เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 07-03-2016 20:57:28
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ3
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาทของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
ผลงานในเล้าเป็ดเรื่องอื่นๆ
นิยาย
1. ● รักข้างเดียว ● [ One-side love] [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42065.msg2702144#msg2702144)
2. ll เล่นเพื่อน ll [Complete] (https://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44015.0)
3. หลงกาว(น์) [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.0)
4. ❤ค่ายสร้างรัก❤ [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58387.0)
5. พราน ‘ล่อ’ เนื้อ [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56929.msg3534807#msg3534807)
6. ▲▼Return To Love ▲▼ [Complete] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63551.0)
7. ✪ You're my sky : #จุดหมายคือท้องฟ้า ✪ [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67604.msg3851216#msg3851216)
8. ☘ ป่าห่มรัก ☘ [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69353.0)
เรื่องสั้น
1. เรื่องสั้น .... - [ แสนชัง ] - [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42518.0)
2. [เพราะอกหัก...รักจึงบังเกิด] [Complete] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51014.0)
3. ҉ วันวานยังหวานอยู่ ҉ [Pause] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51622.0)
---------------------------------------------------
หลงกาว(น์) ตีพิมพ์กับสนพ.everY(เอเวอร์วาย) นะคะ
สามารถหาซื้อหนังสือได้ที่ เว็บแจ่มใส (http://www.jamsai.com/product/4126-%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%8C) , Jamshop (https://www.facebook.com/jamshopofficial/photos/a.1863987237209661.1073741829.1790079881267064/1898443637097354/?type=3&theater)
ร้านหนังสือ B2S , Se-ed , ร้านนายอินทร์
สามารถหาซื้อหนังสือได้ที่ เว็บแจ่มใส (http://www.jamsai.com/product/4126-%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B9%8C) , Jamshop (https://www.facebook.com/jamshopofficial/photos/a.1863987237209661.1073741829.1790079881267064/1898443637097354/?type=3&theater)
ร้านหนังสือ B2S , Se-ed , ร้านนายอินทร์
สารบัญ
*หลงที่1 : เจ้าของห้อง 1217 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3325553#msg3325553) *หลงที่ 2.1 : ยินดีที่ (ไม่) รู้จัก (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3328243#msg3328243)
*หลงที่ 2.2 : ยินดีที่ (ไม่) รู้จัก (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3332078#msg3332078) *หลงที่ 3 : หมอปาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3335165#msg3335165)
*หลงที่ 4.1 : การสาธิต(ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3340176#msg3340176) *หลงที่ 4.2 : การสาธิต(ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3342953#msg3342953)
*หลงที่ 5.1 : ความจริงอีกด้าน(ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3347677#msg3347677) *หลงที่ 5.2 : ความจริงอีกด้าน(ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3350792#msg3350792)
*หลงที่ 6 : ทำความรู้จัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3355417#msg3355417) *หลงที่ 7 : เสียงหัวใจที่แปลกไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3364866#msg3364866)
*หลงที่ 8 : รักสามเศร้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3377233#msg3377233) *หลงที่ 9.1 : สปาเก็ตตี้แกงเขียวหวาน(ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3379256#msg3379256)
*หลงที่ 9.1 : สปาเก็ตตี้แกงเขียวหวาน(ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3427701#msg3427701) *หลงที่ 10 : สับสน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3441486#msg3441486)
*หลงที่ 11 : จุดเปลี่ยน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3448465#msg3448465) *หลงที่ 12 : การตัดสินใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3464509#msg3464509)
*หลงที่ 13 : ข้อความ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3466821#msg3466821) *หลงที่ 14 : คืนฝนพรำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3475322#msg3475322)
*หลงที่ 15 : คนที่รอคอย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3477550#msg3477550) *หลงที่ 16 : ทะเล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3479621#msg3479621)
*หลงที่ 17.1 : จูบ(ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3484514#msg3484514) *หลงที่ 17.2 : จูบ(ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3485140#msg3485140)
*หลงที่ 18 : หลงกาว(น์) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3490235#msg3490235) *หลงที่ 19.1 : อยากมีแฟนเรียนหมอ(30เปอร์เซ็นต์) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3506928#msg3506928)
*หลงที่ 19.2 : อยากมีแฟนเรียนหมอ(70เปอร์เซ็นต์) (http://) *หลงที่ 20 : เมษา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3511933#msg3511933)
*หลงที่ 21 : อยากมีแฟนเรียน ‘นิเทศ’ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3518582#msg3518582) *หลงที่ 22 : ครอบครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3522001#msg3522001)
*หลงที่ 23 : เผชิญหน้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3525779#msg3525779) *หลงที่ 24 : ความจริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3532302#msg3532302)
*หลงที่ 25 : คลี่คลาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3540309#msg3540309) *หลงที่ 26 : ก้าวใหม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3544587#msg3544587)
*หลงสุดท้าย : ก้าวต่อไป[END] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52332.msg3559661#msg3559661)
*********
ติดตามพูดคุยกันได้ที่นี่นะคะ
Fanpage :Karnsaii (https://www.facebook.com/karnsaii/)
Twitter: Karnsaii_Novel (https://twitter.com/Karnsaii)
*********
ติดตามพูดคุยกันได้ที่นี่นะคะ
Fanpage :Karnsaii (https://www.facebook.com/karnsaii/)
Twitter: Karnsaii_Novel (https://twitter.com/Karnsaii)
*********
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 07-03-2016 21:00:51
(http://image.free.in.th/v/2013/ic/160307014044.jpg) (http://picture.in.th/id/6dc5eb7066d2e26b375733f8ceb4a7b1)
- หลงกาว(น์) ll Love Addict -
หลงที่ 1 : เจ้าของห้อง 1217
หลงที่ 1 : เจ้าของห้อง 1217
“ ห้อง 1216 ครับ”
“ สักครู่นะคะ”
นิติบุคคลสาวประจำคอนโดทำหน้าเหนียมอายเมื่อสบตากับผมตรงๆ เจ้าหล่อนแอบหน้าแดงก่อนจะหันกลับไปค้นหาคีย์การ์ดและกุญแจห้องสำรองให้ ผมรอสักพักเธอก็ยื่นของดังกล่าวมาให้ก่อนจะชวนคุย
“ ห้องอยู่ชั้น 12 ออกจากลิฟต์อยู่ทางซ้ายมือนะคะ”
“ ครับ”
ผมพยักหน้ารับ
“ ไปถูกนะคะ”
หล่อนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ผมพยักหน้ารับก่อนยิ้มให้อีกฝ่ายหลังจากนั้นก็เดินแบกเป้มาตามทางเดิน พร้อมกับสำรวจของที่ได้รับเมื่อกี้ในซองชาวซึ่งปิดทับไว้อย่างดี ตาก็คอยมองไปรอบๆคอนโดแห่งนี้ที่บรรยากาศโดยรอบตกแต่งอย่างสวยงามดูเข้ากันอย่างลงระหว่างความสวยงามและความทันสมัยสมเป็นคอนโดในแหล่งยอดนิยมเพราะอยู่ใกล้บีทีเอสและสถานศึกษา
“ หืม”
ผมทำหน้ามึนงงเมื่อล้วงเข้าไปในซองดันเจอคีย์การ์ดและกุญแจห้องห้องอื่นที่ไม่ใช่ห้องที่ตัวเองระบุไว้ 1217 เลขที่ระบุอยู่หน้าซองซ้ำยังเป็นเลขเดียวกับของในซองอีก
...หรือว่าผมจะจำเลขห้องของตัวเองผิด...
เอะ แต่ตอนซื้อก็จำได้ว่าอยู่ว่าน่าจะเป็น 1216 แต่ก็นั่นล่ะเพราะมันความทรงจำเกือบสองปีกว่าแล้วใครจะไปจำได้ยิ่งผมไม่เคยเข้ามาอยู่อาศัยเลยนับตั้งแต่ซื้อคอนโดทิ้งไว้
...หรือว่านิติบุคคลสาวหยิบกุญแจให้เขาผิด แต่มันก็ไม่น่าพลาดเมื่อมีการตรวจสอบบัตรประชาชนทั้งยังข้อมูลส่วนตัวต่างๆยังระบุอย่างชัดเจน ไม่งั้นนิติบุคคลสาวคนนั้นคงจะทักท้วงอะไรเขาบ้าง สงสัยว่าวันนี้เขาคงจะมึนเบลอจริงๆ จะไม่ให้เบลอยังไงไหวเมื่อพอลงเครื่องที่สนามบินเสร็จก็จับแท็กซี่มาส่งที่คอนโดนี้เลย
จริงๆแล้วผมมีบ้านพักแถวชานเมืองซึ่งเป็นของครอบครัวแต่เนื่องจากที่นั้นไม่มีใครอยู่เป็นเวลานานเพราะทุกคนในครอบครัวใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศกันหมด บ้านหลังนั้นจึงคล้ายกับถูกปิดเอาไว้เฉยๆแต่ยังคงจ้างคนมาทำความสะอาดเรื่อยๆแต่บ้านที่ว่านั่นก็อยู่ห่างไกลเมืองเหลือเกินทั้งยังไม่สะดวกหลายอย่าง ตรงกันข้ามกับคอนโดแห่งนี้ที่ทั้งสะดวกและอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยซึ่งผมกำลังจะเข้าศึกษาต่อ
...1217...
เลขห้องที่ระบุอยู่หน้าประตูบานสีเบจหยุดสายตาที่กำลังไล่มองตัวเลขที่เรียงลำดับอยู่หน้าห้องตั้งแต่ออกจากลิฟต์มา ผมยื่นคีย์การ์ดหมายจะไปแตะตรงช่องที่มีสัญญาณอัตโนมัติแต่ยังไม่ทันที่จะทำอย่างว่าก็ชะงักเมื่อเห็นประตูห้องนั้นแง้มอยู่เล็กน้อยไม่ได้ปิดสนิท
สงสัยว่าแม่บ้านที่ลูกพี่ลูกน้องสาวไหว้วานจ้างไว้คงจะมาทำความสะอาดให้ ว่าแต่ทำไมถึงไม่ปิดประตูให้สนิทหรือว่าอาจจะลืมปิด
ผมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนักเพราะข้าวของในไม่มีสมบัติสำคัญอะไรเพราะไม่เคยมาอยู่เลยนับตั้งแต่ซื้อเก็บเอาไว้ คิดได้ดังนั้นผมเลยผลักประตูเข้าไปด้านในก่อนจะถอดรองเท้าแล้วแบกเป้ทิ้งลงข้างตัว เท้าที่กำลังจะก้าวไปกลางห้องหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
“ ปล่อย”
“ อื้ม ปาย”
“ ปล่อยผมไอ”
“ ไอรู้ว่าคุณต้องการ”
ผมยืนอ้าปากค้างกับการแสดงอันเสียวไส้ระหว่างชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันจนเสื้อผ้าบางส่วนในร่างกายหลุดร่วงกองอยู่ตามพื้น หญิงสาวในชุดเดรสสีสดชายกระโปรงถกขึ้นมาเหนือเข่าเกือบคืบกำลังขึ้นคร่อมซุกไซ้ชายหนุ่มที่นอนแนบไปกับโซฟา เสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้ชายคนนั้นเบี่ยงหนีริมฝีปากของหล่อนด้วยสีหน้าหน่ายๆ มือหนาที่รวบเอวคอดไว้ผลักหล่อนออกเบาๆ
“ ไอ”
“ อื้ม ไอรักปายนะคะ”
หล่อนก้มไปจูบซับแผ่นอกเปล่าเปลือยของชายหนุ่มอย่างหลงใหล ผมกระตุกยิ้มมุมปากราวกับว่าตัวเองเป็นผู้ชมที่คอยดูการแสดงบทบาทอะไรสักอย่างอย่างเพลิดเพลิน สีหน้าไอ้หมอนั่นดูเบื่อหน่ายรำคาญทั้งยังพยายามดันสาวเจ้าออกห่างเป็นกิริยาที่ดูไม่สอดคล้องไปกับหญิงสาวที่กำลังเพลิดเพลินกับการซุกไซ้ซอกคอขาวนั่น
“ มึง”
ผมยอมรับว่าตัวเองเสียมารยาทที่ยืนดูอีกฝ่าย แต่ยังไงก็เถอะอุตส่าห์ยืนหลบมุมอยู่แต่สายตากลมโตดูแข็งกร้าวก็ตวัดสายตามองมาทางนี้พอดี
“ อะไรคะปาย”
“ ออกไป”
ไอ้หนุ่มนั่นผลักหญิงสาวออกจากตัวเรี่ยวแรงคงจะหนักหนาพอดูถึงทำให้เจ้าหล่อนเซหงายหลังไปทันที
“ ว้าย”
“ คือ”
หญิงสาวเอี้ยวตัวหันมาทางนี้พอดีถึงกับร้องวี๊ดว้ายยกมือปิดหน้าอกหน้าใจของตัวเองยกใหญ่เมื่อเห็นว่ามีบุคคลที่สามปรากฏกายขึ้นมาห้อง
“ นี่แกเป็นใคร”
“ ผม”
ผมยืนอ้ำอึ้งจับต้นชนปลายไม่ถูกรู้สึกว่าหัวสมองไม่ไหลลื่นคงเพราะอดหลับอดนอนนั่งเครื่องบินหลายชั่วโมง
“ ออกไปจากห้องกู”
...ห้องกู...
ผมทำหน้ามึนก้มมองคีย์การ์ดในมืออีกครั้ง
“ เข้าใจผิดอะไรรึเปล่านี่ห้องผม”
ผมเถียงไอ้นั่น ผู้ชายตรงหน้าจัดว่าเป็นหนุ่มหล่อที่สาวๆเห็นคงต้องเหลียว ใบหน้าคมคายขาวเนียน คิ้วหนา ริมฝีปากสีสดราวกับคนที่มีสุขภาพดี ท่อนบนมันเปล่าเปลือยมองเห็นลอนกล้ามเนื้อตรงท้องอย่างชัดเจน มันดูดีทุกอย่างจะขัดก็แค่สีหน้ารำคาญคิ้วหนาขมวดมุ่นและติ่งหูทั้งสองข้างเจาะใส่ตุ้มหูอันเล็กสีดำ ตอนที่มันลุกขึ้นยืนคาดว่าส่วนสูงคงไม่ต่างจากผมมากนัก
เรากำลังประจันหน้ากันจนสายตาเกือบจะอยู่ระดับเดียวกัน มันเงยขึ้นเล็กน้อยทำให้ผมรู้ว่าผมคงจะสูงกว่ามันไม่มากนักหรอก
“ ออกไป”
“ นี่ห้องผม”
“ กูบอกให้มึงไสหัวออกไปจากห้องกู”
“ว้าย”
ผู้หญิงคนนั้นร้องลั่นเมื่อมันปาแจกันบนโต๊ะรับแขกเฉียดหน้าผมไปนิดเดียว เธอตัวสั่นอย่างตกใจและยิ่งตกใจหนักกกว่าเดิมเมื่อไอ้หมอนี่โยนกระเป๋าถือไปตกใกล้ๆปลายเท้าของเธอ
“ คุณกลับไปได้แล้วไอ”
“ แต่..” เธออิดออด
“ ไป”
ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำเจ้าหล่อนรีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนจะคว้ากระเป๋าถือมากุมไว้แล้วสะบัดหน้าหนีพร้อมกับกระแทกเท้าแรงๆเดินออกไป
“ ไป”
“ เธอไปแล้ว”
“ กูหมายถึงมึง”
ผมถอนหายใจยืนกอดออกพิจารณามันนิ่ง ไม่ต่างจากมันที่ยืนคุมเชิงอยู่เบื้องหน้า
“ ที่นี่ห้องผม”
ผมยังยืนยันคำเดิมพร้อมกับยื่นคีย์การ์ดที่ระบุเบอร์ห้องไปที่อีกฝ่าย มันหรุบตามองของในมือผมก่อนจะทำหน้าไม่พอใจ
“ นี่ไม่ใช่ห้องมึง”
“ ก็คีย์การ์ดมันระบุเลขห้องนี้..” ผมเริ่มมีน้ำโหคนยิ่งเหนื่อยๆอยากจะพักอยู่ “ มันจะไม่ใช่ได้ยังไงวะ คุณนั่นแหละเลิกเล่นพิเรนทร์มาใช้ห้องคนอื่นทำบัดสีแบบนี้ได้แล้ว ผมเหนื่อยอยากพักผ่อน”
ผมถอนหายใจแรงๆเพราะเหนื่อยล้าสะสมจากการนั่งเครื่องบินติดต่อกันหลายชั่วโมง มันยืนนิ่งตอนที่ผมโบกมือไล่ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่โซฟา
“ นอกจากชอบเสือกเรื่องชาวบ้านแล้วยังเสือกโมเมเอาของคนอื่นอีกนะมึง” มันกอดอกด่าผมนิ่งๆ
ผมนี่เลือดขึ้นหน้าเลย
“ อ้าวคุณ”
“.........”
“ ใครมันจะไปรู้วะว่าเปิดเข้ามาพวกคุณจะเอากันอยู่”
“ ไอ้เหี้ย”
ฝ่ายนั้นตะโกนด่าผมทันทีตอนที่ผมพูดไปแล้วทำท่าเอามือสองข้างประกบกันเป็นสัญลักษณ์ไปทางในเบื้องต่ำ
“ ผมพูดความจริง”
มันบดกรามแน่นตาจ้องมองผมสีหน้าเอาเรื่อง มือทั้งสองข้างกำแน่น หน้าขาวๆที่กำลังโกรธแดงก่ำเหมือนของทอดที่กำลังจะสุก โครตตลกเลยผมกลั้นยิ้ม
“ หัวเราะหาพ่อมึงเหรอ”
“........”
ผมไม่ตอบแต่เหลือบตามองมันคล้ายกับจะบอกว่ามันนั่นแหละคือคำตอบ ฝ่ายนั้นหน้าตึงก่อนจะชูนิ้วกลางใส่หน้าผม
ผมยักไหล่ไม่ได้โกรธอะไรเพราะตอนอยู่เมืองนอกเพื่อนๆที่สนิทมันฮาร์ดคอร์ยิ่งกว่านี้ แต่ที่คงตรงหน้ายังไม่รู้ก็คือผมเป็นประเภทใครกวนมาผมจะชอบกวนกลับ อืม ถ้าจะเรียกให้ถูกคือผมเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างกวนตีนคำนี้แหละถึงจะถูก
“ ของคุณอันเท่านี้เหรอ”
ผมยิ้มๆมองนิ้วกลางของอีกฝ่ายสลับกับจ้องไปที่กึ่งกลางลำตัวฝ่ายนั้นที่ซ่อนอยู่ในกางเกงเดฟสีดำ ช่วงขาที่เรียวขามีเนื้อหนังบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงจะออกกำลังเป็นประจำแน่นอน
“ มึง”
“ ขอโทษนะคะ”
จังหวะที่มันเตรียมกระโจนใส่ผมบังเอิญว่านิติบุคคลสาวที่เจอกันก่อนหน้านี้โผล่เข้ามาพอดี เธอทำเหรอหราและยิ่งตกใจเมื่อเห็นมันเปลือยท่อนบนอยู่และท่าทางพวกเราคงจะสามัคคีกันมากเป็นพิเศษแบบนี้
“ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ”
“ ออกไป” นอกจากมันจะไม่ตอบคำถามเขาดีๆแล้วยังตะคอกใส่พวกเราอีก
“ ขอโทษนะคะ ขอโทษค่ะ เป็นความบกพร่องของพวกเราเองพอดีดิฉันหยิบกุญแจห้องให้ผิดค่ะ” ท้ายประโยคเธอหันมาพูดกับผมแล้วก้มหน้าขอโทษขอโพยมัน
“ หา”
“ ขอโทษค่ะ” หล่อนหน้าเสียทำหน้าไม่สู้ดีนัก “ขออภัยในความบกพร่องครั้งนี้ด้วยค่ะ” หล่อนยกมือไหว้
“ ครับ”
ผมรับคำแบบงงๆ “ แล้วห้องผมคือ”
“ 1216 คะห้องข้างๆนี้เอง” หล่อนผายมือไปข้างๆ “ ถ้ายังไงเชิญตามดิฉันมาเลยค่ะ แล้วก็ขอโทษเจ้าของห้องสำหรับความสัปเพร่านี้ด้วยนะคะ”
มันพยักหน้ารับไปงั้นๆ ส่วนผมได้แต่เกาหัวก่อนจะเดินตามเธอออกไปจังหวะนั้นแหละผมได้ยินเสียงในลำคอมันราวกับว่าเยาะเย้ยที่สุดท้ายก็กลายเป็นผมที่ขี้ตู่จะเอาห้องของมัน
ผมหันไปมองและดวงตาเราประสานกัน มันแสยะยิ้มท่าทางกวนตีนไม่น้อย
“ หึ เล็ก”
ผมทิ้งระเบิดไว้ด้วยการมองไปที่เป้ากางเกงมันแล้วปรามาสด้วยสีหน้ายียวน
“ ไอ้สัตว์”
ดีว่าผมปิดประตูห้องมันก่อนไม่งั้นเสียงดังโครมที่ตามมาติดๆนั่นคงไม่แคล้วโดนส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายผมเป็นแน่ หึ เรียกว่าดุเดือดตั้งแต่วันแรกที่เหยียบแผ่นดินเกิดเลยให้ตายเถอะ
***********************************
หลังจากวางกระเป๋าเป้ไว้กลางห้องผมก็ตัดสินใจเดินไปอาบน้ำอาบท่าเพื่อให้ตัวเองสดชื่นแต่ถึงอย่างนั้นร่างกายที่อดหลับอดนอนมาหลายชั่วโมงก็ทนไม่ไหวสุดท้ายผมเลยเลื้อยตัวลงนอนตรงโซฟากลางห้อง แต่ก่อนมโนความคิดจะล่องลอยไปภาพใบหน้าคนเจ้าอารมณ์ห้องข้างๆก็สว่างวาบขึ้นมา
คนอะไรวะขี้หงุดหงิดน่าดู
สังเกตได้จากการที่มันทำหน้าเฉยชาเบื่อหน่ายโลกตลอดเวลาไม่เว้นแม้แต่ตอนที่หญิงสาวที่มีใบหน้างดงามนั้นขึ้นคร่อม อยู่บนตัวมัน แปลก มีคนประเภทนี้อยู่ด้วยงั้นเหรอ ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อนทั้งๆที่คนอย่างผมเจอคนมาตั้งมากมายตอนที่ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ
ผมคิดอย่างขำๆก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด
.
.
...ติ๊ดๆๆๆ...
เสียงนาฬิกาปลุกที่กดตั้งเอาไว้ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำเอาสะดุ้งตื่น หลังจากนั้นผมถึงได้มีโอกาสมองเลยไปยังนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบจะสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว ผมสะบัดศีรษะไปมาเพื่อเรียกสติ เป็นเวลานานพอสมควรสำหรับการพักเอาแรงเพราะผมเริ่มหลับตั้งแต่บ่าย พอได้พักผ่อนนอนหลับจนอิ่มแล้วถึงได้รู้สึกว่าท้องตัวเองกำลังร้องด้วยความหิว
“ ไม่หิวก็บ้าแล้ว”
ผมพึมพำกับตัวเองเพราะมื้อสุดท้ายที่กินคือตอนอยู่บนเครื่องบินเมื่อหลายชั่วโมงก่อน คิดได้ดังนั้นจึงเริ่มลงมือค้นของในกระเป๋าเดินทางเพราะก่อนหน้านี้มารดาเขาเป็นคนแพ็คกระเป๋าให้ดังนั้นคงพอจะมีของกินอะไรติดมาบ้าง จะลงไปหาอะไรรองท้องตอนนี้ก็ขี้เกียจซะเหลือเกิน และผมก็ไม่ต้องผิดหวังเมื่อเห็นพวกขนมปังและคุ้กกี้ห่อกันกระแทกอย่างดีอยู่มุมหนึ่ง ภาพตรงหน้าทำให้อดคิดถึงผู้หญิงแสนรอบคอบซึ่งเป็นที่รักของผมและครอบครัวเป็นอย่างมาก
...คุณหญิงนิตยา...
พูดแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้จึงเอื้อมมือไปยังไอแพดคู่กายก่อนจะกดโทรวีดีโอหามารดาซึ่งอยู่ไกลแบบคนละซีกโลกหนึ่งโน่น รอไม่นานสัญญาณการเชื่อมต่อก็เริ่มต้นแล้วหน้าจอก็ปรากฏภาพใบหน้าเนียนใสของตัวแสบประจำบ้าน
“ พี่ยิม”
น้องสาวตัวแสบของผมโบกมือหยอยๆท่าทางยินดีไม่น้อย ใบหน้าเนียนใสยิ้มแก้มตุ่ยก่อนจะร้องวี๊ดวายกวักมือเรียกมารดาซึ่งมักบ่นให้ฟังเสมอว่าเจ้าแสบกระโดกกระเดกไม่สมกุลสตรีเอาซะเลย
“ คุณแม่ คุณแม่พี่ยิมโทรมาค่ะ”
“ คุณแม่”
เสียงมารดารับคำมาจากที่ไกลๆเมื่อนั้นเจ้าแสบถึงได้หันกลับมาสนใจผมทันที
“ ถึงนานรึยังอ่ะพี่ยิม”
น้องสาววัยใสของผมยิ้มแป้นแล้นมือก็สไลค์โทรศัพท์ในมือไปด้วย
“ ตั้งแต่บ่ายแล้ว แล้วเราอ่ะทำอะไรก้มหน้าก้มตายุ่งกับโทรศัพท์เชียว”
“ แฮ่”
เจ้าแสบแลบลิ้นทำไม่รู้ไม่ชี้
“ อ่านนิยายวายอยู่ล่ะสิ”
ผมแซวขำๆเพราะรู้ดีว่าเจ้าแสบชื่นชอบนิยายประเภทชายรักชายเป็นชีวิตจิตใจ ยิ่งเข้าคู่กับ ‘พี่หญิง’ ลูกพี่ลูกน้องสาวยิ่งไปกันใหญ่เพราะฝ่ายหลังนั้นผันตัวเองมาเขียนนิยายประเภทนี้จนโด่งดัง สุดท้ายอิท่าไหนไม่รู้พี่หญิงต้องเพียรส่งหนังสือแพ็คไปให้น้องสาวผมถึงเมืองนอกโน่น เรียกได้ว่าชอบเป็นชีวิตจิตใจ ตอนแรกๆผมก็ไม่เข้าใจหรอกออกจะแปลกๆด้วยซ้ำแต่เพราะถูกเจ้าแสบกรอกหูทุกวันมันเลยซึมซับไปบ้างถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกนี้อยู่ดีอะนะ
“ พูดถูกใจ แต่เดาผิด”
“ หืม”
ผมทำหน้าฉงนเพราะปกติถ้าว่างจากการเรียนหรือกิจกรรมที่โรงเรียนน้องสาวผมก็ฝังตัวไปกับนิยายประเภทนี้จนมารดาเอือมระอา แต่ก็ได้แค่บ่นเพราะบิดานั้นคอยให้ท้ายเจ้าแสบอยู่เสมอ อย่างว่าแหละด้วยความเป็นลูกคนเล็กของครอบครัวซ้ำยังเป็นลูกสาวพ่อกับแม่ผมถึงได้ทั้งรักทั้งประคบประหงมกันขนาดนี้
“ บัวกำลังดูผู้ชายหล่ออยู่”
“ อะไรนะ”
นี่ถึงกับตามส่องผู้ชายแล้วเหรอคิดดูเด็กสิบเจ็ดสมัยนี้แก่แดดขนาดไหน ผมส่ายหัวไปมาก่อนจะหัวเราะใบหน้าจิ้มลิ้มที่มองค้อนผมไม่เบานัก
‘ใยบัว’ คือเด็กแสบของครอบครัวถึงอย่างนั้นผมก็รักและเอ็นดูน้องสาวคนนี้มาก เพราะไม่ใช่แค่พ่อกับแม่หรอกที่ชอบตามใจเธอผมเองก็เหมือนกัน เวลาน้องมาอ้อนเอาอะไรผมเองก็ใจอ่อนเสมอ หึ เด็กแสบเอ้ย
“ แล้วตกลงทำอะไรกันแน่ แอบดูหนังโป๊ใช่มั้ย”
“ บัวไม่ใช่พี่ยิมนะ”
นั่นไงทั้งฉลาดและรู้ทันผมขนาดนี้จะไม่ให้รักยังไงไหว
“ พี่ไม่ใช่คนแบบนั้นเถอะ”
“ เหรอ”
ยังจะมาทำลอยหน้าลอยตาจนน่าดีดผมม้าตรงหน้าผากชะมัด
“ ว้าย เพจอัพรูปพี่หมอปายด้วยอ่ะ”
“.......”
ผมส่ายหัวอย่างอ่อนใจกับอาการดีดดิ้นของน้องสาว ระหว่างนั้นผมก็เทกระเป๋าจัดของเข้าตู้เสื้อผ้าไปด้วย
“ อ้าย พี่หมอปาย”
“ หล่ออะไรเบอร์นี้”
เจ้าแสบยังพร่ำเพ้อต่อไปกับหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง ผมมองอาการคุ้มดีคุ้มร้ายของน้องสาวแล้วได้แต่ขำในใจเด็กนี่บางทีก็ติ้งต้อง บางทีก็กวนตีนไม่แพ้ผมหรอก อย่างว่าแหละสายเลือดเดียวกัน หึ
“ อะไรเจ้าแสบ”
“ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้หล่อโฮก”
“ น้อยๆหน่อยเจ้าแสบกล้าดียังไงมาชมผู้ชายคนอื่นว่าหล่อต่อหน้าพี่เนี่ย”
“ ก็มันจริงอ่ะ”
“ ว่าแต่ไอ้หมอนี้มันเป็นใคร”
“ เอ้าก็รุ่นพี่ที่มหาลัยพี่นั่นแหละ...” ใยบัวทำหน้าเหมือนว่าผมพลาดอะไรดีๆไปสักอย่าง “...แบบว่าหน้าตาดีไงเลยมีรูปลงเพจ Cute boy ที่มหาลัยพี่ไง”
...อะไรวะ...
ผมเกาหัวงงทำหน้าไม่เข้าใจอะไรเพจๆนะ ขณะที่เจ้าแสบกำลังจะอ้าปากอธิบายพอดีมารดาเดินเข้ามาในจอภาพ เจ้าแสบถูกแม่บิดแก้มเบาๆแล้วบ่นอะไรไม่รู้ น้องสาวผมถึงได้ค้อนอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะวิ่งหัวเราะหนีมารดาหายไปจากจอภาพ
“ ยิม”
“ ครับแม่”
“ เดินทางเป็นยังไงบ้างลูก”
สีหน้าของมารดาแสดงความห่วงใยอย่างชัดเจน
“ โอเคครับแม่ตอนนี้ยิมถึงห้องแล้ว”
“ ดูแลตัวเองนะลูก”
“ ครับ”
ผมรับคำมารดาที่น้ำเสียงดูว่าห่วงใยจริงๆทั้งๆที่ผมก็เดินทางคนเดียวออกบ่อยเพราะเขาเป็นใช้ชีวิตที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็ก ต้องย้ายไปตามเมืองต่างๆตามบิดาซึ่งเป็นทูตประจำอยู่ที่ประเทศแถบยุโรป ดั้งนั้นทั้งพ่อและแม่ต้องหอบผมและใยบัวตามไปด้วยทุกที เพราะท่านทั้งสองไม่อยากอยู่ไกลจากลูก ดังนั้นตั้งแต่เด็กผมถึงอยู่ไม่ค่อยเป็นที่ต้องเข้าออกโรงเรียนเป็นประจำถึงอย่างนั้นก็มีข้อดีที่ทำให้ผมมีเพื่อนค่อนข้างเยอะ
เพราะต้องหัดทำอะไรเองตั้งแต่ยังเด็กจึงทำให้ผมค่อยข้างที่ดูแลตัวเองได้ดีเนื่องจากมารดาในฐานะภริยาทูตต้องช่วยงานบิดาในหลายๆเรื่องทำให้ท่านไม่ค่อยมีเวลาให้พวกเรานัก ผมกับเจ้าแสบจึงสนิทกันมากเพราะรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่ค่อยว่างผมถึงต้องรับหน้าที่ดูแลน้องน้อยไปโดยปริยาย
“ ไปอยู่โน่นก็ตั้งใจเรียนนะยิม” คุณหญิงนิตยาภริยาท่านทูตอัศนัยได้ทีแย็บผมนิ่มๆ เนื่องจากตอนอยู่ไฮสคูลที่นั่นผมค่อนข้างแสบพอตัว
“ โธ่แม่ครับ”
“ ไม่รู้แหละไปอยู่ตัวคนเดียวอย่าแว้นให้มันมากนักนะเรา”
ไงแม่ผมใช้ศัพท์ได้วัยรุ่นซะด้วยสมกับตำแหน่งผู้หญิงทันสมัยแห่งยุคจริงๆ
“ ครับผม” คุณหญิงนิตยาหรี่มองผมอย่างรู้ทัน
“ ให้มันจริงเถอะย่ะ”
“ โธ่แม่ครับ ลูกชายไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย”
“ อีกไม่นานก็จะได้เจอกันแล้วครับแม่”
“ ก็นี่แหละแม่ถึงวางใจให้กลับไปคนเดียว”
หึ ทั้งๆที่ผมกับน้องสาวกลับไทยทุกซัมเมอร์เพราะญาติพี่น้องของบิดามารดาก็อยู่ที่นี่กันทั้งนั้น โดยเฉพาะญาติพี่น้องข้างฝ่ายมารดาที่อาศัยอยู่แถบปริมณฑลซึ่งผมกลับไปเยี่ยมประจำเพราะที่นั่นเป็นบ้านสวนซึ่งยายผมกับลูกหลานบางส่วนอาศัยอยู่
“ยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆนะยิม แม่ต้องไปแล้วพอดีวันนี้มีงานเลี้ยงที่สถานทูต”
“ ครับแม่ ผมฝากความคิดถึงถึงพ่อด้วยนะครับ”
“ จ๊ะ แม่รักลูกนะยิม”
“รักคุณแม่เหมือนกันครับ”
ส่วนหนึ่งที่ผมตัดสินใจกลับมาเรียนในระดับปริญญาตรีต่อที่ไทยเพราะบิดาซึ่งใกล้จะเกษียณอายุราชการในหกเดือนข้างหน้าต้องการจะกลับมาอยู่บ้านเกิดเมืองนอนตัวเอง ดังนั้นพวกเราจึงเตรียมอพยพครอบครัวกลับมาตั้งรกรากที่ไทยอย่างถาวร พ่อผมบอกเสมอว่าถ้าถึงวันที่ท่านเกษียณตัวเองออกมาแล้วท่านต้องกลับมาใช้ชีวิตอย่างสงบที่บ้านของท่าน ส่วนแม่ซึ่งอยู่เคียงข้างพ่อมาตลอดคงจะได้ทำหน้าที่แม่บ้านสมใจสักที เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นผมเลยสอบเรียนต่อในมหาวิทยาลัยที่ไทย
คิดถึงหกเดือนข้างหน้าครอบครัวเราคงกลับมาวุ่นวายเหมือนเดิมตอนที่อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาโดยเฉพาะเจ้าแสบที่คงสุขกว่าใครเพราะจะได้กลับมาล่านิยายแนวถนัดของตัวเองได้สะดวกสักที คิดถึงหน้าแป้นแล้นของน้องสาวแล้วก็ได้แต่ขำ
ว่าแต่ไอ้หมอปายคนที่เจ้าแสบมันพร่ำเพ้อที่มันจะแน่สักขนาดไหนวะ ถึงขนาดที่ทำให้น้องสาวซึ่งถือหางพี่ชายเรื่องความฮอตถึงกับออกปากชมคนอื่นอย่างไอ้หมอนั่นแบบนี้
...ชักอยากจะเห็นหน้ามันขึ้นมาแล้วสิ...
เปิดเรื่องใหม่จ้า แนวที่ไม่เคยเขียนเลยแบบว่าเมะชนเมะ อุ๊กรี๊ดดดดด
อาจจะฮาร์ดคอร์ไปบ้างเพื่อความสมจริง เอาตรงๆคือสนองนี๊ดตัวเอง 5555
ฝากติดตาม[หมอปาย&ยิม หรือยิม&หมอปาย]ด้วยน้า ไม่รู้ว่าใครจะหลงใคร อิอิ
อาจจะฮาร์ดคอร์ไปบ้างเพื่อความสมจริง เอาตรงๆคือสนองนี๊ดตัวเอง 5555
ฝากติดตาม[หมอปาย&ยิม หรือยิม&หมอปาย]ด้วยน้า ไม่รู้ว่าใครจะหลงใคร อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 07-03-2016 21:54:59
รอติดตามค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 07-03-2016 23:55:29
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 08-03-2016 00:22:51
เริ่มหัวข้อโดย: zleep ที่ 08-03-2016 01:26:35
เริ่มหัวข้อโดย: alt1991 ที่ 08-03-2016 04:54:41
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-03-2016 09:56:55
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 08-03-2016 10:17:42
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 10-03-2016 06:36:55
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 10-03-2016 09:02:47
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 10-03-2016 11:06:16
เริ่มหัวข้อโดย: neverland ที่ 10-03-2016 16:23:58
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-03-2016 21:04:31
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 10-03-2016 21:28:50
หลงที่ 2 : ยินดีที่ (ไม่) รู้จัก
- ครึ่งแรก -
“ กลับไปซะ”
“ ไม่ค่ะ ปายคะอย่าทำปั้นปึ่งแบบนี้กับไอสิคะ”
“......”
เสียงทะเลาะกันแม้ไม่เบานักดังมาจากแถวๆบันไดหนีไฟของชั้นทำให้ผมซึ่งกำลังงัวเงียตื่นขึ้นมาหวังไปออกกำลังกายยามเช้าที่ฟิตเนสด้านล่างของคอนโดถึงกับตื่นเต็มตา เสียงคนคุยกันมีเสียงหนึ่งกระโชกโฮกฮากบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดีนักทำให้
ผมเกิดสนใจนิดๆ จะว่ายุ่งเรื่องชาวบ้านก็คงไม่แปลกในเมื่อชาวบ้านที่ว่าดันเป็นนักแสดงนำหนังสดเมื่อวาน ว่าแต่ทำไมไอ้หมอนี่ถึงดูมีเรื่องขัดอกขัดใจกับสาวสวยคนนี้นักจนถึงป่านนี้แล้วยังเคลียร์กันไม่จบอีกเหรอ
...ท่าทางว่าดวงของผมกับไอ้หมอนี่มันชักจะสมพงษ์กันแปลกๆซะแล้ว...
ใบหน้าคมคายแสดงอาการฉุนเฉียวสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของสาวเจ้าจนเจ้าหล่อนทำเสียงจิ๊จ๊ะ ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ลดละความพยายามในการเข้าไปคลุกวงในอีกรอบ คราวนี้ฝ่ายชายกำข้อมือทั้งสองของผู้หญิงคนนั้นไว้แน่น
“ อย่ามายุ่งกับผมไอ”
“ แต่ไอรักคุณ”
ว่าแล้วมั้ยล่ะ ผมซึ่งเนียนทำตัวลีบไปกับผนังคิดวิเคราะห์ในใจสงสัยว่าไอ้หมอนี่คงอยากจะเลิกกับแฟนสาวใจจะขาด เสียแต่เจ้าหล่อนคงไม่ยอมเลิกราง่ายๆท่าทางว่าหนังม้วนนี้คงจะไม่จบง่ายๆแน่
“ คุณพูดอะไรออกมาไอ”
“ ก็ไอรักคุณจริงๆนี่คะ”
เสียงถอนหายใจแรงๆของฝ่ายชายทำหน้าผมเผลอขยับเข้าไปใกล้หวังจะได้เห็นใบหน้าของทั้งคู่ชัดๆ
“ คุณฟังให้ดีนะ” แววตาเย็นชานั่นถูกส่งไปให้ผู้หญิงตรงๆ “ผมไม่ได้รัก ไม่เคยรักและไม่มีวันรักคุณไอ”
“ ไม่จริง”
เจ้าหล่อนทำหน้าซีดเผือด
“ ถ้าคุณไม่รักไอทำไมถึงได้ยังทำดีกับไออยู่ ทั้งๆที่ไอ....”
“ หยุดพูดเรื่องนี้” ไอ้หมอนั่นยกมือห้ามใบหน้าบูดบึ้งราวกับโกรธแค้นคนมาทั้งโลก “ อย่าพูดถึงมันอีก อย่ารื้อฟื้นในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้”
“ แต่ไอ”
“ คุณควรใช้เวลาที่ไล่ตามผมไปดูแลลูกตัวเองซะบ้างนะ”
นี่ขนาดเล่นชู้กับเมียชาวบ้านเลยเหรอวะ ผมนิ่งฟังอย่างลุ้นระทึกพอดีได้ยินเสียงรองเท้ากระทบกับพื้นผมจึงรีบถลาออกจากจุดเกิดเหตุทำทีไปหยุดอยู่หน้าลิฟต์แล้วกดลงคล้ายกับว่าจะไปทำธุระข้างล่าง ทันได้ยินเสียงฝีเท้าที่ขยับเข้ามาเรื่อยๆจนมาหยุดข้างกาย ผมจึงได้มีโอกาสเหลือบตามองเพื่อนข้างห้องที่ทำหน้าถมึงทึงอยู่ข้างๆ ก่อนจะแอบเผลอมองเลยไอ้นี่ไป แต่แปลกไม่ยักกะเห็นผู้หญิงของมันตามมา
บรรยากาศอึมครึมเมื่อลิฟต์โดยสารมาหยุดอยู่เบื้องหน้า ก่อนที่ผมกับมันจะก้าวเข้าไปด้านในและปักหลักกันอยู่คนละมุม ผมถอนหายใจตามองตัวเลขตรงปุ่มที่บอกชั้นซึ่งลดลงเรื่อยๆ ส่วนมันกอดอกทำหน้านิ่ง
“ คนที่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านก็ไม่ต่างจากหมาที่ชอบคุ้ยของสกปรกหรอก”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นลอยๆทำลายบรรยากาศรอบกายที่เงียบเชียบ เมื่อนั้นผมถึงได้รู้ว่าเพื่อนข้างห้องนั้นกำลังด่าผมลอยๆ
ดวงตาคู่ของผมกับมันประสานกันตรงๆ ผมกระตุกยิ้มมุมปากไม่ได้นึกโกรธในคำด่านั้นเลยในเมื่อรู้ตัวว่าผิดจริงที่เสียมารยาทแอบดูมัน แต่จะให้ยอมรับผิดกับใบหน้าที่ส่งสายตามองผมเหมือนสสารไร้ตัวตนเช่นนี้เห็นทีจะยาก
“ คุณก็พูดประโยคยาวๆเป็นเหมือนกันเหรอ”
ผมทักกลับไป
มันหรี่ตามองผมนิ่ง “ เสือก”
“ นั่นผมจะถือเป็นคำชมแล้วกัน” ผมก้มหัวน้อมรับอย่างกวนๆ
“ มึงมีความผิดปกติทางสมองรึไง?”
“ ทำไมครับ”
“ พูดจาเหมือนคนไม่มีสมอง”
หึ ผมยิ้มมุมปากไอ้หมอนี่ถือว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดีทั้งปากดี ผู้ชายอะไรด่าเจ็บชิบหายแต่ละคำพูดที่กลั่นกรองออกมาเจ็บลึกเรียกได้ว่าโครตแทงใจดำคนฟังโดยทั่วไปแน่ๆ เสียแต่ว่าคนฟังตอนนี้ดันเป็นคนไม่ปกติแบบผมมันเลยไม่ค่อยระคายหูสักเท่าไหร่
“ ถามจริง”
“......”
มันเลิกคิ้วมองประมาณว่าผมจะถามอะไร
“ คุณเก็บกดมากเกินไปรึเปล่า” ผมถามยิ้มๆ “ ชักบ้างนะจะได้ปลดปล่อยเพราะตอนนี้หน้าตาของคุณแม่งโครตเก็บกดเลย”
“ ไอ้สัตว์”
ไอ้หมอนั่นถลามากระชากคอเสื้อผมแรงๆ ดีว่าผมก็แข็งแรงแถมยังสูงกว่ามันนิดหน่อยถึงได้ยืนนิ่งอยู่เลยไม่งั้นล่ะก็เรี่ยวแรงที่มันกระชากคงทำผมปลิวไปแน่
“ มึงพูดใหม่อีกทีซิ”
“ ชักซะบ้าง..”
“ มึง”
“ ครับ”
...ตึ้ง...
เสียงประตูลิฟต์เปิดออกพอดีกับที่ผู้โดยสารจากชั้นถัดมาเตรียมจะก้าวเข้ามาพอดีแต่เห็นท่าทางที่มันกระชากคอเสื้อผม มืออีกข้างเงื้อสูงและผมกำลังกำมือมันอยู่ทำเอาคนเหล่านั้นชะงักไป มันเลยสะบัดมือจากคอเสื้อผมแรงๆ พวกเราจึงผละจากกันแล้วผู้โดยสารลิฟต์สองสามคนนั้นจึงก้าวเข้ามา
“ไปยืนไกลๆกู”
มันพูดเสียงนิ่งๆตอนที่ผมเขยิบเข้าไปใกล้พร้อมกับยืนเบียดไหล่มันตอนที่ลิฟต์โดยสารมีผู้ร่วมใช้บริการเยอะขึ้นจนต้องขยับเข้าใกล้กัน
“ คุณไม่เห็นหรือไงว่าที่มันแคบ มีน้ำใจหน่อยสิ”
มันทำหน้าหงุดหงิดก่อนจะสะบัดตัวกระแทกไหล่ผมแรงๆ
“ แล้งน้ำใจ” ผมพูดขึ้นลอยๆ
มันมองผมนิ่งแต่มือทั้งสองข้างกำแน่น ผมเหลือบตามองกำปั้นมันแล้วทำหน้ายิ้มๆ “...กำแน่นขนาดนี้ท่าทางหมัดจะหนักน่าดู”
“ ต่อยมึงปากแตกได้ก็แล้วกัน”
“ โหดซะด้วย”
“ มึงจะเอายังไง”
ผมตาโตทำท่ากลัวอย่างไม่จริงจัง อีกฝ่ายทำหน้ารำคาญผมก่อนจะหลับตานิ่งอย่างรอคอยให้ลิฟต์พาไปส่งยังชั้นที่ต้องการ
“ ผมชื่อยิม”
“......”
“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อยิม”
“.......”
“ ผมชื่อยิมนะครับคุณเจ้าของห้อง 1217”
มันเปิดเปลือกตามาอย่างขัดใจสีหน้าแววตาบ่งบอกว่ากำลังสะกดกลั้นอารมณ์โกรธเต็มแก่
“ กูไม่ยินดีที่ได้รู้จักกับคนอย่างมึง”
“ ด้วยความยินดีครับ”
ผมโคลงศีรษะรับกวนๆ
“ เหี้ย”
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ไอ้หมอนั่นพูดกับผมก่อนที่มันจะแทรกตัวออกจากลิฟต์ตอนนี้ลิฟต์พาพวกเรามาถึงชั้นหนึ่งแล้ว ผมกดยิ้มมุมปากมองอาการขุ่นเคืองของฝ่ายนั้นอย่างขำๆ หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมผมถึงดูเหมือนจะชอบต่อล้อต่อเถียงฝ่ายนั้นในเมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะเสวนากับผมสักเท่าไหร่
ผมว่าเขาน่าสนใจไม่ใช่สนใจในความลึกซึ้งหรอก แต่ผมแค่แปลกใจว่าทำไมผู้ชายคนนั้นใบหน้าถึงเต็มไปด้วยเคร่งขรึมราวกับมีเรื่องทุกข์ให้คิดถึงตลอดเวลา ทั้งๆที่ถ้าหากฝ่ายนั้นเปิดรอยยิ้มซะบ้างมันคงน่าดูไม่น้อย เสียดายถ้ารู้จักกันแบบปกติผมว่าผมกับเขาคงจะเป็นเพื่อนกันได้ไม่ยาก
เอาไป 40 เปอร์เซ็นต์ก่อนนะว่า แต่มันชักจะสนใจอะไรยังไงกันแปลกๆละน้า ฮ่าๆๆๆ
#บางทีพี่หมอปายก็ปากเจ็บเกิน #อิยิมก็กวนตีนเกิ้น ฮ่าๆๆๆ :m20:
#บางทีพี่หมอปายก็ปากเจ็บเกิน #อิยิมก็กวนตีนเกิ้น ฮ่าๆๆๆ :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 10-03-2016 22:36:30
เริ่มหัวข้อโดย: neverland ที่ 10-03-2016 23:33:39
ยิมมีสกิลการเจือกที่อ่อนอยู่นะ ไปฝึกมาใหม่นะลุกกกก พี่หมอปายเค้าจะได้ไม่เห็น อิ้อิ้ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 11-03-2016 00:13:24
เริ่มหัวข้อโดย: КίmY ที่ 11-03-2016 06:57:13
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 11-03-2016 12:17:30
จะลงไม้ลงมือเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: cinnsin ที่ 11-03-2016 16:16:05
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 11-03-2016 16:28:59
เริ่มหัวข้อโดย: ayumu ที่ 11-03-2016 20:12:33
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 11-03-2016 21:54:44
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 14-03-2016 12:40:58
เมะชนเมะ *๐*
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 14-03-2016 13:01:48
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 14-03-2016 21:21:48
(ต่อ)
“ เอ้าชน”
...เคร้ง...
“ เอ้าชน”
...เคร้ง...
“ เอ้า....”
“ เดี๋ยวๆ” ผมคว้ามือเพื่อนสนิทอย่างคือ ‘เนม’ ซึ่งมันกำลังเพลิดเพลินกับการยกเอาๆเรียกได้ว่ามันกินของมึนเมานี่แทนน้ำเปล่าเลยก็ว่าได้ ท่าทางมันจริงจังซะจนผมที่กะว่าจะละเลียดแอลกอฮอล์อย่างช้าๆถึงกับต้องเบรกมันไว้ซะก่อน
“ มึงจะรีบไปไหนเนี่ย”
“ ก็นานๆครั้งถึงจะขอป๊าขอม๊าออกมาได้ต้องจัดซะหน่อย”
“ ผู้ปกครองหวงเหรอวะ”
คนถามไม่ใช่ผมแต่คือ ‘ไอ้โอ๊ค’ ที่นั่งมองคนเสี้ยนของมึนเมาอย่างขบขัน
“ ก็ทำนองนั้น”
พูดจบเนมมันก็หัวเราะร่า ก็เพราะบุคลิกท่าทางแบบนี้ของมันไงป๊ากับม๊ามันถึงยอมปล่อยให้ไปไกลอยู่ไกล เป็นผู้ชายซะเปล่าเสือกตัวเล็กเพราะความสูงมันแค่เตะ 170 เซนฯพอดิบพอดีซ้ำใบหน้ายังหวานเสียจนผู้หญิงบางคนยังต้องอาย ถ้าไม่ติดว่าคบมันมาตั้งแต่สมัยอนุบาลนี่คงต้องมีสงสัยบ้างล่ะว่าทำไมมันถึงได้ออกมาโอโม้ขาวจั๊วซะขนาดนี้ นี่แหละถึงเป็นสาเหตุให้ครอบครัวมันค่อนข้างหวงมันพอสมควร จะปล่อยให้ออกจากบ้านแต่ละทีต้องมีผมพามาประจำ
ถึงแม้ผมจะไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศตั้งแต่ยังเด็กผมก็ยังสนิมสนมกับมันมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะปิดซัมเมอร์ทีไรก็แวะเวียนมาหากันบ่อยๆมันจึงเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ผมเรียกได้เต็มปากว่าสนิทที่สุด ส่วนไอ้โอ๊คมันเป็นเพื่อนสมัยเรียนไฮสคูลที่อังกฤษบังเอิญว่ามันมีเหตุให้ต้องกลับไทยเช่นกัน ผมและมันเลยสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยภาคอินเตอร์ในคณะเดียวกัน
“ มึงนี่มันตลกดีเนอะ” ไอ้โอ๊คแซวเนมซึ่งฝ่ายหลังแค่ยืดอกแล้วยิ้มร่าตามสไตส์
“ จะบอกว่ากูมันคนคบง่ายก็มาบอกเหอะ”
“ อวยตัวเองก็เป็น”
“ แน่นอน”
ผมนั่งขำบทสนทนาของพวกมัน จริงๆแล้วทั้งคู่ไม่ได้สนิทกันมาก่อน เพิ่งเคยเจอกันก่อนหน้านี้สองสามครั้งเพราะการแนะนำของผมแต่หลังจากนั้นพอเหล้าเข้าปากพวกเราก็กลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันไปในที่สุด โดยเฉพาะไอ้นีออนเคลื่อนที่อย่างเนมที่เหมือนว่าได้ปลดปล่อยเวลาอยู่กับพวกผม
...Rrrrr...
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นพร้อมกับเบอร์ที่คุ้นตาโชว์หรา ผมกดยิ้มมุมปากเตรียมกดรับแต่เนมมันคว้ามือผมไว้แล้วทำหน้าซีดก่อนจะเขย่ามือผมแรงๆ
“ อย่าบอกนะว่าอยู่กับกู”
“ ทำไมวะ”
“ เดี๋ยวก็เป็นเรื่อง”
ผมส่ายหน้ากับอาการกลัวไม่เข้าเรื่องของเนมมัน แล้วตัดสินใจกดรับสายยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรปลายสายก็ถามแทรกขึ้นก่อนว่าอยู่ที่ใด
‘ อยู่ไหนคะยิม’
‘ ผมออกมาทานข้าวข้างนอกครับ’
‘ ร้านอาหารทำไมเสียงดังจัง’ ปลายสายทำเสียงเข้มจนผมต้องคลึงขมับ อาการของผมทำให้เนมได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆ ส่วนไอ้โอ๊คมองผมสลับกับเนมอย่างงงๆ
‘ยิมอยู่ไหนกันแน่ อย่าโกหกนัตตี้นะ’
ผมหายใจไม่ใช่รำคาญแต่รู้สึกเหนื่อยที่จะตอบคำถามของแฟนสาวในตอนนี้เพราะรู้ดีว่าน้ำเสียงเจ้าหล่อนดูเอาเรื่องมาก
‘ขอไม่ตอบได้มั้ย ผมไม่อยากโกหกนัตตี้’
‘อยู่กับเนมใช่มั้ย’
ผมกรอกตาไปมามองเนมที่เริ่มกัดนิ้วแก้เครียดแล้ว ‘ครับ’
‘นัตตี้บอกแล้วใช่มั้ยว่า’
ผมรีบเอามือปิดลำโพงก่อนผุดลุกขึ้นแล้วชี้มือเป็นสัญลักษณ์ว่าจะขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก ทั้งคู่ทำหน้ารับรู้แต่เนมยิ้มแหย
หลังจากอธิบายจนสาวเจ้าเข้าใจแล้วผมก็หวนกลับมาทีโต๊ะอีกครั้ง จริงๆไม่เชิงว่าแฟนสาวผมจะเข้าใจแต่บังเอิญว่าเธอมีธุระต้องรีบไปจัดการ ไม่งั้นเรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ ผมถอนหายใจกับท่าทางของนัตตี้ที่มีต่อเนมทั้งๆที่อยู่ห่างไกลกันคนละซีกโลกยังอุตส่าห์รังเกียจรังงอนกันได้
จะว่ายังไงดีจริงๆแล้วแฟนสาวซึ่งคบกันมาเกือบสามปีและบัดนี้เธอกำลังเตรียมเข้าศึกษาต่อที่ยูในต่างประเทศไม่ค่อยจะถูกชะตากับเพื่อนสนิทของผมเท่าไหร่จะเรียกว่าหึงผมกับเนมมันก็ออกจะแปลกๆไปหน่อยในเมื่อทั้งผมและเนมเราต่างก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่
จากการคาดเดาของผมน่าจะเกิดมาจากการที่นัตตี้คงจะไม่พอใจอะไรเพื่อนตัวขาวของผมสักอย่าง เพราะเคยถามเอาคำตอบจากเนมมันก็แค่ส่ายหน้าปฎิเสธว่าไม่มีอะไรซ้ำยังเกรงอกเกรงทุกครั้งที่มันอยู่กับผมแล้วบังเอิญนัตตี้โทรเข้ามาทุกครั้ง ผมเคยพยายามถามเอาคำตอบนับไม่ถ้วนสิ่งที่ได้จากเนมคือมันแค่ยิ้มๆผมเลยเบื่อที่จะถามก็เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลยคอยหลบเลี่ยงเอา เพราะคนหนึ่งก็เพื่อนสนิทอีกคนก็คือแฟนสาว
“ อ้าวเนมไปไหนวะ”
ผมถามไอ้โอ๊คตอนที่เดินกลับโต๊ะมาแล้วเห็นมานั่งดื่มอยู่คนเดียว มันทำหน้าแปลกๆก่อนจะบุ้ยปากไปด้านหลังที่เป็นห้องน้ำ จังหวะที่เหลือบตามองไปด้านหลังหางตาผมเหมือนเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยอยู่ในเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีซีดแสนธรรมดา แต่ที่หน้าแปลกคือใบหน้าคมคายที่มักเคร่งขรึมเป็นประจำมีรอยยิ้มน้อยๆ
..ยิ้มงั้นเหรอ..
เหมือนว่าฝ่ายนั้นจะรู้ตัวจึงเอี้ยวตัวหันมาทางผม นั่นล่ะผมถึงได้ถึงบางอ้อว่าใบหน้าคุ้นๆนั่นคือเพื่อนบ้านห้องข้างๆกันนั่นเอง ฝ่ายนั้นปรายตามองผมเพียงแวบเดียวก่อนจะหันไปสนใจกลุ่มคนที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนมันราวกับว่าผมไม่อยู่ในสายตามันเลย
หึ ท่าทางไอ้หมอนี่มันคงจะเก็บกด ผมเลิกสนใจพอดีกับที่โอ๊คมันหันมาตอบคำถาม
“ เห็นว่าไปเข้าห้องน้ำ”
“ อืม”
“ ยิม”
“.......”
ไอ้โอ๊คทำหน้าครุ่นคิด “กูถามจริงๆนะนัตตี้แม่งมีปัญหาอะไรกับเนมป่ะวะ”
ผมถอนหายใจในความใคร่รู้ของมันจะไม่ให้ผมสงสัยก็ไม่แปลกเมื่อตอนที่เรียนไฮสคูลอยู่ด้วยกันที่โน้นแฟนสาวผมมีอาการประหลาดแบบนี้ซะที่ไหน จะมีอคติก็แค่กับเนมมันนี่แหละ
“ กูไม่รู้จะอธิบายยังไง”
“ งั้นเล่าตั้งแต่ต้น”
“ ไม่เสือกเลยเนอะมึงน่ะ” มันหัวเราะร่วนก่อนจะกระดกแก้วเหล้าไปพลางๆ
“ กูรู้สึกว่าเขาหึงกูกับเนม”
...พรวด...
ไอ้โอ๊คสำลักแอกลฮอล์หน้าดำหน้าแดงมันไอติดๆกันก่อนจะหันมาทำหน้าฉงนปนสงสัยกับผม “มึงกับเนมเนี่ยนะ”
“ อืม”
“ มึงไม่แปลกใจเหรอวะ เขาจะหึงมึงทำไมในเมื่อมึงกับเนมเป็นแค่เพื่อนกันไม่ได้ชอบกันซะหน่อย..” มันพูดไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดไปเสียดื้อๆแล้วพึมพำในลำคอแต่มันดังพอที่ผมจะได้ยิน “หรือว่าเนมชอบมึง”
“ ก็เหี้ยแล้ว” มันส่ายหน้าปฎิเสธ “ มึงเอาที่ไหนมาพูดกูกับเนมที่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่หัวเท่ากำปั้น ที่สำคัญนะเห็นไอ้เนมมันหนิมๆอย่างงั้นอ่ะนะแตะต่อยไม่เป็นรองใครเลยนะโว้ย แมนยิ่งกว่ากูอีกบางที”
“ เรื่องจริง” โอ๊คมันทำหน้าประหลาดใจ
“ จริง”
คำตอบนั่นดังมาจากหลังผม เนมมันกอดอกยืนนิ่งมองพวกมันนัยน์ตาคมกริบ
“ หึ” ไอ้โอ๊คยกแก้วขึ้นดื่มก่อนจะหัวเราะน้อยๆแก้เก้อ
“ พวกมึงนินทาอะไรกู”
“ เปล่านี่”
“ ไอ้พวกตอแหล”
มันหรี่ตามองพวกผมเหมือนจับผิด
“ แล้วมึงได้ยินอะไรล่ะ” โอ๊คมันถามยิ้มๆแต่ท่าทางกวนตีนไม่น้อย เนมมันเลยเบ้ปากทำหน้าเหม็นเบื่อก่อนจะกระแทกตัวลงกับเก้าอี้
“ ได้ยินห่าอะไรล่ะ มาถึงไอ้ยิมก็บอกว่ากูแตะต่อยเก่งแล้ว” มันพูดแล้วยืดตัวขึ้นราวกับว่ามันภูมิใจในตัวเองนักหนา
“ ถ้ามึงได้ยินแค่นั้นงั้นก็แปลว่าพวกกูไม่ได้พูดอะไร”
“ ชิส์”
เนมมันด่าพวกผมไม่ออกเสียงก่อนหันกลับมาสนใจของกินตรงหน้า ผมกับไอ้โอ๊คจึงลอบสบตากันเงียบๆ โอ๊คมันยักไหล่ชิวๆก่อนจะลอบมองเนมเงียบๆ แต่ผมว่าสายตาที่มันมองไอ้เนมออกจะแปลกๆพิกล
.
.
.
หลังจากล่ำลากับเพื่อนๆก่อนที่พวกมันจะมาส่งถึงคอนโดก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ผมสะบัดศีรษะไปมาเรียกสติรู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังกรึ่มๆได้ที่จึงออกไปเดินเล่นบริเวณสวนใต้คอนโดที่จัดได้อย่างรื่นร่ม ตอนนี้บรรยากาศรอบๆเงียบสงัดทั้งยังมืดสนิทเพราะมันดึกดื่นค่อนคืนเข้าไปแล้ว ขณะที่กำลังจะตัดสินใจนอนรับลมตรงเก้าอี้รับรองแถวนั้นแต่เสียงร้องของสัตว์เลี้ยงขนปุยอย่างเจ้าแมวเหมียวดันร้องขึ้นมาผสมกับเสียงหัวเราะของใครบางคนผมจึงผงกหัวขึ้นดู
ในมุมที่ผมนอนเล่นอยู่นั้นค่อนข้างอับจึงไม่เป็นที่สังเกตทั้งยังบรรยากาศรอบตัวที่มืดสลัว ผมหรี่ตามองฝ่าความมืดไปเห็นใครบางคนกำลังอุ้มแมวลายสวยขึ้นเล่น เจ้าสัตว์เลี้ยงนั่นก็ดูสนุกสนานมันยกเท้าขึ้นหวังจะตะปบมือของเจ้านั่นที่เย้าแหย่มัน เหนือสิ่งอื่นใดผมเห็นเจ้าของห้องข้างๆมันกำลังยิ้มพร้อมกับหัวเราะ แววตากลมโตที่มักฉายแววเข้มดุดันบัดนี้หลงเหลือแต่ความอ่อนโยน ประกายแวววาวคู่นั้นสะท้อนตัวตนที่ดูสดใสเลาะเปลือกนอกอันแข็งแกร่งเหมือนกำแพงที่กั้นตัวเองจากโลกภายนอก
นี่ผมฝันอยู่รึเปล่า
...Rrrrr...
สัญญาณโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำเอาสะดุ้งจนรีบตะลีตาเหลือกรับพอเงยหน้าขึ้น ภาพเจ้าของห้องข้างๆก็หายไปพร้อมแมวราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยอยู่ตรงนั้น ผมมองความว่างเปล่าเบื้องหน้าอย่างมึนงงแต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ในมือเรียกสติให้กลับมาอีกครั้ง
“ พี่ยิม”
พอรับแล้วถึงกับต้องยกหูออกห่างเพราะเสียงหวีดร้องของเจ้าแสบดังลอดสายออกมาดังลั่น
“ โอ้ย..พี่หูจะแตกแล้วใยบัว”
“ น้องไม่สน”
“ เป็นอะไรฮึเรา”
ผมกดสลับไปที่การโทรแบบเห็นหน้าไม่นานภาพใบหน้าบูดบึ้งของเจ้าแสบก็ปรากฏขึ้นทันที นั่นๆยังมีการค้อนใส่ผมอีกวงใหญ่ๆ
“ ชิ”
“ เอ้า..” ผมเกาหัวงงๆกับอาการของน้องสาว “ ไม่บอกแล้วพี่จะรู้มั้ยเนี่ย”
“ แฟนพี่ยิมน่ะขี้ฟ้อง”
“ หืม”
“ ก็วันนี้ยัยพี่นัตตี้โทรมาฟ้องคุณแม่ว่าพี่ยิมหนีเที่ยวกับพี่เนม ทั้งยังต่อว่าพี่เนมเสียๆหายๆอีก”
ผมถอนหายใจกับข่าวที่ได้รับรู้มาก็พอจะรู้อยู่ว่าแฟนสาวของตัวนั้นชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับเพื่อนสนิทเขา
“ ผู้หญิงอะไรขี้ฟ้อง”
นี่ก็อีกคนใบหน้าของน้องสาวสะบัดไปซ้ายทีขวาทีอย่างมีอารมณ์ดูก็รู้ว่าไม่ใคร่จะชอบใจแฟนสาวของผมนัก ก็จะอะไรซะอีกถ้าเปรียบนัตตี้เป็นไม้เบื้อไม้เมากับเนม เจ้าแสบกับนัตตี้คงเปรียบเป็นประจุขั้วเดียวกันถึงได้ผลัดกันไม่ชอบน้ำหน้ากันแบบนี้
“ ไม่รู้คบไปได้ยังไง”
นั่นๆยังบ่นพึมพำให้ผมได้ยินอีก ผมส่ายหน้าอย่างไม่สนใจนัก
“ บ่นอะไรเรา”
“ บ่นแฟนใครก็ไม่รู้ หึ น้องไม่ชอบ”
“.......”
ผมกอดอกมองน้องสาวนิ่งๆดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นจะรู้ตัวถึงได้ถอนหายใจก่อนจะอ้อมแอ้มขอโทษผม
“ พี่รู้ว่าน้องไม่ค่อยชอบนัตตี้”
“ ไม่ต้องดีต่อกันนักหรอก แต่อย่าทำเหมือนเป็นศัตรูกันเลย” ผมพูดเสียงเรียบจนเจ้าแสบทำหน้าสลด “ พี่ทำใจลำบากจริงๆเพราะพี่รักทั้งสองคนนั่นแหละ”
“ รู้แล้ว”
เจ้าแสบทำเสียงขึ้นจมูกก่อนจะแลบลิ้นใส่ผม ถ้าอยู่ใกล้ๆจะฟัดให้หัวร่อแน่
“ จริงๆเลยน้า”
“ พี่ยิมถือสายรอแป๊บนะ คุณแม่จะคุยด้วย”
“ อือ”
ระหว่างนั้นดูเหมือนเจ้าแสบตั้งไอแพดที่โทรมาไว้อยู่ใกล้ๆเลยทำให้ผมได้เห็นอิริยาบถของน้องสาวที่ก้มมองมือถือในมือตัวเอง ตัวแสบของบ้านทำตาโตกับอะไรสักอย่างก่อนจะยิ้มกว้างราวกับเจอของถูกใจ
“โอ้ย พี่หมอปายของน้อง”
ใยบัวกำมือถือแน่นพร้อมกับกลิ้งไปกลิ้งมาบนโซฟา
“ ทำอะไรตัวแสบ”
เจ้าตัวยิ้มเผล่ “ น้องเจอเนื้อคู่แล้ว”
“ หืม”
เมื่อวานยังบอกว่าดูผู้ชายวันนี้เจอเนื้อคู่เอาสิน้องสาวผม
“ พระเอกฟิคคนไหนอีกล่ะ”
“ ไม่ใช่” น้องส่ายหัวยิกๆ “ คิ้วท์บอยในตำนาน”
อะไรคิ้วๆว่ะผมทำหน้างงเจ้าหล่อนจึงได้เปิดปากอธิบาย
“ พี่หมอปาย” น้องผมทำหน้าเคลิบเคลิ้ม
“พี่ยิมรู้ป่าวพี่เขาเป็นหนุ่มหล่อที่ลงเพจคิ้วท์บอยเพียงวันเดียวและแค่รูปเดียวยอดคนติดตามเป็นหมื่น สาวๆมากรี๊ดกร๊าดกันเต็มเลย ที่สำคัญเขาเป็นตำนานเพราะดูลึกลับตามตัวยากแบบว่าไม่เล่นโซเชียลอะไรสักอย่าง ไม่ปรากฏภาพตามสื่อ ขนาดตามไปที่คณะยังไม่เจอตัว อุ้ย ลึกลับน่ากินอะไรเบอร์นี้”
“ นี่คนหรือนินจา”
เจ้าแสบค้อนให้ผม
“ นี่แหละประชากรชายที่ควรค่าแก่การครอบครอง” พูดจบใยบัวก็หัวเราะร่า
“ เยอะไปแล้วตัวแสบ”
ใยบัวหัวเราะร่วน “ เขาเรียนอยู่มหาลัยเดียวกับพี่ด้วยนะ”
“ หืม”
ผมทำท่าสนใจแสดงว่าไอ้หมอปายที่ว่ามันเรียนคณะแพทย์ฯสินะ ว่าแต่คนห่าอะไรดูลึกลับซับซ้อนขนาดนั้น แต่ถึงอย่างนั้นมันคงจะดังพอตัวไม่งั้นเจ้าแสบคงไม่รู้จักดีขนาดนี้
“ โธ่ก็แค่เรียนหมอยังไม่ได้เป็นหมอซะหน่อย ที่สำคัญหน้าตาคงไม่เป็นสัปปะรดเท่าไหร่หรอกมั้ง”
“ อย่ามาว่าพี่หมอปายของน้องนะ”
ดูมัน ดูน้องสาวผมที่พร้อมใจปวารณาตัวไปเป็นน้องของคนอื่นหน้าตาเฉย
“พี่ยิมก็หล่อสูสีกับพี่หมอเขานิดหน่อย”
แสดงว่าผมยังมีความหล่ออยู่ขณะที่กำลังคิดตามก็ต้องเบรกหัวทิ่มเมื่อสาวเจ้าหลุดประโยคต่อมา “ แต่พี่หมอเค้าน่ากินกว่า”
พระเจ้านี่คือคำพูดของเด็กสาววัยสิบเจ็ดผมส่ายหัวอย่างนึกปลง คำพูดของใยบัวทำให้ผมนึกอยากจะเห็นรูปไอ้หมอนี่ซะแล้วสิ แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยขอดูพอดีมารดาเดินเข้ามาในจอภาพแล้วชวนคุยเรื่องอื่นไปหลังจากคุยธุระเรื่อยเปื่อยกับมารดาไปสักพักจนวางสายแล้วสุดท้ายผมก็ลืมขอดูรูปไอ้หมอที่ว่าจากเจ้าแสบจนได้
หมอปายงั้นเหรอ...จะสักแค่ไหนกันวะ
ผมส่ายหัวไปมาอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจนัก
เริ่มเปิดตัวกันมาทีละคนสองคน อะไรยังไงน้อ
ใครจะรุกละทีนี้ หุ #ทีมยิมปาย #ทีมปายยิ้ม
ใครจะรุกละทีนี้ หุ #ทีมยิมปาย #ทีมปายยิ้ม
***ชอบไม่ชอบยังไงฝากเม้นท์เป็นกำลังใจด้วยเน้อ เพราะทุกความคิดเป็นกำลังใจในการทำงานนะจ๊ะ***
เริ่มหัวข้อโดย: ayumu ที่ 14-03-2016 21:59:17
เนมแอบชอบยิมรึเปล่าน้อ. เซ็งนัตตี้เลยค่ะแต่แอบสงสารล่วงหน้านิดหน่อย เพราะอีกไม่นานมีเหตุให้เลิกกับยิมแน่ๆ o18
เริ่มหัวข้อโดย: amewa ที่ 14-03-2016 23:30:13
คือเห็นมีแต่คนว่าปายยิม มีแค่เราที่ยิมปายสินะคะ555555555
เราคิดว่าปายเป็นรับที่ราชินี ซึนๆ พยศ เหมาะแก่การให้ยิมที่แสนกวนตีนมาปราบมากกกกกก
ตามชื่อเรื่องก็หลงกาว(น์)อีก เลยคิดว่ายิมจะต้องหลงในมุมของปายที่สดใสน่ารัก จนต้องตามจีบอ่ะ5555
จะรอติดตามเรื่องนี้นะคะ ไม่ว่าจะ ยิมปายหรือปายยิม ก็จะติดตามต่อไป ชอบมากค่ะ เมะชนเมะแบบนี้ อิ้อิ้ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 14-03-2016 23:37:42
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-03-2016 00:06:23
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-03-2016 00:26:19
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 15-03-2016 02:30:13
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 15-03-2016 07:31:48
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 15-03-2016 10:36:07
เริ่มหัวข้อโดย: neverland ที่ 15-03-2016 11:08:31
ชะนีแหนดตี้ได้อยู่คนเดียวแน่นอลลล
ยิมสมควรโดนกดอย่างยิ่ง 5555555555
ทำไมเรานึกถึงภาพเคะหมาน้อย(?)ล่ะ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: sangzaja122 ที่ 16-03-2016 08:57:07
#ทีมปายยิม #ทีมยิมปาย
เอาทั้ง2ค่ะแบบไหนก็ดรั้ย :hao7: :hao7: แอบเบนไปทาง #ปายยิม นิดๆ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: nekochan ที่ 16-03-2016 19:26:58
ฉะนั้นแล้ว มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้อยู่นะจ๊ะ :mew1::mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 17-03-2016 21:15:44
หลงที่ 3 : หมอปาย
“จิ๊”
ผมได้ยินเสียงดังอยู่ในลำคอตอนที่เปิดประตูห้องออกมาพอดีกับที่เพื่อนข้างห้องโผล่ออกมา ฝ่ายนั้นชักสีหน้าทันทีที่เห็นผม
“ ซวยแต่เช้า”
ฝ่ายนั้นพึมพำกับตัวเองแต่ผมบังเอิญหูดี จะว่าหูดีก็ไม่เชิงเพราะเหมือนว่าเขาจะจงใจให้ผมได้ยินด้วย ผมยิ้มขำก่อนจะคว้าถุงรองเท้าสตั๊ดติดมือออกมาจากห้องเพราะเย็นนี้มีแข่งฟุตบอลกระชับมิตรก่อนการแข่งกีฬาเฟรชชี่จริงๆ ผมเดินตามเพื่อนห้องข้างๆซึ่งเดินนำไปกดลิฟต์แล้วอย่างใช้ความคิดก่อนจะฮัมเพลงในลำคอ
***ลิ้นกับฟัน พบกันทีไรก็เรื่องใหญ่
น้ำกับไฟ ถ้าไกลกันได้ก็ดี
หมากับแมว มาเจอะกัน สู้กันทุกที
ต่างไม่เคยมีวิธี จะพูดจา***
เพลงคู่กัด : ศิลปิน เบิร์ด ธงไชย
น้ำกับไฟ ถ้าไกลกันได้ก็ดี
หมากับแมว มาเจอะกัน สู้กันทุกที
ต่างไม่เคยมีวิธี จะพูดจา***
เพลงคู่กัด : ศิลปิน เบิร์ด ธงไชย
มันเหลือบตามองผมนิ่งแต่แววตาดูไม่สบอารมณ์
“ หยุดร้องซะทีกูรำคาญ”
“.....”
ผมนิ่งไปก่อนจะยักไหล่แล้วเริ่มร้องต่อ
“ พ่อมึงเป็นนกรึไงสัตว์”
“.......”
เราสบตากันนิ่ง
“ เปล่าครับ” ผมถอนหายใจ “ คุณอยากรู้จักพ่อผมเหรอ”
ผมตอบกลับหน้าตายนึกโมโหไม่น้อยที่คนตรงหน้าลามปามถึงบุพการีถึงจะรู้ว่ามันคงไม่ได้ตั้งใจแต่พูดจาไม่คิดแบบนี้ทำเอาเกิดอารมณ์เคืองไม่น้อย สงสัยว่าผมกับเขาคงพูดจากันดีๆไม่ได้หรอก
“ ใครอยากรู้”
ผมยืนมองมันนิ่งๆจนเหมือนว่าฝ่ายนั้นจะรู้ตัว
“ ผมว่าคุณมีความผิดปกติทางอารมณ์” ผมวิจารณ์นิ่งๆ “ เป็นอะไรมากรึเปล่าครับถึงได้ทำหน้าทำตาโกรธคนมาทั้งโลกแบบนี้”
“.......” มันอ้าปากค้างแววตาเริ่มดุดัน
“ มันจะเป็นอะไรนักหนากับการพูดจากับคนอื่นให้มันดีๆ ทำไมชอบใช้อารมณ์ คุณเก็บกดรึไง”
“ มึง”
“ ทำไมครับ..” ผมยิ้มยียวน “ผมพูดแทงใจดำคุณรึไง”
“ หุบปากมึงซะถ้ายังอยากแดกข้าวได้ปกติ”
“ ถ้าไม่ล่ะ”
ผมเอียงหน้าหลบเมื่อสัมผัสได้ถึงความรวดเร็วของหมัดที่เฉียดสันจมูกไปเพียงนิดเดียว
“ โอ้ย”
ผมเอี้ยวตัวหลบก่อนจะเบี่ยงตัวหันกลับไปล็อคคออีกฝ่าย มันโมโหสะบัดตัวแรงๆจนผมรู้สึกเจ็บแต่ไม่ยอมปล่อย ผมล็อคคอยืนซ้อนหลังคนขี้โมโหก่อนจะดันใบหน้าของมันให้ส่องกับกระจกในลิฟต์
“ ไหนลองยิ้มสิ”
มือข้างนึงล็อคคอส่วนอีกข้างผมบีบปากแล้วแยกริมฝีปากที่เม้มแน่นให้คลี่ออก มันสถบดังสั่นก่อนจะสะบัดตัวแรงๆอีกครั้ง ผมเลยเพิ่มแรงบีบปากมันจนคล้ายกับว่ามันกำลังแสยะยิ้ม
“ ไอ้สัตว์”
“ ก็ยิ้มได้นี่หน่า” แววตาผมที่สะท้อนจากกระจกบ่งบอกว่าคงแค้นผมน่าดู “ เห็นมั้ยว่ามันไม่ยาก เพราะรอยยิ้มนี่แหละที่เป็นวิธีแรกๆในการสร้างความสัมพันธ์กับคนอื่น”
“ ปล่อยกู”
ใบหน้าฝ่ายนั้นแดงก่ำเนื้อตัวมันชุ่มไปด้วยเหงื่อแต่ยังพยายามขัดขืนเต็มกำลัง
“ วันนี้ผมสอนให้คุณรู้จักยิ้ม” ผมกระซิบข้างหูมันอีกฝ่ายหันมาจ้องผมอย่างอาฆาต “ วันหน้าผมจะสอนให้คุณแทนตัวเองที่เพราะกว่านี้”
“ เสือก”
“......”
ผมส่ายหน้าไปมาอย่างเมื่อยล้าเพราะการล็อคมันอยู่อย่างนี้ทำเอาหมดแรงไปเหมือนกันในเมื่อเราตัวเกือบจะเท่าๆกัน
“ ปล่อย”
“ ถ้าปล่อยแล้วคุณเกิดเอาคืนผมล่ะ”
“ กูทำแน่” น้ำเสียงมันดุดันมาก
“ ครับ”
ผมแกล้งกระตุกมือมันทั้งสองข้างไขว้ไว้ด้านหลัง สีหน้าฝ่ายนั้นดูเจ็บไม่น้อยจนผมนึกตกใจก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออก มันเซถอยหลังกุมข้อมือตัวแน่นขณะที่ผมกำลังจะก้าวเข้าไปดูอาการ ทุกอย่างเหมือนเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะผมรู้สึกถึงแรงถีบที่สะโพกแบบเต็มเหนี่ยวจนเซถลาออกจากตัวลิฟต์
“ โทษทีพอดีตีนกระตุก”
นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนประตูลิฟต์ที่มีฝ่ายนั้นอยู่ด้านในจะปิดลง
ผมยืนอึ้งไปพักนึงก่อนจะรู้สึกเจ็บบริเวณสะโพกที่ไอ้หมอนั่นฝากรอยเท้าเอาไว้เต็มๆ ตีนนักไม่ใช่เล่นจริงบวกกับอารมณ์โกรธด้วยผมถึงได้รู้สึกว่าตัวเองเอวเคล็ดแบบนี้ ผมค่อยๆเดินโขยกเขยกไปกดลิฟต์อีกรอบด้วยความเจ็บใจที่ถูกเอาถีบเต็มแรงแบบนี้
“ ตีนหนักชิบหาย”
ผมบ่นพึมพำไปจนถึงชั้นล่างพอดีว่าเพื่อนสนิทซึ่งผมขออาศัยติดรถมันไปมหาวิทยาลัยผุดลุกขึ้นทันทีเห็นว่าผมลงมาแล้ว ผมมองไปรอบๆเพื่อหาต้นเหตุของอาการบาดเจ็บก็ไร้วี่แววสงสัยว่าโดดหนีไปไกลแล้ว
“ ทำไมเดินแปลกๆวะ”
เนมมันถามอย่างสงสัย
“ โดนถีบ”
“ หา” มันทำหน้าตกใจรีบกระวีกระวาดมาดูอาการผม
“ ไม่เป็นไรกูโอเค แค่รู้สึกยอกเฉยๆ”
“ แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ”
“ กูไปสอนคนยิ้มมา”
“ หา”
“ ก็นั่นแหละ” ผมยักไหล่
คราวนี้มันยิ่งงงหนักกว่าเก่าก่อนจะโบกมือไปมาราวกับว่ากำลังฟังเรื่องไร้สาระ “ โอ้ยพอ ถ้าไม่เป็นอะไรมากก็ไปเหอะ กูรีบ”
“ ครับไอ้คุณเนม”
เพราะไม่มีรถส่วนตัวเลยวันนี้เพื่อนสนิทจึงถ่อสังขารมารับถึงคอนโดแต่เช้าตรู่ ตอนแรกกะว่าจะใช้บริการขนส่งสาธารณะอย่างบีทีเอสแต่ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนเนมมันเลยอาสามารับ แต่มันบอกว่าคงจะแค่อาทิตย์เดียวหลังจากนี้ผมคงต้องหาทางไปเอง ผมกะว่าพออยู่ตัวสักระยะน่าจะซื้อรถส่วนตัวใช้เพราะมันสะดวกกับการเดินทางไปนอกสถานที่อย่างบ้านสวนของคุณยายที่อยู่แถบปริมณฑล
“ มึง”
“ หืม” ผมหันไปรับคำมัน
“ กูขอแวะที่คณะก่อนนะเอาของไปให้รุ่นพี่ก่อน เดี๋ยวค่อยไปส่งมึงต่อ”
“ เอาสิ”
คณะที่ว่านี่คือคณะของเนมมันครับ เห็นมันดูเรื่อยๆหงิมๆแบบนี้หัวสมองมันระดับเทพนะไม่งั้นคงไม่สามารถสอบติดคณะแพทย์ฯจนได้กลายเป็นนิสิตแพทย์น้องใหม่ป้ายแดง และเพราะสอบได้นี่แหละป๊าม๊ามันดีใจใหญ่ถึงขนาดออกรถให้ไว้ใช้มาเรียนมันเลยทำให้ผมเองก็พลอยได้อานิสงค์ไปด้วย
“ กินข้าวคณะกูก่อนป่าว”
“ อืม”
เมื่อมันรถจอดสนิทแล้วผมจึงลงเดินตามมันไปภายในอาคารโรงอาหารของคณะแพทยศาสตร์ ตอนเช้าภายในโรงอาหารเต็มไปด้วยบุคลากรทางการแพทย์และบรรดานิสิตแพทย์จับจองที่นั่งกันเต็ม
“ สั่งข้าวรอก่อนนะ เดี๋ยวเอาของไปให้พี่รหัสแป๊บ”
“ เออ มึงเอาเหมือนเดิมป่ะ”
“ อ่าหะ”
เหมือนเดิมที่ว่าอาหารสิ้นคิดอย่างกระเพราไก่ไข่ดาวของโปรดเนมมัน มันหันมายิ้มให้ผมซะกว้างก่อนจะหอบถุงอะไรไม่รู้ในมือวิ่งดุ๊กๆไปตึกข้างๆนั่นทันที ผมส่ายหัวกับท่าทางไม่โตของมันนี่ขนาดเข้ามหาลัยแล้วยังทำตัวเด็กไม่เปลี่ยนแปลง คิดแล้วก็นึกสงสารคนไข้ในอนาคตของมันล่วงหน้า
ระหว่างนั่งรออาหารที่สั่งไปผมก็เดินออกไปทำธุระส่วนตัวค่าเวลา แต่มันต้องผ่านโถงใต้ตึกอะไรสักอย่างซึ่งบริเวณนั้นเต็มไปด้วยบอร์ดให้ความรู้ตั้งเป็นซุ้มอยู่มากมาย และมีนิสิตแพทย์บางส่วนนั่งประจำแต่ละฐานบางส่วนก็เดินกันขวักไขว่ไปมาเหมือนว่ามีงานนิทรรศการให้ความรู้อะไรสักอย่าง ผมเลยลองเดินดูไปรอบๆและขณะที่หยุดสนใจอยู่ซุ้มนึงผมก็รู้สึกได้ว่ามีคนสองคนหยุดยืนอยู่เบื้องหลังผม
“ ปายกินข้าวมารึยัง”
“ ยังเลยว่ะ”
“ หิวป่ะ เดี๋ยวกูไปหาไรให้กิน”
“ ไม่เป็นไรเดี๋ยวรอกินพร้อมหยกก็ได้”
“ จะไหวเหรอหยกมันเพิ่งออกจากบ้านเองนะ”
“ ไหว” ปลายเสียงกลั้วหัวเราะ “กูไหวแค่นี้เอง”
“ แน่นะ”
“ เออดิ”
ผมเงี่ยหัวฟังบทสนทนานั้นอย่างตั้งใจคงเป็นเพราะชื่อ ‘ปาย’ ที่หลุดออกจากปากหนึ่งในนั้น ชื่อที่ได้จากปากน้องสาวมาสองครั้งแล้ว
อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นอย่างกะว่าจะเป็นคนๆเดียวกัน
ขณะที่ผมเอี้ยวตัวมองไปยังนิสิตแพทย์สองคนที่ยืนคุยกันอยู่ผมเห็นแต่เบื้องหลังทั้งคู่ที่ใส่เสื้อกาวน์แบบยาวแต่แขนสั้น
“ เออกูมีบิสกิตติดมามึงกินรองท้องก่อนมั้ย”
“ ไม่เป็นไรอั้ม” ฝ่ายที่ถูกคะยั้นคะยอโบกมือปฏิเสธ “ กูไม่เป็นไร เมื่อเช้ากินนมรองท้องมาแล้ว เก็บไว้เหอะบิสกิตอันนี้หยกมันชอบกิน”
“ แต่ว่า”
“ อั้ม”
“ เฮ้ย”
ท่าทางว่าคนชื่อ ‘อั้ม’ นี่ดูจะห่วงใยฝ่ายนั้นเป็นพิเศษเห็นได้จากใบหน้าคมคามขาวผ่องภายใต้แว่นกรอบหนาดูเป็นกังวลและใส่ใจคนที่ยืนข้างๆกันขนาดนี้ ดูจากสายตาก็รู้แล้วว่ามันเกินกว่าเพื่อนกันขนาดไหนเสียแต่ว่าไอ้สองคนนี่มันดันเป็นผู้ชายทั้งคู่นี่สิ
“ ปายแม่งก็อย่างงี้ทุกที”
“ ....”
“ มึงเป็นโรคกระเพาะนะโว้ย กินข้าวให้ตรงเวลาซะบ้าง”
“ ขี้บ่นวะ”
“ เชี่ยหัวกู”
ทั้งคู่หยอกล้อกันกันไปมามือของคนชื่ออั้มนั่นขยี้หัวอีกฝ่ายไม่เบานักจนฝ่ายนั้นหลบไปด่าไป จังหวะที่คนถูกกระทำหันเสี้ยวหน้ามาทางนี้ถึงกับทำให้ผมยืนตะลึง จะไม่ให้ตกใจยังไงไหวเมื่อเจ้าของชื่อปายคือคนๆเดียวกันไอ้เจ้าของห้องข้างกัน ที่สำคัญท่าทางตอนมันอยู่กับเพื่อนชายดูจะร่าเริงผิดลุคอันแสนฮาร์ดคอร์ที่มักแสดงออกให้ผมเห็น และผิดไปจากตอนที่ผู้หญิงมาหามันถึงคอนโด
หรือ...ไอ้หมอนี่จะเป็นประเภทรักร่วมเพศ
‘ เป็นเกย์’ งั้นเหรอ
ถึงว่ามันถึงดูผลักไสไล่ส่งผู้หญิงนักที่แท้มันเป็นประเภทชอบมองข้างหลังกันอย่างนี้นี่เอง ผมกระตุกยิ้มมุมปากลอบสังเกตตัวอักษรสีเขียวที่ปักชื่อบริเวณอกด้านขวา
...นศ.พ. ปารมี วงษ์วรกาญจน์...
เรียนหมอจริงๆด้วย ชัดเลย หึ ไอ้แสบน้องรักกะว่าพบชายในฝันที่ไหนได้ชายที่ว่าแม่งแดกกันเอง ผมกดยิ้มมุมปากอย่างขบขันไม่ใช่รู้สึกรังเกียจหรือเวทนาอะไรกันหรอก เพราะตอนที่เรียนไฮสคูลอยู่ต่างประเภทผมมีเพื่อนที่เป็นแบบนี้ค่อนข้างเยอะเลยไม่ได้รู้สึกตระหนกตกใจอะไร
แต่ที่รู้สึกอยากจะขำเพราะท่าทางที่ไอ้หมอนี่ อืมสมควรเรียกหมอนี่จริงๆเพราะมันเรียนหมอ นั่นล่ะท่าทางมันที่แสดงออกว่าดิบๆเถื่อนๆที่แท้ต้องการปกปิดตัวตนที่แท้จริงของตัวเองว่ามันรักชอบผู้ชาย
...โธ่เอ้ยถ้าแสดงออกมาตรงๆใครมันจะไปว่าอะไรวะ ในเมื่อเป็นตัวของตัวเอง คิดแล้วก็ได้แต่นึกปลงนึกสงสารผู้หญิงคนนั้นนี่หล่อนจะรู้มั้ยว่าการเทียวไปอ่อยไอ้หมอนี่มันไม่ได้ผลหรอกในเมื่อนั่นไม่ใช่แบบที่มันชอบ
“ พี่หมอปาย”
“ พี่หมอปายคะ”
ไอ้หมอนั่นหันไปมองหน้าเพื่อนมันก่อนจะเดินไปตามเสียงร้องเรียก
“ มีอะไรเหรอ”
“ คือ พวกหนูมีเรื่องให้พี่ช่วยค่ะ” สาวๆกลุ่มนั้นน่าจะเป็นนิสิตชั้นปีหนึ่งสังเกตจากกระโปรงพรีทที่ใส่ทั้งยังรองเท้าขาวนั่นอีก ผมยืนพิงเสาเงี่ยหูฟังบทสนทนาของทั้งหมดอย่างสนใจ
“ อะไร”
“ คือ”
“ พวกน้องมีปัญหาอะไรกันรึเปล่า” คนที่ชื่ออั้มถามสาวๆพวกนั้น
“ คืองี้นะคะ” สาวนางหนึ่งน่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเอ่ยขึ้น “ คืออีกไม่กี่นาทีจะมีสาธิตวิธีการใช้ถุงยางที่ถูกวิธีที่ซุ้มค่ะ แล้วทีนี้เพื่อนผู้ชายเรายังไม่มาสักคน แล้วคือพวกเรา...” ทางอึกอักของสาวๆพร้อมกับใบหน้าแดงก่ำก็พอจะตีความหมายจากท่าทางนั้นไม่ยากคาดว่าพวกเธอคงจะอายที่จะสาธิตแน่ๆ
“ พวกเราเลยจะขอให้พี่ช่วยเหลือ เอ่อ”
“ ให้พวกพี่ช่วยสาธิต”
ไอ้หมอนั่นพูดต่อให้ สาวๆพยักหน้าดีใจเมื่อรุ่นพี่ตรงหน้าพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินเข้าไปในซุ้มเป็นการตีความหมายว่าสองคนนั่นกำลังตกลงใจช่วยสาวๆกลุ่มนั้นแน่นอน
ผมเพิ่งสังเกตว่าตอนนี้บรรยากาศโดยรอบไม่ใช่มีแค่นิสิตแพทย์เท่านั้นแต่มันยังคึกคักไปด้วยบรรดาเด็กมัธยมในเครื่องแบบโรงเรียนต่างๆพาเดินกันให้ขวักไขว่ซ้ำประชาชนทั่วไปยังเดินปะปนอยู่โดยรอบเยอะพอสมควร ผมขมวดคิ้วมองไปรอบๆด้วยความแปลกใจก่อนจะถึงบางอ้อที่เงยหน้าขึ้นไปบนเวทีกลางที่มีป้ายประชาสัมพันธ์งานกิจกรรมแนะแนวของคณะแพทยศาสตร์
มิน่าคนถึงเยอะขนาดนี้
เมื่อนิสิตแพทย์ในชุดกาวน์ทั้งสองเดินไปประจำซุ้มดังกล่าวผู้คนที่เดินดูตามบอร์ดตามซุ้มอื่นก็ต่างมุ่งหน้าไปสนใจกิจกรรมที่กำลังใจเกิดขึ้นทันที แต่ผมยังยืนนิ่งพิงเสาที่ใหญ่พอจะกำบังกายตัวเองจากการสังเกตของคนโดยรอบถึงอย่างนั้นก็พอจะจับใจความและเสียงพูดคุยของคนเบื้องหน้าได้
“ นั่นพี่หมอปายนี่”
“ ไหนๆ”
“ ที่ใส่กาวน์ยืนอยู่ข้างพี่หมอคนนั้นอ่ะ”
“ จริงด้วย”
“ โชคดีจังได้เจอตัวเป็นๆด้วย”
“ นั่นสิ ไปขอพี่เค้าถ่ายรูปกัน”
สองสาวในชุดนิสิตที่กำลังชี้ชวนดูภาพที่ผมกำลังให้ความสนใจ ท่าทางมันจะเป็นที่รู้จักของสาวๆพอสมควรเพราะตั้งแต่ได้ยินชื่อมันรู้สึกว่าผู้หญิงจะนิยมชมชอบเป็นพิเศษรวมถึงน้องสาวของผมด้วย ทำท่าทำทางอย่างกับมาดูสิ่งมหัศจรรย์ทั้งๆที่มันก็มีตา มีจมูก มีปากเหมือนกันมนุษย์โดยทั่วไป
อ่อมีดีที่หนังหน้านิดหน่อยเท่านั้นเอง
ผมลอบสังเกตอีกฝ่ายเงียบๆเอาจริงๆถ้าเจอกันข้างนอกโดยที่มันไม่ได้ใส่เสื้อกาวน์คงจะนึกว่าท่าทางแบบนี้น่าจะเรียนพวกช่าง หรือไม่ก็เรียนวิศวะฯเป็นแน่ เพราะบุคลิกภายนอกดูกวนๆมันใส่เสื้อนิสิตแขนยาวสีขาวแต่พับแขนเสื้อขึ้นถึงศอกถึงแม้ชายเสื้อจะอยู่ในกางเกงซึ่งเป็นกางเกงแสล็คขาเดฟสีดำสนิท ใบหน้าเรียบเฉยไม่ค่อยจะยิ้มสักเท่าไหร่ ทั้งติ่งหูทั้งสองข้างก็เจาะใส่ตุ้มหูอันเล็กสีดำ เรียกได้ว่ามีภาพลักษณ์ที่ค่อยข้างอันตรายสำหรับผู้ที่พบเห็น
แต่แปลกพอสวมเสื้อกาวน์ทับไปมันดับกลบภาพเหล่านั้นเหลือเพียงว่าคุณหมอหนุ่มอนาคตไกลราวกับมีแสงบางอย่างส่องสว่างไปทั่ว การกระทำทุกอย่างตอนหยิบจับอุปกรณ์สาธิตดูอ่อนโยน สายตาที่จดจ้องอยู่กับภารกิจตรงหน้าดูมุ่งมั่นอย่างประหลาด
และในเสี้ยววินาทีนั้นผมเห็นมันหันไปยิ้มมุมปากให้เพื่อนมัน ยิ้มที่ไม่ใช่การแสยะยิ้มเวลาเจอกันหน้าผม ยิ้มที่แสดงออกว่านี่คงจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของมัน
“ กรี๊ด”
สองสองเจ้าเดิมแอบปิดปากทำเสียงในลำคอ
“ คนอะไรยิ้มทีใจฉันแทบจะละลาย”
“ โอ้ย ใจสั่นไปหมด”
“ คนอะไรทั้งน่ารักและหล่อในเวลาเดียวกัน”
“ ใช่ยิ้มโครตน่ารักเลย”
...‘ยิ้มน่ารัก’ งั้นเหรอ...
หึ คงจะจริงมั้งถ้ามันตั้งใจจะยิ้มให้ใครสักคนอะนะ
เรียกได้ว่าวันนี้ผมคงโชคดีอย่างประหลาดที่เห็นคนซึ่งชอบทำหน้าบึ้งตึงยิ้มออกมาง่ายๆแบบนี้ ผมส่ายหน้าขำก่อนจะคิ้วกระตุกเมื่อมองภาพการสาธิตเบื้องหน้า
นั่นอะไร
อุปกรณ์สาธิตที่อยู่ในมือไอ้หมอปายทำให้ผมหลุดขำออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ตรงกันข้ามกับเสียงสาวๆที่สูดปากทำหน้าเขินอายแต่ใจยังสู้เขยิบเข้าไปใกล้ขึ้นทั้งยังถือโทรศัพท์ตั้งถ่ายวีดีโอซะด้วย
เออเนอะเห็นแบบนี้แล้วดันนึกถึงเจ้าแสบแทบจะทันที
ผมมองกล้วยในมือมันซึ่งเป็นอุปกรณ์สำคัญที่ใช้แทนจุดยุทธศาสตร์ของผู้ชาย แอบได้ยินเสียงหัวเราะโดยรอบแต่นิสิตแพทย์ทั้งสองก็ยังทำหน้านิ่งเฉยราวกับไม่ได้ยิน เสียงอธิบายประกอบการบรรยายสลับกันไปมาอย่างมีจังหวะจะโคนระหว่างว่าที่หมอทั้งสองที่กำลังทำการสาธิตไปด้วย ถุงยางอนามัยซึ่งหยิบออกมาจากซองที่ฉีกพร้อมใช้งาน มือคู่นั้นบรรจงบีบจุกถุงยางเพื่อไล่อากาศภายในก่อนจะใช้มืออีกข้างรูดห่วงลงมาอย่างช้าๆให้แนบชิดไปกันอุปกรณ์สาธิต
สิ้นสุดการทดลองก็มีคำอธิบายเพิ่มเติมพักนึงแล้วหมอนั่นก็เอ่ยปากให้ผู้ที่สนใจรอบข้างได้สอบถามข้อสงสัย ระหว่างนั้นแหละผมถึงได้เดินไปหยุดอยู่แถวหลังสุดแต่เพราะเป็นคนตัวสูงเลยมองเห็นภาพตรงหน้าได้ไม่ยาก
ตอนที่ก้าวเดินนี่แหละถึงได้รู้สึกเจ็บๆตรงสะโพกที่ถูกถีบยิ่งเห็นตัวต้นเหตุอยู่เบื้องหน้าด้วยแล้วยิ่งรู้สึกนึกเจ็บใจไม่น้อย “ ผมมีคำถามครับ”
“.......”
หืม
ใครยกมือถามวะ
เสียงจ้อกแจ้กจอแจเบื้องหน้าพลันเงียบลงทุกสายตาหันมามองผมอย่างสนใจ
อ้าวนี่ผมยกมือถามงั้นเหรอชิบหายแล้ว ผมเกาหัวงงๆจนผู้คนโดยรอบแอบขำ ต่างจากผู้นำการสาธิตทั้งสองด้วยโดยเฉพาะเพื่อนข้างห้องของผมที่ทำหน้าขมวดคิ้วอย่างคาดไม่ถึงว่าจะมาเจอกันที่นี่ แต่มันก็ยังมีสติที่จะปั้นหน้านิ่งก่อนจะพยักหน้ารับเมื่อเห็นว่ามีคนเอ่ยถาม
“ ครับ”
“ เอ่อ หมอคิดว่าสาธิตครั้งเดียวมันจำได้เหรอครับ”
ไหนๆก็ไหนๆแล้วเอาคืนเรื่องเมื่อเช้าซะหน่อยละกัน
ผมยิ้มมุมปากตอนที่ไอ้หมอปายหน้าตึงขึ้นมาทันที ส่วนเพื่อนมันนิ่วหน้าคล้ายๆกับว่าไม่พอใจต่างกับผู้คนโดยรอบที่ดันหัวเราะร่วนราวกับเห็นว่าเป็นเรื่องตลกขบขัน
“ ผมเป็นแค่นิสิตแพทย์ ยังไม่ได้เป็นหมอ” ไอ้หมอนั่นกัดฟันแย้งเสียงเข้มสีหน้าแววตาดูโมโหผมไม่น้อย
“ ครับคุณว่าที่หมอ”
“.......”
มันทำหน้านิ่งจ้องหน้าผม
“ คุณมีปัญหาเรื่องความจำ ? ”
“ ครับ” ผมยืดอกรับท่าทางกวนตีนไม่น้อย
“ คุณ”
“ ไม่เป็นไรอั้ม”
มันกุมแขนเพื่อนหมอที่แสดงออกว่าไม่ค่อยพอใจผมเท่าไหร่ หมอปายเดินแหวกคนเหล่านั้นมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม มันสบตาผมนิ่งท่าทางยังเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง
“ นี่จะต่อยผมรึเปล่าเนี่ย”
“ ต้องการอะไร”
“ ผมมันคนความจำไม่ดี”
“ จะบอกว่าตัวเองโง่”
ผมหุบยิ้มหน้าตึง
“ งั้น..” หมอปายแสยะยิ้มอีกแล้ว “ กูจะสงเคราะห์ให้”
“ ยังไงครับ” เล่นกับไอ้หมอนี่ซะหน่อย
“เดี๋ยวคืนนี้กูจะสาธิตให้มึงดูอีกรอบ”
“ หืม”
เอาแล้วไงเกย์จะเล่นกูแล้วมั้ยล่ะ ผมนิ่งคิดเลิกคิ้วอย่างนึกไม่ถึงเหมือนว่าเรื่องที่ได้ยินก่อนหน้านี้เป็นเรื่องไม่คาดฝัน มันยักไหล่กระตุกยิ้มมุมปาก
“ มึงไม่กล้า”
โอ้โหหยามกันขนาดนี้ใครจะไปยอม
“ ก็เอาสิ”
เราจ้องหน้ากันถ้าคนนอกมองมาคงจะสัมผัสได้ถึงประกายไฟอะไรสักอย่างที่สะท้อนออกมาจากดวงตาของเราทั้งคู่ เสียแต่ว่าตอนนี้ผู้คนโดยรอบดันหันไปสนใจการสาธิตรายการต่อไปที่ซุ้มซะก่อน จะมีก็แค่สายตาของเพื่อนมันซึ่งยืนมองอยู่ไม่ไกลถึงอย่างนั้นก็ไกลเกินกว่าที่จะได้ยินประโยคสนทนาของเราทั้งสองคน
“ ยิม”
“....”
“ พี่หมอปาย”
ผมเอี้ยวหน้าไปตามเสียงเรียกของเพื่อนสนิทที่มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เนมมันทำหน้างงๆมองผมกับไอ้หมอปายสลับกันไปมา
“ นี่รู้จักกันด้วยเหรอครับ”
เนมหันไปถามรุ่นพี่คณะมันอย่างงงๆ
“ เปล่าหรอก” ไอ้หมอนั่นส่ายหน้าไปมา
“ แล้วทำไม”
เนมขมวดคิ้วกับท่าทางระหว่างผมกับมันก่อนจะยิ้มเผล่ตรงเข้าไปควงแขนไอ้หมอปายอย่างสนิทสนม
“ ไม่เป็นไร ไม่รู้จักกันก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวเนมแนะนำให้รู้จักกันเอง” เนมมันพูดเองเออเองทั้งยังเอาศีรษะไปไถแถวต้นแขนฝ่ายนั้น มันน่าแปลกที่ไอ้หมอนั่นไม่ยักกะผลักออกซ้ำยังทำท่าทำทางเหมือนว่าเอ็นดูเพื่อนผมไม่น้อย
“ พี่หมอปายนี่ยิมเพื่อนเนมเองมันเรียนนิเทศฯภาคอินเตอร์อยู่ฝั่งโน้น”
‘โน้น’ ของเนมมันทำปากยื่นได้อย่างน่ารักน่าชังจนคนใส่เสื้อกาวน์ยิ้มน้อยๆ แต่พอเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมมันกลับทำหน้าบึ้งตึงเช่นเดิม
“ ยิม” เนมสะกิดแขนผมเบาๆก่อนจะชี้มือไปที่หมอนั่น “ นี่พี่หมอปายรุ่นพี่สายรหัสกูเอง”
“ หืม”
“ อะไรอ่ะ” เนมทำหนางง
“ รุ่นพี่นี่แก่กว่ากี่ปีวะ” ผมชะโงกไปกระซิบถามเพื่อนสนิทแต่แววตายังจับจ้องอยู่กับนิสิตแพทย์หน้านิ่ง
“ พี่มึงหลายปีแล้วกัน”
คนตอบคือไอ้หมอปายที่สวนขึ้นมาทันที เนมมันชะงักไปเล็กน้อยคงจะพอเดาอะไรได้ลางๆมันขึ้นตวัดใส่ตาเป็นเชิงถามว่าผมไปกวนใจอะไรรุ่นพี่มัน ผมกดยิ้มมุมปากก่อนจะยักไหล่แล้วเดินถอยหลังไปพิงเสาอยู่ไม่ไกลนักเพราะสายตาเนมมันบังคับให้ผมออกไปไกลๆจากตรงนี้ก่อน
“ พี่หมอ”
“ ครับ”
...ครับ...ไอ้หมอนั่นพูดครับก็เป็นด้วยผมทำหน้าประหลาดใจเรียกได้ว่าตั้งแต่เช้ามานี่มันทำให้ผมประหลาดใจหลายอย่าง
“ เนมเอาของฝากมาให้เมื่ออาทิตย์ก่อนไปเที่ยวมา กะว่าจะเอาไปให้พร้อมกันทั้งสายเลยแต่เจอพี่หมอก่อน”
“ ครั้งนี้จะอ้อนเอาอะไรฮึเรา”
มันพูดยิ้มๆมือก็ลูบหัวเพื่อนผม เนมมันยิ้มเผล่เอียงหัวหลบฝ่ามือรุ่นพี่มัน “ เอาเท็คอนาโตมีกับสรีวิทยาก็พอ”
“ โอ้ย”
หมอปายดีดหน้าผากเนมมันเบาๆ “ ก็พอน้อยไปสิ”
“ แหง่ะ”
“ ขี้ขอจริงๆไอ้นี่ น้องใครก็ไม่รู้”
“ น้องพี่หมอปาย”
ผมยิ้มขำกับภาพการหยอกล้อของรุ่นพี่รุ่นน้องเบื้องหน้า ไอ้หมอปายมันมีมุมแบบนี้ด้วยรึไงวะ หลังจากพี่น้องร่วมคณะคุยกันสักพักไอ้หมอนั่นก็ขอตัว แต่ก่อนไปมันหันมามองผมก่อนจะเดินมาหยุดยืนตรงหน้า
“ คืนนี้มึงเจอกูแน่”
เป็นอันรู้กัน
มันพูดเสร็จแล้วก่อนเดินกลับไปหาเพื่อนมันที่คอยท่าอยู่
“ เมื่อกี้พี่หมอพูดอะไรกับยิมอ่ะ” เนมถามสีหน้าใคร่รู้
“ เรื่องของผู้ใหญ่”
เนมมันหน้างอ “กูอายุเท่ามึงเหอะยิม”
ผมหัวเราะก่อนจะโยกศีรษะมันเล่น มันเลยแกล้งกลับด้วยการฟาดแขนผมแรงๆถึงอย่างนั้นผมก็หลบไปมาให้มันเจ็บใจเล่น สุดท้ายเนมมันเลยทำแก้มพองใส่ผมแล้วค้อนให้อย่างไม่จริงจังนัก
ว่าแต่...เหมือนลืมอะไรไปอย่างนะ
หืม ชิบหายแล้วสั่งข้าวไว้นี่หว่า ผมตาเหลือกก่อนจะวิ่งลากแขนเพื่อนตัวเล็กที่แทบจะกลิ้งตาม เนมมันโวยวายเสียงดังจนคนอื่นมองแล้วได้แต่อมยิ้ม
แอร้ย อะไรยังคืนนี้มีสาธิตกันด้วย อุ๊บปิดตาแป๊บ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao6:
ตอนหน้าไปเกาะขอบหน้าต่างรอพี่หมอเค้าสาธิตละกันเนอะ :z1:
สนุกไม่สนุกยังไงเม้นท์บอกกันด้วยเนอะ #ทีมปายยิม #ทีมยิมปาย แอบมีคนชูป้ายไฟทีมโอ๊คเนมด้วยแหนะ
ตอนหน้าไปเกาะขอบหน้าต่างรอพี่หมอเค้าสาธิตละกันเนอะ :z1:
สนุกไม่สนุกยังไงเม้นท์บอกกันด้วยเนอะ #ทีมปายยิม #ทีมยิมปาย แอบมีคนชูป้ายไฟทีมโอ๊คเนมด้วยแหนะ
เริ่มหัวข้อโดย: KraTai ที่ 17-03-2016 22:44:41
#ทีมปายยิม
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 18-03-2016 01:27:40
:haun5: :haun5:
เริ่มหัวข้อโดย: sangzaja122 ที่ 18-03-2016 01:33:27
#ทีมปายยิม หาจุดยืนพบแล้วค่ะ :o8:ช
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 18-03-2016 02:41:46
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 18-03-2016 04:18:02
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 18-03-2016 07:08:25
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-03-2016 08:51:01
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 18-03-2016 09:30:03
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 18-03-2016 20:38:35
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 18-03-2016 22:11:16
หมอปายดูมีความเป็นราชินียังไงไม่รู้ :hao7:
ปล.รบกวนคนเขียนดูเรื่องการใช้คะ/ค่ะ ให้ถูกต้องหน่อยนะจ๊ะ เห็นว่ายังใช้สลับกันหลายที่เลย :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 19-03-2016 21:06:13
อ้างถึง
ปล.รบกวนคนเขียนดูเรื่องการใช้คะ/ค่ะ ให้ถูกต้องหน่อยนะจ๊ะ เห็นว่ายังใช้สลับกันหลายที่เลย :กอด1:
***แก้ไขให้แล้วนะคะ ขอบคุณมากจ้าสำหรับคำติชม ถ้าหากว่ามีจุดไหนที่ผิดพลาดอีกบอกได้น้า ยินดีแก้ไขให้จ้า :impress2:***
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 20-03-2016 13:45:30
เริ่มหัวข้อโดย: april@tbl ที่ 20-03-2016 18:01:21
#ยิมปาย ปาย เคะราชินี
#ปายยิม ยิม เคะที่กวน.. มาก
ลุ้นต่อไป #ยิมปาย #ปายยิม
เริ่มหัวข้อโดย: Screen168 ที่ 20-03-2016 18:06:00
เริ่มหัวข้อโดย: FonJuz ที่ 22-03-2016 00:08:32
รอดูว่าจะ ยิมปาย หรือปายยิม :o8: :impress2:
แต่เชียร์ "ยิมปาย" ง่ะ 55555 :z1:
รอคนเขียนนะคะ สู้ๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 22-03-2016 21:17:13
หลงที่ 4 : การสาธิต(50%)
“ เชี่ยเอ้ยวิ่งกันหน่อยดิ”
“ เฮ้ยพวกมึงตามองลูกด้วย”
“ ยิงไอ้ยิมยิงสิวะ”
“ ยิงเลย”
“ เหี้ยยิม”
โอ้ย
ผมแทบอยากจะตะโกนให้สุดเสียง ร้อนก็ร้อนเพราะวิ่งกลางแดดตอนสี่โมงเย็นมันเลยทั้งร้อนทั้งเหนื่อย ไอ้โอ๊คมันส่งลูกกลมๆมาเข้าเท้าผมพอดีในจังหวะนั้นผมเลยตัดสินใจเลี้ยงหลบหลีกทีมตรงข้ามที่ล้อมหน้าล้อมหลังอยู่แล้วตัดสินใจใช้แรงทั้งหมดเลี้ยงลูกฟุตบอลไปใกล้ประตูก่อนจะซัดเต็มข้อ สุดท้ายลูกกลมๆนั่นนก็แหวกอากาศทะลุเข้าไปในประตูผ่านมือผู้รักษาประตูเข้าไปได้อย่างสวยงาม
“ เฮ้”
เสียงโห่ร้องดังก้องไปทั่วสนามบรรดากองเชียร์คณะนิเทศศาสตร์ที่กำลังสันทนาการอย่างเมามันถึงกับลุกขึ้นตะโกนร้องอย่างดีใจ บ้างก็กระโดดโลดเต้น บางก็กรี๊ดจนเสียงดังกระหึ่ม ส่วนผมหลังจากซัดลูกเข้าไปประตูไปไม่ทันได้มองด้วยซ้ำว่ามันเข้าไปจริงๆรึเปล่าก็ล้มตัวนอนแผ่หราบนพื้นสนามหญ้าอย่างหมดแรง
“ ไง”
“ .....”
ไอ้โอ๊คที่สวมชุดกีฬาทีมเดียวกันเดินมาฉุดแขนผมให้ลุกขึ้น
“ ร้อนชิบหาย”
“ ไม่รู้ใครอุตริคิดมาให้แข่งบอลตอนนี้เนี่ย เชี่ยเอ้ยแดดจะเผากูอยู่แล้ว”
“ แดกน้ำก่อน”
มันยื่นน้ำมาให้ขวดหนึ่งหลังจากผมและมันถูกเปลี่ยนตัวออกจากสนามในนาทีท้ายๆแล้ว รุ่นพี่ปีสี่ซึ่งเป็นทั้งพี่เลี้ยงและคนควบคุมทีมส่งผ้าเห็นให้ ผมเช็ดหน้าเช็ดตาและลำตัวให้คลายร้อนก่อนจะเปิดขวดน้ำแล้วเทใส่ศีรษะให้มันเย็นหัวสักหน่อย
“ ไอ้ห่ายิมเมื่อกี้ทำพวกกูใจหายใจคว่ำ” รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้น
“ เออพวกกูนี่นั่งลุ้นกันจนเยี่ยวเหนียว มึงสองตัวก็ทำชิ่งต่อบอลกันอยู่นั่นไม่ยิงสักที”
“ มันไม่มีจังหวะไงพี่”
โอ๊คมันพูดขำแต่จริงๆแล้วเป็นอันรู้กันว่าพวกผมต่อบอลกันไปมาตอนครึ่งแรกจนรุ่นพี่บ่นที่พวกผมไม่ตั้งใจทำประตูสักที จนเมื่อกี้นั่นแหละที่ทำประตูตีไข่แตกทั้งยังนำคณะรัฐศาสตร์คู่แข่งไปนาทีเกือบสุดท้าย
“ เออ ลองพวกมึงยังเล่นๆกูจะส่งให้อีส้มโอจับพวกมึงส่งประกวดเดือนมหาลัยแน่”
รุ่นพี่คนเดิมขู่สำทับทำเอาผมกับไอ้โอ๊คแทบจะสำลักน้ำ
“ อย่าพี่พวกผมไหว้ล่ะ”
“ พวกมึงกลัวมันขนาดนั้น”
“แหะๆ”
ผมยิ้มแห้งๆเมื่อนึกถึง ‘พี่ส้มโอ’ หรือเจ๊ส้มโอของน้องๆคือผู้ชายหัวใจสาวกิริยาอาการก็ออกไปทางผู้หญิงอย่างชัดเจน พี่แกเป็นพี่ปีสามที่กำลังมองหาเด็กปีหนึ่งเพื่อไปเป็นตัวแทนประกวดเดือนมหาลัย แล้วพอดีว่าความซวยดันมาตกที่ผมกับไอ้โอ๊คที่พี่แกเทียวไล้เทียวขื่อมาตั้งแต่ตอนสอบสัมภาษณ์เข้าแล้วว่าแกสนใจอยากให้ผมกับมันไปลองคัดตัวเพื่อประกวดเดือนมหาวิทยาลัย ซึ่งผมกับมันก็ปฏิเสธไปแต่พี่แกก็ยังตามตื้อไม่เลิก ทั้งขอร้องอ้อนวอนหนักข้อขึ้นทุกที สุดท้ายผมกับมันเลยโดดไปลงชื่อแข่งฟุตบอลเฟรชชี่เพื่อแลกกับการที่พวกพี่ๆนักบอลจะคอยกันไม่ให้พี่ส้มโอมายุ่งกับพวกผม
“ ก็น่าเห็นใจมันไม่น้อยนะ ปีนี้ปีหนึ่งคณะอื่นแม่งเด็ดๆทั้งนั้น”
“ แล้วยังไงอ่ะพี่”
“ ก็ช่วงสามปีให้หลังนี่คณะเราได้ตำแหน่งเดือนมหาลัยติดต่อกันมาตลอด พวกรุ่นพี่ส่วนใหญ่เค้าเลยคาดหวังว่าไอ้ตำแหน่งนี้มันจะยังเป็นของคณะเราต่อไปไง”
“ ขนาดนั้น” ผมทำหน้าไม่อยากเชื่อ
“ เออดิ มึงอยู่ไปเรื่อยๆก็จะรู้ว่านิเทศฯเรานี่มันหล่อสัดหมาจริงๆ”
หล่อเฉยๆก็ได้มั้งพี่ถึงกับสัดหมาเลยเหรอ ผมส่ายหน้าขำๆ
“ พวกมึงไม่คิดจะใจอ่อนกันบ้างรึไงวะ กูเห็นมันมาเฝ้าพวกมึงตั้งนานแล้วนะ” ว่าแล้วพี่แกก็พยักพเยิดไปยังกองเชียร์ของคณะที่มีพี่ส้มโอและบรรดาเจ๊ๆเพื่อนแกนั่งปะปนส่งเสียงเชียร์อยู่ด้วย
ผมส่ายหน้าหวืว
“ ไม่ดีกว่ามั้งพี่ ส่งพวกผมไปเดี๋ยวก็ได้อายเอาปีบเดินคลุมหัวกันทั้งคณะหรอก”
“ ใช่พี่ไม่ไหวว่ะ ผมว่าขืนให้มีโชว์ความสามารถพวกผมไม่ไปตั้งโกลด์เตะบอลกันบนเวทีเลยเรอะ”
ไอ้โอ๊คพูดเองยังขำเองจนรุ่นพี่ต่างพากันหัวเราะร่วน
“ ไม่ขนาดนั้นหรอกแหมไอ้พวกห่า” พี่แกส่ายมือไปมา “ แค่พวกมึงเอาหน้าหล่อๆขึ้นยืนประดับบนเวทีแค่นี้สาวๆทุ่มซื้อกุหลาบแจกมึงชิบหายล่ะ”
ผมยังส่ายหน้าไม่เห็นด้วยเท่าไหร่นัก แต่รุ่นพี่ตรงหน้ากลับทำหน้าเหม็นเบื่อพวกผมก่อนจะไสกองอะไรสักอย่างมาตรงหน้าพวกเขา
“ เอ้า”
“ อะไรอ่ะพี่”
ผมกับโอ๊คสบตากันอย่างงงงวยก่อนจะผินหน้าหันไปมองของตรงหน้าซึ่งประกอบไปด้วยไปด้วยน้ำ ขนม ของกินต่างๆทั้งยังของใช้อีกจิปาถะจำนวนมากมายพอสมควร
“ ของแฟนคลับพวกมึงไง”
“หา”
“ ไม่หาล่ะ” รุ่นพี่ทำหน้ายิ้มๆ “ กูว่าอิส้มโอคงเอารูปมึงไปให้แอดมินเพจคิวท์บอยลงรูปมึงแน่ ดูสิเนี่ยคนอื่นเลยพร้อมได้อานิสงค์ด้วยเลย”
ผมทำหน้าอึ้งกวาดสายตาไปรอบๆเห็นทุกคนในทีมรวมถึงรุ่นพี่ก็มีขนมแบบเดียวกันด้วย
“ เออพี่”
“ อะไรวะ”
“ ไอ้เพจคิ้วท์บอยที่มันคืออะไรวะ ได้ยินจากน้องสาวมาหลายครั้งแล้ว”
รุ่นพี่มองผมแปลกๆก่อนจะยิ้มกว้าง
“ มึงไม่รู้จัก”
“ โธ่พี่ยิมมันเพิ่งกลับมาอยู่ไทยได้ไม่นาน” ไอ้โอ๊คมันแก้ตัวแทนผม “ เล่าให้พวกผมฟังหน่อยสิผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้เพจนี้มันคืออะไร”
“ ตามที่กูเข้าใจอะนะ มันเป็นเพจที่อัพรูปไอ้พวกหน้าพรีเมี่ยมของนิสิตแต่ละคณะ เอาไว้เป็นแรงใจให้สาวๆกับเพศทางเลือกมั้ง” พี่แกอธิบายขำ “ขนาดแฟนกูยังเซฟรูปไอ้พวกห่านั่นมาลูบมาคลำทุกวัน นางบอกกูว่ามันคือแรงใจในการเรียน”
“ หืม”
“ ดูนี่สิ” รุ่นพี่ผมงัดมือถือขึ้นมา “ แฟนกูมันบังคับให้กูไปกดไลค์เพจด้วยเนี่ยมึงดูสิ” พี่แกกดเข้าไปในเพจแล้วภาพล่าสุดที่อัพคือภาพของผมกับไอ้โอ๊ค
‘อยากเป็นกล้องในมือน้องยิม’
น้องยิมของแอดมิน #ปี1 #นิเทศศาสตร์ #อินเตอร์
น้องยิมของแอดมิน #ปี1 #นิเทศศาสตร์ #อินเตอร์
“ ฮ่าๆ”
ไอ้โอ๊คถึงกับหัวเราะร่วนตอนที่มันชะโงกหน้าไปดูภาพตรงหน้าโดยรูปดังกล่าวคือภาพที่ผมเงยหน้ามองอะไรสักอย่างแต่บังเอิญว่าในมือถือกล้องถ่ายรูปไว้ตัวหนึ่ง
“ เหอะ”
ผมเบ้หน้าใส่มัน “ รูปมึงก็มีเหอะไอ้ห่า”
โอ๊คมันเหลือบตามองภาพมันแล้วยักไหล่ทำเฉย ผมเลยเลื่อนหน้าจอลงมาเรื่อยๆแล้วต้องมาสะดุดตาตรงรูปใบหน้าที่คุ้นเคยยอดคนกดไลค์หลายพันทั้งๆที่ดูจากระยะเวลาแล้วลงภาพมาไม่เกินสัปดาห์ ทั้งยอดคนแชร์ภาพมันก็อยู่ราวๆพันกว่า ผมพิจารณาภาพตรงหน้าอย่างสนใจ มันเป็นภาพเพื่อนข้างห้องผมซึ่งอยู่ในชุดกาวน์ในมือถือข้างหนึ่งมีแฟ้มเคทผู้ป่วย มืออีกข้างกำปากกาเหมือนเขียนอะไรบางอย่าง ในภาพมันกำลังโน้มตัวไปพูดอะไรสักอย่างกับคนไข้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
...ยิ้มเหมือนที่มันยิ้มเคยให้เพื่อนมันนั่นแหละ...
...เวลาที่มันยิ้มให้คนไข้ดูโครตอ่อนโยน...
ภาพนั้นเหมือนถ่ายในระยะไกลราวกับว่าแอบถ่ายยังไงยังงั้นเพราะเจ้าตัวเหมือนกำลังเผลอๆไม่ได้จับจ้องสิ่งใดนอกจากคนไข้ตรงหน้า ผมเลื่อนไปอ่านสเตตัสใต้ภาพนั้นอย่างสนใจ
‘อยากป่วยค่ะพี่หมอปาย’
#หมอปาย #ปี4 #แพทยศาสตร์ #หมอหล่อบอกต่อด้วย
#หมอปาย #ปี4 #แพทยศาสตร์ #หมอหล่อบอกต่อด้วย
หึ ท่าทางมันจะเป็นขวัญใจของสมาชิกที่กดไลค์เพจนี้น่าดู ด้วยความใคร่รู้ผมเลยกดเข้าไปอ่านคอมเม้นท์ใต้ภาพที่ยาวเหยียดเกือบร้อยข้อความ
‘ แอร้ย ยอมแล้วทูลหัวอยากมีผัวเรียนหมอ’
‘ ได้สักครั้งจะตั้งใจเรียน’
‘ อยู่ๆก็อยากป่วยค่ะหมอขา #หมอหล่อบอกต่อด้วย’
‘ผัวก็คือผัว’
‘นังหน้าด้านเค้าเป็นของฉันคนเดียว’
‘โอกาสของเราคือศูนย์ค่ะหมอขา 08X-XXX-XXXX // เนียนๆไป’
‘อยากเป็นปากกาในมือหมอ’
‘ #ทีมสะใภ้วงษ์วรกาญจน์’
ผมไล่อ่านแต่ละความคิดเห็นแล้วได้แต่หัวเราะอย่างขบขัน ผู้หญิงสมัยนี้เค้าไปถึงขนาดนี้กันแล้วเหรอเนี่ยคอมเม้นท์แต่ละอันชวนขบขันจนแทบกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหว แต่ผมมาสะดุดกับคำๆหนึ่ง
“ ว่าไปก็คุ้นๆนะ”
“ หืม” ไอ้โอ๊คหันมามอง “ คุ้นอะไรวะ”
ผมเงยหน้าจากมือถือของรุ่นพี่ “กูคุ้นๆว่าเคยได้ยินนามสกุลวงษ์วรกาญจน์ที่ไหนวะ”
“ อ๋อ”
“ มึงรู้จัก” ผมถามมัน
“ อืม” โอ๊ครับคำ “นามสกุลผู้ดีเก่าที่เขาเป็นเจ้าของวังวรกาญจน์ไง เจ้าของวังคนปัจจุบันชื่อหม่อมหลวงศิววงศ์ วงษ์วรกาญจน์เค้าเป็นคู่ค้าทางธุรกิจกับครอบครัวกู กูเลยได้ยินชื่อเค้าบ่อยๆ”
“ เหรอ”
เป็นเจ้าเลยเหรอถ้าหากเจ้าของนามสกุลนี้มีเชื้อสายแล้วเพื่อนข้างห้องผมที่ใช้นามสกุลเดียวกันจะมีความเกี่ยวข้องกันยังไงนะ
“ เห็นว่าเค้ามีลูกชายคนนึง” ผมหูผึ่งขึ้นมาทันทีก่อนจะนิ่งฟังเงียบๆ “ ข่าวว่าเรียนหมออยู่มหาลัยเดียวกับเรานี่แหละ”
ชัดเลย
มีลูกชายเรียนหมอคงจะมีคนเดียวเท่านั้นล่ะมั้ง
ผมเดาะลิ้นเล่นถึงว่าท่าทางไอ้หมอนั่นถึงได้ดูเก็กๆนิ่งๆทำหน้าเรียบเฉยอย่างอยู่แบบนั้นที่แท้มันคงเป็นมาดของคนชั้นสูงแบบมันซะละมั้ง
“ ทำไมมึงรู้ลึกจังวะ”
“ เค้ารู้กันทั้งเมืองไอ้ยิม”
ผมทำหน้างง
“ ก็เจ้าของวังคนนี้เคยมีข่าวโด่งดังเมื่อสามสี่ปีก่อนไง”
“ ข่าวอะไรวะ”
“ ข่าวที่ถูกกล่าวหาว่าเค้าฆ่าเมียตัวเองตายไง”
..ห่ะ..
มันนั่งอึ้งคิดคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินเรื่องราวอะไรแบบนี้ยังไม่ทันจะเปิดปากถามไอ้โอ๊คต่อมือถือในกระเป๋ากางเกงก็ร้องสั่นขึ้นมาอย่างขัดจังหวะพอดิบพอดี
ผมเลยจ้องพับเก็บความสงสัยไว้ในใจเมื่อเห็นสายเรียกเข้าที่ปรากฏชื่อแฟนสาวที่อยู่ไกลกันคนละซีกโลก โอ๊คมันพยักหน้าเข้าใจเมื่อผมทำท่าว่าจะออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอก ก่อนไปผมก็ยื่นโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นคืนให้รุ่นพี่
ถึงอย่างนั้นเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้มาก็ทำให้มันรู้สึกแปลกๆนี่หรือเปล่า เพราะสาเหตุนี้หรือเปล่าที่ทำให้หมอนั่นถึงชอบทำหน้าเคร่งเครียดราวกับมีเรื่องทุกข์ใจนักหนา
ใบหน้านิ่งที่ชอบทำเฉยเวลาอยู่คนเดียวแต่แปลกพอสวมบทบาทว่าที่คุณหมอมันกลับมีบุคลิกที่น่าชื่นชมไม่น้อยเห็นได้จากภาพที่มันดูใส่ใจคนไข้แบบนั้น
คนแบบนี้ท่าทางจะเป็นคนที่มีปมในใจซะละมั้ง
บอกตรงๆว่าผมชักจะสนใจชีวิตความเป็นอยู่ของเพื่อนข้างห้องคนนี้ซะแล้ว และคาดว่าคืนนี้คงจะรู้อะไรเพิ่มเติม
หึ คืนนี้มึงเจอกูแน่
อืม ผมเองก็รอเจอคุณอยู่เหมือนกัน...หมอปาย...
เอาไปครึ่งนึงก่อนเนอะ ไปทำใจร่มๆรอครึ่งหลังในส่วนของการสาธิตนั้น..... :hao6:
#ทีมยิมปาย #ทีมปายยิม #จะทีมไหนๆก็ได้กัน (เหรอ????) :-[
#ทีมยิมปาย #ทีมปายยิม #จะทีมไหนๆก็ได้กัน (เหรอ????) :-[
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 22-03-2016 21:22:12
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 22-03-2016 21:42:11
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 22-03-2016 21:50:31
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-03-2016 22:29:41
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 22-03-2016 22:40:03
:haun5:
เริ่มหัวข้อโดย: sangzaja122 ที่ 23-03-2016 08:26:30
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 23-03-2016 11:58:47
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-03-2016 13:18:05
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 25-03-2016 21:21:20
(ต่อ)
ผมกลับมาที่คอนโดก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มหลังจากที่ถูกรุ่นพี่ชวนไปเลี้ยงฉลองผลการแข่งขันฟุตบอลนัดกระชับมิตรพร้อมเพื่อนหลังจากผลการแข่งขันที่พวกเราสามารถคว้าชัยเอามาได้ เรียกได้ว่าเป็นการแข่งขันเรียกน้ำย่อยการก่อนแข่งขันฟุตบอลเฟรชชี่ที่จะจัดขึ้นในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า
ผมมาหยุดยืนอยู่ที่บานประตูหน้าห้องแล้วสายตาก็เหลือบไปมองยังประตูห้องข้างๆ ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าของห้องจะกลับมารึยังแล้วมันจะจำได้รึเปล่าว่าคืนนี้เรามีนัดอะไรกัน
“เดี๋ยวคืนนี้กูจะสาธิตให้มึงดูอีกรอบ”
“ คืนนี้มึงเจอกูแน่”
หึ
ผมมองประตูห้องมันนิ่งราวกับจะสามารถใช้สายตามองทะลุไปยังเจ้าของห้อง และราวกับเจ้าของห้องจะรู้ตัวเพราะประตูที่ผมยืนมองอยู่นานก็ถูกเปิดออกมา
มันชะงักเมื่อเห็นผมยืนรอท่าอยู่
มันยืนกอดอกพิงขอบประตูห้องตัวเองนิ่ง ขณะที่สายตาของเรามองสบตากันจังหวะนั้นราวกับผมกำลังเจอกับสิ่งท้าทาย เหมือนเลือดในกายเดือดพล่านคล้ายกับว่ากำลังจะลงสนามแข่งขันอะไรสักอย่างแล้วเจอคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อ
มันท้าทายและปลุกความความรู้สึกบางอย่างให้ลุกโชนขึ้นมาอย่างประหลาด
“ โผล่หัวมาแล้วเหรอ”
“ ก็อย่างที่เห็น” ผมยักไหล่
มันกดยิ้มมุมปากคล้ายจะแสยะยิ้มแต่ก็ไม่ถึงขนาดนั้น ร่างสูงโปร่งของคนตรงหน้าขยับเข้ามาแล้วเอื้อมมือมาลูบบ่าผมเบาๆความร้อนจากฝ่ามือที่สัมผัสชวนให้เกิดความรู้สึกประหลาดราวกับว่ามีกระแสไฟวิ่งวนไปทั่วร่างกาย ผมยืนนิ่งจนแทบจะหยุดลมหายใจ
“ งั้นรอแป็บนึง”
“.....”
มันขยับตัวเข้ามาใกล้แล้วกระซิบเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูผม ปลายจมูกนั้นเฉียวใบหูผมไปเล็กน้อยจนผมถึงกับชะงัก ตอนนี้ระยะห่างระหว่างเราใกล้เพียงแค่คืบเดียว มันใกล้มาก ใกล้มากจริงๆชนิดที่ว่าได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆจากตัวอีกฝ่าย
ใกล้จนผมมองเห็นภาพตัวเองที่สะท้อนออกจากแววตาคู่สวย ใช่ต้องบอกว่าสวย มันเป็นผู้ชายที่ตาสวยจริงๆและที่แปลกคือขนตามันค่อนข้างยาวรับกับใบหน้าเรียวดูคมคายอย่างประหลาด สงสัยถ้าตาหวานกว่านี้อีกหน่อยผู้หญิงบางคนคงจะได้อาย
“ เดี๋ยว”
ผมขยับไปจับข้อมือมันไว้ตอนที่ฝ่ายนั้นเตรียมก้าวถอยหลังกลับไป แปลกฝ่ายนั้นแค่หยุดนิ่งไม่ได้สะบัดมือผมออกอย่างที่คิด ตรงกันข้ามมันแค่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ จะให้ผมรอไหน”
มันปล่อยเสียงหัวเราะน้อยๆ
หืม หัวเราะนี่มันหัวเราะต่อหน้าผมงั้นเหรอ ใช่เรื่องจริงหรือเปล่า นี่ผมฝันไปหรือเปล่าเนี่ย ผมยืนนิ่งและเข้าใจแล้วในวินาทีนั้นว่าทำไมไอ้หมอนี่ถึงได้เป็นขวัญใจของสาวๆและดูเหมือนว่ามันเองก็คล้ายกับว่าเป็นขวัญใจของเพื่อนสนิทมันด้วย
นี่หรือเปล่าที่เค้าเรียกว่าเสน่ห์
ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่มีเสน่ห์จริงๆ
“ ห้องมึงสิ” มันพูดก่อนจะเหลือบตามองผม “ หรืออยากรอห้องกูล่ะ”
พวกเรายืนนิ่งสบตากันอยู่นาน
นานจนรู้สึกได้ว่าข้อมือของมันที่ถูกผมกุมอยู่มันขยับออกเบาๆ
“ ห้องผม”
มันโคลงศีรษะรับคำก่อนจะเดินหายลับ จังหวะนั้นแหละที่ทำให้ผมเดินเข้าห้องมาอย่างไม่มีสติ ราวกับจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนี่มันเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่รู้จักกับเจ้าของห้องข้างๆดูเหมือนว่าชีวิตของผมมีอันต้องเผชิญกับความรู้สึกประหลาด ผมเป็นอะไรถึงได้ตอบตกลงที่จะทำเรื่องสัปดนชวนพิศวงแบบนั้น ทุกครั้งที่อยากรู้เรื่องของมันเหมือนว่าตัวผมเองกำลังเข้าใกล้มันมากขึ้น
ผมเหลือบตาไปมองกรอบรูปของแฟนสาวที่ตั้งอยู่ตรงมุมหนึ่งตรงโซฟา ภาพนั้นมีผมและเธอถ่ายคู่กันตอนไปเที่ยวช่วงวีคเอนเมื่อปีก่อน ผมสบตากับเธอในกรอบรูปอยู่นานจนรู้สึกได้ว่าหัวใจที่สั่นไหวแปลกๆมันสงบลงแล้ว
.
.
...ก๊อก ก๊อก...
ผมเปิดประตูห้องออกมาก็เจอมันยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง ผมขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อมองเลยไหล่มันไปเจอสาว เอ่อ ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าสาวเกือบแท้ เพราะรูปร่างแต่ละคนบึกบึนไม่เข้ากับชุดเดรสสั้นแค่คืบที่สาวๆชอบใส่ตามสมัยนิยม ลำแขนเป็นมัดบ่งบอกถึงสภาพเพศที่แท้จริง
“ นี่”
“ เห็นมึงไม่ค่อยเก่งเรื่องพวกนี้” มันแสร้งถอนหายใจ “ กูเลยหาผู้เชี่ยวชาญมาสอนมึงให้”
“ คุณ”
ผมอ้าปากค้างมองมันและสาวเทียมทั้งสามคนตรงหน้าอย่างนึกไม่ถึง และรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล จังหวะที่เตรียมถอยหลังชิ่ง ผมเห็นมันให้สัญญาณสาวๆกล้ามโตกลุ่มนั้นตรงเข้าชาร์ตผมทันที
“ เชี่ย”
“ อย่าดิ้นสิคะคุณพี่”
ห่าเอ้ย ผมถูกกะเทย เอ่อ ขออนุญาตหยาบคายเพราะแรงของพวกเธอช่วงหนักหน่วงแม่งล็อคคอ ล็อคแขนจนแทบขยับไม่ได้ สีหน้าท่าทางของพวกหล่อนดูสนุกสนานไม่ต่างจากไอ้ตัวต้นเหตุ ไอ้หมอปายล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงมันแล้วกำ ต้องเรียกว่ากำเพราะมันกำซองถุงยางเต็มมือนับได้ราวๆเกินสิบชิ้นแน่นอน
“ มึง”
เป็นครั้งแรกที่ผมเรียกฝ่ายนั้นด้วยถ้อยคำแบบนี้
“ จะขอบคุณกูหรอ” มันแสยะยิ้มมุมปาก “ ไม่ต้องหรอกขอแค่มันสนุกกับค่ำคืนนี้ก็พอ”
“ ไอ้หมอปาย”
“ ครับ” มันทำหน้ายิ้มก่อนจะโน้มใบหน้ามากระซิบข้างหูผมน้ำเสียงโครตยียวน “ น้องยิม”
“ เหี้ย”
ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้าจังหวะที่สาวๆเผลอเลยสะบัดพวกเธอจนหลุดไปกระชากคอเสื้อไอ้หมอปายทันที
“ โอ้ย”
“ แสบมากนะไอ้หมอ”
“ มึงกวนตีนกูก่อน”
ผมยืดยุดข้อมือมันไปมาแต่พักเดียวสาวๆทั้งสามที่ล้มระเนระนาดไปก่อนหน้านี้ก็รวมพลังมาดึงผมออกจากมัน
“ ปึ๊ก”
“ อุ๊ก”
จังหวะชุลมุนนั้นผมกระชากเสื้อมันจนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างหลบกระทบพื้น แต่พอมองไปรอบๆแล้วดันไม่พบเห็นสิ่งใดเลยยกเว้นซองถุงยางหล่นเกลื่อนกลาด มันยิ้มขำมองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“ กูคิดว่าผ่านคืนนี้ไปมึงคงใช้ถุงยางคล่องขึ้นนะ”
“ โชคดีนะน้องยิม”
พูดจบมันก็ยิ้มกวนๆให้ผมทีนึงและเดินยักไหล่ออกไปพร้อมกับปิดประตูห้องให้อย่างดิบดี ทิ้งให้ผมเชิญชะตากรรมกับสายตาหื่นกระหายของสาวเทียมทั้งสาม
.
.
.
“ ฮือ”
“ ฮึก ฮือ”
“ กระซิกๆ”
“ เจ็บ” เสียงหนึ่งครางออกมา
“ เจ็บจังเลย”
“ระบมทั้งตัวโดยเฉพาะช่วงล่าง”
“ โฮ”
“ คุณพี่ใจร้ายกับพวกหนูมาก”
ผมพ่นลมหายใจแรงๆตอนที่กระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาโดยที่สาวๆทั้งสามยังนั่งพังพาบกับพื้นบ้างก็กุมแก้ม บ้างก็กุมท้อง บ้างก็นั่งปาดน้ำตาเงียบๆ พวกหล่อนเงยหน้ามองผมแล้วพร้อมใจกับสะบัดหน้าใส่ผมแรงๆ ผมคลึงขมับถอนหายใจแรงๆด้วยความเหนื่อยเพราะก่อนหน้านี้เพิ่งได้ออกกำลังกายอย่างหนักมา
อย่าเข้าใจผิด
ผมกับพวกหล่อนเราไม่ได้มีอะไรกัน แค่จังหวะที่เธอมะรุมมะตุ้มผมนั้นดัมันนสะกิดเส้นบ้าจี้ของผมให้กระตุกสุดท้ายพวกหล่อนจึงได้ไปนั่งล้มพับร้องไห้อยู่กับพื้นแบบนั้น
“ โทษทีลืมบอกไปว่าเคยเรียนเทควันโดจนได้สายดำ”
“......”
สามคนนั้นอ้าปากค้างก่อนจะค่อยๆคลานไปนั่งกอดกันอยู่ตรงมุมห้อง ผมมองภาพนั้นอย่างเห็นใจก่อนจะผุดลุกขึ้นแต่พวกเธอดันหวีดร้องกันเสียงหลง
“ อย่าค่ะคุณพี่อย่า น้องช้ำไปหมดแล้ว”
“ พอแล้วค่ะแค่แผลบนใบหน้านี่ก็ไม่รู้ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะหาย”
“ อ๋อๆ” ผมทำเสียงในลำคอ “ ตอนเด็กๆเคยไปเรียนต่อยมวยเป็นประจำ”
“ โฮ”
สามสาวน้ำตาร่วงเผาะทันที พอผมขยับพวกเธอก็ครางฮือๆขยับหนีถอยหลังไปด้วย ผมสงสารเลยเดินไปคุ้ยหาอุปกรณ์ทำแผลแถวห้องครัวแล้วมายื่นให้พวกเธอ ทั้งสามกล้าๆกลัวๆก่อนจะยื่นมือมารับของตรงหน้าไปอย่างรวดเร็ว
“ ถามจริงนี่กะจะทำผมจริงๆเหรอ”
ผมถามขึ้นหลังจากพวกหล่อนนั่งช่วยกันทำแผลไปสักพัก หนึ่งในนั้นรีบส่ายหน้าหวืว “ พวกเราแค่ถูกจ้างมาให้แกล้งพี่เฉยๆกะว่าพี่หมดแรงเราจะถอดเสื้อแล้วถ่ายรูปไว้แบล็คเมล์”
“ ใครคิด” ผมถามเสียงเครียด
“ แหะๆ”
“ พวกเราค่ะ”
สามคนนั้นรับคำเสียงอ่อยๆ
“ แล้วไอ้หมอนั่น”
“ พี่คนนั้นแค่จ้างมาให้แกล้งพี่ให้กลัวเฉยๆที่เหลือก็แล้วแต่พวกหนูจะจัดการต่อ”
“ อ๋อ”
ผมแสยะยิ้มพวกเธอก้มหน้าหลบกันจ้าละหวั่น
“ พวกหนูขอโทษ”
ทั้งสามยกมือไหว้ผมปลกๆ
“ ผมไม่โกรธหรอก” ผมถอนหายใจ “ยังไงก็ขอโทษพวกคุณด้วยที่ทำให้เจ็บตัวแบบนี้”
“ ไม่โกรธพวกเราจริงๆเหรอคะ”
ผมพยักหน้ารับ “ แต่” พวกหล่อนสะดุ้งโหยง “ อย่าไปทำอะไรแบบนี้กับคนอื่นอีกก็แล้วกันนะครับ เรื่องแบบนี้มันเข้าข่ายใช้กำลังบังคับกันเผลอๆพวกคุณอาจจะถูกตำรวจจับ”
“......”
“ การใช้กำลังโดยที่อีกฝ่ายไม่เต็มใจก็ไม่ต่างจากการกระทำของคนร้ายที่ฉุดคร่าผู้บริสุทธิ์หรอกครับ”
พวกหล่อนพยักหน้ารับสีหน้าแววตาดูสลดจริงๆจนน่าเห็นใจ ผมเลยอาสาพาพวกหล่อนไปส่งด้านล่างจังหวะที่มองไปรอบๆก็ไปสะดุดตากับของบางอย่างซึ่งหล่นอยู่บนพรมหน้าห้อง มันคือโทรศัพท์สมาร์ทโฟนสีดำที่เหมือนว่าถูกใช้งานมานานแล้วสามคนนั้นมองของในมือผมแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าว่าไม่ใช่ของตัวเอง
ในเมื่อมันไม่ใช่ของผมและไม่ใช่ของพวกหล่อนก็ต้องเป็นของใครบางคนที่เคยเข้ามาในห้องนี้ก่อนหน้านี้ไม่นาน หึ ทีใครทีมันแล้วกันหมอปาย ในเมื่อมันทำให้ผมพื้นเสียมากมายวันนี้เห็นทีผมกับมันคงต้องเจอกันสักตั้ง
ผมกำโทรศัพท์ในมือแน่นก่อนจะแสยะยิ้มแต่ท่าทางของผมทำเอาสามสาวต่างทำหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
“ คุณพี่อย่าทำหน้าแบบนี้น้องกลัว”
ผมกดยิ้มก่อนจะหัวเราะร่วนแต่ใครจะรู้ว่าในใจผมร้อนรนแค่ไหน เรามาดูสักตั้งแล้วกันไอ้หมอปาย
"ตาต่อตา ฟันต่อฟัน" ยิมไม่ได้กล่าวไว้แค่มันรู้สึกเฉยๆ ฮ่าๆๆๆ #ทีมยิมปาย #ปายยิม #ทีมไหนๆก็ได้กัน (?)
#อ่านแล้วเม้นท์ด้วยเนอะ อยากรู้ว่าสนุกหรือไม่ยังไง บางทีไม่มีความคิดเห็นเลยคนเขียนก็น้อยใจนะเนี่ย แหะๆ ไม่ดราม่าน้าๆ
เปิดจองรักข้างเดียววันนี้ - 2 พ.ค. 59 (https://web.facebook.com/karnsaii/photos/a.245517358969923.1073741826.245380738983585/495280307326959/?type=3&theater)
#อ่านแล้วเม้นท์ด้วยเนอะ อยากรู้ว่าสนุกหรือไม่ยังไง บางทีไม่มีความคิดเห็นเลยคนเขียนก็น้อยใจนะเนี่ย แหะๆ ไม่ดราม่าน้าๆ
เปิดจองรักข้างเดียววันนี้ - 2 พ.ค. 59 (https://web.facebook.com/karnsaii/photos/a.245517358969923.1073741826.245380738983585/495280307326959/?type=3&theater)
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 25-03-2016 21:50:33
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 25-03-2016 22:53:27
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 26-03-2016 01:11:51
แล้วก็อย่าลืมบอกเลิกแฟนด้วยน้า 55555 :laugh:
สนุกมากอ่ะเรื่องนี้ รอค้าาา :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 26-03-2016 01:16:02
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 26-03-2016 01:28:18
เริ่มหัวข้อโดย: sangzaja122 ที่ 26-03-2016 06:09:52
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 26-03-2016 06:51:58
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 26-03-2016 09:23:43
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 26-03-2016 10:44:00
เริ่มหัวข้อโดย: netich ที่ 26-03-2016 12:41:56
เริ่มหัวข้อโดย: nnewy ที่ 26-03-2016 19:46:03
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 26-03-2016 21:24:09
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 26-03-2016 22:35:16
สนุก ชอบ แต่อยากให้ลงยาวๆ กว่านี้ :mew1:
รอตอนใหม่ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 27-03-2016 01:01:42
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 27-03-2016 07:45:11
#ยิมปาย :-[
เริ่มหัวข้อโดย: nnewy ที่ 28-03-2016 16:26:12
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 30-03-2016 21:09:55
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 31-03-2016 22:21:33
หลงที่ 5 : ความจริงอีกด้าน (50%)
[หมอปาย]
[หมอปาย]
“ ปาย”
“ หาอะไรวะ”
“ ปาย”
“ หืม”
ผมถอนหายใจเมื่อล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วไม่พบสิ่งที่ควานหามาตลอดทั้งคืนจนถึงตอนนี้ พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอสายตาคาดคั้นของเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้ ดวงตาสีเข้มภายใต้กรอบแว่นตามองเขาอย่างพิจารณาและสงสัยกับการกระทำประหลาดที่ตั้งแต่มาถึงก็นั่งค้นหาของบางอย่าง
“ หาอะไรเหรอ”
“ มือถือ”
“ หืม”
“ มือถือกูไม่รู้หายไปไหนหาไม่เจอตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“ ลืมไว้ที่คอนโดรึเปล่า”
ผมส่ายหน้าเพราะเมื่อคืนก็ลองค้นห้องเกือบจะทั้งคืนถ้าหากว่ามันอยู่ในห้องคงจะหาเจอได้ไม่ยากเสียแต่ว่าเขาอาจจะทำมันหล่นหายที่ไหนนี่สิ
“ หาแล้วเหรอ”
“ อืม”
‘อั้ม’ มันทำคิ้วขมวดก่อนจะลงมือช่วยค้นหาของดังกล่าวในกระเป๋าจนพักนึงนั่นแหละมันถึงเงยหน้าขึ้นแล้วส่ายหน้าไปมา
“ ช่างเถอะ”
“ ช่างได้ไงแล้วถ้ามันหายขึ้นมาจริงๆกูจะติดต่อมึงยังไง” มันแย้ง
ผมยักไหล่จริงๆแล้วไม่ได้นึกเสียดายอะไรหรอกกับโทรศัพท์เครื่องเดียวเพราะไอ้เครื่องที่ว่านั่นใช้มานานแล้วตั้งแต่สอบเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ เขาเป็นประเภทไม่ใช่คนติดแบรนด์หรือติดหรูอะไรมากมายดังนั้นสมาร์ทโฟนสีดำที่เป็นที่ยอดนิยมเมื่อหลายปีก่อนจึงถึงใช้งานมาจนถึงวันนี้...วันที่มันหายไปอย่างไร้ร่องรอย
หายไปก็ดีเหมือนกันเพราะเขาเองก็เบื่อหน่ายกับปลายสายคนเดิมๆที่มักโทรมาวุ่นวายจนไม่เป็นอันทำอะไร จะเสียดายก็แค่ไฟท์งานและเนื้อหาเกี่ยวกับการเรียนบางส่วนเท่านั้น แต่ช่างเถอะของพวกนั้นยังไงก็คงพอหาใหม่ได้
“ ช่างเถอะ”
“ ปาย”
อั้มมันถอนหายใจ “ เย็นนี้เดี๋ยวกูพาไปมึงซื้อโทรศัพท์ใหม่ละกัน”
“ ไม่เป็นไร”
“ มึงก็รู้ว่ากูคงไม่สบายใจถ้าติดต่อกับมึงไม่ได้”
ผมนิ่งอึ้งเมื่อเห็นสายตาทอดมองอย่างมีความหมาย เป็นความหมายที่ลึกซึ้งเกินกว่าคำว่าห่วงใยในฐานะเพื่อนทั่วไป ผมรู้ดีว่ามีกระแสบางอย่างถูกส่งมาจากสายตาของมัน ผมรู้ว่าคนตรงหน้ารู้สึกอย่างไรแต่ผมตอบแทนความรู้สึกมันมากไปกว่าคำว่าเพื่อนไม่ได้
..เพราะชีวิตนี้ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะรักใครได้อีก..
“ กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ อืม”
อั้มมันหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยจนผมรู้สึกเสียใจ ผมถอนหายใจก่อนจะตบบ่ามันเบาๆมันเอื้อมมือมากุมมือผมไว้แล้วบีบเบาๆ
“ กูขอโทษ”
“ กูต่างหากที่ต้องขอโทษ”
ผมพูดออกไปแล้วยืนนิ่งมองมันกุมมือผมแน่น
“ กูจะรอ”
“.....” ผมส่ายหน้า “ อย่าเลยอั้ม”
“ อย่าห้ามกูเลยปาย”
“.....”
ผมไม่ได้ตอบอะไรไปตอนที่มันคลายมือผมออก ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะขยับก้าวเดินออกมาถึงอย่างนั้นก็อดจะเหลียวหลังหันไปมองแผ่นหลังกว้างของมันที่ตั้งตระหง่านอยู่อย่างนั้น
“ ปาย”
เสียงเรียกชื่อในระยะประชิดทำให้สติที่เหมือนจะหลุดลอยไปไกลหวนกลับมาอีกครั้ง ภาพตรงหน้าคือใบหน้ายิ้มแย้มของร่างสูงโปร่งแต่ติดจะขาวซีดกำลังชูถุงในมือขึ้นสูงก่อนจะโบกมือทักทายผมด้วยสีหน้าดีใจราวกับเด็กน้อย
“ อ้าวหยก”
‘หยก’ เป็นเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งที่รู้จักกันตั้งแต่มัธยมปลายเป็นเด็กเรียนที่ติดจะเรียบร้อยกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก และบวกกับบุคลิกที่ออกจะนิ่งๆเงียบๆ เอะอะก็ยิ้มลูกเดียวจึงทำให้คล้ายๆกับเป็นคนที่ไม่ใคร่จะทันคนนัก มันชอบทำเฉยเวลาที่มีใครมาหาเรื่องทั้งยังใจเย็นราวกับว่าชาตินี้ไม่เคยคิดจะโกรธใครได้เลย
“ วันนี้ซื้อวุ้นมะพร้าวมาฝากด้วย”
ว่าแล้วคนตัวซีดก่อนยกกล่องที่บรรจุของหวานชูขึ้น
“ หึ”
“ ของโปรดปายไง”
ผมเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายยิ้มๆ “ แน่ใจเหรอ” ผมแสร้งถอนหายใจบุ้ยปากไปเบื้องหลัง “ ไอ้วุ้นมะพร้าวเนี่ยอั้มมากกว่ามั้งที่ชอบกิน”
“ ก็”
หยกมันทำปากพะงาบๆสีหน้าแดงก่ำจนเห็นได้ชัด ดวงตาคู่นั้นหลุบลงทันที “ ก็ เอ่อ”
ผมยิ้มขำคนตัวซีดที่ทำตัวไม่ถูกมือไม้เกะกะไปหมดจนน่าสงสาร ผมรู้ดีว่าทำไมหยกมันถึงมีอาการประหลาดแบบนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนสนิทของผมอีกคน
“ เข้าไปข้างในก่อนเลย เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำแป๊บ”
หยกส่ายหน้าหวืวด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก ตาก็คอยเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออย่างแหยงๆ “ กูรอเข้าไปพร้อมมึงล่ะกัน”
“ กลัวอะไรอั้มมันไม่กินหัวมึงหรอก”
“ กลัวมันด่า” เสียงในลำคอดูเหงาหงอย ผมอดเห็นใจไม่ได้จึงลูบหัวมันเบาๆ “ เอองั้นรอแป๊บ”
“ เดี๋ยว”
“ หืม”
“ เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามาเห็นลุงหาญแวบๆที่ลานจอดรถ”
ชื่อที่คุ้นหูซึ่งหยกมันเอ่ยถึงทำให้อดขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจไม่ได้ ผมถอนหายใจแรงๆก่อนจะพยักหน้ารับแล้วบ่ายหน้าไปยังจุดหมายที่เพื่อนสนิทพูดถึงก่อนหน้านี้ ก่อนไปก็อดเหลือบตามองไปด้านหลังอีกทีไม่ได้ ผมส่ายหน้าเมื่อหยกมันยืนรออยู่แถวๆนั้นโดยไม่มีท่าทีว่าจะเข้าไปในตัวอาคารจริงๆ
อะไรจะกลัวไอ้อั้มขนาดนั้นวะ
เออ...ถ้าเป็นหยกก็สมควรกลัวไอ้แว่นหน้านิ่งนั่นอยู่หรอก ผมส่ายหัว
.
.
.
“ ลุงหาญ”
“ คุณชาย”
ผมพ่นลมหายใจทันทีที่ได้ยินคำเรียกขานของผู้สูงวัยซึ่งแย้มยิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อเห็นเขา ชายวัยกลางคนผมสีดอกเลาเกือบทั้งหัวแต่งกายด้วยชุดสุภาพกำลังทำท่านอบน้อมผมจนชวนปวดหัว เหนือสิ่งอื่นใดคนขับรถของบิดาดูจะดีใจหนักหนาเมื่อได้เห็นหน้าผม
“ สวัสดีครับลุง”
“ อย่าครับ...” ลุงหาญรีบตรงเข้ามาคว้ามือผมเอาไว้ “ อย่าไหว้ลุงเลยครับคุณชาย”
ผมส่ายหัว “ อยู่กับผมอย่าเจ้ายศเจ้าอย่างเถอะครับมันชวนอึดอัด”
“ คุณชาย”
ผมถอนหายใจคว้ามือเหี่ยวย่นที่กุมข้อมือผมแล้วเขย่าเบาๆ
“ คุณชายไม่กลับบ้านนานแล้วทุกคนบ่นคิดถึงกันมาก”
“.......”
“ ถ้าคุณผู้หญิง..”
ผมยกมือขึ้นห้ามไม่ให้ชายวัยกลางคนพูดต่อ ลุงหาญทำหน้าสลดก่อนจะฝืนยิ้มให้ผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ
“ วันนี้ลุงมีธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับ”
ลุงหาญมีท่าทีกระตือรือร้นขึ้นมาทันที “ รถของคุณชายซ่อมเสร็จแล้ว ลุงเอาไปจอดให้ที่คอนโดแล้วนะครับนี่ก็แวะเอากุญแจรถมาให้ครับ”
ผมทำหน้าเฉยไม่ได้ยินดียินร้ายกับความสะดวกสบายที่ใครต่อใครจัดหาให้ อาจจะเพราะชินซะแล้วกับการทำอะไรด้วยตัวเองตั้งแต่วันที่รับรู้ว่าเขาต้องอยู่คนเดียวให้ได้
“ จริงๆแล้วผมไม่จำเป็นต้องใช้รถ” ผมถอนหายใจ “ ทุกวันนี้ใช้บริการสาธารณะก็สะดวกดี”
“ คุณชาย”
ผมหายใจแรงๆ “ เอากลับไปคืนเขาเถอะครับ”
ลุงหาญถอนหายใจสีหน้าไม่สู้ดีนัก “ คุณท่านบอกผมว่าคุณชายต้องพูดอย่างนี้ ท่านเลยฝากมาบอกว่า ถ้าไม่เอาก็เอากลับไปคืนเองที่บ้านครับ”
ผมกำหมัดแน่นแววตาเครียดขมึง รู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวเกร็งไปหมดจนเมื่อฝ่ามือของคนขับรถที่อุ้มชูเขามาตั้งแต่ยังเล็กลูบที่บ่าเบาๆ ความรู้สึกเหล่านั้นถึงหายไป
“ ผมไม่อยากได้”
“ ลุงทราบครับคุณชาย” คุณหาญบีบบ่าเขาทีนึง “ แต่คุณชายไม่ควรขัดคำสั่งคุณท่าน”
“......”
“ เพราะยังไงผมก็แพ้เขาอยู่ดีใช่มั้ยครับ”
“ ต่อให้ทะเลาะกันแค่ไหนสายเลือดก็ไม่มีวันตัดขาดจากกัน”
ผมก้มหน้านิ่งในอกเหมือนมีกลองตีกระหน่ำรัวเสียงดัง ผมส่ายหน้าไม่อยากจะรับฟังใดๆก่อนจะรับกุญแจรถมาถือไว้อย่างไม่เต็มใจ
“ ถ้าคุณชายว่างกลับบ้านบ้างนะครับ คุณชายเล็กเธอบ่นคิดถึง”
“ หึ” ผมแสยะยิ้ม “ ที่นั่นไม่มีใครรอผมอยู่จริงหรอก”
“ มีครับ”
ผมทำหน้าไม่เข้าใจ
“ น้องชายคุณยังไงล่ะครับ”
“ ไม่” ผมปฏิเสธเสียงห้วน “ ผมไม่เคยมีน้องชาย”
“ คุณชาย” ลุงหาญทำหน้าตกใจ
“ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ”
“.....” ผมยกมือไหว้คนตรงหน้าก่อนจะผละถอยออกมาทันได้ยินคำพูดบางอย่างลอยตามมาติดๆ “ คุณชายเล็กบ่นว่าคิดถึงพี่ชายทุกวัน รอให้พี่ชายกลับมาเล่นด้วย”
หึ ใครมันอยากไปเล่นกับเด็กบ้าอย่างมัน
เด็กบ้าๆแบบมัน
เกลียด...เป็นความรู้สึกที่ผมกำลังเกลียดชังใครบางคน
ผมหลับตานิ่งมือกำแน่นทั้งสองข้าง พอเปิดเปลือกตาขึ้นมองตัวเองในกระจกภาพตรงหน้าสะท้อนให้เห็นใบหน้าคมคาย ดวงตาคมสวยเหมือนนัยน์ตาของมารดาผู้ให้กำเนิด ริมฝีปากผมเม้มแน่นสั่นระริกก่อนจะรู้สึกหยาดใสๆของน้ำบางอย่างกำลังจะหลั่งริน นาทีนั้นผมรีบเปิดน้ำวักใส่หน้าให้น้ำเปล่าล้างน้ำตา
ให้มันกลบเกลื่อนกัน...ให้มันรวมกันจนแยกไม่ออก...ให้มันเป็นแค่น้ำเปล่าเท่านั้น
.
.
.
“ ไปนานมาก”
หยกมันทำหน้ายู่เมื่อผมย้อนกลับมาหามันอีกครั้ง
“ ก็แล้วมึงทำไมไม่เข้าไปก่อนวะ”
มันส่ายหน้าหวืวอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมเลยได้แต่ยิ้มขำก็จะรุนไหล่มันให้ออกเดินจนไปถึงโต๊ะอาหารโต๊ะหนึ่งซึ่งมีนิสิตแพทย์ใส่แว่นนั่งรอท่าอยู่ก่อนแล้ว อั้มมันเหลือบตาขึ้นมองหยกด้วยสีหน้านิ่งๆยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรหยกมันก็รีบยกของในมือให้อีกฝ่าย
“ กูซื้อมาฝาก”
“ เพิ่งโผล่หัวมา” อั้มมันพูดเสียงเรียบแต่แววตาเฉือดเฉือนคนตัวซีดจนหน้าซีดตามสีผิวไปทันที
“ กูขอโทษ พอดีกู..”
“ มึงเลิกอ้างซะที” อั้มมันสถบจนผมเองยังตกใจ “ มึงก็รู้ว่าปายรอกินข้าวพร้อมมึง ยังจะเสือกมาช้าแทบทุกวัน มึงต้องรอให้ปายมันหิ้วท้องรอมึงไปอีกนานแค่ไหนว่ะ แล้วไอ้ขนมห่าเหวนี่อีกซื้อมาทำไม ถ้ามันทำให้มึงเสียเวลาเลทนัด”
“ พอเถอะอั้ม”
ผมตัดบทตรงไปตบบ่าอั้มให้มันเพลาๆลงหน่อยเพราะเพื่อนอีกคนสีหน้าโครตแย่เลย
“ มึงเลิกเข้าข้างมันซะที”
“......”
อั้มมองหยกอย่างหัวเสีย “ มึงเป็นโรคกระเพาะต้องกินข้าวให้ตรงเวลา แต่ใครบางคนทำให้มึงแดกข้าวเช้าช้าตลอด”
ผมถอนหายใจเพราะรู้ดีว่าอั้มมันห่วงผมแค่ไหน ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับผมมันหัวเสียและใจร้อนได้เสมอโดยเฉพาะทุกเรื่องซึ่งมีหยกเข้ามาเกี่ยวข้อง ผมสังเกตได้ถึงความผิดปกติที่อั้มมันแสดงต่อหยก ผมเป็นเพื่อนสนิทกับอั้มมาตั้งแต่จำความได้จนถึงช่วงม.ปลายที่หยกเริ่มเข้ามา ผมรู้สึกได้ว่าอั้มมันไม่เคยชอบหยกอาจจะเพราะผมมักให้ความสนใจหยกมากก็จะไม่ให้สนใจยังไงไหวในเมื่อหยกมันกลัวอั้มจะกินหัวอยู่ตลอดเวลา
“ กูขอโทษ”
หยกเสียงสั่นหน้าเสียจนผมนึกเห็นใจ “กูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ กูรู้มึงห่วงปาย คราวหลังก็จะจำให้ขึ้นใจว่ากูไม่ควรให้ปายรอกินข้าวอีก”
“ หยก”
ผมทำหน้าไม่ถูกเมื่อหยกทำเสียงสั่นๆ
“ รู้ก็ดี”
“ มึงพูดแรงเกินไปอั้ม”
ผมถอนใจแรงๆก่อนจะสาวเท้าตามหยกที่เดินตาแดงๆออกไป แต่อั้มมันดันคว้าข้อมือผมไว้
“ ทำไมต้องเข้าข้างหยกมันขนาดนั้นวะปาย”
ผมถอนหายใจ
“ มึงแกล้งโง่หรือไม่รู้จริงๆว่าการกระทำของหยกที่ทำให้กูและมึงต่างกัน”
มันยืนนิ่งก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ แล้วไง”
“ จะทำร้ายมันไปถึงไหน”
“ กูไม่มีวันรู้สึกกับมันเปลี่ยนไป” อั้มพูดเสียงเรียบ
“ อั้ม”
“ ปาย”
เราสองคนสบตากันนิ่ง สุดท้ายมันถอนหายใจก่อนจะยอมปล่อยข้อมือผม ผมเลยเดินตามหยกที่มาแอบอยู่คนเดียวตรงส่วนหย่อมแถวๆหน้าโรงพยาบาล เมื่อผมไปถึงหยกมันกำลังจิ้มวุ้นมะพร้าวเข้าปากด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ หยก”
“ กินด้วยกันมั้ย”
ผมส่ายหน้าหยกมันเลยทำหน้ายิ้มๆ ก่อนจะทำท่าทำทางเหมือนว่าของกินตรงหน้าอร่อยนักหนาทั้งๆที่ใบหน้าย่ำแย่เหมือนว่าจะร้องไห้เต็มแก่
“ พอเถอะหยก” มันจิ้มเอาจิ้มจนของกินเต็มปากไปหมดแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลช้าๆด้วยสีหน้าเหยเก
“ ถ้ากินไม่หมดเสียดายของ วันนี้ต้องกินให้เต็มที่เลย ” มันฝืนยิ้ม “เพราะคราวหลังคงจะไม่ซื้อมาอีกแล้ว”
ผมจุกในอกก่อนจะสวมกอดมันซึ่งสะอื้นอยู่กับอกผม
นี่แหละน้าความรัก ‘รักคนไม่มีใจก็เจ็บ แอบรักคนอื่นก็เจ็บ รักตอบไม่ได้ก็เจ็บเช่นกัน’
ก็เพราะความรักนี่แหละที่ทำให้ผมสูญเสียผู้หญิงที่รักที่สุดไป เพราะรักนี่แหละที่ทำให้มันฝังใจถึงทุกวันนี้
เพราะไม่ลืมจนคิดว่าอาจจะรักใครอีกไม่ได้แล้ว
เอาไปครึ่งนึงก่อนเนอะ เอ้เหมือนว่าหมอจะมีปมนะเนี่ย หุหุ #ทีมอั้มหยกก็มา มาแบบหน่วงๆไปอีก เฮ้ย
ครึ่งหลังไปหาอิยิมและมือถือเจ้าปัญหา บอกเลยว่าหมอปายงานเข้าแน่นอน 555555 #หนึ่งเม้นท์หนึ่งกำลังใจนะจ้า
ครึ่งหลังไปหาอิยิมและมือถือเจ้าปัญหา บอกเลยว่าหมอปายงานเข้าแน่นอน 555555 #หนึ่งเม้นท์หนึ่งกำลังใจนะจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 31-03-2016 23:18:25
เริ่มหัวข้อโดย: nnewy ที่ 01-04-2016 13:52:07
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 01-04-2016 17:14:56
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 01-04-2016 17:27:13
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 01-04-2016 23:21:53
ปายก็มีปม ทั้งครอบครัว ทั้งคนในอดีต
:angry2:อั้มปากร้าย ใจร้าย อยากให้หยกตัดใจ
หรือมีคนมาชอบหยก ให้อั้มรู้ถึงการสูญเสีย เสียดายหยก
ตามต่อ :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 02-04-2016 15:00:31
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-04-2016 15:58:33
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 03-04-2016 16:32:27
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 04-04-2016 21:51:56
[ยิม] ครึ่งหลัง
...Rrrrr...
“ อะไรวะ”
...Rrrrr...
“ เชี่ยเอ้ย”
...Rrrrr...
“ เหี้ย”
...โครม...
ผมผุดลุกขึ้นอย่างหัวเสียหลังจากใช้มาตรการสะกิดสมาร์ทโฟนสีดำที่หวีดเสียงร้องจนหนวกหูมาเกือบนาทีให้ไปนอนนิ่งอยู่ปลายเตียง จากนั้นจึงผุดลุกขึ้นแล้วเดินสะโหลสะเหลไปหยุดยืนอยู่เบื้องหน้ากระจกในห้องน้ำ ภาพตรงหน้าที่ปรากฏคือใบหน้าคมคายดูหมองคล้ำดวงตาลึกโหลราวกับคนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน ผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงเป็นสภาพที่ดูไม่จืดสักเท่าไหร่ ผมถอนหายใจกับสภาพของตัวเองก่อนจะเปิดน้ำเพื่อวักใส่หน้า
...Rrrrr...
แล้วเสียงโทรศัพท์ที่ดังก่อกวนตลอดเช้านี้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง โทรศัพท์เจ้าปัญหานั่นไม่ใช่ของผมหรอกแต่เป็นของเพื่อนบ้านห้องข้างๆที่เพิ่งก่อสงครามกับผมมาสดๆร้อนๆเมื่อคืน หลังจากลงไปส่งสามสาวที่ถูกไอ้หมอนั่นส่งมาเล่นงานผมเสร็จ ผมเลยไม่มีกระจิตกระใจจะล้มตัวลงนอนต่อแล้วเลยนั่งแท็กซี่ไปคณะเพื่อช่วยรุ่นพี่ตัดต่อหนังสั้นซึ่งได้รับการขอร้องจากพวกพี่ๆให้ไปช่วยหน่อยเพราะเป็นงานคณะ
คงเห็นว่าผมมีประวัติว่าสมัยเรียนไฮสคูลเคยทำหนังสั้นเข้าประกวดจนชนะในระดับประเทศ กว่าจะไปถึงสตูฯของพวกพี่แกก็ปาไปเที่ยงคืนดังนั้นเมื่อคืนที่ผ่านมาผมแทบไม่ได้นอนกว่างานจะเสร็จก็หกโมงเช้าโน่น หลังจากนั้นก็หอบสังขารพังๆกลับคอนโดพอหัวถึงหมอนไม่ถึงชั่วโมงเสียงโทรศัพท์บ้าๆนั่นก็ดังรบกวนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หยุดหวีดร้องน่ารำคาญ
ผมยืนจ้องเครื่องมือสื่อสารสีดำสนิทนิ่งๆราวกับจะจ้องให้ทะลุไปถึงเจ้าของมันซึ่งทำกับผมไว้เจ็บแสบมาก หึ ก่อนหน้านี้กะว่าถ้าตัวเองอารมณ์เย็นกว่านี้จะเอาไปคืนมันซะหน่อย แต่เสียงเรียกเข้านี่แม่งโครตปั่นประสาทจากที่ไม่อยากจะเสือกเรื่องของมันสักเท่าไหร่ตอนนี้ผมชักอยากจะทำอะไรพิสดารซะแล้วสิ
ก่อนหน้านี้ผมลองรับสายไปครั้งนึงเพราะเข้าใจว่าเจ้าของมันคงโทรเข้าเครื่องตัวเองเพื่อขอคืนที่ไหนได้คนที่โทรมากลับเป็นผู้หญิงและถ้าเดาไม่ผิดผู้หญิงที่ว่านั่นคงจะเป็นคนเดียวกับที่มาหามันที่ห้องบ่อยๆ พอเจ้าหล่อนรู้ว่าใครไม่รู้รับโทรศัพท์ผู้ชายของตัว สาวเจ้าก็กระหน่ำโทรเรียกว่าสายตัดปุ๊บโทรใหม่ปั๊บจนต้องปิดเครื่องไป แต่อะไรไม่รู้ทำให้เครื่องที่ปิดสนิทเปิดขึ้นมาอีกครั้งนั่นอาจจะเป็นเพราะผมเผลอไปโดนปุ่มเปิดเข้าตอนนอน
“ ฮัลโหล”
“ ปายคะ”
“ ผมไม่ใช่...” ยังไม่ทันที่จะได้พูดอธิบายต่อเสียงแหลมก็หวีดร้องมาตามสาย
“ แกอีกแล้วเหรอ”
ผมกรอกตาใส่มือถือราวกับว่ามองเห็นสีหน้าฝ่ายนั้น
“ ครับ”
“ ปายไปไหน ทำไมไม่รับสายฉัน”
“.....” ผมถอนหายใจ
“ โทรไปเมื่อคืนก็ปิดเครื่อง เช้ามาก็มีใครที่ไหนไม่รู้มารับสาย”
“ คุณ”
“ แกเป็นใคร แล้วทำไมมือถือปายอยู่กับแก”
“ นี่คุณฟัง..”
“ ไปตามปายคุยกันฉัน ไปตามมาเดี๋ยวนี้”
“ คุณ”
“ ไปตามมาฉันจะคุยกับปาย”
ผมเอียงหูหนีตอนที่เสียงแหลมตะโกนอย่างฉุนเฉียว เพราะไม่ได้นอนทั้งคืนซ้ำตื่นมายังมาเจอกับเรื่องปวดหัวแบบนี้อีก ผมคลึงขมับตัวเองพยายามให้ผ่อนคลายแต่ยิ่งทำยิ่งทำให้เกิดความรู้สึกขุ่นมัว
“ ไว้ค่อยโทรมาใหม่นะคุณ”
“ แก”
ว่าแล้วสาวเจ้าก็กรี๊ดใส่มือถือจนขี้หูผมเต้นระรัว ผมมองวัตถุสีดำในมืออย่างมีอารมณ์
...อะไรกันนักหันหนาวะ...
“ ผู้ชายของคุณยังไม่ตื่น มันเหนื่อยมากเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืน ส่วนผมเนี่ยโครตสบายตัวเลยเพราะเอาน้ำออกทั้งคืนเหมือนกัน”
พูดจบผมก็ตัดสายทิ้งทันที
หึ สะใจเป็นบ้า....ในใจก็นึกขอโทษเพศแม่ที่ผมดันไปกวนตีนใส่ แต่จะให้ทนยังไงไหวเล่นมากรี๊ดใส่หูแบบนี้จากที่ไม่ตื่นดีเลยตื่นเต็มตาเลยให้ตายเถอะ
ดีนะว่าตัดสายทันไม่งั้นแก้วหูคงดับสนิทแน่ ผมส่ายหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่นมันเมายาสลบรึไงถึงได้ทนคบกับผุ้หญิงประเภทนี้ได้ คิดแล้วก็เหนื่อยแทนมัน ผมมองมือถือเจ้าปัญหาที่เงียบเสียงไปหลายนาทีสงสัยว่าปลายสายคงช็อคไม่น้อยที่ได้ยินแบบนั้น
ทีใครทีมันละกันนะมึงไอ้หมอปาย
ผมแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะนั่งพิจารณามือถือเจ้าปัญหาที่สงสัยว่าคงจะต้องเอาไปคืนไอ้หมอนั่นซะแล้วก่อนที่เขาจะประสาทเสียไปมากกว่านี้
...Rrrrr...
สงสัยจะไม่เข็ด
ผมกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเสียงโทรศัพท์ที่มีท่าทีว่าจะเงียบไปแล้วดังขึ้นอีกครั้ง สายตาผมมองของในมือนิ่ง ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอทิ้งทวนให้มันซะหน่อยแล้วกันนะ...หมอปาย...
“ อะไรอีกครับคุณ”
“.....”
ปลายสายเงียบสนิทจนแอบนึกขำ
“ เลิกโทรมาก่อกวนพวกผมสักที” ผมทำเสียงเหนื่อยๆ “ปายมันเป็นเกย์”
“......”
เสียงลมหายใจจากปลายเสียงดังฟืดฟาดราวคนขึงโกรธ
“มันไม่ชอบผู้หญิงหรอกเลิกตามตื้อมันซะที”
“ แค่นี้นะปายแม่งสะกิดผมอีกแล้ว ไม่ไหวว่ะอึดชิบหาย”
พูดจบแล้วก็ตัดสายเช่นเดิม แต่ตอนวางดันเห็นปลายสายไม่ใช่เบอร์เดียวกับเจ้าของหมายเลขที่กระหน่ำโทรมาตั้งแต่เช้า ผมเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจแต่ก็ช่างเถอะผู้หญิงคนนั้นอาจจะใช้มือถืออีกเครื่องโทรเข้ามาก็ได้ ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะกดปิดเครื่องทันที
หลังจากนั้นผมก็ลืมเรื่องโทรศัพท์เจ้าปัญหานี้ไปเสียสนิท
.
.
.
“ แดกข้าวกัน”
ไอ้โอ๊คสะกิดบ่าผมแรงๆตอนที่หมดคาบเรียนช่วงเช้า ผมทำหน้าง่วงๆโงหัวจากโต๊ะเรียนที่ฟุบหลับตั้งแต่ก้าวเข้ามาดีว่าวันนี้ไม่มีควิชไม่งั้นคงได้เรื่อง ผมสะบัดหัวไปมาไล่ความง่วงซึ่งไม่ใคร่จะได้ผลเท่าไหร่นัก
“ เป็นอะไรวะ ท่าทางเหมือนคนอดหลับอดนอน”
“ อืม”
“ ไปทำไรมาอ่ะ”
“ ไปช่วยพี่หนึ่งที่สตูเมื่อคืน”
“ อ๋อ”
มันทำพยักหน้ารับแบบยิ้มๆ จริงๆแล้วเมื่อคืนมันก็ถูกเรียกตัวมาช่วยเหมือนกันเสียแต่ไอ้ห่านี่ดอดหนีไปกกหญิงทั้งคืนตามตัวก็ไม่ได้โผล่มาอีกทีก็หน้าบานมาเชียว เห็นแล้วโครตหมั่นไส้ไอ้โอ๊คมัน ไอ้นี่ทำตัวสมกับเป็นคนโสดที่ใช้ชีวิตเสรีอย่างไม่มีกั๊กตั้งแต่เรียนอยู่ไฮสคูลแล้วยิ่งบวกดีกรีเป็นลูกเจ้าสัวคนดังสาวๆยิ่งติดกันเป็นพรวน
แต่มันก็ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษซ้ำยังทำตัวเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย ถึงมันจะเที่ยวหนักเล่นหนักแต่มันก็ไม่เคยให้กระทบเรื่องการเรียนเพราะเห็นมันเรื่อยๆเปื่อยๆไม่สนใจอะไรแต่เรื่องผลการเรียนนี่ไม่ได้ด้อยกว่าผมนะ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็แน่กว่ามันอยู่ อันหลังนี้เป็นการอวยตัวเองครับ
“ เย็นนี้ซ้อมบอลเสร็จมึงโผล่หัวไปให้พี่หนึ่งเห็นหน้าด้วย”
‘พี่หนึ่ง’ ที่ว่าเป็นนายกสโมฯของคณะเป็นผู้ชายที่สาวๆนิยมชมชอบพอควรติดแต่พี่แกปากหมาไปหน่อยหญิงเลยไม่ค่อยกล้าจะเสี่ยงสักเท่าไหร่
“ เออ” โอ๊ครับคำ
“ ไปลุก แดกข้าว”
“ เชี่ยง่วงชิบหาย”
.
.
.
“ ยิม”
“ อ้าวเนม”
เสียงเรียกผมไม่เบานักดังขึ้นที่หน้าคณะพอดีกับที่ร่างขาวแบบนีออนของเนมมันยืนโบกมือหยอยๆอยู่ไม่ไกล
“ มาทำไรแถวนี้อ่ะ”
“ เรียนเจนเอด”
‘วิชาเจนเอด’ หรือ General Education เป็นวิชาเลือกเสรีที่บังคับให้นิสิตต้องเรียนให้ครบภายในสี่ปีมีทั้งหมดสี่หมวดวิชา ได้ยินว่าพวกเด็กแพทย์ฯต้องเก็บให้ครบตั้งแต่ปีหนึ่งเพราะพอขึ้นปีสองก็ไม่มีโอกาสได้มาเรียนนอกคณะแล้วเพราะตารางเรียนแน่นเอี๊ยดจนไม่มีเวลาว่าง
“ คนเดียวเนี่ยนะ”
“ มากับเพื่อนที่คณะ”
“ อ้าว” ผมทำหน้างงมองไปรอบๆเห็นมันยืนอยู่คนเดียว “ แล้วไปไหนกันหมดวะ”
“ พวกนั้นไปกินข้าวที่สยาม” เนมมันตอบ “แต่กูอยากมาเปลี่ยนบรรยากาศลองกินข้าวที่นิเทศฯดู”
เนมมันทำหน้ายิ้มๆมองไปรอบๆอย่างนึกสนุก
“ ผู้หญิงคณะมึงนี่น่ารักจัง”
ผมส่ายหัวท่าทางมันมองผู้หญิงเห็นแล้วขัดตาแปลกๆ มันจะรู้ตัวมั้ยว่าโครตไม่เข้ากับบุคลิกฝ่ายรุกเลย “ สรุปจะมากินข้าวหรือมาส่องหญิง”
“ ทั้งสอง” มันยิ้มเผล่
“ พุดจาไม่ดูสภาพตัวเองเลยไอ้นี่” ประโยคนี้ผมไม่ได้พูดครับแต่เป็นไอ้โอ๊คที่ยืนนิ่งเป็นตัวประกอบอยู่นาน เนมมันเบ้ปากก่อนจะค้อนให้อีกทีนึง เออเอาสิผมยิ้มขำคนที่บอกจะมาส่องสาว
“ เออๆไปแดกข้าว”
“ นำไปดิ”
เนมมันบุ้ยปากก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวใส่โอ๊คตอนที่เพื่อนผมมันเดินกระแทกไหล่เนมนำไปแบบขำๆ
“ โอ้ย” เนมมันเบ้หน้าทำท่ากระฟึดกระฟัด
“ คนนะไม่ใช่เสาจะได้กระแทกได้”
“ อ้าวคนเหรอ” ไอ้โอ๊คมันทำหน้ายิ้มๆมองไอ้นีออนเดินได้ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า “ นึกว่าหลักกิโล”
พูดแล้วมันก็หัวเราะอย่างดังจนผมขำตามแต่เนมแม่งทำตาเขียวปั๊ดตรงเข้าไปเตะตัดขาอีกฝ่ายแรงๆทีนึงก่อนจะวิ่งมาหลบหลังผม
“ หายกัน”
นั่นๆสู้เค้าไม่ได้แล้วยังจะมาทำท่าเป็นลิงหลบซ้ายหลบขวาอยู่หลังผมอีก
“ ตัวเล็กๆทำไมเตะแรงจังวะ” โอ๊คมันบ่นมือก็ลูบขาที่โดดเตะสีหน้าขำๆ “ ฤทธ์เยอะนะเตี้ย”
“ ไม่ได้เตี้ย” เนมมันเถียงสีหน้าสีตาดูไม่สบอารมณ์
“ โอ้โห้สั้นลงกว่านี้สักนิดกูนึกว่าคนแคระแล้ว”
“ ไอ้โอ๊ค”
เนมมันแหวะใส่สีหน้าบิดเบี้ยวก่อนจะสะบัดหน้าหนีพรึด
“ โกรธเหรอ”
“.......”
“ เตี้ยแล้วยังจะขี้ใจน้อยเหรอวะ” ไม่พูดป่าวมันดึงแก้มเนมให้ยืดจนฝ่ายนั้นร้องโวยวายฟาดใส่มือผู้ร้ายเสียงดังตุบตับ
“ มือมึงสกปรกอย่ามาจับแก้มกู”
“ จะจับ”
“ ไม่ให้จับ”
“ จับแล้วนี่ไง” โอ๊คมันจิ้มแก้มอีกข้างของเนมสีหน้าดูสนุก
“ นี่”
เนมแยกเขี้ยวเตรียมจะงับมืออีกฝ่ายดีว่ามันหลบทัน ทั้งคู่เลยฟาดงวงฟาดงาใส่กันอย่างไม่จริงจังนักอยู่สักพัก เมื่อนั้นมันคงรู้ตัวว่าผมยืนหัวเราะพวกมันเงียบๆอยู่มันจึงเลิกรากันไป แต่นอกจากสายตาผมแล้วยังมีผู้ร่วมเหตุการณ์อีกกว่าสิบชีวิตที่ยืนมองอย่างสนใจบางคนถือกล้องถ่ายรูปอยู่ในมือซะด้วย ที่สำคัญหนึ่งในนั้นมีพี่ส้มโอที่ตามติดชีวิตพวกผมยืนอยู่ด้วย
ผมกรอกตาขำๆ งานนี้ไอ้โอ๊คไม่น่ารอด เหมือนมันจะรู้ตัวเหมือนกันถึงได้ทำหน้าเซ็งๆก่อนจะยักไหล่เหมือนไม่แคร์เท่าไหร่นัก ส่วนเนมมันยังคงเอ๋อเหมือนเดิม มองคนโน้นที คนนี้ทีอย่างงงๆ ผมเลยรุนหลังมันให้ออกเดินไปยังโรงอาหาร จังหวะนั้นไอ้โอ๊คมันนึกห่าอะไรไม่รู้ตรงมาโอบบ่าเนมแล้วออกแรงให้เดินไปพร้อมกัน
“ ไม่ต้องมาจับ กูเดินเองได้” เนมมันบ่นงุ้งงิ้งอะไรไม่รู้
“ กลัวมึงหลงไง”
“ ไม่ใช่เด็กสามขวบนะ”
“ แต่ขนาดตัวมึงใกล้เคียงเนม”
“ ไอ้เชี่ยโอ๊ค”
ผมซึ่งเดินปิดท้ายได้แต่ส่ายหัวขำๆในสิ่งที่พวกมันทะเลาะกัน ถึงอย่างนั้นก็ได้ยินคำพูดบางประโยคลอยเข้ามากระทบหูอย่างจัง
“ โอ๊คเนมโครตฟิน”
“ ซัมติงรองกันชัวร์”
นั่นไง
ประโยคนี้คุ้นๆว่าเคยได้ยินจากน้องสาวเวลาที่เจ้าหล่อยอ่านนิยายวายแล้วเขินจนบิดไปมา หึ สาวๆพวกนี้ทำให้ผมนึกถึงยัยเด็กแสบขึ้นมาทันทีเลยให้ตายเถอะ
.
.
.
“ เจอกันพรุ่งนี้พวกมึง”
รุ่นพี่ที่คุมทีมฟุตบอลเฟรชชี่ตระโกนบอกพวกเราเสร็จสับแล้วต่างก็แยกย้ายกันออกไป ผมกับไอ้โอ๊คซึ่งเหงื่อชุ่มไปทั้งตัวต่างก็วักน้ำใส่หน้าก่อนจะเดินเสื้อเบียกๆตัวโทรมๆกันออกไปแบบนั้นจนเพื่อนในทีมต่างร้องถาม
“ ไม่อาบน้ำที่โรงยิมก่อนเหรอวะ”
ผมส่ายหน้าก่อนจะก้มดมที่จั๊กแร้ซึ่งเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อแล้วได้แต่เบ้หน้า กลิ่นดีใช้ได้แต่ผมก็ขี้เกียจเกินกว่าจะห่วงหล่อ ท่าทางของผมเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนที่ส่ายหน้ารับไม่ได้
“ ถ้าเหม็นขนาดนั้นก็ไปอาบเถอะไอ้ห่า เมื่อกี้มึงเบ้หน้าได้โครตทุเรศ”
“ อาบน้ำแต่งตัวหล่อๆไปเรียกคะแนนนิยมให้ทีมบอลนิเทศฯหน่อยดิ”
“ เรื่องไร หาเรื่องให้กูอีกแล้ว”
“ ไอ้ห่าสาวๆเค้ารอมึงเต็มอยู่ข้างนอกขืนเอากลิ่นตัวแรงๆไปให้เค้าดมเดี๋ยวก็หนีหายหมดหรอก”
ผมยักไหล่ไม่สนใจ “ กูมีแฟนแล้ว”
เสียงโห่แซวผมรอบทิศน้ำเสียงแต่ละดูไม่เชื่อในคำพูดผมเท่าไหร่ “ โอ้โหรักเดียวใจเดียวซะด้วย”
“ ให้มันจริง”
“ ยิมคนจริงโว้ย”
“ รักเดียวใจเดียว รักจริงหวังฟัน” เสียงลูกคู่ดังขึ้นทันที
“ ประโยคหลังไม่ใช่กูละ” ผมยิ้มขำๆ
“ กูไปนะ”
โบกมือลาพวกมันก่อนจะเดินไปสมทบกับไอ้โอ๊คซึ่งมีสาวมาส่งเสบียงให้ถึงที่ตรงหน้าสนามบอล มันหันมายักคิ้วให้ผมทีนึง ก่อนจะหันไปสนหญิงตัวเองต่อ ผมเลยเดินออกมาเงียบๆเลี่ยงไปทางหลังคณะเพื่อพบปะผู้คนให้น้อยที่สุด อย่างที่เพื่อนผมพูดนั่นแหละทุกๆเย็นหลังซ้อมบอลเสร็จก็มีพวกหญิงจำนวนนึง เอ่อ รวมเพศทางเลือกอีกพอสมควรซึ่งคนเหล่านั้นเรียกตัวเองแฟนคลับตามมาให้กำลัง บางทีก็มีน้ำมีขนมมาฝากจนผมเกรงใจแต่ผมก็ไม่สามารถตอบแทนอะไรคนเหล่านั้นได้นอกจากคำขอบคุณ ซึ่งรวมไปถึงยอมให้พวกเขาถ่ายรูปคู่ด้วย
คิดแล้วก็ได้แต่นึงปลงเพราะไม่อยากสร้างความลำบากให้คนเหล่านั้นผมเลยพยายามมาซ้อมในเวลานัดพบดิบพอดีพอซ้อมเสร็จก็เนียนกลับไปเงียบๆ โดยหวังว่าสักวันนึงคนเหล่านั้นคงจะเลือกใส่ใจผมไปเอง ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดพราะเมื่อวานก่อนยัยแสบยังแคปหน้าจอภาพที่ผมลงในเพจอะไรนั่นมาให้ผมดู น้องสาวผมกรี๊ดกร๊าดใหญ่ต่างจากเจ้าของอย่างผมที่ได้แต่นึกปลงๆ
ผมไม่ชอบเป็นที่สนใจ ไม่ชอบการเป็นจุดเด่น
ดังนั้นผมจึงค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูงจนเพื่อนสนิททุกคนเข้าใจ ถึงแม้ผมจะชอบมีมุมสงบๆอยู่บ้างแต่เรื่องกินเที่ยวตามประสาวัยรุ่นก็เป็นปกติเพราะผมเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะมาตั้งแต่เด็กๆ
“ รถใครวะ”
ผมทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นรถแปลกตาจอดสนิทอยู่ลานจอดรถใต้คอนโด จะไม่ให้แปลกยังไงไหวในเมื่อไอ้รถที่ว่ามันเป็นรถยุโรปหรูติดอันดับหนึ่งในสิบที่แพงหูฉี่ ตัวรถออกแบบคล้ายๆกับรถสปอร์ตสีเงินล้อแม็กซ์สีดำสนิทดูเรียบหรูและคงแพงเอาการ ว่าแต่มันมาจอดอยู่ตรงได้ยังไงในเมื่อคลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาผมไม่เคยพบเห็นไอ้รถที่ว่านี่เลย ก็พอจะรู้ว่าคอนโดที่นี่คงจะมีเจ้าของที่พอมีระดับแต่ไม่นึกว่าจะมีระดับขนาดที่ว่าขับรถราคาหลายสิบล้าน ทำเอาลูกทูตแบบผมดูกระจอกไปเลย
แต่ผมไม่ได้นึกอิจฉาอะไรหรอกเพราะก่อนหน้านี้บิดาเคยออกปากว่าถ้ามีธุระจะใช้รถให้ไปเอารถของสถานทูตมาใช้ก่อนได้แต่ผมก็เกรงใจซ้ำยังไม่มีความคิดจะไปไหน ความคิดที่จะใช้บริการรถสถานทูตจึงพับเก็บไปและอีกอย่างกะว่าถ้าอยู่ตัวสักเดือนสองเดือนจะใช้เงินเก็บซื้อรถใช้เอง
“ อะไรวะ”
“......”
ผมเดินหลบบีเอ็มรุ่นอันลิมิตเต็ดคันสีดำที่จอดอยู่หน้าคอนโดก่อนที่ผู้โดยสารในชุดสูทเต็มตัวจะก้าวออกมาด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์นัก เจ้าของชุดสูทหรูนั่นคือชายวันกลางคนรูปร่างสูงใหญ่กำลังก้าวฉับๆเข้าไปโดยมีผู้ติดตามอีกคนเดินประกบไม่ห่าง บุคลิกท่าทางราวกับคนมียศศักดิ์เพราะพอไปถึงที่ล็อบบี้พนักงานเหล่านั้นต่างก้มศีรษะให้อย่างนอบน้อม
ผมเฝ้ามองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความสงสัยก่อนจะเผลอก้าวตามบุคคลเหล่านั้นไป
บริเวณคอนโดชั้นหนึ่งมีห้องรับรองกว้างขวางสำหรับพักผ่อนหย่อนใจแต่ ณ ตอนนี้ผู้ชายวัยกลางคนนั่นกำลังนั่งกอดอกพิงพนังตัวตรงด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ผู้ติดตามในชุดซาฟารีเนื้อดียืนก้มศีรษะเงียบๆราวกับรอรับคำสั่ง และไม่นานหลังจากนั้นผมเห็นร่างคุ้นตาใส่ชุดนิสิตแขนยาวแต่พับชายเสื้อสูงขึ้นจนถึงศอกก้าวย่างเข้ามาอย่างช้าๆ
นาทีที่ร่างคุ้นตามาถึงชายวัยกลางคนนั้นก็ผุดลุกขึ้นทันที
“ มีธุระอะไรกับผม”
ณ จุดที่ผมยืนอยู่สามารถได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นได้อย่างชัดเจนดีว่าต้นไม้ใหญ่ในกระถางที่ตั้งโชว์ความสวยงามมันสามารถบดบังร่างกายของผมไม่ให้ผู้ใดสังเกต
“ นี่เป็นคำทักทายที่ลูกอย่างแกพูดกับคนเป็นพ่อเหรอ”
‘พ่อ’ งั้นเหรอ
ผมพิจารณาใบหน้าของชายวัยกลางที่แม้กาลเวลาจะล่วงเลยมานานแล้วยังมีร่องรอยถึงความหล่อเหลาในวัยเยาว์ไม่ต่างจากคนเป็นลูก ผมมองใบหน้านั้นสลับกับใบหน้าของเพื่อนข้างห้องแล้วก็ความคล้ายคลึงกันบางอย่างที่บอกได้ว่าไอ้หมอปายกับผู้ชายคนนั้นมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกันแน่นอน
พ่อกับลูกชายงั้นเหรอ...ถ้าอย่างนั้นที่ว่าพ่อลูกไม่ลงรอยกันก็เป็นจริงสินะ
ผมทวนคำพูดในหัวเมื่อนึกถึงสิ่งที่ไอ้โอ๊คเคยเล่าให้ฟังครั้งก่อนว่าพ่อลูกคู่นี้มีปัญหาไม่ลงรอยอะไรกันบ้างอย่าง
“ มีอะไรกับผมครับคุณศิววงศ์”
“ ไอ้ปาย”
ชายวัยกลางคนตวาดมันเสียงดังลั่นแต่ไอ้หมอนั่นก็สติยังดีมันถึงไม่สะดุ้งสะเทือนอะไรเลย
“ ถ้าไม่ธุระอะไรฉันจะมาหาแกวันนี้เหรอ”
“ แล้วมันเรื่องอะไรล่ะครับ” น้ำเสียงหมอปายมีความเบื่อหน่าย
“ แกมันวิปริต” พ่อไอ้หมอนั่นชี้นิ่วใส่หน้าลูกชาย “ สัปดนจะรักชอบผู้ชาย”
“.......”
หา
ผมอ้าปากค้างไม่ต่างจากเจ้าตัวที่ทำหน้ามึนงง
“ คุณพูดอะไร”
“ วันนี้ฉันโทรหาแกแล้วไอ้คู่ขานั่นมันก็พูดจาระยำใส่หูฉัน ว่าแกกับมัน...” ท้ายประโยคมีแต่เสียงอึกอักอยู่ในลำคอ สีหน้าคนพูดบ่งบอกว่าชิงชังเกินกว่าจะพูดออกมา
โทรมางั้นเหรอ...โทรศัพท์มันอยู่ที่ผม
แล้วถ้าโทรมาตอนที่ผมรับก็แสดงว่า “ปายมันเป็นเกย์”
ชิบหายแล้วถ้าสายสุดท้ายนั่นที่โทรมาคือพ่อของมันแล้วคำพูดเหล่านั้นที่ผมพูดไปตามสาย ผมยืนอึ้งกลืนน้ำลายเพราะรู้สึกแห้งผากในลำคอ
“ ผมทำไม”
“ แกมันวิปริตไง”
“ อยู่ดีไม่ว่าดีอยากเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ แกจะทำให้ฉันอับอายขายหน้าไปถึงเมื่อไหร่ จะทำเรื่องขัดใจฉันไปหมดให้ได้ใช่มั้ย”
“......”
“ สรุปคือคุณไม่พอใจที่ผมเป็นเกย์”
“ หยุด” พ่อมันตวาด “ หยุดพูดคำโสโครกพวกนั้น ฉันไม่อยากได้ยิน”
“ แกขัดคำสั่งฉันอยากเรียนหมอบ้าบอนี่แทนเรียนบริหารฉันก็พอทำใจได้ แต่ถ้าแกเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ฉับรับไม่ได้ ต้นตระกูลฉันไม่มีใครวิปริตผิดเพศอย่างแก”
“ อายเหรอครับ” มันยิ้มขื่นให้พ่อมัน “ อายเหรอที่มีลูกอย่างผม”
“ อย่ามายอกย้อนฉัน”
“ คุณไม่เคยพอใจทุกสิ่งที่ผมทำอยู่แล้วนี่” มันพูดไปยิ้มไปแต่เป็นยิ้มที่คนเห็นแล้วรู้สึกเจ็บแทน “ และถ้าจะอายที่ผมเป็นเกย์เพิ่มอีกสักเรื่องคนไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
...เพี๊ยะ...
ผมยืนอึ้งตัวชาตอนที่มันโดนฝ่ามือใหญ่ของพ่อมันตบเข้าให้ ใบหน้าคมคายหน้าหันจนแทบจะเซล้มลงไปผู้ติดตามของพ่อมันผวาเข้ามาคว้าตัวมันไว้ ผมเห็นเลือดค่อยๆไหลซึมออกจากมุมปากมันอย่างช้าๆ สีหน้าแววตามันเรียบเฉยและดูนิ่งจนเกินไป ในเสี้ยววินาทีนั้นผมเห็นความเสียใจในแววตาคู่นั้น
“ น้ำหนักมือคุณยังแรงเหมือนเดิมเลยนะครับ”
“ แก” พ่อมันถลาใส่มันอีกครั้งดีว่าผู้ติดตามห้ามไว้ก่อน
“ อย่าครับคุณท่านอย่าทำโทษคุณชายแบบนี้อีกเลย”
“ ปล่อยฉันไอ้หาญปล่อย ฉันจะเอาเลือดปากมันออกอีก มันจะได้จำให้ขึ้นใจสักทีว่าคนที่มันเถียงคำไม่ตบฟากตรงหน้านี่คือพ่อของมัน”
“ อย่าครับแค่นี้คุณชายก็เจ็บแล้ว”
“ เหรอ” น้ำเสียงพ่อมันยังเกรี้ยวกราดไม่เปลี่ยน “ แต่คุณชายของแกมันยังอุตส่าห์ปากดีกับฉัน”
“ จำใส่สมองของแกไว้ด้วยไอ้ลูกนอกคอก ถ้าไม่มีเงินแม่แกที่คอยคุ้มกะลาหัวแกอยู่ อย่าหวังว่าคนอย่างแกที่ประกาศปาวๆว่าจะออกมาใช้ชีวิตข้างนอกคนเดียวและยอมละทิ้งทุกอย่างของวงษ์วรกาญจน์แล้วออกมาแต่ตัว จะมีที่ซุกหัวนอนแบบวันนี้”
“.......”
“ อย่าปากดีให้มาก แกมันก็แค่เด็กมีปัญหาที่เรียกร้องความสนใจแบบผิดๆ” ฝ่ายพ่อยังคงใส่อารมณ์ “ สักวันนึงที่เงินแม่แกหมดเมื่อไหร่วันนั้นฉันจะคอยดูแกซมซานกลับมาหาฉัน”
“ มันจะไม่มีวันนั้น”
มุมปากบวมช้ำยังมีเลือดไหลซึมขยับเบาๆแต่คำพูดนั้นกระทบใจบิดาซึ่งโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“ ไอ้ปายไอ้ลูกนอกคอก”
พ่อมันกระชากคอเสื้อมันแล้วเขย่าแรงๆ
...Rrrrr...
เสียงโทรศัพท์มือถือของพ่อมันดังขึ้นเป็นการยุติบรรยากาศที่ตึงเครียด พ่อมันก้มมองมือถือก่อนจะปรับอารมณ์ให้เข้าที่แต่ถึงอย่างนั้นท่าทางก็ดูหัวเสียไม่น้อย
“ เย่อหยิ่งเข้าไปเถอะ อวดดีเข้าไป”
“.......”
“ เด็กมีปัญหาแบบแกจะทำอะไรได้นอกจากเรียกร้องความสนใจแบบโง่ๆ” พ่อมันชี้นิ้วใส่ “ สักวันหนึ่งแกก็ต้องกลับมาตายรัง...รังที่แกเผยออยากจะออกมาโดยไม่คิด”
“ แล้วอย่าให้ฉันรู้ว่าแกเป็นพวกผิดเพศ เพราะถ้าแกเป็นจริงๆ ฉันเอาแกตายแน่”
ไอ้หมอปายยังยืนนิ่งไม่ขยับจนเมื่อพ่อมันเดินหัวเสียออกไป คนติดตามนั่นเดินมาลูบบ่ามันเบาๆอย่างให้กำลังใจก่อนจะตัดใจเดินตามเจ้านายตัวเองออกไป ในวินาทีนั้นผมเห็นไหล่กว้างที่ตั้งตรงดูทระนงกลับลู่ลงไร้เรี่ยวแรง แววตาคู่สวยที่เคยเด็ดเดี่ยวดูอ่อนล้า
ผมเห็นหยาดน้ำใสๆรอบขอบตาสีแดงก่ำแต่ถึงอย่างนั้นมันกลับไม่ไหลออกมาให้เห็นแม้แต่หยดเดียว มือข้างหนึ่งกำแน่นคล้ายกับพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเอง มันดูอดทนอดกลั้นไม่ให้ความอ่อนแอหลุดออกจากสีหน้าที่ดูเรียบเฉยแต่ทำไมผมรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดทรมานของมัน
ผมจุกในอกที่เห็นความเจ็บปวดที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย
มันต้องถูกเข้าใจผิดเพราะผม
มันต้องถูกทำร้ายก็เพราะผม
ผมคิดว่าผมควรมีส่วนรับผิดชอบกับความเข้าใจผิดครั้งใหญ่หลวงนี้ด้วย ผมเดินตามแผ่นหลังที่ทระนงองอาจซึ่งให้ทั้งความรู้สึกยิ่งใหญ่และหนักหนา มันต้องแบกรับเรื่องเลวร้ายอะไรมากมายขนาดนั้นเชียวเหรอ ผมมองเห็นแผ่นหลังกว้างค่อยๆหุบเล็กลงเรื่อยๆกลายเป็นแค่แผ่นหลังบางๆของคนๆนึง
...เป็นแผ่นหลังที่ชวนให้รู้สึกอยากโอบกอดและปลอบประโลมที่สุด...
่อ่อยๆๆๆ #ทีมโอ๊คเนมก็มา งานดราม่าก็มี ไงล่ะอิยิมปากพาพี่หมอซวบเลยดูซิ พี่หมอของน้อง :hao5:
ตอนหน้าสปอยว่ามีเสียจูบ อุ้ย เอาล่ะสิ ใครจะจูบใครจะเริ่มอะไรยัง #ทีมยิมปาย #ทีมปายยิม
#หนึ่งคอมเม้นท์คือหนึ่งกำลังใจนะจ๊ะ
เปิดรีปริ้นท์รักข้างเดียววันนี้ - 2 พ.ค. 59 (https://web.facebook.com/karnsaii/photos/a.245517358969923.1073741826.245380738983585/495280307326959/?type=3&theater)
ตอนหน้าสปอยว่ามีเสียจูบ อุ้ย เอาล่ะสิ ใครจะจูบใครจะเริ่มอะไรยัง #ทีมยิมปาย #ทีมปายยิม
#หนึ่งคอมเม้นท์คือหนึ่งกำลังใจนะจ๊ะ
เปิดรีปริ้นท์รักข้างเดียววันนี้ - 2 พ.ค. 59 (https://web.facebook.com/karnsaii/photos/a.245517358969923.1073741826.245380738983585/495280307326959/?type=3&theater)
เริ่มหัวข้อโดย: kung ที่ 04-04-2016 22:09:58
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 04-04-2016 22:26:52
คุณพ่อก็นะคะ เจ้าอารมณ์ไปหน่อย
สงสารหมอปายจัง
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 04-04-2016 23:04:06
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-04-2016 23:22:18
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 05-04-2016 00:36:21
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 05-04-2016 09:20:05
แล้วอย่าปล่อยหมาในปากไปกัดหมอซะล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 05-04-2016 09:36:41
เริ่มหัวข้อโดย: Poopookung ที่ 05-04-2016 17:44:35
เริ่มหัวข้อโดย: ben10 ที่ 06-04-2016 00:06:42
เริ่มหัวข้อโดย: sb_ng ที่ 06-04-2016 00:40:32
สนุก น่าติดตาม ชอบค่าาาา พี่หมอปายดูน่าค้นหา ขอให้ยิมเปิดใจหมอปายให้ได้เนอะ
สงสารหมอปาย มียิมมาป่วนเพิ่มอีก รีบปลอบพี่หมอเลย โอกาสมาแล้ว 55555
มีรุกรับคิดไว้ในใจ แต่ไม่รู้จะถูกไหม 55555555 เอ๊ะหรือเขาจะแมนๆผลัดกันครับ 555555
โอ๊คเนมก็น่ารักกกก และคู่ที่เชียร์มาก #อั้มหยก แม้ตอนนี้จะหมันไส้อั้มมากก็เถอะ
แต่ก็เชียร์ให้คู่กันนะ ระวังจะได้เจ็บปวดบ้างนะอั้มนะ สงสารหยกกกกกกก
รอติดตามต่อค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 06-04-2016 13:37:48
ชอบคู่รองโอ๊คเนม ก็ดีงาม อั้มหยกก็น่าจะสนุก
รอตอนต่อไปน้า
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 10-04-2016 15:48:13
เป็นไฃล่ะยิม แกล้งพี่ปายจนเป็นเรื่องเลย
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 10-04-2016 19:49:43
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 10-04-2016 21:54:27
หลงที่ 6 : ทำความรู้จัก
[ยิม]
[ยิม]
[ Line Group : P. Family]
Yim_YOTid : ทำยังไงดีครับผมทำให้เพื่อนคนนึงต้องโดนเข้าใจผิด
BuaBua : ชะนีเหรอ ?
Mom-Nidtaya : พูดจาไม่น่ารักเลยใยบัว // ว่าแต่ยิมไปทำอะไรให้เพื่อนโกรธเหรอลูก
BuaBua : **สติกเกอร์หมีปิดตา**
Yim_YOTid : ผมทำให้เขาถูกเข้าใจผิดครับแม่
Ambassador[Aus] : ลูกผู้ชายรู้ตัวว่าผิดแล้วต้องยอมรับแล้วไปขอโทษเพื่อนซะ
Mom-Nidtaya : แม่เห็นด้วยกับพ่อนะ
BuaBua : พี่ยิมสู้ๆ
Ambassador[Aus] : หิ้วเหล้าไปสักขวดทุกอย่างจะดีขึ้น ฮ่าๆๆๆๆ
Mom-Nidtaya : แนะนำอะไรลูกคะพ่อ
Ambassador[Aus] : แมวพิมพ์อ่ะแม่ ^^
BuaBua : #ทีมพ่อบ้านใจกล้า // **สติกเกอร์หมีส่ายก้นไปมา**
Yim_YOTid : งั้นผมไปขอโทษเขาก่อนนะครับ
Ambassador[Aus] : เบรน 285 กำลังดีนะยิมพ่อว่า
Mom-Nidtaya : เดี๋ยวเถอะพ่อนี่ ยิมลูกได้ความยังไงโทรมาเล่าให้แม่ฟังบ้างนะ แม่เป็นห่วงนะลูก
BuaBua : **สติกเกอร์ P. Family Fighting**
Yim_YOTid : คิดถึงทุกคนครับ
ผมอมยิ้มก่อนจะปิดโปรแกรมแชทไลน์ เวลาที่ผมมีเรื่องไม่สบายใจหรือคับข้องใจอะไรสำหรับผมแล้วครอบครัวเป็นที่พึ่งสำหรับผมได้จริงๆ แม้พวกเราจะอยู่ไกลกันขนาดนี้แต่พวกเรายังคงไถ่ถามความเป็นอยู่กันโดยตลอด ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขผมก็ยังมีคนเหล่านี้อยู่เคียงข้าง ผมยอมรับว่าอาจโชคดีกว่าใครๆที่มีครอบครัวซึ่งพร้อมจะเข้าใจและรับฟังทุกอย่าง
ต่างจากมันซึ่งผมไม่แน่ใจว่ามันจะมีใครนอกจากอยู่ตัวคนเดียวอยู่ในคอนโด มันซึ่งพบเจอเรื่องแย่ๆมาวันนี้แต่ต้องอยู่เพียงลำพังแบบนั้นจะรู้สึกยังไง ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสมาร์ทโฟนสีดำไปคืนเจ้าของพร้อมกับคำขอโทษ
...ออด...
ผมกดออดหน้าห้องมันไปพักนึงก็ยังไม่มีเสียงเคลื่อนไหวใดๆจากหลังประตูนั่นจนผมนึกร้อนรน จึงกดกริ่งรัวอีกครั้งและครั้งนี้ไม่ต้องคอยนานเพราะเสียงประตูห้องขยับเปิดออกทันที ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะโผล่ออกมาจังหวะนั้นแหละที่ผมเผลอมองไปยังมุมปากอีกฝ่ายที่บัดนี้บวมช้ำจนกลายเป็นสีม่วงคล้ำไปแล้ว
“ มีอะไร”
มันถามเสียงเรียบ ผมถอนหายใจก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้อีกฝ่าย มันเบิกตากว้างมองของในมือผมแล้วขบกรามแน่น แววตาเรียบเฉยมีร่องรอยไม่สบอารมณ์ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น มันหลับตานิ่งก่อนจะบุ้ยปากไปยังชั้นวางรองเท้าติดกับผนังห้อง
“ เอาวางไว้นั่นก็แล้วกัน”
“ คุณ”
มันเอี้ยวตัวหันมามองผมนิ่งๆ
“ ขอผมเข้าไปในห้องคุณได้มั้ย”
อาจจะเพราะมันเหนื่อยล้าคล้ายกับคนหมดแรงมันจึงพยักหน้าอนุญาตให้ผมเหยียบย่างเข้ามาในพื้นที่ของมัน ผมก้าวตามเข้าไปก่อนจะปิดประตูห้อง มันทรุดตัวนอนหลับตานิ่งอยู่ที่โซฟากลางห้องไม่ได้สนใจว่ามีผมใช้ลมหายใจร่วมกันในห้องเลย
“ คุณ”
“ มึงอยากทำอะไรก็ทำ” ฝ่ายนั้นพูดทั้งที่ยังหลับตา ผมเลยได้โอกาสวางกล่องอาหารเย็น เหล้าสี่ห้าขวด ทั้งน้ำแข็งและโซดาวางลงบนโต๊ะ มันผงกหัวขึ้นมาดูก่อนจะปิดเปลือกตานิ่งตามเดิม
“ ทำอะไร”
มันสะดุ้งเบือนหน้าหนีตอนที่ผมเอาน้ำแข็งซึ่งห่อด้วยผ้าสะอาดมาประคบให้ตรงมุมปากที่บวมช้ำ มันดันมือผมออกก่อนจะถอยหลังไปไกล
“ ผมขอโทษ”
“.......”
มันถอนหายใจก่อนจะเอนตัวพิงโซพา “ มึงเห็นงั้นเหรอ”
“ ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้พ่อคุณเข้าใจผิด”
มันแสยะยิ้มก่อนจะยักไหล่ราวกับไม่แคร์อะไร “ มึงทำกูแสบมาก”
เราสบตากันนิ่งก่อนที่มันจะกระตุกยิ้ม “ ถือว่าหายกันละกัน”
ผมยิ้มตามก่อนจะยื่นผ้าที่ห่อน้ำแข็งให้อีกฝ่าย มันรับไปกระคบให้ตัวเองแล้วระหว่างเราก็เกิดความเงียบอีกครั้ง
“ ผมอนุญาตใช้ครัวคุณนะ”
มันพยักหน้ารับ
หลังจากนั้นไม่นานอาหารที่ผมซื้อมาก็ถูกจัดวางอย่างสวยงามในจาน
“ กินข้าวกัน”
มันเหลือบตามองผมนิ่งก่อนจะปิดเปลือกตาไม่สนใจอะไร
“ กินเหล้ากันมั้ย”
“.....”
ยังไร้ซึ่งคำตอบจนผมต้องใช้สายตามองอีกฝ่ายนิ่งๆแล้วลงมือทำอะไรบางอย่าง
“ โอ้ย”
“ ทำเหี้ยอะไรเนี่ย มากดแผลกูทำซากอะไร”
“ คุณมีความรู้สึกด้วยเหรอครับ”
“ มึง”
เราสบตากัน
“ เหนื่อยก็ต้องพัก เจ็บหนักก็ต้องรักษา” ผมพูดนิ่งๆ “และถ้ารู้สึกไม่ไหวมาก็ต้องระบายให้ใครสักคนได้ฟัง”
“......” มันปิดปากนิ่งเงียบก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ กินข้าวเถอะ”
“ อย่ามายุ่งกับกู”
“ กินข้าวจะได้มีแรง และถึงตอนนั้นเราจะทะเลาะกันต่อผมก็โอเค”
“ กินข้าวเถอะคุณ”
“ เชี่ยเอ้ย”
มันสถบเสียงดังลั่นก่อนจะคว้าแก้วแถวนั้นมาใส่น้ำแข็งแล้วรินน้ำสีอำพันใส่แก้วก่อนจะยกดื่มรวดเดียวแล้วกระแทกก้นแก้วลงโต๊ะเสียงดัง
ผมอมยิ้ม ‘อย่างน้อยก็กินเหล้าล่ะวะ’
ผมยักไหล่ก่อนจะลงมือกินอาหารตรงหน้า ยังไม่ทันจะได้ลิ้มรสอะไรเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นขัดจังหวะ มันปรายตามองผมแวบนึงก่อนจะกรอกของมึนเมาใส่คอ ผมล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาแล้วก็ยิ่งแปลกใจเมื่อเห็นปลายสายที่เพิ่งแยกกันเมื่อไม่นานนี้เอง
‘ว่าไงเนม’
‘ยิมช่วยกูด้วย’
ปลายสายละล้ำละลักจนผมนึกเป็นห่วง ‘เนมมีเป็นอะไรวะ ทำไมทำเสียงแบบนั้น’
‘ คือ’
‘เฮ้ย พูดมาเร็วกูห่วงนะเนี่ย’
‘เอ่อกู คือกูรถชนว่ะ’
‘ฮะ’
ผมตะโกนลั่นจนเจ้าของห้องหันมามองก่อนที่มันจะหันไปสนใจกับของกิน หึ นึกว่าจะทนได้แค่ไหนสุดท้ายก็ตักกับกินข้าวเขากินล่ะวะ
ว่าแต่เมื่อกี้เนมมันว่าไงนะ...รถชนเหรอวะ
ชิบหายแล้วบอบบางแบบไอ้นีออนเดินได้แบบนั้นด้วย
‘เนมแล้วมึงเป็นยังไงบ้างวะ บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า แล้ว แล้วตอนนี้อยู่กับใคร เนมตอบกูสิวะ’
‘ใจเย็นๆยิม กูไม่เป็นอะไร’
‘แล้วมึง’
‘เฮ้ยๆ พอก่อน ฟังกูก่อน กูขับรถชนฟุตบาท’
‘ว่าไงนะ’
‘แหะๆ’ ปลายสายหัวเราะแห้งๆ ‘คือกูกะระยะผิดเลยขับรถชนฟุตบาทที่ลานจอดรถคณะ ตัวกูไม่เป็นไรแค่ฟกช้ำ แต่รถบุบว่ะ’
ผมคลึงขมับนึกขึ้นได้ว่ามันเพิ่งได้ใบขับขี่มาไม่นานนี้เองก็น่าจะเอะใจว่าคงอาการของมือใหม่หัดขับ เสียแต่ว่าถ้าป๊าม๊ามันรู้เข้าอย่าหวังเลยว่าจะจับรถคันนี้ได้อีก...ไอ้นีออนเอ้ย
‘มึงไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว’
’อืม‘
’แล้วตอนนี้มึงทำอะไรอยู่‘
’รอประกัน‘ มันทำเสียงอุบอิบ ’เอ่อ มึงสะดวกมั้ยมาอยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยดิ‘
ผมนิ่งคิดทั้งใจก็นึกห่วงมันไม่น้อย สภาพอย่างนั้นอยู่คนเดียวคงมีวิตกกันบ้าง ขณะเดียวกันสายตาผมก็มองยังเจ้าของห้องที่กุมแก้วเหล้าหลังพิงพนักโซฟาแต่สายตาเหม่อมองไปไกล ตอนนั้นผมเห็นแววตาคู่นั้นของมันดูเศร้าสร้อยพิกล แววตาแบบนั้นไม่เข้ากับใบหน้ามันเลยสักนิด
‘ งั้นมึงรออยู่นั่นแหละ’
มับรับคำก่อนจะวางสายไป ผมคลึงขมับก่อนจะเลื่อนหน้าจอหาเบอร์ที่มั่นใจว่าไหว้วานได้อย่างแน่นอน
‘ ไงมึง’
‘ มึงยังอยู่สตูฯกับพวกพี่หนึ่งป่ะ’
‘ อืมอยู่’ ปลายสายได้ยินเสียงโหวกเหวกของคนจำนวนไม่น้อยคาดว่าคงทำงานกันอยู่
‘ กูมีอะไรให้ช่วย’
‘ ว่ามาดิ’
‘ ไปดูเนมที่คณะแพทย์ฯให้กูหน่อย’
‘ ทำไมว่ะ มันหาทางกลับบ้านเองไม่เป็นรึไง’
‘ มันขับรถชนฟุตบาทไม่รู้เป็นไงบ้าง กูวานทีไปดูมันให้หน่อย เสร็จแล้วยังไงมึงไปส่งมันที่บ้านให้ด้วยนะ’
ผมตัดบททั้งที่มันยังไม่ได้รับคำ แต่เชื่อเถอะว่าคนอย่างไอ้โอ๊คมันมีน้ำใจพอที่จะช่วยโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคนๆนั้นคือเนมเพื่อนสนิทของผม
หลังจากโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่งผมก็เดินมาทรุดตัวลงนั่งที่เดิม เจ้าของห้องเหลือบตามองผมนิดนึง
“ ไม่ไปรึไง”
ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามอีกฝ่ายว่ามันหมายความว่ายังไง
“ ท่าทางมึงเหมือนจะมีปัญหา” ผมยักไหล่
“ นานๆผมจะได้เข้าห้องคุณผมไม่กลับง่ายๆหรอก”
ผมสัพยอกอีกฝ่ายซึ่งมันเพียงแค่นยิ้ม
“ ระวังมึงจะหาทางออกไม่เจอ”
“ มันขึ้นอยู่กับว่าผมอยากจะออกไปหรือกคุณอยากไล่” ผมพูดยิ้มๆ “ ถ้าเป็นอย่างแรกมันก็อยู่ที่ใจผม แต่ถ้าเป็นอย่างหลังผมคงห้ามไม่ได้”
“ มึงมันปากดี” มือข้างที่ควงแก้วของมันชี้หน้าผม “ ปากหมาตั้งแต่วันแรกที่กูเจอ”
“ อ๋อ...ตอนที่ผมเปิดมาเจอคุณกับสาวกำลังศึกษาอนาโตมีขั้นสูงกันน่ะเหรอ”
มันเผลอหัวเราะ
ผมชะงักมองปฏิกิริยาของมันอย่างแปลกใจ ไม่ยักกะโกรธแฮะทุกทีพอผมแซวนี่ด่าจนฟังไม่ทันบ้างที
เมื่อรู้ตัวถูกมองอยู่มันจึงชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ผมยักไหล่ก่อนจะตอบ “ ผมแค่แปลกใจ”
“อะไร”
“ คุณหัวเราะ”
“ แล้วไง”
“ ขอโทษนะผมไม่ได้ตั้งใจจะแซวเรื่องคุณกับผู้หญิงของคุณ”
“ ไม่ใช่” ผมเลิกคิ้วเมื่อฝ่ายนั้นส่ายหน้าปฏิเสธ
“ ไอไม่ใช่ผู้หญิงของกู”
“ .......”
“ เขาเป็นแม่เลี้ยงกู”
ห่ะ
ผมอ้าปากค้างแอลกอฮอล์ที่ไหลลงคอทำเอาสำลัก ผมกุมคอไอไปทุบอกตัวเองไปอย่างทรมานเพราะเหมือนว่าอาหารไหลลงหลอดลม มันยื่นทิชชู่มาให้ตรงหน้าสีหน้าดูเวทนาเขาผมไม่น้อย
“ นี่คุณกับแม่เลี้ยง”
แม่เลี้ยงสาวอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเขากับลูกเลี้ยงหนุ่มหล่อ อื้อหืมเข้าพล็อตละครยุงชุมเลยนะเนี่ย
มันถอนหายใจ “ ไม่ใช่อย่างที่มึงคิด เขาเคยเป็นเพื่อนกับกูมาก่อน”
“ อย่าบอกนะว่า”
เข้าอิหรอบนี้ไม่พ้นว่าเคยปั๊บปี้เลิฟกันมาก่อนหรอกนะ ท่าทางสาวเจ้าดูจะคลั่งไคล้มันมากทีเดียว
“ เคยกิ๊กกัน”
ผมโยนหินถามทางแต่มันส่ายหน้าปฏิเสธ “ ไม่ใช่”
พูดจบสายตามันก็เหม่อมองไปไกลก่อนจะกระดกแก้วในมือจนหมด สีหน้าแววตามีแววครุ่นคิด
“ คุณ”
“ กูชื่อปาย” มันพูดนิ่งๆ
“ ผมชื่อยิม” ผมแนะนำตัวเองอีกครั้ง “ ยินดีที่ได้รู้จักกันอย่างทางการครับ”
มันยักไหล่
“ ในเมื่อรู้จักกันแล้วคุณสะดวกให้ผมเรียกคุณแบบไหน”
“ แล้วแต่มึง”
“ ปาย”
มันหรี่ตามอง “ กูพี่มึงหลายปี”
“ ผมไม่อยากเรียกคุณว่าพี่ปายฟังแล้วแม่งโครตจั๊กจี้” มันหน้าบึ้งก่อนจะสถบออกมาแรงๆ
“ หมอ..”
“ งั้นผมเรียกคุณว่าหมอปาย”
มันส่ายหน้า “ กูเป็นแค่นิสิตแพทย์ ยังไม่ได้เป็นหมอ ส่วนใหญ่ไม่มีใครเค้าเรียกนิสิตว่าหมอหรอก”
“ งั้นผมเรียกเอง” ผมพูดยิ้มๆ “ หมอปาย”
ฝ่ายนั้นถอนหายใจแรงๆเหมือนไม่สบอารมณ์ “ งั้นก็เรื่องของมึง”
“ ครับหมอปาย”
“ เชี่ย”
มันสถบอีกรอบก่อนจะกระดกแอลกอฮอล์อีกรอบ
“ ขี้หงุดหงิดง่ายจัง”
“ ถ้าเป็นเวลาปกติมึงไม่ได้มานั่งตีฝีปากในห้องกูหรอก” หมอปายเหลือบตามองจึงทำให้ผมสังเกตได้ว่าดวงตาคู่คมของมันเริ่มปรือปรอยหยาดเยิ้มเหมือนคนเมา ผมมองไปยังเหล้าที่หิ้วมาเกือลครึ่งโหลบัดนี้เหลือแค่ขวดเดียวที่ยังไม่ปิด แสดงว่าช่วงเวลาที่ออกไปโทรศัพท์มันกินคนเดียวไปเกือบสองขวด
ก็แล้วจะไม่ให้เมายังไงไหว
“ หมอปาย”
“........”
“ ผมขอโทษคุณอีกครั้งที่ทำให้คุณถูกพ่อเข้าใจผิด”
เราสบตากันนิ่ง แววตาของผมที่สะท้อนออกไปบ่งบอกความรู้สึกทุกอย่าง ผมเสียใจจริงๆที่ทำให้มันต้องเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้มันลงเอยแบบนี้ ...ไม่เคยคิดเลย...
“ ขอโทษ”
“ อืม”
“ ผมยินดีอธิบายเรื่องนี้กับพ่อคุณนะ”
มันส่ายหน้า “ ไม่จำเป็นเพราะรู้กับไม่รู้มันก็ไม่มีอะไรแตกต่าง” มันพูดเสียงเรียบก่อนจะยักไหล่เหมือนไม่แคร์สิ่งใด แต่แปลกที่ผมกลับมองเห็นด้านที่อ่อนแอของมัน
“ หมอปาย”
มันเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ ถ้าสถานการณ์แรกที่เราเจอกันดีกว่านี้ เราคงจะเป็นเพื่อนกันได้”
“ มึงคิดไปเองรึเปล่า”
“ ไม่รู้สิ”
พอผมพูดจบหมอปายก็ดันหัวเราะขึ้นมาอย่างไม่ปี่ไม่มีขลุ่ย ผมเคยบอกรึยังว่าหมอปายเป็นคนที่มีดวงตาสวยงามมาก มันสวยขนาดที่ว่าหัวใจผมเผลอเต้นแรงที่ได้ประสานกับมันในระยะประชิดแบบนี้
ผมกุมหัวใจตัวเองแน่น
ชิบหายแล้วผมเผลอใจเต้นแรงกับผู้ชายและผู้ชายที่ว่านี่คือหมอปาย ผมสะบัดศีรษะแรงๆก่อนจะขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำมันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะควงแก้วหลับตานิ่งพิงพนักโซฟา
มันเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมซึ่งแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอดชีวิต ซ้ำตอนนี้ยังมีเจ้าของหัวใจแล้วกลับรู้สึกแปลกๆกับผู้ชาย ตั้งแต่ที่เริ่มสนใจในความเป็นอยู่ของมันจนถึงวินาทีที่มันถูกเข้าใจผิดเพราะผม
หมอปาย...ผู้ชายที่สาวๆทั้งมหาลัยต่างหมายปอง
ผมวักน้ำใส่หน้าแรงๆก่อนเดินออกทันได้เห็นหมอปายนอนคุดคู้อยู่บนโซฟา ผมมองภาพนั้นอย่างประหลาดใจก่อนจะค่อยๆสาวเท้าเข้าไปใกล้ ร่างสูงโปร่งกอดตัวเองเนื้อตัวสั่นเทา
“ หมอ”
“ หมอปาย”
ผมเขย่าอีกฝ่ายซึ่งฝ่ายนั้นแค่ทำเสียงอือออในลำคอแต่ดวงตายังปิดสนิท ผมพิจารณาภาพนั้นอย่างตกใจเมื่อสังเกตเห็นน้ำใสๆค่อยๆไหลรินออกจากดวงตามันอย่างเชื่องช้า ริมฝีปากมันเม้มแน่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ในตอนนั้นผมตรงเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายเอาไว้
“ หมอปาย คุณเป็นอะไร”
มันเปิดเปลือกตาขึ้นแววตาคู่สวยฉ่ำไปด้วยน้ำตา หากมองลึกลงไปนัยน์ตามันพร่ามัวเหม่อลอยไปไกล ฝ่ามือของมันลูบไล้ใบหน้าผมเบาๆก่อนจะผุดลุกขึ้น มันร้องไห้ก่อนจะสวมกอดผมแน่น ผมมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก
“ หมอ”
“ อุ๊บ”
ผมตาค้างตอนที่ริมฝีปากสีส้มอมชมพูของหมอปายประกบริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา ก่อนที่มันจะค่อยๆเคลื่อนไปทั่วใบหน้าแล้วเนื้อหยุ่นนั่นก็วนกลับมาบดคลึงที่ปากผมอีกครั้ง
ผมไม่โทษของมึนเมา
ผมไม่โทษการกระทำของหมอปาย
ผมโทษตัวเอง ผมโทษที่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ถึงได้พลิกตัวให้หมอปายนอนราบไปกับโซฟาแล้วตัวเองขึ้นคร่อมก่อนจากที่เป็นฝ่ายนิ่งเฉยกลับเป็นฝ่ายรุกขึ้นมา ผมตอบโต้คนเมาด้วยการบดจูบฝ่ายนั้นอย่างที่ไม่ควรกระทำ ลิ้นของผมชอนไชเข้าไปในโพรงปากของหมอปายอย่างย่ามใจก่อนที่เกี่ยวกระหวัดรัดรึงตามฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
คนข้างใต้ประท้วงด้วยการเบี่ยงหน้าหลบทั้งที่ไม่ค่อยมีสติ ผมยอมรับว่าจูบของหมอทำเอาสติตะลึงพรึงเพลิดไปไกลมือข้างหนึ่งเกี่ยวปรอยผมที่ปกปิดใบหน้าขาวให้คลายออก หมอปายสมกับเป็นผู้ชายที่สาวๆต่างก็หมายปองเพราะทั้งจมูก คิ้ว คาง ทุกอย่างลงตัวเหมาะเจาะราวกับปั้นแต่ง
เป็นชายที่คมคายน่ามอง
หากเป็นหญิงก็คงจะงดงามจับใจ
“ ยะ อย่า”
เสียงครางของอีกฝ่ายทำให้สติที่หลุดลอยไปไกลกลับมาอีกครั้ง ผมถอนหายใจก้มมองสภาพตัวเองที่ซุกซบซอกคอของหมอปายอย่างเพลิดเพลิน นี่ผมทำอะไรลงไปวะ
ผมถอนหายใจก่อนจะบรรจุติดกระดุมเสื้อนิสิตให้อีกฝ่าย
ทุกอย่างเหมือนเป็นไปอย่างอัตโนมัติเมื่อผมโน้มไปจูบขมับฝ่ายนั้นเบาๆ หมอปายพึมพำอะไรสักอย่างก่อนจะหลับไปในที่สุด
“ พ่อ ฮือ พ่อครับ พ่อไม่ได้ฆ่าแม่ใช่มั้ยครับ”
เสียงละเมอของหมอปายที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำให้ผมที่เก็บกวาดซากของกินตรงหน้าถึงกับชะงัก ผมยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินจากปากหมอ
ณ วินาทีนั้นผมรู้แล้วว่าแววตาที่ผมมองหมอปายเปลี่ยนไปไม่ต่างจากความรู้สึกบางอย่างที่มันกำลังก่อตัวขึ้น ผมละทิ้งงานที่ทำอยู่ในมือตรงเข้าไปโอบกอดคนที่ละเมอไม่ได้สติไว้แนบอก
แอร้ยยยยยย ตอนนี้มีความ #ยิมปายขึ้นมานีสนึง หุๆๆๆ #นิยายยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร 5555 :hao6:
เป็นเรื่องราวที่มีปมเยอะเจงๆ เฮ้ย ปาดเหงื่อ ตอนหน้ามีโอ๊คเนมมาปั่นป่วนนะฮะ
#หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะจ้า #เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
เป็นเรื่องราวที่มีปมเยอะเจงๆ เฮ้ย ปาดเหงื่อ ตอนหน้ามีโอ๊คเนมมาปั่นป่วนนะฮะ
#หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะจ้า #เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: MRchai ที่ 10-04-2016 22:47:58
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-04-2016 23:41:28
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 11-04-2016 00:11:50
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 11-04-2016 00:21:11
แม่เลี้ยงมาถึงเนื้อถึงตัว :m16:
พ่อฆ่าแม่ :m31:
น่าเห็นใจ น่าสงสาร หมอปาย :mew2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 11-04-2016 00:49:16
จะยิมปาย ปายยิมก็ดีหมดล่ะค่ะ 555555 :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 11-04-2016 01:16:43
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 11-04-2016 02:16:10
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 11-04-2016 02:35:43
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 11-04-2016 03:21:36
#ยิมปาย
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 11-04-2016 03:45:12
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 11-04-2016 09:09:07
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 11-04-2016 09:11:13
#ยิมปาย รัวๆ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 11-04-2016 21:41:10
เริ่มหัวข้อโดย: babaaa ที่ 12-04-2016 11:00:26
เริ่มหัวข้อโดย: yupa ที่ 12-04-2016 11:50:10
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 12-04-2016 12:48:09
ถึงตอนนี้จะมีความเป็น ยิมปาย แต่เราอยากให้เป็นปายยิม :-[
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 12-04-2016 13:30:32
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 23-04-2016 23:52:15
หลงที่ 7 : เสียงหัวใจที่แปลกไป
[โอ๊ค]
“ ไง”
“ ไม่ไง”
“ หึ”
“ อะไร”
“ เสียใจเหรอที่คนที่มาไม่ใช่ไอ้ยิม” โอ๊คสัพยอกอีกฝ่ายที่ทำหน้าบึ้งตังทันทีที่เห็นหน้ากัน ฝ่ายนั้นค้อนให้อย่างไม่จริงจังนัก เนมหรี่ตามองคนที่ไม่ได้รับเชิญซึ่งมันมาทรุดตัวลงนั่งเบียดเขาอย่างจงใจ
“ ขยับออกไป”
“ ก็กูอยากนั่งตรงนี้”
“ เก้าอี้มีตั้งเยอะแยะ” เนมทำหน้างอชี้นิ้วไปรอบๆซึ่งมีเก้าอี้ว่างเรียงรายอยู่มากมาย แต่ไอ้คนจอมกวนนี่ดันมานั่งเบียดอยู่ได้
“ แล้วไง” โอ๊คยักไหล่ “ กูพอใจจะนั่งตรงนี้”
“ งั้นกูไปเอง”
“ เดี๋ยว”
เนมสะบัดข้อมือซึ่งอีกฝ่ายกอบกุมอยู่
“ อะไร”
“ รถมึงล่ะจอดอยู่ไหน”
เนมถอนหายใจกับกิริยาสอดส่ายสายตาหาของโอ๊ค
“ บริษัทประกันมาลากไปแล้ว”
“ เสียหายหนักเหรอ”
“ อืม”
นิสิตแพทย์ตัวขาวทำเสียงอือออในลำคอ “ด้านหน้ายุบ”
“ หึ”
“ อะไร”
“ ถามจริง” โอ๊คเหลือบตามอง “ เพิ่งได้ใบขับขี่มารึไง”
ฝ่ายที่ถูกถามหน้านิ่วก่อนจะทำหน้าบึ้งเมื่อโดนจี้จุดอย่างจัง เออสิ ใบขับขี่เพิ่งได้มายังไม่ถึงเดือนเลย ใครจะไปคิดว่ากะระยะผิดนิดหน่อยรถจะยุบไปทั้งแถบ คิดแล้วก็ได้คลึงขมับถ้าหากป๊าม๊ารู้เรื่องคงหมดหวังที่จะได้จับรถคันนั้นอีก
“ งั้นไป”
“ ไปไหน”
“ กลับสิวะ เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ กูรอกลับพร้อมยิม”
“ งั้นเหรอ” โอ๊คกระตุกยิ้มมุมปาก “ งั้นมึงคงต้องรอเก้อละมั้ง”
“ หมายความว่าไง”
“ มันไม่ว่างเลยวานให้กูมาดูมึงแทน” โอ๊คพูดยิ้มๆ “ ทำไมผิดหวังเหรอที่มันไม่มา” สีหน้าขาวนั่นซีดเผือดลงแม้เพียงแวบเดียวแต่โอ๊คก็สามารถจับสังเกต นิสิตแพทย์หลุบตาลงก่อนจะทำเฉยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ พูดอะไร”
“ มึง” โอ๊คมองใบหน้าขาวนั่นตรงๆก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะชี้ใส่คนที่นิ่งอึ้ง “ เสียใจที่มันไม่มา”
“ ไม่ใช่”
“ หึ” โอ๊คยักไหล่ “ จะยังไงก็แล้วแต่มึงต้องกลับกับกู”
“ กูกลับเองได้”
“ ก็แล้วทำไมก่อนหน้านี้ไม่กลับล่ะ”
เนมหน้าเจื่อนเมื่อสบเข้ากับสายตารู้ทันของคนตรงหน้า ฝ่ายนั้นมองนิ่งก่อนจะยิ้มราวกับว่าพบเจอเรื่องน่าสนใจ สีหน้าแววตาของอดีตนักเรียนไฮสคูลบ่งบอกว่ารู้ชัดแจ้งทุกความรู้สึกของเขา
นิสิตแพทย์เบือนหน้าหลบก่อนจะผุดลุกขึ้นแต่ติดที่มือหนาคว้าข้อมือเขาไว้แน่น
“ รถกูอยู่ทางโน้น”
“ กูจะกลับเอง”
“ กูไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซาก” โอ๊คพูดนิ่งๆด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แววตาดุดันอย่างไม่เคยที่พบเห็นมาก่อน “ และกูไม่ได้ใจดีเหมือนไอ้ยิมของมึง ฉะนั้นอย่ายวนกูมากนัก”
โอ๊คยิ้มแต่เป็นการแสยะยิ้มจนคนมองเสียวสันหลัง เนมยืนอึ้งอย่างคาดไม่ถึงเพราะไม่เคยพบเห็นท่าทางแบบนี้มาก่อน ปกติโอ๊คที่รู้จักมันเป็นคนขี้เล่นถึงจะกวนตีนไปบ้างแต่ไม่ใช่บุคลิกที่ยิ้มเย็นๆแต่แววตาดุดันแบบนี้เลย
“ นำไปสิ”
“ ก็แค่นั้น”
เนมก้มหน้าเดินตามอีกฝ่ายเงียบๆ จึงไม่ทันเห็นใบหน้าคมคายของคนนำที่หลุดขำด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ โอ๊ะ”
“ หยุดแล้วทำไมไม่บอกวะ”
เนมกุมจมูกตัวเองที่กระแทกแผ่นหลังอีกฝ่ายเต็มๆเมื่อไอ้คนตรงหน้ามันดันหยุดเดินเอาซะดื้อๆ โอ๊คเอี้ยวตัวหันมามองไอ้นีออนเดินได้ที่ทำท่าหัวฟัดหัวเหวี่ยงอย่างขำๆ
“ มึงก็เดินมองทางบ้างสิ ก้มหน้าหาเห็บอยู่รึไง”
“ เออ” เนมสวนกลับ “ เห็บที่กระเด็นจากตัวมึงอ่ะ”
“ ว่าไงนะ”
โอ๊คหรี่ตามอง เนมเผลอขยับถอยหลังหนี
“ มึงว่ากูเป็นหมางั้นเหรอ”
“ มึงพูดเองนะ”
“ หึ”
“ โอ้ย”
เนมอุทานตกใจเมื่อไอ้แรงควายตรงหน้ากระชากเขาให้กลิ้งหลุ่นๆเข้าไปปะทะอกอีกฝ่าย
“ ไอ้เชี่ย กูเหม็น”
นิสิตแพทย์กุมจมูกทำท่ารังเกียจเมื่อใบหน้าตัวเองไปซุกอยู่ใต้รักแร้อยู่ฝ่ายเพราะถูกแกล้ง ยิ่งขยับตัวหนีไอ้คนขี้แกล้งยิ่งจับใบหน้าเขาให้มุดไปใต้รักแร้แบบที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้ จมูกจึงถูกอัดให้สูดดมกลิ่นกายอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้
“ ไอ้โอ๊คปล่อยกู”
“ รังเกียจกูงั้นเหรอ”
“ ไอ้เชี่ยปล่อยกู”
โอ๊คหัวเราะขำกับอาการดิ้นรนหนีตายของคนตัวเล็ก มันชกไหล่เขาถูกบ้างไม่ถูกบ้างและพยายามเบี่ยงตัวหนีแต่ยิ่งหนีเขายิ่งกดใบหน้ามันแนบชิดยิ่งกว่าเดิมจนสุดท้ายนึกสงสารใบหน้าแดงจมูกแดงๆของมันจึงปล่อยให้เป็นอิสระ เนมมันเซถอยหลังไปหัวเหอยุ่งเหยิงไปหมดสีหน้าก็เบ้หนัก แววตาของมันที่จ้องมองกลับมาดูโมโหไม่น้อยแต่แปลกที่ท่าทางเหล่านั้นทำให้คนมองยิ่งขำหนัก
เนมมันจะรู้ตัวมั้ยว่าเป็นผู้ชายที่ประหลาดก็เพราะไอ้ท่าทางค้อนลมค้อนแรงไปเรื่อยเนี่ยถ้าผู้ชายทั่วไปทำเขาคงแทบจะขย้อนอาหารในกระเพาะออกมา แต่พอมันทำแล้วนอกจากไม่น่าเกียจมันยังดูออกจะน่ามอง
หึ แปลกดีแท้
เนมมันชกไหล่เขาแรงๆก่อนจะวิ่งนำหนีไป ส่วนคนที่ถูกทำร้ายร่างกายแค่หัวเราะขำก่อนจะยกแขนขึ้นแล้วก้มหน้าไปดมจักแร้ตัวเอง
...กลิ่นดีใช้ได้...
เจ้าตัวยักไหล่ขำๆ เมื่อนึกได้ว่าตั้งแต่ซ้อมบอลเสร็จก็รีบรุดไปช่วยรุ่นพี่สตูฯ ไม่ได้อาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำถือว่าเป็นโชคดีของไอ้นีออนเดินได้นั่นแล้วกัน โอ๊คยิ้มมุมปากก่อนจะเดินตามนิสิตแพทย์ที่วิ่งหน้าตูมนำไปไกลแล้ว
“ ปวดขี้รึไง”
เนมแยกเขี้ยวใส่คนที่เอ่ยทักเมื่อทั้งคู่เข้ามาอยู่ห้องโดยสารในรถแล้ว คนแกล้งถามยิ่งขำหนักเมื่อฝ่ายตรงข้ามทำหน้าเหม็นเบื่อซ้ำยังทำปากขมุบขมิบราวกับบ่นว่าเขาไม่เลิก
“ พูดออกเสียงด้วยดิ กูจะได้รู้ด้วยว่ามึงด่าอะไรกูบ้าง” โอ๊คยักคิ้ว “ ไม่ต้องทำตาขวาง ถ้าอึดอัดมากด่าออกมาเป็นคำพูดเหอะ”
“ ไอ้บ้า”
โอ๊คขำก๊ากเมื่อฝ่ายตรงข้ามเหมือนจะหมดความอดทนก่อนจะระเบิดคำว่าเขาแต่ฟังยังไงก็ไม่เจ็บปวดสักกะนิด
“ นี่หยาบสุดแล้ว”
เนมเบ้ปากค้อนตาคว่ำ
“ ไอ้สกปรก”
โอ๊คกุมท้องขำ “ กูโครตเจ็บปวดกับคำด่ามึงเลยว่ะให้ตายเถอะ” ว่าแล้วก็เอี้ยวตัวไปเบาะหลังก่อนจะคว้าเสื้อกีฬาที่กองๆอยู่แถวนั้นติดมือมาด้วยหมายจะเปลี่ยนไอ้ตัวเน่าๆที่ใส่อยู่นี่ออก
“ มึงจะทำอะไร”
“ อะไร”
“ ถอดเสื้อทำไม”
เนมทำหน้าตื่นใบหน้าขาวซีดขึ้นสีตรงแก้มก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อเจ้าของรถนอกจากไม่ให้คำตอบอะไรแล้วยังถอดเสื้อโชว์ซิกแพ็คท่าทางชิวๆ
“ โอ้ย”
โอ๊คคว้าม้วนกระดาษทิชชู่ที่ฝ่ายนั้นปาใส่ได้ทัน
“ เป็นเชี่ยอะไรของมึง”
“ ก็มึงถอดเสื้อทำไมล่ะ”
โอ๊คเลิกคิ้วมองอาการประหลาดของคนตรงหน้า มันทำปากพะงาบๆหลุบตามองตักตัวเอง แต่แววตาดูหลุกหลิกบ่งบอกว่ามันกำลังขัดเขินอะไรบางอย่าง
...เขินงั้นเหรอ...
โอ๊คกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มใบหน้าไปใกล้ๆมัน เนมหน้าตื่นถอยหลังทำตัวลีบจนแทบจะรวมร่างไปกับประตูรถ
“ ออกไปไกลๆกู” เนมพูดเสียงหลง
“ มันเป็นอะไร”
“ กูเหม็นมึง”
“ งั้นเหรอ” โอ๊คยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มหน้าผากไปชิดกับหน้าผากอีกฝ่าย “ กูเหม็นจริงเหรอ ไม่ใช่ว่ามึงเขินกูอยู่เหรอ”
“ ไม่ใช่”
ตอบไปก็พยายามไปมองแผ่นอกของมันซึ่งกระแทกเบ้าตาเต็มๆ ไม่เห็น ไม่เห็นอะไรเลย เนมบอกตัวเองแบบนั้น แต่ว่านะกล้ามมันแน่นมากไอ้หกลูกตรงหน้าก็โครตเด่นเลย มันเป็นร่างกายที่เขาปรารถนาอยากจะเป็นมาตลอด แต่ออกกำลังกายแค่ไหนมันก็ไม่มีผลเลย
“ จริงอ่ะ”
“........”
เนมยื่นมือดันแนอกเปล่าเปลือยอีกฝ่าย แววตาพวกเขาทั้งคู่สบกันนิ่ง ในระยะใกล้ชิดที่ได้ยินแม้แต่ลมหายใจของกันและกัน
“ เขินกูเหรอ”
“.......”
“ มึงเขินกูเหรอเนม” เสียงกระซิบประชิดใบหู
...Rrrrrrrrr...
เนมสะดุ้งโหยงเมื่อเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าสั่นระรัว นับว่าเป็นระฆังช่วยชีวิตเนมลนลานควานหามันก่อนจะชะงักเมื่อเห็นรายชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอ เขานิ่งเงียบลังเลใจว่าจะรับสายดีรึเปล่าพอดีหางตาเหลือบไปมองต้นเหตุที่ทำเขาปั่นป่วนวันนี้ มันกำลังสวมเสื้อตัวใหม่อยู่พอดี
เนมถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะกดรับ
‘ครับ’
‘รับสายฉันได้แล้วเหรอ’
เพียงแค่เอาโทรศัพท์แนบหูก็ได้ยินเสียงแหลมดังทะลุมาตามสาย เนมสะดุ้งทำหน้าแหยรีบเบี่ยงหูหนีจนฝ่ายที่จ้องมองอยู่ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
‘ครับ’
‘ไปตามยิมมารับสายฉัน’
‘เอ่อ’ เนมทำท่าอึกอักยิ่งโอ๊คทำไม้ทำมือเป็นเชิงถามว่าปลายสายคือใคร
‘ยิมไม่ได้อยู่กับผมครับ’
‘ถ้าไม่ได้อยู่กับนายแล้วทำไมถึงติดต่อไม่ได้ ปกติเขาไม่เคยไม่รับสายฉันถ้าไม่ใช่ว่าเขาอยู่กับนาย’
‘ยิมไม่ได้อยู่กับผมจริงๆครับ’
‘ฉันไม่เชื่อ นายโกหก ไปตามยิมมารับสายฉันเดี๋ยวนี้’
สีหน้าลำบากใจของเนมทำเอาคนที่นิ่งฟังแล้วรู้สึกคุ้นหูกับเสียงที่ลอดมาจนต้องถือวิสาสะคว้าไปคุยเสียเอง
‘นายบอกฉันมาเดี๋ยวนี้ อย่าโกหกตอแหลจนเคยตัวแบบนี้ไอ้ตัวซีด’
โอ๊คทำหน้านิ่งเมื่อได้ยินทุกถ้อยคำที่ลอดมาตามสาย เขาเหลือบตาเจ้าของมือถือที่ก้มหน้าหลบก่อนจะกรอกเสียงไปตามสาย
‘ยิมไม่ได้อยู่กับเนมหรอกนัตตี้’
‘อะ โอ๊ค’
ปลายสายเหมือนจะชักงักไปพักนึงก่อนจะตอบเสียงอ่อยๆ
‘ผมกล้ายืนยันได้ว่ายิมไม่ได้อยู่กับเนม ตอนนี้มีแค่ผมกับเนม ส่วนไอ้ยิมมันกลับคอนโดไปตั้งแต่เย็นแล้ว’
‘จริงเหรอ’
‘ผมจะโกหกนัตตี้ทำไม ในเมื่อมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย แล้วอีกอย่างนะนัตตี้คุณโทรมาถามเนม คุณควรใช้คำพูดที่ดีกว่านี้สักหน่อย คุณมาขอความช่วยเหลือเขาควรจะทำกิริยาที่มันสมเหตุสมผลที่เขาจะให้ความช่วยเหลือหน่อย’
‘คำพูดคำจาบางอย่างมันบ่งบอกถึงกิริยาการศึกษา ซึ่งแน่นอนว่าคุณคงรู้ดีกว่าใครและที่คุณต้องรู้อีกอย่างคือเนมมันคือเพื่อนคนสำคัญของไอ้ยิม และยิมมันเป็นคนรักเพื่อนมันคงไม่พอใจเท่าไหร่ถ้าคุณจะพูดจาแบบนี้กับเพื่อนของมัน ’
เนมนั่งอึ้งมองเจ้าของรถที่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆเรื่อยๆแต่ท่าทางไม่ได้สอดคล้องกับคำพูดเลย ไม่รู้ว่าปลายสายตอบกลับว่าอย่างไรเพราะพอพูดจบโอ๊คมันก็กดวางสาย แต่ก่อนวางสายโอ๊คจ้องหมายเลขที่โทรเข้าอย่างแปลกใจ
ทำไมเหมือนเบอร์ที่โทรภายในประเทศทั้งๆที่ฝ่ายนั้นอยู่คนละซีกโลก
“อ่ะ”
โทรศัพท์เครื่องบางเฉียบยื่นมาตรงหน้า
“ เนม”
“ หืม”
“ มึงเคยไปแย่งใช้เครื่องสำอางค์กับนัตตี้ป่าววะ”
“ อะไรนะ” เนมทำหน้างง
“ เขาดูไม่ชอบขี้หน้ามึงขนาดนี้ แสดงว่ามึงเคยคิดจะแย่งของเธอแน่ๆ”
เนมนั่งอึ้งยิ่งแววตาของโอ๊คมองมาตรงๆก็ได้แต่นิ่งเงียบ เขาไม่อยากคิดอะไรไม่อยากคิดว่าในประโยคนั้นมีนัยยะอะไรแอบแฝง
“ กูไม่เคยคิดจะแย่งของใคร”
“ กูก็ว่างั้น” โอ๊คยักไหล่
“ ทำไมมึงถึงเชื่อกูล่ะ”
“ กูไม่ได้เชื่อ” โอ๊คพูดยิ้มๆ “ แต่กูรู้สึกได้ว่าน้ำหน้าอย่างมึงแย่งอะไรกับใครเค้าไม่เป็นหรอก”
“ อ้าว”
“ เพราะมึงเหมาะกับการถูกแย่งมาครอบครองมากกว่า”
โอ๊คหันมาพูดแล้วสบตากับอีกฝ่ายตรงๆก่อนจะหันไปบังคับพวงมาลัยมุ่งสู่ถนนเบื้องหน้า ทิ้งให้ผู้โดยสารนั่งกุมมือแน่น ด้วยใบหน้าร้อนผ่าวๆซ้ำข้างในอกยังคันยุบยิบแปลกๆ
.
.
.
[ยิม]
“ อื้อ”
“ หืม”
“ เหี้ย”
...โครม...
“เหี้ยอะไรวะ”
ผมสถบออกมาอย่างหัวเสียเมื่อรู้สึกถึงแรงกระทำที่รุนแรงส่งผลให้ไปตื่นอยู่บนพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว หลังจากขยี้ตาจนหายมึนงงจึงเห็นสภาพตัวเองที่นั่งกุมขมับอยู่ข้างเตียง ส่วนเจ้าของห้องมันนั่งหน้าบูดทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่บนเตียง
“ เกิดอะไรขึ้น”
“ กูถีบมึงลงไปเอง”
ห่ะ
ฝ่ายนั้นทำหน้าแค้นๆใส่ผมจนจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก
“ นี่คุณทำไมโหดร้ายจังวะ”
“ ก็มึง...”
ไอ้หมอปายทำเสียงอึกอักก่อนจะยกมือกุมเป้าตัวเองอย่างเผลอตัว ท่าทางแบบนั้นทำเอาผมมองตามอาการแบบนั้นทำให้นึกถึงอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นของตัวเองก่อนหน้า จำได้ว่าใบหน้าผมซุกกับอะไรสักอย่างนุ่มนิ่มคล้ายๆกับว่ามันทั้งนุ่มและลื่นซ้ำยังเด้งไปมาอีกถึงอย่างนั้นก็ให้ความรู้สึกที่โครตดี
...แต่เดี๋ยวก่อน...
หวังว่าคงไม่ใช่ ผมทำหน้าตื่นจ้องตากับมันที่นั่งกุมเป้านิ่งแต่ใบหน้าขาวค่อยๆซีดลงต่างจากใบหูทั้งสองข้างที่แดงก่ำ
“ ไอ้เชี่ย”
“ โอ้ย”
ผมหน้าหงายเมื่อหมอนใบโตปลิวมากระแทกหน้าอย่างจังก่อนที่มันจะวิ่งตึงตังเข้าห้องน้ำไป
มึนไปมั้ยล่ะมึง ผมคลึงขมับตัวเองก่อนจะสถบในลำคอ แม่งแค่นอนซุกเป้าแค่นี้เองถึงขนาดยันเขาลงมาจากเตียงไหนจะหมอนที่ปลิวกระแทกหน้าอีก โหดร้ายเกินไปแล้วไอ้หมอปาย
“ กี่โมงแล้ววะ”
ผมสะบัดหัวไปมาไล่ความมึนงงก่อนจะควานหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองเพื่อดูเวลา เมื่อเปิดเข้าไปก็ยิ่งแปลกใจเมื่อปรากฏสายที่ไม่รับเกือบยี่สิบสาย แค่เฉพาะของแฟนสาวก็สิบกว่าแล้ว นอกนั้นก็เป็นเบอร์ทางไกลจากต่างประเทศครอบครัว และอื่นๆก็เป็นเบอร์เพื่อนสนิททั้งสองคน
โอ้โหปิดสั่นคืนเดียวนี่คนคิดถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ
ผมทำหน้ามึนงงสงสัยพอดีกับที่มือถือในมือสั่นและหน้าจอสว่างวาบ รายชื่อที่ปรากฎคือยัยเด็กแสบเขาจึงรีบกดรับพร้อมกับเปิดกล้อง หลังจากเหลือบตามองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาสายโด่งแล้วดังนั้นช่วงเวลาที่ซีกโกลนั่นคงดึกดื่นพอควรแล้ว
‘ว่าไงตัวแสบ’
‘พี่ยิมหายไปไหนมา’
‘อ๋อ พอดีพี่หลับแล้วดันเปิดมือถือสั่น’
‘โธ่เอ้ยไอ้เราก็นึกเป็นห่วง คุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงมากนะโทรหาพี่แล้วไม่รับสาย แล้วยัยพี่นัตตี้ยังโทรมากวนคุณแม่อีกว่าพี่ไม่รับโทรศัพท์วุ่นวายไปหมด คุณพ่อเพิ่งพาคุณแม่ไปนอนเมื่อกี้เอง’
น้องสาวผมเหมือนว่าอัดอั้นมากพอผมรับสายเธอถึงได้พรั่งพรูคำพูดใส่ผมอย่างไม่หยุดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ผมถอนหายใจเมื่อได้ยินว่าแฟนสาวผมไปรบกวนบิดามารดาอีกแล้วเวลาที่โทรหาผมไม่ติด และก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่ไม่ได้รับสายครอบครัวซึ่งโทรคุยกับผมทุกวัน
“ พี่ขอโทษ” ผมยอมรับผิด “ พอดีวันนี้ดื่มนิดหน่อยรู้อีกทีเมาหลับไปเลย”
“......” ตัวแสบถอนหายใจแรงๆ
“ พี่ยิม”
“ ว่าไง”
“ คุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงพี่มากนะ” สายตาน้องสาวผมแสดงออกชัดเจนว่าห่วงใยผมไม่ต่างจากบิดามารดา
“พี่รู้...พี่ขอโทษนะใยบัวที่ทำให้เป็นห่วง”
“ อืม”
“ รอให้ที่โน่นเช้าก่อนพี่จะโทรไปขอโทษคุณพ่อคุณแม่”
“.......”
ยัยแสบยิ้มกว้างทำหน้าแป้นแล้นจนนึกอยากจะหอมเหม่งนั่นแรงๆ
“ กรี๊ดดดดดดด”
ผมสะดุ้งโหยงแทบจะทำโทรศัพท์มือถือร่วง ภาพในจอคือน้องสาวผมร้องเสียงดังชี้นิ้วใส่ผมแล้วดิ้นเร่าๆจนผมตกใจ
“ ใยบัวเป็นอะไร”
“ กรี๊ดดดด”
“ ใยบัวตอบพี่หน่อย เป็นอะไร”
ภาพในจอหลังจากที่ใยบัวดิ้นเร่าๆหล่อนก็ผุดลุกขึ้นมานั่งบิดตัวไปมาด้วยท่าทางเขินอาย สาวเจ้ากัดปากแล้วเผยอน้อยๆก่อนจะชี้ไม้ชี้มือไปข้างหลังผม
“ นั่นมันพี่หมอปาย พี่หมอปายของน้อง”
ผมมองตามนิ้วมือของน้องสาวทันเห็นมันถือผ้าขนหนูซับหน้าเดินออกมาจากห้องน้ำ มันมองผมงงๆส่วนผมก็แค่ยักไหล่ก่อนจะหันมาสนใจสาวน้อยที่ทำหน้าเคลิ้มฝันไปในโลกจินตนาการแล้ว
“ พี่หมอปายขา”
“ อะไรนะ”
“ พี่หมอคนนี้ไงที่น้องบอกว่าเค้าคือคิวท์บอยในตำนาน” พูดไปยิ้มไป “ ว่าแต่พี่ยิมรู้จักพี่เค้าได้ยังไงอ่ะ”
สีหน้าใคร่รู้ของเจ้าแสบดูจะทำเอาตอบแทบไม่ถูก
“ ไปรู้จักกันยังไง แล้วทำไมอยู่ห้องเดียวกัน”
“ เอ่อ”
“ หรือว่าพี่ยิมกับพี่หมอปาย”
ใยบัวชูนิ้วชี้ทั้งสองข้างแล้วเคลื่อนมาชนกันทั้งยังทำหน้าทำตาตื่นเต้นไปอีก
“ พอๆเลิกมโน”
น้องสาวผมหุบยิ้มก่อนจะค้อนให้
“ แล้วทำไมพี่เค้ามาอยู่กับพี่ได้ แล้วพี่เค้าตัวจริงเป็นยังไงบ้าง หล่อมั้ยแล้วนิสัยดีรึเปล่า แล้ว..”
“ พอๆ...ถ้าอยากรู้ก็คุยกันเองแล้วกัน”
ผมส่ายหัวอย่างขำๆก่อนจะเดินดุ่มไปยัดโทรศัพท์มือถือใส่มือมัน หมอปายทำหน้ามึนงงยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยถามอะไรผมก็ชิ่งหนีเข้าห้องน้ำแทนที่มันเลย
ผ่านไปหลายนาทีเหมือนกันกว่าผมจะทำธุระส่วนตัวเสร็จ แต่พอออกจากห้องน้ำดันได้ยินเสียงหัวเราะขบขันของใครบางคน ผมขมวดคิ้วประหลาดใจเมื่อเห็นภาพมันกำลังหัวเราะน้อยๆกับหน้าจอโทรศัพท์ ไม่ต่างจากน้องสาวตัวเองที่หัวเราะเสียงใส
...คุยอะไรกัน...
ผมสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆด้วยความสงสัย “ หัวเราะอะไรกัน”
คู่สนทนาทั้งคู่ไม่ตอบได้แต่อมยิ้มจนผมต้องยอมแพ้ไม่สนใจไปเอง ไม่นานหลังจากนั้นใยบัวก็หาววอดๆผมถึงได้ไล่ให้ไปนอนเพราะเวลานี้ในอีกซีกโลกคงดึกมากแล้ว
“ ท่าทางคุณกับน้องสาวผมจะเข้ากันดี”
“ น้องสาวมึงน่ารัก” หมอปายพูดยิ้มๆสีหน้าแววตาคงจะเอ็นดูยัยแสบไม่น้อย
“ แล้วพี่มันล่ะ”
ผมยักคิ้วแกล้งถามอย่างกวนๆ มันแสยะยิ้มกอดอกพิงเคาน์เตอร์โซนครัวแล้วยักไหล่
“ มึงก็กล้าถามเนอะ”
“ แล้วผมเป็นยังไงในสายตาคุณ”
“ กวนตีน” หมอปายพูดนิ่งๆ แต่ผมขำพรืด
หมอยักไหล่ก่อนหันไปสนใจอาหารตรงหน้าคาดว่าคงจะเอาออกมาเวฟช่วงที่ผมเข้าห้องน้ำ ถึงว่าน้ำย่อยในกระเพาะถึงเริ่มทำงานเพราะหอมหวลที่ยั่วน้ำลายตรงหน้านี่เอง
“ กินด้วยสิ”
หมอปายเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะบุ้ยปากไปยังตู้เย็น “ อาหารแช่แข็งอยู่ในตู้อยากกินก็เวฟเอา”
“ ผมอยากกินอันนี้นี่”
อันนี้ที่ว่าคือ ‘สปาเก็ตตี้แกงเขียวหวาน’ อาหารที่ผสมผสานความเป็นไทยและสากลที่จัดวางอยู่ในจานอย่างสวยงาม มันเขม่นมองผมก่อนจะคว้าจานหนีผมทันที
“ อันนี้ไม่ได้”
“ แค่นี้ก็หวงด้วย”
“ แค่เฉพาะอันนี้”
“ ผมไม่แย่งคุณกินก็ได้”
ผมส่ายหน้าขำเมื่อเห็นภาพร่างสูงซ้อนทับกับภาพของเด็กน้อยที่หวงของกิน หลังจากพวกเราจัดการกับอาหารเช้าอย่างรวดเร็วแล้วก็เตรียมตัวกลับห้องพอดีเสียงสั่นของโปรแกรมไลน์เข้ามาพอดี ผมเปิดอ่านข้อความที่ส่งมาก่อนจะยิ้มขำ
“ ผมกลับห้องก่อนนะ”
“ อืม”
“ เฮ้ย”
“ เชี่ย มึงทำอะไร”
หมอปายชกไหล่ผมแรงๆ ดีว่าไม่เอาเข่ากระแทกผมด้วยและแรงหมัดเต็มเหนี่ยวนั่นก็โดนจังๆทำเอาเจ็บเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ปล่อยอ้อมแขนที่โอบกอดมันเอาไว้
“ มึงเป็นเกย์รึไง”
“ คุณสิเป็นเกย์” ผมสวนกลับนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่มันเริ่มจูบผมก่อนทั้งยังเรื่องที่มันมีเพื่อนชายมาแอบชอบ มันพ่นลมหายใจแรงๆก่อนจะดิ้นผละหนีแรงๆ
“.........”
“ น้องสาวผมฝากกอดคุณ”
แรงที่ดิ้นหนีกลับหยุดนิ่ง มันยืนนิ่งปล่อยให้ผมโอบกอดเอาไว้ “ ใยบัวบอกผมว่าให้กอดคุณแน่นๆแล้วบอกว่าสู้ๆนะ”
ผมรู้สึกได้ถึงตัวมันแข็งเกร็งขึ้นก่อนจะผ่อนคลายลงในที่สุด เมื่อนั้นผมถึงได้รู้สึกฝ่ามือมันลูบไล่ผมเบาๆเสมือนการกอดตอบ ผมรับรู้ได้ว่ามันยอมรับอ้อมกอดนี้อย่างค่อยเป็นค่อยไป
“ ฝากบอกน้องสาวมึงด้วย”
“.....”
“ กูคงไม่มีอะไรตอบแทนความหวังดีของเค้าได้นอกจากคำว่า ‘ขอบคุณ’ ขอบคุณมาก”
ผมกลับมาที่ห้องตัวเองแล้วทรุดตัวลั่งนั่งที่โซฟากลางห้อง ผมนิ่งเงียบพยายามฟังเสียงบางอย่างที่สั่นระรัว และก็ได้ตำตอบว่าเสียงหัวใจตัวเองกำลังเต้นอย่างรุนแรง
หายไปนานค่ะ พอดีช่วงสงกรานต์คอมฯเสียเพิ่งซ่อมเสร็จจ้า เอามาเสิร์ฟดึกหน่อยน้า สดๆร้อนๆเลย :hao5:
ตอนนี้เริ่มหลงกันยังน้อ ไม่รู้ใครจะหลงใครเนอะ แต่เค้าหลงกันแล้วล่ะดูเอาสิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
#หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะจ้า #เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
ตอนนี้เริ่มหลงกันยังน้อ ไม่รู้ใครจะหลงใครเนอะ แต่เค้าหลงกันแล้วล่ะดูเอาสิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
#หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะจ้า #เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: [x]-SayHi ที่ 24-04-2016 00:09:57
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 24-04-2016 00:27:31
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-04-2016 02:43:21
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 24-04-2016 03:35:49
ซื้อคอมสำรองเลย :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 24-04-2016 07:20:00
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 24-04-2016 08:35:53
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 24-04-2016 09:19:12
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 24-04-2016 10:35:33
เริ่มหัวข้อโดย: benicezii ที่ 24-04-2016 11:13:36
เริ่มหัวข้อโดย: Maree ที่ 24-04-2016 12:34:34
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 24-04-2016 12:38:58
แต่ทนเสียงหัวใจไม่ไหวเลยต้องอ่าน55555
รักกกก รักน้องยิมมากกกก
ชอบผู้ชายแบบนี้. แบบนี้แหละถึงจะดูแลพี่หมอได้
เวลาพระเอกเรียกปายเฉยๆชอบง่าาา
รู้สึกถึงความพิเศษ
รอวันที่น้องจะทำให้คนพี่แทนชื่อตัวเองน่ารักๆนะ5555
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 24-04-2016 16:55:10
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 24-04-2016 23:30:07
ตอนนึ้ลุ้นอีกคู่ก่อนค่ะ สงสารเนม ไม่รู้ว่าโดนฤทธิ์เพื่อนแฟนมานานขนาดไหน
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 24-04-2016 23:49:07
เนมกับโอ้ตก็น่ารักค้า เชียร์ๆๆ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Al2iskiren ที่ 25-04-2016 09:16:14
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 29-04-2016 00:43:48
จะรออ่าตอนต่อไปนะ สู้ๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 29-04-2016 14:03:00
แล้วไหนเลยถึงกลายเป็นเมียพ่อไปได้ล่ะ แล้วพ่อของหมอไม่รู้เลยเหรอ
ว่านั่นน่ะคนรักของลูกตัวเองน่ะ หรือมันมีอะไรมากกว่านั้น และไหนน้องชายของหมออีก
คงเป็นลูกที่เกิดกับแม่เลี้ยงใช่มั้ย ปายถึงรับไม่ได้ยั้งงี้
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 29-04-2016 15:36:17
ปล.เอายัยโรคจิตนัตตี้ไปเก็บไกลๆได้มั้ยคะ น่ารำคาญมากกกกกกกกก :mew5:
เริ่มหัวข้อโดย: pipoo ที่ 05-05-2016 17:16:07
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 09-05-2016 01:36:02
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 10-05-2016 18:31:21
เริ่มหัวข้อโดย: {TN} ที่ 10-05-2016 22:51:46
กิกิกิ
รอมาอัพต่อนะคะ ><
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 11-05-2016 22:31:15
หลงที่ 8 : รักสามเศร้า
[ยิม]
“ ยังติดต่อไม่ได้หรอวะ”
ผมถอนหายใจก้มมองปลายสายที่เพียรโทรหาซึ่งอยู่กันคนละทวีปก่อนจะส่ายหน้าแทนคำตอบที่ไอ้โอ๊คมันถาม มันยักไหล่พร้อมทำหน้าเบื่อหน่าย
“ ติดแต่ไม่มีคำรับ”
“ งั้นก็หมายความว่าเขาไม่อยากรับสายมึง”
ใช่ เห็นจะเป็นอย่างที่มันกล่าวอ้างนั่นแหละ
ผมคลึงขมับตัวเองแน่นแล้วถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน ผมพยายามติดต่อกลับไปหาแฟนสาวเพื่อขอโทษเรื่องที่เมื่อคืนปล่อยให้เธอโทรตามกว่าสิบสายแต่พยายามเท่าไหร่ความพยายามของผมก็ไม่สำเร็จผลสักที นั่นหมายความว่าเธอโกรธผมมากแน่นอน
“ใจเย็น” มันตบบ่าผม
“ อืม”
“ ปล่อยไปก่อนให้ใจเย็นกว่านี้ก่อนค่อยคุยกันไม่ดีกว่าเหรอ”
“ แต่กู”
ผมถอนหายใจอย่างปลงๆนึกห่วงความรู้สึกของเธอไม่น้อย ยิ่งอยู่ห่างไกลกันคนละซีกโลกเวลาจะพูดคุยทำความเข้าใจก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ขนาดอยู่ใกล้กันกว่าจะง้อได้แต่ละครั้งก็เล่นเอาหืดขึ้นคอ ผมทราบดีว่าตลอดเวลาที่คบกันมาเธอเป็นคนที่ค่อนข้างเอาแต่ใจและแสนงอนเป็นที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นนัตตี้ก็เป็นผู้หญิงที่น่ารักเพราะเวลาเธอดีก็ดีแสนดีซ้ำทุกการกระทำที่
แสดงออกว่าเธอรักผมมากมันทำให้ผมละอายใจที่ผมรักเธอได้ไม่เท่ากับที่เธอรักเลย
คิดถึงความสัมพันธ์ตลอดสามปีที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะนาน เหมือนว่าเรารู้จักกันและกันเป็นอย่างดี แต่ในความเป็นจริงแล้วเราแทบจะไม่รู้จักกันเลยหรือแท้จริงแล้วเราแทบไม่รู้จักกัน
ผมวางมือถือลงเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณฝากข้อความจากปลายสาย...สุดท้ายเธอก็ปิดมือถือหนีผม
“ เฮ้ย”
บางทีผมก็ง้อจนเหนื่อย
ยิ่งห่างไกล...ยิ่งเหมือนใจจะเลือนราง
ผมเหม่อมองไปเบื้องหน้าในหัวเต็มไปด้วยความคิดหลากหลาย แน่นอนว่ามีเรื่องของเธออยู่ในนั้นแต่แปลกไปคือช่วงแวบ นึงผมกลับเห็นภาพของเพื่อนข้างห้องหลุดเข้ามาในห้วงแห่งความคิด ผมมองเห็นภาพของหมอปายยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มสว่างไสวก่อนที่เราจะแยกกันเมื่อเช้า
“ มึงนั่งกุมอกทำไมวะ”
โอ๊คมันทำหน้าแปลกๆที่เห็นผมยกมือข้างนึงกุมหน้าออกของตัวเอง
“ เช็คน่ะ”
“ เช็คอะไรวะ”
“ กูรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแปลกๆ”
“ มึงเป็นโรคหัวใจเหรอ” ไอ้โอ๊คทำหน้าตื่นจนผมยิ้มขำ
“ น้ำหน้าอย่างมันเป็นโรคหัวใจขาดรักน่าจะเหมาะกว่า”
พี่หนึ่งซึ่งนั่งดื่มอยู่ใกล้ๆเอ่ยแซวทำเอาลูกทีมซึ่งประกอบไปด้วยทั้งเพื่อนและรุ่นพี่ผมที่ไปช่วยพี่แกที่สตูฯเกือบสิบคนเป่าปากแซวมันกันใหญ่ “ อย่าเศร้าไปไอ้น้องแค่แฟนไม่รับสายแค่นี้”
“ เชื่อกูหล่อๆอย่างมึงเดี๋ยวกูหาสาวๆมาดามใจให้”
“ หาให้ผมด้วยดิพี่”
“ แล้วที่เรียงคิวไปให้มึงป้อหลังซ้อมบอลนั่นล่ะกูว่าแค่นั้นก็ยาวเป็นหางว่าวแล้วมั้ง”
พี่หนึ่งสวนไอ้โอ๊คซึ่งสอดปากขึ้น มันยักไหล่ขำๆ “เค้าเรียกว่าใช้ชีวิตคนโสดให้คุ้มค่าพี่”
“ คุ้มมากไอ้ห่า งั้นแบ่งมาเผื่อเพื่อนมึงด้วย”
โอ๊คมันโบกมือปฏิเสธ
“ ไอ้ห่ายิมมันคนดี มันพ่อพระไม่เคยออกนอกลู่นอกทางหรอกพี่ ขนาดพาไปปาร์ตี้ขากลับเค้าได้สาวไปเป็นคู่ๆ ไอ้ห่านี่เสือกพาเค้าไปส่งบ้านแล้วกลับออกมาเฉยๆ”
“ สุภาพบุรุษสุดตีน”
ผมส่ายหน้าอย่างไม่ใคร่จะยอมรับคำปรามาสนั่นเท่าไหร่ก็จะให้ทำอะไรแบบนั้นได้เล่าในเมื่อเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว ไอ้เรื่องนอกกายนอกใจมันถึงไม่มีอยู่ในสมองเลย
“ ไอ้ห่าที่เทวดามาเกิดรึไงวะ” พี่หนึ่งแซว “ กูอยากรู้นักว่ามันจะมีใครมาทำให้พ่อพระนี่ตบะแตกคิดอยากจะนอกกายนอกใจแฟนบ้างวะ”
“ คงยากพี่”
ไอ้โอ๊คยักคิ้วหลิ่วตามาทางผม “เพราะมันตายด้าน”
“ อ้าวๆไอ้โอ๊ค”
ผมสถบก่อนจะถีบเก้าอี้มันแรงๆ โดยที่รอบข้างต่างสงเสียงแซวกันดังลั่นร้านเหล้าหลังมหาวิทยาลัย ผมส่ายหน้าพอดีกับสายตาหันไปเห็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในร้าน
หัวใจผมกระตุกวาบ
เพราะหนึ่งในนั้นคือคนที่เพิ่งนึกถึงไปก่อนหน้านี้ หมอปายกับเพื่อนของมันกำลังเดินมาทางนี้ บ่าของมันถูกเพื่อนที่ชื่ออั้มพาดแขนแสดงถึงความสนิทสนมของทั้งคู่ใกล้กันนั้นมีผู้ชายร่างเล็กตัวออกจะขาวซีดก้าวตามมาติดๆ นอกนั้นก็น่าจะเป็นนิสิตแพทย์รุ่นพี่อีกสี่ห้าคนเดินพูดคุยหัวเราะกันเข้ามา
ผมจ้องมองภาพนั้นนิ่งทั้งที่ในใจมีความรู้สึกที่แปลกไป
“ กูอยากรู้นักว่ามันจะมีใครมาทำให้พ่อพระนี่ตบะแตกคิดอยากจะนอกกายนอกใจแฟนบ้างวะ”
ไม่แน่หรอกอาจจะมีใครบางคนที่ทำให้ผมผิดบาปด้วยการนอกใจแฟนตัวเอง
แค่คิดก็ผิดแล้วไอ้ห่ายิม...ผมคิดในใจ
“ จ้องขนาดนั้นมึงรู้จักรึไง” ไอ้โอ๊คก้มลงมากระซิบกระซาบ
“ .......”
“ เฮ้ยปาย”
“ อ้าวไงวะหนึ่ง”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบเพื่อนสนิทพี่หนึ่งแกก็ตะโกนเรียกชื่อเพื่อนข้างห้องผมอย่างดัง ฝ่ายนั้นเอี้ยวตัวหันมามองด้วยความแปลกใจก่อนที่มันจะหันไปดูอะไรไม่รู้กับเพื่อนมันแล้วผละมาทางโต๊ะผม
“ ไง”
“ สบายดีมึงล่ะ”
“ ก็ดี” หมอปายเหลือบตามองผมแวบหนึ่งก่อนจะกวาดตาไปรอบๆ จังหวะนั้นที่ผมเองกดยิ้มมุมปาก
“ ไม่เห็นไปช่วยงานอบจ.เลยวะ”
“ กูไม่ค่อยว่างช่วงนี้ขึ้นราวน์วอร์ด”
“ อ๋อ”
“ คงเรียนหนักสิมึง”
“ อืม มึงก็ใกล้จบแล้วสิ”
“ เออ ช่วงนี้ทำโปรเจ็คหนังสั้นได้น้องๆพวกนี้มาช่วย” พี่หนึ่งผายมือมาที่พวกเรา “โดยเฉพาะไอ้ยิมนี่มือหนึ่งตัดต่อเชียวล่ะ” พี่แกชี้นิ้วมาทีผม หมอปายมองตามมือพี่หนึ่งมาที่ผม
เราสบตากันนิ่ง
มันยิ้มมุมปากก่อนจะรับคำในลำคอ “ อืม”
“ กูไปก่อนนะไว้ๆว่างไปแดกเหล้ากัน”
“ อืม”
ผมเงี่ยหูฟังบทสนทนาระหว่างมันกับพี่หนึ่งเงียบๆ ก่อนที่มันจะขอตัวผละออกไป
“ ใครเหรอพี่”
เพื่อนผมคนนึงในโต๊ะถามขึ้น พี่แกเหลือบตามองก่อนจะหัวเราะขำ “นี่พวกมึงไม่รู้จักคิวท์บอยในตำนานรึไง”
“ อ๋อ” เจ้าเดิมทำหน้าเหมือนคุ้นเคย “ ใช่ที่เค้าว่าเรียนหมอรึเปล่าพี่”
“ อืม ไอ้หมอปายรุ่นเดียวกับกูนี่แหละ สมัยมันเข้ามาปีหนึ่งใหม่ๆนะหน้าใสกิ๊กโครตเกาหลี เค้าจะให้มันประกวดเดือน มหาลัยด้วยแต่เสือกไม่เอานี่ขนาดมันไม่ได้ตำแหน่งอะไรนะสาวๆนี่ตามหากันให้ควั่ก”
“ ขนาดนั้นเลย” พวกนั้นทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ แล้วพี่ไปรู้จักได้ไงอ่ะ”
พี่หนึ่งยิ้มๆก่อนจะตอบ “เคยทำงานให้สภามหาวิทยาลัยตอนปีหนึ่งด้วยกัน”
“ ข่าวว่าโครตลึกลับจริงป่าวพี่”
คราวนี้ทั้งโต๊ะต่างพร้อมกันอยากรู้ประวัติของหมอปาย คนตอบจึงขมวดคิ้วนิดๆ ส่วนผมแค่นั่งจิบเบียร์ไปตามเรื่องตามราว
“ นี่พวกมึงปราวารนาตัวเป็นแฟนคลับมันรึไง”
“ เปล่าพี่ๆ” เพื่อนเขาโบกมือปฏิเสธ
“เก็บข้อมูลเอาไว้เวลาคุยกับสาวๆจะได้รู้เรื่อง” เพื่อนๆเขาพูดไปหัวเราะไป “ ช่วงนี้สาวๆในคณะพูดถึงแต่เรื่องหมอปายกัน รู้ไว้จะได้มีเรื่องชวนคุยกับสาวๆเค้า”
“ เออ ความคิดพวกมึงเข้าท่าเนอะ” พี่หนึ่งสัพยอก
“ ว่าก็ว่าเถอะนะ พี่หมออะไรนั่นเรียนเก่งแล้วแม่งยังเสือกหล่ออีก พี่เค้าจะเพอร์แฟ็คอะไรขนาดนั้นวะ”
“ เออจริง”
บทสนทนาเหล่านั้นเข้าหูผมก่อนจะผ่านเลยไป คนอย่างหมอปายนะเหรอน่าอิจฉา คนอย่างมันนะเหรอที่แสนจะเพอร์แฟ็ค คงไม่มีใครรู้ว่าลึกลงไปผู้ชายที่เก่งกาจไปรอบด้านซึ่งชอบทำหน้านิ่งเฉยกับทุกเหตุการณ์แท้จริงแล้วมันกำลังทำเฉยเพื่อผ่านเลยเหตุการณ์ที่แสนเจ็บปวดไปให้ได้ การที่มันดูนิ่งเฉยนั้นบางทีข้างในมันอาจจะร้องไห้อยู่ก็ได้ใครจะไปรู้ได้ แต่นั่นละเรื่องนั่นผมบังเอิญก้าวเข้าไปร่วมรับรู้ด้วย
คนที่แสนจะสมบรูณ์แบบกลับมีมุมเด็กๆอย่างการหวงของกินและเขินอายทุกครั้งที่มีคนแสดงความห่วงใย
หึ แท้จริงแล้วหมอปายมันไม่ได้เพอร์แฟ็คหรอกแต่เพราะมันเป็นของมันแบบนั้น ใครต่อใครต่างกล่าวขวัญถึงเพราะมันมีในสิ่งที่หาได้ยากคือเสน่ห์ในแบบของไอ้หมอปาย
เสน่ห์ที่ทำให้คนมองเพียงแรกพบกลับหลงใหลและพอได้รู้จักชิดใกล้กลับเป็นความรู้สึกถอนใจไม่ได้เลย
**********************************
[หมอปาย]
“ โทษทีนะพี่ผมไม่มีของอะไรติดมือมาให้เลย”
“ ไม่เป็นไร”
พี่รหัสในสายโบกมือปฏิเสธอย่างไม่ใส่ใจ
“ แค่ปายมาก็ดีแล้ว”
“ พูดเหมือนผมหาตัวยากขนาดนั้น”
รุ่นพี่ผู้หญิงปีห้าหัวเราะร่วนพาให้ทุกคนในโต๊ะหัวเราะตาม “ ก็ใครต่อใครพูดกันว่าปายหาตัวยากนิ”
“ หาไม่ยากหรอกพี่อยู่ที่ว่าปายมันอยากจะมารึเปล่า”
อั้มมันสัพยอกผม
“ โอ้โห้ปกป้องคู่จิ้นตัวเองซะด้วย”
รุ่นพี่ผู้หญิงแซวพร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาใส่ผมกับอั้ม ผมแค่ยิ้มอ่อนๆนึกถึงเรื่องราวของผมกับอั้มที่ถูกจับให้เป็นประเด็นด้วยกันตั้งแต่ปีหนึ่งเพราะสนิทกันมากตัวติดกันแทบจะตลอดเวลาจริงๆไม่เชิงว่าอยู่ด้วยกันสองคนหรอกมีหยกอยู่ด้วยอีกคน แต่เพราะพอถูกแซวทีไรอั้มมันชอบออกรับแทนเลยไม่แปลกที่รุ่นพี่ในสายเขาจะจับประเด็นแซวกันขำๆแบบนี้ ยิ่งวันนี้เป็นวันรวมตัวกันของสายรหัสเขาเนื่องจากเป็นวันเกิดของรุ่นพี่ปีห้าที่เอ่ยแซวก่อนหน้านี้
“ คู่จิ้นอะไรล่ะพี่”
“ แหน่ะมีอาการ”
“ โธ่พี่”
“ หึ”
อั้มขยับมาโอบบ่าผมไว้เป็นการแกล้งเล่นเรียกเสียงเฮจากรุ่นพี่ผู้หญิงที่พร้อมใจกันปิดปากแล้วทำเสียงเล็กเสียงน้อย ผมยิ้มขำก่อนจะโบกมือปฏิเสธเมื่อเหลือบไปเห็นเพื่อนสนิทอีกคนนั่งเงียบตั้งแต่ก้าวเข้ามาในร้าน
“ หยก”
“ หืม”
ใบหน้าขาวซีดยิ้มรับ “อะไรเหรอ”
“ เห็นบ่นอยากกินตั้งแต่กลางวันไม่ใช่เหรอ” ผมยื่นจานทอดมันให้
“ อ๋อ”
หยกสะดุ้งเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ใบหน้าขาวดูเจื่อนลง ผมถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหลังมือมันเอาไว้
“ หยก”
“ กูไม่เป็นไร”
มันพึมพำเสียงแผ่ว
“ มีอะไรรึเปล่า”
อั้มมันถามขึ้นเมื่อเห็นผมก้มลงไปกระซิบกระซาบกับหยกอยู่สองคน ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นขมวดมุ่นก่อนจะเหลือบมองหยกนิ่งทำให้อีกฝ่ายเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
ผมแกล้งถองศอกใส่ท้องอั้มแรงๆจนมันสะดุ้งแล้วเขม่งมองหน้ามันแล้วบุ้ยปากไปที่จานทอดมันตรงหน้า อั้มถอนหายใจก่อนจะคว้าของกินดังกล่าวยื่นไปตรงหน้าหยก
“ อ่ะ”
หยกทำหน้าอึ้ง
“ กินสิ”
“.......”
“ ช่วงนี้มึงไม่ค่อยกินข้าว หาอะไรใส่ท้องบ้างเดี๋ยวจะไม่สบาย”
จบประโยคยืดยาวของอั้ม หยกมันก็จิ้มของกินตรงหน้าเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ใบหน้าขาวซีดดูสดใสมากขึ้น ผมมองภาพนั้นแล้วยิ้มออกมา
อย่างน้อย
อย่างน้อยก็อยากจะรักษาความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนของพวกเราไปให้นานที่สุด ถ้าเปรียบอั้มเป็นเพื่อนรัก หยกก็คือเพื่อนแท้ของผม ผมไม่อยากต้องเสียใครคนใดคนหนึ่งไปในวันที่ความรู้สึกของพวกเราคนใดคนหนึ่งเปลี่ยนไป
ถึงความรู้สึกของใครบางคนอาจจะไม่เหมือนเดิมแต่ผมไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของพวกเราเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดี
“ นั่งเหงานานแล้วอ่ะ ไหนๆคู่จิ้นขึ้นไปร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ”
“ เอาจริงเหรอพี่”
“ เออดิ” รุ่นพี่ทำหน้าจริงจังก่อนจะพยักพเยิดมาทางพวกผม “นี่อุตส่าห์ปิดโซนฝั่งนี้เพื่ออยากได้ความเป็นส่วนตัวเลยนะเนี่ย”
ผมมองไปรอบๆร้านอาหารกึ่งบาร์ซึ่งแบ่งเป็นโซนและแต่ละมุมความเป็นส่วนตัวซ้ำยังเวทีเล็กๆพร้อมเครื่องดนตรีไม่กี่ชิ้นสำหรับเฉลิมฉลองกันแบบไม่จริงจังนัก
“ ผมขอตัวพี่ให้อั้มมันร้องเลย”
“ อะไรว้า”
“ .....” ผมส่ายหน้าไปมา สุดท้ายอั้มมันเลยขึ้นไปนั่งเกลากีตาร์เบาๆอยู่ตรงเวทีเล็กๆคนเดียว
“ ไม่เอาเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์นะน้องอั้ม อารมณ์นี้พี่ขอหวานๆเลย”
“ จัดไปครับพี่”
อินโทรเสียงกีต้าร์ขึ้นเบาๆเรียกเสียงปรบมือจากคนทั้งโต๊ะ พร้อมกับเสียงโห่แซวที่พร้อมใจกันส่งมาให้ผม ผมกับหยกสบตากันอย่างประหลาดใจพอดีกับที่เนื้อเพลงถูกขับกล่อมออกมา
**อยากรู้ ใจเธอมีฉันหรือเปล่า
อยากรู้ ว่าเธอได้ยินบ้างไหม**
อยากรู้ ว่าเธอได้ยินบ้างไหม**
“ ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ เฮ้ยๆ นี่พวกมึงจีบกันออกสื่อเลยเรอะ”
ทั้งโต๊ะเป่าปากแซวอย่างขบขัน ผมนิ่งเงียบอยากจะหลับตานิ่งเพราะรู้สึกได้ถึงอาการสั่นสะท้านของเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ใกล้ๆกัน ผมเหลือบตามองอั้มนั่งเกลากีต้าร์พร้อมกับปล่อยเสียงทุ้มนุ่มหูออกมาให้ฟัง แววตาคู่นั้นของมันจดจ้องมาที่ผมอย่างแน่นอน
**ก็เสียงใจมันบอก ว่ารักเธอมากมาย
ร่ำร้องเรียกภายในใจเท่านั้น**
ร่ำร้องเรียกภายในใจเท่านั้น**
ผมเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ผมไม่อยากสบตากับมัน ผมไม่อยากเห็นว่ามีกระแสบางอย่างมันถูกถ่ายทอดออกมาจากแววตาคู่นั้น ผมรู้ดี รู้มาตลอดว่ามันคิดยังไงทั้งคำพูดและการกระทำทุกอย่างบ่งบอกมันคิดกับผมเกินเพื่อน อั้มคือเพื่อนสนิทตั้งแต่จำความได้ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความรู้สึกของมันเปลี่ยนไป
ความรู้สึกของเรากำลังสวนทางกันในขณะที่มันรักผมเกินกว่าเพื่อน แต่ผมรักมันมากเกินกว่านั้นไม่ได้ ผมไม่มีวันรู้สึกกับมันเปลี่ยนไป
“ กูไปเข้าห้องน้ำนะ”
หยกมันผุดขึ้นก่อนจะรวบรัดบอกผมเสียงแหบพร่า ผมหลับตานิ่งรู้สึกได้ถึงหัวใจที่วูบโหวงก่อนจะผุดลุกขึ้นตามหยกออกไป รุ่นพี่ในโต๊ะทำหน้ามึนงงที่เห็นผมลุกพรวดพราดตามหยก วินาทีนั้นผมเหลือบตามองคนบนเวทีที่มองตามมา แววตามันดูเจ็บปวด
กูขอโทษ...ได้แต่บอกมันในใจก่อนจะก้าวตามเพื่อนสนิทอีกคนออกไป
ผมไม่รู้หรอกว่ามันร้องเพลงนั้นจบมั้ย
ผมไม่รู้หรอกว่ามันรู้สึกยังไง
ผมขอโทษเพราะรู้ว่ามันจะเสียใจกับการกระทำที่ผมลุกออกมาดื้อๆแบบนี้ แต่ผมทำไม่ได้ในเมื่อยังมีเพื่อนอีกคนกำลังร้องไห้อยู่ตอนนี้
“ หยก”
“ ....”
ผมวิ่งตามไปคว้าแขนของหยกตอนที่คนตัวซีดเดินสะโหลสะเหลอยู่แถวๆข้างร้าน คนตรงหน้าผมนิ่งเงียบแต่เนื้อตัวสั่นเทาผมได้ยินเสียงสะอื้นที่เบาแสนเบาแต่ฟังแล้วโครตเจ็บปวด
“ ไม่เป็นไร”
“ หยก”
“ กูไม่เป็นไร”
ผมสวมกอดหยกเอาไว้แน่น มันหันมาซุกใบหน้ากับอกผมแล้วปล่อยน้ำตาไหลอย่างอัดอั้นตันใจ ผมได้แต่ลูบไล้แผ่นหลังมันเบาๆระหว่างเราไม่มีคำพูดใดๆ หยกมันกัดฟันแน่นสีหน้าดูเจ็บช้ำทั้งแววตาที่แดงก่ำยังดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน
“ ร้องออกมาเถอะ ร้องออกมาให้หมด”
“ ฮือ”
หยกมันปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น
“ ไม่เป็นไร” มันกระซิบบอกผมเสียงแผ่ว “ กูไม่เป็นไร”
ผมกอดมันแน่นในใจมันเจ็บแปลบอย่างบอกไม่ถูก ท่าทางหยกมันอดทนอดกลั้นอย่างสุดกำลัง ผมรู้ดีว่ามันกำลังไม่ไหว ไหล่น้อยๆของมันกำลังแบกรับความเจ็บช้ำอย่างแสนสาหัส
“ มึงเสียใจได้หยก” ผมบอกมัน “ แต่มึงหยุดรักตัวเองไม่ได้”
มันพยักหน้าร้องไห้อยู่กับอกผม
“ เดี๋ยวพรุ่งนี้มันจะดีขึ้น” ผมหลับตานิ่ง “ มันต้องดีขึ้น”
มันร้องไห้กับอกผมอยู่นาน
นานมากจนรู้สึกได้ว่าเข็มนาฬิกาขยับเวลาไปเกือบชั่วโมงแล้ว หยกค่อยๆโผล่หน้าออกจากอกผม มันเช็ดน้ำตาตัวเองก่อนจะค่อยๆส่งยิ้มให้
“ ขอบคุณมากปาย อย่างน้อยกูก็มีมึง”
“ อืม”
หยกมันผุดลุกขึ้น “ วันนี้น้องชายมารับ” มันบอกผมก่อนจะพยายามทำหน้าร่าเริงทั้งที่ดูฝืนเหลือเกิน
“ กูปล่อยมึงไปเองได้ใช่มั้ย”
หยกพยักหน้ารับรัวๆนัยน์ตายังแดงก่ำแต่สีหน้าดูสดใสขึ้นถึงแม้แววตาจะเศร้าจับใจ ผมเดินไปส่งมันพอดีกับที่น้องชายมันมารอรับกลับ ผมมองตามรถมันไปก่อนจะเดินมาหยุดอยู่จุดเดิมที่ปลอบประโลมหยกอยู่นานสองนานก่อนหน้านี้
“ ออกมาเถอะ”
“......”
“ กูรู้มึงอยู่แถวนี้”
ผมกวาดตามองไปรอบๆก่อนจะถอนหายใจเมื่อเห็นร่างของนิสิตแพทย์ที่ใส่แว่นขยับตัวออกมาจากเงามืด
“ อั้ม”
“ กูขอร้อง” ผมสบตากับอั้มนิ่ง “ถ้ามึงไม่รัก...ขอร้องอย่าถึงขนาดต้องทำร้ายกัน”
อั้มมันยืนนิ่งแต่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ กูไม่คิดเคยคิดทำร้ายมัน”
“ แต่สิ่งที่มึงทำอยู่คือการทำร้ายมัน”
“ มันต้องยอมรับความจริง” อั้มพูดเสียงเรียบแววตาก็นิ่งไม่ต่างจากน้ำเสียง “ ความจริงที่กูไม่ได้รักมัน แต่กูรักมึง”
ผมหลับตานิ่งรู้สึกได้ถึงฝีเท้าของมันที่ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ ขอร้อง” ผมพึมพำ “ กูขอร้องอย่าทำร้ายมัน”
มันเอื้อมมือมาเกลี่ยปอยผมที่หน้าผากผมเบาๆ “ กูไม่มีวันรักหยก”
“ อั้ม”
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้ากับทุกอย่างที่ประดังประเดเข้ามา
“ กูรู้สึกกับมึงไม่ต่างจากความรู้สึกที่มึงมีต่อหยกหรอก”
มันทำหน้าอึ้ง ส่วนผมเบือนหน้าหนีก่อนจะผละออกมาแต่มันก้าวเข้ามาโอบหลังผม ผมนิ่งไปก่อนจะเอื้อมมือไปปลดข้อมือที่กุมเอวผมอยู่แล้วเดินออกมาโดยที่ไม่หันกลับดูมันด้วยซ้ำ
ผมใจร้ายใช่มั้ย
ผมทำลายความรู้สึกดีๆที่เพื่อนมีต่อผมลงแล้วใช่มั้ย
น่าตลกกับความสัมพันธ์ประหลาดของพวกเรา เหมือนว่าเราอยู่ในวงกลมเดียวกันโดยที่หยกมองไปอั้ม ส่วนอั้มมองมาที่ผม แล้วผมล่ะควรจะมองไปทางไหนดี
ผมนั่งกุมขมับแล้วหลับตานิ่งเสมือนปิดการรับรู้แต่เพียงไม่นานก็รู้สึกเหมือนใครสักคนหย่อนตัวลงนั่งใกล้ๆกัน
“ รักสามเศร้างั้นเหรอ”
“......”
“ คุณนี่มันแน่จริงๆหมอปาย”
ผมสบถเบาๆก่อนจะเปิดเปลือกตามาเห็นรอยยิ้มกวนประสาทของไอ้ตัวป่วนข้างห้อง ใบหน้าคมคายส่งยิ้มสว่างไสวมาให้ก่อนจะเลิกคิ้วมองผมเป็นเชิงถาม
“ ไปไกลๆตีนกู” ผมโบกมือไล่มัน
มันทำหน้ายิ้มๆก่อนจะก้มมองปลายเท้าผมแล้วขยับหนีไปประมาณสองก้าวได้ นี่คือกวนตีนใช่มั้ย
ผมกำหมัดแน่นอารมณ์ที่ไม่คงที่อยู่แล้วทำให้ขึ้นง่ายกว่าทุกครั้ง อาจจะเพราะขาดสติถึงได้ผุดลุกขึ้นเตรียมยกเท้าถีบอีกฝ่ายเสียแต่ว่ามันก็ไวเหลือเกินถึงได้ผุดลุกหนีพร้อมกับปล่อยเสียงหัวเราะร่วน รอยยิ้มของมันทำให้ผมโกรธควันออกหูเตรียมวิ่งไปจัดการไอ้ตัวป่วนนี่ซะหน่อย
“ เฮ้ย”
“.....”
“ ระวัง”
“ โอ้ย”
เพราะยืนชิดริมฟุตบาธริมถนนพอมันถอยหลังหนีขาข้างหนึ่งจึงก้าวพลาดลงถนนอย่างไม่ได้ตั้งใจ เป็นจังหวะที่รถเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับมาอย่างรวดเร็วเฉี่ยวมันจนล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนที่มอเตอร์ไซค์คนนั้นจะบิดหนีหายไปในความมืด
ผมตะลึงตอนที่มันล้มลงไปแขนข้างหนึ่งได้เลือดทันที ภาพเลือดตรงหน้าซ้อนทับกับภาพเหตุการณ์อุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน หัวใจผมสั่นระรัวด้วยความรู้สึกที่ห่างหายไปนาน
ผมกำลังหวาดกลัว
กลัวว่ามันจะเกิดเหตุการณ์เหมือนวันนั้น
“ มึง”
“ หมอปาย” มันทำหน้าเหย “ ช่วยพยุงผมที”
ผมตั้งสติได้ตอนที่เสียงมันร้องขอความช่วยเหลือ พอพามันขึ้นมาจากถนนได้ถึงได้มีโอกาสสำรวจเนื้อตัวมันอย่างละเอียด
“ มึง”
“ สงสัยเป็นคราวซวยชนแล้วหนีซะด้วย” มันบ่นน้ำเสียงไม่จริงจังนักทั้งๆที่เลือดอาบแขนจนหยดลงพื้น ผมยืนนิ่งเนื้อตัวแข็งทื่อ เปล่าเลยผมไม่ได้กลัวเลือด แต่มันเป็นความกลัวที่ว่าใครสักคนจะหายไป
“ ผมไม่เป็นไรหมอปาย”
“ เลือดมึงออก”
“ ไม่เป็นไร ผมไม่เป็นไรหมอปาย” มือข้างที่ไม่เจ็บของมันสอดเข้ามากุมมือผมไว้แล้วบีบเบาๆ ความรู้สึกอบอุ่นค่อยๆแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
ผมถอนหายใจก่อนจะช่วยประคองมันไปที่รถก่อนจะคว้าเอาเสื้อยืดหลังรถมาซับเลือดแล้วพันประคองไว้เป็นการปฐมพยาบาลเบื้องต้น ดีว่าแถวนี้อยู่ใกล้โรงพยาบาลแถวมหาวิทยาลัย
ค่ำคืนนี้เป็นครั้งแรกที่ผมขับรถมือเดียว เพราะอีกมือหนึ่งกุมมือข้างที่ไม่เจ็บของมันไว้
มือเรากุมกันอยู่นั้น
น่าแปลกมั้ยที่ผมลืมความรู้สึกอึดอัดก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว แต่มันกลับแทนที่ด้วยความรู้สึกประหลาดอะไรบางอย่าง ทั้งๆที่เหงื่อจากฝ่ามือของผมซึมออกมาแต่มันกลับกุมมือผมเอาไว้แน่นกว่าเดิม
มาแล้วๆ หานหัวไปนานเช่นเคย แหะๆ
ขอบคุณทุกเสียงที่ตามไปทวงนิยายนะฮะ เสียงของคุณดังถึงเราแล้ว หุหุ :laugh:
ตอนนี้ทีมใครไม่รู้ทีมใครละเนอะ ลุ้นกันยาวๆ หุหุ
**เครดิตเพลงคนไม่มีสิทธิ์ ของคุณฮิวโก้ นะจ๊ะ**
ขอบคุณทุกเสียงที่ตามไปทวงนิยายนะฮะ เสียงของคุณดังถึงเราแล้ว หุหุ :laugh:
ตอนนี้ทีมใครไม่รู้ทีมใครละเนอะ ลุ้นกันยาวๆ หุหุ
**เครดิตเพลงคนไม่มีสิทธิ์ ของคุณฮิวโก้ นะจ๊ะ**
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 11-05-2016 23:49:37
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 12-05-2016 02:06:29
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 12-05-2016 02:17:21
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 12-05-2016 04:15:04
แต่อั้มก็พยายามทำให้ความรู้สึกตัวเองชัดเจน แบบไม่สนใจความรู้สึกใครอีก
หยกก็พยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรไปพร้อมกับพยายามสื่อความรู้สึกตัวเองถึงอั้ม
แต่สุดท้ายคำพูดการกระทำของอั้มมันใจร้ายกับหยกมาก มากจนเราคิดว่าที่ปายทำมันยังไม่ใจร้ายเท่าเลย
แต่ทำสำคัญและฟินกว่าคือ ยิมๆ ได้จับมือกับปายด้วย แถมดูเหมือนจะมีความสำคัญกับปายอีก เฮ้อออ ฟินนนน
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 12-05-2016 06:05:38
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-05-2016 07:47:32
เริ่มหัวข้อโดย: benicezii ที่ 12-05-2016 08:07:42
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 12-05-2016 12:17:12
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 12-05-2016 12:57:23
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-05-2016 17:56:15
เริ่มหัวข้อโดย: sb_ng ที่ 12-05-2016 20:23:22
ได้นอกใจนอกกายจริงๆแน่อ่ะยิมเอ้ยยย ดังนั้นรีบเคลียร์กับแฟนซะนะยิมนะ
ส่วนอั้มหยก ยังคงเจ็บปวดดดด
สงสารหยก สงสารปายด้วยเป็นคนกลางที่อึดอัด จริงๆก็น่าสงสารหมด
อั้มก็รักเค้าข้างเดียวเหมือนกัน อั้มหยกนี่ก็คล้ายๆกันนะสำหรับเรา รักเค้าแต่ไม่โดนรักตอบ
แต่แค่อั้มค่อนข้างสร้างความอึดอัด จะมีหวังไหมไม่รู้คู่นี้ แต่ก็ขอเชียร์อั้มหยกต่อไปค่ะ 55555
หมอปายไปอยู่กับยิมบ่อยๆนะ คลายเครียดๆ 5555555
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 12-05-2016 22:21:41
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 12-05-2016 23:56:37
หลบไป ตอนท้ายพระเอกมา
รออ่านตอนต่อไปป
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 13-05-2016 00:19:48
หมอปายยยย. คิดถึงที่สุดเลยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 14-05-2016 21:16:26
หลงที่ 9 : สปาเก็ตตี้แกงเขียวหวาน (ครึ่งแรก)
[ยิม] 50 เปอร์เซ็นต์
“ กระดูกแขนซ้ายบริเวณข้อศอกได้รับแรงกระแทกพอสมควรหมอเลยใส่เผือกอ่อนสักสองอาทิตย์ก็น่าจะถอดได้แล้วแต่ต้องระวังอย่าพึ่งใช้งานด้านนี้มากเกินไป ส่วนเข่าที่ถลอกจนแผลเปิดนี่ต้องล้างแผลทุกวันป้องกันบาดทะยักนะ นอกนั้นเอ็กซเรย์ดูแล้วไม่มีอะไรแค่ฟกช้ำตามตัวนิดหน่อยครับ”
จบประโยคที่ยืดยาวของหมอหน้าขาวตรงหน้าทำเอาว่าที่หมอซึ่งนั่งเงียบอยู่นานก็ถอนหายใจแรงๆ มันเป็นอาการที่เห็นแล้วอยากจะขำแต่ขำไม่ออก ผมเสก้มมองสภาพตัวเองซึ่งแขนใส่เฝือกอ่อนประคองไว้ทั้งเนื้อทั้งตัวเมื่อยขบไปหมด
“ ครับ”
“ คนไข้สะดวกมาล้างแผลที่โรงพยาบาลทุกวันมั้ยครับ ถ้าไม่สะดวกไปคลินิกแถวที่พักก็ได้”
ผมนิ่งคิดก่อนจะเหลือบตามองว่าที่หมอซึ่งกอดอกยืนนิ่งฟังอยู่เงียบๆ
“ ทุกวันเลยเหรอครับคุณหมอ”
“ ครับ”
ผมเบ้หน้า “ น่ากลัวว่าผมจะลืมนะสิ” พูดไปนึกปลงตัวเอง
นายแพทย์หนุ่มหน้าขาวยิ้มอ่อนค่อยอธิบายอย่างใจเย็น
“ ข้อควรระวังคือคนไข้แผลต้องล้างทำความสะอาดทุกวันเพื่อป้องกันการติดเชื้อครับ”
“ งั้น..”
ผมเหลือบตามองไปที่มันอีกรอบเพราะนึกอะไรดีๆออก
“ ผมไปล้างกับว่าที่คุณหมอได้รึเปล่าครับ”
นายแพทย์ตรงหน้าทำหน้ามึนงงก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจเมื่อเห็นสายตาผมมองเลยบ่าหมอไปยังว่าที่คุณหมอซึ่งยังนิ่งเงียบไม่รับรู้ว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตา
ไม่นานหมอปายคงจะรู้ตัวแล้วว่ามีคนมองอยู่มันถึงเงยหน้าขึ้นสบตากับผม
“ อะไร”
“ หมอปายเค้าอาสาล้างแผลให้ผมทุกวันครับ” ผมตู่เอา
นายแพทย์ตรงหน้ายิ้มรับ “ งั้นก็แล้วแต่คนไข้สะดวกเลยครับ” หมอยิ้มๆแล้วหันไปพูดกับหมอปาย “ ว่าไงล่ะปาย”
มันถอนหายใจแรงๆอย่างไม่รักษามารยาทเลยคาดว่ามันกับหมอที่รักษาผมคงจะรู้จักกันเป็นการส่วนตัวแน่แท้เห็นทักกันอย่างสนิทสนทตั้งแต่แรกแล้ว
“ ถ้าผมปฏิเสธการรักษาจะผิดจรรยาบรรณแพทย์ป่ะพี่เอิ้น”
มันแยกเขี้ยวใส่ผม
“ เอาน่าถ้ามันทำให้การรักษาประสบผลและตัวคนไข้เองรู้สึกดีมันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ”
หมอปายกรอกตาไปมาจนหมอที่รักษาผมยิ้มขำ
“ เอาล่ะเรียบร้อยแล้ว” หมอว่าตอนที่ทำความสะอาดแผลที่เข่าพร้อมกับปิดผ้าก๊อชให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ ขอบคุณครับพี่เอิ้น ขอโทษที่มารบกวนตอนที่พี่จะออกเวร”
มันไหว้ขอบคุณหมอแต่หางตาเหลือบมองผมอย่างขัดเคืองเรื่องก่อนหน้านี้ ผมยิ้มขำก่อนจะยกมือไหว้หมอตามมัน
“ เฮ้ยไม่เป็นไร”
“ ขอบคุณครับ”
“ ว่าแต่เพื่อนเราเหรอ” หมอถามแล้วมองผมสลับกับมัน “ ท่าทางห่วงกันน่าดู”
ผมตาโต....ส่วนมันเม้มปากแน่นก่อนจะกรอกตาเซ็งๆ
“ เพื่อนข้างห้องครับ” ผมตอบแทนให้พอดีกับที่มันสวนขึ้นมา “ คนรู้จัก”
หมอยิ้มน้อยๆมองคนโน้นคนนี้ทีแล้วยักไหล่
“ เอาเถอะจะเพื่อนข้างห้องหรือคนรู้จักยังไงก็ดูแลกันดีๆล่ะ ห้ามให้โดนแผลน้ำล่ะเข้าใจมั้ยทั้งคนไข้และว่าที่หมอเจ้าของไข้”
ผมหัวเราะขำหมอก่อนจะยกนิ้วโป้งให้แกไปทีนึงส่วนไอ้หมอปายโน่นเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปโน่นแล้ว
คนห่าอะไร...โกรธตลกชิบหายดูสิเดินหน้ามุ่ยไปลิบๆแล้ว
.
.
“ ผมหิวข้าว”
มันทำหน้ายุ่งมือที่กำพวงมาลัยอยู่เหมือนจะเกร็งขึ้น สีหน่าบ่งบอกมันกำลังหงุดหงิดไม่น้อยถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงถูกถีบลงจากรถแน่นอน แต่นี่มันคงเห็นว่ามีส่วนให้ผมเจ็บตัววันนี้เลยไม่ได้รุนแรงอะไรกับผมมาก
“ ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่บ่ายเลย”
ผมพูดไปเรื่อยๆเมื่อเห็นมันยังนิ่งเงียบอยู่เหมือนเดิม
“ ผมหิวอ่ะหมอปาย”
“.......”
“ หมอ”
“ หุบปาก”
มันหันมาตวัดตาใส่ผมก่อนจะตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางซึ่งเป็นถนนที่เต็มไปด้วยร้านรวงมากมาย ผมยิ้มมุมปากเหลือบตามองคนขับที่พยายามเกร็งใบหน้าให้เบื่อหน่ายแค่ไหนแต่แววตาคู่นั้นบอกว่ามันเองก็รู้สึกไม่ต่างจากผม
“ หมอปาย”
“.......”
“ เปิดเพลงได้ป่ะ”
มันไม่ตอบแต่ไม่ได้ห้ามอะไรผมจึงยื่นมือข้างที่ไม่เจ็บไปกดปุ่มวิทยุ แล้วเสียงเพลงเบาๆก็ดังขึ้นทำให้บรรยากาศในรถดูไม่อึมครึมเหมือนก่อนหน้านี้ ผมนิ่งฟังดนตรีแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างดูบรรยากาศภายนอก
“ มึง”
“ ครับ”
“ กู..”
“ ครับ”
“ กูขอโทษ”
“ เรื่อง?” ผมทำหน้ามึน
มันถอนหายใจก่อนจะบุ้ยปากไปที่แขนข้างที่ใส่เฝือกอ่อนอยู่
“ ถ้าหมอรู้สึกผิดก็รับผิดชอบผมสิ”
...เอี๊ยด...
“ เฮ้ย”
ผมกุมคอนโทรลรถแน่นเมื่ออยู่ดีๆหมอปายแม่งเหยียบเบรกกะทันหันขนาดนี้ดีว่าไม่มีรถตามมาไม่งั้นคงได้เสยตูดกันเป็นเรื่องเป็นราวแน่น มันเสยผมทำหน้าหงุดหงิดก่อนจะจ้องมองเขม่ง
“ มึงอยากจะเจ็บอีกข้างรึไง”
“ หมอนั่นแหละจะทำให้ผมเจ็บ”
“ ก็มึง..” หมอปายชะงักไป
“ ผมทำไม”
มันทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ มึงพูดอะไรล่ะเมื่อกี้”
ผมเลิกคิ้วมองก่อนจะระลึกความทรงจำว่าก่อนหน้านี้พูดอะไรออกไปบ้าง “ อ๋อ” ผมยิ้มมุมปากขณะที่หมอปายหรี่ตามองผมอย่างไม่ไว้ใจ
“ ที่ผมบอกว่าให้หมอรับผิดชอบผมน่ะเหรอ” ผมเผลอหัวเราะออกมาเมื่อหมอปายทำหน้าเหมือนกินยาขม “ ผมหมายถึงให้หมอรับผิดชอบด้วยการล้างแผลให้ทุกวันแค่นี้”
“เรื่องอะไร”
“ก็หมอแม่งทำผมเจ็บ”
“ มึงทำตัวเองรึเปล่า”
“ หมอก็มีส่วนนะ”
“ เชี่ย” หมอสบถท่าทางหัวเสียไม่น้อย “ หมอเอิ้นน่าจะเย็บปากมึงด้วยนะ พูดมากชิบหาย”
ผมอมยิ้ม
“ ผมรู้..”
หมอปายหันมามองผมเหมือนรอว่าผมจะพูดอะไรต่อ “ ผมรู้ว่าหมอไม่มีทางทนเห็นผมเจ็บได้หรอก”
มันทำหน้าอึ้งก่อนเบือนหน้าหนีแล้วหันไปสนใจถนนตรงหน้าทำเหมือนว่าไม่ได้ยินไม่รับรู้อะไร ส่วนผมแค่เบือนหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มออกไปนอกหน้าต่าง
ผมรู้สึกว่าในอกมันตื้นตันแปลกๆ และความรู้สึกประหลาดนี้มันก็มีสาเหตุมาจากคนข้างๆนี่แหละ ก่อนหน้านี้ผมทำใจกล้ากุมมือมันตลอดทางจนถึงโรงพยาบาลและก็แปลกที่หมอปายไม่สะบัดมือผมทิ้งตรงกันข้ามมันยอมให้ผมกุมมือมันนิ่ง
ผมยังจำสีหน้าแววตาที่มันมองบาดแผลผมได้ติดตา หมอปายหน้าซีดเผือดทั้งยังอึ้งไปชั่วขณะผมรู้ดีว่าหมอไม่ได้กลัวเลือดหรือกลัวกับภาพอุบัติเหตุนั้น แต่เหมือนว่ามันมีอะไรในใจมากกว่า อะไรบางอย่างที่ผมเองก็เดาได้ถูกเช่นกันว่าสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจหมอมันคืออะไร
แต่ที่ผมรู้ได้คือแววตาที่หมอมองผมมันเปลี่ยนไป ปกติมันชอบมองเหมือนเหยียดๆไม่โฟกัสและผ่านเลยไปราวกับว่าไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น แต่ครั้งนี้ผมเห็นความห่วงใยจากแววตาคู่นั้น ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าหมอเป็นคนตาสวยและมันน่ามองแค่ไหนเวลามันจดจ้องและใส่ใจกับอะไรบางอย่าง
บางอย่างซึ่งคือผมที่หมอมองอย่างห่วงใยเหมือนว่าเข้าข้างตัวเองแต่แค่คิดในอกมันก็สั่นแปลกๆ แม้เพียงแวบเดียวตอนที่หมอเผลอมองผม แค่แวบเดียวหัวใจก็เหมือนจะพองโต
“ สปาเก็ตตี้แกงเขียวหวาน”
...หืม...
ผมเงยหน้าจากเมนูเมื่อได้ยินเมนูคุ้นหูหลุดออกมาจากหมอปายหลังจากที่เราแวะร้านอาหารแถวนี้ หมอมันเงยหน้าขึ้นมองผมเป็นเชิงถามประมาณว่าสงสัยอะไรผมเลยได้แต่ยักไหล่ไม่ใส่ใจ ทั้งที่ในความเป็นจริงชักสงสัยแล้วว่าไอ้เมนูสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานดูท่าจะเป็นของโปรดของหมอปายจริงๆ
“ สงสัยอะไร”
ผมทำหน้างงแต่คนตรงหน้าพ่นลมหายใจแรงๆ
“ หน้ามึงอยากเสือกขนาดนั้น” หมอเหน็บผม
“ แค่อยากรู้”
“ อะไร”
“ ทำไมหมอชอบกินสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานอ่ะ”
“ ถ้ากูไม่ตอบ..” หมอเลิกคิ้วถามกวนๆ
“ ผมก็จะถามใหม่ครั้งหน้า”
ผมยักไหล่ชิว ทำเอาอีกฝ่ายเบ้หน้าหงุดหงิด “ยังไงกูต้องตอบคำถามมึงสินะ”
“ หมอพูดเองนะ” ผมยิ้มรับ
“ มึง”
“ โธ่หมอผมก็แค่อยากรู้”
“ ถ้าอยากจะรู้เรื่องชาวบ้านไปทั่ว มึงควรรู้เรื่องตัวเองให้มากกว่านี้ด้วย” ว่าแล้วหมอก็โยนซองยาที่ได้จากโรงพยาบาลมาตรงหน้า ผมตาโตเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินยาก่อนอาหารซ้ำตัวเองยังลืมซองยาไว้บนรถ แต่หมอซึ่งดูไม่ใส่ใจอะไรผมนักหนากลับหยิบมันติดมือลงมาด้วย
“ มันเป็นเมนูที่แม่กูชอบทำให้กิน”
ผมเลิกคิ้วประหลาดใจหลังจากกินยาเรียบร้อยแล้วหมอก็เริ่มต้นบทสนทนากับผม
“ แสดงว่าแม่หมอทำกับข้าวอร่อย”
“ คงงั้นมั้ง”
“ ดีเลยไว้วันหลังผมจะไปฝากท้องบ้าง”
หมอปายส่ายหน้า “ มึงไม่มีบุญได้กินหรอก”
“ อ้าว”
“ แม่กูเสียไปหลายปีแล้ว”
ผมรู้สึกได้ว่าประโยคนั้นดูแผ่วเบาเหลือเกินซ้ำแววตาคู่สวยยังหรุบลงทันที ผมถอนหายใจว่าแล้วเชียวว่าหมอต้องมีปมอะไรเกี่ยวกับครอบครัวแน่ๆ แต่เรื่องราวที่ลงลึกไปมากกว่านี้ก็ยากจะคาดเดาได้
“ ขอโทษ ผมไม่รู้...”
หมอยักไหล่ก่อนจะทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจอะไร แต่หากสังเกตดีๆผมมองเห็นความเศร้าในแววตาคู่นั้น ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่เห็นแบบนี้แล้วรู้สึกว่าผมอยากทำให้มันมีแต่ความสดใส
“ ผมชอบกินข้าวผัดปลาสลิด”
“ บอกกูทำไม”
เราประสานตากันนิ่ง สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความสงสัยขณะที่ผมแค่ยิ้ม
“ แค่อยากให้รู้”
“........”
“ ผมแค่อยากให้หมอจำไว้ว่านอกจากสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานแล้วยังมีข้าวผัดปลาสลิดอีกเมนูนึงที่น่าลองแค่นั้นเอง”
หมอเสหน้าหลบไปทางอื่นก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม พอดีกับที่พนักงานร้านเอาอาหารที่สั่งไปก่อนหน้านี้มาเสิร์ฟเมื่อนั้นเราทั้งคู่ก็ต่างสนใจกับอาหารตรงหน้าทันที อย่างที่บอกว่าผมรู้สึกหิวตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลแล้วเพราะเมื่อหัวค่ำที่ร้านเหล้านั้นกระดกแต่ของมึนเมายังไม่มีสารอาหารอะไรสักอย่างตกถึงลงท้อง
“ เฮ้ย”
หมอยกจานตัวเองหนีผม ซ้ำยังมองผมตาเขียวปั๊ด “ ทำอะไรของมึง”
“ แค่ขอชิม”
ผมยิ้มขำเมื่อนึกถึงรสชาติของอาหารในจานหมอที่ผมวิสาวะใช้ช้อนตักมันมาชิม ดูท่าทางหมอจะห่วงของกินจานโปรดไม่น้อยไม่งั้นมันคงไม่มองผมตาเขียวขนาดนี้
“ แล้วเป็นไง”
“ อร่อยครับ”
“ สปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานของหมออร่อยดี” ผมเท้าคางมองอาหารในจานหมอนิ่ง “ ผมว่าผมเริ่มชอบมันแล้วล่ะ”
ผมเงยหน้าจานอาหารแล้วมองหมอตรงๆ
ผมรู้สึกว่าตัวเองชักจะเริ่มชอบเมนูโปรดของหมอเข้าซะแล้ว เหมือนผมกำลังเปิดใจรับรู้เรื่องของหมอมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้สิยิ่งได้รู้จักหมอปายผมว่าผมเหมือนก้าวเข้าในโลกอีกใบ โลกที่ผมไม่รู้จักแต่ให้ความรู้สึกท้าทายและน่าค้นหาชะมัด
ผมดันจานอาหารตัวเองไปตรงหน้าอีกฝ่าย
“ ลองชิมข้าวผัดปลาสลิดของผมมั้ย” หมอแม้มปากแน่น “ เผื่อหมอจะเริ่มชอบมันขึ้นมาบ้าง”
“ กูไม่ชอบกินข้าวผัด”
“ ทำไมครับ”
“ กูว่ามันไม่อร่อย”
“ วันนี้อาจจะอร่อยก็ได้” ผมพูดยิ้มๆ “ ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้เหรอ”
...ถ้าไม่ลองคงไม่รู้...
เราต่างฝ่ายต่างนิ่งไปเหมือนวัดใจกัน สุดท้ายหมอปายก็ค่อยๆยื่นช้อนมาตักอาหารในจานไปผมชิม ผมนิ่งมองอีกฝ่ายอย่างลุ้นๆตอนที่มันทำหน้าเฉยเคี้ยวอาหาร
“ เป็นไงบ้างครับ”
“ ไม่รู้สิ”
“ ไม่อร่อยเหรอครับ”
“ กูว่ามันไม่ค่อยรู้รสอะไรเท่าไหร่” หมอพูดเบาๆ “ แต่ถ้าได้ชิมบ่อยๆคงจะรู้รสมั้ง”
“ ครับผมก็เชื่ออย่างงั้นว่าถ้าหมอได้ชิมบ่อยๆความรู้สึกในรสสัมผัสมันจะต้องเปลี่ยนไป”
...ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป...
เรามองสบตากันนิ่งก่อนที่ต่างฝ่ายต่างเบือนไปคนละด้าน ผมว่าอาหารมื้อนั้นโครตอร่อยเลยตั้งแต่กลับมาเหยียบแผ่นดินเกิด ทำไมน่ะเหรอเพราะมันรู้สึกอิ่มในใจยังไงก็ไม่รู้ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าผมกินข้าวไปแล้วยิ้มไปด้วย
ช่วงนี้มาบ่อยเนอะ ฮ่าๆ อิยิมนี่มันยังไงหยอดหมออยู่นั่น
แล้วยังไงดีจ๊ะหมอปาย ใช้ความสงบสยบความเคลื่อนไหวเหรอ อิอิ
เอาไปครึ่งนึงก่อนเนอะ ใจร่มๆน้า :hao5:
แล้วยังไงดีจ๊ะหมอปาย ใช้ความสงบสยบความเคลื่อนไหวเหรอ อิอิ
เอาไปครึ่งนึงก่อนเนอะ ใจร่มๆน้า :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 14-05-2016 21:43:18
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 14-05-2016 21:49:38
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 14-05-2016 22:01:13
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-05-2016 22:57:31
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 14-05-2016 23:13:51
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 15-05-2016 02:49:02
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 15-05-2016 03:09:47
หรือเราคิดไปเอง
รอตอนต่อไป
:katai5: :katai5: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 15-05-2016 07:04:40
ลืมเปลี่ยนเลขตอนหรือ?
หรือเราคิดไปเอง
รอตอนต่อไป
:katai5: :katai5: :katai5:
แก้ไขให้แล้วนะคะ
ขอบคุณที่ช่วยตรวจตราให้น้า :pig4: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-05-2016 08:09:01
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 15-05-2016 09:56:51
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 15-05-2016 12:08:51
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 15-05-2016 23:41:02
มีความอ้อยแรงกล้าของน้องยิม
หมอปายกินข้าวผัดปลาสลิดแล้วอยากกินบ้างงง
55555
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-05-2016 13:06:43
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 16-05-2016 13:43:50
เริ่มหัวข้อโดย: Paparazzi ที่ 16-05-2016 21:50:12
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 17-05-2016 23:05:58
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 24-05-2016 22:13:17
ยิมปายรัวๆๆๆค่ะ ฮรือดีกับใจมากจริงๆ
ตอนนี้มีพี่หมอเอิ้นโผล่มาด้วย น่ารักเชียว
#โอ๊ตเนม ก็ดีกับใจมาก หวังว่าเนมจะเปลี่ยนใจจากยิมมาหาโอ๊ตได้ไม่ยาก
#อั้มหยก นี่ลุ้นกันไป อั้มอกหักจากหมอปายแล้วจะมีหยกอยู่ข้างๆคอยดามใจไหมนะ
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 04-06-2016 15:37:00
รอตอนต่อไปคร้าบ
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 10-06-2016 01:35:02
มารายงานตัวค่ะ
จริงๆไม่ได้หายไปไหนนะ วนเวียนมาส่องในเล้าอยู่น้า แต่ตอนนี้ไม่สามารถกระดิกตัวทำอะไรได้จริงๆค่ะ
เพิ่งหาเวลาแวะมาทักทายได้ก็วันนี้แหละ แหะๆ ตอนนี้กำลังปล้ำกับโปรแกรม cu e-thesis
ซึ่งใช้ทำเล่มวิจัยเตรียมสอบจบค่ะ มันวุ่นมากนอนเกือบเช้ามาตลอดหลายสัปดาห์แล้ว
คิดว่าหลังวันที่ 13 นี้คงจะดีขึ้นแล้วกลับมาอัพให้หายคิดถึง (เค้าสอบจบวันที่ 13 นี้จ้า)
ส่วนตอนนี้ขออนุญาตทำภารกิจงานส่วนตัวก่อนนะ หายไปนานกลัวนักอ่านน้อยใจ
เค้ามีความจำเป็นจริงๆ อยากให้เข้าใจกันหน่อยเนอะ ถ้าผ่านมันไปได้ อีกไม่นานเราจะได้เจอกันค่ะ
คิดถึงนักอ่านทุกคนนะคะ :sad4:
...karnsaii...
จริงๆไม่ได้หายไปไหนนะ วนเวียนมาส่องในเล้าอยู่น้า แต่ตอนนี้ไม่สามารถกระดิกตัวทำอะไรได้จริงๆค่ะ
เพิ่งหาเวลาแวะมาทักทายได้ก็วันนี้แหละ แหะๆ ตอนนี้กำลังปล้ำกับโปรแกรม cu e-thesis
ซึ่งใช้ทำเล่มวิจัยเตรียมสอบจบค่ะ มันวุ่นมากนอนเกือบเช้ามาตลอดหลายสัปดาห์แล้ว
คิดว่าหลังวันที่ 13 นี้คงจะดีขึ้นแล้วกลับมาอัพให้หายคิดถึง (เค้าสอบจบวันที่ 13 นี้จ้า)
ส่วนตอนนี้ขออนุญาตทำภารกิจงานส่วนตัวก่อนนะ หายไปนานกลัวนักอ่านน้อยใจ
เค้ามีความจำเป็นจริงๆ อยากให้เข้าใจกันหน่อยเนอะ ถ้าผ่านมันไปได้ อีกไม่นานเราจะได้เจอกันค่ะ
คิดถึงนักอ่านทุกคนนะคะ :sad4:
...karnsaii...
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 10-06-2016 10:17:08
เราจะรอยิมปาย ปายยิม
:mew1:
o13 o13 o13
สู้ๆนะคะคนเขียน
จะสอบจบแล้ว
คนอ่านก็กะลังจะสอบเปิดเล่มเลยค่า
555555
วันหลังมาสอนใช้มั่งนะคะ cu e-thesis มีความปวดตับไปกับมัน
เริ่มหัวข้อโดย: tuhtahz12345 ที่ 19-06-2016 03:36:19
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 19-06-2016 22:03:42
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 28-06-2016 14:48:36
รอต่อไปปปแปป :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 16-07-2016 04:53:57
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 16-07-2016 15:37:09
เริ่มหัวข้อโดย: AllStaRK ที่ 16-07-2016 18:56:51
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 17-07-2016 21:22:22
เริ่มหัวข้อโดย: KIIIIIM ที่ 18-07-2016 09:30:53
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 19-07-2016 22:19:09
(ครึ่งหลัง)
[หมอปาย]
“ รถติดจัง”
เสียงมันบ่นขึ้นเมื่อมองไปถนนเบื้องหน้ารถหลากหลายยี่ห้อจอดติดไฟแดงยาวเป็นขบวน ผมเหลือบตามองนาฬิกาบนหน้าปัดรถที่บอกเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้วไม่น่าจะใช่เวลาที่รถติดเท่าไหร่ แต่อย่างว่าวันนี้เป็นสุดสัปดาห์ที่พนักงานเงินเดือนทั้งหลายต่างพร้อมใจออกมาท่องราตรีหาความสำราญเลยทำให้รถติดกันยาวเหยียดทั้งสองเลนถนนซ้ำฝนยังลงเม็ดพร่ำๆยิ่งทำให้ศุกร์สุดสัปดาห์เช่นนี้รถไม่ขยับไปไหนได้ไกล
ผมเคาะนิ้วกับพวงมาลัยตามจังหวะเพลงที่เปิดคลอเบาๆในรถ ไม่ต่างจากไอ้เด็กโข่งที่โยกศีรษะตามเนื้อเพลงอย่างไม่เจียมสังขารอาการบาดเจ็บของตัวเอง ต้องยอมรับว่ามันก็อดทนน่าดูเพราะดูจากอาการภายนอกแล้วมันคงจะเจ็บไม่น้อยยิ่งตอนที่พามันไปหาหมอรุ่นพี่ที่โรงพยาบาลนั่น ตอนเข้าเฝือกอ่อนก็หนักหนาพอควรแต่เจ้าตัวยังยิ้มเฉยซ้ำมันยังอุตส่าห์พูดจาให้กำลังใจเขาอีก ตกลงเลยไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนเจ็บ
ไอ้ยิมมันเป็นคนประหลาดที่สุดตั้งแต่เคยเจอมา คนบ้าอะไรกวนตีนได้ทุกสถานการณ์ก็เพราะความเกรียนของมันแบบนี้นี่แหละที่เป็นสาเหตุให้ต้องเจอเรื่องเจ็บตัวแบบนี้ ซ้ำยังไม่ซ่าเพราะปากนี่คอยหาเรื่องให้ผมอารมณ์ขึ้นตลอด ไอ้ผมนี่ก็แปลกรู้ว่ามันชอบแซวชอบแกล้งก็ยังบ้าประสาทเสียตามอย่างเช่นตอนนี้
“ วันที่ฝนตกไหลลงที่หน้าต่าง”
ผมเหลือบตามองมันครางตามเสียงเพลงด้วยคีย์ที่เพี้ยนวายป่วง แต่ยังอุตส่าห์ดันทุรังร้องไปเรื่อย ร้องถูกเนื้อบ้างผิดเนื้อบ้างก็ดำน้ำไปเฉย ไม่ได้รู้สึกเกรงใจเจ้าของรถที่ต้องทนนั่งฟังเสียงมันเลยด้วยซ้ำ
“ ทำยังไงมึงถึงจะเงียบวะ”
มันหัวเราะร่วน
“ ก็ผมเห็นหมอนั่งเงียบกลัวจะหลับใน เลยร้องเพลงให้ฟังไงครับ”
ผมหรี่ตามองมันนิ่งๆแต่อีกฝ่ายแค่ยักไหล่ก่อนจะดำน้ำต่อไป “ เสียงอยากกะควายออกลูก”
“ หมอเคยฟังเหรอ”
“ อะไร”
“ เสียงควายออกลูกน่ะ เคยฟังเหรอถึงได้รู้ว่ามันเป็นยังไง”
“ มึง”
“ ครับหมอปาย” มันยักคิ้ว
....Rrrrrrr....
เสียงโทรศัพท์เหมือนเป็นระฆังช่วยชีวิตมัน เพราะไม่งั้นผมคงได้พามันไปโรงพยาบาลอีกรอบแน่ มันยิ้มกว้างแล้วชี้นิ้วใส่มือถือเครื่องเล็กที่แผดเสียงดังลั่น รถติดอย่างนี้ผมเลยถือโอกาสชะโงกไปดูหมายเลขที่โทรเข้าได้ง่ายหน่อย แต่พอเห็นภาพหน้าจอเจ้าของเสียงเรียกเข้าก็ได้แต่ชะงักแล้วนิ่งไป
“ ไม่รับล่ะหมอ”
“......” ผมถอนหายใจก่อนจะปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น และไม่นานปลายสายก็เงียบไปผมจึงได้มีโอกาสจ้องมองวัตถุสีดำสนิทที่นอนนิ่งอยู่บนคอนโซลหน้ารถเช่นเดิม
ไม่ใช่ว่าไม่อยากรับหรอกแต่ผมไม่พร้อมที่จะรับรู้อะไรตอนนี้ และปลายสายมันคงรู้ถึงโทรมาแค่ครั้งเดียวแล้วก็เงียบไปแบบนี้ ผมไม่อยากทำแบบนี้กับเพื่อน ไม่อยากทำเลยแต่ผมใจไม่แข็งพอหากรับสายอั้มแล้วหากมันกำลังแย่อยู่ ผมเองคงทนไม่ได้ที่จะรีบไปหามัน หากเป็นอย่างงั้นความสัมพันธ์แบบนี้คงไม่จบสิ้น
ผมยอมรับว่าแคร์ทั้งมันและหยกไม่ต่างกันเลย อย่างที่บอกตั้งแต่เล็กจนโตอั้มเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผม ผมถือว่ามันเป็นคนสำคัญในชีวิตของผมไม่ต่างจากครอบครัว หยกเองก็เช่นกันถึงแม้จะมาสนิทกันตอนม.ปลายแต่หยกทำให้ผมรู้ว่าแม้จะรู้จักกันไม่นานแต่มันเป็นเพื่อนที่ดีมากสำหรับผม ‘ถ้าเปรียบอั้มเป็นเพื่อนรัก...หยกคงเป็นเพื่อนแท้ของผม’ ผมจึงทิ้งใจคนหนึ่งเพื่อรักษาอีกคนหนึ่งไม่ได้จริงๆ
ดังนั้นต่อให้ผมรู้สึกกับอั้มมากกว่าคำว่าเพื่อนผมก็ไม่มีทางทำให้หยกต้องเสียใจเด็ดขาด ผมอยากจะรักษาความสัมพันธ์แบบเพื่อนของเราตลอดไป แต่ในความเป็นจริงความรู้สึกของคนเราเปลี่ยนไปได้ทุกวัน มันไม่มีอะไรแน่นอนต่อให้เป็นคนรักกันสักวันคงถึงเวลาที่ต้องแยกจากกันไป
ถ้าหากว่าอั้มมันหันกลับมามองคนที่เฝ้ารอมันอย่างหยกได้แม้เพียงสักนิด หรือหยกมันยอมหันหลังให้กับหัวใจมันสักครั้งทุกอย่างคงจะดีขึ้น แต่บังเอิญว่าทั้งอั้มและหยกมันต่างเป็นคนที่เหมือนกันคือความรักของพวกมันมีให้แค่คนๆเดียวและต่อให้คนๆนั้นไม่รับไป มันก็จะมั่นคงเช่นนั้นไม่เปลี่ยนแปลง
ความรู้สึกที่อั้มมีต่อผมเหมือนกระจกสะท้อนความรู้สึกที่หยกมีต่ออั้ม สุดท้ายก็ไม่มีใครสมหวัง ท้ายสุดทุกคนก็ได้รับความเจ็บปวดและเจ็บช้ำกันไปถ้วนหน้า
...คนหนึ่งรักมากมายจนอยากแสดงออกทุกความรู้สึกออกไป...
...คนหนึ่งรักไปช้ำไปแต่ถึงยังไงก็ยังรักมั่นคง...
...ส่วนอีกคนอึดอัดอยู่ตรงกลางทนมองความผิดหวังอย่างไม่มีทางเลือก...
ทุกความรู้สึกเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทั้งๆที่รู้แต่ทำไมคนเราถึงไม่หยุดเลือกทางใดสักทางจะได้ออกไปจากวงวนแบบนี้ แต่ใครจะรู้ว่าถ้าไม่ได้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้เราจะทำยังไง
ไม่มีใครอยากเจ็บปวดกับความรัก ถ้ารู้แต่แรกคงไม่รัก แล้วเมื่อนั้นคงไม่มีใครผิดหวัง
“ หมอ”
“ หมอโอเครึเปล่า”
มันถามผมสีหน้าแววตาที่จ้องมองมาทำให้ความรู้สึกอึดอัดในใจค่อยมลายหายไป มันแปลกใช่มั้ยที่เป็นแบบนี้ ผมไม่เคยมีความรู้สึกชื่นชอบผู้ชายด้วยกัน ความคิดนั้นไม่มีอยู่ในหัวเพราะตั้งแต่โตมาผมมีแฟนแค่คนเดียว เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักแต่เสียดายที่เธอจากผมไปนานแล้ว ถึงแม้จะนานแล้วแต่ผมไม่มีวันลืมความรู้สึกในครั้งนั้น มันทำให้ผมรู้สึกว่าคงจะรู้สึกแบบนั้นคงเกิดกับใครไม่ได้อีกแล้ว
ผมบอกตัวเองอย่างนั้นจนกระทั่งอุบัติเหตุเมื่อหัวค่ำ สาเหตุที่ทำให้มันต้องเข้าเฝือกอ่อนตรงแขน ตั้งแต่วันที่ผมต้องสูญเสียผู้หญิงที่รักผมที่สุดอย่างแม่ไปตลอดกาลผมไม่เคยรู้สึกห่วงหาและใจหายแบบนี้อีกแล้ว แปลกใช่มั้ยที่มันทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น แปลกถึงขนาดยอมให้มันจับมืออยู่ได้ตั้งนานสองนาน
ผมว่ามันทำตัวแปลกๆกับผม ทั้งคำพูด แววตาและท่าทาง มันไม่เหมือนวันแรกที่เราทะเลาะกันเลย ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างในความรู้สึกที่ต่างออกไป มันไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไรแต่มันเหมือนเส้นใยเล็กๆที่ดึงรั้งให้ผมกับมันได้เข้ามาใกล้กันแบบนี้
“ ถ้ากูไม่โอเคล่ะ”
“ ผมก็จะได้ทำให้หมอโอเคไง”
“ มึงจะทำอะไร”
มันส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะชี้นิ้วไปข้างนอก “ ฝนตกหนักๆก็เหมือนความรักที่ไม่ลงตัว มันตกไม่นานเดี๋ยวก็จางหายทิ้งไว้แต่รอยร่องความเปียกชื้น พอมันหยุดตกท้องฟ้ามักจะสดใสเสมอ เหมือนความรักถ้าไม่สมหวังก็เหลือไว้แต่หยดน้ำตาและสุดท้ายมันก็จะผ่านไปและดีขึ้นในที่สุด”
“ เข้าใจเปรียบเทียบนะ ถ้าเป็นมึงล่ะมึงจะเลือกใครระหว่างคนที่ยืนกางร่มคอยอยู่ข้างหน้าแต่กว่ามึงจะฝ่าฝนไปหาได้ก็คงต้องเปียกและซ้ำอาจจะต้องทิ้งใครบางคนให้ร้องไห้อยู่ข้างหลัง กับอีกคนที่มึงไม่รู้จักไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำมึงต้องฝ่าฝนจนตัวเปียกไปหาเค้าเอง”
“ ผมเหรอ”
มันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ ผมคงเลือกคนที่ใช่” มันสบตาผมนิ่ง “ เพราะถ้าเป็นคนที่ใช่ถ้าให้ต้องฝ่าฝนเปียกปอนขนาดไหนผมก็จะไปให้ถึง”
“ แต่มึงจะเปียกมากนะ”
“ ก็แค่เปียก ดีกว่าตัวแห้งแล้วไม่ทำอะไรเลยปล่อยให้ความบังเอิญผ่านไป”
“ อื้ม”
ผมรับคำรู้สึกถึงฝ่ามือของมันที่เลื่อนมากุมทับไว้
“ หมอเคยหนีแม่ออกไปวิ่งเล่นท่ามกลางสายฝนรึเปล่า”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธมันเลยทำตาโตประหลาดใจ
“ อะไรกันหมอปาย ตอนเด็กๆมันต้องมีโม้เม้นท์มาวิ่งกลางสายฝนบ้างดิ ผมนี่ทำประจำจนถูกแม่ตีเพราะดันพาใยบัวไปวิ่งเล่นด้วย” มันเล่าไปยิ้มไปบ่งบอกว่ารู้สึกดีมากแค่ไหนที่พูดถึงคนในครอบครัว
ท่าทางของมันทำให้ผมเสียววูบในใจเพราะไม่เคยรู้สึกดีๆแบบนี้มาก่อนเลย ผมไม่เคยมีช่วงเวลาที่สนุกสนานและน่าจดจำกับครอบครัวตั้งแต่จำความได้
“ กูไม่เคย”
“ หืม”
“ แม่กูเจ็บออดๆแอดๆตั้งแต่กูยังเด็ก กูไม่เคยออกไปเที่ยวไหนเพราะต้องกลับมาดูแลแม่ ไม่มีหรอกช่วงเวลาที่ไปเที่ยวเล่น แต่กูไม่เคยเสียใจเลยที่เอาแต่อยู่กับแม่ เพราะเค้าเป็นผู้หญิงที่มีความสำคัญที่สุดในชีวิตกู”
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมวางใจพูดเรื่องครอบครัวกับเพื่อนบ้านข้างห้องที่เริ่มแรกเราก็ไม่ได้ญาติดีกันนักแต่เหมือนว่ามันมีเหตุการณ์ที่ทำให้เราได้ใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น
“ จอดรถสิหมอ”
“ มึงจะทำอะไร”
ผมไม่เข้าใจแต่ก็ค่อยๆชะลอลงแถวๆสวนสาธณารณะแห่งหนึ่งซึ่งคนไม่ค่อยพลุกพล่านเท่าไหร่เพราะสายฝนที่ร่วงหล่นมาไม่ขาดสาย ทันทีที่ผมหยุดรถมันก็ปลดล็อกแล้วหมายจะเดินออกจากรถทันที ผมร้องโวยวายแล้วควานหาถุงพลาสติกใส่แขนข้างที่เจ็บของมันก่อนที่ไอ้เด็กบ้านี่จะถลาลงไปทำตัวร่าเริงท่ามกลางสายฝน
“ เฮ้ยมึงทำจะอะไรวะ”
มันกวักมือเรียกผมสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข
“ ไอ้เหี้ย อย่าให้แผลโดนน้ำ”
“ เล่นน้ำฝนกันหมอ”
“ แผลมึงโดนน้ำไม่ได้ไอ้ห่า”
“ ช่างแม่งก่อนเหอะหมอ”
“ มึง”
“ ไปเร็ว”
“ ไอ้เชี่ย”
มันหัวเราะร่วนทั้งๆที่เนื้อตัวเริ่มเปียกปอนไม่ต่างจากผมที่วิ่งไล่จับมันเข้ารถก็เปียกเช่นกัน มันวิ่งหนีไปเรื่อยไม่สนว่าฝนจะลงเม็ดหนักขึ้น ผมวิ่งตามมันจนหนีก่อนจะเผลอหัวเราะออกมา
หัวเราะงั้นเหรอ...ใช่ผมหัวเราะจริงๆ หัวเราะเพราะมัน
บางทีการวิ่งเล่นกลางสายฝนแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน
“ ลองทำอะไรนอกกรอบบ้าง ลองกลับไปเป็นเด็กบ้าง มันก็ไม่เลวนะ” มันพูดยิ้มๆ
“.....”
หึ ลองกลับเป็นเด็กงั้นเหรอ ผมคิดตามก่อนจะออกวิ่งไล่จับอีกฝ่ายที่โยนอะไรไม่รู้ใส่ตัว ผมสนุกจนลืมไปว่าพวกเราวิ่งเล่นกันเป็นเด็กๆแบบนี้ทั้งๆที่ฝนกำลังโหมกระหน่ำ เปียกไปถึงเนื้อในแต่สุขใจอย่างประหลาด
“ ทำอะไรตามใจตัวเองซะบ้าง ชีวิตแม่งมีอะไรให้ทำเยอะแยะเชื่อผมหมอปาย”
“ อื้ม”
มันหันมายิ้มให้ผม ไม่ต่างจากผมที่เผลอหัวเราะออกมา
.
.
.
“ เชี่ยโครตหนาวเลย”
ผมทำหน้าสมเพชมันหลังจากพวกเราวิ่งเล่นท่ามกลางสายฝนอยู่พักใหญ่จนมันหยุด และพวกเราก็เปียกไปถึงเนื้อในสมใจไอ้คนชวนแล้วจึงมาทรุดตัวนั่งบนม้านั่งริมน้ำใกล้ๆสวนสาธารณนั่นแหละ ไอ้เด็กโข่งหน้าซีดตัวสั่นแต่สีหน้าแววตายังสดใสร่าเริงไม่เข้ากับสังขารมันเลย
“ ไข้แดกแน่”
ผมมองสภาพมันแล้วถอนหายใจปลงๆอักเสบจากแผลไม่พอยังเสือกตากฝนอีกไม่ไข้ก็ไม่รู้จะพูดยังไง ผมถอนหายใจก่อนจะเปิดกระเป๋ากล่องปฐมพยาบาลที่ผมเอาใส่ติดรถไว้เสมอแล้วโยนเสื้อกาวน์ที่หยิบติดมือมาโยนใส่ตัวมัน
“ อะไรอ่ะหมอ”
มันคว้าเสื้อกาวน์เอาไว้แล้วทำหน้างงๆ
ผมปรายตามอง “ รองเท้ามั้ง”
“ หมอแม่งกวนตีนว่ะ”
“ แล้วมึงถามคำถามโง่ๆทำไม”
“ โหดจังวะ” มันบ่นๆก่อนจะเอาเสื้อกาวน์ผมไปคลุมตัวไว้ “ เอามาให้ผมใส่กันหนาวก็บอกดีๆก็ได้”
“ ขอบคุณนะหมอ” มันยิ้มกว้างเสื้อกำชายเสื้อสีขาวแน่น ผมถอนหายใจแรงๆก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
ผมไม่ตอบอะไรเสหน้าไปค้นหาอุปกรณ์ทำแผล ดีว่าแขนข้างที่ใส่เผือกของมันผมหาถุงพลาสติกใส่กันน้ำให้เป็นโชคดีที่น้ำมันไม่ไหลเข้าไม่งั้นคงต้องบากหน้าพามันไปหมอที่โรงพยาบาลอีกแน่ แต่หัวเข่าที่ถลอกดันเปียกชุ่มจนต้องล้างทำแผลใหม่ ผมจึงคุ้ยหาอุปกรณ์ในกล่องปฐมพยาบาลแล้วลงมือทำแผลให้มันเงียบๆ
ผมก้มหน้าแล้วคุกเข่าอยู่ตรงหน้ามันจึงไม่ทันเห็นว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองผมอยู่เงียบๆ
“ หมอ”
“ อะไร”
“ หมอแม่งเย็นชามากเลยรู้ป่ะ” ผมเงยหน้าขึ้นสบตามันตรงๆทันเห็นแววตาพราวระยับตรงหน้า “ แต่เป็นคนเย็นชาที่โครตเอาใจใส่คนอื่นเลย”
“ พูดอะไร”
“ พูดเรื่องจริง”
“ อะไรของมึง”
“ ผมรู้จักหมอคนนึง เค้าเป็นคนที่ชอบทำหน้าบึ้งตึงโกรธคนทั้งโลก แต่มีน้ำใจเอาเสื้อกาวน์มาให้ผมใส่กันหนาวและยังทำแผลให้โครตมือเบาเลย”
“ หมอคนนั้นแม่ง”
“.......”
ผมนิ่งไปจนรู้สึกได้ว่าหัวใจตัวเองมันเต้นแปลกๆ มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ ทำไมถึงได้รู้สึกประหลาดใจกับแววตาที่ทอดมองมาตรงหน้านี้
“ โครตน่ารักว่ะ”
“ พูดเชี่ยอะไร”
“ โอ้ย”
ผมเผลอลงน้ำหนักมือกับแผลมันแรงไปหน่อยจนอีกฝ่ายทำหน้าเหยเก “ กูไม่ขอโทษหรอกนะเพราะมึงทำตัวเอง”
“ ครับ”
มันยิ้มเผล่เท้าแขนข้างที่ไม่เจ็บไปข้างหลัง สีหน้าแววตาเหมือนคนไม่เจ็บไม่ปวดใดๆจนน่าหมั่นไส้ แววตาวาวๆของมันที่จ้องใบหน้าผมความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมาทำให้ต้องหลุบสายตามองไปทางอื่น
“ เขินเหรอหมอ”
“ ถ้ามึงพูดไม่คิดอีกมึงเจอตีนกูแน่”
“ โหดจังว้า”
“ ไอ้ยิม”
“ ครับหมอปาย”
มันเอื้อมมือมาคว้าข้อมือผมที่เตรียมจะประทุษร้ายมันทันที
“ หมอ”
“ หมอรู้ป่ะว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง” ผมชักใจไม่ดีเมื่อเห็นสีหน้าแววตาแบบนี้ของมัน “ ผมอยากจูบหมอว่ะ”
“ ไอ้เชี่ย”
ผมสถบเสียงดังลั่นก่อนจะออกวิ่งไล่เตะมัน แต่ไอ้ยิมมันเสือกไหวตัวทันวิ่งหนีไปแล้ว มันวิ่งไปหัวเราะไปสีหน้าแววตามีความสุข ไม่ต่างจากผมเลยที่เผลอยิ้มออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ หมอแม่งน่ารักจริงๆว่ะ”
กลับมาแล้วค่ะ อย่างที่ทราบว่าเค้าหายไปจัดการกับThesis ซึ่งตอนนี้เล่มเสร็จสมบรูณ์เหลือก็แต่บทความซึ่งรอลุ้นอยู่นะ หายไปนานไม่รู้ว่าลืมกันไปรึยังน้อ เค้ากลับมาแล้วนะจะพยายามอัพให้บ่อยขึ้น หวังว่าจะถูกใจคนที่รอคอยกันน้า :mc4:
ปล.1 ขอบคุณทุกความคิดเห็นและทุกกำลังใจที่มีให้กันมาตลอดน้า ขอบคุณค่ะ
ปล.2 อยากจะถามว่าเนื้อเรื่องสนุกมั้ยคะ อ่านแล้วเม้นท์บอกกันบ้างนะ ทุกความคิดเห็นคือกำลังใจของนักเขียนค่ะ บางทีลงไปไม่มีเม้นท์อะไรเลยก็แอบนอยนะ มีแวบนึงนึกอยากจะลบเรื่องนี้ทิ้งแล้วเขียนเรื่องใหม่ เพราะไม่รู้ว่าที่มีคนอ่านรึเปล่า มันนอยมากค่ะ แต่ได้สติว่ายังมีนักอ่านจำนวนนึงที่รออ่านอยู่ความคิดที่จะลบทิ้งเลยไม่มีแล้ว แต่ยังอยากทราบว่ามันเป็นยังไง สนุกไม่สนุกยังไงบอกได้นะคะ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
..KARNSAII..
ปล.1 ขอบคุณทุกความคิดเห็นและทุกกำลังใจที่มีให้กันมาตลอดน้า ขอบคุณค่ะ
ปล.2 อยากจะถามว่าเนื้อเรื่องสนุกมั้ยคะ อ่านแล้วเม้นท์บอกกันบ้างนะ ทุกความคิดเห็นคือกำลังใจของนักเขียนค่ะ บางทีลงไปไม่มีเม้นท์อะไรเลยก็แอบนอยนะ มีแวบนึงนึกอยากจะลบเรื่องนี้ทิ้งแล้วเขียนเรื่องใหม่ เพราะไม่รู้ว่าที่มีคนอ่านรึเปล่า มันนอยมากค่ะ แต่ได้สติว่ายังมีนักอ่านจำนวนนึงที่รออ่านอยู่ความคิดที่จะลบทิ้งเลยไม่มีแล้ว แต่ยังอยากทราบว่ามันเป็นยังไง สนุกไม่สนุกยังไงบอกได้นะคะ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
..KARNSAII..
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 19-07-2016 22:30:17
รอ ความสัมพันธ์ที่มากขึ้นของทั้งคู่
เริ่มหัวข้อโดย: .Koi4541 ที่ 19-07-2016 23:34:03
รอคอยมาตลอด เมื่อไรจะมาน้า จะมารึยังน้อ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง! 55555 ปกติเป็นนักอ่านเงาอยู่ในเล้ามาโดยตลอดเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่มาเม้น นิยายสนุกมากจริงๆคะ ชอบมาก กลับมาที่เนื้อเรื่อง ตอนนี้หมอปายคนซึนเริ่มหวั่นไหวมากขึ้นแล้ว แถมเขินโหดซะด้วย 5555 อยากได้ผู้ชายแบบยิมสักคนในชีวิต ทำไมน่ารักแบบนี้
เริ่มหัวข้อโดย: thari ที่ 19-07-2016 23:42:37
ฮอลลลลลลลพรี่ยิมคนดี๊คนดี คนดีของหมอปายยยยย
น่ารักอะชวนกันเล่นน้ำฝน (มันสนุกจริงๆนะเออ)
เขินแทนหมอปายตอนที่ถูกบอกว่าน่ารัก ง้อยยยยยนยยยน :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: s_gob ที่ 20-07-2016 00:36:20
ผมได้อ่านครั้งแรกก็ตามอ่านจนทัน
ผมรออยู่นะครับ สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: putt__p ที่ 20-07-2016 01:49:38
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 20-07-2016 02:07:14
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 20-07-2016 03:05:41
หมอปายนี่ด่าเจ็บอะ ชอบ 5555555
เราอยากให้ปายยิมนะ แต่ถ้ายิมปายก็ได้
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 20-07-2016 03:34:08
แต่ปายตอนอยู่กับเพื่อนกับเนมดูน่ารักอะ
ตอนนี่มีความยิมปาย
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 20-07-2016 04:07:03
ถึงจะทีมปายยิม
แต่ว่ารู้สึกถึงความยิมปายมันแรงมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 20-07-2016 04:22:48
อั้มใจร้ายอะ พูดไม่ดีกับหยกเลย ถึงตัวเองจะไม่มีใจให้หยก แต่ก็ไม่้ห็นต้องพูดแรงๆแบบนั้นอะ
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 20-07-2016 04:46:29
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 20-07-2016 05:07:16
กับแม่เลี้ยงคือยังไง ไม่ได้กิ๊กกัน เป็นเพื่อนกันด้วย ??
ยิมเผลออะ จูบหมอปายซะแล้ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 20-07-2016 05:34:45
รำแฟนสาวของยิมอะ แบบโทรไปกวนพ่อแม่ยิม ก่อนหน้านั้นก็โทรไปฟ้องเรื่องเนม บ้าเปล่า น่ารำคาญ พูดกับเนมไม่ดีอีก.แล้วที่โทรหาเนมนี่เป็นเบอร์ในประเทศงั้นหรอ ไม่ได้อยูตปทหรอ
ยิมรีบๆเคลียร์ยัยนี่ออกเลย ไม่ปลื้มเลยหงะ
ยิมก็หวั่นไหวกับหมอปายแล้ววว .
หมอปายน่ารักอะนะ มีเสน่ห์ ใครจะทนได้ .คุยกับน้องบัวแล้วหัวเราะ ยิ้มได้ด้วยก็ดีแล้ววส น่ารัก
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 20-07-2016 06:02:58
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 20-07-2016 07:17:40
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 20-07-2016 07:26:22
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 20-07-2016 08:16:11
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 20-07-2016 08:47:23
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 20-07-2016 09:13:23
เริ่มหัวข้อโดย: qilarsy39 ที่ 20-07-2016 10:08:31
ชูป้าย *ปายยิม* 55555555 :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Kimdodo ที่ 20-07-2016 11:15:54
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 20-07-2016 12:19:40
แต่ยิมควรไปเคลียร์เรื่องแฟนก่อนป่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pinknocchio ที่ 20-07-2016 12:21:50
หมอปายน่ารัก :o8:
:impress2: :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 20-07-2016 14:02:26
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 20-07-2016 14:29:46
แต่ยิมอย่าลืมว่าตัวเองมีแฟนละนะ
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 20-07-2016 17:19:08
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 20-07-2016 17:46:52
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 20-07-2016 20:49:43
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 20-07-2016 21:43:37
แงงงงงงงง กลับมาแล้ว
เรารออยู่นะคะ เราชอบมากเลย เราอ่านทุกเรื่องเลย แต่ไม่ได้เม้นทุกตอนขอโทษด้วยนะคะ
เรารอทุกเรื่องของคนแต่งอัพอยู่นะคะ
เรื่องนี้เราก็ชอบมาก สนุกมากค่ะ สำหรับเรา
แต่สารภาพเลยว่าแอบลืม เพราะคนแต่งหายไปนานเชียว
เดี๋ยวกลับไปอ่านใหม่ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 21-07-2016 00:31:53
ก่อนจะมาจูบหมอแกควรไปเคลียร์กับแฟนก่อนนะ
เป็นกำลังใจให้ไรท์นะคะ สู้ๆ จะรออ่านตอนต่อไปนะ
:mew1: :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: that girl ที่ 21-07-2016 01:26:48
5555 สนุกดีค่ะ ชอบเนื้อเรื่อง ชอบการบรรยายนะคะ
ถึงจะท้อแต่ห้ามทิ้งนะคะ รอเสมอค่ะ
ปล.ลงบ่อยเมนท์บ่อยนะคะ 555 แอบขู่ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 21-07-2016 04:50:28
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 21-07-2016 13:19:19
แอบเชียร์ปายยิมแหละ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: gneuhp ที่ 21-07-2016 15:33:28
เนื้อเรื่องน่ารักมากอ่าา อ่านแล้วหลงรักตัวทั้งยิมและหมอปายเลย
อยากรู้ว่าสุดท้ายแล้วแต่ละคนจะก้าวข้ามปัญหาของตนเองได้ยังไง รอตอนต่อไปนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 22-07-2016 22:16:55
ยิมปาย ปายยิม,,,
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 24-07-2016 09:47:21
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 25-07-2016 22:58:37
ดีใจหล๊ายหลายยยย
หมอคะเริ่มใจอ่อนยัง
น้องยิมนี่ตกหลุมไปจังเบอเร่อแล้วค่ะ
น่าจะขึ้นจากหลุมไม่ได้แล้ว
วานพี่หมอดูแลด้วยนะคะ 55555+
ปล. รอตอนต่อไปจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 05-08-2016 20:59:49
หลงที่ 10 : สับสน
[ยิม]
“ มึงเจ็บมากมั้ย”
สีหน้าแววตาของเนมแสดงออกว่าห่วงใยผมไม่น้อย ทำให้ผมอมยิ้มบางๆก่อนจะโยกศีรษะมันเบาๆด้วยความเอ็นดู เนมมันทำหน้ายู่แล้วคว้าข้อมือข้างที่ไม่เจ็บมากุมเอาไว้
“ กูไม่เป็นไรแล้วเห็นมั้ย” ผมชี้มือไปที่แขนข้างที่โดนใส่เผือก “ ไปหาหมอแล้ว”
“ อืม”
“ ไม่ต้องห่วงหรอก”
โยกศีรษะมันอีกครั้งจนอีกฝ่ายเริ่มยิ้มออก
“ บอกมันด้วยสิมึงกินยาตามหมอสั่ง เสร็จแล้วก็นอนห่มผ้าหลับสนิทจนถึงเช้า”
เสียงกระเซ้าเย้าแหย่ที่จงใจพูดใส่เพื่อนตัวน้อยของผมดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งของห้อง เนมชักสีหน้าทันทีขณะที่เจ้าของคำพูดอย่างไอ้โอ๊คแค่ยักไหล่กวนๆ เมื่อเช้าผมโทรไปหาบอกโอ๊คว่าวันนี้คงไปเรียนไม่ไหวเพราะกว่าจะกลับมาถึงห้องแล้วพักผ่อนก็ดึกดื่นค่อนคืนซ้ำยังรู้สึกว่าตัวเองมีไข้อ่อนๆอีกกะว่าจะให้มันลาอาจารย์ให้ แต่หลังจากนั้นไม่นานห้องผมก็มีเหตุให้ต้องต้อนรับเพื่อนทั้งสองที่ดันโผล่มาเยี่ยมในตอนเช้า และที่เหนือความคาดหมายคือการที่เนมมากับไอ้โอ๊คด้วย แต่ถึงจะมาด้วยกันไหงกันแง่งๆใส่กันตั้งแต่มาถึงห้องผมก็ไม่รู้
ผมว่าพวกมันสองคนที่ชักแปลกๆ
“ กวนตีน”
เสียงเนมพึมพำเบาๆในลำคอแต่เพราะผมอยู่ใกล้ไงเลยบังเอิญได้ยิน แน่นอนว่าเนมมันไม่ได้หมายถึงผมแน่นอนเพราะตั้งแต่ที่มันมาถึงก็แสดงออกชัดเจนว่าห่วงใยผมนักหนาซ้ำยังหอบข้าวเช้าสำหรับคนป่วยและอีกสารพัดยามาฝากผมด้วย ดังนั้นมันคงไม่พึมพำด่าผมแน่ และแน่นอนว่าเป้าหมายคงจะหมายถึงไอ้โอ๊คที่นั่งกระดิกปลายเท้าๆอยู่ฝากโน้นชัวร์
“ ด่าอะไรกูเตี้ย”
เหมือนว่าฝ่ายนั้นจะจับสังเกตคำพูดของเนมได้ ไอ้นั่นถึงสวนกลับนิ่งๆ
“ ไม่ได้เตี้ย”
“ เหรออออ”
ไอ้โอ๊คลากเสียงยาวซ้ำยังยืดตัวขึ้นพร้อมกับมองสำรวจเนมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วผิวปากหวืว “ สูงมาก สูงกว่าตอหม้อนิดนึง”
“ ไอ้โอ๊ค”
หมอนอิงในมือเนมปลิวไปทางไอ้โอ๊คแทบจะทันทีดีว่าฝ่ายนั้นเบี่ยงหลบทันก่อนจะก้มลงไปคว้าหมอนดังกล่าวมาแกว่งไปมาท่าทางกวนไม่น้อย ยิ่งทำให้เพื่อนตัวน้อยของผมฮึดฮัดไปกันใหญ่
“ เฮ้ยเดี๋ยวๆ”
ผมซึ่งนั่งฟังอยู่นานยกมือห้ามก่อนที่ไอ้นีออนข้างตัวนี่จะกระโจนใส่ไอ้ตัวดีที่ลอยหน้าลอยตาอยู่ฝั่งโน้น ไอ้ตัวเล็กข้างตัวที่ก็ไม่ดูตัวเองเลยตัวกระเปี๊ยกแค่นี้จะไปไฟว้กับตึกอย่างไอ้โอ๊ค
“ อะไรของพวกมึงเนี่ย มาถึงก็แง่งๆใส่กันเลย ตกลงนี่มาเยี่ยมกูหรือมาเปลี่ยนที่ทะเลาะกัน ฮึ”
เนมกระแทกตัวนั่งลงที่โซฟาก่อนจะสะบัดหน้าพรืด หน้าขาวๆของมันงอเป็นจวัก
“ พวกมึงทะเลาะอะไรกัน”
“.......”
โอ๊คมันแค่ยักไหล่ไม่ตอบอะไร ผมเลยหันมาถามเนมซึ่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่ข้างๆ มันทำแก้มพองไม่พูดไม่จาเหมือนกันผมเลยโยกศีรษะมันอย่างเคยชิน เพราะเวลามันงอนหรือไม่พอใจถ้าง้อด้วยวิธีนี้มันจะหายโกรธแทบจะทันที
“ เป็นอะไรฮึ”
“ ก็..”
ผมขยับตัวตรงๆเหมือนตั้งใจฟังในสิ่งที่มันพูด ขณะที่ไอ้โอ๊คทำท่าแคะหูได้อย่างโครตกวน ผมส่ายหน้าขำๆมองคนโน้นทีคนนี้ที
“ ก็ป๊าอ่ะ”
ป๊าในที่นี้คือพ่อมันครับ ครอบครัวเนมมันมีเชื้อสายจีนตัวมันถึงออกมาขาวจั๊วได้ขนาดนี้
“ ก็ตั้งแต่ขับรถชนฟุตบาทตอนนั้นป๋าไม่ให้กูขับรถอีกเลยอ่ะ”
อ๋อ ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจเพราะรู้ดีว่าป๊าม๊ามันหวงมากยิ่งเป็นลูกคนเล็กซ้ำยังอ้อนแอ้นโอโมะขนาดนี้พ่อแม่ที่ไหนจะปล่อยให้ไปไหนมาไหนคนเดียวได้ล่ะ
“ แล้วไงวะ”
“ ก็..” มันทำเสียงฮึดฮัดก่อนจะมองเลยไปยังคู่กรณีที่นั่งเล่นมือถืออยู่ “ กูต้องไปไหนมาไหนกับไอ้หมอนั่นอ่ะดิ” ปากน้อยๆยื่นไปทางนั้นอย่างไม่ชอบใจ
“ ทำไมวะ”
อันนี้ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมต้องไปไหนมาไหนกับไอ้โอ๊ค
“ บอกไปสิว่าวันที่กูไปส่งมึงที่บ้าน บังเอิญว่าคุยกันไปมาเลยรู้ว่าป๊ามึงรู้จักกับพ่อกู บังเอิญว่าบ้านเราอยู่ซอยเดียว บังเอิญป๊ามึงเกิดไว้ใจกูให้ช่วยรับส่งมึงตอนไปมหาลัยด้วย บังเอิญว่ามึงแม่งคุณหนูจะไปไหนทีต้องมีคนพาไป บังเอิญว่ามึงโดนยึดกุญแจรถ และบังเอิญว่ากูดันตบปากรับคำ”
คำอธิบายเหยียดยาวจากคนที่เล่นมือถืออยู่ดังขึ้น ทำเอาผมกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว รู้จักกันมาตั้งนานผมก็นึกขึ้นได้ว่าบ้านพวกมันอยู่ใกล้กัน ว่าแล้วทำไมไอ้นีออนนี่ถึงได้หัวเสียนัก คงเพราะประกาศิตของป๊ามันซึ่งยากจะทัดทานทำให้เจ้าตัวต้องจำใจปฏิบัติตามสินะ
“ เอาน่าเดี๋ยวผ่านไปสักพักป๊ามึงอาจใจอ่อนคืนกุญแจรถให้ก็ได้ ช่วงนี้ก็ไปไหนมาไหนกับไอ้โอ๊คมันก่อนให้ป๊ามึงสบายใจ”
“ทำไมไม่ให้คนขับรถที่บ้านไปส่งวะ ป๊าแม่งคิดอะไรก็ไม่รู้” เนมมันบ่นน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
“ เค้ารู้ไงว่ามึงชอบหนีคนขับรถไปเอง แต่ถ้าไปกับกูมึงไม่รอดแน่”
โอ๊คมันสวนขึ้นอย่างรู้ทันทำเอาฝ่ายนี้หน้าตูมยิ่งกว่าเดิม
“ ก็กูไม่อยากไปกับกับมึงนี่”
นี่ก็งอแงแบบเด็กอีก
“ มึงก็ทำตัวให้คนอื่นเชื่อถือสิ ถ้าทำได้รับรองป๊ามึงปล่อยมึงแน่” โอ๊คมันพูดเสียงเรียบ “ ไม่ใช่ทำตัวง้องแง้งแบบนี้เมื่อไหร่เค้าถึงจะปล่อยมึง”
“ พูดมาก”
“ ก็ดีกว่าพูดไม่รู้เรื่องแบบมึง”
ผมชักเวียนหัวกับพวกมันแล้ว ผมคลึงขมับไปมาพอดีกับที่เสียงออดที่หน้าประตูดังขึ้น ผมเลยปล่อยให้พวกมันทะเลาะกันให้พอใจก่อนจะหันไปสนใจเสียงออดที่ดังอย่างต่อเนื่อง
ทันทีที่เปิดประตูออกก็เผยให้เห็นร่างสูงโปร่งของเพื่อนบ้านข้างห้องซึ่งตีสีหน้านิ่งอยู่เบื้องหน้า ผมเปิดยิ้มกว้างทักทายขณะที่อีกฝ่ายแค่ยักไหล่ก่อนจะมองสำรวจแขนและหัวเข่าซึ่งได้รับบาดเจ็บ
“ ดูดีขึ้นกว่าเมื่อวานนี่”
“ จะชมว่าผมหล่อก็พูดตรงๆก็ได้ครับ”
หมอปายพ่นลมหายใจแรงๆจนผมเผลอขำออกมา หมอทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วหันไปมองข้างหลังตัวเองบ่อยๆ
“ กูมาทำแผลให้ ขอเข้าไปหน่อย”
หมอหันไปมาข้างหลังอีกครั้ง คราวนี้ผมว่ามันชักจะแปลกๆเหมือนว่าหมอกำลังหนีอะไรบางอย่าง
“ มีอะไรครับหมอ”
“ ให้กูเข้าไปก่อนแล้วจะบอก”
ผมกระตุกยิ้มมุมปากเอาแขนข้างที่ไม่เจ็บของตัวเองยืนค้ำประตูเหมือนจะปิดทางเข้า หมอเหลือบตามองผมอย่างเซ็งๆ
“ หมอหนีอะไร”
“......”
ยังไม่ทันที่หมอจะได้ตอบเสียงเอ่ยเรียกชื่อหมอก็ดังมาแต่ไกล “ ปายคะ” หมอถอนหายใจแรงๆทั้งที่ยังไม่ปรากฎร่างเจ้าของเสียงผมก็พอเดาได้ว่าเสียงแบบนี้คงไม่พ้นแม่เลี้ยงวัยสาวของหมอปายเป็นแน่
ผมยิ้มมุมปากมองอีกฝ่ายล้อๆขณะที่หมอแค่ชักสีหน้า
“ หนีสาวนี่เอง”
“ ตกลงจะให้กูเข้ามั้ย”
เรายืนสบตากันนิ่งก่อนที่หมอจะก้าวถอยหลังแล้วเตรียมผละไปทางลิฟต์ แต่ผมคว้ามือหมอเอาไว้ทัน
“ เดี๋ยวสิหมอ”
“.......” หมอมองข้อมือที่ถูกผมกุมนิ่งๆ แต่ผมก็ทำไม่รู้ไม่ชี้กระตุกข้อมือนั้นให้เข้ามาในห้อง “ ขี้งอนเหมือนกันนะเนี่ย”
“ มึงพูดอะไร”
“ ผมจะบอกว่า...” ผมดันหมอจนแผ่นหลังหมอชนกับประตูที่ผมดึงปิดก่อนที่แม่เลี้ยงสาวจะทันเห็น หมอมองผมนิ่งตอนที่ผมโน้มใบหน้าไปกระซิบข้างหูหมอเบาๆ “ ทำไมหมอขี้งอนจังครับ”
“ โอ้ย”
ผมสะดุดโหยงตอนที่หมอสะกิดแผลที่หัวเข่าอย่างไม่เบามือนัก แต่ก็ทำให้ผมเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด หมอกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะหรี่ตามองผม
“ มึงนี่ก็ขี้สำออยเหมือนกันนะ”
พูดจบหมอก็เดินเข้าไปในห้องผมทันที โดยที่ไม่รู้เลยว่าทิ้งให้คนข้างหลังอย่างผมกุมแผลยิ้มเหมือนเป็นบ้า
“ อ้าวพี่หมอ”
เนมร้องทักทันที่เห็นเพื่อนข้างห้องของผมไปทรุดตัวนั่งลงที่โซฟา
“ ไงเนม”
“ นี่พี่หมอ...”
“ พี่มาล้างแผลให้เพื่อนเรา”
“ อ๋อ”
“ ไม่ยักกะรู้ว่าพี่หมอสนิทกับยิมด้วย” เนมถามพาซื่อ “ เห็นครั้งก่อนยังเหมือนจะทะเลาะกันอยู่เลย” ท้ายประโยคให้มามองผมกับหมอปายอย่างงงๆ
“ นั่นมันเมื่อก่อน” ผมขยี้หัวเนม “ ตอนนี้ซี้กันแล้วจริงป่ะหมอ”
“ เปล่า”
หมอปายตอบหน้าตายจนเนมกับไอ้โอ๊คที่เพิ่งเดินออกจากโซนครัวหัวเราะร่วน ผมทำหน้ายุ่งส่วนหมอปายก็หัวเราะน้อยๆ
เดี๋ยวนะรู้ว่าเมื่อกี้หมอจะหัวเราะเพราะผมรึเปล่า ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะจ้องเพื่อนข้างห้องที่ทำตัวเป็นกันเองกับเพื่อนทั้งสองข้างผมโดยเฉพาะกับไอ้โอ๊คที่เพิ่งรู้จักกันอย่างเป็นทางการครั้งแรกถ้าไม่นับตอนเจอกันที่ร้านอาหารที่พี่หนึ่งพาไปเลี้ยง แต่ดันพูดคุยกันเป็นปกติต่างจากผมที่ใช้เวลาตั้งนานกว่าหมอจะยอมพูดดีๆด้วย
...หมอแม่ง...
“ ทำหน้าอะไรของมึง”
“ หืม”
ผมหันไปทำหน้างงกับไอ้โอ๊ค
“ กูว่าสายตามึงมองหมอปายแปลกๆว่ะ”
“ ยังไง”
“ ไม่รู้สิ มันเหมือนกับ...”
ไอ้โอ๊คสบตากับผมนิ่งก่อนที่มันจะตบบ่าผมเบาๆ “ มึงรู้แก่ใจดีไอ้ยิม อย่าให้กูพูด”
โอ๊คมันมองผมยิ้มๆ
หลังจากจัดการกับอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วโอ๊คก็มันลากเนมไปมหาวิทยาลัยทันที ดังนั้นตอนนี้จะเหลือแค่ผมกับหมอปาย ผมนั่งหมอหมอที่กำลังเตรียมอุปกรณ์เพื่อทำแผลให้ผม มือเรียวที่สวมถุงมือป้องกันหยิบจับโน่นนี่อย่างคล่องมือเสร็จแล้วจึงหันมาทางผม
“ ยื่นขามา”
“ ครับ”
“ เจ็บหน่อยนะ”
หมอเอาสำลีไปชุบแอลกอฮอลแล้วมาเช็ดรอบๆแผลอย่างเบามือ ใบหน้าคมคายดูตั้งใจจดจ่อกับงานตรงหน้ามากจนผมเผลอยิ้มออกมา เป็นจังหวะที่หมอเงยหน้าขึ้นมาเราจึงได้สบตากัน
“ อะไร” หมอถาม
“ ที่มาทำแผลให้เพราะหมอเป็นห่วงผมใช่มั้ย”
“.......”
หมอนิ่งไปก่อนจะลงล้างแผลต่อ
“ หมอ” ผมจ้องต้นคออีกฝ่ายที่ก้มๆเงยๆอยู่กับแผลผม “ ผมรู้สึกดีมากนะ”
หมอชะงักมือทันที
“ แปลกเนอะที่ผมดันรู้สึกดีกับใครสักคนทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน”
“ มึงมันคนใจง่ายไง”
หมอเปิดปากพูดกับผมเป็นครั้งแรกหลังจากเงียบอยู่นาน
“ มีทางรักษามั้ย”
“ อะไร”
หมอเงยหน้าขึ้นมาถามผมอีกครั้ง
“ อาการใจง่ายทางการแพทย์มีทางรักษามั้ยหมอ แล้วต้องใช้ยาแบบไหนรักษาถึงจะหาย”
คราวนี้หมอหยุดมือที่ล้างผมแล้วเงยหน้าที่มองสบตาผมนิ่ง ในความเรียบเฉยในแววตาคู่นั้นของหมอมีประกายประหลาดจนผมเผลอโน้มใบหน้าลงไปใกล้มากขึ้น
ใกล้จนระยะห่างระหว่างเราช่างบางเบา
ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจอีกฝ่าย
“ ไม่มีหรอกยาแบบนั้น” หมอถอนหายใจแรงๆก่อนจะเบือนหน้าหลบ
“ แต่ผมว่ามี..”
“......”
“ เป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจก็ต้องใช้หัวใจรักษาสิ หมอว่ามั้ย”
“ มึงมันเพ้อเจ้อ”
หมอสถบในลำคอก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำแผลให้ผมต่อ
“ หมอ”
“ ถ้ามึงพูดมากระวังจะเจ็บแผลกว่าเดิม”
ผมอมยิ้มตอนที่หมอก้มหน้าหลบตาผม ไม่รู้สิผมว่าในอกผมมันอุ่นๆและอิ่มเอิบยังไงไม่รู้ มันรู้สึกดีมากดีจนถึงขนาดที่ผมลืมอะไรไปบางอย่าง
“ เสร็จแล้ว”
หลายนาทีที่ยาวนานมีเพียงความเงียบและเสียงอุปกรณ์ล้างแผลจนสิ้นสุด หมอเก็บของเมื่อการล้างแผลเสร็จสิ้นขณะที่มองได้แค่นั่งมองหมอนิ่งๆ
“ หมอ”
“ อะไร”
“ ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้อีกฝ่ายแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาแค่หมอปายพยักหน้ารับ
“ เสร็จแล้วกูขอตัว”
“ ผมเดินไปส่ง”
“ อืม”
ผมเดินตามแผ่นหลังของหมอไปถึงหน้าประตู จังหวะที่หมอกำลังกำลูกบิดเปิดออกผมก็ยื่นมือไปคว้าข้อมือหมอเอาไว้ หมอทำหน้าสงสัยก่อนจะพยายามบิดข้อมือออกจาการเกาะกุมของผม
“ อะไรของมึง”
ผมส่ายหน้าก่อนจะค่อยๆปล่อยข้อมือหมอปายจนฝ่ายนั้นเปิดประตูแล้วเดินเข้าลิฟต์ไปเรียบร้อยแล้ว ผมก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“ หมอปาย” ผมพูดคนเดียว “ ผมว่าผมแม่งเป็นโรคใจง่ายแล้วว่ะ”
ผมกระซิบกับตัวเองเหมือนว่าคำเหล่านั้นจะถึงส่งผ่านไปถึงหมอปาย
*********************************************
[ปาย]
“ ปาย”
“ หืม”
“วันนี้ดูเหม่อๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธสีหน้าห่วงใยของเพื่อนสนิท หยกทำหน้าแคลงใจก่อนจะหันไปสนใจหนังสือตรงหน้า ผมถอนหายใจมองไปรอบๆเพื่อหาเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งซึ่งตั้งแต่เช้าจนถึงเดี๋ยวนี้ยังไม่เห็นอั้มเลย ผมเหลือบตามองหยกที่ทำเหมือนสนใจหนังสือตรงหน้าเสียเต็มประดาทั้งที่ก่อนหน้านี้มันก็เหลียวมองหาอะไรอยู่บ่อยๆ ไม่รู้ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาอั้มมันเป็นยังไงบ้างเพราะตั้งแต่มันโทรหาเมื่อคืนแล้วผมไม่รับสายมันก็ไม่โทรหาผมอีกเลย
ยอมรับว่าผมเองก็แคร์มันไม่น้อยอย่างที่เคยบอกว่ามันเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นทุกช่วงเวลาทุกข์สุขที่ผ่านมาผมมีอั้มเคียงข้างอยู่ตลอดและเพราะเราสนิทกันมากมันเลยทำให้ผมไม่เอะใจสักนิดว่ามันคิดกับผมเกินกว่าคำว่าเพื่อน จนวันที่หยกเข้ามาถึงทำให้เห็นการเปลี่ยน ทำให้มันกล้าแสดงอาการบ้างอย่างออกมาทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีให้เห็น
ผมถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันตอนที่เห็นหยกหยิบมือถือขึ้นมามองแล้ววางไว้ดังเดิมเป็นเช่นนี้หลายรอบจนเจ้าตัวฟุบหน้าไปกับกองหนังสือ ท่าทางแบบนี้ทำให้ผมยิ่งเห็นใจเพื่อนตัวขาวคนนี้ ถ้าหากว่าเพื่อนผมใจตรงกันสักนิดทุกอย่างคงจะง่ายขึ้น
“ ปาย”
“ หืม”
หยกมันเรียกผมเสียงเบามือบางเอื้อมมากุมข้อมือผมเอาไว้ “ มึงไม่คิดจะเปลี่ยนใจบ้างเหรอ”
“ เรื่องอะไร”
แววตาสวยวาววับราวกับเคลือบไปด้วยหยดน้ำ แม้มันจะไม่เอ่ยออกมาทันทีแต่ผมก็พอจะเดาได้ว่ามันหมายถึงอะไร
“ ถ้ากูจะขอร้อง”
“ หยก” ผมโยกศีรษะ “ เรื่องของหัวใจบังคับกันไม่ได้หรอก”
“ ต่อให้มึงขอร้องให้ตายยังไงกูก็เปลี่ยนใจไม่ได้ ถ้ากูจะรักอั้มกูคงรักมันไปนานแล้ว” มันยิ้มเจื่อนๆก่อนจะพยักหน้ารับอย่างยอมจำนน
“ อย่าขอร้องกูแบบนี้อีก อย่าทำร้ายหัวใจตัวเองแบบนี้ มึงความสุขจริงๆเหรอถ้าสุดท้ายความพยายามของมึงสำเร็จ อย่าโกหกตัวเองว่ามึงมีความสุขทั้งที่กำลังทำหน้าจะร้องไห้แบบนี้”
หยกก้มหน้านิ่งแล้วมันก็ตัวสั่นผมจึงรวบมันมากอดเอาไว้ “ แค่ยอมรับความจริงและเผชิญหน้ากับมัน ถึงมันจะเจ็บปวดแต่พวกเราจะผ่านมันไปได้ดีกว่าต้องฝืนทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ แล้วผลลัพธ์สุดท้ายพวกเราก็เจ็บกันทุกฝ่าย”
“ เห็นแก่ตัวบ้างเถอะหยก อย่าทำเพื่อคนอื่นนักเลย”
ผมกอดหยกอยู่นานจนเจ้าตัวผละออกแล้วฝืนยิ้มให้ถึงจะเป็นยิ้มที่ดูจืดจางแต่ยังแจ่มใส ในตอนนั้นเองที่ผมเห็นเงาของคนในหัวข้อสนทนามาหยุดอยู่เบื้องหน้า
“ อั้ม”
หยกก้มมองเท้าตัวเองขณะที่ผมยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย
“ คุยกันหน่อยสิ”
อั้มมันพูดขึ้นหางตามันมองหยก ไม่ใช่แววตาที่ดุดันเหมือนเคย ผมฉุดมือหยกให้ลุกตามอั้มไปยังสวนหย่อมหน้าโรงพยาบาล หยกยังคงก้มหน้ามองเท้าเช่นเดิม ขณะที่ผมและอั้มยืนพิงขอบเสากันอยู่คนละมุม
เนิ่นนานที่พวกเราสบตากันก่อนที่อั้มมันจะเปิดปากพูดเป็นคนแรก
“ ขอโทษ”
ผมหันไปสบตากับหยกแล้วฝ่ายนั้นก็มองไปยังอั้มแวบนึงแล้วก้มมองปลายเท้า
“ ขอโทษที่ทำให้พวกมึงไม่สบายใจ” อั้มมันพ่นลมหายใจแรงๆ “ ขอโทษที่กูงี่เง่าและเผลอทำร้ายมึง” ท้ายประโยคมันผินใบหน้าไปทางหยก
เพื่อนตัวขาวของผมกุมมือตัวเองแน่น
“ หยก”
“.......”
อั้มไปทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆหยก “ กูเหมือนผู้ร้ายที่คอยจ้องแต่จะทำร้ายมึงสินะ”
หยกส่ายหน้าปฎิเสธแต่ใบหน้ายังก้มต่ำ
“ อย่าร้องไห้เพราะกูอีกเลย” น้ำเสียงของอั้มดูนุ่มขึ้นมันมองไปที่หยกแล้วลูบศีรษะฝ่ายนั้นเบาๆ “ กูทำมึงเจ็บขนาดนี้อย่ารู้สึกดีๆกับกูอีกเลย กูมันคนใจร้ายต่อให้มึงทำดีขนาดไหนกูก็ตอบแทนความรู้สึกของมึงไม่ได้”
อั้มมองมาที่ผมแล้วยิ้มจางๆให้เป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าแปลกๆ
“ คนไม่รักทำดีให้ตายก็ได้แค่ทำ”
ผมเบือนหน้าหนีเพราะคำๆนั้นเหมือนว่าอั้มมันกำลังพูดกับผม ความรู้สึกที่มันส่งมาให้มากมายเกินกว่าแค่คำว่าเพื่อน เป็นความรู้สึกลึกซึ้งที่ทั้งรักและเจ็บปวดในคราเดียวกัน
หยกมันร้องไห้เงียบๆเป็นครั้งแรกที่อั้มมันกอดหยก มือหนาของมันลูบไล้แผ่นหลังหยกอย่างแผ่วเบา “ กูใจร้ายใช่มั้ยหยก เอาความรู้สึกดีๆที่มีค่าของมึงเก็บไว้ให้คนที่คู่ควรเถอะ กูมันไม่คู่ควรหรอก”
เพื่อนตัวขาวของผมเริ่มสะอื้นมันกำชายเสื้อของอั้มแน่นก่อนที่มันจะเงยหน้าขึ้น
“ กูขอเวลาได้มั้ย”
หยกพูดแล้วสะอื้นเป็นห้วงๆ “ อย่าเพิ่งไล่กูไปไหน กูขอแค่ได้อยู่ข้างๆมึง ไม่นานหรอก ไม่นานกูสัญญา”
“ กู.... กูจะพยายามกลับไปรู้สึกกับมึงแค่...แค่เพื่อน”
อั้มมันพยักหน้ารับก่อนจะเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าหยกเบาๆ ผมมองภาพตรงหน้าแล้วอดน้ำตาคลอไม่ได้ ผมรู้ดีว่าตอนนี้ทั้งคู่เจ็บปวดมากแค่ไหน เป็นครั้งแรกที่พวกมันเปิดอกคุยกัน
“ กินข้าวแล้วดูแลตัวเองบ้างหยก มึงผอมลงมากรู้ตัวมั้ย”
พอจบประโยคนั้นของอั้ม หยกซึ่งกลั้นสะอื้นอยู่นานก็ปล่อยโฮออกมาทันที ผมรู้ดีว่ามันทั้งเจ็บและน่ายินดีแค่ไหน
“ ขอโทษ”
อั้มบอกกับหยกอีกครั้ง
“ ขอโทษ”
อั้มมองมาที่ผม และผมเห็นความจริงใจที่มันถ่ายทอดออกมา ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆพวกมันแล้วโอบบ่าของคนทั้งสองไว้ ถึงจะเจ็บปวดแต่อย่างน้อยพวกเราก็ทำดีที่สุดแล้วที่พยายามประคับประคองความสัมพันธ์ของพวกเราให้ยาวนาน
ผมรู้ว่าผมได้เพื่อนรักทั้งสองคนกลับมาแล้ว และคาดหวังว่าอีกไม่นานมันจะดีกว่านี้
.
.
ผมเดินทอดน่องจากลิฟต์ของคอนโดมาเรื่อยๆวันนี้ผมเหนื่อยกับการเรียนและสอบทั้งวันถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกว่าในใจมันอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก ผมรู้ดีว่าการที่คนเราจะตัดใจมันต้องใช้เวลาไม่ใช่แค่วันสองวันเท่านั้นถึงจะทำได้ แต่เมื่อเริ่มที่จะลงมือทำก็ไม่นานหรอกที่ผลลัพธ์มันจะสัมฤทธิ์ผล
แต่ความรู้สึกอิ่มเอมของผมมีอันต้องสะดุดลงเมื่อล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วไม่เจอกุญแจและคีย์การ์ดห้องพัก ผมคลึงขมับอย่างจนใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าผมเพิ่งเปลี่ยนกุญแจคอนโดใหม่หมดเพราะก่อนหน้านี้ไอลดาแอบเอากุญแจชุดเก่าไปปั๊มทำให้หล่อนสามารถเข้าออกคอนโดผมได้อย่างง่ายดาย แล้วเมื่อเช้าผมรีบไปหน่อยเลยลืมกุญแจคอนโดที่ทำมาใหญ่ไว้ข้างใน ครันไปขอนิติบุคคลข้างล่างให้ตามช่างมาช่วยเปิดป่านนี้คงกลับบ้านไปหมดแล้ว
ผมยืนพิงประตูห้องตัวเองแล้วครุ่นคิดหาทางออกก่อนจะมองเลยไปยังห้องข้างๆซึ่งปิดเงียบ คาดว่าคนป่วยคงพักผ่อนไปแล้วมั้ง ผมยืนพิจารณาหมายเลขห้องอยู่นานก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อรับรู้ถึงแรงสะกิดที่หัวไหล่
“ หมอมายืนทำอะไรตรงนี้ครับ”
คนป่วยที่ผมคาดว่ามันน่าจะพักผ่อนยืนยิ้มเผล่อยู่เบื้องหลังซ้ำมันใช้มือข้างที่ไม่เจ็บหอบอะไรสักอย่างอยู่
“ แล้วมึงอ่ะไปไหนมา”
ผมถามกลับไม่พอใจนิดๆเมื่อรู้ว่าดึกป่านนี้มันยังไม่พักผ่อนอีก
“ อ๋อ ผมไปเอาของให้น้องสาวครับ ว่าแต่ผมแล้วหมออ่ะมายืนจ้องประตูห้องผมทำไมเนี่ย” มันหรี่ตามอง “ หรือว่าหมอคิดถึงเจ้าของห้อง”
ผมเบือนสายตามองบนเป็นสัญลักษณ์ว่าอืมระอามัน และแทนที่คนถูกว่าจะรู้สึกอะไรมันกลับหัวเราะขำซะได้
“ กูลืมกุญแจห้อง”
“ หืม”
มันทำหน้าสนใจ
“ งั้นคืนนี้หมอก็เข้าห้องตัวเองไม่ได้น่ะสิ”
“ เออ”
มันยิ้มกริ่มก่อนจะล้วงกุญแจและเสียบคีย์การ์ดเปิดประตูห้องตัวเองพร้อมกับผายมือไปในห้อง “ งั้นคืนนี้หมอนอนห้องผมแล้วกันนะครับ”
ผมเลิกคิ้วมองมันตรงๆกับท่าทางมัดมือชกของมัน
“ เข้ามาสิหมอ”
“ ใครบอกว่ากูนอนห้องมึง”
ผมถามกวนๆ
“ หมอกลัวผมเหรอครับ”
ใบหน้ายียวนของมันปรากฏขึ้นทันที แววตาคู่คมวิบวับเหมือนกำลังล้อเลียนผมอยู่ทำให้รู้สึกยอมแพ้ไม่ได้ยังไงยังงั้น
“ ใครกลัวมึง”
“ หมอไง”
เราจ้องตากันอยู่พักนึงก่อนที่ฝ่ายนั้นจะถอยหลังเปิดทางให้ผมก้าวตามมันเข้าไปในห้อง
“ มองอะไร”
มันเดินไปวางของที่กลางห้องก่อนจะใช้มือข้างที่ไม่เจ็บค้ำโซฟาแล้วมองผมนิ่งๆ
“หมอไม่กลัวผมจริงๆเหรอ”
“ทำไมกูต้องกลัวมึง”
“ ก็” มันพูดแค่นั้นก่อนจะเดินมาใกล้ผมแล้วดันให้แผ่นหลังผมชนกับกำแพง “ ก็กลัวจะเผลอใจให้ผมไง”
มันยิ้มกว้างแววตาเปล่งประกายเวลามองมา ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกแปลกๆก่อนจะยันแผ่นอกมันเอาไว้แล้วพลิกฝ่ายนั้นให้หลังพิงกำแพงแทนที่ผม
“ ใครกันแน่ที่จะเผลอ”
มันยิ้มน้อยแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จนแววตาของเราอยู่ในระดับเดียวกัน
ในวินาทีผมดันนึกถึงภาพที่เผลอจูบกันตอนที่ผมเมา
จูบกันงั้นเหรอ แค่คิดก็รู้สึกหวิวๆในใจชอบกล
...Rrrrrr...
เสียงโทรศัพท์ของมันดังขึ้นในความเงียบในจังหวะที่แค่นิดเดียวริมฝีปากเราจะสัมผัสกัน เรามองหน้ากันนิ่งจนเสียงนั้นมันเงียบลง มันยิ้มกริ่มก่อนจะช้อนสายตามองผม
“ ต่อมั้ยหมอ”
ผมส่ายหน้าก่อนจะเบี่ยงตัวหลบเมื่อเสียงโทรศัพท์นั่นดังขึ้นอีกครั้ง มันยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะวางของตอนนั้นเองที่เพิ่งสังเกตว่าบนโต๊ะนั้นมีรูปผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งตั้งเด่นหรา แปลกที่ผมเองก็ไม่เคยสังเกตเลย ผมถอนหายใจอย่างพอจะเข้าใจอะไรบางอย่างยิ่งตอนที่มันจ้องหน้าจอโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
มันหันมามองผมแล้วพยายามยิ้มให้ ทำไมตอนนั้นผมถึงนึกเปรียบเทียบตัวเองกับแม่เลี้ยงอย่างไอลดา
ทำไมผมรู้สึกอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออก
ทำไมกัน
หายไปจัดการเรื่องทุนวิจัยค่ะ ตอนนี้เรียบร้อยแล้วน้า
จะพยายามมาอัพบ่อยๆแล้วน้า ตอนล่าสุดนี่มันอึมครึมแปลกๆเนอะ ฮ่าๆๆๆ
อ่านแล้วขอสักหนึ่งคอมเมนท์นะคะ ถือเป็นกำลังใจให้กับคนเขียนด้วยค้า:hao5:
เจอกันตอนหน้าค่ะ
จะพยายามมาอัพบ่อยๆแล้วน้า ตอนล่าสุดนี่มันอึมครึมแปลกๆเนอะ ฮ่าๆๆๆ
อ่านแล้วขอสักหนึ่งคอมเมนท์นะคะ ถือเป็นกำลังใจให้กับคนเขียนด้วยค้า:hao5:
เจอกันตอนหน้าค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 05-08-2016 21:50:48
มันดูเหมือนว่าถ้าได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
จนลืมไปว่าตัวเองมีห่วงผูกคออยู่
ยิมขอร้องล่ะ...ไปเคลียร์เรื่องตัวเองให้จบก่อนเถอะ..นะ
สงสารปายอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 05-08-2016 21:51:29
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 05-08-2016 22:38:01
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 05-08-2016 23:27:18
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 06-08-2016 00:22:10
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 06-08-2016 00:22:45
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 06-08-2016 01:58:24
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 06-08-2016 03:25:39
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 06-08-2016 06:16:36
เริ่มหัวข้อโดย: numay ที่ 06-08-2016 06:48:21
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 06-08-2016 06:52:48
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 06-08-2016 08:55:46
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 06-08-2016 09:19:29
อยากตียิมมากอ่ะ มาอ่อยหมอปายทั้งๆที่มีแฟนอยู่แล้ว แล้วหมอปายหวั่นไหวแล้วดิตอนนี้อ่ะ สงสารหมอปายยยย
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 06-08-2016 11:26:04
เริ่มหัวข้อโดย: s_gob ที่ 06-08-2016 12:11:26
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-08-2016 13:27:07
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 07-08-2016 03:18:25
แล้วตามไปอ่านที่ลงจบแล้วทุกเรื่องเพราะหลงรักในตัวหนังสือของน้อง สนุกทุกเรื่องจริงๆค่ะ
ชอบความเหมือนที่แตกต่างที่นิยายของน้องมี เพลินกับภาษาที่อ่านได้ไหลลื่น
ชอบความหื่นอย่างพอดี ความหน่วงที่พอเหมาะ ความรักและความหวานที่พอเพียง
อ่านเพลินอ่านสนุกทุกเรื่องเลยค่ะ อ่านซ้ำไปหลายรอบแล้วด้วย^^
คอยติดตามอยู่และจะเป็นกำลังใจต่อๆไปนะคะ :man1:
:L1:
เริ่มหัวข้อโดย: twinkletwinklelittlestar ที่ 07-08-2016 12:41:01
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 07-08-2016 14:32:28
แอบหวังคู่อั้มกับหยก สงสารอยากให้คู่กัน :katai1:
แล้วคู่หลักล่ะ??? เหมือนจะอึมครึม :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 08-08-2016 01:39:42
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 15-08-2016 20:02:22
หลงที่ 11 : จุดเปลี่ยน
[ ยิม]
“ มีสมาธิกับเกมหน่อยยิม”
“ ครับพี่”
ผมได้แค่รับคำโดยที่หูผ่านเลยคำพูดเหล่านั้นของรุ่นพี่ไปอย่างเฉยชา ผมยอมรับว่าไม่มีทั้งสติหรือแม้แต่สมาธิกับเกมการแข่งขันฟุตบอลนัดชิงชนะเลิศแมทช์นี้เลย สมควรแล้วที่รุ่นพี่ปีสูงจะทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ผมแบบนี้แต่จะให้ผมทำใจให้นิ่งยังไงไหวในเมื่อมีเรื่องราวมากมายให้ขบคิดอยู่ในหัว ผมหลับตานิ่งนิ้วเรียวยาวคลึงขมับตัวเองไปมา
“ อ่ะน้ำ”
ไอ้โอ๊คยื่นน้ำเปล่าขวดหนึ่งมาให้ดูก็รู้ว่าสีหน้ามันสงสัยกับอาการประหลาดของผมไม่น้อยแต่มันไม่ได้ซักถามใดๆคงจะรอให้ผมเปิดปากเล่าเอง เพราะตอนนี้ตัวผมเองก็ยังไม่พร้อมที่จะพูดอะไร ผมเทน้ำใส่ศีรษะแล้วสะบัดเบาๆเพื่อให้เกิดความรู้สึกชดชื่นกระฉับกระเฉงทั้งที่ในใจร้อนรนและเต็มไปด้วยความคิดสับสนมากมาย
โอ๊คมันถอนหายใจมองผมเงียบๆเหมือนว่ามันอยากจะพูดอะไรกับผมสักอย่าง แต่จนแล้วจนรอดมันก็ยังนิ่งเงียบไปเสียเฉยๆผมเลยผ่านเลยความรู้สึกสงสัยนั้นไปแล้วหวนคิดถึงเรื่องที่รบกวนจิตใจผมในตอนนี้
ผมรู้สึกว่าหมอปายกำลังหลบหน้าผมอยู่
นับตั้งแต่วันที่หมอมานอนห้องผมวันนั้นจนตอนนี้ผ่านมากว่าสองอาทิตย์แล้วผมไม่มีโอกาสได้พบเจอหรือพูดคุยกับหมออีกเลยหมอทำเหมือนกำลังหลบลี้หน้ากัน ตอนแรกผมก็ไม่เอะใจจนเมื่อมีพยาบาลสาวคนหนึ่งซึ่งทราบว่าหมอเป็นคนจ้างมาล้างแผลให้ผมโดยให้เหตุผลว่าช่วงนี้หมอยุ่งเรื่องสอบไม่มีเวลาแม้แต่จะกลับห้องหรือแวะมาดูอาการผมเลย
ราวกับว่าหมอปิดทุกทางที่จะติดต่อกัน
สองสัปดาห์จนถึงวันที่ผมนัดไปเอาเฝือกออก ตอนนี้ร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บหายดีจนสามารถลงแข่งฟุตบอลเฟรชชี่ในนัดสุดท้ายได้แล้ว ผมไม่เห็นแม้แต่เงาของเพื่อนข้างห้องเหมือนว่าคนๆนั้นไม่ได้กลับมาห้องเลยตลอดสองอาทิตย์ ผมรู้สึกอึดอัดเหมือนว่าหายใจลำบากทุกครั้งที่มองไปยังประตูห้องที่ปิดสนิท ทำให้หวนนึกถึงค่ำคืนนั้นแววตาหมอดูเศร้าแปลกๆผมไม่รู้ว่าวันต่อมาหมอจะหายไปราวกับล่องหน
หมอไปไหน หมอจะรู้มั้ยว่าผมกำลังทรมานเพราะความรู้สึกผิดและเหนือสิ่งอื่นใดผมคิดถึงหมอ แค่คิดถึงก็หน่วงไปทั้งหัวใจแล้ว
และความทรมานนี้คงเหมือนเป็นบทลงโทษสำหรับคนบาปแบบผม คนบาปที่กำลังเผลอใจให้คนอื่นโดยที่ผมเองก็มีคนของตัวเองแล้ว เหมือนเป็นบาปจริงๆเพราะทุกอย่างประดังประเดเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อนพร้อมกับข่าวไม่สู้ดีจากน้องสาวที่โทรจากแดนไกลมาเล่าให้ฟัง
“ พี่ยิมรู้มั้ยว่าตั้งแต่พี่ไปเรียนที่ไทยยัยพี่นัตตี้ควงผู้ชายคนใหม่ทั่วเมือง แล้วทำมาเป็นโทรมาฟ้องคุณแม่ว่าพี่ยิมเปลี่ยนไปทั้งๆที่ตัวเองนั่นแหละกำลังจะนอกใจพี่”
“ บัวอาจจะเข้าใจผิด”
“ พี่ยิมบัวก็ไม่อยากพูด พูดไปก็เหมือนใส่ร้ายแฟนพี่แต่ผู้ชายคนนั้นบัวเห็นเค้าไปไหนมาไหนด้วยกันตั้งแต่พี่ยิมยังอยู่ที่อังกฤษด้วยซ้ำ”
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ
ผมยอมรับว่าทั้งตกใจและเสียใจไม่น้อยกับข่าวที่ได้ยิน บางทีมันอาจจะเป็นการเข้าใจผิด บางทีน้องสาวผมอาจจะพูดเกินจริง บางทีมันอาจจะไม่มีอะไร
แต่ทำไมพอได้ยินเรื่องแบบนี้ผมถึงจุกแน่นไปหมด ผมไม่ได้คร่ำครวญฟูมฟายแต่ข้างในมันเจ็บปวดแสนสาหัส หรือว่านี่อาจจะเป็นผลลัพธ์ของความรู้สึกที่เผลอไผลไป ผมยอมรับว่าผมรู้สึกแปลกๆกับหมอปาย ผมยอมรับว่าผมกำลังเผลอใจไปแต่ทุกครั้งที่คิดเรื่องราวเหล่านั้นภาพของแฟนสาวก็ผุดขึ้นมาแม้จะเลือนรางแต่ยังชัดเจนในความรู้สึก ผมเคยคิดว่าหากผมได้มีโอกาสเจอหมอช่วงก่อนหน้านี้ผมอยากจะขอโทษหมอ อยากให้หมอรู้ว่าผมรู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้หมอต้องปฏิบัติตัวกับผมแปลกไป ผมยินดีที่จะยอมรับผิดกับความรู้สึกเปราะบางนี้แต่เพียงผู้เดียว
ขอแค่ให้หมอพูดคุยและยอมรับเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งก็พอ
แต่วันนี้วันที่ได้ยินข่าวร้ายจากทางไกลผมถึงกับซวนเซเหมือนคนไม่มีแรง วินาทีนั้นผมเห็นภาพหมอในใจสว่างวาบขึ้นมาอย่างชัดเจน ผมหลับตานิ่งในหัวคิดวุ่นวายสับสนไปหมด ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน ไม่รู้ว่าทำอะไรก่อนดี โทรศัพท์ของแฟนผมปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อวานจากที่ตอนแรกผมร้อนเป็นไฟแต่พอนานไปผมกลับรู้สึกชินชา
อย่างที่บอกยิ่งเราห่างกัน เรายิ่งไม่เข้าใจกัน
หรือว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเราแค่พยายามเข้าใจกัน แต่พอเวลาผ่านไปความสัมพันธ์ที่ประคับประคองมาถึงมันมีอันต้องแปรเปลี่ยนไป ความเข้าใจผิดที่ไม่ได้เคลียร์หรือทำความเข้าใจยิ่งปล่อยให้มันทับถมวันหนึ่งคงจะประทุขึ้นและผลลัพธ์มันคงทำลายล้างพวกเราให้เจ็บปวดกันถ้วนหน้า
ผมกำโทรศัพท์ในมือแน่นตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ผมติดต่อเธอไม่ได้เลย เหมือนว่าเธอปิดโทรศัพท์หนีผม ผมยอมรับว่าตัวเองก็กลัวไม่น้อยหากโทรไปแล้วรู้เธออยู่กับใคร ผมกลัวคำตอบราวกับเป็นคนขี้ขลาด ผมกลัวว่ามันนั้นมันจะมาถึงแล้ว ความสัมพันธ์มันถึงบิดเบี้ยวแบบนี้ซ้ำผมยังดึงหมอซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรเลยเข้ามาในวังวน ผมทำให้หมอต้องเสียความรู้สึกจนหลบหน้าผมไปแบบนี้
แม่งเอ้ย
ผมกุมขมับตัวเองอีกรอบก่อนจะผุดลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นสักหน่อย ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปผมคงทำให้เกมวันนี้พังแน่ ผมเดินเรื่อยมาจนถึงห้องน้ำใต้สเตเดียมของสนามการแข่งขันแล้วตรงไปยังก๊อกน้ำแล้ววักน้ำใส่หน้าแล้วพยายามรวบรวมสมาธิซึ่งดูจะยากเย็นเหลือเกิน
“ ยิม”
“ อ้าวเนม”
ตอนที่ออกจากห้องน้ำเพื่อนตัวน้อยก็ถลาวิ่งมาหาอย่างรวดเร็ว เจ้าตัวยื่นผ้าเย็นกับของกินถุงเบ้อเร่อให้ทันที “ เราซื้อมาฝาก ยังไงวันนี้สู้ๆน้าเดี๋ยวจะไปนั่งเชียร์ที่อัฒจรรย์”
“ ขอบใจนะเนม”
ผมยักหัวมันเบาๆ ไอ้เนมหันมาปัดมือผมอย่างไม่จริงจังนักมือข้างหนึ่งมันถืออมยิ้มอมเล่นราวกับเด็กน้อย ไม่ว่าจะโตขนาดไหนแล้วก็ตามมันยังชอบทำตัวเหมือนเด็กๆ ทั้งรูปร่างหน้าตามันที่ดูเปราะบางไม่ใกล้เคียงกับเพศดั้งเดิมเลยทำให้มันดูน่ารักไม่หยอกจนบางครั้งผมอดคิดไม่ได้ว่ามีน้องชายตัวเล็กๆมากกว่ามีเพื่อนเสียอีก
“ แล้วนี่มาคนเดียวเหรอ”
“ เปล่า” มันยิ้มตาหยีส่ายหน้าไปมา “มากับรุ่นพี่ อ้าว” มันเกาหัวงงๆเหมือนว่ามองหาใครบางคน ผมเลยกวาดสายตามองตามมัน
“ มองหาใครวะ”
“ ก็รุ่นพี่ไง”
“ หืม”
“ พอดีรุ่นพี่พากูไปเลี้ยงข้าวที่สามย่าน ขากลับกูนึกได้ว่ามึงมีแข่งที่นี่เลยชวนพี่เค้ามาดู”
“ เหรอ”
ผมมองไปรอบๆภาวนาให้รุ่นพี่ที่ว่าเป็นหมอปายเพราะผมอยากเจอหมอ อยากมีโอกาสได้คุยกับหมอตรงๆสักครั้ง แต่คำภาวนาของผมไม่เป็นผลเมื่อรุ่นพี่ที่ว่าทั้งสี่คนที่เดินมาสมทบกับเนมนั้นไม่มีหมอปายอยู่เลย ผมถอนหายใจแรงๆก่อนจะพยักหน้ารับตอนที่เนมมันชี้ไม้ชี้มือเป็นสัญลักษณ์ว่าจะเป็นนั่งเชียร์ที่อัฒจรรย์ด้านบนพร้อมกับรุ่นพี่มัน
“ ปาย”
“ ปาย ทางนี้โว้ย”
...หืม...
ผมหันขวับเมื่อได้ยินชื่อที่ใครบางคนเอ่ยเรียกแล้วคนที่ผมมองหามาตลอดก็ปรากฏขึ้นทันที หมอหันไปยิ้มให้เพื่อนมันก่อนจะหันมามองผม เราสบตากันนิ่งแล้วหมอก็พยักพเยิดบอกเพื่อนมันให้ไปก่อน ผมยืนนิ่งในใจสั่นระรัวตอนที่ค่อยๆเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“ หมอ”
“ อืม”
“ ใจร้าย” ผมตัดพ้อหมอทันทีที่เปิดปากได้
หมอเลิกคิ้วกอดอกแล้วมองผมตรงๆ “ เรื่อง” หมอถามสีหน้าดูเรียบเฉย
“ .....”
เรายืนนิ่งมองหน้ากันนิ่งก่อนที่หมอจะถอนหายใจแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น “ ดูดีขึ้นแล้วนี่” หมอเอ่ยขึ้นหลังจากสำรวจแขนข้างที่เคยใส่เฝือกแต่ตอนนี้ถอดออกแล้ว
“ หมอ คือผม”
“ ไอ้ยิม”
ขณะที่พวกเราได้แต่นิ่งเงียบไม่มีบทสนทนาใดๆเสียงตะโกนชื่อผมก็ดังมาแต่ไกล
“ เร็วมึงจะลงสนามแล้ว”
“ เออเดี๋ยวกูไป”
“ เร็วๆนะมึง รุ่นพี่แม่งจะแดกหัวอยู่แล้วโดยเฉพาะมึง ไปทำสมาธิก่อนจะลงสนามด้วย” เพื่อนผมอธิบายยืดยาวก่อนจะวิ่งนำไปก่อน ผมจึงหันกลับมายังหมอที่ยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม
“ ผม...”
“ โชคดี” หมอเอ่ยเบาๆ “ มึงทำได้อยู่แล้ว” พูดจบแล้วหมอก็เตรียมผละออกไป
“ หมอ”
หมอหันมามองข้อมือที่ถูกผมกุมอยู่ “ หมอให้กำลังใจผมอยู่ใช่มั้ย”
“ กูพูดอย่างงั้นเหรอ” หมอส่ายหน้าไปมาแต่ผมมองออกว่าหมอกำลังปากไม่ตรงกับใจ
“ ขอบคุณครับ”
ผมวิ่งลงสนามด้วยสีหน้าที่คนทั้งทีมได้แต่ประหลาดใจ ไอ้โอ๊ควิ่งซอยเท้าเข้ามาใกล้ๆแล้วเอ่ยถาม “ ยิ้มขนาดนี้ไปได้ยาดีอะไรมาวะ”
“ กำลังใจดีๆ”
ผมตอบเสียงแผ่วมองไปยังอัฒจรรย์ที่จุดหนึ่ง ผมเห็นเนมมันโบกมือให้ไหวๆแล้วมองเลยไปยังคนหน้านิ่งซึ่งหันหน้าคุยกับเพื่อนไม่ได้สนใจอะไรในสนามเลย ผมอมยิ้มมองภาพนั้นนิ่งโดยที่ไม่เห็นเลยว่าคนที่มองอยู่หันมามองกลับทันทีที่ผมหันหลังวิ่งลงสนามไปแล้ว
“เย้”
“ ฉลอง อย่างงี้ต้องฉลอง”
รุ่นพี่และเพื่อนที่คณะซึ่งตามมาเชียร์เฮกันลั่นกับผลการแข่งขันซึ่งคณะผมสามารถเอาชนะทีมคู่แข่งไปได้ขาดลอย สีหน้ายิ้มแย้มของทุกคนทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง ในขณะที่รุ่นพี่รุ่นน้องในคณะเข้ามาแสดงความยินดีกับทีมฟุตบอลของพวกเรา ผมบังเอิญเหลือบไปเห็นเนมกับรุ่นพี่มันกำลังผุดลุกขึ้นแล้วเคลื่อนตัวออกจากอัฒจรรย์ ขาทั้งสองข้างของผมจึงซอยเท้าวิ่งไปตามจุดหมายนั้นทันที
“ ไปไหนวะยิม” เสียงตะโกนถามตามหลังมา
“ เดี๋ยวกูมา”
ผมไม่ได้หันไปดูด้วยซ้ำว่าไอ้โอ๊คจะทำหน้าสงสัยแค่ไหนได้แต่ออกวิ่งไปให้ทันก่อนที่คนกลุ่มนั้นจะเดินหายลับไป
ผมวิ่งไปยืนหอบอยู่ตรงทางออกกลุ่มเพื่อนหมอแวะเข้าห้องน้ำขณะที่หมออกมายืนรออยู่ตรงทางออกพอดี ดีว่าประตูฝั่งนี้คนไม่พลุ่กพล่านซ้ำบริเวณนี้มีแค่หมอคนเดียวที่ยืนอยู่
“ หมอ” ผมเรียกหมอปายเสียงแผ่วเพราะหายใจไม่ทันเนื่องจากวิ่งออกจากสนามอย่างไม่คิดชีวิต
“ มึงวิ่งมาเหรอ”
“ ครับ”
“ มีอะไร” หมอเลิกคิ้วมอง
“ ผมอยากจะขอบคุณหมอ”
“ เรื่องอะไรวะ”
“ เพราะหมอทำให้ผมมีสมาธิวันนี้” ผมพูดยิ้มๆ “ ขอบคุณอีกครั้งครับ”
“ อืม” หมอพยักหน้าไปแบบส่งๆ
“ แล้วผมก็มีเรื่องอยากจะถามหมอ”
เราสบตากันก่อนที่หมอจะหลุบตามองต่ำ
“ หมอหลบหน้าผมทำไม”
“ กูเปล่า”
“ ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้หมอโกรธหรือไม่สบายใจ แต่ผมอยากขอโทษหมอถ้าการกระทำบางอย่างของผมทำให้หมอไม่ชอบใจ ผมขอโทษครับ”
“ กูไม่ได้โกรธ”
“ หมอไม่โกรธแต่หมอหลบหน้าผม หมอไม่กลับห้องเลยเป็นอาทิตย์เพราะผมใช่มั้ย” ผมถามตรงๆขณะที่หมอแค่ถอนหายใจ
“ ทำไมมึงถึงคิดว่ามึงมีอิทธิพลกับกูขนาดนั้น”
“ ไม่รู้สิ” ผมถอนหายใจ “ เพราะผมแคร์หมอมั้ง”
หมอส่ายหน้า
“ มึงคิดไปเองมั้ง”
“ ผมเชื่อความรู้สึกตัวเองและผมก็รับรู้ได้ว่าผมรู้สึกดีกับหมอ หมอไม่ต้องกังวลหรอกนะผมแค่อยากบอกเฉยๆว่าผมรู้สึกดีกับหมอจริงๆ”
“ มึงรู้สึกดีกับคนๆหนึ่งทั้งๆที่มีแฟนอยู่แล้วนะเหรอ”
หมอพูดยิ้มๆทำเอาผมสะอึกเพราะสิ่งที่หมอพูดมันเป็นเรื่องจริง
“ ครับผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ” ผมยอมรับ “ ผมคงจะแย่มากใช่มั้ยในสายตาหมอ”
“ นั่นอยู่ที่มึงคิด”
“ แล้วหมอล่ะคิดกับผมยังไง”
หมอกระตุกยิ้มมุมปาก “กูไม่มีความคิดอยากจะเป็นมือที่สามของใคร”
“ ผมก็จะไม่มีทางดึงหมอลงมาแปดเปื้อนกับผม”
ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆตราบใดที่ผมมันคาราคาซังอยู่แบบนี้ผมจะไม่ทำให้หมอต้องทุกข์ใจกับเรื่องนี้เด็ดขาด ผมรู้ว่าผมกำลังอ่อนไหวและในความรู้สึกไม่มั่นคงนี้คงจะเผลอทำร้ายใครต่อใครให้เจ็บช้ำ
“ ผมขอแค่ให้หมอยอมรับผมเป็นเพื่อนก็พอ”
“ มึงขอมากไป”
เรามองตากันเหมือนการวัดใจ “ แต่กูให้ได้”
“หมอ” ผมครางออกมาอย่างยินดีส่วนหมอตีหน้าเฉยทั้งที่ผมแอบเห็นผมยิ้มเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น แค่นี้ก็ทำให้ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
“ แค่เพื่อน” หมอพูดเสียงเรียบและทำหน้ากวนๆ
“ หมอปาย”
“ อะไรอีก”
“ วันไหนที่ผมอยากจะขยับฐานะเป็นมากกว่าเพื่อน...ผมจะทำทุกอย่างให้ชัดเจน”
“ บอกกูทำไม” หมอทำหน้าบึ้งตึง
“ อยากรู้ไว้”
“ ใครอยากรู้กับมึง”
หมอปายตาเขียวใส่ผมก่อนจะบ่นพึมพำอะไรสักอย่างเป็นคำด่าผมแน่นอน แต่แปลกที่ผมกลับหัวเราะชอบใจไล่หลังหมอที่เดินไปสมทบเพื่อนแล้วเดินจากไป
*************************************************************
ตั้งแต่พวกเรามาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งรุ่นพี่เฮโลพากันมาฉลองแชมป์ผมรู้สึกว่าพี่หนึ่งและไอ้โอ๊คทำหน้าแปลกๆเมื่อเห็นผม ทั้งคู่จะหันไปคุยอะไรบางอย่างกันเงียบๆด้วยสีหน้าเคร่งเครียด มันออกจะแปลกใจไม่น้อยเพราะขณะที่ทุกคนในทีมและรุ่นพี่ในคณะที่ตามมาสมทบกำลังฉลองกันอย่างสนุกสนานบ้างก็คุยถึงจำนวนประตูที่ยิงถล่มฝั่งตรงข้ามอย่างออกรสออกชาติ แต่สองคนนั้นกลับทำหน้าเหมือนมีเรื่องทุกข์ร้อนอะไรสักอย่าง ปกติผมไม่ค่อยใจสนใจเรื่องของคนอื่นเท่าไหร่แต่วันนี้ท่าทางของสองคนนั้นดูแปลกๆเวลามองผม นั่นอาจจะหมายถึงพวกเขากำลังพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของผม
“ มีอะไรเหรอ”
ผมถามขึ้นอย่างทนไม่ไหวเมื่อสองคนนั้นเหลือบตามามองผมอีกครั้ง
“ ไปคุยกันข้างนอกเถอะ” พี่หนึ่งเป็นเอ่ยปากขึ้นผมเลยเดินตามไอ้โอ๊คกับพี่หนึ่งซึ่งเดินนำไปก่อนแล้ว
“ บุหรี่มั้ย”
“ ครับ”
ผมรับมามวนนึงแล้วขอต่อไฟกับพี่แก ควันสีเทาถูกพ่นลอยสู่อากาศพาให้จิตใจที่ร้อนรุ่มผ่อนคลายลงบ้าง
“ พี่มีอะไรจะพูดกับผมเหรอครับ”
“ ยิม” พี่หนึ่งพ่นควันบุหรี่สีหน้าไม่สู้ดี “ มึงกับแฟนยังคบกันดีอยู่มั้ยวะตอนนี้”
“ ครับ”
ผมรับคำแล้วนึกเอะใจ ทำไมช่วงสองสามวันที่ผ่านมาถึงมีแต่คนพูดถึงแฟนสาวของผม มันจะบังเอิญเกินไปรึเปล่า บังเอิญจนน่าหวั่นใจ
“ มึงรู้มั้ยว่าตอนนี้เค้าอยู่ที่ภูเก็ต”
“ อะไรนะ”
ผมมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูกนึกประหลาดใจขึ้นมา ในเมื่อเธอมาถึงไทยแล้วทำไมถึงไม่โทรบอกผมทำไมผมถึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยในตอนนี้ ผมนั่งนิ่งเริ่มพิจารณาในใจแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าสองสามวันก่อนเธอโทรหาผมด้วยเบอร์โทรศัพท์ภายในประเทศแต่ผมในตอนนั้นไม่ได้นึกเอะใจอะไร ในเมื่อนัตตี้อยู่ใกล้ผมขนาดนี้ทำไมเธอถึงไม่บอกหรือขอร้องให้ผมไปหา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ถ้าหากว่าเธออยู่ภูเก็ตแสดงว่าเธอมาเที่ยวงั้นเหรอ แล้วมากับใคร
“ พี่ไม่ได้ล้อผมเล่นใช่มั้ย”
“ ถ้านี่คือรูปแฟนมึงจริงๆเชื่อกูเถอะว่ากูไม่ได้พูดเล่น” ผมทำหน้าประหลาดใจเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ที่มีรูปแฟนสาวตัวเองกำลังโพสภาพคู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ไม่แปลกหรอกที่พี่หนึ่งจะรู้จักแฟนผมในเมื่อผมไม่เคยคิดปิดบังว่าตัวเองมีแฟนแล้วกับเพื่อนๆซ้ำพอขอดูรูปผมก็เคยให้ดูมาก่อน แต่ที่หน้าประหลาดใจคือเธอถ่ายรูปคู่กับผู้ชายคนหนึ่งหน้ารีสอร์ทซึ่งเป็นธุรกิจครอบครัวของพี่หนึ่งที่ภูเก็ต
นั่นหมายความว่าเธออยู่ที่ภูเก็ตจริงๆ
“ ทำไม”
“ กูบังเอิญกลับบ้านที่ภูเก็ตแล้วแวะไปรีสอร์ท เห็นครั้งแรกแค่รู้สึกคุ้นๆกูเลยถ่ายแล้วส่งมาให้ไอ้โอ๊คมันดู” พี่หนึ่งหันไปทางไอ้โอ๊คซึ่งพยักหน้ารับด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก “ ให้โอ๊คมันช่วยดูให้แน่ใจว่าเป็นแฟนมึงจริงๆ พวกกูถึงตัดสินใจมาพูดกับมึง”
“ เค้ามากับใครครับ”
“ .....”
พี่หนึ่งกับโอ๊คมันเงียบไป
“ ทำไม” ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะหน้ามืด
“ กูโครตตกใจที่แฟนมึงไปกับคนอื่นและคนอื่นที่ว่าก็ยังถูกทุกคนที่รีสอร์ทเข้าใจว่าเป็นแฟนกัน”
“ พี่กำลังจะบอกอะไรผม” ผมกำมือถือในมือแน่น
“ เค้ามีคนอื่น” พี่หนึ่งพูดช้าๆชัดๆ “ เค้านอกใจมึง”
“ นานแค่ไหนแล้ว ทำไมผมไม่เคยรู้ ผมไม่รู้อะไรเลย”
ผมอึ้งเอามือลูบใบหน้าอย่างหมดแรง
“ เค้ามาพักผ่อนกับผู้ชายคนนี้สองต่อสองตลอดสองปีเพราะเป็นลูกค้าขาประจำที่รีสอร์ทบ้านกู”
ผมคอแห้งผากในอกมันสั่นระรัวไปหมด ใครก็ได้บอกผมทีว่าสิ่งที่ได้ยินมาไม่ใช่เรื่องจริง ผมหูฝาดใช่มั้ย ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ
“ สองปีที่นัตตี้มีคนอื่นทั้งๆที่เป็นแฟนกับผม”
หมายความว่าผมเป็นแฟนเธอมาสามปี ขณะที่เธอคบผู้ชายคนอื่นได้ราวๆสองปีซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เธอเป็นแฟนกับผม
....ยิ่งกว่าโดนหลอก ยิ่งกว่าเสียใจ ยิ่งกว่าคำว่าเจ็บปวด...
มันเป็นการตอบแทนที่ผมเผลอใจให้หมอใช่มั้ย เรื่องราวมันถึงได้เลวร้ายขนาดนี้
ผมรู้สึกตัวชาหน้าชาไปหมด ในหัวผมมึนงงสับสนและหูทั้งสองข้างอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงอะไร สีหน้าของคนตรงหน้าดูจะกังวลไม่น้อยกับท่าทีของผม
“ มึงโอเคมั้ย”
“ ไม่รู้สิ”
ผมรู้สึกเลยว่าเสียงที่เปล่งออกมาเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
“ ที่พวกกูบอกเพราะพวกกูไม่อยากให้มึงทนอยู่กับความไม่รู้ กูไม่อยากให้อะไรมันเลวร้ายมากไปกว่านี้ อย่างน้อยถ้ามึงรู้มึงจะได้ทำอะไรให้มันชัดเจน พวกกูห่วงมึงนะ ถึงแม้เรื่องที่กูบอกอาจจะทำร้ายมึง แต่ขอให้รู้ว่าพวกกูหวังดี”
“หรือไม่บางทีมันอาจจะมีความเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง กูอยากให้มึงไปเคลียร์กับเค้าแล้วทำทุกอย่างให้มันจบ ขอโทษวะที่ทำให้มึงต้องรู้ด้วยวิธีนี้” พี่หนึ่งตบบ่าผมเบาๆ
แววตาคนทั้งคู่บ่งบอกว่าห่วงใยผมจากใจจริงแต่ตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะรับรู้เรื่องใดๆ
“ ผมขออยู่เงียบๆสักพัก”
“ ยิมมึงไหวแน่นะ”
“ ไหวสิ กูไหว”
ผมฝืนยิ้มค่อยๆเดินออกมาโดยที่สายตาของคนทั้งคู่มองตามมา พวกนั้นขยับตัวตามผมแต่ผมยกมือห้ามไว้ถึงแม้ทั้งคู่จะไม่เห็นด้วยแต่ทั้งคู่ก็ยอมปล่อยผมออกมา ผมเดินมาเรื่อยๆเรียบฟุตบาทไปอย่างไม่รู้ทิศทางไม่รู้ว่าเดินมาไกลแค่ไหน จนมาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นริมแม่น้ำแห่งหนึ่งใกล้ๆกับสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ลมเย็นๆพัดปะทะใบหน้าไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยตรงกันข้ามผมรู้สึกว่ามันโครตเงียบเหงาเลย
ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเห็นเบอร์ของไอ้โอ๊คกับพี่หนึ่งรวมสิบกว่าสาย และเบอร์แปลกๆอีกห้าสาย ผมปัดหน้าจอแล้วจึงกดเบอร์ที่โทรออกเป็นประจำเกือบทุกวัน รูปของเธอยังปรากฏอยู่หน้าจอตอนที่โทรออก รอยยิ้มของเธอยังสว่างไสวเหมือนเดิม
“ เลขหมายนี้ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง”
ผมนั่งฟังเสียงระบบฝากข้อความอัตโนมัติพูดประโยคเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาก่อนที่หน้าจอจะดับพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลอาบแก้มผม
:hao5: มาแล้วๆ ฮือเศร้าเนอะ สงสารอิยิมจริงๆ พี่หมอปายอยู่ไหนคะมาช่วยปลอบน้องที :hao5:
ช่วงนี้มรสุมดราม่าเยอะหน่อย อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า อดทนหน่อยอีกไม่กี่ตอนเราจะกลับสำเริงสำราญกัน
รอน้องยิมจอมกวนคัมแบ็คหน่อยน้า ช่วงนี้ให้น้องได้เคลียร์ตัวเองก่อน ถถถถถถถ :sad4:
*** อ่านแล้วเม้นท์ด้วยน้า หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจจ้า ***
ช่วงนี้มรสุมดราม่าเยอะหน่อย อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า อดทนหน่อยอีกไม่กี่ตอนเราจะกลับสำเริงสำราญกัน
รอน้องยิมจอมกวนคัมแบ็คหน่อยน้า ช่วงนี้ให้น้องได้เคลียร์ตัวเองก่อน ถถถถถถถ :sad4:
*** อ่านแล้วเม้นท์ด้วยน้า หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจจ้า ***
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 15-08-2016 21:10:15
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-08-2016 21:19:24
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 15-08-2016 21:43:06
จากตอนที่แล้วที่รู้สึกกับยิมติดลบเบาๆ แต่พอมาอ่านตอนนี้ก็รู้สึกดีกะนังมากขึ้น นังแมนดี พูดตรงๆ ชอบก็บอกชอบ มีแฟนแล้วก็ว่ามีแฟนแล้ว ก็แอบสงนังอยู่อ่ะ โดนชะนีผีนอกใจ 2ปีเลยอะที่นอกใจ เลวจริงๆ
รอตอนต่อไป หมอปายปลอบยิมหน่อยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 15-08-2016 22:08:02
ทิ้งผู้หญิงแย่ๆคนนั้นไปเถอะ
มาเทใจให้หมอปายดีกว่า
:hao6: :hao6: :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 15-08-2016 22:11:50
เริ่มหัวข้อโดย: BaGgYsOdA ที่ 15-08-2016 22:41:37
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 15-08-2016 23:21:00
เริ่มหัวข้อโดย: blankmkmejj ที่ 15-08-2016 23:23:43
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 15-08-2016 23:59:01
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 16-08-2016 02:04:06
ถึงมันจะดราม่ากันตั้งแต่ต้นเรื่อง ไม่ใช่พลอตใสๆแนวนิยม
แต่มาแบบกวนตีน สบตากันแบบมีนัย&จูบแบบเมาๆก้อเคยกันแล้ว
เชียร์ให้หมอมาดามใจหนุ่มข้างห้องไวๆ 555
หลงกาวน์ จะได้เมากาวน์กันบ้างงานนี้
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 16-08-2016 05:44:32
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 16-08-2016 10:46:25
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 16-08-2016 15:01:31
เสียใจได้แต่อย่าเสียน้ำตากะคนที่นอกใจเรา
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 16-08-2016 16:49:50
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 17-08-2016 01:36:47
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 17-08-2016 12:34:46
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 19-08-2016 01:06:07
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 19-08-2016 19:11:29
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 20-08-2016 12:08:18
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 20-08-2016 17:19:05
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 22-08-2016 03:26:54
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 23-08-2016 00:30:07
หลังจากนี้ก็เดินหน้าจีบหมอปายต่อโลดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 24-08-2016 20:06:08
เอาน่าไปเคลียให้เรียบร้อย แล้วค่อยกลับมาคิดว่าจะเอาไงต่อ
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 06-09-2016 20:19:54
หลงที่ 12 : การตัดสินใจ
[หมอปาย]
ผมกำลังขับไปตามท้องถนนโดยเหลือบตามองทางสลับกับการสอดส่ายสายตาหาใครบางคน ผมไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ผมถึงได้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำมาก่อนอย่างการตามหาใครบางคนเพียงเพราะมันกำลังติดต่อไม่ได้ เหตุเกิดจากก่อนหน้านี้เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นพร้อมกับการมาเยือนของเพื่อนสนิทของไอ้ยิมซ้ำยังพ่วงเอาไอ้หนึ่งเพื่อนที่ผมรู้จักตั้งแต่ปีหนึ่งมาด้วย ทั้งคู่มีสีหน้าเคร่งเครียดตอนที่มาถึงพร้อมกับยิงคำถามเข้าประเด็นเลยทันทีที่ผมเปิดประตูห้องรับ
“ ไอ้ยิมอยู่ที่นี่มั้ยครับ” เพื่อนไอ้ยิ้มมันเปิดปากพูดก่อน
ในตอนนั้นผมส่ายหน้าปฏิเสธด้วยความมึนงง
“ แล้วมันติดต่อมึงมารึเปล่าวะ” คราวนี้ไอ้หนึ่งถามอย่างร้อนใจ
“ ไม่”
“ เชี่ยเอ้ย” เพื่อนไอ้ยิมสถบจนชวนให้สงสัย
“ เกิดอะไรขึ้น”
พวกนั้นไม่ได้ขยายความอะไรมากมายบอกเพียงแค่ว่าตอนนี้มันมีเรื่องไม่สบายใจแล้วก็หายไปจนติดต่อไม่ได้ แต่สีหน้าเป็นกังวลของคนทั้งคู่ทำให้ผมรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้น หลังจากนั้นทั้งคู่ก็กลับไปพร้อมฝากฝังผมว่าถ้าหากมันติดต่อมาหาให้โทรบอกพวกมันด้วย ผมรับคำโดยที่ขาทั้งสองข้างพาก้าวมายังรถส่วนตัวก่อนที่จะพามันทะยานมาตามท้องถนน ผมได้ยินว่าพวกนั้นเตรียมแยกกันไปตามหาที่ต่างๆที่ไอ้ยิมเคยไป พวกนั้นไม่ได้ขอร้องให้ผมช่วยเหลือแต่เหมือนร่างกายผมทำตามคำสั่งนั้นอย่างอัตโนมัติ
นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ผมขับรถออกมายามค่ำคืนเพื่อตามหามัน ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราเป็นแค่เพื่อนข้างห้องเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้น แต่ทำไมผมต้องทำแบบนี้ ความรู้สึกห่วงใยที่มันเกิดขึ้นนี้มันคืออะไรกัน
“ แค่เพื่อนงั้นเหรอ”
ผมหวนนึกถึงสิ่งที่พูดกับมันเมื่อเย็น นึกถึงสิ่งที่มันร้องขอความเป็นเพื่อนระหว่างเราก็พอจะมีเหตุผลเข้าข้างตัวเองว่าที่ผมทำไปทั้งหมดนั่นหมายถึงผมห่วงมันในฐานะเพื่อน
...แค่เพื่อนที่รู้จักคนหนึ่ง...
หลายชั่วโมงที่ขับรถวนไปมาพร้อมกับโทรไปยังเบอร์ของมันที่ขอมาจากไอ้โอ๊คเพื่อนมัน น่าแปลกที่เรารู้จักกันมาตั้งนานแล้วผมไม่เคยคิดที่จะแลกเปลี่ยนเบอร์มือถือกับมัน ช่างเป็นความสัมพันธ์ของคนรู้จักที่ดูประหลาด
สุดท้ายผมไปจอดรถอยู่ตรงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งจำได้ว่ามันเป็นสถานที่เดียวกับที่ครั้งหนึ่งเคยมาวิ่งตากฝนกับมัน เวลาในขณะนี้เกือบเช้าแล้วเพราะแสงจากดวงอาทิตย์กำลังสาดส่องลงมาทำให้ความมืดมิดรอบกายกลับค่อยๆสว่างไสวขึ้น ผมไม่คิดว่าจะเจอมันที่นี่หรอกเพียงแค่อยากจะพักบ้างหลังจากขับรถวนไปมาอย่างไม่มีจุดหมาย ทั้งๆที่ผมสามารถเฝ้ารอข่าวมันได้ที่ห้องแต่ใจมันร้อนรนมากกว่าที่จะนิ่งเฉยได้ สุดท้ายถึงได้มานั่งจดจ่ออยู่นี่ที่อย่างมืดแปดด้าน ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี
ผมขยับปลายเท้าเดินเหยียบไปตามสนามหญ้าสีเขียวและในวินาทีนั้นผมเห็นคนที่ตามหามาทั้งคืนนั่งพิงต้นไม้มองไปยังสระน้ำเบื้องหน้า ผมไม่เห็นสีหน้ามันหรอกเห็นแต่แผ่นหลังที่เหยียดตรงแค่เห็นว่ามันปลอดภัยความรู้สึกถ่วงในอกก็แทบจะสูญสลายหายไป ผมพ่นลมหายใจแรงๆทีนึงแล้วยืนมองมันนั่งนิ่งโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
“ มึง”
มันขยับศีรษะเงยขึ้นพร้อมกับหยีตาแล้วเพ่งโฟกัสมาที่ผม สีหน้ามันดูซีดเผือดแววตาที่เคยเปล่งประกายกลับหมองลง มันยิ้มให้ผมก่อนจะขยับตัวแบ่งพื้นที่ให้ผมนั่งด้วย
“ หมอมาทำอะไรแถวนี้ครับ”
มันถามโดนไม่หันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ ผมจึงเพิ่งสังเกตสีหน้าด้านข้างของมันนิ่งๆ ในมือมันกำโทรศัพท์มือถือมียี่ห้อแน่นไม่ยอมปล่อย
“ มึง”
“ ครับ”
“ หิวมั้ย”
ผมถามมันเสียงเรียบ เหม่อมองไปเบื้องหน้า “ นิดหน่อยครับแล้วหมอล่ะ”
“ กูหิว”
ผมตอบเบาๆเพิ่งนึกว่าตลอดค่ำคืนที่ผ่านมาผมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องด้วยซ้ำ มันหันมามองผมแล้วยิ้มอ่อนๆ
“ อยากกินสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานจังหมอ”
“ งั้นก็ลุกสิ เดี๋ยวก็พาไปกินร้านอร่อยๆ”
มันส่ายหน้าไปมา “ อยากกินฝีมือหมอ” แววตาอ้อนเหมือนเด็กหลงทางของมันทำเอาผมชะงักไปทำอะไรไม่ถูก
“ แค่บอกเฉยๆหมอไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ได้ แค่บอกว่าอยากกินหมอไม่ต้องลำบากทำหรอก” ผมพูดยิ้มๆสีหน้าแววตาดูร่าเริงเกินไปจนผมรู้สึกได้ว่ามันกำลังกลบเกลื่อนร่องรอยความเจ็บปวด
“ หมอยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยว่าหมอมาที่นี้ได้ยังไง”
“ ถ้ากูตอบว่ามาตามมึงล่ะ”
“ ถ้าเป็นเรื่องจริงผมโครตดีใจเลยนะหมอ” มันยิ้มกว้างสีหน้าดีใจจริงๆเหมือนที่มันพูดไม่มีผิด แววตาคู่คมวาววับราวกับยินดีเสียเต็มประดา
“ กูพูดจริง”
“ ต่อให้มันไม่ใช่เรื่องจริง ต่อให้หมอโกหกเพื่อให้ผมรู้สึกดี แต่แม่งโครตได้ผลเพราะผมโครตดีใจเลย ผมดีใจมากๆเลยครับหมอ”
มันหันมาสบตากันผม ใบหน้าคมคายของมันคลี่ยิ้มน้อยๆ
“ กูตามหามึงจริงๆ ไม่เชื่อดูโทรศัพท์สิ กูโทรหามึงตั้งหลายรอย”
มันทำหน้าตื่นก่อนจะยิ้มมุมปาก “ คงเป็นเบอร์แปลกๆที่ไม่ได้รับมั้งครับ ขอโทษด้วยที่ผมไม่รับสายหมอ”
“ อืม”
“ หมอรู้มั้ยว่าตอนที่ผมทุกข์ใจ หมอเหมือนเป็นแสงสว่างของผมเลยนะ”
“ งั้นเหรอ”
“ แม่งโครตเจ็บปวดเลยวะหมอ” สีหน้ามันเหมือนกำลังเจ็บปวด แต่พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้นทิ้ง “ ข้างในผมแม่งโครตแย่เลย”
“.....”
“ กรรมกำลังจะตามสนองผมแล้ว”
“ ทำไม”
“ ขณะที่ผมกำลังคิดนอกใจแฟน แต่ผมดันถูกเซอร์ไพร์สกลับแบบไม่ทันตั้งตัว” มันแค่นยิ้ม “ น่าสมน้ำหน้ามั้ยละหมอ”
ผมส่ายหน้าไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรหรอก แต่พอจะคาดเดาได้ว่าคนทะเล้นแบบมันมีเรื่องทุกข์ใจทีเรื่องนั้นคงใหญ่น่าดูไม่งั้นทั้งเพื่อนสนิทมันและไอ้หนึ่งคงไม่ร้อนรนตามหามันแทบจะทั้งคืน
“ ผมไม่อยากให้เรื่องที่ได้ยินมาเป็นเรื่องจริง” น้ำใสๆคลอหน่วยตามัน “ เพราะนั่นหมายถึง....” มันหยุดพูดก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ ถึงมันจะแย่แค่ไหนมึงก็ต้องยอมรับมัน” ผมพูด “ กูรู้มันยากแต่เชื่อเถอะว่ามึงทำได้”
“ โครตแย่เลยวะหมอ”
“ อืม”
ผมไม่ใช่คนที่ปลอบคนเก่ง ผมรู้ว่าตัวเองทำหน้าที่นี้ได้ไม่ดีหรอก ผมแค่อาศัยความเงียบแล้วนั่งอยู่เป็นเพื่อนมันเท่านั้น ผ่านไปพักนึงมันจึงหันมายิ้มให้ผมถึงแม้จะเป็นยิ้มดูซีดเผือด
“ ถ้ามันฝืนขนาดนั้นมึงก็ร้องออกมาเถอะ”
มันสบตาผมแล้วยิ้มกว้างแต่เป็นยิ้มที่คนเห็นรู้สึกเจ็บปวดแทน “ ไม่เอาหรอกหมอ ถ้าผมร้องไห้ต่อหน้าหมอผมคงเป็นคนที่โครตอ่อนแอในสายตาหมอแน่ๆ”
“แล้วมึงจะเข้มแข็งไปทำไม”
“ เพื่อให้ผมดูดีในสายตาหมอมั้ง”
เราสบตากันแล้วมันก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“มึงเคยบอกกูว่า ‘เหนื่อยก็ต้องพัก เจ็บหนักก็ต้องรักษา...และถ้ารู้สึกไม่ไหวมาก็ต้องระบายให้ใครสักคนได้ฟัง’ จำได้มั้ย”
“ ครับ”
“ คนเราไม่ต้องเข้มแข็งไปซะทุกอย่างหรอก”
มันหันมาสบตาผม “ ผู้ชายร้องไห้ไม่ใช่เพราะว่าอ่อนแอบางทีก็แค่อยากจะระบายให้ใครสักคนได้ฟัง”
“ แค่หมออยู่ตรงนี้ทุกอย่างก็ดีขึ้นแล้ว”
พูดจบมันก็หันมองไปเบื้องหน้า
“ กูหิวแล้ว” ผมเอ่ยขึ้นก่อนจะผุดลุกนั่งโดยมีมันผุดลุกตามมาติดๆ ถึงแม้สีหน้ามันจะดูแย่แค่ไหนแต่อย่างน้อยก็สบายใจได้ว่ามันคงจะทำใจได้ไม่นาน
“ หมอ”
“ หืม”
“ขอให้หมอช่วยอะไรสักอย่างสิ”
ผมชะงักปลายเท้าแล้วเอี้ยวตัวหันไปมองมัน “ ไปส่งผมที่สนามบินหน่อยได้มั้ย”
“อืม”
.
.
.
หลังจากที่พวกเรากินข้าวกันเรียบร้อยแล้วผมก็ขับรถพาไปมันไปส่งที่ดอนเมืองโดยก่อนหน้านั้นผมโทรไปบอกไอ้หนึ่งให้รู้ว่าตอนนี้ผมเจอมันแล้วคาดว่าพวกเพื่อนของมันคงอยู่ด้วยกัน เพราะมันบอกว่าจะไปรอเจอไอ้ยิมที่สนามบิน
“ ยิม”
เมื่อไปถึงสนามบินนอกจากไอ้หนึ่งและไอ้โอ๊คแล้วยังมีเนมมายืนรอตรงบริเวณช่องทางผู้โดยสารขาออกทุกคนมีสีหน้ากังวลและดูเป็นห่วงเป็นใยไอ้ยิมไม่น้อยโดยเฉพาะเนมที่ถึงกับน้ำตาคลอเมื่อไอ้ยิมมันไปถึง
“ ยิม”
เนมมันพุ่งเข้ากอดมันแล้วถึงกับร้องไห้ ไอ้ยิมฝืนยิ้มให้เพื่อนแล้วลูบศีรษะเนมเบาๆ
“ พวกมึงมากันทำไมเยอะแยะเนี่ย”
“ กูจะไปด้วย” โอ๊คมันไม่ตอบคำถามแต่บอกความต้องการของตัวเองทันที
“ อย่าเลย”
“ มึงไหวเหรอ” ไอ้หนึ่งมันถามตบบ่าน้องมันสีหน้าดูเป็นกังวล
“ ไหวพี่” มันตอบ “ ผมอยากให้ทุกอย่างมันชัดเจนสักที”
“ ให้พวกกูไปด้วยเถอะ”
มันส่ายหน้าก่อนจะหันมาสบตากับผม แววตาของมันดูไม่มีประกายเหมือนเคย ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะไหน แต่พอจะรู้ว่าสาเหตุของความทุกข์ใจของมันครั้งนี้ต้องเกี่ยวข้องกับใครคนที่ทำให้มันเจ็บปวดและคนๆนั้นต้องเป็นมีความสำคัญกับมันมาก
ผมสัมผัสได้ว่ามันกำลังเจ็บปวดเสียใจอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมเคยเจอแต่ภาพใบหน้าทะเล้นๆและรอยยิ้มกวนๆของมันบอกตรงๆว่าทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นคนอย่างมันทำหน้าเศร้าใบหน้าคมคายพยายามฝืนยิ้มให้ทั้งที่รู้ว่ามันช่างยากเย็นเหลือแสน
คนสำคัญคนนั้น ผู้หญิงของมันคงทำให้มันเจ็บปวดน่าดู ก่อนหน้านี้ผมได้ยินมันตัดพ้อเงียบๆแต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ ตลอดเวลาที่มันพูดถึงเขาผมสัมผัสว่ามันคงรักเธอคนนั้นมากทีเดียว มันเหมือนกับคนเสียศูนย์และเหมือนว่ามันเสียหลักจนทำอะไรไม่ถูก ผมรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ถูกกดทับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มให้กับผู้อื่น
ท่าทางประหลาดแบบนี้ทำให้รู้สึกไม่คุ้นชินจนหวนคิดถึงใบหน้าคมคายที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
น่าแปลกที่ผมกำลังคิดถึงยิมคนก่อนหน้านี้
“ ไม่ต้องห่วงกูเหรอ” มันปฏิเสธเนมซึ่งมันโอบกอดอยู่
“ สัญญานะ”
“.......”
“ สัญญาว่ามึงต้องกลับมาพร้อมรอยยิ้ม”
มันพยักหน้ามองผ่านไหล่ของเนมมาสบตากับผมอีกครั้ง “ สัญญาว่าจะกลับมาทำให้ดีที่สุด”
“ แน่ใจเหรอว่าจะไม่ให้พวกกูไปด้วย”
ไอ้หนึ่งถามซ้ำอีกครั้ง แต่มันยังส่ายหน้าปฏิเสธเช่นเดิมจนพวกเพื่อนมันถอนหายใจ คนเหล่านั้นหันมามองผมแล้วขอร้องด้วยสายตาประมาณว่าให้ช่วยพูด แต่ผมได้แต่ยืนนิ่งมองมันเดินมาหยุดยืนเบื้องหน้า
“ อย่าขอร้องผมแทนพวกมันเลยหมอ”
“ มึง”
“ ถ้ามันเป็นความจริงที่ผมต้องเผชิญผมขอไปตามหาความจริงด้วยตัวเอง”
“ แต่”
มันยิ้มน้อยๆเป็นรอยยิ้มที่เริ่มดูดีขึ้น
“ ผมอยากให้หมออวยพร”
“ กูไม่รู้จะพูดอะไร”
“ หมอบอกว่าขอให้ผมเดินทางโดยสวัสดิภาพแบบคนทั่วไปก็ได้”
ผมส่ายหน้า “ มึงต้องกลับมาเป็นยิมคนเดิม” ผมหลุบตามองพื้น “ เพราะยังมีเพื่อนๆของมึงรออยู่”
“ แล้วหมอล่ะ”
“ กูก็ยังอยู่ที่เดิม”
มันหัวเราะออกมาทั้งที่สีหน้าไม่แจ่มใสนัก เรียกความสนใจจากเพื่อนๆของมันที่หันมามองอย่างสงสัย มันยิ้มให้ผมเสียกว้างแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนมัน ไอ้โอ๊คถอนหายใจก่อนจะยื่นตั๋วเครื่องบินไปภูเก็ตให้ มันรับมาก่อนจะกวาดสายตามองทุกคนอีกครั้งแล้วตัดสินใจเดินเข้าเกทไป
ทุกคนถอนหายใจแรงๆแล้วไอ้หนึ่งก็เดินมาตบไหล่ผลแล้วพึมพำขอบคุณที่มาช่วยตามหาน้องมัน ไอ้โอ๊คหันมาก้มศีรษะให้ผมเป็นเชิงขอบคุณเช่นกัน ส่วนเนมสบตาผมแล้วยิ้มเพียงแค่แวบเดียวก่อนจะหลุบมองพื้นจนน่าประหลาดใจ ยังไม่ทันที่ผมจะไถ่ถามว่าน้องรหัสผมเป็นอะไร เนมก็เดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วโดนมีโอ๊คเดินตามไปติดๆ พอดีกับที่มีเสียงข้อความเข้าโทรศัพท์ของผมเจ้าของความดังกล่าวเป็นเบอร์คุ้นเคยที่จดจำได้ขึ้นใจตลอดค่ำคืนที่ผ่านมา
...ผมก็จะกลับไปที่เดิมเหมือนกัน...
น่าแปลกที่ผมดันเผลอยิ้มกับถ้อยคำเพียงแค่บรรทัดเดียว
********************************************************
“ เนม”
“ เนมมึงจะรีบเดินไปไหน”
“ เนม”
เพราะเรียกหลายรอบแล้วเนมมันไม่หันสักทีโอ๊คเลยวิ่งไปคว้าไหล่บางของมันจนเซมาปะทะแผ่นอกคนที่รอรับอยู่
“ เนม”
“ ฮือๆๆๆๆ”
โอ๊คทำอะไรไม่ถูกเมื่อใบหน้าขาวของเพื่อนตัวน้อยซุกลงที่อกเขาก่อนจะปล่อยโฮจนน้ำหูน้ำตาไหลเปียกปอนเลอะเสื้อ ร่างสูงได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้ไอ้นีออนนี่ปลดปล่อยน้ำตาให้เต็มที่ มันขยำคอเสื้อเขาไว้เสียแน่นโอ๊คเลยอดไม่ได้ต้องเลื่อนฝ่ามือไปลูบไล้แผ่นหลังมันคล้ายกำลังปลอบประโลม
“ ฮือ”
“ เนม”
“ ฮึก”
“ มึงร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว” โอ๊คพูดแล้วเกลี่ยปลายนิ้วกรีดน้ำตาที่อาบเต็มแก้ม
“ ฮึก” คนตัวเล็กยังสะอื้นไห้จนใบหน้าแดงก่ำเห็นแบบนี้เขายิ่งรู้สึกว่าเวลามันร้องไห้ทำไมถึงได้น่าสงสารนัก ใบหน้าขาวแดงเห่อไปหมดท่าทางเหมือนเด็กน้อยน่าทะนุถนอมเหลือเกิน โอ๊คไม่รู้ตัวเลยว่ามันกำลังโอบกอดคนในอ้อมแขนแล้วโยกเบาๆ
“ ตัดใจซะเถอะ”
“ ฮึ”
“ มึงจะเป็นอย่างอื่นนอกจากเพื่อนมันไม่ได้หรอก ถ้ามึงคิดหวังมากกว่าเพื่อนมึงจะไม่มีทางสมหวังซ้ำยังอาจจะต้องเจ็บปวดซ้ำๆแบบเดิม แต่ถ้าหากมึงรู้สึกกับมันแค่เพื่อนเชื่อกูเถอะมึงจะเป็นเพื่อนคนพิเศษของไอ้ยิมแน่นอน”
“ มันรักมึงนั่นคือความจริง แต่มันรักมึงแค่เพื่อน”
“ กะ กูรู้”
“ แต่ความรักแบบเพื่อนของมันจะทำให้มึงมีความสุขกว่าใครๆ เพราะนอกจากคนที่มันรักแล้วมึงจะเป็นคนสำคัญลำดับถัดมาแน่นอน”
“ เก็บความรักที่มันเกินขอบเขต เก็บความพยายามที่ไม่เป็นผลไว้ใช้เป็นแรงขับเคลื่อนเรื่องดีๆในชีวิตเถอะ”
เนมกำขายเสื้อโอ๊ค มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวด ทั้งๆที่พยายามปิดบังซ้อนเร้นแต่คนตรงหน้ากลับรู้ทันไปเสียหมด มันรู้แม้กระทั่งความรู้สึกที่ไม่อาจเปิดเผยให้ใครต่อใครได้รู้ ถึงจะรู้ก็แค่นิ่งเฉยและจ้องมองอยู่ห่างๆ นับว่าเป็นคนที่ไว้ใจได้เพราะมันไม่เคยปริปากบอกใคร
เนมมันเก็บความรู้สึกแอบรักเพื่อนสนิทอย่างยิมมานานแสนนาน แม้แต่ยิมเองก็ไม่อาจรู้ จะมีรู้ก็แค่คนตรงหน้ากับแฟนสาวของไอ้ยิมที่บังเอิญเคยเห็นรูปยิมในกระเป๋าเขา นั่นจึงเป็นสาเหตุให้นัตตี้จงเกลียดจงชังเขาชนิดที่ว่าพวกเราไม่มีทางญาติดีกันได้
ในตอนนั้นเนมได้แต่ขอโทษนัตตี้ที่ทำให้เธอไม่สบายใจ แต่ฝ่ายนั้นไม่ยอมเลิกราทำทุกวิถีทางหาเรื่อง เนมก็ยอมมาตลอดเพราะรู้ตัวดีว่ามันเองไม่มีสิทธิ์อะไรซ้ำยังผิดที่คิดกับยิมมันเกินเลย มันอาศัยความเป็นเพื่อนอยู่เคียงข้างยิมมาตลอด ใช้ความใกล้ชิดคอยเฝ้ามองยิมแค่นี้เนมก็มีความสุขแล้ว มันคงจะเป็นเช่นนั้นตลอดไปถ้าหากว่าเมื่อวานเนมจะไม่ได้ยินเรื่องอะไรบางอย่างมา
“ผมแค่อยากบอกเฉยๆว่าผมรู้สึกดีกับหมอจริงๆ”
ยิมมันสารภาพว่ารู้สึกพิเศษกับรุ่นพี่เขา มันบอกว่ามันรู้สึกดีกับอีกฝ่าย เนมมันบังเอิญได้ยินก็แทบจะซวนเซ ไม่ปฏิเสธหรอก ว่าที่มันขออยู่ข้างๆยิมแบบนี้มันก็แอบหวังว่าสักวันหนึ่งมันจะกล้าพอที่จะเผยความรู้สึกที่อัดแน่นเต็มอกให้ยิมได้รับรู้ แต่เนมคงไม่มีโอกาสเพราะต่อให้ไม่มีนัตตี้ เนมก็ไม่มีโอกาสได้อยู่เคียงข้างยิมอยู่ดี
...เพราะต่อให้ยิมมันหันมาชอบผู้ชาย ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่เนม...
คราวของนัตตี้ก็ว่าเจ็บแล้วพอมาครั้งนี้เจ็บยิ่งกว่าเป็นไหนๆ ยอมรับว่าแวบแรกก็ดีใจไม่น้อยที่มันมีเหตุร้าวฉานกับนัตตี้แต่พอเห็นสภาพของเพื่อนแล้วเนมได้แต่นึกด่าทอตัวเองที่คิดเรื่องเลวร้ายเช่นนั้น ต่อให้เนมอยากยืนเคียงข้างยิมขนาดไหนก็ทำใจไม่ได้หากเห็นท่าทางย่ำแย่ของมันแบบนี้
ในเวลาที่ยิมมันเจ็บปวด เนมรู้ว่าไม่เข้มแข็งพอที่ปลอบใจยิม ไม่กล้าพอที่จะพามันก้าวผ่านวันคืนอันเลวร้าย ต่างจากพี่หมอปาย เนมรู้อยู่เต็มอกว่าคงไม่มีใครถ้าไม่ใช่พี่หมอที่เหมาะที่จะยืนเคียงข้างยิม
ยิ่งเห็นพี่หมอปายมากับยิม ทั้งคู่มาด้วยกันแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเนมต้องเจ็บปวดอีกครั้ง
แวบแรกที่เห็นพี่หมอที่สนามบินมันเกิดอคติและอิจฉาที่ในเวลาเช่นนี้รุ่นพี่มันมีโอกาสได้อยู่กับยิม เวลาที่ยิมอ่อนแอพี่หมอปายดูแลมันไม่ห่าง ภาพนั้นเหมือนอาวุธแหลมคมที่ทิ่มแทงหัวใจ แต่จะโทษใครได้ในเมื่อพี่หมอไม่ได้ทำอะไรผิด และยิมมันก็ไม่ผิดที่จะรักพี่เค้าในเมื่อมันเป็นสิทธิ์ของหัวใจมัน
...เค้าแค่รักกัน แต่เค้าไม่รักเราเท่านั้นเอง...
เนมยิ่งคิดยิ่งสะอื้นไห้หนักขึ้น ไม่น่าเชื่อว่านอกจากโอ๊คจะไม่ต่อว่ามือหนาของมันยังลูบไล้เส้นผมของเนมอย่างแผ่วเบา เป็นความอบอุ่นที่สว่างวาบขึ้นท่ามกลางความรู้สึกสับสน
“ ไม่ใช่มีแค่มึงหรอกที่เสียน้ำตาเพราะความรัก วันนี้อาจมีคนเป็นแสนๆบนโลกที่กำลังร้องไห้เพราะอกหัก อย่างน้อยมึงก็มีเพื่อนที่ร้องไห้เป็นเพื่อนมึง”
“ นี่กำลังปลอบใช่มั้ย”
“ เปล่า”
“ อะไร”
“ แค่เล่าให้ฟัง”
เนมเงยหน้าจากอกกว้างแล้วสบตากับดวงตาคู่คมที่ทอดมองอยู่ “ มึงแม่ง”
“ หยุดร้องไห้ได้แล้วมั้ง”
“ กูจะร้อง” เนมเชิดปลายจมูกทำเหมือนไม่พอใจแล้วปาดน้ำตาตัวเองป้อยๆ
“ หน้าตาก็ขี้เหร่อยู่แล้วยังร้องไห้อีก ดูไม่จืดเลยวะบอกตรงๆ”
“ ไอ้โอ๊ค”
“ ร้องจนน้ำมูกไหลยืดติดเสื้อกูยาวเป็นกิโลแล้ว” โอ๊คแซวขำๆแต่คนโดนแซวทำหน้าคว่ำทั้งที่ใบหน้ายังเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาดูไม่จืดทีเดียว
“ เว่อร์” เนมค้อนให้
“ อกหักจากคนนี้ มึงก็หาคนใหม่สิวะยากอะไร”
“ กูไม่ใช่มึงนะที่เปลี่ยนคนควงเหมือนเปลี่ยนทิชชู่อ่ะ”
“ ก็เข้าทีนะ”
“ อะไร”
“ คนอกหักกับคนรักเยอะ” โอ๊คมันพูดยิ้มๆ
“ พูดอะไรไม่เข้าใจ”
“ ลองดูมั้ยล่ะ” โอ๊คสีหน้ากรุ้มกริ่มนึกอยากแกล้งให้มันยิ้มซะหน่อย เพราะเห็นหน้าขาวๆปากแดงๆร้องไห้คร่ำครวญแล้วใจไม่ดียังไงไม่รู้ มันห่วงบอกไม่ถูก
“ อกหักจากผู้ชายแสนดีลองมาทางผู้ชายดีบ้างเลวบ้างดูมั้ย ถึงไม่สุภาพชวนหวั่นไหวแต่ก็ทำให้มึงใจสั่นได้นะ”
“ ไอ้บ้า”
เนมมันอ้าปากพะงาบๆเหมือนหาเสียงตัวเองไม่เจอ แก้มขาวแดงก่ำเพราะก่อนหน้านี้ร้องไห้หนักมาก แต่บัดนี้มันแดงด้วยสาเหตุอื่น
“ เอ้าพูดเรื่องจริงนะ”
“ ไม่รู้”
“ ลองมั้ย”
“ อะไรเล่า”
“ ลองคบกันมั้ย”
โอ๊คแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“ บ้า”
“ หลุดจากไอ้ยิมมามีกูรอบเสียบนี่ถือว่าโชคดีนะ”
“ พูดดีๆเสียบเสิบอะไร”
“ ถ้าคบกันแล้วไอ้เรื่องเสียบๆเสียวๆมันก็ต้องมีบ้างล่ะ”
“ ไอ้โอ๊ค ไม่พูดด้วยแล้ว” เนมทำหน้าฮึดฮัดยกมือไปหูทั้งสองข้างแล้วส่ายหน้าไปมาเหมือนไม่ยอมรับฟัง
“ ยิ้มได้แล้วนี่”
เนมมันเผลอยิ้มออกมาจนคนมองเอ่ยแซว
“ คุยกับคนบ้าไม่ยิ้มยังไงไหว พูดแต่ละเรื่อง”
“ คนบ้าก็รักจริงนะโว้ย ลองดูมั้ยละ” โอ๊คถามยิ้มๆ “ อกหักมารักกับผม”
“ ร้องเพลงบ้าอะไร”
เนมแหวใส่
“ อกหัก อกหักมารับกับผม”
เนมหน้าแดงค้อนควับก่อนจะแลบลิ้นใส่อีกฝ่ายแล้ววิ่งหนีไปก่อน ทิ้งให้คนข้างหลังได้แต่นึกขำ เหมือนว่าเนมมันจะลืมไปชั่วขณะรึเปล่าว่ามันกำลังอกหักมา มันกำลังเสียใจที่ความรักข้างเดียวกับเพื่อนสนิทมีมันต้องหยุดชะงักไม่ใช่หรือ น่าแปลกที่มันแค่ร้องไห้ได้ไม่นานแล้วกลับยิ้มออกมาง่ายๆเพราะใครบางคน ลืมไปรึเปล่าที่บอกว่าเสียใจหนักหนาแต่พอเค้าแหย่มันไม่นานทุกอย่างก็ดีขึ้น
เหมือนว่าความรู้สึกบางอย่างกำลังงอกเงยขึ้นในใจคนอกหัก
:hao5:มาแล้วๆ หายไปนานเพราะไม่สบายค่ะนี่ก็เพิ่งดีขึ้น ยังไงก็อย่าเพิ่งลืมกันน้า :katai1:
ปกติถ้ามีแจ้งข่าวอะไรเกี่ยวกับการอัพจะแจ้งเฉพาะในเพจนะคะ ถ้ายังไงไปกดติดตามกันไว้น้าถ้านักเขียนหายไปจะแจ้งข่าวตลอดค่ะ
ช่วงนี้ดราม่าอีกแล้วทนหน่อยเนอะ เดี๋ยวจะได้ยิ้มกันแล้ว
***หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจน้า***
ปกติถ้ามีแจ้งข่าวอะไรเกี่ยวกับการอัพจะแจ้งเฉพาะในเพจนะคะ ถ้ายังไงไปกดติดตามกันไว้น้าถ้านักเขียนหายไปจะแจ้งข่าวตลอดค่ะ
ช่วงนี้ดราม่าอีกแล้วทนหน่อยเนอะ เดี๋ยวจะได้ยิ้มกันแล้ว
***หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจน้า***
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 06-09-2016 21:15:07
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 06-09-2016 23:00:22
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-09-2016 02:03:14
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 07-09-2016 12:49:29
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 07-09-2016 13:40:08
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 07-09-2016 13:41:30
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 07-09-2016 14:29:43
อยากให้ผู้ที่อยู่ในสภาวะ แอบรัก ทุกคนพยายามเข้าใจจุดๆนี้เพื่อจะได้ไม่เจ็บมากเจ็บนาน
คอยเป็นกำลังใจให้คนแต่งอยู่นะคะ รักษาสุขภาพด้วยน้า หายป่วยไวๆนะคะ^^ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 07-09-2016 14:34:53
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 07-09-2016 19:53:33
ส่วนโอ๊คเนม เห้ยยย แอบน่ารักอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 07-09-2016 20:09:56
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 09-09-2016 18:46:11
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 09-09-2016 20:05:46
หลงที่ 13 : ข้อความ
[ยิม]
มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะผ่านมันไปได้รึเปล่า บอกตรงๆว่าในหัวผมตอนนี้มึนเบลอไปหมดไม่รู้ว่าจะเริ่มจากจุดไหน ผมมองไปรอบๆท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินกันขวักไขว่เต็มสนามบิน ต่างตนต่างเดินไปยังจุดมุ่งหมายที่รอคอย ทั้งที่ผู้คนรอบกายผมเต็มไปหมดแต่ทำไมลึกๆแล้วผมกลับรู้สึกโดดเดี่ยว อาจเป็นเพราะผมนั่งอยู่คนเดียวตามลำพังหรืออาจจะเพราะข้างในใจมันกำลังรู้สึกว่าเหงาเหลือเกิน
เหงาจนแทบอยากจะร้องไห้
แปลกที่พอได้เผชิญหน้ากับความเป็นจริงเพียงลำพัง ผมกลับก้าวผ่านมันมาได้อย่างช้าๆโดยไม่มีแม้แต่น้ำตาเวลาอยู่ต่อหน้าเธอ ไม่ใช่เพราะเข้มแข็งจนไม่มีน้ำตาแต่เพราะมันเจ็บลึกอยู่ข้างในจนไม่อาจที่จะเอ่ยเอื้อนออกไปว่าข้างในของผมกำลังร้องไห้อย่างเจ็บปวด ก็ได้แต่ถอนหายใจเมื่อหวนนึกถึงการบอกเลิกเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้
ผมตัดสินใจมาตามหาความจริงคนเดียวที่ภูเก็ต ตลอดระยะเวลาที่นั่งเครื่องมาก็ได้คิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง ทั้งความเจ็บปวด ความสับสน ความไม่เข้าใจ ตีกันวนไปมาในหัว และต่อให้ผมทำใจมากแค่ไหนเมื่อเห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นจริงๆเต็มสองตา ผมก็ยังรู้สึกเจ็บไม่น้อยเลย ไม่ต่างจากเธอที่แสดงออกว่าตกใจมากที่เห็นผม นัตตี้หน้าซีดเผือดจนด้วยคำพูดก่อนที่เราจะออกไปคุยกันเงียบๆ ผู้ชายคนนั้นทำหน้าลุแก่โทษเมื่อเห็นหน้าผมซึ่งผมก็ได้แต่ส่ายหน้าว่าไม่เป็นไรก็เท่านั้น
ตอนที่เราได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเธอเอาแต่ปิดหน้าร้องไห้ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปาก
“ นัตตี้”
“ ฮึก ยิม”
“ อย่าร้องไห้เลย” ผมเกลี่ยน้ำตาให้เธอเบาๆ “ ตาบวมหมดแล้ว”
เธอเอื้อมมือมาลูบใบหน้าผมเบาๆแล้วโผเข้ากอดผมร้องไห้เสียงอู้อี้ “ยิม”
“ ขอโทษ”
“ถ้าจะถามหาคนผิด เราคงผิดด้วยกันทั้งคู่”
เธอส่ายหน้าปฎิเสธเป็นเชิงว่านี่ไม่ใช่ความผิดของผม ผมจึงได้แต่ยิ้มทั้งที่น้ำตากำลังเอ่อคลอเบ้า
“ ด่าว่าเราสิยิม ด่าว่านัตตี้เลว นัตตี้ชั่ว พูดสิยิมอย่าเอาแต่ยิ้มแบบนี้”
“ ผมก็ผิด”
“ นัตตี้เลวเอง เลวจนเกินกว่าจะให้อภัยได้”
“ คงงั้นมั้ง”
เธอทำหน้าอึ้ง ผมเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้จึงเช็ดน้ำตาที่ไหลพรากไม่ขาดสาย “ นัตตี้เสียใจ”
“ ผมรู้” ผมพึมพำ “ เพราะผมเองก็เสียใจ”
“ ขอโทษ”
“ ผมก็ต้องขอโทษที่คงเป็นแฟนที่ไม่ดีให้ความสุขนัตตี้ได้ไม่มากพอ”
“ ยิม”
“ ผมขอโทษ” ผมถอนหายใจ “ เพราะผมเองก็ทำไม่ต่างจากนัตตี้เลย”
“ หมายความว่าไง”
“ ผมรู้สึกกับใครคนหนึ่งตอนที่กลับมาอยู่ที่นี่”
“ ยิม”
เธอทำหน้าช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน “ นี่หมายความว่า”
“ ยิมถึงบอกไงว่าถ้าจะถามหาคนผิดเราคงผิดด้วยกันทั้งคู่ เพราะเราเองต่างก็รู้สึกว่ารักของเรากำลังจืดจาง ผิดกับคนที่มาใหม่ซึ่งทำให้เราใจเต้นแรงจนหลงลืมไปว่าเราเองต่างก็มีเจ้าของแล้ว”
“ ยิมไม่รักนัตตี้แล้วเหรอ”
“.......”
“ ถ้านัตตี้เลิกกับเขาแล้วยิมจะยังอยู่ข้างๆนัตตี้มั้ย”
“ แก้วที่มันร้าวแล้วมันประสานอีกไม่ได้หรอก”
“ ยิมหมดรักนัตตี้แล้วจริงๆเหรอ” เธอปิดหน้าร้องไห้ “ นัตตี้ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ ถ้ายิมยังรอ นัตตี้จะไปเลิกกับเขา”
“ อย่าเลยถึงยังไงทุกอย่างก็ไม่มีวันเหมือนเดิม”
“ ชอบเขามากเหรอ” เธอถามผม “ คนนั้นนะ”
“ อืม”
ผมกดยิ้มเมื่อนึกถึงหมอปาย
“ แล้วนัตตี้ล่ะ”
“ ยิมยังรักนัตตี้เหมือนเดิมแต่ไม่ได้รักในฐานะคนรัก ยิมรักนัตตี้เหมือนเพื่อนคนหนึ่ง รักและปรารถนาดี” ผมหยุดเว้นจังหวะ “ ถ้าอยู่กับเขาแล้วมีความสุข นัตตี้ก็ควรเปิดเผยและทำทุกอย่างให้ชัดเจนสักที เขาคงรักนัตตี้มากไม่งั้นคงไม่ทันอยู่ในสภาพแบบนี้หรอก
“ ยิม”
“ ไปรักเขาเถอะ นัตตี้ไม่มีพันธะกับยิมแล้ว”
“ เราลองมาเริ่มต้นกันใหม่นะยิม”
“ สำหรับความรักถ้าจะเริ่มใหม่กี่ครั้งก็ย่อมได้ แต่ความเชื่อใจที่ถูกทำลายต่อให้เริ่มใหม่อีกกี่ครั้งมันย่อมพังทลายเพราะไม่มีอะไรที่เหมือนเดิม”
เธอปิดหน้าร้องไห้
“ เราแค่เลิกคบกันในฐานะคนรักไม่ได้หมายความว่าเราไม่รักกัน แต่เราสามารถไปรักกันในฐานะอื่นได้”
“ นัตตี้ควรไปพาเขามายืนในที่สว่าง ควรรักษาความรักที่มีในมือให้ดีที่สุด ยิมอาจจะเสียใจแต่ไม่เคยโกรธ ถ้าหากมันเป็นความสุขของนัตตี้”
“ เราต้องเลิกกันจริงๆใช่มั้ย”
“ เลิกเพื่อกลับไปคบกันใหม่ ในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง”
“ แล้วคนนั้นของยิมล่ะ”
“ ผมจะไปหาเขาที่ ‘ที่เดิม’ ”
ผมถอนหายใจคลึงขมับเมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งผ่านไปก่อนจะผุดลุกขึ้น พอดีกับที่แอปพิเคชั่นไลน์ดังขึ้นผมจึงเปิดเข้าไปจึงเห็นวีดีโอจากไลน์กรุ๊ปของครอบครัวส่งมาให้ เห็นภาพเคลื่อนไหวดูวุ่นวายเพราะบิดามารดากำลังจับไมค์ร้องเพลงโดยให้ใยบัวเด็กแสบเป็นคนถือกล้องถ่าย เห็นแล้วนึกถึงกิจกรรมครอบครัวของผมที่หากมีเวลาว่างก็จะจับไมค์ร้องเพลงกันเป็นประจำ โดยผมจะเป็นมือกีต้าร์ส่วนใยบัวก็คอยเลือกเพลงให้พ่อกับแม่ ทุกคนในรูปมีสีหน้ายิ้มแย้มก่อนที่พ่อกับแม่จะพูดใส่ไมค์พร้อมกัน
“ คิดถึงเมืองไทย และคิดถึงลูกมากนะยิม”
...คิดถึงทุกคนเหมือนกันครับ...
ผมพิมพ์ไลน์ตอบไป ความรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยวเมื่อครู่หายไปราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้น เพราะมันถูกแทนที่ด้วยความรักและผูกพันของคนไกล
...ไม่จริงหรอกที่ผมเคยคิดว่าตัวเองไม่มีใคร ผมคิดถึงผิดเพราะจริงๆแล้วผมยังมีครอบครัวที่รักผมที่สุด...
ผมเผลอกดไปยังระบบรับฝากข้อความอัตโนมัติในมือถือ เพราะปิดเครื่องตั้งแต่มาถึงพอเปิดเครื่องก็พอดีกับที่ไลน์กลุ่มเด้งขึ้นมา และก่อนจะกดปิดหน้าจอก็กดไปยังระบบรับฝากข้อความจนคลิปเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอย่างนึกไม่ถึง
‘ยิม’
เสียงทุ้มดูห้วนๆทำให้พอจะนึกภาพคนพูดออกว่าต้องกำลังแสดงสีหน้ายุ่งยากใจมากแค่ไหน
‘คือ เอ่อ’
เสียงนั้นเงียบไปเกือบนาทีก่อนที่จะหลุดประโยคยาวๆออกมา ‘ วันนี้กูบังเอิญทำสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานพอดีว่ามันเหลือ ถ้ามึงสนใจ ก็เอ่อ แต่ถ้ามึงกินข้าวแล้วก็ไม่เป็นไร’
ประโยคยาวเหยียดนั้นคนพูดรัวๆแทบจับความไม่ได้ ฟังดูเหมือนจะหายใจแทบไม่ทันด้วยซ้ำแล้วข้อความเสียงก็หายไปเหมือนยุติอยู่แค่นั้น
แค่นั้นจริงๆ แต่ทำไมผมถึงยิ้มกว้างขนาดนี้
ความทุกข์ใจที่บ่าทั้งสองข้างแบกรักไว้สลายหายไปในอากาศ เพราะนอกจากครอบครัวแล้วผมยังมี ‘หมอปาย’
ผมชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบินในใจก็เร่งเวลาและนาทีให้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถึงตัวจะอยู่ที่นี่แต่หัวใจติดปีกบินไปรออยู่หน้าห้อง 1017 แล้ว
*************************************
ถึงจะเร่งเวลามากสักเพียงไหนสุดท้ายกว่าผมจะมาถึงคอนโดได้ก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน พอออกจากลิฟต์ได้ผมรีบสาวเท้าตรงไปยังจุดมุ่งหมายทันทีจึงทันได้เจอเหตุการณ์บางอย่างโดยบังเอิญ ภาพตรงหน้าผมเป็นการยื้อยุดกันระหว่างเพื่อนข้างห้องผมกับแม่เลี้ยงสาวของเขา
“ อย่าทำแบบนี้เลยไอ”
“ แต่ไอรักคุณ”
“ หยุดพูดแบบนี้เถอะ คุณไม่ละอายใจบ้างเหรอที่ทำแบบนี้” หมอปายพูดเสียงเข้ม “ เผื่อคุณจะจำไม่ได้ว่าคุณเป็นแม่เลี้ยงของผม เป็นภรรยาของพ่อ และเป็นแม่ของปอ”
“ ไอไม่เคยลืม แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อเรื่องทั้งหมดไอไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ไอผิดมากเหรอที่รักคุณ”
หมอปายถอนหายใจ
“ ถ้าให้พูดกันตรงๆมันผิดทั้งศีลธรรมและความรู้สึก”
“ ปาย” แม่เลี้ยงสาวครางออกมา “ เมื่อก่อนคุณไม่เคยเป็นแบบนี้ ทำไมตอนนี้คุณถึงเย็นชากับไอนัก เพราะคุณมีคนอื่นเหรอคะ คุณรักคนอื่นอยู่ใช่มั้ย”
หมอทำหน้ายุ่งยากใจจนผมนึกเห็นใจ
“ คุณไม่ตอบแสดงว่าคุณแค่ประชดไอ คุณไม่ได้มีคนอื่นใช่มั้ยคะ ตอบไอสิ”
“ ไม่ใช่ครับ”
คนทั้งคู่หันขวับมาทางผมทันที ผู้หญิงตรงหน้าทำหน้าเคลือบแคลงสงสัยผม ขณะที่หมอปายเองก็ทำหน้างงไม่ต่างกัน
“ บอกเขาไปสิหมอ”
หมอทำหน้างงก่อนจะเขม่นมองผมอย่างต้องการคำอธิบาย
“ บอกเขาไป” ผมเดินไปยืนข้างๆหมอแล้วถือวิสาสะโอบบ่าหมอกลายๆ “ ว่าผมกับหมอ...เรา...” ผมจงใจเว้นวรรคให้แม่เลี้ยงของหมอชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
“ แกพูดอะไร”
ไอลดาตวาดผม
“ อย่ายุ่งกับหมอเลยครับ” ผมสวมบทคนสนิทของหมอโดยการเปลี่ยนจากโอบมากระชับฝ่ามือหมอ
“ เพราะเขาไม่ชอบแบบคุณหรอก หมอเขาชอบแบบผม”
...ชอบแบบผม...
ผมย้ำเสียงหนักแน่นจนอีกฝ่ายอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง เธอมีสีหน้าโกรธจัดอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวแทบไม่เหลือเค้าความงาม
“ ไม่จริงใช่มั้ยปาย”
หมอถอนหายใจ “กลับไปเถอะไอ”
“ นี่ปายยอมรับว่าตัวเองผิดปกติเหรอ”
“ แล้วผมปฏิเสธไอรึเปล่าล่ะ” หมอทำเสียงห้วนตวัดสายตามองผมนิ่งๆคาดว่าหลังจากนี้ผมคงหมอด่าหูชาแน่
“ ปาย”
“ เชื่อเถอะครับ” คว้ามือที่ประสานกับหมอชูขึ้นมาให้เห็น “ ผมจับมือหมอแล้วผมไม่มีวันปล่อยเขาหรอก” พูดจบแล้วก็ขยิบตาให้อีกฝ่ายที่เดินกระแทกส้นเท้าไปพร้อมกับพายุอารมณ์
ท่าทางของผมคงกวนประสาทน่าดู ทำเองก็ยังรู้สึกว่ามันกวนตีนไม่น้อย นึกแล้วก็ได้แต่ขอโทษสาวเจ้าในใจ ขอโทษหล่อนที่ผมทำให้เข้าใจผิด แต่การกระทำทั้งหมดผมยอมรับว่าจงใจให้บุคคลที่สามเข้าใจผิดเต็มๆ
“ โอ้ย”
หมอชกหัวไหล่ผมเต็มๆก่อนจะบ่นแกมด่า “ เล่นของอะไรของมึงเนี่ย”
ผมหัวเราะขำก่อนจะทำเนียนเดินตามหมอเข้าห้องอีกฝ่าย หมอปายหรี่ตามองผมอย่างคาดโทษกับบทบาทสมมติก่อนหน้านี้
“ ใครใช้ให้มึงสวมรอยเล่นแบบนี้”
“ มันก็ได้ผลดีไม่ใช่เหรอครับ”
หมอทำหน้าหงุดหงิด “ แต่มึงทำให้ไอเข้าใจกูผิด”
“ หรือหมออยากให้เขาเข้าใจถูกและกลับมาตามหมอแบบเดิม”
หมอสบถอะไรสักอย่างในลำคอด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ
“ ผมก็แค่หวังดีกับหมอ”
เราสบตากันเงียบๆ แต่เป็นผมที่กระตุกยิ้มจนหมอหลบตา อาการแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกดีแปลกๆ
“ มึงนี่มัน” หมอทำหน้างุ่นง่านอย่างไม่รู้จะทำยังไงแต่ผมกลับมองว่ามันเป็นการกลบเกลื่อนอาการเขินอายของหมอ
“ หมอครับ”
“ อะไร”
“ สปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานของผมล่ะ” ผมถามยิ้มๆรู้สึกว่าหมอแก้แก้อด้วยการเผลอกรอกตาไปมา
“ หมอ”
ผมเรียกเสียงอ่อน
“ อยู่ในตู้เย็นถ้าจะกินก็เวฟเอา”
ผมยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินไปค้นหาของกินดังกล่าว และระหว่างที่ผมยืนคิดอะไรเงียบๆ เสียงหมอก็ดังขึ้น
“ แล้วมึง” หมอถามเสียงแผ่ว “ โอเคใช่มั้ย”
ผมหันกลับมามองหมอยิ้มๆ ถึงหมอจะดูเหมือนว่าถามไปงั้นๆแต่ผมกลับรู้สึกว่าผมมองเห็นความห่วงใยจากแววตาคู่นั้น
“ อกหักนะหมอมันจะโอเคได้ยังไง”
“ ปากมึงเนี่ยนะ”
ผมหัวเราะ
“ แผลสดนะหมอคงไม่หายง่ายๆหรอก” พูดแล้วก็เหม่อมองไปไกลจนรู้ตัวเมื่อหมอมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าที่มีเพียงเคาน์เตอร์ครัวกั้นอยู่
“ กูมียาแดงนะ ให้กูราดแผลให้มั้ย”
แววตาหมอกวนตีนนิดๆ หนำซ้ำท่าทางก็ยังดูจะสะใจไม่น้อย ผมเลยเท้าแขนไปกับเคาน์เตอร์แล้วยืดตัวขึ้นให้สูงกว่าหมอนิดหน่อย
“ ถ้ารักษาหาย ผมยินดีจ่ายด้วยของมีค่าที่สุดที่ผมมีนะหมอ”
“ อะไร”
หมอทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ
“ หัวใจของคนไข้ไงครับหมอ”
...พลั๊ก...
“ โอ้ย”
กล่องทิชชู่ปลิวเฉียดหัวผมไปนิดเดียว หมอทำหน้าสะใจก่อนจะผละหนีไปแต่ผมเร็วพอที่จะคว้าแขนอีกฝ่ายไว้แล้วกระตุกให้ใบหน้าผมกับหมอใกล้กันเพียงนิด
เราจ้องหน้ากันนิ่ง หมอปายเลิกคิ้วเป็นเชิงท้าทายว่าผมจะทำอะไร ผมกดยิ้มไล้นิ้วมือไปตามโครงหน้าและขอบปากสีชมพูอมส้มของหมอพอได้สัมผัสจริงๆจึงรู้ว่ามันทั้งนุ่มทั้งน่าสัมผัส
ผมแอบกลืนน้ำลายในใจคิดอกุศลอยากจะสัมผัสความนุ่มนิ่ม ยิ่งเห็นหมอยืนนิ่งไม่หลบแต่อย่างใดผมยิ่งได้ใจ ในอกมันอุ่นๆจนจะร้อนเมื่อแววตาคู่สวยหรี่มองผมอย่างท้าทาย ผมสั่นไปหมดรู้สึกหายใจไม่คล่องแค่สบตากัน ใจก็พาลจะเต้นผิดจังหวะ
“ หมอ” ผมครางคล้ายกับละเมอ
“ หมอเล่นกลใส่ผมรึเปล่าวะ”
“ พูดอะไรของมึง”
“ หมอรู้ป่ะว่าตอนนี้ผมคิดอะไรอยู่” หมอยักไหล่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ผมเลยบีบข้อมือหมอให้แน่นขึ้น
“ จะทำอะไร”
“ อยากจูบหมอว่ะ”
ผมโน้มใบหน้าไปใกล้ๆคนตรงหน้าโดยมีเป้าหมายคือริมฝีปากสีสวยสุขภาพตรงหน้า หมอเอียงคอน้อยๆคล้ายกับเปิดทางให้ผม เพียงแค่นิดเดียวก่อนที่ริมฝีปากเราจะสัมผัสกัน
...ตึ้ง...
เสียงไมโครเวฟดังขึ้นเสมือนเป็นระฆังที่บอกเวลาสิ้นสุด หมอผละหนีถอยห่างไปจนผมเผลอทำหน้าเสียดาย หมอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เดินหนีไปแต่ผมทันได้ยินเสียงหัวเราะเป็นเชิงขบขันจากเจ้าของห้องจนผมอดยิ้มตามไม่ได้
...หมอแม่ง...
โครต...เลยว่ะ
โครตไรว้า ฮิ้วๆๆๆๆๆ เกือบจูบแล้ว ฮือ :o8:
อินังยิมนี่มันยังไงเพิ่งอกหักไม่ใช่เรอะ หยอดหมออีกล่ะนั่งนี่ หุหุหุ :m20:
อ่านแล้วขอเม้นท์ด้วยน้า ความเห็นไม่ขยับเลยแอบน้อยใจนะคะเนี่ย
อินังยิมนี่มันยังไงเพิ่งอกหักไม่ใช่เรอะ หยอดหมออีกล่ะนั่งนี่ หุหุหุ :m20:
อ่านแล้วขอเม้นท์ด้วยน้า ความเห็นไม่ขยับเลยแอบน้อยใจนะคะเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 09-09-2016 21:23:04
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 09-09-2016 21:38:08
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-09-2016 21:59:03
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 09-09-2016 22:17:38
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 09-09-2016 22:22:57
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 10-09-2016 00:35:49
เริ่มหัวข้อโดย: mox2224 ที่ 10-09-2016 00:38:12
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 10-09-2016 01:59:43
คือเครื่องบินมันชะโงกออกหน้าต่างไม่ได้ป่ะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 10-09-2016 10:02:05
เริ่มหัวข้อโดย: Walitya ที่ 10-09-2016 13:43:11
เริ่มหัวข้อโดย: barbiehateken ที่ 10-09-2016 14:57:19
สนุกกกกกกกกกกกก
ชอบบบบค่ะ ตามอ่านทันแล้วววว เค้ากิ๊กก๊าวกันแล้ววววว
มาต่อไวไวนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: blankmkmejj ที่ 10-09-2016 16:23:35
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 10-09-2016 18:41:03
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 10-09-2016 20:50:07
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 11-09-2016 01:26:35
จะรออ่านนะคะ สู้ๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 11-09-2016 02:17:30
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 11-09-2016 08:35:21
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 11-09-2016 10:57:45
เริ่มหัวข้อโดย: lpiyamas ที่ 11-09-2016 14:40:38
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 11-09-2016 22:52:58
จีบบ่อยๆหมอใจอ่อนแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 12-09-2016 00:11:53
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-09-2016 13:24:49
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 13-09-2016 19:25:59
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 13-09-2016 23:13:28
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 20-09-2016 19:01:49
หลงที่ 14 : คืนฝนพรำ
[หมอปาย]
“ ปาย”
ผมยิ้มขำๆตอนที่เพื่อนตัวซีดวิ่งดุ๊กๆมาแต่ไกล ซ้ำมือทั้งสองข้างยังหอบเอาของกินมามากมายเต็มไม้เต็มมือ
“ หอบอะไรมาพะรุงพะรัง”
“ ปาย”
หยกยิ้มแป้นชูขนมในมือขึ้นสูงก่อนจะทรุดตัวลงนั่งแล้วเลื่อนสารพัดของหวานมากองไว้ตรงหน้า ผมออกจะแปลกใจไม่น้อยที่คนชอบของหวานเป็นชีวิตจิตใจแบบหยกมันไม่ยักกะอ้วน ซ้ำยังดูเหมือนว่ากินไปเท่าไหร่ก็ดูจะไม่น่ามีเนื้อมีหนังไปมากกว่านี้
“ ไม่กลัวอ้วนรึไงดูซิหิ้วมาแต่ละอย่าง”
“ ไม่ดีเหรอจะได้กลิ้งทับปายได้ไง”
ผมขำก๊ากเมื่อดูสภาพคนร่างสูงโปร่งที่ติดจะผอมไปด้วยซ้ำ ผิวก็ขาวซีดแบบนี้มันเลยทำให้ผมนึกภาพหยกในเวอร์ชั่นขยายข้างจนสามารถทับผมไม่ออกจริงๆ
“ ขำอะไรเล่าปายก็”
หยกค้อนให้แล้วหันไปสนใจขนมใส่ไส้ตรงหน้าต่อ
“ หยกรู้ตัวมั้ย”
“ หืม”
ใบหน้าขาวแก้มกลมเพราะอาหารเต็มปากเงยขึ้น
“ ช่วงนี้หยกยิ้มบ่อยขึ้นนะ”
“ ก็” หยกเกาแก้มตัวเอง “ ก็คงงั้นมั้ง”
“ มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นรึเปล่า”
หยกส่ายหัวแล้วยิ้มบางๆ “แค่ปล่อยวาง”
“ ยังไง”
“ รักที่ไม่คาดหวัง รักที่ปล่อยวางมันสบายขึ้นนะ”
หยกก้มหน้าถอนหายใจ แต่ประกายตาสดใสแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เพื่อนตัวขาวของผมเหม่อมองไปเบื้องหน้าไม่สามารถเดาความคิดหรือความรู้สึกใดๆได้ ก่อนที่หยกจะหันมายิ้มให้ผม
“ ปาย”
“ อะไร”
“ ขอบคุณนะ”
“ เรื่องอะไร”
ผมทำหน้างงจนอีกฝ่ายหัวเราะน้อยๆ
“ ปายจำได้ป่ะ...ปายเคยบอกให้เรารักตัวเองให้มากๆ” หยกพูดขึ้น “ ขอบคุณที่ปายพูดแบบนั้น”
“ ให้รักคนอื่นน้อยลง แล้วลองรักตัวเองให้มากขึ้น มันสมดุลง่ายๆที่ถ้าลองทำแล้วโครตดีเลย”
ผมอมยิ้มตามหยก “ดีแล้ว”
“ หยก”
“ หืม”
“ ตัดใจจากอั้มมันได้แล้วจริงๆเหรอ”
หยกนิ่งไปพักนึงก่อนจะส่ายหน้า “ เปล่าหรอก ความรักที่เรามีให้อั้มยังเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกอยากครอบครองต่างหากที่เบาบางลง”
นั่นสินะ หากจะให้ตัดใจจากใครสักคนมันคงต้องอาศัยวันเวลาเป็นเครื่องเยียวยา เพราะขนาดความรู้สึกรักยังต้องใช้เวลากว่ามันจะงอกเงยและงดงามอยู่ในใจ จึงไม่แปลกถ้าวันเวลาจะทำให้บาดแผลจากความรักหายสนิท
ถึงจะตกสะเก็ดเป็นแผลเป็นแต่มันคือร่องรอยของความทรงจำ
“ งั้นเรามาฉลองกัน”
ผมเอื้อมมือไปหยิบวุ้นมะพร้าวรูปเป็ดในกล่องโฟมชูขึ้น ถึงหยกจะไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็เอื้อมมือไปหยิบวุ้นเป็ดขึ้นมาเช่นกัน
“ ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้เป็นสิ่งที่สวยงาม”
“ อืม”
“ชน”
เราหันส่วนหน้าของวุ้นเป็ดชนกันเบาๆ ก่อนจะพร้อมใจกันปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“ ฉลองอะไรกัน ขอร่วมด้วยคนสิ”
เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้นเหนือหัวพวกเขา ก่อนที่มันจะถือวิสาสะทรุดตัวลงนั่งข้างๆกันกับหยกโดยที่คนซึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้วขยับที่นั่งให้อย่างเต็มใจ
“ มาพอดีเลยอั้ม กินขนมที่หยกซื้อมาฝากดิ”
อั้มพยักหน้ารับก่อนจะเอื้อมไปหยิบอะไรสักอย่างด้วยท่าทางสบายๆ เป็นภาพที่แปลกใจสำหรับผม เพราะตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันสามคนเมื่อก่อนมันดูอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออก แต่วันนี้ความรู้สึกเหล่านั้นหายไป
“ ว่าแต่เมื่อกี้ฉลองอะไรกันเหรอ”
หยกเหลือบตามองผมแล้วอมยิ้มคล้ายกับว่าจะให้ผมเป็นผู้ให้คำตอบ
“ เรื่องดีๆน่ะ”
“ เรื่อง”
อั้มทำหน้าสงสัย
“ เรื่องดีๆของคนเป็นเพื่อนกัน”
อั้มทำหน้าสงสัยกว่าเดิมจนพวกผมหัวเราะดังลั่น แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดจะอธิบายต่อ
“ อะไรวะ”
“ เอาน่า ฉลองกัน”
“ หืม”
หยิบวุ้นเป็ดอันเดิมขึ้นมา หยกหน้าเผือดไปเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาของอั้มที่มองวุ้นในกล่องคงจะนึกถึงเหตุการณณ์ที่ครั้งหนึ่งอั้มเคยเหวี่ยงใส่จนไม่กล้าซื้อวุ้นมาให้เห็นอีก อั้มมันมองวุ้นรูปเป็ดสีขุ่นนิ่งก่อนจะค่อยๆหยิบมันขึ้นมา ผมเลยสะกิดหยกเบาๆให้ทำตาม
...พวกเราจ่อส่วนหัวของวุ้นเป็ดชนกันแล้วตะโกนอย่างพร้อมเพรียง...
“เชียร์”
“ อร่อยดีนะ”
อั้มหันไปพูดกับหยกตอนที่เคี้ยววุ้นเนื้อนุ่มแล้วกลืนลงท้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เรียกรอยยิ้มหวานๆจากใบหน้าขาวซีด
“ หยก”
“ หืม”
“ ถ้ามึงสะดวกช่วยซื้อมาให้กินอีกนะ”
หยกพยักหน้ารับคำอั้ม ก่อนที่ทั้งคู่จะเผลอหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจผมพองฟูราวกับว่าสิ่งที่กดทับมานานมันกำลังค่อยสลายหายไป
มันอาจดูเก้อกระดากสำหรับก้าวแรกในความสัมพันธ์แบบเพื่อน แต่เชื่อเถอะว่าพวกเราจะประคับประคองมันให้ดีที่สุด ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เฝ้ารอมานานมันกำลังเกิดขึ้นพวกเรานั่งกินขนมไปแล้วหัวเราะอย่างง่ายดายกับเรื่องตลกที่ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากตอนที่ผมมองไปเบื้องหน้าแล้วเห็นอั้มกับหยกนั่งอยู่เคียงข้างกันแบบนี้...โครตดีเลย
.
.
.
“ พี่หมอปาย”
จากที่เดินมึนๆลงมาจากตึกคนไข้ก็มีอันต้องตาสว่างเพราะเสียงเรียกชื่อผมดังลั่น
“ พี่หมอ”
“ หืม”
“ ไปแข่งรถกัน”
“ หา”
ผมร้องอุทานจนรุ่นน้องทำหน้ายู่ “ พี่หมอปายอ่ะ”
“ เมื่อกี้เราว่าไงนะจะไปแข่งรถเหรอ”
เนมโบกมือปฎิเสธเป็นพัลวัน “ ไม่ใช่เนมไม่ได้แข่งแต่จะไปดูเขาแข่งรถกัน”
“ นึกยังไงล่ะเรา”
“ เนมจะไปเชียร์เพื่อน”
อาจจะเพราะสีหน้าไม่ไว้วางใจกับกิจกรรมที่เอ่ยถึงฝ่ายนั้นจึงรีบอธิบาย “ สนามแข่งถูกกฎหมายครับ”
ผมพยักหน้ารับไปงั้นๆทั้งที่ไม่ค่อยเข้าใจสักท่าไหร่ กะว่าจะปฎิเสธแต่น้องดันทำหน้าอ้อน “ พี่ปายไปเป็นเพื่อนเนมหน่อยน้า”
รุ่นน้องหน้าขาวเอาศีรษะมาถูๆแถวไหล่ผมอย่างอ้อนๆ เพราะสนิทกันมากน้องจึงรู้ว่าผมค่อนข้างตามใจอีกฝ่าย โดยเฉพาะกับเนมถึงแม้ว่าวันนั้นที่สนามบินผมจะรู้สึกแปลกๆกับท่าทางของน้อง แต่พอหลังจากนั้นทุกอย่างก็เหมือนเดิม ซ้ำเจ้าตัวขาวนี่ยังกลับมาอ้อนเก่งยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“ วันนี้ยิมมันลงแข่งเนมอยากไปเชียร์อ่ะพี่ปาย”
...หืม...
ชื่อของคนที่วนเวียนอยู่ใกล้ตัวช่วงสองสามวันนี้ทำให้อดที่จะหูผึ่งไม่ได้ ในอกก็รู้สึกอุ่นๆแค่ได้ยินชื่อนี้ ไม่รู้สิผมไม่รู้ว่าอาการประหลาดของตัวเองมันคืออะไร ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีไอ้เด็กข้างห้องก็มาวนเวียนอยู่ใกล้ๆกันแล้ว หรืออาจจะเป็นเพราะเราเป็นผู้ชายเหมือนกันมั้งถึงทำให้รู้สึกสบายที่ได้อยู่ใกล้อีกฝ่าย
...แล้วผู้ชายที่ไหนมันสนิทสนมกันจนเกือบจูบกันหรือว่าเคยจูบกันไปแล้ววะ...
ผมสะบัดหัวแรงๆไล่ความคิดประหลาดนี้ออกไปจากหัว
“ ทำไมเราถึงมาชวนพี่ล่ะ ช่วงนี้เพื่อนมารับมาส่งตลอดไม่ใช่เหรอ” เพื่อนที่ว่าไม่ใช่เพื่อนคนข้างห้องผมหรอก แต่เป็นอีกคนหนึ่ง
“ ไอ้โอ๊คน่ะเหรอครับ”
ผมพยักหน้า
“ ก็มันห้ามไม่ให้เนมไปอ่ะ”
“ อ้าว”
“ มันบอกเป็นกีฬาพวกผู้ชายแมนๆเนมไม่ควรไปดู ดูมันพูดดิพี่ปาย แม่งพูดงี้โครตกวนตีนเลยเนมไม่แมนตรงไหนวะ”
...ทุกตรงครับ...
นั่นเป็นแค่คำพูดในใจ เพราะผมไม่ได้บอกออกไปขืนพูดไปใบหน้างอเง้านี่คงได้งอเป็นจวักถาวรแน่
“ ถ้าเพื่อนเราห้ามขนาดนั้นก็อย่าไปเลยมันอาจจะอันตรายก็ได้”
“ ไม่จริงอ่ะ เนมเคยตามยิมไปไม่เห็นเป็นอะไรเลย สนุกดีออก”
แสดงว่าเด็กข้างคงจะลงสนามบ่อย ยังไม่ทันได้ถามรุ่นน้องตัวขาวก็เล่าต่อทันที
“ ยิมเมื่อก่อนอ่ะสิงห์สนามเลยนะพี่ปาย จนช่วงสองสามปีนี่แหละที่เหมือนจะเลิกไปนี่ไม่รู้นึกยังไงไปลงแข่งอีก เนมเลยห่วงอยากไปดูซะหน่อยยิ่งเพิ่งอกหักมาใหม่ๆด้วย”
...นั่นสินะ...หวังว่าไอ้เด็กนั่นคงไม่คิดอะไรสั้นๆหรอกนะ
ผมคิดตามแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมสักหน่อยที่ต้องห่วงไอ้เด็กนั่น
“ พี่ปาย”
เนมทำตาอ้อนๆ แต่แววตาดูเจ้าเล่ห์แปลกๆผมสังเกตว่าช่วงหลังๆมานี้เนมมักเอ่ยถึงไอ้เด็กข้างห้องผมบ่อยๆซ้ำพอผมทำหน้าจะสนใจ แววตากลมโตก็มักมีประกายวิบวับ ซ้ำยังยิ้มเหมือนถูกใจอะไรบางอย่างบอกไม่ถูก
“ น้า”
“ น้าพี่ปายน้า”
คราวนี้เพิ่มออฟชั่นด้วยการโถมตัวใส่ผมเต็งแรงซ้ำยังเอาหัวมาสีต้นแขนผมอย่างจริงจังคาดว่าถ้าไม่ตกลงเจ้านี่คงไม่หยุด
“ อืม”
สุดท้ายผมก็ตกกระไดพลอยโจรเซไปตามแรงจูงของรุ่นน้อง คล้ายๆกับว่าถูกน้องหลอกล่อไปยังไงก็ไม่รู้
สนามแข่งรถที่นี่มีขนาดใหญ่มากสมเป็นสนามที่ได้มาตรฐานซึ่งมีอัฒจันทร์ขนาดใหญ่รองรับผู้เข้าชมซ้ำยังมีการตรวจตราจากเจ้าหน้าที่เพื่อความปลอดภัยก่อนที่ผู้ชมจะได้ก้าวสู่พื้นที่ด้านใน ผมมองไปรอบๆเพื่อพิจารณากลุ่มคนหลากหลายที่รวมตัวกันสำหรับการเชียร์นักแข่งที่ตัวเองชื่นชอบ ขาทั้งสองข้างก้ามตามแรงจูงของรุ่นน้องที่ดูรีบร้อนเหลือเกิน เนมมองไปรอบๆเหมือนมองหาใครสักคน แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เสียงห้วนห้าวจากขอบอัฒจันทร์ก็ตะโกนเรียกดังลั่น
“ เนม”
รุ่นน้องผมสะดุ้งโหยงพอดีกับที่โอ๊คมายืนหน้าทำหน้ายักษ์อยู่ตรงหน้า
“ มาทำอะไรที่นี่”
“ ก็”
“ กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามา” โอ๊คมันทำหน้ายุ่งก่อนจะเหลือบตามาทางผมแล้วก้มศีรษะเป็นเชิงทักทาย “ นี่คงไปลากพี่หมอมาสินะ”
“ เปล่าสักหน่อย”
“ เชื่อยาก”
เนมทำหน้างอจนอีกคนต้องโยกศีรษะเบาๆ ท่าทางของคนทั้งคู่มันดูสนิทสนมกันเป็นพิเศษ ราวกับว่ามันลึกซึ้งกว่าความเป็นเพื่อน
“ มึงไม่คิดบ้างรึไงว่างบางทีพี่ปายอาจจะอยากมาเป็นเพื่อนกูก็ได้” เนมเถียง
“ ไม่มีทาง”
โอ็คจิ้มหน้าผากเพื่อนตัวขาว “ กูเชื่อว่ามึงต้องไปอ้อนจนเขาปฏิเสธไม่ได้ ถึงได้โดนมึงลากมาด้วยแบบนี้”
...ถูกเผง...
ผมกลั้นยิ้มจนปวดแก้มกับการวิเคราะห์ของเด็กนิเทศฯซึ่งเดาทุกอย่างได้อย่างแม่นยำจนรุ่นน้องผมทำหน้างอขัดใจ
“ เออมึงพูดถูก”
เนมกระชากเสียงตอบก่อนจะไปมองไปรอบๆ “ ว่าแต่ยิมอยู่ไหนอ่ะ”
ผมมองตามปลายนิ้วโอ๊คซึ่งชี้ไปยังรถแข่งคนสีดำคาดขาวกำลังดริปโชว์อยู่กลางสนาม ภาพตรงหน้าดูน่าใจหายเพราะความเร็วในการหมุนขนาดดูด้วยสายตาเปล่ายังแทบจะดูไม่ทัน ซ้ำสภาพอากาศตอนนี้ยังมีฝนตกลงมาพรำๆ การขับรถน่าหวาดเสียวแบบนั้นจะไม่มีอุปสรรคบ้างรึไงในสภาพอากาศขมุกขมัวแบบนี้
รถคันนั้นกลับมาขับแบบปกติวิ่งตามถนนที่จัดให้อีกครั้งท่ามกลางเสียงถอนหายใจโล่งอกของเนมกับผมต่างจากโอ๊คที่ดูชิวๆกับภาพที่เห็น ขณะที่พวกเรากำลังจะทรุดตัวลงนั่งรถแข่งคันสีดำคาดขาวก็ส่ายไปมาแปลกๆ จนผมต้องเพ่งพิจารณาดูอย่างแปลกใจและพอจังหวะเข้าโค้งรถคันนั้นก็มีอาการท้ายปัดจนส่วนหัวพุ่งออกนอกสนามไปชนกับบังเกอร์ยางรถสูงเกือบเมตรพาให้รถพลิกคว่ำทันที
“ ฉิบหาย”
“ ยิม”
เสียงเพื่อนมันคนร้องเสียงหลง ไม่ต่างหัวใจของผมที่กระตุกวาบ แล้วขาก็ขยับตามสองคนนั้นที่กระโจนไปดูเพื่อนมันทันที ผมรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงราวกับว่ามันจะทะลุออกจากอก นัยน์ตาผมพร่ามัวแทบมองอะไรไม่เห็น ในอกก็ร่ำร้องเหมือนใจจะขาดแล้วภาพเหตุการณ์วันนั้นเมื่อหลายปีก่อนก็สว่างวาบขึ้นมาในหัว
มันเป็นวันฝนพรำเช่นนี้ในเวลาพลบค่ำวันนั้นมีอุบัติเหตุรถคว่ำเกิดขึ้น เสียงกรีดร้องและรอยเลือดสีแดงฉานไหลนองเต็มพื้น หยาดน้ำตาที่ไหลมาเป็นสาย ผมจำภาพนั้นได้จนติดตา เสียงร่ำไห้ของคนที่รักและเสียงลมหายใจอันแผ่วเบาจนสุดท้ายคนที่ผมรักที่สุดก็จากไปตลอดกาล
ภาพตรงหน้าเหมือนภาพซ้อนทับเรื่องราวในอดีต มันเหมือนเป็นฝันร้ายที่ไม่อยากจดจำ ผมกำหมัดแน่นเนื้อตัวสั่นเทาก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบๆ
***********************************
[ยิม]
“ หมอ”
“ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”
ผมกระตุกข้อมือคนที่นั่งนิ่งมาตลอดตั้งแต่โรงพยาบาลจนมาถึงคอนโด หมอมีอาการแปลกๆดูเหมือนตกใจหรืออาจจะช็อกกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ รถที่ผมใช้ลงสนามเกิดยางระเบิดในจังหวะเข้าโค้งพอดีซ้ำถนนยังลื่นเลยไม่แปลกถ้ามันจะพลิกคว่ำ แต่ดีว่าเขาเซฟทุกอย่างพอแงะตัวเองออกจากรถได้จึงมีบาดแผลตรงหางคิ้วซึ่งกระแทกกับพวงมาลัยจนคิ้วแตก และมีแผลที่ข้อศอกยาวเกือบนิ้วเท่านั้นเอง ส่วนตามลำตัวก็แค่ฟกช้ำเล็กน้อยจนต้องขอบคุณเซฟตี้ของตัวรถด้วย เพื่อนทั้งสองของผมดูตกอกตกใจรีบพาส่งโรงพยาบาลทั้งที่ยืนยันแล้วว่าผมไม่ได้บาดเจ็บอะไรร้ายแรง
ทุกอย่างรอบกายดูวุ่นวายจนผ่านไปสักพักผมจึงได้มีโอกาสสังเกตว่ามีใครบางคนนั่งนิ่งมาตั้งแต่ต้น หมอนั่งนิ่งจนไม่ได้รับรู้ว่าผมกำลังยืนมองแววเหม่อลอยนั้นด้วยความห่วงใย จนได้รับการยืนยันจากแพทย์แล้วว่าผมปลอดภัยทุกอย่างสองคนนั้นจึงล่าถอยกลับไปหลังจากพามาส่งถึงห้อง
หมอปายขอแยกตัวไปแต่เพราะอาจจะยังเบลออยู่ผมถึงได้ทำเนียนเดินเข้าห้องหมอ มันน่าแปลกที่หมอไม่บ่นหรือเอ่ยปากไล่อย่างที่แล้วมา มันน่าตกใจที่เห็นหมอเหม่อลอยเหมือนมีอะไรในหัวให้ขบคิดมากมาย
“ หมอ”
ผมเรียกหมออีกครั้ง
“ อะไร”
“ หมอโอเคมั้ย”
หมอหันมามองงงๆก่อนจะหรี่ตามองแผลตรงหางคิ้ว “ กูมากกว่าที่ต้องถามว่ามึงโอเครึเปล่า”
“ โอเคสิหมอ ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“ ก็ดีแล้ว” หมอปายหันมาถามต่อ “ มึงชอบแข่งรถงั้นเหรอ”
“ ครับ ผมว่าเวลาที่มันเคลื่อนไหวไปเร็วๆมันเหมือนว่าหัวโล่งดี เหมือนว่าเราบินได้”
“ ไม่กลัวรึไง”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“ ผมชอบความท้าทายครับหมอ”
“ มันน่าสนุกตรงไหน”
“ ตรงที่มันไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดมันอยู่ตรงไหน” ผมตอบ
หมอหันมาสบตากับผมตรงๆและมองอยู่อย่างนั้นนิ่งๆ
“ สำหรับผมแล้วหมอคือความท้าทายที่น่าพิชิตเหมือนกัน”
“ ยังไง” หมอเลิกคิ้ว
“ คงเหมือนช้อยส์ข้อสอบมั้งครับ ดูมีหลายคำตอบดี”
“ กูนึกว่ามึงจะเล่นมุขเปรียบกูกับหนังสือซะอีก” หมอพูดเสียงเรียบแววตาดูขบขันไม่น้อยจนผมเผลอยิ้มตาม
“ หมอไม่เหมาะเป็นหนังสือหรอกครับ เป็นช้อยส์คำตอบน่ะดีแล้ว”
หมอส่ายหัวไม่จริงจังนักแล้วเล่นผมกลับ “ งั้นมึงจะเลือกข้อไหนล่ะ”
“ ผมเหรอ” ผมชี้นิ้วใส่ตัวเอง “ ผมคงเลือกทุกข้อ”
หมอชะงักแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ขณะที่ผมกระตุกยิ้ม ในใจมันฟูแปลกๆบอกไม่ถูก
“ ถ้ามึงจะกลับออกไปล็อคประตูให้ด้วยกูจะไปอาบน้ำ”
“ ไม่ครับ”
หมอกอดอกแล้วสบตาผมนิ่งคงจะนึกว่าผมตอบกวนตีน “ เพราะคืนนี้ผมจะนอนห้องหมอ”
.
.
.
สุดท้ายหลังจากหน้าด้านและมารยาอ้อนจนหมอพยักหน้ารับอย่างระอา ผมก็กลับไปอาบน้ำที่ห้องแล้วมายืนเสนอหน้าอยู่กลางห้อง
“ เพราะมึงบอกว่ากลัวเจ็บแผลตอนกลางคืนหรอกนะ ไม่งั้นมึงไม่มีทางมานอนได้หรอก”
“ เจ๊ากันไงหมอ”
“ อะไร”
“ ตอบแทนที่ผมเคยให้หมอไปนอนที่ห้องไง”
หมอเบ้ปากก่อนจะปาหมอนใส่แต่ผมดันรับไว้ทันก่อนจะยิ้มกริ่มเดิมตามหมอเข้าห้องไปติดๆ หมอแสยะยิ้มชี้นิ้วไปที่ผ้าห่มซึ่งกองอยู่ตรงพื้นใกล้ๆเตียงก่อนที่เจ้าตัวจะกระโดดขึ้นเตียงท่าทางไม่แยแส ผมเลยได้แต่ยักไหล่ปูที่นอนตรงพื้นข้างเตียงก่อนจะเดินไปปิดไฟ
“ อย่าปิดไฟ”
เสียงทุ้มดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบา
“ ทำไมครับ”
“.......”
“ หมอ”
หมอปายลุกขึ้นนั่งก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างซึ่งบรรยากาศภายนอกมีสายฝนที่โปรยปรายลงมา “ ฝนมันตก”
ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจแต่หมอก็ไม่ได้ให้คำตอบอะไรเพิ่มเติม ก่อนจะล้มตัวลงนอนหันหลังให้ผม
“ กูชอบนอนเปิดไฟเวลาฝนตก ถ้ามึงนอนไม่ได้ก็กลับห้องมึงไป”
ผมส่ายหน้ามองคนชอบนอนเปิดที่ห่อไหล่หลังงองุ้มเนื้อตัวสั่นเทา ท่าทางแบบนั้นบอกถึงความผิดปกติ ความรู้สึกตอนนั้นผมอธิบายไม่ถูกรู้แค่ว่าโครตอยากอยู่ข้างๆหมอเลย ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินไปปิดไฟ พอความมืดปกคลุมไปทั้งห้องจนหมอถึงกับสะดุ้งโหยง
“ มึง”
“ กลับห้องมึงไป”
ผมไม่ตอบแต่เดินไปทรุดลงบนเตียง หมอขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะผลักอกผมแรงๆ ผมจึงสวมกอดหมอเอาไว้เต็มอ้อมแขน
“ ปล่อยกู”
“ หมอ” ผมลูบแผ่นหลังคนที่สั่นไปหมดทั้งตัว “ อย่ากลัวผมอยู่ตรงนี้”
“ ปล่อยกู”
“ ผมอยู่ตรงนี้ครับหมอ”
“ ปล่อย”
“ ผมอยู่ตรงนี้ครับ ผมอยู่ตรงนี้ ผมอยู่กับคุณ...หมอปาย”
สักพักคนในอ้อมแขนที่ดิ้นเร่าก็หยุดดิ้น หมอนิ่งไปจนสัมผัสได้แต่ลมหายใจที่แผ่วเบา
“ กูเกลียดการนอนปิดไฟในวันที่ฝนตก”
“ ทำไมครับ”
“ มันเป็นวันที่กูต้องสูญเสียแม่ไปตลอดกาล”
“ หมอ”
“ ขอร้องไปเปิดไฟเถอะ” หมอพูดเสียงแผ่ว “ กูนอนไม่ได้”
“ หมอนอนได้” ผมค้าน
“ ปล่อย” ผมค่อยๆ ดันหมอให้หงายหลังลงนอนหมอดูอึกอักไม่ทำตามแต่ผมก็ไม่ยอมเช่นกัน สุดท้ายหมอจึงยอมนอนลง ขณะที่ผมทรุดตัวลงนอนใกล้โดยที่มือของพวกเรากุมกันแน่น
“ หลับเถอะครับ”
“ มึง”
“ นอนเถอะครับ ผมอยู่ตรงนี้”
.
.
“ โอ้ย”
ผมถลาตกเตียงด้วยแรงถีบของหมอ หมอผุดลุกขึ้นนั่งแม้ในความมืดผมก็เดาสีหน้าหมอออกว่ามันฉุนเฉียวแค่ไหน
โธ่ โกรธอะไรนักหนาแค่ผมเผลอล้วงมือข้างที่ว่างไปในเสื้อหมอเท่านั้นเอง ผมล้วงผิดหรอกกะจะดึงผ้าห่มมาคลุมให้ต่างหาก นี่ถึงขนาดโกรธจนเท้ากระตุกเลยเหรอเนี่ย
“ ไอ้หมายิม”
“ มือมันลั่นอ่ะหมอ” คราวนี้หมอนอีกใบปลิวมาโดนหน้าผมเต็มๆ
“ ไสหัวไปนอนพื้นเลย”
“ ครับ”
ผมรับคำพร้อมกับกลั้นเสียงหัวเราะ ผ่านไปสักพักนึงผมจึงค่อยๆย่องขึ้นเตียงไปทรุดตัวลงนอนใกล้ๆเพราะห่วงกลัวหมอจะมีอาการแปลกๆอีก คราวนี้ผมแค่ลองจับมือหมอเฉยๆแต่ผมกลับรู้สึกว่าฝ่ามือของหมอกระชับมือของผมให้แน่นขึ้น ไอร้อนจากตัวหมอแผ่วเบาลงคล้ายกับว่าเจ้าตัวผ่อนคลายขึ้น
แล้วเราก็กุมมือกันและกัน หลับใหลไปอย่างสนิทตลอดคืน
มาแล้วๆ หายไปเป็นอาทิตย์เพราะไปจัดการธุระในเมืองเสียหลายวันค่ะ
ตอนนี้เหมือนอะไรๆจะดีขึ้นเนอะ หุหุหุ เตรียมหมอนเตรียมใจให้ดีต่อจากนี้เราจะพาคุณไปฟินแลนด์ ฮ่าๆๆๆๆๆ
#หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจของนักเขียนนะคะ :hao5:
ตอนนี้เหมือนอะไรๆจะดีขึ้นเนอะ หุหุหุ เตรียมหมอนเตรียมใจให้ดีต่อจากนี้เราจะพาคุณไปฟินแลนด์ ฮ่าๆๆๆๆๆ
#หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจของนักเขียนนะคะ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 20-09-2016 21:41:00
เริ่มหัวข้อโดย: blankmkmejj ที่ 20-09-2016 22:06:11
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 20-09-2016 22:22:30
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 20-09-2016 22:47:18
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 20-09-2016 23:22:09
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 20-09-2016 23:25:22
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 20-09-2016 23:28:55
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 20-09-2016 23:32:43
เริ่มหัวข้อโดย: pinknocchio ที่ 20-09-2016 23:58:10
:haun4: :haun4: :haun4:
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 21-09-2016 03:00:12
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 21-09-2016 06:49:10
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 21-09-2016 08:10:27
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 21-09-2016 08:31:34
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 21-09-2016 09:14:40
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 21-09-2016 14:37:02
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 21-09-2016 23:09:51
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 22-09-2016 13:11:20
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 23-09-2016 20:13:03
หลงที่ 15 : คนที่รอคอย
[หมอปาย]
“ หมอ”
“........”
“ หมอครับ”
ผมจงใจถอนหายใจแรงๆใส่โทรศัพท์เพราะอยากให้คนในสายได้ยินชัดๆ แต่แทนที่มันจะไม่พอใจไอ้บ้านี่กลับหัวเราะชอบใจราวกับคนบ้า สมกับเป็นมันจริงๆไอ้เด็กข้างห้องซึ่งเพิ่งโดนสาวหักอกมาไม่ทันไรใบหน้าเปื้อนยิ้มของมันก็กลับมาระรี้ระริกอีกครั้งจนน่าหมั่นไส้
ถึงแม้ลึกๆผมเองก็อดดีใจไม่ได้ที่เห็นมันคนเดิมกลับมาแล้ว
แล้วนี่ผมจะยิ้มทำไมวะ ผมส่ายหน้าให้กับจอโทรศัพท์อย่างรับตัวเองไม่ได้จนปลายสายทำเสียงอ้อนชวนสยองผ่านมาตามสาย
“ อะไร”
“ เจ็บแผลจังครับ”
“ ตอแหล”
ผมสวนกลับไปนิ่มๆทันได้ยินมันโอดครวญได้โคตรมารยา จริงๆแล้วแค่แผลคิ้วแตกกับแผลที่ศอกไม่ได้ร้ายแรงอะไรเบากว่าตอนที่มันถูกรถเฉี่ยวครั้งก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำยังมีหน้ามาขอให้ผมไปทำแผลให้ ทั้งยังเนียนมาขอข้าวเย็นห้องผมกินแทบทุกวัน ขนาดโดนผมไล่ก็ยังมาเสนอหน้าให้เห็นได้ทุกวัน หรือจริงๆแล้วแล้วนอกจากความกวนตีนที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าแสนทะเล้นแล้วยังมีอาการหน้าหนาอยู่ด้วย
“ มึงนี่นะมีอะไรขอตรงๆ เร็วๆ”
“ ถ้ามารยาคือเจ็บแผล แต่ความจริงคืออยากเจอหน้าหมอ”
...นี่ก็ตรงไป...
ผมถอนหายใจกับคำพูดและการกระทำแบบตรงๆของมัน ยังจำได้ว่ามันเคยพูดว่า ‘ถ้าอยากเปลี่ยนสถานะมันจะทำให้ทุกอย่างชัดเจนขึ้น’ แล้วมันก็ทำจริงๆ ผมบอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกยังไงที่โดนเพศผู้เหมือนกันหยอดทุกวันแบบนี้ แรกๆก็คิดว่ามันคงทำไปขำๆสักพักคงเลิกไปเองที่ไหนได้มันชักรุกหนักขึ้นทุกวันจนน่าปวดหัว
“ เอ่อ”
“ หมออยู่ไหนครับ”
“ กำลังขับรถกลับคอนโด” เออผมนี่ก็แปลกดันตอบมันกลับไปอีก
“ ผมรออยู่นะ”
“ รออะไร”
“ รอกินข้าวกับหมอ” แล้วทำไมต้องทำเสียงทุ้มวะ ผมยกมือถือออกจากหูแล้วดูรายชื่อสายที่โทรมาอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าปลายสายเสียงนุ่มหูนี่คือมันจริงๆ
“ ไม่ต้องรอ ถ้าหิวก็กินไปเลย”
“ ผมจะรอ”
“ อย่ารอ”
“ ผมเต็มใจรอหมอครับ”
แล้วมันก็วางสายใส่ผมทันที ทิ้งให้ผมหงุดหงิดอยู่กับหน้าจอที่กลายเป็นสีดำสนิท
หลังจากฝ่าการจราจรช่วงเย็นจากโรงพยาบาลมาถึงคอนโดได้ก็เกือบทุ่ม และพอก้าวเข้าห้องตัวเองได้ไม่เท่าไหร่เสียงออดหน้าประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับผู้มาเยือนหน้าคุ้นตา มันไม่รอให้ผมเชิญเข้าห้องด้วยซ้ำทั้งยังเดินผ่านหน้าผมเข้าไปอย่างเคยชิน
“ วันนี้มีของโปรดหมอด้วยน้า”
มันชูขนมอย่างพายลูกตาลเมนูโปรดของผมขึ้นสูง ไม่รู้ว่าไปสืบรู้ได้ยังไงว่าผมชอบซื้อมาตุนไว้เวลาอ่านหนังสือดึกๆ ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจแต่คนอย่างไอ้ยิมหรือจะแคร์เพราะมันหันไปเทอาหารใส่จานราวกับว่านี่เป็นห้องของตัวเอง แต่ไม่ทันที่จะเปิดปากด่ามันอย่างที่ทำเป็นประจำพอดีเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น ชื่อที่โชว์หราเป็นสายเรียกเข้ายิ่งชวนให้แปลกใจ
’คุณชายครับ‘
’ลุงหาญ‘
’คุณชายเล็กไม่สบายมากตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลครับ‘
ทันที่ที่วางสายจากคนสนิทของบิดาผมก็รีบวิ่งไปคว้ากุญแจที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะทันที
“ หมอจะไปไหนครับ”
“ กูมีธุระ”
“ งั้นผมไปด้วย” มันถอดผ้ากันเปื้อนเตรียมเก็บอาหารที่ซื้อมาใส่ฟรีซ
“ ไม่ต้อง มึงรออยู่เนี่ยแหละ”
“ ให้ผมไปด้วยเถอะ” มันมองมาที่มือผมซึ่งถือกุญแจด้วยมืออันสั่นเทา “ เดี๋ยวผมขับรถให้”
สุดท้ายผมจึงปล่อยให้กุญแจในมือหลุดไปอยู่ในมือมัน แล้วก้าวตามแรงจูงของอีกฝ่ายไปอย่างเงียบๆ
[ยิม]
ธุระที่หมอพูดไว้คือโรงพยาบาลเอกชนมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งซึ่งคนมีฐานะมีอันจะกินส่วนใหญ่ชอบมาใช้บริการ ผมเดินตามหลังหมอไปติดๆท่าทางของคนตรงหน้าดูรีบร้อนชอบกล หรือว่าคนที่หมอมาหาถึงโรงพยาบาลจะเป็นคนสำคัญ อาจจะเป็นคนในครอบครัวหรือใครสักคนที่ทำให้คนเย็นชาแบบหมอดูจะลืมเลือนตัวตนไปชั่วขณะ
ความห่วงใยที่แผ่ซ่านไปรอบๆทำให้ผมสัมผัสได้
“ คุณชาย”
“ ลุงหาญ”
ผมเพิ่งสังเกตว่ามีชายวัยกลางคนในชุดซาฟารีสีเทาที่ยืนรอหมอปายอยู่หน้าห้อง สังเกตว่าคนๆนั้นทำหน้าดีใจเมื่อเห็นหมอนั่นจึงทำให้ผมจำได้ว่าผู้ชายกิริยานอบน้อมคนนี้คือคนสนิทของพ่อหมอปาย แต่พอมองไปรอบๆแล้วดันไม่เห็นบุรุษซึ่งเคยตามไปเอาเรื่องหมอปายถึงคอนโดจนทำให้ผมรู้สึกกับหมอเปลี่ยนไป
“ แล้วเขาล่ะ”
“ คุณท่านไปต่างประเทศครับ”
ผมเผลอถอนหายใจนึกหวั่นว่าจะได้พบเจอกับเหตุการณ์ที่พ่อกับลูกต้องปะทะกันซะแล้ว เพราะจากที่เห็นวันนั้นก็เข้าใจว่าพ่อลูกคู่นี้หัวแข็งด้วยกันทั้งคู่ เพราะต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมกันซ้ำหมอยังดูชอบยั่วโทสะพ่อตัวเองซะด้วย
“ อืม”
“ แล้วไอล่ะ”
“ คุณไอลดาไม่กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วครับ” ชายวัยกลางคนที่หมอเรียกว่า ‘ลุงหาญ’ ทำหน้าไม่สู้ดีนักจนหมอถึงกับถอนหายใจแรงๆ
“ สรุปคือไม่มีใครอยู่บ้าน”
“ ครับ”
“ แล้วปอเป็นนานเท่าไหร่แล้ว”
“ เกือบอาทิตย์แล้วครับ” ลุงหาญก้มศีรษะอย่างรู้สึกผิด “ แม่บ้านก็ดูแลตลอดครับ แต่คุณชายเล็กเธอกินยายากซ้ำยังงอแงไม่เอาใครอีก”
“ หึ”
หมอปายทำเสียงในลำคอ
“ ตอนนี้ก็ร้องไห้งอแงไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้จนพยาบาลต้องจับไว้ครับ”
“ น่ารำคาญ”
หมอทำหน้าเบื่อหน่าย เดาว่าคงไม่ได้หมายถึงคนสนิทของบิดา แต่น่าจะมีสาเหตุมาจากเสียงร้องไห้โยเยที่ดังมาจากในห้อง
“ คุณชายครับ”
ลุงหาญเอ่ยขึ้น “ คุณชายเล็กเธอยังเด็ก ซ้ำตอนนี้ยังเจ็บป่วยเลยงอแงเป็นธรรมดา”
“ ธรรมดางั้นเหรอ”
หมอทำเสียงสูงดูมีอารมณ์ “ มันสร้างความวุ่นวายแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้ว”
ผมทำหน้าตกใจเพราะไม่เคยหมอโกรธมากขนาดนี้มาก่อน หมอปายทำหน้าหงุดหงิดมือทั้งสองข้างกำแน่นอย่างพยายามสกัดกลั้นอารมณ์ ส่วนลุงหาญได้แต่ก้มหน้านิ่งแววตาดูเสียใจไม่น้อยเมื่อเห็นอาการของเจ้านายหนุ่ม ผมได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ทีแล้วเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ
แต่ผมไม่ต้องสงสัยอยู่นานเมื่อหมอผลักประตูเข้าไปจึงเห็นภาพเด็กชายตัวน้อยกำลังแหกปากร้องดังลั่น ขนาบด้วยพยาบาลทั้งซ้ายและขวาซึ่งกำลังปลอบให้หยุด หมอค่อยๆก้าวเดินไปอย่างช้าๆจนไปหยุดอยู่ข้างเตียง พยาบาลเหล่านั้นจึงหยุดชะงักมือที่กำลังยื้อยุดกับเด็กตัวขาว
“ พี่ชาย”
เสียงแหบพร่าเพราะร้องไห้อย่างหนัก ใบหน้าขาวอย่างลูกผู้ดีกลับแดงก่ำเหยเกชวนสงสาร น้ำมูกน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าดูช่างน่าเวทนา มือน้อยๆทั้งสองข้างยื่นชูขึ้นมาหมายจะให้พี่ชายสวมกอด ทั้งแววตากลมโตยังมามองอย่างออดอ้อนไร้เดียงสา
“ พี่ อึก ชาย”
สองมือยื่นไขว่คว้าพี่ชายตัวเองซึ่งยืนกอดอกนิ่งเฉยด้วยใบหน้าเย็นชา ผมมองแล้วนึกสงสารเด็กตัวน้อยที่ร่ำร้องเรียกหาคนเป็นพี่แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความว่างเปล่า
ผมรู้สึกว่าตอนนี้หมอปายออกจะใจร้ายไปหน่อย เพราะหมอใจแข็งมากนอกจะไม่สนใจท่าทางต้องการอ้อมกอดของพี่ชายแล้ว หมอยังก้าวถอยหลังทิ้งให้ระยะห่างเพิ่มมากขึ้น เด็กน้อยร้องไห้โฮหงายหลังดิ้นไปมาบนเตียงดูเป็นภาพที่น่าตกใจ แต่หมอกลับมองนิ่งเฉยจนผมทนไม่ไหวต้องเข้าไปโอบอุ้มร่างน้อยๆนั่นไว้ เพราะตอนนี้นางพยาบาลทั้งหลายออกไปหมดแล้ว ซ้ำลุงหาญยังรออยู่ข้างนอกอีก ดังนั้นตอนนี้ในห้องจะเหลือแต่หมอปายกับผมเท่านั้น
“ โอ๋ ไม่ร้องนะครับ”
“ ฮึก พี่ชาย”
เด็กน้อยดิ้นหนีพยายามยื่นมือไปยังทิศทางที่หมอปายยืนอยู่ เสียงน้องแหบพร่าถึงแม้ถูกปฏิเสธก็ยังร่ำร้องหาแต่พี่ชายอย่างไร้เดียงสา ดูรู้เลยว่าเด็กนี่คงจะรักหมอปายไม่น้อยทีเดียว
“ ฮึก”
ดิ้นไปดิ้นมาจนเหนื่อยใบขาวจึงซบอยู่ที่อกผมซ้ำมือทั้งสองข้างก็ขยำคอเสื้อผมแน่น ทำให้ต้องโอบประคองเด็กชายเอาไว้เต็มอ้อมแขน มืออีกข้างที่ว่างก็ลูบแผ่นหลังน้อยๆเป็นการปลอบประโลมจะเรียกว่าชินก็คงไม่เชิงเพราะผมค่อยข้างถูกโฉลกกับเด็กๆ เนื่องจากว่าผมได้มีโอกาสดูแลน้องสาวมาตั้งแต่ยังเด็ก เพราะบิดามารดามีงานล้นมือดังนั้นหน้าที่ดูแลน้องสาวจึงตกเป็นของผมไปโดยปริยายและตัวผมเองก็ยินดีและเต็มใจทำ มันเลยทำให้ผมกับใยบัวสนิทสนมกันมาก ไม่แปลกถ้าหากเด็กในอ้อมแขนจะสงบเสียงร่ำไห้ลงได้ถึงแม้จะได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆก็ตาม
“ หมอครับ”
หันไปเรียกคนที่ทำตัวเงียบเชียบตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้อง หมอแค่เหลือบตามองเด็กในอ้อมแขนเพียงแวบเดียวก่อนจะมองไปทางอื่น
“ ฮึก พี่ชายโกรธ”
เด็กในอ้อมแขนกระซิบบอกเสียงสะอื้นจนอดไม่ได้ที่จะเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าให้ ใบหน้าขาวผ่องแดงก่ำคงเพราะร้องไห้อยู่นาน ผมพินิจพิจารณาใบหน้าน้อยๆนี่แล้วเหลือบตามองไปทางหมอปาย จึงได้คำตอบว่าสองคนนี้มีความคล้ายคลึงกันอย่างไม่ต้องสงสัยในสายเลือดเลย
เด็กตัวน้อยนี่เหมือนหมอปายขนาดย่อส่วนจะต่างก็แค่น้องมีดวงตาดูกลมโตและแก้มสีชมพูพองลม แต่โดยรวมแล้วเป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ ยิ่งผิวกายขาวสะอาดราวกับเป็นคุณหนูน้อยๆที่ได้รับการดูแลมาอย่างดี เสียแต่ตอนนี้ทำหน้าเหยเกดูทั้งน่าขำและน่าเอ็นดู
“ แล้วพี่ชายจะโกรธอะไร เอ่อน้อง”
ผมหยุดไปเมื่อยังไม่รู้จักชื่อเด็กตัวขาวนี่เลย
“ แล้วน้องชื่ออะไรเอ่ย”
“ ปอ” ปากน้อยๆขยับอ้า “ ชื่อน้องปอ”
“ โอเคน้องปอ พี่ชื่อยิมน้า”
ดวงตาใสแจ๋วที่เคยเอ่อคลอไปด้วยน้ำตามองตามนิ้วชี้ของผมที่ชี้เข้าหาตัว เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงักต่างจากพี่ชายที่ทำเสียง “เหอะ” ตอนที่ผมทำเสียงเล็กเสียงน้อยเวลาพูดกับเด็กน้อย
“ น้องปอ”
“ ครับ”
น้องรับคำอย่างน่าเอ็นดู น่ารักแบบนี้ทำไมหมอปายถึงใจร้ายไม่คิดจะดูดำดูดีแบบนี้ ผมลูบศีรษะทุยสวยที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีดำสนิทนุ่มมือ น้องเอียงหัวตามมือผมคล้ายกับกำลังออดอ้อนถ้าหากเป็นน้องของผมจริงๆผมคงจะรักตายเลย ขนาดเด็กแสบอย่างใยบัวมาอ้อนขออะไรทีผมนี่แทบจะทุ่มให้ทุกอย่าง
น่าแปลกที่หมอปายดูชิงชังเด็กตาดำๆแบบนี้
“ ไม่ร้องเนอะคนเก่ง”
เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงักสูดน้ำมูกจนอดไม่ได้ที่จะล้วงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้อย่างไม่รังเกียจ
“ ดูซิเนี่ยร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว”
“ แก้มก็บวม”
คนที่ยืนนิ่งอยู่นานเอ่ยขึ้น เด็กตัวขาวอมลมจนแก้มพอง ผมเลยได้แต่ส่ายหน้าเมื่อหมอปายแกล้งเหน็บแก้มขาวที่อวบอูมน่าหยิก น้องซุกหน้าลงที่บ่าผมแต่แอบเหล่ตามองพี่ชายหน้ายักษ์ของตัวเอง ผมเลยค่อยๆวางน้องลงบนเตียงแต่เด็กนี่ยังเกาะแน่นไม่ยอมปล่อย
“ ทำไมครับ”
“ พี่ชายดุ” น้องปอซุกหน้าแนบไหล่ผมให้แน่นขึ้น “ พี่ชายโกรธน้อง”
“ หืม”
เด็กน้อยตัวสั่นเห็นแล้วได้แต่นึกโทษหมอปายที่ทำหน้าทำตาเบื่อโลกอยู่ได้
“ หมอครับ”
ผมเอ่ยปรามคนที่ดูไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่าตัวเองกำลังทำให้เด็กกลัวอยู่
“ อะไร”
“ ยิ้มหน่อยสิครับ”
หมอทำหน้าหงิกทันที
“ น้องปอดูสิ” ผมสะกิดไหล่น้องให้หันไปมอง “ เห็นยักษ์มั้ย ยักษ์มีเขี้ยว น่ากลั๊วน่ากลัว”
ผมทำตัวสั่นจนเจ้าตัวเล็กขำคิกแต่หมอกลับทำหน้าบูดกว่าเดิมซ้ำยังชี้หน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“ สงสัยพี่หมอจะไม่สบายหน้าเลยบูด”
ผมกระซิบกระซาบกับเด็กน้อย “ น้องปอยิ้มสิครับ ยิ้มเร็วพี่ชายจะได้หายหน้างอ”
น้องปอว่าง่ายจริงๆบอกอะไรก็ทำหมดพอผมพูดจบน้องก็ยิ้มแฉ่งแววตากลมโตใสซื่อมองไปที่หมออย่างไร้เดียงสา หมอปายถอนหายใจแรงๆใบหน้าไม่บูดบึ้งแล้วแต่ก็ยังไม่ยิ้ม ก็ยังดีแค่นี้ก็ดีแล้วผมยักคิ้วให้หมอ ฝ่ายนั้นจึงใช้สายตาคู่คมจ้องกลับมาชวนให้หนาวสันหลังแปลกๆ
สายตาของหมอพร้อมจะทิ่มแทงผมจริงๆให้ตายเถอะ
“ ขออนุญาตนะคะ”
ระหว่างที่เราจ้องกันอยู่สักพักพอดีพยาบาลสองคนเข็นรถเข็นเข้ามาพอดี
“ ครับ”
“ ขอฉีดยาคนเก่งหน่อยนะคะ”
พอได้ยินว่าจะถูกฉีดยาเด็กในอ้อมกอดก็ตัวสั่นขึ้นทันที “ ไม่เอา...น้องเจ็บ”
น้องเริ่มดิ้นจนผมต้องกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “ ทำไมครับถ้าไม่ฉีดน้องปอจะไม่หายนะ”
“ ไม่เอา”
“ นิดเดียวนะคนเก่ง”
“ ฮึก”
น้องเริ่มร้องไห้อีกครั้งตอนที่พยาบาลเริ่มเช็ดแอลกอฮอลทั้งๆที่นางฟ้าในชุดขาวต่างสรรหาคำพูดมาปลอบประโลมแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อน้องเริ่มดิ้นแรงขึ้น
“ ปอ”
เสียงทุ้มของหมอดังขึ้น ผมจึงเพิ่งรู้ตัวว่าหมอมาหยุดยืนข้างเตียงแล้ว น้องลดเสียงสะอื้นแล้วเบี่ยงหน้าไปหาหมอปายทันที มือน้อยๆคว้าชายเสื้อหมอเอาไว้
“ เงียบซะ”
น้ำเสียงติดจะดุถึงจะห้วนห้าว แต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนมีอิทธิพลต่อจิตใจของเด็กชาย น้องปอเงียบเสียงสะอื้นซุกหน้าอยู่กับอกผม แต่มือน้อยๆกำชายเสื้อหมอเสียแน่น และน่าแปลกที่หมอก็ไม่ยักกะปัดออกตามที่ผมนึกกลัว ซ้ำยังขยับเข้าไปใกล้น้องมากขึ้น
ผมขอถอนคำพูดว่าหมอปายใจร้าย ไม่จริงเลยผมรู้สึกว่าภายใต้ท่าทางเย็นชากลับมีความห่วงใยแอบแฝงอยู่ ภายใต้ท่าทางแข็งๆแบบนั้นกลับโคตรอ่อนโยนตอนที่มือหนาเอื้อมมาลูบหลังน้อง ตอนที่เข็มฉีดยาแทงเข้าเนื้ออ่อนตรงแขน
น้องปอร้องไห้จ้าทันทีด้วยความเจ็บจนผมต้องจับขึ้นอุ้มแล้วเขย่าพาเดินไปรอบๆห้องหลังจากพยาบาลทั้งสองคนกลับออกไป ช่างน่าสงสาร ตัวก็เล็กซ้ำยังมาเจ็บป่วยแบบนี้ คนเป็นพ่อเป็นแม่ทำไมช่างใจดำทิ้งไปอย่างไม่ใยดีเช่นนี้ เพราะร้องไห้หนักบวกกับเพลียพอโดนจับฉีดยาไม่นานเด็กน้อยก็หลับคอพับคออ่อนจนต้องวางลงนอนดีๆบนเตียง
เราสองคนนั่งมองเด็กน้อยเงียบๆสักพักผมจึงเหลือบตามองหมอที่นั่งเหม่อเงียบๆ
“ อยากจะถามอะไรก็ถามมา”
หมอเปิดปากพูดก่อนซึ่งเป็นสิ่งที่ผมกำลังจะถามพอดี ผมเลยยิ้มเขินๆให้อีกฝ่ายที่รู้ทัน
“ น้องปอนี่เป็นน้องชายของหมอจริงๆรึเปล่าครับ”
“ คนละแม่” หมอถอนหายใจ
“ แล้ว”
“ ปอเป็นลูกของไอลดากับพ่อกู”
ผมพยักหน้าเงียบๆพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง น้องชายต่างมารดาที่เกิดกับเพื่อนสาวคนสนิทหรืออดีตคนรักวะ
“ กูกับไอไม่ได้เป็นอะไรกัน”
หมอพูดเสียงเรียบหรี่ตามองผมเหมือนกำลังเดาความคิดเห็นผมได้
“ ผมยังไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย”
“ หน้ามึงบอก” หมอทำเสียงเข้ม “ อย่าให้กูรู้ว่ามึงคิด เพราะกูเคยบอกแล้วว่ากูกับไอไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ แล้วทำไมแม่เลี้ยงหมอถึง ‘อยาก’ ได้หมอขนาดนี้ล่ะ”
หมอทำหน้าไม่ถูกเมื่อผมเน้นคำว่า‘อยาก’ จนหมอชักสีหน้า
“ พูดดีๆ”
ผมยกมือทั้งสองขึ้นเหมือนยอมแล้ว
“ ไอเป็นเพื่อนกูมาก่อน”
“ หมอเคยบอกผมแล้ว”
หมอถอนหายใจ “ หลังจากที่แม่กูเสียไม่นาน พ่อก็พาไอลดาเข้าบ้านเพราะเธอท้องมันน่าตกใจไม่น้อยที่จากสถานะเพื่อนจะกลายมาเป็นแม่เลี้ยง”
“ ผมว่าคุณไอลดาเขาชอบหมอมาก่อน แต่คงมีความผิดพลาดอะไรบางอย่างที่ทำให้จากอยากได้ลูกมาได้พ่อแทน” ผมวิเคราะห์
“ กูไม่รู้”
“ ผมถามจริงๆเถอะพ่อหมอรู้รึเปล่าว่าภรรยาตัวเองชอบหมอมาก่อน”
หมอส่ายหน้าปฏิเสธ “ ก่อนหน้านี้ไอไม่เคยแสดงออกว่าชอบกูด้วยซ้ำจะแปลกไปก็ตอนที่เขาเข้ามาเป็นแม่เลี้ยงนี่แหละ”
“ น่าสงสัยทำไมตอนที่เป็นเพื่อนกันเขาถึงไม่บอกว่าชอบหมอ”
หมอถอนหายใจเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแววตาคู่คมดูเศร้าสร้อยอย่างบอกไม่ถูก อาการที่แปลกไปของหมอทำให้ผมนึกเอะใจก่อนจะเปลี่ยนเรื่องให้หมอคลายสีหน้าเคร่งเครียดนั่น
“ เพราะอย่างงี้รึเปล่าหมอถึงตั้งแง่รังเกียจน้องปอนัก”
หมอส่ายหน้าปฏิเสธอีกครั้ง “ เพราะมันทำให้ตัวหารสมบัติเพิ่มขึ้นต่างหาก”
หมอตอบหน้าตายถึงปากจะบอกว่าเกลียดชังแต่ผมแอบเห็นว่าหมอไปขยับผ้าห่มคลุมให้น้องอย่างอ่อนโยน ผมอมยิ้มมองคนปากแข็งนิ่งๆ สงสัยจะมองนานไปหน่อยหมอถึงตวัดสายตามองผมเขม่งด้วยท่าทางเอาเรื่อง ผมเลยได้แต่ยิ้มๆก่อนยักไหล่
“ อะไร”
“ แน่ใจเหรอครับว่าหมอไม่ชอบน้องจริงๆ” หมอชะงักมือที่กำลังขยับผ้าห่มนิ่ง
“ กลับไปเลย”
หมอชี้นิ้วไปที่ประตู “ดึกแล้ว...มึงกลับไปได้แล้ว”
“ แล้วหมอล่ะครับ”
“ กูจะนอนนี่”
“ งั้นผมนอนด้วย”
หมอทำหน้าระอาที่ไล่แล้วผมไม่กลับสักที หมอเลยเดินไปปิดไฟก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาขนาดใหญ่ใกล้เคาน์เตอร์ซึ่งถูกแบ่งโซนเป็นห้องครัวและห้องนั่งเล่น ช่วงสะดวกสบายสมเป็นโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังจริงๆ ที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันทุกอย่างแบบนี้
ผ่านไปสักพักจนผมเข้าใจว่าหมอหลับไปแล้ว เสียงสะอื้นคล้ายละเมอของเด็กน้อยก็ดังขึ้น ผมเตรียมขยับลุกพอดีเห็นเงาใครบางคนในความมืดขยับตัวอย่างเร็วตรงไปยังเตียง
“ ชูร์”
เสียงทุ้มดังขึ้น “ เงียบซะ...อย่าร้อง”
แม้ในความมืดผมก็รู้ว่าเป็นหมอปาย เงาดำๆนั้นโน้มใบหน้าลงไปใกล้เด็กน้อย แสงสว่างจากภายนอกส่องเข้ามาเห็นมือคู่นั้นลูบศีรษะน้องเบาๆ ซ้ำยังกระซิบเสียงนุ่มด้วยถ้อยคำปลอบประโลม
...ภาพนั้นทำให้ผมรู้ว่าหมอเป็นคนเย็นชาที่โคตรอ่อนโยน เป็นคนแข็งกระด้างที่โคตรอบอุ่น...
ผมนอนมองภาพนั้นเพลินไปหน่อยจึงทำให้หมอปายรู้ตัวจนหันมามอง ผมเลยจำต้องผุดลุกขึ้น
“ หมอ”
“ อะไร”
“ เด็กก็เหมือนผ้าขาว เขาบริสุทธิ์เกินกว่าจะรู้เรื่องสกปรกของผู้ใหญ่ ใครจะแต่งแต้มอะไรใส่ให้เขาก็รับรู้อย่างไร้เดียงสา หมอจะโกรธจะเกลียดใครแล้วมาลงที่น้องผมว่ามันไม่ยุติธรรม ถ้าหมอจะสังเกตสักนิดหมอคงรู้ว่าน้องปอเขารักพี่ชายตัวเองมากแค่ไหน”
“ มึงจะพูดอะไร”
“ ถ้ารักหรือรู้สึกดีกับใคร หมอแสดงออกบ้างก็ได้นะครับ บางทีคนที่รอคอยอยู่เขาคงจะดีใจ”
“ อืม”
หมอเงียบไปนานก่อนจะรับคำแล้วล้มตัวลงนอน
“ เพราะผมเองก็เป็นคนนึงที่รอคอยหมออยู่เหมือนกัน”
ผมยิ้มกว้างๆเมื่อสังเกตว่าใบหน้าหมอขยับนิดๆ ซึ่งผมขอเข้างตัวเองแล้วกันว่าหมอกำลังยิ้มเช่นเดียวกับผม
“ ถ้ามึงไม่เหนื่อยที่จะรอ อีกไม่นานหรอกความหวังมึงจะเป็นจริง”
ฉิบหายผมแม่งยิ้มจนปวดแก้มเลยว่ะ
มาแล้วๆ ตอนนี้มีความเอ็นดูน้องปอของพี่ปาย เด็กตัวขาวของพี่ :-[
รอดูกลเม็ดการหยอดของนังยิมที่เข้มข้นขึ้นทุกตอน ฮ่าๆๆๆ ตอนหน้าจะพาไปเที่ยวค่ะเก็บกระเป๋ารอเลย
#หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจสำหรับคนเขียนนะคะ #หนึ่งเม้นท์หนึ่งหัวใจ :hao5: :hao5: :hao5:
รอดูกลเม็ดการหยอดของนังยิมที่เข้มข้นขึ้นทุกตอน ฮ่าๆๆๆ ตอนหน้าจะพาไปเที่ยวค่ะเก็บกระเป๋ารอเลย
#หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจสำหรับคนเขียนนะคะ #หนึ่งเม้นท์หนึ่งหัวใจ :hao5: :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 23-09-2016 20:31:59
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 23-09-2016 20:33:51
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 23-09-2016 20:53:09
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 23-09-2016 21:46:20
ฮื่ออออ น่ารักมากกกก
น่าเอ็นดู พี่หมอเอาน้องมาเลียงด้วยจิ
อยากเห็นน้อง ฮ่าาาาาาาาาาาาา
มีความหลงเด็ก
ส่วยอิพี่ยิมก็หยอดหมออยู่นั่น รออีกไม่นานละนะ
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 23-09-2016 22:13:36
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 23-09-2016 22:15:46
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 23-09-2016 22:19:04
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 23-09-2016 22:35:38
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 23-09-2016 23:23:38
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 23-09-2016 23:24:23
ยิมก็น่ารัก,,,,
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 24-09-2016 00:44:58
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-09-2016 01:04:54
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 24-09-2016 02:22:43
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 24-09-2016 02:29:12
เริ่มหัวข้อโดย: kanunsak ที่ 24-09-2016 16:38:29
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 24-09-2016 22:20:34
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 25-09-2016 01:23:03
ชอบมากๆ
ขอติดตามอ่านต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: พันวา ที่ 25-09-2016 18:53:29
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 26-09-2016 20:21:59
หลงที่ 16 : ทะเล
[หมอปาย]
“ ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะของคนในห้องดังลั่นทันทีตอนที่ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องชุดคอนโดของตัวเอง ด้วยความสงสัยผมจึงค่อยๆสาวเท้าเข้าไปยังที่มาของเสียงทันได้เห็นไอ้เด็กข้างห้องที่วันนี้ทำตัวเป็นเด็กโข่งเพราะนำทีมเป็นหัวหน้าโจกพาเด็กตัวขาวอีกคนเล่นกันอะไรกันก็ไม่รู้ เห็นผุดลุกผุดนั่งอยู่หลายรอบก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะร่วนราวกับว่าสนุกสนานเสียเต็มประดา
ผมคลึงขมับมองภาพตรงหน้าแล้วนึกเวียนหัว สาเหตุที่ทั้งสองมาอยู่ห้องผมได้ก็เพราะว่าหลังจากที่เมื่อวานก่อนผมไปเยี่ยมน้องชายต่างมารดาที่โรงพยาบาลจนได้มีโอกาสเฝ้าไข้ทั้งคืนมันทำให้ผมเปลี่ยนแปลงความคิดบางอย่าง หากเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่นึกพิศวาสหรืออยากเข้าใกล้น้องชายที่มีสายเลือดเดียวกันเพียงครึ่งเดียว นั่นเพราะทุกๆครั้งที่เห็นหน้า ‘ปอ’ มันทำให้ผมนึกถึงมารดาผู้ล่วงลับ
มันเป็นความรู้สึกทรมานเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ผมสูญเสียผู้หญิงที่รักที่สุดไปไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำที่บิดาพาผู้หญิงคนใหม่เข้าบ้านที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือผู้หญิงคนนั้นดันเป็นเพื่อนของผมซ้ำเธอยังอุ้มท้องลูกชายคนใหม่ให้พ่อ
ในตอนนั้นผมโกรธพ่อจนถึงขนาดที่เราไม่พูดกัน ผมเสียใจที่พ่อพาผู้หญิงคนใหม่มาแทนที่แม่ของผมได้เร็วจนน่าตกใจ ยิ่งกว่านั้น ‘ไอลดา’ ซึ่งอุ้มท้องอยู่ดันแสดงท่าทีกับผมในเชิงชู้สาว มันเลยทำให้ผมทั้งเกลียดและขยะแขยงเธอรวมไปถึงเด็กในท้องด้วย
เด็กชาย “ปรมินทร์” หรือ “น้องปอ” เกิดมาท่ามกลางความรักความเอาใจใส่ของบิดา ต่างจากผมที่กลายเป็นไม้เบื่อไม้เมากับพ่อผู้ให้กำเนิด เพราะผมทำทุกอย่างที่บิดาสั่งห้ามเรียกได้ว่าถ้าหากบิดาสั่งให้ไปทางซ้ายผมจะไปทางขวาทันที จนถึงวันหนึ่งที่ความอดทนของแต่ละฝ่ายสิ้นสุด พวกเราระเบิดอารมณ์ใส่กันอย่างรุนแรงผมพลั้งปากในสิ่งที่สงสัยมาตลอดว่าบิดาอาจจะมีส่วนในอุบัติเหตุที่คร่าชีวิตแม่ของผม พ่อโกรธจัดถึงขนาดลงมือกับผมด้วยการตบหน้า ผมจึงก้าวออกจากบ้านหลังนั้นโดยไม่คิดจะหันกลับไปท่ามกลางคนไม่พอใจของบิดา
ประมุขของบ้านตัดขาดความช่วยเหลือผมแทบทุกอย่างในปีแรกๆเพื่อให้ผมซมซานกลับบ้าน แต่เคราะห์ยังดีที่ผมมีเงินเก็บจำนวนหนึ่งของแม่ในธนาคารที่แม่ฝากไว้ให้ตั้งแต่เกิดทำให้ผมใช้ชีวิตอยู่คนเดียวได้ไม่ลำบากนัก ถึงแม้หลังๆมาบิดาจะนำเอาสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆที่บิดาจัดหามาให้โดยผ่านคนกลางอย่างลุงหาญมือขวาของพ่อ
แต่ถึงอย่างนั้นความสัมพันธ์ของผมกับบิดาก็ไม่ได้ดีขึ้นสักเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่เพราะน้องชายต่างมารดาซึ่งวนเวียนอยู่ใกล้ผมตลอด พอรู้ความแล้วเจ้าเด็กนั่นดันรู้สึกรักและอย่างเข้าใกล้ผมอย่างประหลาด วันเกิดของเด็กนั่นทุกปีเจ้านั่นมักโยเยกับทุกคนเพื่อมาฉลองวันเกิดกับผม ทั้งๆที่ผมกับปอเราแทบไม่ได้ใกล้ชิดกันเรียกได้ว่าห่างเหินด้วยซ้ำ แต่ทำไมไม่รู้เด็กตัวขาวที่ผมสร้างกำแพงในใจดันนึกพิศวาสผมนัก ทั้งๆที่ถูกผมตั้งแง่รังเกียจแต่เจ้านั่นกลับอยากเข้าใกล้ผม
ยิ่งถูกผลักไสน้องชายต่างมารดายิ่งอยากเข้าใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ
ความใสซื่อไร้เดียงสานั่นค่อยๆทลายกำแพงที่ผมสร้างขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ยิ่งได้ยินในสิ่งที่ไอ้เด็กข้างห้องพูดกับผมเมื่อวันก่อน ‘เขายังบริสุทธิ์เกินกว่าจะรู้เรื่องสกปรกของผู้ใหญ่’
ใช่ ปอยังเด็กเกินกว่าจะรับรู้เรื่องของผู้ใหญ่และมันใจร้ายเกินไปถ้าผมจะผลักไสเด็กนั่นเหมือนที่แล้วมา
สุดท้ายผมก็เผลอใจอ่อนยอมให้น้องชายต่างมารดาก้าวเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวแบบนี้ ผมถอนหายใจนึกถึงเมื่อวานที่ปอมีอาการดีขึ้นจนสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วลุงหาญจึงเอ่ยขอร้องให้ผมรับเอาเด็กนั่นมาดูแลชั่วคราวระหว่างที่พ่อกับแม่ไปกันคนละทิศละทางแบบนี้ ครันจะให้กลับบ้านที่นั่นก็มีแค่ลุงหาญกับแม่บ้าน หากเกิดงอแงเอาแต่ใจขึ้นมาคนเหล่านั้นคงจะรับมือยาก
สุดท้ายเลยต้องเลยตามเลย แล้วก็ช่างบังเอิญพอพามาอยู่ด้วยกันเข้าคู่กับไอ้เด็กโข่งข้างห้องนี่เหลือเกิน ดูซิพากันเล่นอะไรก็ไม่รู้น่าเวียนหัวฉิบหาย
“ พี่ชาย”
ผมกระพริบตาปริบๆก้มมองเด็กตัวน้อยที่สูงเลยเข่าเขามานิดเดียว มือน้อยๆสองข้างกำลังประคองแก้วน้ำอย่างระมัดระวัง แววตากลมโตกำลังออดอ้อนให้ผมขยับเข้าไปใกล้
“ อะไร”
“ น้องเอาน้ำมาให้พี่ชาย”
ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเหลือบตามองไปยังตัวต้นคิดยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์อยู่โน้น ไม่รู้สั่งสอนอะไรเด็กซื่ออย่างปอถึงได้วิ่งตุบตับมาพร้อมกับแก้วน้ำมือเสมือนต้อนรับผมกลับมา
“ พี่ชาย”
มือเล็กกระตุกขากางเกงผมอีกรอบ เลยต้องจำใจย่อตัวไปรับน้ำเย็นฉ่ำจากมือคู่นั้น
“ ขอบใจ”
ปอยิ้มแก้มปริ่มก่อนจะร้องไชโยอย่างดีใจแล้วไปกอดไอ้ตัวต้นคิด พร้อมแท็คมือกันอย่างสนุกสนาน ผมได้แต่ส่ายหน้าอย่างไม่รู้จะทำอะไร จึงเดินเลี่ยงไปยังโซนครัวซึ่งถูกเตรียมอาหารเย็นไว้เรียบร้อยแล้วคงไม่พ้นฝีมือสองคนนั้น ทั้งๆที่รู้จักกันได้แค่วันสองวันแต่ดูเหมือนคู่หูต่างวัยนี่จะสนิทกันกว่าสายเลือดเดียวกันแบบผมซะอีก
“ ทะเล ทะเล้ ทะเล”
...หืม...
“ ทะเลจ๋า”
“.......”
“ โอ้ทะเลแสนงาม”
คราวนี้มาเป็นเพลงผมเลยหรี่ตามองต้นกำเนิดเสียงที่ครางหงุงหงิงเดินวนไปมารอบตัว และเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวแล้วว่าผมมองอยู่ศีรษะทุยสวยจึงเงยขึ้นพร้อมกับยิ้มแฉ่ง ก่อนจะโผมากอดขาผมอย่างที่เจ้าตัวชอบทำ
“ ทำอะไรปอ”
แววตาใสแจ๋วสบตาผมนิ่ง จนได้แต่ถอนหายใจเพราะผมเพิ่งรู้ความจริงว่าไอ้เด็กนี่อ้อนเก่งขนาดไหน โดยเฉพาะมันรู้ว่าถ้าผมสบตาเมื่อไหร่ผมมักจะใจอ่อนยอบอย่างประหลาด
“ จะขออะไร”
ใบหน้าขาวฉีกยิ้มทันที แสดงว่าที่ทำดีกับผมก่อนหน้านี้หวังผลสินะ
“ ทะเล”
“ อะไรนะ”
“ น้องอยากไปทะเล”
นั่นไงเล่นมาอ้อนขนาดนี้คงอยากได้อะไรสักอย่างจริงๆเหมือนที่ผมคาดเดาเอาไว้ไม่มีผิด
“ ฉันไม่ว่าง”
“......”
ใบหน้าขาวเหยเก แววตากลมโตหรุบลงดูน่าสงสารทั้งริมฝีปากยังเบะกว้างราวกับว่าจะปล่อยเสียงโฮเสียเดี๋ยวนี้ ผมถอนหายใจแรงๆกับปฏิกิริยาแสนงอนแบบนี้เพราะชักจะเริ่มชินเสียแล้ว และพอผมทำไม่สนใจคราวนี้เจ้าของศีรษะทุยสวยก็โผเข้าซุกที่อกซ้ำยังขยับไถหัวไปมาอย่างออดอ้อนสุดชีวิต
...มารยา...
ผมหรี่ตามองต้นฉบับเจ้ามารยาที่ทำเป็นนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่โซฟาโน่น แล้วผมก็เห็นริมฝีปากมันขยับยิ้ม นี่คงสอนกันมาสินะ
หึ ผมกระตุกยิ้มมุมปาก และนึกแปลกใจตัวเองที่ยิ้มง่ายกับเรื่องแบบนี้
“ ปอ”
“ ไปทะเล”
คราวนี้เล่นปืนขึ้นตัวผมมือทั้งสองข้างรัดคอผมแน่น ซ้ำขายังเกี่ยวเอวผมเอาไว้เรียกได้ว่าเกาะไม่ปล่อยแน่นอน ครันจะลุกหนีก็กลัวเจ้านี่จะตกจึงจำใจโอบอุ้มเอาไว้
...เจ้าเล่ห์นักไอ้เด็กนี่...
“ ฮ่าๆ”
ผมตวัดมองไปยังต้นกำเนิดเสียงที่ขยับปากหัวเราะอย่างขบขัน ผมเลยชี้นิ้วใส่มันอย่างคาดโทษ แต่ก็ไม่ถนัดนักเมื่อเจ้าเด็กนี่เล่นเกาะหนึบขนาดนี้ หากเป็นเมื่อก่อนผมคงตวาดลั่นแล้วไล่ตัวป่วนนี่ให้กลัวจนหัวหด แต่นี่อะไรแค่ได้ดูแลกันวันสองวันทำไมผมถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้
ความเดียงสานี่ทลายกำแพงที่แข็งแรงได้จริงๆเหรอ
“ พี่ชาย” ปอกระซิบข้างหูผมคล้ายกำลังกล่อมอะไรสักอย่าง “น้องอยากไปทะเล ทะเลมีหาดสวย มีคุณปูด้วย น้องอยากไปจับคุณปู”
“ แล้วไง”
“ ทะเลสวย”
แล้วก็ทำตาปริบๆได้อย่างน่ารักน่าชัง
“ แล้วถ้าไม่ได้ไปล่ะ”
“ น้องเสียใจ”
คราวนี้ทำหน้าเบ้ “ ทะเลสวยนะพี่ชาย” แล้วเอาหน้าผากมาสีไหล่ผมอีกที
จริงๆน้าไอ้เด็กนี่ ผมถอนหายใจแรงๆรู้สึกว่าเด็กนี่ชักจะรับมือยากขึ้นทุกวัน ‘ เด็กบ้านี่อะไรจะอ้อนเก่งขนาดนี้วะ ให้ตายเถอะ’
“ พี่ชาย” ปอทำเสียงอ่อย
“ เฮ้ย”
“ น้องอยากไปทะเล”
ผมถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้
“ อยากไปทะเล” กระซิบข้างหูผมอีกครั้ง
“ โอเคไปทะเล” สุดท้ายก็รับคำไปอย่างเผลอไผล
คราวนี้ไอ้เด็กข้างห้องหัวเราะดังลั่น “ หมอแพ้เด็กแล้วครับ”
“ เออ”
ผมสบถเมื่อเด็กขี้อ้อนไถลลงจากตัวผมแล้ววิ่งปรู๊ดไปหาคู่หูต่างวัยแล้วพากันชี้ชวนดูที่พักในจอแท็ปเล็ตราวกับว่าตระเตรียมกันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
...นี่ผมเสียรู้เด็กพวกนี้เหรอวะ ให้ตายเถอะ...
.
.
“ กลับห้องมึงไปเลย”
ผมชี้นิ้วไล่ไอ้ยิมกลับห้องมันไปหลังจากจำใจตกลงกับเด็กน้อยว่าจะไปทะเลกันพรุ่งนี้ซึ่งตรงกับช่วงเสาร์อาทิตย์ซ้ำวันจันทร์ยังเป็นวันหยุดชดเชยตามเทศกาล พอได้ยินคำตอบน่าสนใจตัวป่วนก็ทำตัวดีทันทีคือหลังจากกินข้าวเรียบร้อยแล้วก็วิ่งตุบตับไปอาบน้ำเองดีว่าปอถูกสอนให้ดูแลตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆ ถึงแม้รอบกายจะพรั่งพร้อมไปด้วยบริวารมากมาย แต่เด็กนี่ยังเรียนรู้ที่จะทำอะไรด้วยตัวเองยกเว้นแต่ตอนที่งอแงเท่านั้นที่จะเอาแต่ใจเพราะมีแต่คนที่ตามใจตลอดเวลา
“ หมอ”
คราวนี้เป็นเด็กโข่งที่ทำหน้าออดอ้อนบ้าง แต่มันไม่ได้น่ารักน่าชังเหมือนปอซ้ำยังทำเอาขนลุกแปลกๆสิ่งที่มันทำไม่ได้น่าเกลียดอะไรตรงกันข้ามมันดูดีมาก ดูดีเกินไปพาลให้หัวใจผมพยศเจ้าของมันแบบนี้ หากว่ามันไปทำหน้าตาออดอ้อนสาวๆขี้คร้านผู้หญิงคงติดกันเป็นพรวน ผมไม่อยากจะยอมรับหรอกว่าคนอย่างไอ้ยิมมันเป็นผู้ชายดูดีถ้าจะพูดให้ถูกมันคงหล่อแบบพิมพ์นิยมสาวๆ เพราะบุคลิกที่ดูสดใสขี้เล่นบางทีก็กวนตีนทำให้กลายเป็นอีกคนที่น่าสนใจ
มันเป็นผู้ชายที่มีหลากหลายบุคลิกในตัว มีหลายด้านที่น่าประหลาดใจ เป็นผู้ชายยียวนกวนตีนเมื่ออยู่กับผม บางทีก็เจ้าเล่ห์และตรงไปตรงมาจนคาดไม่ถึง พออยู่กับปอกลับเป็นผู้ชายที่อบอุ่นดูเหมือนพี่ชายใจดี เดาได้ไม่ยากว่าน้องบัวคงโชคดีไม่น้อยที่มีพี่ชายอย่างมัน
“ หมอครับ”
“ กลับห้องไป”
“ครับ”
มันยิ้มๆแล้วทำเนียนเดินเข้าห้องนอนของผมไปเฉย
“ ไอ้ยิม” มันยิ้มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ได้โคตรกวนตีน
“ ห้องมึงไม่ใช่ห้องนอนกู”
ผมชี้นิ้วไปที่ประตูทางออก
“ อะไรนะ” มันทำเสียงเหมือนคุยกับใครบางคน “ อ๋อ ให้พี่ยิมแต่งตัวให้เหรอครับ”
ผมทำหน้างง
“ ได้สิครับ เดี๋ยวพี่ยิมเข้าไปช่วยน้า” มันหันมาขยิบตาให้ผมก่อนเดินตัวปลิวเข้าไปในห้องนอนผมเฉย ปล่อยให้ผมยืนอ้าปากค้างในความเนียนของมัน เพราะก่อนหน้านี้ผมยังไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากที่มันพูดเองเออเอง
...ไอ้ตอแหล...
ผมได้แต่นึกเข่นเขี้ยวในใจ
**************************************************
[ยิม]
ผมพยายามกลั้นขำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของหมอเพราะน้องปอที่ถูกปลุกให้ลุกแต่เช้าดันงอแงเพราะความง่วงกว่าจะพาไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยซ้ำยังหลับคอพับคออ่อนเกาะหมอปายจนแน่นไม่ปล่อย สุดท้ายผมเลยต้องทำหน้าที่เป็นสารถีไปโดยปริยาย หมอทำหน้าหงิกเมื่อเห็นผมทำหน้ายิ้มมาตั้งแต่เช้ามันจะแปลกอะไรถ้าหากผมจะยิ้มเพราะมีความสุข...ความสุขที่เกิดจากหมอ...
หมอปายคงไม่รู้ว่านับวันเขาจะเข้ามายึดพื้นที่ในหัวใจผมมากขึ้น มากเกินกว่าคำว่าชอบไปไกลแล้ว หลังจากผ่านช่วงเวลาที่แย่ที่สุดจากการเปลี่ยนสถานะจากคนรักเป็นแค่เพื่อนกัน นัตตี้โทรหาผมสองครั้งพร้อมกับคำขอโทษเช่นเดิม แต่ผมไม่ได้ติดใจอะไรอีกแล้ว ผมพร้อมที่จะให้อภัยทุกสิ่งทุกอย่างซ้ำยังนึกขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้ผมเจอกับหมอ
เพียงไม่นานที่รู้จักกันผมกลับรู้สึกว่าผมรู้จักหมอมานานแล้ว ยิ่งได้รู้ว่าภายใต้ใบหน้าเฉยชากลับซ่อนความอบอุ่นไว้มากมาย ผมอิจฉาไม่น้อยที่ปอได้รับความอบอุ่นที่หมอมอบให้ถึงแม้หมอจะดูเย็นชาและเว้นระยะห่างกับน้องชายต่างมารดา แต่แววตาคู่นั้นกลับดูห่วงใย ผมเคยบอกแล้วว่าหมอเป็นผู้ชายที่มีรอยยิ้มและดวงตาสวย เป็นผู้ชายโครงหน้าเรียวบางมุมดูหล่อเหลาน่าค้นหา อีกมุมก็ดูสวยงามอย่างประหลาด ดังนั้นเวลาที่หมอยิ้มทั้งปากทั้งตามันอดทำให้ผมยิ้มตามทุกที
หมอรู้มั้ยว่าหมอเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มาก
“ หมอ”
“อะไร”
“ หมอรู้ตัวมั้ยว่าหมอยิ้มสวย”
หมอรีบหุบยิ้มทันที แต่ไม่ทันเสียแล้วในเมื่อผมเห็นหมอยิ้มให้ปอที่หลับตาพริ้มในอ้อมกอดหมอ
“ ยิ้มบ่อยๆสิครับ”
“ พูดบ้าอะไร” หมอพยายามเปลี่ยนเรื่องมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ ผมหวงนะ” ผมพูดยิ้มๆ “ หมออย่ายิ้มแบบนี้กับใครอีกนะ”
“ เรื่องของกู”
“ ครับ”
ผมขยิบตาให้ “ สักวันหนึ่งจะทำให้มันเป็นเรื่องของเรา”
“ พูดมากมึงขับรถตาก็มองไปถนนโน้น”
ผมหัวเราะร่วน
“ หมอ”
“ อะไรอีก”
“ ผมขอจีบหมอนะ”
ผมเหลือบตามองหมอที่นิ่งเงียบไปนานจนได้ยินแต่เสียงแอร์ดังหึ่งๆ
“ แล้วที่ผ่านมามึงไม่ได้จีบรึยังไง”
...เชี่ย...
ผมเหยียบเบรกกะทันหัน หมอร้องโวยวายทำเอาน้องปอตื่นแต่ยังงัวเงียเลยทำท่าจะหลับต่อ ผมพึมพำขอโทษก่อนยิ้มระรื่นทั้งที่โดนหมอด่าเสียงดังลั่น
ผมฮัมเพลงไปเรื่อยโดยมีสายตาของหมอปายมองปรามๆ เมื่อสุดท้ายห้ามผมไม่ได้หมอเลยสะบัดหน้าหนีมองออกไปนอกหน้าต่างรถ
“หมอ”
“......”
“ ผมถือว่าหมอรับรู้แล้วว่าผมจะจีบหมอ”
“ เหอะ”
หมอทำเสียงในลำคอ
“ เตรียมใจให้ดีนะหมอ” หมอเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ ครั้งนี้ผมเอาจริง”
ผมขยิบตาให้หมอ
น่าแปลกที่ครั้งนี้หมอไม่ยักกะตอบโต้นอกจากหันไปยิ้มให้กับกระจกข้างรถ
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ชนะในการแข่งขันวิ่งยังไงไม่รู้
...รู้สึกดีเป็นบ้า...
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆ หลงกาว(น์)มั้ยล่ะตอนนี้ 55555++++
มีความเอ็นดูน้องปอของพี่ปาย ทำไมน่ารักน่าเอ็นดูแบบเน้คะเด็กน้อย :-[
ปล1.ขอแจ้งข่าวว่าจะงดอัพหนึ่งอาทิตย์เนื่องจากติดซ้อมรับปริญญาค่ะ ใครว่างๆไปเจอกันที่จุฬาฯได้น้า ^^
ปล2.เจอกันตอนหน้าวันจันทร์หน้านะจ๊ะ
ปล3.อ่านแล้วเม้นท์ด้วยน้า หนึ่งความคิดเห็นคิดเห็นกำลังใจให้นักเขียนจ้า
มีความเอ็นดูน้องปอของพี่ปาย ทำไมน่ารักน่าเอ็นดูแบบเน้คะเด็กน้อย :-[
ปล1.ขอแจ้งข่าวว่าจะงดอัพหนึ่งอาทิตย์เนื่องจากติดซ้อมรับปริญญาค่ะ ใครว่างๆไปเจอกันที่จุฬาฯได้น้า ^^
ปล2.เจอกันตอนหน้าวันจันทร์หน้านะจ๊ะ
ปล3.อ่านแล้วเม้นท์ด้วยน้า หนึ่งความคิดเห็นคิดเห็นกำลังใจให้นักเขียนจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 26-09-2016 20:58:56
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 26-09-2016 21:08:03
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 26-09-2016 21:13:18
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 26-09-2016 21:21:37
น้องปอก็ดูหลงเหมือนกัน พี่ชายย
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 26-09-2016 21:38:07
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 26-09-2016 22:28:20
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 26-09-2016 23:32:47
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-09-2016 00:01:47
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 27-09-2016 00:24:34
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 27-09-2016 01:56:06
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 27-09-2016 07:32:23
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 27-09-2016 11:35:53
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 27-09-2016 13:18:34
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 27-09-2016 14:36:09
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 27-09-2016 15:13:32
เริ่มหัวข้อโดย: lazysheep ที่ 27-09-2016 17:36:33
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 27-09-2016 23:33:36
เริ่มหัวข้อโดย: Dark_Sky ที่ 28-09-2016 11:00:31
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 28-09-2016 19:34:18
มาลงตอนไหน
ทำไมเพิ่งเห็น
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 28-09-2016 20:15:08
ที่มาของชื่อเรื่อง
เริ่มหัวข้อโดย: blankmkmejj ที่ 29-09-2016 22:21:35
เริ่มหัวข้อโดย: กาลณัฐ ที่ 30-09-2016 11:13:52
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 30-09-2016 21:27:39
น้องปอน่ารักอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 02-10-2016 10:54:23
ยิมช่วยหมอได้มากเลย ครอบครัวช่วยได้จริงๆ ยิมมีความอบอุ่น ปลื้มมม
เป็นคู่กันแล้ว ยังไงก็ไม่พลาดหรอกเนาะ ดีแล้วที่ทุกอย่างชัดเจนสักที
ยิมก็ไม่ต้องเป็นคนซื่อ ที่รู้สึกผิด ปายก็อยู่ที่เดิมรอ
อยากเห็นฉากหวาน น้ำทะเลยังอายแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: matame ที่ 02-10-2016 20:59:01
เริ่มหัวข้อโดย: Bangzazazall ที่ 03-10-2016 11:33:31
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 03-10-2016 20:01:16
หลงที่ 17 : จูบ
[ยิม] 50 %
“ น้องชอบ”
ปอทำหน้ายิ้มแฉ่งเลียขนมสายไหมท่าทางเอร็ดอร่อย ใบหน้าขาวเต็มไปด้วยเหงื่อเพราะอากาศที่ร้อนแต่แววตายังร่าเริงสดใส ตั้งแต่ออกจากกรุงเทพฯผมก็พาแวะตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆตามรายทางก่อนจะถึงจุดมุ่งหมายคือชะอำ และก่อนจะถึงรีสอร์ทที่พักเลยพาหมอกับน้องปอแวะทานอาหารเช้าก่อน ซึ่งก็ดูเหมือนเป็นที่ถูกอกถูกใจสองพี่น้องคู่นี้พอสมควร
น้องปอร่าเริงเป็นพิเศษวิ่งวนไปรอบตลอดจนบรรดานักท่องเที่ยวและพ่อค้าแม่ค้าต่างให้ความเอ็นดู ทั้งที่เหงื่อท่วมตัวแต่ยังยิ้มแฉ่ง ก่อนหน้านี้ผมน้องปอที่ยาวดูน่ารำคาญจนคนเป็นพี่ต้องหายางมามัดเป็นจุกข้างหน้าชูขึ้นเป็นทรงน้ำพุ เวลาขยับศีรษะที่จึงเด้งไปมาจนน่าดีด
สภาพหมอตอนนี้เหมือนพ่อลูกอ่อนเพราะมีผ้าขนหนูผืนเล็กๆ พาดบ่าเอาไว้คอยซับเหงื่อให้น้องที่ดูเป็นคนขี้ร้อนมากเดินได้ไม่ถึงชั่วโมงเหงื่อจึงท่วมตัวได้ขนาดนี้
“ ปอมาเช็ดหน้าก่อน”
หมอกวักมือเรียกเจ้าตัวเล็กที่กำลังเอร็ดอร่อยกับขนมสายไหมแต่ถึงอย่างนั้นน้องก็ว่าง่ายโดยการเอียงใบหน้าให้หมอซับเหงื่อแต่โดยดี ก่อนหมอจะจับจูงน้องออกเดินไปยังรถทันทีด้วยกลัวว่าน้องปอจะวิ่งเล่นจนเพลินลืมเวลา
“ มึง”
“ ครับ”
“ จากนี่ไปที่พักอีกไกลมั้ย”
หมอหันมาถามผมเพราะผมเป็นคนจองที่พักซึ่งเป็นของคนรู้จักบิดาเลยได้ราคาลดพิเศษ ที่สำคัญถ้ากลับไทยทีไรผมมักมาใช้บริการที่นี่เป็นประจำ ซึ่งยังดูเหมือนว่าหมอไม่ค่อยสันทัดในการท่องเที่ยวสักเท่าไหร่ หมอบอกว่าไม่ค่อยมีเวลาเลยไม่เคยได้ออกมาเที่ยวไกลจากกรุงเทพฯเลย
นึกๆแล้วคนเรียนหมอนี่ก็น่าเห็นใจเพราะชีวิตดูไม่ค่อยมีเวลาว่างเหมือนคนอื่นเขาสักเท่าไหร่ เรียนก็หนัก ซ้ำเนื้อหาวิชายังเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของคนทำให้เครียดน่าดู แต่หมอปายดูจะมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ ผมเชื่อเพราะแววตาของหมอมีความสุขทุกครั้งที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักทั้งๆที่เมื่อคืนกว่าหมอจะได้นอนก็เกือบเช้าเพราะอ่านหนังสือ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เห็นว่าหมอจะบ่นที่ต้องตื่นเช้าแล้วมาดูแลเด็กน้อยที่เริ่มงอแงตั้งแต่ตื่นนอน
ผมรู้ว่าหมอเป็นคนดี และผมก็เริ่มจะ ‘รัก’ คนดีแบบหมอเข้าซะแล้ว
“ มองอะไร”
หมอเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นผมมองนิ่ง “ เลิกมองกูด้วยสายตาแบบนี้สักทีมันขนลุก”
หมอทำหน้ารับไม่ได้จนผมหัวเราะร่วน
“มองแบบไหนเหรอครับหมอ”
หมอปายจิ๊ปาก
“ ผมมองหมอแบบไหนเหรอครับ บอกผมทีสิครับ”
“ เหมือนคนโรคจิต”
หมอย้ำชัดๆทีละคำจนน้องปอหันมามองแล้วพูดตามหมอ “ โรคจิต ฮ่าๆๆ”
“ พี่ยิมโรคจิต”
ผมหรี่ตามองเด็กน้อยก่อนจะวิ่งไปจับตัวหมายจะฟัดสักหน่อย แต่เจ้าตัวดีดันวิ่งไปหลบหลังหมอแล้วหัวเราะเอิ้กอ้าก ผมเลยวิ่งไปหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าหมอโดยที่อีกฝ่ายยักคิ้วเป็นเชิงท้าทายว่าผมจะทำอะไร ผมเลยขยับไปใกล้ใบหูหมอแล้วกระซิบเบาๆ
“ ที่หมอถามผมว่ามองอะไร ผมขอตอบว่าผม ‘มอง’ หมอและผมก็หวังว่าหมอจะ ‘มอง’ ผมเหมือนกัน”
หมอเงียบแล้วจูงมือน้องปอเดินหนีไปแต่ถึงอย่างนั้นผมก็แอบเห็นว่าใบหูหมอมีสีแดงเรื่อ
.
.
“ ทะเล”
“ ทะเลจ๋า น้องมาแล้ว”
น้องปอร้องดีใจ กระโดดเหยงๆร่ำๆว่าจะวิ่งลงไปเล่นน้ำทะเลเสียเดี๋ยวนี้แต่คิดที่หมอคว้าตัวเอาไว้ก่อนแล้วหยิบเอาครีมกันแดดมาละเลงตามพื้นผิวนอกร่มผ้าให้เด็กน้อยที่เห่อวิ่งไปเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำกางเกงขาสั้นแนบเนื้อ เจ้าตัวดิ้นแด่วๆหนีฝ่ามือหมอคงเพราะรู้สึกจั๊กจี้ น้องปอหัวเราะคิกคักจนหมอปายเผลอขำตาม กว่าจะเสร็จเด็กน้อยก็หัวเราะจนเหนื่อย หมอเหลือบตามองมาทางผมซึ่งเปลี่ยนเป็นชุดกางเกงว่ายน้ำขาสั้นเปลือยท่อนบนเหมือนน้องปอ
“ ผมมองหมอ”
“ ใครถาม”
หมอทำเสียงเหวี่ยง
“ก็เห็นหมอมองมาทางนี้พอดี ผมก็นึกว่าหมอจะถามว่าผมมองอะไร”
“ สู่รู้”
ผมยักไหล่ “ แต่ครั้งนี้ผมว่าหมอ ‘มอง’ ผมเหมือนกัน”
“ มึง”
หมอทำหน้าบึ้ง
“ เอาเป็นว่าเรามองกันและกันเนอะ” ผมยักคิ้วให้แล้วยิ้มแบบที่คิดว่าดูดีที่สุด
“ ประสาท”
เสียงหมอไล่ตามมาติดๆ ตอนที่ผมยิ้มกริ่มจูงมือน้องปอไปเล่นน้ำ
บรรยากาศยามบ่ายแก่ๆแดดร่มลมตกทำให้ผมกับน้องปอมาทรุดตัวลงนั่งก่อกองทรายกันอย่างสนุกสนาน น้องหน้าเบ้ทุกครั้งที่คลื่นซัดเข้าฝั่งทลายปราสาททรายที่ตัวเองก่อขึ้น แต่พักเดียวก็กลับมาฉีกยิ้มชักชวนผมก่อกองทรายขึ้นมาใหม่ทำแบบนี้หลายรอบซ้ำๆแต่สำหรับน้องแล้วคงสนุกสนานน่าดู ผมเองก็ไม่ต่างกันบางครั้งการลองกลับไปทำอะไรสนุกๆแบบเมื่อครั้งยังเด็กก็น่าสนุกไม่น้อย ลองปล่อยความคิดไปพร้อมกับรับรู้ความเป็นอิสระรอบกาย
บางทีคนเราถ้าไม่ยึดติดกับอะไรแบบเดิมๆแล้วลองเริ่มต้นกับความสัมพันธ์แบบใหม่บางทีมันอาจจะมีอะไรที่น่าค้นหารออยู่ก็ได้ คงเหมือนกับความสัมพันธ์ของผมกับหมอปายในตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกับหมอเราเป็นอะไรกัน มันไม่สามารถนิยามความสัมพันธ์นี้ได้เลย
แต่สำหรับผมหมอคือคนที่ทำให้ใจเต้นแรงทุกครั้งที่สบตา ทุกท่วงท่าของหมอทำให้ผมกรอกตามองตามไม่รู้เบื่อ ภายใต้ท่าทางแข็งๆดูเข้าถึงยากแต่พอได้สัมผัสจริงๆผมว่าหมอชอบกลบเกลื่อนด้วยการโหวกเหวก ชอบเสียงดังเวลาโดนต้อนให้จนมุม และชอบเงียบใส่เวลาที่กำลังเขินอาย แต่ทุกอย่างที่รวมเป็นหมอยังคงน่าสนใจสำหรับผมเสมอ
อย่างเช่นตอนนี้ที่ผมลอบมองคนในชุดเสื้อกล้ามสีขาวคลุมทับด้วยเชิ้ตลายสดใสแขนสั้นอีกที ท่อนล่างสวมกางเกงขาสั้นพอดีเข่าเผยให้เห็นท่อนขาเรียวแต่ดูแข็งแรง ภาพตรงหน้าดูไม่คุ้นชินเพราะผมไม่เคยเห็นหมอใส่กางเกงขาสั้นมาก่อน หมอนั่งกอดอกพิงต้นไม้แล้วเหม่อมองไปยังผืนน้ำกว้างไกล
“ หมอ”
ผมเดินมาทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆกับหมอตาก็คอยมองน้องปอที่นั่งก่อกองทรายสนุกสนานอยู่คนเดียวไม่ใกล้ไม่ไกลกันนัก
“ หมอไม่เปลี่ยนชุดเล่นน้ำเหรอ”
หมอปายส่ายหน้า
“ หมอไม่ชอบทะเลเหรอครับ”
“ ทำไมมึงถึงถามอย่างนั้นล่ะ”
“ ผมเห็นหมอดูไม่กระตือรือร้นในการมาทะเลเท่าไหร่”
“ เปล่าหรอก” หมอปฏิเสธ “กูไม่ชอบเล่นน้ำเพราะมันเหนียวเหนอะหนะ เวลามาทะเลกูชอบนั่งนิ่งๆฟังเสียงคลื่นมากกว่า”
“ งั้นเหรอครับ”
“ อืม แล้วมึงล่ะชอบเล่นน้ำเหรอ” หมอถามกลับเพราะพอเปลี่ยนชุดเสร็จผมกับน้องปอก็พากันไปดำผุดดำว่ายอยู่ในทะเลเกือบชั่วโมงก่อนจะพานั่งพักเหนื่อยก่อกองทราย
“ ผมชอบอาบแดดครับ”
ชผมตอบ “ ซัมเมอร์ที่ต่างประเทศเป็นช่วงเวลาที่คนส่วนใหญ่ได้มีโอกาสไปปิคนิคกันเป็นครอบครัวและไปเที่ยวทะเลเพื่ออาบแดด มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆที่ทำให้ที่โน่นไม่ต้องผจญกับอากาศที่หนาวเหน็บ”
“มึงไม่ชอบฤดูหนาวเหรอ”
“ ก็ไม่เชิงนะครับ” ผมส่ายหน้า “ แต่มันทำให้ผมทำกิจกรรมกลางแจ้งได้น้อยลงเพราะทนหนาวไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องมาหลบในห้องนั่งเล่นเพื่อผิงไฟ บางวันครอบครัวผมก็หอบผ้าห่มมานอนรวมกันหน้าเตาผิงไฟ”
ผมหัวเราะเมื่อนึกถึงครอบครัวที่อยู่ต่างประเทศ
“ ดูมึงสนิทกับครอบครัว”
“ ครับ” ผมอมยิ้ม “ พ่อกับแม่เลี้ยงพวกเรามาเหมือนเพื่อนและให้อิสระทางความคิดไม่เคยปิดกั้นหรือสั่งห้าม ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเราบนพื้นฐานความถูกต้อง มีอะไรเราก็เปิดอกคุยกันตลอด ทุกวันนี้มีเรื่องอะไรผมยังปิดแม่เขาไม่ค่อยได้เลย”
ผมคิดอย่างขำๆแต่เหลือบตามองหมอปายที่นิ่งไป หมอไม่พูดอะไรแต่แววตาโครตเศร้า
“ หมอครับ ครอบครัวของแต่ละคนก็มีวิธีการเลี้ยงดูสั่งสอนที่ต่างกันไป การแสดงออกบางอย่างก็เช่นกันแต่มันไม่ได้หมายความว่าพ่อแม่ไม่รักเรา”
หมอเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ บางทีที่เขาชอบพูดให้เราเสียใจก็ไม่ได้หมายความว่าเขาเกลียด เหมือนกับที่เขาไม่แสดงว่ารักอะไรมากก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รักหมอ”
“ มึงจะพูดอะไร”
ผมเอื้อมมือไปกุมมือหมอไว้
“ นอกจากสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานก็ยังมีข้าวผัดปลาสลิดนะหมอ”
ไม่รู้ว่าหมอจะจำได้รึเปล่าที่ผมเคยพูดประโยคนี้กับหมอ ผมอมยิ้มขณะที่หมอชะงักก่อนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ผมเลยอาจหาญเกลี่ยปลายนิ้วไปตามใบหน้าของหมอแนวโน้มตัวไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกจนใบหน้าเราใกล้จนสัมผัสลมหายใจของอีกฝ่ายได้
“ ผมจูบหมอได้มั้ย”
ตึก
ตึก
“ แล้วใครห้ามมึงล่ะ”
ผมกระตุกยิ้มก่อนจะประทับจูบบนกลีบปากสีชมพูอมส้มของหมอ ผมอาศัยความมึนของรสสัมผัสขบเบาๆตรงขอบปากทำให้หมอเปิดริมฝีปากเพื่อให้ผมเข้าไปสำรวจหาความอ่อนหวานอยู่เนิ่นนาน
หมอพลาดล่ะ...เพราะตั้งแต่วินาทีนี้ไปผมจะไม่มีทางปล่อยให้หมอหลุดมือไปแน่นอน และมีแค่หนทางเดียวเท่านั้นคือหมอต้อง ‘รัก’ ผมแล้วล่ะ
จะ จะ จูบกันอีกแหล่วววววว ฮิ้วๆๆๆๆๆๆ เอาไปครึ่งนึงก่อนเนอะ
อีกครึ่งอัพพุ่งนี้จ๊ะ รับรองว่าฟินลืม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :o8: :impress2:
ปล.หนึ่งความคิดเห็นคิดหนึ่งกำลังใจสำหรับคนเขียนนะคะ
อีกครึ่งอัพพุ่งนี้จ๊ะ รับรองว่าฟินลืม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :o8: :impress2:
ปล.หนึ่งความคิดเห็นคิดหนึ่งกำลังใจสำหรับคนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 03-10-2016 20:08:40
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 03-10-2016 20:39:36
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 03-10-2016 20:52:39
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 03-10-2016 20:59:58
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 03-10-2016 21:53:02
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 03-10-2016 23:07:12
ขยับขึ้นอีกขั้น
แบบนี้นานๆไปหมอเสร็จแน่
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 03-10-2016 23:36:11
แอร๊ยยยยยย
จูบบบบบบบ จูบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 03-10-2016 23:37:37
เริ่มหัวข้อโดย: minkey ที่ 03-10-2016 23:55:20
ฮื่ออออ
มาต่อๆ อัพต่อ อยากฟินลื้มมมม :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 04-10-2016 06:43:08
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 04-10-2016 09:47:01
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:ดีงสมพระรามแปดมากค่าาาาาาจูบกันแว้ว :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-10-2016 16:18:21
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 04-10-2016 19:38:02
[หมอปาย]
(50% >> ครึ่งหลัง)
ผมจูบกับมันอีกแล้ว
ซ้ำยังเป็นการจูบในตอนที่ผมเองก็มีสติสัมปชัญญะสมบรูณ์ แล้วเหตุการณ์หลังจากนั้นคือในอกผมมันกลับอุ่นๆราวกับว่ามีอะไรมาโอบรัด ไม่ต่างจากหัวใจที่เต้นถี่เหมือนว่าวิ่งมาเป็นระยะทางไกล มันดูเหนื่อยอ่อนแต่เป็นความเหนื่อยที่สุขใจอย่างประหลาด
ช่างแตกต่างจากตอนที่อั้มสารภาพว่าชอบผมทั้งๆที่มันก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ บอกตรงๆว่าผมไม่ได้มีอคติกับเพศทางเลือก แต่ก็ไม่ได้นึกพิศวาสคนเพศเดียวกัน น่าแปลกที่ผมไม่รู้สึกขยะแขยงหรือรังเกียจสัมผัสของมันเลย ตรงกันข้ามเราเหมือนจะคุ้นชินสัมผัสของกันและกันเสียแล้ว
น่ากลัวเหลือเกินที่ผมชักจะชินเสียแล้วที่มีมันอยู่ข้างๆแบบนี้
เราไม่ได้ปฏิบัติต่อกันแปลกไป ผมเองก็ไม่ได้เคอะเขินราวกับคนเพิ่งแรกรัก แต่สิ่งที่แปลกไปคงเป็นรอยยิ้มที่พวกเรามีให้กันมากขึ้น ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้มันผิดปกติหรือไม่ดีเช่นไร ผมรู้แค่ว่าผมมีความสุขที่มันเป็นแบบนี้
“ น้องอยากกินอีก”
ปอดูสนุกสนานกับการมาเที่ยวงานวัดครั้งแรก แถมยังชื่นชอบขนมสายไหมซึ่งได้ลิ้มลองเมื่อตอนบ่ายที่ผ่านมา พอพามาวัดซึ่งจัดอยู่ใกล้ๆกับรีสอร์ทที่พักเลยร้องขอกินอีก ก่อนหน้านี้หลังจากปล่อยให้สองคนนั้นเล่นน้ำกันจนเย็นก็ตกลงว่าทานข้าวเย็นที่รีสอร์ท แต่เห็นพนักงานเล่าให้ฟังว่าวัดแถวๆรีสอร์ทมีจัดงานประจำปี ยิมมันเลยออกความคิดเห็นว่าพวกเราควรออกมาเปิดหูเปิดตาเสียบ้าง
จริงๆแล้วตั้งแต่ออกจากกรุงเทพฯก็ถือว่าเป็นโอกาสพักผ่อนสำหรับผมแล้ว เพราะตั้งแต่สอบติดหมอตัวผมเองก็ไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อนหรือไปเที่ยวไหนไกลๆเหมือนกัน
“ วันนี้กินไปเยอะแล้วครับ”
มันตะล่อมเด็ก “ กินอันอื่นดีกว่าเนอะ งานวัดนี่มีของกินอร่อยๆทั้งนั้นเลยน้า”
ปอทำหน้าสนใจลืมขนมสายไหมที่มีส่วนประกอบของน้ำตาลเยอะขนาดนั้นทันที ซ้ำยังจูงมือไอ้ยิมให้พาไปยังโซนของกินอย่างนึกสนุก ตลอดเวลาหลายวันที่อยู่ด้วยกันมาทำให้ผมหลงใจอ่อนกับความช่างอ้อนของน้องชายต่างมารดาไปแล้ว ผิดกับเมื่อก่อนที่ผมคงรังเกียจความน่ารักน่าชังของปอ
ผมถอนหายใจเมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ที่แสนยุ่งเหยิงภายในครอบครัวตัวเองจนนึกอิจฉาครอบครัวของคนข้างห้อง ไม่แปลกเลยที่คนอย่างไอ้ยิมมันถึงดูพร้อมจะให้ความรักใครต่อใครแบบนี้ เพราะมันได้รับมาจากคนรอบข้างอย่างเพียงพอ มันจึงสว่างไสวจนทำให้คนที่อยู่ใกล้ๆรู้สึกอบอุ่นไปด้วย
และความอบอุ่นนี้ก็พร้อมที่จะทำให้กำแพงในใจของผมพร้อมที่จะพังทลาย ด้วยสัมผัสที่อบอุ่นอ่อนโยนซึ่งทำให้รู้สึกอยากครอบครองเป็นเจ้าของตลอดไป
“ ไปนั่งชิงช้าสวรรค์กันหมอ”
“หา..”
มันกลับมาพร้อมกับปอที่มีของกินเต็มไม้เต็มมือ ก่อนจะพยักพเยิดไปยังเครื่องเล่นที่มีที่นั่งเป็นกระเช้าหมุนรอบเป็นวงกลมมีผู้คนมากมายกำลังต่อแถวเข้าคิวเพื่อขึ้นไปนั่ง
“ มึงอยากนั่ง”
มันส่ายหน้าชี้ไปที่ตัวต้นเหตุที่กัดขนมครกเต็มปาก “ เมื่อกี้เดินผ่านมาครับ น้องปอเห็นเลยอยากนั่งใช่มั้ยเรา”
“ น้องอยากนั่ง”
เจ้าตัวชูสุดแขนตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มแป้นแล้น
“ ตัวแสบ”
“น้า”
“ อะไรปอ”
“ น้า ให้น้องเล่นนะพี่ชาย” ออดอ้อนด้วยการถลามากอดขาเหมือนเดิม และก็เหมือนเดิมที่ผมดันใจแข็งได้ไม่นาน
“ เย่ พี่ชายใจดีที่สุด”
“ หึ”
“ น้องรักพี่ชาย”
พูดจบก็เหนี่ยวคอผมแล้วกดจูบเสียงดังฟอดที่แก้มผมเต็มๆ ปากที่เปื้อนขนมครกจึงติดแก้มผมอย่างไม่ต้องสงสัย เสร็จแล้วก็ทำตาปริบๆทั้งน่าขำและน่าโมโหเลยจริงๆ
“ มึง”
“ ครับ”
“ มึงขึ้นไปกับปอนะ เดี๋ยวกูรออยู่ข้างล่าง”
“ ได้ไงล่ะหมอ”
“ มึงจะให้ผู้ชายตัวอย่างกะยักษ์สองคนขึ้นไปนั่งเบียดในกระเช้าอันแค่นั้นอะนะ”
ผมชี้นิ้วไปที่กระเช้า มันเลยทำหน้าครุ่นคิดสักพักก่อนจะเดินไปคุยกับพนักงานที่ดูแลเครื่องเล่นก่อนจะเดินหน้ายิ้มระรื่นกลับมา พอดีถึงคิวพวกเรามันจึงดันผมให้เข้ากระเช้าไปคนแรก
“ อะไรของมึง”
“ เข้าไปเหอะหมอ”
“ แต่”
มันไม่ฟังซ้ำยังส่งปอให้ผมอุ้มอีก แล้วมันก็เดินตามเข้ามานั่งกระเช้าเดียวกันแล้วปิดประตูเองเสร็จสรรพ ไม่นานหลังจากนั้นชิงช้าก็ค่อยๆเคลื่อนไปอย่างช้าๆ กระเช้าที่สูงขึ้นทำให้เห็นพื้นที่เบื้องล่างในมุมกว้าง มองลงไปเห็นแสงไฟและผู้คนมากมาย ภาพเหล่านั้นทำให้ผมเผลออมยิ้ม
“ หมอ”
“ หืม”
“ เค้าว่ากันว่าถ้าได้มีโอกาสมานั่งชิงช้ากับคนที่ชอบ พอถึงจุดที่กระเช้าขึ้นสูงสุดให้กลั้นหายใจอธิษฐานแล้วความรักจะสมหวัง”
ผมเหลือบตามองมันเป็นจังหวะที่กระเช้าที่เรานั่งถึงจุดที่สูงที่สุดแล้วชิงช้าก็หยุดหมุน ผมกับมันเผลอสบตากันเงียบๆแล้วเงี่ยหูฟังเสียงรอบข้าง น่าแปลกที่ผมเผลอกลั้นหายใจ
“ ผมอธิษฐานว่า” มันหยุดพูดแล้วนิ่งไป “ บนโต๊ะอาหารของหมอขอให้ข้าวผัดปลาสลิดได้มีโอกาสที่หมอจะยอมให้มันขึ้นโต๊ะก็พอ”
ปอเหลือบตามองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างงงๆ พอดีกับที่พลุในงานถูกจุดเสียงดังสนั่นและสีของมันก็สวยงามน่ามองเด็กน้อยเลยลุกไปยืนเกาะกระเช้าดูอย่างตื่นเต้น
ผมกระซิบเสียงเบา “ อืม กลับไปคงจะลองกินดู”
เสียงผมเบามากเมื่อเทียบกับเสียงอึกทึกกึกก้องรอบตัว แต่ผมว่ามันได้ยินเพราะมันยิ้มกว้างแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ชิงช้าสวรรค์หมุนครบรอบแล้วพวกเราจึงค่อยๆก้าวออกมาจากกระเช้า แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้องใจผมจนต้องกระตุกชายเสื้อมันเพื่อถามข้อข้องใจ
“ มึง”
“ ครับ”
“ เค้าที่ว่าเรื่องความเชื่อนี่มันใครกันวะ ทำไมกูไม่เคยได้ยินมาก่อน”
“ อ๋อ”
มันหัวเราะร่วน
“ เค้าเอง” ชี้นิ้วใส่ตัวเองแล้วทำเสียงเล็กเสียงน้อย ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมหลุดขำแทบจะทันที
.
..เค้าเอง...
...เค้าที่แหละที่จะเป็นคนลิขิตความรักด้วยตัว ‘เขาเอง’ ”
ยิมหันมายิ้มและขยิบตาให้ผมหลังจากที่มันก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ
.
.
‘มึงคงไม่รู้ว่า...กูก็อธิษฐานเหมือนกันว่าขอให้ข้าวผัดปลาสลิดอยู่เคียงข้างกับสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวาน’
จะสวีทกันก็ช่วยสนใจน้องปอด้วย ถถถถถถ :o8:
น้องปอบอกว่าตามสบายเลยฮะพี่ๆ ปอโอเค ถึงแม้บางทีปอจะคิดว่าตัวเองยังจำเป็นอยู่มั้ย :laugh:
แจ้งข่าวว่าจะหายไปสีห้าวันนะ เพราะต้องกลับไปซ้อมรับปริญญารอบที่สอง ฉะนั้นเจอกันจันทร์หน้านะคะ ^^
ปล.หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจสำหรับคนเขียนนะคะ
น้องปอบอกว่าตามสบายเลยฮะพี่ๆ ปอโอเค ถึงแม้บางทีปอจะคิดว่าตัวเองยังจำเป็นอยู่มั้ย :laugh:
แจ้งข่าวว่าจะหายไปสีห้าวันนะ เพราะต้องกลับไปซ้อมรับปริญญารอบที่สอง ฉะนั้นเจอกันจันทร์หน้านะคะ ^^
ปล.หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจสำหรับคนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 04-10-2016 19:46:27
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 04-10-2016 19:52:50
เริ่มหัวข้อโดย: Dark_Sky ที่ 04-10-2016 20:57:14
อยากกินสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานใส่ปลาสลิดจัง
:hao7: :hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 04-10-2016 22:27:34
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 04-10-2016 22:34:18
ทีนี้ยิมลุยโลด
เดี๋ยวก็ได้หมอมานอนกอดแล้ว
สู้ๆนะยิม
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 04-10-2016 23:11:22
:-[ :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: QXanth139 ที่ 05-10-2016 00:15:39
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 05-10-2016 15:44:20
เขิลอิอิมีปลาสะโลงสะลิดด้วยแหมๆๆๆๆหวานไปนะ :L2: :L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Bangzazazall ที่ 05-10-2016 17:33:41
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 05-10-2016 18:37:41
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 05-10-2016 20:18:56
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 05-10-2016 20:52:16
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 06-10-2016 07:43:24
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 06-10-2016 20:46:32
น้องปอน่ารัก อยู่กับพี่ยิมมากไปหรอ 5555
ยิมได้ใจหมอไปเต็มๆ หมอไม่พลาดหรอก ข้าวผัดปลาสลิด
ชอบเหมือนกันเลยอะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 09-10-2016 22:07:50
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 09-10-2016 22:53:50
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 11-10-2016 18:51:51
หลงที่ 18 : หลงกาว(น์)
“ ไปทะเลมาเหรอ”
ผมเงยหน้าจากแอพพลิเคชั่นซึ่งใช้สำหรับโพสรูปภาพอย่างอินสตราแกรมซึ่งล่าสุดผมอัพรูปถ่ายทะเลยามค่ำไปเมื่อเช้า แล้วพยักหน้าตอบคำถามอั้ม ก็จะไม่ให้สงสัยได้ยังไงในเมื่อผมหิ้วของฝากจากทะเลมาฝากมันด้วย อั้มนิ่งไปมันทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไปก่อนจะคลึงพวงกุญแจเปลือกหอยในมือเล่น เห็นของฝากดังกล่าวแล้วนึกถึงปอเพราะเจ้านั่นร่ำร้องจะเอาให้ได้จนอ้อนให้ผมซื้อให้สุดท้ายเลยต้องหอบซื้อมาเผื่ออั้มกับหยกมันด้วย
ทริปทะเลจบลงเมื่อคืนที่ผ่านมาซึ่งเพื่อนข้างห้องอาสาขับรถมาให้จนมันจอดสนิทอยู่ใต้คอนโด ลุงหาญมารับปอกลับตั้งแต่หัวค่ำเพื่อพาเจ้านั่นกลับบ้านใหญ่ แต่ปอก็งอแงอยู่นานต้องใช้สารพัดวิธีงัดมาปลอบใจกว่าใบหน้าขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาเพราะต้องถูกแยกกลับไปจะดีขึ้น นึกแล้วก็ยังอดขำไม่ได้เพราะปอคาดคั้นเกี่ยวก้อยสัญญากับผมเป็นนานสองนานว่าให้ไปหาที่บ้านทุกอาทิตย์จนผมต้องรับคำนั่นแหละเด็กนั่นถึงอิดออดกลับไปพร้อมลุงหาญ
ทุกอย่างกลับมาสู่สภาวะปกติหลังจากกลับจากทะเลจะมีก็แต่ท่าทีที่เปลี่ยนไปของเพื่อนข้างห้อง ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ยังจะเรียกมันเป็นแค่ ‘คนรู้จัก’ ได้รึเปล่า เพราะผมไม่สามารถนิยามความสัมพันธ์ของเราตอนนี้ได้เลย รู้แต่ว่า ‘มัน’ มีอิทธิพลกับความรู้สึกผม ตั้งแต่วันที่มันบอกว่าจะจีบผมและมันก็ได้ลงมือทำจริงๆบอกเลยว่าผมใจเต้นแรงทุกครั้ง เพราะทุกการกระทำของมันสั่นสะเทือนต่อหัวใจผมจริงๆ ทั้งๆที่ผมคิดมาตลอดว่าผมคงจะไม่เปิดใจให้ใครเข้ามาอีกแล้ว และผมก็ไม่คิดว่าผู้ชายเพศเดียวกันแท้ๆจะสั่นคลอนความรู้สึกของผมได้
คิดแล้วก็ได้แต่ปลงตก เฮ้ย บางครั้งมันก็เหนื่อยยากเหลือเกินกับการยอมรับว่าหัวใจผมกลับมาเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง
“ ไปกับใครเหรอ”
อั้มนิ่งไปนานแล้วถามขึ้นอีกครั้ง มันดูเป็นคำถามธรรมดาน้ำเสียงก็ดูเรียบเฉยไม่ได้มีนัยยะอะไร แต่แววตาภายใต้กรอบแว่นกลับดูเศร้าแปลกๆ อั้มมันหรุบตามองพื้นอาการเหล่านั้นทำให้อดถอนหายใจตามไม่ได้
“ อั้ม”
“ มันยากนะ” มันพูดช้า “ยากจริงๆว่ะที่ต้องยอมรับ”
“ มึงจะพูดอะไร”
มันหันมายิ้มให้ผมถึงเป็นรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนเหลือเกิน “ เจ็บเหมือนกันนะโว้ยที่วันนี้มันมาถึงแล้ว วันที่กูต้องยอมรับว่ามึงเปิดใจให้คนอื่นแล้ว สุดท้ายกูก็ต้องยอมรับความจริงว่าเป็นได้แค่เพื่อนมึง”
“......”
“ มึงรู้มั้ยว่าต่อให้มึงปฏิเสธกูทุกครั้งกูก็ยังมีความหวังมาตลอด จนเมื่อเช้าที่กูเห็นมึงมากับคนอื่น ไอ้เด็กนั่นโคตรโชคดีเลยว่ะที่ทำให้มึงกลับมายิ้มได้อีกครั้ง”
ผมคลึงขมับนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าที่ยิมขอติดรถมาด้วย และอั้มมันคงบังเอิญเห็นเข้า
“ อั้ม”
ผมเอื้อมมือไปตบบ่ามัน “ กูขอโทษที่ทำให้มึงรู้สึกไม่ดี”
มันส่ายหน้าก่อนจะเอื้อมมือคว้าข้อมือผมเอาไว้ “ กูยอมรับว่าเสียใจและยังทำใจไม่ได้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างมึงไม่ใช่กู แต่กูไม่เคยโกรธมึงเลย กูคิดกูหวังของกูเองทั้งๆที่ก็รู้ดีว่าสุดท้ายแล้วมันไม่มีอะไรทำให้ความสัมพันธ์ของเราขยับเข้าไปใกล้กันมากกว่าคำว่า ‘เพื่อน’ ”
“ ขอเวลากูหน่อย ขอให้กูทำใจหน่อย”
ผมลูบบ่ามันเบาๆ เมื่อจับได้ถึงน้ำเสียงสั่นเครือ “ได้สิ ถ้าเพื่อนขอทำไมกูจะให้ไม่ได้ มึงโกรธกูได้นะอั้มที่กูตอบรับมึงไม่ได้ แต่ขอเถอะนะอย่าโกรธกูนานได้มั้ย สำหรับกูแล้วกูขาดเพื่อนแบบมึงไม่ได้จริงๆ”
“ อืม”
ผมสวมกอดมันแล้วนึกถึงเรื่องราวตั้งแต่เด็ก ผมมีเพื่อนคนแรกคืออั้ม และมันเป็นเพื่อนคนเดียวที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอดไม่ว่าจะเจอกับเรื่องร้ายแรงขนาดไหน มันก็ยังอยู่ที่เดิมถ้าผมต้องเสียมันไปเพราะเรื่องนี้ผมคงทนไม่ได้เช่นกัน
“ ไม่นานหรอกปาย...กูสัญญาว่าจะกลับมาเป็นเพื่อนมึงเหมือนเดิม”
มันลูบศีรษะผมแบบที่ชอบทำเหมือนเมื่อครั้งอดีต ก่อนที่เราจะเผลอหัวเราะออกมาพร้อมกันถึงสีหน้ามันอยากจะร้องไห้เต็มแก่ แต่แววตามันบอกผมว่า ‘อีกไม่นาน’ จริงๆที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
.
.
.
“ ปาย อั้ม”
หยกวิ่งหน้าบานมาแต่ไกลก่อนจะหยุดชะงักหน้าเจื่อนลงเมื่ออั้มกำลังผุดลงขึ้นเดินสวนออกไป เพราะเข้าใจผิดว่าอั้มมันไม่อยากคุยด้วยจนหน้าเสีย อั้มมันเลยหยุดอยู่หน้าหยกก่อนจะยิ้มบางๆให้
“ กูไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวกลับมา”
หยกพยักหน้ารับยิ้มน้อยๆ ตอนที่มือของอั้มโยกศีรษะมันเบาด้วยท่าทางอ่อนโยน
“ อื้ม”
“ อะแฮ่ม”
ผมทำเสียงในลำคอเมื่อเห็นเพื่อนตัวน้อยยืนมองตามแผ่นหลังอั้มไปแล้วยิ้มน้อยๆ
“ ไงหยก”
“ ไม่ไงหรอกปาย” หยกยิ้มๆทำลอยหน้าลอยตาก่อนจะทำตาโตเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้แล้วแล้วล้วงแท็บเล็ตในกระเป๋าออกมา
“ เออปายดูนี่สิ”
“ อะไร”
หยดเปิดเข้าไปในเพจคิ้วท์บอยซึ่งเป็นเพจที่มักมีคนแอบถ่ายรูปผมไปลง ที่ผมรู้เพราะหยกนี่แหละที่คอยเล่าให้ฟัง แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรทั้งๆที่เป็นคนชอบความเป็นส่วนตัวขนาดนี้ ผมมองตามนิ้วของหยกไปเห็นรูปๆหนึ่งพร้อมแคปชั่นแปลกๆ
Status : ‘ เอาแหล่ว อะไรยังไงจ๊ะหนุ่มๆ cuteboy’
(http://image.free.in.th/v/2013/ij/161011112506.jpg) (http://picture.in.th/id/d59a3bde5fc4d1d2336ee6cb6abdac0a)
ภาพตรงหน้าเป็นภาพแคปหน้าจออินสตราแกรมส่วนตัวของใครคนหนึ่งซึ่งโพสภาพเสื้อกาวน์พร้อมแคปชั่นสั้นๆว่า “หลงกาว(น์)” ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าของไอจียังแท็คชื่อผมตรงบริเวณเสื้ออีกด้วย ภาพนั้นพาให้หัวใจผมสั่นระรัววูบวาบไปหมด บอกตรงๆว่ามันไม่ได้เลวร้ายเกินรับไหว ตรงกันข้ามมันรู้สึกอุ่นๆในใจ และเหนือสิ่งอื่นใดผมสัมผัสได้ว่าใครบางคนกำลังสื่อสารอะไรกับผม
มันกำลังจะบอกอะไรผมสักอย่าง
“ ปาย” หยกเขย่าไหล่ผมแรงๆเพื่อดึงสติผมให้กลับมา “ ปายทำไมนิ่งไปอ่ะ”
“ เปล่านี่”
“ โกหก” หยกยิ้มเผล่ “ มีอะไรจะเล่าให้ฟังรึเปล่า” สีหน้าแววตาหยกเหมือนพอจะเดาอะไรบางอย่างออก
“ ไม่มีอะไรนี่” หยกกอดอกหรี่ตามองผมยิ้มๆ “ ถ้าเป็นคนเดียวกับที่มาพร้อมปายเมื่อเช้าก็หล่อดีนะ”
“ หยก”
“ แสดงว่าคนเดียวกัน” หยกหัวเราะจนผมหน้าร้อนไปหมด “ เด็กนั่นคงมีอะไรดีๆสินะ”
“ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”
“ จีบกันมาได้สักพักแล้วสิ”
“ มันก็แค่เด็กข้างห้อง” หยกปิดปากเมื่อผมหลุดปากอธิบาย “ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
“ มี”
หยกพูดยิ้มๆ “รับมือยากแล้วล่ะปาย...เพราะเด็กนั่นเล่นประกาศจีบขนาดนี้”
ผมถอนหายใจแรงๆนึกอยากจะด่าตัวต้นเรื่องที่มันทำอะไรพิเรนทร์แบบนี้ ก่อนหน้านี้นเห็นเขาโพสรูปทะเลจนต้องจำใจกดติดตามไอจีอีกฝ่าย ใครจะไปคิดว่ามันจะโพสอะไรอุตริแบบนี้ซ้ำยังแท็คผมมาอีกเป็นใครก็ต้องคิดว่าระหว่างผมกับมันคงมีสถานะพิเศษระหว่างกัน
บ้าเอ้ย ผมหัวเสียและมันคงจะบ้าจริงๆที่รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองมันกระตุกแปลกๆ
แล้วนี่ผมจะยิ้มทำไมวะ ผมนึกรำคาญปฏิกิริยาประหลาดของตัวเองที่พยายามแค่ไหนทำไมถึงรู้สึกว่าหุบยิ้มลงไม่ได้เลย.....แม่งเอ้ย....
*** ก่อนต้องขออภัยที่บอกว่าจะอัพวันจันทร์( เมื่อวาน) พอติดธุระค่ะ เลยยกยอดมาวันนี้แทนนะ***
เอาไปแค่นี้ก่อน ที่เหลือให้เวลาพักให้หุบยิ้มกันบ้าง โฮ๊ะๆๆๆๆ
ปล. รูปไม่ค่อยชัดเลยอ่ะ ยังไงตามไปดูเต็มๆที่เพจนะคะ :hao5:
หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจสำหรับคนเขียนนะคะ
เอาไปแค่นี้ก่อน ที่เหลือให้เวลาพักให้หุบยิ้มกันบ้าง โฮ๊ะๆๆๆๆ
ปล. รูปไม่ค่อยชัดเลยอ่ะ ยังไงตามไปดูเต็มๆที่เพจนะคะ :hao5:
หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจสำหรับคนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 11-10-2016 19:05:02
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 11-10-2016 19:37:31
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 11-10-2016 20:42:06
ยิมมีแทคนะคะ กะจะจองไว้ก่อนเลย คนอื่นห้ามยุ่ง
สงสารอั้ม แต่ก็ดีกว่าไม่บอกกันเนาะ
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 11-10-2016 21:58:11
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 11-10-2016 21:59:50
เริ่มหัวข้อโดย: Skyflower ที่ 11-10-2016 23:12:07
เริ่มหัวข้อโดย: Skyflower ที่ 11-10-2016 23:14:50
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 11-10-2016 23:52:01
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 11-10-2016 23:55:02
เริ่มหัวข้อโดย: fahsida ที่ 12-10-2016 00:12:01
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 12-10-2016 04:05:42
มีความน่ารักไปอีก
แอบสงสารปอนะกลับไปบ้านก็คงไปอยู่กับคนใช่ :ling1: :ling1: :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 12-10-2016 15:06:41
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 13-10-2016 07:27:15
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 13-10-2016 11:47:45
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 14-10-2016 19:57:53
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 15-10-2016 08:24:10
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 16-10-2016 00:56:12
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 17-10-2016 19:19:26
แจ้งข่าวนะคะ
ประกาศงดอัพนิยายเนื่องจากติดภารกิจรับพระราชทานปริญญาบัตร (จุฬาฯไม่เลื่อนค่ะ)
ฉะนั้นนักเขียนจะหายไปประมาณหนึ่งสัปดาห์นะคะ เจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ
KARNSAII
[17.10.59]
ประกาศงดอัพนิยายเนื่องจากติดภารกิจรับพระราชทานปริญญาบัตร (จุฬาฯไม่เลื่อนค่ะ)
ฉะนั้นนักเขียนจะหายไปประมาณหนึ่งสัปดาห์นะคะ เจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ
KARNSAII
[17.10.59]
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 17-10-2016 21:59:13
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 18-10-2016 11:24:51
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 22-10-2016 01:01:10
ปล. ยินดีด้วยนะคะ
ปล.2 รอนิยายอยู่นะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: manneewan ที่ 22-10-2016 09:20:03
นิยายสนุกมากเลยขอบคุณที่แต่งให้อ่านค่ะ5555
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 28-10-2016 20:22:18
(ต่อ)
ผมคลึงขมับอย่างอ่อนล้าหลังจากเดินสะโหลสะเหลออกมาจากตึกผู้ป่วยในเวลาบ่ายแก่ๆ ทั้งยังรู้สึกรำคาญสายตาใครต่อใครทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องที่ทำหน้ายิ้มแปลกๆ เวลาที่ผมเดินผ่าน ไม่รู้เพราะพวกรูปบ้าๆนั่นของไอ้ยิมรึเปล่าที่ทำให้ทุกคนยิ้มประหลาดใส่ผมแบบนี้ และมีสองสามรายที่ใจกล้าขอถ่ายรูปผมก่อนจะจบประโยคทิ้งท้ายพาลให้นึกโมโหคนต้นเรื่องที่ว่า
“ พี่หมอปายเป็นแฟนพี่ยิมจริงๆเหรอคะ หนูชอบพวกพี่มาก คบกันนานๆนะคะ”
...แม่ง...
ได้แต่ยืนอ้าปากค้างทำใจตั้งนานกว่าจะตั้งสติได้แล้วตัวต้นเหตุก็โผล่มายืนพิงรถเสนอหน้าอยู่หน้าตึก มันยิ้มร่าเริงทันทีก่อนจะสาวเท้ามาหยุดยืนตรงหน้าผม
“ ผมมารับหมอครับ”
“ มึงเอารถใครมา” ผมเหลือบตามองเลยไหล่มันไปเห็นบีเอ็มซีรีย์สีดำสนิทเงาวับคันใหม่
“ รถที่บ้านน่ะครับ พอดีเดือนหน้าครอบครัวผมจะกลับมาอยู่ไทยถาวรแล้ว พ่อเขาเลยซื้อจากที่โน่นแล้วเพิ่งนำเข้ามา”
“ อืม”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะตวัดสายตามองมันนิ่งๆ เพราะยังเคืองเรื่องก่อนหน้านี้
“ ขึ้นรถก่อนเถอะครับหมอมีอะไรไปคุยกันบนรถ”
“ ได้...เพราะกูก็มีเรื่องจะคุยกับมึงเหมือนกัน”
รถออกตัวมาได้สักพักผมยิ่งนึกหมั่นไส้เจ้าของรถที่ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเสียเต็มประดาซึ่งพอมองมากๆยังมียักคิ้วหลิ่วตาให้อีกจนผมชักจะหมดความอดทน
“ วันนี้มึงทำอะไร”
“ เปล่านี่ครับ”
“ โอ้ยหมอ ผมขับรถอยู่นะ”
ผมชะงักฝ่ามือที่เตรียมจะฟาดบ่ามันอีกที มันดันหัวเราะร่วนแล้วตบไฟเลี้ยวซ้ายขับไปจอดในสวนสาธารณะที่ผมกับมันเคยมาด้วยกัน
“ หมอ”
“........”
“ หมอครับ” มันทำเสียงอ้อน “ ผมไม่ขอโทษหรอกนะเพราะผมตั้งใจทำมันจริงๆ”
“ มึง”
มันคว้าข้อมือผมที่เตรียมจะประทุษร้ายมันอีกครั้ง “ เผื่อหมอจะยังไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว ‘หลงกาวน์’ สำหรับผมหมายถึง ผมหลงรักหมอเข้าแล้วล่ะ”
“.....” ระหว่างเรามีแต่ความเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่าย
“ หมอที่ผมทำทุกอย่างผมจริงจังนะ ไม่ใช่แค่หยอดหมอเล่น”
“ รู้ด้วยรึไงว่ามึงมันสันดานเสียชอบหยอดให้ความหวังคนอื่นไปเรื่อย”
“ คนอื่นที่ไหนผมหยอดหมอคนเดียวเหอะ”
“ ตอแหล”
ผมด่าให้แต่มันกลับหัวเราะร่วน “ ผมพูดจริงๆนะครับ”
“ หมอครับ เรามาลองคุยกันจริงๆมั้ย”
คำถามนั้นทำให้ต้องหยุดนิ่งคิด แล้วลองทบทวนอยู่ในใจเงียบๆ ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่ารู้สึกดีจริงๆกับสิ่งที่เป็นอยู่ขณะนี้ มันดีมากจนกลัวว่ามันอาจจะหายไปสักวันหนึ่ง”
“ หมอไม่สนใจอยากเป็นหมอเจ้าของไข้ผมงั้นเหรอครับ”
“ ขอคบ? ”
ผมถามตรงๆอย่างไม่จริงจังนักแต่มันดันพยักหน้ารับหน้าตาย “ ครับ คบกันมั้ย”
“ เดี๋ยวๆ เมื่อกี้มึงเพิ่งบอกว่าลองคุยกัน แล้วอยู่ดีๆมาขอคบมึงไหวมั้ยเนี่ยยิม” ผมคลึงขมับ “มึงนี่มันประหลาดโดยแท้ ถ้าขอเป็นเจ้าของไข้แปลว่าขอคบ ถ้างั้นชวนไปเดทมึงไม่บอกว่าชวนไปกินน้ำแดงโซดาเลยรึไง”
คราวนี้มันหัวเราะเสียงดังลั่นจนน้ำหูน้ำตาไหล ทำเอาอารมณ์แย่ๆของวันหายไปเหลือไว้แต่ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“ มึงแม่ง”
“ คงงั้นมั้งครับหมอ”
“ อะไร”
มันลูบหลังมือผมเบาๆ “ ไปกินน้ำแดงโซดากันมั้ยครับ เผื่อหมอจะมีเหตุผลประกอบการตัดสินใจเป็นหมอเจ้าของไข้ของผม” พูดแล้วก็หันมายักคิ้วฉีกยิ้มโชว์ฟันเรียงสวยครบทุกซี่
...เชี่ยเอ้ย แล้วกูจะยิ้มทำห่าอะไรเนี่ย...
*************************************************************
[ยิม]
ผมรู้ว่าหมอเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด
เปล่าเลย ผมไม่ได้ชวนหมอไปกินน้ำแดงโซดาธรรมดา ผมรู้ว่าคุณคงรู้เหมือนกันว่าผมหมายความว่ายังไง
บอกตามตรงว่าตอนนี้มองไปทางไหนก็รู้สึกดีชะมัดแค่เพราะหมออมยิ้มแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างแบบนั้น ผมตั้งใจพาหมอไปกินข้าวที่ร้านอาหารริมแม่น้ำแห่งหนึ่งซึ่งบรรยากาศค่อนข้างชิว เพราะโต๊ะอาหารวางติดพื้นมีเสื่อปูพร้อมกับเบาะรองนั่ง ซ้ำยังนั่งห้อยขาได้สบายคล้ายๆกับแพริมน้ำ การตกแต่งที่ดูชิวๆทำให้ลูกค้าส่วนใหญ่จึงมีทั้งวัยเรียนและวัยทำงานมาใช้บริการ
ผมนั่งเท้าคางมองหมอที่กวาดสายตามองไปรอบๆอย่างสนใจ
“ ชอบมั้ยครับ”
“ บรรยากาศดี” หมอตอบ “แล้วมึงรู้จักที่นี่ได้ยังไง”
“ ร้านของลูกพี่ลูกน้องผมเองครับ”
“ อืม”
หมอรับคำแววตามองไปเรื่อยท่าทางเหมือนเด็กที่ตื่นเต้นเวลาพบเจอสิ่งแปลกใหม่
“ หมอปาย”
“ หืม”
“ ผมถามอะไรสักอย่างได้มั้ย”
“ เอาสิ ถ้ากูตอบได้จะตอบ” หมอจิบน้ำเปล่าที่พนักงานเอามาเสิร์ฟแล้วกดยิ้มมุมปาก
“ ทำไมถึงเรียนหมอล่ะครับ”
หมอชะงักไปก่อนจะค่อยๆตอบ “ ทำไมน่ะเหรอ คงเพราะแม่กูร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่กูจำความได้มั้ง”
“ หมออยากเป็นหมอเพราะแม่เหรอครับ”
ผมยิ้มกว้างในใจมันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก หมอปายเป็นคนที่ดูเย็นชาจนคนรอบข้างสัมผัสได้แต่ใครจะคิดว่าลึกลงไปหมอเป็นคนที่แคร์คนอื่นและทำเพื่อคนอื่นมากมายขนาดนี้
“ คงงั้นมั้ง” หมอถอนหายใจ “ แต่ถึงอย่างนั้นกูก็ไม่สามารถช่วยแม่ได้ในวันที่เขาต้องการ”
“ ไม่จริงหรอกครับ”
ผมกุมมือหมอเอาไว้ “ แค่หมออยากเป็นในสิ่งที่มันยากลำบากแบบนี้ก็ดีมากพอแล้ว เพราะอาชีพของหมอมันสามารถช่วยชีวิตคนได้มากมาย”
“ กูไม่ได้คิดขนาดนั้นหรอก ก็แค่ไม่อยากให้คนที่อยู่ข้างหลังต้องเจ็บปวดมั้ง”
หมอเหม่อมองไปข้างหน้า “ แค่อยากรักษารอยยิ้มของคนที่เฝ้ารอคนไข้ไว้ให้นานที่สุด เพราะกูเข้าใจดีว่าการรอคอยด้วยความหวังมันเจ็บปวดทรมานแค่ไหน”
คำตอบของหมอทำให้ความรู้สึก ‘ชอบ’ เมื่อแรกกลับกลายเป็น ‘ความรัก’ เพิ่มมากขึ้น โดยไม่ต้องหาคำตอบใดๆ ผมรู้แล้ว่าวินาทีนี้ผมอยากให้หมอใช้ความรักที่มีรักษาคนไข้ ส่วนผมจะใช้ความรักของหมอรักษาความเย็นชานี้ให้ทลายลงให้ได้สักวันหนึ่ง
ผมจะทำให้หมอดีขึ้นด้วยความรักของผม
“ แล้วมึงล่ะ”
“ ผมทำไมเหรอครับ” ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“ ทำไมถึงเรียนนิเทศ”
“ ผมชอบถ่ายรูปครับ” ผมยิ้มกว้างทั้งยังไม่ปล่อยมือที่กุมข้อมือของหมอเอาไว้ “ เพราะผมคิดว่าเสน่ห์ของภาพถ่ายคือมันยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลงแม้ว่าทุกอย่างในภาพจะเปลี่ยนไป”
เราสบตากันนิ่งพอดีอาหารมาเสิร์ฟนั่นแหละหมอถึงพยายามบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของผม
“ ปล่อย”
หมอกระซิบเสียงรอดไรฟันเพราะไม่อยากกระโตกกระตากให้พนักงานเสิร์ฟจับสังเกตได้จนอาหารเต็มโต๊ะแล้วคนเหล่านั้นเดินหลบไปหมอจึงเตะขาผมแรงๆทีนึง
“ โอ้ย”
“ ปล่อยมือกู”
“ ครับ”
ผมค่อยๆปล่อยข้อมือหมออย่างเชื่องช้า เมื่ออีกฝ่ายเตรียมปากล่องทิชชู่ใส่ผม
“ ใจเย็นครับ”
“ ไอ้ยิม”
ผมหัวเราะก่อนจะรีบเลื่อนอาหารจานหนึ่งไปตรงหน้าหมอ อีกฝ่ายทำหน้าไม่เข้าใจก้มมองข้าวผัดปลาสลิดสลับกับมองหน้าผม
“ อะไร”
“ หมอบอกว่ากลับมาจากทะเลจะลองกินนี่ครับ”
หมอยิ้มๆก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ
“ กูกินได้เลยมั้ย”
ผมพยักหน้ามองอาหารมากมายบนโต๊ะ แต่หมอกลับตักข้าวผัดปลาสลิดตรงหน้าเข้าก่อนจะค่อยๆเคี้ยวเพื่อรับรู้รสชาติอาหาร
“ เป็นไงครับ”
“ ก็ดี”
“ แล้ว” ผมจ้องริมฝีปากหมอที่ขยับไปมาเพราะกำลังเคี้ยวอาหารนิ่งๆ
“ แล้วอันนี้กับอันนี้อันไหนอร่อยกว่ากันครับหมอ”
ผมชี้ไปที่ข้าวผัดแล้วชี้มาที่ตัวเองก่อนจะอาศัยความใจกล้าถามหมอตรงๆ หมอนิ่งไปจนต้องเท้าศอกกับโต๊ะอย่างรอคอยคำตอบ เนิ่นนานก่อนที่ผมจะถอนหายใจเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
“ Both of them”
.
.
.
ระหว่างเรามีแต่ความเงียบทั้งที่เดินเคียงข้างกันมาตั้งแต่ประตูลิฟต์เปิดออกจนถึงหน้าห้องพักของแต่ละคน ผมเหลือบตามองใบหน้าของอีกฝ่ายที่เรียบเฉยผิดกับใบหูแดงก่ำท่าทางแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจยังไงก็ไม่รู้
“ กูเข้าห้องก่อนนะ”
หมอเอ่ยขึ้นเป็นการทำลายความเงียบ
“หมอ”
“.....”
หมอหันกลับมามอง ผมเลยเผลอมองริมฝีปากหมอที่อยาใกล้แค่เอื้อมทำเอาคนมองแบบผมรู้สึกใจเต้นระส่ำ จะเรียกว่าความบ้าก็ได้ที่ผมคว้าข้อมือหมอเอาไว้ตอนที่ฝ่ายนั้นกำลังจะผลักประตูเข้าไป หมอปายทำหน้างงเมื่อถูกผมดันเข้าไปในห้อง แล้วผลักให้หมอยืนพิงประตูห้องที่ปิดสนิทปลอดจากสายตาคนภายนอก
“ มึงจะทำอะไร”
“ เห็นหมอบอกว่าผมอร่อย” ผมยิ้มตาพราวนึกถูกใจสีหน้าเงอะงะของหมอ “ ผมเลยอยากจะให้หมอได้ชิมมันอีกสักครั้ง”
“ มึง”
“ ชิมสิครับ”
“ อื้ม”
หมอครางเสียงแผ่วตอนที่ริมฝีปากผมประกบจูบกลีบปากของอีกฝ่ายแล้วค่อยๆบดคลึงอย่างแผ่วเบา การจูบครั้งนี้ทำให้ผมจังสังเกตอาการสั่นของอีกฝ่ายได้ว่ามันหมายความว่ายังไง
และครั้งนี้ผมขอเข้าข้างตัวเองว่าหมอก็ใจตรงกับผมเช่นกัน
“ Can you hear my heart? ”
“ Uhm” หมอคราง
“ It’s telling that ‘love’....‘ I love you’ ”
หมอนขาดกันรึยัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[ :impress2: :-[
กลับมาอัพแล้วค่ะ ขอบคุณนักอ่านที่ร่วมยินดีในความสำเร็จของเราน้า ขอบคุณมากๆค่ะ
ต่อไปนี้เป็นไทแล้วค่ะเพราะจบมายังไม่มีงานทำคงจะได้อัพนิยายบ่อยๆแล้ว 555555++++
กลับมาอัพแล้วค่ะ ขอบคุณนักอ่านที่ร่วมยินดีในความสำเร็จของเราน้า ขอบคุณมากๆค่ะ
ต่อไปนี้เป็นไทแล้วค่ะเพราะจบมายังไม่มีงานทำคงจะได้อัพนิยายบ่อยๆแล้ว 555555++++
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 28-10-2016 21:05:14
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 28-10-2016 22:19:22
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 28-10-2016 22:28:03
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 28-10-2016 22:34:21
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 28-10-2016 23:39:24
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 28-10-2016 23:52:35
ฟินกำแพงแตก
ฮื้อออ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 29-10-2016 00:13:12
“ It’s telling that ‘love’....‘ I love you’ ”
:mew1: :mew1: ประโยคนี้อ่านแล้วไปฟินแลนด์เลยจร้าาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 29-10-2016 02:38:37
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 29-10-2016 03:35:48
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 29-10-2016 10:33:35
ยินดีกับไรท์ด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-10-2016 11:51:23
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 29-10-2016 13:44:40
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 29-10-2016 14:24:25
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 29-10-2016 14:25:18
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 30-10-2016 13:36:08
เริ่มหัวข้อโดย: lazysheep ที่ 30-10-2016 14:07:58
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 30-10-2016 14:59:54
เป็นเจ้าของไข้แล้ว ไปกินแดงโซดาแล้ว รอรอบหน้าจะเป็นอะไรดี 555
น่ารักมากเลยค่ะ ยิมทำหมอใจละลาย
เริ่มหัวข้อโดย: numay ที่ 30-10-2016 17:51:35
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 31-10-2016 22:04:17
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 01-11-2016 06:50:21
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 01-11-2016 15:59:32
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 05-11-2016 19:19:44
หลงที่ 19 : อยากมีแฟนเรียน ‘หมอ’
[หมอปาย] 30%
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืดซึ่งฝนกำลังตกพรำๆพาให้บรรยากาศโดยรอบเย็นชื้น ทั้งที่ใกล้ถึงเวลาที่สมควรผละออกจากที่นอนแต่เพราะยังต้องการความอบอุ่นจึงซุกตัวอยู่ในผ้าห่มต่อไป ยิ่งได้ซุกซบในตำแหน่งที่มีใครบางคนอาศัยนอนทั้งคืนยิ่งก่อให้เกิดความอบอุ่นแม้ว่าเจ้าตัวจะลุกออกไปแล้ว กลิ่นกายของฝ่ายนั้นทำให้ผมนอนหลับฝันดีทั้งที่เมื่อคืนฝนตกลงมาอย่างหนัก แต่เพราะมันอยู่ตรงนี้ มันนอนจับมือผมทั้งคืนทำให้ความรู้สึกหวาดกลัวเสียงฝนในยามค่ำคืนหายไปราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ผมยอมรับแล้วว่ามันก้าวเข้ามามีอิทธิพลกับชีวิตของผมแล้ว น่าแปลกที่คนหวงพื้นที่อย่างผมกลับยอมให้มันก้าวเข้ามาง่ายๆแบบนี้ ซ้ำยังให้อภิสิทธิ์มันมานอนด้วยกันแบบนี้ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่า ‘นอน’ ในที่นี้มันหมายถึงความสัมพันธ์ลึกซึ้ง เราแค่ ‘นอนหลับ’ แบบปกติทั่วไปไม่มีอะไรเกินเลย ทั้งที่มันแสดงออกอย่างทะลึ่งตึงตังอย่างทีเล่นทีจริงจนผมเองก็มีใจสั่นไปเหมือนกัน
ผมผุดลุกขึ้นก่อนจะก้าวไปตามเสียงหัวเราะร่วนของใครบางคน เหมือนว่ามันกำลังคุยเล่นกับใครบางคนอย่างอารมณ์ดีเพราะเสียงหัวเราะจากโซนครัวดังขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย และผมไม่ต้องสงสัยนานเมื่อเห็นมันกำลังเอ่ยเย้าแหย่สาวน้อยในจอโทรศัพท์ซึ่งโทรมาจากทางไกล
“ กรี๊ด”
ผมทำหน้าตกใจรีบยกมือปิดหูแทบไม่ทัน เมื่อเจ้าหล่อนเหลือบตามาทางผมแล้วเกิดปฏิกิริยาชวนพิศวงคือปิดปากกลั้นเสียงกรี๊ดก่อนจะไถลลงไปนอนดิ้นๆกับโซฟา
“ อะไรตัวแสบ”
มันถามน้องสาวตัวเองอย่างประหลาดใจไม่แพ้กัน
“ นี่ นี่” เจ้าหล่อนบิดตัวไปมา “ นี่พวกพี่อยู่ด้วยกันเหรอคะ”
ผมสะดุ้งกับคำถามชวนคิดลึกแบบนี้ แต่มันกลับแค่ยักไหล่และตอบยิ้มๆว่า “ อืม”
“ กรี๊ด”
คราวนี้ล้มกลิ้งไปหลายตลบ “พวกพี่คบกันแล้วเหรอคะ งื้อ ตอบให้น้องชื่นใจสิคะ”
“ ไม่ครับ”
ใยบัวทำเหวอไม่ต่างจากคนเป็นพี่ชาย “ อะไรหมอนอนกันโครมๆขนาดนี้ยังไม่เป็นอะไรกันอีกเหรอ”
“ ไอ้ยิม”
“ โอ๊ย”
มันแกล้งร้องตอนที่ผมปาปาท่องโก๋ที่วางอยู่ตรงเคาน์เตอร์ใส่มันทันที ก่อนจะหันไปดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับไปแล้ว แต่ผมเห็นว่าก่อนที่มันจะดับไปน้องสาวมันยิ้มกว้างแล้วสาวเจ้าก็แหกปากเรียกพ่อกับแม่เสียงดังลั่น ผมเท้าสะเอวมองคนต้นเรื่องที่ยักไหล่ชิวๆไม่เดือดร้อนกับอะไรทั้งนั้น
“ มึงแม่ง พูดอะไรอย่างงี้วะ น้องสาวมึงเข้าใจไปไกลแล้วเนี่ย ไม่รู้ว่าวิ่งไปบอกใครบ้าง”
“ บอกพ่อกับแม่”
มันตอบอย่างขำๆ แต่ผมกลับมองว่าท่าทางแบบนั้นแม่งโคตรกวนตีน
“ ไอ้หมายิ้ม”
“ ก็ผมนอนกับหมอจริงๆนี่ครับ”
“ พูดดีๆถ้าไม่อยากเจอตีนกู” ผมเตรียมยกเท้าใส่มันแต่เจ้าตัวดันหลบทัน
“ เรานอนด้วยกัน”
มันยักคิ้วใส่ “ ก็แค่นอนหลับแล้วจับมือกัน” มันค่อยๆขยายความอย่างขยักขย่อนชวนให้คิดจนผมอดใจไม่ไหวปากล่องทิชชู่ใส่อีกที
“ หมอแม่ง ใจร้ายว่ะ”
มันบ่นทั้งที่รับกล่องทิชชู่ได้อย่างสบาย “ เกิดผมหลบไม่ทันนี่ได้เสียโฉมกันพอดี คราวนี้แหละหมอจะเสียใจที่ไม่มีแฟนหน้าหล่อๆแบบผม”
“ ใครแฟนมึง”
“ คนใจแข็งแถวๆนี้แหละครับ” มันขยิบตาให้ทีนึง
“ จีบอยู่นะ...รู้ยัง” มันเดินมากระซิบข้างหูก่อนจะเดินตัวปลิวคว้าปาท่องโก๋ที่คาดว่ามันคงลงไปซื้อมาให้ใส่ปาก ผมยืนนิ่งเพราะใจยังสั่นกับเสียงกระซิบแผ่วเบานั้นมันพาให้นึกถึงคำๆหนึ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวตลอดทั้งคืน
...It’s telling that ‘love’....‘ I love you’...
ผมเผลอยิ้มออกมาก่อนจะยกมือกุมหน้าอกที่เต้นสั่นระรัวให้มันสงบนิ่ง อย่าให้มันได้รู้เด็ดขาดว่าผมกำลังเผลอใจให้มันซะแล้ว
“ ใจเต้นแรงเพราะผมสินะครับ”
ผมตวัดสายตามองมันที่กดยิ้มมุมปากแล้วพิงสะโพกกับโซฟาแล้วกอดอกมองผมนิ่ง แค่สบตากับมันก็รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวทั้งยังมีผลข้างเคียงทำให้ผมจนด้วยคำพูดใดๆอยู่พักหนึ่ง
“ เพ้อเจ้อ”
เมื่อตั้งสติได้ผมเลยเดินไปหยิบของว่างยามเช้าในมือมันมาครอบครองแต่เพียงผู้เดียว
“ อร่อยมั้ยครับ”
“ อืม”
“ นี่จะไม่แบ่งผมเลยเหรอครับ”
มันเนียนมาทรุดตัวนั่งข้างๆ
“ อยากกิน”
เลิกคิ้วถามมันก่อนจะหยิบปาท่องโก๋ชิ้นสุดท้ายมาคาบไว้ในปากครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครั้งเลยริมฝีปากออกมา ผมใช้ลิ้นดุนให้มันกระดกไปมาเป็นการยวนใส่อีกฝ่าย แต่ผมคงคิดผิดเพราะแทนที่มันจะล่าถอยมันกลับขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนใบหน้าเราห่างกับเพียงคืบได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
“ ผมไม่แย่งหมอกินหรอกครับ”
มันคลี่ยิ้มลากมือข้างหนึ่งมาคลึงริมฝีปากผมเบาๆ “ เพราะผมอยากให้หมอได้กินชิ้นสุดท้าย เพราะหมอจะได้มีแฟนหล่อๆ ‘แบบผม’ ”
...ไอ้เชี่ยยิม...
ผมนึกเข่นเคี้ยวตอนที่มันยักคิ้วให้ก่อนจะผละออกไป ทิ้งไว้แต่หัวใจที่เต้นไม่เป็นปกติของผม มันยอมรับยากจริงๆแต่ถึงอย่างนั้นคงจะปฏิเสธหัวใจตัวเองอีกไม่ได้แล้วจริงๆ
ผมคงต้องยอมรับว่า...ผมคง ‘ชอบ’ มันเข้าให้แล้ว
“ หมอครับ”
หลังจากมันผลุบเข้าไปในห้องก่อนจะเดินออกมาใหม่ในชุดนักศึกษาที่มันแอบเอามาแขวนไว้ในห้องผมทีละชุดสองชุดจนตอนนี้มันไม่ต้องกลับไปเปลี่ยนที่ห้องตัวเองแล้วเรียกได้ว่าแทบจะมาอาศัยอยู่ที่นี่อย่างถาวร
“ ผมไปก่อนนะ พี่หนึ่งเรียกไปช่วยงานที่สตูฯถ่ายภาพ”
ผมพยักหน้ารับ
“ อืม”
...จุ๊บ...
มันอาศัยความเร็วในการเคลื่อนไหวโน้มใบหน้าลงมาประทับจูบที่ริมฝีปากผมเบาๆ แล้วผละออกไปอย่างรวดเร็ว
“ ปาท่องโก๋วันนี้โคตรหวานเลย”
มันลูบริมฝีปากตัวเองตาก็จ้องมาที่ริมฝีปากผม ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้อะไรมันก็ชิ่งหนีออกไปราวกับพายุ ผมจึงได้แต่กำมือค้างแล้วเลื่อนมาจับริมฝีปากตัวเองก่อนจะเผลอยิ้มออกมาบางๆ
มาแล้วค่ะ ช่วงนี้เก็บแต้มฟินๆตุนกันเยอะหน่อยน้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :-[
ถ้าพรุ่งนี้ว่างจะมาอัพส่วนที่เหลือนะคะ จุ๊บๆๆๆๆ
หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะคะ
ถ้าพรุ่งนี้ว่างจะมาอัพส่วนที่เหลือนะคะ จุ๊บๆๆๆๆ
หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 05-11-2016 19:27:40
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 05-11-2016 21:29:44
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 05-11-2016 21:31:39
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 05-11-2016 21:34:07
อย่าต้มมาม่ามากนักนะคะ เบื่อมาม่าแล้ววววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 05-11-2016 21:40:58
เริ่มหัวข้อโดย: BaGgYsOdA ที่ 05-11-2016 22:06:14
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 05-11-2016 23:40:10
เขินนนนนนนแทนนนหมอออปาย
:-[ :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 05-11-2016 23:50:54
ปล. ยินดีย้อนหลังกับคนแต่งด้วยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 05-11-2016 23:57:10
:katai5: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-11-2016 02:53:23
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 06-11-2016 05:28:01
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 06-11-2016 07:59:06
:-[
:L2: :L1: :pig4::
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-11-2016 08:16:17
เริ่มหัวข้อโดย: KizzllKizz ที่ 06-11-2016 09:28:27
:hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 06-11-2016 19:26:50
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 06-11-2016 21:30:30
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 07-11-2016 11:40:19
ยิมนี่แพรวพราวดีจริงๆ
ดูท่าว่าจะเป็น #ยิมปาย นะเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 07-11-2016 15:04:28
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 07-11-2016 16:44:53
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 07-11-2016 17:11:08
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 07-11-2016 18:43:13
รู้อย่างเดียว ตอนนี้หมอตกหลุม ขึ้นไม่ทันแล้ววว 555
ยิมทำหมอเปิดใจได้ ดีงามมาก
หมอยอมรับแล้วว เหลือแค่เลิกปากแข็ง วิ้ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 07-11-2016 19:41:09
(ต่อ)
บรรยากาศตอนสายซึ่งแสงแดดส่องลงมาหลังจากที่ฝนหยุดตกในช่วงเช้า ขณะผมกำลังเร่งฝีเท้าเพื่อมุ่งหน้าไปยังคณะนิเทศศาสตร์ เพราะก่อนหน้านี้ดันไปตบปากรับคำกับไอ้หนึ่งว่าจะมาถ่ายโปสเตอร์ประชาสัมพันธ์งานกิจกรรมของมหาวิทยาลัย หวังว่าจะไม่เจอเด็กนั่นหรอกนะยิ่งได้ยินเมื่อเช้าว่ามันจะมาช่วยงานรุ่นพี่มัน ภาวนาว่าคงไม่ใช่งานเดียวกันไม่งั้นผมเองก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไงถ้าต้องทำงานด้วยกัน เฮ้ย ภาวนาว่าอย่าเพิ่งเจอกันเลยเพราะผมไม่อยากให้หัวใจตัวเองต้องทำงานหนักกว่านี้เลย ให้ตายเถอะ
“ เฮ้ยปาย”
“ ไงมึง”
“ นึกว่ามึงไม่มาซะแล้ว”
ไอ้หนึ่งแซวขำๆ ผมเลยได้แต่ยิ้มตอบก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆสตูดิโอซึ่งเต็มไปด้วยทีมงานมากมาย ผมแอบพิจารณาบริเวณที่ช่างกล้องกำลังยืนคุยกันก็ไม่เห็นคนที่คาดไว้เลยแอบถอนหายใจโล่งอก
“ มองอะไร”
“ เปล่านี่”
“ เออๆงั้นเอาชุดไปเปลี่ยนจะได้รีบถ่ายรีบเสร็จ”
“ เออ”
ผมคว้าเอายีนส์เดฟสีดำสนิทกับเสื้อยืดลายสแกนงานกิจกรรมสีชมพูที่ไอ้หนึ่งมันยื่นให้ไปเปลี่ยนในห้องลองเสื้อใกล้ๆ แต่พอกลับมาอีกครั้งดันเห็นไอ้บ้านั่นมาอยู่ในสตูฯตอนไหนก็ไม่รู้ ผมถอนหายใจแล้วพยายามทำเหมือนไม่เห็นมันแต่ก็ช่างบังเอิญขณะที่มันกำลังเช็ตกล้องอยู่หน้าฉาก พอดีมันเงยหน้าขึ้นมาแล้วปรายตามองมาทางนี้วินาทีที่เราสบตากันไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงขนาดนี้ ยิ่งตอนที่มันกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับยักคิ้วให้แบบนั้น
ผมรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวยิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ด้วยแล้ว
“ ปาย”
“ หืม”
“ ยืนมองอะไรวะ”
ไอ้หนึ่งสะกิดไหล่ผมเบาๆ จนต้องรีบส่ายหัวปฏิเสธ
“ ถ้าไม่มีอะไรแล้วมึงไปยืนในฉากเลย”
มันชี้นิ้วไปที่ฉากหลังสีขาวมีอุปกรณ์กีฬาจัดอยู่ตามมุมต่างๆ เป็นอุปกรณ์ประกอบฉากจังหวะที่ผมยืนหมุนซ้ายหมุนขวาหามุมให้ตัวเองก็รู้สึกถึงฝ่ามือของใครบางคนสะกิดหัวไหล่เบาๆ
“ หมอ”
เด็กยิมยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า “ ไม่เห็นบอกผมเลยว่าหมอก็ต้องมาถ่ายแบบงานนี้ด้วย”
“ มึงยังไม่บอกเลยนี่ว่ามาที่นี่”
ผมสวนกลับไปอย่างไม่จริงจังนักขณะที่มันเองก็แค่ยักไหล่ขำๆ
“ งั้นเราก็เจ๊ากัน” มันพูดยิ้มๆ “ และต่อไปนี้ถ้าผมมีอะไรผมจะพูดจะบอกกับหมอทุกอย่าง”
“ ไม่จำเป็น”
“ จำเป็นครับ”
ผมเลิกคิ้วมองมัน “ จำเป็นอะไร”
“ จำเป็นต้องน่ารักขนาดนี้มั้ยครับหมอ” มันก้มลงมากระซิบข้างหู เสียงทุ้มที่ดังออกมาอย่างแผ่วเบาทำเอาหน้าผมร้อนวูบวาบไปหมด
ถึงจะโมโหมันมากแค่ไหนผมก็ได้แต่กำหมัดนิ่งมองมันขยิบตาให้ด้วยท่าทางกวนๆ และหลังจากนั้นไม่นานไอ้หนึ่งก็เข้ามากำกับการโพสท่าของผม โดยมีไอ้เด็กข้างห้องเป็นคนกดชัตเตอร์การถ่ายแบบครั้งนี้เพื่อจะเอาไปใช้โปรโมทงานกีฬากระชับสัมพันธ์ระหว่างคณะต่างๆ ได้ยินจากไอ้หนึ่งว่ามันไปขอความร่วมมือให้คิวท์บอยของแต่ละคณะมาถ่ายแบบเพื่อโปรโมทกิจกรรมด้วย
“ ถอดเสื้อได้ป่ะปาย”
“ อืม”
หลังจากพยักหน้ารับแล้วบรรดาช่างแต่งตัวก็มารุมทึ้งผมแทบจะทันที รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนเรียบร้อยแล้วยังดีว่ายีนส์เดฟสีดำยังแนบสนิทอยู่กับท่อนขา พอกลุ่มคนเหล่านั้นแต่งตัวให้ผมจนพอใจแล้วก็พากันไปยืนทำหน้ากระลิ้มกระเหรี่ยอยู่ด้านข้างพาให้นายกสโมสรคณะนิเทศฯอย่างไอ้หนึ่งกลั้วหัวเราะอย่างขบขัน
ส่วนผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆเมื่อเห็นสายตาของสาวแท้สาวเทียมโฟกัสอยู่ที่หน้าอกเปลือยเปล่าของผม จึงได้แต่ทำเนียนคว้าเอาอุปกรณ์ประกอบฉากอย่างพวกลูกบอลมาถือเอาไว้แก้เก้อ ผมคงจะไม่รู้สึกหน้าร้อนไปมากกว่านี้ถ้าไม่บังเอิญเหลือบตามองไปยังเพื่อนข้างห้องซึ่งพ่วงตำแหน่งช่างถ่ายภาพด้วย ไอ้ยิมกระตุกยิ้มมุมปากดูเครียดๆซ้ำแววตาที่มันมองผมยังชวนเสียวสันหลังแปลกๆ
กว่าจะถ่ายเสร็จก็กินเวลาไปนานเล่าเอาผมยืนเปลือยหน้าอกล่อตาคนมองตั้งนานสองนาน พอได้ยินไอ้หนึ่งบอกว่าเสร็จงานแล้วผมเลยรีบคว้าเอาเสื้อมุ่งไปยังห้องน้ำทันที จริงๆผมไม่ได้รู้สึกเขินอายอะไรหรอกเพราะการเปลือยท่อนบนสำหรับผู้ชายเป็นเรื่องธรรมดามาก แต่สายตาที่มองทะลุผ่านเลนส์ของตากล้องข้างห้องนี่สิทำเอาผมรู้สึกร้อนๆหวานๆยังไงไม่รู้ พอเสร็จผมเลยรีบชิ่งไปห้องน้ำทันที
[ยิม]
“ ขอตัวแป๊บนึงนะพี่”
“ ไปไหนวะ”
พี่หนึ่งหันมาถามผมสีหน้ากรุ้มกริ่มเหมือนรู้ว่าผมจะไปไหน
“ ไปจับหมอครับ”
“ ไอ้ห่ามึงกูตรงไป” รุ่นพี่ผมหัวเราะ “ ไปเถอะ กูจะไม่บอกใครหรอกว่ามึงไปจับหมอในห้องน้ำกับไอ้ปาย”
พี่หนึ่งยักคิ้วทำหน้ารู้ทัน
“ พี่รู้”
“ก็พอจะเดาได้” พี่แกยักไหล่ “จับไอ้หมอปายนี่จับยากหน่อยนะ”
“ ครับผมรู้”
“ แต่ไม่ยากเกินความสามารถมึงหรอก”
ผมหัวเราะร่วนก่อนจะเดินตามเป้าหมายไปในห้องน้ำ เปิดเข้าไปทันได้เห็นหมอปายกำลังสวมเสื้อพอดีผมเลยพิงสะโพกกับอ่างล้างมือมองเพลินๆ หมอเลิ้กคิ้วมองผมก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังล็อกเกอร์เก็บของด้านหลังสตูดิโอถ่ายภาพหลังคณะ
“ มีอะไร”
หมอหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ผม
“ หมอนี่หุ่นดีนะครับ” ผมตอบยิ้ม “ ผมเพิ่งรู้ว่า...”
“ หยุด”
หมอชี้นิ้วใส่ผม
“ ผมหวงนะครับ หมอเล่นโชว์หุ่นแบบนี้ผมก็แย่สิ”
“ อะไรของมึง”
ผมไม่ตอบแต่เดินเข้าไปใกล้หมอมากขึ้น จนอีกฝ่ายก้าวถอยหลังขณะที่ผมกำลังย่ามใจหมอก็หยุดนิ่งก่อนจะยืนพิงผนังมองผมนิ่ง “ มึงจะทำอะไร”
ผมยื่นมือข้างหนึ่งไปดันกำแพงที่หมอยืนพิง ทำให้เราสองคนต้องอยู่ในตำแหน่งที่ใกล้ชิดกันมากขึ้น ใบหน้าของเราอยู่ในระดับเดียวกันในขณะที่ผมเหมือนจะคร่อมตัวอีกฝ่าย แต่หมอก็ไม่ได้แสดงท่าทางหวาดหวั่นแค่กอดอกเลิกคิ้วเป็นเชิงท้าทาย
“ หมอ”
ผมพึมพำข้างหูอีกฝ่าย “ เมื่อไหร่จะใจอ่อนกับผมสักทีครับ ผมจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดเวลาหวงหมอแบบนี้”
ผมเกลี่ยปลายนิ้วไปตามใบหน้าอีกฝ่าย หมอแค่กระตุกยิ้มมุมปาก
“ ถ้ากูไม่ใจอ่อนล่ะ”
“ เจ็บเลย” ผมทำเสียงคล้ายกำลังงอนอีกฝ่าย “ ผมเจ็บแบบนี้หมอไม่สนใจเป็นหมอเจ้าของไข้ผมหน่อยเหรอครับ”
หมอหรี่ตามองตามมือของผมที่กุมหัวใจตัวเองแล้วมองนิ่งๆ
“ ก็ดูไม่เป็นอะไรมากนี่ ดูแลตัวเองได้อยู่มั้ง”
“ หมออ่ะ”
ผมถอนหายใจเมื่อหมอทำไม่รู้ไม่ชี้ดูไม่เข้าใจความนัยของประโยคนี้ ผมเลยโน้มใบหน้าไปใกล้จนปลายจมูกเราชนกัน
“ คำขอให้หมอเป็นเจ้าของไข้ หมายถึงผมขอหมอเป็นแฟนอยู่นะครับ”
“ อ้าวเหรอ” หมอกลั้วหัวเราะ “ นี่กูเข้าใจผิดมาตั้งนานเหรอเนี่ย”
ผมหรี่ตามองคนที่ทำเนียนไม่เข้าใจอะไรเลย ทั้งๆที่ผมเคยพูดประโยคนี้กับหมอแล้วครั้งหนึ่ง และเป็นหมอเองที่ดูจะเข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดีวันนั้น
“ หมอ”
คราวนี้ผมโน้มใบหน้าจนหน้าผากเราชิดกัน “ ทำไมหมอถึงเจ้าเล่ห์แบบนี้ครับ”
“มึงพูดอะไรกูไม่รู้เรื่อง”
“ หมอใจร้าย”
ผมยิ้มอ่อนตอนที่หมอดีดหน้าผากผมเบาๆ ตอนนี้เราเหมือนเล่นเกมจ้องตากันอยู่ เชื่อมั้ยว่ายิ่งจ้องยิ่งทำให้ยากจะละสายตา
“ ยิม”
เป็นครั้งแรกที่หมอเรียกชื่อผมได้อ่อนโยนขนาดนี้ และยิ่งมองเข้าไปในแววตาคู่นี้ผมก็แอบเข้าข้างตัวเองว่าเราคงจะรู้สึกไม่ต่างกัน
...รู้สึกว่าหัวใจของเราเต้นไปพร้อมๆกัน...
“ ครับ”
“ ถ้ากูอยากให้มึงพูดว่าตอนนี้มึงรู้สึกอะไรอยู่ มึงพอจะบอกได้มั้ย”
ผมยิ้มกว้างเลื่อนไปกุมข้อมือหมอเอาไว้
“ ตอนนี้ในหัวผมมีคำพูดเป็นล้าน มีหลายอย่างที่อยากจะบอกออกไป แต่เอาเข้าจริงๆกลับนึกแทบไม่ออก” ผมหัวเราะอย่างขำๆก่อนจะสบตากับหมอตรงๆ “ ผมรู้แค่ว่าผมกำลังขอโอกาส ขอดูแลหมอ เป็นแฟนผมนะหมอปาย”
“ แล้วไงต่อ”
หมอกอดอกยิ้ม
ผมส่ายหัว “ ผมอยากมีแฟนเรียนหมอครับ”
.
.
หมอหัวเราะ ก่อนจะผลักให้ผมถอยห่างแล้วหันหลังเดินไปทำเอาผมใจแทบร่วง แต่ขณะที่ผมกำลังจะก้าวตามคนข้างหน้าหยุดชะงักแล้วพูดเสียงแผ่วเบาว่า
“ อืม กูก็อยากมีแฟนเรียนนิเทศฯเหมือนกัน”
เอาแหล่วววววว เมื่อพี่หมออยากมีแฟนเรียนนิเทศฯ
ฮืออออ หมอนน้องขาดแล้วค่ะทูลหัว ถถถถถ :-[
#หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะคะ
#เจอกันตอนหน้าเราขอเตือนว่าเตรียมหมอนไว้จิกด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆ
ฮืออออ หมอนน้องขาดแล้วค่ะทูลหัว ถถถถถ :-[
#หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะคะ
#เจอกันตอนหน้าเราขอเตือนว่าเตรียมหมอนไว้จิกด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-11-2016 19:54:28
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 07-11-2016 19:58:34
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 07-11-2016 20:19:09
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 07-11-2016 20:45:56
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 07-11-2016 20:48:15
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 07-11-2016 20:50:26
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 07-11-2016 21:27:53
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 07-11-2016 21:57:20
เริ่มหัวข้อโดย: ktsingto ที่ 07-11-2016 22:33:16
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 07-11-2016 22:55:43
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 07-11-2016 22:59:25
เป็นแฟนกันแบ๊วววววว :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: skysky ที่ 07-11-2016 23:12:45
หลงรักหมอปาย หลงรักยิม
หลงกาว(น์) ทำเราอมยิ้มได้ตลอด
โอ๊ย การจีบของยิมเนี่ย จริงๆนะ ผู้ชายแบบนี้ร้ายชะมัด ทำหมอปายหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
เราเพิ่งอ่านเรื่องนี้เมื่อคืน ทำเรานอนดึกเลยอ่ะ วันนี้เลยง่วงทั้งวัน 555
ในที่สุดเราก็อ่านถึงตอนปัจจุบันแล้ว เย่ๆ เราก็อยากมีแฟนเรียนหมอกับนิเทศเหมือนกันนะ :laugh:
ชอบเรื่องนี้มากๆ ขอยืนยันอีกรอบ 555
รอติดตามเรื่องราวหลงต่อๆไป
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 07-11-2016 23:38:47
แต่ว่าาาาขอเป็นแฟนหน้าล๊อกเกอร์เนี่ยนะ
ไม่ไหวเลย
เอาใหม่ขออีกที กลางสนามบอลเลยวันแข่งกีฬา 55555
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 08-11-2016 02:20:57
อ่อยมาก็อ่อยกลับ
แฟร์ๆ โด่วว
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 08-11-2016 12:41:09
เราอ่านตอนแรกแบบเมะชนเมะ ต้องห้าวๆโหดๆ แต่นี้อะไร อ่านไปอ่านมาทำไมหวานแบบนี้
เราว่าละยินปายแน่ๆ ดูปายออกแนวนางพญา >< รอวันพบป่ะครอบครัวน้า~
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 08-11-2016 14:03:05
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 08-11-2016 22:25:19
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 08-11-2016 23:29:37
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 08-11-2016 23:58:59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 09-11-2016 18:30:47
ยิมก็ชงเข้มมาก หนักมาก เนียนทำฟินตลอด
หมอก็ไม่ทนพอ ตกหลุมยิมแล้วค่ะ
ยิมได้หมอเป็นเจ้าของไข้แล้ว 5555
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 09-11-2016 23:37:59
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 10-11-2016 00:02:31
ยิ่งนานหมอยิ่งน่ารักกกกกกกกกก
แล้วนี่หมายความว่าเขาคบกันแล้วใช่มั้ยคะ /////
หวังว่าจะไม่มีดราม่าอะไรน้า T_T
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 10-11-2016 21:36:35
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 10-11-2016 21:42:55
ประกาศว่าคบกันเลยค่ะะะะะะ ฮืออ
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 12-11-2016 19:40:04
หลงที่ 20 : เมษา
[ยิม]
“ น้องง่วง”
เด็กตัวขาวนี่พูดไปหาวไปไม่นานหลังจากนั้นดวงตากลมโตก็ค่อยๆหรี่ลง ก่อนจะปิดสนิทในที่สุดก็จะไม่ให้ง่วงยังไงไหวตั้งแต่มาถึงนี่เล่นไม่หยุด ชวนให้ไปนอนตั้งแต่หัวค่ำก็ไม่ยอมนอน สุดท้ายเด็กน้อยก็นอนหลับกอดหุ่นยนต์ที่หมอซื้อให้เสียแน่นมันชวนเอ็นดูจนต้องก้มลงไปหอมหน้าผากน้องเบาๆ แล้วค่อยช้อนร่างน้อยเข้าไปนอนในห้อง
“ ปอหลับแล้วเหรอ”
“ ครับ”
ผมหันไปตอบคำถามหมอซึ่งยืนหาววอดๆอยู่หน้าประตูห้องนอน พอได้คำตอบแล้วหมอก็พยักหน้าหงึกหงักเดินไปปิดโคมไฟซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือด้านนอก แล้วเดินตาปิดคลำทางมา ผมยิ้มขำกับท่าทางง่วงจัดของหมอ เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าตัวเองเดินมึนๆขี้หูขยี้ตาน่ามองแค่ไหน สุดท้ายแล้วหมอก็ยอมแพ้ให้กับความง่วงจนคลานขึ้นเตียงไปนอนมุดผ้าห่มกับน้อง มันเป็นภาพที่น่าดูไม่น้อยเมื่อสองพี่น้องขยับเข้าหากันแทบจะทันที น้องปอละเมอไปซุกอกหมอขณะที่คนพี่ก็อ้าแขนรอรับศีรษะทุยสวยทันที
“ หมอ”
“ อื้อ”
“ ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ผมก้มลงไปประทับจูบริมฝีปากสีสดของหมออย่างแผ่วเบา อีกฝ่ายทำเสียงอืออาส่ายมือเปะปะชกไหล่ผมเบาๆ ยังดีว่าตอนนี้หมอครึ่งหลับครึ่งตื่นถ้าเป็นตอนที่มีสติครอบถ้วนอยู่ผมคงโดนสะกิดหน้าหงายแน่
ผมถอนหายใจคิดถึงเวลาเกือบเดือนแล้วผมเปิดอกคุยกับหมอและหมอเองก็เหมือนจะตอบตกลง แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเราก็ยังเหมือนเดิมเหมือนตอนก่อนหน้านี้ที่เราเป็นแค่เพื่อนข้างห้องกัน ถึงเราจะปฏิบัติต่อกันเหมือนเดิมแต่ผมสัมผัสได้ว่าความรู้สึกข้างในต่างหากที่เปลี่ยนไป ผมเกลี่ยปลายนิ้วไปตามใบหน้าอีกฝ่ายก็โดนหมอปัดทิ้งอย่างรำคาญ ผมยิ้มและนึกเห็นใจหมอไม่น้อยเพราะตลอดเดือนที่ผ่านมาหมอยุ่งมากแค่ไหน
หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเป็นช่วงเวลาสอบของมหาวิทยาลัยซึ่งผมเองก็แทบเอาชีวิตไม่รอด จึงไม่แปลกที่จะเห็นหมอตาลึกโหลเหมือนคนอดหลับอดนอนขนาดนี้เพราะทั้งเรียนด้วยสอบด้วย ไหนจะราววอร์ด สรุปเคทอะไรอีกมากมายที่เห็นหมอทำอยู่ตลอดเวลา พอตกกลางคืนแทนที่จะได้นอนต้องมานั่งอ่านหนังสือดึกดื่น แต่ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนผมก็ไม่ยักกะเห็นหมอบ่นสักคำ ผมรู้ว่าหมอมีความสนใจในสิ่งที่ทำอยู่ ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนแต่แววตาหมอกลับมีประกายทุกครั้งที่เราสบตากัน
วันนี้เป็นวันแรกในรอบเดือนที่เราได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน เพราะนอกจากหมอจะติดสอบและเรียนหนักจนบางครั้งไม่ได้กลับมานอนที่คอนโดแล้ว ผมเองก็ยุ่งเพราะช่วงนี้ผมกำลังส่งภาพถ่ายเข้าประกวด เพราะเหตุนี้เราเลยต่างคนต่างยุ่งจนไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันเป็นเดือนๆ โชคดีที่วันนี้น้องปอโทรมาอ้อนหมอให้ไปรับที่โรงเรียนอนุบาล เห็นหมอบอกว่าไม่มีใครอยู่บ้านอีกแล้วน้องเลยงอแงให้ไปหาสุดท้ายหมอก็ใจอ่อนไปรับมาอยู่ด้วยเพราะตรงกับเสาร์อาทิตย์พอดี ก่อนหน้านี้หมอก็พาน้องไปกินไอศกรีมในห้างซ้ำยังใจดีซื้อหุ่นยนต์ให้เด็กขี้อ้อนอีก ไม่แปลกที่น้องปอจะนอนกอดหุ่นยนต์เสียแน่นขนาดนี้
ผมกอดอกนั่งมองสองพี่น้องหลับใหลสักพักหนึ่งก่อนจะคว้าเอากล้องถ่ายรูปตัวโปรดของผมที่เก็บเงินซื้อตั้งแต่อยู่อังกฤษมาปรับแสงก่อนจะเล็งสายตามองผ่านเลนส์ โดยมีจุดโฟกัสคือใบหน้าหมอยามหลับใหล หมอไม่รู้ว่าเวลาที่หมอหลับผมแอบถ่ายรูปอีกฝ่ายตลอด เพราะเวลาที่อีกฝ่ายหลับใหลใบหน้าเรียบเฉยนั่นดูอ่อนโยนผ่อนคลายอย่างประหลาด ผมชอบที่สุดมันเหมือนว่าหมอได้ปลดปล่อยความรู้สึกที่ต้องแบกรับมาตลอด มันดูผ่อนคลายเผยให้เห็นความสดใสที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน
ผมเกลี่ยปลายนิ้วไปตามใบหน้าอีกฝ่ายหลังจากแอบถ่ายรูปหมอไปเสียหลายรูป หมอเป็นคนผิวดีแม้ใบหน้าจะดูอิดโรยเพราะหมอไม่ค่อยได้พักผ่อน ผมนิ่งมองอีกฝ่ายเหมือนกลัวว่าหมอจะหายไปคิดดูสิจากวันแรกที่รู้จักกันอย่างไม่เป็นมิตรนักจนถึงตอนนี้ผมได้มีโอกาสก้าวเข้ามาเป็นคนสำคัญของหมอ ถึงหมอจะไม่ค่อยพูดหรือแสดงออกอะไรมากนักแต่ผมกลับชอบความสัมพันธ์แบบนี้
...มันไม่น้อยไป ไม่มากไป...
...ไม่ได้ใกล้จนหายใจไม่ออก แต่ก็ไม่ได้ห่างไกลจนเอื้อมไม่ถึง...
ถึงเราจะไม่ได้พูดอะไรให้อีกฝ่ายรับรู้มากนัก แต่การกระทำและความรู้สึกระหว่างกันดูชัดเจนขึ้น
“ หมอ”
ผมกระซิบข้างหูอีกฝ่าย “ ขอให้หมอฝันดี ฝันถึงผมด้วยนะครับ”
หลังจากนั้นผมก็เดินออกมาจากห้องนอน เพื่อมาทำงานของตัวเองต่อ ก่อนจะปิดประตูห้องกันไม่ให้แสงสว่างจากห้องครัวสาดเข้ามาผมทันเห็นรอยยิ้มของหมอปายยามหลับใหล
...ยิ้มหมอยิ้มเดียว ก็เหมือนว่าจะมีแรงทำงานทั้งคืนแล้ว...
.
.
.
....Rrrrrr...
เสียงโทรศัพท์หมอที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือดังขึ้นในความเงียบ ทำให้ต้องละความสนใจจากงานตรงหน้าทันทีเพราะกลัวว่าเสียงนั้นจะดังเข้าไปรบกวนการนอนของหมอในห้อง ผมถอนหายใจเมื่อเห็นชื่อ ‘ไอลดา’ เป็นรายชื่อสายเรียกเข้า คราแรกได้แต่นิ่งมองโทรศัพท์มือถือในมืออย่างไม่รู้จะทำยังไง ครันจะกดปิดก็กลัวว่าอีกฝ่ายอาจจะมีธุระสำคัญในเวลาดึกดื่นขนาดนี้ แต่จะให้ไปปลุกหมอมารับก็ไม่มีทางซะล่ะ สุดท้ายผมเลยถือวิสาสะกดรับโทรศัพท์เอง
‘ครับ’
‘ปาย’ ปลายเสียงทำเสียงอ้อแอ้คล้ายคนเมา
‘หมอปายนอนแล้วครับ’
‘แล้วแกเป็นใคร สะเออะมารับสายปายทำไม’
ผมถอนหายใจเมื่อเจ้าหล่อนดูจะมีอารมณ์
‘มีธุระอะไรกับหมอครับ’
‘ไปตามปายมาคุยกับฉัน’
‘ผมบอกคุณไปแล้วว่าหมอนอนแล้วไม่สะดวกมารับสายคุณ ถ้ามีธุระสำคัญฝากผมไว้ก็ได้ครับ’
‘แกไอ้คู่ขาปายวันนั้น’
เหมือนหล่อนจะจำได้ซะแล้วว่าเคยปะทะกับผมในวันนั้น
‘นี่แกอยู่กับปายเหรอ’
‘ครับ’
‘ไม่จริง ไม่มีทาง ปายไม่มีทางเลือกคนอย่างแก’
‘แล้วทำไมหมอถึงเลือกผมไม่ได้ล่ะครับ’ ผมเดาะลิ้นกวนๆ
‘เขาไม่มีทางชอบใครได้อีก ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย’ ปลายสายฟูมฟาย ‘ปายไม่มีทางลืมรักแรกของเขาได้ ไม่มีทาง’
...รักแรกงั้นเหรอ...
ผมรับรู้ถ้อยคำเหล่านั้นด้วยอาการที่วูบโหวงในใจแปลกๆ มันรู้สึกยังไงไม่รู้ที่รู้ว่าหมอมีรักแรกที่ไม่อาจลืมเลือน
‘แกไม่มีทางแทนที่ “เมษา” ได้ไม่มีวัน ’
ไอลดาเริ่มร้องไห้ ‘ถ้าปายจะรักใครอีก คนๆนั้นต้องเป็นฉันเพราะฉันอยู่เคียงข้างเขามาตลอด’
...เมษา...
ผมพึมพำชื่อใครคนหนึ่ง โดยปล่อยความคิดให้หลุดลอยไปลืมฟังแม้กระทั่ง ถ้อยคำด่าทอที่อีกฝ่ายด่ามาตามสาย ผมนิ่งเงียบปล่อยให้โทรศัพท์ดับไป
ผมนิ่งอยู่นานในหัวกำลังทบทวนชื่อที่ได้ยินมา เธอคนนั้นเป็นใคร เธอมีความสำคัญกับหมออย่างไร ถึงว่าเวลาที่หมอพูดถึงอดีตหมอถึงดูเศร้าสร้อยและเจ็บปวดทุกครั้ง เพราะหมอคงจะเก็บเธอไว้ในส่วนลึกสินะ เธอคนนั้นคงมีอิทธิพลกับหมอจริงๆ ผมยอมรับว่าอดใจหายกับข่าวที่ได้ยินไม่ได้ ไม่สิไม่ใช่ใจหายแต่กำลังน้อยใจหมออยู่ต่างหาก เพราะนี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้หมอดูเย็นชาปิดรับความรู้สึกรอบข้าง
แล้วยังไง ผมต้องมัวมานั่งน้อยใจกับอดีตโดยไม่คิดถามหมองั้นเหรอ ไม่มีทางซะหรอกต่อให้เธอจะมีตัวตนจริงหรือไม่แต่ก็ตามในตอนนี้ ผมเองก็มีความสำคัญกับหมอไม่ต่างจากคนๆนั้นเหมือนกัน
“ ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
เพราะมัวแต่เหม่อจึงไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้หมอตื่นมายืนมองผมอยู่ใกล้ๆแค่นี้
“ หมอตื่นมาทำไมครับ”
หมอปายปิดปากหาว แต่สีหน้าดูสดชื่นขึ้นคงเพราะไม่พักสายตา ผมเหลือบตามองไปยังนาฬิกาที่แขวนบนฝาผนังบอกเวลาตีสองกว่าแล้ว แสดงว่าหมอไปนอนได้เกือบสองชั่วโมงแล้วสินะ
“ กูตื่นมาอ่านหนังสือต่อแล้วมึงล่ะยังไม่นอนอีกเหรอ”
ผมส่ายหน้า
“ ยังทำงานไม่เสร็จครับ” หมอพยักหน้ารับก่อนจะบิดขี้เกียจ เดินไปทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือ ผมเลยได้แต่มองตามแผ่นหลังอีกฝ่ายไปเงียบๆ เพราะเวลาดึกสงัดรอบกายผมจึงได้สงบเงียบเช่นนี้ หากเป็นก่อนหน้านี้ผมคงรู้สึกดีไม่น้อยเพราะผมต้องอาศัยความเงียบในการทำงาน แต่ตอนนี้ความเงียบแบบนี้กลับชวนอึดอัดเพราะเรื่องราวที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้
...มันอึดอัดอยู่ในใจจนอยากระบายออกมา...
“ หมอครับ”
“ หืม”
หมอทำเสียงในลำคอ สายตายังจดจ้องที่ตำราเรียนภาษาอังกฤษเล่มหนาซึ่งเต็มไปด้วยภาพร่างกายของมนุษย์ ผมถอนหายใจจนหมอสัมผัสได้จึงเงียบไป ฝ่ายนั้นจึงละมือจากหนังสือตรงหน้าหันมามองผมทันที
“ มีอะไร”
“ เมื่อกี้คุณไอลดาโทรมาครับ”
“ แล้วไง”
“ ผมถือวิสาสะรับสายครับ”
“ มันคงไม่ใช่แค่นี้มั้งที่มึงจะบอกกู” หมอกอดอกมองผมนิ่ง “ มีอะไรจะพูดก็พูดมา”
ผมถอนหายใจอีกครั้ง
“ เธอพูดถึงผู้หญิงที่ชื่อ ‘เมษา’ ”
หมอถอนหายใจคลึงขมับตัวเองไปมา ผมเลยลอบสังเกตอาการอีกฝ่ายที่ดูจะแปลกไปแววตาหมอไหววูบดูเศร้าสร้อยอย่างบอกไม่ถูก อาการเหล่านั้นทำเอาผมใจวูบโหวง
“ ไอบอกอะไรมึงบ้าง”
“ เธอบอกแค่ว่าหมอไม่มีทางรักใครได้ เพราะหมอไม่เคยลืมเมษา”
เราสบตากันนิ่งและเป็นผมเองที่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น ส่วนหมอขยับตัวไปยังโต๊ะอาหารที่ครัวจนต้องผมต้องลุกตาม ผมมองหมอเทนมใส่แก้วแล้วเอาไปอุ่นในไมโครเวฟ ก่อนจะวนมาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ กูไม่มีทางลืมเมษา”
หมอพึมพำแววตาเหม่อมองไปไกล หมอแสดงออกว่ารู้สึกห่วงหาใครบางคนจนผมสัมผัสได้ ถึงในใจผมวูบโหวงแต่ก็รู้สึกได้ว่าความรู้สึกของหมอมันเป็นความสัมพันธ์ที่บริสุทธิ์น่าจดจำ
“ เมษาเป็นแฟนคนแรกและคนเดียวของกู” หมออมยิ้มเมื่อพูดถึงเธอ “ เธอสวยน่ารัก เมษาเป็นคนอ่อนโยน เราเป็นเพื่อนกันมาก่อน นอกจากอั้มที่สนิทกับกูมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว กู เมษา และไอลดาเรามาสนิทมากันตอนเรียนม.ปลายเพราะเราเรียนห้องเดียวกันจากความสนิทสนมทำให้กูรู้สึกดีๆกับเมษาจนขอเธอเป็นแฟน”
...เป็นคนสำคัญของหมอปายจริงๆสินะ ผมแค่นยิ้มก่อนจะถอนหายใจอย่างอ่อนล้า...
“ แล้วตอนนี้เธออยู่ไหนครับ”
หมอเงยหน้าขึ้นสบตากับผมไม่รู้ว่าตาฝาดไปรึเปล่าที่เห็นหยาดน้ำใสๆในแววตาคู่นั้นของหมอ
“ ถ้ามึงจำได้กูเคยเล่าว่าแม่กูประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต” หมอเสียงสั่นๆ “ แล้วรถคันนั้นเมษาก็นั่งไปด้วย”
...งั้นก็แสดงว่า...
ผมอ้าปากค้างนึกโกรธตัวเองที่พาลไปรู้สึกไม่ดีกับผู้หญิงที่ล่วงลับไปแล้ว ซ้ำเธอยังไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับผมด้วยซ้ำ ผมคิดเองเออเองต่างหาก โธ่เอ้ยไอ้ยิม
“ ผมเสียใจด้วยนะครับ”
“ มันนานมาแล้ว” หมอพูดเสียงเบา “นานจนเวลามันทำให้ทุกอย่างดีขึ้นแล้ว”
“ ผมขอโทษที่รื้อฟื้นมันทำให้หมอต้องคิดถึงความเจ็บปวดตอนนั้น”
หมอส่ายหน้าปฏิเสธ “ ถึงยังไงแม่กับเมษาก็ไม่ฟื้นขึ้นมา พวกเขาไม่มีทางกลับมาหากู กูยอมรับว่ายังเสียใจอยู่แต่พวกเขาคือความทรงจำ คือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตที่กูเคยมี”
ผมเอื้อมไปกุมข้อมือหมอแล้วเขย่าเบาๆ
“ เก็บพวกเขาเอาไว้เถอะครับหมอ เก็บเมษาไว้ในความทรงจำ ถึงแม้จะเศร้าใจทุกครั้งที่ได้คิดถึงแต่ยังดีกว่าไม่มีใครให้คิดถึง”
“ อืม”
“ หมอครับ”
ผมขยับเข้าไปใกล้หมอ “ ครั้งแรกที่ผมได้ยินเรื่องของเมษาผมยอมรับว่ากำลังคิดน้อยใจ และไม่เข้าใจหมอ ผมขอโทษที่คิดแบบนั้น”
“ อย่าน้อยใจเลย”
หมอลูบปลายคางผม
“ ถ้าเมษาคืออดีตที่สมควรจดจำ มึงก็คือปัจจุบันที่กูควรรักษาเอาไว้”
ผมไม่นึกว่าหัวใจตัวเองจะเต้นแรงขนาดนี้ เมื่อได้ยินประโยคง่ายๆของหมอแต่ฟังแล้วลึกซึ้งสำหรับผมเหลือเกิน แปลกมั้ยสำหรับความรักบทจะหวานก็พาให้หัวใจสั่นไหว พอเศร้ามาเยือนครั้งใดก็เหมือนว่าใจจะจาดเสียให้ได้
...ประหลาดแท้ความรัก...
“ ผมบอกตัวเองตั้งแต่ได้ยินเรื่องของเมษาว่า ต่อให้เธอจะมีตัวตนหรือไม่ก็ตาม ผมก็จะไม่ยอมให้เมษาหรือใครๆมีความสำคัญกับใจหมอเท่ากับผม ผมขอคิดเข้าข้างตัวเองว่าผมสำคัญเป็นที่หนึ่งสำหรับหมอ”
ระหว่างเรามีแต่ความเงียบจนเสียงไมโครเวฟดังขึ้น
“ มึงคิดถูกแล้วล่ะ” ไม่ผิดใช่มั้ยถ้าผมจะรู้สึกว่าตัวเองกำลังหัวใจพองโต
หมอขยับรอยยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบนมที่อุ่นจนร้อนในไมโครเวฟ แล้วเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมก่อนจะยกนมขึ้นเดิม แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามที่เห็นผมมองอยู่ ผมเลยชี้ไปที่ขอบปากหมอแล้วอธิบาย
“ นมเลอะขอบปากครับหมอ”
หมอเม้มปากแน่นก่อนจะแลบลิ้นเลียขอบปากของตัวเอง ผมเลยผุดลุกขึ้นไปยืนอยู่ใกล้ๆหมายจะหยิบทิชชู่เช็ดให้ พอดีหมอเงยหน้ามองผม จะเรียกว่าทุกอย่างมันยากเกินกว่าที่ผมจะควบคุมก็ได้เมื่อผมยืนเท้ามือข้างหนึ่งไปที่พนักเก้าอี้ของหมออีกข้างยันที่โต๊ะก่อนจะโน้มใบหน้าไปประกบริมฝีปากที่เลอะคราบนม ถึงจะประหลาดใจที่หมอซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้เงยหน้ารับจูบของผม แต่เหมือนบรรยากาศรอบข้างจะหยุดลงฉับพลัน เหมือนว่านาฬิกากำลังหยุดเดิน ตอนที่ปลายลิ้นผมไล่ดูดคราบนมแล้วป้อนให้หมอปายผ่านลิ้น ไม่นานลิ้นของเราทั้งสองก็เกี่ยวกระหวัดกันจนมั่วไปหมด ในตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองหูอื้อ ตาลายแทบจะจำอะไรไม่ได้ ผมจำจดได้แต่สัมผัสของเราสองคน
ผมอยู่ในท่าประหลาดคือคร่อมทับหมอซึ่งถูกผมอุ้มไปนอนแผ่อยู่บนโต๊ะอาหาร ถึงอย่างนั้นริมฝีปากเราก็ไม่แยกจากกันเลย ตรงกันข้ามผมรู้สึกว่าเราสัมผัสกันแนบแน่นมากขึ้น ทั้งมือก็ลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อเรียงสวยของหมอ ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังร้อนเป็นไฟ ท้องน้อยเสียววูบวาบไปหมดเหมือนมีอะไรอัดอั้นอยู่ภายใน ยิ่งเสียงของหมอครางท่ามกลางความเงียบยิ่งพาให้สติผมกระเจิดกระเจิง หมอปายหดขาหนีตอนที่ลำตัวช่วงล่างของผมกำลังสีที่ต้นขา
“ หมอครับ”
“ อื้ม”
“ ผมกำลังร้อนเพราะหมอ”
“ ยิม”
หมอครางเสียงกระเส่าตอนที่ปลายนิ้วผมคีบติ่งไตทั้งสองบนหน้าอกแล้วสะกิดไม่เบานัก สีหน้าหมอดูยั่วยวนอย่างประหลาดและปฏิกิริยานั้นกลับทำให้อารมณ์ผมพุ่งทะยาน
“ ปล่อยกู”
“ ผมรักหมอ”
ผมกระซิบชิดริมฝีปากอีกฝ่ายซ้ำยังถูไถส่วนกลางที่ก้นอีกฝ่ายอย่างหยาบโลน ภาพตรงหน้าชวนตื่นเต้นตอนที่หมอบิดตัวไปมาทำเอาผมปวดไปหมดเมื่อสัมผัสระหว่างเรามีแค่กางเกงเนื้อบางที่กางกั้นตัวตนของแต่ละฝ่าย
“ กะ กูต้องอ่านหนังสือ”
“ ครับ”
ผมรับคำโดยไม่ได้ฟังด้วยซ้ำว่าหมอพูดว่าอะไร รู้แต่ว่าผมปรารถนาในตัวหมอจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้
“ ปล่อย”
หมอครางไม่เต็มเสียงตอนที่ผมฝังใบหน้าที่ซอกคออีกฝ่าย
“ หมอ”
“ โอ้ย”
หมองอเข่าจนมันกระแทกหน้าท้องผมเต็มๆ ความเจ็บนั้นทำเอาผมเผลอปล่อยมือจากหมอจนฝ่ายนั้นผละถอยหลัง หมอทำหน้าบอกบุญไม่รับหัวหูแดงก่ำ ริมฝีปากบวมเจ่อ เสื้อยืดเลื่อนหลุดไหล่ไปข้างหนึ่ง ภาพตรงหน้าโคตรยั่วอารมณ์ผมเลยให้ตายเถอะ
ผมอมยิ้มมือยังกุมท้องที่โดนหมอกระแทกเข่าใส่ไม่เบาแรงเลย
“ หน้าผมมีอะไรติดรึเปล่าครับทำไมหมอไม่มองหน้าผมเลย
“ หน้ามึงนะไม่มีอะไร” หมอเงยหน้ามองผมอย่างโกรธเคืองก่อนจะเหลือบตามองกึ่งกลางลำตัวผม
“ แต่ลูกมึงเนี่ยจะชี้หน้ากูไปถึงไหน”
ผมหัวเราะดังลั่นขณะที่หมอทำตาเขียวมองผมอย่างเอาเรื่อง
“ เช้าๆก็งี้แหละหมอ น้องผมมันแข็งแรง”
หมอกรอกตาไปมาทำหน้าบอกบุญไม่รับแล้วชี้นิ้วไปทางนาฬิกาตรงฝาผนัง
“ ตอนนี้เพิ่งตีห้าเช้าบ้านมึงสิ”
“ มันเตรียมยืนตรงเคารพธงชาติไงครับ พอแปดโมงจะได้ไม่ต้องเรียกรวมพลนาน”
“ ไอ้เหี้ยโคตรเสื่อม”
หมอทำหน้ารังเกียจผมทันที
“ หมอใจร้าย”
ผมเกรียนใส่ “ ไม่รับไหว้ลูกชายผมเลย”
“ ไอ้หมายิม”
หมอฮึดฮัดเดินหน้าแดงกลับไปยังโต๊ะอ่านหนังสือทันที ผมเลยแปลงเนื้อเพลงร้องแซวหมอขำๆ‘ ได้เกิดมาเจอหมอทั้งที ไม่ว่ายังไงก็อยากลองดีสักวัน’
“ ลองตีนกูก่อนมั้ย”
เสียงหมอดังแหวกอากาศมาพาให้บรรยากาศยามเช้ามืดครื้นเครง ผมรู้สึกว่ามันโคตรดีเลยว่ะ ถ้าตื่นมาเจอกันทุกๆวันแบบนี้ ผมหมายถึงตื่นมาเจอหน้าหมอนะไม่ใช่ตีนหมอ
จะ จูบกันอีกแล้ว เมื่อไหร่จะได้ไปต่อคะ (หมอปายบอกว่าอย่าแม้แต่จะคิด หึ !!!) ฮ่าๆๆๆ :haun4:
ช่วงนี้อัพหัวค่ำหน่อยเนื่องจากว่านักเขียนอยู่บ้านที่ตวจ.อัพดึกแล้ววังเวง ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเหลย ฮ่าๆๆๆ
หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะจ๊ะ จุ๊บๆๆๆ
ช่วงนี้อัพหัวค่ำหน่อยเนื่องจากว่านักเขียนอยู่บ้านที่ตวจ.อัพดึกแล้ววังเวง ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเหลย ฮ่าๆๆๆ
หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะจ๊ะ จุ๊บๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 12-11-2016 20:09:30
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 12-11-2016 20:36:17
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 12-11-2016 20:41:19
เกือบเสียตัวแล้วหมอ55
รอสอบเสร็จก่อน
เสร็จยิมแน่หมอ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 12-11-2016 20:44:49
ชอบเวลาเค้าจูบกันจังเลยค่ะ ถ้าได้มากกว่าจูบก็คงดี
:hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 12-11-2016 20:45:58
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-11-2016 20:48:38
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 12-11-2016 20:50:43
เริ่มหัวข้อโดย: flimflam ที่ 12-11-2016 21:03:14
ลุ้นยิ่งกว่าอะไรค่ะ 55555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: pinknocchio ที่ 12-11-2016 21:25:50
:haun4: :haun4:
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-11-2016 23:47:17
เริ่มหัวข้อโดย: darksnow ที่ 13-11-2016 00:01:47
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 13-11-2016 01:24:08
คบกันเป็นเดือน พึ่งได้จูบ
ว่าจะได้หมอก้ เรียนจบอะยิม 5555
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 13-11-2016 08:14:09
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 13-11-2016 15:02:06
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 13-11-2016 19:17:23
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 13-11-2016 22:19:16
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 13-11-2016 22:33:27
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 14-11-2016 03:10:56
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 14-11-2016 12:28:08
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 14-11-2016 13:01:47
เริ่มหัวข้อโดย: xokcib ที่ 15-11-2016 03:00:56
โง้ยยยย ใครจะได้ใครลุ้นมากกก
แต่เรา #ทีมปายยิม นะ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 15-11-2016 11:19:45
หมอน่ารัก แอบยอมนะ แต่ก็ปากแข็งด้วย
มีความรักน้อง ยิมก็ปลื้มไปสิ ยิ่งหมอบอกแบบนั้น ยิ่งปลื้มหนัก
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 17-11-2016 00:14:10
ยิมน่ารัก คืออบอุ่น คือดี ชัดเจน
หมอปากแข็งตลอด แต่ก็ยังดีที่ยังยอมบอก ปัจจุบันสำคัญกว่าเนาะหมอ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 18-11-2016 01:59:05
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 21-11-2016 19:32:19
หลงที่ 21 : อยากมีแฟนเรียน ‘นิเทศ’
[หมอปาย]
“ ปอ”
ผมทำเสียงขุ่นเท้าสะเอวมองตัวต้นเหตุที่ทำให้ของขึ้นแต่เช้าซึ่งกำลังส่ายเอวดุ๊กดิ๊ก ปอยิ้มทะเล้นใส่นอกจากจะไม่ฟังเสียงผมแล้วยังวิ่งหลีกหนีผ้าเช็ดตัวที่ผมกางรอท่าเจ้าตัวแสบที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ร่างเปล่าเปลือยของเด็กตัวขาวนี่วิ่งฉิวไปผึ่งพุงสะบัดเกี๊ยวของตัวเองอยู่หน้าทีวีท่าทางน่าตีไม่น้อย
“ พี่ชายจับน้องให้ได้สิ”
“ ทำไมซนจังวะ”
ผมสบถยิ่งเหลือบตาไปมองไอ้ยิมซึ่งทำหน้าที่อาบน้ำให้ปอ แต่สภาพมันออกจากห้องน้ำมาเปียกปอนไปทั้งตัวราวกับว่าไปเป็นคนอาบซะเอง ดูสิเนื้อตัวเปียกโชคซะขนาดนั้น
“ หมอให้ปอกินอะไรเนี่ย คึกตั้งแต่เช้าเลย ปกติอาบเองได้ วันนี้นึกยังไงไม่รู้ว่าชวนเล่นน้ำซ้ำยังสาดน้ำใส่ผมโครมๆ”
มันเขย่าชายเสื้อที่เปียกชุ่มไปมา สภาพที่เห็นชวนขบขันไม่น้อย
“ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไป”
“ ครับ”
มันรับคำแต่เหมือนมันนึกอะไรขึ้นได้จึงหันกลับมาถามผม “ ว่าแต่หมอจะกางผ้าเช็ดตัวรอเช็ดตัวให้ผมป่ะ”
“ ตีน”
พูดไม่พอผมยังยกปลายเท้าใส่มันเป็นการยืนยัน ไอ้คนชอบแหย่เลยรีบหลบฉากไปทันทีพร้อมเสียงหัวเราะร่วน หลังจากนั้นผมจึงหันมาจัดการตัวป่วนของเช้านี้
“ ปอ”
“ ครับ”
รับคำเสียงใสเชียว
“ มานี่”
ปอพยักหน้าหงึกหงักเมื่อเห็นผมเอาจริงเลยรีบวิ่งตุบตับมาเกาะขาผมแล้วมารยาออดอ้อนที่ทำแล้วได้ผลทุกครั้ง กว่าจะแต่งตัวให้ปอเสร็จก็พอดีมันอาบน้ำแต่งตัวออกมาพอดี วันนี้ผมตื่นตั้งแต่เช้า จริงๆแล้วจะเรียกว่า‘ตื่น’ คงไม่ถูกเพราะผมยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่ตื่นมาคุยกับมันตอนดึกสงัด ไม่ใช่ว่านอนไม่หลับหรืออะไร แต่ผมต้องอ่านหนังสือไปทะเลาะกับมันไปนั่นแหละ
จริงๆแล้วการอดนอนถือเป็นเรื่องธรรมดาของนิสิตแพทย์โดยเฉพาะช่วงสอบที่พวกเราแทบจะหัวหมุนถึงอย่างนั้นผมก็ชินซะแล้ว เพราะผมเป็นคนเลือกเส้นทางนี้เองแม้จะเหนื่อยยากลำบากแค่ไหนผมก็พร้อมจะอดทน เหมือนที่ใครๆบอกว่าถ้าได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักย่อมต้องอดทนเพื่อให้อยู่กับสิ่งที่รักได้ นั่นอาจจะรวมถึง ‘มัน’ ด้วย มันที่ว่าก็ไอ้เด็กข้างห้องเจ้าของใบหน้ากวนๆนั่นแหละ น่าแปลกที่ผมโคตรอุ่นในเวลาที่อยู่ใกล้มัน และยิ่งแปลกไปกว่านั้นคือผมเองเป็นคนยอมให้มันก้าวเข้ามายึดครองพื้นที่ในใจของผมซะแล้ว
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมารู้สึกดีๆกับผู้ชาย ไม่เคยคิดว่าคนที่เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมาก่อนแบบผมจะมาใจเต้นแรงกับเพศเดียวกัน แต่ทุกอย่างก็เกิดขึ้นแล้ว ผมยอมรับว่าชอบและรู้สึกดีกับมัน ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้ผมอ่อนไหวทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน ทำให้มีความสุขทุกครั้งที่ได้คิดถึงคงไม่ต่างจากมันที่พูดและแสดงออกว่ามันคิดกับผมยังไง
...และถ้าวันไหนผมมีความกล้ามากพอ ผมจะบอกทุกอย่างที่รู้สึกให้มันได้รับรู้...
“ หมอจะไปไหนเหรอครับ”
“ เดี๋ยวถึงแล้วก็รู้”
ผมตอบยิ้มๆก่อนจะหันไปสนใจถนนข้างหน้า หลังจากเช้าที่วุ่นวาย มันและปอก็ขึ้นรถมาแบบงงๆก่อนที่ผมจะขับพาทั้งสองมุ่งสู่ถนนนอกเมือง จากตึกสูงใหญ่ค่อยๆกลายเป็นชุมชนหมู่บ้านแถบชานเมืองเมื่อถึงจุดหมายผมจึงจอดรถนิ่งสนิทอยู่ที่วัดแห่งหนึ่งซึ่งบรรยากาศโดยรอบดูนิ่งสงบ
ไอ้ยิมมันทำหน้าไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ก็ตามผมไปซื้อพวงมาลัยที่มีชาวบ้านร้อยขายอยู่ตรงทางเข้า ไม่นานหลังจากนั้นปอที่หลับมาตลอดทางก็ตื่นขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆ
เด็กน้อยงึมงำ “ น้องเคยมากับคุณพ่อ”
“ มากันสองคนเหรอ”
ปอพยักหน้าหงึกหงัก “ แอบหนีแม่ไอมาฮะ คุณพ่อบอกว่ารักที่นี่ เพราะแม่ใหญ่อยู่ที่นี่”
“ ว่ายังไงนะ”
ผมขมวดคิ้วนึกประหลาดใจเพราะนึกไม่ถึงว่าบิดาจะเคยพาปอมานี่ที่ และยิ่งไปกว่านั้นผมยังประหลาดใจกับคำพูดในตอนท้ายของปอ
“ แม่ใหญ่อยู่ที่นี่ คุณพ่อรักแม่ใหญ่”
“ ไม่จริง”
ปอทำหน้านึกๆก่อนจะชี้ไปทางธาตุเก็บอัฐิด้านหลังวัด “ คุณพ่อบอกว่าแม่ใหญ่อยู่ที่นี่ คุณพ่อพาน้องมาไหว้แม่ใหญ่ บอกให้น้องเป็นเด็กดีเหมือนพี่ชายแล้วแม่ใหญ่จะได้คุ้มครอง”
ผมเบือนหน้าหนีรู้สึกได้ถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว ซ้ำยังจุกๆในลำคอบอกไม่ถูก จนกระทั่งยิมมันแตะบ่าผมเบาๆ รอยยิ้มของมันทำให้ความรู้สึกอึดอัดใจหายไปราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้น เหมืองปอจะคุ้นเคยที่นี่ถึงขนาดรู้จักกับเด็กวัดที่เดินผ่านมาพอดี เด็กนั่นจึงอ้อนขอเล่นรอตรงลานวัดกับเพื่อนวัยเดียวกัน
บรรยากาศวัดในสุดสัปดาห์ช่วงสายยังเงียบสงัดเห็นแต่ภิกษุรูปหนึ่งกวาดลานวัดอยู่ไม่ไกล ผมสาวเท้าไปยังจุดหมายซึ่งเป็นที่ตั้งของธาตุหินอ่อนขาวบริสุทธิ์หลังใหญ่ตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ที่ให้ร่มเงา ทุกอย่างรอบตัวเงียบงันจนได้ยินเสียงลมพัดผ่านรอบกาย ผมวางพวงมาลัยลงที่พานแล้วสบตากับผู้หญิงในรูปที่แปะอยู่หน้าธาตุ ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนจะผ่านออกมาทางแววตาคู่นั้น เหมือนว่าแม่กำลังมองผมอยู่เหมือนกัน
“ แม่ของหมอสวยจังเลยนะครับ”
ใช่ สวยมาก แม่เป็นผู้หญิงที่งดงามทั้งร่างกายและจิตใจ แต่เสียดายสวรรค์ให้เวลาเธอน้อยไปหน่อย เธอถึงจากผมไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้คนที่อยู่ข้างหลังได้แต่จดจำวันเวลาที่สวยงามนั้น
“ ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหมอถึงยิ้มสวยนัก” ยิมมันยิ้มน้อยๆก่อนจะวางพวงมาลัยใส่พานแล้วยกมือไหว้แม่อย่างตั้งใจ
“ ผมเชื่อว่าถ้าคุณน้ายังอยู่จะต้องภาคภูมิใจที่ลูกชายคุณน้าเก่งขนาดนี้”
มันสบตากับผมแล้วยิ้มกว้าง
“ หมอปายเป็นคนยิ้มยากครับ แต่ผมกลับรู้สึกว่าเขาเป็นคนอ่อนโยนเหลือเกิน คุณน้าเลี้ยงดูเขามาดีมากครับ เพราะลูกชายที่แสนเย็นชาของคุณน้ากลับพร้อมจะหยิบยื่นความหวังดีให้ใครต่อใคร เขาทำแผลให้ผมอย่างเบามือ เขาใส่ใจคนไข้เหมือนเป็นญาติ และเอ็นดูคนที่แม้จะเข้ามาแย่งความรักความอบอุ่นที่เขาควรได้รับ”
ผมเบือนหน้าหนี
“ ขอบคุณที่คุณน้าคลอดเขาออกมา และดูแลอย่างดี ขอบคุณที่ทำให้ผมกับหมอได้เจอกัน”
“ พอเถอะ”
ผมพูดเสียงแผ่วแต่มันกลับยิ้มเฉยแล้วกุมข้อมือผมแน่น
“ คุณน้าครับผมขออนุญาตกุมมือลูกชายคุณน้านะครับ” มันสอดนิ้วประสานกันทำให้มือของเรากุมกันแน่น “ ผมคิดว่าตั้งแต่คุณน้าจากไปก็เหมือนว่ารอยยิ้มของหมอจะหายไปด้วย ถ้าไม่เป็นการขอมากเกินไป ผมขอเป็นคนรักษาและดูแลรอยยิ้มของลูกชายคุณน้านะครับ”
“ นี่มึง”
ยิมมันส่ายหัว เมื่อผมจะพูดแทรก “ อาจจะดูผิดกาลเทศะไปบ้าง แต่ผมอยากให้คุณน้าอวยพรให้เรา ขอให้เรากุมมือกันให้แน่น แม้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามในวันข้างหน้า ขอให้หมอปายกลับมายิ้มได้เหมือนเดิม ขอให้เขาเป็นที่รักของผมและขอให้เขาเป็นหมอปายคนที่พร้อมจะรักษารอยยิ้มของคนที่เฝ้ารอคนไข้ไว้ให้นานที่สุด”
ผมน้ำตาร่วงทันทีที่มันพูดจบ ในหัวผมเต็มไปด้วยคำพูดมากมายแต่ยากที่จะเอ่ยเอื้อน ผมมองภาพแม่นิ่งเหมือนสัมผัสได้ถึงความรักความคิดถึงจากภาพถ่ายใบนั้น และผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในใจจากความร้อนที่แผ่ซ่านผ่านทางฝ่ามือของมันที่กระชับมือผมแน่น
.
.
.
“ ผมบอกเธอว่า ผมขอบคุณที่ในช่วงเวลาหนึ่งเธอทำให้หมอมีความสุข และขอโทษหากผมจะเป็นคนทำให้หมอมีความสุขในวันที่ไม่มีเธอ ทำให้เธอกลายเป็นแค่คนในความทรงจำของหมอ สุดท้ายผมขอโอกาสที่จะรักหมอแทนเธอตลอดไป”
ผมนิ่งฟังในสิ่งที่มันบอกผมว่าพูดอะไรบ้างที่หน้าธาตุของเมษาซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากแม่ผม ก่อนหน้านี้ผมเห็นมันยืนนิ่งอยู่ต่อหน้าบ้านหลังสุดท้ายของเมษาอยู่นาน จนตอนนี้เรากลับมานั่งพิงฝากระโปรงหน้ารถใต้ต้นไม้มองปอและเด็กวัดเล่นกันอย่างสนุกสนาน
อย่างที่บอกว่าผมไม่เคยลืมเธอ จนถึงขนาดที่ไม่คิดอยากจะเริ่มต้นใหม่กับใคร จนกระทั่งวันหนึ่งมันก้าวเข้ามาทุกอย่างที่คิดไว้ถึงเปลี่ยนไป มันทำให้ความรู้สึกของผมเปลี่ยนไป แต่ความคิดเธอยังชัดเจนอยู่ในหัวเหมือนเป็นความรู้สึกดีๆที่อยากเก็บเอาไว้ มันทำให้ความคิดถึงคนในอดีตไม่เจ็บปวดทรมานเหมือนก่อน กำแพงแข็งแรงที่ผมสร้างขึ้นเพื่อกันไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บปวดได้ทะลายลงแล้วเพราะความรู้สึกดีๆของมัน
ผมยอมแล้ว ผมยอมรับแล้วว่ากำลังพ่ายแพ้ให้ความรู้สึก ‘รัก’ อีกครั้ง
“ ยิม”
“ ว่าไงครับ”
ผมอมยิ้มมองไปยังปอที่ทำสีหน้าสนุกสนานเมื่อได้เล่นกับเด็กวัยเดียวกัน
“ กูคิดเสมอว่าตั้งแต่แม่จากไป กูคงไม่มีความสำคัญกับพ่ออีกต่อไป กูยอมรับว่าโกรธและน้อยใจเขาถึงขนาดคิดใส่ร้ายกล่าวหาว่าเขาอาจจะมีส่วนรู้เห็นในการตายของแม่”
มันทำหน้าประหลาดใจ
“ แต่ตอนนี้กูไม่อยากรับรู้อีกแล้วว่าแม่จากไปเพราะอะไรจะเป็นอุบัติเหตุหรือฝีมือใครนั่นไม่มีประโยชน์อะไรกับกูอีกแล้ว เพราะแม่ยังอยู่ในใจกูเสมอ กูเข้าใจแล้วว่าเขาไม่เคยไปไหน ความรักของแม่ทำให้กูพร้อมจะให้อภัยทุกคนหากนั่นไม่ใช่อุบัติเหตุ เพราะอย่างน้อยเขาก็เคยพาปอมาที่นี่ อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยลืมแม่”
“ หมอไม่ได้มีตัวตนแค่กับคุณน้านะครับ ตั้งแต่วินาทีที่ผมรู้สึกกับหมอเปลี่ยนไป หมอมีความสำคัญและมีตัวตนกับผมตลอดไป”
เราต่างคนต่างยืนนิ่งเงียบเพื่อฟังเสียงลมที่พัดรอบกายผสานกับเสียงหัวเราะของปอ ผมเหลือบไปมองมันซึ่งเท้าแขนไปด้านหลังกับฝากระโปรงรถท่าเดียวกันกับผม แต่ถึงอย่างนั้นมือข้างหนึ่งของมันก็ยังวางทับฝ่ามือผมอีกที ผมเลยขยับเข้าไปใกล้ให้มันกุมได้ถนัดขึ้น แล้วเราต่างคนต่างก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อซ่อนรอยยิ้ม
...ไม่ใช่ผมมีตัวตนสำหรับมันฝ่ายเดียวหรอก เพราะมันเองก็มีตัวตนสำหรับผมเหมือนกัน...
[ยิม]
หลังออกจากวัดหมอพาแวะเที่ยวตลาดน้ำแถวๆนั้น น้องปอดูตื่นเต้นมากเจ้าตัวบอกว่าไม่เคยเที่ยวแบบนี้ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทุกครั้งที่หมอจับจูงพาเดินเที่ยวไปเรื่อยๆ ผมสังเกตว่าใบหน้าของสองพี่น้องดูมีความสุขก็อดยิ้มตามไม่ได้ ระหว่างนั้นผมก็ยกกล้องที่ติดมาด้วยแอบถ่ายใบหน้ายิ้มๆของหมอ แต่ทุกครั้งที่หมอหันมาผมก็ทำเป็นถ่ายภาพบรรยากาศทำให้ผมเก็บภาพอิริยาบถสบายๆของหมอไปเยอะ
ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายของกินที่หากินยากอย่างบุหลันดั้นเมฆของโปรดของแม่ผมแล้วส่งไปในไลน์กลุ่มครอบครัว เพียงไม่นานคนอีกซีกโลกก็ส่งสติกเกอร์น้ำลายไหลมาทันท่วงที จนอดตกใจไม่ได้ยิ่งดูนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาบ่ายกว่า หากเป็นอีกซีกโลกคงดึกมากแล้ว
Mom-Nidtaya : ไปเที่ยวเหรอยิม
Yim_YOTid : ครับแม่
BuaBua : พาแฟนเที่ยวเหรอ อิอิ
Mom-Nidtaya : หา ยิมมีแฟนใหม่แล้วเหรอลูก
BuaBua : คนนั้นไงที่บัวเล่าให้ฟังอ่ะ
Yim_YOTid : เล่าอะไรตัวแสบ
Ambassador[Aus] : เล่าว่าแฟนใหม่เราหล่อมาก
Yim_YOTid : ........
Mom-Nidtaya : หึ กลับไปคราวนี้คงต้องคุยกันยาว
แค่ข้อความก็อดเสียวสันหลังไม่ได้เมื่อนึกถึงเสียงหวานๆใบหน้ายิ้มๆแต่มองแล้วสยองทุกครั้งที่แม่เริ่มซักฟอก
Yim_YOTid : ดึกแล้วยังไม่นอนอีกเหรอครับ
Mom-Nidtaya : แม่เตรียมแพ็คเก็บของน่ะลูก
Yim_YOTid : ครับ
หลังจากนั้นแม่ก็ขอตัวไปเก็บของพร้อมกับพ่อและน้องสาว ผมเลยได้แต่อมยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสัปดาห์หน้าครอบครัวผมจะย้ายกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาสักที พ่อผมคงจะได้พักผ่อนหลังเกษียณอายุราชการ ส่วนแม่คงจะได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ดูแลพ่อและพวกเราตามที่แม่ปรารถนามาตลอด
...แค่คิดถึงวันที่พวกเรากลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งผมก็มีความสุขแล้ว...
คงเหมือนกับความรู้สึกที่ผมมีหมออยู่ข้างๆกันแบบนี้
“ หมอครับ”
ผมยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมากดชัตเตอร์ตอนที่หมอหันมาทางผมแล้วยิ้มน้อยๆ พอรู้ว่าโดนแอบถ่ายหมอชูนิ้วกลางให้ผมก่อนจะคว้ามือน้องน้องปอไปนั่งให้อาหารปลาที่ริมแม่น้ำ
“ หมอครับ”
“ อืม”
“ อาทิตย์หน้าหมอไปรับครอบครัวผมที่สนามบินนะ”
หมอทำหน้างงๆในตอนแรกก่อนจะพึมพำเหมือนนึกขึ้นได้ เพราะก่อนหน้านี้ผมเคยบอกว่าครอบครัวผมจะย้ายกลับมาอยู่ไทยอย่างถาวรหลังจากบิดาเกษียณอายุราชการในตำแหน่งทูต
“ ไปด้วยกันนะครับ”
“ แล้วมึงจะแนะนำกูกับพ่อแม่มึงว่ายังไงล่ะ” หมอถามเสียงแผ่วหรุบตามองสายน้ำเบื้องหน้าซึ่งน้องปอกำลังเกาะรั้วกั้นพร้อมกับตั้งอกตั้งใจให้อาหารปลาไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย
“ แล้วหมออยากให้ผมแนะนำว่าอะไรล่ะครับ”
ผมถามกลับซึ่งหมอก็แค่ยักไหล่เช่นเดิม
“ นั่นสินะ มึงกับกูเป็นอะไรกัน”
หมอหันมาถามผมยิ้มๆ ผมเลยอาจหาญเลื่อนมือไปกุมฝ่ามือของหมอแล้วบีบเบาๆ
“ เพื่อนข้างห้องดีมั้ย”
“ เพื่อนข้างห้องไม่จูบกันหรอกหมอ” ผมแซวกลับ
“ เชี่ย”
หมอสบถไม่จริงจังนักใบหน้าคมคายกดยิ้มมุมปาก
“ แล้วจะเป็นอะไรกันดีล่ะทีนี้”
“ เพื่อนข้างห้องก็เป็นไม่ได้ เพื่อนสนิทก็ไม่น่าเชื่อถือ ถ้างั้น” ผมหยุดพูดก่อนจะสบตากับอีกฝ่ายนิ่ง
“ งั้นคงมีสถานะเดียวเท่านั้นแหละครับ”
“ อะไรล่ะ”
“ เป็นแฟนผมสิ”
ผมยักคิ้วให้อย่างกวนๆ หมอทำตาโตก่อนจะเหลือบตามองผม “ นี่ยังไม่ได้เป็นอีกเหรอ”
“ หมอ”
ผมครางเมื่อหมอหันมายักคิ้วให้ด้วยสีหน้ายิ้มๆ แต่มันทำให้ผมใจเต้นแรงจริงๆ
“ มึงบอกกูแล้วนี่ว่าอยากมีแฟนเรียนหมอ”
“ แล้วหมอก็บอกผมด้วยว่า หมออยากมีแฟนเรียนนิเทศ”
“ งั้นก็ดีล” หมอตัดบทด้วยสีหน้ายิ้มๆ
...ดะ ดะ เดี๋ยวนะ...
“ นี่ความหมายว่า”
ผมกุมหัวใจที่เต้นแรงแทบจะทะลุมานอกอก
“ หมอ จริงเหรอครับหมอ”
ผมกระตุกชายเสื้อหมอแรงๆ เพื่อให้เจ้าของใบหูแดงก่ำหันมาอธิบายเพิ่มเติม
“ หมอครับ”
“ อืม”
“ อืมอะไรครับ”
“ กูอยากมีแฟนเรียนนิเทศ”
เสียงหมอแผ่วเบาแต่กลับดังก้องในใจผม
“ หมายความว่าหมอกับผม”
“ โอ้ย”
หมอชกไหล่ผมแรงๆ “ เออ จะให้พูดย้ำอะไรบ่อยๆวะ กูก็อายเป็นนะโว้ย”
หมอหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ด้วยใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะแก้เก้อด้วยการเดินไปจูงมือน้องปอให้เดินไปทางอื่น จนเด็กตัวน้อยทำหน้างงๆ เพราะกำลังสนุกสนานกับการให้อาหารปลา
หมอนี่แม่ง....โคตร ‘น่ารัก’ เลยวะ
@Yim_YOTiD
- ผมมีเจ้าของไข้แล้วครับ -
- ผมมีเจ้าของไข้แล้วครับ -
งื้อออ :hao5: เป็นแฟนกันแล้วววววววว :o8: นิเทศนี้งานดีย์ งานแน่น 5555+++
วันนี้อัพหัวค่ำเช่นเดิมเพิ่มเติมคือรีบอัพเพราะติดสายโลหิตหนักมาก ถถถถถ
ปล.หนึ่งความคิดเห็นคิอหนึ่งกำลังใจนะคะ
วันนี้อัพหัวค่ำเช่นเดิมเพิ่มเติมคือรีบอัพเพราะติดสายโลหิตหนักมาก ถถถถถ
ปล.หนึ่งความคิดเห็นคิอหนึ่งกำลังใจนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 21-11-2016 19:52:44
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 21-11-2016 20:15:00
อมยิ้มจนปวดแก้ม
#ยิมปายเเน่ๆ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 21-11-2016 21:23:13
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 21-11-2016 21:28:33
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 21-11-2016 21:31:46
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 21-11-2016 21:41:10
เริ่มหัวข้อโดย: mmdzcg ที่ 21-11-2016 22:11:34
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 21-11-2016 22:12:26
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 21-11-2016 22:36:46
เริ่มหัวข้อโดย: Hemelcl ที่ 21-11-2016 22:55:05
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-11-2016 23:54:33
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: nsai.ss ที่ 22-11-2016 00:40:07
เริ่มหัวข้อโดย: bearybee ที่ 22-11-2016 00:55:46
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 22-11-2016 01:36:23
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 22-11-2016 02:10:03
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 22-11-2016 02:33:10
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 22-11-2016 10:47:08
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 22-11-2016 11:07:23
เริ่มหัวข้อโดย: natty58 ที่ 22-11-2016 17:45:34
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 22-11-2016 19:11:51
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 22-11-2016 22:26:29
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 22-11-2016 22:56:47
เริ่มหัวข้อโดย: pkjoe ที่ 23-11-2016 13:36:25
ขอให้ปัญหาข้างหน้าอย่าได้เยอะนักนะ รอลุ้นอยู่
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 24-11-2016 02:39:08
เริ่มหัวข้อโดย: wakwan ที่ 24-11-2016 13:44:51
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 25-11-2016 08:12:32
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 25-11-2016 21:34:05
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 26-11-2016 21:04:04
หลงที่ 22 : ครอบครัว
[ยิม]
ผมกำลังนิ่งมองอดีตเพื่อนข้างห้องซึ่งขยับสถานะมาเป็นคนรู้ใจแล้วตอนนี้กำลังหลับคอพับคออ่อนคาโต๊ะหนังสือที่เต็มไปด้วยตำรับตำราทางวิชาการที่เข้าใจยาก มันเป็นภาพชินตาที่เห็นภาพหมออ่านหนังสือดึกดื่น ซ้ำในเวลากลางวันยังเต็มที่กับการเรียนและการราวน์วอร์ดในทุกๆเช้า
หมอปายขยันจนผมนึกระอาในความขี้เกียจของตัวเอง เพราะนอกจากการเรียนซึ่งไม่ได้ยุ่งยากเหมือนหมอแล้ว ผมก็มีแค่ทำโปรเจ็กต์ภาพถ่ายส่งประกวดเท่านั้นเอง มันเลยทำให้ผมมีเวลาว่างพอสมควรถึงขนาดมานั่งดูคนนอนหลับคาโต๊ะแบบนี้เป็นนานสองนาน
“ หมอครับ”
“.......”
“ หมอครับ” ผมเกลี่ยปลายนิ้วไปตามใบหน้าขาว “ลุกไปนอนในห้องดีๆเถอะครับ”
“ อื้ม”
หมอปายเริ่มขยับตัวแต่ดวงตายังปิดสนิท คิ้วเรียงสวยขมวดมุ่นเหมือนไม่สบายตัว
“ หมอปาย”
“ อืม”
ผมโน้มใบหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าของหมอก่อนจะกดจูบที่ขอบปากสีชมพูอมส้มอย่างมันเขี้ยว ปฏิกิริยาตอบสนองของหมอก็รวดเร็วเหลือเกินเมื่อฝ่ามือคู่นั้นฟาดหัวไหล่ผมเต็มๆ
“ มึงแม่ง”
หมอขยี้ตาตื่นทำหน้าเคืองใส่ผมก่อนจะผุดลุกขึ้นเดินสะโหลสะเหลไปล้มตัวลงนอนที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้อง ท่าทางครึ่งหลับครึ่งตื่นของหมอน่าดูไม่หยอก ยิ่งทรงผมชี้ฟูไม่เป็นทรงยิ่งทำให้หมอดูเด็กลงถนัด ผมมองภาพนั้นแล้วรู้สึกดีไม่น้อยที่หมอยอมที่จะละทิ้งท่าทีแข็งกร้าวภายนอก ให้เหลือแต่ท่าทางสบายๆแบบเป็นกันเองซึ่งเป็นตัวตนที่แท้จริงที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อน
ผมหันกลับไปปิดโคมไฟที่โต๊ะหนังสือของหมอแล้วเดินไปปิดไฟทั่วห้องก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงนอนเคียงข้างหมอ หมอหลับตาอยู่แต่สะลึมสะลือมือกอดหมอนนอนตะแคงข้าง ผมเลยสอดแขนไปรองคอให้หมอแล้วใช้มืออีกข้างกอดเอวหมอจากด้านหลัง
“ ทำไมไม่ไปนอนในห้องล่ะครับ”
“........”
หมอส่ายหัวใบหน้ายังซุกอยู่ที่หมอนแล้วตอบเสียงอู้อี้ “ เผื่อตอนตื่นเช้าจะไปใส่บาตร”
ช่วงนี้แม้หมอจะนอนดึกแค่ไหนแต่ก็ยังอุตส่าห์ตื่นไปใส่บาตรเพราะเหตุผลที่ว่าอาทิตย์นี้เป็นช่วงวันเกิดของมารดาผู้ล่วงลับซึ่งหมอยังไม่มีเวลาว่างไปทำบุญถวายสังฆทานอย่างที่ทำทุกๆปี หมอเลยตั้งใจว่าจะตื่นมาใส่บาตรทั้งอาทิตย์เพื่ออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้มารดา
บอกตรงๆว่าการกระทำของหมอดังกล่าวทำให้หมอรู้สึกปลื้มใจอย่างบอกไม่ถูก ผมรู้ว่าหมอเป็นคนน่ารักและอ่อนโยนขนาดไหน ยิ่งได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดแบบนี้ผมยิ่งรู้สึกรักหมอมากขึ้นจริงๆ
“ อย่ามากอด กูร้อน”
โธ่หมอ ร้อนอะไรกันข้างนอกฝนตาปรอยๆทำให้อุณหภูมิในห้องเย็นขึ้นจนต้องเพิ่มอุณหภูมิขึ้นขนาดนี้ ซ้ำหมอยังเอาผ้ามาคลุมแบบนี้ ยิ่งทำให้ข้ออ้างของหมอดูไม่น่าจะฟังขึ้นเท่าไหร่ นอกจากความคิดเห็นของผมที่คิดว่า ‘หมอคงจะเขินผมอยู่’
“ แต่ผมหนาว”
ผมเลยเอาคางไปวางที่ไหล่หมอก่อนจะสีไปมาชวนจั๊กจี้ หมอทำหน้ารำคาญก่อนจะพลิกตัวกลับมา
“ หนาวมากใช่มั้ย”
"ครับ”
“ ดี” หมอทำหน้าแสยะยิ้ม ก่อนจะกดศีรษะผมให้ซุกลงที่แถวๆจั๊กแร้และแผ่นอก ตอนนี้เลยเหมือนว่าผมกำลังนอนซุกอกหมออยู่
“ หมอ”
“ หุบปาก กูจะนอน”
“ ครับนอนก็นอน”
ผมนอนนิ่งได้สักพักฟังเสียงลมหายใจที่ขยับขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอของหมอ มือของหมอข้างที่ผมซุกอยู่ถูกวางไว้บนศีรษะผม ซึ่งก่อนหน้านี้หมอขยับมือลูบไปมาราวกับกำลังกล่อมผมนอน คล้ายๆกับว่าหมอจะเข้าใจว่าคนในอ้อมแขนคือน้องปอซึ่งมักชอบมานอนซุกให้หมอกล่อมนอน
ในความมืดผมมองเห็นแต่เงาสลัวๆของเราทั้งสองที่นอนเคียงข้างกัน หัวใจผมรู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก มันรู้สึกดีมากจริงๆที่เราอยู่เคียงข้างกันแบบนี้
“ ฝันดีนะครับหมอ”
ผมขยับไปจูบปลายคางอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาก่อนจะขยับมาซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของหมอตลอดทั้งคืน
.
.
สุดท้ายหมอก็ตื่นไม่ทันไปใส่บาตรครับ นั่นคงเป็นเพราะหลายวันมานี้หมออ่านหนังสือดึกแล้วต้องตื่นเช้าจนสุดท้ายร่างกายก็ไม่ไหว เมื่อได้พักผ่อนหลับสนิทในคืนที่ผ่านมาเลยหลับยาวจนตื่นมาอีกทีเกือบสิบเอ็ดโมง ดีว่าเป็นเสาร์อาทิตย์ผมเลยไม่ปลุกเพราะอยากให้หมอได้นอนพักผ่อนอย่างเต็มที่
หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวแล้วผมก็ลุกขึ้นมาเตรียมอาหารกลางวันให้อีกฝ่ายซึ่งยังทำหน้ามึนกินโกโก้ร้อนอยู่ในครัว พอจัดการกับมื้อเที่ยงเป็นที่เรียบร้อยแล้วผมเลยพาหมอไปแวะถวายสังฆทานที่วัดแถวชานเมืองก่อนจะพาหมอไปรอรับครอบครัวผมซึ่งจะเดินทางมาถึงวันนี้ที่สนามบิน ตั้งแต่เช้าที่ผมเห็นหมอทำหน้าเครียดๆก็พอจะเดาออกว่าหมอกำลังขบคิดเรื่องอะไรในใจ
“หมอ”
“ อะไร”
ผมเลื่อนมือไปกุมมืออีกฝ่ายแล้วบีบเบาๆ
“ อย่ากังวลไปเลยครับ พ่อกับแม่ผมใจดี”
“ มึงไม่คิดบ้างเหรอว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่มันเป็นเรื่องผิดปกติ”
“ ไม่คิดครับ”
ผมตอบยิ้มๆเพราะผมคิดแบบนั้นจริงๆมันจะผิดธรรมชาติยังไงในเมื่อมันเป็นแค่ความรู้สึก ‘รัก’ ของคนสองคน ถึงแม้จะเป็นความรักของเพศเดียวกันที่ไม่ได้เปิดเผยแพร่หลายมากนักในสังคม แล้วยังไงในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นมันเรียกว่า ‘ความรัก’ เหมือนๆกัน
หมอถอนหายใจแรงๆ “ มึงยังมีโอกาสเปลี่ยนใจนะ”
“ ผมขอใช้สิทธิ์ไม่เปลี่ยนครับ”
“ แน่ใจเหรอ”
“ แน่ที่สุดในชีวิตเลยครับ”
ผมสำทับแล้วบีบมือหมออีกที
“ จำคำพูดของมึงวันนี้ให้ดี”
“ ทำไมครับ”
ผมทำใจกล้าสบตากับหมอตรงๆ ก่อนที่ฝ่ายนั้นแสยะยิ้มมุมปากขึงตาใส่ “ วันไหนที่มึงผิดสัญญากูฆ่าหั่นศพมึงแน่”
หมอบีบข้อมือแรงๆก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างเหี้ยมโหด
*************************************************
[หมอปาย]
“ พี่ยิม”
...หืม...
“ พี่ยิมทางนี้”
ขณะที่พวกเรากำลังชูป้ายต้อนรับครอบครัวมันพอดีเสียงสดใสคุ้นหูก็ดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างของสาวน้อยซึ่งได้มีโอกาสคุยกันผ่านหน้าจอมือถือ เด็กสาววัยเรียนตรงหน้ากำลังฉีกยิ้มสดใส ดวงตาคู่สวยกลมโต ริมฝีปากเป็นกระชับรับกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาบ่งบอกว่าอีกไม่กี่ปีข้างหน้าคงกลายเป็นสาวสะพรั่งและงดงามอย่างไม่ต้องสงสัย เจ้าตัวไว้ผมหน้าม้าส่วนผมที่ยาวสลวยซึ่งเคยปล่อยยาวถูกถักเป็นเปียเดี่ยวไว้ด้านหลัง
ใยบัวฉีกยิ้มดีใจก่อนจะโผเข้ากอดพี่ชายของตัวเองแล้วเจ้าตัวไม่รอช้าจูบแก้มซ้ายขวาของไอ้ยิ้ม มันหัวเราะแล้วทำกลับไปเช่นเดียวกันแต่เปลี่ยนจากหอมเป็นจูบหน้าผากน้องสาวสุดรักของมัน ทั้งคู่กอดกันกลมจนผมยิ้มตาม
“ กอดน้องแล้วก็มากอดพ่อกับแม่ด้วยสิยิม”
“ คุณพ่อคุณแม่สวัสดีครับ”
ยิมมันผละจากน้องสาวตรงเข้าไปสวมกอดและหอมแก้มผู้หญิงวัยกลางคนซึ่งอยู่ในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนลายดอกไม้เรียบแต่หรูและคลุมทับด้วยเสื้อคลุมไหมพรมเนื้อดีสีดำสนิท ใบหน้างดงามนั่นยิ้มกว้างทันทีตอนที่เอียงหน้าให้ลูกชายแสดงความรัก แวบแรกที่เห็นผมอดประหลาดใจไม่ได้ที่แม่ของไอ้ยิมถึงได้ดูสาวขนาดนี้ ซ้ำยังดูเป็นผู้หญิงทันสมัยที่คล่องแคล่วซะเหลือเกิน ท่าทางการเดินเหินก็ราวกับนางพญาทั้งสง่าและสวยอย่างบอกไม่ถูก
ส่วนท่านทูตพ่อของมันคือชายวัยกลางคนที่รูปร่างสูงใหญ่ออกจากลงพุงนิดๆ แต่เพราะท่านสูงเลยมีรูปร่างใกล้เคียงกับผู้ชายไซค์ฝรั่งที่ตัวหนา แต่ถึงอย่างนั้นบุคลิกภายนอกก็ดูคล้ายกับผู้ใหญ่ใจดี เพราะใบหน้านั่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนไอ้ยิมไม่มีผิด ไอ้ยิมมันโชคดีที่ได้ส่วนดีของพ่อกับแม่มาอย่างละนิดละหน่อย ดังนั้นเวลาที่ครอบครัวนี้ยืนอยู่ด้วยกันมันเลยไม่แปลกเลยที่ผมจะรู้สึกว่าเป็นครอบครัวที่ดูแล้วอบอุ่น
“ ยิมเป็นยังไงบ้างลูกสบายดีมั้ยลูก”
“ ครับ”
มันกุมมือแม่ที่ลูบเนื้อลูบตัวมันแล้วเขย่าเบาๆ “ แล้วพ่อกับแม่ล่ะครับสบายดีมั้ย”
“ ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกเพราะแม่เราบ่นคิดถึงเราให้พ่อฟังทุกวัน”
“ แหมคุณก็”
พ่อมันเอ่ยเย้าแม่ดูแล้วเหมือนรักที่ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันจนน่าอิจฉา ภาพเหล่านั้นทำให้ผมจุกในอกนึกอิจฉามันไม่ได้เพราะยิมมันโชคดีเหลือเกินที่มีครอบครัวแบบนี้
“ พ่อครับ แม่ครับ”
“ ว่าไงจ๊ะ”
“ ผมมีคนมาแนะนำให้รู้จักครับ”
“ ใครเอ่ย”
“ หมอ”
มันสะกิดไหล่ผมจนสะดุ้งโหยง พอเงยหน้าขึ้นจึงเห็นแววตาประหลาดใจของทั้งสาม และเป็นน้องสาวมันคนแรกที่ร้องออกมา “ พี่ปาย”
“ พี่หมอปายตัวจริงๆ ตัวเป็นๆใช่มั้ยคะ”
ว่าแล้วก็โผเข้ากอดผมเสียแน่น ศีรษะทุยสวยสีไปที่ต้นแขนเป็นกิริยาอออดอ้อนเหมือนปอไม่มีผิดจนอดใจไม่ไหวต้องยื่นมือลูบศีรษะน้อง
“ ครับ”
แล้วหันไปยกมือไหว้พ่อกับแม่มันซึ่งท่านทั้งสองก็ยิ้มรับด้วยความยินดี
“ เพื่อนยิมเหรอลูก”
“ ไม่ / ครับ”
ผมกับมันพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่มันจะหันมาทำหน้าล้อๆผมที่ไม่ยอมให้มันบอกสถานะที่แท้จริงระหว่างเรา ก็จะทำแบบนั้นได้ยังไงเมื่อท่านทั้งสองเพิ่งมาเหนื่อยๆเกิดมารับรู้เรื่องนี้แล้วช็อกขึ้นมาผมคงรู้สึกผิดไม่น้อย
“ ว่าแต่น้องบัวไปรู้จักพี่เขาได้ยังไง ดูสิกระโดดกอดพี่เขาอย่างสนิทสนมขนาดนั้นเชียวลูกคนนี้” น้องบัวยู่หน้า “ ความลับค่ะคุณแม่”
“ แก่แดดจริงยัยหนูบัว” แม่มันส่ายหน้า “ ว่าแต่เพื่อนยิมชื่ออะไรเหรอลูก”
“ ปายครับ”
“ พี่หมอปายค่ะคุณแม่” ใยบัวภูมิใจนำเสนอ
“ เรียนหมอเหรอลูก” แม่ทำหน้าประหลาดใจ “ ท่าทางดูเป็นเด็กเรียนขนาดนี้ไม่น่าจะมาคบกับจอมกระล้อนอย่างลูกแม่ได้นะ”
“ โธ่แม่ครับ”
มันโอดครวญจนผมเผลออมยิ้ม
“ เราเป็นเพื่อนข้างห้องกันครับ”
พ่อกับแม่มันสบตากันแวบนึงก่อนจะหันมายิ้มให้ผม “ อ๋อ อย่างนี่เอง”
“ ช่วงที่ยิมมากรุงเทพฯใหม่ๆคงจะสร้างเรื่องปวดหัวให้พี่หมอไม่น้อยสินะ”
‘พี่หมอ’ สรรพนามที่แม่มันเรียกผมฟังแล้วชวนจั๊กจี้ แต่ก็ไม่อาจหาญที่จะท้วงติงเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
“ ไม่เท่าไหร่หรอกครับ”
ผมปฏิเสธทั้งที่การพบเจอกันในครั้งแรกเป็นความรู้สึกที่เรียกได้ว่าโคตรไม่ชอบขี้หน้าและมันก็สร้างเรื่องปวดหัวให้ผมไม่น้อยจริงๆ เหมือนที่แม่มันพูดนั่นแหละ
“ อะไรกันครับแม่” มันบ่นไม่จริงจังนัก “ ยิมออกจะน่าคบขนาดนี้”
“ จ๊ะน่าคบมาก”
แม่มันทำหน้าไม่เชื่อ แต่มันกลับหันมาขยับปากให้ผมเห็นเหมือนรู้กันสองคนว่า ‘มันน่าคบ’ และตอนนี้ ‘เราก็คบกันแล้ว’ ผมเลยขยับปากด่ามันทันที
“ อะไรกันสองคนนี้”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อแม่มันเดินมาโอบเอวผม “ ไปลูกแม่หิวแล้วไปกินข้าวกันดีกว่า”
มันพยักหน้ารับทราบเพราะก่อนหน้านี้มันโทรไปจองร้านอาหารแล้วเนื่องจากคาดว่าเมื่อมาถึงทุกคนในครอบครัวคงจะหิวกันพอดี
“ ผม”
“ ไปพี่หมอ ไปกินข้าวกับแม่”
“ เอ่อ ครับคุณน้า”
“ คุณน้าอะไรกัน เรียกแม่สิพี่หมอ แม่ได้ยินว่าตอนที่ยิมกลับมาใหม่ๆ เพื่อนข้างห้องดูแลเขาดีไม่น้อย แม่ต้องขอบคุณมากนะพี่หมอที่ช่วยดูแลยิม”
จริงๆแล้วเราห่างไกลคำว่าดูแลมากในตอนแรก ผมได้แค่คิดในใจไม่ได้พูดออกไป ยิ่งตอนนี้อยู่ตรงกลางขนาบข้างซ้ายขวาด้วยใยบัวและแม่มัน พอเอี้ยวหันกลับไปเห็นมันกำลังยิ้มขำผมอยู่ แล้วผละไปเข็นรถเดินคุยกับพ่อไม่คิดจะช่วยอะไรผมเลย
[ยิม]
ผมมีความรู้สึกว่าหมอปายดูจะเป็นขวัญใจของคนในครอบครัวผมซะแล้ว เพราะตั้งแต่ร้านอาหารจนกลับมายังคอนโดของผม ทุกคนโดยเฉพาะแม่กับใยบัวก็ยังติดพันบทสนทนากับหมอไม่หยุด จนพ่อผมหันมายิ้มให้ผมราวกับว่าท่านพอจะรู้อะไรบางอย่าง
ตอนนี้พวกเราทุกคนกำลังเดินออกมาจากตัวลิฟต์หลังจากที่อิ่มท้องมาจากร้านอาหาร วันนี้ครอบครัวผมตัดสินใจที่จะค้างที่คอนโดผมแทนการกลับบ้านของเราที่ตั้งอยู่แถบชานเมืองซึ่งก่อนหน้านี้ผมจ้างแม่บ้านไปดูแลทำความสะอาดแล้ว แต่แม่และคนอื่นๆก็ยืนยันว่าอยากจะนอนกับผมที่นี่สักคืนก่อน ซึ่งมันก็ดีไม่น้อยเพราะนานมากแล้วที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้
“ ห้องพี่หมออยู่ข้างๆนี่เองเหรอลูก”
แม่ผมถามเมื่อเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง
“ ครับ”
“ ดีเลย คืนนี้พี่หมอมานอนคุยกับแม่มั้ยลูก”
“ เอ่อ”
หมอปายทำเสียงอึกอักเมื่อแม่ผมถามยิ้มๆ แต่ท่าทางไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธเลย
“ คุณเอ่อ คุณแม่ มาเหนื่อยๆพักผ่อนให้สบายดีกว่ามั้ยครับ”
“ ไม่หรอก”
คุณหญิงนิตยาเขย่ามือหมอเบาๆ “ เพิ่งมาถึงแม่ยังปรับตัวให้นอนตามเวลาบ้านเราไม่ได้หรอกเนอะพ่อเนอะ” หันไปขอความเห็นจากบิดาที่ยิ้มรับอย่างอารมณ์ดี “ พี่หมอมานอนคุยเป็นเพื่อนแม่ด้วยกันคืนนี้นะลูก”
“ นะคะ”
คราวนี้ใยบัวกอดแขนหมดเสียแน่น หมอทำหน้าไม่ถูกกันมาขอความช่วยเหลือจากผม แต่ผมก็ได้แต่ยักไหล่เพราะว่าลองแม่ได้เอ่ยปากแล้วล่ะก็ผมยากที่จะทัดทานเหมือนกัน ขนาดท่านทูตใหญ่อย่างพ่อยังไม่ค่อยอยากเอ่ยขวางอะไรเลย คิดดูสิว่าแม่ผมมีอิทธิพลขนาดไหนในบ้านเรา
“ นะลูก คืนนี้มานอนกับแม่นะ”
“ ครับ”
สุดท้ายแล้วหมอก็รับคำเสียงอ่อย ก่อนจะขอแยกตัวไปทำธุระส่วนตัวที่ห้องก่อน แม่ยิ้มกริ่มทันทีเมื่อได้รับคำตอบที่ถูกใจก่อนจะเดินเข้าห้องไป ผมนึกตงิดๆในใจตอนที่แม่กับใยบัวเดินกระซิบกระซาบกันเข้าไปในห้องนอน ทิ้งให้ผมกับพ่อไม่แต่มองตากันปริบๆ ก่อนจะช่วยกันรื้อกระเป๋าเสื้อผ้าซึ่งก่อนหน้านี้ทางสถานทูตไทยส่งรถมารับ พ่อเลยให้ขนมาเฉพาะกระเป๋าเดินทางจากสนามบินมาไว้ที่นี่ก่อน
จริงๆแล้วพ่อบอกว่าตอนแรกจะมีข้าราชการในกระทรวงการต่างประเทศมาต้อนรับแต่ท่านต้องการความเป็นส่วนตัวและอยากใช้เวลากับครอบครัวมากกว่า เพราะถึงยังไงสิ้นเดือนนี้ก็มีงานเลี้ยงเกษียณอายุราชการของพ่ออยู่ดี ผมชินซะแล้วเพราะพ่อเป็นคนสบายๆไม่มีพิธีรีตองอะไร แม้จะดำรงตำแหน่งสูงใหญ่เป็นหน้าเป็นตาของประเทศ แต่เวลาที่อยู่กับครอบครัวพ่อเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ และมันทำให้ผมกล้าพอที่จะเปิดปากเล่าทุกเรื่องของผมให้ท่านฟัง
“ นี่ครับพ่อ”
ผมยื่นน้ำเปล่าเย็นๆให้ตอนที่พ่อถอดสูทสากลออกซ้ำยังพับแขนเสื้อขึ้นให้ดูสบาย
“ ขอบใจลูก”
พ่อรับแก้วน้ำขึ้นดื่ม “ เป็นยังไงบ้างฮึเรา พอได้มาอยู่คนเดียวแบบนี้”
“ แรกๆก็ปรับตัวยากเหมือนกันนะครับ มาอยู่ในที่ใหม่ๆก็ต้องเรียนรู้อะไรใหม่ๆเยอะ”
ใบหน้าที่มีริ้วรอยของกาลเวลาขยับยิ้ม
“ สิ่งเหล่านั้นมันจะทำให้ยิมโตขึ้น”
“ ครับผมจำได้ว่าตอนอยู่ที่โน่นผมต้องไปโรงเรียนด้วยรถไฟประจำ ทั้งๆที่ก็มีรถของสถานทูตมาคอยให้บริการ ตอนนั้นยังนึกน้อยใจพ่อว่าทำไมถึงไม่ให้ผมใช้ชีวิตสบายๆเหมือนลูกทูตคนอื่นๆบ้าง”
พ่อหัวเราะ
“ เป็นลูกทูตหรือลูกคนธรรมดาก็คนเหมือนกัน ไม่ได้วิเศษวิโสมาจากไหน ถ้าพ่อหยิบยื่นความสะดวกสบายให้ยิมจนเคยตัว เราก็จะไม่รู้ว่าชีวิตนอกบ้านที่ไม่มีพ่อกับแม่มันเป็นยังไง ไม่มีโอกาสได้เรียนรู้ที่จะทำอะไรด้วยตัวเองเพราะชินชากับความสะดวกสบายที่พ่อแม่ประเคนให้ แล้วถึงวันนั้นยิมจะไม่มีวันเติบโตและเป็นที่พึ่งให้กับคนอื่นได้”
“ ครับผมเข้าใจ”
ผมอดยิ้มนึกถึงคำสอนของพ่อที่ได้ยินมาตั้งแต่เล็กๆ “ พ่อบอกผมเสมอว่าลูกผู้ชายที่แท้จริงคือคนที่พร้อมจะเอื้อเฟื้อให้กับผู้ที่ด้อยโอกาสกว่าและต้องเป็นที่พึ่งพาให้กับคนที่รักได้”
ท่านหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือมาตบบ่าผมเบาๆ “ มันคือความรู้สึกภาคภูมิใจที่เราสามารถเป็นที่พึ่งให้กับที่คนเรารักได้”
‘ที่พึ่ง’ ที่คอยกุมมือหมอให้หลับสนิทในวันฝนพรำ
‘ที่พึ่ง’ ยามที่หมอหมดเรี่ยวแรงและเติมรอยยิ้มให้กำลังใจกัน
‘ที่พึ่ง’ เวลาที่หมอมักคิดว่าตัวเองไม่มีใคร
และเป็นที่ ‘พักใจ’ เพื่อให้รักของเราก้าวต่อไปอย่างมั่นคง
“ ยิ้มแบบนี้แสดงว่ายิมเป็น ‘ที่พึ่ง’ ให้เขาคนนั้นได้แล้วสิ”
ผมนึกเอะใจตอนที่พ่อพูดว่า ‘เขา’ แต่ยังไม่ถามกลับไปพอดีเสียงเรียกของแม่ให้ไปช่วยดูอะไรสักอย่างพอดี พ่อเลยผุดลุกขึ้นไปหาทันที
“ จ๊ะแม่”
พ่อรับคำแม่ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เต็มไปด้วยความรักที่แฝงอยู่ในกระแสเสียงนั้น ความรักของพ่อที่มีให้แม่และครอบครัวทำให้ผมรู้สึกศรัทธาและผมคิดว่าผมอยากเป็นแบบพ่อ อยากเป็นคนดูแลและเป็นที่พึ่งให้กับคนที่รักให้ได้
.
.
.
...ออด...
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นตอนที่เรานั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่กลางห้อง ผมเลยลุกไปเปิดประตูรับหมอซึ่งพร้อมอยู่ในชุดนอนเรียบร้อยแล้วไม่ต่างจากพวกเรา แต่หมอคงจะแปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นสภาพห้องนั่งเล่นที่บัดนี้ราบเรียบเพราะผมกับพ่อยกโซฟาไปวางไว้รอบๆห้อง แล้วลากฟูกมาปูนอนเรียงอยู่กับพื้น
“ ทุกครั้งที่พวกเราต้องห่างกันไปไกลๆ พอกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตา พวกเราจะหอบที่นอนมานอนรวมกันแบบนี้แหละครับ”
ผมอธิบายให้หมอฟังกับสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า หมอยิ้มน้อยๆเมื่อแม่กวักมือเรียกให้ไปใกล้ๆ
“ พี่หมอ”
“ ครับ”
“ คืนนี้นอนพื้นกันนะลูก ไม่รู้ว่าพี่หมอจะนอนได้รึเปล่า แต่แม่ปูผ้าห่มหลายชั้นนะรับรองว่านิ่มไม่ต่างจากเตียงเลยเชียว”
“ น่าอบอุ่นดีนะครับ” หมอพึมพำ
“ เมื่อก่อนพ่อกับแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ยิมกับใยบัวมากนัก กลับจากงานที่สถานทูตทีไรสองพี่น้องนี่ก็นอนกอดกันกลมแล้ว” แม่เล่าขำๆ “ เห็นแล้วสงสารตั้งแต่นั้นมาถ้าใครไปธุระไกลๆหรือไปงานหลายวัน เราจะมีข้อตกลงกันว่าต้องมานอนรวมกันจนกว่าจะหายคิดถึง”
“ แบบนี้ใช่มั้ยคะ”
ใยบัวถลากมานอนหนุนตักแม่ทันที แม่เลยได้แต่ส่ายหัว ถึงอย่างนั้นมือคู่นั้นของแม่ก็ลูบศีรษะน้องสาวผมเบาๆ ภาพนั้นทำให้ผมนึกอยากอ้อนแม่ขึ้นมาเหมือนกันเลยเนียนไปแย่งตักแม่นอนเบียดเจ้าแสบจนเด็กนั่นโวยวายเคล้าเสียงหัวเราะของพ่อ
“ พี่หมอ”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อแม่อุทานเสียงดังลั่น ซ้ำยังขยับไปใกล้คนของผมแทบจะทันทีทำให้ผมกับใยบัวผุดลุกหนีแทบไม่ทัน
“ ขอโทษครับ”
หมอพึมพำเสียงแหบพร่า
“ ร้องไห้เหรอลูก” น้ำเสียงแม่อ่อนโยนทำเอาหมอหรุบตามองพื้น “ เป็นอะไรบอกแม่ได้นะพี่หมอ”
หมอส่ายหน้า “ พอดีฝุ่นมันเข้าตาเลยเคืองๆครับ” สีหน้าแววตาหมอดูฝืดเฝื่อน “ ว่าแต่ครอบครัวของคุณแม่ดูอบอุ่นดีนะครับ”
แววตาของหมอโคตรน่าสงสารจนผมรู้สึกใจหายขณะที่กำลังจะขยับไปปลอบ แม่ก็อ้าแขนออกกว้างพร้อมกับยิ้มรอท่า
“ไหนมาให้แม่กอดทีซิ”
หมอทำหน้าอึ้งแววตาคู่นั้นสั่นระริกเป็นกิริยาที่ผมนึกเอ็นดูอย่างประหลาดใจ
“ ขยับไปสิคะพี่หมอ”
ใยบัวดันหลังหมอให้ขยับเข้าไปใกล้แม่ก่อนที่แม่จะโอบกอดหมอแล้วลูบไล้แผ่นหลังนั้นเบาๆ แล้ววงแขนของหมอจึงค่อยๆโอบรัดแม่แล้วซุกใบหน้าที่ลำคอ ผมสัมผัสได้ว่าหมอกำลังตัวสั่น
“ นิ่งซะนะ”
แม่ปลอบเสียงอ่อนโยน “ พี่หมอกอดแม่ให้แน่นขึ้นสิ ให้เรารู้สึกว่า ‘แม่’ อยู่ตรงนี้”
“ ขอบคุณครับ”
เนิ่นนานกว่าหมอจะหลุดคำขอบคุณด้วยเสียงแหบพร่า
“ ไม่เป็นไรแล้วน้า”
“ ครับ”
เมื่อหมอยกมือไหว้แม่แล้วเลยไปที่พ่อซึ่งนั่งยิ้มรอท่าอยู่
“ ขอโทษที่ทำให้ทุกคนตกใจนะครับ”
“ ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะพ่อ” แม่หันไปถามพ่อ
“ เอาล่ะ เมื่ออยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วเรามาเล่นเกมกันดีกว่า”
ใยบัวทำตาเป็นประกายก่อนจะฉวยเอาเกมเศรษฐีออกมาวางกลางวง ท่าทางมีเลศนัยนั่นทำเอาทุกคนหัวเราะขำ
“ อะไรกันตัวแสบ”
“ กติกาง่ายๆใครแพ้ถูกทำโทษ”
“ ด้วยวิธีไหน”
ผมถามพอดีพ่อลุกไปหยิบขวดไวน์ซึ่งหอบมาจากต่างประเทศ
“ อะไรกันน่ะพ่อ”
“ ไวน์แดง” ใยบัวตาเป็นประกายจนแม้ค้อนให้ “ ใครแพ้ดื่มตาละแก้ว”
“ พ่อเอาของแบบนี้มาใช้ลงโทษได้ยังไงคะ ใยบัวยังเด็กแม่ไม่ให้ลูกดื่มหรอก”
“ โธ่แม่คะทีพี่ยิมยังแอบกินตั้งแต่สิบสามเลย ตอนนี้หนูสิบเจ็บแล้วนะคะ”
นั่นย้อนผมเข้าจนได้ ดูสิแม่ทำตาเขียวใส่ผมอีกคนเลย
“ เอาน่าแม่ อย่างน้อยถ้าลูกเมาก็ยังมีพ่อกับแม่คอยดูแลนะ ดีกว่าไปอยากรู้อยากลองนอกบ้านเพียงลำพังนะแม่” พ่ออธิบายมือก็โยกศีรษะยัยแสบไปด้วย
“ นะคะแม่” ใยบัวอ้อนแม่
“......”
“ นะคะ”
“ แม่จ๋า”
“ ก็ได้”
แม่พยักหน้ารับ “ แม่เห็นว่าพ่อกับยิมอยู่หรอกนะ แล้วอย่าริอาจไปลองเองลับหลังแม่ล่ะ”
“ ครับป๋ม”
พอตัดปัญหาเรื่องนี้ได้พวกเราก็เริ่มสนุกสนานกับเกม ผมเลยเหลือบตามองใบหน้าของหมอที่ดูจะตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ
“ เล่นด้วยกันนะครับ”
“ อืม”
ขณะที่คนในครอบครัวกำลังจดจ่ออยู่ในกระดานเกม ผมเลยขยับไปกุมมือหมอเอาไว้จนฝ่ายนั้นรู้สึกตัว
“ หมอครับ”
“ อะไร”
“ นอกจากผมแล้วหมอยังมีครอบครัวของผมนะครับ”
ผมกระชับฝ่ามือแล้วบีบเบาๆ
“ อืม”
“ เย้”
ผมกับหมอสะดุ้งโหยงถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ปล่อยมือจากกัน ก่อนจะมองไปยังต้นกำเนิดเสียงคือยัยเด็กแสบที่ดีใจเสียเต็มประดาที่ตัวเองแพ้ตาแรกเพราะนั่นหมายถึงเจ้าตัวแสบจะได้ดื่มของมึนเมา พ่อหัวเราะขำมือก็รินไวน์แดงใส่แก้วขณะที่แม่ทำหน้ามุ่ยไม่ชอบใจนักแต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็มองเด็กแสบด้วยความเอ็นดู
ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่มี ‘ครอบครัว’ และ ‘ หมอปาย’
ผมโชคดีจริงๆที่ได้เห็นรอยยิ้มหมอในระยะใกล้ชิดแบบนี้
โย่ว โย่ว ครอยครัวสุขสันต์มั้ยล่ะตอนนี้ คนมีความสุขก็เงี้ยยิมปายไม่ได้กล่าว เค้ากล่าวเอง ฮ่าๆๆๆๆๆ
ตักตวงความสุขกันให้พอ (หัวเราะด้วยความร้ายกาจ อิอิอิ)
หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะจ๊ะ จุ๊บๆๆๆ
ตักตวงความสุขกันให้พอ (หัวเราะด้วยความร้ายกาจ อิอิอิ)
หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะจ๊ะ จุ๊บๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 26-11-2016 21:35:51
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 26-11-2016 21:40:17
เริ่มหัวข้อโดย: jamesnaka ที่ 26-11-2016 21:40:53
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 26-11-2016 21:49:15
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 26-11-2016 21:58:41
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 26-11-2016 22:22:05
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 26-11-2016 22:26:25
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 26-11-2016 22:59:53
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 26-11-2016 23:53:25
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 27-11-2016 00:53:39
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 27-11-2016 05:37:29
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 27-11-2016 09:45:05
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 27-11-2016 15:53:39
พ่อของหมอเสิร์ฟมาม่าเหรอ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 27-11-2016 17:39:35
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 27-11-2016 23:19:29
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 27-11-2016 23:37:52
เริ่มหัวข้อโดย: chuagporz ที่ 30-11-2016 03:04:38
แอบน้ำตาคลอตามเลยตอนที่แม่ยิมโผเข้าไปกอด อะฮึก....
ยิมโชคดีมากที่มีครอบครัวดีแบบนี้
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 30-11-2016 11:12:35
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 02-12-2016 20:45:42
หลงที่ 23 : เผชิญหน้า
[หมอปาย]
“ จริงๆมึงไม่ต้องมาส่งกูก็ได้ห้องกูอยู่แค่นี้” ผมพูดกับมันตอนที่ไอ้ยิมอาสาเดินจากห้องมันมาส่งถึงหน้าห้องผม
“ ได้ไงล่ะครับ แฟนทั้งคน”
มันแซวขำๆเลยได้รับหมัดตรงหัวไหล่ขวาจนฝ่ายนั้นเบ้หน้า
“ กลับห้องมึงไปได้แล้ว เดี๋ยวพ่อกับแม่จะรอนาน”
“ ไม่เปลี่ยนใจไปกับผมเหรอครับ”
“ ไม่”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธคำชวนของมันเนื่องจากวันนี้สายๆมันจะไปส่งพ่อแม่และน้องสาวที่บ้านแถบชานเมือง ก่อนหน้านี้พ่อแม่มันก็เอ่ยชวนให้ไปค้างอีกสักคืน แต่ผมก็ปฏิเสธไปเพราะอยากให้มันได้ใช้เวลากับครอบครัวอย่างเต็มที่ และบ่ายนี้ผมเองก็สัญญากับปอไว้ด้วยว่าจะไปรับที่โรงเรียน ดีว่าช่วงนี้เป็นเวลาปิดภาคการศึกษาของเด็กมหาลัยผมเลยมีเวลาว่างเต็มๆเกือบสองอาทิตย์ก่อนจะกลับไปลุยเรื่องเรียนต่อ ช่างเป็นช่วงเวลาปิดเทอมที่น้อยนิดเมื่อเทียบกับนิสิตคณะอื่นๆที่ปิดเทอมที่เป็นเดือนๆ
“ วันนี้กูต้องไปรับปอที่โรงเรียน สัญญากับน้องไว้ว่าจะพาไปกินไอศกรีม”
“ งั้นก็รอไปพร้อมกับผมสิครับ”
ผมส่ายหน้าอีกครอบ “ มึงน่ะไปใช้เวลาอยู่กับครอบครัวซะบ้าง ไม่เจอกันตั้งนานไปอยู่กับพ่อแม่และน้องสาวให้หายคิดถึงไป๊” มันเบ้หน้ารวบมือผมไปเขย่าเบาๆ “ อย่างนี้ผมก็คิดถึงแฟนแย่สิ”
คำพูดตรงไปตรงมาของมันทำให้ลมหายใจผมแทบจะสะดุด รู้สึกได้เลยว่าใบหน้าตัวเองร้อนเห่ออย่างไม่มีสาเหตุ ไอ้ยิมยิ้มกว้างโน้มใบหน้ามาจนหน้าผากเราชิดกัน
“ หมอครับ”
“ เออๆ” ผมตัดบททำทีว่ารำคาญ ทั้งที่ใจหวิวๆชอบกลที่ได้สบตากันในระยะประชิดเช่นนี้ “ ถ้าคิดถึงก็อย่าไปนานสิ”
“ อะไรนะผมได้ยินไม่ชัด”
มันทำท่าแคะหูต่างจากสีหน้าที่ยิ้มแย้มจนน่าหมั่นไส้
“ ไม่ได้ยินก็ถือว่าไม่ได้พูด”
“ โธ่หมอ”
ผมหันหลังหนีเตรียมเสียบคีย์การ์ดเปิดประตูห้อง แต่ติดที่ว่าไอ้ยิมมันมือไวเพราะมันรีบกอดผมจากด้านหลังโดยวางคางไว้ที่หัวไหล่ผม ทำให้ริมฝีปากมันใกล้กับใบหูแบบไม่ต้องสงสัย
“ เชี่ยยิมมึงจะทำอะไรเนี่ย” ผมดิ้นหนี “ ปล่อยนะโว้ยนี่มันหน้าห้องนะ”
“ งั้นหมอรีบเสียบคีย์การ์ดสิครับ จะได้เข้าไปทำในห้อง”
“ กูไม่ได้หมายความแบบนั้น”
"งั้นผมทำหน้าห้อง”
“ กวนตีน” ศอกใส่แต่มันหลบทัน “ กูไม่ให้มึงทำอะไรทั้งนั้นเข้าใจมั้ย”
“ ไม่อยากเข้าใจ”
“ ไอ้หมายิม”
ผมถอนหายใจคิดดูสิว่าผู้ชายสองคนมายืนกอดกันบริเวณโถงหน้าห้องแบบนี้ ถ้าหากเจ้าของห้องคนอื่นๆในชั้นนี้เปิดประตูออกมาเห็นที่นี้แหละคงไม่รู้จะทำหน้ากันยังไง
“ อยู่นิ่งๆก่อนสิครับหมอ”
“ ปล่อยเถอะ”
“ แป๊บนึง”
เสียงลมหายใจที่กระซิบข้างหูชวนจั๊กจี้ แต่กระแสเสียงอ่อนโยนนั่นทำให้ผมหยุดนิ่ง
“ ผมดีใจนะครับที่หมอยิ้มอย่างมีความสุขเวลาที่อยู่กับครอบครัวผม”
‘ มีความสุข’ งั้นเหรอ คงจะจริงอย่างที่มันพูด ผมรู้สึกผ่อนคลายและเป็นตัวของตัวเองจริงๆ เวลาที่อยู่กับครอบครัวนี้ เพราะรู้สึกสบายใจและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ไม่แปลกใจเลยที่ยิมมันถึงเป็นคนที่มีความคิดทางบวกแบบนี้เพราะมันมีครอบครัวที่ดีที่เป็นเบ้คอยหล่อหลอม
“ ต้องขอบคุณมึง”
ผมหันมาเผชิญหน้ากับมัน
“ ขอบคุณผม” มันทำหน้างง “ ขอบคุณผมทำไมครับ”
“ ก็ขอบคุณที่มึงพากูไปเจอสิ่งดีๆ”
มันอมยิ้ม “แค่ขอบคุณงั้นเหรอครับ”
“ อืม”
“ ไม่มีรางวัลสำหรับคนทำดีเหรอครับ”
แววตามันพราวระยิบท่าทางดูเจ้าเล่ห์ จนผมต้องหรี่ตามองอย่างจับผิด
“ จะเอาอะไร”
“ แล้วแต่หมอจะกรุณา”
ผมกระตุกยิ้มก่อนจะยืดตัวขึ้น ดันให้มันถอยหลังไปจนชิดกำแพงแล้วยกแขนขึ้นเท้ากับผนังเป็นการปิดทางให้มันถอยหนี เจ้าตัวมันก็เหมือนจะเต็มใจเมื่อมันเอื้อมมือข้างหนึ่งมาคล้องที่บ่าผมแล้วเชิดใบหน้าให้หงายแหงนเป็นเชิงท้าทาย
“ ได้สิ”
ผมก้มลงไปประกบริมฝีปากมันอย่างอย่างแผ่วเบา จากนั้นเลื่อนใบหน้าไปบริเวณซอกคอของอีกฝ่ายก่อนจะกระซิบเบาๆว่า ‘ขอบคุณ’ แล้วเม้มเนื้ออ่อนบริเวณนั้นจนขึ้นสีแดงเรื่อยทันทีทันใด
“ โอ้ย”
มันหลุดอุทานออกมาก่อนจะตวัดพลิกตัวให้ผมไปแทนที่ตำแหน่งมัน ผมพยายามบ่ายเบี่ยงแต่แผ่นหลังที่ติดกำแพงทำให้ขยับมากไม่ได้ ซ้ำมือของมันยังรัดรอบเอวเสียแน่น ไอ้ยิมมันยิ้มกว้างตาเป็นประกายโคตรไม่น่าไว้ใจ ขณะที่ผมกำลังคิดวิธีเอาตัวรอดมันก็ประกบปากจูบผมโดยไม่ทันให้ได้คิดเลย
“ อื้อ”
มันขบตามขอบปากผมเบาๆหวังให้เปิดริมฝีปากใหมันเข้าไปสำรวจ แต่ผมรู้ทันเลยเม้มปากแน่น
“ เปิดปากหน่อยสิครับหมอ”
“ ไม่”
“ อื้ม”
มันยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะคว้ามือข้างหนึ่งของผมไปวางที่กึ่งกลางลำตัวของมน แรกสัมผัสส่วนที่โป่งนูนทำเอาผมสะดุ้งโหยงเผลออ้าปากให้มันเข้ามารุกรานได้สำเร็จ คราวนี้มันเลยบดจูบอย่างเอาแต่ใจ
“ พอ”
“ ไม่พอ”
“ กูหายใจไม่ทัน”
คราวนี้มันค่อยๆผ่อนจูบลงเปลี่ยนจากการบังคับหนักหน่วงกลายเป็นสัมผัสที่แผ่วเบาและวนชิมริมฝีปากของอยู่นานสองนาน ผมแทบจะยืนไม่อยู่ตอนที่มันถอนริมฝีปากถอยออกไป แต่ยังไม่ทันจะได้เปิดปากด่ามัน บุคคลที่ผมไม่อยากให้มาเจอในสถานการณ์แบบนี้ที่สุดกลับมาปรากฏอยู่ตรงหน้า
“ ไอ้ปาย”
“ คุณพ่อ”
ผมยืนตะลึงสบตากับพ่อที่หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ลมหายใจผมสะดุดเป็นช่วงๆจนรับรู้ได้ถึงฝ่ามือของมันที่สอดเข้ามากุมมือกันเอาไว้ พ่อมองภาพผมกับมือกุมมือกันแล้วถึงกับตัวสั่นก่อนจะกระชากแขนผมแรงๆเพื่อแยกพวกผมให้แยกออกจากกัน
“ เอาตัวมันกลับบ้าน”
“ หมอ”
ทุกอย่างรอบตัวผมเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก บอดี้การ์ดนับสิบในชุดสีดำตรงเข้าจับตัวผมก่อนจะผลักมันออกไป ผมพยายามดิ้นหนีแต่ไร้หนทางได้แต่มองมันที่ถูกผลักจนหงายล้มไปกองกับพื้น ผมเจ็บเหลือเกินกับภาพที่มันพยายามตะเกียกตะกายพุ่งมาหาผมได้คว้าได้แต่อากาศ
ภาพนั้นค่อยๆหลายไปจากสายตาเมื่อเราห่างกันมากขึ้น ไม่นานพวกเราก็มองไม่เห็นกันแล้ว วินาทีนั้นผมเห็นแววตาสะใจของไอลดาที่ยืนอยู่เบื้องหลังพ่อ นั่นหมายความว่าการที่พ่อซึ่งไม่ค่อยจะใยดีผมเท่าไหร่มาเหยียบที่นี่ได้ก็เพราะเธอ
.
.
.
ผมรู้ว่าพ่อกำลังโกรธ ไม่ใช่แค่โกรธธรรมดา แต่โกรธจัดจนผมเดาอารมณ์พ่อไม่ได้เลย หากพ่อลงไม้ลงมือกับผม ผมคงไม่ทรมานแบบนี้ แต่นี่พ่อแค่เหลือบตามองผมด้วยแววตาที่ชวนอึดอัด พ่อไม่เคยมองผมอย่างผิดหวังและเสียใจขนาดนี้มาก่อนเลยแม้แต่ตอนที่ผมทะเลาะกับพ่อเสียใหญ่โตและตัดสินใจก้าวออกจากบ้าน พ่อก็แค่โกรธไม่นานหลังจากนั้นก็เหมือนจะทำลืมๆไป แต่วันนี้ความผิดหวังเสียใจปรากฏชัดในแววตาคู่ที่ผมถอดแบบท่านออกมา ทุกครั้งที่มองหน้ากันเหมือนเห็นภาพสะท้อนตัวตนของอีกฝ่าย พ่อไม่ปริปากพูดกับผมสักคำเดียว มีแค่เสียงลมหายใจรุนแรงที่บ่งบอกถึงอารมณ์โกรธ
ระหว่างเรามีแต่ความเงียบจนกระทั่งบีเอ็มซีรีย์สีดำสนิทพามาจอดสนิทอยู่หน้าบ้านซึ่งนานมากแล้วที่ผมไม่ได้กลับมาเหยียบตั้งแต่ประกาศกร้าวว่าจะออกไปใช้ชีวิตตามลำพังข้างนอก ผมกวาดตามองคฤหาสน์หลังงามที่เป็นสมบัติตกทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ทุกอย่างภายนอกยังคงความสวยงามสมกับเป็นวัง เพราะที่คือความภาคภูมิใจของตระกูล “วงษ์วรกาญจน์” ไม่แปลกหากพ่อผู้มียศศักดิ์ถึงได้ภาคภูมิใจในเชื้อสายของตัวเองนัก และคงไม่แปลกหากพ่อจะเกลียดชังรอยด่างพร้อยของตระกูลแบบผม
ผมก้าวเดินตามประมุขของบ้านเข้าไป โดยมีบอดี้การ์ดนับสิบประกบหน้าหลังราวกับนักโทษ ผมถอนหายใจเพราะจนป่านนี้บิดาก็ยังไม่เปิดปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งพ่อไปหยุดยืนอยู่ที่มุขหน้าบ้าน
“ เฝ้ามันเอาไว้ให้ดี” พ่อหันไปสั่งบอดี้การ์ดด้วยเสียงเฉียบขาด “ อย่าให้มันเล็ดลอดออกไปทำความขายหน้าให้ฉันได้อีก” ท้ายประโยคเหลือบตามองผม
“ คุณพ่อ”
ผมเรียกผู้ให้กำเนิดเสียงแผ่วตอนที่ท่านกำลังจะเดินผละออกไป พ่อหยุดชะงักก่อนจะเหลือบตามองผมอีกครั้ง
“ ฉันไม่อยากคุยกับแก” พ่อตวาดเสียงดังลั่น “ แกทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ”
ผมกำหมัดแน่นตอนที่พ่อฉุนเฉียวขึ้นไปยังห้องทำงาน ในอกผมร้อนรนเต็มไปด้วยความอึดอัด ผมถอนหายใจแรงหันกลับมาเห็นบอดี้การ์ดสี่คนยืนนิ่งเฉยเสมือนผู้คุมยังไงยังงั้น พอกวาดสายตามองไปด้านนอกชายชุดดำจำนวนไม่น้อยก็กระจายอยู่รอบบ้าน
หึ...นี่คงเป็นกรงขังอย่างสมบรูณ์แบบ
ผมหลับตานิ่งพยายามคิดหาหนทาง หากเป็นก่อนหน้านี้ผมคงมุทะลุลองงัดข้อกับพ่อสักตั้ง แต่วันนี้สถานการณ์ตอนเช้าบอกผมว่าการทะเลาะกันครั้งนี้ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิม หากผมลองดีคงส่งผลลัพธ์ที่ไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่ ผมไม่นึกห่วงตัวเองหรอกจะห่วงก็แต่มันและครอบครัว ภาพที่มันล้มหงายหลังแววตาดูเจ็บปวดยังติดตามผมอยู่ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไง
...มันจะคิดถึงผมแบบที่ผมกำลังคิดถึงมันรึเปล่า...
“ ปายคะ”
ผมเบือนหน้าหนีตอนที่ไอลดาถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในห้องผม หล่อนพยายามฉีกยิ้มให้ผมแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกขยะแขยงรอยยิ้มของเธอนัก
“ ปาย”
“.......”
“ ไอดีใจนะคะที่คุณกลับมาอยู่บ้านสักที”
“ แต่ผมเสียใจ”
เธอทำหน้าเสีย “ ทำไมละคะ”
“ ผมเสียใจที่ต้องกลับมาเจอคุณ”
“ ปาย”
ไอลดากรีดร้องเสียงดัง ใบหน้างดงามบิดเบี้ยว “ ทำไมคะ เสียใจมากเหรอที่ต้องห่างไอ้คู่ขานั่น”
“ ครับ”
ผมรับคำสีหน้ายิ้มๆ ทำให้เธอโมโหกระฟัดกระเฟียด
“ ทำไมคุณใจร้ายกับไอแบบนี้”
“ แล้วคุณล่ะไอ ทำไมถึงใจร้ายกับผมนัก”
ผมจ้องมองเธอจนอีกฝ่ายหน้าเสีย
“ คุณบอกพ่อเรื่องผมกับยิม”
“ ไอเปล่า”
เธอละล้ำละลักปฏิเสธ “ ไอไม่ได้บอก พ่อคุณรู้เอง”
“ งั้นเหรอ”
ผมแค่นยิ้ม ปฏิกิริยาร้อนตัวแบบนี้ทำไมผมจะไม่รู้ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือใคร แต่จะยังไงก็ช่างถึงไม่มีไอลดาสักวันหนึ่งพ่อก็ต้องรู้อยู่ดี ไม่ช้าก็เร็ว
“ ขอบคุณคุณมากไอ” ผมยิ้มให้เธอ “ เพราะมันทำให้ผมกล้าที่จะคบเขาอย่างเปิดเผย”
“ ปาย”
หล่อนร้องเสียงสูงสีหน้าตกใจสุดขีด “ ปายจะต้องเสียใจเพราะมัน”
“ ไม่เป็นไรหรอก เพราะผมได้เลือกมันแล้วต่อให้เจอเรื่องเลวร้ายขนาดไหนผมจะไม่มีวันเสียใจ”
ไอลดากรีดร้องเสียงดัง ก่อนจะปล่อยโฮแล้วผลุนผลันออกจากห้องผมไป
ผมลูบใบหน้าตัวเองให้คลายความตึงเครียดทั้งที่ในอกมันเต็มไปด้วยความอึดอัดคับข้องใจ ถ้าหากมันอยู่ตรงนี้ด้วยก็คงดี ถ้ามันอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆกัน
...เวลาแบบนี้ผมโคตรอยากมีมัน...
สายฝนข้างนอกกำลังโปรยปราย บรรยากาศรอบข้างมืดครึ้มเสียงฟ้าร้องคำรามพาให้รู้สึกหวาดหวั่น ถ้าหากฝนตกในค่ำคืนนี้ผมจะนอนได้ยังไง หากไม่มีมันนอนกุมมือเหมือนในวันฝนพรำที่มีมันอยู่ข้างกาย ผมเงี่ยหูฟังเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นอีกครั้ง แต่ไม่ได้หันไปมองได้แต่ส่งเสียงออกไปเมื่อผู้มาเยือนมาถึง
“ ออกไป”
เสียงประตูปิดลงก่อนที่ใครคนนั้นจะสาวเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ บอกให้ออกไป”
“ พี่ชาย”
เสียงเจื้อยแจ้วของปอดังขึ้นก่อนที่เจ้านั่นจะโผเข้ากอดผม “ น้องเอง”
“ ปอ”
ผมสวมกอดร่างเล็กๆนั่นทันที ความรู้สึกเหมือนว่าตัวเองอยู่โดดเดี่ยวหายวับไปทันตาดวงตากลมโตช้อนมองผมแล้วฉีกยิ้ม ความไร้เดียงสานั่นทำให้ผมอดน้ำตาซึมไม่ได้
“ น้องคิดถึง”
“ อื้อคิดถึงเหมือนกัน คิดถึงที่สุด”
ผมกระซิบบอกคนในอ้อมแขน หวังจะให้คำๆนั้นถูกสายลมพูดพาไปให้คนที่ ‘คิดถึง’ ได้ยิน
...คิดถึงมากเจ้าของ 1216...
...คิดถึงใจจะขาด...
[ยิม]
“ ผมมีเรื่องจะบอกพ่อกับแม่ครับ”
ผมเอ่ยขึ้นหลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน พ่อกับแม่พยักหน้ารับพร้อมกับยืดตัวขึ้นเหมือนเตรียมพร้อมจะรับฟังทุกอย่าง ผมยิ้มบางๆรู้สึกดีใจมากที่พ่อกับแม่ผมอดทนรอฟังทุกอย่างจากปากผม ไม่ซักไซ้และทำให้รู้สึกอึดอัดใจ ทุกครั้งที่มีปัญหาก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างและโอบอุ้มไว้ไม่ต่างจากตอนวัยเยาว์
...ในวันที่มืดมนก็ยังมีมือพ่อกับแม่คอยจับประคอง...
ผมผุดลุกขึ้นก่อนจะสาวเท้าไปทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นก่อนจะพนมมือก้มกราบปลายเท้าท่านทั้งสอง พ่อกับแม่ดูตกใจไม่น้อยรีบดันตัวผมให้เงยหน้าขึ้น
“ อะไรกันลูกยิม”
“ ผม”
“ มีอะไรอยากบอกพ่อกับแม่มั้ย”
พ่อตบบ่าผมเบาๆ แววตาที่จ้องมองกลับมาดูอาดูร
“ ถ้าผมผิดปกติไปจากคนอื่น พ่อกับแม่จะรังเกียจในสิ่งที่ผมเป็นมั้ยครับ”
แม่รีบส่ายหน้ามือบางลูบใบหน้าผม “ ผิดปกติของลูก แม่ไม่รู้หรอกว่ามันหมายความถึงอะไร แต่สำหรับแม่ ผิดปกติหมายถึงคนที่ชอบดูถูกคนอื่นและรังเกียจเดียดฉันท์ในความต่างของฐานะในสังคม เพราะนั่นหมายถึงเขามีจิตใจที่มืดบอด คนเหล่านั้นมักมองความผิดพลาดของคนอื่นเป็นเรื่องใหญ่ และยกตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกอย่าง ถ้าลูกแม่ไม่ได้ประพฤติตัวเช่นนั้นลูกก็ไม่เห็นมีอะไรที่ผิดปกติ”
“ ผมชอบผู้ชายครับ”
ผมสารภาพอย่างหนักแน่น เพราะยอมรับหมดหัวใจว่าผม ‘รัก’ หมอ และในเมื่อรักแล้วผมพร้อมจะรับสภาพทุกอย่าง
“ ยิมลูก พ่อกับแม่เราต่างใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศมานาน เรามองเห็นความเปลี่ยนไปหลายอย่าง ได้พบเห็นหลายๆเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ และได้รู้จักกับความรักหลากหลายรูปแบบ แต่ทุกรูปแบบมันมีสิ่งดีๆที่น่าจดใจ เราไม่รู้หรอกว่าวันหนึ่งเราจะมีความรู้สึกเปลี่ยนไป ทุกอย่างเกิดขึ้นได้เสมอเมื่อถึงเวลา”
พ่อเอ่ยขึ้นเบาๆ “ เรื่องของจิตใจมันห้ามไม่ให้รู้สึกไม่ได้หรอกลูก ยิมไม่ได้ทำไม่ดี ไม่ได้ฆ่าใครสักหน่อย ทำไมพ่อกับแม่ถึงจะยอมรับไม่ได้ ถ้ามันคือชีวิตของลูกคือความรักของลูกเอง พ่อขอให้ยิมจำไว้ว่าถ้ารู้สึกแล้วขอให้รับผิดชอบกับความรู้สึกของตัวเอง ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นต้องยอมรับผลของมันให้ได้”
“ ครับ”
แม่ลูบขอบปากผมซึ่งก่อนหน้านี้แม่ลงมือทำแผลให้โดยไม่ปริปากถามอะไร ทั้งๆที่ท่านดูตกใจไม่น้อยที่เห็นสภาพผมในตอนแรก “ ยิมกับพี่หมอคบกันนานรึยัง”
“ แม่รู้ได้ไงครับว่าเป็นหมอ”
แม่หันไปยิ้มกับพ่อก่อนจะบุ้ยปากไปที่ขอบประตูซึ่งน้องสาวผมยืนแอบฟังอยู่ และเหมือนเจ้าตัวจะรู้ตัวถึงได้ค่อยๆกระมิดกระเมี้ยนเดินมาหา ผมอ้าแขนโอบกอดน้องสาวที่ถลาวิ่งมาซุกอก
“ พี่ยิมเจ็บมากมั้ย” ใยบัวลูบมุมปากผมเบาๆ “ พี่ยิมอย่ายอมแพ้นะตามพี่หมอกลับมาให้ได้” ผมรับคำแล้วลูบศีรษะใยบัว
“ ยิม”
“ ครับผม”
“ ถ้าเราชอบพอกัน พ่อว่าไปคุยกับพ่อเขาให้รู้เรื่องเถอะ ยิมคงจะรู้ว่าเรื่องนี้มันละเอียดอ่อนยากจะที่จะยอมรับกันได้ง่ายๆ พ่อกับแม่น่ะเห็นเรื่องพวกนี้มาจนชินตอนที่อยู่ต่างประเทศมันเลยให้ทำให้พวกเรายอมรับได้ แต่ไม่ใช่กับพ่อของหมอปายนะ ศิววงษ์น่ะเป็นคนปากร้ายใจดี ที่ทำแบบนี้มันคงช็อคไม่น้อยที่มารับรู้ความสัมพันธ์ของลูกเขากับเรา”
“ พ่อรู้จักพ่อหมอปายด้วยเหรอครับ”
พ่อพยักหน้าน้อยๆ “ เคยเรียนรุ่นเดียวกันตอนมัธยม ก่อนที่จะแยกย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศ”
ผมทำหน้าประหลาดใจ
“ ศิววงษ์มันเป็นคนเงียบๆ เป็นพูดน้อยมาแต่ไหนแต่ไร แต่เป็นคนเอาการเอางานและจริงจังกับทุกเรื่อง บางครั้งมันถึงดูเคร่งขรึมจนยากที่จะเข้าหา แต่เชื่อเถอะว่าพ่อทุกคนย่อมรักลูกของตัวเอง ถึงไม่ได้พูดแต่การกระทำก็แสดงออกชัดเจนว่าเขารักลูกเขา และมันเป็นสิทธิ์เขาที่จะปกป้องลูกจากสิ่งที่ตัวเองคิดว่าไม่ถูกไม่ควร แต่เชื่อเถอะว่าถ้าเราแสดงความจริงจังซะ อย่างแสดงออกให้เขาเห็นพ่อว่าศิววงษ์ต้องยอมรับได้สักวัน”
.
.
.
ผมตัดสินใจขับรถมาจอดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังจากรวบรวมกำลังใจมาอย่างเต็มเปี่ยม แต่พอยามหน้าประตูเห็นหน้าผมก็ไล่กลับออกมาแทบไม่ทัน ผมเดาได้ไม่ยากคงเป็นเพราะคำสั่งประมุขของบ้าน ผมถอนหายใจโทรเข้าโทรศัพท์มือถือของหมอแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีสัญญาณบ่งบอกว่าเราตัดขาดจากกันอย่างถาวร ผมนั่งนิ่งเหลือบตามองออกไปนอกรถที่ฝนกำลังลงเม็ด
...อากาศแบบนี้ไม่รู้ว่าหมอจะนอนยังไง...
...หมอจะรู้มั้ยว่าผมห่วงเขามากแค่ไหน...
ผมกวาดตามองฝ่าความมืดไปยังคฤหาสน์ที่เงียบสงัด หมอกลับมาบ้านแบบนี้คงยากที่จะเข้าถึง ผมคลึงขมับก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าน้องปอมีโทรศัพท์เครื่องเล็กที่ผู้ปกครองให้ติดตัวเอาไว้ แต่น้องไม่ค่อยได้ใช้หรอกเพราะหมอไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่ ผมเคยแอบโทรคุยกับน้องบ่อยๆ แต่ต้องเป็นตอนที่น้องมีคนดูแลอยู่ด้วยไม่งั้นน้องก็ไม่อนุญาตให้ใช้โทรศัพท์เด็ดขาด
ยังไงก็แล้วแต่ผมจะลองเสี่ยงดู
ผมเบอร์น้องโทรออกไม่นานแค่เสียงรอสายก็ทำให้ผมกระวนกระวานใจแล้ว ผมภาวนาไม่กี่อึดใจก็ได้ยินเสียงกดรับสาย
“ สวัสดีจ้า”
เสียงเด็กน้อยลอดมาตามสาย ทำให้ผมเผลอยิ้มไม่ได้
“ น้องปอ”
“ พี่ยิม น้องปอเอง” น้องร้องอย่างตื่นเต้น
“ ครับ น้องปอพี่ปายอยู่แถวนั้นมั้ยเอ่ย”
ปลายสายไม่ทันได้ตอบแต่ผมได้ยินเสียงกุกๆกักๆและเสียงน้องปอบอกคนที่อยู่ใกล้ๆตัวว่าผมโทรมา
“ หมอ”
“มึง”
น้ำเสียงของหมอดูตื่นเต้นทำให้หัวใจผมอิ่มเอมอย่างประหลาด
“ หมอปายครับ”
“ มึงจริงๆด้วย”
“ ครับผมเอง”
“ มึงเป็นยังไงบ้าง แผลที่โดนต่อยเจ็บมากมั้ย แล้วมึงทำแผลรึยัง ตอบกูสิยิมว่ามึงไม่เป็นอะไรแล้ว”
ผมอมยิ้มนึกภาพใบหน้าหมอร้อนรนกระวนกระวายเพราะผม แค่คิดก็รู้สึกสุขใจอย่างประหลาด
“ ผมไม่เป็นไรครับ”
“ มึงแน่ใจนะ”
“ ครับ”
หมอทำเสียงงึมงำ ก่อนจะพูดประโยคหนึ่งที่ผมฟังแล้วหัวใจเต้นแรง “ กูคิดถึง”
“ ผมก็คิดถึงหมอครับ”
“ กูคิดถึงมึงมากกว่า”
“ ผมคิดถึงหมอมากที่สุด”
ผมกับหมอหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
“ แล้วมึงอยู่ไหน”
“ ผมอยู่หน้าบ้านหมอครับ”
“ พูดจริง”
ผมเหลือบตามองไปยังคฤหาสน์ที่มืดมิดอยู่ๆไฟก็สว่างขึ้นที่ห้องๆหนึ่งแล้วเห็นร่างของหมอเปิดประตูตรงระเบียงออกมา
“ ทำไมมึงถึงอยู่ตรงนี้”
“ ผมเป็นห่วง”
ผมมองฝ่ายสายฝนไปเบื้องหน้าเพื่อให้แน่ชัดว่าหมอยังอยู่สบายดี
“ หมอครับ ผมอยู่ตรงนี้นะ หมออย่ากังวล อย่ากลัวการนอนหลับท่ามกลางความมืดในวันฝนตก อย่ากลัวเพราะผมจะเฝ้ามองหมอจากตรงนี้”
“ ยิม”
“ ครับ”
ผมตอบรับหมอก่อนที่หมอจะพูดคำๆหนี่งที่แผ่วเบาแต่กลับดังกล้องอยู่ในใจผมอย่างไม่ลืมเลือน
“ กูรัก” หมอหยุดไปพักหนึ่งแล้วสูดลมหายใจ “มึง”
อ้าวต้มน้ำเดือดรึยังจ๊ะ ใส่มาม่าเร้ววววววว ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
ท่ามกลางมาม่าพี่หมอก็หลุดปากบอกรักแล้วน้า อิอิ อีกสามตอนก็จบแล้วอู้ๆๆๆ ลุ้นๆ
หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะคะ
ท่ามกลางมาม่าพี่หมอก็หลุดปากบอกรักแล้วน้า อิอิ อีกสามตอนก็จบแล้วอู้ๆๆๆ ลุ้นๆ
หนึ่งความคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 02-12-2016 21:42:21
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 02-12-2016 22:27:45
มาเจอหมัดฮุคพ่อปายไป เป็นอันจบข่าวเลยค่ะ
สงสารปาย คงเคว้งมาก คิดว่าพ่อไม่เข้าใจอีกแน่
ครอบครัวยิมดีค่ะ อบอุ่น ยิมก็ดี อบอุ่น จนปายบอกรักได้
แถมยังเหงา รู้สึกขาดไม่ได้ไปอีก
ยิมจะได้เจอปายตอนไหน หรือต้องให้พ่อกับแม่ยิมบุก
น้องปอเป็นกามเทพตัวน้อยนะคะ ทำให้พี่ชายได้บอกรักพี่ยิม
ลุ้นๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 02-12-2016 22:29:22
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 02-12-2016 22:53:08
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 02-12-2016 23:00:34
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 02-12-2016 23:03:00
เป็นกำลังใจให้,,,
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 02-12-2016 23:50:37
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 03-12-2016 00:44:29
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 03-12-2016 00:52:48
แต่ยิมก็ต้องสู้ด้วยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: didididia ที่ 03-12-2016 01:07:19
ไหนๆก็เป็นเพื่อนกันมาก่อนละ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-12-2016 02:20:44
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 03-12-2016 09:26:19
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 03-12-2016 12:20:12
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 03-12-2016 18:25:31
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 03-12-2016 19:53:45
ถ้ารู้คงจะสนุกพิลึกทีเดียว
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 03-12-2016 20:08:52
หมอปาย มีศักดินาเป็นถึงคุณชาย คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่คุณพ่อจะยอมรับ แต่ปมหลังเรื่องครอบครัว ความเข้าใจผิดต่อกันน่าจะค่อยๆเคลียร์ เพราะหมอเองก็เริ่มเปิดใจ ปล่อยวางมากขึ้น ยอมรับน้องปอ รู้สึกดีที่คุณพ่อพาน้องปอไปกราบแม่ใหญ่ พอหมอปายซอฟลง คุณพ่อคงเริ่มอ่อนลงบ้าง แถมยังมีกองหนุนทัพใหญ่ครอบครัวยิมคอยซัพพอร์ตอยู่ ครอบครัวท่านฑูต แถมเป็นเพื่อนเก่าแก่เรียนด้วยกันมาเชียวนะ ความรักของยิมปายคงไม่ถึงกับริบหรี่นัก
ชอบความอบอุ่นในตัวยิม ยิมได้รับความรักมาจากครอบครัวเต็มเปี่ยม ทำให้ยิมพร้อมจะเผื่อแผ่ความรัก ความเอาใจใส่ให้กับคนรอบข้างเสมอ ไม่ใช่แค่คนรักอย่างหมอปาย แต่กับเพื่อนอย่างเนม อย่างโอ๊ค ก็ได้รับความอบอุ่น จริงใจจากยิมไปเต็มๆเช่นกัน. รักยิม :L1: แต่ #ทีมหมอปาย #FC คนซึนปากหนัก :hao3: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 03-12-2016 20:25:38
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 03-12-2016 23:20:07
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-12-2016 07:31:57
เริ่มหัวข้อโดย: Arzumi ที่ 04-12-2016 12:46:14
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 04-12-2016 15:28:11
:heaven :heaven :heaven :heaven
...
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 04-12-2016 19:04:02
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 04-12-2016 19:48:47
แปะไว้ก่อน
ระงับมาม่า เดี๋ยวเราไม่มีกำลังใจทำโปรเจค
ใกล้จะส่งแล้ว ถ้าส่งแล้ว
จะแวะมาอ่านนะ
:katai5: :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 04-12-2016 20:03:26
เริ่มหัวข้อโดย: skysky ที่ 06-12-2016 12:37:00
ชอบมากเลย ที่เถียงเรื่องคิดถึงกัน 555 น่าร้ากกก
ส่งกำลังใจ รออ่านตอนต่อไปค่าาา ^^/
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 06-12-2016 13:15:11
เริ่มหัวข้อโดย: lovenadd ที่ 08-12-2016 12:33:15
เริ่มหัวข้อโดย: chuagporz ที่ 08-12-2016 23:15:02
สู้นะปายยิม อย่ายอมแพ้ สักวันพ่อจะต้องเข้าใจ!!!
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 10-12-2016 20:36:10
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 11-12-2016 21:28:15
หลงที่ 24 : ความจริง
[ยิม]
“ สรุปคือมึงกับพี่หมอปายคบกัน”
“ อืม”
“ เรียกว่าแฟนได้มั้ย”
“ อืม”
ผมหรี่ตามองไอ้โอ๊คที่พยายามกลั้นหัวเราะและเนมที่ยิ้มกริ่มพวกมันสองตัวแสดงออกว่าตื่นเต้นกับข่าวที่ได้ยินมาไม่น้อยจนถึงขนาดผลัดกันซักถามจนผมตอบคำถามแทบไม่ทัน
“ เรื่องจริงใช่มั้ยยิม”
เนมเขย่ามือผมท่าทางดีใจ
“ แล้วเนมคิดว่าไงล่ะ” ผมย้อนถามกลับทำให้ฝ่ายนั้นหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ ก็สงสัยนะสิ เห็นยิมกับพี่หมอปายตัวติดกันบ่อยๆ” เนมวิเคราะห์ “ เมื่ออาทิตย์ก่อนก็เห็นแวบๆว่ายิมติดรถพี่หมอมาลงที่คณะด้วย”
“ อ่าหะ”
“ ไม่คิดว่าจะคบกันเร็วขนาดนี้ แต่ก็ดีใจด้วย”
เนมอมยิ้มแก้มๆตุ่ย ไอ้โอ๊คเห็นมันคงนึกมันเขี้ยวถึงได้โยกศีรษะไปมาจนเพื่อนตัวขาวผมร้องโวยวาย แต่สีหน้ามีความสุขบอกไม่ถูก ท่าทางของมันทั้งคู่ดูสนิทสนมเป็นพิเศษทั้งที่ก่อนหน้านี้พอเจอหน้าก็แง่งๆใส่กันตลอด ความสัมพันธ์ของพวกมันทำให้ผมนึกเอะใจว่าตัวเองพลาดอะไรไปบางอย่าง แต่ถ้าถามไปตรงๆเนมมันไม่มีทางปริปากบอกหรอก คงต้องรอโอกาสที่ได้อยู่ตามลำพังกับไอ้โอ๊ค
“ แล้วมึงจะให้กูช่วยอะไรวะ”
ผมถอนหายใจเมื่อไอ้โอ๊คถามตรงประเด็น จริงๆแล้วที่นัดเจอพวกมันวันนี้เพราะแค่อยากจะปรับทุกข์และระบายเรื่องราวหนักอกหนักใจของผมให้พวกมันฟังก็เท่านั้นเอง ผมหายใจแรงๆอีกครั้งก่อนจะเปิดปากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานทั้งหมดให้มันฟัง
“ ดูท่าเรื่องนี้จะหนักวะ”
ไอ้โอ๊คเปิดปากพูดคนแรก “ กูรู้มาว่าพ่อหมอปายเป็นถึงหม่อมหลวง มียศมีหน้ามีตาขนาดนั้นคงจะหวงหน้าตาน่าดูไม่มีทางที่จะยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ง่ายๆหรอก”
“ถึงอย่างนั้นเนมก็จะหาทางช่วยยิมให้ได้”
เนมปรารภเสียงหนักแน่นแล้วทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดยิกๆแล้วเดินยิ้มกริ่มออกไปโทรศัพท์ข้างนอก
“ ทำอะไรเนม”
“ เรามีตัวช่วยแล้ว”
ผมมองตามแผ่นหลังเนมไปแล้วหันไปมองไอ้โอ๊คเป็นเชิงถาม ซึ่งฝ่ายนั้นก็แค่ยักไหล่
“ ถามจริง”
“ อะไร”
“ มึงกับเนมเป็นอะไรกัน”
ไอ้โอ๊คจุดยิ้มมุมปากทันทีที่ผมถามจบ
“ กูจีบมันอยู่”
ผมหันไปมองมันเป็นเชิงถาม “ แล้ว”
“ แล้วดูเหมือนว่าจะมีแนวโน้มที่เนมมันจะเอนเอียงมาทางนี้”
“ ขนาดนั้น”
ผมถามกวนๆ
“ แน่สิ มือชั้นนี้แล้ว”
“ มึงจริงจัง? ”
ผมถามอย่างกังวลใจเพราะสนิทกันจนรู้สันดานอีกฝ่าย ผมกับไอ้โอ๊คมันคนประเภทเดียวกันลองได้ชอบอะไรแล้วมันก็พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะได้มาครอบครองเหมือนกัน เสียแต่มันสันดานเสียเจ้าชู้รักเผื่อเลือกซ้ำยังทำตัวลอยชายไปเรื่อยผมเลยกลัวว่ามันจะทำกับเนมเหมือนหมาหยอกไก่ซะมากกว่า
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆผมคงยอมไม่ได้เพราะเนมมันเป็นยิ่งกว่าเพื่อน ผมเองก็รักมันเหมือนน้องเหมือนนุ่งถึงยอมปล่อยให้ไอ้โอ๊คมันทำอะไรตามอำเภอใจแบบที่แล้วมาไม่ได้
“ มึงรู้ใช่มั้ยว่ากูคงไม่ยอมแน่ๆ ถ้ามึงทำกับเนมเหมือนที่แล้วๆมา”
“ กูรู้” มันหันมายักคิ้วให้ผม “ กูไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ทำอยู่เรียกว่าจริงจังรึเปล่า แต่กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน มันเป็นคนแรกที่ทำให้กูร้อนใจเวลามันโกรธ และมันเป็นคนแรกที่ทำให้กูไม่อยากมองใครอีก”
“กูรู้สึกดีที่ได้ยินแบบนี้”
“ มึงเชื่อที่กูพูดเหรอ”
“ เปล่า”
ผมส่ายหน้า “ กูเชื่อแววตาของมึง”
ใช่ผมเชื่อแววตาของมันเพราะมันเป็นแววตาที่ผมใช้มองหมอ แววตามันอ่อนโยนทุกครั้งที่มองเพื่อนตัวขาวของผมซ้ำบางทีมันยังเผลอหัวเราะตอนที่เนมทำหน้ายุ่งเวลาที่คุยกับคนในสาย ผมว่าผมตาไม่ฝาดที่เห็นความรักจากแววตาคู่นี้ของมัน
“ ฝากเนมมันด้วย กูเชื่อว่ามึงจะดูแลมันให้มีความสุขได้”
“ อืม”
.
.
.
เนมหายไปสักพักหนึ่งก่อนจะเดินยิ้มแต้มาแต่ไกล และเหนือสิ่งอื่นใดนอกจากมันแล้วยังมีอีกสองคนซึ่งผมไม่เคยคิดว่าจะได้เจอกันในสถานการณ์แบบนี้ ผมนึกแปลกใจจนผุดลุกขึ้นเพื่อมองภาพตรงหน้าให้ชัด เพื่อนตัวขาวของผมเอ่ยแนะนำคนที่มาพร้อมด้วยน้ำเสียงแจ่มใส พวกเราเลยเอ่ยทักทายกันถึงจะเคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อนแต่พวกเราก็ไม่เคยพูดคุยสนทนากัน ดูเหมือนไอ้โอ๊คจะเป็นคนเดียวที่งงที่สุดเพราะมันไม่เคยรู้จักกับเพื่อนสนิททั้งสองคนของหมอปายเลย
‘หมออั้ม’ เป็นผู้ชายร่างสูงที่สวมแว่นท่าทางเรียบเฉยใบหน้าคมคายเหมือนจะไม่เป็นมิตร แต่จริงๆแล้วคงเป็นท่าทางปกติของเขาเพราะจากที่ผมสังเกตคงมีแต่หมอปายคนเดียวที่ทำให้ใบหน้านิ่งๆนั่นขยับรอยยิ้มได้ ไม่น่าแปลกเลยที่ว่าที่คุณหมอตรงหน้าดูจะทำเหมือนไม่ถูกชะตาผมสักเท่าไหร่ในเมื่อพวกเราต่างก็คิดหวังกับหมอปายไม่ต่างกันเลย ส่วนอีกคนคือ ‘หมอหยก’ นี่ท่าทางคล้ายกับเนมอย่างกะแฝด ที่คิดแบบนี้เพราะเป็นผู้ชายตัวเล็กเหมือนๆกันซ้ำส่วนสูงยังไม่ต่างจากกันนัก แต่เรื่องความขาวคงต้องยกให้หมอหยกเพราะออกจะขาวซีดมากกว่าหน่อย
“ กูหาผู้ช่วยมาให้มึงได้แล้วยิม”
ผมทำหน้าประหลาดใจ ต่างจากหมออั้มที่ดูไม่สบอารมณ์นักส่วนหมอหยกแค่ยิ้มบางๆเหมือนจะให้กำลังใจ
“ อะไรกันเนม”
“ ถ้ายิมอยากเจอพี่หมอ ยิมต้องพึ่งพี่อั้มกับพี่หยก”
ผมทำเสียงงึมงำในลำคอ ขณะที่หมออั้มกระตุกยิ้มมุมปากปรายตามองทางผม “ สภาพอย่างนี้เหรอที่จะทำให้อาหม่อมยอมรับได้”
ผมยิ้มน้อยๆเมื่อถูกหมออั้มปรามาสซึ่งๆหน้า และตอบโต้กลับไปแค่การขยับปากยิ้มรับท่าทางของพวกเราคนสองคงเหมือนการประกาศสงครามกันกลายๆ หมอหยกถึงกับหน้าเสียรีบกระตุกแขนเพื่อนตัวเองเป็นการปรามซึ่งได้ผลเพราะหมออั้มทำสีหน้าอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดแต่ถึงแววตาก็ยังมองผมเหมือนจะประเมินอยู่ตลอดเวลา
“ ปายเป็นลูกคนเดียว ถึงจะมีน้องชายแต่ก็คนละแม่ อาหญิงแม่ของปายเป็นผู้หญิงที่อาหม่อมรักมาก มันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกที่จะทำให้ครอบครัวปายยอมรับนายได้”
หมออั้มพูดเสียงเรียบไม่ได้เจาะจงว่าพูดกับใครแต่ผมรู้ดีว่าเขาพูดกับผม
“ ผมทราบครับ”
“ แล้วยังไง”
ต้องยอมรับว่าหมออั้มกำลังทดสอบผมอยู่ เพราะท่าทางผู้ช่วยที่เนมการันตีดูจะจงใจกวนประสาทผมจริงๆเลย ให้ตายเถอะ
“ แล้วผมก็ไม่คิดจะปล่อยมือหมอครับ”
“ หึ”
หมออั้มยิ้มเครียด “ ต่อให้จับกันแน่นแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องปล่อยมือถ้าคนรอบข้างไม่ได้ยินดีด้วย”
ผมนิ่งงันรู้สึกราวกับหายใจไม่ออกเพราะเรื่องที่ได้ยินมันเป็นความจริงที่ยากจะยอมรับ
“ ถึงปายกับอาหม่อมดูจะไม่สนิทสนมกันเท่าไหร่แต่เชื่อเถอะถ้าสุดท้ายแล้วถ้าต้องเลือก ปายไม่มีทางเลือกนาย”
“ ไม่เอาน่าอั้ม”
หมอหยกปรามอีกครั้ง ใบหน้าจิ้มลิ้มของหมอหยกยิ้มให้กำลังใจผม “ อย่าคิดมากเลยนะน้องยิม อั้มก็พูดเกินไปมันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นหรอก ถึงภายนอกอาหม่อมจะดูดุแต่ท่านเป็นคนใจดีในระดับนึงนะ”
“ แต่ก็ไม่ได้ดีใจเสมอไปกับคนที่ทำให้ลูกชายท่านผิดแปลกไปจากเดิม”
ผมยิ้มน้อยๆทั้งที่ในใจเต้นระส่ำ “ ผมรู้ครับ” ผมสบตากับหมออั้มตรงๆ “ ผมรู้ว่าถ้าต้องเลือก หมอปายไม่มีทางปล่อยมือครอบครัวของตัวเอง ถึงหมอจะไม่เลือกผม ผมไม่สนใจหรอก เพราะผมเลือกหมอแล้วผมไม่มีเปลี่ยนใจ”
“ ก็ดี”
หมออั้มพูดเสียงเรียบจนที่เหลือโล่งอกถอนหายใจ แต่ยังไม่ทันที่หมอหยกจะได้เปิดปากพูดอะไรทั้งที่เหมือนคนตรงหน้ากำลังบอกอะไรบางอย่าง หมออั้มก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“ เล่นบาสกัน”
“ ครับ”
ผมไม่ได้รับคำหรอก แต่มันเป็นคำตอบเชิงถามว่าสิ่งที่ได้ยินมาไม่ได้หูฝาด เมื่อหมออั้มชวนผมเล่นบาสทั้งที่ก่อนหน้านี้หมอยังดูเหมือนจะชวนผมตีด้วยซ้ำ
“ เมื่อกี้หมอพูดว่าอะไรนะครับ”
หมออั้มยักไหล่ปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดบนแล้วถอดเข็มขัดดึงชายเสื้อในกางเกงสแล็คออกมา แล้วเดินนำไปยังสนามบาสใกล้ๆกัน ถึงจะไม่เข้าใจในสิ่งที่หมอจะสื่อแต่ผมก็เดินตามไปอย่างไม่อิดออด จนเราไปยืนเผชิญหน้ากันอยู่กลางสนามว่าที่คุณหมอก็โยนลูกกลมๆสีส้มมาให้ผมรับเอาไว้
“ ใครชู้ตได้สิบลูกก่อนชนะ”
“ แล้วยังไงครับ”
ผมถามกลับไป
“ ถ้าฉันชนะนายก็ไม่ควรพยายามในสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์อีกต่อไป”
“ แล้วถามผมชนะล่ะครับ”
หมอทำสีหน้ายุ่งยากใจแต่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง “ ฉันจะช่วยนายทุกอย่าง”
“ หมอพูดแล้วนะครับ”
“ ชนะให้ได้ก่อนเถอะ”
หมออั้มตอบกวนๆก่อนจะวิ่งตรงไปมาแย่งลูกบาสในมือได้สำเร็จแล้วพุ่งตัวอย่างรวดเร็วเลี้ยงลูกกลมๆในมือไปโยนใส่ห่วงตาข่ายอย่างมั่นยำราวกับจับวาง ผมสะตุกยิ้มมุมปากมองไปยังข้างสนามที่ไอ้โอ๊คไปยืนประจำอยู่ตรงกลางราวกับลงมาเป็นกรรมการ ส่วนสองพี่น้องที่มีความใกล้เคียงทางพันธุกรรมความสูงก็ร้องเย้วๆเชียร์อยู่ขอบสนาม
จริงๆแล้วผมเป็นคนไม่ชอบอะไรยุ่งยาก แต่หมออั้มคงไม่รู้ว่าผมเป็นคนชอบอะไรที่ท้าทาย และสิ่งท้าทายที่ผมปรารถนาที่สุดในตอนนี้คือหมอปาย ดังนั้นไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหนผมย่อมทำได้ไม่คิดชีวิต ผมหลับตานิ่งก่อนแล้วเปิดเปลือกตาขึ้นมาก่อนจะพุ่งไปแย่งลูกบาสที่หมออั้มกำลังเลี้ยงเพื่อเตรียมทำแต้มอีกครั้ง
“ ผมไม่ยอมแพ้หมอหรอกครับ”
ผมว่าเป็นเกมที่ค่อนข้างจะดุดันในเมื่อเราเผชิญหน้ากันต่อตัวต่อ เกมกีฬาที่เล่นอาศัยการจังหวะชิงไหวชิงพริบและความเร็ว เราไม่ได้ยึดกติกากันมากนักดังนั้นมันจึงไม่แปลกถ้าเราจะเล่นนอกเกมกันบ้างด้วยการกระแทกอีกฝ่ายให้ล้มแล้วชิงเอาลูกบาสไปโยนยัดห่วง เรากระแทกกันหลายรอบจนรู้สึกว่าเริ่มเจ็บตรงหัวไหล่และหัวเข่าที่กระแทกกับพื้นสนามก่อนหน้านี้ แต่ถึงจะเจ็บผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก
ผมเหลือบตามองเลขบนสกอร์บอร์ดที่ผมกำลังตามหมออยู่สองแก้มขณะที่หมออั้มกำลังอยู่ในช่วงสำคัญเพราะอีกแต้มเดียวเขาก็จะชนะผมได้ ผมหายใจแรงๆด้วยความเหนื่อยต้องยอมรับว่าหมออั้มเล่นบาสได้ไม่เลวเลยจริงๆต้องพูดว่าเล่นเก่งราวกับเป็นนักกีฬามาก่อน ผมสบตากับฝั่งตรงข้ามที่มองมาเสมือนกำลังขยับรอยยิ้มหยัน วินาทีนั้นอะไรไม่รู้ทำให้ผมฮึดสู้ใจขาดดิ้นด้วยการพลิกตัวไปเกี่ยวเอาลูกบาสในมือเขามาครอบครองและตั้งแต่นั้นมาก็กลายเป็นหมออั้มที่วิ่งตามลูกบาสในมือผมแทน ผมไม่รอเวลาให้สูญเปล่าเมื่อตวัดปลายนิ้วและกระโดดยัดลูกกลมๆนี่ลงห่วง
ช่วงเวลาเกือบสี่สิบนาทีชั่วโมงเหมือนราวกับว่าผ่านมานานนับวัน ผมเหนื่อยสุดๆเพราะวิ่งตลอดไม่มีได้หยุดพักซ้ำยังเป็นเกมที่รุนแรงจนร้าวระบมไปทั้งตัว ไม่ต่างจากหมออั้มที่หอบหายใจแรงๆนอนแผ่หลาอยู่กับพื้นหลังจากที่ผมบ้าระห่ำทำคะแนนสามแต้มติดๆไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หมอได้จับลูกเลย
เนิ่นนานหลังจากนั้นหมออั้มผุดลุกขึ้นใบหน้าขาวแดงก่ำ เสียหน้าแววตาดูเสียใจที่ต้องยอมรับว่าตัวเองพ่ายแพ้แต่เขาก็มีน้ำใจนักกีฬามาก ตอนที่ยื่นมือมาตรงหน้าเพื่อให้ผมยึดจับแล้วผุดลุกขึ้นทำให้ผมกลับมาทรงตัวยืนได้อีกครั้งผมเลยกล่าวขอบคุณเขา
“ ถ้านายทำให้ปายเสียใจ ฉันจะทำทุกวิธีทางเพื่อทำให้ชีวิตนายไม่มีความสุข และฉันจะทำให้นายไม่มีปัญญาได้เขากลับไป” หมออั้มพูดเสียงเรียบมองหน้าผมตรงๆ “ ถ้าปายเจ็บเพราะนาย...นายจะไม่มีวันได้ปายกลับไปอีกเลยตลอดชีวิต”
ผมสัมผัสได้ถึงแววตาจริงจังและคำพูดที่หนักแน่นของคนตรงหน้า หมอปายโชคดีจริงๆที่มีเพื่อนอย่างเขาเพราะผมเชื่อว่านอกจากผมแล้วผู้ชายตรงหน้าคือคนที่จะทำทุกอย่างเพื่อหมอ ผมมองเห็นความจริงใจที่แสดงออกมาให้เห็น ผมเชื่อว่าถ้าหากไม่ใช่ผม เขาจะเป็นอีกคนหนึ่งที่ผมพร้อมจะให้ดูแลหมอปายแทนผม
“ผมสัญญาครับ”
“ สัญญาแค่ลมปากไม่พอหรอก” หมออั้มพูดนิ่งๆ “ สัญญาด้วยการกระทำต่างหากที่เป็นของจริง”
หมออั้มขยับปลายเสื้อระบายความร้อนก่อนจะหันหลังกลับไปยังขอบสนามที่เพื่อนตัวเองรออยู่
“ หมออั้ม”
“.......”
หมอหยุดชะงักแต่ยังหันหลังให้ผมเช่นเดิม
“ ขอบคุณครับ”
ผมกล่าวขอบคุณแผ่นหลังเขาที่ยืดตรงเมื่อกล่าวจบ
“ อืม”
เสียงในลำคอดังขึ้นอย่างแผ่วเบาแต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ยอมหันกลับมาเผชิญหน้ากันเลย “พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปหาอาหม่อม ถ้านายว่างก็ไปด้วยกันสิ”
ผมเผลอยิ้มตอนที่หมออั้มพูดทิ้งท้ายแล้วเดินลับไป น่าแปลกที่ก่อนหน้านี้ผมโคตรเหนื่อยทั้งยังเจ็บหัวไหล่เอามากๆ แต่พอได้ยินในสิ่งที่หมออั้มพูดขึ้นมาแล้วทำให้ความเหนื่อยความเจ็บหายเป็นปลิดทิ้งเลย
“ ยิ้มอะไรขนาดนั้นวะยิม”
ไอ้โอ๊คถามอย่างสงสัย
“ อืม”
“ อืมอะไรวะ”
ผมไม่ตอบคำถามมัน แต่หันไปยื่นมือรับขวดน้ำที่เนมส่งมาให้แล้วมองไปเบื้องหน้า ผมสัมผัสได้ว่าหมออั้มเป็นคนดีในระดับหนึ่งและความดีของเขาคงทำให้ได้เจอสิ่งดีๆอย่างการมีเพื่อนที่ดีอย่างหมอหยก ผมนิ่งมองภาพตรงหน้าที่หมออั้มยิ้มรับขวดน้ำที่หมอหยกยื่นให้พร้อมโยกศีรษะเพื่อนตัวเล็กเป็นเชิงหยอกล้อ
ผมพอจะรู้มาบ้างว่าระหว่างหมอปายและเพื่อนสนิททั้งสองมีเรื่องบางอย่างยากเกินกว่าที่คนนอกจะเข้าใจ มันเป็นความสัมพันธ์ประหลาดคล้ายกับความรู้สึกที่มีให้กันมันเหมือนวงกลมเพราะไม่มีใครได้ครอบครองความสุขเลยสักคน แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขากลับรักษาความเป็นเพื่อนกันมาได้ขนาดนี้ คงต้องอาศัยระยะเวลาและโชคชะตาที่จะทำให้สองในสามที่เหลือได้พบเจอกับความสุขที่แท้จริง ไม่ใช่ว่าเพราะผมเป็นผู้ได้รับชัยชนะแล้วจะเหยียบย่ำซ้ำเติมผู้พ่ายแพ้ด้วยความหยิ่งผยองในฐานะผู้พิชิต ผมเข้าใจว่าความรู้สึกผิดหวังมันทรมานใจแค่ไหนและไม่ปรารถนาให้ใครอีกที่ต้องเจ็บปวดแบบผมเหมือนที่แล้วมา
(มีต่อ)
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 11-12-2016 21:29:16
(ต่อ)
[หมอปาย]
บางครั้งการได้นั่งเงียบๆเพียงลำพังก็เหมือนกับการได้คิดทบทวนการกระทำที่แล้วมาของตัวเอง ยิ่งในสถานการณ์แบบนี้การได้อยู่กับตัวเองถือว่าเป็นเรื่องที่ผมคิดว่ามันดี ผมถอนหายใจแรงๆตอนที่ยืนกอดอกพิงขอบหน้าต่างเหลือบตามองไปยังหน้าคฤหาสน์และทางเข้าซึ่งเต็มไปด้วยชายฉกรรจ์ในสูทสีดำสนิทมากมายเต็มไปหมด หึ สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างจากนักโทษที่รอคอยการตัดสินพิจารณาโทษเลย ดีหน่อยที่ประมุขของบ้านยังเมตตาให้เดินไปไหนมาไหนได้ในบริเวณบ้าน เรียกว่าไม่ถึงกับจำกัดอิสรภาพเพราะผมยังได้มีโอกาสพบปะพูดคุยกับคนในบ้านซึ่งก็มีแค่ปอกับลุงหาญเท่านั้นที่มักเข้ามาพูดคุยให้กำลังใจ ต่างจากคนอื่นๆที่แค่นิ่งมองและจ้องดูราวกับกลัวว่าผมจะหาวิธีหลบหนีออกไปได้
ชีวิตในแต่ละวันช่วงนี้มีแค่กินกับนอน ดังนั้นเวลาที่ปอกลับมาจากเรียนพิเศษข้างนอกคือช่วงที่มีความสุขที่สุด เสียงเจื้อยแจ้วของน้องทำให้ความรู้สึกเงียบเหงาถูกปัดเป่า ปอเหมือนพรวิเศษที่ทำให้คนที่รอบข้างสามารถขยับรอยยิ้มได้โดยไม่ต้องอาศัยการเสแสร้งใดๆ อาจจะเพราะน้องยังเด็กที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความใสซื่อบริสุทธิ์มันเลยทำให้ความคิดวุ่นวายต่างๆในหัวถูกแทนที่ด้วยความสดใสของน้อง มันทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา เพราะนานมากแล้วที่ผมรู้สึกไม่อยากยิ้มเลยตั้งแต่ผมเสียแม่ไป นานมากแล้วที่ผมเผลอหัวเราะในขณะที่กำลังพบเจอเรื่องยากลำบากขนาดนี้
หากเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่รีรอหรือยอมให้บิดากุมชะตาชีวิตแบบนี้ น่าแปลกที่ตอนนี้ผมนึกภาพที่ตัวเองดันทุรังปีกกล้าขาแข็งออกไปอยู่ตามลำพังไม่ออก ภาพจำในวันที่เราพ่อลูกทะเลาะกันใหญ่โตแล้วผมก็ก่อนออกจากบ้านอย่างไม่คิดหวนกลับ ตลอดเวลาหลายปีที่อยู่คนเดียวตามลำพังทำให้ได้รู้ว่าตัวเองเป็นคนเย่อหยิ่งเพียงไหน ทั้งพยายามสร้างกำแพงในใจเพื่อกันใครต่อใครเข้ามาล่วงล้ำพื้นที่ส่วนตัว ทำเข้มแข็งทั้งที่ในใจโคตรเงียบเหงา ทำเหมือนไม่สนใจสิ่งรอบกายทำใจให้นิ่งเพื่อรับรู้สิ่งต่างๆ แต่ลึกลงไปสิ่งที่ผมปรารถนามาตลอดแค่อยากกลับไปเป็นเด็กเหมือนเมื่อครั้งที่แม่ยังอยู่
ผมโหยหาความอบอุ่นของครอบครัวในวันวาน เพราะข้างในมันอ่อนแอถึงต้องทำตัวให้เข้มแข็งเข้าไว้ ผมรู้ดีว่าทิฐิของผมกับพ่อมีมากจนยากที่จะทลายมันลงได้จนเกิดช่องว่างระหว่างเราที่ปล่อยให้มันขยายตัวขึ้นทุกวัน ถึงอย่างนั้นผมก็อยากให้เขาจดจำผมได้ จดจำว่าผมยังเป็นลูกชายเขาคนหนึ่ง ยังเป็นที่ต้องการแม้จะมีเพียงแค่ความเย็นชาเท่านั้นที่ได้รับกลับมา ผมทำให้เขาเสียใจและเสียความรู้สึก ผมทำให้วงษ์วรกาญจน์แปดเปื้อนในสิ่งที่ผมเป็น มันยากเหลือเกินที่คนรอบข้างจะยอมรับได้ ไม่แปลกเลยที่เห็นสีหน้าเจ็บปวดของเขาและแววตาไม่แน่ใจที่พ่อมองผมแต่ละครั้ง เจ็บทั้งคนมองและคนถูกมอง เจ็บที่ผมเป็นในสิ่งที่พ่อรังเกียจ เจ็บจริงๆ
ในช่วงเวลาที่ยากลำบากแบบนี้ผมกลับนึกถึงมันที่สุด มันที่นำพารอยยิ้มมาให้ผมอีกครั้ง ทำให้โลกที่บิดเบี้ยวของผมกลับสมบรูณ์ขึ้น ทำให้การมองโลกรอบด้านเป็นสิ่งที่สมควรทำ สอนให้รักและใส่ใจผู้อื่นมากขึ้น สอนให้การนอนจับมือในวันฝนตกเป็นสิ่งที่ผมปรารถนาที่สุด สอนให้รู้ว่าการมีตัวตนของอีกฝ่ายเป็นสิ่งที่ทำให้รู้สึกดีแค่ไหน
....โคตรดีทุกครั้งที่มีมันอยู่ข้างๆกัน...
ผมเหม่อมองไปเบื้องหน้าอากาศยามเย็นมีลมอ่อนๆพัดเข้ามาในหน้าต่าง เสียงรอบกายเงียบสงัดจนได้ยินฝีเท้าของใครสักคนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ร่างโปร่งบางของแม่เลี้ยงสาวมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าในมือของเธอมีถาดอาหารหน้าตาน่ากิน แต่เพราะคงตรงหน้าคือเธอความรู้สึกอยากอาหารของผมเลยไม่มีอยู่เลย
“ ปายคะ”
“.......”
“ ไอซื้อโจ๊กเจ้าดังมาให้ค่ะ” หล่อนยิ้มเอาใจ “ ปายลองชิมหน่อยสิคะ ไอรับรองว่ามันต้องอร่อยถูกปากคุณแน่นอน”
ผมถอนหายใจเหลือบตามองใบหน้างดงามที่แย้มยิ้มสดใส ภาพใบหน้านี้ทำให้ผมนึกถึงความงดงามในวัยเยาว์ ในอดีตเธอเคยงดงามทั้งกายและใจแต่พอเวลาผ่านไป กาลเวลาหมุนเปลี่ยนทุกอย่างจนทำให้คนดีในวันวานแปรเปลี่ยนไปตามกระแสของการเปลี่ยนแปลงตามธรรมชาติ ธรรมชาติไม่เคยทำร้ายใครแต่การเปลี่ยนแปลงทั้งหลายนั้นเกิดขึ้นมาได้ด้วยการกระทำของคนทั้งนั้น
“ ไอ”
“ คะ”
“ คุณไม่เหนื่อยบ้างเหรอ”
เธอชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มเสียกว้าง แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูฝืนทนเหลือเกิน กี่วันแล้วที่เธอทำแบบนี้แต่สิ่งที่ได้กลับไปมีแต่ว่างเปล่า ราวกับว่ากำลังเล่นสงครามความเงียบใส่กัน ฝ่ายที่ทนไม่ได้ก็คงจะพ่ายแพ้ไปในที่สุด เธอยังคงทู่ซี้ทำดีกับผมเพราะหวังให้ผมเปลี่ยนใจเข้าสักวัน ขณะที่ผมนั่งมองสิ่งเหล่านั้นด้วยหัวใจที่แห้งแล้งความรู้สึกดีๆในฐานะของเพื่อนนับวันจะถดถอยลง
“ ไอไม่เหนื่อยหรอก เพราะไอทำให้คนที่ตัวเองรัก”
“ คุณไม่ละอายใจบ้างเหรอ” ผมถอนหายใจแรงๆ “ คุณบอกรักผมทั้งที่ยังอยู่ในฐานะแม่เลี้ยงของผม ซ้ำยังเป็นภรรยาของพ่อ ไอลดาคุณรักพ่อผมบ้างรึเปล่าผมไม่อยากรู้ แต่อยากให้คุณจำไว้ว่าปอเป็นลูกของคุณ เขารักแม่ด้วยใจบริสุทธิ์โดยไม่รู้ว่าแม่ตัวเองกำลังทำเรื่องสกปรก”
“ ปาย”
ไอลดาแหวขึ้นเสียงดัง
“ คุณไม่สงสารปอเหรอ”
“ สงสารแล้วยังไง แล้วใครบ้างที่มาสงสารเห็นใจไอ ไอไม่อยากให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้” หล่อนหลุดสะอื้น “ ไอพลาด ไอไม่ได้ตั้งใจที่จะมาเป็นแม่เลี้ยงปาย ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้ปอเกิดมา”
...ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้ปอเกิดมา...
ผมตัวสั่นทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ชีวิตน้อยๆของปอทำไมถึงได้มีเรื่องเลวร้ายแบบนี้
“ แต่เขาเกิดมาแล้วไอลดา ในเมื่อทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ทำไมคุณไม่ยอมรับในสิ่งที่เป็นอยู่”
“ ไม่มีทาง”
ไอลดากรีดร้องทั้งน้ำตา “ ไอรักปายก่อนใคร ก่อนที่เมษาจะรักปายซะอีก ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจ”
“ พูดตอนนี้แล้วทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงได้เหรอ คุณมีครอบครัวแล้วขณะที่ผมก็มีคนรักแล้วเหมือนกัน เราต่างคนต่างมีหน้าที่และความรับผิดชอบ”
ไอลดากรีดร้องปล่อยโฮด้วยใบหน้าสิ้นหวัง ใบหน้าสะสวยเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเพราะพิษรักที่ทำลายคนเราให้แหลกสลายได้ในพริบตา
“ ทำไม ทั้งๆที่ไม่มีเมษาแล้ว ทำไมปายถึงไม่มองมาที่ไอบ้าง ทั้งที่ไออยู่เคียงข้างคุณมาตลอด ไอมาก่อนทุกคน มาก่อนเมษา มาก่อนไอ้เกย์นั่นทำไมกันปาย ทำไมปายถึงใจร้ายนัก ทำไมคุณถึงไม่มองคนที่อยู่เคียงข้างคุณมาตลอดบ้าง”
“ เมษาคือรักแรก และยิมมันคงจะเป็นรักสุดท้ายของผม ส่วนคุณไอลดา คุณคือเพื่อนของผมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”
“ ไม่”
ไอลดาถลามาตีอกผมราวกับควบคุมสติของตัวเองไม่อยู่
“ ปายต้องรักไอสิ ไออุตส่าห์ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้รักคุณ กำจัดนังเมษาแล้วทำไมไอ้เกย์นั่นถึงได้โผล่มาจากไหนไม่รู้ ปายต้องรักไอสิ”
...กำจัดนังเมษา...
หัวสมองผมชาวาบ หยุดนิ่งปัดป้องตัวเองจากโทสะของเธอ ไอลดาร้องไห้โฮสบตากับผมที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัย
“ หมายความว่าไงไอ คุณอะไรเมษา”
ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวแววตาคู่งามด้วยเลื่อนลอยแต่มีร่องรอยความสะใจจนผมนึกใจหาย ผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่ไอลดาที่ผมรู้จักเลย เหมือนว่าผมไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนเลย
“ พูดมาสิไอคุณทำอะไรเมษา”
“ ฆ่ามัน”
ผมแทบทรุดในอกสั่นระรัว หัวสมองมึนชาราวกับโดนค้อนทุบ ความเสียใจจากไหนไม่รู้มากมายถาโถมเข้ามัน ทำไมกัน ทำไมเธอถึงทำร้ายเพื่อนรักของตัวเองได้ขนาดนี้ ทำไม
“ นังผู้หญิงนั่นมันทำใสซื่อแกล้งอ่อนแอให้ปายต้องดูแล สุดท้ายปายก็ตกหลุมพรางมัน มันทำให้ไอแทบบ้าที่รู้ว่าท่าทางหงิมๆนั่นสุดท้ายมันได้ปายไปครอบครอง สมน้ำหน้ามันสุดท้ายก็ตายไม่ต่างจากหมาข้างถนน”
“ คุณทำอะไรเมษา”
ผมถามเสียงแหบพร่า เจ็บในอกเหมือนหายใจไม่ออก
“ ไอตัดสายเบรกรถมัน ทำให้มันไปซะ ไม่มีมันปายจะได้รักไอคนเดียว ฮือ แต่ปายก็ไปรักคนอื่นอีก ไอเจ็บนะ เจ็บที่สุด ทำไมคุณถึงใจร้ายกันไอนัก”
...ตัดสายเบรก...
หัวสมองผมขาวโพรนเมื่อนึกถึงอุบัติเหตุในครั้งนั้น เหตุการณ์เลวร้ายที่พรากคนที่รักผมไปถึงสองชีวิต พยายามเข้าใจว่ามันคงเป็นอุบัติเหตุไม่นึกว่าได้ยินมันกับหูจากเพื่อนตัวเองแบบนี้ ผมเหมือนคนหัวใจสลาย เจ็บเหมือนจะขาดใจตาย
“ คุณรู้มั้ยว่าแม่ผมนั่งไปในรถคนนั้นกับเมษา คุณรู้มั้ย” ผมเหมือนคนเสียสติพุ่งไปเขย่าไหล่เธอแรงๆพร้อมกับตวาดด้วยเสียงกึกก้อง ในใจแสบร้อนเหมือนอยู่ในกองเพลิง ในหูอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงใด ภาพผู้หญิงตรงหน้าแจ่มชัดจนอยากจะฉีกร่างเธอให้แหลกคามือ
“ ไอ ไม่รู้ ฮึก ฮื้อ ไม่ได้ตั้งใจ ไม่รู้ปาย ไอไม่รู้ ขอร้อง”
เธอร่ำร้องขอชีวิตหน้าดำหน้าแดงตอนที่ผมลืมตัวบีบคอเธอด้วยแรงเรี่ยวที่มี
“ คุณฆ่าแม่ผม”
“ ไอไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษ ฮือปายฟังไอก่อน ปาย”
ผมปล่อยมือจากคอของเธอก่อนจะหันหลังแต่เธอผวาเข้ามากอดผมจากข้างหลังท่าทางละล้ำละลัก
“ ปล่อย”
“ ไอแค่รักคุณ ไอไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าแม่คุณเลย มันเป็นอุบัติเหตุ”
“ อุบัติเหตุที่เกิดจากฝีมือคุณ”
“ ไอไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าแม่คุณเลยปาย ฮือ ไอรักคุณ”
“ เธอว่ายังไงนะ”
ผมมองฝ่าม่านน้ำตาไปเจอภาพบิดาที่ยืนกำหมัดนิ่งอยู่หน้าประตู ใบหน้าถมึงทึงบ่งบอกว่าพ่อคงได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้วไม่ต้องสงสัย ไอลดาหน้าซีดตัวสั่นทรุดลงไปกองกับพื้น เธอร้องไห้คร่ำครวญราวกับคนเสียสติ ไม่ต่างจากบิดาที่ทำหน้าจ้องมองเธอราวกับเป็นของชั่วร้ายน่ารังเกียจ
“ เธอมีส่วนในการตายของภรรยาฉันเหรอ”
น้ำเสียงแหบพร่าของพ่อแต่แฝงไปด้วยความดุดันจนน่ากลัว ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นบิดาแสดงออกว่าโกรธที่สุดในที่ชีวิตได้ขนาดนี้ พ่อพุ่งถลาไปเขย่าตัวเธอแรงๆแล้วตบหน้าไอลดาจนร้องไห้โฮ เธอหมอบลงกับพื้นเหมือนสติล่องลอยไปไกล นับเป็นครั้งแรกในที่ชีวิตที่ผมเห็นพ่อทรุดตัวลงกับพื้นแล้วร้องไห้
ผมปาดน้ำตาช้าๆมองไปรอบกายเห็นลุงหาญยืนทำหน้าตกใจอยู่หน้าห้อง ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ได้รับรู้มาวันนี้หนักหนาซะเหลือเกินมันดูจะเกินไปมากสำหรับผมในตอนนี้ ผมก้าวเท้าออกจากห้องนี้ช้าๆแล้วมุ่งตรงไปยังห้องนอนของแม่ ทุกอย่างในห้องยังดูเรียบร้อยสวยงามเหมือนเมื่อครั้งที่แม่ยังอยู่ ทุกย่างก้าวในห้องเต็มไปด้วยความทรงจำมากมายเหมือนว่าแม่ยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้
ผมเอื้อมมือไปหยิบเอากรอบรูปของแม่ที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงมากอดแนบไว้กับอก ขอบกรอบรูปสีทองพอได้สัมผัสกลับอุ่นขึ้นอย่างประหลาด ผมทรุดตัวนั่งพิงขอบเตียงแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลลงช้าๆ
...สิ้นสุดกันสักที...
มาพร้อมมาม่าอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดก็ถึงวันนี้ สงสัยหมอปายจังเลย :hao5:
อดทนหน่อยเนอะเดี๋ยวมาม่าก็ผ่านไป ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
หนึ่งความดคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะคะ
อดทนหน่อยเนอะเดี๋ยวมาม่าก็ผ่านไป ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
หนึ่งความดคิดเห็นคือหนึ่งกำลังใจนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: โอ ที่ 11-12-2016 21:50:01
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 11-12-2016 21:51:40
ผ่านเรื่องครอบครัวไปได้ก็เหลือเรื่องแฟนละ อย่าให้ถึงมือท่านฑูตต้องมาเจรจาเองนะ 5555 o18
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 11-12-2016 22:01:20
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 11-12-2016 22:33:49
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 11-12-2016 22:42:24
หวังว่ายิมจะได้โอกาสเข้ามาให้กำลังใจหมอปาย
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 11-12-2016 22:43:22
ยิมอยู่ไหนรีบมาหาหมอเร็วดิยิมมม
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 11-12-2016 22:50:56
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ปาย~❤
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 11-12-2016 22:56:11
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 11-12-2016 22:59:05
อีนังไอ เลวววบริสุทธิ์จริงๆ
เอามันเข้าคุกไปเลย
ไล่มันออกไป
ยังไงก้ไม่เคยดูแลน้องปออยู่แล้วนิ เลววมากก
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 11-12-2016 23:26:12
:L2: :L1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 11-12-2016 23:41:01
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 12-12-2016 00:09:10
หมอปายสู้ๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 12-12-2016 00:48:07
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 12-12-2016 01:08:31
นังผู้หญิงคนนี้มันร้ายกาจจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 12-12-2016 07:46:21
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 12-12-2016 13:38:52
ยัยไอเอ๋ยเอ็งคงไม่พ้นตะรางแน่ๆ หรือไม่ก็คงไม่ได้อยู่บ้านนี่แล้วล่ะคนบ้านนี่คงไม่มีใครยอมรับแล้ว
จะสงสารก็แต่หนูปอคงได้แยกจากแม่แน่ๆ งานนี้
เริ่มหัวข้อโดย: chuagporz ที่ 13-12-2016 01:29:51
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 14-12-2016 11:13:16
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 14-12-2016 13:03:46
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 14-12-2016 22:25:49
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 15-12-2016 13:23:45
สงสารน้องปอ ที่มีแม่ โรคจิต
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 16-12-2016 20:31:20
รอตอนต่อไปค่า
เริ่มหัวข้อโดย: yupa ที่ 16-12-2016 20:42:33
เริ่มหัวข้อโดย: Tatangth ที่ 17-12-2016 02:07:20
ไอรดาถูกเนรเทศแน่!
เริ่มหัวข้อโดย: yupa ที่ 17-12-2016 12:10:23
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 17-12-2016 19:59:23
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 18-12-2016 20:47:00
เริ่มหัวข้อโดย: uri uri ที่ 19-12-2016 22:59:23
รู้สึกสงสารปอขึ้นมาทันที
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: yupa ที่ 20-12-2016 20:31:55
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 21-12-2016 21:01:04
หลงที่ 25 : คลี่คลาย
[ยิม]
“ คุณ”
เสียงเรียกผมดังขึ้นตอนที่ผมก้าวเข้ามาเหยียบวังวรกาญจน์ น่าแปลกที่กลุ่มชายชุดดำซึ่งเคยเห็นเดินกันกันวุ่นวายตอนที่ผมทำได้เฝ้ามองหมอจากประตูรั้วเมื่อวานก่อนบัดนี้หายไปราวกับว่าไม่เคยมีคนเหล่านั้น บรรยากาศโดยรอบตึกหลังใหญ่ดูเงียบเหงาวังเวงบอกไม่ถูกเมื่อผมและหมออั้มมาถึง
ก่อนหน้านี้ยามหน้าที่ประตูรั้วมองผมแปลกๆเพราะตั้งแต่หมอปายถูกพากลับมาอยู่ที่นี่ผมก็วนเวียนมาเฝ้าที่หน้าบ้านหมอตลอดถึงแม้จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านในก็เถอะ แต่วันนี้หมออั้มอาสาพาผมเข้ามาด้วยยามคงจะแปลกใจแต่ต้องจำใจปล่อยผมเข้ามาเพราะเกรงใจหมออั้ม
หมออั้มให้ผมรออยู่แถวๆมุขหน้าบ้านก่อนเพราะเขาบอกว่าจะเข้าไปดูลาดเลาก่อน นั่นแหละที่ทำให้ผมมาเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวๆสนามหญ้าซึ่งมองไปทางไหนก็เงียบสงัดไม่มีแม้แต่วี่แววของหมอปายด้วยซ้ำ ขณะที่กำลังคิดถึงหมอเพลินๆอยู่นั่นแหละชายวัยกลางคนคนสนิทของพ่อหมอที่ผมได้ทำความรู้จักแบบจริงๆจังๆตอนที่น้องปอเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านและคอนโดของหมอก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
“ ลุงหาญ”
“ คุณนั่นเอง”
“ สวัสดีครับลุง”
ผมยกมือไหว้แล้วแอบกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อมองหาหมอปายอีกสักครั้งแต่ดูเหมือนจะยังไร้วี่แววเหมือนเดิม
“ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะครับ ทำไมไม่เข้าไปในบ้าน”
ผมแค่ยิ้มตอบแต่ท่าทางแบบนั้นลุงหาญคงจะนึกเดาออกว่าผมคงไม่ใช่แขกที่เจ้าของบ้านยินดีต้อนรับนัก ลุงหาญยิ้มเหมือนให้กำลังใจ
“ อดทนหน่อยนะครับ ผมเชื่อว่ายังไงสักวันหนึ่งคุณท่านต้องเข้าใจ”
“ ผมก็ภาวนาให้เป็นแบบนี้” ผมยิ้มรับไม่ได้นึกปิดบังความสัมพันธ์ระหว่างผมกับหมอเลยเพราะผมเต็มใจและพร้อมที่จะยอมรับการจับจ้องด้วยท่าทางต่างๆจากคนรอบข้าง ดีหน่อยที่ลุงหาญเป็นคนหนึ่งที่ยิ้มรับไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอย่างที่นึกกลัว
“ คุณท่านเป็นคนดุ แต่ถึงอย่างนั้นท่านก็รักคุณชายไม่น้อยไปกว่าคุณ ท่านไม่มีทางทำร้ายลูกชายที่ท่านรักได้หรอกครับ เพราะยังไงสายเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ถ้าท่านเกลียดคุณชายจริงๆคงไม่พากลับมาที่บ้าน ท่านคงตัดหางปล่อยวัดไม่ดูดำดูดีหรอก ถึงท่านจะกักขังอิสรภาพคุณชาย แต่ผมอยากให้คุณเข้าใจคุณท่านด้วย ในแง่ของความเป็นพ่อแล้วไม่มีใครอยากให้ลูกถูกมองไม่ดี อาจจะเพราะรักมากถึงได้เสียใจมากเป็นของธรรมดา”
ผมพยักหน้ารับน่าแปลกที่ไม่ได้นึกโกรธเคืองที่พ่อหมอพยายามกีดกันเรา แต่ตรงกันข้ามผมรู้สึกดีไม่น้อยเพราะหมอเคยแสดงออกว่าน้อยใจในความรักของพ่อ แต่บัดนี้ท่านได้ทำหน้าที่พ่อด้วยการปกป้องและดูแลหมอ อย่างน้อยผมก็มองเห็นถึงความห่วงใยที่พ่อหมอมีให้กับหมอ มันอาจจะดูห่างเหินจนหมอเข้าใจว่าเขาไม่เป็นที่ต้องการของพ่อ แต่ลึกๆแล้วผมเชื่อว่าพ่อหมอรักหมอเหมือนอย่างที่ลุงหาญบอกจริงๆ
“ ผมเข้าใจครับ ผมทราบดีว่าเรื่องระหว่างผมกับหมอคงยากที่จะยอมรับกันได้ง่ายๆ แต่ผมไม่มีทางยอมแพ้หรอกครับลุงหาญ”
ลุงหาญยิ้มน้อยๆ “ ถ้าอย่างนั้นอย่าปล่อยมือคุณชายนะครับ อย่าปล่อยให้คุณชายต้องเผชิญกับปัญหาเพียงลำพัง ยิ่งในเวลาแบบนี้ผมอยากให้คุณอยู่ข้างๆคุณชาย”
“ มีเรื่องอะไรงั้นเหรอครับ”
ลุงหาญถอนหายใจหรุบตามองต่ำ ท่าทางอึดอัดใจบอกไม่ถูกแต่จนแล้วจนรอดชายวัยกลางคนนี่ก็ไม่ยอมหลุดปากพูดอะไรออกมาสักคำเดียว นอกจากฝากผมดูแลหมอปาย
“ มันเป็นเรื่องที่ทำใจลำบากครับ” ลุงหาญถอนหายใจแรงๆ “ คุณครับตั้งแต่คุณแม่ของคุณชายเสีย คุณชายก็เปลี่ยนไปกลายเป็นคนเก็บตัว เก็บรอยยิ้ม แยกไปอยู่ตามลำพังเหมือนอยากจะตัดตัวเองออกจากโลกเดิมๆ แต่ผมสังเกตว่าคุณชายยิ้มบ่อยขึ้นเพราะคุณ เพราะฉะนั้นถ้าผมจะขออะไรสักอย่างผมขอให้คุณอยู่ข้างๆคุณชาย ให้กำลังใจคุณชายด้วยนะครับ”
ผมไม่เข้าใจหรอกในสิ่งที่ชายวัยกลางคนพูดแต่ถึงอย่างนั้นผมก็พร้อมจะตกลงทุกอย่างถ้านั่นหมายถึงการทำให้หมอมีรอยยิ้มที่สว่างไสวในทุกๆวัน
“ พามันเข้ามาทำไม”
เสียงตวาดดังลั่นจากบุคคลที่สามทำเอาลุงหาญสะดุ้งโหยง ส่วนผมได้แต่ยืนนิ่งรอให้ประมุขของบ้านก้าวมาเผชิญหน้ากับผม สีหน้าแววตาของพ่อหมอดูเกรี้ยวกราดไม่น้อยที่เห็นหน้าผม รังสีเห็นความโกรธแผ่ซ่านไปทั่ว แววตาดุดันของท่านประกาศชัดเจนว่าไม่ต้อนรับกับการมาเยือนของผมเลย ผมได้แต่ยิ้มสู้หางตาเหลือบไปเห็นหมออั้มทำสีหน้ายุ่งยากใจอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“ สวัสดีครับคุณลุง”
“ ฉันไม่เคยมีหลานอย่างนาย”
ประมุขของบ้านสวนกลับทันทีตอนที่ผมกำลังประกบฝ่ามือเตรียมพนมไหว้
“ อาหม่อมครับ”
“ หยุดไปเลยอั้ม อาผิดหวังจริงๆที่เราพาผู้ชายคนนี้เข้ามาในบ้านอา อาเคยบอกเราแล้วนี่ว่าอาไม่ต้อนรับผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงก็ตามอาไม่อยากฟัง”
“ แต่อาหม่อมครับรับฟังคำพูดของพวกผมหน่อยเถอะครับ”
ประมุขของบ้านจ้องหน้าผมเขม่งถ้าจะไม่ได้ปฏิเสธคำขอของหมออั้มแต่ท่าทางก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่พร้อมรับฟัง
“ อาหม่อมครับ ผมทราบดีว่าไม่สมควรพาเขามาที่นี่ แต่ผมอยากให้อาได้รับรู้และรับฟังในสิ่งที่เขากำลังจะบอก อาหม่อมครับผมเป็นเพื่อนปายมาตั้งแต่เด็กๆ ตลอดชีวิตของปายมีแม่คนเดียวเป็นที่ยึดเหนี่ยวสำหรับเขา พอวันหนึ่งอาหญิงมาด่วนจากไปเขากลายเป็นคนปฏิเสธสังคม ตลอดที่อยู่ด้วยกันผมสัมผัสได้ว่าเขาเจ็บปวดขนาดไหน ปายเสียใจมากนะครับที่อาหม่อมทำเหมือนไม่รักปาย”
ประมุขของบ้านกำหมัดแน่นสีหน้าแดงก่ำ
“ มันคิดไปเองน่ะสิ หัวดื้อหัวรั้นขนาดนั้น ให้รักมันมากเท่าไหร่มันก็ไม่รู้สึกหรอกว่าเติมเต็มหรอก”
“ ไม่จริงหรอกครับ” หมออั้มเอ่ยแย้ง แล้วเหลือบตามองผมมแวบนึง
“ ปายไม่เคยร้องขอความรักจากใคร แต่เขาต่างจากที่พร้อมจะให้รักกับใครต่อใคร ปายทำเหมือนเข้มแข็งทั้งที่เขาอ่อนแอ ทำเหมือนไม่แคร์ทั้งที่กำลังต้องการใคร แล้วยิมก็เข้ามา เขาเข้ามาแล้วทำให้ปายเปลี่ยนไป ปายยิ้มมากขึ้น บางครั้งก็เผลอหัวเราะออกมา อาหม่อมรู้มั้ยตั้งแต่อาหญิงจากไปผมไม่เคยเห็นปายยิ้มเลยจนกระทั่งผู้ชายที่อาหม่อมรังเกียจ เขาก้าวเข้ามาในชีวิตปาย”
“ เหอะ งั้นเหรอ”
ประมุขของบ้านเหยียดยิ้ม “ จะให้อายอมรับความสัมพันธ์น่าขยะแขยงนี้เหรอ อั้มไม่รู้รึไงว่ามันเป็นสิ่งที่สังคมรังเกียจไม่มีใครรับได้ ปายเป็นลูกอาเขาเป็นทายาทของวังวรกาญจน์ พวกเรามีหน้ามีตาในสังคมแต่กลับเป็นในสิ่งที่สังคมรับไม่ได้อย่างงั้นเหรอ มันน่าภาคภูมิใจนักเหรอที่ลูกชายอามันชอบผู้ชาย”
พ่อหมอเบือนหน้าหนี
“ เป็นเกย์แล้วยังไงครับ ผู้ชายกับผู้ชายเราจะมีความรู้สึกดีๆให้กันไม่ได้เหรอครับ” ผมเอ่ยขึ้นสบตากับประมุขของบ้านนิ่ง
“ มันผิดมากเหรอครับที่เรามีความรู้สึกดีๆต่อกัน ผมแค่รักหมอ ผมแค่อยากดูแลเขา อยากเช็ดน้ำตาให้เขาเวลาที่เศร้าใจ อยากจับมือเขานอนในวันที่ฝนตก อยากให้เขายิ้มและหัวเราะดังๆแทนที่ใบหน้าเรียบเฉย อยากนั่งฟังเขาพูดเวลาที่เขาอยากระบาย อยากห่มผ้าห่มให้เวลาที่หมอนั่งอ่านหน้าสือดึกๆจนหลับ อยากพาไปกินอาหารดีๆแทนที่อาหารขยะที่เขาชอบกิน อยากเป็นกำลังใจให้เวลาที่เขากำลังทำหน้าที่รักษารอยยิ้มของคนไข้ ผมอยากเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเขา แค่ขอให้เขามีความสุขก็พอ”
บรรยากาศรอบกายมีแต่ความเงียบลุงหาญก้มหน้านิ่งน้ำตาคลอ ประมุขของบ้านเบือนหน้าหนีไปทางอื่นผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่ผมสังเกตว่าพ่อหมอถึงกับสะอึกตอนที่ผมพูดถึงหมอ น่าเสียดายที่ผมไม่รู้ความคิดของคนอื่นไม่งั้นผมคงได้ยินเสียงบิดาหมอที่รำพึงรำพันว่าผมช่างรู้เรื่องของหมอมากกว่าคนเป็นพ่อแท้ๆ
“ คุณชายครับ ผมขออภัยที่ต้องพูดแบบนี้” ลุงหาญยกมือไหว้เจ้านายตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ชวนจุกอก “ คุณท่านทิ้งคุณชายให้อยู่เพียงลำพังมานานเกินไป มันนานจนมีใครสักคนก้าวเข้ามาดูแลคุณชายแล้ว”
พ่อหมอกำมือแน่นพร้อมกับหลับตานิ่งท่าทีเกี้ยวกราดก่อนหน้านี้อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ริมฝีปากจะขบกันแนเหมือนภายในใจกำลังต่อสู้กันเพราะความคิดเห็นถูกแบ่งเป็นสอง
“ และผมก็เชื่อคนๆนั้นก็ดูแลคุณชายเป็นอย่างดี”
“ พูดพอรึยัง”
ประมุขของบ้านพูดเสียงสั่นตวัดสายตาไปมองมือขวาของตัวเองก่อนจะหันมาสบตากับผมตรงๆ
“ ในเมื่อนายตั้งใจมาพูดฉันก็ฟังแล้ว ต่อไปนี้ขอฉันพูดบ้าง นายมาทางกลับไปทางนั้นเพราะตอนนี้ปายไม่ได้อยู่บ้าน ถ้าอยากรู้ว่าไปไหนก็ไปตามหากันเอาเอง”
ผมทำหน้ามึนงงมองไปทางหมออั้มซึ่งมีท่าทีไม่ต่างกันเลย ขณะที่ลุงหาญที่ยิ้มแก้มปริมองตามแผ่นหลังเจ้านายที่กำลังจะผละออกไป
“ เดี๋ยวครับคุณลุง”
“.......”
ผมขยับไปยืนขวางหน้าท่านก่อนจะยกมือประนมไหว้บิดาของหมอ “ผมทราบครับว่าตอนนี้คุณลุงอาจจะสับสนว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ว่ามันถูกต้องสมควรหรือเปล่า แต่ผมอยากให้คุณลุงเฝ้าดูครับ ผมจะทำให้หมอยิ้มได้ทุกๆวัน เพราะผมรู้ครับว่ารอยยิ้มของหมอก็สำคัญกับผมไม่ต่างจากคุณลุงเลย”
ท่านเหลือบตามองผมแวบหนึ่งก่อนจะเดินฉุนเฉียวออกไปทันที
“ คุณครับ คุณชายไปที่โรงพยาบาลครับ ถ้าคุณจะไปหาไปตอนนี้เลยเพราะคุณชายเพิ่งออกไปก่อนหน้าที่คุณจะมาครับ”
ลุงหาญผายมือเชิญชวนไปที่รถ นับไปครั้งแรกตั้งแต่ห่างจากหมอที่ผมอยากจะยิ้มกว้างแล้วโห่ร้องระบายอารมณ์ ในอกผมรู้สึกเหมือนเบาบางขึ้น มันสบายขึ้นอย่างบอกไม่ถูกไม่ต่างจากหมออั้มที่ยิ้มน้อยๆให้ผม พอรู้ตัวว่ากำลังยิ้มผู้ชายตรงหน้าก็เก็กหน้านิ่งเช่นเดิม แต่ผมรู้ว่าเขาก็กำลังดีใจกับผมเช่นกัน
*******************************************
[หมอปาย]
“ฝากปอด้วย”
“......”
“ ฝากดูแลปอ ฝากบอกเขาว่าแม่ไอรักเขามาก ฝากบอกปอ”
“ ฝากดูแลปอด้วย”
น่าแปลกที่พอคนเรารู้ว่านั่นอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตที่จะได้พูดมันออก คนเหล่านั้นกลับใช้คำพูดธรรมดาไม่ได้หรูหราแต่มีความหมายที่ชวนให้คิด ถ้อยคำเหล่านั้นลึกซึ้งยิ่งกว่าครั้งไหนๆ มันอาจจะเป็นการพูดครั้งสุดท้ายในชีวิตของเธอถึงทำให้ไอลดาพูดมันอย่างหนักแน่น แม้จะเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจในสายตาใครต่อใครแต่อย่างน้อยเธอก็มีความเป็นแม่ เธอรักลูก ผมดูออกและสัมผัสได้ว่าเธอรักปอหมดหัวใจ ถ้าหากเธอไม่รักจนเกินพอดี ถ้าหากเธอรักอย่างมีสติและเรียนรู้ว่าบางสิ่งบางอย่างต่อให้อยากได้แค่ไหนก็ต้องทำใจถ้าไม่ได้มันมาครอบครอง ไม่แน่ว่าตอนนี้เธอกับปออาจจะไม่ต้องพรากจากกันแบบนี้
สีหน้าแววตาตอนที่เธอฟื้นคืนสติหลักจากหมดสติไปเมื่อเย็นดูแห้งแล้งราวกับไร้ชีวิตจิตใจ ผมมองไม่เห็นถึงร่องรอยความมีชีวิตชีวาในแววตาคู่นี้เลย เหมือนว่าผลจากการหลับใหลจะทำให้ไอลดาคนเก่าหายไปเหลือไว้เพียงแต่ผู้หญิงคนหนึ่งที่หมดแล้วซึ่งความสดใสในชีวิต แม้ตอนตื่นลืมตาขึ้นมาจะมีคนในเครื่องตำรวจยืนรายล้อม เธอเพียงหลับตานิ่งราวกับยอมแพ้ในโชคชะตาและปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามผลของการกระทำ
‘ พ่อปายไม่เคยรักไอเลย เราอยู่ด้วยกันเพราะความรับผิดชอบ ถึงปอจะเกิดมาจากความไม่ตั้งใจแต่ไอรู้ดีว่าเขารักปอไม่น้อยไปกว่าปายเลย’ แววตาคู่งามเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ‘มันเป็นความผิดพลาด เพราะไอรักปาย รักมานานแล้ว จนเมื่อเมษาจากไปไอถึงได้คิดทำอะไรบางอย่าง ไอรู้ว่าปายรักอาหญิงมาก ปายทำใจไม่ได้ทุกคืนปายจะแอบไปนั่งร้องไห้ที่ห้องอาหญิง’
ผมกำหมัดแน่นเมื่อถึงความสูญเสียที่อยากจะลบเลือน
‘ แต่คืนนั้นคนที่อยู่ในนั้นกลับไม่ใช่ปาย’ เธอกลั้นเสียงสะอื้น ‘อาหม่อมเมาไม่ได้สติเขาเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญหาแต่อาหญิง สุดท้ายทุกอย่างก็เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นแล้วยากเหลือเกินที่จะย้อนกลับไปแก้ไข ไออยากเป็นคนรักปายไม่ได้อยากเป็นแค่แม่เลี้ยง แต่เพราะปอเกิดมา ทุกอย่างถึงได้เป็นแบบนี้’
เธอปล่อยเสียงร้องไห้โฮ แววตาดูเจ็บปวดอย่างแท้จริง
’ เกลียดไอเถอะ ไอเป็นสาเหตุให้อาหญิงจากไปจริงๆ‘
ใช่ เธอคือสาเหตุของอุบัติเหตุที่คร่าชีวิตมารดาของผม ผมหลับตานิ่งได้แต่กำหมัดแน่น หากเป็นเมื่อสี่ปีก่อนผมคงไม่รอช้าที่จะลงมือกับคนที่ทำร้ายผู้หญิงที่ผมรักถึงสองคนให้ตายอย่างไม่มีวันหวน แต่ตอนนี้ ณ เวลานี้ ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในโสตประสาทดูจะเชื่องช้าล่องลอย ผมได้แต่มองเธอให้เต็มตาเป็นครั้งสุดท้าย มองเพื่อจดจำความงดงามที่ผ่านมา เพื่อระลึกว่าครั้งหนึ่งความรักที่เกินพอดีมันมีผลลัพธ์ที่เลวร้ายมากแค่ไหน
ความรักที่ไม่พอดีของผู้หญิงคนหนึ่งทำลายสองชีวิต และส่งผลกระทบต่อเด็กที่เกิดมาโดยไม่รู้อะไรกับปมปัญหาความขัดแย้งของผู้ใหญ่ ความรักไม่ได้น่ากลัวเลยแต่คนเรากำลังครอบครองความรักในทางที่ผิด มันผิดจนทำให้เกิดปัญหาใหญ่ตามมามากมาย มากจนตัวเราเองคาดไม่ถึง
ผมตัดสินใจก้าวถอยหลังออก จนกระทั่งเสียงของเธอค่อยๆเงียบหายไปจากโสตประสาท
“ ขอโทษ ไอขอโทษ”
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ได้ยินคำโทษนั้นดังตามหลังมาอย่างแผ่วเบา เสียงฝ่าเท้าของผมที่กระทบพื้นดังเป็นจังหวะเหมือนการกำหนดลมหายใจเข้าออก เหมือนเป็นเครื่องเตือนสติตัวเองว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมเดินออกมาไกลพอสมควร เดินออกมาอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งแปะกับเก้าอี้ตัวหนึ่งอย่างหมดแรง
ความรู้สึกของผมตอนนี้เหมือนคนหลงทางมองไปทางไหนก็เจอแต่ความรู้สึกมืดมน ทั้งโดดเดี่ยวและเหน็บหนาวจนเกินรับไหว ตั้งแต่ตอนเย็นจนถึงตอนนี้ผมได้รับรู้เรื่องราวที่เป็นปริศนามากมาย มันมากจนยากที่รับรู้ในคราวเดียวกัน มันยากจริงๆ
‘คุณชายครับ เรื่องบางไม่รับรู้ก็เป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้ารู้แล้วมันก็ช่วยให้เราเข้าใจอะไรได้ดีขึ้น ก็สมควรที่ต้องรู้เอาไว้ เพราะอย่างนี้ ผมขอละลาบละล้วงพูดอะไรสักอย่างเถอะนะครับ ผมทราบดีว่าช่องว่างของคุณชายกับคุณท่านมันห่างเหินมากขึ้น บางครั้งมันห่างเหินจนยากที่จะเข้าหน้ากันติด แต่ผมอยากให้คุณชายรู้ว่าคุณท่านเสียใจทุกครั้งที่ทำเหมือนไม่สนใจคุณชาย’
บทสนทนาของผมกับลุงหาญเมื่อเย็นที่ผ่านมาดังขึ้นในหัวผมทันที ทุกอย่างพร่างพรูราวกับสายน้ำไหลวน
‘ คุณชายอาจจะน้อยใจที่คุณท่านทำเหมือนไม่รักไม่แคร์ จริงๆแล้วท่านไม่รู้ว่าจะทำยังไง คุณท่านรู้ว่าคุณชายเสียใจที่ต้องสูญเสียคุณผู้หญิงไปกะทันหัน ซ้ำยังพาเพื่อนของคุณเข้ามาอยู่บ้านในฐานะภรรยา ทุกอย่างมันดูอึดอัดยากที่จะอธิบายอาจจะเพราะคุณชายเหมือนคุณท่านเหลือเกิน เหมือนทั้งนิสัยและท่าทาง ผมขอโทษที่ต้องพูดว่าคุณชายหัวแข็งเหมือนคุณท่านไม่มีผิด เหมือนเห็นภาพสะท้อนของตัวเอง คุณท่านเป็นคนทิฐิสูงเพราะท่านเป็นหัวหน้าครอบครัวซ้ำท่านมีภาระที่ต้องดูแลรักษาหน้าตาของตระกูล บางครั้งการเกิดมาสูงกว่าคนอื่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้ใช้ชีวิตสุขสบายเสมอไปเพราะมันต้องแลกกับภาระหน้าที่ในการรักษาสิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด’
ลุงหาญพูดถูกทุกอย่าง เพราะตั้งแต่จำความได้ผมกับพ่อเราเหมือนมีเส้นบางๆแบ่งกันอย่างชัดเจน มีแค่แม่เท่านั้นที่เป็นตัวกลางซึ่งคอยย่นระยะห่างของเราให้มาบรรจบกัน แต่พอวันหนึ่งต้องสูญเสียคนกลางก็เหมือนว่าผมกับพ่อเราจะอยู่ละโลก
ตั้งแต่จำความได้ภาพจำของพ่อคือผู้ชายเย็นชาและพูดน้อย แม่ได้แต่พูดปลอบว่าเพราะพ่อมีภาระหน้าที่ต้องดูแลรับผิดชอบ ผมจึงเติบโตมาโดยมีแค่แม่คนเดียวที่เข้าใจ ส่วนพ่อนั้นเวลาที่เราคุยกันทุกครั้งก็มักจะจบด้วยการระเบิดอารมณ์ใส่กันยิ่งนานมันก็เหมือนว่าเราเป็นคนแปลกหน้า จนสุดท้ายคนกลางอย่างแม่ก็ไม่มีโอกาสจะได้ห้ามพวกเราอีกแล้ว
‘ คุณชายครับ อย่าโกรธคุณพ่อเลยนะครับตั้งแต่วันที่คุณชายออกไปอยู่นอกบ้าน ผมไม่เคยเห็นท่านยิ้มเลย ตอนดึกๆผมมักเห็นท่านชอบเข้าไปในห้องคุณชาย แค่ไปนั่งเฉยๆบางครั้งก็อยู่จนสว่าง ท่านอยากให้คุณชายกลับบ้านนะครับ แต่ท่านเป็นคนปากหนัก เชื่อผมเถอะนะครับที่ท่านไม่พูดไม่ได้หมายความว่าไม่รัก ท่านอาจจะรักมากจนไม่อยากบังคับให้คุณชายต้องรู้สึกไม่ดีกับท่านมากไปกว่าเดิมก็ได้’
ในตอนนั้นผมได้แต่นิ่งเงียบและปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป แต่ถึงอย่างนั้นคำพูดเหล่านั้นของลุงหาญมีผลกระทบต่อจิตใจผมมาก อาจจะเพราะแววตาของคนสนิทบิดาที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ลุงหาญไม่เคยโกหกผมพอๆกับที่ไม่เคยพูดอะไรได้ยาวเหยียดขนาดนี้ น่าแปลกที่คำพูดของลุงหาญทำให้ผมนึกถึงยิม วันนั้นที่ริมทะเลมันเป็นคนที่พูดประโยคนี้กับผมและทำให้ผมเริ่มที่จะมองทุกอย่างให้รอบคอบ พร้อมกับเปิดใจรับอะไรให้มากขึ้น
“ หมอครับ ครอบครัวของแต่ละคนก็มีวิธีการเลี้ยงดูสั่งสอนที่ต่างกันไป การแสดงออกบางอย่างก็เช่นกันแต่มันไม่ได้หมายความว่าพ่อแม่ไม่รักเรา...บางทีที่เขาชอบพูดให้เราเสียใจก็ไม่ได้หมายความว่าเขาเกลียด เหมือนกับที่เขาไม่แสดงว่ารักอะไรมากก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รักหมอ”
มันคงจะจริง
ผมหยิบเอารูปแม่ในกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วลูบไล้ใบหน้าที่แย้มยิ้มให้อ่อนโยน แม่ชอบยิ้มแบบนี้ให้ผมทุกครั้ง รอยยิ้มของแม่ทำให้ผมไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยว แม้ในวาระสุดท้ายของชีวิตแม่ก็ยังยิ้มให้ผม ผมกอดรูปของแม่ไว้แนบอกเหมือนอยากจะซึมซับทุกสัมผัสเอาไว้ และเหมือนได้ยินเสียงแม่ที่เคยกระซิบอย่างอ่อนโยนข้างๆหูเวลาที่เราพ่อลูกทะเลาะกัน
‘ ปายเกิดวันอังคารพ่อเขาเลยตั้งชื่อว่าปารมีซึ่งเป็นชื่อที่เหมาะกับคนที่เกิดวันนี้ เป็นชื่อที่มีความหมายดี เป็นปารมีของคุณพ่อ’
...น่าแปลกที่อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเมื่อนึกถึง...
.
.
...ตึ้ง...หลังจากปล่อยอารมณ์ไปได้สักพักเสียงแจ้งเตือนอะไรสักอย่างก็ดังขึ้น
[ Line Group : P. Family]
Yim_YOTid เชิญคุณเข้ากลุ่ม
ปฏิเสธ เข้าร่วม
Yim_YOTid เชิญคุณเข้ากลุ่ม
ปฏิเสธ เข้าร่วม
ผมนิ่งไปเมื่อแอพพลิเคชั่นสีเขียวขึ้นแจ้งเตือนว่ายิมมันเชิญผมเข้ากลุ่มอะไรสักอย่าง พอกดเข้าไปก็มีข้อความถามว่าจะปฏิเสธหรือยอมรับ ผมเลยกดยอมรับแล้วหน้าต่างสนทนาที่ว่างเปล่าก็ปรากฏขึ้น นอกจากนี้ยังมีแจ้งเตือนที่โน้ตเรียกให้ต้องกดเข้าไปดู ผมจึงเห็นยิมมันโพสข้อความหนึ่งไว้ที่โน๊ต
Yim_YOTid : ถ้าแฟนไม่สบายใจต้องทำยังไงเขาถึงจะดีขึ้นครับ
BuaBua : สติกเกอร์รูปหัวใจ
Mom-Nidtaya : จับมือกันให้แน่นแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น
Ambassador[Aus] : พ่อเห็นด้วยกับแม่ทุกประการ
ผมเผลอยิ้มออกมา ความรู้สึกอึดอัดค่อยๆคลายออกราวกับไม่เคยเกิดขึ้น ในวันที่ผมรู้สึกว่ามันเป็นวันที่แย่ที่สุดมองไปทางไหนเหมือนมีแต่ความมืด ขณะเดียวกันมันก็ก้าวเข้ามาเป็นเหมือนแสงสว่างท่ามกลางพายุร้าย เหมือนได้รับความอบอุ่นทุกครั้งที่มันอยู่ใกล้ๆจนอุ่นไปถึงหัวใจ
“ หมอ”
ผมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์เห็นมันยืนยิ้มอยู่เบื้องหน้า วินาทีนั้นผมโคตรรู้สึกดี มันดีจนบอกไม่ถูก
“ ไปกินน้ำแดงโซดากันมั้ยครับ”
“ อืม”
ผมกุมมือมันก้าวออกเดินไปอย่างช้า แต่ทุกความรู้สึกกลับหนักแน่นอยู่ในใจ
“ แม่ผมบอกว่าให้ผมจับมือหมอให้แน่นแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”
ผมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกระชับมือมันให้แน่นขึ้น “ อืม กูก็กำลังจะพิมพ์ตอบว่าขอให้มึงอยู่ใกล้ๆทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง”
“ ผมก็ว่าอย่างงั้น”
มันหันมายักคิ้วให้พร้อมกับส่งรอยยิ้มกวนๆ ไม่รู้ทำไมผมถึงว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ได้เจอมัน
หายไปนานเนอะ ฮ่าๆๆๆ ไม่มีอะไรมากแค่จะบอกว่าดราม่าหมดแล้ว เตรียมไปยิ้มแก้มแตกกันได้
ปล.เหลืออีกสองตอนก็จะจบแล้วน้า โฮ๊ะๆๆๆๆๆ
มีกิจกรรมให้ร่วมสนุกแจกหนังสือฟรีส่งท้ายปีจ้า (https://www.facebook.com/karnsaii/photos/a.245517358969923.1073741826.245380738983585/611848495670139/?type=3&theater)
(https://www.mx7.com/i/c1b/tyV3du.jpg) (https://www.mx7.com/view2/zyReJKpCcxoW2etG)
(https://www.mx7.com/i/c1b/tyV3du.jpg) (https://www.mx7.com/view2/zyReJKpCcxoW2etG)
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-12-2016 21:11:55
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 21-12-2016 21:19:14
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 21-12-2016 21:37:55
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 21-12-2016 21:40:23
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 21-12-2016 22:16:55
เริ่มหัวข้อโดย: yupa ที่ 21-12-2016 22:23:43
เริ่มหัวข้อโดย: didididia ที่ 21-12-2016 22:36:58
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 21-12-2016 22:39:26
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 21-12-2016 23:34:40
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 21-12-2016 23:49:16
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 22-12-2016 00:42:02
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-12-2016 01:11:04
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 22-12-2016 01:23:49
เริ่มหัวข้อโดย: berlyn ที่ 22-12-2016 06:20:08
ปล. อ่านถึงตอน 5 มาเม้นก่อน งื้ออ
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 22-12-2016 06:33:20
เริ่มหัวข้อโดย: berlyn ที่ 22-12-2016 08:04:11
ปัญหากับแฟนฮีไม่เคลียให้จบไป แต่เผลอใจให้คนอื่นซะงั้นง่ะ ฮึยยยย น่าจับมาตี 55555
คือถ้าแค่รู้สึก ก็ไม่ไรนะยิม แต่ยูไปจูบเค้าแล้วด้วย
ส่วนรักสามเศร้า ไม่อยากให้หยกสมหวังกับคนที่แอบชอบเลย คือเราคิดนะว่าถ้าเขาชอบกลับจริง จะเป็นการชอบที่ออกมาจากความรู้สึก หรือแค่แบบเออชอบ รักไปงั้นๆ ต่างฝ่ายก็ไม่มีความสุข
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 22-12-2016 08:22:10
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 22-12-2016 09:50:50
ดราม่าไวและไปไวมาก :hao4: เรื่องแม่และไอ คลีคลาย เหลือแค่เรื่องพ่อละสิ สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: berlyn ที่ 22-12-2016 14:27:17
ชอบเรื่องนี้มากกกก
น่าสงสารไอลดา ถ้าเธอรักอย่างมีสติ รักอย่างรู้ว่าหากรักใครสักคน มันไม่จำเป็นต้องได้ครอบครองก็มีความสุขได้
ขอคืนคำก่อนหน้า ที่หมั่นไส้ยิม ฮีพระเอกสุดๆ มีเหตุผล น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ และครอบครัวฮีก็ดีด้วย ชอบคุณแม่ พ่อยิมนี้นิสัยพ่อเราเลย น่ารักสุด
เราน้ำตาซึมตอนที่แม่ยิมกอดพี่หมอ แบบเฮ้ยยย เขาได้รับความรักจากอีกครอบครัว มันเป็นความอบอุ่นที่พี่หมออาจไม่เคยเจอ ซึ้งงงง
พ่อหมออีก เราเข้าใจฮีนะ ว่าทำไม ตอนแรกก็ไม่ชอบแหละ แต่จากคำอธิบาย ทำให้เราเกตเลย ว่าพ่อก็รักหมอ แต่ความที่เป็นคนเย็นชา แข็งๆ เลยไม่รู้หรือเปล่าว่าจะแสดงความรักกับลูกยังไง
แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยดี :)
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 22-12-2016 14:54:37
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 22-12-2016 23:57:49
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 23-12-2016 00:43:24
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 23-12-2016 00:57:52
เริ่มหัวข้อโดย: chuagporz ที่ 23-12-2016 02:23:02
แบบนี้ถ้าไม่มีตัวกลางก็คงไม่มีวันคุยกันดีๆ ได้แน่ๆ
นอกจากยิมแล้วตอนนี้ลุงหาญโคตรพระเอกอะ!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Tatangth ที่ 24-12-2016 01:47:44
เขาก็รักของเขาแต่ไม่แสดงออก
ยิมมาช่วยทำให้ทุกอย่างสดใสเร้ว 55555555
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 24-12-2016 09:24:18
เวลามีอาจจะดีแล้ว อาจจะดีกว่าถ้ารู้ตั้งแต่ตอนนั้น
สงสารเด็กน้อย น้องปอ
ยิมน่ารัก หมอปายก็น่ารัก เป็นไปด้วยดีแล้ว
เนมมีคนจองแล้ว 5555
อั้มใจเย็นขึ้น ช่วยยิมด้วย หมอปายคงสบายใจ เหมือนที่หยกก็สบายใจ
พ่อหมอคงทำใจได้ หมอจะได้กลับบ้านแบบปลอดโปร่งนะ
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 25-12-2016 08:23:31
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 26-12-2016 18:11:52
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 26-12-2016 19:00:06
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 26-12-2016 22:24:02
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 27-12-2016 01:51:23
ผมตามมาจากทวิตคุณ -west- เห็นรีทวิต หลงกาว(น์) รีตั้งแต่ช่วงสอบอยู่ เราเลยรอให้สอบเสร็จก่อน แล้วมาอ่าน หลังจากไม่ได้อ่านนิยายมาหลายเดือน 5555
สนุกมาก !! เราชอบมากๆเลย มันรู้สึกครบรส นุ่ม ละมุน อบแนอย่างบอกไม่ถูก อ่านมาจนถึงตอนนี้ คงต้องเป็นยิมปายแล้วสินะ 5555 ยิมก็กวนซะเหลือเกิน แต่ก็เป็นผู้ชายที่อบอุ่น คุณหมอก็น่ารัก หลังๆหวานเชื่อมเลย 5555 มีบทให้คนอ่านอย่สงเราเสียน้ำตาด้วย แต่แล้วดราม่าก็จบลง เหลืออีก 2 ตอนละ อยากอ่านเรื่องของ เนม โอ๊ค ต่อจัง 55555
ปล. Congratulations นะครับ เพิ่งตามมาอ่าน อวยพรช้าไปหน่อยอย่าว่ากัน ปล.ขอสมครเป็น FC นะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 27-12-2016 13:06:23
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 27-12-2016 20:39:13
หลงที่ 26 : ก้าวใหม่
[หมอปาย]
“ จะพากูไปไหนเหรอ”
“ ตามผมมาเถอะครับ”
มันไม่ได้ให้คำตอบให้กระจ่างแต่กลับกุมข้อมือผมให้ออกเดินเคียงข้างกันไป ผมไม่รู้หรอกว่ามันกำลังฉุดมือผมให้เดินไปไหนแต่ผมกลับรู้สึกไว้วางใจฝ่ามือที่เลื่อนมาโอบกระชับกันให้แน่นขึ้น ผมเหลือบตามองไปรอบๆซึ่งน่าจะเป็นตลาดยามค่ำคืนคล้ายๆกับถนนคนเดินเพราะมีของกินของใช้และงานแฮนด์เมดต่างๆวางขายเรียงรายโดยแบ่งเป็นโซนต่างๆให้ผู้ที่มาจับจ่ายใช้สอยมีทางเดินอย่างสะดวกสบาย เวลายามค่ำเช่นนี้ร้านรวงต่างก็ประดับประดาหลอดไฟสีสวยราวกับจะแข่งกันแย่งความสนใจจากผู้ที่มาเดินเที่ยว
ผมเผลอยิ้มออกมาตอนที่มองไปรอบๆแล้วเห็นบรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคัก ทั้งมันยังชี้ชวนให้ผมดูโน่นดูนี่ไปตลอดทาง บางครั้งผมได้ยินมันเผลอหัวเราะออกมาเมื่อเรียกชื่อของเหล่านั้นผิดไป ใบหน้าคมคายของมันเปิดรอยยิ้มกว้างดูสบายจนต้องยิ้มตาม และจากมือที่กุมกันไว้มันก็เปลี่ยนจากกุมมือผมมาโอบบ่าผมตอนที่ผู้คนเริ่มเดินกันหนาตามากขึ้น
“ เดี๋ยวหลงครับ”
“ อืม”
ผมรับคำแล้วเดินให้ช้าลงพร้อมกับเบียดหัวไหล่ตัวเองให้ชิดมันมากขึ้น ทุกครั้งที่เดินหัวไหล่เราเลยเสียดสีกันไปตลอดทาง มันหันมายิ้มให้ผมเสียกว้างท่าทางมีความสุขจริงๆและคงไม่แปลกถ้าผมจะยิ้มตอบมัน เราเดินจนถึงหน้าร้านเหล้าแห่งหนึ่งซึ่งด้านในเป็นลานกว้างมีการจัดตกแต่งบาร์แบบเปิด โดยตรงกลางมีเวทีเล็กๆคล้ายกับเปิดให้ทำกิจกรรมเปิดหมวก พอไปถึงผมเห็นกลุ่มคนนับสิบกำลังจัดเตรียมเวทีและเซ็ทเครื่องดนตรีตระเตรียมในการแสดงอะไรสักอย่างและที่น่าประหลาดใจคือห้าในสิบนั่นเป็นคนที่ผมรู้จักเคยคุ้นเป็นอย่างดี ยิ่งกว่านั้นสองคนในนั้นมีเพื่อนสนิทของผมอยู่ด้วย
“ หยก อั้ม”
ผมครางออกมาเมื่อเห็นเพื่อนสนิทสองคนโบกมือทักทายมาจากหลังเวที และไม่ต้องรอให้สงสัยอยู่นานสองคนนั้นก็สาวเท้าตรงเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ มาทำอะไรกัน”
ยิมมันหันมาบอกขอตัวไปช่วยเพื่อนที่เวทีตอนที่สองคนนั้นเดินมาพอดี ผมยิ้มน้อยๆมองตาแผ่นหลังมันไปจนหยกยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับทำหน้าล้อเลียน
“ ฮั่นแน่”
“ อะไร” ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และทวนคำถามซ้ำอีกครั้ง “ ว่าแต่สองคนนี้มาทำอะไรที่นี่”
“ มาช่วยหนึ่งมัน เห็นว่าวันนี้จะร้องเพลงเปิดหมวกเอาเงินไปสมทบการจัดกิจกรรมสโมสรของมหาลัย เมื่อวันก่อนเจอกันมันเลยชวนมาช่วยเล่นดนตรี นี่ก็มีรุ่นน้องคณะมันส่วนหนึ่งมาช่วยเตรียมงานแล้วก็กลับไปบางส่วนแล้ว เห็นว่าร้านนี้เป็นของรุ่นพี่ที่หนึ่งมันรู้จักเลยขอมาเล่นที่นี่”
อั้มมันตอบ คงไม่แปลกหรอกเพราะทั้งอั้มและหยกต่างก็เคยทำงานที่สโมสรส่วนกลางของมหาลัยพวกเราเลยรู้จักกับนายกสโมสรคณะนิเทศฯอย่างไอ้หนึ่งเป็นอย่างดี แต่ที่ผมแปลกใจคือดูเหมือนว่าอั้มกับหยกจะรู้จักกับไอ้ยิมเป็นอย่างดีทีเดียวเพราะเมื่อกี้ก่อนยิมมันผละออกไปพวกมันดันทักทายกันอย่างสนิทสนม
“ ร้านนี้บรรยากาศดี”
หยกมันพูดยิ้มๆสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ ตอนที่พากันมานั่งอยู่โต๊ะหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆกับเวที ตอนที่มองไปยังเวทีผมเห็นยิมกับเพื่อนมันอีกสองคนกำลังแสดงความคิดเห็นอะไรกันไม่รู้ สุดท้ายผมเห็นเนมมันเดินหน้าตูมมานั่งแปะอยู่ข้างๆผม พร้อมกับทำตาประหลับประเหลือกและสะบัดหน้าใส่เพื่อนสองคนนั้นที่ทำหน้าขบขันล้อเลียนรุ่นน้องผมอยู่
“ เป็นอะไรเนม”
ผมถามรุ่นน้องตัวเองที่นั่งอมลมจนแก้มพอง เนมมันสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะขยับมาเบียดผมมากขึ้น
“ ไอ้สองตัวนั้นมันไล่ผมออกมา”
“ หืม”
“ มันบอกว่าเนมไปเกะกะพวกมัน และยังบอกอีกว่านั่งไปเป็นเพื่อนพี่หมอเหอะอยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรขวางทางเปล่าๆ พี่หมอดูพวกมันพูดดิ โคตรน่าเตะปากเนมอุตส่าห์มาช่วยยังพูดงี้อีก”
พูดไปก็ทำหน้าจะร้องไห้จนผมกับหยกสบตากันเลิ่กลั่ก ส่วนอั้มมาชิ่งไปช่วยพวกนั้นตั้งแต่สังเกตถึงเค้าความดราม่า ท่าทางรุ่นน้องตัวจ้อยที่อยากจะร้องไห้จนเต็มแก่ ร้อนถึงหยกตั้งผมแอบให้คำนิยามว่าพี่ชายฝาแฝดของเนมถึงกับรีบถลามาลูบบ่าลูบไหล่เป็นการปลอบประโลม
“ ใจเย็นๆก่อนพวกนั้นคงไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นหรอก เราก็รู้นี่ว่าเพื่อนเรามันห่ามกันขนาดไหนมันคงไม่ได้ตั้งใจให้มีความหมายไปในทางไม่ดีหรอก”
“ คอยดูนะ ถ้าพวกมันมาง้อเนมจะสั่งให้มันพวกมันทำเรื่องขายหน้าจนขยาดเลย”
เนมทำตาขวางน้ำเสียงขุ่นมัว สายตาจ้องไปที่ตัวต้นเรื่องสองคนซึ่งหันมายักคิ้วให้ทางนี้พอดี คราวนี้น้องผมถึงกับทำกระฟัดระเฟียดท่าทางเลือดขึ้นหน้า ผมได้แต่ถอนหายใจเอื้อมมือไปลูบบ่ารุ่นน้องที่ถูกพวกมันปั่นหัวจนขึ้นง่ายขนาดนี้ ดูสิโมโหจนไม่รู้ว่าพวกมันทำแบบนี้เพราะหยอกเล่นเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ ปกติน้องผมไม่ใช่คนโกรธโมโหใครง่ายๆนี่หน่า เท่าที่รู้จักกันมาไม่รู้ไอ้พวกนั้นไปทำอะไรให้เนมมันโกรธจริงโกรธจังเอาขนาดนี้
“ ไอ้พวกบ้า”
เนมงึมงำในลำคอก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้นยืนแล้วก้าวฉับๆไปทางหลังร้าน ทิ้งให้ผมกับหยกสบตากับปริบๆและเป็นหยกที่ลุกขึ้นตามไปดูน้องให้ เพราะขณะนั้นไอ้ยิมกำลังเดินมาทางนี้พอดี ส่วนโอ๊คเพื่อนมันอีกคนแค่หัวเราะราวกับถูกอกถูกใจอะไรสักอย่าง
“ พวกมึงไปแกล้งอะไรเนม”
ยังไม่ทันที่ยิมจะทรุดตัวลงนั่งผมก็ยิงคำถามใส่มันทันทีจนอีกฝ่ายหัวเราะน้อยๆ
“ ไม่เกี่ยวกับผมเลยเหอะหมอ”
“ ก็เมื่อกี้น้องมันยังทำท่าทำทางโกรธพวกมึงอยู่เลยนี่”
“ ไอ้โอ๊คคนเดียวไม่เกี่ยวกับผมเลย” มันยักไหล่ชิวๆ “ มันแค่อยากทดสอบอะไรสักอย่าง”
“ อะไร”
“ อยากรู้เหรอครับ”
มันโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ผม เหมือนว่าศีรษะมันจะอยู่เหนือผมเล็กน้อยทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมองมัน เพราะใกล้กันแค่นี้ทำให้ผมเห็นสีหน้าแววตามันใกล้ๆ แววตามันพราวระยิบเหมือนกับถูกใจอะไรบางอย่าง แต่ที่น่าสนใจไปกว่านั้นคือการที่ผมไม่คิดจะหลบใบหน้าคมคายตรงหน้านี้เลยตรงกันข้ามกลับเงยใบหน้าของเราให้ตรงกันพอดี ใกล้จนปลายจมูกแทบจะชิดกันอยู่แล้ว
“ถ้ากูบอกว่าอยากรู้ล่ะ”
“ ผมก็จะบอก”
ผมเลิ่กคิ้วมองมันเพราะแปลกใจที่มันยอมให้ง่ายขนาดนี้ มันเลยยิ้มให้น้อยๆยื่นนิ้วชี้ในเกลี่ยใบหน้าผมอย่างแผ่วเบา
“ แปลกใจเหรอครับ”
“ ก็นิดหน่อยกูนึกว่ามึงจะยึกยักมากกว่านี้ซะอีก”
“ ไม่หรอกครับ”
มันตอบ “ ผมยอมหมอทุกอย่างแหละ ยอมแค่หมอคนเดียว”
“ งั้นเหรอ” ผมยิ้มมุมปาก
“ ถ้าบอกว่าเลิกกันเหอะ กูเจอผู้ชายคนใหม่มึงจะว่ายังไง”
มันทำหน้านิ่วไปพักนึงก่อนจะตอบเสียงเครียดๆ “ตายสิครับ”
“ จะฆ่ากูเลยรึไง” ผมเอ่ยกระเซ้ามัน
“ เปล่าครับไม่ใช่หมอ” มันกระซิบข้างหูผมเบาๆ “ ไอ้หมอนั่นต่างหากที่จะตาย ส่วนหมอผมจะทำให้ไม่กล้าพูดคำนี้อีก”
“ ทำยังไงไม่ให้พูด”
ผมว่าผมพลาดที่พูดแบบนี้ออกไปเพราะเสี้ยววินาทีต่อจากนั้นริมฝีปากของมันก็ประทับจูบบดขยี้ริมฝีปากแรงๆทีนึง มันไม่ได้อ่อนโยนอะไร แต่เหมือนมันกำลังฟัดอะไรสักอย่างด้วยความมันเขี้ยว ผมเลยได้แต่ถอนหายใจเมื่อมันถอนริมฝีปากออกไปก่อนจะทำเนียนก้มลงมาอีกครั้ง ผมเลยรีบยันหน้าอกมันเอาไว้เพราะตอนนี้ลูกค้าในร้านเริ่มจะหนาตามากขึ้น ดีว่าโต๊ะใกล้เวทีตรงนี้หลบอยู่ในมุมไปงั้นคงได้กลายเป็นหนังสดให้คนอื่นดู
“ ไอ้ยิม”
“ ห้ามพูดแบบนี้อีกนะครับหมอ”
“ กูพูดอะไร”
ยิมมันยิ้มเครียดๆเป่าลมหายใจใส่หูผมจนชวนจั๊กจี้ ยิ่งแววตาตอนนี้ของมันดูเจ้าเล่ห์ชอบกลยังไงบอกไม่ถูก “ ถ้าหมอจะพูดผมอยากให้หมอพูดว่าเป็นแฟนผมแม่งโคตรดี เอวสี่จีซอยก็ถี่แถมยังชอบเบิ้ล”
“ ไอ้เหี้ย”
ผมเตะต้นขามันแรงๆในหัวอื้ออึงไปหมด รู้สึกว่าตัวเองใบหน้าร้อนผ่าวจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกยิ่งมันตะปบมือเข้าที่สะโพกผมแล้วคลึงไม่เบามือนัก
“ พูดสิครับ”
“ มึงนี่มัน”
ผมชกไหล่มันแรงๆอีกทีแต่มือปลาหมึกนี่ยังวนเวียนยุ่มย่ามอยู่ที่ร่างกายผมไม่เลิก
“ ไอ้หมายิม”
มันหัวเราะร่วนจนสุดท้ายคงจะเจ็บเพราะผมชกแรงขึ้นมันถึงหยุดมือ ผมเลยขยับถอยไปนั่งอีกเก้าอี้ให้ไกลจากมันแต่มันยังอุตส่าห์หน้าด้านตามมาติดๆ เลยได้แต่ถอนหายใจพรืด
“ ไม่อยากรู้เรื่องของโอ๊คกับเนมแล้วเหรอครับ”
“ ก็เล่าสิ”
“ ครับ”
“ มือมึงน่ะ” ผมทำตาขวางใส่มันที่เท้าแขนยาวมาถึงพนังเก้าอี้ของผมซ้ำมือมันยังเขี่ยหัวไหล่ผมชวนสยิวอีก พอถูกมองนานๆมันเลยละมือออกทำเป็นยืดเส้นยืดสายได้อย่างน่าหมั่นไส้
“ มีผู้หญิงมาขอเบอร์โอ๊คมันนะครับตอนที่เซ็ทเครื่องดนตรีอยู่ เนมมันทำท่าไม่พอใจ โอ๊คมันเลยแกล้งให้เบอร์ผิดไปก่อนจะไล่เนมมันออกมาเพราะอยากดูปฏิกิริยาบางอย่าง”
“ สองคนนั้นชอบกันเหรอ”
ผมถามอย่างสงสัยถึงจะสังเกตมาได้สักพักแล้วว่าพวกมันดูมองกันแปลกๆแต่นึกไม่ถึงพวกมันจะมาซ้ำรอยแบบผมกับไอ้ยิมได้ เพราะพวกมันดูเหมือนไม่ค่อยกินเส้นกันในตอนแรกไม่นึกว่าสุดท้ายจะชอบกันได้ แต่อย่างว่าขนาดผมกับไอ้ยิมเคยเกลียดขี้หน้ากันแทบตายสุดท้ายก็ลงเอยกันแบบนี้ไปซะได้
“ พนันกับผมมั้ยหมอ”
“ พนันอะไร”
“ ผมว่าวันนี้ความสัมพันธ์ของพวกมันขยับจากเดิมชัวร์”
“ เอาสิ” ผมนึกสนุกเพราะท่าทางเนมมันหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนั้นไม่ฆ่ากันตายวันนี้ก็ถือว่าโชคดีแค่ไหนแล้วขืนโอ๊คมันไปพูดไม่คิดมีหวังจากรักคงจะได้รบกันแน่ “ กูว่ายังไม่ใช่วันนี้”
“ งั้นผมขอเป็นคนกำหนดขอรางวัล”
ผมหรี่ตามองมันเพราะดูยังไงผมก็เสียเปรียบอยู่ดี
“ พูดอย่างงี้กูก็เสียเปรียบสิวะ ในเมื่อกูไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรถ้าแพ้พนันมึง ขืนมึงให้ทำอะไรประหลาดๆกูก็แย่ดิ”
“ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ”
“ แล้วมึงจะเอาอะไร”
มันยิ้มบางๆ เลื่อนมือมากุมข้อมือผมไว้แล้วอีกข้างหนึ่งก็ลากนิ้วชี้วาดลงที่ฝ่ามือด้วยประโยคๆหนึ่ง
“ งั้นดีล”
“ ดีลครับ”
ผมมองตามแผ่นหลังมันซึ่งเดินหายลับไปหลังเวทีแล้วเผลอยิ้มออกมา มันไม่ได้ขออะไรมากเหรอมันขอแค่ ‘สปาเก็ตตี้แกงเขียวหวาน’ เท่านั้นเอง
*******************************************************
เวลานี้บรรยากาศภายในร้านยิ่งดึกคนยิ่งหนาตา ยิ่งมีดนตรีสดๆเล่นให้ฟังแลกกับการรับบริจาคเงินสำหรับใช้ในกิจกรรมของมหาลัย นักดนตรีมือสมัครเล่นจำนวนห้าคนซึ่งประกอบไปด้วย ยิม อั้ม หนึ่งและรุ่นน้องผู้ชายคณะมันอีกสองกำลังเริ่มขับกล่อมลูกค้าด้วยเพลงช้าๆก่อนจะเพิ่มจังหวะให้รวดเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงบรรดานักท่องเที่ยวนั่งชิวก็เริ่มลุกออกไปเต้นหน้าเวทีอย่างสนุกสนาน ไม่ต่างจากพวกเราบนโต๊ะที่ขยับศีรษะไปมาพร้อมกับร้องเพลงคลอไปด้วย
ผมเพิ่งสังเกตว่าหลังจากที่เนมมันไปหายไปพักใหญ่ก่อนจะกลับมาด้วยสีหน้าแดงเรื่อกับโอ๊ค ท่าทางทั้งคู่ดูขัดเขินเป็นภาพที่แปลกตาผมกับหยกมาก ผมยิ้มมุมปากเพราะสังหรณ์ใจว่าผมคงแพ้พนันยิมมันซะแล้ว หลังจากนั้นโอ๊คมันก็กระโดดขึ้นประจำตำแหน่งกีต้าร์คู่กับยิม ผมสังเกตว่าพวกมันเผลอหัวเราะออกมาแล้วยิมมันก็หันมายักคิ้วให้ผมเป็นการตอกย้ำความพายแพ้ของผมอย่างราบคาบ
ผ่านไปสามสี่เพลงจากเพลงโยกเบาๆก็กลายเป็นเพลงมันส์ๆจนเหล่านักท่องเที่ยวต่างกระโดดเย้วๆสุดเหวี่ยง ผมนั่งท้าวคางมองมือกีต้าร์ที่ยิ้มเสียกว้างตอนที่โยกศีรษะแรงๆเพราะดนตรีที่เร้าอารมณ์ อย่างที่บอกว่ายิมมันเป็นมีหลายบุคลิกทั้งสดใส สนุกสนานและบางครั้งก็ดูกวนตีน แต่ทุกอย่างที่รวมเป็นมันทำให้ผมอบอุ่นบอกไม่ถูก และเป็นมันที่ทำให้ความรู้สึกแย่ๆเบาบางเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น
ผมนึกสงสัยตัวเองว่าตั้งแต่เจอมันวันนี้ผมยิ้มออกมาแล้วกี่ครั้ง มันคงมากมายจนนับไม่ถ้วนมันเป็นเรื่องง่ายดายเหลือเกินที่ยิ้มออกมาเวลาที่มีมันอยู่ข้างๆ เพราะตอนนี้ผมเองก็กำลังยิ้มอยู่และมันก็หันมายิ้มให้เช่นกัน ผมชูมือเหวี่ยงไปมาและโยกตัวตามจังหวะเพลงขณะที่มันดีดกีต้าร์มือเป็นระวิง แต่ถึงอย่างนั้นสายตาเราก็ไม่ละจากกันเลย
หลังจากจบการแสดงที่กินเวลาไปชั่วโมงกว่าพร้อมเสียงตอบรับอย่างถูกอกถูกใจของนักท่องเที่ยว พี่หนึ่งยิ้มหน้าบานเพราะจำนวนเงินที่คนร่วมกับบริจาค เหล่านักดนตรีต่างได้รับความสนใจด้วยมีคนมาขอถ่ายรูปเนิ่นนานกว่าที่พวกนั้นจะกลับมาที่โต๊ะ สีหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยเหงื่อที่ผุดขึ้นมากมายแต่แววตาทุกคนกลับเต็มไปด้วยความสุข มันทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ใกล้ๆผมก่อนจะคว้ามือผมไปหยิบเอาผ้าเย็นแล้วเอามาเช็ดหน้ามัน
ผมเผลอหัวเราะออกมาเพราะแทนที่มันจะทำเองกลับจับบังคับมือผมให้ทำให้ แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับเต็มใจทำให้ผมจากใจจริง มันเอียงหน้าไปมารับกับมอผมที่มาจับอยู่กำลังลูบไล้ผ้าไปตามโครงหน้าของมัน
“ เอ่อ ขอโทษนะคะ”
ผมหยุดชะงักมือขณะที่มันเอี้ยวใบหน้าไปหาต้นเสียง ทันได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดรัดรูปกำลังยิ้มให้มันอย่างขวยเขิน ท่าทางของเจ้าหล่อนดูแสดงออกชัดว่าปลื้มมันไม่น้อย
“ ครับ”
“ จะเป็นอะไรมั้ยคะ ถ้าจะขอเบอร์”
ผมกระตุกมุมปากตอนที่มันหันมาสบตากัน ยิมทำหน้าเหวอก่อนจะยิ้มอ่อนไปให้หญิงสาวคนเดียวในที่นี้ มันกุมข้อมือผมให้กระชับแน่นขึ้นแล้วพูดขึ้นว่า
“ ต้องถามเจ้าของเขาก่อนครับ”
หญิงสาวทำหน้าแปลกใจหันมามองผมตามสายตาของมัน “ ว่าไงครับหมออยากให้มั้ย”
“ ก็ให้ไปสิ”
เมื่อได้ยินแบบนี้สาวเจ้าถึงกับฉีกยิ้มกว้าง ส่วนไอ้ยิมได้แต่หัวเราะขำก่อนจะยื่นมือไปรับโทรศัพท์เธอมากด
“ ผมให้เบอร์หมอ”
“ หืม”
หญิงสาวทำหน้าประหลาดใจเมื่อยิมมันยื่นโทรศัพท์มาให้ผมแล้วหันไปคุยกับเธอ “ ผมให้เบอร์แฟนผมนะครับ ถ้าคุณอยากคุยคงต้องโทรเข้าเครื่องเขา”
หล่อนทำหน้าเหวอ “ นะ นี่พวกพี่สองคน”
“ อย่างที่เข้าใจล่ะครับ นี่แฟนผม” ยิมมันยิ้มกว้างโอบไหล่ผมเสียแน่น ทิ้งให้ผมทำหน้าเหวอแทนเพราะคาดไม่ถึงว่ามันจะกล้าขนาดนี้ ตอนแรกแค่จะแกล้งเรื่องให้เบอร์ใครจะไปคิดว่ามันจะตลบหลังเขาแบบนี้
“ งะ งั้นไม่ขอแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ ขอให้รักกันนานๆ” หญิงสาวละล้ำละลักบอก รีบคว้าโทรศัพท์มือถือในมือผมไปอย่างรวดเร็วแล้วผละจากไปอย่างรวดเร็ว
“ โอ้ย”
มันร้องโอดโอยเมื่อโดนผมดีดหน้าผากไม่เบานัก ถึงหน้านั้นสีหน้าแววตามันกลับตรงกันข้ามเพราะมันเต็มไปด้วยประกายขบขัน
“ พูดอะไรแบบนั้นวะ”
“ พูดเรื่องจริงสิครับ ผมมีแฟนแล้วนี่จะให้เบอร์คนอื่นซี้ซั้วไปยังไง” มันเลิ่กคิ้วถาม “ หมอพูดแบบนี้ผมน้อยใจนะเนี่ย พูดอย่างกะว่าหมอไม่หึงผมเลยอย่างงั้นแหละ”
มันหรี่ตามองทำท่าน้อยอกน้อยใจ
“ หรือว่าหมออายครับที่จะบอกใครต่อใครว่าเป็นแฟนผม”
“ กูเปล่า”
มันถอนหายใจก่อนจะเงียบไป อาการที่ผิดแปลกไปจากปกติทำให้ผมนึกเอะใจ ตลอดเวลามันไม่เคยรบเร้าอะไรกับเรื่องนี้เลย แต่บางครั้งมันอดคิดไม่ได้นั่นแหละเพราะผมไม่เคยพูดอะไรออกไปเลย
“ ยิม”
“ ครับ”
ผมเอื้อมมือสอดประสานฝ่ามือมันแล้วบีบเบาๆ “ กูไม่เคยอายที่เป็นแฟนมึง แต่เรื่องบางมันเป็นเรื่องของคนสองคนที่กูไม่ป่าวประกาศไม่ได้ต้องการปิดบัง เพราะไม่มีใครถาม แต่ถ้าใครถามกูก็จะตอบเขาไป”
“ ตอบว่าอะไรครับ”
ผมหรี่ตามองมันจนแอบเห็นว่ากำลังกลั้นยิ้ม
“ มีแฟนแล้ว”
“ แล้วหมอรักแฟนหมอมากมั้ยครับ”
“ คิดว่าไงล่ะ” ผมย้อนมัน
“ ต้องรักมากสิครับ”
มันตอบสีหน้ามั่นอกมั่นใจในตัวเองจนผมส่ายหัว
“ เอาที่สบายใจ”
“ หมอทวนคำตอบให้ผมฟังหน่อยสิครับ”
“ เออมีแฟนแล้ว เป็นเด็กเหี้ยๆข้างห้อง พูดจากวนประสาท ชอบทำเนียนมาจีบแล้วสุดท้ายก็ตกกระไดพลอยโจรไปกับคนบ้าๆแบบมัน ที่สำคัญหน้ามันดูเหมือนหมาเหงาๆเลยต้องรักมันมากๆหน่อย รักมากจนอยากจะฆ่าทิ้งเวลาที่มันกวนตีน”
จบประโยคยืดยาวของผมมันดันหัวเราะก๊ากท่าทางขบขันจริงๆ
“ รักมากขนาดนี้สงสัยต้องมีรางวัลให้”
“ แต่งงานกันเลยมั้ยล่ะ มึงจะมีผัวไวๆทันใช้”
ผมเหน็บมันอย่างไม่จริงจังนัก แต่มันสิดันตาโตแล้วขยับมากระซิบข้างหูผมเบาๆ “ ใครผัวใครเมียพูดดีๆหมอ”
“ เอ้านี่มึงยังไม่รู้สถานะตัวเองอีกเหรอ”
“ ความหยาบไม่มีผลในแนวราบนะครับ”
มันยักคิ้วสองจึก “ แต่ความเสียวมีผลในทุกๆแนว”
“ ไอ้หมายิม”
มันไหวตัวทันตอนที่ผมเตรียมซัดไหล่มันไปสักที ก่อนที่มันจะระเบิดเสียงหัวเราะจนโต๊ะรอบๆหันมามอง ไม่ต่างจากสีหน้าอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนในโต๊ะที่เหมือนจะนิ่งฟังบทสนทนาของพวกเราจนเก็บรายละเอียดได้ทั้งหมด
“ ฉลองสิครับยืนรอเหี้ยอะไร คนจะได้กัน” ไอ้หนึ่งลุกขึ้นชูแก้วร้องนำ
“ ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ไอ้พวกห่านี่
(มีต่อ)
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 27-12-2016 20:39:42
หลังจากจบงานเปิดหมวกที่ร้านเหล้านั้นแล้วทุกคนก็แยกย้ายส่วนมันก็ขับรถมาส่งผมที่บ้าน ผมมารู้สึกตัวตื่นตอนที่รถมันมาจอดสนิทอยู่ที่มุขหน้าบ้านสงสัยจะเพลียจากเหตุการณ์ทั้งวัน พอนึกถึงสิ่งที่ค้างคาใจมาตลอดได้คลี่คลายและต้นเหตุของทุกอย่างก็ได้รับผลกรรมแล้วผมก็ได้แต่ถอนใจ ช่วงเวลาที่ผ่านมามันเป็นช่วงเวลาที่ผมยากจะข่มตานอนได้ แต่พอได้อยู่กับมันแล้วทำไมไม่รู้ผมถึงได้ผ่อนคลายนัก
“ ตื่นแล้วเหรอครับ”
“ อืม”
มันเอื้อมมือมาเกลี่ยใบหน้าผมเบาๆ ก่อนจะหัวเราะเพราะท่าทางที่งัวเงียของผม
“ งั้นหมอรีบไปเข้าไปพักผ่อนเถอะครับ”
“ เข้าใจแล้ว”
ผมกำลังจะดันประตูเปิดออกแต่มันคว้าข้อมือผมเอาไว้ แล้วโน้มใบหน้ากดจูบที่หลังมือผมเบาๆ “ ฝันดีครับ”
“ เหมือนกัน”
ตอนที่มันปล่อยมือข้างนั้นผมเลยดีดนิ้วข้างนั้นใส่หน้าผากมันแกล้งเล่น ซึ่งไอ้หมอนี่ก็รับมุขด้วยการยิ้มอ่อนๆให้จนผมต้องรีบถอยให้ห่างไม่งั้นคงแสดงอาการประหลาดให้มันจับสังเกตได้ ผมยืนมองรถมันเคลื่อนออกจากบ้านไปอย่างช้าๆก่อนจะหมุนตัวเข้าไปในบ้าน บรรยากาศยามค่ำเช่นนี้เงียบสนิทเหมือนทุกชีวิตหลับใหลกันหมดแล้ว แต่ผมคิดผิดเมื่อเห็นประมุขของบ้านยังนั่งนิ่งอยู่ห้องรับแขก
ผมหยุดยืนมองแผ่นหลังของพ่อนิ่ง ตั้งแต่เกิดเรื่องและได้รู้ความจริงทุกอย่างจากปากของไอลดาทำให้นึกละอายใจและทิฐิในใจเหมือนจะดับไปพร้อมกับไฟปรารถนาที่ไอลดามีต่อผมทุกอย่างมอดไหม้เหลือไว้เพียงละอองของมันจางๆ ถึงแม้ผมยังไม่มีโอกาสจะได้คุยกับพ่อเลย แต่ผมรู้สึกว่าการสบตากับพ่อในเวลาต่อมามันดูอบอุ่นอย่างประหลาด ไม่สิคงต้องเรียกว่าผมรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ท่ามกลางความเงียบพ่อหันเห็นผมแล้วเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ ท่านขยับตัวน้อยๆเมื่อผมก้าวเข้าไปหา
“ กลับมาแล้วเหรอ”
“ ครับ”
“ หมอนั่นมาส่งงั้นเหรอ”
‘หมอนั่น’ ที่พ่อหมายถึงคนเป็นไอ้ยิม เพราะก่อนหน้านี้มันเล่าให้ฟังว่ามามันอาจหาญมาสารภาพกับพ่อว่าชอบผม ตอนแรกที่ได้ยินผมตกใจไม่น้อยและที่น่าแปลกใจไปกว่านั้นคือมันสามารถรอดพ้นออกมาจากบ้านได้ยังไงโดยไม่โดนพ่อผมแพ่นกบาลเอา นับว่าเรื่องที่ได้ยินทำให้แปลกใจจริงๆ
“ ครับ”
“ อืม” พ่อรับคำก่อนจะมองไปเบื้องหน้า “ ถ้าอย่างนั้นก็รีบขึ้นไปนะซะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้าเก็บของเก็บของกลับคอนโดแกไปซะ ฉันจะให้หาญมันไปส่งหรือไม่งั้นแกก็ให้หมอนั่นมารับก็ได้”
ประโยคยืดยาวที่นานๆครั้งจะได้ยินพ่อพูดกับผม แต่ความหมายในเนื้อความทำให้ผมอดน้อยใจไม่ได้นั่นหมายความว่าพ่อทำเหมือนจะไล่ผมออกจากบ้านอีกครั้ง ผมก้มหน้าลงแล้วถอนหายใจเพาะเข้าใจดีว่าพ่อยังรับไม่ได้กับสิ่งที่ผมเป็น ท่านคงทำใจลำบากและไม่อยากรับรู้
พ่อผุดลุกขึ้นเหลือบตามองผมแวบนึงก่อนจะหันหลัง ขณะที่กำลังก้าวเดินผ่านหน้ามา เสียงแหบพร่าของพ่อก็เอ่ยขึ้น
“ ฉันไม่ได้จะไล่แก แต่พรุ่งนี้แกก็เปิดเทอมแล้วนี่ แล้วคอนโดมันอยู่ใกล้มหาลัยสะดวกกว่าอยู่บ้านเป็นไหนๆ ฉันได้ยินมาว่าช่วงนี้แกเรียนหนักคงไม่มีเวลามากนัก ถึงอย่างนั้นแต่อย่าลืมซะล่ะว่าบ้านหลังนี้มีแค่คนแก่กับเด็กคนนึงรออยู่”
พูดจบท่านก็ออกเดินทันทีแต่ติดที่ผมโผเข้าไปกอดแผ่นหลังผมเอาไว้เสียแน่น ทุกอย่างมีแต่ความเงียบจนพ่อเอื้อมมาลูบมือผมที่กอดอยู่ สัมผัสที่แผ่วเบาทำให้ผมอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว ผมเข้าใจมาตลอดว่าพ่อไม่เคยสนใจใยดีผมโดยไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วพ่อมองเห็นผมอยู่ตลอดเวลา
“ เผื่อแกจะยังไม่รู้ ความรู้สึกที่ฉันมีให้ปอไม่ต่างกันเลยความรู้สึกที่ฉันมีให้แก ฉันยังจำได้เสมอว่าฉันเป็นคนตั้งชื่อให้แก”
ผมกลั้นเสียงสะอื้นเมื่อนึกถึงเสียงของแม่ที่พร่ำบอกผมมาตลอด ‘ ปายเกิดวันอังคารพ่อเขาเลยตั้งชื่อว่าปารมีซึ่งเป็นชื่อที่เหมาะกับคนที่เกิดวันนี้ เป็นชื่อที่มีความหมายดี เป็นปารมีของคุณพ่อ’
“ ขอบคุณครับพ่อ”
“ น้องกอดด้วย”
ผมรีบปาดน้ำตาก่อนจะเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นน้องชายตัวจ้อยวิ่งมาแทรกกลางระหว่างผมกับพ่อแล้วกางมือโอบเอวพวกเราเอาไว้ ผมหันไปยิ้มกับพ่อแล้วโคตรรู้สึกดีตอนที่ท่านลูบศีรษะผมกับปอเบาๆ
“ ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีกฮึปอ”
“ น้องกำลังเขียนสมุดทำความดี”
ปอตอบพ่ออย่างฉะฉาน ก่อนจะชูสมุดเล่มเล็กในมือโบกไปมา เผยให้เห็นลายมือโย้เย้แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจ น้องชายผมยิ้มดีใจก่อนจะสาธยายเรื่องราวในเล่มด้วยแววตาที่สดใส
“ แล้วทำไมปอถึงทำล่ะ”
“ คุณพ่อบอกว่าแม่ไอทำไม่ดีเลยโดนคำสาปทำให้ต้องหายไป พ่อเลยให้น้องทำความดีเยอะๆ เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนแล้ววันหนึ่งแม่ไอจะหายจากคำบาปแล้วกลับมาหาน้อง น้องอยากเขียนบันทึกความดีที่ทำ แม่ไอจะได้กลับมาเร็วๆ”
ผมจุกในอกนิ่งฟังถ้อยคำไร้เดียงสาเหล่านั้น คงเพราะปอยังเด็กเกินกว่าจะรับรู้ว่าแม่แท้ๆกำลังถูกจองจำจากผลของการกระทำของตัวเอง ความใสซื่อของปอทำให้ผมนึกสะท้อนอยู่ในใจและได้แต่หวังว่าเธอจะอดทนจนถึงวันใดวันหนึ่งข้างหน้าไอลดาได้รับผลกรรมจนสิ้นสุดแล้ว เธอจะก้าวออกมายังโลกภายนอกได้อย่างเต็มภาคภูมิสมกับที่ปอรอคอยเธออยู่
ผมโอบกอดปอเอาไว้แล้วกดจูบที่ขยับน้องเบาๆ เพื่อซึมซับเอาความรู้สึกรักและผูกพันเอาไว้เป็นแรงใจการดำเนินชีวิตต่อไปข้างหน้า ผมสบตากับพ่อเห็นแววตาท่านหม่นลง ผมรู้ดีว่าท่านเสียใจไม่น้อยไปกว่าผมเพราะพ่อต้องจำใจให้กฎหมายลงโทษแม่ของลูกคนหนึ่งซึ่งทำร้ายแม่ของลูกอีกคน ข้างในท่านคงอ่อนแอไม่น้อย ผมประสานมือกับพ่อแล้วกระชับมันให้แน่นขึ้น พ่อยิ้มออกมาแล้วบีบมือตอบผมเบาๆ
....อย่างน้อยเรื่องที่ผ่านเข้ามาก็ทำให้รู้ว่าเรารักกันแค่ไหน...
...ถึงครอบครัวผมจะไม่ได้ดีเหมือนใครๆ แต่วันเวลาก็ทำให้รู้ว่าครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผมแค่ไหน เพราะที่นี่เป็นจุดเล็กๆที่ทำให้เกิดความรักดีๆที่หาไม่ได้จากคนภายนอก...
เชิญค่ะเชิญ เชิญฉีกยิ้มกันตามสบาย ตอนหน้าก็จบแล้วนะ โฮ๊ะๆๆๆ :impress2:
มีกิจกรรมให้ร่วมสนุกแจกหนังสือฟรีส่งท้ายปีจ้า (https://www.facebook.com/karnsaii/photos/a.245517358969923.1073741826.245380738983585/611848495670139/?type=3&theater)
(https://www.mx7.com/i/c1b/tyV3du.jpg) (https://www.mx7.com/view2/zyReJKpCcxoW2etG)
มีกิจกรรมให้ร่วมสนุกแจกหนังสือฟรีส่งท้ายปีจ้า (https://www.facebook.com/karnsaii/photos/a.245517358969923.1073741826.245380738983585/611848495670139/?type=3&theater)
(https://www.mx7.com/i/c1b/tyV3du.jpg) (https://www.mx7.com/view2/zyReJKpCcxoW2etG)
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 27-12-2016 21:03:28
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 27-12-2016 21:10:09
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 27-12-2016 21:53:26
:katai5: :katai5:
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 27-12-2016 21:57:49
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 27-12-2016 22:35:07
เริ่มหัวข้อโดย: Tatangth ที่ 27-12-2016 23:14:22
หมายิมโคตรกวนอ่ะ
หมอก็แอบอ่อยอยู่นะคะหม๊อออออ
5555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 27-12-2016 23:31:14
ฉากที่บ้านทำเราร้ำตาซึมเลยอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 27-12-2016 23:41:37
จบแล้วหรออออ
ขออีกได้ไม๊
เริ่มหัวข้อโดย: didididia ที่ 28-12-2016 00:30:05
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 28-12-2016 00:39:50
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 28-12-2016 00:46:35
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 28-12-2016 01:11:37
ปลายตอนน้ำตาไหลพลากๆ ในที่สุดหมอกับพ่อก็เข้าใจกะน ดีจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 28-12-2016 01:15:33
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 28-12-2016 09:20:57
เริ่มหัวข้อโดย: Jibbubu ที่ 28-12-2016 11:42:20
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 28-12-2016 11:43:28
เริ่มหัวข้อโดย: semen ที่ 28-12-2016 12:17:42
เริ่มหัวข้อโดย: DESZCZ ที่ 28-12-2016 15:57:06
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 28-12-2016 19:30:21
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 28-12-2016 23:47:40
กำลังสนุกเลย
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 29-12-2016 14:57:36
ยิมอบอุ่นมากกจริงๆอะ
เป็นผู้ชายกวนตีนที่อบอุ่นมาก
หมอปายก้เป็นผู้ชายเย็นชาที่ขี้ใส่ใจมากจริงๆ
คือน่ารักกมากอะคู่นี้
มาทันรอตอนจบพอดีเลยค่ะ5555
ยังไม่อยากให้จบเลยยอะ
แต่ถ้าจบแล้วก้จะรอติดตามเรื่องหน้านะคะ
รอค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 29-12-2016 17:11:09
ชอบความสดใจของน้อง
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 30-12-2016 18:10:10
หมอปายพอเปิดใจ ทุกอย่างดีขึ้น แถมมียิมอยู่ด้วย โลกสดใสเป็นกองเลย
ชอบค่ะ โมเมนท์ทะเล้นๆ แล้วยอมให้รุกหนักมาก
ยิมกวนประสาท แล้วได้กำไรด้วยนะ ชอบค่ะ ยิมเปิดตัวมาก 5555
น่ารักมากเลยค่ะ พามาสวีทกันอีกนะ
หมอปายกับพ่อเข้าใจกันแล้ว ต้องขอบคุณที่พ่อยอมแสดงออก น้องปอก็น่ารัก น้องน้อยเป็นเด็กดี
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 01-01-2017 19:48:15
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 01-01-2017 21:16:41
เริ่มหัวข้อโดย: peppier ที่ 02-01-2017 16:21:39
กลับมาอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลย
พอเห็นชื่อเรื่องแล้วทำให้อยากอ่านขึ้นมาทันที อิอิ
(เรียนคณะเดียวกับพี่ปายครับ ฮ่าๆ)
เป็นเรื่องที่สนุกมากครับ อ่านรวดเดียวจบเลย
ขอบคุณพี่ด้วยที่สรรสร้างเรื่องดีๆน่ารักแบบนี้มาให้อ่าน
ขอบคุณจากใจครับ
เริ่มหัวข้อโดย: chuagporz ที่ 10-01-2017 01:54:03
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ ฮือ~ ยังไม่อยากให้จบเลย
งอแงได้ไหม อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆๆๆๆ อะ!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: [Karnsaii] ที่ 17-01-2017 20:37:12
หลงสุดท้าย : ก้าวต่อไป [END]
Page : Cuteboy
(http://image.free.in.th/v/2013/ig/170116012052.jpg) (http://picture.in.th/id/5b39c45ab8ecb7b7f6700c3d54141427) (http://image.free.in.th/v/2013/it/170116012753.jpg) (http://picture.in.th/id/0fa1a13892c60b89719291542d4dc65a)
Status : ความรักดีๆ เกิดที่คิวท์บอย #แฟนหมอ #แฟนนิเทศ #ลุ้นแทบตายสุดท้ายก็ได้กัน
- Comment -
- Comment -
‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด’
‘#หมอมีแฟนหล่อบอกต่อด้วย’
‘#ทีมยิมปาย #ทีมปายยิม’
‘ทีมน้ำตาเช็ดหัวเข่า’
‘ตายอย่างสงบศพสีชมพู’
‘ไปค่ะ ไปแต่งงานกันเลย ฮืออออ’
‘ผัวทั้งสองทำไมทำกับเมียเช่นนี้ ต่อไปนี้เมียคงต้องกินน้ำตาแทนข้าว ถถถถถถ’
‘#หมอมีแฟนหล่อบอกต่อด้วย’
‘#ทีมยิมปาย #ทีมปายยิม’
‘ทีมน้ำตาเช็ดหัวเข่า’
‘ตายอย่างสงบศพสีชมพู’
‘ไปค่ะ ไปแต่งงานกันเลย ฮืออออ’
‘ผัวทั้งสองทำไมทำกับเมียเช่นนี้ ต่อไปนี้เมียคงต้องกินน้ำตาแทนข้าว ถถถถถถ’
[ยิม]
“ไอ้หน้าด้าน”
ไอ้โอ๊คเงยหน้าจากจอแท็ปเท็ตที่ปรากฏภาพเพจๆ หนึ่งที่แคปภาพจากโปรแกรมการโพสรูปส่วนตัวของผมกับหมอไปโพส มันเลื่อนดูไปมาก่อนจะหันมาด่าผมอย่างขบขัน
“มึงนี่มันช่างกล้า” มันยังแซวต่อเนื่อง “นี่คงไปบังคับให้หมอลงด้วยสินะ”
ผมแค่หัวเราะ อยากจะตอบว่าเปล่าเลย ตอนแรกกะจะแค่หยอกหมอเล่นใครจะไปคิดว่าหมอจะสวนกลับเร็วขนาดนี้ แต่ไม่รู้ทำไมมันเป็นการรู้ทันกันที่ผมโคตรชอบเลย จริงอย่างที่หมอปายบอกผมว่าเขาไม่เคยคิดปิดบังเรื่องเราคบกันเลย เพราะในเมื่อมีใครถามหมอก็ตอบ แต่ต่อไปนี้คงไม่ต้องตอบแล้วเพราะเล่นประกาศผ่านสื่อกันขนาดนี้
ผมยิ้มอย่างครึ้มอกครึ้มใจตอนที่มารับหมอที่คณะแพทยศาสตร์พร้อมกับไอ้โอ๊ค จริงๆ แล้วต่างคนต่างก็มารับคนของตัวเอง เหมือนผมจะลืมเล่าอะไรไปบางอย่าง ผมลืมบอกไปว่าตอนนี้เพื่อนผมทั้งสองมันกระชับสัมพันธ์แนบแน่นด้วยการก้าวข้ามความเป็นเพื่อนไปเรียบร้อยแล้ว
“กูอนุญาตให้มึงเอาไปลองเล่นกับเนมมันดู”
“เออเข้าท่าดี”
ไอ้โอ๊คทำท่าทำทางเห็นด้วย แต่สีหน้าแววตามันโคตรเจ้าเล่ห์เห็นแล้วนึกกลัวแทนเพื่อนตัวน้อยของผมจัง ไอ้ห่านี่ยิ่งชอบทำอะไรสัปดนๆ อยู่ ไม่รู้คบกันอิท่าไหนผมเห็นเนมมันเดินขาเป๋มาเรียนได้เกือบทุกวัน ผมคิดแล้วได้แต่ส่ายหน้าพอดีที่นิสิตแพทย์สามคนเดินทำหน้าเหนื่อยอ่อนมาแต่ไกล
ผมอมยิ้มเมื่อเห็นสภาพของหมอที่ตาแทบจะปิดอยู่แล้ว ยิ่งท่าทางอิดโรยแบบนั้นเห็นแล้วชวนสงสารเพราะตั้งแต่เปิดเทอมมาผมเห็นหมอเรียนหนักทุกวัน เวลาว่างส่วนใหญ่จะหมดไปกับการนอนนิ่งๆ ที่คอนโดมากกว่าการออกไปเที่ยวด้วยกันตามประสาคนรัก
“ไหวมั้ยครับเนี่ย”
หมอพยักหน้าหงึกหงัก โบกมือลาหมออั้มกับหมอหยกที่สภาพไม่ต่างกัน แล้วสองคนนั้นก็เดินลับไปยังลานจอดรถ ทันได้เห็นหมอหยกเดินเซไปมาจนหมออั้มต้องโอบเอาไว้ ผมเหลือบตามองหมอปายที่ยิ้มเสียกว้างเมื่อเห็นภาพนั้นทั้งๆ ที่ตัวเองตาจะปิดอยู่แล้ว
“งั้นกูไปหาเนมก่อนนะมึง”
คราวนี้ไอ้โอ๊คก็ลาไปอีกคนหลังจากทักทายกับหมอเรียบร้อยแล้ว หลังจากพาตัวเองเข้ามาในห้องโดยสารได้หมอก็หลับสนิททันทีจนผมต้องปรับเบาะให้เอนลงเพื่อหมอจะได้นอนสบายหน่อยแล้วผมจึงได้หันกลับไปสนใจกับถนนต้องหน้า ผมใช้เวลานานพอสมควรเนื่องจากตอนเย็นเป็นเวลาเลิกงาน พาหนะบนท้องถนนถึงได้ติดแน่นจนไม่ขยับ แต่ดีอย่างเพราะรถติดนานๆ ทำให้ผมได้หันมาสังเกตใบหน้าหลับพริ้มของหมอ คงจะเหนื่อยจริงๆ เพราะเห็นนอนไม่ขยับเปลี่ยนท่าทางเลย
ผมเกลี่ยปลายนิ้วไปใบหน้าและริมฝีปากอย่างเบามือเพราะกลัวจะไปรบกวนการนอนของหมอ เสียงเพลงเบาๆ จากวิทยุที่เปิดคลอในห้องโดยสารทำให้บรรยากาศโดยรอบดูสบายขึ้นทั้งที่รถติดกันแน่นขนาดนี้ ผมนั่งฮัมเพลงคลอไปพลางมองหน้าหมอไปพลาง ในหัวก็กำลังคิดว่าวันนี้จะทำอะไรกินดี ทุกวันนี้ผมแทบจะไปขลุกอยู่ในห้องหมอแทน นับครั้งได้ที่ไปนอนห้องตัวเองคิดแล้วก็ขำ ดีว่าเก็บห้องไว้ให้น้องสาวที่ไปขอพ่อกับแม่ว่าถ้าสอบเข้ามหาวิทยาลัยติดจะย้ายมาอยู่คอนโด ไม่งั้นผมคงขายไปไม่ก็ปล่อยให้เช่าแทน เพราะสภาพห้องทุกวันนี้เหมือนร้างยังไงก็ไม่รู้
ผมใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงฝ่าการจราจรมาถึงคอนโดที่ห่างจากมหาลัยเพียงไม่ถึงสิบกิโล พอรถจอดสนิทได้สักพักหมอก็เริ่มขยับตัวตื่นขึ้นพอดี
“ถึงแล้วเหรอ”
“ครับ”
หมองัวเงียคว้าเอากระเป๋าแล้วเดินมาวางมือผมที่ยื่นรอท่าอยู่ แล้วพวกเราก็เดินกุมมือเดินเคียงข้างกันไป
“แล้วนี้กินอะไรดีครับ”
หมอทำท่านึกๆ ก่อนจะยิ้มออกมา “วันนี้กูจะทำสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวาน”
“จริงเหรอครับ?”
“อืม”
“งั้นผมจะรอกิน”
ผมพูดยิ้มๆ จำได้ว่าเคยพนันกับหมอว่าถ้าผมชนะผมอยากกินของโปรดฝีมือหมอ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีโอกาสสักทีเพราะหมอยุ่งเหลือเกินจนคิดว่าหมอลืมมันไปแล้วซะอีก อยู่ๆ หมอมาพูดว่าจะทำให้กินแบบนี้ในอกผมมันเลยรู้สึกอุ่นๆ บอกไม่ถูก
ตั้งแต่พวกเราตกลงเป็นแฟนกัน ถึงภายนอกจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป แต่เรารับรู้กันเองว่าภายในใจต่างหากที่เปลี่ยนไป เราคงไม่สังเกตว่าต่างฝ่ายต่างพยายามปรับตัวเข้าหากันให้มากขึ้น เรียนรู้ตัวตนของอีกฝ่ายและพร้อมจะทำให้เรื่องของตัวเองเป็นเรื่องของเราสองคน หมอไม่ใช่คนที่ชอบพูดแต่การกระทำของหมอมันชัดเจนเสมอและมันทำให้ชีวิตรักของเราดำเนินไปอย่างเรียบง่าย
พอมาถึงห้องหมอรีบวางกระเป๋าก่อนจะสวมผ้ากันเปื้อนแล้วเดินเข้าครัวไป ผมอมยิ้มยืนมองแผ่นหลังหมอขยับไปมารอบๆ ครัว ไม่รู้ทำไมภาพตรงหน้าถึงทำให้ผมมีความสุขนัก ไม่นานกลิ่นหอมของอาหารก็โชยมาจนผมต้องขยับเข้าไปยืนซ้อนหลังพ่อครัววันนี้ ผมวางมือข้างหนึ่งที่สะโพกของหมอแล้วบีบเบาๆ หมอแค่หันมาก่อนจะใช้ช้อนตัวอาหารที่กำลังร้อนๆ อยู่ในกระทะขึ้นมาเป่าแล้วส่งให้ผมชิม
“ร้อนนะระวังหน่อย”
หมอเอ่ยเตือนทั้งๆ ที่ตัวเองเป่าให้มันเย็นอยู่ตั้งนานกว่าจะส่งให้ผมได้ชิม ผมอมยิ้มแล้วก้มไปงับอาหารในช้อน รสสัมผัสแรกที่โดนลิ้นนุ่มละมุนจนเผลอยิ้ม
“อร่อยครับ”
“ไปจัดโต๊ะรอเลย”
“ครับ”
รับคำแล้วก็ก้มลงไปกดจูบต้นคออีกฝ่ายเสียหน่อย หมอก็เร็วพอตัวเพราะพอผมเงยจากคอขาวๆ นั่นฝ่ามือหมอก็กระทบอกผมเต็มๆ
“ไอ้ห่านี่”
“ก็ผมมันเขี้ยว”
“กูคนไม่ใช่ตุ๊กตายางที่มึงจะขยี้ขยำยังไงก็ได้นะ”
“ถ้าเป็นตุ๊กตายางจริงๆ ผมแทงไปนานแล้ว”
...พลั๊ว...
“ไอ้ห่านี่ในหัวมีแต่เรื่องแบบนี้รึไงวะ” หมอทำเสียงเขียว “มึงนี่มันเสื่อมจริงๆ”
“ผมก็คิดทุกครั้งที่ใกล้หมอนั่นแหละ ผมพูดจริงนะหมอได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียนเลยเอา”
ผมยืดอกรับแมนๆ เพราะตั้งแต่คบกันมามากสุดก็แค่กอดจูบ ผมรู้ว่าหมอพยายามบ่ายเบี่ยงถึงจะไม่ปฏิเสธผมตรงๆ ผมก็พอจะรู้ที่หมอไม่ให้คงเพราะยังกังวลอยู่ ก็แหงล่ะในเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่มียอมเป็นฝ่ายถูกกระทำ พออารมณ์ถึงขีดสุดกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มมันก็พังไม่เป็นท่าไปเสียทุกครั้ง
นึกแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
“มึงก็ยอมกูสิ เดี๋ยวกูจัดให้เลย”
“หมอทำไหวเหรอ หัวถึงหมอนก็นอนหลับสนิทขนาดนั้น” ผมเอ่ยแซวจนอีกฝ่ายหน้าแดงก่ำ “ผมว่าหมอนอนเฉยๆ ดีกว่า ผมทำเอง”
“มึงแม่ง”
“ผมไม่ทำหมอเจ็บหรอกเชื่อสิ”
“ไอ้ตอแหล”
“หมอใจร้ายว่ะ ผมทำใจลำบากนะโว้ยอยู่กับแฟนแทบจะตลอดเวลา ไม่คิดก็แปลกแล้วครับก็หมอทำตัวน่ารักทำไม”
“น่ารักพ่องมึงดิ”
หมอหน้าแดงเตะขาผมแรงๆ “ไปเลยไสหัวไปจัดโต๊ะเลย ไม่งั้นไม่ต้องแดกข้าว”
“ไม่กินข้าวแต่กินหมอแทนได้มั้ย”
หมอสบถ “กินตีนกูนี่” แล้วยกเท้าให้ผมเสร็จสรรพ
“โธ่หมอ”
เป็นอันว่าเรื่องนี้ก็ตกไปเมื่อถึงเวลาทานข้าว หลังจากนั้นผมกับหมอก็แยกไปทำงานของตัวเองคนละมุม ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกทีอีกสี่ทุ่มกว่าแล้วดีว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดเลยรู้สึกดีหน่อยไม่ต้องเร่งรีบเข้านอนเหมือนวันธรรมดา ผมเดินไปรินน้ำในห้องครัวก่อนเยี่ยมหน้าไปแถวโต๊ะหนังสือของหมอแต่กลับไม่เห็นเจ้าตัว ปกติผมไม่ค่อยอยากกวนเวลาที่หมออ่านหนังสือเพราะเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการสมาธิ แต่เสียงน้ำจากห้องน้ำที่ไหลเอื่อยๆ บ่งบอกว่าหมอกำลังอาบน้ำอยู่ นั่นแหละทำให้ผมนึกอยากทำอะไรแผลงๆ อย่างครึ้มอกครึ้มใจ
ผมปลดเสื้อผ้าออกจากตัวก่อนจะเดินอย่างเงียบเชียบเข้าไปในห้องน้ำ หมอมีนิสัยอย่างหนึ่งที่ไม่ชอบล็อกประตูห้องน้ำซึ่งมันเป็นนิสัยที่ผมโคตรชอบเลย อาจจะเพราะเสียงน้ำจากฝักบัวที่ดังพอสมควรทำให้หมอไม่รู้ว่าผมมายืนมองหมอเปลือยกายอยู่ด้างหลัง
ผมชอบสรีระของหมอจริงๆ ให้ตายเถอะ หมอเป็นผู้ชายร่างสูงโปร่งมีกล้ามเนื้อในส่วนที่สมควรมีถึงแม้รูปร่างไม่ต่างจากผมมากนัก จะห่างก็แค่ส่วนสูงที่ผมสูงกว่าเล็กน้อย และสีผิวที่หมอขาวกว่ามากเนื่องจากผมเป็นคนชอบเล่นกีฬากลางแจ้งทำให้ผิวที่เคยขาวกลับคล้ำลง ผมก้าวเข้าไปเรื่อยจนไปยืนอยู่ใต้ฝักบัวเช่นเดียวกับหมอนั่นแหละหมอถึงเพิ่งรู้ตัว
“ไอ้หมายิม”
“ครับ”
“มึงเข้ามาได้ยังไง”
“ ก็หมอไม่ได้ล็อกนี่”
หมอทำหน้าเหมือนกินยาขม
“มึงออกไปก่อนไปกูใกล้จะเสร็จแล้ว” ผมอมยิ้มมือเลื้อยไปตะปบเอวอีกฝ่าย หมอหน้าตื่นผลักอกผมออกทันทีแต่ไม่ทันเสียแล้วเพราะผมดันหมอเข้าข้างกำแพงแล้วแล้วประกบจูบอีกฝ่ายทันที
“อื้ม”
“หมอครับ”
“ปล่อย ปล่อยก่อน”
ผมไม่ฟังปากก็ทำหน้าที่บดคลึงไปทั่วใบหน้า มือก็ลูบไล้ร่างกายอีกฝ่ายโดยเฉพาะบริเวณบั้นท้ายผมจับคีบเนื้อแถวๆ บีบคลึงอย่างมันมือ รู้สึกได้เลยว่าคนในอ้อมแขนตัวสั่นขึ้น หมอทุบอกผมแรงๆ เพราะถูกจูบจนหายใจไม่ทันพอถอนจูบออกมาหมอถึงกับเซจะล้มดีว่าผมคว้าตัวไว้ทัน
“......”
“ไอ้ห่ายิม ไม่เอา”
“เอาเหอะหมอ ผมไม่ไหวแล้ว”
“เอากับผีน่ะสิ”
“เอากับหมอนี่แหละ”
หมอยกขาเตรียมกระแทกกึ่งกลางลำตัวผม แต่ขอโทษครั้งนี้ผมซ้อมมาดีเพราะเตรียมการเอาไว้แล้ว หมอเลยเสยลมวืดอย่างหัวเสีย ผมจึงได้โอกาสคว้าขาหมอข้างนั้นแล้วดึงให้สูงขึ้นแยกจากอีกข้าง ก่อนจะก้าวไปสอดตัวอยู่ที่หว่างขาอีกฝ่าย สังเกตว่าหมอหน้าแดงก่ำทั้งยังกระหน่ำทุบผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมเลยจัดการด้วยการงับปากหมอแรงๆ มือข้างหนึ่งเค้นคลึงร่างกายหมอมันมือ อีกข้างก็เลื่อยไปยุ่มย่ามตามสะโพกและบั้นเอวอีกฝ่าย หลังจากสู่รบกันพักนึงสุดท้ายหมอถึงกับหอบหายใจไม่ทัน ลมหายใจสั่นสะท้ายดูเหนื่อยอ่อน สุดท้ายหมอเลยซบใบหน้าลงที่แผ่นอกอย่างยอมจำนน
“ยอมยัง”
“......”
“อะไรนะครับ?”
เสียงหมองึมงำอยู่ในอกจนต้องถามย้ำอีกครั้ง หมอผงกหัวจากอกผมแล้วมองตาขวาง
“จะทำอะไรก็ทำไอ้เหี้ย”
“ โธ่แล้วก็ไม่พูดดังๆ ไอ้ผมก็นึกว่าเหนื่อยที่แท้ก็เสียวอยู่”
“กูเกลียดมึงฉิบหายไอ้หมานี่”
หมอตะโกนเสียงดังลั่นจนขี้หูผมแทบเต้น ซ้ำยังซัดหมัดมาอีกตุบ แล้วพิงแผ่นหลังกับผนังห้องน้ำท่าทางราวกับจะหลับเสียให้ตาย
“เฮ้ยหมอหลับไม่ได้นะ เรายังไม่บรรลุวัตถุประสงค์กันเลย”
ผมขยับไปอุ้มอีกฝ่ายทันที ก่อนจะค่อยๆ พาไปยังที่เตียงในห้องนอน หมอปรือตาขึ้นมาสีหน้าเหมือนอยากจะด่าผมเต็มแก่ เมื่อแผ่นหลังหมอสัมผัสกับเตียงนอนหมอก็ขยับไปซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ผมสังเกตว่าทั้งใบหน้าและลำคอของหมอแดงเรื่อยโคตรน่ามอง ผมอมยิ้มขยับไปหยิบของสำคัญที่ซื้อเตรียมไว้ตรงลิ้นชักข้างเตียงนานแล้ว เสียงฉีกซองทำเอาคนในผ้าห่มสะดุ้งโหยง ก่อนที่หมอจะค่อยๆ โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม
“เอาจริงเหรอวะ”
หมอถามเสียงอ่อย “ไว้วันหลังไม่ได้เหรอวะ วันนี้กูง่วงอยากนอน ”
“รีบทำรีบนอนไงหมอ”
หมอสบถในลำคอแล้วกลับมาทำตาขวางใส่ผมอีกครั้ง “เออ ไอ้เหี้ย”
ผมหัวเราะก๊ากขยับไปสอดตัวในผ้าห่มผืนเดียวด้วยท่าทางที่คร่อมทับอีกฝ่าย ผมโน้มไปไซร้คออีกฝ่ายแต่หมอยกฝ่ามือดันอกผมเอาไว้ ผมเลยเลิ่กคิ้วถาม
“สัญญากับกูก่อน”
“ครับ”
“นอกใจกูเมื่อไหร่มึงตาย”
“ครับ”
“ทำให้กูเสียใจเมื่อไหร่มึงตาย”
“อ่าฮะ”
“ยอมเป็นรับให้กูเถอะ ถ้าไม่อยากตาย”
“อะ”
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ขณะที่กำลังจะตกปากรับคำอย่างคล่องปากก็รู้สึกเอะใจในคำพูดของหมอ ดีว่าไหวตัวทันไม่งั้นสถานการณ์พลิกผลันสบายตูดแน่กู ผมหรี่ตามองจับผิดหมอซึ่งอีกฝ่ายสบถอย่างหัวเสียที่ผมดันรู้ทัน
“หมอนี่ร้ายชะมัด”
“ถ้าไม่รีบทำก็ลงไปจะนอน” หมอพูดเสียงดังดูมีน้ำโห
“หมอนับ 1 2 3 เลย”
หมอสบตาผมนิ่งแล้วเริ่มนับ “1 2 3”
“โอ้ย”
หมอร้องลั่นจิกหนังศีรษะผมอย่างจนหน้าหงาย ดีว่าผมประคองตัวทันไม่งั้นโดนพลิกแน่
“1 2 3 เริ่มสิโว้ย ไม่ใช่ 1 2 3 แทง”
ผมหัวเราะร่วนก่อนจะจูบหน้าผากหมอเบาๆ “ไม่นับแล้วเสียเวลา เอาจริงเลย”
“ไอ้เหี้ย”
ผมโอบประคองหมอเอาไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับกดจูบที่หน้าอกข้างซ้ายตรงหัวใจอีกฝ่าย และพร่ำบอกหมอว่าหมอไม่ต้องกังวลใดๆ หรอก เพราะผมบอกตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าตั้งแต่วันที่หมออยู่ในสายตาของผม ผมไม่มีทางมองเลยหมอไป ความรู้สึกของผมตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไป หมอที่ผมเจอในวันแรกกับหมอที่อยู่ในอ้อมกอดผมเป็นเจ้าของไข้ของผมแล้ว
หมอเป็นของผมแล้ว
เราเป็นเจ้าของกันและกัน
จริงๆ แล้วการพบเจอของคนสองคนก็เป็นเรื่องน่าประหลาดใจ บางครั้งก็พบเจอรู้จักเพื่อที่จะจากลาไป บางครั้งความรู้สึกก็นำพาให้ข้องเกี่ยวกันจนเกิดเป็นความรัก ผมไม่รู้ว่ากาลเวลาจะทำให้เรื่องราวเปลี่ยนไปหรือเปล่า ผมรู้แค่ว่าวันนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้รับความรักดีๆ ของหมอ
“ผมรักหมอครับ”
“แต่กูเกลียดมึง โอ้ย”
ผมบอกหมอแล้วว่าผมอ่ะ “หลงกาว(น์)” และผมตอนนี้ผมก็หลงหมอที่สุด หมอปายของผมแม่งโคตรน่ารักเลยว่ะ ผมหอมหน้าผากหมอแล้วก้มลงไปกระซิบข้างหูหมอว่า ‘เป็นแฟนผมแม่งโคตรดี เอวสี่จีซอยก็ถี่แถมยังชอบเบิ้ล’
- END -
บทส่งท้ายแล้วนะคะ สุดท้ายก็สามารถอดทนฝ่าฝันมาจนถึงตอนนี้ 5555++++
ขอบคุณทุกความคิดเห็น ทุกกำลังใจที่มีให้กันมาตลอด :hao5: :sad4:
หลงกาว(น์) เริ่มเขียนตอนกำลังเริ่มทำทีสีสลากยาวมาจนกระทั่งเรียนจบ (ยาวนานมาก)
เรียกได้ว่าเป็นการเขียนที่ผลุบๆโผล่ๆมาตลอด หายไปนานๆจนรู้สึกท้อต่อไม่ติด
แต่ต้องขอบคุณนักอ่านที่รอคอยกัน ให้กำลังใจกัน ทำให้มีวันนี้จนได้ ขอบคุณจริงๆนะคะ
แล้วเจอกันเรื่องหน้าค่ะ :mew1:
ขอบคุณทุกความคิดเห็น ทุกกำลังใจที่มีให้กันมาตลอด :hao5: :sad4:
หลงกาว(น์) เริ่มเขียนตอนกำลังเริ่มทำทีสีสลากยาวมาจนกระทั่งเรียนจบ (ยาวนานมาก)
เรียกได้ว่าเป็นการเขียนที่ผลุบๆโผล่ๆมาตลอด หายไปนานๆจนรู้สึกท้อต่อไม่ติด
แต่ต้องขอบคุณนักอ่านที่รอคอยกัน ให้กำลังใจกัน ทำให้มีวันนี้จนได้ ขอบคุณจริงๆนะคะ
แล้วเจอกันเรื่องหน้าค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 17-01-2017 21:42:52
:heaven :hao5:เราจะรอติดตามเรื่องต่อไป
:katai5: :katai5:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 17-01-2017 22:07:05
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 17-01-2017 22:13:27
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 17-01-2017 22:21:44
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 17-01-2017 22:27:02
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: dilokrittisak ที่ 17-01-2017 22:48:10
เริ่มหัวข้อโดย: crazydoii ที่ 17-01-2017 22:51:44
สนุกมากครับ
ขอบคุณคนแต่งด้วยนะครับ,,,
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 17-01-2017 22:54:48
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 17-01-2017 23:01:22
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 17-01-2017 23:08:38
เริ่มหัวข้อโดย: BaGgYsOdA ที่ 18-01-2017 00:03:20
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 18-01-2017 01:05:46
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 18-01-2017 01:09:12
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 18-01-2017 01:15:35
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 18-01-2017 01:41:49
ยิมมันกวนตีนจนหยดสุดท้ายจริงๆ 555
งี้หมอเหนื่อยตาย คิคิ อดทนไว้นะหมอออ
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 18-01-2017 06:32:59
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-01-2017 08:11:29
เริ่มหัวข้อโดย: asakurafy ที่ 18-01-2017 17:13:35
จบแล้วก็แอบเสียดาย แต่ไม่เป็นไรเรื่องต่อไปเราก็จะตามนะ
จริงๆอยากให้มีตอนของเนมกับโอ๊คอีกก็ดีนะ อั้มกับหยกด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: munoy ที่ 18-01-2017 18:11:29
เรื่องนี้สนุก น่ารัก ลุ้นตลอดเรื่องเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน้าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 18-01-2017 19:07:52
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 18-01-2017 21:04:19
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Imagine_chic ที่ 19-01-2017 10:16:27
หมั่นไส้ยิมมาก อยากให้นางโดนกดบ้าง :hao3:
ชอบพล็อตและการดำเนินเรื่องของเรื่องนี้มาก
แต่มีคำผิดหรือเขียนสลับกันเยอะมาก
ถ้าแก้ไขตรงนี้ได้เราว่าจะเป็นเรื่องที่ดีมากๆเรื่องนึงเลย
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้และรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 19-01-2017 21:57:36
เริ่มหัวข้อโดย: ZeeKiN ที่ 19-01-2017 22:16:26
เริ่มหัวข้อโดย: 111223 ที่ 20-01-2017 04:07:13
ต่อไปพี่หมอคงได้เจอถี่แน่ๆ >„<
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 20-01-2017 21:40:18
ยิมชอบแบบนี้ก็ไม่บอก เร็ว แรง ถี่ แถมไม่มีให้สัญญาณ รับรองฉลุยย
น่ารักมากเลยค่ะ เค้ามีโมเมนท์ดูแลกัน มีย้ายเข้าห้องหอ
ที่สำคัญเค้าเปิดเผยค่ะ ดีต่อใจจริงๆ
จบจริงๆแล้วใช่ไหมคะ คิดถึงแย่เลย มาต่ออีกก็ได้นะคะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 21-01-2017 08:17:32
เริ่มหัวข้อโดย: missyaoi ที่ 21-01-2017 13:30:51
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 21-01-2017 19:22:02
เกลียดสโลแกนยิมมากอะ
บ่งบอกเกินไปมั้ยเธอออว์
จบแล้ววน่ารักมากค่ะ ยังไม่อยากให้จบเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ติดตามค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kiszy ที่ 22-01-2017 14:49:49
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 23-01-2017 02:22:17
เริ่มหัวข้อโดย: heyguy ที่ 23-01-2017 21:05:05
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ รอเรื่องต่อไปน้า
เริ่มหัวข้อโดย: chuagporz ที่ 24-01-2017 03:30:58
สโลแกนนี้ชัวร์หรือมั่วนิ่มรบกวนหมอปายรีวิวด้วยค่ะ 555555
เริ่มหัวข้อโดย: yokibear ที่ 24-01-2017 14:21:53
เอ้อออ น่ารักมากๆเลย
อยากได้ตอนที่หมออยู่พ่อกับน้องปออ่ะค่ะ
คิดถึงความอบอุ่นนั้น
เลิ้บๆเลย หมอกับนิเทศงานดีจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: หลงลำดวน ที่ 24-01-2017 20:29:56
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 02-02-2017 01:33:30
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 02-02-2017 19:39:42
เริ่มหัวข้อโดย: Tatangth ที่ 12-02-2017 14:31:41
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 15-02-2017 17:53:32
สนุกดีครับ อ่านเพลินๆ
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับนิยายนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: littlepink ที่ 17-02-2017 01:24:21
เริ่มหัวข้อโดย: janehh ที่ 17-02-2017 13:55:16
อ่านรวดเดียวเลย ชอบหมอปายมากกกกก
เป็นเรื่องที่ฟีลกู๊ดสุด ขอบคุณนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: skysky ที่ 19-02-2017 20:33:25
เราได้รับความรู้สึกดีๆหลายๆอย่างจากเรื่องนี้ ขอบคุณนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Babelilong ที่ 05-03-2017 22:50:08
:katai5: :katai5: :katai5:
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 06-03-2017 00:27:28
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 06-03-2017 00:52:28
หมอปราย หมายิม
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 06-03-2017 07:47:03
น่ารักมากจริงๆ อยากเห็นมุมสวีทคู่นี้เลย
คนเป็นแฟนหมอ เป็นเพื่อนหรือครอบครัวหมอ
ก็ต้องเข้าใจกันแบบนี้ล่ะ
หมอปายหนักแน่นเข้าไว้
หมายิมไม่ไปมองใครหรอก
เค้ารักของเค้า เนอะยิม :')
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 06-03-2017 08:30:31
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 06-03-2017 21:39:13
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 06-03-2017 21:56:06
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 06-03-2017 22:05:00
เริ่มหัวข้อโดย: GOLDMIND ที่ 07-03-2017 03:50:42
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 07-03-2017 13:22:21
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 07-03-2017 21:19:17
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 07-03-2017 21:47:28
สงสารหมอปายเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Sohso ที่ 09-03-2017 07:30:53
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 09-03-2017 21:40:57
หมอคะ เป็นคนคิดมากนะ นอยด์ง่ายด้วยเนาะ แถมปากแข็งเสมอต้นด้วย แต่ก็ยังน่ารัก
ยิมอบอุ่น ดูแลหมอดีมากเลย เข้าใจหมอ พูดอะไรที หมอก็ยอมไปล่วงหน้าแล้ว มีความหวานเสมอปลาย
น่ารักมากเลยค่ะ หมอนอยด์ฟรีเลยนะ แต่ถ้าหึงก็บอกกัน ไม่งั้นไม่เสียแค่จูบนะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Siran ที่ 09-03-2017 22:04:40
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆมาให้อ่าน . :katai2-1: :pighaun:
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 09-03-2017 22:09:43
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 12-03-2017 20:50:38
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 13-03-2017 08:19:45
เริ่มหัวข้อโดย: benji ที่ 13-03-2017 10:05:12
เริ่มหัวข้อโดย: mizzmizz ที่ 13-03-2017 10:46:45
แต่ชอบสโลแกนมากกกกก 5555+
ปล. จะรอติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆ นะคะ
เป็นกำลังใจให้จ้า :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: tepzakiku ที่ 15-03-2017 11:14:47
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 15-03-2017 11:36:09
แต่ยิมก็ชอบเลย เห็นปายหึง ใช่มะ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-03-2017 14:26:26
เริ่มหัวข้อโดย: rainiefonnie ที่ 15-03-2017 21:03:12
เริ่มหัวข้อโดย: Haruya ที่ 18-03-2017 13:15:59
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 24-03-2017 22:36:27
ชอบ ผช แบบยิมจังดูอบอุ่น
เริ่มหัวข้อโดย: white feather ที่ 25-03-2017 15:04:23
หลงกาวน์สะแล้วสิ
ขอหมอปายได้ไหมค่ะยิม
5555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 02-04-2017 13:55:06
ไม่แปลกที่อิยิมจะหลงขนาดนี้ :z1:
ขอบคุณค่าาาาา :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: phai ที่ 02-04-2017 20:35:51
เริ่มหัวข้อโดย: Kkookai ที่ 03-05-2017 11:02:32
เริ่มหัวข้อโดย: z9_0 ที่ 19-05-2017 21:59:52
แต่เด็กมันก็น่ารัก. ดีๆชอบ
เริ่มหัวข้อโดย: tn ที่ 20-05-2017 23:53:18
อมยิ้มทั้งเรื่องจริงๆ ดราม่าพอหอมปาก
//หอมปากที่ว่าก็แอบน้ำตาซึม 555555
สรุปคือรักนะคะ :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: pangham301 ที่ 17-06-2017 14:01:05
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากเลยค่ะ >.<
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 21-06-2017 17:11:45
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 23-06-2017 09:01:38
และที่ชอบสุด คือครอบครัวของยิม ดีมากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: zaferianight ที่ 04-07-2017 10:09:58
เริ่มหัวข้อโดย: sb_ng ที่ 04-07-2017 23:26:24
ยิมคือปัจจุบันที่ควรรักษาไว้จริงๆ ดีงามมาก หมายิม(ของหมอปาย)น่ารักมากจริงๆ แต่หมันไส้สโลแกนเอวสี่จี 555555555 ครอบครัวยิมก็น่ารักอบอุ่น จนเผื่อแผ่ความรักไปถึงหมอปายเลย ยิมผู้คืนความสุขและรอยยิ้มให้หมอปาย
เวลาเป็นฉากหมอปายกับพ่อ จะรู้สึกอึดอัดอยู่ตลอด แต่พอเจอตอนที่พ่อบอกว่าไม่ได้จะไล่แล้วหมอปายไปกอด เป็นจุดที่ทำให้ความอึดอัดระหว่างพ่อลูกหายไปเยอะเลยจริงๆ คุณพ่อแค่พูดไม่เก่ง พูดจาไม่หวานเท่านั้นเองเนอะ
โอ๊คเนมก็น่ารัก โชคดีที่กลุ่มนี้สมหวังกันหมดเลย แม้เนมจะผิดหวังก่อน แต่สุดท้ายก็แฮปปี้กันทุกฝ่ายเนอะ ส่วนกลุ่มหมอปาย นี่เชียร์อั้มหยกตั้งแต่แรกๆ จนอ่านจบก็ยังคงเชียร์อั้มหยกค่ะ 555555
อาจจะเพราะสงสารหมอหยกตั้งแต่แรกๆด้วย เลยอยากให้หมอหยกสมหวัง แต่กลุ่มนี้คือชื่นชมทุกคนมากๆเลย ที่ยังรักษาความเป็นเพื่อนกันได้แม้จะมีเรื่องราว ชอบการวางตัวของหมอปายที่มีต่อเพื่อนด้วย เป็นคนกลางที่แบบ ฮือออดีจังงงง
หมอปายมีความน่ารัก เวลาอยู่กับคนเด็กกว่าหรือกับน้องนี่แบบ น่ารักกกกก
รวมๆแล้วคือไม่แปลกที่ยิมจะหลงกาว(น์)อ่ะเนอะ เพราะนี่ก็หลงกาว(น์)ไปด้วยเหมือนกันจ้าาา 5555555
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อๆไปค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: Pine_apple ที่ 17-07-2017 17:23:20
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 26-07-2017 09:53:39
หมายิมดีน่าาา แต่สโลแกนแรงไปนิด.ฮ่าา
เริ่มหัวข้อโดย: Napa ที่ 28-07-2017 12:39:17
เริ่มหัวข้อโดย: FRXNKP ที่ 05-08-2017 15:23:15
ครบรสที่แท้ทรู
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 17-09-2017 18:17:56
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 17-09-2017 21:20:00
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 20-09-2017 22:46:57
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 22-09-2017 01:50:02
เริ่มหัวข้อโดย: jeabjunsu ที่ 26-09-2017 11:45:53
ดูแลหมอไปนานๆนะลูกหมา
คิดถึงน้องปอจังเลยค่ะลูก น้องน่ารักมากกก ตอนรับโทรศัพท์นี่ยิ่งน่ารัก "สวัสดีจ้า" โอ๊ยหลงน้องปอ
เริ่มหัวข้อโดย: zysygy ที่ 04-10-2017 22:03:26
เริ่มหัวข้อโดย: ANIKI. ที่ 25-10-2017 12:39:49
เริ่มหัวข้อโดย: imseries ที่ 31-10-2017 22:22:39
เริ่มหัวข้อโดย: silasa ที่ 29-01-2018 20:54:26
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 08-02-2018 06:54:56
:hao3: :hao3: :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: q.tr ที่ 04-06-2018 09:30:07
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 06-06-2018 08:27:13
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 10-06-2018 12:51:26
เริ่มหัวข้อโดย: BooJiRa_ ที่ 27-06-2018 06:33:59
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 16-07-2018 16:31:26
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 18-07-2018 10:15:36
เริ่มหัวข้อโดย: c4jeab ที่ 28-10-2018 20:24:25
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 25-03-2019 02:17:37
เริ่มหัวข้อโดย: kazamaki ที่ 31-03-2019 10:43:24
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 03-04-2019 07:54:08
เริ่มหัวข้อโดย: sk_bunggi ที่ 05-09-2019 16:09:12
มีพี่หมอเอิ้นแซมๆให้มาในเรื่องนิสนุงด้วย
ปล. อยากอ่านตอนคู่โอ๊คกะเนมจังงง "ไม่รู้รักกันอิท่าไหน เดินเป๋มาเรียนทุกวันเลย" 55555 :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: nishihimitsu ที่ 07-09-2019 13:24:54
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Onlyoil231 ที่ 07-09-2019 21:38:58
Sent from my CPH1723 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: cutelady ที่ 09-09-2019 23:42:53
น่ารักทุกคู่เลยยยย...
รอคอยตอนพิเศษต่อไป.. :mew1:
ขอบคุณนักเขียน. จากใจนักอ่าน
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Thep503 ที่ 04-04-2020 20:33:03
เริ่มหัวข้อโดย: opal2606 ที่ 09-04-2020 22:39:15
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 10-04-2020 13:47:19
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 11-04-2020 23:15:19
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 12-04-2020 22:03:32
เริ่มหัวข้อโดย: TaddyC ที่ 17-05-2020 10:52:09
เป็นอีกเรื่องที่ชอบมากๆเลบคร้าบบบ :hao7: :hao5: :katai2-1: o13
เริ่มหัวข้อโดย: BlueWizard ที่ 31-05-2020 08:02:35
ชอบหมายิมที่ทะเล้นซนๆดีแต่ก็อบอุ่นเป็นที่พึ่งพาได้ ชอบหมอที่ซึนๆแม้ชอบวางฟอร์มแต่ก็พูดง่ายตรงๆแมนๆ พูดจารู้เรื่อง ไม่เยอะ. :laugh:
ขอบคุณผู้เขียนด้วยนะครับกับเรื่องสนุกๆแบบนี้ พักผ่อนเยอะๆนะครับ จะได้มีแรงเขียนเรื่องต่อไป รออ่านเรื่องถัดไปอยู่นะครับ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 19-01-2021 20:00:56
เริ่มหัวข้อโดย: Eakkadoor ที่ 05-06-2021 07:23:27
ชอบมาก แต่อ่านมา 3 เรื่อง
- ค่ายสร้างรัก
- ป่าหม่รัก
และเรื่องนี้ แอบติดใจเรื่อง พี่ปืนกับน้องแรกที่สุดเลยครับ
แต่สนุกทั้ง 3 เรื่องเลย
เดี๋ยวจะอ่านต่อจบครบทุกเรื่องเลยครับ
ผมไม่มั่นใจผู้เขียนชื่ออะไร แต่ขอบอกว่าเก่งมากๆเลยครับ
สนุกมากๆ ชอบมากๆครับ
:mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Goplayz ที่ 07-07-2021 17:00:39
ปล.ขอตอนพิเศษหน่อยแบบว่าน้องบัวสอบติดย้ายมาอยู่ข้างห้องหมอ....ความป่วนกวนวายจึงบังเกิด...อะไรงี้....น่าสนุกนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Maeo ที่ 22-08-2021 02:03:14
เริ่มหัวข้อโดย: ♥...[L+U+C+K+Y]...♥ ที่ 25-08-2021 21:32:46
เริ่มหัวข้อโดย: Musashi ที่ 07-11-2021 21:04:45
แต่ผมไม่ได้นึกอิจฉาอะไรหรอกเพราะก่อนหน้านี้บิดาเคยออกปากว่าถ้ามีธุระจะใช้รถให้ไปเอารถของสถานทูตมาใช้ก่อนรถสถานทูตคือรถของราชการ ไม่ใช่รถส่วนตัว พ่ออนุญาตแบบนี้แสดงว่าเป็นข้าราชการที่ชอบเบียดเบียนใช้ของหลวงจนเคยชิน
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 10-11-2021 00:42:30
เริ่มหัวข้อโดย: SeventeenCarat ที่ 30-01-2022 15:34:28
น้องยิมน่ารักจัง รักมั่นคงดี
หมอก็น่ารักขึ้นเรื่อยๆ
o13