-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*************************************
-
บทนำ
คุณคิดว่า คนที่หน้าตาธรรมดา ฐานะธรรมดา ใช้ชีวิตก็ราบเรียบสุดแสนจะธรรมดา มีสิทธ์ที่จะมีความรัก มีแฟน เหมือนคนอื่นๆได้ไหม?
คำถามที่คนส่วนใหญ่คงให้คำตอบแตกต่างกันไป แต่สำหรับ "พล" หรือ นายพล พหุอุปการ แล้ว คิดว่าความธรรมดานี่ล่ะ ที่ทำให้เขาคิดว่าคงไม่มีใครอยากคบเป็นแฟน
จะมีใครรักคนธรรมดา ไม่หวือหวา น่าสนใจและไม่มีอะไรให้น่าดึงดูด แถมชีวิตก็ไม่ได้ผ่านร้อน ผ่านหนาวหรือผ่านประสบการณ์อันโชกโชนขนาดนำมาพูดโอ้อวดบอกใครให้ภาคภูมิใจได้เลยด้วยซ้ำ
ชีวิตของพลธรรมดาแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียน จนก้าวย่างมาสู่วัยทำงาน นายพลยังคงเป็นปุถุชนทั่วไปที่ทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือน หาเช้า กินค่ำ ทำตำแหน่งกราฟิกออกแบบทุกอย่างที่เจ้านายสั่ง ในบริษัทเกี่ยวกับการจัดสรรพื้นที่แสดงสินค้า ไปจนถึงการทำโปรดักชั่น งานโครงสร้าง อีเวนท์ สัมมนา หรือคอนเสิร์ตต่างๆ
แหละนั่นเองที่ทำให้พลฝังหัวมาตลอดว่า ความธรรมดา...คือ...ปมด้อย...
เขาจึงกลบเกลื่อนข้อด้อยนี้ ด้วยการขอความรักจากคนอื่นมาเติมเต็ม พลจึงจีบผู้หญิงไปทั่ว โดยมีจุดประสงค์ชัดเจนในใจว่า จีบแก้เหงา ได้ก็ดี ไม่ได้ก็จีบใหม่ พลทำแบบนี้เป็นกิจวัตร จนติดเป็นนิสัย
พลไม่เคยจริงจังกับความรัก ถึงกับขั้นอยากดึงใครมาเป็นแฟนหรือคู่ร่วมชีวิต เขาขอแค่ได้จีบให้รู้สึกชีวิตกระชุ่ม กระชวยแค่นั้นก็พอ
สาเหตุที่พลมองตัวเองธรรมดา คงเป็นเพราะพลมักไปเปรียบเทียบกับเพื่อนสนิทของเขา อย่างกราฟและท็อป ที่หล่อกว่า เท่กว่า พลไม่ได้อิจฉา เพียงแค่ถ่อมตนและยอมรับสภาพว่าตัวเองมีพื้นที่ที่ขีดเส้นตัวเองไว้ว่าควรอยู่ตรงไหนมากกว่าก็เท่านั้น
ไม่มีใครสมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็น แต่ในทางกลับกัน ก็คงไม่มีใครแย่จนหาจุดเด่นหรือข้อดีไม่เจอเลย
พลไม่รู้ตัวเองว่า เขามีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาและมีเสน่ห์ นั่นคือ ...ปากและรอยยิ้ม...
พลเป็นผู้ชายที่ปากแดงเป็นธรรมชาติ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ดูแลตัวเองสักเท่าไหร่นัก เพราะความปากแดงจึงตัดกับขี้แมลงวันสีดำที่ริมฝีปากบนสองจุด ใครได้เห็นเป็นต้องเพ่งมองอยู่เสมอๆ และนั่นเองจึงเป็นเหตุเริ่มสานสัมพันธ์ด้วยการทักและไถ่ถามเพราะความสงสัย ใคร่รู้
นอกจากขี้แมลงวันแล้ว พลยังมีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์และคารมหวานหู รวมถึงการเรียกเสียงหัวเราะที่ใครได้นั่งร่วมโต๊ะเป็นอยากสนทนาต่อด้วยทั้งนั้น จึงไม่แปลกใจที่มันจะเป็นชนวนสำคัญทำให้หญิงสาวที่พลจีบส่วนใหญ่หลงใหลได้ปลื้ม
โดยปกติ สาวในสเปกของพลจะเป็นผู้หญิงวัยเดียวกัน หรือไม่ก็เป็นรุ่นพี่ ที่ผ่านๆมา พลไม่เคยชอบผู้หญิงอายุน้อยกว่า แต่นี่จะเป็นครั้งแรกและเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของเขา
เมื่อวันหนึ่ง พลไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆ และเป็นจังหวะเจอะน้องผู้หญิงคนหนึ่งเป็นตะคริวตอนเล่นน้ำ พลเข้าไปช่วย หญิงสาวเห็นความดี รวมถึงพลเองก็ถูกใจและมีความรู้สึกลึกๆว่าอยากได้เป็นแฟน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ทั้งสองติดต่อกันเรื่อยมาหลังจากนั้น
หญิงสาววัยใส มีนามว่า 'เฌอ' เธอน่ารักสมวัยนักศึกษามหาวิทยาลัยปีที่สอง ผมสั้นประบ่าสีบลอนด์ทอง ผิวขาว ปากแดง แก้มชมพูทุกอย่างช่างสมบูรณ์แบบ
สองเดือนผ่านไป ที่พลและเฌอพบปะพูดคุยกันจนสนิทสนม วันต่อมา พลมีโอกาสพาน้องเฌอขึ้นคอนโดของตัวเอง
พลนั่งนิ่งครุ่นคิด จนตัดสินใจว่าคุยกันมาก็นานแล้ว ถึงเวลาที่พลอยากเป็นเจ้าของในตัวเฌอ จึงขอหญิงสาวตรงๆ
สิ้นคำถาม หญิงสาวไม่ตอบปฏิเสธแต่กลับก้มหน้าเขินอาย พลยิ้มกรุ้มกริ่มและเห็นว่าโอกาสเป็นใจ ไม่รีรอเชยคางหญิงสาวให้มารับจูบกัน
เนิ่นนานที่ปลายลิ้นของทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดรุก เล่นไปมาอย่างหยอกเย้า พลมีอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิม มือหนาเริ่มเล้าโลมหญิงสาวลูบไล้เนื้อเนียนจนทั่วกาย วินาทีนั้น มีเสียงโทรศัพท์แผดเสียงร้องขึ้น พลปัดป่ายหาเครื่องมือสื่อสารจนเจอแล้วรีบสไลค์หน้าจอหวังตัดสาย แต่ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนถึงกลายเป็นกดเปิดเสียงแบบลำโพงไปซะได้
[พลคะ ไหนบอกจะพาแคทไปดูหนังไง แคทยืนรออยู่ที่บีทีเอสนานแล้วนะ]
!!!
ฉิบหาย!!
พลเบิกตาโพลง เมื่อสองมือเล็กผลักอกพลอย่างแรง เฌอทำหน้าผิดหวังและเสี้ยววินาทีนั้น
ผัวะ..
"เฌอเกลียดพี่พลที่สุดเลย"
"เฌอ เดี๋ยว! ฟังพี่ก่อน"
พลลุกขึ้นวิ่งตามหญิงสาวที่ไวอย่างกับลิง ไม่ถึงนาที เฌอเดินถึงหน้าประตูห้องแล้ว พลคว้าต้นแขนหญิงสาวให้หันมาคุยกัน แต่จังหวะนั้น พลโดนตบหน้ารอบสอง
"เฌอโง่เอง ที่คิดว่าพี่เป็นคนดี จากนี้ ไม่ต้องมายุ่งกับเฌออีก เฌอเกลียดพี่"
"เฌอพี่กำลังจะเลิกคุยกับเขาแล้ว"
เฌอไม่ฟังที่พลอธิบาย มิหนำซ้ำยังตบหน้าเขาอีกเป็นรอบที่สาม
หมดกัน!
หญิงสาวคนแรกที่พลรู้สึกอยากลงหลักปักฐาน คบเป็นแฟนมากกว่าคนอื่นๆ ไปซะแล้ว
โทษใครไม่ได้ นอกจากโทษตัวเองที่ไม่ชัดเจนพอ
พลทรุดตัวลงนั่งที่พื้นหน้าประตูในสภาพที่หน้าแดงและชาจากการโดนตบ
พลถอนหายใจยาว เพราะลืมไปสนิทว่านัดแคทเพื่อจะคุยเรื่องการจบความสัมพันธ์ แต่ไม่คิดว่าเขาจะถึงคราวซวยแบบนี้
สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น พลดูจากรูปการณ์และพอจะคาดเดาได้ว่า เฌอคงไม่ให้อภัยเขาแล้วแน่ๆ
..........................
สวัสดีค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวค่ะ เขียนเรื่องที่สองแล้วค่ะ
// เรื่องแรก ชื่อ เรื่อง **ขอผมได้รัก** ค่ะ //
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57256.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57256.0)
มีส่วนเกี่ยวพันนิดหน่อย คือดึงตัวละครอย่างพลที่เป็นเพื่อนนายเอก(ท็อป) จากเรื่อง **ขอผมได้รัก** มาเป็นนายเอกของเรื่องนี้ค่ะ
มาดูคนสุดแสนจะธรรมดา ได้เป็นนายเอกกันดีกว่า ^^
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า... :mew1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตาม
-
ตอนที่ 1 ยินดีที่ได้รู้จัก
"หากได้รู้ว่าคนที่คุณคบอยู่ คุยกับคนอื่นพร้อมๆกัน คุณยังอยากคบต่ออยู่ไหม?"
สำหรับ..เฌอ..เธอเลือกตอบว่าไม่อย่างไม่มีลังเล ทันทีที่รู้ว่าพี่พลคบซ้อน เฌอเหมือนคนโง่ เฌอเสียใจและร้องไห้ติดกันหลายวัน เธอตัดใจจากพี่พลอย่างเด็ดขาด ตัดการติดต่อสื่อสารทุกช่องทาง
จนกระทั่งเวลาผ่านพ้นไปได้หนึ่งสัปดาห์ที่ทั้งสองไม่ได้คุยและขาดกันโดยสมบูรณ์
ในขณะเดียวกัน ด้านพลเองก็เสียศูนย์พอสมควร เพราะตั้งใจจริงจังหวังคบเฌอเป็นแฟน แต่กลับมีเหตุพาลให้ต้องจากกันไป
บทเรียนเรื่องนี้ ทำให้พลหันกลับมามองตัวเองและฉุกคิดว่า บางทีการไล่ตามจีบผู้หญิงไปทั่ว มันก็เริ่มเหนื่อยเหมือนกัน
ถึงเวลาที่พลควรยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นคนธรรมดาแบบนี้แหละดีแล้ว
เมื่อไม่ได้จีบใคร ความเบื่อหน่ายก็เริ่มครอบงำ
ในค่ำคืนวันศุกร์ที่พลกำลังเบื่อๆ จังหวะนั้น กราฟโทรมาชวนไปนั่งดื่มที่ห้องพี่ฆิต พลจึงไม่รีรอให้คำตอบและดิ่งไปยังที่หมาย
ไม่นานเท่าไหร่ ที่ร่างสูงใช้เวลาเดินทางมาถึงคอนโดคุ้นเคย พลก้าวเท้ายาวๆมาถึงหน้าประตู เคาะเรียกไม่กี่ทีก็มีคนมาเปิดให้
น่าแปลกที่วันนี้ พลรู้สึกขวางหูขวางตาอย่างบอกไม่ถูก เพียงแค่เห็นเพื่อนๆอย่าง กราฟและท็อป นั่งคุยและหัวเราะเฮฮากับคนรัก
หรือเพราะทุกที พลจะมีคนคุยด้วยไม่เคยขาด แต่พอพลเลือกที่จะหยุด เขาก็เกิดอาการเหงาขึ้นมาซะอย่างนั้น
ยิ่งเห็นภาพหวานบาดตาตอนนี้ ยิ่งพาลให้พลหงุดหงิด ทวีคูณขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล โดยเฉพาะเพื่อนสนิทอย่างไอ้ท็อปนี่ตัวดีเลย
ตั้งแต่ท็อปเคลียร์ปัญหาหัวใจกับแฟนได้ ก็รักปานจะแหกตูดดม ต้องมีซบ ซุก คลอเคลียแทบจะตลอดเวลา ที่สำคัญ บางที มีจับพี่ฆีนจูบต่อหน้าต่อตาเพื่อนๆทำเหมือนกับว่าสิ่งที่ทำอยู่เป็นการกินข้าวปกติอย่างไรอย่างนั้น
พลแอบหมั่นไส้เพื่อนเหมือนกัน เพราะก่อนหน้าจะคบกับแฟนคนปัจจุบัน ก็ออกอาการเกลียดเขาเข้าไส้ พอทีนี้เป็นไง ตัวติดกันจนแทนจะสิงร่างแฟนอยู่แล้ว
เห็นคนใกล้ตัวมีแฟน จู่ๆ พลก็รู้สึกโหยหา นึกอยากมีใครสักคนไว้คอยเคียงข้างยามทุกข์และสุขบ้างเหมือนกัน
"โอ้ย! เซ็งโว้ย"
"เป็นอะไร ไอ้พล" ท็อปถาม
"อิจฉาพวกกูล่ะสิ กูรู้นะ" พี่ฆิตแซว
"อิจฉาทำไม ผมก็มีสาวเยอะแยะ" พลเฉไฉด้วยความปากดีตามสไตล์
"ถ้าอย่างนั้นทำไม ไม่พามาบ้างล่ะ ที่ว่าเยอะน่ะ เอ้!...หรือเยอะแค่ในจินตนาการของมึงวะ" พลมองคนแขวะแถมยิ้มยียวน จนได้แต่เบะปาก หมั่นไส้
"โห! คำพูดทำร้ายจิตใจกันมากเลยว่ะพี่ ผมไปนั่งร้องไห้ที่มุมห้องก่อนนะ"
"ไม่ต้องมุมห้องหรอก ตรงนี้แหละ กูรอซ้ำอยู่"
"พี่ว่าเรามาชนแก้วกันดีกว่านะ"
ถ้าไม่มีพี่ฆีนมาห้ามศึก เสียงเถียงอันน่าหนวกหูก็คงไม่หยุดสักที
ท็อปช่วยเบี่ยงเบนความสนใจ กอดคอพลให้หันมาชนแก้วกัน และหลังจากนั้นก็เป็นแฟนท็อปส่วนใหญ่ที่ตั้งใจชวนคุยเป็นพิเศษ เขาคงไม่อยากฟังเสียงทะเลาะชวนน่ารำคาญของพลและฆิตล่ะมั้ง
สนทนา ฮาเฮไปได้ไม่ถึงชั่วโมง พลขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะอยู่ดีๆก็เกิดมีโลกส่วนตัวอยากอยู่คนเดียวขึ้นมากระทันหัน
ในระหว่างที่เดินลัดเลาะคอนโดไปยังถนนใหญ่เพื่อโบกแท็กซี่กลับบ้าน สมองของพลยังคงฟุ้งซ่านกับหลากหลายเรื่องราวที่คิดไม่ตก
"ขอโทษนะครับ" เสียงเรียกมาพร้อมมืออุ่นที่แตะแขนพลเบาๆ จนเขาต้องเหลียวหลังมอง
"ครับ?" พลถาม
"คุณทำเงินหล่นครับ"
พลมองธนบัตรสีม่วงที่อยู่ในมืออีกฝ่าย พลจำได้แม่นยำว่าเงินในกระเป๋าสตางค์มีไม่ถึงห้าร้อยด้วยซ้ำ
แบงค์ห้าร้อยจะมาจากไหน? ของใคร? แน่นอนว่าคงไม่ใช่ของพลแน่นอน
"ไม่ใช่ของผมหรอกครับ"
"ใช่สิครับ ผมเดินตามหลังคุณมา เห็นมันหล่นมาจากตัวคุณจริงๆ"
เสียงทุ้มเอ่ยย้ำหนักแน่น แต่มันไม่เท่ากับรอยยิ้มมุมปากที่มาพร้อมสีหน้าจริงจัง
เดี๋ยวก่อนนะ! ไอ้พล หัวใจจะเต้นแรงไปทำไมกัน ? คนตรงหน้าเป็นผู้ชาย ย้ำ! ว่าผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง ขาว สวย หมวย นมโต นะเว้ย...
ยิ่งไปกว่านั้น!
ความรู้สึกที่ตามมาในหัวสมองคือ คุณครับ? ทำไมโคตรหล่อเลยวะ?
เห็นคนตรงหน้าแล้วยิ่งอยากขโมยความหล่อ ทั้งรูปร่าง หน้าตา รอยยิ้มอบอุ่น เห็นแล้ว อิจฉาชะมัด
"อ่า ขอบคุณนะครับ" พลตอบแบบเก็บอาการไว้
พอพลรับธนบัตรอีกฝ่ายกลับดึงรั้งไว้และยิ้มจนพลเอียงคอมอง
"แลกเปลี่ยนกันครับ"
"หือ?"
"คุณได้เงิน ผมอยากได้เบอร์"
พลปล่อยมือจากการรับเงินและรีบถอยกรูด ฉิบหายแล้วไง อย่าบอกนะว่าคนตรงหน้าแม่งเป็นเกย์
ขอเบอร์โทรกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ แม่ง! จะมาจีบกูหรือวะ?
"คุณจะถอยไปไหน? ผมดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือครับ?"
พลพยักหน้า
"ขอโทษที่ไม่ได้บอกเหตุผล ผมจะขอเบอร์โทรคุณไว้เผื่อติดต่องานน่ะ พอดี ผมเห็นว่าคุณทำงานด้านอีเวนท์ คุณน่าจะรับงานฟรีแลนซ์ด้วย ใช่ไหมครับ?"
เอาแล้วไง กูเจอพวกโรคจิต!
"คุณรู้ได้ไงว่าผมทำบริษัทเกี่ยวกับอีเวนท์?" พลเสียงเข้ม
คำตอบที่ได้ คือ นามบัตรที่อีกฝ่ายชูให้ดู พลเหลือบเห็นโลโก้บริษัทตัวเองอยู่ในนามบัตรที่เขาถือจริงๆ
พลนึกไม่ออกจริงๆว่าเขาเคยพกนามบัตรบริษัทไว้กับตัวด้วยหรือ?
พลข้องใจ นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันดูเหมือนจัดฉากอย่างไรไม่รู้
"สมัยนี้ ลำพังแค่เงินเดือนประจำอย่างเดียวไม่พอใช้หรอกครับ คุณควรหารายได้จากหลายช่องทางดีกว่านะ" คนพูดระบายรอยยิ้มให้คนฟังยืนนิ่ง ครุ่นคิด
หลายนาทีที่พลชั่งใจ และกำลังประเมินคนตรงหน้าไปด้วยว่ามาดีหรือมาร้าย แต่สุดท้าย...
"ก็ได้ครับ"
จากรอยยิ้มมุมปากก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้าง เมื่อได้รู้ว่าพูดโน้มน้าวสำเร็จ
"คุณชื่ออะไร"
"พลครับ"
"อ่อ...ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อ 'ฌอณ' นะครับ"
แม้จะรู้จักกันแบบประหลาดๆหน่อย แต่บุคลิกลักษณะของคนตรงหน้า ก็ไม่ได้ดูอันตรายหรือเลวร้ายอะไรหรอก(มั้ง)
พลพูดปลอบใจตัวเองในใจ
"ทีนี้จะให้เบอร์ไว้คุยงานได้หรือยังครับ? คุณพล" คนถามเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป ฟากพลมองตาปริบๆ ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
ทำไมเหมือนโดนสะกดจิต เพียงเขาพูดเสียงเหวี่ยงๆก็คว้าโทรศัพท์กดเข้ารายชื่อหาเบอร์ตัวเองที่ทำบันทึกไว้ เพราะพลขี้ลืม จำเบอร์โทรตัวเองไม่ได้
พลยื่นเครื่องมือสื่อสารไปให้คนตรงหน้า
ไว้ใจง่ายไปหรือเปล่าวะ...ไอ้พล?
แต่กว่าจะหาคำตอบให้ตัวเองได้ ก็ไม่ทันอีกฝ่ายบอกว่าบันทึกเบอร์โทรของเขาเป็นที่เรียบร้อย
เมื่อได้สิ่งที่อยากได้ ทั้งสองก็แยกย้าย ปล่อยให้พลเดินไปคนเดียวด้วยความรู้สึกประหลาดใจ ว่าทำไม จู่ๆพลรู้สึกคลับคลาย คลับคลาคุ้นหน้าคนที่ชื่อ...ฌอณ...อย่างบอกไม่ถูก
ทั้งๆที่พลมั่นใจว่า พลไม่เคยเจอหน้าผู้ชายคนนี้เลยสักครั้ง...
****1.1****
:mew1: :mew1: :mew6:
-
พี่ชายของเฌอแน่เลย
-
พี่ชายเณอรึเปล่าคะพล นี่คงไม่ได้มาร้ายหรอกนะ!
-
ติดตามจ้า
-
เหอๆๆ นายพล
-
ตอนที่ 1 ยินดีที่ได้รู้จัก (2)
"งานที่ผมต้องการมีตามนี้ครับ" ฌอณยื่นแฟ้มเอกสารที่มีรายละเอียดงานทั้งหมดมาให้
จากวันที่เจอกันผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ที่ตอนนี้ ทั้งสองนัดเจอกันที่ร้านอาหารฟิวชั่นบนห้างสรรพสินค้าในวันหยุด โดยตอนที่พลมาถึงอาหารหลายอย่างก็วางเรียงรายบนโต๊ะเรียบร้อย
"จริงๆแล้ว คุณฌอณส่งข้อมูลทางอีเมล์มาก็ได้ ไม่เห็นต้องนัดข้างนอกเลย เสียเวลาคุณเปล่าๆ"
"ไม่เป็นไร ผมอยากเจอ..." ฌอณเห็นอาการคนตรงหน้าดูเหวอไปนิดเขาจึงอธิบายต่อ
"เผื่อคุณมีข้อสงสัยอะไรจะได้ถามตรงนี้ให้จบทีเดียว"
"ครับ"
รับคำ พลเปิดแฟ้ม หยิบกระดาษขึ้นมากวาดตาอ่านข้อมูลคร่าวๆ เผื่อสงสัยอะไรจะได้ถามไปอย่างที่คุณฌอณแนะนำไปเมื่อครู่ แต่ทันใดนั้น จู่ๆ ฌอณยื่นมือไปบังกระดาษที่พลอ่าน เขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างมีคำถาม
"กินก่อนเถอะ เดี๋ยวอาหารชืดพอดี"
สองมือวางแฟ้มนั้นไว้ข้างตัว และเปลี่ยนมาจับช้อน ส้อมแทน โดยปกติพลจะเป็นคนเฟรนด์ลี่ จะคนแปลกหน้าหรือหรือสนิทสนมแค่ไหน พลสามารถชวนคุยจนบรรยากาศผ่อนคลายและสนุกสนานมากขึ้นได้ แต่กับคนนี้พลรู้สึกเกรงอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยังไม่คุ้นเคยหรือเพราะความหน้านิ่งของอีกฝ่าย ถึงทำให้พลไม่กล้าปล่อยมุกหรือแซวเล่นด้วย
แต่เพราะบรรยากาศบนโต๊ะอาหารมันเงียบเกินไป พลจึงชวยคุยแต่เชิงเป็นงาน เป็นการมากกว่า
"คุณได้ดูๆเจ้าอื่นไว้บ้างหรือเปล่าครับ?"
"เปล่า ผมสนใจคุณคนเดียว"
คำพูดของอีกฝ่ายไม่ได้ทำให้พลระแคะระคาย หรือเอะใจอะไร เพียงแต่พลสงสัยว่าการจะจ้างใครสักคนให้ทำงานให้ คุณจะไม่เช็คประวัติย้อนหลังสักหน่อยเลยหรือ?
"ทำไมคุณไว้ใจผม ทั้งๆที่ผลงานเก่าๆของผม คุณก็ไม่เคยเห็นมาก่อน"
คำถามที่อยากรู้คำตอบจริงๆ เพราะการจ้างงานสเกลใหญ่ขนาดนี้ อีกฝ่ายย่อมรู้ดีว่าจำนวนเงินที่จ่ายย่อมสูง การเจอหน้ากันเพียงแค่สองครั้ง ครั้งแรกโดยบังเอิญและครั้งนี้ที่นัดมาคุยงาน
เหตุอันใดที่ทำให้คุณฌอณมั่นใจตัวพลขนาดนั้น
"ชื่อบริษัทที่คุณอยู่ทำให้ผมเชื่อมั่นว่าการที่คุณเข้าทำงานที่นั่นได้ แสดงว่าคุณคงเก่งพอตัว"
เป็นคำชมที่พลฟังแล้วรู้สึกดี
"แล้วถ้าผมเรียกราคาสูงล่ะ คุณจะไหวหรอ?"
"ผมรู้ว่าคุณเป็นคนดี คงไม่คิดโก่งราคาสูงเกินไปหรอกใช่ไหมครับ นายพล?"
ดวงตาคู่คมมองมาอย่างแฝงความหมายอะไรบางอย่าง และการจดจ้องไม่ละสายตาก็ชวนขนลุกแปลกๆ พลไม่ตอบแต่เบนสายตาหนีก้มหน้าจนคางแทบติดคอ
ทำไมรู้สึกว่าสายตาของคนตรงข้ามมันทำให้พลหวิวๆอย่างไม่มีเหตุผล
"คิดว่าจะส่งใบเสนอราคากลับมาเมื่อไหร่?" ฌอณถามต่อ เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายมีทีท่าแปลกไป
"สองวันครับ"
"ถ้าผมดูแล้วพอใจในราคา คุณเริ่มงานได้เลยนะ"
"ครับ"
จบบทสนทนาเรื่องงาน ต่างฝ่ายก็ตักอาหารกินไปอย่างเงียบๆ คุณฌอณเป็นคนแรกที่พลทำตัวไม่ถูก มือไม้ก็ดูสั่นเกร็งจะหยิบตักอะไรก็ดูเงอะๆงะๆไปซะหมด
พลไม่เข้าใจทำไมพลรู้สึกกลัวคนตรงหน้า ราวกับว่ามีรังสีอำมหิตซ่อนอยู่ ขนาดพี่ฆีน ซึ่งเป็นแฟนของเพื่อนก็ดูเป็นผู้ใหญ่ที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณฌอณ แต่พลกลับแซวหรือคุยเล่นด้วยได้ ผิดกับคนนี้ที่รู้สึกไม่กล้าพูดเล่นหรือแซวอะไรด้วยเลย
ในขณะที่พลนั่งคิดเรื่องของคนตรงข้าม อีกฝั่งก็คิดเรื่องของพลเหมือนกัน ฟากฌอณชำเลืองมองหน้าพลที่ดูนิ่งผิดปกติ เขาพยายามสังเกตใบหน้าที่ขมวดคิ้วมุ่น มองพินิจพิจารณาอย่างละเอียด
ฌอณอยากถามอะไรบางอย่าง แต่เขาก็เลือกจะเงียบ ก่อนจะละสายตาแล้วก้มหน้าตักอาหารต่อ
ผ่านไปสักพักที่ทั้งสองจัดการอาหารตรงหน้าเรียบร้อย ก็เตรียมแยกย้ายกันกลับ จังหวะที่เดินออกมา พลยกมือไหว้ พร้อมลา คุณฌอณก็เอ่ยขึ้นมาว่าจะไปส่งที่บ้าน แค่รับประทานอาหารร่วมโต๊ะเดียวกัน พลยังอึดอัดขนาดนี้ ถ้าต้องอยู่กันสองต่อสองบนรถอีก พลไม่เอาดีกว่าจึงปฏิเสธไป
แต่ยังไม่ทันจะก้าวเท้าไปไหน อีกฝ่ายวางมือบนไหล่ ส่งสายตาดุๆ จนพลกระพริบตาปริบๆมองคุณฌอณที่เน้นเสียงหนักว่าจะไปส่ง
พลเลยพยักหน้าส่งๆและเดินตามไปอย่างว่าง่าย ในบางครั้งพลก็เดาอารมณ์ของคุณฌอณไม่ได้เลยจริงๆ
ในระหว่างที่พลและฌอณเดินไปยังรถยนต์คู่ใจ เสียงโทรศัพท์ของฌอณก็ดังขึ้น เขาล้วงเข้าไปหยิบเครื่องมือสื่อสารและกดรับสาย
"ว่าไงครับ หนูน้อยของพี่"
น้ำเสียงสดใสต่างจากที่คุยกับพลอย่างสิ้นเชิง ถ้าไม่ใช่คนพิเศษคงไม่พูดเสียงเล็ก เสียงน้อยแบบนี้ แถมสรรพนามที่ใช้เรียกกันช่างหวานหูชวนอ้วก
แฟนแน่ๆ!
"พี่ไม่สะดวกคุยตอนนี้ เดี๋ยวพี่โทรกลับนะครับ หนูน้อย"
คุยกับผู้หญิงนี่ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่แถมยังดูนุ่มนวลและอ่อนโยนเสียเหลือเกินเห็นแล้วมันหมั่นไส้
แวบหนึ่ง พลเบะปาก แต่คนข้างๆเห็นจึงเอ่ยถาม
"คุณเป็นอะไร?"
"ผมน่ะหรอ? เปล่านี่"
จู่ๆ คนข้างกายก็หลุดหัวเราะเบาๆ ทำให้พลหันขวับไปมอง อาจเป็นเพราะตั้งแต่เจอกัน คนหน้านิ่งคนนี้ มีรอยยิ้มปรากฎแก่สายตานับครั้งได้ แถมจะให้หัวเราะน่ะหรอไม่มีทางได้เห็น
พลสบถในลำคอเหมือนขัดใจตัวเองเมื่อรู้ว่ากำลังใส่ใจรายละเอียดคุณฌอณมากเกินความจำเป็น
ไม่ต้องใส่ใจมากมายนักหรอก เพราะสถานะของทั้งสองตอนนี้ก็แค่ลูกจ้าง กับผู้ว่าจ้างที่ต้องร่วมงานกันก็เท่านั้น....
......................
เมื่อรับงาน วิเคราะห์ดูแล้วว่าพลน่าจะจัดการได้ เขาก็รีบโทรหาพรรคพวกในแวดวงต่างๆ สอบถามราคาซัพพลายเออร์ ผลิตป้าย โครงสร้างต่างๆจนได้ข้อมูลมาครบ พลนั่งรวบรวมราคา บวกค่าเหนื่อยไปอีกนิดหน่อย ก็พิมพ์รายละเอียดเพื่อเตรียมส่งให้
หลังจากที่สรุปราคาค่าใช้จ่ายทั้งหมด วันถัดมาพลส่งใบเสนอราคาไปให้ทางอีเมล์ และไม่อยากจะเชื่อว่าพลส่งไปไม่ถึงชั่วโมง อีกฝ่ายตอบตกลงอย่างไม่มีอิดออด พร้อมทิ้งท้ายบอกให้พลเริ่มงานได้เลย
เจอลูกค้าว่าง่ายไม่เรื่องมากแบบนี้ก็ดี พลพร้อมทำงานเต็มที่ เพื่อพิสูจน์ว่าเขาก็มีฝีมือเหมือนกัน
ทว่า ผ่านไปไม่ถึงค่อนวัน พลเจอหัวหน้าเรียกไปพบด่วน คุยงานไม่นาน พลก็ออกจากห้องด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เพราะทั้งสัปดาห์พลต้องมีไปคุมงานเรื่องโครงสร้างด้วย
นอกเหนือจากการทำกราฟิก พลต้องทำหน้าที่ไปดูงานภาคสนาม ซึ่งปกติ การออกไปดูซัพพลายเออร์ทำงานพวกโครงสร้างอย่างพวก จัดบูธตามงานเอ็กซิบิชั่นหรือแม้กระทั่งจัดอีเวนท์เล็กๆที่ห้างสรรพสินค้า โดยส่วนใหญ่วันที่จัดแสดงงานจะไม่ค่อยติดกันนัก แต่เพราะช่วงนี้คงมีเอ็กซิบิชั่นหรืองานเปิดตัวสินค้าพร้อมๆกันพอดี เลยทำให้พลต้องทำหน้าที่จัดคิวไปดูทุกวัน ซึ่งแน่นอนว่าถ้าคุมงานเมื่อไหร่ การกลับบ้านดึกก็คงไม่ต้องพูดถึง
และแล้วเวลาก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก...
หนึ่งสัปดาห์เต็มๆที่พลแทบไม่ได้หลับ ไม่ได้นอน เพราะต้องดูงานของลูกค้าหลายรายติดกัน เขาทำงานหามรุ่ง หามค่ำ จนบางวันก็กินข้าวไม่ตรงเวลา หรือบางครั้งก็ลืมกินข้าว กินปลาไปเลยก็มี
ความเหนื่อยล้าจากการทำงานกับเจ็ดวันหฤหรรษ์ผ่านพ้นไป ร่างกายที่ไม่ได้พักผ่อนเต็มที่บวกกับอาหารที่ลงกระเพาะก็น้อยนิด จึงไม่แปลกที่วันนี้พลจะป่วยจนลุกไปทำงานไม่ไหว
พลรีบโทรลากับหัวหน้าโดยตรง ซึ่งเขาไม่ได้ว่าอะไรกลับเป็นห่วงด้วยซ้ำไป เพราะเข้าใจว่างานที่พลทำมันหนักพอสมควร
หมดห่วงเรื่องการทำงาน พลหลับตา นอนตัวสั่น เขาดึงผ้าห่มผืนบางคลุมถึงศรีษะ
อยากลองลุกไปอาบน้ำก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะตะเกียกตะกาย คิดว่า การนอนนิ่งๆแบบนี้ไปก่อนคงอาจทำให้ร่างกายดีขึ้นตามกาลเวลา
หลับตาได้ไม่ถึงสิบนาที โทรศัพท์ที่วางไว้ข้างตัวก็ดังขึ้น พลไม่มีกะจิตกะใจจะรับ เขาจึงปล่อยให้แผดเสียงร้องไปอย่างนั้น เดี๋ยวถ้าปลายสายรู้ว่าไม่มีคนรับ สักพักก็คงดับไปเอง
แต่มันไม่เป็นอย่างที่พลคิด เพราะพอดับลงไม่ถึงหนึ่งนาที เครื่องมือสื่อสารก็ดังขึ้นอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
พลหนวกหู จึงกดรับและกรอกเสียงลงไป
"สวัสดีครับ"
[ผมนั่งรอดูงานคุณอยู่จะส่งอีเมล์มาเมื่อไหร่? ตามกำหนดคือเมื่อวานไม่ใช่หรือ? นี่มันเลยมาแล้วนะครับ]
ตายห่า!
ที่ผ่านมาทำงานประจำก็จะไม่มีเวลานอนอยู่แล้ว เลยทำให้กลับบ้านพลก็ทิ้งตัวลงนอน จนลืมไปว่ารับงานออกแบบของคุณฌอณเอาไว้ด้วย
พลเบิกตาโพลงพลางเด้งพรวดลุกขึ้นเพราะเสียงดุดันดังมาจากปลายสาย แต่เพราะลืมว่าตัวเองป่วย การลุกเร็วแบบนั้นยิ่งทำให้พลปวดหัวกว่าเดิม เขากุมขมับด้วยความทรมาน
"คุณฌอณครับ ผมขอโทษ ขอเลื่อนไปสองวันได้ไหม?"
"ไม่ได้ แค่นี้ คุณยังไม่ตรงต่อเวลา แล้วคุณจะไปทำมาหากินอะไรได้"
ในตอนแรก พลอุตส่าห์พูดจานอบน้อม พอเขาได้ยินเสียงไม่พอใจและคำพูด คำจาที่ดูถูกกัน พลโมโหพอสมควร
"ถ้างั้น คุณไปจ้างคนอื่นเลย ผมไม่ทำงานให้คุณแล้ว ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา แค่กๆๆ" ตวาดใส่อย่างไม่พอใจ แต่เพราะร่างกายอ่อนแรง พลจึงเจ็บคอและเสียงแหบแห้ง ขาดห้วง
ความเงียบก่อตัวอยู่หลายนาที จากนั้น ฌอณก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าตอนแรก
"คุณไม่สบายหรือ?"
"คุณไม่จำเป็นต้องมาสนใจ ผมไม่ทำงานให้คุณแล้ว"
"นายพล!"
!!
พลตัดสาย แล้วไถลตัวช้าๆเพื่อข่มตาหลับ
หากคุณฌอณจะโกรธ เกลียดกันก็ตามสบาย เวลานี้ พลจะตายอยู่แล้ว
พลนอนกระสับกระส่ายด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว อาการปวดหัวราวกับสมองจะระเบิด ไหนจะความร้อนภายในตัวที่แผดเผาเหมือนมีใครมาสุมไฟจนร่างกายทรมานแทบบ้า
น้ำใสเริ่มปริ่มดวงตา ไม่เอาแล้ว พลสัญญากับตัวเองว่า จากนี้เขาจะใส่ใจตัวเองให้มากกว่าเดิม และจะไม่บ้างานเกินความจำเป็นอีกแล้ว
ผ่านไปได้สักพักอาการตัวร้อนเริ่มร่วมกับความรู้สึกหนาว พลนอนขดตัวสั่นเทิ้ม ดูเหมือนว่าผ้าห่มก็เอาไม่อยู่
ไม่นานมากนัก ที่พลได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นหลายที
พลก็อยากไปเปิด แต่การพยุงตัวเองขึ้นตอนนี้ คงต้องใช้เวลามาก
สิ้นเสียงการเคาะประตูที่ดังอยู่หลายสิบครั้ง มันแปรเปลี่ยนเป็นเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นแทนที่
พลกดรับสายยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไร ก็มีเสียงแทรกเข้ามา
"ผมอยู่หน้าห้องคุณแล้ว มาเปิดประตูเดี๋ยวนี้"
[ผมลุก...ม..ไม่]
"นายพล คุณต้องมาเปิดประตู ไม่อย่างนั้น ผมจะรู้ได้ไงว่าคุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า?" เสียงร้อนรนของอีกฝ่ายที่ส่งเสียงดังกึ่งโวยวาย ทำให้พลตัดรำคาญ เขาต่อสู้กับพิษไข้ของตัวเอง ค่อยๆลุกจากเตียง กระเสือกกระสนไปเปิดประตู
ปกติ สองนาทีก็เดินถึงหน้าประตูห้อง แต่เวลานี้ ห้านาทียังอยู่แค่โซฟา
พลค่อยๆใช้มือเกาะตามผนังบ้าง โต๊ะบ้างเพื่อหาหลักยึดกันตัวเองล้ม
ราวกับถึงเส้นชัย เมื่อพลเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้อง เขายืนโอนเอน มือหนาบิดลูกบิด เปิดออก พอพลเห็นหน้าคุณฌอณก็ไม่รีรอถามอย่างข้องใจ
"คุณรู้ได้ไงว่าผมพักห้องไหน?"
ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย แต่สิ่งที่พลได้รับคือ คุณฌอณเข้ามาประชิดและโอบกอด ราวกับรู้ว่าไม่กี่นาทีจากนี้ นายพลกำลังจะล้มลงเพราะหมดแรงจากพิษไข้
....................................
ขอบคุณจ้า[/color]
-
เรื่องของพล น่าจะดราม่าไม่แพ้พี่ฆินนะเนี่ย
-
ตอนที่ 2 คนป่วย
ได้ยินมาก็ออกจะบ่อย กับประโยคที่ว่า
...'การไม่เป็นโรคเป็นลาภอันประเสริฐ' มันคงเป็นจริงเสมอ...
ฌอนมองคนตรงหน้าที่อาการดูแย่ ใบหน้าซีดเซียว ทรุดโทรมก็อดสงสารไม่ได้
"คุณตัวร้อน ต้องไปโรงพยาบาล"
"ไม่ ได้โปรด"
"นายพล!"
ฌอณดุทั้งๆที่แบกร่างนายพลอยู่และกำลังจะต้านแรงไม่ไหว เมื่อพลทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมาที่เขา ลมหายใจอุ่นๆพร้อมคำพูดที่เปล่งออกมาชิดต้นคอเชิงร้องขอทำให้ฌอนข่มใจ ก่อนจะคว้าแขนอีกฝ่ายพาดบ่าแล้วค่อยๆพยุงไปยังโซฟา
"ดื้อจริงๆ!"
ฌอณถอนหายใจ เขาไม่ชอบให้คนที่เขารู้จักไม่สบาย เพราะสิ่งหนึ่งที่ฌอนเกลียดมากที่สุด คือ การป่วยไข้
ครั้งยังเด็ก ฌอณเข้าโรงพยาบาลบ่อย เจ็บออดๆแอดๆเป็นประจำ
แต่ลึกๆแล้วสิ่งที่ฌอณเกลียดมากกว่านั้น เพราะน้องสาวคนกลางป่วยหนักจนเข้าโรงพยาบาลและไม่กี่วันถัดมาน้องสาวก็เสียชีวิตเพราะโรคไข้เลือดออก ทั้งๆที่เรียนอยู่มัธยมปลายเท่านั้น
บทเรียนของการเสียชีวิตของน้องสาวอันเป็นที่รัก ทำให้ฌอณหันมาดูแลตัวเองมากขึ้น เลือกกินอาหารที่มีประโยชน์ ออกกำลังกายทุกวัน และพยายามจัดสรรเวลาพักผ่อนให้เพียงพอ
ผลลัพธ์ที่ได้ ทำให้ฌอณไม่ป่วยอีกหลังจากนั้น เขาร่างกายแข็งแรงจนสามารถเป็นที่พึ่งพิงของคนอื่นได้ และมันยังส่งผลให้ภาพลักษณ์ของฌอณดูดีมากขึ้นกว่าเดิมด้วย
ตัดภาพมายังปัจจุบัน เสื้อเชิ้ตราคาแพงถูกปลดกระดุมคอบนและพับแขนเสื้อขึ้นมาจนถึงข้อศอก ก่อนจะจัดท่าทางของคนป่วยให้นอนสบายขึ้น
ฌอณพร้อมดูแลคนป่วย เขานั่งข้างๆ หยิบผ้าขนหนูมาบิดหมาดๆวางลงบนหน้าผากและค่อยๆเช็ดอย่างเบามือ
ฌอณส่ายหน้าระอา นายพลไปทำอะไรมาถึงป่วยหนักแบบนี้
ใบหน้าหล่อขรึมเผลอขมวดคิ้วตามคนตรงหน้า เมื่อเห็นว่าพลเบี่ยงหน้าหนีความเย็นของผ้าเปียกชื้น
"ทรมานมากสินะ"
ฌอณรู้ดี อาการป่วยจนไข้ขึ้นสูงแบบนี้ มีใครจะรู้สึกดีบ้าง และคนป่วยที่นอนซมอยู่ตรงหน้า กำลังทำให้ฌอณหวนคิดถึงใครคนหนึ่ง
รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นเมื่อนึกถึงอดีต แต่แล้วเขาก็ลดรอยยิ้มลง มองคนตัวสั่น ปากสั่นอย่างทรมาน ฌอณรีบจัดการเช็ดให้ทั่วร่างกายเพื่อคลายความร้อนลง
ก่อนจะไปเปลี่ยนน้ำ เพื่อเช็ดตัวอีกรอบ ฌอณมองหน้าคนที่หลับใหล ไม่รู้เรื่อง
เขาวางกะละมัง และเคลื่อนใบหน้าไปใกล้อีกฝ่ายจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนเป่ารดกัน
ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเห็นทุกอย่างบนใบหน้าซีดเซียวชัดเจนรวมถึงขี้แมลงวัน ซึ่งเป็นจุดนำสายตาบนริมฝีปากนั้น
ครู่หนึ่งที่ดวงตาคู่คมจดจ้องอย่างต้องการจะทำอะไรบางอย่างก็แปรเปลี่ยนเป็นแววตาสงสารสะท้อนออกไป ฌอณถอยหลังกลับมานั่งตัวตรงเหมือนเดิม
ฌอณลุกขึ้น พร้อมถือกะละมังไปยังห้องน้ำ เพื่อตั้งใจกลับมาเช็ดตัวอีกรอบ
ดูแลพลเสร็จเรียบร้อย ฌอณเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขารีบมาหาอีกฝ่าย จนลืมซื้อโจ๊กมาให้พลเพื่อกินยา ฌอณเดินไปสำรวจในตู้เย็นอีกฝ่ายก็ไม่มีของติดตู้เย็นเลย
ทิ้งตัวลงนั่งอีกครั้ง และยื่นมือไปแตะแก้มคนป่วยเบาๆ
"พล นายพล"
"ฮื่อออ"
"คุณครับ ตื่นก่อน"
พลลืมตาขึ้นมามองคนที่ปลุกจากการหลับใหล
"ผมขอกุญแจกับคีย์การ์ดหน่อย จะลงไปซื้อโจ๊กให้"
พลไม่ตอบ แต่ชี้ไปยังฝาผนังติดกับทางเดินเข้าห้องที่มีราวไม้แขวนกุญแจต่างๆอยู่
ฌอณลุกขึ้นไปหยิบกุญแจและคีย์การ์ดที่อยู่คู่กัน เขาคว้ามันและกำลังจะก้าวออกไป แต่จู่ๆเขาเดินกลับมาหาพล ก่อนจะนั่งยองๆลงข้างโซฟา
คิ้วที่ขมวดเป็นปมคลายลง เมื่อพลเห็นรอยยิ้มมุมปาก พร้อมสัมผัสที่แตะลงบนกลางกลุ่มผมลูบมันช้าๆ
"คุณทนก่อนนะ ผมจะลงไปซื้ออะไรมาให้คุณกิน เพราะคุณต้องกินยาด้วย"
พยักหน้ารับ ร่างสูงก็เดินพ้นสายตา ปล่อยให้พลข่มตาหลับไปในที่สุด
เกือบสองชั่วโมง ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง วางถุงโจ๊กร้อนๆลงบนโต๊ะกินข้าว ก้าวเดินไปดูอาการของพลอีกครั้ง
หลังมือเอื้อมไปแตะที่หน้าผากไล่ลงมายังซอกคอ
"ยังไม่ดี"
ฌอณเรียกชื่อนายพลอยู่สองสามที อีกฝ่ายถึงลืมตามาหน้านิ่ว
"ลุกมากินข้าวจะได้กินยา"
"ผมอยากนอน ผมปวดหัว"
"ฝืนหน่อย คุณ"
พอพลจะอ้าปากเถียง ฌอณไม่รอทำตามใจอีกฝ่าย เขาโน้มตัวลงต่ำ สองมือสอดเข้าใต้แผ่นหลัง ยกร่างที่บางกว่าเขาให้ลุกขึ้นมานั่งดีๆ
ความอุ่นร้อนของอุณหภูมิร่างกายยังแผ่กระจายจนฌอณสัมผัสได้
เมื่ออีกฝ่ายไม่อิดออด ณอณปรับท่าทางให้นั่งสบายและลุกไปจัดการเทโจ๊กใส่ถ้วย
ห้านาทีผ่านไป ฌอณมาพร้อมถ้วยอาหาร เป่าไล่ความร้อนสองสามที ช้อนก็ถูกจ่อตรงปาก พลเหลือบมองคนข้างๆ
"อย่าดื้อ คุณต้องฝืนกินนะนายพล"
เสียงเข้มเอ่ยออกมาทำให้พลหน้ามุ่ย ก่อนจะค่อยๆอ้าปากรับโจ๊กพอดีคำ
ความอร่อยไม่รับรู้แล้ว เขารับได้แต่ความฝาดเฝื่อน
คำแล้ว คำเล่าถูกป้อนใส่ปาก พลรู้สึกเกร็งที่อีกฝ่ายปรนนิบัติเขาอย่างดีทั้งๆที่ไม่รู้จักสนิทสนมกันมาก่อน
พลชำเลืองมองคนป้อน ที่ยังไม่ละสายตาจากเขา พลกินไปไม่กี่คำเพราะรู้สึกเบื่ออาหารจึงเอ่ยขอกินยา ฟากฌอณวางถ้วยและยื่นยาพร้อมแก้วน้ำให้
เสร็จสิ้นทุกอย่าง ฌอณประคองพลให้ไปนอนที่เตียง
ฌอณดึงผ้าห่มมาคลุมตัวคนป่วย ก่อนจะนั่งชิดริมเตียงเพื่อรอให้พลหลับใหล ส่วนอีกฝ่ายลอบมองคนนั่งเฝ้าไข้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ผมขอโทษที่ทำงานให้คุณไม่ทัน"
ไม่สบายหนักขนาดนี้ ยังจะคิดมากเรื่องงานอีกหรือ?
ฌอณระบายลมหายใจ ก่อนจะจดจ้องใบหน้าที่ยังดูซีด แต่ก็ดีขึ้นกว่าเดิม
ถ้ามันทำให้คนตรงหน้าหายกังวลได้ ฌอณก็เต็มใจทำ
วินาทีนั้น ใบหน้าหล่อขรึมก็ผุดรอยยิ้มกว้างกว่าทุกครั้ง มือหนาวางลงบนฝ่ามืออีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
"ไม่เป็นไร ตื่นมาค่อยคุยกันนะ"
พลหลับตาหนีสายตาละมุนนั้น
ภายใต้บรรยากาศในห้องที่เจือด้วยความอบอุ่น คุณฌอณดูอ่อนโยนกว่าทุกทีที่เห็น ทำให้พลอดใจเต้นแรงไม่ได้
ไม่อยากคิดอะไรตอนนี้ พลจึงฝืนหลับไปก่อน เพราะอยากพักผ่อนให้เต็มที่จะได้หายป่วยเร็วๆ
เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่พลหลับ จนกระทั่งเจ้าตัวตื่นลืมตาขึ้นมา เขาหันซ้ายแลขวาก็พบร่างหนา นั่งหลับพิงพนักเตียง
ดวงตาเรียวมองคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันด้วยความสงสัย
ไม่มีความจำเป็นอะไร ที่คุณฌอณต้องดีกับเขาขนาดนี้
คุณฌอณรู้ไหม ? ถ้าคุณฌอณยิ้มบ่อยๆ คุณจะมีเสน่ห์เหลือร้ายเลยทีเดียว
เอาอีกแล้ว คิดเรื่องคุณฌอณอีกแล้ว...
ตั้งแต่คุณฌอณก้าวเข้ามาในชีวิตทำไมพลถึงคิดแต่เรื่องเขาซ้ำๆ
ทิ้งความคิดนั้นไว้ แล้วลุกไปอาบน้ำ อาบท่า เพราะพลอยากให้สบายตัวกว่านี้
จนกระทั่ง อาบน้ำเสร็จเปิดประตูมาก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นคุณฌอณยืนเป็นยักษ์ปักหลั่น
"ค..คุณมายืนทำไม หน้าห้องน้ำ"
"ไม่สบายอยู่ ถ้าไข้ขึ้นมาจะทำยังไง"
"ผมทำอะไร ผมรู้น่า ก็แค่อยากอาบน้ำให้สบายตัวหน่อยเดียวเอง ถอยน่า คุณฌอณ"
พลเก็กขรึม วางฟอร์มนิ่ง เพราะกลัวโดนอีกฝ่ายจะโหดใส่ แต่ตอนนี้ พลชักเริ่มอายๆที่ต้องมานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวต่อหน้าคนที่รู้จักกันมาไม่นาน ฟากคุณฌอณก็ไม่ยอมเปิดทางให้ไปสักที มิหนำซ้ำยังก้าวเข้ามาในห้องน้ำให้พลถอยหลังกรูดจนแผ่นหลังติดขอบอ่างล้างหน้า
"ค...คุณ...จ...จะทำอะไร"
ยังไม่หยุดที่จะก้าว เมื่อคุณฌอณปรี่เข้ามาประชิดตัว พลสัมผัสได้ถึงความใกล้ชิด จนต้องเบือนหน้าหนี
ทันใดนั้นเอง คุณฌอณวางมือบนไหล่บีบกระชับเบาๆ พร้อมกระซิบริมหู จนพลกลืนน้ำลายลงคอดังเฮือก
"ผมจะล้างหน้าบ้างไม่ได้หรือ? ไปแต่งตัวซะสิ เดี๋ยวหนาวตายพอดี"
พลหันขวับไปมองก็เห็นอีกฝ่ายเอียงคอมองเหมือนสงสัยว่าทำไม พลไม่ไปสักที ฟากพลลอบถอนหายใจ และรีบออกจากห้องน้ำเพื่อไปแต่งตัว
ใบหน้าหล่อขรึมหลุดยิ้มปนขำ เมื่อนึกถึงการกระทำป้ำๆเป๋อๆของอีกฝ่าย ไม่เป็นไรหรอก ยังมีเวลาอีกตั้งมากมาย ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก็แล้วกัน
****1.1****
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao3:
-
ขอบคุณค่ะ
-
:L2: :pig4: :L2:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สมหวังแล้วเนอะนายพล
-
ที่ว่ามีเวลาอีกเยอะหมายความว่ายังไง ดูหมายมาดแปลก ๆ นะ
-
ไม่กล้าไว้ใจคุณฌอนเลย ให้ตายสิ :katai1:
-
มารอ
-
ตอนที่ 2 คนป่วย (2)
"ทีนี้ เลิกดื้อได้รึยัง?"
เสียงดุจริงจังดังขึ้น หลังจากเคยเตือนเรื่องอาบน้ำไปเมื่อวานว่าถ้ายังไม่หายดีก็ควรเช็ดตัวไปก่อน
สุดท้ายเป็นอย่างไรล่ะ ก็ป่วยไข้เหมือนเดิมไง
เวลานี้ ทั้งสองอยู่ที่โรงพยาบาล รับยาและจ่ายเงินเรียบร้อยเตรียมกลับบ้าน สาเหตุที่มาเพราะพลอาการไม่ดีขึ้น พอมาตรวจจึงพบว่าเจ้าตัวเป็นต่อมทอนซิลอักเสบ
คราวนี้ ลำบากใครก็คงไม่พ้นคุณฌอณที่ต้องมาเป็นธุระให้ หลังจากที่คุณฌอณเฝ้าไข้พลเสร็จก็กลับบ้านไปเมื่อคืน พอวันรุ่งขึ้น โทรหาพลแล้วจับอาการจากน้ำเสียงว่ายังแหบแห้งจึบรีบพามาหาหมอ
"คุณกลับบ้านเถอะ ผมกินยาตามหมอสั่งคงดีขึ้น" เอ่ยอย่างรู้สึกผิดที่ต้องรบกวนคุณฌอณพามาโรงพยาบาลทั้งๆที่ไม่ใช่ธุระของตัวเอง
"ดื้อมาแต่ไหนแต่ไร"
เป็นคำบ่นที่พลได้ยินและมองด้วยความสงสัย ทำไม คุณฌอณพูดอย่างกับรู้จักพลดีอย่างไรอย่างนั้น นายพลเบะปาก ฌอณมองหน้าคนที่ดูเหมือนอยากจะเถียงแต่กำลังคิดคำพูดอยู่ เขาเลยต้องรีบแทรกก่อน
"ผมอยากอยู่ดูแลคุณให้มั่นใจว่าคุณจะหายดีจริงๆ"
หันขวับกับประโยคที่คุณฌอณพูดออกมา ถ้าเป็นแฟนบอกกันคงหวานซึ้งน่าดู แต่นี่ไม่ใช่
"ฮ่าๆ คุณฌอณใช้คำพูดคำจาอย่างกับเป็นแฟนไปได้ ผมไม่ได้บอบบาง ผมดูแลตัวเองได้แล้วครับ" เสียงแหบแห้งพยายามเค้นเสียงเอ่ยไปอย่างไม่คิดอะไร แต่อีกฝ่ายสวนกลับ
"ที่อยากดูแล เพราะถ้าคุณหายไว คุณจะได้ทำงานให้ผมได้เร็วขึ้น"
นิ่งไปนิดกับประโยคที่ตามมา โธ่เอ้ย!...ที่แท้ ก็หวังให้ทำงานนี่เอง
"ผมบอกไปทางโทรศัพท์แล้วไงว่าผมไม่ทำให้แล้ว"
"คุณจะใจร้ายทิ้งงานกับคนที่มาดูแลคุณเลยหรือ?"
ยืนมองใบหน้าชาเฉยที่ถามออกมานิ่งๆ
"คุณฌอณ!"
"ผมแค่แซวน่ะ ไม่เป็นไรหรอกครับ ที่ผมยังอยากเฝ้าคุณ แค่รู้สึกไม่ดีที่ต่อว่าคุณเมื่อวานโดยไม่รู้ว่าคุณป่วยอยู่ ถ้าคุณหายดีเมื่อไหร่ ผมก็กลับบ้านได้อย่างสบายใจแล้ว"
พูดราบเรียบ แต่ทำไมพลรู้สึกว่าแววตานั้นหม่นลงแปลกๆ คุณฌอณว่าจบก็เดินนำไปยังรถยนต์ของตัวเอง โดยไม่พูดอะไรอีก
ตระหนักในคำพูดของคุณฌอณจนรู้สึกผิดอีกครั้ง เมื่อวานคุณฌอณดูแลพลทั้งวัน เช็ดตัว ป้อนน้ำ ป้อนข้าว ป้อนยา แถมวันนี้ก็ยังพามาโรงพยาบาลอีก ทั้งๆที่ตลอดการดูแลของพล คุณฌอณก็ใช่ว่าจะว่าง มีคุยงานแทบจะทุกเวลา
"คุณฌอณครับ รอผมด้วยสิ"
เสียงรั้งเรียกทำให้ร่างสูงหยุดเท้าหันมามองริมฝีปากที่แต้มด้วยขี้แมลงวันโดดเด่นกำลังขยับขึ้นช้าๆ
"ผมขอโทษครับ จริงๆมันเป็นความผมผิดเองที่ไม่มีความรับผิดชอบ แต่เพราะโมโหคุณเมื่อวานเลยพูดไปอย่างนั้น ขอผมหายป่วยก่อนนะ แล้วผมจะรีบทำให้"
ใบหน้าคงไว้ซึ่งความนิ่งเฉยอย่างไม่แสดงออก แต่เลือกใช้คำพูดและน้ำเสียงที่นุ่ม ละมุน เป็นการแสดงออกแทน
"ขอบคุณครับ ผมก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าคุณไม่ใช่คนใจร้าย" เอ่ยปากชม ทำให้พลส่งยิ้มจางๆให้
ตลอดทางที่นั่งบนรถ ฌอณถามไถ่ต้นเหตุของการไม่สบายถึงรู้ว่าที่ป่วยเพราะพลทำงานหนักติดกันหลายวัน ส่งผลให้นอนไม่พอและดื่มน้ำน้อย จึงเป็นที่มาขอการพบโรคนั้น
ไม่นานเลยที่ทั้งสองกลับมายังห้องของพลอีกครั้ง
ฌอณยื่นน้ำให้พลดื่มขณะที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยกัน
"ปกติ คุณออกกำลังกายบ้างหรือเปล่า?"
"โธ่...คุณฌอณ แค่ทุกวันนี้ ผมยังไม่มีเวลาจะนอน จะเอาเวลาที่ไหนไปออกกำลังกายได้ครับ"
"ข้ออ้าง"
ถามก็ตอบ แต่โดนด่าเสียอย่างนั้น
"อ้าว...ทำไมว่าผมล่ะ"
ฌอณขี้เกียจอธิบายและไม่อยากต่อความยาว
"ไว้ว่างๆผมจะชวนคุณไปวิ่งที่สวนสาธารณะ"
"คุณชอบวิ่งหรอ?" พลถาม
"อืม ใช่..."
"ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้มีเพื่อนวิ่ง"
ฌอณพยักหน้ารับ พอเห็นพลจัดการดื่มน้ำ ดื่มยาเรียบร้อย ชายหนุ่มจัดหมอนให้วางดีๆ และกระเถิบตัวจับไหล่พลดันลงไปให้นอนราบไปกับเตียง
"คุณพักเถอะ ถ้าคุณตื่นขึ้นมาแล้วอาการดีขึ้น ผมจะได้หมดห่วง"
"ทำไมคุณชอบทำเหมือนผมเป็นผู้หญิง ไม่ต้องทะนุถนอมขนาดนั้นก็ได้" ถามจริงจัง เพราะพอพลจะนอน จะทำอะไรก็ตาม ต้องมีคุณฌอณมาประชิดตัว ไม่ว่าจะเป็นการประคอง พยุง จัดท่าทางให้ ดูแลมากเกินความจำเป็น ทั้งๆที่บางครั้งพลดูแลตัวเองได้ไม่ยาก
"อาจเป็นเพราะผมเคยดูแลน้องสาวเวลาป่วยบ่อยๆมั้ง เลยติดนิสัยนั้นมา"
พลเออออกับเหตุผล ก่อนจะปล่อยร่างกายให้ไถลตัวลงนอนอย่างผ่อนคลาย
เมื่อผ้าห่มถูกคนเฝ้าไข้ดึงคลุมถึงคอ ฌอณยื่นหลังมือมาแตะหน้าผาก แตะซอกคอเพื่อเช็คอุณหภูมิของไข้อีกครั้ง ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
"ผมขอตัวไปคุยงานข้างนอกก่อน ถ้าคุณปวดหัวหรือมีอะไรโทรหาผมนะ อย่าตะโกนเรียกล่ะ เดี๋ยวเจ็บคออีก" ถ้อยคำที่ฉายชัดถึงความเป็นห่วง จู่ๆพลก็เกิดอาการใจเต้นแรงและหน้าร้อนฉ่า
กูไม่ได้เขินอยู่ใช่ไหมวะ? คงไม่น่าจะใช่มั้ง?....
เห็นแผ่นหลังกว้างเดินห่างไปจนถึงหน้าประตู พลรีบตะโกนเรียกอย่างกลัวว่าคุณฌอณจะออกจากห้องนอนไปก่อน
"คุณฌอณ เอ่อ....ข....ขอบคุณนะครับที่มาช่วยดูแลผม"
พลมองหน้าอีกฝ่ายที่ดูไม่ดีใจ ในคำขอบคุณ เขาส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนเดินมาหาพลที่เตียงอีกครั้ง
"ผมเพิ่งบอกไปว่าอย่าตะโกน"
จู่ๆ ฌอณวางมือลงบริเวณลูกกระเดือกอย่างเบามือ
"คุณเจ็บคอหรือเปล่า?"
!!!
เดี๋ยวก่อน...ที่หน้านิ่งไม่ใช่ไม่สนใจคำขอบคุณ แต่กลับเป็นห่วงกูหรือวะ?
พลลอบกลืนน้ำลายพลางเม้มปากแน่น ทำไมจบประโยคนั้น พลทำได้แค่พยักหน้าหงึกหงักแต่ไม่กล้าสบตาก็ไม่รู้ เจ้าตัวรีบพลิกตัวนอนตะแคงและหลับตาปรี๋อย่างต้องการหลบดวงตาคมคู่นั้น
พอรู้ว่าพลหลับตาหนี ฌอณก็เดินออกจากห้องไปตามที่บอกไว้ในตอนแรก
จะว่าไป การป่วยครั้งนี้ก็ทำให้ทั้งคู่ได้ละลายพฤติกรรม อีกทั้ง พลยังรู้สึกสนิทใจกับคุณฌอณมากขึ้นกว่าเดิม
..................
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
หลังจากที่พลหายป่วยเป็นปลิดทิ้ง รวมถึงทำงานให้คุณฌอณเสร็จเรียบร้อย พลรู้สึกร่างกายต้องการแอลกอฮอล์อย่างมาก เพราะที่ผ่านมา เขารู้สึกว่าใช้ชีวิตเคร่งเครียดจากการทำงานหนักเกินไปเหมือนกัน จึงนัดรวมตัวพวกกราฟและท็อปรวมถึงบรรดาแฟนๆของเพื่อนมาที่ร้านนั่งดื่มใจกลางเมือง
"ไงบ้างครับ น้องพลของพี่ฆิต ไม่เจอหน้าตั้งนาน ได้ข่าวว่าป่วย"
"เออสิ...พี่ ใช้ร่างกายหักโหมไปหน่อย"
"โถๆ ควรหาแฟนได้แล้วนะครับ จะได้มาเป็นพยาบาลคู่ใจมึงไง"
"เด็กผมเยอะน่ะพี่ฆิต ผมเลยเลือกยากไม่รู้จะเอาใครมาเคียงข้างดี"
กราฟส่ายหน้าระอา เมื่อเวลาพลกับพี่ฆิตมาเจอกันเป็นได้ต้องกัด แขวะ ประชดประชันอย่างไม่มีใครยอมใคร
แต่จะว่าไป ก่อนที่กราฟจะได้พี่ฆิตมาเป็นแฟน ช่วงๆแรกก็ปากดีใส่พี่ฆิตเยอะเหมือนกัน
"อือหือ...เยอะขนาดนั้น วันนี้ ลองนัดเด็กในสต๊อกมึงมาให้ดูสักคนซิ"
ลูกผู้ชายฆ่าได้ หยามไม่ได้
เจอคำค่อนขอดเข้าไป พลไม่ยอมแพ้ รีบตอบกลับโดยลืมนึกว่าจะพาใครมาได้จริงอย่างที่พูดหรือเปล่า?
"ได้เลย"
ปากดีเป็นสไตล์ พลตอบพลางก้มหน้าหาข้อความในโทรศัพท์ว่าเคยคุยกับผู้หญิงคนไหนไว้บ้าง และรีบส่งข้อความไปหา
วุ่นกับการพิมพ์ตัวอักษรส่งผ่านข้อความแชทถึงผู้หญิงในกรุที่เก็บไว้
บัดนี้ ยังไม่มีใครอ่านสักคน
ใจชักร้อนรนแล้วล่ะสิ ปากดีผิดเวลาหรือเปล่าวะ นายพล
แต่ในขณะที่เริ่มนั่งไม่เป็นสุก..มีคนมาแตะหลังแขนพลเบาๆ เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจ ว่าทำไมมันช่างบังเอิญขนาดนี้
"เฮ้ย..คุณฌอณ"
"ผมไม่ใช่ผี จะตกใจอะไรขนาดนั้น"
หายอึ้ง ก็รีบถามคนที่ยืนค้ำหัวไปอีกรอบ
"คุณมาทำอะไรแถวนี้"
"นี่ร้านเพื่อนผม มันจัดงานวันเกิดที่นี่ผมเลยมา" ตั้งแต่เดินเข้ามา ฌอณเห็นพลจึงมาทักก่อนไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่โต๊ะด้านในสุด
"เจ๋งวะ น้องพล บอกจะพามาก็พามาเลย!" เห็นสองคนคุยกัน ฆิตว่ามันมีกลิ่นทะแม่งๆ อย่างไรชอบกล เขานึกสนุกจึงเอ่ยแซวขึ้น
"อะไรวะพี่ฆิต"
"ก็ที่มึงบอก ว่าจะพาเด็กมึงมาไง มาเร็วดีว่ะ" ฆิตไม่เล่นสุ่มสี่ สุ่มห้าหรอก แต่เพราะฆิตรู้ว่าถ้าเขาเล่นกับคนนี้ อีกฝ่ายคงไม่โกรธ
"หืม...เด็ก? ใครเด็ก? นี่คุณหมายถึง..." หันขวับไปถามพลทันที แต่ฌอณยังพูดไม่จบ
"เฮ้ย...ทำไมพี่ฆิตชอบกวนตีนผมวะ นี่คุณฌอณ ลูกค้าที่เขาจ้างผมให้ออกแบบงานให้เว้ย...ไม่ใช่ดง ใช่เด็กอะไรทั้งนั้นล่ะ อีกอย่างเขาเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย"
เงียบกริบ!...
พลไม่ได้รังเกียจรสนิยมแบบนั้นเลยจริงๆ ที่ปากหลุดพูด เพราะปกติที่ผ่านมา พลมีคนคุยเป็นผู้หญิงสวนใหญ่ แต่สายตาของกราฟและท็อปมองอย่างปรามๆ ทำให้เจ้าตัวยิ้มแหยๆ
ก็แหม!....เพื่อนรักทั้งสองคนแม่งมีผัว! เอ้ย... มีแฟนเป็นผู้ชายทั้งนั้น พลรีบเปลี่ยนเรื่องแนะนำเพื่อนๆทุกคนให้คุณฌอณรู้จัก ฟากฌอณยิ้มพลางโค้งหัวเล็กน้อย หลังจากที่พลแนะนำตัวเสร็จ
"ผมขอโทษด้วยนะครับ น้องชายผมพูดจาสนุกปากไปหน่อย" ฆีนเห็นว่าฌอณยังไม่สนิทถึงขนาดแซวลามปามได้ จึงเอ่ยขอโทษไปก่อน
ฌอณผุดรอยยิ้มขึ้นพร้อมคำพูดเจือความใจเย็น
"ผมไม่คิดมากหรอกครับ"
"ถ้าไม่ถือสาคนปากหมาอย่างผม มานั่งด้วยกันไหม? คุณฌอณ" ฆิตเสนอ
"ไม่เป็นไรครับ ผมพูดไม่เก่ง กลัวจะพาพวกคุณกร่อยและอึดอัดเปล่าๆ" เอ่ยอย่างเกรงใจจนกราฟต้องรีบแทรก
"ไม่หรอกครับ โต๊ะนี้ มีคนคุยเก่งเยอะไปแล้ว มีคนเงียบบ้างน่าจะดี ที่สำคัญ ผมอยากมีเพื่อนใหม่ด้วยครับ"
กราฟยิ้มกว้างให้ผู้มาใหม่ ทันใดนั้น ฆิตโอบไหล่กราฟทันที
เอาอีกแล้ว นี่ก็หึงไม่เข้าเรื่องอีกแล้ว...ทำให้ฌอนหรี่ตามองทั้งกราฟและฆิตถึงสถานะของสองคนนี้
"ถ้าปลีกเวลาจากกลุ่มเพื่อนผมได้ จะแวะมานั่งด้วยนะครับ ถ้างั้นผมขอเลี้ยงสำหรับการได้รู้จักเพื่อนใหม่นะครับ"
"โอ้ย...ใจป๋าจังวุ้ย นี่ถ้าเจอเพื่อนใหม่ทุกวัน คุณฌอณไม่ต้องเลี้ยงแม่งทุกวันเลยหรอครับ?" พลโพล่งไปอย่างสงสัย จนท็อปใช้เท้าถีบหน้าแข้งเพื่อนใต้โต๊ะ
ความปากร้ายของพลนี่ก็ควรรู้เวล่ำเวลาบ้าง
ฌอณมองหน้าพลนิ่ง ก่อนจะลอบถอนหายใจยาว เขาวางมือบนไหล่ จากที่ยืนตัวตรงก็ย่อพลางโน้มตัวลงต่ำไปกระซิบริมหู
"เฮ้อ! คุณพล พูดจาอะไร ระวังปากหน่อยก็ดี"
โอ้โห...พูดแบบนี้แม่งด่ากันชัดๆ นายพลไม่เคยเห็นคุณฌอณว่าแรงแบบนี้จึงอารมณ์ขึ้นมากกว่าปกติ แต่เพราะโมโหจึงรีบหันขวับไม่ทันระวังว่าใบหน้าอีกฝ่ายยังไม่ถอยห่างไป ทำให้ริมฝีปากของพลเฉียดผ่านกรอบหน้า จนฌอณผละและปรับมายืนตัวตรง
"ผมอยู่เฉยๆนะ นายพล"
คำร้อนตัวที่ทำให้พลก็พูดไม่ออก พลฮึดฮัด ส่วนฌอณอมยิ้ม ก่อนจะขอตัวกลับโต๊ะไปหาเพื่อนก่อน
กระทั่ง ผู้มาใหม่ลับตาไป สิ่งที่พลและคุณฌอณแสดงออกต่อกันนั้นอยู่ในสายตาของคนในกลุ่มหมดทุกคน
ฟากฆิตยกยิ้มร้ายเมื่อนึกถึงคำที่เคยแซวพลในอดีตตอนที่พลชอบมานั่งปาร์ตี้ที่ห้องของฆิตบ่อยๆ
"กูว่า ปากกูแม่งศักดิ์สิทธิ์ว่ะ"
....................................
ระหว่างที่รอนายพลกับคุณฌอณ
ใครเบื่อๆอยากฆ่าเวลา เรามีนิยายที่เขียนจบแล้ว เชิญเสพได้ตามลิ้งค์นี้เลยนะคะ
กับ นิยาย ขอผมได้รัก :mew3: :mew3:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57256.0
ขอบคุณค่า
-
ปมเยอะ
-
:3123: :pig4: :3123:
-
จ้า... หึหึ
-
รอจ้าาาาาาา :katai5:
-
ตอนที่ 3 ไม่เข้าใจ
"อะไรหรอครับพี่ฆิต?" ท็อปถามบ้าง เพราะดูจากหน้าคนพูดแล้ว มันต้องเป็นเรื่องพิเรนทร์แน่ๆ
"ก็ช่วงที่เราเคยไปทะเลกันคราวก่อน แล้วพี่เคยอวยพรไอ้พลให้มันได้แฟนเป็นผู้ชายไง?" ตอบน้องท็อปก็หันไปยักคิ้วหลิ่วตาใส่พล จนเจ้าตัวชะงักไปครู่หนึ่ง
เบะปากใส่คนที่มั่นใจในตัวเองสูงไปหนึ่งที แต่ก็แอบไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ฆิตต้องมาพูดตอนนี้
"แล้วมันเกี่ยวอะไรที่พี่ต้องพูดตอนนี้วะ"
"ก็กูแค่นึกขึ้นได้น่ะ" มองคนพูดเสียงสูง ทำหน้าไม่รู้ ไม่ชี้
พลขมวดคิ้ว มองหน้าแฟนเพื่อนที่ยิ้มอย่างมีเลศนัย ชวนให้นายพลคิดหนัก หรือที่พี่ฆิตมาพูดตอนนี้ ไม่ใช่ไปมโนว่าพลกับคุณฌอณมีนอก มีในกันหรอกนะ เพราะบอกเลยว่าไม่มีทาง สำหรับนายพลแล้ว ถ้าอยากเปลี่ยนเส้นทางจริงๆล่ะก็ เขาคงไม่ยอมถูกเรียกสถานะเป็นเมียใครแน่ๆ...
เป็นธรรมดาเวลาไม่ได้เจอหน้าเพื่อนฝูงมานานแสนนาน ทำให้ช่วงเวลาแห่งการสนทนาก็ล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืนครึ่ง
พลไม่เมาเท่าไหร่ ก็ลอบมองเพื่อนแต่ละคนที่แสดงความรักกับแฟนหวานชื่น จนเจ้าตัวอดชินไม่ได้สักที เห็นกี่หนก็ชวนคลื่นไส้ในความหวานเลี่ยนไปเสียทุกครั้ง
เบื่อคนมีแฟนจริงจัง...พลจึงลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
ทำธุระของตัวเองเสร็จ หมุนตัวไปล้างมือ ล้างหน้า ล้างตาที่อ่างล่างหน้า เงยหน้ามองกระจกด้วยใบหน้าที่เปียกชุ่ม หยดน้ำไหลลงมาถึงปกคอ กำลังจะชื่นชมตัวเองว่ากูก็หน้าตาดีเหมือนกันนี่หว่า
แต่ทันใดนั้นเอง...พลเหลือบเห็นร่างสูงก้าวไวๆ เดินชนไหล่อย่างแรงและคำขอโทษไล่ตามมาทีหลัง
"เฮ้ย! รีบขนาดนั้นเลยหรือไงวะ?" แม้จะขอโทษแต่ก็ยังไม่พอใจ นี่ขนาดแอลกอฮอล์ตกถึงกระเพาะไม่มากเท่าไหร่ยังเลือดร้อนขนาดนี้ ถ้ามากอีกหน่อยคงเมากร่างน่าดู
ฟากคนที่ก้มหน้า วักน้ำล้างหน้าลวกๆ รีบเงยขึ้นมาในสภาพที่ยังมีคราบครีมเค้กเต็มหน้า
"พลนี่เอง ผมขอโทษครับ พอดีเค้กเข้าตาน่ะ"
พอเห็นว่าเป็นคนรู้จัก ฌอณขอโทษอีกครั้งแล้ว ล้างหน้า ล้างตา ถูแรงๆเพื่อหวังจะชำระคราบความมันบนใบหน้าออกไปให้หมดสิ้นสักที
ชะงักเมื่อรู้ว่าเป็นคุณฌอณ แต่มิวายขมุบขมิบปากคนเดียว
"โตๆกันแล้ว แม่งยังมีเอาเค้กมาป้ายหน้าเล่นในวันเกิดกันอีกหรือวะ?" บ่นพึมพำเบาๆ โดยที่พลก็ยืนนิ่ง ไม่คิดจะเอ่ยปากช่วยคุณฌอณสักนิดเลย
เจ้าตัวยืนมองคนอายุมากกว่าล้างหน้าล้างตาอยู่ที่เดิม
จนกระทั่ง....
"คุณฌอณขาา ลี่ ขอโทษ"
พลมองหญิงสาว ขาว สวย หมวย นมโต ตามมาตรฐานสเปกชายไทยที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ ก็อดตาโตไม่ได้ เขามองตาปริบๆกับชุดที่ผู้หญิงคนนั้นสวมใส่แบบนุ่งน้อย หุ่มน้อย ยิ่งยั่วยวนจนบาดตา บาดใจเสียจริงๆ
ถ้าอยากได้แบบนี้บ้าง นายพลต้องทำท่าไหนล่ะครับเนี่ย!
คิดเอง เออเองได้สักพัก ทำไมหัวใจมันคันยุบยิบแปลกๆ เมื่อเห็นเนินอกอวบอิ่มหญิงสาวถูไถไปที่ต้นแขนของคุณฌอณที่ฝ่ายนั้นก็ยังล้างหน้าไม่เสร็จสักที
"มาๆ ลี่ช่วยล้างหน้าให้นะคะ"
มั่นใจนะว่าช่วย? พลเห็นเต็มสองตา เมื่อผู้หญิงที่หน้าตาสะสวยผู้นั้น กำลังวักน้ำมารดเสื้อกล้ามสีขาวของตัวเองจนเห็นชั้นในลายลูกไม้สีขาว
พลั่ก!
นี่...พลก็ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะที่เผลอเดินกระแทกผู้หญิงร่างบางจนเกือบกระเด็นติดผนัง
"นี่มันห้องน้ำชายนะครับ ผมกลัวว่าคนอื่นเข้ามาจะมองคุณคนสวยไม่ดี ออกไปก่อนเถอะ ส่วนเรื่องคุณฌอณ ไม่ต้องห่วง ผมจะช่วยดูแลให้"
"คุณก็ช่วยเฝ้าหน้าห้องน้ำอย่าให้ผู้ชายเข้ามาสิคะ เรื่องนี้เป็นความผิดของลี่ที่เล่นไม่เข้าเรื่องจนคุณฌอณโกรธ ขอลี่รับผิดชอบหน่อยแล้วกัน ออกไปเฝ้าให้หน่อยซิ"
เดี๋ยวนะ ให้เฝ้าหน้าห้องน้ำเห็นกูเป็นการ์ดหรือหมาครับ? ช่วยขยายความด้วย
นายพลถึงกับพูดไม่ออก เมื่อเจอคำไล่กรายๆบวกกับมารยาหญิงเข้าไป
ในจังหวะนั้น...
"ลี่นั่นแหละออกไป เดี๋ยวผมให้พลช่วย ผมเชื่อว่าเขาดูแลผมได้ดีแน่" เสียงโหดใส่ผู้หญิงจนนายพลได้ยินยังหน้าเหวอ นายพลไม่เคยเจอคุณฌอณไม่สบอารมณ์ขนาดนี้
"แต่..ลี่ คือ ลี่"
"ลิลลี่!"
"ค่ะ ลี่ไปแล้วค่ะ"
หญิงสาวหน้าซีดพลางกุลีกุจอออกไป ปล่อยให้นายพลมองหน้าคุณฌอณที่ดูแดงก่ำกว่าเดิม
ก็รู้ตัวว่าไม่เมาเท่าไหร่ แต่เจอคนอารมณ์ไม่ดีแบบนี้ นายพลถึงกับตาสว่าง
และความปากหมาของนายพลจะพาซวยไหมเนี่ย...
เด็กหนุ่มยืนเงียบไปนาน เพราะครุ่นคิด สรรหาคำพูดที่ไม่พาลให้อีกฝ่ายกรุ่นโกรธกว่าเดิม
ไม่เห็นจะยากเลย ก็พูดเพราะๆเข้าไว้นั่นแหละ นายพล...
"อ...เอ่อ ใจเย็นสิครับ คุณฌอณ เห็นไหม? หน้าคุณหล่อเหมือนเดิม ไม่มีคราบเค้กแล้ว"
จากหงุดหงิดในตอนแรก ได้ยินคำชมหลุดออกมา ถึงกับทำให้คนหน้านิ่งแอบยิ้ม
"เมื่อกี้ คุณชมผม?"
"อ...อื้ม...ครับก็คุณหล่อจริงๆ ผมก็ชมไง ทีนี้ คุณหายโกรธเถอะ ผู้หญิงคนนั้นก็ออกไปแล้ว" บอกความจริง เพราะเวลาคุณฌอณหงุดหงิด มันทำให้พลไม่อยากเข้าใกล้
"ก็ได้ เพราะคุณขอนะ ผมถึงยอม"
!!!
หืม...ทำไมคุณฌอณชอบพูดจาแปลกๆ พลหาเรื่องคุยทันที เพราะตอนนี้ ทำไมพลรู้สึกร้อนๆทั้งกายและใบหน้าอย่างไม่มีเหตุผล
"ทำไมคุณดูโกรธมากกับแค่เค้กเปื้อนหน้า"
"ผมไม่ชอบคนที่พูดไม่รู้เรื่อง"
เอ้...ด่าผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม? ไม่ได้มีแขวะมาหานายพลใช่ไหม? ทำไมคำพูดนั้นเหมือนรู้สึกกระทบผิวหนังเขาเบาๆอย่างไรไม่รู้
"อ่าครับๆ ผมช่วยเช็ดหน้าคุณให้ดีกว่า"
เอ่ยเอาใจ เพราะคุณฌอณเคยดูแลนายพลยามป่วยไข้เป็นอย่างดี คราวนี้ พลก็ขอดูแลคืนบ้าง
บุญคุณต้องทดแทน...
ฌอณตัวแข็ง เมื่อมืออีกฝ่ายจับกระดาษทิชูชูค่อยๆเช็ดหน้าเขาอย่างเบามือ
"แล้วคนอื่นๆไม่ได้โดนป้ายเค้กกันหรอครับ? ไม่เห็นมีใครเข้ามาล้างหน้าเหมือนคุณเลย"
"ไม่มี ลิลลี่ทำผมคนเดียว"
"แล้วทำไม เธอต้องแกล้งคุณคนเดียวด้วยล่ะครับ"
"ลิลลี่เป็นเพื่อนของเพื่อนผม เธอเมาก็เข้ามาเกาะแกะ พอถึงช่วงเป่าเทียนวันเกิด เพื่อนผมยุเธอให้เอาเค้กมาป้ายหน้าผม เธอจะทำจริงแต่ผมห้ามไว้ ผมเห็นเธอหยุดก็เลยคิดว่าเธอจะเชื่อฟัง....แต่เปล่าเลย"
ฌอณเงียบไปอึดใจ ยิ่งทำให้นายพลอยากรู้ อยากเห็นมากเข้าไปอีก
"เธอป้ายเค้กใส่หน้าคุณจริงๆ"
ใบหน้าหล่อ ระบายลมหายใจ ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับพลอย่างแฝงความหมายอะไรบางอย่าง
"ใช่ แต่เธอก็ป้ายเค้กใส่ปากตัวเอง"
"........."
"และมาหอมแก้มผม เพราะเธอบอกว่าชอบผม...โอ้ย! นายพล เบามือหน่อยสิ ผมเจ็บนะ"
ลูบแก้มตัวเองทันที เมื่อรับรู้ได้ถึงการเช็ดที่เพิ่มแรงมือจนฌอณแสบหน้า
"ขอโทษครับ หน้าคุณแห้งแล้วล่ะ ผมขอตัว"
มือไวไปกว่าความคิด เมื่อตอนนี้ ฌอณจับต้นแขนของนายพลแน่น จนอีกฝ่ายก้มมองตามมือหนา
"เดี๋ยว....ถ้าคุณกินเสร็จแล้ว ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านนะ"
"ไม่ต้อง ผมอาจจะนอนห้องเพื่อน"
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? นายพล เมื่อกี้คุณยังชวนผมคุยตั้งมากมาย"
***1.1***
โถๆๆ พ่อพลของฉัน ....ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ยยย (เสียงสูงงงจัด) ฮ่าๆๆๆ
:mew4: :mew4: :mew5:
-
พลนี่ขัดเยี่ยงขัดก้นหม้อเลยครัช
-
พลเริ่มแล้วนะ อาการออกแล้วนะจ๊ะ
-
พล หึงหวงฌอน แล้วสินะ o18
ฌอน เข้าหาพลแปลกๆ
เหมือนรู้จักพลมานานแล้ว รู้ว่าพลดื้อมากๆ
หรือว่าฌอน เป็นพี่ชายของเฌอ
เลยมาเข้าหาพล เพื่อแก้แค้นให้เฌอหรือเปล่า
ลิลลี่ ตั้งใจป้ายเค้กที่หน้าฌอน ตามมาวักน้ำใส่เสื้ออีก
คือนางตั้งใจกินฌอนนั่นเอง ไม่น่ารักเลยลิลลี่ :fire: :fire: :fire:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เล่นตัวเข้าไว้ๆๆ
-
ตามมาติดตามค่ะะ :hao7:
-
จริงๆ แล้วฌอณรู้จักนายพลมาก่อนหรือเปล่า?
ทำไมเราแอบคิดว่าฌอณต้องเกี่ยวอะไรกับน้องเฌอแน่เลย...(ขอให้เราคิดไปเองละกันเนอะ)
-
ตอนที่ 3 ไม่เข้าใจ(2)
คุณรู้สึกอย่างไร? เมื่อเจอคำถามแทงใจดำ
สำหรับนายพลนั้นรู้สึกเหมือนร่างถูกแช่แข็ง เมื่อโดนคำถามจู่โจมจนถึงกับยืนนิ่ง
นายพลก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรที่จู่ๆ จากคนอารมณ์ดีกลับกลายเป็นหงุดหงิด กระฟัด กระเฟียดอย่างน่าประหลาดกับคำพูดเพียงไม่กี่คำที่คุณฌอณเอ่ยก่อนหน้า
นายพลไม่มีสิทธ์จะเป็นแบบนี้ เพราะอย่าลืมสิว่าสถานะทั้งสองก็เป็นแค่ลูกจ้างและผู้ว่าจ้าง เพียงแต่คุณฌอณเป็นผู้ว่าจ้างที่ให้ความกันเองและสนิทสนมเสมือนเพื่อนเท่านั้น
เมื่อไม่ตอบ ฌอณจึงเดินไปประชิดตัวและบีบไหล่นายพล
"ผมขอโทษนะ ถ้าทำให้คุณไม่สบายใจ"
ไม่รู้หรอกว่าผิดอะไร แต่เลือกจะขอโทษไว้ก่อน
"คุณไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย ผมขอตัวกลับโต๊ะก่อนนะคุณฌอณ"
"เดี๋ยวครับ...ผมถามอะไรหน่อย เพื่อนคุณมีแฟนเป็นผู้ชายหมดเลยหรือ?"
พลไม่ได้แนะนำตัวพี่ฆีนและพี่ฆิตว่าอยู่ในสถานะอะไร ก็แค่บอกชื่อเล่น ตอนที่คุณฌอณไปหาที่โต้ะเท่านั้น
"คุณรู้ได้ไง?"
ระบายรอยยิ้มออกมาบางเบา ก่อนถามต่อ
"เรื่องนั้น ช่างมันเถอะ แต่ผมอยากรู้ว่าคุณชอบผู้ชายหรือเปล่า?"
อะไรกัน? มันเป็นเรื่องส่วนตัวที่ไม่ควรถามหรือเปล่าวะ? นายพลแอบคิดคนเดียวในใจ
"คุณฌอณเมาแล้วหรือไง?"
"ผมไม่เมา ผมอยากรู้จริงๆว่าคุณ...ชอบ"
"อ้าว...น้องพล"
หันขวับไปมองคนที่มาขัดจังหวะ จนฌอณหน้าถมึงทึง เมื่อเห็นว่าเจ้าของวันเกิดเดินใกล้ๆเข้ามาเรื่อย
ฟากพลเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นอีกฝ่ายส่งยิ้ม ตาเยิ้มมาให้ นายพลไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้าผู้ชายคนนี้เลยด้วยซ้ำ
"พี่รู้จักผมด้วยหรือครับ?" ได้ยินอีกฝ่ายเรียกนายพลว่าน้อง ปากจึงเอ่ยสถานะไปโดยอัตโนมัติ
"รู้จักสิก็ไอ้ฌอณมาบอกพี่ไงครับ ว่าให้เก็บตังค์ค่าเหล้าโต้ะน้องพลที่มันได้เลย"
ก็ว่าอยู่ ที่แท้ก็เพราะคุณฌอณเพิ่งบอกไปนี่เอง นายพลยิ้มกลับและพยักหน้าเอออรับ
เริ่มไม่ไว้ใจเพื่อนสนิท เมื่อมันเดินมาหยุดตรงหน้านายพล พร้อมโน้มตัว เคลื่อนใบหน้ามาใกล้
"น้องพลระวังตัวไว้นะครับ ไอ้ฌอณน่ะ มันคิด..ไม่..."
"ไอ้เมธธ์" รีบแทรกอย่างร้อนตัว เพราะคนเมาย่อมไม่มีสติจะยั้งคิดอะไรได้อยู่แล้ว
ไม่ว่าเปล่า นอกจากส่งเสียงไม่พอ ขอส่งตัวแทรกกลางระหว่างทั้งสอง จนร่างหนาชนนายพลผงะไปข้างหลัง
"เมาแล้วอย่าพูดมาก"
ส่งสายตาโหดจ้องเขม็ง แต่กลับไม่ทำให้เมธธ์กลัวหรือสะทกสะท้านได้เลย
"หึๆ ไอ้ฌอณ มึงกลัวหรือวะ?"
นายพลเริ่มงงๆ ว่าสองคนนี้ใช้คำพูดคำจาคุยกันแปลกๆ ทำไมมันเหมือนว่าทั้งคู่มีความลับอะไรที่ปกปิดไว้อยู่
"กลับโต๊ะไปซะ ไอ้เมธธ์"
เมื่อเพื่อนยืนขวางทำท่าไม่ยอมเดินหลีกหนีไปไหน...
"มึงไม่ไป กูไปเอง"
ทันใดนั้นเอง...
หมับ
ฌอณคว้ามือนายพลมาจับกระชับแน่นและเดินชนไหล่เมธธ์ ก่อนทิ้งท้ายด้วยประโยคที่เพื่อนได้ยินกันสองคนเท่านั้น
"กับเรื่องพล กูไม่ตลก"
เดินผ่านเพื่อนไปไม่ไกล เมธธ์ก็ยังมิวายแกว่งเท้าหาเสี้ยน...
"โอเค ไอ้ฌอณ ส่งน้องพลแล้วก็กลับมาที่โต๊ะเร็วๆด้วยล่ะ ลิลลี่รอกลับพร้อมมึงอยู่นะ"
กัดฟันกรอด กำมือแน่น เมื่อเพื่อนของเขายังหยอกล้ออย่างไม่ฟังคำเตือน ฌอณสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ หันไปมองหน้านายพลที่ยังคงหน้านิ่ว คิ้วขมวด
"เพื่อนผมเมามาก อย่าถือสานะครับ"
นายพลยังคงหน้านิ่ง และสะบัดมือออกจากการกุมมือกัน
"คุณปล่อยเหอะ มันตลกว่ะ"
ฌอณก้มมองมือนายพลก่อนจะปล่อยจากกัน
เมื่อเดินมาถึงโต๊ะของนายพล เสียงฆิตก็ดังมาแต่ไกล ที่เห็นคุณฌอณเดินมาหาที่โต๊ะด้วย
"อ้าว...คุณฌอณมาซะพวกผมจะกลับบ้านกันแล้ว"
"ขอโทษที่ผมไม่สามารถปลีกตัวมานั่งด้วยได้ ไว้โอกาสหน้านะครับ ส่วนตอนนี้ ผมแค่เดินมาส่งนายพลครับ"
"ห้ะ...? มาส่ง" เป็นอีกคำที่ฆิตโพล่งขึ้นอย่างสงสัย จากห้องน้ำมาโต๊ะที่นั่งกินกันอยู่ก็ใช่ว่าระยะทางจะไกลห่างกันเป็นกิโล
ประเด็น คือ อยู่ในร้านเหล้า ไม่ใช่ตรอก ซอก ซอยมืดมิดอะไรสักหน่อย ทำไม? คุณฌอณต้องทำท่าเหมือนห่วงพลด้วย
พลโพล่งขึ้นทันทีที่เห็นพี่ฆิตดูเหมือนมีคำจะถามคุณฌอณต่อ
"เออ...ไอ้กราฟกูขอนอนห้องพี่ฆิตนะ"
"กูไม่อนุญาตเว้ย กูจะนอนกก..." ฆิตเสริม
"พี่ฆิตครับ" กราฟปรามด้วยน้ำเสียงและสายตา
"คุณจะกลับแล้วใช่ไหม? ถ้างั้นรอผมแป๊ปนึงนะ ผมขอกลับโต๊ะบอกเพื่อนแล้วจะไปส่งคุณที่บ้าน" ฌอณได้ยินพลคุยกับเพื่อนหมดทุกคำพูดจึงเสนอตัว
"ก็ผมบอกว่าไม่ไง ถามซ้ำซากอยู่ได้ คุณฌอณต้องการอะไรจากผมอีกวะ"
!!!
ทุกสายตาของเพื่อนและแฟนเพื่อนต่างมองมาที่นายพลคนเดียว
"ผม...แค่..." ไม่กล้าพูดต่อ จนกระทั่ง...
"คุณเมาแล้วเพี้ยนว่ะ วันนี้คุณทำตัวรุ่มร่ามมากๆ กลับโต๊ะไปเถอะ คุณฌอณ"
ช่างเป็นคำไล่ที่ใครได้ยินก็คงเสียความรู้สึกพอสมควร
ฌอณส่งยิ้มให้นายพล ก่อนจะขอตัวร่ำลาคนอื่นๆที่นั่งร่วมโต๊ะ
"โอเคครับ ถ้างั้นผมลาเลยแล้วกัน ไว้เจอกันเมื่อมีโอกาสนะครับ"
นั่งมองคนที่เดินไกลออกไปจนไม่อยู่ในกรอบสายตา คนที่เคยปากหมา แซว หยอกล้อขำๆ ถึงกับเปลี่ยนโหมดมาดนิ่ง เมื่อได้ยินเพื่อนแฟนพูดจาร้ายใส่คนที่มีเจตนาดี
ฆิตกอดอกมองหน้านายพลอยู่นาน กว่าจะถาม
"ไอ้พล มึงรู้ไหมว่าคุณฌอณเขาคิดอะไรอยู่?"
"ผมจะรู้ได้ไง ในเมื่อผมไม่ใช่คุณฌอณสักหน่อย"
"มึงกวนตีนกูหรือ?"
"ไอ้พล มึงตอบดีๆ คราวนี้กูเข้าข้างพี่ฆิตนะ" ท็อปปรามเพื่อน
นายพลถอนหายใจ
"เฮ้ย! ผมไม่ได้กวนนะพี่ฆิต ก็ผมไม่ใช่คุณฌอณจริงๆนี่หว่า พี่ถามแบบนั้น ผมจะตอบไงดีล่ะ"
อาจเป็นเพราะ พอเป็นเรื่องของคนอื่น คนภายนอกมักมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้ดีกว่า
เพื่อนๆที่นั่งร่วมโต๊ะนั่งมองนายพลอย่างเงียบๆ จนกราฟทนไม่ไหว ต้องพูดกระตุกความคิด
"พล กูว่าจากนี้ มึงควรสังเกตสิ่งรอบตัวบ้างนะ"
กราฟโยนคำพูดให้เพื่อนฉุกคิด แต่ไม่อยากชี้นำคำตอบอะไร เพราะนายพลควรคิดได้เองมากกว่า
กราฟไม่รู้ว่าเขาเดาผิดไหม? แต่จากที่เห็น คุณฌอณคงไม่ได้อยากเป็นแค่ลูกค้าที่ส่งงานให้นายพลทำเพียงอย่างเดียว ลึกๆแล้ว คุณฌอณคงต้องการอะไรจากพลมากกว่านั้น
....................................
บางมุมก็สงสารคุณฌอณ
แต่อีกใจก็สงสารนายพล เหอๆ... ) :z1: :z1:
-
:L2: :pig4:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
แต่ท้ายตอนนี่สงสารฌอณนะ
-
สงสารฌอน นายพลก็น่าสงสาร ยอมรับความรู้สึกได้ก็ต้องใช้ระยะเวลาอ่ะเนอะนายพล
-
มีเงื่อนงำ
-
ตอนที่ 4 มีความหวง
...ว่ากันว่า...คนที่พูดไม่ทันคิด มักมีเรื่องให้กลับมานั่งเครียดภายหลังเสมอ...
หลังจากที่นายพลส่งแบบที่ดีไซน์งานไปให้คุณฌอณเลือก ทางฝั่งนั้นตัดสินใจส่งแบบที่ชอบกลับมาเรียบร้อย ซึ่งตอนนี้ ตัวงานก็อยู่ระหว่างการผลิตกับทางซัพพลายเออร์ นายพลจึงโล่งไปอีกเปราะ
ในส่วนของงานแม้จะโล่งใจที่เคลียร์เสร็จสิ้นทั้งงานนอกและงานประจำ แต่ที่บัดนี้มานั่งวิตกอยู่บนเตียง นั่นเป็นเพราะพอจบงานที่ต้องคุย คุณฌอณก็เงียบ ไม่ติดต่อมาอีกเลย จากแต่ก่อนจะมีคุยเล่นผ่านทางข้อความแชทบ้าง
"กูเป็นอะไรวะ" สงสัยในความรู้สึกตัวเอง
นายพลไม่ชอบเอาเสียเลยที่อยู่ดีๆก็นึกหงุดหงิดตัวเองที่ไม่รู้เป็นอะไร มันถึงมีอาการเบื่อ รำคาญใจที่จู่ๆก็นึกอยากให้คุณฌอณกลับมาคุยเล่นดังเดิม
"เฮ้อ!"
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อความเบื่อหน่ายแล่นเข้ามาให้นายพลไถลตัวลงนอนก่ายหน้าผากอย่างคิดมาก
กว่างานโครงสร้างจะแล้วเสร็จเพื่อตั้งย่านแหล่งวัยรุ่นก็อีกหลายอาทิตย์ถึงจะได้เจอหน้ากัน
เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมพลถึงรู้สึกอยากเจอหน้าคุณฌอณวะ?
อ้อ!...คงอาจเป็นเพราะรู้สึกผิด น่าจะใช่แน่ๆ
เพราะตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองใช้คำพูดแรงๆกับคุณฌอณที่ร้านเหล้า คุณฌอณก็วางตัวนิ่ง ขรึม กลับมาเป็นลูกค้าอีกครั้ง
คิดไม่ตก นายพลขยุ้มผมจนยุ่งเหยิง ทันใดนั้น เขาคว้าโทรศัพท์กรอกตัวเลขไปยังเบอร์เพื่อนสนิท
"มึงอยู่ไหน?"
[อ้ะ...ก...กู อยู่ กับ อ่าห์ พี่ ฆีน อย่า.....แฮ่กๆ อ้ะ]
ดึงโทรศัพท์ห่างจากหูของตัวเอง ก่อนจะลาเพื่อนแล้วรีบกดวางทันที
โอ้ย! โทรไปตอนสองทุ่ม ก็คิดว่าน่าจะเป็นเวลาที่เหมาะสมยังเจอฉากเด็ดเข้าไปจนเขินแทน
ส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเลือกโทรหาอีกคน
"ไอ้กราฟทำอะไรกับพี่ฆิตอยู่หรือเปล่า?"
พูดดักคอเพื่อนอีกคนไว้ก่อน จากการได้ยินท็อประเริงรักกับแฟน พลเลยกลัวว่าจะไปขัดจังหวะกราฟอีกคน แต่ผลที่ได้ คือ การโดนด่าด้วยคำหยาบคายอย่างเจ็บแสบ
"เอ่อ...กราฟ...คือ..กู รู้สึกแปลกๆว่ะ" ทนไม่ไหว จนพูดออกไป
[เรื่องอะไร?]
เครียดจนอยากหาที่ปรึกษา แต่พอจะระบายกลับไม่กล้าเอ่ยชื่อคนที่เป็นสาเหตุแห่งทุกข์
"เอ่อะ....เอ่อ...คือ"
[มึงจะอ้ำอึ้งอีกนานไหม? ไอ้พล] กราฟถาม
"จะพูดยังไงดีวะ คือ กูรู้สึกแปลกๆ มันหงุดหงิดที่...โอ้ยยย!"
ได้ยินคำสุดท้าย เหมือนอึดอัดทนไม่ไหว
[เรื่องคุณฌอณใช่ไหม?]
"มึงรู้ได้ไงวะ" พลลุกพรวดจากการนอนเล่นในตอนแรก และใจเต้นแรงทันทีที่กราฟเอ่ยชื่อคุณฌอณ
[ก็แค่เดา]
"เอ่อ!...แม่งเสือกเดาถูก ก็นั่นแหละ กูเป็นอะไรไม่รู้ว่ะ"
"ช่วงนี้มึงได้เจอเขาบ้างหรือเปล่า?"
"ไม่ได้เจอเลย"
สิ้นคำ พลเห็นกราฟเงียบไปนานมาก
"ฮัลโหล มึงยังอยู่ไหม? ไอ้กราฟ"
[อยู่ กูแค่คิดว่าอยากชวนคุณฌอณมาสังสรรค์เบาๆที่ห้องพี่ฆิตว่ะ]
ไม่อยากบอกหรอกว่า กราฟกำลังคิดหาหนทางให้เพื่อนได้เจอกับคุณฌอณอีกครั้ง
"เขาจะมาทำไมวะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องชวนเขาเลย"
[มึงก็อ้างไปสิว่าวันเกิดพี่ฆิตก็ได้ เขาไม่รู้จริงๆสักหน่อย บอกพวกกูให้ชวน เพราะเขาติดค้างสัญญาไว้ด้วย]
"แต่กูไม่กล้าโทรไปว่ะ"
[เฮ้อ! ถ้าแค่นี้ยังไม่กล้า กูก็ไม่รู้จะแนะนำอะไรว่ะ แค่นี้นะ ลองชวนดู เสาร์นี้นะมึง กูวางก่อน พี่ฆิตงอนกูแล้ว]
พอกันเพื่อนทั้งสอง หวานกับแฟนได้โล่ห์จริงๆ
นายพลหันกลับมามองตัวเอง ตอนนี้ว่าเขาจะทำอย่างไรดี
ได้แต่ก้มมองมือที่กำโทรศัพท์ไว้อยู่ อย่างไม่กล้าจะทำอะไรกับมัน...
มองอย่างไม่วางตา จนตัดสินใจโทรหา คิดว่าเป็นไงเป็นกัน
ตื้ดดดด
ครั้งที่หนึ่งที่บ่งบอกว่าโทรติดแล้ว
ตื้ดดดด
ครั้งที่สอง ที่มืออยากกดวางเพราะอยู่ดีๆก็เกิดตื่นเต้นขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ตื้ดดดด
ครั้งที่สาม คุณฌอณยังคงไม่รับสาย นายพลกำลังจะกดวาง แต่ทันใดนั้น ได้ยินเสียงเปล่งขึ้นมา
นายพลรีบนำโทรศัพท์แนบหู แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง
[มีอะไรครับ ผมไม่ค่อยสะดวกคุย]
"เอ่อ! คุณฌอณ พอดี ผมเอ่อ...จะชวน"
[พี่ฌอณขา มาหาน้องหน่อยสิ จะให้ดูอะไร?/ แป๊ปนึงนะครับ เดี๋ยวพี่ไปนะ... ถ้าคุณพลไม่มีอะไร ผมขอวางสายก่อนนะครับ] ปลายสายคาดคั้นจนนายพลรีบโพล่ง
"ผมจะชวนคุณมางานวันเกิดพี่ฆิต เสาร์นี้"
[........]
"เอ่อ....คือ....พี่ฆิตจะจัดงานวันเกิดที่ห้องครับ แล้ว...เอ่อ..."
[รู้แล้วครับ แต่ผมขอถามหน่อยว่า คนที่อยากให้ผมไปจริงๆ เป็นคุณหรือคุณฆิต?]
"พี่ฆิตสิครับ" ปากไวอีกแล้ว นายพลรีบหุบปากฉับ แต่กลับหาคำแก้ตัวไม่ถูก
ไร้เสียงตอบรับ จนนายพลชักใจคอไม่ดี เจ้าตัวกำลังจะถามไปอีกรอบ แต่คุณฌอณก็ตอบกลับมาก่อน
[ได้ครับ ผมจะไปตามคำสัญญาที่เคยให้กับทางคุณฆิตไว้ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอวางสายก่อนนะครับคุณพล]
"ครับๆ"
วางสายเสร็จสรรพก็กำโทรศัพท์แน่น
สิ่งหนึ่งที่นายพลสัมผัสได้เลยคือความห่างเหิน
ระยะห่างที่อีกฝ่ายจงใจให้เป็นเช่นนั้น
นายพลวางโทรศัพท์ข้างกาย พลางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ข่มตาหลับหวังจะนอนแม้จะไม่ง่วงก็ตาม เพราะสมองยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องคุณฌอณวนเวียนในหัว
ช่างมัน...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด หากการเจอหน้าคุณฌอณ ณ ห้องพี่ฆิตครั้งนี้ อีกฝ่ายยังวางมาดเฉยใส่ นายพลก็จะไม่แคร์การกระทำเขาอีกแล้ว..
****1.1****
-
รอ 1.2 นะจ๊ะ
นายพล คนธรรมดา ที่กำลังกระวนกระวายใจอยู่ อิอิ
-
ซึนขั้นสุดจริงๆ
-
เฮ้อออ ปากอีพลนี้จริงๆเลย
-
:katai1:
รอ
-
ตอนที่ 4 มีความหวง (2)
"สวัสดีครับคุณฌอณ" เสียงเริงร่าเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นมิตรใหม่อยู่หน้าประตู
ใบหน้าหล่อนิ่ง ผุดรอยยิ้มขึ้นมาจางๆ ก่อนจะทักทายกลับและเดินตามเจ้าของห้องเข้าไปยังภายใน ฌอณเอ่ยอวยพรพร้อมยื่นขวดไวน์ที่ตั้งใจนำมาให้เป็นของขวัญวันเกิด
ฆิตขอบคุณไปเนียนๆ แต่ในใจก็แอบรู้สึกผิดที่ต้องจัดฉากว่า กินเลี้ยงวันเกิดของตัวเอง ฆิตจัดที่จัดทางให้คุณฌอณนั่งโซฟา ส่วนคนอื่นๆต่างก็ง่วนอยู่ในส่วนครัวที่กำลังตระเตรียมของ
"คุณฆิต มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?"
"คุณฌอณเป็นแขก ผมไม่กล้าใช้หรอก เดี๋ยวผมเรียกพี่ชายผมมาคุยกับคุณฌอณไปพลางๆดีกว่า"
"ไม่เป็นไรครับ ผมอยากช่วย" บอกย้ำอีกครั้ง จนฆิตยิ้มกว้างพลางปฏิเสธและรีบลากพี่ชายออกมานั่งเป็นเพื่อน
ฆีนนั่งคุยกับฌอณไปพลางๆ จนกระทั่งทุกคนจัดการกับแกล้ม เครื่องดื่มเสร็จก็ยกมาวางไว้ที่โต๊ะกลาง
แวบหนึ่งที่นายพลเหลือบเห็นคุณฌอณนั่งอยู่ ทำไมใจเต้นแรงก็ไม่รู้
ในตอนแรก นายพลตั้งใจให้เพื่อนนั่งคั่น เพราะไม่อยากนั่งข้างๆ คุณฌอณ ไอ้ครั้นจะนั่งตรงข้ามก็เกิดไม่กล้าสบตาขึ้นมา แต่ความคิดที่มีในหัวทั้งหมด สุดท้าย นายพลก็โดนท็อปบังคับให้นั่งข้างคุณฌอณอยู่ดี ด้วยสาเหตุเพราะเพื่อนๆอยากนั่งใกล้แฟน
ขณะที่ทุกคนจัดแจงเสิร์ฟน้ำเมาให้แต่ละคนจนได้ครบถ้วน ก็เป็นกราฟที่พูดขึ้น
"ปกติ คุณฌอณชอบดื่มหรือปาร์ตี้บ้างหรือเปล่าครับ?"
"ไม่ครับ ปกติผมนั่งสมาธิอยู่ที่บ้าน"
"โห...คุณฌอณพูดแบบนี้ พวกผมรู้สึกผิดเลยนะเนี่ย"
จู่ๆ คนมาดนิ่งก็หลุดยิ้มออกมา เมื่อเห็นสีหน้าของฆิตที่ดูเหวอไปพอสมควร
"คุณฆิตเชื่อผมด้วยหรือ? ผมล้อเล่นครับ ผมก็คนปกติแหละครับ แค่แล้วแต่โอกาสที่จะเลือกดื่มมากกว่า"
"ยังไงครับ"
"ก็ตอนดื่ม มีไม่กี่เหตุผล ถ้าไม่เครียด อยากสังสรรค์กับเพื่อน ก็คงเป็นเรื่องอกหัก"
"หืม...หล่อๆแบบคุณฌอณยังเคยผิดหวังกับเขาด้วยหรือ?" ฆิตว่า
"ความสมหวัง ผิดหวัง มันไม่ได้อยู่ที่หน้าตาหรอกครับ อยู่ที่การได้ลองคุย ลองใช้ชีวิตร่วมกัน พร้อมจะเข้าใจกันและกันมากกว่า พอมันไม่ใช่ก็คงต้องจบ"
"ดูคุณฌอณจะเข้าใจชีวิตรักมากเลย...แล้วตอนนี้ คุณฌอณคบใครอยู่หรือเปล่าครับ?" กราฟถามพลางเหลือบมองหน้าพลที่ดูเหมือนทำหูทวนลม แต่ดูออกว่าลึกๆ ตั้งใจเงี่ยหูฟัง
"สักครู่นะครับ"
น่าเสียดาย อุตส่าห์มีคนอยากรู้คำตอบ ก็ดันมีโทรศัพท์ขัดจังหวะพอดิบ พอดี
"ว่าไงครับ ลิลลี่"
หันขวับทันทีที่ได้ยินชื่อคุ้นเคย จากนั้น นายพลก็ไม่รับรู้อะไรอีก เพราะคุณฌอณออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอก
"มึงเป็นอะไรวะ ไม่พูดเลย ปกติมึงจะพูดมาก" ท็อปกระแซะไหล่ถามเพื่อนที่นั่งเงียบเป็นเป่าสาก
"ก...ก็กูกลัวคุณฌอณจะโกรธ หากกูเผลอใช้คำพูดแรงๆใส่คุณฌอณอีกนี่หว่า" เสียงซึมเอ่ย
"แล้วมึงเคยถามตัวเองไหมว่าทำไมต้องกลัวคุณฌอณโกรธขนาดนั้น ทุกที กูไม่เคยเห็นมึงจะกลัวเวลาพูดแบบนี้กับใคร" กราฟถามบ้าง
!!!
"พี่คิดว่าพลกำลังแคร์คุณฌอณอยู่นะ" ฆีนแทรกจนนายพลเองถึงกับอึ้งไปนิด
อึกๆอักๆจนไม่กล้าพูดอะไร นายพลเม้มปากแน่นไม่ตอบ เมื่อเหลือบเห็นคุณฌอนเดินเข้ามา
นั่งเงียบอย่างคิดหนักว่าตัวเองเป็นอะไร เพราะนายพลรู้สึกว่าช่วงที่ผ่านมานี้ เขารู้สึกปั่นป่วนในอกอย่างน่าประหลาด
"คุณพล ดูไม่ค่อยพูดเลยนะครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?" สังเกตมานาน ตั้งแต่นั่งมา คนที่เคยเจื้อยแจ้ว กลับเงียบผิดปกติ
คนโดนถามเงยหน้ามองคุณฌอณที่จ้องมองมาอย่างไม่ละสายตา
"ป...เปล่าครับ ก็ปกติดี คุณฌอณไม่ต้องถามผมมากนักหรอก"
จบประโยค ท็อปส่ายหน้าระอา ก่อนจะกระซิบกระซาบกับนายพล
"กูว่าวันหลัง มึงควรไปทำความเข้าใจกับตัวเองในการเลือกใช้คำพูดหน่อยนะ"
หันขวับไปมองหน้าเพื่อนที่เหมือนแอบด่า ฟากฆีนไม่อยากให้บรรยากาศกร่อย จึงเป็นฝ่ายชวนฌอณคุยเพื่อเบี่ยงประเด็นไปทางอื่น
เป็นเวลาเนิ่นนานพอสมควรที่ได้คุยกัน พอเริ่มสนิทสนมมากขึ้น ฌอณจึงกล้าถาม
"คุณฆิตและคุณฆีนคบกับน้องๆนี่นานรึยังครับ"
"ระยะเวลาที่คบอาจไม่นานมาก แต่ถ้าถามถึงความรักผมโคตรรักกราฟมากเลยครับ"
กราฟเกาจมูกแก้เก้อ มีที่ไหน ผู้ชายตัวโตสองคนมานั่งพูดหวานใส่กันแบบนี้ ฟากฆีนอมยิ้ม ก่อนตอบคุณฌอณเช่นกัน
"ผมก็เหมือนฆิตครับ" พอเจอพี่ฆีนตอบเออออตามพี่ฆิต ทำให้ท็อปก็เกิดหน้าแดงขึ้นมาเพราะพี่ฆีนว่าจบ เขาดึงมือท็อปไปวางบนตัก จนเจ้าตัวเขินมาก
"ดีจังครับ" ฌอณยิ้มบางเบาเมื่อเห็นการกระทำของทั้งสองคู่ ฉายชัดถึงความรักที่แท้จริง
บางที ฌอณก็อยากสมหวังในความรักกับเขาบ้างเหมือนกัน
รอยยิ้มกว้างขึ้น เมื่อก้มมองโทรศัพท์ ที่บันทึกชื่อเป็นน้องสาวของตัวเอง
กว่าจะเจรจาหว่านล้อมให้น้องสาวนอนได้ก็เล่นเอาเหนื่อย ฌอณวางโทรศัพท์ทั้งๆที่อมยิ้มเมื่อนึกถึงความขี้อ้อนของน้องสาวตัวเอง
จบจากการคุยโทรศัพท์สายแรกไม่ทันไร ก็มีโทรศัพท์ดังขัดขึ้นมาอีกรอบ
"อะไรนะ ลิลลี่"
[ฌอณมาหาลิลลี่หน่อยซิ ลี่เมาแล้วน่าาา] เสียงยานคางเอ่ยออกมาจนฌอณขมวดคิ้วมุ่น
"ทำไมเสียงคุณดูเมาขนาดนั้น"
[ลี่โดนเพื่อนทิ้งอยู่คนเดียว หน้าร้าน มีผู้ชายมาเกาแกะลี่ โด้ยยย]
"โอเค ผมไปก็ได้ คุณอยู่แถวไหน?"
รับทราบข้อมูลมาครบถ้วน ฌอณรีบบอก เพราะเขาเองก็เป็นห่วงผู้หญิงเมามายคนหนึ่ง แม้จะไม่ชอบ แต่ก็กลัวว่าลิลลี่จะเป็นอันตรายขึ้นมา หากเธอเป็นอะไรไป จะได้ไม่รู้สึกผิดภายหลัง
"ขอโทษทีครับ ผมต้องขอตัวก่อน พอดีเพื่อนเมาครับ"
"มั่นใจหรือครับว่าเพื่อน?" จากที่เงียบมาตลอด สุดท้ายนายพลก็โพล่งขึ้นมาอย่างหมดความอดทน ที่ได้ยินชื่อนี้ โทรตื้อคุณฌอณถึงสองรอบ
ทุกคนหันขวับมองนายพลที่ดูออกอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
"ใช่ เพื่อนครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"แล้วคุณลิลลี่มีเพื่อนคนเดียวหรือไงครับ ให้คนอื่นไปรับก็ได้มั้ง ดูจะห่วงเพื่อนคนนี้เป็นพิเศษจังเลยนะครับ คุณฌอณ" คำถามที่ฌอณก็ดูออกว่าผสมไปด้วยอารมณ์ไม่พอใจ
ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนคลายลง และหันไปหานายพลอย่างมีคำถาม
"คุณพลหวงผมหรือครับ?"
กึก
!!!
ชะงัก พร้อมเบิกตากว้างอย่างไม่รู้ตัว นายพลไม่พอใจที่โดนย้อนถามแบบนั้น
"เปล่าสักหน่อย จะหวงคุณทำไมวะ"
"โอเคครับ ถ้างั้นผมต้องขอตัวทุกคนจริงๆแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทัน"
เมื่อเห็นอีกฝ่ายไปจริง นายพลเกิดอาการใจหาย
"เออ ผมไปด้วย"
สิ้นคำ ทุกคนที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่ในห้องนี้ จ้องมองพลเป็นสายตาเดียว
"มึงอยากไปกับคุณฌอณชัวร์หรือเปล่า?" ท็อปถามย้ำเสียงหนักแน่น
"อ...เออ"
ใบหน้านิ่งนั้นดูผ่อนคลายลงเมื่อได้ยินคำตอบ
"ตามใจคุณพลนะครับ"
แยกจากการสังสรรค์เบาๆ เวลานี้ พลและฌอณนั่งอยู่บนรถที่เพิ่งออกเดินทางมาจากคอนโดได้ไม่ไกลนัก
ความดึกดื่น ส่งผลให้ท้องถนนและสองข้างทางมืดมิดกว่าเดิม ความเงียบงันก็ก่อตัวมานาน เนื่องจากต่างฝ่ายต่างยังคงไม่ยอมพูดกัน
ในขณะนั้น ฌอณแอบลอบมองใบหน้าด้านข้างอีกฝ่ายอยู่บ่อยครั้ง...
คนอะไรดื้อและเอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง
ฌอณคิดว่าบรรยากาศเวลานี้ช่างเป็นใจ มือหนาหักพวงมาลัยเข้าเลนซ้าย เพื่อจอดเทียบฟุตบาท
"คุณฌอณจะจอดทำไม?" พลโวยวาย เมื่อเห็นอีกฝ่าย ไม่ยอมขับไปตามทางเหมือนตอนแรก
"สาเหตุที่ผมไปเพราะผมห่วงผู้หญิงที่อยู่คนเดียวและเมามาก แต่คุณไปกับผม เพราะสาเหตุอะไรหรือครับ ผมอยากรู้...." ค้างคาในใจจนต้องถาม
นายพลหลบสายตา เบือนหน้าหนี เมื่อเห็นอีกฝ่ายจดจ้องอย่างมุ่งมั่นและดูตั้งอก ตั้งใจเป็นพิเศษ
นายพลนึกไม่ออก หาคำตอบไม่ได้
จนกระทั่ง...
"ผมรู้จักบุญคุณคนไง คุณเคยดูแลผมตอนเป็นไข้เมื่อคราวก่อน ก็อยากตอบแทน"
อ้างคำพูดเดิมๆ โดยที่นายพลไม่รู้ตัวเองว่าเหตุผลในการมาแท้จริงแล้ว อาจมีความหวงซ่อนอยู่...
"คุณพลไม่ควรอ้างเรื่องบุญคุณนะครับ เพราะถ้าผมเกิดใช้มุกนี้ นึกอยากทวงบุญคุณขึ้นมา คุณจะทำให้ผมได้ทุกอย่างจริงๆหรือครับ"
คำพูดและน้ำเสียงที่ดูตั้งใจจะแขวะประมาณว่ามึงทำให้กูไม่ได้ทุกอย่างหรอกเชื่อสิ ยิ่งทำให้นายพลไม่พอใจกับประโยคที่ได้ยิน
"ทำไมจะทำไม่ได้ คุณฌอณพูดมาเลยดีกว่าว่ะ" ตอบเสร็จก็ออกอาการฮึดฮัดเล็กน้อย
"คุณพลคบกับผมไหมครับ?"
.........................
** ได้ข่าวว่ายังไม่ได้จีบ จะขอคบแล้วหรอ?
ถ้าพี่จะรุกขนาดนี้ก็เอาที่พี่สบายใจค่ะ ฮ่าๆๆๆ...
** ตอนนี้ น้องพลโดนหลายดอกนะคะ เหอะๆๆ :mew3: :katai2-1: :katai3:
-
5555555 ชอบคุณฌอนค่ะ รวดเร็วทันใจมากกก
-
:katai2-1:
:3123: :pig4: :3123:
-
:L2: :pig4:
-
ลองท้าอีกนิดดิพลทุบโต๊ะรับคำท้าชัว ถถถ
-
ชอบพลจริงๆหรือฌอน o18
-
ตอนที่ 5 พัฒนา
"ค...คุณพูดบ้าอะไรวะ" ตกใจจนเกือบจะเค้นหาเสียงไม่เจอ
ยังคงหน้านิ่งได้ตลอด มุมปากจะยกยิ้มขึ้นสักนิดก็ไม่มี
"ก็ผมถึงบอกว่าคุณไม่สามารถทำได้ทุกอย่างจริงๆหรอก หรือเรื่องนี้คุณทำได้?" ตอบด้วยเสียงเรียบเฉย จนนายพลเงียบ
"เรื่องแบบนั้นใครจะกล้าวะ"
"หึๆ ผมรู้ครับ ถึงแซวเล่นไปแบบนั้น"
ว่าจบ ฌอณลอบถอนหายใจ ก่อนเคลื่อนรถขับตรงไปยังเส้นทางดังเดิม
แม้จะตอบชัดเจนไปแล้วว่าไม่โอเคกับสิ่งที่คุณฌอณแซว แต่ลึกๆใจกลับห่วงความรู้สึกคุณฌอณจนต้องคอยลอบมองเป็นระยะ เพื่อพยายามหาเรื่องคุย เพียงแค่มองจากด้านข้างราวกับเห็นเมฆดำทะมึนลอยทั่วร่างคุณฌอณจนนายพลก็ไม่กล้าจะชวนคุยอะไรเพิ่มเติมอีก
นายพลได้แต่นั่งเงียบและรอเวลาให้ไปถึงที่หมายเร็วๆ จนกระทั่ง รถยนต์สีดำเคลื่อนมาจอดบริเวณลานกว้างที่มีเพียงแสงไฟสลัว ก็พบหญิงสาวนั่งคอตกพิงกระถางต้นไม้ที่เรียงรายเป็นแถวยาว
นั่งมืดๆแบบนี้ ดีแค่ไหน...ที่ไม่มีผู้ชายลากไปทำอะไร ทั้งสองรีบก้าวลงจากรถ เพื่อเดินไปหาหญิงสาว เสียงเรียกของฌอณทำให้ลิลลี่เงยหน้าช้าๆขึ้นมามอง สองหนุ่มที่เพิ่งมาใหม่
หญิงสาวลุกขึ้นยืนโงนเงน พยายามทรงตัวเดินโซซัดโซเซมาหา
เมื่อฌอณหยุดอยู่ตรงหน้า หญิงสาวก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงมาอย่างรู้ว่าฌอณต้องโอบกอดเพื่อรับน้ำหนักกันเธอล้ม
"ฌอณช่ายไหม"
"คุณเมามากเลย ลิลลี่"
"ไม่มาว"
เพียงเห็นครู่หนึ่ง นายพลก็ดูออกว่าคุณลี่ลลี่เมาจริงแต่ไม่ถึงกับเมามายจนควบคุมสติตัวเองไม่อยู่
ถ้าจะเล่นละครเก่ง ตีบทแตกได้ราวกับผ่านการแสดงมาอย่างโชกโชน รางวัลนักแสดงหญิงยอดเยี่ยมปีนี้ ก็ควรตกเป็นของเธอ...
ตั้งแต่เกิดมา นายพลไม่เคยเกลียดเพศแม่หรือรู้สึกหมั่นไส้ใครขนาดนี้มาก่อน ยกเว้นลิลลี่
จังหวะที่สองคนยืนชิดใกล้นั้นอยู่ในกรอบสายตาของนายพล จังหวะนั้น นายพลเห็นหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาทำท่าจะจูบ สิ่งที่เห็นทำให้มือไปไวโดยอัตโนมัติผลักไหล่คุณฌอณออกห่าง และเอาตัวไปขวาง ทำให้ลิลลี่ที่จะจูบฌอณกลายเป็นได้หอมแก้มนายพลแทน
พลั่ก..
ทันใดนั้น ร่างหญิงสาวโดนผลักจนล้มก้นจำเบ้า
"โอ้ย!...ลี่เจ็บนะ ฌอณ"
"ผมขอโทษนะครับ ลี่เป็นอะไรมากหรือเปล่า?"
นี่มันตบหัวแล้วลูบหลังชัดๆ เมื่อฌอณเผลอผลักหญิงสาว แต่พอนึกได้ว่าทำอะไรลงไปจึงย่อตัวลงประคองร่างบางให้ลุกขึ้นมา พร้อมปัดเนื้อ ปัดตัวเป็นพิเศษ
"ฌอณเป็นอะไรอ่า ผลักลี่ทำไม"
"กลับเถอะนะลิลลี่ เดี๋ยวฌอณไปส่ง" ตอบไม่ตรงคำถามที่คนเมาต้องการ ฌอณแค่พยุงร่างบางไปที่รถ
ลากร่างหญิงสาวมาที่รถยนต์คู่ใจ ผลักเธอให้เข้าไปนั่งรอในรถก่อนจะปิดประตูรถเสียงดัง
ในขณะเดียวกัน อีกคนใช้มือจับประตูหน้ารถกำลังเปิด ก็โดนคุณฌอณจับข้อมือแน่น พลิกไหล่ให้นายพลหันมาหาและดันร่างเด็กหนุ่มจนแผ่นหลังติดรถ
"คุณเป็นบ้าอะไรอีก"
"เงียบสักหนึ่งนาที นายพล"
เสี้ยววินาทีนั้น คนหล่อนิ่งขยับใบหน้าเข้าไปใกล้นายพลจนห่างกันแค่คืบ เขาเพ่งมองนายพลก่อนจะค่อยๆใช้ปลายนิ้วถูเบาๆบนแก้มสาก
กว่าสองนาทีถึงค่อยเอื้อนเอ่ย...
"ผมว่ามันขัดหู ขัดตาที่เห็นรอยลิปสติกเปื้อนแก้มคุณ"
!!!
"ค..คุณ..." อยากรู้เหตุผลว่าทำไมพูดแบบนั้น แต่อีกฝ่ายเหมือนรู้ถึงรีบตัดบท
"ผมเช็ดให้เสร็จแล้ว คุณพลขึ้นรถเถอะครับ"
เหมือนบังคับกรายๆ เมื่อฌอณดันร่างนายพลถอยออก และเปิดประตูรถรอ
สอดตัวเข้ามาในรถได้ นายพลยังใจเต้นแรงจนต้องยกมือกุมอกข้างซ้าย มิวายรู้สึกหน้าร้อนฉ่าอย่างไม่มีเหตุผลเพียงแค่วูบหวิวไปกับการที่คุณฌอณเช็ดแก้มให้ด้วยท่าทีนุ่มนวลแบบนั้น...
ทำไมกัน? ทำไม นายพลถึงไม่รู้สึกรังเกียจที่ผู้ชายด้วยกันแตะเนื้อต้องตัวกันในลักษณะที่เกินคำว่าคนรู้จักไปสักหน่อย...
มันมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่าวะ?...
เพราะพักหลังๆมานี้ มีหลายครั้งที่นายพลอยู่ใกล้คุณฌอณก็รู้สึกแปลกๆ หากจะเเปรียบก็คงเหมือนสาวน้อยวัยแรกแย้มไม่มีผิด
ไม่สนคนในรถสักนิด นายพลยินดีปล่อยให้คุณลิลลี่ชวนคุณฌอณคุยไปก่อน โดยที่เจ้าตัวก็เงียบกริบ เพราะตั้งแต่ขึ้นรถมาเขาครุ่นคิดถึงฉากเช็ดแก้มของอีกฝ่ายมาตลอดทาง
ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย จึงหันหน้าหนีมองสองข้างทาง ในขณะนั้น มือของนายพลยกขึ้นมาลูบแก้มตัวเองทับรอยความอบอุ่นจากมือของใครบางคนที่ประทับอยู่จางๆ โดยที่พลไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ทำอยู่นั้น มีคนๆหนึ่งลอบมองการกระทำจนหลุดยิ้มออกมา...
****1.1****
ฮิ้ววววววววววว! ขอแซว...555+
-
:katai4:
-
ยังงี้ก็ได้เหรอ
-
หว่ายยยยย :hao7:
-
ชอบบบบนิยายแนวนี้ พลปากแข็งมาก ติดตามมมค่ะ
-
ตอนที่ 5 พัฒนา (2)
คุณเคยเป็นไหม? ที่บางวันก็สับสนกับความรู้สึกของตัวเอง
สำหรับนายพล จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายวัน เจ้าตัวรู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะตั้งแต่วันที่นายพลเจอคุณฌอณสัมผัสนั้นยังตราตรึงไม่หาย และนั่นยิ่งทำให้นายพลค่อนข้างสับสนในตัวเอง
หาคำตอบยังไม่ได้แต่นายพลบอกตัวเองไว้ว่าทำตัวปกติไปก่อน จนมาถึงวันที่พลต้องมาเจอหน้าคุณฌอณ เพราะต้องมาดูงานที่ตัวเองออกแบบรวมถึงช่วยดูซัพพลายเออร์ติดตั้งงานช่วงตอนกลางคืนบริเวณลานกว้าง ในระหว่างที่รอเข้าเซ็ทงานช่วงเวลาที่ทางศูนย์การค้ากำหนด คุณฌอณที่มาก่อน พอเห็นนายพลเดินทางมาถึง จึงชวนกินข้าวด้วยกัน
"สั่งเลยนะ มื้อนี้ผมเลี้ยง" เดินเข้าร้านอาหารข้าวแกงกระหรี่ญี่ปุ่นก็เอ่ยปาก จนนายพล คนปากดีตามสไตล์ ก็หลุดแซว
"รวยหรือครับ?" ปากไวอีกแล้วกู
จากก้มดูเมนู คนตรงข้ามชำเลืองมองหน้านายพลทันที
"จะให้ผมเล่าธุรกิจของครอบครัว หรือธุรกิจของผมดีครับ?"
โอ้โห!... ไม่คิดจะถ่อมตัวสักนิด ได้ที...โอ้อวดหน้าตาเฉย
"แหม...คุณฌอณ ผมเชื่อแล้วครับว่ารวย" นายพลเบะปากหมั่นไส้ ทำให้อีกฝ่ายยกมุมปากขึ้นนิด จากนั้นต่างฝ่ายต่างก้มหน้าดูเมนูอาหารเหมือนเดิม
ได้เมนูโปรดพร้อมบอกบริกรครบถ้วน ในระหว่างรอ นายพลหาเรื่องชวนฌอณคุยเรื่อยเปื่อย
"ผมคลับคล้ายคลับคลาว่าคุณเคยบอกว่ามีน้องสาว"
ฌอณชะงักงันอย่างเห็นได้ชัด ก่อนตอบ
"ครับ ผมมีน้องสาวสองคน แต่อีกคนเสียไปแล้ว"
"สวยไหม?"
ผู้หญิงกับผู้ชายของย่อมเป็นของคู่กันอยู่แล้ว นายพลตาวาวด้วยความสนใจเป็นพิเศษ ทำให้คนที่จ้องหน้านายพลมีแววตาแข็งกร้าวขึ้น
"ถามทำไมครับ?"
"รู้เลย..ฟีลนี้ คุณคงเป็นพี่ชายหวงน้องแน่ๆ"
แซวเสร็จก็หัวเราะคนเดียว ทำให้คนหน้านิ่งเริ่มไม่ค่อยสบอารมณ์ ฌอณยกแก้วน้ำเย็นขึ้นมาดื่มหวังจะช่วยชะโลมจิตใจให้สงบลงกว่าเดิม
"อย่างนั้นมั้งครับ"
"ว่างๆคุณฌอณพามาแนะนำให้ผมรู้จักบ้างสิ เผื่อน้องสาวคุณถูกใจผมจะได้จีบ เราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันไงครับ"
ปั่ก!
เสียงแก้วกระแทกลงบนโต๊ะไม้เสียงดัง จนนายพลสะดุ้งเฮือก
"ค..คุณฌอณ ผมแค่แซวเล่น คุณโกรธหรอ?" หน้าถอดสี เมื่อเห็นดวงตาวาวโรจน์จนน่ากลัว
"ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนครับ"
หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จ จนคุณฌอณกลับมานั่งตามเดิม นายพลยังเห็นเขาบึ้งตึง จนหน้าเสียที่เล่นแรงเกินไป สำหรับคนที่มีน้องสาว ส่วนใหญ่ก็มักหวงน้องอย่างกับอะไรดี
เห็นหน้างอ จึงชวนคุย แต่แม้ว่านายพลจะพยายามสรรหาเรื่องมาสนทนา สิ่งที่ได้ คือ คุณฌอณทำแค่พยักหน้า หรือไม่ก็ถามคำตอบคำ
ไม่นาน ที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จ จนกระทั่งเดินออกมานอกร้าน
นายพลสบถในลำคอ เพราะเป็นมื้ออาหารที่โคตรไม่อร่อยและหงุดหงิดเอามากๆ
นายพลไม่ชอบใจเวลาที่เห็นคนข้างกายหน้านิ่ว คิ้วขมวดตลอดเวลา เพราะมันพาลให้นายพลเครียดไปด้วย
ทันใดนั้น นายพลนึกขึ้นได้ว่าที่นี้ มีร้านโปรดตั้งอยู่
"เอ่อ!...คุณฌอณครับ ผมอยากเลี้ยงคุณบ้าง ไปกินขนมกัน" หาทางง้อสุดฤทธิ์
"ผมไม่หิวครับ"
ตัดโอกาสกันขนาดนั้น จนนายพลยืนอึ้งไปนิด
"คุณฌอณ คิดซะว่านั่งเป็นเพื่อนผมก็ได้ ผมอยากกินขนมปังปิ้ง"
"ถ้าคุณอยากกิน ก็ไปกินสิครับ ผมจะเดินไปรอที่หน้างานแล้วกัน"
"ไม่เอา ผมอยากกินกับคุณ"
!!!
หยุดชะงักและหันขวับในทันทีที่ได้ยินประโยคล่าสุด
"อ...เอ่อ...คือ ผมไม่ชอบนั่งกินคนเดียว คุณฌอณไปเหอะนะ" บอกเสียงอ่อยๆ
จดจ้องริมฝีปากที่เม้มปากเข้าหากันจนมองไม่เห็นขี้แมลงวันสองเม็ดที่เป็นจุดเด่น ก่อนเหลือบมองแววตาเจือร้องขอเหมือนเด็ก ยิ่งการกระทำที่เดินมาประชิดตัวเขย่าแขนเบาๆกลับทำให้ฌอณใจเต้นไม่เป็นส่ำ
"ไปก็ไป"
นายพลร้องดีใจพลางยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินนำไปร้านโปรด พอถึงก็หาที่นั่งเสร็จสรรพ ไม่ต้องดูเมนู นายพลจำได้ขึ้นใจ เขาสั่งขนมปังปิ้งหน้าสังขยาใบเตย และหน้าเนยนม-น้ำตาล อย่างละสองแผ่น แถมยังกระซิบบอกพนักงานที่ร้านว่าขอแบบกรอบและเกรียมตามสไตล์ที่ชอบ
ไม่นานนัก พนักงานก็มาเสิร์ฟเครื่องดื่ม โดยวางไว้ตรงหน้าของทั้งคู่
"ผมไม่ได้สั่ง"
"ผมสั่งให้ครับ "
"ผมไม่หิว"
"โถ คุณฌอณ คนสั่งให้เสียใจนะครับเนี่ย"
ไม่เคยลงทุนง้อใครขนาดนี้มาก่อน เด็กหนุ่มเห็นอีกฝ่ายยังนิ่ง ไม่หือ ไม่อืออะไร นายพลต้องพูดด้วยเสียงนุ่มละมุนไปอีก
"คิดซะว่ามันคือคำขอโทษ เรื่องที่แซวน้องสาวคุณนะ"
เจือความเศร้าปนร้องขอในแววตา ทำให้ฌอณถอนหายใจพลางยกแก้วขึ้นดูดโกโก้เย็นที่ช่างบังเอิญเหลือเกิน เพราะเมนูนี้ เป็นเมนูโปรดของฌอณ
ไม่กี่นาทีต่อมา ขนมปังปิ้งที่หอมกลิ่นเนยอ่อนๆก็ถูกวางลงตรงหน้า
จิ้มเข้าปากด้วยความสุขที่เอาอะไรมาฉุดก็ไม่อยู่ หลุดร้องเบาๆที่ได้กินขนมปังปิ้งสมใจ
เพลิดเพลินไปกับความอร่อย จนงับเข้าปากอยู่คนเดียวไปสามสี่คำก็ยังเห็นคนหน้านิ่งไม่แตะมันเลยสักนิด เอาแต่นั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์
ช่วยสนใจคนตรงหน้าคุณได้ไหม? คุณฌอณ
ทันใดนั้น...
"คุณฌอณ ช่วยกินหน่อย"
"ก็บอกว่าไม่หิวไง นายพล"
"กลัวอ้วน?"
นายพลเอ่ยขอโทษที่ปากไวทุกที เขาเลยต้องลดเสียงให้อ่อนลง
"คุณฌอณ ผมไม่ได้รวยเหมือนคุณ ผมเสียดายเงินนะ ถ้ากินไม่หมดน่ะ ช่วยหน่อยสิครับ"
นายพลจะรู้ไหมว่าไม่ควรทำสายตาแบบนี้กับใคร...
ครู่หนึ่ง ฌอณเกือบหลุดยิ้ม แต่เขาทำทีนิ่งและตอบหน้าตาย
"มือไม่ว่างครับ" พูดจบก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อ
"พูดอย่างกับจะให้ป้อน"
ใช่...นายพลไม่โง่หรอก พูดแบบนั้น ที่แท้ก็ขี้เกียจจิ้มกินเองใช่ไหมล่ะ โถ่โถ...
"แล้วได้ไหมครับ?"
สวนมาได้ถูกทาง มีหรือฌอณจะไม่สวนกลับแถมตอบรับอย่างไว จนแทบไม่มีช่องว่างให้เงียบ
"แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ" ก็บอกแล้วสำหรับนายพลเรื่องศักดิ์ศรีมันค้ำคอ ท้ามาแบบนี้ มีหรือนายพลจะยอม
ก็แค่จิ้มขนมปังปิ้งเข้าปากอีกฝ่าย นายพลเคยป้อนขนมให้กราฟและท็อปมาแล้วก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร อีกอย่าง คิดซะว่า ทำไป...เผื่อคุณฌอณจะหายเคืองด้วย
"แต่คุณต้องหายโกรธและยิ้มได้แล้วนะ ผมอึดอัดว่ะ"
อีกฝ่ายพยักหน้ารับทันที นายพลก็จิ้มขนมปังหั่นพอดีคำเข้าปากอีกฝ่าย
พอคุณฌอณงับเข้าปาก นายพลกำลังชักมือกลับ กลับโดนมือหนาคว้าไว้และบีบมือแน่น
ตึกๆๆๆ...
ปากไว แต่ทำไมความรู้สึกช้า...
เพิ่งนึกได้ว่านายพลไม่ได้สนิทกับคุณฌอณเหมือนเพื่อนที่จะป้อนอะไรให้กันได้ มารู้ตัวก็ตอนที่เจ้าตัวประหม่าและทำตัวไม่ถูก เมื่อเจอสายตาวาววับเป็นประกายที่จ้องมองตาเป็นมัน ที่สำคัญ มืออุ่นๆคุณฌอณยังคงไม่ปล่อยมือพลไปไหน...
ไม่นาน ฌอณก็ปล่อยมือออก
"ขอโทษที ผมกลัวคุณจะแกล้งแทงไม้เข้าปากผมน่ะ เลยต้องจับมือไว้ก่อน"
พยักหน้ารับปัดๆไป เพราะตอนนี้ แม่งไม่ดีเอามากๆ
ไม่ดี ในที่นี้ สำหรับนายพล คือ ไม่ดีต่อใจเพราะเจ้าตัวเกิดจะมาเขินสายตาที่คุณฌอณมองมาและใจสั่นเกินไป นึกถึงตัวเองนาทีนี้ก็ตลกสิ้นดี ช่างเหมือนสาวน้อยมานัดเดทกับหนุ่มหล่อไม่มีผิด
เบิกตากว้างในทันใด เมื่อคิดอะไรได้...
ฉิบหายแล้วไง? อย่าบอกนะว่า หลายวันที่สับสนกับตัวเองเรื่องความรู้สึกแปลกๆเวลาอยู่ใกล้คุณฌอณ นั่นจะเป็นเพราะ....
ในขณะเดียวกัน คนที่นั่งตรงข้ามแอบอมยิ้ม เมื่อเห็นอีกฝ่ายดูหน้าตาเหรอหรา สาเหตุที่ยิ้มคงไม่ใช่เพราะเห็นความเอ๋อ แต่เพราะเห็นใบหน้าเด็กหนุ่มแดงจัดราวกับลูกมะเขือเทศ
ฌอณไม่รู้ว่านายพลคิดอะไรอยู่ถึงหน้าแดงแบบนั้น แต่ที่แน่ๆฌอณรู้แล้วว่า ความสัมพันธ์ของเขากับนายพล มันได้พัฒนาไปอีกขั้นแล้ว....
.....................................
หมั่นไส้สองคนนี้จัง 5555+
ขอบคุณทุกคนอ่านและมาคอมเมนท์ด้วยนะ
น่าร้ากกก...ปลื้มปริ่ม
-
กลัวใจ ว่ามันจะมีอะไรแอบแฝง ภายใต้ความมุ้งมิ้งนั้น
-
5555555555
-
ร้ายกาจ ร้ายกาจจริงๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
คุณฌอณมันร้ายยยยย
-
ตอนที่ 6 จีบ
เคยมีอาการแบบนี้กันบ้างหรือเปล่า? เวลาอยู่ใกล้ใครบางคนก็มักทำเป็นเหมือนไม่สนใจเวลาเขาพูดอะไร แต่พอเขาเผลอหรือหันไปทำอย่างอื่น ก็กลับเป็นฝ่ายแอบมองเขาแทบทุกครั้งไป...
ถ้าเป็นนายพลแล้วล่ะก็....เจ้าตัวกำลังปฏิบัติตัวเช่นนั้นกับคุณฌอณอยู่
ตั้งแต่พบว่าตัวเองใจสั่น ใจหวิว หวั่นไหวไปกับการป้อนขนมให้กันเมื่อสองชั่วโมงก่อน จนบัดนี้ นายพลยังทำตัวเฉยๆ ปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจนี่ตรงกันข้ามสุดขั้ว
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ นายพลที่ยืนคุมงานการติดตั้งงานออกแบบบนรถฟู๊ด ทรัค ไม่ว่าจะเป็น ป้ายไฟ เอ็กซ์ แสตนด์ที่ซัพพลายเออร์กำลังดำเนินการอยู่
ย้อนกลับไป ก่อนหน้าที่ทั้งคู่จะเดินมาถึงพื้นที่ตรงนี้ คุณฌอณเล่าให้นายพลฟังว่า ธุรกิจนี้เขาทำเป็นอาชีพเสริมจากการชื่นชอบรูปแบบธุรกิจประเภทรถฟู๊ด ทรัค ที่ปัจจุบันเริ่มได้รับความนิยมพอสมควร จึงยึดตัวนี้ประกอบเข้ากับเมนูอาหารที่เขาต้องการ
เมื่อได้ไอเดียพร้อมแผนธุรกิจ เขาหาทำเลอยู่หลายแห่ง จนมาถูกใจลานกว้างตรงนี้ ที่พบว่าดีต่อธุรกิจมันฝรั่งทอดปรุงรสหลากรส และเมนูเด่นของร้านอย่างชีสฟรายด์ของเขาที่น่าจะตอบโจทย์กลุ่มลูกค้าวัยรุ่นย่านนี้ได้เป็นอย่างดี แม้ค่าที่จะแพงหูฉี่แต่ฌอณก็ว่าจะลองเสี่ยงดู
ฟังคนอายุมากกว่าเล่าไปก็นึกทึ่งในตัวคุณฌอณเหมือนกันต้องใช้หัวสมองขนาดไหนกันนะถึงจะสามารถคุมธุรกิจได้หลายอย่างขนาดนี้
กลับมายังปัจจุบัน ที่นายพลเห็นว่างานราบรื่นไม่มีปัญหา จึงขอตัวพวกซัพพลายเออร์ หวังจะไปนั่งพัก แต่พอหมุนตัวหันหลังไป หางตาเห็นคุณฌอณนั่งพักคนเดียวอยู่จากจุดนี้ไม่ไกล
คนที่ดูหงุดหงิดกับอากาศในค่ำคืนที่ไม่ค่อยถ่ายเทสักเท่าไหร่ ใบหน้าคมเจือความรำคาญใจ จนพลสังเกตได้
เด็กหนุ่มหยุดยืนแอบมองกิริยาของอีกฝ่าย ที่ค่อยๆปลดกระดุมสองเม็ดบนสุด พับแขนเสื้อขึ้นลวกๆ ยกหลังมือซับเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นตามกรอบหน้า พลางเป่าปาก
ด้วยความที่อีกฝ่ายใส่เสื้อเชิ้ตเข้ารูปจะขยับเขยื้อนท่าไหนก็ยิ่งเผยให้เห็นช่วงไหล่และแผงอกตามทรงของมัดกล้ามที่ชัดเจน จนนายพลเผลอใจสั่น
ทำไมถึงรู้สึกว่าคุณฌอณแม่งโคตรเท่วะ...
เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่นายพลแอบมองและคุณฌอณก็ยังคงไม่รู้ตัว
นายพลเบือนหน้าหนีเมื่อรู้สึกผิดปกติของร่างกายตัวเองและรีบไล่ความคิดอกุศลที่กำลังจะเกิดขึ้น ก่อนจะรีบหมุนตัวไปร้านสะดวกซื้อ
ไม่นาน ที่นายพลเดินกลับมาพร้อมถุงพลากสติกที่บรรจุด้วยน้ำดื่มและทิชชูเปียก คุณฌอณยังนั่งที่เดิมแต่คราวนี้ เขากำลังก้มดูโทรศัพท์อยู่
เด็กหนุ่มเดินย่องเข้าข้างหลัง ถือขวดน้ำเย็นเฉียบแตะไปที่หลังคอ
ทันใดนั้นเอง..
ผั่วะ!!
"โอ้ย!"
"พล"
หันขวับเพราะเสียงเจ็บ ฌอณตกใจเมื่อเห็นเด็กหนุ่มทำหน้าเหยเก ยกมือกุมปาก
"ผมขอโทษ คุณเจ็บไหม?" เอ่ยเสร็จก็ยกสองมือวางทาบบนไหล่เด็กหนุ่ม
พยักหน้ารับรัวๆ นี่มันอะไรกัน คนอุตส่าห์มีน้ำใจไปหาซื้อน้ำมาให้กลับโดนศอกถองจนเลือดกลบปากเสียอย่างนั้น
พอดึงมือออก ก้มมองฝ่ามือตัวเองก็เห็นเลือดติดอยู่ จนต้องใช้หลังมือปาดเลือดตัวเองเบาๆ
"ดึกดื่นแบบนี้ ผมนึกว่าโจร ขอโทษนะครับ พล"
เสียงรู้สึกผิดเอื้อนเอ่ยอย่างนุ่มนวล จนนายพลต้องเงยหน้ามอง
"อ...เอ่อ...ผมเห็นคุณร้อนน่ะ เลยไปสิ่งหาซื้อน้ำดื่มมาให้"
ว่าจบก็ปรายตามองขวดน้ำที่กลิ้งหล่นอยู่ที่พื้น
!!!
ความเป็นห่วงที่มาพร้อมการตัดพ้อกรายๆ ถึงกับทำให้ฌอณเอียงคอมอง
ใบหน้าหล่อหรี่ตามองพลางพยักหน้าเข้าใจ เขารีบเก็บขวดน้ำเปิดฝาล้างมือตัวเองพลางเหลือบมองในมือนายพลที่ยังถือถุงพลาสติกอยู่
พอเห็นว่าเป็นกระดาษทิชชู ฌอณรีบแกะออกมาเพื่อจะรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
"ผมทำความสะอาดเบื้องต้นให้ก่อน เสร็จแล้วจะไปซื้อน้ำเกลือมาเช็ดให้อีกทีนะครับ"
นายพลพยักหน้าน้อยๆ เขาไม่อยากพูดมากเพราะยังรู้สึกชาทั้งปาก แถมเจ็บจี๊ดๆเป็นช่วงๆอีกต่างหาก
นายพลหลุบสายตาลงต่ำเพราะไม่กล้าสบตา เพราะหน้าคุณฌอณแม่งใกล้เกินไป เจ้าตัวไม่เข้าใจแค่เช็ดเลือดเฉยๆ จะขยับเข้ามาใกล้ขนาดนี้ทำไม...
ผ่านไปจะสิบนาที นายพลก็ยังนั่งนิ่ง เพราะอีกฝ่ายยังตั้งใจกับการเช็ดปาก จนนายพลมองว่ามันนานไปหรือเปล่า? แค่ปากแตก ไม่ใช่ปากฉีกถึงกับเป็นแผลเหวอะหวะ ถึงจะต้องลูบคลำ คลึงปากเขาอยู่นานสองนานอย่างนั้น
"เสร็จหรือยัง? คุณฌอณ ถ้านานกว่านี้ผมจะหลับแล้วนะ"
ฌอณโล่งใจที่แผลเล็กนิดเดียว เขาชักมือกลับ แล้วรีบตอบรับ
"ขอโทษครับ"
เห็นอีกฝ่ายเอ่ยขอโทษแบบหน้าเสีย ก็เกิดรู้สึกผิดที่เผลอพูดกวนประสาทแถมยังกระแทกเสียงใส่อีก
ที่ต้องทำเช่นนั้น ก็ไม่ใช่อะไร แค่รู้สึกอายที่ผู้ชายสองคนมานั่งทำแผลให้กันกลางที่สาธารณะก็เท่านั้นเอง
"ดูสิ หมดหล่อเลยว่ะ คุณฌอณรับผิดชอบผมด้วย" ลูบปากตัวเองเบาๆตรงแผลที่เล็กเท่าหอยมด พร้อมเอ่ยแซวขำๆหวังว่าคุณฌอณจะหายหงอย เพราะก็รู้ตัวว่าอาจใช้น้ำเสียงที่ดุดันเกินไป
วูบหนึ่งที่พลเห็นใบหน้าอีกฝ่ายมีดวงตาเป็นประกาย แต่มันดันแฝงความเจ้าเล่ห์ไว้อย่างบอกไม่ถูก
"ได้ ผมพร้อมเต็มใจที่จะดูแลและรับผิดชอบ..."
"ดีมาก คุณฌอณ" ตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆทำอย่างกับเป็นเพื่อนสนิทกัน แถมยกยิ้มกว้างพลางยักคิ้วราวกับผู้ชนะ
แต่เหมือนนายพลกำลังทำพลาดไปอย่างมหันต์ เมื่อคนหล่อผุดรอยยิ้มทรงเสน่ห์ จนนายพลชะงักงันเพราะได้เห็นรอยยิ้มชวนใจละลายนี้ไม่กี่ครั้ง
ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ทำให้นายพลตัวแข็งจนเกือบลืมหายใจ ก็ตอนที่คุณฌอณโน้มตัวมาใกล้ริมหู จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ พร้อมประโยคที่กระซิบแผ่วเบา แต่ทว่า ดังชัดก้องกังวาลอยู่ในหัว
"ด้วยการจีบคุณ...นายพล..."
****1.1****
กรี๊ดๆๆๆๆ ตรรกะอะไรของพี่ฌอณคะ รับผิดชอบด้วยการจีบ น้องงงมาก 555+
ก็อย่างว่า ถ้าเราชอบใครสักคน คงหาข้ออ้างยกมาให้มันเข้าเรื่องจนได้ล่ะน่า
ส่วนมุมคุณฌอณที่กล้าพูดว่าจีบออกจากปาก ก็เพราะเขามั่นใจแล้วว่าพลไม่รังเกียจผู้ชายถึงกล้าเอ่ยปากไป เพราะตลอดเวลาที่ฌอณใกล้ชิด ถ้าสังเกตดีๆนะคะ พี่ฌอณพยายามเก็บรายละเอียดมาเรื่อยๆและตั้งใจแตะเนื้อต้องตัวพลตลอด เพื่อจะดูอาการว่า พลรังเกียจผู้ชายหรือเปล่า? ถ้าคนที่ไม่ชอบผู้ชายแบบฟีลคนรักกัน ฌอณคงโดนกระทืบตายคาทีนไปแล้ว พอแน่ใจว่าใช่ ต้องใช่แน่ๆ...มันเป็นอะไรที่พูดยากต้องให้เธอแก้...ฮึ้ยย! ไม่ใช่ 555+ พี่ฌอณเลยรุกอย่างที่เห็นอะนะ
แม้จะพอเดาว่าพลน่าจะชอบผู้ชาย แต่คุณฌอณก็ยังกลัวผิดหวังนะเออ...เอาซี้ 5555+
:mew6: :mew6:
-
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักจังงงงงง คุณฌอณของน้องพล :mew1:
-
อ่านชื่อเรื่องก็รู้แล้วว่าละมุนนนน
-
:L2: :L2: :L2:
-
ตอนที่ 6 จีบ(2)
"คุณพลครับ"
เสียงเย็นเยียบดังขึ้น ขณะที่นายพลเดินคุยกับพี่ที่แผนกระหว่างกลับบ้าน พอเจ้าตัวหันไปตามเสียงเรียกขาน เขาชะงักหน้าเหวอ เมื่อเห็นร่างสูง หล่อเหลายืนพิงรถซูเปอร์คาร์ด้วยท่าสองมือล้วงกระเป๋าราวกับนายแบบ
ถ้าใครมาเห็นชายหนุ่มสุดหล่อยืนโพสต์ท่าเท่พิงรถระดับหลักสิบล้าน คงมีแจกรอยยิ้มหวานให้กันถ้วนหน้า แต่สำหรับนายพลรีบเบือนหน้าหนีดึงแขนพี่ที่เดินกลับบ้านด้วยกันเลี่ยงไปให้ไกลจากตรงนี้
เพราะตั้งแต่คำว่า...จีบ...วนอยู่ในหัว นายพลขอหลบหน้าก่อน จนบัดนี้ ก็ผ่านมาห้าวันแล้ว
"หือออ...ใครน่ะ พล...ล้อหล่อ" เสียงลากยาวถามพลแถมเหลียวหลังมอง จนนายพลต้องรีบพาตัวเองเดินไปให้ไวที่สุด
"อ...เอ่อ...ไม่รู้จักครับ...พี่...ไปเหอะ"
เป็นช่วงเลิกงานพอดี ทำให้พนักงานสาวที่เดินกันขวักไขว่ ต่างจ้องฌอณตาเป็นมัน
วินาทีนั้น...
หมับ!
"หนีผมทำไม"
พนักงานออฟฟิศที่เมียงมองฌอณ คงอึ้งกันทั้งบาง เมื่อคนหล่อที่หมายปองกำลังจับข้อมือผู้ชายอีกคนอย่างแน่น
"เฮ้ย! โรคจิตหรือไง ปล่อยนะ"
เพราะอาย...
เพราะเขิน...
เพราะคนมองมาที่นายพลเป็นจำนวนมาก ทำให้เจ้าตัวสะบัดมือออกจากการเกาะกุม แล้วรีบจูงมือพี่ที่กลับมาเดินดุ่มๆหนีไป
"อะไรกัน เขาก็รู้จักพลนี่ ทำไมต้องหนีล่ะ" คนที่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรก็ถามจี้จุด
"พี่พิมพ์ เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังพรุ่งนี้ หนีก่อนเถอะ"
จากนั้นก็พาร่างตัวเองมาถึงถนนใหญ่ รีบโบกเรียกแท็กซี่อย่างไว พี่พิมพ์ที่อยู่บ้านทางเดียวกับพลจึงนั่งมาด้วยกันแต่ลงก่อน
พอพลถึงห้องของตัวเองก็รีบปิดประตู ก้าวเท้ายาวๆมาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างคนหมดแรง
คนที่นอนคว่ำหน้าอยู่ก็ตะโกนใส่หมอนอิงเพื่อระบาย
ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆว่าช่วงนี้เป็นอะไร
สิ่งหนึ่งที่สังเกตได้ชัดเจน นั่นคือ ใจสั่นหวั่นไหวเวลาเจอหน้าคุณฌอณหลังจากที่เอ่ยปากบอกจีบ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่พลต้องหนีหน้าคุณฌอณอยู่ทุกวันนี้
"โอ้ยยยย! เป็นอะไรวะเนี่ย กูไม่ควรคิดมาก กูควรบอกคุณฌอณไปว่ากูไม่ชอบผู้ชายสิ โอ้ยยยยยย!"
เสียงโวยวายอู้อี้อยู่ในหมอน โดยที่นายพลก็ไม่รู้ตัวเลย ว่าสิ่งที่เขาหนีกำลังตามมาหลอกหลอนถึงที่ห้อง และคืบคลานเข้ามาใกล้เรื่อยๆ...
จนกระทั่ง เขาได้ยินเสียงเคาะผนังดังขึ้น...
ย้ำ!! ว่าเคาะผนัง...ไม่ใช่เคาะประตู นั่นหมายความว่ามีคนบุกรุกห้องเขาแล้ว
พลิกตัวหันไปมองด้วยใจเต้นรัว อย่างกลัวว่าจะเป็นโจร แต่ที่เบิกตาโพลงอย่างตกใจเพราะยิ่งกว่าหัวขโมย ก็คือเจ้าของใบหน้าหล่อเรียบเฉย ที่คราวนี้ดันมาพร้อมรอยยิ้มกว้างและน้ำเสียงที่บอกได้เลยว่ากวนประสาทกันชัดๆ
"สวัสดี นายพล"
"เฮ้ย! ค...คุณฌอณเข้ามาได้ไงวะ" จากนอนก็ลุกพรวดขึ้นมานั่ง
ชูกุญแจห้องของเด็กหนุ่มที่ถืออยู่ในมือ
"เฮ้ย!...แล้วคุณมีได้ไง"
"ปั๊มเก็บไว้ตอนคุณไม่สบาย"
มองคนหน้านิ่งอย่างไม่กระพริบตา เจ้าตัวได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เหมือนปลาต้องการอากาศหายใจ จะด่าก็ด่าไม่ออก เพราะไม่เคยเจอคนหน้าด้าน ไร้ยางอายขนาดนี้
"ชั่วร้ายมากว่ะ คุณออกไปเลย" พูดจบก็ลุกขึ้นไปดันร่างสูงใหญ่ให้ออกจากห้อง แต่ทั้งผลัก ทั้งดันให้ตายยังไงก็สู้แรงคนตัวใหญ่ที่ต้านไว้ไม่ได้เลย
"ขอพักหน่อยได้ไหม? ผมรู้คุณไม่ใจร้ายอีกหน หลังจากที่คุณหนีผมจากที่ทำงานมาหรอก"
หยุดเดี๋ยวนี้!!
หยุดทำสายตาละห้อยที่มาพร้อมน้ำเสียงวิงวอนแบบนั้นเดี๋ยวนี้!!...
"มะ...ไม่"
ตอบปฏิเสธแต่ไม่เข้าใจตัวเองทำไมต้องเสียงสั่น ไม่เพียงเท่านั้น สายตาพลันเหลือบเห็นกระเป๋าเดินทางขนาดย่อม
"เฮ้ย! คุณจะยกกระเป๋าขึ้นมาห้องผมทำไมวะ"
"มานอนที่นี่"
"เฮ้ย! ดะ...เดี๋ยว...นะ ใครอนุญาต ผมยังไม่ได้พูด"
"ผมจีบคุณอยู่นะ"
อะไรของเขาวะ?
คุณฌอณจีบพล มันก็ใช่ แต่ไม่เข้าใจตรรกะในสิ่งที่บอกว่าจีบแล้วมาขอนอนด้วย?
"คุณฌอณ คุณสติอยู่ครบถ้วนหรือเปล่า? ใครจะบ้าให้คุณนอน"
"ผมมีเหตุผลในการนอน พรุ่งนี้วันเสาร์ ผมจะชวนไปวิ่งตามที่เราเคยคุยกัน ผมนอนโซฟาได้"
เฮ้ยไหงงั้น? พอประกาศออกมาเต็มปากเต็มคำว่าจีบไม่ทันไรก็ลายออก ความหน้าด้านของคุณฌอณทำไมมันทวีขึ้นเป็นเท่าตัวเร็วขนาดนี้
"ผมไม่อนุญาต"
แววตาหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด
"ผมคงขอมากเกินไป ผมขอโทษ"
เดินคอตกก้มหยิบกระเป๋าแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องนอน
เพียงแค่เห็นอีกฝ่ายไหล่ลู่ แขนตก ดูหงอย จ๋อยลงทำอย่างกับเหมือนโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน นายพลก็กลับใจอ่อนจนได้
"เออๆ ก็ได้ แต่คุณฌอณนอนโซฟานะ"
สองเท้าหยุดชะงัก พร้อมหันกลับมาด้วยรอยยิ้มมุมปาก
"ก็คิดอยู่ ว่าผมเลือกจีบคนไม่ผิดจริงๆ ขอบคุณนะครับ"
จากที่ยืนฝืนความไม่อายมาได้ตั้งนาน ต้องมาตกม้าตายตอนได้ยินเสียงละมุนเอ่ยประโยคเมื่อครู่...
......................................
เอาล่ะซี้! พี่ฌอณณณ.......
-
บุก!!!!
-
ว๊ายยยย พลเสร็จแน่ๆ อิอิ พี่ช้อนเอ้ยพี่ฌอนขยันทำคะแนนขนาดเน้ 555
-
ใจเต้นไปด้วยเลย :z3:
ฌอน รุกจีบพลและ
แต่ก็กลัวฌอนมีแผน :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อยากอ่านพาร์ทของฌอน :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลุยเลยไอ้เสือ
-
ตอนที่ 7 เป้าหมาย
เคยเป็นแบบนี้บ้างหรือเปล่า? หากชอบใครสักคน เราอยากให้เขาทำกิจรรมที่เราชื่นชอบร่วมกัน
เฉกเช่นฌอณตอนนี้ ที่นิยมชมชอบการออกกำลังกายจึงอยากชวนนายพลไปทำกิจกรรมด้วยกันบ้าง
ก๊อกๆๆ...
คนที่กำลังนอนหลับอย่างสบาย ต้องหงุดหงิดกับเสียงเคาะขัดใจทำให้คนที่ยังอยู่ในภวังค์แห่งความฝัน ปรือตาขึ้นมาและค่อยๆเด้งตัวลุกจากเตียงทั้งๆที่ยังงัวเงียเปิดประตูมองคนตรงหน้า
"ตื่นเถอะ"
บอกอย่างเดียวไม่พอ แต่มือหนาเอื้อมมาตบแก้มเบาๆราวเรียกสติ
"กี่โมงแล้ว คุณฌอณ"
"ตีห้า"
"ห๊ะ!..โอ้ยจะรีบปลุกผมทำไมเนี่ย"
"ไปวิ่งกัน"
"ไม่เอาหรอก ถ้าจะให้ผมวิ่ง ก็ขอเป็นตอนเย็นเหอะ"
"นั่นหมายความว่าผมจะได้อยู่กับคุณนานขึ้นนะ"
!!!
"โอ้ย เรื่องของคุณเถอะ!"
ตอบปัดไปเพราะง่วงเกินกว่าจะเถียง นายพลโบกมือไล่ไปมาก่อนปิดประตู เพราะคิดว่าจะกลับไปนอน
จังหวะนั้น...อีกฝ่ายยกแขนกั้นประตูไว้จึงโดนประตูหนีบจนหลุดร้องเสียงหลง
"เอ้า...ก็รู้ว่าผมจะปิดประตู เอาแขนกันไว้ทำไมเล่า" บอกอย่างรำคาญคนที่มาวุ่นวายอยู่ได้
"อย่าเพิ่งว่าได้ไหม? ผมเจ็บ"
ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายมองคนทำหน้าเหยเก
"เออ..แล้วจะให้ผมทำไง"
"ขอเข้าไปพักในห้องนอนก่อนได้ไหม?"
"โอ้ย...เรื่องมาก อยากทำอะไรก็ทำ"
ไม่ทันคิด ไม่ทันระวัง เพราะสมองประมวลผลไม่ทัน และขี้เกียจเถียงเพราะง่วงนอนมากกว่า
คนที่โดนปลุกตอนหลับสบายจึงเดินกลับไปปีนขึ้นเตียงเพื่อนอนต่อ โดยหารู้ไหมว่า เขาตกหลุมพรางคนหล่อร้ายเข้าให้แล้ว
สิบห้านาทีผ่านไปที่นายพลหลับใหล โดยมีฌอณนั่งยิ้มคนเดียวอยู่ริมเตียงเหมือนคนบ้า เพราะไม่คิดว่าวันที่จะได้อยู่ใกล้ชิดพลมันจะมาถึงเร็วขนาดนี้
ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่กับการได้พิจารณารายละเอียดบนใบหน้า โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว เห็นว่าเด็กหนุ่มหลับสนิท ฌอณถึงกล้ายื่นมือไปแตะเส้นผมลูบไล้เบาๆ แต่พอทำแบบนั้น ฌอณกลับตื่นเต้น ใจสั่น
ยอมรับว่าเขาอยากโดนตัวมากกว่านี้ อยากกระชากร่างกายนี้มาอยู่ในอ้อมกอดเขาเหลือเกิน
"พี่คงสมหวังใช่ไหม?" เอ่ยออกมาเบาแสนเบา ทั้งๆที่มือก็ยังลูบกลุ่มผมไม่หยุด
สุดท้าย ฌอณทนทานความรู้สึกลึกๆของตัวเองไม่ไหว เขาขอทำตามใจเพราะไม่อยากพลาดโอกาสดีๆแบบนี้ไป
วินาทีนั้น ริมฝีปากค่อยๆกดแนบลงบนริมฝีปากอีกฝ่ายและผละออกห่าง
ฌอณยอมเป็นคนเลวที่ใช้ทีเผลอ เพราะการได้อยู่ใกล้คนที่เขาชอบ สองต่อสอง แบบนี้ คงมีไม่บ่อยครั้งนัก
"ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม พี่จะดูแลพลให้ดีที่สุด" น้ำเสียงจริงจัง จริงใจ เอ่ยปิดท้าย
รอยยิ้มแต้มขึ้นบนใบหน้าหล่อ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อออกจากห้อง โดยที่ฌอณไม่รู้ว่า พลตื่นลืมตาขึ้นมาหลังจากนั้น...
จากเที่ยงจวบจนถึงเย็น ทั้งสองมีแค่สั่งอะไรขึ้นมากินกันที่ห้อง ในระหว่างที่รอเวลาไปวิ่ง ต่างฝ่าย ต่างไม่ได้คุยอะไรกัน เพราะช่วงเวลาที่เหลือนั้น เป็นจังหวะที่คุณฌอณมีคุยงานติดพันมากมาย จนนายพลที่คอยมองตลอดก็เห็นถึงความวุ่นวายของการกระทำอีกฝ่าย
ไม่กี่ชั่วโมงถัดมาก็ถึงเวลาตามสัญญา ที่ฌอณพานายพลมาวิ่งที่สวนสาธารณะ
การได้มองต้นไม้ใบหญ้าและสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ ช่วยให้นายพลที่ไม่ค่อยได้โฉบมาที่สวนสาธารณะแบบนี้ก็สบายตาสบายใจไปอีกแบบ
เมื่อวอร์มร่างกายได้ที่ ทั้งสองเริ่มวิ่งจังหวะที่ไม่เร็วมากไปสลับกับเดินเร็วบ้างบางครั้งคราว
ทว่า ผ่านไปยังไม่ถึงหนึ่งกิโล มือหนาบีบไหล่คุณฌอณจนเจ้าตัวหันหลังมอง ก็เห็นคนก้มหน้า ย่อตัว วางสองมือลงบนหัวเข่าและหอบแฮกๆ
"ผมไม่ไหวแล้วว่ะ" คนที่ออกกำลังกายล่าสุดก็สามปีมาแล้วเอ่ยอย่างเหนื่อยๆ
"โอเค พักก่อน"
พานายพลไปนั่งพักที่ขอบปูนตรงที่ปลูกต้นไม้ จังหวะนั้น นายพลชะงักเมื่อเห็นคนตรงหน้าย่อตัวลงนั่งยองๆ มือประสานกันวางบนเข่าแล้วมองมาตาหวานเชื่อม
ได้โปรดเถอะ!..อย่าใช้สายตาแบบนั้นมองเหมือนเขาเป็นผู้หญิงได้ไหมวะ?
เห็นแล้วโคตรหลงเลยเถอะ...ให้ตาย
"คุณวิ่งได้ไงวะ ไม่เหนื่อย" หาเรื่องคุยกลบเกลื่อน
"ผมวิ่งมานานแล้ว"
"นี่จะไปแข่งวิ่งมาราธอนหรือไง?" พูดประชด แต่กลับทำหน้าจริงจังขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"เปล่า เป้าหมายคนเราคงต่างกัน สำหรับผมเป้าหมายขอแค่วิ่งเพื่อสุขภาพและหัวใจแข็งแรงก็พอ"
"หืม...คำพูดนี่ทำคุณดูดีขึ้นมาเลยนะ คุณฌอณ" เอ่ยแซว จนเจ้าตัวยิ้มมุมปากก่อนตอบอีกครั้ง
"ผมมีเป้าหมายทุกอย่าง แม้กระทั่งเรื่องความรักก็ตั้งเป้าไว้แล้วว่าเร็วๆนี้ต้องเป็นแฟนกับคุณให้ได้"
ตึกตัก ตึกตัก...
เหี้ยแล้วไง? หัวใจแม่งเต้นแรงและเร็วขึ้นกว่าตอนวิ่งนั่นอีก
รีบสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เก็บอาการ ข่มอารมณ์ และไม่ตอบอะไร
ทันใดนั้น...
ฌอนยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กไปหาคนตรงหน้า พลเห็นว่ายื่นมาก็ไม่อยากให้เสียน้ำใจ จึงจะรับมันไว้ ทว่า ฌอณชักมือที่ถือผ้าขนหนูกลับ แล้วใช้มือที่ว่างมาเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าของนายพลก่อนจะซับเหงื่อที่ผุดซึมทั่วกรอบหน้า แม้มันจะไม่นุ่มนวลเท่าไหร่ แต่ทำไมพลถึงเขิน
เช็ดหน้าให้อีกฝ่ายเสร็จก็พูดขึ้น
"ถ้าคุณเหนื่อยก็พัก ผมขอไปวิ่งก่อน อ้อ...แล้วก็..."
"ครับ?."
"ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณแล้ว"
เอียงคอมองคนพูดอย่างสงสัย
"เรียกผมว่าพี่ฌอณ"
"หา...เอ่อ...คื...อ"
"พี่ไปวิ่งก่อนนะ พล" มองคนนั่งเหวอ ก่อนจะเอาผ้าขนหนูที่ซับเหงื่อก่อนหน้าวางไว้บนตักนายพล
เด็กหนุ่มเห็นคุณฌอณหมุนตัวกลับไป แต่อะไรไม่รู้ดลใจให้พูดโพล่งไป
"...ด...เดี๋ยวครับ"
มองใบหน้าหล่อแวบหนึ่งและรีบหลุบสายตาลงต่ำ พูดแผ่วเบาอย่างตะกุกตะกัก
"ถ...ถ้าพี่ฌอณเหนื่อย ค...คืนนี้...นอนพักห้องผมก่อนก็ได้"
****1.1****
สองคนนี้เหมาะกันนะ 5555+
พี่ฌอณของเราชอบน้องพลจริงจังนะเออ...แต่เรื่องราวของสองคนจากนี้เป็นไงก็ต้องดูต่อไป...
ขอบคุณคนอ่านและคอมเมนท์ทุกคนจ้า :z1: :z1:
-
เหอๆ รอติดตาม จ้า
-
ความอ้อยนี้ บุกมาเราต้องบุกกลับสินะ โอเค๊ !
-
เอ๊ะ......ยังไงๆ
พล อ่อยฌอน ใช่ปะ
พี่ฌอน น้องพล :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ทำไมฌอน มีเป้าหมาย ฌอน คงไม่มีลับลมคมในนะ
"ผมมีเป้าหมายทุกอย่าง แม้กระทั่งเรื่องความรักก็ตั้งเป้าไว้แล้วว่าเร็วๆนี้ต้องเป็นแฟนกับคุณให้ได้"
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:man1:
:L2: :pig4: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พล ตกหลุมพรางแล้ววว
-
รถอ้อยคว่ำสองคันจ้าาาา
-
ตอนที่ 7 เป้าหมาย (2)
"พี่ฌอณ ผมโดนไล่ออก"
บอกเสียงเครียดทันทีที่เจอพี่ฌอณตามนัดหมาย ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ในห้างสรรพสินค้า
ไม่รู้ทำไมต้องโทรหาพอเกิดเรื่องนี้ อาจเป็นเพราะความสนิทสนมที่ก่อตัวขึ้นมาทีละเล็กละน้อยจากการใกล้ชิดหรือสาเหตุอื่นก็ชักไม่แน่ใจ แต่พอถึงคราวมีเรื่องปรึกษาหรือมีปัญหา กลายเป็นว่า นายพลกลับนึกถึงฌอณเป็นคนแรก
ใบหน้าเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความวิตกกังวล หัวคิ้วขมวดเข้าหากันจนเกิดรอยย่นบนหน้าผาก แถมหัวสมองยังคงนึกเรื่องโดนไล่ออกวนไปวนมาซ้ำๆ จนฌอณต้องสะกิดเรียกให้รู้ว่าอเมริกาโน่ร้อนที่พลสั่งถูกวางตรงหน้าของเจ้าตัวแล้ว...
"เกิดอะไรขึ้น"
"หัวหน้าผมจับได้ว่าผมรับงานฟรีแลนซ์"
"ใช่งานของพี่หรือเปล่า?"
"ก็หลายๆงานแหละครับ"
นายพลไม่รู้จริงๆ ว่าใครคาบข่าวไปบอกว่าเขาหารายได้เสริมด้วยการทำงานนอก เจ้าตัวอธิบายต่อด้วยเสียงเศร้าว่า หัวหน้าเรียกพบพร้อมยื่นหลักฐานพวกงานออกแบบบูธต่างๆรวมถึงภาพถ่ายที่พลไปคุมงานของฌอณตอนดึกดื่นครั้งนั้น
เพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่โตขนาดโกงเงินบริษัท แค่ตักเตือนก็น่าจะพอ แต่ทำไมต้องถึงกับขั้นไล่ออกกันด้วย แถมเหตุผลที่ได้ยินก็ชวนพลอารมณ์เสีย เพราะหัวหน้าอ้างว่า การทำงานนอกเป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำในบริษัท เพราะนั่นหมายความว่า คุณมีความรับผิดชอบไม่เพียงพอต่องานประจำได้
"ผมเครียดว่ะพี่ ผมยอมรับว่าผิด แต่มันร้ายแรงถึงกับต้องไล่ออกแบบทันทีเลยหรือวะ?"
ระบายอย่างไม่เข้าใจระบบขององค์กรตัวเอง ฌอณเป็นฝ่ายรับฟังเงียบๆโดยที่ยังไม่ออกความเห็นใดๆ
"บ้านผมก็ไม่ได้รวยขนาดเหลือกินเหลือใช้ ทำอะไรก็ต้องคิดหน้า คิดหลัง พอเจออย่างนี้ ผมแม่งเซ็งมาก ผมคงเป็นลูกไม่ดีใช่ไหม?"
ฌอณไม่รู้เรื่องราวเบื้องหลังของครอบครัวพล หรืออะไรก็ตามที่พลพูดเหมือนต้องแบกความกดดันไว้อย่างนั้น
ฌอณยิ้ม และพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
"พี่ดีใจที่พลโดนไล่ออก"
มองคนที่ดูไม่เครียด ไม่เห็นใจหรือมีอารมณ์ร่วมกับเรื่องราวที่ฟัง ตรงกันข้าม กลับยิ้มกว้างอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร
"พี่ดีใจที่ผมโดนไล่ออกหรือวะ?ผมไม่ตลกนะครับ"
"พี่ก็ไม่ได้ตลก ที่ดีใจ เพราะพี่จะให้พลมาช่วยทำงาน"
สลดไปนิดหน่อยที่ในตอนแรกมองพี่ฌอณในแง่ร้าย พลจ้องคนที่ยื่นข้อเสนออย่างอารมณ์ดี
"พี่ไว้ใจพล ดังนั้นพี่จะให้พลคุมตัวธุรกิจชีสฟรายด์ที่ขายบนฟู๊ด ทรัคนั้น"
"ต...แต่"
"ส่วนเงินเดือนต้องการเท่าไหร่ก็เรียกมาแล้วกัน"
"พ...พี่ฌอณ"
"ไม่ดีใจหรือครับ? พลได้งานแล้วนะ" ไม่สนคนที่ดูอึกๆอักๆ ฌอณตั้งใจพูดเรื่องน่ายินดี เพียงเพราะไม่อยากให้พลคิดมาก
"ค...คือ ผม..เกรงใจ" ก้มหน้าบอก เขาแค่ต้องการระบายไม่ได้ต้องการให้พี่ฌอณมาสงสารจนต้องรับเขาเข้าทำงานอย่างนั้น
"เกรงใจกับคนที่กำลังจะเป็นแฟนพลน่ะหรือ?"
เงยหน้ามองคนที่ยิ้มและบอกออกมาอย่างมั่นใจจนคนที่เป็นฝ่ายโดนจีบถึงกับตั้งรับไม่ทัน
ความกล้าหาญชาญชัยของพี่ฌอณนั้น สามารถทำให้คนปากดีอย่างนายพลพูดไม่ออก
"ยิ้มได้แล้ว นายพล"
ยังหน้าบึ้งตึงไม่แปรเปลี่ยน คนมาดนิ่งจึงยื่นมือไปดึงมุมปากอีกฝ่ายให้ยกขึ้น
ในจังหวะที่รอให้คนเครียดมีรอยยิ้ม...
ครืด ครืด...
โทรศัพท์สั่นครืดๆจนโต๊ะสะเทือน นายพลมองหน้าพี่ฌอณที่ชำเลืองตามองเครื่องมือสื่อสารแบบลำบากใจ เจ้าของโทรศัพท์รับสายเอี้ยวตัวไปคุย ยกมือปิดปาก จึงทำให้นายพลไม่ได้ยินอะไร
"พล พี่ออกไปหาน้องก่อนนะ" วางสายเสร็จก็ลุกพรวด
"พี่ฌอณ ทำไมพี่ไม่ให้น้องเข้ามาหาในร้านล่ะ"
"ไม่ดีกว่า พี่กลัวพลชอบน้องพี่น่ะสิ" แซวเด็กหนุ่มพร้อมรอยยิ้ม ทำให้พลยิ้มตามกับใบหน้าหล่อนิ่งที่เดี๋ยวนี้ดูยิ้มง่ายขึ้นกว่าแต่ก่อน...
ระหว่างรอ จึงนั่งพิมพ์ข้อความหากราฟและท็อปเพื่อบอกเรื่องงาน แต่เรื่องสำคัญอย่างพี่ฌอณตามจีบ นายพลยังไม่กล้าเปิดเผย...
รอไปเรื่อยๆ จนผ่านไปยี่สิบนาทีที่ฌอณเดินเข้ามาในร้าน
"ขอโทษที นานหน่อย น้องพี่ทำกระเป๋าสตางค์หาย"
"อ้าว...แล้วน้องพี่จะกลับยังไงครับ พี่ฌอณกลับกับน้องเลยก็ได้"
"ไม่ พี่อยากอยู่กับพล"
พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่น่าแปลกที่มันทำให้คนได้ยิน ใจสั่นและเต้นรัวแรงจนกลัวหัวใจจะวายตายด้วยเหตุผลเพราะความรัก
ได้ยินถ้อยคำนั้น แล้วรู้สึกว่าไม่เหมาะที่จะอยู่สองต่อสองเลยจริงๆ
"ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สองเท้าพาตัวเองออกจากพื้นที่ตรงนี้อย่างไว
แต่ระหว่างทางเดินเข้าห้องน้ำนั้น...นายพลเดินสวนนักศึกษาสาวที่พลจำได้ขึ้นใจ
"เฌอ"
เรียกด้วยความดีใจที่ได้เจอหน้าเธอโดยบังเอิญ
"พ..พี่พล" โพล่งอย่างตกใจ และก้มหน้าก้มตาจะฉีกตัวออกไป แต่พลเดินขวางทางไว้
"เฌอ เป็นไงบ้าง" ถามไถ่ เพราะตั้งแต่วันที่มีเรื่องกันก็ขาดการติดต่อไปเลย พลจึงอยากรู้ว่าคนที่พลเคยรู้สึกดีด้วยเป็นอย่างไรบ้าง
"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ?"
"พี่ขอโทษ เรื่องที่เกิดขึ้นพี่ก็ไม่สบายใจ แต่ตอนนั้นพี่จริงจังกับเฌอจริงๆนะ"
"เฮอะ! เลิกพูดให้ตัวเองดูดีเถอะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว จะพูดสร้างภาพยังไงก็ได้"
"พี่รู้ว่าตัวเองแย่ แต่เฌออย่าเกลียดพี่เลยนะ" ขอร้องด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะเขาต้องการให้จบด้วยดี และไม่อยากให้มีความจงเกลียด จงชังต่อกันอีก
"เตรียมรับกรรมเถอะพี่พล...เฌอขอแช่งให้พี่รักใคร คนนั้นก็หลอกลวงพี่เหมือนกัน"
สิ้นประโยค มือหนาคว้าต้นแขนหญิงสาวที่เย็นเฉียบจากอุณหภูมิแอร์ในห้าง
ผลั่ก!
สะบัดแขนและผลักอกนายพลอย่างแรง จนเจ้าตัวเซถอยหลัง
"ไปให้พ้น"
"ฌ...เฌอ พี่ขอโทษ..." เสียงสลดเอื้อนเอ่ยเบาๆเพียงลำพัง หลังจากคนที่อยากบอกไม่ยืนอยู่ให้ขอโทษแล้ว
เจอเรื่องชวนเครียดติดกัน ยิ่งทำให้พลรู้สึกแย่กว่าเดิม
ต่อให้ทำดีร้อยครั้ง ยังไม่สามารถลบล้างความผิดเพียงครั้งเดียวได้เลย
เข้าห้องน้ำเสร็จ ก็เดินคอตกกลับมาร้านกาแฟ เหลือบมองพี่ฌอนที่จ้องมองตั้งแต่พลหย่อนตัวลงนั่ง
"เป็นอะไร ทำไมหน้าเครียดกว่าเดิม"
"เปล่าครับ"
"พล เป็นอะไรครับ?" ย้ำอีกครั้งด้วยเสียงเข้มขึ้น เพราะเห็นอาการที่ต่างจากตอนแรกก็พลอยไม่สบายใจไปด้วย
มองหน้าคนถามด้วยความอึดอัดใจ นายพลยกแก้วอเมริกาโน่ที่คงความขม เข้ม แต่อาจน้อยกว่าความขมขื่นของชีวิตพลที่เจอในตอนนี้...
"ถ้าพี่เจอกิ๊กเก่า แล้วเขาเกลียดถึงกับสาปแช่งให้ผิดหวังในความรัก พี่จะทำไง?"
"ก็คงเครียด แต่อดีตมันผิดพลาดไปแล้ว เราแก้ไขอะไรไม่ได้ สำหรับพี่ ถ้าเขาว่ามาก็ยอมรับความจริงและปล่อยวาง...เอาใจไปยึดติดแบบนั้น ก็คงไม่ต้องทำอะไรกันพอดี อย่าบอกนะว่าพลเพิ่งเจอมา"
ถ้ารู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้ ไม่น่าเข้าไปทักทายเลย...นายพลพยักหน้าและถอนหายใจยาว
"เฮ้อ...ใช่ครับพี่ฌอณ ผมคงเลวมาก เฌอถึงเกลียดผม"
ฌอณชะงักงันไปครู่หนึ่ง ก่อนสูดลมหายใจเข้าลึกจนเต็มปอดแล้วค่อยๆระบายลมหายใจออกมา
"ใครจะมองว่าเลวก็ช่างเขา แต่สำหรับพี่ พลดีเสมอ..."
"พี่ฌอณ"
ขณะที่อีกฝ่ายยังจมกับความทุกข์ มือหนาวางทาบบนมือเด็กหนุ่มจนเจ้าตัวสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของฝ่ามืออีกฝ่ายที่แล่นตรงสู่หัวใจจนรู้สึกถึงความสบายใจขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ
"พลยังมีพี่ เข้าใจไหมครับ?"
พูดจบ ก็ดึงมือพลเข้าใกล้ตัวมากกว่าเดิม บีบกระชับเป็นระยะเพิ่มกำลังใจและตอกย้ำสิ่งที่ฌอณต้องการสื่อให้พลรู้ว่า แม้จะยังไม่ใช่แฟน แต่ผู้ชายคนนี้จะยืนอยู่เคียงข้างนายพลทั้งยามสุขและทุกข์ตลอดไปจริงๆ...
................................
** เรื่องมันซับซ้อน กินกระท้อนกันดีกว่า...(ถามว่า มันเกี่ยวไหม? ก็ไม่นะ 5555+)
*** บางทีก็อยากสปอยล์!...โลกกลมแล้ว กลมอีก กลมแล้ว กลมอีกอะค่ะ แต่สิ่งที่บอกได้อย่างมั่นใจเลยว่า พี่ฌอณชอบน้องพลจริงๆค่ะ...เต็มร้อยให้ร้อยยี่สิบเลยเอ้า...
คือถ้าจะอธิบายความรู้สึกของพี่ฌอณ ก็คงประมาณว่าชอบน้องมากจนอยากจะตีตราจองน้อง ทั้งๆที่ยังไม่ได้เป็นแฟนเลยอะ คิดดู โถ! ต้องข่มอารมณ์ขนาดไหนล่ะนั่น...
ขอบคุณทุกคอมเมนท์และคนที่เข้ามาอ่าน มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เราได้รู้ว่ามีคนสนใจในผลงานเรานะ และนั่นล่ะคือสิ่งสำคัญที่เติมกำลังใจให้เราเขียนนิยายได้จริงๆ...
ขอบคุณจากใจค่ะ :katai3: :katai3:
-
:เฮ้อ:
:3123: :pig4: :3123:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ถ้าณอนกับเณอเป็นพี่น้องกันจริงๆ จะเป็นยังไงหนอออ
-
ตอนที่ 8 เป็นแฟนกัน
ผ่านมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ ที่นายพลออกจากงานประจำ แต่เพิ่งมีวันนี้ที่พี่ฌอณนัดมาคุยงาน หลังจากก่อนหน้าเปรยว่าจะให้นายพลมาคุมธุรกิจตัวนี้
มันฝรั่งทอดปรุงรสที่เปิดขายได้เดือนกว่า...เริ่มเข้าที่เข้าทาง ฌอณทำแผนประชาสัมพันธ์ด้วยการจัดกิจกรรม จ้างพริตตี้สาวแสนสวย มายืนแจกเมนูชีสฟรายด์ให้ชิมกันฟรีๆ และในวันเดียวกัน ยังมีทีมรายการอาหารทางช่องยูทิวป์ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนก็เป็นเพื่อนสนิทของฌอณมาถ่ายทำนั่นเอง
นายพลเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่ามีจัดกิจกรรม ที่สำคัญไปกว่านั้น เป็นการมาเจอพี่ฌอณที่นายพลจับสังเกตได้ว่าพี่ฌอณดูแปลกๆไม่คุยเล่นเหมือนเดิม
คนที่เคยรุกจีบไม่มีเว้น วันนี้ช่างห่างเหิน...
ดูออกเพราะเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน ผนวกกับเห็นบางอย่างที่ชวนขัดหู ขัดตาก็ยิ่งพาลให้อารมณ์เสียอย่างบอกไม่ถูก นั่นคือ การเห็นพริตตี้สองสาวนุ่งน้อย ห่มน้อยที่จ้างมายืนแจกขนมให้ลูกค้าที่ผ่านไป ผ่านมายืนคุยเล่นและหัวเราะคิกคักกับพี่ฌอณกันอย่างสนิทสนม
ไม่คุยกับนายพล แต่กลับอี๋อ๋อสาวอย่างมีความสุข ปล่อยให้เด็กหนุ่มยืนเคว้งคว้าง เหมือนส่วนเกินอย่างไรไม่รู้...
ประจวบเหมาะกับช่วงคนซา ช่างภาพที่ถูกจ้างมาเก็บบรรยากาศกิจกรรมดึงพี่ฌอณถ่ายภาพร่วมกับพริตตี้แสนสวย ฌอณถูกจัดตำแหน่งให้ยืนอยู่ตรงกลางโดยมีสาวขนาบข้าง และสิ่งที่ทำให้พลไม่พอใจจนหน้าบูดเป็นตูดหมาก็ตรงที่ผู้หญิงสองคนยืนชิดจนหน้าอก หน้าใจถูไถไปมาตรงช่วงแขนชายหนุ่ม
ภาพตรงหน้า ไม่ให้เรียกว่า...อ่อย...จะให้เรียกว่าอะไรดี?
นายพลไม่เข้าใจตัวเอง ว่าตั้งแต่รู้จักพี่ฌอณ เขากลายเป็นคนนิสัยเสียกว่าเดิม
ซึ่งนิสัยเสียที่ว่า คือ การหมั่นไส้และไม่ชอบผู้หญิงทุกคนที่ใกล้ชิดพี่ฌอณอย่างบอกไม่ถูก
ยืนมองอยู่ห่างๆอย่างหงุดหงิดใจ จนต้องละสายตาจากคนหน้านิ่งยิ้มหวานให้ช่างภาพถ่ายรูป สายตาก็ปะทะกับกลุ่มเด็กนักศึกษาสาวที่ยืนจับกลุ่มซุบซิบและยิ้มเขินพลางชี้มาทางพี่ฌอณด้วย
สูดลมหายใจเข้าออกช้าๆไม่พอ นายพลถึงกับท่องพุทโธตาม
ทำไมวันนี้เห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด
ก็อย่างว่า ขนาดพลเองที่เป็นผู้ชายด้วยกันยังมองว่าพี่ฌอณดูหล่อและสมาร์ทสุดๆ ถ้าผู้หญิงจะยืนมองจนเหลียวหลังบ้างก็คงไม่แปลก
ไม่ไหวจริงๆ เห็นอย่างนี้แล้วอารมณ์ไม่ดี พลจึงเดินไปนั่งพักข้างร้านตรงมุมอับสายตา แต่ไม่นานนฌอณและพริตตี้ก็เดินมานั่งด้วยกัน
นั่งไม่ทันไร พริตตี้หนึ่งในนั้น ก็ยื่นขวดน้ำดื่ม
"พี่ฌอณดูเหนื่อยๆ ดื่มน้ำก่อนสิคะ"
"ขอบคุณครับ" บอกและรับขวดมาจะถือเอง แต่น้องพริตตี้กลับจับไว้แน่น พร้อมดึงหลอดจ่อตรงปากฌอณ บริการถึงใจสุดๆ
"หนูป้อนให้ค่ะ"
เหลือบมองพี่ฌอณว่าจะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้ แต่ก็ทนเห็นต่อไปไม่ได้ เมื่อพี่ฌอณก้มหน้าดูดน้ำที่พริตตี้ถือขวดน้ำให้
หมับ!
นายพลปรี่เข้าไปบีบไหล่ฌอณจนเจ้าตัวผงะและเงยหน้ามอง
"พี่ฌอณครับ ผมจะไปซื้อกาแฟ เอาอะไรไหมครับ?" ส่งสายตาขึงขังและถามเสียงเข้ม
"ไม่เป็นไรครับ" หันมาตอบและกลับไปคุยกับผู้หญิงต่อ
แม่งเป็นอะไรวะ!! โคตรชาเฉยสุดๆ
นายพลจิ๊ปากในลำคอก่อนจะเดินหนีไปซื้อกาแฟทั้งๆที่ไม่ได้อยากกินเลยด้วยซ้ำ
ฮึดฮัดมาตลอดทาง จนมาถึงร้านก็สั่งเมนูที่กินประจำและหย่อนกายลงนั่ง ในขณะที่รอนายพลคิดวนเวียนอยู่เรื่องเดียว จนกระทั่งพนักงานมาวางแก้วบนโต๊ะถึงดึงสติกลับมาได้
เดินออกจากร้านด้วยความหงุดหงิดใจ นายพลพยายามจัดการอารมณ์ตัวเองด้วยการไม่เป็นคนงี่เง่า ไร้สาระ แต่พอเดินกลับมาแล้วเห็นพี่ฌอณยังคุยกับพริตตี้สีหน้าระรื่นมันไม่ไหวจริงๆ
จะระงับความหงุดหงิดได้อีกนานแค่ไหนกันวะ...นายพล
เพราะมัวแต่โฟกัสพี่ฌอณ เพ่งมองแต่พี่ฌอณ จึงไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลย ว่าช่วงที่เขาหายไป มีทีมงานถ่ายทำรายการมาถึงแล้ว
จังหวะที่ฌอณกวาดตามองเหมือนหาอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มประสานสายตากับนายพลที่จ้องตาไม่กระพริบ จึงกวักมือเรียก...
"ธรรม์ นี่พล พลนี่ธรรม์ เพื่อนพี่" เดินมาถึง ฌอณก็แนะนำตัวเพื่อนให้กับผู้มาใหม่เสร็จสรรพ
อีกฝ่ายหรี่ตามองนายพลอย่างสงสัย ก่อนจะรีบหันไปถาม
"ไอ้ฌอณ"
เห็นเพื่อนยืนอึ้ง ฌอณจึงพยักหน้ารับ
"เฮ้ย! จริงดิ" ธรรม์อุทาน
นายพลมองหน้าทั้งสองสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจการสื่อสารที่เหมือนจะเข้าใจกันแค่สองคน
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ จากนั้นเขาหันไปบอกรายละเอียดกับนายพลพร้อมยื่นซองขาวเป็นค่าจ้างพริ้ตตี้ที่ทำงานลุล่วง เพื่อให้นายพลช่วยจัดการต่อ ส่วนฌอณจะอยู่คุยงานกับเพื่อนก่อน
รับมาก็เดินไปเคลียร์ค่าใช้จ่ายแก่พริ้ตตี้ จัดการเสร็จพวกเธอก็แยกย้าย ฟากพลที่เดินเข้าไปถามพี่ฌอณอยู่หลายรอบว่ามีอะไรให้ช่วยไหม? ก็ได้แต่คำตอบว่าให้อยู่ดูงานเฉยๆ นายพลจึงถือโอกาสตัดสินใจเองด้วยการช่วยพนักงานรับออเดอร์ซะเลย
สี่ชั่วโมงผ่านไปที่ทีมงานถ่ายทำตัวเมนูอาหารและสัมภาษณ์พี่ฌอณเสร็จสิ้น เมื่อทีมงานเก็บของกลับบ้านจนหายไปจากตรงนี้
ช่วงเวลาเดียวกัน ทางร้านก็ขายดีเกินคาด ทำให้สินค้าที่สต็อกไว้หมดเกลี้ยง จึงปิดร้านไวกว่ากำหนด นายพลช่วยพนักงาน เก็บของ ทำความสะอาด ในขณะที่พนักงานเดินไปทิ้งขยะ ก็เหลือเพียงฌอณและนายพลที่อยู่บนรถฟู๊ด ทรัคกันสองต่อสอง
"พี่ฌอณ"
"ครับ"
"วันนี้ ไม่ต้องไปส่งผมนะ ผมกลับเอง" ถามเพื่อดูปฏิกิริยาการตอบกลับ
"ครับ"
หวังจะให้อีกฝ่ายคัดค้านว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปส่ง แต่เปล่าเลย...พี่ฌอณกลับเออ ออง่ายดาย จนนายพลอารมณ์เสียที่ไม่เป็นไปดั่งใจคิด...
มองคนที่นั่งนับเงินตรงแคชเชียร์ อย่างไม่สนอีกคนว่าจะนั่งหน้าหงิกหน้างอแค่ไหน...
ไม่ไหวแล้วโว้ย!...
"พี่เป็นอะไรวะ"
ไม่ว่าเปล่า มือผลักไหล่อีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด
ทำไมพี่ฌอณถึงเปลี่ยนไป จากก่อนหน้า นี่พุ่งเข้าหาจนนายพลรำคาญ แต่ตอนนี้กลับตีตัวออกห่างจนนายพลร้อนใจ
"พลน่ะเป็นอะไร พี่นับเงินอยู่นะครับ"
"ผมไม่โอเคว่ะ"
โพล่งขึ้นมาโดยที่ฌอณไม่รู้สาเหตุ
"ไม่โอเค? เรื่อง?" วางเงินลงบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขายาวก้าวไปข้างหน้าเพื่อใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น
"ก...ก็...มีคนซื้อของร้านพี่เยอะ"
"แล้วไม่ดีหรือครับ? ที่ขายดี"
"ก็มันมีแต่ผู้หญิงมาซื้อร้านพี่ยังไงละวะ แม่งไม่เห็นมีผู้ชายเลย"
มองคนโวยวายเหมือนคนสติหลุด เพียงได้ยินประโยคนั้น ร้อยทั้งร้อย ใครได้ยินก็พอเดาออก
สีหน้าเรียบเฉย ค่อยๆผุดรอยยิ้มขึ้นมาทีละนิด จากนั้น ฌอณเอื้อมมือไปดึงบานพับปิดมันลงมา และเดินไปปิดประตูร้านจนตอนนี้เหมือนกล่องสี่เหลี่ยมทึบๆที่ไม่มีใครมองเห็น
"พี่ไม่สามารถบังคับลูกค้าได้นะครับว่าจะให้ผู้หญิงหรือผู้ชายมาซื้อมากกว่ากัน" ฌอณยืนกอดอกจ้องมองไม่วางตา
"หึๆ...พูดแบบนี้เพราะพี่ก็ชอบอยู่แล้วไง สาวๆมาติด อยากอ่อยก็บอก" แสดงความไม่พอใจผ่านคำพูดประชดประชันอย่างไม่รู้ตัว
"แล้วถ้าพี่จะอ่อย มันผิดตรงไหนครับ? เพราะพี่ไม่มีแฟน"
กึก!
จบประโยคนั้น ทำให้นายพลโมโหถึงขีดสุด
****1.1****
:serius2: :serius2: :impress3:
-
ต่อยเบย
-
ยังไงๆ เนี่ยฌอน ไหนบอกพลเป็นแฟนตัวเอง :fire: :fire: :fire:
-
คุณฌอน เจ้าเล่ห์มากกกก
-
ตอนที่ 8 เป็นแฟนกัน (2)
"แม่งพูดได้ไงวะ แล้วผมละ?"
ของขึ้นจนปรี้ดแตกและผลักอกคนที่พูดออกมาอย่างไร้เยื่อใย...
"พล? ทำไมครับ?"
ทำทีเป็นใสซื่อถามแต่แฝงด้วยความยั่วโมโห จนนายพลควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่...
"แล้วที่มารับ มาส่ง คุยๆกันอยู่ทุกวันนี้ มันยังไม่ใช่แฟนอีกหรือไงวะ..."
ความหึงที่สะสมมาทีละนิดจนพอกพูนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึงจุดๆหนึ่งก็ระเบิดออกมา
"แต่พลไม่เคยบอกว่าพี่เป็นแฟน" ยังคงกวนประสาทคนอารมณ์เกรี้ยวกราดด้วยท่วงท่าสบายๆ
"ต้องพูดด้วยหรอวะ คนที่ผมคุยเปิดใจ เล่าทุกอย่าง แม่ง!...ก็มีแค่พี่คนเดียวนะ!"
โวยวายอย่างขาดสติ โดยคิดเองเออเองว่า การกระทำของทั้งสองที่โทรถามไถ่ ใส่ใจดูแลกันอยู่ทุกวันนี้ ยังไม่ใช่แฟนอีกหรือ?
"ถ้าอย่างนั้น...." หรี่ตามองคนที่หน้าแดงเรื่อ ฌอณปรี่ไปประชิดตัว โน้มหน้าลงต่ำจนใบหน้าคมคายอยู่ในระดับสายตาอีกฝ่าย
ฟากนายพลใจสั่นเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆและความใกล้แค่คืบ
"เป็นแฟนกันนะ"
แผ่วเบาแต่ชัดเจน
สายตาที่ฉายชัดถึงความจริงจังจ้องมองคนที่เบือนหน้าหนีไปแล้ว
จุดรอยยิ้มกว้าง..เพราะยิ่งใกล้ก็ยิ่งเห็นทุกรายละเอียด ทุกกิริยาที่ดูน่ามอง ทั้งริมฝีปากที่ขบเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้าแดงจัด เม็ดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นทั่วใบหน้า ดูประหม่าปนเขินที่ฌอณสังเกตได้
ช่างเป็นผู้ชายที่เขิน ที่ฌอณว่า...น่าฟัดชะมัด...
กระตุกมือเด็กหนุ่มอยู่สองสามทีให้หันมาหากัน เมื่อไม่ได้รับการตอบกลับอะไร ฌอณจึงถามซ้ำถึงสิ่งที่ต้องการ
"ถ้าไม่ตอบ จะถือว่าตอนนี้...พี่โสด"
หันขวับมองคนขู่อย่างหน้าเสีย เพราะสมองและหัวใจ ดันเกิดความกลัวว่าพี่ฌอณจะหนีห่างไปจริงๆ โดยเจ้าตัวไม่ได้เฉลียวใจสักนิดว่าสถานการณ์นี้ตัวเองตกเป็นรองแค่ไหน...
"เออ เป็นแ..ฟ...น...อื้อ"
ไวปานสายฟ้าฟาด
พูดยังไม่ทันจบ ฌอณรั้งต้นคอนายพลประทับริมฝีปากจนเด็กหนุ่มตั้งตัวไม่ติด
ปลายลิ้นเลียวนริมฝีปากจนทั่วราวกับส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายเปิดปาก จากนั้น ฌอณสอดเรียวลิ้นซุกซนเข้าไปสำรวจภายในโพรงปากนุ่ม ตวัดไล้ทั่วทั้งกระพุ้งแก้ม เพดานปาก ก่อนจะวกลงมาเกี่ยวกระหวัดกับเรียวลิ้นอีกฝ่ายอย่างหยอกเย้า
เสียงจูบจ๊วบจ๊าบที่จาบจ้วง รุนแรงจนร่างเด็กหนุ่มสั่นสะท้านพร้อมความรู้สึกที่หวั่นไหว ใจสั่นกับจูบที่อีกฝ่ายกระทำอย่างหื่นกระหาย
ทว่า ชิมรสหวานยังไม่ทันพอใจ...ก็โดนนายพลขัดจังหวะรักด้วยการผลักอกออกอย่างแรง
ยกมือเช็ดน้ำหวานใสที่ไหลเยิ้มมาจนถึงขอบปากอย่างอย่างลวกๆ
ยังยืนนิ่งด้วยความรู้สึกวาบหวิวไม่หาย เพียงเพราะจูบเมื่อครู่ เป็นจูบแรกกับผู้ชายซะด้วย...
จะด่าก็ไม่รู้จะพูดคำไหน เพราะไม่มีความรังเกียจใดๆ ตรงกันข้ามกลับเสียวซ่านจนสัมผัสได้ว่าร่างกายของตัวเองเร่าร้อนเกินไป มิหนำซ้ำหัวใจก็เต้นกระหน่ำจนน่ากลัว
นายพลจึงต้องหยุดการกระทำนั้นเพื่อตั้งสติ...
"พ...พี่ทำบ้าอะไร ถามผมสักคำรึยังวะ...แม่ง!" อึกๆอักๆถามเสียงสั่นๆ
"ก็เราเป็นแฟนกันแล้ว"
"เฮ้ย...ผมเพิ่งจะตกลงไปก็จูบปั๊ปเลย? มันเร็วไปหรือเปล่าวะพี่?"
"สำหรับพี่ มันช้าไปด้วยซ้ำ"
ตวัดสายตาขุ่นเคืองมองคนยิ้มมุมปาก ที่ส่งปลายนิ้วไล้ เล่นริมฝีปากวนอยู่ตรงขี้แมลงวัน จนพลตีมืออีกฝ่ายให้เลิกแหย่ได้แล้ว
"ผมจะกลับบ้าน"
"เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ไม่ต้องผมจะกลับเอง"
"พี่อยากนอนด้วย"
"ม..ไม่มีทาง" ตอบอย่างไม่คิด ขนาดเพิ่งตอบตกลงเป็นแฟนกันไม่ถึงสิบวินาที ยังตะโบมจูบขนาดนี้ ถ้ายอมให้นอนค้างด้วย นายพลคงไม่รอดเงื้อมมือคนตรงหน้าแน่ๆ
"ไม่เป็นไร ยังมีอีกหลายโอกาส"
คำพูดที่ดูแฝงความนัยจนนายพลฟังแล้วขนลุก ขนพองอย่างน่าประหลาด
"เออ ผมกลับแล้ว"
"ไม่ให้พี่ไปส่ง? แน่นะ?"
ทางฝั่งของนายพลที่ในตอนแรกงี่เง่าอยากให้เขาไปส่ง แต่พอเจอจูบนั้นเข้าไป ทำให้นายพลมั่นใจเต็มร้อยว่ากลับบ้านเองปลอดภัยที่สุด
ฌอณโคลงศรีษะมองคนหน้าแดงหลบสายตาพยักหน้าแทนคำตอบทำนองว่าอย่าถามให้มาก
ขอเพิ่มความสดชื่นให้หัวใจกระชุ่ม กระชวยอีกหน่อยแล้วกัน ฌอณเอื้อมไปกุมมือที่ชุ่มเหงื่อ แล้วใช้จังหวะที่เด็กหนุ่มหลบสายตา หอมแก้มไวๆแล้วรีบผละ ก่อนจะเห็นนายพลทำหน้าเหวอแล้วอ้าปากเหมือนจะด่า ฌอณจึงรีบแทรก
"ถึงบ้านแล้วโทรบอกด้วย"
กระตุกมือเด็กหนุ่มให้เดินตามไปยังประตู และยอมปล่อยให้เด็กหนุ่มกลับบ้านไปอย่างแสนเสียดาย
มองเด็กหนุ่มที่เดินไกลออกไปจนพ้นสายตาและรีบโทรบอกเรื่องนี้กับธรรม์และเมธธ์
"พวกมึง กูเป็นแฟนกับน้องพลแล้วนะ"
บอกข่าวดีผ่านโทรศัพท์ที่ใช้วิธีประชุมสายเพื่อจะได้รับรู้ไปพร้อมกัน
สิ้นคำ เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังลั่นมาจากปลายสาย จนฌอณต้องยื่นเครื่องมือสื่อสารออกห่าง...เพราะทั้งสองแย่งกันถาม จนฌอณรีบตัดบทว่ารายละเอียดทั้งหมดค่อยคุยตอนเจอหน้า แต่ก่อนวาง เมธธ์ยังมิวายกระเซ้า เย้าแหย่เพื่อนทิ้งท้าย
"มึงสมหวังก็คงหายหมกมุ่นแล้วดิ แต่กูขอบอกว่าจะทำอะไร เกรงใจร่างกายน้องพลบ้างนะมึง"
ไม่ตอบเพื่อน แต่กลับกดตัดสายสนทนาที่คุยค้างไว้ไปซะดื้อๆ
เวลานี้พอกลับมาอยู่กับตัวเอง นั่งคิดเรื่องนายพลแล้วยังดีใจไม่หาย..
ฌอณยิ้มกว้างอย่างมีความสุข เมื่อเป้าหมายที่ฌอณได้ตั้งเอาไว้
...บัดนี้มันสำเร็จแล้ว....
..............................
สำหรับพลไม่เคยคบผู้ชายอะนะ พอเห็นพี่ฌอณเอ่ยปากบอกจีบ แถมดูแลเทคแคร์ดีขนาดนี้ พลเองก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าห้ามจีบ เลยคิดว่าพี่ฌอณน่าจะเข้าใจถึงความหมาย เลยไม่ได้มองว่าการจะคบกันเป็นแฟนต้องมาบอกกันอีกค่ะ
ว้าวว! เขาเป็นแฟนกันแล้ว หลังจากที่ฌอณพยายามทำทุกวิถีทางให้น้องพลมาเป็นลูกไก่ในกำมือ หึๆ... ซึ่งหลังจากนี้ อะนะคนที่รู้ว่าฌอณเป็นแฟนกับนายพลจะมีแค่ ธรรม์ เมธธ์แล้วก็...??? ค่ะ...
มาดูเวลาเขาเป็นแฟนกันดีกว่าว่าจะมุ้งมิ้งขนาดไหน...
ขอบคุณค่ะ...
-
มันก็ยังไม่ไว้วางใจฌอน
ดูเหมือนมันมีอะไรในการเป็นแฟนกับพล
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มารอ
-
เหอๆๆ รอดูความหวานมุ้งมิ้ง ในตอนหน้าจ้า
-
เหมือนมีลับลมคมใน
-
ตอนที่ 9 คนขี้หึง
หากเจอสถานการณ์ที่คุณต้องกลืนน้ำลายตัวเอง คุณจะแก้ปัญหาอย่างไร?
สำหรับนายพล แก้ปัญหาด้วยการยอมรับความจริง เพราะเวลานี้จะหนีไปไหนก็คงไม่พ้นอยู่ดี เมื่อโดนท็อปล็อคคอ กดไหล่ให้นั่งลงที่โซฟา หลังจากที่ท็อปและกราฟมาเซอร์ไพร์สถึงห้อง
ยอมดั้นด้นมาหาขนาดนี้ มีเรื่องเดียวที่อยากรู้ คือ เรื่องนายพลกับพี่ฌอณว่ามีอะไรในกอไผ่หรือเปล่า? เมื่อท็อปได้ยินตอนคุยทางโทรศัพท์ที่พลหลุดเล่าว่าโดนไล่ออกและได้งานใหม่เนื่องจากพี่ฌอณรับเข้าทำงานเพราะจีบเจ้าตัวอยู่
ก้มหน้าหลบสายตาเพื่อนๆ เมื่อโดนถามคะยั้นคะยอ ก็แต่ก่อนปากดีตั้งมากมายว่าให้ตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่เอาผู้ชายแน่นอน พอมาตอนนี้ กลับกลืนน้ำลายตัวเอง เพราะเพิ่งจะตกลงปลงใจคบกับพี่ฌอณเป็นแฟนไปหมาดๆ
โดนขนาบข้างจากเพื่อนสนิท จนรู้สึกตัวเองตัวลีบเล็กลงไปถนัดตา มองซ้าย มองขวาก็เห็นเพื่อนทำหน้าคาดคั้นอย่างรอคำตอบ จนสุดท้ายนายพลก็ยอมเล่าเรื่องราวจนหมดเปลือก
ตลอดบทสนทนา กราฟและท็อปซักไซร้ราวกับเขาเป็นโจรขึ้นบ้าน ถามถี่ยิบจนนายพลชักอายที่ต้องเล่าเรื่องรักแบบเปิดเผยสุดๆ
"มึงชอบพี่ฌอณจริงๆใช่ไหม?" กราฟถามย้ำหลังจากที่นายพลเล่าหมดทุกอย่างรวมถึงเรื่องล่าสุดที่ว่าคบกันแล้ว
"ตอนแรกก็คิดว่าไม่น่าจะชอบ แต่พอพี่ฌอณจ..จู... " นายพลหุบปากฉับเมื่อรู้ว่าหลุดพูดไป
"มึงพูดมาเลย มึงจะพูดว่าจูบกันแล้วใช่ไหม? ไอ้พล" กราฟย้ำ ฟากนายพลทำได้แค่พยักหน้ารับเอื่อยๆ
"มึงนี่ไวไฟกว่ากูอีกนะเนี่ย" ท็อปหยอกเอินพลางกระแซะไหล่เพื่อน
"มึงอย่าล้อดิ กะ...กูก็อายเป็นนะเว้ย คุยเรื่องอื่นได้แล้ว" ปัดไปเพราะโดนจี้ถามจนเขาเริ่มเขินๆเหมือนกัน แต่ท็อปมิวายยังถามต่ออย่างอยากรู้
"คำถามสุดท้าย มึงมั่นใจนะว่าชอบพี่เขาชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่ใช่เพราะโดนชักจูงความรู้สึกใช่ไหม?"
คำถามของท็อปรอบนี้ทำนายพลนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง
นั่นสิ...เขาชอบพี่ฌอณหรือเปล่า? หรือจริงๆแล้วแค่รู้สึกดีเหมือนว่าพี่ฌอณ คือ พี่ชายคนหนึ่ง
ทบทวนความคิด ในขณะที่เพื่อนทั้งสองก็ปล่อยเวลาให้นายพลได้ไตร่ตรองความรู้สึกของตัวเอง ถามให้มั่นใจว่าการคบกันของทั้งคู่ มันมาจากความชอบแบบคู่รักแน่นอนใช่ไหม?
เงียบไปนาน จนนายพลมั่นใจว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกแบบเพื่อน แบบพี่ชาย แบบกิ๊กกั๊กชั่วคราว เพราะตอนที่คิด หัวสมองก็ดันแวบครั้งเมื่อตอนจูบกัน มันรู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ รู้สึกโหยหาร่างกายของเขา จนนายพลกลับรู้สึกว่า จูบครั้งนั้น ทำให้พลมีความต้องการอยากจูบกับพี่ฌอณอีกเรื่อยๆ
ส่วนหนึ่ง อาจเป็นเพราะในยามที่พลคบผู้หญิง เขาต้องทำหน้าที่ปกป้อง มอบความอบอุ่น ดูแลใส่ใจพวกเธอมากกว่าจะเรียกร้อง พอถึงคราวที่ตัวเองเป็นฝ่ายถูกดูแล กลับรู้สึกดี ยิ่งโดยเฉพาะเวลาที่พี่ฌอณใส่ใจ ทุ่มเทให้ทุกอย่าง นายพลยอมรับว่าติดนิสัยที่อยากได้รับการเทคแคร์แบบนี้อยู่เสมอๆ...
ชัดเจนในความรู้สึก จึงหันไปตอบเพื่อน
"กูมั่นใจว่ากูชอบพี่ฌอณ กูอยู่กับเขาแล้วรู้สึกอบอุ่นว่ะ"
จบประโยคนั้น ท็อปและกราฟมองตากันโดยไม่พูดอะไร แค่คำตอบเพื่อนที่ตอบออกมาพร้อมดวงตาเป็นประกาย ก็รู้ได้โดยไม่ต้องถามอะไรอีก...
แต่เพราะเส้นทางนี้ สังคมยังไม่ค่อยเปิดกว้างเท่าไหร่ อีกทั้ง พลก็เพิ่งจะมาหลงใหลได้ปลื้มกับการชอบผู้ชาย ท็อปจึงกลัวและไม่อยากให้เพื่อนผิดหวังหรือมีปมฝังใจเหมือนเขา
ดังนั้น ท็อปจึงอยากช่วยเพื่อนเพื่อตอบแทนครั้งที่พวกพลและกราฟเคยช่วยเหลือเขาในคราวอดีตดูบ้าง
ในขณะเดียวกัน ฟากนายพลกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ในระหว่างนั้น โทรศัพท์นายพลแผดเสียงร้องดังขึ้น
[พลอยู่ไหน?]
"ห้องครับ"
[เดี๋ยวพี่ไปรับ]
"ด้ะๆ...เดี๋ยวก่อน...มารับ? ไปไหนครับ นี่สองทุ่มแล้วนะ พี่ฌอณ"
[เพื่อนพี่อยากเจอ...]
"มะ...ไม่เอา"
[อย่าดื้อ! ให้เวลาหนึ่งชั่วโมง พี่จะรอข้างล่าง]
ใครกันแน่ที่ดื้อ มาบังคับให้คนอื่นทำตามใจต้องการแบบนี้
"ผมไม่ไป"
ตัดสายทิ้งและบ่นพึมพำในลำคอ ไม่เอาหรอกถ้าไปหาพวกเพื่อนพี่ฌอณ โดนรุมแซวแน่ๆ
กราฟเห็นพลทำหน้าหงิกหน้างอจึงไม่อยากให้เพื่อนอึดอัดใจด้วยการจี้ถามแต่เรื่องเดิมๆ จึงเปลี่ยนเรื่องคุย
คุยกันสัพเพเหระได้สักพัก เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
ขมวดคิ้วมุ่น มองหน้าเพื่อน เพราะไม่รู้ว่าใครมาหามืดค่ำ แต่ร่างสูงก็พาตัวเองไปยังหน้าห้อง เปิดประตูกว้างก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นรูปหล่อยืนล้วงกระเป๋าจ้องนายพลเขม็ง
ต่างฝ่ายต่างมองกันและกัน
ฌอณมองเด็กหนุ่มอย่างขุ่นเคืองที่ขัดใจไม่ยอมทำตามที่บอก แต่นายพลมองพี่ฌอณเพราะวันนี้เขาดูหล่อเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะการแต่งกายที่ดูสมาร์ท เท่ รวมถึงจัดแต่งทรงผมเนี๊ยบดูดีเหมือนพระเอก อีกทั้ง ยังได้กลิ่นน้ำหอมเย็นๆ สดชื่นลอยมาเตะจมูก ซึ่งปกติ นายพลจำได้ว่าไม่เคยเห็นพี่ฌอณใช้
"พี่บอกแล้วไงว่าจะมารับ ทำไมยังไม่แต่งตัวอีกล่ะครับหรือว่าจะไปชุดนี้" มองสารรูปเด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นแล้วหงุดหงิดใจ
ฟากของนายพลรีบดึงสติกลับมาเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว
"ก...ก็ผมบอกแล้วไงว่าไม่ไป"
มองแฟนหมาดๆตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะลอบถอนหายใจและใช้มือเดียวดันหลังเด็กหนุ่มเข้ามาหาเพื่อโอบกอด และจูบขมับให้หายคิดถึง
จุ๊บ!
"ไปเถอะ...พี่คิดถึง ไม่ได้เจอตั้งสองวัน"
ร่างจะละลายไปกับการป้อนคำหวานนั้นอยู่แล้ว...
เจอประโยคชวนหน้าแดง ยังไม่เขินเท่าริมฝีปากอุ่นๆที่ประทับลงบนหน้าผากเมื่อสักครู่ทำให้นายพลยืนเหวอ ตัวแข็งทื่อ ก้าวขาไม่ออก เพราะรู้แก่ใจว่าไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องนี้
ฌอณเห็นอาการพลดูเคอะเขิน เลยอยากแกล้งให้อายอีกหน่อย เขาก้มหน้าลงต่ำหวังจะประทับริมฝีปากบนปากอีกฝ่าย แต่ทว่า...
"สวัสดีครับ คุณฌอณ" ท็อปโพล่งจนฌอณผงะ เหลือบมองข้ามไหล่นายพล เห็นเพื่อนแฟนยืนยิ้มแห้งทั้งคู่
ใบหน้าเข้มค่อยๆคลี่ยิ้มและปรับท่ามายืนตัวตรงพร้อมรับไหว้
"ขอโทษนะครับ พี่ไม่รู้ว่าเพื่อนพลมา"
อายฉิบหาย...จะโวยวายก็กลัวดูเป็นเด็กน้อย นายพลเลยพูดตัดบท
"พี่แม่ง!...ผมไปแต่งตัวก่อนแล้ว" หนีเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งให้ฌอณเดินอมยิ้มไปนั่งรวมกับท็อปและกราฟ
"คุณฌอณมาหาไอ้พลทำไมครับ" ท็อปถาม
"ผมจะชวนพลไปเจอเพื่อนน่ะครับ ท็อปกับกราฟไปด้วยก็ได้นะ"
"เจอครั้งเดียวคุณฌอณจำชื่อพวกผมได้ด้วยหรอ?"
"ได้สิครับ ว่าแต่เลิกเรียกคุณเถอะ ท็อปกับกราฟก็เป็นเพื่อนแฟน เรียกพี่จะได้สนิทสนมกันมากขึ้นด้วย"
กึก!
ทั้งท็อปและกราฟนั่งเหวอที่พี่ฌอณประกาศชัดแจ่มแจ้งขนาดนี้
"พี่เปิดเผยดีนะครับ ว่าแต่พี่ชอบพลจริงหรือเปล่า?"
ท็อปต้องถามให้ละเอียด เพราะพลก็ใช่ว่าจะมาแนวนี้ตั้งแต่แรก...
"ทำไมท็อปถามแบบนั้นครับ?"
"ผมอยากรู้เฉยๆ ถ้าพี่ตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ"
"พี่ชอบพลจริงๆครับ"
"ผมไว้ใจพี่ฌอณนะครับ ถ้างั้นฝากดูแลเพื่อนผมด้วยนะ" กราฟบอก ถ้าอีกฝ่ายหนักแน่นขนาดนี้ ก็คงไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง
เมื่อพลแต่งตัวเสร็จ ก็ออกเดินทางโดยมีกราฟและท็อปตามไปด้วย
นั่งรถมาคันเดียวกันทั้งหมด ระหว่างเดินทาง จะเป็นพลและบรรดาเพื่อนๆชวนคุยกันมากกว่า โดยที่ฌอณไม่ได้มีส่วนร่วมแต่อย่างใด เพียงแต่รับฟังที่พวกเขาคุยกัน ฌอณก็มีความสุขแล้ว
ไม่นานมากนัก ก็มาถึงร้านนั่งดื่มของเพื่อนฌอณที่กราฟและท็อปเคยมาคราวก่อน แต่จังหวะนั้น ฟากท็อปสะกิดกราฟให้เดินชะลอฝีเท้า และกระซิบกระซาบ
"กูอยากเช็คว่าพี่ฌอณจริงจังกับไอ้พลหรือเปล่า? มึงช่วยตามน้ำด้วยนะ"
"มึงจะทำอะไร?"
"เดี๋ยวก็รู้"
"อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่"
"เออน่า ไอ้กราฟมึงอยากเห็นเพื่อนมึงเสียใจหรอวะ"
"ไม่อยาก แต่...กูว่า..." กราฟทำหน้าลังเล
"เออวันนี้มึงนอนห้องพี่ฆิตรึเปล่า? จะได้ให้พี่ฆีนแวะไปส่ง" ท็อปเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีเพราะไม่อยากโดนเพื่อนเทศก์
"พี่ฆีนจะมารับหรอ?"
"อืม"
"พี่ฆีนก็ทำตัวหวงเมียดีเนอะ" กราฟแซวเพื่อนเพราะรู้ว่าตอนนี้เล่นได้แล้ว
"ก็เป็นธรรมดาหรือเปล่าวะ! กูฮอตขนาดนี้" ลอยหน้า ลอยตาบอกจนกราฟส่ายหน้าระอา จากแต่ก่อนนี้เก็บงำความเป็นตัวตนมิดชิด พอเดี๋ยวนี้เปิดเผยเสียจนน่าหมั่นไส้
ทำข้อตกลงระหว่างกันได้ กราฟและท็อปก็เดินไปนั่ง และยกมือไหว้เพื่อนพี่ฌอณที่นั่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว
"มึงเป็นอะไรไอ้ท็อปมองหาใครวะ"
สิบห้านาทีผ่านไป พลมองเพื่อนที่ชะเง้อคอมองหาอะไรบางอย่าง จนหงุดหงิดถึงกับขั้นเอ่ยปากถาม
"เปล่า"
โกหกไปก่อน เพราะไม่อยากให้เพื่อนล่วงรู้แผนการ ที่เจ้าตัวกำลังมองหาเป้าหมายว่าจะให้ใครมาเป็นตัวประกอบของละครเรื่องนี้ดี
กวาดสายตาจนประทะเข้ากับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งที่นั่งรวมกับผู้หญิงสองคนและดูเหมือนว่าเขาก็มองมาทางท็อปเช่นเดียวกัน
ส่งสายตาเชิงว่าอยากรู้จักขนาดนั้น มีหรือ?...ท็อปจะปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป เด็กหนุ่มส่งยิ้มหวานให้ทันที
ได้เป้าหมายแล้ว...
ยกแก้วดื่มสองสามแก้วพอเป็นพิธี ท็อปขอตัวลุกไปเข้าห้องน้ำ
ทว่า โต๊ะของชายหนุ่มแปลกหน้าเป็นทางผ่านระหว่างไปห้องน้ำพอดี ท็อปจึงแอบลอบมองและส่งยิ้มให้ผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง...
ทำธุระเสร็จเรียบร้อย ท็อปล้างมือ ล้างไม้ เงยหน้ามองกระจกก็เห็นผู้ชายที่ท็อปโปรยเสน่ห์ ยืนซ้อนหลังจนท็อปรีบหมุนตัวไปหา
"สวัสดีครับ"
"ครับ" ท็อปยิ้มกว้าง
"ชื่ออะไรครับ?"
"ท็อปครับ"
"จะเป็นอะไรไหม? ถ้าผมจะขอ..."
"ขอโทษนะครับ ผมรบกวนอะไรอย่างสิ" ท็อปไม่สนใจประโยคที่อีกฝ่ายพูดสักเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ได้ชอบผู้ชายคนนี้อยู่แล้ว เขาสนใจแค่จะหาเหยื่อมาล่อให้ใครบางคนหึงมากกว่า
"ครับ?" ชายแปลกหน้า เอียงคอมองอย่างสงสัย ที่ยังไม่ทันแนะนำตัวให้รู้จักกัน อีกฝ่ายก็มาขอความช่วยเหลือซะแล้ว
"ช่วยทำเป็นชอบเพื่อนผมหน่อยสิ"
"ชอบ?"
"ครับ ได้ไหม? ช่วยผมหน่อย?"
"ผมช่วยคุณแล้วผมจะได้อะไร?"
"คุณอยากได้อะไรล่ะ?"
"เบอร์คุณ"
"ได้สิ ถ้าคุณทำสำเร็จ ผมจะให้" ท็อปเออออไปก่อน เพราะอยากช่วยเพื่อนจริงๆ
"ครับ ผมจะช่วย"
ท็อปเอ่ยขอบคุณหลายครั้งที่อีกฝ่ายยอมทำตามแผนที่ใครหลายคนอาจมองว่าไม่เข้าท่า
แนะนำตัวพอสังเขป จากนั้นท็อปก็บอกเล่ารายละเอียดว่าจะให้อีกฝ่ายทำอะไรบ้าง เมื่อชายหนุ่มแปลกหน้าเข้าใจ ท็อปรีบเดินดุ่มออกไป แต่ทันใดนั้น...ผู้ชายร่างสูงกลับรั้งแขนท็อปไว้
"อย่าลืมสัญญานะครับ"
"ครับ ผมไม่ลืม" ยิ้มรับและเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตามปกติ พอหย่อนกายลงนั่ง ท็อปก็มาได้จังหวะ ที่เพื่อนพี่ฌอณพูดเรื่องน่าสนใจพอดี
"น้องพลเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม?"
"ไม่เชื่อครับ" ตอบเร็ว เพราะเชื่อว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดจากคนสองคนเท่านั้นที่ทำให้ครองรักกันได้
"ตอนแรก พวกพี่ก็ไม่เชื่อนะแต่พอเจอเรื่องใกล้ตัว พี่แม่งเชื่อเลยว่ะ" เมธธ์เหมือนจะพูดลอยๆ แต่ลึกๆก็ตั้งใจให้วกเข้าเรื่องเพื่อนตัวเอง
"ผมอยากรู้ พี่เมธธ์เล่าให้ฟังได้ไหม" ท็อปเอ่ยถามอย่างอยากรู้ เพราะตอนที่เขาเจอพี่ฆีนครั้งที่ไปเที่ยวทะเล ก็ไม่ได้คิดว่าจะเจอพี่ฆีนอีกตอนได้ทำงานประจำ และนั่นเองก็เป็นจุดเริ่มต้นให้ทั้งสองสานรักกันมาได้จนถึงทุกวันนี้
"ถามฌอณสิ"
หันขวับไปมองฌอณอย่างพร้อมเพรียงกัน
"พี่ฌอณ บอกหน่อยสิครับ" ท็อปรู้ดีว่าพลคงไม่กล้าถาม เขาเลยชิงถามแทนซะเลย
ฌอณยิ้ม ก่อนจะชำเลืองมองพลที่นั่งก้มหน้า ก้มตา
"พี่จะบอกเมื่อถึงเวลา"
"โถ่...พี่ครับ ทุกคนก็อยากรู้ทั้งนั้น บอกเหอะ" ท็อปเซ้าซี้ จนฌอณส่ายหน้าขำ เขาไม่ได้รำคาญเพียงแต่กลัวว่าใครบางคนพอได้ยินคำตอบจะเขินกว่าเดิมนี่สิ
ฌอณลอบมองนายพลที่นั่งอยู่ข้างกัน และยิ้มมุมปากวางมือบนหน้าตักของเด็กหนุ่ม
"มันเป็นเรื่องระหว่างพี่กับพล"
เอ่ยชื่อนายพลจนเจ้าตัวหันไปมองพี่ฌอณอย่างไม่เข้าใจ การที่พี่ฌอณพูดแบบนั้น นั่นหมายความว่าอะไร?
"เราเคยเจอกันมาก่อนหรอครับ?" นายพลขมวดคิ้วถาม
ฟากฌอณยังไม่ทันจะได้อธิบาย ก็มีบริกรมาขัดจังหวะด้วยการยื่นกระดาษสีขาวให้พลพร้อมชี้ไปทางผู้ชายหน้าคมฉบับไทยเดิมที่ส่งสายตาหวานเชื่อม
"ขอโทษนะครับ โต๊ะนั้นฝากมาให้ครับ"
นายพลพยักหน้าอย่างงงๆ ก่อนจะคลี่กระดาษ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็โดนคนข้างกายแย่งกระดาษไปจากมือโดยไม่ขออนุญาตก่อนด้วยซ้ำ
เมื่อเปิดอ่าน ฌอณก็พบกับข้อความชวนให้โมโห...
'ผมชอบคุณ อยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้'
****1.1****
- มาลงให้ยาวเกือบตอนเลย เพราะเห็นว่าครึ่งหลังของตอนที่แล้ว มันสั้นไปค่ะ ฮ่าๆๆๆ
- ท็อปเพื่อนพลนี่เป็นคนขี้อ่อยมาแต่ไหนแต่ไรจริงๆค่ะ 5555+
- ฌอณเป็นพี่ชายของเฌอไหม? แล้วฌอณเคยเจอพลมาก่อนจริงๆหรือเปล่า?
อีกไม่กี่ตอนจะได้รู้กัน...
- อย่างที่เคยบอกเรื่องมันซับซ้อนอะนะ
แต่ไม่ว่าจะยังไง ฌอณรักพลจริงๆนะคะ
- เรื่องนี้สั้นจ้ะ อีกไม่นานก็จบ...
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านค่ะ...
-
ยังไงๆ ฌอนกับพล :katai1:
เป็นเพราะพรหมลิขิตจริงอ่ะ o22 o22 o22
งั้น ฌอน ชอบพล จริงๆ :z3: :z3: :z3:
แล้วท๊อป ไหว้วานให้คนมาทำทีชอบพล
จะมีปัญหามั้ยนะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แสบจริงๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 9 คนขี้หึง(2)
ฌอณขยำกระดาษทิ้งลงพื้น และหันมามองตาขวาง
"อะไรหรอพี่ฌอณ"
"เสน่ห์แรงดีนี่"
ขมวดคิ้วอย่างงงๆ เพราะไม่รู้ว่าพี่ฌอณจะสื่ออะไร นายพลเหล่มองก้อนกระดาษที่ถูกขยำอยู่ที่พื้นใต้เท้าพี่ฌอณ ก่อนชำเลืองมองพี่ฌอณที่ดูไม่พอใจ
กระดาษแผ่นนั้นเขียนว่าอะไร นายพลยังไม่รู้เลย และเพราะเหตุใดทำไมพี่ฌอณดูโกรธจัดแบบนั้น
ทันใดนั้นเอง ฌอณดึงมือนายพลไปวางบนตัก กุมมือเด็กหนุ่มแน่น
"เฮ้ย!...พี่ฌอณ"
"อย่าดื้อ พี่เป็นแฟนพลนะ"
"แต่ผมไม่ชอบที่พี่ทำแบบนี้" ดุแต่เสียงไม่ดังเท่าไหร่ เพราะมีความเกรงใจจึงพูดไว้หน้าพี่ฌอณบ้าง
"พลไม่เป็นพี่ พลจะเข้าใจอะไร"
"พี่ฌอณจะสื่ออะไร"
"พลรู้ไหมว่าพี่ทรมานขนาดไหน? ที่ต้องเห็นพลอยู่กับคนอื่น พี่ไม่ชอบและพี่จะไม่ทนอีก จากนี้ พี่ไม่ให้ใครหน้าไหนมายุ่งกับพลทั้งนั้น"
มองคนหน้าจริงจังที่พูดยาวเป็นหางว่าว ซึ่งโดยปกติพี่ฌอณพูดนับคำได้
"แผนมึงใช่ไหม ไอท็อป?" กราฟกระซิบถามที่เห็นอาการพี่ฌอณเปลี่ยนไปหลังจากได้อ่านกระดาษแผ่นนั้น
"เออ!"
"เขาทะเลาะกันแล้ว มึงดูหน้าสิ"
มองคนอารมณ์เกรี้ยวกราดแถมจับมือพลไม่ปล่อย ทำให้ท็อปเริ่มมั่นใจว่า พี่ฌอณชอบพลจริงๆ
"เอ่อ...พวกพี่ๆครับ มาชนแก้วกันดีกว่า"
กลัวเพื่อนมีปัญหาจึงชวนรีแลกซ์ด้วยการยื่นแก้วไปก่อน ทุกคนจึงหันมาสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแทน
ท็อปตั้งประเด็นสนทนาให้ห่างจากเรื่องที่ชวนให้เกิดปัญหา แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้สักพัก จังหวะนั้นเอง เครื่องมือสื่อสารของท็อปสั่นครืด ครืด เจ้าตัวชำเลืองมองและรีบรับสาย
"ครับ พี่ฆีน"
[พี่ถึงร้านแล้วนะครับ]
"โอเค รอแป๊ปนึงนะ ท็อปลาพวกพี่เขาก่อน"
[นั่งก่อนเถอะ พี่รอในรถได้ครับ]
"ไม่เอา ท็อปอยากอยู่กับพี่ฆีนมากกว่า อยากนอนด้วยกันแล้ว"
[หืม...ยั่วพี่ตลอดเลยนะ]
"ก็ท็อปอยากนี่ แค่นี้นะครับพี่ฆีน"
[เดี๋ยวเถอะ!]
กดวางสายแล้วยิ้มกว้างที่จะได้เจอพี่ฆีน ช่วงนี้ ท็อปโหยหาพี่ฆีนจนตัวติดเป็นตังเมเลยก็ว่าได้
"พี่ฆีนมาแล้วมึงจะกลับเลยไหม?" ถามกราฟที่นั่งข้างๆ
"ยังไงก็ได้"
"โอเค งั้นกลับ"
ท็อปบอกพลและพวกพี่ๆว่าขอกลับบ้านก่อน เมื่อทุกคนไม่ว่าอะไร ทั้งสองก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินก้าวไวๆมาจนถึงหน้าร้าน เสี้ยววินาทีนั้น มีคนมารั้งข้อมือท็อปจนเจ้าตัวสะดุ้ง ตกใจ
"ไหนล่ะครับ เบอร์ตามสัญญา"
แม่ง! ถึงกับขั้นเดินตามมาทวงกันเลยหรือวะ? นับถือในการตื้อจริงๆ ท็อปมองคนที่ยืนกดดันอยู่กรายๆ
ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ให้ไปก่อนเดี๋ยวค่อยบล็อกเบอร์โทรศัพท์ทีหลังก็ได้
ท็อปบอกเบอร์เสร็จสรรพ อีกฝ่ายขอบคุณยกใหญ่และยิ้มดีใจเหมือนได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว
กระทั่ง ชายหนุ่มแปลกหน้าเดินพ้นตาไป กราฟและท็อปก็ก้าวเดินต่อ แต่พอสายตามองทางข้างหน้าก็หยุดเท้ากระทันหัน
ฉิบหาย! พี่ฆีนยืนจ้องเขม็ง แล้ววินาทีนั้น สุดที่รักของท็อปก็หมุนตัวเดินหนีไปอีกทาง
"เหี้ยเอ้ย!" สบถเสียงดัง เพราะไม่คิดว่าพี่ฆีนจะมาเห็นเหตุการณ์ที่ช่างเหมาะเจาะอะไรขนาดนี้
"ฮ่าๆ...ไปสร้างเรื่องให้เขาทะเลาะกัน คราวนี้ก็เป็นกรรมของมึงแล้ว"หลุดขำเพราะการเป็นนักวางแผนของเพื่อนพาซวยเสียแล้ว
"หยุดซ้ำกูเลยไอ้กราฟ แม่งเอ้ย!...พี่ฆีนของกูโกรธแล้ว"
ชี้หน้าคาดโทษแล้วเร่งฝีเท้าไปตามง้อพี่ฆีน
ในใจนั้นภาวนาถึงพ่อแก้ว แม่แก้วให้ช่วยด้วย ท็อปไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากช่วยเพื่อนเฉยๆ ทำไมต้องกรรมตามสนองด้วย...
ในขณะเดียวกัน ถัดมาด้านในของร้าน นายพลเม้มปากเงียบ ก้มมองมือตัวเองที่พี่ฌอณจับมือแน่นอย่างกับกลัวว่านายพลจะหายตัวไปไหน
เหล่มองคนข้างกายอีกครั้งก็เห็นพี่ฌอณส่งสายตาหาคนที่ส่งกระดาษก่อนหน้า ที่เพิ่งเดินกลับมานั่งโต๊ะของตัวเอง พี่ฌอณเอาแต่นั่งจ้องด้วยสายตาอาฆาต จนเด็กหนุ่มไม่กล้าพูดอะไร เพราะกลัวพูดไม่เข้าหูและกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต
ตะดึ่ง ดึ้ง..
วินาทีนั้น มีเสียงจากข้อความไลน์ดังขึ้นมา นายพลชักมือกลับแล้วคว้าโทรศัพท์มาเปิดดู
Read
22.01
ไอ้พล ผู้ชายคนนั้นส่งกระดาษผิด เขาเดินมาหากูก่อนกลับบ้าน บอกให้กูไม่ใช่มึง มึงเอาข้อความนี้โชว์พี่ฌอณดูเลย
ท็อปแก้ต่างเพราะกลัวเพื่อนมีปัญหา ด้านนายพลถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ข้อความนี้น่าจะช่วยให้พี่ฌอณอารมณ์ดีขึ้นได้
นายพลยื่นโทรศัพท์ให้พี่ฌอณอ่านข้อความของท็อปที่ยืนยันเป็นหลักฐาน
"อะไร"
"อ่านดู"
ฌอณรับโทรศัพท์ของนายพลมาก้มหน้าอ่านข้อความที่ปรากฏทุกตัวอักษร
ใบหน้าหล่อนิ่ง ค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
ยื่นโทรศัพท์คืนเด็กหนุ่ม ด้วยหน้าจอที่ยังค้างโปรแกรมแชทนั้น
"ไอ้เหี้ย...ท็อป"
หลุดด่า เพราะข้อความที่ท็อปพิมพ์เพิ่มแต่นายพลเพิ่งเห็น
Read
22.05
พลชอบพี่มาก ห้ามทิ้งเพื่อนผมเด็ดขาด!
มองคนหน้าแดงจัด จนอยากฟัดให้หายอยาก แต่ในที่สาธารณะแบบนี้ ฌอณได้แต่ข่มใจ ทำได้อย่างมากก็ขอแค่เฉียดผิวกายเด็กหนุ่มสักนิดหน่อยก็ยังดี คนหล่อเคลื่อนริมฝีปากตั้งใจให้โดนติ่งหูอีกฝ่าย แล้วค่อยเอ่ยกระซิบ
"ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ทิ้งพลหรอก" ว่าจบก็จุมพิตข้างหูแผ่วเบา จนนายพลหน้าร้อนวูบและขนลุกทั่วร่าง เพราะใช่ว่าตรงนี้ มีแค่สองคนที่ไหน? มีทั้งพี่เมธธ์และพี่ธรรม์ก็จ้องมองอยู่ซะด้วย
ใครสั่ง ใครสอนให้แสดงอาการละมุนแบบนั้นกันวะพี่ฌอณ
"ห่างกันหน่อยก็ได้" นายพลกระเถิบออกห่าง แต่ฌอณมิวายขยับตัวตาม
"ห่างตอนนี้ ขอใกล้ตอนนอนได้ไหม?คืนนี้ นอนค้างด้วยนะ"
อืมหืม...พอเป็นแฟนกัน พี่ฌอณดูจะกล้าใช้คำพูดเสี่ยวๆมากขึ้นนะ
เบือนหน้าหนีไปอีกทางอย่างเขินๆ ยังดีที่พี่เมธธ์และพี่ธรรม์ไม่มีใครพูดแซวให้ต้องอายจนมุดดินหนี
ในจังหวะนั้นเอง...
"ฌอณคะ" ลิลลี่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฌอณ
ได้ยินเสียงหญิงสาว จากที่เบนหน้าหนีพี่ฌอณ ถึงกับต้องหันขวับมามอง
มาได้ไงวะ...
"เมธธ์บอกว่ามีเลี้ยงฉลอง ลี่เลยตามมา" เกาะแขนฌอณแน่น แถมซบหน้าลงบนบ่าอีกฝ่ายอย่างไม่นึกอายใครหน้าไหน
ฟากฌอณมองหน้าเมธธ์ทันที ที่เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง...
"ลี่ปล่อยแขนผมเถอะ" บอกเสียงเข้มและพยายามแกะมือออก แต่ดูเหมือนไม่มีผลอะไรสำหรับผู้หญิงคนนี้ เพราะเธอยังเกาะติดหนึบอย่างกับตีนตุ๊กแก
"ทำไมล่ะคะ"
"ก็ผมพา..แ..ฟ.."
ฌอณยังพูดไม่ทันจบ
"ลี่จะดื่มอะไร ผมชงให้"
เมธธ์แทรกขึ้นอย่างยิ้มๆ ฟากฌอณมองพลที่นั่งหน้าบึ้งไปแล้ว
"ไอ้เมธธ์ชวนลี่มาก็พาไปนั่งฝั่งมึงสิ"
"กูแค่ชวน แต่คนที่ลี่อยากมาหา คือ มึงไม่ใช่กู"
ฌอณไม่เข้าใจทำไมเมธธ์ถึงชอบเล่นอะไรเป็นเด็ก แต่เพราะไม่อยากให้เสียบรรยากาศไปมากกว่านี้ เลยไม่ด่าอะไร แม้ลึกๆฌอณจะไม่พอใจสุดๆ แต่ทำได้แค่สงบสติด้วยการสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนลมหายใจออกมา
"ไอ้เมธธ์" ธรรม์ปราม เพราะไม่ชอบให้เมธ์ทำแบบนี้
"อะไรไอ้ธรรม์ ก็แกล้งกันขำๆหรือเปล่าวะ"
"แต่มึงก็รู้ว่าไอ้ฌอณมีแฟนแล้ว"
"หงุดหงิดซะอย่างกับไอ้ฌอณเป็นผัวมึง"
"ไอ้เหี้ยเมธธ์"
"ถ้าจะนั่งกันต่อก็เลิกกัดกันสักที"
ฌอณไม่อยากให้เพื่อนต้องทะเลาะกันเพราะเรื่องของเขา จึงเป็นฝ่ายยุติเอง
สรุปฌอณตัดสินใจลากลิลลี่ไปคุยที่อื่น เพราะถ้าเคลียร์กันตรงนี้ ดูเหมือนเมธธ์จะคอยแทรกเสมอ
"พล เดี๋ยวพี่มา" บอกน้องเสร็จ ก็หันไปสั่งลิลลี่ให้ลุกตามไป
ผ่านไปแค่สิบนาที นายพลนั่งไม่ติดเพราะร้อนใจ
อะไรไม่รู้ดลใจว่านายพลไม่ควรไว้ใจผู้หญิงคนนั้น เขาขอตัวพวกพี่ๆไปหาพี่ฌอณที่เห็นอยู่ว่าหลบไปคุยตรงมุมอับละแวกๆห้องน้ำ
กึก!
ยืนตาค้างกับภาพที่เห็นชัดเจนเต็มสองตา คือ คุณลิลลี่ใช้มือเรียวเล็กลูบคลำของสงวนพี่ฌอณผ่านกางเกงขายาว
"ลิลลี่ อย่าทำแบบนี้" เวลานี้ เสียงร้องห้ามของฌอณคงไม่ช่วยให้นายพลรู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่ เพราะภาพที่นายพลเห็นมันฝังหัวไปหมดแล้ว
"พี่ฌอณครับ" เรียกเสียงดังจนฌอณหันขวับ
"พล" หน้าซีด เมื่อเจอแฟนตัวเอง ยืนจ้องตาไม่กระพริบ
"ผมขอกลับก่อนนะครับ"
เอ่ยลาและหมุนตัวกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปให้พ้นๆจากตรงนี้โดยเร็วที่สุด
สมองมันคิดไม่ทันว่าสถานการณ์ที่เห็นใครผิด ใครถูก รู้แค่ตอนนี้ นายพลไม่พร้อมจะคุยกับพี่ฌอณจริงๆ
"ผมเห็นแก่ความเป็นเพศแม่นะ อย่าทำแบบนี้กับใครอีก"
เอ่ยเสียงเย็นและเดินชนไหล่หญิงสาวอย่างโกรธเคือง เมื่อเดินถึงโต๊ะ ฌอณกลับไม่เห็นเด็กหนุ่มนั่งอยู่
"พวกมึง น้องพลไปแล้วหรือ?"
"ไม่รู้ว่ะ ไม่เห็นเดินกลับมาที่โต๊ะเลย" ธรรม์บอก
ฌอณเดินไปกระชากคอเสื้อเพื่อนให้ลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากัน ฌอณอยากซัดหน้าเมธธ์มาก ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อน คงอัดน่วมไปแล้ว...
"กูจะคิดบัญชีกับมึงทีหลังนะไอ้เมธธ์"
ฌอณรีบพุ่งตัวออกไปตามหาน้องเพื่อเคลียร์ปัญหาก่อนจะบานปลาย ส่วนธรรม์ถอนหายใจยาว ชำเลืองมองเมธธ์ที่ดูหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด
"กูทนไม่ไหวแล้วว่ะ ไอ้เมธธ์"
"อะไรวะ ไอ้ธรรม์" เสียงอ่อยๆถามกลับ
"กูรู้นะว่าสิ่งที่มึงคอยป่วนไอ้ฌอณมาตลอด เพราะมึงชอบมันใช่ไหม?"
กึก!
เมธธ์ชะงัก ก่อนเรียกสติตัวเองคืนกลับมาและด่าเพื่อนด้วยความโมโห
"เสือก!!"
"เออ...กูยอมรับ เพราะกูเสือกไง กูถึงสังเกตเห็นว่าหลายครั้งมึงชอบทำแบบนี้และอ้างว่าแกล้งเล่นขำๆ อย่างหนนี้ มึงดึงลี่เข้ามาให้ฌอณมีปัญหากับน้องเขา เพราะมึงรับไม่ได้ที่ไอ้ฌอณมีแฟนแล้ว ทำไมกูจะไม่รู้"
"หัดใส่ใจเรื่องตัวเองให้มากกว่าเรื่องคนอื่นเถอะ ไอ้ธรรม์" ยกแก้วขึ้นดื่มอย่างหวังว่ามันจะช่วยให้อารมณ์เย็นลงได้
"หึๆ มึงก็ดีแต่พูดจาแรงๆให้คนอื่นเจ็บช้ำน้ำใจว่ะ กูจะบอกให้นะ ไอ้เมธธ์ กูดูออกนะว่ามึงพยายามทำตัวแข็งกร้าวเพื่อปกปิดความอ่อนแอในใจมึงน่ะ เลิกชอบไอ้ฌอณได้แล้ว"
"รู้เรื่องกูดีจัง" ประชดประชันใส่
"ใช่...กูรู้ดี เพราะกูชอบมึงไง ชอบมาตั้งแต่ตอนเรียน ทีนี้พอใจมึงรึยัง? ห้ะ...." ธรรม์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเก็บข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋าใบเล็กเพื่อเตรียมกลับบ้าน เวลานี้ ธรรม์หมดอารมณ์ที่จะนั่งร่วมดื่มกับเมธธ์แล้ว
แต่ก่อนไปธรรม์ทิ้งท้ายว่า...
"กูชอบมึงมากแค่ไหน กูยังไม่เคยคิดแย่งมึงจากใคร ขอแค่มึงมีความสุขกูก็ดีใจ แต่สิ่งที่มึงทำ บอกตรงๆกูโคตรผิดหวังในตัวมึงเลยว่ะ"
ประโยคสุดท้ายได้สาดใส่เมธธ์จนหน้าชา ยิ่งไปกว่านั้น เมธธ์มองแววตาอีกฝ่ายที่ฉายชัดถึงความผิดหวัง กำลังปริ่มด้วยหยาดน้ำใสที่ค่อยๆไหลออกจากดวงตาคู่นั้น
เมื่อธรรม์เดินห่างออกไปไกลแสนไกล ปล่อยให้เมธธ์นั่งช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน
ตลอดสิบกว่าปีที่เป็นเพื่อนกันมา เมธธ์ไม่เคยรู้มาก่อนว่าธรรม์ชอบเขาแบบไม่ใช่เพื่อน..
..............................
ในความซับซ้อนนี้...✌✌✌✌
- ฌอณ เมธธ์ ธรรม์ เป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน สนิทกันมาก
- ส่วนพลและฌอณนี่เหมาะกันค่ะ ขี้หึงทั้งคู่ แต่ฌอณนี่หึงมากกว่า
พี่ฌอณนี่ใครใกล้พลก็เป็นหมาบ้าดีๆนี่เอง
- รอดูไปอีกนิดแล้วจะรู้ว่าฌอณน่าสงสารนะคะ (ไม่ใช่เพราะพล แต่เพราะคนอื่นๆที่ทำให้ฌอณน่าสงสาร)
ขอบคุณค่ะ...
-
เริ่มซับซ้อนละ
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนอิเพื่อนทรยศ :katai1: :katai1:
-
อิเพื่อนเหี้ย
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
โอ๊ยยย จะบอกว่าก่รกระทำของณอน ทำให้ตะขิดตะขวงใจอ่ะ ไม่ไว้ใจนางเลยยนน
-
ตอนที่ 10 คนธรรมดา
เคยเป็นไหม? เวลาทะเลาะกับแฟน แล้วต้องมีใครคนใด คนหนึ่งชอบปล่อยให้ปัญหาค้างคา ข้ามวันข้ามคืนโดยไม่ยอมเคลียร์ให้จบ...
ซึ่งฌอณกำลังโดนอยู่ตอนนี้ ในขณะที่เขาง้อนายพลผ่านโทรศัพท์มือถือ
"พลอยู่ไหน?"
[พี่ไม่จำเป็นต้องรู้]
"พล พี่ไม่ชอบให้ค้างคา เคลียร์กันก่อน"
[ไม่มีอะไรต้องเคลียร์]
กดวางหู จนฌอณหงุดหงิด เขาไม่อยากให้เวลาทะเลาะกันแล้วปัญหามันถูกปล่อยค้างเติ่งแบบนี้
คิดว่านายพลคงไม่หนีไปหาเพื่อน จึงเสี่ยงไปดักที่ห้องของนายพลดู
เหมือนรู้ใจ ขณะที่ฌอณเลี้ยวเข้าคอนโดของนายพล เสียงโทรศัพท์ดัง พอฌอณรับสาย พลก็โพล่งขึ้น
"พี่ฌอณไม่ต้องคิดจะมาหาผมนะครับ เราค่อยคุยกันวันหลังดีกว่า"
[แต่พี่อยากคุยวันนี้]
"พี่ให้เวลาผมหน่อย วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว"
ได้ยินเสียงเอื่อยๆบอกออกมาทำให้ฌอณชะงัก
[ก็ได้]
เสียงแผ่วเบาเอ่ยอย่างผิดหวัง แม้ใจจะอยากเจอมากแค่ไหน? แต่เพราะเกรงใจและไม่อยากเซ้าซี้ จึงปล่อยให้นายพลอยู่เงียบๆคนเดียวไปก่อน
......................
เที่ยงของวันเสาร์...
เป็นกิจวัตรปกติ ที่นายพลต้องลงไปหาอะไรกินรองท้องที่เซเว่น อีเลฟเว่น
ตื้อดื่ออ...
กริ่งสัญญาณประตูส่งเสียงดังเมื่อประตูเลื่อน เดินหยิบตระกร้า คว้าครัวซองค์หมูหยองน้ำสลัดเป็นอันดับแรกเพื่อให้พนักงานอุ่นร้อน ก่อนจะเดินไปยังตู้แช่เครื่องดื่ม หยิบน้ำเปล่า น้ำผลไม้ นมเอาให้หมด จนมาหยุดชะงักตรงชั้นขนมปังที่หนึ่งในนั้นมีสินค้าขนมปังปิ้งที่มีบริการปิ้งให้ฟรีด้วย
แค่เห็นก็น้ำลายสอ...จนนึกอยากกินขนมปังปิ้งขึ้นมา แต่พลไม่อยากกินของที่นี้ เพราะเคยกินแล้วไม่อร่อย เลยตัดใจเดินไปล็อกอื่น ก่อนจะหลุดรำพึงออกมา
"ค่อยออกไปกินที่ร้านก็ได้วะ"
วนอยู่ในร้านสะดวกซื้ออยู่นานสองนาน จนกระทั่งได้ของทุกอย่างตามที่ต้องการ ขณะที่ยืนจ่ายเงิน รอพนักงานหยิบสินค้าใส่ถุงพลาสติกใบใหญ่ เสียงโทรศัพท์มือถือก็แผดเสียงร้อง
[พลอยู่ไหน?]
"ห้องไงครับ"
[ห้องอะไร พี่มาหาไม่เจอ]
"เฮ้ย! เอาอีกแล้วนะพี่ฌอณ"
หลุดอุทาน เพิ่งนึกได้ว่าพี่ฌอณมีอาวุธสำคัญที่เข้าห้องได้ ยังไม่ทันว่าต่อ อีกฝ่ายก็พูดดัก
[เจอกัน พล]
เป็นจังหวะที่พนักงานยื่นถุงใส่ของพอดี นายพลคว้ามาแล้วพุ่งออกจากประตูเลื่อนอัตโนมัติ เดินจำอ้าวไปยังห้องของตัวเอง บ่นพึมพำคนเดียวเหมือนคนสติไม่ปกติมาตลอดทาง เพราะหงุดหงิดที่พี่ฌอณเข้าห้องโดยพลการอีกแล้ว
ถึงหน้าห้อง ฮึดฮัดพร้อมด่า ทว่า เพียงเปิดประตูออกกว้าง นายพลย่นจมูกฟุดฟิดเหมือนสุนัขดมกลิ่น เมื่อได้กลิ่นหอมๆของเนยแท้โชยมาแต่ไกล ขายาวก้าวพาตัวเองไปยังส่วนครัวก็เห็นพี่ฌอณยืนง่วนกับการทำขนมปังปิ้ง
บังเอิญไปหรือเปล่า? เพิ่งนึกอยู่ในหัวว่าอยากกินก็ได้กินซะอย่างนั้น
แต่ที่สำคัญ ห้องของนายพลไม่มีเครื่องปิ้งขนมปัง
อย่าบอกนะ!! ว่าพี่ฌอณลงทุนซื้อมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ
"พี่ทำของโปรดพลอยู่" ไม่ต้องรอให้ถามก็ตอบออกมาราวกับรู้ว่านายพลอยากได้ยินคำตอบแบบไหน
ยืนอึ้ง!! เพราะไม่คิดว่าพี่ฌอณจะจำได้..
"พ...พี่ฌอณ หยุดทำเลยนะ!"
บอก และเหลือบมองจานที่วางใกล้กันเต็มไปด้วยขนมปังไหม้หลายแผ่น ก่อนจะวกสายตากลับมองคนที่ดูตั้งอกตั้งใจทำขนมปังปิ้งเหล่านั้น
ใบหน้าหล่ออมยิ้ม และพูดคำเดียวสั้นๆ
"ง้อ"
"มางง...มาง้ออะไรวะ ผมกินข้าวอิ่มแล้ว พี่หยุดทำแล้วกลับบ้านไปเถอะ"
"ไม่กลับ"
"ถ้างั้นก็ตามใจ อยากทำอะไรก็ทำไป อย่าหาว่าผมใจร้ายแล้วกัน"
ว่ากลบเกลื่อนและเดินไปทิ้งตัวที่โซฟาแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ในการง้อของอีกฝ่าย
นั่งขัดสมาธิหลังพิงพนักโซฟา นอนเล่นโทรศัพท์เรื่อยเปื่อย พร้อมดูดน้ำผลไม้กล่องไปพลางๆ โดยไม่คิดแตะครัวซองก์ที่ซื้อมาแต่อย่างใด
หลายนาทีต่อมา ชายต่างวัย หย่อนกายลงนั่งข้างเด็กหนุ่มพร้อมถือจานที่วางขนมปังปิ้งที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำมายั่วน้ำลายเด็กหนุ่ม
"อ้าปาก" หยิบชิ้นขนมปังเตรียมป้อน
"ไม่หิวครับ"
"อย่าดื้อ!"
"ก็..ผมไม่อย..า..ก.."
"ไม่เป็นไร ถ้าพลไม่อยากกิน พี่ทิ้งก็ได้"
ไม่รอคำตอบ ลุกพรวดจากโซฟา ปรี่ไปห้องครัว พลไม่รู้ว่าพี่ฌอณจะเก่งแต่ปากหรือเปล่า? จึงลุกตามไปดู แต่ภาพที่เห็นตรงหน้า คือ พี่ฌอณเปิดฝาถังขยะแล้วทิ้งขนมปังที่ทำให้นายพลหมดจานไม่เหลือ
กว่าจะได้ขนมปังทั้งหมดนั้น นายพลแอบเห็นว่าพี่ฌอณปิ้งเสียไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่...
รู้สึกผิดอย่างแรง..ที่เหมือนนายพลกำลังทำลายความตั้งใจของใครอีกคน
เห็นอย่างนี้แล้ว ก็ใจร้ายไม่ลงจริงๆ
"พ...พี่ฌอณ" เสียงอ่อยเอ่ยอย่างรู้สึกผิด
หันกลับมาด้วยรอยยิ้ม แต่แววตาดูเสียใจอย่างเห็นได้ชัด
"ครับ?"
ยืนก้มหน้ากัดริมฝีปากอย่างเงียบๆ จากนั้น เขาเดินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พร้อมเงยหน้ามองพี่ฌอณอีกครั้ง
"ผมอยากกินขนมปังปิ้ง พี่ทำให้ผมสักแผ่นได้ไหมครับ?"
"อยากกินจริงหรือเปล่า?" ถามให้แน่ใจอีกครั้ง
"จริงครับ"
ฌอณยิ้ม ก่อนจะจูงมือพล
"ถ้างั้นมายืนดูพี่ทำเลยแล้วกัน"
"ครับ"
พลไม่รู้จะงอนไปเพื่ออะไร ในเมื่อพี่ฌอณก็แสดงความจริงใจผ่านการง้อด้วยการลงทุนทำถึงขนาดนี้ อีกอย่างพี่ฌอณกับคุณลิลลี่ก็ไม่ได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงขั้นนั้นสักหน่อย
ลองให้โอกาสอีกครั้งแล้วกัน
ร่างสูงนำขนมปังใส่เครื่องปิ้ง รอเวลาผ่านไปหลายนาที ขนมปังปิ้งเด้งขึ้นมา พร้อมส่งกลิ่นหอมกรุ่น นายพลอยากมีส่วนร่วมจึงเอ่ยปาก
"ผมช่วยครับ"
หยิบขนมปังวางลงบนจาน โรยน้ำตาลและเทนมข้นหวานเพิ่ม แต่เพราะไม่สังเกตรูกระป๋องนมที่เจาะกว้างจนนมข้นไหลเยิ้มทะลักออกมา นายพลรีบใช้นิ้วปาดกลับคืนไป
"ทำอะไรน่ะพล"
เสียงดุจนพลสะดุ้ง แค่นมข้นทะลักทำไมต้องทำเสียงเข้มขนาดนั้นด้วย
"ทำไมต้องเสียงดังล่ะพี่ฌอณ ก็ผมแค่จะเลีย..."
หมับ
อธิบายยังไม่จบ คนหน้านิ่งเดินมาจับข้อมือ นายพลและทันใดนั้น...
เด็กหนุ่มเบิกตาโพลงอย่างตกใจ เมื่อพี่ฌอณยกนิ้วนายพลที่เลอะนมข้น ตวัดปลายลิ้นไปรอบนิ้วและเลียจนทั่ว ก่อนจะใช้ริมฝีปากขบเม้ม ดูดนมข้นที่ทิ้งคราบไว้ราวกับเก็บกวาด ทำความสะอาดไม่ให้หลงเหลือ
"พ...พี่ฌอณ"
ไม่ไหวแล้ว อาการออกเด่นชัดจนกลัวพี่ฌอณจับได้ ทั้งหน้าร้อนจัด ขนลุกและหัวใจวาบหวิวขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
"หวานดีนะ"
!!
แม้แต่คนหน้าด้านยังต้องอาย กับถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยเสียงละมุนเช่นนั้น
ดึงมือกลับและรีบเดินไปล้างมือที่อ่างล้างจาน รู้อย่างนี้ เดินมาล้างน้ำเปล่าตั้งแต่แรกก็จบ..
ขณะที่ล้างมือ เด็กหนุ่มได้ยินเสียงหัวเราะไล่ตามหลัง
โอ้ย! ...เจ้าหัวใจจะเต้นแรงไปไหน..รีบล้างมืออย่างไว แล้วเดินออกไปหย่อนกายลงนั่งที่โซฟาเพื่อสงบสติอารมณ์
มือหนายกมือลูบหน้าอกตัวเองช้าๆ ก่อนจะยกขาสองข้างขึ้นนั่งกอดเข่า
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่ฌอณเป็นคนมีเสน่ห์จริงๆ แค่การกระทำเล็กๆน้อยๆก็ทำให้นายพลถึงกับสูญเสียความเป็นตัวเองได้ถึงเพียงนี้ นับวันๆเขายิ่งจะดูเหมือนสาวน้อยเข้าไปทุกที ทุกที...
เหตุการณ์ทุกอย่างคล้ายเดิม ฌอณหยิบขนมปังปิ้งชิ้นเล็กพร้อมป้อน แต่รอบนี้ต่างตรงที่นายพลอ้าปากรอ เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายโกรธเหมือนเหตุการณ์ก่อนหน้า
เห็นอีกฝ่ายอ้าปากรออย่างว่าง่าย ได้ที ฌอณชักมือที่ถือขนมปังกลับ แล้วใช้อีกมือที่ว่างรั้งต้นคอพลมาประกบจูบ สอดแทรกเรียวลิ้นอุ่นชื้นไปกวาดไล้ทั่วโพรงปาก รับรสความหวานอยู่นาน
ยังไม่อิ่มหนำ นายพลดันอกแกร่งออกห่าง
จูบกับพี่ฌอณทีไร เมื่อโดนดูดวิญญาณไปทุกที
คนบ้าอะไรจูบได้รุนแรงและซาดิสม์มากๆ
"ฉวยโอกาส"
"ไม่ได้ฉวย แต่แสวงหาโอกาสต่างหาก" ยิ้มแต่ปลายนิ้วมิวายวนไล้ริมฝีปากนุ่มหยุ่นเบาๆ
"แถ"
ไม่สะทกสะท้านในคำด่า ทว่า กลับยกยิ้มและ...
จุ๊บ..
จุมพิตบนกลีบปากบางเบาๆแล้วเอ่ยออกมา
"หวานทิ้งนิ้ว ทั้งปาก"
"พ...พี่หยุดพูดเลย" ละล่ำละลักบอกอย่างอายๆ
"หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม?"ถามด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมด้วยความหวัง
"มะ...อะ...อืม..."
"เรื่องเมื่อวานพี่ขอโทษ พี่ผิดเอง"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก ผมก็ไม่ใส่ใจอะไรแล้ว"
"อึดอัดอะไรบอกพี่เลยนะ"
"ครับ"
"พี่จริงจังกับพลนะ"
"ครับ"
เมื่อพี่ฌอณถาม นายพลก็มีหน้าที่ตอบ แต่ทุกการถามตอบ นายพลไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเพราะยังรู้สึกเขินๆ
"ชิม"
เอาใจยากจริงๆ บทจะเปลี่ยนเรื่องคุยก็เปลี่ยนมันไปซะอย่างนั้น
นายพลชิมขนมปังปิ้งชิ้นแรก แม้มันจะไม่ร้อนเหมือนตอนทำเสร็จใหม่ๆแต่รสชาติก็ใช้ได้เหมือนกัน
กินเองบ้าง พี่ฌอณป้อนบ้างสลับกันไป จนกระทั่งหมดจาน นายพลล้วงไปหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงขาสั้น
ฟึ่บ!
"เฮ้ย! พี่ฌอณจะทำอะไร"
"พล ได้ผ้าผืนนี้มายังไง?"
"พี่เอามานะ" ไม่ตอบแต่รีบแย่งคืน พี่ฌอณที่กำผ้าเช็ดหน้าลายตารางเล็กสีเทาแน่น ชูแขนขึ้นสูง เพื่อไม่ให้นายพลหยิบไปได้
"บอกก่อน"
"มันเป็นเรื่องอดีตของผม"
"พล!"
"ถ้าพี่ไม่เอาคืนมาให้ผม ผมจะไม่คุยกับพี่อีก"
ฌอณจ้องเด็กหนุ่ม ก่อนจะยอมคืนนายพลโดยดี
"ถ้าพี่มีความจริงบางอย่างจะบอก พลจะรับได้ไหม?"
****1.1****
หลายๆอย่างจะถูกเปิดเผย...
อย่างไรก็ตาม สำหรับคนอ่านที่คิดว่าฌอณหลอกพล อยากบอกว่าไม่ได้หลอกค่ะ ยังยืนยันคำเดิมว่าฌอณรักน้องจริงๆ...คือก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี ไม่อยากเฉลยอะนะ
ไม่ต้องกลัวค่ะ แม้มันจะดูซับซ้อนซ่อนเงื่อนก็ตาม
ขอบคุณคนเมนท์และคนอ่านจ้า
-
ก็มารอ
-
:3123: :pig4: :3123:
-
ตอนที่ 10 คนธรรมดา(2)
เสียงโทรศัพท์ของฌอณแทรกขัดขึ้น เหลือบเห็นว่าเป็นเบอร์โทรสำคัญ จึงต้องลุกหนีไปพูดคุยเป็นการส่วนตัว เสร็จเรียบร้อยก็กลับมานั่งตามเดิม ก่อนบอกแฟนว่าต้องรีบกลับเพราะงานมีปัญหานิดหน่อย
"พรุ่งนี้ พี่จะพาไปเที่ยว" บอกก่อนต้องจากกัน
เม้มปากรีดเป็นเส้นตรง จนตัดสินใจพยักหน้าหงึกหงักเป็นการตอบรับ พอฌอณโน้มตัวมาทำท่าจะจูบ
"พอเลยพี่ ผมหายโกรธก็ใช่ว่าจะให้ทำแบบนี้ได้บ่อยๆ" บอกความจริงแก่ชายต่างวัย
มองเด็กหนุ่มฮึดฮัดและบ่นอุบจนต้องหลุดยิ้มมุมปาก
"พี่ไปก่อนนะ"
"อืม" ตอบรับ และลุกไปส่งพี่ฌอณที่หน้าประตู เพราะอย่างน้อยการได้เจอหน้าครั้งนี้ก็เข้าใจกันได้ดีกว่าเดิม..
กว่าจะเคลียร์งานเสร็จก็ดึกดื่น วันนี้ พ่อแม่ของเขาไปธุระกับญาติที่ต่างจังหวัดกว่าจะกลับก็อีกหลายวัน จึงไม่แปลกใจที่พอถึงบ้านจะเห็นน้องสาวตัวดียังไม่เข้านอนแถมนอนเล่นเอกเขนกที่โซฟาจนเวลาปาไปเกือบเที่ยงคืน เหลือบมองโต๊ะกลางที่มีขนม นมเนย วางเกลื่อนเต็มโต๊ะ
"ทำอะไรอยู่หรือ?" หย่อนกายลงนั่งบนโซฟาพลางเอื้อมมือไปลูบผมหญิงสาวที่นอนคว่ำดูละครในโทรศัพท์มือถือ
เฌอไม่ตอบแต่ชี้ที่โทรศัพท์ที่มีตัวละครยืนสนทนากันอยู่ ก่อนจะเอี้ยวตัวหันมามองพี่ชายด้วยตาแดงๆ
"เฮ้อ...หนูน้อยของพี่ อินกับซี่รีส์อีกแล้วใช่ไหม?" ฌอณอมยิ้มส่ายหน้า
มีอยู่ไม่กี่อย่างที่น้องสาวสุดรักของฌอณจะมีอาการนี้
"ฮึก...พี่ฌอณ เฌอก็แค่สงสารพระเอกที่โดนนางเอกบอกเลิก...ฮืออ"
"มันเป็นแค่ละครนะ เฌอ ทำไมต้องอินขนาดนั้นล่ะครับ...หืม?"
"ก็พระเอกน่าสงสารนี่ จริงๆแล้ว พระเอกรักนางเอกมากนะ แต่โดนนางเอกทิ้ง เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเขารู้เรื่องที่เพื่อนนางเอกหักหลัง"
!!!
ฌอณเงียบกริบ ทำหน้าครุ่นคิด
"อย่าอินให้มาก มันไม่ใช่เรื่องจริง"
"ก็พระ-นางคู่นี้แสดงดีนี่นา ไม่คุยกับพี่ฌอณแล้ว ชอบว่าน้อง พี่ฌอณไม่รักเฌอแล้วนี่... ฮึก..."
ปาดน้ำตาอย่างงอนๆ แล้วกลับมานอนดูซี่รีส์ต่อ
"รักสิครับ ขี้งอนนะหนูน้อย พี่ไม่กวนแล้วดีกว่า" ก้มหอมเรือนผมน้องสาวและลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แต่จังหวะนั้น...
"ถ้ารักน้องจริง ทำให้สำเร็จด้วยล่ะ"
!!!
ฌอนยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะตอบรับคำขณะที่ยืนหันหลังให้น้องสาว
"ครับ"
หมดธุระ เขาเดินทีละก้าวอย่างเชื่องช้าเพื่อขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเอง
ทุกขณะที่ย่างก้าว เขาหน้าเครียดตลอดทาง เพราะอย่างไรก็ตาม เฌอ ก็คือ น้องสาวที่ฌอนรักที่สุดอยู่ดี...
..................
"ไหนว่าเที่ยว ทำไมพามาที่ห้อง?"
จากคำสัญญาเมื่อวานจากคนอายุมากกว่าว่าจะพานายพลไปเที่ยว แต่ไฉนเลยถึงพามาห้อง ในตอนแรก นายพลยังไม่เอะใจอะไร จนกระทั่งเห็นรถยนต์ยุโรปเลี้ยวเข้าคอนโดนี่แหละ จึงเพิ่งถึงบางอ้อ...
"มาห้องพี่ก็เที่ยวได้เหมือนกัน"
"เที่ยวอะไรครับ?"
"ดินแดนมหัศจรรย์ เชื่อพี่ เข้าห้องแล้วพลจะติดใจ"
"สาบานว่าไม่ได้คิดทะลึ่ง" ส่งเสียงดุไปเปล่าประโยชน์ เพราะคนข้างๆกลับยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านในคำต่อว่า นายพลลอบถอนหายใจ เพราะเดาใจพี่ฌอณไม่เคยได้จริงๆ
จังหวะที่เดินลงจากรถ ฌอณคว้ามือเด็กหนุ่มไปจับไว้ ฟากพลเอียงคอมองอย่างมีคำถาม เพราะปกติพี่ฌอณไม่เคยแสดงออกกลางสาธารณะเช่นนี้
"พี่ขอจับมือนะ น้องพล"
แม้ไม่เคยได้ยินพี่ฌอณเรียกคำนำหน้าว่า น้อง มาก่อน แต่ทำไมประโยคนี้ มันช่างคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก
"วันนี้ พี่ดูแปลกๆนะครับ"
สังเกตตั้งแต่พี่ฌอณไปรับพลที่ห้องแล้วว่าเป็นการเอาอก เอาใจเป็นพิเศษ ทั้งเซอร์ไพร์สด้วยการซื้อเสื้อผ้ายี่ห้อดังจากแบรนด์ต่างประเทศหลายชุด โดยราคาไม่ต้องสืบรวมกันแล้วก็เหยียบหมื่น ไหนจะพอนั่งรถมา พี่ฌอณก็จับมือนายพลมาตลอดทาง
"ไม่แปลกหรอก พี่อยากทำแบบนี้มานานแล้ว"
"อย่าบอกนะว่าพี่คิดอกุศลกับผมมานานแล้วน่ะ โรคจิตว่ะ" ปากแซวไปอย่างนั้น แต่ใจกลับรู้สึกดีที่ได้จับมือพี่ฌอณไปด้วย
ในขณะนั้น เดินๆอยู่ก็ก้มลงไปกระซิบข้างหูอย่างยิ้มๆ
"ไม่เถียง พี่โรคจิตจริงๆ"
ใจสั่นจนต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง กระทั่งสองคนที่เดินคุยกันมาถึงหน้าประตู เปิดออกกว้าง เดินเข้ามาและปิดประตู
ทันใดนั้น นายพลหน้าเหวอเมื่อฌอณรั้งตัวพลมาสวมกอดแนบแน่น จนเด็กหนุ่มยังไม่ทันสำรวจห้องแฟนอย่างละเอียดถี่ถ้วนเลย
"ห้ามบ่น แค่อยากกอด"
ดักทางเหมือนรู้ ใบหน้าหล่อซบลงบนบ่าอีกฝ่าย สองแขนโอบรัดร่างอีกฝ่ายจนนายพลตีที่สีข้างเบาๆอยู่หลายครั้ง
"พี่ฌอณ ปล่อยก่อน"
"ขออีกนิด"
"แต่..."
ไม่ทันได้พูดต่อ เมื่อพี่ฌอณกลับกระชับกอดแน่นราวกับงูรัดเหยื่อ
ยืนเงียบกริบ จะว่าไปการสัมผัสร่างกายกันมันมีพลังซ่อนอยู่จริงๆ...
เมื่ออ้อมกอดที่เปี่ยมด้วยความรัก ความอบอุ่นทำให้นายพลสบายใจได้อย่างน่าประหลาด
ไม่นานเท่าไหร่นัก นายพลรับรู้ถึงความเปียกชื้นบนบ่า ด้วยความตกใจพลใช้แรงทั้งหมดผลักร่างแกร่งออกห่างอย่างเป็นห่วง
"พี่ฌอณร้องไห้?"
คนโดนพาดพิงยืนอมยิ้มก่อนจะโยกหัวเด็กหนุ่มช้าๆ
"เปล่าสักหน่อย พลไปนั่งรอพี่ในห้องทำงานก่อนนะ พี่ขออาบน้ำแปปนึง"
"พี่ฌอณ"
"เชื่อฟังพี่ครั้งหนึ่งนะ"
"พี่...ฌ..."
"ถือว่าพี่ขอนะ"
"ก็ได้ครับ"
นายพลไม่อยากต่อกลอน ทั้งๆที่นายพลก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด เมื่อคนตรงหน้าตาแดง หน้าแดงจัดขนาดนั้น พี่ฌอณเป็นอะไรนะ?
ไม่อยากให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ จึงเดินเข้าไปนั่งรอที่ห้องทำงานอย่างว่าง่าย กวาดมองรอบห้องที่ดูเป็นห้องทำงานจริงๆและแบ่งอย่างเป็นสัดส่วน ทั้งตู้หนังสือไม้ขนาดใหญ่บรรจุด้วยหนังสือพวกมาร์เก็ตติ้ง หมวดบริหารจัดการธุรกิจต่างๆ เหลือบมองบนโต๊ะก็มีแต่เอกสารที่นายพลไม่กล้าแตะต้อง
ตรวจตราเสร็จก็หย่อนกายลงโซฟา เขาขมวดคิ้วนึกถึงพี่ฌอณ คนที่ไม่ค่อยจะยิ้มจะแสดงออก แต่หลุดร้องไห้ที่พลเพิ่งเคยเห็น
ร้องไห้เพราะตื้นตันใจหรือร้องไห้เพราะเสียใจกับอะไรกันแน่?
อยากออกไปข้างนอกแทบตาย แต่ถ้ามีคำสั่งว่าห้ามออก นายพลก็จะยอมเชื่อฟังวันหนึ่ง เพราะเรื่องที่ขอก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงสักนิดเดียว
เผลอพักสายตานอนเหยียดยาวบนโซฟาจนผล็อยหลับไปจริงๆ
กว่าสามสิบนาทีผ่านไป...
จุ๊บ!
"เพลียหรือ?" ขโมยจูบหน้าตาเฉย ก่อนจะเอ่ยถามคนที่ปรือตาขึ้นมามอง และค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่ง
"คงอย่างนั้นมั้งครับ"
"ออกไปข้างนอกกัน"
ปรับสายตานิดหน่อย ก่อนจะลุกเดินตามออกจากห้องทำงานก็พบความมืด มีเพียงแสงสีส้มส่องสว่างจากเทียนอโรมา ท่ามกลางอาหารนานาชาติที่ถูกจัดวางอย่างละลานตา ไม่ว่าจะเป็นซาซิมิรวมชุดใหญ่ คุโรบูตะ บาร์บีคิว พิซซ่าเห็ดทรัฟเฟิลและพาร์มาแฮม และอื่นๆอีกมากมายที่นายพลยังไม่รู้เลยว่าสองคนจะกินหมดไหม?
เวลานี้ ประสาทสัมผัสรับรู้ได้เกือบทุกส่วน
ตา...มองเห็นภาพแสงเทียนสีสวยที่ฉาบไล้ทั่วบริเวณ
จมูก...ได้กลิ่นกุหลาบหอมอ่อนๆจากเทียนอโรมาอบอวลทั่วห้อง
ส่วนหูก็ยังได้ยินเสียงเพลงสากลคลอเบาๆประกอบฉากเพิ่มเติมให้ทั้งหมดทั้งมวลดูสมบูรณ์แบบจนไร้ที่ติ
เหตุการณ์ตรงหน้า ใช้คำว่าโรแมนติกได้อย่างไม่มีบิดพลิ้ว
"ดินเนอร์ใต้แสงเทียน หวานเชียวนะครับพี่ฌอณ" ปากดีตามสไตล์นายพล
"วันนี้ วันเกิดพี่"
!!! กึก
จากที่แขวะพี่ฌอณ กลายเป็นหน้าชาเสียเอง... นี่เขาไม่เคยใส่ใจพี่ฌอณ แม้แต่จะถามเรื่องวันเกิดเลยหรือ? เขาเป็นแฟนประสาอะไรกัน
"พี่ฌอณ สุขสันต์วันเกิดนะครับ ผมขอโทษที่ผมไม่เคยถาม" ก้มหน้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดที่ละเลยเรื่องสำคัญแบบนี้
"ไม่เป็นไร นั่งเถอะ"
ทั้งสองหย่อนกายลงพร้อมกัน ขณะที่ต่างฝ่ายต่างหยิบอุปกรณ์การกิน ฌอณทักขึ้น
"กินข้าวบ้านๆแบบนี้ พลโอเคไหม?"
"ยิ่งกว่าโอเคอีก แบบนี้แหละส่วนตัวดี ผมชอบนะ"
"ดี พี่ก็อยากให้พลรู้สึกแบบนั้น"
กินได้สักพัก นายพลลอบมองพี่ฌอณที่ปฏิบัติดีต่อกันเหลือเกิน ทั้งคีบโอโทโร่ให้ พอน้ำในแก้วหมดก็บริการเติมให้เต็มตลอด
มองการกระทำอีกฝ่ายที่ห่วงใยจนหัวใจฟูฟ่องพองโต แต่ก็อดถามไม่ได้
"ทำไมพี่ดีกับผมจัง?"
ฌอณยิ้มมุมปาก
"ดีก็คือดี ไม่ต้องหาเหตุผลหรอก"
"พี่ชอบผมจริงๆหรอ"
"จริงสิ ทำไมถามแบบนั้น"
"ไม่รู้สิ พี่มีทุกอย่างเพียบพร้อม หน้าตา ฐานะ การงานก็ดีไปหมด เพอร์เฟกท์แบบนี้ ผู้หญิงคงเข้าหาไม่มีเว้น แต่พี่กลับบอกว่าชอบผม แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมอดสงสัยได้ไงว่าเพราะอะไรพี่ถึงมาเอาคนธรรมดาๆที่ไม่มีอะไรโดดเด่นอย่างผม"
มือที่ถือส้อมชะงัก ก่อนตอบ
"อยู่ที่มุมมอง"
"หมายความว่าไง"
ฌอณลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จากที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็เปลี่ยนไปนั่งข้างนายพลแทน เพราะดูแล้วว่าเรื่องนี้จริงจังพอสมควร
"เมื่อมีทุกอย่างตามต้องการ สักวันหนึ่งเดี๋ยวก็เบื่อ พี่มาค้นพบว่า ความธรรมดานี่แหละมีค่าที่สุด"
"ไม่จริง ถ้าความธรรมดามีความหมายมากขนาดนั้น ทำไมยังมีแต่คนโหยหาความพิเศษ อยากมี อยากได้กันให้วุ่นวาย"
"ต้องให้พูดแบบไหนถึงจะถูกใจ พี่จะได้พูดตามนั้น" ถามคนดื้อ
"อย่ากวนสิ พี่ฌอณ"
"ไม่ได้กวน ก็พี่คิดแบบนี้"
"แต่สำหรับผม ความธรรมดามันคือปมด้อย ใครจะมาสนใจคนที่ไม่พิเศษอย่างผม"
มองเข้าไปในแววตาเด็กหนุ่ม ก่อนรั้งต้นคอนายพลให้มาใกล้กันแล้วจูบขมับพร้อมเอ่ยเสียงหนักแน่น
"ทุกคนมีดีในตัว รู้ไหมครับ? ว่าในความธรรมดาของพลมีความพิเศษซ่อนอยู่ พลเป็นคนมีเสน่ห์มากนะ ทีนี้ก็อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรดีอีก และจำไว้ ใครจะมองยังไงช่างเขา แต่สำหรับพี่ พลเป็นคนพิเศษเสมอ"
จะไม่ให้เขินจนหน้าแดงและใจสั่นได้อย่างไร ก็ตลอดเวลาที่บอกความรู้สึก พี่ฌอณเล่นจับแก้มนายพลทั้งสองข้างลูบไล้ไปมาอย่างอ่อนโยน
"ตั้งแต่เจอกัน ไม่ค่อยเห็นพี่พูดยาวขนาดนี้ แถมพอพูดทีก็โคตรเสี่ยวเลย" บอกจบก็ปัดมือพี่ฌอณออกจากใบหน้า
"เฮ้อ!"
"ถอนหายใจทำไมวะ"
"ลดความปากร้ายหน่อยก็ดี"
"เอ้า! ก็พูดความจริง"
"พี่น่าจะเแก้เผ็ดเราด้วยการ...." มองต่ำด้วยสายตาหื่นกระหายจนพลรู้สึกขนลุกแปลกๆ
"พี่ฌอณ"
"เรียกชื่อพี่บ่อยๆ กลัวลืมหรือไง?"
"พี่แม่งก็กวนตีนเหมือนกันแหละ?"
ส่ายหน้าระอากับความดื้อของเด็กหนุ่ม ยอมแพ้ด้วยการไม่เถียงต่อ จากนั้น ฌอณเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้านายพลก่อนเอ่ย
"คืนนี้ นอนค้างกับพี่นะครับ น้องพล"
"ทำไมผมต้องนอน?"
"พี่อยากได้พลเป็นของขวัญ"
..........................................
-
เฌอ ใช้ความรักที่พี่รักน้อง
ให้ฌอนทำให้พลหลงรัก แล้วบอกเลิกพล
แต่ฌอนรักพลจริงๆ แต่เมื่อไหร่ล่ะ
เฌอไม่รู้ว่าพลก็รักเฌอจริงๆ
แต่บอกเลิกแฟนเก่าช้าไป จนเฌอเจอ
แล้วอย่างนี้ ฌอน พล จะเป็นอย่างไร
เมธธ์ ธรรม์ ก็อลวน
เมธธ์แอบชอบฌอน ธรรม์ แอบชอบเมธธ์
มันยุ่งขิง อีรุงตุงนังซะจริงๆ
แต่เมธธ์ ทำไม่ถูกจริงๆที่ดึงลิลลี่มาป่วนฌอน
อย่างที่ธรรม์ว่าเมธธ์ โคตรผิดหวังในตัวเมธธ์
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4: :L2:
-
ดราม่าให้สุดแบบพี่ฌอนฟันก็ทิ้งงี้โคตรเจ็บปวดไปเลยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
เตรียมเปิดแก๊สตั้งน้ำได้เลยมั้ยนี่
เฌอจะเจ้าคิดเจ้าแค้นไปไหน
ฌอนจะทำไง อย่าบอกว่าฟันน้องแล้วทิ้งนะ
ไม่โอเคอย่างแรง แค่มาทำให้รักแล้วบอกเลิกนี่ก็ร้ายแรงและนะ
พระเอกก็พระเอกเหอะแม่จะด่าให้บอกเลย
รักน้องก็ไม่จำเป็นต้องตามใจน้องขนาดนี้มะ
ส่วนเมธธ์ช่างน่าผิดหวังและน่าสมเพชมาก
ไม่พยายามในความรักของตัวเองแล้วยังไปป่วนคนเค้ารักกันอีก
กลัวใจตอนถัดไปจริงๆ
-
ตอนที่ 11 ทำได้เพียง
"ตรงไปไหมพี่?"
"พี่ไม่ชอบอ้อมค้อม รู้ไหม? ว่าพี่ชอบพลมานาน อดทนมานาน"
บอกและคว้าฝ่ามือพลวางทาบบนแก้มตัวเอง ฟากพลไม่รู้จริงๆว่าพี่ฌอณเอาอะไรมาพูด
"พี่พูดเหมือนว่า ชอบผมมาก่อนจะเจอกันซะอีก"
"ก็ใช่"
!!!
เงียบอึ้ง เหมือนหูอื้อที่ได้ยินคำนั้น อยู่ดีๆใจเต้นแรงกว่าเดิม จะเป็นไปได้หรือ? ว่าทั้งสองเคยเจอกันมาก่อน
"ให้พี่นะ"
พอได้ยินประโยคต่อมา นายพลเริ่มเขวแต่เพราะยังมีหลายๆอย่างที่ทำให้เขายังไม่แน่ใจ อย่างรื่องที่พี่ฌอณพูดมาก็อาจกุเรื่องเพื่อใช้ข้ออ้างนี้ทำให้นายพลใจอ่อน ยอมทำตามก็ได้
"ผม...มะ..ไม่พร้อม"
นั่งมองนายพลและเงียบอยู่นาน ก่อนตอบ
"ก็ได้ ถ้างั้นกินต่อเถอะ"
หลังจากคำขอของพี่ฌอณไม่เป็นผลสำเร็จ ท่ามกลางโต๊ะอาหารก็ดูจะเงียบลงไปถนัดตา
กินไป สายตาก็เหลือบมองพี่ฌอณไปอย่างเงียบๆ เมื่อทั้งสองจัดการอาหารที่สั่งมาเสร็จเรียบร้อย ฌอณดิ่งไปอาบน้ำ เพราะเขาไม่ต้องไปส่งนายพลแล้วเนื่องจากเจ้าตัวตะล่อมให้พลนอนค้างด้วยกันสำเร็จ เพียงแต่นายพลย้ำนักย้ำหนาว่าขอไม่มีเซ็กซ์เท่านั้น
ทำธุระของตัวเองจนกว่าจะออกจากห้องน้ำก็เกือบชั่วโมง นายพลเดินออกมาด้วยเสื้อยืดตัวโคร่ง กางเกงขาสั้นเหนือหัวเข่า
"ผมนอนไหน?"
"นอนเตียง เดี๋ยวพี่นอนโซฟาข้างนอก"
เจ้าของห้องเอ่ยปากมาแบบนี้ นายพลก็ละอายใจ
"ถ้างั้นจบปัญหาด้วยการนอนด้วยกัน แต่พี่ห้ามทำอะไรผม" ย้ำอีกครั้ง เพราะย้อนไปนึกหน้าตอนที่พี่ฌอณเอ่ยปากขอนั้น สายตาพี่เขาดูหื่นกระหายและจริงจังจนน่ากลัว
"อื้ม!"
ทั้งสองทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่ม ฌอณหอมแก้มนายพลและขยับตัวจัดท่าทางตัวเองให้นอนดีๆ
น่าแปลกที่พอขึ้นเตียง พี่ฌอณไม่มีชวนคุยแต่อย่างใด เหล่มองอีกฝ่ายปิดเปลือกตาสนิท ดูน่าจะหลับแล้ว นายพลจึงพลิกตัวนอนตะแคงข้างหันหลังให้คนที่้เข้าห้วงแห่งฝัน
แต่สิบนาทีผ่านไป
นายพลยังหลับไม่ลง ไม่รู้เพราะเหตุอันใด แม้ใจอยากลุกไปหยิบโทรศัพท์มาเล่นฆ่าเวลาก็กลับขี้เกียจขึ้นมา
เหมือนมีการขยับเขยื้อนของร่างกายถึงทำให้เตียงสั่นเบาๆ
จากที่อยากจะข่มตาหลับ กลับตาสว่างแถมจะเปล่งเสียงร้องห้ามยังไม่กล้า เมื่อวินาทีนั้นได้มีแท่งร้อนของใครอีกคนถูไถส่วนช่องทางด้านหลัง
พลตัวเกร็ง แข็งทื่อ เม้มปากแน่นและกลั้นหายใจอย่างกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขายังไม่หลับไหล
ในขณะที่แก่นกายถูไถไม่หยุด ริมฝีปากของฌอณเคลื่อนมาจุ๊บหลังต้นคอเด็กหนุ่ม ขบเม้มเบาๆ จากนั้น ไล่มาซอกคอสลับกับใช้ลิ้นอุ่นโลมเลียไล่ลงมายังลาดไหล่
ไม่ดีแน่ๆ ถ้านายพลยังคงทำทีเป็นแกล้งหลับ เพราะเขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองดันมีอารมณ์ร่วมด้วยสังเกตจากลูกชายของนายพลที่ขยายตัวโตเต็มที่
อึก! อึก!
กลืนน้ำลายลงคอเฮือกๆ จนคิดว่าควรยุติก่อนจะบานปลายไปกันใหญ่
"พะ...พี่ฌอณทำอะไรวะ" เด้งตัวลุกจากเตียง กระเถิบตัวจนหลังชิดพนักทำเนียนว่าเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว เขาดึงผ้าห่มมาคลุมของสงวนที่ตอนนี้แข็งขืนจนตุงกางเกงอย่างเห็นได้ชัด
"พี่ขอโทษ"
"ถะ...ถ้างั้นพี่ควรออกไปนอนข้างนอกนะ คือ..ผมบอกแล้วไงว่า ผม...ไม่...เฮ้ย!"
ขณะที่ละล่ำละลักบอก นายพลเบิกตาโพลงตกใจพลันอ้าปากเหวอ เมื่อเห็นพี่ฌอณกระโดดขึ้นคร่อมร่าง จนแก่นกายของพี่ฌอณอยู่ระดับเดียวกับลูกชายนายพลพอดี ยังดีที่มีผ้าห่มผืนหนากางกั้นไว้
"แต่พี่ก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน"
!!!
ไม่คิด ไม่ฝันว่าพี่ฌอณจะใจกล้าหน้าด้านพูดออกมาโต้งๆขนาดนี้
ยิ่งพี่ฌอณโน้มตัวมาพูดใกล้ใบหน้าของเขา นายพลยิ่งใจสั่น เพราะการเสียดสีของช่วงล่างของทั้งสองทำให้นายพลปวดหนึบและกำลังจะห้ามใจไม่ไหว
"คะ..คือ"
"พี่สัญญาว่าจะรับผิดชอบทุกอย่าง" บอกด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ ทำให้นายพลหลุบตาลงต่ำ ฌอณใช้ข้อนิ้วเกลี่ยแก้มนายพลเบาๆ พร้อมพรมจูบทั่วใบหน้าก่อนจะลงท้ายที่ริมฝีปากแต่งแต้มขี้แมลงวันโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์
เมื่อเห็นว่านายพลไม่ตอบ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ ฌอณตัดสินใจ ซุกหน้าลงซอกคอดูดเม้มผิวเด็กหนุ่มที่หอมอ่อนๆจากสบู่เหลวที่เขาใช้เป็นประจำ แต่พอกลิ่นหอมนั้นอยู่บนตัวของนายพลทำไมถึงรู้สึกว่ามันช่างแตกต่างนัก
"พี่เข้าใจคำว่าเนื้อหอมแล้วล่ะ"
เสียงแหบพร่าเอ่ยแผ่วเบาชวนให้คนที่โดนซุกไซ้อ่อนยวบลงทันตา
คนบ้าอะไร ใช้คำพูดได้พร้อมพลีกายและใจจริงๆ
ตอนนี้ ร่องรอยที่ฌอณเป็นคนทำขึ้นสีแดงระเรื่อดั่งตราประทับว่าถ้าใครมาเห็นก็ย่อมรู้ว่า เด็กหนุ่มคนนี้มีเจ้าของแล้ว
แหละมันไม่ใช่ร่องรอยเดียว ตอนนี้ สิ่งที่ฌอณบรรจงจูบ ดูดดึง ตราตรึงด้วยความรักถูกแต้มหลายตำแหน่งรอบคอ
"พะพี่ฌอณพอแล้ว"
ผลักอกและยกมือกุมคอ เพราะไม่สามารถก้มมองคอตัวเองได้ นายพลจึงไม่รู้ว่าตอนนี้มีร่องรอยสีกุหลาบประทับลงไปมากแค่ไหน
ใจเต้นแรงเกินไป...
ร่างกายร้อนเกินไป...
ทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้น กำลังส่งสัญญาณบางอย่างแก่นายพล
"น่ารัก"
"บะบ้า...ผมไม่น่ารักนะ"
หัวเราะหึๆก่อนประกบจูบ สองมือกดไหล่นายพลให้ไถลนอนราบไปกับเตียง ฌอณดึงผ้าห่มที่เป็นอุปสรรคออกไปให้ห่าง ฝ่ามืออุ่นๆล้วงเข้าไปในกางเกงผ้าขาสั้นสัมผัส ลูบไล้แก่นกายนายพลจนฌอณเองที่เป็นคนทำชักเสียววาบช่วงท้องน้อยเหมือนกัน
ไม่เคยได้แตะของน้องมาก่อน พอแตะนิดเดียว ลูบคลำแค่นิดเดียว ฌอณแทบบ้า
ไม่คิดไม่ฝันว่าวันที่ฌอณเฝ้ารอมาตลอด อยากมีวันที่ได้กอดน้อง สร้างสัมพันธ์แห่งรักกับน้องจะมาถึงแล้ว
จุ๊บ จุ๊บ...
เสียงจูบดังเป็นระลอกๆ จูบที่ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร
ฌอณโหยหาอยากครอบครองร่างตั้งแต่วินาทีนี้ เขาผละและกระเถิบตัวถอยหลังพร้อมกับดึงกางเกงขาสั้นของนายพลออกและโยนไปอีกทาง
"เฮ้ย!พี่ฌอณ...หยุดนะ"
ร้องลั่นและหน้าแดงสุดขีด เมื่อเห็นพี่ฌอณก้มเลียแท่งร้อนอย่างหยอกเย้าจนนายพลยกมือปิดหน้า ปิดตา กัดปากแน่น
"ให้พี่ได้ช่วยพลเถอะ" ตอบคำเสร็จ ก้มลงจัดการขยับปากอมแท่งร้อน
นายพลค่อยๆลดมือลง เหลือบมองคนอายุมากกว่าผงกหัวขึ้นลงเนิบนาบตามจังหวะ
จากความอายกลายเป็นความเสียวกระสันจนต้องสูดปากหลุดร้องครางเสียงหลง
"ซี้ด...อาหห์.."
ริมฝีปากที่ครอบลงบนแก่นกลางลำตัว ดูดเม้มหนักๆ ทำให้คนที่นอนอ้าขาเสียวสะท้านแล่นปราดจนร่างกายร้อนรุ่มทั่วร่าง เด็กหนุ่มกัดปากด้วยความเสียวกระสัน ครางเสียงกระเส่า นายพลสอดมือแทรกเส้นผมขยุ้มเบาๆและแอ่นสะโพกขึ้นตามจังหวะการรูดรั้งของอีกฝ่าย
ยอมรับว่าปากของพี่ฌอณทำหน้าที่สร้างความสุขให้นายพลได้ดีเหลือเกิน
เพราะความเชี่ยวชาญของพี่ฌอณที่บริการถึงใจ ทำให้นายพลใกล้ถึงฝั่งฝัน เขาพยายามดันศรีษะพี่ฌอณออกเป็นสัญญาณ แต่อีกฝ่ายรู้ จึงไม่ยอมทำตามกลับใช้มือช่วยขยับพร้อมปากที่ดูดรูดรั้งแท่งร้อนเร็วขึ้นกว่าเดิม จนกระทั่ง นายพลถึงปลายทางเขากระตุกทั้งตัวและปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นใส่ปากพี่ฌอณจนไหลเยิ้มมาถึงคาง
เป็นจังหวะที่นายพลลืมตามาปะทะเข้ากับสายตาคนเบื้องล่างที่ปรายตามองพลันยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
นายพลยิ่งหน้าแดงใหญ่เพราะใบหน้าพี่ฌอณนาทีนี้ แม่งโคตรเซ็กซี่ชะมัด
คนหล่อใช้หลังมือปาดของเหลวที่เลอะปากอย่างลวกๆ ก่อนจะเขยิบตัวและลุกขึ้นมาจูบขมับนายพลและไถลตัวลงนอนข้างๆกัน
นายพลชะงักที่เห็นอาการอีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะนอน
ไหนว่าขอ แล้วทำไมถึงไม่ทำ?
"พ...พี่ฌอณครับ พี่ไม่ทำแล้วหรอ?"
"ถ้าพลไม่พร้อมพี่ก็ไม่อยากทำ พี่คงไม่มีความสุข"
ไม่คิดนานเหมือนตอนแรก เมื่อได้เห็นสิ่งที่พี่ฌอณทำเพื่อเขา นายพลบอกได้อย่างมั่นใจว่า เขายอมยกใจให้พี่ฌอณไปหมดแล้ว
"ถ้างั้นพี่ฌอณทำเถอะ ผมพร้อมแล้ว"
****1.1****
:katai2-1: :mew1: :mew3: :o8:
-
กึ๋ยยยยยย............
"พี่อยากได้พลเป็นของขวัญ"
"พี่ชอบพล อดทนมานานแล้ว"
"พี่ชอบพลมาก่อนจะเจอกันซะอีก"
"ให้พี่นะ....."
"แต่พี่ก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน"
"พี่สัญญาว่าพี่จะรับผิดชอบทุกอย่าง"
"พี่เข้าใจคำว่าเนื้อหอมแล้วล่ะ"
"น่ารัก......"
"ให้พี่ได้ช่วยพลเถอะ"
"ถ้าพลไม่พร้อมพี่ก็ไม่อยากทำ พี่คงไม่มีความสุข"
โอย...........พี่ฌอนนนนนน :z3: :z3: :z3:
พล ทนคำหวานของพี่ได้ ก็สุดยอดแล้ว
แล้วอย่างที่พูด
"ถ้างั้นพี่ฌอณทำเถอะ ผมพร้อมแล้ว"
ต้องมีมาม่า มาอีกแน่ๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z1:
:3123: :pig4: :3123:
-
จบได้น่าประทับใจมากๆ แหวกแนวดี รักกันที่ตัวตนข้างในจริงๆเสียดายมันสั้นไปนิดนึง อยากอ่านต่ออีกสักสิบตอน 555 หนังสือ ไม่ พลาด แน่ ๆ ราคารับได้อย่าไม่ถึงกับขายไต
-
ความตะล่อมขอกินนี้ - -
มันเพลบอยตัวพ่อชัดๆ
-
ตอนที่ 11 ทำได้เพียง (2)
อีกฝ่ายหันขวับ
"แน่ใจนะ"
"ครับ"
ยันกายลุกขึ้นจากเตียง แล้วจุ๊บที่ริมฝีปากนายพลเบาๆ
"ทีนี้รู้หรือยัง? ว่าตัวเองน่ารักแค่ไหน?"
ชมเสร็จก็ไม่ได้รอให้นายพลทักท้วง ฌอณขโมยจูบและดูดดื่มดั่งคนหื่นกระหาย จนนายพลได้แต่ร้องครางและพยายามดันอกแกร่งออกห่าง เพราะหายใจไม่ทัน
ผละและเขยิบตัวไปเปิดลิ้นชักควานหาของสำคัญ
"ชัวร์นะครับ พี่จะทำแล้วนะ" ถามเพื่อความมั่นใจ
"จะถามอะไรนักหนา เดี๋ยวไม่ให้ซะเลย" พอถูกถามย้ำเข้าบ่อยๆ นายพลก็ชักอายที่ดันใจกล้าเป็นฝ่ายเชื้อเชิญให้เขาทำรักด้วยซะขนาดนี้
สาเหตุที่ยอมเพราะรักและสัมผัสได้ถึงความจริงใจในสิ่งที่พี่ฌอณสร้างความสุขสมให้ อีกทั้งยังไม่รู้สึกรังเกียจแต่อย่างใด ตรงกันข้าม กับเสียวซ่านจนติดใจ จึงไม่มีอะไรที่นายพลต้องพะวงอีก
มองคนตรงข้ามตอบปัด ฌอณเปิดฝาเทสารหล่อลื่นและเริ่มละเลงที่ช่องทางรัก ปลายนิ้วลูบวนไปมาจนทั่ว พอชุ่มได้ที่ ฌอณค่อยๆใช้นิ้วสอดเข้าไปยังโพรงอุ่นๆเพื่อทำให้ผ่อนคลายมากขึ้น
มือยังทำหน้าที่ไม่มีหยุดพัก ริมฝีปากคนอายุมากกว่าครอบลงตุ่มไตสีสวย ตวัดลิ้นเลียวนเบาๆ จนอีกฝ่ายเผลอแอ่นอกรับ
ยกยิ้มชอบใจ เมื่อเห็นอาการเด็กหนุ่มบิดเร่าเรือนกายไปมาอย่างเสียวกระสัน ฌอณยิ่งแกล้งด้วยการขบ ดึงดูดแรงๆ จนกระทั่ง...
"อ้ะ...พี่ฌอณ"
ผลักศรีษะออก แล้วหลุบสายตาลงต่ำ
"ทำไมครับ" ปรายตามองและถาม
"เอ่อ..คือ ผม.."
"พลไม่ชอบที่พี่ทำหรือ?"
เอียงคอถามอย่างฉงน ในเมื่ออีกฝ่ายหน้าแดง แถมปฏิกิริยาก็ตอบสนองในสิ่งที่เขาทำเป็นอย่างดี แล้วเพราะอะไรล่ะ นายพลถึงผลักเขาออกแบบนั้น
"มะ..ไม่ใช่...ตะ...แต่มันเสียวเกินไป คือ อะ..เอ่อ ไม่เคยมีใคร..ดูด..เอ้ย..ทำให้ผมมาก่อน"
แม้นายพลจะเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงมามากมาย แต่ไม่เคยมีใครคนไหนทำให้นายพล ส่วนใหญ่จะเป็นเจ้าตัวที่ทำทุกอย่างเองตลอด
นายพลจึงไม่รู้ว่าพอเป็นคนโดนกระทำ มันจะซาบซ่าน สะท้านทรวงถึงเพียงนี้
เป็นตำแหน่งที่นายพลก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเพียงแค่สัมผัสจุดอ่อนไหวนี้ เขาแทบคลั่ง
ได้ยินคำตอบ ทำให้คนเสิร์ฟความสุขดีใจพลางยกยิ้มร้าย จากนั้น เขาก้มหน้า ตวัดปลายลิ้นปาดเลียขึ้นลงตรงที่เดิม จนนายพลหลุดร้องเสียงหลงที่อีกฝ่ายเล่นทีเผลอ
"อ้ะ..อ...ย่า...พอ...นะ"
"ทำหน้าแบบนี้ พี่จะทนไหวได้ไง"
บอกจริงจังกับคนที่ทำหน้าได้ยั่วยวนเสียนี่กระไร ถ้าไม่ติดว่ากลัวพลเจ็บ ฌอณอยากจะทะลวงเข้าไปให้รู้แล้ว รู้รอด
ใช้เวลาเล้าโลมสักพัก จนเห็นอาการเด็กหนุ่มดูผ่อนคลาย เขาแหวกขาเรียวให้แยกออกจากกัน และจับแก่นกายตัวเองจ่อตรงทางเข้า ส่วนปลายถูไถวนรอบๆก่อนจะค่อยๆสอดใส่เข้าสู่ช่องทางอุ่นช้าๆ
เห็นใบหน้าบิดเบี้ยว จนต้องถามอย่างเป็นห่วง
"เจ็บหรือ?"
"จะถามอีกนานไหม เอาเข้ามาสักที" บอกเร่ง จนคนอายุมากกว่าหลุดยิ้ม
"จะน่ารักไปไหน?" บอกคนที่นอนหลับตาปี๋ไปแล้ว
ทันใดนั้น...
อึ้ก!
ความรู้สึกมันมาพร้อมกันจนอธิบายยาก ทั้งหน่วง หนึบ เสียด และเสียว นายพลกัดปากแน่น เพราะไม่รู้ว่าหลังจากนี้ จะเกิดความรู้สึกแบบไหนขึ้นอีก
ไม่แปลกที่นายพลจะทำหน้าเหมือนคนกินยาขม ฌอณรู้ดีว่าคนรักของเขาไม่ได้มีประสบการณ์ด้านนี้มากนัก เขาจึงโน้มตัวลงต่ำแนบลำตัวเด็กหนุ่ม จับมือทั้งสองข้างของนายพลดึงขึ้นเหนือศรีษะ สอดประสานปลายนิ้วเข้าด้วยกัน ก่อนจะจุมพิตลงบนเปลือกตาทั้งสองข้าง
"รักนะ"
เสียงนุ่มนวลละมุน ทว่าหนักแน่นดุจหินผาทำคนที่หลับตาเมื่อสักครู่ถึงกับลืมตาขึ้นมามองทันที เพราะพลไม่เคยได้ยินพี่ฌอณพูดคำนี้ออกมาเลยสักครั้ง
"ไม่ต้องทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ พี่พูดจริงๆ"
เหมือนสมองเบลอ รู้สึกตัวเบา ใจหวิวอย่างน่าประหลาด เบนความสนใจมาที่คำบอกรักของพี่ฌอณ จนนายพลลืมความปวดหนึบที่ช่วงล่าง
และ...
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนสติกำลังจะขาดหาย เมื่อแท่งร้อนขนาดใหญ่ถูกสอดใส่เข้าไปจนมิด
ร่างกายร้อนผ่าว เพียงเพราะพี่ฌอณปลุกอารมณ์จนเสียวซาบซ่าน ไม่เพียงเท่านั้น เจ้าตัวยิ่งวาบหวาม หวั่นไหว ใจหวิวและสั่นรัวมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพี่ฌอณใช้ริมฝีปากลากไล้ซอกคอมาถึงลาดไหล่ ไหนจะฝ่ามืออุ่นๆที่ลูบคลำทั่วทุกอณูผิวกายนี้
ทุกส่วนยังคงทำหน้าที่ได้ดี แม้แต่แก่นกายยังคงเชื่อมหากันอยู่ราวกับเป็นจุดส่งผ่านความรักของทั้งคู่
พั่บๆๆ
เสียงเข้าออกกระแทก กระทั้นจนเตียงโยกไปพร้อมสะโพกที่สั่นคลอนตามจังหวะการเคลื่อนไหว เสียงหอบหายใจถี่ๆ ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ให้พุ่งพล่าน มือหนาสอดใต้ข้อพับเพื่อยกขาขึ้นสูงจนบั้นท้ายนายพลเกือบลอย ฌอณดึงแก่นกายออกและดันเข้าไปใหม่ให้ลึกกว่าเดิม
"อะ...อาห์"
ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวและอารมณ์ที่แสดงออกผ่านทางใบหน้าที่แดงก่ำของพี่ฌอณทำให้นายพลซึ่งแอบลอบมองอยู่จะขาดใจเสียให้ได้
พี่ฌอณโคตรเท่และเป็นผู้ชายที่มีเซ็กส์แอพพีลมากๆ
กายหยาบขยับเข้าหากันหนักๆ และดูเหมือนกำลังทะยานถึงจุดสูงสุด จนเด็กหนุ่มต้องใช้สองมือเกาะเกี่ยวท่อนแขนแข็งแรงไว้มั่น เมื่อรับรู้ถึงจังหวะที่เร็วขึ้น แรงขึ้น
แต่น่าแปลกที่นายพลกลับไม่รู้สึกว่ามันป่าเถื่อนแต่อย่างใด หัวใจกลับเรียกร้องให้พี่ฌอณทำมันแรงกว่านี้อีกด้วยซ้ำ
เหมือนว่า นายพลกำลังติดใจกับกิจกรรมแห่งรักในรูปแบบนี้ไปเสียแล้ว
ไม่กี่นาทีต่อมา นายพลสะดุ้งสุดตัว
เมื่อแท่งร้อนถูกดึงออกอย่างว่องไว และ...
พรวด..
ของเหลวสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาเต็มแผ่นท้องเนียนของเด็กหนุ่ม
ร่างสูงคว้ากระดาษทิชชูมาเช็ดและทิ้งตัวลงนอนทับร่างเด็กหนุ่มเพื่อพักเหนื่อยก่อนจะไปล้างตัว ฌอณกดจูบบนขมับทิ้งท้าย
"พี่รักพลนะ"
ตอกย้ำให้ขึ้นใจอีกครั้ง จนนายพลหน้าแดงจัดอย่างเขินอาย หัวใจพองโตและเต้นแรงเป็นพิเศษ ไม่น่าเชื่อว่า ทำไมคำบอกรักจากปากพี่ฌอณถึงทำให้นายพลรู้สึกมีพลังและดีต่อใจอย่างไม่มีเหตุผล
"ขอบคุณครับ"
"พี่ได้แค่คำขอบคุณเองหรือ?" ใช้ปลายนิ้วไล้กรอบหน้าเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดซึมจากกิจกรรมในร่ม
"ของแบบนี้ดูการกระทำก็รู้แล้วมั้ง" บอกแต่ไม่กล้าสบตาคนที่นอนเอาคางเกยอกและช้อนตามองอยู่
"แค่อยากได้ยินบ้าง"
"ยอมขนาดนี้ ไม่เรียกว่ารักจะให้เรียกว่าอะไรอีก"
ยิ้มกว้างและใช้สองมือสอดใต้แผ่นหลังเพื่อโอบนายพลแน่น
"ปีนี้พี่ได้ของขวัญที่มีค่ามากๆ ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ มันเหมือนฝัน"
"อยากรู้ว่าฝันไม่ฝัน ให้ผมต่อยหน้าพี่ไหม?! โอ้ย! ผมเจ็บนะพี่ฌอณ"
แขนแข็งแกร่งยิ่งรัดแน่นจนเหมือนกระดูกจะหัก ที่ได้ยินเด็กหนุ่มยียวน
"พี่จริงจัง ยังจะมากวนอีก" ดุเด็กปากดี
"ก็ฟังแล้วมันโคตรเสี่ยว"
"เดี๋ยวเถอะพล พูดจาระวังปาก" เถียงกันได้ทุกที กับความปากร้าย ปากดีของเด็กดื้อ
"ทำไมต้องระวัง ผมไม่กลัว หร...อ...ก...อื้อ...ไอ้อี้ออน..."
หาเรื่องแทะโลมจนได้ พูดยังไม่ทันขาดคำ พี่ฌอณก็กระโจนจูบ ดูดดึงริมฝีปากเด็กหนุ่มจนปากแดง บวมเจ่อ และหลังจากนั้น ก็ไม่ต้องสืบ เพราะนายพลโดนลงโทษไปอีกสองรอบติดๆ...
.......................
สิบโมงครึ่งของวันต่อมา...
ฌอณนอนยิ้มมองคนข้างๆที่ยังหลับสนิท ก็แน่ล่ะ...ทำโทษด้วยการจัดหนักไปแบบนั้น เด็กหนุ่มก็คงเพลียไม่น้อย เขานอนเล่นใบหน้าเด็กหนุ่ม ใช้ปลายนิ้วลูบขี้แมลงวันที่สลักลึกตรงริมฝีปากอย่างเอ็นดู
"พี่รักพลมากจริงๆนะ" พึมพำคนเดียว แม้ว่า มีบางครั้งที่เขาอาจจะนิ่งใส่ แต่ไม่เคยมีครั้งไหน ที่ฌอณจะไม่สนใจหรือไม่เป็นห่วงนายพลเลยจริงๆ
นึกอะไรขึ้นได้ ก็เด้งพรวดลุกจากเตียงเพื่อไปล้างหน้า ล้างตา แปรงฟัน หวังจะทำขนมปังปิ้งให้คนรักได้กินสักหน่อย
เสร็จเรียบร้อย ก็เดินออกจากห้อง โดยใส่เพียงกางเกงนอนตัวเดียวพร้อมฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี
"พี่ฌอณ"
!!!
"ฌ...เฌอ" สองเท้าชะงักกึก คนที่ยิ้มอย่างมีความสุขแปรเปลี่ยนไปกระทันหัน
"เฌอนั่งรอเพื่อเซอร์ไพร์สพี่ฌอณเลยนะนี่...มันน่าน้อยใจไหมที่เมื่อวานเป็นวันเกิดแต่ไม่ยอมกลับบ้านไปหาน้อง" บ่นพี่ชายเสียยืดยาว ก่อนจะหมุนตัวไปยังโต๊ะกลางก้มเปิดถุง หยิบกล่องเค้กขึ้นมาถือ
หญิงสาวเอาแต่บ่นจนไม่รู้เลยว่าพี่ชายยืนหน้าซีด ตัวแข็งทื่อ
"เฌอกลับไปก่อนได้ไหม?"
"ทำไมล่ะคะ? พี่ฌอณไม่เคยไล่เฌอเลยนะ"
ฌอณเม้มปากเงียบ ฟากเฌอเห็นพี่ชายดูแปลกไป เธอเดินมาประชิดตัวแล้วยื่นหน้ามองใกล้ๆ
"พี่ฌอณเป็นอะไรคะ"
"กลับไปก่อนนะครับ ถือว่าพี่ขอ" ยืนยันคำเดิม จนเฌอแปลกใจ เธอตัดพ้อออกมา
"พี่ฌอณพูดแบบนี้ได้ไงกัน เฌอเสียความรู้สึกนะ เอาเค้กมาให้แต่กลับโดนไล่แบบนี้" ตะโกนเสียงดังอย่างคนเอาแต่ใจ จนฌอณต้องดึงร่างเล็กมากอดแนบชิด
"โอเคๆ พี่ขอโทษนะครับหนูน้อย"
วินาทีนั้น...
"พี่ฌอณตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกผมล่ะครับ?"
เดินงัวเงีย ขยี้ขี้ตาออกมาจากห้องนอน
ที่ต้องเดินออกมาเพราะก่อนหน้านี้ นายพลปัดป่ายมือไปทั่วเตียง หวังจะกอดพี่ฌอณสักหน่อย แต่พบกลับความว่างเปล่า เหลือเพียงความอบอุ่นของกายหยาบที่คงเหลือไว้จึงต้องเดินออกมาหา
แต่ใครเลยจะรู้ว่า พอถามจบ ปรับโฟกัสสายตาให้ชัดเจนถึงเห็นคนที่นายพลคุ้นเคยดี
"ฌ...เฌอ!"
ทั้งสองผละออกจากกัน และหันมามองบุคคลที่สาม
"พี่พลอยู่นี่ได้ไง อย่าบอกนะพี่ฌอณว่า..." ถามพี่ชายก่อนจะเหลียวมองพี่พลอีกครั้ง วินาทีนั้น สายตามาสะดุดสายกับรอยจ้ำเด่นชัดที่ต้นคอ
ทางฌอณเองไม่ตอบน้องสาว แถมเบนหน้าหนีไปทางอื่น
ฟากพลยืนมองพี่ฌอณที่ยืนเงียบนิ่งและไม่แม้แต่จะหันมามองกัน
ถ้าพี่ฌอณ กับ เฌอ เป็นพี่น้องกัน ?
จะเป็นไปได้ไหมที่พี่ฌอณก็รู้ว่านายพลเคยทำเฌอเจ็บช้ำน้ำใจด้วย
ไม่ต้องถามก็ได้คำตอบที่ดังชัดจนก้องในหัว
"พี่ฌอณหลอกพี่พลสำเร็จแล้วใช่ไหมคะ?"
กึก!!
เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?
"หมายความว่าไง" ถามด้วยเสียงที่เริ่มสั่น
อย่าบอกนะว่าที่พี่ฌอณเข้ามาวนเวียนในชีวิต มันคือ แผนที่วางเอาไว้ตั้งแต่แรก...
ฌอณยังยืนเงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำ จนเป็นเฌอเองที่เดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว และหัวเราะก่อนบอก
"หึๆ คิดว่าพี่ชายเฌอจะรักพี่จริงหรอ? เขาแค่เล่นเกมส์ตามที่เฌอบอก นี่พี่พลคงไม่รู้สินะ ว่าเฌอเป็นน้องพี่ฌอณน่ะ"
ฟังเฌอพูดจบ นายพลเดินไปผลักไหล่พี่ฌอณและเริ่มเสียงดังขึ้นกว่าเก่า
"ทำไมพี่ไม่บอกผมว่าพี่เป็นพี่ชายของเฌอ พี่รู้เรื่องของผมกับเฌอใช่ไหมวะ"
"....."
"ผมอยากฟังจากปากพี่ ที่เฌอบอกว่ามันเป็นแผน คือเรื่องจริงใช่ไหม?" โวยวายอีกครั้ง
"....."
ราวกับรูปปั้นที่ยืนแข็งเหมือนร่างไร้วิญญาณ จนนายพลเริ่มอึดอัดเหมือนคนหายใจไม่ออก เขาทนไม่ไหวจนต้องตะคอก
"เฮ้ย! ตอบสิวะ!!"
"จริง...ครับ"
เหมือนคนที่ยืนอยู่ริมหน้าผาและมีคนผลักลงหุบเหว เขารู้สึกว่าข้างในมันหวิว วูบไหว อย่างน่าประหลาด
หัวใจเจ็บแปลบ ดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมาและเหมือนน้ำตาจะไหล
นับว่าเป็นเหตุการณ์ที่ค่อนข้างช็อคพอสมควร จากเมื่อวานที่ยังรักกันหวานฉ่ำ พอตอนนี้ ทุกอย่างกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
"สนุกนักใช่ไหมวะ? ห้ะ...!!"
!!!
ตวาดใส่คนที่ยืนเฉยอย่างคนไร้หัวใจ พี่ฌอณทำกับเขาได้อย่างไร มันเป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงและไม่เคยเตรียมใจมารับเรื่องร้ายๆแบบนี้มาก่อนเลย
นายพลก็ไม่อยากร้องไห้หรอก เพราะมันน่าอายจะตาย แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อคนที่นายพลยอมมอบกายไปเมื่อคืนทำปวดใจ จนพยายามกล้ำกลืน ฝืนทนแค่ไหน ก็เก็บอาการเหล่านั้นไว้ไม่ไหวจริงๆ
"รู้สึกยังไงบ้างคะเวลาที่โดนกับตัวเอง พี่พลจะได้รู้ไงว่าเฌอเจ็บแค่ไหน? ทั้งหมดมันคือกรรมที่พี่ก่อขึ้นมาเองทั้งนั้น"
"โอเคพี่เข้าใจแล้วครับ"
เม้มปากเข้าหากันแน่น และปาดน้ำตาเดินกลับเข้าไปใส่เสื้อผ้าตัวเองในห้องนอน หยุดยืนตัวเองที่หน้ากระจกมองใบหน้าตัวเอง ดวงตาแดงก่ำ ปากสั่น อย่างสมเพช
นี่เขากลายเป็นเด็กขี้แงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
พี่ฌอณทำให้เขารัก ทำให้เขายอมเปลี่ยนเส้นทางเดิน แต่สุดท้าย คนที่นายพลรักกลับหักหลังและทำกันได้อย่างเจ็บแสบ
"สมเพชตัวเองว่ะ" บอกตัวเองตรงหน้ากระจก ก่อนจะเดินก้าวออกมาจากห้องนอนและปิดงับประตูลงตามเดิม
น่าแปลกที่พอรู้ว่าพี่ฌอณหลอกกัน แม้จะโกรธ โมโหมากแค่ไหน แต่กลับทำร้ายพี่ฌอณไม่ลง
เดินไปยืนตรงหน้าพี่ฌอณที่มองมาด้วยสายตาอ่านไม่ออก พลยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนบอกลาอย่างช้ำใจ
"ขอบคุณนะพี่ฌอณ ที่ให้บทเรียนนี้กับผม"
เด็กหนุ่มค่อยๆหมุนตัวไปทางหน้าประตู
ฌอณใจกระตุก ทั้งๆที่ใจลึกๆ อยากดึงร่างเด็กหนุ่มมากอดกระชับเพื่อปลอบแทบบ้า แต่เวลานี้ ฌอณทำได้เพียงแค่ยืนนิ่ง มองแผ่นหลังเด็กหนุ่มที่เดินเชื่องช้าหมือนคนไร้เรี่ยวแรงออกจากห้องแห่งนี้ไป แม้แต่มือพลที่อยากรั้งไว้ครั้งสุดท้ายเขายังทำไมได้เลย
มือฌอณที่ค้างกลางอากาศถูกทิ้งข้างลำตัวดังเดิม เมื่อเฌอกระตุกชายเสื้อเขาหลายครั้งทำนองว่าควรใส่ใจน้องสาวมากกว่าคนที่ลับตาไป
ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน
ไม่น่าเชื่อว่า จากจุดเริ่มต้นแห่งรักจะแปรเปลี่ยนเป็นจุดเริ่มต้นของการบอกลาในเวลาแค่ข้ามคืนเท่านั้น...
...................................
บางครั้ง ฌอณเองก็กลืนไม่เข้า คายไม่ออกเหมือนกัน
-
ก็สงสัยมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว ว่าจุดประสงค์ที่พี่ช้อน(ขอพิมแบบนี้นะคะ ตัวเชอมันพิมยาก5555)เข้าหาพลมันต้องมีไม่กี่อย่างละน่าา ตอนอ่านเค้าสวีทกันก็ระแวงตลอด เฮ้ออออ ฝ่ายน้องนีก็น่ารำคาญเอาแต่ใจตัวเองเจ้าคิดเจ้าแค้น :เฮ้อ: :เฮ้อ: ก็เข้าใจแหละนะว่าต้องเลือกครอบครัวก่อน ยังไงหลังจากนี้ก็ขอให้พลอย่าหายโกรธง่ายๆนะคะ ถ้าพี่ช้อนรักพลจริงๆพี่ช้อนคงไม่ทำแบบนี้หรอก คำว่ารักของพี่มันดูไม่มีค่าอ่ะถ้ารักแล้วทำแบบนี้อย่ารักดีกว่า เลิกกันแบบนี้แล้ว end ไปเลยดีมั้ยคะ ไม่อยากให้พี่ช้อนคู่กับพล 55555
:pig4: :pig4:
-
บัยเลยช้อน
-
ก็สงสัยมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว ว่าจุดประสงค์ที่พี่ช้อน(ขอพิมแบบนี้นะคะ ตัวเชอมันพิมยาก5555)เข้าหาพลมันต้องมีไม่กี่อย่างละน่าา ตอนอ่านเค้าสวีทกันก็ระแวงตลอด เฮ้ออออ ฝ่ายน้องนีก็น่ารำคาญเอาแต่ใจตัวเองเจ้าคิดเจ้าแค้น :เฮ้อ: :เฮ้อ: ก็เข้าใจแหละนะว่าต้องเลือกครอบครัวก่อน ยังไงหลังจากนี้ก็ขอให้พลอย่าหายโกรธง่ายๆนะคะ ถ้าพี่ช้อนรักพลจริงๆพี่ช้อนคงไม่ทำแบบนี้หรอก คำว่ารักของพี่มันดูไม่มีค่าอ่ะถ้ารักแล้วทำแบบนี้อย่ารักดีกว่า เลิกกันแบบนี้แล้ว end ไปเลยดีมั้ยคะ ไม่อยากให้พี่ช้อนคู่กับพล 55555
:pig4: :pig4:
อย่างที่ระแวงไว้เป็นจริงจนได้
แล้วเฌอ นางจะรู้มั้ยว่าที่ผ่านมาพลรักนางจริง
ส่วนฌอน นายก็เจอกับความเจ็บช้ำไปเถอะ
เพราะนายซื้อบื้อ รับปากน้องทั้งที่รักพลจริง
ช่วยน้องแก้แค้นแบบรู้ว่าจะทำร้ายทั้งตัวเองทั้งพล
กลายเป็นสามคน พล เฌอ ฌอน ต่างก็รักจริงกันทุกคน :really2: :really2: :really2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็สงสัยมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว ว่าจุดประสงค์ที่พี่ช้อน(ขอพิมแบบนี้นะคะ ตัวเชอมันพิมยาก5555)เข้าหาพลมันต้องมีไม่กี่อย่างละน่าา ตอนอ่านเค้าสวีทกันก็ระแวงตลอด เฮ้ออออ ฝ่ายน้องนีก็น่ารำคาญเอาแต่ใจตัวเองเจ้าคิดเจ้าแค้น :เฮ้อ: :เฮ้อ: ก็เข้าใจแหละนะว่าต้องเลือกครอบครัวก่อน ยังไงหลังจากนี้ก็ขอให้พลอย่าหายโกรธง่ายๆนะคะ ถ้าพี่ช้อนรักพลจริงๆพี่ช้อนคงไม่ทำแบบนี้หรอก คำว่ารักของพี่มันดูไม่มีค่าอ่ะถ้ารักแล้วทำแบบนี้อย่ารักดีกว่า เลิกกันแบบนี้แล้ว end ไปเลยดีมั้ยคะ ไม่อยากให้พี่ช้อนคู่กับพล 55555
:pig4: :pig4:
.......
คือปกติจะตอบคอมเมนท์ภาพรวมๆแต่อันนี้ขอตอบเจาะจงหน่อยว่า
พี่ฌอณรักพลจริงๆค่ะ
อยู่รอดูและเป็นกำลังใจให้พี่แกหน่อยน้าา
คนเข้าข้างแกดูท่าจะน้อย 5555+
หรืออยู่เป็นเพื่อนคนเขียนก่อนก็ได้ เพราะเดี๋ยวก็จบแล้วจ้า :mew3: :mew3:
-
:L2: :L1: :pig4:
จริง รักกันจริงทุกคน
พลผิดที่ไม่อธิบายกับเฌอให้เคลีย
เฌอผิดที่รักแต่กูก็ไม่ฟังไรทั้งนั้น อาคาตอีก เรื่องไม่จบ
ฌอน หนักสุด รักน้องแบบโง่ๆไปอีก
ความรักมันไม่พอ เพราะความโง่กะใจแคบมีมากกว่าเยอะ
-
:m16:
:L2: :pig4: :L2:
-
ว่าละ
-
:กอด1: :L2: :3123:
-
ตอนที่ 12 อดีตที่ถูกเปิดเผย
"มึงควรกินบ้าง"
ท็อปนั่งบ่นเพื่อนอยู่ข้างเตียง เพราะตั้งแต่ท็อปวางชามข้าวต้มหมูทรงเครื่องให้ พลเลือกที่จะไม่แตะมันสักนิด
"ไม่ค่อยอยาก" บอกเพื่อนเสียงแหบแห้งขณะที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงพนักเตียงจนท็อปส่ายหน้าระอา
หลังจากวันที่จับได้ว่าพี่ฌอณกับเฌอเป็นพี่น้องกัน ทั้งสองก็ขาดการติดต่อรวมถึงนายพลเองก็มาไม่สบายซึ่งเป็นเวลาสองวันแล้ว
นึกถึงชีวิตตอนนี้ไม่อยากจะใช้คำว่าตกต่ำ เพราะกลัวว่าจะยิ่งทำให้รู้สึกหดหู่ แต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้จริงๆ เพราะนอกจากจะไม่สบายกายแล้วยังไม่สบายใจอีกด้วย สาเหตุก็คงหนีไม่พ้นโดนคนรักหลอกให้เจ็บช้ำน้ำใจ ดั่งคนโดนกรอกยาพิษเข้าสู่ร่างกายทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วน เจ็บ แสบ ทุรนทุรายและดิ้นพล่านอย่างทรมาน
ทางด้านท็อปเองลอบถอนหายใจ ถ้าไม่โทรมาก็คงไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทนอนป่วย กราฟและท็อปจึงแล่นมาหาถึงห้อง โดยมิวายพกแฟนกันมาด้วย
"อะไรกันวะ แฟนป่วยขนาดนี้ พี่ฌอณแม่งไม่คิดจะมาเยี่ยมเลยรึไงวะ"
เห็นพลไม่กินข้าว ก็เริ่มหงุดหงิดจนพาลบ่นถึงบุคคลที่สามจนพี่ฆีนต้องปราม เพราะเห็นว่าพลดูแววตาหม่นลงจากเดิม
"มึงทะเลาะกับพี่ฌอณหรอ?" กราฟเสริม
หลบสายตาเพื่อนด้วยการเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
"ทำไมเงียบล่ะ" ท็อปเค้นถามเพราะเห็นพลดูท่าทางแปลกๆ
"ไม่ได้ทะเลาะแต่เลิกแล้ว" จำใจบอกทั้งๆที่น้ำตารื้น แค่เอ่ยเรื่องนี้ในสภาพจิตใจอ่อนไหว ก็เกิดจะน้ำตาแตกขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"เฮ้ย!" กราฟ ท็อป และฆิตอุทานพร้อมกันโดยอัตโนมัติ
"กูมองคนพลาดหรือวะ?" ฆิตพึมพำ แต่นายพลได้ยินจึงชำเลืองมอง ก่อนหลุบสายตาลงต่ำอีกครั้ง
เรื่องสำคัญแบบนี้ มีหรือที่ทุกคนจะไม่อยากรู้ คันปากแทบตายแต่เพราะนายพลไม่สบายจึงไม่อยากให้พลมีเรื่องเครียดเพิ่ม พวกเพื่อนๆจึงทำได้แค่หุบปากเงียบเท่านั้น!!
"ที่พลไม่สบายอยู่ตอนนี้ ฌอณก็ไม่รู้ใช่ไหม?"
ฆีนถาม นายพลพยักหน้าเป็นคำตอบ ฟากท็อปเห็นเพื่อนหน้าแดง ตาแดงจนดูไม่ออกแล้วว่าเพราะพิษไข้หรือเพราะกำลังจะร้องไห้ ท็อปจึงเอ่ยขึ้น
"กูไม่บังคับเรื่องกินข้าวแล้วล่ะ มึงหลับเถอะ พวกกูไม่กวนแล้ว"
ทุกคนมองหน้าท็อปอย่างงงๆ เพราะอยู่ดีๆคิดจะตัดบทก็ตัด พอท็อปลุกขึ้นยืน เจ้าตัวสะกิดแฟนตัวเองให้ลุกตาม คนอื่นๆจึงต้องเดินออกจากห้องไปทั้งๆที่ยังอยากเฝ้าดูอาการนายพลอยู่
เมื่อเพื่อนลับตาไป นายพลตาร้อนผ่าว
"หึๆ สุดท้ายคนธรรมดาอย่างกูก็ไม่มีใครเอา" ตัดพ้อเสร็จพลันเหลือบมองชามข้าวต้มด้วยสายตาละห้อย
ไม่ใช่ ไม่อยากกินนะ เพียงแต่ยามป่วย นายพลยังมิวายนึกถึงคนที่เคยดูแล เอาอกเอาใจอย่างพี่ฌอณขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ปัดไล่ความคิด และเอี้ยวตัวไปหยิบชามมาตักกิน ผ่านไปแค่สามคำเท่านั้น นายพลผะอืดผะอมจนอยากอาเจียน มันรู้สึกฝาดเฝื่อนอย่างบอกไม่ถูก เขาจึงตัดสินใจไถลตัวลงนอนราบกับเตียงและข่มตาหลับทั้งๆที่ไม่ได้กินยาลดไข้ด้วยซ้ำ
ในขณะที่คนป่วยนอนซมจากการป่วยไข้และปัญหาความรัก ถัดมาด้านนอก มีคนสุมหัวคุยเรื่องของเพื่อน
"กูจะโทรหาพี่ฌอณให้มาหาไอ้พล"
"มันเป็นเรื่องของคนสองคน ถ้ามึงจัดแจงแบบนี้แล้วไอ้พลโกรธขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ พวกเราไม่รู้นะว่าเขามีปัญหากันรุนแรงแค่ไหน"
"แต่ถ้ามันจะไม่กินข้าวแบบนี้ มันจะหายเมื่อไหร่ กูก็เป็นห่วงมันนะเว้ย ถึงทำแบบนี้" คนเจ้าแผนการเสนอ
"ทำอย่างกับถ้าพี่ฌอณมา ไอ้พลจะกิน" ฆิตเสริม
"กินไม่กินไม่รู้เว้ยพี่ แต่อย่างน้อย สิ่งที่เราจะได้รู้ คือ พี่ฌอณจะรู้สึกยังไงถ้าได้ยินว่าไอ้พลมันป่วย"
"ท็อปครับพี่ว่าอย่าดีกว่านะ เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่" ฆีนค้านความเห็นคนรัก
"พี่ฆีนน่ะ ท็อปอยากช่วยเพื่อนนี่"
"ช่วยทีไรมีปัญหาทุกที" ฆีนบ่น
"พี่ฆีนว่าท็อปหรอ" มองแฟนตัวเองอย่างค้อนๆ จนฆีนถอนหายใจ นอกจากจะขี้ยั่วแล้ว ขี้งอนก็เป็นที่หนึ่งอีกด้วย
"ไม่ได้ว่า เฮ้อ...ท็อปจะทำอะไรก็ทำครับ แต่อย่ามาบ่นทีหลังนะ"
"พี่ฆีน!"
"มึงก็ชอบเอาแต่ใจว่ะ ไอ้ท็อป"
"ไอ้กราฟ มึงหยุดพูดเลย"
"เออๆ...ตามใจมึง แต่ถ้าไอ้พลด่ามึงกูไม่ช่วยนะ"
"เออ"
จากนั้นท็อปก็ย่องเข้าห้องนอนของเพื่อนเพื่อขโมยโทรศัพท์นายพลกดโทรออกหาใครบางคน
ผ่านไปเพียงแค่ชั่วโมงครึ่งเท่านั้น หลังจากที่ท็อปโทรไป ทุกคนดูตกใจ เพราะเวลามันค่อนข้างเร็วที่พี่ฌอณมาถึง
การบอกกระทันหันแบบนั้น ก็นึกว่าพี่ฌอณคงต้องทำธุระอยู่และคงใช้เวลานาน แต่เปล่าเลย เขามาเร็วกว่าทุกคนคาดคิดไว้ แถมมาถึงสีหน้าก็ดูตระหนกตกตื่นอย่างเห็นได้ชัด
ท็อปยกมือชี้นิ้วไปยังบานประตู พอชายหนุ่มเดินผลุบหายเข้าห้องนอนไป ทุกคนที่นั่งอยู่ด้านนอกถึงกับทำหน้าฉงนงงงวย
นี่หรือ คือ อาการของคนที่เลิกกันแล้ว? ทำไมพี่ฌอณยังดูเป็นห่วงนายพลมากขนาดนี้ มิหนำซ้ำตอนมาถึงชายหนุ่มยังหิ้วถุงโจ๊กและของกินติดไม้ติดมืออีกเป็นจำนวนมาก
สิบห้านาทีต่อมา.. ในห้องนอนที่มีคนป่วยนอนหลับบนเตียงกว้าง นายพลขยุกขยิกตัวนิดหน่อย เมื่อสัมผัสได้ว่ามีความเย็นชื้นกระทบผิวหนัง
ค่อยๆเปิดเปลือกตาและกระพริบตาสองสามทีก่อนจะปรับโฟกัสมองเห็นคนที่มือกำลังไล่เช็ดตัวนายพลอยู่
"ดีขึ้นไหม?" เอ่ยด้วยเสียงละมุน
เด็กหนุ่มสะดุ้ง และรีบยันกายขึ้น ปัดมือพี่ฌอณที่ถือผ้าขนหนูเปียกหมาดๆ
"ใครใช้ให้คุณมา ออกไป"
"อย่าดื้อ ให้พี่ได้ดูแลพลก่อน"
"เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
มือของฌอณชะงัก เขาโยนผ้าขนหนูลงกะละมังข้างกาย แล้วดึงมือนายพลมากุมไว้
"พี่ขอโทษ"
"คุณไม่ต้องมาขอโทษผม ออกไปได้แล้ว" ชักมือกลับและยกมากุมขมับ เพราะรู้สึกว่าตัวเองปวดหัวจี๊ดๆจนแทบจะระเบิด
"พล พี่รักพลจริงๆนะ"
"เลิกตอแหลสักที"
กึก!
ปวดใจเหลือเกินที่โดนแฟนตอกหน้าอย่างเจ็บแสบ ฌอณมองหน้าเด็กหนุ่มพลางเม้มปากแน่น
เขาไม่มีสิทธิ์โกรธนายพล เพราะเขาเองนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้
"พล"
"ออกไป"
"พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น! จนกว่าพลจะกินข้าว ท็อปบอกว่าพลไม่ยอมกินข้าวสักนิด แล้วจะหายได้ยังไง" ดึงดันจะอยู่และคว้าถ้วยโจ๊กอุ่นๆที่ฌอณซื้อมาให้ใหม่ถือไว้ในมือ
มือที่ว่างขยับเก้าอี้ให้ชิดเตียงกว่าเดิมเพื่อจะป้อนโจ๊กพลได้อย่างถนัดถนี่
สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดและไม่มองหน้าพี่ฌอณ เห็นการกระทำแบบนี้ นายพลกลัวเผลอใจอ่อนแต่พอนึกย้อนเรื่องที่เขาทำไว้ ก็หันกลับไปจ้องเขม็ง
ฌอณยื่นช้อนไปจ่อตรงปากเด็กหนุ่ม
"ผมไม่กิน!"
"สักคำ"
"บอกว่าไม่ไง แค่กๆๆ"
"พลพี่ขอเถอะนะ อย่างน้อยก็เพื่อตัวเองนะครับ"
จากที่จ่อตรงหน้าก็ดึงมือกลับวางช้อนไว้ในถ้วย ในขณะที่มือถือถ้วยโจ๊กอยู่ ทันใดนั้นเอง นายพลปัดมือฌอณจนโจ๊กหกรดลงบนตักจนร่างสูงรีบลุกขึ้น
นายพลไม่คิดขอโทษ กลับตอบแค่..
"ถ้าอยากให้ผมหายดี คุณก็กลับไปซะ"
ยืนมองนายพลด้วยความเสียใจ ที่โดนผลักไสอย่างไร้เยื่อใยเช่นนี้
"คำก็ไล่ สองคำก็ไล่ พลไม่คิดว่าพี่จะเจ็บบ้างหรือ?"
"อย่ามาเห็นแก่ตัวเอาแต่ความรู้สึกตัวเอง คุณลืมไปสินะว่าทำอะไรกับผมไว้ กลับไปสักทีสิวะ" ประโยคสุดท้ายตั้งใจเค้นเสียงเท่าที่ทำได้ เพราะขืนต่อล้อต่อเถียงแบบนี้ นายพลได้ไข้ขึ้นแน่ๆ
"ก็ได้ครับ"
ไม่อยากพูดอะไรต่อ เพราะเห็นใจคนป่วย ฌอณยืนถือถ้วยโจ๊กในสภาพที่ชายเสื้อและกางเกงเลอะ เปรอะเปื้อนดูไม่ได้
ขายาพาตัวเองมาหยุดตรงประตูห้อง ก่อนเปิด เขาหันหลังกลับมามองพลแต่อีกคนกลับเบนหน้าหนีไปทางอื่น
"พี่ยืนยันคำเดิม พี่รักพล ถ้าไม่เชื่อลองถามพลอยได้"
กึก!
ชะงักงันกับคำสุดท้าย นายพลหน้าชา ใจเต้นไม่เป็นส่ำ จนต้องยกมือขยุ้มเสื้อตรงอกข้างซ้าย...
ทำไมพี่ฌอณถึงรู้จักพี่พลอย พี่สาวของพลด้วย....
****1.1****
แปะเรื่องใหม่ค่ะ เผื่อใครชอบแนวนี้เน้อ
"แสงสุดท้าย"
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61787.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61787.0)
-
หายไปปั่นเรื่องอื่นหราาา !!
-
:เฮ้อ:
:3123: :pig4: :3123:
-
:z3: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อ้าวๆ.......พี่พลอย พี่สาวพล
รู้เรื่องพี่ฌอนชอบพลด้วย ยังไงๆ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
หายไปปั่นเรื่องอื่นหราาา !!
555555 ชอบคอมเมนท์นี้...กำลังอินกับนิยายเรื่องใหมที่แต่งค่ะ เลยหายไปนานหน่อย...อ่อ...ส่วนเรื่องนี้ ตอนหน้าก็จบแล้วค่ะ
-
ตามทันเเล้ว เเงสงสารพลเเล้วพี่พลอยรู้ได้ไง? :ling1:
-
สงสารพล
-
เฌอ เธอมีความมโนในตัวสูง ปัญญาอ่อน โดนสปอยล์มาด้วย สมแล้วพลาดพลไป หึ
-
ตอนที่ 12 อดีตที่ถูกเปิดเผย (2)
"นึกว่ามึงจะหลบหน้ากูอีก" เมธธ์บอกเสียงหงอยๆทันทีที่เจอธรรม์เดินลงมาจากบริษัท เพราะก่อนหน้านี้ เมธธ์โทรหาธรรม์ก็ไม่รับสายคล้ายคนหลบหน้า เขาจึงมาดักรอที่บริษัทของเพื่อนได้สองสามวันแล้ว แต่เพิ่งจะได้เจอหน้าจังๆก็วันนี้
ตั้งแต่วันที่มีเรื่องมีราวทะเลาะกัน เมธธ์ทบทวนตัวเองว่า เขาไม่มีสิทธ์รั้งหรือครอบครองฌอณ ถ้าชอบจริง เมธธ์ควรปล่อยให้เพื่อนมีความสุขกับคนที่รัก ไม่ใช่เห็นแก่ตัวด้วยการดึงฌอณมาไว้กับตัวทั้งๆที่ใจฌอณก็ไม่ได้มีไว้ให้เมธธ์อยู่แล้ว
"ทำไมกูต้องหลบหน้า"
"มึงชอบกูจริงหรอ?" เมธธ์ถามสิ่งที่อยากรู้และคาใจ แต่ธรรม์กลับตอกหน้าได้อย่างเจ็บแสบ
"ใช้คำว่า "เคยชอบ" น่าจะเหมาะกว่าว่ะ"
!!!
เมธธ์ยืนหน้าชา เพราะนอกจากจะเสียเพื่อนดีๆอย่างธรรม์ เขายังเสียคนที่รักเขาแบบไม่หวังผลตอบแทนไปอีกด้วย
"กูขอโทษนะ"
"ขอโทษไอ้ฌอณเหอะ ความรู้สึกของกู กูรับผิดชอบเองได้"
บอกเสียงหนักแน่นจนเมธธ์ละอายใจ เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ทำลงไปมันเป็นปัญหาใหญ่หลวงขนาดนั้นเชียวหรือ?
"มึงจะโกรธเกลียดกูแค่ไหนก็ตาม แต่ช่วยอะไรหน่อยดิ"
ธรรม์ปรายตามองเพื่อน
"อะไร"
"พากูไปขอโทษ ไอ้ฌอณ"
"มึงไปคนเดียวไม่เป็นหรอ? ทีสร้างเรื่องวางแผนให้คนอื่นแตกแยกกันมึงยังทำคนเดียวได้เลย"
"กูก็แค่หลงไม่ลืมหูลืมตา"
"นั่นเรื่องของมึง กูไม่ไป"
บอกจบ ธรรม์เดินกระแทกไหล่เดินออกจากบริษัทเพื่อไปขึ้นรถของตัวเอง
จังหวะนั้น..
หมับ!
เมธธ์หมุนตัวไปจับมือธรรม์แน่น
"ธรรม์ ให้อภัยกูเถอะนะ"
มือหนาบีบกระชับเป็นระยะๆทำให้ธรรม์วาบหวามหัวใจอย่างน่าประหลาด ธรรม์ชักมือกลับ สบตามองเมธธ์แต่ไม่พูดอะไรสักคำ
"กูขอโทษ แต่กูขอร้องช่วยไปเป็นเพื่อนหน่อย"
คนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีและไม่เคยก้มหัวให้ใคร กำลังยืนส่งสายตาละห้อยอย่างขอร้อง
"เออกูไป แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวและกูขอไม่เจอมึงอีก"
"มึงจะใจร้ายเกินไปแล้วนะไอ้ธรรม์ มึงไม่ให้โอกาสกูหน่อยหรอ?"
"ทำไมกูต้องให้โอกาสกับคนอย่างมึง"
ธรรม์ เป็นคนเด็ดขาดกับคนที่ทำให้เขาเสียความรู้สึก แม้ว่าธรรม์กับเมธธ์จะเป็นเพื่อนกันมานานก็จริง แต่การที่เมธธ์คิดไม่ดี ยุยงให้คนอื่นแตกกัน ธรรม์ก็ตัดสินใจได้แล้วว่าคนแบบนี้ไม่สมควรได้รับโอกาส
"เพื่อกูจะได้มีโอกาสลองจีบมึงไง"
ธรรม์หันขวับ เพราะไม่คิดว่าคนปากหนัก ปากแข็งจะยอมพูดเรื่องนี้ออกมา
"ประสาท"
"กูพูดจริง กูอาจจะเคยนิสัยเสีย แต่คนเราทุกคนมันเปลี่ยนเป็นคนที่ดีขึ้นได้ไม่ใช่หรอวะ"
"แต่กูไม่ใช่ตัวสำรองของใคร อย่าคิดว่าพอผิดหวังจากไอ้ฌอณและจะมาจีบกู เพราะเห็นว่ากูเคยชอบมึงก่อนแล้วกูจะใจอ่อน ทางที่ดี มึงควรจีบคนอื่นเถอะ"
"ถ้าคนเราไม่คิดจะให้โอกาสคนที่เคยผิดพลาดได้แก้ตัว แล้วเขาจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ยังไงวะ"
ธรรม์ปรายตามองและหัวเราะในลำคอ เพราะเหนื่อยจะต่อล้อต่อเถียง
"ถ้างั้นก็เรื่องของมึง แต่กูบอกไว้ก่อนว่าจีบกูให้ติดน่ะยากนะ"
ว่าจบ ธรรม์เดินออกจากบริษัทจนพ้นตาไป เหลือเพียงเมธธ์ที่ยืนเป่าปากโล่งใจก่อนยกยิ้มมุมปากเพราะคำว่า "ยาก" นั่นหมายความว่าเขายังมีโอกาส เพราะธรรม์ไม่ได้ปฏิเสธสักหน่อย...
.....................
"ถ้าไม่ป่วยคงไม่กลับบ้าน" พลอยเหน็บน้องชายตัวเองทันทีที่เห็น
"วันนี้ไม่มีอารมณ์จะเถียง" นายพลสะพายเป้เหยียบเข้ามาในตัวบ้าน เดินผ่านพี่สาวที่ยืนกอดพิงกรอบประตูอยู่
แม้อาการพลจะดีขึ้นมาก แต่ก็ยังรู้สึกเพลีย ครั่นเนื้อ ครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูก
"เออๆ ปล่อยให้วันนึงก็ได้ เห็นว่าป่วยหรอก มีอะไรก็เรียกฉันนะ พล"
"โอเค พี่พลอย"
เหลียวมองน้องชายเดินขึ้นห้องจนลับตา เธอจึงเดินเข้าครัวตั้งใจจะปอกแอปเปิ้ลกินสัก ในระหว่างที่พลอยเปิดตู้เย็นหยิบแอปเปิ้ลมาล้างน้ำ เธอได้เสียงกดกริ่งหน้าบ้าน
ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะวางมือแล้วปรี่ไปหน้าประตู
หญิงสาวสวมรองเท้า เดินเตาะแตะออกไปดูก็ตกใจเมื่อคนที่เธอไม่ได้เจอหน้ามาจะสิบปีกว่าปียืนอยู่หน้าบ้าน
คนที่เคยเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเธอ...
"ฌ...อณ"
"พลอยเปิดประตูให้หน่อย" ฌอณบอกข้ามรั้วที่มีความสูงระดับคาง
"ไม่...แกมาทำไมห้ะ.?..กลับไปซะ" พลอยรีบไล่เพื่อนก่อนที่น้องชายจะมาเห็น
"พลอย ขอเราเข้าไปหาน้องพลหน่อย" ฌอณบอกทั้งๆที่ชะเง้อมองนายพลไปด้วย
ฟากพลอยชะงักงัน ทำไมฌอณพูดถึงนายพลราวกับว่ายังไปมาหาสู่กัน
"ไม่ แกหายไปตั้งนานจะกลับมาวุ่นวายกับพลอีกทำไม"
"ก็เพราะว่าเรากับน้องพลเป็นแฟนกันไง"
!!!
ไม่จริง..!!
หญิงสาวยืนอึ้งเหมือนโดนค้อนทุบหัว สิ่งที่เธอพยายามกันน้องชายออกห่างจากผู้ชายคนนี้มาโดยตลอด ทำไมอยู่ดีๆ ทั้งสองถึงโคจรมาเจอกันได้
และที่สำคัญ ฌอณให้สัญญาไว้แล้วว่าเธอจะไม่ยุ่งเรื่องนี้
"แกมันชั่ว แกผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน"
"เรารักษาสัญญามาตลอด ที่ผ่านมา เราไม่เจอหน้าน้องเลย แต่เพราะครั้งนี้ มีเรื่องบังเอิญที่ทำให้น้องกับเราต้องเจอกัน เราได้อยู่ใกล้ชิดน้องจนเราทนไม่ไหว ขอร้องเถอะพลอยเลิกกีดกันเราสักที"
ในขณะที่หน้าบ้านมีคนเถียงกัน ถัดมาบนห้องนอนมีคนวางสัมภาระ นอนแผ่หราหวังจะพักสายตา แต่เขาเริ่มได้ยินเสียงคนถกเถียงดังขึ้นเรื่อยๆ นายพลรู้ดีว่าคงเป็นพี่พลอยโวยวายกับคนข้างบ้านเหมือนเดิม เพราะนิสัยพี่พลอยเป็นคนวีนเหวี่ยงได้ทุกที่
นายพลไม่สนใจ เพราะอยากหลับมากกว่า แต่ในขณะนั้น นายพลได้ยินเสียงแว่วๆที่เอ่ยชื่อพี่ฌอณ พลลืมตา เด้งตัวลุกจากเตียงไปตรงหน้าต่าง แหวกผ้าม่านออกแล้วต้องตาโต
"พี่ฌอณ"
นายพลจำได้ว่าพี่ฌอณเคยเอ่ยถึงพี่พลอย
ไม่ต้องคิดให้มากความกว่านี้ นายพลรีบลงไปดู จนกระทั่งขายาวพาตัวเองมาถึงหน้าบ้าน พลยืนอยู่ข้างหลังพี่พลอยและพูดขึ้น
"พี่พลอยมีอะไรกัน"
ไม่ยอมอธิบาย แต่กลับไล่น้องเข้าบ้าน
"พลเข้าบ้านเดี๋ยวนี้นะ"
"อย่าเพิ่งไป พี่อยากคุยกับพล"
"ไอ้ฌอณ ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ จะกลับดีๆหรือจะให้โทรเรียกตำรวจข้อหาพยายามบุกรุก...ห้ะ"
นายพลยืนมองหน้าสองคนสลับกันไปมาอย่างเอ๋อๆ เขาไม่มีจังหวะได้แทรกจึงปล่อยให้สองคนทะเลาะกันอยู่ แต่พอได้ยินประโยคต่อมา....
"เราไม่ยอมแล้ว พลอย ที่ผ่านมาเราทนทรมานมาตลอด เราจะบอกความจริงให้น้องพลได้รู้ว่าเรารักน้องมาตั้งแต่พลอยู่มอต้น"
ฌอณกำลังคลายอดีตที่ถูกเปิดเผยมาทีละนิด
นายพลหันขวับไปมองพี่ฌอณ เขางงไปหมดแล้วว่าพี่ฌอณกับพี่พลอยเถียงเรื่องอะไรกัน และทำไมถึงมีเรื่องของพลอยู่ในบทสนทนานั้น
นายพลขมวดคิ้วมุ่นไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถ้าพี่ฌอณพูดถึงเขาตอนมอต้น นั่นหมายความว่า เขาเคยเจอพี่ฌอณมาก่อนหน้านี้แล้ว?
"หุบปากนะไอ้ฌอณ"
"ค..คุณฌอณหมายความว่าไง และพี่พลอยก็รู้เรื่องนี้ด้วยหรอ?"
"อย่าไปฟังที่ฌอณพูด มันบ้า แกเข้าบ้านไปได้แล้วพล" พลอยหงุดหงิดที่น้องไม่ทำตามคำสั่ง เธอฮึดฮัดแล้วเดินมาผลักไหล่น้องชายให้เข้าไปบ้าน แต่จังหวะนั้น..
"พี่ขอโอกาสได้อธิบายเรื่องที่พี่เก็บไว้มาสิบกว่าปีนะพล และถ้าพี่พูดจบพลจะไม่คบกับพี่ พี่ก็ยินดี"
"ไอ้พล" พลอยเริ่มขึ้นเสียงที่เห็นฌอณโน้มน้าวน้องชายตัวเอง จนนายพลยืนมองฌอณนิ่งๆเหมือนคนโดนสะกดจิต
และแล้วก็ได้ผล นายพลใจอ่อน
"พลจะเข้าบ้าน ต่อเมื่อมีคุณฌอณไปด้วย"
พลอยโมโหสุดขีดที่น้องชายดันเชื่อผู้ชายนอกบ้านมากกว่าพี่สาวตัวเอง อารมณ์มาก่อนสติ พลอยเดินไปตบหน้านายพลจนหน้าหัน
"เข้าบ้าน"
นายพลทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ เขาไม่สนพี่สาวแล้วกลับเดินกระแทกไหล่ไปเปิดประตูรั้วออกไปหาพี่ฌอณ
ทั้งสองเดินไปยังรถยนต์ส่วนตัว แต่พลอยเดินตามและกระชากไหล่พลให้หยุดหันมาหา
"ไอ้ฌอณ ถ้าแกอยากให้พลมีอนาคตที่ดี ควรทำตามที่ฉันบอก"
"ไม่ พอแล้ว จากนี้เป็นไงเป็นกัน เราจะรับผิดชอบน้องเอง"
นายพลยังเคืองที่พี่สาวตบหน้า จึงเถียงกลับอย่างอดรนทนไม่ไหว
"ผมโตแล้วพี่พลอย เลิกยุ่งเรื่องของผมสักที"
"ไอ้พล แกอยากให้แม่รู้หรอว่าแกมีแฟนเป็นผู้ชายน่ะ ห้ะ!"
นายพลชะงัก
ใช่!...เขาไม่อยากให้แม่รู้และแม่จะรู้ไม่ได้ เพราะตอนนี้ แม่เขาเพิ่งตรวจเจอว่าเป็นมะเร็งเต้านม ถ้าได้ข่าวไม่ดีจะพาลให้ร่างกายทรุดลงไปอีก
ฌอณมองนายพลที่มีทีท่าลำบากใจ เขาไม่อยากให้คนรักไม่สบายใจ เพราะถ้าเขาจะคบกับนายพลต่อ เขาต้องไม่สร้างปัญหาให้ใหญ่โตไปกว่านี้
"ถ้างั้นพลกลับเข้าบ้านไปก่อน ไว้พี่จะมาใหม่"
"ไม่มีวัน ไอ้ฌอณ"
พลอยลากแขนน้องชายเดินเข้าบ้าน พอถึงส่วนรับแขก พลอยตะคอกใส่
"ไปรู้จัก ไอ้ฌอณตอนไหน ห้ะ.."
"ทำไมต้องบอก ทีพี่ยังไม่คิดจะให้พี่ฌอณอธิบายอะไรเลยสักนิด"
"แกอย่าเถียงฉันนะ"
"พี่ตบหน้าผม พี่ขอโทษผมสักคำรึยังพี่พลอย?"
พลอยชะงักกึกเมื่อเห็นน้องชายตัดพ้อและมองมาด้วยแววตาที่เสียความรู้สึก เธออ้ำอึ้งพูดไม่ออก จนนายพลหนีขึ้นห้อง ปิดประตูดังปัง กระโดดขึ้นเตียงคว่ำหน้าพร้อมตะโกนอัดใส่หมอนอย่างต้องการระบายความรู้สึก
ไม่นานนัก นายพลตัดสินใจโทรไปหาพี่ฌอณให้หายสงสัย
"คุณบอกผมมานะ ว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ"
[มันละเอียดอ่อน พี่อยากบอกพลด้วยตัวเอง]
"แต่ผมออกไปเจอคุณตอนนี้ไม่ได้"
[คืนนี้ พลลงมาเปิดประตูให้พี่ได้ไหม? พี่จะวกกลับไปหาอีกรอบ]
"ก็ได้"
กดตัดสาย นายพลนอนแผ่ทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างกาย ก่ายหน้าผากอย่างคนคิดมาก ว่าทำไมชีวิตเขาช่วงนี้ถึงได้น่าปวดหัวและซับซ้อนซ่อนเงื่อนเหลือเกิน
พี่ฌอณเป็นพี่ชายของเฌอ และพี่ฌอณก็ยังรู้จักกับพี่พลอยอีก
จนบัดนี้ เขาก็ยังเดาไม่ออกเลยว่า สรุปแล้วพี่ฌอณหลอกให้รัก หรือจริงๆแล้ว พี่ฌอณก็รักนายพลเหมือนกัน...
.................................................
ตอนหน้ามันก็จะเข้มข้นขึ้นไปอีก ก็ใช่สิ!!
ตอนหน้ามันก็จบแล้วนี่ (ฮาาาา)
อยู่ด้วยกันก่อนน้า
ขอบคุณค่า
-
:L2: :L2: :L2:
-
ที่เเท้ก็แอบชอบน้องตั้งเเต่อยู่มต้น ถ้าพี่พลอยไม่มาขวาง เราอาจจะได้ไอคุกๆ เเค่กๆ
-
มันซับซ้อนจริงๆ
ธรรม์ ที่ว่ารักเมธธ์
เอาเข้าจริงธรรม์ เป็นคนใจแข็งพูดตรงสุดๆ
ไม่สนใจที่จะเลี่ยงการพูด ให้พูดแบบเป็นการรักษาน้ำใจเมธธ์เลย
พูดแบบตัดเยื่อใย ตัดความเป็นเพื่อนที่ผูกพันกันมาเนิ่นนาน ขาดเป็นขาด
ทั้งที่ตัวเองแอบรักเมธธ์ข้างเดียวมาตลอด
พี่พลอย กีดกันความรักของฌอน มาตลอด
ทั้งเพื่อปกป้องน้อง เพื่อรักษาความรู้สึกของแม่
มันก็ดีในแง่หนึ่ง จริงๆมันจะดี หรือไม่ดีก็ตาม
ต้องให้เจ้าตัวเขาคิดเอง ตัดสินใจเองนะ
นี่ไปก้าวก่าย ปิดหนทางซะหมด
รอตอนใหม่ เอ๊ย.....ตอนจบ และตอนพิเศษ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ใจหายนิดๆ ที่มันจะจบ
-
ตอนที่ 13 รักคนธรรมดา (ตอนจบ)
"ไอ้ฌอณ ห้องฉันขึ้นบันไดเลี้ยวขวา อย่าเลี้ยวซ้ายล่ะ เพราะนั่นห้องน้องชายฉัน"
พลอยบอกฌอณ เพื่อนสนิทมหาฯลัย โดยปกติพลอยไม่ชอบให้ฌอณมาบ้านเพราะเธอชอบตัดพ้อว่าบ้านตัวเองเล็ก ไม่เหมาะสมกับคนอย่างฌอณที่บ้านใหญ่โต กว้างขวาง จนฌอณส่ายหน้าระอาที่เพื่อนชอบแขวะเขาเสมอ
จึงไม่แปลกที่ฌอณไปบ้านพลอยนับครั้งได้ และเวลาที่ไป ฌอณไม่เคยเจอหน้าน้องชายพลอย ทั้งๆที่ใจเธออยากให้ฌอณเจอแทบตาย เพื่อหวังว่า ความเป็นผู้ชายของฌอณคงเข้ากับเด็กผู้ชายได้มากกว่าผู้หญิงอย่างเธอ
"ถ้ากลัวขนาดนั้นไม่ขึ้นไปหยิบเองล่ะ" แขวะเพื่อนในขณะที่ทั้งสองเดินทางไปงานวันเกิดเพื่อนในกลุ่ม แต่พลอยดันลืมกระเป๋าสตางค์และของขวัญวันเกิดจึงต้องวกรถกลับทั้งๆที่มาได้ครึ่งทางแล้ว
"ปากร้ายแบบนี้สิ ฉันชอบ แต่เสียดายแกไม่ชอบผู้หญิง ไม่งั้นจับทำผัวแล้ว"
"ที่พูดเมื่อกี้ เราบอกโด่งได้ใช่ไหม?" ฌอณเอ่ยชื่อแฟนพลอยและแซวอย่างขบขัน
"เดี๋ยวเถอะ กวนนะไอ้ฌอณ...รีบๆไปหยิบเลย"
ฌอณส่ายหน้าขำก่อนลงจากรถ และรีบเดินเข้าบ้านเพื่อน คนอะไรขี้เกียจเป็นบ้า แค่จะขึ้นไปหยิบของยังต้องใช้เพื่อน
เดินขึ้นบันไดไปยังห้องที่พลอยบอก แต่อะไรไม่รู้ดลใจให้เหลือบมองห้องน้องชายเพื่อนที่แง้มประตูเอาไว้
มาทีไหร่ไม่เคยเจอ ไหนๆวันนี้ โอกาสดี จะเข้าไปทักน้องชายพลอยสักหน่อย แต่พอมือแตะบานประตูกำลังจะผลัก เขาชะงักเมื่อได้ยินเสียงคราง
ย่อตัวลงและหรี่ตามองผ่านช่องว่างของประตู
ฌอณชะงักค้าง พยายามคิดว่าตาฝาดไปหรือเปล่าที่เห็นเด็กหนุ่มวัยสิบสามปีรูดรั้งแก่นกายขึ้นลงช้าๆ
ยืมมองตาไม่กระพริบกับการเห็นน้องชายเพื่อนกำลังช่วยตัวเอง
ใบหน้า ท่าทางการกัดปาก รวมถึง อารมณ์ที่อยู่ในห้วงของจุดสูงสุดทำให้ฌอณเผลอมองตามด้วยความเสียวกระสัน เขาถอยหลัง สูดลมหายใจและรีบหมุนตัวไปเอากระเป๋าสตางค์ของเพื่อนแล้วรีบเดินลงไป
"ช้านะไอ้ฌอณ"
"ขอโทษ" ยื่นกระเป๋าสตางค์และของให้เพื่อน
"เป็นอะไร ทำไมหน้าแดงๆ"
"ป..เปล่า รีบไปเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน"
ฌอณเบือนหน้าหนีไปทางหน้าต่าง กลบเกลื่อนอาการใจสั่น และพยายามสลัดภาพที่เห็นน้องชายพลอยกำแท่งร้อนออกจากหัวสมองไปให้ไวที่สุด
นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
ฌอณพยายามหาข้ออ้างไปบ้านพลอย แต่ก็คลาดกับการเจอน้องพลเสมอ อย่างน้อย ฌอณพอได้ข้อมูลมาบ้างจากการตะล่อมถาม คือ รู้ว่าน้องพลเรียนที่ไหน ทำให้ในบางวัน ที่ฌอณเลิกเรียนเร็ว เขาไปดักรอน้องพล แม้ไม่ได้คุย ขอแค่มองก็ยังดี
และแล้วก็ถึงโอกาสดี เมื่อวันหนึ่ง ฌอณรับสายจากเพื่อนสนิทโทรเข้ามา
[ฌอณฝากดูพลหน่อยสิ น้องป่วยอะ แล้ววันนี้ ฉันต้องไปช่วยงานศพพ่อแฟนพอดี]
"ได้ๆ" รับคำด้วยใจเต้น ลิงโลด เขาไม่คิดว่าจะได้เจอน้องพลแบบตัวเป็นๆอีกครั้ง
[ขอบใจนะ ถ้าพ่อแม่ฉันอยู่ก็จะไม่กวนแกหรอก]
"ไม่ต้องห่วงพลอย เราเต็มใจ"
ถึงเวลาที่เพื่อนนัดไว้ ฌอณมากดกริ่งตรงรั้วบ้าน
ยืนมองเพื่อนที่ดูเร่งรีบผิดปกติ ฌอณก้มมองเสื้อผ้าตัวเองก็แอบยิ้มในใจแค่เฝ้าไข้น้องเพื่อน ไม่รู้ทำไมจะต้องแต่งตัวหล่อด้วยก็ไม่รู้
"รบกวนหน่อยนะ ฉันต้องรีบไปแล้ว"
"ไม่เป็นไรพลอย รีบไปเถอะ"
ฌอณพยักหน้า ก่อนเดินเข้าบ้านเพื่อน ปิดประตูเรียบร้อย เร่งฝีเท้าไปยังห้องน้องชาย
ดีใจที่ได้อยู่กันสองต่อสอง โดยไม่มีใครมาขัดจังหวะเลย
เข้าห้องนอน หย่อนก้นลงนั่งข้างเตียงมองเด็กที่หลับสนิท พลอยบอกว่าเช็ดตัวให้น้องรอบหนึ่งแล้ว เลยให้ฌอณคอยเช็คอาการน้องพลภายหลัง
มือหนาแตะลำคอ หน้าผากก็พบว่ายังตัวรุมๆอยู่ แต่เพราะเห็นน้องนอน ฌอณจึงล้มตัวลงนอนข้างๆแอบมองใบหน้าเด็กหนุ่มที่ห่างแค่คืบ
ฌอณลูบขี้แมลงวันบนริมฝีปากเล่นไปเรื่อยๆ แต่เพราะอดใจไม่ไหว เขาเคลื่อนริมฝีปากไปจูบซับเปลือกตา ก่อนจะเลื่อนปากมาแตะปากเด็กหนุ่มแผ่วเบาและสอดมือใต้แผ่นหลัง ดึงมาไว้ในอ้อมแขนของเขา โดยไม่กลัวการติดไข้จากเด็กคนนี้
เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกที เขาเริ่มแขนชา ลืมตาขึ้นมาก็เห็นเด็กหนุ่มนอนขดตัวกลม ปากสั่น ตัวสั่นจนน่าสงสาร เม็ดเหงื่อผุดซึมทั่วใบหน้าซีดเผือก ฌอณค่อยๆดึงแขนออกและยันกายขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน
"น้องพล ไหวไหมครับ?"
เด็กหนุ่มปรือตาขึ้นมามองช้าๆและขมวดคิ้วมุ่นนิดๆ จนอีกฝ่ายต้องเฉลยคำตอบให้
"พี่เป็นเพื่อนพี่พลอยครับ พี่พลอยไปทำธุระเดี๋ยวกลับมานะ"
เด็กหนุ่มพยักหน้าเนือยๆ พอได้รับการแนะนำว่าเป็นเพื่อนพี่สาว นายพลจึงไว้ใจมากขึ้น
"ผ...ผมปวดหัวครับ...ไม่ไหว ทรมาน..."
เสียงแหบแห้งบอกอย่างแผ่วเบา
ฌอณมองเด็กหนุ่ม ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืน แล้วบอกน้องพลว่าจะไปหยิบกะละมังและผ้ามาเช็ดตัวให้
จัดการเตรียมของเสร็จ เดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งริมเตียง จับแขนน้องพลมาเช็ดหมาดๆ ลูบไล้ไปตามส่วนต่างๆของร่างกายอย่างเบามือ
เช็ดตัวไม่นาน มืออุ่นมาจับข้อแขนฌอณแน่น
"น้องพลอยากได้อะไรครับ พี่จะได้หามาให้"
นายพลไม่ยอมตอบ เอาแต่แบะปากเหมือนจะร้องไห้ แต่ฌอณก็ไม่รู้ความต้องการถ้าน้องไม่พูด
"น้องพล บอกสิครับ"
ไม่ตอบตามเคย แต่กลับกระตุกชายเสื้อแรงๆ พอฌอณจะอ้าปากถามอีกหน เด็กหนุ่มก็พยายาทเปล่งเสียง
"หนาว"
"แล้วไง...ครับ"
"ง่ะ..."
ดูทรงแล้ว น่าจะเป็นเด็กดื้อและเอาแต่ใจแน่ๆ อยากได้อะไรก็ไม่ยอมบอก
"สรุปคือ?"
"ไม่เช็ดตัว ผมหนาว"
"ไม่เช็ดตัว ไข้จะลดได้ไงครับ"
"ไม่เอา ไม่เช็ด"
"ดื้อจริงๆเลยนะ"
เม้มปากแน่น และกระตุกชายเสื้อฌอณอีกหน
"ครับ?"
"พี่กอดผมหน่อยได้ไหม ผมรู้สึกหนาว"
"หือ..."
อึ้งที่น้องพลพูดแบบนั้นออกมา ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจ แต่โคตรดีใจจนทิ้งผ้าขนหนูลงกะละมังอย่างไม่รีรอ แล้วโน้มตัวลงต่ำโอบกอดน้องพลแนบแน่น
ไอร้อนจากตัวนายพลไม่ทำให้ฌอณหงุดหงิดหรือรำคาญแต่อย่างใด แต่กลับรู้สึกอุ่นใจที่ได้เป็นคนปกป้องน้องบ้าง
กอดกันกลมก่อนผละ
"น้องพล อยากหายป่วยไหม พี่มีวิธี"
นายพลพยักหน้าหงึกหงักๆ ดูเหมือนการป่วยของน้อง คงทำให้รู้สึกไม่สบายตัวแน่ๆ
"พี่จะรับไข้แทน น้องพลจะลองไหมครับ"
"ลองครับ"
เมื่อน้องพลตกลง ฌอณยิ้มและเคลื่อนใบหน้าไปใกล้และประกบปากเด็กหนุ่ม ใช้ปลายลิ้นเลียวนรอบริมฝีปาก ก่อนจะค่อยสอดเรียวลิ้นอุ่นเข้าภายในโพรงปาก จนเด็กน้อยออกอาการชัดเจน สังเกตได้จากมือน้อยทั้งสองข้างจับแขนเสื้อฌอณจนยับยู่
ฌอณมีความสุขมาก จนมือหนาเผลอสอดเข้าใต้เสื้อยืดตัวโคร่งลูบไล้ไป จนกระทั่ง...
"ไอ้ฌอณ!"
กึก!!
ตกใจจนผละจากการจูบ เหลียวหลังไปมองคนที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องนอน
"พ...พลอย!"
****1.1****
จะว่าไป เอาเข้าจริง พี่ฌอณนี่ล่ะ ร้ายไม่เบา
นี่แค่อดีตของฌอณที่หลงน้อง ยังไม่รวมเรื่องฌอณ-เฌออีก โอ้ย!...555+
อย่าเพิ่งด่าพี่ฌอณนะคะ ใจร่มๆ
พอตอนจบมันก็จะยาวๆหน่อย แบ่ง 3 part นะฮ้าาาา
แปะเรื่องใหม่ กับ แสงสุดท้าย สำหรับใครยังไม่ได้อ่าน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61787.0#lastPost (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61787.0#lastPost)
ขอบคุณค่ะ...
-
:hao7: o13 :hao7:
:L1: :pig4: :L1:
-
อีพี่ฌอนร้ายมากๆๆ
-
หลอกกินเด็กนิหว่า
-
:กอด1:
-
คุณตำรวจ คนร้ายอยู่นี่!
-
ติดตามจ้า :L2:
-
ตอนที่ 13 รักคนธรรมดา (ตอนจบ)(2)
"แกทำยังนี้กับเพื่อนได้ยังไงวะ พลมันน้องชายฉันนะเว้ย ฉันก็รู้ว่าแกชอบผู้ชายแต่ต้องไม่ใช่กับน้องฉัน!"
"เราขอโทษ! พลอย..แต่..คือ"
พลอยแทรกขึ้นทันที
"ฉันแม่งไว้ใจผิดคนจริงๆว่ะ...สารเลว...จากนี้ เราตัดขาดการเพื่อนกัน"
"ไม่ต้องทำกันถึงขนาดนั้นหรือเปล่า? พลอย"
"แกพูดได้ไงไม่ต้องทำกันถึงขนาดนั้น? แกกำลังจะล่อน้องเพื่อนเลยนะเว้ย" ยังโมโห ยังโกรธจนระเบิดอารมณ์อย่างคุมสติไม่อยู่
"แต่เราชอบน้องเขาจริงๆ ได้โปรดเถอะพลอย เรายินดีรับผิดชอบและดูแลน้องพลเอง"
พลอยเสียความรู้สึกกับเพื่อนสนิทที่ไว้ใจกันมา พลอยยืนมองอยู่นานแล้ว เห็นทุกอย่างที่ฌอณใช้คำพูดหลอกล่อเด็กที่ไร้เรี่ยวแรงในการต่อสู้ เธอโมโหจนขาดสติ กดโทรหาแม่เพื่อฟ้องและเปิดลำโพงทางเครื่องมือสื่อสารให้แม่ได้รู้ความจริง
[ใคร ชอบใคร อะไรกันน่ะพลอย แล้วโทรหาแม่ทำไม?]
ฌอณอึ้ง ไม่คิดว่าพลอยจะแอบโทรหาใครบางคนอยู่
"ไอ้ฌอณมันจะข่มขืนพลน่ะแม่ แต่พลอยมาทันซะก่อน"
[หา!! ฌอณนะหรือ? ทำไมทำแบบนั้นล่ะ พลอยรีบโทรแจ้งตำรวจเลยนะ แม่ยังอยู่ต่างจังหวัด พรุ่งนี้แม่รีบกลับจะไปคุยเรื่องนี้ และบอกเพื่อนลูกด้วยว่าอย่ามาให้แม่เห็นหน้าอีก]
พลอยรับคำ ตัดสายและยิ้มเยาะ ในขณะที่ฌอณยืนใจโหวงๆ
"จะหยุดแค่โดนแม่เกลียด หรืออยากให้ฉันโทรหาตำรวจแจ้งข้อหาพรากผู้เยาว์และพยายามจะข่มขืนด้วยดีล่ะ อย่างมากก็แค่ติดคุกเอง"
"พ..ลอย แต่เรา...เราชอบน้องจริงๆนะ"
ฌอณบอกย้ำหวังให้เพื่อนเห็นใจ เขารู้ว่าผิด ที่ทำอะไรตามใจไม่เว้นแม้แต่ตอนเด็กป่วยไข้ แต่การเห็นหน้าน้องพลวันนั้น การได้ตามเฝ้ามองน้องยามไม่รู้ตัว ได้เดินเฉียดผ่าน เขายอมรับว่ามันสุขใจ แต่ไม่คิดเลยว่าอายุจะเป็นอุปสรรคของทั้งคู่ขนาดนี้
"บ้าหรือไงวะไอ้ฌอณ พลมันยังอายุไม่ถึงสิบห้าเลยนะ ให้น้องมันเจอคนที่ดีเถอะ ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว"
มองเพื่อนด้วยความเจ็บปวดและจุกอก เขาเดินคอตกออกจากห้องอย่างเสียใจ แต่พอถึงบ้านก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เขาลืมผ้าเช็ดหน้าทิ้งไว้กับน้อง ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็เป็นของที่ระลึกทิ้งไว้ให้มองต่างหน้า
แหละการมีเรื่องวันนั้น ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนถูกตัดขาดสะบั้น ฌอณและพลอยไม่ได้คุยกันอีก เขาเสียเพื่อน และตีตัวออกห่างจากกลุ่ม แยกตัวมาอยู่คนเดียว
ครุ่นคิดมาตลอดว่าเขาผิดมากเลยหรือ? ที่เขาชอบพล เขาอยากดูแล ปกป้องน้อง แต่เขาไม่มีสิทธิ์เพียงอายุน้องยังไม่บรรนิติภาวะ
ฌอณหวนคิดถึงตอนกอด สัมผัสที่น้องพลไม่มีอิดออด แต่ตอบรับด้วยการกอดรัดแน่น ไหนจะตอนจูบ ก็ไม่มีร้องห้าม
ฌอณอมยิ้มและคิดว่าเขาต้องเดินหน้า เขาไม่เข็ดที่เพื่อนด่า มิวายไปดักรอน้อง แอบมองน้อง จนมีวันหนึ่ง ฌอณเห็นน้องพลแวะเข้าร้านน้ำปั่นแถวโรงเรียน จึงเดินตามไปหาทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม มองน้องพลที่ไม่มีทีท่าจำฌอณได้
พอฌอณแนะนำตัวว่าเป็นเพื่อนพี่สาว นายพลก็ยกมือไหว้ส่งยิ้มให้ เขารวบรวมความกล้าเตรียมจะบอกแล้วว่าชอบนายพล แต่ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ย เพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะก็สะกิดนายพลให้ดูผู้หญิงที่เดินผ่าน
นี่สินะ...คือความเป็นจริงที่ฌอณควรรับรู้
ใช่ ฌอณชอบน้อง แต่ฌอณคงลืมไปว่า แล้วน้องพลล่ะเขามีรสนิยมชอบผู้ชายหรือเปล่า?
เด็กในวัยติดเพื่อน วัยอยากรู้อยากลอง วัยแห่งรักป้อปปี้ เลิฟ เขาก็สมควรได้เรียนรู้มันเอง ฌอณไม่ควรยัดเยียดความรู้สึกแบบนี้ให้
คิดได้ว่าควรปล่อยให้น้องได้เรียนรู้โลกกว้างกว่านี้สักหน่อย ฌอณจึงขอตัวแล้วเดินออกมา แม้จะเสียใจ แต่ถ้าเขารักนายพลจริงก็ควรปล่อยน้องไปให้เจอสิ่งที่เหมาะสมกับน้องพลน่ะถูกแล้ว
หลังจากนั้น ฌอณพยายามตัดใจ จนเวลาผ่านไปหลายปีดีดัก เขาคบผู้ชายมาหลายคนตั้งใจจะจริงจังแต่ไม่ถึงสามเดือนก็เป็นอันต้องเลิกรากันไป
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เวลาได้จูบถึงขั้นมีความสัมพันธ์กัน ฌอณต้องนึกถึงใบหน้าของเด็กน้อยที่ทำหน้ายั่ววันนั้น
ฌอณตัดสินใจไม่คบใครอีก เพราะลึกๆแล้ว เขามีคำตอบให้ตัวเองว่าเขาคงจริงจังกับใครไม่ได้อีกแล้ว
และแล้วก็มาถึงวันหนึ่ง วันที่น้องสาวฌอณร้องไห้หนักกลับมาบ้าน จนฌอณตกใจ แต่ก็พอจะรู้ว่าในวัยเด็กแบบนี้ คงไม้พ้นเรื่องความรัก เขานั่งปลอบใจสักพักจนอึ้ง เมื่อเธอเอ่ยชื่อ "นายพล" พยายามคิดว่าคงชื่อซ้ำ เพราะคงไม่มีชื่อ นายพล ชื่อเดียวในโลกสักหน่อย
ยิ่งชัดเจน เมื่อน้องสาวยื่นโทรศัพท์ที่มีภาพพลอยู่ในเครื่อง หน้าตาน้องพลอาจจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่สิ่งที่จำขึ้นใจคือ ขี้แมลงวันตรงริมฝีปาก
"พี่ฌอณเอาคืนให้เฌอด้วยนะคะ"
ฌอณพยักหน้ารับไปโดยสมองไม่สนใจคำน้องสาว เขากลับตื่นเต้นและสนแต่เรื่องที่จะได้เจอพลอีกครั้ง
จากการตามจีบนายพลอย่างแนบเนียน ทำให้ฌอณสมหวังจนนายพลคบเขาเป็นแฟน แต่ไม่คิดเลยว่าความรักอันสุข สดชื่นจะมีเวลาแสนสั้นขนาดนี้
เล่าอย่างละเอียดจนจบ นายพลฟังน้ำตาคลอ เขาไม่คิดว่าพี่ฌอณจะรอเขานานนับสิบปี แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าทำไมเขาถึงจำพี่ฌอณไม่ได้เลย พอพี่ฌอณพูดจบ นายพลกลับชกอกคนพี่จนฌอณร้อง
"ทำไม ค...คุณ...เอ่อ พี่ฌอณไม่บอกผมตั้งแต่เจอครั้งแรก ปล่อยมานานแบบนี้ทำไม"
"พี่แค่ต้องทำให้พลเชื่อใจพี่ก่อน เพราะถ้ายังไม่สนิทกัน มาบอกแบบนี้พลจะเชื่อหรือ? ว่าจะมีผู้ชายคนหนึ่ง รอใครสักคนมาเป็นสิบปีขนาดนี้"
เม้มปากแน่น นิ่งงัน เขาฟังคำบอกเล่าธรรมดาแต่ซึ้งใจจริงๆ
"ครับ ผมเข้าใจแล้ว"
"ทีนี้เชื่อรึยังว่าพี่รักพลจริงๆ"
"ไอ้ฌอณ"
"พลอย"
ฌอณชะล่าใจเองที่เดินเข้าห้องน้องเป็นคนสุดท้าย แต่กลับลืมล็อคประตู และไม่คิดว่าดึกขนาดนี้ พลอยจะยังออกมาสำรวจห้องน้องด้วย
"ว่าแล้วเชียว ว่าคนชั่วอย่างแก ต้องไม่เลิกรังควาน ออกไปจากห้องพลนะ" ว่าจบปรี่มาตบหน้าฌอณทุบอก ตีแขนเต็มแรง จนพลร้องห้าม เพราะสงสารพี่ฌอณที่ไม่คิดต่อสู้
"พี่พลอย พอเถอะ...พลเต็มใจ พลจะให้พี่ฌอณอยู่กับพล"
"ไอ้พล แกควรมีอนาคตที่ดีกว่านี้..."
"สั่งน้องว่าควรมีอนาคตที่ดี แล้วอยู่กับเรามันไม่ดียังไง พลอย ตอนนี้เรามีทุกอย่างพร้อมดูแลพลแล้วนะ" ฌอณสวนกลับ
"แต่น้องฉันต้องมีแฟนเป็นผู้หญิงสิวะ"
ทั้งนายพลและฌอณต่างชะงัก
มันผิดตรงไหน ถ้าคนเราจะรักกัน ความรักมันบอกเองหรือ? ว่าการคบกันอย่างคู่รักต้องเป็นเพศหญิงกับเพศชายที่คู่กันอย่างเหมาะสมเท่านั้น
ฟากนายพลมองพี่ฌอณจนขอบตาร้อนผ่าว พลสงสารผู้ชายคนนี้ที่เอาแต่ยืนให้พี่สาวเขาทำร้ายและด่าโดยไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น
ในขณะที่ทั้งสองต่างพูดไม่ออก พลอยควักโทรศัพท์กดโทรหาแม่
"ฮัลโหล แม่นอนรึยัง?"
"พลอยแค่จะถามว่าแม่จำฌอณได้ไหม? ที่มันเคยจะข่มขืนไอ้พลน่ะ"
พอแม่ตอบมาว่าจำได้ พลอยยิ้มร้าย ก่อนเอ่ย
"มันมา..."
นายพลแย่งโทรศัพท์พี่สาวมาตัดสาย เมื่อสมองดันนึกไปถึงช่วงบ่ายที่พี่พลอยบอก เขากลัวแม่เขาจะอาการหนัก
"ทำไมพี่พลอยแม่-งใจร้ายแบบนี้วะ พี่ไม่คิดถึงใจคนอื่นเลยว่ะ"
ฌอณยืนมองสองพี่น้องทะเลาะกัน เพียงเพราะเขาเป็นต้นเหตุ ฌอณจึงต้องลากลับ
"โอเค เราจะกลับแล้ว พลอย"
"แกต้องเลิกติดต่อกับพล"
"เราทำไม่ได้หรอก เราแค่กลับไปให้พลอยใจเย็นลงก่อน"
"ไอ้ฌอณ"
ฌอณไม่สนใจพลอยแล้ว เขาหันไปหานายพล ยื่นมือแตะแก้มเด็กหนุ่ม ก่อนจะรั้งกายเข้ามาหากัน และกระซิบบอก
"รอพี่ก่อนนะ"
โดนผลักและแยกออกจากกัน พลอยโมโหจัดที่ฌอณยังคิดกล้าท้าทาย กอดน้องชายต่อหน้าพลอยเช่นนี้
เพี้ยะ!
มือเล็กฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อสุดแรง
"ไปตายซะ ไอ้ฌอณ"
ฌอณฝืนยิ้ม ไม่ตอบพลันเหลือบมองคนรักด้วยสายตาละห้อย และเดินจากไป
พออยู่บนรถคนเดียวไม่มีใคร น้ำตาลูกผู้ชายก็รินไหลออกมา
ทำไม การจะรักใครสักคน ถึงมีอุปสรรคมากมายมาขวางกั้นกันถึงเพียงนี้
เพียงคิดว่าต้องห่างจากนายพลไปอีก ฌอณรู้สึกกลัวและใจหายอย่างบอกไม่ถูก
จากบ้านพลอยมาถึงบ้านของฌอณ เจ้าตัวเครียดมาตลอดทาง เข้าบ้านได้ก็กะว่าจะขึ้นไปพักผ่อนแต่เจอะน้องสาวที่เดินลงมายังห้องครัวพอดี
"พี่ฌอณเป็นอะไร ทำไมหน้าดูไม่ดีเลย"
"เปล่าครับ"
"อ่อ...แล้วเรื่องพี่พลล่ะคะ เป็นไงบ้างอะ ได้ข่าวบ้างไหม? สงสัยตรอมใจตายไปแล้วมั้ง? หึๆ สมน้ำหน้า"
"เฌอ ไม่ควรซ้ำเติมพลนะ"
"ทำไมล่ะ ก็สมควรแล้วนี่ คนแบบนั้น"
"เฌอ! หยุดว่าเดี๋ยวนี้!...พลเป็นแฟนพี่นะ" เผลอเสียงดังใส่น้องสาวจนเฌอสะดุ้ง จนกระทั่ง...
เคร้ง!
แก้วที่น้องสาวถืออยู่ในมือหล่นโดยไม่รู้ตัว
"พี่ฌอณว่าอะไรนะ"
"พี่ไม่อยากเก็บมันอีกต่อไปแล้ว วันใดวันหนึ่ง เฌอต้องรู้"
"พี่หักหลังเฌอหรอ? เฌอให้พี่แก้แค้นนะ แต่ทำไมพี่ฌอณทำแบบนี้ พี่เลิกยุ่งกับพี่พลนะ"
ฌอณเดินไปใกล้ๆน้องสาวพลางลูบเรือนผม
"พี่ขอโทษนะครับ หนูน้อยของพี่ แต่พี่...รัก"
"เฌอไม่ฟัง พี่ฌอณไม่รักเฌอไปให้พ้นเลย"
น้องสาวงอนวิ่งขึ้นห้องหายไป หลงเหลือเพียงรอยยิ้มเยาะของตัวเอง เจอใครก็โดนไล่ตะเพิดราวกับเขาเป็นหมาขี้เรื้อนที่ใครๆต่างรังเกียจ
เครียดจนต้องหาที่ระบาย ฌอณตัดสินใจโทรหาธรรม์ เพื่อหาเพื่อนนั่งคุย ปรับทุกข์ จึงนัดเจอที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง
ผ่านไปสักพัก ธรรม์มาถึงโดยที่ฌอณนั่งรอก่อนหน้า ธรรม์พาเมธธ์มาขอโทษด้วย แต่เวลานี้ ฌอณไม่สนใจเรื่องอื่นนอกจากเรื่องของตัวเอง ลำพังแค่เรื่องน้องพล ฌอณก็ปวดหัวทรมานแทบบ้า
มีคนรักแต่โดนครอบครัวกีดกัน ถ้าน้องพลไม่รักเขา จะยังทำใจง่ายกว่า
กรอกเหล้าเข้าปาก ธรรม์และเมธธ์ต่างเป็นห่วงเพื่อนที่ฌอณไม่วางแก้วเลย พอพร่องลงไม่ทันไร ฌอณก็รินแล้วรินอีกจนเพื่อนๆทั้งสองชักหวั่นใจ
ธรรม์เป็นห่วงฌอณ เลยเรียกพนักงานมาเก็บเงิน ตั้งใจบังคับฌอณกรายๆว่าให้กลับบ้าน
เดินมาถึงหน้าร้าน ธรรม์อาสาไปส่ง แต่ฌอณกลับส่ายหน้าและเดินมึนเมาข้ามถนนเพื่อขึ้นแท็กซี่ฝั่งตรงข้ามโดยไม่ฟังคำเพื่อนสักนิด
บ่นความดื้อดึงของเพื่อนให้เมธธ์ฟัง แต่ในระหว่างที่ฌอณข้ามถนนนั้น...
เอี๊ยดดดด!
โครม!
"ไอ้ฌอณณณณ...."
****1.2****
จะสังเกตได้ว่าตอนเดินเรื่องทำไมฌอณถึงแตะเนื้อต้องตัว พยายามสัมผัสน้องที่มีโอกาส เพราะเขาโหยหาและต้องการนายพลมานานนั่นเอง (ก็บอกแล้ว ว่าฌอณข่มใจอยู่ ถ้าทำได้ ฌอณคงกระชากเสื้อขาดตั้งแต่เจอครั้งแรกแล้ว) เหอะๆ
part หน้าก็จบบริบูรณ์..มาเกาะขอบไปด้วยกันค่ะ
ขอบคุณค่ะ... :mew1: :mew1: :katai2-1:
-
:hao7:
:L1: :pig4: :L1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ทำไมมันดราม่าเข้าไปอีกหล่ะ เอาจริงตอนนี้สงสารฌอณมากเเล้วนี่จะเป็นไรมากมั้ยเนี่ย :ling1:
-
เบื่อพวกขี้เสือก
-
พลอยไม่มีเหตุผล คิดว่าเป็นพี่แล้วทำอะไรก็ได้?
ทำเพื่อน้องหรือทำเพื่อตัวเองกันแน่ คนแบบนี้แย่มาก เอาแต่ชี้หน้ามองคนอื่นว่าผิด แต่ไม่มองตัวเอง
ส่วนฌอน ไม่มีความหนักแน่น เฌอมีแต่อคติแต่ไม่อธิบาย ปล่อยให้คิดเองเออเอง
กลายเป็นการทำร้ายน้อง ทำร้ายตัวเอง ทำร้ายพล
ส่วนเฌอควรจะมีสติ แหกตาดูมั่งนะ คิดว่าโลกหมุนรอบตัวเองรึไง
อีกหน่อยถ้าคบใครแล้วโดนบอกเลิก ไม่ไปป่วนให้ชีวิตเค้าวุ่นวายเหรอ
เอาจริงๆ มีแต่พลนี่แหละ น่าสงสารสุด มีแต่คนตัดสินแทนตัวเองทุกอย่าง
ยังไงก็รอติดตามตอนจบค่ะ
-
ตอนที่ 13 รักคนธรรมดา (ตอนจบ) (3)
คุณจะรู้สึกอย่างไร เมื่อรู้ว่าคนที่เรารักประสบอุบัติเหตุ?
"พี่ฌอณจะรอดใช่ไหม? พี่ฌอณเป็นไงบ้าง พี่บอกผมสิ"
พอเกิดเรื่อง ธรรม์ตั้งใจจะแค่บอกนายพลให้รู้ แต่ก็ไม่คิดว่านายพลจะดึงดันมาให้ได้แถมยืนร้องไห้สะอื้นอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน จนธรรม์ไม่อยากเชื่อเลยว่า จะมีคนรักและเป็นห่วงฌอณมากถึงขนาดนี้
"พล ใจเย็นๆก่อน"
"จะให้ผมใจเย็นได้ยังไง พี่ฌอณจะเป็นอะไรมากหรือเปล่าก็ไม่รู้"
ฟากธรรม์ยืนมองคนร่ำไห้อย่างน่าสงสาร ส่วนเมธธ์ก็ได้แต่นึกถึงอดีตที่เขาเคยคิดจะแทรกกลางความรักของทั้งคู่
ดีแค่ไหนแล้ว ที่ธรรม์ด่าเตือนสติซะก่อน ไม่อย่างนั้นเขาคงรู้สึกผิดไปจนตาย เพราะพอได้เห็นเด็กหนุ่มตอนนี้ ก็สัมผัสได้เลยว่า ทั้งสองคนรักกันมากจริงๆ
ในขณะที่ธรรม์ปลอบใจเด็กหนุ่มอยู่ ครอบครัวของฌอณก็เดินทางมาถึง หนึ่งในนั้นมีเฌอรวมอยู่ด้วย
จังหวะที่เฌอและนายพลประจันหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างชะงัก แต่เฌอที่พอรู้กาลเทศะ จึงเงียบและไม่ทะเลาะต่อหน้าพ่อแม่ เพราะเธอเป็นห่วงพี่ฌอณเหนืออื่นใด
เมื่อทุกคนยกมือไหว้ผู้ใหญ่เรียบร้อย ธรรม์เห็นแม่ทำหน้างุนงงที่เห็นนายพล อาจเพราะไม่คุ้นหน้าเหมือนธรรม์และเมธธ์ เขาจึงรีบแนะนำให้พ่อและแม่รู้จักก่อน
"พ่อครับ แม่ครับ น้องพลเป็นแฟนไอ้ฌอณน่ะครับ"
สิ้นคำแนะนำ นายพลหันไปมองพี่ธรรม์ แต่ธรรม์ยิ้มและส่ายหน้าน้อยๆเหมือนจะสื่อว่าไม่เป็นไร
"คนนี้เองหรอกหรือ?" แม่พี่ฌอณดูเหมือนจะอยากถามต่อ แต่คงเพราะเป็นห่วงลูกชายมากกว่า จึงหันไปถามเหตุการณ์กับธรรม์ต่อ
พอครอบครัวแห่กันมา นายพลยืนตัวแข็ง เพราะเอาเข้าจริง เขายังไม่เคยพบเจอหน้าพ่อ-แม่พี่ฌอณมาก่อน แถมยังจะเป็นการคบแบบชายรักชายเสียด้วย
เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าครอบครัวพี่ฌอณจะรับได้ไหม? ถ้าผลลัพธ์ออกมารับไม่ได้จริงๆ เขาก็พร้อมจะเสี่ยงกับรักครั้งนี้อยู่เหมือนกัน
นายพลกลืนก้อนน้ำตา พยายามหยุดร้องไห้ เนื่องจากอายคนอื่น
ไม่นานนัก หมอเดินออกมาบอกอาการกับญาติว่า พี่ฌอณปลอดภัย เพียงแต่ยังไม่ได้สติ
นายพลปล่อยให้ทุกคนเข้าไปดูอาการก่อน ส่วนเขาขอเข้าไปเป็นคนสุดท้าย
จนเมื่อได้เวลา นายพลยืนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด และบอกกับตัวเองว่า ไม่ว่าพี่ฌอณจะอาการหนักแค่ไหน เขาสัญญาว่าจะไม่ร้องไห้ให้พี่ฌอณรู้
เพียงผลักประตูเข้ามาในห้อง ก็รู้สึกใจไม่ดี เขาสาวเท้าไวๆจนไปหยุดริมเตียงเหลือบมองร่างสูงที่นอนหลับบนเตียงคนไข้
บอกว่าจะไม่ร้องไห้ ก็หลุดออกมาจนได้...เพียงแค่เห็นสายระโยงระยางเต็มไปหมด ไหนจะสภาพร่างกายคนรักมีบาดแผลถลอกทั่วตัวและใบหน้า และยังรู้อาการเพิ่มจากคุณหมอว่าพี่ฌอณขาหักหลายท่อนด้วย
ยืนมองพี่ฌอณนอนหายใจรวยรินแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้ เขาร่ำไห้อย่างหนัก ทำไมพี่ฌอณต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ เหตุการณ์ที่คู่กรณีก็ไม่รับผิดชอบ ขี่มอเตอร์ไซค์หนีหายไปตั้งแต่รู้ว่าชนคนกระเด็นแล้ว
นายพลพยายามยกมือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นที่จะหลุดรอดออกมา
เห็นอย่างนี้ เขายิ่งเสียใจ เพราะหัวสมองก็ดันไปนึกถึงวันเก่าๆโดยอัตโนมัติ
วันที่พี่ฌอณเอ่ยปากจีบกัน...
วันที่คบกัน อยู่เคียงกัน ทั้งยามสุข ทุกข์ ไม่เว้นแม้ยามมีปัญหา พี่ฌอณก็คงยืนหยัดอยู่ด้วยกันไม่ทิ้งกันไปไหน...
ยิ่งนึกถึงเรื่องราวดีๆ ก็ยิ่งเศร้า นายพลอยากก้มลงไปกอดพี่ฌอณแน่นๆจะตาย แต่ก็กลัวพี่ฌอณเจ็บ จึงทำได้แค่แตะแขนพี่ฌอณเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือมาวางบนใบหน้าคนเจ็บ
ร้องไห้จนปวดหัวไปหมด เขาสงบสติอารมณ์อยู่นาน เพื่อให้ตัวเองหยุดร้องไห้ให้ได้ ก่อนจะโน้มตัวลงต่ำ กระซิบบอก
"พี่ฌอณผมรู้นะว่าพี่จะได้ยินที่ผมพูด ผมรอพี่อยู่นะครับ...รอพี่ฟื้น...รอวันที่เรากลับมารักกันเหมือนเดิม ผมรักพี่มากนะครับ"
ก้าวถอยหลังและกลับมายืนตัวตรงตามเดิม นายพลยิ้มจางๆ และยังเชื่อว่า ปาฏิหารย์มีจริงเสมอ...
เขาหวังว่าพรุ่งนี้ ถ้านายพลกลับมา พี่ฌอณคงฟื้นขึ้นมาแล้ว...
...............
วันถัดมา นายพลตื่นแต่เช้ารีบไปโรงพยาบาล ฟากพลอยที่เห็นว่าเมื่อคืน น้องชายตัวเองก็รีบออกไปข้างนอกดึกดื่น วันนี้ก็ยังออกจากบ้านเร็วกว่าปกติอีก พลอยแอบสังเกตจนต้องไปยืนดักนายพลตรงหน้าประตูเพื่อเอ่ยถาม
"จะรีบไปไหน?..."
"ไปหาพี่ฌอณ"
ได้ยินชื่อนี้ ถึงกับอารมณ์ขึ้น
"ทำไมต้องไปหามัน ฉันสั่งแกว่าอะไร"
"พี่พลอย...เลิกสั่งผมซะที" พลอยยืนอึ้งที่เห็นนายพลตวาดใส่ เพราะน้องชายไม่เคยขึ้นเสียงแบบนี้มาก่อน
"นี่แกกล้าเถียงฉันหรอ? พล"
"เออ" นายพลตอบอย่างหมดความอดทน
"ถ้าแกกล้าก้าวออกจากบ้าน เราตัดขาดความเป็นพี่เป็นน้องกัน ไอ้พล"
"เออ!...จะทำอะไรก็ทำเลย ผมไม่สนใจอะไรแล้ว ผมขอแค่พี่ฌอณฟื้นก็พอ"
ฟื้น? ฌอณเป็นอะไร?
พลอยยืนมองน้องชายที่ตาบวมตุ่ย
"เดี๋ยวพล! แกหมายความว่าไง ฌอณฟื้น?"
"คนอย่างพี่สนใจคนอื่นเป็นด้วยหรอ?"
กึก!
พลอยหน้าชาที่โดนน้องชายด่าให้เจ็บช้ำน้ำใจ แต่สิ่งที่เธออยากรู้มากกว่า คือ เพื่อนเธอเป็นอะไร?
"พล บอกมาเร็วๆ"
"พี่ฌอณประสบอุบัติเหตุ ยังไม่ได้สติ สมใจพี่แล้วนี่ อยากให้เขาไปตายไม่ใช่หรอ?"
นายพลตั้งใจด่าพี่สาวให้รู้สึกตัวบ้าง พูดจบ เขาเดินไปหน้าบ้าน รีบจะออกไปหวังว่าถ้าพี่ฌอณฟื้นจะได้เห็นเขาเป็นคนแรก
พลอยวิ่งตามนายพลไป กระชากไหล่ให้หยุด
"รอก่อน ฉันไปด้วย"
"ถ้าจะไปสร้างเรื่อง ผมขอเหอะว่ะ"
"ไอ้ฌอณมันก็เพื่อนฉันนะ"
นายพลจะไม่หยุดรอพี่สาวเลย ถ้าไม่เห็นพี่สาวน้ำตาคลอเบ้า
สุดท้ายทั้งสอง เดินทางไปโรงพยาบาลด้วยกัน พลอยและพลเดินตามโถงทางเดินจนถึงหน้าห้องฉุกเฉิน ก็เห็นพ่อและแม่ของเพื่อนสนิท
"อ้าวพลอย"
พลอยยกมือไหว้อย่างอึ้งๆ ที่แม่ของฌอณยังจำเธอได้ทั้งๆที่พลอยไม่ได้ไปเหยียบบ้านฌอณตั้งแต่มีเรื่องก็สิบกว่าปีแล้ว
"เป็นไงบ้าง ไม่ได้มาหาแม่ตั้งนานแหนะ สบายดีไหมลูก?"
พลอยจุกอกจนบอกไม่ถูก ในขณะที่เธอเอาแต่ร้ายใส่ฌอณ เคียดแค้น ชิงชัง แต่แม่ของเพื่อนกลับเอ็นดูเธอเหมือนเดิมไม่แปรเปลี่ยน
"ค่ะ"
เธอตอบได้คำเดียว เพราะตอนนี้พลอยยืนกลั้นน้ำตาเอาไว้
"ว่างๆก็มาหาแม่บ้างสิ มากินข้าวที่บ้านกัน" พลอยพยักหน้าและรีบขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อปล่อยโฮอย่างรู้สึกผิดจนไม่อยากให้อภัยตัวเอง
นอกจากจะทำร้ายจิตใจเพื่อนไม่พอ เธอยังทำร้ายจิตใจน้องชายตัวเองด้วย
กระทั่ง พลอยเดินออกมาจากห้องน้ำ รอไม่นาน ก็ถึงคราวเธอที่จะเข้าไปเยี่ยมเพื่อนบ้าง
เพียงแค่เห็นเพื่อนไม่ได้สติ และสภาพร่างกายย่ำแย่ พลอยร้องไห้อีกรอบ
"ฌอณ ฉันขอโทษ แกให้อภัยฉันด้วยนะ...ถ้าแกฟื้นเมื่อไหร่ ฉันสัญญาจะไม่ห้ามแกคบพลอีกแล้ว"
บอกคนนอนแน่นิ่งราวกับว่ามันคือคำสัญญาจากปากเธอ
ยืนอยู่ต่อไปไม่ไหว ยิ่งเห็นก็ยิ่งร้องไห้ด้วยความสงสาร ก่อนไป พลอยก้มลงกระซิบประโยคสุดท้ายพร้อมน้ำตาที่ไหลหยดลงบนต้นแขนเพื่อนสนิท
"เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะฌอณ...ฉันรักแกนะ"
****1.3****
ขอโทษที ที่บอกว่าจะจบพาร์ทนี้ ไม่คิดว่าจะยาว สรุปพาร์ทหน้าจบของแท้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:L2: :pig4: :L2:
-
:pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณค่ะ
-
:L2: :pig4: :L2:
-
น่ารัก
-
ช่างเป็นความรักที่รันทดจริงๆ อุปสรรคเยอะเหลือเกิน
-
ทำไมมันหน่วงเเบบนี้ หวังว่าจะจบแบบแฮปปี้นะ :ling3:
-
ตอนที่ 13 รักคนธรรมดา (ตอนจบ)
...............
ค่ำคืนเดียวกัน หลังจากที่นายพลกลับบ้าน พี่ธรรม์โทรมาบอกข่าวดีว่า ฌอณฟื้นแล้ว นายพลดีใจมากจนอยากกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง แต่โดนดุว่า ฌอณควรพักผ่อน นายพลเลยได้แต่จำใจรับคำและรีบเข้านอนอย่างไวเพื่อเตรียมตัวไปหาพี่ฌอณในวันรุ่งขึ้น
วันถัดมา...
นายพลรีบเดินทางไปโรงพยาบาลด้วยความตื่นเต้น เขามีเรื่องอยากพูด อยากคุยกับพี่ฌอณมากมาย เมื่อถึงที่หมาย เด็กหนุ่มเห็นครอบครัวพี่ฌอณยืนอออยู่หน้าห้อง เขายืนเก้ๆกังๆ แต่จังหวะนั้น แม่พี่ฌอณหันมาเห็นจึงกวักมือเรียกเด็กหนุ่มให้เดินไปพร้อมแนะนำสถานะกับญาติๆ
เด็กหนุ่มยืนตัวลีบเพราะทุกคนมองด้วยสายตาแตกต่างกันไป ทั้งตกใจ ขบขัน ปะปนกันไป มีเพียงแม่และพ่อของพี่ฌอณที่ทำท่าปกติ นายพลพยายามฝืนยิ้มทั้งที่ใจอยากเดินออกจากวงสนทนานี้แทบแย่ จนแม่พี่ฌอณสังเกตเห็นจึงปล่อยให้นายพลเข้าไปเยี่ยมพี่ฌอณในห้อง
สาวเท้าไวๆ ไปยังเตียงคนไข้ก็แอบเห็นพี่ฌอณพยายามจะพลิกตัว
"พี่ฌอณ เป็นไงบ้าง"
นายพลถามทั้งที่น้ำตาคลอเบ้าหลังจากเห็นแฟนตัวเองนั้นปลอดภัยแล้วจริงๆ
"ใครครับ?" ฌอณชะงักก่อนจะทำหน้างงๆ ฟากนายพลยืนหน้าซีดเผือกและใจวูบโหวง
อย่าบอกนะ....ว่าพี่ฌอณสมองกระทบกระเทือนจนจำอะไรไม่ได้
"พ...พี่ฌอณ ผมเอง พล-นายพลไงครับ" ตอบเสียงสั่นอย่างกลัวว่าสิ่งที่คิดจะเป็นจริง
พอเห็นนายพลจะร้องไห้ ฌอณรีบแทรกฌอณและพยายามจะลุก แต่ก็ยากลำบากเนื่องจากยังเจ็บทั่วร่างจึงไม่สามารถขยับตัวได้มากนัก
"พล พี่ล้อเล่น"
"เฮ้ย!...พี่อย่าเล่นแบบนี้ดิวะ ผมเครียดจริงๆนะเว้ย...พี่รู้ไหม ตอนพี่สลบ ผมกังวลขนาดไหน? ผมกลัวว่าพี่จะเป็นอะไรก่อนที่มันจะ...สาย..."
"พี่ขอโทษ แต่อะไรคือ สาย? พี่ไม่เข้าใจ" ทำหน้าจ๋อยและถามกลับ
นายพลยืนกัดปากพลางจ้องมองพี่ฌอณอย่างขุ่นเคืองว่าทำไมต้องล้อเล่นกับความรู้สึกที่อ่อนไหวในตอนนี้
แค่รู้ว่าเกือบสูญเสียพี่ฌอณไป นายพลก็เครียดแทบตาย เด็กหนุ่มกลัวว่าจะไม่ได้พูดคำนั้นอีก จึงโพล่งขึ้น
"สายเกินไปที่จะบอกรักพี่ไงวะ"
เป็นครั้งแรกเลยที่ฌอณได้ยินเต็มสองหู แม้จะเป็นน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง แต่มันทำให้เขายิ้มกว้างอย่างไม่น่าเชื่อ
ตอนที่รู้ว่าตัวเองประสบอุบัติเหตุ พอฟื้นมาเห็นร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล อีกทั้งยังมารู้ว่าตัวเองขาหักจนต้องดามเหล็กไว้ด้านใน ฌอณถึงกับท้อแท้สิ้นหวังในชีวิตเหมือนกัน
แต่ตอนนี้ ฌอณโกรธตัวเองที่คิดผิดไป เพราะการเกิดเหตุครั้งนี้ เขากลับได้รับความรักและกำลังใจจากคนใกล้ชิดอย่างล้นหลาม นั่นก็รวมไปถึง เด็กหนุ่มคนที่ยืนทำหน้าจริงจังกับคำบอกรักที่เพิ่งเอ่ยออกมาเมื่อไม่กี่นาทีนี้
คนเจ็บนอนยิ้มมุมปากก่อนบอก
"ก้มมาหาพี่หน่อย"
ยืนบึ้งตึง แต่ทำตามคำบอกคนเจ็บอย่างว่าง่าย
"ให้พี่ได้ไหม? ถ้าพี่จะขอจูบ" กระซิบถามด้วยสายตาพราวระยับ
"ยังไม่หายดี อย่าคิดหื่นเลยพี่"
ได้คำตอบ ฌอณตีหน้าเศร้าที่แฟนไม่ยอมทำตามร้องขอ สำหรับเขาคิดว่า การได้สัมผัส จูบ กอดนี่ช่วยทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นได้ดีทีเดียว
พอน้องพลปฏิเสธ ฌอณก้มมองร่างกายตัวเองที่บัดนนี้จะลุก จะนั่งก็ไม่เอื้ออำนวยสักเท่าไหร่
"ก็อย่างว่า ใครจะมาสน คนมีแผลเต็มตัว ขาก็หัก ทำอะไรก็ไม่ได้"
มองคนตัดพ้อแล้วอยากต่อยหน้าชะมัด นายพลถอนใจ ส่ายหน้าระอา
"ไม่ใช่อย่างนั้น แต่พี่ยังเจ็บอยู่นะ ผมเป็นห่วงหรอก"
นายพลหาเรื่องบ่ายเบี่ยง มองคนที่ทำตัวเป็นเด็ก เบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตากัน จะบ้าตาย เจ็บหนักก็ยังงอนไม่เข้าเรื่อง...
หรืออาจจะเป็นเพราะเวลายามเจ็บป่วยจิตใจจะอ่อนไหวง่าย?...จากที่ต่อว่าไป เลยยอมตามใจ นายพลรีบก้มลงไปจูบพี่ฌอณไวๆ พอผละออกมา เห็นพี่ฌอณนอนยิ้มจนอดหมั่นไส้ไม่ได้
จังหวะนั้นเอง..
"อะแฮ่มๆ"
นายพลชะงักกึก และหน้าร้อนจัดทันทีที่ได้ยินเสียงบุคคลที่สามกระแอมไออย่างแซวๆ พอหันไปถึงรู้ว่าเป็นพี่สาวตัวเอง
"พี่อยู่คุยกับพี่ฌอณก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมออกไปข้างนอก" ทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ตลอดเวลาที่พูดก็หลบสายตาพี่สาวตลอด
"ไม่เป็นไร ฉันมาแค่แป๊ปเดียว"
ฟากฌอณแปลกใจทำไมพลอยมีทีท่าอ่อนลง รอยยิ้มก็ดูล้อเลียนฌอณอย่างบอกไม่ถูก
ยืนนิ่งอยู่นานว่าควรจะพูดดีหรือไม่พูดดี จนกระทั่ง ตัดสินใจได้ว่าควรเข้าเรื่องสำคัญสักที
"คะ...คือ...ฉันตั้งใจมาขอโทษ แกยกโทษให้ฉันนะ"
"ทำไมต้องขอโทษ พลอยไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" ฌอณบอกออกไปตรงๆ เพราะเขาไม่เคยคิดอย่างนั้นจริงๆ
"ผิดสิ ผิดที่กีดกันความรักระหว่างแกกับพล เพราะความเห็นแก่ตัวของฉัน เพียงแค่ฉันอายและกลัวคนอื่นจะเอาไปพูดสนุกปากถ้ารู้ว่าฉันมีน้องชายที่เอ่อ...วิปริต ผิดเพศ...ขอโทษนะแก...สมัยนั้น ฉันแคร์สายตาคนอื่นมากเกินไป"
ในอดีต พลอยคิดอย่างนั้นจริงๆ เพียงเพราะทิฐิและกลัว ถ้าเกิดมีคนรู้ขึ้นมาว่าเธอมีน้องชายเป็นพวกรักเพศเดียวกัน พาลจะมีคนมารังเกียจเธอไปด้วย
ด้วยความรักตัวเองสูงกว่ารักน้องชายจึงกีดกัน ผลักไส ไม่ให้ฌอณเข้ามาทำให้น้องเบี่ยงเบนทางเพศ
หลังจากนั้น พลอยพยายามพูดกรอกหูน้องชาย จนมันซึมซับไปทีละนิดๆ ทำให้นายพลฝังใจ ฝังหัวว่าเขาต้องชอบผู้หญิงไปโดยไม่รู้ตัว
จึงไม่แปลกที่เวลาคบใคร นายพลมักรู้สึกแปลกๆกับใจตัวเอง เพียงแต่เขาไม่เคยบอกใครก็เท่านั้น
ดังนั้น การมาคบกับพี่ฌอณ จึงทำให้นายพลเป็นตัวเองมากกว่าคบใครๆ
"ไม่เป็นไรหรอกพลอย เราไม่เคยโกรธพลอยอยู่แล้ว"
"ทำไมแกดีจัง ทั้งๆที่ฉันก็ร้ายกับแกขนาดนั้น" พลอยถามอย่างสงสัย ฟากฌอณอมยิ้ม ก่อนตอบ
"เพราะพลอยคือเพื่อนเราไง"
กึก!
เหมือนโดนตบหน้าหลังจากได้ยินคำพูดนั้น พลอยยืนหน้าชา รู้สึกตัวเองเลวขึ้นมาทันที ที่เอาแต่ปล่อยให้อคติบังตา ทั้งๆที่อีกฝ่าย ไม่เคยคิดแบบนั้นสักนิดเดียว
"ถ้าแกไม่ว่าอะไร ฉันขอไปกินข้าวกับแม่แกบ้างได้ไหม?" พลอยถามน้ำเสียงสดใสกว่าตอนแรก
"ได้สิ ก็พลอยเป็นพี่สะใภ้เรานี่" พูดจบพลันเหลือบมองคนที่ยืนหน้าแดงจัด
"พี่ฌอณ ผมเป็นผู้ชายนะเว้ย" จะมาเสียงเข้มขึงขังแค่ไหน ฌอณก็ไม่กลัวหรอก
"แล้วไง ก็พลเป็นเมียพี่"
กลบเกลื่อนความอายด้วยการต่อยแขนหนึ่งที แต่ลืมไปว่าพี่ฌอณยังไม่หายดี
"โอ้ย! น้องพล"
"หยุดเลยพล เล่นอะไรไม่เข้าท่า ฌอณยังเจ็บอยู่นะ"
ไม่ใช่แค่นายพลที่ยืนอึ้ง แต่ฌอณก็เหวอเมื่อเห็นพลอยออกโรงปกป้องด้วยการดุและตีแขนนายพลดังเพี้ยะ...
"พี่พลอย เข้าข้างพี่ฌอณ?"
ถามซื่อๆ แต่พลอยเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป
"เออ...ฉันมีธุระต้องรีบไปต่อ ไว้จะไปหาที่บ้านนะ ไปละไอ้ฌอณ"
"มาเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน เดี๋ยวให้แม่ทำผัดพริกแกงไก่รอ"
พลอยอึ้งอีกระลอก เธอรีบพยักหน้าเออออและหมุนตัวออกจากห้องอย่างไว
เดินจากมาด้วยน้ำตาที่ไหลด้วยความตื้นตันใจที่ฌอณยังจำเมนูโปรดของเธอได้
ถ้าพลอยคิดได้ช้ากว่านี้ เธอคงเสียเพื่อนดีๆไปตลอดชีวิต
เธอยิ้มกับตัวเองและเอ่ยขอบคุณเพื่อนเบาๆที่ยังคิดให้โอกาสกับคนนิสัยเสียอย่างเธอคนนี้....
...............
ตั้งแต่ฌอณฟื้นก็เป็นเวลาเกือบเดือนแล้ว ที่นายพลเฝ้าฌอณที่โรงพยาบาลทุกวัน คอยป้อนน้ำ ป้อนข้าว จนพ่อแม่ฝ่ายชายเอ็นดูและสร้างความสนิทสนมกับพลมากขึ้น เว้นเสียแต่เฌอที่ยังบึ้งตึงใส่ เวลาต้องเจอะหน้ากันโดยบังเอิญก็ไม่พูดกับนายพลเท่าไหร่
ช่วงเวลาที่พี่ฌอณยังอยู่ที่นี่ มีเพื่อนมาเยี่ยมเยียนไม่ซ้ำหน้าจนนายพลอดปลื้มใจแทนไม่ได้
จะมีที่ยกเว้นก็คนหนึ่ง ที่เพิ่งมาเยี่ยมพี่ฌอณวันนี้และนายพลอยากงอแงใส่คนเจ็บว่าใครไปบอกกิ๊กเก่าของพี่ฌอณให้รู้
กิ๊กคนนั้น เป็นผู้ชายหน้าหวาน ดูดี และดูจากหน้าตาคงอายุมากกว่านายพลหลายปีเหมือนกัน เขาเดินหน้าเครียดตรงดิ่งไปยังเตียงคนไข้ ไม่พูดพร่ำทำเพลงจับหน้าพี่ฌอณ แล้วก้มลงไปคุยใกล้ๆ นายพลฮึดฮัดในลำคอ แต่ต้องเก็บอาการเพราะไม่อยากงี่เง่า จึงฝืนใจปล่อยให้เขาคุยกัน จังหวะที่เดินออกมานอกห้องนั้น นายพลเจอะพี่เมธธ์และพี่ธรรม์พอดี
"อ้าวทำไมมายืนตรงนี้ล่ะ พล" ธรรม์ถาม
"มีเพื่อนพี่ฌอณมาเยี่ยมครับ"
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ จะมายืนข้างนอกทำไม" เมธธ์ถามต่ออย่างสงสัย แต่พอเห็นพลอึกๆอักๆและหลบตา ธรรม์สะกิดเมธธ์ให้หยุดซัก
"งั้นพี่ขอเข้าไปเยี่ยมไอ้ฌอณก่อนแล้วกัน"
เมื่อทั้งสองเดินผลุบหายเข้าห้องคนไข้ ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที เมธธ์เดินออกมาประชิดตัวเด็กหนุ่มพร้อมกับล็อกคอแน่น
"หึๆ ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง อย่าหึงเลยน้องพล ไอ้ฌอณมันไม่เคยคิดจริงจังกับใครเท่าน้องพลหรอก พี่เอาหัวเป็นประกัน"
นายพลยังไม่พูดอะไร ทำไมพี่เมธธ์รู้ล่ะ ว่าพลคิดอะไรอยู่
"ทำไมพี่รู้ล่ะ ว่าผมเซ็งเรื่องอะไร"
"พี่รู้ว่าพลก็คงดูออกว่านั้น เด็กเก่าไอ้ฌอณ"
"ผมไม่ค่อยโอเคน่ะพี่ คือ ตั้งแต่เขามาถึงนะ ก็มาแตะเนื้อต้องตัวพี่ฌอณตลอด"
เมธธ์หัวเราะ
"ถ้าไอ้ฌอณมันแข็งแรง มันก็คงอยากลุกหนี อย่าไปสนใจอดีตเลย อีกอย่างพลก็รู้ความจริงเรื่องที่ฌอณแอบชอบพลมานานแล้วนี่ มันคงไม่มีกะจิตกะใจจะมองใครแล้วล่ะ"
"พี่รู้เรื่องนี้ด้วย?" นายพลถามพี่เมธธ์ที่ยืนเกาะไหล่เขาอยู่
เมธธ์ยิ้มพลางพยักหน้าก่อนตอบ
"เรื่องของมันพี่รู้ทุกอย่าง เพราะพี่เคยชอบฌอณ"
นายพลหันขวับ
"อย่ามองตาขวางดิ ก็แค่แต่ก่อนน่ะ ฌอณนิสัยดีมากนะ มันเป็นคนรักเพื่อน รักครอบครัว มันทุ่มเทและให้ได้ทุกอย่างถ้าเป็นคนที่มันรัก"
"แล้วพี่มาบอกผม คือ?" นายพลไม่รู้จุดประสงค์ของพี่เมธธ์ว่าจะเล่าให้เขาหึงหรือเล่าให้เขารู้ว่าในอดีตมีแต่คนรุมรักพี่ฌอณมากมาย?
"เรื่องของเรื่อง คือตอนแรกพี่พยายามสร้างเรื่องให้พลกับฌอณทะเลาะกัน พี่รักมันแบบผิดๆ รักแบบครอบครอง หวังจะให้มันมาเป็นของพี่คนเดียว จึงหวงไม่อยากให้ใครมายุ่ง มาใกล้หรือแย่งมันไป พี่นี่เลวเนอะ จนพี่มานึกได้ก็ตอนธรรม์มาเตือนสติน่ะ ว่าถ้าเป็นแบบนี้มันไม่ใช่ความรักหรอก น่าจะเป็นความอยากได้ อยากเอาชนะมากกว่า พี่ขอโทษนะพลที่เคยคิดไม่ดี"
"ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่คิดไม่ดีกับผม"
"ช่างเถอะ เอาเป็นว่าพี่ละอายใจ ขอแค่มาบอกก็สบายใจล่ะ"
"ครับ แล้วพี่เลิกชอบพี่ฌอณชัวร์นะ"
มองเด็กหนุ่มที่ยืนจ้องเขม็งจนนึกขำ
"ฮ่าๆ ชัวร์ๆ เพราะตอนนี้ พี่ตามจีบคนใจแข็งอยู่"
นายพลมองหน้าพี่เมธธ์ ฟากเมธธ์ยิ้มและจ้องทะลุผ่านบานประตูนั้น
"พี่ธรรม์หรอ?"
เมธธ์พยักหน้า
"ตลกดีนะ เพิ่งจะรู้ว่ามีของสำคัญก็ตอนสายไป พลคิดดูสิ จะมีใครบ้ารักคนหนึ่งคนโดยไม่หวังผลตอบแทนบ้าง ยอมแอบรักเขาข้างเดียวมาตั้งหลายปี ไม่ทรมานแย่หรอวะ"
"หาา...พี่ธรรม์แอบรักพี่หรอ โห...เป็นผมคงทรมานมากอะ แอบรักเขา แต่ทำอะไรไม่ได้ เอ้ะ? อย่าบอกนะว่าพี่ชอบพี่ธรรม์ ตอนพี่ธรรม์ตัดใจแล้ว"
"อืม พี่ทำตัวนิสัยเสียเอง มันเลยเลิกชอบพี่น่ะ"
"แล้วพี่จะทำยังไงต่อไปครับ?"
"พี่คงต้องเอาชนะคนใจแข็งด้วยการตื้อจนมันใจอ่อนให้ได้"
ยังไม่ทันเอ่ยให้กำลังใจ พี่ธรรม์เดิมออกมาพร้อมกิ๊กเก่าพี่ฌอณ ที่จ้องพลเขม็งก่อนจะร่ำลาและเดินหนีหายไปอีกทาง
"พล ฌอณถามหาน่ะ"
"อ๋อครับ"
ธรรม์บอกเสร็จ ปรายตามองเมธธ์ก่อนจะหมุนตัวเข้าห้อง แต่เสี้ยววินาทีนั้น นายพลแอบเห็นพี่เมธธ์ตั้งใจยื่นมือจะไปจับมือพี่ธรรม์ แต่อีกฝ่ายคงรู้ตัวจึงรีบก้าวขายาวๆหนีเข้าห้องไปก่อน
นายพลยืนมองคนสองคนที่เดินลับสายตาไป แล้วจู่ๆก็แวบขึ้นมาว่า...
คนเราไม่มีใครเจอแต่รักที่งดงาม ทุกคนต่างล้วนต้องประสบพบเจอทั้งความผิดหวังและสมหวัง อยู่ที่ว่าหลังจากได้รับประสบการณ์มาแล้วนั้น เราจะมองมุมมองความรักต่างจากเดิมยังไง เหมือนอย่างนายพล ตอนนี้ เขามองความรักเปลี่ยนไป เขานึกขอบคุณเฌอที่เลิกรา อาละวาดจนเอาไปฟ้องพี่ชาย นายพลถึงได้เจอคนที่รักและเฝ้ารอนานนับสิบปี
จบความคิด นายพลยิ้มกว้างพร้อมกับเดินเข้าห้องไปหาคนรักที่ต้องการกำลังใจจากเขาอยู่ในเวลานี้...
...............
และแล้ว วันที่ฌอณได้ออกจากโรงพยาบาลก็มาถึง...
ฌอณใช้ไม้เท้าช่วยค้ำในการเดิน เขาเดินขโยกเขยกไปยังรถ แต่เพราะมีนายพลดูแลไม่ห่างฌอณจึงอุ่นใจ จนกระทั่ง มาถึงรถยนต์ พลพาคนเจ็บเข้าไปนั่งในรถได้เรียบร้อย แม่พี่ฌอณสะกิดแขนและยื่นหน้ามาถาม
"พล แม่มีเรื่องจะคุยด้วย"
นายพลมองหน้าแม่พี่ฌอณ ก่อนตอบ
"อะไรหรือครับ?"
"คือแม่อยากให้พลมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน.."
"แต่...ผม...เอ่อ"
"พลจะโกรธแม่ไหม? จริงๆ แม่โทรไปบอกพลอยแล้วล่ะว่าขอให้พลอยู่ที่นี่ก่อน แม่ไม่รู้ว่าจะมีใคร ดูแลฌอณได้ดีเท่าพลน่ะสิ แม่ว่าที่ฌอณดีขึ้นน่าจะเป็นเพราะได้กำลังใจจากพลนะ" นายพลเขินนิดหน่อยที่แม่แฟนชมเกินจริง รวมไปถึงมึนงงและตกใจเล็กน้อยที่แม่พี่ฌอณจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพเรียบร้อย
แต่เพราะนายพลเองก็อยากอยู่ใกล้พี่ฌอณจึงไม่คิดอะไรมาก
"ได้ครับ..."
"ขอบคุณนะพล"
"ครับ"
จนกระทั่ง มาถึงบ้านหลังใหญ่โตของพี่ฌอณ เขาไม่คิดว่า ทางฝั่งครอบครัวของพี่ฌอณจะต้อนรับเขาอบอุ่นขนาดนี้ มีห้องให้นายพลอยู่หนึ่งห้อง พร้อมเสื้อผ้าที่ซื้อให้ใหม่ยกชุด ไหนจะอาหารการกินที่เสิร์ฟตอนมาถึง และทั้งหมดยังเป็นเมนูโปรดโดยแม่เสริมว่ารู้ได้เพราะพี่ฌอณบอก
นายพลรู้สึกดีจนพูดไม่ออกจริงๆที่เขาได้รับความรักและความจริงใจจากครอบครัวพี่ฌอณอย่างล้นหลาม
เด็กหนุ่มประคองร่างสูงไปยังห้องนอนให้พี่ฌอณได้พัก จากนั้น รีบลงมากินข้าว โดยนายพลได้ข่าวจากแม่ของพี่ฌอณว่า ไม่กี่วันนี้ แม่จะได้นักกายภาพส่วนตัวมาช่วยฝึกทำกายภาพบำบัดฌอณให้กลับมาเดินได้เป็นปกติอีกด้วย
เมื่อตัวเองอิ่มท้อง นายพลขึ้นไปหาพี่ฌอณ พาไปทำความสะอาดร่างกาย ใช้น้ำลูบตามตัวสลับกับเช็ดตัวให้พี่ฌอณ เพราะแผลยังโดนน้ำไม่ได้เลยต้องระมัดระวังการติดเชื้อเป็นพิเศษ
จัดการเช็ดตัวและทำแผลเรียบร้อยก็กินเวลาเกือบชั่วโมง แต่ตลอดเวลาที่นายพลปรนนิบัติ พี่ฌอณดูไม่ค่อยพูดค่อยจาสักเท่าไหร่ จนนายพลคันปากอดถามไม่ได้
"พี่ฌอณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"
สาเหตุที่ฌอณเงียบเพราะนั่งมองคนรักดูแลเขาเป็นอย่างดี เขาตื้นตันใจ เพราะตลอดระยะเวลากว่าสองเดือน คนที่อยู่ดูแลฌอณไม่ห่างก็มีครอบครัวและน้องพลของเขา
คนเราจะรู้นิสัยคนก็ยามเจ็บ ยามลำบากนั่นเอง
"พี่ดีใจที่พลดูแลพี่มาตลอด ขอบคุณนะครับ"
"ผมเต็มใจ...ผมอยากทำอะไรเพื่อพี่บ้าง ที่ผ่านมา มีแต่พี่ฌอณที่ทำเพื่อผม"
"น่ารักจัง แฟนพี่ ส่วนเรื่องอดีตที่พี่เคยทำร้ายความรู้สึกน้องพล พี่ขอโทษนะครับ" ฌอณจับมือน้องพลมาวางทาบบนใบหน้าของตัวเอง
"พี่ไม่ต้องขอโทษหรอก เผลอๆ เป็นผมต่างหากที่ควรขอบคุณพี่ด้วยซ้ำ คนธรรมดาอย่างผม มีคนมารอกว่าสิบปีเพื่อจะมารักผม ผมก็โคตรดีใจแล้วพี่"
"เฮ้อ! เลิกมองว่าตัวเองธรรมดาได้ไหม? พลมีเสน่ห์และพิเศษมากเลยนะ ไม่อย่างนั้น แม่พี่คงไม่หลงพลหัวปักหัวปำอย่างนี้ จะว่าไปไม่ใช่แค่แม่ แต่ยังมีพี่ด้วยที่หลงจนโงหัวไม่ขึ้น"
"น้ำเน่าว่ะพี่ฌอณ"
"สัญญานะว่าพลจะไม่ทิ้งคนที่ไม่สมประกอบคนนี้"
มองคนตัดพ้อ แถมส่งสายตาวิงวอน จนเขาส่ายหน้าระอา
"โอ้ย!...พี่จะต้องให้พูดอีกกี่รอบ ผมต่างหากล่ะที่กลัวพี่ทิ้ง"
"ไม่มีทาง เพราะตอนนี้ พี่มีความสุขและรักพลมาก มา...มาให้พี่กอดหน่อย"
"พอตั้งแต่เจ็บ พี่ดูขี้อ้อนขึ้นนะ"
"ไม่ได้หรือ?"
"กวนประสาทว่ะ"
บ่นแต่ก็ยอมให้เขากอดอยู่ดี จังหวะที่ทั้งสองโอบกอดกัน เสียงเคาะประตูดังขึ้น จนนายพลรีบผละและลุกไปเปิดประตู
"ขอแม่เข้าไปได้ไหมพล?"
นายพลมองหน้าแม่และพ่อพี่ฌอณด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเบี่ยงตัวให้ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านเดินเข้ามา
ยังไม่ทันงับประตู เหมือนมีแรงผลักจากด้านนอก จึงเห็นว่ามีพี่พลอย พี่เมธธ์ พี่ธรรม์ รวมถึง เฌอเดินตามมาด้วย
เด็กหนุ่มยืนมองอย่างงุนงงว่านี่มันอะไรกัน
ฟากฌอณอมยิ้ม มองแม่ตัวเอง ก่อนที่มารดาจะหยิบของออกจากถุงกระดาษ เป็นกล่องกำมะหยี่สีดำและยื่นให้ฌอณ ส่วนพี่ฌอณกวักมือเรียกให้นายพลไปนั่งใกล้ๆ
"พลครับ ขอมือหน่อย"
นายพลกำลังคิดว่าควรทำตามคำขอดีไหม? เพราะไม่รู้ว่า พี่ฌอณจะเล่นอะไรอีก
พอนายพลยื่นมือไป ฌอณประคองมือเรียวและหยิบแหวนเงินเกลี้ยงสวมบนนิ้วนางโดยที่นายพลไม่ทันตั้งตัวเลยว่าพี่ฌอณจะมามุกนี้
"งานแต่งของเราเล็กๆแบบนี้ พลโอเคไหม?"
ช่วงที่ป่วยอยู่โรงพยาบาล ฌอณแน่ใจแล้ว ว่านายพลนี่แหละจะมาเป็นคู่ชีวิตเขา จึงรบกวนทั้งแม่ พ่อ เพื่อนๆ ช่วยเป็นธุระแทนในช่วงที่เขาต้องนอนติดเตียงแบบนี้
"ห้ะ!" อุทานออกมาด้วยความตกใจว่าตัวเองหูฝาดไปรึเปล่า?
งานแต่ง? ไอ้พี่ฌอณเจ้าเล่ห์ คนบ้า และทุเรศที่สุด
คิดเอง เออเอง ถามนายพลสักคำรึยังว่าอยากแต่งด้วยไหม? ช่างเป็นการจัดงานที่มัดมือชกมากๆ นายพลยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ พอจะอ้าปาก ฌอณขัดขึ้น
"พี่กลัวน้องพลจะปฏิเสธ พี่เลยให้แม่และเพื่อนมาเป็นพยานงานของเรา" อึ้งกับคนที่ยังยืนกรานหนักแน่น แต่แววตาดูแอบไม่มั่นใจคงกลัวว่านายพลจะไม่รับคำจริงๆ
ฟากนายพลไม่รู้เลยว่าพี่ฌอณไปเตรียมการตอนไหน รวมถึงแหวนที่ซื้อมาให้ด้วย จึงหันไปถามพี่สาวเผื่อจะได้คำตอบ แต่จังหวะที่หันไป เขากวาดสายตาเห็นป้ายแบ็คดรอปขนาดเกือบเท่าฝาผนัง ที่มีชื่อตัวใหญ่เบ้อเร้อว่า
..ฌอณ ❤ นายพล..
นายพลเอ๋อ เหมือนสติหลุด นี่ทุกคนรวมหัวกันหมดเลยหรือ? ก่อนหน้านี้ แบ็คดรอปมันยังไม่มีวางตั้งเลย เป็นการเตรียมงานที่เขาเซอร์ไพร์สมากๆ หรือเขาเองที่ไม่ได้สังเกต?
มองคนยิ้มเจ้าเล่ห์ จะด่าก็ไม่กล้า เพราะมีผู้ใหญ่อยู่ด้วย
"พี่พลอยรู้เรื่องนี้ด้วยหรอ?"
พลอยยิ้มขำ
"อืม ก็ฉันนี่แหละที่เป็นธุระ หาซื้อแหวนให้แกไง ท่านฌอณนี่กำชับว่าอย่าหลุดเชียว อ้อ...ส่วนเรื่องแม่ไม่ต้องห่วง พี่จะยังไม่พูด สบายใจได้"
นายพลเอออออย่างงงๆ จู่ๆ แม่ของพี่ฌอณก็ยื่นกุญแจรถให้นายพลรับ
"ของขวัญวันแต่งงาน"
"อะไรนะครับ?"
นายพลมองหน้าแม่พี่ฌอณสลับกับคนรัก
"รับไปเถอะ พล แค่การที่พลมาดูแลฌอณทุกวันแบบนี้ มันมีคุณค่ามากเกินราคารถด้วยซ้ำ พลเป็นคนดีมากนะลูก"
ฌอณยิ้มและแซวแฟนตัวเอง
"เชื่อรึยังที่พี่บอกว่าแม่หลงพลน่ะ"
"พี่ฌอณ หยุดพูดเลย!"
"เงียบทั้งสองคนแหละ มารับพรจากแม่เถอะ" เป็นพลอยที่เอ่ย
"พลโอเคไหมลูก ที่ไม่มีพิธีใหญ่โต มีแค่แหวนแทนใจและสักขีพยานอยู่ในห้องนี้" แม่พี่ฌอณถามด้วยเสียงนุ่มนวล
"โอเคมากๆเลยครับ"
"แม่เชื่อว่าการที่ลูกของแม่เอ่ยว่ามันคือการแต่งงาน มันเป็นคำที่สื่อให้รู้ว่าจากนี้ เขาพร้อมที่จะลงหลักปักฐานกับคนนี้ บางทีการแต่งงานไม่ได้ขึ้นอยู่กับขนาดของงาน แต่อยู่ที่สัจจะว่าพร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกันจริงๆหรือเปล่า? อยู่ด้วยกันแล้ว จากนี้ หากมีเรื่องหมางใจ หนักนิด เบาหน่อยก็อภัยให้กันนะลูก"
"ขอบคุณครับแม่"
"จากนี้ อยากได้อะไรบอกแม่นะ แม่ยินดีช่วย เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"
"ขอบคุณครับ"
ทั้งสองพนมมือไหว้ขอบคุณ พอจบคำอวยพรของมารดา ก็ตามด้วยพี่พลอย พี่ธรรม์และเมธธ์ ไล่ตามหันมา นายพลมีความสุขเหลือเกินที่ไม่คิดว่าทุกคนพร้อมใจช่วยให้เขากับพี่ฌอณสมหวัง
ที่นายพลไม่ค่อยพูดอะไร ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจ แต่เพราะตั้งตัวไม่ทันมากกว่า เพราะอันที่จริง เขาคาดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าพี่ฌอณจะวางแผนทำอะไรแบบนี้ให้ นายพลไม่หวังงานใหญ่โต ขอแค่มีพี่ฌอณ คบกันไปเรื่อยๆอย่างนี้ก็เพียงพอแล้ว
จบงาน ทุกคนออกไปกันหมด เหลือเพียงเราสองคน นายพลแอบดุแฟนที่เซอร์ไพร์สอะไรไม่บอกกล่าวกัน แต่พอเจอพี่ฌอณหอมแก้มแรงๆ ก็แอบเขิน ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างคนเจ็บอย่างมีความสุข
ฟากฌอณมองหน้าคนรักอยู่นาน ก่อนจะเอ่ย
"สวัสดี นายพลคนธรรมดาของพี่"
"บ้าหรอพี่ฌอณ มาสวัสดีอะไรตอนนี้ ก็เจอกันตั้งนานแล้วหรือเปล่าวะ? กวนประสาท"
"ก็สวัสดี คือ การทักทายนี่ครับ พี่ก็ทักทายสมาชิกใหม่ที่มาอยู่ร่วมชายคาหลังนี้ไง"
"กวนตีน"
"หืม...ปากดีอีกแล้วนะ"
ฌอณส่ายหน้าระอากับความปากดีของแฟนตัวเอง
ก็อย่างนี้แหละ ชีวิตรัก หวานอย่างเดียวก็คงจะเลี่ยน มันต้องมีขมบ้าง ฝาดบ้างตามธรรมดาของความจริงที่เกิดขึ้น
นายพลยิ้มร้ายและสวนกลับ
"ถ้างั้นก็สวัสดีครับ พี่ฌอณคนเหล็กของผม"
"ล้อพี่?"
"เปล่าสักห..น่อ..ย อื้อ...ไอ้อี้ออน"
ต้องให้ได้อย่างนี้ทุกทีสิน่า วิธีสยบคนปากดีก็ต้องจูบนี่แหละถึงจะหุบปากได้
ยามนี้ ทั้งสองจูบกันดูดดื่มราวกับกอบโกยช่วงที่ห่างหายสัมผัสกันและกันมานาน
พอได้กลับมาจูบอีกครั้ง ฌอณรู้สึกเหมือนแรงกาย แรงใจมันเพิ่มขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ
ฌอณไม่วิ่งตามหาใครอีกแล้ว เขาพร้อมที่จะหยุด...กับคนที่เขารักสุดหัวใจ คือ น้องพล คนธรรมดาของเขาคนนี้
.....จบบริบูรณ์.....
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบ
.
เรามีเรื่องใหม่แล้ว ชื่อ แสงสุดท้าย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61787.0#lastPost (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61787.0#lastPost)
ลองเปิดใจอ่านกันดูนะคะ
.
ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: o13 :katai2-1:
:กอด1: :L2: :pig4: :L2: :กอด1:
-
:L2 :L2: :L2:
-
แล้วเฌอล่ะ ไม่มีอะไร เงียบเป็นคลื่นใต้น้ำงี้เหรอ
-
แล้วเฌอล่ะ ไม่มีอะไร เงียบเป็นคลื่นใต้น้ำงี้เหรอ
.
กำลังคิดอยู่ว่าจะมีคนถามไหม ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
เพราะไม่อยากเขียนบอกตอนจบ
.
สรุปตัวละครของเฌอที่สร้างมา จะเป็นนิสัยเด็กๆอะค่ะ พอรู้ว่าพี่ชายเกิดเหตุ เธอเลยยอมอ่อนข้อลงบ้าง แต่ยังไม่ถึงกับหายขาด ก็คือยังมีบาดแผลกับพี่พลอยู่ดี แต่ไม่ถึงกับขั้นอาฆาตมาดร้าย วางแผนชั่ว ทำลายชีวิตพล เพราะถึงยังไง พี่พลก็คือคนรักของพี่ฌอณ ซึ่งเธอก็รักพี่ชายมากเหมือนกัน เพียงแต่เธอไม่พร้อมจะคุยกับพี่พลเป็นปกติก็เท่านั้นค่ะ.
.
ต้องรอเวลาให้เฌอคิดได้เองค่ะ
.
จะสื่อว่าแม้จะจบแฮปปี้ เอนดิ้ง แต่ความเป็นจริงก็ต้องมีคนที่ไม่ชอบหลงเหลืออยู่บ้างค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลุ้นว่าตกลงฌอนจะมึแก้แค้นแทนน้องจิงๆไหม
แต่แบบนี้ก็เป็นอึกแนว เข้าใจง่ายดี ก็รักน้อลพลไปแล้ว
-
.
เพราะไม่อยากเขียนบอกตอนจบ
.
ทำไมถึงไม่อยากบอกเรื่องเฌอตอนจบเหรอคะ? ตอนเราอ่านจบก็สงสัยเรื่องเฌออยู่ คหสต.คิดว่าเล่าไปในเนื้อเรื่องเลยน่าจะเคลียร์กว่าน้า
โดยรวมอ่านเพลินๆดีจ้า แอบคิดว่าตอนจบนี่นิย๊ายยยนิยาย 555 เราไม่แน่ใจว่ากระดูกขาหักหลายท่อนถึงขนาดต้องดามเหล็กนี่ร้ายแรงแค่ไหน เดาว่าคงแย่พอสมควร ไม่รู้ว่าอนาคตจะเดินได้ปกติและวิ่งได้ไหม (ซึ่งฌอณชอบวิ่งซะด้วย) แถมฌอณต้องรักษาตัว พลมาดูแล ใครจะเป็นคนดูแลธุรกิจของฌอณในระหว่างนั้น แล้วงานแต่งงาน เพื่อนสนิทของฌอณมาได้ ก็น่าจะให้เพื่อนสนิทของพลมาแจมด้วย ไหนจะเรื่องของเฌอที่ไม่ได้พูดถึงอีก งืมๆ
-
.
เพราะไม่อยากเขียนบอกตอนจบ
.
ทำไมถึงไม่อยากบอกเรื่องเฌอตอนจบเหรอคะ? ตอนเราอ่านจบก็สงสัยเรื่องเฌออยู่ คหสต.คิดว่าเล่าไปในเนื้อเรื่องเลยน่าจะเคลียร์กว่าน้า
โดยรวมอ่านเพลินๆดีจ้า แอบคิดว่าตอนจบนี่นิย๊ายยยนิยาย 555 เราไม่แน่ใจว่ากระดูกขาหักหลายท่อนถึงขนาดต้องดามเหล็กนี่ร้ายแรงแค่ไหน เดาว่าคงแย่พอสมควร ไม่รู้ว่าอนาคตจะเดินได้ปกติและวิ่งได้ไหม (ซึ่งฌอณชอบวิ่งซะด้วย) แถมฌอณต้องรักษาตัว พลมาดูแล ใครจะเป็นคนดูแลธุรกิจของฌอณในระหว่างนั้น แล้วงานแต่งงาน เพื่อนสนิทของฌอณมาได้ ก็น่าจะให้เพื่อนสนิทของพลมาแจมด้วย ไหนจะเรื่องของเฌอที่ไม่ได้พูดถึงอีก งืมๆ
.......__________........
ขอบคุณนะคะ
.สำหรับคอมเมนท์
ชอบจังเลยเวลาอ่านความคิดคนอ่าน เราขอโทษค่ะ ที่เอาความคิดตัวเองเป็นที่ตั้ง คิดว่าการปล่อยเบลอเรื่องของเฌอไปคงดีกว่า ส่วนเรื่องของเพื่อนพล ตอนแรกเราคิดว่าให้พลไปบอกเพื่อนเองทีหลังค่ะ เราพลาดตรงส่วนนี้เอง ขอโทษด้วย
.
ส่วนเรื่องขาหัก อาการหนักค่ะ คงต้องใช้เวลากายภาพสักพักเลย ถึงจะเดินเป็นปกติ แต่วิ่งก็วิ่งได้นะคะ (เราอ้างอิงข้อมูลจริงจากแม่และเพื่อนเราเองค่ะ เพื่อนดามเหล็กก็วิ่งได้ค่ะ แต่ต้องไม่หักโหม เพราะจะเจ็บช่วงหัวเข่า)
.
ธุรกิจรถฟู้ดทรัค
ช่วงแรกๆนั้นหยุดค่ะ จนพ่อต้องจ้าง ผจก.มาทำต่อค่ะ
-
อ่านไปแอบสงสารฌอนไป ซึ้งกับความรักของฌอนมาก เสียดายช่วงท้ายดํจะห้วนไปหน่อยน่ะ แต่ก้อสนุกน่ารักดี ทำเราแอบน้ำตาคลอเลย
-
ขอบคุณจ้า แฮปปี้สักที :L2:
-
จบแบบแฮปปี้หวานเว่อร์ :pig4:
-
:katai2-1:
-
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายที่ดีนะคนเขียน
-
ชอบอ่่าาาาาา ตามมาอ่านจากเรื่องขอรักได้มั้ย อิอิ o13 o13 o13
-
ตามอ่านมาจากเรื่องอาทัชกะน้องคายัค อ่านเรื่องแสงสุดท้าย แล้วก็มาตามเรื่องนี้ มันดีมากเลยค่ะ
-
o13 o13 o13
-
:mew1:
-
:pig4:
-
สงสารนายเอก ชอบพระเอกที่มีรักมั่นคง แต่ไม่ชอบการตัดสินใจสุดท้ายเลย มันเจ็บปวดหมดทุกฝ่าย ถ้าต้องเป็นอย่างนี้ก็ไม่ควรเข้ามาแต่แรก
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบซะแล้ว ชอบบรรยากาศของเรื่องนี้ นิ่ง อึน หวาน ครบ พบเรื่องนี้ช้าไป
แต่ถ้าคนเขียนไม่สปอยล์ระหว่างทาง ( หลายครั้งด้วย ) ว่า -ฌอนรักพลจริงๆ- จะดีกว่าไหม
เรารู้สึกว่ามันทำให้ความเข้ม ความขม ปมของเรื่อง ลดระดับไปหลายดีกรีทีเดียว
-
หวาน น่ารัก กลมกล่อมมากครับบ
-
แอบเครียด ตอนแรกคิดว่าจะจบไม่สวยซะแล้ว :-[ :-[ :-[
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 42บ./1วัน กด *104*68*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า AIS ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)