-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
(http://dl.glitter-graphics.net/pub/1267/1267761pggbvxciek.gif)
งานเขียนที่ผ่านมา
01 - Friend's brother, brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัยว่าพี่ชาย... [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.0)
02 - เรื่องสั้น เหนือฝัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33691.0)
03 - รักเร่ Dalhia [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.0)
04 - เรื่องสั้น หลบรัก [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39195.0)
05 - คำประกาศของความรู้สึกใหม่ Adore you [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.0)
06 - Special Happiness ฝากรักไว้ข้างบ้าน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40617.0)
08 - When the wind blow back [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2809650#msg2809650)
09 - โอบตะวัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45980.0)
10 - candy [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48823.0)
11 - At first sight [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49998.msg3229151#msg3229151)
12 - สู่กลางใจ | a tu co ra zon [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53541.0)
13 - หลังม่าน | behind the scene [End] ***Ft. Afterday (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53818.0)
14 - กลพยัคฆ์ [Continued] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.0)
(https://scontent.fbkk1-2.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/15241348_1336292149735065_3160927101122339626_n.jpg?oh=f9b441c45a3d67348900544cfcf98c57&oe=591D6BCB)
c o n t e n t
ch.01 black heart (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3554903#msg3554903)
ch.02 My little boy (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3560414#msg3560414)
CH.3 Back to the past (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3564634#msg3564634)
CH.4 At ten (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3568932#msg3568932)
CH.5 Jem (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3574022#msg3574022)
CH.6 Jealous (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3579236#msg3579236)
CH.7 I love him (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3584109#msg3584109)
CH.8 Beside me (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3589016#msg3589016)
CH.9 Deep inside (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3593610#msg3593610)
CH.10 Fathers (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3597590#msg3597590)
CH.11 Time to move on (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3601668#msg3601668)
CH.12 Evidence (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3606098#msg3606098)
CH.13 The 3rd boy (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3610304#msg3610304)
CH.14 How innocent (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3614435#msg3614435)
CH.15 Truth (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3619085#msg3619085)
CH.16 Come back to me (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3623281#msg3623281)
CH.17 How (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3627967#msg3627967)
CH.18 Direction (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3632375#msg3632375)
CH.19 Loved (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3636355#msg3636355)
CH.20 Protection (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3640836#msg3640836)
CH.21 Exchange (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3644992#msg3644992)
CH.22 Inception (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3657386#msg3657386)
CH.23 Pain (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3664060#msg3664060)
CH.24 The thing that I give to you (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3669355#msg3669355)
CH.24 กลรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3673385#msg3673385)
ฺBirthday gift (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.msg3688961#msg3688961)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
โลกนี้มีพื้นที่ว่างตั้งเท่าไหร่ แต่เรากลับมาเจอกันอีกครั้ง
โดยที่ผมไม่แน่ใจเลยว่า
มันเป็นพรหมลิขิต...
หรือ กลลวง
*ﾟ‘ﾟ* #กลพยัคฆ์ *ﾟ‘ﾟ*
-
CH.1 black heart
Jeremy
หนึ่งชีวิต คนเราจะต้องผิดหวังกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ สักกี่ครั้งกัน
รสขมปร่าของเบียร์ไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบนัก แต่ผลข้างเคียงของมันต่างหากที่น่าโปรดปราน เบียร์หมักมีกลิ่นหอม แต่พิษร้ายแรง ผมชอบเวลาได้ดอมดมกลิ่นก่อนกลืนลงไป แต่ชอบกว่านั้นเมื่อสมองมึนงงไร้ซึ่งทิศทาง เช่นเดียวกับความรัก หลอกล่อ ลวงให้หลง เมื่อลิ้มรสแล้วกลับเมามายไร้สติ อาการปวดหัวหลังตื่นคงคล้ายกับเมื่อความฝันอันแสนหวานจบลง ทุกอย่างว่างเปล่า กลวงโบ๋
เสียงดนตรีดังกระหึ่ม พัดพาให้หลุดพ้นจากความจริงอันโหดร้าย ผมนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ ตีซี้กับบาร์เทนเดอร์หนุ่มใหญ่ที่คร่ำหวอดในวงการแสงสีมาเกือบครึ่งชีวิต เขามีเครื่องดื่มเมนูใหม่ๆ และผู้ชายหน้าตาดีมาแนะนำ ครั้งแรกที่มาที่นี่ผมถูกชักชวนโดยชายหนุ่มที่เรียกได้ว่าเป็นรักแรก เป็นคนสบายๆ หน้าตาจัดว่าดีใช้ได้ ไม่หล่อเนี้ยบ เป็นธรรมชาติ ยิ้มกว้าง และซื่อตรงกับตัวเองไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรักหรือการงาน
พี่แซคเป็นคนมีเสน่ห์ เหมือนเปลวเทียนในความมืด สีส้มสว่าง วิบวับ ร้อนแรง แต่ใครก็ตามที่หลวมตัวเข้าใกล้ ความอบอุ่นในคืนหนาวจะแปลเปลี่ยนเป็นความร้อน แผดเผาใจให้พังทลายลงไป
เพราะเหตุนั้น ผมจึงตัดสินใจถอยหลังกลับมา อยู่ในส่วนปลอดภัยที่สุดสำหรับยืนเคียงข้างเขาได้ กระนั้น ยามเห็นเขาเคียงข้างกับคนที่คู่ควรก็ยังอดรู้สึกแปลบในใจไม่ได้ นิธานเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด เยือกเย็น ฉลาด ทันคน แทบจะไม่ต้องเกรี้ยวกราดเลยด้วยซ้ำพี่แซคก็ศิโรราบเหมือนหมาติดเจ้าของ
ใช่...รักแรกของผม มีความรักที่ยิ่งใหญ่กับใครอีกคน คนที่เข้ามาหลังผมด้วยซ้ำ
ยกแก้ววิสกี้รสแรงขึ้นจิบ ก่อนเลื้อยตัวไปบนเคาน์เตอร์
บางที...คนอย่างผมอาจจะเหมาะกับความเหงา อยู่กับความทรงจำของผู้คนที่ผ่านเข้ามา....แล้วก็จากไป
.
.
.
เสียงโทรศัพท์มือถือดังในสายวันถัดมาเรียกผมให้เลื้อยผ่านผ้าห่มผืนนุ่มกลิ่นไม่คุ้นเคยมารับสาย พี่จิ๊บโทรตาม เป็นแบบนี้เกือบทุกครั้งที่ไม่ได้กลับบ้าน น่าเบื่อ แต่ปฏิเสธไม่ได้ ผมไม่เคยแสดงอาการหงุดหงิด ทำได้เพียงชักสีหน้าหน่ายๆ ให้กับความหวังดีที่เกินพอดี และเมื่อกดรับ แทบจะไม่ต้องเอ่ยทักทายเสียงปลายสายก็ดังแหวทะลุลำโพงจนต้องดังหูออกให้ห่าง
“อยู่ไหนเจเรมี่”
วลีสั้นๆ รับเช้าวันใหม่ถูกตั้งเป็นคำถาม ผมขมวดคิ้วเข้าหากันระหว่างนึก ณ ขณะนี้คงระบุไม่ได้ ความทรงจำสุดท้ายคือเมื่อคืนที่กำลังเมาได้ที่ก็มีคนมาชนแก้ว เป็นเด็กหนุ่ม น่าจะเรียนชั้นมหาวิทยาลัย ซึ่งคงเป็นคนเดียวกับร่างที่นอนขดตัวเปลือยเปล่าอยู่ในผ้าผืนเดียวกันในเวลานี้ อายุราวๆ 20 ปี หน้าตาบล็อกเดียวกันกับวัยรุ่นไทยสมัยนี้ ปากนิด จมูกหน่อย ตากลมโตแต่ไม่ได้โดดเด่นสะดุดตาจนเกินไป
“เดี๋ยวกลับ”
“ดี ให้ไวเลย เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ปลายนิ้วกดตัดสายก่อนซุกตัวกลับไปใต้ผ้าห่ม ผมดึงเอวบางของคนข้างๆ มาแนบชิด จูบเบาๆ บนหัวไหล่ เสียงครางอือจากเด็กหนุ่มที่หลับสนิทดังขึ้นในลำคอก่อนถามเสียงแหบแห้ง “พี่จะกลับแล้วเหรอ”
“อีกรอบก่อน”
เราไม่จูบกัน แต่โอบกอดกันด้วยร่างกาย ปลอบประโลมความเหงาที่แทรกตัวผ่านลมหายใจเพียงข้ามคืน แม้แต่ชื่อก็ไม่จำเป็นต้องจำมาใส่ใจ แลกเปลี่ยนไออุ่นให้ผ่านห้วงเวลาอันว่างเปล่า ถ้าถูกใจก็นัดเจอบ้างประปราย มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่คิดจะผูกพันในความสัมพันธ์อันฉาบฉวยแบบนี้
ความสัมพันธ์ที่มีแก่ผู้ตกอยู่ในความเศร้าเช่นเดียวกันเท่านั้นถึงจะเข้าใจ
เสียงของหัวใจอาจเต้นแรงเหมือนคนอื่น หากแต่หยุดพักจากอาการที่เรียกว่าตกหลุมรักมานานหลายปี
เป็นหัวใจ ดวงที่ด้านชาเกินทน
ผมเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านคาร์ล มีพี่ชายคนโต และพี่สาวคนรองที่มีแม่คนเดียวกัน ความทรงจำของผมที่มีต่อแม่เลือนรางเต็มทน ผมถูกพ่อที่เป็นอเมริกัน และพี่ๆ ที่อายุห่างกันเกือบรอบเลี้ยงดูตั้งแต่เล็ก จบการศึกษาขั้นพื้นฐานในไทยพร้อมกับที่รู้ใจตัวเอง และแทบจะในวินาทีนั้นที่ต้องยอมรับว่ามันเป็นรักที่เป็นไปไม่ได้
พี่แซคเป็นรุ่นน้องพี่จิว เป็นลูกน้องพี่จิ๊บ และเป็นผู้ชาย ผมหมายถึงเขาเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิง ต่างจากผมที่เผชิญรักแรกด้วยการสนใจเพศเดียวกันอย่างชัดแจ้ง
ผมตัดสินใจไปเรียนต่อที่อังกฤษในเวลาถัดมา ช่วงจังหวะนั้นย่าป่วยหนัก พ่อต้องบินกลับไปที่บ้านเกิด เพื่อรับมรดกชิ้นสุดท้ายคือบ้านขนาดกลางในแคลิฟอร์เนียร์กับพยาบาลสุดสวยที่เฝ้าไข้ กระทั่งผู้ป่วยจากไปอย่างสงบ เขาก็พบรักใหม่และไม่ได้กลับมาไทยอีก ดังนั้นหลังเรียนจบการตัดสินใจกลับมาอยู่กับพี่ๆ อีกครั้งจึงเป็นเรื่องที่ทุกคนคาดเดาเอาไว้อยู่แล้ว
พี่จิ๊บกับพี่จิวรวบรวมเงินให้เงินหนึ่งก้อนสำหรับเปิดร้านอาหาร ปัจจุบันพี่สาวคนกลางเป็นบรรณาธิการของนิตยสารในเครือบริษัทดัง ส่วนพี่จิว พี่ชายคนโตเคยทำงานที่เดียวกัน แต่หลังจากแต่งงานก็ออกไปทำงานกงสีให้บ้านภรรยาที่กาญจนบุรี การดูแลผมหลังจากกลับมาได้สองปีจึงเป็นสิทธิ์ขาดของพี่จิ๊บเท่านั้น
นั่นแหละ เรื่องราวทั้งหมดของชีวิตผม
ไม่มีพิษสง ไม่ซับซ้อน เรียบง่ายเหมือนปุถุชนคนธรรมดาที่ไม่น่าจดจำ
“วันนี้ไม่ออกไปทำงานเหรอ”
เมื่อเปิดประตูบ้านเข้าไป สิ่งแรกที่เจอคือคนที่กำลังนึกถึงนั่งมองโทรทัศน์ สวมกางเกงขาบานตามสมัยนิยม รวบหางม้าสูง ปากสีส้มอิฐ ปรายหางตาเฉี่ยวมองด้วยสายตาตำหนิ น่าแปลกที่พี่จิ๊บเป็นคนหัวทันสมัย และเราต่างอยู่ในครอบครัวที่เลี้ยงดูกันแบบเปิดกว้าง แต่พี่สาวกลับทำกับผมเหมือนเด็กน้อยยังไม่หย่านมแม่ สอดส่อง ดูแล ทำอะไรในแบบที่ผู้ชายอายุ 25 ไม่ควรได้รับการปฏิบัติแบบนี้แทบทุกประการ
“ไปค้างที่ไหนมา” น้ำเสียงหงุดหงิดมาพร้อมคำถามจุกจิกตามประสาผู้หญิงวัยสามสิบเจ็ดที่ห่างลูกห่างสามีแต่มาจุ้นจ้านกับชีวิตน้องชาย ผมโคลงหัว ตอบเสียงเรียบแบบคนโกหกเสียจนเคยชิน
“บ้านเพื่อน”
“มีเพื่อนที่ไทยคนอื่นนอกจากไอ้แซคด้วยเหรอเจเรมี่”
“ก็บ้านพี่แซคแหละ”
“แซคลาพักร้อนไปบาหลี” ไอ้เวรพี่แซค ไม่บอกกันสักคำ ผมเม้มริมฝีปากอย่างใช้ความคิด แต่เมื่อเจอสายตาดุก็เลิกแก้ตัว เปล่าประโยชน์ที่จะโกหกคุณแม่ลูกหนึ่ง สู้เอาเวลาไปนั่งฟังให้จบๆ เรื่องดีกว่า
“ด่าไอ้แซคจะตาย สุดท้ายน้องชายตัวเองมาเป็นแทน มันเท่หรือไงเจม ไปเที่ยวค้างไหนต่อไหนไม่บอกพี่”
“ผมอายุ 25 แล้วนะพี่จิ๊บ”
“แต่ฉันอายุ 37 แกต้องฟังฉัน”
ผมนั่งลงบนโซฟาอีกตัวหนึ่ง แต่คู่สนทนากลับผุดลุกยืน “ฉันสั่งเลยนะเจเรมี่ ถ้ายังทำตัวเหลวไหลแบบนี้ก็เลือกเอาเลยว่าจะไปอยู่กับพี่จิวหรือไปหาพ่อ”
“พี่จิ๊บ ผมมีงานทำ ไม่ได้ขอเงินพี่เหมือนเด็กๆ ยูก็รู้ อายุเท่านี้ไม่ใช่วัยรุ่นแล้วนะเว้ย”
“ก็เพราะไม่ใช่วัยรุ่นน่ะสิถึงต้องมาพูดให้เลิกเกเรสักที เดือนที่แล้วรูดบัตรไปเท่าไหร่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ” พี่จิ๊บถอนหายใจ เมื่อไม่เห็นว่าคนโดนดุจะมีทีท่าสลดลงก็เปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อน มือขาวมือบนบ่า คล้ายจะบอกว่าอ่อนแรงเต็มที “เจม ที่ฉันพูดเพราะเป็นห่วง”
“ถ้าพี่จะย้ายไปฮ่องกง ไปอยู่กับลูกกับปีเตอร์ก็ไปเถอะ ผมอยู่ได้ ไม่ต้องกังวล”
“พี่จะไปได้ยังไง” สาบานเลยว่าผมไม่ได้ทำทุกอย่างเพื่อเรียกร้องความสนใจและรั้งพี่สาวไว้ เมื่อเติบโตขึ้นแต่ละคนก็มีเส้นทางเป็นของตัวเอง เราต่างรับรู้ว่ามันจะเกิดขึ้นทั้งนั้น เพียงแค่บางที ผมก็ทนรับมือกับความว่างเปล่าไว้ลำพังไม่ไหวเลยออกไปหาความสุขสำราญตามประสาคนไม่มีพันธะบ้าง
“ผมพูดจริงๆ นะพี่จิ๊บ” มองลึกเข้าไปในดวงตา “วิเวียนโตขึ้นทุกวัน เขาต้องการแม่”
เพราะผม...ไม่ต้องการให้ใครต้องเผชิญกับความโดดเดี่ยวเหมือนตัวเอง
ร้านอาหารของผมเป็นร้านอาหารกึ่งผับกึ่งเรสเตอรอง มีแอลกอฮอล์ กับอาหารฟิวชั่นง่ายๆ ไม่กี่อย่าง คนไทยนิยมทานร้านอาหารในห้างสรรพสินค้า แต่ดื่มเบียร์ ลิ้มรสบรรยากาศตามย่านแสงสีที่เดินทางสะดวก ร้านผมเปิดได้เกือบสองปีตั้งแต่กลับไทยใหม่ๆ ลองผิดลองถูก เปลี่ยนเมนูหลายครั้ง กะท่อนกะแท่นในทีแรก ก่อนจะมีขาประจำพาเพื่อนหน้าใหม่เข้ามาเรื่อยๆ ในเวลาถัดมา
ผมไม่ได้เข้าร้านทุกวัน แต่ก็เกือบ The society เปิดตอนเย็นจนถึงดึก ช่วงสายหลังจากนอนอุตุบนเตียงคนอื่นแล้วก็ลุกมาตรวจรับวัตถุดิบที่ดีลเลอร์มาส่งด้วยตัวเอง จากนั้นก็หายหัวไปนอนอีกงีบ ให้พ่อครัวและลูกน้องที่จ้างมาดูแลร้านอีกสี่คนได้จัดการก่อนแวะกลับมาอีกทีก่อนร้านเปิด ร้านของผมเป็นร้านเล็กๆ ลงทุนล้านกว่าบาท อยู่กันแบบพี่น้อง เมื่อก่อนผมเป็นพ่อครัวใหญ่ แต่ต่อมาก็ถ่ายทอดเมนูเด็ดกับวิชาความรู้ให้พ่อครัวปัจจุบันจนไม่ต้องกังวลเรื่องรสชาด นานๆ ทีมีขี้เมาหัวราน้ำแต่จัดการได้ง่าย ผมเรียนรู้บางอย่างว่าลูกค้าบางคนแม้จะคุ้นหน้าแค่ไหนก็ห้ามทัก โดยเฉพาะเมื่อเขาพาผู้หญิงคนใหม่เข้ามา
ผมเริ่มเปิดร้านอาหารเพราะชอบทำอาหาร สู้อุตส่าห์ไปเรียนเชฟตั้งหลายปี แต่พอมีร้านเป็นของตัวเองกลับหงุดหงิดงุ่นง่าน ผมไม่ชอบการบริหารจัดการ ช่วงแรกๆ หลังจากร้านปิดต้องคอยนับว่าขายได้กี่จาน สรุปทำยอดจนดึกดื่น วิ่งแก้ปัญหาแต่ละวันจนเหนื่อย มันค่อนข้างยาก ไม่สิ ใช้คำว่าโคตรยากจะถูกกว่า แต่จนแล้วจนรอดก็เปิดมาได้จนถึงทุกวันนี้ ส่วนหนึ่งอาจเพราะทำเลดี ได้ดีลเลอร์ที่ไว้ใจได้ ผมเป็นคนโชคดีทางด้านธุรกิจตรงที่แม้ไม่ได้จบบริหารมาโดยตรงก็มีคนเกื้อหนุนให้คำแนะนำเรื่องงานบริการตลอดเวลา เป็นต้นว่าพี่จิ๊บที่เป็นคนกว้างขวางช่วยติดต่อ ประสานงานให้เกือบทุกเรื่องในช่วงแรกๆ นานๆ ทีจะมีเรื่องมาให้แก้ คนโทรมาแจ้งคนแรกจะเป็นผู้จัดการร้านที่จ้างด้วยเงินเดือนที่สูงกว่าคนอื่น และแน่นอนว่าเมื่อไหร่ที่เช้าตรู่เป็นสายเรียกเข้าจากพี่จิ๊บ แม้จะน่ารำคาญแต่ก็อุ่นใจมากกว่าผู้จัดการอายุมากกว่าเป็นไหนๆ
“อ้าวบอส มาไม่บอกไม่กล่าวอีกแล้ว” เสียงทุ้มทักขึ้นเมื่อเห็นผมโผล่พ้นเข้าประตูร้าน ผู้จัดการส่วนตัวทักด้วยน้ำเสียงรื่นเริง ก่อนหันไปสั่งให้เด็กยกน้ำเย็นๆ มาเสิร์ฟ “สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ เมาค้างหรือนอนไม่พอ”
“ฟัค” ยกนิ้วกลางตอบ เดินเข้าไปหลังเคาน์เตอร์ คู่สนทนาหัวเราะร่วน เขาอายุมากกว่าผม แต่เคยชินกับการคุยเล่นกันเหมือนเพื่อนมากกว่า “เป็นไง วันนี้”
“ก็เรื่อยๆ เมื่อวานหลิวทำจานแตกอีกแล้ว”
“อีกแล้ว”
“ผมว่าบอสน่าจะเปลี่ยนมาใช้จานกระดาษ”
“ไล่ไอ้พนักงานล้างจานที่ทำจานแตกทุกวัน วันละหลายๆ ใบออกไม่ง่ายกว่าเหรอวะ”
“พี่เจม อย่าแกล้งน้อง” เด็กสาวผู้ช่วยพ่อครัววิ่งมาเกาะแขนทันที ผมสะบัดออกขำๆ ร่วมงานกันมาเป็นปี ทุกวันนี้อยู่ร่วมกันเหมือนญาติมากกว่าเจ้านายกับลูกน้องไปเสียแล้ว
“โดนหักเงินเดือนเหลือเท่าไหร่แล้ววะหลิว”
“ยังไม่ติดลบน่า เอ้อ เมื่อวานมีคนมาถามหาด้วยนะ”
“ถามหา? ใคร แซคเหรอ ไหนว่าไปบาหลี”
“ไม่ใช่ๆ ไม่เคยเห็นหน้า เป็นผู้ชาย ตัวใหญ่ๆ หน่อย”
“น่ากินหรือเปล่า” ผมถามติดตลก หลิวกัดปากหรี่ตาแทนคำตอบ ไอ้โอ๊ค แฟนหนุ่มคนปัจจุบันควบตำแหน่งเชฟมือฉมังเดินออกจากครัวมาผลักหัวเด็กสาวเบาๆ
“ให้มันน้อยหน่อยอีหลิว”
“ยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“มัวแต่เล่นกัน ร้านจะเปิดแล้วเนี่ย” พนักงานคนสุดท้ายของร้านชื่อเป๊ก มันเป็นเด็กเสิร์ฟลีลาดี ผมหมายถึง ลีลาบนเตียงมันดี ถ้าไม่ติดว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วคงได้ไปทดสอบลีลากันบ่อยๆ “หล่อดี พี่เจม ผมเห็นแล้วน้ำลายหก อิอิ”
“หล่อกว่ากูหรือเปล่า”
“โอ๊ย” เป๊กหัวเราะร่วน มันสวมเครื่องแบบยูนิฟอร์มของร้านแบบพอดีตัว หุ่นเล็กป้อม กะทัดรัด กล้ามเนื้อแข็งแรงทุกสัดส่วน “อย่างพี่เรียกน่ารัก”
ชมแล้วหันหลังกลับไปพร้อมแก้วเปล่า เหลือเวลาอีกไม่มากก่อนร้านเปิด ผมเฝ้ามองที่นี่ตั้งแต่เงียบเหงากระทั่งครึกครื้น ผนังด้านหนึ่งของร้านปูด้วยอิฐกระเบื้องดินเผาสีน้ำตาลและไม้ ตบแต่งด้วยแสงไฟสีส้มนวล ประดับด้วยดอกไม้แห้ง ภาพวาด และรูปปั้นทรงประหลาด มีกลิ่นอายอบอุ่น ผสานกันลงตัวกับความเหว่ว้าที่ดึงดูดฝูงแมงเม่าเข้ามาวนเวียนตั้งแต่พระอาทิตย์เพิ่งตกดินกระทั่งเข็มนาฬิกาคุณปู่ดังเหง่งหง่างเมื่อเข้าวันใหม่
หลังจากเปิดรับลูกค้า โต๊ะพูลเป็นบริเวณที่ฮอตฮิตที่สุด รองลงมาคือหน้าเวทีเตี้ยๆ สำหรับนักร้องที่จ้างมาเฉพาะคืนวันศุกร์และเสาร์ซึ่งตั้งอยู่ด้านขวามือจากประตู ส่วนในวันที่ผมมา บริเวณบาร์นี่นั่งเล่นเก้าอี้ทรงสูงจะถูกจับจองไว้เกือบหมดตลอดความยาว
ผมชอบการพบเจอผู้คนแบบไม่จำกัด แย่ตรงที่เกินเลยมากไปไม่ได้ ผมไม่อยากมีพันธะ ไม่ใช่คนรักสนุกเหมือนพี่แซคที่เปิดโอกาสตัวเองได้เรื่อยๆ แม้พฤติกรรมจะเป็นไปในทำนองเดียวกัน แต่ลึกลงไปแล้วผมรู้ดีว่าแตกต่างโดยสิ้นเชิง อย่างพี่แซคก่อนเจอแฟนคนนี้มันก็แค่เสาะหาคนถูกใจไปเรื่อยๆ ส่วนผมที่ทำอยู่เพียงเพื่อต่อลมหายใจไม่ให้เงียบเหงาจนเกินไปเท่านั้น
ผมถึงบอกว่าแตกต่างกันโดนสิ้นเชิง ระหว่างคนมากรัก กับคนไม่คิดจะรักใคร
“จะไปแล้วเหรอพี่เจม”
เป๊กหยิบเหล้าที่ตั้งวางเรียงด้านหลังให้ลูกค้าคนใหม่ที่บาร์ หันมาถามเมื่อลูกค้าที่ว่าพินิจพิจารณาส่วนผสมของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หายากในมือ ผมพยักหน้า ตรวจบัญชีที่พี่กบทำสรุปไว้ให้คร่าวๆ แล้วไม่มีปัญหา ที่เข้ามาก็จะเอาเอกสารของสัปดาห์ที่แล้วไปดูอย่างละเอียดที่บ้านอีกครั้ง
“ไปต่อไหนปะเนี่ย”
“จะที่ไหนล่ะ”
“ไม่รอเจอคนที่เข้ามาหาเมื่อวานหน่อยเหรอ”
“เขาบอกเหรอว่าจะมา”
เป๊กหันไปจดออร์เดอร์จากลูกค้า เก็บเหล้าโชว์เมื่อครู่วางบนชั้นเรียบร้อย “ไม่ได้บอก”
“เออ แล้วจะรอทำไม เสียเวลา ถ้าเขามาก็ขอเบอร์ไว้แล้วกัน” ไอ้เป๊กพยักหน้ารับรู้ มีเวลาคุยไม่มากก็หันไปรับออร์เดอร์จากลูกค้าข้างๆ กันมือเป็นระวิง
ผมมักเดินทางด้วยอีโค่คาร์สีม่วงเปลือกมังคุดเพื่อมาที่ร้าน Blur และกลับด้วยแท็กซี่ สายของวันถัดมาถึงจับรถเมล์ หรือถ้าแฮงก์หนักก็เรียกแท็กซี่อีกรอบมาส่งเอารถกลับบ้าน วันนี้ก็ไม่ต่างจากวันอื่น หลังจากจอดรถในลานด้านหลังเรียบร้อยก็โยนกุญแจเล่นกระทั่งผ่านเข้าประตู
ผมคุ้นชินกับที่นี่ ไนต์คลับที่หลังกลับมาจากนอกครั้งแรกพี่แซคพามาฉลอง จัดโซนเป็นบาร์ โต๊ะนั่ง ฟลอร์เต้นรำ กระทั่งชั้นสองที่เป็นโซนวีไอพี ผมเคยขึ้นไปด้านบนสองครั้ง เป็นส่วนที่น่าเบื่อที่สุดของร้าน เหมาะสำหรับคุยธุรกิจ หรือเสี่ยๆ นั่งส่องเด็กผ่านกระจกใสด้านบนแล้วชี้เป้าหมายที่เริงร่าอยู่ด้านล่างให้คนของตัวเองลากขึ้นไปฟาดก่อนคลับปิด สองครั้งนั้นผมถูกประกบให้ขึ้นไป คนจองห้องเป็นผู้ชายวัยกลางคน กลัดมันสุดๆ สลับกันทั้งรุกและรับจนสาแก่ใจครั้งที่สามเขาก็เรียกคนอื่นขึ้นไปแทน
ผมไม่ใส่ใจเรื่องความรู้สึก แค่พาไปถึงฝั่งฝัน ผ่านคืนวันอันเงียบเหงาไปด้วยความพึงพอใจของกันและกัน โชคดีหน่อยก็มีคนเลี้ยงเหล้า โชคร้ายคืนนั้นก็ต้องเลี้ยงคนอื่นแต่ได้ผลตอบแทนคุ้มค่าเสมอ
“มาดึก” บาร์เทนเดอร์ทักเมื่อผมปีนเก้าอี้ทรงสูงขึ้นนั่ง เคาะนิ้วตามจังหวะเพลง สลับกันระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลาง เขาเสิร์ฟ Irish Whiskey ให้ผมเป็นอย่างแรก หันไปมิกซ์ซอฟต์ดริ๊งให้สาวโต๊ะข้างหลังเมื่อผมพยักหน้าทักทาย
“มีเด็ดๆ ปะ คืนนี้”
“โต๊ะสาม เสื้อดำ” ผมหันไปมอง มากับเพื่อนผู้ชายอีกสองคน โยกกันตามจังหวะดนตรีพอเป็นพิธี สายตามันปลาบกวาดมองรอบก่อนมาหยุดที่ผม รอยยิ้มยวนผุดขึ้น ผมแสร้งเมินหนีมาจิบเบียร์ ชวนพี่ทิมคุยต่อ “ตัวเล็ก”
“บ่น สุดท้ายก็เอา”
“บางทีผมก็ขี้เกียจเอา” หมายถึงบริบทบนเตียง ไม่ใช่ปรารถนาจะกลับมือเปล่า “อยากถูกเอาบ้าง”
“ไอ้แซคได้ยินด่ามึงหูชา”
“จะด่าทำไมเล่า ก็มีคนของตัวเองไปแล้วนี่”
“มันก็ห่วงมึง” บาร์เทนเดอร์หนุ่มพูดเสียงเรียบ ผมรู้ว่าเขาหมายถึงแบบนั้น และพี่แซคก็เป็นแบบนั้น “ในฐานะน้อง”
“เออ รู้แล้ว ไม่ต้องย้ำ” พี่ทิมหัวเราะร่วนแข่งเสียงเพลงอึกทึก ผีเสื้อตัวน้อยๆ ร่อนลงใต้แสงสีสลัว ผมยังคงกวาดตามองพลางจิบวิสกี้สีอำพันในแก้วอย่างเชื่องช้า เกือบครึ่งของที่นี่ผมคุ้นหน้า เด็กที่ไปนอนด้วยเมื่อคืนก็มา นัวเนียอยู่กับคนอื่น ทำทีเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน แน่ล่ะ เราต่างไม่ปรารถนาจะทำให้ตัวเองคุ้นชินกับชีวิตที่ตื่นมาเจอใครคนเดิมซ้ำๆ สุดท้ายก็ปลีกตัวออกห่างก่อนเยื่อใยของความผูกพันจะก่อตัว
ผมละสายตาจากเด็กนั่น กระทั่งหยุดที่หน้าประตู ใครบางคนปรากฏตัวขึ้นเพื่อสะกดทุกสายตาให้นิ่งงัน ตัวสูง ผมสีดำสนิท คิ้วหนาเข้ม ดวงตาคม หนวดเคราถูกตัดแต่งเป็นระเบียบ สวมเสื้อโค้ทหนังพอดีกับร่างกาย เน้นให้เห็นสัดส่วนสะบักที่ใหญ่ ไหล่และหลังกว้าง ยืดตรง เบื้องล่างสวมกางเกงยีนราคาแพงระยับคู่กับรองเท้าหนังคนละสีกับเสื้อ สีหน้านิ่งเรียบขณะที่แหวกม่านมนุษย์ที่ออกันเต็มพื้นที่
“มาใหม่” พี่ทิมพูดจากด้านหลัง ผมกลืนน้ำลายเมื่อสายตาคู่นั้นหยุดที่ตัวเอง “จองห้องวีไอพี”
ผมพยักหน้า ยังคงจับจ้องชายผู้นั้นไม่วางตากระทั่งเขาถอนสายตาและเดินผ่านไป
หัวใจผมวูบโหวง เต้นไม่เป็นจังหวะ
“ชอบเหรอ ท่าทางยากอยู่นะ หล่อ รวย หุ่นดี คู่แข่งเยอะแหง”
“เปล่าสักหน่อย” ผมบอกปัด หมุนตัวกลับมาที่บาร์อีกครั้ง “แก้วต่อไปขอเตกีล่านะ”
“รีบเหรอ”
“เออ” ยกแก้ววิสกี้ในมือขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ความร้อนจากแอลกอฮอล์แล่นปราดจากลำคอสู่กระเพาะ ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ความร้อนนั่นเอ่อท้นขึ้นสูงถึงแก้มและกระบอกตา “ผมจะรีบเมารีบกลับ”
“บ้าว่ะเฮ้ย”
“เร็วดิ”
“ตามคิวครับน้อง” บาร์เทนเดอร์หนุ่มรินเบียร์ใส่เหยือก ฟองของมันเป็นสีขาว เอ่อล้นเหนือสีเหลืองอ่อนในส่วนของของเหลวขึ้นมาเล็กน้อย ผมหลุบสายตาลงมองแก้วที่เหลือเพียงน้ำแข็งก้อนสี่เหลี่ยมที่ยังไม่ละลายของตัวเอง หูสดับฟังเมโลดี้ขึ้นลงของดนตรีที่ครึกครื้น
ความรู้สึกในใจกลับเงียบสงบ
ดำดิ่ง ล้ำลึก
คล้ายถูกแช่ในน้ำแข็งก้อนที่ลึกที่สุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง
TBC
เปิดเรื่องใหม่อีกแล้วว
สวัสดีวันพุธสุดสะเด่า west on Wednesday กลับมาแล้ววว หายหน้ายังไม่นานเลย เสนอหน้ามาไวมาก แฮร่
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แยกจากสู่กลางใจมาอีกเรื่องนะคะ แต่เนื้อหาไม่ได้เชื่อมโยงกัน เป็นการดึงตัวละครออกมาเขียนเรื่องแยก
สำหรับเรื่องนี้ท้าทายอีกแล้ววว ฮอลล ใจไม่ดีเลย กลัวคนอ่านไม่รักพระเอก ฮ่าๆ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวอีกทีนะคะ
มีอะไรติชมพร้อมรับฟังสำเหมอ
เจอกันอีกทีพุธหน้าจ้า พระเอกออกโรงแล้ว แฮร่
-
รู้จักเขาหรอเจม? หรือไง รีบกลเบทำไมอ่า กลับจริงเหรออออ อ่าาาาาาาไมาอยากเดาแล้ว
-
คุณ west เกริ่นมาขนาดนี้ แปลว่าพระเอก(นิสัย)ไม่น่ารักหรือเปล่าคะ
-
เจิมมมม
ชอบอ่ะ ชอบนายเอกแบบนี้ ชอบบบ ชอบบบบบบบ 5555
-
เจมมมม ในที่สุดก็มีคู่นะลูก
-
ชีวิตเจมนี่ ผิดหวังกับความรักมาเยอะล่ะ รีบๆสมหวังกับคนอื่นเค้าสักที
-
น้องเจมมม คิดถึงงงงงง
น้องเจมขาแซ่บมาก ว่าแต่คุณเวสดักแบบนี้คือ พระเอกของน้องเจมร้ายกาจหรอคะ
แอรร๊ยยยยย แอร๊ยอะไร 5555
-
รอจ๊าาาา
เกริ่นมาขนาดนี้ต้องเตรียมทิชชู่ไหม?
-
คุณเวสดักมาขนาดนี้ มีแววได้ด่าพระเอกแน่ๆเลยค่ะ
รอค่าา
-
:katai5: :katai5:
รอค่าาาาาา มีความกลัวว่าพระเอกต้องร้ายแน่เลย ฮื้ออออออ ยังไงก็รักพระเอกแหละ คงไม่ใจร้ายมากหรอกใช่มั้ยคะ หรือต้องเตรียมผ้าเช็ดไหนไว้ใช้ด้วย แงงงงง
ว่าแต่เจมของเราจะได้เจอกับพระเอกที่ไหนกันน้าาาาา บนเตียงรึเปล่า
-
ยินดีต้อนรับ เจรามี่ :)
-
พระเอกท่าทางน่ากลัวอ่ะ
-
แค่ชื่อเรื่องก็ลุ้นล่ะ
-
:pig2: รอลุ้นต่อไปจ้า
-
ทำไมรู้สึกหน่วงตั้งแต่ตอนแรก :เฮ้อ:
เจมคงยังลืมแซคไมไ่ด้ง่ะะ พูดถึงแต่แซค
สงสารเจมมม
รีบหาคนใหม่มาดามใจนะะ
ไม่อยากเห็นเจมเป็นแบบนี้เลย
เจมเป็นหัวใจของเราเลยนะะะะะ :man1: :man1:
-
พระเอกชื่อพยัคฆ์เหรอคะ 555
ไม่รู้ใครอยากได้ใคร พระเอก หรือ นายเอก กันแน่
ไอ้ผู้ชายตัวใหญ่ที่ไปถามหาที่ร้านนี่ใครกันนะ จะใช่คนเดียวกันมั้ย
-
มาแล้วๆๆๆ
พระเอกโหดไม่เป็นไร แต่อย่าเศร้าเยอะก็พอ
น้องเจมต๋าาาา ร่าเริงหน่อยลูกกกกก
:mew3:
-
ในที่สุดก็ได้เป็นตัวเอกกับเขาแล้วนะเจม
ยินดีด้วย *ชูป้ายไฟ*
55555555555555555
ปล.ปกติเจเรมี่เป็นรุกเหรอ ??
โอ้วว ก็อด -_-
:a5:
-
เจโรมี่ ของเค้าาามาแล้วววววว
รู้จักเค้าหรอ หรือว่าเป็นคนนั้นตอนเรียนเซฟอยู่ที่เมืองนอก
-
รอออ
-
อ่านเรื่องสู่กลางใจก็คิดว่าเจเรมี่เป็นรับมาตลอด มีความน่าเอ็นดู
เพิ่งมารู้ว่าหนูได้ทั้งรับและรุก อิอิ :hao3:
แล้วพระเอกค่าาา ท่าทางโหดเหี้ยมมาก ชอบบบบ 5555555
เอาใจช่วยน้องเจม พี่พระเอกก็อย่าทำร้ายน้องมากนะะะะ
เดาเรื่องไปต่างๆนานาแล้ว 555555
-
เรื่องของเจเรมีคนดีของเจ้! คุณเวสต์มาแบบไม่รู้ตัวเลยยย เห็นชื่อเรื่องปุ๊บ แทบกรี๊ดออกมาเลย ตื่นเต้นมากๆ ขอตัวอ่านก่อนนะค้า
edit
เจเรมีของเจ้ ชายหนุ่มมาใหม่ผู้นี้คือใครกันหนอ ดูจากท่าทางเจเรมีแล้ว ท่าจะมี 'ประวัติ' ด้วยกันมาก่อนหรือไม่ ไม่ผิดใช่ไหมที่ดิฉันคิดว่า เจเรมีเหมือนอยากจะหนี? ช่วยไม่ได้ที่รู้สึกว่า ชายผู้นี้ให้บรรยากาศคล้ายเสือโคร่งจริงๆ แน่นอนว่า...คือพยัคฆ์
ทุกครั้งที่อ่านเรื่องของคุณเวสต์ จะถูกดูดเข้าไปในเนื้อเรื่องและอินกับเหตุการณ์ในเรื่องตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกัน เจเรมีคนดีของเจ้นั้น ยังคงเอาใจออกห่างจากแซคไม่ได้ (ตบอีแซค) ทำให้อารมณ์เริ่มเรื่องมาก็อึน อึดอัด และเหมือนจะหาทางออกจากเขาวงกตอารมณ์นี้ไม่ได้ อยากให้เจเรมีก้าวผ่านจุดนี้ค่ะ ทว่าก็ไม่อยากให้เขาก้าวผ่านเพราะมีใครมาทำร้าย ไม่อยากคาดเดาว่าเรื่องนี้จะมีดราม่า แต่ดูจากแนวทางแล้ว คงหนีไม่พ้นได้เสียน้ำตา หวังว่าพ่อพยัคฆ์จะไม่ดุร้ายกับน้องน้อยเจเรมีมากจนเกินไปนะคะ
ขอบคุณคณเวสต์สำหรับนิยายแสนสนุกเรื่องใหม่เรื่องนี้ค่ะ ^_____^
-
โอโฮ
-
เจเรมี่ของเค้ามาแล้ววววว
-
เจเรมี่ของป้า ไหงหนูแก้อีมี่จนกลายเป็นรุกก็ดีรับก็ได้ไปแล้วล่ะลูก?
โอย ๆ ป้าอ่านแล้วใจบ่ดี อยากให้คนดูแลหัวใจเสียเหลือเกิน (รับเป็นพ่อหนุ่มชุดหนังนั่นดีไหมลูก ร้อนแรงดี ป้าว่าหนูเอาอยู่ อิอิ)
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ :กอด1:
-
คนที่ไปหาที่ร้านกับคนที่ร้าน Blur คนเดียวกันมั้ยอ่ะคะ
ตัวใหญ่เหมือนกัน หล่อเหมือนกัน ขอให้เป็นคนเดียวกันทีเถอะ
แม้จะเกริ่นมาว่าไม่น่ารักสักเท่าไหร่ แต่พร้อมให้อภัยถ้าสุดท้ายรักเจมของเราจริงๆ
เจมของเรา? นายเอกผู้น่าทะนุถนอมต้องเป็นของเราทุกคน ดีไม่ดีว่ากันอีกที ฮ่าาาาา
-
เรารักพระเอก เราจอง :hao7:
-
น้องเจรามี่ คนขี้เหงา มาแล้ววววววว :a11: ขี้เกียจทำ ก็จะได้เป็น 'รับ' สมใจก็งานนี้หล่ะ พระเอกออกมาตั้งกะตอนแรกเลย ไม่มีกั๊ก ไม่ต้องเดา (เหมือนของเดย์ อุ่ย! โทดๆๆๆ มีพาดพิง แหะๆๆๆๆ) เกาะติดกันต่อปายยยยย
-
กรี๊ดดดดด เจเรมี่มาแล้นนน
ได้เวลาแอบอ่านตอนทำงานทุกวันพุธแล้ว
รอพระเอกเปิดตัวค่า
:katai5:
-
คุณ west เกริ่นมาขนาดนี้ แปลว่าพระเอก(นิสัย)ไม่น่ารักหรือเปล่าคะ
ช่าย คิดเหมือน
เจม น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
แต่จะทำให้หัวใจเจม หวั่นไหวได้ก็ไม่เลวนะ
เหมือนเคยรู้จักกันมาก่อนนะ :katai1: :katai1: :katai1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยัยเจเรมี่สู้ๆๆๆๆ
-
ใครกันหนอที่จะมาคู่กับน้องเจม รออ่านค่าาา
-
สงสัยพระเอกจะสุดติ่งแน่ๆ
-
โอ้ยยชอบ ชอบแบบนี้พุธหน้าเลยได้มั้ย skip
-
พระเอกของเจมนี่งานยากแหง
เดาว่าเจมต้องเป็นฝ่ายยอมตาม แล้วคุณพระเอกต้องแบดๆ นิ่งๆ ประมาณนี้รึเปล่านะ
แต่อ่านพาร์ทแรก เล่าชีวิต ความรักเจมแล้วรู้สึกหน่วงๆ อยากให้น้องเจอสิ่งดีๆ ซักที
-
ห๊ะ!
นุ้งเจมหน้าใส ดูละอ่อนบ้องแบ๊วของพี่ทั้งรุกทั้งรับหรือนี่
อิมเมจแหลกคาตา
แต่พี่ว่าแซ่บ! ฮ่าฮ่าฮ่า
เปิดมาด้วยความหน่วง (ตบอีแซค)
หลงรักสำนวนคุณ west เสมอ
เรื่องนี้ก็เช่นกัน
-
อัลไลคือกลัวคนอ่านไม่รักพระเอกกก คือจะเลวเหรอออ ฮือออ จะทำน้องเจเรมี่เสียใจใช่ม้ายยย
-
เตรียมซับน้ำตาน้องเจมเลย :o12:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ววว ชอบเจเรมี่มาตั้งแต่เรื่อง สู่กลางใจแว้วววว
งื้ออ พระเอกเปิดตัว น่าสนใจ
แต่ทำไมดูเจเรมี่ เศร้าๆ
:hao5:
:hao5:
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ พี่เวสต์
<3 <3
-
เจเรมี่มาแล้วววว
รอติดตามค่า :katai2-1:
-
คุณเวสต์จะหาเรื่องให้เราด่าพระเอกแน่ๆ
-
เอ้ะ! พระเอกกับเจเรอมี่เคยรู้จักกันมาก่อนน รึป่าววว :hao4:
-
เพิ่งเข้ามาดูดีใจอ่ะ ที่เป็นเรื่องของ เจเรมี่
จะรอติดตามครับ
:กอด1: :กอด1: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
รอจ้าาา :impress3:
-
ตามมาอ่านเรื่องของนุ้งเจมมมมม :impress2:
-
คือดีค่ะ น่าติดตามมม
-
CH.2 My little boy
Sitha
‘งานที่ไม่ตาย คืองานที่อยู่กับความเป็นความตายของคน’
ผมจำคำพูดนี้ได้แม่นมั่นแม้ได้ยินมาหลายปีแล้ว มันเป็นธุรกิจที่เลี้ยงดูผมตั้งแต่ยังไม่ลืมตากระทั่งผู้บุกเบิกสิ้นอายุขัยก็เข้ามารับช่วงต่อ ผมไม่ได้ชอบงานที่ทำนัก แต่สักกี่คนที่เลือกชีวิตของตัวเองได้ ธุรกิจกงสีคืองานขึ้นหลังม้าแล้วไม่มีทางลง ชีวิตของผมถือกำเนิดเพื่อสืบต่อเจตนารมณ์ของป๊า หน้าที่การมีชีวิตอยู่ก็เพื่อใช้ลมหายใจแทนป๊าเท่านั้น
“จากไตรมาสที่แล้ว 3 อันดับแรกเราส่งยาออกไปในประเทศภูมิภาคอาเซียน พม่า เวียดนาม และกัมพูชา ไตรมาสหน้าวางแพลนกันไว้ว่าจะผลิตเพิ่มขึ้นร้อยละ 3 ส่งไปสิงคโปร์กับมาเลเซีย”
แสงสีส้มนวลบนห้องพักวีไอพีลึกลับเป็นที่นิยมสำหรับการเจรจา แต่โดยปกติผมไม่เคยมาที่นี่ ไนต์คลับเล็กๆ ย่านมหาวิทยาลัย ลูกค้าส่วนมากมีแต่เด็กๆ เป็นสถานที่ที่ไม่เป็นที่จับตามองของนักธุรกิจ นักการเมือง หรือแม้กระทั่งนักข่าว เสียงอึกทึกครึกโครมด้านล่างหลงเหลือเพียงบีทหนักๆ ทะลุผ่านกระจกมาเท่านั้น บรั่นดีนอกกับของกินเล่นขึ้นชื่อไม่กี่อย่างถูกสั่งตามใจคู่สนทนา คุณชัยวัฒน์พยักหน้ารับรู้ เอนตัวลงพนักพิงเบาะกำมะหยี่นุ่มสีน้ำเงินเข้ม
“ปีที่ผ่านมาทางผมสู้เรื่องยานำเข้าจากจีนและอินเดียหนักมาก ขยายตลาดในไทยแทบไม่ได้เลย”
“นั่นเป็นยุคของคุณเรืองศักดิ์ พรรคพวกเขาอยู่จีนเยอะ ต้นทุนการผลิตก็ถูกกว่า”
“แต่เรื่องคุณภาพยังสู้ทางเราไม่ได้ คุณชัยก็รู้ว่า World med มีนโยบายจะว่าจ้างให้ผมผลิตยาแทนการนำเข้าเพราะเป็นบริษัทเดียวที่ได้มาตรฐาน EU GMP”
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องสู้ด้วยนวัตกรรม”
“ได้แน่นอนถ้าทางกรมแก้ TOR ในการประมูลยาในรอบหน้า” นักการเมืองวัยกลางคนถอนหายใจ มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เขาเคาะนิ้วบนหัวเข่า มืออีกข้างแกว่งเครื่องดื่มในแก้วไปมาก่อนยกจิบเชื่องช้า
“คุณจะให้ผมได้เท่าไหร่”
กดเครื่องคิดเลข วางลงบนโต๊ะ สอดนิ้วประสานกันวางบนหน้าตัก ลอบสังเกตอากัปกิริยาของอีกฝ่าย เขานิ่งเงียบ แต่คาดเดาได้ว่าผลตอบแทนเป็นที่พอใจ
“เบื้องต้นผมจะให้เท่านี้ หลังจากอนุมัติ TOR แล้วที่เหลือจะตามไป คุณแค่ใส่ข้อบังคับเรื่องมาตรฐานโรงงานเข้าไปก็พอ ส่วนที่เหลือผมจะไม่รบกวนเลย ผลิตภัณฑ์ของผมคุณภาพดีกว่าที่ผ่านๆ มาด้วย”
“ถ้าขยายตลาดรอบนี้ยูนิแล็บจะขึ้นมาเป็นบริษัทผลิตยาอันดับหนึ่งของไทยแล้วหรือเปล่า ทางวีจีก็มาติดต่อผมอยู่นะ”
“ผมไม่สู้วีจีหรอกครับ ทางนั้นเขาบริษัทใหญ่ มีตัวลูกๆ ดูยาทั้งสี่กลุ่ม ทางผมเน้นแค่ยาสามัญประจำบ้านเท่านั้นเอง อีกอย่าง ทางนั้นเข้าตลาดหลักทรัพย์มาหลายปีแล้วด้วย”
“แต่ของคุณก็มีแผนธุรกิจจะเข้าตลาดหุ้นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
ผมหัวเราะ แต่ไม่ตอบ เป็นแผนระยะยาวที่ยังไม่ลงมือเร็วๆ นี้แน่ “อีกอย่างได้ยินมาว่าจะเปิดตลาดยาสมุนไพรด้วย ผมว่าแค่สองตัวนี้ถ้าคุณลงมาจับ วีจีก็ระส่ำแล้ว”
“อยู่ระหว่างการตัดสินใจครับ” บอกพลางจิบเครื่องดื่มพอเป็นพิธี “ถ้าจะเปิดไลน์นี้ต้องมีประสบการณ์อีกเยอะ ผมทำคนเดียว ช่วงนี้ยุ่งๆ ด้วย”
“เรื่องน้องชายเสียใจด้วยนะคุณศิ” ผมยิ้มรับ แห้งเหี่ยวเต็มทน
“ถ้าศุภสินยังอยู่คงเบาแรงได้มากกว่านี้ครับ”
เราตกอยู่ในความเงียบงันครู่หนึ่งก่อนชายวัยกลางคนจะยกนาฬิกาขึ้นดู เขามีเวลาไม่มากสำหรับการพบปะนอกสถานที่ คุณชัยวัฒน์เอ่ยขอตัวกลับก่อนทั้งที่อาหารที่สั่งยังพร่องไม่ถึงครึ่ง ผมขออนุญาตเสียมารยาทโดยการให้ลูกน้องเดินไปส่งที่รถ ส่วนตัวเองเพียงยืนด้วยความเคารพ หลีกเลี่ยงที่จะเดินคู่กันให้เป็นที่จับตามอง
“นี่เป็นเอกสารที่จำเป็นต้องใช้ครับ”
“ยังไงผมจะให้เลขาฯ ติดต่อมาอีกทีนะ”
“รบกวนด้วยครับ”
เขาหันมายิ้ม มือหยาบตบบ่าเป็นกันเอง “ไม่เป็นไร ถือว่าช่วยๆ กัน ผมกับคุณไมตรีก็เคยเป็นเพื่อนเก่ากันมาก่อน ดีใจแทนคุณพ่อนะที่เลี้ยงลูกมาได้ดีขนาดนี้ ไว้เจอกันเร็วๆ นี้แล้วกัน”
ผมยกมือขึ้นไหว้ เมื่อล่ำลากันเสร็จพิธีก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาว ยังคงจิบบรั่นดีในแก้วไม่เร่งรีบ จากตรงนี้เมื่อทอดสายตามองลงไปเบื้องล่างจะเห็นกลุ่มนักท่องราตรีแน่นขนัด บดเบียดร่างเข้าหา โอบกอดกันและกันโดยมีเสียงดนตรีและแอลกอฮอล์เป็นฉากหน้า เด็กผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ที่บาร์ คลอเคลียกับใครบางคนไม่ต่างจากคนอื่น เจ้าของแววตาสีน้ำตาลอ่อน รอยยิ้มฉีกกว้างราวกับบนโลกนี้ไม่มีทุกข์ใดใดที่ตัวเองจะจัดการไม่ได้ แต่ลึกลงไปกลับซ่อนความรู้สึกว้าเหว่ไว้ไม่มิด
“เจตต์” คนสนิทยืนสงบนิ่งเบื้องหลัง เขาขานรับคำในลำคอขยับฝีเท้าเข้าใกล้ “เคลียร์บิล ฉันจะไปรอที่รถ”
“เด็กคนนั้นด้วยไหมครับ”
ผมใช้นิ้วชี้เกาคาง เชิดหน้าขึ้นเพื่อมองตุ๊กตาเซรามิคตัวนั้นซุกไซ้ซอกคอชายหนุ่มตัวเล็กกว่า จับจ้องด้วยแววตาสงบนิ่ง ไม่วูบไหว ครู่เดียวเท่านั้นก็พยักหน้าลง เจตต์ขานรับ เงาดำด้านหลังผมหายไป บรั่นดีที่เหลืออยู่ในแก้วถูกสาดลงคอครั้งสุดท้ายก่อนแก้วทรงก้นกว้างที่ว่างเปล่าจะวางลงบนโต๊ะเตี้ยเพียงลำพัง
.
.
.
.
ครั้งแรกที่เจอเด็กนั่น ผมเรียนปริญญาตรีที่อังกฤษในงานปาร์ตี้สุดสัปดาห์ของเพื่อนสิงคโปร์ เขาเหมือนลูกกวางตัวน้อยๆ หลงออกมาจากป่า ตื่นกลัว แต่อยากรู้อยากเห็น เป็นลูกครึ่งเอเชียยุโรปตัวค่อนข้างเล็กกว่ามาตรฐาน แต่เมื่ออยู่ในไทยกลับกลมกลืนพอดิบพอดี ผมหยักศก หนา สีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน รับกับปากกระจับสีพีช งานวันนั้นเหล่าเสือโหยเพ่งเล็งไอ้เด็กที่ว่ากันไม่วางตา ชื่อของเขาฟังแล้วเพราะ ไล่โทนขึ้นลงเหมือนเสียงดนตรี ผมชอบเวลาเขาหยอกล้อกับเพื่อน หัวเราะเสียงดัง อ้าปากกว้าง และภายในคืนนั้น ผมก็ได้จูบแรกของเด็กหนุ่มมาครอบครอง
เรื่องระหว่างเราเกิดขึ้นเรียบง่าย ผมเป็นแค่นายศิฑา ลูกชายนักธุรกิจของไทยที่ถูกส่งไปเรียนต่อก่อนหน้าเจเรมี่สามปี เขากวนประสาท แต่อ่อนหวาน ตรงไปตรงมา ไม่เจ้าชู้ ปราศจากเล่ห์กล
เขารัก เพราะอยากจะรัก
เช่นกันกับผม
ที่รัก...เพราะอยากจะรัก
นึกถึงแววตาใต้วันหิมะตก เสียงดนตรีงานเทศกาลดังตามถนน เราจับมือกันผ่านถุงมือหนา มองกันหวานเชื่อม ยอมศิโรราบอย่างไม่มีข้อแม้ ช่างแตกต่างจากชายหนุ่มที่นั่งหน้าถมึงทึงบนรถแวนสีดำสนิทของผมชิดอีกฝั่งของเบาะนั่งในขณะนี้โดยสิ้นเชิง
“เมาหรือไง เงียบเชียว”
“Fuck off!” เสียงทุ้มคำรามในลำคอ ผมเอียงตัวพิงกระจก ปรายตามองคนพูด ลูกกวางในตอนนั้นเวลานี้ไม่ต่างจากแมวจอมพยศ เขากอดอก มองเชิดหนีไปนอกหน้าต่าง เห็นเพียงเสี้ยวหน้าไม่สบอารมณ์ ผิวสีขาวชมพูของมันอมแดงมากกว่าปกติโดยเฉพาะบริเวณพวงแก้ม ผมเอื้อมมือไปแตะบ่า ไอ้ตัวเล็กก็สะบัดหนีเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น
“What do you want from me!”
“พูดภาษาไทย”
“Shut up!”
“เจม” ดุอีกฝ่ายเสียงขรม เขาติดนิสัยพูดไทยคำอังกฤษคำตั้งแต่ก่อนไปอังกฤษ ส่วนหนึ่งเพราะพ่อที่เป็นอเมริกัน แต่ผมไม่ชอบ ชอบเวลาที่เขาพูดไทยด้วยน้ำเสียงเพราะๆ มากกว่า “หันหน้ามานี่”
“ยูไม่มีสิทธิ์สั่ง”
“มีหรือไม่มีฉันก็ทำให้นายมานั่งรถคันเดียวกันได้แล้วไม่ใช่เหรอ”
“บ้าอำนาจ”
“หันมา...เร็ว!”
พูดไม่ฟังก็ต้องเอื้อมมือไปช้อนคาง เจเรมี่ปัดมือผมออกอีกครั้ง แต่คราวนี้เขากระโจนมาดึงคอเสื้อผมพร้อมเงื้อหมัดแต่ค้างไว้กลางอากาศ เสียงกริ๊กดังขึ้น เจตต์นั่งข้างคนขับรถหันปลายกระบอกปืนมาด้านหลัง เล็งที่ศีรษะอย่างไม่ต้องสงสัย
“ไม่ต้อง ฉันจัดการเอง”
“หมาหมู่”
“เก่งภาษาไทยขึ้นเยอะเลยนี่”
“มีอีกเยอะเลยที่ไว้ด่าไอ้หน้าตัวเมียอย่างมึง”
“ไม่พูดมึงกู” ผมปรามอีกรอบ เด็กหนุ่มผลักอกผมออกแล้วหนีกลับไปนั่งชิดพนักพิงอีกฟากตามเดิม รู้มานานแล้วว่าดื้อ แต่ไม่คิดว่าจะดื้อขึ้นมากขนาดนี้
หนึ่งปีเต็มๆ ที่คบกันมา ยังเทียบไม่ได้กับการรับมือกับเขาวันนี้แค่วันเดียวเลยสักนิด
“ตอนนี้ทำอะไรอยู่”
“จะอยากรู้ไปทำไม คนที่บอกให้เลิกก็คุณเองไม่ใช่เหรอ”
“ฉันมีเรื่องต้องกลับมาทำที่ไทย” สาเหตุที่ต้องตัดสัมพันธ์ตอนนั้นถูกปิดบังมาตลอด เป็นความจำเป็นในฐานะพี่ชายคนโต บ้านของผม หลักๆ แล้วอยู่กันสามคนคือผม พ่อ และศุภสิน น้องชายอายุน้อยกว่า 3 ปีที่ไม่แม้แต่จะเรียนจบระดับปริญญาตรี พ่อตามใจมันมาก และสินก็ใช้ความใจดีของพ่อได้ฟุ่มเฟือยมากพอๆกัน
ช่วงนั้นพ่อตรวจพบมะเร็งขั้นสุดท้าย แม้จะมีเงินทองมากแค่ไหน เป็นเจ้าของสิทธิบัตรยากี่ตัวก็ไม่อาจซื้อความตายได้ ผมอยากอยู่กับเจเรมี่ต่ออีกสักปี หรือสองปี ให้ความฝันตอนนั้นของเราเป็นฝันดี หรืออย่างน้อยที่สุดก็มีโอกาสทำให้เขาเข้าใจว่าเพราะอะไรถึงได้เอ่ยคำอำลาได้อย่างเลือดเย็น
นึกโกรธตัวเองที่ตอนนั้นทิ้งเขาไว้กับความไม่เข้าใจเพียงเพราะคิดว่าคงไม่มีวันโคจรมาเจอกันอีก
“จะพาไปไหน”
คนตัวเล็กถามทั้งที่ยกขาขึ้นมากอดเข่า อัลพาร์ดสีขาวมุกเคลื่อนตัวผ่านแสงสีส้มนวลบนถนนใหญ่เข้าสู่ตึกสูงใจกลางเมือง ผมซื้อห้องชุดที่นี่ไว้เมื่อหลายปีก่อน ไม่ไกลจากที่ทำงานนัก สะดวกแก่การเดินทางแต่ไม่ใช่ที่สำหรับอยู่ประจำ เล็กเกินไป อึดอัดเกินไป แต่พอทำเนาเมื่อเทียบกับการต้องเสียเวลาบนถนนเมื่อนั่งรถมาทำงานจากบ้าน
“พรุ่งนี้มีงานต้องทำตั้งแต่เช้าหรือเปล่า”
“ตอบคำถามผมก่อน”
“คอนโดของฉันเอง” ผมถอยให้หนึ่งก้าว เจเรมี่ถึงมีท่าทีอ่อนลงเล็กน้อย “ฉันตอบแล้ว Your turn”
“ผมเปิดร้านอาหาร”
“อย่างเดียว?”
“แค่นี้ก็ไม่มีเวลาทำอย่างอื่นแล้ว”
“ก็เห็นอยู่ว่าที่ทำตัวยังไง”
“ไม่ต้องมา judge ผม”
“ก็ตัดสินจากพฤติกรรมทั้งนั้น”
“คุณไม่มีสิทธิ์ในตัวผมแล้ว” เด็กหนุ่มหันหน้าออกไปนอกกระจก โชคร้ายของเจเรมี่ที่ถึงที่หมายพอดี รถแวนขนาดใหญ่จอดลงอย่างนุ่มนวล มีเพียงเสียงของเครื่องยนต์ที่แม้จัดว่าเงียบแล้วก็ยังได้ยินเสียงคำรามเบาๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่ไม่สู้ดีนัก “เราเลิกกันมานานแล้ว ศิ”
“เดี๋ยวก็รู้ว่ามีสิทธิ์หรือเปล่า เจตต์ พรุ่งนี้เอาแอสตัน มาร์ตินมาทิ้งให้ฉันตอนหกโมงเช้า สิบโมงค่อยมารับเจมไปส่งที่บ้าน”
“ผมไม่ค้าง!”
“ไม่เอาน่า คนดี นายก็รู้ว่าฉันพานายออกมาจากร้านทำไม”
“คุณจะทำอะไรก็ได้ แต่ผมไม่ค้าง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ทำที่นี่มันเลยแล้วกัน เสร็จแล้วจะได้วนรถไปส่ง ถอดกางเกงสิ” เจเรมี่ขึงตามอง ขณะที่ผมเอนตัวพิงเบาะด้วยท่าทีสบายๆ “มองอะไร ลูกน้องฉันอยู่ตั้งสองคนฉันไม่แก้ผ้าหรอกนะ แค่ปลดตะขอก็ทำได้แล้ว”
“ผมเกลียดคุณ!”
“ฉันให้โอกาสเลือก” จับตามองอีกฝ่าย ไม่แสดงทีท่าว่าที่พูดเป็นไปในเชิงหยอกล้อ ริมฝีปากล่างของเจเรมี่ถูกฟันขาวขบ เขาโกรธจนสั่นไปทั้งตัว “You have no choice, Jeremy”
“Fuck you”
“เลือกสิว่าจะให้ Fuck ที่ไหน”
เขาลงจากรถ เหวี่ยงประตูปิดจนเกิดเสียงดัง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนสบตากับเจตต์ที่มองผ่านกระจกหลังด้วยสายตาเป็นกังวล
“ไหวเหรอครับนาย”
“ฉันจัดการเอง อย่าลืมมารับตามที่บอกแล้วกัน สักเก้าโมงให้แม่บ้านเตรียมอาหารเช้าให้เขาด้วย วางเอาไว้ ไม่ต้องปลุก ฉันอยากให้เขาพักผ่อนนานๆ”
.
.
.
.
อุณหภูมิห้องลดต่ำลง หลังจากที่พุ่งขึ้นสูงเมื่อไม่กี่นาทีก่อน บนเตียงนอนคิงไซส์ยับเยินเมื่อสงครามสิ้นสุด เสื้อผ้ากระจัดกระจาย กองรวมกันกับถุงยางอนามัยใช้แล้วที่โยนเรี่ยราด ผมไม่ชอบความไร้ระเบียบแบบนี้ แต่หลังจากขม้ำลูกกวางที่แปลงสภาพเป็นเสือชีต้าร์ก็ปล่อยปละทุกกฎเกณฑ์โดยสิ้น เขาไม่ใช่เจเรมี่ที่อิดออดเมื่อผมแสดงความรู้สึกปรารถนาเหมือนเมื่อหลายปีก่อน รสร้อนแรงของการร่วมรักที่เกิดขึ้นตั้งแต่เสื้อผ้ายังไม่ทันเปลื้องจนสิ้นตอบโจทย์ชัดเจนว่าผ่านการฝึกปรือมามากเท่าไหร่
ผมลุกจากเตียง หยิบเสื้อคลุมสวมกันอุจาดไว้หลวมๆ ขณะที่คู่นอนยังคงนอนพังพาบหมดเรี่ยวแรงใต้ผ้าห่มผืนหนา ผมเปิดขวดน้ำยกขึ้นกรอกเข้าปากด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ไม่นึกแปลกใจที่ประสบการณ์อดีตคนรักจะเพิ่มขึ้นราวกับเป็นคนละคนเมื่อครั้งยังคบกัน หากแต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดลึกๆ ไม่รู้ว่าเป็นความหงุดหงิดที่เกิดจากเจเรมี่ไม่สงวนเนื้อสงวนตัว หรือหงุดหงิดที่ตัวเองปล่อยให้อีกฝ่ายมีโอกาสผจญโลกมากเกินไปกันแน่ ซึ่งถ้าเป็นเหตุผลแรกแล้วผมยอมรับว่ามันงี่เง่าสิ้นดี
เป็นคนปล่อยมือไปจากเขาด้วยตัวเอง แต่กลับรำคาญใจอย่างคนบ้า
นึกอยากลบล้างทุกร่องรอยที่เคยมีคนฝากไว้จนถึงขั้นเจเรมี่ต้องเอ่ยขอให้หยุดแต่ก็ยังดึงดันเอาแต่ใจ แม้ให้ความร่วมมือเกินพอดีในทีแรก แต่คล้อยมา หลังจากสำเร็จความใคร่ติดกันหลายรอบเจ้าเสือน้อยก็ร้องงอแงด้วยความอ่อนระโหยโรยแรงให้หยุดรังแกจนต้องยอมรามือในที่สุด
“ศิ”
เสียงทุ้มดังขึ้นแหบแห้ง ไม่มีความรู้สึกใดในน้ำเสียงนั้น แต่เขาก็เรียกซ้ำเมื่อไม่มีใครขานตอบ ขนตาแพหนาขยับเล็กน้อยก่อนปรือเปิด เขายังเรียกชื่อผมเป็นรอบที่สามเหมือนลูกเป็ดร้องหาแม่
“นอนไปสิ”
“นอนไม่หลับ”
“เหนื่อยไม่ใช่หรือไง”
ริมฝีปากบางบดเข้าหากัน ผมเกือบลืมกฎเกณฑ์ของเขาบางอย่าง สามารถร่วมรักมากแค่ไหนก็ได้แต่หลังจากเสร็จกิจต้องนอนเคียงข้าง เพราะถ้าไม่อย่างนั้นแล้วเจ้าลูกกวางจะลุกไปหาใครคนอื่น กฎข้อนี้ถูกกำหนดขึ้นตั้งแต่เราคบกัน แต่เงื่อนไขที่มีคนอื่นเข้ามาเป็นข้อต่อรองนั้นเพิ่งได้ยินเมื่อชั่วโมงก่อนหน้านี้และมันชวนให้รู้สึกโมโหพอสมควร
“ฉันแค่ลุกมาดื่มน้ำ เอาหรือเปล่า”
เขาพยักหน้า ก่อนขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มที่คลุมตัวไว้ร่วงลงถึงหน้าตัก ร่องรอยสีม่วงช้ำและคมเขี้ยวปรากฏขึ้น น่าแปลกที่เมื่อออกแรงทำสัญลักษณ์บนเรือนร่างกลับไม่มีเสียงขัดขืนแม้แต่น้อย
“ค่อยๆ ดื่ม”
“ผมคอแห้ง”
“ก็ร้องไม่หยุดแบบนั้น” ตาคมมองขวาง เขาดื่มน้ำไปได้ไม่กี่อึกก็ส่งคืนแล้วกลับซุกตัวลงไปในผ้าห่มอีกครั้ง สีส้มนวลจากโคมไฟเป็นแสงเดียวในห้องนอนที่แยกตัวออกมาอย่างสันโดษ ผมตัดสินใจเปิดมันทิ้งไว้อย่างนั้นแล้วทิ้งตัวลงข้างๆ คนตัวเล็กกว่า มองเขาที่ยังไม่ยอมสบตากันดีๆ เลยสักครั้ง
สามปีแล้ว ไม่ทันรู้ตัวก็ปล่อยมือเขาไปสามปีเต็มๆ
ที่ผ่านมาทำอะไรอยู่นะ...
ถ้าไม่เจอวันนี้ คงลืมความรู้สึกคิดถึงแบบนี้ไปเสียสิ้น
“เจม ตอนนี้คบกับใครอยู่หรือเปล่า”
ผมลองถาม ใช้นิ้วชี้เกลี่ยริมฝีปากที่เชิดขึ้นนิดๆ ให้เชิดขึ้นไปอีก ใบหน้าเขาเล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับฝ่ามือของผม กระนั้นโครงกระดูกและรอยของเคราที่โกนไม่สิ้นดีก็เป็นสิ่งยืนยันว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายเต็มตัว
เมื่อก่อนก็เป็นผู้ชายแบบนี้ แต่เด็กกว่านี้เยอะ ทั้งจริตจะก้าน คำพูดจา รวมไปถึงเล่ห์เหลี่ยมที่น่าหวั่นใจ
“หื้อ” เขาร้อง คงรำคาญเต็มทนเลยถือโอกาสซุกตัวเข้าหาอกผมแทนการสั่งห้าม ขณะเดียวกันก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนไหวไปมา ผมวางมือลงบนศีรษะอีกฝ่าย ก่อนกดมันเข้าหาตัวแนบแน่นกว่าเก่า
“ดี”
“อะไรของคุณ” คนตัวเล็กยื้อศีรษะออก ขมวดคิ้วจนเป็นรอยบนหน้าผาก ผมยักยิ้มให้กับท่าทางแบบนั้น ก่อนยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นด้วยทีท่ากวนโมโห
“ทำไม”
“คงไม่หวังว่าเราจะกลับไปคบกันหรอกนะ”
“แล้วทำไมถึงจะคบไม่ได้”
“ผมเลิกผูกสัมพันธ์กับคนในลักษณะนี้ไปนานแล้ว” น้ำเสียงนั้นก้ำกึ่งระหว่างความผิดหวังและเจ็บปวด เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ลูกกวางที่ขลาดเขลาต่อความรัก กระนั้นในเวลานั้นก็เปี่ยมไปด้วยความกระตือรือร้นที่จะลิ้มลองรสชาติใหม่ๆ
ครั้งแรกที่ได้เข้าไปอยู่ในตัวเขา ทั้งอึดอัดทั้งน่าขัน
เจเรมี่ในเวลานั้นยกหมอนมาปิดหน้าตัวเองแน่นจนหวั่นใจว่าจะหายใจไม่ออก บอกรักเสียงอู้อี้ ไม่เต็มปากเต็มคำ
“ผูกสัมพันธ์ในลักษณะนี้หมายถึงจะไม่ยอมคบใครเป็นแฟนจริงๆ จังๆ อีกแล้วน่ะเหรอ”
“โดยเฉพาะกับคุณเลย ไม่มีทาง ผมไม่มีทางถูกบอกเลิกเป็นครั้งที่สอง”
“แต่นายก็ตามฉันกลับมาด้วย” ผมก้มลงมอง จากมุมนี้เห็นเพียงเส้นผมที่หยิกกระเซิง ไม่เป็นทรง “ไม่เอาน่าเจม ฉันขอโทษ เรื่องตอนนั้น”
“คืนนี้เพราะคุณให้ลูกน้องตามประกบผมออกจากร้านไม่ใช่หรือไง”
“แต่เมื่อกี้นายเองก็รู้สึกดีนี่”
“ก็แค่เซ็กส์ จบคืนนี้ก็ให้จากกันไป ผมไม่อยากสานต่ออะไรอีก” คนพูดผละออก พลิกตัวหันหลังให้แต่แผ่นหลังเปลือยก็ยังคงแนบชิดกับอกผมอยู่ “แล้วผมไม่ได้ต้องการคำขอโทษจากคุณด้วย”
ผมถอนหายใจยาว โอบกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง “ฉันไม่ได้อยากทำให้กำแพงของนายหนาหรือแข็งแรงจนไม่มีใครทะลุมันไปได้หรอกนะ เจเรมี่”
หากแต่เรื่องราวคราวนั้น แม้มีโอกาสย้อนเวลากลับไปอีก ผมก็ต้องเลือกที่จะทำแบบเดิมอยู่ดี “อย่างี่เง่าหน่อยเลย ทำตัวแบบนี้มันไม่ดีกับตัวเอง รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอ”
“ร่างกายของผม ผมมีสิทธิ์ทำยังไงกับมันก็ได้”
ผมกอดเขาแน่นขึ้น ไม่ชอบใจนิสัยแบบนี้ของคนในอ้อมแขนเอาเสียเลย พานให้อารมณ์ไม่ดีทุกครั้งเพียงแค่นึกว่ามีใครที่ได้นอนเคียงข้างอีกฝ่ายในแบบเดียวกับผมในค่ำคืนนี้แล้วบ้าง
“เลิกซะเถอะ”
“ผมบอกว่าคุณไม่มีสิทธิ์สั่งผมไง”
“ทำไมเป็นเด็กที่ดื้อนักนะ”
“เป็นเด็กแบบไหนก็โดนทิ้งอยู่ดี”
“ก็กลับมาหาแล้วจะให้ทำยังไงอีก”
แรงสั่นน้อยๆ เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ผมจูบลงไปบนศีรษะ กดจมูกสูดลมหายใจเอากลิ่นแชมพูที่ค้างบนเส้นผมเข้าจมูก “เจม...”
“คิดว่ามันพอเหรอ” ความอ่อนแอของเจเรมี่ ภายใต้กำแพงที่แข็งและหนา กลับเปราะบางเสียยิ่งกว่าแก้ว “คิดว่ามันชดใช้ความรู้สึกได้เหรอ”
ผมนิ่งเงียบเพื่อแบ่งเบาความรู้สึกจากอีกฝ่าย ทั้งเจ็บปวดและโดดเดี่ยวที่ซุกซ่อนไว้ไม่ยอมให้เห็นง่ายๆ
“ความรู้สึกของผมที่ถูกคุณไล่ตะเพิดวันนั้น แค่กลับมาหิ้วผมมานอนด้วยคืนเดียวแล้วบอกว่าจะให้กลับไปคบกัน มันเยียวยาทั้งหมดได้แล้วหรือไงกัน”
ผมเงียบ แทนคำตอบของคำถามพวกนั้น...
เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจ
...ว่ามันไม่พอ
TBC
เฮ้ยๆ ได้กันตั้งแต่ตอนแรกเลยเฮ้ย
ฮร่า ได้ตัวไปแล้ว เรื่องหัวใจยังต้องพิสูจน์กันต่อไปนะฮร้า สวัสดีวันพุธตอนสองทุ่มทุกคนนน
เจอกันใหม่พุธหน้าจ้าา
:man1:
-
ไม่ง่ายนะคะพ่อพระเอก ไล่เค้าไปแล้วละตอนนี้จะเอาเค้ากลับมา ได้ตัวแต่ไม่ได้ใจ(เต็ม100)นะคะ
-
เจเรมี่ผู้บอบบางงงง
-
คนรักกัน อยู่ๆถูกบอกเลิกมาแล้ว
โดยไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร มันเจ็บปวด
มันเหมือนถูกหักหลัง จมปลักอยู่คนเดียว
สามปีกลับมาหาใหม่ บังคับเอาแต่ใจอีก
จะให้กลับไปเป้นเหมือนเดิม
แล้วใครจะไม่กลัวว่าจะถูกบอกเลิกอีกครั้ง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยอยากอ่านต่อแล้ว5555
พระเอกมีความน่าหมั่นไส้ แต่เนื้อเรื่องกร๊าวใจมาก ชอบจริงๆพล็อตแฟนเก่าแบบนี้
เจเรมี่มีความน่ารักและเซะซี่เบาๆ เจริญรอยตามพี่ธาม555
ปล.บอกคุณศิหน่อยว่าที่นางเฮิร์ตไม่ใช่เพราะคุณ เพราะหมาแซคต่างหากกกก (จะโดนฆ่ามั้ยนั่น)
-
แฮร่ เขียนแนวนี้ ทำให้นึกถึง WWBB ขึ้นมานิดๆ
แล้วด้วยความที่ยังอ่านสู่กลางใจได้แค่ครึ่งๆกลางๆ
ก็เลยไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่าง ศิ-เจม-แซค
เจมนี่ เค้ารักศิหรือแซคกันแน่ฮะ ผมเง็ง
-
เราชอบฉากเถียงๆกันในรถ
เจเรมมี่ดื้อได้น่ารักมากเลย แงงงงง :o8:
แล้วก็แบบว่านะ เสียตัวละ แต่จะไม่ยอมเสียใจอีก นี่แน่ะะะ
คุณพี่ศิอย่ามาคิดว่าจะง่ายนะคะ เชอะๆ ทีมน้องเจม 55555
-
ชอบเจเรมี ตั้งแต่เปิดตัวในเรื่องที่แล้ว ยังคิดถึงอยากให้มึคู่และก็มีจริงๆ เจเรมี อย่ายอมง่ายๆนะ อย่าให้เขารู้ว่าเราใจอ่อน เอาให้สมกับที่ทำไว้เลย ทีมเจเรมี
-
งุ้ย คุณศิแซ่บจัง
ถ้าน้องเจมเล่นตัวเยอะมาหาเราได้นะ #ชูป้ายไฟทีมศิ
-
รู้ชะตากรรม นี่ต้องติดวันพุธงอมแงมอีกแล้ว
-
เจมหนูคงต้องระวังตัว ระวังใจแล้วล่ะ อย่าหวั่นไหวง่ายถึงแม้มันจะยากก็ตามที อยากจะด่าศิจริงๆ ตอนเลิกกันบอกเหตุผลดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องไล่ตะเพิดแบบนั้นด้วย ใจร้าย ใจดำ จริง ทำกันได้ ต้องให้ศิเจ็บซะบ้างจะได้รู้ว่าความรู้สึกแบบนั้นเป็นยังไง
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:a5:
-
น่าฉงฉานนนนนนนน
-
อ้าวววเห้ยยยยย ศินี่รักแรกของเจม เอ๊ะ หรือแซค
งงไทม์ไลน์เล็กน้อย ไม่รู้ละ รู้แต่ ทีมเจมค่ะ
ทิ้งเจมแล้วกลับมานอนกันคืนเดียวก็คบกันง่ายไปมั้งงงงงงง
-
:katai1: เสียความรู้สึกไปตั้งเท่าไหร่ จะให้ยอมกลับมาง่ายๆก็ไม่ใช่อ่ะเนอะ #ทีมเจม
-
อ้าว คุณพระเอกเป็นแฟนเก่าของน้องเจมนี่เอง สงสารเจมนะที่โดนบอกเลิกโดยที่ไม่รู้เหตุผลว่าเป็นเพราะอะไรอ่ะ งานนี้ต้องพยายามมากๆแล้วล่ะคุณศิ
-
/จองคุณศิ :z2:
-
:katai4: :katai4:
อุ้ยยยยย เจอกันแค่ตอนแรกก็จัดการเสียแล้ว :katai1:
แต่สงสารนุ้งเจมจังเลย แงงงง คนที่เคยทิ้ง พอกลับมาเจอกันก็มาทำแบบนี้ใส่อีก จะให้คนถูกทิ้งรู้สึกยังไงกัน
พระเอกเราต้องใจร้ายมากกว่านี้อีกแน่เลย รู้สึกถึงกลิ่นมาม่า
ขอบคุณค่าาา รอวันพุธหน้า~~~ :mew1:
-
ที่แท้เรื่องทั้งหมดก็มีเงี่ยนงำอย่างนี้นี่เอง!!
โถน้องเจมของป้า ป้าเข้าใจแล้วว่าทำไมหนูถึงต้องแก้อีมี่ให้รับก็ดีรุกก็ได้อย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
คุณศิคะ ถ้าคุณศิไม่รักน้องให้มากกว่าเมื่อสามปีก่อนว ป้าจะไม่ใจอ่อนยกน้องเจมคืนให้คุณศิง่าย ๆ อีกแล้วนะคะ (เอ๊ะป้านี่ หล่อนเกี่ยวอะไรด้วย?!)
รอติดตามความแซ่บของน้องเจมต่อไป อยากให้น้องเจมร้ายกว่านี้อีกสิบอีกล้านเท่า วะฮ่า ๆๆๆ
(เราชอบความรู้สึกของการเอาคืนของเคะราชินีน่ะค่ะ ไม่ใช่อะไร)
:L2:
-
เจมมมมมมมมมม ....... :z3: :z3:
สงสารเจม ตอนนี้เค้าได้กันมันควรเป็นเรื่องน่ายินดีไม่ใช่เรอะะ
ทำไมเศร้าจนน้ำตาซึมขนาดนี้
คุณศิถ้ารู้ตัวว่าอดีตผิด ปัจจุบันก็รีบแก้ไขเนอะะ
เอาเจมกลับมาาา อย่าให้ถลำลึกไปมากกว่านี้เชียว :mew2:
เห็นใจเจมมาก โอ๋เอ๋ แผลเดิมก็ลึก หวังว่าจะไม่มีแผลใหม่เพิ่มนะ
มามะ เดี๋ยวเราปลอบเอง :hao6:
-
สงสารเจม แต่ อย่ายกโทษให้ง่ายๆนะ
-
โธ่ เจโรมี่ ไม่เอาไม่คิดมากก
ทิ้งเค้าไปแบบไม่ไยดี ไม่บอกเหตุผล ง้อไปทั้งชาตินั้นแหละ
-
ชอบพระเอกแบบนี้จังเลยย :katai2-1:
ปากร้ายๆแบบนี้มันน่าให้น้องเจมทำให้เสียใจซะให้เข็ด5555555
:katai3:
-
เจอแล้วไงตัวการที่ทำให้เจเรมี่เป็นแบบนี้ ต้องรับผิดชอบนะ :hao3:
-
พี่ศิต้องสู้นะคะ
ค.รู้สึกน้องเสียไปมากๆแล้ว ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออ :mew2:
-
ทิ้งกันไปแล้วมาทำแบบนี้เจมอย่ายอมง่ายๆนะ
-
เล่นเอาน้ำตานอง..
เจมเจ็บ ชั้นก้อเจ็บ
ฮือออ
-
สงสารน้องเจม คงเพราะมีอดีตที่เจ็บปวด เลยทำให้เจมน้อยผู้น่ารกเลือกที่จะสนุกไปวันๆ ได้ไม่คิดจะผูกมัด
คงต้องคิดอยู่ศิฑาแล้วละที่ตะแสดงให้เจมเห็นว่าความรักที่มีมันจะไม่มีวันทำร้ายเจมให้ต้องเจ็บปวดอีกครั้ง
-
อ้าวว สรุปคือเค้ารู้จักกันอยู่แล้วอ่า
-
สงสารน้องเจม :hao5:
ห้ามใจอ่อนให้ศิเด็ดขาดนะ
อยากให้ถึงพุธหน้าเร็วๆจัง :mew2:
-
เจมก็ยังคงรักอยู่แหละนะ
-
แหม่ พระนายเรื่องนี้
มีความรวดเร็วปานสายฟ้าฟาด
5555555555555555555
นี้แค่พึ่งต้นเรื่องนะคะ
:hao7:
-
o13
-
จุดถ่านไฟเก่าให้ติดอีกครั้งนี่แหละ สนุก ... รู้ทางก้นนักแล ดูสิ จะแก้ทางกันยังไง? :hao3:
-
แนวนี้ชอบเลย
-
หมั่นไส้พระเอกจังเลยค่ะ :m31: :m31: :fire:
-
:m16: :m16:
-
ฮือออ จะร้องงงงง
-
เจ็บแทนเจม
รักแรกทิ้งกันแบบโหดร้าย รักแซคก็ผิดหวัง
มาหาพี่ไหม? อิอิ
-
แค่เริ่มก้อเห็นแววแดดิ้นแล้วเรา...เจมอย่าใจอ่อนเด็ดขาด...เพราะสุดท้ายนายจะต้องเจ็บซ้ำ ๆ เหมือนเดิม...วูยยยย...เอาเข้าไปอินเข้าไปนี่แค่เริ่มนะ...555 ตามต่อ...
-
:m31: :m31: :m31:
-
สงสารเจมเลยอะ ต้องเข้มแข็งนะ
-
สงสารเจม
:pig4: :pig4:
-
CH.3 Back to the past
Jeremy
มันเป็นเรื่องบัดซบที่สุดในรอบปี
ประเทศไทยมีพื้นที่ตั้งเท่าไหร่ บาร์มีตั้งกี่ร้าน ทำไมความบังเอิญถึงต้องมาตกที่ผม ยิ่งบอกไปว่าทั้งเกลียด ทั้งโกรธมากแค่ไหน นั่นก็เพราะความทรงจำทุกอย่างระหว่างเรายังฝังอยู่ในหัวทุกฉากตอน
ผมเกลียดที่เขาทำทุกอย่างเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆ
‘ไปซะ แล้วอย่าให้ฉันเห็นหน้าอีก’
ประโยคนั้นยังคงฝังแน่นราวกับถูกพูดใส่หน้าทุกคืนยามหลับตา และการปรากฏตัวของคนไม่มีหัวใจเมื่อคืนยิ่งตอกย้ำว่าไม่มีวินาทีไหนที่จะลืมลงลึกจนชังตัวเองที่ยอมตกเป็นของเล่นให้ศิฑาย่ำยีครั้งแล้วครั้งเล่า
จริงอยู่ที่ผมในวัยแรกรุ่นมัวเมาอยู่กับรักแรกอย่างแซคจนเป็นต้นเหตุให้ต้องระเห็จไปเรียนต่างแดนเพื่อตัดใจ แต่การเจอศิฑาในเวลานั้นกลับกลายคล้ายพบแสงสว่าง ผมรู้ว่านักเรียนนอกท่าทางภูมิฐานนั่นจะทำให้ผมหลงลืมอดีตทุกอย่าง และเมื่อกลับไทยอีกครั้ง ผมจะมองแซคเป็นแค่พี่ชายคนหนึ่งได้เสียที
แต่ศิฑาก็ดับฝันของผม มิหนำซ้ำยังป้อนความรู้สึกเลวร้ายให้ด้วยการผลักไสไล่ส่ง ชวนให้นึกว่าหากเป็นแซคแล้วเขาคงไม่ทำกับผมโหดร้ายอย่างนั้นแน่
ที่ผมหลงรักแซคอีกครั้ง ก็อาจเป็นเพราะศิฑาใจร้ายกับผมเกินไปก็ได้
“เป็นอะไรหรือเปล่าวะ” เสียงพี่กบถามขึ้นระหว่างรินเบียร์เย็นๆ ใส่แก้ว น้อยครั้งมากที่จะดื่มในร้านของตัวเอง ความผิดปกตินั้นสะท้อนให้ลูกน้องเห็นและพากันเป็นห่วงแม้มีเพียงผู้ใหญ่ที่สุดในร้านที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าปกติ
“เซ็งชีวิต” ผมบ่นพลางยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม ลูกค้าเริ่มทยอยมาเมื่อพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า มือใหญ่วางบนบ่า พี่กบตบให้กำลังใจเบาๆ ก่อนกลับไปที่เคาน์เตอร์เก็บเงิน
ผมมองร้านของตัวเองที่เปิดแสงไฟสีสลัว
เนิ่นนานมากพอจากเด็กประชดรักกลายเป็นเจ้าของร้านที่ใฝ่ฝัน จากเริ่มทำร้านคนเดียวมามีลูกจ้าง จากคนไม่ประสา กลายเป็นกร้านโลกและสิ้นหวังในความรัก
กระนั้น แผลที่เคยคิดว่าแห้ง กลับไม่ยอมแห้งไปตามเวลาเสียที
เข็มนาฬิกาขยับเดิน ลูกค้าหลายคนเข้ามาคุยด้วย ปกติแล้วพี่กบจะปล่อยให้ผมมีปฏิสัมพันธ์กับคนหน้าใหม่ๆ โดยไม่ก้าวก่าย แต่วันนี้บ่อยครั้งที่หนุ่มใหญ่จะแทรกตัวระหว่างบทสนทนาเพื่อให้ผมได้ใช้เวลากับตัวเอง กระทั่งเวลาผ่านไป ไม่แน่ใจว่าดื่มไปมากแค่ไหน แต่ปกติแล้วผมที่คอแข็งฉิบหายก็เริ่มมึนงงกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่กรอกลงคอจนร้อนผ่าวไปทั่วทั้งกระเพาะ
“พี่เจมโอเคนะ” ไอ้เป๊กแวะมาถาม มันวางมือบนแก้มผมพลางตบเบาๆ “ไหวหรือเปล่า ผมโทรตามพี่จิ๊บให้ไหม”
“ไม่ต้อง” ผมปฏิเสธ เงยหน้าจากแก้วอีกทีร้านก็กลับสู่ความเงียบสงบ ลูกค้ารายสุดท้ายลุกไปจากโต๊ะแล้ว เหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าถึงเลยเวลาร้านปิดมาราวสิบห้านาที “ยูไปเก็บร้านเถอะ พี่กบ วันนี้ผมไม่เช็กยอดนะ ทำรายการเสร็จแล้ววางไว้ก่อน พรุ่งนี้เช้าจะเข้ามาดู”
“พี่เป็นอะไรวะ”
“เปล่า”
“เปล่าบ้าอะไร พี่ดื่มตั้งแต่ร้านยังไม่เปิดยันร้านปิด” เด็กหนุ่มยังรบเร้าไม่เลิก คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน “ทำไมมีอะไรไม่พูดออกมา”
“ไร้สาระน่าเป๊ก ไปเก็บร้านได้แล้ว เดี๋ยวดึก”
“ทุกคนเขาเป็นห่วงพี่” เสียงไอ้เป๊กอ่อนลง ผมมองเห็นความรู้สึกของมันผ่านแววตา อะไรที่มากกว่าคำว่าห่วง เห็นมานานแล้วแต่ทำเป็นละเลยมันไป
คนอย่างผม มันเกิดมาด้วยคำสาป
จะมีความรักเป็นของตัวเองได้ยังไง
“เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ไปส่งพี่ที่บ้าน”
“เดี๋ยวผัวมึงได้มาแหกอกกู”
“ต้องเป็นคุณแซคใช่ไหม พี่ถึงจะยอมให้ไปส่งได้” ตากลมมองค้อน ไม่เชิงตัดพ้อหรือประชดประชัน ความสัมพันธ์ของผมกับมันเป็นเรื่องที่เราต่างรู้ว่าไม่มีวันสานต่อได้ ที่ชัดเจนไปกว่านั้นคือสำหรับผมแล้วแซคคือที่หนึ่ง
ไม่ว่าเมื่อไหร่ เขาก็เป็นที่หนึ่งของผมอยู่ดี
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงผมก็ไม่ยอมให้พี่กลับบ้านคนเดียวแน่ เรื่องขับรถยิ่งไม่ต้องพูดถึงเข้าใจหรือเปล่า”
ผมไม่ตอบ สะบัดมือไล่มันไปทำความสะอาดโต๊ะต่อระหว่างละเลียดดื่มเบียร์แก้วสุดท้ายที่พี่กบยื่นคำขาดว่าแก้วนี้เป็นแก้วสุดท้าย จากนั้นก็ฟุบตัวลงกับเคาน์เตอร์ไม้ หวังว่าเมื่อลืมตาตื่นแล้วจะกลับมาเป็นเจเรมี่คนเดิมที่ไม่มีเรื่องทุกข์ให้กังวลใจนอกไปจากเช้าวันพรุ่งนี้ถ้าผักขาดตลาด หรือหมูไม่สดแล้วจะจัดการกับร้านยังไง
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ต้องมากังวลเรื่องความสัมพันธ์แบบนี้ อาจจะนับตั้งแต่วันที่จูบพี่แซคไปแล้วอีกฝ่ายปฏิเสธชัดเจนนั่นล่ะมั้ง
ทว่าความเจ็บปวดในเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ไม่รู้ทำไมถึงวนเวียนอยู่เหมือนเรื่องเพิ่งผ่านพ้นมาเมื่อวาน...ก็เป็นเรื่องที่ผมหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
.
.
ทั้งร้านเงียบสงัด เสียงเพลงปิดลงก่อนไฟสีสลัวจะมืดดับ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเมามากกว่าทุกครั้งเมื่อลุกขึ้นยืนแล้วไม่สามารถทรงตัวได้ ร่างเล็กป้อมของเด็กเสิร์ฟเข้ามาประคองขณะก้าวเดิน พี่กบลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะตามมาส่งผมด้วยแต่ไอ้เป๊กก็ยืนยันหนักแน่นว่าดูแลไหว ทุกคนเลยแยกย้ายกันกลับ คู่นอนเก่ากึ่งลากกึ่งจูงผมออกมาด้านนอก แต่ยังไม่ทันได้ปิดประตู ใครคนหนึ่งที่ยืนแน่นิ่งก็เข้ามาช่วยหิ้วปีกอีกข้างของผมเสียก่อน
“คุณ...” ผมหรี่ตาลงในความมืด ถึงแม้จะเมามายแต่ก็มีสติมากพอที่จะจำเจ้าของร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิท ศิฑาเรียกเขาว่าเจตต์ สีหน้านิ่งเรียบคล้ายไม่มีความรู้สึก เขามองผมด้วยตาไร้แววคล้ายหุ่นยนต์ เจตต์มองเลยไปที่เป๊ก ก่อนหันกลับมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“คุณศิให้มารับครับ”
“อะไรกันพี่เจม” เด็กหนุ่มเอ่ยถาม ยื้อแขนผมไปจากอาณัติของอีกฝ่าย แต่ไอ้เป๊กมันตัวกระเปี๊ยกเดียว แค่เจตต์รั้งผมกลับมามันก็เผลอทำแขนที่เกี่ยวไว้หลุดมือจนได้ เด็กหนุ่มมีสีหน้าไม่ชอบใจ ตั้งท่าจะเอาเรื่องแต่คนสนิทของศิฑาก็เปิดชายเสื้อให้เห็นปืนพกสีดำเมี่ยมนอนสงบนิ่งอยู่ใกล้ขอบกางเกงเสียก่อน เป็นเหตุให้ผมต้องรีบยกมือขึ้นปรามด้วยใจหวาดหวั่น ถ้าจะพูดให้ถูกแล้ว ความกังวลตอนนี้คือเรื่องที่ผมเพิ่งประจักษ์รู้ว่า ศิฑา ลูกชายนักธุรกิจด้านสหเวชศาสตร์ไม่ใช่เป็นเพียงลูกคนรวยที่ได้โอกาสไปเรียนๆ เล่นๆ ต่างประเทศตามกระแสนิยมแต่อย่างใด ทว่าอำนาจบางอย่างที่ซ่อนเร้นปิดบังนั่นต่างหากที่ต้องหันไปสั่งไอ้เป๊กให้เลิกดึงดันเอาแต่ใจตัวเองเสียที
“เป็ก ไม่เป็นไร กลับบ้านดีๆ”
“ได้ไงวะพี่เจม”
“กูรู้จักเขา”
“แต่ดูไว้ใจไม่ได้”
“ก็บอกว่าไม่เป็นไรไงเล่า!” หันไปตวาดเด็กหนุ่มเพราะมันยังไม่ทันเห็นปืนที่เจตต์ใช้ขู่และดูท่าจะไม่ยอมถอยง่ายๆ เป๊กชักสีหน้าไม่พอใจหนักกว่าเก่าจนผมต้องสั่งมันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “มึงกลับไปเถอะ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวเขาไปส่ง”
“แต่ว่า”
“ถึงแล้วจะส่งข้อความไปบอก”
“วีดีโอคอล”
ผมพยักหน้าตกลง ก่อนบอร์ดี้การ์ดหนุ่มจะผายมือไปยังรถยุโรปสีดำสนิทซึ่งจอดซ่อนตัวไว้ในตรอกที่ไม่ห่างจากประตูร้านนัก
ภายในรถแอสตัน มาร์ติน ราคาไม่ต่ำกว่าเลขเจ็ดหลักผมถูกบังคับให้นั่งด้านหลัง ห้องโดยสารโอ่โถงกว่าอีโค่คาร์ สายพันธุ์ยุโรปที่ผมใช้หลายเท่าตัวหากแต่กลับรู้สึกอึดอัดจนอยากสำรอก แอร์เย็นฉ่ำ เปิดเพลงแจ๊ซคลอเบาๆ เป็นเพลงแนวที่ศิฑาโปรดปรานนักหนาตั้งแต่สมัยที่เรียนนอกด้วยกัน
ผมกอดอก มองสองข้างทางที่ประดับด้วยแสงไฟสีส้มเหลืองของมหานครด้วยใจว้าวุ่น ความรู้สึกมึนงงยังหมุนวนไปมาในหัวแต่ต้องสร้างภาพว่ามีสติดี เหลือบตามองคนขับผ่านกระจกมองหลัง แล้วขยับไปนั่งเบาะหลังคนขับด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจที่ทำอะไรตามใจไม่ได้สักอย่าง
“จะพาผมไปที่ไหน”
“บ้านคุณศิครับ”
“ทำไมศิไม่มารับเอง”
“นายติดธุระครับ”
ถามคำตอบคำเหมือนถูกตั้งโปรแกรมไว้ ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน นึกสงสัยครามครันว่าคนสนิทของศิฑามีความรู้สึกบ้างหรือไม่ ไวเท่าหัวคิด สองมือไม่รอช้า วางพาดผ่านเบาะนั่งไปจับหัวไหล่แข็งแรงของสารถีพลางยื่นศีรษะไปด้านหน้า
“เขากำหนดหรือเปล่าว่าจะต้องไปถึงกี่โมง”
“ไวที่สุดครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ยังมีเวลาเล่นอะไรสนุกก่อนไปถึงน่ะสิ” ใช้ปลายนิ้วกดลงไปบนบ่าและสะบักอย่างเชื่องช้า เพลงแจ๊ซช่างเข้ากันดีเหลือเกินกับบรรยากาศในตอนนี้ ผมมองเสี้ยวหน้าบอดี้การ์ดหนุ่ม ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยข้างแก้มสากไปมา
“เจตต์ เคยมีอะไรกับผู้ชายหรือเปล่า”
“ไม่ครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างไปจากเดิมสักนิด หมอนี่ไม่ใช่เกย์ และผมก็ไม่แปลกใจเพราะภาพลักษณ์ภายนอกก็ชัดเจนพออยู่แล้ว
“ถ้าเป็นผู้ชายด้วยกัน จะรู้ดีเชียวล่ะว่าตรงไหนมันทำให้รู้สึกดี”
เขานิ่งเงียบ ไม่เคลื่อนไหว แม้ผมจะเคลื่อนนิ้วไประรานบริเวณกระดุมเม็ดบนสุดให้ปลดออกแล้วก็ตาม “ฉันใช้ปากให้ได้นะ”
“คุณเจมนั่งดีๆ เถอะครับ อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
“ฉันไม่พูด นายไม่พูด ศิก็ไม่รู้หรอกน่า” ผมโน้มน้าวอีกครั้ง แต่แม้จะใช้ความพยายามแค่ไหน คนขับรถก็ไม่มีทีท่าคล้อยตามแม้แต่น้อย ท้ายที่สุดผมก็จำยอม ทิ้งตัวลงบนเบาะหนัง กอดอกและมองกลับไปยังนอกหน้าต่างเหมือนเดิม
“ไม่เห็นสนุกเลย”
“คุณศิเป็นคนขี้หึงนะครับ” หุ่นยนต์ตรงหน้าแพร่งพรายความลับของนาย สีหน้าเครียดขมึง ไม่เป็นมิตร “ทางที่ดีคุณเลิกนิสัยแบบนี้จะดีกว่า”
“ไอไม่ได้คบกับเจ้านายของยูสักหน่อย”
“คุณไม่ใช่คนตัดสินใจเรื่องนี้ครับ” เจตต์พูดประโยคกวนอารมณ์ไม่ต่างจากเจ้านาย ไม่นานนักรถก็เลี้ยวเข้าบ้านเดี่ยวในรั้วเหล็กดัดทรงแปลกตา อันที่จริงแล้วหากใช้คำว่าบ้านเดี่ยวก็ดูไม่สมเกียรตินัก ผมไม่ใช่พวกตื่นตาตื่นใจกับสถาปัตยกรรมหรือความอู้ฟู่ของคนรวย ทว่าเมื่อลงจากรถมาภาพตรงหน้าก็เล่นเอากลืนน้ำลายอึกใหญ่ไปหลายอึก
“ถามจริง เจตต์ ยัวร์บอสขายยาเหรอ”
“ครับ” ตอบหน้านิ่งสนิท พอนึกขึ้นได้ว่าศิฑาเป็นเจ้าของบริษัทผลิตยาจริงๆ ก็อยากตบกบาลตัวเอง
“ฉันหมายถึงทำเรื่องผิดกฎหมายด้วยหรือเปล่า”
“ไม่เชิงครับ” เขาเดินส่งกุญแจรถให้ลูกน้องอีกคนแล้วเดินนำผมเข้าไปในบ้าน แสงไฟสีส้มนวลสะท้อนกับแชนเดอเลียคริสตัลที่แขวนอยู่บนเพดานระยับพราว พื้นปูหินแกรนิตสีขาวมุก ตัดกับเครื่องเรือนที่เป็นไม้ราคาแพง “เชิญทางนี้ดีกว่าครับ”
ระยะทางจากร้านมาถึงบ้านของศิฑาไกลมากพอที่จะทำให้ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่หนักหน่วงบรรเทาลง จากที่ต้องมีคนพยุงกลายเป็นเดินเองไหว ถึงแม้จะเอียงมะเร่เท่บ้างในบางจังหวะแต่ก็มีสติมากพอประคองตัวเองจากด้านล่างขึ้นบันไดวนซึ่งปูพรมกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มไปชั้นบน เจตต์เปิดประตูไม้สีน้ำตาลแดง เผยด้านในที่เป็นห้องนอน ถูกตบแต่งพร้อมอยู่ บนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์ปูผ้าเรียบตึง มีผ้าเช็ดตัวและชุดคลุมสำหรับอาบน้ำวางตระเตรียมให้เป็นระเบียบ
“คุณเจมอาบน้ำก่อนครับ เดี๋ยวผมไปเรียนคุณศิว่ามาถึงแล้ว”
“ถ้าเขาอยากเจอ ทำไมเขาไม่มารอที่นี่”
“คุณศิพาคุณปุณณ์เข้านอนครับ” ชื่อบุคคลที่สามถูกเอ่ยขึ้น แต่เมื่อถูกมองหน้าเค้นเอาคำอธิบายเจตต์กลับนิ่งเฉย ผมเผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน หยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนที่เตรียมไว้แล้วเข้าห้องน้ำที่เชื่อมต่อกัน เสียงประตูปิดลง ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์คงกลับมาใหม่เพราะจู่ๆ เมื่อมองหน้าตัวเองในกระจก หยดน้ำตาก็ร่วงพรูลงมาอย่างคนอ่อนแอ ตั้งแต่เจอหน้าศิฑาอีกครั้งก็รู้สึกว่ากลับกลายเป็นคนอ่อนไหวขึ้นมาง่ายๆ นานมากแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้จนแทบขาดใจ ครั้งสุดท้ายอาจเป็นตอนที่สารภาพรักกับแซคแต่อีกฝ่ายปฏิเสธ หรือย้อนกลับไปนานกว่านั้นก็เป็นวันที่ถูกไล่ออกจากเพนท์เฮาส์ในลอนดอนคืนวันที่หิมะตกหนัก
เหมือนทุกครั้งจะเป็นสิ่งย้ำเตือนว่า แท้ที่จริงแล้วผมไม่เคยเป็นคนสำคัญของใครเลยสักคน
.
.
อากาศในห้องสี่เหลี่ยมเย็นลงมากเทียบกับตอนที่ผมเปิดประตูห้องเข้ามาใหม่ๆ แต่ไม่ถึงกับหนาวเสียทีเดียว แอร์คอนดิชั่นทำงานภายใต้ความเงียบงัน ผมลากเก้าอี้โยกมานั่งริมหน้าต่าง ทอดสายตามองออกไปยังสีดำทะมึนของรัตติกาลไม่สิ้นสุด มองเหม่อนึกย้อนกลับไปถึงอดีตที่ผันผ่าน
ความสัมพันธ์อันเรียบง่ายของผมกับศิฑาที่อังกฤษ ไม่มีคำหวานมากเท่ากันกับที่ไม่มีคำลวง เราแสดงออกอย่างซื่อตรงในความรู้สึกของกันและกัน แต่เมื่อเวลาเปลี่ยนไป ทุกอย่างกลับปรากฏชัดต่อหัวใจผมว่าเป็นเพียงมายา และเสมือนว่าการกลับมาเจอกันอีกครั้งย้ำเตือนว่าเพราะอะไรศิฑาถึงเข้ามาหาผมในคืนนั้น
ต่างอะไรจากวันนี้
ก็แค่เซ็กซ์แก้เบื่อไปวันๆ
เสียงประตูเปิดออก และปิดลงอีกครั้ง สายตาผมยังคงจ้องมองออกไปทิศเดิมกระทั่งเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา มือใหญ่วางลงบนศีรษะ โยกไหวไปมาก่อนบังคับให้ผมเอนซบที่หน้าท้องของตัวเอง
“เจตต์บอกว่าดื่มหนัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งหยอกล้อ ผมสะบัดหัวออก ขืนตัวไม่ยอมเป็นลูกแมวเชื่องๆ ของอีกฝ่าย “งานวันนี้เป็นยังไงบ้าง”
“จะเอาอะไรพูดมาเลยดีกว่า อย่าเสียเวลา”
“ยังไม่หายงอนอีกหรือไง”
“รีบเอาแล้วก็รีบปล่อยผมกลับไปกอดปุณณ์ของคุณเถอะ” ผมตอบศิฑาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน เงยหน้าขึ้นจ้องคนตัวสูงใหญ่ เขาพรูลมหายใจก่อนลากเก้าอี้อีกตัวที่ตั้งอยู่ไม่ไกลกันนักมานั่งข้างๆ มือใหญ่ประสานกันอยู่เหนือตัก ปลายเท้าทั้งคู่ขยับออกห่าง กางขาด้วยท่าทีสบายๆ เหมาะกับชุดนอนผ้าซาตินสีเงินวาวที่คลุมทับด้วยชุดคลุมสีขาวอีกทอด
“ปุณณ์น่ะ อยากกอดเมื่อไหร่ก็ได้”
“งั้นจะให้คนไปรับผมมาทำไม” ถามอีกฝ่ายย้ำอีกครั้งก่อนพูดชัดถ้อยชัดคำ ตรงไปตรงมา “ผมอาจจะนอนกับใครก็ได้ แต่ผมจะไม่ยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้ว ผมไม่อยากมีปัญหา ถ้าคิดว่าเสียเวลารับผมมาแล้วก็รีบๆ ทำ แล้วก็แยกย้ายกันไปสักที”
“คิดมากไปใหญ่แล้ว” เขายื้อมือผมไปจับ เป็นคนเอเชียแท้ๆ แต่กลับมือใหญ่กว่าลูกครึ่งอเมริกันอย่างผมไปเสียได้ ตาคมจับจ้อง แน่นิ่ง แต่มีแววขบขันหยอกล้อแฝงไว้ “หึงหรือไง”
“อย่ามาเล่นลิ้น ศิ”
“ลูกชายฉันเอง” ผมเบิกตากว้าง ชักมือกลับมาในทันที แต่เขากลับพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ประหม่าแม้แต่น้อย “สองขวบแล้ว”
“ที่ทิ้งผมตอนนั้นเพราะกลับมาแต่งงานสินะ คุณนี่มันเลวจริงๆ ว่ะ แล้วจะเอาอะไรกับผมอีก ก็มีครอบครัวไปแล้วไม่ใช่หรือไง”
“หย่าแล้ว” ศิฑายืดตัวพิงพนักพิงเก้าอี้ มือที่ประสานกันเมื่อครู่วางคว่ำบนหน้าตัก แววตาคู่นั้นยังคงมองมาด้วยความอ่อนโยน และแน่นอน มุมปากข้างหนึ่งยกยิ้มราวกับตัวเองสามารถคุมทุกสถานการณ์ได้ดีนักหนา “ตอนนั้นฉันรีบกลับมาเพราะพ่อจะให้แต่งงานจริงๆ นั่นแหละ ต้องแต่งก่อนพ่อสิ้นใจเลยไม่มีเวลาอธิบายอะไรมาก”
“หึ แต่งงานกับผู้หญิง ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นเกย์”
“ใช่ มันจำเป็น แต่สุดท้ายก็หย่า แต่งได้ปีกว่าเมียดันจับได้เพราะชอบพาเด็กไปนอนด้วยที่โรงแรมใกล้ๆ บริษัท ฉันมีสัมพันธ์กับผู้หญิงได้ แต่มันไม่อิ่มเอมเท่ารสของเพศเดียวกัน สุดท้ายก็ขวนขวายกับไปเสพรสที่ชินลิ้นอยู่ดี” เขาไหวไหล่ราวกับไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ และพูดคล้ายกับเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ในชีวิตของใครๆ “ช่วยไม่ได้ มันเป็นผลประโยชน์ที่เอื้อกันทั้งสองฝ่าย”
“ผมเป็นผู้หญิงคนนั้นคงเกลียดคุณเข้าไส้”
“เสียดายที่มีนไม่อยากให้ปุณณ์กำพร้าพ่อ เธอตั้งท้องหลังจากแต่งงานได้เกือบปี”
ศิฑาเอื้อมมือมาจับแก้มผม นวดคลึงด้วยปลายนิ้วบนสันกรามที่ขบกันจนสั่นไปทั้งหน้า ผมเกลียดเขา และยิ่งรู้เหตุผลว่าที่อีกฝ่ายเฉดหัวผมทิ้งเหมือนหมาข้างถนน ราวกับความรักที่มอบให้เป็นเพียงนิยายขายฝันก็ยิ่งโกรธ ศิฑาในเวลานั้นไม่แม้แต่ต่อสู้ขัดขืนคำสั่งบิดาหรือทำอะไรไปในทิศทางนั้น ที่น่าเจ็บใจยิ่งกว่าคือเรื่องราวทั้งหมดถูกปิดเงียบโดยไม่ให้ผมที่กำลังคบหาดูใจ ณ ขณะนั้นรับรู้หรือร่วมตัดสินใจด้วยสักนิด
ถึงแม้ผมคบเขาแค่เพียงเพื่อลืมใครอีกคน แต่อย่างน้อยก็ควรให้เกียรติกันบ้าง ระหว่างที่คบกันผมก็ซื่อสัตย์กับเขาราวกับเป็นลูกหมาแสนซื่อ ในขณะที่เจ้าตัวกลับทำเหมือนผมไม่เคยมีความหมายในชีวิตของเขาแม้แต่น้อย
“โกรธฉันมากเลยเหรอ”
“ก็สาสมพอกับสิ่งที่คุณทำนั่นแหละ”
“แต่ฉันคิดถึงนาย”
แก้วตาสีดำสะท้อนกับแสงไฟระยับ ด้วยรูปตา การทิ้งตัวลงของเปลือกตา หรือด้วยน้ำเสียงที่อาทรนั่นไม่อาจทราบได้ หัวใจผมสั่นไหวเหมือนยืนโอนเอนอยู่ท่ามกลางพายุหนัก เบนสายตาหลบเมื่ออีกฝ่ายขยับใบหน้ามาใกล้ แต่ไม่ยักจะเบือนหนีเมื่อริมฝีปากหยักแนบลงที่มุมปากผะแผ่ว
“จำที่ฉันจูบนายครั้งแรกได้หรือเปล่า”
“ผมลืมมันไปหมดแล้ว”
“แปลกนะ แต่ฉันกลับจำมันได้ วันนั้นนายมีกลิ่นเหล้าเหมือนตอนนี้ หน้าแดงกว่านี้ ท่าทางก๋ากั่น แต่พอถูกแนบชิดกลับกำมือกับชายเสื้อฉันจนยับย่น” เขาสัพยอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ศิฑารู้เสมอว่าเมื่อผมโกรธเขาควรทำให้ผมเย็นลงด้วยท่าทางแบบไหน “วันนั้นเรามองกันจากคนละโต๊ะ มีคนวนเวียนไปชวนนายดื่มไม่ขาดสายเลย”
“คุณก็ด้วย ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง”
“แต่ฉันก็มองแต่นาย”
ผมกัดริมฝีปาก ตอนนี้ตัวเองถูกดึงมานั่งบนตักเจ้าของบ้านเป็นที่เรียบร้อย ไม่รู้ว่าเขาใช้เวทมนตร์หรืออะไร แต่ทุกอย่างนุ่มนวลจนผมไม่ทันได้ขัดขืน
“ฉันได้ยินเพื่อนๆ เรียกชื่อของนายตั้งแต่เริ่มงาน แต่กว่าจะตัดสินใจเดินมาหาตอนที่นายดื่มจนเอนตัวไปซบซิลเวีย”
“คุณเล่าแล้ว”
“แต่นายบอกว่าลืม” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ก่อนปลายจมูกจะชนเบาๆ ผมได้ยินเสียงจุมพิต ตำแหน่งที่ริมฝีปากหยักคู่นั้นคือตรงติ่งหูผมพอดี “ฉันชวนนายชนแก้ว แล้วเพื่อนในโต๊ะก็แซวกันยกใหญ่”
“ไม่ต้องพูดแล้ว”
“นายไม่ยอมให้ฉันไปส่งที่หอพัก แต่ยืนยันจะกลับพร้อมกลุ่มเพื่อน”
ที่ลอนดอน ราตรีคืนนั้นสงัดลงในคืนนั้นเมื่อก้าวพ้นวันใหม่ อากาศเย็นเยียบ แต่ผมรู้สึกร้อนไปทั้งใจ ประหม่าและเขินอายอย่างปิดไม่มิดเมื่อถูกสนใจจากคนที่ตัวเองลอบมองตั้งแต่ปาร์ตี้เล็กๆ เริ่มต้น
ศิฑาเป็นชายชาวเอเชียรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคร้ามคม ไว้เคราแต่ตบแต่งเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างคนเจ้าสำอาง
แม้เจ็บปวดกับรักที่ไม่สมหวังจากไทย แต่มีใครรังเกียจคนที่ดูดี และเพียบพร้อมทุกระเบียดนิ้วกันบ้างเล่า
ผมยอมรับว่าตกหลุมเสน่ห์ของเขาในนาทีแรกที่เราจับจ้องซึ่งกันและกันเลยด้วยซ้ำ
“ฉันเดินมาส่งนายที่รถ”
ภาพของศิฑาคืนนั้นเด่นชัด ไม่ว่าคนไทยหรือเทศ ไม่ว่าหญิงหรือชายต่างมุ่งสายตาไปยังเขา เราพูดกันด้วยภาษาอังกฤษแม้จะรู้ดีว่ามาจากไทยเหมือนกัน กระทั่งสุดท้ายเมื่อประตูรถเปิดออก ชายหนุ่มนักเรียนนอกก็คว้าเอวผมเข้าประชิด มีเพื่อนๆ นั่งในรถสาม-สี่คน ไม่มีคนไทย แต่ก็แซวกันเซ็งแซ่เมื่อจูบแรกของผมเกิดขึ้นต่อหน้าสักขีพยานทั้งคันรถ
ศิฑาทั้งร้อนแรงและมือไวไม่ต่างจากเสือร้าย และผมก็ยินดีให้อีกฝ่ายตะปบฉีกทึ้งทุกชิ้นส่วนของร่างกาย
“นายเขินจนเสียจริตไปทุกอย่าง”
เสียงกระซิบสุดท้ายดึงผมให้กลับมาสู่โลกปัจจุบัน และพบว่าปลายนิ้วเรียวยาวของอีกฝ่ายลูบไล้เอาแต่ใจบนเรือนกายที่ไม่ใช่ของตัวเอง นวดคลึงปลุกระดมความรู้สึกให้วาบหวามไปทั้งร่าง ผมตวัดหางตามองคนเจ้าเล่ห์และพบว่ามันเป็นประกายวาววับจับจ้องมาก่อนแล้ว
“ยังรู้สึกได้ไวเหมือนเดิม”
ประโยคนั้นหมายถึงร่างกายที่ถูกโลมเล้าขณะที่ศิฑาเล่าความหลัง หลักฐานคือเรือนร่างที่แข็งขืนคามือใต้ร่มผ้า ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน หลุบสายตาลงมองอวัยวะที่ถูกก่อกวนจนเลือดไหลเวียนไปกอง ณ จุดเดียว ส่วนปลายฉ่ำวาวจากหยดน้ำที่ซึมออกมาตามร่องรูเล็ก ก่อนจะแขนทั้งสองข้างจะกระหวัดขึ้นกอดรอบคอชายหนุ่ม เมื่อเขาลุกขึ้นยืนและอุ้มผมขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวราวกับว่าน้ำหนักของผมไม่ต่างจากลูกน้อยวัยสองขวบของเขา
ศิฑาเก่งกาจในเรื่องอย่างว่าจนไม่ต้องเอ่ยขอใดๆ ให้มากความ
“ช่วยไม่ได้เนอะ”
คำพูดแสนกลของอีกฝ่ายเอ่ยราวกับเอือมระอาเต็มทน ผมถูกกึ่งโยนกึ่งวางลงบนเตียงที่ตั้งเด่นกลางห้อง เจ้าของบ้านคร่อมกายขึ้นบดบังแสงไฟสีส้มนวลบนเพดาน ผมมองเห็นหน้าเขาแน่นิ่งเพียงชั่วขณะ ขอพับขาถูกช้อนด้วยแขนแข็งแรงให้ขยับขาออกกว้าง ร่างกายรับรู้ได้ถึงความเย็นเยียบของมวลอากาศเมื่อถูกปลดเปลื้องชุดคลุมสีขาวออกจากกาย ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อแตะโดนของร้อนที่ขึงขังใต้ร่มผ้าของอีกฝ่าย
รอยยิ้มของศิฑาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เขาใช้มือข้างเดียวหยิบซองพลาสติกขนาดเล็กที่ซุกไว้ใต้หมอนและฉีกมันด้วยริมฝีปาก
ผมหลับตาลง รู้สึกถึงร่างกายของอีกฝ่ายแทรกเข้าช่องทางเร้นลับมาอย่างเชื่องช้า ได้ยินเสียงลมหายใจหอบต่ำ ชิดใบหู จังหวะของหัวใจเต้นถี่ขึ้น เมื่อสัมผัสเร่งเร้าในนาทีถัดมา
เข้าและออก
เสียดสี กระแทกกระทั้น
รวดเร็ว รุนแรง
ผมกรีดร้องเสียงลั่น คว่ำมือจับยึดผ้าปูเตียงเป็นหลักจนยับย่น ใบหน้าของศิฑาชุ่มเหงื่อ เส้นผมสีดำสนิทของเขาไหวคลอน ลิ้นอุ่นตวัดเลียรอบริมฝีปากหนา เขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นเคราสีเข้มที่ขึ้นชัดบนกรอบหน้าเพื่อสูดลมหายใจเข้าตามซอกของซี่ฟันขาวที่ขบกันยามชำแรกตัวลงลึกในร่างของผม
มือใหญ่จับสันกราม บังคับให้ผมอ้าปากเพื่อตัวเองจะได้โน้มตัวลงสอดลิ้นเข้ามา
"ชอบเซ็กซ์ของเราไหมเจม"
ผมพยักหน้า ถูกกัดริมฝีปากล่างขณะที่ต้องตอบคำถาม
"ชอบก็อยู่ตรงนี้กับฉัน"
ผมแอ่นกายขึ้นเมื่อยอดอกถูกขยี้ด้วยปลายนิ้ว เสียงชื้นแฉะและผิวหนังกระทับกันดังกังวาน เรียวขาถูกจับให้ขยับแยกออกกว้างจนปวดต้นขาไปหมด
"ฉันไม่ให้นายไปไหน ตราบใดที่ไม่ได้รับอนุญาต"
สิ้นเสียงผมก็ตะปบแผ่นหลังกว้างไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ผมถูกจองจำไว้ด้วยรสรักที่คุ้นเคยตลอดทั้งคืน
.
.
จนแทบขาดใจ
#กลพยัคฆ์
อะเระ สวัสดีวันพุธค่า
ไทม์ไลน์ชัดขึ้นมาบ้างไหมคะ สำหรับคนที่ไม่ได้อ่านสู่กลางใจมาก่อน จะพยายามไม่สปอยล์ลงทอล์ค แต่เขียนบรรยายไปในเนื้อหาแทน ถ้ายังไม่ชัดเจนแนะนำได้นะคะ จะปรับแต่งในตอนถัดไปให้กระจ่างขึ้นเรื่อยๆ
คุณศืเรามีเซ็กซ์แอพเพียลสูง เขียนเองแอบแฮกเอง กร๊ากกก อีลูกช้ำหมดแน่ เจเรมี่ แงงง
ดึกแล้วว เจอกันใหม่วันพุธหน้าค่ะ ขอให้เป็นวันที่ดีของทุกคนอีกวันนะคะ
:bye2:
-
เจมช้ำในแน่ 55555
-
แอร๊ยยยยยยยย น้ำกันน้ำมันจริงๆ
อยู่ใกล้กันเป็นจุดติดทุกรอบ
เขินตอนพูดถึงความสัมพันธ์สมัยก่อน
ต่างคนต่างแอบมองนี่เนอะ เขิลลล
ทำไมเค้าไปอยู่เมืองนอกเค้ายังได้แฟนเป็นคนไทยยย
เราอยู่ไทยตลอดยังหาแฟนบ่ได้เลยจ้าาาา
ชีวิตมันช่างเศร้าเยี่ยงนัก
เจมพูดถึงแซคตลอดเลย ถ้าศิฑาไม่มีบท เจมจะนึกถึงบ้างรึเปล่าน้อ
-
คุณศิเป็นคนใจร้ายมากๆเลยอ่ะ อยากมาก็มา อยากไปก็ไป
เหมือนเจมไม่ได้มีค่ามีความหมายอะไรเลย เป็นเราเราก็ไม่เอาแล้วอ่ะ
ใครจะอยากเดินมาติดบ่วงเดิมๆที่ทำให้เจ็บแบบเดิม
รอวันที่เจมกำชัยชนะเหนือคุณศินะ คอยดูเถอะนังศิ
-
ศิทำเหมือนเจมเป็นของตายอะ ไม่ชัดเจนไรเลย
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
โอ๊ยยย หมั่นไส้พระเอกเหลือเกิน555 เจเรมี่ช้ำหมดแล้วเนี่ย
ดูจากระดับความโหด ไม่อยากคิดว่าตอนนางรู้เรื่องแซค สภาพเจมจะเป็นไง :a5:
-
ประโยคที่ว่า 'ผมไม่เคยเป็นคนสำคัญของใครเลยสักคน' นี่เจ็บแทนเลย ในกรณีของศิ ถ้าเราเป็นเจมถึงจะอ่อนไหวที่รักเก่ากลับมาแต่เราก็จะไม่ลืมสิ่งที่เค้าเคยทำไว้หรอก ไล่กันอย่างหมูอย่างหมา ทีตอนนี้ละมาบอกคิดถึง ง่ายไปไหมเธอ
-
สงสารเจม
-
คนเคยรักกัน กลับมาเจอกันวันที่หย่าแล้ว ทำไมศิไม่ขอคบเจมแบบจริงจัง แทนการใช้เซ็กซ์เป็นสื่อกลาง
-
กลับมาครั้งนี้แล้วถ้าเกิดมีเรื่องอะไรที่ต้องทำให้ทิ้งเจมอีกก็คงจะทิ้งเจมแบบง่ายอีกหรือเปล่าล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นขอเถอะปล่อยเจมไปเถอะ อย่ายื้อหรือบังคับกันแบบนี้เลย ศิไม่ได้ให้เจมได้เลือกเลยนะมีแต่บังคับเห็นแก่ตัวที่สุด ใจร้ายมากด้วย
-
สงสารเจม อ่านแล้วรู้สึกว่าเจมเองก็เคยรักศิฑามาก แต่คนที่รักร้ายที่สุดอย่างนี้ไม่แปลกที่เจมเองก็เจ็บหนัก และพอกลับมาเจออีกครั้ง ศิธาเองก็ไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกเลย กลายเป็นเหมือนว่าศิฑาเจอของที่เคยวางทิ้งไว้ แล้วเอากลับมาเล่นอีกครั้ง โดยที่ยังคิดว่าเป็นของตัวเอง แต่เจมไม่ใช่สิ่งของนะ ถ้าศิฑาไม่แสดงความรู้สึกหรือการกระทำอะไรทั่ชัดเจนเพื่อพิสูจน์ตัวเอง ตัวศิฑาเองนั่นแหละที่จะเจ็บด้วยในอนาคต
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เพราะรักถึงยอมเจ็บ
รอตอนต่อไป
-
สงสารเจมจัง มีเด็กด้วย
อยากให้น้องปุณณ์มีบทบาท จะน่ารักน่าหยิกมั้ย
หรือจะนิสัยเหมือนพ่อ
ศิฑาใจร้าย แต่ฮอตมากอ่ะ ชอบพระเอกแบบนี้
งื้อ เจมส่งมาให้เราได้นะ
-
สงสารเจมมาก คุณศิใจร้ายที่สุด เจมอย่ายอมง่ายๆนะ
-
น้องเจมของปร้าา อยากจับมากอดๆหอมๆฟัดๆ
ทำไมต้องโดนทำร้ายจิตใจตลอดเลย อิคุณศิก็เหมือนจะเอ็นดูนะ แต่ทำไมคำพูดเป็นแบบนั้นคะ ชริส์
ตัวเองก็นอนกะคนนู้นคนนี้ แล้วจะมาหงุดหงิดน้องเจมได้ไงคะ (ถึงแม้ปร้าก็หงุดหงิดเพราะหวงน้องเจมก็ตาม 555)
-
ทำไมทำแบบนี้ :ling1:
-
ศิฑาเห็นแก่ตัว สงสารเจม
ทำเหมือนเจมเป็นแค่ของคิดจะขว้างทิ้งก็ขว้างได้ไม่ต้องสนใจ นึกใส่ใจอยากได้ก็กลับมา
-
:katai1: :katai1: :katai1:
คุณศินี่น่าจัดการจริงๆ มาทำแบบนี้กับเจม ช่วยทำอะไรให้ชัดเจนหน่อย ไม่ใช่เอาแต่ทำตามใจตัวเอง นิสัยยยยยย
รอตอนต่อไปฮ้าฟฟฟฟ :mew1:
-
ตอนที่แล้วเรายังกรี๊ดคุณศิอยู่เลยค่ะ พอมาตอนนี้หมันไส้ซะแล้ว
สงสารน้องเจมอ่ะ ฮือออ ตอนนี้เหมือนศิฑาแค่กลับมาเจอของที่ถูกใจ
พอเจอแล้วก็อยากเป็นเจ้าของ แต่จะเบื่อเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เคืองมากก ชิ
-
อิพี่ศิยอมเป็นคนเลวที่รั้งเจมกลับมา
แต่แอบอยากตบหน้าพี่ศิตอนแต่งเมียมีลูกไม่พอ
ยังไม่หิ้วใครไปกินที่โรงแรมอีก น้องเจมยังเป็นรุกคนอื่นเค้าอะ
อิพี่ศิ น้องเจมต้องเล่นให้หนัก ดูเหมือนปัญหาแต่ละคนจะแตกต่างกันเลย :katai2-1:
-
ทำไมศิเป็นคนแบบนี้ นิสัยไม่ดี บังคับนุ้งเจม :angry2:
-
:z6:
-
ศิ ทำเหมือนชอบ อยากกลับมา แต่ไม่รู้เลยว่าอยากทิ้งไปอีกครั้งเมื่อไหร ครั้งแรกที่คบที่ดูเหมือนจริงจัง ยังทิ้งกันได้ ครั้งนี้กลับมาไม่มีอะไรยืนยันได้เลยว่าจะไม่ไปอีก เจโรมี่ของเก๋าน่าสงสาร กอดปลอบแรงๆ :กอด1:
-
พี่ศิ แม่งงงงงง ฟ้วไววเงกยกยม
ด่าไม่ออกเลย 555555 ใจร้ายมากๆๆๆๆๆ
สงสารเจม โอ๋ๆๆๆ ลูกขาาา ลูกแซ่บนี่ ไปหาผู้ใหม่ทาประชดหน่อย
พี่ศิมีแผนอะไรในใจเปล่าคะ หรือที่ทำมาทั้งหมดเป็นแผนที่ทำเพื่อให้
ตัวเองได้กลับมาคบกับเจม? อร๊สกกก อยหน้าพุธหน้าแหนะ อ่านตอนแรกวนอีกรอบ 5555
-
เกลียดคนแบบศิ คำพูดคำจาช่างรุนแรง ไม่นึกถึงคนฟัง :fire:
รักน้องเจม :กอด1:
รักคนเขียน :man1:
-
เจมเอ๊ย
เมื่อไรจะหายเจ็บ
-
คุณพี่ศินี่เซ็กซี่อะไรเบอร์นั้นคะ อร๊างงง 555555
แต่ก็สงสารน้องเจมอีกนั่นแหละ
เหมือนเป็นแค่ที่รองรับอารมณ์ให้เขา อยากมาก็มา อยากไปก็ไป เห้อมมม
ถ้ารักน้องเจมจริงก็ช่วยทำให้ดูเหมือนรักกันหน่อยนะคะ
นี่เหมือนต้องการแค่ครอบครอง แค่คนหวงของอะ
เราไม่อยากให้เจมต้องเจ็บอีก ถ้าคุณพี่ศิทำน้องเจ็บอีก จะฟาดจริงๆด้วย /อิน
-
ความรักของเจม
ไม่เคยเป็นคนสำคัญของใครเลยสักคน
ศิฑา ไม่พูดถึงสถานะของเจม บอกแต่ความรู้สึกว่าคิดถึง
แต่ช่วงที่บอกเลิกเจม ไล่เจม ไม่บอกสาเหตุ
‘ไปซะ แล้วอย่าให้ฉันเห็นหน้าอีก’
มันช่างทำร้ายจิตใจคนรักกันจริงๆ ราวกับเลือดที่หัวใจไหลซิบๆเลย
และช่างขัดกับคำสั่งล่าสุด เหมือนก้นทะเลลึก กับยอดเขาเอเวอร์เรส
"ฉันไม่ให้นายไปไหน ตราบใดที่ไม่ได้รับอนุญาต"
มันอะรายก๊านนนน :z3: :z3: :z3:
แต่เจม ก็อิ่มเอมถูกจองจำไว้ด้วยรสรัก
ที่คุ้นเคยตลอดทั้งคืน จนแทบขาดใจ อะร๊างงงงง :ling1: :ling1: :ling1:
คนอ่านก็ อยากได้ NC อะ :z1: :pighaun: :haun4:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แพ้ทางผู้ชายแบบศินะ จริงๆ กรุบกริบ กร๊าวใจ พร้อมจะขย้ำเราตลอดเวลา
แต่ถ้าเราโดนทำแบบเจมมาก่อน ก็คงโคตรเจ็บเลยอะ
ศิก็ดูรักเจมนะ แต่เข้าใจมั้ยว่าคนเคยถูกทำร้ายอะ จะให้ไว้ใจง่ายๆ หรอ
ทำอะไรให้ชัดเจนนิดนึง สงสารน้องเจม..
-
เจมเข้าขากับคุณศิได้ดีมากจริงๆ หึ ร้อนแรงจัง
-
เจม อยากให้ตัวเองเจ็บไปถึงไหนกันนะ
#นี่เจ็บแทน!!
-
ทำไมนุ้งเจ็มถึงได้ก๋ากั่นอะไรเบอร์นี้ค่ะ
ตอนที่อยู่ในรถกับคุณเจตต์
อิฉันหัวใจจะวาย
:o8: :o8:
-
ชีวิตของเจมช่างมืดมน :o12:
-
ไม่รู้ทำไม สงสารเจมอ่ะ แต่หนูก็อย่าปิดใจนักสิลูกกก
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบแนวนี้ กรี๊ดดดด
-
ตอนสู่กลางใจก็อวยพรน้องเจมไว้ให้ได้เจอรักดีๆ
แล้วทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้คะ
พี่เวสต์รังแกน้องทำไม ฮือออออ
สงสารเจเรมี่ของเค้า ตอนออกเรื่องคนอื่นก็ผิดหวังไปแล้ว
มาเรื่องตัวเองก็ยังช้ำซ้ำซ้อนไปอีก
มันจะไม่ซ้ำขนาดนี้ถ้าน้องเจมไม่ได้รักคุณศิมากขนาดนั้นมาก่อน
ไม่สบอารมณ์กับคุณศิเลยค่ะ เปลี่ยนพระเอกตอนนี้ทันมั้ยคะ 5555
อะไรคือการที่บอกว่าถ้าไม่บังเอิญมาเจอก็คงไม่คิดว่ายังรู้สึกอยู่ หมั่นไส้ค่ะ พูดเลย
ทำไมเอ๋ออย่างว่านได้ผู้ชายดีแสนดีอย่างพี่แคน
ส่วนน้องเจมกลับผิดหวังซ้ำไปซ้ำมา
คุณสินี่อยากกลับมาคืนดีจริงๆรึเปล่าก็ไม่รู้ บังคับจิตใจน้องตลอดเวลา
อ่อนโยนกว่านี้หน่อยเข้าใจมั้ยยยยย
ขอบคุณพี่เวสต์ที่เปิดเรื่องใหม่ให้น้องเจมนะคะ แต่อย่ารังแกน้องมากเลยนะคะ ได้โปรดดด :hao5:
มาตามอ่านอีกทีก็สามตอนเลย เลยอินสามเท่า โปรดให้อภัยนะคะ 5555
-
อ่านต่อไม่ไหว หัวใจอ่อนแอ พยามยามอ่านเป็นบางเรื่องนะ ประดิษฐ์อักษรได้กินใจ ยิ่งอ่านยิ่งเครียด เปรียบได้กับชีวิตจริง
-
น้องเจมมาแล้ว จะรอติดตามนะครับ
-
รักแซคก็อกหัก
มีแฟนก็โดนทิ้ง
สงสารน้องเจมมม
-
สงสารเจม
อดีตคุณศิใจร้ายมาก
พอกลับมาเจอแซคอีกก็ยิ่งไปกันใหญ่
เจ็บตลอด
:katai1:
-
CH 4 At ten
Sitha
ผมคิดว่า เช้าวันถัดมา เจเรมี่จะได้เจอกับปุณวิศ ลูกชายคนเดียวของผม แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเสียทีเดียว เมื่อปอร์เช่ต์รุ่นล่าสุดทะเบียนคุ้นตาจอดหน้าประตูบ้านที่เปิดอ้าก่อนพระอาทิตย์จะทอแสงได้เต็มที่ เจตต์ขึ้นมาปลุกผมบนห้องนอน สภาพตัวเองตอนนั้นเปลือยเปล่า และยังปล่อยให้เจเรมี่ทับแขนข้างหนึ่งหลังจากเราผล็อยหลับไปด้วยกันเมื่อคืน ผมทันเพียงสวมกางเกงผ้าซาตินกับเสื้อคลุมทับเพราะหาเสื้อนอนที่เข้าชุดกันเมื่อคืนไม่เจอ และทันทีที่ลงมาด้านล่าง หญิงวัยไล่เลี่ยกันก็จิบกาแฟดำที่เธอโปรดปรานนักหนารออยู่บนโต๊ะอาหารก่อนแล้ว
“สัปดาห์นี้เป็นสิทธิ์ของผมที่จะได้อยู่กับลูก”
ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ด้วยรู้ว่าสาเหตุที่มรกตปรากฏกายตั้งแต่เช้าตรู่เพราะอะไร ผู้บุกรุกที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคุณนายของบ้านนั่งขึงคอตรง เส้นผมสีดำตัดประบ่า เป็นทรงทันสมัย เธอไม่เคยไม่แต่งหน้าออกจากบ้าน ลิปสติกสีแดงมะเหมี่ยวนั่นเป็นคำยืนยันได้ดีทีเดียว
“คนของฉันบอกว่าคุณพาเด็กมานอนด้วยที่นี่”
“มีน เลิกให้คนของคุณตามผมเสียที”
“ฉันไม่ได้ให้คนของฉันตามคุณ ฉันให้เขาตามลูก” หญิงสาวตรงหน้าพูดเสียงแข็ง แสดงอารมณ์ไม่พอใจออกมาชัดเจน “ฉันเคยบอกคุณแล้วนะ ฉันไม่อยากให้ลูกต้องมารับรู้รสนิยมของคุณ”
ดวงตาเฉี่ยวคมอย่างหญิงไทยตวัดมอง แต่ทว่ากลับวางถ้วยกาแฟเซรามิคสีขาวมุกลงบนจานรองอย่างมีมารยาท “จะให้เขาเรียกคู่นอนของคุณว่ายังไง แม่เลี้ยงที่สอง สาม สี่ อย่างนั้นเหรอ”
“คุณก็รู้ว่าถ้าผมคิดจะคบไม่นาน ก็ไม่พามารู้จักกับเจ้าปุณณ์อยู่แล้ว”
“แล้วนี่เป็นคนที่เท่าไหร่ล่ะที่คุณพามาให้ปุณณ์เจอ”
“สอง” ก่อนหน้านี้มีหนึ่งคน ผมคบหาดูใจกับเขาได้สักพักก็พาเข้าบ้าน แต่ปฏิกิริยาไม่ดีนัก ท่าทางเกลียดเด็กเอาการ สุดท้ายก็ไปต่อกันไม่รอดเพราะไม่ต้องการให้ผมเจอลูกและภรรยาเก่าอีก “ผมจะให้เขาเรียกว่าอา ไม่ต้องห่วงหรอกว่าลูกจะสับสน หรือต้องคอยตอบคำถามใครๆ ว่าทำไมมีแม่เลี้ยงเป็นผู้ชาย”
“ได้ยินมาว่าเจอกันไม่เท่าไหร่”
“ไหนว่าไม่ให้คนตามผม ทำไมข้อมูลแน่นเหลือเกิน” ว่าแล้วก็อดที่จะค่อนขอดไม่ได้ หญิงสาวทำเสียงคำรามในลำคอ ดังเจือมาพร้อมลมหายใจฟึดฟัด “ถ้าว่างนักมาช่วยผมดูเรื่องเจ้าสินดีกว่า”
“ขอร้องฉันสิ”
“ผมแค่ยื่นข้อเสนอให้คุณไม่ฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ ผมไม่ชอบให้ใครสะกดรอยหรือสืบเรื่องส่วนตัว”
“บังเอิญเรื่องส่วนตัวของคุณเป็นเรื่องที่น้องปุณณ์ต้องรับรู้ มันช่วยไม่ได้ที่ฉันจะต้องเข้าไปยุ่ง”
“เอาเถอะ ถ้าตามขนาดนี้ก็น่าจะรู้แล้วว่าผมกับเด็กนั่นเคยคบกันที่อังกฤษ” เมื่อเลี่ยงไม่ได้ผมก็พูดความจริง เสียงท้องร้องโครกคราก ผมหันไปสั่งให้เด็กยกมื้อเช้ามาเสิร์ฟระหว่างการเจรจากับนายผู้หญิง “ไม่ต้องห่วงหรอก ผมกรองคนที่จะเข้าหาลูก”
“คุณกรองได้ไม่ดีเท่าฉัน”
“มันแน่อยู่แล้ว ผมเป็นนักธุรกิจ ไม่ใช่มาเฟีย” แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ก็สร้างความขุ่นเคืองให้หญิงสาวได้ไม่น้อย มรกตเกิดในครอบครัวนักธุรกิจมืดที่พยายามผันตัวเองเข้าสู่ด้านสว่าง ส่วนผมคือคนจากครอบครัวธุรกิจสว่างที่บังเอิญมีคนภายในไปแตะต้องธุรกิจสีมืด “ฟังนะ มีน เรื่องที่ผมชอบผู้ชาย เราเคลียร์กันไปแล้ว และผมคิดว่าลูกมีสิทธิ์ที่จะรู้ เท่าๆ ที่คุณจะบอกเขาในวันหนึ่งนั่นแหละว่าที่บ้านคุณทำงานอะไร”
“แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“ใช่ครับ ไม่ใช่ตอนนี้” กาแฟอุ่นๆ ถูกยกมาเสิร์ฟพร้อมขนมปังปิ้งทาแยมพร้อมทาน ตอนเช้าผมทานไม่มาก ไม่ว่าจะเป็นวันทำงานหรือวันหยุด “แต่เขามีสิทธิ์ที่จะรู้จักคุณอาที่เป็นเพื่อนสนิทพ่อผมว่าก็ไม่ได้ผิดอะไร เด็กอายุเท่านี้ยังไม่คิดเรื่องที่ว่าทำไมพ่อถึงเลิกกับแม่นักหรอก ทุกวันนี้เขายังพูดไม่เป็นประโยคดีด้วยซ้ำ หรือถ้าเขาถาม นั่นก็แปลว่าเขาโตพอจะรับรู้แล้ว”
“ฉันคิดผิดชะมัดที่วันนั้นขอชีวิตคุณกับคุณพ่อไว้ คุณมันช่างเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย”
“ใจเย็นหน่อยคุณมรกต ผมรู้ว่าคุณยังขุ่นใจที่ผมชอบผู้ชาย แต่นั่นไม่ได้แปลว่าผมจะเป็นพ่อที่ไม่ดีให้ลูกของเรา”
“ฉันเกลียดคำว่าเราทุกครั้งที่คุณพูด”
“คุณมันพวกไม่ยอมรับความจริง แต่คุณจะสอนลูกให้ปิดหูปิดตาไม่ได้หรอก” มรกตละจากแก้วกาแฟมายังน้ำเปล่าที่วางอยู่ใกล้กัน เธอพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ แสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจที่ผมจะพาคู่นอนคนใหม่ให้ลูกรู้จัก
“เขาควรจะได้รับรู้ว่าพ่อตัวเองมั่วผู้ชายตั้งแต่เล็กหรือไง ฉันรับไม่ได้หรอกนะที่ผ้าขาวของฉันต้องมาแปดเปื้อนเพราะความคิดพิลึกพิลั่นของคุณ”
“หึ เงินที่เอามาเลี้ยงดูเขาจากบ้านคุณนั่นก็ช่างสะอาดสะอ้านเสียจริง”
“พูดเหมือนความสกปรกของเงินนั่นไม่ได้มีส่วนมาจากคุณอย่างนั้นแหละ ช่างเถอะ ไม่ใช่เวลามาค่อนขอด ไม่ว่ายังไงฉันก็จะพาตาปุณณ์กลับวันนี้ให้ได้ ก่อนที่คุณจะพาเด็กของคุณไปให้ลูกเจอ”
“กลัวเขาจะรักผู้ชายในตำแหน่งแม่เลี้ยงมากกว่าแม่จริงๆ หรือไง” ผมหยอกแรง ยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้น มรกตรักปุณณ์มากกว่าสิ่งใด ซึ่งยืนยันได้ด้วยการมีชีวิตของผมในทุกวันนี้ “เอาล่ะ ตอนนี้คุณคงหัวร้อน เอาเป็นว่าถ้าอยากให้ปุณณ์กลับไปก่อนก็ได้ แล้วลองคิดดูอีกทีว่าที่ผมพูดวันนี้มีเหตุผลมากหรือน้อยกว่าที่คุณคิด ผมรู้ว่าถ้าคุณใจเย็นแล้วคำตอบที่แท้จริงจะปรากฏเอง แต่ตอนนี้ปุณณ์คงยังไม่ตื่น”
“ฉันจะให้สิรีไปอุ้มกลับบ้าน”
คราวนี้ผมยอมถอย เรามักมีปัญหากันเรื่องดูแลลูกอยู่แล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่มรกตก็หวงแหนปุณวิศเสมอๆ ตัดเรื่องหึงหวงหรือกลัวเสียหน้าไปได้เลย เธอแค่กังวลเกินไปว่าลูกจะรับไม่ได้ในเรื่องของผมก็เท่านั้น
“ลองกลับไปคิดดูนะ มรกต ลูกมีความสุขดีเวลาที่ได้อยู่กับผม แล้วมันจะดีมากแค่ไหนถ้าพ่อได้มีโอกาสได้เลี้ยงลูกชายตัวเองบ้าง บ้านคุณมีแต่ผู้หญิง จะให้อำนวยชวนเขาเล่นหุ่นยนต์หรือคุณจะชวนลูกเล่นแต่งตัวตุ๊กตาแทนกันล่ะ”
“มีพ่ออย่างคุณก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเท่าไหร่หรอก”
“แต่ก็ดีพอที่คุณจะยอมรับข้อตกลงของเรา และมันคงดีกว่านี้ถ้าคุณไม่ผิดคำสัญญาที่ให้ไว้ว่าผมมีสิทธิ์ในตัวลูกเท่าๆ กับที่คุณมี ที่คุณยังเก็บผมไว้ก็เพราะกลัวว่าถ้าวันหนึ่งที่บ้านคุณไม่ปลอดภัยแล้วปุณณ์จะเป็นเด็กกำพร้าไม่ใช่หรือ แล้ววันดีคืนดีก็นึกกีดกันผมกับลูกขึ้นมา ย้อนแย้งกันหน่อยไหม ลองทบทวนดูนะมีน”
ผมลุกขึ้นยืน เมื่อสิรี หญิงวัยกลางคนคนสนิทของผู้มาเยือนขึ้นไปชั้นสอง อุ้มเด็กชายตัวจ้อยที่ยังหลับสนิทพาดบ่าลงมาโดยมีเจตต์เดินระแวดระวังขณะลงบันไดไม่ห่าง มรกตไม่ตอบรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ เดินกลับออกไปด้านนอกโดยไม่รอให้ผมออกไปส่ง
รถยุโรปคันเดิมแล่นหายลับไปจากสายตาผมก็พรูลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
“คุณมีนเธอห่วงคุณหนูครับ เธอกลัวว่าคุณเจเรมี่จะเป็นคนไม่ดี”
“ฉันรู้” ถึงแม้ใช้ชีวิตฉันท์สามีภรรยากันแค่ปีเศษ แต่กลับอ่านใจมรกตได้ราวกับรู้จักกันมาเนิ่นนาน ตามที่พ่อบอกทุกประการ เธอและผมเป็นคู่ที่ควรครองกันมากที่สุด
ถ้าไม่ติดเรื่องที่ผมชอบผู้ชาย และมรกตก็รับไม่ได้ที่สามีจะไม่ได้มีเธอเพียงคนเดียว
.
.
เมื่อเริ่มต้นวันไม่ดีเท่าที่ควร ทุกอย่างก็ผิดเพี้ยนไปหมด มีรายงานเข้ามาว่าเกิดอุบัติเหตุที่บ้านพักคนงานใกล้โรงงานไฟไหม้ในช่วงสายที่คนขี้เซายังไม่ทันได้ลุกจากเตียง ผมออกมาจากบ้านโดยสั่งแม่บ้านให้ดูแลความสะดวกสบายจนกว่าเจ้าตัวจะออกไปทำงาน บ้านพักที่เกิดเหตุไม่เสียหายนัก ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิต และจากการตรวจสอบสถานที่พบก้นกรองบุหรี่ทำให้ต้องเรียกหัวหน้าคนงานมากำชับและอบรมพนักงานอย่างหนัก
ผมไม่ได้เรียนจบคณะเภสัชศาสตร์เหมือนพ่อผู้ก่อตั้งบริษัท แต่ถูกส่งไปเรียนด้านบริหารและการจัดการที่อังกฤษตั้งแต่ชั้นม.ปลาย หลังจากกลับมาดูแลกิจการที่บ้านด้วยตัวเองก็มีแนวคิดจะขยายโรงงาน และตลาดให้กว้างขวาง พ่อเริ่มงานนี้จากศูนย์ กระทั่งรู้จักผู้คนมากหน้าหลายตา ผมเติบโตและเรียนรู้ที่จะผูกมิตรกับผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านเมืองไว้หลายท่าน พายูนิแล็บเติบโตพอจะเป็นที่รู้จัก อันที่จริงแล้วผมวางแผนว่าอีกสักห้าถึงสิบปีข้างหน้าจะนำบริษัทเข้าจดทะเบียนตั้งเป็นบริษัทมหาชน วางตัวเองเป็นเจ้าของบริษัทแล้วจ้างผู้บริหารมาดำเนินการตรงนี้ต่อไป ส่วนตัวเองจะได้ลงมือกับธุรกิจอื่นๆ ที่มีในมือตอนนี้ให้จริงจังขึ้น
“เข้มไปส่งเจมที่ร้านหรือยัง”
ช่วงบ่ายแก่ ผมกลับเข้ามาทำงานต่อที่บริษัท มีเอกสารที่ต้องจัดการค้างคาบนโต๊ะอีกหลายแฟ้ม ตึกสำนักงานตั้งอยู่ห่างจากโรงงานคนละเขตจังหวัด บริษัทของผมเป็นหนึ่งในตึกสูงตระหง่านใจกลางเมืองที่ขอเช่าไว้จำนวนสิบเปอร์เซ็นต์ของความสูงทั้งหมด เจตต์เป็นทั้งบอดี้การ์ดและคนสนิทที่คอยรับใช้เรื่องส่วนตัว จะพูดให้ถูกคือพ่อเลี้ยงเจตต์มาตั้งแต่เล็ก ผมไม่ทราบแน่ชัดว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แต่ที่แน่ๆ คือถ้าไม่ใช่เจตต์แล้วก็คงไม่เหลือใครให้ไว้ใจได้อีก กระนั้น ก็ยังมีลูกน้องอีกหลายคนที่ช่วยดูแลในส่วนอื่นๆ โดยมากเป็นผู้ชาย ผมไม่ค่อยถนัดจะใส่ใจความรู้สึกละเอียดอ่อนของลูกน้องสาวๆ มากนัก
“เข้มบอกว่าคุณเจมให้ไปส่งที่บ้านครับ”
“อ้อ ไม่ได้กลับบ้านสองวันติดแล้วนี่เนอะ”
“คุณศิจะให้ป้านวลจัดห้องนอนเพิ่มที่บ้านเลยไหมครับ คราวหลังถ้าคุณเจมมาจะได้แยกออกมาเป็นสัดส่วน”
“ไม่ต้อง เขาจะอยู่ห้องเดียวกับฉันนี่ล่ะ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แน่นอนว่าสร้างความฉงนให้ลูกน้องอยู่ไม่น้อย ผมไม่ได้มีนิสัยหวงถิ่นมากนัก ถ้าถูกใจใครก็พาเข้าไปพักที่บ้านเป็นครั้งคราว แต่จะระแวดระวังไม่ให้เจอกับปุณณ์ รวมทั้งไม่ให้เข้ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวอย่างเช่นในห้องทำงานหรือห้องส่วนตัว แต่คราวนี้ต่างไป เจตต์เองก็รู้สึก ดังนั้นก็อดเอ่ยเตือนด้วยความหวังดีเสียไม่ได้
“คุณศิแน่ใจแล้วเหรอครับว่าเด็กคนนั้นเลี้ยงเชื่องจริงๆ”
“ไม่แน่ใจหรอก” ผมตอบกลั้วหัวเราะ จะเอาอะไรกับเจ้าเด็กอวดดีพรรค์นั้นกัน กลับมาเจอกันอีกครั้งดูด้วยตาก็รู้ว่าผูกใจเจ็บมากแค่ไหน “แต่ต่อให้เลี้ยงไม่เชื่องก็ต้องฝึกจนกว่าจะเชื่องนั่นแหละ”
“ท่าทางไม่ค่อยดีนะครับ”
“หืม มีเรื่องอะไรล่ะ”
“เมื่อวานที่ร้านมีเด็กคนหนึ่งตระคองกอดกันตอนผมไปดักรอ จะเรียกว่าอย่างนั้นก็คงไม่ถูก แต่ดูท่าแล้วอาทรมากกว่าคู่นอนทั่วไป แค่ผมชักปืนออกมาให้เห็นก็ยอมทำตามเพราะจะปกป้องผู้ชายคนนั้นไว้น่ะครับ”
“เป็นอย่างนี้แหละ” ผมยิ้มมุมปาก ไม่รู้จะปวดหัวกับนิสัยเป็นมิตรเกินพอดีของเจเรมี่อีกกี่ครั้ง “เป็นเด็กที่จิตใจอ่อนโยน”
“ถ้าถึงขั้นพยายามยั่วยวนผมที่เป็นคนสนิทของคุณศิก็ไม่ไหวนะครับ”
รอยยิ้มที่ผุดอยู่นิ่งค้าง แน่นอนว่าเจตต์พูดด้วยความหวังดีโดยไม่แอบแฝง ความซื่อสัตย์นี้ทำให้หลายต่อหลายครั้งผมได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของมิตรสหายที่ปั้นหน้าเข้ามาเยินยอเพื่อหวังผลประโยชน์ “อย่างนั้นเหรอ”
“ผมคิดว่าคุณศิน่าจะใช้เวลาดูเด็กคนนี้นานกว่านี้สักหน่อย ถึงเคยเป็นคนรักเก่า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตอนนั้นกับเวลานี้จะเหมือนเดิมแบบที่คุณศิรู้จักนะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องหาทางให้เขาไปตรวจเลือดและคุมเข้มกับเรื่องเซ็กซ์สักหน่อย”
“ผมเห็นด้วยครับ”
“ก็คิดอยู่นะว่าดื้อ” ดื้อกว่าที่คิดเป็นไหนๆ “แต่เรื่องหวังจะฟัดคนสนิทฉันให้เจ็บใจนี่ก็เล่นแรงเกินไปเหมือนกัน”
บอร์ดี้การ์ดหนุ่มไม่ตอบ เขายืนสงบที่ริมประตู ก่อนผมจะนึกขึ้นได้อีกเรื่อง
“เย็นนี้ฉันมีนัดกินข้าวที่ไหนหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ ความจริงแล้ววันนี้คุณยกให้คุณปุณณ์”
“ถ้าอย่างนั้นไปส่งฉันที่บ้านแล้วไปคอยดูเจ้าดื้อนั่นที่ร้านให้ที ไม่ต้องให้รู้ตัว” ผมเปิดแฟ้มอ่านเอกสารที่เตรียมไว้สำหรับการประชุมครั้งหน้ากับคณะกรรมการที่จะถูกจัดขึ้นในวันจันทร์ “สัปดาห์หน้าฉันอาจจะยุ่งพอตัว ยังไงเจตต์ลองคุยกับเข้มให้ไปเฝ้าแล้วรายงานสักหน่อยแล้วกัน ถ้าเด็กนั่นจะเล่นสนุกก็ปล่อยไป แต่รายงานทุกครั้งพร้อมภาพของผู้ชายที่ออกไปด้วยกัน”
เจตต์รับคำ ผมเอนตัวพิงพนัก นึกหาวิธีการจัดการกับเจเรมี่ให้ ‘เชื่อง’ ตามคำแนะนำของคนสนิทไปพลาง
ตลอดสองสัปดาห์ งานที่บริษัทยุ่งเสียจนไม่มีเวลาทำอย่างอื่น และผมก็ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เจเรมี่จะหายหน้าหายตาไปราวกับเรื่องเมื่อสุดสัปดาห์ที่แล้วไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ผมได้รับรายงานจากเข้ม เรื่องเด็กลูกครึ่งคนนั้นเป็นระยะ เขาไม่ได้ออกไปไหนกับใคร มีบางวันเมาอยู่ที่ร้านแต่ไม่บ่อย กลับบ้านโดยมีเด็กที่ร้านไปส่ง คงเป็นที่รักของลูกน้องมากพอตัวเพราะในคืนวันศุกร์ที่เคลียร์งานเสร็จเร็วเมื่อผมปรากฏกายที่ร้าน the society พร้อมลูกน้องคนสนิท ก็เห็นเด็กเสิร์ฟตัวจ้อยปรี่เข้ามาขวางระหว่างผมกับเจ้าของร้านได้ทันท่วงที
“คุณอีกแล้ว”
เขาว่าพลางมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรไปยังเจตต์ คนสนิทผมไม่โต้ตอบ ยืนนิ่งเงียบตามหน้าที่ที่ถูกฝึกมาทุกประการ
“มาทำไม” เสียงทุ้มจากคนด้านหลังเคาน์เตอร์บาร์เอ่ย ริมฝีปากแสยะยิ้มหยามหยันในที กอดอกไว้ท่าวางเชิงเหมือนเป็นคู่อาฆาตมากกว่าคนรักเก่า “เหงาหรือหาคู่นอนใหม่ไม่ได้”
แน่ชัดว่าปล่อยให้หลุดมือทีไรก็หวนกลับมาโกรธเรื่องเดิมได้ตลอด กระนั้นผมก็ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าหงุดหงิด เจเรมี่ในเวลานั้นคาดหวังกับความรักราวเด็กหนุ่มที่หลุดไปในโลกเทพนิยาย แต่ผมกลับพังมันลงด้วยมือเหตุผลของโลกแห่งความจริง มาถึงวันนี้ที่นึกอยากได้เด็กน้อยคนเดิมคืนกลับมาอีกครั้งก็ต้องให้เวลาเจเรมี่ปรับตัวอีกพอสมควร
“ไม่เจอตั้งสิบกว่าวัน ไม่คิดจะติดต่อไปบ้างหรือไง”
“ไม่จำเป็นนี่”
“ทั้งๆ ที่ฉันออกจะคิดถึงนาย” ผมมองเขาด้วยสายตานิ่งสนิท ทุกครั้งที่ถูกจับจ้องจะในแววตาคู่นั้นจะถูกปกคลุมไปด้วยความวูบไหว เจเรมี่เบือนสายตาหนีก่อนจะถูกผมค้นหาไปมากกว่านี้ “ขอเมนูหน่อย ฉันอยากจะฝากท้องไว้ที่นี่สักมื้อ”
“มีแต่ของดาษๆ คุณคงไม่ชอบ” พูดทั้งๆ ที่ยังไม่มองหน้า ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มก่อนตวัดหางตามาเมื่อผมยังยืนยันจะนั่งบนเก้าอี้ทรงสูงหน้าบาร์ไม้ “คุณกลับไปเถอะ ตรงนั้นมีคนนั่ง”
ยังไม่ทันได้ถามต่อ เจ้าของที่นั่งก็กลับมา เขาสะบัดมือไหว เดาไม่ผิดคงลุกไปห้องน้ำ ปรายตามองผมผ่านๆ ก่อนเลือกเก้าอี้อีกตัวที่ไม่ไกลกันนัก
“ไหนล่ะเบียร์”
“บอกแค่เบียร์ ไม่บอกแบรนด์ ใครจะไปรู้ว่าวันนี้อยากจัดแบบไหน”
“อะไรก็ได้ที่มันเมาน่ะ” คนมาใหม่พูดด้วยท่าทีสนิทสนม เจเรมี่หันไปเติมเบียร์สดจากก๊อกที่เจาะทะลุเข้าไปในผนัง กลับมาอีกครั้งด้วยแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่แทบจะไม่มีฟองเลย
“ไม่เข้าใจว่ะ”
“คบกันมากี่ปีแล้วยังจะไม่เข้าใจอีก”
“กูยังไม่ได้พูดเลยว่าไม่เข้าใจเรื่องอะไร” เขาเป็นผู้ชายร่างสูง ไม่ได้มีกล้ามเนื้อแข็งแรง แต่สมส่วนตามมาตรฐาน คะเนด้วยสายตาแล้วน่าจะอายุห่างจากเจเรมี่อยู่มากโข ผมเหลือบตามองเด็กหนุ่มเจ้าของร้านที่แสดงออกว่าไม่มีผมอยู่ในความสนใจชัดเจน เขาปีนเก้าอี้อีกฟากของบาร์เพื่อนั่งตรงกันข้ามกับผู้ชายมาดเซอร์ เท้าศอกกับพื้นไม้ ใช้อุ้งมือพยุงคางตัวเองเอาไว้ด้วยท่าทีสบายๆ
สนิทสนมเกินกว่าลูกค้ากับเจ้าของร้านอาหารทั่วไปออกนอกหน้า
เสียงหัวเราะหึจากเด็กเสิร์ฟตัวเล็กดังขึ้นใกล้ ผมเหลือบตาไปมองก็เห็นท่าทีกวนโมโหของเจ้านั่น ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มเหยียดหรือยักไหล่ก่อนจะผละตัวไปรับรองลูกค้าใหม่ที่เข้ามาหลังจากผมราวกับวางใจว่าเจ้านายตัวเองจัดการกับสถานการณ์ตอนนี้ได้ดีแม้ปราศจากลูกมือ
“จะมีสักกี่เรื่องที่ยูหัวหมุนได้ขนาดนี้”
“ฉลาดแบบนี้ต้องตบรางวัลให้หรือเปล่า”
“หลับตาแล้วยื่นปากมาเลย” เจเรมี่หัวเราะลงคอ แต่กลับทำให้ผมรู้สึกขุ่นในอก คู่สนทนาของเขาตอบกลับด้วยการผลักหัวเบาๆ ให้เอนไปด้านหลัง แต่เจ้าของร้านกลับคว้ามือใหญ่เอาไว้อย่างไม่กระดากอาย
“เจเรมี่” ผมเรียกด้วยเสียงทุ้มต่ำ ผู้ชายที่ถูกกุมมือข้างๆ เหลือบตามามองสลับกับเจ้าของชื่อเพื่อขอคำอธิบายเมื่อเด็กหนุ่มถูกเรียกด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมเกินพอดี
“เพื่อนมึงเหรอ”
“คู่นอนเก่า”
“พูดอ้อมๆ ก็ได้มั้ง” เขาพูดกลั้วหัวเราะก่อนหันมายิ้มให้ผมด้วยท่าทางเป็นมิตร “หวัดดีครับ ผมแซคนะ เป็นเพื่อนไอ้แสบนี่เอง”
“เป็นรักแรกด้วย” เด็กหนุ่มสวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเริงร่า ถึงแม้จะถูกแซคตวัดตามองดุก็ไม่สะทกสะท้าน “ไม่ต้องสนใจเขาหรอกน่าแซค พูดปัญหาของยูมาเถอะ”
“เพื่อนมาก็คุยกับเพื่อนก่อนก็ได้ กูก็แค่เซ็งๆ กลับบ้านไปเจอเมียก็หงอเหมือนเดิม”
“ไม่มีอะไรจะคุย” เจเรมี่ตอบเสียงเนือย ทำหน้าไม่สบอารมณ์ในทันที “ก็แค่คู่นอนเก่า ถ้าใส่ใจมากปวดประสาทตาย ยูก็รู้ว่าผมเปลี่ยนคู่นอนบ่อยกว่าซักถุงเท้าอีก”
“โอ้โฮ ปากมึงนี่น่าตีจริงๆ”
“ก็พูดความจริงนี่ จะทำไมเล่า”
“เตือนไปกี่ครั้งแล้วเรื่องนี้ว่าให้เลิก”
“ก็มาเป็นผัวผมแล้วก็สั่งเสียสิ จะทำตามทุกคำสั่งเลย ไม่ดื้อไม่ซนด้วย”
ผมพรูลมหายใจออกเป็นครั้งสุดท้าย มองหน้าเจเรมี่ก่อนผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ เจ้าของร้านเบือนหน้าหนี หลบกันซึ่งๆ หน้า
“ถ้าวันนี้ไม่สะดวก อยากคุยกับเพื่อนก็คุยไป พรุ่งนี้เช้าฉันจะให้เจตต์ไปรับที่บ้าน”
“ผมไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้นแหละ ผมเบื่อการมีเซ็กส์กับคุณแล้ว เราน่าจะเลิกติดต่อกันไปเลยจะดีกว่า”
“ทำไมพูดแบบนี้” ผมถามด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน คู่สนทนากอดอก หน้าบึ้งตึง
“นึกจะมาก็มา นึกจะหายหน้าก็หายไปแบบนี้นึกถึงผลประโยชน์แล้วผมไม่เห็นได้อะไร ยิ่งมาทำท่าทางเป็นเจ้าข้าวเจ้าของถึงถิ่นมันยิ่งน่าหงุดหงิด ไม่รู้หรือไง”
“หงุดหงิดที่ฉันหายไป หรือหงุดหงิดที่ฉันติดต่อมา”
“ทั้งสองอย่างนั่นแหละ ผมถึงอยากให้คุณหายไปเสียที พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องส่งคนมาหา เราน่าจะแยกย้ายกันได้แล้ว ผมไม่ชอบนอนกับคนเดิมๆ”
เสียงทุ้มพูดรวดเดียวจบก่อนเม้มปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ผมเลือกที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียงแต่หันไปสั่งคนสนิทโดยไม่เอาประโยคยืดยาวนั้นมาใส่ใจ “พรุ่งนี้สิบโมงไปรับเจเรมี่ที่บ้านพร้อมเสื้อผ้า เขาจะย้ายมาอยู่กับฉัน”
ปรายตากลับมอง เห็นเจ้าของร้านยืนกำหมัดแน่น ไหล่บางสั่นจนสังเกตได้ ผมรู้ว่าทำให้เขาโกรธมาก แต่ช่วยไม่ได้ ผมเลือกแล้วที่จะเอาเขากลับมา
“สิบโมงตรงพร้อมเสื้อผ้า”
ย้ำอีกครั้ง ก่อนจะยอมล่าถอยกลับไปในที่สุด
TBC
นังหนูไปแหย่เขี้ยวเสือแล้วไง อย่าทำให้ศิหงุดหงิดนะระวังจะลำบากเอง ฮร่า
พี่แซคจาก สู่กลางใจ มีบทบาทพอสมควรค่ะกับเรื่องนี้ แต่เนื้อหาไม่ต่อกันแน่นวล
เจอกันใหม่พุธหน้า
ใจเย็นๆกับพี่ศิแกหน่อยนะ แกพูดน้อย เน้นการกระทำ ออกมาสี่ตอน มีไม่ได้ทำตอนนี้ตอนเดียว (////)
วรั้ยยยย
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
#กลพยัคฆ์
-
ขำแซค ความเกลียมัวทะลุล้าน5555 //กราบพี่ธามสิคะ
เดาไม่ออกว่าที่เจเรมี่พูดอะไรแบบนั้นเพราะอยากให้ศิไปไกลๆหรือยังชอบแซคอยู่ (อาจจะทั้งสองอย่าง ฮ่า)
รออ่านนนนน ศิเผด็จการดีชอบบบบ แต่คงปราบเจเรมี่ไม่ได้ง่ายๆหรอก อิอิ
-
อิพี่ศินี่มันจริงๆเลย เจมดื้อหนักๆลูก เอาให้พี่มันหัวหมุน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ขนาดนังแซคมาแบบเป็นมิตร แต่เล่นเอาคุณศิฑาหัวหมุนเลยนะคะ 5555
แหม ถ้ารู้ว่าน้องเจมเคยรู้สึกกับแซคขนาดไหน จะเป็นยังไงเนี่ย
แอบชอบท่าทีหมางเมินของเจม ที่ทำเหมือนศิฑาไม่มีความสำคัญเมื่อแซคอยู่ด้วย
หมันไส้คุณศิค่ะเอาแต่ใจเกิ๊น แต่ก็ยังเกลียดไม่ลงเพราะความหลัวของเขา 5555
-
:pig4: :pig4:
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
อ่านแล้วให้ความรู้สึกว่าศิก็รักเจมนะแต่ความสำคัญไม่มากเท่าไหร่ คงเป็นลำดับท้ายๆ ที่มาหลังครอบครัว ธุรกิจ และอาจจะอื่นๆ อีกหลายเรื่อง
เฮ้อ เหมือนได้ Spin Off เรื่องมาให้หน่วงกันแบบเต็มๆ เลยน้าน้องเจม
-
ขำแซค ความเกลียมัวทะลุล้าน5555 //กราบพี่ธามสิคะ
เดาไม่ออกว่าที่เจเรมี่พูดอะไรแบบนั้นเพราะอยากให้ศิไปไกลๆ หรือยังชอบแซคอยู่ (อาจจะทั้งสองอย่าง ฮ่า)
รออ่านนนนน ศิเผด็จการดีชอบบบบ แต่คงปราบเจเรมี่ไม่ได้ง่ายๆหรอก อิอิ
เจม ชอบทั้งสองคน
แต่กับศิ เจมแค้นฝังหุ่น เลยทั้งพยศ ทั้งปากหมาใส่
ศิ รู้ทางเจม เจมก็รู้ทางศิ
ก็วัวเคยขา ม้าเลยพยศซะ
เจม ทำให้ศิหัวหมุนไปเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่แซคโผล่มานี่หมดมาดเลย กลัวเมียชัดๆ 555
-
ก็ไม่แปลกถ้าเจมจะฝั่งใจ ยิ่งเหมือนโดนเป็นของเล่นก็ยิ่งเข็ด ศิก็โหดเกิน หวานบ้างไรบ้าง ทำเจมไว้เยอะขนาดนั้น
-
ปกติเจมก็เป็นเด็กคิดมากอยู่แล้ว พอคุณศิกลับมา มาๆหายๆ เจรามี่คงยิ่งนอยด์ คุณศิก็ยิ่งพูดน้อยๆอยู่ คงนานอ่ะกว่าจะเข้าใจกัน สงสัยคุณศิจะใช้วิธีตบจูบ(แบบจริงจัง) เพื่อรื้อความสัมพันธ์แน่เลย คนอ่านชอบบบบบ :hao6:
-
นี่ยิ่งอ่านผ่านมุมศิฑายิ่งสงสารเจม
ไม่รู้ว่าเพราะศิฑาเป็นผู้ใหญ่หรือเราเป็นทีมเจเรมีมากเกินไป
นอกจากที่อยากได้เจเรมีคืนแล้วก็ยังสัมผัสถึงความรักไม่ได้เท่าไหร่
ในทางกลับกันถึงจะอ่านผ่านมุมศิฑา แต่คำพูดของเจเรมียังแสดงความรู้สึกออกมากซะมากกว่า
อ่านตอนไหนก็สงสารเจเรมี ตอนจะโดนทิ้งก็โดนทิ้งไปแบบไร้เยื่อใย พอตอนนี้ไม่ว่ายังไงก็จะเอากลับคืน
ศิฑาก็คงรู้แหละว่าเจเรมียังรักตัวเองอยู่ แต่ใช้วิธีที่มันอ่อนโยนกว่านี้ได้มั้ยล่ะ
บังคับตลอดเลย ทีมเจเรมีโกรธมาก จะหาคู่ใหม่ให้แล้วเนี่ย 555
-
สงสารน้องเจม
-
แซคยังคงกลัวเมีย และ หงอเหมือนเดิม
5555
เลยมาซ่า กลับเจโรมี่สินะ
-
คุณศิฑาค่าา เอาหนูไปอยู่ด้วยจิ :hao5: คถ.พี่ธามพี่เวสต์ขาาา เอาพี่ธามโพล่มาหน่อย :mew2:
-
อิพี่ศิคะ โอ้ยยย ละทำไมหลังจากหย่าเมียไม่ตามหาเค้าให้เร็วกว่านี้ล่ะว้อย
แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ลองทำอะไรให้ชัดเจน ให้น้องเจมรับรู้สักทีว่าจะเอากลับมาจริงๆ
ไม่ใช่ครึ่งๆกลางๆแบบนี้ว้อยยย หาวิธีทำให้เชื่องได้แล้วก็สู้ๆนะคะ :katai4: :hao6:
-
เจมเอ๊ย เจ็บแรงทั้งสองรักเลย
-
เพลียกะนิสัยชอบบังคับของศิจริงๆเลย เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นหลัก
จะฝึกเจเรมี่ให้เชื่องเหรอ? น้องเป็นคนนะ ไม่ใช่หมาที่จะมาฝึก :m16: :m31:
-
คุณศิคะ นึกจะหายไปก็หายไปเลยโดยไม่บอกไม่กล่าวกันเลยเนอะ ส่งแค่คนไปตามเงียบๆ แล้วน้องเจเรมี่จะรู้ไหมนั่น :katai1:
เป็นช้านช้านก็นอยส์นะเอ้อ :katai4: :hao5:
นึกจะมาก็มา นึกจะหายก็หาย :ling1:
ง้อน้องเจเรมี่ให้ได้เน้ออออ
-
#ทีมเจเรมี่นะ ทำไม ศิ น่ารำคาญขนาดนี้
-
แง่งงง ยิ่งอ่านผ่านความคิดศิฑาแล้วยิ่งหงุดหงิด เอาจริงๆ นะ ถ้าศิฑาไม่ได้รู้สึกกับเจมมาก แค่อยากได้ของเก่าของตัวเองคืนก็อย่ามายุ่งกันเลยเถอะ สงสารเจมที่ไม่พร้อมจะเจ็บแล้วจริงๆ ยิ่งศิฑาทำอย่างนี้ก็ยิ่งทำให้ช่องว่างในใจเจมมีมากขึ้นเรื่อยๆ วิธีเข้าหาวิธีอื่นที่จริงใจกว่านี้ก็มีนี่นา บังคับกันอย่างนี้กลัวเจมจะยิ่งประชดแล้วไปกันใหญ่ อยากให้เจมเจอคนที่ทำให้เจมมีความสุขสักที
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
p.s. พี่แซคนี่ไม่เรียกว่ากลัวเมียนะ เรียกว่ารักมากจนเกรงใจตะหาก :hao3:
-
เกลียดศิว่ะ ชอบบังคับเจม เจมเอาให้ศิหัวหมุนไปเลยและเอาให้ไม่กล้าที่จะทิ้งเราไปอีกเป็นครั้งที่สอง
ในเมื่อไล่ก็ไม่ไป ด่าก็ไม่เจ็บไม่สะเทือนก็ทำให้อยู่ในกำมือเราเสียเลยซิเจม เอาให้ไม่กล้าที่จะไปมีคนอื่น
เอาให้แม่งไม่ได้กินไม่ได้นอน หลงอยู่กับเราเนี่ยแหล่ะดีที่สุด
-
ก็ยังไม่โอเคเหมือนเดิม ทิ้งเค้าไปแล้วตอนนี้อยากได้คืน ถึงจะยังมีเยื้อใยอยู่ก็เถอะ เจมไม่ใช่ของตายนะย่ะ
-
จำเป็นแค่ไหนก็ต้องอธิบายให้เข้าใจ ไม่ใช่พูดจาร้ายกาจทำร้ายหัวใจกันแบบนั้นนะคะคุณศิฑา
-
ไม่รู้อะ แต่ชอบคุณศิมาก แงงง 555555
แต่เราก็ทีมน้องเจมเหมือนเดิมนะลูกกก /สับสนกับชีวิต 55555
คุณศิก็อย่าใช้ไม้แข็งกับน้องมากสิ
น้องดื้อเพราะน้องเจ็บมาเยอะ มันเป็นการป้องกันตัวเองนะ
หวานๆกับน้องหน่อยสิคะะะะ /โรยน้ำตาล
-
ศินี้ยังไง ตอนไล่เขาก็ไม่บอกอะไร พอกลับมาก็แสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่ สงสารเจมบ้าง
-
น่าโมโหจริงๆ
-
อิพี่แซคโผล่มาก็บ่นถึงเมีย 5555555555
สมกับที่หลงพี่ธามจนโงไม่ขึ้น
อ่านมุมคุณศิแล้วหมั่นไส้พระเอกมากกว่าเดิม
ไม่ยกเจมให้ได้มั้ย 555555 เจมหนีไปเลยๆ
-
เอาแล้วไงงงงงงงงงงง สั้นยังเลยค่ะ อีกตั้ง 7 วัน ฮืออ
-
:pig4: :pig4:
-
โหย เจมเอ้ยยยย ไม่รอดแน่ๆ
-
พี่แซคแวะมา คิดถึงค่ะ
-
:hao7: :hao7: นุ้งเจมคนดื้อน่ารักจังเลยยย ชอบบบบบ
ในส่วนของพระเอกนั้น... หึ คุณศิใจร้ายเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แถมดูท่าแล้ว คงจะร้ายเพิ่มขึ้นทุกตอนแน่ๆ เอาแต่ใจที่สุด สงสารน้องเจม งื้อออออ :mew2:
-
คิดถึงแซคกับพี่ธามจังเลย
คุณศิก็ยังใจร้ายกับเจมอยู่ดี สงสารเจม
-
แอบมึนเบาๆ
ตัวละครเพิ่มขึ้นแต่ละตอนไม่น้อยเลย :ling1:
พี่แซคโผล่มาให้คิดถึงอีกที ก็เข้าสู่สมาคมพ่อบ้านใจกล้าไปอีกหนึ่ง
ศิมีไรก็ควรพูดให้เจมเข้าใจเถอะะะนะ :เฮ้อ:
บางทีเรื่องหลายเรื่องมันควรพูดจริงๆ
เราเชื่อว่าเจมไม่งี่เง่าหรอกกกกกก :m31: :m31:
-
จะบอกว่าพยายามจะเม้นหลายตอนละแต่เน็ตหลุดมือถือเด้งตลอดเลย ก๊ากกก ขอแปะไว้ก่อนนะ จะอ่านอ่านซ้ำแล้วเม้นกะนยาวๆ
บอกตงชอบมาดพระเอกตั้งเเต่ตอนแรกๆ แง้ แต่ยังไม่ลืมจากเรื่องสู่ใจกลางนะฮะ ว่าชุ้นเป็นแม่ยกแซคเจ็ม คิคิ
พี่เเซคโผล่มาแค่นี้ก็ชื่นใจแยะ งื้อออ ปล่อยนางกลับไปกราบเมีย5555
-
เอ้าๆ เข้าบ้านแล้ว ท่าจะยาวละ 555+
-
เจเรมี่น่าร้ากกกกกกก
-
รอรับบทลงโทษนะเจม ฮ่าๆๆๆๆ :hao6:
-
ขอสารภาพว่าอ่านไปก็นั่งเบะปากให้อิพี่ศิไปด้วย
#รู้สึกหมั่นไส้ 55555
-
เจเรมี่สู้ๆ..!!!
-
เจมสู้ๆ :a9: :a9:
-
เจ็บจนเกือบตาย ก้อให้รู้จักจำบ้างนะคะน้องเจม
จำวันที่โดนเฉดหัวทิ้งเหมือนหมาข้างถนนให้ขึ้นใจค่ะ
-
รู้สึกบรรยากาศซู่ซ่า5555
-
เข้ามาตามน้องเจมมมม
-
CH.5 Jem
Jeremy
ศิฑาน่ะ เป็นคนฉลาด
เขาทิ้งระเบิดให้ผมลูกใหญ่ก่อนปลีกตัวกลับไป ไอ้เวรพี่แซคจากที่โง่ๆ มาเสียทุกเรื่องก็ดันฉลาดจับความเอาได้ว่าผมกับชายแปลกหน้าท่าทางโอหังคนนั้นมีอะไร มาก กว่าคนเป็นคู่นอนทั่วไป จากที่จะมาปรึกษาที่ตัวเองกับคนรักมึนตึงใส่กันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องสองสามวันมานี้กลายเป็นซักผมเสียจนขาว ไอ้เป๊กเองก็วนเวียนมาแอบฟังหลายครั้ง สุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าความสัมพันธ์ของผมกับศิฑาซับซ้อนกว่าที่พยายามปกปิดทุกคนอยู่มาก
ไม่มีใครเข้าข้างนักธุรกิจหนุ่ม เช่นกัน ไม่มีใครคิดจะเข้าข้างผมเลย
สิบโมงตรงวันเสาร์ ผมนอนดูโทรทัศน์ขณะที่พี่จิ๊บพยายามถักโครเชต์ตามหนังสือเป็นหมวกสำหรับฤดูหนาวของวิเวียน ลูกสาวคนเดียวที่ต่างเมือง กำหนดการเจอวิเวียนครั้งถัดไปคือไม่กี่สัปดาห์หน้า ปีเตอร์บอกพี่ิจิ๊บว่าทันทีที่เคลียร์งานที่ฮ่องกงเสร็จจะเดินทางมาทำงานที่ไทยซึ่งตรงกับช่วงวันหยุดยาวของโรงเรียนพอดี ดังนั้นช่วงนี้ต่อให้ผมไม่ค่อยกลับบ้าน หรือกลับดึกสักเท่าไหร่หญิงสาวก็ไม่มีท่าทีฉุนเฉียว ยิ่งใกล้วันได้เจอหน้าลูกยิ่งอารมณ์ดีกว่าปกติเป็นเท่าตัว
“ช่วงนี้ไม่ค่อยเที่ยวแล้วเหรอเจม”
ช่วงนี้ของพี่จิ๊บหมายถึงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมครางรับในลำคอเนือยๆ มีเรื่องหงุดหงิดใจจนไม่อยากจะทำอะไรสักอย่างนับตั้งแต่ใครคนนั้นปรากฏตัว แต่แม้จะออกปากขับไล่ทุกทีที่เจอหน้า แค่ศิฑาไม่ติดต่อมาจริงๆ ก็กลับมาหงอยอีกจนได้
ผมไม่ชอบตัวเองที่หวั่นไหวง่ายแบบนี้ กระนั้นก็มีทิฐิมากพอที่จะไม่ไปร้องขอให้อีกฝ่ายใส่ใจเหมือนตอนคบกันใหม่ๆ สุดท้ายก็ได้แต่เซื่องซึมตามอัตภาพที่ร้านภายใต้สายตาช่างสอดส่องของไอ้เป๊กที่จับอารมณ์ผมได้ตลอดเวลา ยอมรับว่าไม่ได้อยากจะกลับไปคบกับศิฑาอีก แต่ช่วงที่เขาแสดงออกว่าผมมีค่าบ้างมันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก
...ก็ในเมื่อแซคไม่เคยแสดงออกว่าต้องการผมอย่างที่ศิฑาทำเลยสักครั้ง
พอน้อยใจไอ้รักแรกที่ไปมีรักใหม่แล้วทีไร ก็พาลนึกถึงศิฑาเข้าทุกที
“ใครมาน่ะ”
เสียงออดดังขึ้นเวลาสิบโมงสามนาที ผมถอนหายใจโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร เจ้าของบ้านวางมือจากเข็มถัก วางอุปกรณ์กองรวมกันในตะกร้าไหมพรม ผมยังคงนอนเอกเขนก เปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปมาแต่ก็ไม่มีช่องไหนถูกใจเอาเสียเลย
“เพื่อนเราน่ะเจม”
พี่จิ๊บเดินกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งพร้อมชายหนุ่มในชุดเสื้อโปโลสีน้ำเงินเข้ม เขาสวมกางเกงสามส่วนสบายๆ ตามสไตล์ชุดอยู่บ้านของคุณชายไฮโซ แต่ที่แขนยังถูกจองจำด้วยนาฬิกาเรือนหลักล้านตามรสนิยม ผมกลอกตาซ้ายขวาก่อนลุกขึ้นนั่ง ขณะนี้ยังอยู่ในภาวะสับสนว่าผมต้องการหรือไม่ต้องการให้ศิฑาเข้ามาในชีวิตอีกครั้งกันแน่
“ยังไม่แต่งตัวอีกเหรอ บอกว่าจะมารับตอนสิบโมงนี่”
“ไหนบอกเจตต์มา”
“เจตต์คงเอานายไม่อยู่” ศิฑาพูดพลางวางมือบนศีรษะ โยกไปมาแบบที่ชอบทำจนเป็นนิสัย “พี่สาวของเจเรมี่ใช่ไหมครับ”
“อ๋อ ค่ะ แล้วนี่ไปรู้จักกันได้ยังไงคะ จิ๊บว่าคุณหน้าตาคุ้นๆ นะ”
“เจอกันตอนเรียนที่อังกฤษน่ะครับ” ผมหวังว่าเขาคงไม่โง่โพล่งพูดถึงความสัมพันธ์ในอดีตของเราออกมาให้พี่จิ๊บตกใจเล่นๆ “บอกพี่สาวหรือยัง”
“คะ?”
“เจมจะย้ายไปอยู่กับผมน่ะครับ”
“คุณจะบ้าเหรอ” ผมเอียงคอหลบจากการเกาะกุม แต่กลับถูกคว้าเอวให้เข้าประชิด พี่จิ๊บเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ลงพินิจพิจารณาคนแปลกหน้าให้ถ้วนถี่
“ใช้คุณศิฑา เจ้าของบริษัทยูนิแล็บหรือเปล่าคะ”
“ครับ” เขารับคำอย่างว่าง่าย แต่ตีความหมายได้เป็นร้อยเป็นพัน พี่จิ๊บมองผมเขม็ง ราวกับตำแหน่ง ‘เจ้าของบริษัทยูนิแล็บ’ เป็นกุญแจสำคัญของหลายๆ อย่าง
“โลกกลมดีนะครับ” ชายหนุ่มเผยยิ้มอบอุ่น แววตาเป็นมิตร “ผมก็ทราบว่าศุภสินสนิทกับคุณหลี่ แต่ไม่คิดว่าคุณหลี่จะเป็นพี่เขยของเจเรมี่”
“เสียใจด้วยนะคะเรื่องน้องชาย จิ๊บไม่ได้ไปร่วมงานด้วยช่วงนั้นติดงานที่ต่างประเทศ ปีเตอร์เองก็ยุ่ง ตอนนั้นไม่รู้ว่าเจมรู้จักคุณด้วย ไม่อย่างนั้นจะให้ไปงานเป็นธุระให้เสียหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”
“แล้วนี่...” พี่จิ๊บกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ปรายตามองผมก่อนหันกลับไปยังผู้ชายอายุมากกว่า “คบหากันตั้งแต่อยู่ที่อังกฤษเลยเหรอคะ”
“ครับ” เขาตอบด้วยเสียงสุภาพ นัยน์ตาของพี่จิ๊บสะท้อนชัดเจนว่าคำกล่าวคบหาที่พูดถึงมีความหมายลึกซึ้งกว่าทั่วไป
บ้าชะมัด ผมลืมไปได้ยังไงว่าพี่สาวตัวเองเป็นบรรณาธิการสำนักพิมพ์ที่ข้องเกี่ยวกับดาราและนักธุรกิจมากหน้าหลายตา ยิ่งถ้าสามีของพี่จิ๊บรู้จักกับน้องชายนิรนามของศิฑาแล้ว ความสัมพันธ์ของผมกับชายหนุ่มข้างๆ ก็ไม่ยากเกินความสามารถที่จะเดาได้เลยสักนิด
“มีปัญหากันนิดหน่อยก่อนจะกลับมาไทย เจอกันอีกครั้งก็อยากให้ไปอยู่ด้วยกันเหมือนสมัยที่อังกฤษ”
ให้มันได้อย่างนี้สิ พูดอะไรก็เป็นหลักเป็นการไปหมด พี่จิ๊บมองผมเชิงตั้งคำถาม แต่ป่วยการที่จะปิดบัง สุดท้ายก็พยักหน้ายอมรับแบบขอไปที
“แต่ผมไม่ได้จะไปอยู่กับเขาหรอกนะ”
“ยังตกลงกันไม่ได้น่ะครับ น้องชายคุณจิ๊บนี่ช่างแสนงอนเหลือเกิน” ศิฑากระเซ้า หันกลับมามองผมก่อนวางมือลงขยี้บนศีรษะอีกครั้ง ช่างชอบทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ เสียจริง “ถ้าอย่างนั้นไปค้างที่บ้านสักคืนก่อนดีไหม จะได้ไปเจอน้องปุณณ์ด้วย”
ผมไม่ตอบทันที ยังกอดอกอยู่ภายใต้อาณัติแขกผู้มาเยือน พี่จิ๊บมีทีท่าละล้าละลังว่าจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไรในเมื่อผมไม่ตัดสินใจขอความช่วยเหลือหรือตกลงไปทางใดทางหนึ่ง กระทั่งศิฑาโน้มตัวลงมา ยิ้มเอาใจผมก็ปฏิเสธเขาไม่ลงตามเคย
จะให้ขัดขืนยังไง ในเมื่อโอนอ่อนไปตั้งแต่ที่รู้ว่ามารับด้วยตัวเองแล้ว
บอกตรงๆ จุดอ่อนของผมคือการได้เป็นคนสำคัญของใครสักคนนี่ล่ะ
“งั้นผมขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าก่อน”
“อย่าช้านะเจม ให้พี่เขารอนานไม่ดี” พี่จิ๊บเตือนก่อนศิฑาจะปล่อยผมให้เป็นอิสระ ก่อนชวนแขกคุยต่อตามมารยาท “จิ๊บไม่ค่อยทราบเรื่องน้องชายตอนเรียนที่อังกฤษเลยค่ะ”
“ไม่ดื้อเท่าตอนนี้ครับ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนหันมาสบตาผมที่กำลังเดินขึ้นบันได “ตอนนั้นน่ารักมากเลยครับคุณจิ๊บ”
.
.
.
.
“ไม่รู้มาก่อนว่าคุณมีน้องชาย”
เสียงจ้อกแจ้กจอแจของห้างสรรพสินค้าวันหยุดทำให้ต้องตะเบ็งเสียงหนักกว่าปกติ ร้านอาหารจั๊งค์ฟู้ดเป็นตัวเลือกที่ไม่ดีนักสำหรับศิฑา แต่ผมกับเด็กผู้ชายวัยสองขวบก็ถือเสียงข้างมากบังคับคุณพ่อจอบเฮี้ยบให้ตามใจจนได้
ปุณณ์มีโครงหน้าเหมือนพ่อ แต่ตาเหมือนแม่ ผมมีโอกาสเห็นอดีตภรรยาของศิฑาจากในตัวรถตอนที่ชายหนุ่มลงไปรับลูกตัวเองจากคฤหาสน์หลังโตเมื่อช่วงบ่าย แค่ปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนสวย ลักษณะสวยคม ดูดี และดุยิ่งกว่าศิฑาหลายเท่าตัว
“ห่างกันสามปี น่าจะอายุเท่าๆ เรา เพิ่งเสียไปเมื่อเดือนก่อน” เขาตอบพลางส่งสายตาดุเมื่อผมยื่นหลอดน้ำอัดลมให้ลูกชาย แต่ช้าเกินเด็ก ปุณณ์คว้าหมับก่อนลิ้มรสโคล่าเป็นครั้งแรกในชีวิต “อย่าให้ลูกกินของไม่มีประโยชน์”
“นานๆ ทีน่า อร่อยไหมปุณณ์”
“หร่อย” เด็กเล็กพูดได้เป็นคำๆ ยิ้มจนแก้มอูมขึ้นมาดันตาเป็นสระอิ
“ครับด้วย”
“ด้วย”
“ครับ”
“คับ”
ย้ำเป็นรอบที่สองปุณณ์ถึงพูดตามในที่สุด ผมหั่นไก่ทอดเป็นคำเล็กๆ ใส่จานเด็กชาย มือของปุณณ์ยังจับช้อนส้อมไม่ทะมัดทะแมง แต่ก็สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ในระดับหนึ่ง “เจ็ม”
“หือ”
“หม่ำ”
ผมโน้มตัวลงไปรับไก่ทอดในส้อมพลาสติกที่ใกล้จะหล่นเต็มทีด้วยริมฝีปาก เด็กน้อยหัวเราะร่าแล้วหันไปทำแบบเดียวกันให้พ่อของตัวเองบ้าง ศิฑาปฏิเสธในทีแรก แต่เมื่อมือเล็กยื่นออกไปด้านหน้าจนร่างกายโน้มตามแขนไปด้วยเขาก็ยอมรับอาหารจากปลายส้อมของลูกชายตัวเองก่อนปุณณ์จะหน้าคะมำลงไป
“โทษนะ แต่เป็นอะไรเสียเหรอ” ผมถามต่อ เคี้ยวไปด้วย คู่สนทนามีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยราวกับไม่อยากพูดถึงแต่ก็ตอบในตอนท้าย
“อุบัติเหตุ รถคว่ำ” ศิฑาว่าก่อนหันไปคุยกับลูกชายตัวเองด้วยเสียตำหนิ “ไหนใครชี้ว่าจะกินอันนี้ ทำไมพ่อไม่เห็นปุณณ์กินเลย”
“ปุณณ์” เด็กน้อยก้มหน้าลงเมื่อโดนเอ็ดเข้าให้ก่อนจัดการกับอาหารตรงหน้าช้าๆ ผมมองศิฑาสลับกับปุณณ์ พลางจัดการกับน่องไก่ตรงหน้าของตัวเองไปด้วยแล้วถอนหายใจ เขาไม่เหมาะกับการเลี้ยงเด็กนัก แต่ก็เห็นได้ชัดว่ารักลูกไม่น้อยกว่าพ่อคนอื่นๆ
“คุณดุลูกเกินไปแล้ว เขาเพิ่งสองขวบ มีวิธีหลอกล่อตั้งเยอะแยะให้เขาไม่กลัว”
“ปุณณ์โตพอที่จะพูดกันรู้เรื่องแล้ว”
“รู้เรื่องบ้าอะไร” ผมเถียงคอเป็นเอ็น “ยังพูดได้ไม่เป็นประโยคด้วยซ้ำ”
“พี่สาวนายก็มีลูกเล็กใช่ไหม” พ่อลูกอ่อนถาม ผมพยักหน้ารับ วิเวียนเป็นลูกครึ่งไทยฮ่องกง ชื่อฝรั่งแต่หน้าหมวย ตาเป็นขีด
“แต่ไม่ค่อยได้เจอหรอกนะ บ้านฝั่งนั้นเขาไม่ค่อยชอบพี่จิ๊บ เลยไม่อยากให้เด็กมาอยู่ไทย”
“ผู้หญิงหัวสมัยใหม่กับครอบครัวผู้มีอิทธิพลจีน” ศิฑาพูดก่อนยอมอุ้มลูกชายตัวเองขึ้นตัก เช็ดซอสที่เลอะลงมาถึงคางด้วยกระดาษชำระ รุนแรงจนผิวบางๆ เป็นรอยแดงจากการเสียดสี
“พอเลย” ผมสั่งห้าม ยื้อกระดาษออกมาจากมือใหญ่ก่อนลุกขึ้นอุ้มปุณณ์ออกจากพ่อมาวางบนตักตัวเอง ซับซอสสีแดงที่ยังเลอะเทอะอยู่ข้างแก้มออกอย่างเบามือ ตากลมมองหน้าผมใสแจ๋ว ยกมือขึ้นจับแก้มผมทั้งสองข้าง ปากของปุณณ์เป็นกระจับ แดงธรรมชาติ เห็นแล้วพาลนึกถึงพ่อที่รูปปากคล้ายกัน แต่สีหม่นกว่านี้เพราะสูบบุหรี่จัด
“เจ็ม เจ็ม”
ปุณณ์เรียกผมด้วยชื่อนี้ซ้ำๆ ตั้งแต่ศิฑาสอนบนรถ เด็กน้อยหัวเราะคิกคักเมื่อจับปลายผมที่ยาวไล่ติ่งหูของผมม้วนพันกับนิ้วตัวเอง
“ปุณณ์ชอบนาย”
“เด็กก็แบบนี้ล่ะครับ เอ้า สะอาดแล้ว มือน้องปุณณ์เลอะนี่นา อย่างนี้แก้มกับผมอาเจ็มก็เลอะไปด้วยสิ”
คนถูกบ่นหัวเราะร่วนลงคอไม่เลิก ศิฑายิ้มด้วยแววตาอบอุ่น เขายื่นมือมาเล่นกับลูกบ้างแต่เด็กน้อยกลับกอดคอผมเสียแน่นไม่ยอมให้จับ
“แล้วกัน กอดอาเจ็มแน่นขนาดนั้นเริ่มสับสนแล้วว่าใครเป็นพ่อจริงๆ” ศิฑาตัดพ้อ แต่ปุณณ์ก็ไม่ปล่อยมือ เขาทอดสายตามองผม มือที่ลอยคว้างเพราะถูกลูกปัดทิ้งเลื่อนมาวางที่บ่าแทน “มาอยู่ด้วยกันสิ ปุณณ์ติดนายมากนะ”
“อย่าเอาลูกมาอ้างหน่อยเลย ผมชอบเลี้ยงเด็กแต่ไม่อยากเลี้ยงลูกติดใคร”
“แม้แต่ฉัน?”
“โดยเฉพาะคุณ จะให้พูดอีกกี่ครั้ง”
คู่สนทนายิ้มมุมปาก ผมลุกหนีแต่เขาก็เดินตามได้รวดเร็ว วันนี้ไม่มีคนติดตาม มีเพียงผมกับศิฑาและลูกชายตัวเล็กในอ้อมแขน คุณพ่อตัวจริงยกมือวางบนศีรษะ เขาชอบลูบหัวผม และผมก็ชอบให้เขาทำแบบนี้เหมือนๆ กัน รู้สึกราวกับกำลังถูกแสดงความเป็นเจ้าของด้วยท่าทาง
“ง้อมาหลายวันแล้วยังไม่หายงอนอีกเหรอ”
“ผมโกรธ”
“งอน” เขาแย้ง ใช้ปลายนิ้วเขี่ยปากผมเล่นแล้วแย้ง “ยังอยากให้ง้ออยู่ไม่ใช่หรือไง”
“อย่าทำเป็นรู้ดี”
ผมหยุดยืนหน้าร้านขายซอฟต์ครีม ปุณณ์ชี้นิ้วไปยังปลายทางเช่นเดียวกับสายตาผม “ศิ ผมอยากกินไอติม”
“เอารสอะไร”
“ช็อกโกแลต” เขาพยักหน้าแล้วเดินไปสั่งให้ พอดีกับโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น ผมใช้มือข้างหนึ่งรับสายเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนติดต่อมา
“ไฮ”
[เสียงใสเชียวนะมึง เย็นนี้ฝากไปให้ข้าวบุญเหลือที่บ้านหน่อยดิ]
“ไม่บอกล่วงหน้าอีกแล้ว จะไปไหน”
[ง้อเมีย] ทั้งๆ ที่เมื่อวาน ตัวเองเป็นคนมากระเง้ากระงอดว่าเป็นฝ่ายงอนเขาแท้ๆ พี่แซคก็แบบนี้ตลอด [จะพาไปทะเล ค้างสักคืน พรุ่งนี้เช้าก็กลับแล้ว นะ แวะเข้าไปให้หน่อย]
ผมอยากสบถคำหยาบ ติดก็แต่อุ้มเด็กวัยหัดจำอยู่คามือ ไอ้พี่แซคหัวเราะเก้อมาตามสาย อ้อนอีกประโยคผมก็รับคำส่งๆ กลับไป
“ยูต้องตอบแทนไออย่างสาสมเลยนะเว้ยแซค”
[เออ เดี๋ยวช่วยเคลียร์เรื่องเด็กมึงให้ โอเคปะ]
“กวนตีน” ผมกระซิบรอดไรฟัน พอดีกับที่ศิฑากลับมาพร้อมซอฟต์ครีมในมือ เขาเลิกคิ้วขึ้น มองผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงด้วยสายตาที่ตั้งคำถาม
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เย็นนี้ต้องแวะไปธุระ”
“ที่?”
“บ้านเพื่อน” ผมตอบพลางรับไอศกรีมมาจากคนตัวใหญ่ แบ่งให้ปุณณ์ที่มองตาแป๋วก่อนเป็นอันดับแรก “คนที่เจอเมื่อวาน”
“แซค?”
“จำชื่อได้ด้วย?”
“เจเรมี่” คนพูดทำเสียงเครียด หลังจากที่เจตต์บอกก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาเป็นคนขี้หึงอย่างลูกน้องว่า อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ที่ผมอยู่อังกฤษโลกของผมมีแค่เขา ศิฑาถึงไม่ค่อยมองด้วยสายตาดุดันแบบนี้สักครั้ง ผมพยายามผินหน้าหนี แต่กลับโดนจับจ้องคล้ายสะกดไว้ ถูกไล่ต้อนโดยไม่มีคำพูดใดๆ รู้สึกได้ถึงน้ำลายในลำคอเหนียวกว่าปกติ
“ฉันอยากรู้เรื่องนายกับผู้ชายคนนั้น” เสียงของเขาเข้มขึ้น และมันทำให้ผมอึกอักในเวลาต่อมา ราวกับเพิ่งค้นพบว่าเมื่อคืนนี้ตัวเองแหย่เขี้ยวเสือเข้าให้เสียแล้ว
“ก็...ไม่มีอะไร เมื่อวานแค่พูดให้คุณโมโหเล่น”
ผมตอบพลางเบือนสายตาหลบ ก่อนสะดุ้งตัวเมื่อปลายนิ้วเย็นแตะข้างแก้ม ศิฑาออกแรงดันเพียงนิด คางที่เอียงหนีก็ถูกบังคับให้ชี้ตรงมาสบตากับตัวเอง ผมเคยคิดมาก่อนว่าแซคจะเป็นความลับเดียวที่ถูกปิดซ่อนไว้ในหัวใจเบื้องลึก เขาเป็นรักที่สะอาดและบริสุทธิ์ แตกต่างจากการเริ่มต้นของผมกับศิฑาไม่ว่าจะเมื่อหลายปีก่อนหรือปัจจุบันนี้ ที่งอกเงยมาจากความอ้างว้างไม่ต่างกัน
“ไม่มีอะไรให้ใส่ใจหรอก” ผมย้ำ แต่ยังคงหลบตา กระนั้นก็รู้สึกได้ว่ากำลังถูกจับจ้องด้วยสายตาแบบไหนจากอีกฝ่าย
“โกหกไม่เก่งก็อย่าริโกหก”
นิ้วหัวแม่มือกดลงบนปาก ดวงตาสีนิลจับจ้องไม่ไหวติง
“ฉันต้องการรู้...ทั้งหมดของนาย...กับผู้ชายคนนั้น ทั้งตอนนี้และอดีต”
“มันเป็นเรื่องไร้สาระ”
“ฉันจะเป็นคนตัดสินเองว่าใช่เรื่องไร้สาระหรือเปล่า”
เขาปล่อยผมเป็นอิสระ กระนั้นความรู้สึกอึดอัดก็ยังเอ่อล้นเต็มหัวใจ ผมไม่อยากให้เขารู้แม้สักนิดว่าวันที่ผมเจอศิฑาเมื่อหลายปีก่อนนั้นหัวใจสะบักสะบอมไปเพราะใคร และเมื่อกลับมาก็ยังโหยหาอยากเป็นคนสำคัญของฝั่งนั้นเนืองๆ
พี่แซคดีกับผม...
ดีจนเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า หากวันที่ผมรู้ใจตัวเองได้สารภาพความรู้สึกออกไปแต่แรก ผมจะเจ็บปวดเท่าถูกศิฑาเขี่ยทิ้งอย่างไม่ใยดีทั้งๆ ที่เป็นคนที่เยียวยาหัวใจอันบอบช้ำในวันนั้นหรือไม่
ผมคิดถูกหรือผิดกันแน่ที่เอาตัวเข้าไปพัวพันกับผู้ชายตรงหน้าในคราวนั้น
เพราะท้ายที่สุดแล้ว...ไม่ว่าอย่างไร คนที่เสียใจก็เป็นผมแค่เพียงคนเดียวอยู่ดี
TBC
สวัสดีกลางสัปดาห์ค่ะทุกคน
สปอยล์ตอนหน้า
จะมีคนโดนลงโทษ
-
แงงงงงงงงง คิดถึง รู้สึหว่าแต่ละตอนมันมาช้าเหลืออเกิน อยากเห็นยัยเจ็มโดนศิลงโทษแล้ววว
-
:pig4: :pig4:
-
คุณศิจะลงโทษอะไรเจใอ่ะ จะรออ่านนะคะ
-
หึงนะคะหึง ตัวเองเป็นคนทิ้งเขาแท้ๆ จะมานั่งโกรธแค้นไม่พอใจกับชีวิตที่เจมใช้มาทำซากไรคะ ตัวเองก็ทั้งมีเมีย ทั้งมีคนที่คบด้วย มีกิ๊กเอาเด็กไปกกจนเมียจับได้อีก
นึกอยากก็เดินทำท่าเท่ๆหล่อๆเข้ามาในชีวิตของคนที่ตัวเองทิ้งไปแล้วแท้ๆ
เกลียดโคตรๆเลยผู้ชายแบบนี้
คุณเวสต์คงต้องทำการบ้านหนักหน่อยค่ะกว่าเราจะฟินกับศิได้
-
น้องเจมผ่านด่านลูกชายแล้ววววว น้องปุณณ์น่ารักจัง
แต่คุณพ่อนี่สิ หึงอีกค่ะ หึงอีกกกก อยากเห็นบทลงโทษแล้วค่าาาา
-
เจมต้องการความรัก เหมือนเด็กๆเรียกร้องความรัก แล้วมาเจอคนที่ทำให้เจ็บซ้ำอีกครั้ง มันน่าสงสารไปนะ
-
ศิ เอาแต่ใจตลอด ตัวเองทำผิดแท้ๆ
อยากเลิกก็เลิก ไม่บอกเหตุผล
อยากให้เจมกลับมาก็จะเอาให้ได้
แถมหึงโคตร ซักไซ้เอาความจริง
นี่มันเรื่องเกิดก่อน ที่เจมเจอตัวเองนะ
น้องปุณณ์ น่ารัก ติดเจมมากกว่าพ่อและ
ศิฉลาด เปิดตัวกับทางบ้านเจม เข้าหาพี่สาวเจม
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เจม....ไม่เอาสิอย่าคิดมาก รักครั้งนี้มันต้องดีกว่านะ
น้องปุณณ์น่ารักติดเจมซะแล้ววว
-
สงสารเจมนะ มีรักกับเขาทั้งทีแต่ต้องกังวลเรื่องต่างๆ รักแรกก็ไม่รัก รักที่สองดันมาโดนทิ้งซะง้น พอจะให้กลับมาเริ่มต้นใหม่มันก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา
คุณศิฑาต้องพิสูจน์ให้เจมเชื่อใจให้ได้ และเจมก็ต้องไม่ยึดติดกับพี่แซคมากเกินไป เพราะแซคก็มีคนของเขาแล้ว
เฮ้อออออ เครียดแทนจริงๆ รีบเคลียร์กันแล้วรักกันจริงๆจังๆสักทีนะ พี่ศิน้องเจม
-
:mew2: :mew4: แง้สงสารน้องเจม โดนกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คุณศิฑานี่ก็เอาแต่ใจตัวเองเหลือเกิน สั่งอยู่นั่น ต้องทำแบบนู้นแบบนี้ ชิ :katai1:
น้องปุณณ์น่ารักจังเลยลูกกก อย่างได้อาเจมมาเล่นเป็นเพื่อนใช่ม้าาาา
ตอนหน้าใครจะถูกลงโทษกันละเนี่ย หวังว่าจะเป็นคุณศิฑานะ หึหึ :katai2-1:
-
ก็ยังเกลียดศิอยู่ดี สงสารเจมจังแค่อยากมีรักทำไมมันถึงได้ยากซะขนาดนี้เนี่ย
-
เข้าใจเจ็มนะมันคือความกลัวกลัวว่าจะผิดหวังซ้ำอีกกลัวว่าจะเจ็บอีกกลัวว่าจะตกลงไปในหลุมเดิมแล้วขึ้นมาไม่ได้ทั้งๆที่ขาข้างนึงก็ก้าวเข้าไปในหลุมแล้ว
-
เอืกกกก *กลืนน้ำลาย* น้องเจมจะต้องโดนลงโทษแน่ๆ สงสารจัง :hao6:
พี่ west ๆๆ ตอนอัพรบกวนใส่ page ที่หัวข้อให้หน่อยจิ จะได้หาง่ายๆ :pig4:
-
น้องปุณณ์น่ารักอ่ะ
น้องปุณณ์มาเป็นกาวให้พ่อก่ะพี่เจมไหมลูก
:mew1:
-
ตอนนี้น่ารักอะ
:mew1: :mew1:
-
กอดเจมม รักนี้ต้องให้น้องปุณณ์ช่วยเยียวยาา
อยากดึงแก้มเด็ก
-
นี้ควรสงสารคุณศิที่ตัวเองรู้ว่าตัวเองเป็นคนเยียวยารักษาเจมพอกลับมาเด็กตัวเองก็ยังคถ.รักแรกอยู่
หรือควรสงสารเจมที่บอบช้ำทั้งกายใจ ไม่ว่าจะรักแรกหรือรักนี้ ฮืออ พี่เวสต์แกล้งพี่เจมของหนู :ling1:
ปล.อยากอ่านตอนหน้าแล้ว :katai4: :hao7: :hao6:55555
-
อ่านถึงตอนที่น้องปุณณ์เรียกเจมว่า เจ็ม เจ็ม แล้วหวีดเลยค่ะ น่ารักมากกกก
แบบว่าโอ๊ยยย ความน่ารักของโลกไปนี้ทั้งน้องปุณณ์ทั้งอาเจมเลยย
ส่วนศิทานั้นต้องยอมรับเลยว่าอ่อนโยนกับเจมจริงๆ ติดอยู่ที่อดีตที่เคยทำไว้
ความเอาแต่ใจ และความขี้หึงนี่อีก ถ้ารู้เรื่องเจมกับแซคแล้วก็ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี
สงสารน้องเจมอ่ะ ผิดหวังตลอดมา เป็นคนที่ต้องการความรักความสำคัญ แข็งนอกแต่อ่อนใน
ตอนหน้าจะโดนลงโทษอีก รอนะคะฮือออ อ่านแต่ละทีต้องอ่านช้าๆกลัวจบเร็ว TT
-
คนที่โดนลงโทษ นั่นคือคุณเวสท์นั่นเองงงงงงงง o22 o22
ชอบให้เจมหวั่นไหวแบบนี้จัง คนขี้เหงาของเลาา
อยากมีโมเม้นท์แบบนุ้งปุณณ์มั่ง จะเรียกเจ็มๆๆ ตลอดเลยยยย
แพ้เจเรมี่โหมดรักเด็ก
แนะนำอีกอย่างง แซคคคคค เอาบุญเหลือมาให้เจมเลยมะะะ
งี้ตลอดดดดด ตีตูด ตอนนั้นจีบพี่ธามเอาบุญเหลือมาล่อ
พอตอนนี้ง้อกันเสร็จ ทิ้งบุญเหลือเดียวดายไว้ในบ้าน
โอ๊ยยย อาภัพสมชื่อ 555555555555555555555
-
อยู่ๆ จะกลับมาแล้วบังคับนู่นนี่นั่นมันก็ไม่ใช่อ่ะ ก่อนใครจะโดนลงโทษ ลงโทษศิก่อนเลยให้เจมเอาคืนแรงๆ
แต่ในความเป็นจริงนายเอกทุกเรื่องทำเองเจ็บเองหมด เข้ากับใครรักมากกว่าแพ้มาก :เฮ้อ:
-
เด็กมา หลงเด็ก
-
น้องปุณณ์น่ารักกกกกก
ส่วนพ่อน้องปุณณ์นั้นโนคอมเมนท์ 555555
ดุจริง ขี้หึงไรปานนั้น ทิ้งเจมมาเองแท้ๆ ชิๆ
-
ปุณน่ารัก เจมน่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
-
เจ็ม!!! น้องปุณณ์น่ารักกกกก
เรียกพ่อว่าศิ เฉยๆเลยอะ เรียกตามแม่หรอจ้ะหนู
สปอยตอนหน้าสะไม่รู้เลยค่ะว่าใครโดนลงโทษ 55555
รอตอนหน้าจ้าาา
-
อยากให้น้องปุณเป็นคนสมานแผลใจมากๆข่าา :katai5:
-
ขี้หึงจิงๆนะพ่อศิ
แบบนี้ก้อดูแลน้องให้มันดีๆ
น้องปุณโครตน่ารักอะ
ปล.ศิจะลงโทษเจ็มหรอ .. แบบไหนน้าา
-
สงสารเจเรมีอ่ะ ไม่รู้อะไรดลใจให้ศิเดินเข้าร้านของเจเรมีในวันนั้น แต่มันทำให้ชีวิตเจ็มวนลูปแห่งความเศร้าความว้าเหว่ยิ่งกว่าเดิม จากที่อ่านมาศิดูจะไม่รักใครเลย (นอกจากตัวเองและลูกชาย) ที่มาคบกับเจ็มอีกรอบก็ไม่ได้ตั้งใจเถอะ ก่อนหน้านี้ไม่เคยนึกถึง พอกลับมาเห็นผ่านตาดันอยากจะคว้ามาครอง (แบบบังคับเอาแต่ใจ)
-
เจมก็แค่อยากเป็นคนถูกรัก อยากเป็นคนที่เป็นคนสำคัญกับใครสักคน
รักแรกก็ผิดหวังเซซังไปเจอรักใหม่ ก็หวังว่าอาจจะเป็นคนนี้ คนที่จะฝากรักฝากใจไว้ได้
แต่ปรากฏว่าเจอความเจ็บปวดในแบบที่มากกว่าเดิมอีก
เป็นใครก็ขยาดล่ะวะ
ส่วนคุณศิ ก็เห็นแก่ตัว นึกจะเลิกก็ทิ้งขว้างจากไป เหตุผลสักคำก็ไม่บอก ไม่รับผิดชอบทิ้งอีกคนไว้ข้างหลังหาทางให้หายเจ็บเอาเอง
พอบทจะหวนกลับมาก็มา แล้วหวังว่าเค้าจะอยู่รอแกรึ ไม่มีทาง ต่อให้เจมจะมีใครต่อใคร นายก็ไม่มีสิทธิ์มาหึงหวง หรือตัดสินนะ
-
น้องเจ็มก็ยังต้องยอมอยู่ดี นี่ขนาดมาง้อ ยังคับขนาดนี้
-
อยากให้เคลียเรื่องแซคเหมือนกัน :ling1: แต่แซคมาตอนเดียวน่ารักมากก55555ชอบบ เอาใจไป 5555 ไม่คิดว่าเจ็มจะรักแซคขนาดนี้เลยนะเนี่ยะ
-
ท่าทางคุณศิจะต้องพึ่งพาน้องปุณณ์อีกเยอะแน่ๆ เพราะดูเจมไม่ใจอ่อนลงเลย ก็สมควรอ่าเนาะ55
-
น้องปุณติดเจ็มแล้วววววว อิอิ
-
:pig4: :pig4:
-
เหอเหอ มีหน้ามาคาดคั้นคนอื่นนะคะศิ
-
ทำไมอ่านแล้วสั้นจังเลย อยากอ่านอีก
สงสารเจมอะ รู้สึกอยากเป็นคนสำคัญของใครซักคน
ถ้าพระเอกทำตัวดี จะเชียร์เต็มที่เลย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1:
-
เรื่องนี้เอาจริงๆนะรู้สึกเฟลมากกับนิสัยพระเอกสุดๆดูจริงจังไม่จริงใจ ลำดับความสัมพันธ์ของคนรักก็แย่ คนอย่างนี้ไม่น่าจะมีคนรักได้ อยู่คนเดียวเหอะ พูดจริง!
เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกอย่างมากเกินไป เอาตรงๆ เหี้ยมาก! คำว่าเลวยังน้อยไปยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกแย่กับมัน สงสารเจมชิบหายที่ต้องมาเจอคนอย่างนี้
-
เกลียดพระเอกสุด
-
เฮ้อออ หวังว่าคราวนี้กลับมาจะทำให้น้องมีความสุขจิงๆนะ :hao7:
-
:z1: :z1: :z1:
-
หมั่นไส้คุณศิมาก อยากจับหัวคุณศิโขกกำแพง หาวิธีง้อเมียที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วหรอพี่
ความจริงตัวเองก็มีคนใหม่ไปแล้วแต่ไปกันไม่รอดไม่ใช่หรอคุณศิตัวเองก็ไม่ได้มีน้องคนเดียว
น้องก็สมควรที่จะไม่ได้คุณศิคนเดียวเหมือนกันอยู่ทีมเจเรมี่ค่ะ น้องแค่เป็นเด็กคนนึงที่ต้องการความรักทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย คุณศิล้อเล่นกับหัวใจน้องมากเกินไป ทำไมคุณศิถึงไม่ยอมบอกเหตุผลแต่แรก ทำไมถึงต้องไล่น้องขนาดนั้น อยากกอดปลอบเจเรมี่ ถ้าเป็นเจเรมี่นี่ไม่ยอมคุณศิหรอก
จะชอบใครจะนอนกับใครก็ได้ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกับคุณศิ ฮึ่ย โกรธ เจเรมี่อย่าไปยอมคุณศิง่ายๆนะลูก ถึงแม้หลายบรรทัดที่ผ่านมาจะด่าคุณศิไว้เยอะ
แต่ก็จะรอคุณศิมาพร้อมในมาดพระเอกนะคะ
ถ้าคุณศิทำตัวไม่ดีเราจะพาน้องเจมไปซ่อน แล้วเราก็จะจับคุณศิมาเป็นแฟนเอง
-
CH 6 jealous
Sitha
WARNING NC18
ผมรู้ดีว่ากำลังหึงในเรื่องของอดีตที่ไม่อาจแก้ไขได้
เสียงกุญแจข้อมือกระทบกันดังขึ้นเมื่อคนบนเตียงขยับตัว ร่างขาว ระเรื่อสีชมพูตามชาติพันธุ์ที่ครึ่งหนึ่งเป็นยุโรปเกร็งตัวจนกล้ามเนื้อนูนขึ้นเป็นมัด ผมกดสายตามองต่ำ ปากแดงถูกมัดไว้ด้วยผ้าขนหนู มีเพียงเสียงครางอู้ที่รอดลำคอออกมายามถูกกระทำด้วยความรุนแรง
เจเรมี่มองค้อนผมด้วยแววตาโกรธขึง และทำได้มากกว่านั้นเล็กน้อยโดยการหยีตาลงเมื่อหัวเข่าถูกจับแยกออกจากกัน ผมเสือกร่างกายเปลือยเปล่าไปด้านหน้า ได้ยินเสียงของเนื้อกระทบเนื้อดังเป็นระลอก เด็กหนุ่มสะบัดหน้าหัน เม็ดเหงื่อที่ผุดพราวไหลหยดมาตามแรงโน้มถ่วง อวัยวะส่วนหนึ่งของผมอยู่ในร่างกายเขา ตอกย้ำราวกับพยายามสลักลึกลงไปว่ามันเป็นของใคร และใครเป็นคนริเริ่มสอนให้เจเรมี่ใช้ร่างกายแบบนี้ในการปรนเปรอตัวเอง
เข็มนาฬิกาขยับไปบอกเวลาค่อนคืน หลังจากไปให้อาหารหมาที่บ้านโกโรโกโสหลังนั้น ปุณณ์ก็หลับสนิท ผมอุ้มลูกชายคนเดียวเข้านอนห้องข้างๆ กัน และป้องกันไม่ให้เขาตื่นเมื่อจัดการกับไอ้เด็กแสบนี่ด้วยการปิดปากเสียให้มิด และขึงข้อมือทั้งสองข้างไว้กับหัวเตียงไม่ให้หนีไปไหน
หน้าตาก็งั้นๆ ฐานะก็ไม่ได้ดีเด่อะไร หน้าที่การงานก็เป็นแค่ตากล้อง ไม่ได้ร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐี มิหนำซ้ำยังมีเมียเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แต่ไอ้เด็กนี่ก็ยังรออยู่ได้
ที่สำคัญคือการที่มันคบกับผมเมื่อคราวนั้น
เพียงเพราะอยากตัดใจลืมใครบางคนที่ไม่เคยเหลียวมองมันเลย
เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่อังกฤษ กลายเป็นผมที่เป็นคนโง่โดนมันหลอกใช้ได้เป็นปีๆ
“อยากจะปล่อยหรือยัง” ผมถาม มือข้างหนึ่งบังคับร่างกายของเจเรมี่ไว้ไม่ยอมให้หลั่งโดยง่าย ทั้งๆ ที่ตัวเองเสร็จมาสองรอบติด แต่ก็ใช้ปลายนิ้วกดบังคับกล้ามเนื้อที่แดงก่ำจนแทบระเบิดของคนในอาณัติไม่ให้สุขสมตามความต้องการ
เจเรมี่ถลึงตามอง ผมช่วยอนุเคราะห์ด้วยการดึงผ้าที่ปิดปากไว้ให้เลื่อนลงมาจนสามารถพูดออกมาได้
“Fuck you!”
“สอนกี่ครั้งแล้ว ว่านายต้องพูดคำว่า Fuck me!”
“โอ๊ะ!”
เสียงอุทานร้องขึ้นเมื่อผมดันตัวเองลงลึกจนเด็กหนุ่มดิ้นพล่าน แหงนคางตัวเองขึ้นเล็กน้อยแล้วใช้แขนรัดสะโพกให้แม่นมั่นยามชำแรกร่างกายอีกฝ่ายตามอำเภอใจ เจเรมี่กัดปากล่างของตัวเอง ผ่อนลมหายใจออกมาช้าแต่แรงเมื่อความปรารถนาพุ่งทะยานขึ้นสูง
“เคยทำอะไรกับมันบ้าง”
“ไม่....ไม่เคย” เขาตอบเสียงพร่า เมื่อผมหรี่ตามองก็พบว่าเป็นความจริง ส่วนหนึ่งอาจเพราะฝ่ายนั้นไม่เล่นด้วย สังเกตเอาจากปฏิกิริยาเมื่อวานที่คุยกันในแนวที่ตากล้องหนุ่มมาดเซอร์แสดงออกมาก็ค่อนข้างชัดเจนว่าเจเรมี่เป็นฝ่ายรุกเร้าอย่างเดียว และนั่นยิ่งทำให้ผมโกรธขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัว
“ร่าน!”
“โอย... ผมเจ็บ”
“ดี จะได้จำเสียบ้างว่าต้องทำตัวยังไง”
“คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม!”
“แน่ใจอย่างนั้นหรือ?” ผมถามก่อนหัวเราะเสียงขึ้นจมูก ใช้ดวงตาไล่มองเรือนร่างที่บิดเร่าบนเตียง ผมจงใจหยุดการกระทำทุกอย่าง แน่นิ่งและรอคอยให้ผู้ถูกกระทำเรียกร้องมันด้วยตนเอง กล้ามเนื้อของคนเบื้องล่างเกร็งตัว โอบกอดเรือนร่างผมไว้ด้วยผนังอันอ่อนนุ่ม มันกระตุกเป็นจังหวะพร้อมชีพจร น่าแปลกที่เจเรมี่ใช้ร่างกายตัวเองแสนเปลืองแต่กลับรัดรึงจนผมต้องหรี่ตาลงเพื่อสยบความปรารถนา
เสียงลมหายใจดังฟึดฟัด คนถูกลงทัณฑ์เริ่มบิดกายหนีออกจากพันธนาการอย่างจริงจังอีกครั้ง และพบว่าทำได้เพียงขยับโยกข้อมือที่ถูกล็อกไว้ด้วยกุญแจเงินไปมา
“ศิ...”
เสียงแหบพร่าเรียกสลับหอบ แผ่นอกกระเพื่อมขึ้นลง ยิ่งเขาเกร็งตัวหักห้ามอารมณ์อันพุ่งพล่านแค่ไหนมัดกล้ามต่างๆ บนร่างกายยิ่งนูนขึ้นชัด ผมวางมือลงบนหน้าท้อง เห็นรอยระหว่างกล้ามเนื้อขึ้นรูปสวยราวกับปติมากรรมชั้นสูง เจเรมี่ขยับสะโพกด้วยตัวเอง แต่ด้วยท่าทางที่ไม่อำนวย สุดท้ายปากแดงๆ ก็เอ่ยร้องขอด้วยความจำนน
“ได้โปรด อย่าปล่อยมันไว้แบบนี้”
“แบบไหน?” ผมถามพลางกดมุมปากข้างหนึ่ง เขาไม่ตอบ มิหนำซ้ำยังเบือนหน้าหนีความอัปยศที่ตัวเองต้องการให้ผมหยุด แต่ร่างกายกลับเรียกร้องไม่สิ้นสุด ผมถามซ้ำ ยอกย้อนสิ่งที่เด็กถือดีปรามาสว่าผมไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งหรือเป็นเจ้าของของตัวเองด้วยน้ำเสียงกวนโมโห “ฉันไม่มีสิทธิ์สั่งนายใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฉันควรให้คนที่ฉันสั่งได้มานอนที่ตรงนี้ใช่หรือเปล่า”
ผมผละถอย แต่ขาขาวกลับเกี่ยวกระหวัดไม่ยอมให้ลุกหนี เจเรมี่หน้าแดงจัด ปิดตาสนิทซ่อนความอับอายให้พ้นจากสายตา
“Don't leave me! I’m sorry!”
“พูดใหม่”
“ขอโทษ” ผมหัวเราะในลำคอ เมื่อจบประโยคแขนทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มก็ผวาออกจากพันธนาการ ผมขยับตัวกลับเข้าไปอีกครั้ง รอบเดียวจนสุด เสียงเหล็กกระทบกันของกุญแจข้อมือดังขึ้น ริมฝีปากแดงที่ถูกลงโทษจนเจ่อบวมเม้มเข้าหากันแล้วคลายออก “ผมขอโทษครับ!”
นาทีนั้นผมไม่ตอบว่าให้อภัย แต่ใช้ปลายนิ้วข้างหนึ่งสางเส้นผมที่เหนียวเหนอะบนใบหน้าราวตุ๊กตาปั้นออก น้ำตาหยดใสรินลงมาที่หางตาเมื่อผมจงใจกดร่างกายลงลึกไปพร้อมๆ กันจนคนเบื้องล่างเผลองอเข่าลดอาการจุกในช่องท้อง เจเรมี่ไม่ชอบให้ทำแบบนี้ แต่ผมก็ดึงดันจะทรมานอีกฝ่ายจนได้ และหากให้เทียบกับไม่ทำอะไรเลย ผมกลับมั่นใจว่าเจเรมี่ยังเลือกที่จะถูกทรมานซ้ำๆ กับท่าทางการสมสู่ที่ผิดธรรมชาติแบบนี้อยู่ดี
“พรุ่งนี้ไปตรวจเลือด” เมื่อเขารับปากจะอยู่ในอาณัติแล้ว ผมก็ออกคำสั่งแรก พลางคลายมือข้างที่กดส่วนปลายอวัยวะอันเครียดขมึงออก ของเหลวถะถังหลั่งไหลกรูออกมาราวกับนบเขื่อนพัง จากด้านหน้าจนชุ่มมาตลอดถึงด้านหลัง ช่วยให้กิจกรรมดำเนินต่อได้อย่างต่อเนื่อง เสียงเฉอะแฉะของของเหลวดังขึ้นเมื่อผมขยับสะโพกขึ้นลงถี่ เจเรมี่ก็สั่นคลอนไปทั้งร่าง กุญแจมือกระทบหัวเตียงดังกึก ศีรษะเด็กหนุ่มเคลื่อนขึ้นลงก่อนเปล่งเสียงทุ้มต่ำเมื่อปลดปล่อยตัณหาออกมาอีกระลอกโดยปราศจากการแตะต้องด้วยมือ
“กับไอ้เวรนั่นก็เลิกติดต่อมันไปเสีย”
ผมออกคำสั่ง ก่อนโอบรัดเอวอีกฝ่ายให้แม่นมั่น เมื่อความปรารถนามาใกล้ถึงเส้นชัยก็ถอนตัวออกจากร่างที่นอนพังพาบ ปวกเปียกจากการลงโทษติดต่อกันเป็นเวลานาน โยนเศษซากถุงยางอนามัยออกห่าง บังคับให้เด็กหนุ่มเผยอปากกลืนกินเมล็ดพันธุ์ทุกหยาดหยด เจเรมี่ไอโขลก ขณะที่ผมผ่อนลมหายใจออกยาวเหยียดเมื่อยัดเยียดความปรารถนาของตัวเองสู่อีกฝ่ายได้สาสมใจ
ภาพของเจเรมี่ที่เปลือยเปล่า ถูกขึงพืดไว้ด้วยกุญแจมือ คอพับหมดเรี่ยวแรงขณะที่คราบของเหลวสีขุ่นไหลรินจากริมฝีปากมาถึงปลายคางนึกชวนให้ผมอยากรังแกอีกซ้ำๆ แต่ก็ยอมฝืนใจ เมื่อเห็นท่าทางใกล้ขาดใจของอีกฝ่าย ก่อนพลิกตัวหันไปหยิบลูกกุญแจที่ถูกโยนทิ้งลงข้างเตียงมาไขให้เป็นอิสระในที่สุด
“ลุกไปทำความสะอาดร่างกาย”
มือเล็กร่วงหล่นสู่เบาะเตียง ผมขยับตัวลุกเพื่อชุดคลุมสีขาวสะอาดที่วางพาดบนพนักพิงเก้าอี้มาสวมลวกๆ และแม้ได้รังแกอีกฝ่ายเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของจนสาหัสสากันแล้ว ความขุ่นข้องก็ไม่ยอมจางลงเสียที
“คุณ...” เจเรมี่เรียกเสียงแหบต่ำ นอนหมดสภาพเด็กถือดีที่ถูกขึงติดหัวเตียงในทีแรกจนสิ้น “...จะไปไหน”
“ไปนอนกับปุณณ์”
“ไม่เอา” มือขาวคว้าที่ข้อศอก ยื้อผมเอาไว้ด้วยแววตาร้องขอ “นอนกับผม”
“เจเรมี่ ฉันอารมณ์ไม่ดี”
“คุณจะทำแบบเมื่อกี้อีกก็ได้” คนพูดวางแก้มตัวเองลงบนฝ่ามือที่คลี่ออกของผม ทั้งๆ ที่ทำตัวไม่แยแสกับอะไร แต่บางครั้งกลับเหมือนลูกแมวที่ต้องการความรักความอบอุ่นตลอดเวลา แววตาคู่นั้นทอดมองมาอย่างออดอ้อน ของเหลวจากผมยังมีคราบเปื้อนอยู่ที่มุมปากและสันคาง เมื่อเขาพูดคำว่า “นอนกับผม” ย้ำอีกครั้ง ก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อนตามเคย
“ไปล้างหน้าล้างตาให้สะอาด”
ผมสั่งพลางจับข้อมือที่มีรอยแดงจากการขูดครากขึ้นมาดู แม้จะด้วยเรื่องบนเตียง ไม่มีตบตีกันแต่อย่างใด แต่เมื่ออารมณ์สงบลง ความรู้สึกผิดที่รุนแรงกับอีกฝ่ายกลับงอกเงยขึ้นมาทีละนิด
ผมมีเซ็กซ์ที่รุนแรงกับเขา เพียงเพราะอยากจะเอาชนะไอ้รักแรกบ้าบออะไรนั่น
แต่สุดท้ายก็กลับมาเป็นห่วงคนที่อยากรังแกให้เจ็บซ้ำๆ แทน
“ฉันจะไปเตรียมยาให้ อย่าช้า”
เจเรมี่พยักหน้า แต่กลับอ้อยอิ่ง ขยับตัวมาโอบกอดผมอยู่อย่างนั้นอีกหลายนาที...
.
.
ไม่อยากเชื่อว่าผมสามารถคลายความหงุดหงิดทั้งหมดทั้งมวลลงได้ เพียงเพราะอาการซุกหาอกอุ่นๆ ของเจ้าลูกแมวจอมผยองตัวนั้นหลังถูกลงทัณฑ์จนช้ำไปทั้งตัว
เสียงนกในสวนสาธารณะร้องสลับกับเสียงลมลู่ใบไม้ ช่วงสายของวันถัดมา เจเรมี่ตื่นก่อนผม และลงมาดูการ์ตูนกับปุณณ์ที่ห้องโถงของบ้าน กอดถังป๊อบคอร์นที่สั่งให้เจตต์เวฟให้กินตาแป๋ว แก้มปุณณ์เลอะเนยจนมันวับ นิ้วทั้งสิบเปรอะเปื้อนไปด้วยของกิน เมื่อเห็นผมก็จัดการดูดนิ้วก่อนอ้อนให้อุ้มตามประสาเด็กน้อยจอมโยเย
เจเรมี่ปรายตามอง เมื่อผมนั่งลงใกล้ก็ขยับหนี พูดเพียงคำสั้นๆ ว่าหิว กับอยากออกไปปั่นเรือถีบท่าสวนรถไฟ คู่หูตัวมอมก็รีบรบเร้าผมทันที เป็นเหตุให้ช่วงบ่ายแก่เราต่างพากันมานอนปูเสื่อ กินแซนด์วิชจากร้านสะดวกซื้อเพราะเชฟมือฉมังขี้เกียจทำอาหารก่อนออกมาโดยอ้างว่าเจ็บข้อมือที่ถูกล็อกกุญแจเมื่อคืนนี้ไม่หาย
ผมเอนกายพิงต้นการเวกสูงใหญ่ มองหนุ่มลูกครึ่งแบ่งแซนวิชที่ว่ากับเด็กชายคนละครึ่งโดยเลือกครึ่งที่ไส้เยอะกว่าไว้เอง ก่อนหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเมื่อปุณณ์ทำหน้ามู่ทู่ไม่พอใจแล้วยอมสลับเป็นตัวเองกินฝั่งที่ไส้น้อยกว่าในภายหลัง ทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันเมื่อวานแท้ๆ แต่หนุ่มน้อยต่างวัยช่างดูเข้ากันดีเสียเหลือเกิน
“นายครับ”
ท่ามกลางบรรยากาศที่ผ่อนคลาย ผมใกล้จะปิดตาหลับ คนรถที่ขับพาพวกเรามาก็โค้งตัวลงต่ำพลางกระซิบกระซาบ ผมพยักหน้า เมื่อแน่ชัดว่าทั้งลูกชายและคนรักตัวเองยังเพลิดเพลินกับการเย้าแหย่กันก็ลุกขึ้นตามเจตต์ออกมาด้านนอกเงียบๆ
“ว่าไง”
“อนุพงษ์ตรวจพบการโอนหุ้นมูลค่า 98 ล้านให้ผู้หญิงที่ชื่อลลดาครับ”
“สินมีเงินมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เรื่องนี้คุณศุภสินไม่เคยแจ้งใครครับ คนที่รู้ก็หายตัวไปหมด” เจตต์พูดเสียงเบา แต่ชัดแจ้งในความหมาย ซึ่งก็คือคนที่รู้เรื่องทรัพย์สินและมรดกของน้องชายที่ล่วงลับของผมถูกเก็บแล้ว ไม่ว่าด้วยวิธีการที่ยังสามารถมีหรือไม่มีลมหายใจก็ตาม “ลลดาเป็นผู้หญิงที่คุณสินติดพันด้วยในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาก่อนเกิดอุบัติเหตุ”
“นายคิดว่าบังเอิญหรือเปล่า”
ผมถามพลางหัวเราะขึ้นจมูก แต่เจตต์ไม่ตอบ เขายืนสงบนิ่งโดยกุมมือไว้ด้านหน้าด้วยความนอบน้อม “ก็ตามเรื่องนี้ไปเงียบๆ ถ้าได้อะไรคืบหน้าก็รีบมารายงาน”
“ครับ”
“อ้อ...” ผมครางเมื่อนึกขึ้นได้ ก่อนพาเจเรมี่มาปั่นเรือถีบผมบังคับให้เขาไปตรวจเลือดที่โรงพยาบาลตามตกลงเมื่อคืน เด็กหนุ่มไม่อิดออด แต่ยื่นข้อเสนอให้ผมตรวจเลือดหากต้องการมีสัมพันธ์ที่มั่นคงมากกว่านี้ต่อกัน
ซึ่งนั่นผมตีความได้ว่าเราจะติดต่อกันอีกหลายครั้งนับจากนี้ และมีความเป็นไปได้สูงที่จะกลับมาคบหากันจริงๆ จังๆ อีกครั้งในระยะเวลาอันใกล้
“ตามเรื่องเจเรมี่ให้ฉันด้วย”
“คุณศิแน่ใจจริงๆ เหรอครับว่าต้องเป็นคนนี้...”
“ฉันเคยคบกับเขา ฉันรู้ว่าจุดอ่อนของเจเรมี่คืออะไร” คว้านมือเข้าไปในกางเกง เมื่อหยิบกล่องบุหรี่เหล็กขึ้นมา เจตต์ก็ยกไลเตอร์จุดไฟให้ “ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะเอาเขามาเป็นของตัวเองให้ได้อยู่ดี”
“คนที่ไม่ทำให้คุณยุ่งยากกว่าเดิมมีเยอะมากแท้ๆ”
“นั่นสินะ” ว่าพลางจรดริมฝีปากกับมวนบุหรี่ สูบเอาควันนิโคตินเข้าปอดก่อนผ่อนออกมาเชื่องช้า สีขาวของมวลละอองที่เผาไหม้ลอยละล่อง เป็นผืนหนาก่อนจางไปเมื่อสายลมโชยผ่าน “เจ้านี้พอดื้อแล้วก็ดื้อจนน่าเหนื่อยใจเสียด้วย แล้วเรื่องที่ให้ไปคุยกับรุ่งอรุณว่าไง”
“เขาอยากเชิญคุณศิไปดูนวัตกรรมใหม่ของโรงงานครับ”
“สัปดาห์หน้าฉันว่างวันศุกร์” พูดถึงตารางงานที่แน่นขนัด ส่วนใหญ่แล้วผมนึกขึ้นได้แค่เพียงวันที่ว่างของตัวเองเท่านั้น “ฉันจะไปเจอลลดา เรื่องโรงงานนั่นส่งคนไปแทนแล้วกัน คุณณัฐฐาก็ได้”
ผมสั่งก่อนทิ้งมวนบุหรี่ลงบนพื้น ขยี้เหยียบด้วยปลายเท้า และเดินกลับมายังตำแหน่งที่เด็กน้อยและชายหนุ่มพากันหัวเราะร่วนให้กับใบไม้ที่ร่วงลงมาบนศีรษะทุยพอดิบพอดี สายลมโชยเอื่อย เมื่อเจเรมี่เห็นผมก็ยิ้มให้ ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผมทำทีจะทิ้งเขาไปวันนี้กลับน่ารักขึ้นมาเป็นเท่าตัว
“คุยอะไรกับเจตต์”
“บอกให้ไปเอาผลเลือดให้น่ะ แล้วนี่เล่นอะไรกัน”
“มองก้อนเมฆแข่งกันว่าใครจะเห็นเป็นรูปสัตว์ได้มากกว่า” ผมทรุดตัวลงนั่ง มองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีสว่าง วันนี้อากาศสดใส ไม่ร้อนจนเกินไป “เล่นด้วยกันไหมศิ”
“คนชนะได้อะไร”
“ได้อะไรดี”
“จุ๊บ” ปุณวิศพูดก่อนทำปากจู๋ ผมหัวเราะร่วนเมื่อเขาชี้ปากตัวเองซ้ำๆ
“คนชนะได้จุ๊บคนที่แพ้เหรอครับน้องปุณณ์”
ลูกชายคนเดียวพยักหน้า เขาหันไปมองอาเจ็มคนโปรดแล้วยิ้มจนตาปิด “ปุณณ์...ปุณณ์จุ๊บอาเจ็ม”
ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนยืดคางไปหอมแก้มสากของอาเจ็มต่อหน้าต่อตา ปุณวิศทำหน้ามู่ทู่ ปีนขึ้นบนตักเจเรมี่ก่อนยืดสุดแขนเพื่อเช็ดรอยจูบที่ทิ้งค้างไว้บนแก้มด้วยท่าทีขัดอกขัดใจ
“พ่อโกง”
ชูนิ้วโป้งเล็กๆ เด่นหรา เจเรมี่มองผมพลางยักคิ้วยวน “ลูกโกรธแล้ว สมน้ำหน้า”
“จะได้รู้ไงว่าใครเป็นของใคร”
คนตัวเล็กกว่าหลุบสายตาลง แสร้งทำเป็นทำหน้าทะเล้นกับลูกชายของผม ข้อมือทั้งสองข้างยังแดง มีรอยถลอกและฮ่อเลือดเป็นสีม่วงช้ำ ผมละสายตา ช้อนขึ้นมองคนที่ก้มหน้าก้มตา ทั้งที่ถูกรังแกแท้ๆ แต่กลับยิ้มอยู่ได้
ผมยืดตัวไปจูบที่ข้างแก้มอีกครั้ง เด็กหนุ่มย่นจมูกแล้วขยับหนีโดยไม่ยอมสบตา
TBC
แม่เจ้าโว้ยยย ไม่เคยเขียนให้พระเอกดุล้ายขนาดนี้มาก่อนเลย /ปิดตา
เมตตาพี่ศิด้วยนะคะ เค้าถูกหลอกใช้มาตลอดจีจี
ด้วยรักกกกกกกก
-
:pig4: :pig4:
-
ทำไมน้องเจมใจง่ายอย่างนี /ตีก้น ฮึ่ย ขัดใจคุณศิ
ทำน้องแบบนี้ได้ยังไง ถึงจะหลอกใช้แล้วทำไมมม
พอน้องชอบจริงก็ทิ้งน้องไปเอง สมน้ำหน้าแล้วคุณศิ
อยากให้พรุ่งนี้เป็นพุธหน้าจังเลยค่ะนั่งไทม์แมชชีนไปได้มั้ยคะ :o12:
-
ใครหลอกใคร ไม่แน่ใจล้าววว
-
ตอนคบกันเจมก็รักคุณศินะ แต่เป็นคุณศิที่ทิ้งเจม ไล่เจมไปเองไม่ใช่หรอ โถ่~
-
กับลูกก็หวงหรือคะคุณศิ :ling1: ยกรางวัลขี้หึงยอดเยี่ยมให้เลยดีไหม55555
ตีพี่เวสต์เลยชอบแกล้งนายเอกของหนู ตั้งแต่นังหว่านแล้ว :m31: :ling3: :m16:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เจมนี่มันลูกแมวจริงๆเลยนะ ฟีลเจ้าแมวหยิ่งมากอ่ะ แต่ชอบนะ ^^ อยากจับฟัดอยากเกาพุง 555
-
นิ่งอยู่ได้ไม่นานหรอก
-
ถึงกับต้องอ่านมาย้อนอ่านchap5ใหม่ :z3:
-
โอ้ยยยย ขัดใจคุณศิ ร้ายยย ตีๆ
-
อ่านตอนนี้มีสะดุดเป็นระยะ มีทั้งพิมพ์ผิดและพิมพ์ตก พี่ west ฝากให้ใครพิมพ์ให้ป่ะเนี่ย??? ผิดมือมาก 55555 // อิแซ๊กมันจะรู้ตัวไหม? ว่าเป็นต้นเหตุให้เจ็มช้ำทั้งตัวขนาดนี้ *ไม่! กูติดเมีย แซ๊กตอบ* // เหมือนศิจะได้ลูกชายเพิ่มเนอะ กร๊ากกกก
-
น้องเจมจะยอมเขาจริงๆเหรอ
หรือหนูวางแผนอะไรอยู่ /คิดไปนู่นนน
บอกเลย เราทีมปุณณ์เจมอะ /เดี๋ยววว
55555555555
-
เราโกรธพี่ศิต่อให้ทำเพราะรักเจมก็ไม่ควรทำขนาดนี้
ส่วนน้องของช้านนนน ทำไมใจอ่อนแบบนี้ เค้าทำกับตัวขนาดนี้หนูไม่โกรธเค้าเลย
ปล่อยให้แม่ยกเป็นเดือดเป็นร้อนแทนแบบนี้ คุณศิมีดีอะไรหึ หึมมม!!
-
เอิ่มมมมม พระเอกเอาแต่ใจสุดๆ
-
คุณศิหึงได้น่ากลัวมากกกกกก แอบสง เจม
-
รออ่านตอนของเจ็ม
-
ตอนแรกอาจจะใช่ แต่เจมก้รักคุณศิจริงๆนิ เรื่องความรู้สึก ไม่ได้โกหก
ทำไมเจม เป็นเด็กดี
ชอบแบบนี้หรอ 5555
แสดงความเป้นเจ้าของ
-
น้องเจม ถ่อวววววลูกกกกก
พี่ศิอย่าใจร้ายนักเลยน่าาาาาา
ปุณณ์น่ารักอ้ะ เอามาโผล่ทุกตอนเลยได้ไหม ลดความดุร้ายของพี่ศิลง
:mew1:
-
นี่ฟิฟตี้เฉดคุณศิรึนี่ กรี๊ดๆๆๆๆ เอาอีกค่าาาาา
น้องเจเรมี่อ้อนเลยทีนี้ ฮ่าๆๆๆ
-
คุณศิ!!!!!!!!!
-
สงสารน้องเจมอ่ะ ฮือออ ทำไมคุณศิถึงหึงร้ายแรงขนาดนี้
จะบอกว่าเจมหลอกใช้ก็ไม่ถูกนะ ก็ตอนคบกันน้องรักจริงหนิ ชิ
ทิ้งเค้าไปแล้วทำมาเป็นหวง หมันไส้เหลือเกินน เอาแต่ใจเบอแรง
แต่สงสารน้องเจมจริงๆ อ่านแล้วแบบเป็นคนที่ต้องการความรักมากจริงๆ
เขาทำขนาดนั้นแต่พอขาจะไปก็ร้องขอให้อยู่ แงงงง แข็งนอกอ่อนในโดยแท้
-
โอ๊ยตายยยย อกจะแตก
คุณศินี่DVมากเลยค่ะ หึงโหดมาก
ถ้ามีมีดแส้เข้ามาด้วยนี่ร้องเลยค่ะ กลัวคุณซิ
ตอนหน้าพาร์ทเจมแล้วว ที่ยอมนี่เพราะอะไรเจมมมม
-
อย่ายอมง่ายๆนะเจ็ม (ดูจากลักษณะแล้วหนูแพ้ทางเขาเต็มๆเลยลูก) อยากให้ศิอกแตกบ้าง :katai1: :katai3:
-
กรี๊ดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดด :ling1:
พระเอกร้ายมาก เจเรมี่ช้ำไปทั้งตัวแล้ว(แต่นางอาจจะชอบ555) แต่คิดว่าเรื่องแซคไม่น่าจบง่ายๆแบบนี้
รออ่านต่อ แง้งงงง อยากให้ถึงวันพุธเร็วๆ ชอบเวลาเจเรมี่อ้อนจัง แต่หมั่นไส้ศิเบาๆ
-
เกลียดศิฑาาาา ชอบมำร้ายนุ้งเจม
ทีมนุ้งเจมเจ็บปวดแทน แถมแอบหมั่นไส้มากขึ้นตอนนั้งเจมไม่โกรธศิฑา ขัดใจจจ
นุ้งเจมเป็นเอ็มสินะ 5555
ถ้านุ้งเจมโอเค เราก็โอเค๊ แค่จะคอยแอบเกลียดศิฑาไปเรื่อยๆ 5555
ทำไมศิฑาไม่ไปหาคนที่ดื้อน้อยกว่านี้นะ น้องเจมจะได้เจอคนทีาดีกว่านี้ หึ้ยยย :hao5:
-
รู้ว่าโดนหลอกแต่เต็มใจหรือเปล่าเหอะ แล้วมาเอาคืนโดยการทิ้งเจมไปแต่งงานแทนใช่มั้ย บอกกกกกกก ยังไงก็เกลียดศิมาทำร้ายน้องแบบนี้ได้ไง น้องช้ำหมดและเราก็ขัดใจน้องมากกกกกที่ยังยิ้มออกมาได้ทั้งที่เมื่อคืนก็โดนศิก็ลงโทษไปซะขนาดนั้น
-
ศิ จะโกรธอะไรเจม นักหนา เรื่องรักแรก
มันเกิดก่อนเจมเจอศิ นะ
แล้วที่ศิ ทิ้งเจม กลับมาแต่งงาน เพราะพ่อมีปัญหา
แต่ไม่บอกอะไรเจมเลย ทำไมไม่คิดบ้าง
กล่าวหาที่เจมมีรักแรกว่า ร่าน :z6: :z6: :z6:
นี่แหละโทษคนอื่นหนักเท่าภูผา
โทษตัวเองหนักเท่าเส้นผม
แต่ศิ ยึดมั่นกับเจมจริงจัง
พอๆกับเจม ที่คะนึงหา และแค้นศิ
ที่ตัวเองถูกบอกเลิก ทิ้ง
ทั้งศิ ทั้งเจม มีความผูกพัน ยึดเหนี่ยวระหว่างกัน
แม้เจตต์ จะเตือนศิ แต่เรื่องนี้เตือนไม่ได้
น้องปุณณ์ น่าร้ากกกกก ชอบบบบ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โหยยย รุนแรงอ่ะศิ
แต่เจ็มแม่งสู้หวะ 55+
น้องปุณ แย่งพ่อเลย~~ 55+
-
ศุภสิน ไปข้องเกี่ยวกับนักการเมืองแน่เลย เกิดอุบัติเหตุรถชนและโอนถ่ายหุ้น
เจ็มยอมใจไปเถอะ พี่ศิรักจริงน่ะ
-
แอบไม่เข้าใจศิฑานะว่าจะโกรธอะไรขนาดนั้น คนเรามันก็อาจจะมีช่วงอ่อนแอเพราะผิดหวังในความรักแล้วจะเริ่มความรักครั้งใหม่กับใครอีกคนแทนได้นี่นา เจเรมี่เองตอนคบศิฑาที่อังกฤษก็รักศิฑาจริงๆ ไม่ใช่ว่าคบแค่พอรักษาแผลใจสักหน่อย สุดท้ายคนที่ทิ้งเจเรมี่เองก็คือศิฑาอีกตะหาก ดังนั้นพอมารู้เรื่องแซ็คทีหลังแล้วจะมาโกรธอะไรขนาดนี้ ทำเอาเราแอบสงสัยว่าความรักของศิฑาคืออะไรกันแน่ ความเป็นเจ้าของ? สามารถรังแกคนที่ตัวเองบอกว่ารักได้ขนาดนี้ ทำเจเรมี่เจ็บตัวขนาดนี้คือรัก อืมมม ยังไม่เข้าใจจริงๆ อย่างไรก็ตามน้องปุณณ์น่ารัก♡♡♡ ถ้าเรื้องนี้ไม่มีน้องปุณณ์จะหม่นกว่านี้อีก :katai1:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คุณศิจะโหดไปแล้วนะ จะโทษว่าโดนเขาหลอก แต่หลังจากนั้นคุณศิทำอะไรไว้บ้าง!!!! ถ้าจะผิดก็ผิดทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ หึ่ยยย ชอบทำให้น้องเจมเจ็บอยู่เรื่อย
เจมลูกกกก หนูอย่ายอมคุณศิง่ายนักสิ เดี๋ยวก็ได้ใจ เอาแต่ใจหนักกว่าเดิมพอดี หึ
น้องปุณณ์น่ารักมากกกกก รักอาเจมเยอะๆน้าาา
-
ไม่ชอบนิสัยกับการกระทำหลายๆอย่างของศิเลยจริงๆ เฮ้อออออ :m16:
-
น้องปุณณ์แย่งพ่อเลย 555
เจมหนูยอมจริงๆแล้วหรอลูก
-
ใจร้ายยยยยยยยยย
โหดกับเจมมาก
-
เจ็มมมมมมมมมมม :กอด1:
-
อะไรที่ศิฑาทำได้ เจมทำไ่ม่ได้ทั้งสิ้น ทั้งมีคนอื่น ทัังมั่ว ทั้งที่ตัวเองก็เผลอใจไปเหมือนกันพาหนุ่มเข้าบ้านไปพบลูก อ่ออ ศิฑานี่เองศูนย์กลางของจักรวาล :katai2-1:
-
น้องเจ็มจับคุณศิขึงพืดแล้วลงโทษมั่งเลยลูก คุณศิิใจร้้ายยย :m31:
-
อ่านแล้วรู้สึกหน่วงๆ :ling3:
สงสารเจม
-
ใจเจมนี่ยวบเป็นขี้ผึ้งเลยแฮะ
แค่ศีมีทีท่าว่าจะทิ้งหรือโกรธ ก็อ้อนให้เค้ามาอยู่ด้วยแล้ว :เฮ้อ:
คนที่เหงาที่ต้องการใครสักคนนี่มันลำบากใจจริงเนอะ :ling3:
เข้มแข็งกว่านี้นะเจม ส่วนคุณศิถ้าคิดจะรักเจมต้องสนเรื่องอดีตน้อยกว่านี้น้า
ตัวเองนั่นแหละ สาเหตุหลักเลย แง้ :m31: :m31:
-
ดูเจมง่าย ยอม เสียเปรียบ ทำอะไรไม่ได้สักอย่างต่างจากศิที่ทำได้ทุกอย่าง พล็อตน่าสนใจ แต่การกระทำหลายอย่างของทั้งสองคน ดูรวมๆแล้วไม่มีเสน่ห์เอาเสียเลย ตั้งแต่ที่เจมเจอกับศิจนถึงตอนนี้ลูปเดิมเลย งอน ง้อ เผด็จการ ยอม จบที่เซ็ก ยังไม่เห็นการพัฒนาใดๆ
-
:pig4: :pig4:
-
เกลียดศิวะ คือนางเข้าใจเองว่าตัวเองใหญ่สุด ทุกคนหมุนรอบตัวนาง นางกำหนดทุกอย่างได้
เดี๋ยวทุกอย่างจะเรียบร้อย ไม่ต้องถามหากระบวนการ รอดูผลลัพธ์อย่างเดียว
เกลียดดดด สงสารเจม ยิ้มสดใส แต่ข้างในช้ำ
ปล.น้องปุณณ์ น่ารักเชียวลูก ดีแล้วที่หนูอยู่ทีมอาเจม
-
คราวที่แล้วอยู่ทีมศินะ แต่ตอนนี้อยู่ทีมน้องปุณณ์
น้องรีบๆโต แล้วแย่งอาเจ็มจากพ่อเลยนะ
หมั่นไส้พ่อน้องปุณณ์ เชอะๆๆ ทำร้ายอาเจ็ม
-
น้องเจมน่ารักกกก
รอดูว่าคุณศิจะนิ่งได้แค่ไหน ฮึ!
-
คุณพ่อลูกอ่อนฮ็อตยังกับไฟเยอร์
กรี๊ดดดดด เราชอบมาก พ่ายแพ้ความดุล้าย ตะปบหนูเลยค่ะพี่!!!
จากตอนนี้ก็เริ่มญาติดีกันแล้ว
นี่ชอบน้องเจมทั้งเวอร์ชั่นม้าพยศทั้งเวอร์ชั่นแมวเชื่องเลยอะ
ตอนเป็นลูกแมวน้อยๆ ทั้งซุกทั้งซบพี่ศินะ โห น่าเอ็นดู
เห็นพี่เวสต์บอกว่านังแซคจะมีบทบาทในเรื่องนี้ด้วย
รอดูเลยว่านังจะเข้ามาเติมเต็ม(?)ความสัมพันธ์ของคุณศิกับหนูเจมได้ยังไง
เราจะได้เห็น fifty shades of mr.ศิฑา อีกหรือไม่ (นี่คาดหวังมาก 5555555555)
รอตอนหน้าค่าาา
-
สงสารเจม ตอนคบกันใช่ว่าเจมไม่รักนะ :hao5:
-
ทีนี้ทำมาเป็นหึงเจมนะศิ :angry2:
ละก่อนหน้านี้ไล่เจมทำไม ทิ้งเจมทำไมห๊ะ!!!
แต่ก็มีความรู้สึกอยากให้เจมเล่นตัวกับศิมากกว่านี้อีก :hao7:
-
เจเรมี่มาพร้อมกับความ young wild&free จริงๆ^^
-
ตอนแรกว่าจะรอให้จบก่อนค่อยอ่าน
แต่อดใจไม่ไหวจริงๆค่ะ
-
หึงหนักมากนะคะ ทวงสิทธิ์เยอะด้วย
ศิคะ สงสารเจมบ้าง น้องไม่ใช่ไม่รักศินะ แค่ยังลืมแซคไม่หมด
บ้านแซคคือพังมากหรอ 5555 พ่อคนรวย
ชอบๆๆๆค่ะ ศิมาแบบหึงโหด
-
คุณศิโหดจรุงงงง :pighaun:
-
ตั้งแต่อ่านนิยายมา เราชอบตัวละครของคุณ -west- เกือบทุกตัวเลยทุกคนมีบุคลิกที่ต่างกันออกไปดูยาก แล้วก็มีความคิดที่จะดีหรือร้ายก็ไม่สุด มันคือตัวแทนของมนุษย์จริงๆ จับต้องได้ มีการมีงานทำ และทุกคนต้องทำงาน มีหน้าที่รับผิดชอบ มีเหตุและมีผล
อย่างเรื่องที่แล้ว เรื่องนี้ตัวละครที่เราชอบก็คงเป็นใครไม่ได้นอกจากพ่อพระเอกตัวดีของเรานี้เอง น้องเจมก็รักแรกมันแยกยาก
ก็เข้าใจอยู่หรอกนะ แต่การที่เราจะมีความสุขกับอีกคน เราก็ไม่จำเป็นต้องลืมคนแรกนิเนอะ แค่เก็บเขาไว้ลึกๆ ในใจก็พอ...
เพ้ออะไรของเมิงเนี้ย...
รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะ เป็นนิยายของนักเขียนที่ติดตามแบบละครไทยมาอาทิตย์ละตอน ปกติเราอ่านนิยายแบบจบแล้วทั้งนั้น
ปล. รักคนเขียนมาก เราแอบไปติดตามคุณ -west-ใน twitter ไว้ด้วยนะ
-
มีฉากทุกตอน พีศิโชคดีไปแล้ว
-
โฮ่ยยยยยยย ดีต่อใจจีๆ :katai2-1:
สนุกมากเลย เจเรมี่จากเริ่องแซคก็ว่าน่าเอ้นดูแล้ว เรื่องนี้ยิ่งเพิ่มความน่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่ งื้อออออออ ชอบพระเอกง่ะ ต้องคนแบบนี้สิ ถึงจะเอาเจเรมี่อยู่ ดูดุๆ แต่ก็เซ็กซ์จัด :hao7:
เท่าที่ติดตามมาเรื่แงนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ ดูโตขึ้นอีกระดับนึงเลยง่ะ พี่เวสต์พัฒนาขึ้นอีกขั้นแล้ว ขอบคุณที่แบ่งปันกันนะคะ :mew1:
-
คุณศิน่ารักมากเลย
หึงหน้ามืดเลยอ้ะ
เอาเจมกลับมาให้ได้ไวๆเลยนะคะ
ฮือออ
-
CH.7 I love him
Jeremy
ผมเคยได้ยินคนพูดว่าจงทำตามหัวใจ แม้ว่ามันจะแตกสลายก็ตาม
และเหมือนกับว่า ผมยังคงทำอย่างนั้นซ้ำๆ คล้ายคนโง่ที่ไม่รู้จักเข็ดขยาด ไม่รู้จักเรียนรู้และหลาบจำ
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
บอกตรงๆ ผมโคตรเกลียดประโยคนี้เลย โดยเฉพาะเมื่อมันออกมาจากปากของพี่สาวคนกลางพร้อมลูกน้องคนสนิทของเธอที่มารอผมตั้งแต่ก่อนร้านเปิด ไอ้เป๊กไหวไหล่ ส่วนพี่กบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์โดยเลี่ยงที่จะพูดถึงความสัมพันธ์ของผมกับชายแปลกหน้าและลูกน้องของเขาที่ปรากฏตัวที่นี่ไม่ต่ำกว่าสามครั้ง
“จะแวะมาที่ร้านก็ไม่บอก” เมื่อแสร้งทักก็เดินเลี่ยงออกไปอีกฟาก กระนั้นก็รู้แก่ใจว่าไม่อาจหลบได้ตลอดรอดฝั่ง สุดท้ายก็มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรดโดยดุษณี มีสายตาประเมินจากสองผู้มีวัยวุฒิมากกว่าจับจ้องดุดัน ผมแสร้งหันไปสั่งของกินเล่นง่ายๆ กับเปิดเบียร์ฟรีให้พี่จิ๊บกับพี่แซคโดยลงบัญชีชื่อผมไว้ก่อนแล้วเฉไฉชวนคุยเรื่องอื่น
“พี่แซคกลับมาตั้งแต่วันไหน”
“เมื่อเช้า” เขาตอบด้วยท่าทีสบายๆ แต่ตาดุ เอาเข้าจริงผมเจอเขาในอารมณ์นี้ไม่บ่อยนัก เรียกได้ว่าดูจริงจังอย่างที่ไม่มีโอกาสได้เห็นบ่อยๆ “นั่นแขนไปโดนอะไรมา”
“เล่นสนุกนิดหน่อย”
“เจม พี่เข้าเรื่องเลยนะ”
“ศิฑาใช่ไหมล่ะ” ไม่บอกก็รู้ พี่สาวผมครางฮึ่มในลำคอก่อนพูดต่อ
“พี่ไม่ค่อยอยากให้เรายุ่งกับคุณศิ” ว่าพลางจับจ้องมาที่รอยแผลบนข้อมือของผมด้วยแววตาเคลือบแคลงสงสัย กระนั้นเมื่อผมเลี่ยงที่จะเล่าคู่สนทนาก็เลี่ยงที่จะถามซ้ำไปด้วย “เขาไม่ใช่คนที่เราควรไปยุ่งด้วย”
“ทำไมล่ะ”
“ครอบครัวภรรยาเก่าคุณศิไม่ค่อยน่าคบ” เสียงถอนหายใจดังลอยมา ก่อนผู้พูดจะขยายความเพิ่มเติม “เป็นพวกทำธุรกิจในตลาดมืด”
“แล้วมันเกี่ยวยังไงกับศิ”
“เขายังตัดกันไม่ขาด แถมยังมีลูกชายที่สลับกันเลี้ยงอีก วันนั้นพี่อนุญาตให้เราไปเพราะไม่รู้จะขัดยังไง มันไม่ใช่เรื่องที่พี่จะพูดได้เพราะเราโตๆ กันแล้ว แต่พี่ก็ไม่อยากให้เจมไปยุ่งกับเขาอยู่ดี”
“นั่นน่ะสิ” ผมเดาะลิ้นกับเพดานปาก กลิ่นหอมของเกี๊ยวทอดห่อชีสนุ่มลอยมาเมื่อพี่กบวางจานกระเบื้องทรงสี่เหลี่ยมสีดำสนิทไร้ลวดลายบนบาร์ ผมจิบเบียร์แก้วเดียวกับพี่แซคแล้วเท้าคางมองพี่สาวตัวเอง “พี่ก็รู้นี่ว่าผมโตแล้ว”
“ผู้ใหญ่เขาเป็นห่วง” พี่แซคพูดบ้าง ยื้อเบียร์ไปจากมือผมแล้วดื่มแทน ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงใจเต้นที่เห็นร่องรอยของริมฝีปากถูกทาบทับ แต่เวลานี้กลับมองผ่านมันเพราะรู้สึกเบื่อหน่ายกับขอบเขตที่ถูกตีขึ้นมาโดยคนอายุมากกว่าทั้งสองคน หนึ่งคือคนที่เป็นรักแรก แต่เขากลับไม่เคยใยดีต่อกันในแง่นั้นเลยสักนิด ส่วนอีกคนก็เป็นพี่สาวที่ไม่เคยให้อิสระในการเติบโตผมอย่างเต็มที่จริงๆ จังๆ
น่าเบื่อชะมัด นึกย้อนถึงห้วงเวลาที่คบกับศิฑาที่อังกฤษแล้วคงเป็นช่วงที่ผมเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุด และแม้จะน่าโมโหที่ถูกทิ้งในตอนนั้น แต่ความอึดอัดที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันก็น้อยกว่าเวลาที่ถูกพิพากษาแบบนี้อยู่ดี
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ได้จริงจังกับเขา แค่เข้ากันได้พอดีก็เท่านั้น”
“มึงก็ดีแต่เล่นไปเรื่อยแบบนี้ แล้วรอบนี้ดันไปเล่นกับไฟจะไม่ให้ห่วงได้ยังไง ตอนแรกที่บอกว่าจะช่วยก็เพราะนึกว่าทางนั้นเขาเป็นคนดี” ชายหนุ่มถอนหายใจ มองผมด้วยแววตาเจือความรู้สึกหงุดหงิด “ถ้าไม่ได้ยินจากพี่จิ๊บคงไม่รู้เลยว่าอันตราย”
“ยิ่งเมื่อวานที่เขามารับเราก็หายตัวไปจนคนอื่นติดต่อไม่ได้พี่ก็ยิ่งเครียด ไม่เข้ามาเช็กของที่ร้านด้วย ปกติเคยให้พี่กบเขาจัดการเรื่องนี้หรือไง” ทั้งพี่แซคและพี่จิ๊บสลับกันพูดไม่ต่อเวลาให้เถียง ลมหายใจหญิงสาวพรูออก ดวงตาคมกระหวัดมองค้อนไม่ชอบใจนัก “ตั้งแต่ที่นึกขึ้นได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นเจ้าของยูนิแลบพี่ก็ใจคอไม่ดีอยู่แล้ว ตอนเช้าพี่โทรไปก็ไม่รับ โชคดีที่แซคบอกว่ายังโทรให้เราเอาข้าวไปให้หมาที่บ้านได้ไม่อย่างนั้นพี่คงแจ้งตำรวจไปแล้ว”
“เวลาผมอยู่กับคนอื่นผมไม่อยากรับโทรศัพท์ มันไม่มีมารยาท”
“เจเรมี่ ครั้งนี้พี่พูดจริงๆ นะ” ริมฝีปากสีแดงเลือดนกเม้มเข้าหากัน สายตาของพี่จิ๊บบอกตามประโยคนั้น “อย่าไปสนิทสนมกับศิฑาให้มาก”
“แต่สามีพี่ก็เป็นเพื่อนสนิทน้องชายเขาไม่ใช่เหรอ ทำไมพี่จิ๊บถึงกังวลนักล่ะ”
“ก็เพราะปีเตอร์สนิทกับศุภสินน่ะสิพี่ถึงได้รู้ว่าไม่ใช่แค่ภรรยาเก่าของศิฑาที่มีธุรกิจในตลาดมืดแล้วพี่ก็ไม่อยากให้เราเข้าไปพัวพันด้วย ตัวเขาเองก็เถอะ บริษัทเพิ่งมาเฟื่องฟูเอาในไม่กี่ปีหลังจากเจ้าตัวมาบริหารแทนพ่อ เราว่ามันไม่แปลกไปหน่อยหรือไง”
“พี่จิ๊บดูถูกวุฒิภาวะผมเกินไปแล้ว ปล่อยกันบ้างเถอะ ผมเลือกคบคนเป็น” กระทั้นเสียงกลับไปด้วยความไม่ชอบใจ เรื่องนี้เป็นปัญหาระหว่างเราสองคนพี่น้องมาโดยตลอดและผมไม่เคยเห็นว่าอีกฝ่ายจะใส่ใจแก้มันจริงๆ จังๆ เลยสักครั้ง “ผมพูดหลายครั้งแล้วว่าผมโตแล้ว คนที่พี่ควรห่วงคือลูกสาวพี่ต่างหาก เลิกยุ่งกับเรื่องส่วนตัวผมสักที”
“ไอ้เจม พูดแรงไปแล้ว”
“ยูก็ด้วย” ผมมองคนพูดแทรกด้วยแววตาตัดพ้อ ไม่ว่าเมื่อไหร่พี่แซคก็ไม่เคยอยู่ข้างผม ทั้งๆ ที่ทุกคราวที่มีปัญหาผมจะเป็นคนยืนตรงนั้นกับเขาแท้ๆ “เรื่องศิฑามันเรื่องส่วนตัว ผมไม่อยากให้ใครมายุ่ง”
“ไอ้เจม จะไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยไล่เมื่อผมผุดลุกขึ้นหายไปหลังร้าน พี่จิ๊บอยู่ที่บาร์ แต่แซคเดินตามมาติดๆ เมื่อใกล้พอเอื้อมถึงมือใหญ่ก็คว้าหัวไหล่ผมให้หันกลับไปเผชิญหน้า เราจ้องตากันก่อนชายผู้เป็นรักแรกของผมจะพูดต่อด้วยท่าทีจริงจัง “รอบนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะรั้นเพราะอยากเอาชนะพี่จิ๊บนะเจม”
“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ ยูหึงหรือไง”
ลึกลงไป ผมยังปรารถนาให้เป็นความรู้สึกนั้น แต่เมื่อพบความว่างเปล่าในแววตาก็พบว่าผมไม่เคยมีความหมายใดนอกจากน้องชายคนหนึ่งของแซคเลย ความรู้สึกแบบนี้ หัวใจที่แตกสลายซ้ำๆ เหมือนพาให้ย้อนเวลากลับไปเมื่อสามปีก่อน วันที่พาหัวใจโซซัดโซเซไปเจอศิฑาที่ต่างบ้านต่างเมือง
น่าตลกที่ศิฑาเป็นแค่ใครหนึ่งคนที่เข้ามาในช่วงเวลาที่ถูกที่ถูกเวลาในชีวิตผมเสมอๆ
เมื่อได้รับคำตอบเป็นความเงียบงัน ผมก็กลอกตาไปด้านข้าง ซ่อนความรวดร้าวและโดดเดี่ยวลึกลงไป พี่แซคถอนหายใจหนัก ก่อนดึงผมเข้าไปกอด
“เจม กูกับเจ้เป็นห่วงมึงจริงๆ นะ”
ผมหลับตาลง ซบหน้าผากอยู่บนหัวไหล่กว้าง และยกมือขึ้นโอบกอดเขากลับ แทนที่น้ำตาที่ซ่อนไว้จะแห้งเหือดเมื่อมีคนปลอบใจ มันกลับร่วงหล่นลงมาผ่านร่องแก้ม อ้อมกอดของพี่แซคอุ่น แม้เขาจะเป็นคนที่ทำให้ผมร้องไห้ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก และผมก็ยังคงเฝ้าครวญหาความรู้สึกนั้นอยู่เนืองๆ
แม้จะเป็นแค่โอกาสเล็กๆ น้อยๆ ผมก็อยากได้ และปรารถนาว่าจะฉกฉวยมันเมื่ออีกฝ่ายมีปัญหากับคนรักเหมือนไอ้ขี้แพ้ที่ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง
“กูอยากให้มึงเจอรักใหม่ แต่ต้องเป็นคนที่ดีจริงๆ ผู้ชายคนนั้นอันตรายเกินไป เข้าใจหรือเปล่า”
น้ำตาที่ไหลรินทีละหยดร่วงกรู ผมกำมือที่จับเสื้อยืดอีกฝ่ายแน่น ไม่เคยคิดมาก่อนว่าความเป็นห่วงจะเจ็บปวดได้ขนาดนี้ จากหัวใจที่พองโตฟีบแบน แห้งเหี่ยว แต่กลับหนุนนำการตัดสินใจของผมได้อย่างเด็ดเดี่ยว
“ผมรักเขา”
พูดออกมาแม้สิ่งที่ปรากฏในใจตอนนี้มีความจริงไม่ถึงเศษเสี้ยว แต่เพราะศิฑาเป็นคนที่เข้ามาถูกที่ถูกเวลาเสมอๆ ไม่ว่าอดีต หรือปัจจุบัน
ทุกครั้งที่แซคทำร้ายโดยมือที่ไม่ได้ตั้งใจ
ผมก็มีแค่เขา ที่เป็นหลุมหลบภัยให้พักฟื้นหัวใจอันยับเยินของตัวเอง
.
.
ผมสังเกตเมื่อไม่นานมานี้ว่ารถที่ศิฑาใช้เป็นประจำถ้าไม่ใช่อัลพาร์ดสีขาวมุกแล้วก็จะเป็นแอสตัน มาติน สีดำสนิท และหนึ่งในสองคันนี้มักจะเป็นคันที่มาจอดหน้าร้านอาหารของผม โดยเฉพาะในคืนวันศุกร์
หลังจากพูดจนเหนื่อยหน่าย พี่จิ๊บกับแซคก็ยอมถอยทัพไม่เซ้าซี้เรื่องของผมกับคนรักเก่า แน่นอนว่าไม่ใช่การยอมแพ้ ผมมองไปในแววตาแสนซื่อของตากล้องหนุ่มแล้วก็พบว่าเขายังแฝงความดื้อรั้นเอาไว้ชัดเจน เพียงแต่ยังไม่พูดออกมาว่าจะเดินแผนจัดการยังไงกับผมต่อ ระหว่างนี้ จากที่คิดว่าจะไม่จริงจังนัก เมื่อรถยุโรปสีดำสนิทมาจอดเทียบหน้าประตูหลังเวลาร้านปิดผมก็เดินนวยนาดขึ้นเบาะหลังโดยไม่รอให้ใครเข้าไปเชิญถึงด้านใน
ถ้าเทียบกับคู่นอนทุกคนที่ผ่านมาแล้ว ศิฑาถือว่าเป็นคนที่ถูกใจผมมากที่สุด เขาทำให้ผมใจสั่น และทำให้ใจอ่อนได้เสมอๆ อาจเป็นเพราะอะไรบางอย่างลึกลงไปเรามีคล้ายกันจนทำให้เข้ากับอีกฝ่ายได้ดีอย่างเหลือเชื่อแม้จะไม่รู้จักกันลึกซึ้งหรือวางใจกันมากเท่าที่ควร
แอสตันมาร์ตินเคลื่อนตัวผ่านร้านอาหารเล็กๆ ไปอย่างเงียบเชียบในคืนดึกสงัด ผมกับคนรถไม่มีบทสนทนา สายตามองเหม่อออกไปด้านนอก แสงสีของเมืองหลวงระยิบระยับสะท้อนกระจกเมื่อรถวิ่งผ่าน ราวกับกำลังเริงระบำในราตรีกาลที่หัวใจผมเหือดแห้งจากความยินดีใดๆ
“ศิไปรับปุณณ์มาหรือยัง”
“ครับ?”
“เขาไปรับลูกมาเลี้ยงทุกเย็นวันศุกร์เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“ส่วนใหญ่จะเป็นช่วงสายวันเสาร์ครับ สัปดาห์เว้นสัปดาห์” เจตต์ตอบเสียงเรียบ รถเคลื่อนตัวมาจอดหน้าลานหินอ่อนในเวลาไม่นานนัก ก่อนคนขับจะลงมาเปิดประตูด้วยท่าทีแข็งขัน ดูด้วยตาไม่อาจตอบได้ว่าคนสนิทของศิฑารู้สึกกับผมแบบไหน อาจจะไม่ชอบใจ หรือเฉยๆ ก็เป็นได้ทั้งนั้น ผมเองก็คงไม่ต่างจากเด็กคนอื่นๆ ที่เจ้านายควงเมื่อครั้งก่อนตั้งแต่ที่ยังไม่หย่าขาดจากภรรยา
ความจริงแล้วผมกับศิก็ไม่มีใครรอใครทั้งนั้น หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนให้โอกาสคนใหม่ๆ เข้ามา แต่โชคชะตามันเล่นตลกที่เรากลับวนมาเจอกันอีกครั้ง และลงล็อกพอดิบพอดีราวกับรอคอยเวลานี้มาเนิ่นนาน
“คุณศิบอกให้คุณเจมอาบน้ำรอในห้องก่อนครับ นายกำลังเคลียร์งานในห้องทำงาน”
“ผมจะเข้าไปหาเขาเอง” ตอบพลางเดินนำ ผมเรียนรู้ส่วนประกอบภายในตัวบ้านด้วยเวลาไม่นาน ดังนั้นไม่ต้องรอคำทัดทาน ผมก็เดินมาถึงห้องทำงานของศิฑาได้ในเวลาอันรวดเร็ว
“มาแล้วหรือ” เจ้าของบ้านกล่าวเสียงเรียบ เขาเหลือบตาขึ้นมองผมเพียงเล็กน้อยก่อนก้มลงดูเอกสารบนโต๊ะต่อด้วยท่าทีสงบนิ่ง กลิ่นหอมอ่อนๆ ในอากาศเป็นกลิ่นน้ำมันหอมระเหยที่ถูกจุดอยู่มุมหนึ่งของห้อง ให้ความรู้สึกผ่อนคลายผิดกับบรรยากาศเคร่งเครียดที่โอบล้อมรอบตัวโดยสิ้นเชิง “ไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยก่อนสิ เดี๋ยวฉันจัดการตรงนี้อีกนิดแล้วจะตามไป”
“ผมอยากถูหลังด้วย” ว่าพลางเดินอ้อมโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารและหนังสือที่เกี่ยวกับสูตรยาและงานบริหารพะเนินเทินทึก ห้องนี้เป็นห้องที่รกที่สุดในบ้าน เดาว่าศิฑาคงไม่ให้แม่บ้านเข้ามายุ่มย่ามมากนัก ผมกวาดตามองงานในแฟ้ม เป็นบันทึกการประชุมที่เขียนด้วยฟอนต์ทางการจัดหน้าเป็นระเบียบเรียบร้อย “งานคุณดูเข้าใจยาก”
“ก็งานบริหารทั่วไป” เขาว่าพลางดึงมือผมเข้าไปจูบ รอยสากจากเคราที่ขึ้นครึ้มชวนให้รู้สึกจั๊กจี้ชอบกล “สัปดาห์หน้าฉันมีประชุมที่เชียงราย”
“แปลว่าจะไม่ได้เจอผม?”
“กลับมาเที่ยงวันเสาร์ แล้วจะรีบไปหา”
“ผมไม่อยากให้คุณไป” ว่าพลางบีบหัวไหล่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งเป็นก้อน ใช้นิ้วหัวแม่มือเน้นนวดลงไปเพื่อคลายเส้นให้อ่อนลง “คุณนั่งท่านี้มานานแค่ไหนแล้ว เดี๋ยวก็เป็นออฟฟิศซินโดรมพอดี เส้นตึงหมดแล้ว”
“ไม่ได้ดูเวลาเหมือนกัน วันนี้ดูอ้อนเป็นพิเศษนะ อยากได้อะไร”
ผมถูกดึงให้นั่งลงบนตัก ศิฑามองผมออก และนั่นเป็นสิ่งที่แซคไม่เคยทำได้ “ไม่ได้อยากได้อะไร”
“แน่ใจ?”
ผมก้มหัวลงซบลงบนซอกคอ ได้กลิ่นสะอาดของสบู่เมนทอลกับกลิ่นกายในแบบของผู้ชายอ่อนๆ ครั้นจะบอกว่าอยากได้ที่พักพิงหลังจากถูกปฏิเสธซ้ำๆ จากความหวังดีของแซคก็จะเป็นเรื่องให้ทะเลาะกันอีกมากกว่า
ตอนศิฑาหึงก็ร้อนแรงดีอยู่หรอก แต่ที่ผมกลัวคือนอกจากหึงและลงโทษผมด้วยเซ็กส์แล้ว สิ่งที่ศิฑาจะทำต่อจากนั้นคือตัดผมออกไปจากชีวิตต่างหาก
การเป็น nobody มันเจ็บปวดเกินที่ผมจะรับได้ในเวลานี้
“ผมอยากอยู่กับคุณ”
คู่สนทนาเลิกคิ้วขึ้น เขาดึงผมเข้าไปจูบ ริมฝีปากบดคลึงแผ่วเบา งับกลีบปากบน และล่าง ก่อนใช้ปลายจมูกเขี่ยปลายจมูกผมไปมาและจุมพิตอีกครั้ง ดูดดึงจนเกิดเสียงจูบเบาๆ เมื่อริมฝีปากเราหลุดออกจากกัน ปากเขาแดงเรื่อและเจ่อบวมขึ้นเล็กน้อย เผยอขึ้นคล้ายเชื้อเชิญให้จูบซ้ำๆ ไม่จบสิ้น
“แผลหายดีหรือยัง” เมื่อก้มตัวลงไปจะจูบอีกทีเสียงทุ้มก็เอ่ยถาม ดวงตาของศิฑาหลุบลงมองที่ข้อมือ ตอนนี้เหลือเพียงสีช้ำจางๆ ไม่ชัดเจน เขานวดเบาๆ ถามเสียงพร่า “ทายาบ้างหรือเปล่า”
“แผลแค่นี้” ผมไหวไหล่ แสดงอาการไม่สนใจนัก จรดจ่ออ้อนขอการจุมพิตอย่างต่อเนื่อง ทว่าศิฑากลับบ่ายเบี่ยงด้วยการจุมพิตที่หน้าผากผมแทน
“อย่าซนน่า”
“ไม่อยากลองในห้องทำงานหน่อยเหรอ”
“วันนี้ไม่ทำ” เขาตอบด้วยรอยยิ้ม ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมของผมขึ้นทัดหู ผมชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ ไม่ใช่ว่าให้ผมมาหาเพื่อการนี้อย่างนั้นหรือไร
“เจม ฟังฉัน คบกันไม่ใช่แค่เรื่องของเซ็กซ์ทั้งหมด” ปลายนิ้ววางทับหลังมือ เขายังยิ้มที่มุมปาก แต่กลับชวนหงุดหงิดใจชะมัดยาก ถ้าไม่ใช่เรื่องเซ็กซ์แล้วเราจะยังเจอกันเพื่ออะไรอีก
“งั้นก็ให้คนเรียกแท็กซี่มาให้หน่อย ผมจะออกไปข้างนอก”
ช่วยหาใครสักคนเข้ามาชำระล้างความเหงาที่พอกพูนในจิตใจ ช่วยทำให้ผมลืมเรื่องที่ถูกแซคตอกย้ำว่าเป็นได้แค่พี่น้องสักที
ศิฑาไม่ทำตามความต้องการ เขาเอนตัวพิงเบาะหนังจนมันโย้ไปด้านหลัง ผมผุดลุกขึ้น แต่กลับถูกรั้งให้กลับมานั่งบนตักอีกรอบ คราวนี้ผมสะบัดหน้าหนี แต่เหลือบไปเห็นรูปผู้หญิงวางบนแฟ้ม เพิ่งสังเกตว่ามีหลายภาพทั้งทีเผลอและภาพหน้าตรง ตากลม คิ้วโก่งสวยได้รูป ผมสีบลอนด์ทอง ยาวถึงกลางหลัง แต่งหน้าจัด เสื้อผ้ารัดแน่นเน้นทุกสัดส่วน
“รูปใคร?”
“นี่แหละที่อยากจะคุยด้วยคืนนี้”
“จะแต่งงานใหม่หรือไง”
“จะบ้าเหรอ คิดอะไรแบบนั้น ฉันอุตส่าห์มาเจอนายอีกครั้งแล้ว” เขาหัวเราะในลำคอขบขัน มองผมด้วยสายตาหยอกล้ออย่างคนเหนือกว่า “อย่าเพิ่งหึงไป นี่ลลดา แฟนคนสุดท้ายของน้องชายฉันก่อนตาย”
“แล้วคุณเอารูปเธอมาทำไมเยอะแยะ” ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ถ้าไม่ใช่เรื่องชู้สาวแล้วล่ะก็... “หรือเรื่องมรดก”
“ก็ด้วย แต่ฉันเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงท้อง หลานฉันทั้งคน ไม่อยากให้ตกระกำลำบากไปกับแม่ หลินไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง”
“อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้วนี่ ดูแลตัวเองกับลูกไม่ได้หรือไง”
ศิฑาหัวเราะ แววตาที่มองผมเปลี่ยนเป็นเอ็นดูและอบอุ่น ผมเบนสายตา ไม่ยอมมองเขากลับไปตรงๆ
“หลินเป็นไซด์ไลน์” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่แสดงทีท่ารังเกียจแม่ของหลานแต่อย่างใด ผมหยิบรูปขึ้นมาดูอีกครั้ง เมื่อพิจารณาแล้วก็ไม่น่าแปลกใจ “ฉันคิดว่าจะเข้าไปหาหลิน แล้วก็คุยเรื่องขอหลานมาเลี้ยงเอง เป็นน้องเจ้าปุณณ์อีกที”
“คุณจะเลี้ยงไหวเหรอ มีงานกองเป็นพะเรอเกวียน”
“ฉันชอบเวลานายพูดคำไทยๆ แบบนี้ มันฟังดูน่ารัก” ไม่พูดเปล่า มือที่ถูกไล้ไปมาถูกจับขึ้นมาจุมพิตผะแผ่ว ศิฑามองผมด้วยแววตาหวานฉ่ำ มุมปากเขายกยิ้มแทบจะตลอดเวลา “คืนนี้เราจะคุยเรื่องนี้กันให้เรียบร้อย”
“ว่า?”
“มาเลี้ยงลูกกับฉันไหม”
เป็นคำขอร่วมอนาคตที่จะชวนใจสั่นเป็นบ้า ผมเบือนหน้าหนี แต่รับรู้ได้ถึงสายตาที่เฝ้าติดตามไม่ห่าง “ฉันเลี้ยงคนเดียวไม่ไหวแน่ ทั้งลูกทั้งหลาน ถึงแม้ลูกจะเข้ามาอยู่ด้วยกันแค่บางสัปดาห์เท่านั้นก็เถอะ”
“ผู้หญิงท้องกี่เดือนแล้ว”
“หก”
“เหลือเวลาอีกตั้งสามเดือน”
“แปลว่าตกลงจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันใช่หรือเปล่า”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงเพื่อใช้ความคิด หากตอบตกลงก็ไม่ต่างกับเอาเชือกมาผูกพันตัวเอง กลายเป็นถูกตีตราว่ามีเจ้าของ ไม่เป็นอิสระ ขณะเดียวกันศิฑาก็เป็นเสาหลักที่ผมจำเป็นต้องใช้พึ่งพิงเพื่อลืมรักแรกอีกครั้ง
ผมขมวดคิ้วใช้ความคิด เดิมพันครั้งนี้คืออิสระ ขณะเดียวกันผมก็อาจจะเลิกเจ็บปวดที่ต้องเห็นหน้าแซคสักที หากครั้งนี้ศิฑาเปลือยหน้าเพื่อดึงรั้งผมเอาไว้แล้ว อิสระที่ผมยินยอมแลกไปอาจคุ้มค่าเมื่อได้ความรักที่แท้จริงกลับมา
ริมฝีปากหยุ่นวางแตะบนหัวไหล่ ผ่านผ้าบางๆ ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อย ยังคงไม่ตอบเขาแต่ตั้งคำถามกลับไป
“ทำไมถึงต้องเป็นผม”
“นั่นน่ะสิ ฉันก็อยากรู้ สาบานเลยเจม ตั้งแต่วันที่เลิกกันฉันก็มีคนใหม่มานับไม่ถ้วนแต่ทันทีที่เจอกันอีกครั้งฉันก็รู้ว่าต้องเป็นนายจริงๆ”
หากหัวใจดวงหนึ่งจะชุ่มชื้นขึ้นมาหลังจากแห้งผากมาแรมปี
บางทีน้ำที่รดรินลงไปนั้น อาจเป็นเรื่องง่ายๆ
เป็นต้นว่า ‘การถูกยอมรับว่าเราสำคัญสำหรับใครสักคน’ เท่านั้นเอง
TBC
ใครบอกนังเจมมันใสสสสสสสสส
เห็นใสๆนี่ไม่รู้น้ำเปล่าหรือน้ำกรดดด แฮร่
ถ้าถามว่าใจเจม ทำไมถึงใจอ่อนให้ศิง่ายๆ ในตอนที่แล้ว คือเพราะเป็นเจมจริงๆค่ะ ขนาดแซคทำร้ายความรู้สึกนางไปกี่รอบก็ยังหวังให้เค้าสนใจอยู่ได้ นังโง่! /นี่เป็นอัลไล
ฮ่า เขียนเรื่องนี้พลิกบทเราจริงๆ คอนเซนเทรทหลายเรื่องมาก ทั้งการวางพล็อต ทั้งภาษาที่พยายามให้โตขึ้นกว่าเรื่องวัยมหา'ลัย รู้สึกได้ว่าตัวเองมีจุดบกพร่อง แต่ดันมองไม่เห็นเอง ถ้าใครเห็นยังไงชี้แนะได้เลยนะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
#กลพยัคฆ์
-
:เฮ้อ: อ่านแล้วหน่วงแปลกๆ ไม่รักกันแต่อยู่ด้วยกัน หรือว่าเขารักกันแต่เจมยังไม่รู้ตัว รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
กอดเจมแน่นๆ :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เจมมมม :ling1: ฮึ่ย หมั่นไส้คุณศิจริงๆ หมั่นไส้เจมด้วย จะรอวันที่เจมใจแข็งกับคุณศินะคะ เหตุผลเนื่องจากหมั่นไส้คุณศิ เข้าใจเจมว่าอยากมีตัวตนอยากเป็นที่รักของใครสักคนถ้าเจมมาอยู่ด้วยคุณศิต้องดูแลเจมดีๆนะ (ถึงแม้ว่าเจมจะใช้คุณศิเพื่อลืมแซคก็ตาม) ไม่งั้นเราจะโกรธ ติดตามนะคะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วว *ข้ามไปวันพุธหน้า*
-
เขินนนนน :o8:
-
สงสารคุณศิ โดนนังเจมหลอกใช้อีกแล้ว :mew2:
มีเค้าว่าไม่รักกันง่ายๆ เหมือนคุณศิจะรัก(หรือเปล่า?) แต่ก็ไม่บอกว่ารัก นังเจมก็ไม่ลืมพี่แซคซักที ต้องมีเรื่องอะไรหนักๆมาชนแน่ๆ อืออออออ ดราม่าาา มาม่าาา :katai1:
พี่เวสต์ศึกษามาเยอะแน่ๆอะ งานของตัวเอกแต่ละเรื่องไม่ซ้ำกันเลยอะ 5555555555
-
พูดดีๆให้ได้ตลอดนะพ่อคุณ น้องเจมจะได้ใจชื้นๆ :katai2-1:
-
เจม....
-
นังเจมแอบมาโซแน่ๆ ถึงจะบอกว่าไม่ได้รักศิแต่ก็ต้องเป็นศิเท่านั้นใช่ไหมเจมที่ทำให้เจมรู้สึกดีขึ้นได้ ไม่งั้นเจมคงคบคนอื่นไปนานแล้ว
-
ระเบิดตูม!!!!!
-
เจมนี่มาโซสินะ หึหึ
ส่วนหนึ่ทีทำให้เจมเป็นแบบนี้ก็เพราะรอบขข้างนี่ล่ะ ไม่ปล่อย แต่ก้ไม่ได้ให้ความรัก เลยเหมืนเด็กขาดความอบอุ่น
-
ทำไมพี่เวสต์ชอบว่าพี่เจม :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ.......วาทะไรท์ คม มาก
เห็นใสๆนี่ไม่รู้น้ำเปล่าหรือน้ำกรด
ศิฑา ยื่นข้อเสนอให้เจม ที่ไม่เคยยื่นต่อใคร
และไม่มีใครเคยยื่นต่อเจม
มาช่วยกันเลี้ยงลูก เป็นการยอมรับมากกว่าทุกคน
ว่าที่คบๆกันไม่ใช่แค่เซ็กส์อย่างเดียว
เป็นการใช้ชีวิตร่วมกันจริงๆ ให้ความรู้สึกที่ดีต่อเจมมากๆ
การถูกยอมรับว่าเราสำคัญสำหรับใครสักคน มันดีต่อใจจริงๆ
คำขอของพี่จิ๊บ แซค ถูกเมินไปตั้งแต่ก้าวขึ้นรถและ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เจมคงต้องใช้เวลา ทำความเข้าใจและเรียนรู้ที่จะเริ่มต้นกับศิใหม่อย่างจริงๆ กลัวจริงๆว่าเจมจะตัดสินใจคบ เพียงเพราะกลัวการถูกละเลย เป็น nobody ในสายตาคนอื่น
-
เจมน่าสงสาร โดนกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า อต่ก็ยังยอมเขาเรื่อบไป แงงงงงง
คุณศิร้ายนะคะ เอาเด็กเอาลูกเอาหลานมาหลอกล่อให้น้องเจมมาอยู่ด้วย แหมมมมมไปเคลียร์เรื่องภรรยาให้เจมก่อนไหมคะ
แซคก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เหมือนยิ่งเข้ามาใกล้ มาเป็นห่วงก็ยิ่งทำให้เจมเจ็บ แงงง
รอพาร์ทคุณศิต่อไปค่า~
-
ไม่รู้ว่าศิมันรักเจมจริงหรือเปล่า หรือแค่ชอบที่เข้ากันได้ในเรื่องเซ็กซ์และเข้ากันกับน้องปุณณ์ก็แค่นั้นกันแน่ ส่วนน้องเจมเราก็ยังสงสารน้องที่ยังตัดใจกับพี่แซคไม่ได้แต่มันก็เป็นเพราะศิที่ทิ้งเจมไปแต่งงานไม่ใช่หรือ ถ้าตอนนั้นศิไม่ทิ้งไปแต่งงานเราว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงดีกว่านี้ และอาจจะเป็นรักไปแล้วก็ได้
-
เจมน่าสงสาร การรอให้ใครมารักเรามันเจ็บปวด
ศิก็อย่าทำให้เจอเสียใจอีกนะ
-
แอบสงสารคุณศิ เหมือนเป็นคนคุมเกมส์ แต่คนคุมที่แท้จริงอ่ะเจม หวังใช้คุณศิเพื่อลืมรักแรก โอ้ย! น่าสงสาร 5555+ //แอบสะใจนิดๆ
-
:pig4: :pig4:
-
เจมมันร้าย แต่ด่าไม่สุด
ยังไงก็ไม่เข้าค้างศิอยู่ดี
ไม่รู้ทำไม รู้สึกไอ้สองคนนี้มันพอกันเลย
อีกคนเอาแต่ใจถ้าอยากได้ต้องได้ อีกคนโหยหาความรัก อยากยึดติด
จริงๆมันก็หาประโยชน์ร่วมกันแหละ จริงๆถ้ามองข้ามเรื่องบางเรื่องไป ก็เหมาะกันดี
แต่อาจจะตีกันบ่อยหน่อย เนี่ยแหละ
-
คุณศิอ่ะรักเจมจริง
แต่คนรอบข้างนิสิ น่าระแวงงง
-
ตอนนี้บอกไม่ถูกว่าควรจะเข้าข้างใครค่ะ แอบร้ายทั้งคู่เลย
เจมกำลังจะใช่ศิเพื่อลืมแซคเป็นครั้งที่สอง ซึ่งถ้าศิรู้เราว่าเละแน่ๆ
ส่วนคุณศิก็ทำเหมือนจะรักเจม แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เรากังวล
กลายเป็นว่าเด็กขาดความอบอุ่นอย่างเจมแค่อยากได้ที่พึ่งพิง คนที่ให้ความสำคัญ
คุณศิก็เอาแต่ใจอยากได้เจมก็ต้องได้ เราเลยรู้สึกว่ามันหน่วงอ่ะค่ะ ฮือออออ TT
-
พอกันทั้งคู่ มีอะไรให้ค้นหาบวกระแวงด้วยกันทั้งคู่ โอ้วววววว
ลุ้นต่อไปค่าาาาา
แต่แอบชอบความโหดของคุณศินะ อิอิ
-
เจมเอ้ยย ลืมพี่แซคเถอะลูกกกก
-
:hao7: แซค มีก่งมีกอดเดี๋ยวฟ้องพี่ธาม
ไม่รู้จะยังไงดี ชอบน้องเจมแต่จริงๆมองอีกฝั่งศิก็น่าเห็นใจที่โดนมองเป็นแค่ที่พักพิง
เรื่องนี้อ่านแล้วกร๊าวมาก ตัวละครมีความเซ็กซี่ทุกตัว :hao6:
-
ถ้านี่เป็นศิคงรู้สึกแย่นิดๆนะ ถ้าเจมยังคิดแบบนี้กับแซคอยู่ คือแคร์แซคมากทุกอย่าง เริ่มสงสารศิทั้งๆที่เริ่มจริงใจแล้ว แต่เจมยังอะยังคิดว่าเป็นตัวสำรอง เหมือนถ้าแซคมาก็พร้อมจะไปตลอดเสลา :mew5: :katai1: :hao7: /// :pig4: คุณเวสต์ค่ะ
-
ไม่รู้จะสงสารใครเลย
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่อยากให้น้องเจมใช้คุณศิเผื่อลืมคนรักแรกไรงี้อ่ะ
หรือจริงก็รักกันทั้งคู่ แต่ซึนงี้ น้องเจมก็ฝังใจก่ะรักแรกมากงี้
ข้ามไปวันพุธเลยได้ไหมคะ
:ling1:
-
เลี้ยงเด็กเหรอเจม?
-
สงสารคุณศิ
อยากให้เจมตัดใจขาดจากแซคได้สักที
ต้องพึ่งพี่ธามเสียแล้วกระมังคะ ฮือออออ :hao5:
-
ศิฑาไม่หลอกใช่ไหม จริงจังใช่ไหม สงสารเจมนะ
เจมน่าสงสาร แต่ก็ฝังใจเกินไป เจมต้องหลุดจากแซคให้ได้ก่อนนะ ไม่งั้นก็สุขไม่จริงสักที
แซคกับจิ๊บคือห่วงมาก เพราะเป็นเด็กน้อยของพี่ๆ เสมอ
-
เอาาใจช่วยเจมให้เจอรักแท้จริงๆ สักทีกับการวางเดิมพันครั้งนี้
-
ศิ มันมาถูกที่ถูกเวลาจิงๆ
-
คนอ่านนี่แหละที่ต้องตั้งการ์ดระวัง ไม่รู้จะดราม่าเมื่อไหร่ 555555
-
:pig4: :pig4:
-
เจมมี่สายมาโซนี่คะ!!!!!!!
นั่มันfifty shadeแล้ววววว กร๊ากกก
-
:z3: :z3:
-
เรามองไปว่าเจมสับสนกับคำว่ารักกับใคร่
ความที่ตัวเองรู้สึกเหงาเจมเอาความใคร่เข้ามาเติมเต็ม
แต่เพราะว่าความใคร่มันอิ่มกายแต่มันเติมความรักในใจไม่ได้
เพราะสิ่งที่เจมหาไม่ใช่แค่ทางกายแต่เป็นที่ใจด้วย
มองไปเหมือนเจมหา*บ้าน*สำหรับหัวใจตัวเอง
กับแซคนี่รักแรกที่ไม่สมหวัง มีความรู้สึกดีๆเหลืออยู่มากมาย
จนบางทีเหมือนเจมใช้เป็นที่ยึดเหนี่ยว รู้ทั้งรู้ว่าไม่สมหวัง
ไม่ได้หวังไปมากกว่าได้รักแซคหรอก
เพราะลึกๆก็รู้ว่าแซครักเมียขนาดไหน
ณ ตอนนี้เรามองศิว่านางไม่ได้โกหกนะ
บอกตรงๆอยากได้ก็เอา
ไม่ได้หยอดคำหวานล่อเจม
ศิพยายามสานให้มีความสัมพันธ์ด้านอื่นมากกว่าความใคร่อย่างเดียว
ยังไม่ได้ชอบศิกับเจมเหมือนคู่อื่นๆของคุณเวสต์
ประมาณรอดูพฤติกรรมว่าจะไปต่อยังไง
น้องของศิถ้าโดนเก็บก็น่าจะเกี่ยวข้องกับตระกูลเมียเก่าศิไหม?
ทายาทรุ่นที่3จากพ่อศิก็มีน้องปุณณ์คนเดียว
-
พอกันทั้ง 2 คน
-
โอ๊ยชอบมาก คือชอบสองคนนี้มากจริงๆ
หวังว่าคุณศิจะทำสำเร็จนะคะ
มันจะแปลกอะไรถ้าเราจะลืมรักครั้งแรกที่เจ็บปวดได้ หลังจากที่เรามีรักครั้งใหม่ที่เป็นของเราจริงๆ
เราไม่รู้สึกว่าเจมหลอกคุณศิ
เราคิดว่าเจมหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เลยต้องไขว่คว้าไว้
ซึ่งถ้าคุณศิถูกใจเจมจริงๆ
มันก็เป็นการดีแล้วที่ทั้งคู่จะกลับมาเจอกัน
ขอแค่ซื่อสัตย์กับหัวใจก็พอ
#ทีมคุณศิ #แม่ยกน้องเจม
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
-
เอาน้องปุณณ์ :hao6:
-
คุณศิไม่ได้จะเล่นเกมอะไรกับยัยเจมใช่มั้ยคะ
ยัยเจมนี่ก็เริ่มใจอ่อนละสิ
-
เขารักกันใช่มั้ยคะคุณเราดูไม่ออกเลย :katai1:
-
CH.8 ฺBeside Me
Sitha
เจเรมี่แปลกไปจากทุกวัน
ทั้งสีหน้า น้ำเสียง และการกระทำ ทุกอย่างคล้ายเป็นสิ่งที่เขาปรุงแต่งขึ้นมาเพื่อให้ผมเชื่อแบบนั้น ผิดก็ตรงที่ไม่มีอะไรเป็นหลังฐานยืนยันว่าเขาแปลกไปจริงๆ ไม่ใช่สิ่งที่ผมกังวลไปเอง
ดังนั้นเมื่อคืนผมถึงหยุดเรื่องอย่างว่าเพื่อเรียนรู้หัวใจของอีกฝ่ายด้วยการนอนก่ายกอดกันจนผล็อยหลับ และชัดเจนว่าเมื่อเราได้นอนคุยกันที่แปลว่าคุยจริงๆ เจ้าของร้านอาหารก็สงบลงอย่างเหลือเชื่อ สัปดาห์หน้าผมไม่อยู่ เราคุยกันเรื่องของฝาก เรื่องที่เที่ยวในจังหวัดที่ผมจะไป หลากหลายสะระตะ กระทั่งเจเรมี่เงียบเสียง เหลือเพียงลมหายใจเข้าออกที่ขับเคลื่อนอย่างสม่ำเสมอในรัตติกาล กระทั่งแสงของวันใหม่มาเยือน
จากคืนนั้นที่เผลอใช้อารมณ์ชั่ววูบไปเพียงเพราะถูกหักเหลี่ยม เมื่อห่างกันอีกทีผมก็หวนนึกถึงคืนวันที่เคยมีเจเรมี่อยู่ข้างกาย โมงยามที่เราปลดเปลื้องทุกสิ่งอย่างไว้เบื้องหลัง เขาที่กระตือรือร้นในความรัก ส่วนผมที่ยังสวมวิญญาณผู้ล่าอย่างหิวกระหาย ความต้องการในวัยที่ร่างกายแตกหนุ่มไม่เคยเติมเต็มความรู้สึก กระทั่งวันที่เจอเจเรมี่ และเขาที่ทำทีเหมือนรักผมหมดหัวใจ
ใช่...เพราะเขารักผมหมดหัวใจใจเวลานั้น ถึงต้องพูดประโยคว่า ไปซะ..แล้วอย่ากลับมาอีก
เจเรมี่ในเวลานั้นไม่ประสา เขาเชื่อฟังผมทุกถ้อยคำ เดินตามเป็นลูกเป็ดติดแม่ เป็นเด็กดีแบบที่ผมไม่เคยนึกว่าเขาเคยมีความรักมาก่อน รักครั้งนั้นสำคัญและยิ่งใหญ่กับเจ้าตัวตั้งแต่ก่อนเริ่มกับผม จวบจนเราเลิกรา และกลับมาหาเขาอีกครั้งรักนั่นก็ยังอยู่ ครั้งแรกที่ได้ยินคำสารภาพผมรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ ความเสียใจนั่นแสดงออกมาในแง่มุมของสัตว์ร้าย เขาควรเป็นของผม สมบัติของผม ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจ ไม่ว่าก่อนหรือหลังที่ผมจะบอกลากับเจเรมี่อย่างเลือดเย็น ก็ควรมีสักเสี้ยวนาทีหนึ่งที่ผมไม่ได้เป็นเพียงตัวแทนของใคร
กระทั่งเย็นวันที่เจตต์ไปส่งเจเรมี่ด้วยสภาพสะบักสะบอมที่ร้านแล้วกลับมาบอกผมว่าเด็กหนุ่มผล็อยหลับในรถและเผลอร้องไห้สะอึกสะอื้น ภาพของเด็กหนุ่มที่ทำทีเป็นไม่รู้สึกรู้สา เย่อหยิ่งจองหองในสายตาผมตอนนั้นพังทลาย คล้ายระลึกได้ว่าเจ้าของสายตาโกรธเคืองตอนนั้นไม่ได้แข็งแกร่งไม่รู้สึกรู้สากับการกระทำของผมอย่างที่แสดงออกมา เจเรมี่ก็แค่คนเหงาที่ทำเป็นเก่ง แค่คนอ่อนแอที่จะเผยให้เห็นธาตุแท้แค่บางช่วงเวลา
ผมกระชับอ้อมแขน วางคางบนศีรษะ ไออุ่นของเจเรมี่อุ่นกว่าคนไหน เขามีกลิ่นของอาหารชวนขม้ำทุกผิวสัมผัสและแอ่งชีพจร ยามสงบเชื่องในอ้อมแขนผม คืนวันที่มีเด็กหนุ่มข้างกายแตกต่างจากคืนวันที่ว้าเหว่ของผมราวนรกสวรรค์ ผมตอบไม่ได้ว่ารักเจเรมี่ที่ตรงไหน ตรงที่เขาไม่เรื่องมาก ไม่จุกจิก ไม่ขี้บ่น พร้อมจะยืนข้างผมเสมอ หรือเพราะโดยรวมแล้วเขาทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ
เจตต์บอกว่าถ้าผมต้องการความซื่อสัตย์ เห็นทีผมต้องเอาความรักเข้าแลก
ผมจุมพิตบนศีรษะ นั่นเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมเมื่อคืนแม้อีกฝ่ายจะร้องขอผมก็หักห้ามไม่ให้ตัวเองทำตามใจและปล่อยให้ความสัมพันธ์ของเรากลายเป็นเพียงผิวเผิน ไม่ต่างกับผู้ชายทั่วไปและเซ็กซ์แก้เหงาของเจเรมี่ที่ผ่านมา
เสียงโทรศัพท์สั่นบนโต๊ะไม้โอ๊คขัดเงาข้างเตียงดังขึ้น เรียงผมให้ผละจากคนในอ้อมแขนคว้ากดรับสายด้วยความคุ้นชิน ผมมีเบอร์สี่เบอร์ สองเบอร์ให้เจตต์ถือ หนึ่งเบอร์สำหรับติดต่องาน และอีกเบอร์เป็นเบอร์ส่วนตัวที่น้อยคนนักจะรู้ เบอร์สุดท้ายนั้นมักจะถูกวางไว้ในที่ที่ใกล้มือ ไม่ต้องพิจารณาก็พร้อมสนทนาไม่ว่าปลายสายที่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
[ไอ้ศิ วันนี้อยู่บ้านไหม]
“อืม อยู่” ผมตอบเสียงแห้ง ขมวดคิ้วลงเมื่อพยายามนึกว่าเสียงคู่สนทนาเป็นใคร “ไอ้เอื้อ”
[เออ กูมีของจะให้ดู ปุณณ์อยู่ด้วยหรือเปล่า จะซื้อขนมไปให้]
“มีนจะพาไปสวนสัตว์ ที่โรงเรียนมีวรรณกรรมแฮปปี้คุณยีราฟ ต้องพาลูกไปถ่ายรูปกับยีราฟไว้ไปเล่าให้เพื่อนฟังที่โรงเรียน”
[การบ้านเรอะ]
“เออ เสริมสร้างความสัมพันธ์ในครอบครัว”
[มึงไม่ไปด้วยล่ะ] ปลายสายหยันอย่างคนรู้ทัน ไอ้เอื้อเป็นเพื่อนผมตั้งแต่มัธยม ช่วงมหาวิทยาลัยก็ถูกส่งไปเรียนที่อังกฤษด้วยกัน ที่บ้านมันเป็นข้าราชการตำรวจตั้งแต่รุ่นปู่ ส่วนตัวมันเองเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของครอบครัว
“อย่ากวนตีน จะเข้ามาเมื่อไหร่ก็มา เย็นๆ อาจจะออกไปหาหลิน”
[เออ ไว้เที่ยงแล้วกัน คิดไว้เลยว่ามึงจะเลี้ยงอะไรกู ของที่เอาไปให้นี่มึงประทับใจแน่]
“เอามาเหอะ” ผมตอบ ก่อนคำรามเสียงต่ำ “อย่าเอาเด็กมาส่งเหมือนคราวที่แล้วก็พอ”
[โอ๊ะ แปลว่าตอนนี้นอนกกเด็กอยู่ใช่ไหม โอเค ไม่กวนแล้ว เชิญมึงฟัดเมียต่อไปเถอะ แล้วเจอกัน]
หลังตัดสาย ผมขยับตัวโอบกอดคนบนเตียงจากทางด้านหลัง จูบเบาๆ ที่หัวไหล่ กลิ่นกายของเจเรมี่เป็นกลิ่นเฉพาะ หอมติดจมูก เวลานอนเขามักจะสวมเสื้อกล้ามตัวเขื่อง แขนลึกกว้างจนเหมือนเปลือยเปล่าไปเกือบครึ่ง ผมไล้มือแทรกเสื้อสีขาว แตะกล้ามเนื้อคนหลับด้วยปลายนิ้ว เมื่อเกิดเสียงคำรามอย่างขัดอกขัดใจก็ชะงักงันชั่งใจว่าจะรบกวนฝันดีของคนหลับดีหรือไม่ สุดท้ายเมื่อเห็นใบหน้ายามนิทราแล้วดูอิ่มเอมกว่าหัวค่ำเมื่อวานผมก็เพียงบรรจงจูบที่หน้าผาก ก่อนผละออกให้เจเรมี่จมอยู่ในฝันหวานต่อไปโดยไม่รบกวน
.
.
“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก”
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าก่อนวงแขนขาวจะโอบมาจากเบื้องหลังและประโยคนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เกิดขึ้นก่อนจะรับรู้ได้ว่าเป็นเจเรมี่ เด็กหนุ่มลูกครึ่งโน้มตัวผ่านโซฟามาจูบข้างแก้มเป็นการทักทายก่อนผละออกเพื่อเดินอ้อมมานั่งข้างกัน กาแฟดำของผมเย็นชืด วางไว้บนโต๊ะกระจก แต่คนมาใหม่กลับยกขึ้นดื่มทั้งที่เหลือเพียงครึ่งแก้วด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่รู้ว่ารสมันกร่อยเกินจะดื่มรับวันใหม่ เรียกได้ว่าเป็นเชฟที่ลิ้นจระเข้ที่สุดเท่าที่เคยรู้จักทีเดียว
“เห็นหลับสบาย เลยไม่อยากกวน”
“วันนี้คุณไปรับปุณณ์หรือเปล่า”
“ไม่ไป” ผมตอบซ้ำอีกครั้งจากเมื่อเช้า แต่สรุปเป็นประโยคสั้นๆ “แม่เจ้าปุณณ์พาไปสวนสัตว์”
“ปุณณ์ชอบเหรอ”
“ไม่รู้สิ ไม่เคยพาไป” ผมเลื่อนสายตาตามปลายนิ้วที่เลื่อนหน้าจอไอแพดเพื่ออ่านข่าว เสียงของแก้วเซรามิคกระทบกับจานรองดังขึ้นเบาๆ เมื่อเหลือบตาขึ้นมองก็พบว่ามันพร่องไปจนเกือบหมด “หิวก็บอกแม่บ้านให้ไปเตรียมมื้อเช้าให้ ปกติฉันดื่มแค่กาแฟเลยไม่มีอะไรให้กิน”
“ผมเข้าไปเล่นในครัวคุณได้หรือเปล่า”
“ได้ แต่ถ้าอยากกินอะไรก็มีแม่บ้านทำให้” ผมย้ำเป็นข้อมูลอีกครั้ง แต่คนถามไม่สนใจ เจเรมี่ลุกจากโซฟาหายเข้าไปในครัว กลับออกมาอีกทีพร้อมขนมปังทาแยมสองแผ่นพร้อมนมอีกหนึ่งกล่อง
“พอมีของสดในครัว ไว้ผมทำมื้อเที่ยงนะ”
“เดี๋ยวมีเพื่อนฉันมาด้วยอีกคน” เป็นคนที่เจเรมี่รู้จัก อันที่จริงแล้วไอ้เอื้อก็เคยเล็งเด็กผมไว้เหมือนกัน ผิดตรงที่ตบมือข้างเดียวไม่ดัง พยายามได้สองวันไม่เห็นวี่แววว่านักเรียนเชฟจะมีปฏิกิริยาก็ยอมล่าถอยไปแต่โดยดี เจเรมี่ไม่ใช่คนเรื่องมากเกี่ยวกับบริบทบนเตียง แต่ถ้าเลือกได้เห็นทีเจ้าตัวจะชอบเป็นฝ่ายถูกกระทำมากกว่า ซึ่งไอ้เอื้อสอบตกข้อนี้ไป “จำเอื้อได้ไหม”
“พี่เอื้อ ตัวเล็กๆ ป้อมๆ น่ะเหรอ”
“อืม มันนั่นแหละ”
“โอเค ผมจะได้คิดเมนูเผื่อ เขาไม่กินเผ็ด จำได้”
ผมพยักหน้า ก่อนเบาะโซฟาจะยวบลงอีกครั้งเมื่อเด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งข้างกัน เขากัดขนมปัง สลับกับดูดนมกล่อง ส่วนสายตาจับจ้องตรงมายังโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้
“นี่นมของปุณณ์” ผมตอบพลางถอนหายใจ แต่คนฟังก็ยังคงดูดต่อไม่สะทกสะท้าน “ปกติกินยี่ห้อนี้เหรอ”
“อะไรก็ได้ ผมไม่เรื่องมาก”
“คราวหน้าถ้าแวะซุปเปอร์จะซื้อมาเผื่อแล้วกัน”
“ยังไงวันนี้ปุณณ์ก็ไม่มาอยู่แล้ว” จริงของเจเรมี่ว่า “ไว้ผมซื้อมาคืนวันหลัง”
“กินไปเถอะ”
ผมใช้ปลายนิ้วจับผมที่ร่วงลงมาจากหนังยางที่เด็กหนุ่มใช้มัดจุกเพื่อทัดหู ตากลมสีอ่อนยังคงมองตรงไปไม่มีแววไหวหวั่น เขายังอยู่ในชุดนอนเหมือนเดิม ชันเข่าทั้งสองข้างบนโซฟาให้กางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้นร่นลงมาจนถึงขาอ่อน เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงและสีผิวที่สว่างกว่าปกติเกือบเท่าตัว ผมวางมือลงบนผิวนุ่ม ลูบไล้ขึ้นลงจนเกิดเสียงคำรามจากเจ้าของขาเนียน
“เช้านี้ต้องเข้าไปที่ร้านหรือเปล่า”
“ไม่ต้อง” เขาเว้นจังหวะเพื่อหายใจเข้าก่อนเล่า “ผมโทรเช็กของกับพี่กบแล้ว แต่ค่ำๆ ว่าจะเข้าไปสักพัก อู้มากจะโดนไล่ออก”
“หืม เป็นเจ้าของร้านยังโดนไล่ออกกับเขาได้เหมือนกันเรอะ”
“ชื่อผมก็จริงแต่เงินทุนส่วนใหญ่มาจากพี่จิ๊บ ถ้าพูดให้ถูก ผมเป็นแค่หุ้นส่วนหนึ่งในสามเท่านั้นเอง”
“แต่ก็เห็นนายดูแลร้านคนเดียวตลอด”
“พี่ๆ ผมยกเงินก้อนให้ ส่วนผมเป็นคนลงแรง แต่ถึงจะบอกว่ายกให้ ทั้งร้านเป็นของผม ลึกๆ ก็รู้อยู่ดีว่าไม่ใช่ของตัวเองทั้งหมด” เสียงฟังอู้อี้เมื่อเจ้าของปากสีสดเคี้ยวเอาแต่ขนมเต็มปาก “ถ้าปล่อยร้านเจ๊งคงต้องกลับไปเด็กน้อยของพี่จิ๊บอีก ไม่เอาด้วยหรอก”
ผมก้มลงไปจูบที่หัวไหล่เปลือย เด็กหนุ่มลูกครึ่งสะดุ้งตัวเล็กน้อย ตากลมหลุบลงต่ำ ร่างกายของเจเรมี่เกิดปฏิกิริยาง่ายเหลือเกิน เขางอตัวลง ปัดป่ายมือผมไม่ให้ระรานจนหักห้ามอารมณ์ไม่ไหว
“เดี๋ยวเพื่อนจะมาไม่ใช่หรือไง” ผมครางรับ ยอมผละมือมาโอบรอบบ่ากว้างแทน “นี่...หลังจากเลิกกันไป คุณได้นอนกับพี่เอื้ออีกหรือเปล่า”
“ทำไมเรียนฉันว่าศิ แต่เรียกไอ้เอื้อว่าพี่ล่ะ”
“ก็พี่เอื้อเรียกแทนตัวเองว่าพี่ ส่วนคุณเรียกแทนตัวเองว่าฉัน” ริมฝีปากคนพูดยื่นออกมาเล็กน้อย “เจ้ายศเจ้าอย่าง”
ผมหัวเราะในลำคอกับคำค่อนขอด อาจจะจริงอย่างที่เจเรมี่ว่า ระหว่างผมกับคนอื่นค่อนข้างเว้นระยะห่างไว้พอประมาณ แต่ถ้าเทียบกับทุกคนแล้วกับเด็กนี่ก็เป็นคนรักที่มีระยะห่างน้อยที่สุด และเป็นคนที่ผมต้องการจะใกล้ชิดมากกว่าคนไหนๆ
“กลัวอะไร” ผมถาม มองลึกลงไปในแววตา
“ไม่ได้กลัว” เจเรมี่แย้ง แต่เปี่ยมไปด้วยความสั่นไหว “ผมควรจะรู้จากคุณว่าหลังจากเราเลิกกันคุณติดต่อกับพี่เอื้อลักษณะไหนไม่ใช่เหรอ ไม่รู้สิ ก่อนหน้านี้คุณก็เคยมีเซ็กซ์กับเขา แล้วนี่ยังติดต่อกัน แถมมาหาที่บ้านอีก”
“เรื่องที่ฉันเคยนอนกับมันนั่นก็นานมาแล้ว มันพูดแค่เพราะต้องการดิสเครดิตเท่านั้นเอง”
“เชื่อไหมว่ามันได้ผล” เขาเหลือบตามองผม ก่อนหันกลับไปที่จอโทรทัศน์อีกครั้ง “ผมแทบบ้าที่รู้ว่าคุณสองคนไม่ใช่แค่เพื่อนกัน ซ้ำร้ายยังต้องมารู้จากคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนตัวเองอีก”
“ตั้งแต่มัธยม ไม่เอาน่า ใครๆ ก็มีช่วงอยากรู้อยากลองกันทั้งนั้น หลังจากที่ต่างคนต่างมีแฟนกันไปก็ไม่ข้องแวะกันแบบนั้นอีกเลย จะใส่ใจทำไม ฉันต่างหากที่ต้องกังวล มันจ้องจะงาบนายตลอดเวลา”
เพราะเจเรมี่มีหน้าตาที่สวรรค์ปั้นให้ มีรูปร่างที่สวยงาม ไหนจะนิสัยตรงไปตรงมา ผมกับไอ้เอื้อก็มีรสนิยมชอบคนนิสัยคล้ายกันเสียด้วย ดังนั้นแม้ว่าเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่อยู่ที่ไทย ทันทีที่เจอเจเรมี่เราก็พุ่งเข้าใส่โดยไม่ลดราวาศอก ผมเป็นต่อหลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือไอ้เอื้อมันมีโอกาสได้เจอเจเรมี่หลังผมไปหนึ่งวันเต็มๆ
เขายื่นปากแทนคำเถียง และผมก็จัดการงับด้วยฟันเรียงของตัวเองเชิงหยอกล้อ ก่อนเสียงกระแอมไอดังขึ้นขัดจังหวะ เมื่อปรายหางตาไปยังแหล่งกำเนิดก็เห็นคนสนิทกระชับเสื้อสูทสีดำสนิทของตัวเองหน้าประตู แววตาคู่นั้นหลุบลงต่ำอย่างคนรู้งาน
“คุณเอื้อโทรมาครับ”
“มันว่าไง”
“บอกว่าจะเข้ามาก่อนเที่ยงสักชั่วโมง”
ผมเหลือบตามองนาฬิกา ถึงเวลาไล่เด็กในอ้อมแขนให้ไปอาบน้ำและแต่งตัวให้เรียบร้อยกว่านี้ “ขึ้นไปจัดการตัวเองเสีย แล้วค่อยลงมาทำครัว”
“ผมไม่อยากหัวเหม็นไปทั้งวัน ทำกับข้าวเสร็จแล้วค่อยไปอาบ”
“ไม่ได้” ผมดุ ไล่เรียงสายตาตั้งแต่หัวยุ่งๆ จรดปลายเท้า เจเรมี่อยู่ในชุดที่ล่อแหลมเกินไป ถ้าไอ้เอื้อมาเห็นในสภาพนี้ไม่ดีแน่ “อย่าดื้อ”
“ทำไมต้องสั่งไปเสียทุกเรื่อง”
“ทำไมต้องขัดไปเสียทุกเรื่อง” เมื่อโดนย้อนคู่สนทนาก็คำรามในลำคอ บางทีผมก็ชอบที่เขาดื้อดึงเหมือนลูกแมวจอมพยศ และทุกครั้งที่ปราบพยศได้ก็เก็บมันเป็นความภาคภูมิใจเล็กๆ ที่ยากจะอธิบาย
เจเรมี่เดินปึงปัง หายขึ้นไปชั้นบน โดยมีสายตาของผมไล่หลังไม่ห่าง เจตต์กระแอมไออีกครั้งเพื่อเรียกให้ละสายตาแล้วพูดธุระส่วนตัว “ผมมีเรื่องจะแจ้งคุณศิอีกเรื่อง”
“ว่ามา”
“ลลดากับมาร์ที่ดูแลเรื่องหุ้นของคุณสินรู้จักกัน”
ผมจรดปลายนิ้วลงบนริมฝีปาก ลูบไปมาพลางพิเคราะห์พิจารณา “ไซด์ไลน์จะไปรู้จักกับมาร์ได้ยังไง”
“มาร์ชื่อนัชชาครับ” เจตต์ตอบ เว้นจังหวะครู่หนึ่งก่อนรายงานข้อมูลที่ให้สืบหา “นัชชาเป็นพี่สาวต่างแม่ของลลดา ทั้งสองคนไม่ค่อยลงรอยกัน หลังจากพ่อเสียชีวิต นัชชาก็ออกจากบ้านไม่ติดต่อใครอีก ทิ้งให้ลลดาหาเงินเลี้ยงครอบครัวด้วยตัวเอง ทุกครั้งที่กรอกประวัติส่วนตัวนัชชาจะบอกว่าตัวเองเป็นลูกสาวคนเดียว ไม่มีพี่น้อง”
“ใช้นามสกุลเดียวกันกับหลินหรือเปล่า”
“เปล่าครับ นัชใช้นามสกุลแม่ตั้งแต่แรก ส่วนแม่จริงๆ ตายไปนานแล้ว ผู้กองบอกว่าตามสำนวนเป็นอุบัติเหตุ แต่เจ้าตัวยืนยันว่าแม่ของหลินเป็นฆาตรกร”
“เป็นเรื่องบังเอิญที่ฟังดูประหลาด”
สมมติฐานที่ว่ามาร์ หรือนัชชาจะยุให้สินโอนหุ้นที่มีให้หลินมีความเป็นไปได้มากกว่านี้ถ้าทั้งสองไม่มีทีท่าว่าเกลียดกันถึงขั้นยอมให้น้องสาวต่างมารดาทำไซด์ไลน์ทั้งที่คนพี่ก็มีหน้าที่การงานดี
ถ้าไม่พูดว่าใจดำ ก็ไม่รู้ว่าควรใช้คำว่าอะไร
ขณะเดียวกันก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่าหากนัชชารู้แน่ชัดว่าแม่ของหลินเป็นคนฆ่าแม่ตัวเองแล้ว ที่ปล่อยให้น้องตัวเองทำงานเป็นไซด์ไลน์นั่นก็สาสมกันดี
“อ้อ ที่วันนี้ไอ้เอื้อจะเข้ามาหา มันบอกว่ามีหลักฐานเพิ่มเติม ไม่รู้ว่าเรื่องเดียวกันหรือเปล่า”
“ไม่น่าใช่เรื่องนี้ครับ เรื่องนี้นักสืบเอกชนที่คุณศิว่าจ้างไปสืบมาได้”
“ทางตำรวจคงได้ข้อมูลอะไรบ้าง” ผมหมายถึงเรื่องที่ฝากผีฝากไข้ไว้กับเพื่อนสนิท ไอ้เอื้อกลับมาไม่กี่เดือนก็สอบทนาย ส่วนที่ให้ช่วยติดตามเรื่องคดีนั่นก็อาศัยบารมีของพ่อมันทำแบบลับๆ เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบเรื่องการตายของศุภสินปิดคดีว่าเป็นอุบัติเหตุภายในเวลาไม่ถึงสัปดาห์ ครั้นจะให้พ่อไอ้เอื้อออกหน้าสั่งรื้อคดีใหม่กลับได้รับคำตอบว่าเรื่องจบไปแล้ว รื้อคดีก็เสียเวลาเปล่า
ในประโยคนั้น และแววตาที่สื่อกลับมาแฝงความนัยบางอย่างที่ว่ามีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น เพื่อนสนิทกระซิบให้ฟังว่าพอจะมีลู่ทางให้ผมไขความลับได้บ้าง แต่บทลงโทษต้องใช้มือที่มองไม่เห็นเป็นตัวการ ระหว่างนี้พ่อมันจะคอยสอดส่องให้อีกแรง
“คุณศิจะทำยังไงต่อไปครับ”
“เดี๋ยวจิ๊กซอว์ก็ค่อยๆ ต่อตามเวลาของมัน”
“ถ้าสืบจนแน่ใจแล้วว่าเรื่องนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ จะให้คุณมีนช่วยหรือเปล่าครับ”
“ไม่รู้สิ” เอนศีรษะไปมา ได้ยินเสียงกระดูกลั่นกร๊อบ “ยังไม่ได้คิดเหมือนกัน ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากรบกวนให้เป็นหนี้บุญคุณกันอีก”
คู่สนทนารับคำ โดยลำดับแล้วเจตต์สนิทสนมกับศุภสินมากกว่าผม เจ้านั่นอยู่ไทยมาตลอด เป็นคนอารมณ์ดี ใจปล้ำ ช่วงที่เข้าวัยรุ่นเป็นคู่หูถึงไหนถึงกันกับเจตต์ จนเมื่อผมกลับมาแต่งงาน รับตำแหน่งเจ้าของบริษัทตามที่พ่อมอบหมาย น้องชายก็ออกตัวว่าไม่ต้องการคนติดตามอีกต่อไป
เราต่างรู้ดีว่าเจตต์เป็นคนที่ไว้ใจได้ ดังนั้นศุภสินถึงยกทั้งเพื่อนทั้งลูกน้องของตัวเองให้คอยดูแลผม มันว่าตัวเองสำมะเลเทเมาไปวันๆ เป็นมิตร รักอิสระ ไม่มีผลประโยชน์กับใคร ผิดกับผมที่ศัตรูเต็มบ้านเมือง
ถ้ารู้ตั้งแต่ตอนนั้นว่ามันมีค่าหัวมากเท่าไหร่ ผมคงไม่เอาเจตต์มาปกป้องตัวเองแน่
“เจตต์ก็อยู่เหรอ” เสียงของคนที่หายไปร่วมสิบนาทีดังขึ้น เจเรมี่ใช้เวลาอาบน้ำเร็วกว่าปกติ และเดาได้ไม่ยากว่าเพราะอะไร เขาสวมเสื้อยืดคอวีสีขาวของผม ส่วนกางเกงเป็นยางยืดขาสั้น ปรับเชือกให้เข้ากับขนาดเอวได้พอดี “กินข้าวเที่ยงด้วยกันนะ ว่าจะทำ Meatloaf ผมเห็นเนื้อบดในตู้เย็น”
“ไม่เป็นไรครับ”
“สักหน่อยเถอะ” ผมชวนซ้ำ ดึงข้อศอกเจเรมี่ให้ขยับเข้าใกล้ เส้นผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มถูกรวบไว้ด้วยหนังยางเส้นเดียว เป็นกระจุกเล็กๆ ความยาวจากรอยมัดไม่ถึง 5 เซนติเมตร มองแล้วน่ารักดี “เจ้านี่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาจากอังกฤษ”
“เดี๋ยวผมแบ่งใส่จานไปให้ก็ได้” เจเรมี่ไหวไหล่ และดูอารมณ์ดีขึ้นเมื่อเจตต์เอ่ยขอบคุณเบาๆ แม้ลูกน้องคนสนิทผมจะยังไม่เงยหน้าขึ้นมอง “เจตต์จะออกไปไหนหรือเปล่า”
“เขามีบ้านพักอยู่ด้านหลัง ไว้ฉันจะพาไป”
“โทรเรียกก็ได้ครับ ไม่ต้องลำบาก” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยเสียงเรียบ ด้านหลังเป็นที่พักของคนงานอยู่รวมกัน ถ้าไม่มีธุระจำเป็นในบ้านใหญ่เจตต์ชอบเก็บตัวอยู่ที่นั่น เขาเป็นคนสันโดษ เคยชวนมาอยู่ด้วยกันที่นี่ก็บ่ายเบี่ยง
“ผมยังไม่เคยเดินดูรอบๆ บ้านเลย มาทีไรก็อยู่แต่ในบ้านกับห้องนอน”
ผมหัวเราะ ดึงแก้มคนบ่นเบาๆ เจเรมี่มองด้วยสายตาขุ่น แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของผมก็หลบตาหนีไปที่อื่น
“ไว้ตอนเย็นแดดร่มลมตกจะพาเดินตระเวนรอบๆ”
เสียงทุ้มครางรับในลำคอ ลูบแก้มตัวเองป้อย
“ตอนนี้ไปดูพ่อครัวคนเก่งลงครัวดีกว่า”
.
.
กลิ่นหอมของอาหารเที่ยงหอมฉุยอยู่ในครัว ผมนั่งห่างออกมาที่เคาน์เตอร์บาร์ไม่ให้เกะกะ พ่อครัวหัวป่าก์สวมผ้ากันเปื้อนกับถุงมือกันความร้อนหนาเตอะทั้งสองข้าง เมื่อเตาอบเปิดออกอีกครั้ง เนื้อบดอบร้อนสีน้ำตาลแดงก็สุกพอดี เจเรมี่หยิบถาดอบออกมา คว่ำหน้าแบบพิมพ์สำหรับใส่เนื้อลงบนเขียงไม้ ใช้มีดหั่นเป็นแผ่นหนาขนาดหนึ่งเซนติเมตรโดยประมาณ
“ศิ หยิบจานให้หน่อย”
เขาใช้ผมที่นั่งอ่านข่าวในไอแพดรอ น้ำเสียงหงุดหงิดเพราะลูกมืออืดอาด ผมเดินไปหยิบจานให้สามใบ ของผม ของเจตต์ และพ่อครัว ก่อนตักมันบดในกะละมังสแตนเลสอีกใบที่เตรียมไว้ก่อนแบ่งเท่าๆ กัน
“ทำอะไรกินวะ หอมเชียว”
เสียงของบุคคลที่ถูกลืมดังขึ้น ผมถอนใจหน่ายก่อนเจเรมี่จะนึกได้ว่าจานขาดไปอีกใบ ไอ้เอื้อยิ้มค้าง เมื่อเห็นว่าคนที่มันทักว่าทำอะไรกินไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเด็กหนุ่มที่มันคุ้นเคยเมื่อหลายปีก่อน
“เฮ้ย มาได้ไง เจม”
“เจตต์ไปรับครับ” คนถูกถามถามหน้าซื่อ บุ้ยปากให้ผมหยิบจานให้เพิ่ม “พี่เอื้อเอาจานนี้ไปวางที่โต๊ะอาหารก่อนเลย เดี๋ยวที่เหลือผมตามไป ศิโทรเรียกเจตต์มากินด้วยกันสิ”
“มาแล้วมั้ง ไม่งั้นไอ้เตี้ยนี่เข้ามาไม่ได้หรอก” ผมปรายตาไปยังเพื่อนสนิท เอื้อส่งเสียงฮึ่มในลำคอเมื่อถูกเรียกด้วยชื่อรองที่ผมตั้งให้
“ยังจะปากดีใส่กู เดี๋ยวนี้มีอะไรไม่เล่าให้ฟังแล้วใช่ไหม ไม่เจอกันตั้งนาน เจมสบายดีนะ”
“ก็ไม่แย่เท่าตอนที่เพื่อนพี่ทิ้งผมอะ” เขาตอบยวน ผมมองดุแต่ไม่ได้ปรามเพราะรับจานอีกใบส่งให้เจตต์
“เจตต์กินด้วยกันสิ”
“ปกติเจตต์ไม่ร่วมโต๊ะกับเจ้านาย”
“วันนี้ผมไม่อยากให้ปกติ” เจเรมี่พูดเอาแต่ใจ ผมไม่เห็นว่าเป็นข้อเสียก็ไม่ห้าม “เดี๋ยวคุณก็คุยธุระกับพี่เอื้อ”
ลูกครึ่งตัวเล็กพูดในลำคอ ผมได้ยินชัด เผลอผุดยิ้มที่มุมปากเมื่อคิดว่าเด็กหนุ่มกำลังกลัวว่าตัวเองจะถูกทิ้งไว้กลางบทสนทนาของผมกับเพื่อน เจเรมี่เป็นแบบนี้เสมอ ไม่งี่เง่าแต่ไม่ชอบการถูกละเลย เดิมทีผมคิดว่าให้เป็นสิทธิ์การตัดสินใจของเจตต์ แต่เห็นท่าทีของเจ้าลูกแมวแล้วก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้องรับคำ
“โคตรเซอร์ไพรส์” ไอ้เอื้อไม่หยุดพล่ามแม้ทุกคนจะพร้อมหน้าบนโต๊ะอาหาร “ตอนนี้ทำอะไรอยู่ เป็นไงมาไงมาคบกับไอ้ศิอีกแล้ว”
“ผมทำร้านอาหาร ร้านเล็กๆ เป็นผับแอนด์เรสเตอรองค์”
“โอ้ ก็ไปเรียนเชฟมานี่เนอะ แล้วคำถามหลังล่ะ”
เจเรมี่ไม่ตอบ จิ้มมีทโลฟต์ในจานเข้าปาก ไอ้เอื้อเห็นทีท่าไม่สบอารมณ์นักก็ละความสนใจมาถามผมแทน “มึงไปหลอกอะไรน้องมา”
“ต้องบอกด้วยเหรอ”
“เจม ไอ้ศิมันหนีเรามาแต่งงาน มีลูกแล้วด้วย”
“คิดว่าพามาอยู่บ้านแบบนี้น้องมันจะไม่รู้เลยหรือไง”
เพื่อนสนิทเคี้ยวฟัน ยังไม่ละความพยายาม “ตอนที่เลิกกับเมียมันก็หิ้วเด็กมานอนด้วยตั้งหลายคน”
“หยุดได้แล้ว ไม่ต้องเสี้ยม” ผมพรูลมหายใจออกทางจมูก “กูสารภาพไปหมดแล้ว”
“โห แล้วยังให้อภัยมันอีกเหรอ”
“เปล่าครับ” เจเรมี่ตอบ หั่นมีดไปบนเนื้อบดเชื่องช้า “อยู่ระหว่างพิจารณา”
“แต่ก็มาอยู่บ้านมันแล้ว”
“โดนบังคับ” เด็กหนุ่มตอบ ไม่เชิงเสียทีเดียว ถ้าเป็นช่วงแรกๆ ผมยอมรับโดยไม่มีข้อโต้แย้งว่าฝืนใจอีกฝ่าย พักหลังเปลี่ยนไปแล้ว ผมรู้สึกว่าเจเรมี่สบายใจเสียด้วยซ้ำที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน
“กูว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้” ไอ้ตัวยุยังสบถไม่เลิก มันหั่นมีทโลฟท์เข้าปากคำแรกเสียทีหลังจากชวนเด็กของผมคุยอยู่นานสองนาน “อร่อยมากเลยน้องเจม”
พ่อครัวไม่ขอบคุณ หรือปฏิเสธถ่อมตัว กินอาหารของตัวเองเงียบพอๆ กับลูกน้องคนสนิทของผม เจตต์เหลือบตามองมา เขานั่งตรงข้ามกับเจเรมี่พอดี
“เจตต์ล่ะ พอกินได้ไหม” พ่อครัวถาม เมื่อเงยหน้าขึ้นลูกน้องของผมก็เป็นฝ่ายหลบสายตา
“อร่อยครับ”
“ถ้าอยากกินอะไรบอกผมได้นะ ไว้จะชวนศิไปซื้อของเข้าครัว” ริมฝีปากสีอ่อนเจื้อยแจ้ว งับเนื้อบดขนาดพอดีคำด้วยฟันเรียง เจตต์รับคำ และเหลือบตามองคนของผมอีกครั้ง
คราวนี้ผมยื่นมือไปวางบนศีรษะเจเรมี่ มองดุไปยังลูกน้องคนสนิท ไม่ต้องเอ่ยปากเจตต์ก็รับรู้ว่าผมไม่ชอบให้เขามองเจเรมี่บ่อยเกินความจำเป็น ไอ้เอื้อเงยหน้าขึ้นมาเห็นท่าทีเหมือนจงอางหวงไข่ก็กระแอมไอชวนเปลี่ยนเรื่องคุย
“เออ นี่ของที่กูจะเอามาให้” คนพูดหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลในกระเป๋าหนังหลุยวิคตองก์ของตัวเองส่งมา ไม่จ่าหน้าซอง แต่ติดกาวแน่นหนา “ลองเอาไปดูแล้วกัน จิ๊กมาให้ได้เท่านี้”
“ฝากขอบคุณพ่อมึงด้วย”
“หน็อย ทีกับกูล่ะไม่มีสักแอะ ฝากถึงแต่พ่อ”
ผมไหวไหล่ เหลือบตามองเจเรมี่ ไม่รู้ว่าขัดใจอะไร จู่ๆ ก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์อีกแล้ว ยกมือขึ้นบีบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ เด็กหนุ่มก็ค้อนควัก
“มีความลับ” เขาพูดเสียงอู้อี้ เรียกเสียงหัวเราะจากแขกร่วมโต๊ะอาหารร่วน ไอ้เอื้อยักคิ้วให้เจเรมี่ ช่วยแก้ตัวด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“เรื่องงานน่ะเจม คนอย่างไอ้ศิถ้าได้เรามาแล้วไม่มองใครแล้วแหละ”
แก้มขาวขึ้นสี จิ้มอาหารเข้าปากถี่จนแทบไม่ยอมเสียเวลาเคี้ยวให้ละเอียดแก้เก้อ
TBC
เรื่องนี้มีกฏว่า ใครรักก่อนแพ้
อิอิ
#กลพยัคฆ์
-
ศิแพ้ตั้งแต่เริ่มเกมแล้วค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสินกันแน่ ดูท่าทางจะสีเทาค่อนไปทางดำปี๋แน่ๆ เลย
-
อ้าวงี้คุณศิก็แพ้แล้วสิคะ 55555 อ่านตอนนี้แล้วเราบวก1 ให้คุณศิค่ะ
ปกติหมันไส้นางมากๆ แต่อ่านตอนที่พูดถึงเจมแล้วแบบ แอร๊ยยย ทำไมมันอบอุ่นหล่ะ
ตอนที่แล้วแอบสงสัยในความจริงใจของศิฑา แต่พออ่านเจอว่ารักก็ยอมแล้วค่ะ (เชื่อคนง่ายจริงหล่อน)
ส่วนตอนนี้เจมเขินน่ารักมากเลย แงงงง
เรื่องคดีความก็น่าสนใจค่ะลุ้นๆ รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
ศิแพ้อะดิถ้างั้น
สืบเรื่องสินอาจจะเจอตอใหญ่เลยก็ได้นะ ดูลึกลับมาก
เจมหนูคิดจะทำอะไรป่าวลูก เรียกหาเจตต์ตลอดเลยนะ
-
เจมเป็นเด็กน่ารักนะเนี่ย ใครๆก็เอ็นดู แต่ก็เรียกร้องความรัก หึหึ พี่ศิก็ไม่พูดอะไร ใครจะรู้
-
ศิ เปิดใจ รักชอบเจมจริง เข้าใจตัวตนเจมกว่าใคร :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เปิดใจให้เจม เจมก็ให้กลับอยู่แล้ว
ศิ ให้ความผูกพัน เห็นความสำคัญของเจม ถูกจุดเลย
เจมชอบเด็ก ยิ่งถ้าได้เลี้ยงดูเอง คงเต็มที่
สิน ทำไมมีค่าหัว ทั้งที่ออกจากการคุมงาน
เจตต์ ซื่อสัตย์ ซื่อตรงมาก กับทั้งสิน ทั้งศิ
เจม บริการดูแลให้ความสนิทสนม คงไม่คิดไรกับเจมนะ
ศิ รักเจม หวงเจมมากๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่เจตต์นี่ หลบตาบ่อยไปนะ คิดไรป่ะเนี่ย??
-
คงแพ้ตั้งแต่เริ่มเกมแล้วล่ะศิ
-
อยากให้เจมมีความสุข
-
ศิก็แพ้ซ่ะนะ55555555
-
บรรยากาศอบอวลด้วยกลิ่นอายความรักแล้วละ
-
แบบนี้เสมอสิคะเนี่ย
เพราะรักกันอยู่แล้วแต่การแสดงออกน้าตีมากทั้งคู่ 55555
-
ตามมาอ่านค่าาา
-
เอ็นดู ขอพี่เจมกลับบ้านที่นึงค่ะ
คุณศิฑาอย่าแสดงความเป็นเจ้าของออกนอกหน้าให้มากค่ะ น้องหมั่นไส้!!!!! :m16:
-
เจเรมึ่น่ารักอ่ะ แล้วก็ขี้อ่อยด้วย กับเจตต์นี่ตั้งใจป่ะหรือแค่อัธยาศัยดี :hao6:
เรื่องสินนี่เริ่มมีอะไรละ สังหรณ์ว่าน่าจะเกิดปัญหาบางอย่างในอนาคตรึเปล่า?
คุณศิก็...ถ้าจะรักจะเอาเขามาอยู่ด้วยก็ขอให้เสมอต้นเสมอปลายแล้วกันนะ :katai2-1:
รออ่านต่อ สองคนนี้เอะอะจับเอะอะจูบตลอด :hao7:ชอบบบบบบบบบ
-
:pig4: :pig4:
-
ขอดูศิไปนานๆก่อน #ทีมนุ้งเจม
-
โว้ยยยยยย พี่ศิมัวเป็นคนแก่ชอบวางมาดจังค่าาาา
น้องเจมน่ารัก ทวงน้องเจมคืนจากพี่ศิได้มั้ยยย
-
แพ้ทั้งคู่ ต่างคนต่างรักกัน 5555
-
แพ้ทั้งคู่แหละ ก็รักกันนี่นา
-
น่ารักกก
แพ้ก้อแพ้เหอะ
ถ้จะลงเอยด้วยรักหนะ
-
ศิแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้วงานนี้ 555
-
ทำไมรักแล้วเพิ่งตามกลับบ้านล่ะค่ะสิ หายไปตั้งนานจนลูกโตนะ
-
รู้แหละว่ารัก แต่ก็กลัวอยุ่ดี
ไม่อยากถูกทิ้งแล้ว
#สถาปนาตัวเองเป็นเจม เรียบร้อยแล้ว
-
เจมเจมน่ารักจังเยยยย น่ารักจนไม่อยากยกให้คุณศิ หึ ถึงจะทำมาเป็นพูดดีก็ยังคงหมั่นไส้อยู่ดี ไม่มีเสื่อมคลาย :katai3:
-
พี่ศิแพ้ เพราะรักน้องไปเรียบร้อยแล้ว แต่น้องเจมเราเนี้ย ยังรักพี่แซคอยู่เลย จริงๆ เราอยากให้เจมได้กับแซคนะ แต่พี่ธามเราจะเอาไปไว้ไหนล่ะ เฮ้อๆๆๆๆ เพ้อเจ้อ มากกก
-
เชียร์ เจมxแซค ได้ป่ะ5555555 :z6:
-
:pig4: :pig4:
-
o13
-
โฮยยยยยยยยย อบอุ่นกำลังดีเลยยยย ชอบบบบบบบบบ
เจตต์จะไม่ได้เป็นตัวแปรสำคัญในอนาคตใช่มั้ยยยยย :katai1:
จริงๆถ้าจำไม่ผิด ใหญ่ จากรักเร่ ก็เปิดร้านอาหารนี่ แถมไปเรียนต่างประเทศด้วย คงไม่ได้รู้จักกันใช่มั้ย555555 แต่ใหญ่นี่ไปเรียนทำอาหาร หรือไปเรียนอย่างอื่นแล้วทำงานพิเศษร้านอาหารนะ ลืมแล้ว 55555 ว่าแล้วก็คิดถึงเลย
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ปกตินี่จะไม่ชอบคอนเซ็ปต์ใครรักก่อนแพ้
แต่สำหรับนิยายคุณเวสต์เรายกเว้นค่ะ55
ทีมคุณศินะ แต่ก็เอ็นดูเจม
เอาเป็นว่าลับคมกับไปแบบนี้เรื่อยๆนะ
ตอนนี้ชอบคำของเจตต์นะ
"หากต้องการความซื่อสัตย์ ต้องเอาความรักเข้าแลก"
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอค่า
-
:pig4: :L1:
-
เจมน่ารักเกินไปแล้วว :ling1: :ling1: :ling1:
ชอบความที่ไม่งอแง แต่ไม่อยากถูกทิ้ง
ความเจมนี่มันโง้ยยยยย
เข้าใจทำไมศิถึงแพ้ทาง ดูน่ารักมากกก
แถมตอนทำอาหารนั่นอีกก
เจตต์นี่แอบหวั่นไหวกับเจมส์บ่นิ
ไม่เอานะะ ห้ามมม !! o12 o12
เขินเวลาเจมส์เรียกคุณศิฑาว่า ศิ
ดูใกล้ชิด ดูแฟนนน ดูเหมาะสม :heaven :heaven :heaven
-
ใครจะแพ้ไม่รู้ แต่เราแพ้มาม่าค่ะ ><
-
CH.9 Deep inside
Jeremy
จะบอกว่าผมไม่รู้ว่าพี่เอื้อคิดยังไงกับผม ก็ดูเป็นเรื่องโกหกเกินไปหน่อย
ทั้งสายตา ทั้งน้ำเสียง และคำพูด ทุกอย่างตีความได้อย่างเดียวว่าเขาพึงพอใจในตัวผม มันชัดเจนตั้งแต่สมัยที่อยู่อังกฤษ แต่ในสายตาตอนนั้นผมมีแค่ศิฑา กระทั่งท้ายที่สุดเขาขุดเรื่องที่เคยนอนกับคนรักผมเมื่อครั้งยังเด็กมาเล่า ผมโกรธแทบบ้า โกรธศิฑาก็ใช่ แต่โกรธพี่เอื้อมากกว่า ผมไม่ชอบคนเล่นนอกเกม ปากบอกว่าชอบแต่กลับเอาเรื่องของเพื่อนสนิทมาทำร้ายคนที่ตัวเองชอบ คบไม่ได้
กระนั้น ศิฑาก็ยังยืนยันว่าเอื้อการุณย์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและคงไม่เลิกคบง่ายๆ ต่อให้เขาแย่งผมไปก็ตาม
“ยังไม่หายหงุดหงิดอีกเหรอ”
ลูกค้ากิตติมศักดิ์ของวันเอ่ย ยกแก้วเบียร์ดำขึ้นดื่ม สายตายังไม่ละจากจอไอแพดสักนาที ดนตรีสดขึ้นเล่นแล้ว วันนี้ร้านแน่นขนัด อาจเป็นเพราะช่วงสิ้นเดือน ความหงุดหงิดของผมกรุ่นที่รู้ว่าพี่เอื้อจะมาหา แต่บ่มเพาะด้วยบทสนทนาที่รู้กันสองคนบนโต๊ะอาหาร แม้เจตต์จะนั่งอยู่ด้วย บางครั้งผมก็อดคิดไม่ได้ว่าตำแหน่งของตัวเองเป็นคนนอก ไม่ใช่คนรักของเจ้าของบ้านอย่างที่ศิอยากให้เป็น
“ว่าไง ใจคอจะไม่พูดจริงๆ หรือไงว่าฉันทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า”
ผู้ชายตรงบาร์ถามซ้ำ ถัดจากเขาด้านซ้ายเป็นที่ว่าง ส่วนฝั่งขวาลูกค้าผู้หญิงสวมเกาะอกสีดำจับจองไว้ ผมผ่อนลมหายใจ ปีนขึ้นนั่งบนเก้าอี้อีกฝั่งกับคนถาม
“ผมไม่ชอบพี่เอื้อ”
ศิฑาเลิกคิ้ว เหลือบตาขึ้นมองผม “มันไปทำอะไรให้ไม่ชอบใจ”
“ไม่มีอะไร ผมแค่ไม่ชอบ”
“มันเป็นคนปากไม่ดี กวนตีน แต่ไม่มีอะไร” เขาพูดด้วยท่าทีสบายๆ “อย่าไปถือสามันเลย”
“พูดได้ ก็เพื่อนคุณนี่”
“ใช่ เพราะมันเป็นเพื่อนฉันถึงไว้ใจได้” สายตาคู่นั้นทอดมองมา มีร่องรอยขบขันซ่อนอยู่ “ฉันอยู่ในแวดวงแบบนี้คิดว่าจะเอาคนที่ไว้ใจไม่ได้มาไว้ข้างตัวจริงๆ เหรอ”
“ไม่รู้ ผมไม่ชอบ แล้วที่ส่งซองอะไรนั่นให้กันอีก”
“ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องงาน มานี่ซิ” เขาเรียก แต่ผมยังทำหน้าปั้นปึ่งอยู่หลังบาร์ ร้านอาหารเปิดได้สองชั่วโมง ศิฑามานั่งที่นี่ตั้งแต่ก่อนร้านเปิดที่ผมต้องตรวจเช็กความเรียบร้อยและเน้นย้ำว่าจะนั่งรอรับผมกลับ
“ลูกน้องผมเยอะ” ไอ้เป๊กยังลอบมองศิฑาด้วยความระแวดระวัง ส่วนพี่กบไม่ใส่ใจ เอาเวลาไปจัดการกับลูกค้ามากเรื่องมีประโยชน์กว่า “คุณก็รู้ว่าต่อหน้าลูกน้องต้องวางตัวยังไง”
“งั้นยกผลประโยชน์ให้แล้วกัน” แสงสีสลัวของร้านสาดส่องให้เห็นเสี้ยวหน้าของศิฑา เขายักยิ้มที่มุมปากข้างหนึ่ง เท้าคางลงกับมือที่ตั้งฉากบาร์คล้ายจะพูดว่าเดี๋ยวได้มีจัดการกันทีหลัง
“เบียร์หมดแล้ว จะเอาอะไรเพิ่มหรือเปล่า”
“ขอพอลลาเนอร์”
“จะให้เรียกเจตต์มารับไหม”
“นายขับก็ได้” วางกุญแจรถคันโปรดให้ ผมหันไปสั่งพี่กบให้ยกเบียร์นอกมาเสิร์ฟ “ไม่ดื่มด้วยกันจริงๆ เหรอ”
“ไม่ล่ะ จะได้ขับรถไง”
“ถ้าอยากดื่มตามเจตต์มา”
“ไม่อยาก” ผมปฏิเสธ น้อยครั้งเหลือเกินที่เราจะได้อยู่กันเพียงลำพัง ศิฑาพยักหน้าก่อนแก้วเบียร์ทรงสูงจะยกเสิร์ฟพร้อมกับแกล้มอย่างดี ผมมองหน้าเขา ครู่หนึ่งก็ถอนหายใจ นึกถึงภาพของศิฑาเมื่อครั้งแรกที่พบกันแล้วช่างแตกต่างกับตอนนี้เหลือเกิน ความสุขุมเป็นนิสัยตั้งต้น แต่ที่ดูเป็นผู้ใหญ่จนน่าแปลกใจเพิ่งรู้สึกเมื่อเจอกันครั้งที่สอง
ในขณะที่ผมเหมือนเดิมแทบทุกอย่าง คิดอะไรตื้นๆ รักสนุกไปวันๆ แต่ศิฑากลับเติบโตแบบก้าวกระโดด อาจเป็นเพราะหน้าที่ที่เจ้าตัวแบกรับเต็มบ่า หรืออะไรก็ตาม กระนั้นก็ไม่ปฏิเสธว่าเขาเซ็กซี่เป็นบ้า แม้แต่การมานั่งเฝ้าผมยังดูล้ำลึกมากกว่าผู้ชายคนอื่นเป็นไหนๆ
“นี่ ศิ ถามอะไรอย่างสิ เวลาจีบใครก็ไปนั่งเฝ้าเขาแบบนี้เสมอเลยเหรอ”
ชายหนุ่มไหวไหล่แทนการปฏิเสธ เขายังคงดื่มไม่หยุด ตั้งแต่ก่อนร้านเปิดกระทั่งเวลานี้
“ฉันไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น ส่วนใหญ่แค่เป็นคนที่เข้ากันได้ในเรื่องเซ็กซ์ก็พอ”
“แล้วกับผมนี่ยังไง”
“ยังให้บอกอีกเหรอ” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะราวกับตัวเองชัดเจนเสียเต็มประดา
“สรุปแค่เรื่องเซ็กซ์เหมือนคนอื่นหรือเปล่า”
“ตอนแรกก็อาจจะใช่” เขาเม้มปาก เหนือริมฝีปากบนมีหยดเบียร์เกาะพราว และจางหายไปหลังจากคลี่มันออกจากกัน “อยากเอาชนะหมอนั่นด้วย โกรธ ไม่รู้สิ เซ็กซ์กับนายมันดี มันถึงใจ อาจเพราะฉันเป็นคนเริ่มสอนนานในเรื่องนี้ ลีลาท่าทาง การออดอ้อนทุกอย่างเลยเป็นในแบบที่ฉันอยากให้เป็น”
เขาพูดหน้าตาเฉย และผมยอมรับโดยดุษณีว่าเรื่องคาวโลกีย์ที่ว่าผมเรียนรู้จากศิฑาเกือบทุกวัน ตลอดหนึ่งปีที่คบหากัน ตอนนั้นเองที่ผมเข้าใจว่ารักเขา ใช่...ผมผูกพันกับศิฑา กับเซ็กซ์ของเขา และรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ลืมตามาพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของใครอีกคน
แต่ก็นั่นแหละ เขาที่เคยอบอุ่นก็เป็นคนคนเดียวกับที่เฉดหัวผมทิ้งและทำให้อาการโหยหาความรักหวนกลับมาอีกครั้ง ยิ่งเมื่อกลับไทยด้วยสภาพเว้าแหว่งไม่สมบูรณ์แล้วเจอความใจดีของพี่แซคโอบกอดเอาไว้ ผมก็กลับไปเป็นเจเรมี่ที่ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองอีกหน แม้กระทั่งในเวลานี้ผมก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองยังคงรักแซค หรือเอนไหวไปรักศิฑา ผมปรารถนาต้องการจะเป็นคนสำคัญของใครสักคนเพื่อลืมรักแรก หรือผมอยากเป็นคนสำคัญแค่ของศิฑาจริงๆ
“ตลกที่อะไรรู้ไหม อยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกว่าการมีนายข้างตัวมันอุ่นใจมากกว่าคนที่ผ่านมา นอกเหนือจากเรื่องเซ็กซ์ นายเข้ากับลูกฉันได้ ได้ดีเกินไปด้วยซ้ำ ส่วนเรื่องอื่น...” เขาหรี่ตาลง พยายามหาเหตุผลมากมายมาอธิบายความรู้สึกของตัวเอง “มันเป็นฟีลลิ่ง บรรยายออกมาไม่ถูก รู้แต่ว่ามันคงดีถ้านายเต็มใจอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ”
“และไม่เป็นของคนอื่น”
“ใช่ ไม่เป็นของคนอื่น”
“หวงของเล่นอย่างนั้นเหรอ” ผมถามตรงๆ อายุเท่านี้แล้ว ผ่านโลกมาก็มาก ไม่ใช่เด็กใสไร้เดียงสาที่ต้องการคำป้อยอเลิศหรู ผมต้องการคำตอบที่เป็นคำตอบจริงๆ ไม่ใช่ปั้นแต่งให้สวยงาม ถ้าเขาพูดว่าอยากให้ผมเป็นสมบัติของเขา มันก็เท่านั้น ผมรับฟัง รับรู้ อาจจะยินยอมตกเป็นของเล่นของเขาแลกกับการตัดใจอย่างเด็ดขาดกับแซค หรือไม่ก็ปรับใหม่ เปลี่ยนให้เขาเป็นของเล่นของผมแทน ใครเบื่อก่อนก็หาช่องทางของตัวเองดำเนินชีวิตต่อไป ผมไม่โกรธและเคารพสิทธิ์ของเขามากพอๆ กับที่ต้องการให้ศิฑาเคารพสิทธิ์และอิสระเสรีของผม แต่ในทางตรงข้าม หากเขาบอกว่ารัก หรืออะไรที่ทำให้ผมรู้สึกถึงไปในทำนองนั้น ผมอาจจะพิจารณาเงื่อนไขข้อแลกเปลี่ยนในใจอีกหน
ผมแฟร์พอที่จะยื่นของพนันเป็นสิ่งเดียวกับที่เขาจะยื่นมา ถ้าต้องการหัวใจ ก็แลกด้วยหัวใจ คุยกันในฐานะของนักธุรกิจกับเจ้าของร้านอาหาร ไม่ใช่เด็กนักเรียนนอกที่ถูกทางบ้านสปอยล์ไปใช้ชีวิตเหลวเป๋วกับนักเรียนเชฟที่หนีรักไปเริงเมืองในต่างแดนอีกต่อไป
ศิฑาหัวเราะ มันทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าที่ผมไม่อาจละสายตาจากนักเรียนนอกคนนั้นเมื่อหลายปีก่อนก็เพราะรอยยิ้มแบบนี้ในงานปาร์ตี้ริมสระนี่ล่ะ
ผมไม่มีวันปฏิเสธว่าผมเคยรักแซค มันเป็นความรักที่รุนแรงและบ้าคลั่ง ขับเคลื่อนชีวิตของผมสะเปะสะปะ แต่ความรู้สึกที่มีต่อศิฑานั้นต่างออกไป คนละรูปแบบกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับแซคโดยสิ้นเชิง เขาทำให้ผมสงบและนิ่งเฉย สอนผมให้รู้จักรสชาติอันร้อนแรง และเสพติดมันเพื่อลืมเรื่องราวของแซคไปหมดสิ้น
และนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ผมประหวั่นพรั่นพรึงว่าหากวันใดเซ็กซ์อันจัดจ้านคลายตัวลงไปแล้ว ระหว่างผมกับศิฑาจะหลงเหลืออะไรอีก ไม่ใช่แค่ลำพังตัวเอง แต่นักธุรกิจหนุ่มตรงหน้าด้วยว่าเมื่อเวลาล่วงเลยไปเขาจะผลักไสผมไปไม่ใยดีอีกครั้งหรือไม่
“เด็กน้อย ถ้านายมีค่าเป็นแค่เซ็กซ์ทอยที่มีชีวิต ฉันแค่ให้เจตต์มารับนายหลังเลิกงานไปขย้ำแล้วปล่อยกลับมาก็ได้ ไม่เห็นต้องลงทุนลงแรงมานั่งอ่านเมลเรื่องงานในร้านอาหารแบบนี้” นั่นคือสิ่งยืนยันว่าที่เขาบอกว่าเคยคิดกับผมแค่นั้นเป็นเรื่องจริง เพราะเขาเคยทำกับผมเช่นนั้นจริงๆ “รู้ไหม ถ้านี่ไม่ใช่ร้านของนาย ฉันคงสั่งให้ลาออก แต่ในเมื่อเป็นความฝันของนายก็เลยต้องมานั่งเฝ้าแทน ทนอยู่ในที่ที่คนอื่นมองนาย ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ชอบให้ใครมองนายด้วยสายตาแบบนี้แท้ๆ”
“หมายความว่าไง”
“หวงจะแย่อยู่แล้ว” เขาพูดพลางยกเบียร์ขึ้นมาจิบ เมื่อวางแก้วลงก็เปลี่ยนเป็นจับมือข้างที่วางบนเคาน์เตอร์ของผม มือข้างนั้นเย็นเยียบ อาจเย็นเพราะอุณหภูมิจากเบียร์ที่ส่งถึงผิวหนัง หรือไม่ก็เป็นผมเองที่ร้อนวูบไปทั่วร่างเมื่อถูกพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ จริงจัง “ฉันเพิ่งอายุ 28 เอง ครอบครัวก็ไม่มี มันเหนื่อยนะที่ต้องจัดการทุกอย่างคนเดียว”
“แต่คุณหาใครก็ได้ อย่างในร้านนี้มีสามคนมองคุณอยู่ ผู้หญิงหนึ่ง ผู้ชายสอง”
“แต่ตอนนี้ฉันมองแค่คนๆ เดียว”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน มือที่จับไว้เมื่อครู่เลื่อนมาสัมผัสแก้ม หัวใจผมเต้นแรง พ่ายแพ้ให้กับสายตาคู่นี้เสมอ เมื่อได้ยินคำตอบที่ตรงไปตรงมาทุกสิ่งที่คิดไว้ก็รวนเรไปหมด
“นายเป็นคนที่ฉันวางใจได้ ฉันเข้าใจไม่ผิดใช่ไหม”
“ไม่รู้สิ” ผมกลอกตาหนี “ถ้าผมไว้ใจไม่ได้จะทำไง”
“ฉันก็จะทำให้นายเป็นคนที่ไว้ใจได้เอง”
“ถ้าผมไม่ได้รักคุณจะทำยังไง”
คู่สนทนาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ในแววตาเต็มไปด้วยความสั่นไหว เขาเป็นฝ่ายกลอกตาหลุกหลิกไปมาบ้าง ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่ตีความหมายแน่ชัดไม่ได้ กระนั้น ผมกลับแน่ใจว่าความสัมพันธ์เมื่อหลายปีก่อนที่ถูกสร้างขึ้นโดยกลลวงคงบั่นทอนความรู้สึกศิฑาไปไม่น้อย
นักธุรกิจหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนตอบผมด้วยคำถาม “แต่ตอนนั้นนายรักฉันจริงๆ ใช่ไหม ฉันเคยรู้สึกถึงมัน...”
ผมตอบไม่ได้ ความทรงจำสุดท้ายของผมมันหยุดอยู่ในวันที่โดนตะเพิดออกมาอย่างสิ้นเยื่อใยภาพของศิฑาในหัวเลยวูบไหวไปหมด ผิดกับแซคทุกอย่าง เขาเลี้ยงผมไว้ ใจดีและอ่อนโยน ภาพของความรู้สึกที่มีให้รุ่นพี่คนสนิทจึงชัดแจ้งไม่เคยถูกบดบังด้วยความเกรี้ยวกราดใด
“ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นผมรู้สึกยังไงกับคุณ แต่การกลับมาเจอแซคมันทำให้ผมรู้ว่าผมยังรักเขา”
ศิฑาถอนหายใจเป็นครั้งที่สาม เขายกเบียร์ขึ้นดื่ม คราวนี้ก็เกิดฟองสีขาวเหนือริมฝีปากเช่นเดิม หากแต่เขาปาดมันออกด้วยนิ้วหัวแม่มือด้วยท่าทีเย้ายวนในแบบของผู้ชาย
“ตอนนี้นายอาจจะสับสนว่ารักในรูปแบบของชู้สาวกับการชื่นชมใครสักคนมันต่างกัน หรือต่อให้นายรักหมอนั่นแบบชู้สาวจริง นายอาจจะสับสนว่ายังรัก กับเคยรักมันต่างกัน”
“คุณอย่าทำเป็นอ่านใจผมออกหน่อยเลย”
“ฉันอ่านใจนายไม่ออก แต่ฉันรู้อย่างหนึ่งคือถ้าเรียกมันว่าความรักแล้ว นายจะไม่อยากมีสัมพันธ์กับใคร ถ้าเวลานั้นนายรักแซคแค่คนเดียว นายจะไม่มีวันนอนกับฉันได้เป็นปีๆ ยกเว้นเสียว่านายเองก็ชอบฉันเหมือนกัน” เขาพูดด้วยความมั่นใจ แต่ไม่อาจหลบซ่อนความลังเลได้ในแววตา “และฉันเชื่อว่าฉันรู้จักนายดีที่สุด รู้จักมากกว่าพี่สาวของนายด้วยซ้ำ”
ผมไม่ยอมรับ แต่ไม่ปฏิเสธ ระหว่างนั้นพี่กบแทรกวงสนทนาเข้ามาว่ามีลูกค้าอยากคุยกับเจ้าของร้าน เป็นลูกค้าต่างชาติที่มาพร้อมกันกับกลุ่มเพื่อนคนไทย ผมสบตาศิฑา ก่อนปลีกตัวออกมารับแขก ซึ่งชายหนุ่มไม่หวงห้าม เขาดื่มอยู่ที่เดิม ในชุดเสื้อเชิ้ตพอดีตัวกับกางเกงขายาวทรงกระบอก ไขว่ห้าง เอนตัวเป็นองศาที่น่าค้นหา และใช้สายตาคมจับจ้องตามผมไปทุกที่
หนึ่งในลูกค้ากลุ่มนั้นเคยเจอผมที่ร้าน Blur พี่ทิมเล่าให้ฟังว่าผมเป็นลูกครึ่งอเมริกัน วันนี้เพื่อนของเขาก็มาจากรัฐแคลิฟอร์เนีย เป็นฝรั่งตัวสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา เขาชมเรื่องรสชาติอาหารและการจัดร้าน ก่อนปิดท้ายด้วยการชวนไปเที่ยวที่ Blur อีกสักครั้ง ซึ่งนั่นเราต่างรู้ว่านั่นเป็นการส่งสัญญาณของสัมพันธ์ชั่วครู่ชั่วคืนที่จะสานต่อกันเพียงลำพัง
ผมหันหน้ากลับไปยังคนมาเฝ้า เขายังมองผมไม่ห่าง แต่ต่อให้เขาไม่มานั่งตรงนี้ผมก็ปฏิเสธอยู่ดี ตั้งแต่กลับมาเจอศิฑาอีกครั้งความกระตือรือร้นในการท่องราตรีค่อยๆ ลดลง ผมเฝ้ารอเพียงเวลาร้านปิดและมีใครคนหนึ่งมารอรับผมไปหาเจ้านายของตัวเองเท่านั้น
ถ้าจะพูดกันให้ถูก การที่ศิฑาแสดงตัวออกมาว่าต้องการผม ก็ทำให้ผมอุ่นใจที่จะอยู่นิ่งเฉยในอาณัติของเขาได้โดยง่าย ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร ความเห็นแก่ตัว ความเหงา หรือความรัก แต่ไม่ว่ามันเป็นอะไรก็ตาม ผมก็เลือกเขาไปแล้ว
ไม่ว่าผมจะสับสนจริงอย่างที่เขาว่า หรือเป็นเพียงศิฑาที่ไม่ยอมรับว่าแพ้ผู้ชายธรรมดาๆ อย่างแซค แต่ผมก็ตัดสินใจเลือกทางเดินของตัวเองตั้งแต่ที่บอกกับพี่จิ๊บและแซคให้เลิกยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของผมไปแล้ว
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ศิฑาถามเมื่อผมกลับมาที่บาร์อีกครั้ง เบียร์หมดไปอีกแก้ว หมอนี่กินดุเป็นบ้า
“แค่ชวนคุย”
“ต้องรับแขกแบบนี้ตลอดเลยเหรอ”
“นานๆ ที ถ้าถูกคอจะได้มาเป็นลูกค้าประจำ” คำตอบของผมทำให้คู่สนทนาคำรามในลำคอ เหมือนพ่อเสือตัวใหญ่ที่หวงลูกน้อยแต่ทำอะไรไม่ได้ “ผมจัดการตัวเองได้”
ศิฑายังคงแสดงทีท่าหงุดหงิด แต่เชื่อในสิ่งที่ผมรับปาก นั่นทำให้ผมเผลอทิ้งหางตาลง
อาจะเป็นเพราะเขาแตกต่างจากพี่จิ๊บและพี่แซคแบบนี้ ในวันนั้นผมถึงเลือกที่จะดื้อดึงต่อคนที่เติบโตมาด้วยกัน และคนที่ผมรักสุดหัวใจ
ดาวในเมืองหลวงซ่อนตัวหลังแสงไฟจากผืนดิน ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเข้มแทนสีดำสนิท ร้านอาหารของผมปิดตรงเวลา ไม่มีใครทักท้วงเรื่องศิฑาอีก แม้แต่ไอ้เป๊กก็ไม่พูดถึงเมื่อเห็นผมเดินนำชายหนุ่มกลับมาที่รถยุโรปเพียงลำพัง
แม้ดื่มไปหลายแก้ว ศิฑากลับไม่ได้เมาหยำเปอย่างที่คิด เขายินดีที่จะจ่ายเงินทุกบาททุกสตางค์แม้ผมจะไม่ให้ส่วนลดแม้แต่บาทเดียวก็ตาม
“คุณไหวแน่นะ”
ผมถามด้วยความรู้สึกไม่มั่นใจ ถ้านับแก้วแล้วเขาดื่มมากกว่าผมในวันปกติด้วยซ้ำ คู่สนทนาเอนตัวพิงเบาะนั่งไม่พูดไม่จา
“นี่ ผมถาม ปกติเมาแล้วเก็บอาการหรือเปล่าเนี่ย”
“ไหว” เขาตอบสั้น แต่ไม่ยอมคาดเข็มขัด ผมขยับตัวไปดึงสายเบลท์มารัดให้ แต่จังหวะที่อ้อมตัวผ่านหน้ากลับถูกขโมยจูบเอาดื้อๆ
“เมาใช่ไหม” ผมไม่ถือโทษ แต่ตำหนิด้วยสายตา ตั้งแต่รู้จักกันมาศิฑาไม่เคยเมาต่อหน้าผม หรืออย่างน้อยถ้าดื่มหนักจริงๆ มักจะนอนหลับสนิทบนโซฟาหรือบนเตียงของตัวเอง จัดการถอดเสื้อผ้าสวมชุดนอนเรียบร้อย ไม่เละเทะ ไม่ระราน แต่วันนี้เขาดื่มที่ร้าน ดื่มไปเยอะมากเสียด้วย
“ศิ”
เจ้าของชื่อหัวเราะในลำคอ ดึงผมเข้าไปจูบที่ริมฝีปากอีกครั้ง คราวนี้ตะกรุมตะกรามจนเกรงว่าหากปล่อยตามใจจะเลยเถิดกันไปใหญ่ ผมยกมือห้าม ดึงตัวเองออกจากมือปลาหมึกพลางข่มเสียงต่ำ “หยุดก่อน”
“ขี้บ่น”
“ไม่ได้ขี้บ่นสักหน่อย” ผมเถียงอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด การคุกคามของเจ้าของรถหยุดลง เขาหันเหไปสนใจกับเพลงแจ๊ซที่ดังพร้อมผมติดเครื่องรถยนต์แทน
เมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งกลับมาฟังแจ๊ซอีกครั้งหลังจากเลิกฟังมานาน นานเท่าๆ กับการหายตัวไปของศิฑาในความทรงจำ เมื่อก่อนผมไม่ได้ชอบ ดนตรีและเสียงขับกล่อมช่างชวนง่วงเหงา ศิฑามักเปิดคลอก่อนเราเริ่มบทรักกันในห้องนอน ห้องน้ำ หรือโซฟาหนัง แต่เมื่อเติบโตขึ้นกลับรู้สึกถึงเสน่ห์เย้ายวนอย่างประหลาดของมัน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะดนตรีและท่วงทำนองชวนให้ผมนึกถึงรูปและกลิ่นของศิฑาขึ้นมาร่ำไป
เครื่องทำความเย็นของรถเริ่มทำงาน ผมเปลี่ยนเกียร์และหมุนพวงมาลัย ปล่อยให้เสียงเพลงทำหน้าที่ของมันครู่ใหญ่ก่อนคนที่นิ่งเงียบอยู่นานจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบต่ำ
“ยังติดต่อไอ้หมอนั่นอยู่หรือเปล่า” รถหรูทะยานบนท้องถนนโล่งกว้าง ผมไม่ตอบเพราะไม่แน่ใจว่าศิฑาพูดถึงใครในทีแรก ครู่เดียวเขาก็ขยายคำจำกัดความ “เจ้าของหมาโกลเด้นตัวนั้น”
“อ๋อ พี่แซค” ผมร้อง ลึกลงไปในประโยคที่คุยกันในร้านมีเรื่องที่ศิฑาคาใจแต่ไม่ถาม ผมนึกไปถึงว่ามีอีกกี่เรื่องกันที่คนปากหนักไม่ยอมเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาเพียงเพราะอีโก้ค้ำคอ และที่เขาดื่มไม่บันยะบันยังนี้ก็น่าจะมีสาเหตุมาจากคำถามที่กวนใจแต่ไม่ยอมเอ่ยออกมานั่นด้วย
คงไม่อยากแสดงออกถึงความไม่มั่นใจว่าในประโยคที่ตัวเองเป็นคนพูดว่าผมแค่ สับสน ในรูปแบบของความรักที่มีให้กับแซคเสียกระมัง
ตลกดี ทั้งๆ ที่เป็นคนยัดเยียดให้ผมคิดแบบนั้น แต่กลับกังวลจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมแค่นยิ้ม ตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ที่เจอกับแซคครั้งล่าสุดให้เจ้าของรถฟัง “ครั้งสุดท้ายที่เจอเขาบอกให้ผมห่างๆ จากคุณ”
“เหรอ” ศิฑาถามเสียงขึ้นจมูกเย้ยหยัน “ทำไมล่ะ มันเปลี่ยนใจหรือไง”
“เปล่า เขาบอกว่าคุณอันตราย” เสียงหัวเราะดังขึ้น ผมมองอีกฝ่ายผ่านกระจกมองหลังก่อนเทียบรถเข้าจอดริมถนนที่ประดับประดาด้วยไฟสีเหลืองทองสวยงาม ในย่านนี้เคยเป็นชุมชนเมืองที่เต็มไปด้วยรถรา แต่เมื่อตกดึกถนนหกเลนก็กลับกลายเป็นเพียงลานโล่งกว้างที่สามารถจอดรถได้ตามใจชอบ “ไม่ใช่แค่พี่แซคนะ พี่จิ๊บก็ด้วย”
“แล้วนายคิดยังไง”
“ไม่รู้สิ บางทีผมก็แทบจะไม่รู้จักคุณเลย”
“กลัวฉันหรือเปล่า”
“ไม่รู้จักจะให้กลัวอะไร” ผมตอบ หันมองหน้าศิฑาที่ทอดสายตาไกลออกไป ริมฝีปากคู่นั้นเม้มเข้าหากัน แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ไม่เคยได้เห็น เขาสงบลง แม้ว่าก่อนหน้านี้สิ่งที่ผมสัมผัสได้มาตลอดคือความโกรธเกรี้ยว เอาแต่ใจของชายผู้ยึดมั่นในตัวเองเป็นใหญ่
“พี่แซคไม่รู้จักคุณ มันก็ว่าไปตามพี่สาวผม ส่วนพี่จิ๊บบอกว่าธุรกิจของคุณโตไวเกินไป มันผิดวิสัยคนทำงาน ยิ่งเป็นมือใหม่ด้วยยิ่งประหลาด” ผมเอ่ยถามในเรื่องที่ไม่เคยคิดจะถาม จากที่เว้นพื้นที่ส่วนตัวให้ศิฑาเสมอแต่เวลานี้กลับอยากรู้จักเขาให้ลึกลงไป และเห็นว่าอาการกึ่งเมากึ่งมีสติสมประดีในเวลานี้ที่ควรซักไซ้เอาเรื่องคาใจทั้งหมดออกมาจากปาก
“เรื่องนั้น” เขาถอนหายใจ มีความวูบไหวส่ายเอนในแววตา “เพราะได้มีนเข้ามา งานแต่งงานครั้งนั้นช่วยครอบครัวฉันได้เยอะ”
เชื่อไหมว่าศิฑาทำให้ผมหงุดหงิดอีกครั้งได้เพราะเอ่ยชื่อของผู้หญิงที่เขาเคยมีสัมพันธ์ด้วย แต่ในการที่ผมเป็นฝ่ายอยากรู้สุดท้ายก็ได้แต่ข่มความรู้สึก ไม่แสดงความไม่ชอบใจออกมา
“มีนเป็นลูกสาวผู้มีอิทธิพล ดูแลทั้งหนี้นอกระบบ ทั้งอาวุธเถื่อน หลังๆ มาแตะเรื่องยาเสพติด สารตั้งต้นบางตัวต้องใช้ยาสามัญเป็นส่วนประกอบ ฉันไม่มีทางเลือกนักตอนที่พ่อโทรมาตามให้กลับบ้าน ระหว่างโดนฆ่ายกครัวกับแต่งงานแล้วมีธุรกิจที่เจริญเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดดมันก็ตอบได้อยู่แล้วว่าต้องเลือกอะไร”
เสียงถอนหายใจระบายหนัก นับตั้งแต่รู้จักกันมานี่เป็นครั้งแรกที่ศิฑาเอ่ยถึงความคับแค้นในอก แววตาคู่นั้นวาววับ เป็นประกายด้วยน้ำใสๆ เคลือบอยู่ เขายกยิ้มที่มุมปากข้างหนึ่ง เอ่ยถามผมด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
“ฟังแล้วเป็นไง ผิดหวังไหม กลัวฉันอย่างที่พี่สาวนายพูดหรือเปล่า”
ผมไม่ตอบ เอาแต่นิ่งเงียบ ปล่อยให้ศิฑาระบายความรู้สึกของตัวเองออกให้หมด “ฉันไม่ใช่คนที่ทำธุรกิจเก่งอย่างที่นายคิด แถมมีเบื้องหลังที่สกปรกอีกต่างหาก”
เขายังคงไม่สบตา ทิ้งศีรษะและแผ่นหลังลงกับเบาะหนัง ความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นทีละน้อย ผมเอื้อมไปจับมือที่กำอยู่บนหน้าตักตัวเอง ศิฑาหลับตาลง ไอร้อนจากผิวหนังกำลังบอกผมว่าต่อให้ภายนอกดูปกติดี แต่ฤทธิ์แอลกอฮอล์กำลังกัดกร่อนปัจจุบันของศิฑาให้หายไป เขาพาตัวเองย้อนกลับไปในอดีต และจมอยู่กับความเจ็บปวดที่แทรกซึมลงลึกจนไม่มีใครมองเห็น เรื่องพวกนี้เป็นความลับ และคงเป็นความลับตราบเท่าที่ศิฑามีสติครบถ้วน เขาเชื่อมั่นใจตัวเอง และเกลียดการแสดงออกว่าอ่อนแอยิ่งกว่าอะไรแต่เวลานี้เปลือกกำลังถูกกะเทาะ ผมเห็นเนื้อในบางอย่างที่เจ้าตัวปิดบังเอาไว้
“ฉันไม่อยากให้ในตอนนั้นนายเข้ามาพัวพันกับเรื่องพวกนี้ เกลียดกันไปเลยยิ่งดีจะได้ไม่ต้องมาสืบค้นว่าฉันกลับมาเพราะอะไร”
“แต่ถ้าคุณบอกผมตรงๆ บางทีเราอาจจะช่วยกันแก้ปัญหาได้”
“เด็กน้อย” เขาลืมตาขึ้นเพื่อมองผม มือใหญ่วางบนแก้มข้างหนึ่ง ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยเหนือริมฝีปาก หางตาทั้งสองข้างตกลงและมันทำให้แววตาที่ทอดมองมาอ่อนโยนกว่าครั้งไหน “ฉันจะเอานายมาอยู่ข้างๆ ฉันในเวลานั้นได้ยังไง”
ไม่รู้สิ...
ทั้งๆ ที่เรื่องจากปากอีกฝ่ายดูอันตรายอย่างที่พี่จิ๊บเตือน แต่ผมกลับรู้สึกว่าสิ่งที่พูดในร้านวันนี้ว่าเขาเหนื่อยกับการที่อยู่ลำพังนั้นเป็นความจริง
“นี่ศิ สัญญาได้ไหมว่าต่อจากนี้จะให้ผมอยู่ข้างๆ”
“ไม่หรอก ข้างๆ ฉันมันอันตราย นายไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปก็ได้” ชายหนุ่มถอนหายใจหนัก ก่อนพูดต่อ “แค่บางช่วงเวลาก็พอ”
ผมไม่เข้าใจ แต่ก็เข้าใจ
“ฉันเองก็ห่วงนายเหมือนที่พี่สาวห่วงนายเหมือนกัน”
“คุณก็ทำให้พี่จิ๊บไว้ใจสิว่าดูแลผมได้”
ศิฑาหัวเราะ เขาถอดเบลท์เพื่อขยับมาโอบกอดผมไว้ ไอร้อนจากผิวกายส่งมาถึง ผมรับรู้ได้ถึงความสั่นไหวที่ปริแตก เมื่อถอดหน้ากากผู้ชายที่เข้มแข็งและรักการรังแกผู้อื่นออกไป เนื้อในของศิฑาก็เป็นเพียงหัวใจที่กอปรมาจากเลือดเนื้อ นิ่มหยุ่น อ่อนไหว และรับบาดเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วน
นั่นสินะ จะมีจริงหรือคนที่เข้มแข็งและพร้อมจะแบกอะไรไว้ตลอดเวลา
ผมนึกย้อนกลับ หลังจากเรียนจบเขาก็เข้ามาจัดการกับบริษัทโดยมีพ่อประคองได้ไม่นานก็สิ้นลม หลังจากนั้นก็ต่อสู้มันเพียงผู้เดียวมาตลอด เขาสูญเสียภรรยา และไม่ได้ครอบครองลูกเอาไว้อย่างที่พ่อคนหนึ่งจะมีโอกาส ที่สำคัญคือไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ศิฑาเพิ่งสูญเสียน้องชายซึ่งเป็นสมาชิกครอบครัวจริงๆ คนสุดท้ายไป
ผมโอบกอดเขากลับ ความโดดเดี่ยวที่ลึกลงไปเหมือนภูเขาน้ำแข็งขนาดกว้างทำให้ผมรับรู้ถึงการมีชีวิตและความรู้สึกของอีกฝ่ายมากขึ้น หัวใจของผมอุ่นเมื่อมองเห็นตัวตนของอีกฝ่าย บ้าชะมัด ป้อมปราการที่ตั้งเอาไว้และเงื่อนไขที่คิดจะใช้ต่อรองมากมายล่มสลายเพียงพริบตา
ผู้ชายคนนี้อ่อนแอ และแบกรับอะไรไว้เต็มสองบ่า
“ให้ผมดูแลคุณได้ไหม”
“ฉันบอกนายไปแล้วว่าแค่บางช่วงเวลา”
“เพราะคุณห่วงผม” เขาครางรับในลำคอ อ้อมกอดจากแขนทั้งสองข้างยังโอบรัดรอบกาย ผมกระชับแขนให้แน่นขึ้น ให้เสียงหัวใจของเราได้ยินซึ่งกันและกัน “ถ้าอย่างนั้นผมดูแลคุณ และคุณก็จะดูแลผมเหมือนกันได้ใช่ไหม”
ศิฑาหัวเราะ แต่ผมกลับรู้สึกถึงความเปียกชื้นบนหัวไหล่
ท่าทางหยิ่งผยอง เอาแต่ใจ และมาดร้ายของผู้ชายที่น่าหงุดหงิดคนนั้น
หรือเพียงแค่เพื่อปิดบังความอ่อนล้าที่เกินกำลังจะทานทนไหวเท่านั้นเอง
.
.
.
-
“แกก็เลยชวนเขามากินข้าวที่บ้าน?”
พี่จิ๊บถอนหายใจหนัก ยืนเท้าสะเอวมองดุ ผมไหวไหล่ สบตาพี่สาวเพียงครู่แล้วหันไปจัดการกับหม้อต้มยำที่เดือดปุด “เจม ฟังพี่สักเรื่องได้ไหม”
“พี่นั่นแหละที่ต้องฟังผม” ตักน้ำซุปขึ้นชิม โรยผักอีกหน่อยเป็นอันเสร็จ “พี่จิ๊บก็แค่เป็นเจ้าบ้าน ต้อนรับน้องเขยด้วยมิตรภาพ เรื่องอาหารผมจัดการเอง”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น แต่ฉันบอกให้แกห่างจากศิฑาออกมา ไม่ใช่เข้าไปค้นว่าเขาซ่อนอะไรอยู่”
“เขาก็ดูแลผมดีนะ”
“เจม!”
“วันนี้เขาไปรับปุณณ์มาด้วย อาจจะได้เจอกับวิเวียน” ผมพูดถึงลูกของพี่สาว กำหนดการศิกลับจากเชียงรายตรงกับที่ปีเตอร์พาลูกสาวบินมาไทย ช่วงวันหยุดของโรงเรียนวิเวียนมักใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ถือเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้า
“อีกอย่าง ปีเตอร์ก็สนิทกับน้องชายศิ เขาอาจจะมีเรื่องที่ต้องคุยกันก็ได้”
“นั่นก็อีกคน” พี่จิ๊บกล่าวเอือมระอา ท่าทางที่ไม่อยากให้ข้องแวะกับบ้านนั้นชัดเจนขึ้นทุกที “ช่วงที่ศุภสินยังอยู่ก็เอาแต่พากันเที่ยวเตร่ ไม่รู้ว่าไปจับพลัดจับผลูมาสนิทกันได้ยังไง”
“นั่นน่ะสิครับ” นึกถึงช่วงวัยแล้ว ปีเตอร์ที่อายุสี่สิบกว่าๆ กับน้องชายศิฑาที่อายุเท่าผมเป็นช่วงทิ้งห่างระหว่างสองเจ็นฯ ด้วยซ้ำ
“จะอะไรล่ะ ก็อบายมุขน่ะสิ” พี่จิ๊บว่า ต้มยำได้แล้ว ข้าวดีดแล้ว ผัดผัก ยำปลากระป๋อง กับกะเพราหมูกรอบรสจัดจ้าน ไม่ลืมไข่เจียวกุ้งสับของเด็กๆ “ดีแค่ไหนที่วันที่สินรถคว่ำปีเตอร์ไม่ได้ไปด้วยกัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็วิเวียนคงกำพร้า”
“พูดถึงเรื่องกำพร้า แฟนของสินก็ท้องอยู่นะครับ”
“ตายจริง” คุณแม่ลูกหนึ่งร้องอุทาน ผมปิดไฟ ได้ยินเสียงออดดังมาจากหน้าบ้าน
“ศิมาปรึกษาผมว่าจะรับมาเลี้ยง เพราะแม่ของเด็กไม่ได้ร่ำรวย ผมไปเปิดบ้านนะ”
สองขากึ่งวิ่งกึ่งเดิน รถครอบครัวขนาดใหญ่จอดรออยู่ด้านนอก ศิฑาลดกระจกลง เห็นเด็กผู้ชายวัยสองขวบพยายามปีนจากออกจากซีทคาร์ร้องงอแง
“เอารถมาจอดในบ้าน”
“ให้ไว” เสียงทุ้มคำราม ผมรีบเปิดรั้วให้ชายหนุ่ม เมื่อรถจอดสนิทในทีก็เร่งฝีเท้ามาที่นั่งข้างคนขับ ปลดสายเบลท์ให้เด็กน้อยก็โผเข้ากอดร้องไห้โยเย
“นั่งได้ไม่ถึงสิบนาทีก็งอแง”
คนเป็นพ่อบ่นหัวเสีย เดิมทีศิฑาไม่ค่อยพาปุณณ์ไปเที่ยวข้างนอก เขามักจะให้เจตต์รับไปที่บ้านของภรรยามากกว่า ถึงคราวที่ออกเดินทางกันสองคนพ่อลูกแล้วนักธุรกิจไฟแรงกลับปวกเปียกไม่เป็นท่า เขาหยิบกระเป๋าใส่นมกับเสื้อผ้าเด็กที่วางไว้เบาะหลังติดมาด้วย ยังงุ่นง่านที่จัดการลูกตัวเองไม่ได้
“ทำไมไม่ให้เจตต์ขับรถมาให้ล่ะครับ”
“ไม่คิดว่าปุณณ์จะไม่ชอบนั่งคาร์ซีท” คนพูดทำหน้ายุ่ง ผมเดินนำเขาเข้าบ้าน กลิ่นหอมของอาหารไทยง่ายๆ ลอยฟุ้ง พี่จิ๊บที่หน้าบึ้งตึงในทีแรกเมื่อเห็นว่าผมอุ้มเด็กเข้าไปก็ฉีกยิ้มกว้าง สัญชาตญาณแม่ทำงานทันที
“ร้องทำไมครับคนเก่ง”
“น้องปุณณ์สวัสดีคุณป้าก่อน” เด็กน้อยหยุดสะอื้น มองคุณป้าปากแดงด้วยความสนอกสนใจ แขนเล็กกอดคอผมแน่นราวหาหลักยึด แต่เมื่อพี่จิ๊บเล่นหูเล่นตาด้วยก็หัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“ธุจ้าเร็ว” เมื่อพ่อสั่ง ปุณวิศก็ยกมือไหว้ น้ำตายังไม่ทันแห้ง รอยยิ้มกลับปรากฏทั่วหน้า เป็นเด็กมันดีแบบนี้นี่เอง สองนาทีเศร้า สองนาทีถัดมาเริงร่า ผมกดจมูกลงหอมข้างแก้มยุ้ย กลิ่นแป้งเด็กติดจมูกชวนให้หอมอีกหลายฟอดซ้ำๆ
“เบาๆ หน่อยเจม แก้มหลานช้ำหมด น่าเกลียดน่าชังจังลูก ไหนมาให้ป้าอุ้มก่อนไหม อาเจมจะได้ไปถอดผ้ากันเปื้อน คุณศิวางของบนโต๊ะได้เลยค่ะ ตามสบายนะคะ”
เฮอะ นางมารกลับใจ
ผมส่งลูกชายของศิฑาให้พี่จิ๊บอุ้ม หายแผล็วไปเตรียมมื้อเย็นต่อโดยคุณพ่อยังหนุ่มเดินตามไม่ห่าง เมื่อลับตาลูกและพี่สาวแล้วมือใหญ่ก็แตะบนแผ่นหลังเหนือสะโพกผมแผ่วเบา
“ฉันแกะเชือกให้”
“ขอบคุณครับ” ผ้ากันเปื้อนถูกปลดออก มือใหญ่ดึงมึนผ่านศีรษะ เอื้อมแขวนไว้บนตะปูด้านหลัง ผมหันหน้ากลับมองคนที่ไม่ได้เจอหลายวัน นับแต่ตอนนั้นที่หัวใจผมเต้นผิดจังหวะและปรารถนาจะยืนเคียงข้างเขาหมดใจ
“กลับมาตั้งแต่กี่โมงครับ”
“ตอนเที่ยง แวะเข้าไปอาบน้ำอาบท่าแล้วไปรับปุณณ์ก่อนถึงมาหานาย”
“ยังไม่ได้พักเลยสินะ” เขายังอยู่ในกางเกงสแลคสีดำสนิท และเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่พับมาถึงข้อศอก ศิฑาตอบผมด้วยคำถาม
“ที่ร้านยุ่งหรือเปล่า”
“เหมือนเดิม คุณล่ะ งานเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดี”
เราสบตากัน นิ่งงันไปครู่ใหญ่ ริมฝีปากของเขายักยิ้มตรงส่วนมุม ดูเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ
“คิดถึงฉันหรือเปล่า”
ผมคล้องแขนโอบรอบคอ ดึงอีกฝ่ายให้โน้มตัวลงมา
จุมพิตที่ริมฝีปาก...แทนคำตอบทั้งหมด
TBC
มาแล้ววว ไปทำงานก่อน
ใจอ่อนให้คุณศิกันหน่อยเร้ววว
-
หวานนนนนนนน
ชอบตอนนี้จริงๆ
-
อ่อนแอก็เป็นนี่ศิฑา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เจมน่ารักมากโว้ยยยยยยยยยยยย
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อ่านที่ศิคุยกับเจมเรื่องเหตุผลที่ทิ้งมาก็แอบใจอ่อนไปหน่อยนึง แต่ยังไม้ไว้ใจศิ อยากให้น้องเจมเก็บใจไว้บ้าง ดูกันยาวๆ ดีกว่านะ :hao5:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ใจอ่อนให้คุณศิอีกหน่อยแล้วค่ะ ได้เห็นมุมอ่อนแอแบบนี้แล้วเห็นใจ
ไม่แปลกใจเลยที่เจมจะตัดสินใจแบบนั้น คนที่อีโก้สูงแบบศิฑา
แต่มาแสดงความอ่อนแอให้เห็น และยอมบอกความลับให้เจมรู้ขนาดนี้
ชอบ mood and tone ของตอนนี้ด้วยค่ะ เริ่มรู้สึกถึงความรู้สึกของทั้งคู่มากขึ้น
-
เจมน่ารักอ่า มุ้งมิ้งมาก
-
หวานกันไปสิ
ไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้นนน
น้องปุณน่ารักอ่ะ
:mew1:
-
รู้เหตุผลของคุณศิแล้วเจมจะไม่ใจอ่อนยังไงไหว แถมยังมีน้องปุณมาอ้อนอีก :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากขย้ำเจมมมมม :katai1:
-
ตอนนี้ต้องยกตำแหน่งพระเอกให้คุณศิจริงๆ โธ่ๆ คุณศิ พ่อพระเอกแสนดี พระเอกพ่อลูกอ่อน ชอบค่ะ อยากได้
-
ใจอ่อนให้คุณศิ แต่ไม่ไว้ใจตัวเจมเลย :ling1:
-
ตอนนี้มันช่างดีต่อใจเหลือเกิน
คุณศิโอนอ่อนมากกก ยอมเล่าเรื่องในอดีตด้วย
ถึงแม้จะเมาก็เถอะ เอาจริงแอบน้ำตาคลอตอนที่คุณศิร้องไห้ :hao5:
คงแบกรับอะไรเยอะมากจริงๆ
หลังจากนี้ก็ต้องดูแแลกันดีๆนะะะ o13 o13
-
งืออ ดูๆไปความรู้สึกของเจมยังลังเลอยู่อะ
แต่ก็เอนเอียงมาหาศิแล้วเนาะ
งือออ อยู่ข้างๆพี่ศิไปนานๆนะ :katai2-1:
-
ละมุนก่อนมาม่าหม้อใหญ่ใช่ไหม
-
ถ้าเล่ามาตั้งแต่เจอกับเจมก็หมดเรื่อง อ่อนแอให้เห็นบ้างก็ไม่ตายหรอกนะศิ
-
การเป็นที่รัก เป็นที่พึ่งพิง การได้วางหัวใจในใจใครสักคนมันดีจริง ๆ
-
คุณศิ T^T
-
แม่ค่ะ เขาเข้าใจกันแล้ว เขาจะจับมือและสู้อุปสรรคไปด้วยกัน
ดีจังเลยยยยย สู้ๆๆๆน้าาา พี่เวสต์อย่าแกล้งพวกเขานักเลยนะคะ
กลัวใจจ :ling3:
-
อ่ะๆๆ ใจอ่อนให้คุณศิบ้างละ ขอละมุนๆอ่อนโยนๆแบบนี้กับเจมเรื่อยๆนะ
-
ดีใจที่คุณศิค่อยๆเปิดเผยตัวตนให้กับเจมเห็นทีละน้อย กำแพงลดลงอีกนิดแล้วนะ
-
อ๋ออยยยยย ย้ายข้างทันที #ทีมศิ เราแพ้ผู้ชายซ่อนอ่อนแอ :m1:
-
:pig4: :pig4:
-
สิเผยใจออกมาล้างแล้ว ดีใจจัง
อยากให้หวานชื่นกันมากๆๆๆ
นี่คือรักกันท่ามกลางดงหนามสุด ฮือออ
-
มันดียยยยยยยยยยย์
-
พี่จิ๊บเปิดใจกว้างๆ สิ
-
เจอตอนนี้แล้วค่อยใจอ่อนยอมยกตำแหน่งพระเอกให้คุณศิหน่อย
ไม่ใช่ อะไร เอะอะๆ ใช้แต่การบังคับ ชิ!
-
ศิดูรักจริงอะ แต่แบบแกเคยทิ้งเขา
-
ทั้งศิ ทั้งเจม ต่างมีมุมอ่อนแอ
ศิ อ่อนแอที่ต้องต่อสู้ตามลำพัง
ธุรกิจที่กำลังล้ม พ่ออ่อนแอ ภรรยาที่ไม่ได้รัก
แต่จำต้องแต่งงาน และครอบครัวภรรยาทำธุรกิจด้านมืด ค้ายาเสพติด
ได้ลูกมา แล้วต้องหย่ากับภรรยาเพราะตัวเองเป็นเกย์
เจม อ่อนแอขาดความรัก เหงาต้องการเป็นคนสำคัญ
ของคนที่รักตัวเองอย่างแท้จริง
การได้อยู่ข้างๆศิ ที่รักและต้องการเจม
ได้ดูแลเด็กร่วมกันกับศิ เป็นคนสำคัญของศิ
น่าจะเติมเต็มชีวิตเจม ได้ซักที
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โว้ยบบบบ ชอบผู้ชายแบบศิอ่ะ ลึกลับเว่อ น่ารักเว่อ อยากจะค้นลงไปให้ทะลุตัวตนของเธอ
-
ตอนนี้มันดีต่อใจจริงๆ
-
พี่จิ๊บปล่อยให้เป็นเรื่องของเจ็มเถอะ ปล่อยเจ็มออกเรือนซักที :hao5:
-
:pig4: :pig4:
-
ศิ อย่าทิ้งเจมนะ
เข้าใจว่าที่ข้างๆนายอันตราย
แต่นายจะปกป้องเค้าใช่ไม๊หงะ
-
ละมุนดีต่อใจเหลือเกินค่ะตอนนี้
-
ใจละลายกลายเป็นทาสคุณศิอย่างสมบูรณ์แบบ :hao5:
เราชอบความรู้สึกแบบนี้มากเลยอ่ะ
ชอบเวลาที่คนเข้มแข็งเปลือยความรู้สึกอ่อนแอของตัวเองออกมา
ชอบเวลาที่อีกคนจะช่วยเยียวยาแล้วผ่านช่วงเวลานั้นไปด้วยกัน
ดูแลกันดีๆ ทั้งคู่เลยนะ ;w;; #เอ๊ะ? #ทำไมเหมือนอวยพรบ่าวสาวในวันแต่งงาน XD
คุณศิคนดีของบ่าว ชอบตอนที่บอกว่าเจมไม่ต้องอยู่ตลอดไปก็ได้
แต่แค่อยู่ด้วยในบางเวลาก็พอ อ่านแล้วแบบฮือออออออออออออออออ TvT
คุณศิขา ถึงร้ายก็รักนะคะ อยากจะเข้าไปกอดแน่นๆ แล้วบอกว่าไม่เป็นไร แต่คุณศิมีน้องเจมทำหน้านั้นอยู่แล้วนี่เนอะ TvT
นี่ชอบอีกอย่างคือเวลาคุณศิอยู่กับลูกชาย มีความเลี้ยงลูกไม่เป็น มีความทำอะไรไม่ถูก
ทำไมเราแอบรู้สึกว่าเวลาเลี้ยงลูกคุณศิน่ารัก 555555555555555555555
รอตอนหน้านะคะ >_<
-
:ling1:
-
ศิก้น่ารักดีนะ :mew1:
-
ต้องตามมมมม
-
คุณศิน่าร๊ากกกก
-
ศิรักเจมจริงๆสินะ รักมานานแล้วด้ว เนอะ
-
บอกตามตรงว่ายังกลัวใจเจมอยู่ กลัวว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นคุณศิที่ต้องเสียใจ อิมเว่อๆ ;-;
-
ศิโคตรชัดเจน
มีเสน่ห์มากๆเลยละ
-
อ่อนแอก็แพ้ไปนะ ศิฑา
-
ละมุนนน ชอบบบบบ ดีต่อใจ :hao5:
เขยิบเข้าใกล้ทีละนิด เดินเคียงข้างไปด้วยกัน ฮืออออ ดีอ่าาา :katai2-1:
ละมุนแบบนี้ไปนานๆ ไม่อยากเจอช่วงระทึกเลย :ling1:
-
ใจอ่อนให้คุณศิอีกนิดแล้ว แต่ก็ต้องรอดูกันต่อไป
-
:m18: :m18: :m18:
-
หาตัวเองให้เจอเร็วๆนะน้องเจม
บางที...รักมันก็ไม่ได้ทำร้ายเราหรอก
ถ้าเรารู้จักที่จะมีความสุขกับมัน
ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ
ขอบคุณคุณเวสต์ค่า เป็นกำลังใจน้า
-
โอ้ยยยยย คุณศิ
ทั้งสองก็ทั้งเจ็บทั้งเหงามาเหมือนกัน
ชอบตอนนี้มาก ๆ น้องปุณณ์ป้า ๆ หลงกันหมดแล้วค่ะ
รอวันพุธไม่ไหวแล้ว
:katai1: :katai1: :katai1:
-
CH.10 Fathers
Sitha
เจเรมี่ทำอาหารไทยทั้งหมดเพื่อต้อนรับพี่เขยจากฮ่องกง
ผมเคยได้ยินชื่อ ปีเตอร์ หลี่ เป็นครั้งคราวเมื่อศุภสินยังมีชีวิต เขามักออกไปดื่ม ตีกอล์ฟ หรือเล่นสนุ๊กด้วยกัน น้องชายตัวดีเล่าให้ฟังว่าเจอกับนักธุรกิจชาวฮ่องกงที่โต๊ะพนัน หลังจากนั้นก็บังเอิญเจอกันอีกสองสามหน ตามแหล่งอบายมุขจนสนิทสนมกันในเวลาถัดมา
สามีของคุณจิ๊บเป็นคนฮ่องกง ทำธุรกิจร้านเหล้าและโต๊ะพนันหลายที่ในบ้านเกิด เมื่อไม่กี่ปีมานี้ก็หุ้นกับสินเปิดไนต์คลับทั้งในกรุงเทพฯ และพัทยา น้องชายผมเคยเล่าให้ฟังว่าวางแผนจะขยายสาขาไปที่ภูเก็ตและเชียงใหม่ก่อนหน้าที่จะเสียชีวิตลงไม่นาน ธุรกิจของทั้งคู่ไปด้วยกันได้ดีจนผมไม่แปลกใจที่สินไม่เคยขอเงินที่บ้านใช้เลยสักบาท
ส่วนเรื่องส่วนตัวของปีเตอร์ หลี่ ไอ้ตัวดีไม่เคยปริปากถึง กระทั่งที่ว่าเพื่อนสนิทต่างวัยมีลูกสาววัยเดียวกับปุณณ์ก็ยังไม่เล่าให้ฟังด้วยซ้ำ
“ปกติแล้วจะมีพี่เลี้ยงคอยดูตลอด มาไทยทางนั้นเขาเลยกังวลว่าจะลำบาก” ชายวัยสี่สิบกล่าวถึงปัญหาที่ทะเลาะกับแม่ก่อนบินมาไทยด้วยท่าทีเอือมระอา เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มา ครั้นจะให้สะใภ้บินไปเยี่ยมลูกที่บ้านก็ไม่ได้รับการต้อนรับเท่าที่ควร “นี่ขนาดอยู่นี่มีเจ้าทศคอยดูแล”
ปีเตอร์พูดไทยชัดปร๋อ เขาชอบประเทศไทยตั้งแต่ที่มาครั้งแรกในวัย 18 กับบิดา ตั้งใจว่าจะเปิดธุรกิจและตั้งรกรากที่นี่ อย่างน้อยก็พ้นหูพ้นตาครอบครัวที่เคร่งไปทุกระเบียดนิ้ว ส่วนทศเป็นลูกน้องคนสนิทที่เจ้าตัวชุบเลี้ยงตั้งแต่เล็ก จนปัจจุบันมีหน้าที่คุมกิจการในฝั่งไทยทั้งหมด
“ว่าแต่วิเวียนบินมาไทยบ่อยไหมครับ”
“ก็ไม่เท่าไหร่ครับเฉพาะวันหยุดยาว กับปิดเทอมของวิเวียนถ้าไม่ติดอะไรผมก็จะพาลูกมา ส่วนตัวเองบินมาดูกิจการที่นี่ทุกเดือนอยู่แล้ว ยิ่งไม่มีสินยิ่งต้องมาบ่อย ทศจะได้ไม่เหนื่อยมาก”
ผมพยักหน้ารับรู้ เขาดูโปรดปรานยำปลากระป๋องเป็นพิเศษ “อาหารที่ไทยก็อร่อย โดยเฉพาะอาหารไทยฝีมือเจเรมี่”
“ก็ผมไปเรียนมานี่” คนถูกชมไหวไหล่ตอบ นึกชอบท่าทางไม่แยแสโลกของเขา
“ไอ้เด็กนี่มันน่าตี คุณชอบไปได้ยังไง” พี่เขยของเจเรมี่ถามกลั้วหัวเราะ ตักปลากระป๋องชิ้นใหญ่ใส่จาน เด็กๆ อิ่มก่อนผู้ใหญ่ ทานไปไม่กี่คำก็โยเย จนทศต้องชวนไปดูรายการการ์ตูนให้ในห้องโถง “แล้วคุณมีแผนจะขยายตลาดไหม ถ้าอยากเปิดไลน์ไปต่างประเทศติดต่อผมได้เลยนา พอจะมีลู่ทางให้บ้าง ยาที่นั่นไม่ค่อยได้คุณภาพ คุณเข้าทางผมตีตลาดคนรวยในฮ่องกงไม่เกิน 5 ปี คืนทุนได้สบาย”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมปฏิเสธเสียงต่ำ “แค่นี้ก็ไม่มีเวลาดูแลให้ทั่วถึงแล้ว ไหนจะลูกชาย ไหนจะงาน ประเดี๋ยวก็มีหลานมาให้เลี้ยงอีก”
“เอ๊ะ”
“เจ้าสินน่ะสิครับ” ผมพูดกลั้วหัวเราะเมื่อนึกถึงภาระที่น้องชายทิ้งไว้ให้ “ไปทำแฟนท้องเสียก่อน ทีแรกผมก็แปลกใจที่มันโอนหุ้นกับทรัพย์สินส่วนตัวเกือบทั้งหมดให้หลิน ที่แท้ก็เตรียมจะสร้างครอบครัว”
“อ้าว อย่างนี้ทางนั้นก็ไม่ลำบากแล้วสิครับ”
“ครับ แต่ผมก็อยากเอาหลานมาดูแลมากกว่า” ปลากระป๋องชิ้นสุดท้ายหมดจากจาน ผมแทบไม่เห็นเขาแตะอย่างอื่นเลย เจเรมี่กับคุณจิ๊บเองคงทราบถึงหันไปทานอย่างอื่นกันหมด
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีครับ จะได้เป็นเพื่อนเล่นกับหนูปุณณ์” ผมพยักหน้าเห็นด้วย อายุห่างกันสองปี เหมือนได้น้องเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ”แล้วอย่างนี้ตีกอล์ฟบ้างไหมครับ”
“ก็มีบ้างครับ”
“อย่างนั้นต้องหาวันไปออกรอบกันบ้างแล้ว” คนชวนฉีกยิ้มกว้าง แก้มดันขึ้นไปจนตาขีดจมหายไปสนิท บทสนทนาบนโต๊ะผูกขาดโดยผมกับนักธุรกิจฮ่องกงกระทั่งทานอาหารจบลง
“วันนี้ค้างที่นี่ด้วยกันไหมครับคุณศิ”
“เห็นทีจะไม่ได้ ผมไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย”
“ถ้าอย่างนั้นไว้มาคราวหลังนะครับ” ผมช่วยเก็บจาน แต่เจ้าบ้านท้วง
“ไปคุยกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจิ๊บกับเจมช่วยกันจัดการเอง”
“ไม่ได้หรอกครับ แค่นี้ก็รบกวนแล้ว ผมว่าคุณจิ๊บไปเล่นกับลูกเถอะ เขาคงอยากคุยกับแม่” หญิงสาวยังคงรั้นต่อ แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องงอแงของเด็กๆ แล้วก็ผละไปจากโต๊ะอาหาร ขอโทษขอโพยยกใหญ่ว่าเห็นทีจะต้องให้แขกเป็นคนจัดการ ผมไม่ถือ ถึงแม้จะเป็นคนไม่แตะงานบ้านเลยแต่หากอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องทำก็ทำได้ เล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นรวบจานเปล่าขึ้นซ้อนกันเพื่อความสะดวกในการเก็บล้าง
“ถ้าเป็นพรุ่งนี้บ่าย คุณศิว่างไหมครับ ไม่มีสินแล้วผมเองก็ไมได้ตีกอล์ฟเสียนาน”
“ถ้าเป็นพรุ่งนี้ได้ทั้งวันครับ” ผมรับคำชวน เหลือบตามองเจเรมี่วูบหนึ่งเชิงปรึกษา เด็กหนุ่มไม่อิดออด นิ่งเฉย ผมจึงถือโอกาสนี้ในการขออนุญาตพี่เขยของเจ้าบ้านในการเอาตัวน้องชายไปอยู่ด้วย “แต่คืนนี้เห็นทีต้องลักพาตัวเจเรมี่สักคืนเป็นการแลกเปลี่ยน”
แก้มขาวขึ้นสี แต่มุมปากยังอยู่ในองศาเดิม เจเรมี่ยกจานชามที่ใช้แล้วกลับเข้าครัว เหลือเพียงผมและเพื่อนสนิทของน้องชายที่หัวเราะกับท่าทีเคอะเขินนั่นแผ่วเบา
“ถ้าเจ้าตัวเต็มใจ เห็นทีจะไม่ใช่การลักพาตัวแล้วมั้งครับคุณศิ”
“คุณสนิทกับปีเตอร์ไวดีนะ”
ช่วงบ่ายของวันใหม่ ตุ๊กตาหน้ารถเอ่ยทักระหว่างทางจากบ้านไปยังสนามกอล์ฟที่นัดหมาย เหตุการณ์เมื่อคืนหลังออกจากบ้านของเจเรมี่ ปุณวิศก็หลับเป็นตาย ข้อดีของการมีลูกชายอยู่ด้วยคืออาเจ็มจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ ไม่โยเย ไม่ยอกย้อน แต่ข้อเสียคือการที่ไม่ได้เจอปุณวิศมาสองสัปดาห์เต็ม ทำให้เจเรมี่แย้งผมเรื่องการนอนแยกห้องกับลูก ดังนั้นทันทีที่ผมเข้าไปอาบน้ำ เด็กหนุ่มก็กระโดดแผล็วไปนอนกอดปุณวิศโดยไม่รอคำอนุญาตจากคุณพ่อและสามีตัวจริงสักแอะ เช้าวันรุ่งขึ้นผมวางแผนจะจัดการย่ำยีให้หนำใจโดยการออกอุบายให้เจตต์เป็นคนพาปุณณ์ออกไปเที่ยวเล่นรอบหมู่บ้าน เจ้าเด็กสองขวบก็ทำตัวร้ายโดยการเกาะแขนขาอาเจ็มแจ ใครยื้อออกไปจากอกเป็นร้องโวยวายท่าเดียว
กระทั่งตอนนี้ ปุณวิศก็นั่งสงบบนตักเจเรมี่ มีตุ๊กตาของเล่นจากฮ่องกงที่เดิมทีเป็นของวิเวียนอยู่บนตักอีกทอดสบายอารมณ์
ผมถอนหายใจ ก่อนตอบคำถามอาเจ็มของปุณวิศเพื่อซ่อนอาการหงุดหงิดเล็กๆ ที่ถูกลูกอ่อนรบกวนตลอดสองวันหนึ่งคืนที่ผ่านมา
“ตามประสานักธุรกิจ”
“อันนี้ผมเชื่อ” เจเรมี่ตอบด้วยท่าทีสบายๆ สถานที่นัดหมายของผมกับพี่เขยของเขาคือสปอร์ตคลับนอกเมือง เป็นแหล่งพบปะสังสรรค์กันในหมู่คนสังคมเดียวกับผมอันดับต้นๆ กอปรด้วยตัวอาคารกว้างใหญ่ ภายในจุสนามกีฬาไว้อีกหลายชนิด ผมตกลงกับปุณวิศว่าจะให้อาเจ็มพาไปว่ายน้ำ โดยก่อนหน้านี้แวะซื้อชุดว่ายน้ำใหม่ให้เจเรมี่มาด้วย
“ว่าแต่วันนี้พี่สาวนายมาด้วยหรือเปล่า ได้คุยกันไหม”
“พี่จิวเข้ากรุงเทพฯ พอดี พี่จิ๊บเลยพาหลานไปหา ปีเตอร์น่าจะมากับทศ”
“อืม ปีเตอร์ไว้ใจทศมากเลยเหรอ เห็นว่าให้จัดการธุรกิจในไทยทั้งหมด”
“ครับ” เจเรมี่ตอบ มองออกไปนอกกระจก “เวลาที่ปีเตอร์มาทศก็จะคอยดูแลตลอด ตั้งแต่ไปรับที่สนามบินจนถึงส่งขึ้นเครื่อง แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะไปกับเพื่อนสนิท มาไทยเพื่อให้พี่จิ๊บมีโอกาสเลี้ยงวิเวียนเท่านั้น ส่วนตัวเองก็เตร่ไปทั่วประเทศเป็นสัปดาห์ๆ เพื่อนสนิทที่ว่าผมคิดว่าก็คงเป็นน้องชายคุณนั่นล่ะ”
“ถ้าฉันเป็นเขา ระหว่างที่ตัวเองไม่อยู่ไทยคงจ้างคนไว้ดูแลภรรยาสักคน อย่างน้อยก็เรื่องงานบ้าน คุณจิ๊บทำงานทั้งวันเหนื่อยแย่”
“พี่จิ๊บชอบความเป็นส่วนตัว เวลาที่มีคนเข้ามาหยิบจับของในบ้านแล้วจะคิดงานไม่ออก อีกอย่าง เรื่องพวกนี้ผมเป็นคนดูแลอยู่แล้วด้วย งานที่ร้านไม่ต้องไปเฝ้าตลอดเสียหน่อย”
“เพราะอย่างนั้นฉันถึงอยากให้มี ต่อไปนายย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วคุณจิ๊บคงเหงา”
“ผมยังไม่ทันรับปากเลย” เจเรมี่อ้อมแอ้มในลำคอ แสร้งเป็นก้มหน้าเล่นกับลูก ผมมองผ่านกระจก ริมฝีปากกระจับคู่นั้นไล่งับปลายนิ้วข้อเล็กของเด็กวัยสองขวบปีไปมา
“เจม ของใช้นายที่อยู่ในบ้านฉันเพิ่มขึ้นมาทีละอย่างสองอย่าง” ผมเกริ่น เลี้ยวรถเข้ามายังสถานที่นัดหมาย จอดตรงประตูทางเข้าอาคารก่อนส่งกุญแจให้เด็กรับรถ เจเรมี่เดินตามลงมาภายหลัง ผมหยิบอุปกรณ์ของใช้ส่วนตัวทั้งของตัวเองและลูกขึ้นพาดบ่า ส่วนเด็กหนุ่มอุ้มปุณวิศที่เกาะแข้งขาไม่ยอมห่าง
ดูท่าแล้วจะถูกใจอาเจ็มเข้าจริงๆ ปุณณ์ดึงผมเจเรมี่มางับเป็นการแก้แค้นหลังจากถูกกัดปลายนิ้วเบาๆ เมื่อครู่ เด็กอายุเท่านี้กำลังชอบจับอมสิ่งของเข้าปาก ยิ่งมีตัวอย่างแบบอาเจ็มก็ยิ่งชอบใจ ซึ่งนั่นเป็นต้นเหตุของอาการป่วยสัปดาห์เว้นสัปดาห์ คุณอาดุด้วยการย่นจมูกแล้วเอียงตัวหนี แต่มือเล็กก็ไขว่คว้าเอาผมหยักศกของเด็กหนุ่มมาจับถือให้จนได้ กระทั่งผมจุ๊ปากให้ปุณณ์ปล่อย ลูกชายตัวดีถึงยอมคลายมือจากเส้นผมมาเป็นกอดคออาเจ็มไว้ด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม
“ปีเตอร์ให้มารอรับครับ”
เสียงของใครบางคนดังขึ้นระหว่างการหยอกล้อของเด็กน้อยและเด็กหนุ่ม ทศพลเอ่ยทัก เขามองผมด้วยแววตาไม่เป็นมิตรนัก อันที่จริงสังเกตได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้วแต่ไม่มั่นใจว่าสาเหตุที่มองแขกของนายด้วยหางตาใช่ไอ้เด็กดื้อข้างตัวผมที่เคยทั้งฟันและให้คนอื่นฟันเล่นไม่เลือกหรือไม่
“รอนานแล้วเหรอ”
“สักพักครับ” เขาตอบ เหลือบมองเจเรมี่แล้วหลบตา ก่อนเดินหมุนตัวนำไปหาเจ้านาย ผมกระชับกระเป๋าไม้กอล์ฟชิดแผ่นหลัง มือข้างหนึ่งแตะบนแผ่นหลังกว้างของเด็กหนุ่มให้เดินเคียงไปด้วยกัน
“รู้จักกับทศมานานแค่ไหน” ผมกระซิบถาม ได้กลิ่นความไม่ชอบมาพากลแขวนลอยในอากาศ เจเรมี่ตอบเฉไฉอย่างคนมีเรื่องซ่อนเร้น ผมอ่านเขาออก แววตาที่หลบลี้ไม่ยอมสบกันยามสนทนานั่นเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญเลยทีเดียว
“ก็เท่าที่ปีเตอร์เข้ามาในชีวิตพี่จิ๊บนั่นแหละ”
“สนิทกันเหรอ”
“เคย” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ ปุณวิศร้องขอให้ปล่อยเดิน เจเรมี่ยอมตามใจแต่ยังใช้สายตาติดตามลูกชายผมไปด้วย เมื่อเห็นว่ามือว่างแล้ว จังหวะนั้นผมก็คว้าจับไว้ เด็กหนุ่มไม่สะบัดหนี ยินยอมอยู่ในโอวาทและนั่นทำให้ผมสงบจากความว้าวุ่นใจเล็กน้อย
“ตั้งแต่กลับมาคบกันนี่ขี้หึงขึ้นเยอะนะ” เจเรมี่สัพยอก และผมไม่ปฏิเสธ
“ช่วยไม่ได้ เด็กแถวนี้มันเกเรกว่าตอนนั้นเสียเยอะนี่นะ”
ตัวต้นเหตุของความหึงหวงหันหน้ากลับมา ดวงตาสีนิลดำของทศพลมองที่มือของเจเรมี่เป็นอย่างแรก ก่อนลอบกลืนน้ำลายแล้วผายมือไปยังโต๊ะริมสนามกอล์ฟสีขาวลายฉลุ ใกล้กันนั้นผู้คนยืนเรียงรายไดรฟ์กอล์ฟจำนวนหนึ่ง สนามด้านนอกสีเขียวขจี แสงแดดยามบ่ายแก่สะท้อนเล่นกับยอดหญ้าจนต้องหยีตาเข้าหากัน
“แดดแรงเหมือนกันนะครับ” ผมเป็นฝ่ายทักก่อนแล้วยกมือไหว้ คู่สนทนารับไหว้ด้วยท่าทีที่แสดงให้เห็นว่ารู้ขนบธรรมเนียมประเพณีของไทยไม่ใช่น้อย
“ที่จริงผมก็ลืมไปว่าน่าจะนัดคุณตั้งแต่เช้า” รอยยิ้มของชายวัยกลางคนยกขึ้นข้างหนึ่ง มองมือที่กลับไปเกาะกุมกันของผมกับลูกครึ่งไทยอเมริกันลอดแว่นกันแดดสีชา ยิ้มกรุ้มกริ่ม เอ่ยแซวอย่างคนรู้ทัน “กลัวว่าจะตื่นมากันไม่ไหว”
ผมหัวเราะ เจเรมี่ค่อยๆ ดึงมือออกเมื่อเห็นปุณวิศกำลังเดินดิ่งไปหาผู้เล่นท่านอื่นด้วยความสนอกสนใจ คุณอาคนโปรดวิ่งไปจับไว้แต่ปีเตอร์กลับเอ่ยทักด้วยท่าทีสบายๆ
“ท่าทางเขาจะชอบตีกอล์ฟตั้งแต่เล็กนะครับ ไม่หัดให้เล่นดูล่ะครับ”
“ว่าจะรอให้โตกว่านี้สักนิดครับ ผมว่าตอนนี้เด็กไป”
“แค่ไดรฟ์เฉยๆ ก็น่าจะไหว”
“ปกติปุณณ์เรียนว่ายน้ำอยู่แล้วครับ ให้เล่นกีฬาทีละอย่างดีกว่า” ผมตอบ เดิมทีเคยเรียนทุกวันเสาร์ หลังๆ มามรกตเลื่อนให้เป็นเย็นวันจันทร์เพราะเป็นวันที่คุณแม่สมัยใหม่สะดวกใจจะไปรับส่งด้วยตัวเองมากที่สุด ที่สำคัญคือหญิงสาวอยากเห็นพัฒนาการของลูกน้อยทุกช่วงวัยด้วยตัวเองมากกว่าคอยนั่งฟังจากผมว่าวันนี้ลูกเรียนว่ายน้ำเป็นยังไงบ้าง ซึ่งผมไม่ขัด หน้าที่การดูแลลูกหลักๆ เป็นของเธอ ผมเชื่อในสัญชาตญาณเพศแม่มากกว่าตัวเอง ข้อต่อรองที่เคร่งครัดมีเพียงการที่ผมต้องได้รับโอกาสเลี้ยงลูกบ้างเท่านั้น
“เดี๋ยวเราวอร์มเลยไหมครับ ผมว่าจะให้เจมพาปุณณ์ไปเล่นสระว่ายน้ำในยิมระหว่างรอ”
“อ้อ ได้เลย” ชายวัยกลางคนกล่าว เขามองผมด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา “ผมเห็นคุณแล้วคิดถึงสินนะ”
ผมเลือกไม้กอล์ฟที่ถูกใจออกจากถุง มองออกไปด้านนอกแล้วภาพของตัวเองครั้งยังเด็กที่มาออกรอบครั้งแรกกับพ่อและน้องชายเด่นชัด ความทรงจำของผมไม่เคยมีแม่อยู่ เราอยู่ด้วยกันสามคนพี่น้องมาแต่ไหนแต่ไร
“คุณเหมือนเขามาก”
“ใครๆ ก็ว่าอย่างนั้นครับ”
“เสียดาย เขาไม่น่าด่วนจากไปเลย ผมเองก็ยังมีเรื่องที่ค้างคาใจอยู่ ขอโทษนะศิฑาที่ผมไม่ได้มางานศพของน้องชายคุณเลย นี่ก็เพิ่งเคลียร์งานที่ฮ่องกงเสร็จ พอไม่มีสินแล้วธุรกิจที่ไทยก็เละเทะ หลังจากนี้ผมคงต้องมาเคลียร์งานด้วยตัวเองทุกสัปดาห์จนกว่าทศจะคุมทุกอย่างได้จริงๆ”
ผมสวมถุงมือหนัง วางหมวกแก๊ปสีขาวเหนือศีรษะ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ ทำงานอย่างพวกเราไม่ได้มีเวลาว่างมากนัก ยิ่งเป็นเจ้าของกิจการเองแล้วการลาหยุดยิ่งยากเข้าไปใหญ่”
ไกลออกไปเป็นบ่อน้ำ ก่อนท้องฟ้าจะจรดลงบนผืนหญ้านั้นมีตาข่ายสูงท่วมหัวไปสักเกือบสิบเท่ากันระหว่างสนามกอล์ฟและป่าด้านนอก สายลมเย็นพัดมา ผมรู้สึกราวกับว่าศุภสินอยู่ไม่ไกล
“คุณปีเตอร์รู้จักหลินหรือเปล่าครับ”
ผมกับปีเตอร์เลือกพรมไดรฟ์กอล์ฟติดกัน นัดหมายว่ารอแดดร่มกว่านี้สักหน่อยจะไปออกรอบ เรามีเวลาตลอดบ่ายจนถึงเย็น ทานมื้อค่ำกันสักมื้อแล้วก็แยกย้ายกันกลับ
“รู้จักสิครับ คนโปรดของสินเลย หน้าตาดีเชียว”
“บอกตรงๆ ผมก็แปลกใจนะ ต่อให้เขาจะสร้างครอบครัวด้วยตัวเองก็ไม่เห็นว่าจำเป็นต้องยกมรดกทั้งหมดให้เมีย” ผมละคำพูดว่า ที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย ไว้ในใจเพื่อให้เกียรติ ชายวัยกลางคนขยับขากาง เขาเหวี่ยงแขน และบิดเอวเพื่อทดสอบวงรอบของตัวเองหลายครั้งก่อนถอนหายใจ
“เขาหลงผู้หญิงคนนี้มากครับ ผมเคยเตือนหลายครั้งแล้วว่าผู้หญิงแบบนี้ไม่เหมาะกับการเป็นแม่ของลูก”
“รู้ใช่ไหมครับว่าหลินทำงานอะไร”
“ครับ ผมเป็นคนแนะนำหลินให้สินเอง” เสียงหัวเหล็กของไม้กอล์ฟสัมผัสลูก จุดสีขาวขนาดกำมือลอยออกไปบนอากาศ ตกลงบนผืนหญ้ากว้างใหญ่ “เราไปเที่ยวผู้หญิงด้วยกันบ้าง เรื่องนี้อย่าบอกจิ๊บนะครับ”
ผมหัวเราะ ท่าทางปีเตอร์ไม่ได้เจ้าชู้ประตูดินแม้แต่น้อย
“คุณต้องเข้าใจ ผมติดใจประเทศไทยเพราะเรื่องนี้ แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าจะเอาโสเภณีมาทำเมีย” เขาพูดอย่างคนกร้านโลก ผมเหวี่ยงวงสวิงบ้าง ลูกกอล์ฟตกไกลจากที่คิดไว้โข อาจเป็นเพราะร้างรามานาน
“ผมสะอาด ป้องกันตัวทุกครั้งไม่ให้จับได้ ผมไม่นอนกับคนหน้าซ้ำๆ เพราะไม่อยากผูกพันจนต้องส่งเสียเลี้ยงดู ยังไงเสียสำหรับผมก็ให้จิ๊บเป็นตัวจริงแค่คนเดียว ถึงแม้ว่าที่บ้านผมจะไม่ชอบภรรยาสักเท่าไรก็เถอะ”
“ครอบครัวคนจีนน่ะครับ คุณจิ๊บน่าจะเข้าใจ”
“จิ๊บไม่มีปัญหา เขาอยากอยู่ดูแลน้องชายที่ไทยมากกว่า แต่เงื่อนไขที่ต้องพาลูกมาเจอบ่อยๆ ก็ทำเอาผมลำบากเหมือนกัน บางครั้งเครียดกับงานผมก็อยากรุนแรงในเรื่องเซ็กซ์บ้าง แต่ผมไม่อยากให้จิ๊บเป็นที่ระบาย แค่นี้เธอก็อดทนเพื่อผมมาเยอะแล้ว”
ผมพยักหน้าเข้าใจ ปีเตอร์รักพี่สาวของเจเรมี่มากกว่าที่คิดไว้เยอะแต่วิธีที่ทำก็ไม่ใช่ทางออกของปัญหาที่ดี “ไอ้สินมันไม่เคยฟังผมเลย ปล่อยให้ตัวเองโดนจับเสียได้”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขาทำพินัยกรรมอย่างกับรู้ว่าตัวเองจะตาย”
บรรดาห้างร้านที่หุ้นกับปีเตอร์ทั้งหมดตกอยู่ในมือของลลดา ซึ่งผมทบทวนหลายครั้งแล้วแต่ไม่พบแรงจูงใจที่สินจะทำแบบนั้น “ผู้หญิงที่ไม่มีการศึกษาจะไปดูแลร้านของมันได้ยังไง”
“เขาอาจจะทำเพื่อเลี่ยงภาษีของตัวเอง เพราะเราจะขยายสาขาเพิ่มอีกสองที่สำหรับตอนที่ยังมีชีวิตอยู่” ปีเตอร์เสนอความเห็น หวดลูกกอล์ฟไกลออกไป “หรือถ้าเขารู้ว่าตัวเองกำลังจะตายอย่างที่คุณพูด ก็คงต้องการไม่คุณก็ผมซื้อหุ้นคืนจากหลิน เมียเขาจะได้มีเงินเลี้ยงดูลูกต่อไป”
“แต่ผมอยากให้เด็กมาอยู่กับผม”
“ผมว่าอย่าเลย” ปีเตอร์แย้ง เท้าแขนกับไม้กอล์ฟแล้วหันมามองผม “ลองนึกถึงใจคุณที่ถูกพรากลูกดูสิ”
บางครั้ง ปีเตอร์อาจไม่ได้พยายามสื่อถึงผมกับปุณณ์
แต่หมายถึงที่เขาไม่สามารถทำให้คุณจิ๊บกลายเป็นคนหนึ่งในครอบครัวได้ต่างหาก
“ผมอยากให้เขามีชีวิตที่ดี”
“คุณช่วยหลินได้ตั้งหลายอย่างที่ไอ้สินมันพอใจ” ผมยอมรับว่าเรื่องส่วนตัวของน้องชายแล้วต้องฟังเพื่อนสนิทต่างวัยของเขาให้มาก ปีเตอร์กลับมาตีกอล์ฟอีกครั้ง และกลายเป็นผมที่หยุดมอง “แค่ช่วยเหลือเรื่องค่าเทอมให้ได้เรียนโรงเรียนดีๆ น้องชายคุณก็น่าจะดีใจแล้ว”
“ไม่รู้สิครับ บางทีผมก็คิดว่าการตายของสินค่อนข้างประหลาด” จากลักษณะของรถที่พุ่งชนต้นไม้แล้วไม่น่าจะทำให้ถึงความตายได้ ข้อมูลทางนิติเวชที่ได้รับก็ไม่ชอบมาพากลหลายอย่าง
“ช่วงนั้นผมก็ติดงานอยู่ที่ฮ่องกงเสียด้วย ก่อนเผาสินเลยไม่ได้ช่วยอะไรคุณเลย ว่าแต่มีเรื่องอะไรที่คิดว่าประหลาดเหรอครับ ไม่ใช่ว่าอุบัติเหตุหรอกหรือ”
“ใช่ครับ ตำรวจกับประกันสรุปสำนวนว่าเป็นอุบัติเหตุ” ผมตอบเขาด้วยข้อมูลที่มี แดดยามบ่ายร้อนจัด แค่ออกแรงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเหงื่อก็ออกเต็มหลัง “ผมไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนั้น”
“ถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกผมได้นะศิ”
ดวงตาคู่สีดำสนิทจับจ้องมา เขาหมายความอย่างที่พูดทุกประการ “ศุภสินก็ไม่ต่างจากน้องชายผม ที่ไทยมีไม่กี่คนที่ผมวางใจมากเท่านี้ ถ้าเป็นคนนอกครอบครัวแล้วสินก็เหมือนเป็นเพื่อนคนเดียวด้วยซ้ำ”
ผมขอบคุณในลำคอ เหลือบตามองด้านหลังไม่เห็นทศพลยืนอยู่ที่เก่าแล้ว
“ขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ”
ปีเตอร์ หลี่ พยักหน้า ผมปลีกตัวออกมา เหงื่อที่ชื้นอยู่ตามไรผมและแผ่นหลังเกิดจากสภาพอากาศ แต่สิ่งที่ร้อนระอุในใจกลับเป็นเพราะเจเรมี่และคนเคยสนิทของเขาหายไปพร้อมกัน
สนามกอล์ฟขนาดใหญ่มีโซนของสระว่ายน้ำและคอร์ดแบดแยกออกมาในอาคารติดกัน ใช้เวลาไม่นานก็พบว่าทศพลยืนเฝ้าเจเรมี่อยู่ริมสระน้ำ สายตาคมจับจ้องแน่นิ่ง แต่ไม่มีทีท่าว่าจะเข้าประชิดตัวแต่อย่างใด
“เจม!”
เด็กหนุ่มที่เอาแต่โยนบอลเล่นกับลูกชายผมในสระเด็กเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นผมก็พาปุณณ์มาหาที่ขอบสระ ผมจงใจเดินผ่านหน้ามือขวาของปีเตอร์ รับรู้ถึงความไม่พอใจที่ส่งออกมาทางสายตาของเขา ทศพลปลีกตัวหลบไปโดยปราศจากคำทักทายและผมเห็นเหยื่อที่ถูกคุกคามในสระน้ำถอนหายใจยาว
“อึดอัดชะมัด เขาไม่ต้องไปเฝ้าปีเตอร์หรือไง”
คนพูดทำปากยื่น และผมก็พอใจกับท่าทางแบบนั้นเพราะมันแสดงออกชัดว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้พึงพอใจที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของใคร โดยเฉพาะในเวลาที่เหลือแค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว
“เดี๋ยวฉันจะชวนปีเตอร์ออกรอบ ให้เอาเจ้านี่ไปด้วย มีอะไรก็โทรหา ฉันเปิดเครื่องตลอดเวลา”
“จริงๆ วันนี้ผมโคตรอยากนอนอยู่บ้าน” เจเรมี่บ่นอุบ แต่ยื่นโอกาสให้ผมแก้ตัวในประโยคถัดมา “คุณต้องพาผมไปหาอะไรอร่อยๆ กินไถ่โทษที่ต้องมาเจอทศด้วย น่ารำคาญชะมัด”
ผมหัวเราะร่วน ยีเส้นผมเปียกชื้นของอีกฝ่ายรุนแรงจนศีรษะไหวคลอน
“เตรียมเมนูที่อยากกินไว้เลย เสร็จธุระแล้วฉันจะถาม อย่าลืมเป่าผมปุณณ์ให้แห้งด้วย”
“ผมเลี้ยงลูกเป็นกว่าคุณอีก”
ผมไม่ปฏิเสธ
อาจเพราะแบบนั้น ถึงอยากให้เขาย้ายมาอยู่ด้วยกันสักที
TBC
ตัวละครใหม่งอกกก
จับตาดูทศพลไว้ดีๆทุกโคนนนน
-
คุณทศ ยังไงค๊า
-
ทศพลเป็นคนวางแผนฆ่าสินเหรอ?!!! #เดี๋ยวๆใจเย็นๆ west บอกให้จับตาดูเฉยๆ #อินเบอร์เกิน
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ทศไม่พอใจเจ็มเรื่องอะไรอ่าาา
-
ทศกำจัดสินเพื่อให้ได้เจม เอ๊ย!
ตอนนี้ครอบครัวอบอุ่นมาก
อีตาปีเตอร์ ชอบคิดเองว่ะ บางทีพี่จิ๊บก็อาจจะอยากได้เซ็กส์แซ่บ ๆ ก็ได้นะ
-
:mew1:
-
รอตอนต่อไป~
-
คุณทศพลจากเรื่องนาคีไหมเนี่ยย ท่ดๆๆแมวพิมพ์ :laugh: :z6: :laugh: :m20:
-
เจเรมี่ :)
-
กิ๊กเก่าล่ะซิทศน่ะ คงไม่ใช่อยากกับมาคบกันอีกหรอ
-
ทศพลคือใคร 55555555
ในแง่ความสัมพันต่อเจม
อ่านในมุมศิแล้วรู้สึกว่าฮีชัดเจนกับเจมมากขึ้นนะคะ
รอตอนหน้าาา
-
เป้นสามีที่ดีจริงๆคุณศิ
-
ทศพลดูจะยังผูกใจกับเจมอยู่นะ ศิระวังให้ดี
ตอนนี้มีความเป็นครอบครัวสูงมาก ชอบบบบ เป็นแบบนี้ไปตลอดเลยนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ปุณ ติดใจเจม ชอบเจมมาก :mew1: :mew1: :mew1:
ทศ นี่เคยมีไรๆกับเจม
ยังชอบเจมใช่มั้ย ถึงเฝ้ามองแต่เจม
ใครอยู่เบื้องหลังการตายของสิน
หลินเป็นนกต่อของใคร ทศหรือปีเตอร์
เพื่อฮุบกิจการของสิน
ปีเตอร์ มีเมียแล้วยังเที่ยวหญิง
ข้ออ้างเปล่า ไม่อยากรุนแรงกับภรรยา
แต่สินไม่น่าเห็นดีด้วยนะ พี่่สาวสินนะเมียปีเตอร์นะ
แอบคิดว่าสินมีไรกับปีเตอร์หรือเปล่า
นี่ไม่ใช่เรื่องใสๆแล้วล่ะ :katai2-1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ทศร้ายป่าวอะ แต่ยังหาเหตุจูงใจไม่ได้เลย :serius2:
-
พอจะสวีท ก็แอบมีภาพดราม่าตามมา
ศิฑาก็เข้มแข็งเพื่อเติบโต มาพร้อมกับความสูญเสีย ไม่ง่ายเลยที่ผ่านมาได้ขนาดนี้
ศิฑาเปิดใจให้เจมเต็มตัวแล้ว พอเข้าใจ เจมก็พร้อมจะไปด้วยกัน เริ่มต้นการใช้ชีวิตคู่ละ เหลือย้ายเข้าบ้าน 55555
เจมจะสับสนก็ไม่แปลก บางอย่างมันประดังและพอดีเกินไป แต่ตอนนี้เจมตัดสินใจแล้ว เข้าใจแล้ว เจมต้องรอดนะ
ทศพลเป็นใคร
-
หืมมมม!! ยังไง
-
ทศพลไม่น่าไว้ใจเลย :katai1: :katai1:
-
เจมเคยมีปัญหาอะไรกับทศน้ออ :katai1:
-
พ่อน้องปุณณ์นี้ขี้หึงมากนะเนี้ย
-
จับตานิ่งๆ เราจะไม่กระโตกระตาก อิอิ
-
ทำไมต้องจับตาดูทศ? นางจะหนีไปร้องเพลงแหล่หรอคะ?!
คนละทศ ตึ่งโป๊ะ!
ย้ายมาอยู่กับศิเถอะนะเจม เลี้ยงลูกเก่งขนาดนี้ :katai2-1:
-
:hao7:
-
เคยกิ๊กหันหรอ หรือยังไง ทำไมต้องมองคุณศิแบบนั้น
นี่ทีมศิ ขั้นรุนแรงนะ
-
จับตาดูทศพลไว้ดีๆทุกโคนนนน :confuse: :confuse: :confuse:
-
ทศจะทำอะไรนะ ???
นี่สงสารจิ๊บอ่ะ โดนนอกใจ แง
-
หลังกินข้าวก้อจับเจมเสริฟได้เลย
-
คุณทศพลลลลลลลลลล
ส่อแววสร้างความรำคาญมาแต่ไกลเลยนะคะ
ก่อนหน้านี้คุณเคยอยู่ในฐานะอะไรของน้องเจม คุณต้องคิดใหม่ทำใหม่เนอะ
มีความฟินไม่สุดเพราะประโยคสุดท้ายของคุณเวสต์นี่ล่ะค่า
-
CH.11 Time to move on
Jeremy
ขี้หึงอย่างที่เจตต์เคยเล่าให้ฟังจริงๆ ด้วย
โดยปกติผมจะถูกพาตัวมาที่คฤหาสน์ของศิฑาเฉพาะคืนวันศุกร์และเสาร์ แต่เพราะช่วงสองสามวันนี้ปีเตอร์กับทศมาเยี่ยมพี่จิ๊บ ชายหนุ่มก็ไม่ยินยอมให้ผมกลับไปพักที่บ้านจนกว่าพี่เขยกับคนสนิทจะเก็บของออกจากบ้านไป หลังจากส่งปุณณ์ให้กับภรรยาที่มองผมตาเขียวแล้ว ศิฑาก็ตรงกลับที่พักโดยไม่ทวงถามความสมัครใจสักคำ
“ฉันรำคาญลูกน้องของพี่เขยนาย” เขาพูดเสียงเครียด ไม่ใช่ความหวาดระแวงระคนไม่มั่นใจเหมือนในคราวของแซค แต่มันคือความหงุดหงิดเมื่อเจ้าตัวจับได้ทุกครั้งที่สายตาคมของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่จับจ้องมาที่ผม
ทศพลตัวใหญ่กว่าศิฑามาก ใบหน้าไทยแท้ แต่โครงร่างที่แข็งแรงเกินมาตรฐานคนทั่วไปเพราะได้รับการฝึกปรือมาอย่างดีจากปีเตอร์ ไม่ใช่แค่เพื่อรับงานเป็นผู้คุมธุรกิจ แต่ทศเป็นบอดี้การ์ดมือหนึ่ง จะพูดกันตรงๆ ที่พี่จิ๊บบอกว่าให้ระวังที่ศิฑาเป็นพิเศษเพราะคลุกคลีในวงการสกปรกนั่น ผมก็ไม่มั่นใจเลยสักนิดว่าปีเตอร์ทำธุรกิจขาวสะอาดหรือเปล่า
แอสตัน มาร์ตินเลี้ยวเข้าบ้านเมื่อรั้วไฟฟ้าทำงาน และคนขับก็มีสีหน้าเคร่งขรึมไม่ต่างจากตอนที่แยกกับมิสเตอร์หลี่เลยสักนิด
“ถ้าปีเตอร์ไม่มาที่บ้าน ทศก็ไม่เคยมายุ่งกับผม” จะพูดให้ถูกคือหลายปีมาแล้วที่เราไม่ยุ่งกัน สาเหตุก็เพราะผมรู้สึกเหมือนทศกลพยายามครอบงำและผูกมัดผมทุกทีที่เรามีสัมพันธ์พิเศษ ผมไม่ชอบให้ผูกมัด โดยเฉพาะกับคนที่ต้องการจะครอบครองและสั่งการผมได้อย่างไร้ชั้นเชิง เทียบกันกับศิฑาแล้วแม้จะขี้หึงหรือเผด็จการในบางเรื่อง แต่ยอมรับว่าเขาไม่ได้เลี้ยงดูผมประหนึ่งเป็นเด็กไม่ประสา ผมเหลือบมองคู่สนทนา วางมือบนหลังมืออีกฝ่ายออดอ้อน ใจหนึ่งยังชื่นชอบเวลาที่ศิฑาหึงหวง แสดงความเป็นเจ้าของ น่าแปลกที่ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นแค่กับชายหนุ่มข้างๆ เท่านั้น
ศิฑาถอนหายใจหนัก ผมเอนศีรษะเข้าถูไถ “วางใจเถอะน่า”
ศิฑาไม่ตอบ เมื่อจอดรถบนลานหน้าบ้านก็พบเจตต์ยืนรอรับตั้งแต่ได้ยินเสียงล้อประตัวรั้วเคลื่อน เขามีหน้าที่นำรถไปเก็บเข้าที่ เมื่อไม่นานมานี้ผมมีโอกาสเดินทัวร์รอบบ้านอย่างที่ศิฑารับปาก และเพิ่งรู้ว่าด้านหลังมีบ้านพักสำหรับคนงานที่อยู่ประจำอาศัยร่วมกัน แบ่งสัดส่วนให้คนละห้องเป็นระเบียบเรียบร้อย มีเพียงห้องน้ำเท่านั้นที่ใช้รวมแต่สะอาดน่าอยู่ เจตต์มีสวนผักเล็กๆ เป็นของตัวเองด้วย เขาสามารถทำครัวในห้องพักของตัวที่อยู่ติดกับแม่บ้านได้ตราบใดที่ยังไม่ใช่การวางเพลิง
“ว่าแต่ วันนี้คุณไปคุยอะไรกับปีเตอร์”
ผมเปลี่ยนเรื่องพูด เดินตามเจ้าของบ้านมาติดๆ เมื่อไม่มีปุณณ์แล้วมันเงียบไปหมด ผมเองก็เพิ่งสังเกตเมื่อส่งเด็กน้อยคืนอกแม่ไปวันนี้นี่เอง
ศิฑาอยู่ที่นี่ด้วยความรู้สึกแบบไหนกันนะ
“ทำไมถึงคิดว่าต้องคุยอะไรกัน”
“ไม่อย่างนั้นคุณจะนัดรับเขาไปตีกอล์ฟเหรอ ให้เลือกได้คุณคงอยากอยู่กับลูกมากกว่า”
เสียงหัวเราะดังขึ้น ผมถูกคว้าคอด้วยท่อนแขนกำยำ รอยยิ้มของศิฑาน่ามองเสมอ เสียดายที่เป็นคนยิ้มยากเกินไป ผิดกับผมโดยสิ้นเชิง “ฉลาด ถ้าอย่างนั้นลองเดาสิ”
“เรื่องน้องชายคุณอยู่แล้ว”
ในเมื่อตัดเรื่องธุรกิจออกไปตามบทสนทนาบนโต๊ะอาหารเมื่อวานก็เหลือเพียงอย่างเดียว ผมเสนอเพราะมีประเด็นที่น่าสนใจแฝงอยู่ “น้องคุณไม่เห็นจำเป็นต้องทำพินัยกรรมยกร้านที่ดูแลอยู่ให้หลิน หุ้นก็ด้วย โอนเงินให้ใช้เดือนละสองสามหมื่นก็อยู่ได้”
“อืม ฉันก็คิดแบบนั้น”
“แล้วที่คุยกับปีเตอร์เขาว่ายังไงบ้าง ได้เรื่องไหม ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนยังไงกันแน่”
“จะเรียกว่าได้ก็ได้ เรียกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้” ศิฑาตอบกำกวม ปิดประตูห้องนอน ลงกลอนเสร็จสรรพก่อนเปิดรีโมทแอร์ ผมชอบบรรยากาศของห้องส่วนตัวของศิฑามากกว่าห้องอื่น มันอบอุ่น ไม่วังเวง
เขาถอดเสื้อออก หายไปจัดการน้ำอุ่นในห้องน้ำแล้วเดินกลับออกมาปลดกระดุมเสื้อผมทีละเม็ด ดวงตาคมหลุบต่ำ มองเรือนร่างที่ค่อยๆ ปรากฏโดยปราศจากเกราะกำบังด้วยแววตาชวนเร่งร้อน วาบหวาม
“สินหลงผู้หญิงคนนั้นมาก มากจนอยากผูกมัดเอาไว้เลยซื้อใจด้วยวิธีนี้ ปีเตอร์เองก็ดูไม่วางใจผู้หญิงสักเท่าไหร่ แต่คิดว่าคงเป็นการให้ด้วยเสน่หา ส่วนเสน่หาเพราะโดนกลลวงหรือเปล่าทั้งฉันและปีเตอร์เองก็ไม่มั่นใจ”
ผมถูกดึงเอวเข้าแนบชิด ศิฑาโยนเสื้อผมลงตะกร้าด้านหลัง แล้วจัดการกับตะขอกางเกงเป็นลำดับถัดมา เขากดจมูกคมที่กกหูผม ภาพที่สะท้อนในกระจกเห็นเพียงแผ่นหลังกว้างโค้งตัวลงจนปรากฏสันกระดูกขึ้นชัดเจน
สะบักและบ่าของศิฑาขนาดกว้างมากพอสำหรับบดบังร่างของผมเอาไว้ ริมฝีปากแนบบนแอ่งชีพจร แตะเพียงแผ่วแล้วไล่จุมพิตอ่อนโยน
“บางที...สักวันหนึ่ง ของทุกอย่างในบ้านนี้อาจตกเป็นของนาย”
“คุณจะบอกว่าจะยกให้ผมเพราะความเสน่หาเหมือนที่ศุภสินทำอย่างนั้นเหรอ” ถามกลั้วหัวเราะ ลมหายใจอุ่นเป่ารดบนบ่า ผมถูกฟันขาวงับเบาๆ ที่หัวไหล่ก่อนสัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะของเรียวลิ้น เมื่อหลับตาลงสัมผัสนั้นยิ่งชัดเจนขึ้นจนต้องซ่อนความเขินอายด้วยการวางหน้าผากบนบ่าของอีกฝ่าย “ผมไม่ได้ต้องการเงินหรืออะไรทั้งนั้น”
“ฉันรู้ เพราะนายเป็นเด็กดี”
คนในอ้อมแขนผละออก เขาวางมืออุ่นบนแก้มผมทั้งสองข้าง ดวงตาสีนิลจับจ้อง สบตา ไม่กระดิกไหว
“แต่บางทีของบางอย่างที่ไม่อยากได้ นายก็ได้ไปแล้ว”
เขาจูบผมที่ริมฝีปาก ก่อนผละออกอย่างเชื่องช้า
“เช่นหัวใจของฉัน”
ผมสงสัยอยู่ครามครันว่าเมื่อไรกันที่การบอกรักจะไม่ฟังดูคลื่นเหียน ผะอืดผะอม ยามเริ่มสบตา ยามแตะสัมผัส ยามที่ร่วมรัก
หรือยามที่มันบ่มเพาะจากความขลาดกลัวเป็นแกล้วกล้า ยามเมื่อคนเอ่ยมันออกมาเป็นคนเดียวกับที่เราปรารถนาจะเชื่อใจ
“ศิ”
“หืม”
“เมื่อก่อนคุณอยู่ที่นี่กับใครเหรอ”
“แรกเลยก็อยู่กันสามคน มีฉัน พ่อ น้องชาย ต่อจากนั้นก็แต่งงาน มีนมาอยู่ด้วยกันไม่ถึงปีพ่อก็จากไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เอ่ยถึงอดีตภรรยาอย่างไร้เยื่อใย “ต่อมาฉันก็หย่าขาดกับมีน เลยเหลือกันสองคนพี่น้อง”
“ไม่กี่เดือนที่ผ่านมาคุณเลยอยู่ที่นี่คนเดียว?”
คู่สนทนาพยักหน้า นั่นอาจเป็นแรงผลักดันให้ศิฑาโงหัวขึ้นมาจากภาระงานเพื่อขวนขวายหาความรักที่ไม่เชื่อมาแรมปี
“แต่จริงๆ ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้เจอสินบ่อยๆ หรอก ต่างคนต่างทำงาน เวลางานของฉันกับมันก็ไม่ตรงกันเสียด้วย แต่อย่างน้อยก็รู้ว่ามันอยู่”
ผมเข้าใจ อาจเป็นความรู้สึกเหมือนวันที่พ่อบอกว่าจะแต่งงานใหม่ที่อเมริกา ถึงจะเหงาบ้าง แต่ผมก็ยังรับรู้ได้ว่ามีเขาอยู่
“ถามทำไม”
“กำลังคิด” คิดหนักเสียด้วย...
ผมไม่ตอบในทันที ยกมือขึ้นโอบรอบคอร่างสูง เสื้อผ้าของเราถูกปลดเปลื้องจนหมดสิ้น เปลือยเปล่าท่ามกลางแสงไฟที่สว่างจ้า ผมไม่เขินอาย เผยทุกอย่างให้ศิฑาเห็นและสัมผัส
“กำลังคิดว่าควรย้ายมาอยู่กับคุณจริงๆ จังๆ เสียที”
แรงกอดรัดรอบเอวกระชับแน่น ศิฑาไม่เอ่ยคำว่าขอบคุณ แต่ผมรับรู้ได้ถึงความอุ่นใจ เขาใช้ปลายจมูกบดที่กกหู สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่
“ไปแช่ตัวกันเถอะ น้ำน่าจะได้พอดี”
.
.
“มึงนี่มันน่าตีให้ก้นลาย”
เกือบเดือนที่แซคไม่แวะมาที่ร้าน หลังจากครั้งล่าสุดเขาขยี้หัวใจผมจนป่นไม่มีชิ้นดี แต่เมื่อกลับมาอีกครั้งด้วยหัวกระเซอะกระเซิง กางเกงยีนส์ขาดๆ กับเสื้อยืดคอวีตัวย้วยสีตุ่นที่ไม่รู้ว่าตุ่นตั้งแต่ซื้อหรือเพราะซักผ้าตามประสาขาวรวมผ้าสีกันแน่ ผมก็โกรธไม่ลงอีกตามเคย
เขาสั่งเบียร์ถูกๆ กับกินกับแกล้มฟรี หลังจากมีเมียเป็นตัวเป็นตนก็ไม่ได้แวะมาที่ร้านบ่อยนัก สองสาเหตุหลักๆ ที่มาหาผมคือมีปากเสียงกับอดีตนายแบบหนุ่มสุดไฮโซ หรือไม่ก็ฝ่ายนั้นเดินทางไปทำงานต่างถิ่น วันไหนสั่งเบาๆ เน้นกินกับแกล้มแปลว่าสาเหตุหลัง เช่นเดียวกับวันนี้
“แล้วเจ๊ไม่ว่าเหรอ”
“ก็ไม่ชอบใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร ปีเตอร์ช่วยคุยให้ สองคนนั้นถูกคอกันอย่างกับอะไรดี”
“ถ้ามีปัญหาอะไรก็รีบบอกกูแล้วกัน”
ผมไหวไหล่ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ วันธรรมดาลูกค้าไม่เยอะ มีเวลานั่งเล่นกับแซคถมถืด “แล้ววันนี้ทำไมถึงออกมานอกบ้านได้”
“ธามไปออกกองที่แม่ฮ่องสอน” คู่สนทนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย “ไม่ชอบให้อยู่ไกลหูไกลตาเลยว่ะ”
“พี่ธามจีบยากจะตาย ใจแข็งอย่างกับอะไรดียังหึงไร้สาระอีกเหรอ”
“ไม่ได้หึง แต่เป็นห่วง” เขาสารภาพตามความรู้สึก นี่เป็นเสน่ห์ของแซค ไม่ปิดบัง ซ่อนเร้น เขาเปิดเผยกับทุกคนและทุกเรื่อง พานให้ผมนึกถึงศิฑาที่ปากหนักเสียยิ่งกว่าอะไร “แล้วนี่มึงย้ายไปอยู่กับเขาแล้วเมียเก่าเขาไม่ว่าเอาเหรอ”
“เมียเก่าก็แปลว่าเก่าปะ” ผมย้อนถาม ศิฑาเก่งในการจัดการเรื่องนี้ ผู้หญิงคนนั้นเห็นหน้าผมหลายครั้งในวันที่อดีตสามีไปรับลูกมาเลี้ยง กระนั้นก็ไม่มีทีท่าไม่พอใจแสดงออกมา บางทีแล้วสัมพันธ์ของศิฑากับมรกตอาจเป็นอย่างที่ชายหนุ่มว่า มันดำเนินไปเพียงเพื่อดำเนินธุรกิจสีเทาให้แนบเนียนเท่านั้น “เห็นทำท่าเป็นแม่หมาหวงลูกอย่างเดียว คงเอือมระอากับผัว”
“เออ ใครจะไปรับได้ ผัวเสือกมีเมียใหม่เป็นผู้ชาย ถึงเคยมีเยื่อใยป่านนี้ก็ไม่น่าเหลือแล้วมั้ง”
“คุณมีนเธอดูเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่มากนะ” ผมอ้างอิงถึงสถานะของหญิงสาวกับอดีตสามีที่แม้หย่าร้างกันทั้งทางนิตินัยและพฤตินัยแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ สลับกันเลี้ยงลูกชายคนเดียวอย่างไม่มีท่าทีอิดออด “ผมเห็นแล้วยังแอบชื่นชมเลย”
“มึงก็ชื่นชมเขาไปเรื่อย” แซคพูดกลั้วหัวเราะ เท้าแขนมองหน้าผมตายิ้ม “ดูแฮปปี้ขึ้นนะ ความรักดีล่ะสิ”
“ก็แหง ขอบคุณมากที่ยูเทผมวันนั้น”
“ไม่ร้องไห้จะเป็นจะตายแล้วเหรอ”
“เสียดายทำไม ตากล้องจนๆ” ผมยักคิ้วยวน ความรู้สึกที่มีต่อพี่แซคยังกรุ่นในอก หากแต่มันสงบลงมากกว่าเมื่อครั้งที่ศิฑายังไม่ปรากฏตัวอีกครั้ง
ราวกับว่าทุกจุดสนใจของผม ละทิ้งจากผู้ชายตรงหน้าไปหาใครอีกคนที่ชัดเจนกว่า
“เขาดูแลมึงดีนะ”
“ดีเลยล่ะ” นึกถึงแววตาและน้ำเสียงที่อบอุ่น ผมก็เผลอคลี่ยิ้มออกมา เคยนึกโกรธโทษตัวเองว่าไปหลงใหลกับผู้ชายคนนั้นจนลืมแซคได้ยังไง ความจริงปรากฏชัดเมื่อได้กลับมาใช้ชีวิตร่วมกันอีกครั้ง
ศิฑาเหมือนหลุมดำ เขาดึงทุกความสนใจของผมให้เข้าหาได้ง่ายดาย
“ทำมายิ้ม” แซควาดปลายนิ้วเหนือขอบแก้วเบียร์ เพลงในร้านเปลี่ยนแนวเพลงมาเป็นแจ๊ซได้สองวันแล้วแต่คนมาใหม่เพิ่งเอ่ยทัก “เปลี่ยนแผ่นเพลงเหรอ”
“ก็สลับไปเรื่อยๆ”
“เพราะดี”
แหงล่ะ นี่มันอัลบั้มรวมเพลงฮิตที่ศิฑาชอบ เขามีรสนิยม ไม่เหมือนไอ้ลุงตรงหน้า
แซคสางนิ้วมือเข้ารวบผมที่ยาวรุงรัง สาเหตุหนึ่งที่ผมไว้ผมหยักศกยาวประบ่าก็เพราะพี่แซค แต่เอาเข้าจริงตอนมีเซ็กซ์ผมคงชอบเส้นผมที่ถูกตัดอย่างเป็นระเบียบและหนวดเคราที่กันด้วยความปราณีตอย่างศิฑามากกว่า
แววตาดุดันสุขุมนุ่มลึกนั่น...
น่าตื่นเต้นกว่าดวงตาซุกซนของพี่แซคเป็นไหนๆ
“มียางมัดผมปะวะ”
“มียางรัดถุงแกง เอาปะ”
“ที่หัวมึงไง”
“ไม่ให้เว้ย” ผมประท้วง ไอ้บ้านี่มาร้านคนอื่น ขอส่วนลด กินกับแกล้มฟรีแล้วยังจะปล้นยางมัดผมเจ้าของร้านอีก ใช้ได้เสียที่ไหน “รำคาญก็ตัดๆ ทิ้งไปเถอะผมน่ะ ตัดหัวไปเลยก็ได้”
“เออ ใช่สิ กูมันเก่าแล้ว จะไปสู้อะไรกับศิฑาของมึง”
“อย่าให้เอาไปเทียบกันเลย หางหมากับหัวพยัคฆ์”
“เดี๋ยวกูโบกให้” ลูกค้าขาประจำหัวเราะร่วน เป็นบทสนทนาของผมกับพี่แซคที่สบายใจกว่าครั้งไหน ไม่มีความรู้สึกแอบแฝง ไม่มีเจตนาซ่อนเร้น เขาเป็นพี่ชายที่แสนดีเสมอมา แต่ผมเพิ่งยอมรับว่าตัวเองเป็นน้องชายได้เมื่อไม่นานนี้เอง
บางทีแล้วเราอาจจะเหมาะกับความสัมพันธ์แบบนี้มากที่สุดก็ได้
ผมกอดอกมองรุ่นพี่ เมื่อผ่านคืนวันอันโหดร้ายมาแล้วก็พบว่าที่เจ็บเจียนตายตอนนั้นก็เป็นเพียงคืนวันหนึ่งในชีวิต เป็นเรื่องตลกที่เคยเสียน้ำตา เมื่ออดทนยอมรับว่ามันเปลี่ยนไปแล้วชีวิตก็สงบลงอย่างเหลือเชื่อ
“นี่...ศิหึงผมกับพี่ด้วยนะ”
“จริงเหรอ มึงไม่บอกเขาไปล่ะว่ากูไม่เอามึง”
“ไม่บอกหรอก รอให้เขามายิงพี่ทิ้งดีกว่า สะใจดี น่ารำคาญ”
มือยาวยื่นมาผลักหัวจนเอนหงาย ผมฉีกยิ้มกว้าง พี่แซคเองก็ด้วย “อย่าทะเลาะกันให้กูเห็นนะ รอซ้ำเลย”
“ใจร้ายสัด”
“เออ วันนี้ไปส่งหน่อยดิ”
“รถไปไหนเสียล่ะ”
“เดี๋ยวนี้มีอิดออด”
คนขอความช่วยเหลือกระหยิ่มยิ้มกวนประสาท ผมรู้ว่าเจตนาพี่แซคตอนนี้คือเล่นผมเรื่องศิฑาล้วนๆ ไอ้ให้ไปส่งนะเลิกมานานแล้ว ถึงเจ้าตัวไม่เคยเล่าให้ฟังแต่ผมก็สัมผัสได้ว่าพี่ธามไม่ชอบใจนัก ไอ้พี่แซคก็เคยมีประวัติ เชื่อใจได้ที่ไหน เมื่อก่อนใครให้ก็เอาหมด มีแค่ผมนี่ล่ะที่อ่อยขนาดไหนก็ไม่เคยแตะต้องเลยแม้แต่ปลายนิ้ว คิดแล้วทั้งเศร้าทั้งขำ
“เจอกันครั้งก่อนยังไม่เห็นจะเชื่อฟังเขาขนาดนี้”
“ไม่ได้เชื่อเสียหน่อย” ผมพูดอ้อมแอ้มในลำคอ กระดากเกินกว่าจะยอมรับว่าศิโรราบให้ทันทีที่เห็นความอ่อนแออันซุกซ่อนอยู่ในใจผู้ชายคนนั้น ราวกับว่าเมื่อผมเห็นความเศร้า ศิฑาก็ดูเป็นมนุษย์ปุถุชนที่ไม่ได้หยิ่งผยองเหมือนที่แสร้งทำ
ผม...อาจเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ได้เห็นภาพนั้น
บอกแล้วว่าผมอาจเพียงต้องการเป็นคนที่สำคัญสำหรับใครคนใดคนหนึ่ง ถูกยอมรับและถูกต้องการให้เป็นที่พึ่งพิง
“ใครๆ ก็อยากเป็นคนที่ถูกนึกถึงทั้งนั้นแหละ” หยิบแก้วเบียร์เทเบียร์ขวดใส่แก้วให้คู่สนทนา ไม่ยอมสบตาเพื่อซ่อนเร้นความซื่อสัตย์เหมือนลูกแมวที่ถูกให้อาหารเป็นประจำจนชินมือออกไป “ผมแค่นึกถึงเขา ว่าคงไม่ชอบใจถ้ารู้ว่าคนของตัวเองขับรถไปส่งผู้ชายคนอื่นถึงบ้าน แถมยังเป็นผู้ชายที่เคยถูกใช้เป็นเครื่องมือยั่วยุให้หึงหวงแล้วด้วยยิ่งไม่น่าชอบใจเข้าไปใหญ่”
“ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเจมเดียวกับที่กูเจอเมื่อเดือนที่แล้ว”
“ผมที่พี่รู้จักเปลี่ยนไปตลอดเวลานั่นล่ะ ที่คุยกับพี่เมื่อกี้ก็เป็นแค่ผมในอดีต ไม่มีอะไรเหมือนเดิมทั้งนั้น เป็นคนแก่หรือไงถึงชอบรำลึกถึงความหลังซ้ำๆ ซากๆ”
“กวนตีนจริงๆ นะมึง”
ผมเบะปาก ทำหน้าตาให้สมกับคำด่า พี่แซคทนมันเขี้ยวไม่ไหว ผุดลุกขึ้นจากอีกฟากของเคาน์เตอร์มาคว้าคอผมกดลงบนแผ่นเรียบลื่นของผิวไม้
“ไอ้เวรพี่แซค เจ็บนะเว้ย!”
“ขอสักทีเถอะ” เขาปล่อยผมเป็นอิสระ หัวเราะร่วนและยังจับจ้องมาด้วยแววตาขบขัน หนังยางผมถูกขโมยไป เส้นผมกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง “แต่ที่พูดว่าถ้ามีปัญหาแล้วให้รีบบอกนี่กูพูดจริงนะเจม”
“รู้แล้วน่า”
“ต่อให้มึงมีผัวเป็นตัวเป็นตนมึงก็ยังเป็นน้องกูนะ กูไม่ปล่อยมึงเด็ดขาด”
“นี่เป็นพี่หรือเป็นพ่อ เริ่มไม่แน่ใจ”
เพราะแซคเป็นแบบนี้ เขาทำแบบนี้เสมอๆ ความรู้สึกของผมถึงเตลิดเปิดเปิงเสียทุกที คู่สนทนาฉีกยิ้มสดใส เห็นฟันเกือบครบทุกซี่
“เป็นอะไรก็ได้ แต่ไม่เป็นผัวมึง โอเคปะ”
“โอเคอยู่แล้ว” ผมพูดเต็มเสียง เงาดำทาบทับมาก่อนเวลาร้านปิดเกือบสองชั่วโมง ศิฑาในชุดทำงานเต็มยศ ยืนซ้อนหลังแซค ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้บาร์ตัวที่ยังว่าง ผมมองเขาด้วยสายตางงงัน รับออเดอร์ลูกค้าคนสำคัญราวกับตัวเองเป็นบาร์เทนเดอร์ของร้าน แสงสีสลัวซ่อนใบหน้าคร้ามคมที่ผุดพรายไปด้วยความไม่พอใจไม่แนบเนียน เขาพูดเสียงต่ำ เคาะนิ้วทั้งสี่ยกเว้นนิ้วหัวแม่มือไปบนเคาน์เตอร์
“ขอพอลลาเนอร์”
“ไหนว่าให้กลับเอง”
“เพิ่งเลิกประชุม เลยคิดว่าแวะมาดื่มเบียร์ให้หัวโล่งสักหน่อยแล้วรับนายกลับไปพร้อมกันเลยดีกว่า” เขาปรายตามองแซค แต่ไม่เอ่ยคำทักทาย คอแข็งตรงไม่เป็นมิตร ผิดกับไอ้ผู้ชายที่เล่นหัวเล่นหูผมเมื่อครู่ เขายิ้มให้คนมาใหม่เหมือนหมาโกลเด้นของเขาที่ต้อนรับคนแปลกหน้าโดยไม่สนใจว่าเป็นมิตรหรือศัตรู
“เจอกันอีกแล้วนะครับ ศิฑา”
ตากล้องอายุมากกว่าทัก ผมหันไปเตรียมเบียร์เย็นๆ สำหรับนักธุรกิจหนุ่ม ศิฑาครางรับในลำคอ ไม่ได้แสดงทีท่าว่าต้องการจะสนทนากับพี่แซคมากกว่านั้น
“เจมเล่าเรื่องคุณให้ฟังแล้ว ผมไม่เคยเห็นมันคบใครจริงจังเลยนะ ยังไงก็ฝากดูแลมันด้วย”
“ไม่จำเป็นต้องฝากมั้งครับ” ชายหนุ่มในชุดสูทพูดเสียงเรียบ เขายกเบียร์ขึ้นจิบแล้ววางลงบนแผ่นกระดาษรองแก้วเชื่องช้า ปรายตาสบกับคู่สนทนาเพียงเสี้ยวนาที
“เพราะเจมเป็นของผมตั้งแต่ต้น”
หัวใจผมเต้นตึกตัก
เสียงพี่แซคผิวปากหวือ
ใช่เรื่องที่จะมาแกล้งน้องตอนนี้หรือไง ไอ้พี่เลว!
TBC
#ทีมแซค
อิอิ
-
ต้องขอบคุณแซคจิมๆ 555555
-
อื้อหือออ มีความหวานแต่แอบตะหงิดพี่จิ๊บไงไม้รู้
-
ไม่ไหวแล้วค่ะ อ่านตอนนี้จบคือพ่ายแพ้กับคุณศิฑา ฮืออออออ
จาบ้าหลออออ ตั้งแต่ซีนที่บอกเจมว่าได้หัวใจไป มาซีนเจมเป็นของผมตั้งแต่แรก
โอโหหวีดแรง แอบตลกอิพี่แซคด้วย แต่งานนี้ต้องขอบคุณนางค่ะ 555555
-
:mew1: :mew1:
-
ศิฑา สุดยอดดดด
เจม ได้หัวใจศิฑามาแล้วนะ
เจม ยอมรับความรู้สึกเป็นพี่น้องกับแซค ได้แล้ว
และความรู้สึกที่เป็นที่รักของศิฑา
เจม เปรียบเทียบแซค ศิฑา ได้ตรงมาก "หางหมากับหัวพยัคฆ์" กร๊ากกกก
ชอบบบ ที่ศิฑา หึง หวงเจม ไม่ว่ากับใคร แบบไม่งี่เง่า
แต่ทศพล ก็น่าหึงนะ
เล่นจ้องมองเจมแบบเปิดเผย ตาแทบไม่กระพริบอีก
ทั้งที่รู้ว่าเจมกำลังมีสัมพันธ์กับศิฑา
ทศพล ดูหวงเจมแบบเถื่อนๆ อยากครอบงำ ครอบครองเจม
แบบถ้าเป็นไปได้จะไม่ให้เจมไปไหนเลยอยู่แต่ในห้อง
ยังมีความรู้สึกไม่ไว้ใจทศพล
ธุรกิจของปีเตอร์ก็ไม่น่าขาวสะอาดทั้งหมด
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
#ทีมแซค
แต่ก็ #ทีมศิฑา
พ่ายแพ้ เพราะเจมเป็นของผมตั้งแต่ต้น เขาแค่มาทวลคืนเท่านั้นเอ๊งง :katai2-1:
-
55555 กวนมากวนกลับ จริงๆ
-
น่ารักมากกกก
ชอบโมเม้นนี้
-
แหม! Extra เรื่องนี้สงสัยจ่ายค่าตัวดี หนีพี่ธามมาออกบ่อยเชียวพี่แซคคคค ห่วงนุ้งเจมอ่ะดิ ระวังนะเจ๊แกขาโหด จับได้ว่าหนีมาหาเจมเจ๊ไม่ด่านะ ซัดอย่างเดียว 55555
-
ง่อววววว คุณศินี่มันคุณศิ จริงๆ
:mew1:
-
คิดถึงพี่แซคนะคะ
-
ความกวนตีนของพี่แซค555555555
-
หวงแรงงงง
-
แซคคือใครไม่รู้จัก
#ทีมศิฑา #ทีมนิธาน 5555555
น้องเจมสู้ๆ เราต้องเติบโตอย่างแฮปปี้
รักครั้งนี้ต้องมีความสุขนะ หนักแน่นๆทั้งคู่เลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอจ้า
-
ไอ้พี่แซคกวนนนนน 555555
ศิฑาาาาา ฮือออออ หัวใจชั้นเป็นของนายยยย
ชอบคู่นี้ตรงซื่อตรงกับหัวใจเนี่ย
คือค่อยๆเผยๆๆๆออกมา เริ่มจากการกระทำจนเป็นคำพูด
น่ารักนะคะ เหมือนแบบรักแต่ไม่ต้แงพูดเยอะ
-
คุณศิขี้หึงน่าดูเลยนะ แต่คงไม่ต้องห่วง ยังไงน้องเจมก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณศิอยู่แล้วแหละเนาะ
-
:pig4: :pig4:
-
แซคนี่เสี้ยมจัง 55 ระวังงานจะเข้าตัวนะ
-
อีแซค เดี๋ยวจะถึงฆาตไม่รู้ตัว :hao6:
รออ่าน ชอบเวลาศิหึงจัง555555
อยากให้พี่ธามโผล่บ้าง เก๊าคิดถึง
ปล.เจเรมี่อวยผ.หนักมาก นังแซคตกกระป๋องไปละ :katai3:
-
ติดตามทุกเรื่องของคุณwest
แต่นี่รอให้มีมาหลายตอนก่อนค่อยอ่าน กลัวลงแดง
ตอนนี้ก็อยากจะ #ทีมแซค ทีมขุ่นพ่อแซคผู้ห่วงลูกเจมนะ
แต่เรื่องนี้แซคต้องเข้าใจ มันเป็นทีของคุณศิ เลยได้แต่ชูปอมปอม อยู่ #ทีมศิฑา ;p
ตอนแรกนี่คิดว่าคนอย่างคุณศิเรอะจะเป็นพระเอก
แต่อ่านๆไป อ้าว คุณศินี่มันพระเอกนี่นา 555
ชอบความหึงหวงเจมแบบผู้ใหญ่ของคุณศิ ดีใจที่เจมดูเหมือนจะเริ่มปล่อยอิตาแซคได้ละ
-
เจมจะย้ายมาอยู่ศิแล้วใ่มั้ยยย
หว๊านหวานนนกัน :mew1:
-
แต่ละคน
-
แซคมาป่วนคู่นี้ซะแล้ว~
-
อูยยยยยยยยยยย คุณศิอย่างเท่ตอนท้าย อยากฟังเค้าฟาดฟันกันอีกค่าาาาาาาาาาาาาา :hao3: :z2:
ชอบให้คุณศิหึงจังเล้ยยยย อิอิ :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ว้าวววว เค้าหวานกันแบบนัวๆ
ศิฑาดูปักใจกับเจมมาก หวงมาก ดีต่อใจค่ะ หาที่พักพิงได้สักที หลังจากที่ต้องทิ้งมา
เจมเข้าใจมากขึ้น ปันใจมากขึ้น เหมือนพอเปิดใจ พอรู้ว่าศิฑาเจออะไร ก็เริ่มผูกใจมากขึ้น ปลื้มจัง
ฮาแซค มีความชัดเจนมาก แล้วไหนเลยศิฑาจะยอม 5555
-
แซคน่ารักเหมือนเดิมเลย แต่รักคุณชายธามมากว่าเราชอบผู้ชายเย็นชา มันท้าทายดี
-
พี่น้องคู่นี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักก
มันก็น่าหึงจริงๆนั้นแหละ
ไม่แปลกใจเลย ที่คุณศิ กับพี่ธาร ก็เหล่ๆใส่กันตลอดๆ
5555
-
อิอิหวานแบบนี้โดนจายยย
-
โอ้ยยยยเขินนนนนน ศิฑาเท่โคตรรรร ใจเต้น แล้วเจมจะเหลืออะไร :-[
ตอนนี้สั้นๆหรือคิดไปเองง่ะ :mew2:
-
เขินคุณศิแต่ก็คิดถึงแซค 5555555
-
อื้อหือออออ!!
555
-
CH.12 Evidence
Sitha
บางทีแล้วผมก็ทั้งชอบใจและไม่ชอบใจที่ปีเตอร์มาไทยบ่อยขึ้นหลังจากเคลียร์งานที่ฮ่องกงเสร็จ นั่นหมายความว่าผมจะได้ผู้ช่วยในการสืบหาข้อมูลการตายของน้องชาย ขณะเดียวกันทศพล ลูกน้องมือดีก็มีโอกาสได้วนเวียนมาเจอเจเรมี่ได้มากขึ้น ปกติแล้วหมอนั่นคุมงานตามต่างจังหวัด แต่ทุกครั้งที่นายบินมามันจะคอยอารักขาดูแลและติดตามปีเตอร์ไปทุกที่
ผมวางแก้วไวน์แดงสีเลือดนกลงบนโต๊ะ เหนือผ้าปูขาวสะอาด ก่อนหันสเต๊กเนื้อระดับความสุกปานกลางด้วยมีดและส้อม หลังจากประชุมที่บริษัทเสร็จก็ตรงดิ่งมายังโรงแรมใจกลางเมืองที่นัดแนะกับพี่เขยของคนรักเอาไว้ เราดื่ม สั่งอาหารและแลกเปลี่ยนบทสนทนาเกี่ยวกับสภาพเศรษฐกิจและสังคม ไปจนถึงเรื่องการเมืองที่ส่งผลกระทบถึงงานทั้งสองฝ่าย ยอมรับว่าเมื่อเป็นคนจากสังคมเดียวกัน การพูดคุยก็ง่ายดาย และแม้ต่างรู้จุดประสงค์ที่ผมรับเชิญทานมื้อเย็นวันนี้ด้วยแล้วแต่ปีเตอร์ก็ไม่เข้าเรื่องที่เจตนามาเจรจาในทันที
“จริงๆ วันนี้คุณศิน่าจะชวนเจมมา”
“ติดดูร้านน่ะครับ” ผมตอบไม่ครบ ส่วนหนึ่งที่ไม่ลากเด็กหนุ่มมาด้วยเพราะอยากเก็บไว้ให้พ้นหูพ้นตาลูกน้องของคู่สนทนามากกว่า เมื่อเห็นว่าผมมาคนเดียวแล้วสีหน้าผิดหวังของทศพลก็ฉายชัด พานให้หงุดหงิดว่าไอ้เด็กบ้านั่นมันฟันทุกคนที่อยู่รอบตัวในช่วงที่ผมไม่อยู่ไปทั่วเลยหรือเปล่า “แต่เดี๋ยวเจตต์จะไปรับที่ร้านแล้วตามมาก่อนกลับ”
“ผมไม่ค่อยได้เห็นหน้าเจมเลยตั้งแต่กลับไทยรอบหลังๆ มานี้”
ผมหัวเราะในลำคอ แต่ไม่เลี่ยงที่จะพูดถึง เรื่องความสัมพันธ์ของทศกับเจเรมี่ตัวปีเตอร์เองก็น่าจะรู้ดีกว่าใคร และเขาควรจะเดาได้ว่าเพราะอะไรผมถึงไม่อยากให้เจเรมี่มาพร้อมกันเมื่อนัดทานอาหารเป็นการส่วนตัวแบบนี้ ผมปรายหางตาไปมองยังต้นเหตุ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคร้ามคม คิ้วเข้มดกดำยืนประสานมืออยู่ไม่ห่าง สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการเมื่อหัวหน้าเอ่ยถึงอดีตชู้รัก
ไม่สิ ประเมินจากนิสัย เจเรมี่คงไม่คิดผูกพันกับใครถึงขั้นชู้รักได้กระมัง
“ผมอยากถามเรื่องของสินด้วยครับเลยไม่อยากให้เขามานั่งฟังเท่าไหร่ เกรงว่าจะเบื่อ” ผมบ่ายเบี่ยง ก้มหน้าทานอาหารยุโรปเลิศรสเนื้อนุ่มลิ้นไปพลาง
“นั่นสินะ เจ้าเด็กนั่นยิ่งเอาแต่ใจตัวเองอยู่ด้วย ว่าแต่คุณศิมีอะไรอยากถามผมงั้นหรือ”
“คุณปีเตอร์รู้จักมาร์ที่ดูแลเรื่องหุ้นของสินหรือเปล่าครับ”
“คุณนัชใช่ไหมครับ” คู่สนทนาขมวดคิ้วเข้าหากัน เขามองผมละเลียดชิมชิ้นเนื้อทีละคำด้วยสายตาตั้งคำถาม “ได้ยินชื่อหลายครั้งครับ แต่ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
ผมจิบไวน์แดงเพื่อกลืนสเต๊กลงคอ ก่อนวางแก้วลงบนโต๊ะกระจกสีดำเงา ของเหลวสีแดงเข้มกระเพื่อมในแก้วทรงสูง ขมขื่นเกินจะพูดออกมาแต่ผมก็เอ่ยร้องขอสหายเก่าของศุภสินเพื่อทวงคืนความถูกต้องให้น้องชาย
“ผมรู้สึกว่าการตายของศุภสินไม่ได้เป็นอุบัติเหตุ มีอะไรไม่ชอบมาพากลหลายอย่าง”
“เพราะเรื่องหุ้นที่โอนให้หลินน่ะเหรอครับ”
ผมพยักหน้ารับ นั่นเป็นหนึ่งในสาเหตุ ปีเตอร์ถอนหายใจ บรรจงหั่นแฮมสเต๊กด้วยมีดเล็กมันวับ “ผมพูดในฐานะนักธุรกิจนะศิฑา เรื่องหุ้นผมอยากให้คุณซื้อคืนมาจากหลินก่อนจะเสียหายไปมากกว่านี้ ผู้หญิงคนนั้นไม่มีความรู้อะไรเลย ทั้งตัวหุ้นในพอร์ท ทั้งตามพินัยกรรมเกี่ยวกับร้านอาหารที่เปิดร่วมกับผมด้วย ไม่อย่างนั้นเห็นทีผมคงต้องซื้อคืนกลับมาเอง”
ผมเข้าใจความหมายของปีเตอร์ ปัจจุบันเขาดำเนินธุรกิจด้วยตัวเองทั้งหมด ส่วนหลินก็รอรับกำไรงามๆ โดยไม่ลงมือลงแรงตามพินัยกรรมของสิน คู่สนทนามีสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนพรูลมหายใจออกมายาว
“เมื่อไม่กี่วันก่อนผมไปเยี่ยมหลินเหมือนกันครับ ไม่ใส่ใจธุรกิจอย่างที่คุณว่าจริง”
“แล้วคุณคิดเรื่องลูกของหลินไว้ว่ายังไงบ้าง ได้คุยกับเจมหรือเปล่า ถ้าเจ้าเจมโอเคแล้วหลินเธอตกลงยกลูกให้ไหม”
“ผมแอบไปเงียบๆ ไม่ได้บอกเจม” จริงอยู่ที่เจเรมี่ตกลงจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วย ขนของที่ทำเป็นหลายๆ อย่างมาที่บ้านแต่ผมก็ไม่อยากให้เขาวุ่นวายกับเรื่องของสินมากนัก มีหลายอย่างลึกลับซับซ้อน และการที่ไม่รับรู้เรื่องราวน่าจะเป็นทางป้องกันอันตรายที่ดีที่สุด
“ยังคิดไม่ตกทั้งเรื่องที่ซื้อหุ้นคืน ทั้งเรื่องหลาน”
“เรื่องหลานคุณต้องปรึกษาเจม เขารักเด็ก แต่ตัวเขาเองก็เด็ก คุณจะเลี้ยงเด็กทีละสามคนไม่ได้ ปวดหัวตายเลย” คู่สนทนาพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนกลับมาเรื่องงานอีกครั้ง “ส่วนเรื่องหุ้น ผมเห็นว่าคุณเองก็มีหัวด้านนี้ อยากให้มาช่วยกัน ถ้าธุรกิจที่นี่มั่นคงผมอาจจะย้ายมาอยู่กับจิ๊บเป็นการถาวร ผมวางแผนจะยกธุรกิจที่ฮ่องกงทั้งหมดให้น้องชาย แต่ก็ต้องมั่นใจเสียก่อนว่างานในไทยไม่มีผิดพลาดแน่ เพราะถ้าผมออกมาจากบ้านมาแล้ว นั่นหมายถึงผมหันหลังกลับไม่ได้”
ผมหั่นสเต๊กคำสุดท้ายเข้าปาก พยักหน้ารับรู้ ปีเตอร์หลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเครียดขมึงมากขึ้นในหัวข้อสนทนาสุดท้าย
“ส่วนเรื่องการตายของศุภสินผมจะให้ทศช่วยสืบเสาะดูอีกแรง”
“ต้องรบกวนจริงๆ ครับ” ผมเหลือบตามองคนที่จะเป็นธุระให้ ทศพลนิ่งเฉย พยักหน้ารับคำเจ้านายแต่โดยดี ปีเตอร์วกกลับมาเอ่ยถึงธุรกิจที่ชะงักตัวในไทยอีกครั้งราวกับเกลี้ยกล่อมให้ผมสนใจสานต่องานของศุภสิน ผมรับฟัง พานนึกย้อนไปถึงว่าทำไมน้องชายตัวเองถึงชอบอกชอบใจร้านเหล้านักหนา มันตื่นเต้นและเร้าใจ สีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยไฟของนักธุรกิจ พร้อมกระโจนเข้าหาทุกอุปสรรคทุกอย่างของปีเตอร์ทำให้ผมหวนนึกไปถึงศุภสินอยู่ร่ำไป
เรามีกันสามคนพ่อลูกมาตลอด และสินเองก็เป็นน้องชายที่ดีของผม หลังจากการสูญเสียพ่อในครั้งนั้นและการหย่าขาดกับภรรยาความรู้สึกของผมก็ผูกติดกับศุภสิน การสูญเสียกลายเป็นหลุมลึกกว้าง รู้สึกผิดที่ปล่อยให้เขาเผชิญอันตรายโดยปราศจากเกราะกำบังกระตุกเร้าไม่ให้ผมยอมวางมือกับคดีได้เสียที
หากรู้แน่ว่าใครเป็นคนพรากลมหายใจของสินไป ผมพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนความเจ็บแค้นนั้นให้สาสม
บทสนทนาของผมกับปีเตอร์ล่วงเลยมาจนถึงเวลาปิดร้าน เจตต์ส่งข้อความบอกว่ารออยู่ด้านนอก ผมเรียกเก็บเงินแต่ปีเตอร์ยังคงใช้ความอาวุโสแย่งเป็นเจ้ามือเหมือนทุกครั้ง เรากล่าวลากัน และก่อนจากเขาหันไปเน้นย้ำกับทศพลว่าให้ติดตามคดีของสินอีกทาง ปีเตอร์จะกลับไปฮ่องกงวันมะรืน และจะเป็นฝ่ายติดต่อผมมาด้วยตัวเองเมื่อได้ความคืบหน้าอะไรเกี่ยวกับคดีของสิน ผมยกมือไหว้เขา เป็นฝ่ายเดินนำออกมาก่อนและพบว่าแอสตัน มาร์ตินสีดำสนิทจอดติดเครื่องรอแล้ว บนรถมีเจ้าของร้านอาหารนั่งเล่นโทรศัพท์ ส่วนเจตต์ยืนต้อนรับด้านนอก ชายหนุ่มเปิดประตูให้ผมนั่งข้างคนที่อยู่ด้านใน เจเรมี่ละสายตาจากมือถือครู่หนึ่งแล้วหันเหความสนใจกลับไปใหม่
“ที่ร้านเป็นยังไง”
“เหมือนเดิม” เขาตอบเสียงราบเรียบ เอนศีรษะมาพิง ผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์เมื่อซุกจมูกลงไปบนเรือนผม ความรู้สึกอุ่นใจเหมือนขึ้นจากทะเลในฤดูหนาวมาพบผ้าห่มผืนหนาแบบนี้กลับมาอีกครั้งเมื่อเจเรมี่อยู่ข้างกาย ผมไม่อาจอ่านความรู้สึกของเขาออก ไม่รู้ว่านาทีนี้เจเรมี่เริ่มรักผมแล้วหรือยัง เพียงแต่รู้สิ่งหนึ่งคือผมกลับไปรักเขาอีกครั้งอย่างง่ายดาย
“คุยกับปีเตอร์ว่าไงบ้าง” เด็กหนุ่มถาม ยังจ้องหน้าจอมือถือ ผมเหลือบมองเห็นเป็นหน้าเว็บไซต์สำหรับขายของเล่นเด็ก เดาไม่ยากว่าคงเป็นของปุณวิศอีกตามเคย
“เขาบอกว่าจะช่วยสืบเรื่องสินให้”
เจเรมี่วางโทรศัพท์ลง บีบมือข้างที่จับกับผมไว้แน่น ไม่รู้ว่าวางใจเขาได้มากแค่ไหน แต่ผมก็เกยคางกับศีรษะนั่นอย่างอ่อนแรง คดีของศุภสินใกล้คำว่าฆาตรกรรมขึ้นทุกที และนั่นยิ่งทำให้หัวใจที่แบกรับความสูญเสียมาครั้งแล้วครั้งเล่าใกล้พังทลาย
การย้ายสำมะโนครัวจากบ้านที่อยู่กับพี่สาวมาเป็นบ้านหลังใหญ่ของผมก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง เป็นต้นว่าห้องทำงานมีโต๊ะทำงานเพิ่มขึ้นอีกตัว เป็นของเจเรมี่โดยเฉพาะ ภาพของเขาที่ติดตาผมตั้งแต่สมัยเรียนคือเด็กที่วันๆ เที่ยวเล่นสนุกสนาน เมื่อเห็นเคร่งเครียดกับการตรวจเช็กบัญชีหรือหัวปั่นกับการโทรหาดีลเลอร์หากได้รับสายจากผู้จัดการร้านว่าของที่สั่งไม่ได้ตามต้องการก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาเติบโตขึ้นมาก
เจเรมี่มักใช้เวลาในช่วงเช้าเพื่อออกไปตรวจที่ร้าน ส่วนกลางคืนจะเป็นคนเข้าไปคุมร้านเองบ้าง หรือถ้าในบางวันที่ปุณวิศมาที่บ้านเจ้าตัวก็จะโทรฝากร้านไว้กับคุณกบ ในขณะที่ความสัมพันธ์ของเราค่อยๆ ขยับเคลื่อนจากเดิมเข้ามาทีละนิด ทีละนิด
อย่างเช่นวันนี้ ผมได้กลิ่นชาคาโมมายด์ในกลางดึก ขณะที่กำลังอ่านรายงานของฝ่ายการตลาดถึงแผนงานในไตรมาสหน้าก่อนพรุ่งนี้บ่ายจะเข้าประชุม เสียงถ้วยกระเบื้องกระทบโต๊ะกระจกดังขึ้นเรียกให้ละสายตากับตัวเลขบนแผ่นกระดาษ ชาคาร์โมมายด์สีเหลืองอ่อนอุ่นๆ ไหวกระเพื่อมในแก้วกาแฟ ข้างกันเป็นคุ้กกี้สามชิ้น วางซ้อนกันบนจานรองที่สวยงาม อัดแน่นไปด้วยอัลมอนด์และช็อกโกแลตชิพในแบบที่หาซื้อที่ไหนไม่ได้ทั้งนั้น
“ผมเบื่อๆ เลยไปอบคุ้กกี้เล่น” เชฟคนเก่งพูดปร๋อ เขาหันหลังใช้แขนทั้งสองข้างดันตัวเองขึ้นลอยจากพื้นเพื่อยกสะโพกนั่งลงบนพื้นที่ว่างเล็กๆ ของโต๊ะทำงาน เจเรมี่สวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาว เมื่อยกขาขึ้นไขว่ห้างก็เห็นผิวสีนวลวูบไหววับแวม ผมเหลือบตามอง และอดทนไม่ไหวที่จะไล่สายตาลงลึกไปใต้ร่มผ้า “กินรองท้องเสียหน่อย ดูท่างานคุณจะดึก”
“จัดการงานตัวเองเสร็จแล้วหรือไง”
“เรียบร้อย ผมเป็นแค่เจ้าของร้านเล็กๆ เรื่องปวดหัวที่สุดคือวันที่พี่กบโทรมาบอกว่าบอสครับ ผักสลัดวันนี้ไม่สดเลยเท่านั้นล่ะ” เด็กหนุ่มพูดถึงตลกร้าย ผมหัวเราะลงคอ วางมือลงบนหัวเข่า ไล่ขึ้นสูงมายังขาอ่อนเปลือยเปล่าใต้ชุดคลุม ล้วงลึกลงไปถึงในจุดที่สายตามองไม่เห็น ผิวของเจเรมี่นุ่มและลื่น เพลินมือเมื่อไล้มันขึ้นลง หรือกดปลายนิ้วลงให้เกิดรอยบุ๋มและแดงจางๆ
“ถ้าง่วงก็ไปนอนก่อนเลย” ผมบอกเมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกา สามทุ่มตรง แต่เขาต้องตื่นเช้าในทุกวัน อย่างที่บอกว่าเจเรมี่เป็นผู้ควบคุมวัตถุดิบในการทำอาหารทั้งหมด ดังนั้นหากมีอะไรไม่ชอบมาพากลในแต่ละวันเจ้าตัวก็ต้องลุกมาจัดการร้านก่อนเวลางานของผมจะเริ่มด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไร ผมไม่ชอบนอนคนเดียว รอคุณดีกว่า”
ผมยังคงไล่มือขึ้นลงบนหน้าขา กระทั่งล้วงลึกไปแตะสัมผัสได้ว่าคนตัวเล็กกว่าไม่สวมชั้นในก็ยกยิ้ม เห็นนัยน์ตาสีอ่อนของคู่สนทนาเป็นประกายวาววับ ผมเลิกคิ้วขึ้น ผละออกเพื่อจิบชาร้อนไม่ให้เสียน้ำใจคนบริการแล้ววางลงก่อนเอี้ยวตัวไปโยกหัวเข็มของเครื่องเสียงลงบนแผ่นดิสท์โบราณขนาดใหญ่ เสียงดนตรีแจ๊สเริ่มบรรเลง นั่นเป็นการส่งสัญญาณและเสียงเดาะลิ้นจากใครอีกคนจะดังขึ้นตอบรับว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“ผมไปอ่านหนังสือรอคุณดีกว่า”
เขาเฉไฉ แกล้งเดินแชเชือน ผมลุกก้าวตามติด กระทั่งใกล้มากพอจะคว้าจับเอวได้ก็รวบให้คนตัวเล็กกว่าหันกลับมา แววตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นซุกซน ยั่วเย้า เส้นผมหยักศกของเขาทัดหูไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างปรกลงมาบนแก้มใส ไหวเอนไปมา
“ไม่เอาน่า...ศิ”
“ทำไม”
“อย่างน้อยเราก็ควร...” ผมไม่รอให้พูดจบ จูบจ้วงที่ริมฝีปากกระจับตามอำเภอใจ เจเรมี่เบี่ยงตัวหนี และพบว่าไม่มีพื้นที่มากนักเมื่อด้านหลังเป็นขอบโต๊ะทำงานตัวใหม่
“นายเป็นคนชวน”
“ผมหมายถึง...เราควรทำในห้องนอน”
“ที่นี่ล่ะ” ผมว่า สอดมือเข้าไปในสาบเสื้อเนิบช้า ใช้จมูกไล่ดอมดมกลิ่นสบู่ที่เจือมากับผิวของคนอาบน้ำเสร็จหมาดๆ เพื่อค้นหา “ไม่เห็นมีกลิ่นคุ้กกี้ มีแต่กลิ่นน้ำหอม”
“ผมอบขนมทิ้งไว้แล้วไปแช่ตัว พออาบน้ำเสร็จก็ได้พอดี”
“ทำคนเดียวเลยเหรอ” เด็กหนุ่มปฏิเสธ เขาส่ายหน้าและตอบเป็นเสียงเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยเป็นอิสระ
“เจตต์มาช่วย ผมเห็นเขาเดินวนเวียนอยู่ข้างล่าง”
คำตอบนั้นทำเอาผมชะงักงันไปชั่วขณะ แต่ไม่หยุดที่จะนวดเค้นบั้นท้ายงอนและบดเบียดหน้าขาเข้าสู้ เจเรมี่เงยหน้าขึ้นเมื่อปลายลิ้นของผมลากผ่านลำคอ เสียงสูดปากดังยามแอ่งชีพจรถูกกระตุ้นรุนแรง
“กับเจตต์เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดี” เจเรมี่ตอบสั้น เขาหลุดครางเมื่อร่างกายท่อนล่างถูกกอบกุม ผมหงุดหงิดไอ้เสื้อคลุมนี่ชะมัด จะทำอะไรก็เกะกะไปเสียหมด “เมื่อก่อนผมคิดว่าเขาไม่ชอบผม แต่ไม่รู้สิ ตอนนี้ก็เข้ากันได้บ้าง เขาพูดน้อย แต่ก็ตามใจ”
“ถอดออก”
“กลัดมันมาจากไหน โอ๊ย!” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง มองผมตาเขียวเมื่อยอดอกถูกงับด้วยคมเขี้ยว “คุณจะเบามือกับผมไม่ได้เลยใช่ไหม”
“ได้” ผมพูดความจริง แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายชักช้ากับการปลดเปลื้องพันธนาการก็จัดการกระชากชุดคลุมอาบน้ำให้หลุดออก กวาดหนังสือและแฟ้มงานของเจเรมี่ลงจากโต๊ะ เกิดเสียงดังโครมครามในห้องทำงานก่อนผมจะจับคู่สนทนาให้พลิกตัวคว่ำหน้าไปกับกระจกโต๊ะเย็นเยียบ “แต่จะไม่ทำ”
ผมโน้มตัวลง กระซิบเสียงแหบต่ำ ปลดกางเกงที่สวมลงต่ำกว่าสะโพกเล็กน้อย “หรือนายชอบให้ฉันอ่อนโยน”
ไม่มีเสียงตอบรับ และผมก็อนุมานได้จากปฏิกิริยาที่เจเรมี่แสดงออก เขาชอบที่เห็นผมคลั่งไคล้ควบคุมตัวเองไม่ได้ ชอบให้ผมแสดงความเป็นเจ้าของและปรารถนาทั้งตัวและใจ มันยากที่จะยอมรับ และผมรู้ว่าเขาไม่มีวันยอมรับว่าตัวเองชอบเสพสมความรุนแรงในแง่ของอารมณ์ แต่อยากให้ทะนุถนอมเมื่อยามเราใช้ความรู้สึก
ถ้าไม่ใช่ผมแล้ว...ใครจะรู้จักเจเรมี่ได้ดีกว่า
โต๊ะทำงานไหวโยก เสียงขูดครากของขาเก้าอี้ดังเลื่อนทุกครั้งที่ผมขยับสะโพก ร่างที่นอนคว่ำจนเห็นเพียงกล้ามเนื้อบนแผ่นหลังแข็งเกร็ง กระดูกคดเบี้ยวไปตามแรงปรารถนาที่พุ่งทะยาน เจเรมี่พ่ายแพ้ แต่เอิบอิ่ม ธรรมชาติของเพศผู้ถูกชักจูงด้วยเซ็กซ์ บางครั้งเราอ่อนไหว บางครั้งเราสับสน แต่สิ่งที่ขับเคลื่อนของความสัมพันธ์ทุกความสัมพันธ์ผมเชื่อว่ามันคือความโอนอ่อนทีโอบอุ้มซึ่งกันและกัน ผมและเจเรมี่ไม่ต่างกัน เราใช้เซ็กซ์เพื่อการบำบัดความไม่เพอร์เฟคทั้งหลายทั้งปวงของชีวิต แต่มันเว้าแหว่ง ไม่เคยเติมได้เต็ม กระทั่งเซ็กซ์ที่ว่าเจือมาพร้อมความรู้สึกที่เรียกว่ารัก
ในขณะที่ผมมั่นใจว่าตัวเองรู้จักเจเรมี่ดี เด็กหนุ่มที่ยินยอมถูกใช้ความรุนแรง เอาแต่ใจด้วยก็เป็นคนเดียวที่เข้าใจผมมากที่สุด เขาดื้อแพ่ง แต่ออดอ้อน เขากวนประสาท แต่ก็เชื่อฟัง เขาทำให้ผมปวดหัว แต่ขณะเดียวกันก็ทำให้ผมสบายใจเมื่อได้อยู่ข้างๆ
ถ้ามันเรียกว่าความรัก ผมก็คงตกหลุมรักเจเรมี่นับครั้งไม่ถ้วน
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากกิจกรรมเหนื่อยอ่อนจบลง ผมรู้ว่าเจตต์ยืนรอด้านนอกตั้งแต่เสียงโครมครามของเอกสารร่วงหล่น แต่เขาจะไม่เข้ามาก้าวก่ายเวลาส่วนตัวของผมหากไม่ถูกเรียก เจเรมี่เหนื่อยหอบ ท่าสุดท้ายก่อนถึงฝั่งฝันคือเด็กหนุ่มปีนขึ้นบนตัวผม เป็นฝ่ายขยับโยกบนเก้าอี้บุนวม บัดนี้เขาจึงหมดเรี่ยวแรงนั่งซบหน้าผากบนบ่าของผมในภาวะจำยอม
ผมอุ้มเจเรมี่จากท่านั้นไปนอนที่โซฟาหนัง วกกลับมาหยิบเสื้อคลุมปิดร่างเปลือยให้ตลอดร่างก่อนส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดเข้ามาด้านใน ผมไม่ได้หวาดระแวงว่าเจตต์จะสนใจเจเรมี่ในแง่ชู้สาว ขณะเดียวกันก็ไม่คิดว่าไอ้ตัวดีจะจงใจหว่านเสน่ห์คนสนิทของผมเพื่อปั่นหัวเล่น กระนั้นผมก็ขีดเส้นแสดงตัวชัดเจนว่าเจเรมี่เป็นสมบัติของใครให้คนสนิทเห็นกับตาเสมอ
เรียกได้ว่าตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เพราะผมจะไม่มีวันหวาดระแวงว่าเจเรมี่จะหักหลังผมเมื่อไหร่เด็ดขาด เป็นวิธีเดียวที่ใช้กับไอ้เอื้อ หลอกให้มันมากินข้าวในวันคริสมาสต์อีฟ แล้วขย้ำเจเรมี่ในห้องนอนให้มันฟังเสียงครางกระเส่าของเด็กหนุ่มเป็นชั่วโมง
เจตต์เปิดประตูเข้ามาในห้อง ก้มหน้าลงต่ำ เสียงเพลงแจ๊ซยังบรรเลงในอากาศ แต่ทั้งผมและคนบนโซฟายังหายใจหนักราวกับฟังเพลงร็อกบีทหนักๆ กันทั้งคู่
“ว่าไง”
“คุณหลี่โทรมาครับ ผมเรียนสายไปว่านายติดธุระ”
“เดี๋ยวฉันโทรกลับเอง” บอดี้การ์ดหนุ่มพยักหน้า เขากำลังจะก้าวถอยแต่ผมท้วงไว้ก่อน “พรุ่งนี้ให้แม่บ้านมาเก็บที่โต๊ะของเจเรมี่ด้วย หมอนั่นทำเลอะเทอะทั้งโต๊ะทั้งเก้าอี้เชียว แต่ไม่ต้องยุ่งกับโต๊ะของฉัน”
“ครับนาย” เจตต์ตอบกระชับ ก่อนก้าวกลับออกไป ประตูไม้โอ๊คปิดลงอีกครั้ง ผมยังไม่กลับไปสนใจเจเรมี่แต่หยิบโทรศัพท์โทรกลับหาปีเตอร์ทันที
[ครับ คุณศิ]
“ผมรบกวนหรือเปล่าครับ พอดีว่าเจตต์มาบอกว่าคุณโทรมา”
[ไม่เลย ผมยังไม่เข้าบ้านด้วยซ้ำ พอดีได้ข้อมูลบางอย่างมาจากไอ้ทศ เลยอยากรีบแจ้งคุณไว้ก่อน]
ผมครางรับคำ ขยับตัวไปนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับที่เจเรมี่นอน เขาเหนื่อยอ่อน และใกล้หลับเต็มที
[มาร์ของสิน ที่คุณศิให้ผมช่วยสืบ เป็นพี่น้องต่างแม่ของหลินครับ ตอนนี้แม่ของหลินป่วยหนัก หลินเองก็ท้องจำเป็นต้องใช้เงินก้อนใหญ่ เป็นไปได้ว่าสองคนนี้บังเอิญเกี่ยวข้องกับไอ้สิน พอหลินเห็นลู่ทางก็ไปตกลงกับนัชให้ยุไอ้สินให้โอนหุ้น ทำพินัยกรรมให้เมียก่อนฆาตรกรรมอำพราง]
“เป็นไปได้ครับ แต่ลำพังมาร์ไม่น่าจะกล้าทำอะไรขนาดนี้ อาจจะมีเบื้องหลัง”
[ผมไม่แน่ใจเรื่องเบื้องหลังนะ เพราะนัชชาก็ดูพอร์ตให้หลายคน แต่ก็ไม่เห็นมีใครมีส่วนได้ส่วนเสียจากการตายของสินนอกเสียจากหลิน ไอ้สินเองก็หลงนม ยอมโอนหุ้นให้เขาง่ายๆ ผมเตือนมันแล้ว สาบานเลยศิ ถ้าผมรู้ว่ามันจะหน้ามืดตามัวขนาดนี้ผมจะไม่พามันไปลงอ่างคืนนั้นเลย]
ผมหัวเราะขื่น วางมือบนศีรษะคนข้างๆ ด้วยความรู้สึกวูบไหวในอก เจเรมี่ขยับตัวขั้นนอนบนตัก ชุดคลุมอาบน้ำที่ห่มให้หลวมๆ ร่วงลงสู่พื้น
“สินไม่ได้โอนหุ้นหรือเขียนพินัยกรรมให้หลินด้วยความเต็มใจหรอกครับ”
[หมายความว่ายังไง]
“พรรคพวกของผมสืบมาได้” ผมนึกถึงซองเอกสารที่ไอ้เอื้อยื่นให้เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน “ลายเซ็นในการซื้อขายหุ้นและพินัยกรรมเป็นลายเซ็นปลอมทั้งหมด”
[ศิ] ปลายสายพูดเสียงเครียด เขาระบายลมหายใจออกยาว [ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม]
“ผมก็อยากให้มันเป็นเรื่องล้อเล่นเหมือนกันครับ”
[ผมจะให้ทศช่วยสืบเรื่องนี้อีกที บางทีเราอาจจะเจอตอ]
ผมครางรับในลำคอ
[ไม่ต้องคิดมาก นอกจากคุณจะเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทผมแล้ว คุณยังเป็นแฟนของน้องเขยผมอีก ผมไม่ปล่อยคุณสืบเรื่องนี้คนเดียวแน่ๆ]
เมื่อปลายสายตัดไป ผมก็กลับนั่งลำพัง ยกหลังมือของคนหลับขึ้นมาจูบซ้ำๆ ก่อนพาตัวเองดำดิ่งไปสู่ห้วงมหาสมุทรลึก
...เคว้งคว้างไม่สิ้นสุด
TBC
เริ่มเข้าส่วนสืบสวนแล้วค่าาา
้ฮืออ ขอโทษที่ขย้ำเจเรมี่อีกแล้วว
-
ขั้นตอนสืบสวนกำลังจะมาาาาาาาา
เจมนี่มันเด็กยั่วของแท้ทรู
ศิไม่ขย้ำก็ใจหินเกินไป
-
โดนขย้ำอีกแล้วเจมเอ้ยยย :hao3:
-
ไม่แปลกใจที่เจมจะโดนขย้ำเลยค่ะ ก็ไปอ้อยคุณศิเค้าขนาดนั้น 55555
ตอนนี้คุณศิแอบมีกระตุกเรื่องเจตน์อีกแล้วเนอะ เค้าหวงของเค้าจริงๆ
น้องเจมจะรู้มั้ยว่าทำศิฑาร้อนรุ่มขนาดนี้เนี่ย ทั้งทศทั้งเจตน์ โอยยยย
ส่วนเรื่องสิบสวนก็เข้มข้นขึ้นทุกทีแล้ว รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^
-
รอค่ะ อยากอ่านตอนสืบสวนว่าจะมันส์ขนาดไหนค่ะ
-
เจม เสน่ห์แรง อ่อยแบบเป็นธรรมชาติ
ศิ หลงรักเจมซ้ำๆ
ทศ จะเป็นปัญหากับศิ เจม แน่
ถ้าปีเตอร์ยังให้ทศช่วยสืบเรื่องสิน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:haun4:กลัวใจต้นตอจริงๆค่ะ
มันคืออะไรยังไง
ว่าแต่ว่าเค้าร้อนแรงกันจริงๆค่าา :haun4:
-
:pig4:
-
แงงงงง นุ้งเจมเซ็กซี่มากกกกกก คุณศิไม่แพ้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงละ แต่คุณศิก็หึงได้ร้ายกาจแถมยังช่างวางแผนอีก รักนุ้งเจมมากเลยน้าาา ส่วนเรื่องการสืบการตายของสินนี่เริ่มเห็นเค้าความวุ่น อยากให้ทั้งคุณศิและนุ้งเจมระวังตัวดีๆ
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่า จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
P.s. คิดถึงน้องปุณจัง ♡♡
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบคุณศิหึงจริงๆให้ตายสิ อิอิ :oo1: :impress2: :hao6:
เราระแวงว่าอาจจะเป็นพี่เขยของเจเรมี่เป็นคนวางแผนฆ่าน้องชายศิก็เป็นได้ มันแปลกๆอ่ะ เดาล้วนๆ ฮ่าๆ :katai1:
-
เจมร้อนแรงมากกกก
สืบกันต่อเรื่องน้องสินนะ
-
เพลงแจ๊สนี่ได้ฟีลเซ็กซี่จริงๆ >///<
-
ให้บรรยากาศหม่นๆ ของความเป็นผู้ใหญ่ สูๆนะคุณศิ
-
เด็กมันยั่วสินะคะคุณศิ
-
เจมก็น่าขย้ำจริงๆ :katai1:
-
คุณศินะคุณศิ :z3: :z3: :o8: :o8:
-
โหย สงสารศิเลย
-
การขย้ำเจมเป็นการคลายเครียดให้ศิได้ดีมากๆ 55
-
ชอบศศิมาดนี้
เจมก็น่าฝัดสุดอ่ะ
-
สู้ๆน้า
-
เอาใจช่วยคุณศิให้หาต้นตอเจอไวๆ
-
แหมะ เจมมาขนาดนี้คุณศิไม่ขย้ำได้ไง :hao6:
เอาตรงๆปะ ตอนนี้เริ่มไม่ไว้ใจใครเลย เหมือนมีคนกำลังโกหก หลอกตาอยู่ แงงงงงงงง กลัวใจ :hao5:
-
สงสารศิ ให้เจมกอดแทน
-
ก็สมควรนะเจม ยั่วได้น่าตีก้นนัก
สำนวนดีขึ้นทุกครั้งที่เขียนเลยค่ะ
ชื่นชมมาก ๆ
-
:pig4: :pig4:
-
จัดว่าตอบแทนการยั่วได้สาสม 5555
-
ขย้ำได้ค่ะ ดูแล้วเจโรมี่ น่าจะชอบอยู่แล้ว
อ่อยแรงขนาดนั้น 55555
-
ก็นุ้งเจมน่าขย้ำซะขนาดนี้นี่นะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่แซคกวนตีนโคตร 55555555555
คุณทศพลนี่ดูมีเงี่ยนงำ! เงื่อนงำ!!
คุณศินี่ความอดทนกับเจมต่ำจริงๆ 5555555555555555
-
คุณศิเครียดๆจะมาขย้ำน้องเจ็มแรงกว่าเดิมไหมเนี่ย :hao5:
-
ขย้ำต่อได้ป่ะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ขย้ำกกันบ่อยๆ นะคนอ่านชอบ
-
รู้สึกไม่ไว้ใจปีเตอร์....
-
แมัๆคุณศิ ขี้หึงจริงๆ
-
รัก แต่ก็ยังเคว้งคว้าง หลุมของศิฑาคงกว้างเกินไป
เจมน่ารัก เนียนนะ ทำมายั่ว ชอบล่ะสิ
ตอนแรกไม่มีเค้าว่าจะดราม่า แต่ตอนนี้เรื่องสินเริ่มเข้าโหมดแล้วค่ะ
ศิฑาต้องระวังมากขึ้นนะ ทำเป็นขบวนการเลย
-
CH.13 The 3rd boy
Jeremy
เชื่อไหมว่าเมื่อคนเราใช้เวลาอยู่ร่วมกันแล้วจะอ่านอีกฝ่ายออกมากขึ้น
เสียงดนตรีในร้านเหล้าสลับสับเปลี่ยนกันเปิดไม่เป็นเอกลักษณ์ ร้านของผมไม่มีกฎตายตัว วันหนึ่งคุณอาจมาเจอเพลงอะคูสติก อีกวันมาเจอเพลงแจ๊ส แต่รับรองว่าเข้ากับบรรยากาศจิบเบียร์ ลิ้มรสอาหารฟิวชั่นเมนูแปลกๆ ผมเดินออกจากครัว เพิ่งบ่นไอ้หลินว่าทำจานแตกอีกแล้วก่อนทักทายลูกค้าที่บาร์ตามปกติ
“บอส เดี๋ยวนี้เขาไม่มาที่ร้านแล้วเหรอ” ไอ้เป๊กถาม มันแวะมาหยิบพิซซ่าแป้งบางกรอบไปเสิร์ฟ แล้ววนมาอีกรอบเพื่อเอาคำตอบ ถึงแม้เป็นคืนวันศุกร์ แต่เพราะเป็นศุกร์กลางเดือน ลูกค้าบางตากว่าปกติ
“ใคร แซคหรือศิ”
“ทั้งคู่” พอมีเวลาให้เด็กเสิร์ฟหายใจหายคอบ้าง พักหลังมานี้ผมคุยกับเป๊กน้อยลงมาก อาจเพราะมีเรื่องอยู่ในหัวเยอะไปหมด
“แซคก็มาน้อยลงตั้งแต่คบกับพี่ธามนี่ ส่วนกับศิย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้วก็ไม่อยากให้มาเฝ้า ยังไงเขาก็รู้เวลากลับบ้านของฉันแบบที่ไม่ต้องโกหกกัน เจอกันที่นั่นเลยก็ได้”
“ทำไมถึงคบเขาจริงจังเหรอ” ไอ้เป๊กถามไม่เลิก มันเท้าคางกับศอก ผมไม่ได้ลืมที่ตัวเองเคยมีสัมพันธ์ทางกายกับเด็กเสิร์ฟในร้าน และไม่เคยลืมความรู้สึกที่มันมีให้ เพียงแต่ตอนนั้นไม่พร้อมจะเริ่มใหม่กับใคร พูดให้ถูก กับศิฑาก็ไม่ได้รู้สึกพร้อมสักนิดเดียว “เซ็กซ์เด็ดมากเลยเหรอ”
“ดีกว่ากับมึงอะ นอนอย่างเดียวไม่ทำเหี้ยอะไร”
“ผมให้บอสบรรเลงเต็มที่ไงเล่า” มันพูดกลั้วหัวเราะ ความสัมพันธ์ของผมกับมันไม่มีปัญหา ไอ้เป๊กอ่อนไหวง่ายแต่พูดรู้เรื่อง “ผมโคตรชอบที่ถูกพี่เอา แต่บางทีมันก็ไม่โอเคว่ะที่รู้ว่าผัวตัวเองชอบเป็นเมียคนอื่น”
“ก็มึงขี้เกียจ ไม่ลุกขึ้นมาเอากูบ้าง”
“ถามจริงๆ ยอมเหรอ ไม่ได้หุ่นอย่างพี่แซค หรือคุณคนนั้น เอ๊ะ ก่อนหน้านี้ก็มีบอร์ดี้การ์ดของพี่เขยที่มาเฝ้าที่ร้านอีกคนนี่นา”
“พูดมากจริง” ผมตัดบทเมื่อเด็กหนุ่มโยงไปถึงทศพล ผมนอนกับเขาสองสามครั้งก่อนอีกฝ่ายจะแสดงความเป็นเจ้าของและมันทำให้สัมพันธ์เราขาดลง บ้าชะมัด แต่เมื่อศิฑาพยายามครอบครองผมกลับชื่นชอบที่ตกเป็นของใครจริงๆ เสียได้
คงจริงอย่างที่ว่า เรื่องบางเรื่องแล้ว เราต้องการแค่คนคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์พิเศษกับมัน
“เออ พูดถึงบอดี้การ์ด คนของคุณศิคนนั้นก็ดูดีอยู่นา เป็นไงบ้าง”
“คนนี้ไม่ได้” ผมสั่งห้าม ทั้งตัวเองทั้งไอ้เด็กแรดตรงหน้า เป๊กย่นจมูกเข้าหากัน ใครกันวะที่ขู่เขาฟอดๆ เมื่อครั้งเจอหน้ากันใหม่ๆ “ศิหวงฉิบหาย”
“หวงบอร์ดี้การ์ดอะเหรอ”
“อื้อ แค่มองนานๆ ก็ดุแล้ว เป็นคนสนิทกับน้องชายที่ตายไปแล้วด้วย เขาไม่อยากให้ถูกปั่นหัว” พูดตามที่คิดเพราะศิฑาแสดงออกมาแบบนั้น เขาอยากให้ผมเข้ากับเจตต์ได้ แต่ไม่ต้องการให้พิเศษกว่าใคร ถ้าไม่ใช่หวงผมก็หวงเจตต์ แต่ให้เดาก็คงหวงทั้งคู่
“ไม่ใช่ว่าคุณศิชอบเจตต์ แล้วพอน้องชายตัวเองตายก็หวังจะเคลมบอร์ดี้การ์ดเองเหรอ”
“เพ้อเจ้อ”
ผมหัวเราะร่วน เมื่อนึกถึงการตายของศุภสินแล้วก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจ ถึงแม้ศิฑาจะพูดว่าการตายของน้องชายเป็นอุบัติเหตุ ผมกลับเห็นเขาง่วนอยู่กับเรื่องคดีราวกับไม่ยอมรับว่าเป็นอุบัติเหตุ ทั้งที่เข้าไปขอข้อมูลกับปีเตอร์ หรือแม้กระทั่งการติดต่อกับพ่อพี่เอื้อที่เป็นนายตำรวจ
องค์ประกอบโดยรวมชวนให้ผมรู้สึกได้ด้วยตัวเองว่าศิฑามีอะไรค้างคาในใจ
“แล้ววันนี้กลับยังไงอะ” เป๊กถาม ผมเปิดลิ้นชักชูกุญแจให้มันดู
“ขับรถมาเอง”
กว่าผมจะกลับถึงบ้านเวลาก็ล่วงเลยเข้าวันใหม่แล้ว กระนั้นไฟในห้องทำงานยังสว่างโร่ วันนี้ลูกน้องของศิฑาที่เดินวนเวียนอยู่รอบๆ ชื่อเข้ม เขาสลับกันทำงานกับเจตต์ มีหน้าที่อื่นนอกเหนือจากผู้ติดตาม บางครั้งที่ศิฑาออกไปทำงานต่างจังหวัดหรือต่างประเทศ เข้มจะเป็นคนเข้ามาดูแลผมแทน เราไม่เคยคุยกันเป็นการส่วนตัว แต่ศิฑาเล่าว่าเข้มเคยเป็นคนใกล้ชิดของพ่อมาก่อน
ผมแวะเข้าครัวเป็นอย่างแรก ล้างมือให้สะอาดแล้วเปิดตู้เย็น แม่บ้านของศิมักซื้อผลไม้ทิ้งไว้ และผมเป็นคนปอกไปเสิร์ฟรองท้องถ้าคืนไหนเจ้าของบ้านต้องอยู่ทำงานดึก และมักจะเป็นแบบนั้นแทบทุกคืน
“วันนี้มีเมล่อน”
ผมใช้แผ่นหลังดันประตูเข้าไปด้านใน ก่อนวางจานผลไม้ลงบนโต๊ะทำงาน ศิฑาลืมตาขึ้น เดิมทีเขาอยู่ในท่าที่เหมาะสำหรับพักผ่อนมากกว่าขะมักเขม้นทำงานหนัก ผมไม่เสิร์ฟกาแฟให้เจ้าของบ้านยามดึก แต่มักจะเป็นชาคาโมมายด์ หรือไม่ก็นมน้ำผึ้งหวานน้อยช่วยให้หลับสบายก่อนไปต่อสู้กับงานอันหนักหน่วงในรุ่งสาง
“งานที่จะยื่นประมูลกับกระทรวงเดือนหน้าเหรอ”
“อืม ต้องเคลียร์ให้จบในวันสองวันนี้ ฝ่ายอื่นจะได้โปรเซสกันต่อ” เขาพูดถึงแฟ้มเอกสารหนาเตอะตรงหน้า จิ้มเมล่อนหวานกรอบสีเขียวอ่อนเข้าปากกร้วม “พรุ่งนี้ต้องเข้าร้านหรือเปล่า”
“ถ้าไม่มีอะไรก็อาจจะเข้า คุณจะให้เจตต์ไปรับปุณณ์ตอนกี่โมง”
“เย็นๆ แต่พรุ่งนี้บ่ายฉันลางาน” เขาตอบเสียงราบเรียบ แต่เป็นเรื่องแปลกใหม่ ถึงแม้มีตำแหน่งเป็นเจ้าของบริษัทแต่ศิฑากลับไม่เคยหยุดงานถ้าไม่จำเป็น “หลินคลอดลูกก่อนกำหนด”
“คลอดแล้วเหรอครับ”
“ลูกชาย” เขาตอบเสียงราบเรียบ ไม่ตื่นเต้นดีใจ อาจเป็นเพราะเรายังไม่ได้ตกลงกันเรื่องนี้ว่าจะรับหลานมาอยู่ด้วยหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ คือผมไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ร่วมบ้านหลังนี้เด็ดขาด เด็กใสซื่อ บริสุทธิ์ ไม่มีพิษภัยหรือส่วนเกี่ยวข้องกับความโลภหรือความรัก แต่กับผู้ใหญ่แล้วต่างกัน
ยิ่งศิฑาเป็นผู้ชายประเภทที่แบบไหนก็ได้แล้วด้วย
ผมจะไม่ยอมให้น้ำมันอยู่ใกล้กองไฟเด็ดขาด
“ไปเยี่ยมหลานที๋โรงพยาบาลกัน ตอนเช้าฉันจะให้เจตต์ออกไปซื้อของเตรียมให้”
ผมพยักหน้า แต่อดถามต่อไม่ได้ “คุณคิดจะทำยังไงกับเรื่องนี้ต่อ”
ศิฑาละสายตาจากงานมายังผม เขาประสานมือทั้งสองข้างเข้าหากัน ใข้คางชี้ว่าผมต้องเป็นคนตอบ “นายคิดยังไง”
“เอาเด็กมาเลี้ยงได้ แต่แม่ไม่ให้มา” ผมพูดชัด ไม่อ้อมค้อม ไม่มีประโยชน์ที่จะเป็นคนดีแล้วหวาดระแวงว่าไว้ใจศิฑาได้ไหม ผมไม่ไว้ใจทั้งคนของตัวเองทั้งผู้หญิงที่ว่า “คุณจะให้แม่เขามาเจอ หรือพาลูกไปเล่นด้วยผมก็ไม่ว่า ถ้าอยากเลี้ยงแล้วเงื่อนไขอยู่ที่คุณว่าจะตกลงกับน้องสะใภ้ยังไง แต่ผมไม่ให้อยู่บ้านหลังนี้”
ชายหนุ่มหัวเราะร่วน จับผมไปนั่งบนตัก ใช้ฟันงับบ่าข้างขวาผมเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว “รู้แล้ว แต่สองสามเดือนแรกคงต้องให้แม่เขาเลี้ยง ถ้าเด็กแข็งแรงดี แล้วผู้หญิงต้องกลับไปทำงานเมื่อไหร่ฉันจะขอเขามาดูแลเอง เราอาจจะจ้างพี่เลี้ยงเพิ่มอีกคนถ้าเหนื่อย”
“ถ้าแบบนั้นแล้วเขาจะเรียกร้องเงินจากคุณหรือเปล่า ผมหมายถึงมันเป็นไปได้ที่เจ้าตัวจะเอาลูกมาเป็นเงื่อนไข แล้วมันก็อาจจะไม่จบไม่สิ้น”
“เป็นไปได้ แต่เราต้องไปคุยกับหลินก่อน” ศิฑาพูดเสียงเรียบ บีบหลังมือผมแผ่วเบา “ฉันเคยไปเจอผู้หญิงหนึ่งครั้ง ตอนท้องแก่ เกริ่นถามว่าช่วงนี้ทำงานอะไร ที่บ้านมีปัญหาแค่ไหน แต่ยังไม่ได้คุยเรื่องลูก”
“คุณไปพบเธอ? โดยไม่บอกผม?”
“ช่วงนั้นไปดูโรงงานแถวบ้านของหลินพอดีก็เลยแวะไป ไม่ได้สลักสำคัญอะไร”
ผมรู้สึกขุ่นในอก รับรู้ได้ว่าศิฑาไม่จำเป็นต้องบอกผมทุกการกระทำ แต่กับเรื่องนี้ผมก็ควรมีส่วนเกี่ยวข้อง
“อย่าโกรธน่าเด็กดี คราวหลังถ้าจะไปเจอผู้หญิงคนนั้นอีกฉันจะเล่าให้นายฟัง”
“ผมรู้ว่าผมไบแอส” ไม่ว่าจะจากงานที่ผู้หญิงทำ หรือเพราะมรดกมูลค่าหลายล้านที่เจ้าตัวได้รับไปแบบไม่สมควรทำให้ผมไม่วางใจ ไม่สงสาร และเต็มไปด้วยความระแวดระวัง ผมไม่ใช่คนดี ไม่ได้ขี่ยูนิคอร์นไปทำงาน ไม่ต้องมาถามเรื่องโลกสวยกับผมเลย ขนาดคนนอกยังได้กลิ่นตุแปลกๆ กับการตายของศุภสิน แล้วแบบนี้จะให้วางใจได้ยังไง
“ผมไม่อยากให้คุณเข้าไปยุ่งมากนัก”
“ฉันก็ไม่ได้อยากขัดใจนาย เราแค่เป็นห่วงเด็ก ใช่ไหมเจเรมี่”
ศิฑามองมาด้วยสายตาอ่อนโยน น้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างคนใจเย็น เชื่อเขาเลย ต่อให้หงุดหงิดแค่ไหนกลับนิ่งเฉย ผมโคตรเกลียดวิธีการพูดของเขา เพราะตัวเองยอมโอนอ่อนทุกครั้งที่อีกฝ่ายโน้มน้าวจิตใจด้วยท่าทีราวกับไม่มีเรื่องให้กังวลอีกต่อไป
ผมไม่ชอบโรงพยาบาลนัก และเป็นตัวเลือกอันดับท้ายๆ ที่ตัวเองจะยอมมาในกรณีที่จำเป็นจริงๆ ผมเคยบอกพี่จิ๊บว่าถ้าผมตายก็ขอให้เผาเลย ไม่ต้องรักษา แต่บ่อยครั้งก็ต้องแวะเวียนมาที่นี่เพราะคนอื่น ครั้งนี้ก็เหมือนกัน
ลิฟต์จากชั้นลานจอดรถทะยานขึ้นสูง หลินฝากครรภ์ไว้ที่โรงพยาบาลรัฐบาลใกล้บ้าน ซึ่งนับเป็นความคิดที่ดีเพราะเมื่อปวดท้องฉุกเฉินคุณแม่ก็พามาหาหมอได้ทันท่วงที เธอปวดท้องช่วงหกโมงเช้า และคลอดลูกชายตอนสี่ทุ่มของวันเดียวกัน เด็กตัวเล็ก ต่ำกว่ามาตรฐาน คลอดก่อนกำหนดเกือบหนึ่งเดือนเต็ม แต่โดยรวมนับว่าแข็งแรงดี
เมื่อเปิดประตูห้องพักเข้าไป ผมเห็นหญิงสาวสภาพทรุดโทรมนอนหลับบนเตียงผู้ป่วย ไม่ไกลกันมีหญิงวัยกลางคนนั่งอ่านนิตยสารแก้เบื่อของทางโรงพยาบาลที่จัดเตรียมให้ ผมยกมือขึ้นไหว้คนเฝ้าไข้ ให้เดาแล้วแม่ของเด็กคงอ่อนกว่าผมหลายปี เธอรับไหว้ หน้าตาปิติยินดี เจตต์เดินตามมาเป็นคนสุดท้าย วางกระเช้าของฝากบนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาด้วยความระมัดระวัง
“มาพอดีเลยจ้ะ ใกล้ถึงเวลาให้นมพอดี เดี๋ยวคุณพยาบาลจะพาเด็กเข้ามากินนมแม่”
ศิฑาพยักหน้ารับรู้ หญิงวัยกลางคนที่คาดว่าเป็นมารดาของหลินกุลีกุจอไปเทน้ำใส่แก้วเพื่อเสิร์ฟ ระหว่างที่เดินไปถึงตู้เย็นก็แตะปลายเท้าลูกสาวเป็นการปลุกด้วย
“พี่ศิ” เสียงนั้นแหบแห้ง คุณแม่มือใหม่ปรือตาเปิด ขยับตัวลุกขึ้นนั่งเชื่องช้า
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องลุกหรอก ผมมาเยี่ยมเฉยๆ เป็นยังไงบ้าง หลานแข็งแรงดีนะ”
“ค่ะ แต่คุณหมอบอกว่าต้องดูแลใกล้ชิด เขาตัวเล็กมาก”
“จะได้คลอดง่าย ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า”
“เจ็บค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่ว ผมรับแก้วน้ำจากหญิงชรา ก่อนหล่อนจะขอปลีกตัวไปข้างนอกให้แขกพูดคุยกับคนป่วยได้เต็มที่ ผมเคยมาเฝ้าพี่จิ๊บตอนคลอดวิเวียนใหม่ๆ นอนโรงพยาบาลเอกชนหรูหราในฮ่องกง ลางานล่วงหน้าสองสัปดาห์ เด็กถือสัญชาติจีนแต่กำเนิด
“นี่เจเรมี่ แฟนผม”
“สวัสดีค่ะ”
“ไฮ” ผมยกมือทัก ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เยี่ยมคนป่วย ศิฑาอาสาจะยืน เขาเกาะขอบเตียงแน่นหนา คงนึกย้อนไปถึงวันที่ปุณวิศคลอดกระมัง
“ลูกกินนมได้ใช่ไหม”
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร”
“แล้วนี่อุ้มเด็กคล่องหรือยัง” หญิงสาวหัวเราะร่วน เขินอายที่จะตอบว่ายัง แต่เป็นธรรมดาของคุณแม่มือใหม่ ผมนึกถึงพี่จิ๊บที่กว่าจะทำใจอุ้มลูกได้ก็หลายวัน “ช่วงนี้ก็หนักหน่อย หลังจากออกจากโรงพยาบาลคงยังไม่ได้พักอีกยาว ผมจำได้ว่าตอนปุณณ์แบเบาะใต้ตาลึกโหลกันทั้งบ้าน เวลางานก็ต้องทำงาน กลับจากงานก็ไม่ได้นอน ช่วยเมียเลี้ยงลูก”
ช่วงเวลานั้นคงหนักหนาสำหรับเขา แต่ขณะพูดถึงกลับปริ่มไปด้วยความสุข ช่วงเวลานั้นผมไม่ได้อยู่เลี้ยงวิเวียน พี่จิ๊บลาคลอดสามเดือนเต็มตามกฎหมายแรงงาน หลังจากนั้นก็บินกลับมาไทย และนานๆ ทีกว่าจะได้ไปเยี่ยมวิเวียนตามคำอนุญาตของสามี
หลายๆ คนมองว่าชีวิตพี่สาวผมน่าอิจฉา ฐานะ หน้าที่การงาน จวบไปถึงสามีดีพร้อม ใครจะรู้ว่าลึกลงไปปัญหาที่เจ้าตัวเผชิญถาโถมอยู่มากแค่ไหน พี่จิ๊บก็เหมือนผม พูดให้ถูกคือเราเหมือนกันทั้งบ้านที่เวลามีปัญหาต่างเก็บมันไว้ลงลึกในจิตใจ แสร้งทำว่าไม่เป็นไรแม้จะยับเยินเต็มทน
เสียงเคาะประตูห้องดังขออนุญาตก่อนพยาบาลพี่เลี้ยงในชุดเครื่องแบบจะเดินเข้ามาพร้อมรถเข็น มีเด็กน้อยตัวเล็กกว่าแมวนอนลืมตาโพลง ห่อหุ้มทั้งร่างกายด้วยผ้าผืนหนา ในรถเข็นมีทั้งแพมเพิร์ส ทิชชูเปียก และอุปกรณ์ดูแลเด็กอ่อนอีกหลายอย่าง เขียนชื่อนามสกุลเด็กขายเอาไว้บนการ์ดแผ่นเล็กๆ เหนือหัว
“ชื่ออลันเหรอครับ” ผมถาม อาจเป็นเพราะแม่ชื่อหลิน ลูกเลยมี ล.ลิงตามนิยม “ตัวเล็กเชียว”
“น้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์ค่ะ แต่โดยรวมยังไม่มีปัญหาอะไร” หลินตอบ ยังไม่อุ้มเด็กทันที ปล่อยให้ผมและศิฑาผละจากเตียงผู้ป่วยมาทักทายทารก
“ผมอุ้มได้ใช่ไหม”
“ไปล้างมือก่อนเลย” ผมดุ แต่เรียกรอยยิ้มให้คนถูกดุได้ ศิฑายอมจำนน เขาเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ ส่วนผมโบกมือไปมาให้สายตาเลื่อนลอยนั่นมองหาแสงที่วูบไหว อลันส่งเสียง ไม่ได้ร้องไห้แต่แค่ส่งเสียงอ้อแอ้ไปมา
“คุยเก่งนะเนี่ย”
“คลอดออกมาหมอยังไม่ทันตีก้นก็ร้องเลยค่ะ สงสัยชอบใช้เสียง”
“เป็นเด็กดีนะ” ผมอวยพร พลางพินิจพิจารณาใบหน้าไปด้วย ผมไม่เคยเจอหน้าน้องชายของศิฑา แต่ดูแล้วเด็กน้อยคงหน้าตากระเดียดไปทางแม่ ผิวขาว ตาตี่ ไม่มีดั้ง ผิดกับคุณลุงอย่างสิ้นเชิง ศิฑามีใบหน้าคร้ามคม จมูกโด่ง คิ้วดกหนาเช่นเดียวกับผมเส้นใหญ่ เครื่องเคราเขียวครึ้ม เป็นคนที่ขนดกไปทุกสัดส่วนเลยก็ว่าได้ แน่นอน ผมชอบความรกรุงรังนั่น มันเป็น เสน่ห์ชวนค้นหา
“ไม่มีส่วนไหนเหมือนพ่อเลย”
“ยกเว้นจู๋” ผมตอบคุณลุงตัวใหญ่ที่เพิ่งกลับมาพร้อมมือชื้นๆ เขาดีดหน้าผากผม ก่อนตระครองอุ้มเด็กเล็กเบามือ “คุณอุ้มเป็นด้วยเหรอ”
“ฉันมีลูกนะ เผื่อนายลืม”
“นึกว่าไม่ยุ่งกับเรื่องนี้เสียอีก” ผมรู้มาว่าปุณวิศมีพี่เลี้ยงที่ว่าจ้างมาดูแลความเรียบร้อยเกือบทั้งหมด เข้าใจว่าศิฑามีโอกาสเล่นกับลูกเป็นครั้งคราวมาตลอด “ตัวเล็กกว่าเจ้าปุณณ์เยอะเชียว รายนั้นเกิดมาก็สามกิโลแล้ว”
“คุณเห่อลูกตัวเองมากไหม”
“ไม่เท่าไหร่” แม้จะตอบแบบนั้น แต่ผมกลับเห็นท่าทีขัดเขินในแววตา เขาอุ้มอลันพาดบ่าแล้วหันมาถามผมที่มีทีท่าสนใจเป็นพิเศษ “ลองอุ้มไหม”
ผมส่ายหน้าหวือ เป็นคนชอบเด็กก็จริงแต่อย่างอลันเรียกว่าเล็กไป ผมมือไม้หนัก ไม่กล้าจับลูกเขา เกิดทำหล่นทำร่วงไม่มีปัญญาใช้คืน
“ร้องแล้ว เห็นทีจะหิว” ศิฑาส่งเด็กคืนแม่ หญิงสาวรับลูกชายไว้ในอ้อมแขนด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ ผมละล้าละลังว่าในช่วงที่คุณแม่ลูกอ่อนจะให้นมเด็กจะปลีกตัวออกมาดีหรือไม่
“ไม่เป็นไรค่ะ อยู่คุยก่อนก็ได้” หลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ ขยับเปิดเสื้อคนไข้ด้วยความระมัดระวัง “อุตส่าห์มากันทั้งที”
“ผมให้ลูกน้องจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดให้แล้วนะ คุยกับหมอ เขาบอกว่าอยากให้คุณนอนที่นี่อีกสักคืน ส่วนเด็กต้องเช็กสุขภาพว่าพร้อมกลับบ้านได้หรือยัง เขาตัวเล็กมาก น่าเป็นห่วง”
“ค่ะ ตอนนี้หลินก็ฉุกละหุกหลายอย่าง อลันมาเร็วเกินไป ที่บ้านยังไม่เตรียมอะไรเลย ให้เขาพักที่นี่ต่ออีกคืนน่าจะดีกว่า”
“ผมจะให้ลูกน้องเตรียมของใช้ที่จำเป็นไปไว้ที่บ้านคุณ ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกได้”
“ขอบคุณมากเลยค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมกระชับอ้อมแขนให้ลูกชิดอก ผมมองภาพของหญิงสาวที่เคยอคติแล้วถอนหายใจ สุดท้ายแล้วเธออาจจะมีเจตนาหรือไม่มีเจตนาในการฮุบสมบัติของศุภสิน แต่หลินก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีความพร้อมในการดูแลลูกเท่านั้น
“คุณคิดยังไงกับเรื่องเด็ก คุณยังทำงานอยู่ไหม”
“จริงๆ หลินเคยรับเป็น MC ตามบูธงานแสดงสินค้าอยู่ค่ะ แล้วแต่ว่าตั้งแต่ท้องแก่ก็ไม่ได้รับงานเลย หลังจากพักฟื้นแล้วก็ต้องดูแลให้หุ่นกลับมาเป็นเหมือนเดิมไวๆ จะได้กลับไปทำงานต่อ”
“แล้วอลันล่ะครับ” ผมถามไกด์ ศิฑานั่งลงบนโซฟาด้านหลัง เขารู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร และเจ้าตัวมีทีท่าพอใจกับการกระทำนี้เสียด้วย แหงล่ะ เขาอยากได้หลานชายไปเลี้ยงเองอย่างกับอะไรดี
“คงเป็นคุณยายช่วยดูค่ะ”
“ได้ยินมาว่าคุณแม่ของคุณก็ป่วย” คนด้านหลังเอ่ยแทรกบทสนทนา ผมเห็นแววตาตระหนก วูบไหวฉายออกมาจากคนไข้ ไม่นานนักก็นิ่งเฉยและส่งยิ้มให้เจ้าของคำถาม
“ใช่ค่ะ คุณศิทราบได้ยังไงคะ”
“ผมก็ให้คนรู้จักมาดูลาดเลาเอาไว้ก่อนบ้างว่าหลานผมจะโตมายังไง กับใคร พูดกันตรงๆ เลยนะหลิน ผมอยากให้เขาย้ายไปอยู่ที่บ้านผม”
“เราจะเลี้ยงดูแด็กให้เหมือนเป็นลูกของตัวองทุกอย่าง” ผมเอ่ยสำทับ แต่แววตาของแม่ยังละล้าละลัง กระชับอ้อมแขนที่กอดลูกไว้แน่นขึ้น ผมอาจจะเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่ ไม่ว่าเด็กที่ว่านี่จะเกิดเพื่อเป็นเครื่องมือ เกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจ หรือเกิดมาด้วยความรักอันบริสุทธิ์แล้ว สายใยบางๆ ที่อุ้มท้องมาตลอดเก้าเดือนยังคงอยู่ เห็นได้จากวันที่พี่จิ๊บกลับไทยมาโดยต้องทิ้งลูกเอาไว้เบื้องหลัง
ตอนนั้นวิเวียนยังไม่ทันหย่านมด้วยซ้ำ
“ผมกับศิอยากให้คุณคิดให้ดีเรื่องลูก ถ้าคุณยืนยันว่าเลี้ยงเขาได้ดีแน่ๆ ศิเองก็คงสบายใจ” ผมไม่บังคับ แล้วแต่ความสมัครใจของมารดา ผิดกับศิฑาที่อยากดึงดันเอาหลานมาเลี้ยงให้จงได้ “ผมกับศิไม่ได้มีเจตนาไม่ดี แค่คิดว่าทางนี้น่าจะพร้อมมากกว่าให้อยู่กับคุณแล้วก็คุณแม่ที่กำลังป่วย”
“ฉัน...” เสียงนั้นขาดหาย ดวงตากลมกลอกไปมาอย่างใช้ความคิด “...ขอเวลาตัดสินใจสักพักดีกว่าค่ะ”
ผมหันกลับไปมองศิฑา คิดว่าเขาเข้าใจ เพราะแววตาที่ทอดมองสองแม่ลูกนั้นสะท้อนถึงภาพตัวเองที่ถูกพรากลูกไปจากอก ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายมีศักดิ์เป็นแม่แท้ๆ หรือเขามีสิทธิ์ในการเลี้ยงดูบุตรทุกเสาร์อาทิตย์ตามข้อตกลงก็ตาม
“เห็นทีผมต้องขอตัวแล้วครับ”
ผมเอ่ยกับหญิงสาว ลุกขึ้นสะกิดศิฑาให้ยืนขึ้น ผมทิ้งมือลงด้านข้าง เกี่ยวประสานกับข้อมือใหญ่ไว้อย่างเงียบเชียบ
“เดี๋ยวเราจะไปรับปุณณ์ด้วยกัน”
เมื่อเงยหน้าขึ้นมองพ่อน้องปุณณ์ ศิฑาก็คลี่ยิ้มอ่อนโยนกลับมา....
TBC
เด็กมาอีกแล้ววว
จากเวสต์ผู้เกลียดเด็ก
-
งุ้ยยยยย ละมุนค่ะตอนนี้
มีความมองตารู้ใจรุ้ตับรุ้พุง ถถถ
-
แม่ยังไม่แข็งแรง แล้วต่อไปต้องทำงาน
เด็กก็คลอดก่อนกำหนด
ยายก็ป่วย
ถ้าคิดได้ ก็ให้ศิฑาเลี้ยงดูไปเลย
รับรองว่า มีคนดูแล อนาคตดีแน่ๆ
ไม่ว้าเหว่ เพราะมีปณณ์ ลุงศิ และเจม
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แอบคิดว่าใช่ลูกสินแน่รึเปล่า
-
ดีๆๆๆ
-
:pig4:
-
:pig4:
-
นี่ว่าหลินโดนโยนให้เป็นแพะ
-
เรื่องสินนี่มันยังไงกันน้อออ
-
อ่านมาแบบอึมครึม
มาหัวเราะเพราะประโยคสุดท้าย
ถถถถถถ
คุณเวสต์ผู้รักเด็ก
-
หลานตาตี่ เหยยย นั่นเป็นลูกพี่เขยของเจเรมี่ป่ะเนี้ยะ
-
เป็นเด็กดีนะ
-
เราว่าปีเตอร์น่าสงสัยที่สุด
นางรู้จักหลินมาก่อนสิน
นางบอกว่าบางครั้งก็ไปปลดปล่อยให้หายอยากแบบไม่ควรทำกับเมีย
มโนเอาว่าหลินเป็นคู่ขาที่แนะนำให้มาสิน
ไม่แน่ว่าน่าจะยังเป็นคู่ขาอยู่
ลูกขาวตี่ สินคล้ำเข้ม ปกติยีนส์คล้ำเข้มนี่แรงมากๆ
ตั้งชื่อลูกว่าอลัน แบบนี้น่าจะลุกคนจีนฮ่องกงมากกว่า
ศิควรเช็คนะว่าสินทำธุรกิจอะไรกับปีเตอร์
โอนหุ้นให้หลิน
ถ้าหากว่าเป็นลูกปีเตอร์จริง สินน่าจะโกรธที่ถูกหักหลัง
แล้วอาจจะไม่เฉพาะแค่เรื่องนี้ เรื่อธุรกิจอีกล่ะ
ถ้าเรื่องแดงออกไปปีเตอรืเดือดร้อนมากแน่นอน
เมีย-ลูก แล้วไหนที่บ้านที่ฮ่องกงนางก็จะตัดแล้ว
ธุรกิจที่ทำกับสินน่าจะหมกเม็ดไว้เยอะจนสินมาเจอเข้าเลยต้องจัดการกำจัด
เพราะนางจะถีบเรือเก่าทิ้งมาตั้งตัวใหม่
ปีเตอร์มีทั้งปัญญา ฐานะ โอกาส มูลเหตุ คนที่ไว้ใจทำได้
เรามโนเอาค่ะ
-
ทำใจลำบากอะ ยังไงก้อลูก
-
ชอบคำว่าเป็นเด็กดีนะมากเลย
-
โอ๊ยๆตอนท้ายนี่มีความหวานนนะ อิอิ. :mew1: :-[
แล้วเรื่องสินเป็นไงน้อ
-
ขอให้ได้น้องมาเลี้ยง :mew2:
-
:pig4: :pig4:
-
รอค่ะ อยากรู้จริงๆ ว่ามันเป็นอุบัติเหตุจริงมั้ยเร็วๆ จัง
-
หลินก็ดูไม่มีพิษภัยนะ นางอาจจะแค่โดนดึงมาเป็นเครื่องมือของบางคนก็ได้มั้งเนี่ย
-
หลินอาจจะเป็นนางนกต่อ ใช่ลูกสินจริงหรอ สงสัยปีเตอร์พี่เขยเจมนี่ล่ะ
-
รอตอนต่อไป~
-
:mew2:
-
มีเรื่องให้น่าสงสัยไปหมด ไม่รู้ว่าจะสร้างภาพ หรือว่าเป็นความจริง
ศิฑาคงอยากเลี้ยงลูกเองมาก เจมช่วยได้
เจมีรู้ทางดีมาก 5555 อย่างน้อยก็ทำศิธายิ้มได้
ว้ายยยย ทำไมมีความแมนกับเป๊กล่ะ 55555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบตรงความรักส่งผ่านดวงตาถึงหัวใจ
เรื่องนี้เข้าใจกันเร็วดี ดราม่าเรื่องน้องชายแทน
-
อยากมีเด็กกับเขาบ้าง
-
CH 14 How innocence
Sitha
ดูเหมือนจะเป็นปิดเทอมของวิเวียนแล้ว
เจเรมี่บอกผมว่าจิ๊บโทรมาชวนไปกินข้าวเย็น ค้างที่บ้านสักหนึ่งคืน พรุ่งนี้เช้าจะได้ออกไปปิ๊กนิกกับวิเวียน และพาปุณวิศไปด้วย ผมไม่ตกลงในทีแรก แต่เห็นว่าเด็กหนุ่มไม่ได้กลับไปค้างที่บ้านนานแล้วก็ยินยอมในที่สุด
ผมให้เจตต์ขับอัลพาร์ดสีขาวมุกมาส่งที่บ้านเดี่ยวในหมู่บ้านจัดสรรราคาแพงแล้วอนุญาตให้กลับได้ พรุ่งนี้เช้าแปดโมงตรงค่อยขับรถมารับผมกับคนอื่นๆ ไปสวนสาธารณะใกล้หมู่บ้าน ไอเดียนี้เป็นของเจเรมี่ เขาบอกว่าวิเวียนกับปุณณ์ชอบเรือถีบเหมือนกัน คงสนุกดีถ้าสองครอบครัวไปด้วยกันในวันหยุด
มื้อเย็นวันนี้เชฟมือฉมังอย่างเจเรมี่ยังเป็นเจ้าภาพเหมือนเคย ผมอุ้มปุณวิศมานอกบ้าน มีชิงช้าสีขาวตัวใหญ่มากพอที่เด็กสองคนจะนั่งด้วยกันได้ เขาปีนขึ้นไปด้านบน จับเชือกคนละฝั่งกับวิเวียน ใช้เท้ายันมันให้ไหวเอนไปมา
“ครั้งนี้จะอยู่ไทยนานเลยเหรอครับ” ผมเอ่ยถามคุณพ่อลูกอ่อนที่ตามติดกันมาไม่ห่าง เขารับคำในลำคอ ก่อนเล่าให้ฟัง
“งานที่ฮ่องกงช่วงนี้ก็ฝากน้องชายดูแล เขาเข้ามาจัดการได้เกือบหมดแล้ว”
“ค่อยๆ สอนกันไปครับ”
“อืม เคยเกกมะเหรกเกเร เที่ยวเล่นไปวันๆ ผมเพิ่งเกริ่นเรื่องวางมืองานที่ฮ่องกงและมาลงหลักปักฐานที่ไทยกับเจ้าตัวเมื่อไม่นานมานี้เอง” ปีเตอร์พรูลมหายใจออกทางจมูก ช่วยบังคับชิงช้าให้เหวี่ยงไม่แรงนัก ระแวดระวังไม่ให้เด็กๆ ล้มลงได้แผล “แต่ยังไม่ได้พูดกับพวกผู้ใหญ่ คงเป็นการต่อสู้ที่ยาวนาน”
“เพื่อครอบครัวนี่ครับ”
“ครับ ผมไม่คิดว่ามันยากขนาดนี้ คิดว่าถ้ามีลูกแล้วที่บ้านจะยอมรับจิ๊บมากขึ้น แต่ก็เปล่า” ชายสูงวัยกว่าส่ายหัว วิเวียนเอื้อมมือมาจับบ่าของปุณณ์ หัวเราะคิกคักชอบใจเมื่อลมเย็นๆ โชยพัด “กลายเป็นลูกสาวยิ่งทำให้จิ๊บทรมานใจมากกว่าเดิม”
“ถ้ามีอะไรให้ผมช่วย บอกได้นะครับ เห็นแก่ที่คุณเองก็เป็นเพื่อนสิน อีกอย่างคืออุตส่าห์ให้ลูกน้องตามสืบเรื่องให้ด้วย”
“ถึงจะไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ก็เถอะ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ ปุณวิศเริ่มร้องไห้โยเย น่าจะเกิดจากแรงบีบที่หัวไหล่จากเด็กสาววัยเดียวกัน
“เป็นผู้ชายร้องไห้ทำไม”
“เจ็บ” เด็กน้อยประท้วง ปีเตอร์หยุดหมุนชิงช้า พยายามแกะนิ้วเล็กๆ ของลูกสายตัวเองออก แต่วิเวียนไม่ยอมปล่อย เห็นทีจะชอบเจ้าปุณณ์เหมือนเด็กผู้หญิงชอบตุ๊กตาก็ไม่ปาน
“ปูน...ร้องไห้เยย”
“เพราะหนูจับน้องแรงเกินไปไงลูก” ปีเตอร์พูดกับลูกสาวเป็นภาษาไทย วิเวียนมีสำเนียงแปร่งประหลาด แต่เข้าใจทุกถ้อยคำ ทั้งพ่อและแม่ของเธอพยายามหัดภาษาไทยให้ลูกสาวตลอดเวลา ปีเตอร์บอกว่ามันจำเป็นมากหากวันหนึ่งต้องย้ายมาที่นี่ เขาเตรียมพร้อมจะลงหลักปักฐานที่ไทยทุกหนทางและผมก็อดชื่นชมไม่ได้
“เจ็บ...อาเจ็ม” ปุณวิศเริ่มร้องหาคุณอาสุดที่รัก ผมไม่รู้ว่าตอนอยู่บ้านกับแม่ของเขา ลูกชายผมโยเยหาเจเรมี่บ้างหรือไม่ แต่ไม่ว่าจะมี หรือไม่มี มรกตก็ไม่มีวันปริปากพูดเรื่องนี้ให้ผมกระหยิ่มในใจว่าคนรักคนใหม่เข้ากับลูกของเราได้ดีเกินไปแน่นอน
“อาเจ็มทำกับข้าวอยู่”
“อาเจ็ม ไม่เอาพ่อ” ผมหัวเราะร่วน แล้วกัน.. พูดชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้แล้วคันยุบยิบในใจชอบกล ปุณวิศไม่ยอมลงจากชิงข้า ชะรอยว่าจะให้อาเจ็มเป็นคนรับไปท่าเดียว
“เดี๋ยวพ่อพาไปหาอาเจม มาให้อุ้มก่อน หยุดร้องไห้ด้วย”
เด็กเล็กใช้หลังมือเช็ดน้ำตา สูดน้ำมูกเข้าปอดหนึ่งครั้งก่อนยื่นมือให้ผมอุ้มในที่สุด วิเวียนมองตาม วิ่งมาจับขากางเกงผมเดินเตาะแตะ เงยหน้าขึ้นมองปุณวิศไม่ห่าง
“โอ๋นะ”
“พี่เขามาโอ๋แล้ว” ผมชี้ให้ลูกชายดู แต่ไม่เป็นผล เขาเรียกหาแต่อาเจ็มท่าเดียว
“สองขวบนิดๆ แล้วใช่ไหมครับ ดูยังพูดไม่เก่ง” ปีเตอร์ทัก เรื่องนี้ทั้งผมและมรกต อาจหมายรวมไปถึงเจเรมี่ก็ลำบากใจ ปกติแล้วเด็กสองขวบเป็นวัยที่หัดพูดจา เก่งการเปล่งเสียงดัง กับวิเวียนที่วัยไล่เลี่ยกันผมได้ยินเสียงกรีดร้องเมื่อถูกขัดใจหลายรอบ แต่กลับไม่ได้ยินจากปุณวิศเลยสักแอะ
“เคยพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลเหมือนกันครับ ว่าเขามีพัฒนาการช้าไปหรือเปล่า แต่คุณหมอบอกปกติดี แค่ไม่ชอบพูดเท่านั้นเอง”
“คงพูดน้อยเหมือนพ่อ”
ผมหัวเราะรับคำ เมื่อพากันเดินเข้ามาในครัว เห็นเจเรมี่เหงื่อแตกพลั่ก เขาสวมเสื้อกันเปื้อนไว้นอกชุดอยู่บ้านแบบสบายๆ ผมที่มักจะปล่อยรุงรังมัดรวบเอาไว้เป็นระเบียบ หมุนตัวซ้ายขวา ไปทางหม้อที ซิงก์ล้างจานที
“ยุ่งอยู่เหรอเจม”
“มาก อยากได้ลูกมือด้วย”
“ลูกมือไม่มี” ผมแย้ง เขย่าสิ่งมีชีวิตที่โน้มตัวหาอาเจ็มของเขาไม่ให้ร่วงหล่น “มีแต่ลูกชาย เมื่อกี้เล่นกับวิเวียนโดนจับแรงไปหน่อย ร้องหานายไม่หยุด”
เจเรมี่หยุดมือจากอาหารทุกอย่าง ปิดเตาแก๊ส ล้างมือ ถอดผ้ากันเปื้อน เขาหันมารับเด็กน้อยออกจากอกผม
เคยสงสัยมาก่อนว่าระหว่างอาหารกับเด็กเจเรมี่จะชอบอะไรมากกว่ากัน
ผมเพิ่งได้คำตอบก็วันนี้เอง
บ้านของเจเรมี่เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น เดิมมีสี่ห้องนอน แต่หลังจากพ่อของเจเรมี่ไปแต่งงานที่อเมริกา และพี่ชายคนโตลงหลักปักฐานที่บ้านภรรยาในต่างจังหวัด ทั้งสองห้องก็ถูกปรับเปลี่ยนไปตามความจำเป็นของการใช้งาน หนึ่งห้องจัดเตรียมเป็นห้องนอนของลูกสาวในอนาคต ส่วนอีกห้องกลายเป็นห้องนอนแขก ไว้สำหรับทศพลพักชั่วคราว ครั้งนี้คนสนิทของปีเตอร์ติดธุระสำคัญที่ต่างจังหวัด ดังนั้นทั้งสองห้องที่ว่าก็ว่างเปล่าไม่มีใครใช้
“เด็กสองขวบจะนอนคนเดียวได้ยังไง”
เจเรมี่ยังหงุดหงิดแม้ปุณวิศจะหลับสบายบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน ปกติแล้วเมื่ออยู่บ้านผมแยกห้องนอนกับลูก เขาเคยชินกับการนอนคนเดียว แต่ก็ชอบนอนกับใครสักคนมากกว่า วันนี้ผมเสนอให้แยกห้องเหมือนทุกครั้ง แต่คุณพ่อกำมะลอกลับแย้งหัวชนฝน
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขา แค่นี้ก็กลัวจะแย่แล้ว คุณนี่มันใจร้ายชะมัด”
“ฉันแค่กลัวว่าเรานอนดึกแล้วไฟจะแยงตาลูก”
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรนอน”
“ยังไม่ง่วงเลย” ผมสารภาพตามตรง อาจเพราะทำงานดึกติดต่อกันจนเป็นนิสัย เหลือบมองนาฬิกาแล้วก็หลับไม่ลงจริงๆ “เจม...”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย ผมไม่มีเซ็กซ์กับคุณที่นี่แน่”
เจเรมี่อ่านสายตาของผมออก และเปล่าประโยชน์ที่จะปฏิเสธในเมื่อผมกำลังร้องขอแบบนั้นจริง เขายืนหน้าโต๊ะกระจก เช็ดผมที่เพิ่งสระโดยไม่ใช้ไดร์เพราะไม่อยากให้เกิดเสียงรบกวนเด็กเล็ก สวมเสื้อยืดสีขาว แต่บาง กับกางเกงบอลขาสั้น มันเลื่อม “มองอะไร”
“ทำกันเบาๆ ก็ได้นี่”
“ลูกอยู่บนเตียงแท้ๆ”
“เหลือที่ว่างอีกเกินครึ่ง”
“พี่จิ๊บนอนถัดไปอีกห้องเดียว” เด็กหนุ่มยังหาเรื่องมาแย้งได้เสมอ ผมเดินเข้าประชิด ยื้อผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาไว้ในมือแล้วจัดการยีผมหยักศกนั่นด้วยตัวเอง ยามมันเปียกชื้น ผมเส้นใหญ่ของเจเรมี่จะหยิกกว่าปกติ สีที่เป็นสีอ่อนเช่นเดียวกับดวงตาเข้มขึ้น อาจเพราะลอนอ่อนๆ นั่นจับกันเป็นก้อน “ห้องนั้นก็มีเด็กอีกเหมือนกัน”
“จริงของนาย” ผมเห็นด้วย แต่ไม่มีคำใดแสดงการยอมรับ เจเรมี่ยังยืนที่เดิม เขาตัวเล็กกว่าผมไม่ถึงสิบเซนติเมตร แต่ตัวบางกว่าพอสมควร ผมงอแขน เช็ดหัวอีกฝ่ายละมุนละม่อม สอดสางปลายนิ้วลงบนเส้นผม กดนวดผะแผ่วลงเหนือขมับ ก่อนโน้มตัวลงจุมพิตที่หัวไหล่ลาด มีเสื้อตัวบางๆ ที่ว่านั่นเป็นสิ่งกั้นกลาง
“กลิ่นสบู่ที่นี่หอมดี”
ผมกระซิบ ใช้จมูกไล่ดมจากตำแหน่งที่จูบมาเรื่อยๆ เน้นนานบริเวณซอกคอ ไม่ได้จาบจ้วง ตะกรุมตะกราม แต่ดอมดมให้ปลายจมูกเฉียดผิวขาวไปมา กลิ่นของเจเรมี่เป็นกลิ่นเฉพาะ ยามผสมปนเปกับน้ำหอมหรือสบู่กลิ่นไหนก็โดดเด่น ผมแตะริมฝีปากลงเชื่องช้า บนลำคอใกล้ติ่งหู สัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะของเส้นผม ขณะที่มือเมื่อครู่ลดต่ำ โอบรอบสะโพกสอบไว้หลวมๆ
“เป็นเชฟแล้วจำเป็นต้องรสชาติดีด้วยเหรอ”
ไม่พูดเปล่า แต่ผมแตะชิมรสผิวนุ่มด้วยริมฝีปาก สบตากับเจเรมี่ในกระจก จุมพิตบนลำคอ ใช้ริมฝีปากบนและล่างกดลง และเผยอออก ความนุ่มหยุ่นของผิวและกลิ่นหอมอวลขึ้นจมูก เหมือนละเลียดชิมเยลลี่หลากรสที่ความหวานติดค้างอยู่บนริมฝีปาก
“ศิ...”
ผมบดเบียดหน้าขาลงบนสะโพกของคนตรงหน้า ซุกไซ้จมูกไปหลังใบหู แต่ตายังจ้องมองราวกับปลดเปลื้องเจเรมี่ได้โดยไม่สัมผัส ผมสอดมือเข้าไปในกางเกงขากว้างจากด้านล่าง ถลกมันขึ้นมาเผยขาอ่อนสีสว่าง เจเรมี่ไม่ใส่ชั้นใน ดังนั้นเมื่อสอดมือลงลึก ก็สามารถแตะสัมผัสเรือนกายของอีกฝ่ายได้สมใจ
“ศิ...ไม่ทำ”
“ดูในกระจกสิ” ผมล็อกเขาไว้ทั้งตัว แต่แม้ว่าจะไม่ล็อกเจเรมี่ก็ไม่คิดจะต่อสู้จริงจัง ผมรูดรั้งร่างกายเขาใต้ร่มผ้า เด็กหนุ่มหน้าแดงจัด ลามมาถึงใบหูและลำคอ “ปฏิกิริยาของนายไม่ได้ห้ามฉันเสียหน่อย”
เจเรมี่งอตัวลงเล็กน้อย เขาวางมือกับโต๊ะกระจก แม้ยังยืนอยู่ ผมเตะขาทั้งสองข้างให้กางออก ปลดกางเกงของตัวเองลงต่ำกว่าสะโพก ผมรู้สึกถึงอาการสั่นไหวของคนในอาณัติ เขาเหลียวมองกลับมายังลูกเล็กที่หลับสนิทอยู่บนเตียง
“ศิ”
“อย่าเสียงดัง” ผมกระซิบชิดหู คนตัวเล็กกว่าย่นคอลง เห็นทีท่าหวาดระแวงกังวลถึงคนอื่นแล้ว ใจผมก็เต้นรัว เจเรมี่ตื่นกลัวเหมือนเซ็กซ์ของเราครั้งแรก ท่าทีกึ่งอยากลอง กึ่งขลาดเขลา “ฉันจะทำเบาๆ”
“ถ้าปุณณ์ตื่น” แม้ยังไม่สมยอมเต็มที่ แต่เสียงนั้นก็สั่นพร่า แววตาเขาตระหนก หลุกหลิกไปมา “ถ้าปุณณ์ตื่นคุณต้องหยุด”
“อืม” ผมรับคำอย่างขัดไม่ได้ ใช้จมูกดอมดมกลิ่นฟีโรโมนที่ขจรฟุ้ง ขยับข้อมือที่กอบกำอีกฝ่ายอย่างเอาใจ ริมฝีปากเราสัมผัสกัน หยุ่นชื้นและนุ่มเหมือนชิมมาร์ชเมโล่ด้วยริมฝีปาก
“แต่ตอนนี้มองหน้าตัวเองก่อน”
ผมกระซิบเมื่อถอนจูบ บังคับให้เจเรมี่จ้องมองเข้าไปยังภาพสะท้อนของกระจก ใบหน้าขาวที่ชื้นเหงื่อ แก้มสีเปล่งชมพูเพราะหัวใจทำงานหนัก ผมสบตาเขา ละมือที่กอบกุมร่างกายมาขยำเนินเนื้อสะโพก เจเรมี่เอนกายลงไปด้านหน้า เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบกับตัวเอง ยีเล็กหยีลงเมื่อร่างกายถูกรุกล้ำ ผมบดริมฝีปากเป็นเส้นตรงไม่ต่างกัน ความอุ่นร้อน นุ่มลื่นโอบกอดร่างกายไว้ แน่นขนัดและบีบรัดจนต้องผ่อนลมหายใจหนัก
“ดูสีหน้านายสิ” ผมสูดลมหายใจเข้า กระตุกมุมปากยิ้ม “ภูมิใจเหลือเกินนะที่กลืนกินฉันเข้าไปทั้งตัว”
“ศิ...รีบๆ ทำ”
“เรื่องแบบนี้รีบได้ด้วยหรือไง” ผมยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้น ก่อนนิ่วหน้าลงเมื่อผนังอ่อนนุ่มกระตุ้นความรู้สึกด้วยการบีบรัด ถึงคราวเจเรมี่กระตุกยิ้มมุมปากบ้าง เขาไม่ยอมให้ผมควบคุมได้ฝ่ายเดียว
“ผมอยากเสร็จก่อนปุณณ์ตื่น” เสียงทุ้มคำรามสลับกับหอบหายใจ เจเรมี่กัดริมฝีปากก่อนพูดต่อ “คุณเป็นคนเริ่ม ถ้าไม่รีบทำให้เสร็จผมจะลงมือเอง”
สะโพกสอบด้านหน้าขยับช้าๆ ผมสัญญาว่าจะเบามือ แต่เห็นทีต้องจัดการกับคนอวดเก่งให้หลาบจำ
“หันหน้ามาให้ฉันจูบเดี๋ยวนี้”
เจเรมี่กลั้นยิ้ม ถ่วงเวลาเย้าให้ผมหงุดหงิดไม่ถึงนาทีก็ถูกบีบคางให้เอี้ยวตัวกลับมา
ผมบดริมฝีปากลงรุนแรง เสียงของจูบดังก้อง โชคดีที่ปุณวิศเหนื่อยมาทั้งวัน ดังนั้นเมื่อโต๊ะเครื่องแป้งขยับโยกโขกกับผนังเด็กเล็กจึงยังคงตกอยู่ในห้วงของฝันดีตลอดทั้งคืน
เด็กๆ ชอบนั่งเรือถีบอย่างที่เจเรมี่บอก
สายของวันถัดมา หลังจากมื้อเช้าง่ายๆ ของสองครอบครัวจบลง เจตต์ก็มารอรับทันท่วงที เราทั้งหมดนั่งอัลพาร์ดสีมุกมาสวนสาธารณะใกล้ๆ มีเพียงพลรถของผมเท่านั้นที่เป็นคนนอก ส่วนทศพลยังติดภารกิจที่ต่างจังหวัดและทำให้อากาศเช้าวันอาทิตย์ของกรุงเทพฯ สดใสกว่าที่เคย
เจเรมี่กับพี่สาวเช่าเรือเป็ดกันคนละลำ ปั่นไปในทะเลสาบสีครามสะท้อนระยับกับแดดเหมือนผ้ากำมะหยี่โรยกากเพชร ปุณวิศตกลงกับผมว่าจะสวมหมวกกันแดดจนกว่าจะได้รับอนุญาตให้ถอดมิเช่นนั้นจะอดเที่ยวเล่นกับอาเจ็มอย่างที่ร้องขอ ส่วนวิเวียนชื่นชอบหมวกปีกกว้าง โบว์สีชมพูสดอยู่แล้ว แค่มารดาสวมให้ด้วยคำป้อยอ ก็ผูกเชือกใต้คางแน่นหนาไม่อิดออด
ผมนั่งบนเสื่อผืนกว้าง อาสาเฝ้าเสบียงกับปีเตอร์ เป็นทีมพ่อบ้านใจกล้าริมทะเลสาบ
“ผมเพิ่งรู้ว่าเขาชอบเรือถีบ” ปีเตอร์ชวนคุย ผมพยักหน้าเห็นด้วย เรื่องนี้เจเรมี่เป็นคุณอาช่างสังเกตให้ทั้งหลานตัวเองและลูกชายของผม “เมื่อก่อนพอมาถึงไทยผมก็ให้จิ๊บเลี้ยงลูก ตัวเองตะลอนไปกับสินท่าเดียว”
“คุณมาทำงาน คุณจิ๊บคงเข้าใจ”
“ใช่ จิ๊บเป็นภรรยาที่ดีของผม” เขาพูดแบบไม่เหนียมอาย ทิ้งรอยยิ้มไว้บนผิวหน้า “จิ๊บไม่ค่อยชอบสินเท่าไหร่ แต่ผมว่าสินก็เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนกัน”
“เกเรน่ะครับ ติดเที่ยวเล่น คุณจิ๊บคงกังวล”
“เขาไม่ได้ติดเที่ยวนะ ผมว่าเขาแค่ชอบทำธุรกิจในแบบของตัวเอง” เรามักนึกถึงแต่เรื่องที่ดีเสมอ เมื่อใครคนนั้นจากไปแล้ว ผมยอมรับว่าสมัยที่สินมีชีวิตอยู่ตัวเองก็มีปากเสียงกับน้องชายไม่น้อย แต่ทั้งหมดนั่นเต็มไปด้วยความเป็นห่วงจากใจ “เรื่องที่สืบคุณได้อะไรเพิ่มเติมหรือเปล่า”
“นิดหน่อยครับ อ้อ หลินคลอดลูกแล้วนะ คลอดก่อนกำหนด ตัวเล็กไปหน่อยแต่แข็งแรงดี ไว้คุณแวะเข้าไปเยี่ยมเธอคงดีใจ เพื่อนสนิทของสามีมาหาทั้งคน”
“ก็อาจจะหาเวลาไปเหมือนกันครับ ต้องดูคิวงานด้วย เย็นนี้ผมก็จะออกไปดูร้านที่ชลบุรีแล้ว ไม่รู้ว่าได้กลับเมื่อไหร่”
ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนตอบคำถามแรกเสียงแผ่ว “ส่วนเรื่องการตายของสินผมคิดว่าพอจะมีหลักฐานรวบรวมเพื่อให้ตำรวจรื้อคดีใหม่”
“คุณสงสัยหลินเหรอครับ”
“คนสนิทกับสินมีไม่กี่คน หลินเป็นหนึ่งในตัวเลือกนั้น”
คู่สนทนาสีหน้าเครียดขมึงขึ้น เขาผ่อนลมหายใจ จิบชาอู่หลงสำเร็จรูปจากปากขวดพลาสติก “ผมไม่ได้อย่างนั้นอย่างนี้นะศิ แต่รื้อคดีขึ้นมามันจะเป็นผลดีจริงๆ เหรอ”
“ทำไมล่ะครับ”
“ผมพูดในฐานะคนมีลูก คุณเองก็มีลูก” ความอ่อนโยนนั้นสร้างเป็นมนุษยธรรมในจิตใจ ผมนิ่งเงียบ รับฟังผู้สูงวัยกว่า “ผมคิดว่าสิ่งที่คุณควรจะทำต่อไปคือซื้อหุ้นคืนมาจากหลิน ให้ทางนั้นลืมตาอ้าปากได้แล้วใช้ชีวิตต่อไป เงินก้อนนั้นหลินอาจจะเอาไปใช้เลี้ยงดูลูกชาย คนตายยังไงก็ไม่ฟื้น ผมไม่เห็นประโยชน์ที่คุณจะเสียเวลากับเรื่องนี้ต่อไปเลย”
ผมเห็นด้วย แต่ยังคาใจ
“ถ้าผมไม่รู้แน่ชัดว่าใครฆ่าสินคงไม่สบายใจจริงๆ”
“ศิ เรื่องโกงเงิน เรื่องหลอกลวงให้สินโอนหุ้นให้ตัวเอง ผมไม่แย้งหรอกครับว่ามันอาจจะเป็นเรื่องจริง เป็นเรื่องที่ผิด และน่าโมโห แต่ตอนนี้คุณเองก็มีครอบครัวใหม่แล้ว มีเจม มีปุณณ์ให้ดูแล มันคงดีกว่ามากถ้าคุณจะเอาเวลามาช่วยกันบริหารร้านของเรา และนั่นมันต้องเริ่มต้นจากการบังคับซื้อหุ้นคืน ความผิดก็ส่วนของความผิด แต่เด็กเกิดมาแล้ว และความรักของสินที่มีให้หลินก็เป็นเรื่องจริง คุณควรให้โอกาสคนอื่นบ้าง”
อาจเพราะวัยที่มากกว่าทำให้ปีเตอร์นึกปลง ผมชอบท่าทีของเขาที่แม้จะให้ความสนใจกับเหตุการณ์การสูญเสียนี้ก็ไม่ผูกใจเจ็บ เขาสงบนิ่ง ทอดสายตายาวออกไปถึงอนาคต ไม่จมอยู่กับอดีตเหมือนผม ภาพเบื้องหน้าของปีเตอร์คือเด็กสองคนหัวเราะร่า เจเรมี่พยายามถีบเรือเป็ดตามติดพี่สาวไม่ห่าง
"ผมเข้าใจว่าคุณเจ็บแค้น ผมก็เหมือนกัน แต่มันเปล่าประโยชน์ สู้เอาเวลามาให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่จะดีกว่า"
คุณจิ๊บคงเหนื่อย โบกมือเรียกหย็อยๆ เธอหมุนลำเรือกลับเข้าฝั่ง พร้อมกับปีเตอร์ผละออกจากบทสนทนาเพื่อรับลูกและภรรยา เจตต์ยืนคุมเชิงห่างออกไป ขยับตัวเพื่อไปช่วยเจเรมี่กับปุณวิศขึ้นฝั่งบ้างแต่ต้องชะงักเท้าเมื่อผมให้สัญญาณ
"ครับนาย"
"หาทางตรวจดีเอ็นเอของอลันเทียบกับสิน"
ผมเดินทอดน่อง เชื่องช้ามากพอจะทิ้งระยะห่างระหว่างตัวเองกับพี่เขยของคนรัก "แล้วก็ติดต่อไอ้เอื้อ ให้มันหาทีมตรวจดีเอ็นเอแบบลับๆ ฉันสงสัยว่าปีเตอร์รู้ได้ยังไงว่าลูกหลินเป็นผู้ชาย"
เจตต์รับคำในลำคอ เรือเป็ดสีหวานของเจเรมี่เดินทางมาถึงพอดี ผมอุ้มปุณวิศออกมาก่อนเด็กหนุ่มจะกระโดดขึ้นฝั่งด้วยท่าทีทะมัดทะแมง
“สนุกไหมล่ะ ตัวแสบ”
“คุณน่าจะลงไปด้วย มันนั่งสามคนได้” เจเรมี่ว่า ยิ้มค้างเมื่อผมก้มลงไปหอมฟัดแก้มยุ้ยของลูกชายแรงๆ “แต่ตอนนี้ผมหิวมากเลย”
TBC
ภาษิตตอนนี้
มีลูกกวนตัว มีผัวกวนใจ
-
นั่นไง ว่าแล้ว
-
อ่าแย่เลย อีกคนก็พี่เขย อีกคนก็คนรักละเจเรมี่จะทำไงทีนี้ =_=
-
รู้สึกระแวงปีเตอร์นะ :ling1: :ling1: :ling1:
ไม่ให้ดำเนินเรื่องคดีที่สินถูกฆาตกรรม
ทั้งที่สินเป็นเพื่อนสนิทของงตัวเอง
โดยให้เหตุผลว่าสินก็ตายไปแล้ว
ความผิดก็ส่วนของความผิด แต่เด็กเกิดมาแล้ว
และความรักของสินที่มีให้หลินก็เป็นเรื่องจริง
ศิ ควรให้โอกาสคนอื่นบ้าง
การเจ็บแค้นมันเปล่าประโยชน์
สู้เอาเวลามาให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่จะดีกว่า / มันแหม่งๆ นะ
ไม่ใช่อลัน คือลูกของหลินกับปีเตอร์นะ
ยิ่งบอกยังไม่ได้ไปเยี่ยมแต่รู้ว่าลูกหลินเป็นผู้ชาย
มันชักยังไงๆอยู่ มีพิรุธชัดๆ
ก่อนหน้านี้ปีเตอร์ยังเที่ยวผู้หญิงอยู่เลย ทั้งที่มีจิ๊บอยู่แล้ว
เพราะไม่อยากรุนแรงกับจิ๊บ
จะไม่เผลอ หรือตั้งใจกับหลินที่ก็ไม่เบาเหมือนกัน
โดยสินอาจเมา หรือเมาทั้สามคนก็มีทางเป็นไปได้
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เราสงสัยปีเตอร์มาสักพักแล้ว รู้สึกตะหงิดมาหลายตอน
ยิ่งตอนล่าสุดคือมันพิรุธมาก แต่รอดูคุณศิว่าจะได้เรื่องยังไง
ตอนนี้เรื่องสอบสวนเริ่มเข้มข้นแล้ว ลุ้นๆ
-
:pig4:
-
ผัวก็แค่ชอบทำหน้าที่ของผัวเองเจม
5555555555555555555
ส่วนเรื่องปีเตอร์ก็น่าคิดนะ นี่สงสัยตั้งแต่ว่าทำไมปีเตอร์ดูเหมือนจะร้อนรน
แต่อีกแปบก็เฉยเมย
-
สงสัยปีเตอร์มาพักใหญ่ๆละ เพราะเจอวาทะกรรมแปลกๆ
เช่น พยายามโน้มน้าวจิตใจศิให้ซื้อหุ้นคืนจากหลินหลายรอบมาก โดยให้เหตุผลว่าสินคงพอใจแบบนี้
แต่ยังไม่ปักใจเชื่อเพราะไม่มีอะไรมาโยงถึง แต่พอหลินคลอดลูกเท่านั้นแหละ ค่อนข้างมั่นใจเลย
ว่าปีเตอร์เนี่ยมีส่วนแน่นอน คือเอาตามตรงนะ สินคมเข้ม โอเคผิวอาจจะได้แม่มา แต่จะไปเหมือนแม่หมดเลยหรอ
จะขาว จะตี๋ จะตาตี่ ดั้งไม่มีอีก อื้มมมมม พ่อเชื้อไม่แรงเลยจริงๆ ถ้าบอกว่าลูกปีเตอร์ที่เป็นคนฮ่องกงเนี่ย น่าเชื่อมากกว่าอีก
-
งานมั่ยละทีเนี่ยย
-
:pig4:
-
คุณศินี่นะ ตลอดๆ 5555
-
คุณศิ อยากสร้างความตื่นเต้นในชีวิตคู่ละสิ :z1:
-
มีเงื่อนงำ...
-
มีเงื่อนงำ คนที่น่าสงสัยเผยไต๋มาทีละนิดๆ
-
คุณศิต้องหักห้ามใจบ้าง สงสารจ้องเจ็ม :o12:
ส่วนเรื่องปีเตอร์ ถ้ามีเอี่ยวอะไรขึ้นมาจริงๆ พี่จิ๊บก็คงจะเป็นคนที่น่าสงสารมาก ขอให้ทุกอย่างคลี่คลายไวไวแล้วกันนะคะ :o12: :o12:
-
ว่าแล้ว สงสัยว่าจะใช่แต่จะทำไปทำไมล่ะ ผลประโยชน์ทางธุรกิจหรือยังมีอย่างอื่นอีก
และลูกของหลินอย่าบอกนะว่าเป็นลูกของปีเตอร์แทนที่จะเป็นของสิน
-
เริ่มไม่ไว้ใจปีเตอร์แล้วว
คุณศิพยายามต่อไปปปปป
เห็นมุมน่ารักๆของเจมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเลย
:mew3:
-
ปีเตอร์แลดูไม่น้าไว้ใจ เรื่องลูกหลิน เรื้องการตายของสิน
-
อ่านมาครึ่งเรื่องแล้วร้องเหี้ยย!เหี้ยยยยยยยยยย!! ดังมาก!!!
คิดในใจ 'พี่เวสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสต์' :angry2: :angry2: :angry2: น้องปุณตื่นไหมนั้น :serius2: :serius2:
ส่วนเรื่องคุณพี่เขย เราว่าเราเดาไม่ผิดนะ(มั้ง) ถ้าไม่มีอะไรหักมุม55555 :katai5:
-
อ้าว
น่ารัแวงจริง ๆ ด้วย
-
ปีเตอร์น่าสงสัย อะไรจะเป็นพาร์ทเนอร์ที่ดีขนาดนั้น ช่วยทุกสิ่ง เริ่มตุ่ยๆละ สนุกๆๆ
-
ถ้าเรื่องนึ้ปีเตอร์เกี่ยวข้อง
ก็สงสารจิ๊บเลย
-
เรื่องซับซ้อนไม่จบกันง่ายๆ
-
เอาแล้วไง เรื่องชักยังไงๆแล้ว
ปุณติดอาเจ็มมากกก น่ารักที่สุดอ่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
น้องปุณจะหาอาเจ็มนะ ไม่เอาพ่อ 5555 จะว่าสงสารศิฑาก็สงสาร แต่ทำไงได้ความอ่อนโยนมันต่างกัน
เจมน่ารักนะ ห้ามตลอด แต่ก็ยอมตลอด ต้องรักปุณขนาดไหน ยอมทิ้งครัวเลยทันที
น่าคิดนะ ปีเตอร์รู้ได้ไง
-
ว่าแล้วว่าเชื่อใจใครไม่ได้ทั้งนั้น :katai1:
-
หูยยยยยสนุกสุดยอดไปเลย ดีทุกฉาก ปมก็ดี
-
ปีเตอร์อย่างที่คิดแหงๆ
-
ถ้าพ่อของอลันคือปีเตอร์ และมีส่วนกับการตายของสิน
ก็น่าสงสารพี่จิ๊บเหมือนกันนะเนี๊ยะ :mew2:
-
ปีเตอร์จะเป็นคนร้ายหรอ ถ้างั้นก็สงสารจิ๊บมากๆอะ ตั้งแต่ต้นเรื่องเลย ที่ปีเตอร์ยังออกไปกับผญ.อื่น คือจิ๊บน่าสงสารมากไปทั้งเรื่องลูกและสามี :sad11: เฮ้ออออ
สุดท้าย ทำไมศิกับเจ็มดีขนาดเนนนน้ คือชอบความทันกัน ความเซกซี่ของศิ ความละมุนละม่อมของทั้งสอง :katai1:
-
เจเรมี่ โดเรมี่ของพี่
-
อ้าวววว มีแววคดีพลิก
-
ตามอ่านทันล้าววววว ยอมรับเลยว่าแรกๆขัดใจมากที่เจเรมี่ยอมอิตาศิฑาง่ายไป แต่หลังๆอิตาศิแกปรับตัวเลยพอทำใจได้หน่อย อ่านตอนล่าสุดแล้วรู้สึกเหมืินดราม่ากำลังจะมา
-
ตายแล้ววว ไม่อยากให้เป็นเหมือนที่คิดเลยย
-
:L2:
อิอิ
-
ปีเตอร์มีเงื่อนงำจริงๆ
-
ด้วยความไม่ไดเ้เข้าเล้านานเลยดองเรื่องนี้ไว้ แต่คิดถึงเลยกลับมาอีกรอบ
ด้วยความเป็นคุณเวสต์ด้วยมั้งเราเลยเทใจอ่านไปเรื่อยๆ
เอาตามจริงเจโรมี่ไม่ใช่นายเอกในอุดมคติเลย
คยวามกร้านโลกของนางนี่ไม่ใช่จริตที่จะชอบได้
แต่เรากลับเอ็นดู และสงสารมาก
ตอนแรกที่พระเอกกลับมา นี่อยากจะจับหัวจุ่มน้ำแล้วตะโกนถามว่าเห็นเราเป้นของตายหรอ
จะมาก็มาจะไปก็ไป จะทำไรก็ทำ บ้าบ้อ ผู้ชายบบนี้แม่งมีแต่ในนิยาย เอาแต่ใจมาก
แต่อย่างไรก็ปฎิเสธไม่ได้ว่านี่ #ทีมพี่ศิ ค่าา 5555
ตอนอ่านชื่อเรื่องนะ เอาจริงๆนะที่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องเจโรมี่ นี่คิดว่าพระเอกมีวิญญาณเสือนะ
เป็นเรื่องกึ่งแฟนตาซีงี้ ฮ่าๆๆๆ เป็นคนด้านมืด ทำธุรกิจมืดๆ หน้าฉากหล่อเหลา ตัวใหญ่ เท่ ลึกลับ
ฉากหลังคือเป็นเสือ ฮ่าๆๆๆๆ
ชอบเด็กอ่ะ ไม่รู้ทำไมแต่ชอบเด็กในเรื่อง
และสุดทื้ายก็แท้ความเด็กน้อยของเจโรมี่
น้องแค่ต้องการเป็นคนสำคัญเท่านั้น
-
เดี๋ยวๆ ยังไง
-
ดูเป็นเรื่องที่มีความเรียลมาก ดูไม่นิยาย o13
แล้วก็อชากจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นแนวที่เราชอบ สืบสวนสอบสวน ไขปมเนี่ย :)
คุณเวสท์ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ รอนะคะ ^^
-
อย่านะ เครียดแทนพี่สาวขึ้นมาเลยทันที
แค่นี้ทางครอบครัวก็รับไม่ได้แล้ว นี่ยังจะมีชู้เป็นตัวเป็นตนอีก
กอดดดพี่จิ๊บก่อนเลย
-
CH.15 Truth
Jeremy
ผมเคยคิดว่าเซ็กซ์กับความรักสามารถแยกจากกันได้โดยสิ้นเชิง กระทั่งกลับมาคบหากับศิฑาอย่างจริงจังอีกครั้ง แน่นอน ผมกล้าใช้คำว่าจริงจัง เพราะความรักครั้งนี้แตกต่างจากสมัยเยาว์วัยที่ขลาดเขลาและประหม่ากลัวไปกับทุกเรื่องอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่ความสัมพันธ์ฉาบฉวย ผมมองเห็นอนาคตร่วมกับเขา มองตัวเองในอีกสิบถึงยี่สิบปีข้างหน้าเห็นภาพ เราต่างไม่ร้อนแรงเหมือนวันนี้ ปุณวิศเติบโตขึ้น ไม่ปรึกษาเรื่องส่วนตัวกับศิและอาเจ็ม มีกลุ่มเพื่อนที่ผู้ใหญ่วัยเราลำบากใจ แต่ก็ยังสอดส่องดูแลเขาอย่างเงียบๆ มากเท่าที่เจ้าตัวจะอนุญาต
หรือไม่ก็ ความอดทนของมรกตสะบั้นลง
ผมมาส่งลูกชายศิพร้อมคนเป็นพ่อและลูกน้องคนสนิท แต่ตัวเองยังคงซ่อนเงาไว้ในรถแวนคันใหญ่ มองสองพ่อลูกเดินเตาะแตะไปยังหญิงสาวเจ้าของอาณาบริเวณที่กอดอกหน้าบึ้งตึงตลอดเวลาที่ถูกพรากลูกไปในช่วงเวลาสั้นๆ แต่เมื่อปุณวิศถึงมือแล้วเจ้าของใบหน้าสวยคมก็คลี่ยิ้มสวยงาม ผมยอมรับทุกครั้งว่าภรรยาเก่าของศิฑาสวยพิฆาตเมื่อหล่อนอยู่กับลูกชาย คนดุดันกลายเป็นอบอุ่น อย่าว่าแต่กับมรกตเลย ศิฑาเองก็ไม่ต่างกัน
“ถ้าศิไม่ได้เป็นเกย์คงเป็นบ้านที่อบอุ่นเนอะ”
ผมรำพัน เท้าคางกับเบาะพิงคนขับ เจตต์นั่งตัวเกร็งถนัด พักหลังมานี้เขามักมีทีท่าแบบนี้กับผมเสมอๆ “นี่ เป็นอะไร”
“เปล่าครับ”
“เปล่าอะไรเล่า” ผมแกล้งยื่นหน้าไปใกล้ ผลก็คือพลรถกระเด้งจากเบาะเป็นนั่งหลังตรง แขนชิดพวงมาลัย เห็นท่าทีแบบนี้แล้วน่าแกล้งชะมัด “เห็นๆ กันอยู่ว่าเป็น”
“นายไม่ชอบให้คุณเล่นแบบนี้”
“ตอนนี้ศิไม่เห็นสักหน่อย”
“คุณไม่ควรสนิทกับผมมาก” เจตต์พรูลมหายใจออก เขามองผมตาขวาง อะไรกัน นึกว่าญาติดีกันแล้วเสียอีก “ถ้าคุณสนิทกับผม แล้วคุณสั่งอะไรที่ขัดคำสั่งนาย ผมจะลำบากใจที่ต้องทำ”
“ศิไม่ขัดใจผม”
“ไม่เสมอไปหรอกครับ” เขาตอบเสียงเบา แสดงความเห็นต่าง ผมย่นจมูกเข้าหากัน นึกได้ว่าที่จริงแล้วศิฑามักขัดใจผมเป็นกิจวัตรด้วยซ้ำ
“อย่างนี้แปลว่าผมจะสนิทกับคนของศิไม่ได้เลยใช่หรือเปล่า”
“ก็ควรเป็นอย่างนั้นครับ”
“แต่ผมเป็นคนรักของเขานะ” ผมเลี่ยงการใช้คำที่ลึกซึ้งกว่านั้น แต่ใช้น้ำเสียงกระเง้ากระงอด เจตต์เบือนหน้าหนีก่อนคำรามเสียงต่ำ
“ถ้าคุณคิดว่าเป็นคนรักของนาย สิ่งที่คุณควรทำคือหนึ่ง เลิกเย้าแหย่ผมที่เป็นผู้ชายด้วยท่าทางแบบนี้เสียที” ชายหนุ่มพรูลมหายใจออกทางจมูก ก่อนมองกลับมาหาผมที่นั่งบนเบาะหลังผ่านกระจก “และสอง ไปหัดยิงปืนให้แม่นๆ”
“ยิงปืนเหรอ” ศิฑานั่งพิงหัวเตียง เปลือยเปล่าท่อนบน ด้านล่างสวมกางเกงนอนผ้าแพรสีมันวาว เขาละสายตาจากหนังสือเล่มหนามายังผมที่นอนเล่นโทรศัพท์โดยมีแผ่นมาสก์สีขาวบางๆ วางทับอยู่บนผิวหน้า ผมพยักหน้ารับ ยังกดอ่านคอมเมนต์รีวิวร้านอาหารผ่านทางแฟนเพจเฟสบุ๊กของตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา “เอาสิ เดี๋ยวให้เข้มพาไป”
“คุณไม่ไปกับผมเหรอ”
“ช่วงนี้งานฉันเยอะ พรุ่งนี้ก็ต้องไปตรวจโรงงาน กำลังจะครบกำหนดต่อใบอนุญาต GMP อ้อ วันมะรืนฉันต้องบินไปออสเตรีย ไปดีลเรื่องสิทธิบัตรยาก่อนโดนวีจีปาดไป หลังจากนั้นจะไปคุยเรื่องขยายตลาดที่เวียดนามต่อ น่าจะไม่อยู่เกือบสองสัปดาห์ได้”
“เฮ้ แล้วมาบอกตอนนี้เนี่ยนะ” ผมผุดลุกนั่ง ขยำแผ่นมาสก์หน้าทิ้ง รู้สึกฉุนขึ้นมาในอก “ถ้าไม่ถามก็จะหายไปสองสัปดาห์เฉยๆ เลยใช่ไหม”
“ขอโทษที แต่ฉันก็หัวปั่นอยู่เหมือนกัน อย่างอนเลยน่า ช่วงนี้จะให้เข้มดูแล อยากทำอะไรนอกจากเรียนยิงปืนหรือเปล่า”
“ไม่ต้องมาพูดเอาใจเลย”
“แล้วกัน” ศิฑาหัวเราะ ไม่มีร่องรอยของความรู้สึกผิดฉายออกมา “อยากให้ปุณณ์มาอยู่ด้วยวันสุดสัปดาห์เหมือนเดิมไหม ฉันจะให้เข้มไปรับมาให้ นี่ก็ไม่ได้บอกลูกเหมือนกัน ลืมไปเลย”
ผมไม่พูดกับเขา โยนแผ่นมาสก์หน้าลงถังขยะแล้วนอนหันหลัง ศิฑายังคงหัวเราะแก้เห้อ วางมือบนศีรษะผมแล้วขยำเบาๆ “ว่าไง ให้ปุณณ์มาอยู่ด้วยไหม”
“คุณก็รู้ว่าถ้าไม่ใช่เจตต์หรือคุณไปรับ เมียเก่าคุณไม่ให้ปุณณ์ออกมาแน่”
“หรือจะให้เจตต์อยู่นี่แล้วฉันเอาเข้มไปดี”
“Forget it”
“เวลาอารมณ์เสียชอบพูดภาษาอังกฤษใส่นักนะ”
“หรือจะให้ผมบอกว่าช่างแม่ง”
“ไม่เอาน่า” ศิฑาออดอ้อน เขาพับหนังสือเก็บ ลุกไปหรี่ไฟจนเหลือเพียงแสงสลัว ซุกตัวลงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน “เจม หันหน้ามาหน่อย”
“ไม่ต้องยุ่งกับผม”
“ไม่ยุ่งได้ยังไง” เสียงนั้นแผ่วลง แต่ใกล้มากขึ้น ผมได้กลิ่นลมหายใจเมื่อแผ่นอกเปลือยของอีกฝ่ายแนบกับแผ่นหลัง แม้หลับตาก็รู้สึกได้ว่าปลายจมูกของคนพูดคลอเคลียไม่ห่าง “ต้องห่างเมียไปตั้งสองสัปดาห์”
“ผมไม่ให้คุณอึ๊บแน่ๆ คืนนี้ ช่วยไม่ได้ คุณทำผมหงุดหงิด”
ชายหนุ่มหัวเราะเสียงต่ำ สอดมือใต้ผ้าห่มผืนหนาคล้ายจอมมารที่คืบคลานยามนอนหลับ เงียบเชียบ แผ่วเบา เขาแตะที่หน้าท้องผมเป็นอย่างแรกก่อนจรดปลายจมูกที่โฉบไปมาเหมือนผึ้งบินชมดอกไม้ที่กกหู กระซิบเสียงพร่า
“เด็กโง่ ห้ามทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่เคยห้ามฉันได้แท้ๆ”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน
และผมไม่เคยห้ามเขาได้จริงๆ
แม่งเป็นสองสัปดาห์ที่โคตรแย่!
การมาไทยครั้งนี้ของปีเตอร์ชัดเจนกว่าทุกทีที่ผ่านมาในเรื่องของธุรกิจ เขาเดินทางไปดูร้านเหล้าที่ต่างจังหวัดด้วยตัวเอง แต่กลับมาอยู่กับวิเวียนและพี่จิ๊บทุกสุดสัปดาห์ หลังจากที่ร้านยุ่งๆ ในทีแรก เมื่อเจ้าของลงพื้นที่อะไรๆ ก็ดูราบเรียบ ไม่มีปัญหา ทศพลกลับมามีเวลามากขึ้น ตามติดพี่เขยไปทุกที่ และมากรุงเทพฯ บ่อยเท่าที่เจ้านายของเขามา สิ่งที่แย่สำหรับผม ไม่ใช่แค่ศิฑาไม่อยู่เป็นไม้กันหมา แต่คือการที่คนสนิทของปีเตอร์แวะเวียนมาที่ร้านเป็นคืนที่สี่ นับตั้งแต่วันที่ศิฑาบินไปประเทศอื่น
“ขอเบียร์อีกเหยือก” ทศพลสั่ง เขาแฝงตัวมาในรูปแบบของลูกค้า ผมตั้งใจว่าถ้าเป็นแบบนี้อีกเห็นทีพรุ่งนี้คงฝากร้านไว้กับพี่กบ เลี่ยงการเผชิญหน้าทุกรูปแบบกับอดีตคู่นอน เขาติดตามผม ใช้สายตาโลมเลียเสมือนวันที่เราพบหน้ากันครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน
“ช่วงนี้ศิฑาไม่อยู่เหรอ”
“ยุ่ง”
“ก็เห็นอยู่ว่าให้คนอื่นมารับ” ทศพลสังเกต เขาชวนผมคุยแม้จะไม่ค่อยได้รับคำตอบอย่างที่อยากฟังนัก ไอ้เป๊กคาราคาซังกับกลุ่มลูกค้าที่เข้ามาใหม่ ส่วนพี่กบจัดการกับเจ้าประจำที่เริ่มมากเรื่องหลังจากดื่มไปสามแก้ว ผมต้องเป็นคนกดเบียร์ใส่เหยือกและเสิร์ฟเอง เมื่อวางภาชนะลงก็ถูกจับฉวยข้อมือไว้ทันที
“ปล่อย”
“ไหนบอกว่าไม่ชอบผูกมัด” เขาถามถึงอดีตที่เราเคยตกลงกัน หลังจากที่อีกฝ่ายเริ่มต้องการจะครอบครอง ตีตรวนผมไว้กับที่ ตอนนั้นผมรักสนุกมากกว่านี้ ศรัทธาในความรักน้อยกว่านี้ และเป็นเหตุผลเดียวที่ยืนยันกับอีกฝ่ายว่าเราจะไม่มีวันคบหากันจริงจังอย่างเด็ดขาด
“ดูนายตอนนี้สิ เป็นลูกแมวของไอ้บ้านั่นอย่างกับคนละคนกับเสือน้อยของฉัน”
“ไอไม่เคยเป็นเสือน้อยของยู Damn!”
“เคยสิ ทำไมจะไม่เคย” เขายกยิ้มที่มุมปาก ดึงมือผมไปจูบ ผมชักมือกลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “เจม ถ้าคิดจะคบใครจริงจังก็ควรเป็นฉันไม่ใช่หรือไง”
“ทำไมต้องเป็นนายวะ”
“เพราะนายเคยบอกฉันว่าถ้าพร้อมจะมีใครจะบอกฉันคนแรก”
ให้ตาย ผมจำแทบไม่ได้ว่าเคยพูดประโยคชวนคลื่นเหียนแบบนี้กับเขา “ฉันก็พูดกับทุกคนที่นอนด้วยแล้วอยากจะผูกมัด อย่าใส่ใจเลย forget it”
“นายก็รู้ว่าฉันลืมไม่ได้”
“งั้นก็ไปตายซะ” ผมพรูลมหายใจออกยาว ป่วยการกับการที่ต้องมารับมือทศพล เมื่อเห็นว่าไอ้เป๊กว่างก็ส่งสัญญาณให้มันมารับช่วงต่อ ผมปลีกตัวไปในครัว ไม่เคยอยากให้ศิฑาอยู่ด้วยกันเท่านี้มาก่อน
“หายไปช่วงหนึ่งแล้วไม่ใช่หรือไง” พ่อครัวคนเก่งถามแม้จะสาละวนกับลิสต์รายชื่ออาหารที่สั่ง ผมหยิบบิลขึ้นดู หยิบจับเล็กๆ น้อยๆ ช่วยโอ๊คบ้าง “กลับมาวอแวตอนบอสมีแฟนแล้ว โคตรตลก”
“เพราะมีแฟนแล้วไง ถึงกลับมาวุ่นวาย”
ทุกคนที่นี่รู้จักทศพล อย่างที่ไอ้โอ๊คว่า ก่อนหน้านี้ก็เคยมีช่วงที่ผมยังสะบัดทศพลไม่หลุด แต่หลังจากนั้นไม่นานบอร์ดี้การ์ดหนุ่มก็ดูเข้าใจความสัมพันธ์ที่ผมสามารถมีให้ได้และหายหน้าหายตาไปพักใหญ่
“แล้วแฟนบอสหายไปไหน ผมไม่เห็นหลายสัปดาห์แล้ว”
“งานยุ่ง กลับวันนี้ล่ะ ดึกๆ”
ไฟลท์บินของศิฑามาถึงไทยตอนห้าทุ่ม ผมเอารถส่วนตัวมาโดยบอกให้เข้มแสตนบายด์รอรับเจ้าของบ้านจากสนามบิน ด้วยเงื่อนไขที่ผมไม่รู้ว่าทศพลจะแวะมาที่ร้านอีก
“ผมว่าบอสกลับไปก่อนดีกว่าวันนี้” เชฟมือดีแนะนำ เขาถอนหายใจระอาเมื่อมองลอดหน้าต่างเล็กๆ สำหรับส่งอาหารให้เป๊กเสิร์ฟแล้วเห็นสายตาของใครบางคนจับจ้องไม่ห่าง โอ๊ควางทีโบนสเต๊กลงบนจานเซรามิคสีขาวที่ตบแต่งรอแล้วก่อนคะยั้นคะยอ “ไปตอนนี้คนยังพลุกพล่าน ถ้ารอหลังร้านปิดใครจะช่วยบอสได้ถ้าไอ้นั่นมันเอาจริงขึ้นมา”
ผมชั่งใจครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจ พี่กบเดินเข้ามาส่งบิลพอดี วันนี้ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ แต่ละคนทำทุกหน้าที่ที่ตัวเองสามารถทำได้ “บอส กลับเถอะว่ะ อยู่นานกว่านี้ไอ้หมอนั่นได้เมาเละเทะ”
“ทศคุมร้านเหล้าอยู่ต่างจังหวัด ไม่เมาง่ายๆ หรอก”
“แต่เมาดิบหรือเปล่าก็ไม่แน่ ไม่ต้องห่วงที่ร้าน เข้าบ้านไปเถอะ” พี่กบตบบ่าผมแล้วเดินกลับออกไป ผมหยิบกระเป๋าที่เก็บไว้ในล็อกเกอร์ ฝากคืนที่ร้านวุ่นวายกับผู้จัดการคนเก่งแล้วหลบไปด้านหลัง ควงกุญแจรถในมือ หลังร้านเป็นตรอกเล็กๆ มีถังขยะวางเป็นจุด ความกว้างของถนนมากพอให้รถขยะวิ่งเข้าออก แต่เป็นone way เดินรถทางเดียว ขับตรงไปสองร้อยเมตรก็เลี้ยวออกอีกฝั่งของถนนได้ ผมลัดเลาะผ่านความมืด เสียงของดนตรียังดังออกมาด้านนอก บริเวณนี้เป็นย่านเศรษฐกิจ โดยรอบเป็นร้านรวงที่ปิดตั้งแต่สองทุ่ม ไม่ครึกครื้น ไม่รบกวนใคร แต่ก็ไม่เปลี่ยวเหงา แสงไฟสีส้มนวลส่องจากเสาสูงของกรุงทพมหานคร เดินย้อนกลับมาที่ร้าน ฝั่งตรงข้ามเป็นลานจอด ปูด้วยพื้นคอนกรีต มีพื้นที่พอสำหรับรถไม่เกิน 20 คัน
“คิดว่าหนีพ้นเหรอ”
เสียงนั้นดังขึ้นในความเงียบเชียบ ผมกำลังจะไขรถแต่ถูกกักบริเวณด้วยท่อนแขนขนาดใหญ่ ร้านของผมไม่มีรปภ.รักษาความปลอดภัย เป็นเพียงร้านอาหารที่ขายเหล้าและมีดนตรีสด ไม่เคยมีเหตุทะเลาะวิวาทหรือจี้ปล้น สิ่งที่ช่วยเหลือผมได้ตอนนี้คือกล้องวงจรปิดที่ไม่มีประโยชน์ในสถานการณ์นี้เลย
“เจม กลับมาหาฉันไม่ได้เหรอ เราไปด้วยกันได้ดีแท้ๆ”
“fuck off” ผมไล่ พลิกตัวกลับเพื่อผลักทศพลออกห่าง แต่ร่างกายอีกฝ่ายทั้งกำยำและสูงใหญ่ เขาไม่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย “ฉันจะกลับบ้าน”
“บ้านเหรอ บ้านไหน บ้านที่อยู่กับไอ้เหี้ยนั่น”
“ทศ ฉันคบกับเขาแล้ว แบบจริงจัง”
“ตลก” ทศพลหัวเราะ บีบคางผมให้เงยขึ้นและจ้วงจูบเอาแต่ใจ ผมสะบัดดิ้น ไม่ยอมโอนอ่อนไปด้วย “เป็นแค่เครื่องมือของมันยังไม่รู้ตัวอีก!”
“Get away from me!”
“ฟังฉันนะ ไอ้ศิมันก็แค่อยากสืบเรื่องของน้องชายมันเท่านั้น มันแค่เข้าหานายเพราะจะได้ถึงตัวปีเตอร์ได้ง่ายขึ้น เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะมันคิดว่าปีเตอร์จะช่วยมันล้างแค้นให้น้องชายที่โง่เง่าของมันไง ไอ้สินน่ะ มันโดนผู้หญิงหลอกจนหมดตัว หน้าโง่เหมือนพี่มันนั่นแหละ”
“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว!”
“ทำไมไม่ฟังล่ะ” ทศพลยิ้มเหยียด ก้มลงมาขยี้ริมฝีปากของผมอีกครั้งด้วยท่าทีเกรี้ยวกราดกว่าคราวแรก “กลัวความจริงหรือไงว่าที่มันเข้าหานายไม่ใช่เพราะมันรักนาย แต่มันแค่อยากให้นายเป็นสะพาน นายก็รู้นี่ว่าปีเตอร์เข้าถึงยากแค่ไหน ยกเว้นแต่ถ้าเป็นคนในครอบครัวเขาถึงจะยินดีช่วยแบบไม่มีข้อแม้”
ข้อมือผมถูกรวบเอาไว้เมื่อพยายามต่อต้านบอร์ดี้การ์ดหนุ่ม สุดท้ายก็ได้แต่มองคู่สนทนาด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว บดริมฝีปากเป็นเส้นตรง ซ่อนไม่ให้ถูกล่วงล้ำทั้งที่ไม่เต็มใจเป็นครั้งที่สาม “ไม่สิ ไอ้ศิไม่ได้หน้าโง่เหมือนน้องมันเลยนี่หว่า มันหลอกใช้นายให้เป็นสะพานไปถึงปีเตอร์ แถมยังได้เอานายฟรีๆ อีกเป็นเดือนๆ”
ทศพลกระซิบเสียงต่ำ ก้มหน้าโน้มตัวลงมาชิดหู ผมได้กลิ่นลมหายใจที่สะอิดสะเอียน ได้ยินเสียงของน้ำลายยามปลายลิ้นแตะลงมาก่อนริมฝีปาก
“เหมือนที่ฉันเคยเอานายฟรีๆ กระแทกจนนายเสร็จครั้งแล้วครั้งเล่าไงล่ะ มันฉิบหาย เวลาที่อยู่ในตัวนาย เวลาที่นายตอดฉันจนแทบขาด เจม แค่นึกถึงฉันก็แข็งแล้วว่ะ ลองจับสิ”
ถุด
ผมเบี่ยงตัวหนี ถ่มน้ำลายรดหน้าทศพล โกรธตัวเองในอดีตแทบบ้าที่ทำตัวสำมะเลเทเมาจนถูกดูถูกไม่เหลือชิ้นดี ทศพลเงียบเสียง มองผมด้วยแววตาเย็นเยียบ พอดีกันนั้นเสียงบีบแตรก็ดังขึ้น เจ้าของรถมอเตอร์ไซค์เปิดไฟสูงสาดมา แซคปลดหมวกกันน็อกออก ตามด้วยการบีบแตรยาว ดังลั่น
“อยากตาสว่างก็ลองไปค้นบ้านมันดูดีๆ ว่าเป็นอย่างที่ฉันพูดหรือเปล่า”
บอร์ดี้การ์ดตัวสูงใหญ่ทิ้งท้ายก่อนปล่อยผมออก เขาเดินจากไปพร้อมกันกับพี่ชายคนสนิทขับรถมอเตอร์ไซค์ตรงมา แสงไฟทำให้ผมหยีตาลง และมันแสบจนรู้สึกว่าน้ำตาตัวเองกำลังจะไหล
“อะไรวะเจม มันทำอะไรมึง”
“เปล่า มาทำไมดึกๆ ดื่นๆ”
“พี่กบโทรมาตอนสองทุ่มว่าให้ช่วยมาดูมึงหน่อย แต่ติดงาน เพิ่งเสร็จเนี่ย มีเรื่องอะไรวะ”
“ไม่มีแล้ว” ผมโกหก หันไปเปิดรถแต่ไม่ลืมสั่งลาพี่ชาย “ผมกลับบ้านละ ขอบใจที่แวะมา”
“เดี๋ยวดิ เมื่อกี้ใคร มันทำอะไรมึง”
“ไม่มีอะไร ลูกน้องปีเตอร์ ยูกลับไปเถอะ ผมโอเค”
พี่แซคมึนงง แต่ยอมพยักหน้าเขาอนุญาตให้ผมขึ้นรถและปิดประตูใส่ แต่ไม่วายจะเคาะกระจกอีกครั้ง “มีอะไรโทรหากูนะ ขับรถดีๆ”
ผมยิ้มให้ แม้ในใจจะบิดเบี้ยว แหลกลาญ
บ้านทั้งบ้านเงียบสงัด แต่ไฟทุกดวงเปิดสว่าง ห้าทุ่มตรง ผมถึงบ้าน แต่ยังไม่มีการติดต่อมาจากศิฑาว่าเครื่องลงแล้วหรือยัง ผมอาศัยจังหวะนี้อาบน้ำ ชำระล้างคราบคาวที่แปดเปื้อนเนื้อตัวออกให้หมด ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองสกปรก ไม่คิดว่าเซ็กซ์เป็นเรื่องต้องห้าม ร่างกายของผม ชีวิตของผม คนเราสามารถมีอิสรเสรีในการใช้ชีวิตอย่างไรก็ได้ น่าแปลกที่วันหนึ่งอย่างเช่นวันนี้กลับรู้สึกเสียใจที่ใช้มันด้วยความทารุณเกินไป
ผมแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำนาน ขัดถูจนเป็นรอยแดงแต่ดูเหมือนความโสมมจะฝังลึก ทุกถ้อยคำหยามหยาบตราตรึงในหู ผมกลายเป็นสิ่งของสนองตัณหาโดยสมบูรณ์จากคนที่ตัวเองเกลียดจับใจ รู้สึกร้อนผ่าวที่กระบอกตา แต่น้ำตาไม่ไหว มันแดงแต่ไม่ยักจะร้องไห้ออกมาง่ายๆ แม้จะโกรธเกรี้ยวและอึดอัดใจเท่าไรก็ตาม
สิ่งที่แย่กว่าคำดูถูกของทศพล คือความขลาดกลัวถูกเพาะบ่มขึ้นในจิตใจ
ผมนั่งฟังเสียงน้ำไหลกระทบพื้น ปล่อยให้ก๊อกทำงานแม้น้ำจะล้นปรี่ กอดเข่าร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้ราวกับเป็นอ้อมแขนที่อุ่นที่สุด ฟังเสียงของหัวใจตัวเองบีบตัวและคลายออก ทบทวนทุกถ้อยคำผรุสวาทของทศพลแล้วหนาวเหน็บถึงขั้วหัวใจ
ผมควรรู้สึกอย่างไรถ้าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับศิเป็นเพียงกลลวง
เสียงเข็มนาฬิกาหมุนเดินเชื่องช้า ผมใช้เวลากับตัวเองพักใหญ่กว่าจะลุกออกจากอ่างอาบน้ำ สวมเสื้อตัวเขื่องกับกางเกงขาสั้นเดียวดาย ไม่สนใจโทรศัพท์ ไม่ติดต่อถามเข้มว่าศิฑาลงจากเครื่องแล้วหรือยัง ในสมองมึนงง เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสับสน สองขาเดินตรงมาที่ห้องทำงาน ศิฑามักขลุกอยู่ในนั้น หวนนึกถึงซองกระดาษไม่จ่าหน้าที่พี่เอื้อเคยส่งให้ พุ่งตรงไปที่โต๊ะ หยิบรื้อกุญแจตามซอกมุมที่เคยเห็นว่าเจ้าของห้องซุกซ่อนเอาไว้
บนโต๊ะเต็มไปด้วยเอกสารงานที่บริษัท มีกรอบรูปของปุณวิศตั้งเป็นกำลังใจ โมเดลปั้นประดับหน้าตาประหลาดสำหรับทับกระดาษ ปากกาหมึกซึม โพสต์อิท ปฎิทิน เมื่อเปิดลิ้นชักออกพบสมุดบันทึก สมุดเก็บบัญชีธนาคาร สัญญาซื้อขายประกันที่ไม่ได้ใช้ กระดาษรียูส เมื่อเปิดอีกลิ้นชักก็เจออุปกรณ์สำนักงาน ทะเบียนรถ และปากกาที่เขียนไม่ติด
กระทั่งลิ้นชักสุดท้าย ไขล็อกกุญแจแน่นหนา เมื่อเปิดออกมาก็พบซองสีน้ำตาลไม่จ่าหน้าแต่เป็นซองที่ใหญ่กว่าวันนั้น ผมหยิบมันออกมา เมื่อเปิดดูก็พบหลายซองที่เล็กกว่าซ้อนอยู่ด้านใน เป็นซองภาพถ่ายของลลดา เอกสารเปรียบเทียบลายเซ็นของศุภสินกับลายเซ็นที่ซื้อขายหุ้นครั้งสุดท้าย สำเนาพินัยกรรม สำนวนคดีที่ตำรวจสรุป ภาพถ่ายศพของศุภสินและรถที่เกิดเหตุ ผลชันสูตรจากทีมแพทย์ และสมุดเล่มเล็กที่โน้ตความเห็นจากใครบางคนเกี่ยวกับลักษณะการตายและความเห็นแย้งกับเจ้าหนี้ที่ตำรวจ
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ประตูห้องทำงานเปิดขึ้นอีกครั้ง ในมือผมยังถือภาพศพของศุภสินทั้งสองข้าง
“ทำอะไร” เสียงนั้นทุ้มต่ำ ดวงตาของศิฑาไม่ตระหนก แน่นิ่ง ไม่ไหวติง “ฉันถามว่าทำอะไร!”
“คุณต่างหากที่ทำอะไร”
มือผมสั่น ขลาดกลัวว่าความรักและศรัทธาที่หล่อหลอมขึ้นมาใหม่ทั้งหมดเป็นเพียงภาพลวง “คุณหลอกใช้ผม”
“ฉันหลอกใช้อะไรนาย”
“คุณให้ผมเป็นสะพานหาปีเตอร์”
“จะบ้าหรือไง” ศิฑาขมวดคิ้วมุ่น เขาตรงรี่มายื้อหลักฐานเกี่ยวกับคดีของน้องชายทั้งหมดออกไป “ฟังนะเจม กับปีเตอร์ฉันอยากติดต่อไปเมื่อไหร่ก็ได้ เขาเป็นเพื่อนน้องชายของฉัน ไม่เห็นจำเป็นต้องมีสะพาน”
“คุณรู้ว่าปีเตอร์ไม่มีวันช่วยคุณ เขาไม่ใช่คนผูกใจเจ็บ ที่สำคัญ เขาไม่ช่วยเหลือคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว คุณหลอกใช้ผม!”
จำเลยไม่เถียง แต่ยิ้มเยาะ เขาเก็บหลักฐานทั้งหมดลงซองตามเดิม มองผมด้วยสายตาเย็นเยียบ
“อ้อเรอะ” น้ำเสียงของศิฑาราบเรียบ สม่ำเสมอ ไม่เจือความขบขันหรือเป็นมิตรแต่อย่างใด “ฉันเพิ่งรู้จากนายว่าพี่เขยนายใจดำขนาดที่จะไม่เหลียวแลเลยว่าเพื่อนสนิทตัวเองจะตายยังไงจนต้องใช้นายเป็นเครื่องมือ จะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากให้นายมายุ่งกับเรื่องของสิน”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน
ความรู้สึกปริร้าวที่เกิดขึ้นค่อยๆ ลุกลามเหมือนแก้วที่แตก ผมจ้องหน้าศิฑาเขม็ง มองอยู่เนิ่นนาน...
นาน...จนน้ำตาไหลที่เอ่อคลอ ไหลริน ร่วงหล่น...
TBC
ที่เขียนมาเคยมีนายเอกเรื่องไหนรันทดเหมือนเจเรมีมั้ยยย สงสารนางนะคะ แงงง
-
รอบนี้ทศพลตีได้ถูกจุด เล่นกับความหวาดระแวงลึก ๆ ในใจของเจเรมี่
ถ้าเป็นสถานการณ์แบบนี้ พอถึงจุด ๆ หนึ่งเราก็ต้องเลือก ระหว่าง (สิ่งที่คิดว่าเป็น)ความจริง กับพยายามหลับหูหลับตาให้กับ(สิ่งที่คิดว่าเป็น)ความหลอกลวง แต่ไม่ว่าทางไหนก็มีแต่เจ็บทั้งนั้น (ถึงได้บอกว่าตีถูกจุด) เพราะดู ๆ แล้ว ความเชื่อมั่นของเจเรมี่ที่มีต่อศิมันไม่ได้สร้างขึ้นมาง่าย ๆ ในวันสองวันหลังจากที่ถูกทิ้งไปตอนนั้น ก็เป็นเรื่องของทั้งสองคนแล้วล่ะว่าจะผ่านมันไปได้ไหม
-
เจ็บปวด
-
สารภาพว่าเป็นเรื่องแรกของ west ที่เราไม่นึกตกหลุมรักพระเอกเลยยยยยย แบบว่าความรักของฮีเป็นอะไรที่เราเข้าไม่ถึงอ่ะ สงสารเจมนะ ต่อให้ศิจะไม่คิดหลอก แต่รูปแบบการแสดงออกมันช่างน่าหนีไปให้ไกลเหลือเกิน หวังว่าคราวนี้ กระดานจะพลิก และศิจะกลายเป็นฝ่ายที่ต้องคิดหนัักซะบ้างงงง แค้นนนนน
-
ไล่อีกละ
คราวนี้ถ้าเจ็มไป ก็อย่าไปตามน้องกลับมาอีกก็แล้วกันนะ
อย่าไปแคร์มันค่ะเจ็ม!
-
ทำไมชีวิตนางน่าสงสารจัง :hao5:
-
ศิ ถ้าไม่ใช้เจมเป็นสะพาน
ก็ควรพูดดีๆ ไม่ใช่เย็นชา ไม่สนใจ
พูดชัดเจนให้เข้าใจไปสิ ว่าคนละเรื่องกัน
ไม่ได้หลอกใช้เลยสักนิด อยากพบ อยากรักเจมล้วนๆ
พูดแบบนี้ มันยิ่งจุดชะนวนความไม่เชื่อใจซ้ำขึ้นมาอีก
"จะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากให้นายมายุ่งกับเรื่องของสิน”
นี่มันไล่แล้วนะ ไม่ใช่แค่ไม่อยากให้มายุ่งเรื่องสินเฉยๆ
อดีต อยู่ดีๆก็ขอเลิก แล้วกลับมาแต่งงาน
อยู่ๆ ก็กลับมาคืนดี เจมยิ่งมีปมเรื่องถูกทิ้ง ถูกหลอก
ทศพล มาตีถูกจุดพอดี :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เจม กำลังจะมีความสุขอยู่แล้วนะ
แล้วเจม จะตัดสินใจอย่างไร
ศิ พี่จิ๊บ ถูกปีเตอร์หลอกใช่มั้ย ถ้าลูกเมียสินเป็นลูกปีเตอร์
ส่วนเจม ถูก ศิ หลอกอีกครั้งหรือ :z3: :z3: :z3:
ถ้าเจม จะทำตัวเหลวไหล ศิ ก็อย่ามาเดือดร้อนวุ่นวายด้วยละกัน
เป็นเรื่องของเจม ล้วนๆ ใช่ปะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้าววว ศิ !!! จริงเหรอออ
-
มันไม่จริงใช่ไหม :ling1:
-
สงสัยว่า ลูกน้องของพี่เขยนี่ กร่างขนาดทั้งดูถูกคุกคามลวนลาม น้องชายเมียเจ้านายได้ชิลๆเลยหรอ เชื่อว่าปีเตอร์รู้ว่าลูกน้องเป็นคนเถื่อนถ่อย และรู้ว่ามาตามรังควานเจมอยู่ หรือไม่ต้องให้เกียรติน้องเมียก็ได้ เอาจริง บางฟิลก็เหมือนพี่สาวเจมเป็นแค่เมียเก็บมากกว่าที่ปากบอกว่ารักเมียและอยากอยู่กันทั้งครอบครัวนะ...
-
เจเรมี่ลำบากใจอีกแล้ววววววว
-
:pig4: :pig4:
-
ใจหนึ่งก็อยากให้ศิหันมารั้งเจม ก่อนที่เจมจะเดินออกไป
เพราะถ้าเจมเดินออกไปแล้วจริงๆ ก็ไม่อยากให้กลับมาอีก
ความเชื่อใจที่ถูกทำลายด้วยคนเดิมเป็นครั้งที่สอง มันยากที่จะกลับมาเหมือนเดิม
ไม่ว่าครั้งนี้ศิจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม ศิอาจไม่ได้คิดจะหลอกเจม
ศิอาจคิดว่า ไล่เจมไปเพราะไม่อยากให้เจมต้องลำบากใจถ้าหากพบว่าพี่เขยเจมทำให้สินตาย (???)
แต่นั่นแสดงว่าศิไม่เคยเชื่อใจเจมเลย ถ้าเรื่องนั้นจริง เจมอาจจะผ่านความลำบากใจไปได้ถ้าศิคอยซัพพอร์ท
แต่ศิไม่ได้ต่างจากครั้งก่อน เอะอะก็ไล่ เอะอะก็เตะส่ง
ถ้าศิไม่หันกลับมารั้งเจม เราจะอยู่ #ทีมแอนตี้ศิ จริงจัง!
ปล. เอาไอ้ทศพลไปเก็บบบบบบ!!!! เกียดดดด
-
ไม่คิดว่าศิจะหลอกใช้เจเรมี่จริงๆหรอก แต่ก็พูดจาแย่ไป ไอ้คำว่าไปไหนก็ไปมันควรพูดมั้ย! จะว่าเรื่องค้นของอะไรก็ว่าไปเซ่
สงสารหนูเจม ให้เจตต์ปลอบใจมั้ย555 ชอบอ่ะ ดูเป็นคนน่ารัก
รออ่านต่อค่าาา นังแซคโผล่มานิดๆแล้วก็ไปปปป
-
อิคุณศิที่มันไม่น่าพิศวาสจริงๆนะ เย็นชาทำไมเจมแค่มาดูเอกสารเรื่องน้อง ทำไมไม่คุยดีๆนี่เอาแต่ใจมากอะไม่บอกใจก็ไล่ เหมือนมาหาผลประโยชน์จริงๆแหละ ส่วนไอ่ทศนั้นนิสัยเลวมากน่ากระทืบอีกคน
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
กำ ปีเตอร์กับทศพลนี่ท่าทางอันตรายน่าดู
สงสารเจมเลย อดีตมันแก้ไขไม่ได้ ไม่เป็นไรนะเจมมมม
-
ทีมศิ เราว่าเรื่องของสินนี่มันจะอันตรายมากเลยนะถ้าปีเตอร์มีส่วนจริง
ละอิห่าทศพลนี่ก็วอแวเว่อร์ ก็แค่คนที่เอากันปะคะ ไม่ใช่ผัวไม่ใช่พ่อ สำคัญตัวจัง เสร่อ อยากรู้ว่ามันเก่งมาจากไหนมาคุกคามคนอื่น ไปตายไป๊
นี่ขัดใจเจมอะ รู้ว่าไม่ได้เชื่อใจไปซะหมด แต่ดันมาหัวอ่อนเชื่ออิทศเอาซะตอนนี้ ศิก็ปากไม่ดีไปอีก
โอ้ยวุ่นวาย :katai1:
-
ทศจี้ได้ถูกจุดมาก เอาไป 10 เต็ม ทำเพื่อ!! ดูแลจิตใจเจมด้วย นางจะไหวไหมนั่น
-
จุกพูดไม่ออกอะ สถานการณ์แบบนี้ :m15:
-
ทศพลแม่งงงงง
-
สงสารเจมส์
-
ยอมรับว่าอ่านนิยายคุณwestได้บางเรื่องเท่านั้นจริงๆ(ไม่ได้เป็นการตำหนิหรือไม่ชอบผู้แต่งแต่อย่างใดนะคะ)
ด้วยเพราะป้าเป็นสายอวยฝ่ายรับ(ถ้าโดยรวมคือชอบเชียร์ทีมไก่รองบ่อน)
ทุกครั้งที่อ่านเรื่องใดก็ตามที่ผู้แต่งให้มีคนไม่มีความสุข(แบบไม่สมเหตุสมผลของป้า)จะหงุดหงิดเสมอๆ
บางเรื่องอาจจะอ่านต่อได้ บางเรื่องก็ต้องยอมแพ้เลิกอ่านไปรวมถึงอาจจะมีไม่ชอบใจและสงสัยว่าต้องการสื่ออะไรให้อ่าน
แต่เพราะเข้าใจว่านิยายถ้าไม่มีปมให้ปลด มันก็คงจะจบตั้งแต่บทแรก
จึงพยายามแก้ที่ใจตัวเอง ไม่ไปอาละวาดใส่เจ้าของเรื่อง555
มาถึงเรื่องนี้คุณwestก็แต่งได้สนุกเหมือนเคย ไม่สิ สนุกและน่าติดตามขึ้นเรื่อยๆเลยค่ะ
ถึงแม้ป้าไม่รู้ว่าจะใจแข็งอ่านได้จนจบไหม แต่ก็ยังอยากติดตามต่ออยู่นะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1:
-
มี~~~~~ มีคนที่เราสงสารที่สุดในนายเอกเธออออ เฟย และวินนน
แค่นึกก็อยากจะร้องแงงงง
ตอนนี้ด้วยความเจมโตมาจากฝั่งตะวันตก
ความรู้สึกเวลาอ่านพาร์ทเจมเลยรู้สึกเหมือนเห็นเด็กหัวสมัยใหม่
คิดอะไรไม่เหมือนคนไทยแท้ๆ. แท้กระทั่งเรื่องเซ็กส์
ทุกๆเรื่องก็ชอบแบบซิงๆแหละ ถ้าไม่เราก้เข้าใจได้
ของน้องเจมก็มีหวงๆอต่ก็นะชีวิตเจา
แต่ไม่รู้ทำไมตอนน้องมาเสียใจเราก็เสียใจตาม
แต่อดีตมันแก้ไม่ได้ เจ็บใจไปก็เท่านั้น
สู้ๆ
ส่วนศิตอนนี้เราจะไม่เอ่ย. เพราะถ้าไล่กันแบบไม่มีเหตุผลดัๆนี่ไม่ใช่นะ
ถ้าเหตุผลเพราะทำไปตามแผนก้รับได้
-
ที่มาของชื่อเรื่องสินะคะ :hao5:
-
อ้าวศิ พูดกันดีๆก็ได้ แต่ทำไมพูดกับเจมแบบนั้นล่ะ สงสารเจม :sad4: :sad4:
แอบระแวงปีเตอร์กับทศพล ทำไมถึงพยายามพูดให้ศิไม่ลื้อคดี ปีเตอร์มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของสินแน่ๆเลย
-
เป็นนายเอกที่อนาถที่สุด
-
รันทดและมืดมนไปอีก :ling2:
-
เอาอีกกกกพึ่งมาตามมมสนุกมากก
สมกับนิยายคุณwest :L2:
-
ทำไมชีวิตนุ้งเจมถึงได้รนทดขนาดนี้ :hao5:
ศิก็ว่าน้องแรงไป :m16:
-
:pig4: :pig4:
-
ฮื่อออออ มาม่าไปสิ สงสารเจมอ่ะ :mew6: :mew6:
-
ศิเมื่อไรจะเห็นใจเจมสักที :hao5:
-
เอาจริงเจมก็ควรถามศิไปตรงๆ ไม่ใช่ไปเต้นตามทศพลอย่างนั้น
ศิเองก็ใจเย็นหน่อยได้ไหม ความรู้สึกคนเราถ้าเสียไปแล้วมันเอากลับมาไม่ได้นะ
-
ทีมเจตต์ ให้เจตต์เป็นพระเอกแทน
อิตาศิใจร้ายยยย :o12:
-
ทศพลตีรวนได้ถูกจุดจริงๆ มีมูลความจริงได้ไหมเนี่ย
-
ทศพลลล แก๊๊๊๊๊ :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
เข้าใจว่าคุณศิคงไม่อยากให้เจม รู้เรื่องการตายของสินมาก เพราะอาจมีอันตราย
แต่ว่า... การใช้คำพูดเหมือนกับ ให้ไปไหนก็ไป แบบนี้.. เราว่ามันไม่โอเคว่ะ!!
ปล. จากเดิมก็ไม่ค่อยปลื้มศิอยู่แล้ว ตอนนี้ก็เลยแบบ... เอ่อ! งั้นเชิญคุณไปไกลๆ จากชีวิตเจมเลยปะ
-
เจมก็เชื่อคำไอ้ทศนั่นหรอคะ
ตัดสินใจจะใช้ชีวิตด้วยกันแล้ว ควรหันมาคุยกันดีๆนะ
ไม่อยากให้เจมหนีไปอีก ทำไมรู้สึกได้ว่า ถ้าเจมออกจากชีวิตศิไปครั้งนี้แล้วจะไม่กลับมาอีกกกก
-
เชื่อคนง่ายไปไหมเนี่ย!?
-
อ้าว ถ้าเจ็ม หายไปจริงๆ ไม่ต้องตามง้อเลยน่ะ
-
ทำไมศิชอบมีเหตุผลของตัวเองที่ไม่ยอมบอกเจมส์ด้วย ไล่แบบทิ้งอีกแล้วอะ สงสารเจมส์
-
สงสารเจม "จะไปไหนก็ไป" เหมือนถูกไล่อีกแล้วอ่าาาาาา
-
ทศพลเล่นได้ถูกจุดมากอ่ะ แอบขัดใจนิดนึงที่เจมเต้นตาม
แต่ก็นะโมโหศิอ่ะ เกลียดคำว่าไปไหนก็ไป แทนที่จะอธิบายให้ชัดๆ
แล้วเจมก็มีภูมิหลังกับเรื่องสิเคยไล่แล้วทิ้งไป เราว่าคราวนี้เจมน่าจะเจ็บมาก
เฮ้อออ พังทั้งสองฝ่าย
-
สงสารเจม ทำไมคุณศิพูดงั้นวะ!!
-
กำลังจะดีแล้วเชียว ทำไมต้องวุ่นวายอีก
สงสารเจม โดนปั่นหัวไม่เลิก
แต่เชื่อว่า ศิฑาไม่หลอก
ทศพลคนบ้า ไม่ดีทั้งเจ้านายลูกน้อยน่ะแหละ
-
ไม่เคยจะคุยกันดีๆ
-
ตอนนี้หน่วงสุดละ
น้ำตาเกือบไหลบนรถเมล์ละ
-
อยากมาก้อมา อยากไปก้อไป เหี้ยไปนะ
-
เขาไล่แล้วเจม :hao5: :hao5:
ไปให้ไกลๆมาง้อก็อย่าคืนดีง่ายๆนะ จัดให้หนักๆ :o211: :o211:
-
จะจริงหรือโกหกแต่ศิก็ไล่เจเรมี่รอบสองแล้ว
-
CH 16 Come back to me
Sitha
ผมไม่เจอหน้าปุณวิศเกือบสามสัปดาห์ นับตั้งแต่วันที่ไปส่งลูกชายคืนมรกต เหตุด้วยงานที่ถาโถมเข้ามาไม่เว้นจังหวะ มีเวลาเพียงน้อยนิดกับการส่งข้อความหาเจเรมี่ ตรวจสอบกับเข้มว่าเขาไปเรียนยิงปืนสมใจอยากแล้วหรือยัง และมันเป็นช่วงเวลาที่น่าหงุดหงิดพอตัวเมื่อรู้ว่าคนสนิทของปีเตอร์เข้ามาวนเวียนพัวพันในช่วงที่ผมไม่อยู่
และความหงุดหงิดนั้นทวีหนักขึ้นเมื่อถามลูกน้องที่จากสนามบินว่าส่งเจเรมี่ถึงบ้านแล้วหรือยัง แต่กลับได้คำตอบจากเข้มว่าเด็กหนุ่มดึงดันจะขับรถไปร้านด้วยตัวเอง และให้เขามารอรับผมตั้งแต่ก่อนเครื่องลงเกือบชั่วโมงโดยไม่กังวลว่าทศพลจะเข้าไปก่อกวนอีกหรือเปล่า
เครื่องบินดีเลย์ไปครึ่งชั่วโมง ทันทีที่ได้ยินคำตอบชวนหงุดหงิดนั่น ผมก็ต่อสายหาเจเรมี่เพื่อเช็กความปลอดภัยของคนรักว่าทศพลไปป้วนเปี้ยนที่ร้านอีกหรือไม่ทันที ทว่าไม่มีการตอบรับจากปลายสาย ผมเปลี่ยนใจโทรหาคุณกบ ผู้จัดการร้าน ก็รู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้างเมื่อได้คำตอบที่ว่าเจเรมี่กลับบ้านไปตั้งแต่หัวค่ำ หลังจากนั้นก็ตรงดิ่งจากสนามบินโดยไม่รีรอ ไฟในบ้านเปิดสว่าง ผมเข้าไปในห้องนอนเป็นอันดับแรก หวังว่าเด็กหนุ่มจะนอนมากส์หน้า หรือหลับเป็นตายจนไม่ได้สนใจมือถือ แต่ก็พบกับความว่างเปล่าจึงเปลี่ยนจุดหมายไปที่ห้องทำงาน วาดหวังว่าเมื่อเปิดประตูออกเด็กหนุ่มที่กระเง้ากระงอดก่อนผมบินไปทำงานจะโผเข้ากอดด้วยความยินดี แต่ภาพที่เห็นคือเจเรมี่ยืนหลังโต๊ะกว้าง ในมือถือภาพถ่ายและซองเอกสารสำคัญที่ถูกเก็บไว้ลับตาด้วยท่าทีสับสน หวาดระแวง
เขามองหน้าผม แววตาตัดพ้อ เปี่ยมไปด้วยความผิดหวัง และผมโกรธแทบบ้า เพราะตัวเองพยายามกันเจเรมี่ให้ออกจากเรื่องคดีแต่เจ้าตัวกลับซนไม่เข้าท่า เรามีปากเสียงกัน ทะเลาะด้วยประโยคไม่กี่ประโยค แล้วเขาก็เก็บของออกจากบ้านไป ผมสั่งให้เข้มออกรถตามทันที ส่วนตัวเองยังอยู่ที่เก่า เก็บเอกสารเข้าที่ด้วยความระมัดระวัง
ไม่ใช่ไม่รู้สึกรู้สา หากแต่เพราะรู้สึกมาก และไม่ต้องการจะทะเลาะกับคนรักรุนแรงจึงเก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดไว้ภายใน ลึกลงไปราวกับคนไม่สนใจใยดี
คืนนั้นเจเรมี่ไปนอนที่บ้านของแซค ความรู้สึกว้าวุ่นใจของผมทุเลาลงเมื่อเข้มรายงานว่าทั้งคู่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง คนรักของแซคเป็นคนเปิดประตูต้อนรับ หลังจากนั้นผมก็สั่งให้เข้มเฝ้าติดตามเด็กหนุ่มไม่ห่างจนกว่าเขาจะกลับมาที่บ้านอีกครั้ง
แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา
นี่ก็วันที่สามแล้ว...
เจเรมี่ไม่รบกวนแซคหลังจากเกิดเรื่องในคืนแรก เมื่อปีเตอร์บินกลับไปฮ่องกง และทศพลออกไปทำงานที่ต่างจังหวัดอีกครั้ง เจเรมี่ก็กลับไปพักที่บ้านของตัวเอง
ผมถอนหายใจ เอนตัวพิงเบาะหนังของโซฟา ยืดขาพาดโต๊ะเตี้ย จิบบรั่นดีสลับกับสูบบุหรี่ไปด้วย
“มึงจะเอาไงต่อ”
เพื่อนสนิทเอ่ยถาม ไอ้เอื้อเข้ามาหาผมตั้งแต่รุ่งสาง มันนั่งกางเขา ประสานมือ ทิ้งน้ำหนักตัวลงบนหัวเข่า ผมพ่นลมหายใจที่คลุ้งไปด้วยควันและนิโคติน มองสีเทาขาวของเขม่าลอยล่อง โดยปกติแล้วผมไม่ค่อยสูบบุหรี่ในบ้าน ยกเว้นเสียแต่อดไม่ได้จริงๆ
“แล้วเจมไปไหนวะ ทำงานเหรอ”
“ทะเลาะกัน กลับบ้านไปแล้ว”
“อ้าว มีเรื่องอะไร ปกติไม่เคยเห็นมึงตีกันได้นาน”
“เรื่องปีเตอร์น่ะแหละ” ผมตอบไอ้เอื้อ ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบัง มันยังถูกใจเจเรมี่ แต่ไม่ได้คิดจะแย่งผมไปเหมือนเมื่อก่อน “บอกว่ากูหลอกใช้เป็นเครื่องมือ”
“ก็พูดถูกนี่”
“หุบปากน่ะไอ้เอื้อ”
“นี่กูเป็นคนไขปริศนาให้มึงทั้งหมดเลยนะ ยังจะด่า แล้วยังไง มึงจะทำยังไงต่อ กูไม่แนะนำให้แจ้งความ มึงก็รู้ว่าปีเตอร์ซื้อตำรวจไปแล้ว พ่อกูอยากช่วยมึง แต่เขาก็มีผู้ใหญ่ขัด ไอ้เรื่องแอบตรวจดีเอ็นเอนี่อีก ถ้าแม่งรู้ได้โดนฟ้องกันยับ เป็นหลักฐานที่เอามาเอาผิดไม่ได้เลย ได้มาโดยไม่ชอบธรรม”
“ไม่รู้ว่ะ ยังนึกไม่ออก” ผมตอบ พรูลมหายใจออกยาว ตลอดหลายวันที่ผ่านมานอนหลับไม่สนิท ไม่ใช่เพราะคดี แต่เพราะไม่มีเจเรมี่อยู่ข้างๆ กันเหมือนก่อน “สินเองก็ทำธุรกิจผิดกฎหมายหลายอย่าง อาศัยชื่อมีนบังหน้า ทำตัวเป็นมาเฟียตัวย่อม”
“นั่นก็ด้วย ถ้ามึงขุดหลี่ น้องมึงก็โดน ทรัพย์สินที่ได้มาโดนยึด ชื่อเสียงบริษัทมึงก็เสียหาย กระทบไปถึงมีนอีก”
“เก็บแม่งเลยดีไหม”
เอื้อหัวเราะลงคอแทนคำตอบ มันเหยียดขาออกยาว เอนตัวพิงเบาะโซฟาตัวที่ตั้งฉากกับที่นั่งของผมพอดี “คนที่เก็บมันได้ต้องเป็นระดับมีน มึงจะไปขอร้องเมียมึงไหมล่ะ เผื่อจะช่วย”
“กูไม่อยากยุ่งกับมีนแล้ว ไม่อยากเป็นบุญคุณกัน เผลอๆ จะช่วยต่อเมื่อกูเปลี่ยนข้อตกลงว่าจะไม่เข้าไปยุ่งกับลูกอีก”
“บ้าน่า มีนก็ดูโอเคกับการที่มึงเลี้ยงลูกออก ปุณณ์ก็เข้ากับเจเรมี่ได้”
“เข้าได้ดีเกินไปเชียวล่ะ” ผมพูดเสียงเหนื่อยหน่าย นึกถึงอนาคตและภาระที่ตามมาเป็นพรวนแล้วถอนหายใจซ้ำ ไฟกัดกร่อนเศษกระดาษจนไม่สามารถสูบมวนบุหรี่ได้อีก ผมขยี้มันกับจานเซรามิคทรงประหลาดสีขาว “ดีจนคิดว่าถ้ามีนกลัวว่าลูกรักเจมมากกว่าตัวเองเมื่อไหร่ มีนจะไม่ให้ปุณณ์มาเล่นที่นี่อีก”
“คุณแม่ขี้อิจฉา”
“มึงก็รู้ว่ามีนเป็นคนยังไง” เมื่อผมพูดย้อนไอ้เอื้อก็ยิ้มรับ ผมจิบบรั่นดีในแก้วก้นกว้างอีกอึก ขยับข้อมือให้เครื่องดื่มสีอำพันไหลวนเกลือกกลิ้งไปมาในภาชนะ “กูคิดอะไรไม่ออกเลยว่ะ คิดมาบ้างว่าอาจจะเป็นปีเตอร์ แต่ไม่คิดว่าเด็กนั่นจะเป็นลูกของมันด้วย”
“อืม สรุปก็คือในขณะที่น้องมึงหน้ามืดหลงนมสาวไซด์ไลน์ อีสาวไซด์ไลน์นั่นก็เป็นเมียปีเตอร์อีกที”
“โคตรเหี้ย” ผมสบถ สาดแอลกอฮอล์ลงคอ “ไม่ใช่แค่ยืมของเพื่อนมาใช้ชั่วคราว แต่เอาจนท้อง”
“มึงเมาแล้วไอ้ศิ”
“ไม่ได้เมา”
“เชื่อกูดิ กูเป็นเพื่อนมึงนะ” ไอ้เอื้อยียวน ยื้อแก้วบรั่นดีออกไปจากมือผม มันตบแก้มเบาๆ ก่อนทรุดตัวนั่งข้างกัน “ไม่เชื่อลองจูบกู”
“ไสหัวไปเลย”
“โอ๊ะ ยังไม่เมาจริงด้วย” ผมผลักมันออก ไอ้เอื้อชอบเล่นแบบนี้ แต่เราไม่เคยเกินเลยไปมากกว่าจูบนานแล้ว ผมหมายถึงนับตั้งแต่มัธยมก็ไม่เคยร่วมรักกันอีกไม่ว่ากรณีใดก็ตาม
“เอาเถอะ งั้นช่วงที่มึงคิดอะไรไม่ออกแบบนี้กูจะบอกให้ว่าต้องทำอะไรบ้าง หนึ่งคือนอนพักให้สร่าง และสอง..”
เอื้อการุณย์เปิดโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา หน้าจอเป็นรูปเจเรมี่หัวเราะร่าเมื่อครั้งที่อยู่อังกฤษ ไอ้เวรนี้เอารูปเมียคนอื่นไปใช้แบบนี้ได้ไงวะ
“มึงต้องไปง้อเจมได้แล้ว ก่อนใครจะแย่งไป”
“ใครจะแย่งกู มึงกล้าเหรอ”
“กูพูดรวมๆ” ไอ้เอื้อกวนตีน ผมตบหัวมัน พยายามยื้อแก้วบรั่นดีกลับคืนมาแต่คว้าน้ำเหลว “เจตต์ เอามันไปนอนดิ๊ น่ารำคาญว่ะ เมาก็ไม่ยอมรับว่าเมา”
“ถ้าเมากูจูบมึงไปแล้ว”
“นั่นมันก่อนมึงเจอเจเรมี่อีกครั้ง” เพื่อนสนิทพูดอย่างคนรู้ใจ มันวางมือบนบ่าผม ตบเบาๆ สองครั้ง “ตอนนี้ในหัวมึงมีแต่เจม จะไปจูบใครที่ไหนได้อีก”
ผมไม่ปฏิเสธ
เพราะมันจริงอย่างที่เอื้อการุณย์ว่า ทุกประการ
ตลอดชีวิตผมไม่เคยต้องง้อใครจริงๆ จังๆ แบบนี้มาก่อน
ผมยืนหน้าบ้านของเจเรมี่ คุณจิ๊บเป็นคนเปิดประตูรั้วออกมาพอดี ไม่แน่ใจว่าเพราะต้องการจะต้อนรับจริงๆ หรือกำลังจะออกไปทำงาน เธอมองผมด้วยสายตาประเมิน แต่ยินยอมให้ข้ามผ่านขอบเขตบ้านเข้าไปด้านใน
“คุณทะเลาะอะไรกับเจม”
“เขาเล่าว่ายังไงบ้างครับ”
“ถ้าพูดฉันคงไม่มายืนถามตรงนี้ ศิฑา เจเรมี่เป็นน้องชายคนเล็กที่ฉันเลี้ยงดูเหมือนลูกมาตลอด จะบอกว่าฉันโอ๋เจม ไม่ฟังเหตุผลจากคุณว่าใครถูกใครผิดก็ได้ แต่ฉันไม่อยากให้น้องชายฉันเสียใจ”
“ผมก็ไม่อยาก” ผมพรูลมหายใจออกยาว อธิบายกับผู้ปกครองเด็กหนุ่มอย่างใจเย็น “เป็นเรื่องเข้าใจผิด และผมคิดว่าเราต้องการเวลาเพื่อตกตะกอนความคิดก่อนกลับมาคุยกันอีกรอบ”
“คุณทิ้งให้เขาซึมไปสามวันเต็มๆ”
“คุณก็รู้ว่าเวลาที่เจมดื้อ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ” ผมรู้จักเขาดี และรู้วิธีรับมือกับเด็กหนุ่มคนนั้น เขาเป็นคนรักของผม “เขาเป็นยังไงบ้าง”
“ก็เงียบๆ แต่ถามอะไรไม่เล่า”
“ผมขอเข้าไปคุยกับเจมข้างในได้ไหม”
“ฉันกำลังจะออกไปทำงาน นี่สายแล้ว” หญิงสาวยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ฉันไม่อยากให้คุณอยู่กับเขาลำพัง”
“คุณจิ๊บ ผมไม่ทำร้ายเจเรมี่”
“คุณสาบานว่าจะไม่ฝืนใจเขา ไม่ว่ากรณีใดก็ตาม” จิ๊บเหมือนคุณแม่ลูกอ่อนที่หวงน้องชายทุกระเบียดนิ้ว ผมรับปาก แต่อีกฝ่ายยังมีทีท่าไม่สบายใจ
“เขาอายุ 25 แล้วนะ เขามีร้านเป็นของตัวเอง เขาไปอยู่เมืองนอกคนเดียวได้ตั้งหลายปี”
“จะไม่ให้ฉันระแวงคุณได้ยังไงในเมื่อวันที่กลับมาข้อมือของเจเรมี่ทั้งเขียวทั้งช้ำขนาดนั้น”
“วันที่ทะเลาะกันผมไม่ได้แตะตัวเขาเลย ไม่ได้เข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ ให้ตาย! ถ้าให้เดาคุณระวังไอ้ทศพลไว้เถอะ”
“หมายความว่าไง”
“คุณถอยไป ผมจะเข้าไปคุยกับเจม”
“เอ๊ะ คุณศิ!”
ผมไม่ฟังคำทัดทาน เบี่ยงตัวหลบเจ้าบ้านไปด้านใน เจเรมี่นั่งอยู่บนโซฟา กอดถุงขนมไว้บนตัก สวมเสื้อตัวโคร่งใหญ่ กับกางเกงบอล รวบผมขึ้นมัดครึ่งหนึ่ง หันกลับมองผมที่เปิดประตูผ่างเข้าไปด้วยแววตาตระหนก เด็กหนุ่มวางถุงขนมไว้ข้างๆ ลุกขึ้นมาเผชิญหน้า
“มันทำอะไร”
“อะไรของคุณ”
“ไอ้ทศ”
ผมเดินเข้าไปหา เจเรมี่ก็ไม่ก้าวถอย เขาสงบนิ่ง แต่ใบหน้าบึ้งตึง ผมไม่สนใจหญิงสาวที่ตั้งตัวคอยขัดขวางไม่ให้ผมคุยกับเด็กหนุ่มอีกต่อไป ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ว่าที่เจเรมี่คิดเรื่องการตายของน้องชายผมไปยืดยาว ทั้งที่แค่เห็นหลักฐานการตายของศุภสินบางส่วนได้ว่าเป็นเพราะทศพลเป่าหู หลักฐานที่ได้มา ไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับปีเตอร์ ไม่แม้แต่จะมีหลักฐานที่เป็นประโยชน์มาจากพี่เขยของเขาเลยด้วยซ้ำ
“เอามือมานี่”
“ไม่”
เจเรมี่หดกลับ ซ่อนมันไว้ด้านหลัง ผมไม่รีรอคว้าข้อศอกของอีกฝ่าย กระชากให้ยกขึ้น เหลืออาการบาดเจ็บบนข้อมือไม่มาก แต่มีร่องรอยบางอย่างที่บ่งบอกว่ามันเคยบอบช้ำมาก่อน และยังไม่หายสนิท เจเรมี่เป็นคนขาว ผมรู้ว่าเกิดรอยกับเด็กหนุ่มได้ง่ายมากหลังจากที่เคยลงโทษด้วยกุญแจข้อมือคราวนั้น
“มันทำอะไรบ้าง”
“ช่างมันเถอะ”
“จะช่างได้ยังไงมันทำคนของฉันเจ็บ!”
ผมเผลอใช้เสียงเกรี้ยวกราด ก่อนสงบลงเมื่ออีกฝ่ายไม่โต้เถียง เจเรมี่กระแอมไอ ก่อนหันไปคุยกับพี่สาวตัวเอง
“พี่จิ๊บไปทำงานเถอะ”
“นี่มันเรื่องอะไรเจม”
“ผมขอเคลียร์กับศิเอง ไม่เป็นไรหรอก เขาไม่ทำร้ายผม” ผู้ปกครองของเด็กหนุ่มกลอกตา แม้มีทีท่าว่าจะไม่รับฟังในทีแรก แต่เมื่อเจเรมี่รบเร้าก็ยอมล่าถอย
“มีอะไรรีบโทรมานะ เดี๋ยวพี่มีประชุม แต่ถ้าติดธุระ กลับมาไม่ได้ จะให้แซคมาหาทันที”
“อือ ไม่ต้องห่วง” เจเรมี่ย้ำ หญิงสาวคนเดิมจากไป พร้อมเสียงล้อรถบดถนน เหลือเพียงผมกับเด็กหนุ่มเพียงลำพัง ในบ้านอันเงียบสงัด แต่แม้ว่าทางจะสะดวกแล้วเราก็ต่างไม่พูดอะไรออกมา มองหน้า และสบตากันราวกับว่ามันสามารถสื่อทุกความรู้สึกออกไปได้
ผมขยับเท้าเข้าใกล้เจเรมี่จนได้กลิ่นของลมหายใจ เราใช้อากาศร่วมกัน สัมผัสได้ถึงไอร้อนระเหยจากร่างกาย ผมโอบกอดเขากลับเข้าอ้อมแขนโดยปราศจากคำขอโทษในทันที ที่เกรี้ยวกราดเมื่อครู่เบาบางลง ผมสงบเมื่ออยู่กับเขา และเขาก็เป็นคนเดียวที่ทำให้ผมคลั่งจนควบคุมตัวเองไม่ได้
“มาเอาทำไมป่านนี้ คุณควรจะออกมาตามหาผมตั้งแต่คืนนั้น”
“ถ้าตอนนั้นฉันรั้งไว้ นายจะอยู่กับฉันเหรอ” ผมเรียนรู้เกี่ยวกับการใช้ชีวิตร่วมกับเจเรมี่และการรับมือที่ได้ผล เด็กหนุ่มไม่ตอบ เขาสงบนิ่งเพื่อให้ผมพูดต่อ
“ตอนนี้ใจเย็นลงบ้างหรือยังเจม”
ผมฟังเสียงหัวใจ ของอีกฝ่าย ภายใต้ความเงียบงันที่เด็กหนุ่มไม่ปริปากพูด เขาจะไม่ว่าร้ายทศพลด้วยซ้ำ ไม่พูดว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น ทำไมเจเรมี่ถึงได้สับสนและเตลิดเปิดเปิงไปหมด และหน้าที่ของผมไม่ใช่คะยั้นคะยอ แต่เป็นการปลอบประโลมหัวใจที่บอบช้ำให้เข้ารูปเข้ารอยต่างหาก
“ฟังนะ ฉันแค่สงสัยว่าศุภสินตายยังไง ไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ฉันสืบเรื่องของสิน และไม่อยากให้นายเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”
“ทำไมคุณไม่พูดกับผมตรงๆ ว่ากำลังทำอะไรอยู่ เราสัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะอยู่ด้วยกัน”
“เจม สินโดนฆาตรกรรม ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนลงมือ...และในความไม่รู้นั้นแปลว่ามีอันตรายอยู่รอบตัว ฉันไม่อยากให้นายต้องรับผลพวงของมันไปด้วย”
“ไม่แฟร์เลย”
“อยู่เป็นคนที่ปลอดภัยให้ฉันได้ไหม” ความอ่อนแอของผมเป็นสิ่งที่เผยให้เจเรมี่รับรู้แต่เพียงผู้เดียว เขาฟึดฟัดขัดใจ ไม่สบอารมณ์ไปเสียทุกอย่าง
“คุณมันโกง”
“ฉันสูญเสียมากพอแล้วเจม ฉันไม่อยากเสียอะไรไปอีก”
“คุณแม่งเป็นผู้ชายที่แย่ชะมัด”
“ขอโทษ” ผมเอ่ยออกมาในท้ายที่สุด ผมไม่อยากให้เจเรมี่หลุดลอยไป มันมึนงง สับสน ความรู้สึกในวันที่ตื่นมาไม่เจอเด็กหนุ่มครั้งนี้สั่นไหวกว่าเมื่อหลายปีก่อน คล้ายตัวเองยืนอยู่บนเรือกลางมหาสมุทร โคลงเคลง ไหวหวั่น และไม่มีแรงใจจะต่อสู้สำหรับสิ่งใดก็ตาม ผมเหมือนคนติดเกาะ ใช้ชีวิตต่อไปได้แต่เหว่ว้า มองไม่เห็นอนาคต ความรู้สึกแบบนี้คงเพราะโดนพรากเอาความรักไป
ผมโอบกอดคนตัวเล็กกว่าไว้แนบแน่น นึกโกรธตัวเองที่ทำให้อีกฝ่ายร้องไห้ในคืนนั้น แต่ก็ขลาดกลัวเกินกว่าจะรั้งเอาไว้ด้วยสองแขน
คืนนั้นเจเรมี่คงสับสนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น และผมก็ปล่อยให้เขาไปหาใครคนอื่นเพื่อพักพิง
ถ้าไม่ใช่คำว่าขอโทษแล้ว ผมควรจะพูดอะไรออกไปอีก
“คุณจิ๊บบอกว่านายมีแผล”
“ทศ เขาอันธพาลทั่วไป แต่ไม่มีอะไร”
“กลัวใช่หรือเปล่า”
เจเรมี่พยักหน้าในอ้อมกอด เขากลับมาเป็นลูกแมวตัวเขื่องของผม โอนอ่อนผ่อนตามง่ายดาย
“กลับบ้านเรากันนะ”
ผมบรรจงจูบที่หน้าผาก สัมผัสถึงกลิ่นกายที่เหลือติดหมอนที่บ้านผ่านเนื้อหนังของอีกฝ่ายชัดเจน เป็นจุมพิตที่แผ่วเบา แต่หนักแน่น เจเรมี่ไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้นได้นาน เขาซบหน้าผากลงบนซอกคอ ออดอ้อนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ แต่ยากที่จะปฏิเสธ
“เล่าให้ฟังได้ไหม เรื่องของสิน”
ผมพรูลมหายใจ
“เวลานี้...ฉันมีตัวเลือกอื่นอีกหรือไงคนดี”
TBC
อย่าโกรธคุณศิเลยยย คุณศิก็รักเจ็มเหมือนกันนน แง้
-
ค่อยยังชั่วไม่ดราม่า
-
เย่ยยยยยยเราบอกแล้วเราทีมคุณศิ
เจอหน้าอีทศรอบต่อไปให้คุณศิเอาทีนยันหน้ามันเลย หมั่นไส้มนุษย์เสร่อ
-
ก็พอฟังขึ้นอยู่หรอกนะ
แต่เรื่องไม่ให้รู้อะไรเพราะกลัวจะเป็นอันตรายนี่ไม่อิน (ไม่ว่ากับเรื่องไหน ๆ ก็เถอะ) ถ้ารู้ยังพอป้องกันได้ แต่ถ้าไม่รู้อะไรเลยนี่ไม่อยากจะคิดว่าจะเละแค่ไหน
-
อื้ออออออ กระทืบเท้า
ต้องอย่างนี้สิศิ
ต้องไม่งี่เง่า 55+
-
:pig4: :pig4:
-
เห้อออ
-
สงสารคุณจิ๊บจังเลย มีผัวแบบนี้นี่ไม่รู้ด้วยว่าคุณแมงสาบไปไข่เอาไว้ที่ไหนอีก เฮ้ออออเ
-
โล่งอก ดีใจที่ไปง้อได้ เย้
คุณศิจัดการไอ่ทศเลยค่าาาา
-
เรื่องปีเตอร์นะให้บอกจี๊บบอกที่บ้านที่ฮ่องกง
ขนาดจะแยกมาตั้งตัวใหม่นี่แสดงว่าทำอะไรทิ้งทวนหรือขัดขาใครไว้แน่นอน
ไม่แน่ว่าเดี่ยวแค่ปูดออกไปว่ารู้แล้วปีเตอร์ก็คงลงมือทำอะไร
อาจจะเล็งที่ปุณณ์แล้วมีนก็ยื่นเข้ามาได้อยู่แล้ว
บอกจี๊บไปจัดการทำเรื่องฟ้องหย่าเอาลูกหลินเป็นหลักฐาน
เพื่อเอาลูกสาวคืนมา
ท่าทางหลินน่าจะเป็นคู่ขาของปีเตอร์ที่แอบมากิน
เพราะไม่อยากทำกับแมียแรงๆเลยไม่สมใจไม่อิ่มแน่นอน
มีเมียอย่างจิ๊บกับมีเมียอย่างหลืนมันต่างกันนะ
แล้วคหสตเราว่าจิ๊บน่าจะพอรุ้ว่าสามีตัวเองเป็นคนแบบไหนอยุ่บ้างหรอก
หัดง้อเมียค่ะศิ เพราะในอนาคตเป็นสกิลที่คุณต้องใช้และก็นำมาพัฒนาให้ดีแน่ๆ
-
ทีมคุณศิ :กอด1:
ดีใจที่คุณศิง้อเจมสำเร็จ
-
รักเมียก็ต้องยอมเมียนะคุณศิ
o13
-
ศิง้อได้ดี ชอบเจมไม่งี่เง่า น่ารัก
-
เรื่องมันชักจะซับซ้อนไปแล้วววว โอ้ววว
-
ชอบบบบบ แนวสืบๆ ลับๆ :ling1: :ling1: :ling1:
เร้าใจ สนุกกกก มาก
สรุปว่าศิ รักเจม ไม่ได้หลอกใช้เจม
แต่จังหวะมันลงล็อก ทำให้คิดไปในแนวนั้น
เอื้อ นี่ไปๆมาๆ วกมาแหย่ศิ เรื่องสัมพันธภาพทางกายตลอด
อยากรู้เจมไปสืบอย่างไร
ความคงไม่แตกนะ
ทศทำอะไรเจม แล้วเจมรอดมาได้อย่างไร
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอยยยยยย .... แพ้ ค่าาา :o8:
“อยู่เป็นคนที่ปลอดภัยให้ฉันได้ไหม”
พังสิคะ ... ศิฑา อ่อนโยนนนน :impress2:
"เวลานี้ฉันมีตัวเลือกอื่นหรือไงคนดี"
-
จัดการทศพลซะ มาทำร้ายเจเรมี่ได้ไง
-
บางเรื่อง ศิก็ควรพูดนะ คนรักกันถ้าเขารู้ว่าเราทำอะไรลงไปแม้จะขัดใจแต่ก็ทำไปเพราะรักเขา มันจะไม่ต้องมีใครเจ็บจนถึง 3 วันนะ
-
คุณศิง้อน่ารักมากๆ
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
สงสารคุณศิอ้ะ
เรื่องน้องใหญ่โตมากๆ เพราะไปเกี่ยวกับพี่เขยของเจม
เมียเด็กก็ดื้อดึง โอ้ยยยยยย
ไหนจะเมียเก่าอีก คุณศิสู้ๆนะคะ :ling1:
-
กว่าจะมาได้นะคะคุณศิ เสียเวลาไปตั้งสามวัน :mew2:
-
รอตอนต่อไป~
-
แล้วมันก็ผ่านไป กลับมาคุยกันเถอะ คนอ่านหน่วงแทน
-
ยกโทษให้ศิกะได้ แต่ต้องไม่ไล่น้องอีกนะ
ดราม่าท่าทางจะย้ายไปฝั่งคุณพี่สาวแทน
-
สงสารพี่จิ๊บ สงสารวิเวียนด้วย จากนี้เจ็มก็ต้องเข้มแข็งให้มากๆแล้วก็ดูแลพี่จิ๊บด้วยนถ้าความจริงเปิดเผย
-
โล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยค่ะ นึกว่าจะดราม่าลากยาวซะแล้ว
คุณศิก็กลับมาทวงบัลลังก์พระเอกคืนแล้วค่ะ ตอนที่แล้วแอบเคืองนาง
แต่พอบทจะอ่อนโยนก็แบบโอ๊ยยย ระทวยแทนเจมเลย 55555
หวังว่าหลังจากนี้จะไม่มีอะไรปิดบังกันแล้วเนอะ ส่วนทศพลนี่ยังไม่เคลียร์
ถ้าเจอกันคราวหน้าคุณศิคงไม่แค่แสดงออกทางสีหน้าและแววตาอย่างเดียวแล้ว
แต่ตอนนี้แอบสงสารพี่จิ๊บแทน ถ้ารู้เรื่องปีเตอร์แล้วจะทำยังไงต่อไป เฮ้ออ
-
สงสารจิ๊บเลยแบบนี้
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เฮ้อ!
-
เฮ้อ!
-
เฮ้ยยยยย นี่สงสารจิ๊บมากอะถ้าปีเตอร์เป็นคนผิดจริง คือไปนอนกับสาวไม่พอทำเขาท้องอีกคิดว่าจิ๊บจะรู้สึกยังไงอะ แต่เราเชื่อว่าจิ๊บสตรองมากพอที่จะยืนหยัดด้วยความเข้มแข็ง ส่วนศิกับเจมดีกันแล้วก็ดีแต่ที่อยากให้ทำมากสุดตอนนี้คือให้ศิจัดการไอ่ทศที เลวมาก
-
เห้อ ระสังทุกอย่าง ให้กับทุกคน สิน่าจะเหนื่อยน่าดู
-
ยอมให้คุณศิเค้าตอนนึง ตอนนี้ทำตัวดี น่ารักมาก :mew1:
-
ไม่โกรธ แต่งอน อยากให้ง้อ เจมบอกจะไล่ทำไมไม่มาง้อ น่ารักไปอีกค่ะ
ศิฑากว่าจะไปหาได้นะ ไม่ง้อก็งดเลยนะคะ อดเจมไปอีกนาน 55555
ยังไงก็แพ้ทางกันทั้งคู่
-
:pig4:
-
มีคนดงคนดีด้วย โอ้ยเกลียดดดด :haun5:
-
อ่านรวดเดียวเลย ติดงอมแงม
-
:เฮ้อ: ความจริงเผย
-
ไม่รู้ว่าพี่จิ๊บรู้เรื่องปีเตอร์บ้างหรือป่าว สงสารพี่จิ๊บเลย
-
คุณศิรักเจ็มมากจริงๆ นะ :mew2:
-
เรื่องนี้ถ้าเฉลยปีเตอร์เป็นตัวร้าย น่าสงสารที่สุดคงเป็นจิ๊บ
-
CH.17 How
Jeremy
ศิฑามาง้อผมหลังจากที่คืนนั้นตวาดใส่เสียงดังลั่น
ผมนั่งแอสตัน มาร์ตินสีดำของศิฑากลับมาที่บ้าน ระหว่างทางเขากุมมือผมมาตลอดโดยไม่พูดอะไร แต่ชายหนุ่มสัญญาว่าจะเล่าทุกอย่างให้ผมฟังโดยไม่มีข้อแม้ ผมโทรบอกพี่จิ๊บว่าตกลงกับศิฑาเรียบร้อยแล้ว ไม่มีปัญหา การที่ผมกลับไปอยู่กับเขาเป็นความเต็มใจของตัวเองทุกประการ และรอยแผลที่ข้อมือที่พี่จิ๊บเข้าใจว่าเป็นฝีมือของนักธุรกิจหนุ่มก็ไม่ใช่ ผมขอพี่จิ๊บว่าไม่อยากพูดถึงเรื่องคืนนั้นอีกเพราะไม่อยากให้พี่สาวต้องมีปัญหากับปีเตอร์เรื่องคนสนิท
เจตต์เอารถไปเก็บในลานจอด ผมกับศิฑาเดินกลับเข้ามาในตัวบ้านลำพัง เขาเลือกห้องนอนสำหรับเจรจา ให้ผมนั่งบนเตียง ส่วนตัวเองนั่งลงบนโซฟาที่ตั้งห่างออกไป
“นาย...คิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณจิ๊บกับพี่เขยนายเป็นยังไง”
“ทำไมมาถามผมล่ะ”
“มันเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้” ศิฑาไม่โอ้เอ้ เขาลุกไปหยิบกุญแจในลิ้นชักหน้าโต๊ะกระจกมาให้ เป็นกุญแจรถยุโรปที่ศิฑาไม่เคยหยิบมาใช้ “ในโรงรถมีรถอีกหลายคัน นายก็เห็น”
“แล้ว?”
“ฉันไม่อยากให้นายขับสวิฟต์ของตัวเองไปไหนมาไหน ไม่ว่าจะคนเดียว หรือมีคนติดตามไปด้วย”
“ผมไม่เข้าใจ”
“คันนี้เป็นเบนซ์ ซีคลาส กันกระสุน หลังจากนายรู้เรื่องนี้ หรืออย่างน้อยมีคนรู้ว่านายรู้เรื่องนี้ ชีวิตนายอาจจะไม่ปลอดภัย ฉันสั่งให้เปลี่ยนรถ หรือไม่ก็ไม่ต้องฟังอะไรจากฉัน”
“ผมเปลี่ยนรถก็ได้” คว้าหมับเอากุญแจมาถือไว้ ผมไม่เข้าใจว่าเรื่องเลวร้ายขนาดไหน และมันคอขาดบาดตายเพราะอะไร ศิฑาพรูลมหายใจออกทางจมูก ตบมือกับกระเป๋ากางเกง ควานหาบุหรี่ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจเพราะเขาไม่ชอบให้มีกลิ่นนิโคตินติดกับผ้าม่านหรือเตียงนอน
“ส่วนเรื่องพี่จิ๊บ ผมว่ามันยากที่พี่สาวผมจะเข้ากับทางบ้านนั้นได้ ต่อให้ปีเตอร์จะยินดีก็ตาม ญาติฝั่งนั้นเขาไม่ชอบพี่จิ๊บ ปีเตอร์ก็เลยคิดแผนสอง คือการมาตั้งรกรากที่ไทย”
“กับธุรกิจที่ไม่ต้องแชร์ส่วนแบ่งให้ญาติคนอื่นๆ”
“อยู่โน่นเขาก็เป็นใหญ่สุด ต่อให้แชร์ไปก็ยังได้เงินมากกว่าทำที่ไทยเลยด้วยซ้ำ” ผมเถียงแทนพี่เขย แต่ศิฑาไม่คิดแบบนั้น
“อยู่โน่นได้ไม่คุ้มเสีย กับการมีเมียยังต้องอยู่ใต้อำนาจของผู้หลักผู้ใหญ่ ปีเตอร์เป็นพี่ชายคนโตของบ้านก็จริง แต่การที่เขาพาคุณจิ๊บไปอยู่ด้วยไม่ได้นั่นก็ชัดแล้วว่าเจ้าตัวไม่ได้มีสิทธิ์เสียงเต็มที่นัก เจตนารมณ์ของเขาคือไทย เพราะฉะนั้นเขาเลยต้องแต่งงานกับผู้หญิงไทย”
ผมเริ่มฉุน ศิฑากล่าวเหมือนว่าร้ายให้พี่เขยผมใช้พี่จิ๊บเป็นทางผ่านในการเข้ามาอาศัยที่ไทย “ปีเตอร์รักพี่จิ๊บ”
“เขามีเมียน้อย”
“คุณอาจจะเกลียดทศพล แต่ไม่จำเป็นต้องใส่ความพี่เขยผมไปด้วย ผมกำลังถามถึงเรื่องสิน ไม่ใช่ให้ไล่บี้เอาพี่เขยผมมาพูดถึงในทางไม่ดี”
“เมียน้อยของปีเตอร์ คือเมียของสิน”
ศิฑาพูดด้วยสีหน้านิ่งสนิท ไม่เจือแววล้อเล่น ผมอ้าปากค้าง กำลังจะเถียงแต่ชายหนุ่มก็ให้เหตผลแทรกเสียก่อน “ผลดีเอ็นเอของอลันไม่ตรงกับสิน แต่ตรงกับปีเตอร์”
“ไม่มีทาง...” สำหรับผมแล้วแม้ไม่สนิทสนมกับปีเตอร์มากนักแต่ก็ไม่เชื่อว่าคนอย่างเขาจะทำลง ปีเตอร์เป็นคนรักครอบครัว รักพี่จิ๊บ ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวมาเสมอ
คนเล่าถอนหายใจยาวเหยียด เขาเปลี่ยนตำแหน่งที่อยู่มายืนตรงหน้า วางมือบนศีรษะผมเพื่อปลอบประโลม แต่ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถยี้อรั้งความรู้สึกที่กระจัดกระจายตอนนี้ไปได้
แอร์คอนดิชั่นทำงานหนัก อากาศในห้องนอนเย็นเยียบ เหลือเพียงเสียงลมหายใจของเราเมื่อศิฑาไม่พูดอะไรต่อ หัวใจผมเต้นหน่วง สับสน อย่างไรก็ตาม ปีเตอร์นับว่าเป็นคนในครอบครัวผม เขาเป็นสามีที่ดีของพี่จิ๊บมาตลอด
“นอกจากนั้น...ฉันเพิ่งได้ข้อมูลใหม่ว่าพี่เขยนายไม่ได้มีแค่หลินคนเดียว มาร์ที่ดูแลหุ้นของสินก็เป็นเมียน้อยเขาเหมือนกัน ทั้งสามคนร่วมมือกันยักยอกทรัพย์สินของสิน ทุกอย่างจะสมบูรณ์ถ้าเขาอ้างว่าต้องบริหารร้านต่อคนเดียวเลยบังคับซื้อหุ้นจากหลินมาในราคาถูก แต่แม้ว่าจะถูกยังไง ก็อัฐยายซื้อขนมยาย มันแค่เป็นการเปลี่ยนเงินจากกระเป๋าซ้ายเข้ากระเป๋าขวา เขากล้าทำแบบนี้เพราะหลินตั้งท้อง ผู้หญิงคนนั้นจะซื่อสัตย์กับเขาเพราะเธอไม่สามารถเลี้ยงลูกได้เพียงลำพัง แต่เมื่อฉันปรากฏตัวในฐานะคนรักของนาย ปีเตอร์ก็ตัดช่องน้อย ไม่ซื้อหุ้นตัดหน้าให้มีพิรุธ แต่มายุให้ฉันซื้อหุ้นคืนแทน ยังไงเขาก็ได้กำไรมากพอจะตั้งต้นชีวิตที่ไทยได้ภายในปีนี้”
ผมไม่เข้าใจที่ศิฑาพูด “ถ้ามาร์ของสิน กับเมียของสินต่างเป็นเมียน้อยของปีเตอร์เขาจะร่วมกันยักยอกเงินทำไม ในเมื่อต้องไม่ถูกกันแท้ๆ อีกอย่าง มันบังเอิญเกินไป”
“เจม...ปีเตอร์วางแผนเรื่องนี้มาหลายปี สองคนนั้นเจอกันในบ่อน แนะนำให้สินเล่นหุ้นโดยที่ตัวเองเป็นคนแนะนำมาร์ไปให้รู้จัก เขารู้อยู่แล้วว่าน้องสาวนัชชา หรือหลินเป็นไซด์ไลน์ เขาเข้าไปตีสนิทหลิน เลี้ยงดู และแนะนำให้สินรู้จักอีกที ส่วนที่ถามว่าทำไมผู้หญิงสองคนนั้นยอมร่วมมือกับปีเตอร์อย่างว่าง่ายแบบนี้นายคงต้องไปถามพี่สาวนายว่าทำไมถึงเชื่อว่าปีเตอร์รักตัวเองผู้เดียว รักหมดใจ”
ผมมองหน้าศิฑา รู้สึกถึงความอึดอัดแผ่ซ่านออกมา เขาปลอบประโลมผม ขณะที่ตัวเองเดือดพล่านไปทั้งตัว
“สินถูกฆาตรกรรม เรื่องนี้ตำรวจและนิติเวชก็รู้ ผลทางนิติเวชไม่โกหก รถคันนั้นแทบไม่เป็นอะไรเลยแต่สินคอหักอยู่หลังพวงมาลัย วันนั้นเขาไม่ได้ดื่ม สินไม่ชอบขับรถเร็ว เขาเป็นพวกกินลมชมวิว แต่ไม่มีใครทำอะไรเพราะมีมือใหญ่มาสั่งปิดคดีเสียก่อนจะเป็นข่าวใหญ่โต”
ผมก้มหน้าลง กำมือกับหน้าตัก “คุณสงสัยปีเตอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เขาเป็นคนแรกที่ฉันสงสัย”
“ถ้าอย่างนั้นแล้ว ผมขอถามอะไรที่มันงี่เง่าหน่อยได้หรือเปล่า” ผมยอมรับว่าตัวเองก็เจ็บปวดกับเรื่องที่พี่เขยตกเป็นผู้ต้องสงสัย และหลักฐานทุกอย่างชี้ตัวไปที่เขาหมด แต่สิ่งที่ปวดหนึบอยู่ในใจขณะนี้คือสถานะของตัวเอง “วันที่คุณเข้ามาหาผมในร้านนั่น มันเป็นเรื่องบังเอิญ หรือคุณจงใจมาเพื่อใช้ผมใกล้ชิดกับปีเตอร์ ตามที่ทศพลบอกจริงๆ”
ผมสบตากับเขา ก่อนชายหนุ่มจะเป็นฝ่ายหลบตา มือที่วางบนหัวเย็นเยียบขึ้นมาถนัด ผมเห็นลูกกระเดือกของอีกฝ่ายขยับขึ้นลงแทนคำตอบ
“ถ้านายอยากให้คุณจิ๊บหย่าขาดกับปีเตอร์ ฉันจะส่งหลักฐานเรื่องเมียน้อยให้”
“คุณตอบคำถามผมก่อนได้ไหม”
ร่างสูงขยับถอยเพื่อมีพื้นที่มากพอสำหรับนั่งคุกเข่าตรงหน้า เขาวางมือทั้งสองข้างบนหน้าผม ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยแก้มเบาๆ “ฉันแค่รู้มาว่าน้องเขยของปีเตอร์ไปที่ร้านนั้นบ่อย”
“คุณเลยไปตามหาเขา”
“ฉันไม่คิดว่าเป็นนาย”
“พอเป็นผมแล้วยังไงต่อ มันง่ายสำหรับคุณมากใช่ไหม”
“เจเรมี่” ศิฑาข่มเสียงต่ำ เขามองผมด้วยแววตาที่อ่อนโยน แต่ผมไม่รู้ว่าสามารถเชื่อมันได้มากแค่ไหน หัวใจผมบีบจนเจ็บไปหมด เจ็บปวดยิ่งกว่ารักครั้งใดที่เคยมี
สุดท้ายแล้ว ผมก็เป็นเพียงเครื่องมือ แถมยังถูกใช้ร่างกายสนองตัณหาของอีกฝ่ายมาตลอด อยากถามศิฑาว่าเคยรักกันบ้างไหม หากแต่กลับกลัวคำตอบที่ตรงกันข้ามจากคำที่ต้องการ
ผมเม้มปากเข้าหากัน ละสายตาจากอีกฝ่ายอย่างยอมจำนน ผมอยากจะเกรี้ยวกราดให้มากกว่านี้ อยากอาละวาด อยากโวยวายให้บ้านแตก แต่ที่ทำกลับเป็นเพียงปล่อยให้น้ำตามันรินไหลอยู่ภายในจนหัวใจมันฉ่ำไปด้วยความเสียใจ และยอมเป็นหมากตัวหนึ่งให้ศิฑาใช้เดิน
“ผมขอร้องอย่างหนึ่ง อย่าฆ่าปีเตอร์ได้ไหม” มือคู่นั้นประคองแก้มผมไม่ปล่อย รู้สึกรักศิฑาที่อ่อนโยนแบบนี้ ปรารถนาให้เขาเป็นเพียงนักธุรกิจมือสะอาดต่อไป “ผมไม่อยากให้คุณเปื้อนเลือด คุณยังต้องใช้สองมือนี้เลี้ยงดูปุณณ์ คุณต้องใช้มันจับมือกับผม...ใช่ไหม”
เกิดความเงียบเป็นมวลขนาดใหญ่ ศิฑาโน้มตัวลงมาใช้หน้าผากวางบนหัวไหล่ของผม
“ฉันจะไม่เป็นคนลงมือเอง”
อย่างน้อย แค่ศิฑารับปากอย่างนั้นก็ยังดี
ดนตรีสดขึ้นเล่นเลทกว่ากำหนดสิบห้านาที ผมมาที่ร้านตามเวลาปกติ สามทุ่มตรงแขกประจำที่หายหน้าไปพักใหญ่ก็แวะเวียนมาเยี่ยม แซคเดินเข้ามาลำพัง กระโดดขึ้นนั่งเก้าอี้ทรงสูงหน้าบาร์แล้วสั่งเบียร์สดหนึ่งเหยือกสำหรับคืนนี้
“พี่ธามไม่อยู่เหรอ” ผมถามถึงคนรักของพี่ชายคนสนิท แซคยักไหล่ ผมก็สุ่มถามเอาอีกรอบ “ทะเลาะอะไรกันมา”
“ผิดทั้งคู่”
“ไหงโผล่มานี่ได้”
“คิดถึงน้อง”
“ตอแหล” ผมพูดเสียงชัดเจน ยกสะโพกขึ้นนั่งฝั่งตรงข้ามตากล้องหนุ่มมาดเซอร์ เสียงดนตรีเริ่มบรรเลงจากเพลงป๊อบ ฟังสบาย คู่สนทนาดื่มเบียร์ไปหนึ่งแก้วก่อนเข้าประเด็นที่แท้จริง
“พี่จิ๊บบอกว่าศิฑาไปง้อมึงที่บ้าน”
“อือ”
“กลับไปอยู่กับมันแล้วเหรอ”
“อือ” ผมตอบแต่ไม่สบตา แย่งถั่วแระฟรีของลูกค้ากิตติมศักดิ์ไปพลาง
“สรุปจะเล่าให้กูฟังได้หรือยังว่าทะเลาะอะไรกัน แล้วถึงขั้นลงไม้ลงมือเลยเหรอ แขนถึงช้ำขนาดนั้นไปที่บ้าน”
“แขนอะ ไม่ใช่ศิทำ ผมก็บอกแล้ว ไม่เชื่อกันบ้าง”
“ไม่ใช่มันแล้วใครวะ อย่ามาออกรับหน้าแทนหน่อยเลยไอ้เจม”
“ผู้ชายที่ยูมาเจอที่ลานจอดรถวันนั้นไง ก็เห็นอยู่ว่าโดนล็อกแขน โง่ชะมัด”
“เดี๋ยวจะโดนเบิ๊ดกะโหลก” แซคพูดเสียงขรม ผมทำหน้าเซ็งใส่อีกฝ่าย ขี้เกียจจะอธิบายซ้ำซาก แต่เมื่อเห็นสายตามุ่งร้ายจากอีกฝ่ายแล้วก็ยอมเล่าเรื่องที่เกิดในคืนนั้นให้พี่ชายคนสนิทฟัง
“คนที่ยูเจอที่ลานจอดรถชื่อทศพล เขาเป็นคนสนิทกับปีเตอร์ ผมเคยนอนกับเขาแต่แบบ...ไม่ได้จริงจัง”
“กูว่าแล้ว”
“เออ อย่าเพิ่งขัดน่า จะฟังไหม”
แซคทำท่ารูดปากฉับ ว่านอนสอนง่ายขึ้นมาทันที คืนนั้นหลังจากออกจากบ้านของศิฑา ผมก็สิ้นไร้หนทาง กังวลว่าหากกลับบ้านกลางดึกคงต้องเล่าให้พี่จิ๊บฟังทั้งหมด และยิ่งปีเตอร์อยู่ด้วยแล้ว เรื่องราวที่ผมโกรธเคืองศิฑาซึ่งเกี่ยวข้องกับพี่เขยโดยตรงต้องถูกเค้นคอให้พูดจนหมด เวลานั้นผมมีเงินติดกระเป๋าไม่มาก กับโทรศัพท์หนึ่งเครื่อง ขับสวิฟต์สีเปลือกมังคุดของตัวเองแบกหน้ามาหารุ่นพี่คนสนิทแม้ว่ารู้อยู่เต็มอกว่าเป็นการรบกวนชีวิตส่วนตัวของอีกฝ่ายก็ตาม
ผมกดออด สุนัขพันทางสีเหลืองทองกระโดดเหยง หมามันจำผมได้ เห่าสลับครางงี้ดๆ จนเจ้าบ้านมาเปิดประตูให้แต่ไม่ใช่พี่แซค พี่ธามมองผมนิ่ง รอให้เป็นฝ่ายขอความช่วยเหลือก่อน เขาพาผมเข้ามาด้านในและเรียกคนรักให้ลงมาคุย บ้านใหม่ของแซคมีหลายห้องนอน แม้ไม่ได้ทำความสะอาดเตรียมไว้แต่ก็พออยู่ได้สำหรับคืนหนึ่ง ผมไม่ปริปากพูดอะไร ปล่อยให้น้ำตาหยดไหลลงมาโดยปราศจากเสียงสะอื้น
แซคไม่เซ้าซี้ผมในคืนนั้น
แต่กลับมาคาดคั้นด้วยสายตาดุในคืนนี้แทน
“เขาไม่พอใจที่ผมคบกับศิ ก็เลยมาหาเรื่องช่วงที่ศิไม่อยู่ พูดว่าศิเข้าหาผมเพราะผลประโยชน์”
“ร้านอาหารเล็กๆ ที่มีเหล้าไม่กี่อย่างของมึงมีประโยชน์อะไรให้ศิฑาด้วยเหรอวะ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น” ผมพรูลมหายใจออกยาว เคาะปลายนิ้วกับเคาน์เตอร์ไม้ มองล่องลอยไปยังวงดนตรีที่เล่นเพลงเสียงนุ่มก่อนพูดต่อ “น้องชายศิฑาตายเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ชื่อศุภสิน เจ้าของผับ The beast”
ร้านนั้นเป็นร้านที่ดังที่สุดในพัทยา ผมมานึกขึ้นได้ว่าลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งไปหนึ่งวันเต็มๆ
“คนนั้นเป็นน้องของศิฑาเรอะ ไม่เคยรู้”
“ผมก็เพิ่งรู้...ประเด็นคือเขาไม่คิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
แซคเม้มปากเข้าหากัน ขมวดคิ้วลงฉับ รอให้ผมเรียบเรียงประโยคทั้งหมดออกมาอย่างใจเย็น
“ศิฑาคิดว่าปีเตอร์เป็นคนบงการ”
“เดี๋ยว ใช่เหรอวะ ไหนว่าเพื่อนกัน”
“ศุภสินมีเมีย และตอนนี้เมียของเขาเพิ่งคลอดลูก ผมไม่รู้ว่าศิทำยังไง แต่เขาตรวจผลดีเอ็นเอมาเด็กคนนั้นเป็นลูกของปีเตอร์”
เกิดความเงียบระหว่างเรา ดวงตาของพี่แซคเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนสบถ “ฉิบหาย”
“ผมไม่อยากจะเชื่อ แต่เขามีหลักฐาน ทุกอย่างรอบตัวศุภสินเป็นการแนะนำของปีเตอร์ ทั้งเล่นหุ้น เปิดร้านเหล้า เมีย มาร์ แล้วก็ใช้อำนาจของภรรยาเก่าศิฑาในการเจรจากับเจ้าหน้าที่ในพื้นที่ ตอนนี้ธุรกิจลงตัวแล้ว ศุภสินไม่มีประโยชน์กับปีเตอร์ เขาวางแผนไว้แล้วว่าจะย้ายรกรากมาอยู่ที่ไทยในปีนี้ เขาถ่ายงานให้น้องชาย หวังจะมีธุรกิจเฟื่องฟูที่นี่”
เราสบตากัน ภายใต้แสงสีสลัว ผมดื่มเบียร์แก้วเดียวกับแซค ชะรอยว่ามื้อนี้ตัวเองจะเป็นคนจ่าย ผมสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าควรเกรี้ยวกราดกับเรื่องของตัวเองก่อน หรือควรกังวลเรื่องพี่จิ๊บมากกว่า ชีวิตธรรมดาสามัญของผม เจ้าของร้านอาหารเล็กๆ ที่แม้แต่ลานจอดรถก็ต้องเช่าจากร้านค้าที่เปิดในตอนกลางวันอื่นๆ ไม่สงบสุขอีกต่อไป ผมประสานมือตรงหน้า จับจ้องมันเนิ่นนานเพื่อตกตะกอนความคิดที่ขุ่นฟุ้งอยู่ในใจ
“ถึงเขาจะบอกว่าไม่ได้ใช้ผมเป็นเครื่องมือ ผมก็คิดแบบนั้นอยู่ดี”
“แหง ใครจะไม่คิดบ้าง”
แซคยกเบียร์ขึ้นดื่มแล้วเติมลงแก้วใบเดิม เขาหันไปสั่งไอ้เป๊กให้เปลี่ยนจากเบียร์เหยือกเป็นทาวเวอร์ สั่งกับแกล้มเพิ่มอีกอย่างระหว่างที่ผมยังนิ่งงันหาทางไปไม่เจอ
“แล้วมึงคุยกับมันว่ายังไง”
“ผมไม่ได้บอกว่าผมรู้สึกอะไร ไม่สิ ผมไม่ได้บอกว่าผมยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่สะพาน เป็นแค่หมากตัวหนึ่งของศิฑา ผมทำเป็นว่ารับมันได้ แต่ผมเจ็บมากเลยว่ะแซค”
เงยหน้าสบตาอีกฝ่าย น้อยครั้งเหลือเกินที่ผมจะยอมปล่อยให้ตัวเองเป็นคนอ่อนแอ อย่างน้อยก็ต่อหน้าคนอื่น
“เจม มันเป็นเรื่องปกติเว้ยที่เราจะร้องไห้ มึงไม่ต้องอดทนขนาดนั้น”
ผมไม่ตอบ พี่แซครินเบียร์ให้ผมดื่ม เขาหันไปสั่งไอ้เป๊กอีกครั้ง คราวนี้เป็นน้ำเปล่า “คืนนี้มึงดื่มไปเถอะ เดี๋ยวกูพากลับบ้าน”
“ศิเจอยูคงโกรธอีก”
“คิดว่ากูจะไปส่งมึงคืนมันหรือไง ทำกับน้องกูแบบนี้” พี่ชายคนสนิทแสดงออกชัดเจนว่าฉุนเฉียว ไม่พอใจ แต่ผมไม่มีเจตนาจะดื้อดึงต่อศิฑา ยิ่งเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นประโยชน์ให้กับอีกฝ่ายก็ยิ่งหวั่นใจครามครันว่าเมื่อไหร่ที่หมดประโยชน์แล้วจะถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี
ไม่เคยคิดว่าการเปิดใจอีกครั้ง และเจ็บกลับมาอีกหนจะทรมานขนาดนี้ เหมือนคนใกล้ตายที่ยังไม่ตาย แต่โดนคว้านเอาหัวใจมาบีบบี้ และยัดมันกลับไปที่เดิมรอให้ผมหมดลมไปเอง
กระนั้นหากได้ต่อเวลาหายใจอีกเสี้ยวนาที ผมก็ยังอยากมีชีวิตอยู่
“ผมไม่อยากให้ศิรู้ว่าผมเสียใจ”
“ไอ้เจม”
“ผมจะทำอย่างทีเขาอยากให้ทำทุกอย่าง ผมยังไม่พร้อมจะตัดใจตอนนี้ แซค”
ตากล้องหนุ่มมองดุ ถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด เขาเสยผมไปด้านหลัง แล้วถอนหายใจอีกครั้ง “กูบอกมึงแล้วว่ามันอันตราย ไอ้เวรนั่น มึงก็ไม่เชื่อกู สุดท้ายพอถูกมันทำเรื่องไม่ดีด้วยก็ถอนตัวออกมาไม่ได้จนได้”
“ก็ผมรักเขาไปแล้ว”
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ตั้งการ์ดมีป้อมปราการแน่นหนา รู้ตัวอีกทีก็อยากเป็นคนที่ศิฑาให้ความสำคัญมากที่สุด ผมเกลียดตัวเองที่ร้องไห้ เกลียดตัวเองที่อ่อนแอ เอาหัวใจไปทิ้งขว้างเป็นของเล่นของคนอื่น ผมเกลียดทุกอย่างที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้
“ทำยังไงกับเรื่องพี่จิ๊บต่อไปดี”
“จัดการเรื่องมึงให้ได้ก่อน เจเรมี่”
“ผมจัดการอยู่”
“ด้วยการจงรักภักดีกับมันเหมือนเดิม”
“เป็นทางเลือกเดียวของผม”
คู่สนทนาหงุดหงิดงุ่นง่าน เขาไม่พอใจกับคำตอบนั่น มันเป็นความโง่เง่าของคนที่ตกอยู่ในห้วงความรักเท่านั้นที่รู้ เหมือนคนเสพยาที่รู้แก่ใจว่ามันไม่ดี แต่ก็หักดิบไม่ได้ ตัดใจไม่ลง สภาพของผมในเวลานี้คงไม่ต่างกัน
ผมเกลียดความรัก
แต่ผมก็รัก...
รักหมดแล้วทั้งใจ
“ถ้าเรื่องเจ้ เดี๋ยวค่อยๆ หาทางบอกเจ๊ให้เอาตัวออกห่างจากปีเตอร์ คนที่ฆ่าคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขตัวเองได้ไม่ควรเก็บไว้ใกล้ตัว อันตรายเกินไป ไหนจะเรื่องที่หักหลังเจ้อีก แม่งเป็นผู้ชายตอแหลฉิบหาย กูก็คิดว่ารักกันดี”
ผมเห็นด้วย เรื่องนี้ก็น่าผิดหวังไม่ต่างกัน
“ส่วนมึง เจม รู้ใช่ไหมต้องทำยังไง”
“I know what to do, but how?”
ผมกระดกเบียร์ขึ้นดื่ม วางแก้วเปล่าลงหน้าก๊อกเล็กๆ ใต้ทาวเวอร์เบียร์ กรอกมันจนเต็มแก้วแล้วดื่มอีกครั้ง พี่แซคไม่ปราม เขาปล่อยให้ผมกินจนสาแก่ใจโดยที่ตัวเองดื่มแต่น้ำเปล่า
“เจม”
มือหยาบวางเหนือศีรษะ ผมนอนแนบหน้าลงบนบาร์ ประสานมือใช้แทนหมอนหนุน ซ่อนรอยน้ำตาไว้ใต้ข้อศอก สัมผัสของพี่แซคอ่อนโยนเหมือนเคย แต่ผมกลับต้องการแค่สัมผัสของคนเพียงคนเดียว
คนที่ผมไม่อาจมั่นใจว่า หัวใจของเขาเคยมีผมอยู่ในนั้นบ้างหรือไม่...
TBC
ในมุมมองของแต่ละคน ต่างมีเรื่องที่เก็บเอาไว้ ไม่ได้พูดออกไป ในตัวละครเราที่เป็นคนนอกก็คิดว่าพูดออกไปสิๆ เรื่องจะได้จบๆ ฮ่า แต่บางทีคำพูดก็ไม่ได้ตอบทุกโจทย์เนอะ
อย่างศิเนี่ย ก็คิดว่าชัดเจนในมุมของศิ แต่สำหรับเจเรมี่ อะไรคือชัดเจนนน
อิพี่แซคอยากฆ่าศิจะแย่แล้ว อาทิตย์นี้ #ทีมพี่แซค กันค่ะ แงงง
-
ถ้าเราเป็นเจมเราจะสงสารคุณศิแทนมานั่งดราม่านะ
-
พูดเลยค่ะว่าเศร้ามาก... สงสารนุ้งเจมมากๆ อ่านไปก็หยุดไปบีบหัวใจเหลือเกิน คุณศิก็ร้ายแสนร้าย เศร้าอย่างต่อเนื่อง รอไปอีกหนึ่งอาทิตย์ ฮืออออออ :mew6:
-
พี่แซคคนดี ปกป้องน้อง #ทีมพี่แซค
-
สั้นๆคำเดียวเลย #ทีมแซค
ขุ่นพี่ชายที่แสนดี โงยยยยย
ตอนก่อน อ่านก็เข้าใจมุมศิมากขึ้นนะ แต่ก็ยังไม่ให้ใจอ่ะ ศิไม่ชัดเจนอ่ะ เป็นเจมก็ไม่ผิดที้จะคิดว่าตัวเองถูกใช้เป็นแค่หมากป่ะ
ปล. สงสารพี่จิ๊บ แต่จากที่อ่านตั้งแต่เรื่องที่แล้วมา มั่นใจส่าสาวแกร่งอย่างพี่จิ๊บจะต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้ รีบจัดการให้จบๆซะ ทั้งนายทั้งบ่าว!
-
ทำไมเราชอบเวลาแซคเจมคุยกันอ่ะ
ถ้าเป็นไปได้อยากให้เจมคุยกับนิธานแบบนี้บ้าง :hao7:
-
พี่แซคช่วยดูแลเจมด้วยนะ
-
ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า ทีมพี่แซคค่ะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ต่างคนต่างมุมมอง ต่างความคิด
ไม่มีอะไรชัดเจนเลยอ่ะ
ต่างฝ่ายต่างไม่พูดในสิ่งที่คิด
:ling1:
-
ศิ ทำให้เจมมั่นใจเร็วๆ สงสารเจมนะ
-
คุณศิคะ มาบอกก่อนเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
ต้องผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปให้ได้นะน้องเจม
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
:pig4:
-
เห้อออ อ
-
พี่แซคช่วยเจมด้วยนะ
-
โอยยยย สงสารเจเรมี่ รักก็รัก เจ็บก็เจ็บ
เราว่าเจมกับศิ คล้ายคู่แซคกับธามนะ
คนนึงแสดงออกทุกอย่าง ต้องการความชัดเจน แต่อีกคนไม่พูด มีอะไรไม่บอกเก็บไว้คนเดียว
แต่อย่างน้อยเขาก็แสดงความรู้สึกด้วยการกระทำ เราว่ามันเหลือจุดที่ไม่เข้าใจกันอีกนิดเดียวที่เจมกับศิต้องปรับเข้าหากัน
ตอนนี้เหมือนศิกำลังสนใจแค่เรื่องน้องชาย โดยปกป้องเจมโดยการไม่บอก เจมก็สนแค่เรื่องของศิกับตัวเองว่าจะยังไงต่อไปดี
จะรักกันได้เต็มร้อยมั้ย หรือเป็นแค่เรื่องชั่วคราว
อดทนอีกนิดนะเจมนะ เราเอาใจช่วย :กอด1: :กอด1:
-
ไม่ชอบเลย เหมือนโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฮืออออออออ
หลังจากนี้จะไม่มีอะไรหลอกกันอีกแล้วใช่มั้ย :katai1:
-
เจมใจเย็นๆ นะ นี่ก็เหมือนเป็นเดิมพันครั้งใหญ่ของศิเหมือนกัน
ศิใช้เจมเป็นสะพานก็คือความจริง แต่ศิเลือกที่จะมีเจมอยู่ข้างๆ ก็คือความจริงเหมือนกันนะ
เห้อออออ ผ่านไปให้ได้นะทุกคนนนนน
-
เราเข้าใจคุณศินะและถ้าเราเป็นเจม เราจะอยู่ข้างคุณศิเพราะบางทีเราควรฟังเสียงของใจเรานะ o13 อร๊ายยคมว่ะ555 #ทีมคุณศิ
-
โอ้ยยย ยัยเจมน่าสงสาร คิดมากใหญ่แล้ว คุณศิต้องเรียกศรัทธาน้องกลับมาให้ได้นะ
-
ปีเตอร์ ร้ายโคตรๆ
ในสมองคงมีแต่ธุรกิจ
ไม่รู้รักพี่จิ๊บ จริงๆหรือเปล่า สงสารพี่จิ๊บไม่รู้อะไรเลย
มีเมียน้อยเพื่อคุมธุรกิจ ไว้ใจได้สำหรับตัวเอง
อาจจะไม่ใช่แค่มาร์ หลิน เท่านั้น
นายร้ายขนาดนี้ ลูกน้องร้ายขนาดไหน
ไม่ใช่ปีเตอร์ ต้องการใช้ทศพล รู้ว่าสเป็คทศ เป็นแบบเจม
เลยเปิดทางให้ทศเข้าหาเจม
ศิ ในใจต้องการแก้แค้นแทนน้อง
ทั้งเพื่อผลประโยชน์ และสานต่อรักเก่า เลยเข้าหาเจม
มันลงตัวพอดี ในการจะไปต่อเรื่องปีเตอร์
เมื่อหลานไม่ใช่หลาน เป็นลูกปีเตอร์
ศิจะทำยังไงต่อล่ะเนี่ย :katai1: :katai1: :katai1:
เจม รู้ทั้งรู้ แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะรักศิไปแล้ว
เจมก็คงไม่ชอบที่ปีเตอร์ทำกับพี่จิ๊บ
ในใจคงสับสน เสร็จงานศิ จะรักเจม เหมือนเดิมหรือเปล่า
ความลับนี้มีคนรู้เพิ่มขึ้น
ว่าแต่แซค จะเก็บความลับอยู่มั้ยเนี่ย แล้วจะช่วยพี่จิ๊บยังไง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หัวอกผู้หญิงจะต้องรู้สึกแย่ขนาดไหนอะ ที่โดนขนาดนี้ เลวมากปีเตอร์ที่เห็นนี่คือเสแสน้งทั้งหมดเลยหรอ :laugh: :m15:
-
สงสารเจม ศิเข้ามาเพราะมีจุดมุ่งหมายจริงแฟละ แต่สุดท้ายก็คือการค้นพบหัวใจอะนะ
-
สำหรับเรา แรกเริ่มศิเข้าหาเจมเพราะมีจุดประสงค์คือความจริง
แต่ตอนนี้ที่ศิรักเจมก็คือความจริงเหมือนกัน ไม่รู้สิ เข้าใจเจมนะ
แต่เราก็เข้าใจศิด้วยอ่ะ มาถึงจุดที่ศิบอกเจมทุกเรื่องขนาดนี้แล้ว
ถ้าคนคิดจะหลอกใช้จริงๆจะบอกทำไม สู้เนียนไปแล้วทิ้งทีหลังดีกว่า
เราว่าสองคนนี้รักกันจริงๆ สิ่งที่ต้องทำคือคุยกันแบบเปิดใจแค่นั้นเอง
ไม่ได้บอกว่าศิทำถูกเรื่องที่เข้าหาเจมแบบมีจุดประสงค์ในตอนแรก
แต่เราเชื่อว่าหลังจากนั้นมาสิ่งที่ศิรู้สึก และทำให้เจมมันคือเรื่องจริง
เห็นทุกคนทีมแซค เราขอคิดต่าง เพราะแอบเซ็งๆที่แซคพูดกับเจม
ที่บอกว่า รู้นะว่าควรทำยังไง มันเหมือนแซคไปตัดสินความสัมพันธ์คนอื่นง่ายๆ
ทั้งที่ความจริงมันมีอะไรซับซ้อนกว่านั้น แต่รู้ว่าแซคเป็นห่วงเจม รักนางก็ตรงนี้แหละ
-
ต่างมุมมองเนอะ
ขนาดการกระทำของศิก็ไม่สร้างความมั่นใจให้เจมได้
คำพูดก็ด้วย แต่ศิก็คงมองการกระทำของเจมออกว่ารู้สึกในใจยังไง :ling2:
-
อ่านจบแล้วอ่อนอกอ่อนใจ
พี่จิ๊บเป็นผู้หญิงที่ถูกทำร้ายอีกแล้ว
-
สงสารเจม สงสารทั้งคู่แหละ หน่วงงง
-
สงสารเจมจัง.. อยู่กับความไม่มั่นคงในความรู้สึก :mew4:
-
:pig4: :pig4:
-
บีบหัวใจมากค่ะ
จะเก็บคำไว้ทำไม บอกให้เจมรู้ตัวบ้างก็ได้ว่าสำคัญ ศิฑาควรพัฒนา
เจมน่าสงสาร เจอเรื่องกระหน่ำมาก
แซคมาได้เวลา อยู่กับเจมตอนดิ่งมาหลายรอบ เป็นคนที่เจมยอมเปิดใจ
แซคธัญญ์ขยันทะเลาะกันเนาะ เป็นผู้หญิงมีลูกเต็มบ้านแล้ว
-
#ทีมพี่แซค ค่ะตอนนี้
ชอบคนตรงๆจริงใจไม่มีลับลมคมในค่ะ :mew1:
-
:a5: :a5:
-
เจอปัญหาหนักพอกันทั้งคู่อะ นี่ไม่รู้ว่าดราม่าจะหมดเมื่อไหร่
-
ดราม่าอีกแล้ว...
-
ไม่พูดไม่แสดงออกในสิ่งที่คิดแล้วจะเข้าใจกันได้ยังไง
-
ศิ เป็นคนที่มีเสน่ห์มาก จริงๆนะ
แต่โคตรน่ากลัวเลยละ แสดงออกถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
เปย์ให้เต็มที่ เอาใจทุกอย่าง
แต่แมร่งรู้สึกเอาไม่อยู่ แบบไม่แน่ใจสถานะอะไร ถึงเค้าจะบอกว่ารัก มันก็อยากเชื่อ แต่มันก็ไม่รุ็อีกอะว่าจริงไหม
เมื่อก่อนก็แบบนี้ไม่ใช่หรอ แล้วยังไง ก็ทิ้งไป พอตอนนี้กลับมา ก็แสดงออกเหมือนเดิม ก็รู้อีกว่าที่กลับมาไม่ใช่เพราะเลิกกับเมีย แล้วอยากได้เจม แต่เพราะบังเอิญว่าต้องการผลประโยชน์บางอย่าง
เชี่ยยย โคตรเจ็บปวด แล้วต้องทำยังไงต่อไปวะ เมื่อไหรจะเสียเค้าไปอีกครั้ง แล้วจะกลับมาไหม แล้วยังไงต่อ ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้จริงๆ โคตรอึดอัด เหมือนอยู่ในกำมือศิอะ ทำอะไรไม่ได้เลย
-
ถ้าเจมจะจากไปก้แความผิดศิแล้วหล่ะ
-
หายใจไม่โล่ง
-
:katai1: :katai1:
-
CH 18 Direction
Sitha
เจเรมี่กลับบ้านมาด้วยสภาพเมาหยำเปโดยมีพี่ชายคนสนิทมาส่ง ผมยังคงหัวปั่นกับการสะสางงานหลังจากที่เดินทางไปดีลกับเวียดนาม และนัดพบนักการเมืองเพื่อแทรกแซงผลิตภัณฑ์ของโรงงานเข้าสู่หน่วยงานรัฐ รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านใจเล็กน้อย แต่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเขาแล้วก็ยับยั้งชั่งใจว่าบางทีเจเรมี่ก็ต้องการการผ่อนคลายและพูดคุยกับคนใกล้ตัวอื่นนอกจากพี่สาวตัวเองบ้าง
แซคเป็นตัวเลือกเดียวของเจเรมี่ โชคดีที่เขาคืนเด็กหนุ่มจนถึงมือผมแม้จะมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนักก็ตาม ถ้าให้เดาก็คงเพราะพอรู้แล้วบ้างว่าระหว่างผมกับเจเรมี่มีเรื่องระหองระแหงไม่เข้าใจกัน กระนั้นผมก็ไม่ใส่ใจสายตาคู่นั้นมากไปกว่าการอุ้มเจเรมี่ขึ้นห้องนอนโดยไม่ลืมสั่งให้เจตต์ขับรถไปส่งแซคกลับไปเอารถของตัวเองที่ร้านอาหาร
ผมวางเด็กหนุ่มลงบนเบาะหนาของฟูกที่นอน เจเรมี่หลับไม่รู้เรื่อง มีเพียงเสียงครางอือเมื่อถูกจับนอนไม่เป็นท่า เห็นรอยน้ำตาที่หลงเหลืออยู่บนหัวตาแล้วก็ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดแผ่วเบา ผมเพียรถนอมเขาด้วยวิธีการที่คนโง่ๆ คนหนึ่งพอจะนึกออก แต่สุดท้ายก็ทำลายมันลงด้วยเลินเล่อ เดินกลับเข้าไปในชีวิตเขา หวังว่าจะใช้ประโยชน์เพียงเล็กน้อยแต่ชดใช้ด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่ สุดท้ายแล้วประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ ที่ตัวเองคิดว่าไม่เป็นไรกลับสร้างแผลเป็นขนาดมหึมาให้หัวใจที่ซื่อใส บรรจงจูบลงบนหน้าผากแม้รู้ดีว่าย่ำยีหัวใจดวงนั้นด้วยปลายนิ้วจนหนักหนาสาหัสเพียงใด
“ฉันรักนาย”
เสียงกระซิบแผ่วเบาไม่อาจแทรกซึมผ่านความฝันของเจเรมี่ได้ เขายังคงซุกหน้าลงบนมือกว้าง ไขว่คว้าโหยหาความอบอุ่นที่ผมส่งไปไม่ถึงเสียที
ร้านอาหารที่เปิดเป็นเวิร์คสเปซขนาดเล็กแต่ทันสมัยใจกลางเมืองเงียบงันในวันธรรมดา ผมได้กลิ่นของกาแฟสดเมื่อถูกบดจนเป็นฝุ่นคลุ้งกระจาย และกลิ่นยิ่งกำจายชัดในจมูกเมื่อน้ำร้อนราดลงไปสลับกับเสียงกรุ๊งกริ๊งของช้อนคนผสมเครื่องดื่มให้ปนรวมกัน ผู้ชายตรงหน้าผมเป็นชายวัยเหยียบสี่สิบ นั่งด้วยท่าทีสบายๆ เขาได้คาปูชิโน่ก่อนผม จิบมันเชื่องช้าประวิงเวลาอยู่ในที
ปีเตอร์เป็นคนนัดผมมาที่ร้าน อ้างว่ากลับมาไทยพักหลังๆ โดยปราศจากการมีอยู่ของศุภสินแล้วทำให้ชายวัยกลางคนที่มีเพื่อนฝูงในไทยน้อยนักเปลี่ยวเหงา ผมรับนัดแม้ในจะเคืองขุ่น นัดรับโดยไม่บอกเจเรมี่ว่าต้องมาเจอกับพี่เขยที่เป็นประเด็นให้เราขุ่นเคืองกันในตอนนี้ด้วยซ้ำ
“ว่าแต่ เรื่องของสินได้อะไรคืบหน้าบ้างไหม”
หลังจากพูดคุยเรื่องนโยบายล่าสุดของรัฐบาลเกี่ยวกับวงการธุรกิจที่เป็นประเด็นหราในหน้าหนังสือพิมพ์จนหนำใจปีเตอร์ก็ถามเข้าเรื่องด้วยภาษาไทย ผมกับเขาพูดคุยเป็นภาษาอังกฤษบ้าง แต่ภาษาไทยดีที่สุด ผมไหวไหล่ กาแฟร้อนของตัวเองมาเสิร์ฟพอดี ยกมันขึ้นจิบเพิ่มความสดชื่นให้สมองที่อ่อนล้ามาทั้งวันแล้วพรูลมหายใจออกทางจมูก
แม้จะรับปากกับเจเรมี่ไปแล้วว่าจะไม่ลงมือเอง แต่ในใจยังไม่ตกลงว่าจะไม่ทำอะไรจริงอย่างที่พูด อย่างเลวร้ายที่สุดคืออาจยืมมือคนอื่น กระนั้นก็โน้มเอียงไปในทางที่ปล่อยให้เรื่องเงียบไปมากกว่า
ถึงแม้จะเป็นคนในครอบครัว เป็นญาติเพียงคนเดียวของศุภสิน แต่ผมก็ไม่อาจแย้งได้ว่าการขัดขากับปีเตอร์อาจทำให้ธุรกิจตัวเองมีปัญหา กระนั้นก็ไม่อาจนิ่งเงียบทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวได้อีกต่อไป
“ผมคิดว่าน่าจะรู้ตัวคนร้ายแล้ว ก็เป็นการฆาตรกรรมอย่างที่คิดไว้”
ลักษณะการพูดเอื่อยเฉื่อย ไม่เร่งเร้า ผมนั่งตรงหน้าฆาตรกรที่ว่าด้วยท่าทีสงบนิ่ง ขณะที่นักธุรกิจชาวฮ่องกงเผยแววตระหนกไหวผ่านดวงตา แต่เมื่อควันของกาแฟร้อนลอยผ่านมันก็จางไป
“เหรอ คุณว่าใคร”
“ไม่รู้จะพูดทำไมน่ะครับ ผมลองคิดดูแล้วคงไม่ทำอะไร ชั่งผลประโยชน์แล้วเห็นทีจะได้ไม่คุ้มเสีย ธุรกิจของสินไม่โปร่งใสหลายอย่าง ถ้าเข้าไปวุ่นวายจะยุ่งยากเสียเปล่าๆ”
เขาสบตากับผม ราวกับรับรู้ว่าผมกำลังหมายถึงอะไร ปีเตอร์คลายคิ้วที่ขมวดเป็นปมบนใบหน้าออก ยืดตัวจนหน้าท้องแอ่นออกมา ครางด้วยน้ำเสียงพออกพอใจผ่านจมูกและลำคอ มองผมด้วยแววตาผ่อนคลาย แม้ว่าจะถูกจ้องกลับเขม็งและแข็งกร้าว
“ดีครับ เป็นวิธีที่ฉลาดนะ ผมสนับสนุน คนตายตายไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะรู้เรื่องที่ผ่านไปแล้วทำไม สู้อยู่เงียบๆ พัฒนาธุรกิจของตัวเองในปัจจุบันดีกว่า”
คู่สนทนากล่าวกลั้วหัวเราะ ผมจิบกาแฟ วางมันลงเหนือจานเล็กสำหรับรองแก้วฟังเขาพูดต่อ
“ว่าแต่เรื่องหุ้นของสินคุณคิดยังไงล่ะ อยากซื้อไว้เองหรือเปล่า”
“ผมว่าคุณน่าจะคุยกับหลินง่ายกว่า” ผมตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ในร้านกาแฟนี้มีเพียงผมกับชายตรงหน้า เขาเลิกคิ้วทำทีราวกับไม่เข้าใจนัยยะ แต่ลึกลงไปเราต่างรับรู้มันได้โดยสัญชาตญาณ “คุณไม่ต้องห่วงหรอก ผมทำเพื่อเจเรมี่”
“ไม่คิดว่าคุณจะเป็นแฟนที่น่ารักได้ขนาดนี้”
“ผมถึงได้บอกว่าได้ไม่คุ้มเสีย”
ผมเสียสินไปแล้ว และไม่อยากเสียเจเรมี่ไปอีก กระนั้นความรู้สึกที่ขุ่นมัวก็ไม่อาจละทิ้งได้โดยง่าย ผมยังต้องเจอกับเขาไปตลอดชีวิต นั่นหมายถึงหากผมดึงดันจะคบกับเจเรมี่แบบนี้ และเด็กหนุ่มไม่ยอมบอกให้พี่สาวหย่าขาดกับจิ้งจอกเก้าหางตรงหน้าเสียที
“คุณไปได้อีกไกลเลยนะ ศิฑา ผมชอบคุณจริงๆ”
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นครับ โตแล้ว เราต่างรู้ว่าไม่มีอะไรได้ดั่งใจตัวเองไปเสียทุกอย่าง คนดีไม่จำเป็นต้องได้ดี และคนชั่วไม่เคยมีผลกรรมเป็นของตัวเอง”
“ถือว่าเข้าใจโลก ผมยังอยากร่วมธุรกิจกับคุณอยู่นะ ศิฑา”
เขาพูดถึงการขยายฐานตลาดไปที่ฮ่องกงอย่างที่เสนอเมื่อครั้งเราเจอกันครั้งแรก แต่ผมปฏิเสธ ไม่อาจทำงานร่วมกับงูพิษได้อย่างสนิทใจ แววตาที่เคยอบอุ่นอย่างผู้ใหญ่ใจดีเปลี่ยนเป็นมาดร้าย ผมละสายตาจกเขาด้วยการจิบกาแฟ ยืดตัวนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทีสบายๆ
“คงยังไม่ขยับขยายช่วงนี้ครับ ยังดูแลเรื่องหลักๆ คนเดียว ดูไม่หมดจริงๆ”
“ก็ขายหุ้น... ผมพอจะมีเงินลงทุนอยู่บ้าง ถ้าคุณ...”
“ผมคิดเรื่องขายหุ้นอยู่บ้าง แต่คุยกันกับเพื่อนๆ ไว้น่ะครับ”
“คุณไม่ไว้ใจผม?”
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ” ผมพูดกลั้วหัวเราะ อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “คุณเป็นพี่เขยของเจเรมี่”
“บอกตรงๆ นะศิ” เขาคำรามในลำคอ หรี่เสียงต่ำลงให้ได้ยินกันสองคน ทศพลนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ พูดคุยกับบาริสต้ารอเจ้านายเจรจาธุระด้วยท่าทีสงบนิ่ง เขาไม่สบตาผมเหมือนปีเตอร์ ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยซ้ำ
“ผมไม่ได้อยากทำแบบนั้นกับสิน แต่น้องคุณมันดื้อ”
“ผมไม่อยากรู้หรอกครับว่าคุณทำแบบนั้นทำไม เรื่องมันผ่านไปแล้ว ให้ถือเสียว่าเป็นอุบัติเหตุเสียเถอะ”
ผมตัดบทก่อนโทรศัพท์จะดังขึ้น
“เจตต์มารับแล้ว เห็นทีผมต้องขอตัวก่อน ขอบคุณที่เลี้ยงกาแฟนะปีเตอร์ ไว้เจอกันครับ”
เป็นคนที่น่าหงุดหงิดฉิบเป๋ง
ผมทิ้งตัวลงบนเบาะหนังของแอสตัน มาร์ตินคันโปรด ยกมือขึ้นนวดขมับ เส้นเลือดวิ่งจากหัวใจขึ้นสมองจนรู้สึกปวด ตุบ เจตต์ลอบมองผ่านกระจกมองหลัง ถามผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เป็นห่วง
“กลับไปพักก่อนดีไหมครับนาย”
“ไม่เป็นไร ฉันแค่เครียดนิดหน่อย”
“นายไม่ได้พักมาหลายวันแล้ว” หลังจากนอนกอดเจเรมี่จนหลับผมก็ลุกมาสะสางงานที่กองพะเนินเทินทึกในห้องทำงานเงียบๆ เจตต์รู้เพราะเป็นคนคอยตรวจตราความสงบของบ้านโดยเฉพาะในช่วงนี้ ผมพยักหน้า เอนศีรษะพิงกับกระจกด้านหนึ่ง
“มีแต่เรื่องให้สะสาง”
“คุณจะขายหุ้นส่วนหนึ่งให้คุณเอื้อ?”
“บางส่วนให้เอื้อ แล้วก็มีเพื่อนๆ อีกสองคนของมัน ช่วงนี้ต้องสะสางหลายอย่าง ไหนจะมีเรื่องนี้เข้ามาอีก”
“คุณจะวางมือกับเรื่องคุณสินจริงๆ เหรอครับ” เจตต์ถาม เขาเป็นเพื่อนสนิทของน้องชายผม แน่นอนว่าไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้แน่
“ไม่รู้สิ มันหลายอย่าง ฉันก็รู้สึกไม่ต่างจากนายหรอกเจตต์”
“ครับ” เขาเงียบไปอึดใจก่อนพูดต่อ “ถ้านายไม่จัดการ...ผม...”
“ใจเย็นๆ อย่าลงมือเอง” ผมปรามลูกน้องด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หยิบบุหรี่ไฟฟ้าที่ซุกซ่อนในกระเป๋ามาจุดสูบ เปิดกระจกรถเพื่อระบายควันออกไป “ฉันอาจจะต้องคุยกับมีนเรื่องนี้ ฉันไม่ไว้ใจเขา”
ผมหมายถึงไม่ไว้ใจว่าปีเตอร์จะมือสะอาดพอที่จะไม่ดึงปุณวิศเข้ามาเป็นหมากในการบังคับขายหุ้นบางส่วนของผมให้เขาด้วย จากการเจรจาในวันนี้ที่ชายวัยกลางคนพูดถึงธุรกิจของผม
แอสตัน มาร์ติน สีดำเคลื่อนตัวเข้ารั้วบ้านสูงใหญ่ ผมถ่ายถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อยเมื่ออยู่ในที่รโหฐาน เจตต์ยังคงลอบมองเป็นระยะ เมื่อจอดรถเทียบหน้าประตูบ้านก็ลงมาเปิดประตูให้ผมลงก่อนเอารถไปเก็บที่ด้วยความคุ้นชิน แม่บ้านเป็นคนเดินนำเข้าไปด้านใน ผมโทรนัดมรกตก่อนหน้านี้ ไม่ได้มารับปุณวิศ แต่ต้องการคุยเรื่องของปุณวิศ และทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่ได้ผ่านการร่วมตัดสินใจจากเจเรมี่ ผมไม่อยากให้เด็กหนุ่มไม่สบายใจไปมากกว่านี้ แค่ลำพังเรื่องที่เราต้องผ่านมันไปด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นความหวาดระแวงว่าความสัมพันธ์ของผมกับเขาเป็นเพียง
“คุณมีนให้เข้าพบที่ห้องทำงานได้เลยค่ะ”
“ปุณณ์ไม่อยู่หรือ”
“ออกไปข้างนอกกับคุณพลค่ะ” แม่บ้านพูดถึงเจ้าสัวใหญ่ ว่าที่พ่อเลี้ยงคนใหม่ของปุณวิศ
“มีนปล่อยปุณณ์ออกไปกับหมอนั่น?”
“คุณพลเธอสัญญากับคุณหนูว่าจะพาไปเล่นบ้านบอลค่ะ” แม่บ้านเอ่ยเสียงนอบน้อม ผมพยักหน้า เดินไปตามเส้นทาง นึกแปลกใจอยู่ครามครันที่มรกตยอมปล่อยลูกชายสุดที่รักออกไปกับคนอื่นโดยไม่ติดตาม หญิงวัยกลางคนผู้นำทางเคาะประตูไม้สักสองครั้ง เมื่อได้รับอนุญาตก็เป็นฝ่ายเข้าไปด้านในก่อน ไม่เกินนาทีจากนั้นผมก็ตามเข้าไปติดๆ
“เลทสิบนาที”
อดีตภรรยาพูดพลางมองนาฬิกาที่แขวนไว้เหนือบานประตู ผมพยักหน้า ไม่โต้แย้ง เสียเวลากับรถติดนิดหน่อย ระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุ
“คุณให้ลูกออกไปข้างนอกกับพล?”
“ฉันว่าเราน่าจะคุยกันส่วนตัว”
“ให้สิรีเลี้ยงปุณณ์ระหว่างนี้ก็ได้”
“ปุณณ์เห็นหน้าคุณมีแต่ร้องหาอาเจ็มของเขาอีก” ดวงตาคมค้อนควัก ผมไหวไหล่ไม่ปฏิเสธ ในบรรดาคนรอบตัวปุณวิศ เจเรมี่ดูเป็นที่โปรดปรานมากที่สุด “มีเรื่องอะไรถึงโทรนัดคิวฉันกับสิรี”
“คดีของสิน”
ผมพูดตรงไปตรงมา ไม่รอให้เจ้าของบ้านเชิญนั่งก็ทรุดตัวลงบนโซฟากว้าง แม่บ้านคนเดิมยกชาร้อนมาเสิร์ฟพร้อมคุ้กกี้เพื่อสุขภาพ เหลือบตามองนาฬิกาบ้าง นี่เป็นเวลาจิบน้ำชายามบ่ายของมรกตพอดี
“คุณก็รู้ว่ามันเป็นคดีฆาตรกรรม”
“ใครๆ ก็รู้ ผู้ต้องสงสัยรายแรกก็เมียเจ้านั่น แต่จะลงมือเองหรือคบชู้ ใครจะรู้ เป็นผู้หญิงอย่างว่า คนติดพันตั้งเท่าไหร่”
“ก็ตามนั้น” ผมถอนหายใจ ยกน้ำชาขึ้นจิบแก้กระหาย “แย่ตรงที่คนบงการเป็นหุ้นส่วนของสิน”
“ก็ไม่น่าแปลกใจ ร่วมมือกันเหรอ”
“จะว่าแบบนั้นก็ไม่เชิง คิดว่าเป็นแผนการของปีเตอร์ตั้งแต่ต้น”
ผมผ่อนลมหายใจออกทางจมูก นึกปวดขมับทุกครั้งเมื่อต้องพูดถึงเรื่องนี้ มีนละสายตาจากกองเอกสารที่กำลังจัดการ ประสานมือมองหน้าผม ถ่ายโอนความรู้สึกบางอย่างออกมา ไม่เชิงเวทนา สงสาร แต่เป็นความเห็นใจในแง่ของคนเคยผูกพัน
“ปีเตอร์ หลี่?”
“อืม เขานั่นแหละ”
“พี่เขยของคนรักใหม่?”
“อืม” ผมตอบรับในลำคอ รสชาเหมือนขื่นขมลงทันที
“ฉันคิดแล้วว่าทำไมคุณถึงกลับไปหาเจเรมี่ ที่แท้ก็หลอกใช้ ไม่ได้คิดว่าคุณเป็นคนดีหรอกนะ แต่ไม่คิดว่าจะเลวขนาดนี้”
“ผมรู้แค่ว่าภรรยาของปีเตอร์มีน้องชายเป็นเกย์ ที่เหลือผมไม่รู้ เรื่องที่ผมคบกับเจมก็ไม่มีใครรู้ ดังนั้นข้อมูลตอนที่ได้เลยไม่ได้คิดอะไรมาก หวังแค่ผูกสัมพันธ์ทางกาย คืนที่รู้ว่าน้องชายปีเตอร์เป็นเจเรมี่ผมก็ลังเลใจว่าจะเอายังไงต่อ เดินตามแผนเดิมหรือปล่อยมือ แต่พอได้มองหน้าเขาทุกอย่างก็พัง ผมต้องการมากกว่านั้น”
“ถึงขั้นพาไปเจอปุณณ์”
“ผมต้องการดูแลเขา ยิ่งรู้ว่าพี่เขยเป็นไอ้ตัวแสบผมยิ่งไม่อยากปล่อยมือ”
“เจ้าเด็กนั่นรู้เรื่องหรือยังล่ะ” มรกตถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง หล่อนยกชาขึ้นจิบ ละสายตาจากผมกลับไปยังเอกสารในมือ “เป็นฉันคงโกรธแทบบ้า”
“น้อยใจมากกว่า แต่ช่างเถอะ ผมรับปากกับเขาไปว่าจะไม่เอาเรื่องปีเตอร์ ถึงต่อให้เอาเรื่องก็ดำเนินคดีตามกฎหมายไม่ได้ ไอ้เอื้อบอกว่าทางนั้นมีเส้นสายทางตำรวจผู้ใหญ่อยู่บ้าง”
“ก็เก็บทิ้งเสียสิ ถึงจะบอกว่ามีเส้นสายบ้างแต่คงไม่เท่าไหร่”
“ถ้าเทียบกับคุณ ก็ปลายแถว” ผมไหวไหล่ แต่ไม่ได้ต้องการมาเพื่อขอความช่วยเหลือ “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ผมคิดว่าคงไม่ทำอะไรช่วงนี้ แต่เขาสนใจธุรกิจที่ผมทำอยู่ ผมกำลังขยับขยายตลาด ถ้าเข้ามาเทคโอเวอร์ได้ลู่ทางหลังจากนั้นไปได้อีกไกล ผมกลัวว่าเขาจะเล่นมุกสกปรกมาบังคับให้ผมขายหุ้น อย่างเช่นใช้ปุณณ์เป็นเครื่องมือ”
“คุณอยู่นิ่งๆ ไม่ได้ ศิฑา” หญิงสาวถอนหายใจ สบตากับผม มรกตมีความคิดก้าวกระโดดเสมอ พูดให้ถูกคือเติบโตมาอย่างลูกผู้มีอิทธิพลที่ต้องยืนหยัดกร้านโลก หล่อนนำผมทุกทาง โดยเฉพาะในวงการสีทึมมัว “ถ้าคุณเฉย เขาจะเก็บคุณ เพราะคุณมีความลับของเขาในกำมือ มันไม่ได้ช่วยให้เขาเกรง แต่มันบีบให้เขาลงมือต่างหาก”
“แต่ถ้าผมทำอะไรสักอย่าง คนลำบากใจที่สุดคือเจเรมี่”
“นี่รู้ไหม โลกมันไม่ได้มีทางสายกลางจริงๆ หรอก ถึงเวลาที่ต้องเลือกคุณก็ต้องเลือก คุณไม่เก็บเขา เขาก็เก็บคุณ มันเป็นธรรมดา คุณต้องตัดสินใจ ฉันพูดจริงๆ นะ ในฐานะที่เรามีลูกชายสุดที่รักคนเดียวกัน ถ้าคุณอ่อน คุณก็เป็นเหยื่อ กับปุณณ์แค่คุณมาเตือนเท่านี้ฉันก็ดูแลเขาได้ ปีเตอร์ฉลาดพอจะไม่แหย่เขี้ยวเสือ แต่กับตัวคุณเองก็ไม่แน่ เขามีหมากเต็มมือไปหมด ทั้งภรรยา ทั้งน้องเมีย จะบีบทางไหนคุณก็ตายทั้งนั้น”
มรกตยืดแผ่นหลังขึ้นตรง หมุนปากกาควงบนปลายนิ้วชี้เป็นวงกลม แววตาคู่นั้นจริงจัง มองผมเด็ดเดี่ยว แนะนำแกมสั่ง
“เก็บปีเตอร์เสีย ไม่อย่างนั้นคุณจะปกป้องอะไรไว้ไม่ได้เลย”
TBC
สวัสดีวันพระใหญ่เจ้าา ^^
-
ถ้าพูดถึงความปลอดภัย เก็บปีเตอร์คือทางออกที่ดีที่สุด
แต่เรื่องความรู้สึกหลังจากนั้นคงใช้ระยะเวลายาว...
-
โหย มรกตนางเด็ดมาก
เอาละศิ สู้นะเพื่อเจมนะ อย่าปล่อยผ่าน
-
โหดสึด คุณแม่นุ้งปุณณ์ สายดาร์คมาเฟียของแท้ ทำให้เข้าใจเลยว่าทำไมศิเลือกที่จะแต่งงานด้วยเพื่อประคองธุรกิจ นางเอาอยู่จริงๆ
-
ทีมเมียเก่าค่ะ
-
อึดอัดแทนศิ.และสงสารเจม เฮ้อ
-
คุณแม่สายดาร์คจรๆ แต่เห็นด้วย ตีงูต้องตีให้ตาย ไม่งั้นมันตะกัดเราตายแทน
-
o13 o13 o13
-
แม่น้องปุณณ์อย่างเท่
-
มีนนี่เด็ดขาดสมกับที่โตมาสานต่ออิทธิพลของครอบครัว
-
หวังว่าเจมจะไม่โวยวายนะ เมียเก่าคุณศิเด็ดจริง
-
เชื่อเมียเก่าก็ไม่ผิดนะคุณศิ
-
ใกล้ถึงเวลาต้องเปิดอกกันจริงจังแล้วหรือยัง
ปีเตอร์ดูเป็นตัวอันตรายที่พร้อมจะกลืนกินทุกอย่างเพื่อให้ตัวใหญ่ขึ้นเลยอ่ะ พี่สาวของเจเรมี่ไปตกได้จากไหนมาเนี่ย
-
เรื่องนี้เห็นด้วยกับมีนนะศิ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องเด็ดขาดไปเลย
-
อึดอัดใจเหลือเกิน :ling3:
สงสารุณศิที่ว่า ไม่อยากเสียอะไรไปอีกแล้ว :hao5:
-
แม่ปุณฉลาด!
-
ปีเตอร์ ตัวร้ายจริงๆ งูพิษโคตรๆ
ไม่เก็บ ยิ่งทำให้มีปัญหาที่แก้ไม่ได้
งั้น คงต้องเก็บลูกเดียว เหมือนมรกตว่า
มันพัวพันพี่สาวเจม ตัวเจ็ม
เรื่องนี้ไม่ใสๆเลย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้เจมยิ้มได้สักที :ling3: :ling3: :ling3:
-
ถูกตามที่นางว่า เก็บปีเตอร์เสียคือทางที่ดีที่สุด
-
เครียดแทนศิฑา ปีเตอร์จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด ตัวเลือกให้ศิฑายอมทำตามคำขอของปีเตอร์เยอะ
:z6: :z6: จัดการปีเตอร์เลย
-
:pig4:
-
กว่าจะผ่านอุปสรรค์ต่างๆไปได้ อาเจมกับศิต้องคุยกัน เข้าใจกันให้มากกว่านี้
-
เป็นเราก็ไม่อยากเก็บปีเตอร์ไว้หรอกแต่ว่าก่อนที่จะจัดการเราอยากให้ทำให้พี่สาวของเจมตัดขาดกับปีเตอร์ก่อนอะ คิดว่าพี่สาวเจมเป็นคนเข้มแข็งนะน่าจะพอรับมือไหวแต่ถ้าไม่ไหวแล้วยังไงละก็มีเจมอยู่ข้างๆนะ
-
ศิ ควรจะบอกให้เจมรับรู้ ปรึกษาหารือเรื่องทางออกทางเดียว เจมรักศิต้องเข้าใจและห่วงใย
คู่ชีวิตต้องคุยกันนะ
-
รอตอนต่อไป~
-
เห็นด้วยกับมรกตนะที่ว่าเก็บปีเตอร์ซะอะไรๆ ก็ง่ายขึ้น ถึงแม้มันจะทำให้เจมกับพี่สาวต้องเจ็บก็ตามดีกว่าตัวเองต้องโดนเก็บซะเอง
-
คุณมรกตมองขาดมาก
จริงๆแหละ เราว่าถ้าศิไม่ลงมือกับปีเตอร์ ปีเตอร์ก็ลงมือแน่นอน
-
เก็บซะ. แร้วไปเอาน้องมาให้ปุณณ์
-
ไม่ได้เหี้ยมนะ แต่มันคือสัญชาตญาณของคนที่อยู่วังวนแบบนี้ มีนมีความเด็ดขาดมาก
สงสารเจม น้องหงอยไปเลย รุมเร้าหลายอย่างด้วย ใจบางไปอีก
ศิฑาไปเผยไต๋แบบนั้น ทางนั้นไม่นิ่งหรอก เหมือนมีนบอก ต้องเริ่มก่อน
สงสารครอบครัวจิ๊บ หักหลังหน้าตายมาก
-
หน่วงงงงงงงงงงง :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:pig4: :pig4:
-
ขุ่นแม่มีนนี่ไอดอลเค้าเลยยยยย
-
ต้องคุยกันแล้วแหละ อย่างน้อยศิก็ควรบอกเจมอ่ะ ว่าถ้าไ่ม่ทำอะไรเลย
คนที่ต้องตายจะกลายเป็นศิเอง เราว่านาทีนั้นเจมคงรู้แหละว่าควรทำยังไง
รู้ว่าเจมคงหนักใจมาก สงสารเจมสุด แต่แบบมันเป็นแบบที่มีนพูดนั่นแหละ
คือมันไม่มีทางสายกลางแล้ว ถ้าศิยังเฉยคนตายก็คงเป็นศิ
-
ชีมีนนี่ของจริงของแท้มาก ปังเว่อ ทรงพลัง ถ้ามีเมียงี้คือสบายไป 8 ชาติ
-
แล้วทีนี้จะทำยังไงสงสารพี่เขยศิ :katai4:
-
มีนสุดยอดมาก สมกับเป็นมาเฟียจริงๆ o13
-
เจ้สั่งสอนแล้วนะ เก็บพี่เขยเจมคงยิ่งช้ำใจ
-
คุณมีนนี่นางสายโหดจริง
น้องเจมมมมมมม มาโอ๋เอ๋หน่อย
คืดถึง เหมือนนนางไม่ค่อยออกมาเม่าไรช่วงนี้
-
:m16:เกลียดปีเตอร์
#ทีมคุณมรกต
-
คุณมีนเท่มากจริงๆ เป็นบทที่ส่งเสริมจริงๆค่ะ
ศิจะมาไม่ไกลขนาดนี้ถ้าไม่ได้มีน คงจะจริง
เป็นผู้หญิงเด็ดเดี่ยว ที่บอกจะเก็บคนเป็นเรื่องง่ายๆเลย
-
CH.19 Loved
Jeremy
คนบางคนไม่ควรวนเวียนอยู่ในชีวิต แต่กลับวกวนกลับเข้ามาราวกับสัมภเวสีไม่ต่างจากเจ้ากรรมนายเวรที่จองล้างจองผลาญกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน
ช่วงนี้ผมขี้หงุดหงิด งดเปิดเพลงแจ๊ซในร้าน เปลี่ยนเป็นอะคูสติกแบบที่เคยเปิดเมื่อช่วงก่อนที่ศิฑาจะกลับเข้ามาในชีวิต คนบางคนเข้ามาในชีวิตของเราเพื่อทำให้มุมมองของบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไป เพลงแจ๊ซและศิฑาเช่นกัน เขามีความเกี่ยวโยงกันทางนัยยะที่ทำให้ผมรู้สึกงุ่นง่านทุกครั้งที่พี่กบเลือกลิสต์เพลงในแบบที่ชายคนที่รักชอบฟัง
“ช่วงหมดประจำเดือนเหรอ บอส”
ไอ้เป๊กยังเป็นเด็กเสิร์ฟปากกล้า ปากเก่งแบบนี้น่าเอาอะไรยัดปากให้มิดอีกสักรอบ ผมชูนิ้วกลางให้มัน คีย์ตัวเลขลงบนเครื่องคิดเงินอย่างช่ำชอง วันนี้ลูกค้าเยอะ แม้แต่กับพี่กบก็ยังต้องลุกไปช่วยไอ้เป๊กเสิร์ฟอาหาร
“ใครจะไปรู้ เห็นอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ”
“ทะเลาะกับผัว” ผมตอบเสียงเรียบ ไม่เชิงว่าทะเลาะในที แต่ขุ่นฟุ้งหงุดหงิดอยู่ในใจ พี่แซคไม่มาร้านได้สองวัน ส่วนคนที่มากลับเป็นใครอีกคนที่ชวนหงุดหงิดเสียยิ่งกว่า
ปีเตอร์บินไปกลับไทยฮ่องกงถี่ ไม่ได้พาวิเวียนมาด้วย นั่นหมายถึงทศพลก็กลับมาวอแวผมได้บ่อยยิ่งขึ้น โดยเฉพาะในเวลางาน ผมไม่ได้บอกเรื่องนี้กับศิฑา แต่คิดว่าเจ้าตัวคงรู้แน่เพราะส่งคนมาประกบตามติดตัวตลอดเวลา ทั้งเมื่อคืน วันนี้ก็ด้วย หลังเที่ยงคืนประตูร้านก็เปิดออก ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาอย่างคุ้นชิน ไอ้เป๊กมักจะมองคนที่เข้ามาวุ่นวายกับผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตร กับคนนี้ก็เช่นกัน
“มาอีกแล้ว โคตรน่าเบื่อ”
“เอาน่า ก็แค่มาดื่ม” ผมปลอบใจลูกน้องพลางฉีกบิลส่ง ไอ้เป๊กรับกลับไปแต่ไม่วายงุบงิบในลำคอ
“ทำไมไอ้ยักษ์อีกคนที่มารอรับบอสถึงไม่จัดการสักที นายเขาก็น่าจะรู้นี่ว่ามีคนมาวอแวบอส”
“พูดมาก ไอ้เป๊ก ไปทำงาน เอาอะไร” ประโยคแรกผมพูดกับลูกน้อง แต่ในวลีท้ายหันมาถามคนมาใหม่ ทศพลเลือกนั่งที่บาร์เหมือนเคย สีหน้านิ่งเรียบ และผมบริการเขาแค่ตามหน้าที่
“ขอเมนู”
“น่าจะมาจนจำได้”
“ไม่รู้สิ มาก็ไม่เคยสนใจเมนู สนใจเจ้าของร้าน”
ผมเลี่ยงบทสนทนาชวนขนลุกด้วยการหยิบกระดาษเมนูขนาดเอสี่อัดแข็งให้คนถาม ทศพลไล่เรียงสายตาตามรายชื่อตัวอักษรที่ปรากฏเชื่องช้า จบท้ายด้วยการสั่งเมนูเดิม ผมหันไปกดเบียร์สดให้เขาหนึ่งแก้ว แล้วจดรายการกับแกล้มเสียบให้พ่อครัวมือดีจัดการ ทศพลใช้สายตาจับจ้องผม ตามติดประหนึ่งว่าผมเป็นนักโทษ น่าหงุดหงิด ผมบ่นในใจเป็นรอบที่ล้าน แต่ทำได้เพียงตีหน้านิ่งหน้าเครื่องคิดเงินอย่างคนไม่รู้สึกรู้สา
“กับหมอนั่นเป็นยังไง”
ลูกค้าตัวแสบเอ่ยถาม เขาโยนถั่วแระญี่ปุ่นเข้าปาก ทำหน้ายียวน ผมชะงักมือที่หันไปกดเบียร์ให้ลูกค้ารายอื่นก่อนกลบเกลื่อนด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ได้ยินว่ากลับไปหาเมียเก่า”
“พูดอะไร”
“ศิฑาคนดีของนายไงล่ะ” คนพูดยกเบียร์ขึ้นจิบ เมื่อวางแล้วสังเกตเห็นแววตาวูบไหวของผมได้ก็ผิวปากหวือ ทศพลยืดตัวตรง เหยียดแขนมาด้านหน้า มือของผมรอดพ้นจากการฉวยจับได้หวุดหวิด เสียงดนตรีอะคูสติกตอนนี้เต้นบีบอัดอยู่ในใจ หลายวันมานี้ปุณวิศไม่ได้มาที่บ้าน ศิฑาให้เหตุผลว่าเพื่อความปลอดภัยของเด็กแต่ไม่บอกว่าได้ไปเจออดีตภรรยาบ้างหรือไม่
ซึ่งความสัมพันธ์ของมรกตและศิฑาควรขาดสะบั้นลงหากไม่มีปุณวิศเป็นสื่อกลางแล้วทำไม...
ทำไมถึงได้ไปเจอกันโดยไม่บอกผม
“เลิกยุแหย่เสียที ไม่มีประโยชน์หรอก” ท่ามกลางความประหวั่นพรั่นพรึงในใจ ผมกลับตอบคู่สนทนาด้วยประโยคเด็ดเดียว ไม่วูบไหว ไม่มีทีท่าของคนโลเลใจแม้แต่น้อย แสร้งทำทุกอย่างว่าปกติดีภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยอย่างที่ถนัด ซ่อนเอาความอ่อนแอลึกลงไปใต้หน้ากากราบเรียบ ประหนึ่งเข้าใจโลกดี
“ฉันไม่ได้ยุให้นายทะเลาะกัน แค่ไม่อยากให้โดนสวมเขา นายมีอะไร เจเรมี่ ศิฑาถึงต้องจมปลักอยู่กับนาย อย่าโง่หน่อยเลยน่า เขาแค่ใช้นายเข้าหาปีเตอร์ บอกแล้วนี่”
“ใช่ แล้วตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าใครเป็นฆาตรกร เพราะงั้นไม่มีประโยชน์ถ้าเขาจะให้ฉันอยู่” ผมยักไหล่ยวน “แต่เห็นบอดี้การ์ดหน้าร้านที่นั่งตบยุงตรงนั้นไหม ศิฑาส่งมาดูแล เขายังหวงฉันอย่างกับอะไรดี”
“รอแค่วันเขี่ยทิ้งเท่านั้น นายก็รู้ดีเจเรมี่ นอกจากฉันแล้วใครจะทนนิสัยของนายได้”
“นิสัยอย่างฉันมันทำไม”
“ดูสิ หงุดหงิดอีกแล้ว ตอนอยู่ด้วยกันมันไม่ดีเหรอเจม” ผมตวัดหางตามอง จังหวะที่มัวแต่ขุ่นใจก็ถูกคว้ามือไปจับจนได้ พยายามกระตุกออกจากการเกาะกุมแต่ยากเต็มทน ผมเกลียดท่าทางคุกคามของทศพลพอๆ กับสายตา ยิ่งหวานหยดย้อยยิ่งน่าอึกอัดใจทวีเท่าตัว “ฉันเอาใจนายได้ทุกอย่างจนไม่ต้องมีเรื่องให้หงุดหงิดสักอย่าง”
“พอเถอะ เรื่องนี้เราพูดจบกันไปนานแล้ว”
“ตอนนั้นนายบอกว่าไม่ชอบให้ใครมาผูกมัด แล้วดูนายตอนนี้สิ ถ้าจะต้องมีใครสักคนที่เป็นเจ้าของได้ควรเป็นฉันไม่ใช่หรือไง”
“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วทศ” ผมกระตุกมือออกด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง “ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมนายไม่ไปหาคนอื่นเสียที”
“มีลูกแมวอยุ่ตรงหน้าแล้วทำไมต้องไปหาคนอื่น”
“ฉันไม่ใช่ลูกแมวของนาย” ผมคำรามลอดไรฟัน “ฉันเป็นของศิฑา”
“อย่าเป็นของของคนที่เขาไม่อยากได้นายไว้เลี้ยงดูจริงๆ เลยน่า นายไม่ใช่คนโง่ไม่ใช่เหรอ”
“รู้ไหมว่าความรักคืออะไร” ผมขยับตัวเข้าใกล้บาร์ ยื่นหน้าไปใกล้ จมูกเราเฉี่ยวกัน แต่เต็มไปด้วยเส้นแบ่งแห่งความโกรธเกรี้ยวร้ายกาจ ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ จริงจัง แววตาที่จ้องมองกลับไปก็เช่นกัน “รักคือเรารู้ว่าอะไรคือโง่ แต่เราก็ยอมโง่ เพราะฉะนั้น สำหรับความรู้สึกที่ฉันมีต่อศิฑา ไม่ว่านายจะพูดอะไรก็ตาม...”
“มันคือความรัก”
ผมปฏิเสธการผูกสัมพันธ์กับทศพลแบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาดเหมือนทุกครั้ง น้ำเสียงหนักแน่น ไม่ทิ้งไว้ซึ่งเยื่อใย แต่ใจกลับเบาโหวงเมื่อนึกถึงเรื่องที่ทศพลเล่าให้ฟัง ผมอยู่กับความขลาดกลัวและหวาดระแวง ทั้งกับตัวเองและศิฑามีความลับต่อกันมากเกินไปจนไหวหวั่นว่าความสัมพันธ์ของเราอยู่ในระดับขั้นไหนกันแน่
แสงดาวยามราตรีกาลแม้เหล่าแมลงกลางคืนจะบินกลับลังไปแล้วริบหรี่ ที่ชัดเจนในมหานครคือไฟสีเหลืองนวลตามถนนและตรอกร้านค้า ผมนั่งเบาะหลังรถยุโรปราคาแพง กระจกกันกระสุน เครื่องแต่งราคาแพงที่ศิฑาไม่นำมาใช้ให้สมราคา ผมเอนตัวใช้หน้าผากพิงกระจก ยักย้ายถ่ายเทความเหนื่อยอ่อนลงสู่วัสดุแข็งใส มองภาพถนนโล่งแต่มืดด้วยสายตาที่ไม่เจาะจงที่ใดเป็นพิเศษ
“วันนี้คุณศิมีออกงานที่โรงแรมรอยัลนะครับ”
คนขับรถร่างสูงที่ถูกส่งมาคอยดูแลเอ่ยเสียงเรียบ ย้ำความหมายว่าผมน่าจะกลับไปถึงก่อนเจ้าของกลับบ้าน
“นายสั่งไว้ว่าถ้าทศพลถึงเนื้อต้องตัวคุณให้รายงาน”
“ไม่ต้อง”
“ผมคิดว่าเรื่องนี้ให้คุณพูดเองคงดีกว่า” เข้มต่างจากเจตต์ตรงที่เขามีความเป็น human มากกว่า ถ้าเจตต์จะตรงเถร ไม่บิดงอหรืออะลุ่มอล่วย ผมถอนหายใจยาว พยักหน้ารับคำ
“เดี๋ยวผมคุยกับศิเอง”
“ถ้าเขามาแตะต้องตัวคุณเป็นครั้งที่สองได้ ผมจะรายงานนาย”
“รู้แล้ว ขอบใจมาก” ผมตอบเสียงเนือย รถเลี้ยวเข้าคฤหาสน์ของศิฑา แสงไฟประดับจ้า ประตูไฟฟ้าเคลื่อนเปิดอย่างอ้อยอิ่ง “เข้ม รู้เรื่องที่ศิไปเจอคุณมีนหรือเปล่า”
“คุณถามนายเองดีกว่า”
“แปลว่าไปเจอมาจริงๆ”
“ไม่ทราบสิครับ คุณควรถามท่านเอง ราตรีสวัสดิ์ครับคุณเจเรมี่”
รถจอดเทียบใกล้ประตูบ้าน ผมผ่อนลมหายใจออกทางจมูก แม้จะเป็นคนที่คุยด้วยได้มากกว่าเจตต์ แต่เข้มหรือลูกน้องคนอื่นๆ ของศิฑาไม่ต่างกัน ปากแข็งและจงรักภักดีจนน่าโมโห
“Goodnight เข้ม”
ผมตอบ ก่อนปิดประตูรถลง
ศิฑากลับถึงบ้านราวๆ ตีสาม หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุด เขาไปต่อร้านกาแฟ 24 ชั่วโมง นั่งคุยงานกับเพื่อนนักธุรกิจที่กำลังติดต่อซื้อขายหุ้นส่วนของบริษัท กว่าจะถึงบ้านก็สร่างเมาพอดี ผมนั่งรอเขาที่ห้องโถง ผล็อยหลับคาโซฟา ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อริมฝีปากหยุ่นแตะลงเหนือหน้าผาก
“ทำไมไม่ไปนอนในห้องดีๆ”
“ผมรอคุยกับคุณ”
“พรุ่งนี้ก็ได้” ศิฑาคลายเนกไทเส้นสีดำสนิทออก ปลดกระดุมสองเม็ดบน ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาเมื่อผมขยับลุก “มีอะไรด่วนหรือ”
“ผมหลับไม่สนิท ขึ้นไปบนห้อง พยายามนอนแล้วแต่ไม่หลับอยู่ดีเลยลงมารอข้างล่าง แต่ดันผล็อยหลับเสียได้”
“นายฝืนร่างกายไม่ไหวหรอก เมื่อเช้าก็ตื่นออกไปดูที่ร้านแต่เช้า ช่วงนี้มีปัญหาหรือไง”
“เข้าหน้าแล้ง ผักที่ดีลไว้ไม่ค่อยได้ตามมาตรฐาน ผมต้องตระเวนหาดีลเลอร์อื่นออเดอร์เข้าร้าน” ผมพูดถึงงานของตัวเองที่ไม่คณามือ เป็นแบบนี้ทุกปี มีแค่ช่วงเปิดร้านแรกๆ เท่านั้นที่รับมือไม่ทัน โดนรีวิวหนึ่งดาวลงหน้าแฟนเพจเพราะอาหารไม่มีตามเมนูที่เขียน “ช่างเถอะ ผมมีเรื่องที่สงสัย”
“จะคุยให้ได้ในคืนนี้เลยว่างั้น? ฉันเหนื่อยแล้ว เจเรมี่ เราน่าจะอาบน้ำแล้วเข้านอน พรุ่งนี้ฉันน่าจะกลับมาถึงราวๆ สามทุ่ม ค่อยคุยกันตอนนั้นได้ไหม”
“คุณออกไปทำงานแต่เช้าเหรอครับ”
“มีประชุมตอนเก้าโมง นอกบริษัท ห้ามเลทเสียด้วย”
“ศิ” ผมเรียกเขาด้วยชื่อสั้นๆ แบบที่เราเรียกกันบ่อยๆ เอาศีรษะเข้าซบบ่าอย่างออดอ้อน อุ่นใจทุกครั้งที่เมื่อทำแบบนี้แล้วจะได้สัมผัสอบอุ่นกลับมา เป็นต้นว่ามือใหญ่แหวกสางเข้าผ่านเส้นผม “คุณไปหามีนมาเหรอ”
มือที่ลูบไล้อย่างอ่อนโยนเมื่อครู่ชะงักงัน ผมไม่เข้าใจความหมายนั้น แต่สัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบจากปลายนิ้วที่แผ่ออกมา
“ไม่ได้ไปเรื่องของปุณณ์ใช่ไหม”
“ก็เรื่องปุณณ์นั่นแหละ ใครบอกนาย”
“นั่นสิครับ” ผมขยับตัวออกจากบ่า กางขาออก ประสานมือวางตรงหว่างขาที่แยกจากกัน ทิ้งน้ำหนักตัวลงบนข้อศอกที่วางเหนือเข่า ปล่อยให้หลังโค้งงอลงไปราวกับช่วยไม่ให้หัวใจบีบเข้าหากันรุนแรงนัก “ทำไมใครสักคนที่บอกผมเรื่องนี้ถึงไม่ใช่คุณ”
“ทศพล?”
“มันไม่สำคัญหรอกว่าใครจะบอก ในเมื่อคนที่ควรจะบอกมันต้องเป็นคุณ”
“เลิกให้มันไปหาที่ร้านสักที พอมันไปก็พล่ามอะไรใส่นายให้มาทะเลาะกับฉันทุกครั้ง”
“เขาก็พูดความจริงทั้งนั้น อย่ามาเปลี่ยนประเด็นนะศิฑา”
“นายมันหูเบา”
“ถ้าไม่อยากให้หูเบาทำไมคุณไม่เล่าให้ผมฟัง แล้วเรื่องของปุณณ์คืออะไร ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เอาลูกมาอยู่ด้วยสักพัก แล้วอีกอย่าง...” ผมเงียบเสียงไปเพื่อกลืนน้ำลาย นี่เป็นความรู้สึกอัดอั้นอย่างที่สุดในความรู้สึก “ทำไมคุณมีเรื่องอะไรแล้วไม่ปรึกษาผม...อีกแล้ว”
“ไร้สาระน่าเจเรมี่ เรื่องนี้ฉันจัดการเองได้”
“ผมรู้ว่าคุณจัดการเองได้ คุณเก่งไปหมดทุกอย่าง เพราะแบบนั้นการมีผมถึงไม่สำคัญ ไม่ได้จำเป็นเลย”
“นายกำลังงอแงเหมือนพวกผู้หญิงงี่เง่า” ร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้น เขาหันกลับมองหน้าผมด้วยแววตาดุดัน และผมก็ไม่ลดราวาศอก ครั้งนี้ผมไม่ผิด
“จะให้ผมคิดยังไงในเมื่อผมกำลังอยู่ในที่ที่ตัวเองไม่มีความสำคัญอะไรสำหรับคุณเลย”
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้วเจเรมี่ หรือว่ากำลังหาเรื่องจะกลับไปหามันกันแน่”
“คุณอย่ามารวนผมนะ”
“นายต่างหากที่รวนฉันก่อน เอาเรื่องปัญญาอ่อนที่ไอ้เวรนั่นเป่าหูมาทะเลาะด้วย ฉันบอกว่าฉันจัดการเองได้ก็ไม่ฟัง กำลังต้องการอะไรอยู่กันแน่”
“ต้องการเป็นคนที่มีความสำคัญในสายตาคุณไง”
“นายอยู่เฉยๆ ข้างๆ ฉันก็พอ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น รักษาตัวเองให้ปลอดภัย และเลิกยุ่งกับไอ้เวรนั่นได้แล้ว”
“ทำไมผมต้องทำตามที่คุณพูดด้วย”
“เพราะสิ่งที่นายทำตอนนี้กำลังทำให้ฉันหึงเป็นบ้าไงล่ะ!”
“หึงเพราะเขาเล่าเรื่องที่คุณไม่เคยเล่าให้ผมฟัง”
ผมยอกย้อน ไม่พอใจกับบทสนทนาที่อีกฝ่ายไม่ลงให้ แค่คำว่าขอโทษ หรืออธิบายให้ชัดเจนเท่านั้นที่ผมต้องการ แต่นี่ล่ะเขา ศิฑาที่ผมรู้จักตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ ไม่มีอะไรเปลี่ยน
“หึง เพราะมันเคยนอนกับนายต่างหาก”
เสียงนั้นรอดไรฟันแต่ชัดเจน ผมสะบัดหางตามองคู่สนทนา เม้มริมฝีปากสะกดกลั้นความรู้สึก จะว่าไปแล้วคงไม่ต่างกับที่ผมรู้สึก ศิฑายังติดต่อมรกต ผู้หญิงที่เป็นแม่ของปุณวิศคนนั้น
“คุณก็เคยนอนกับมรกต”
“โอเค งั้นเจ๊ากัน เราจะหยุดพูดเรื่องนี้”
“ผมจะเลิกยุ่งกับทศพล ทันทีที่คุณเลิกยุ่งกับมรกต ทำให้ผมได้ไหมล่ะ”
ผมยื่นข้อต่อรองแม้ข้อต่อรองนั้นจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม แต่ความโกรธเกรี้ยว ดื้อรั้นของตัวเองก็บีบบังคับให้โพล่งออกไป ศิฑามองหน้าผม ความจำเป็นที่ผมจะต้องติดต่อกับทศพลแตกต่างกับที่เขาต้องติดต่อกับมรกตโดยสิ้นเชิง
ยังไงฝั่งนั้นก็เป็นแม่ของลูก
แต่ผมกลับเกรงจับขั้วหัวใจว่าเพราะมรกตเป็นคนที่เหมาะสมจะอยู่เคียงข้างและแก้ปัญหาไปกับศิฑาเสียทุกอย่าง วันหนึ่งแล้วเธอจะลุกขึ้นมาทวงตำแหน่งที่ตรงนี้ของตัวเองได้
“นายก็รู้ว่าทำไมฉันต้องติดต่อมีน”
“แน่นอนว่าผมรู้ รู้ว่าเธอเป็นแม่ของปุณณ์ รู้ว่าเธอช่วยธุรกิจคุณหลายอย่าง เธอแก้ปัญหาไปกับคุณได้ทุกเรื่อง มันทำให้ผมไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วคุณเคยรักผมบ้างไหม!”
สิ้นคำนั้นทั้งมือใหญ่ก็คว้าเอาบ่าผมดึงแนบชิด ริมฝีปากหนาทาบทับปิดกลีบปากช่างเถียง บดขยี้ดูดดึง กอดรัดฟัดเหวี่ยงรุนแรง ผมดิ้นคลักในอ้อมแขน แต่พ่ายแพ้ซึ่งแรงปรารถนา ผมยอมรับโดยดุษณีว่าต้องการไออุ่นจากศิฑา แม้เพียงเศษเสี้ยวอันน้อยนิดก็ยังดี แม้ปากเก่งว่าจะดื้อดึงเพียงใด แท้ที่จริงแล้วภายในผมกลับอ่อนไหวยิ่งกว่าขี้ผึ้งร้อนไฟ สองแขนโอบรอบเอวหนา เมื่อถูกจูบจนยับเยิน ก็โผเข้าสู่อ้อมกอดนั้นทั้งน้ำตา
“เลิกถามอะไรที่ฉันต้องตอบซ้ำซากเสียที ที่ทำอยู่นี่ยังไม่ชัดเจนหรือไง!”
“ไม่เคยชัดเจนอะไรเลยต่างหาก”
“ฉันเป็นผู้นำครอบครัวนะเจม ฉันเป็นคนที่พานายมาเจอเรื่องเฮงซวยพวกนี้ ถ้าต้องมาให้นายแก้ปัญหา มารับผิดชอบด้วยก็ห่วยแตกเต็มที เพราะฉะนั้นหยุดอยากรู้อยากเห็นได้แล้ว นายแค่ใช้ชีวิตที่สดใสของนายต่อไป อะไรที่มันเป็นปัญหาของฉันให้ฉันจัดการเอง เรื่องไอ้เวรนั่นก็พอได้แล้ว ฉันไม่อยากได้ยินชื่อมัน”
“คุณมันเห็นแก่ตัว!” ผมตวาดเสียงลั่น แต่ก็โอนอ่อนในประโยคถัดมา “ผมอยากรู้ทุกเรื่องของคุณเพราะผมรักคุณ และผมก็อยากให้คุณรักผมบ้าง ไว้ใจผมบ้างว่าผมจะผ่านมันไปกับคุณได้จริงๆ”
อ้อนวอนขออย่างสิ้นลายและไร้เรี่ยวแรง ที่ทำทุกอย่าง ทั้งดื้อดึงและเกรี้ยวกราด สิ่งเดียวที่ปรารถนาคือความรักอันมั่นคง
ศิฑาไม่ตอบผม จุมพิตเมื่อครู่เลื่อนตำแหน่งมาเหนือหน้าผาก ประคองกอดผมด้วยท่อนแขนกำยำ
“ฉันจะไม่ให้นายได้รับอันตราย เจเรมี่”
ผมไม่เข้าใจ
ผมต้องการความว่ารัก
ไม่ใช่คำพูดบ้าบอที่ไม่อาจตีความหมายได้แบบนี้เลย
TBC
เป็นพระเอกที่น่าตีจริงๆ
-
:z6: :z6: :z6:
-
แต่ละคนก็ตีความไม่เหมือนกันอีก รักกันแต่ไม่เข้าใจกัน น่าสงสาร
-
คุณศิไม่อยากให้เจมเป็นอันตรายในขณะที่เจมก็อยากแบ่งเบาภาระ ปัญหาโลกแตกกก :katai1:
-
สงสารเจม :katai1:
-
:serius2: :serius2:
-
หน่วงกับความรู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำเลย :hao5: :hao5: :hao5:
-
เจมไม่เข้าใจอะไรเลยงี้เง่า แล้วทำไมคุณศิไม่พูดอะไรเลยล่าาาา ถถถ
-
มาม่าต้องมา
-
รักของศิเป็นผู้ใหญ่กว่าเจมมาก เราเข้าใจมุมของศินะ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเจมต้องการแค่คำพูดว่ารัก โดยไม่สนการกระทำเลย
-
รอบนี้เจมงี่เง่าไป
แล้วเรื่องทศนี่แล้วใหญ่ ทั้งๆ ที่กันออกไปได้ก็ไม่ทำ
-
เจม กับศิ พูดกันคนละเรื่องเดียวกัน
ผล เจมก็ทะเลาะกับศิ อีก
แค่เรื่องที่เจมพูด ศิก็พูดไม่ตรงกัน ไปกันคนละเรื่อง เลย
“ผมอยากรู้ทุกเรื่องของคุณเพราะผมรักคุณ และผมก็อยากให้คุณรักผมบ้าง ไว้ใจผมบ้างว่าผมจะผ่านมันไปกับคุณได้จริงๆ”
“ฉันจะไม่ให้นายได้รับอันตราย เจเรมี่”
โธ่......ศิ ปากหนักเป็นบ้า พูดได้ทุกเรื่อง ทำไมแค่ตอบเจม ว่า ผมก็รักคุณ พูดไม่ได้
หรือศิ รักเจมน้อยนิด มีแต่ความถูกใจ เคมีเรื่องเซ็กส์เข้ากัน
กับรู้สึกผิดที่ดึงเจมเข้ามาเพราะเรื่องของสิน เท่านั้น
วัยที่แตกต่าง เจมยังเด็กในความคิด ต้องการคำรัก คำหวานการเอาใจ
ศิ หน้าที่ ความรับผิดชอบ การแข่งขันสูง ไหนจะเรื่องสิน
ทำงาน ประชุมดึกดื่น เหนื่อย ไม่มีเวลาเอาอกเอาใจเจม
ศิ แค่อยากให้เจมอยู่นิ่งๆ รอการแก้ไข ให้ทุกอย่างเรียบร้อย
ที่จริงศิ ก็บอกไปสิว่ามิน กำลังมีคนรักใหม่ ใกล้จะแต่งงานกันแล้ว
เอาใจเจม พูดดีๆ กับเจม บอกรักเจม ก็เท่านั้น นี่ไม่พูด อมหินอยู่หรือไง
เจม ยิ่งรอเฉยๆไม่ได้ ขาดความมั่นใจ คิดว่าตัวเองใช่คนสำคัญของศิ จริงหรือเปล่า
คนหนึ่งต้องการพักผ่อน อีกคนอยากพูดให้รู้เรื่อง
ยิ่งพูดคนกันละเรื่อง เหอะ.....ดราม่าชุดใหม่มาและ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
การพูดบางทีก็สำคัญอะ เราเข้าใจศิเพราะได้อ่านพาร์ทของนาง แต่เจมไม่เคยมารับรู้เหมือนเราอะ
-
พระเอกก็ปากหนัก ปากแข็ง ไม่ชอบอธิบาย นายเอกก็คิดมาก ขี้อ่อนไหว ขี้ระแวง แถมยังฮ๊อตมีคนเข้าหาตลอดทั้งคู่ เฮ้ออออออ จะจูนกันลงได้เมื่อไหร่หะล่เนี่ย??
-
:mew6: :hao5:
มันอึดอัดไปหมดเลย ฮืออออออ
สงสารเจมมาก แต่ก็รู้สึกมากไม่ได้เพราะทั้งหมดเกิดจากที่เจมรักคุณศิ
โกรธคุณศิที่ไม่ยอมทำอะไรให้ชัดเจน แต่พออ่านพาร์ทคุณศิก็เห็นใจ
คนกลางอึดอัดมากกกกกก :katai1:
-
คุณศิควรพูดตรงๆกับเจม ควรอธิบายให้เจมเข้าใจ มันอาจจะยากดีกว่าปล่อยไว้อย่างนี้เเล้วมีปัญหาเข้ามาอักมากมาย ทะเลาะกันเพราะเรื่องเดิมๆไม่จบไม่สิ้น
-
พูดๆออกมามันจะตายไงวะศิ ห๊าาาาาาา
ขออภัยที่เกรี้ยวกราด
-
คนหนึ่งก็อ่อนไหว
อีกคนก็ปากแข็ง
:ling1:
-
เค้าจะไปกันรอดใช่ไหม
หน่วงจริงๆ
-
ศิยังคงน่าตีเหมือนเดิม
และอีทศก็เป็นปลิงเช่นเดิม
สงสารเจม
-
ตีมันน้อยไปค่ะขอกระโดดถีบเถอะ :z6: :z6: :z6: ศิบอกว่ารักแต่บางทีการกระทำของศิมันก็ดูคลุมเครือนะก็เข้าใจแหละว่ามันมีเหตุผล แต่ไม่ชอบตรงไม่อธิบายอะไรเลยมันน่าอึดอัดนะสำหรับคนที่ไม่รู้เนี่ย ไอ่ทศพลอีกคนน่ากระทืบสักทีสองทีน่ารำคาญมากๆเลย
-
รอตอนต่อไป~
-
โห อยากตบปากศิจริงๆ พูดมาแต่ละคำ งี่เง่างี้ เป็นเรานี่คงโกรธมากอ่ะ คุยกันไม่เข้าใจกันสักที คนนึงก็ห่วงอยากแบ่งเบาภาระ อีกคนก็กันไม่ให้ได้รับอันตราย เฮ้อออออ
-
:hao5: :hao5:
-
มันไม่ใช่รักหรือเปล่า
แต่ไม่รู้ว่าตัวเองสำคัญพอไหม
อย่างรอบก่อนพอมีอะไรสำคัญกว่า ก็ทิ้งไป
สำหรับเจเรมี่ รักของศิไม่น่าเชื่อถือ รักแล้วไง รักก็ทิ้งได้
-
อยากรู้ว่าเจมจะทนอยู่กับความกดดัน ความลังเลและความไม่แน่ใจ(ในความคิดตัวเอง) ได้อีกนานซักเท่าไหร
...แล้วสุดท้ายจะจัดการกับเรื่องความสัมพันธ์นี้ยังไง
-
พึ่งได้มาตามอ่านค่ะรวดเดียวตามทันแล้ว สงสารเจเรมี่แต่ก็สงสารศิเหมือนกัน ฮืออ แต่แอบสงสัยว่าเจเรมี่หลุดปากไปกับทศพลว่าตัวฆาตกรแล้วปีเตอร์จะไหวตัวทันรึป่าว :z3:
-
บางครั้งศิก็ไม่ฉลาด โดยเฉพาะกับเรื่องความรัก
-
นุ้งเจมมมมมมมมม :hao5:
“ผมอยากรู้ทุกเรื่องของคุณเพราะผมรักคุณ และผมก็อยากให้คุณรักผมบ้าง ไว้ใจผมบ้างว่าผมจะผ่านมันไปกับคุณได้จริงๆ”
-
โอ้ย...ความรู้สึกมันอึมครึม เอาจริงๆ เบื่อที่เจมยังฟังทศพล แม้ศิเองจะยังกันเจมอยู่
-
ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กันเลย มันยิ่งไม่เข้าใจกันอะสิ
ถ้ามีเวลามีหรอศิจะไม่เล่าเรื่องของมีนให้ฟังอะ มันก็ยุ่งๆ กันอยู่ทั้งคู่เนี่ย :katai1:
-
จบไปอีกตอนศิฑาก็ยังไม่ชัดเจน
-
แค่พูดออกมาว่ารักบ้าง มันไม่ตายหรอกนะศิ
-
:mew5: เป็นอย่างนี้จะไปกันรอดไหมล่ะ ถถถ
-
เจมถอยออกมาดีมั๊ย
นายไม่มั่นใจในตัวเอง
ถ้านายทนกับความกล้ำกลืนนี้ไม่ได้
นายถอยออกมาห่างๆไม๊
ทั้งศิและเจมจะได้มองเห็นอะไรอะไรชัดขึ้น
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เพลียกัยทั้งคู่ คนนึงมีเหตุผลของตนเอง อีกคนไหวเอนตามคำพูดของคนอื่น
-
หรือต้องให้เจมเอาเรื่องมากกว่านี้ :ling2:
-
ทั้งคู่เลย
อันดับแรกศิควรจัดการไอ่ทศพลนั่นก่อนนนนนน
-
เจมดื้อ ศิก็รู้
แต่ศิจะโมโหทำไม ดีซะอีกที่เจมมาถามตรงๆ ถ้าเจม งอแงคนเดียว คิดมากคนเดียว มันไม่หนักกว่านี้หรอ
รู้ว่าบอกเรื่องปีเตอร์ไม่ได้ แต่ก็บอกคร่าวๆก็ได้ไม่ใช่หรอ
หึงเป็นคนเดียวหรอศิ เจมก็หึงนะ ทศพลแค่คู่นอน แต่มรกต นี่เมียเก่าเลยนะ มีลูกด้วยกันอีก แล้วผู้หญิงอย่างเท่ มีอำนาจด้วย
ดูยังไงก็เจ๋งกว่าตัวเจม ที่มีหน้าที่อยู่เฉยๆ ไปวันๆ ไม่น้อยใจได้ไงวะ
ศิแมร่ง น่าโมโหจริง
-
คุณศิไหนบอกเหตุผลของการไม่บอกรักเจมมาสิคะ
เค้ายอมให้ขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่พูดหื้มมมมม
หรือกลัวพูดไปแล้วพอจะไปเก็บปีเตอร์แล้วจะกลายเป็นโดรเจมเกลียด
โอ้ยยยย เรื่องมันจะพันกันมั่วไปหมดแล้ว สงสารเจม สิ่งที่เจมโฟกัสคือศิคนเดียว
แต่สิ่งที่ศิโฟกัสมันเยอะแยะมากเลยค่าาา
-
ไม่จบเนาะกะพวกลอบกัดเนี่ย ทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้อง
-
สู้ๆนะเจเรมี่ อน่าใช้แต่อารมเป็นที่ตั้ง
-
เบื่อศิ :z6: :z6: :z6:
-
เขาก้รักของเขาอ่ะนะ
แต่รักแบบไม่ถูกวิธีเลย
ก็ทั้งคู่แหละ
อีกคนต้องการปกป้อง
อีกคนต้องการสำคัญ
จะไม่โทษพี่ศิ (เพราะทีมพระเอก)
แต่อย่างไรซะ ก็คิดว่าพี่ศิผิดมากกว่านิด
อย่าให้มีแบบเดิมครั้งที่สองเลย
ห่างกันไปครั้งก่อนไม่พอหรอ
-
คนนึงกลัวเมียเป็นอันตราย
อีกคนกลัวผัวไม่รัก
คิดกันไปคนละทาง
-
ศิฑาน่าโดนฟาดหัวสักที ตอนหลับอะบอกได้ พอตื่นทำตัวให้เหนื่อย
สงสารเจม คิดมาก คิดไกล คิดเยอะ แค่คำเดียว จะโกหก เจมก็เชื่ออะ
ทศพลก็ไม่ไปไหนสักที ร้ายพอกันทั้งลูกพี่ลูกน้อง ชั่วไม่ต่างกันเลย
สงสารทั้งจิ๊บทั้งวิเวียน
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนพูดกันคนละภาษา คนนึงพูด อีกคนสวนแบบคนละเรื่องเดียวกัน
-
:z10: :z10:
-
:mew6: :sad4:
-
CH 20 Protection
Sitha
ผมไม่เข้าใจว่าระหว่างเรากำลังเกิดอะไรขึ้น
ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มเปลี่ยนจากสีดำสนิทเป็นน้ำเงินเข้มเมื่อพระจันทร์คล้อยผ่านเมฆไป ดวงอาทิตย์ของวันใหม่กำลังขยับเคลื่อนเข้ามา เจเรมี่ที่ผมเคยคุ้นไม่ใช่คนอ่อนแอ และเจ้าน้ำตา ไม่เคยร้องขอความเห็นใจ พูดถึงเรื่องขอความรักนั่นลืมไปได้เลย ทั้งปากหนักและดื้อรั้น หยิ่งผยองอย่างหาอะไรเปรียบไม่ได้ แต่นับวันความอ่อนแอของเจเรมี่กลับฉายชัด ไม่ใช่ไม่ชอบหรือรำคาญ แต่มันชวนหงุดหงิดใจตรงที่ผมเองที่เป็นต้นเหตุ
บุหรี่มวนที่ห้าถูกจุดขึ้น หลังจากผมผ่อนลมหายใจเปล่า ปราศจากควันได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เป็นอย่างนี้มาทั้งคืน หลังจากเด็กหนุ่มโวยวายเสียขวัญ หวาดระแวงกับเรื่องของผมและอดีตภรรยาจนพูดไม่รู้เรื่องเราก็จบกันบนเตียงเหมือนเคย เจเรมี่เผ็ดร้อน ออดอ้อน เขาเหมือนลูกแมวเซื่องๆ ที่ไร้พิษสง พูดให้ถูก ตอนนี้เขาปราศจากพิษสงใดๆ โดยสิ้นเชิงต่างหาก
ผมพรูลมหายใจออกยาว ควันสีเทากลายเป็นสีขาวเมื่อเปรียบกับสภาพแวดล้อม ไฟสีส้มเหลืองที่ระเบียงยังติด ตามเวลาที่ตั้งอัตโนมัติมันจะปิดเองตอนหกโมงเช้า แต่ไม่ว่าแสงจากดวงอาทิตย์หรือไฟระเบียงก็ไม่อาจทะลุผ่านผ้าม่านทึบแสงเข้าไปด้านในได้ เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มผล็อยหลับไปทั้งน้ำตาแล้วผมก็ปลีกตัวออกมาด้านนอก ปัดเป่าเอามะเร็งทางความรู้สึกออกด้วยมวนกระดาษที่เป็นแหล่งกำเนิดของมะเร็งปอด สวมเสื้อคลุม นั่งไขว่ห้าง อากาศกลางคืนเย็นสบาย อุณหภูมิลดต่ำกว่าตอนกลางวัน และโชคดีที่ควันจากบุหรี่ปัดเป่าเอาเหล่าแมลงกลางคืนให้หนีหาย ทิ้งให้ผมจมจ่อมกับความกังวลของตัวเองเนิ่นนาน
‘ทศพลมาที่ร้านทุกวันเลยครับ’
เข้มส่งข่าวบอกผม แต่ทำทีเป็นว่าไม่ได้บอก เขาตีสนิทกับเจเรมี่เก่งกว่าเจตต์ รายนั้นแข็งเป็นหิน ผมต้องการให้เด็กหนุ่มมีบอดี้การ์ดที่เขาวางใจสักคน ขณะเดียวกัน แม้จะทำทีเป็นว่าสวามิภักดิ์ โอนอ่อนกับเจเรมี่ไปเสียทุกอย่าง คนของผมก็ต้องซื่อสัตย์กับผมมากที่สุด
‘คุณเจมไม่สนใจ แต่ต้องคอยหาทางหนีทีไล่ ฝั่งนั้นมือไว แต่ไม่ใช้กำลัง’
‘ถ้ารุนแรงหรือพูดไม่รู้เรื่องก็จัดการเลย เอาเป็นข้ออ้างไปเคลียร์กับปีเตอร์’
ผมแกว่งแก้วบรั่นดีในมือ ของเหลวสีอำพันไหลวน เมื่อถอนหายใจเอาอากาศที่คลุ้งไปด้วยเขม่าออกไปทางจมูก ก็ใช้ริมฝีปากลิ้มรสเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เชื่องช้า
‘วันนี้ถึงเนื้อถึงตัวครับ ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน แต่คุณเจมสีหน้าไม่สู้ดี’
ผมสาดบรั่นดีที่ก้นแก้วเข้าลำคอก่อนลุกเข้าไปในห้องนอน เจเรมี่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ซุกหน้าซีกหนึ่งกับหมอนขนเป็ด ผมโน้มตัวลง จูบที่หน้าผาก ไล่ลงมายังปลายจมูก ก่อนบดริมฝีปากลงบนกลีบปากแดงนั่นเชื่องช้า ความหยุ่นนุ่มคล้ายเยลลี่ของมันเชื้อเชิญให้รุนแรงขึ้นไปอีก ดูดดึงกลีบปากบนและล่างจนคิ้วบางขมวดเข้าหากัน ขนตาแพหนาขยับกะพริบ เผยอเปิดออกด้วยความงัวเงีย
“ศิ...”
“ฉันทำนายตื่น”
“อือ” เด็กหนุ่มครางรับ ดึงผ้าห่มขึ้นชิดคาง ผมหาช่องว่างจากปลายผ้า สอดมือเข้าสัมผัสเนื้อตัวอ่อนนุ่มเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย “คุณศิ”
“ระวังโดนปล้ำ”
“นี่มันกี่โมงแล้ว คุณได้นอนหรือยัง”
“ยังไม่นอน” ผมตอบพลางขยับตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ความรู้สึกหึงหวงปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เจเรมี่ใช้ร่างกายนี้จนไม่นึกถึงผมเอาเสียบ้างเลย
“คุณเมา โอ๊ย...อย่ากัด!”
“ถ้านอนตอนนี้ฉันคงตื่นไปประชุมไม่ทัน” ผมกระซิบเสียงแผ่ว ไล่จมูกดอมดมไปยังผิวเนื้อหอม กลิ่นของเจเรมี่ปลุกเร้าผมได้เสมอ เวลานี้ก็เช่นกัน
“คุณจะทำจนกว่านาฬิกาปลุกดังไม่ได้นะ”
“เดี๋ยวก็รู้ว่าได้หรือไม่ได้” กดริมฝีปากยักยิ้ม แตะปลายลิ้นช่วงชิมไปตามแอ่งชีพจร “ทำหน้าที่เมียที่ดีของฉันก็พอ เจม...”
ท้ายที่สุดแล้วความรู้สึกหึงหวง หงุดหงิดใจก็ไม่จางหายไปแม้จะได้กอดหอมคนรักจนหนำใจจนรุ่งสาง ผมออกมาทำงานทั้งที่ไม่ได้นอนทั้งคืน ดื่มเอสเปรสโซ่เข้มข้นจากกาแฟเจ้าประจำไปหนึ่งแก้ว แต่แม้ว่าไม่ดื่มก็คิดว่าคงไม่อาจข่มตานอนหลังรับสานส์จากคนสนิทเมื่อคืน รวมไปถึงการทะเลาะเบาะแว้งที่ยังหาจุดจบไม่ได้
หากเป็นคนเชื่อในเรื่องโชคชะตาสักหน่อย ผมอาจคิดว่ากำลังอยู่ในช่วงดวงตก ทะเลาะกับคนรัก ครอบครัวมีปัญหา โชคดีอย่างหนึ่งที่ธุรกิจราบรื่น แม้งานจะหนักอยู่บ้างแต่ถือว่าเป็นปกติของเจ้าของธุรกิจ ไม่มีวันลาพัก ไม่เคยได้หยุดคิดจากเรื่องงาน ไม่ใช่มนุษย์เงินเดือนที่หลังห้าโมงครึ่งก็กินดื่มได้ตามใจ ไม่ได้มีงานแค่อย่างเดียวต้องทำและนั่นทำให้ตระหนักได้ว่าจำเป็นต้องจัดการปัญหาบางอย่าง บ่ายวันนั้นเมื่อรับรายงานจากเจตต์ว่ามีเวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงก็โทรหาปีเตอร์ นัดอดีตเพื่อนสนิทของน้องชายเพื่อสะสางความขุ่นใจบางอย่าง
“ให้ผมเข้าไปด้วยไหมครับ”
“ไม่เป็นไร” ผมตอบเมื่อคนสนิทจอดรถหน้าร้านอาหารอินเดียย่านสีลม ผมสั่งให้เจตต์เอารถไปจอดและรอที่นั่นจนกว่ามื้อเที่ยงของผมกับปีเตอร์จะจบลง เราตกลงกันในโทรศัพท์ว่าจะเจอกันตามลำพัง ไม่มีอาวุธ ไม่มีคนสนิท มีเพียงธุระบางอย่างที่ผมจะขอร้องเท่านั้น เจตต์เป็นกังวล แต่ผมยืนยันกับเขาว่าไม่มีอะไรเพราะตั้งใจจะมาคุยเรื่องเจเรมี่เท่านั้น
“ขอโทษที่นัดกะทันหันนะครับ”
เมื่อบริกรนำมายังโต๊ะที่แจ้ง ชายวัยกลางคนที่ลิ้มรสอาหารรสชาติจัดจ้านเพียงลำพังก็ละสายตาจากช้อนส้อมมายังผม เขาจิบน้ำ อาหารพร่องไปเกือบครึ่ง เห็นได้ชัดว่าเจียดเวลาระหว่างวันมาให้
“ไม่มีปัญหา ศิฑา เผื่อคุณอยากคุยเรื่องขายหุ้นกับผม” น้ำเสียงหยอกล้อนั่นกล่าวทีเล่นทีจริง ผมอมยิ้มเพียงมารยาท ขณะที่ปีเตอร์ยกผ้าเช็ดปากขึ้นซับมุมปากเบาๆ “ผมแซวเล่นครับ คิดว่าคุณน่าจะมีเรื่องด่วน ยังไงเสียเราก็เป็นเครือญาติกัน”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยแม้จะไม่อยากนับญาติก็ตามที สั่งเครื่องดื่มแทนอาหาร ตั้งใจว่าจะรบกวนเวลาพักกลางวันของปีเตอร์ไม่มาก
“เดี๋ยวเย็นนี้ผมต้องไปพัทยา ทศพลว่าเมื่อคืนมีเรื่องสะสางไม่ได้นิดหน่อย”
“เมื่อคืน?”
“ใช่ครับ ขนาดไอ้ทศดูแลไม่ได้ต้องให้ผมไปเคลียร์เอง ก็น่าจะเรื่องตำรวจ” คู่สนทนายักไหล่ราวกับเป็นเรื่องปกติที่จะมีปัญหากับเจ้าหน้าที่รัฐ แน่ล่ะ ในเมื่องานของเขามันเทาจนค่อนไปทางดำเสียขนาดนี้จะต้องวิ่งวุ่นสะสางก็ไม่แปลก แต่สิ่งที่คาใจผมคือเข้มรายงานว่าทศพลไปที่ร้านของเจเรมี่ ไม่ได้อยู่พัทยาอย่างที่ปีเตอร์เข้าใจต่างหาก
“เมื่อคืนทศพลอยู่ที่กรุงเทพฯ ไม่ใช่เหรอครับ”
“บ้าน่าศิฑา ผมเพิ่งลงเครื่องเมื่อเช้าเอง นี่ก็บินไปดูร้านที่เชียงใหม่มา ปวดหัวไปหมด พักนี้สำนักงานตำรวจเล่นอะไรไม่รู้ ลงร้านเหล้าบ่อยชะมัด ผมต้องแยกกับเจ้าทศจัดการ ถ้ามีคุณมาร่วมด้วยผมคงสบายกว่านี้ ไอ้หมอนั่นมันซื่อบื้อ ไม่มีวาทศิลป์ในการเจรจาเท่าไหร่”
เครื่องดื่มของผมมาเสิร์ฟ เป็นโยเกิร์ตปั่นสไตล์อินเดียที่ไม่ค่อยได้ทานบ่อยนักแต่เหมาะกับอากาศในช่วงนี้
“เมื่อคืนคนของผมรายงานว่าทศพลอยู่ที่ร้านของเจเรมี่”
มือที่กำลังรวบช้อนส้อมชะงัก ปีเตอร์มองหน้าผม คิ้วบางเหนือดวงตาตี่เล็กของชายชาวฮ่องกงขมวดเข้าหากัน เสียงเพลงที่เปิดคลอในร้านอาหารคล้ายแปรธาตุเป็นของหนัก ผมเลียริมฝีปาก มีรสเปรี้ยวอมหวานของโยเกิร์ตติดอยู่โดยรอบ
“จริงๆ ผมจะมาคุยกับคุณเรื่องนี้”
“ไม่เอาน่า ศิ ทศไม่เคยโกหกผม”
“แปลกจังที่คนของผมก็ไม่เคยโกหกเหมือนกัน ที่สำคัญคือเจเรมี่กลับบ้านมาทะเลาะกับผมเพราะข้อมูลที่ทศพลให้ไป” ผมไหวไหล่เล็กน้อย รสชาติที่ลิ้มลองไม่ใช่รสที่ถูกใจนักเลยยุติการชิมเพียงเท่านั้น “ผสมสีตีไข่ไปเรื่อย”
“คุณไม่ได้ล้อผมเล่นใช่ไหม”
“ผมอยากให้มันเป็นเรื่องล้อเล่นเหมือนกัน ปีเตอร์ แต่ทศพลล้ำเส้นเกินไป อย่างที่ผมเคยบอกคุณว่าผมไม่อยากเอาเรื่องศุภสินมาเป็นประเด็นเพราะเจเรมี่ ผมทำเพื่อเจเรมี่ ถ้าไม่มีเขาผมไม่ยอมถอยง่ายๆ แบบนี้แน่”
ที่คุยกับมรกตก็เช่นกัน แม้อีกฝ่ายจะกล่อมให้ผมลงมือทำอะไรสักอย่าง แต่ท้ายที่สุดแล้วเมื่อต้องมาเทียบกันกับความสัมพันธ์ของผมกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ผมกลับยินยอมเก็บความแค้นนั้นไว้ในใจ
“อาจจะเสียมารยาทไปสักหน่อยที่ต้องพูดแบบนี้ แต่คุณควรจะเตือนคนของคุณไม่ให้รุ่มร่ามกับคนของผม”
“ผมจะจัดการให้ ขอโทษจริงๆ เรื่องที่ไอ้ทศมันเกเรแบบนี้ผมก็เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก”
ชายวัยกลางคนถอนหายใจยาว สีหน้าเครียดขมึง ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพียงบทบาทหรือเขาไม่ชอบใจการกระทำของลูกน้องจริง แต่หากรับปากไว้แล้วว่าจะคุมความประพฤติของทศพลให้ผมก็เบาใจไปเปราะหนึ่ง
“ผมไม่อยากรุนแรง ยังไงนั่นก็เป็นลูกน้องคุณ”
“ต้องเข้าใจมันหน่อย ไอ้ทศกับเจมก็เคยมีอะไรๆ ที่ลึกซึ้ง ขอโทษที แต่คุณรู้อยู่แล้วใช่ไหม”
“ผมไม่สนใจอดีต”
จะว่าไปก็ไม่ใช่แบบนั้นเสียทีเดียว เพราะสนใจต่างหากถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ “เอาเถอะครับ ผมคงมีเรื่องรบกวนคุณแค่เท่านี้ บ่ายสองผมเองก็มีประชุมเหมือนกัน”
“งานยุ่งแย่เลยศิฑา ได้ข่าวว่ากำลังยื่นจดสิทธิบัตรยาตัวใหม่”
“ครับ เป็นงานที่จอยกับเพื่อนอีกคน ช่วงนี้ก็วุ่นๆ”
“ถ้าอยากจอยกับผมก็ติดต่อมาแล้วกัน ผมรอได้ ลองคิดดูดีๆ”
ผมยิ้มรับกดโทรศัพท์เรียกเจตต์ให้เอารถออกมารอรับที่หน้าร้าน ตั้งใจจะจ่ายค่าอาหารให้ปีเตอร์แทนการรบกวนให้กำราบคนสนิทแต่พี่เขยของคนรักปรามไว้เหมือนทุกที
“ให้เป็นหน้าที่คนแก่เถอะศิฑา แทนคำขอโทษที่ไอ้ทศมันเข้าไปวอแวกับเจเรมี่”
ผมตกลง ละทิ้งความขุ่นข้องหมองใจไว้ตรงนั้น แอสตัน มาร์ตินสีดำสนิทจอดลงอย่างนุ่มนวลหน้าร้านอาหาร ผมกลับขึ้นไปอีกครั้งด้วยสีหน้าเรียบสนิทจนคนรถเอ่ยทัก
“เป็นยังไงบ้างครับ”
“ลองสืบเรื่องของปีเตอร์กับทศพล เมื่อคืนที่ทศพลอยู่กรุงเทพฯ ปีเตอร์บอกว่าไม่รู้เรื่อง”
ผมพรูลมหายใจ นึกเปรี้ยวปากอยากสูบบุหรี่แต่นึกขึ้นได้ว่าจากเมื่อคืนจนถึงบ่ายวันนี้สูบจัดเกินไปแล้วก็ปรามตัวเอง ทอดสายตาไปยังรถราที่แน่นขนัดของเมืองหลวง หายใจไม่ทั่วปอด บางทีแล้วอาจเป็นเพราะการพักผ่อนไม่เพียงพอและเครียดสะสม
“บางทีอาจมีช่องทางให้นายได้แก้แค้นเรื่องศุภสิน”
ผมบอกเจตต์ แต่ยังเหม่อลอย ได้ยินเสียงคำรามในลำคอของลูกน้องคนสนิทพลันนึกถึงเรื่องของน้องชายที่ไร้ลมหายใจวนไปมา การตายครั้งนั้นเป็นคำสั่งของปีเตอร์จริง หรือเพียงเพราะศุภสินมีบทบาทในธุรกิจมากเกินไป ขวางทางอำนาจของทศพลที่เมื่อขาดน้องชายผมแล้วก็ขยับก้าวเข้ามาเป็นมือขวาและผู้กุมอำนาจได้อย่างทันท่วงที
“บางทีปีเตอร์อาจคิดเรื่องฮุบหุ้นส่วนของสิน หรือไม่ก็มีใครบางคนอยากฮุบธุรกิจของปีเตอร์อีกที”
“ผมเคยได้ยินเรื่องที่คุณยิ่งยศเจ้าของโรงแรมเอชบีเอ็นตายปริศนาแล้วมือขวาขึ้นมาดูแลกิจการทั้งหมดทั้งที่ไม่ใช่ญาติ”
“ใช่ แต่ก่อนอื่นต้องเป็นคนกุมอำนาจเบ็ดเสร็จแทนเจ้าของธุรกิจตัวจริงเสียก่อน”
“เป็นไปได้ไหมครับที่...”
“เป็นไปได้หมด เจตต์ เพราะงั้นนายเลยต้องไปสืบ” ผมเผลอแตะมือลงบนอกซ้ายที่เก็บกล่องบุหรี่อีกแล้ว กระนั้นก็ตัดใจด้วยการถอนหายใจ หยิบไอแพดขึ้นมาเช็กเมลแทน “โทรบอกเข้มด้วยว่าให้ดูแลเจเรมี่ให้ดีกว่าเดิม ปีเตอร์รู้ว่าจุดอ่อนที่น่าโจมตีฉันในตอนนี้ที่สุดคือเจเรมี่ อ้อ ให้คนไปดูแลคุณจิ๊บห่างๆ ด้วย ฉันคิดว่าเจมน่าจะกังวลเรื่องพี่สาว”
เจตต์สบตาผมผ่านกระจก เขาตอบรับเสียงเบา แต่หนักแน่นในความรู้สึก
ผมไม่เห็นพระอาทิตย์นอกสำนักงานมาหลายวัน ความตึงเครียดระหว่างผมกับเจเรมี่ยังคงอยู่ในระดับเดิม เราพูดคุย ใช้เวลาร่วมกัน แต่ไม่พูดถึงความรู้สึก ละเลยเรื่องความอึดอัดใจด้วยการหมางเมิน แต่ความรู้สึกของผมไม่ได้ลดลง ไม่เคยเลยต่างหาก
เสียงเพลงแจ๊ซที่ตัวเองชอบเปิดคลออยู่ในรถ หลายวันมานี้ผมใช้เวลาส่วนมากอยู่ที่ทำงาน รองลงมาคือเบาะหลังของแอสตันมาร์ติน ไม่ได้เจอปุณวิศ เช่นกันกับเจเรมี่ กระทั่งได้รับโทรศัพท์จากมรกตว่าลูกชายงอแงไม่ยอมกินข้าวมาหลายวันเรียกหาแต่อาเจ็มของเขาไม่ห่าง ผมเคลียร์งานทั้งหมดด้วยการอดมื้อเที่ยงและทานกาแฟดำแทนอาหารเช้า ท้ายที่สุดเย็นวันศุกร์ก็ว่างพอจะรับเจเรมี่ไปหาปุณวิศได้ แต่ที่ตกลงกับมรกตคือผมจะเจอลูกชายแค่ในโรงเรียนสอนพิเศษเท่านั้น และเพื่อความปลอดภัยที่สุดผมรับปาก โดยมีเงื่อนไขว่ามรกตจะให้สิรีมารับหลังสองทุ่มเป็นต้นไป
“ทำไมคุณไม่ให้ปุณณ์ไปอยู่ที่บ้านเรา”
เจเรมี่เอ่ยถามระหว่างทาง พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แอร์ในรถเย็นฉ่ำผิดกับอากาศข้างนอก แสงสีส้มส่องผ่านกระจก เด็กหนุ่มขยับตัวหลบแสงนั้นเข้ามาใกล้ ผมยกแขนขึ้นโอบผ่านหลัง วางมือบ่นบ่าอีกฝั่งแล้วดึงเข้าหา ความว่างเปล่าเป็นหลุมลึกระหว่างเราที่ไม่รู้ว่าต้องเติมด้วยอะไรถึงจะเต็ม
“ช่วงนี้ไม่ค่อยปลอดภัย”
“คุณยังไม่เคลียร์กับปีเตอร์?”
“เคลียร์แล้ว” ผมว่า โน้มตัวลงไปจูบที่ขมับ เจเรมี่เอนศีรษะหนีแต่ไม่ขยับตัวออกห่าง “ฉันแค่ยังไม่วางใจกับสถานการณ์ตอนนี้”
“ผมไม่เข้าใจ”
“มีอะไรอีกหลายอย่างที่ยังไม่คลี่คลาย”
“เป็นต้นว่า”
“ความสัมพันธ์ของทศพลกับปีเตอร์” ผมตอบอย่างไม่ปิดบัง เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาไม่เข้าใจความหมาย ผมลังเลอยู่ครู่ใหญ่ว่าควรจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เจเรมี่ฟังหรือไม่ แต่สุดท้ายก็เลือกปิดปากเงียบ
“มีเรื่องอะไรอีกหรือไง”
“ไม่เชิง ช่างมันเถอะ คงต้องรอให้เรื่องซากว่านี้ อย่างน้อยก็ต้องให้ฉันสบายใจว่าปีเตอร์เลิกสนใจเรื่องหุ้นในบริษัทของฉันแล้ว”
“เขาทำธุรกิจสายอื่นที่ไม่เกี่ยวกับยาสักหน่อย”
“นายทุนลงทุนทุกเรื่อง เจเรมี่” ผมตอบ ยกมือขึ้นยีหัวอีกฝ่าย เด็กหนุ่มเหลือบมองตาใส เขาเป็นเพียงเจ้าของร้านอาหารตามความฝัน ไม่เข้าใจความมืดบอดของนักธุรกิจที่แท้จริง “ช่วงนี้อึดอัดที่ต้องมีคนคอยคุมสักหน่อย เดี๋ยวสักพักก็ดีขึ้น”
“บางทีผมก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่คบกับคุณ”
“นั่นสิ แต่ทำไงได้” ผมกดยิ้มที่มุมปาก ใช้นิ้วหัวแม่มือเล่นกับริมฝีปากล่างของคนรักที่ยื่นออกมานิดๆ ด้วยความเอ็นดู “เสียใจด้วยเพราะนายเปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว”
“คุณนี่มันที่สุดเลย ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องยอมทำตามความต้องการของคุณทุกอย่างทั้งที่คุณไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลย ไม่เลย”
“ยังงอแงเรื่องนี้อีกเหรอ เราตกลงกันแล้วไงว่านายแค่ทำหน้าที่ของเมีย ที่เหลือให้ฉันดูแลเอง”
“คุณทรีทผมเหมือนเป็นผู้หญิงสมัยก่อน เป็นช้างเท้าหลัง โคตรห่วย”
“ถ้าฉันคิดแบบนั้นจริงไม่ส่งนายไปเรียนยิงปืนหรอก ว่าไง ตอนนี้ถึงไหนแล้ว”
“ยิงเป้าคุณได้ในระยะสามเมตร”
“ใจร้ายจังนะ” ผมว่า ใช้คางเกยบนศีรษะคนตัวเล็กกว่า คราวนี้เจเรมี่ไม่ถอยหนี เขายอมอยู่ในอ้อมกอดของผมเหมือนลูกแมวตัวเขื่อง รถหรูเลี้ยวเข้าเขตโรงเรียนสอนดนตรีเอกชนชั้นนำ เลยเวลาเลิกเรียนมาหลายชั่วโมงแต่ผมเร่งสะสางเรื่องงานให้ลูกชายได้ไวสุดเท่านี้ และคนที่นั่งชิงช้าแกว่งไปมากับคุณครูประจำชั้นเพียงคนเดียวก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เด็กน้อยผู้เฝ้ารอคอยการมาของคุณอาสุดที่รักใจจดใจจ่อ
หัวใจของผมฟีบแบนในจังหวะนั้น เจตต์จอดรถใกล้สนามเด็กเล่นมากที่สุด ปุณวิศยังเดินไม่คล่องดีด้วยซ้ำ แต่ก็วิ่งสุดกำลังมาหาคุณอาที่กระโจนลงจากรถในเวลาไล่เลี่ยกัน
แสงแดดก่อนพระอาทิตย์ตกเป็นสีส้มนวล สาดผ่านร่มไม้ดูอบอุ่น เจเรมี่ประคองกอดเด็กเล็กด้วยความชื่นใจ ปุณวิศร้องไห้ออกมาทันทีที่เข้าหาอ้อมอกของอาเจ็มของเขาโดยไม่เหลียวหางตามายังผมแม้แต่น้อย
ช่างเป็นพ่อและสามีที่แย่เหลือเกิน...
“คุณศิครับ”
เจตต์เรียกเสียงเบา ผมหยุดขาที่ก้าวเข้าไปหาหัวใจทั้งสองดวงเพื่อหยุดฟัง คนสนิทกระซิบให้พอได้ยินสองคนแต่เป็นเรื่องใหญ่เกินจะเดาได้
“ปีเตอร์โดนลอบยิงหลังกลับจากร้านดุจตะวัน”
“นั่นเป็นร้านของเขาเองไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ครับ” เจตต์กระซิบเสียงต่ำ “สายบอกว่าเป็นฝีมือของทศ ทั้งสองคนน่าจะขัดใจกันเรื่องที่ปีเตอร์สั่งห้ามทศพลยุ่งกับเจเรมี่ แต่ปีเตอร์ปลอดภัยดี กระสุนถากท้องไปเพราะบอดี้การ์ดคนใหม่ช่วยไว้ทัน”
เมื่อไหร่เรื่องราวพวกนี้จะจบลงเสียที
ผมมองภาพใต้แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ด้วยความรู้สึกหลากหลาย เด็กเล็กที่น้ำตานองหน้าเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นหัวเราะร่วน เจเรมี่หอมฟัดที่แก้มซ้ายที ขวาที สลับกับโยนปุณวิศขึ้นไปในอากาศ ใช้แขนแข็งแรงรองรับและดึงเข้ามากอดอีกครั้ง
ระหว่างเราทั้งหมด ควรกลับไปสู่สภาวะปกติให้ไวที่สุด
“ให้คนไปสืบให้ชัด”
ผมเหม่อมองไปเบื้องหน้า ตัดสินใจบางอย่างในหัว
“คงถึงเวลาที่ฉันต้องสะสางมันได้แล้ว”
TBC
-
ไอ้ทศ!! ทรยศเหรอออ หรือที่ศุภสินตายเป็นเพราะทศกัน !!!
-
:katai2-1: อิทศรึนี่ หุหุ อันตรายกว่าปีเตอร์อีก
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ทศพลนี่ร้ายมากเลยแฮะ คนแบบนี้น่ากลัวจริงๆ
-
นั่นเซ่ จัดการเสียทีเถอะ ทั้งคลุมเครือทั้งอึมครึมจะแย่แล้ว
-
เอาแล้วววววว เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นอีกแล้ว คุณเวสต์เริ่มเผยการ์ดกับดักที่ซ่อนเอาไว้5555555
เอ็นดูนุ้งเจ็มหนักมาก เอาใจช่วยให้เอาคืนคุณศิได้สักทีสองที หมั่นไส้คุณพระเอกจริงๆ อะไรจะปากหนัก ใจแข็งขนาดนี้
-
:katai1:
-
ลึกลับซับซ้อนเข้าไปอีก
-
เอาให้ตายเลยค่ะคุณศิ
อยากให้น้องปุณ กลับมาอยู่กับอาเจ็มแล้ววววว
โลกจะได้งุ้งุงิ้ง 55555
:mew2:
-
โอ้ยยย ขอให้ภัยหมดไปไวๆ สู้ๆๆเน้อ
-
:pig4:
-
หักหลังกันเป็นเรื่องปกติ
เมื่อมีความโลภ อำนาจ เข้ามาเกี่ยวข้อง
ทศ ไม่อยากเป็นลูกน้องปีเตอร์ไปจนตายแน่ๆ
ยิ่งนายมาสั่งห้ามเรื่องของหัวใจ ความต้องการ
แสดงว่าทศ หลงเจมมากๆ
แอบคิดว่าถ้าทศไม่เถื่อน ไม่หวงหึง ไม่บังคับเจม จะเป็นยังไง
แต่ใครที่ข้องเกี่ยวกับเจมเรื่องรักๆ ก็หึงหวงเจมหมด
แม้แต่ปุณณ์ เด็กน้อยยังเฝ้าหาแต่อาเจม ไม่หยุดปาก
อาเจม น้องปุณณ์ เข้ากันดียิ่งกว่าพ่อแม่
เพราะเจมรักปุณณ์แบบใสๆ ไม่มีข้อแม้
ศิ บอกเจมว่าให้อยู่ในที่ๆเมียอยู่
ก็บ่งบอกสถานะ ความสำคัญของเจม แล้ว
ศิ ลงมือกับปีเตอร์แล้ว สมควร และเหมาะสมกับเวลา ที่สุด
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครจะรู้อีปีเตอร์อาจจะตอแหลร่วมกับอิทศก็ได้
เกชียดอิทศจริงๆ อยาก :z6:
-
ดีๆ ฆ่ากันให้ตาย อย่ามายุ่งกะเจม
-
ซับซ้อนยิ่งกว่าเดิม
-
ขอให้รอดปลอดภัยนะคนดีๆ
-
เรื่องนี้มีเงื่อนงำ ไม่ซับซ้อนแต่มีเงื่อนซ่อนอยู่ เหมือนแผนซ้อนแผนแบบไม่รู้ตัว
ศิฑาดูแลใจเจมให้มากกว่านี้ บางครั้งก็ทื่อไป การไม่บอกบางเวลาก็ไม่ช่วยนะ
เจมน่ารัก ถึงจะเคือง แต่ก็เพราะรักไปแล้ว เลยยอมอยู่ด้วยกัน
น้องปุณณ์เด็กน้อย ร้องหาอาเจม ได้เจอกันสักทีนะ
ศิธาจะทำไรก็รีบทำนะ เพราะทศพลดูไม่ปกติ อารมณ์ดูร้าย
-
จะใช่ทศจริงหรือ หรือจะมีหักมุมอีก
-
ทั้งเรื่องคือไอ้ทศฉลาดสุดๆเลยนะคะ
ถ้าปีเตอร์โดนหลอกใช้มาอีกที และพี่ศิก็โคตรพระเอกเลย ฮือออ
เจมลูกกกกกก ใจร่มๆรอพี่ศินะ
-
ว่าแล้วว่าทศต้องไม่ธรรมดาแต่ก็นึกไม่ถึงว่าจะทำแบบนี้ จริงๆศิคือคิดแทนเจเรมี่มากเกินไป แต่ก้คิดว่าศิทำถูกนะ เพราะนางเป็นห่วงมาก แต่ก็ผิดที่ทำแบบเจ็มเป็นคนนอกจริงๆ ค.ไว้วางใจของเจ็มต่อศิมันก็น้อยตามอะ เลยมีช่องว่างระหว่างกันเลยยย :monkeysad:
-
ทศพลมันเป็นงูเห่า!?
-
จัดการมันเลยค่ะ
-
โอ้ยยยยย คนสนิทผิดที่ไว้ใจ น่ากลัวจริๆ :katai1:
จนจบทุกคนต้องปลอดภัยนะ!! :ling3:
-
ทั้งทศพลทั้งปีเตอร์ก็ร้ายกันทั้งคู่
-
เฮ้อ ไม่อินกะศิเลยจริงๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ให้มรกตจัดการทศพลเลยเถอะ
-
CH.21 Exchange
Jeremy
ปีเตอร์ถูกลอบยิง
ผมได้รับโทรศัพท์จากพี่จิ๊บในช่วงสายของอีกวันหลังจากเกิดเรื่องขึ้นระหว่างทางกลับจากร้านอาหารเปิดใหม่ของปีเตอร์ เขาไม่แจ้งความ ไม่สืบเสาะหาคนผิด เป็นสิ่งที่พี่จิ๊บเคลือบแคลงแต่เคารพการตัดสินใจของสามีทุกอย่าง
ผมมองดูพี่สาวที่ประสานมือตรงหน้า ใบหน้าเครียดขมึง ไม่สงบนิ่ง หลายสัปดาห์แล้วที่ผมไม่ได้กลับบ้าน หากจะบอกว่าเราอยู่ใกล้คนแบบไหนแล้วจะเป็นคนแบบนั้นไปด้วย เห็นทีจะจริงเพราะระยะหลังมานี้ผมได้รับพลังแห่งความหวาดระแวงจากศิฑามาเต็มๆ ผมรู้สึกวกวนสับสนอยู่กับความลับที่ล่วงรู้มาของปีเตอร์และความสัมพันธ์ของพี่สาวผู้เก่งกาจแต่กลับไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเสือร้าย กระอักกระอ่วนเกินกว่าจะตักเตือน สิ่งที่กลัวยิ่งไปกว่าการที่จะทำให้พี่จิ๊บเสียใจหรือหลานสาวกำพร้าจากการหย่าร้าง คือความปลอดภัยหลังจากนี้ของพี่จิ๊บที่บีบบังคับให้ผมอมพะนำเรื่องบ้านเล็กของมิสเตอร์หลี่ไว้ในใจ
พี่จิ๊บถอนหายใจ ส่ายหน้าอย่างคนคิดไม่ตก เรื่องที่ผมไม่พูดออกไปเป็นส่วนหนึ่งที่ขุ่นฟุ้งในอก ประดับประดาไปด้วยตความกังวลในใจผม แต่สิ่งที่ตอกย้ำให้ตัวเองวุ่นวายใจตอนนี้คือข่าวร้ายที่พี่จิ๊บเพิ่งแจ้งมาต่างหาก
“พี่คิดว่า...ปีเตอร์จะขัดคอกับคนอื่นหรือเปล่า เรื่องธุรกิจ”
“ฉันไม่รู้จริงๆ เขาไม่ค่อยเล่าให้พี่ฟังเรื่องงานเท่าไหร่”
“หรืออาจไม่ใช่งานที่ไทย แต่เป็นปัญหาธุรกิจที่ฮ่องกง ใครก็รู้ว่าพออยู่ไทยแล้วการคุ้มกันที่นี่หละหลวมกว่าอยู่นั่น”
“ไม่รู้สิ ถ้าถามเจ้าตัวเขาก็บอกว่าไม่มี มันบังเอิญมากเพราะช่วงหลังๆ ทศพลก็ไม่ได้อยู่คุ้มกันปีเตอร์” ลมหายใจของคนพูดพรูออกยาวอีกครั้งจนผมเลิกนับว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวัน คิ้วได้รูปสวยขมวดเข้าหากัน ผมทำอาหารเมนูโปรดสำหรับมื้อเย็นให้ปีเตอร์เสร็จแล้ว เขานอนพักในห้องส่วนผู้เป็นภรรยานั่งวิตกจริตอยู่ด้านล่าง แม้อาการบาดเจ็บของปีเตอร์จะเล็กน้อย แต่การลอบยิงแบบนี้นับเป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นดังนั้นสิ่งที่ฝังอยู่คือความตระหนกกลัว
“แล้วเขาว่าไง สงสัยใครเป็นพิเศษ”
“ไม่รู้เลย ปีเตอร์ไม่พูด ฉันเข้าใจนะว่าเขาจัดการได้ แต่ฉันก็ไม่สบายใจ” พี่จิ๊บยกชาคาโมมายด์ขึ้นจิบ ผมสบตาเธอ เข้าใจความรู้สึกนั้นเต็มปรี่ ปีเตอร์อ้างว่าเพื่อความปลอดภัยของพี่จิ๊บ เหตุผลช่างคุ้นหูเหลือเกินเมื่อผมได้ยินมันอีกครั้ง “แกให้คุณศิช่วยสืบได้ไหมเจม”
“ผมไม่แน่ใจนะ แต่จะถามให้แล้วกัน พี่ก็อย่าคิดมาก ปีเตอร์ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว เขาจัดการได้แน่ ว่าแต่ช่วงนี้ทศไปไหน”
“ปีเตอร์บอกงานที่ร้านมีปัญหาหลายที่ ต้องแยกกันไปจัดการ พอไม่มีศุภสินทุกอย่างก็ยุ่งไปหมด ปีเตอร์แทบไม่ได้กลับมานอนบ้านเลย แต่ก็ดีแล้วที่วิเวียนไม่มาอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นฉันคงกังวลกว่าเดิม”
“อือ อย่างน้อยวิเวียนก็ปลอดภัย พี่เองก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ แน่ใจนะว่าไม่อยากให้ผมมาอยู่ด้วย”
หญิงสาวพยักหน้า แววตาใต้มาสคาร่าอ่อนล้าแต่เด็ดเดี่ยว “เอาแกมาอยู่ด้วยคุณศิไม่ช่วยฉันสืบพอดี”
เสียงหัวเราะขื่นของพี่สาวดังขึ้นราวตลกร้าย ผมพยักหน้าเข้าใจ เห็นตรงกันว่าชายหนุ่มหวงแหนผมมากแค่ไหน เป็นต้นว่าวันนี้ให้เข้มคอยรับส่ง ไม่ยอมให้เดินทางคนเดียวนับตั้งแต่ความลับของปีเตอร์แพร่งพรายออกมา
“พี่จิ๊บ You can call me, anytime นะ”
ผมวางมือทับฝ่ามือที่กุมเอาไว้ทั้งสองข้าง พี่จิ๊บพยักหน้ารับรู้ ส่งยิ้มอ่อนโยนแต่เหนื่อยล้า
“อืม ไม่ต้องห่วง ฉันจัดการได้ แค่สติแตกนิดหน่อย เดี๋ยวก็ดีขึ้น”
“ผมเป็นห่วงพี่”
“ฉันเก่งอยู่แล้วเจ้าบื้อ”
มือที่ถูกจับไว้ดึงออกมาโยกหัวผมไปมา ไม่บ่อยนักที่เราจะมีโอกาสปรึกษาปัญหาชีวิตกัน อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้มีแต่ผมที่ถูกทำเหมือนตัวปัญหา ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วไม่ว่าคนเราจะอายุเท่าไหร่ เติบโตมาแบบไหนก็ล้วนมีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น ดังนั้นการที่พี่จิ๊บโทรหาผมก็นับเป็นเรื่องราวที่ดีว่าได้รับความวางใจบางอย่าง อย่างน้อยก็สาสมกับผู้ชายอายุ 25 เสียที เสียงสัญญาณเตือนโทรศัพท์ของผมดังขึ้นขัดจังหวะ เมื่อกดดูก็พบว่าเป็นเข้มที่ข้อความมาบอกว่ารออยู่หน้าบ้าน
“มีคนมารับแล้ว เดี๋ยวผมต้องกลับไปดูร้านก่อน พี่ก็กินข้าวเยอะๆ ล่ะ ปีเตอร์ด้วย กับข้าวที่ผมทำให้อุ่นอีกรอบก่อนทานก็พอ”
“อืม ขอบใจที่เข้ามาเยี่ยม ไปจัดการงานตัวเองเถอะ”
“ครับ พักผ่อนเยอะๆ ถ้าผมได้เรื่องอะไรแล้วจะโทรบอก หรือถ้าอยากให้ผมอยู่ด้วยผมจะลองคุยกับศิฑาดู”
หญิงสาวหัวเราะในลำคอเป็นการปฏิเสธ เมื่อเอ่ยล่ำลาจนพอใจแล้วเราก็ผละออกจากกัน รถยุโรปคันเดิมจอดสงบนิ่งด้านนอก ติดเครื่อง เปิดแอร์เย็นฉ่ำ เป็นเข้มคอยรับส่งตามที่ตกลงกันไว้ ส่วนคนรักของผมวันนี้มีธุระกับพี่เอื้อ เห็นได้ชัดว่าพักหลังมานี้ศิฑางานยุ่งตัวเป็นเกลียว
“ไปที่ร้านเลยไหมครับ”
เข้มถามสุภาพ ผมพยักหน้าแทนคำตอบก่อนเหม่อมองออกไปด้านนอก
“นายรู้เรื่องที่ปีเตอร์โดนยิงหรือเปล่า”
“ได้ยินมาบ้างครับ”
“จากเจตต์?”
“ครับ” เขาตอบคำถามผมสั้น แต่อย่างน้อยก็ยอมพูดถึง ผมไม่รู้สึกแปลกใจนักที่คนของศิฑาจะรู้ ช่วงนี้เจ้าตัวคงให้ลูกน้องติดตามการเคลื่อนไหวของปีเตอร์ทุกย่างก้าว
“เขาทำหรือเปล่า”
“คุณหมายถึงคุณศิน่ะเหรอครับ”
“จะใครเสียอีก”
เข้มหัวเราะในลำคอ เป็นปฏิกิริยาที่ผมไม่มีวันเห็นจากเจตต์ เขาโคลงหัวไปมา เฉลยคำถามที่คาใจโดยไม่รอให้เอ่ยซ้ำ “ได้ยินว่าทศพลไม่ชอบใจที่ถูกปีเตอร์สั่งให้เลิกยุ่งกับคุณ”
“หมายความว่าไง”
“นายไปคุยกับปีเตอร์เมื่อไม่นานมานี้ครับว่าให้จัดการเรื่องทศพล เท่าที่สืบมาได้คือทั้งสองมีปากเสียงกัน ไม่รู้สิคุณเจม ถ้าผมเป็นทศพลคงคิดว่าเรื่องของคุณเป็นเรื่องส่วนตัว แต่คนเป็นนายน่ะครับ ถ้าสุดท้ายความสัมพันธ์ของลูกน้องเป็นอุปสรรคชวนให้ผิดใจกับคนที่คิดว่าจะดำเนินธุรกิจร่วมกันในอนาคตถ้าไม่สั่งห้ามให้เด็ดขาดไม่ได้ก็ต้องไล่ออก”
ผมคิดตามคำพูดของบอดี้การ์ด หลุบตาลงต่ำ หลุกหลิกไปมา
“ผมเคยได้ยินมาบ้าง แต่ปีเตอร์จะร่วมงานกับศิเหรอ”
“เขาสนใจซื้อหุ้นบางส่วนจากธุรกิจคุณศิ แต่นายยังใจแข็งครับ ตอนนี้เสมือนว่ายังถือไพ่ต่อ ดังนั้นเรื่องของทศพลก็เป็นหมากตัวหนึ่งที่ปีเตอร์ต้องเล่นตามน้ำ”
ผมเข้าใจเหตุผลที่ศิฑาเป็นห่วงผมและลูกชายตัวเองเป็นพิเศษในช่วงนี้ คล้ายกับว่าทั้งสองคนกำลังเล่นเกมอื่นนอกเหนือจากการตายของศุภสินและนั่นทำให้ผมเริ่มกังวลใจ
“ผมไม่ไปที่ร้านแล้ว กลับบ้านเลย ศิคุยกับพี่เอื้อเสร็จกี่โมง”
เข้มสบตาผมผ่านกระจกพลันหลบวูบ
“ไม่แน่ใจครับ”
“ผมจะไปรอเขาที่บ้าน”
มีหลายเรื่องเหลือเกินที่อยากจะถามคนรักของตัวเองจากปาก เป็นต้นว่าแผนการของเขากับการรับมือครั้งนี้จะเป็นอย่างไร
และผมก็ต้องการเป็นส่วนหนึ่งในการรับมือของศิฑา
บางทีแล้ว ผมอาจจะกลับมาถึงบ้านไวกว่ากำหนดจนเกินไป เข้มจอดรถหน้าประตูใหญ่ช่วยให้ผมย่นระยะการเดินทางเข้าตัวบ้านได้น้อยที่สุด ชะเง้อเห็นรถของศิฑาจอดในลานกลับมาก่อนหน้าผมไม่นานนัก แต่บรรยากาศในบ้านกลับเงียบสงัด เดาว่าเจ้าของคงขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานเหมือนเคย สองขาผมก้าวขึ้นชั้นสองฉับ เป้าหมายคือการพูดคุยกับศิฑาและรับมือกับสถานการณ์ช่วงนี้ไปพร้อมกัน
ผมลงเรียนยิงปืนสัปดาห์ละสองวัน ช่วงสิบโมงตรงของวันอังคารและพฤหัสบดี ยังไม่ถึงขั้นเก่งกาจ แต่อย่างน้อยพัฒนาการขั้นแรกคือจับถือปืนเป็นและมีสมาธิมากพอไม่ให้กระสุนหลงทิศทางไปไกลนัก ไม่กี่วันก่อนศิฑายกปืนให้หนึ่งกระบอก เป็นปืนสั้นสำหรับป้องกันตัวระยะใกล้ กำชับว่าให้ใช้ยามจำเป็นและผมใคร่ครวญคิดอยู่หลายวันว่าผมมีความจำเป็นใดที่จะต้องใช้ปืนป้องกันตัว กระทั่งเรื่องปีเตอร์โดนลอบยิงทำให้ผมนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาถนัด
ยอมรับว่าครั้งแรกที่ได้ยินข่าวจากพี่จิ๊บ มือปืนคนแรกที่ผมนึกถึงคือใครสักคนในโอวาทของศิฑา แต่หลังจากที่เข้มเล่าให้ฟัง จวบกับที่พี่จิ๊บบอกว่าพักหลังมานี้ทศพลไม่ได้ประกบติดกับเจ้านายแล้วก็เกิดอาการลังเล จวบกับความมั่นใจในการฝึกปรือการต่อสู้มาพักหนึ่ง ผมย้ำว่าพักหนึ่ง แต่มันก็ทำให้มั่นใจว่าอย่างน้อยผมน่าจะมีโอกาสช่วยเหลือชายคนรักได้บ้าง ประตูห้องทำงานอยู่เบื้องหน้า เมื่อหมุนลูกบิดและพบว่ามันล็อกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็เกิดเคลือบแคลงใจ
มีสองวิธีการสำหรับคลายความสงสัย หนึ่งคือเคาะประตูให้เปิดออก หรืออีกหนึ่งคือแนบหูเข้าฟัง ถ้าเป็นปกติแล้วผมคงเลือกวิธีที่มีมารยาทอย่างไม่ลังเล แต่อีกใจกลับอัดแน่นไปด้วยความสงสัยในความไม่ชอบมาพากลนี้ ดังนั้นวิธีการของผมก็กลับกลายเป็นอย่างหลัง สาวเท้าเข้าใกล้ แนบหูเข้าฟังบทสนทนาด้านในแผ่วเบา
‘พรุ่งนี้บอกเข้มว่าหลังจากไปส่งเจเรมี่ที่สนามยิงปืนแล้วก็ไปเจรจากับทศพล โน้มน้าวให้มันตกลง มีเวลาสี่ชั่วโมงระหว่างที่เจเรมี่เรียน ทำให้สำเร็จ’
‘ครับนาย’
‘ที่สำคัญคืออย่าให้เจมรู้เด็ดขาด’
หัวใจผมกระตุกวูบ
ทำไมศิฑาช่างเก่งกาจในการกันผมออกจากชีวิตของเขาเหลือเกิน
“มึงขับเป็นจริงเหรอไอ้เจม” เสียงจากปลายสายเอ่ยอย่างระแวดระวัง น้ำเสียงหงุดหงิด ไม่วางใจ พี่แซคส่งเสียงจึ๊กจั๊กในปากอีกหลายครั้งหลังจากผมยืนยัน
“พี่ไม่เคยเห็นผมขับไม่ได้แปลว่าผมขับไม่ได้นะเว้ย”
“มึงขับได้ แต่มึงไม่มีใบขับขี่”
“ผมไม่มีใบขับขี่มอ’ไซค์เพราะผมไม่ค่อยได้ขับไง อย่าหวงหน่อยเลยน่า นี่มันภารกิจเพื่อพี่จิ๊บนะ”
“ถ้าไม่ติดว่ากูต้องไปถ่ายงานที่ระยองนะมึง กูไม่ปล่อยมึงไปคนเดียวแบบนี้แน่”
“นี่ไม่ได้ไปช่วยตัวประกันนะเว้ย” ผมพูดกลั้วหัวเราะ มองตัวเองในชุดทะมัดทะแมงที่สะท้อนในกระจก หลังจากได้ยินแผนการโดยบังเอิญจากปากศิฑาเมื่อคืนแล้วก็โทรนัดแนะกับพี่แซคขอยืมรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งออกติดตามบอดี้การ์ดที่ได้รับคำสั่ง ไอ้พี่แซคลังเลใจพักใหญ่ ผมต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงกล่อมมัน แต่พอเช้าที่นัดแนะกันว่าจะทิ้งกุญแจรถไว้ในกระถางต้นไม้มุมในสุดของโรงเรียนสอนยิงปืน พี่ชายสุดซื่อก็กลับเกิดอาการไม่มั่นใจขึ้นมาอีกครั้ง
“แค่ไปแอบฟังเอง อีกอย่าง ในนั้นก็เป็นบอดี้การ์ดที่ดูแลผมอยู่ ฝั่งตรงข้ามที่จะเป็นไอ้ตัวแสบก็มีแค่ทศพล” ผมไหวไหล่ ใช้คอ
หนีบโทรศัพท์ขณะเก็บกระเป๋าสตางค์ยัดใส่กระเป๋ากางเกงยีน “แล้วทศพลก็ไม่ทำอะไรผมอยู่แล้ว”
“มั่นใจจริงนะ”
“แน่นอน มันหลงผมจะตาย เลิกป๊อดแล้วหย่อนกุญแจลงกระถางได้แล้ว dude หลังเสร็จงานจะขับรถไปคืนถึงที่บ้าน เติมน้ำมันให้เต็มถังเลยเอ้า”
“สัญญากับกูว่าจะปลอดภัย”
ผมยิ้มให้ตัวเองกลางอากาศ
“ให้สาบานยังได้เลย”
เก้าโมงสี่สิบห้าวันอังคาร รถยุโรปจอดสนิทในที่ของมันเหมือนทุกที เข้มไม่พูดอะไรเกี่ยวกับงานพิเศษที่ได้รับ ไม่บอกผมด้วยซ้ำว่าในเวลาเรียนของผมเจ้าตัวจะไม่วนเวียนอยู่ในสนามยิงปืน ผมไม่ถาม แสร้งทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายทั้งที่ใจตื่นเต้นไปหมด
สิบโมงตรงหลังจากเห็นผมหายลับไปในสนามยิงปืนแล้วเข้มก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับไปที่รถ ผมเข้าไปขออนุญาตลากับครูฝึกโดยไม่ให้บอกศิฑาหรือคนอื่นๆ โดยอ้างว่าจะทำเซอร์ไพรส์ครบรอบวันเกิดแล้วย่องเงียบมายังมอเตอร์ไซค์คันเก่งของพี่แซค ทิ้งระยะห่างตามติดรถทะเบียนสวยไม่ไกลนัก สวมหมวกกันน็อกที่ปิดหน้าปิดตาพร้อมสรรพ รถของเข้มขับจากถนนใหญ่ เลี้ยวลัดเข้าตรอกซอกซอยที่คิดว่ารถใหญ่ทั่วไปที่ไม่ชำนาญทางคงลำบาก ส่วนความโชคดีของผมคือรถที่ใช้เป็นรถเล็กสองล้อ มุดเลี้ยวตามไปห่างๆ ได้ไม่ยากนัก และไม่คลาดการติดตาม
แฟลตสองชั้นในซอยห่างไกลจากตัวเมืองเป็นจุดหมาย ผมจอดรถในมุมอับ สอดส่องสายตาตามเจ้าของร่างใหญ่ก่อนย่องหลบไปหลังถังขยะหรือเสาไฟตามหนังบู๊ล้างผลาญฮอลลีวูด เอาเข้าจริงนอกจากเรียนเชฟแล้วผมไม่เคยเล่นอะไรผาดโผนขนาดนี้ กระนั้นก็ยังมั่นใจว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่ได้เลวร้ายนัก
เข้มเดินขึ้นชั้นสองของแฟลต เคาะประตูห้องที่ไม่มีแม้กระทั่งตาแมวอยู่พักใหญ่ทศพลก็เปิดแง้ม เขาโต้เถียงกันด้วยพละกำลัง ฉุดกระชากบานประตูไม่ยอมให้เปิดหรือปิดไปมาก่อนลูกน้องศิฑาจะยกปืนขึ้นจ่อหัว ชายหนุ่มเจ้าของห้องจึงยินยอมเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปในที่สุด ประตูห้องที่ทำจากไม้เก่าๆ บานเดิมปิดปัง ผมค่อยๆ ขยับตัวออกจากหลังกำแพง เงี่ยหูฟังบทสนทนาด้านในอย่างเงียบเชียบ
“มึงหากูเจอได้ยังไง”
“หาที่อยู่มึงไม่ยากหรอก”
“ต้องการอะไร นายมึงให้มาเก็บเหรอ”
“เปล่า” เสียงของเข้มสงบนิ่ง ผิดกับทศพลลับลับ หัวใจผมเต้นตุบ บทสนทนาของทั้งสองเงียบลงชั่วอึดใจก่อนเจ้าของห้องจะสารภาพออกมาอย่างสิ้นท่า
“ไอ้ศิรู้ใช่ไหมว่ากูยิงปีเตอร์”
“ใครๆ ก็รู้ แต่นายกูอยากรู้ว่าทำไม”
“เพราะมันเสือกไงล่ะ!”
“เรื่องเจเรมี่งั้นเรอะ” แม้พอเดาได้ แต่หางตาผมกลับกระตุกเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง “ปีเตอร์สั่งให้มึงเลิกยุ่งกับเจเรมี่ใช่ไหม”
“รู้แล้วจะถามทำซากอะไร”
“หลงอะไรเด็กคนนั้นกันนักหนาวะ” เข้มพูดกลั้วหัวเราะคล้ายเป็นเรื่องน่าขัน “ทั้งนายกู ทั้งมือขวาของมาเฟียฮ่องกงอย่างมึง”
“หุบปากไปไอ้เข้ม”
“เดี๋ยวๆ กูมาดี” ผมไม่ได้ยินเสียงต่อสู้จากในนั้น เข้มเพียงมาเจรจาตามคำสั่งของศิฑาเมื่อคืนทุกอย่าง “นายกูมีข้อเสนอ ถ้ามึงอยากได้เจเรมี่นัก”
“หมายความว่าไง”
“มึงคิดว่าคนอย่างศิฑาจะเลี้ยงไอ้เด็กนั่นไว้จริงดิ ตลกหรือไง มันผ่านมาแล้วกี่คน เหอะ”
หัวใจผมบีบอัดเข้าหากัน มือทั้งสองข้างกำแน่น ยังคงแนบหูกับประตูห้อง แต่ความรู้สึกที่หนักอึ้งก่อตัวขึ้นอย่างประหลาด ผมภาวนา มีคำภาวนาเป็นร้อยเป็นพันอยู่ในหัวที่ไม่อาจพูดไป
“นายมึงเสนออะไร”
เสียงนี้เป็นเสียงของทศพล หลังจากคำถามนั้นแล้วทุกอย่างก็เงียบไปจนรู้สึกว่าหากเข็มสักเล่มหล่นก็อาจได้ยิน หัวใจผมเต้นดังจนเจ็บ กระนั้นก็ไม่มีอะไรเจ็บปวดได้มากไปกว่าข้อเสนอที่ศิฑาสั่งให้เข้มมาเจรจา
“ฆ่าปีเตอร์ แล้วเอาเด็กนั่นไป”
พระเจ้า...
นั่นเป็นคำภาวนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ผมไม่อยากให้มันเป็นจริง
“ไอ้เด็กคนนั้น แลกกับชีวิตของปีเตอร์ มึงต้องเป็นคนจัดการ”
ผมไม่อาจรับฟังอะไรได้อีก สองขาก้าวฉับออกจากที่เกิดเหตุ วิ่งขดคุดคู้ใต้ราวบันได กดโทรศัพท์หาพี่ชายคนเดียวมือเป็นระวิง
“พี่แซค ไประยองหรือยัง”
“กำลังจะออก ทำไมวะ”
“มารับผมหน่อย Please, I can’t…”
“เจม เป็นอะไร อยู่ไหน เสียงมึงสั่นมาก เกิดอะไรขึ้น”
“I can’t say anything at all, please…”
“แชร์โลเคชั่นมาให้กู”
ความรู้สึกแบบนี้นี่มันอะไรกัน
ความเหน็บหนาวเหมือนอยู่ท่ามกลางพายุฝนในคืนที่เงียบสงัด เม็ดฝนหล่นลงมาเป็นเข็ม ทิ่มแทงความรู้สึกให้เจ็บปวดทนมานจนแม้แต่การหายใจก็เป็นเรื่องลำบาก
“แชร์โลเคชั่นมาให้กูเดี๋ยวนี้เจม!”
TBC
หลบหน่อยพระเอกมาาา า
กรี๊ดดด สงสารนุ้งง
ขอโทษวันนี้มาช้าไปหน่อย พอดีติดธุระเพิ่งเข้าบ้านค่ะ แฮร่
-
โอ้ยเพลีย บทพูดนี่ก็คงจะแผนอีกอะ
ตั้งใจพูดให้อีทศยอมทำ
เจมก็เจมอะนะ คือ โอ้ยยยยยยยยยยย
ทำไมพวกแกต้องทำให้ชีวิตดราม่าด้วย
อยู่เฉยๆได้ป้ะเจม เพลียยย
เจมไม่กลัวตายหรอถามจริง พอ
พอจบปัญหาคุณศิก็ตามง้อ ไรงี้
-
เจมสู้ๆเด้อ
-
เอ๊า
นี่แค่แผนบางส่วนหรือเปล่าเจม
พระเอกแซคมารับนุ้งเจม ณ บัด นาว
-
กำ
-
ก็นะ ถ้าเป็นเจมก็เลือกจะตามไปเหมือนกัน เพราะอยากรู้ว่าทำไมถึงต้องปิด
พอได้ฟังที่เข้มพูดมันก็ต้องรู้สึกเจ็บอยู่แล้ว 1.เคยขอร้องศิไปแล้วว่าอย่าฆ่าปีเตอร์ 2.เอาชื่อเรามาอ้างให้อีกคนตกลงไปฆ่าคอื่น
ไม่รู้สิถ้าเป็นเจมจะเลิกกับศิไปให้รู้แล้วรู้รอด ทำเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยอมเจ็บอีกครั้งแล้วจบเลยดีกว่า
หวังว่าศิจะมีคำแก้ตัวดีๆ รวมถึงการเริ่มเข้าใจเจมบ้าง :katai1:
ในฐานะคนอ่านก็.... รอตอนต่อไป หวังว่าจะไม่ดราม่ามากนัก
-
ศิแผนเยอะเกิน
เจมก็ไม่เคยไว้ใจศิเต็มที่ หมดกัน
-
นี่แผนหรือเรื่องจริง ไม่นะ เข้มทรยศเปล่าเนี่ย หรือจริงๆ เจมโดนหลอก โอ้ยยย ค้างงง
-
เข้าใจว่าแผน แต่ไม่ตกลงกันก่อนใครจะรับได้พ่อคุณ!
แซคหล่อ!!!
-
ศิทำกำลังทำผิดพลาดครั้งใหญ่เลยอะ
ตอนหน้าจะเป็นยังไงเนี่ย รู้สึกว่าถ้าเจมไปครั้งนี้
ศิอาจจะไม่ได้เจมกลับมาอีกเลยหรือไม่ก็ยากมากๆที่จะง้อคืนดีอีกรอบ
ฮ่อลลลลลลลลลลลลล ลุ้นมากเจ้าค่าาาาา :hao5: :mew5:
-
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ลุ้นต่อไป
-
แผนแน่ๆ ต้องเป็นแผนแน่ๆ :mew2:
-
ยังไม่อยากด่าศิฑาตอนนี้ ไม่ใช่ว่าเข้าข้างแต่ด่ามาทุกตอนจนไม่รู้จะด่าไงแล้ว เอาเป็นว่าค่อยด่าทีเกียวตอนหน้าเลยละกัน ก็ไม่รู้ว่าแผนใช้ตัวล่อนี่ยังไงแต่คำพูดิดว่าเข้มพูดเองมั้ง แต่ก็ไม่ชอบศิที่ปิดทุกอย่างอยู่ดี อันนี้ไม่โทษเจมที่ตามไปคนเราความอยากรู้มันมียิ่งเกี่ยวกับตัวเองด้วยแล้ว หลังจากนี้อยากให้เจมถอยห่างกับศินะคือศิยังไม่เคลียร์ไรสักอย่าง เอาเจมมาเป็นตัวล่ออีกคงไม่ไหวมั้ง
-
ศิฑา บอกเลยแผนนี้ไม่รุ่ง เสียหลายอย่าง แต่ก็ยังเสี่ยงทำ เพื่อแลกกับไม่ต้องลงมือเอง
ไม่รู้ว่าวางแผนอะไรนักหนา โยงกันไปหมด แล้วก็กลับมาทำร้ายกันเอง
เจมพลาดมาก พลาดที่ตามมา แต่ไม่พลาดที่ตามเกมส์ทัน แล้วมานั่งเสียใจกับเกมส์นี้
ถึงจะเป็นแผน แต่ควรให้เจมได้รู้ เกิดทศพลทำได้จริงแล้วบุกมาหา คนที่เจ็บกว่า ก็เจมนะ
เจมน่าสงสาร รอบนี้เจ็บหนักกว่ารอบไหน หนีไปยาวๆเลย ให้ศิฑาคลั่งไปเลย
แซคก็ยังเป็นหนึ่งเดียวในใจ
-
เราคิดว่าคนของศิทำเองโดยพลการมากกว่า สนิทกับสินมาก่อนไหม ไม่ชอบเจมไหม? ทำไมทุกคนถึงคิดว่าศิจะจัดการปีเตอร์เอง? ในเมื่อมีฝ่ายทางอดีตเมียที่จัดการง่ายกว่า ถ้าหากว่าศิทำนี่คือเข้าใจเลยนะว่าเจมจะแตกสลายขนาดไหน
อยากให้ปีเตอร์ไม่เหลืออะไรมากกว่า เมียหรือลูกก็ไม่อยากให้เหลือ ทางบ้านที่ฮ่องกงถ้ารู้ว่าปีเตอร์มีลุกผู้ชายกับหลินก็น่าจะปล่อยวิเวียนมาได้ ตายทั้งเป็นแบบนั้นจะสะใจกว่าอีก
-
แผนชัดๆ ศิ วางแผนให้ทศ เก็บปีเตอร์
เจม ก็นะ พยายามจะรู้ พอรู้แล้วยิ่งคิดมาก
อย่างว่ามันเกี่ยวพันกับตัวเอง :z3: :z3: :z3:
แทนที่จะดี กลายเป็นร้ายอีก อาการโรคเก่ากำเริบทันที
เพราะเจม ระแวงศิ ตลอด
แล้วเจม ก็เคยขอศิไม่ให้ฆ่าปีเตอร์
เพราะเป็นพี่เขยตัวเอง ไม่อยากให้พี่จิ๊บเป็นม่าย
แต่ตัวเองกลายเป็นชนวนให้ทศฆ่าปีเตอร์ :katai1: :katai1: :katai1:
แค่ปีเตอร์ สั่งให้ทศ เลิกวุ่นวายกับเจม ทศยังยิงปีเตอร์ซะเลย
แล้วพอเข้ม มาบอกทศ เรื่องเก็บปีเตอร์
ถ้าเก็บปีเตอร์ 1.ได้ขึ้นเป็นใหญ่แทน มีอำนาจ 2.ได้เจม ที่คะนึงหาตลอด
ทศ คงรับปากแน่ๆ
แต่เก็บปีเตอร์เสร็จ จะได้เจอเจมรึ เจอตำรวจมากกว่ามั้ง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้มีฉากพี่เจมโดนยิงจังเลยค่ะ
อ้าว!! ทำไมล่ะ
คุณศิฑาจะได้เลิกปากแข็งซะทีไง น่าตบจริงๆ เห็นความรู้สึกพี่เจมของหนู่เป็นของเล่นหรอ
เหอะ :m31: :m31:
-
แผนของศิแน่ๆ :katai4: :hao7: :z3:
เจเรมี่ไม่น่าตามมาได้ยินเล๊ยยย โอยยย
ค้างสุดดด :katai1:
-
พังกันให้หมด ถึงจะหลอกก้อเจ้บอยู่ดี
-
เกลียดดดดดดดดดดดดด โอย เปลี่ยนพระเอกดีมั้ยยย :katai1:
หรือแบบเจมหนีอย่าไป ไม่ต้องหวนกลับมา :hao3: :hao3:
-
:pig4: :pig4:
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนเหลือเกิน แผนแน่ๆ มันคือแผน โอ้ยยยยยยยย :katai1:
ว่าแต่ เพิ่งสังเกตว่าเคะของคุณเวสต์ชอบหนีหรือแบบไม่ให้เห็นหน้าไรงี้ อย่างพี่ยู หรือวิน คือเพิ่งอ่าน adore u มาไง ดราม่าปุ้บหนีไปทะเล แล้วแบบ โอ้ย เจมก็หนีอีกแล้ว :katai1:
นี่ก็รอฝั่งคุณศิจะว่ายังไง เจมหนีไปแล้วว :hao5:
ไปตามกลับมาแล้วทำอะไรให้ชัดเจนแจ่มแจ้ง พูดไปชัดๆค่ะ!! :sad4:
-
เราเป็นเจมเราก็รับไม่ได้ :z3: :z3: :z3:
ถึงจะเป็นแผนการหลอกของศิก็ตาม
แบบได้มาฟังอย่างงี้มันเจ็บสุดๆเลยนะ
โกรธไปเลยเจมโกรธนานๆอย่าฟังคำแก้ตัว
:fire: :fire: :fire:
-
เป็นแผนที่...
-
้ถ้านี่เป็นเจม บอกเลยต่อให้ใจกว้างระดับไหนเราก็เลิกว่ะ ลำพังมีอะไรไม่บอก ทำอะไรลับหลังว่าเจ็บแล้วนะ แต่นี่แม่ง เอาเราไปแลกกับการแก้แค้น ไม่ว่าจริงหรือไม่เราเชื่อว่าส่วนลึกในใจแม่งต้องมีสักเสี้ยวที่หากคับขันจริงๆ มันพร้อมจะทิ้งกูตลอด นี่ลองคิดว่าถ้าไม่ใช่ทศพลล่ะ แต่เป็นคนที่มีอำนาจพอฟัดพอเหวี่ยงกัน สุดท้ายก็จะยอมตกกระไดพลอยโจนยกเมียให้เค้าไปงี้ ใจหมาว่ะศิฑา บอกตรงๆ เลยนะคนเขียน เรื่องนี้เราอยากให้จบแบบศิฑาเจ็บสุดว่ะ หรืออย่างน้อย ให้เจมไม่กลับมาอีกก็ยังดี เล่นกะความรู้สึกคนเกินไปว่ะ
-
อ้าวๆ ไปกันใหญ่แล้ว ยุ่งเหยิงไปหมด
-
ไม่ควรตัดจบแบบนี้ฮื่อออออออออ
:katai1: :katai1: :ling1: :ling1: :katai4: :katai4:
-
เรื่องราวแย่ลงไปทุกที เราคิดว่า ถ้าศิตัดสินใจบอกเรื่องราวทุกอย่าง ทั้งหมดให้เจมฟัง เราว่าเจมคงจะมีเหตุผลพอที่จะไม่ดื้อ ไม่ขัดและยอมทำตามที่ศิสั่ง มันน่าจะไม่แย่แบบนี้นะเราว่า เราเป็นเจม เราก็นอยด์อ่ะ ตกลงนี่เป็นเมียยุคสุโขทัยป่ะเนี่ย ที่ถูกกันออกจากทุกเรื่องมีหน้าที่แค่เลี้ยงลูก ทำกับข้าว แค่นั้นพอ รู้ว่าห่วงแต่มันควรมีขอบเขตไหม บ้าบอ
-
คิดว่าน่าจะเป็นแผนหรือวิธีที่อิเข้มคิดขึ้นมาเองมากกว่าเพราะศิสั่งเพียงว่าให้ไปเจรจาและโน้มน้าวนังทศพลให้ฆ่าปีเตอร์โดยย้ำว่าให้ทำให้สำเร็จ. คงไม่มีวิธีไหนที่จะล่อให้ทศพลติดกับได้เท่ากับเจเรมี่หรอกเชื่อสิ
-
สงสารเจมจังค่ะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทำไมชีเจมเชื่อคนง่ายจัง กูอ่านยังรู้เลยว่าแผน55555555555555
-
ถึงจะแค่เป็นแผนแต่แค่ได้ยินก็เจ็บจี๊ดแล้วอ่ะ แล้วแบบนี้เจมจะทนไหวหรือ
-
นั่นไง ปะไรหล่ะ
ก้อเพราะไม่คุยกันตรงๆนี่ไง
ก้อเป็นแบบนี้หละศิ
เจ็บแวดซ่ะบ้างนะ นายหน่ะ
-
:mew5:
-
ตอนนี้เพลียกับเจมนะ :เฮ้อ:
เข้มจะไม่รู้จริงๆหรือว่าเจมตามไป
ที่พูดแบบนั้นเพราะอยากเก็บปีเตอร์อยู่แล้วหรือป่าว
สงสารศิแหะ แม้แต่คนรักก็ไม่เชื่อใจ 55
-
เจเรมี่ทำตัวเองทั้งนั้น เก็บเอามาคิดคนเดียวไปหมด เรื่องที่มีอะไรกับใครไปทั่วก็อีก จะว่าน่าสงสารก็ไม่อ่ะ ฝังใจเกินไป อ่อนแอเกินไป ส่วนทศพลนี่ขอเตะผ่าหมากมันซักทีเถอะ เลวจริงๆ
เรื่องนี้เลาอยู่ #ทีมคุณมีน ค่ะ นางเก่ง นางสตรอง เลิ้ปนาง
-
ศิเนี่ยะน้าาา เฮ้อออ พี่แซคได้ใจน้องอีกแล้วจ้า :mew2:
-
อยากรู้จนเป็นเรื่องอะเจม อยู่เฉยๆไม่ได้เลยสินะ
ศิก็พอกัน ทำอะไรมีลับลมคมใน เป็นใครก็สงสัย
ระแวง เป็นคู่ที่น่าจะเลิกกันไปหาคนใหม่ซะทั้งคู่
-
อ่านทันแล้ว
ลุ้นมันไปทุกเรื่องทุกคน
การไม่พูดคือปัญหาใหญ่บิ๊ก
-
รักศิไม่ง่ายแต่เจมไม่เคยเชื่อใจกันเลยนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ไม่สงสารเจมนะ นิสัยย้อนแย้งไงไม่รู้ อ่อนแอไม่ทันคน ไม่มีความแมน แถมง่ายอีตังหาก โทดทีนะคับมาเต็มไปหน่อย
-
คุณศินี่เก่งจริงๆนะทำให้น้องเสียใจเนี่ย
:mew5: :mew5: :a5:
-
CH.22 Inception
Sitha
ผมเริ่มติดต่อปีเตอร์บ่อยขึ้น แม้ตั้งใจว่าหลังจากสืบสาวเรื่องราวของศุภสินเสร็จสิ้นแล้วทุกอย่างจะสิ้นสุด การกลับมาพบเจอกันอีกครั้งต้นเหตุเปลี่ยนไปจากเดิม ไม่ใช่ผมที่พยายามเข้าไปข้องเกี่ยวเพื่อผลประโยชน์ แต่กลับเป็นเด็กหนุ่มที่เคยถูกกันไว้นอกเกมให้มากที่สุดกำลังตกเป็นเป้าหมายถัดไป ทศพลกับหัวหน้าที่เลี้ยงดูมานานนมแตกหัก ซึ่งน่าประหลาดใจเหลือเกินที่สาเหตุมาจากเพียงลูกแมวเพียงตัวหนึ่ง
นักธุรกิจชาวต่างชาตินัดแนะผม ณ ร้านอาหารเปิดใหม่ที่เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนระหว่างทางกลับบ้านเจ้าของถูกลอบยิงได้รับบาดเจ็บ ร้านนี้เป็นธุรกิจใหม่ของปีเตอร์ ไม่แน่ชัดว่าเปิดเพราะอยากแตกไลน์ธุรกิจของตัวเอง หรือมีเบื้องลึกเบื้องหลังมากกว่านั้น แรกเริ่มผมตั้งใจจะไม่รับนัด เอางานที่กำลังวุ่นวายเป็นข้ออ้าง แต่เมื่อเจตต์แจ้งว่าหัวข้อสนทนาวันนี้เป็นเรื่องของเจม ผมก็เคลียร์งานและบุกมาถึงถิ่นเสือโดยมีลูกน้องคนสนิทติดตามมาด้วยเพียงคนเดียว
“มานานหรือยังครับ”
เจ้าของร้านทัก เขาอยู่ในชุดลำลองสบายๆ แขนข้างหนึ่งยังพันแผลไว้ เป็นร่องรอยหลังจากโดนลอบยิงเมื่อหลายวันก่อน
“สักพักครับ ยังไม่ทันสั่งอาหาร”
“เดี๋ยวผมเลือกเมนูเด็ดของที่ร้านให้เลยแล้วกัน แต่คงเด็ดไม่เท่าเชฟจากอังกฤษนะ” เขาพูดกลั้วหัวเราะพาดพิงไปถึงเจเรมี่ “ที่จริงผมกับคุณจิ๊บก็คุยกันว่าอยากให้เจมมาดูร้านนี้อีกแรง ร้านนั้นกำไรไม่เท่าไหร่ ทำเลดีก็จริง แต่คนลูกค้าคนละประเภท ร้านนี้ผมเน้นตลาดบน”
“เด็กขี้เกียจแบบนั้นคงไม่อยากมา” ผมตัดบท อมยิ้มเมื่อนึกถึงพ่อครัวหัวป่าก์ของตัวเอง
“พูดเหมือนคุณจิ๊บเลย สมแล้วที่รู้จักกันดี”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ยังมีเรื่องที่ผิดใจกัน ต้องปรับเข้าหากันอีกมาก”
“คุณคงรักเจมมาก”
“ถ้าไม่นับปุณณ์ก็เป็นเจมนี่ล่ะครับที่สำคัญกับผม” สาบานด้วยเกียรติของลูกผู้ชายว่าทุกอย่างที่พูดเป็นเรื่องจริง แต่เมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งสั่งคำสั่งที่เย็นชาที่สุดเท่าที่เคยทำมาออกไป ขณะเดียวกันที่ทำก็เพื่อรักษาคำพูดที่มีให้เจเรมี่ ผมจะไม่ลงมือเอง และนี่ก็เป็นช่องทางเดียวที่พอจะมี
ให้มันเก็บกันเอง
เข้มกลับมารายงานด้วยสีหน้าราบเรียบ บอกว่าทศพลมีทีท่าลังเล แต่ท้ายที่สุดก็ยอมรับข้อเสนอเมื่อถูกเกลี้ยกล่อมว่าเคยยิงปีเตอร์ครั้งหนึ่งแล้วเจ้านายของตัวเองคงไม่คิดจะเลี้ยงดู ซึ่งแน่ชัดกันอยู่แล้วว่าทันทีที่ปีเตอร์ควานหาตัวทศพลเจอ สิ่งแรกที่ทำคือเด็ดหัวงูพิษตัวนั้นทิ้ง
ผมสบตากับปีเตอร์ ไม่เจือความรู้สึกผิดหลงเหลือ กำลังสับสนมากกว่าว่าเขาจะมาเล่นไม้ไหนกับตัวเอง
“ผมคุมไอ้ทศไม่ได้”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเครียดขมึง ผ่อนลมหายใจออกยาว เครื่องดื่มยกมาเสิร์ฟเป็นอย่างแรก ตามด้วยออร์เดิฟสำหรับรองท้อง แต่ความอยากอาหารของผมอันตรธานหายไปตั้งแต่ต้น ทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆ แทนคำขอบคุณที่บริกรดูแลอย่างดี
“คุณคงรู้แล้วว่ามันยิงผม”
“มีเรื่องกันหรือครับ”
“มันไม่ชอบใจที่ถูกสั่งเด็ดขาดเรื่องเจเรมี่ มันไม่เคยขัดคำสั่งผมนะศิ แต่ครั้งนี้มันคลั่งมาก ผมอยากให้คุณดูแลเจมให้ดี ไม่รู้ว่าหลังจากนี้มันจะบ้าทำอะไรอีก”
“แล้ว...” ผมเว้นจังหวะ มองคนตรงหน้าด้วยสายตาประเมิน “...คุณจะปล่อยทศไว้แบบนี้?”
“เอาจริง ผมพอจะรู้ว่ามันหลบไปอยู่ไหน แต่ผมก็เลี้ยงดูมันมา เป็นคนให้น้ำให้ข้าว คุณเองก็คงเข้าใจ”
“ครับ เราเลี้ยงคนมาเยอะ น้อยมากเสียด้วยที่จะทรยศ”
“ผมไม่คิดว่ามันจะทำลง” ปีเตอร์ประสานมือวางบนตัก สีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด “ผมเริ่มไม่มั่นใจว่าแค่เรื่องของเจเรมี่อย่างเดียว หรือมันต้องการอะไรนอกเหนือจากนั้นถึงต้องการจะเก็บผม”
“เป็นต้นว่า?”
“คุณก็รู้ว่ามันเป็นขาใหญ่คุมงานที่ไทย” ปีเตอร์เหยียดตัวขึ้น เคาะนิ้วเป็นจังหวะกับหน้าขาด้วยท่าทางเป็นกังวล ผมมองสีขาวของผ้าพันแผล ก่อนละสายตามามองดวงตาหลุกหลิกที่กลอกไหวไปมาคู่นั้น “บอกตรงๆ นะศิ ไอ้ทศมันไม่ค่อยชอบใจนักที่ผมจะย้ายมาอยู่ที่ไทยเป็นการถาวร ให้ตาย แต่ผมไม่คิดว่ามันจะทำลง”
“คุณยังเก็บสินลงเลย จะอะไรกับทศพล”
“ศิ เรื่องนั้นผมขอโทษ ผมคิดอะไรตื้นเกินไปเอง”
“เอาเถอะ ผมไม่อยากถามว่าเพราะอะไร เดี๋ยวพานจะอารมณ์เสียเปล่าๆ” อย่างที่ปีเตอร์เคยว่า คนตายไปแล้ว และผมก็ไม่อยากสูญเสียไปมากกว่านี้ “คุณเรียกผมมาบอกแค่นี้ใช่ไหม”
“เราเป็นญาติกันนะศิ ต่อให้ผมเคยทำผิดกับคุณมาก่อนก็เถอะ แต่นั่นมันก่อนที่เราจะรู้จักกัน”
“ถ้าอย่างนั้นเราควรจะพูดกันตรงๆ ได้แล้วปีเตอร์ คุณต้องการอะไร”
บริกรยกเมนูแนะนำมาเสิร์ฟท่ามกลางบรรยากาศร้อนระอุ เราเงียบเสียงไปทั้งคู่ รอจนคนนอก ซึ่งเป็นลูกน้องของเขาจากไป ปีเตอร์ก็ยกน้ำขึ้นจิบก่อนเข้าเรื่องในที่สุด
“ผมไม่แน่ใจว่าทศพลมีพรรคพวกมากแค่ไหน”
“เขาเป็นลูกน้องคุณ”
“ผมกำลังถูกทรยศ คุณก็รู้จักการปฏิวัติ นอกจากในระดับประเทศแล้วในธุรกิจอย่างเราก็เป็นได้ คุณสั่งงานแค่กับเจตต์ แต่เจตต์มีลูกน้องใต้คำสั่งอีกเป็นร้อย เหมือนไอ้ทศ”
ที่ปีเตอร์พูดก็ถูก เพราะฉะนั้นคนที่เก็บไว้ใกล้ตัวที่สุดจึงจำเป็นต้องไว้เนื้อเชื่อใจได้มากที่สุด
“ผมมีเงิน แต่บางทีเงินก็ซื้อไอ้ขี้ครอกพวกนั้นไม่ได้ มันเคยขอยาไอ้ทศ แค่ครั้งเดียวก็สวามิภักดิ์ยิ่งกว่าได้เงินไปหาซื้อยาเองเสียอีก”
“ดูเหมือนคุณจะเลี้ยงลูกน้องดีๆ ทั้งนั้น”
“โทษทีเหอะ คุณก็รู้ว่าผมทำธุรกิจแบบไหน” เขาสบถเป็นภาษาจีน คราวนี้ผมรับรู้ได้ว่ามีความกังวลรายล้อมตัวปีเตอร์ และเริ่มไม่มั่นใจว่าการให้ทศพลเก็บปีเตอร์จะง่ายกว่าสั่งให้ปีเตอร์เก็บทศพลหรือไม่
“ที่บอกว่าคุณยังเมตตาทศในตอนแรกก็ไม่ใช่สินะ คุณแค่กลัวพรรคพวกที่ทศคุมอยู่”
ภายใต้หน้ากากของชายวัยกลางคนที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาปีเตอร์ยอมเผยให้ผมเห็นในที่สุด เขาดื่มแค่น้ำเปล่า ไม่แตะอาหารแม้กลิ่นจะยั่วยวนมากแค่ไหน
“ผมกำลังอยู่ในอันตราย”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม”
“ให้ตายสิ ศิ ผมเป็นพี่เขยของแฟนคุณนะ”
“คุณเป็นคนที่ฆ่าน้องชายผมต่างหาก”
ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่จริงจัง เขาเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะได้รับโอกาสใดๆ ปีเตอร์เม้มปากเข้าหากัน ทำท่าไม่สบอารมณ์ แต่โอนอ่อน
“คุณกับผมกำลังมีปัญหาเดียวกัน”
“ถ้าคุณคิดว่าทศพลเป็นปัญหาก็เก็บมันเสียสิ”
“ผมเก็บแน่!” ปีเตอร์เผลอเสียงดัง แต่เบาในประโยคถัดมา “แต่ถ้าเกิดอะไรผิดพลาด ผมต้องการให้คุณซัพพอร์ต”
“ปีเตอร์ ผมเป็นนักธุรกิจ คงช่วยอะไรได้ไม่มาก”
“คุณเป็นนักธุรกิจที่เป็นอดีตสามีของมาเฟีย” เขาพูดถึงมรกต และผมไม่ชอบใจนัก
“ผมไม่ขอร้องมีน ผมไม่เก็บทศ ผมรับปากกับเจมไปแล้ว ยกเว้นเสียแต่คุณจะเก็บมันเอง หลังจากนั้นคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรก็มาบอกผมอีกที จะช่วยเท่าที่ช่วยได้”
“ผมไม่ได้อยากย้ำข้อนี้นะศิ แต่เจเรมี่รักจิ๊บมาก และจิ๊บก็รักผมมากเหมือนกัน คุณต้องช่วยผม”
ผมปั้นหน้ายิ้ม ยื่นมืออกไปสัมผัสมือหยาบและสกปรกของคู่สนทนาแม้นึกขยะแขยงเต็มทน ปีเตอร์จ้องตาผมนาน และจับมือแน่นเป็นพิเศษ
“ส่วนผมก็รักเจมมากเหมือนกัน”
ข้อแลกเปลี่ยนระหว่างผมกับทศพล และผมกับปีเตอร์เกิดขึ้นในระยะเวลาต่างกันไม่ถึงสัปดาห์ ผมนิ่งเฉย รอทุกอย่างดำเนินไปด้วยท่าทีราวกับไม่เคยเกิดการเจรจาถึงขั้นสั่งปลิดชีวิตใครในบทสนทนา ใช้ชีวิตปกติเหมือนเสือร้ายที่จ้องเขมือบเหยื่อ หากนี่เป็นบ่วงโซ่อาหาร ผมวางตัวเองไว้ชั้นบนสุด กระนั้นก็ระแวดระวังสั่งให้คนของตัวเองตามติดทั้งทศพลและปีเตอร์ รวมไปถึงความปลอดภัยของเจเรมี่พร้อมๆ กันอย่างไม่ละสายตา
เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอดังขึ้นจากคนในอ้อมแขน ผมนอนไม่หลับมาหลายวัน หรือถ้าหลับก็หลับๆ ตื่นๆ ไม่อาจสงบนิ่งได้อย่างแท้จริง นึกถึงข้อเสนอที่ยื่นให้ทศพลเมื่อหลายวันก่อนโดยการใช้คนรักไปเป็นข้อแลกเปลี่ยนแล้วนึกอึดอัดใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมกันเจเรมี่ออกจากเกมให้มากที่สุด แต่กลับหนีไม่พ้นความจริงที่ว่าเจเรมี่คือกุญแจและตัวต่อรองที่สำคัญไม่ว่าจะระหว่างผมกับทศพล หรือปีเตอร์กับตัวผมเอง แม้จะรักจะหวงสุดใจ ผมกลับสั่งลูกน้องไปต่อรองโดยให้สุดที่รักของตัวเองเป็นเดิมพัน
เช้าตรู่แสงสีทองลอดออกจากช่องว่างระหว่างม่านสองผืนที่รูดปิดไม่สนิท เจเรมี่ซุกตัวเข้าหาซอกคอผมซ่อนตัวเองจากสิ่งรบกวน ผมโน้มตัวลงจุมพิตเหนือศีรษะ เส้นผมหยักศกของเขายาวเลยปกบนของเสื้อมาแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสไปตัดเสียที พักหลังมานี้บทสนทนาเรากร่อนลง ความสัมพันธ์ทางกายเช่นกัน น่าแปลกที่โดยปกติแล้วด้วยความที่เป็นเพศชายเหมือนกัน เรื่องบนเตียงที่ควรจะสื่อสารและปลุกเร้ากันได้รวดเร็วกลับสร่างซาไปพร้อมๆ กัน ไม่ใช่ผมไม่อยากครอบครอง หากแต่ทุกครั้งที่สบตากับคนในอ้อมแขนความรู้สึกผิดจะเอ่อท้น ในส่วนของเจเรมี่นั้นผมไม่มั่นใจ เขาเงียบลงมาก อาจเป็นเพราะผมยุ่งกับหลายเรื่องทำให้หลงลืมสังเกตความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้น รู้ตัวอีกทีเราก็ทำเพียงโอบกอดกันยามราตรี และเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกดังทั้งผมและเขาก็ลุกจากเตียงไปทำกิจวัตรประจำวัน
“นายครับ”
เสียงทุ้มกรอกตามสายโทรศัพท์หลังจากมันสั่นในเวลาสั้นๆ ผมเอี้ยวตัวออกจากร่างอุ่นของเด็กหนุ่ม ครางรับปลายสายในลำคอ
“สายแจ้งมาว่าทศพลตายแล้ว”
เรียบง่ายแบบนี้เอง
ผมนิ่งงัน ไม่ปีเตอร์ก็ทศพล ต้องมีสักคนที่ถูกกำจัด ผมครางรับในลำคออีกครั้ง ไม่อยากพูดถึงรายละเอียดมากนัก ถอนหายใจด้วยความโล่งใจเปราะหนึ่งที่คนตายเป็นทศพลไม่ใช่ปีเตอร์ อย่างน้อยก็ไม่ต้องใช้แผนอื่นในการกำจัดทศพลเพื่อล้มล้างข้อแลกเปลี่ยนที่เคยให้ไว้ ที่ว่าไม่มีสัจจะในหมู่โจร ผมเพิ่งเข้าใจก็วันนี้นี่เอง
“เดี๋ยวไปรอเจอฉันในห้องทำงาน เราจะคุยเรื่องนี้กันในนั้น”
เจตต์รับคำก่อนวางสาย ผมหันกลับไปจุมพิตบนหน้าผากมนเบาๆ แต่เมื่อขยับตัวจะลุกเจเรมี่กลับลืมตาขึ้นมอง
“มีอะไรแต่เช้าหรือ”
“เรื่องงาน...” ผมพูดไม่เต็มปาก หลบตาเด็กหนุ่มแม้ไม่ถูกคาดคั้น “ไม่มีอะไร นายนอนไปเถอะ”
“พักนี้คุณยุ่ง”
“อืม ปัญหาเยอะ หลายเรื่อง”
“เรื่องปีเตอร์ด้วยหรือเปล่า”
เขาถามเหมือนรู้อะไรมา เจเรมี่ขยับตัวนอนทับผม ซบหน้าลงบนแผ่นอก ฟังเสียงของหัวใจที่เต้นตุบด้วยความหวาดระแวง
“ทำไมถามแบบนั้น”
“พี่จิ๊บอยากให้คุณสืบเรื่องที่ปีเตอร์โดนยิง ผมไม่รู้ว่าปีเตอร์ติดต่อคุณมาหรือยัง”
“อืม” ผมยอมรับ แต่ไม่เล่ารายละเอียด “พี่เขยนายเองก็รู้แล้วว่าใครยิง”
“ทศพลจริงๆ เหรอครับ”
“ไม่รู้สิ” ผมพูดปด ไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเจเรมี่นัก “ฉันจะออกไปคุยงานกับเจตต์ข้างนอก นายนอนไปก่อนเลย ถ้าอาหารเช้าเสร็จแล้วจะให้แม่บ้านมาตาม”
“ศิ...” เจเรมี่ลุกขึ้นนั่ง แววตาเขาเศร้าหงอยจนผมไม่อาจตีความหมายได้ว่าสาเหตุมันมาจากเรื่องใด มือนุ่มจับมือผม ดวงตาคู่สวยหลุบลงต่ำ ไม่ยอมสบตา
“หืม?”
“เปล่า” คนเรียกในทีแรกปฏิเสธพลางคลี่ยิ้มอ่อน “ผมแค่อยากบอกว่าผมรักคุณมาก”
“ฉันรู้ นอนเถอะคนดี มันเช้าเกินไปสำหรับนาย”
ผมปัดหมอน ดันบ่ากว้างให้เอนตัวลง จุมพิตบนหน้าผากอีกครั้งก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาชิดอก แอร์คอนดิชั่นเปิดอุณหภูมิพอเหมาะสำหรับสองคน แต่เมื่อผมลุกไปแล้วก็ไม่อยากให้คนที่นอนอยู่รู้สึกหนาว ความรู้สึกบางอย่างอึงอวลอยู่ภายใน เป็นความรู้สึกที่หาคำอธิบายไม่ได้ แต่เราต่างรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ
และผมเฝ้าหวังว่าความรู้สึกประดักประเดิดนี้จะสลายหายไปทันทีที่จบสิ้นเรื่องราวของปีเตอร์และคดีความอันวุ่นวายยุ่งเหยิงนี่เสียที
เจตต์รอผมหน้าห้องทำงาน ผมใช้เวลาไม่นานสำหรับล้างหน้าแปรงฟัน สั่งแม่บ้านขอกาแฟดำเข้มๆ หนึ่งแก้วก่อนไปตามนัด ลูกน้องผู้จงรักภักดีไม่แสดงสีหน้าใดออกมา เมื่อบานประตูปิดลงก็รอให้ผมทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หนังสำหรับทำงานให้เรียบร้อยก่อนเอ่ยถึงบทสนทนาที่ค้างคาไว้
“สายรายงานว่าปีเตอร์เป็นคนยิงทศพลด้วยตัวเอง”
“ยิงเองเลยเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อคืนที่ร้านเหล้าที่พัทยา คนของทศพลน่าจะสร้างสถานการณ์ให้ปีเตอร์ออกจากโรงแรมไปดูร้านราวๆ ตีห้า ไปคนเดียว หลังจากนั้นทศพลก็ขับรถตาม ยิงสวนกันอยู่พักใหญ่ ปีเตอร์ได้รับบาดเจ็บ ส่วนทศพลเสียชีวิตคาที่ครับ”
“ใครเป็นสายให้” ผมถามกลับ เจตต์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนตอบ
“เราซื้อตัวลูกน้องของทศพลได้หนึ่งคนครับ”
“ไม่ยักรู้มาก่อนว่าปีเตอร์แม่นปืนขนาดที่ยิงลูกน้องที่เป็นบอดี้การ์ดตัวเองจนตายคาที่ได้” ผมตั้งข้อสังเกต ถ้าเป็นคนเก่งขนาดนั้นแล้วจะกังวลจนต้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่นอีกทำไมกัน “ตอนนี้ศพอยู่ที่ไหน”
“ไอ้นิลบอกว่าปีเตอร์สั่งให้ไปฝังแถวโกดังที่ศรีราชาครับ” เจตต์หมายถึงสายข่าวที่สืบสาวเรื่องราวให้ ก่อนรายงานเพิ่ม “ส่วนปีเตอร์รอบนี้ไม่เข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล เรื่องที่โดนยิงมีแค่ลูกน้องในจังหวัดรู้ พยายามปิดเรื่องกันอยู่ น่าจะไม่อยากให้ลูกน้องของทศพลลุกฮือขึ้นมาพร้อมกันจนกว่าตัวเองจะจัดการอะไรได้เบ็ดเสร็จกว่านี้”
“อีกไม่นานมันน่าจะติดต่อฉันมา”
“นายแน่ใจแล้วเหรอครับ ที่จะคบค้ากับมัน” คู่สนทนาถามด้วยความเคลือบแคลง เสียงประตูห้องทำงานเคาะสามครั้ง เราต่างหยุดเพื่ออนุญาตให้แม่บ้านยกกาแฟร้อนเข้ามาเสิร์ฟ ของเจตต์ก็ได้กาแฟแบบเดียวกัน แก้วเซรามิคสีขาวหน้าตาเหมือนกันสองใบวางบนโต๊ะ เกิดเสียงกริ๊กเบาๆ และเมื่อแม่บ้านออกไปแล้วก็เริ่มต้นบทสนทนาในหัวข้อเก่าอีกครั้ง
“ยังหรอก แต่อย่างน้อยต้องยื่นข้อเสนอนี้เพื่อปิดดีลไปสักคน ไม่ว่าทศพลหรือปีเตอร์จะตาย อย่างน้อยก็เป็นประโยชน์กับเรา ทศพลเป็นมือขวาของปีเตอร์ ถ้าเกมออกมาเป็นทศพลตาย ปีเตอร์ก็อ่อนกำลังลงไป ขณะเดียวกันมันก็จะเชื่อใจฝั่งเรามากขึ้นเพราะเรารับปากว่าจะเป็นแบ็คให้มัน” ผมตอบตามที่คิด หรือแผนสองคือตรงกันข้าม “แต่ถ้าทศพลมันเจ๋ง มันควรจะเก็บปีเตอร์และเกมนี้จะจบลงง่ายกว่านี้ ฉันอาจจะต้องเคลียร์กับมันเรื่องเจเรมี่ แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องอำนาจมืดของปีเตอร์”
“แต่ที่เรายังเก็บมันไม่ได้ก็เพราะเราไม่รู้ว่ามันมีแบ็คที่ไหนบ้างไม่ใช่เหรอครับ”
“ใช่ ฉันเลยต้องให้นายตามสืบต่อไป เกมนี้ยังต้องเล่นไปอีกสักพัก แต่เราจะค่อยๆ ตัดแขนตัดขามัน”
“ผมสงสัยอย่าง คนอย่างปีเตอร์ไม่น่าจนตรอกถึงขั้นมาขอร้องเรา ถ้ามันเคยยิงสินแล้วสร้างข่าวว่าเป็นอุบัติเหตุได้แล้วคนหนุนหลังมันน่าจะใหญ่กว่าเรา”
“ใช่ ใหญ่กว่าเราแน่นอน เจตต์”
จะให้พูดให้ถูกคือลำพังตัวผมนอกจากธุรกิจที่ถืออยู่ก็ไม่มีอำนาจมืดใดไปต่อรองได้ ผมไม่ข้องเกี่ยวกับค้ายา หรืออาวุธเถื่อน อาจมีปล่อยเงินกู้บ้าง แต่ไม่ใช่เจ้าพ่อเงินกู้ที่ปีเตอร์ต้องประหวั่นพรั่นพรึง
“มันต้องการเครดิตจากมีน”
“แล้วนายจะทำยังไงต่อ”
“ตามดูมันไปเรื่อยๆ สืบหาหัวโจกที่สนิทกับทศพล ปล่อยข่าวว่าปีเตอร์ไม่เลี้ยงลูกน้อง ให้คนภายในของมันระแวงกันเอง” ผมจิบกาแฟร้อนให้ตื่นตัวก่อนวางแก้วลง “ทุกอย่างเป็นความลับ อย่าให้เจเรมี่สงสัยหรือรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น กำชับเข้มด้วย”
“ครับ”
“แล้วคุยกับครูสอนยิงปืนให้เคร่งกับเจเรมี่หน่อย เขาอาจจำเป็นต้องใช้อาวุธถ้าเราหลุดแผน”
เจตต์พยักหน้ารับคำ เขาดื่มกาแฟดำเพียงครึ่งแก้วก่อนปลีกตัวออกไป
TBC
กลับมาแล้วว หลังจากหายหน้าหายตาไปสองอาทิตย์ แง ขอโทษจริงๆ ค่ะ คอมพิวเตอร์เด๋อมาก
ตอนนี้อาจจะ(?) เข้าใจศิมากขึ้น พยายามเขียนทั้งสองพาร์ทให้เห็นว่าต่างคนต่างมีมุมมองเป็นของตัวเองโนะ อย่าเพิ่งโกรธทั้งศิทั้งเจมกันเลย รักกันๆ จุ๊บๆ
สวัสดีวันพุธนะคะ ทุกคน
เลิฟ
-
ทำไมเครียดขนาดนี้ :ling3:
อ่านไปก็ระแวงไป กลัวคนแต่งหลอก :serius2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งซับซ้อน หน่วงใจมากมายย
-
ถ้าเจมรู้จะเสียใจขนาดไหน
-
เรากังวลไปเองรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ทำไมคิดว่าทศพลน่าจะยังไม่ตาย
ส่วนศิกับเจมตอนนี้ไม่ทีมใครทั้งคู่เลยอ่ะ เข้าใจว่ามีเหตุผลของตัวเองกัน
แต่ถ้าคุยกันตรงๆมันน่าจะดีกว่านี้รึเปล่า
-
รอตอนต่อไป~
-
สงสารเจม ต้องมายืนอยู่กลางสนามรบที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนก่อขึ้นมา
-
แล้วเจมก็ยังคงกลับมาสู่วังวนเดิมๆ
คู่นี้มีอะไรก็ไม่พูดกัน :ling2: เห้อออออคุณศิบางทีถ้าเรารู้แผนร่วมกันอะไรๆมันอาจจะง่ายขึ้นก็ได้นะ
:katai1: ยังคงระแวงว่าทศพลน่าจะยังไม่ตาย แล้วถ้าเก็บปีเตอร์ได้นี่ศิงานเข้าเลยนะ ทั้งที่ตกลงยกเจมให้ทศ ไหนจะความรู้สึกเจมอีก
และยังระแวงเรื่องดราม่าภรรยาเก่า อย่างมรกตอยู่ :เฮ้อ: ถ้าศิยังพึ่งพาไปเรื่อยๆ นี่ก็เหนื่อยใจแทนเจม ถึงแม้มันจะจำเป็นที่ต้องพึ่งพา แต่ยิ่งพึ่งมรกตมาก แต่กีดกันเจม มันก็มากพอที่จะทำให้น้อยใจได้ จากที่ผ่านมาก็เห็นๆอยู่ :hao4:
-
ไม่บอกเลยยิ่งแย่
รู้บ้างจะดีกว่า
-
ทำไมถึงรู้สึกว่าทศพลยังไม่ตาย แต่ก็เอาเถอะที่นี้ก็เลยแต่ตัวใหญ่แล้วศิจะจัดการได้หรือเปล่าแต่ที่แน่ๆ น้องเจมก็เสียใจไปแล้วอย่าทำให้ต้องเสียใจไปมากเกินไปจนกู้กลับมาไม่ได้ล่ะศิ
-
ถึงยังไงก็ยังผิดหวังกับศิ คือตอนก่อนหน้าเรายังอุตส่าห์มองศิในแง่ดีว่าไม่ได้เป็นคนเอ่ยปากให้ใช้เจมต่อรองแต่กลับเป็นศิจริงๆ คือไม่แปลกใจเลยถ้าเจมจะเสียศูนย์อะ คนที่รักเอาตัวเองมาเป็นข้อแลกเปลี่ยนแบบนี้โดยที่ทางฝั่งเจมก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย เจมคิดมากน่ะถูกแล้ว นี่กลัวใจเจมนะว่าจะทำอะไรรึเปล่าเพื่อให้หลุดจากเรื่องบ้าๆนี่เสียที บางทีตัดใจจากศิก็คงดีเหมือนกันนะเราว่า
-
ทศพลตายง่ายไปเปล่า ต้องทำทีรีบฝังขนาดนั้นเลยเหรอ
แล้วเมื่อไรคุณศิจะเลิกปกป้องเจมแบบปิดหูปิดตาสักที
น่าจะบอก อย่างน้อยเจมจะได้ระวังตัวเองไว้บ้าง
-
กุข่าวเรื่องทศตาย หลอกหรือเปล่า
ปีเตอร์ ก็ยิ่งตัวร้ายอยู่ด้วย
เดี๋ยวทศ มาพาเจมไปแน่เลย
ไม่ชอบศิ ทำอะไร มีแแผนที่ไม่บอกเจมเลย
แล้วพอเจม รู้มันเสียใจที่คนรักทำแบบนี้
มันเหมือนหลอกใช้ หักหลังนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นิยายเครียดมากค่ะ นี่โกธรมาก โกธรจริงๆ บอกรักมากแต่นั้นคือข้อแรกเปลี่ยน กันออกจากทุกสิ่ง
เจมก็โคตรดื้อ
อยากหนีออกมาจากเรื่องพวกนี้มากก
-
พยัคฆ์ก็คือพยัคฆ์ ช่วงต้นๆเห็นแต่ความรักและมุ้งมิ้ง ยังนึกอยู่ว่าใครจะคือพยัคฆ์
-
เอาจริงๆนะ...บางทีก็เบื่อความเผือกของนายเอกจะทำให้เรื่องยากขึ้นเพื่อ???????
ปล.ให้อารมณ์อยากตบนางซักฉาดแล้วค่อยอ่านต่อ :z6: :z6: :z6:
-
:katai1: เห้อ คิดไปคนละทาง เหมือนเจมกำลังจะออกห่าง
-
:pig4: :pig4:
-
เครียดอ่ะะะะ
-
:pig4:
-
ศิ นายกำลังจะเสียเจมนะ
ช่วยรีบรู้ตัวสักที!!
-
ทศพลตายง่ายไปรึป่าวอ่ะ คนอย่างปีเตอร์ก็ไม่ได้น่าเชื่ออะไรง่ายๆ กลัวว่าศิจะหลงกลพวกปีเตอร์
-
เดาว่าทศพลยังไม่ตายอ่ะ
เจเรมี่อย่าหนีไปไหนนะ กลัวใจเจเรมี่จังเลยอ่า
-
ความลับไม่มีในโลก ศิไม่ตระหนักอาจเสียเจมได้นะ
-
อ่านไปหวั่นใจไปทุกตอนเลย :sad4:
-
เอาจริงเราว่าคนที่โง่ที่สุดคือศิ รองลงมาก็เจม คู่นี้เหมาะกันนะโง่เหมาะสมกัน :fire: มีอะไรไม่พูดจากัน ทำเป็นห่วงคนนุ้นคนนี้ บ้าบอป่ะ มรกตเจ๋งสุดละที่เลิกกับศิ โง่แบบนั้นเอาเป็นปั๋วไม่ไหวนะ :katai3: ตอนแรกก็ดูฉลาดแต่ทำไมยิ่งนานไปยิ่งโง่ฟระ ทั้งพระเอกนายเอกเลออออออ :z6:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หนักขึ้นเรื่อยๆ
-
เข้าใจศินะว่าอยากตัดเนื้อร้าย แต่ศิกำลังทำลายความไว้ใจของคนรักกันนะคะ
อย่างน้อยให้เจมได้รู้บ้างว่า จะไปทางไหน ปิดหมดอาจช่วยได้ แต่ถึงตอนนั้นศิอาจไม่มีเจมไหม
สงสารตัวน้อย เจมต้องอดทนแค่ไหนนะ
ตัวร้ายกันทั้งนั้นค่ะ ทั้งปีเตอร์ ทั้งทศพล แล้วแน่ใจได้ยังไงว่าจะไม่โดนซ้อนแผน
แน่ใจได้ยังไงว่าทศพลตายจริง ศิต้องระวังให้เยอะเลยนะ
-
รักของศิกับเจม
ดูๆแล้ว น่าเหนื่อยเป็นบ้า
อย่าหมดแรงกันไปซะก่อน
ไม่งั้นคงต้องมีใครคนหนึ่งเป็นฝ่ายถอยออกไป
-
เราไม่เชื่ออ่ะว่าทศตายแล้วววว มองตายง่ายเกิ้นน เป็นไปไม่ได้ :katai4:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
ตายไอีกคนแต่เรื่องไม่จบง่ายๆ
-
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
CH.23 Pain
Jeremy
ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น คงเบาบางเหลือเกินหากมันไม่ได้เป็นจากน้ำมือของคนที่เรารักสุดใจ
และเพราะรักสุดใจนั่นแหละ ถึงเป็นสาเหตุให้เราเจ็บปวดเหลือคณา
ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเรื่องราวต่อจากวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ภาพจำเป็นเพียงนั่งกลั้นสะอื้นอยู่ใต้บันได พี่แซคมาถึงที่หมายก่อนเข้มออกจากห้องพักของทศพล พาผมกลับมาส่งที่สนามยิงปืน ผมไม่มีสมาธิเรียนต่อและครูฝึกก็เห็นด้วยกับการให้หยุดพัก มีข้อแม้ว่าต้องอยู่จนกว่าคนของศิฑาจะมารับเท่านั้น การดูแลฟูมฟักที่ถูกกำชับมาจากนายใหญ่เคยช่วยให้ผมอุ่นใจ ราวเป็นไข่ในหิน ศิฑาระแวดระวัง เป็นห่วงผมทุกการกระทำ แต่เมื่อรู้สาเหตุที่แท้จริงว่าเขาเพียงต้องการทะนุถนอมบำรุงสินค้าสำหรับแลกเปลี่ยนให้อยู่ในสภาพดีเท่านั้นก็เจ็บปวดใจแทบพัง
ผมไม่ได้เล่าเรื่องราวให้แซคฟังจากนั้น ทำเพียงร้องไห้กับอกกว้าง พี่ชายคนดียอมโทรลางานด่วนเพื่ออยู่กับผม และส่งผมถึงมือเข้มตามความต้องการ ถึงวันนี้แซคก็ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น และผมเชื่อว่าความลับจะเป็นความลับต่อเมื่อมันสิงสถิตย์และตายไปกับตัวเรา
ผมเก็บงำความเจ็บปวดทุกอย่าง เพียงเพื่อไม่ให้แผนการของศิฑาล่มสลาย
โง่เป็นบ้า แต่แม้จะเป็นเพียงเหยื่อล่อ ของแลกเปลี่ยน หรืออะไรก็ตามที่พอจะนิยามตีคุณค่าให้ตัวเองได้ผมกลับยินยอมทุกการกระทำ เพียงเพราะอยากต่อเวลาให้อยู่กับศิฑาได้นานอีกสักนาทีสองนาที แสร้งทำหูหนวก ตาบอด ไม่รู้ไม่เห็น ไม่ซักไม่ถาม ไม่สนใจแม้กระทั่งน้ำตาที่มันหลั่งในใจว่าเอ่อท้นออกมามากเท่าใด
ความรักของผมมันโง่เง่า เด็กน้อย และเต็มไปด้วยร่องรอยของความอ่อนไหว
กระนั้น มันก็ยังได้ชื่อของความรักที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจทำให้ผมรู้สึกและยอมเสี่ยงกับมันได้ครั้งแล้วครั้งเล่า
ยกเว้นศิฑา
ใครคนหนึ่งเดินผ่านประตูร้านอาหารในคืนวันพฤหัสอันแสนเงียบเหงาเข้ามาด้านใน เป็นร่างคุ้นตาที่มีคนติดตามแปลกหน้าไป ผมพยักหน้าให้พี่เขย เราไม่เคยยกมือไหว้กัน แม้ผมจะเติบโตที่ไทยและรับการอบรมแบบคนไทยมาตลอดช่วงอายุก็ตาม เสียงเพลงในร้านเป็นเพลงแจ๊ซ ราวกับว่ามันช่วยขับกล่อมให้จิตใจที่เต็มไปด้วยฝ้ามัวของผมตกตะกอนใสสะอาดขึ้นบ้าง
เข้มอยู่นอกร้าน สักที่ที่มองเห็นผม แต่ผมไม่อาจเห็นเขา ไม่เกะกะ ไม่ทำตัวน่ากลัวหรือมีปัญหา เขาสอดส่องทุกอย่างแต่ไม่แน่ใจว่ารายงานทุกเรื่องให้นายฟังหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ การปรากฏตัวของปีเตอร์วันนี้คงทำให้ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความเหินห่างของผมกับศิฑามีหัวข้อใหม่คุยกัน
“ไม่เจอนาน” ปีเตอร์ทัก เขาคลี่ยิ้มอ่อนแรงให้ผมคล้ายเหน็ดเหนื่อย ผมไม่เคยเกลียดเขา นึกดีใจมาตลอดว่าพี่จิ๊บโชคดีที่ได้สามีที่ดีและจริงจัง กระทั่งรู้เรื่องของผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่เป็นนกต่อให้นักธุรกิจตรงหน้าเชือดเฉือนเพื่อนสนิทตัวเองได้อย่างเลือดเย็น
“ผมไม่ค่อยได้กลับบ้าน ที่ร้านก็ยุ่งๆ ว่าแต่...มีอะไรหรือเปล่า อ้อ ผมเข้าไปเยี่ยมคุณวันที่พี่จิ๊บโทรมาบอกว่าคุณโดนยิงด้วยนะ แต่ไม่ได้เข้าไปทัก พี่จิ๊บอยากให้ยูพักผ่อน”
“อืม จิ๊บบอกแล้ว หาที่นั่งเงียบๆ ให้สักที่สิ”
“วันนี้ร้านคนน้อย ยูอยากนั่งไหนก็เลือกเลย ไม่ได้มีโต๊ะจองเป็นพิเศษ”
“ไปคุยด้วยกันหน่อย ฉันมีเรื่องต้องบอกนาย คิดว่าศิคงไม่ได้เล่าให้ฟัง”
เขาเคาะนิ้วกับโต๊ะเพื่อเร่งเร้า ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ คิดว่าที่ศิฑาไม่อยากให้รู้เรื่องของปีเตอร์คงเป็นรู้ว่าผมจะเก็บสีหน้าลำบากใจได้ยากเย็นเมื่อต้องมีบทสนทนากับพี่เขยแบบตัวต่อตัว กระนั้นก็ขอบคุณพระเจ้าที่ผมแสร้งซ่อนความเสียใจเก่งจนพานซ่อนความรู้สึกอื่นๆ ได้แนบเนียนไปด้วย
“โต๊ะในสุดไม่ค่อยมีคนผ่าน” ผมตอบเสียงกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน “เดี๋ยวผมสั่งอาหารง่ายๆ ไปให้ เบียร์ด้วยไหม”
ปีเตอร์พยักหน้าก่อนเดินไปตามทางที่ผมพยักพเยิดนำ
“ทศพลตายแล้ว”
ประโยคแรกหลังจากอาสาเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านตัวเองดังขึ้นชัดถ้อยชัดคำ ยังไม่ทันวางแก้วเบียร์ลงบนโต๊ะสนิท แขกคนพิเศษก็เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ผมชะงักทุกสัดส่วนในร่างกายรวมไปถึงลมหายใจ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามพี่เขยตัวเองเชื่องช้า
“ล้อเล่นใช่ไหม” แม้ว่าไม่มีใครอยู่รอบตัว เสียงนั้นก็เบาจนแทบเป็นกระซิบโดยสัญชาตญาณ ผมเฝ้าภาวนาว่าข่าวร้ายที่ปีเตอร์บอกไม่ใช่เรื่องจริง แต่สีหน้าของคู่สนทนาก็ไม่อาจตีเป็นอื่น เขากระแอมไอ พูดด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าทีแรกจนต้องเงี่ยหูฟัง
“ศิฑาไม่ได้บอกนายหรือ”
“ไม่...” ผมรู้สึกว่าเสียงของตัวเองสั่น ไม่อาจควบคุมความตระหนกไหวในแววตาได้ “เขาไม่เคยพูดอะไร”
“หมอนั่นเล่าอะไรให้นายฟังบ้าง”
“เขาไม่เคยเล่าอะไรเลย” ผมปด กลอกตาไปมาด้วยความสับสน หากให้เลือกเชื่อใจใครสักคนผมก็ยังเชื่อศิ แม้ว่าเขาจะเต็มไปด้วยความลับมากมายที่ผมไม่เคยตามทันก็ตาม “ศิไม่ชอบให้ผมยุ่มย่ามเรื่องส่วนตัว”
“เรื่องที่ฉันโดนยิงล่ะ เขาว่าไงบ้าง”
“เรื่องนั้นผมรู้จากพี่จิ๊บ เจ้บอกให้ผมถามศิ ให้เขาช่วยสืบอีกแรงว่าเป็นฝีมือใคร ผมถามแล้ว เขาบอกแค่ว่าไม่อยากยุ่งแลยไม่ได้ซักไซ้ต่อ” ศิฑาเลี่ยงการพูดเรื่องนี้กับผม อันที่จริงเขาก็เลี่ยงทุกเรื่อง ยกเว้นที่ถูกจับได้จังๆ รอบก่อน กระนั้นเข้มก็เป็นคนบอกเล่าเรื่องราวให้พอทราบบ้าง
ปีเตอร์เห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของผมเมื่อคราวเอ่ยถึงความสัมพันธ์ของตัวเองกับคนรักที่มีเรื่องค้างคาก็หยุดเซ้าซี้ เขาพูดถึงธุระของตัวเอง ในขณะที่ผมยังวนเวียนคิดถึงเรื่องของทศพล
“ฉันคิดไว้แล้วว่าศิจะไม่จริงจังกับเรา ฉันบอกผ่านจิ๊บมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่จิ๊บไว้ใจคนง่ายเกินไป”
“ทศพลตายแล้วจริงหรือครับ”
เสียงเพลงแจ๊สดังแทรกระหว่างเรา ชายวัยกลางคนถอนหายใจ เขาเลื่อนมือทั้งสองข้างมากุมตัวเองเอาไว้ จ้องมองกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง ย้อนกลับมาพูดเรื่องของทศพลอีกครั้งแม้เจ้าตัวจะเบี่ยงเบนไปเรื่องอื่นแล้วก็ตาม
“ฉันเป็นคนยิงมันเอง”
“ปีเตอร์...” ผมครางชื่อเขา ทิ้งน้ำหนักลงบนพนักพิงหมดเรี่ยวแรง แม้จะหงุดหงิดใจกับพฤติกรรมคุกคามของอดีตคู่นอนบ้างแต่การปลิดชีวิตผู้อื่นเป็นสิ่งที่ผมคิดถึงน้อยที่สุด พี่เขยกระแอมไอผ่านลำคอชั้นหนา เขายกเบียร์ขึ้นจิบก่อนขยายความ
“มันไม่พอใจฉันที่มาเตือนเรื่องเรา ฉันกำลังจะดีลงานกับศิ มันกำลังจะทำให้ทุกอย่างล่ม สุดท้ายมันก็เลือกจะเก็บฉัน”
“เขายิงคุณ แต่ก็แค่กระสุนถาก คุณไม่น่า...”
“ไม่มีใครรู้หรอกเจมว่ากระสุนนัดต่อไปจะแค่ถากหรือฝังอยู่กลางหัวฉัน” นิ้วป้อมตันของคู่สนทนาชี้กึ่งกลางหน้าผาก ดวงตาดุดันไม่สบอารมณ์ “วันนั้นมันก็จะเก็บฉัน โชคดีของฉันที่ระวังตัวอยู่แล้ว เราดวลกันแค่สามนัด มันตาย”
เขาส่งเสียงปิ้วเบาๆ จากริมฝีปาก ก่อนเหยียดออกด้วยความขมขื่น รสเบียร์คงปร่าเกินกว่าจะลิ้มลอง ปีเตอร์ปล่อยจนฟองสีขาวเหนือของเหลวสีอำพันละลายหายไปเชื่องช้า
“ฉันเป็นคนชุบชีวิตมันมาแท้ๆ”
ผมคิดว่าเข้าใจความรู้สึกของปีเตอร์ ขณะเดียวกันก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกนึกคิดของทศพล เงื่อนไขข้อต่อรองที่ศิฑายื่นให้อาจเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้ทศพลตัดสินใจจู่โจมผู้มีพระคุณอีกครั้ง นึกมาถึงตรงนี้ความรู้สึกยอกในอกก็สำแดงเดชขึ้นมาใหม่ ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ นิ่งงันเพื่อสดับฟังเสียงเรื่องเล่าที่ชวนหดหู่ใจด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม
“วงการนี้ไว้ใจใครไม่ได้” ปีเตอร์ย้ำ และผมเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง “ถ้าเล่นไม่รู้เรื่องอะไรเลยแบบนี้ ศิฑาคงไม่ไว้ใจนายมากนัก”
“ผมรู้แค่เรื่องที่จำเป็นระหว่างเรา”
“แต่นายไว้ใจฉันได้ เด็กน้อย” พี่เขยเอ่ยเสียงอ่อนลง เขาทอดสายตาโดยหางตาทั้งคู่ตกลง ชวนให้รู้สึกอบอุ่นและมั่นคง “ฉันเป็นคนในครอบครัวของนาย”
ผมเกือบเชื่อแล้ว หากไม่รู้เรื่องของบ้านเล็กที่อีกฝ่ายเก็บไว้ ที่แรงกว่านั้นคือการฆาตรกรรมเพื่อนสนิทอย่างเลือดเย็นต่างหาก
“ศิฑาไม่ใช่คนที่นายควรเชื่อใจนักหรอก”
“ผมไม่มีผลประโยชน์ให้ศิ”
“ทำไมจะไม่มีล่ะ” ปีเตอร์หัวเราะเสียงขึ้นจมูกด้วยท่าทีหยามหยัน “ร่างกายของนายไง”
“คุณก็รู้ว่าศิหาใครก็ได้ที่ไม่ใช่ผม”
“ใช่ แล้วมันจะทำแน่ เพียงแค่ยังไม่ใช่เวลานี้ เจเรมี่ ฟังฉันนะ ถ้านายจะคิดว่าศิฑารักนายนั่นมันบ้าบอสิ้นดี รู้ไหมว่าหมอนั่นกับมรกตไม่ได้เซ็นใบหย่ากัน สองคนนั้นแค่แยกกันอยู่ เอาเข้าจริงนายก็ไม่ต่างจากเมียน้อยที่เมียหลวงเขาอนุญาตนักหรอก และสองคนนั้นไม่มีวันหย่ากันด้วย” ปีเตอร์ไหวไหล่ เมื่อพูดมาถึงตรงนี้เขาก็ยอมยกเบียร์ขึ้นจิบบ้าง อาจเป็นเพราะเรื่องของผมขมกว่าเบียร์ในมือของเขา “มรกตเป็นมาเฟีย ปล่อยเงินกู้ ขายยา ค้าอาวุธ ธุรกิจของสองคนนี้สนับสนุนกัน ศิมีตัวตั้งต้นยาเสพติดที่นำเข้ามาได้โดยไม่เป็นที่จับตามอง ขณะที่มรกตก็ใช้อำนาจตัวเองเส้นสายให้สามีได้งานในหน่วยงานรัฐไป”
ผมยอมรับว่าสิ่งที่ปีเตอร์เอ่ยก็มีส่วนถูก ขณะเดียวกันก็หาข้อแย้งให้คนรักตัวเองอยู่เนืองๆ
“สองคนนี้ลึกซึ้งจนถ้าวันหนึ่งศิต้องเลือก เขาจะเลือกมรกต เพียงแต่ตอนนี้หมอนั่นยังหลงนายอยู่” แก้วเบียร์วางกระทบโต๊ะดังกริ๊กเบาๆ ผมมองของเหลวที่ไหวโคลงในแก้วไปมา กลืนน้ำลายอีกอึกจนได้ยินเสียงลึกลงไปในหู “หลงมากเสียด้วย”
คนพูดเหลือบไปมองนอกประตูร้าน เข้มยืนทำหน้าทมึงทึง เขาไม่ล่วงล้ำเข้ามา ตราบใดที่ผมไม่ขอความช่วยเหลือ แต่นั่นก็เป็นหลักฐานชั้นแน่นหนาว่าความหลงของศิฑาสามารถสัมผัสได้จริง
“ถ้าฉันเป็นนาย ฉันคงโกรธ”
“ผมโกรธ”
“แน่ล่ะ ถูกหลอกใช้ไม่เท่าไหร่ ยังถูกเอาหัวใจไปย่ำยี บอกตรงๆ ฉันทนไม่ได้หรอกนะถ้าจะต้องเห็นน้อยชายที่จิ๊บรักนักหนาตกเป็นเครื่องมือของคนอื่น”
ผมมองตาคู่สนทนา เขาวกวน สับสน พูดเรื่อยเปื่อยจนไม่อาจจับประเด็นได้ว่าสาเหตุของการมาพบผมวันนี้คืออะไรอยู่นานกระทั่งเขาดื่มเบียร์อีกครั้ง คราวนี้พร่องไปครึ่งแก้ว มีรอยสีขาวชื้นตกที่มุมปากไม่มากน้อยแต่เจ้าตัวก็ไม่ใส่ใจจะเช็ดออก
“นายน่าจะแก้แค้น หรือทำอะไรที่สาสมกับที่ศิฑาทำบ้าง”
“แก้แค้น?”
“ทำไมต้องตกเป็นเบี้ยล่างของหมอนั่น” เขาโคลงหัวไปมา เคาะนิ้วกับหน้าขา “คนอย่างนายคงไม่ยอมให้ใครหลอกใช้ฟรีๆ แล้วเขี่ยทิ้งหรอก จริงไหม”
“คุณ...” ผมประมวลความคิดในหัว ก่อนถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจว่าปีเตอร์กำลังชี้แนะไปในทิศทางไหน “คิดว่าผมควรจะ...”
“หลอกล่อให้มันโอนหุ้นบริษัทให้ ขอทีละอย่างสองอย่าง นายทำได้อยู่แล้ว เจเรมี่”
ผมนึกถึงศุภสินขึ้นมาตงิด สาเหตุที่ในท้ายที่สุดเขาถูกปลิดชีพก็เพราะโอนทรัพย์สินให้ภรรยาที่ไม่ถูกต้องตามกฏหมายนั่นไม่ใช่หรือ
“ถ้านายกุมเงินแล้ว ศิจะทิ้งนายไปไหนได้”
“ผมไม่ได้ต้องการเงิน”
“มันไม่ใช่เรื่องของเงิน เจเรมี่” ปีเตอร์เอ่ยเนิบช้า ไม่เร่งเร้า เขาเว้นจังหวะถี่เบาในการโน้มน้าวจนผมคิดตาม “มันคือความไว้ใจ นายไม่อยากรู้หรือว่าศิฑาไว้ใจนายมากแค่ไหน หมอนั่นมีศัตรูรอบทิศ สิ่งที่เขาควรทำคือมองอนาคต ถ้าศิฑาเกิดปุบปับตายไปโดยที่ทรัพย์สินทุกอย่างเป็นของมรกต เด็กคนนั้น ลูกของศิฑาที่เขาหวงนักหนาก็ต้องกลับไปสู่อ้อมอกแม่ นายไม่อยากเป็นตัวแทนของพ่อให้ปุณวิศหรือ”
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับศิฑา คนที่ดูแลปุณณ์ได้ดีที่สุดคือมรกตก็ถูกแล้ว”
“นายรักเด็กนั่นหรือเปล่า” ปีเตอร์ยักคิ้ว และผมก็พยักหน้าว่าตามอย่างไม่ต้องคิด ปุณวิศไม่ต่างจากผ้าขาว ใสซื่อ ไร้มลทิน “นายอยากให้เด็กนั่นเติบโตเหมือนกับแม่ของเขาหรือ ที่แน่ๆ คือฉันคิดว่าศิฑาคงไม่ต้องการ แต่เขาจะวางใจฝากลูกไว้กับนายหรือเปล่า”
“คุณเลิกพูดเหมือนศิฑาจะไม่อยู่แล้วได้ไหม”
“วงในบอกมาว่าวีจีจ้องจะเก็บศิฑา” คู่สนทนาเอ่ยเสียงเครียดขมึง เสียงดนตรีเปลี่ยนเป็นแจ๊สบลูส์ ฟังหดหู่เศร้าซึม “มันมีอีกหลายเรื่องที่นายต้องลงมือทำก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป”
“ผมไม่รู้”
“มันยาก เจม สำหรับคนธรรมดาอย่างนาย” ปีเตอร์ลุกขึ้นยืน วางเงินค่าเบียร์เกินจำนวน ก่อนทิ้งฝ่ามือลงบนเรือนผมที่ยุ่งเหยิงของผมแผ่ว “แต่นายเข้ามาวงการมาเฟียแล้ว คนที่ลากนายเข้ามาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็คือคนที่นายรักที่สุดนั่นไง”
คืนวันเดียวกัน หลังจากเก็บร้านเรียบร้อยผมก็เดินทางกลับบ้านด้วยท่าทีเซื่องซึม เข้มไม่ถามถึงธุระของผมกับปีเตอร์ อาจเป็นเพราะเขารู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับชายวัยกลางคน กระนั้นก็ใช้สายตาสอดส่องผ่านกระจกมองหลังสังเกตการณ์ถึงความผิดปกติในตัวผมโดยไม่เอ่ยปากให้ลำบากใจ รถยุโรปกันกระสุนจอดที่เก่า ผมลากเป้เหี่ยวๆ สำหรับพกสัมภาระลงมาด้านล่าง ไฟในตัวบ้านสว่างโร่ มองจากชั้นล่างเห็นไฟในส่วนของห้องทำงานเปิดจ้าแม้ม่านสีทึบจะบังก็เดาได้ว่าเจ้าของบ้านคงขลุกตัวอยู่ที่นั่น ใช้เวลาไม่มากนักก็พาตัวเองเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมอันเป็นสถานที่โปรดปรานของศิฑาในที่สุด
หน้าต่างบานนั้นที่มองเห็นจากด้านล่างเมื่อครู่เปิดออก ผ้าม่านถูกรูดติดฝั่งหนึ่ง ชายหนุ่มยืนหันหลัง มีควันสีเทาลอยอวล กลิ่นเมนทอลอ่อนๆ จากบุหรี่ไฟฟ้าเตะจมูกผม ไม่เห็นศิฑาสูบบุหรี่นานพอควร นานจนผมลืมไปแล้วว่าเขาสูบเก่งเพียงใด
“เครียดเหรอ”
ผมถามก่อนสาวเท้าเข้าโอบกอดคู่สนทนาจากด้านหลัง แผ่นหลังผ่านเนื้อผ้าฝ้ายยังอบอุ่นเสมอ สองแขนของผมโอบรัดผ่านท่อนเอว เอนหน้าออกด้านข้าง ใช้หูฟังเสียงอวัยวะภายในร่างกายของศิฑาทำงาน
“เรื่องงาน นิดหน่อย ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง”
“ก็เหมือนเดิม ปีเตอร์แวะมา” ศิฑาครางรับในลำคอ ไม่เดือดเนื้อร้อนใจ “เขาบอกว่าเขายิงทศพลตาย”
“หมอนั่นมันเลี้ยงไม่เชื่อง สมควรตาย”
“ศิ ไม่มีใครคู่ควรกับความตายทั้งนั้น”
“เสียดายหรือไง” เขาถามเสียงขึ้นจมูก อัดนิโคตินเข้าปอดแล้วพรูออกมาตามจังหวะหายใจ ผมหงุดหงิดกับประโยคชวนตี แต่คิดว่าไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับศิอีกต่อไปแล้ว
ผมคิดถึงเขา
คิดถึงเหลือเกิน
“ทศพลเป็นคนยิงปีเตอร์รอบก่อน นายน่าจะรู้แล้ว ดังนั้นถ้าหมอนั่นจะเป็นคนที่โดนเก็บเสียเองก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอ”
“ผมไม่ชอบให้เรื่องเป็นแบบนี้เลย มีแต่อันตราย อันตรายเต็มไปหมด”
“ฉันถึงได้ไม่อยากให้นายเข้ามายุ่งไง เด็กน้อย” มือหยาบปลดแขนผมให้คลายออก เขาหันหน้ากลับมาทางผม มองผ่านแววตาคู่เดิมที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ปลายนิ้วหัวแม่มือแตะเนื้อแก้มผม ลากไล้แผ่วเบาไม่ทิ้งร่องรอย ก่อนโน้มตัวลงมาจุมพิตผะแผ่ว กลิ่นของเมนทอลผสานในลมหายใจ มีเสน่ห์ชวนให้ผมอยากดึงเขาเข้ามาจูบซ้ำๆ อีกหลายครั้ง
“เรื่องงานช่วงนี้มีปัญหาเหรอ”
“นิดหน่อย ยังจัดการได้อยู่”
“ปีเตอร์บอกผม ว่าคุณขัดผลประโยชน์กับวีจี” ถ้าในไทยแล้วเอ่ยชื่อบริษัทผลิตยาขนาดใหญ่ไม่มีใครไม่รู้จักที่นี่แน่ ส่วนยูนิแล็บเป็นบริษัทที่ขยายตลาดได้รวดเร็วในระยะเวลาไม่นาน ศิฑาพยักหน้า เอนตัวพิงกรอบหน้าต่างฟากหนึ่ง
“ก็มีบ้าง ธรรมดาของธุรกิจ”
“ศิ...ผมมีลางสังหรณ์”
“ว่า...”
“ไม่รู้สิ วันนี้ปีเตอร์มาคุยกับผม” ผมคิดมาตลอดทางว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้ศิฑาฟังอย่างตรงไปตรงมา หรือหลอกล่อตามแผนการที่พี่เขยวางไว้ให้ ท้ายที่สุดมานึกถึงตัวเองเมื่อได้รับรู้เรื่องราวทุกอย่างเป็นคนสุดท้ายแล้วก็รู้สึกไม่ดี พานคิดเอาว่าศิฑาเองก็ไม่ต่างกัน
“ปีเตอร์อยากให้คุณโอนหุ้นให้ผม”
“อยากได้หรือ?”
“ไม่ ผมไม่ได้อยากได้ แค่คิดว่าเขาให้ผมลองใจคุณด้วยวิธีนี้” ศิฑาหัวเราะร่วน ไม่ได้มีทีท่าเป็นกังวลเหมือนผมเลยสักนิด “คุณก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสิน หลังจากที่เขาโอนหุ้นให้หลิน”
“นายเลยคิดว่าปีเตอร์พยายามพูดให้ฉันยกหุ้นให้นาย แล้วเขาจะเก็บฉัน”
“หลังจากนั้นก็บีบเอาหุ้นในมือผมไปอีกที ผมเป็นเชฟ เป็นเจ้าของร้านอาหารเล็กๆ ดูแลธุรกิจคุณไม่ได้อยู่แล้ว” ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน มองดูแววตาที่ไม่อาจตีความได้ของคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ในที่สุดศิฑาก็ยักยิ้มที่มุมปาก ยีเส้นผมเหนือศีรษะผมเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว
“คิดมากไปแล้ว”
“แต่ศิ...”
“ปีเตอร์ไม่ใช่คนซับซ้อนขนาดนั้นหรอก เขาแค่เป็นห่วงนาย”
“ผมไม่เข้าใจ เขาฆ่าน้องคุณนะศิ ลืมไปแล้วเหรอ”
“ฉันไม่อยากให้นายกังวล ระหว่างฉันกับปีเตอร์ไม่ได้เป็นศัตรูกัน เขาแค่อยากให้นายมีอะไรเป็นหลักประกันไว้บ้าง เราไม่ได้แต่งงานกัน เจเรมี่ ตามขนบธรรมเนียมแล้วไม่ต่างจากฉันเอาเปรียบนาย ถูกไหม ถ้าฉันจะแบ่งหุ้นให้นายถือบ้างมันก็...”
“คุณรู้แก่ใจว่าปีเตอร์กำลังพยายามทำอะไร ผมไม่เข้าใจคุณเลย!”
อันตรายคืบคลานมาใกล้ตัวขนาดนี้แท้ๆ แต่อีกฝ่ายยังทำราวกับสามารถจัดการทุกปัญหาง่ายดาย ไม่มีร่องรอยของความกังวลหลงเหลือ ผมเพียงแค่อยากฟังว่าเขาวางแผนจะทำยังไงต่อ และมีส่วนไหนที่ผมพอจะช่วยได้บ้าง แต่สุดท้ายก็ถูกกันออกมา พูดหน้าตาเฉยว่าไม่มีความผิดปกติใดเกิดขึ้นทั้งที่เราต่างเห็นปมสีดำเบ้อเริ่มอยู่ตรงหน้า
“เจเรมี่ โลกธุรกิจไม่มีมิตรหรือศัตรูที่ถาวรตลอดไปหรอกนะ ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะจัดการเรื่องปีเตอร์หรือวีจีไม่ได้ แค่นายอยู่ข้างๆ กัน ทุกอย่างมันจะผ่านไปด้วยดี”
ศิฑาทอดสายตาลงมอง เอ่ยด้วยน้ำเสียงโอนอ่อน นวดหลังมือผมผะแผ่วและทะนุถนอม ผมหงุดหงิดใจแต่กลับยอมเป็นเพียงแค่เป็นลูกแมวตัวน้อยที่ยินดีจะอยู่เคียงข้างเขาเหมือนเดิม
“คุณจะไม่บอกแผนผม”
“ไม่มีแผนอะไรทั้งนั้นเด็กดี”
คนโกหก
ไม่มีทางที่คนอย่างศิฑาจะไม่ระแวดระวัง
แต่แม้รู้แก่ใจ สิ่งที่ผมทำได้ก็เพียงนิ่งงันซ่อนความปวดร้าวนั้นไว้แต่เพียงผู้เดียว
TBC
มาแล้วค่า
ขอโทษมาซะดึกเลย สำหรับคนอ่านในเว็บ ที่ไม่ได้ติดตามทางเฟส หรือทวิตน้า อีก 2 ตอนเรื่องนี้จะจบแล้ว ขออนุญาตลงทุกวันเสาร์นะคะ
ลุ้นไปด้วยกันเนาะ ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เจม ต้องเข้าใจนะว่าที่ศิทำอยู่เพราะรักมากมายแค่ไหน
ขอบคุณเวสต์นะคะ ไม่ค่อยสบายยังมาลงเรื่องต่อให้
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หืม??จะจบแล้ว? เดี๋ยวน้าคุณเวสสสสสต์คือเรายังงอยู่เลยอ่าา จะจบจริงๆเหรอ แง คุณเวสต์มาบอกแบบนี้ทำไมสังหรณ์ว่ามันจะแบดเอนด์จังเลยละค้าา คืออ่านตอนนี้แล้วสงสารเจมมากๆอึดอัดแทนเจม พอคุณเวสต์บอกว่าจะจบแล้วนี่ไปไม่เป็นเลย ก็ยังงงๆอยู่หน่อยๆ
-
ศิน่าจะพูดความจริงกับเจมได้แล้ววว :katai1:
-
อึมครึมสุดๆ
-
ปีเตอร์ ก็พยายามทำให้เจม ล่อลวงศิเรื่องโอนหุ้นให้ตัวเอง
แต่เจมรู้ทัน คนที่หักหลังเมีย ทีเมียน้อย ฆ่าเพื่อนสนิท คงเชื่อได้หรอก :z6: :z6: :z6:
แล้วปีเตอร์ก็หาทางให้หุ้นพวกนั้นเป็นพี่สาวเจม
ที่เป็นเมียของตัวเอง แล้วก็มาเป็นของตัวเองต่อไป โกงขนาดไหนกันเนี่ย :fire: :fire: :fire:
หน่วง เข้าใจความเจ็บปวด รวดร้าวที่ใจของเจม :mew2:
แต่ไม่รู้ว่าศิ ทำแบบนี้ต่อไปจะดีหรือเปล่า
การเก็บงำ วางแผนโดยมีคนที่รักกันทำต่อตัวเอง
แล้วอีกฝ่ายรู้ ไม่ว่าจะรู้ก่อน รู้หลัง
มันมีผลกระทบกับจิตใจคนถูกหลอก
มันเป็นการหักหลังกัน ของคนที่รักกันชัดๆ
ถ้าศิ ยังไม่บอกแผน พูดความจริงกับเจม
วันหนึ่งเจมไปจากศิแน่ๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ: เห้อ..อ่านจบแต่ละตอน มันก็ออกจะหน่วงๆอยู่ร่ำไป
-
ศิมีแต่เรื่องปิดบังไปหมด ไม่ดีๆ เจมก็เสียใจแย่
-
ปีเตอร์มันคดในข้องอในกระดูกชัด ๆ
เจมก็เจ็บจนจะแหลกแล้ว
-
สับสนไปหมดแล้ว อยากรู้แผนศิ
ศิต้องมีแน่ๆแค่ไม่บอกเจม เรื่องเข้มข้นชวนเครียดสุดๆ
ขอน้องปุณมาให้ป้ากอดทีนึง
ปล.หายไวๆนะคะคุณเวสต์
-
อ่า.... จะจบแล้วหรอ ยังรู้สึกงงๆอยู่เลย
-
:katai1:จะจบแล้ว ศิยังเก็บงำ ยังดีที่เจมรักศิจนสะกิดใจเรื่องปีเตอร์ ไม่เชื่อลมปาก
-
อีก 2 ตอนจบ!! คุณพระ ~~ ศิวางแผนฆ่าปีเตอร์ ปีเตอร์ตาย คนใหม่เข้ามาแทนปีเตอร์ วางแผนกำจัดศิ ศิวางแผนกำจัดต่อ วนเวียนเป็นวงจรมาเฟียสีเทาดำ แล้วเจมอยู่ตรงไหน? เอาเงินใส่กระเป๋าแล้วให้เข้มพาไปส่งโรงเรียนประจำเย็นก็ไปรับ แบบนั้นเหรอ?? สงสารเจม :hao5: #มโนไกล
-
จะจบแล้ว หื้มมมมมมมม
-
ยังไม่เคลียร์เลย ซับซ้อนไปอีก
ศิฑาทำเพื่อกันเจมออกจากเรื่องร้าย แต่เจมก็คิดว่า ศิฑาไม่รัก
เจมน่าสงสาร กดดันหลายอย่าง แต่อย่างน้อยเจมก็ระแวงปีเตอร์มากกว่า ถือเป็นเรื่องดี
เฮ้ออออ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สู้ๆๆจ้า
-
:เฮ้อ: รอตอนต่อไป
-
เฮ้ออ
-
อึดอัดไปกับเจมเลย อึดอัดๆๆๆๆ
-
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ยังอึมครึมกันขนาดนี้อ่า
:z3: :katai4:
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่ชอบความคิดของศิ เห็นเจมเป็นอะไร ปิดหูปิดตา คิดว่าตัวเองปกป้องเจมปกป้องโลกได้ตลอดหรือไง ที่เคยพลาดไม่คิดเผื่อบ้าง
เจมฉลาดพอที่จะอ่านปีเตอร์ออก
แต่ศิทำให้เจมเป็นแค่คู่รัก ไม่ใช่คู่คิด .... ระวังจะเสียใจที่หลัง
-
เหนื่อยนะแบบนี่
-
สงสารเจมมากอ่ะ
-
เจ็บจัง
รักกันจิงหรอ
ทำไมเราสงสัยในความรักแบบศิฑา
และที่สงสัยหนักกว่าคือ เจมต้องเจ็บอีกนานแค่ไหน
เจมจะก้าวเดินต่อไปทางไหน
เจมคงเพื่อศิจนตัวเองแหลกไปข้างนึงรึเปล่า
โอ๊ยยยย รู้สึกดราม่าหนักมากและเนี่ย
-
ความกดดันเหล่านี้มันจะหมดไปเมื่อไหร่
โว้ยยย ต่างคนก็ต่างมีเหตุผลของตัวเอง
ละก็มีคนคอยยุแบบอิปีเตอร์นี่อีก โมโห ศิ โมโห เจม ด้วย
-
ฮืออออ แผลเริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆนะ ศิไม่สังเกตหรือปฏิเสธจะรักษาแผลกันแน่ กลัวจะช้าเกินรักษานี่แหละ :hao5:
-
เป็นระเอกที่เราทนอยุ่ด้วยไม่ได้จริงๆ รักให้ตายก็อยากจะบอกว่า พอแล้ว ปล่อยเราไปเหอะ เรื่องนี้ถ้าเราเป็นเจม นอกจากพี่จิ๊บกับแซคแล้ว จะไม่เชื่อใจใครอีกเลย ไม่เอาแล้ว โลกโคตรน่ากลัว
-
ใกล้จบแล้วเหรอ!?
-
อะไรกันนะ หงุดหงิดทั้งคู่เลย :z3:
-
รอลุ้นนะครับ
-
CH.24 The thing that I give to you
Sitha
ผมมีนัดตีกอล์ฟกับปีเตอร์แม้ว่าเจเรมี่จะไม่เห็นด้วยแม้แต่น้อย ปัญหาภายในของปีเตอร์ที่คาดการณ์ว่าอาจลุกลามซบเซา ไม่แน่ใจว่าเกิดคลื่นใต้น้ำขนาดย่อมจากการปล่อยข่าวของผมบ้างหรือไม่ การพบหน้ากันอีกครั้งระหว่างผมกับพี่เขยของแฟนหนุ่ม07’เป็นไปอย่างราบเรียบ แต่ความรู้สึกระแวดระวังซึ่งกันและกันลอยอบอวล
ผมรับฟังเรื่องราวทั้งหมดของปีเตอร์ผ่านเจเรมี่เมื่อไม่กี่วันก่อน ไม่แปลกใจที่ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นจะวางแผนถ่ายโอนทรัพย์สินของผมเป็นของตัวเอง ทว่าโง่เง่าสิ้นดีทียังคิดจะใช้แผนการในทำนองเดียวกันกับครั้งก่อน ผิดไปก็ตรงที่เจเรมี่ซื่อสัตย์กับผมมากกว่าหลิน และนั่นอาจเป็นสาเหตุเดียวที่ทำให้ผมไม่ร่วงหล่นไปในเกมหมากนั้นของปีเตอร์
ชายวัยกลางคนผิวปากเมื่อเห็นผมพัดลูกกอล์ฟลงหลุมในครั้งเดียว สวมหน้ากากยักคิ้วหลิ่วตาให้กันไม่ต่างจากมิตรสหายทั่วไป ผมยิ้มรับ เป็นรอยยิ้มที่ใช้สำหรับผูกมิตรที่เราต่างรู้ดีว่าลึกลงไปความรู้สึกแตกต่างจากนั้นโดยสิ้นเชิง
“ได้ข่าวว่าเพิ่งประมูลงานใหม่ที่เวียดนามได้หรือ ศิฑา”
ปีเตอร์ถาม ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ตอนนี้ยูนิแล็บพยายามบุกตลาดต่างประเทศ เวียดนามเป็นหนึ่งในนั้น การแข่งขันกับวีจีดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ แต่เป็นไปอย่างขาวสะอาด วีจีเป็นบริษัทเก่าแก่ ไม่ยอมเสียชื่อเสียงด้วยการสกัดบริษัทดาวรุ่งน้องใหม่ด้วยวิถีคนโลภโง่ๆ แต่กับคู่สนทนาตรงหน้าไม่แน่ เขาเห็นแก่ตัว ไม่อาจรีรอให้ตัวเองมั่งคั่งได้ด้วยวิธีสุจริต
“ธุรกิจคุณไปได้สวยมาก”
“ครับ เมื่อสัปดาห์ก่อนก็เพิ่งได้ข้อสรุปว่าจะขายหุ้นบางส่วนให้เพื่อนที่สนิทกันอีกสามสี่คนภายในเดือนนี้เข้ามาช่วยกันดูงาน”
“คุณไม่แบ่งขายมาให้ผมจริงหรือ ใจแข็งชะมัด”
“ไว้รอลงตลาดหุ้นแล้วคุณรอช้อนได้เลย ตอนนี้ขอผมจัดการภายในให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า”
“ผมอยากเป็นผู้ร่วมพัฒนามันนะ ยูนิแล็บน่ะ”
ผมหัวเราะในลำคอ ตบปีกหมวกแก็ปลงต่ำบดบังแสงจากดวงอาทิตย์ แคดดี้สาวสวยเดินตามไม่ห่าง แต่สงบเสงี่ยม ไม่เสนอบทสนทนาแทรกระหว่างผมกับปีเตอร์อย่างมีมารยาท
“ทางคุณน่าจะงานยุ่งนี่ครับ ช่วงนี้ขาดทศพลด้วย ทุกอย่างคงยากขึ้น”
“ไม่เท่าไหร่หรอก” เขาว่า ไหวไหล่ไปด้วย “ผมจัดการได้อยู่แล้ว วิเวียนเองก็อยู่กับอาม่าของเธอที่ฮ่องกง มีเวลาเหลือเฟือจะจับธุรกิจอื่นเพิ่ม”
“ว่าแต่ซื้อหุ้นของสินมาจากหลินหรือยังครับ”
“กำลังให้ทนายดูว่ามีลู่ทางอื่นนอกจากซื้อขายอีกไหม” เมื่อเปิดเผยหน้าแล้วปีเตอร์ก็ไม่ปิดบังความชั่วร้ายของตัวเองอีกต่อไป เขาพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ราวกับทรัพย์สินส่วนนั้นเป็นสิ่งที่ตัวเองสมควรได้รับแต่แรก “คุณไปเยี่ยมหลินกับลูกบ้างก็ได้นะ”
“ลูกของคุณ”
“ไม่เอาน่า ถ้าสินอยู่ก็คงรักเด็กนั่นเหมือนลูก”
“ผมไม่ค่อยชอบเด็ก ยกเว้นลูกของตัวเอง ไม่เหมือนเจม เด็กนั่นเป็นคนโปรดของหนูๆ”
ปีเตอร์เห็นด้วย เขาหัวเราะลงคอ เม็ดเหงื่อไหลย้อยจากไรผมลงมาตามสันกราม ใบหน้ามันวาวเหนียวเหนอะ ผมเกลียดการตีกอล์ฟเพราะอากาศร้อน แต่บางครั้งก็ไม่อาจเลี่ยงได้
“เปลี่ยนใจยังทันนะศิ เรื่องหุ้นของบริษัท ยังไงเสียเราก็เป็นดองกัน”
“ผมไม่อยากคุยเรื่องงานเท่าไหร่” ผมตัดบทเมื่อพบว่าปีเตอร์ไม่หยุดรบเร้า เหลือบหางตาเห็นสีหน้าไม่พอใจของคู่สนทนา ก่อนจางหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสงแดดตอนเที่ยงร้อนจัด เราหรี่ตาลง หมายถึงผม ปีเตอร์ และแคดดี้ที่ติดตามมาด้วย
“กลางวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันสิ ที่ร้านอาหารของผม”
“ได้ครับ ร้านดุจตะวันใช่ไหม”
“ใช่ ที่นั่นแหละ” ปีเตอร์ว่า เสียงเหล็กของไม้กอล์ฟกระทบลูกพลาสติกสีขาวดังป๊อก วัตถุที่ถูกกระทำกลิ้งหลุนตามแรงกระแทก เฉียดปากหลุมไม่เกินสองเซนติเมตร “ให้เจตต์กลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง จะได้ไปคันเดียวกันเลย”
ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เสือแก่ตรงหน้าไหวไหล่ด้วยท่าทีสบายๆ
“จะได้ไม่ต้องรีบร้อน คุยกันไปเรื่อยๆ เผื่อคุณจะเปลี่ยนใจ”
เขาพูดทีเล่นทีจริง จับน้ำเสียงได้ว่าอยากให้เป็นเรื่องจริงมากกว่าเล่น ผมหัวเราะกลบเกลื่อนแต่โอนอ่อนผ่อนตาม โทรบอกเจตต์ให้กลับก่อน ส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดรับรู้ ไม่วายเอื้อมมือแตะปืนที่พกไว้กับตัวด้วยความระแวดระวัง
สัญชาตญาณบางอย่างของเจเรมี่ชัดเจน เช่นกันกับผมและบอดี้การ์ด เราต่างรู้นับตั้งแต่ที่ทศพลถูกเก็บว่าเรื่องราวกำลังดำเนินไปอย่างเข้มข้นและจัดจ้าน ชิงไหวชิงพริบ ไม่มีเวลาอ้อยอิ่ง ปีเตอร์ต้องการครอบงำยูนิแล็บก่อนผมจะตกลงขายหุ้นส่วนให้คนสนิทและทำให้งานของเขายากไปอีกขั้น กระนั้นผมก็ไม่อาจลุกขึ้นสะบั้นความสัมพันธ์กับมิสเตอร์หลี่ได้ดั่งใจ หากหันหลังกลับก็ไม่ต่างกับเปิดโอกาสให้อีกฝ่าย อย่างที่มรกตว่า ต้องมีใครคนใดคนหนึ่งชนะ เกมนี้ไม่มีวันเสมอตั้งแต่แรก
รถยุโรปสีดำขลับรุ่นล่าสุดจอดเทียบในลานจอดจากตัวอาคาร คนสนิทหน้าใหม่ของปีเตอร์เปิดประตูให้ผมนั่งจากด้านหลัง ก่อนผู้เป็นนายจะตามเข้ามา ผมไขว่ห้างสบายๆ มองออกไปด้านนอก กลิ่นในรถเป็นกลิ่นหอมเย็น เปิดวิทยุคลื่นข่าวเศรษฐกิจแทนเพลง ประตูรถปิดลง แอร์ด้านในเย็นฉ่ำชวนรู้สึกผ่อนคลาย
“ขอโทษนะศิฑา”
เสียงสำเนียงไทยแปร่งปร่าของปีเตอร์ดังขึ้นก่อนวัตถุสีดำเมี่ยมจะแตะข้างเอว ผมสัมผัสได้ถึงปลายกระบอกปืน เหลือบหางตาเหลียวมองคนข้างกายยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วถอนหายใจ ผมรู้ว่าการเข้ามาในอาณาเขตของปีศาจย่อมหลุดพ้นออกไปโดยปกติสุขได้ยาก หากแต่ไม่คิดว่าปีเตอร์จะใจร้อนมากเท่านี้
“ขอยึดของเล่นไว้ก่อน ไว้เราคุยธุระกันเสร็จแล้วรับปากว่าจะคืนให้แบบไม่มีรอยขีดข่วนเลย”
ผมส่งอาวุธป้องกันตัวขนาดพกพาให้คนพูด ชายวัยกลางคนเดาะลิ้นพอใจ เขาใช้มือสำรวจร่างกายผมผ่านเนื้อผ้า เจอมีดพกด้ามเล็กซ่อนอยู่ก็ยึดเก็บไปไม่ต่างกัน ผมยกมือขึ้นกอดอก มองทอดออกไปด้านนอก อย่างน้อยทางที่รถแล่นไปก็เป็นทิศเดียวกับร้านอาหารที่บอกเจตต์ไปแต่แรก ให้เดาก็คงเพราะเจ้าตัวคิดว่านั่นเป็ฯสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับการดำเนินการ
ร้านอาหารดุจตะวันยังโอบกอดด้วยแสงไฟสีอึมครึมเหมือนครั้งก่อนที่มา หากแต่บรรยากาศแตกต่างจากคราวนั้นโดยสิ้นเชิง แม้จะอาบด้วยแสงสีส้มนวล อุ่นตา ทว่ากลับรู้สึกหนาวสะท้านและเย็นเยียบลึกลงไป
เสียงรองเท้าหนังที่สวมใส่กระทบแผ่นพื้นกระเบื้องสีขาว เป็นฝีเท้าของปีเตอร์ ผม และคนรถที่ตามติดคุมเชิง ภายในร้านไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดียว ซึ่งไม่น่ายินดีแต่อย่างใดที่ถูกต้อนรับเป็นพิเศษเกินคาดหมาย ลมหายใจผมสะดุด เฝ้านึกถึงแผนการที่ตกลงกับเจตต์วกวนไปมา เผลอสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อมือหยาบวางบนบ่า บอดี้การ์ดตัวสูงใหญ่ใช้สายตาสั่งให้ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้นวมฝั่งตรงข้ามกับที่นั่งของเจ้านายตัวเอง
“นั่งลงก่อน คุณมีเอกสารต้องเซ็นต์”
น่าแปลกที่ก่อนหน้านี้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างไม่มีสัญญาณว่าผมจะถูกคุกคามด้วยวิธีนี้ ปีเตอร์ยักยิ้มที่มุมปาก ผมทรุดตัวนั่งลงตามคำสั่งแต่โดยดี อยู่ในถิ่นของฝั่งตรงข้าม แวดล้อมด้วยกำลังพลของศัตรูนับสิบต่อหนึ่ง ไม่มีประโยชน์ที่จะดื้อดึง มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่ต่อสู้ทั้งที่รู้ว่าพ่ายแพ้เต็มกำลัง
“ผมสั่งคนเตรียมเมนูเด็ดๆ ให้คุณแล้ว ระหว่างรออ่านเอกสารนี่ไปก่อนก็ได้”
ซองเอกสารสีน้ำตาลวางลงตรงหน้า ผมยืดตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนเปิดดูเอกสารด้านใน เป็นสัญญาโอนหุ้นส่วนของตัวเองให้เจเรมี่ ร่างเนื้อความและชื่อผู้รับทรัพย์สินไว้เรียบร้อย เหลือเพียงแต่ลายเซ็นท้ายกระดาษที่ว่างเปล่า เมื่อละสายตาขึ้นมามองตัวการ ปีเตอร์ก็ยิ้มเผล่ไม่ทุกข์ร้อน
“เห็นว่าช่วงนี้คุณสนิทสนมกับเจเรมี่มาก คงไม่แปลกอะไรถ้าจะโอนมรดกให้เด็กในโอวาท”
“เจมเคยมาพูดกับผมเรื่องนี้ รู้ไหม ที่จริงผมก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าคุณจะใจร้อนจนรอให้แผนการของตัวเองสำเร็จแนบเนียนกว่านี้”
“จะชักช้าไปทำไมในเมื่อปลายทางผลก็เหมือนกัน”
“อย่าทำแบบนี้เลยปีเตอร์” ผมผ่อนลมหายใจ วางเอกสารลงบนโต๊ะอาหาร พยายามใช้วาทศิลป์ต่อรอง “จับผมมาบังคับให้เซ็นต์เอกสาร ทั้งที่รู้ว่าเจตต์ต้องติดต่อผมตลอดเวลา บอกตรงๆ นะ ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วเจตต์ไปบอกมรกตล่ะก็ ไม่เกินห้านาที ร้านคุณคงเรียบเป็นหน้ากลอง”
คู่สนทนาหัวเราะเสียงดัง ภายในร้านเปิดเพลงจีนชวนปวดหัว เขายืดตัว เผยให้เห็นหน้าท้องที่ยื่นออกมาล้นเส้นเข็มขัดชัดเจน “ให้มันมีชีวิตไปฟ้องใครต่อใครเถอะ ศิฑา”
ประโยคนั้นทำให้ผมนิ่งงัน ปีเตอร์ไม่รอให้ถามซ้ำ เขาพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก
“คุณมันยังใหม่ในวงการ อันที่จริงผมไม่ต้องเล่าเลยก็ได้ด้วยซ้ำ แต่รู้เอาไว้เถอะ เผื่อถ้ามีโอกาสรอดชีวิตกลับไปจะได้ไม่พลาดท่าเอาง่ายๆ” ปีเตอร์กระหยิ่มยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายแต่เปี่ยมไปด้วยพลังของชัยชนะ “คิดว่าคนอย่างไอ้ทศ เวลามันยิงใครจะยิงพลาดอย่างนั้นเรอะ ผมฝึกคนมาดี ศิฑา"
“ที่คุณโดนยิงนั่นก็เป็นแค่แผนให้ผมเข้าใจว่าพวกคุณแตกคอกัน?”
“แล้วคุณก็โง่มากพอจะเดินตามแผน แต่ฉลาดนะศิ ที่ใช้คนของผมมาฆ่าผมเอง เฮอะ พลาดหน่อยก็ตรงที่คุณเชื่อคน เชื่อข่าว เชื่อภาพ สุดท้ายเลยได้มานั่งตรงนี้ วางใจว่าไอ้ทศมันตาย หึ คนที่สมควรตายคนแรกคือไอ้เจตต์ลูกน้องคุณต่างหาก เกะกะขวางทางตั้งแต่สมัยศุภสิน”
“คุณนี่มันไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ”
“คนไม่เปลี่ยนหรอกศิ เราแค่รอบคอบขึ้นในการเป็นตัวของตัวเอง” ปีเตอร์พูดเสียงเย็นเยียบ ใข้ปลายนิ้วกลางและนิ้วชี้เลื่อนเอกสารสำคัญตรงหน้ามาหาผม “ถ้ายังอยากมีโอกาสกลับไปกอดเจเรมี่อีกสักครั้ง ก็เซ็นต์สัญญาแล้วอยู่เงียบๆ ดีกว่า ผมไม่ได้ให้คุณยกหุ้นส่วนทั้งหมดมาให้เจมหรอก แค่บางส่วนที่เคยเสนอว่าอยากซื้อต่อก่อนหน้านี้เท่านั้น”
“เจมไม่ยกมันต่อให้คุณแน่”
“มั่นใจแบบนี้ก็ยิ่งเซ็นต์ง่ายเลยสิ” ชายวัยกลางคนไหวไหล่ไม่ทุกข์ร้อน ผิดกับผมที่เดือดดาลอยู่ภายใน เกมนี้ผมอ่อนหัด คิดว่าระมัดระวังแค่ไหนก็ไม่อาจรู้เท่าทันคมเขี้ยวของเสือแก่ที่เชี่ยวกรากในวงการสีเทามาเนิ่นนาน “อยากได้เวลาตัดสินใจสักหน่อยไหม ไปล้างหน้าล้างตาแล้วกลับมาเซ็นต์ได้นะ ผมรอได้ หลังอาหารมื้อนี้เราจะมาดูกันว่าลายเซ็นต์คุณจะสวยสักแค่ไหน”
ผมไม่หยิบมันขึ้นมาอ่านเป็นครั้งที่สอง สิ้นประโยคชวนคลื่นเหียนก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เข้าห้องน้ำ ปิดประตูเสียงปังระบายความรู้สึกคับแค้นในอก ปวดมวนในท้องไส้ ปั่นป่วนจนอยากสำรอก ผมไม่เคยคุมสถานการณ์ไม่ได้ และนี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่อะไรก็ผิดแผนไปหมด ปีเตอร์รู้ดีว่าผมต้องหาทางหนีทีไล่ ระหว่างทางจากโต๊ะมายังห้องน้ำพยายามสอดส่องสายตาก็เห็นท่าจะลำบาก การ์ดยืนเฝ้าจุดต่างๆ อย่างมีนัยยะสำคัญ แม้แต่ห้องน้ำของร้านก็ไม่มีช่องหน้าต่างขนาดกว้างพอให้สอดหัวออกไปได้
พัดลมดูดอากาศหมุนเชื่องช้า ผมยืนมองมันเพราะเป็นแหล่งเดียวที่เชื่อมกับโลกภายนอก เงาวูบไหวสีดำสลับกับแสงสีจ้าทำให้ต้องหรี่ตา จังหวะที่กำลังขบคิด เงาที่หมุนเป็นจังหวะตามใบพัดก็วูบดำ เห็นปลายนิ้วของใครบางคนโผล่มาก่อนเศษกระดาษจะร่วงหล่น ยังไม่ทันเขย่งปลายเท้าขึ้นดูเจ้าของมือนั้นก็หายไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงปริศนาแผ่นกระดาษใบจ้อยอยู่บนผืนกระเบื้อง
‘อย่ากินยำปลากระป๋อง ทำตามแผนของปีเตอร์ จะมีคนไปช่วย’
เป็นลายมือที่เขียนหวัดจนเกือบอ่านไม่รู้เรื่อง ผมไม่รู้ว่าเจ้าของสาส์นนั่นเป็นใคร แต่ความหวังเดียวที่มีคงต้องทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ ผมขยำแผ่นกระดาษ กดลงชักโครกไม่เหลือร่องรอย วักน้ำจากก๊อกที่อ่างขึ้นล้างหน้าลวกๆ จนเปียกชุ่มลงมาถึงเสื้อเชิ้ตที่สวม เมื่อสงบสติอารมณ์ได้ก็เดินออกมาด้านนอก มองอาหารที่เสิร์ฟบนโต๊ะด้วยท่าทีนิ่งเฉย หนึ่งในเมนูทั้งหมดมียำปลากระป๋องของโปรดสำหรับปีเตอร์วางชิดเจ้าของร้าน เขาผายมือด้วยท่าทีสบายๆ แฟ้มเอกสารโอนหุ้นส่วนถูกเก็บไปก่อนหน้านี้แล้ว
“ทานอาหารให้อร่อยก่อนเถอะศิ ผมไม่อยากให้คุณเครียด”
ผมเห็นท่าทางเย้ยหยันของอีกฝ่ายชัดเจน ไม่เหลือหน้ากากแห่งความปรารถนาดีอีกต่อไป มันเปล่าประโยชน์ในเมื่อเขาคุมเกมได้ทั้งหมด ข้าวสวยถูกเสิร์ฟให้ไม่มากไม่น้อย แต่คนที่กินลงและไม่รู้สึกรู้สากับการกระทำอันหยาบช้าก็ยังคงรับประทานมันอย่างเอร็ดอร่อย ผมนั่งมองรอยยิ้มนั่น ตักข้าวเข้าปาก พอเป็นพิธีได้ไม่กี่คำก็วาง ปีเตอร์คงสนุกกับการกวนประสาทผมมากพอ เขาเลิกคะยั้นคะยอให้ผมทำตามใจชอบ ส่งสัญญาณให้ลูกน้องคนสนิทวางเอกสารสำคัญพร้อมปากกาให้ด้วยท่าทีเย็นใจ ผมไม่พิจารณาข้อเสนอนั่นซ้ำ ตกลงจรดปลายปากกาลงท้ายกระดาษก่อนผุดลุกขึ้นโดยมีเสียงหัวเราะสมใจตามมาเบื้องหลัง
“พาคุณเขาไปส่งหน่อย อย่าลืมคืนอาวุธที่พกไว้ไปด้วยล่ะ”
ปีเตอร์สั่งลูกน้องของตัวเอง ผมเอี้ยวตัวกลับไป เขาเพียงยกแก้วน้ำดื่มขึ้นชนกับอากาศ ริมฝีปากขยับไหว เคี้ยวอาหารด้วยท่าทางอิ่มใจเป็นทีสุด
-
รถยุโรปสีดำขลับทรงทะเบียนแปลกตาเป็นรถที่จอดติดเครื่องหน้าร้าน ผมถูกกึ่งดันกึ่งผลักให้เดินขึ้นไปบนเบาะหลังรถโดยมีลูกน้องตัวใหญ่ของปีเตอร์คอยประกบ ทันทีที่ประตูปิดลง เสียงหัวเราะคุ้นเคยจากคนด้านหน้าก็ดังขึ้นแผ่ว ผมกัดฟันกรามจนรู้สึกสั่นไปทั้งงหน้าเมื่อพบว่าพลรถที่ขับไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเหยื่อชั้นดีที่หลอกล่อให้ผมตายใจนั่นเอง
“เซอร์ไพรส์”
ทศพลเอ่ยเสียงราบเรียบ ยิ้มเหยียดด้วยมุมปากข้างหนึ่ง ผมไม่ตอบในทันที และดูเหมือนทำให้อีกฝ่ายย่ามใจมากขึ้นเท่าตัว
“แกยังไม่ตาย”
“ครับ ผมทศพล เป็นมือหนึ่งของปีเตอร์ และยังไม่ตาย เป็นเกียรติอย่างสูงที่ได้มีโอกาสมาขับรถให้คุณ...ศิฑา”
“ผมขยับตัวได้เพียงเล็กน้อยก็ถูกปลายกระบอกปืนจี้ท้ายทอยเอาไว้แน่นหนา สองต่อหนึ่ง และสองคนนั้นเชี่ยวชาญในด้านการต่อสู้ทำให้ผมต้องนิ่งสงบ ผ่อนลมหายใจเชื่องช้าด้วยอารมณ์เป็นรอง
ทศพลหัวเราะในลำคออย่างผู้ชนะ เขาเดาะลิ้นกับเพดานปากเบาๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งเย้าแหย่
“รู้ไหม รถคันนี้แหละเป็นคันที่น้องคุณตาย”
เสียงนั้นเย็นเยียบ ไร้ความรู้สึก ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่เพื่อข่มความรู้สึกขมลงคอ สำหรับผมแล้ว ศุภสินคือคนในครอบครัวคนสุดท้ายก่อนเจเรมี่จะเข้ามา คนตรงหน้าคือคนที่พรากน้องชายเพียงคนเดียวไปจากผม อีกทั้งต้องการพรากสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตของผมไปทุกขณะจิต
“ตรงเบาะที่คุณนั่งเลยล่ะ ศิ เอาเป็นว่า ผมอยากจะเล่าให้คุณฟัง เผื่อคุณจะหายคิดถึงน้องได้บ้าง”
ผมรู้เจตนาของอีกฝ่ายดี ทศพลโกรธแค้นผม ทั้งเรื่องของธุรกิจและเรื่องส่วนตัว เจเรมี่เป็นสมบัติที่เขาเจอก่อน ขณะเดียวกัน สมบัติชิ้นนั้นกลับสมยอมเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว ผมไม่เคยมองเด็กหนุ่มว่าเป็นทรัพย์สิน อาจนำมาเสนอเป็นข้อแลกเปลี่ยนเกี่ยวกับธุรกิจจริง แต่ทั้งหมดทั้งมวลผมทำไปเพื่อปกป้องคนที่รักสุดหัวใจ
“แผนการทุกอย่างเหมือนเดิมไม่ผิด หลอกล่อไปที่ร้าน บังคับให้เซ็นต์สัญญา รู้ไหมศิ คุณพลาดเพราะอะไร เพราะไอ้เจตต์มันไม่เคยเรียนรู้ไงล่ะ ซื่อบื้อเป็นหมาจอมสัตย์ แต่ไม่ฉลาด ไม่มีไหวพริบ วันๆ เอาแต่ฟังนายพูดก็เป็นหุ่นกระป๋องกลวงๆ ธรรมดา”
“เพื่อหุ้นเท่านั้นหรือที่ต้องการ”
“ถ้าเป็นครั้งนั้นก็ใช่ แต่จะโทษปีเตอร์คนเดียวก็ไม่ถูก มันรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงเช่าหมายถึงอะไร เสือกทำตัวหึงหวง ก็จริงที่ปีเตอร์มีเมียเป็นตัวเป็นตน แต่อยากได้อีตัวมาเป็นของตัวเองก็ตลกหน่อย ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องตื้นมาก่อนด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้เป็นของใครมาก่อน” ทศพลไหวไหล่ รถเคลื่อนตัวออกจากหน้าร้านไปตามเส้นทางเปลี่ยว ผมจำได้ เป็นทางเส้นเดิมที่เจอศพศุภสินชนกับต้นไม้สูงใหญ่
“แต่อีนั่นก็ปล่อยท้องจนได้ ตั้งใจจะจับปีเตอร์ แต่ถ้าปีเตอร์โดนจับเรื่องที่เป็นชู้กับมันล่ะก็ ไอ้เด็กน้อยอย่างสินคงล้มกระดานธุรกิจทั้งหมด สถานการณ์มันบังคับ ศิฑา คุณก็ต้องเข้าใจมิสเตอร์หลี่ด้วย เหมือนที่ถ้าคุณไม่ยุ่มย่ามเรื่องเจม หรือไม่มาสอดรู้สอดเห็นเรื่องคดี ไม่เข้ามายุ่งกับเจม ลูกคุณก็คงมีพ่อ”
“ฉันเซ็นต์ยกหุ้นให้ปีเตอร์แล้ว เขาบอกจะปล่อยฉันกลับ”
“โธ่ คุณศิ คุณมันไก่อ่อนจริงๆนะ” เสียงนั้นกลั้วหัวเราะราวกับเป็นเรื่องขำขัน รถจอดในเส้นทางที่ไม่มีรถสัญจร สองข้างล้อมด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่กว่าสองคนโอบ บรรยากาศเงียบเหงา เขาดับเครื่อง ปลดเบลท์เพื่อเอี้ยวตัวกลับมามองผมด้วยแววตาขบขัน
“คิดว่าจะได้กลับไปแบบมีลมหายใจจริงๆ น่ะเหรอ น้องคุณก็พูดแบบนี้ รู้ไหม ใต้ต้นไม้ต้นนี้แหละที่ผมหักคอมันด้วยมือเปล่า แล้วขับไกลออกไป ก่อนลงใช้เศษไม้เกี่ยวคันเร่งให้ทำเป็นเหมือนมีคนขับ โชคร้ายที่กิ่งไม้เล็กเกินไป มันหลุดระหว่างรถไหล ความเร็วมันอาจไม่พอให้คนสักคนคอหักตายคาที่ แต่ในเมื่อศุภสินเป็นคนขับและเขาอยู่คนเดียว ก็ไม่มีหลักฐานอะไรว่าคอหักเพราะถูกฆาตรกรรม เศษไม้ที่ตกในรถใครๆ ก็เข้าใจว่าหลุดมาจากที่รถชนกระจกแตก”
ทศพลพูดเลือดเย็น ขณะที่ผมกลับรู้สึกรวดร้าวไปทั้งใจ การจากไปของคนในครอบครัวปวดร้าวเสมอ ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้า ท่าทาง
“ถ้านายกับปีเตอร์ทำกับฉัน เหมือนที่ทำกับน้อง คิดว่าตำรวจจะไม่สงสัยหรือไง”
“ครั้งที่แล้วคุณคิดว่าตำรวจสงสัยหรือเปล่าล่ะ” ทศพลเดาะลิ้น เขายิ้มร้ายกาจยิ่งกว่าครั้งไหนที่เคยเห็น “แน่นอน แต่ในเมื่อไม่มีหลักฐานจะทำอะไรได้ จริงไหม ผมเข้าใจ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ในเคสของคุณคงยากกว่าน้องชายนิดหน่อย ตรงที่ถ้ามีจุดที่ทำให้เคลือบแคลง คุณมรกตคงไม่ปล่อยให้เรื่องจบง่ายๆ แน่ เพราะงั้นมันเลยมีการจัดฉากเล็กๆ น้อยๆ ที่จะทำให้เมียมาเฟียของคุณไม่อยากเข้ามายุ่มย่ามให้เสียเกียรติ”
ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน แอร์คอนดิชันเปิดจนหนาวสั่นทะลุเข้ามาถึงด้านในของเสื้อโปโล ทศพลฮัมเพลงในลำคอ แผนการทุกอย่างถูกตระเตรียมอย่างดี และผมก็เป็นหมากโง่ๆ ที่เข้าใจว่าตัวเองคิดรอบคอบมาตลอด
“คุณคิดว่าเรื่องรสนิยมของเรา มันมากพอให้มรกตเอือมระอาไหมล่ะ” จบประโยค ทศพลก็ลงจากรถ กระชากคอเสื้อผมให้ลงตามมา ยังไม่ทันโผล่พ้นขอบประตู ปลายกระบอกปืนก็จ่อหน้าผาก ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ นึกถึงแผนการที่ปีเตอร์กับพวกวางไว้ว่าจะเก็บผมยังไงให้แนบเนียนที่สุด
“ถ้าเกิดว่าฉันข่มขืนแก แล้วโยนความผิดให้ไอ้เจตต์ คิดว่าคุณนายมรกตจะเข้ามายุ่งเรื่องนี้หรือเปล่า ศิฑา เรื่องรักๆ ใครๆ ของคนเพศเดียวกัน”
“มีนไม่มีวันเชื่อ”
“ใครจะไปรู้” คนพูดเย้ยหยัน ยักยิ้มด้วยมุมปากหนึ่งข้าง “ในเมื่อหลังจากพบศพที่มีร่องรอยการร่วมเพศแล้ว ไอ้เจตต์ยังหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”
“แกทำอะไรกับเจตต์”
“แค่ให้มันอยู่ในที่ที่ควรอยู่”
ผมรู้มาตลอดว่าวงการสีควันบุหรี่มันทั้งซับซ้อนและมืดมน หากแต่เมื่อได้ยินประโยคนั้นกล่าวถึงคนใกล้ตัวของตัวเองแล้วหัวใจก็ไม่อาจยอมรับว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาได้ แม้จะมีสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจกลับสุมไฟร้อนรุ่ม ผมกัดฟันแน่น และดูเหมือนจะเป็นทางเดียวที่ยื้อชีวิตของตัวเองอยู่ได้พอประมาณ
“มีเซ็กซ์กับคนสนิทบนกระโปรงรถริมป่ารกชัฏ แล้วถูกฆาตรกรรมเพราะพิษแรงหึงที่พาเจเรมี่เข้าบ้าน ถนนเส้นทางเดียวกับที่น้องชายเกิดอุบัติเหตุ ไม่บังเอิญจนมรกตสงสัยเนอะ อีกอย่าง เจ้าเด็กนั่นถ้าได้ยินเรื่องนี้คงหัวใจสลาย”
“อย่ายุ่งกับเจม”
“ถามจริงเถอะศิฑา แกรักเจมจริงๆ เหรอ” ทศพลสบตาผม มองค้นหาความหมาย ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่คนตรงหน้ารู้สึกกับเจเรมี่คืออะไร ต้องการจะเอาชนะ หรือรักคนรักผมเหมือนกัน แต่ไม่ว่าอย่างไร ความปรารถนาสูงสุดของผมคือจะไม่มีใครได้แตะต้องเจเรมี่และปุณวิศ
แม้ชีวิตผมจะจบลงตรงนี้ ไม่ว่ามันจะอัปยศเพียงใด
ผมหวังว่าดวงใจทั้งสองของผมจะต้องปลอดภัยเพียงเท่านั้น
“อย่ายุ่งกับเจม” ย้ำอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายกลับเห็นเป็นเรื่องตลก เขาหัวเราะเสียงขึ้นจมูกแล้วเย้ยหยันทั้งด้วยท่าทางและน้ำเสียง
“ตัวจะตายแล้วยังห่วงคนข้างหลังอีกเหรอ ความรักนี่มันช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน เอาเถอะ ผมจะดูแลให้อย่างดีเลยแล้วกัน เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว ถอดกางเกงออก ไอ้ศิ!”
“แกมันบ้า!”
“จะถอดเองหรือให้กูถอดให้ หรือ...อยากเป็นศพก่อนค่อยถอด ให้ตาย กูไม่ชอบมีอะไรกับศพเสียด้วย มันขยะแขยง”
ทันทีที่ประโยคนั้นจบด้ามปืนก็ฟาดเข้าที่สันคางจนรู้สึกร้าวชาไปทั่วซีกหน้า ผมถ่มน้ำลายลงพื้นหญ้า ไม่แปลกใจที่เห็นเลือดสีแดงปน รสชาติเค็มปร่าของเลือดคาวคลุ้งกระพุ้งแก้ม ยังไม่ทันทรงตัวก็ถูกจับให้นอนคว่ำนาบไปกับกระโปรงรถร้อน ลูกน้องอีกคนของปีเตอร์ที่ประกบมาตั้งแต่ร้านล็อกแขนจับไพล่หลัง ผมนิ่วหน้าเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ได้ยินเสียงหัวเข็มขัดถูกปลด ขณะเดียวกัน หางตาก็เหลือบเห็นการเคลื่อนไหวที่ห่างออกไป ผมแสร้งทำเป็นสมยอม นาทีเดียวกับที่เสียงปืนดังลั่น สองคู่กรณีผงะนิ่ง ชั่วอึดใจเดียววัตถุสีดำเมื่อมก็ลอยคว้างในอากาศ ผมพลิกตัวกระโดดคว้าได้ทัน
เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง เจาะเข้าที่หัวไหล่ทศพล และหลังจากนั้นการดวลปืนจากทั้งสองฝั่งก็เกิดขึ้น เสียงปืนก็ดังอื้ออึง กระสุนจากฝ่ายตรงข้ามเล็งมาที่ผมแต่เจาะผ่านแค่แขนข้างซ้าย กวาดมือขวายิงสวนเพียงนัดเดียว ลูกตะกั่วก็ลอยเจาะผ่านกลางหน้าผากทศพล พร้อมกันกับเจตต์ยกปืนยิงลูกสมุนอีกคนที่เล็งปลายกระบอกมายังผมเข้าที่กลางอกพอดี
ชั่วขณะที่กลิ่นเขม่าลอยคลุ้ง เสียงปืนดังอื้ออึงก่อนทุกสิ่งก็นิ่งสงัด ผมได้ยินเสียงหายใจของตัวเองหอบถี่ สองร่างร่วงลงสู่พื้นด้วยสภาพสิ้นลม เมื่อมองกลับไปยังกำลังเสริม ผมก็รู้ทันทีว่าเจ้าของลายมือนั้นเป็นใคร
“เจเรมี่”
“คุณ...ปลอดภัยใช่ไหม”
“ฉันไม่เป็นไร ขอบใจ ขอบใจจริงๆ” ผมโอบกอดเขาไว้ด้วยสองแขน รัดรึงไว้แน่นราวกับเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้กอด เจเรมี่เองก็ไม่ต่างกัน นับเป็นครั้งแรกหลังจากเกิดเรื่องที่เราสามารถโอบกอดกันด้วยเรี่ยวแรงและความจริงใจที่สุดเท่าที่เคยมี
“คุณเจมแอบตามคุณไปที่สนามกอล์ฟครับ”
เจตต์เอ่ยเสียงเรียบ มีร่องรอยถูกทำร้ายปรากฏชัดบนหน้า ผมมองหน้าเจเรมี่ นึกถึงเด็กหนุ่มที่เฝ้าเพียรถามถึงแผนการของตัวเองและผมยังคงดึงดันให้เขามีส่วนเกี่ยวข้องน้อยที่สุด เขาหลบตา ขณะที่เจตต์พูดต่อ
“คุณเจมเห็นทศพล ก็เลยเอะใจขึ้นมา เขาแอบมาบอกผมในห้องน้ำก่อนขับรถกลับ ผมตัดสินใจเล่าให้คุณเจมฟังว่าปีเตอร์ชวนคุณไปทานอาหาร คุณเจมก็ไปดักรอที่ร้าน ขังพ่อครัวไว้ก่อนตัวเองเป็นคนลงมือทำอาหารแล้วใส่ Ciguatera เข้าไปในยำปลากระป๋อง ส่วนทางผม คุณเจมให้เปิดแชร์โลเคชั่นไว้ ผมซ่อนโทรศัพท์ไว้ใต้รองเท้า พอผมหลุดนอกเส้นทาง คุณแซคกับเพื่อนๆ ก็ไปช่วยทัน ทศพลตั้งใจจะเก็บผมหลังจากจัดการกับคุณ เขาตั้งใจจะเก็บเราด้วยมือตัวเองเลยทำให้ต้องวิ่งไปวิ่งมาระหว่างโกดังที่ขังผมไว้กับร้านอาหารของปีเตอร์ ตอนที่ผมออกมาจากโกดังได้แล้วลูกน้องฝั่งนั้นตายหมด ทศพลคงชะล่าใจว่าเหตุการณ์ปกติดี”
ผมสบตากับตัวการทั้งหมดแล้วลูบศีรษะนั่นแผ่วเบา หลากความรู้สึกอึงอลในอก เจเรมี่ยังคงเป็นเจเรมี่คนดื้อคนเดิม เขาไม่เคยศิโรราบและหลบหลังผม เป็นเด็กที่ดึงดันเอาแต่ใจ แต่ผมยอมรับ ว่าตัวเองประเมินเขาต่ำเหลือเกิน
“เอายานั่นมาจากไหน”
“ผมลองปรึกษาเรื่องนี้กับเข้ม”
“เข้ม?” เจ้าเด็กนี่ ชักจะทำอะไรอุกอาจเกินไปแล้ว
“เขาแนะนำ ว่าถ้าอยากจัดการปีเตอร์ วิธีที่แนบเนียนที่สุดคือหยอดยา Ciguatera ลงไปในยำปลากระป๋อง เพราะปลากระป๋องมีโอกาสที่มีสารปนเปื้อนตัวนี้สูง ถ้าเกิดว่า...”
“แล้วเข้มก็เป็นคนจัดหายาให้” ผมถอนหายใจ ทั้งโล่งอกและโมโห นึกขอบคุณที่เจ้าเด็กนี่ปรึกษาคนของผมบ้าง แต่อีกใจก็โกรธที่เจเรมี่เข้ามาพัวพัน เขาคิดจะฆ่าพี่เขยตัวเอง ช่างแตกต่างจากเจเรมี่คนที่เคยขอร้องให้หยุดความแค้นเอาไว้เพื่อเขาโดยสิ้นเชิง
“ตอนนี้ปีเตอร์ตายแล้วครับ” เจตต์รายงาน คนในอ้อมแขนสะดุ้งตัวเล็กน้อย ผมปลอบขวัญเขาด้วยการจูบเบาๆ บนหน้าผาก เข้าใจถึงความจำเป็นที่เจเรมี่ต้องเป็นคนลงมือเองดี กระนั้นก็อดโกรธตัวเองไม่ได้ที่ไม่อาจปกป้องอีกฝ่ายได้ดั่งใจปรารถนา เจเรมี่กำเสื้อของผมแน่น ทั้งหวาดกลัวและเสียขวัญ ขณะเดียวกันก็กล้าหาญ เด็ดเดี่ยวและเจ้าแผนการณ์มากกว่าผมเป็นเท่าตัว
“คุณไปโรงพยาบาลเถอะ”
“หืม?”
“เลือดไหลไม่หยุด”
เจเรมี่หมายถึงแผลที่โดนกระสุนเจาะบริเวณแขน เขาวางมือบนมุมปากผม มองด้วยสายตารวดร้าว “เจ็บมากไหม”
“แค่นี้เอง”
“ขอโทษ ผมหาจังหวะช่วยคุณไม่ได้เลย ยิงก็ยิงไม่โดนใครสักคน”
“เก่งแล้ว เด็กดี” ผมปลอบประโลมเขาทั้งน้ำเสียงและท่าทาง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ออกมาจากใจว่าเขาทำดีแล้ว ดีมากเหลือเกิน “แต่คราวหลังอย่าทำแบบนี้ได้ไหม หัวใจฉันจะสลาย”
เพราะเขา...คือหัวใจที่ผมมีเพียงดวงเดียว
TBC
ตอนหน้าจบแล้วอะ โอ๊ยย กลัวมากเลยว่าจบห้วนไป แต่ตามพล็อตที่เราวางไว้มันแบบนี้จริงๆค่ะ ไม่ได้เร่งจบแต่อย่างใดด
เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียนให้พระเอกเกือบโดนข่มขืน แล้วนายเอกมาช่วย
แด่ศิฑาผู้ไม่เคยอ่านการ์ตูนราชสีห์กับหนู
เจอกันตอนหน้า ขอโทษที่มาช้านะคะ เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด แง
-
เจมเก่งมากกกกลูกกกก แบบนี้สิใช่เลย รักกก
อาจจะมีขัดใจกับเจมที่ยอมศิตลอดก็เหอะ5555550 ก็รักไปแล้วนี่เนอะ
เรื่องนี้ดูจะหักมุมหลายรอบเหลือเกิน แงงงง ตกใจคิดว่าจะเป็นแบบตอนน้องอินของพี่ยูซะแล้ว55555
ขอบคุณค่าาา
ปล.คุณเวสต์สู้ๆ ดูแลสุขภาพด้วยเน้ออออ กอดดดด
-
โอ้โหพระเอกตูจะโดนข่มขืน. :katai1:
คิดอยู่แล้วแหละว่าอีทศไม่น่าตายเร็ว
เจมแบบเริ่ดมาก. งานพิทักษ์ผัวต้องมา
-
ตอนนี้พระเอกง่อยมาก... ลบภาพตอนก่อนหน้าไปหมด
ขอบคุณคนแต่งค่ะ :mew1:
-
เข้าใจกันก็ดีแล้ว ครั้งหน้าศิต้องปกป้องเจมให้ดีกว่านี้รู้ไหม
-
ว่าแล้วว่าต้องโดนหลอก!!! มีแต่คนขี้โกหก หลอกลวง!!
เจเรมี่คนเก่ง โอ้ยยยคือแบบ ในใจก็หวังว่าจะต้องมีคนมาช่วยแน่ๆอะ ต้องมีเจเรมี่ แต่ไม่คิดว่าเจเรมี่เป็นคนลงมือนำเองงี้ โอ้ยยยย ใจจะวาย
คิดว่าถ้าเป็นเจเรมี่บรรยาย น่าจะระทึกตื่นเต้นกว่านี้เนาะ แต่เราจะไม่ได้รู้ความจริงทั้งหมด แถมน่าจะไม่รู้ด้วยว่าคุณศิจะโดนข่มขื่น!! ตอนนั้นคือแบบ เห้ยไม่นะ คุณศิ :z2: โอ้ย ไอ้ทศพลคนชั่ว! :katai4:
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย :hao5:
-
นี่คิดผิดมากนะนึกว่าคนมาช่วยจะเป็นทางมรกตซะอีก ที่ไหนได้เป็นน้องเจมคนเก่งของเรานี่เอง แต่เกือบช็อคนะที่ศิเกือบจะโดนข่มขืนอะ แบบไอ่เชี่ยยยย เลวกันมากๆจริงๆทั้งเจ้านายลูกน้อง สมควรโดนจัดการแล้ว ส่วนศินั้นเอาจริงๆคือไม่คิดว่าจะพลาดแบบนี้อะ คือเหมือนศิฉลาดนะแต่เปล่าเลยแถมไม่เฉลียวใจด้วย คือถ้าศิคิดจะมาอยู่ในวงการแบบนี้ศิควรรอบคอบให้ดีกว่านี้นะ นี่ดีว่าน้องเจมมาช่วยถ้าไม่มีน้องคิดไหมว่าต้องไปจะเป็นไง เง้ออ
ขอบคุณที่มาลงให้ค่ะ คุณเวสต์ก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ
-
เอกสารที่เซ็นต์ไปแล้วอ่ะ ทำไง?? โอ้ยย ลุ้นๆๆๆ
-
โอ๊ย แสบมากปีเตอร์
เขี้ยวเล็บเยอะจริงๆ
เกลียดมาก
แต่เจม เสี่ยงมาก
และศิฑา นายเสี่ยงจะเสียเจมไปจิงๆ
-
โอ้ยยยยยยยยย ลุ้นใจจะขาด ดีที่ทั้งศิ เจมและก็เจตต์ปลอดภัย เจมเก่งมากเลย รักเจมมมมมม
-
ว่าแล้วว่าทศยังไม่ตาย
-
ใจหายแว้บบบบบ
-
o13 นุ้งเจม แววพระเอกมาเรย อะ 555
-
ปีเตอร์นี่ชั่วไม่มีที่สิ้นสุด น้องเจมคนเก่งมาช่วยพี่ศิแล้ว
แต่พระเอกเรานี่เกือบโดนข่มขืนช่างน่าสงสารยิ่งนัก
-
โฮรรรรรเหมือนยกภูเขาออกจากอก สะพรึงมากตอนคุณศิจะโดนข่มขืน
ตอนนี้เจมเท่มากก โอ๊ยยยเล่นเอาคุณศิกลายเป็นคนเด๋อไปเลยอ่ะ
แอบเดาถูกว่าทศยังไม่ตาย แต่ไม่คิดว่าจะหักมุมขนาดนี้ ชอบมากค่ะ 555
-
o13 o13 o13
-
เจมเท่ห์สุดๆ เอาใจพี่ไปเลย 5555
ดีใจที่ศิลไม่ได้หลงผู้หญิงพันธ์หลิน
-
สุดท้ายเจเรมี่เป็นคนฆ่าปีเตอร์เองกับมือ
-
กะแล้วว่าทศพลยังไม่ตาย
ตอนนี้ศิกากเลยนะ แหมมม พระเอกช้านนนนน
น้องเจเรมี่เริ่ดสุดดดดด
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่า จริงๆนะ
-
หนูเจมมาอย่างพระเอกเลย 555
-
เจมเก่งมากกกก o13 o13
:กอด1: :กอด1:
-
:pig4:
-
:m4:
อ่านหนุกมาก
โอยยยย ลุ้นแทบตาย
สะใจจริงๆ ไอ่ห่าเดนนรกสองตัวนั่นตายห่าไปได้ซะที
เลวจริงๆ
-
คิดอยู่ว่าทศยังต้องไม่ตายคือเอะใจตั้งแต่ตอนก่อน มันดูง่ายไป แล้วก็ระแวงปีเตอร์มาตลอดว่าความชั่วในตัวปีเตอร์จะออกเมื่อไหร่ (ไม่ตายสักทีเหมือนแมงสาบตามชื่อเลยอะ) ขัดใจเจมมากตอนก่อนๆที่ไม่ยอมให้ศิเก็บปีเตอร์ แต่ตอนนี้โคตรสะใจเพราะเป็นเจเรมี่เองที่เป็นคนเก็บสงสัยเจเรมี่คงสุดจะทนแล้วจริงๆ คนอย่างปีเตอร์นี่คงกลับตัวกลับใจไม่ทันแล้ว ได้แต่สงสารพี่สาวศิที่มีสามีชั่วแบบนี้ หลังจากอ่านมาตอนนี้หักมุมสุดละ มุมเท่ๆคูลๆปากแข็งและซึนของพระเอกเรื่องนี้หายไปหมด 5555 หลังจากนี้ก็ค่อยๆเรียนรู้กันไปอะเนอะทั้งศิแล้วก็เจเรมี่
ปล. รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :pig4: :pig4:
-
บ๊ายบายปีเตอร์
หนูเจมเก่งมาก สมควรได้ศิเป็นของปลอบใจ อิอิอิ
-
น้องเจมมมมมม ม
คนเก่งงง
โอ๊ยยย ทั้งขำ ทั้งสงสารคุณศิอ่ะ
มีอะไรก๋คุยกันมากๆนะ
-
ไม่ใช่แค่พีศิค่ะ ที่ประเมินน้องเจมต่ำไป
นี่ก็ประเมินนุ้งเจมต่ำไป นุ้งเจมเก่งมาก ไม่ยอมหลบหลังแฟน
สู้ก็ต้องสู้ไปด้วยกัน นี่มันเลยคำว่าแฟนไปแล้วนะคะ
นี่มันคู่ชีวิตชัดๆ ฮืออออออออออออออ :heaven
-
ศิฑาแก้เกมไม่ทันซะงั้น กลายเป็นเจมเจ๋งมาก
-
ก็ว่าอยู่ ทศตายง่ายเกินไป
ปีเตอร์ ก็โลภมากเกินซะ
ปลาตายเพราะหลงเหยื่อ
ไม่งั้นเสวยสุขต่อแบบเมียไม่รู้ สบายๆ
ปีเตอร์ กับทศพล สมเป็นนายกับลูกน้องจริงๆ
นายก็เหี้- ลูกน้องก็เหี้-
เจม ขโมยซีน เด่นที่สุด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
นี่เหมือนหนูช่วยราชสีห์เลย :m20:
เพราะเจม คนเก่ง เลย ไม่งั้นศิโดนทศ ข่มขืน ก่อนถูกฆ่า
ไม่งั้นตายไป ใครจะช่วยไขความจริง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอให้ศิฑาทองเห็นความผิดของตัวเองด้วยเถิด
-
รู้สึกะใจ ศิมั่นใจในตัวเองมากเกินไป เจมเก่งมากกกก ถึงอันตราย แต่ทำได้ดีมากค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
ผิดคาดไปหมด
-
นายเอกตัวจริง
ต้องช่วยพระเอกได้งี้
เก่งมากเจมมมม :katai2-1:
-
แง น้องเจมเท่มาก ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ;-;
-
ขอบคุณค่ะคุณเวสต์เรื่องมันดีมากแล้วค่ะ ไม่รวบรัดเลย มากกว่านี้จะดูยืดเยื้อไป
ปีเตอร์เลวจริงๆ ทำไมคนเก่งอย่างพี่จิ๊บ ไม่เคยมองออกว่าสามีตัวเองชั่วขนาดนี้
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ๊ยยย บีบหัวใจ ลุ้นมาก คิดว่าเป็นเจมมาช่วย ก็เป็นเจมจริงๆ
ฉลาดมากค่ะ เรียกกำลังเสริมได้ไวมาก ช่วยได้ดีมากด้วย
ศิฑาเอ้ยย คนเราพลาดได้ แต่พลาดหนักมาก ตรงที่ไม่ทันลูกเล่นคนโกงนี่แหละ
ศิรอดได้ ต้องอย่ากันเจมไปไหนอีกนะ น้องโตแล้ว
งานนี้ตายจริงใช่ไหมคะ ไม่มีตัวแทนหรือแผนหลอกอีกนะ ต่อหน้ากันขนาดนี้
สมควรโดนมากเลยค่ะปีเตอร์ ทศพล คิดได้เนาะ แต่ละอย่าง ประหลาด สมควรจากไป
สงสารคุณจิ๊บมากกว่า ต้องอยู่กับคนแบบนี้ ดีที่ก่อนหน้าอยู่กันคนละที่
-
CH.25 กลรัก
Jeremy
งานศพของหลี่จัดขึ้นที่ฮ่องกง เมื่อเขาจากไป สิ่งที่ซุกไว้ใต้พรมก็ปรากฏขึ้น ในวันที่พี่จิ๊บรับรู้การมีตัวจนของหลินทุกอย่างนิ่งเงียบราวกับทุกอย่างสิ้นสลาย พี่จิ๊บตัดสินใจไม่ไปงานศพของปีเตอร์ ขณะเดียวกันก็ต่อรองขอรับวิเวียนมาเลี้ยง ซึ่งผลก็เป็นไปอย่างที่เราต่างคาดเดาได้ พี่จิ๊บไม่เคยได้รับการยอมรับจากครอบครัวของปีเตอร์ และเพิ่งประจักษ์ได้ไม่นานนี้ว่าแม้แต่สามีที่พี่จิ๊บรักสุดหัวใจ ตัวเองก็ไม่เคยได้รับการยอมรับอย่างแท้จริง
นับตั้งแต่กระสุนนัดนั้นลั่นออกไป ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบเรียบ ผมเผชิญหน้ากับมรกตครั้งแรกที่โรงพยาบาล ระหว่างที่ศิฑารักษาตัว อดีตภรรยาของศิฑาไม่ได้มีทีท่าอาลัยอาวรณ์ หรือเป็นห่วงพ่อของปุณวิศเกินไปกว่าเพื่อนคนหนึ่ง ความหวาดระแวงในใจผมคลี่คลาย ขณะเดียวกัน กลับรู้สึกเย็นเยียบจับขั้วหัวใจ
ผมไม่เคยเป็นคนในอาณัติของศิฑา ทันทีที่รู้แน่ว่าไม่อาจเป็นส่วนหนึ่งของแผนการศิฑาได้ก็ปรึกษาพี่แซค แน่นอน ไอ้พี่แซคแนะนำผม เหมือนที่ศิฑาบอกทุกประการ คือทำตัวนิ่งๆ เป็นเด็กดีให้ศิฑาสบายใจและเดินไปตามแผนของตัวเอง
กระทั่งแน่ชัดว่าไม่อาจห้ามผมได้ พี่แซคก็ข่มขู่เชิงบังคับให้ผมเอาเรื่องไปปรึกษาคนในสักคน
คนใน...อย่างเช่นเข้ม
ผมได้ความรู้จากคนสนิทศิฑาที่เชี่ยวกรากในวงการทั้งด้านยารักษาโรค และวงการสีเทา สิ่งเสพติด ของผิดกฏหมาย ทุกครั้งที่เห็นพี่จิ๊บ หรือแม้กระทั่งรู้สึกกดดันกับเรื่องราวทั้งหมดความรู้สึกโกรธแค้น อยากทำลายพี่เขยตัวเองก็ปะทุรุนแรงทึกที เข้มเล่าให้ฟังว่าพิษ Ciguatera เป็นพิษที่พบได้ในปลากระป๋องทั่วไป เป็นการง่ายถ้าผมจะผสมสารชนิดนี้ลงไปในเมนูอาหาร และด้วยอำนาจของมรกตนิติเวชจะช่วยปิดคดีว่าเป็นอุบัติเหตุได้ไม่ยาก ผมไม่คิดว่าอดีตภรรยาของศิฑาจะช่วยในเรื่องนี้ แต่ท้ายที่สุดมันก็เป็นไปอย่างที่เข้มคาดเดาได้ทุกอย่าง เข้มช่วยผมจัดการกับคนของปีเตอร์ที่ร้านอาหารให้ปิดปากเงียบสนิท หน้าที่หลักจริงๆ ของผมก็คือทำอาหารและรีบปลีกตัวออกมาติดตามศิฑาและรถที่จะพาตัวคนรักของตัวเองไปเท่านั้น
เจตต์มาทันเวลาพอดี ผมเพิ่งรู้จากเจตต์อีกทีว่าที่จริงแล้วหน้าที่ของเขาคือเลขานุการ พูดอีกแง่คือคนสนิทสายบุ๋น ไม่ใช่มือปืนหรือการ์ดมืออาชีพ ส่วนคนที่มีความสามารถเชิงบู๊และคร่ำหวอดในวงการมาเฟียที่จริงแล้วคือคนที่ศิฑาส่งมาปกป้องผมตลอดเวลา
เข้มจับตามองทุกอย่างเงียบเชียบ เขารู้ทุกอย่างแต่สงบเสงี่ยม รู้แม้กระทั่งวันที่ผมตามเจ้าตัวไปที่แฟลตของทศพลเพื่อใช้ผมเป็นเครื่องมือต่อรองกับฝั่งตรงข้าม เจ้าแผนการและทำทุกอย่างเพื่อกระตุ้นสัญชาตญาณดื้อรั้นของผมให้ยื่นมือเข้าไปช่วยศิฑาซ้อนแผนอีกตลบ
เมื่อทุกอย่างคลี่คลาย เข้มไม่พูดถึงแผนการที่ตัวเองวางไว้ พยัคฆ์ที่แท้จริงสงบนิ่ง ยกความดีความชอบให้ผมและเจตต์ แต่ต้องยอมรับว่าศิฑาวางใจถูกคนและใช้คนถูกงานสมกับเป็นเจ้าของบริษัทที่กำลังพัฒนาไปอย่างก้าวกระโดด
ส่วนด้านความสัมพันธ์ของมรกตกับศิฑา แม้จะไม่มีความรู้สึกเข้ามาพัวพันแล้ว ก็ยังเป็นมิตรที่ดีและพึ่งพากันได้เหมือนเดิม และสิ่งเหล่านั้นตอกย้ำความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คลี่คลาย จางหายไปกับคดีให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
หากไม่รักแล้ว ความฟุ้งซ่านที่กำจายอยู่ในหัวคงไม่วกวนสะระตะขนาดนี้
และเพราะรัก คนเราจึงไม่อาจสงบนิ่งอยู่บนเหตุผลใดๆ ได้โดยสิ้นเชิง
ถ้าไม่มีเข้ม...ผมจะมีหน้ายืนข้างศิฑาและทำอย่างไรให้เขาวางใจได้
“จริงๆ มันกะทันหัน แต่ก็เข้าใจได้ มึงจะเอายังไงวะ”
เสียงทุ้มดังขึ้นปลุกให้ผมหลุดจากภวังค์ ร้านอาหารเปิดเป็นปกติ ลูกน้องในร้านต่างพากันเงียบเมื่อเห็นผมปรากฏตัว ไม่มีใครทักทาย ไม่แม้แต่จะเอ่ยถาม ผมเองก็ไม่พร้อมจะพูดไม่ว่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่เพิ่งผ่านไป หรือแม้แต่เรื่องราวที่ยังมาไม่ถึง คนเดียวที่กล้าถามพร้อมดื่มเบียร์แก้วใหญ่ก็หนีไม่พ้นคนเดิม คนที่อยู่กับผมมาตลอด
“กูไม่ได้ไล่นะ แค่แบบ...มึงจะอยู่ไทยต่อจริงๆ เหรอ ไม่ไปอยู่กับแด๊ดกับเจ้ หรือไปอยู่กับพี่จิว”
“พี่จิวไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น ผมกับพี่จิ๊บเองก็ไม่อยากให้เขารู้”
“มึงสองคนพี่น้องก็ปิดพี่คนกลางเก่งจริง” นั่นไม่ใช่การชมเชย แต่ประชดประชัน ผมรับรู้ได้ในน้ำเสียง พี่แซคยกเบียร์ขึ้นดื่ม เกิดฟองสีขาวรอบรริมฝีปาก ข้อดีของฟองเบียร์คือช่วยลดกรดในกระเพาะ แต่ข้อเสียของเบียร์คือมันทำให้พุงพี่แซคยื่นจนไม่รู้จะยื่นยังไง “เจ๊บินคืนนี้ใช่ไหม”
“อืม ผมก็อยู่นี่ล่ะไม่รู้ว่าจะบินไปอเมริกาทำไม ไม่มีอะไรต้องหนี”
“เหรอ แน่ใจเหรอ แล้วย้ายออกมาจากบ้านหลังนั้นทำไม”
“หาเรื่องว่ะ”
ผมเริ่มหงุดหงิด ปาเปลือกถั่วใส่คนยวน หลังจากศิฑาออกจัากโรงพยาบาล ผมก็ย้ายออกจากบ้านหลังนั้นโดยอาศัยข้ออ้างว่าอยากดูแลพี่จิ๊บจนกว่าสภาพจิตใจจะปกติดี กระทั่งท้ายที่สุดได้ข้อสรุปว่าพี่คนโตจะย้ายไปอเมริกา ผมก็ยังดึงดันที่จะไม่กลับไป คนที่เข้าใจเจตนาที่แท้จริงแต่แรกอย่างไอ้พี่แซคก็เย้าแหย่ไม่เลิก
“แล้วมันไม่ตามกลับบ้านเหรอ หรือคุยกันว่าไง”
“ไม่ว่าไง เขาก็ยุ่งๆ เรื่องเอกสารหุ้นของน้องชาย พอหมดอำนาจของปีเตอร์ ตำรวจก็ทำงานกันง่ายขึ้น ตอผุดเพียบ คุณมีนลงมาช่วยจริงๆ จังๆ ด้วยล่ะ”
“ถ้ากวาดก็ต้องกวาดให้สิ้นซาก ไม่ให้ย้อนกลับเข้าตัวล่ะนะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนโทรศัพท์พี่แซคจะดัง เห็นสีหน้าชื่นมื่นของลูกค้ากิตติมศักดิ์แล้วก็เดาได้ว่าเป็นสายจากใคร เขาเรียกเก็บเงินด้วยท่าทาง แต่ผมปฏิเสธ ยืนยันว่ามื้อนี้จะเลี้ยงอีกฝ่ายให้ได้
“ค่าเจ็บตัวคราวก่อนไง” ผมหมายถึงที่พี่แซคไปช่วยเจตต์ ตามพวกที่ทำงาน กลุ่มพี่เอื้อกับตำรวจไปด้วย เจ้าตัวไม่เจ็บมาก แต่ก็มีฟกช้ำเล็กน้อย ค่าแรงไม่มีให้ ตอบแทนด้วยการเลี้ยงเบียร์หนึ่งวัน
“เออน่า เดี๋ยวมึงได้จ่ายกูอีกเยอะ วันนี้ไปละ เมียตาม”
“พ่อบ้านใจกล้าฉิบ”
“แหง” ไม่เถียงสักคำ ซ้ำร้ายคือดูจะภาคภูมิใจกับตำแหน่งนี้เสียด้วย “มึงอะ มีอะไรก็เรียกกูแล้วกัน”
“เออ ไม่มีอะไรหรอก”
ผมยิ้มให้ เป็นยิ้มแบบที่พี่แซคยังคงอ่านออกเสมอมา เขาวางมือบนหัวผม ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “แล้วคืนนี้ยูจะไปส่งพี่จิ๊บหรือเปล่า”
“ไม่ไปอะ เจ๊ไม่อยากให้ไป มึงจะไปเหรอ”
“คงไม่...ไม่อยากร้องไห้ที่สนามบิน”
ผมรู้ ไม่ใช่การจากลาที่น่าเศร้า แต่เพราะเราต่างผ่านเรื่องราวที่หนักหนามาด้วยกัน การสบตาอีกครั้งอาจพรั่งพรูทุกความรู้สึกออกมาจนหมดสิ้น ผมแข็งแกร่ง และอยากให้พี่จิ๊บเข้าใจแบบนั้นโดยเฉพาะในวันที่เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันสักระยะ
“ขับรถดีๆ พี่แซค”
เขาพยักหน้าก่อนออกไป ด้านนอกพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ผมกลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมอีกครั้ง สิ่งที่ทำหลังจากเรื่องราวทั้งหมดทั้งสิ้นจบลงคือค่อยๆ ขยับตัวออกมาห่างจากศิฑามากขึ้น มากจนคิดว่าเราอาจจะอยู่ได้ปกติดีโดยที่ไม่มีกันและกันอีกต่อไป
น่าแปลกที่เคยอยากได้รับอิสระมากมายเหลือเกิน แต่เมื่อทุกอย่างเดินทางมาถึงตรงหน้ากลับโดดเดี่ยวเกินทนไหว ผมถูกบังคับให้เติบโตขึ้นด้วยสภาพแวดล้อมและเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดขึ้นตลอดไม่กี่เดือนที่ผ่านมา
เป็นการเติบโตที่เจ็บปวดเสียเหลือเกิน
เสียงไอ้เป๊กตะโกนรับลูกค้าดังขึ้นเมื่อผมหลับตาโคลงหัวไปกับเพลง ร้านนี้กลายเป็นร้านที่เปิดเพลงแจ๊ซไปโดยถาวร ไม่มีคำพูดของผมกับศิฑานานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสารทุกข์สุขดิบ หรืออะไรก็ตาม ราวกับว่า หน้าที่การเข้าไปในชีวิตของเขา จบลงตั้งแต่การล้างแค้นให้ศุภสินจบสิ้นลง
“โกรธอะไรฉัน”
เสียงที่เรียกจากด้านหลังทำให้ผมลืมตาขึ้น คนที่กำลังนึกถึงนั่งบนเก้าอี้ทรงสูงหน้าบาร์ ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายโดยตรง
“ศิ...”
“ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ก็ไม่ติดต่อมาเลย” เขาหมายถึงผม และร้ายกว่านั้นคือเลี่ยงการติดต่ออีกฝ่ายทุกช่องทาง ผมอึกอัก ไม่กล้าตอบว่าเพราะตั้งใจจะเป็นฝ่ายยุติทุกความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับเขาเงียบๆ
คงเจ็บน้อยกว่า หากเราเป็นคนที่เดินออกมาด้วยตัวเอง
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ยุ่งๆ เรื่องคดี”
“ครับ พอจะรู้ว่าคุณยุ่ง ก็เลยไม่อยากกวน”
“เจเรมี่ อย่าโกหก เรารู้ว่ามันไม่ใช่”
“ผมแค่ต้องการเวลาดูแลพี่จิ๊บ”
“เจม” น้ำเสียงนั้นเข้มขึ้น และผมเข้าใจความหมายของมันดี ศิฑากำลังโกรธ “เราผ่านเรื่องมาตั้งมาก ทำไมยังไม่พูดอะไรตรงๆ กันอีก”
“ไม่รู้สิ” ผมตอบเขาตามที่คิด เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ในร้านยังคงเปิดไฟสีส้มเหลืองอบอุ่น แต่กลับเย็นเยียบลึกลงไปในใจ “ผมไม่แน่ใจว่าคุณยังต้องการผมหรือเปล่า ขอโทษนะศิฑาที่ผมจะงี่เง่า โอเค มันฟังดูงี่เง่ามาก แต่ผมไม่มีอะไรจะรั้งคุณไว้แล้ว ผมไม่แน่ใจว่าคุณ...อยากมีผมในชีวิตไหม”
ผมไม่อาจตอบได้ว่าเพราะพื้นฐานนิสัยเป็นคนขี้น้อยใจ เป็นน้องคนเล็กที่ถูกดูแลอย่างดีมาตลอดทำให้สับสนในความสำคัญของตัวเองเมื่ออยู่กับศิฑาที่กันผมออกมาจากเรื่องราวสำคัญของชีวิต ถึงได้รู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนี้ ผมขลาดกลัวเหลือเกินกับความรัก แต่ที่ผ่านมา ก็มีเพียงผู้ชายตรงหน้าที่ทำให้ผมกล้ารับเขาเข้ามาในใจอีกครั้ง
กระนั้น...เมื่อเวลาผ่านไป เมื่อผมตกลงไปในห้วงแห่งความรักและผูกพันที่มีต่อเขาแล้ว ก็ไม่อาจแน่ใจได้อีกว่าผมจะอยู่ที่ตรงนี้ได้เหมือนเดิมและตลอดไป
ความรักสำหรับผมคือความไม่มั่นคง และเจ็บปวดเสมอมา
และผมก็เกลียดตัวเองที่เกิดความรู้สึกแบบนั้นก่อตัวในใจ
ศิฑาถอนหายใจเบา เขายังคงมองมาด้วยสายตาอ่อนโยน วางมือบนหลังมือผมแผ่วเบา และนั่นทำให้ผมรู้สึกร้อนที่กระบอกตา แม้ใจแข็ง ตัดสินใจเป็นฝ่ายจากมาท้ายที่สุดก็ยังโหยหาสัมผัสจากเขาเสมอ
“ผมไม่มีอะไรรั้งคุณไว้อีกแล้ว”
นั่นเป็นความรู้สึกที่พ่ายแพ้ยิ่งกว่าครั้งไหน เขาหรี่ตาลง มีความรู้สึกผิดหวังส่งถึง แม้จะเบาบางเต็มทน
“นายหมายถึง ที่ผ่านมา นายคิดว่าฉันอยู่กับนายเพราะเรื่องของปีเตอร์จริงๆ อย่างนั้นหรือ”
“ไม่รู้สิ ใจหนึ่งผมก็เชื่อในความรู้สึกของตัวเองที่บอกว่าคุณรักผม ขณะเดียวกัน ทุกอย่างมันก็ไม่ชัดเจนเลย ใครๆ ก็เข้ามามีบทบาทในชีวิตคุณ ยกเว้นผม ผมเหมือนเป็นตัวประกอบที่ไม่มีคุณค่า แม้แต่ในวันนั้น วันสุดท้ายที่ปีเตอร์ตาย คุณก็ยังไม่อยากให้ผมเข้าไปยุ่ง”
“นั่นเพราะฉันเป็นห่วงนาย เหมือนที่ฉันเป็นห่วงปุณวิศ เจเรมี่...ฉันไม่ใช่คนพูดเก่ง นายรู้ดี แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่รักนาย ไม่ได้หมายความว่านายไม่สำคัญ ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่อยากมีนายในชีวิต ฉันขอโทษที่คิดเองเออเองไปทุกอย่าง” เขาพูดยืดยาว บีบมือที่จับผมไว้แน่น “ก่อนหน้านี้ฉันไม่อยากให้นายกังวลเลยไม่เล่าอะไรให้ฟัง หรือแม้แต่คำว่ารักที่ไม่ได้บอกไปเพราะไม่อยากให้มันย้อนกลับมาแย้งว่าถ้าเรารักกันทำไมไม่ผ่านมันไปด้วยกัน เจเรมี่ ถ้าเรามีหัวใจสักหนึ่งดวงสามารถถอดเก็บได้ เราก็ควรเก็บมันไว้ในที่ที่ปลอดภัย เข้าใจฉันไหม”
“ผมไม่อยากเป็นหัวใจที่ห่างจากคุณ”
“ไม่แล้ว คนดี ฉันรู้แล้วว่านายดูแลตัวเองได้ นายดูแลฉันได้ นายดูแลปุณวิศได้เหมือนกัน” เขาพูดฉะฉาน และนั่นคงเป็นคำตอบที่ผมพอใจมากที่สุด เราสบตากัน ก่อนผมจะหลบตาหนี “ฉันตกลงกับมีนว่าจบเรื่องคดีทุกอย่างแล้วจะกลับไปเป็นพ่อที่ดี ที่มีเวลาให้ปุณณ์ คงควงใครไม่ซ้ำหน้าไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน”
ผมหรี่ตาลง พยายามตีความหมายให้ลึกลงไปกว่านั้น
“กลับมาอยู่ด้วยกันได้ไหม เจเรมี่”
“แบบไม่มีกลลวง...คุณรู้ใช่ไหม ถ้าหากมันเป็นแค่กล เป็นแค่เกม มีเริ่ม มันก็ต้องมีจบ เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง สิ่งที่เหลืออยู่มันไม่ใช่ความผูกพัน”
“ไม่มีกลลวง” เขาย้ำให้ผมแน่ใจ มือทั้งสองของศิฑาบีบแน่น และแม้ว่าอยากจะเข้มแข็งมากแค่ไหน น้ำตาผมกลับไหลรินลงมา น่าแปลกเหลือเกินที่ทั้งๆ ที่ผมเลือกจะจากมา แต่เมื่อถึงเวลาผมกลับสับสนกับปณิธานที่ตั้งไว้อย่างเด็ดเดี่ยวในทีแรก
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นอีก คุณจะไล่ผม พูดว่าอย่ามาให้คุณเห็นหน้าอีกไหม” ผมไม่อาจบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่นได้ คราวนี้คู่สนทนาหัวเราะ เขาใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาบนแก้มผม จ้องหน้าโดยไม่หลบตา
“ไม่พูดแล้ว พูดไปนายก็ไม่เห็นจะเคยฟัง”
“แต่ครั้งก่อนคุณเป็นคนตามหาผมเองต่างหาง”
“ใช่ แต่คิดว่าฉันอยากเจอนายนักหรือไง” เขาพูดยวน จากที่เสียใจผมกลับรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้ง เชิดคางขึ้น ไม่ยอมให้ชายหนุ่มแตะต้องใบหน้าตามใจชอบ ผมใช้หลังมือปาดน้ำตาลวกๆ เป็นฝ่ายไม่มองตาศิฑาเอง
“โอเค ผมเข้าใจแล้ว I’ll go to hell for this. Satisfied yet?”
“ไม่เลย นายไม่เข้าใจอะไรสักนิดต่างหาก”
“what do you want from me!”
“You”
ผมมองหน้าเขา สีหน้าเรียบนิ่งเหมือนอย่างเคย เป็นศิฑาที่จริงจังตามนิสัย เขาเงียบขรึม สงบ และใจเย็น
“ที่บอกว่าอย่าให้เห็นหน้าอีก เพราะฉันคงปล่อยนายไปเป็นครั้งที่สองไม่ได้ และมันเป็นแบบนั้นจริงๆ เสียด้วยสิ”
“ผมไม่เข้าใจ”
“ไม่เห็นยากเลยเจเรมี่ ฉันรักนายและไม่อยากเสียนายไปอีก ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม”
โลกกำลังจะระเบิด ไม่ก็หัวใจผมนี่แหละ บ้าบอชะมัด เขาแค่พูดด้วยประโยคธรรมดาๆ แต่กลับทำให้ผมคลั่งในอก มือที่กำแน่นล้วงกระเป๋าเมื่อครู่ยื่นออกมา ไม่มีร่องรอยของความสั่นไหวหรือไม่แน่ใจ ศิฑามองหน้าผม แววตาอ่อนโยน ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันและพยายามไม่กะพริบตาให้น้ำตาร่วงหล่นอีกครั้ง
น้ำเน่าชะมัด เมื่อกี้ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กลับมาเสียน้ำตาให้กับประโยคบอกรักบ้านๆ แบบนี้ได้ยังไง
“คุณนี่มันเจ้าเล่ห์ แกล้งพูดให้ผมโกรธ แกล้งทำให้ผมเสียใจแล้วก็ปิดท้ายด้วยประโยคที่ผมเถียงไม่ได้”
“ไม่เคยเห็นนายเถียงฉันไม่ได้สักที ทุกครั้งเหมือนฉันควบคุมนาย เหมือนฉันสั่ง แต่นายก็เป็นคนเดียวที่ฉันยอมอ่อนข้อให้ทุกอย่าง”
ศิฑาเดินอ้อมเคาน์เตอร์จากฝั่งของลูกค้ามาด้านใน ผมไม่ขยับหนี จับจ้องการกระทำทุกอย่างของเขาด้วยสายตาประเมิน เขายิ้มที่มุมปาก และผมก็ยอมให้อภัยทุกอย่างที่ขุ่นเคืองอยู่ข้างใน
“ผมแพ้อีกแล้ว”
จบประโยคก็คว้ามือนั่นไว้ ถูกดึงเข้าไปสู่อ้อมแขน ทั้งอบอุ่น แข็งแกร่ง ทุกอย่างบอกว่าเขาพร้อมจะปกป้องและอยู่เคียงข้างกันตลอดไป หากเป็นกล ผมก็พ่ายแพ้ยับเยินไม่มีชิ้นดี หลงใหลอยู่ในวังวนที่ค้นหาทางออกไม่เจอ
“กลับบ้านกันนะเด็กดี”
ผมพยักหน้าชิดบ่า
แต่หากมันเป็นความรัก ผมรู้ดีว่ากลรักคราวนี้ผมไม่ต้องการหนทางจะหลีกลี้หนีไปจากมัน
“ฉันรักนาย”
ผมรู้
“คิดถึงเหลือเกิน”
เขาพูดเสียงแผ่ว แต่ความหมายมันหนักแน่นลึกซึ้ง ผมคิดถึงเขา คิดถึงอ้อมกอดในวันที่เรามีกัน คิดถึงรอยยิ้ม สายตาดุๆ นั่น คิดถึงบทรักร้อนแรง และทุกสิ่งที่เป็นศิฑา
“ผมจูบคุณได้ไหม”
“ที่นี่?”
“ตอนนี้”
ถามย้ำแม้จะรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า คู่สนทนาหัวเราะในลำคอ เขาไม่ตอบผม แต่มอบจุมพิตแผ่วเบาเพื่อปิดปากที่วอนขอ กลิ่นของเขา เสียงจูบที่ร้อนร่าน เรากลืนกินกันและกัน หัวใจพองโตขึ้นทีละน้อย ผมรู้ตัวในตอนนี้ว่าไม่ว่านานเท่าไหร่ ศิฑาจะเผด็จการณ์อีกแค่ไหนผมก็จะดื้อรั้นอยู่กับเขาตลอดไป
“อย่าหวังว่าจะเขี่ยผมออกจากชีวิตได้อีก”
ศิฑาหัวเราะ ดึงผมเข้าไปกอดจนชิดแผ่นอก
“อืม ฉันจะไม่ถอดหัวใจไว้ที่ไหนแล้ว จะเป็นหรือตายก็จะเอามันไปด้วยตลอด โอเคไหม”
“สัญญาแล้วนะ”
ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายวาววับ ไม่มีคำว่ารักหลุดออกจากปากผู้ชายปากหนัก แต่ผมกลับสัมผัสได้ว่ามันกำลังโอบกอดผม ทั้งร่างกาย...ตลอดถึงหัวใจ.
.
h a p p y e n d i n g
้เข็นมาจนจบแล้ว เย้ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ท้าทายเรามาก หาข้อมูลเยอะมาก แต่ยังไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่ามากพอที่จะทำให้ประเด็นที่ตั้งมาสมเหตุสมผลและคลี่คลายแจ่มแจ้งใจสำหรับคนอ่านไปหรือยัง ปกติเป็นคนไม่ค่อยได้อ่านแนวสืบสวน ฆาตรกรรม หรือหักเหลี่ยมเลยค่ะ ไม่เคยเขียนด้วย เรื่องนี้เลยท้าทายความสามารถตัวเองมากๆ
ถ้ามีข้อผิดพลาดตรงไหน ตั้งแต่ต้นจนจบ ยินดีรับไว้ปรับปรุงตัวในงานต่อๆ ไปนะคะ
สำหรับเรื่องนี้เดี๋ยวมีตอนพิเศษหวานๆ มาปลอบใจที่ขมติดกันมาหลายตอนด้วยค่ะ แต่ขอยังไม่รับปากนะคะว่าจะมาช่วงไหน ขอโทษที่พักหลังๆ ไม่ค่อยตรงคำพูดเท่าไหร่ อย่างตั้งใจว่าจะลงนิยายวันเสาร์ ก็เลื่อนมาเป็นวันอาทิตย์อีกจนได้
รับปากอย่างนึงน้า ว่าถ้าเราหายดีจากอาการไม่ค่อยปกติในช่วงนี้แล้วจะรักษาคำพูดทุกคำและกลับมาเขียนนิยายให้อ่านกันเหมือนเดิม
ขอบคุณทุกกำลังใจและคำแนะนำ ทุกคนเป็นแรงผลักดันให้เรื่องนี้เริ่มและจบเลยค่ะ
ไว้เจอกันใหม่นะคะ
รักคนอ่านทุกคนเล้ย
-
จบแล้ว นุ้งเจมคนเก่ง
สนุกมากค่ะ แรกๆสงสารนุ้งเจมมาก ตอนนี้ก็ยังสงสารอยู่55555 และความรู้สึกอยากต่อยคุณศิแรงๆ มีไม่เสื่อมคลายเลยจริงๆ
ขอบคุณนะคะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ หายไวๆค่ะ :L2:
-
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :3123: :3123:
-
จบแล้ววววววว
ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้
เราเป็นคนนึงที่ตามทุกสัปดาห์ในช่วงแรกๆก่อนมันจะหน่วงวายป่วง พอเริ่มดราม่าก็เลยหยุดอ่านละเพิ่งจะมาอ่านต่อเมื่อเสาร์ที่แล้วจนตอนจบนี้
เดี๋ยวจะไปวนอ่านอีกรอบค่ะ
อ่านไปก็ทั้งสงสารเจม ทั้งเข้าใจศิ อึดอัดด้วย หน่วงอีก
เนื้อเรื้องตอนก่อนจบไวไปนิดนึง แต่โอเคนะคะ ไม่ได้สะดุดติดขัดอะไร
ชอบทุกอย่างในเรื่องเลยค่ะ
รอตอนพิเศษน้าา คิดถึงพี่ธามด้วย
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ใจหายจังเลย ตอนจบแล้วจริงๆหรือนี่ :o12:
ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เขียนนิยายดีๆสนุกๆแบบนี้
ทำเราหลงรักทุกตัวละครของทุกๆเรื่องของคุณเวสเลยค่ะ
ขอบคุณมากจริงๆนะคะ
รอวันคุณเวสรักษาตัวให้หายดี ไวๆนะคะ สู้ๆนะคะ
-
เห้อออ!! จบซะละ
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีดีมาตลอยเลยนะคะ เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน จะรออ่านเรื่องต่อดปของคุณเวสท์ค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะะะะ :กอด1:
-
กลพยัคฆ์นี่ตกลงแล้วหมายถึงเข้มรึเปล่านะ
-
เลิกปากหนักกันได้ซะที
ขอบคุณคุณเวสต์ ขอให้แข็งแรงทั้งสุขภาพกายและใจค่ะ
-
จบชีวิตปีเตอร์ ตัวอันตราย ก็จบเรื่องกลพยัคฆ์ :katai2-1:
ทั้งไม่อยากให้จบเรื่องเลย อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ :mew1: :mew1: :mew1:
เจม ที่ไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจ ทั้งในตัวเอง ทั้งกับความรักของศิ
วางแผนตีจากศิ ไปไกลๆ แต่สุดท้าย ศิก็มาทำให้มั่นใจ
ว่าศิ ฝากหัวใจไว้ที่ที่เจม :hao5: :sad4: :heaven
เจม มีความสุขเต็มที่ไปเลยนะ :impress2:
ศิฑา เจม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณไรท์ ให้คนอ่านมีความสุข
รอตอนพิเศษนะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โฮรวววจบแล้วว แต่การเดินทางย่อมีจุดหมายเสมอ :hao5:
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือยังไง แต่รู้สึกว่าส่วนที่น่าตื่นเต้น ตอนที่เฉลยปมมันตัดๆ ไปหน่อยอ่า อย่างตอนปูปม ปูคาแรกเตอร์ตัวละครตอนแรกดีมาก ดูลึกลับน่าสงสัย แต่พอเฉลยปุ๊บแบบ อ่าว เฉลยแล้วหรอไรงี้ แบบอารมณ์กำลังพีคๆ จู่ๆก็ตกฮวบเลย :hao4:
เกือบสุดแล้วแต่ขาดอีกนิดนึงอะ
ติดตามผลงานมาตลอด ได้เห็นนักเขียนพัฒนาฝีมือไปอีกขั้น เราก็ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ จะติ่งคุณเวสต์ต่อไป 55555
ปล. จำไม่ได้ว่าคุณเวสต์เคยบอกแล้วแต่เราลืม หรือคุณเวสต์ยังไม่ ได้เล่า ช่วยเล่าอีกครั้งได้มั้ยคะ ว่าจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้คืออะไร มาจากไหน หรือถ้าเล่าแล้วช่วยแปะลิ้งไว้ให้หน่อยได้มั้ยคะ :mew3:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: ก็ดูจะจบแบบต่างคนต่างทำอะๆรแบบไม่เชื่อใจกันจนจบอยู่ดี หนักสุดที่เจม ดีหน่อยตรงศิน่าจะเลิกปิดบังแล้ว
-
เจมมีความสุขโดยปราศจากความระแวงสักทีนะ
-
:pig4: ก็ดูจะจบแบบต่างคนต่างทำอะๆรแบบไม่เชื่อใจกันจนจบอยู่ดี หนักสุดที่เจม ดีหน่อยตรงศิน่าจะเลิกปิดบังแล้ว
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จบแล้ว ขอบคุณค่ะ แต่นั่นหมายถึงจะไม่ได้อ่านนิยายของคุณเวสต์ไปอักพักหนึ่ง
คิดถึงแน่ๆเลย จากที่คอยมองหาแต่นามปากกา west
-
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
ลึกๆแล้วเจม ก็อยากให้ศิมาง้อแหละ
รักเค้ามากนิ แต่ก็กลัว
แฮปปี้แล้วดีใจมากกกก
ปล อีพี่แซคพุงยื่น 5555555555
-
เจมสุดยอดไปเลยยย o13 o13
-
อยากอ่านตอนพิเศษหวานๆหรือร้อนแรงๆบ้างจัง
:impress2: :impress2: :z1:
-
:pig4:
-
จบซะแล้ว ขอบคุณมากๆเลยนะคะ :L2:
-
ขอบคุณค่าาาา
ลุ้นไปกับเจมตลอดเลย โล่งอกไปที
-
รักกกกกกกกก
สนุก ลุ้นไปทุกตอน ชอบมากกกกกกก
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆสนุกๆออกมาให้อ่าน :mew1:
-
จบแล้วในแต่ละตอนก็เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แต่ฉากสวีทของคุณศิกับน้องเจมยังไม่เต็มอิ่มเลยรอตอนพิเศษนะคะคุศเวสต์ :L1:
-
จบแล้ว~สนุกมากเลยค่ะ เสียน้ำตาไปก็เยอะ ฮ่ะๆ รอตอนพิเศษน้า~
-
ฟินค่าาาาา
-
ว้ากกกก จบแล้ว อย่างน้อยก็หายหน่วงค่ะ
เจมน่าสงสารมาก เด็กน้อยยังไม่แน่ใจความสัมพันธ์ ก็ไม่แปลกที่เจมจะคิดแบบนั้น
ก็ช่วยไม่ได้เนาะ ศิฑาทำตัวเอง
ศิฑาชัดเจนสักทีนะ พูดสักทีนะ ไม่งั้นก็คงอดกอดเจม อดมีเจมแล้ว
รอตอนพิเศษนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ หายป่วยไวๆน้า
-
:really2: :z2: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วววว ดีใจกับน้องเจมด้วย ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ค่ะ ลุ้นสุดตัวทั้งเรื่อง จะรออ่านตอนพิเศษหวานๆ นะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จบดี จบสวยยย
-
หลังจากอ่านตั้งแต่ต้นจนจบรวดเดียวแล้ว เรารู้สึกว่านักเขียนพยายามแสดงให้เห็นผลจากมุมมองความรักที่คนสองคนไม่คุยกัน คนนึงพยายามกันอีกฝ่ายให้ออกจากทุกอย่างที่เสี่ยงอันตราย ส่วนอีกคนก็ค่อนข้างระแวงและหูเบา ยังดีที่ต่างก็ทำไปเพราะรักมากด้วยกันทั้งนั้น แต่เรายังตงิดๆอยู่ว่าศิพลาดแบบไม่น่าจะพลาดได้เลย จากเนื้อเรื่องที่ผ่านมาจนใกล้จบ ศิดูเป็นคนรอบคอบและระมัดระวังทุกอย่างที่น่าสงสัยเป็นอย่างดีอย่างเช่นการให้เจตต์หรือเข้มสืบต่อทุกเรื่องที่ยังสงสัยหรือคาใจ แต่ในกรณีทศพลที่ตายไปแบบคนอ่านธรรมดาๆอย่างเรายังรู้สึกได้ ศิที่สงสัยเหมือนกันแต่กลับปล่อยผ่านไปแบบไม่น่าเป็นไปได้เลยจริงๆ เราเลยคิดว่านักเขียนอาจพยายามสื่อให้เห็นว่าคนเรามันพลาดกันได้โดยเฉพาะคนที่มั่นใจในตัวเองแบบศิ แต่ก็นะ...อย่างที่บอกไป คนแบบศิควรพลาดเพราะเก่งเกินไปหรือมั่นใจเกินไปหรืออื่นๆก็ได้ที่ไม่ขัดกับคาแรกเตอร์ที่เป็นมาตั้งแต่แรก ส่วนเจเรมี่ที่เป็นคนขี้ระแวง ไม่มั่นใจตัวเอง(เฉพาะเรื่องศินะ) หูเบา ซึ่งเราก็เข้าใจได้นะว่าเป็นผลมาจากการโดนศิทิ้งแบบงงๆตั้งแต่แรก ถึงยังไงก็ยังชอบที่นางเป็นคนที่ถามหรือบอกความรู้สึกตรงๆแม้จะน้อยใจหรืองอนก็ตาม สำหรับตัวละครที่ชอบที่สุดคือมรกต เป็นไอดอลเลยค่ะ เป็นตัวละครที่เป็นเมียหรือแฟนเก่าพระเอกแต่เรายังชอบได้ 555
สุดท้าย เป็นเรื่องที่สนุกและน่าติดตามแม้บางครั้งจะขัดใจกับพระนายที่ทำไม๊ทำไมไม่คุยกันตรงๆซะที เหอๆๆ ความเห็นข้างบนอาจมีผิดถูกบ้างก็อย่าว่ากันเลยนะคะ เราชอบเรื่องนี้มากจริงๆถึงได้คอมเม้นท์ซะยาวเหยียด เราขอเป็นกำลังใจให้นักเขียนต่อไปนะคะ
-
บอกตามตรงว่านิยายของเวสต์เรื่องนี้เป็นนิยายที่กลัวที่จะอ่าน
เพราะมันดูไม่เหมือนนิยายของเวสต์เรื่องก่อนๆ
เพราะเวสต์เขียนให้เรารู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของนิยายได้
และเรื่องนี้มันคาดเดาไม่ค่อยได้ทำให้น่ากลัวสำหรับคนอ่านนิยายโลกสวยอย่างเรา
แต่สุดท้ายแล้วความสนุกเร้าใจของเจมมี่ ศิฑา และเวสต์ก็พาเราอ่านมาจนจบ
เป็นนิยายที่สนุกมาก เราจะรอให้เวสต์หายป่วย และกลับมาเขียนนิยายแสนสนุกให้เราอ่านอีก
หายป่วยไวๆนะ นักเขียนคนเก่งในดวงใจของเรา เราจะรอเธอกลับมาน้า
ด้วยรักจากแฟนนิยายสายโลกสวย
-
ได้เริ่มตาม 2 ตอนแรกก็บอกกับตัวเองว่า อดใจไว้ เดี๋ยวจบแล้วค่อยมาอ่านรวดเดียวเลย
วันนี้เราทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเองแล้ว จบรวดเดียวภายใน 12 ชั่วโมง(งานการไม่ทำด้วย 5555)
เอาจริงๆ คู่นี้มีความหวานที่แฝงไว้เยอะมาก ชอบคุณศิในลุกแบบนี้ แล้วเจมก็แกร่งกว่าที่คิด จะสงสารสุดก็หญิงแกร่งแบบพี่จิ๊บนี่แหละ
-
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายสนุกๆ เรื่องนี้ค่ะ
แอบสงสารพี่จิ๊บเบาๆ
-
เรื่องนี้ยกให้พี่เข้มเป็นพระเอกค่ะ 555555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ รอตอนพิเศษหวานๆค่ะ :pig4: :กอด1:
-
Happy Ending ก็ดีใจกะนุ้งเจ็มด้วย อยากจะบอกว่ารักนะ ส่วนคุณศิฑาก็อยากต่อยอยู่ดี หมั่นไส้
-
จบแล้ววว ขอบคุณค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษจัง :o8: :o8:
-
แต่งได้ดีมากๆๆๆๆ หักทุกมุม ชอบทุกอย่าง ภาษาตัวละคร ฉันรักเธอ สนุกมากจริงๆ :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว เย่ๆๆๆๆ ตอนแรกอ่านแล้วเกือบไม่อ่านต่อ
แอบไม่ค่อยชอบนิดๆๆ กะนายเอกประเภทวันไนท์แสตน 555+
สนุกมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
-
o13
-
o13
-
สนุกมากกกก
-
ศิเป็นพระเอกที่ขัดใจมากๆๆๆๆ
อีโก้สูงเว่อร์ๆ สุดท้ายเจมก็ลงมือเอง
อย่างที่มีนบอกว่าถึงจุดต้องเลือก
จะกำจัดก่อนหรือถูกกำจัด
ต้องยกความดีความชอบให้เข้มจริงๆ
พยัคฆ์แท้จริงต้องนิ่งแบบนี้(ยืมคำเจมมาใช้ 5555)
ศิเราดูกากไปเลย อยากรู้เรื่องเข้มมากขึ้นเลย
จะมีตอนของเข้มมาให้อ่านไหมคะ
ส่วนเจตต์ ทำไรไม่ได้เลยจริงๆ
โดนเข้มมาทีหลังแต่นำทุกคนไปเลย
อยากอ่านของเข้มจริงๆนะ จะมีไหมน้า
-
อารมณ์ไม่ค่อยสุด เพราะตอนหลังมันจบแบบรวบรัดมากแต่ก็ชอบเรื่องนี้มาทั้งเรื่องเลย แต่ตอนจบแอบคิดว่ามันง่ายไปนิดนึง มันคือความรัก แต่เป็นรักที่เจมเจ็บที่สุด ศิแทบจะไม่ได้รับผลอะไรเลยจริงๆ ปัญหาที่ประสบพบเจอ ไม่ใช่เหตุผลที่จะทำร้ายคนอื่นได้ ทำร้ายได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าควรค่าให้ให้อภัย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาก่อนหน้านั้น ศิทำเพื่อตัวเอง เพื่อครอบครัวทั้งสิ้น ไม่มีสักเสี้ยวที่เพื่อเจม มันไม่แฟร์เลยสำหรับเรา จากไปแล้ว ก็ไม่ได้เคยคิดจะกลับมา ไปมีลูก ไปมีชีวิตของตัวเอง เจมเป็นแค่อดีตอย่างแท้จริง ถ้าไม่บังเอิญเจอกัน รึเกี่ยวข้องกัน อนาคตที่จะมีร่วมกันคงไม่มี ความจริงใจของศิมีน้อยมาก แม้เจมจะไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องคู่ควร มีแต่ศิคนเดียวเหมือนนิยายเรื่องอื่น แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะจับจะวางตำแหน่งไหนก็ได้ คุณค่าคนมันไม่ได้วัดที่ตรงนั้น มันไม่ฉลาดที่จะกีดกันทุกสิ่ง รู้ย่อมตั้งรับได้ แต่คนไม่รู้ย่อมอันตราย ถ้าเจมไม่บังเอิญมาช่วยได้ ศิคงตาย ต่อมาเจมก็อาจต้องเผชิญอันตรายจากปีเตอร์อีก มันง่ายไปหมดจริงๆสำหรับศิ แสดงออกเพียงเล็กน้อยแลกความรัก ขับเคลื่อนทุกอย่างด้วยเหตุผลของตัวเอง เหตุการณ์ด้านของตัวเอง มีตรงไหนเพื่อเจมบ้าง นอกจากความปลอดภัย จากอะไรล่ะ ก็จากเรื่องของตัวเองทั้งนั้น สำหรับเรา ดูยังไงเจมก็มีความสำคัญต่อศิน้อยมากจริงๆ ตอนทิ้งไปก็เป็นปัญหาของศิ แต่เจมต้องมาเป็นคนแบกรับหรือ เจมเป็นตัวเลือกที่ถูกตัดทิ้ง แน่นอนคนทิ้งมีเหตุผล แต่คนรับผลนั่นคือเจม :mew6:
อินหนักมากค่ะ เพิ่งได้มาอ่านเมื่อวาน อ่านรวดเดียวจบเลยเพิ่งได้เม้นต์ ชอบเรื่องนี้มาก ทั้งบุคลิก เจม และศิ แต่ยังขัดใจบทสรุปเล็กน้อย เราชอบศิที่สุดในเรื่องนะ เป็นผู้ชายในฝัน ฉลาด ลุ่มลึก แต่เพราะชอบที่สุดถึงอยากให้ศิได้รับบทเรียนว่าสุดท้ายแล้วมันไม่มีอะไรได้ดั่งใจง่ายๆหรอกนะ เมื่อเลือกแล้วก็ต้องรับผลของมัน ไม่ใช่ว่าจะได้ทุกอย่างดั่งใจต้องการ (ถ้าไม่ใช่เจม เป็นคนอื่นที่ใจแข็งกว่านี้เค้าคงไม่กลับมา มีลูกมีเมียแล้ว เลิกกันก็ไม่เบ็ดเสร็จ มีพันธะ มีทั้งปัญหา) อย่าเห็นคนอื่นเป็นหัวหลักหัวตออีก และอย่าสำคัญตัวเองผิดเกินไปนัก อยากให้มีตอนพิเศษ เล่นงานศิจังๆสักที คนเราเข็ดยาก ตราบใดที่ยังไม่ได้รับบทเรียน เจมอภัยให้ง่ายๆเพราะรักทุกครั้ง สร้างนิสัยเสียให้ศิ ต่อไปศิอาจเกรงใจ แต่เมื่อถึงเวลาจวนตัว ก็จะหาข้ออ้างเหตุผลมาอ้างได้อีก เพราะไม่เคยเจอแข็งข้อจริงๆสักครั้ง (มีความเคืองแทนเจมหนักมาก)
-
แอบขัดใจที่เจมยอมง่ายเกินไป
ถึงจะเป็นแผนของของศิก็เหอะ แอบลุ้นให้ศิไปง้อ
ให้รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปกับเจมบ้าง..รึเราเป็นพวกซาดิส อยากให้พระเอกเจ็บปวดบ้าง
-
:pig4:
-
สนุกมากครับ ลุ้นมากมาย
-
ชีวิตจะเป็นอย่างไรต่อก็อยู่ที่ทั้งคู่แล้วล่ะแต่นี้ ขอบคุณเรื่องดีๆอีกแล้วของคุณ west นะ
-
สนุกมากค่ะ ตอนหลังๆลุ้นมากเลย
วงการสีเทาน่ากลัวจัง
บางทีก็รู้สึกว่าคนรักกันทำไมมันพูดยากขนาดนี้
อยากให้มีตอนพิเศษจัง><
-
Birthday gift
Sitha
งานวันเกิดของปุณณวิศถูกจัดขึ้นอย่างฟุ่มเฟือยทุกครั้งในคฤหาสน์หลังโตของมรกต ผมมักจะได้รับเชิญเป็นคนท้ายๆ แต่เป็นคนที่ต้องมาแน่ ตั้งแต่เด็กน้อยยังแบเบาะ ไม่รู้จักเรียกร้อง กลายเป็นเจ้าเด็กหัดพูดที่เก่งในการร้องขอและออดอ้อนเอาใจ โดยเฉพาะกับอาเจ็ม ของเขาเป็นที่สุด
ที่ตื่นเต้นไม่น้อยกว่าเจ้าของวันเกิดคงหนีไม่พ้นคู่ซี้อายุมากกว่าเกือบ 25 ปี ที่นอนคิดเรื่องของขวัญของปุณณวิศไม่ตกมาตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เด็กน้อยมีทุกอย่างพร้อม เขาไม่เคยได้อะไรเป็นพิเศษ เพราะแค่ร้องแอะเดียวมรกตก็หามาประเคนให้ลูกจนคิดว่าอาจจะเสียคนเอาได้ง่าย จริงอย่างที่เจเรมี่ว่า ปุณณวิศเกลียดผมเป็นที่หนึ่ง เพราะเป็นพ่อที่ไม่เคยตามใจอะไรลูกชายตัวเองเลย
“คุณว่า เด็กสี่ขวบอยากได้อะไร”
คนถามยังคงอยู่ในอ้อมกอดของผม เปลือยเปล่าไปทั้งร่าง แสงสว่างสีส้มจากโคมไฟบนหัวเตียงสะท้อนใบหน้าของเจเรมี่ให้ชวนมองไม่รู้เบื่อ เขาถามแบบนี้ทุกคืนก่อนนอน ตอนเช้าก็เปลี่ยนใจ คิดว่าคำตอบที่ได้ไม่เหมาะสมกับปุณณวิศเสียที
“ของเล่น”
“คุณก็ตอบเหมือนเดิม”
เป็นคำตอบที่ไม่น่าพอใจสำหรับเจเรมี่ แต่ผมก็คิดไม่ออก ปีที่แล้วลูกชายยังไม่รู้จักร้องขอ ผมซื้อเสื้อผ้าให้เขา ปีก่อนหน้านั้นก็เป็นเสื้อผ้า ไม่นับรวมกับเงินที่โอนเข้าบัญชีลูกหลักล้านล่วงหน้าหนึ่งวัน
“ถ้าเป็นไอเดียเรื่องเด็กฉันไม่มี”
“ไม่ใส่ใจลูกเลย”
“ไม่ใช่ไม่ใส่ใจ” ก็เหมือนที่เป็นกับเขา มันคงเป็นนิสัยที่แก้ไม่ได้ ผมรัก ผมแคร์ ผมหวงแหน แต่แสดงออกไม่เก่งเท่าไหร่ “นายคิดว่ายังไงล่ะ”
“ปีนี้คุณจะไม่ซื้อของเล่นให้ลูกใช่ไหม”
“อืม แต่คิดไม่ออกว่าจะซื้ออะไร”
“คุณลองถามปุณณ์สิว่าอยากได้อะไร”
“เหอะ” ผมหัวเราะหยัน โน้มตัวลงไปจูบปากแดงๆ ที่ยังช้ำจากการถูกย่ำยีเมื่อครู่ให้หายมันเขี้ยว “อยากได้อาเจ็มไปอยู่ด้วย”
“พูดจริงอะ”
“อืม เมื่อสัปดาห์ที่แล้วบอก อยากให้อาเจ็มไปอยูด้วยทุกคืน ให้อาเจ็มเล่านิทานให้ฟัง ให้อาเจ็มพาขี่จักรยาน ให้อาเจ็มพาไปสวนรถไฟ”
“อยากได้ความรักนี่เอง”
“อืม แต่ไม่ยกให้หรอก”
“อยู่บ้านสามคนก็เวิร์คนะศิ ถ้าคุณมีนยอม”
“ไม่มีทาง” ผมรู้ว่าเขากระเซ้า เจเรมี่กับมรกตไม่ได้มีปัญหากัน หญิงสาวอาจหงุดหงิดเล็กน้อยตามประสาคุณแม่ขี้หวงเมื่อเห็นลูกชายร้องหาแต่อาเจ็มร่ำๆ อย่าว่าแต่มรกตเลย ผมเองก็ไม่ค่อยชอบใจ ไม่ได้พูดถึงเชิงหึงหวง แต่น้อยใจที่เจเรมี่จะยกให้ปุณณวิศเป็นที่หนึ่งต่างหาก
“ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าผมไปงานวันเกิดเขาก็ดีใจแล้วสิ”
“อืม”
“รู้แล้ว ผมชวนน้องปุณณ์ไปสวนสนุกดีกว่า”
“เมื่อไหร่”
“วันเสาร์หน้า”
ผมพลิกตัวขึ้นเหนือเจเรมี่ บดหน้าขาลงบนหน้าขาเปลือยของอีกฝ่าย โน้มตัวลงกัดที่หัวไหล่เบาๆ ก่อนกระซิบชิดใบหู “เสาร์หน้าฉันไปสิงคโปร์”
“เรื่องของคุณ”
“ไม่อนุญาตให้ไปสวนสนุกกับเจเรมี่สองคน”
“นี่ ผมดูแลลูกคุณได้นะ อ๊ะ...อย่าเพิ่งสิ คุยก่อน”
“จะไม่เหลือพื้นที่ให้ลูกรักพ่อบ้างเลยหรือไง”
“ก็พ่อไม่น่ารักเลยนี่นา” พูดพลางกัดปาก หรี่ตาลง ผมสอดแขนเข้าใต้ผ้าห่ม เกี่ยวข้อพับหัวเข่าให้ยกขึ้น จูบปิดปากนั่นอีกครั้ง
“ให้โอกาสพูดใหม่”
แต่แม้จะบอกอย่างนั้น ผมก็เปิดโอกาสให้เจเรมี่พูดจบประโยคตลอดทั้งคืน
เป็นเรื่องไม่น่าเชื่อที่งานวันเกิด พ่อกับแม่แท้ๆ จะถูกลดความสำคัญให้เป็นเพียงผู้ร่วมงาน ปุณณวิศมีเพื่อนบ้างแล้ว จากที่โรงเรียนสอนว่ายน้ำ โรงเรียนสอนดนตรี และเนอร์สเซอรี่ราคาแพงที่มรกตคัดสรรค์ให้อยู่ แต่ก็ไม่มีใครดึงดูดความสนใจเด็กน้อยได้เท่าอาเจ็มที่ลงทุนสวมชุดยอดมนุษย์เป็นเพื่อนในวันเกิด
ปุณณวิศโตไว เมื่อเทียบกับเด็กรุ่นเดียวกัน เขาจูงมือโรบินตัวใหญ่ไปทั่วงาน กินเค้กที่ชอบ ได้บินแบบแบทแมนเมื่อเจเรมี่อุ้มขึ้นสูง ผมชอบความเด็กของเจเรมี่ที่ยังแฝงอยู่ในแววตา เขามีความรับผิดชอบ รู้จักโอนอ่อนผ่อนตาม ขณะเดียวกันก็สดใสมากกว่าคนวัยเดียวกัน เจเรมี่ไม่แคร์ว่าตัวเองอายุเท่าไหร่ เป้าหมายของเขาชัดเจนเสมอ อย่างเช่นเรื่องที่จะได้ยืนข้างผมในฐานะคนรัก หรือเรื่องที่ทำให้ปุณณวิศหัวเราะร่าตลอดทั้งวัน
“เด็กนั่นบ้าชะมัด ไปขุดมาจากไหน”
มรกตดื่มไวน์หลังจากยอมงดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลายปีนับตั้งแต่ตั้งครรภ์ อมยิ้มเมื่อเห็นลูกมีความสุขกว่าทุกปีที่ผ่านมา บางทีแล้ว ลึกที่สุด พ่อแม่อาจปรารถนาเพียงให้ลูกหัวเราะเสียงดังที่สุด โดยไม่สนว่าใครเป็นผู้มอบรอยยิ้มนั้น ผมเองก็เหมือนกัน ถึงแม้จะน้อยใจบ้างแต่ยอมรับว่าภาพของเจเรมี่กับปุณณวิศยามอยู่ด้วยกันน่ามองเหลือเกิน
“เป็นแบบนี้แหละ ห้ามอะไรก็ไม่ค่อยฟังด้วย”
“ไม่เหมือนเลี้ยงลูกอีกคนเหรอ”
“ไม่นะ” ผมตอบ เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เนิ่นนานเหลือเกินที่ไม่ได้มีโอกาสมานั่งคุยกันกับภรรยาเก่าแบบนี้ “เขาเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่คิด แต่นั่นแหละ ภาพที่แสดงออกของเขาทำให้ผมไม่มั่นใจอยู่เสียนาน”
“เวลาเรารักใครมากๆ เราก็อยากให้เขาเป็นเด็กของเราตลอดไป”
“คงแบบนั้น” ผมเห็นด้วย ไม่โต้แย้ง “ได้ข่าวว่าคุณจะแต่งงานใหม่”
“ยังไม่แน่ใจเลย เขาเข้ากับปุณณวิศได้ไม่ดีเท่าที่เจเรมี่ทำ”
“ค่อยเป็นค่อยไป ฝั่งนั้นเขาเป็นผู้ใหญ่ เป็นนักธุรกิจ จะให้มาทำอะไรแบบเจ้าเด็กนี่ไม่ได้หรอก”
“จริงของคุณ แต่เขาก็ไม่ได้เกลียดปุณณ์นะ ปุณณ์เองก็ไม่ได้ไม่ชอบ แค่เฉยๆ เจอหน้าก็ไหว้ แต่ถ้าทิ้งให้ไปไหนมาไหนกันสองคนจะรั้นนิดหน่อย”
“โห ผมอยากให้เป็นแบบนี้กับเจเรมี่บ้าง เอะอะก็จะไปกันสองคนไม่เอาพ่ออย่างเดียวเลย”
“คุณดุ” เจเรมี่ก็บอกแบบนั้น แต่ผมคิดว่าไม่จริง “คุณเป็นพวกชอบบงการ ชอบควบคุม ทุกอย่างคุณต้องคาดเดาได้ วางแผนได้ คุณไม่ชอบให้อะไรผิดจากความคาดหมาย”
“คุณก็เป็น”
“เพราะแบบนั้นถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้ไง”
“ไม่ใช่ เพราะผมชอบผู้ชาย” มรกตกลอกตามองบน ทำหน้าเหนื่อยหน่าย แต่ก็หัวเราะออกมา
“แต่ผู้ชายที่ว่าเป็นเจเรมี่ก็ดีนะ”
“ผมก็ว่างั้น”
มรกตยื่นแก้วไวน์มาตรงหน้า ผมดื่มน้ำอัดลมตามคำขอของเจเรมี่ ยกแก้วขึ้นชนกับภรรยาเก่าที่ผันตัวมาเป็นเพื่อนที่แสนดีกันได้ในวันหนึ่ง
“เลิกดื่มแล้วเหรอ”
“คืนนี้เจมไม่อยากให้ดื่ม”
“แปลกที่เด็กนั่นสั่งคุณได้” ผมหัวเราะ ไม่ได้เปลี่ยนไป ผมยังคงเป็นคนที่ชอบคุมเกม คุมสถานการณ์ทุกอย่าง เพียงแต่โอนอ่อนเพื่อให้คนที่อยากคุมไว้มากที่สุดอยู่กับผมตลอดไป “ขอบคุณที่เป็นเจเรมี่นะศิ”
มรกตว่า ผมพยักหน้าเห็นด้วย
ขอบคุณที่เป็นเจเรมี่
end
ตอนพิเศษงอกออกมาจนได้ ฮือออ
คุณศิยังคงคุมโทนค่ะ รักแต่ไม่พูดมาก หวานแบบศิฑาได้ประมาณนี้ จากตอนนี้เจมก็ยังไม่รู้นั่นแหละว่าศิรักตัวเองมากแค่ไหน เอาน่า เข้าคอนเซปต์ พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจได้อยู่นะ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาถึงตรงนี้จริงๆ ค่ะ
ไว้เจอกันใหม่เรื่องหน้านะคะ : )
-
หวงแม้กระทั่งลูกล่ะน้าศิอะ
-
ดีใจที่มีตอนพิเศษนะคะ ขอบคุณมากๆเลยน๊าาา
รอติดตามผลงานเรื่องใหม่นะจ๊ะ รักน๊าาา นักเขียนในดวงใจ :กอด1:
-
ตอนพิเศษหมดแล้วใช่ไหม :mew2: //เจอกันเรื่องต่อไปค่ะ :katai5:
-
เอาอีกกๆๆๆๆๆๆๆ ขอตอนพิเศษเยอะๆๆๆ :ling1: :ling1:
-
ศิเอ๊ยยยยยย
ถ้าไม่คุยกะลูกให้ดี สักวันคงโดนแย่งอาเจมไปนอนกอดแทนตุ๊กตา พ่อมันก็อดไป ฮ่า ๆ ๆ ๆ
-
:pig4:
-
เหม็นความรักกกกก :hao7:
สุดท้ายศิกับมรกตก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน มรกตก็ยอมรับเจมแล้วด้วย ดีๆๆๆ
-
:pig4:
-
:pig4:
-
ก่อนอื่น ขอบคุณมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบ
สงสารเจเรมี่ ร่ำๆ จะกดปิดเพราะสงสารน้องเจม
แต่เพราะบทสืบสวน เลยยิ่งอยากรู้ ดีที่เดาถูกหลายจุด
อาจเพราะเปิดเผยด้วยละมั้ง แต่ยังไงก็ปวดใจแทนน้องเจม
-
:pig4: :pig4:
-
ทีงี้ล่ะทำมาหวานเชียว ศิ ต่อหน้าเจมไม่ทำแบบนี้ล่ะ อิจๆๆๆ
-
สนุกมากกกค่า ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :-[ :L1: :mew1: :katai2-1:
-
ดีใจ ได้อ่านตอนพิเศษ :mew1: :mew1: :mew1:
ชอบบบบบ ที่น้องปุณณ กับอาเจ็ม รักกัน ผูกพันกันมากกกกกกกกก
เจม กับปุณณ เติมเต็มให้กันและกัน
เจม รักเด็ก เหมือนได้น้องชาย ได้ใช้ชีวิตแบบเด็กๆด้วยกัน
ชีวิตที่สดใส สนุกสนาน เจมถึงแต่งชุดโรบินมาในงานน้องปุณณ
คิดดู ผู้ใหญ่ที่ไหน ถ้าไม่ใช่พวกนักแสดงรับจ้างจะกล้าแต่งแบบนี้
น้องปุณณ ที่อยู่กับพ่อแบบศิฑา ดุ ชอบควบคุม ออกคำสั่ง
กัมรกต แม่ที่ดุ เอาจริงเอาจัง อยู่กับธุรกิจสีดำ
แต่กับอาเจ็ม ปุณณ ได้โลกแบบเด็กๆ แสดงออกได้เต็มที่
หัวเราะร่าตลอดทั้งวัน
ก็น่าหรอกที่น้องปุณณ จะติดอาเจ็ม ที่สุด
ขอบคุณไรท์มาก รอตอนพิเศษ กับเรื่องใหม่ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอตอนพิเศษอีกสักตอนสองตอนเถอะคะ :ling1: :ling1: :ling1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมไม่เห็นเรื่องนี้นะ :katai1:
คือติดตามมากค่ะ แต่ช่วงนึงไม่ว่าง
ไม่ได้มาเข้าบอร์ดเลย ทำให้พลาดเรื่องเด็ดๆแบบนี้ไป
ขอบคุณมากๆนะคะที่แต่งเรื่องนี้ให้
คุณเวสท์แต่งเรื่องอะไรก็เลิศ ก็สนุกไปทุกเรื่องเลย
ยิ่งเรื่องนี้ อื้อหืออออออ แซ่บมากจริงๆ
ถึงจะแอบอยากให้น้องเจมงอนมากกว่านี้ด้วยซ้ำ
แต่ทำไงได้อะ น้องก็ยังเป็นน้อง :ling1:
อ่านรวดเดียวตั้งแต่เที่ยงคืนยันตีสามอ่าค่ะ
ชอบมากจริงๆ ยังคงคุณภาพดีเหมือนเดิมเลยค่ะ
ความแซ่บของพี่ศิเองก็เลิศเวอร์ โอ้ยยย รัก
-
ขอบคุณที่มีตอนพิเศษของเจเรมี่นะคะ :katai2-1:
-
แง้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ขุ่นพ่อศิก็ยังฮอตไม่เปลี่ยนนะคะ :katai2-1:
แม่มรกตคือยังดีที่รักลูกมาก่อนไม่ตั้งแง่กับอาเจมนะ ฮืมมม :L1:
-
ตอนพิเศษมาแล้ว~
-
รักเจมด้วยคน
-
มันก็จะเขินหน่อยๆ :-[
-
บอกแล้วเจเรมี่มีดีหลายอย่าง
-
เจมรักศิ :กอด1:มากจริงๆ
-
โอ้ววว ขอบคุณที่มีตอนพิเศษค่ะ
-
น้องปุณณ์ติดอาเจ็มมากเลย พ่อเค้าน้อยใจละน้า
ดีที่คุณมีนยอมให้เจเรมี่อยู่ จะได้ไม่ตบตีกันค่ะ
-
อ่านแล้วไม่ได้ให้ความรู้สึกหวานแหววคู่รักจ๋าอะไร แต่ให้เป็นหวานละมุนละไมแบบครอบครัวๆอ่ะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ และจะรอผลงานต่อๆไปค่ะ
คนอ่านรักเวสต์นะ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้า
น่ารักดี มีโมเมนท์ครอบครัว คนรักมากขึ้น ได้พูดได้คุย ได้หยอกล้อ
ถึงเจมอยากได้ยิน ศิก็คงบอกยาก แต่บอกบ้างนะ แสดงออกอย่างเดียวมันทำหลงทาง
สงสารศิขึ้นมานิดๆ ลูกก็ไม่ค่อยรัก เจมยังถูกสนมากกว่า 55555 ศิงอนนะคะเจม
-
ทำไมเพิ่งเห็นตอนพิเศษนี้นะ น้องเจมยังน่ารักเหมือนเดิมและยอมศิฑาเช่นเดิม รู้ว่าศิพูดไม่เก่งแต่พูดบ้างก็ดีนะ
-
ตอนพิเศษมาแล้ว
มรกตแอบน่ารักนะตอนนี้
ปุณณ์น่ารักเหมือนเดิมเลย
รออ่านตอนพิเศษเพิ่มนะคะ
-
น่ารักกกกกกก
-
แอบงอนเจมนิดหน่อย ที่ยอมอิตาศิง่ายไป
โดนเค้าทิ้งมาแท้ๆ ยอมง่ายขนาดนี้เลยหรอ5555
เป็นเรานะ สถานะอิตาศิให้ได้แค่เพื่อนร่วมโลกที่ใช้อากาศหายใจเหมือนกัน
อินี่อินอ่ะ. 5555 ทิ้งชั้นแล้วจะกลับมาหาอีกรอบ ไม่เอาค่ะ
หาผัวใหม่ ง่ายกว่าเด้อออ :m16: :m31:
-
เอาจริงๆอ่านจนถึงตอนจบแล้วก็ยังคงไม่ชอบศิ
เจมอ่อนไหวและยอมศิมากไป. เจ็บไปตั้งเท่าไหร่สุดท้ายให้อภัยง่ายๆ
รึเรา ซาดิส หว่าาาทที่อยากเห็นพระเอกเจ็บปวดบ้างง
:z3: :เฮ้อ:
-
ขอบคุณที่เป็นเจม :mew1: :mew1: :mew1:
-
จบแล้ว ในที่สุดก็อ่านจนจบ 555+
ไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วหงุดหงิดนายเอกกับพระเอกได้เท่าเรื่องนี้เลยจริงๆ อ่านแล้วมันอึดอัดไปหมด นายเอกจุ้น พระเอกก็ปากหนัก และก็คิดว่าพระเอกจะเก่งแต่สรุปไม่เก่งเลย
ไหง๋กลายเป็นต้องให้นายเอกมาช่วยสะงั้น แล้วนายเอกมาช่วยได้เพราะความจุ้นของตัวเองล้วนๆที่พระเอกไม่บอกอะไรเลย ของดีของความจุ้น ชิมิ???
-
เรื่องนี้อ่านมาตั้งแต่ต้น อึดอัดมากกกก ตอนจบก็ยังอึดอัดอยู่ดีอ่ะ มันไม่สุดสักทาง 5555
พระเอกปูทางมาเหมือนกัฉลาด มีลูกน้อง มีเส้นสายเมียเก่า ดูแล้วน่าจะจัดการกะพวกปีเตอร์ได้ชิลๆ แต่ไหงสุดท้ายมาตายตินจบอ่ะ ทำไมดูโง่ขึ้นมาในตอนเดียว 555 งงในงง แล้วเข้มอ่ะ เป็นลูกน้องที่ดีจริงหรอ เราว่าก็ไม่นะ ไม่เห็นทำอะไรเท่าไหร่เลย นี่ตอนจบถ้าไม่ได้เจมพระเอกคงโดนข่มขื่นฆ่าจริงๆใช่มั้ย ดูไอ้ทศละออกแนวจิตๆด้วย พระเอกช่วยอะไรตัวเองไม่ได้เลย รู้แหละว่าไม่มีประสบการณ์เท่าไหร่ แต่ริจะมาทางสีเทาต้องเก่งกว่านี้ป่าว เรื่องนี้เราชอบมีนมากที่สุดนะ เก่ง ฉลาดและโฉดด้วย สมเป็นเจ้าแม่ดี ตอนจบตัดจบมากค่ะ สั้นกุดเลย ไม่มีอะไรง้อกันแปยเดียว เข้าอีหรอบเดิม สรุปว่ามันไ่ม่สุดเท่าที่ลุ้นอ่านๆมาทั้งเรื่องเลยค่ะ
-
ขัดใจพ่อพระเอกเค้หลายเรื่องมากกกกกกก
มีอะไรไม่เคยบอก นี่ถ้าเป็นเจมจะงอนให้หนักๆ
-
ขอบคุณนิยายสนุกๆค่ะ ลุ้นทุกตอนเลย
บวกหนึ่งค่า
-
ชอบพล็อต ชอบสำนวนคุณเวสมาทุกเรื่อง
เรื่องนี้ก็ไม่ผิดหวังเลย แหวกแนวกว่าเดิมหน่อย ลุ้นๆเรื่องคดี เรื่องปม
เราชอบตัวละครหลักทุกตัวเลย ตัวตนชัดเจน มีเหตุมีผล ชอบความเจเรมี่ ชอบความเป็นคุณศิ ชอบผู้หญิงแบบมีน น้องปุณณ์ก็น่ารัก
แต่เราสงสารพี่จิ๊บ พี่สาวคนดี ผู้หญิงคนเก่ง แต่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ทั้งเรื่องลูก เรื่องสามี
อย่าขย่ำเจเรมี่ บีบๆ หมั่นเขี้ยว
เป็นกำลังใจให้คุณเวสนะคะ
-
สนุกมากเลย
ขอบคุณน้าาา
:pig4:
:กอด1:
:L2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากค่ะะ
-
อาจจะแอบหน่วง แอบขัดใจไปบ้าง แต่ก้อเป็นคู่ที่น่ารักและเหมาะสมกัน รอเรื่องต่อไปนะจ๊ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามเจเรมี่มาจากสู่กลางใจน้องก็ยังน่าสงสารตลอดอยากให้มีมุมศิธามีความหวานเว่อร์กับน้องบ้างรักคุณwestนะคะ
-
เป็นนิยายของคุณ West ที่ขัดใจเรามากที่สุดในเรื่องความเป็นศิเหมือนจะเก่งจะรอบคอบมาตกม้าตายแบบงงมากเลยเอาจริงๆมันไม่ควรพลาดกับเรื่องทศพลตายไม่ตายคนอ่านยังมองออกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลจากลักษณะนิสัยที่ปูมาทำให้เราแอบหงุดหงิดจริงๆนะทำไมพลาด และช่วงท้ายๆเราไม่แน่ใจว่าตั้งใจวางพลอตแบบนี้จริงไหมแต่ว่ามันเหมือนจะทะยานขีดสุดแต่กลายเป็นว่าคลายปมแบบกระชากไม่สุดเลยแบบอ่านไปอ้าวจบแล้วซะงั้นมันเกือบจะสุดแล้วนะแต่เหมือนจะตัดจบไปหน่อยในความรู้สึกเรา และตัวละครที่เราไม่ประทับใจเลยก็ยังเป็นพระเอกที่เราไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรักที่มีให้เจเรมี่เลยเราสัมผัสได้แค่ความเห็นแก่ตัว ความอยากได้ อยากแก้แค้น และความเอาแต่ใจ ถ้าไม่บังเอิญได้เจอกันผู้ชายคนนี้ก็ไม่มีอะไรที่จะพยายามเผื่อคว้าความรักตัวเองเลยไปมีลูกมีเมียแล้วทิ้งเจ็มไว้ข้างหลังแต่แรกเริ่มจนดำเนินมาตอนสุดท้ายเราก็หวังจะเห็นบทลงโทษให้กับคนแบบนี้แต่ไม่เลยตัวละครนี้ก็ได้ทุกสิ่งที่ต้องการแค่พูดๆก็ได้ความรักทั้งที่การกระทำแย่เอามากๆเห็นแก่ตัวไม่พอยังไม่เคยเห็นความรักที่พระเอกคนนี้มีให้เจ็มเลยนะแม้จะตอนจบเราก็หงุดหงิดทำไม้ไมไม่มีบทเรียนให้กับคนแบบนี้ แอบอยากมีภาคต่อจัดพระเอกให้เจ็บปานตายที ใจจริงหวัง bad end ด้วยซ้ำให้พระเอกอยู่คนเดียวจนตายไปเลยแต่ยังไงขอบคุณคนเขียนนะคะที่แต่งนิยายให้เราอินได้ขนาดนี้
-
เจมเป็นคนดีสุดๆ
น่ารัก เปราะบางและแข็งแกร่งในทีเดียว
ชอบมากกกกก อ่านรวดเดียวจบเลยจ้ะ
ไม่ทำการทำงาน อิอิ
-
:pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ คิดถึง :กอด1:
-
มรกตกับศิเหมาะเป็นเพื่อนมากกว่าคู่รัก
เจมก็เข้าน้องปุณได้ดีจริงๆ เหมือนเพื่อนมากกว่าแม่เลี้ยง 5555
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบคุณมีนจังดูเป็นผู้หญิงแข็งแกรง
ตอนแรกง่าจะวางแต่ก็วางไม่ลงซะที รู้ตัวอีกทีก็อ่านจนจบเลยคะ
ส่วนตัวไม่ชอบอ่านเรื่องที่บรรยากาศหม่นมากฟ แต่เรื่องนี้ทำได้ดี มันกลมกล่อมแบบ ที่พอดี ไม่ได้หม่นมาก แต่ก็พอบีบหัวใจนิดๆ มีหวานบ้าง มีเศร้าบ้าง (จากคุณศิล้วนๆ) แต่ก็รู้สึกง่าเป็นเรื่องที่ลงตัวดี แบบ อา... นี่แหละ ความเป็นมนุษย์
โดยรวมชอบคะ อ่านนิยายของคุณเวสอยู่แล้ว เรื่องนี้เขียนแนวผู้ใหญ่ออกมาได้ครบอารมณ์มากเลยทีเดียว
-
อ่านมาตั้งนาน ตอนแรกก็ว่าเจมงี่เง่าที่ไปแอบฟังเรื่องที่ศิเขาคุยกัน แล้วก็มาดราม่าเอง ส่วนศิก็งี่เง่าที่ไม่ยอมเล่าอะไรให้เจมฟัง เรื่องมันก็เลยหน่วงๆ มาหลายตอน แต่สุดท้ายเจมเราเก่งมาก เก่งกว่าอิพระเอกที่คิดเยอะๆ อีก หึ
-
อ่านอีกก็สนุกอีก ชอบบบบบบบบ :mew1: :mew1: :mew1:
ปุณ น่ารัก ติดอาเจมกว่าใครๆ
คงเพราะเจมรักปุณ แบบไม่มีข้อแม้ ❤❤❤❤❤
และเพราะเจม รักเด็ก อยากมีน้อง
ในตัวเจมมีความเป็นเด็กแฝงอยู่ตลอด
กล้าสวมชุดยอดมนุษย์โรบิน
งานวันเกิดต่อไป มีชุดให้สวมไม่หวัดไม่ไหว
แบบชุดกัปตันอเมริกา ไอร่อนแมน สไปเดอร์แมน คิงแมน แอนท์แมน ฮ่าๆๆๆๆๆ
ศิ เจม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
+1 สุดยอด
-
Writer "WEST" เราใช้เวลา 12 วัน ในการอ่านทุกเรื่องที่ ไรท์ ตั้งไว้
งานเขียนที่ผ่านมา
01 - Friend's brother, brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัยว่าพี่ชาย... [End]
02 - เรื่องสั้น เหนือฝัน [End]
03 - รักเร่ Dalhia [End]
04 - เรื่องสั้น หลบรัก [End]
05 - คำประกาศของความรู้สึกใหม่ Adore you [End]
06 - Special Happiness ฝากรักไว้ข้างบ้าน [End]
08 - When the wind blow back [End]
09 - โอบตะวัน [End]
10 - candy [End]
11 - At first sight [End]
12 - สู่กลางใจ | a tu co ra zon [End]
13 - หลังม่าน | behind the scene [End] ***Ft. Afterday
14 - กลพยัคฆ์ [Continued]
แล้วจากวันนี้ เราจะทำยังไง ไรท์มาตอบเราหน่อย เราจะทำยังไงต่อดี ไม่มีให้อ่านต่อแล้วเหรอ มึนไปหมดตอนนี้ คิดไม่ออก
ประทับใจ .... มาบอกเราต่อหน่อยนะ ว่าเราจะไปต่อที่ไหนดี
-
สืบสวน ลึกลับ
สนุกดีค่ะ
:pig4:
-
:pig4:
-
มันดีมากแบบชอบทุกอย่าง ชอบที่นายเอกไม่ได้เป็นแค่ของพระเอกคนเดียว 5555 ชอบทุกๆอย่างที่ดำเนินการในเรื่องเลย
-
อ่านจบแล้ว
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
:L2:
-
ชอบจัง ทั้งภาษาที่ใช้ทั้งการบรรยายเรื่อง แถมเนื้อเรื่องก้เข้มข้นมาก คือเป้นเรื่องที่อ่านจนจบแบบรวดเดียวโดยแทบจะหายใจไม่ทันเลยลุ้นมากสนุกมาก ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านนะคะสนุกมากๆเลย
รักเจมที่ดื้อเอาแต่ใจ รักศิที่ปากแข็งแต่อบอุ่น ฮื่ออออออ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
คิดถึง ผลงานคุณเวสจังเลย
-
ตกม้าตาย สืบยังไง ไม่รู้ว่าเป็นนายเอก
-
อ่านจบแล้ว..
แอบโมโห ศิฑา.. ปากหนักเกินไป
เจรามี่ ก็ยอมเกินไป.. นักอ่านเพลียใจ
เรื่องราวสนุกมาก ติดตามปริศนาให้แก้ไข
มีการวางกลอุบายที่ ซับซ้อนได้ดี
ขอบคุณนักเขียน west...
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: