พิมพ์หน้านี้ - [ เรื่องสั้น ] PAIN ADDICT │ เสพติดความเจ็บปวด │ [ตอนเดียวจบ]
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Foggy Time ที่ 16-03-2017 22:27:24
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่ 1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ 3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ 4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ 5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว 6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน 7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง 7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด 7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ 7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ 8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง). 9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ 10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป 11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป 12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด 13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ 14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ 15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ... (1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ (2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง ....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ - ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง) - ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ - ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ - ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส - ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail 16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข 17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ) เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ admin thaiboyslove.com....................................... วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7 วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม Share This Topic To FaceBook Share This Topic To FaceBook Share This Topic To FaceBook
เสพติดความเจ็บปวด ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนเราจะทนความเจ็บปวดซ้ำๆ แบบเดิมได้หลายครั้ง ทั้งๆ ที่มันเจ็บปวดเจียนตายแต่ก็ยังมีหลายคนเลือกที่จะทนแล้วทำเป็นไม่เห็นมัน ผมพูดถึงเรื่องนี้ทำไม? เพราะผมเป็นหนึ่งในนั้นไง ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าพยายามทำให้น้ำตาที่ไหลบ่าออกมาย้อนกลับไปที่เดิม น่าแปลกที่ไหลหนักกว่าเดิมจนท้องฟ้าสีดำที่ผมเห็นพร่ามัวไปหมด ผมยกบุหรี่ขึ้นมาสูบหนักๆ ก่อนที่จะพ่นออกมาจนควันท่วม ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้าผมจะเป็นมะเร็งปอดตาย ตอนแรกผมก็ไม่สูบหรอกแต่เขาเป็นคนชวนผมสูบ ผมก็เลยสูบด้วย เสียงหอบหายใจสลับเสียงครางดังแผ่วเบาคล้ายกับขวยเขินที่จะทำ ทั้งๆ ที่มันทำกันตั้งแต่ก่อนที่ผมจะกลับถึงห้องด้วยซ้ำไป ผมกลืนก้อนสะอื้นลงคอเท้าแขนบนระเบียงที่มีหิมะตกโปรยปราย ฤดูหนาวของที่นี่ไม่เคยปราณีสิ่งมีชีวิตใดๆ แน่นอนว่ามันรวมถึงคนข้างในด้วยล่ะมั้ง ถึงทำกิจกรรมสร้างความอบอุ่นให้กัน นี่ถ้าผมเข้าไปคงเจอกองไฟของพวกลูกเสือ หึ ดีผมจะได้ไปซื้อมาร์ชเมลโล่มาปิ้งกินข้างๆ เลย ผมคุยกับเขาหลายครั้งแล้วถึงเรื่องนี้แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็ชอบมาเป็นทำนองว่า 'ถ้ารับไม่ได้ก็เลิกซะสิ' อย่าคิดว่าผมไม่อยากเลิก ผมอยากเลิกจะตายชัก โอกาสเรื่องความรักคนเรามีครั้งเดียวซะที่ไหน แต่อย่างว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตประหลาดและผมก็เลิกรักหมอนั่นไม่ได้สักที ผมเคยถามเขานะว่าผมไม่เร้าใจพอเหรอ? อะไรทำนองนั้น เขาก็ยิ้มแล้วกอดผมต่ออีกสองสามรอบแทนคำตอบ ทำให้ผมคิดว่าปัญหาของเขาคงจะอยู่ที่ความเจ้าชู้ของเขามากกว่า ช่วยไม่ได้เจอกันครั้งแรกผมก็ตกหลุมเขาที่รอยยิ้มทรงสเน่ห์นั้นนั่นแหละและผมก็รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีทางเป็นของผมเพียงคนๆ เดียว เขาแจกจ่ายรอยยิ้มราวกับองค์กรการกุศล ถ้าหากมันเป็นเงิน ทุกคนที่สบตาเขาคงได้เงินล้านกลับบ้าน ไม่ทันได้รู้สึกอะไรบุหรี่ก็หมดมวนอีกแล้ว ผมหยิบมวนใหม่ขึ้นมาจุดและสูบ จริงๆ ผมก็ไม่ชอบมันหรอกแต่สูบแล้วรู้สึกดีขึ้นมันเหมือนผมพ่นความรู้สึกหนักๆ ของตัวเองออกมาด้วย ผมน่ะ หึงหวงเขาแทบบ้าแต่ก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ ผมทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง สิทธิ์พิเศษอย่างเดียวที่มีคือการได้อยู่ร่วมห้องกับเขาก็เท่านั้น แกร๊ก เสียงกลอนประตูถูกปลดแต่ผมไม่ได้หันไปมองเพราะมันไม่ได้มาจากห้องผม "สูบบุหรี่อีกแล้วเหรอครับ" น้ำเสียงทุ้มนุ่มทักผมทำให้ผมยอมหันไปมองแล้วพ่นควันใส่ "อืม หมออย่างคุณก็ควรไปไกลๆ จากผม เดี๋ยวจะเป็นมะเร็งตาย" หมอหนุ่มหัวเราะในลำคอ "คุณน่ะควรเลิกสูบได้แล้ว เดี๋ยวผมจะอดเห็นหน้าคุณทุกเช้า" มองผมตาพราวระยับ ใช่ว่าผมจะไม่รู้ ว่าหมอปัญญาอ่อนนี่โง่มาชอบผม "ไปไหนก็ไป" ผมเอ่ยปากไล่ ช่วยไม่ได้ผมมันพวกเสพติดความเจ็บปวดกับอะไรที่มันอ่อนโยน ผมไม่ค่อยชินกับมันสักเท่าไหร่ แต่แล้วหมอมันก็ทำแบบเดิมทุกครั้งที่เจอผมสูบบุหรี่ ฟู่ว ควันบุหรี่ถูกพ่นใส่หน้าผมแบบเดียวกับที่ผมทำใส่เขาเมื่อกี้ ผมมองหน้าหมอนิ่งไม่ออกความเห็นกับการกระทำเด็กๆนี่ "งั้นคุณก็เป็นพร้อมผมแล้วกัน เวลาป่วยจะได้นอนเตียงข้างกัน" เขาแย่งบุหรี่ผมไปสูบอีกแล้ว เชื่อเขาเลย.. ผมกลอกตาเบื่อๆ แล้วหยิบมวนใหม่ขึ้นมาจุดแต่ก็โดนเขาแย่งไปทั้งซอง "ผมว่าเงินเดือนหมอมันก็ไม่ได้แร้นแค้นนะ จะมาแย่งบุหรี่ผมทำไม" "สูบบุหรี่มันไม่ดีนี่ อีกอย่างช่วงนี้คุณชักจะสูบมากเกินไปแล้ว" เขาเอ็ดผมเสียงดุสมกับเป็นหมอหัวหน้าแผนก แต่ผมจะเชื่อฟังเขาทำไม เขาไม่ใช่พ่อผมสักหน่อยและผมก็ไม่ได้ชอบเขาด้วย แอ๊ด แขนหนักๆ พาดบนไหล่ผมเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเห็นได้ชัด "กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ หืม?" หนวดสากๆ ซุกไซร้คอผมหยอกเย้าจนผมหัวเราะคิกเบาๆ "สักพักแล้วล่ะ" ผมเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาที่ผมหลงใหล มันปรากฎความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมอย่างว่ามาจางๆ จนหัวใจในอกผมบีบรัดแน่น เอาเข้าจริงผมก็ไม่ได้เสพติดมันหรอกแต่ถ้าผมไม่หลอกตัวเองว่าเสพติดมัน ผมก็จะเจ็บจนตัวตาย คุณไม่อยากรู้หรอกว่าเดือนนี้เขาพาผู้หญิงขึ้นห้องแล้วกี่คน เอาเป็นว่าผมกลับมาจากทำงานทีไรก็เจอเขาทำเรื่องอย่างว่าทุกที แต่ไม่รู้ทำไม ช่วงนี้มันถึงได้มากเป็นพิเศษ "แล้วคุยกับหมอเวรนี่อีกแล้วเหรอ" ทำเหมือนจะหึงหวงผมแต่ก็ไม่ มันก็แค่คำพูดของเขาเท่านั้น แต่ผมกลับรู้สึกดีกับมัน บ้าชะมัดที่ผมหลุดยิ้มออกมา ผมใช้หางตามองหมอแล้วแค่นเสียงหึ "เปล่า" สีหน้าของหมอมึนตึงอย่างเห็นได้ชัด ผมเห็นดวงตาสีเขียวนั่นเจือทั้งความไม่เข้าใจและเกลียดคนที่ผมรักเอามากๆ เขาคงจะแปลกใจที่ผมเลือกที่จะอยู่กับคนแบบนี้ไม่ใช่หมอที่โปรไฟล์เลิศหรูไปซะทุกอย่างเขา ก็อย่างที่รู้มนุษย์มันประหลาด ใช่ว่าเขาไม่ดี ผมก็แค่รักคนๆ นี้เท่านั้นเอง เหตุผลง่ายๆ ที่เข้าใจง่ายเหมือนบวกเลขขั้นพื้นฐานที่ไม่ต้องใช้ความฉลาดอะไรก็พอจะนึกคำตอบออกทันที "ดี" เขายิ้มแล้วก้มลงมาจูบหนักๆ ที่ปากผม "เข้าห้องซะ อากาศเย็นแล้ว" ผมพยักหน้าหงึกหงักแทบไม่ต้องคิด อย่างน้อยเขาก็มีมุมน่ารักแบบนี้แหละ "แต่ฉันคงต้องออกไปข้างนอกก่อน เธอติดรถฉันมาน่ะ" รอยยิ้มของผมค้างจนเขาใช้มือจับแก้มผมแล้วดึงเบาๆ ให้กลายเป็นรอยยิ้มเหมือนเดิม "ก็แค่เซ็กส์น่า" เขาว่าทิ้งท้ายก่อนที่จะผิวปากเดินควงกุญแจไปหารถซึ่งผู้หญิงคนที่ว่านั่นก็ยืนรอข้างรถแล้ว เธอมองเห็นผมแล้วไหวไหล่ใส่ คล้ายกับยียวน ผมเพิ่งสังเกตว่าเขาลืมใส่เสื้อโค้ทกันหนาวแต่ อืม.. ช่างมันเถอะ ความร้อนที่เขาเพิ่งสร้างมันน่าจะเพียงพอต่อเขาแล้วนั่นแหละ ผมก้มมองมือตัวเองที่กำแน่นอย่างแปลกใจ จะเอาอะไรอีก... ได้แค่นี้ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง "เป็นผมไม่ได้เหรอ" ผมเงยหน้ามองหมอนิ่งๆ และไม่ได้ถอยหนีจากมืออุ่นๆ ที่กำลังเกลี่ยน้ำตาผมออก ผมเหยียดยิ้มให้หมอซึ่งดูเหมือนจะทนรอยยิ้มจอมปลอมของผมไม่ได้เลยดึงตัวผมเข้าไปกอด ผมหลับตาไม่มีเสียงสะอื้นหรืออะไรทั้งนั้น ผมชินชาไปแล้วกับเรื่องนี้แต่ร่างกายและหัวใจผมมันไม่ชิน น้ำตาที่ควรจะหยุดไหลก็ไม่หยุดสักที "..ไม่ตอบถือว่าตกลงนะ" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูผมก่อนที่หมอจะก้มลงมาจูบผม ผมปล่อยให้หมอรุกรานตามใจชอบโดยที่น้ำตายังไหลตลอดเวลา มืออุ่นๆ ที่หยาบกว่าเขาคนนั้นสอดมือเข้าไปในเสื้อผมและเขาก็ลูบแผ่นหลังผม ผมเหลือบมองเขาไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่ยกแขนสองข้างขึ้นโอบคอเขาแล้วหลับตาลงส่งเสียงครางออกมาเบาๆ หมอดูจะตกใจกับปฏิกิริยาของผมเพราะที่ผ่านมาผมปฏิเสธเขามาตลอด แต่มันก็ต้องมีบ้างนั่นแหละที่ผมจะเลิกปฏิเสธเขา "...แน่ใจเหรอ ถ้าคุณไม่ต้องการก็บอกผมตรงๆ คุณก็รู้ว่าผมชอบคุณมาก" เขาว่าทั้งๆ ที่พาผมเข้าห้องตัวเองและวางผมบนเตียง ผมยิ้มเล็กๆ ให้เขาและเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดเขาออก "อืม" ผมเหนื่อยแล้วล่ะสำหรับการไล่ตาม เขาคนนั้นเคยบอกว่ามือของผมค่อนข้างเย็นซึ่งมันก็น่าจะจริงเพราะทันทีที่ผมแตะเจ้านั่นของหมอ หมอก็สะดุ้งเฮือก ผมส่ายหัวให้กับสีหน้ากระดากอายของคุณหมอ ช่วยไม่ได้ ผมชินกับความเจนจัดของเขาซะแล้วล่ะ ผมใช้เวลากับมันนิดหน่อยก่อนที่จะรับมันเข้าไปในปาก แน่นอนว่าคุณหมอสีหน้าเปลี่ยนทันที มือหยาบนั่นจับหัวผมเบาๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นแน่นเมื่อผมแกล้งใช้ลิ้นกับสิ่งนั้น ผมเล่นกับมันพักใหญ่จนรู้ตัวอีกทีก็ถูกคุณหมอผู้ใจดีของผมผลักผมลงบนเตียงแล้วฉีกทึ้งเสื้อผ้าผมออก เขาแปลกไปนิดหน่อยจากตอนปกติ เหมือนกับลูกแกะที่จู่ๆ ก็กลายร่างเป็นหมาป่าแต่ก็สู้คนรักของผมไม่ได้ที่เป็นสิงโตตัวผู้ตลอดเวลา นอกจากเรื่องกินกับเซ็กส์เขาก็แทบไม่สนใจอะไรแล้ว ผมหอบหายใจเมื่อเขาก้มลงดูดยอดอกผมพอเห็นผมนิ่งเขาก็จงใจดูดแรงๆ จนผมครางออกมา บ้าชะมัดที่จู่ๆ ผมก็นึกถึงคนรักของผมซะอย่างนั้น เขาคนนั้นชอบกัดเป็นบ้า "ผมจะดูแลคุณอย่างดี ถ้าคุณยอมเลิกกับเขาแล้วมาหาผม" หมอกระซิบข้างหูผมเหมือนจะเกลี้ยกล่อม ผมไม่ได้ตอบเขาเพียงแค่หลับตาและปล่อยให้เขาทำตามใจ แค่นี้ก็ถือว่ามากแล้วสำหรับคนอย่างผม ผมครางออกมาแผ่วเบาเพื่อเขาสัมผัสผมตรงนั้น "เป็นผมไม่ได้เหรอ.. ผมดีกับคุณขนาดนี้" ผมไม่ตอบและไม่คิดจะตอบคำถามของเขา ไม่ว่าจะคำถามไหนๆ เพราะทั้งเขาและผมก็รู้อยู่แก่ใจแล้วว่าคำตอบคืออะไร ผมมันก็แค่คนบ้าที่คนบ้ากว่าอย่างเขามารักก็เท่านั้น "ไม่ได้จริงๆ งั้นเหรอ" เขาตัดพ้อผมอย่างน่าสงสาร แต่ผมสงสารไหม? ก็ไม่ ที่ผมควรสงสารคือตัวเองมากกว่า "รู้ไหมว่าตาคุณน่ะสวยเป็นบ้า" หมอพูดเหมือนกำลังเพ้อดาราสักคนที่ไม่ใช่ตัวผม แต่ไอ้การกระทำชื่นชมของเขาก็ขัดกับมือที่สาวตรงนั้นของผมเร็วๆ จนผมคู้ตัวกำผ้าปูที่นอนแน่น ไอ้หมอนี่มันบ้าไปแล้ว.. "นอกจากตาคุณจะสวย ผมก็ชอบผมยาวๆ ของคุณเหมือนกัน" มืออีกข้างจับผมสีเทาที่ถูกย้อมมานับครั้งไม่ถ้วนของผม ทำให้ผมลืมตาข้างนึงขึ้นมาดูก็เห็นเขาจูบมันเบาๆ ราวกับของล้ำค่า "แต่ผมก็รู้อีกนั่นแหละว่าคุณไว้ผมยาวและย้อมสีเทาเพราะเขา" นั่นก็ถูก ผมไม่ได้ไว้ผมยาวมาตั้งแต่แรกหรอก "ถ้าคุณยอมรักผม ผมจะปล่อยให้คุณทำสิ่งที่คุณอยากทำ" ผมสะดุ้งกับนิ้วที่ถูกชโลมด้วยน้ำเย็นๆ เหนียวๆ "อา.." ผมครางออกมาอย่างไม่ปิดบัง นิ้วของคุณหมอดูจะเชี่ยวชาญกับการตรวจภายในจนผมแข้งขาอ่อน หมาป่าตัวนี้อ่อนโยน.. มันช่างต่างจากสิงโตของผมซะจริง ผมยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อเผลอสะอื้น "เจ็บเหรอ.." หมาป่าซื่อถอนนิ้วออกทันที ผมส่ายหน้าดิก "เปล่า" "เพราะเขาเหรอ" น้ำเสียงของหมอเศร้าจนผมยอมลืมตาขึ้นมาดู มันเจ็บปวดเหมือนตอนที่ผมมองเขาเมื่อกี้เลย แววตาเดียวกันแต่ความรู้สึกไม่เหมือนกัน ผมไม่เข้าใจที่ทำไมสิงโตของผมถึงไม่เจ็บปวดกับเขาบ้าง เอาเข้าจริงหมาป่าหน้าตาก็ไม่ได้แย่หรอกแต่ผมยังไม่หมดรักจากสิงโตก็แค่นั้น ผมไม่ตอบแต่ดึงตัวคุณหมอลงมาหาตัวเองและจูบเบาๆ บนจมูกซึ่งหมอก็หน้าแดงจนน่าเอ็นดู "ทำต่อเถอะ" หมออิดออดเหมือนไม่อยากทำแต่จนแล้วจนรอดก็ทนความต้องการลึกๆ ของตัวเองไม่ไหวเลยทำต่อ ผมยิ้มเอ็นดู สำหรับผมหมอก็เหมือนลูกหมาป่าสักตัวนั่นแหละ ต่อให้ผมไม่ค่อยใส่ใจมัน มันก็ยังมีชีวิตรอดด้วยตัวเองอยู่ดี "อา..." ผมร้องออกมาหลับตาลงเมื่อสิ่งที่เข้ามาไม่ใช่นิ้วสองนิ้วอีกต่อไป คุณหมอขยับอย่างเชื่องช้าเหมือนกับกลัวผมเจ็บ ผมเลยกระตุ้น หมอด้วยการเงยหน้าขึ้นไปจูบ ผมยอมรับว่าผมชินกับความเร่าร้อนของสิงโตมากกว่า คนนั้นเขาเล่นแทบไม่ให้ผมได้หายใจ แต่คุณหมอก็มีอย่างหนึ่งให้ผมประทับใจนะ คุณหมอสวมถุงยางตามแบบฉบับหมอๆ ที่ป้องกันโรคอะไรต่อมิอะไร ตอนทำกับสิงโตผมก็บังคับให้เขาใส่เหมือนกัน ผมรักเขานะ แต่ผมไม่ไว้ใจเขาเท่าไหร่ อึก..! ผมเบิกตากว้างเมื่อไปๆ มาๆ หมอเริ่มจะไม่อ่อนโยนสักเท่าไหร่ เล่นเอาผมตัวโคลงไปตามแรง ผมตัวสั่นไปทั้งตัวเมื่อหมาป่ารู้จุดในตัวผมแล้วกระตุ้นตรงนั้นไม่หยุด ผ้าปูที่นอนถูกผมกำแน่นผมเงยหน้ามองเพดานหัวขาวโพลนปล่อยให้ร่างกายเป็นไปตามสัญชาตญาณ ผมปล่อยเสียงที่ไม่ดังนักเพราะรู้ดีว่ากำแพงที่นี่ไม่ได้หนาสักเท่าไหร่ แต่เหมือนคุณหมอจะไม่พอใจเร่งเร้าจนผมต้องกัดฟันแน่นไม่ให้เสียงมันดังไปมากกว่านี้ ผมไม่ได้หน้าหนาเหมือนเขาสักหน่อย จังหวะบนเตียงไวขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ของคุณหมอ "..ข้อร้องล่ะ เป็นผมไม่ได้เหรอ" มือหยาบลูบใบหน้าผมเหมือนตกอยู่ในภวังก์ "ผมชอบคุณจนแทบบ้า คุณไม่รู้หรอก" ผมยิ้มรับจับมือนั่นไม่ได้ตอบอะไร เพียงไม่นานเราทั้งสองคนก็ถึงฝั่งฝันโชคดีที่คุณหมอสวมถุงยางให้ผมด้วย ♪~ ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ในกางเกงที่ถอดไว้ขึ้นมากดรับโดยไม่ต้องดูชื่อ "ว่า" // หายไปไหน ฉันหิวแล้ว ทำอะไรให้กินหน่อย // "ออกมาข้างนอกนิดหน่อยน่ะ นายนอนรอเลย" ผมพูดพลางหยิบเสื้อผ้ากางเกงมาสวมกลับดังเดิม ไอ้เจ็บมันก็เจ็บนะ แต่ก็ใช่ว่าจะเจ็บจนทนไม่ได้ เอาเป็นว่าผมชินแล้วมากกว่า "...คุณจะไปหาเขาเหรอ" หมอถามผมเสียงเบา ผมกดวางโทรศัพท์ไม่ได้ตอบแต่หยิบซองบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงคืนและสาวเท้าออกจากห้อง "ผมไม่ดีตรงไหน.." ดวงตาสีเขียวนั่นสั่นพร่าจนผมใจกระตุก แต่ก็นะ.. ผมหยุดฝีเท้าที่หน้าห้อง "คุณไม่ได้แย่หรอก คุณหมอ คุณดีเกินไปสำหรับผมด้วยซ้ำ" ผมหันไปพูดด้วยรอยยิ้มจาง "แต่ผมมันเป็นพวกเสพติดความเจ็บปวด ไว้วันไหนที่ผมทนความเจ็บปวดนั่นไม่ได้ ผมจะมาให้คุณรักษาคนแรกเลยแล้วกัน" ผมไม่รอคำตอบของคุณหมอแต่เดินออกทันทีและปิดประตูดังปัง "เฮ้อ" ผมถอนหายใจเซ็งๆ ผมนี่มันบ้าชะมัดเลย เลือกคนที่เลวร้ายทั้งๆ ที่มีคนดีเสนอตัวมาให้ผมเลือก แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ผมมันเป็นพวกชอบความเจ็บปวด :) ------------- ลองเขียนแนวใหม่ๆ บ้าง :z10:
สงสารหมอ :z3:
รักคนที่เขา รักเราดีก่า??? (รึป่าว) :mew2:
ไม่น่าจบนะ ตอนเดียว ค้างงงงงง ให้คนเจ้าชู้ ได้รับความเจ็บปวดบ้าง มีแต่คนที่เจ็บปวดเพราะคนเจ้าชู้คนเดียวได้ยังไง สมดุลย์ ยุติธรรม อยู่ไหน :katai1: :katai1: :katai1: :L1: :L1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เฮ้อออ อ่านแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ :เฮ้อ: :L2: :pig4: :pig4: :L2:
ฮือออออ จบอย่างนี้จริงๆหรือเนี่ย ไม่รู้จะสงสารใครดีแล้วเนี่ย
เอิ่ม :mew5:
ก็รัก คำเดียว ความรู้สึกเดียว กลบทุกอย่างได้ ถึงไม่มิดแต่ก็ยินยอมที่จะอยู่กับมัน คุณหมอไม่ยิ่งเพ้อหนักหรอ แบบนี้
อยากให้มีต่อจังค่ะ อยากให้ถึงวันที่เจ็บจนถึงที่สุดจนไม่รู้สึกอะไรแล้วทิ้งสิงโตนั่นออกมา อยากให้คุณหมอมีความสุข :mew4:
คนที่ดีก็ไม่ใช่คนที่รัก คนที่รักก็ไม่ใช่คนที่ดี :katai5: