-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
:110011: :z7:
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
:write-a-letter: เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
(http://i76.photobucket.com/albums/j9/minnie_td/20150201_160811_zpsbipmg16x.jpg) (http://s76.photobucket.com/user/minnie_td/media/20150201_160811_zpsbipmg16x.jpg.html)
รายละเอียดหนังสือ
หนังสือขนาด A5 หนึ่งชุดมี 4 เล่ม อัดเนื้อหาให้เต็ม ๆ ที่ลงในเวปทั้งหมดครบทุกตอน และเขียนตอนพิเศษเพิ่มอีกเจ็ดตอน
ตอนที่ 1 : ในวันที่พี่เอย์กลับบ้านดึกมาก กลิ่นน้ำหอมปริศนา และต่างหูเพชรชมพู ข้างนั้น....
ตอนที่ 2 : จดหมายลับฉบับเชนซ่าร์ (ย้อนอดีตเชนซ่าร์สมัยมัธยม จุดกำเนิดรักเผ็ดดุ)
ตอนที่ 3 : ในวันที่พี่เอย์กับพี่เชนต้องไปซื้อของด้วยกันที่ซุปเปอร์ฯ (พี่เชนบรรยาย)
ตอนที่ 4 : ผมมีอะไรกับเชนครั้งแรก ที่ออฟฟิศส่วนตัวของเขา คืนนั้น....
ตอนที่ 5 : ตอนแถมเชนซ่าร์
ตอนที่ 6 : (ลงเวป) พี่เอย์หมาปิง ดอลลี่??
ตอนที่ 7 : (ลงเวป) เชนซ่าร์ ตกลงใครนัด??
** ราคา ไม่มี ** เป็นหนังสือที่ทำขึ้นเพื่อจะส่งเข้าประมูลของเล้าเป็ดในรอบนี้เท่านั้น
:110011: สารบัญ :z7:
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2726127#msg2726127)
01 - เผชิญหน้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2726721#msg2726721)
02 - พ่อครัวหัวป่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2728194#msg2728194)
03 - คนธรรมดากับสายฝน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2730252#msg2730252)
04 - คนเมากับเสื้อนอกตัวนั้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2731710#msg2731710)
05 - คนธรรมดากับงานเลี้ยงหรูหราและคุณชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2733631#msg2733631)
06 - ผมเอย์ตั้น คุณชายของไอ้หมาปิง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2735194#msg2735194) (Aeton's Part)
07 - พี่เอย์เป็นคนแปลก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2737143#msg2737143)
08 - ใครกันที่นอนสงบเงียบและเรียบร้อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2739029#msg2739029)
09 - เสน่ห์ของพี่เอย์~ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2740576#msg2740576)
10 - ไม่บอกเธอ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2743248#msg2743248)
11 - คำใบ้ของพี่เอย์ >///< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2745109#msg2745109)
12 - หมาปิงคิดจะทำอะไร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2746984#msg2746984) (Aeton's Part)
13 - หมาปิงชวนพี่เอย์เล่นสะกดคำ >> ERROR (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2749947#msg2749947)
14 - คุณชายไฮโซกับจิ๊กโก๋ลูกทุ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2752241#msg2752241)
15 - นี่คือละเมอ?? ยังเนียนได้อีก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2754924#msg2754924)
16 - ถ่านไฟเก่า คุกรุ่นจริงหรือ?? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2756899#msg2756899)
17 - ความในใจของพี่เอย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2759183#msg2759183) (Aeton's Part)
18 - หมาเกรียน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2763189#msg2763189)
19 - คืนนั้น...พระจันทร์เต็มดวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2765644#msg2765644)
20 - นามสกุลของพี่เอย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2768969#msg2768969)
21 - เวลาไม่เคยพอ... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2772219#msg2772219)
22 - ไอมิสยู... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2776614#msg2776614) (Aeton's Part)
23 - ก็ยังห่วงว่ารักจริง..อาจจะแพ้ใกล้ชิดกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2779526#msg2779526) (Ping's Special Part)
24 - เธอยัง.....?? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2782472#msg2782472) (Aeton's Special Part)
25 - ที่ว่าง....... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2785662#msg2785662)
26 - อยากหมุนเวลา..... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2788553#msg2788553)
27 - กาลครั้งหนึ่ง.... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2792381#msg2792381)
28 - ....ผ่านพ้น..... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2793972#msg2793972)
29 - ความในใจของผม...เอย์ตั้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2796695#msg2796695) (Aeton's Part)
Z1 - Special Part (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2797461#msg2797461)
30 - จ๊วบบบบบบบ!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2799065#msg2799065)
31 - ยินดีที่ได้รักเธอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2802339#msg2802339)
32 - เธอคือใคร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2805876#msg2805876)
33 - ความลับ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2810485#msg2810485)
34 - การเปลี่ยนแปลง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2811533#msg2811533)
Unseen-01 รักไม่มีเหตุผล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2815055#msg2815055)
35 - ทีมชง... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2817897#msg2817897)
36(ครึ่งแรก) - พี่เอย์โกรธผมแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2820914#msg2820914)
36(ครึ่งหลัง) - พี่เอย์โกรธผมแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2823193#msg2823193)
37 ไปด้วยกันไหม...ปิง!? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2828363#msg2828363)
38 สองพี่น้องเอย์ตั้น,ซีซ่าร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2832351#msg2832351)
39 Today more than yesterday and less than tomorrow. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2837231#msg2837231)
40 จากพี่เอย์ถึงผม จากผมถึงพี่เอย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2846991#msg2846991)
41 "...คุณแม่..." (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2851930#msg2851930) (Aeton's Part)
42 คำยินดี(ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2858454#msg2858454)
42 คำยินดี(ครึ่งหลัง-อยากเป็นคนนั้นคนที่เธอรักกันด้วยหัวใจ....) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2863597#msg2863597)
Z2 - Special Part(วันลอยกระทง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2865999#msg2865999)
43 เจ้าตัวแสบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2873869#msg2873869)
44 บทรองสุดท้ายก่อนจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2882588#msg2882588)
45 The End. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2884294#msg2884294)
Z3 - ***ตอนพิเศษส่งท้าย [คำถาม-คำตอบ X-File]*** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2887700#msg2887700)
Spe-web - 01 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2906857#msg2906857)
Spe-web - 02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2907689#msg2907689)
Spe-web - 03 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2928158#msg2928158)
Spe-web - 04 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2942831#msg2942831)
Spe-web - 05 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42363.msg2990922#msg2990922)
:110011: ขอบคุณงับ!! :z7:
-
เธออยู่สูง แสนไกลจากตรงนี้....
ฉันเข้าใจดี.....เราต่างกัน...
.....แค่รออยู่ตรงนั้น......
จะปีนขึ้นไปหา.....ไม่ต้องลอยลงมา
อยู่บนฟ้านั่นแหละดี....เป็นดาวประดับฟ้า
รอคนรักจริงคนนี้....ต้องมีสักวัน จะไปให้ถึงที่ตรงนั้น
ไปอยู่เคียงข้างเธอ...........
ดอกฟ้ากับหมาวัด (Out Of Reach)
“น้อง ๆ ออเดอร์หน่อย”
“ได้เลยครับพี่”
“ส้มตำ ไก่ย่าง ปลาเผา ไส้กรอกอีสาน แกงหน่อไม้ หมกเห็ด ปลานึ่งแจ่ว แล้วก็ข้าวเหนียว 6 อ้อต้มยำไก่บ้านด้วยถ้วยนึง”
“พี่เอาตำอะไรแบบไหนอ่ะ”
“ตำลาวปูปลาร้า จัดเต็มเผ็ดสลบ ขอไปฟื้นโรง’บาลเลยนะ”
คนสั่งพูดต่อแบบขำ ๆ เด็กมหา'ลัยกลุ่มนี้มากัน 6 คน ชายล้วน ตัวใหญ่ทั้งนั้นต้องต่อโต๊ะถึงจะนั่งได้พอดี
“เฮ้ย เอาตำไทยมาให้ไอ้เอย์ด้วยดิวะ มึงดูหน้ามันซะก่อน ลากมาเป็นสารถีได้ทั้งทีสั่งตำไทยให้คุณชายเอย์ตั้นด้วยสิ”
หนึ่งในนั้นแทรกขึ้น ผมกวาดตามอง ดูว่าใครน่าจะคือคุณชายเอย์ตั้น คนที่น่าจะรับประทานอาหารอีสานไม่ค่อยเป็น คนแบบนี้มีอยู่ทุกที่ ความจริงอาจจะชอบมาก ชอบมากๆ ชอบที่สุด ชอบที่สุดเลย แต่ทำทีเป็นดัดจริต ผมไม่กินปลาร้าครับ ดิฉันกินส้มตำปลาร้าไม่เป็นค่ะ ยี้เหม็น
“เอองั้นเอาตำไทยกับซกเล็กเพิ่มอย่างละจาน” เสียงคนสั่งคนเดิมยังดังต่อเนื่อง ทำเอาผมที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ หลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง
“โอเคครับรอไม่เกินสิบนาที”
“เดี๋ยวก่อน” ไอ้คนที่นั่งหน้าบูดอยู่หัวโต๊ะเรียก มันนั่นแหละน่าจะชื่อคุณชายเอย์ตั้นอะไรนั่น
“ครับ”
“มีข้าวผัดกุ้งรึเปล่า”
“??????” มันถามหาข้าวผัดกุ้ง? ที่ร้านส้มตำอีสานแม่ตะนาวศรี?
มันจะไปมีได้ยังไงวะ!
“ไอ้เอย์! ร้านแบบนี้จะมีได้ไงล่ะวะมึงนี่”
“มึงเฉยเหอะ กูกินไม่เป็นสักอย่างนะที่มึงสั่งมาอ่ะ ข้าวผัดกุ้งถือว่าอาหารชาวบ้านที่สุดแล้ว ไหนบอกกูจะพาไปกินร้านอาหารบ้านเรือนไทยไง แล้วนี่อะไร ร้านอาหารลาว ๆ”
โหยยยมันพูดคำว่าร้านลาว ๆ เบาก็จริงแต่โคตรจะเน้นคำ เห็นใส่ชุดนักศึกษาสถาบันชื่อดังซะโก้หรู แต่ชอบดูถูกคนแบบนี้ไม่ไหวเลยจริง ๆ ผมเริ่มจะเดือดหน่อย ๆ จ้องหน้าไอ้คนชื่อเอย์เขม็ง ข่มใจ
จะว่าไปมันหน้าตาเหมือนใครวะ เหมือนเคยเห็น คุ้นหน้าสุดๆ น่ารำคาญว่ะไอ้พวกคนหล่อแม่งหน้าโหลแบบนี้แหละเหมือนดาราคนนั้นคนนี้ไปหมด
“ก...ก็กูอยากให้มึงใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาบ้างไรบ้าง"
"ขอบใจ!" เสียงไอ้คุณชายประชดเพื่อนมัน
"น้อง คือมีอะไรไทย ๆ ไหม แบบว่าเพื่อนพี่มัน....คะคือ...กินยาก”
หือ.....ไทยๆ? ผมนึกถึงผัดไทยกุ้งสดห่อละ 40 บาทที่เพิ่งซื้อเข้ามาทันที กะว่าจะกินก่อนออกไปเตะบอล แต่ถ้า..........คึคึ อยากมาว่าร้านสุดที่รักของท่านแม่กูดีนัก
“มีผัดไทยกุ้งสดได้รึเปล่าครับ ผมสั่งร้านข้าง ๆ ให้ได้ คิดค่าข้ามร้านนิดหน่อย”
“เออๆเอามาเลย เรานี่ใจดีกว่าที่คิดนะ ไอ้เอย์มึงโอเคใช่ไหมผัดไทย แดกได้นะ”
“เออ” มันกระแทกเสียงใส่เพื่อนมัน
“จานละ 460 นะครับพี่” เอากับกูเซ่!
“ห๊ะ!?” เพื่อนมันร้องออกมาอย่างดัง แน่นอนว่าผมบวกลบคูณหารแล้วเรียบร้อย ค่าหมั่นไส้คน คิดแพงหน่อย
“เอาไม่เอาล่ะ” ผมทำทีเป็นเสียงเข้ม ขยับเสื้อช็อปเด็กช่างที่สวมอยู่ เพราะวันนี้ยังไม่ได้แวะที่ไหนพอเลิกเรียนปุ๊ปก็แวะมาช่วยที่ร้าน เลยกลายเป็นว่ามีเด็กเทคนิควิ่งวุ่นรับออเดอร์อยู่ในร้านอาหารอีสานเล็ก ๆ
“กุ้งล็อบสเตอร์เหรอน้องแพงเป็นบ้า มึงเอาป่ะไอ้เอย์” ผมทำท่าไม่ได้ฟังที่พวกเพื่อนมันว่าประชด
“เอาดิ แค่สี่ร้อยกว่าบาท เศษตังค์!” คิ้วผมกระตุกทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘เศษตังค์’ ของมัน
“เออๆงั้นเอาก็เอาวะ”
“ได้เลยครับ จัดให้แบบด่วน ๆ รอแปปปปปปปปเดียวจริงๆ”
ขอเวลาเทแป็บเอิ๊ก ๆ กำไรเหนาะๆครับท่าน มันจะว่าเศษตังค์หรืออะไรผมไม่รู้หรอก แต่เงินแค่สี่ร้อยกว่าบาทของมันผมกินอิ่มไปหลายวันละกัน เชิญพวกคุณกินให้อร่อยเลยนะขอรับ ผมเทผัดไทยในห่อลงจานที่คิดว่าสวยที่สุดในร้านอย่างเร็ว ลองเขี่ย ๆกุ้งตัวเล็ก ๆ ในจานดูมีอยู่สามสี่ตัว แหม่...จะเอาอะไรมากวะกับผัดไทยห่อละแค่สี่สิบบาท คึคึคึ
“ปิงเก็บตังค์โต๊ะสามลูก” เมื่อเวลาผ่านไปประมาณสิบนาที ผมลุกไปเก็บตังค์โต๊ะสามข้าง ๆ โต๊ะเด็กมหา’ลัยที่กินผัดไทยมหาโหดโต๊ะนั้น
“ไอ้น้องห้องน้ำอยู่ไหนวะ” สองคนลุกขึ้นหันซ้ายหันขวาหาห้องน้ำ ไอ้คุณเอย์นั่นก็ลุกกับเขาด้วย
“โน่นครับพี่หน้าทางเข้าห้องครัว” ผมชี้ ๆ ทางให้ พอเคลียร์เงินโต๊ะสามเสร็จ ต้องเข้าไปเอาหม้อแกงหน่อไม้มาเติมให้แม่อีก ผมเลยต้องเดินผ่านไอ้คุณชายที่ยืนรอคิวอยู่หน้าห้องน้ำเล็ก ๆ ทางเข้าห้องครัว
“ขอทางหน่อยครับ” ผมบอกมันขณะในมือถือหม้อแกงหน่อไม้สีดำร้อน ๆออกมา มันหันมามองแล้วรีบหลบทันที ตัวมันสูงใหญ่ ขณะที่ผมก็ใช่ว่าจะตัวเล็ก เบียดๆกันอยู่แถวหน้าประตูห้องน้ำแคบ ๆ หม้อแกงก็ร้อน ๆ
“เฮ้ย อะไรเนี่ยมันกระเด็นนะ เดินให้มันดีๆสิวะ”
มันสบถขึ้นอย่างดัง ขณะที่ผมแกล้งโยกตัวนิดหน่อยพอให้น้ำแกงในหม้อกระเด็นไปถูกเสื้อมัน
ก็มันทำท่ารังเกียจทำไม แกงหน่อไม้ถึงจะดำ ถึงจะลาว หน้าตาไม่สวย แต่มันก็เป็นกับข้าวนะ ผมหมั่นไส้มันเลยแกล้งไปนิดหน่อย ตอนนี้มันรีบไปดึงกระดาษทิชชู่ มาเช็ด ๆ แถวแขนเสื้อ พร้อมเบ้หน้าสุดฤทธิ์
โถ่เอ้ยไอ้คุณช้ายยย คงจะเหม็นแหละ เพราะแกงหน่อไม้มันใส่ปลาร้าด้วยนี่นา เหอะๆ สมน้ำหน้า!
“ขอโทษนะครับ เดี๋ยวผมเช็ดให้”
“ไม่ต้อง!” มันรีบปัดมือผมออกขณะที่ผมทำท่าจะเอาผ้าขี้ริ้วเก่า ๆ ไปเช็ดที่แขนเสื้อมันให้ หน้าตามันเหมือนคนขยะแขยงผมเต็มที่
“แต่ผมทำมันกระเด็นใส่เสื้อพี่ ผมควรจะรับผิดชอบ ให้ผมเช็ดให้เถอะครับ”
“ไม่ต้อง อย่ามาใกล้” เพื่อนมันเดินออกมาพอดี มันรีบแทรกตัวเข้าไปล้างแขนเสื้อมั้ง ผมเห็นแว๊บ ๆ
“มีอะไรกัน” เพื่อนมันถาม
“คือผมทำแกงกระเด็นใส่เสื้อพี่เขาน่ะครับ ท่าทางจะโกรธ แฮ่ ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่จัดการเอง เพื่อนพี่มันเป็นงี้แหละ โทษทีนะอย่าไปถือล่ะ”
“ครับ พี่นี่คนละแบบกับเขาเลยนะครับ” ดูเป็นคนดีจัง
“คนละแบบอยู่แล้วล่ะ นั่นน่ะเขาคุณชาย ลากมาด้วยได้ก็ดีเท่าไหร่แล้วเนี่ย เก็บตังค์เลยไปพวกพี่มีเรียนอีกตอนเย็น” พี่เขาว่าแล้วเดินไปที่โต๊ะ ผมเดินตามออกมาไม่นานนักไอ้คนที่อยู่ในห้องน้ำก็เดินหน้าบูดตามออกมา
“พันสองร้อยยี่สิบบาทครับพี่ ผมลดให้ยี่สิบบาทละกันถือว่าขอโทษที่ทำเสื้อเพื่อนพี่เปื้อน”
ใจผมหล่อใช่ไหมล่ะครับ จริง ๆ บวกเกินไว้แล้วล่ะนะ หึหึ ไอ้คนนึงล้วงจ่าย ปากมันเจ่อแดงไปหมด คงเผ็ดส้มตำที่มันสั่งเองว่าให้เผ็ดจนไปสลบที่โรงบาลล่ะมั้ง ส่วนไอ้คุณชายเอย์ตั้นตวัดสายตามองผมอย่างโกรธ ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มส่วนสูงของมัน มันสูงกว่าผมนิดเดียวจริง ๆนะ
“ต้องให้กูขอบใจมึงไหม กลิ่นปลาร้ายี่สิบบาทของมึงกลบกลิ่นน้ำหอมขวดละหมื่นสองของกูซะมิดเลย” มันพูดแล้วเดินกระแทกไหล่ผ่านผมไป
ผมเบะปากใส่ นี่ขนาดมันว่าปลาร้ากลบกลิ่นน้ำหอมมันนะ ตัวมันน่ะยังหอมผู้ดีได้ขนาดนี้....แหวะ จะอ๊วกเหม็นกลิ่นน้ำหอมคนรวยว่ะ
“ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณที่มาอุดหนุน โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับพี่ ๆ ”
รอยยิ้มการค้าถูกแจกให้อย่างที่เคยทำในทุก ๆ วัน ก่อนจะเดินเอาเงินมายัดลงในถังข้าง ๆ ครกส้มตำของแม่ โดยไม่ลืมหักค่ากำไรผัดไทยเอาไว้ 420 บาทเป๊ะ! มองตามออกไปที่หน้าร้านรถบีเอ็มสีขาวคันโก้เร่งเครื่องออกตัวไปอย่างแรง
“เออมีไร” มีโทรศัพท์เข้าพอดี ผมกดรับ พร้อมเตรียมไปรับออเดอร์กลุ่มลูกค้าใหม่ที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ลูกพี่จะมาตอนไหนอ่ะ สนามพร้อมคนพร้อม”
“ไอ้เหี้ยบาสกูต้องช่วยคุณตะนาวศรี(แม่)เธอเก็บร้านก่อน พวกมึงเตะกันไปก่อนดิเดี๋ยวกูตามไป” ของหนักๆให้ผู้หญิงยกได้ซะที่ไหน
“ให้ไอ้วุฒิมันไปรับลูกพี่ป่ะ”
“ไม่ต้อง! มอไซด์กูมีเดี๋ยวเจอกัน แต่วันนี้ขอกลับเร็วสองทุ่มครึ่งพี่ซีซ่ากูฉายนะเว้ย”
ผมติดละครครับ ละครหลังข่าว ไม่ใช่ว่าผมชอบดูเนื้อหาน้ำเน่าอะไรแบบนั้นนะ แต่บังเอิญละครเรื่องนี้ ‘ซีซ่า’ ไอดอลที่ผมชื่นชอบเขาแสดงเป็นพระเอกนี่นา ก็นะผมก็แค่อยากหล่อและดูดีให้ได้อย่างเขาอ่ะ ผมคนธรรมดานะ ชื่นชอบดารามันก็ปกติไม่ใช่เหรอ
“โอ๊ะลูกพี่ ขามาแวะซื้อโค้กเข้ามาด้วยดิ โหลนึงนะ”
“พ่องดิ กูไม่มีตังค์เว้ย ซื้อได้แค่สามป๋อง พวกมึงไปแบ่งกันกินเอาเอง” ถ้ามันอยู่ใกล้ ๆ ผมจะโบกหัวมันไปแรง ๆ สักที
“อ่ะจ๊ะ เดี๋ยวรอ ลูกพี่ปิงขับรถดี ๆ นะครับ อย่าให้ป๋องโค้กพวกผมร่วงนะ”
“หมาบาสนึกว่าจะห่วงกู แค่นี้เว้ยกูทำงานก่อน คุณนายมองตาเขียวแล้ว”
Tbc.
Ps. ฝากพี่เอย์กับน้องปิงไว้กับทุกท่านด้วยนะคะ :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาแจมเรื่องใหม่คับ :mc4: :mc4: อ่านเเล้วฮาดี :laugh: :laugh: :pigha2: สนุกดีคับ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค้าบ :mc4: :mc4: :mc4:
-
คุณชายมั๊ก มาก
-
คุณชายกะพระเอกไอดอล
-
พ่อพระเอก พ่อดารา ถถถถถถถถ มันน่าจริง ๆ
-
แหม่ๆ เปิดบทนำมาอย่างฮาเลยนะน้องปิง ดูเก่งเซี้ยวเปรี้ยงซ่า สมเป็นเด็กช่าง :laugh: เล่นซะไอ้คุณชายหน้าหงิกจิกตับไปเลย ดูคุณพระเอกจะถือตัวสมกับเป็นดอกฟ้าเลยนะ สอยมันลงมาหม้อปลาร้าเลยน้องปิง อย่าไปยอม :katai2-1: ว่าแต่ไอ้หน้าคุ้น ไอดอ
ลของน้องปิง คงเป็นไอ้คุณชายนี่หรือเปล่านะ o18
อีกนิด เปิดเรื่องแบบนี้ อิฉันล่ะกลัวจะไปหักมุมแหกโค้งเข้าดราม่าหนักหน่วงจุงเบย เพราะชื่อเรื่องมันน่าคิดอ่ะ :hao5:
-
ปิงเอาน้ำปลาร้ากรอกปากเอย์ดีไหม ปากดีจริงๆ
ดูปิงจะเฮ้วพอตัวอยู่นะ
-
ระวังจะเป็นเขยร้านสมตำเด้อ คราวนี้ได้สูดกลิ่นปลาร้าทั้งวันแน่
-
แค่ตอนแรก ก็สนุกแซ่บแล้วอะ ต่อไปต้องแซ่บกว่านี้แน่
นายปิง นางปากแรงมาก คุณชายเอย์ละคะ จะสู้รบปรบมือกับปิงได้มั้ยเอ่ย
-
ว่าแต่ปิงจะไปสอยดอกฟ้าวิธีไหนนะ
-
ณ จุดจุดนี้ มาปูเสื่อเป็นแม่ยกน้องปิงเรียบร้อย :laugh:
-
จะรักกันอีท่าไหนล่ะเนี่ย
-
ติดตามค่ะ ท่าจะแซบ!!!
-
ดอกฟ้ากับหมาวัด :a5:
เรื่องนี้คุณชายเอย์เป็นเคะเหรอ ไม่จริงใช่มั้ย :ling1: :ling1: :ling1:
คุณชายแลดูน่าจะเมะนะ
แต่ไม่แน่อาจจะโดนเด็กคนนี้กดก็ได้ ถือว่าเปลี่ยนอารมณ์นะพี่ ฮ่าฮ่าฮ่า
-
จะรอดูว่าปิงจะสอยคุณชายเอย์ลงมาได้รึเปล่า
แต่ดอกฟ้า นี่คือพระเอก ใช่ไหมนะ :ling1:
-
# 1 เผชิญหน้า(เพราะว่าคุณคือนายจ้าง)
“โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้บาสเบามือหน่อยสิวะมึงนี่”
ผมก็แค่แหกปาก เพราะไอ้หมาบาสมันกำลังทาบพลาสเตอร์ยาแปะลงที่หางคิ้วให้อย่างระมัดระวัง ไม่มีอะไรมากหรอกครับแค่เผลอไปจีบแฟนรุ่นพี่เลยเจอดีเข้านิดหน่อย ก็แหม่ใครจะรู้ล่ะ เธอเล่นบอกว่าเธอยังไม่มีใคร ผมก็คิดว่าเธอว่างจริง ๆ น่ะสิ ผู้หญิงสมัยนี้อันตรายชะมัดเรื่องจริงเรื่องโกหกพูดจาแยกไม่ออกเลย แต่ผมไม่ได้หัวโบราณอะไรหรอกนะทางเลือกดี ๆ ก็ยังมีอยู่ ผู้ชายขาว ๆ น่ารัก ๆ ปากแดง ๆ นั่นก็น่าสนใจดีเหมือนกัน
เอิ๊กๆ ว่าไปนั่น!
“ลูกพี่นี่ก็ชอบหาเรื่องใส่ตัวจริง ๆ ก็รู้อยู่ว่าพี่โตเขาโหดแค่ไหน เสร่อไปยุ่งกับแฟนเขา ดีนะโดนมาแค่หางคิ้ว”
“มึงจะบ่นกูทำซากไรนักหนาวะเป็นแม่กูเหรอ ยิ่งปวดแผลอยู่ อย่าปากดีไปฟ้องท่านแม่กูล่ะ”
“ครับ ๆ ไม่ฟ้องหรอกเรื่องเจ้าชู้นี่ธรรมดาของลูกพี่ปิงอยู่แล้วเนอะ ดูซิเนี่ยเสียดายหน้าตัวเองบ้างไหม หน้าตาหล่อน่ารักขนาดนี้ เป็นแผลเต็มไปหมดกลบความหล่อซะมิดเลย”
“หมาบาส!” ผมตบกบาลมันไปทีมันรีบโยกหัวหลบ บ๊ะ! ไอ้นี่แซวไม่เลิก
“ว่าแต่วันนี้ลูกพี่จะไปสนามป่ะ” มันทำหน้าออดอ้อน สนามที่มันพูดถึงก็หมายถึงสนามบอลนั่นแหละ
“ไม่รู้อ่ะ เดี๋ยวไว้กูโทรบอกมึงอีกทีเย็น ๆ ”
“งั้นผมกับไอ้วุฒิไปรอลูกพี่ที่เดิมนะ”
“เออ”
เย็นนี้ก็เหมือนทุก ๆ วัน ผมช่วยคุณตะนาวศรีเธอเก็บร้านจนเสร็จเรียบร้อยหลังจากนั้นว่าจะออกไปเตะบอลกับพวกไอ้บาสสักหน่อย แต่พี่ขมที่กำลังนั่งล้างหม้อล้างไหอยู่ ทักขึ้นมาเสียก่อน
“น้องปิงวันนี้จะกลับไปนอนบ้านรึเปล่า”
“โหบอกหลายทีแล้วอย่าเรียก น้องปิง พี่ขมเรียกผมปิงหรือไอ้ปิงเลยก็ได้ เรียกน้องปิงแบบนี้ไอ้พวกเพื่อน ๆ ผมมันชอบเอาไปล้ออ่ะ”
ก็พวกไอ้บาสกับไอ้วุฒินั่นแหละครับ นี่ยังไม่รวมไอ้หมีไอ้ช้างไอ้เปรี้ยว กลุ่มพวกผมมีกันหลายคนหน่อยแต่ที่ผมสนิทด้วยจริง ๆ ก็แค่ไอ้บาสกับไอ้วุฒิ เหตุเพราะมันยกให้ผมเป็นลูกพี่ มันบอกผมหาเรื่องเก่งสุด หาเงินก็เก่งสุดด้วย ถึงพวกผมเป็นเด็กช่างแต่เรื่องตีรันฟันแทงไม่มีนะ หนักสุดก็แค่ชกต่อยแย่งสาว ๆ แค่นั้นเอง
“โทษทีๆพี่ลืม ก็เราหน้าตาเบบี้ซะขนาดนี้ พี่เผลอคิดว่าเรายังไม่โตทุกทีนี่นา อะไรกันเพิ่งอาบน้ำล้างไข่ให้เมื่อวานอยู่แท้ ๆ”
“พี่ขมครับ นั่นมันจะยี่สิบปีแล้วนะครับพี่ จะมาเมื่อวานอะไรกัน” ผมเริ่มคิ้วกระตุก เก็กน้ำเสียงเย็นเฉียบ
พี่ขมก็เป็นแบบนี้ตลอด หัวเราะแฮ่ ๆ กลับมาให้ผม เธอเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กจริง ๆ ก็เป็นเพื่อนของแม่ตั้งแต่เข้ากรุงเทพมาเป็นสาวโรงงานด้วยกัน พอแม่มีผมก็หุ้นกันเข็นรถขายส้มตำแถวหน้าโรงงาน จากนั้นพอเริ่มเก็บเงินได้หน่อยสองสาวเลยมาเช่าที่ตรงนี้เปิดร้านส้มตำอีสานเล็ก ๆ ขึ้นมา ทุกเย็นแกจะเก็บล้างช่วยแม่จากนั้นก็จะขึ้นรถกลับบ้านเช่าด้วยกัน เช้ามาก็ตื่นตั้งแต่ตีสี่ตีห้าไปตลาด สองนางแห่งคลองซอยสองหิ้วข้าวของพะรุงพะรัง ไปเปิดร้าน เป็นภาพคุ้นชินของคนแถวนี้ไปแล้ว
ขณะที่ผม มีห้องเช่าส่วนตัวอยู่อีกที่ เพราะที่เรียนไกลจากบ้านเช่าไปหน่อย แล้วผมก็หาเงินใช้เองตั้งแต่เด็ก เพราะงั้นผมจึงเช่าห้องเล็ก ๆ เท่ารูหนูไว้เพื่อทำงานลับ ๆ และซุกหัวนอน อ้อยังไม่ได้บอกกันนี่นะ งานอดิเรกลับ ๆ ของผมอย่างหนึ่งก็คือ เป็นมือปืนรับจ้างเขียนโปรแกรม
ผมเก่งนะ ของใช้ที่ผมซื้อแบบไม่เสียดายเงินเลยคือคอมพิวเตอร์ เพราะผมได้เงินจากมันเยอะเพราะงั้นเลยต้องใช้ของดี ๆ กันหน่อย ส่วนใหญ่เด็กที่มาใช้บริการก็เด็กมหาลัยแถว ๆ นี้แหละ ผมเริ่มทำมาตั้งแต่อยู่ ปวช.ปีหนึ่งโน่น แต่ไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันหรอกครับ รับงาน เขียนให้ ส่งให้(ทางไปรษณีย์) รับเงิน แค่นั้นจบ ไม่มีความหมายหรอก ไม่มีใครสนใจอยากจะเห็นหน้าผมด้วย
บอกแล้วไง...ผมมันก็แค่คนธรรมดา ที่หาเงินเก่งแค่นั้น
“แล้วเอาไง วันนี้กลับไหม แม่เราคงอยากให้กลับไปนอนบ้านบ้างอ่ะนะ อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้กลับเลยนี่”
“โอเคๆ วันนี้จะกลับ” ช่วยไม่ได้ช่วงก่อนสอบงานเขียนโปรแกรมชุกจะตาย โกยได้ต้องรีบโกย เรื่องเงินต้องมาก่อน
“เอ๊ะ ได้ยินใครบอกวันนี้จะกลับบ้าน ฝนจะตกใส่หัวแม่ไหมเนี่ย” คุณตะนาวศรีเดินเข้ามาแล้ว
“โหยแม่ ปิงกลับออกบ่อยอย่ามาพูดเหมือนปิงเป็นเด็กแย่ ๆ แบบนั้นดิ”
ผมแกล้งทำหน้าเง้างอน แค่นั้นคุณนายเธอก็รีบมาบิดจมูกผมงุด ๆ แล้ว “แล้วนี่หน้าไปโดนอะไรมาอีก วัน ๆ นี่ไม่มีแผลกลับมาบ้านไม่ได้เลยใช่ไหมครับ หืม” เธอใช้ปลายนิ้วไล้ ๆ ดูที่พลาสเตอร์ที่แปะไว้ที่หางคิ้วผม
ผมรีบคว้ามือเธอลงมาจับไว้ พร้อมกับก้มลงไปดูมือนิ่ม ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง ทำไมรู้สึกว่ามันสากและกระด้างขนาดนี้ ริ้วรอยจากการทำงานหนักเพื่อหาเลี้ยงผมคนนี้ ในฐานะคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว
ชาตินี้ผมไม่มีวันทดแทนพระคุณได้หมด
“สักวัน ปิงจะไม่ให้แม่ต้องลำบากแบบนี้อีก ปิงสัญญา” ผมล้วงเงินออกมาจากกระเป๋าสองพันยัดใส่มือเธอไว้
“อะไรอีกลูก ปิงไปเอาเงินมาจากไหน” ผมรู้ว่าแม่เป็นห่วงกลัวว่าผมจะไปทำเรื่องไม่ดีอะไรมา
“ปิงก็รับจ้างทั่วไปแหละ แม่ไม่ต้องห่วงหรอกปิงไม่ทำเรื่องเหลวไหลไม่ดีรับรองได้ ปิงไม่อยากให้แม่ลำบากครับ มือแม่แตกหมดแล้วไม่อยากให้ตำส้มตำเลย”
“ลำบากอะไรกันลูก แม่รักงานแม่ค้าส้มตำนะ ขอแค่ปิงเป็นเด็กดีไม่มีเรื่องมีราว เรียนจบทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้ แค่นี้เองที่แม่หวังเอาไว้ ไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าการทำงานหาเลี้ยงลูกเป็นเรื่องที่ลำบาก แม่รักปิงนะครับ”
“ปิงก็รักแม่ รักพี่ขมด้วย เนอะๆ” ผมมองเห็นพี่ขมยืนน้ำตาคลอมองพวกผมอยู่เลยตั้งใจพูดให้แกฟังด้วย ความจริงก็เรียกพี่ไปงั้นแหละพี่ขมก็เหมือนแม่ของผมคนนึงเหมือนกัน
ค่ำ ๆ ของวันนั้นผมโทรบอกพวกไอ้บาส วันนี้คงไม่ได้ไปเตะบอลกับพวกมันแล้ว มอไซด์คันเล็กอัดสามพาแม่และพี่ขมซิกแซกเข้าซอยเล็กซอยน้อยในที่สุดก็มาถึงบ้านเช่าเล็ก ๆของพวกเรา ที่นี่เป็นชุมชนแออัดขนาดกลาง ผมจอดมอไชด์ให้เข้าที่ก่อนเดินออกมายืดเส้นยืดสายทักทายคนโน้นคนนี้ตามประสาคนไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์ มองเห็นเด็ก ๆ เล่นวิ่งไล่จับ บางคนกระโดดขี่คอเล่นหนอนขาเดียวกันก็มี
“พี่ปิงมาเล่นด้วยกันเร็ว” ไอ้ตั้นเด็กโข่งมันตะโกนเรียกผมไปเล่นหนอนกับพวกมัน ผมเบะปากให้ แกล้งยักไหล่ใส่มันเจอมันแจกนิ้วกลางกลับมาแบบเต็ม ๆ เล่นเอาเงิบ
“อ้าวเจ้าปิง วันนี้กลับบ้านได้เหรอเรา”
“โห แม้แต้ป้าจิตรยังแซว ท่าทางวันนี้จะมีโชคก้อนใหญ่ซะล่ะว้า”
ป้าจิตรแกทำงานเป็นแม่บ้านทำความสะอาดอยู่ที่คอนโดของพวกคนรวยแถว ๆ แถวสาทร แกเป็นพนักงานของบริษัททำความสะอาดแห่งหนึ่ง
“ลาภก้อนโตเชียวล่ะปิงถ้าเอ็งจะเอาอ่ะนะ”
“อะไรอ่ะป้า” ผมแกล้งทำท่าอยากรู้ คิดว่าแกพูดเล่น
“มีจ๊อบพิเศษเอ็งจะรับรึเปล่า ถ้าไม่เดี๋ยวป้าจะไปถามไอ้ชาติมัน”
“เฮ้ยรับ ๆ ป้าบอกเร็วดิ งานอะไรปิงก็รับทั้งนั้นน่ะ ไม่เกี่ยงหรอก”
ตอนนี้กำลังเก็บเงินออกรถกระบะมือสองให้คุณนายเธอสักคัน เห็นเช้า ๆ หิ้วของเต็มสี่มือสองคนแล้วผมรู้สึกแย่โคตร ๆ ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งจะให้แม่ลำบากนาน ๆ ได้ไง ผมโตแล้วจึงรับงานทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ เก็บเงินเก็บทอง บางคนว่าผมขี้เหนียวผมไม่สนใจหรอก ผมคิดว่าคำว่า ‘ประหยัด’ น่าจะเหมาะกับผมมากกว่า
“งานทำความสะอาดห้องที่คอนโดนั่นแหละ”
“เฮ้ยไม่เอา ผมไม่ใช่คนของบริษัทป้า จะเข้าไปทำได้ที่ไหนกันเล่า” ยังไม่อยากเสี่ยงโดนจับนะครับ คอนโดหรูหราแบบนั้นเขาคัดคนเข้านอกออกในยิ่งกว่าด่านศุลกากรเกาหลีอีก
“ไม่ใช่ ไม่ได้หมายถึงงานของบริษัททำความสะอาด พอดีคุณที่เขาอยู่ที่นั่นวานให้ป้าหาเด็กทำความสะอาดห้องให้ รู้สึกว่าเมื่อก่อนจะเป็นแม่บ้านผู้หญิงแต่แฟนเขาไม่ชอบใจล่ะมั้งนะ ก็เลยอยากได้ผู้ชายมาทำงานบ้านให้แทน คุณเขาอยากหาคนที่ไว้ใจได้เลยมาถามป้าดู ป้านึกถึงเอ็งเลยนะเจ้าปิง”
“โอ๊ยดีเลยครับป้า ไอ้ปิงคนนี้ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูง กระผมรับรองจะไม่ทำให้ป้าเสียชื่อ ไว้ใจผมได้ร้อยเปอร์เซนต์ ว่าแต่จ่ายให้เต็มอัตราจ้างแค่นั้นพอ ไอ้ปิงทำเต็มที่ ถวายหัว”
“ป้าบอกคุณเขาไว้แล้วว่าเอ็งยังเรียนอยู่ เพราะงั้นคุณเขาเลยบอกว่าให้มาทำวันเสาร์อาทิตย์ส่วนวันธรรมดาก็ไปตอนเย็นแบบวันเว้นวันเอาก็ได้ ไว้เอ็งไปตกลงกับเขาอีกที ว่าแต่เอ็งพร้อมจะไปวันไหนล่ะ เดี๋ยวป้าบอกคุณเขาไว้ให้”
“ทำวันละกี่ชั่วโมงครับป้า”
“อู้ยสองชั่วโมงก็พอ หลังเลิกเรียน”
“พรุ่งนี้เลยครับป้า” ผมตอบรับทันทีด้วยความเต็มใจ ป้าจิตรเดินมาตบไหล่ผมเบา ๆ เชิงขอบใจ ผมเลยยกมือไหว้แกเอาแบบท่วมหัวไปเลย
คืนนั้นผมยิ้มกว้าง ล้วงเอาสมุดบัญชีมาเปิดดู ในใจปลื้มปริ่มสุด ๆ เพราะกำลังจะมีรายรับเพิ่มเข้ามาอีกทาง ความฝันที่จะออกรถให้แม่สักคันก็ใกล้เข้ามาอีกนิด ต้องขอบคุณป้าจิตรกับคุณนายจ้างคนใหม่มากจริง ๆ ที่จะมาเป็นตัวแปรสำคัญทำให้ความฝันของผมเป็นจริงในเร็ววันได้
ซ่าาา!
เสียงน้ำสายยางพ่นอยู่ที่สวนเล็ก ๆ ด้านล่างของคอนโดหรูหราริมสระว่ายน้ำขนาดใหญ่มาก ๆ ชนิดหกเลนมั้ง ผมเงยหน้ากวาดตามองอาคารสูงตระหง่านโทนสีโคตรจะผู้ดี สีอะไรเทลๆนี่แหละ แบบที่พวกผู้ดีเขาเรียกกัน ยิ่งดูยิ่งตระการตา โหยยยคงจะมีแต่คนรวย ๆ อยู่ที่นี่กันล่ะนะ ตอนขับมอ’ไซด์เข้ามาเห็นติดป้ายด้านหน้าโครงการขายเป็นตารางวาละตั้งหลายแสน บรึ๋ยยย แค่คิดผมก็ขนลุกแล้วครับ พวกคนรวยจะพูดยากไหมเนี่ย แล้วนายจ้างของผมจะเป็นคนแบบไหนกันนะ เห็นป้าจิตรบอกว่าก่อนหน้านี้จ้างผู้หญิงมาทำแต่แฟนเขาไม่ชอบเลยอยากได้เป็นผู้ชาย คงจะอยู่กันเป็นครอบครัวล่ะมั้งเมียคงขี้หึง หรืออาจจะมีพ่อแม่ลูกอะไรแบบนั้น ถ้ามีเด็กก็ดีสิ ผมชอบนะเล่นกับเด็ก ๆ แต่เอ๊ะ! ไม่เอาดีกว่าบ้านไหนมีเด็กบ้านนั้นจะรกมาก เก็บกวาดเท่าไหร่ก็ไม่สะอาด สาธุๆขอให้เป็นแค่คู่แต่งงานใหม่อยู่สองคนผัวเมียเรียบ ๆ ง่าย ๆ ห้องจะได้ไม่รกมากนัก
“เย้ยยย!!!”
ผมกระโดดโหยงหลุดอุทานออกมาอย่างดังก็แหมจู่ ๆ ป้าแกดันมายืนอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่เลย
“เอ้าไปกันได้แล้วเจ้าปิงมัวแต่ยืนอึ้งอะไรอยู่ ป้าบอกคุณเขาไว้แล้วว่าเอ็งจะมาวันนี้ เดี๋ยวส่งเอ็งที่ห้องก่อน คุณเอย์เขาบอกให้เอ็งเริ่มงานวันนี้ได้เลยนะ”
“คุณเอย์?”
“ใช่ คุณเจ้าของห้องนั่นแหละ รู้สึกจะเรียนมหาลัยอยู่เลย แต่อย่างว่าพวกลูกคนรวยมีกะตังค์ กินอยู่หรูหราแบบนี้เรื่องธรรมดาล่ะ เผลอๆจะมีธุรกิจส่วนตัวด้วยอีกเราเองก็ไม่รู้กับเขา เอ็งดูแลห้องให้เขาดี ๆ ละกันอย่าให้เสียชื่อป้าเชียวนะ”
“รับรองน่า ป้ารอกลับพร้อมปิงเลยไหมล่ะ นี่ก็เย็นแล้ว”
“ไม่เป็นไร ถึงเวลาเลิกงานป้าแล้วเดี๋ยวจะมีรถมารับไปตอกบัตร เพื่อน ๆ ป้าเยอะ เอ็งไม่ต้องห่วงหรอก”
ผมมองตัวเลขเปลี่ยนชั้นในลิฟต์จนเหนื่อย
นี่ยังไม่ถึง??
“ห้องคุณเขาอยู่ชั้น 50 ห้องใหญ่ ยูนิตริมขวาสุด เอ็งก็ทำความสะอาดทั่วไปนะปิง เก็บกวาดดูดฝุ่น เก็บข้าวของรวมถึงพวกเสื้อผ้าเครื่องนอนต้องเอาลงไปส่งซักที่ลอนดรี้ด้านล่าง แล้วก็ต้องเอาของที่รีดแล้วขึ้นมาจัดเรียงใส่ตู้ให้คุณเขา ทำทุกอย่างอ่ะ ขัดรองเท้า ซักกางเกงใน ล้างห้องน้ำ”
“คนใช้ดี ๆ เลยนี่นา”
“ก็เออ เอ็งจะทำไม่ทำล่ะ ป้าเคยมารับจ๊อบห้องคุณเขา จ่ายทีเป็นพันนะทำแค่ไม่กี่ชั่วโมง ป้าเห็นเอ็งอยู่กับแม่เป็นลูกกตัญญูหรอก นึกสงสารเลยแบ่งรายได้ให้นะเนี่ย”
“คราบ ๆ เอาสิครับ งานเงินดี ๆ แบบนี้ขอให้ถูกกฎหมายเถอะ ไอ้ปิงคนนี้ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว”
“ไป ถึงแล้ว ห้องโน้นนะ”
ป้าจิตรสั่งไว้แค่นั้นก่อนจะส่งผมที่หน้าห้องห้องหนึ่งของชั้นห้าสิบ ผมกดกริ่งเรียก ประหม่านิดหน่อยพยายามผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติ
‘สูงชะมัด’ พึมพำเบา ๆ เมื่อมองผ่านผนังกระจกใสๆลงไป ห้องนี้เป็นห้องริม วิวดีมาก ๆ ต้องหรี่ตามองเพราะหวาดเสียวมากกับความสูง
“ใคร”
เสียงที่ดังผ่านอินเตอร์คอมออกมาเป็นเสียงผู้ชาย น้ำเสียงหงุดหงิดน่าดู
“ผม พนักงานทำความสะอาดที่ป้าจิตรคุยไว้น่ะครับ”
“อ้อ รอสักครู่”
ผมยืนผิวปากดูวิวด้านล่างไปเรื่อยเปื่อยฆ่าเวลา ไอ้คำว่าสักครู่ของคุณเจ้านายนี่จะนานเกินไปรึเปล่านะ
สิบห้านาทีผ่านไป
สักครู่ห่าอะไรของมันบ้าฉิบ!
พอประตูเปิดออกมาเท่านั้นแหละ พ่อคุณแม่คุณเอ้ยยยย ผมแทบลมจับ ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ยังไม่เคยเห็นคนสวยขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต ให้ตาย! ผมสาบานเธอสวยมากจริง ๆ ครับ สวยชนิดที่แถวๆโรงเรียนผม สังคมของผมไม่มีแบบนี้อ่ะนะ
“เข้ามาสิคะ” ทำม้ายทำไมต้องเป็นคนสวยขนาดนี้ที่มาเปิดประตูแล้วเรียกผมเข้าห้อง วาสนาไอ้ปิง ป๊าดดดด เธองามมากจริง ๆ นะครับเสียงเพราะพริ้งนุ่มนวลรื่นหู ผมก้าวขาแทบไม่ออกยังคงยืนอ้ำอึ้งอยู่อย่างนั้นขณะที่ยังไม่สามารถละสายตาออกจากเธอได้แม้สักวินาทีเดียว
“ยืนงงอยู่ทำไม รีบเข้ามาเร็วเข้า”
น้ำเสียงหยาบกระด้างสวนทางกับแนวความคิดปลุกผมออกจากภวังค์ทั้งหมด คุณเจ้าของเสียงเดินออกมาจากห้องเล็กด้านในร่างกายสูงใหญ่สมส่วนโคตรจะดูดี ขณะที่มือยังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองอยู่ ท่าทางคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ หน้าตาคุ้น ๆ ยังไงชอบกล เขายืนจ้องผมอยู่ครู่หนึ่ง
ครู่เดียวจริง ๆนะ
“หยีกลับเองได้แน่นะครับ เอย์ขอโทษอีกครั้งนะไปส่งไม่ได้จริง”
เอย์?? เห..............น้ำเสียงแบบนี้???
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบาก โลกนี้จะว่ากว้างมันก็กว้างนะ แต่จะว่าแคบ มันก็โคตรจะแคบแบบสุด ๆ ไปเลย
ไอ้คุณชายเอย์ตั้น คนที่ผมแกล้งทำแกงหน่อไม้หกใส่มันวันนั้นนี่หว่า ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว หวังว่ามันคงจะจำผมไม่ได้หรอกนะ ผมรีบยกมือขึ้นลูบ ๆ พลาสเตอร์ยาที่ติดอยู่ที่หางคิ้ว มีไอ้แผ่นนี้ช่วยบัง ๆ โครงหน้าไว้ยังไงก็อาจจะพอถูไถไปได้ก้มหน้าต่ำๆให้ผมด้านหน้าปรกลงมาปิด ๆ ซีกหน้าไว้ แต่ให้ตายเถอะ เหมือนว่าผมจะลืมอะไรไปอย่าง ผมยังใส่กางเกงสแลคของเด็กช่างอยู่เลย ถึงแม้ว่าจะถอดเสื้อช็อปออกแล้วก็ตาม
มันจะจำผมได้ไหมนะ
“รออยู่นี่ กูลงไปส่งน้องเขาข้างล่างเดี๋ยวจะขึ้นมาสั่งงาน”
เสียงมันโหดดีจริง ๆ ไม่รู้มันขี้เก็กทำเป็นตีขรึมหรือว่าเสียงมันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว ‘ปัดโธ่โว๊ย! ทำไมต้องได้มาทำงานที่ห้องมันด้วยวะ’ ผมสบถเบา ๆทิ้งตัวนั่งลงที่พื้น ยกสองมือยีหัวแบบคนไม่ได้ดั่งใจ ยังไงเสียก็ต้องดูท่าทีมันไปก่อน อาจจะเป็นคนดีกว่าที่คิดก็ได้ ถ้าทนไม่ไหวยังไงค่อยเผ่นละกัน ขืนหนีไปตอนนี้เสียชื่อป้าจิตรแน่ แถมมันจะมาว่าผมกลัวมันอีกน่ะสิ คนอย่างไอ้ปิง ไม่มีกลัวใครอยู่แล้วครับท่าน
“ทรงผมอะไรของมึง” มันขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมรีบหันไปมอง มันเดินเข้ามานั่งลงที่โซฟาสีน้ำตาลหรูหรา
“ขึ้นมานั่งข้างบนนี่ ตรงนั้นมันสกปรก กูจ้างมึงมาทำความสะอาดห้องเพราะฉะนั้นตัวมึงต้องสะอาดก่อนเป็นอันดับแรก กูไม่ชอบคนสกปรก ของใช้สกปรก หรือห้องสกปรก ทุกอย่างของกูต้องเนี๊ยบ สะอาดและเรียบร้อย มึงเข้าใจที่กูพูดใช่ไหม”
ผมค่อยกระดื๊บๆขึ้นไปนั่งที่โซฟานุ่ม ๆ ตรงข้ามกับมันปัดๆตูดเดี๋ยวมันจะว่าผมสกปรกอีก พร้อมพยักหน้ารับคำเบา ๆ เข้าใจสิ เข้าใจ เข้าใจว่ามันเป็นคนที่เนี๊ยบมากจริง ๆ ดูจากชุดที่สวมใส่อยู่ก็รู้ คนอะไรใสเนคไทอยู่บ้าน
“เป็นอะไร” มันถามด้วยสายตาที่สงสัยในท่าทางของผมสุด ๆ
“เปล่า”
“มึงกลัวกูเหรอ”
ผมรีบส่ายหัว ขณะในใจตอบคำถามมันไปแล้ว ใช่! กูกลัวมึง กลัวว่ามึงจะจำกูได้ว่ากูเคยแกล้งมึงยังไง แล้วจะพาลไม่จ้างกูทำงาน
“ไม่ได้กลัวแล้วทำหน้าแบบนั้นทำไม ทีตอนอยู่ถิ่นตัวเองนี่แกล้งกูสารพัดนะ”
“ค...คุณ จำได้??” ผมตกใจนะ มันจำได้จริงเหรอ
“กูไม่ได้ความจำเสื่อมนะ แล้วก็ไม่ได้มันสมองปลาทองแบบมึง เรื่องเพิ่งผ่านไปอาทิตย์เดียวมึงคิดว่ากูจะจำมึงไม่ได้เชียวเหรอ กับไอ้คนที่ขูดรีดค่าผัดไทยกูตั้งสี่ร้อยกว่าบาท”
ตอนนี้หน้าผมคงเหลือแค่สองนิ้วนั่นล่ะครับ ใครจะไปรู้ล่ะว่าต้องมารับจ๊อบทำงานให้มัน อิโถ่ ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นนายจ้างนะผมเถียงไฟแลบไปแล้ว
“ปากเก่ง ๆ ท่าทางอวดดีแบบวันนั้นไปไหนแล้ว ทำไมวันนี้ถึงเงียบผิดปกติ” มันมองมาที่ผมสายตาเหมือนกำลังประเมินกันอยู่ยังไงยังงั้น
“แล้วผมเถียงได้หรือไงล่ะ คุณเป็นนายจ้างผมนี่”
“ไม่รู้โว้ยอยากทำอะไรก็ทำ เป็นแบบที่มึงเคยเป็นนั่นแหละดีแล้ว แต่อย่ากวนตีนกูให้มากนักก็พอ เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอก มึงทำงานของมึงเสร็จปิดห้องให้เรียบร้อย นี่การ์ดสำรองเผื่อมาวันไหนแล้วไม่เห็นกู มึงก็เปิดเข้ามาเอง”
มันว่าแล้วยื่นการ์ดให้ ขณะที่ตัวคนลุกจากที่นั่ง เดินไปคว้าเอากุญแจรถ
“มึงชื่ออะไร”
“ปิงครับ”
“อายุเท่าไหร่”
“19 ”
“เรียกกู ‘พี่เอย์’ เดี๋ยววันนี้กูต้องไปงานเลี้ยงสมาคมกับที่บ้าน มึงทำอะไรเสร็จแล้วจะกลับเลยก็ได้ เงินวางอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้อง เอาไปทั้งหมดนั่นแหละ”
“ล...แล้วคุณจะทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียวเหรอ ค...คือ แบบว่า ยังไงผมต้องมาวันไหนอะไรยังไง แล้วต้องทำอะไรไว้บ้าง”
ผมรีบรัวคำถามเพราะท่าทางมันจะออกไปแล้วทิ้งผมไว้จริง ๆ ตอนนี้ตัวผมค่อยเลื่อน ๆ ลงมานั่งที่พื้นอีกครั้ง เงยหน้าถามมัน ไม่รู้นะผมไม่ชินกับการนั่งบนโซฟานุ่มนิ่มนี่ อยู่บ้านผมก็ถด ๆ ไถ ๆ อยู่ตามพื้นนั่นแหละ ขนาดห้องเช่ารูหนูของผมนะ ไม่มีแม้กระทั่งเตียง ผมนอนบนพื้นเลย ง่วงเมื่อไหร่นอนเมื่อนั้น ความสะดวกสบายหรูหราอะไรนั่นผมไม่รู้หรอก
“เด็กน้อยเหรอมึง ทำไม? ต้องให้กูอยู่เป็นเพื่อนมึงเหรอ แบบนั้นกูไม่แย่หรือไงจะไปไหนต้องรอมึงเสร็จงานก่อนเท่ากับว่าจ้างมึงมาเป็นตัวภาระงั้นสิ” มันยืนอยู่เต็มส่วนสูงในมือถือพวงกุญแจรถแล้วหันมองมาที่ผม
“ไม่ใช่แบบนั้น แค่ผมอยากจะรู้ว่าคุณไว้ใจผมเหรอ ทิ้งให้ผมอยู่ห้องคุณคนเดียวแบบนี้”
“อย่ามาสำคัญตัวผิด คนที่กูไว้ใจคือป้าจิตร จะทำอะไรคิดหน้าคิดหลังให้ดีล่ะ”
“แล้วคุณจะกลับมาตอนไหน”
“มึงเป็นเมียกูรึไง จำเป็นไหมกูต้องรายงานมึงทุกอย่าง ทำงานเสร็จปิดห้องออกไป แค่นั้นจบ ว่างเมื่อไหร่มึงมากูจ่าย ความสัมพันธ์นายจ้างลูกจ้างไม่จำเป็นกูต้องรายงานเรื่องส่วนตัวให้มึงรู้นี่”
“หูยยย เย็นชาจริง ๆ”
“มึงว่าอะไรนะ”
“เปล่า”
หูดีเป็นบ้า บ่นเบา ๆ ยังจะได้ยินอีก มันเดินมาคว้าเอาเสื้อนอกที่พาดอยู่ที่พนักโซฟาใกล้ ๆ กับที่ผมนั่ง ตะกี้ผมไม่ทันสังเกตเลยนะว่ามีเสื้อพาดอยู่เกือบไปนั่งพิงของเขายับแล้วไหมล่ะ
“ต่อไปให้เรียกกู ‘พี่เอย์’ ดูแลห้องกูให้ดีอย่าให้เสียชื่อคนที่เขาพามึงมา”
ที่ทางเดินกว้าง ๆ หน้าประตูมันเลื่อนเปิดประตูไม้บิวท์อินบานใหญ่สีเดียวกับวอลเปเปอร์แล้วเลือกหยิบรองเท้าหนังมันแผล็บออกมาคู่หนึ่งสวมใส่เรียบร้อยแล้วก้าวเดินออกไป ผมทึ้ง ๆ หัวตัวเองด้วยความอัดอั้น โถ่เว้ยยยยยย ซวยๆๆๆๆๆ เงินๆๆๆๆท่องไว้เพื่อเงินต้องอดทน เพื่อเงินๆๆๆๆๆๆ
ต้องมารับใช้ไอ้คุณชายเอาแต่ใจนี่มันแย่ชะมัดยาดเลยจริง ๆ
ผมเริ่มกวาดสายตามองสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง โทนสีส่วนใหญ่ใช้สีน้ำตาลตัดขาวนิด ๆ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นหรูหราสมราคาห้องเสียจริง ภายในถูกแบ่งพาร์ทิชั่นไว้อย่างชัดเจน ส่วนของห้องนอนอยู่ลึกเข้าไป ห้องครัว ห้องรับแขก รวมถึงห้องน้ำ ผมเดินไปสอดส่องที่ตู้เย็นโคตรใหญ่สองประตูที่ถูกวางอยู่ในห้องครัว เปิดออกมาดูมีน้ำเปล่าเรียง ๆ กันไว้แค่ไม่กี่ขวด สปายสีแดงกับเบียร์กระป๋องอีกนิดหน่อย คาดว่าจะเป็นของท่านหญิงและท่านชายเจ้าของห้อง
เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน
สรุปว่าห้องนี้มันห้องชายโสดหรือว่าห้องคู่รักกันแน่ จะว่าผมอยากรู้อยากเห็นมากไปหน่อยก็ได้นะ ผมรีบวิ่งพรวดพราดเปิดเข้าไปดูที่ห้องน้ำประหนึ่งคนจับผิดสามี สายตามองหาแปรงสีฟันทันที ตามปกติแล้วถ้าอยู่คนเดียวก็จะมีแปรงสีฟันแค่อันเดียวใช่ไหม แต่เอ๊ะทำไมไม่มีแปรงสีฟันสักอันเลยวะ
...แปลก...
หรือว่าจะมีห้องน้ำอีกห้อง ผมเดินส่อง ๆ ดูก็ไม่เห็นที่ห้องนอนเล็กนั่นก็ไม่มี เหลือแต่ห้องนี้ที่ยังไม่ได้เปิดเข้าไปดูน่าจะเป็นห้องนอนใหญ่ ทำใจกล้า ๆ กลัว ๆ ลองเปิดเข้าไป โหยแอร์เย็นเป็นบ้า นี่มันยังไม่ปิดแอร์เลยนี่ไอ้คุณชายเอย์ตั้นตัวผลาญทรัพยากรของชาติ ผมเดินเข้าไปมองหารีโมทแล้วกดปิดแอร์ให้ สภาพห้องหับพ่อคุณเอ้ย นี่มันเพิ่งผ่านศึกรบสนามบางระจันมาชัด ๆ ส่ายหัวนิดหน่อยแต่ก็จำใจต้องเก็บกวาดไปตามหน้าที่ ขณะสายตามองไปเห็นห้องน้ำที่ซ่อนอยู่มุมหนึ่งภายในห้องนอน ผมรีบเดินเข้าไปส่องดู แปรงสีฟันมีอันเดียวแฮะ แสดงว่าอยู่คนเดียวแล้วนางฟ้าที่เปิดประตูให้ผมล่ะ
อย่าบอกนะว่าแค่คู่นอน
ไอ้หยา! ถ้าหน้าตาแบบนั้นเป็นได้แค่คู่นอน แล้วคนที่จะมาเป็นคู่ชีวิตมันจะสวยอลังการขนาดไหน
ผมบ่นโน่นนี่ไปเรื่อย ขณะมือรื้อผ้าปูที่นอนออกมากอง ๆ ไว้ เปิดตู้เสื้อผ้าที่แสนจะเป็นระเบียบ ทั้งสูททั้งเชิ้ตแขวนเรียงไล่โทนสีไว้ยาวจนเต็มตู้ไม่ต่างกับแผนกเสื้อผ้าบูติกชายตามห้างดัง ๆ ผมก้มลงมองหาชุดผ้าปูผืนใหม่แต่ไม่เจอ ลองเลื่อนเปิดดูอีกตู้ ตู้นี้เป็นชุดลำลองทั้งหมด รวมถึงผ้าเช็ดตัวและชุดผ้าปูที่นอนก็จัดวางไว้อยู่ข้าง ๆ กัน ผมเลือกหยิบออกมาก่อนจะปูพาดๆลงไป เก็บมุมให้ตึงเปรี๊ยะเนี๊ยบที่สุดเท่าที่จะทำได้
หันมาที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่หนังสือหนังหารวมถึงแม็คบุ๊คและเครื่องแม็คจอใหญ่ ๆ ของมัน ถูกผมเรียง ๆ ให้เข้าที่ สะดุดตานิดหน่อยกับกรอบรูปเล็ก ๆ ที่วางอยู่ข้างโถปากกาดินเผาแสนสวยนั่น
หืมม นี่มันรูปพี่ ‘ซีซ่า’ ไอดอลที่ผมปลื้มนี่นา ถ่ายคู่กับไอ้คุณพี่เอย์ซะด้วย แหม ๆ วาสนาจริง ๆ เลยนะได้รู้จักตัวจริงพี่เขาถึงขนาดขอถ่ายรูปมาได้แบบนี้ คงจะปลื้มปริ่มพี่เขาเหมือนกันใช่ไหมถึงได้มีรูปคู่กับพี่เขาตั้งอยู่ที่โต๊ะทำงานส่วนตัวด้วย
โถ่เอ้ย คนหล่อ ๆ แบบคุณพี่เอย์ก็ยังปลื้มดาราไอดอลเหมือนกันเหรอเนี่ย
ผมยืนอมยิ้มนึกไปเรื่อย ขณะที่มือก็เก็บ ๆ เรียง ๆ เอกสารต่าง ๆ รวมถึงชีตใบงานของคุณเจ้าของห้องวางไว้ให้เข้าที่เข้าทาง มีแบงค์พันห้าใบวางเรียงไว้ไม่ไกลนัก นึกถึงคำพูดคุณชายที่สั่งไว้ทันที
“เงินวางอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้อง เอาไปทั้งหมดนั่นแหละ”
“นี่มันจะเยอะเกินไปรึเปล่า ฮู้ว ใช้เงินฟุ่มเฟือยไปไหน” ผมหยิบออกมาแค่ใบเดียวพับแล้วยัดใส่กระเป๋าหลัง ไม่ใช่ไม่อยากได้นะ แต่มันคือเกินไปไง เห็นผมเป็นแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะเห็นแก่เงินมากขนาดที่ว่าไม่มองดูความเป็นจริงหรอกนะครับ
ผมใช้เวลาไม่นานนะเกือบสองชั่วโมงได้ มองดูนาฬิกาอีกทีก็สองทุ่มกว่า ๆ แล้ว เอาเป็นว่าห้องสะอาดที่สุดเท่าที่จะทำให้ได้แล้วล่ะ สุดท้ายผมเดินไปดึงม่านริมผนังกระจกใสบานใหญ่เลื่อนออก ผมตกใจมากนะครับไม่คิดว่าผนังห้องมันจะเป็นกระจกยาวไปจนสุดแบบนี้ มิน่าล่ะผ้าม่านนี่เกือบจะรอบห้องอ่ะ วิวกรุงเทพฯชั้นห้าสิบ เวลาสองทุ่มกว่า ๆ นี่มันสวยมากจริง ๆ นะ แสงไฟสีส้ม ๆ จากบรรดารถราที่ติดเรียงกันเป็นแถบเห็นแล้วเหนื่อยแทน แต่มันกลับกลายมาเป็นอาหารตาชั้นยอดของบรรดาคนรวยที่มองจากมุมสูงแบบนี้ได้ดีมากจริง ๆ
แต่ที่ประทับใจที่สุดคงเป็นอีกฝั่งของห้องที่เป็นมุมโค้งรูปตัวยู เป็นวิวที่สามารถมองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาได้ยาวตลอดทั้งแนว นี่มันสวรรค์บนดินหรือไงกันนะ ผมยืนเกาะบานกระจกมองอยู่ครู่หนึ่งจนพอใจ ดึงผ้าม่านปิดไว้ให้เรียบร้อยจากนั้นเดินไปหยิบเอาถุงขยะที่มัดปากไว้อย่างดีเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนเดินเอามันออกไปทิ้งไว้ที่ระเบียงหน้าลิฟต์เพื่อรอพนักงานทำความสะอาดภายนอกมารับไปทิ้งในเช้าวันรุ่งขึ้น
เกือบสามทุ่มผมสตาร์ทมอไซด์ขับออกจากคอนโดหรูหรา คุณชายเขาออกจากห้องไปตั้งแต่ตอนนั้นก็ยังไม่กลับเข้ามาอีก ผมพยายามคิดแล้วคิดอีกว่าผมขาดตกบกพร่องอะไรตรงไหนไหม อยากให้ความประทับใจแรกสำคัญที่สุดแม้ว่าผมจะเสียมันไปตั้งแต่คุณชายเขาไปกินส้มตำที่ร้านคราวนั้น แต่ผมก็อยากให้รู้นะว่าผมตั้งใจทำความสะอาดห้องให้มันแบบจริงจัง ถึงวันนี้ผมจะอ่อนให้มันมากไปหน่อยแต่เพราะนี่คือวันแรก คึคึ คุณคิดว่าผมเป็นคนยอมอะไรง่ายขนาดนั้น?? ผิดแล้วล่ะครับ ปากไอ้ปิงหาใครเทียบยากบอกเลย เพราะเห็นว่าคุณชายเขาเป็นนายจ้างหรอกนะถึงได้ยอมให้ไปก่อน
และเพราะทุกอย่างมันเป็นงาน ผมต้องรับผิดชอบให้ดีที่สุด
Tbc.
Ps. ขอบคุณที่เอ็นดูน้องปิงกับพี่เอย์นะคะ เรื่องนี้ดอกฟ้าหมายถึงพระเอกค่ะ (เดี๋ยวต้องอ่านไปเรื่อย ๆ ถึงจะรู้ว่าทำไมปิงถึงเปรียบพี่เอย์เป็นดอกฟ้า) :mew1:
-
พี่ซ่าร์เป็นอะไรกับพี่เอย์กันหนอ
-
ดอกฟ้านิสัยต้องดีแน่ๆ
-
มันคงมีเรื่องสนุกตามมาแน่
เพราะมันคงไม่หงิมแน่
ออกจะแสบซน
-
น้องปิงปราบพี่เอย์มันทีพี่มันเอย์คุณชายมากอะ
แต่บางทีอาจจะน่ารักก็เป็นไปได้นะ ฮาาาา
ปล.เรืีองนี้พี่เอย์คือดอกฟ้าและคือเมะด้วยอ๊ะป่าว?
-
ลุ้นๆ
-
น้องปิงน่ารักจริง ๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ถึงคราวพี่เอย์เอาคืนน้องปิงบ้างแล้วละ
ฐานะทางสังคมสวนทางกันจริงๆ อีกคนก็รวยเวอร์ๆ ส่วนอีกคนก็จนเวอร์ๆ เช่นเดียวกัน
แล้วอย่างนี้น้องปิงจะสอยดอกฟ้า(มาทำสามี) ได้ยังไงกันนะ งานนี้สนุกแน่ๆ
-
อย่างไรก็รับได้เพียงแค่ไม่จบดราม่าเป็นพอค่ะ กลัว :hao5:
-
ความจำดีทั้งคู่เลยแฮะ รอวันปิงปากดี ท่าจะสนุก
-
สนุกมากค่ะ
-
อร๊ายยยยยยยย พล็อตเรื่องมันช่างชวนให้ฟินยิ่งนัก อิอิ
รอตอนต่อไปนะค๊าาาาาาาา ^^
-
ฮา น้องปิงอ่ะ ดูรั่วๆดี :laugh: ไอ้คุณพี่เอย์ก็ใช่ย่อย ปากนี่สูสีกันดีจริงๆ ทำเป็นเก๊ก ระวังจะตกหลุมรักของแปลกนะตัวเทอ o18
ว่าแต่ คุณพี่ซีซ่า กับ คุณพี่เอย์ คงไม่ใช คู่รักหรืออดีตเคยรักกันหรอกนะ :mew5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักมากอ่ะ ปิง ชอบ
-
นึกว่าจะฆ่ากันซะแล้ว :laugh:
-
รอติดตามค่ะ :katai2-1:
-
มาแนวรับใช้พระเอกยังงี้หนีไม่รอดแน่ปิงเอ๋ย
ภารกิจหาสามีหล่อๆรวยๆ เริ่มได้ ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh3:
-
น้องปิงเป็นเด็กดีมากอะ สู้ ๆ เข้านะ
รอติดตามค่า
-
สนุกค่ะ ติดตาม ติดตาม
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้ะ ชอบน้องปิงมากกกกกกก :m1: เป็นนายเอกที่แมน ถูกใจเรามาก ๆ เลย
ถึงฐานะทางบ้านจะไม่ได้ดีอะไร ไม่ได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี ถึงจะเป็นเด็กช่าง ที่คนมักมองไม่ดี
แต่น้องปิง ก็เป็นเด็กที่มีความคิดที่ดี รู้อะไรควรไม่ควร ถึงจะดูแก่นเซี้ยว ไม่ยอมใคร
แต่ก็ไม่เคยทำให้ใครต้องเดือดร้อน อายุแค่นี้ ก็สามารถทำงานหาเงินใช้เองได้แล้ว ไม่เกี่ยงงานด้วย
ขอแค่เป็นงานสุจริต ไม่ให้ต้องเดือดร้อนแม่ แถมยังมีเงินเก็บออมเหลือมาให้แม่ได้อีกด้วย เก่งมาก ๆ เลย
เป็นเด็กที่รู้คุณค่าของเงินดีจริง ๆ ที่ชอบมากที่สุดก็คือ เป็นเด็กที่กตัญญูมาก ๆ ทั้งกับแม่และพี่ขมที่เลี้ยงมาด้วย
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่อง ดอกฟ้ากับหมาวัด คิดอยู่ว่า ใครจะเป็นดอกฟ้า ใครจะเป็นหมาวัด พอรู้ว่าคุณพระเอก
เป็นฝ่ายดอกฟ้า ยิ่งน่าสนใจขึ้นไปอีกเลย แถมเป็นดอกฟ้าที่น่าหมั่นไส้มาก ๆ ด้วยสิ เจอกันครั้งแรก
ก็มีเรื่องให้ไม่สบอารมณ์กันซะแล้ว ถึงน้องปิงจะกวนไปหน่อย แต่นิสัยคุณชายเอย์นี่ ทำเราหมั่นไส้ได้ดีจริง ๆ
เราเป็นน้องปิง ก็ไม่ชอบเหมือนกัน มาดูถูกร้านจากน้ำพักน้ำแรงของแม่เราได้ ชิส์ :m16: ถือเป็นพรหมลิขิตสินะ
ทำให้ทั้งสองต้องกลับมาเจอกันอีก แต่ดันในฐานะ ลูกจ้างกับนายจ้าง ซะงั้น แหม่ ก็เข้าใจนะ น้องปิงเอง
ก็ทำกับพี่เอย์ไว้ซะแสบ พี่เอย์จะพูดไม่ดีใส่ก็ไม่แปลก แต่ทำไมเราก็ยังหมั่นไส้พี่เอย์แฮะ
แต่ก็ดีอยู่อย่าง ตรงที่ให้น้องปิง เรียกตัวเองว่า พี่เอย์ ได้ มันดูไม่แบ่งชนชั้นกันดี แล้วบอกให้น้อง เป็นตัวของตัวเอง
อยากทำอะไรก็ทำ แสดงว่า พี่เอย์ ก็อาจจะถูกใจในความแสบของน้องปิงอยู่บ้างรึเปล่า เนอะ ๆ
มาทำเย็นชาใส่น้องปิงตลอด ๆ อย่างนี้ ยิ่งอยากเห็นวันที่พี่เอย์หลงรักน้องปิงของเราหัวปักหัวปำเร็วๆ จริง ๆ เลย
ตอนนี้ ที่น่าสงสัย คือ แฟนของพี่เอย์ ที่ป้าจิตรบอกว่าไม่อยากได้คนทำความสะอาดเป็นผู้หญิง คือใคร
แล้วพี่เอย์ เกี่ยวข้องยังไง กับพี่ซีซ่า ไอดอลของน้องปิงล่ะเนี่ย ต้องติดตาม อยากรู้ด้วยว่า ถึงตอนที่น้องปิง
เลิกยอมอ่อนให้พี่เอย์แล้ว จะเป็นยังไงน้อ แต่ก็หวังว่า เรื่องนี้คงไม่ดราม่าน้า ถ้ามีก็หวังว่าจะไม่เยอะนะคะ :impress:
ไม่ค่อยถูกกับดราม่าเท่าไหร่เลยค่ะ อ่านทีไรจิตตกทุกที เด็กดี ๆ อย่างน้องปิง อยากให้ได้เจอกับสิ่งที่ดี ๆ ในชีวิตจัง
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L1:
-
ชอบนายเอกแสบๆ อิอิ รอตอนต่อไป กริ๊บกริ้ว :hao7: :hao7:
-
น่าติดตามมากค่ะ
พี่เอ หล่อ หรู รวย ขนาดน้านนน
แล้วปิงมันจะใช้วิธีไหนเด็ดดอกฟ้าล่ะ
-
ทำไมฉันรู้สึกฟินเวลาเขาคุยกันนะ คือแบบนี้ชอบอ่ะ :o8:
-
ชอบปิงปิงอ่ะ
-
ลงชื่อติดตามค่ะ เนื้อเรื่องน่าสนุกดี
:L2:
-
น่าสนุกกกกก จะรักกันอีท่าไหนเนี่ยยย
ติดตามจ้าาาา :mew3:
-
ตามมาลุ้นช่วยน้องปิงคว้าดอกฟ้านะครับ
เริ่มเรื่องมาก็สนุกเลย
มาต่อไวๆนะ รอติดตามครับ
-
# 2 พ่อครัวหัวป่า
สนามบอลคืนนี้ยังคึกครื้นไม่ต่างกับทุกวัน ผมวิ่งเหยาะๆออกมาทิ้งตัวนั่งลงแถว ๆ ข้างสนามถอดเสื้อออกมาซับเหงื่อสะบัด ๆ แล้วพาดลงที่ไหล่
“โอ๊ยเหนื่อย วันนี้ทำไมมันร้อนอะไรแบบนี้วะเนี่ย”
เสียงทุ้มของไอ้บาสดังมาแต่ไกล มันกับไอ้วุฒิเดินเข้ามาสมทบกับผม สองตัวถอดเสื้อตั้งแต่ยังเล่นไม่เสร็จโน่น พอนั่งลงได้ก็ควาน ๆ หาขวดน้ำแถวนั้นแล้วเปิดดื่ม ไอ้บาสเริ่มเลื้อยถดไถอยู่กับพื้นหญ้ามันคงเหนื่อยแหละหัวนี่เปียกจนชุ่มอ่ะ ผมเองก็สะบัดๆหัวไล่เหงื่อไคลบ้างเหมือนกัน ช่วงนี้ผมเผ้าเริ่มยาวปิดหน้าปิดตาเดี๋ยวคงต้องหาเวลาไปซอยออกบ้างแล้ว
“วันนี้ซึม ๆ นะ เป็นไรวะพี่ ไหนว่ามีงานดี ๆ เงินงาม ๆ เข้ามาไง ทำไมทำหน้าเป็นลูกหมาแบบนั้นน่ะ”
“ซึมที่ไหนกูก็ปกติ แค่มีบางอย่างที่ต้องคิด” ผมทิ้งแผ่นหลังนอนลงที่สนามหญ้านั่นแหละ สองมือหนุนรองหัวไว้ขณะที่สายตากำลังมองดูกลุ่มดาวที่เริ่มออกมาอวดแสงกันมากมายบนท้องฟ้า ใช้เงาไอ้วุฒิบังแสงไฟจากโคมสปอตไลท์ที่ส่องสว่างจนทั่วสนามฟุตบอลไว้กันแสบตา
“นายจ้างลูกพี่ปิงเป็นคนแบบไหนอ่ะ สวยป่ะ” ไอ้บาสที่นอนอยู่ใกล้ ๆ ผมถามขึ้น มันกำลังทำมือวัดขนาดของดาว
“สวยเหรอ” ผมทวนคำ นึกถึงหน้าคุณชายเอย์ตั้นลอยอยู่บนท้องฟ้า แบบนั้นจะเรียกว่าสวยได้รึเปล่าวะ แต่เรื่องมันหล่อน่ะแน่นอนอยู่แล้ว
“สวยดิ รวยด้วย” ผมโกหกมันครึ่งนึง อยากเห็นคนทำหน้าทำตาอิจฉาผมเล่น เม้มปากรอ ในที่สุดมันก็พูดออกมาจริง ๆ
“หูยยยอิจฉา จริงดิลูกพี่ เธอมีนามไพเราะเพราะพริ้งว่าอะไร ลูกคุณหนูใช่ไหมอยู่คอนโดแถวนั้นต้องมีแต่พวกไฮโซนี่เนาะ” มันรีบตะแคงมาหา ทำหน้าทำตาอยากรู้เต็มที่
“เสือกจริงนะมึง อยากรู้เรื่องคนโน้นคนนี้ไปทั่ว” ไอ้วุฒิเพิ่งจะมีบท ปกติมันไม่ค่อยพูดมากเหมือนหมาบาสอยู่แล้ว พูดมาครั้งนี้เลยโดยไอ้บาสโบกหัวไปเต็ม ๆ
“เงียบเลยไอ้กืก” กืก คือฉายาของไอ้วุฒิครับ บางทีผมกับไอ้บาสก็เรียกมันแบบนั้น เนื่องเพราะมันกืกมาก คือมันจืด มันซื่อ มันช้า และมันเฉื่อย เว้นแต่เวลาตีกันมันโกยเร็วที่สุดเลยครับ
“ว่าแต่เธอคนสวยชื่อไรอ่ะลูกพี่ บอกหน่อยดิ ลูกพี่ทำตาลอยแบบนี้ไม่ใช่ว่าคิดถึงเธอคนนั้นอยู่หรอกนะ”
“ชื่อเอย์ พี่เอย์”
“หูยยย สาวรุ่นพี่ แบบนี้ให้สอนมวยเลยดิ”
อุ๊กก!!
ผมยันโครมมันไปที “แบบกูนี่ยังต้องให้สอนอีกเหรอ” มันถึงกับกุมท้องขดตัวเป็นกุ้ง แกล้งแสดงสีหน้าเจ็บปวดเต็มที่ กลิ้งตัวไปนอนหนุนตักไอ้วุฒิ
จริง ๆ ผมเคยแต่กับรุ่นน้องนะ ได้ยินมาเหมือนกันเขาว่าสาว ๆ รุ่นพี่น่าลอง แต่ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ชอบมองแต่ผู้ชายตัวเล็กน่ารัก ปากชมพูๆ ไม่รู้
“ลืมไปๆลูกพี่ปิงจัดว่าเด็ดอยู่แล้วล่ะเนาะ ขนาดน้องพริ้ง เลดี้ของพี่โตยังมาติดใจในลีลา นับประสาอะไรจะไปให้ลูกคุณหนูอย่างคุณเอลิเซียสอนมวยให้ เนอะๆ”
“เอลิเซียพ่องดิ เขาชื่อเอย์ เว้ย เอย์เฉย ๆ พี่เอย์” ผมไม่ได้บอกว่าเอย์ตั้นเพราะขี้เกียจฟังมันบ่นว่าผมโกหกเรื่องไอ้พี่เอย์เป็นผู้ชาย เลยปล่อย ๆ ไปก่อน
“อ้าวแล้ววันนี้ลูกพี่ไม่ไปทำงานล่ะ”
“ไม่ไป พรุ่งนี้วันอาทิตย์กูจะไปแต่เช้าเลย”
“แหม่ คิดถึงคุณเอลิเซียคนสวยใช่ไหม อย่าๆๆ ดูสายตาก็รู้แล้วว่าอยากเจอเขาใจจะขาด ไรอ่ะพี่ เธอสวยขนาดลูกพี่มานั่งเหม่อนอนเหม่ออยู่เนี่ย”
“เออสวยดิ แล้วที่กูซึมกะทือทั้งวันอยู่เนี่ยเพราะกำลังคิดไม่ตกอยู่ว่าจะทำอะไรเพื่อสร้างความประทับใจให้เขาดี เอาแบบให้เห็นสิ่งที่กูทำแล้วอึ้งทึ่งเสียวสุด ๆ ไปเลย ไรแบบเนี๊ยะ”
“แก้ผ้าดิ” มันสวน
“สัส กูไม่ใช่มึงนะ ยังไม่อยากโดนตำรวจจับข้อหาอนาจาร เอาดี ๆ กูซีเรียสนะเนี่ย”
จริง ๆ แล้ววันนี้ผมนั่งคิดยืนคิดนอนคิดทั้งวัน ความจริงไอ้คุณชายมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก วันนั้นผมต่างหากที่ทำเกินไป คนบางคนกินไม่เป็นจริง ๆ นะอาหารบางอย่าง ทั้งที่มันจำผมได้ขนาดนั้นก็ยังจะจ้างไว้ทำงาน ถ้าเป็นคนอื่นเผลอ ๆ ไล่ตะเพิดกลับบ้านตั้งแต่เห็นแล้ว
เพราะอย่างนั้นแหละครับ ผมเลยอยากจะทำอะไรดี ๆ ตอบแทนให้คุณชายเขาบ้าง
“อะไรดีอ่ะ อืมม เขาจ้างพี่ไปทำความสะอาดบ้านให้ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ลอง ขัด ๆ ถู ๆ เอาจนพื้นขึ้นเงาวาววับอะไรแบบนั้นไปเลยไหมพี่”
“ไม่เอาหรอก แบบนั้นเกิดลื่นหัวฟาดพื้นขึ้นมากูไม่ซวยเหรอ”
“งั้นจะซื้อดอกไม้ไหมล่ะ ซื้อดอกไม้แล้วจัดแจกันรอบห้องไปเลยเอาเป็นเดินไปทางไหนก็เจอแต่กุหลาบสีแดงแห่งรัก ผมว่าแค่เธอเห็นขี้คร้านจะกรี๊ด ๆ ๆ ฉันชอบมาก ขอบใจปิงมากนะจ๊ะ มามะมาเป็นของเจ๋เจ้เถอะ กร๊ากกกกก”
จบคำพูดหมาบาสไอ้กืกวุฒิแทบจะสำลักน้ำ มันคงกำลังจินตนาการอยู่ ส่วนผม ได้แต่ส่ายหัวอย่างระอาใจกับแนวความคิดทุเรศทุรังของไอ้หมาบาสมัน นี่มันยังคิดอยู่อีกว่าพี่เอย์เป็นผู้หญิง โถๆถ้าเป็นอย่างที่ไอ้บาสว่าจริง ไม่กลายเป็นว่าผมหวังสูงคิดจะเอื้อมไปโน้มกิ่งดอกฟ้าลงมาเชยชมเหรอวะเนี่ย แล้วตัวใหญ่ๆแบบนั้นผมจะกอดจะกกมันแบบไหน
“เอาดี ๆ เอาดี ๆ ไอ้บาสมึงนี่ก็เล่นไปเรื่อย รู้จักไหมคำว่ากูจริงจัง” ผมเน้นเสียง ละสายตาจากหมู่ดาวเพื่อปรายตามามองมันโดยเฉพาะ
“งั้นถ้าลูกพี่จริงจังกับเขาจริง ๆ ก็ต้องนี่เลย ส้มตำแม่ตะนาวศรี ของดีของแซบ ให้เธอได้ทานฝีมือว่าที่แม่ผัวไงพี่ กร๊ากกกความคิดผมเข้าท่าใช้ป่ะ”
ไอ้วุฒิรีบเอามือใหญ่ ๆ อุดปากมันไว้ มันดิ้น ๆ สู้กันอยู่สองคน ขณะที่ผมรีบลุกขึ้นนั่งลูบคางอย่างใช้ความคิดขณะมองหน้าพวกมันสองตัวไปด้วย
“เออ ก็เข้าท่าดีว่ะ”
แต่ไม่ใช่ว่าคิดจะเอาส้มตำของแม่ไปฝากมันหรอกนะ เพราะรู้อยู่แล้วว่าคุณชายเขากินส้มตำไม่เป็น
ผมมีความคิดดี ๆ กว่านั้นอยู่
เช้าวันต่อมา
“ป้า ซื้อหมูขีดนึงดิ ขายให้ปิงได้ไหมครับ”
“ได้จ้า สำหรับน้องปิงสุดหล่อ ครึ่งขีดป้าแดงก็ขายให้ได้”
ป้าแดงแม่ค้าขายหมูในตลาดสด รู้จักผมตั้งแต่ตามแม่ไปตลาดตอนเป็นเด็ก จนถึงทุกวันนี้แซวผมยังไงก็แซวอยู่อย่างนั้น แกชอบพูดว่าผมหน้าตาน่ารักอยากได้ไปเป็นลูกเขย น่าเสียดายลูกสาวป้าแดงไม่สเป็คผมเลยแม้แต่นิด เห็นผมเจ้าชู้แบบนี้ผมก็เลือกกินอยู่นะ #ปิงขอโทษครับป้า
“นี่จ๊ะ แปดสิบบาท ป้าแดงแถมให้อีกครึ่งขีดนะ ปิงจะได้อิ่ม ๆ”
“ขอบคุณครับ”
ผมจ่ายแบงค์ร้อยไปแล้วรับเงินทอนมาถือไว้แน่น ที่วันนี้ตั้งใจมาตลาดเช้าไม่ใช่อะไรหรอกครับ จะมาซื้อของสดไปทำอาหารให้คุณชายเธอรับประทาน ก็เรื่องที่ผมปรึกษากับพวกไอ้บาสไอ้วุฒินั่นแหละ อยากจะสร้างความประทับใจและหวังจะขอบคุณและขอโทษไปทีเดียวในตัว เห็นว่าวันก่อนได้ค่าจ้างมาตั้งพันนึงหรอกนะ อุตส่าห์เจียดมาตั้งสองร้อยกะว่าจะทำอาหารสักสองอย่างให้คุณชายเขากิน โถ่เอ้ยอย่ามาติดใจฝีมือผมแล้วขอให้ทำอีกก็แล้วกัน
ผมซื้อผักกับของสดอีกนิดหน่อยก่อนจะเดินกลับไปที่รถ เห็นชุดผ้ากันเปื้อนถูก ๆ ยี่สิบเก้าบาทขายอยู่ที่รถเข็น มองเงินทอนที่ตัวเองกำไว้ งบประมาณสองร้อยตอนนี้เหลือยู่แค่สี่สิบบาท ยังไงซะผมก็ตั้งใจจะใช้เพื่อคุณชายเขาทั้งหมดอยู่แล้วเพราะอย่างนั้นผมจึงเดินไปซื้อชุดกันเปื้อนนั้นอย่างไม่ลังเล
“น้องเอาลายไหนคะเลือกเลย” แม่ค้าเขาถาม
“อันไหนก็ได้ครับพี่” ผมตอบเธอไปไม่เรื่องมากหรอกลายไหนก็ใส่ได้ไม่มีปัญหาเพราะผมใส่เพื่อความสะอาดแค่นั้น คราวนี้แหละคุณชายคงพอใจแน่ เห็นมันย้ำนักย้ำหนาชอบสะอาด ๆ ผมจะทำอาหารให้กินทั้งทีต้องสวมใส่รัดกุมถูกต้องที่สุดแล้ว
เมื่อยื่นเงินให้ พี่เขาก็ทอนมา เหลือ สิบเอ็ดบาท
สายตาผมเห็นหมวกคลุมผมสำหรับทำอาหารที่เข้าชุดกันวางอยู่จึงลองถามพี่เขาเพิ่มอีก
“ยี่สิบเก้าเหมือนกันจ๊ะ” เธอบอกราคามา แต่นั่นมันเกินงบประมาณไปหน่อยผมจึงแจกยิ้มหวานไปที แล้วบอกไม่เอา พร้อมนึกอะไรเด็ด ๆได้อย่าง วันก่อนกลับบ้านแม่ให้ไปซื้อหมวกคลุมผมอาบน้ำที่ร้านอาแปะขายโชว์ห่วยข้างบ้าน ราคาสิบบาท เป๊ะ! ผมรีบกวาดตามองหาร้านแบบนั้นแล้วตรงดิ่งเข้าไปถามซื้อทันที
“ลื้อเอาสีอาราย” เป็นอาซิ้มแก่ ๆ ถามขึ้น
“สีอะไรก็ได้ครับ”
“งั้นเอาสีนี้แล้วกัง สกใสลี สีแลง ๆ สกใสเหมืองๆลื้อ” ซิ้มครับผมอยากรู้ว่าซิ้มมาอยู่เมืองไทยกี่ปีแล้ว TT
ตอนนี้ผมจึงได้หมวกคลุมผมอาบน้ำมาไว้ในมือเรียบร้อย เดินออกมาจวนจะถึงรถมอไซด์ เห็นขอทานน่าสงสารนั่งอยู่ผมเลยหยอดเหรียญหนึ่งบาทจากงบประมาณที่ผมตั้งไว้เองใส่ให้ พร้อมอธิฐานขอพรให้คุณชายเอย์ตั้นประหนึ่งใส่ซองห้าร้อยบาททำบุญไม่ขาดไม่เกิน
เช้า ๆ แบบนี้ที่คอนโดหรู ๆ นี่มันเงียบฉี่ดีจริง ๆ พวกคนรวยมักตื่นสาย ไม่รู้ใครเคยบอกผมไว้ น่าจะเป็นหมาบาส เรื่องไม่ดีผมจะยกให้มันไปก่อน ฮิฮิ ลิฟต์ที่ใช้ไม่รู้นะว่ามันลิฟต์ส่วนตัวหรือเปล่า แต่ผมไม่เคยเห็นมีใครมาใช้ลิฟต์ตัวนี้พร้อมผมสักครั้ง มองดูที่ตัวเลขเปลี่ยนชั้นไปเรื่อย ๆ ผิวปากฮัมเพลง ผมอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะ อากาศวันนี้ไม่ค่อยมีแดดซะด้วย ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเจ็ดโมงตรงเป๊ะป่านนี้จ้างให้คุณชายก็ยังไม่เสด็จออกจากเตียงหรอก ดีแล้วสาธุอย่าเพิ่งตื่นมาเสียล่ะเดี๋ยวกิจกรรมเซอไพรซ์สร้างความประทับใจจะไม่เกิดผล
ติ๊ด
ผมทาบการ์ดผ่านเข้ามาแล้วเรียบร้อย ห้องเย็นเฉียบเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่มืดมากไปหน่อย ลองย่อง ๆ ไปแถว ๆ หน้าห้องนอนใหญ่แนบหูเข้าที่หน้าประตู อึ๋ยยประตูเย็นเฉียบอ่ะ ขณะที่เสียงทุกอย่างเงียบฉี่ ผมยิ้มกว้างสิครับแน่ใจแล้วว่าคุณเจ้าของห้องเขานอนหลับอยู่ในนั้นแน่ ๆ รีบเดินเอาถุงของสดต่าง ๆ ที่ซื้อไปวางไว้ที่โต๊ะในครัว รูดม่านรับแสงยามเช้าแทนที่จะใช้แสงของนีออน วิวแม่น้ำเจ้าพระยาตอนเช้า ๆ แบบนี้ก็สวยดีเหมือนกันนะ ถึงจะสูงไปนิดมองเห็นเรือเหลือลำนิดเดียวก็เถอะ ผมแกะเอาชุดกันเปื้อนรวมถึงหมวกคลุมผมที่ซื้อ ขึ้นมาสวมไว้ อมยิ้มนิดหน่อยเพราะคิดว่าถ้าคุณชายเขาตื่นมา แล้วเห็นว่าผมใส่ใจเรื่องความสะอาดจะต้องประทับใจผมมากแน่ ๆ
คราวนี้ลองมาโฟกัสที่เครื่องครัวกันบ้าง ผมกวาดตามองโซนครัวดี ๆ อีกครั้ง ทำไมมันถึงได้หรูหราอลังการแบบนี้ เมียงๆมอง ๆ หามีดหาเขียง จานชามหม้อไหกระทะ รวมไปถึงเตาแก๊ส ให้ตาย! มันไปซ่อนตัวอยู่แถวไหนกันวะเนี่ย คือมันดูรู้นะว่าเป็นครัวแต่ทำไมผมหาอะไรไม่เห็นเลย ลองเปิด ๆ ส่อง ๆ เดี๋ยวนะ ลิ้นชักนี้มีช้อน มีด ส้อม ตะหลิวรวมถึงทัพพีต่าง ๆ ส่วนตู้นี้มีจานมีถ้วยมีแก้ว แล้วตู้นี้ล่ะ อ้อ เห็นละ เขียงพลาสติกอยู่นี่เอง ผมรีบคว้า ๆ เอาอุปกรณ์ที่จำเป็นออกมา
หม้อล่ะหม้อ? เปิด ๆ ปิด ๆ หาสุดฤทธิ์ มีหม้อสวย ๆ อยู่สองสามใบในล็อคเกอร์ชั้นบน มันนอนเงียบเรียบร้อยท่าทางเหมือนไม่เคยถูกใช้มาก่อนเลยนี่ ผมเอื้อมไปหยิบออกมาใบหนึ่งเล็ก ๆ มีกระทะแปลก ๆ แบน ๆวางอยู่ใกล้กัน อืม เอาไงดีมันจะทอดอะไรแบบไหนวะเนี่ย วู้ว พวกคนรวยนี่ของใช้มันแปลกประหลาดทั้งนั้นเลยวะ สุดท้ายผมยังงงๆอยู่กับเตาแก๊ส ไอ้สิ่งที่วางอยู่บนเคาเตอร์มันก็น่าจะใช่ แต่ทำไมมันไม่เหมือนของที่บ้านผมอ่ะ ผมก้ม ๆ เปิดตู้ด้านล้างมันไปทุกส่วนทุกซอก แอร๊~ ไม่มีถังแก๊ส ให้ตาย! แล้วไอ้ที่วางอยู่นี่คือมันต้องทำยังไง
ขณะที่ผมเริ่มซีเรียส ทางเลือกสุดท้ายที่ผมพึ่งก็คือมือถือกาก ๆ ของผมเอง ใช้มันเป็นตัวช่วยเสิร์ชหาวิธีใช้ไอ้เจ้าเครื่องแปลก ๆ นี่ ลองทำตามที่เขาบอกนิด ๆ หน่อย ๆ ถึงได้เข้าใจว่าไอ้นี่มันคือเตาไฟฟ้า ผมเริ่มอารมณ์ดีอีกครั้ง เพราะตอนนี้เครื่องใช้ทุกอย่างมีครบ จัดแจงเอาหมูเอาไก่มาล้าง วางเขียงพลาสติกไว้เตรียม สับหมู!
ใช่แล้วครับ สิ่งที่ผมจะทำให้คุณชายเธอรับประทานในวันนี้ก็คือ ลาบหมู กับ เอ็นไก่ชุบแป้งทอด ผมไม่ทำอาหารแบบลาว ๆ หรอกเพราะรู้ว่าคุณชายเธอรับประทานไม่เป็น ผมสืบมาแล้ว ลาบหมูกับเอ็นไก่ทอดเนี่ยมันอาหารไทยครับ ลองโทรถามพวกไอ้บาสไอ้วุฒิ มันก็บอกนะว่า ‘ไทย’ พวกมันนั่นแหละที่แนะนำกับผม มันบอกอย่างเวลาบ้านไหนมีงานรื่นเริงมงคลใช่ไหมก็ต้องมีลาบหมูไว้เสริมสิริมงคล ว่ากันว่าจะได้โชคได้ลาภ ขนาดข้างบ้านผมตอนย้ายมาอยู่ใหม่ ๆ ทำบุญขึ้นบ้านเขายังมีลาบหมูเป็นอาหารหลักเลย ครั้งนี้ผมได้งานใหม่ผมก็อยากจะทำลาบหมูไว้ให้เจ้านายกินเพื่อเป็นสิริมงคลบ้างไรบ้าง
รับรอง! ครั้งนี้คุณชายประทับใจผมมิรู้ลืมแน่นอน คึคึ
(ต่อด้านล่าง)
-
ป๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ มันแน่นอก (Yeh!) ก็ยกออก (Yeh!) ให้แบกเอาไว้ นานไป เดี๋ยวใจถลอก ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ มันแน่นอก (Yeh!) ก็ยกออก (Yeh!) เรื่องใหญ่อย่างงี้ บังยังไง ก็ยิ่งกระฉอก ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫
ตอนนี้ผมอารมณ์ดีม๊ากมาก กำลังสับหมูเตรียมทำอาหารไทย ๆ พร้อมฮัมเพลงลูกทุ่งยอดฮิต กับโยกย้ายส่ายสะโพกนิด ๆ ประหนึ่งว่าห้องครัวหรูหรานี้เป็นของผมเอง คุณพี่เอย์คงกำลังนอนหลับใหลอยู่ที่เตียงนอนนุ่มนิ่มอย่างมีความสุข ผมยังไม่อยากให้ตื่นขึ้นมาตอนนี้หรอกนะครับเพราะอาหารยังไม่เสร็จ
ตะกี้ผมเพิ่งจะหาหม้อหุงข้าวเจอ ดีนะมีข้าวสารติดไว้อยู่ในตู้ตอนแรกผมตกใจเกือบตายนึกได้ว่าลืมซื้อข้าวมาด้วย แต่ตอนนี้คือทุกอย่างโอเค ผมจะเตรียมอาหารพร้อมข้าวสวยร้อน ๆ วางไว้รอคุณชายเขาตื่น ถ้าเห็นว่าผมใส่ใจดูแลขนาดนี้มีหรือจะไม่นึกขอบคุณผมสักครั้งโดยเฉพาะผมนี่ใส่ใจความสะอาดมากนะครับชุดกันเปื้อนกับหมวกคลุมผมที่ดัดแปลงมาจากหมวกอาบน้ำคงจะทำให้มันรู้สึกได้ว่าผมสะอาดสะอ้านใส่ใจกับอาหารของมันที่สุดแล้ว ครั้งนี้จะต้องทำให้คุณชายประทับใจให้ได้ อย่างน้อย ๆ เขาก็ไว้ใจให้ผมเข้านอกออกในได้ละกัน ถือซะว่าเป็นการขอบคุณ ผมแถมโปรโมชั่นทำอาหารเช้าให้ทานฟรี ๆ ไม่คิดค่าแรงเพิ่ม
ป๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ มันแน่นอก (Yeh!) ต้องยกออก (Yeh!) เรื่องใหญ่อย่างงี้ บังยังไง ก็ยิ่งกระฉอก ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ เช็คเรตติ้งหน่อย baby ถ้าไม่เฟิร์มนะ honey เช็ดแล้วทิ้งเลย baby ♪ ♫ ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫
ผมยังคงร้องเพลงอย่างต่อเนื่อง อารมณ์ดีเป็นบ้าเลย สับหมูไปร้องเพลงไปชมวิวริมน้ำเจ้าพระยาในมุมสูง ๆ แบบนี้ แอร๊ ~ ~
“เสียงอะไรวะแม่ง!!!”
และแล้วน้ำเสียงดับความสุขผมก็มา ทั้งเสียงทั้งตัวคุณชายเจ้าของห้องพรวดพราดหน้าง้ำหัวยุ่งออกมาจากห้องนอนทั้งที่ตายังไม่ลืมดี ทำเอาผมถึงกับชะงัก ค่อย ๆ หุบยิ้มลงทีละน้อย มันยืนมองผมขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีกเหมือนคนพยายามมองให้ชัด ขณะในมือผมยังถือมีดสับหมูค้างอยู่กลางอากาศแล้วจ้องหน้ามันกลับ
“คะ....คุ...คุณพี่เอย์ ตื่นแล้วเหรอครับ”
ผมถามเสียงตะกุกตะกัก หน้าตาคงคล้ายคนกำลังทำความผิดอะไรสักอย่างแล้วมันจับได้ โทษฐานใช้ห้องครัวเขาโดยยังไม่ได้ขออนุญาต ใครจะรู้ว่าจะตื่นเร็วขนาดนี้ ส่วนคุณชาย จากตอนแรกที่เดินพรวดพราดตรงเข้ามาราวกับกำลังจะมาเอาเรื่องผมยังไงยังงั้น กลับชะงักค้างเติ่งอยู่แค่ที่หน้าโต๊ะกินข้าวแล้วจ้องมองผมเขม็ง สายตามันเหมือนกำลังตกตะลึงอะไรบางอย่าง
มันมองผมอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่ผมเม้มปากกำมีดสับหมูแน่น หรี่ตาหรี่หูรอฟังเสียงด่า เพราะว่าผมคงจะสับหมูเสียงดังไปหน่อยแน่ ๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆกร๊ากกกก โอ๊ยยยยยย กูขำ ไอ้ปึงมึงแต่งตัวอะไรของมึงเนี่ยบ้ารึเปล่า โอ๊ยยยยยย กูตลก โอ๊ยยช่วยกูด้วย อย่างฮา มึงๆ โอ๊ยยยยย กูขำมาก”
พี่เอย์หัวเราะจนตัวงอขณะที่ใช้สองมือกุมท้องแทบจะกลิ้งลงไปที่พื้นอยู่รอมมะร่อ หน้านี่แดงเห่อไปหมดลามไปจนถึงคอและหู ขณะที่ผมกำลังคิดว่ามันขำผมเรื่องอะไรนักหนา ก้มมองดูตัวเองอีกทีผมก็แค่ใส่เสื้อยืดคอกลมกับกางเกงห้าส่วนจั๊มขาแบบเดิม แต่วันนี้มีผ้ากันเปื้อนลูกทุ่ง ๆ สีเขียวสดลายลูกหมีกับหมวกคลุมผมอาบน้ำสีแดงรูปหัวใจ
แล้วมันตลกตรงไหน? ผมใส่เพื่อเน้นความสะอาดไม่ได้ใส่ให้มันดูสวยงามอะไรสักหน่อย
“ไอ้ปิง นี่มึงสติดีอยู่รึเปล่าวะ โอ๊ยกูขำ 5555555555”
“ขำไรกันเล่า คนเขาอุตส่าห์ตั้งใจตื่นแต่เช้าไปตลาดเพื่อมาทำอะไรดี ๆ ให้”
มันยังหัวเราะไม่หยุด หรือมันหยุดลงไม่ได้ก็ไม่รู้ พอได้ยินผมพูดแบบนั้นเลยเดินเข้ามาดูใกล้ ๆ ชะโงกหน้ามามองสิ่งที่วางเรียง ๆ กันอยู่ที่โต๊ะ ตายๆนี่มันจะว่ารกอีกรึเปล่าเพราะผมยังทำไม่เสร็จ ข้าวของมันเลยรกมากเป็นธรรมดา
“นี่มึงกำลังทำอะไรเนี่ย” มันถามด้วยหน้าตาสงสัยสุด
“ผมกำลังทำอาหารให้พี่ทานไง ตอบแทนน่ะตอบแทน แล้วก็ไถ่โทษเรื่องที่ผมแกล้งพี่ตอนนั้นด้วย”
“ออฟชั่นเสริมของมึงรึไง”
“เฉพาะช่วงนี้เท่านั้นแหละ” ผมสวนไปทันที คิดว่าผมจะทำให้กินทุกวันเหรอ แบบนั้นต้องจ้างเพิ่มสิครับพี่ ค่าฝีมือผมน่ะคิดเป็นนาทีเลยนะ
“แล้วมึงทำอะไรเนี่ย อาหารอะไรทำไมท่าทางมันดิบ ๆ แบบนี้ สกปรกรึเปล่า”
“ยัง! ยังไม่เสร็จเลยนี่แค่กำลังสับหมูอยู่ วู๊ว คำก็สกปรกสองคำก็สกปรก ไว้รอกินตอนมันเสร็จแล้วดิ อย่ามากรี๊ดๆ ขอเติมอีกก็แล้วกัน”
“มึงว่าอะไรนะ อะไรกรี๊ด ๆ พูดอะไรเบา ๆ”
“เปล่า ผมว่าพี่ไปอาบน้ำอาบท่าดีกว่า เดี๋ยวออกมาได้กินเลย รับรองมือนี้เด็ดอร่อยสุด”
“แล้วทำไมวันนั้นหยิบเงินไปแค่นั้น กูบอกยกให้มึงทั้งหมด มึงไม่ได้ฟัง? ตั้งใจขัดคำสั่งกูใช่ไหม”
“เปล่า แต่ผมคิดค่าจ้างแค่ใบเดียวนั่นแหละ นี่ผมยังเจียดเอามาทำอาหารให้พี่ทานได้ด้วยนะ เห็นไหมว่าผมเป็นเด็กดีช่วยนายจ้างประหยัดเงินมากขนาดไหน พี่น่ะก็ประหยัด ๆ ไว้บ้างเถอะยังเรียนอยู่เลยไม่ใช่เหรอทำไมใช้เงินเกินตัวนักล่ะ”
“นี่มึงกล้ามาสอนกูเหรอ”
“ไม่กล้าหรอกครับ ใครจะกล้าล่ะ ผมก็พูดไร้สาระไปเรื่อยแหละคุณพี่เอย์อย่าใส่ใจเลยนะครับ”
มันชี้หน้าผมอย่างคาดโทษคงรู้ว่าเมื่อกี้ผมแกล้งประชดอะไรมันเบา ๆ แหละ ว่าแล้วก็เดินหันหลังกลับไป จู่ ๆ ไม่รู้ทำไมมันหยุดแล้วหันกลับมาหาผมอีกครั้ง คนกำลังจะสับหมูต่อเลยต้องชะงักกันอีก
“เอ๊ะ หรือว่ามึงกำลังทำอาหารลาว ๆ อะไรนั่นอีก แบบที่ร้านมึงวันนั้นเหรอ ไอ้แกงอะไรดำ ๆ เหม็น ๆ นั่น”
“ไม่ใช่ครับพี่ ปัดโธ่ ผมรู้น่าพี่ไม่กินอาหารลาว ๆ รับรองได้นี่ไทยแท้” เดี๋ยวออกมาพิสูจน์นะจ๊ะ ที่รักเข้าไปอาบน้ำได้เลย ผมนึกคำพูดต่อประโยคขำ ๆ อยู่ในใจ จะว่าไปไอ้คุณชายเอย์นี่หน้าตามันหล่อเหลามากจริงแหละขนาดเพิ่งตื่นหัวยุ่ง ๆ ฟันยังไม่แปรงหน้ายังไม่ล้างก็ยังดูมาดผู้ดีขนาดนี้ หรือเป็นเพราะรูปร่างผิวพรรณมันดีก็ไม่รู้นะ
ผมใช้เวลาหลังจากนั้นประมาณสิบห้านาที พี่เอย์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามานั่งรอแล้วเรียบร้อย พอเริ่มทอดของบางอย่างควันนี่โขมงโฉงเฉงเต็มห้อง มันรีบลุกขึ้นมาดูหน้าตาเหรอหรา
“ทำไรของมึง ทำไมไม่เปิดเครื่องดูดควัน”
“ผมจะไปรู้เหรอ”
มันรีบเข้ามาเปิดสวิทเครื่องดูดควันที่อยู่ด้านบนเตาไฟฟ้าให้ทำงาน ผมหรี่ตาย่นคอ รอรับฟังคำด่าของมันอีกครั้ง ตาย ๆ ใครจะไปรู้ว่ามันมีไอ้เครื่องแบบนี้ด้วยผมก็ลืมไปว่าห้องมันทั้งห้องแทบจะหาหน้าต่างไม่เจอเลย ถ้าไม่มีไอ้เครื่องดูดควันผมกับมันวันนี้ได้จมอยู่ในควันตายแน่
“เสร็จรึยังล่ะเนี่ย กูว่ามึงไม่ต้องลำบากดีกว่ามั้ง กูจ้างมาทำความสะอาดห้องนะ ถึงคิดจะแถมออฟชั่นเสริมเป็นอาหารดี ๆ ก็ไม่น่าให้กูต้องมานั่งลำบากรอกินเลยนี่หว่า”
“เสร็จแล้วครับเสร็จแล้ว” ผมรีบใช้ตะแกรงตักเอ็นไก่ชุบแป้งทอดขึ้นมาจากกระทะ แล้วยื่นส่งให้มัน
“อ่ะ นี่เสร็จแล้วอย่างนึง ต่อไปเหลืออีกอย่างผมทำแปปเดียวเสร็จ เชิญคุณพี่เอย์นั่งรอได้เลยครับ”
มันมองเอ็นไก่ในจานครู่หนึ่งก่อนหยิบขึ้นมาดม ๆ ทำท่าจะชิมแต่ก็วางลงไป “อะไร? แปลก ๆ กินได้แน่เหรอ”
“ได้สิครับ นั่นน่ะกินกับไอ้ที่ผมกำลังทำอยู่นี่ถึงจะอร่อย”
ผมเริ่มตั้งหม้อเพื่อคั่วลาบ ต้องเอาสุกมากหน่อยเพราะคุณชายเขาเป็นคนอนามัยจัด เทข้าวคั่วพริกผงใส่น้ำปลาบีบมะนาวแล้วเติมต้นหอมซอยลงไป
“ยี้เหม็น! ปิงมึงทำอะไรอีก ทำไมกลิ่นมันถึงแรงขนาดนี้”
“แป็บเดียวครับแป็บเดียว เสร็จแล้ว ๆไอ้ปิงบริการพร้อมเสิร์ฟ” ผมรีบตักขึ้นมาแล้วเอาหม้อเอาไหไปแช่น้ำ กลิ่นเครื่องปรุงที่ใช้ทำลาบมันก็แรงแบบนี้แหละ แต่เดี๋ยวตอนมันกินลงไปอาจจะชอบก็ได้ใครจะไปรู้
“นี่คืออะไร” มันชะโงกหน้าเข้ามาดูใกล้ ๆ จานลาบหมูวางอยู่บนโต๊ะแล้วเรียบร้อย ผมว่าหอมดีออกทำไมมันต้องย่นจมูกโด่ง ๆ ของมันด้วยนะ
“ลาบหมูไงครับ”
“อะไรคือลาบหมู” สมแล้วที่เป็นคุณชาย ผมคาดเดาไว้ไม่ผิดจริง ๆ แอบ ๆ คิดอยู่นะว่ามันอาจจะไม่เคยกิน
“ลาบหมูก็คืออาหารไทยอย่างนึงแหละ ส่วนนั่นคือเอ็นไก่ชุบแป้งทอด อาหารไทยเหมือนกัน”
ผมตักข้าวสวยร้อน ๆ วางไว้ให้ ยืนรอดูว่ามันจะเลือกตักกินอะไรก่อน คุณชายเขาถือช้อนส้อมค้างอยู่นาน เหมือนตัดสินใจไม่ได้สักทีว่าจะเลือกกินจานไหนก่อน
ครู่หนึ่งผ่านไป มันเงยหน้ามองมาที่ผมอย่างไม่รู้ความหมาย ผม...ผู้ซึ่งยังใส่ชุดกันเปื้อนและหมวกคลุมอาบน้ำสีสดใสนั่นอยู่
“วันนี้มึงต้องรีบกลับรึเปล่า”
“ก็ไม่ได้ไปไหนนะครับ นอกจากไปช่วยแม่ที่ร้าน” ปกติวันอาทิตย์ผมก็ว่างนะ
“ไปซื้อของกับกูหน่อย เดี๋ยวจ่ายค่าล่วงเวลาเพิ่ม”
“ได้เลยครับผม” ผมรับคำด้วยความเต็มใจเมื่อมันพูดถึงสิ่งล่อใจที่ท้ายประโยค ว่าแต่จนป่านนี้มันยังไม่ยอมกินสิ่งที่ผมทำเลยสักคำ ผมเริ่มใจเสีย ทำไมกันวะ กับข้าวออกจะหอม ถ้าไม่กินเสียดายแย่นะ
และในที่สุดมันก็ลุกขึ้น หันหลังเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาขวดนึง จะว่าไปเมื่อกี้ผมลืมหาน้ำเตรียมไว้ให้มันนี่นา บ้าจริง ๆ อุตส่าห์จะทำให้ประทับใจ
“ละ..แล้วทำไมพี่ไม่กิน ผมตั้งใจทำให้นะ มันอาหารไทยจริง ๆ ไม่ใช่อาหารลาวหรอกพี่เอย์ทานได้นะครับ ไอ้ปิงคนนี้รับรองความอร่อย”
“เดี๋ยวกูเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ มึงเก็บกวาดของที่มึงรื้อไว้ให้เรียบร้อย เราจะออกไปซื้อของกัน”
“แล้ว พี่...คือ พี่เอย์ไม่กินเหรอครับ” ผมเสียใจนิดหน่อยนะ อุตส่าห์ทำ
“ไม่อ่ะ กูกินไม่เป็นจริง ๆ ว่ะ โทษที”
มันว่าแล้วเดินเข้าห้องไป ผมยืนมองอาหารที่ตัวเองทำด้วยอารมณ์แบบไหนน่ะเหรอครับ ตอนนี้แค่อยากเอาปี๊ปมารองน้ำตามาก อ๊ะ!ล้อเล่น ก็แค่อยากมีถุงพลาสติกสักสองสามใบ เพราะผมจะได้ห่อกลับไปให้พวกไอ้บาสกับไอ้วุฒิมันกินกัน ก็เพราะพวกมันนั่นแหละเสนอว่าต้องเป็นลาบหมูกับเอ็นไก่ทอด รับรองประทับใจไม่รู้ลืมแน่
ที่นี้เป็นไงล่ะ คำเดียวเขายังไม่ยอมแตะของผมเลย
ประทับใจแบบโคตรๆเลยพวกมึง!
“ไปกันได้แล้ว”
พี่เอย์เดินออกมาจากด้านใน เนื้อตัวหอมฉุยกับเสื้อผ้าที่แสนจะธรรมดาแต่เวลามันใส่แล้วทำไมถึงดูผู้ดีขึ้นมาก็ไม่รู้ ข้อมือขาว ๆ ถูกสวมลงไปด้วยนาฬิกาเรือนทองที่คาดว่าคงเรือนละหลายตังค์เอาการอยู่ ประมาณว่าเงินเก็บผมทั้งหมดรวมกับรถมอไซด์หนึ่งคันและแมคอีกหนึ่งเครื่องก็ยังซื้อไม่ได้เอาแค่นั้นก็พอ ผมมองสำรวจมันตั้งแต่หัวจรดเท้าประหนึ่งมองเรือนร่างของผู้หญิงสวย ๆ คนหนึ่ง
“เป็นอะไร” มันหันมาถาม ตอนนี้เราอยู่กันในลิฟต์
“พี่ดูหล่อจัง”
“ไอ้เหี้ย นี่มึงชมกูเหรอ” เขินแล้วพูดจาไม่น่ารักเล้ยคนเรา ผมสอดมือเข้าในกระเป๋ากางเกง ผิวปากแสร้งดูตัวเลขเปลี่ยนชั้นไปเรื่อย
“ผมก็พูดไปตามความจริงที่เห็นแหละ ว่าแต่....ผมใส่ชุดนี้ไปกับพี่ได้เหรอ”
“มึงจะใส่ชุดไหนก็ไปได้ทั้งนั้นล่ะ หรือว่าห้างเขามีป้ายบอกไว้ว่าห้ามใส่กางเกงห้าส่วนกับเสื้อยืดถูก ๆ ไป” ไม่กัดผมสักวันนี่จะขาดใจตายไหมครับพี่ เน้นจังนะไอ้คำว่า ‘ถูกๆ’ เนี่ย
“ไม่ใช่แบบนั้น แล้วพี่จะพาผมไปไหนอ่ะ”
“ซื้อของ”
“ของอะไร ผมถามได้รึเปล่า”
“จิ๊” มันทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอ เหมือนคนไม่อยากให้ถามเรื่องมาก ผมก็แค่อยากรู้นี่ ไม่บอกก็ไม่บอกสิ ทำท่าทางรำคาญผมทำไมยิ่งนอยด์ๆเรื่องที่มันไม่ยอมกินอาหารที่ผมทำอยู่
ในที่สุดผมก็เดินตามมันมาถึงรถบีเอ็มสีขาวแสนสวยคันโก้ “เดี๋ยวไปถึงมึงก็รู้เอง เลือกเอาดี ๆ ล่ะ แล้วก็จำไว้ด้วยว่าต่อไปให้ทำในสิ่งที่กูซื้อให้วันนี้ นอกเหนือจากนี้ไม่จำเป็นต้องทำ เพราะกูกินไม่เป็น”
หืมมม??
“พี่จะพาผมไปซื้ออาหารมาไว้ทำเหรอ”
“จิ๊” มันจิ๊ปากเบา ๆ อีกครั้งก่อนเปิดรถแล้วพยักหน้าให้ผมขึ้นไปนั่งข้าง ๆ ไม่ตื่นเต้นหรอกนะผมเรียนช่างยนต์โรงเรียนผมมีคาร์แคร์และอู่ใหญ่สำหรับฝึกงานเพราะฉะนั้นรถหรู ๆ ยิ่งกว่าบีเอ็มผมก็เคยขับมาแล้ว แต่ก็แค่ถอยเข้าถอยออกนั่นล่ะครับ ฮ่าๆ
ขับรถแปปเดียวก็มาถึงห้างหรูหราที่เหล่าคนรวย ๆ ชอบมาเดินกัน มันตรงไปที่ลิฟต์ทันที ผมรีบเดินตามแต่ทิ้งห่างมากหน่อย ไม่อยากถูกคนเปรียบเทียบนักหรอก ก็แหม่...เล่นแต่งตัวมาคนละเรื่องกับผมเลยนี่นา ตอนนี้มันกับผมเหมือนคนไม่ได้มาด้วยกันนั่นแหละ
“เอาไป”
“อะไรอ่ะ”
มันยัดหนังสือตำราอาหารไทยกับอาหารฝรั่งอย่างละเล่มหนา ๆ ประหนึ่งบรรณานุกรมอะไรสักอย่างใส่มือผม
“มึงอยากทำอาหารให้กูกินนักไม่ใช่เหรอ ต่อไปก็ทำเมนูพวกนี้ นอกเหนือจากนั้นไม่ต้อง กูกินอะไรแปลก ๆ ไม่ค่อยเป็น”
ตอนนี้ผมกำลังอึ้งแดกเลยครับ ทั้งหมดทั้งปวงไม่ใช่อะไรหรอนะก็แค่กำลังคิดว่าคุณชายเขาคิดได้ยังไงว่าผมอยากจะทำอาหารให้เขากินเรื่อย ๆ ต่อไปอะไรแบบนั้น คือจริง ๆ พวกคุณรู้ใช่ไหมที่ผมทำวันนี้ก็เพราะตั้งใจจะสร้างความประทับใจ ขอบคุณและขอโทษ คือทำเนื่องในโอกาสพิเศษไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องทำอาหารไว้ให้มันกินทุกวันสักหน่อยนี่ นี่มันกำลังเข้าใจผิดผมอยู่นะ จะทำยังไงดี ผมทำเป็นแต่อาหารบ้าน ๆ ลูกทุ่ง ๆ แล้วตำราที่มันยัดใส่มือผมนี่มันตำราอาหารฝรั่งทั้งดุ้นเลย อีกเล่มเป็นตำราไทยก็จริงแต่พวกแกงกระทิผมจะทำเป็นงั้นเหรอ
พระเจ้า! นี่ผมจะ....
“ต่อไปมึงต้องทำอาหารไว้ให้กูทุกครั้งที่มา ไหน ๆ มึงก็ชอบ มีแก่ใจที่จะทำของให้กูกิน ”
“ผมนี่นะ”
“ใช่! กินข้าวบ้านก็ดีเหมือนกัน กูฝากท้องกับร้านอาหารมาสองสามปีแล้ว ถ้ามึงหัดทำอาหารให้ได้อย่างในเล่มนี้นะ กูจะ......”
“จ่ายเพิ่มป่ะล่ะ” ผมสวนขึ้นทันที มันหันขวับมามองหน้าทันควันเลยเหมือนกัน ผมกำลังจะตีคิ้วใส่นึกขึ้นได้ก่อนพอดีว่าไม่ควร เลยรีบเอามือแกล้งเกาคิ้วเบา ๆ แล้วทำหน้าเหมือนคนเป็นชักกระตุก มันมองผมด้วยสีหน้าสงสัยเต็มที คงคิดว่าจู่ ๆ ผมเป็นอะไรขึ้นมา
“มึงเป็นอะไร ทำหน้าทำตา ประสาทดีรึเปล่าเนี่ย”
“ตอบก่อนดิ่ จะจ่ายเพิ่มป่ะ”
“ไอ้งก! กูกำลังจะพูดว่าจะพิจารณาโบนัสให้ มึงแทรกขึ้นมาก่อนทำไมล่ะ”
“ด้วยความเต็มใจครับผม กระผมขอโบนัสเป็นรายเดือนและกระผมจะตั้งใจเรียนรู้และทำสารพัดเมนูในเล่มนี้ให้คุณพี่เอย์รับประทานอย่างสุดความสามารถ”
ผมยัดตำราสองเล่มส่งคืนให้มัน ส่งยิ้มให้ทีแล้วเดินไปยืนล้วงกระเป๋ารออยู่ด้านนอกเพื่อรอมันไปจ่างตังค์ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว รับปากไปงั้นแหละอาหารแปลก ๆ ผมทำเป็นซะที่ไหน เดี๋ยวจะลองตะล่อม ๆ ไปเรื่อย ๆ สักวันหนึ่ง คุณชายเอย์ตั้นผู้หรูหราอาจจะหันมาชอบส้มตำลาบหมูก็เป็นได้ใครจะไปรู้วะ
“เดี๋ยวแวะซื้อข้าว.......
มันเดินออกมาแล้ว กำลังจะพูดอะไรต่อแต่ก็ต้องหยุดชะงักไว้แค่นั้นเมื่อโทรศัพท์มือถือของมันดังขึ้นมาเสียก่อน
“ครับ” เสียงมันรับสาย ทางนั้นคงพูดอะไรมาสักอย่าง
“เดี๋ยวเอย์ไปรับ ไม่เกินสามสิบนาทีเจอกันครับ”
ถุงหนังสือหนัก ๆ ถูกยัดส่งมาที่ผม “เดี๋ยวกูจะไปรับเด็กมากินข้าว วันนี้มึงกลับเย็นหน่อยเดี๋ยวจ่ายล่วงเวลาให้ อยู่ช่วยถือของให้กูด้วยรายนี้ท่าทางจะช็อปหนัก”
“เด็กแค่ไหนอ่ะพี่ เด็กสามขวบรึเปล่าผมเล่นเป็นเพื่อนได้นะ ผมชอบเด็ก โดยเฉพาะเด็กผู้หญิง”
พูดจบผมรีบเผ่นเลยสิครับจะยืนอยู่ให้โดนตีนคุณชายแกเหรอ กร๊ากกกกกกกกกกก
Tbc.
Ps. เรื่องนี้ไม่มีดราม่าหักมุม เป็นโรแมนติกคอมเมดี้ใส ๆ อาจจะมีดราม่าบ้างเล็ก ๆ พอกรุ้มกริ่ม เพราะเขียนอีกเรื่องม่าหนักจนเหนื่อยค่ะ เรื่องนี้ขอผ่อนคลายบ้าง
-
ปิงปิง สู้ๆ
-
ปิงน่ารักอ่าาา นายเอกแบบนี้หายากนะ
-
คุณพี่เอย์คะ พลาดของดีซะเเล้วววววววว ขนาดคนอ่านยังรู้สึกหิวขึ้นมาเลย อยากกินลาบบบ
-
พี่เอย์ป๋ามาก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องปิง ฮามากๆๆ :laugh: ยังไม่พอ ก๊วนลูกน้องก็ :jul3: แต่ล่ะคนเสนอให้ลูกพี่แต่ล่ะอย่างเด็ดๆทังนั้น จะว่าไปคุณชายเอย์เขาก็ดูจะดีอยู่นะ ไว้ใจให้ปิงทำความสะอาดห้อง พูดคุยเล่นหัวก็เป็น เสียอย่างเดียว ดัดจริตกินของง่ายๆไม่เป็น สักวันจะติดใจส้มตำปลาร้าร้านว่าที่แม่ยายก็ได้นะ o18 ว่าแต่ไปรับเด็กมานี่ จะใช่ซีซาร์ไอดอลของน้องปิงหรือเปล่านะ :hao3:
ดีใจคนเขียนบอกไม่ดราม่า หักมุม :mc4: แต่ถึงจะดราม่า ก็จะอ่านแน่นอน แล้วแต่ใจคนเขียนเลยจ้า :katai2-1: แต่คุณแต่งแนวคอมเมดี้ก็ฮาดีค่ะ สรุปชอบ :katai3:
-
มาตามอ่านด้วยคนค่ะ
เอ็นไก่ทอดกับลาบหมู :hao6: น้ำลายไหล เปรี้ยวปากขึ้นมาทันที อยากกิน
หมั่นไส้อิพี่เอย์มากกกกกก ผู้ดีเหลือเกินนะพ่อพระเอก
-
ประเสริฐมากกกกก ชอบคนแบบปิงอ่ะ
ใสๆอะแกรรรรร อุบ๊ะ! =,.=
-
เริ่มกวนตี๊บพี่เอละ 5555
-
ยังมองไม่เห็นวี่แววจะรักกัน :katai5:
-
น้องปิงน่ารักอะ
พี่เอย์ก็มาดอาเสี่ยมากๆ เอะอะๆ ก็ควักตังค์จ่ายตลอดๆ พ่อบุญทุ่มจริงจริ๊งง
อย่างงี้ น้องปิงรักแบบถวายตัวเลยนะ :impress2:
-
น้องปิงฮาอ่ะ แต่คุณพี่เอย์ยังไม่ลองทานเลยกลับบอกว่ากินไม่เป็นซะละ เสียน้ำใจหมด :beat:
-
้เสียดายลาบอ่ะ อุตส่าห์ทำให้ o22
-
อิพี่เอย์ อิคุณชาย อิไฮโซ อิช่างเลือก
แล้วอย่ามาติดใจลาบ ส้มตำ น้ำตก ต้มแซ่บ ละกัน ชิๆ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
เริ่มกวนพี่เอย์แล้วนะปิง
:hao3: :hao3:
-
ชิ!! อิพี่เอย์ จะรอวันที่แกจะหลงทั้งปิงทั้งกับข้าวลาวๆจนโงหัวไม่ขึ้น o18 ถึงเวลานั้นจะหัวเราะเยาะให้ โด่ว :angry2:
-
น้องปิงกวนทีนนะคะ
-
น้องปิงทั้งน่ารัก ทั้งฮา
:laugh: :laugh:
-
:mew3: :mew3: :mew3:น้องปิงน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1:
-
เพิ่งมาเห็นเรื่องนี้ ตอนแรกกลัวดราม่าจริงๆ
เห็นนักเขียนมายืนยันแล้วเบาใจได้หน่อย
เอย์นี่จริงๆ แล้วก็ดูน่ารักดีเหมือนกันนะ
ไม่ใช่ไทป์ไร้เหตุผลร้ายดะอย่างที่คิด
รอตอนต่อไปแจ้
:katai5:
-
ปิง สู้สู้ทำให้ดอกฟ้าโน้มกิ่งลงมาให้ได้นะ
-
เดีี๋ยวคุณชายเอย์ตั้นจะหลงเสน่ห์ปลายจวักของปิงปิงนะ555
คึคึ ทำงานบ้าน ทำอาหารไว้รอ
-
คุณพี่เอย์ไม่ทานยกให้เขาได้ไหม ตอนนี้เขาหิวมากเลย ตอนตีสอง
-
:m20: ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ฮาน้องปิงมากๆเลยอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า
การแต่งตัวมันชั่ง.......... ก๊ากกกกกกกกกกกกกก
ป้าขายหมู ทำไมแพงจังขีดละ 80 เลยเหรอ
OMG! คุณชายไม่รู้จักลาบกับเอ็นไก่ทอด
เหมือนคุณชายแอบใจดีกับปิงจัง ยังงี้ก็มีหวังสินะปิง
-
อ่านแล้วนึกถึงcoinขึ้นมาเลยค่ะ แต่น้องปิงนี่น่ารักดีนะืแบบดูจริงใจอะ พี่เอย์นี่ประหลาดมาก จะรอดูวันที่ยอมกินเมนูแนะนำของน้องปิงนะ <3
-
มันฮาจริงๆ ไอ้ปิง
-
สนุกจังครับเรื่องนี้
-
น้องปิง ช่างต่อปากต่อคำคุณพี่เอย์เก่งจริง ๆ เลยนะ กล้าสอนพี่เอย์เรื่องใช้เงินซะด้วย แหม่ ชอบ ๆ
แล้วจริง ๆ ก็รู้สึกว่า คุณพี่เอย์นี่ก็มีนิสัยส่วนที่น่ารัก เยอะเหมือนกันนะ ท่าทางจะเส้นตื้นด้วยนะนั่น
ถึงจะดูเอาแต่ใจแบบลูกคนรวย แต่ก็ไม่ได้ร้ายกาจอะไร ดูแล้ว ออกจะใจดีกับน้องปิงของเรามากอยู่ด้วยซ้ำ
เสียดายลาบหมู กับเอ็นไก่ทอดอ่ะ น้องปิงอุตส่าห์ตั้งใจทำให้เลยนะ แต่ก็พอจะเข้าใจพี่เอย์อ่ะนะ
ของไม่เคยกิน กินไม่เป็นนิ มันก็ต้องใช้เวลาสักหน่อย เดี๋ยวเจอฝีมือตะล่อม ๆ ของน้องปิงเข้าไป
อาจติดใจอาหารลาว ๆ ที่รังเกียจ เรียกร้องอยากกินทุกวันก็ได้นะใครจะรู้ โดยเฉพาะส้มตำแม่ตะนาวศรีเนี่ย
แต่ตกลงว่า นี่คุณพี่เอย์เข้าใจไปเองเฉยเลยสินะ ว่าน้องปิงอยากทำอาหารให้ตัวเองกินทุกวัน
เลยออกมาซื้อตำรา เพื่อไม่ให้น้องปิงต้องเสียความตั้งใจใช่มั้ย แอบน่ารักนะเนี่ียคุณชาย
จะว่าไป มันก็ดีเหมือนกันนะ เท่ากับ มีเวลาที่ทั้งสองคนจะได้ใช้ร่วมกันเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งแล้วสิ :o8:
ตอนนี้ รู้สึกทั้งสองคนจะสนิทสนมกัน มากขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย ถึงจะมีหลาย ๆ อย่างต่างกัน
แต่ค่อย ๆ เรียนรู้ ปรับตัวกันไป เดี๋ยวความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน ก็จะตามมาเองแหละเนอะ :m1:
รอตอนต่อไปจ้า น้องปิงต้องไปเป็นเด็กขนของให้กิ๊กพี่เอย์ จะเจออะไรบ้างน้อ เป็นห่วงจริง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
โอ๊ยยยยย ฮาน้องปิงไม่ไหวแล้ว
ขำมากแบบ ตลกสุดอ่ะ :laugh:
-
# 3 คนธรรมดากับสายฝน
ไม่ถึงสามสิบนาทีดีหรอกแค่สิบห้านาทีกว่า ๆ ก็ถึงคอนโดของสาวเจ้าแล้ว คุณชายขึ้นไปรับเธอครู่เดียวก็เดินตามกันออกมา ผมเอะใจเล็กน้อยเพราะเธอไม่ใช่นางฟ้าคนเดิมคนนั้นที่ผมเคยเห็น สูงยาวเข่าดีนุ่งน้อยห่มน้อยตามคอนเซ็ปสาวเซ็กซี่ พอเธอเดินมาถึงรถ ผมที่ยืนรออยู่แล้วรีบเปิดประตูแล้วโค้งให้อย่างสุภาพ แหม่...คุณชายเอย์ เด็กท่านแต่ละคนนี่ช่างสรรหามาจากไหนหนอ แม่งสวยโคตรๆสเป็คผมทั้งนั้นเลยว่ะ
“เด็กที่บ้านน่ะ เอย์พามาช่วยแพรถือของ”
เธอปรายสายตามามองผมนิดหน่อยก่อนที่เรียวขาสวยจะก้าวขึ้นไปนั่งเชิดเป็นตุ๊กตาอยู่ที่หน้ารถ ผมรีบขึ้นไปจับจองตำแหน่งดี ๆ ที่เบาะหลัง จากนั้นคุณชายเอย์ตั้นก็ออกรถไป สองคนคุยโน่นนี่นั่นกันจุ๋งจิ๋งจ๊ะจ๋า เธอจับมือมันมาวางไว้ที่ขาอ่อนเปลือยเปล่า เนื่องเพราะเธอใส่สั้นมากด้วยแหละชายกระโปรงเลยถกสูงขึ้นมาอีก ผมงี้เสียวเกือบตายก็ไอ้คุณพี่เอย์เล่นไม่วางมือไว้แบบธรรมดา มันลูบขึ้นลูบลงระหว่างคุยกันไปด้วยคนมองนี่ลุ้นใจแทบขาด อีกนิดสิวะอีกนิด ขึ้นอีกนิด อย่างว่าวาสนาคนเรามันต่างกัน ได้แค่นี้ก็ยังดี เอิ๊กก
ผมนั่งอมยิ้มแอบมองนางฟ้าหมายเลขสองด้วยใจที่แสนจะอิ่มเอม ก็แหมมีคนสวยตัวหอม ๆ ขนาดนี้นั่งอยู่ใกล้แค่ไม่ถึงเมตร ผมก็ต้องปลื้มปริ่มเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ผมผู้ชายนะครับอย่าลืม หนังหน้าสวยงามแบบนี้ผมจินตนาการไปไกลขนาดที่ว่าอะไร ๆ ภายในมันจะสวยเบิ้มขนาดไหน ขณะกำลังคิดเรื่องลามกเพลิน ๆ ก็ต้องรู้สึกเสียวสันหลังวาบ คิ้วผมถึงกับกระตุกเมื่อเห็นสายตาที่มองผ่านกระจกหลังมา ไอ้คุณชายเอย์กำลังจ้องผมเขม็ง พอดีกับที่รถติดไฟแดงมันมองผ่านกระจกมาทางผมหลายทีอยู่เหมือนกัน ผมรีบกระเถิบ ๆไปนั่งฝั่งเดียวกับนางฟ้าหลบสายตามันทันที แหม่แค่นี้ทำหวงแฟนไปได้ ผมก็แค่ดูแค่ดมไม่ได้จับไม่ได้ลูบอย่างมันสักหน่อย จะมาทำตาเขียวใส่ผมทำไมแว๊ะ
แต่ก็เอาเถอะ ถึงไม่ได้มองเธอแบบเมื่อกี้อีกอย่างน้อย ณ จุดที่นั่งอยู่ตรงนี้ผมก็ได้กลิ่นหอมจากเธอเต็ม ๆ ล่ะครับ เพราะแอร์มันต้องผ่านตัวเธอก่อนถึงจะมาตกลงที่ผม แค่นี้ผมก็ยิ้มกว้างได้อีกโข
พอมาถึงห้าง คุณชายรีบพานางฟ้าไปทานข้าวก่อนทันทีคงเพราะมันหิวด้วยแหละผมว่า เมื่อเช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นะ ตอนนี้เที่ยงกว่าแล้วด้วย เธอเดินควงแขนมันแน่นเชียวสงสัยกลัวหลง
“เอย์” เธอเรียกขึ้น เมื่อเขาสองคนกำลังจะเดินเลี้ยวเข้าร้านอาหารฝรั่งหรู ๆ แน่นอนว่าผมที่เดินตามหลังก็กำลังจะเลี้ยวเข้าไปด้วย
“เอย์ให้เด็กเขารอเราอยู่ด้านนอกสิคะ แพรอยากนั่งกับเอย์แค่สองคนนะ บอกน้องเขาไปหาอะไรกินที่ศูนย์อาหารโน่นไป๊”
ไอ้คำว่า ‘โน่นไป๊’ ของเธอนี่ตั้งใจบอกผมแบบเต็ม ๆ เลยครับ ประกอบกับสายตาปรายมาที่ผมตั้งแต่หัวจรดเท้า กิริยาแบบนั้นทำเอาความสวยเธอดิ่งวูบลงทันที ผมก็ไม่ได้โง่นะพอจะแปลความหมายของสายตาเธอออกอยู่หรอก ว่าไม่อยากให้ผมมานั่งอยู่เป็นก้าง
แต่ผมเลือกที่จะเงียบ อิอิ แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการ ลองกวนตีนผู้หญิงสวย ๆ เล่นจะบาปไหมครับเนี่ย แต่หน้าตาคุณนายตอนเห็นผมทำท่าโง่ ๆ ดูเหมือนขัดใจเธอเป็นบ้าเลย ไอ้คุณพี่เอย์ชะงักไปครู่หนึ่งมันมองมาที่ผม คล้ายกำลังตัดสินใจอะไรอยู่
“เข้าไปทานด้วยกันนี่แหละ ปิงมันก็ยังไม่ได้กินอะไรมาเลยตั้งแต่เช้าแล้วเหมือนกัน”
“เอย์อ่ะ ขัดใจแพรเหรอ ดูซิเด็กเอย์แต่งตัวแบบนี้จะเข้าไปด้วยได้ยังไง น้องเขาจะอายนะคะ นั่นน่ะ”
ผมเหรอจะอาย ผมยังไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นเลยนี่ ใครกันแน่น้อที่อายเพราะผมแต่งตัวมาด้วยแบบนี้ จริง ๆ ผมไม่ได้แต่งตัวแย่อะไรนะ ก็ปกติธรรมดาแต่เธอดันแต่งเวอร์เกินไปเองแค่มาเดินห้างแต่ตัวอย่างกับจะไปเดินแบบแฟชั่นโชว์ ส่วนคุณพี่เอย์ก็นะ เขาก็สไตล์นี้อยู่แล้วนี่
“มึงอายไหมปิง” พี่เอย์หันมาถามผมทันที ผมส่ายหัวสิครับ
“งั้นก็เข้าไปกันได้แล้ว เอย์หิว ใครอายไม่อยากกินก็กลับไปเลย”
มันพูดแบบไม่แคร์แล้วเดินนำเข้าไป ทำเอาเธอหน้าเสียนิด ๆ เจ้าหล่อนหันมาชักหน้าหงิก ๆ ใส่ผมทันทีขณะที่มือยังเกาะแขนมันไว้แน่น คงกลัวมันจะไล่กลับล่ะมั้งนะ ก็แหมถ้าคุณอายที่มีผมมาด้วยก็บอกว่าคุณอายสิ เล่นโยนมาให้ผมเต็ม ๆ แบบนั้นเรื่องอะไรผมจะยอมล่ะครับ
เราใช้เวลาทานอาหารกันไม่นาน มันสั่งอะไรไม่รู้ให้ผม เป็นอาหารจานเดียวง่าย ๆ คงรู้ผมกินของหรู ๆ แปลก ๆ ไม่เป็นนั่นแหละ เหมือนที่มันกินของลูกทุ่ง ๆ แบบผมไม่เป็นเช่นกัน พาสต้ามั้งเขาเรียก ไอ้จานที่ผมกำลังกินอยู่เนี่ย ผมใช้ส้อมพันเส้นพาสต้าเล่นแล้วกิน กินแล้วพัน พันแล้วก็ยกขึ้นมากินอีก ทำเล่นไปเรื่อย เพราะไม่รู้สึกว่ามันจะอร่อยตรงไหนสู้ลาบหมูเมื่อเช้าของผมก็ไม่ได้ ขณะที่มีสายตาเขียวปั๊ดมองมาที่ผมอยู่ตลอดเวลา ใช่แล้วล่ะครับคุณหญิงแพรเขาไม่มาญาติดีกับผมหรอก คงคิดว่าผมเป็นก้างชิ้นใหญ่ล่ะมั้ง ขัดความสุข คนจะสวีทหวานแหววทั้งทีมานั่งหัวโด่มองอยู่ได้ แบบนั้นล่ะมั้งนะ
ผมว่าเธอเข้าใจผิดไปอย่างนะ ผมน่ะไม่ใช่แค่ก้างหรอก เป็นกระดูกชิ้นใหญ่ เลยล่ะ เพราะท่าทางนางฟ้าจะเป็นคนนิสัยไม่ดี แบบนี้ผมก็ไม่อยากให้เจ้านายผมได้ไว้เชยชมหรอกนะ ยิ่งเห็นเธอประจบประแจงฉอเลาะมันตอนนั่งอยู่บนรถแล้วแบบนั้นแล้วผมยิ่งกลัว
ผู้หญิงดี ๆ เขาทำกันเหรอ
“เอย์เดี๋ยวแวะร้านนี้อีกหน่อยค่ะ แพรอยากได้กระเป๋า”
“ครับ”
“เอย์ซื้อให้แพรนะคะ ใบนี้แพรเบื่อแล้วอยากได้อันนั้นมากกว่า รุ่นใหม่ลายเพิ่งออกเดือนนี้เลย”
“ครับ”
สองคนเดินวนอยู่ในร้านกระเป๋าหรูหรา เธอหยิบ ๆ ชี้ ๆ ให้มันดูในที่สุดก็เลือกมาได้หนึ่งใบ พอจ่ายตังค์เสร็จคุณพี่เอย์ยัดถุงกระเป๋าส่งให้ผมทันทีที่เดินออกมา หน้าตามันเริ่มออกแนวเบื่อ ๆ คงเพราะเดินช็อปกันมานาน ผมน่ะสองไม้สองมือเต็มไปด้วยถุงกระดาษมากมาย เดินตามคุณชายคุณหญิงต้อย ๆ ขณะที่เธอช่างไม่รู้เรื่องราวเดินซบแขนมันยิ้มหน้าระรื่น มีอย่างที่ไหนเจอร้านถูกใจหล่อนแวะหมด ไอ้คุณชายนั่นก็ตามใจ๊ตามใจ อะไรของมันนักหนาวะ ผมเองก็เริ่มจะฉุนแล้ว นี่มันโง่หรือไงดูไม่ออกว่าผู้หญิงเขาจะหลอกเอาเงิน
ร้านสุดท้ายที่เธอลากแขนมันเข้าไปก็คือร้านเพชร ส่วนผมไม่ต้องทายนะครับยืนรออยู่ด้านนอกเหมือนเดิม ถุงพะรุงพะรังมาก มองซ้ายมองขวาไม่มีที่นั่งเลยอ่ะ มองดูตรงนี้ก็ไม่ได้สกปรกอะไรนี่หว่า ผมเลยหย่อนบรรดาถุงกระดาษลงที่พื้น แล้วนั่งขัดสมาธิรอพวกเขาสองคน ผ่านไปแล้วสักพักก็ยังไม่ออกมา หรือเธอจะไปรอวัดขนาดแหวนหมั้น? หรือว่ามันกำลังจะกลายเป็นเจ้าบ่าวในเร็ววัน? แต่เอ๊ะแน่ใจนะว่าจะแต่งกับผู้หญิงประเภทนี้จริง โฮวววววววววว
“อีตาบ้า!” เสียงแหวใส่ของเธอเล่นเอาผมที่กำลังนั่งสัปหงกจะหลับไม่หลับอยู่แล้ว ต้องตื่นตัวโดยอัตโนมัติ ออกมากันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เลย ผมเผลอพักสายตาไปหน่อยเดียวเอง
“ตาย ๆๆ เสื้อผ้าฉันเปื้อนหมดแล้ว เอาของดี ๆ ราคาแพง ๆ ไปวางกองไว้บนพื้นได้ยังไง นายรู้ไหมกระเป๋าฉันเสื้อผ้าฉันราคาเท่าไหร่ เอย์ดูสิคะเด็กคนนี้ใช้ไม่ได้เลย เอย์กลับไปไล่มันออกเลยนะ แพรไม่ชอบหน้าเลย บอกตรง ๆ”
ย่ะ! คุณผู้หญิง ผมชอบคุณตายห่าล่ะ ถือของให้นี่ก็ดีเท่าไหร่แล้วยังจะมาวีนแว๊ด ๆ อีก เยอะแบบนี้ระวังคุณพี่เอย์จะฟาดตูดแล้วเตะทิ้งนะบอกไว้ก่อน
นั่นผมก็แค่คิดในใจหรอกครับ สุภาพบุรุษที่ไหนเขาจะพูดกัน ก็แค่หมั่นไส้เจ้าหล่อนแล้วไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ ผมก็ได้แต่ส่งยิ้มแห่ะๆไปให้ เธอยิ่งมองผมตาเขียวปั๊ด เพราะผมแกล้งทำหน้าโง่ ๆ อีกครั้ง
“เอย์ดูมันทำ ดูมันมองหน้าแพร มันกวนประสาทแพรนะ แพรไม่ยอมเอย์ต้องจัดการนะคะ”
“พอแล้วแพร ปิงเขามาช่วยแพรถือของนะ ไม่รู้สึกขอบคุณเขาก็ช่วยอยู่เฉย ๆ เงียบปากบ้าง เอย์ไม่ชอบคนแบบไหนแพรน่าจะรู้นะครับ”
“เอย์ โกรธแพรเหรอคะ” เสียงเธออ่อนลงทันทีที่มันเริ่มจะจริงจัง สวนกลับไปบ้างแบบนี้ดีเหลือเกินครับคุณชาย ทำเพื่อไอ้ปิงคนนี้บ้างเถอะ ผมน่ะหิ้วของจนมือเขียวไปหมดแล้ว
“กลับกันได้แล้วมั้ง เย็นแล้ว”
มันตัดบท ว่าจบเดินนำออกไปเลย นางฟ้าซอยเท้าตามแทบจะไม่ทัน กระโปรงสั้น ๆ แค่คืบของเธอไม่ได้กินผมอีกแล้วล่ะครับเมื่อนิสัยเสีย ๆ แบบนั้นกลบความสวยของร่างกายเธอเสียมิดเลย
เราเดินผ่านบันไดเลื่อนกันลงมาเรื่อย ๆ อย่าถามนะว่าผมเจ็บมือไหม เจ็บครับแต่ผมอึดและต้องอดทน ของที่ซื้อวันนี้ไม่ใช่น้อย ๆ เลยนะ นี่ยังจะอ้อนมันให้แวะซื้อไอศกรีมมากินอีก คนยืนรออย่างผมนี่โคตรจะระอา
“เฮ้ย!”
ผมอุทานขึ้นสุดเสียง เบิกตามองดิ่งลงไปที่ชั้นล่าง เขากำลังมีโชว์อะไรกันสักอย่าง คนเยอะอย่างกับหนอน แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมสนใจได้เท่าคนที่กำลังถูกสัมภาษณ์อยู่บนเวทีหรอกครับ
“พี่ซีซาร์กูนี่หว่า” ผมพึมพำกับตัวเอง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ โหยยผมได้เห็นตัวจริงเขาแล้วโว๊ย พระเจ้า! ไกลเป็นบ้า อยากลงไปใกล้ ๆ อีกสักนิด คนอะไรทั้งหล่อทั้งดูดี พี่ซีซ่าร์ครับผมอยากจะดูดีรูปหล่อและมีรูปร่างอย่างพี่บ้าง วาสนาไอ้ปิงวันนี้ได้เห็นพี่แล้ว ผมว่าผมเดินลงไปดูใกล้กว่านี้อีกหน่อยดีไหมนะ
“ไอ้ปิง!”
เสียงตะคอกไม่รื่นหู ดังขัดจังหวะผมทุกอย่าง พี่เอย์ยืนหน้างอจ้องผมอย่างกับโกรธกันมาเป็นชาติ ตาย ๆ ผมไปทำอะไรให้มันอีก
“กูเรียกมึงครั้งที่ยี่สิบแล้ว”
“ห๊า!” จริงเหรอครับเนี่ย ผมไม่ได้ยินจริงนะ
“สมน้ำหน้า! เอย์เขาอุตส่าห์ใจดีซื้อไอศครีมให้ตั้งสองลูก อยากเรียกไม่ได้ยินดีนัก ตอนนี้ไอ้ติมของนายนอนร้องไห้อยู่ในถังขยะโน่นแล้ว”
“ผมไม่ได้ยินจริง ๆ ครับพี่เอย์”
“จิ๊! จะได้ยินได้ไง้ มัวแต่ไปจ้องดาราอยู่นั่นแหละ นายอยากลงไปดูมากหรือไง หน้าตาท่าทางมันฟ้องซะขนาดนั้น เดี๋ยวเราเดินผ่านลงไปนายก็ยกมือไหว้เขาซะนะ พวกดารากระจอก ๆ น่ะ มางานโชว์ตัวตามห้างแบบนี้ไฮโซผู้ดีเขาไม่มากันหรอก มีแต่ดาราเกรดต่ำ ๆ นั่นแหละ ฉันกับเอย์ยังดูดีมีระดับกว่าเลย”
ผู้หญิงคนนี้.......บอกเลยเธอทำเสียงกระแนะกระแหนได้ยิ่งกว่านางร้ายในละครหลังข่าวที่ผมชอบดูอีกนะ
“เฮ้อ” เสียงคุณชายถอนหายใจหนัก ๆ แล้วเดินนำออกไปด้วยสีหน้าโคตรเบื่อสุดขีด
ที่ลานจัดงานชั้นล่าง มันเดินพาผมผ่านมาทางนี้พอดี ผมรีบชะเง้อคอสิครับ เผื่อ ๆ ว่าจะได้เห็นพี่ซีซาร์ผมแบบใกล้ ๆ บ้างไรบ้าง คุณชายก็นะเดินไว้ไวไม่รู้จะรีบไปไหนนักหนา คนก็เยอะ ของก็เต็มมือไปหมด อยากเห็นก็อยากเห็น ผมทั้งเขย่ง ทั้งยืดคอสอดส่ายหามุมที่ดีที่สุดคนก็เยอะอะไรนักหนาไม่รู้ ขณะที่มอง ๆ หาไอดอลของผม สายตาผมก็เห็นว่าคุณชายกับคุณหญิงเริ่มเดินทิ้งห่างผมออกไปเรื่อย ๆแล้ว กลัวหลงก็กลัว ว่าแต่พี่ซีซาร์ยังสัมภาษณ์อยู่รึเปล่านะหรือว่าลงจากเวทีไปแล้ว โอ๊ยย ชีวิตติ่ง
“นี่มึงจะกลับพร้อมกูรึเปล่า”
เสียงเย็น ๆ ที่ดังอยู่ด้านหลังทำเอาผมเสียวสันหลังวูบ คุณชายยืนหน้ายักษ์จ้องผมอย่างกับโกรธเคืองกันมาเป็นชาติอีกแล้ว
“มึงกำลังดูบ้าอะไรอยู่ นี่กูต้องเดินกลับมาเรียกทั้งที่เดินจะถึงลิฟต์อยู่แล้ว มึงสติดีอยู่รึเปล่า เดี๋ยวกูหักเงินซะเลยนี่”
“เย้ย! ” อย่าพูดแบบนั้นสิครับพี่ อย่าพูดถึงเรื่องเงินแบบนั้น “ไปแล้วครับ ไปๆไปเดี๋ยวนี้เลยครับ ไม่เอา ๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ ” ผมรีบซุกหลังมันแล้วดันออกไปจากฝูงชน มอง ๆ หาคนข้างหน้า คุณหญิงแพรไม่ได้เดินเข้ามากับมันด้วยเหรอเนี่ย แสดงว่ามันตั้งใจเดินเข้ามาตามผมโดยเฉพาะ ใจดีเหมือนกันนี่หว่า นึกว่าจะโดนทิ้งแล้ว
“นี่พี่ตั้งใจเดินมาตามผมเลย?”
“เออ” มันกระแทกเสียง
“แหมพี่ ใจดีเหมือนกันนี่นา นึกว่าจะสนใจแต่สาวแล้วลืมผมคนนี้ซะแล้ว”
“หึ ไม่เดินมาตามไม่ได้ ของทุกอย่างที่กูซื้อยังอยู่ในมือมึง นี่ถ้ามึงเดินตัวเปล่าอยู่คิดว่าคนอย่างกูจะเข้ามาตามมึงไหม”
ก็รู้ล่ะนะว่าไม่ใช่คนสำคัญอะไร แต่แหมเล่นพูดอะไรตรง ๆ กันแบบนี้หน้าผมก็หดเลยสิครับ ยิ่งกำลังยิ้มหน้าบานดีใจที่เจ้านายเป็นห่วง ฝืนใจโกหกกันหน่อยสักครั้งก็ไม่ได้
“แล้วคุณแพรล่ะครับ” ลองถามดูสักหน่อย นึกถึงเรียวขาสวย ๆ นั่นเหมือนกัน
“รออยู่ที่รถ กูให้กุญแจไปนั่งรออยู่ก่อนแล้ว”
ผมพยักหน้ารับรู้ เดินตามหลังมันไปเรื่อย ๆ รู้สึกมือถือมันจะดังมั้ง เห็นล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วกดรับ
“เออ” นี่คือคุณพี่เอย์เขากำลังพูดอยู่กับคนปลายสายนะ
“ใช่กูอยู่แถวนี้” มันพูดต่อทางนั้นตอบอะไรมาไม่รู้
“อะไรนะ ที่ไหน แล้วทำไมกูต้องทำแบบนั้น” เห็นต่อปากต่อคำใส่โทรศัพท์อยู่สักพัก
“เออ ๆ เดี๋ยวกูเดินกลับไป มึงออกมารอกูอยู่ด้านนอก ไม่เข้าไปนะกูรำคาญผู้จัดการส่วนตัวมึงชอบมาเซ้าซี้กูอยู่เรื่อย”
“ไม่อยู่ก็ดี กูก็ขี้เกียจเจอเหมือนกัน” นี่คือประโยคสุดท้ายก่อนที่พี่เอย์จะกดวางสายลงไป
“วกกลับเข้าไปด้านในแปปนึง กูทำธุระเดี๋ยว” มันหันมาพูดกับผม จากนั้นเดินวกกลับเข้าไปด้านในอีกครั้ง ผมที่ไม่ได้รู้เรื่องว่าเขาจะไปไหนได้แต่เดินตามครับ มือไม้นี่ปวดไปหมด เปลี่ยนท่าถือจนไม่รู้จะลงที่ท่าไหนแล้ว
“จะเข้าไปด้วยกันหรือจะรอกูอยู่ตรงนี้”
“พี่จะเข้าไปไหนอ่ะ นี่มันหลังเวทีนะ พี่จะเข้าไปทำไม” มันพาผมเดินเข้ามาที่โซนจัดงาน เท่านั้นยังไม่พอยังเดินดุ่ม ๆ ตรงมาที่หลังเวทีเสียอีก
“น้องเอย์เชิญเลยครับ” มีพี่ที่ใส่ชุดสต๊าฟเข้ามาเรียกมัน “น้องเข้าไม่ได้นะครับ” พี่คนนั้นหันมาพูดเมื่อเห็นผมทำท่าจะเดินตามมันเข้าไป พี่เขาจ้องผมใหญ่เหมือนสงสัยว่าอย่างมึงเดินมาถึงตรงนี้ได้ไง ทำไมสต๊าฟด้านนอกปล่อยให้หลุดมาเข้าได้
“เขามากับผม”
พี่เอย์บอกสต๊าฟไว้แบบนั้นแล้วดึงถุงในมือผม ลากผมเข้าไปกับมันด้วยเลย ผมนี่ตื่นเต้นแทบจะบ้าเมื่อนึกถึงเรื่องจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น กวาดสายตามองหาไอดอลของผมทันที คุณพ่อคุณแม่ครับผมเห็นแล้ว พี่ซีซาร์นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ตรงนั้นเอง ใจผมงี้สั่นจนแทบจะบ้า ขณะที่เดินตามหลังพี่เอย์เข้าไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้เอะใจเลยว่ามันกำลังเดินนำผมเข้าไปใกล้ซีซ่าร์คนนั้นมากขึ้น
“คนเยอะฉิบหายแม่ง มีไรว่ามา” เสียงพี่เอย์พูดขึ้น คล้ายกับว่ามันกำลังพูดกับพี่ซีซ่าร์เลยนะ ถ้าผมไม่เบลอมากเกินไปหน่อย
“เอาไป”
“อะไร”
“แม่ฝากไว้ให้มึง คุณนายบอกมึงไม่ยอมกลับมาเอาเอง เธอคงกลัวลูกชายไม่มีรถไว้เปลี่ยนใช้ล่ะมั้งนะ”
“ซ่าร์กูไม่เอานะ กูไม่ชอบรถแบบนั้นมึงทำไมไม่ปฏิเสธไป คันนี้กูใช้ของกูดี ๆ อยู่แล้ว”
“ไม่ใช้ก็ไปขับออกมาให้พ้นสายตาคุณนายเธอก่อนเถอะ จอดไว้ช่องจอดที่คอนโดมึงก็ได้นี่ ซื้อที่จอดรถเพิ่มอีกสักคันมึงจะเดือดร้อนเหรอ กูหูชานะกลับบ้านทีไรแม่ถามอยู่นั่นแหละว่าเอากุญแจรถให้มึงหรือยัง เห็นใจคนอาศัยอยู่บ้านอย่างกูบ้าง”
“ช่วยไม่ได้มึงไม่อยากออกมาซื้อห้องอยู่เอง”
“ก็มึงเล่นแยกออกมาอยู่แล้วคนนึง กูคนนี้ยังมีสิทธิ์จะพูดอะไรได้อีกเหรอ ตกลงแล้วนะกลับไปเอาด้วย รถจอดรอมึงอยู่เป็นชาติแล้ว”
“เดือนเดียวเท่านั้นแหละ มึงก็พูดเกินไป”
“แม่โทรหามึง?”
“เออ”
“เหี้ยเหอะ รู้แล้วไม่ยอมกลับไปเอา กูนี่โดนคุณนายบ่นทุกวัน”
“เออก็ได้ เดี๋ยววันหลังกูเข้าไปเอา”
“เร็วที่สุด”
“รู้แล้ว แค่นี้ใช่ไหมธุระ งั้นกูกลับล่ะ”
“แล้วเด็กนั่นใคร มากับมึง?”
“อือ ให้มาถือของช่วยแพรเขาน่ะ”
“ยังไม่เลิกอีกเหรอวะ ยัยนั่นเฟ้อจะตาย ไหนมึงว่าได้แล้วจะทิ้งไง นี่ยังไม่โละออกอีกเหรอ”
“ซีซ่าร์ อย่าทำเป็นรู้ดี กูจะโละทิ้งวันนี้แหละไม่งั้นจะซื้อของให้เยอะแยะแบบนี้เหรอ ‘เยอะ’ แบบนั้นใครจะไปทนอยู่ได้นานๆ”
“ลูกป๊าจริงนะมึง เจ้าชู้นี่ไม่มีใครเกิน ระวังไว้เหอะเกิดจริงจังกับใครขึ้นมาจริง ๆ เขาจะรับอดีตของมึงไม่ไหว”
“มีด้วยเหรอคนแบบนั้น คนที่กูคิดจะจริงจังด้วย”
“เอย์ตั้น เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนโตนะมึง ทำผู้หญิงเขามาร้องไห้กับกูประจำ”
“มึงก็รับช่วงต่อจากกูประจำไม่ใช่ไงล่ะ มีหน้าที่ปลอบก็ปลอบไปดิ่ ปลอบแล้วกิน กินแล้วมึงก็เขี่ยทิ้งเหมือนกันนั่นแหละ”
“แต่น้องแพรนี่กูขอผ่านว่ะ”
“เออ”
(ต่อด้านล่างค่ะ)
-
“คุณซีซ่าร์รถมารอแล้วครับ”
เสียงเจ้าหน้าที่ดังขึ้นข้างหู ปลุกผมออกจากภวังค์งงงันทั้งหมด คุณไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ผมยืนอึ้งแค่ไหน ของในมือที่ว่าหนัก ๆ ลืมไปจนหมดสิ้น เสียงคุณชายเอย์ตั้นกำลังพูดคุยกับพี่ซีซ่าร์ไอดอลของผมดังวนเวียนไปมา เชื่อไหมผมจำได้ทุกคำทุกประโยคที่พี่เขาพูดมาเลยนะ ส่วนไอ้พี่เอย์ตอบกลับไปว่าอะไรบ้างอย่าถามนะครับเพราะผมฟังบ้างไม่ฟังบ้างเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ไม่อยากเชื่อเลยคุณชายรู้จักกับพี่ซีซ่าร์ด้วย
“ไอ้เอย์เด็กมึงหน้าตาดีนี่หว่า ไว้มาช่วยถือของให้กูบ้างดิวะ” เสียงหล่อ ๆ แว่วเข้ามาในโสตผมอีกครั้งก่อนที่ตัวคนจะเดินเข้ามาใกล้ ให้ตาย! ถ้ามือผมยังว่างผมจะหยิกตัวเองดูสักทีว่านี่มันความฝันหรือความจริงกันนะ
“มองพอรึยังครับน้องชาย”
“พะ.....พะ.....พะ....พี่....พี่ซี..ซะ...ซ่าร์”
ผมครางตะกุกตะกัก เพราะยังทำใจให้เชื่อไม่ได้ว่าซีซ่าร์คนนั้นกำลังพูดอยู่กับผม แถมยังยิ้มให้ผม กว่าผมจะเรียกชื่อพี่เขาจบ รูปร่างสูงโปร่งสง่าผ่าเผยก็เดินออกไปไกลโขแล้ว ผมได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกปลาบปลื้มอย่างบอกไม่ถูก
“ไปกันได้แล้ว” คราวนี้เป็นเสียงกระด้าง ๆ ของไอ้คุณพี่เอย์เรียกผมให้ตามออกไป ผมหุบยิ้มเลยสิครับรีบตามออกไปก่อนดีกว่า ในนี้มีแต่สต๊าฟเขาทั้งนั้น ได้ยินเสียงคนกรี๊ดกระหึ่มอยู่ด้านนอก ซีซ่าร์คนนั้นคงกำลังเดินออกไปขึ้นรถ
“ไงมึง ยืนมองหน้าพี่กูอย่างกับจะกินมันลงไปทั้งตัวเลยนะ”
“หือ?” กินอะไร ผมก็แค่มองหรอก เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้มันบอกว่า ‘พี่กู’ หมายความว่ายังไง? ความหมายก็คือซีซ่าร์เป็นพี่ชายไอ้คุณเอย์งั้นหรือ ไม่จริ๊งงงงง เป็นไปได้เหรอ ให้ตายเหอะ นี่ผมได้ทำงานอยู่กับน้องชายซีซ่าร์ไอดอลชื่อดังคับฟ้าเมืองไทย จริงเหรอนี่เรื่องจริงเหรอ เขาเป็นพี่น้องกันจริงใช่ไหม แล้วทำไมเมื่อกี้ผมไม่ขอลายเซนต์พี่เขาไว้วะเนี่ย
“หล่อเหรอ หน้าแบบนั้น กูเห็นสาว ๆ ชอบมองกันจัง มึงเป็นผู้ชายแท้ ๆ ก็ยังชอบนี่แสดงว่าพี่กูก็หล่อมากพอตัวนี่หว่า ไหนบอกกูซิ กูกับพี่ใครหล่อกว่ากัน”
โถถถถถถถถถถถถถถ คิดอะไรครับถึงถามผมออกมาแบบนั้น คำตอบไม่เห็นต้องคิดเล้ย จะถามผมให้วุ่นวายทำไม ถ้าพี่หล่อกว่าพี่ก็คงได้ไปเป็นดาราแล้วสิ จะมาเป็นแค่นักศึกษาธรรมดาอยู่แบบนี้เหรอ
“คนเป็นถึงดารานายแบบก็ต้องหล่อดิ กับคนที่ไม่มีใครเขาจ้างไปเดินแบบถ่ายหนังนี่ก็ควรจะรู้ตัวแล้วนะครับ” นี่ผมตอบแบบถนอมน้ำใจมันที่สุดแล้วนะ เสียงมันหัวเราะหึหึในลำคอกลับมา เรากำลังจะถึงรถกันแล้ว
“มึงรู้อะไรไหม คนที่ถูกทาบทามจากพี่บี้ผู้จัดการส่วนตัวของไอ้ซ่าร์เป็นคนแรกน่ะ มันกู! พอกูไม่เล่นด้วยเขาเลยไปขอร้องไอ้ซ่าร์ เป็นไง แบบนี้แสดงว่ากูก็ต้องหล่อกว่าเพราะกูโดนพี่เขาทาบทามก่อน”
ผมเบะปากใส่มันทันที รีบเดินอ้อมรถไปห่าง ๆ โชคดีถึงรถก่อนผมเลยรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง พอพี่เอย์มันขึ้นมาได้คุณหญิงแพรบ่นอุบเลยครับ ก็ปล่อยให้เธอรอนานนั่นแหละ มันก็เงียบนะ จนเธอเห็นท่าทางว่ามันจะเงียบผิดปกติเลยแอบอ้อน ๆ มันอีกครั้ง
“วันนี้เอย์ให้แพรไปนอนที่ห้องเอย์นะ แพรเหง๊าเหงาไม่อยากกลับห้องคนเดียวเลยอ่ะ”
“..................”
“เอย์อ่ะ โกรธแพรเหรอ เมื่อกี้แพรบ่นเล่น ๆ รู้ว่าเอย์คงติดธุระจริง ๆ ไม่งั้นจะปล่อยแพรรอนานทำไม โอ๋ ๆ ไม่งอนนะเดี๋ยวคืนนี้ทำให้ประทับใจเป็นพิเศษเลย นะคะเอย์นะๆ”
เธออ้อนอยู่ได้ไม่นานนักหรอกครับเพราะตอนนี้คุณพี่เอย์ดับฝันเธอเรียบร้อย หักรถเลี้ยวรถเข้าคอนโดเล็ก ๆ ของเธอ แถมทำหน้าเฉยชาซะจนขนาดผมยังกลัว
“เอย์ใจร้าย เอย์ไม่รักแพรแล้ว”
“ใช่ครับ เอย์ใจร้าย” มันทวนคำด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ และหันมาพูดกับเธอเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ขับรถออกรถมา สายตาของมันดูเย็นชามากจริง ๆ ถ้าผมเป็นเธอคงหนาวจนจับขั้วหัวใจเลย
“เอย์อ่ะ เอย์ไม่รักแพรแล้ว”
“เอย์จำได้ว่า เอย์ไม่เคยพูดเลยนะว่าเอย์รักแพร” เอาแล้วไง
“เอย์!” เธอหันมาแหวใส่มัน ตาเขียวปั๊ด
“ปิง เอาของที่มึงถืออยู่ทั้งหมดนั่นให้คุณแพร เอย์ไม่เดินขึ้นไปส่งนะระหว่างเราจบไว้แค่วันนี้ก็แล้วกัน แพรไม่ต้องโทรหาเอย์อีกแล้วนะครับ ขอโทษด้วยจริง ๆ เอย์ว่าแพรควรลงไปได้แล้วล่ะครับ เอย์จะรีบกลับ”
“เอย์ทำไมพูดแบบนี้” ท่าทางเธอตะลึงไม่น้อย แต่มันก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมานะ
“แพรผิดอะไร เอย์บอกแพรดี ๆ ก็ได้แพรจะได้ทบทวนแก้ไขตัวเองให้”
“ไม่จำเป็นต้องทบทวนอะไรหรอกครับ แพรลงไปเถอะนะเอย์จะรีบกลับแล้ว”
ขนาดผมได้ฟังยังรู้สึกแย่ ค่อยยื่นส่งข้าวของเต็มสองมือส่งให้เธอ สภาพจิตใจเธอตอนนี้คงแย่ล่ะครับ ตอนนี้ตาเธอแดง ๆ ร้องไห้ออกมาแล้วเรียบร้อย แต่คุณชายไม่สนใจเข้ามาปลอบเลยนะ ผมสิครับนั่งอยู่ท่ามกลางสองคนที่กำลังบอกเลิกกันอยู่ยิ่งทำใจลำบากเข้าไปใหญ่ เห็นน้ำตาผู้หญิงแล้วผมก็ใจอ่อนทุกทีสิน่า กะว่าจะยื่นมือเข้าไปปลอบประโลม เธอก็เปิดประตูรถผั๊วะออกไป
“เอย์จำไว้เลยนะ อย่ามาง้อขอคืนดีก็แล้วกัน แพรเกลียดเอย์แล้ว” เธอสะบัดเสียงใส่จากนั้นก้าวเดินฉับ ๆ ออกไป โดยที่สองมือเต็มไปด้วยของใช้ราคาหรูหราราคาแพง ที่เธอเพิ่งได้มาจากคนที่เธอบอกว่าเกลียดไปเมื่อตะกี้
ผมล่ะไม่เข้าใจผู้หญิงเลยจริง ๆ ถ้าเกลียดจะเอาของ ๆ เขาไปด้วยทำไม ถ้าเป็นผมนะ จะฟาดของที่มันซื้อให้ทั้งหมดนั่นใส่หน้ามันแล้วค่อยจากไป เอาให้มันตกตะลึงไปเลย
“มานั่งหน้านี่ได้แล้ว จะให้กูเป็นคนขับรถให้มึงเหรอ”
อีกครั้งที่น้ำเสียงของมันปลุกผมจากภวังค์ ผมรีบย้ายที่นั่งเลยสิครับ แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป ดูเหมือนมันไม่เสียใจสักนิดเลยที่เลิกกัน หรือว่านี่เป็นแผนที่มันเตรียมมาแล้ว ประมาณว่าตามใจ ตามใจ และตามใจ สุดท้ายคือจบ เป็นผู้หญิงเยอะมากก็ไม่ดีเนาะ
หึหึหึหึ ผมแอบขำกับท่าทางของไอ้คุณชายนี่เหมือนกันนะ ตอนมันบอกเลิกเขานี่ทำท่าทางน่ากลัวเป็นบ้า จริงจังแบบที่คุณนายแพรไม่กล้าเถียงเลยอ่ะ
“หัวเราะเหี้ยไรของมึง”
“พี่เจ๋งว่ะ”
“เรื่องอะไร” มันหันมาถาม
“นี่ผมถามจริง พี่มีแฟนกี่คนอ่ะ บอกหน่อยได้ไหม” ผมจำได้นะวันก่อนนางฟ้าของผมไม่ใช่คุณแพรคนนี้
“กี่คนก็เรื่องของกู ที่แน่ ๆ แค่พามึงมาด้วยวันเดียวก็ต้องเลิกไปแล้วหนึ่ง กูว่าต่อไปมึงอย่าใกล้บรรดาเด็ก ๆ กูเลยนะ เดี๋ยวจะพาลไม่เหลือเลยสักคน”
“ช่วยไม่ได้เด็กพี่นิสัยไม่ดีเอง พอมาอยู่ใกล้ผมแล้วมันเลยเห็นชัดดิ”
“โฮ๊ะ ช่างกล้าพูดนะมึง”
“นี่ ผมขอพูดอะไรอย่างหนึ่งได้หรือเปล่า”
“อะไร”
“ผมว่าพี่ทำถูกต้องแล้วล่ะที่ขอเลิกกับเธอแบบนั้น คนดี ๆ กว่านี้มีเยอะ”
พี่เอย์ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แค่หัวเราะในลำคอเบา ๆ ขณะที่ยังคงขับรถต่อไปเรื่อย ๆ
“ความจริงผมก็ปลื้มพี่เหมือนกันนะเนี่ย พวกเรามันพันธุ์เดียวกันเลย”
“พันธุ์อะไรของมึง”
“พันธุ์เจ้าชู้ไงพี่ ผู้ชายพันธุ์เลว คึคึคึ”
“ไอ้ปิง! นับวันมึงกวนตีนกูนะ กล้าว่ากูเหรอ” ผมพูดไปหัวเราะไป มันเอื้อมมือเข้ามาหวังโบกหัวผมแบบเต็ม ๆ หลบแทบไม่ทันเฉียดไปแค่นิดเดียวเท่านั้น มันเลยผลักผมซะกระเด็นติดกระจกไปเลย ผมเลยแกล้งร้องซะดังลั่นรถ
“เดี๋ยวลงซื้อของที่ท็อปละกัน ทำกับข้าวให้กูกินแล้วมึงค่อยกลับ”
ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูทันที เกือบสองทุ่มแล้วแล้ว “พี่อยากกินอะไรล่ะ เอาง่าย ๆ นะมันค่ำแล้ว”
“ข้าวผัดกุ้ง ง่ายพอไหม”
“เดี๋ยวลองดู”
ผมใช้เวลาเลือกซื้อของไม่นานนะ หยิบ ๆๆ แล้วก็หยิบ มีคุณชายคอยเติมขนมใส่ในรถเข็นบ้างเป็นระยะ พอมาด้วยกันแบบนี้ถึงได้รู้ว่าพี่เอย์ชอบกินขนมปังมากกว่าขนมขบเคี้ยวอย่างอื่น มันเดินไปคีบ ๆ พวกขนมปังมาเยอะมาก ผมว่าถ้ากินหมดนี่ภายในสองวันนะเป็นหมูแน่
“เสร็จยัง” มันเดินมาถามขณะที่ผมยื่นกล้วยหอมให้พนักงานไปติดราคาให้
“มึงซื้อกล้วยทำไม”
“อ้าวพี่รู้จักด้วยเหรอ”
“เดี๋ยวเหอะมึงกวนตีนนัก ว่าแต่จะซื้อไปทำไม”
“เผื่อพี่หิวตอนกลางคืนไง กินขนมปังกับกล้วยแล้วก็นม มันจะดีกว่านะ กล้วยหอมมีประโยชน์ ผมรู้ว่าพี่ต้องกินเป็นแน่”
ผมเห็นมันยิ้มครับ มันยิ้มแล้วดึงเอารถเข็นไปเข็นเองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อนะ ผมเลือกของเพิ่มอีกนิดหน่อยแล้วคุณชายเขาก็เข็นรถไปจ่ายเงิน พอเรากลับมาถึงห้องพี่เอย์แยกเข้าไปอาบน้ำมั้งนะในห้องนอนคุณชายเขานั่นแหละ ส่วนผมก็บรรเลงเรื่องอาหารสิครับ เขาออเดอร์ข้าวผัดกุ้งก็จัดให้เดี๋ยวนี้มีกุ้งสำเร็จสะอาดแพ็คมาแล้วเรียบร้อย ผมไม่มานั่งแกะกุ้งสด ๆ หรอกนะครับ แค่ข้าวผัดก็พอจะทำได้อยู่หรอกแต่อย่ามาสั่งไอ้ยาก ๆ ก็แล้วกันขอศึกษาในตำราก่อน
ประมาณยี่สิบนาทีพี่เอย์เดินออกมา มีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดคอมาด้วย ผมเผ้านี่ยังเปียกน้ำอยู่เลย คุณชายเธอยู่ในชุดพร้อมนอนแล้วเรียบร้อย ขณะที่ผมเองก็เสร็จกิจกรรมเรื่องอาหารกำลังเช็ดครัวอยู่พอดี
“เหมือนฝนจะตกเลยว่ะ” มันเดินไปเปิดม่านหน้าต่างฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา พูดพึมพำแล้วนั่งเช็ดหัวชมวิวอยู่ที่โซฟาโซนนั้น ผมมองเห็นฟ้าแลบแปล็บ ๆ ตลอดเลยครับ คงต้องรีบกลับแล้ว ไว้วันหลังจะมาดูดฝุ่นให้คุณชายละกันวันนี้มันพาผมตะลอน ๆ จนไม่ได้ทำงานบ้านอะไรเลย
“อาหารพี่เสร็จแล้วนะผมวางไว้บนโต๊ะนะครับ” ผมถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ที่มุม ๆ หนึ่ง ส่วนหมวกคลุมผมมันขอร้องไว้ว่าอย่าได้ใส่อีกเลย ผมเลยงดไปก่อน
“แล้วมึงไม่กินด้วยกันรึไง”
“ไม่อ่ะพี่ ฝนเหมือนจะตกแล้วผมรีบกลับก่อนดีกว่า”
"มึงจะกลับไปกินข้าวที่บ้านเหรอ"
"อ่า ครับใช่"
ผมว่าแล้วเดินไปเปิดห้องนอนเล็กหยิบเอาเป้ขึ้นมาสะพายไว้ คุณชายเขาให้ผมเก็บของใช้ส่วนตัวไว้ที่ห้องนี้ พวกเป้หรือเสื้อคลุมใส่ขับรถอะไรแบบนั้น แต่บังเอิญวันนี้ผมมาแต่เช้าไม่มีแดด เลยไม่ได้ใส่เสื้อคลุมมาด้วย ส่วนที่ตอบมันไปว่าใช่ จะกลับไปกินข้าวที่บ้านก็ว่าไปงั้นแหละ วันนี้ผมจะไปค้างที่ห้องผมต่างหาก ดึกแล้วกลับบ้านตอนนี้โดนเสด็จแม่เฉ่งแน่ หูชามาทั้งวันยังไม่อยากชาเพิ่มหรอก
“ปิงมานี่ก่อนดิ๊”
มันเรียกผมขณะที่ผมออกมา พี่เอย์วางเงินลงที่โต๊ะแล้วใช้สายตาบอกให้รู้ว่าให้ผมมาหยิบเอาไป
“ผมเอาแค่นี้ก็พอพี่” ผมหยิบออกมาแค่ใบเดียวเหมือนเดิม ขณะที่มันเองก็วางไว้ห้าใบเหมือนเดิมเช่นกัน
“เอาไปอีกสิ วันนี้กูบอกจะจ่ายเพิ่มให้ ทำไมมึงยังหยิบเอาแค่นั้น”
“แค่นี้ก็เยอะแล้วครับ พันนึงนี่ผมซื้อข้าวกินได้หลายวันเลยนะ”
“หยิบไปอีก”
“ผมเอาแค่นี้จริงครับ พอแล้ว”
“นี่มึงกล้าขัดคำสั่งกูเหรอ คำพูดกูไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ฮึ”
ผมเห็นท่าทางมันเหมือนจะโกรธจริงแล้วเลยรีบหยิบเอามาอีกหนึ่งใบ”
“งั้นเอาแค่นี้พอ ผมจะรีบกลับล่ะ พี่เอย์กินข้าวซะนะครับ ไว้วันหลังผมจะมาใหม่”
“แล้วมึงจะมาอีกวันไหน”
“ยังไม่รู้เหมือนกัน วันธรรมดาผมมีเรียน เย็นก็ต้องไปช่วยแม่เก็บร้าน ถ้าไม่ดึกมากผมจะแวะมา”
“เอาโทรศัพท์มึงมานี่”
“ทำไมอ่ะ” ผมถามไปงั้นแหละ แต่ก็ยื่นส่งให้มัน พี่เอย์กดๆจิ้ม ๆ อะไรสักพักก็ส่งคืนมาให้ผม
“กลับยังไง รถเมล์ แท็กซี่” ผมยัดมือถือเข้าในกระเป๋ากางเกงตามเดิม
“มอไซด์ครับผม พี่ถามทำไมจะไปส่งผมเหรอ” ขอแหย่อีกหน่อยก่อนกลับ คึคึ
“กูเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าคนยืนอยู่เฉย ๆ ก็ฝันได้ ปิงมึงนี่มหัศจรรย์จริง ๆ หึหึหึ”
ผมเบะปากใส่มันทันที กัดผมได้นี่มันคงสะใจมั้งนะยิ้มหน้าระรื่นเชียว เจอลูกถีบทอนาโดกำลังจะแจกมาแล้วเลยต้องรีบเผ่นมาที่หน้าประตูโดยเร็ว ในลิฟต์ตอนดึก ๆ นี่ยืนคนเดียวมันก็น่ากลัวเหมือนกันนะ ผมยกนาฬิกาขึ้นดูสี่ทุ่มนิด ๆ แล้ว อยู่ในตึกนี้ไม่รู้เลยอากาศภายนอกเป็นยังไง ป่านนี้ฝนจะตกลงมาหรือยัง พอลิฟต์จอดลงที่ชั้นล่างแค่นั้นแหละ ถึงได้รู้ว่าตอนนี้ฝนตกหนักมาก ผมเดินไต่ไปตามริมทางเดินเล็ก ๆ เพื่อข้ามไปยังอีกฝั่ง เสียงฟ้าร้องฟ้าแลบดังมาเป็นระยะ ฝนเทลงมาหนักหน่วงไม่รู้เรื่องเลย
มอไซด์ผมจอดไว้ที่อาคารฝั่งตรงข้ามกับตึกนี้ มันเป็นออฟฟิศเล็กๆของบริษัททำความสะอาดที่ป้าจิตรแกทำงานอยู่ แต่ตอนนี้เขาปิดแล้วนะครับเพราะเกินเวลาแล้ว รถผมเลยจอดโดดเดี่ยวอยู่แค่คันเดียว ที่อาคารคอนโดจอดไม่ได้นะครับเพราะมีแต่ช่องจอดรถของเจ้าของห้องเขาทั้งนั้น
ผมยืนอยู่ใต้ชายคาที่ยื่นออกมาของตัวออฟฟิศ มอไซด์ก็จอดอยู่ข้าง ๆ กัน ฝนเทลงมาหนักแบบนี้ยังกลับตอนนี้ไม่ได้อยู่แล้วล่ะครับ จริง ๆ พวกผมขับฝ่าฝนกันประจำแหละแต่วันนี้มันมีฟ้าร้องฟ้าแลบแทรกมาด้วยนี่ผมขอบายนะครับ ผมเป็นผู้ชายก็จริงแต่ไม่ค่อยถูกกับเสียงฟ้าร้องเท่าไหร่หรอกนะ
ครืน ~ ครืน ~
ผ่านไปแล้วเป็นชั่วโมง ดูนาฬิกาอีกทีห้าทุ่มเศษแล้ว ผมเริ่มยืนจนเหนื่อยเลยเปลี่ยนมานั่งอยู่บนมอ’ไซด์ อากาศเย็น ๆ ละอองฝนก็สาดเข้ามา ผมหนาวเหมือนกันนะวันนี้ไม่ได้ใส่เสื้อคลุมมาซะด้วย ผมกอดอกกวาดตามองไปเรื่อยอย่างคนที่ไม่รู้จะทำอะไร ก็แค่รอเวลาให้ฝนซาลงหน่อยแล้วว่าจะขับลุยออกไปเลยดีกว่า ดีนะผมมีห้องเช่าอยู่อีกที่แม่คงคิดว่าผมนอนอยู่ที่ห้องนั้นแล้วไม่อย่างนั้นป่านนี้ถ้ายังไม่กลับบ้านนี่มีหวังคุณนายห่วงผมจนนั่งไม่ติดตูดแน่ คิดถึงแม่เหมือนกันนะวันนี้ไม่ได้เข้าไปช่วยเก็บของเลยยกหม้อยกไหคงจะหนักแล้วพอกลับถึงบ้านก็จะบ่นว่าปวดหลังอีก ลำบากพี่ขมต้องนวดให้อีก
พอคิดเรื่องเมื่อเย็นนี้ขึ้นมาได้ก็อดจะอมยิ้มไว้ไม่อยู่ พี่ซีซ่าร์คนนั้นเป็นพี่ชายของคุณพี่เอย์ตั้น สาธุ วันดีคืนดีขอให้คุณพี่ชายแวะมาหาน้องชายที่นี่แล้วเจอกับผมอีกสักครั้งเถอะนะ คราวนี้ไอ้ปิงไม่มีพลาดขอลายพี่เขาเซ็นต์ไว้แน่ ๆ แล้วผมจะยัดใส่ใต้หมอนนอนหนุนทุกคืนเลยล่ะครับ เฮ้อสุดที่จะว่าง ผมเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นเกมส์ แต่เบื่อ ๆ เลยกำไว้เฉยๆซะงั้น
ครืน ~ ครืน ~
คุณเชื่อไหมตอนนี้เกือบจะตีสองแล้ว ผมยังไม่ได้ไปต่อทางไหนเลยนะ ยังคงนั่งอยู่บนมอไซด์นั่นแหละ ตรงหน้ามีแต่สวนหย่อมมืด ๆ กับตัวอาคารที่สูงจนสุดลูกหูลูกตา ผมนั่งมองไปเรื่อยถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่า ก่อนหน้านี้ผมเพิ่งลงมาจากอาคารแสนสวยนั่นนี่ แสงไฟจากชั้นต่าง ๆ ทยอยดับลง ไหน ๆ ลองนับดูซิ ชั้นห้าสิบ มันอยู่ตรงไหนกันน้า เขาว่าอาคารนี้มีเจ็ดสิบชั้น งั้นผมจะนับจากบนลงล่างดีกว่าจะได้ถึงไว ๆ
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ...... ผมนับไปเรื่อย ๆ พอถึงยี่สิบปุ๊บ เอ๊ะ มันห้องตรงนั้นเหรอวะ ทำไมยังจะเปิดไฟอยู่อีก ท่าทางจะไม่ใช่ ผมก็ลองนับดูใหม่คราวนี้ไล่จากชั้นล่างขึ้นไปเลยดีกว่าเอาแบบชัวร์ ๆ
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด........... พอถึงห้าสิบ โป๊ะเช๊ะ ห้องนั้นอีกแล้ว แสดงว่านั่นใช่ห้องไอ้คุณพี่เอย์จริง ๆ นี่หว่า มันยังไม่นอนอีกเหรอ ทำไมถึงเปิดไฟไว้นะ กำลังทำอะไรอยู่รึไง ป่านนี้คงกินข้าวที่ผมทำไว้จนหมดแล้วล่ะมั้ง เอ๊ะแล้วมันจะกินได้ไหมล่ะ ยิ่งกินอยู่เรื่องมากขนาดนั้น ผมมองดูไฟจากห้องในชั้นต่าง ๆ ที่ทยอยดับกันไปเรื่อย ๆ แต่ห้องคุณชายเอย์ก็ยังคงมีแสงไฟสว่างไสวอยู่ดี นี่ผมสงสัยมากจริง ๆ นะทำไมดึกป่านนี้มันยังไม่นอน ทำอะไรของมันอยู่
ผมมองโน่นนี่ไปเรื่อยพอนึกได้ปุ๊ปก็มองไปที่ห้องนั้นอีกที คราวนี้ไฟดับลงแล้ว ตอนนี้ชั้นนั้นเลยมืดไปหมดผมแอบยิ้มนิดหน่อยเหมือนกันที่มันเข้านอนได้สักที วันนี้พวกผมเดินกันหลายที่มากกลัวคุณชายเขาจะเหนื่อยรีบ ๆ นอนพักผ่อนเร็ว ๆ เถอะจะได้หัดตื่นแต่เช้ากับเขาบ้าง
พอฝนเริ่มซาลงหน่อย ผมรีบสตาร์ทมอไซด์ขับฝ่าสายฝนโปรยปรายออกมาจากคอนโด ผ่านลุงยามด้านหน้าแกเลยแซวว่าทำไมถึงกลับดึกดื่นแบบนี้ ผมรู้จักแกครับ ป้าจิตรแนะนำผมไว้ตั้งแต่วันที่ผมมาทำงานพิเศษที่นี่วันแรก
“ติดฝนน่ะครับลุง ปิงนั่งรออยู่หน้าออฟฟิศเล็กตั้งแต่สี่ทุ่มโน่นแน่ะ”
“ลำบากหน่อยไอ้หนู ทนเอานะลูกนะ”
“ครับลุง”
คืนนั้นผมกลับถึงห้องเช่าเล็กๆ ของผมเกือบตีสาม เปียกโชกไปหมด รีบอาบน้ำสระผมแล้วซุกตัวลงในผ้าห่มทันที หนาวจนปากสั่น ผมสั่นตั้งแต่ขับรถฝ่าสายฝนที่แม้จะซาลงมากแล้วแต่ก็ยังโปรยปรายอย่างไม่ยอมเลิกราลงง่าย ๆ ที่ห้องผมไม่มีเตียงหรอกนะครับ มีแค่ฟูกบาง ๆ ผืนนึง หมอนหนึ่งใบกับผ้าห่มโดเรมอนที่ผมตั้งใจถอยมาเองเลย บางไปหน่อยไม่หนาเหมือนผ้าห่มนวมแต่ผมก็รักมันนะ
Tbc.
#โถน้องปิง
-
พี่ซีซ่าร์โผล่มาแป๊บนึง แต่ได้ในมากมายนะฮะ
-
ชีวิตหนูปิงช่างตกระกำลำบากอะไรเยี่ยงนี้...
นึกว่าคุณชายจะมาส่งซะหน่อย
ฝันก่อนๆ เผื่อวันหน้าอาจจะมี อิๆ
ค้างมาก (-_- )( -_-)
ตอนหน้านี่ปิงปิงป่วยโดดงานละคุณชายพาไปหาหมอป้ะ #มโนแปป
รอตอนต่อไปนะก๊า อัพวันละตอนจะดีมากเบย ขอบคุณคนเขียนค่ะ
:hao7:
-
พี่ซีซาร์ของน้องปิง 5555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องปิง โดนฝนจะป่วยไหมเนี่ยะ
อิคุณพี่รั้งไว้หน่อยก็ไม่ได้ เชอะ
-
อ่านไปลุ้นไป มโนล่วงหน้าไป อิอิ ฟินนน :hao7:
-
คิดว่าพี่เอย์จะให้นอนด้วยซะอีก เห็นฝนตก
-
โธ หนูปิง ชีวิตช่างรันทดอะไรขนาดนี้ รอฝนตั้งแต่สี่ทุ่มยันตีสอง ทำไปได้นะเนี่ย
ทำไมหนูปลื้มพี่ซีซ่าร์จังคะ ปกติผู้ชายเค้าไม่ปลื้มผู้ชายด้วยกันหรอก หรือหนูจะเป็นเกย์หลบใน 555555555
พี่เอย์ก็นะ ใช้ผู้หญิงเปลื้องเปลือง รีบโละๆไปให้หมดนะคะ ให้เหลือแค่น้องปิงคนเดียวก็พอ อิอิ
-
ยังไม่มีวี่แววว่า น้องปิงกับชายเอจะปิ๊งปั๊งกันเลยอ่ะ :z2:
น้องปิงอยู่นี่ก็ดีนะ ชายเอจะได้ไม่ต้องเสียเวลาอยู่กับ ผญ นิสัยไม่ดี
-
ผู้หญิงนะโละทิ้งให้หมด เหลือน้องปิงก็พอแล้ว
-
รอตอนต่อไปจ้าาา ^^
-
ชอบปิงๆๆๆ
-
ฟินปะให้ทาย??
ให้ตายยยเรืีองนี้พระเอกโคตรแข็ง กระด้างมากก
ไอ่เราก้นึกว่าพี่แกจะไปส่งที่ไหนได้ โด่วว
-
โถ น้องปิง :mew6: ชีวิตต้องสู้จริง ๆ เลย ตากฝนจนเปียกซก นอนก็ดึก
ไม่มีที่นอนอุ่น ๆ ดี ๆ แถมไม่ได้กินข้าวอีกอ่ะ จะไม่สบายรึเปล่าเนี่ย เป็นห่วงจัง
พี่เอย์ ทำไมไม่ยอมไปส่งน้องล่ะ หรือเพราะเห็นน้องเอารถมาเองเหรอ แต่มอเตอร์ไซด์นะ
น้องปิงลงมาก็ฝนตกแล้วด้วย น่าจะมาตามน้องขึ้นไปหลบฝนก่อนก็ยังดี ขัดใจพี่เอย์ก็ตรงนี้แค่นั้นเอง
แต่ตอนนี้อ่านแล้ว ถูกใจพี่เอย์สุด ๆ เลย ตรง ๆ ชัดเจนดี กิ๊กพี่เอย์ คิดอยู่แล้วล่ะว่าต้องร้าย
แต่พี่เอย์ได้ใจเรามากตรงจัดการกิ๊กได้อยู่หมัด ดูสนใจ ใส่ใจน้องปิงของเรา มากว่ากิ๊กตัวเองอีก ดีมาก ๆ
เจอน้องปิง พี่เอย์ต้องเลิกกับกิ๊ก ไปทีละคน ๆ มันก็แน่อยู่แล้ว ก็ตัวจริงเค้ามาแล้วหนิ เนอะ
อยู่กับน้องปิง ชีวิตพี่เอย์คงจะยิ่งมีสีสรรขึ้นอีกเยอะเลย ดูแล้วคุณชายออกจะมีความสุขนะเนี่ย
พี่ซีซาร์ของน้องปิง ปรากฎตัวแล้ว แหม่ คิดแล้วเชียวว่าอาจเป็นพี่น้องกับพี่เอย์ ท่าทางเจ้าชู้
ไม่ต่างจากพี่เอย์เลยนะเนี่ย น้องปิงปลื้มขนาดนี้ ต่อไปจะมีปัญหารักสามเศร้า เราสามคนมั้ยน้อ
ตอนช้อปปิ้งซื้อของกัน น่ารักดีจัง น้องปิงใส่ใจเรื่องการกินของพี่เอย์ ทำเอาพี่เอย์แอบดีใจนะนั่น
เริ่มรู้สึกดี ๆ ให้กันทีละนิด ๆ อย่างนี้ ดีจังเลย ไม่ต้องรีบร้อน ค่อย ๆ เรียนรู้กันไปอย่างนี้ น่ารักดี
ชอบน้องปิงมากกกกก :กอด1: เริ่มชอบพี่เอย์มากขึ้นแล้วด้วย รอตอนต่อไปนะจ้ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
ดูทรงแล้วน้องปิงต้องหลงและเผยไต๋กะอีพี่เอย์ออกมาก่อนแน่เลย อิพี่เอย์วันไหนหลงน้องขึ้นมาแล้วจะรู้สึก
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
น้องปิงผู้สู้ชีวิต สู้ๆน่ะ
-
น้องปิงน่าสงสารมาก แต่ปิงคิดบวกดีนะชอบ
ถ้าเราพอใจในตัวเอง ก็มีความสุขได้นะ ชอบน้องปิงที่รั่วๆแบบนี้แหล่ะ
-
ทีียังไม่ปิดไฟเพราะแอบมองปิงอยู่หรือเปล่า
-
กำลังสนุกเลย อยากรู้ตอนต่อไปแล้วววว
-
ชอบปิงจัง เป็นคนไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น น่ารักจริงๆ
ส่วนคุณพี่เอย์ตั้น สองตอนที่ผ่านมารู้สึกว่าพี่ท่านเป็นคนดีกว่าที่คิด ให้ผ่าน อิอิ
หวังว่าคงไม่เกิดเหตุการณ์พี่เอย์ทิ้งปิงจนต้องให้พี่ซีซ่าร์(ขวัญใจน้อง)มาปลอบหรอกนะ
ไม่งั้น :beat:
แต่เรื่องแบบนี้มันก็เป็นสีสันสินะ ว้ายๆ :-[
รอดูว่าพี่เอย์จะหลงรักปิงตอนไหน (จะว่าไปตอนนี้ก็เริ่มรับรู้ถึงความน่ารักน่าฟัดของน้องแล้วชิมิคะ)
แหมมมมม
รีบมาต่อน้าาา รออย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ :mew1:
-
โถน้องปิงมามะพี่จะกอดให้หายหนาว :man1:
-
ปิงน่ารักก :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:หนูปิงของเจ๊ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยังไม่ทันไรก้อออกอาการหวงน้องปิงซะแร้ว ส ว ว
ายเอย~~~~~!!!! <3
-
อือ สนุกเกินไป อ่านเพลินไม่อยากให้จบตอนเลยค่ะะะะะ
พี่เอย์น่ารักอ่ะ ชอบพี่อ่ะ
-
ฮามากกกกก...กับชุดทำกับข้าวของน้องปิง ขำตั้งแต่ตอนเลือกซื้อแล้ว ว่ามันใช่เหรอ??????
หมวกอาบน้ำกับผ้ากันเปื้อนเนี่ย มันคือสิ่งที่จะใส่ด้วยกันใช่มั้ย???? 5555555+
ส่วนคุณชายเอย์ ดูๆไปก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเท่าไหร่นะ
อย่างน้อยก็ดูเหมือนเป็นห่วงเป็นใย?เด็กถือของอย่างน้องปิงอยู่เหมือนกัน
ตอนติดฝนนี่ น่าสงสารน้องปิงจริงๆเลย #โถๆๆๆน้องปิง
-
โอ้วววว อีกนิดเถอะ ขอน้ำตาลสามช้อนเลย
น่ารักมากกกก ชอบ น้องปิงงงงงงงง หมั่นไส้พี่เอย์//ผิชชชชชช
เก๊าะแหม ถ้าเป็นเรานี้จานก็ไม่เหลือถ้าปิงทำให้
จะเคี้ยวให้หมดเลย//ทำเสียงเหมือนในโฆษณา
ต่อไว้ๆนะ กำลังเพ้อได้ที่ :hao7:
-
ตอนเปิดเรื่องมาหมั่นไส้อิพี่เอย์มากกกกค่ะ น้องปิงน่าจะทำหกมันทั้งถ้วยเลยนะคะ ซุปหน่อไม้เนี่ย แหม๊ ฮ่าๆๆ
"ผมรีบวิ่งพรวดพราดเปิดเข้าไปดูที่ห้องน้ำประหนึ่งคนจับผิดสามี" ขำน้องปิงมาก นางฮาตลอด บวกกับแดนซ์แน่นอกนั่นอีก ฮ่าๆๆๆๆๆ ครั้งหน้าเอาอย่ามโนนะคะน้องงงงงงง XD
หึย เรื่องลาบ...ถ้าเป็นเน็นจะแอบงอนพี่เอย์นะคะน่ะ(แม้จะไม่มีสิทธิเพราะเป็นแค่คนทำความสะอาด ฮ่าๆๆ) น้องปิงอุตส่าห์ทำอาหารให้ด้วยใจ กะจะขอโทษ พี่เอย์ใจร้ายยยย ชิมสักหน่อยก็ไม่ได้เหรอ แงงงงงง
เน็นเดาเรื่องพี่ซีซ่าร์ถูกด้วยยยยยยย เย้
ห้องพี่เอย์ไปไม่ยอมดับจนตีสองตีสาม ตอนแรกแอบมโนว่านางเห็นระยะไกลว่าน้องปิงนั่งติดฝนอยู่ เลยรอจนกว่าน้องปิงจะกลับงี้ ฮ่าๆๆ สงสารน้องจัง ระวังเป็นหวัดนะ TT
รอตอนต่อไปค่า
-
พี่เอย์ใจร้ายกับน้องปิงจังนะ
-
ทนเอานะปิงปิง เพื่อตัวเองเพืีอแม่
ปิงปิงจะไม่สบายหรือเปล่า อย่างนี้ต้องมีคนดูแลนะ อิอิ
-
ชอบพี่เอย์ครับ :mew1:
-
เรื่องนี้แบบ หมาวัดเอื้อมไปหาดอกฟ้า หรือดอกฟ้าโน้มลงมาหาหมาวัดคะ?
น่ารักทั้งเอย์กับปิงเลยยยย
นั่งรอดูช็อตปิงเจอซาร์ แล้วดอกฟ้ากลายเป็นตัวประกอบ 55555555+
-
พี่เอย์อ่ะ ไปส่งน้องหน่อยก็ไม่ได้ ชิๆ
-
วันนี้จะมาไหมค้าาาาาาาา ตามติดเลย เกาะขอบจอ กะลังหนุก อิอิ
-
แวะเข้ามาดูว่า น้องปิง มายัง
จะป่วยหรือป่าวนะ เป็นห่วงน้องปิง
:katai4: :katai4:
-
# 4 คนเมากับเสื้อนอกตัวนั้น
“ทั้งหมด 320 บาทครับ”
วันนี้ก็เหมือนทุกๆวัน หลังเลิกเรียนผมต้องมาช่วยแม่กับพี่ขิงก่อนเก็บร้าน เมื่อกี้เป็นลูกค้าโต๊ะสุดท้ายของวันนี้พอดี
“ปิงครับโทรศัพท์ดังแน่ะ” เสียงพี่ขมเรียกขึ้น ผมที่กำลังมองไปตามเสียงว่าเผลอเอาไปวางไว้ที่ไหนรีบหันไปถามแก
“อยู่ตรงไหนอ่ะพี่ขม ปิงมองหาอยู่นะเนี่ย”
“อยู่ข้าง ๆ ครกส้มตำนั่นไง”
“เอามาวางไว้ทำไมตรงนี้ครับเรานี่ เดี๋ยวแม่ทำเปื้อนขึ้นมาอย่ามาโวยนะ” คราวนี้เป็นคุณนายเธอบ่น ผมรีบเข้าไปหยิบมือถือผมออกมากดรับ
“ครับบุ๋ม” บุ๋มเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับผม แต่เราเรียนคนละแผนก ผมเรียนช่างยนต์ส่วนบุ๋มเรียนบัญชี พูดง่าย ๆ เลย บุ๋มคือกิ๊กผมคนนึงนั่นแหละครับ เหมือนเคยบอกแล้วนะ ว่าผมน่ะ เจ้าชู้
“ปิงเลิกงานที่ร้านยัง”เสียงเธอน่ารักจริง ๆ
“กำลังครับ บุ๋มมีอะไร”
“วันนี้วันเกิดบุ๋มไง ปิงเลิกงานแล้วแวะมานะ เพื่อนมันจัดให้อยู่ที่บ้านน่ะ หมู่บ้านที่ปิงเคยมาแหละ” พวกสาว ๆ ชอบเช่าทาวเฮ้าส์อยู่ด้วยกัน เรื่องธรรมดานะครับโรงเรียนผมมีแบบนี้เยอะ
“อ๋อได้ครับ สุขสันต์วันเกิดนะ เดี๋ยวปิงแวะไปค่ำหน่อยได้ไหมปิงช่วยแม่กับพี่ขมเก็บร้านก่อน”
เวลาผมคบใครผมไม่เคยโกหกนะ ผมบอกไปตรง ๆ เลยว่าผมเป็นลูกใครแม่ทำอาชีพอะไร กับเพื่อนผมก็ชอบคนแบบเดียวกันคือไม่ต้องเฟค อย่ามาสร้างภาพเลย คุณไม่มีบอกไม่มี จบ คือผมไม่ได้คบคุณที่ว่ามีหรือไม่มีอยู่แล้ว เช่นเดียวกันผมก็อยากให้คนที่ผมคบด้วย มองผมที่ตัวและใจของผมจริง ๆ ไม่ใช่ฐานะหรืออะไรของทางบ้าน
“จ๊ะ แล้วบุ๋มจะรอ เป่าเค้กสองทุ่มนะ บุ๋มจะรอปิงก่อน”
“โอเคครับ เจอกัน”
ผมแวะเซเว่นซื้อช็อกโกแลตบาร์อันเล็ก ๆ ใส่กระเป๋าเสื้อไว้ แหมวันเกิดผู้หญิงทั้งทีเธออุตส่าห์โทรมาชวน ไม่มีเวลาเตรียมของขวัญหรอกครับ จะบอกว่าผมจำไม่ได้มันก็จะตรงเกินไป เอาของง่าย ๆ แต่เต็มไปด้วยความหมายให้แบบนี้น่ะแหละดีแล้ว ผมรีบบึ่งรถฝ่าควันพิษช่วงเย็นย่ำไปหาเธอ ไปถึงก่อนเวลาสองทุ่มแปปเดียวเท่านั้น นึกว่าจะโดนบ่นจนหูชาเสียอีก ความจริงบุ๋มก็น่ารักดีเหมือนกัน นิสัยดี ใจเย็นทนผมได้นานที่สุดในบรรดากิ๊กล่ะครับ แต่แน่นอนว่าเธอเป็นได้แค่นั้น ไม่รู้ทำไมผมถึงรักใครจริง ๆ ไม่ได้สักที ความจริงอีกฝ่ายเขาก็ดีนะ แต่ไอ้ปิงคนนี้ก็ยังรู้สึกว่ามันยังไม่ใช่อยู่เหมือนเดิมอ่ะ เหมือน ๆ กับยังขาดอะไรไปสักอย่าง
แต่ผมไม่ซีเรียสหรอก ผมยังเด็กผมถือว่ามีเวลาผมก็ดูของผมไปเรื่อย ๆ บางคนเขาชอบเราเราก็ไม่ชอบเขานะ แต่กับบางคนเราชอบเขาม๊ากมากแต่เขาก็ไม่ชอบเราอีก ทำไงได้ถ้าเจอคนที่ใจตรงกันทั้งคู่ป่านนี้ผมมีแฟนเป็นตัวเป็นตนไปแล้วดิ
พอเป่าเค้กเสร็จผมก็นั่งคุยกับบุ๋มและเพื่อนๆเขาไปเรื่อย ๆ เพื่อนบุ๋มมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้นหกเจ็ดคนได้ น่ารักนิสัยดีเหมือนกันทั้งกลุ่ม ดึก ๆ หน่อย เราก็แยกมานั่งคุยกันต่อแค่สองคน เราคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้กันเรื่อยเปื่อย บุ๋มจับมือผมไว้ตลอดเลย เธออาจจะเมานิด ๆ นะผมว่า เพราะเธอเอนศีรษะมาพิงซบไหล่ผมไว้ เอาล่ะบรรยากาศกับอะไรหลาย ๆ อย่างน่าจะเป็นใจแล้วผมเลยยื่นช็อกโกแลตแท่งเล็ก ๆ ให้เธอ บุ๋มยิ้มแก้มแทบปริ เอื้อมตัวขึ้นมาจุ๊บแก้มผมเบา ๆ เธอบอกตอนแรกคิดว่าผมจะไม่มีอะไรมาให้เธอซะแล้ว ผมเลยบอกเพิ่งแวะซื้อเมื่อกี้โดนเธอฟาดแขนเบา ๆ ไปที บุ๋มมองหน้าผมเป็นนัยน์ครับ จากนั้นฉุดมือผมให้ลุกขึ้น
“ขึ้นไปคุยข้างบนไหม ตรงนี้ยุงกัด”
“จะดีเหรอ เพื่อน ๆ ยังนั่งอยู่เลยนะ” เอิ่ม ถึงผมจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็ลุกขึ้นแล้วนะครับ ก็รู้ ๆ กันอยู่
“ช่างสิ พวกนั้นมันไม่สนใจหรอก เขารู้กันอยู่แล่วว่าปิงกับบุ๋มเป็นอะไรกัน”
“เหรอ ทำไมเขารู้อ่ะ”
“ปิงบ้า ก็ปิงมาหาบุ๋มบ่อยออก ใครเขาก็รู้ทั้งนั้นแหละยังจะพูดอีก” ความจริงก่อนหน้านี้แค่ครั้งเดียวนะครับที่ผมมาที่นี่ แต่ช่างเถอะครับเธออยากคิดอะไรปล่อยไป ตอนนี้เราสองคนเลยเดินจูงมือกันขึ้นมาอยู่บนห้องเล็ก ๆ ของเธอแล้วเรียบร้อย
“ปิงจะให้บุ๋มอาบน้ำก่อนไหม” ผมนั่งลงที่เตียง ขณะที่เธอปิดล๊อคประตูให้เรียบร้อย กำลังเดินเข้ามาใกล้
“ทำไมครับ บุ๋มอยากจะอาบเหรอ” ผมดึงแขนเธอเข้ามาใกล้เงยหน้าถาม
“ปิงอ่ะ ก็บุ๋มกลัวปิงเหม็นนี่”
“หืม เหม็นอะไรเหรอ บุ๋มกลัวปิงเหม็นอะไร”
“บ้า! คนบ้า” เวลาทำให้ผู้หญิงอายได้นี่มันรู้สึกดีจริง ๆ
“ไม่เหม็นหรอก แต่ความจริงอะไรเหม็น ๆ ปิงก็ชอบนะ” นี่คือผมพูดเองจริงเหรอ? พระเจ้า เวลาตั้งใจจะเอา กูนี่ก็เจ้าชู้ใช่เล่นเหมือนกันนี่หว่า
“บ้า ปิงอ่ะ”
จบคำพูดไว้แค่นั้นเถอะครับ ผมดึงเธอเข้ามากอดแล้วเรียบร้อย อย่าคิดว่าอะไร ๆ จะยุ่งยากเสียเวลา ตัวเธอนุ่มนิ่มและเรียบรื่น เรากอดเกี่ยวกันอยู่ไม่นานเสื้อผ้าเธอก็หลุดลุ่ยออกจากเรือนร่างบอบบางด้วยฝีมือของผมเอง
เพี๊ยะ!!
“อ๊ะปิง” เธอร้องเสียงหลงเมื่อผมแกล้งฟาดก้นเธอไปเต็ม ๆ มือ ยังครับยังไม่ได้ทำอะไรหรอก ก็แค่เห็นก้นเธองอนงามดีเลยจัดการฟาดไปแก้หมั่นเขี้ยว ความจริงอยากก้มลงไปกัดเลยนะแต่เอาไว้ก่อนดีกว่า ต่อจากนี้ล่ะครับผมจะจัดเต็มเธอของแท้แน่นอนแล้ว
“อ๊ะปิง อื้ม....”
RRR
RRRRRRRRR
“เดี๋ยวก่อนปิง โทรศัพท์”
“อือครับ ช่างมันดิ” ผมพูดอู้อี้ จะให้ผมตอบว่ายังไงล่ะ สองเต้าเธอเต็ม ๆ หน้าผมเลย ผมยังจะบ้าไปรับโทรศัพท์อยู่อีกเหรอ
RRRR
RRRRRRRRR
“อ๊ะ ไม่เอาปิงรับก่อน เดี๋ยวค่อยมาต่อกัน นะนะ บุ๋มรำคาญเสียงมันอ่ะ”
RRR
RRRRRRRRR
“ช่างมันดิ อย่าไปสนใจมัน”
RRRR
RRRRRRRRR
“ปิงรับเถอะ มันดึกแล้วเผื่อเป็นเรื่องด่วน” คราวนี้ผมลุกเลย ลืมนึกไปสิครับ พี่ขมกับแม่อยู่กันแค่สองคน นึกเป็นห่วงขึ้นมาเลย พอยกขึ้นมาดูเป็นเบอร์ไม่รู้จักแล้วก็อารมณ์เสียสิ จิ๊! ใครวะ!
“โหลครับ” อย่าให้รู้นะมึงว่าเป็นไอ้บาสโทรแกล้ง กูจะเฉ่งแม่ง
“ปิงมึงมารับกูซิ” หืม?? เสียงใครวะ ยานคางเป็นบ้า นี่มึงโทรผิดเบอร์ไหมครับ แต่เอ๊ะก็เรียกชื่อผมถูกอยู่นะ
“ฮัลโหล นั่นใครครับ”
“ไอ้หมาปิง ไม่มาห้องกูแค่วันเดียวนี่มึงลืมเจ้านายสุดหล่อคนนี้แล้วหรือไงฮึ”
“พะ....พี่เอย์เหรอครับ?”
“ก็เออกูนี่แหละ กูเมารีบมารับเดี๋ยวนี้เลย นั่งแท็กซี่มานะจะได้ขับรถกลับให้กูด้วย”
“เฮ้ยพี่! ตอนนี้เนี่ยนะ” ผมรีบดูนาฬิกาสิ มันจะตีหนึ่งแล้วนะ ที่สำคัญผมกำลัง.....
“อย่าเรื่องมาก! จะมาไม่มา ไม่มากูไล่มึงออก ไม่ต้องเอาแล้วนะไอ้ค่าจ้างไรนั่น อึกก” ท่าทางจะเมาหนักจริง ๆ ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้าเอาเสื้อยืดที่เพิ่งถอดไว้เมื่อตะกี้ขึ้นมาถือไว้
“แล้วพี่อยู่ไหนอ่ะ”
“ถ้ากูรู้จะโทรหามึงเหรอ ไอ้เหี้ยรีบมารับกูเร็วเข้า”
คนเมาแล้วเอาแต่ใจมากมายขนาดนี้เลยเหรอวะ “อ้าวแล้วผมจะไปรับถูกไหมเนี่ย พี่เอามือถือให้คนข้าง ๆ พูดสิครับเร็ว”
“หึหึ หมาปิง อึกก มึงฉลาดดีมาก ตอนแรกกูก็คิดว่ามึงจะเป็นหมาธรรมดาตอนนี้ให้มึงเป็นหมาบีเกิ้ลก็แล้วกัน ฉลาดแล้วก็น่ารักดี” มันพึมพำอะไรไม่รู้เบา ๆ สักพักก็มีเสียงกุกกักๆแล้วผู้ชายอีกคนก็มารับสาย ทางนั้นบอกสถานที่มา ผมก็ได้แต่ครับ ๆ ไปตามเรื่อง
“รีบมาหน่อยนะน้องไอ้เอย์มันอารมณ์เสียใหญ่แล้ว” ทางนั้นแซวอะไรมาไม่รู้ผมไม่ค่อยรู้เรื่องนักแต่คิดว่าน่าจะมีหลายเสียงอยู่เหมือนกัน คล้ายจะเมากันทั้งกลุ่มด้วยแหละ แล้วเขาก็กดวางสายไป
“ปิงจะไปไหนเหรอ” เสียงเล็กร้องถาม บุ๋มนั่งรอผมอยู่บนเตียง
“บุ๋มวันนี้ปิงขอโทษจริง ๆ นะ ไว้วันหลังเดี๋ยวปิงมาใหม่ บุ๋มไม่โกรธปิงนะครับ ปิงมีธุระด่วนจริง ๆ ขอโทษอีกที ไปนะ”
ผมเห็นหน้าบุ๋มแล้วก็สงสารนะ โถๆแก้ผ้าหมดแล้วด้วย ช่วยไม่ได้นี่หว่า ถ้าผมทำนะมันก็นานอ่ะ ช้าไม่เป็นผมชอบเล้าโลมให้ผู้หญิงรู้สึกดี ๆ จากนั้นก็ต้องใช้เวลาในการขยับอีก แล้วผมก็เป็นประเภทอึด เอ๊ะแต่ผมมาเล่าเรื่องลามกแบบนี้ให้คุณฟังทำไมกันเนี่ย ตาย ๆ ตอนนี้ต้องรีบออกไปก่อนเดี๋ยวคุณชายเขาจะอาละวาดแล้วพาลเลิกจ้างขึ้นมานี่ผมไม่แย่เหรอ ยิ่งกำลังเก็บเงินเก็บทองด้วย ผมฝากรถไว้ที่บ้านบุ๋มแล้วรีบออกไปหาแท็กซี่ดี ๆ สักคัน ตรงไปยังสถานที่ ๆ ทางนั้นบอกมา โคตรไกลจากจุดนี้เดี๋ยวนะค่าแท็กซี่นี่จะเกินห้าร้อยรึเปล่าถาม!
“เอ่อน้องครับขอโทษนะ ผมขอดูบัตรได้ไหม”
ที่หน้าทางเข้าพี่พนักงานในเสื้อสูทสากลเต็มยศกันผมไว้ เขาขอดูบัตรก่อนเข้าไปด้านในผมก็ล้วงให้สิ ปกติแหละมั้ง ที่เที่ยวก็แบบนี้แหละ
“ไม่ใช่บัตรประชาชนครับน้อง บัตรสมาชิกของที่นี่ถ้าไม่มีเข้าไม่ได้นะครับ”
เอ้าตายห่า แล้วไหงบอกให้ผมมารับที่นี่วะเนี่ย เลาจน์ของโรงแรมว่างั้น หรูหราโครตสะแมนแตนอ่ะ ตั้งแต่ผมเดินเข้ามานี่ คนที่เดินผ่านมีแต่คนแต่งตัวแปลก ๆ กันทั้งนั้นเหมือนออกมาจากงานเลี้ยงเลย
“เอ่อคือผมมารับคุณเอย์น่ะครับ คุณเอย์ตั้นคนที่ เอ่อ เอ่อ.....”
“อ้อเด็กคุณเอย์ โทษทีไอ้น้อง เข้าไปได้เลยครับนั่งอยู่โต๊ะโน้นนะ ในๆโน่นเลย”
พี่ชายใจดีเขาชี้ ๆ บอกให้ ผมก็เดินเข้าไปตามที่เขาบอกนั่นแหละครับ นี่เหรอที่เขาเรียกกันว่าเลาจน์ มันก็คล้าย ๆ ผับแถวบ้านผมล่ะว้าแค่ดูดีมีระดับขึ้นอีกหน่อยก็แค่นั้น โหยยหอมว่ะ กลิ่นอะไรเนี่ย มันเป็นกลิ่นหอมอ่อน ๆ จาง ๆ น่ะ หอมดีไม่ใช่กลิ่นบุหรี่นะ แต่เรียกกลิ่นอะไรไม่รู้เหมือนกัน ผมเดินเข้าไปจนถึงด้านในสุด คุณชายเอย์ตั้นนั่งอยู่กับผู้ชายกลุ่มหนึ่ง ผมเมียง ๆ มอง ๆ โบกไม้โบกมือให้ แต่คุณชายยังไม่หันมองมาที่ผมสักนิด ยังคงดื่มเหล้าเคล้าเสียงเพลงต่อไป
“เข้าไปหาเล้ย กล้า ๆ หน่อย”
เย้ย! เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังในระยะแนบชิดทำเอาผมตกใจแทบช็อก พี่พนักงานด้านหน้าเมื่อตะกี้เดินตามเข้ามาด้วยเหรอเนี่ย
“โหพี่ผมตกใจนะ”
“ขวัญอ่อนเหรอเราเข้าไปสิ ไหนว่ามารับคุณเอย์ไง”
“ก็เพราะผมมาช้าดิ กลัวโดนตีนอยู่เนี่ย”
พี่เขาฟังแล้วหัวเราะใหญ่เลยครับ คงว่าผมจะพูดตรงไปไหน ก็ไอ้พี่แท็กซี่น่ะแหละ จริง ๆ จะไปโทษเขาก็ไม่ได้นี่ขนาดผมบอกเหยียบมิดเลยพี่ พี่แกยังแปดสิบหกสิบอยู่นั่นแหละ มันเลยเลทไปหน่อย
“หรือจะให้พี่เข้าไปเรียกให้เอาไหมครับ”
“ครับ ๆ ดีเลย” พี่เขาเข้าไปแล้วก้มลงกระซิบมัน เท่านั้นแหละครับผมเห็นสายตาจากทางไกลตวัดมองมาที่ผมแล้วเรียบร้อย มันพยักหน้าเรียกผมให้เข้าไปหา
“ช้าฉิบหาย” พอเข้าไปก็เจอคุณชายต่อว่าเลย งี้แหละถึงไม่อยากเดินเข้ามา
“เฮ้ยเดี๋ยวกูกลับล่ะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าพวกมึงก็รีบ ๆ กลับกันได้แล้ว” นี่คือมันบอกเพื่อน ๆ มันนะครับ แล้วยังพยายามลุกขึ้นทั้งที่ยังเซหน้าเซหลัง
“เฮ้ย ๆ ๆ ไอ้เอย์ระวังหน่อยสิมึงนี่” เสียงเพื่อนๆมันพร้อมใจกันเฮ้ย ตอนที่พี่เอย์ยืนขึ้นแล้วเซทำท่าจะล้ม ผมรีบถลาเข้าประคองเลยครับ ไม่ใช่เข้าไปเองนะเจอเพื่อนพี่เอย์ผลักแล้วบอกให้เข้าไปพามันกลับไปได้แล้ว
“ดี ๆ นะน้องปิง ระวังตัวไว้ด้วยก็ดี ไอ้เอย์เมาแล้วมันพูดไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก”
“พี่รู้จักชื่อผมด้วยเหรอครับ”
“รู้สิครับ เพิ่งรู้ตอนที่เอย์มันโทรตามแล้วเรากว่าจะกดรับนั่นแหละ บ่นใหญ่เลย เลยรู้กันว่ามันโทรตามน้องปิง”
“พูดเหี้ยไรเยอะแยะกูจะกลับแล้ว ปิงพากูออกไป”
ผมที่ถูกพี่เอย์พาดแขนไว้ที่บ่าเลยต้องทั้งเดินทั้งดึงกันออกมา เจอพี่พนักงานที่ด้านหน้าพี่เขายิ้มให้นิด ๆ ชูกำปันหน่อย ๆ คล้ายจะบอกเป็นนัยน์ ๆ แหละว่าให้ผมสู้ ๆ ก็นะสู้กับคนเมาน่ากลัวสิครับ
(ต่อด้านล่างเลยค่ะ)
-
“รถพี่จอดอยู่ไหนอ่ะ”
“B3 ช่องจอด C” ไม่น่าเชื่อนี่ขนาดเมายังจำที่จอดรถตัวเองได้ มันล้วงกุญแจแล้วยื่นให้
“มึงขับรถเป็นใช่ไหม กูก็ลืมถาม”
“เป็นสิครับ ไม่งั้นจะมารับพี่ทำไม” ตอนนี้เราอยู่กันในลิฟต์ พี่เอย์หน้าแดงก่ำไปหมด ทำท่าทางแปลก ๆ ชอบกล
“ปิงกูจะอ้วกว่ะ ทำไงดี” โอ๊ยยยคุณช้ายยกินเหล้าเมาแค่นี้จะอ้วก ผมรีบหันซ้ายหันขวาตายห่าล่ะ ลิฟต์เปิดออกพอดีเลยรีบพามันเดินออกมา เห็นกระถางต้นไม้อยู่ใกล้ ๆ นี่กูจะบาปป่ะวะถ้าจะให้มันใส่ปุ๋ยสดให้ต้นไม้แบบนี้
“ไม่เอา กูไม่อ้วกที่นี่กูจะกลับห้อง” มันโวยวายขึ้น ทำหน้าตาเหมือนคนไม่ได้ดั่งใจ
“ครับ ๆ กลับ ๆ พี่เดินดี ๆ สิตัวพี่หนักอ่ะ อย่าเอนมาทางผมนักจะได้ไหม”
“ไอ้เหี้ยถ้ากูทรงตัวได้จะเรียกมึงมาเหรอ”
เฮ้อคนเมาเอาแต่ใจ คนเมาน่าเบื่อ คนเมาพูดยาก คนเมาพูดมาก แต่คนเมาก็มีกะตังค์! จบป่ะ(วะ)
ผมจับพี่เอย์ขึ้นรถคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย จากนั้นผมก็ขับรถมันออกไป ระหว่างทางมันหลับครับ หลับตายไปเลยดีเหมือนกันเงียบหูดี ผมใช้เวลาขับเกือบๆ ชั่วโมง กว่าจะถึงคอนโดหรูหราของคุณชายเขา ลำบากลำบนตอนพามันเดินขึ้นไปอีก
“ปิง อึกก กูไม่ไหวว่ะลิฟต์แม่ง กูจะอ้วก อึกก” คราวนี้คุณชายเหมือนจะแย่จริง ๆ แล้ว ตอนนั้นลิฟต์ลงแค่ชั้นเดียวก็ยังบ่นจะอ้วก แต่ตอนนี้ห้าสิบชั้นนะครับ มันต้องอ้วกแตกคาลิฟต์แน่เลย ผมงี้หน้าซีดไปหมดแล้ว
“อย่าเพิ่งครับพี่อย่าเพิ่ง กลืนมันลงไปก่อน เดี๋ยวเข้าห้องเราแล้วพี่จะอ้วกผมไม่ว่าเลย” ผมยกมือขึ้นอุดปากมัน อ้วกในห้องผมทำความสะอาดเองได้นะ แต่อ้วกในลิฟต์นี่เกรงใจคนอื่นเขาเหอะ จะให้ผมมานั่งถูลิฟต์ขณะที่มันไหลขึ้นไหลลงนี่ผมอ้วกแทนเลยนะครับ
“มึงบ้ารึเปล่าปล่อยกู อึกก มือมึงเค็มอ่ะ สกปรกไปตำส้มตำมารึเปล่า อึกก” หนอยยยย นี่ขนาดเมายังจำได้เหรอว่าบ้านผมตำส้มขาย เดี๋ยวเหอะ! เดี๋ยวพ่อกรอกน้ำปลาร้าใส่ปากเอาให้หายสร่างเมาทันทีเลยดีไหมนะ ฮึ่มม
“เค็มเพราะใครล่ะ พวงมาลัยรถพี่นะที่ผมจับล่าสุดน่ะ”
“อย่ามามั่ว อึก พวงมาลัยรถกูก็หอมเหอะ”
มันว่าแล้วทรุดลงที่พื้น นั่งอยู่มุมหนึ่งของลิฟต์พอดี ผมถอนหายใจอย่างระอา ต้องทิ้งหญิงมาดูแลคนเมามันถูกต้องแล้วเหรอวะเนี่ย ชีวิตกูไอ้ปิง เรื่องจริงอย่างฮา
“ถึงแล้วครับลุกเร็ว พี่เอย์ทำไมถึงเมาหนักขนาดนี้เนี่ย คออ่อนยังจะกินเยอะอีก” ผมทาบการ์ดไปบ่นไป ตัวมันที่ผมจับแขนคล้องคอไว้ก็โคตรที่จะหนัก นี่ดีนะตัวไม่ต่างกันมากถ้าผมตัวเล็กว่านี้อีกหน่อยนี่แบกมาไม่ไหวนะครับนะ
“เอ้า ถึงห้องพี่แล้วนะ” ผมโยนมันไว้บนเตียงเลยครับ โยนจริง ๆ นะครับไม่ใช่ประคอง มันเลยลงไปในสภาพคว่ำหน้าคว่ำตาอยู่แบบนั้น
“ปิงกูร้อน”
คนเมาเรื่องมาก แต่คนเมามีตังค์! ผมท่องคติไว้ในใจ เดินไปหยิบเอารีโมทแอร์ขึ้นมากด ปรับเอาแบบเย็น ๆสุดขีดเลยแม่ง หันมาอีกทีคุณพี่เอย์กำลังถอดๆๆแล้วก็กำลังถอด
“เฮ้ยๆๆๆพี่ทำไรน่ะ”
“กูร้อนกูจะนอน” มันพูดอย่างหัวเสีย ถอดเสื้อออกแล้วยังพยายามจะถอดเดฟที่แสนจะรัดติ้วออกจากขา แต่มันยิ่งถอดก็ยิ่งติด ท่าทางจะโมโหอีกแล้ว
“ปิงมึงดึงกางเกงออกให้กูทีซิ”
โอ๊ยน้อคุณชาย ใส่กางเกงตัวใหญ่ ๆ ก็ไม่เป็น จะแฟชั่นห่าไรนักหนาก็ไม่รู้ งี้เกิดจะเอาสาวขึ้นมามัวแต่ไปถอดกางเกงอยู่ สาวหมดอารมณ์ก่อนพอดี ว่าไปผมงี้แสนจะเสียดายเรื่องบุ๋มเพราะใครกันล่ะ เจ้าคนขี้เมานี่แย่ชะมัดเลย
“พี่ยกขาดี ๆ ดิ” ผมนั่งลงแล้วค่อยดึงกางเกงมันออก ไอ้คุณชายบ้าชะมัด บ็อกเซอร์ไม่ใส่หรอก มันใส่กางเกงในชายสีดำแค่ตัวเดียวเท่านั้น โรคจิต! คิดจะนอนทั้งแบบนี้รึไงนะ นี่ท่ายกขาก็นะมันทะแม่ง ๆ อยู่นะเว้ย
“เช็ดตัวดิ เช็ดตัว”
“หือ?” พูดอะไรของเขาอีกวะ พึมพำไม่ค่อยรู้เรื่องเลย
“เช็ดตัวให้กู!”
“เช็ดทำไมอ่ะพี่นอน ๆ ไปเหอะ ผู้ชายนะครับจะต้องสะอาดอะไรนักหนา ตื่นมาพี่ค่อยอาบน้ำ”
“ไม่เอาเช็ดๆ เช็ดเสร็จเอย์จะนอน เอย์อยากสบายตัว แบบนี้เอย์นอนไม่หลับ เอย์เหนียวตัว เอย์ชอบสะอาด ๆ ”
ผมอยากจะให้คุณเห็นมากเลยนะว่าตอนนี้ผมเบะปากแบบไหน เซ็งว่ะ คุณชายรักสะอาดเอ้ย แต่ดันไปกินเหล้ามาเนี่ยนะ แต่เอ๊ะเมื่อกี้ผมหูฝาดรึเปล่าวะ มันแทนตัวเองว่าเอย์อย่างนั้นเอย์อย่างนี้เหรอ หรือนึกว่าพูดอยู่กับใคร สติคงมีบ้างหลบบ้างล่ะมั้งนะ เอาไรมากวะกับคนเมา พูดจาเพ้อเจ้อไปเรื่อย แต่จะว่าไปฟังดูแล้วน่ารักจังฮิ เอย์บลาๆๆ
ผมยืนเท้าสะเอวมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องน้ำเตรียมกะละมังเล็ก ๆ กับผ้าเช็ดตัวออกมาทำความสะอาดตัวให้คุณชายเขา เอาเถอะไหน ๆ ก็ช่วยแล้ว ช่วยให้ถึงที่สุดเลยก็แล้วกัน
“พี่นอนเฉย ๆ นะ อย่าชักธงรบนะครับพี่” ตอนนี้มันนอนใส่กางเกงในตัวเดียวนะ ผิวคุณชายโคตรขาวอ่ะ ผิวสวยเนียน โด่วว อย่าให้ผมถอดบ้างเหอะขาวกว่านี้นะบอกเลย แม่ผมขาวอ่ะ
“หึหึหึ พูดเหี้ยไรของมึง” นั่นไงกลับมาเรียกกูมึงเหมือนเดิมแล้ว แทนตัวน่ารักอยู่ไม่ทันขาดคำ
“ครับ ๆ ไม่ว่าอะไรหรอก นอนดี ๆ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้ พี่จะได้เย็นสบาย แล้วที่นี้ก็หลับเลยนะ นอนไปเลยเช้าค่อยตื่น”
ผมจับมันนอนหงาย เช็ดหน้าเช็ดตาเอาจนแน่ใจว่าสะอาด ชุบผ้าลงไปล้างน้ำบิดอีกทีก่อนไล้ผ้านุ่ม ๆ แต่เปียกหมาดลงที่แผงหน้าอกล่ำสันกว้าง ๆ ของมัน พี่เอย์นอนปรือตามองผมทำไปเรื่อย ๆ มันเงียบไปเลยนะแต่ก็ปล่อยผมเช็ดตัวมันไป ผมเช็ดไล่ลงมาจนถึงหน้าท้อง เอาล่ะวะถ้าผมแอบมองเจ้าเอย์น้อย มันจะรู้ไหมครับเนี่ย อยากจะดูให้เห็นเต็ม ๆ สองตาเหมือนกัน ผมผู้ชายนะครับก็อยากจะรู้นะว่าของพี่หรือของผมใครมันจะเบิ้มกว่ากันก็แค่นั้น ไม่ได้คิดอะไรเล้ยจริงนะ ผมลากปลายผ้าลงมาที่ขนอ่อน ๆ บริเวณหน้าท้องที่ไร้ขันมัน กล้ามเนื้อคุณชายเขาสวยงามมากจริง ๆ ครับ บ้าอะไรไม่รู้ดันจินตนาการไปถึงว่าพี่ซีซ่าร์จะหุ่นดีรูปร่างเพอร์เฟคแบบนี้รึเปล่า ไม่ใช่สิ ต้องพูดใหม่ไอ้คุณพี่เอย์ต่างหาก หุ่นแบบนี้จะได้ครึ่งหนึ่งของพี่ซีซ่าร์ผมรึเปล่าก็ไม่รู้
“ยิ้มเหี้ยไรของมึง”
เสียงดับมโนของผมมาอีกแล้ว ปลุกผมออกจากภวังค์ลามกที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแบบเพลิน ๆ ทุกทีสิน่า
“แล้วเมื่อไหร่จะเปลี่ยนที่ มึงเช็ดหน้าท้องกูวนอยู่จนจะห้านาทีแล้ว จะเอาจนกูสร่างเมาเลยใช่ไหม”
“.........” แหม่ แล้วผมจะพูดอะไรได้ล่ะครับ รีบเปลี่ยนที่เช็ดเลยทันทีสิ คราวนี้มันเงียบไปอีกครั้ง
“วันนั้นมึงกลับยังไง”
“ห๊ะ?” ผมได้ยินไม่ชัดนะ เสียงมันพึมพำแบบคนเมาอ่ะ จู่ ๆ ก็พูดขึ้น
“กูถามว่าวันนั้นมึงกลับยังไง”
“วันไหนอ่ะพี่”
“วันก่อน วันที่ฝนตก”
“ก็กลับมอ’ไซด์ไง” ผมหันไปมองหน้ามัน จุ่มผ้าลงในน้ำอีกครั้ง บิด ๆ แล้วเอาออกมาเช็ดลงแถว ๆ หน้าขาต่อ
“ตากฝนเหรอ ตากฝนหรือเปล่า”
“.....อ่า ครับใช่ นิดเดียว”
“ฮึ สมน้ำหน้า ทำไมไม่รู้จักขึ้นมาหากูล่ะ กูนั่งรออยู่ตั้งนานรู้หรอกมึงยังกลับไม่ได้ ทำเป็นเกรงใจไม่เข้าเรื่อง ขึ้นมาบอกกูแค่คำเดียว กูก็ไม่ใจร้ายปล่อยมึงตากฝนไปแบบนั้นหรอก อย่างน้อยก็ไปส่ง ไม่ก็ให้ค้างที่นี่”
“พี่นี่เมามากจริง ๆ นะครับเนี่ย” พูดยาวเป็นวาเลยแถมยังพูดเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ขึ้นมาอีก
พอผมเช็ดเสร็จเรียบร้อย ผมจึงลุกไปหยิบเสื้อผ้าชุดนอนของคุณชายออกมาให้
“สร่างเมาแล้วก็ใส่เองนะ มันดึกมากแล้วผมต้องกลับแล้วครับ”
“อะไรของมึง ทำแล้วก็ทำให้เสร็จสิวะ ใส่เสื้อผ้าให้กูด้วย” พี่เอย์ชักสีหน้าเอาแต่ใจอีกแล้ว นี่มันเห็นผมเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรือไงนะ ผมเป็นคนทำความสะอาดห้องนะครับ ไม่ใช่ทำความสะอาดตัวคุณชาย
“อ่ะๆใส่ ๆ พี่ลุกขึ้นสิครับงั้น” ผมดึงมันลุกขึ้นมันก็ลุกนะ เริ่มจากใส่กางเกงนอนก่อนจากนั้นผมก็เอาเสื้อเชิ้ตชุดนอนสีขาวปลดกระดุมออกแล้วสวมใส่ให้มันทีล่ะแขน พี่เอย์นั่งแบบโงนเงนไม่ตรงเลยท่าทางแปลก ๆ ยังไงไม่รู้
“เฮ้ยยยยย!”
มันล้มตึงลงไปแล้วจริง ๆ หงายหลังหัวเอนลงที่หมอนพอดีเป๊ะ ไม่พอยังกอดเอาคอผมตามลงไปด้วย ท่าทางเราตอนนี้จึงชวนให้คนมาเห็นเข้าใจผิดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“ปิงกูแม่งเวียนหัว จะอ้วก”
“พี่ปล่อยผมก่อนดิ ผมทับพี่อยู่นะเดี๋ยวก็อ้วกแตกออกมาจริง ๆ หรอก รีบลุกไปเข้าห้องน้ำสิ อย่าอ้วกบนที่นอนนะครับ” ผมซักยากนะ
“ไม่เอากูง่วงแล้ว จะนอน” อะไรของเขาวะเดี๋ยวจะอ้วกเดี๋ยวจะนอน ตามอารมณ์ไม่ทัน
“ครับ ๆ นอน ๆ นอนก็นอน” แต่ช่วยปล่อยผมก่อนได้ไหม เอาแขนพี่ออกไปจากคอผมสักที หน้าเราจวนจะชิดกันอยู่แล้วนะ พี่อย่าเพิ่งหลับไปตอนนี้สิ โถ่ว คอผมแข็งหมดแล้วขืนตัวไว้ตลอดแบบนี้ผมแย่นะ
พี่เอย์หลับตาลงไปแล้วขณะที่แขนมันยังกอดคอผมไว้แน่น ปากผมกำลังจะโวยวายแต่ก็ต้องเงียบไว้แค่นั้นเมื่อนึกถึงความเป็นจริงที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้
ครึ่งตัวของผมทับอยู่บนตัวมัน แขนมันคล้องคอผมไว้ โดยที่ใบหน้าเราห่างกันแค่ไม่กี่เซนต์ นี่ถ้าผมไม่ยื้อเอาไว้ล่ะก็หน้าผมกับหน้าหล่อ ๆ ของคุณชายคงจะชนกันไปแล้ว
เดี๋ยวนะ หน้าหล่อ ๆ เหรอ??
ผมพิจารณาใบหน้าใกล้ชิดนั้นดี ๆ อีกครั้ง คิ้วคมเข้มกับจมูกโด่ง ๆ กับริมฝีปากสีอ่อนจางอย่างคนสุขภาพดี ทำไมมันถึงดูเข้ากันและสวยงามขนาดนี้ ผิวหน้าเนียน ๆสีเดียวกันไปหมดเลยตลอดทั้งตัว ไม่มีกระด่างกระดำและไม่มีจุดไหนที่มีตำหนิเลยว่างั้นเถอะ ผมยกมือขึ้นไปเกลี่ยไรผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าออกให้ ให้ตาย!! นี่ผมกำลังคิดว่ามันสวยอย่างนั้นเหรอ
ไม่จริ๊ง!!!!!! เป็นไปไม่ได้ ปกติผมมองแต่ผู้หญิงรูปร่างดี สวย ๆ สไตล์นางแบบ ถ้าเป็นผู้ชายก็จะมองเฉพาะคนตัวเล็ก ๆ ผิวขาวปากแดง ๆ น่ารักน่าฟัด แต่เมื่อกี้ความรู้สึกแว๊บหนึ่งในใจผมคืออะไร ผมมองว่าคุณชายสวยน่ากอดอย่างนั้นเหรอ บ้าหรือไงไอ้คุณพี่เอย์มันตัวใหญ่แบบนั้นใครจะไปกอดมันมิด
โถๆไอ้ปิง นี่มึงกำลังคิดเหี้ยไรอยู่
“มองกูจนพอใจแล้วดิ” เสียงมันพึมพำดังขึ้นมาทำเอาผมสะดุ้งตกใจ ไอ้ผมก็นึกว่าคุณชายหลับไปแล้วซะอีก
“พี่ยังไม่หลับก็ปล่อยผมสักทีดิ คอผมแข็งจนจะเป็นตะคริวอยู่แล้วเนี่ย”
“สมน้ำหน้าอยากไปรับกูช้าดีนัก กูเลยเมามากอ่ะดิ ไอ้เพื่อนบ้าแม่งเล่นเกมส์ปัญญาอ่อนไรของมัน กูแพ้ตลอดเลย เลยเมาอยู่แบบเนี๊ยะ โทษมึงแหละอยากมาช้าเอง”
“โหยพี่อย่ามาโทษผมเหอะ นี่ผมทิ้งผู้หญิงเพื่อออกมาหาพี่เลยนะ ไม่ชมแล้วยังจะมาด่ากันอีก”
“จิ๊! วันนั้นกูก็เลิกกับสาวเพราะมึง สมน้ำหน้าวันนี้มึงต้องทิ้งผู้หญิงมาเพราะกูมันก็ถูกต้องแล้ว”
“ถูกแล้วที่ไหนวันนั้นพี่บอกเลิกคุณแพรเธอเอง แต่ของผมเนี่ยต้องจำใจทิ้งมาเพราะเจ้านายเรียกหานะครับนะ มันแทนกันได้ที่ไหน”
“แทนอะไร มึงจะให้กูแทนอะไร มึงทำอะไรกับผู้หญิงอยู่ถึงจะเอากูไปทำแทน”
“.........” บร๊ะ มันใช่เรื่องที่จะต้องตอบออกมาไหมล่ะ
“นี่พี่ปล่อยผมสักทีดิ่ จมูกเรามันจะชนกันอยู่แล้วนะ พี่ไม่อึดอัดหรือไง”
“ก็เห็นมึงชอบมองหน้ากู ก็ปล่อยให้มองจนพอใจไง มึงนี่ประหลาดเนาะ เห็นหน้ากูเป็นไอ้ซ่าร์เหรอถึงได้มองกูตาหวานฉ่ำแบบนั้น” บ้าเหอะผมไปมองมันตาหวานฉ่ำอะไรตอนไหน พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง
“โอ๊ยยยปล่อย พี่พูดไรเนี่ย เมาแล้วพูดจาไม่รู้เรื่องเลย ผมไปมองพี่ตาหวานตาเชื่อมอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วขอโทษเหอะถ้าผมจะมองพี่ซีซ่าร์น่ะนะ ผมมองที่โปสเตอร์ห้องผมยังจะดีกว่า ไม่มามองหน้าพี่ให้เสียอารมณ์หรอก”
“ปากดี เดี๋ยวจะโดนกัดปากเข้าสักวัน” มันว่าแล้วโน้มคอผมกดลงมาอีก ผมงี้ดันมันไว้จนสุดที่จะสู้แรงแล้ว
“โอ๊ยพี่ไม่เอา ไม่เล่นแล้ว เอาออกไป!”
ในที่สุดผมก็หลุดออกมาจากท่อนแขนทรงพลังของคุณชายเธอได้ มันจ้องหน้าผมตาเขียวปั๊ด
“จิ๊! ไม่เล่นแล้วก็ได้ คืนนี้มึงนอนที่นี่แหละมันดึกแล้วกลับคนเดียวอันตราย อย่าหนีกลับเชียวนะตื่นมากูต้องเห็นมึง ไม่งั้น กูหักเงินให้เหลือร้อยเดียวเลย”
พี่เอย์ทำเสียงในลำคอเหมือนคนขัดใจ พูดๆๆแล้วก็พูด สั่งไว้ก่อนหันไปอีกทางกอดหมอนข้างแล้วนอนหลับไปเลย
ส่วนผมตอนนี้เหรอครับ ลุกขึ้นบิดเนื้อบิดตัวเพราะเมื่อยคอมาก ถ้าผมไม่ฝืนตัวแล้วปล่อยไปตามธรรมชาตินะ ผมนอนซบอกเฟิร์ม ๆ ของมันไปแน่แล้ว แต่เรื่องเหอะใครจะไปทำอะไรแต๋ว ๆ แบบนั้น มีแต่คุณชายนั่นแหละต้องมาซบที่อกผม เดี๋ยวจะไปทำให้มันฟิตกว่านี้อีกหน่อยเตรียมไว้ ๆ เผื่อมีน้อง ๆ น่ารักอยากมาซบบ้าง เอิ๊กก ว่าไปนั่น
จะว่าไปตอนที่จมูกเราเฉียดกันอยู่ ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังมากเลยนะ ผมตื่นเต้นอะไรกันวะ กะอีแค่โดนไอ้คุณพี่เอย์ทำแบบนั้นด้วย มันใช่เรื่องที่จะมานั่งตื่นเต้นเหรอ ผมคนนี้จะไปสั่นกับผู้ชายตัวใหญ่ ๆ แบบมันได้ยังไง ตัวเล็กน่ารักก็ว่าไปอย่าง
ผมมองคนนอนหลับอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจัดการห่มผ้าให้คุณชายท่านจนถึงหน้าอกตบ ๆ ลงไปเอาให้แน่นหนาก็คุณชายเล่นไม่ยอมให้ผมติดกระดุมมันเลยต้องนอนโชว์หน้าอกไปแบบนั้น คงไม่เป็นไรหรอกมั้งกอดหมอนข้างไว้อยู่แล้ว ท่าทางก็แข็งแรงดีออก ผมปรับอุณหภูมิแอร์ลงให้พอดี ปิดไฟแล้วเดินออกมาด้านนอก
ตอนนี้ตีสามกว่าแล้วจะออกไปเรียกแท็กซี่คงไม่ไหวอันตรายเกินไป นอนมันที่โซฟานี่ละกัน
ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนเลย หมอนกับผ้าห่มไม่ต้องหรอกครับผมง่าย ๆ กินง่ายอยู่ง่าย แค่นอนลงไปไม่ถึงห้านาทีก็หลับแล้ว คุณอาจจะสงสัยใช่ไหมว่าทำไมผมถึงไม่เข้าไปนอนที่ห้องเล็ก ห้องนั้นเรียกห้องนอนเล็กก็จริงแต่ไม่มีที่นอนหรอกนะครับ เป็นห้องเก็บของ ๆ คุณชายเจ้าของห้องเขา อากาศตอนตีสองแบบนี้กับวิวกลางคืนริมน้ำเจ้าพระยาผ่านกระจกผนังบานใหญ่ จะว่าไปมันก็โรแมนติกดีเหมือนกันนี่หว่า
เมื่อแสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านหน้าต่างสีครีมสวยเข้ามาตกกระทบใบหน้าเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา (นี่ผมพากย์ให้เหมือนในนิยายหรู ๆ เลยนะ) ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ต้องกระพริบตาไล่แสงจ้า ๆ ของไอแดดนั่น ไม่เคยรู้เลยแฮะว่าห้องฝั่งนี้แดดส่องพาดลงมาตอนเช้าพอดิบพอดี นึกทบทวนเรื่องราวเมื่อคืนที่เกิดขึ้นผมรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที ให้ตายนี่มันห้องคุณชายเขานี่หว่า แล้วผมมานอนอยู่ตรงนี้เพราะเมื่อคืนมันดึกดื่นเกินไปที่จะกลับ
ผมกวาดตามองที่โต๊ะกระจกเล็ก ๆ ใกล้กับโซฟาเพราะสะดุดตากับอะไรบางอย่าง มียาพาราหนึ่งแผงกับแก้วน้ำวางอยู่ พร้อม ๆ กับกระดาษโพสอิทสีเขียวแปะไว้ข้าง ๆ
‘กินยาซะตัวมึงร้อน ๆ นะ คงเพราะตากฝนวันนั้น
แล้วก็...
เสื้อคลุมที่มึงห่มอยู่น่ะ เอามันไปส่งซักให้กูด้วย’
ผมก้มลงหยิบเสื้อนอกที่ตกกองอยู่ที่ตักขึ้นมาดู เสื้อสูทหรูหราที่ผมใช้คลุมตัวตอนนอนงั้นเหรอ เมื่อคืนผมหยิบมันออกมาห่มกันหนาวเหรอวะ เมื่อไหร่? ตอนไหน? นี่ผมจำได้ว่าผมเดินออกมาตัวเปล่าแล้วก็นอนเลยนะ ไม่ได้หยิบอะไรออกมาเลย นิสัยผมไม่ใช่คนที่จะมาห่วงเรื่องอะไรแบบนี้ของตัวเองอ่ะ เอาจริง ๆ ผมลองเอามันขึ้นมาดม ๆ ดูอีกครั้ง กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของพี่เอย์ยังติดอยู่ที่เสื้ออยู่เลย ผมจะไปคว้ามันออกมาทำไมเพราะเมื่อคืนพอถอดให้พี่เขาแล้วผมก็แขวนไว้ที่หน้าตู้เลยนี่ นึกไม่ออกจริง ๆ แฮะ นี่ผมหยิบมันติดมือออกมาห่มด้วยเหรอ ทำไมผมทำแบบนั้นกันวะ
ผม.....ขอนึกไปอีกทางนึงได้ไหมนะ ถึงแม้ว่าเส้นทางนี้สุดแสนที่จะเป็นไปได้ยากก็เหอะ แต่ผมนึกอยู่คนเดียวไม่มีใครรู้หรอก ผมจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในซอกเล็กๆที่ลึกที่สุดของหัวใจเลย
คุณรู้ใช่ไหมว่าผมกำลังนึกถึงใคร........................พี่เอย์
ใช่ครับ ถ้าเป็นอย่างที่ผมกำลังนึกถึงอยู่จริง ทำไมผมตอนนี้ต้องยิ้มกว้างด้วยล่ะ ก็แค่เจ้านายเขาใจดีด้วย ผมต้องดีใจปลาบปลื้มขนาดนั้นเชียวเหรอ
Tbc.
# ขอบคุณที่เอ็นดูน้องปิงกับพี่เอย์นะคะ อ่านกันให้สนุกนะ :mew1:
-
ม่ายยยยยย
พี่เอย์ตอนเมาแล้วน่ารักโครตตตตต ผิดคอนเซปต์ที่คิดไว้เลย น่ารักเป็นบ้า โฮะๆ
แสดงว่าคืนนั้นเอย์เฝ้าปิงจริงๆด้วย ถึงไปนอน :katai2-1:
ปอลอ น้องเอย์ก็น่าร้ากกกกกกกก
ขอตอนต่อไปไวๆเลยนะคะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ใครจะรักใครก่อนน๊า...
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เห็นแววปิงจะเจ็บมาแต่ไกลๆ
เริ่มหลงคุณพี่เอย์แล้วล่ะสิ
ตอนนี้แบบหมันไส้ความคุณชายของพี่เอย์จริงๆ
รีบมาต่ออีกน้า กำลังสนุกเลย :3123:
-
:mew3:ตอนเมาน่ารักๆๆๆ 555+
-
พี่เอย์ก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะ :-[
เราคิดว่าพี่เอย์คงไม่พอใจที่ปิงชื่นชมพี่ซีซ่าร์
แอบชอบปิงอยู่รึป่าวพี่เอย์
-
ดอกฟ้าจะโน้มลงมา หรือหมาวัดจะปีนขึ้นไป
-
พี่เอย์อย่ามาแกล้งหยอกให้น้องหลงนะ
-
ความรักค่อยๆแทรกซึมทีละนิด
-
หุหุ พี่เอย์ชอบแกล้งปิง
-
นิดๆให้ใจสั่นเล่นน่ะตอนนี้
-
สมัครเป็นแฟนคลับพี่เอย์น้องปิงด้วยนะคะ^^
-
อิพี่เอย์นี่ยังไงๆ นะ
งอแงแปลกๆ
-
พี่เอย์แกล้งเมาหรือเปล่า
เรียกร้องความสนใจจากปิงอะไรงี้
-
ในที่สุดหนูปิงก็มา :hao5:
แง้ เริ่มชอบคุณชายแล้วใช่ม้าย เรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไปน่อ
ติดตามๆ ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[เริ่มจะชอบกันเอ๋ยยยยยยยยยย :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
ทำรู้สึกออร่าความเมะจากน้องปิง :O
-
ล่วงเวลาเข้าตีสองในวันนั้นกว่าหัองพี่เอย์จะปิดไฟ
ที่แทักัอรอให้ปิงปิงไปเคาะห้องนี่เอง
แอบน่ารักนะ ตอนเมานึกว่าจะอาละวาด
ทำตัวน่ารักนะ 555
ปล รบกวนคนเขียนใส่หมายเลขหน้าด้วยได้ไหมคะ
วันที่ ตอนที่ หน้าที่ ขอบคุณค่ะ หรือแล้วแต่สะดวกนะคะ^^
-
ลางมาว่าพี่เอย์ริกินเด็กนะ
-
รักค่อยๆบังเกิด :o8: แต่...ใครรุกใครรับเนี่ย :mew5:
-
เอิ๊กกก ฟินนน อิพี่เอย์ทำตัวแบบนี้ แล้วน้องปิงมันจะไม่หลงรักยังไงไหว :hao3: ฮึ่มมม ถึงตอนนั่นถ้าทำให้น้องเสียใจนะ :z6: :z6:
-
อ่ะชะฮะ เอื้อออออออออออ ความฟินมันจุกอก
ตอนแรกนี้อย่างหมั่นอิคุณชายเอย์มาก
เรียก น้องปิงเป็นหมาได้ไง ต้องสุนัข(ต่างมั้ย?)
ใช้โน่นใช้นี้ ปิงไม่ได้มีไว้ให้ใช้นะ มีไว้ให้รักต่างหาก(ฮิ้ววววว)
แต่แก้ตัวตอนสุดท้ายได้น่ารักโคตร ปล่อยไป วันนี้เราจะไม่หมั่นนายหนึ่งวัน :laugh:
-
เริ่มมีใจให้กันแล้วดิ :z1:
-
ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกว่าน้องเมะ ! :hao6:
-
เอย์ตอนเมานี่เมาจริงหรือเมาหลอก แต่เมาแล้วน่ารักมาก
ตอนแรกไม่นึกว่าจะมีโมเม้นต์แบบนี้เลย
ความรักเริ่มก่อตัวจากสิ่งเล็กๆ
รอดูต้นรักที่ค่อยๆ โตอย่างใจจดจ่อ :katai5:
-
:hao6: อุ๊ยตาย พออ่านตอนนี้แล้วชักอยากให้พี่เอย์เป็นเคะซะแล้วสิ
นิสัยพี่มันน่าลาก เอ๊ย น่ารักมาก แถมน่าจับกดอะไรเช่นนี้
เคะคุณชายกล้ามโต โอววววววว์ :hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่เอย์แอบเป็นห่วงน้องหมา
>.<
-
เอย์ก็น่ารักเหมือนกันเนอะ
-
พี่เอย์น่ารักจัง :mew1:
-
บ๊ะ มันเริ่มมีอะไรๆให้จิ้นแล้วเฟ้ยยยยย >o<
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
ให้ ปิงกดพี่เอย์แทนได้ไหม ?555
-
พี่เอย์บางทีพี่ก้น่ารักไปนะ คืออยากจะบอกพี่ว่า
"กินเด็กแล้วอายุยืนนะรู้ยัง?"
-
ตอนแรกนึกว่าพี่เอย์จะโหดๆ ซะอีก จริงๆ ปากร้ายใจดีนี่นา
-
กรี๊ดดดด พี่เอย์เมาแล้วเอาแต่ใจแบบอ้อนๆนะ
เอาละ เริ่มเรียนรู้เริ่มเทใจให้กันทีละนิด
:-[
-
เอาแล้ว ๆ น้องปิงของเรา เริ่มหวั่นไหวใจเต้นกับคุณชายพี่เอย์เข้าให้แล้ว ไม่โทษน้องปิงหรอก
ก็ดูคุณพี่เอย์ทำเข้าสิ แค่แกล้งน้องปิงเล่นจริงเหรอ ถึงจะเมาก็เถอะ แต่การแสดงออกหลายอย่างของพี่เอย์
มันก็ชวนให้คิดนี่นา ว่าพี่เอย์ก็เหมือนจะเริ่ม รู้สึกอะไรบางอย่างกับน้องปิงของเราแล้วเหมือนกันน้า
อะไร ๆ ก็เรียกหาแต่ปิง ๆ อยากให้น้องทำนู่นทำนี่ให้ อยู่กับน้องปิงแล้วสบายใจ อยากอยู่ด้วยตลอด ๆใช่ม้า
แต่ตอนนี้ พี่เอย์เป็นคนเมาที่จัดว่าน่ารักนะเนี่ย ถึงจะพูดมากเอาแต่ใจ เหมือนเด็ก ๆ แต่มันดูน่ารักดี
ยิ่งตอน เรียกแทนตัว เอย์อย่างนั้นเอย์อย่างนี้เนี่ย ยิ่งน่ารัก เหมือนอ้อนน้องปิงอยู่เลย :o8:
และถึงจะทำเป็นพูดสมน้ำหน้าน้อง ที่ต้องตากฝนกลับบ้านวันนั้น แต่ท่าทางจะรู้สึกผิดอยู่เหมือนกันสินะ
เป็นห่วง กลัวน้องไม่สบายด้วย จัดให้ทั้งยาทั้งเสื้อคลุมเลยเชียว :-[ รู้ด้วยว่าน้องตัวร้อน มาแอบจับตอนไหนจ้ะ
พอน้องปิงเริ่มหวั่นไหวกับพี่เอย์ก่อนอย่างนี้ ก็ชักกลัวพี่เอย์จะทำให้น้องเสียใจโดยไม่รู้ตัวจริง ๆ เลย
ความรู้สึกทางน้องปิงเริ่มมาแล้ว ความรู้สึกด้านพี่เอย์ตั้นล่ะเป็นยังไงบ้างน้อ อยากรู้จัง
รอตอนต่อไปจ้า ชอบน้องปิงและพี่เอย์มากมาย :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
พี่เอย์มุ้งมิ้งมาก 5555
-
พี่่เอย์ก็ห่วงน้องปิงเหมือนกัน
-
โอ๊ะเรื่องใหม่ น่าติดตามมากจ๊าาาา
-
อยากให้เป็นรักที่เท่าเทียมจัง
รักเพราะเป็นรัก ไม่ใช่รักที่ต้องใครยอมใครก่อน
รักน้องปิงตรงไปตรงมา รักพี่เอย์ที่มีน้ำใจ
-
รู้สึกทั้งคู่เริ่มจะมุ้งมิ้งกันอีกนิด :-[ คุณชายเริ่มเห็นความน่ารักของน้องปิงแล้วดิ บอกแล้วส้มตำปลาร้ารสชาติมันหอมและชวนกิน ขนาดไหน :hao6: อยากให้รู้สึกฟินกันไปอีก มาม่าอย่าเพิ่งมาเยือนนะ :hao5:
แต่ถ้าคุณชายช้า ขอเชียร์ให้ซีซาร์คาบน้องปิงไปดีฝ่า o18
-
น่ารักจัง
-
คุณพี่เอย์จงเมาตลอดไปได้ไหมค่ะมุ้งมิ้งเกิ๊น! :o8:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:m25: ฟินนนนน
-
อะนะอยากรู้ความรู้สึกของนายเอย์แล้วว่าสนใจน้องปิงตอนไหน :katai1:
-
:hao3: :hao3:
-
เมื่อไรเค้าจะโจ๊ะพรึมๆกันสักทีละคะ...่คือแบบถ้าเป็นไปได้อยากให้อิคุณพี่เอย์จับกดน้องปิงๆ :oo1: :-[เอาแบบลุกไม่ขึ้นเลบอาารคะ :hao6:อิอิ
ป.ล มาต่อไวๆคะนะ สนุกมากกกกกกก :katai2-1:
-
แอบมาส่อง...............
ยังไม่มา เดี๋ยวแวะมาใหม่นะน้องปิง
-
มาต่อสักทีเหอะ อยากรู้แล้ววว
-
มากดดันคนเขียน
บอกตรงๆว่าติดเรื่องนี้มาก
แวะมาดูสามเวลา หลังอาหารเช้า เที่ยง ดึก
คืนนี้ขอให้มาทีเถอะ~~~
:call: :call:
-
รอน้องปิง :z2:
-
# 5 คนธรรมดากับงานเลี้ยงหรูหราและคุณชาย
ตึ๊งตึ๊งตึ่ง ตึ่งๆ ตะลึ๊งตึ๊งตึ่ง ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ อย่ามนม อย่ามโน ท่องนะโมไว้เลย อย่ามนม อย่ามโน เก็บอาการบ้างนะ ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ อย่ามนม อย่ามโน ท่องนะโมไว้เลย ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ อย่ามโน แต่ช่วยโชว์ข้างใน ว่าคิดอะไรอ่ะ ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫
ไม่มีอะไรดีกว่าการมารับจ๊อบหาเงิน ในวันที่ได้เลิกเรียนเร็วและแม่กับพี่ขมปิดร้านเร็วแบบนี้อีกแล้ว ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงกว่า ๆ ผมมีเวลาเยอะแยะสำหรับงานทำความสะอาด เจ้าของห้องไปเรียนมั้งนะ เพราะตั้งแต่ผมเข้ามาก็ยังไม่เห็นพี่เขาเลย แหมเครื่องดูดฝุ่นอันนี้ใช้ดีชะมัด เคยใช้แต่อยู่ที่โรงเรียน ผมเรียนช่างยนต์ใช่ไหม เขาก็จะมีอู่คาร์แคร์ไว้บริการลูกค้าเพราะงั้นพวกเรานักเรียนที่ไปฝึกงานก็จะได้ใช้เครื่องดูดฝุ่นเพื่อทำความสะอาดรถ
เหมือนเคยได้ยินนะ ใครบอกอยากให้ผมร้องเพลงอย่ามโน ฟังสิครับตอนนี้กำลังร้องอยู่ ผมอารมณ์ดีมากเลยนะ ได้ใช้เครื่องดูดฝุ่นที่ทันสมัย อยู่ในคอนโดหรูหราราคาหลายล้าน กับได้แหกปากร้องเพลงประหนึ่งว่าห้องสุดหรูนี้เป็นของผมเอง วี๊ดวิ๊ว ตึ๊งตึ๊งตึ่ง ตึ่งๆ ตะลึ๊งตึ๊งตึ่ง ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ อย่ามนม อย่ามโน ท่องนะโมไว้เลย อย่ามนม อย่ามโน เก็บอาการบ้างนะ ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ อย่ามนม อย่ามโน ท่องนะโมไว้เลย ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ อย่ามโน แต่ช่วยโชว์ข้างใน ว่าคิดอะไรอ่ะ ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫
เย้ยยย!!!
ประตูห้องถูกเปิดผัวะออกมา ผมคนนี้ถือก้านเครื่องดูดฝุ่นค้างสิครับ กำลังจะอ้าปากด่าใครวะไร้มารยาทเสียจริงๆ เข้าห้องทำไมไม่เคาะประตูก่อนคนอยู่ข้างในตกใจนะ ที่แท้เจ้าของห้องนี่เอง ผมเงียบเลยสิ จะกล้าพูดเหรอ
“พะ....พี่เอย์ กลับมาแล้วเหรอครับ” ผมทักขึ้น เห็นหน้าตาพี่เอย์ไม่ค่อยดีเหมือนไปโกรธใครมาสักสิบชาติได้ ผมจึงฉีกยิ้มกว้างหวังเวลคัมโฮมเต็มที่ แต่พี่เอย์ยืนมองผมนิ่ง ผมที่ฉีกยิ้มให้จึงค่อย ๆ หุบลงอย่างช่วยไม่ได้ คุณชายเธอเล่นเงียบไม่พูดไม่จาเดินเข้าห้องไปเลย
เป็นไรวะ? ผมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ และตั้งหน้าตั้งตาทำความสะอาดของผมต่อ ฮัมเพลงไปด้วยเบา ๆ แหกปากเหมือนตะกี้ไม่ได้ เพราะเจ้าของห้องเขากลับมาแล้ว สงสัยคุณชายอารมณ์เสียเรื่องเรียนล่ะมั้ง ไม่งั้นก็หิวจัดจนหน้ามืด พี่เอย์หายเข้าไปสักพักก็ออกมาเดินมุ่งไปทางครัวรื้อ ๆๆ หาอะไรสักอย่างแล้วหยิบพวกขนมปัง น้ำ ขนม ออกมาเต็มสองมือ เปิดโทรทัศน์นั่งดูบาร์บี้ ใช่ครับคุณฟังไม่ผิด พี่เอย์ชอบดูบาร์บี้จริง ๆ ผมเห็นมันดูการ์ตูนทีไรไม่พ้นเรื่องนี้ทุกที พี่เขานั่งกินขนมไปดูบาร์บี้ไป ไอ้ผมก็นึกว่าทุกอย่างจะโอเคแล้ว มีอย่างที่ไหนพอนั่งไปได้สักพักดันพูดขึ้น
“หิวข้าว” ตูว่าแล้ว
“ครับพี่หิวข้าว” ผมทวนคำ คือไม่รู้ว่าพี่แกจะสื่ออะไร
“มีอะไรกินบ้างอ่ะ มึงทำให้กูกินดิ”
“แล้วพี่อยากกินไรอ่ะ เดี๋ยวนะ! ผมถามไปงั้นแหละเพิ่งนึกได้ว่าไม่มีอะไรเลยนะผมไม่ได้ซื้อของสดมาไว้ในตู้”
“งั้นสั่งข้างล่างขึ้นมา มึงโทรสั่งที่เลาจน์ข้างล่างให้เขาเอาขึ้นมาส่ง สั่งข้าวผัดกุ้งให้กู”
“เอ๊ะข้างล่างมีเลาจน์ด้วยเหรอครับพี่”
“มีสิวะ ไม่งั้นกูจะกินข้าวที่ไหนล่ะ ไม่ใช่คอนโดแถวบ้านมึงนี่ ที่นี่มันคืออะไรมึงทวนชื่อคอนโดเขาให้ดีๆ”
“ครับ ๆ รู้แล้วๆ”
ชิชิ ผมไม่อยากมานั่งทวนชื่อคอนโดหรอก รู้น่าว่าหรูหรามีระดับ เมื่อคุณชายเขาบอกมาอย่างนั้นผมก็ยกหูขึ้นโทรสั่งข้าวผัดกุ้งให้ทันที จะว่าไปพี่เอย์ชอบกินข้าวผัดกุ้งนะ เห็นกินทีไรไม่พ้นเมนูนี้เลย เดี๋ยววันหลังจะซื้อกุ้งแบบแพ็คมาเก็บไว้ เวลาคุณชายหิวจะได้ทำให้ทาน มันเป็นอาหารง่าย ๆ อยู่แล้วด้วย
เวลาผ่านไปแปปเดียวนะครับข้าวผัดกุ้งเสิร์ฟพี่แกถึงโต๊ะเลย มีทิปพนักงานอีกต่างหากใจดีชะมัด ทำไมไม่บอกให้ผมลงไปเอาให้วะ ทิปสีแดงใบนั้นจะได้ให้ผมแทน คึคึ ผมนึกไปก็เริ่มดูดฝุ่นตามซอกต่าง ๆ ต่อกำลังทำค้างอยู่
“ปิง เสาร์นี้มึงจะมาที่นี่ป่ะ” พี่เอย์คงพูดอะไรสักอย่างกับผมแหละ เพราะผมใช้เครื่องดูดฝุ่นอยู่เสียงดังไปหน่อยเลยไม่ค่อยได้ยิน มองไปอีกทีตางี้เขียวปั๊ดเชียว
“อะ...อะไรนะครับ พี่ถามอะไรผมเหรอ” ผมปิดเครื่องดูดฝุ่น งานเสร็จแล้วพอดี กดเก็บสายไฟ
“กูถามว่าเสาร์นี้มึงจะมารึเปล่า”
“อ๋อ มาครับ พรุ่งนี้วันศุกร์ไม่มา ผมจะมาเสาร์อาทิตย์แทนนะ”
“แล้วพรุ่งนี้มึงไปไหน”
“เตะบอล”
“เออดี” ปะชดผมป่ะวะ
“ทำไมเหรอ” ผมทำท่าสงสัย คิดอยู่ครู่หนึ่งพอนึกบางอย่างออกเลยรีบถลาเข้าไปนั่งลงที่พื้นข้าง ๆ คุณชายที่นั่งดูบอลอยู่บนโซฟา
“หรือพี่จะชวนผมไปเดินห้างอีก คราวนี้ชวนสาวไหนอีกล่ะ ช็อปเก่งเหมือนคุณแพรอีกหรือเปล่า ผมจะได้เตรียมฟิตกล้ามเนื้อไว้ก่อน”
ผมยังจำได้นะวันนั้นกลับมานี่ผมเมื่อยไปทั้งตัวเลย หนำซ้ำยังตากฝนอีกตัวรุม ๆ ไปสองวันเต็ม ๆ ผู้หญิงนี่เป็นเพศที่มหัศจรรย์จริง ๆ นะครับเธอใส่ส้นสูงๆเดินในระยะทางเท่า ๆ กับผมนี่แหละแต่เธอไม่มีบ่นเลยอ่ะว่าเหนื่อยเมื่อยหรือล้าอะไรแบบนั้น พอได้ซื้อของแล้วหน้ามืดลืมความเหนื่อยเหรอ
“เปล่า เสาร์นี้บ้านย่ากูเค้าจัดงานเลี้ยง กูก็มีหน้าที่ต้องไปด้วย”
“อืมครับ” แล้วมันเกี่ยวไรกับผมอ่ะพี่ หรือว่าพี่เอย์จะให้มาเฝ้าห้องให้จนกว่าพี่จะกลับ
พี่เอย์ไม่ได้พูดอะไรต่อยังนั่งกินต่อไปเรื่อย ๆ แต่ผมสังเกตนะหน้าตาพี่เขาเหมือนคนไม่ค่อยสบายใจ ทำไมล่ะเวลาที่จะได้กลับบ้านเราต้องดีใจสิ ยิ่งแยกมาอยู่เองแบบนี้กลับบ้านแต่ละทีนี่ถ้าเป็นผมเบิกบานนะ ยิ่งรวมญาติยิ่งแล้วใหญ่
“พี่เป็นอะไรอ่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น หรือว่าไม่อยากไปงานเลี้ยงอะไรนั่นน่ะ” ผมถามออกมาตรง ๆ เลย
“อือ กูไม่อยากไป งานแบบนี้กูไม่เคยจะอยากไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ก็ขัดไม่ได้จำเป็นต้องไป”
ผมจะไม่ถามหรอกนะว่าทำไม เพราะมันจะดูเป็นการละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวเกินไปใช่ไหมล่ะ ผมเป็นแค่ลูกจ้างครับเพราะฉะนั้นหน้าที่ของผมคืออะไร
“ฮึบๆๆๆ อึ๊บๆๆๆ พี่เอย์สู้ ๆ ไฟท์ติ้งๆ” ผมทำท่าฮึบ ๆ ไฟท์ๆ ให้กำลังใจมัน แทนคำพูดจาเป็นร้อยเป็นพันที่อยู่ในใจ ท่าทางตลกบ้าบอของผมช่วยให้พี่เอย์หายเครียดได้นะบอกเลย เพราะผมเห็นคุณชายเอย์แอบยิ้มออกมาด้วย
“นี่มึงสติดีอยู่รึเปล่าเนี่ย ทำท่าบ้าบออะไร หมาปิงเอ้ย”
“ก็เห็นพี่สีหน้าไม่ค่อยดีนี่ ผมก็แค่อยากเห็นพี่ยิ้ม เวลาพี่ยิ้มแล้วพี่หล่อออก หน้าเหมือนกับพะ......”
“เหมือนอะไร” พี่เอย์แทรกขึ้นขณะที่ผมหยุดประโยคไว้กลางครัน มันหยุดกินแล้วหันมาจ้องหน้าผม เหมือนเค้นจะเอาคำตอบ
“..........” จะให้ผมตอบได้ยังไง เมื่อกี้กำลังจะบอกว่ายิ้มแล้วเหมือนพี่ซีซ่าร์เลย เดี๋ยวก็หาว่าผมบ้าดาราอีก
“...เหมือนกับไอ้ซ่าร์เหรอ”
“แฮ่ ๆ นิดหน่อยเอง” ผมทำท่าแบบยอมจำนน ความจริงเหมือนกันมากเลยนะ เฉพาะเวลายิ้มแต่ทำไมวันนี้ผมรู้สึกว่าพี่หล่อกว่าพี่ซีซ่าร์อีกก็ไม่รู้ สมองผมช่วงนี้คงเบลอไปหน่อย
“ก็เคยได้ยินคนพูดแบบนั้นเหมือนกันนะ แต่เสียใจว่ะกูคิดว่ากูหล่อและดูดีกว่าพี่กูเยอะ!”
แหม่ คุณชายเรากล้าพูดโน๊ะ “ครับ ๆ พี่เอย์หล่อและดูดีกว่าเยอะ”
ผมแอบหันมาเบะปากลับหลังมัน ไอ้คุณชายหันมองมาพอดี ผมเลยได้อภินันทนาการมาแบบเต็ม ๆ ด้วยการยกขายันโครมมาที่ผม ดีนะที่หลบทันแค่นั้นก็เจอมันชี้หน้าคาดโทษใส่แล้ว
“เย็นวันเสาร์ทำตัวให้ว่างไว้ด้วยนะมึง”
“ทำไมอ่ะ”
“กูจะให้มึงขับรถให้ไง”
“เอ๊ะแต่....
“กล้าปฏิเสธกูเหรอ” เอาแต่ใจจริงเว่ยเฮ้ย
ผมนั่งมองหน้ามันอยู่ครู่หนึ่งนึกอะไรดี ๆ ออก แกล้งกวนตีนคุณชายเล่นหน่อยดีกว่า ผมเลยคลาน ๆ ๆ เข้าไปนั่งใกล้ ๆ พี่เขาอีกครั้ง
“พี่เอย์” ผมสะกิด มันหันมาหามองหน้าผม
“พี่เอย์”ผมสะกิดอีก คราวนี้มันวางช้อนลงที่จานเลย หันมาจ้องหน้าผมใหญ่
“อะไรของมึงเรียกกูทำไม”
“ผมถามไรพี่อย่างดิ”
“อะไร”
“วันก่อนที่ผมค้างที่นี่อ่ะ”
“...........” พี่เอย์จ้องหน้าผมนิ่งคงรอฟังว่าผมกำลังจะพูดอะไร แต่ผมดันเงียบไปซะงั้น
“ปิง มึงจะพูดอะไรวะ”
“พี่เอาเสื้อพี่ห่มให้ผมเหรอ” ผมหลับตาปี๋ถามออกมารวดเดียว ยกมือปรก ๆ ไหว้มันอย่างคนกำลังขอโทษขอโพย อย่าถีบกูนะ อย่าถีบกูนะ ก็มันคาใจนี่หว่าอยากรู้ก็ต้องถาม เป็นคุณชายจริงเหรอที่ทำให้ผมแบบนั้น
“เหี้ยเหอะ! มึงฝันกลางวันเหรอใครจะไปห่มผ้าให้มึงกัน อยากนอนหนาวยังไงกูก็ไม่สนใจหรอก จิ๊ เรื่องของมึงดิ่ จะตัวร้อนจะเป็นไข้ก็เรื่องของมึงเลย ”
“อ้าวแต่ตอนผมตื่นมาเสื้อพี่อยู่บนตัวผมอ่ะ”
“ก็ใช่ไง แล้วมึงไม่เห็นโน้ตที่กูเขียนไว้หรือไง”
“เห็นสิครับ แล้วยังไงอ่ะ” เออผมก็งงนะ
“ก็กูบอกว่าให้มึงเอาเสื้อนอกไปซักให้กูด้วยใช่ไหม กูกลัวมึงไม่รู้ว่าเสื้อตัวไหนเลยหยิบ ๆ มาโยนไว้ใกล้ ๆ มันไปกองอยู่บนหน้าอกมึงเองเหอะ”
“.....อ้อ เหรอครับ แบบนั้นเรียกว่ากองเหรอ”
“ไอ้ปิง!” พี่เอตะคอกเสียงเขียว ผมเลยรีบหยุดไว้แค่นั้นจะดีกว่า ลุกขึ้นแล้วเดินมาลากเอาเครื่องดูดฝุ่นเข้าไปเก็บ พอผมหันไปมองก็เห็นคุณชายเขามองผมอยู่ตางี้เขียวปั๊ดเชียว ผมเลยส่งยิ้มหวาน ๆ ไปที
“กวนกูจริง ๆ นะมึง เดี๊ยะๆ” ครับ ๆ คุณชายบอกไม่ได้ทำก็ไม่ได้ทำ แต่ใบหน้านี่โคตรแก้ตัวเลย แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าพี่เอย์เป็นคนปากร้ายแต่ใจดีนะ
-เย็นวันเสาร์-
โอ๊ยๆๆๆ ตาย ๆๆ นี่กูต้องเดินยังไงกันล่ะวะเนี่ย ต้องค่อย ๆ เดินรึเปล่า กลัวไอ้หูกระต่ายนี่มันจะหลุดร่วงลงมาจริงๆพับผ่าเถอะ แล้วยังไอ้ชุดสูทหรูหราแบบนี้ถ้าเผลอเดินแรงไปหน่อยมันจะยับหรือเปล่าวะ เวลาเดินอาจจะต้องหนีบก้นนิดหน่อยเนื้อผ้ามันจะได้ไม่สึกหรอมาก โอ๊ยตาย ๆ อึดอัดฉิบหายเลยรัดติ้วไปทั้งคอทั้งตูดทั้งพุงแล้วเนี่ย โอ๊ยน้อกี่ทุ่มกี่ยามจะได้กลับห้อง คอยดูนะกลับมาพ่อจะถอดแล้วจับฟาดใส่เข่งเอาให้หายเครียดไปเลย
แล้วเย็นย่ำของวันเสาร์ก็มาถึง คุณชายเอย์กำลังแต่งองค์ทรงเครื่องอยู่ภายในห้องบรรทม เย้ยย ไม่ใช่แล้ว พี่เอย์เขากำลังแต่เนื้อแต่งตัวอยู่ในห้องขณะที่ผมแต่งตัวเสร็จก่อนเพราะคุณชายจัดการให้ อย่าเข้าใจผิดครับ พี่ท่านไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้นหรอก ก็แค่โยน ๆ แล้วก็โยน บอกว่าชิ้นไหนใส่ก่อนใส่หลังแค่นั้นแหละครับ อย่าได้คิดว่าคุณชายจะมาสวมใส่ช่วยติดกระดุมผูกโบว์ให้แบบนั้นไม่มี๊ไม่มีนะ ผมตอนนี้เลยได้แต่เดินงุ่นง่านรออยู่หน้าห้องไม่ต่างไปจากหนูติดจั่น(เอ๊ะไม่รู้ถูกรึเปล่านะครับคุ้น ๆ สุภาษิตนี้) เหตุที่ไม่นั่งเพราะกลัวว่าชุดสูทใหม่เอี่ยมตัวนี้จะยับ
ไม่อยากจะโม้หรอกแต่วันก่อน หลังจากผมทำความสะอาดห้องเสร็จพี่เอย์ลากผมไปถอยออกมาใหม่เลย ยี่ห้อดัง ๆ ที่มันชอบใส่ด้วยนะ อามานี่อามาแน่ อะไรนี่แหละ รองเท้าถุงเท้าครบชุด ตอนแรกมันก็กะจะเอาชุดของตัวเองให้ผมแต่บังเอิญว่าไซน์มันไม่ได้เลยต้องพาไปซื้อกันถึงที่ ดูเหมือนผมจะวาสนาดีใช่ไหม คุณอย่าเข้าใจผิด มันไม่ใช่เลยนะครับ อะไรที่มันไม่ใช่เราถึงจะหรูหรามีระดับขนาดไหนมันก็ทำให้เราอึดอัดได้นะ
“ไปกันได้แล้ว”
“โอ้โหวววววว!”
ผมอุทานออกมาอย่างลืมตัว ขณะคุณชายเดินออกมาจากห้องด้วยชุดสูทสากลหรูหราเต็มชุด เชิ้ตสีดำด้านในกับสูทมันแผล็บสีเทาเข้ม โคตรจะดูผู้ดีและหล่อลาก แถมวันนี้พี่เอย์หวีผมปัดขึ้นไปทั้งหมดอีกต่างหาก เปิดโชว์หน้าผากสวย ๆ ของมันให้เห็นกันแบบเต็ม ๆตา
“พี่เอาเปรียบผมนี่ ทำไมผมต้องใส่ไอ้หูกระต่ายนี่ด้วย แล้วพี่อ่ะ ขนาดเนคไทพี่ยังไม่ใส่เลย” ผมบ่นเมื่อมองดูเสื้อผ้าของตัวเองและของคุณชาย
“ชิ๊ มึงจะรู้อะไร หุ่นแบบกูแต่งแบบไหนก็ดูดี แต่ผอม ๆ อย่างมึงมันต้องใส่เสริมให้ดูมีระดับขึ้น ความจริงถ้าไปงานธรรมดากูก็ไม่ได้ซีเรียสหรอก แต่นี่มันงานวันเกิดคุณหญิงย่า ขืนเอาคนขับรถที่แต่งตัวไม่เป็นโล้เป็นพายไป กูได้โดนบ่นจนหูชาแล้วมึงคงต้องโดนคุณย่ากูไล่ตะเพิดให้ห่างจากกูภายในสองวันแน่”
“โห ดุขนาดนั้นเชียว ผมคิดหนักนะเนี่ย ความจริงพี่จะเอาผมไปด้วยทำไม ผมอยู่เฝ้าห้องให้ไม่ดีกว่าเหรอ เดี๋ยวพอพี่กลับมาผมจะทำอาหารดี ๆ อร่อย ๆ ไว้ให้กินไง”
“ฮึ อาหารแปลก ๆ ที่มึงชอบทำน่ะเหรอ”
“ไม่ครับไม่ คราวนี้ไอ้ปิงจะทำอาหารฝรั่งรสชาติต้นตำหรับไว้รอคุณพี่เอย์เลย” แน่นอนครับผมโม้
“หึหึหึ นี่มึงเห็นกูเป็นเด็กอมมือรึไง พูดจาเหมือนจะหลอกให้กูเชื่อ ไปกันได้แล้ว มัวแต่ร่ำไรอยู่กูจะถึงงานไหมวันนี้ เดี๋ยวถ้ามึงทำตัวดีกูจะจ่ายเพิ่มเป็นสองเท่าเลย พยายามรักษามารยาทหน่อยละกันคุณย่ากูท่านไม่ชอบคนขี้โวยวาย ซุ่มซ่าม ไม่เป็นระเบียบ ยิ่งเรียบร้อยเท่าไหร่ได้ยิ่งดี อย่าทำตัวให้มีปัญหาล่ะ”
“ครับ ๆ ไอ้ปิงคนนี้จะรักษามารยาทให้งามที่สุดเลย รับรองไม่มีปัญหาอะไรให้คุณพี่เอย์ต้องลำบากใจแน่นอน”
“ให้มันได้อย่างนั้นจริง ๆ เถอะวะ”
ตอนนี้เราสองคนกำลังลงลิฟต์กันแล้วนะครับ ผมแอบมองตัวเองอีกครั้งในกระจก แหม่ผมนี่ก็หล่อนิด ๆ เหมือนกันนะเสื้อผ้าสวย ๆ มันทำให้คนธรรมดากลายเป็นผู้ดีขึ้นมาได้เลยเหรอวะ เอาเหอะถึงผมจะไม่ชอบเพราะมันดูไม่เป็นผม แต่วันนี้ผมจะทนไปก่อน ผมมองผ่านไปเจออีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กัน ออร่าความหล่อผมดิ่งวูบลงทันที โถ่ทำเป็นเก็กหน้านิ่ง อยู่ในลิฟต์คุณชายจะยืนล้วงกระเป๋าทำเท่ทำไมไม่ทราบ
http://www.youtube.com/v/aVhGFZ0Re9o
….♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ เหมือนเราอยู่คนละฟ้า อยู่คนละชั้น รักเอยไม่เคยนึกฝัน จะบินลัดฟ้า
เพราะเธอคือดวงดาว เพราะเราคนธรรมดา แต่คืนนี้ดาวลอยจากฟ้าลงมา ลงดินด้วยรัก ชโลมหัวใจ ♪ ♫♪ ♫ ♩ ♬
♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ รู้ตัวว่าดีไม่พร้อม ดั่งใจนึกฝัน แม้เธอจะบอกรักฉัน แต่ใจฉันหาย
เพราะเธอนั้นสูงค่า แต่ฉันมันไม่มีอะไร แค่เพียงใจดวงเดียวเท่านี้ที่มีให้เธอ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫
♬｡ ♫ ♫ รักเธอเท่าไร รักเธอเท่าไร ทุกลมหายใจก็ยังลอยไปที่จะให้เธอ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫
เพราะมีน้อยไป นึกยังน้อยใจอยู่เสมอ ใจที่มีแต่เธอก็ยังน้อยไป ♪ ♫ ♫ ♪ ♫ ♩ ♬
♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ แสงดาวไม่เคยลับหายจากใจของฉัน แล้วเธอผู้เป็นเหมือนฝันได้ยินฉันไหม
แม้มันจะมืดมนหม่นหมองมองไม่เห็นทางใด แต่ในใจของฉันคนนี้ยังมีแสงดาว ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫
♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ แต่ในใจของฉันคนนี้จะมีแต่เธอ เสมอไป……..
เสียงเพลงไทยสากลเพราะ ๆ ความหมายดีที่สวนสวยกว้างขวางภายในคฤหาสน์หรูที่ใหญ่โตมโหฬาร ช่วยเสริมบรรยากาศให้งานเลี้ยงภายในเต็มไปด้วยความมีระดับ ผมเดินตามหลังคุณชายสุดหล่อเข้ามาแบบห่าง ๆ แต่ดูแล้วคือรู้แหละว่าผมเป็นผู้ติดตามของคุณชายท่าน อย่าเรียกว่าคนขับรถเลยนะขอเหอะ
“หวัดดีครับแม่”
“น้องเอย์ลูก! นี่มาๆ สวัสดีคุณหญิงเรียมเร็วเข้า คุณพี่คะนี่เอย์ตั้นค่ะลูกชายคนเล็ก น้องเอย์คุณป้าเรียมภรรยาของท่านทูตบวรไงลูก น้องเอย์จำได้ไหมครับ เมื่อก่อนลุงบวรมาบ้านเราบ่อยเลยนะ”
พี่เอย์ตรงเข้าไปหาผู้หญิงสวย ๆ ท่าทางภูมิฐานคนหนึ่ง พอมันทักขึ้นเท่านั้นผมถึงได้รู้ว่าเธอคือคุณแม่ผู้สูงศักดิ์ของเจ้าชายเอย์ คุณแม่คนสวยกำลังยืนคุยอยู่กับแขกผู้มีเกียรติ เลยได้โอกาสแนะนำลูกชายเธอด้วยเลย
“ต๊ายๆ หล่อไม่แพ้ซีซ่าร์เลยนะเนี่ย คุณรันนี่มีแต่ลูกชายหน้าตาดีนะคะนะ เอ๊ะเดี๋ยวก่อน! เอย์ตั้นเหรอ ใช่เอย์ตั้นที่คุณหญิงโฉมเปรยถึงบ่อย ๆ น่ะเหรอคะ”
“คิคิ ใช่แล้วค่ะ นี่น่ะหลายชายคนโปรดของคุณแม่ท่านล่ะ คุณพี่เรียมอาจจะจำหลานไม่ได้ ก็แหมคุณพี่เล่นไปอยู่ต่างประเทศนานเป็นสิบ ๆ ปีเพิ่งกลับมาได้แค่เดือนเดียวเองนี่คะ ยังไงรันฝากเนื้อฝากตัวลูกชายด้วยนะคะนะ”
“ด้วยความเต็มใจค่า ทางนี้เสียอีกต้องฝากเนื้อฝากตัวกับทางคุณรันน่ะ”
แล้วเสียงหัวเราะแบบผู้ดีของผู้หญิงสูงศักดิ์สองคนก็ดังขึ้นพร้อมกันเบา ๆ
“ป๊าล่ะครับแม่” เสียงพี่เอย์ถามขึ้น
“อยู่ด้านในแหน่ะจ๊ะ คุยกับท่านรัฐมนตรีอยู่มั้ง น้องเอย์เข้าไปกราบคุณย่าท่านหรือยัง”
“ยังเลยครับ เดี๋ยวจะเข้าไปตอนนี้แหละ”
“คุณย่าอยู่ที่สวนแน่ะลูก พวกญาติๆเราทยอยมากันแล้วน้องเอย์รีบเข้าไปเถอะ”
พี่เอย์ยกมือไหว้ลาคุณหญิงแม่และขอตัวเดินแยกออกมา ผมที่ยังยืนมองโน่นนี่อยู่เลยต้องซอยเท้าตาม หลงไม่ได้นะครับที่สวนนี้กว้างมากคนก็เยอะพี่เอย์เจอใครก็ยกมือไหว้ไปหมด มีพนักงานชายและหญิงใส่ชุดสูทเรียบร้อยประจำอยู่แทบทุกจุดสำคัญ ผมทั้งเดินทั้งเกร็งชีวิตไอ้ปิงรันทดนัก เกิดมาเพิ่งเคยมางานเลี้ยงไฮโซหรูหราแบบนี้เป็นครั้งแรก จะว่าไปผมว่าผมเหมือนบอดี้การ์ดเลยนะ เดี๋ยวต้องวางมาดเข้ม ๆ หน่อยดีกว่าจะได้ดูเท่อย่างคุณชายเขาบ้าง ปัดโถ่ลืมพกแว่นดำมา
“ปิง มึงยืนรออยู่ตรงนี้เดี๋ยวกูเข้าไปไหว้ย่ากูแปป”
พี่เอย์เดินมาบอกไว้แค่นั้นก่อนที่จะทิ้งผมให้ยืนเก้ๆกัง ๆ อยู่ใกล้กับต้นลีลาวดีดอกสีขาวต้นใหญ่ต้นหนึ่ง ผมมองตามแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินเข้าไป คุณหญิงย่าที่พี่เอย์พูดถึงเธอนั่งแผ่บารมีอยู่ตรงที่กระโจมรับรองกลางสวน เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะนั่นมันพี่ซีซ่าร์ผมนี่หว่า กำลังนั่งคุยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับคุณหญิงท่าน ตาย ๆ ผมก็ลืมไปเลยนะ พี่เอย์เคยบอกว่างานนี้เป็นงานรวมญาติแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นต้องมีไอดอลคนโปรดของผมมาด้วยสิ หึหึ ดีแล้วพี่ซีซ่าร์นั่งคุยต่อเลยครับผมคนนี้จะนั่งมองพี่จากจุดนี้เอาให้เต็ม ๆ ตากันไปเลย
“เชิญรับเครื่องดื่มค่ะ”
เสียงพนักงานเสิร์ฟดังขึ้นใกล้ ๆ ในมือเธอถือถาดที่มีแก้วเครื่องดื่มสีแดง ๆ ทรงสูงสวย เหมือนเธอจะยื่นให้ผมเลือกหยิบขึ้นมาหนึ่งใบ
“อะ....เอ่อ ผมหยิบทานได้เหรอครับ”
“ทานได้ค่ะ เชิญหยิบเลยค่ะ” แหมเธอทำไมเสียงเพราะจัง ถึงจะไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ก็เถอะ
“ขอบคุณนะครับ” ผมยิ้มให้เธอแล้วเลือกหยิบออกมาหนึ่งแก้ว พอเธอเดินออกไปผมก็เอาแก้วขึ้นมาดม ๆ นี่มันน้ำอะไรวะแดง ๆ กลิ่นแปลก ๆ นี่ล่ะมั้งที่เขาเรียกไวน์ที่พวกคนรวย ๆ ชอบกิน รสชาติมันจะเหมือนสปายขวดละสี่สิบบาทแถวบ้านผมป่ะวะ ลองชิม ๆ ดูดิ๊
อิ๊! ตลก รสชาติปะแล่ม ๆ ยังไงไม่รู้ แบบนี้เรียกอร่อยเหรอวะ ผมว่า....
“ทำหน้าอะไรน่ะครับ ตลกจัง”
“เย้ยย!!”
ผมตกใจเผลออุทานขึ้นมาอย่างดังจนคนที่เขากำลังทักต้องยกมือขึ้นอุดปากผมไว้ ไวน์สีแดงที่ผมถืออยู่กระฉอกไปมาดีนะไม่หกรดใส่เสื้อผ้า
“ห๋า!!!!!!!!!”
คุณคงแปลกใจใช่ไหม ทำไมผมถึงอุทานอีกเป็นครั้งที่สอง จะไม่ให้ตกใจยังไงล่ะล่ะครับถ้าคุณรู้ว่าใครที่เป็นคนเข้ามาทักทายผมแล้วคุณจะตกใจยิ่งกว่าผมอีก
“ชู่ว์ อย่าเสียงดังสิครับ คุณย่าท่านไม่ชอบคนโหวกเหวก ไม่ร้องนะแล้วเดี๋ยวปล่อย”
ผมที่โดนมือหนา ๆ ปิดปากไว้รีบพยักหน้ารับแทบไม่ทัน คุณรู้ไหมใครที่กำลังพูดกับผม ใครที่ใช้มืออุดปากผม ใครที่กำลังชักสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ใกล้ ๆ ผม หน้าเราห่างกันแค่ไม่ถึงคืบเลยนะ
....พี่ซีซ่าร์.....
โอ๊ยยยตายๆๆ อย่าร้องไอ้ปิง อย่าร้อง
“มานั่งตรงนี้ดีกว่ามา ยืนรอเจ้าเอย์อยู่แบบนั้นเมื่อยตายพอดี”
“พะ.....พะ......” พี่ซีซ่าร์กำลังพูดกับผม
“ยังตื่นเต้นอยู่เหรอ นั่งตรงนี้หลบสายตาคนได้หน่อย วันนี้แขกเยอะมีแต่ญาติๆทั้งนั้น เจ้าเอย์คิดยังไงนะถึงให้เรามาด้วยแบบนี้”
“พะ....พะ....พี่...
“ค่อย ๆ กินสิครับ ใครเขากินกันแบบนี้ ไวน์มันต้องจิบ ค่อย ๆ จิบนะ ตลกจังไม่เคยกินเหรอ”
พี่เขาคงเห็นผมยกกรอกรวดเดียวหมดเลยบอกมาแบบนั้น จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ ผมอยากพูดกับพี่ซีซ่าร์นะ แต่ผมพูดไม่ออกนี่หว่า หวังใช้ไอ้เครื่องดื่มนี่ย้อมใจ จะได้กล้า ๆ ขึ้นมาบ้าง ขนาดกรอกจนหมดแก้วคำพูดยังไม่ยอมออกมาเลย
“พะ...พี่....
ผั๊วะ!!!
“เอ้า หายตื่นเต้นยัง”
“หาย-แล้ว-ครับ-พี่” ชัดเจนชัดถ้อยชัดคำ
ผมตอบหน้านิ่ง คุณรู้ไหมพี่ซีซ่าร์สุดหล่อของผมทำอะไร พี่เขาเล่นตบผั๊วะลงมาที่กลางหลังผมแบบเต็ม ๆมือ นี่ถ้าผมยังอมไอ้น้ำแดง ๆ นั่นอยู่ก็คงพุ่งพรวดออกมาทางเดิมแล้วล่ะ
“ตื่นเต้นทำไมครับ พี่ก็คนธรรมดานี่แหละ” ผมหันไปมองทันที อยากหยิกตัวเองฉิบหายไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเลยพี่ซีซ่าร์ไอดอลคนดังจะมานั่งคุยกับผมอยู่แบบนี้ แต่อาการตื่นเต้นค่อยลดลงหน่อยหนึ่งแล้ว มันช่วยไม่ได้นี่ครับผมปลื้มพี่เขามาเป็นปี ๆ พอได้มาพูดคุยด้วยตัวเป็น ๆ แบบนี้ผมยิ่งประหม่ามากเป็นธรรมดา
“ผะ....ผม ดีใจ”
“ฮ่าๆๆ รู้ครับรู้ ถ่ายรูปกันไหมล่ะ ปิงเอาโทรศัพท์ปิงมาสิ เดี๋ยวเราเซลก้ากันดีไหม”
“เฮ้ย! พี่รู้จักชื่อผมด้วยเหรอครับ” นี่ผมหูฝาดป่ะวะไอ้ปิงมึง อย่าร้อง อย่าร้อง พี่ซีซ่าร์เรียกชื่อมึงแล้ว อย่ากรรแสงอย่าร้องออกมาตอนนี้
“รู้จักสิ โทรคุยกับไอ้เอย์มันบ่นถึงเราให้พี่ฟังบ่อยออก”
โป๊ะเช๊ะ! ผมเพิ่งนึกได้ จริงสิวะ นี่ผมคุยเพลินจนลืมว่าผมมางานนี้กับคุณชายเอย์ แล้วผมมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออะไรอยู่ตรงนี้เนี่ยวะครับเนี่ย ป่านนี้ไม่รู้คุณชายผมออกมาจากกระโจมตรงนั้นแล้วหรือยัง จะรู้ไหมว่าผมนั่งอยู่ตรงไหน
“ยังหรอก เอย์น่ะหลานคนโปรดของคุณย่า ถ้าได้เข้าไปคุยด้วยแล้วเนี่ย เป็นชั่วโมงแหละกว่าท่านจะปล่อยตัวมันออกมาได้” ผมเริ่มชะเง้อคอเมียงมองไปทางนั้น พี่ซีซ่าร์คงจะดูออกแหละว่าผมกำลังมองดูเจ้านาย
“เอ่อขอโทษนะครับ แต่ผมคิดว่าผมควรไปยืนอยู่ที่เดิมจะดีกว่า พี่เอย์สั่งให้ผมรออยู่แถวนั้นน่ะครับ”
แม้จะเสียดายที่ต้องขอปลีกตัวออกไป แต่เดี๋ยวคุณชายออกมาแล้วไม่เห็น ผมจะโดนน่ะสิ ยิ่งมันสั่งความกำชับไว้แบบนั้น พอบอกพี่เขาแล้วผมเดินแยกออกมาเลย พี่เขาก็เดินตามมานะ สรุปคือเรามายืนคุยกันต่อ แต่เป็นที่ ๆ ผมสามารถมองเห็นคุณชายของผมได้คือมันต้องอยู่ในสายตาผมและผมต้องอยู่ในสายตามันนั่นแหละพูดง่าย ๆ เผื่อเรียกหาขึ้นมาผมจะได้ไม่โดน(หักเงิน คึคึ) ตอนนี้เห็นมันมองมาทางผมด้วยแหละ อึ๋ยยย สายตาเหมือนคนกำลังต่อว่า นี่คงคิดว่าเมื่อกี้ผมหายไปไหนมาแน่ ๆ เลย
“ปิงอายุเท่าไหร่เหรอ” พี่เขาถามขึ้น
“19 ครับ”
“เด็กจังนะ พี่ถามได้ไหม ปิงรู้จักเอย์ได้ยังไงอ่ะ ทำไมถึงมาขับรถให้มันได้”
“อ๋อ ความจริงผมเป็นแค่คนทำความสะอาดห้องให้พี่เอย์น่ะครับ แต่บางวันก็เป็นคนขับรถบ้างคนถือของบ้างแล้วแต่พี่เขาจะใช้”
“อ้ออย่างงี้นี่เอง ก็แปลกใจอยู่นะ ปกติเอย์มันไม่ค่อยติดใครหรอก ไปไหนมาไหนคนเดียว พอมาเจอปิงอยู่กับมันสองครั้งแล้วพี่เลยสงสัยน่ะ นึกว่าเราเป็นเพื่อนรุ่นน้องที่มหาลัยซะอีก แล้วเราเรียนที่ไหนล่ะ ยังเรียนอยู่รึเปล่า”
“เรียนครับ ผมเป็นเด็กช่างยนต์นะ เรียนที่......” ผมบอกชื่อวิทยาลัยออกไป
“เฮ้ยเด็กช่างเหรอเนี่ย น่ากลัวไปรึเปล่า หน้าไม่ค่อยให้เลยนะ”
“โถ่พี่ครับอย่าทำหน้าไม่เชื่อแบบนั้นสิครับ คนจะแมนๆที่ใจใช่ใบหน้า พี่คงเคยได้ยินใช่ไหมล่ะ”
ความจริงผมก็ไม่ได้หน้าสวยหวานจ๊ะจ๋าอะไรแบบนั้นเลยนะ แต่คนที่มองผมแต่ภายนอกเนี่ยชอบคิดว่าผมเป็นผู้ชายน่ารักอยู่เรื่อยไม่รู้ทำไม ผมก็สูงนะ คือเป็นผู้ชายธรรมดาแมน ๆ เลยคนนึงว่างั้นเถอะ แต่ผมแค่ขาวและหน้าตาเหมือนแม่มากไปหน่อย คุณต้องเรียกผมว่าหล่อถึงจะถูกต้องนะผมว่า นั่นแหละเป็นสาเหตุให้ผมต้องทำตัวโครตแมนเข้าไว้ ออกกำลังกายเตะบอลเสริมสร้างกล้ามเนื้อ พูดจาโผงผางทำตัวกร่าง ๆ นิดหน่อยพวกเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนเห็นจะได้ไม่มีใครกล้ามารังแกผม
“โทษทีๆ พี่ก็ถามไปเรื่อย อย่าถือกันนะ”
“ครับ ไม่เป็นไรครับถามได้ทุกอย่างเลย” เพราะเวลาพี่คุยกับผม ผมจะได้มองหน้าพี่นาน ๆ คึคึ
“แล้วว่าไง ตกลงจะถ่ายรูปกันไหมล่ะ ปิงเอามือถือขึ้นมาสิ เดี๋ยวพี่ถ่ายให้”
“ถ่ายๆครับถ่าย” โถถถถถถถโอกาสงาม ๆ แบบนี้ผมจะปล่อยให้หลุดมือไปเหรอครับ รีบล้วงมือถือขึ้นมา อายนิดหน่อยมือถือกากๆแต่ช่างหัวมันผมรีบเช็ดๆแล้วยื่นส่งให้พี่เขาทันที พี่ซีซ่าร์ใจดีมากเอนศีรษะชิดมาที่ผมแล้วกดแชะ ผมยิ้มหน้าแดงเลยสิครับได้ถ่ายรูปคู่กับขวัญใจผมทั้งที โหยยย คอยดูนะผมจะตั้งรูปนี้เป็นวอลเลยเอาให้พวกไอ้บาสไอ้วุฒิไอ้เปรี้ยวไอ้บลา ๆๆ มันอิจฉาผมเล่น คึคึคึ คิดแล้วมีความสุข
“เรานี่ตลกดีนะ คิดอะไรคงจะออกทางสีหน้าหมดเลยสิเนี่ย” ผมไม่รู้จะพูดอะไรตอบไปหรอกครับ ทั้งดีใจปลาบปลื้ม เลยส่งยิ้มให้พี่เขาไป
(ต่อด้านล่างค่ะ)
-
“ซ่าร์” เสียงสวย ๆ ดังขึ้นทางด้านหลังผมรีบหันไปมอง
“อ้าวเดียร์”
ตอนนี้มีผู้หญิงสวยระดับนางฟ้าเดินเข้ามาทักพี่เขา ชุดกระโปรงฟูฟ่องสีชมพูอ่อนขับให้เธอดูสวยเด่นมากจริง ๆ พี่ซีซ่าร์หยิบแก้วไวน์ที่พนักงานเสิร์ฟเดินผ่านมาพอดีส่งให้เธอแล้วทำท่าจะส่งให้ผม แต่ผมรีบยกมือและส่ายหน้าเบา ๆบอกให้รู้ว่าไม่เอาครับ คือผมไม่เป็คจริงนะ ไม่เห็นอร่อยตรงไหนเลย หรูก็ช่างแพงก็ไม่ชอบ ถ้าไม่ใช่มันก็คือไม่ใช่อ่ะ
“อื้อ ซ่าร์มานานแล้วเหรอ”
“ครับมาได้สักพักแล้ว”
“แล้วเอย์อ่ะ เข้ามาหรือยัง” เธอถามต่อ หันมองมาที่ผมนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ทักทายอะไร
“มาแล้ว นั่นไงนั่งคุยอยู่กับคุณย่าแน่ะ เดียร์เข้าไปหามันสิ”
“จ๊ะ งั้นเดียร์เข้าไปก่อนนะ ฝากบอกคุณลุงกับคุณป้าด้วย เดี๋ยวเดียร์จะเข้าไปสวัสดีท่าน”
เธอบอกไว้แค่นั้นครับแล้วเดินตรงไปทางที่คุณชายของผมนั่งอยู่ ผมลองมองดูพี่เอย์นิดหน่อย สายตาเราเจอกันพอดีอีกแล้ว ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะวันนี้ ผมเลยรีบหันกลับมาคุยกับพี่ซีซ่าร์ผมต่อ ไม่รู้คุณชายจะมองมาอะไรนักหนา ถ้าเบื่อนักก็รู้จักขอตัวลุกออกมาสิครับพี่ ทำหน้าแบบนั้นดูก็รู้แล้วว่าคุณชายอารมณ์ไม่ค่อยดี
ตาย ๆ กลับไปอย่ามาพาลลงที่ผมอีกก็แล้วกัน
“สวยไหม”
“ครับ? อะไรนะครับ” ผมถามย้ำอีกครั้งเพราะคิดว่าอาจจะหูฝาด
“ผู้หญิงคนนั้นสวยไหม”
“อ้อ สวยครับ”
“นั่นน่ะ คุณเดียร์ คู่หมั้นของไอ้เอย์มันนะ”
คู่หมั้น!? คู่หมั้นพี่เอย์ ??
“เหมาะสมกันดีไหม ลูกสาวคนเล็กของตระกูลนารากับลูกชายคนเล็กของตระกูลอัศวเหมมินทร์ คู่เหมาะสมฟ้าประทานของสังคมไฮโซ เขาสองคนหมั้นกันตั้งแต่เด็กโน่นเลยนะ ปิงว่าเธอสวยรึเปล่าเหมาะสมกับเจ้านายเราไหม”
ผมมองไปที่สองคนนั่นอีกครั้ง พี่เอย์กำลังคุยอะไรบางอย่างไม่รู้ดูมีความสุขกว่าตอนที่มองมาทางผมเมื่อกี้อีก ขณะที่ฝ่ายหญิงก็ยิ้มร่าหัวเราะอารมณ์ดี แหมไอ้คุณชายเอย์ตั้น ไฮโซหรูหราเลิศซะแมนแตนของแท้เลยนะครับนะ มีคู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่เด็ก ทำตัวอย่างกับคุณชายในละครเลยวุ้ย! ผมมองดูภาพพี่เอย์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คุณหญิงย่ามันขณะที่อีกข้างเธอคนนั้นก็กำลังกอดเอวคุณย่ามันไว้ เออ เขาสองคนดูเหมะสมกันมากจริง ๆ น่ะแหละ คนชั้นสูงก็เหมาะแล้วกับผู้หญิงชั้นสูง
“ปิงหิวไหมล่ะ ตรงโน้นมีอาหารอร่อย ๆ นะ จะเดินไปตักเองหรือจะให้เด็กเขาตักมาให้เราดี”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่หิวหรอก”
“เจ้าเอย์คงจะอยู่คุยอีกนานเราไปหาอะไรรองท้องกันก่อนดีกว่า”
ผมมองดูเจ้านายผมอีกครั้งก่อนตัดสินใจเดินตามพี่ซีซ่าร์ไป นี่ก็ดึกแล้วจริง ๆ แต่ไฟที่นี่ยังคงเปิดสว่างไสวกันทุกดวง เสียงเพลงสากลเบา ๆ คลอเอื่อย ๆ เหมือนผมจะได้ยินเสียงจิ้งหรีดหรือจักจั่นร้องด้วยนะ อืม ไหนลองฟังดี ๆ ซิ ก็น่าจะใช่เพราะนี่เป็นสวนใหญ่ ต้นไม้เยอะมากเลย หอมจัง กลิ่นดอกลีลาวดีนี่หอมมากจริง ๆ
“อ่ะนี่” พี่ซีซ่าร์ยื่นจานส่งมาให้ผม มีขนมไทยชิ้นเล็ก ๆ สี่ห้าชิ้นวางอยู่บนนั้น
“สวยจังครับ ผมจะกล้ากินไหมเนี่ย”
“กินเหอะ รองท้องไว้ ถ้าอยากจะกินฟูลคอสต้องเข้าไปในตึกนะ ตรงนี้มีแต่ของกินเล่นกับเครื่องดื่ม”
“ไม่ล่ะครับ ผมขอแค่นี้พอแล้วดีกว่า แล้วของพี่ล่ะครับไม่ตักมาทานด้วยกันเหรอ” ผมเริ่มจิ้มขึ้นมาชิม อร่อยดีแฮะ แต่หวานมากไปหน่อย ผมไม่ชอบของหวานเลย
“กินด้วยกันนี่ไง”พี่ซีซ่าร์ว่าแล้วใช้ส้อมของผมนั่นแหละครับ จิ้มขนมขึ้นมากินเลย ผมนี่ยืนงงเลยสิ
“...พี่...”
“ครับ” พี่เค้าคาบส้อมไว้แล้วหันมาหาผม ไอ้เหี้ย! นี่มันจูบทางอ้อมรึเปล่าวะ เย็นไว้ ๆ นี่ผมจะตื่นเต้นทำไม ทำตัวเป็นสาวน้อยเจอไอดอลดังไปได้
“พี่นี่กินอยู่ง่าย ๆ เนาะ ไม่ถือตัวเลยอ่ะ”
“ไม่ถือหรอก พี่ก็เป็นแค่คนธรรมดาเอง ปิงอย่าคิดว่าพี่เป็นดาราสิครับ เรียกพี่แค่ ‘พี่ซ่าร์’ ก็พอแล้ว ต่อไปเราคงได้เจอกันบ่อย ถ้าปิงยังทำงานอยู่กับไอ้เอย์มันอ่ะนะ”
“ครับพี่ซ่าร์”
“ดีมากครับผม พูดง่ายเหมือนกันนะเรา” พี่เขาชมผมพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบหัวผมเบา ๆ คงจะเอ็นดูผมแน่ ๆ ตาย ๆ ๆ อย่าร้องไอ้ปิงอย่าร้อง ไอดอลของมึงยกมือลูบหัวมึงด้วย คืนนี้มึงคงนอนหลับตายไปเลยแหละ
“กลับได้แล้วมั้ง แดกเยอะขนาดนี้ขับรถกลับให้กูไหวไหมเนี่ย”
คุณเชื่อไหม เสียงดับมโนนี่มันมีอยู่จริงนะ ไอ้คุณชายเอย์ตั้นนี่มันมีพรสรรค์ทางด้านนี้จริง ๆ ดับมโนผมจนเกลี้ยงเลย ไม่รู้ว่าเดินออกมาตอนไหน มาถึงก็หน้าบึ้งหน้าบูดเป็นตูดลิง
“คุยเหี้ยไรกันอยู่” พูดจาก็หยาบ ไม่เพราะเหมือนพี่ซ่าร์เลยสักนิด โถ่ถามผมดี ๆ จะตายรึไง
“คุยเรื่องมึงกับคู่หมั้นมึงไง ปิงเขาชมว่าเดียร์สวยด้วยนะ ใช่ไหมปิง”
“ครับ” ผมตอบไปเบา ๆ มันตวัดสายตาหันมองมาที่ผมทันที จ้องหน้าผมอยู่พักนึงแหละ ชมคู่หมั้นก็ไม่ได้นี่อย่าบอกนะว่าหวงมาก ผมเห็นพนักงานเสิร์ฟเธอเดินถือถาดแก้วผ่านมาเลยคว้าออกมาแล้วยื่นส่งให้คุณชายเขาแก้วนึง อยากให้อารมณ์ดี ๆ คงต้องเอาใจคุณเขาหน่อย แต่มือมันที่กำลังจะยกขึ้นมารับดันชนกับมือที่ถือแก้วของผมพอดี ผลก็คือ
เพล้ง!!!!
ใช่แล้วครับ เสียงแก้วตกลงที่พื้น ดีนะเป็นสนามหญ้าแต่ก็ยังคงเสียงดังและแตกยับเยินอยู่ดีเพราะมันมีหินประดับโรยไว้เป็นหย่อม ๆ
“พี่เอย์! / ปิง!” ผมกับมันอุทานขึ้นพร้อมกัน
“หกใส่เสื้อพี่รึเปล่า / แก้วบาดมือมึงไหม” เราเอ่ยประโยคยาว ๆ นี้ขึ้นมาพร้อมกันอีกครั้ง ผมไม่สนใจตัวเองหรอกนะ แต่ผมห่วงว่าเสื้อสูทหรูหราของคุณชายจะเปื้อนมากกว่า ขณะที่พี่เอย์จ้องมือผมใหญ่ ผมเลยโชว์ให้ดูว่าไม่เป็นไรสีแดง ๆ นี่คือไวน์ แค่นั้นแหละมันด่าผมเปิงเลย
“ซุ่มซ่ามไม่มีใครเกิน”
“ขอโทษครับ” จะให้ผมว่าไงล่ะ คือผมผิดแบบเต็ม ๆ ระวังน้อยไปหน่อย พี่ซ่าร์รีบหยิบแก้วน้ำเปล่าที่พนักงานยื่นส่งให้ผมล้างมือ
“เอ้าขยับมาทางนี้ ตรงนั้นเดี๋ยวพนักงานเขาจะได้มาเก็บกวาดกัน” เสียงพี่ซีซ่าร์พูดขึ้น เราสามคนเลยขยับเลื่อนออกไปอีหน่อย
“อะไรกันซีซ่าร์ ย่าได้ยินเสียงอะไรแตกเมื่อกี้” เอาล่ะเว้ยไอ้ปิงตายแน่ คุณหญิงย่าเธอเดินมาเองเลย ยิ่งเคยได้ยินมาว่างานรื่นเริงแบบนี้ห้ามทำของแตกเด็ดขาด บางคนเขาก็ถือนะ
“แก้วแตกเหรอเนี่ย บอกเด็กเขาเข้ามาเก็บกวาดหรือยัง”
“บอกแล้วครับ เดี๋ยวคงมา” นี่คือพี่ซีซ่าร์บอกกับคุณย่า บารมีคุณหญิงแผ่ออกมาน่ากลัวมากจริง ๆ ผมเห็นเธอกวาดสายตามองพวกผมสามคน พี่เอย์รีบขยับมายืนด้านหน้าผม คล้ายมันมาบังผมไว้เลยนะ ผมงี้ตัวลีบสุดอ่ะ
“ใครทำ?”
ตาย ๆๆ ไอ้ปิงตายคราวนี้ เธอถามออกมาแล้วจริง ๆ ผมจบเห่แน่ ยิ่งพี่เอย์กำชับไว้แล้วว่าอย่าทำอะไรซุ่มซ่ามผมก็ลืมไปเลย ผมเห็นพี่ซีซ่าร์หน้าเสียไปแล้วครับ มองมาที่ผมกับพี่เอย์สลับกัน
“ซีซ่าร์ ย่าถามว่าใครทำ เป็นพนักงานที่อยู่ตรงจุดนี้รึเปล่า”
ตายห่า จะโทษไปถึงพนักงานแล้ว พวกนั้นเขาไม่รู้เรื่องเลยนะ พนักงานที่ยืนหัวโด่อยู่ก็ตัวลีบกันไปหมดแล้ว ผมคงต้องก้าวออกมายอมรับผิดแล้วใช่ไหม ผมไม่ยอมนะถ้าจะปล่อยให้คนอื่นโดนลงโทษแทนตัวผมที่เป็นคนทำ เอาล่ะวะคงต้องก้าวออกไป
“ผะ......
“เอย์ทำเองครับคุณย่า”
นี่เหรอคือเสียงที่ผมเคยบอกว่าเป็นเสียงดับมโน ทำไมตอนนี้รู้สึกว่าเสียงพี่เอย์ไพเราะเพราะพริ้งมาก คุณชายครับคุณคือนางฟ้าของผมจริง ๆ ถ้าหากพี่เป็นผู้หญิงผมคงตกหลุมรักพี่แน่แล้ว พี่ช่างเป็นคนดีอะไรเช่นนี้ เย้ยย ไม่ใช่!
“แก้วมันลื่นไปหน่อย เอย์เลยจับแล้วหลุดมือครับ”
“ตายแล้วเอย์ แล้วเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า เอย์หลานย่า เดี๋ยวเถอะย่าจะไปจัดการคนล้างเลย ล้างแก้วแบบไหนกันทำไมยังลื่นทำให้หลานรักจับไม่สะดวกสบายแบบนี้”
“ไม่เป็นไรแล้วครับ คุณย่ากำลังจะเข้าไปข้างในไม่ใช่เหรอครับ ป่านนี้ท่านรัฐมนตรีคงรอคุยกับคุณย่าแล้ว”
พี่เอย์รีบจูงคุณหญิงย่าขึ้นไปส่งไว้ที่หน้าบ้านก่อนเดินลงมาหาพวกผมอีกครั้ง
“กูจะกลับแล้วนะ ไม่เข้าไปด้านในหรอก ฝากมึงบอกแม่กับป๊าให้ด้วย”
พี่เอย์บอกกับพี่ชาย แล้วออกเดินเลย ผมก็รีบตามสิครับ ก่อนไปผมไม่ลืมยกมือไหว้พี่ซีซ่าร์เขาหรอก คุณชายก็ก้าวย้าวยาว ไม่รู้จะรีบเดินไปไหน ทีนั่งคุยอยู่ตั้งนานสองนานไม่เห็นว่าจะรีบลุกเลย ผมนี่สิยืนรอจนขาเมื่อยไปหมดแล้ว
“พี่ ผมขอบคุณนะครับ”
พี่เอย์ไม่ได้ตอบอะไรกลับมายังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ เราสองคนเดินจนมาถึงที่ ๆ รถจอดไว้
“พี่จะกลับเลยเหรอครับ แวะที่ไหนอีกรึเปล่า” ผมถามก่อนจะออกรถ หน้าตาพี่เอย์บ่อจอยสุด ๆ คงเพราะเรื่องเมื่อกี้และอาจจะหิวด้วยนะ ขนาดผมมองผ่านกระจกมองหลังยังเห็นคิ้วมันขมวดจนจะเป็นปมอ่ะ
“กลับห้องเลย”
พี่เอย์บอกห้วน ๆ ไว้แค่นั้นแล้วก็หลับตาลงไป ผมมองดูคุณชายผมอีกทีก่อนเลี้ยวรถออกจากคฤหาสน์หลังงาม ตอนนี้สามทุ่มนิดๆแล้ว ผมมั่นใจว่าที่มันอารมณ์เสียเพราะมันหิวแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะก่อนออกมาเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลย และตอนที่นั่งคุยผมก็ยังไม่เห็นว่ามันจะกินอะไรเลยด้วย พี่เอย์เป็นคนกินยากบางทีของกินที่วางอยู่อาจไม่ถูกปากมันเลยก็ได้
“พี่เอย์หิวเหรอครับ”
“..............”
“แวะทานข้าวที่ไหนก่อนไหมครับ”
“..............”
“พี่เอย์ พี่หลับเหรอ” ผมสงสัยนะถามอะไรทำไมไม่ยอมตอบ
ผมตีไฟเลี้ยวแล้วจอดลงที่ข้างทาง หันไปมองดูคุณชายผมดี ๆ พี่เอย์หลับไปแล้วจริง ๆ มันกอดอกไว้ด้วยนะคงจะเหนื่อยแล้วก็อาจจะหนาว อากาศมันเหมือนฝนจะตกด้วยแหละ ผมปัดแอร์ไปอีกด้านเดินลงไปเปิดที่กระโปรงท้ายรถ เพราะนึกได้ว่าเคยเห็นตะกร้าหวายใส่อุปกรณ์ไว้เล่นกีฬา หนึ่งในนั้นมีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ๆอยู่ด้วย ผมหยิบเอามันออกมา เปิดประตูแล้วห่มลงที่หน้าอกให้พี่เขา พอแน่ใจว่าแน่นหนาดีแล้วผมก็เงยหน้ามองคุณชายอีกครั้ง
คุณเชื่อไหม.......... ว่าสายตาเราสบกันอีกแล้ว สามวิฯได้มั้งที่เราสองคนมองกันอยู่แบบนั้น นี่พี่เอย์ไม่ได้หลับอยู่หรอกเหรอ??
“พะ..พี่ไม่ได้หลับอยู่เหรอ” ผมถามตะกุกตะกักรีบหลบสายตามัน แสร้งเอามือตบ ๆ ผ้าห่ม
“หลับ แต่ตื่นแล้ว”
“ผมเห็นพี่กอดอกคิดว่าอาจจะหนาวเลยเอาผ้ามาห่มไว้ให้น่ะครับ” ผมว่าผมแก้ตัวรึเปล่าวะ แต่ช่างเหอะผมรีบเดินไปขึ้นรถ นั่งตำแหน่งคนขับแล้วออกรถไปต่อ พี่เอย์ก็เงียบนะไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น พอแอบ ๆ มองไปที่กระจกมองหลังก็เห็นมันนั่งลืมตามองผมอยู่ สงสัยจะโกรธ คุณชายอาจไม่ชอบให้ใครมาเทคแคร์ล่ะมั้งนะ
“สนุกไหม”
“หือ? อะไรนะครับ พี่คุยกับผมเหรอ”
“ก็เออสิไอ้ปิง เราอยู่กันแค่สองคนมึงอย่ามากวนตีนกูนะ”
“แล้วพี่ถามว่าอะไรอ่ะ”
“จิ๊ ไม่อยากถามแล้ว ช่างหัวมันสิกูไม่อยากจะถามมึงแล้ว”
โอ่ยยคุณช้าย ผมตามอารมณ์คุณไม่ทันครับ ประจำเดือนมาเหรอถาม! หรือว่าได้เจอคู่หมั้นแล้วเลยเพี้ยนไป เออ ว่าแล้วลองแซวมันดูหน่อยดีกว่า
“พี่เอย์ คุณเดียร์เธอน่ารักดีนะครับ”
“อือ”
“เหมาะสมกับพี่เลยนะ คุณชายกับคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์ แล้วพี่จะแต่งงานตอนไหนอ่ะ”
“หึหึ หึหึหึหึ” เสียงพี่เอย์หัวเราะในลำคอ สุ้มเสียงต่ำ ๆ ทำให้ผมต้องรีบปรับกระจกเพื่อมองมันทันที พี่เอย์นั่งอมยิ้มใหญ่เลยครับ คล้ายคนกำลังคิดเรื่องตลกอะไรสักอย่าง
“พี่ยิ้มอะไรน่ะ” คือที่ผมถามนี่ประโยคนั้นมันตลกเหรอวะ คือมันอะไรเหรอ
“กูกับเดียร์นี่นะจะแต่งงานกัน หึหึหึ ให้ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมากลางกบาลกูก่อนเหอะไอ้ปิง หึหึหึหึ” พี่เอย์ยังยิ้มอยู่ไม่หยุด คราวนี้มันถึงกับกลั้นขำเลยนะ เอาจริงๆ
“อ้าวทำไมอ่ะพี่ คู่หมั้นกันต่อไปก็ต้องแต่งงานมันถูกต้องแล้วนี่”
“เออนั่นมึงก็พูดถูก แต่ไม่ใช่เคสของกูหรอกเว้ย เพราะกูคงไม่แต่งงานกับทอมหรอกนะ”
“ห๋า ทอม!!” ผมร้องขึ้นอย่างดังเลยครับ จริงเหรอ คนสวย ๆ แบบนั้น
“เออทอม สวย ๆ นั่นแหละทอมบอยของแท้แน่นอนเลย ดีนะหมั้นกันไว้แต่เด็กกูเลยรู้ แม่งยังพาแฟนมันมาอวดกูที่โรงเรียนอยู่เลย มันเปลี่ยนผู้หญิงยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้ออีก หน้าตาภายนอกน่ะตัดสินคนไม่ได้หรอก มึงเองก็น่าจะรู้ดีนี่ ขนาดหน้าตาหน้ารักแบบมึงยังกวนตีนกูยิ่งกว่า....
พี่เอย์หยุดประโยคคำพูดไว้แค่นั้น คงลืมตัวอะไรสักอย่าง ขณะที่ผมเองก็อ้าปากค้าง นี่มันเพิ่งจะพูดชมผมไปเหรอว่าผมน่ารัก บ้าบออะไรตาย ๆ ทำไมรู้สึกตอนนี้เหมือนเป็นไข้เลยวะ หน้าร้อนผ่าวไปหมดแล้ว ผมทำอะไรไม่ถูกรีบยกมือขึ้นมาขยับ ๆ โบว์หูกระต่ายแก้เขิน
“เอ่อ พี่เอย์ พี่หิวไหมครับ” ผมถามขึ้นทำลายความเงียบ เพราะตั้งแต่ตอนนั้นคุณชายก็เงียบเสียงไปเลย
“หิวสิวะ กูยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ไม่เหมือนคนบางคนหรอก ได้คุยกับไอดอลคนโปรด กินนั่นนี่ด้วยกัน มึงคงสนุกมากสินะ กูหันมาทีไรมึงนี่ยิ้มไม่หุบเลย”
“เอ๋าธรรมดานะครับคุณพี่ พี่ซีซ่าร์เขาเป็นไอดอลในดวงใจของผม มีโอกาสได้คุยทั้งทีผมงี้ปลื้มสุดอ่ะ พี่ดูนี่ผมมีอะไรจะอวด” ผมรีบควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโชว์รูปที่ผมถ่ายคู่กับพี่ซีซ่าร์ คือผมอยากป่าวประกาศให้ใครก็ได้รู้นะว่าผมได้ถ่ายรูปกับซีซ่าร์โว๊ย อะไรแบบนี้ ซึ่งคุณพี่เอย์เป็นคนแรกเลยแล้วกันที่ได้สิทธิ์นั้น
“ทุเรศว่ะแม่ง หัวชิดกันด้วย” พี่เอย์ดึงเอาไปดู แล้วทำเสียงพึมพำ “รู้จักกันวันเดียวนี่ท่าทางสนิทกันเชียวนะ”
“ก็พี่ซ่าร์เขาใจดีนี่ ใจดีมาก ๆ เลย” ไม่เหมือนพี่เลยสักนิด
“เออคนใจดีแบบนั้น มึงก็ระวังตัวไว้ให้ดีเหอะ” พี่เอย์พูดมาแบบนั้นก่อนที่ตัวมันจะยื่นมือถือส่งคืนมาให้ผม
“อ้าว รูปผมหายไปไหนอ่ะ” ผมกำลังจะมองดูอีกครั้ง ทำไมรูปผมกับพี่ซ่าร์หาย พอดีกับรถกำลังจะติดไฟแดง ผมรีบหยุดแล้วเลื่อน ๆ หาดูใหม่อีกที
“กูลบไปแล้ว มึงจะหาอะไรนักหนา”
อ้าวพี่ครับ พี่ทำแบบนี้ก็สวยสิครับ ผมงี้หันไปจ้องหน้าคุณชายเอย์ตั้นเขม็งเลยนะ ทำงี้ได้ไงไม่มีมารยาทเอาซะเลย
“โกรธ?” ดู๊ดูมันถาม
“...........”
“อะไรล่ะนั่นน่ะ ทำงอนเป็นสาวน้อยไปได้ เดี๋ยวกูพาไปถ่ายกับมันใหม่ก็ได้นี่หว่า ทำหน้าให้มันดีๆดิ๊”
“พี่แม่ง”
“ฮึ สมน้ำหน้า”
อะไรนะ นี่คุณชายเขายังกล้าพูดว่าสมน้ำหน้าเหรอ ตัวเองทำผิดไม่รู้จักขอโทษแล้วยังจะมาพูดว่าคนอื่นอีก ผมงี้หน้างอหน้าบูดไปหมดแล้ว ไม่อดทนไว้หรอก
“บ้านมึงอยู่ไหน” จู่ ๆ คุณชายถามขึ้น
“บ้านไหน” ผมอารมณ์เสียยังไม่หายนะเนี่ย
“บ้านมึงไง ที่ๆมึงซุกหัวนอนน่ะ” ขอเถอะครับพูดจาเพราะ ๆ กับผมบ้างนี่ปากจะขึ้นสนิมเหรอ
“บ้านน่ะอยู่ไกลโน้นแน่ะ แต่ห้องที่ผมใช้ซุกหัวนอนน่ะ อยู่แถว ๆ นี้แหละครับ ไม่ไกลจากคอนโดพี่เท่าไหร่หรอก พี่ถามทำไมอ่ะ”
“ขับไป ขับไปที่ห้องมึง”
“หือ?”
“อย่ามาถามเรื่องมาก ขับตรงไปที่ห้องมึง ที่ ๆ มึงใช้ซุกหัวนอนนั่นแหละ”
“พี่จะไปทำมะ......
“ปิง อย่าถามขับไป” เสียงพี่เอย์เย็นเฉียบ ทั้งหน้าตานิ่ง ๆ นั่นอีก ผมเหรอจะกล้าขัด บอกให้ขับผมก็ขับสิ ไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงห้องพักเล็ก ๆ ของผมแล้ว ผมเอารถจอดลงใต้ต้นไม้ใหญ่ ใกล้ไฟถนนสีส้ม ๆ
“ลงไปดิ” พี่เอย์พูดขึ้น
“ลงไปไหนครับ” ผมงงนะ
“ถึงห้องมึงแล้วก็ลงไปดิ”
อะไร? นี่อย่าบอกนะว่าคุณชายตั้งใจมาส่งผม ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเลยทันทีสี่ทุ่มเศษแล้ว นี่ตั้งใจมาส่งกันจริงเหรอเนี่ย
“แล้วพี่จะกลับยังไงครับ คือผมไปส่งพี่ได้นะ แล้วเดี๋ยวขับมอไซด์กลับมาเอง” คือว่ารถผมยังจอดอยู่ที่นั่นไง
“อย่าเรื่องมากลงไปได้แล้ว กูขับกลับเองได้ มอไซด์มึงพรุ่งนี้ค่อยไปเอา จอดทิ้งไว้ที่นั่นแหละเดี๋ยวบอกยามไว้ให้” พี่เอย์พูดแล้วเปิดประตูแล้วเดินลงมา ผมเลยต้องลงมาจากตำแหน่งคนขับนั้นด้วย
“แต่ว่า คือ....ผม...” เราสองคนเดินสวนกัน พี่เอย์กำลังจะเข้าไปนั่งแทนที่ ผมเลยหยุดแล้วมองหน้าพี่เขา
“นี่มึงกำลังคิดเหี้ยไรอยู่” มันยังไม่ยอมนั่งลงไปทั้งที่ขาก้าวเข้าไปแล้วข้างนึง
“......................” จะให้ผมตอบว่ายังไงล่ะครับ คือผมเหมือนทำหน้าที่ไม่สุดอ่ะ วันนี้ผมเป็นคนขับรถให้คุณชายใช่ไหม แต่ว่ามีอย่างที่ไหนขากลับคุณชายมาส่งผมแล้วตัวเองขับรถกลับเอง มันเหมือนผมไม่รับผิดชอบงานให้เสร็จน่ะสิ
“มันดึกแล้วกูเลยให้มึงขับผ่านมาทางนี้ก่อน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น อย่าคิดอะไรฟุ้งซ่าน”
พี่เอย์หมายความว่ายังไงวะ อะไรคือคำว่า ‘อย่าคิดอะไรฟุ้งซ่าน’ ซอกเล็ก ๆ ในหัวใจของผมขยับเรียกอีกแล้ว อย่ามาทำดีกับผมได้ไหม อย่าทำอะไรให้ผมคิดไปเองนักเลยครับพี่ ผมไม่ใช่คนดีเด่อะไรนะ เรื่องคิดเข้าข้างตัวเองนี่ผมเก่งนะ บอกไว้เลย!
Tbc.
# ขอบคุณที่คิดถึงน้องปิงกับพี่เอย์ค่ะ เอ็นดูกันต่อไปเรื่อย ๆ นะคะ :mew1:
ปอลอ(ลับ) พี่เดียร์มินรอไม่ไหวดึกเกิน ใช้เลยละกันนะ โอๆเนาะๆ
-
คุณชายอ่อยเยอะไปแล้วนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หลงรักเขาแล้วละสิคุณพี่แอย์ตั้น เลยออกอาการห่วง
-
ไอ้คุณชาย ไอ้ปากแข็งเอ้ย :hao3:
-
มีเรื่่องคาใจ ระหว่างพี่เอย์กับน้องปิง สรุปแล้วใครรุกใครรับ
เพราะตอนก่อนหน้า เหมือนน้องปิงจะเมะเลยอะ บทมันทำให้คิดไปแบบนั้น
แต่เราอยากให้พี่เอย์รุกนะ น้องปิงน่ะรับเหมาะสุดแล้ว เพราะน้องปิงน่ารัก
สำหรับตอนนี้ พี่เอย์เริ่มมีอาการแปลกๆแล้วล่ะสิ ปิงก็เริ่มนิดๆ :-[
-
ชอบพี่เอย์เรียกน้องว่าหมาปิงจังเลยค่ะ มันดูเอ็นดูมากๆแกมหมั่นเขี้ยวๆ (เน็นชอบเรียกน้องคนเล็กว่ายังงี้เหมือนกันค่ะ แฮ่...) >< ว่าแต่เมาแล้วเรียกน้องปิงไปรับเนี่ย...เพื่อนก็มีเยอะแยะทำไมไม่เรียกคนอื่นคะะะะะ กิกิ
“มึงบ้ารึเปล่าปล่อยกู อึกก มือมึงเค็มอ่ะ สกปรกไปตำส้มตำมารึเปล่า อึกก” กรอกน้ำปลาร้าเลยค่ะหนูปิง ขุ่นพี่สนับสนุนเต็มที่ ต่อด้วยถั่วเน่าด้วยนะ น้ำบูดูด้วย จัดของแรงให้ครบทุกภาคเลย =*="
เน็นเดาถูกด้วยเรื่องไฟห้องพี่เอย์ อั้ยย่ะ มโนคือชนะจริงๆข่า ฮ่าๆๆ พี่เอย์ปากร้ายใจดีนี่นา แต่เรื่องซื้อสูทนี่ป๋ามากค่ะ ถ้าคุณหญิงย่าไม่ชอบคนแต่งตัวไม่ดี สูทดูดีราคาต่ำกว่าอาร์มานียังมีนะคะอิพี่เอย์ อยากซื้อของดีๆให้น้องใส่ก็บอกมา XD นี่ก็หลุดปากออกมาว่าน้องปิงน่ารักตั้งสองครั้งด้วย(อิฉันนับอยู่นะยะ หยั่มมาาาาาา) หาเรื่องใช้เยอะแยะมากมายอีก ที่จริงอยากให้มาอยู่ใกล้ๆใช่ป้ะล่ะ ถถถ
แต่ทุกท่านคะ...สองตอนล่าสุดนี่พี่เอย์รัศมีเคะจับมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ เมาแล้วเรียกตัวเองว่าเอย์บ้างล่ะ (ดีนะไม่เรียกว่าน้องเอย์ กิกิ)แถมยังซึน ห่มผ้าให้น้องแล้วทำมาไม่ยอมรับ เป็นสาวแรกรุ่นหรือไงค้า อร้าย >< แล้วฮียังขี้หวงขี้งอนด้วย เห็นน้องคุยกับพี่ซาร์ไม่ได้เลย หน้างอตัลหลอดดดดดดด ไหนจะลบรูปอีก เอ้อ อันนี้อยากบอกว่าตอนที่พี่เอย์ส่งมือถือกลับให้น้อง เน็นยังคิดอยู่เลยว่า อ้าวนึกว่าจะลบรูปซะอีก อ่านบรรทัดต่อไป นางลบจริงด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ #ถ้าซื้อหวยนี่คือรวยเละแล้วนะเนี่ย #เดาถูกสองครั้งซ้อน (เรื่องบาร์บี้ยกให้คุณชายแกเรื่องนึงค่ะ ผชบางคนชอบอะไรแบบนี้จริงๆ เน็นมีเพื่อนผชแท้ๆทั้งแท่งคลั่งคิตตี้ =[]=")
ซีซาร์โอปป้าใจดีจังเลยค่ะะะะะะะะ ไม่ถือด้วยด้วย ติดดินฝุดๆ โอปป้าซารังเฮโยววววววว แอร้ยส์ XD ว่าแต่ใจดีจริงๆ หรือแบบแอบม่อคะเนี่ย ฮ่าๆๆ ถ้าเป็นแบบแรกก็ช่วยหาคู่ให้นางทีข่า เสียดายของ แต่ถ้าเป็นแบบหลังระวังน้องชายถวายแหวนใส่ปลายคางนะคะ เขาหวงของเขาจะตาย ถถถ #เจ้าที่แรง #อ๊า #จ้องแย่งซีน #อ๊า
ปล. น้องปิงคะ อะไรคือการที่คิดถึงพี่ซีซาร์แล้วบรรยายความคิดนั้นว่ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มคะ =[]="
ปล.สอง น้องร้องอย่ามโนให้ขุ่นพี่อย่างที่รีเควสไว้จริงด้วย น้องปิง(+คนเขียน)น่ารักที่สุดค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ><
-
แล้วซีซ่าต้องการอะไรถึงพูดแบบนั้นกับปิง ไอดอลของปิงเป็นคนดีจริงป่ะเนี่ย เริ่มสงสัยแล้วสิ :hao4:
-
ชอบเอย์อ่ะ รู้สึกเป็นคนปากหนัก แต่ใจดี อบอุ่นๆๆ
-
:m3: อร๊ายยยยยย ตอนนี้มันฟิน มันน่ารัก ชายเอย์นิสัยแอบน่ารักอ่ะ
หนุ่มซึนแบบน่ารักๆ เริ่มชอบปิงแล้วล่ะสิ เราสัมผัสได้นะ อิอิ :hao3:
ครอบครัวแลดูน่าเกรงขามและมีหน้ามีตา ต่อไปอาจจะมีดราม่าชุดใหญ่เรื่องครอบครัวรึเปล่านี่
เหมือนเอย์ก็ต้องตามใจญาตผู้ใหญ่ด้วยนี่
เดียร์นี่เอาชื่อมาจากฉันเหรอ o22 อยากจะบอกว่าภาพลักษณ์ตรงข้ามกับตัวจริงมาก ก๊ากกกกกกกกกกกก
อีกอย่างนึงกับเอย์คงไม่คิดจะแต่งด้วย เราจะแต่งกับพี่ทัต อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย //โดนตบ :beat:
ของแท้ต้องคอยนั่งฟินกับนิยายวายสิ ก๊ากกกกกกกกกก พอเห็นพี่ซาร์กับปิงต้องแอบจิ้นไปไกลแล้ว #มโน
แต่ในเรื่องเป็นทอมแสดงว่ายังไงเดียร์ก็ต้องไม่แต่งแน่ๆ หึหึ :hao3:
พยายามจับคู่ เอย์ปิง ให้ได้แล้วกันนะเดียร์
พี่ซีซาร์จะมีคู่มั้ยเหนอ :m1:
-
คุณชายปากหนัก มาทำให้เด็กใจสั่น
-
รู้มั้ยเข้ามาเช็คแล้วเห็นไรทเตอร์ออนอยู่ นี่แทบจะกดเอฟห้าจนมันมันจะทะลุอยู่แล้ว
โอ่ยยยยยย ปิงงงงง อย่ามโน เดี๋ยวก่อนๆๆๆๆ ใจเย็น แต่ก็ช่วยไม่ได้อ่ะ ก็คนรอบข้างมัน
ชงเก่งนิ นี้ยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งแล้วเนี้ยะ
พี่ซ่าร์...พี่จะงาบน้องปิงใช้มั้ย ก็ไม่ขัดนะพี่ ตกลงกันดีๆล่ะ//ผิช
นายเอย์ตั้น...วันนี้ นายทำดีมาก เราเลยยกยอดไม่หมั่นนายอีกหนึ่งวันเป็นห่วงน้องแม่งก็พูดไปสิ
พระเอกมากอ่ะนายวันนี้ นายเริ่มทำเราเขิลแล้วนะ :hao3:
-
พี่ซีซ่าร์คิดจะทำอะไร ดีจริงหรือสร้างภาพ
พี่เอย์ดูท่าจะไม่ชอบใจที่ปิงสนิทกับพี่ซีซ่าร์นะ
-
มนุษย์ซึนนี่มันมนุษย์ซึนจริงๆ
ไอ้คนที่คิดอะไรฟุ้งซ่านเนี่ย ดูท่าจะเป็นคุณชายมากกว่าปิงอีกนะ :hao7:
ซาร์ดูไม่น่าไว้ใจ ไทป์หน้ายิ้มมือถือมีดหรือเปล่า ไม่ก็คงเจ้าเล่ห์ร้ายลึก ดูแล้วไม่ธรรมดา
แต่ขำตอนดูการ์ตูนมาก พระเอกเรื่องนี้ดูบาร์บี้!! ทำลายทุกประวัติศาสตร์วงการพระเอกกันเลยทีเดียว :m20:
-
คุณชายเอย์หึงน้องปิงละซิ มีเคืองลบรูปพี่ซ่าทิ้งด้วย :hao3:
-
บอกไม่ถูกอ่ะ แต่เริ่มสงสารน้องปิงแล้วอ่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ๊ย ปวดแก้มคะบอกเลย แก้มจะแตกแล้วววววววว
มุ้งมิ้งอ่ะ!!!
มาไม่ทันตอนที่แล้วเลยได้อ่านสองตอนรวด ฟินเลยยยยยยย
ฮามากตรงปิงอย่าร้องนะอย่างร้อง โอ๊ย ติ่งอินค่ะ55555
-
มุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งมมากมาย น่รักอ่ะ
-
กรี๊ดดดดด? ฟินกว่านี้มีอีกไหม? ตอบบ!!!
บอกตรงๆไม่ได้ฟินพี่เอย์กะน้องปิงหรอก
แต่ฟินพี่ซ่าร์กับน้องปิงมากกว่า อร๊างงง~
:pig4: :pig4:
-
คุณชายชมว่าน่ารักด้วย 555555555+
กดเลยๆๆๆ :z1:
-
พี่เอย์ แอบชอบน้องปิงแน่เลยอ่ะ แอบมีหวงๆด้วย น่ารักอ่ะ
ปากร้ายใจดี ขี้เพ้อ(ถึงน้องปิง) อ๊ายยยยยย :-[ :-[
-
ชอบน้องปิง คงความรั่วความซึน ไว้นะ น่ารัก :-[
พี่เอย์ พี่มีน้ำใจมาก แอบหึงน้องใช้ป่ะ มีมอง มีลบรูปด้วย หุ หุ
-
เอย์น่ารักอ่ะ หึงหรือหวง เอาให้แน่ :jul3:
-
อย่าว่าแต่ปิงเลยที่คิดเข้าข้างตัวเอง
เราก้อคิดเข้าข้างปิงไปแล้วล่ะ
ฮิ้วววว
-
โฮะ พี่เอย์ชอบดูบาร์บี้ น่ารักอ่ะ :m3: มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากน้องปิงอีกมั้ยน้อ
พี่เอย์ อารมณ์เสียกลับมา พอได้เจอน้องปิงยิ้มหน้าบานต้อนรับ ทำให้อารมณ์ดีขึ้นใช่ม้า
รู้สึกได้เลยว่า พี่เอย์ชอบที่มีเวลาอยู่กับน้องปิงเยอะ ๆ เหมือนอยากให้น้องมาหาทุกวันเลย
แล้วต้องไปงานเลี้ยงที่ไม่อยากไป ที่พาน้องปิงไปด้วยนี่ เพื่อตัวเองจะได้รู้สึกสบายใจสินะ
งานเลี้ยงคุณย่านี่ เปิดเพลงได้โดนใจดีจริงเชียว แต่บรรยากาศ ชวนรู้สึกอึดอัดไปกับน้องปิงด้วยเลย
ได้เจอพี่ซีซ่าร์ไอดอลซะด้วย ว่าแต่พี่เอย์พูดถึงน้องปิงให้พี่ซีซ่าร์ฟังบ่อย ๆ อย่างนี้ แสดงว่าพี่เอย์
อยู่กับใคร ก็คิดถึงเรื่องของน้องปิงตลอด ๆ เลยสิน้า ขนาดตัวอยู่กับคุณย่า แต่ใจพี่เอย์ยังพะว้าะวง
อยู่กับน้องปิงตลอดเวลา มองหาน้องตลอด ๆ เลย ยิ่งเห็นน้องอยู่กับพี่ซีซ่าร์ขวัญใจ เลยยิ่งหวงใช่มะ
มีการมาพูดเหน็บน้องซะด้วย แหม ๆ แต่ที่ทำถูกใจที่สุด ลบรูปคู่น้องปิงกับพี่ซีซาร์ ซะงั้น :laugh:
ทนดูไม่ได้ล่ะสิพี่เอย์ อิจฉาเค้า ก็ถ่ายรูปคู่กับน้องปิง ให้น้องปิงเอาขึ้นเป็นวอล์เปเปอร์บ้างสิ
แต่รู้สึก พี่ซีซ่าร์ไอดอลของน้องปิง ดูน่าสงสัยจัง โดยเฉพาะตั้งใจพูดเรื่องคู่หมั้นและความเหมาะสมคู่ควรกัน
ของพี่เอย์กับเดียร์ ให้น้องปิงฟัง เดียร์เป็นทอมนี่พี่ซาร์รู้รึเปล่านะ แต่อะไรไม่เท่า มาทำตัวกรุ้มกริ่ม
เจ้าชู้ใส่น้องปิง พี่ซีซ่าร์ต้องการอะไรกันแน่ ยิ่งคำเตือนของพี่เอย์ ยิ่งทำให้ไม่น่าไว้ใจพี่ซีซาร์เลย
ตอนนี้ถูกใจมาก ที่พี่เอย์ ได้หลุดแสดงความเป็นห่วงน้องปิงออกมาบ้างแล้ว ปรกติทำเป็นเก๊กไม่ยอมรับ
แต่พอตกใจก็ลืมตัว กลัวน้องปิงบาดเจ็บ มากกว่าห่วงชุดสูทสุดหรูของตัวเอง ยิ่งตอนออกรับแทนน้อง
กับคุณย่านี่ โหย พระเอกมาก ๆ :m1: แต่คุณย่านี่ก็น่าเกรงขามจริง ๆ อ่ะนะ ทุกคนกลัวกันหมดเลย
ตอนนี้รู้สึกสองหนุ่ม เขาจะได้สบตาปิ๊ง ๆ กันบ่อยซะเหลือเกิน :o8: เหมือนจะไม่มีอะไร แต่ก็เขินจัง
พี่เอย์ปากร้ายใจดี ทำอะไรดี ๆ ให้น้องปิงแล้วไม่ยอมรับ แต่คนคิดบวกอย่างน้องปิง สัมผัสได้เสมอนะ
ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้พี่เอย์ยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกวัน ๆ แล้ว เชื่อว่าด้านพี่เอย์ก็ไม่ต่างกันหรอก
ชอบพี่เอย์น้องปิงมากจริง ๆ เลย รอตอนต่อไปนะจ้ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
อืมมมม จะว่าไงดี ยังไงปิงปิงต้องเจ็บแน่ ลางสังหรณ์ @ @
แต่คุณเอย์ตอนนี้ก็นะ ปากร้ายใจดีสุดๆ ใครไม่หลงก็แย่ละ แต่ไม่อยากให้หนูปิงถลำลึกไปมากกว่านี้เลย อยากให้คุณดอกฟ้าลงมาจีบหมาวัดมากกว่า โฮะๆ
-
อยากมโนบ้างจังง
มีเจ้านายหล่อ แบบนี้อีกไหมอะ
อยากเป็นแม่บ้าน
สาบานว่าจะไม่แรดออกหน้าออกตา
555555555555
-
แอบมีหึงด้วย หรือว่าชั้นรู้สึกไปเอง :katai2-1:
-
ขอแปะเรื่องนี้ไว้ก่อนนะ
:katai5:
-
เฮียเอย์หึงสะบัดดดดดด
ชอบอ่ะ อ่านแร้วอาย >//////<
พวกซึเดเระ 555555+
-
:hao7: :hao7: o13 o13 o13 o13 o13 :-[
-
น่ารัก สุดสุด
-
เดี๋ยวนี้เราตัดสินคนที่ภภายนอกไม่ได้แล้วสินะ.................. :katai5:
พี่เอย์ชอบทำอะไรก้ำกึ่งอ่ะ ใครก็ได้ทำให้มันรู้ตัว+ตาสว่างที :z3:
-
ตัวละครน่าร้ากกก มากเลยค่าา กรี้ดกรี้ด
หมาปิงใสใส ชอบนายเอกไร้เดียงสาโลกสวยค่อยๆ เรียนรู้กันไป เนอะ
-
โอ๊ยเขินค่ะ ทั้งฟินทั้งเขิน
พี่เอย์ปากแข็งมาก หลงรักน้องปิงเข้าแล้วใช่ไหม
ฟินนนนนนนนน :ling1:
-
:katai5:
-
น้องปิงได้ใกล้ชิดกับไอดอลตัวเป็นๆ
-
เม้นแรกคับกับนิยายเรื่องนี้...บอกได้คำเดียว...ฟิล
-
เหมือนพี่เอย์จะชอบน้องปิงมาก่อนรึเปล่านะ? :katai5:
-
ไม่รู้จะพูดยังไงกับพี่เอย์
เหมือนชอบๆเค้าแต่ไม่รู้ตัว
แล้วนี่หึงใช่มะะ หึงใช่มั้ยค้าาาา :-[
ไม่ว่าดูยังไงๆ ปิงก็คงเผยไต๋ออกมาก่อนชัวร์ๆ
(ถึงพี่เอย์จะแสดงออกมากกว่าก็เหอะ)
มาต่อเร็วๆน้า ชอบมากเลย
มันคือนิยายในอุดมคติ อารมณ์ชันซ่ายกะเต้าหมิงซื่อ (เก่าไปนะ กรี๊ดๆ)
แต่ชอบแนวนี้มากกกก
สุดท้าย รักคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
ประเภทคุณชายปากร้ายกะนายซินเลย
ถูกโขกสับตัลหลอด บอกเขาไปเลยยยย
"หนูก็สู้คน"
-
อ่านไปอ่านมา อิพี่เอย์มันทำตัวน่ารักขึ้นทุกวันนะเนี่ย
ชักเริ่มจะหายหมั่นไส้มันล่ะ อิอิ
-
อิพี่เอย์นี่จริงๆน่ารักนะคะเนี่ย.. :o8:
-
น้องปิงน่ารักจัง
พี่เอย์ทำเหมือนกับชอบน้องเลย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ :-[ :hao7: :hao7:
-
ในที่สุด ส้มตำปลาร้า ก็ เริ่มครอบงำ คุณชายเอย์ ทีล่ะนิดๆ อีกหน่อยนะน้องปิง ใกล้แล้ว อีคุณชายมันเริ่มออกอาการ หวงหนูแล้ว แต่ยังปากแข็งอยู่ ยังไงหนูปิงก็เอาปากตัวเองง้างปากคุณชายบ้างนะ จะได้เผยอออกมาบ้าง :hao6:
-
พี่เอย์เค้าก็เอาใจและห่วงใยแบบเถื่อนๆน่ะปิง คนแบบนี้จริงใจนะ
-
http://www.youtube.com/v/0x38rbfg3Ds (**** ตัวเอียงคือคำพูดที่ผ่านมาแล้วในตอนก่อน ๆ นี้*******)
# 6 ผมเอย์ตั้น คุณชายของไอ้หมาปิง
“เต็มถัง”
“ชำระเป็นเงินสดหรือบัตรครับ”
“เงินสด”
“1700 บาทครับพี่”
“ที่เหลือเก็บเอาไว้” ผมยื่นจ่ายใบพันไปสองใบ เด็กปั๊มโค้งคำนับให้แล้วรีบวิ่งมาโบกให้รถออกได้อย่างสวยงาม
“ไอ้เอย์แม่งนิสัยป๋าแก้ไม่หายสักทีว่ะ มึงทิปหนักเกินไปหน่อยไหม” ไอ้ฟิวส์เพื่อนสนิทที่ตอนนี้มันชิงตำแหน่งตุ๊กตาหน้ารถผมมาจากไอ้พวกสี่คนที่เหลือได้สำเร็จ ยักษ์พวกนั้นจึงต้องอัดกันนั่งอยู่ที่เบาะหลัง
“กระเป๋ากูไม่มีใบร้อยกับใบห้าร้อยเลย”
“สัส กูไม่ได้หมายความถึงแบบนั้น อย่ามาเฉเรื่อง”
“ช่างดิ่แม่ง กูอยากให้อ่ะ กูรวยทำไม”
“ถุยไอ้คุณชาย มึงนี่มันใช้เงินจนเคยตัวสักวันไม่มีขึ้นมาจะรู้สึก”
“แล้วมันจะมีวันนั้นเหรอวะ” เสียงไอ้บีมและพรรคพวกคนอื่น ๆ ที่ด้านหลังดังขึ้นพร้อมกัน พวกเพื่อน ๆ เป่าปากพากันวี๊ดวิ๊ว
“คุณเอย์ตั้นทายาทเจ้าของบริษัทรถยุโรปนำเข้าสุดหรูชื่อดังทั้งยังเป็นทายาทเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์อีกไม่รู้กี่สิบที่ ต่อให้มันผลาญเก่งขนาดไหน ใช้ให้ตายก็ไม่มีวันหมดหรอกสมบัติของย่ามันน่ะ”
ผั๊วะ!!
ผมจัดการเบิร์ดกระโหลกมันไปที โทษฐานพูดมาก ถึงจะเป็นความจริงผมก็ไม่อยากโดนล้อนี่ แต่ก็นะพวกเราก็ขำกันไปทั้งรถนั่นแหละ
ผมเอย์ตั้น วิศวฯโยธา ปีสี่ มหาลัยเหรอครับ? มอรัฐฯแถวสยามนั่นแหละ ช่วงนี้ออกพื้นที่บ่อยมาก มีสอบนอกพื้นที่อยู่ตลอดเพราะเราต้องลงไปดูสถานที่จริง ทั้งการออกแบบตึกสูง ถนน รวมถึงสะพานและเขื่อน โครงสร้างจริงที่ไม่ใช่เฉพาะทฤษฎีเหมือนที่เรียนกันเมื่อปีก่อน ๆ อีกแล้ว วันนี้ก็ถือว่าจบไปอีกหนึ่งควิส ผมและพรรคพวกเลยออกมาหาอะไรดี ๆ กินหลังสอบเสร็จ
“ไอ้เอย์ เดี๋ยวกูพามึงไปดูอะไรดี ๆ เผื่อว่าไอ้นิสัยคุณช้ายคุณชายป๋าจ๋าของมึงจะลดๆดีกรีลงได้บ้าง”
“อะไร” ผมถาม ไอ้ฟิวส์หันไปกำลังหันไปซุบซิบอะไรสักอย่างกับไอ้พวกข้างหลัง เห็นหัวเราะกันใหญ่
“ขับไปตามที่กูบอก”
“เหี้ยเหอะ กูต้องเชื่อมึง?”
“เออน่า วันเดียว”
ความจริงผมไม่ได้ถนัดเรื่องหาของแปลกๆกินหรอกนะ แต่วันนี้พิเศษนิดหน่อยเลยได้รับหน้าที่เป็นสารถีให้พวกมันหนึ่งวัน จริง ๆ แล้วกลุ่มพวกผมมีรถกันทุกคนนะ แต่วันนี้เราสอบนอกพื้นที่ใช่ไหมเพราะงั้นมันเลยลงเสียงกันว่าให้เอารถผมมา เพราะถนนมันค่อนข้างทุรกันดารเผื่อรถพังขึ้นมา ผมที่บ้านทำธุรกิจนำเข้ารถอยู่แล้วถอยใหม่ได้เรื่อย ๆ ไม่มีปัญหา
เจริญเนาะ เพื่อนใครกันวะ ตรรกะไหนของมัน
“ที่นี่เหรอวะ” ผมก้าวลงจากรถแล้วถามอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ร้านส้มตำอาหารอีสานเล็ก ๆ คือถือว่าเล็กมากเมื่อเทียบกับร้านอาหารตามโรงแรมที่ผมชอบไปนั่งบ่อย ๆ มีโต๊ะนั่งแปลก ๆ ที่ปูผ้ายางราคาถูกอยู่ห้าหกโต๊ะ กับหลังคาร้านที่มีสังกะสียื่นออกมาเพื่อกันฝน คือมันจะรันทดไปไหน ผมเห็นนี่ยังตกใจเลยนะถ้าฝนตกขึ้นมานี่มันจะรั่วไหมอ่ะ
“น้อง ๆ ออเดอร์หน่อย” เสียงไอ้ฟิวส์เรียกเด็กนักเรียนในชุดเทคนิคเทคโนอะไรสักอย่าง ให้เข้ามารับออเดอร์ ปลุกผมที่กำลังมองสำรวจสภาพร้านอย่างอึ้ง ๆ เราหกคนต่อโต๊ะแล้วนั่งลง
“ได้เลยครับพี่”
“ตำลาวปูปลาร้า จัดเต็มเผ็ดสลบ.........
เสียงไอ้ฟิวส์สั่ง ๆๆ อาหารที่มันชอบ ผมเริ่มคิ้วกระตุกเพราะอาหารที่มันกำลังออเดอร์กับน้องเขาอยู่ผมกินไม่ได้เลยสักอย่าง ขณะที่เจ้าเด็กรับออเดอร์นั่นกำลังจะเดินออกไป ผมเลยเรียกมันไว้
“มีข้าวผัดกุ้งหรือเปล่า” ผมถามมัน
ผมรู้หรอก ดูมันมองหน้าผมสิ แค่ผมถามถึงข้าวผัดกุ้งในร้านที่ขายส้มตำอีสาน ถ้ามันไม่มีก็แค่บอกกันดี ๆ สิวะ ชักสีหน้าใส่ผมทำไมแถมทำหน้าตาประหลาดๆ มันนิ่งไปสักพักก่อนพูดว่า เดี๋ยวมันสั่งผัดไทยจากร้านข้าง ๆ มาให้แต่ขอคิดค่าข้ามร้านนิดหน่อย
ผมเริ่มใจชื้นขึ้นหน่อยดีใจที่อย่างน้อยก็น่าจะมีสิ่งที่ผมกินได้แม้จะไม่ค่อยชอบ หรือเป็นอาหารถูก ๆ แต่ผัดไทยก็โอเคนะสำหรับผม ทว่าพอน้องมันบอกราคาว่าจานละสี่ร้อยหกสิบเท่านั้นแหละ อารมณ์ผมนี่ดิ่งวูบลงเหวเลยนะครับ หนอยยย หน้าตาก็น่ารักดีอยู่หรอก อุตส่าห์นึกชมอยู่ในใจเห็นวิ่งเสิร์ฟอาหารช่วยแม่ เด็กดี ๆ ขยันขันแข็งแบบนี้หายากส่วนใหญ่จะอายไม่ค่อยกล้ามาอยู่ช่วยงาน แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่ผมมองมันเหรอครับ หึหึ
ในเมื่ออยากได้มากใช่ไหม สี่ร้อยกว่าบาท ผมจัดให้เลย!
“เอาดิ แค่สี่ร้อยกว่าบาท เศษตังค์!” ผมเน้นให้มันได้ยินชัด ๆ กันไปเลย
คุณเชื่อไหมตอนเจ้าเด็กมหาโหดนั่นเข้ามาเก็บเงินผมนั่งเฉยเลยนะ ปกติไปไหนผมจ่ายตลอด ผมนิ่งจนไอ้ฟิวส์ควักจ่ายเองนั่นแหละ แล้วคุณอย่าคิดว่าจะได้ทิปจากมันนะ ไอ้ฟิวส์รวยก็จริงครับแต่ไม่เคยจ่ายทิปให้ใครหน้าไหนทั้งสิ้น
“พันสองร้อยยี่สิบบาทครับพี่ ผมลดให้ยี่สิบบาทละกันถือว่าขอโทษที่ทำเสื้อเพื่อนพี่เปื้อน”
หึหึหึ มันว่ามันลดให้พวกผม?? แล้วกำไรค่าผัดไทยกุ้งตัวกระจิ๋วโคตรธรรมดาที่มันบวกเพิ่มไว้แล้วไม่รู้กี่ร้อยเปอร์เซนต์นั่นล่ะวะ ถ้าผมจ่ายเองนะผมให้ใบพันสองใบแน่นอนอยู่แล้วเงินทอนผมไม่เอาเพราะกะว่าจะทิปหลังจากที่ไอ้ฟิวส์มันเฉลยว่าพาผมมาที่ร้านนี้ทำไม
“ไอ้เอย์ มึงดูไว้นะคนที่เขาลำบาก คนที่เขาเด็กกว่ามึงวิ่งทำงานสายตัวแทบขาดหาเงินช่วยแม่ มึงว่าไอ้เด็กนี่มันน่ารักไหมวะ กูโคตรจะนับถือมันอ่ะ วัยนี้มันต้องเที่ยว ดื่ม กินใช่ไหม แต่กูมาร้านนี้กับพี่สาวกูทีไรแม่งอยู่เสิร์ฟอาหารช่วยแม่ตลอด”
แล้วเป็นไงล่ะ เจ้าเด็กบ้าแทนที่มันจะได้ทิปหนัก ๆ ตั้งแปดร้อยเลย สมน้ำหน้าอยากได้เงินสี่ร้อยดีนัก เพราะงั้นแปดร้อยอดไปก่อนนะไอ้น้อง หึหึ
ติ๊ดดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดด
“เอย์ มีคนกดเรียกแหน่ะ”
“หือ? ใช่เหรอ หยีหูดีจังครับ เอย์ไม่เห็นได้ยินเลย”
ผมพูดงัวเงีย นอนกอดยาหยีสาวน้อยหน้ารัก เด็กบัญชีมหาลัยเดียวกันนั่นแหละครับ พูดง่าย ๆ หยีก็หนึ่งในกิ๊กผมคนหนึ่งเหมือนกัน เจอกันไม่บ่อยหยีเองก็มีแฟนแล้ว ช่วยไม่ได้เมื่อคืนผู้หญิงเขาว้อนท์ผมเลยจัดเต็มให้อย่างไม่มีปัญหา ลากยาวกันมาจนถึงเย็นของอีกวัน
ติ๊ดดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดด
“จิ๊! งั้นหยีลุกไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวเอย์ออกไปจัดการเอง” ผมจิ๊ปากอย่างหัวเสียก่อนลุกจากเตียงคว้าเอาผ้าเช็ดตัวที่ตกเรี่ยราดอยู่ที่พื้นขึ้นมาพันเอวไว้ เดินออกไปกดถามว่าใครกันที่มากดเรียก พออีกฝ่ายบอกมาว่าเป็นคนทำความสะอาดที่ผมเคยไปติดต่อคุณป้าที่เป็นแม่บ้านประจำของที่นี่ไว้ ผมเลยบอกให้เขารอสักครู่ จำได้ลาง ๆ ว่าเมื่อเช้าเจอป้าแกเอาข้าวขึ้นมาส่ง แกบอกผมไว้แล้วว่าวันนี้จะมีคนมาให้ผมพิจารณา
“อ้อ รอสักครู่”
ผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวหลังจากหยีอาบเสร็จไม่นาน คือรีบที่สุดแล้วนะปกติผมจะนานกว่านี้นิดหน่อย เห็นใจเหมือนกันเพราะผมปล่อยให้ใครสักคนที่มาติดต่อธุระกับผมต้องคอย แต่ทำไงได้ล่ะครับ คือผมเองก็แต่งตัวไม่เรียบร้อยเหมือนกัน จะให้เข้ามาในสภาพที่พวกผมสองคนเป็นแบบนี้ก็คงไม่ได้
“เดี๋ยวหยีออกไปเปิดให้เขาเข้ามาละกันนะเอย์” ผมติดตะขอสร้อยเส้นเล็ก ๆ ที่ทำของเธอหลุดไปเมื่อคืนให้ที่ลำคอขาวเรียว เธอหันมาจูบที่แก้มผมหนึ่งทีก่อนเดินออกไปจากห้อง ผมเองกำลังจะเดินตามออกมา
“เข้ามาสิคะ” เสียงหยีดังขึ้น ผมที่เดินตามกันไปติด ๆ ถึงกับชะงักเมื่อได้เห็นว่าใครที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องตัวเอง
“ยืนงงอยู่ทำไม รีบเข้ามาเร็วเข้า” เรียกเข้ามาก่อนละกัน แล้วค่อยว่ากันอีกที เดี๋ยวขอดูหน้ามันดี ๆ อีกครั้งซิ ทำไมมันคุ้นหน้าจังวะ คล้ายไอ้เด็กมหาโหดร้านตำไทยตำลาววันที่ไอ้ฟิวส์มันพาไปกินเลย
พอมันเดินเข้ามาเท่านั้นแหละ หึหึ
มันใช่! มันนั่นแหละ ไอ้เด็กคนนั้น!
ผมบอกให้มันนั่งรอเพราะจะเดินลงไปส่งหยีด้านล่าง พอผมขึ้นมาเห็นมันนั่งหัวยุ่งทำหน้าทำตากวนประสาทคล้ายคนเสียเส้น ผมเลยจัดการสั่งๆๆแล้วก็สั่ง ยื่นการ์ดสำรองของห้องนี้ให้มัน ไม่ใช่ว่าไว้ใจอะไรหรอกครับผมเชื่อในตัวของป้าพนักงานคนนั้นมากกว่าเคยจ้างแกมาทำพิเศษอยู่หลายครั้งเหมือนกัน แต่พักหลัง ๆ พอติดต่อไปแกชอบให้ผู้หญิงสาว ๆ มาทำแทน แล้วคนพวกนั้นชอบมาให้ท่าให้ทางคือผมก็พอจะดูออกอ่ะนะ ไม่ชอบผู้หญิงแบบนั้นเท่าไหร่ ผู้หญิงที่เหมือนให้ท่าและจ้องจะจับผมอยู่ตลอด
คืนนั้นผมมีงานการกุศลที่ต้องไปกับคุณย่า ผมออกมาตั้งแต่ตอนนั้นปล่อยห้องของตัวเองไว้กับไอ้เด็กประหลาด โดยไม่ลืมที่จะวางเงินค่าจ้างไว้ให้ห้าใบ
นั่นผมตั้งใจนะ ไม่ใช่ว่าตั้งใจจะให้หมดทั้งห้าใบที่วางไว้หรอก แต่ตั้งใจจะดูว่าคนแบบเจ้าเด็กนั่นมันจะหยิบเอาไปกี่ใบกัน
ผมกลับมาถึงห้องราว ๆ ห้าหกทุ่ม คุณเชื่อไหมห้องผมสะอาดและเรียบร้อยมาก ตอนแรกคิดไว้ว่าหากใช้ให้เด็กผู้ชายมาทำความสะอาดดูแลให้ ผมคงต้องทำใจว่ามันคงจะไม่ค่อยสะอาดหรือเป็นระเบียบมากมายอะไรแต่คงจะดีกว่าถ้าต้องปวดหัวกับเรื่องผู้หญิงที่จะตามจิกตามผมอ่อยผมอยู่ตลอด
“หยิบไปแค่ใบเดียวเหรอเนี่ย ฮึ เป็นเด็กดีเหมือนกันนี่หว่า” ผมพูดพึมพำกับตัวเองทันทีที่เข้ามาถึงห้องอาบน้ำแต่งตัวแล้วนั่งลงที่โต๊ะเพื่อเคลียร์รายงานต่าง ๆ ไม่มีอะไรที่ถูกรื้อ ข้าวของทุกอย่างของผมยังอยู่ในสภาพเดิม มีแต่ความสะอาดสะอ้านเท่านั้นที่เพิ่มขึ้นมา
“อืมม ~ ~ ~”
ผมนอนหลับตาอมยิ้มซุกหน้าลงที่หมอนสีขาวนุ่มนิ่มใบโปรด ไม่รู้เมื่อกี้ฝันอะไรเหมือนกัน เหมือนได้ยินเสียงใครสักคนร้องเพลง อากาศเย็น ๆ จากแอร์ทำเอาผมไม่อยากตื่นเลยจริง ๆ นะ
ป๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หืม?
ป๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หืม? เสียงอะไรวะ
ป๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เฮ้ย! คราวนี้ผมลุกเลย ลองเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังลอดออกมาจากด้านนอกดี ๆ อีกครั้ง พอมั่นใจว่าเสียงแปลกประหลาดนี้น่าจะมาจากใครสักคนที่อยู่ด้านนอกแน่นอน
“เสียงอะไรวะแม่ง!!!”
แค่นั้นแหละครับที่ผมสบถและหัวเสียอยู่ได้ เพราะทันทีที่ผมเห็นบุคคลที่ยืนอยู่หลังเคาเตอร์อาหารในครัว ทุกสิ่งทุกอย่างของผมเหมือนหยุดลงชั่วขณะ คุณรู้ไหมผมเพิ่งค้นพบว่าผมจ้างคนเสียเส้นมาทำงานบ้านให้ มันคืออะไรกันวะกับไอ้ชุดหลุดโลกแบบนั้น คือเห็นผมเป็นแบบนี้แต่ผมก็พอจะรู้นะว่าไอ้ชุดกันเปื้อนมันต้องคู่กับหมวกผ้าคลุมผมใช่ไหม แต่นี่มันเพี้ยนถึงขนาดเอาหมวดพลาสติกใส่อาบน้ำมาจัดเข้าชุดกันกับผ้ากันเปื้อน มันช่างคิดได้ โอ๊ยยยย พิโถ่พิถังกะละมังแตกหม้อไหทองคำ ไอ้ปิงมันบ้า มันบ๊อง มันเสียเส้น
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆกร๊ากกกก โอ๊ยยยยยย กูขำ ไอ้ปึงมึงแต่งตัวอะไรของมึงเนี่ยบ้ารึเปล่า โอ๊ยยยยยย กูตลก โอ๊ยยช่วยกูด้วย อย่างฮา มึงๆ โอ๊ยยยยย กูขำมาก”
ผมหัวเราะจนตัวงอเลยนั่นแหละตาย ๆ เกิดจากท้องพ่อท้องแม่ยังไม่เคยเห็นใครบ้าแล้วก็บ๊องได้เท่าไอ้เด็กนี่เลย ผมขำจนแทบจะร่วงกองลงที่พื้นถ้าไม่ติดว่า กำลังเอะใจว่ามันกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ ผมเลยเดินเข้าไปชะเง้อดูใกล้ ๆ
“นี่มึงกำลังทำอะไรเนี่ย”
“ผมกำลังทำอาหารให้พี่ทานไง ตอบแทนน่ะตอบแทน แล้วก็ไถ่โทษเรื่องที่ผมแกล้งพี่ตอนนั้นด้วย”
พอผมถามว่ามันกำลังทำอะไรก็ไม่ยอมบอก บอกมาแต่ว่ารับรองอร่อยเด็ดสุดอะไรของมัน ผมเลยเดินเลี่ยงว่าจะเข้าไปอาบน้ำ พอนึกขึ้นได้เรื่องเงินค่าจ้างเลยถามดูว่าทำไมถึงหยิบไปแค่นั้น ปรากฏว่าคำตอบที่หมาปิงมันตอบมานี่ทำเอาผมแทบสำลัก
“เปล่า แต่ผมคิดค่าจ้างแค่ใบเดียวนั่นแหละ นี่ผมยังเจียดเอามาทำอาหารให้พี่ทานได้ด้วยนะ เห็นไหมว่าผมเป็นเด็กดีช่วยนายจ้างประหยัดเงินมากขนาดไหน พี่น่ะก็ประหยัด ๆ ไว้บ้างเถอะยังเรียนอยู่เลยไม่ใช่เหรอทำไมใช้เงินเกินตัวนักล่ะ”
คือผมก็รู้ล่ะนะว่าตัวเองเป็นยังไงแบบไหน แต่มันคืออะไรเหรอวะที่เด็กน้อยอย่างมันมีหน้ามาสอนผมเรื่องการใช้เงินใช้ทองเนี่ย บ้านผมรวยทำไมอ่ะ ผมใช้เท่าที่ผมอยากใช้แหละ ของใช้เสื้อผ้าอะไร ๆ ผมก็มีครบ หันมองไปทางไหนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวก็เตรียมพร้อมไว้ให้หมด แต่บางครั้งนะผมรู้สึกเหมือนกันว่าผมขาดอะไรบางอย่างไป แต่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรที่ผมมีไม่พอ สิ่งที่ผมรู้สึกได้ว่ามันยังไม่เติมเต็ม สิ่งที่ผมรู้สึกอยู่เสมอว่ามันขาดหายไป
ผมนั่งมองอาหารสองอย่างที่เจ้าเด็กบ๊องมันตั้งใจทำให้ผม มีข้าวเปล่าร้อน ๆ เพิ่งคดออกจากหม้ออีกหนึ่งจาน ข้าวน่ะหอมมากเลย แต่ไอ้กับสองอย่างนี่ผมสาบานผมไม่เคยกินเลยจริง ๆ มันคืออะไรเหรอครับ เจ้าปิงมันบอกว่าลาบกับเอ็นไก่ชุปแป้งทอด
ผมเงยหน้ามองใบหน้าที่กำลังจดจ้องผมราวกับกำลังลุ้นว่าผมจะตักอาหารจานไหนของมันก่อน รู้สึกผิดหน่อย ๆ เหมือนกันนะ เพราะผมคิดว่าตัวเองไม่สามารถกินลงไปได้เลยสักจาน
จะทำยังไงดี จะทำยังไงดี ผมเฝ้านึกอยู่ในใจ เจ้าเด็กนี่อาจจะต้องเสียใจแน่ ๆ ความจริงปิงมันก็ทำให้ผมหัวเราะได้ มีความสุขได้ในเวลาที่ผมเครียด บางครั้งผมยังแอบสงสัยตัวเองเหมือนกัน แค่นึกถึงหน้าตากับท่าทางของมันผมถึงอมยิ้มได้ขนาดนั้นเลย
“วันนี้มึงต้องรีบกลับรึเปล่า”
“ก็ไม่ได้ไปไหนนะครับ นอกจากไปช่วยแม่ที่ร้าน”
“ไปซื้อของกับกูหน่อย เดี๋ยวจ่ายค่าล่วงเวลาเพิ่ม”
“ได้เลยครับผม” มันตอบรับด้วยใบหน้าทะเล้น ๆ ที่แสนจะเบิกบาน แน่นอนสิผมใช้เรื่องค่าแรงมาล่อมันนี่ จริง ๆ ปิงเป็นเด็กดีนะครับ เขาแค่ต้องการเงินค่าแรงของเขาไม่เคยคิดอยากได้อะไรที่ไม่ใช่ของ ๆ ตัวเองเลยนะ ในห้องนอนผมจะมีพวกแบงค์ปลีกย่อยต่าง ๆ ที่ผมมักไม่ชอบใช้ ยกตัวอย่างเช่นเวลาไปซื้อของที่เซเว่นหรือร้านสะดวกซื้ออื่น ๆ จะมีเงินทอนใบร้อยใบยี่สิบห้าสิบหรือใบห้าร้อยรวมถึงเศษตังค์เหรียญ ซึ่งเงินพวกนี้ผมมักจะวางไว้บนโต๊ะไม่ก็ในลิ้นชักที่ไม่ได้ล็อค
ปิงทำความสะอาดให้ผมก็จริงแต่ไม่เคยหยิบอะไร ๆ ที่ไม่ใช่ของตัวเองออกไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว จริง ๆ ถ้าหยิบนี่ผมไม่รู้เลยนะ คิดไปคิดมาโชคดีมากที่ได้ปิงมาทำงานด้วย วันนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองใจร้ายมากไปหน่อยเดี๋ยวจะพาเจ้าติงต๊องนี่ออกไปเลี้ยงข้าวสักมื้อละกัน และที่สำคัญเพื่อไม่ให้เป็นการหักหาญน้ำใจ ต่อไปถ้ามันอยากจะทำอาหารให้ผมทานอีก จะได้ไม่ต้องมานั่งรู้สึกผิดกันทั้งคู่ มันเองก็คงรู้สึกผิดที่ทำในสิ่งที่ผมกินไม่ได้ ส่วนผมเองก็รู้สึกผิดที่ไม่สามารถกินในสิ่งที่มันอุตส่าห์ตั้งใจทำ เพราะอย่างนั้นผมตั้งใจจะซื้อตำราอาหารดี ๆ สักเล่มสองเล่ม เอาไว้ให้มันทำให้ผมกิน
ตอนที่เราอยู่กันในลิฟต์มีคำพูดนึงที่ผมฟังสะดุดกึก ถึงกับต้องหันมองมันดี ๆ
“ผมใส่ชุดนี้ไปกับพี่ได้เหรอ”
ปิงไม่ได้ใส่เสื้อผ้าหรูหราราคาสูง วันนี้มันใส่แค่เสื้อยืดคอกลมกับกางเกงกีฬาห้าส่วนจั๊มขาตัวเก่งแบบที่มาห้องผมทีไรผมเห็นมันใส่แต่แบบนี้ คือดูรู้ว่าเป็นเสื้อผ้าที่มีขายกันทั่วไปตามตลาดไม่ได้มียี่ห้อหรูหราเลย แต่ปิงเป็นคนสะอาด แน่นนอนว่าผ่านเกณฑ์ที่ผมตั้งไว้ไม่อย่างนั้นผมจะไว้ใจให้มันทำอาหารให้กินได้ไงกันล่ะ
“เอาไป”
“อะไรอ่ะ”
ผมยัดตำราอาหารที่เลือกหยิบมาจากชั้นส่งให้มันหน้าตามันเหรอหราแปลก ๆ คงคิดว่าอ่านยากล่ะมั้งนะ ก็แน่นอนสิอาหารดี ๆ ก็ต้องอยู่ในตำราดี ๆ มีระดับ ผมซื้อคู่มืออาหารที่เป็นภาษาฝรั่งเล่มนึงกับตำราอาหารแบบไทย ๆ อีกเล่มนึง จริง ๆ จะหยิบแบบภาษาไทยทั้งหมดผมก็ไม่มีปัญหาหรอกแต่เห็นหน้าตาเอ๋อ ๆ ของมันแล้วก็อยากแกล้งขึ้นมา ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ ยิ่งเอ๋อหนักกว่าเก่าตอนที่รู้ว่าไอ้ภาษาในตำรามันเป็นภาษาอังกฤษล้วน ๆ เลย(นี่ผมใจดีเลือกที่มีแบบรูปภาพส่วนผสมไว้ชัดเจนเลยนะ)
“เดี๋ยวแวะซื้อข้าว......
พอออกจากร้านหนังสือ กำลังจะบอกว่าเดี๋ยวเราแวะซื้อข้าวและของสดไปใส่ตู้ไว้กะจะให้เจ้าปิงทำอาหารให้กินเพื่อให้มันแก้มือใหม่ แต่ดันมีโทรศัพท์เข้าเสียก่อนผมเลยต้องกดรับ เป็นสายของแพรที่โทรเข้ามา
แพรก็คือหนึ่งในบรรดกิ๊กที่นาน ๆ ทีผมจะเรียกหาเธอ แต่ในเมื่อวันนี้เธอว้อนท์ประกอบกับไหน ๆ ก็พาปิงออกมาแล้วให้มันอยู่ช่วยแพรถือของเลยก็ดีเหมือนกัน
ผมกับปิงไปรับแพรที่คอนโดของเธอ แปปเดียวครับไม่นานเราทั้งสามคนก็กลับมาเดินอยู่ในห้างที่เดิมที่ผมเพิ่งจะขับรถออกมาเมื่อสักครู่
ผมรู้สึกหิวนะและคิดว่าปิงมันก็คงจะหิวด้วยเมื่อเช้ามันมาที่ห้องผมแต่เช้าและเราก็ยังไม่ได้ทานอะไรกันเลย กับข้าวที่มันทำให้ผมกินไม่ได้ และตัวมันเองก็ยังไม่ได้กิน เพราะฉะนั้นผมจึงมุ่งไปยังร้านอาหารที่ผมชอบ
“เอย์ เอย์ให้เด็กเขารอเราอยู่ด้านนอกสิคะ แพรอยากนั่งกับเอย์แค่สองคนนะ บอกน้องเขาไปหาอะไรกินที่ศูนย์อาหารโน่นไป๊”
นั่นคือครั้งที่หนึ่งที่แพรพูดในลักษณะนี้กับผม ผมสะกิจใจนะเพราะหน้าตาและท่าทางเธอเวลามองมาที่ปิงมันไม่ใช่ คือคล้ายกับว่าเธออายเหรอที่เจ้าปิงมันจะเข้าไปกับเราด้วยอะไรแบบนั้น แต่ในที่สุดเราสามคนก็เข้าไปนั่งข้างในด้วยกันเพราะการตัดสินใจของผม ปิงมากับผมเพราะงั้นผมจะไม่ทิ้งนะเราจะต้องกลับด้วยกันและไปด้วยกัน นิสัยผมเป็นแบบนั้นไม่ว่ากับใคร
“ตาย ๆๆ เสื้อผ้าฉันเปื้อนหมดแล้ว เอาของดี ๆ ราคาแพง ๆ ไปวางกองไว้บนพื้นได้ยังไง นายรู้ไหมกระเป๋าฉันเสื้อผ้าฉันราคาเท่าไหร่ เอย์ดูสิคะเด็กคนนี้ใช้ไม่ได้เลย เอย์กลับไปไล่มันออกเลยนะ แพรไม่ชอบหน้าเลย บอกตรง ๆ”
อีกครั้งที่ผมสะกิดใจ คือมันจะอะไรนักหนาเหรอครับแพรทำไมถึงต้องดีดดิ้นโวยวายขนาดนั้นและที่สำคัญ พื้น ที่เจ้าปิงมันวางถุงกระดาษต่าง ๆ ลงสะอาดดีมากไม่สกปรกเลยสักนิด
เราเดินกันต่อก่อนที่จะมาถึงชั้นล่าง แพรอยากได้อะไรอยากกินอะไรผมจัดให้เต็มที่เลยครับนิสัยเสีย ๆ เธอออกมาให้เห็นขนาดนี้แล้วผู้หญิง ‘เยอะ’ แบบนี้ผมไม่ปลื้มนะ วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายของเธอที่จะได้มาเดินอยู่กับผมแบบนี้แล้วล่ะ
ที่ลานชั้นล่างเขาจัดงานโชว์ตัวอะไรสักอย่าง คงมีดารานักร้องมาร่วมงานเพราะคนเยอะมาก แล้วเจ้าปิงมันก็เป็นหนึ่งในติ่งพวกนั้น
“มึงกำลังดูบ้าอะไรอยู่ นี่กูต้องเดินกลับมาเรียกทั้งที่เดินจะถึงลิฟต์อยู่แล้ว มึงสติดีอยู่รึเปล่า เดี๋ยวกูหักเงินซะเลยนี่”
“เย้ย! ไปแล้วครับ ไปๆไปเดี๋ยวนี้เลยครับ ไม่เอา ๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ ”
มันรีบซุกหลังผมแล้วดัน ๆ ออกมา ปิงไม่ใช่คนตัวเตี้ยนะ ถึงมันจะตัวเล็กกว่าผมแต่ก็แค่หน่อยเดียวเท่านั้น เพราะงั้นผมที่มองดูสองไม้สองมือของมันที่เต็มไปด้วยถุงช็อปปิ้งของแพรจึงวางใจในระดับหนึ่งว่ามันคงจะอดทนได้ ไม่บ่นออกมาเพิ่มความรำคาญให้ผมอีก
ขณะที่เราสองคนกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่รถโดยที่ผมทิ้งกุญแจไว้ให้แพรไปนั่งรออยู่ก่อนแล้ว โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
‘ซีซ่าร์’ พี่ชายของผมเอง มันมาทำงานอยู่แถวนี้เห็นว่ามีเรื่องสำคัญอยากให้ผมแวะเข้าไปหา ผมรู้เลยมันมาไอ้งานโชว์ตัวที่คนเยอะ ๆ นี่แน่ ๆ ที่สำคัญกว่าอะไรทั้งหมด ผมไม่อยากย้อนกลับเข้าไปเลยผมไม่ชอบคนเยอะไม่ชอบความวุ่นวาย แต่ก็จำเป็นต้องเข้าไป
“พี่จะเข้าไปไหนอ่ะ นี่มันหลังเวทีนะ พี่จะเข้าไปทำไม” เสียงไอ้ปิงร้องทักไว้เมื่อเห็นผมกำลังเดินมุ่งจะเข้าไปโซนหลังเวทีของที่จัดงาน จริงสิมันคงยังไม่รู้ว่าผมเป็นน้องชายของซีซ่าร์ดารานายแบบและไอดอลคนดังของยุค
ผมคุยธุระกับซ่าร์พักเดียวก็ขอแยกออกมา มองดูหน้าคนที่มาด้วยกันนิดหน่อยเพราะดูเหมือนมันเอ๋อไปตั้งแต่รู้ว่าผมกำลังคุยอยู่กับซีซ่าร์ไอดอลที่มันปลาบปลื้ม ผมนึกสนุกเลยลองถามมันดูว่าผมกับไอ้ซ่าร์ใครจะหล่อกว่ากันซึ่งดูมันตอบกลับมานะ เข้าเป้าที่ผมตั้งไว้เป๊ะเลย
“คนเป็นถึงดารานายแบบก็ต้องหล่อดิ กับคนที่ไม่มีใครเขาจ้างไปเดินแบบถ่ายหนังนี่ก็ควรจะรู้ตัวแล้วนะครับ”
ผมหัวเราะหึหึ ก่อนจะตอกกลับไปสักดอกเอาให้มันหน้าแตกไปเลย
“มึงรู้อะไรไหม คนที่ถูกทาบทามจากพี่บี้ผู้จัดการส่วนตัวของไอ้ซ่าร์เป็นคนแรกน่ะ มันกู! พอกูไม่เล่นด้วยเขาเลยไปขอร้องไอ้ซ่าร์ เป็นไง แบบนี้แสดงว่ากูก็ต้องหล่อกว่าเพราะกูโดนพี่เขาทาบทามก่อน”
ได้ผลครับมันเบะปากใหญ่เลย คงคิดว่าผมโม้ แต่นี่คือเรื่องจริงนะทำไมผมต้องโม้ล่ะ ผมรักความเป็นส่วนตัวรักอิสระผมไม่สามารถเสียสละความสุขความเป็นตัวเองให้กับใคร ๆ ได้เพราะฉะนั้นผมจึงไม่เลือกที่จะทำอาชีพคนของประชาชนแบบนั้น ซึ่งซีซ่าร์มันแตกต่าง มันคิดตรงข้ามกับผมทุกอย่าง ซ่าร์มันชอบงานในวงการมาก ชอบเข้าสังคม ยิ่งทำก็ยิ่งก้าวหน้าซึ่งผมเองก็ดีใจกับมันด้วยได้ทำงานที่ตัวเองรัก ขอให้มันมีความสุขก็พอแล้วจะเป็นงานอะไรขอให้สุจริตแค่นั้นพอ
“เอย์ใจร้าย เอย์ไม่รักแพรแล้ว”
“ใช่ครับ เอย์ใจร้าย
“เอย์อ่ะ เอย์ไม่รักแพรแล้ว”
“เอย์จำได้ว่า เอย์ไม่เคยพูดเลยนะว่าเอย์รักแพร”
“เอย์!”
“ปิง เอาของที่มึงถืออยู่ทั้งหมดนั่นให้คุณแพร เอย์ไม่เดินขึ้นไปส่งนะระหว่างเราจบไว้แค่วันนี้ก็แล้วกัน แพรไม่ต้องโทรหาเอย์อีกแล้วนะครับ ขอโทษด้วยจริง ๆ เอย์ว่าแพรควรลงไปได้แล้วล่ะครับ เอย์จะรีบกลับ”
นั่นล่ะครับผมเลิกไปแล้วอีกคน แต่ผมเฉย ๆ นะหลังจากเธอเดินสะบัดก้นออกไปแล้วพร้อมกับข้าวของที่ผมซื้อให้ผมก็เรียกเจ้าปิงให้มานั่งแทนที่ กะว่าจะแวะซื้ออะไรบางอย่างไปที่ห้องให้มันทำไว้ให้ผมกินก่อนค่อยปล่อยให้กลับไป
จริง ๆ ผมไม่ใช่ว่าจะหิวมากมายอะไรนะครับ แต่ผมมีความรู้สึกผิดมาตั้งแต่เช้าเลยเรื่องที่ไม่ยอมกินอาหารที่มันอุตส่าห์ทำให้ ผมเลยอยากให้มันได้แก้ตัวสักหน่อย ปิงเลือกซื้อโน่นนี่หยิบใส่รถเอาเท่าที่จำเป็น เขาเป็นคนที่ไม่ฟุ่มเฟือยเลยนะทั้งที่ผมอนุญาตให้หยิบอะไรมากแค่ไหนก็ได้ แต่ปิงก็เลือกที่จะหยิบเฉพาะสิ่งที่ตัวเองจะต้องใช้ในครัว แต่สิ่งที่ทำให้ผมเริ่มประทับใจมาก ๆ ก็คือตอนที่ปิงมันไปเลือกซื้อกล้วยหอม ขณะที่ผมเดินไปเลือกขนมปังที่ผมชอบ พอเดินกลับมาผมเลยถามไปว่า จะซื้อกล้วยไปทำไม แล้วดูมันตอบ
“เผื่อพี่หิวตอนกลางคืนไง กินขนมปังกับกล้วยแล้วก็นม มันจะดีกว่านะ กล้วยหอมมีประโยชน์ ผมรู้ว่าพี่ต้องกินเป็นแน่”
ปิงไม่น่าจะรู้นี่ ว่ากล้วยหอมเป็นผลไม้เพียงอย่างเดียวที่ผมกินเป็น!
“อาหารพี่เสร็จแล้วนะผมวางไว้บนโต๊ะนะครับ”
พอกลับมาถึงห้องผมตรงเข้าไปอาบน้ำจัดการตัวเอง พอออกมาปิงก็ทำอาหารให้ผมเสร็จเรียบร้อยพอดี ผมดูท้องฟ้าผ่านทางกระจกผนังบานใหญ่ เป็นมุมที่ผมชอบมานั่งที่สุดในตอนกลางคืน ฝนทำท่าจะตกลงมาแล้ว
“แล้วมึงไม่กินด้วยกันรึไง”
“ไม่อ่ะพี่ ฝนเหมือนจะตกแล้วผมรีบกลับก่อนดีกว่า”
เห็นมันกำลังเดินไปหยิบกระเป๋าที่ห้องเล็กเลยเรียกให้มาเอาตังค์ ผมวางไว้ให้ห้าใบ แต่วันนี้คือกะให้ทั้งหมดจริง ๆ ไม่ได้ลองใจอะไรเหมือนวันแรกเลยนะครับ แต่ปิงก็เลือกที่จะหยิบไปใบเดียวเหมือนเดิม ผมเลยแกล้งทำหน้าดุแล้วบังคับให้มันหยิบเพิ่มไปอีก ซึ่งปิงก็เลือกที่จะหยิบเพิ่มอีกแค่ใบเดียว
ทำไมมันเป็นคนแบบนั้น? ผมนึกสงสัยอยู่เหมือนกัน ปิงเป็นเด็กดีมากจริง ๆ
“กลับยังไง รถเมล์ แท็กซี่” ผมถามขณะที่มองไปที่กระจกอีกครั้ง เห็นฟ้าแลบเป็นระยะแล้วแต่ฝนก็ยังไม่ตกลงมา
“มอไซด์ครับผม พี่ถามทำไมจะไปส่งผมเหรอ”
คุณเชื่อไหมถ้ามันไม่ทำหน้าทำตาทะเล้นกวนตีนแล้วบอกผมว่าพี่ไปส่งผมหน่อยสิฝนจะตกแน่ ๆ เลยนี่ ผมลุกเลยนะ แต่มันดันทำหน้าตากวนประสาทดีนักผมก็เลย
“กูเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าคนยืนอยู่เฉย ๆ ก็ฝันได้ ปิงมึงนี่มหัศจรรย์จริง ๆ ”
(ต่อด้านล่าง)
-
ในที่สุดปิงมันก็เดินออกไปจากห้อง ผมลุกขึ้นไปดูที่โต๊ะอาหาร ข้าวผัดกุ้งวางไว้ให้บนโต๊ะแล้วเรียบร้อย มีการทอดไข่ดาวสองฟองโป๊ะหน้ามาด้วย อย่าคิดว่ามันจะสวยหรูหราอะไรนะครับ หน้าตาข้าวผัดไม่น่ากินเลยสักนิด ข้าวผัดเป็นสีเข้ม ๆ ไม่ขาวเหมือนเลาจน์ของที่นี่ทำ ไข่ดาวไม่ต้องพูดถึงติดกระทะจนจะกลายเป็นไข่หยิกแล้วมากกว่าไข่แดงนี่แตกสะเปะสะปะไปหมด ผมยืนหัวเราะสมเพชอาหารของตัวเองสุด ๆ ทั้งที่ผมยกหูกริ๊งเดียว อาหารสวยงามพร้อมเสิร์ฟจากเลาจน์ของคอนโดก็จะมาวางจนถึงที่ แต่ผมก็เลือกที่จะนั่งลงไป แล้วกิน
อืม...มันก็อร่อยใช้ได้เลยนี่ ผมคิดว่าตัวเองคงจะหิวเพราะตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว มองดูอีก ที่ด้านนอกฝนตกลงมาแล้วครับ หนักมาก ๆ เลยด้วยฟ้าแล็บมาเป็นระยะแต่ห้องผมเก็บเสียงจะไม่ได้ยินเสียงจากภายนอกเลย ผมนึกถึงเจ้าปิงขึ้นมาทันที คิดว่าป่านนี้คงยังออกไปไม่ได้ ฝนเทลงมาหนักมากผมคิดว่าถ้าหากกลับไม่ได้จริง ๆ ปิงคงจะขึ้นมาหาผมขอพักค้างคืนที่นี่ไม่ก็ต้องบอกให้ผมไปส่งมัน
ผมนั่งรออยู่นานมากดูทีวีดูการ์ตูนรอไปเรื่อยสักพักจึงเดินเข้าไปหยิบหนังสือมานอนอ่านไหนๆก็ไหน ๆ แล้วแต่คุณก็รู้ใช่ไหมคนเราพอจับหนังสือเรียนปุ๊บทำไมมันหลับไปไม่รู้ตัวเลยวะ ผมเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีเกือบจะตีสองแล้ว ผมลุกขึ้นนั่งทันทีมองไปรอบ ๆ ห้องคือไม่เห็นเจ้าปิงนี่แสดงว่ามันไม่ได้ขึ้นมา ผมเลยลุกขึ้นมองออกไปที่นอกน้าต่างฝั่งตรงข้ามกับกระจกฝั่งนี้คิดว่าน่าจะเป็นจุดที่สามารถมองเห็นทางเข้าของคอนโดได้แต่ผมก็มองไม่เห็น เพราะว่าจุดที่ผมอยู่นี่มันสูงมาก และที่สำคัญผมไม่รู้ตัวเองเดินมามองดูอะไรรู้แต่กำลังคิดว่าเจ้าปิงมันจะกลับไปถึงบ้านรึยัง ผมเดินไปหยิบมือถือขึ้นมากดดูเบอร์ที่เพิ่งจะได้มาก่อนมันออกจากห้องไป แต่ผมหยุดทุกอย่างไว้แค่นั้นเมื่อคิดได้ว่าช่างมันสิ มันก็เป็นผู้ชายนี่หว่าผมจะต้องไปห่วงมากมายทำไม ป่านนี้หาทางกลับไปถึงบ้านแล้วแน่ ๆ เผลอ ๆนอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอยู่บนที่นอนนิ่ม ๆ สบายตัวไปแล้ว
http://www.youtube.com/v/0x38rbfg3Ds
♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ ก่อนจะนอนอยากเจอเธอเป็นคนสุดท้าย
คนแรกของเช้าถัดไป ฉันก็อยากเห็นเธอ ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~
♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ เช้าก็มีแต่เธอ ค่ำก็มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น
อยากทำตัวติดเธอไม่ต้องห่างไปไหน ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫
♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ ไม่ว่าจะทำอะไรก็อยากทำด้วยกัน
ทุกลมหายใจเข้าออก ทุกเวลาของฉัน ♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ~
♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ โว้ โอ โอ อยากจะใช้กับเธอ……..
“เอ้าโช้นนนนนน” ทั้งเสียงผมทั้งเสียงพวกเพื่อน ๆ ทั้งเสียงเพลงดังคละเคล้ากันไปหมด ตอนนี้เรานั่งดื่มกันอยู่ที่เลาจน์ของโรงแรมหรูหรา ที่ ๆ ผมไอ้บีมไอ้ฟิวส์และอีกสองสามคนชอบมานั่งดื่มกัน
“ไอ้ไอย์มึงอย่า มึงแพ้อีกแล้วมึงต้องดื่ม ยกแล้วซดรวดเดียวเลยเพื่อนรัก”
“กูแม่งเมาว่ะ ไอ้พวกเหี้ยมึงแกล้งมอมเหล้ากูใช่ไหม ทำไมวันนี้กูแพ้ตลอดเลย” ผมว่าผมกำลังเมาเอามาก ๆ เล่นเกมส์เป่ายิ้งชุปปัญญาอ่อนกันในวงเหล้า ทำม้ายยยทำไมต้องเป็นผมที่แพ้ตลอดวะ
“โหลปิงมึงมารับกูซิ”
ผมกดโทรออกหาไอ้ปิงทันทีที่พวกเพื่อน ๆ กำลังตกลงกันว่าเราจะเล่นกันต่ออีกรอบ วันนี้ไม่ไหวแล้วจริง ๆครับ พรุ่งนี้ผมมีเรียนแต่เช้า ไอ้บีมกับไอ้ฟิวส์นั่นก็ด้วยแต่พวกมันเหรอจะสน
“แล้วพี่อยู่ไหนอ่ะ” เสียงในสายถามมาแบบนั้น แล้วผมจะตอบว่ายังไงคือตอนนี้ผมเบลอมากคือไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องกดออกโทรหามัน ทั้งที่จะทิ้งรถไว้ที่นี่แล้วให้ไอ้ฟิวส์มันไปส่งผมที่ห้องก็ยังได้
ไม่รู้ผมพูดตอบอะไรออกไปตอนนี้จำไม่ได้ รู้แต่ว่าไอ้ฟิวส์มันแย่งมือถือผมไปแล้วพูดอะไรกับปลายสาย จากนั้นพวกมันทั้งกลุ่มก็หัวเราะลั่นแล้วแซวกันขึ้นมา
ผมนั่งดื่มรอมันนานมาก อยากกลับแล้วด้วยเหนียวตัวอยากจะอาบน้ำ ผมเป็นประเภทตัวแดงง่ายมากเวลาที่ดื่มเหล้า หน้าคอเนื้อตัวผมจะแดงไปหมด ครั้งนึงไอ้ซ่าร์มันเคยบอกผมว่าเวลาผมเมาตัวผมจะแดงเหมือนปูนึ่ง
“คุณเอย์ครับ เด็กมารับแล้วครับ” พนักงานเข้ามากระซิบลงที่ข้างหู ผมมองออกไปทันที เจอไอ้ตัวดีที่ปล่อยให้ผมนั่งรอเป็นชั่วโมง มันยืนทำหน้าตาปัญญาอ่อนในแบบของมันอยู่ ผมเลยรีบลุกขึ้น เซมากไปหน่อยแต่มันก็ถลาเข้ามาประคองทัน ไอ้พวกเพื่อน ๆ แม่งก็แซวกันใหญ่พูดอะไรโน่นนี่มั่วกันไปหมด ผมได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง
“อย่าเพิ่งครับพี่อย่าเพิ่ง กลืนมันลงไปก่อน เดี๋ยวเข้าห้องเราแล้วพี่จะอ้วกผมไม่ว่าเลย”
มันเอามือขึ้นมาอุดปากผมไว้ขณะที่เราอยู่ในลิฟต์ผมเวียนหัวจนแทบจะบ้า ทำไมรู้สึกเค็ม ๆ ประแล่ม ๆ ผมปัดๆมือมันออกคิดไปถึงว่ามันอาจจะไปตำส้มตำมารึเปล่าทำไมมันถึงเค็ม คือผมเมาก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ความคิดสับสนไม่เป็นระเบียบ ผมรู้สึกตัวอีกทีคือผมร้อนและกำลังพยายามถอดเสื้อผ้าอยู่บนเตียง
“ปิงมึงดึงกางเกงออกให้กูทีซิ”
“พี่ยกขาดี ๆ ดิ”
แบบนี้ค่อยสบายตัวหน่อย ถอดๆๆแล้วก็ถอดออกไปให้หมด แต่ความรู้สึกตอนนี้คือเหนียวตัวมากผมอยากอาบน้ำแต่คิดว่าน่าจะลุกเดินไม่ไหว เพราะลุกทีไรเหมือนจะอ้วกทุกที เลยบอกปิงมันไปเรื่องเช็ดตัว มันก็ดีนะเอาผ้าชุบน้ำมาจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ผม ผมก็สบายสิครับหลับตานอนให้มันเช็ดมันลูบผ้าไปเรื่อย จนกระทั่ง ผมรู้สึกว่ามันจะเช็ดวนอยู่แถวหน้าท้องไม่ไปไหนต่อสักที เลยปรือตาขึ้นดู มันนั่งอมยิ้มบ้าบออะไรของมันอยู่
“แล้วเมื่อไหร่จะเปลี่ยนที่ มึงเช็ดหน้าท้องกูวนอยู่จนจะห้านาทีแล้ว จะเอาจนกูสร่างเมาเลยใช่ไหม”
พอผมทักไปแค่นั้นมันเปลี่ยนตำแหน่งเช็ดทันทีเลย แสดงว่าเมื่อกี้ทำผิดอะไรสักอย่างแหง ๆ ทำตัวเหมือนเด็กเป็นบ้าพอผู้ใหญ่จับได้แล้วรีบทำสีหน้าเอ๋อ ๆ กลบเกลื่อน ผมมองหน้ามันไปเรื่อย ๆ บ้าไปไหมครับผมดันคิดว่ามันหน้าตาน่ารักขึ้นมาซะงั้น ผมรีบหลับตาลงใหม่จ้องมันดี ๆ อีกครั้ง เออมันก็เหมือนเดิมนี่หว่า แสดงว่าเมื่อกี้เหล้าตีขึ้นสมองกระทันหัน เลยเผลอคิดอะไรแปลก ๆ ขึ้นมา
เจ้าหน้าเอ๋อนั่งเช็ดตัวให้ผมไปเรื่อย ๆ ผมเลยลองถามดูว่าวันนั้นกลับยังไง เราคุยกันจนผมแทบจะสร่างเมา มันจับผมนั่งใส่เสื้อผ้า แค่นั้นแหละครับผมนี่แทบทรุดถ้าได้นั่งแล้วจะเวียนหัวมาก ผมหงายหลังตึงเลยคว้าเอาคอมันลงมาด้วย ตอนนี้ใบหน้าเราเลยชิดกันมาก
ดูซิ ทำไมหน้ามันตอนนี้ถึงตลกขนาดนี้นะ เพราะอยู่ใกล้กับผมงั้นเหรอ เพราะผมแกล้งมันงั้นเหรอ ผมจ้องหน้ามันดี ๆ อีกครั้งขณะที่มันก็หลบสายตาผมอีกเหมือนกัน หน้าเราอยู่ห่างกันนิดเดียว
‘น่ารัก’ ไม่มีทาง! คำ ๆ นี้ผมจะไม่ใช้กับเด็กผู้ชายจอมกวนตีนอย่างมันหรอก อยากลีลาท่ามากดีนักผมหมั่นเขี้ยวเลยแกล้งกดคอมันลงมาอีกหน่อยจนจมูกเราเฉียดกัน คงเพราะผมทิ้งน้ำหนักมือมากเกินไปแต่ช่างเหอะตอนนี้ผมกำลังสนุกกับการได้แกล้งคน
“นี่พี่ปล่อยผมสักทีดิ่ จมูกเรามันจะชนกันอยู่แล้วนะ พี่ไม่อึดอัดหรือไง”
“ก็เห็นมึงชอบมองหน้ากู ก็ปล่อยให้มองจนพอใจไง มึงนี่ประหลาดเนาะ เห็นหน้ากูเป็นไอ้ซ่าร์เหรอถึงได้มองกูตาหวานฉ่ำแบบนั้น”
“โอ๊ยยยปล่อย พี่พูดไรเนี่ย เมาแล้วพูดจาไม่รู้เรื่องเลย ผมไปมองพี่ตาหวานตาเชื่อมอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วขอโทษเหอะถ้าผมจะมองพี่ซีซ่าร์น่ะนะ ผมมองที่โปสเตอร์ห้องผมยังจะดีกว่า ไม่มามองหน้าพี่ให้เสียอารมณ์หรอก”
“ปากดี เดี๋ยวจะโดนกัดปากเข้าสักวัน”
“โอ๊ยพี่ไม่เอา ไม่เล่นแล้ว เอาออกไป!”
หึหึ เอาล่ะแกล้งคนจนพอใจผมที่ไม่ไหวแล้วเลยต้องขอนอนก่อนจะดีกว่า ผมเห็นมันนั่งนวด ๆ คอที่โดนผมล็อคไว้แน่นแล้วสงสาร
“คืนนี้มึงนอนที่นี่แหละมันดึกแล้วกลับคนเดียวอันตราย อย่าหนีกลับเชียวนะตื่นมากูต้องเห็นมึง ไม่งั้น กูหักเงินให้เหลือร้อยเดียวเลย”
ผมพูดได้แค่นั้นนั่นแหละครับ แล้วผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลยยาวจนถึงเช้า ตื่นขึ้นมาในสภาพเสื้อนอนไม่ได้ติดกระดุมเลยสักเม็ดนี่ถ้าคุณย่าผมรู้ว่าผมนอนทั้ง ๆ แต่งตัวแบบนี้นะพวกแม่นมพี่เลี้ยงผมโดนด่าเปิงแน่นอน
ผมอาบน้ำแต่งตัวมั่นใจว่าสะอาดและเรียบร้อยดีเลยเดินออกมาที่ด้านนอก เห็นปิงนอนมือไม้สะเปะสะปะขาข้างหนึ่งก่ายไว้บนพนักโซฟาอ้าปากนิด ๆ นึกได้ทันทีว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ผมมองดูนาฬิกาที่ข้อมือคือมันสายแน่แล้วเลยเขย่าตัวมันหวังจะปลุกให้ตื่น รู้สึกได้เลยนะว่าตัวมันอุ่น ๆ เรื่องที่มันตากฝนกลับบ้านวันนั้นแว๊บขึ้นมาในหัวผมทันที ผมชั่งใจอยู่สักพักก่อนเดินไปหยิบยาพาราออกมาวางไว้ให้พร้อมกับน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว เดินเข้าไปเอาโพสอิทในห้องผ่านเสื้อนอกที่แขวนไว้อยู่แถว ๆ หน้าตู้เสื้อผ้าผมเลยคว้าติดมือออกมาด้วย
ผมเขียนโน๊ตย่อแล้ววางไว้ให้มันข้าง ๆ แก้วน้ำและยา ว่าจะเดินออกไปแล้วหันมามองดูอีกที หน้าตาตอนหลับของไอ้เจ้าเด็กบ้านี่ทำไมมันถึงดูเหมือนพวกเด็กๆน่ารัก ๆ เลยวะ คือมันดูไร้เดียงสาเอามาก ๆ หน้าตาโคตรเบบี้อ่ะ ผมโมโหที่ตัวเองดันคิดว่ามัน ‘น่ารัก’ ขึ้นมาอีกแล้วเลยโยนเสื้อนอกตัวนั้นใส่มัน คล้ายมันจะรู้สึกตัวมันรีบคว้าเอาเสื้อที่ผมโยนให้ห่ม ๆ ลงไปที่หน้าอกแล้วเปลี่ยนท่าทางการนอนทั้ง ๆ ที่ยังหลับตา ผมยืนมองมันนิ่งถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินเข้าไปดึงเสื้อนอกตัวนั้นชิดอกมันไว้ดี ๆ ก่อนดึงผ้าม่านให้ทับกันให้สนิท กันไม่ให้แสงแดดส่องเข้ามาแยงตาตอนมันตื่นนอนแล้วผมก็ออกจากห้องไปมหาลัย
RRR
RRRRRRRR
“โหลครับแม่” ผมกดลิฟต์ขึ้นห้อง เพิ่งกลับมาจากมหาลัย วันนี้เหนื่อยมากออกพื้นที่ไปดูโครงสร้างอาคารแนวใหม่แถว ๆ เมืองนนท์โน่น
“น้องเอย์ลูก เย็นวันเสาร์เอย์อย่าลืมนะลูกนะ วันเกิดคุณย่าปีนี้คุณพ่อท่านจัดให้ใหญ่โต แม่อยากให้น้องเอย์มาก่อนเวลาสักหน่อยเพราะว่าช่วงดึกคุณย่าต้องรับรองแขกผู้ใหญ่”
“เอย์ต้องไปด้วยเหรอครับแม่ เดี๋ยวเอย์แวะไปอวยพรคุณย่าก่อนก็ได้นี่ งานสังคมแบบนี้เอย์ไม่ค่อยอยากจะไปเลยครับ”
“ไม่ได้ครับน้องเอย์ ถ้าน้องเอย์ไม่มาแม่กับคุณพ่อโดนคุณย่าต่อว่าไม่ดีแน่ ๆ เอย์ก็รู้อยู่แล้วว่าคุณย่าท่านรักเอย์มากขนาดไหน ท่านก็อยากจะอวดหลานกับพวกเพื่อน ๆ ท่านนะ”
“ให้ไอ้ซ่าร์มันไปแทนเอย์ได้ไหมครับแม่ เดี๋ยวเอย์โทรบอกคุณย่าว่าเอย์จะไปพรุ่งนี้อวยพรล่วงหน้า วันเสาร์เอย์จะไม่เข้าไปนะ”
“พูดอะไรน่าตีนะเรา ก็รู้อยู่ว่าคุณย่ายังเคืองเรื่องที่เจ้าซ่าร์มันไปทำงานในวงการบันเทิงแบบนั้น คุณย่าไม่ชอบพวกเต้นกินรำกิน ตอนนี้อะไร ๆ ก็เอย์ทุกอย่างแล้ว เอาเป็นว่าอย่าทำให้คุณย่าผิดหวัง เจอกันเย็นวันเสาร์นะเอย์ตั้น”
คุณแม่พูดไว้แค่นั้นก่อนกดวางสายไปผมเดินถึงห้องพอดีทาบการ์ดแล้วเปิดประตูเข้าไป ตกใจนิดหน่อยเพราะเจอบางคนยืนทำหน้าเหรอหราจดจ้องผมอยู่ มันฉีกยิ้มกว้างราวกับกำลังดีใจนักหนาที่ผมกลับมาถึงห้องได้ ก่อนร้องทักขึ้น
“พะ....พี่เอย์ กลับมาแล้วเหรอครับ”
อะไรของมันมันทำทรงผมอะไรวะเห็นแล้วแม่งหงุดหงิด ผมอะไรของมันมัดผมขึ้นไป หัวอย่างกับแอปเปิ้ล หน้าตาก็ตลกแถมมันยังใส่ไอ้ชุดกันเปื้อนต๊อง ๆ นั่นอีก ผมรีบเดินเข้าห้องเพราะกลัวจะหลุดยิ้มออกมา เจอไอ้นี่ทีไรผมหงุดหงิดทุกทีโดยเฉพาะหลัง ๆ มานี่แค่นึกถึงมันผมก็พาลอมยิ้ม ไม่ใช่ว่าดีนะ ผมกลัวว่าผมจะเสียเส้นไปกับมันมากกว่าน่ะสิครับ
“ปิง เสาร์นี้มึงจะมาที่นี่ป่ะ” ลองถามมันดูหน่อย นึกอะไรดี ๆ ขึ้นมาได้ถ้าเอามันไปด้วยอาจจะไม่ต้องซีเรียสกับงานไฮโซไฮคลาสอะไรแบบนั้นก็ได้ ปกติผมไม่ชอบเลยถึงจะโตมากับงานแบบนี้อยู่ตลอด แต่ผมไม่เหมือนซีซ่าร์ ซ่าร์เข้าสังคมเก่ง คบกับคนง่าย แต่เพราะมันขัดใจคุณย่าเรื่องงานในวงการเพราะอย่างนั้นตอนนี้เลยเหมือนกับว่าคุณย่าจึงพิจารณามันจากกองมรดกแล้วเรียบร้อย เหลือแต่ผมคนนี้ที่ต้องรับกรรม ผมเรียกว่ากรรมแบบเต็มปากเลยครับ เพราถึงแม้จะมีมหาศาลแค่ไหนแต่ผมรู้สึกว่ามันมากไป มันเกินพอดี ถึงผมมีสิ่งนอกกายเหล่านั้นผมก็ไม่เห็นจะมีความสุข สู้เวลาผมแยกออกมาอยู่แล้วนั่งเถียงนั่งด่ากับเจ้าปิงก็ไม่ได้นั่นผมยังมีความสุขมากกว่าเสียอีก
เพราะอย่างนั้นผมจะชวนมันไป ให้มันขับรถให้ก็แล้วกัน
“ผมถามไรพี่อย่างดิ” ผมกำลังนั่งกินข้าวดูการ์ตูน อยู่ดี ๆ มันก็ถลาเข้ามาคุกเข่าอยู่ใกล้ ๆ แล้วถาม ผมเลยรอฟังว่ามันจะพูดเรื่องอะไร
“วันก่อนที่ผมค้างที่นี่อ่ะ.......................................................... พี่เอาเสื้อพี่ห่มให้ผมเหรอ”
ผมแทบจะยันโครมเข้าให้พอได้ฟังประโยคสุดท้ายที่มันพูด แต่เห็นท่าทางมันหลับตาปี๋ยกมือไหว้ขอโทษขอโพยแบบตลก ๆ แบบนั้นแล้วผมขำล่ะมากกว่า
“เหี้ยเหอะ! มึงฝันกลางวันเหรอใครจะไปห่มผ้าให้มึงกัน อยากนอนหนาวยังไงกูก็ไม่สนใจหรอก จิ๊ เรื่องของมึงดิ่ จะตัวร้อนจะเป็นไข้ก็เรื่องของมึงเลย ”
ก็ใช่ไง ผมโยนเสื้อให้มันจริงนี่ ไม่ได้ค่อย ๆ บรรจงห่มลงไปสักหน่อย แต่มันท่าทางไม่เชื่อ ถามอะไรปัญญาอ่อนต่ออีกนิดหน่อยผมก็ตอบไปเรื่อยเปื่อย ช่างหัวมันสิ! ผมอยากตอบแบบไหนก็เรื่องของผมอ่ะ
เย็นวันเสาร์ไอ้ปิงมาถึงห้องผมตอนสาย ๆ มันทำโน่นทำนี่ของมันไปขณะที่ผมนั่งทำงานส่งอาจารย์อยู่ในห้อง เราสองคนไม่ได้คุยอะไรกันเลย พอตอนเที่ยงมันโผล่หน้าเข้ามาถาม
“พี่เอย์เที่ยงแล้วครับจะหม่ำๆอะไรอ่ะ” ดู๊ดูมันถาม ผมเลยสมนาคุณมันเป็นปากกาที่อยู่ในมือฟาดไปตรงประตู กะให้โดนหัวมันเต็ม ๆ มันดันรับได้ซะอีก แถมยังมาทำหน้าทะเล้นเหน็บปากกาผมไว้ที่หู ผมขี้เกียจต่อปากกับมันเลยบอกมันไปขอเป็นอาหารง่าย ๆ แล้วบอกให้มันสั่งข้างล่างขึ้นมากิน ไม่อยากให้เหนื่อยมากเพราะยังไงตอนเย็นเดี๋ยวมันต้องเจออะไรที่ไม่ใช่ตัวมันอีก งานเลี้ยงแบบนั้นขนาดผมเจอมาแต่เด็กยังไม่ชินแล้วไอ้ปิงล่ะ มันคงประหม่าแทบตายเลยล่ะนี่ถ้าผมไม่เอาเงินค่าแรงมาล่อคุณคิดว่ามันจะยอมไปกับผมไหม
“มึงใส่ไอ้นี่ก่อน แล้วค่อยใส่นี่ๆๆแล้วก็ตามด้วยไอ้นี่” ผมโยนชุดสูทที่เพิ่งพามันไปซื้อลงให้แล้วชี้ ๆ บอกว่าอันไหนใส่ก่อนใส่หลัง ท่าทางมันแปลกประหลาดชะมัด ก็แค่ชุดทักสิโด้อะไรมันจะทำหน้าลำบากใจขนาดนั้น
“โอ้โหวววววว พี่เอาเปรียบผมนี่ ทำไมผมต้องใส่ไอ้หูกระต่ายนี่ด้วย แล้วพี่อ่ะ ขนาดเนคไทพี่ยังไม่ใส่เลย”
มันโวยวายบ่นโน่นนี่นั่นของมันไปตามเรื่องขณะที่ตอนนี้เรากำลังออกจากห้องลงลิฟต์ ผมแอบ ๆ มองมันในลิฟต์นิดหน่อยเห็นมันเช็คความเรียบร้อยของตัวเองในกระจกแล้วตลกว่ะ มันคงกำลังคิดว่าตัวมันหล่อใช่เล่น หึหึ แต่ความจริงดู ๆ ไปหน้าตามันก็ดีนะ ถ้ามันไม่ติดว่ากวนตีนผมมากไปหน่อยผมจะเอ็นดูมันมากกว่านี้อีก
ตอนที่เรามาถึงงานกันยังหัวค่ำอยู่มาก ผมเข้าไปสวัสดีคุณแม่ก่อนจะแวะไปกราบคุณย่า ผมให้เจ้าปิงมันยืนรออยู่แถว ๆ บริเวณนั้นไม่ไกลจากกระโจมคุณย่านัก เพราะแถวนั้นเป็นจุดที่มีเครื่องดื่มผ่านมาตลอดและมีพนักงานคอยบริการ ที่สำคัญจุดที่มันยืนต้องเป็นจุดที่ผมสามารถมองเห็นได้ คือต้องอยู่ในสายตาผม เพราะว่ากลัวมันจะไปทำอะไรแผลง ๆ เอ๋อ ๆให้ได้เรื่องกันอีก
คุณย่าถามเรื่องเรียนเรื่องทั่วไป เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยตามประสาย่าหลาน ส่วนซ่าร์มันขอตัวออกมาตั้งแต่ผมเดินเข้าไปนั่งแทนมันแล้ว คงจะเบื่อล่ะมั้งนะคุณย่าไม่ค่อยปลื้มมันเรื่องที่ผมเคยบอกไปนั่นแหละ ท่านไม่ชอบคนทำงานในวงการ คือคนรุ่นเก่าหัวโบราณอาจจะถือนิด ๆ หน่อย ๆ ไปตามเรื่องอันนี้ผมก็คาดเดาเหมือนกัน
“สวัสดีค่ะคุณย่า หนูเดียร์มาแล้วค่ะ”
“จ้า ไหว้พระเถอะลูก ทำไมไม่ให้เจ้าเอย์ไปรับล่ะ ลำบากลำบนขับรถมาเอง”
“เปล่าค่ะ เดียร์มากับคุณพ่อกับคุณพ่อคุณแม่ท่านคุยกับท่านทูตบวรอยู่ ฝากบอกมาว่าเดี๋ยวจะเข้ามากราบคุณย่า”
“เหรอจ๊ะ น่ารักกันทั้งครอบครัวจริง ๆ ”
“ไงเอย์มานานแล้ว?”
‘เดียร์’ เธอเป็นคู่หมั้นคู่หมายของผม คุณย่าเราสองคนเป็นเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกัน แต่ตอนนี้คุณย่าเดียร์ไม่อยู่แล้วนะครับ ถึงอย่างนั้นเราสองคนก็ยังอยู่ในสัญญาหมั้นหมาย ผมนั่งฟังเธอคุยโน่นนี่นั่นกับคุณย่าไปเรื่อย คอยมองดูเจ้าปิงเป็นระยะด้วยเพราะกลัวจะไปก่อเรื่องอะไรให้ปวดหัวอีก ก่อนออกมาท่าทางมันอึดอัดกับทักสิโด้ที่ใส่อยู่พอสมควร คิ้วผมกระตุกทันทีที่มองไปแล้วเห็นว่าเจ้าปิงมันกำลังทำท่าประหลาด ๆ นั่นกับใคร ไอ้ซ่าร์แม่งชอบแกล้งมันจริง ๆ ก็รู้อยู่ว่าเด็กมันปลื้มยังหาเรื่องทำให้มันเขินให้มันอายนี่ถ้าหากมันอายจนทำอะไรเปิ่น ๆ ออกมาขายหน้ามาถึงผมด้วยแน่ ๆ มันสองคนคุยอะไรกันไม่รู้ตอนนี้เดินเลี่ยงไปอีกทางแล้ว หนอยยย มากับผมแท้ ๆ พอเจอของถูกใจหน่อยล่ะก็ทิ้งกูเลยนะ ไปยืนอยู่ตรงนั้นผมจะเห็นมันได้ยังไงทีนี้
“เอย์เป็นอะไร มองไปอะไรทางนั้นบ่อยจัง นั่นคนรู้จักเอย์เหรอ” เสียงเดียร์ถามขึ้นคุณย่าเลยพลอยต้องหันไปดูด้วย
“คนขับรถใหม่น่ะ เอย์กลัวว่าจะหลง แต่ไม่เป็นไรตอนนี้ไปกับไอ้ซ่าร์มันแล้วล่ะ”
ผมมองไปอีกทีสองคนนั้นเดินกลับมายืนอยู่ที่เดิมแล้ว เจ้าปิงถือจานขนมอยู่ในมือด้วย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แหมๆท่าทางมันยิ่งทำให้ผมโมโหขึ้นไปอีก มันจะเขินห่าอะไรนักหนาคุยกับผู้ชายด้วยกันแท้ ๆ
“กลับได้แล้วมั้ง แดกเยอะขนาดนี้ขับรถกลับให้กูไหวไหมเนี่ย”
ผมทนดูไม่ไหวแล้วครับ น่าตาท่าทางบ้าบอของมัน จะทำให้ผมประสาทเสียสิไม่ว่า ขอตัวจากคุณย่าแล้วเดินออกมาเลย งานเงินอะไรไม่อยากอยู่ร่วมแล้วแม่ง
“คุยเหี้ยไรกันอยู่” ผมกระแทกเสียงใส่ ท่าทางมีความสุขดีนี่หว่าไม่เห็นเหมือนตอนคุยกับผมเลย อะไรวะผมเป็นเจ้านายมันแท้ ๆ เวลาคุยกับผมนี่ทำทะเล้นทะลึ่งไปเรื่อยพอคุยกับพี่ผมแม่ง ทำไมต้องทำท่าปลาบปลื้มปิติขนาดนั้นด้วยวะ
“คุยเรื่องมึงกับคู่หมั้นมึงไง ปิงเขาชมว่าเดียร์สวยด้วยนะ ใช่ไหมปิง”
เสียงไอ้ซ่าร์ตอบมา ผมตวัดสายตามองไอ้ตัวดีทันที มันมีสิทธิ์อะไรมาชมเดียร์ว่าสวย มึงคุยกับไอ้ซ่าร์ดูปริ่มขนาดนั้นมึงก็ชมของมึงไปอย่ามายุ่งอะไรกับเรื่องของกู ไม่ต้องมาคุยกันเรื่องกูสิ นี่ผมไม่ได้พาลเลยนะ ปัดโถ่โว๊ย! คนยิ่งกำลังหัวเสีย พอดีกับที่มีพนักงานถือเครื่องดื่มผ่านมา มันคว้าเอาไวน์ออกมาแก้วหนึ่งแล้วมองหน้าผม จิ๊ นึกอยากจะเอามาเพื่อไถ่โทษหรือไง แต่ยังไงก็จะรับไว้ละกันไม่ให้เสียน้ำใจ ผมกำลังจะยื่นมืออกไปพอดีที่มือเราชนกันพอดี แรงไปหน่อยแก้วเลยตกตกที่พื้นแตกยับไม่มีชิ้นดี
“พี่เอย์! / ปิง!” ผมกับมันอุทานขึ้นพร้อมกัน หน้ามันงี้ซีดยิ่งกว่ากระดาษอีก
“หกใส่เสื้อพี่รึเปล่า / แก้วบาดมือมึงไหม” ให้ตายเหอะ ทำไมมันถึงได้ซุ่มซ่ามแบบนี้นะ นี่มันอะไรแดง ๆ ราดอยู่บนมือมันเนี่ย เลือดงั้นเหรอ อย่าสั่นไอ้เอย์มึงอย่าสั่น ดูให้มันแน่นอนซิมันใช่เลือดแน่เหรอ คือแก้วมันตกลงพื้นแล้วจะบาดมันได้ตอนไหน พอมันบอกผมว่าไวน์แดงเท่านั้นแหละแม่ง กูอยากถีบมึงสักที
“ซุ่มซ่ามไม่มีใครเกิน” ผมด่ามัน
“ขอโทษครับ”
มันว่าเสียงอ่อนพอดีกับที่คุณย่าเดินมาดู ผมกับไอ้ซ่าร์หน้าเสียสิครับคุณย่าเป็นคนที่ถือเรื่องพวกนี้มาก ท่านเคยบอกไว้ว่างานมงคลห้ามทำอะไรหล่นแตกเด็ดขาดโดนเฉพาะแก้วแล้วก็พวกถ้วยชาม
“เอย์ทำเองครับคุณย่า”
ไม่ใช่ว่าผมหวังจะเป็นพระเอกฮีโร่หรืออะไรหรอกนะ แต่เพราะเห็นว่าเจ้าปิงมันจะอ้าปากยอมรับผิดผมเลยออกรับแทน คุณย่ายังไงก็ไม่เคยดุผมอยู่แล้วแต่ถ้าเป็นเจ้าปิงล่ะก็ ตาย ๆ ผมว่ามันจะโดนไล่ตะเพิดออกจากงานซะเดี๋ยวนั้นเลยแน่ ๆ
เราออกจากงานกันหลังจากนั้น ผมรู้สึกว่าตัวเองอารมณ์หงุดหงิดง่ายไปหน่อยวันนี้ไม่รู้เป็นบ้าอะไร เลยหลับตาพยายามข่มใจให้สงบขณะที่ปิงมันกำลังทำหน้าที่คนขับ
“พี่เอย์หิวเหรอครับ” เสียงมันถามขึ้นแต่ผมไม่ตอบ ขี้เกียจ
“แวะทานข้าวที่ไหนก่อนไหมครับ” มันยังถามต่ออีก ผมก็เงียบอีก ไม่อยากจะตอบหรอกเฮ้ยทำเป็นมาถามกูเมื่อกี้ลั้นลาอยู่กับไอ้ซ่าร์นี่ผมยังฉุนมันไม่หาย
“พี่เอย์ พี่หลับเหรอ”
หึหึ ทำไมผมต้องตอบมันด้วยล่ะ ช่างสิ ทีตอนนี้ล่ะทำเป็นมาถามโน่นนี่ผมทำเป็นมาพูดกับผม ตะกี้นี้ยังคุยร่าอยู่กับไอ้ซ่าร์ไม่ใช่หรือไง ปล่อยมันคิดโน่นนี่ไปเองเถอะให้มันรู้ก็ดีว่าผมไม่พอใจมันอยู่ ก็มันมากับผมอ่ะ มันต้องคอยมองผมสิ เดินเลี่ยงไปคุยลับสายตาผม บ้าเหรอ ทำตัวแบบนั้น เออดี ถ้าคิดว่าดีอยากทำอะไรทำไป
จู่ ๆ รถจอดนิ่งลง ผมลืมตาขึ้นเห็นมันเปิดประตูแล้วเดินไปเปิดท้ายรถ กำลังนั่งนึกอยู่พอดีว่ามันจะเดินลงไปเอาอะไรประตูฝั่งผมก็ถูกเปิดออก ผมไม่รู้ตัวเองเป็นอะไรดันแกล้งหลับตาลงซะงั้น แต่คุณเชื่อไหม....ผมหลับตาอยู่ได้ไม่นานหรอก เมื่อรู้สึกได้ถึงมืออุ่น ๆ ที่ตบลงเบา ๆ ที่หน้าอกผม ผมค่อยเปิดตาขึ้นดู ปิงมันห่มผ้าให้ผม กำลังจับผ้าห่มกระชับอยู่แถวหน้าอก ใบหน้าเราสองคนตอนนี้อยู่ใกล้กันมาก ถึงแม้จะไม่ได้ปลายจมูกชนกันเหมือนตอนนั้นแต่ตอนนี้เราสองคนสบตากันอยู่ ผมไม่รู้ยาวนานแค่ไหนแต่ผมไม่เคยหลบสายตาผู้หญิงนะครับ และชั่ววินาทีเดียวนะ......วินาทีเดียวจริง ๆ ผมแม่งคิดอยากคว้าคอมันเข้ามาจูบอ่ะ มองมันเป็นผู้หญิงคนนึงเลย ฮอร์โมนผมแม่ง ไม่คิดจะโกหกกันเลยให้ตายเหอะ! ผมคิดบ้าอะไรออกไปวะเนี่ย?? บ้าบอ ประสาท ผมหงุดหงิดตัวเอง กระพริบตาไล่ความรู้สึกอะไรบางอย่าง ก่อนที่ปิงเองมันก็จะเดินออกไปนั่งที่ตำแหน่งคนขับเหมือนเดิมเช่นกัน ผมเงียบและมันก็เงียบ จนกระทั่งผมเลือกที่พูดทำลายบรรยากาศทะแม่งทะแม่งนี้ให้พังทลายไป
“สนุกไหม” ว่าจะเหน็บมันสักหน่อย เห็นอยู่ในงานได้คุยกับไอ้ซ่าร์ท่าทางปลื้มปริ่มแบบนั้น แต่มันดันหูตึงไม่ได้ยินผมเลยไม่พูดต่อแล้วช่างแม่ง
“พี่เอย์ คุณเดียร์เธอน่ารักดีนะครับ” มันนึกอะไรขึ้นมาไม่รู้อยู่ ๆ ถามขึ้น
“อือ” ผมตอบ ไปเรื่อยขณะมองที่ข้างทาง
“เหมาะสมกับพี่เลยนะ คุณชายกับคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์ แล้วพี่จะแต่งงานตอนไหนอ่ะ”
นี่ถ้าผมดื่มน้ำอยู่นี่สำลักนะครับบอกเลย ให้ตายเหอะผมเนี่ยนะจะแต่งกับยัยเดียร์ทอมบอยนั่น เรารู้จักกันแต่เด็กเล่นหัวกันมาจนผมน่ะมองว่ามันเป็นผู้ชายเหมือนกับผมนี่แหละ ไม่ได้มีความรู้สึกทางชู้สาวแม้แต่นิด โอเคมันสวย โอเคมันนิสัยดี แต่จำเป็นเหรอผมต้องแต่งงานกับคนแบบนั้น ถ้าคุณกำลังสงสัยว่าก็เป็นคู่หมั้นนี่ต่อไปก็ต้องแต่งอยู่แล้ว ผมบอกเลยไว้เลยนะ เห็นผมเป็นคนแบบนี้แต่เวลาผมดื้อนี่ คุณย่าคุณแม่หรือป๊าก็ห้ามผมไม่ได้นะ ไม่งั้นผมจะสามรถแยกออกมาอยู่คอนโดแบบนี้ได้เหรอ ไอ้ซ่าร์มันอิจฉาผมจะตายที่ทำเรื่องที่ชอบได้ แล้วยังได้อิสระ ส่วนมันแค่ทำงานในวงการยังโดนตำหนิ ถึงจะอยู่บ้านไม่ได้แยกตัวออกมาก็เถอะ เรื่องหมั้นหมายถ้าผู้ใหญ่ยังไม่เรียกร้องอะไรผมจะปล่อยไว้แบบนี้ไปก่อน ผมกับเดียร์ตกลงกันแล้วถ้าผู้ใหญ่เริ่มจี้ขึ้นมาเราสองคนจะเดินเข้าไปสารภาพบาปด้วยกัน
(ต่อด้านล่างอีกนิดนะ ตัวอักษรมันเกินจริง ๆ)
-
“ห๋า ทอม!!” เสียงมันร้องขึ้นอย่างดัง ดีนะไม่เหยียบเบรกพาผมหัวคะมำ
“เออทอม สวย ๆ นั่นแหละทอมบอยของแท้แน่นอนเลย ดีนะหมั้นกันไว้แต่เด็กกูเลยรู้ แม่งยังพาแฟนมันมาอวดกูที่โรงเรียนอยู่เลย มันเปลี่ยนผู้หญิงยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้ออีก หน้าตาภายนอกน่ะตัดสินคนไม่ได้หรอก มึงเองก็น่าจะรู้ดีนี่ ขนาดหน้าตาหน้ารักแบบมึงยังกวนตีนกูยิ่งกว่า........
จบคำพูดไว้แค่นั้นเถอะครับ เหี้ยเถอะผมพูดบ้าอะไรออกไปไม่รู้ ไอ้คำว่า ‘น่ารัก’ แม่งหลุดออกจากปากผมอ่ะ หน้าตาไอ้คนฟังตอนนี้ก็โอ๊ยน้อ อ้าปากหวอเหมือนกับมันเพิ่งเจอเรื่องประหลาดอย่างไรอย่างนั้น กะอิแค่ผมเผลอชมว่ามันน่ารักไปหน่อยเดียวนี่เป็นเอามากถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ
คราวนี้ผมกับมันต่างก็เงียบกันไปอีก แต่คราวนี้เป็นมันที่พูดขึ้นทำลายความเงียบ
“เอ่อ พี่เอย์ พี่หิวไหมครับ”
“หิวสิวะ กูยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ไม่เหมือนคนบางคนหรอก ได้คุยกับไอดอลคนโปรด กินนั่นนี่ด้วยกัน มึงคงสนุกมากสินะ กูหันมาทีไรมึงนี่ยิ้มไม่หุบเลย” ทำไมผมถึงต้องต่อประโยคให้ยืดยาวด้วยวะ แล้วพูดเรื่องอะไรไม่เข้าท่าแบบนั้นออกไปได้ไง คล้ายตัวเองกำลังพูดกระแนะกระแหนเรื่องมันเรื่องไอ้ซ่าร์ ฮึ่ยย ผมเริ่มหงุดหงิดตัวเองฉิบหาย นี่ผมเป็นอะไร??
“เอ๋าธรรมดานะครับคุณพี่ พี่ซีซ่าร์เขาเป็นไอดอลในดวงใจของผม มีโอกาสได้คุยทั้งทีผมงี้ปลื้มสุดอ่ะ พี่ดูนี่ผมมีอะไรจะอวด” มันพูดแล้วควักโทรศัพท์ขึ้นมาอวดรูปที่มันตั้งเป็นวอลเปเปอร์ ผมรีบดึงเอามาดู
“ทุเรศว่ะแม่ง หัวชิดกันด้วย รู้จักกันวันเดียวนี่ท่าทางสนิทกันเชียวนะ” นี่คือผมพูดพึมพำออกมาเหรอวะ ผมแม่งไม่อยากจะเชื่อคำพูดพวกนี้จะออกมาจากปากผม เขาจะถ่ายรูปด้วยกันยังไงก็ช่างเขาสิ ไม่เกี่ยวกับผมไม่ใช่เหรอ แต่โอ๊ยยยโคตรหงุดหงิดเลยให้ตาย กดลบแม่งเลย ช่างดิ ผู้ชายที่ไหนเขาจะถ่ายรูปเอนหัวชนกันชิดกันบ้างวะ ผมอยากลบอ่ะผมไม่สนใจหรอก
“ก็พี่ซ่าร์เขาใจดีนี่ ใจดีมาก ๆ เลย”
“เออคนใจดีแบบนั้น มึงก็ระวังตัวไว้ให้ดีเหอะ”
ไอ้ปิงมึงน่ะมันไม่รู้อะไรซะแล้ว ไอ้ซ่าเห็นมันดูใจดีอ่อนโยนแบบนั้น มันแม่งเสือซ่อนเล็บเหอะ ผู้หญิงของผมทุกคนไม่มีใครหน้าไหนรอดมือมันได้เลยสักคน(ยกเว้นแพร) มันจะให้ผมสแกนก่อนจากนั้นถ้าผมบอกว่าโอมันจะค่อย ๆ เข้ามาเขมือบกินทีละนิดๆ ก่อนจะเตะโด่งทิ้งไปถ้ามันเสพจนพอใจ แล้วไอ้ข่าวคาว ๆ ตามหน้าหนังสือพิมพ์บันเทิงนั่นน่ะ สาว ๆ ที่มีข่าวกับมัน มันฟาดเขามาจนหมดเกลี้ยงแล้วเผลอๆยกค่ายที่มันสังกัดอยู่นั่นแหละ ผมเองก็แปลกใจนะมันไม่เคยแคร์อ่ะมันบอกว่าจะแคร์ทำไมคนไหน ๆ ก็ไม่เห็นจะซิง เพราะงั้นมันขอเป็นรองแค่ผม แล้วดูซิตอนนี้มันกำลังทำอะไร ไอ้ปิงมันเป็นเด็กผู้ชาย เรื่องนั้นไม่ใช่ว่าผมจะวางใจได้ แม้ว่าผมจะไม่เคยกับผู้ชายแต่ไอ้ซ่ามันไม่ใช่ นั่นน่ะไบตัวจริงเลยนะครับ
“โกรธ?” ผมถามมันหลังจากเห็นใบหน้างอง้ำตลก ๆ ของมันพอมันรู้ว่าผมกดลบ แต่ก็แค่พักเดียวหรอกเจ้านี่โกรธใครได้นานที่ไหน ถึงผมจะรู้จักมันได้ไม่นานผมก็รู้ว่ามันเป็นคนแบบไหนละกัน
“พี่แม่ง” ช่างหัวมึงดิ่
“บ้านมึงอยู่ไหน” ผมถามมัน พร้อมยกนาฬิกาเรือนทองฝังเพชรที่คุณย่าให้เป็นของขวัญเมื่อปีที่แล้วขึ้นดู(อยากรู้ราคาเหรอ ไม่เท่าไหร่หรอกสองล้านกว่า ๆ)
“บ้านไหน” มันถามผมกลับท่าทางยังหัวเสียเรื่องรูปอยู่
“บ้านมึงไง ที่ๆมึงซุกหัวนอนน่ะ”
“บ้านน่ะอยู่ไกลโน้นแน่ะ แต่ห้องที่ผมใช้ซุกหัวนอนน่ะ อยู่แถว ๆ นี้แหละครับ ไม่ไกลจากคอนโดพี่เท่าไหร่หรอก พี่ถามทำไมอ่ะ”
“ขับไป ขับไปที่ห้องมึง”
“หือ?” มันทำท่าสงสัย
“อย่ามาถามเรื่องมาก ขับตรงไปที่ห้องมึง ที่ ๆ มึงใช้ซุกหัวนอนนั่นแหละ”
“พี่จะไปทำมะ......
ผมเบรกคำพูดมันไว้แค่นั้นแหละ ทำไมต้องให้ผมตอบด้วยวะ เรื่องแค่นี้ดูไม่รู้อ่านเหตุการณ์ไม่เป็นหรือไงว่าผมตั้งใจจะไปส่ง ช่างมันดิ่ มันคงโง่แหละท่าทางต๊องๆแบบนั้น จิ๊จะให้พูดออกมาบ้าเหรอใครเขาจะพูดกันว่ากำลังจะไปส่งมึง ผมนี่นะ บ้าไปแล้ว
“ลงไปดิ” พอถึงผมก็ไล่มันลง มันหันมามองหน้าเอ๋อมาก
“แล้วพี่จะกลับยังไงครับ คือผมไปส่งพี่ได้นะ แล้วเดี๋ยวขับมอไซด์กลับมาเอง”
“อย่าเรื่องมากลงไปได้แล้ว กูขับกลับเองได้ มอไซด์มึงพรุ่งนี้ค่อยไปเอา จอดทิ้งไว้ที่นั่นแหละเดี๋ยวบอกยามไว้ให้” ผมพูดแล้วเปิดรถเดินลงไป เราสวนกันตอนที่ผมจะแทรกตัวเข้าไปนั่งแทนตำแหน่งมัน
“แต่ว่า คือ....ผม...” มันยังคงทำหน้างง แล้วคือผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดบ้าอะไรของมันอยู่ ปิงเป็นคนที่คิดอะไรจะออกมาทางสีหน้าทั้งหมด คุณเชื่อไหมตอนนี้หน้ามันแดงมาก ยิ่งผิวมันขาวหน้ามันนี่ยิ่งเหมือนมะเขือเทศสุก โคตรตลกอ่ะ มันคงกำลังคิดเข้าข้างตัวเองว่าผมดีกับมันถึงขนาดแวะมาส่งมันที่นี่ก่อน
“นี่มึงกำลังคิดเหี้ยไรอยู่”
ถามไปก็ไม่ตอบยืนหน้าแดง ทำท่าทางแปลก ๆ ของมันอยู่นั่นแหละ ทำไม? มันแปลกรึไงผมไปส่งเพื่อนที่ห้องออกบ่อยไม่เห็นมีใครมันทำหน้าตาประหลาดแบบนี้เลยสักคน บ้าจริงไม่รู้ใจมันคิดอะไรอยู่ ผมเห็นฝนทำท่าจะตกเหอะเลยให้มันขับผ่านมาทางนี้ก่อนเกิดไม่สบายขึ้นมา มาทำความสะอาดห้องผมไม่ได้ห้องผมก็รกดิ
“มันดึกแล้วกูเลยให้มึงขับผ่านมาทางนี้ก่อน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น อย่าคิดอะไรฟุ้งซ่าน”
ผมพูดทิ้งไว้แค่นั้นปิดประตูแล้วก็เลี้ยวกลับรถออกมา มองผ่านกระจกไปอีกทีตัวมันก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไฟถนนสีส้ม ๆ ค่อยอ่อนจางลงไปขณะที่ตัวคนก็เล็กลงเรื่อย ๆ ในที่สุดปิงหายไปพร้อมกับที่รถของผมกลับมาโลดแล่นบนถนนสายหลักอีกครั้ง
ผมห่วงมันเหรอกลัวว่ามันจะต้องตากฝนกลับเหมือนวันนั้น
ผมรู้สึกอะไรกับมันเหรอทำไมผมต้องหงุดหงิดตอนที่เห็นมันคุยอยู่กับซ่าร์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแบบนั้น
และผมแคร์มันมากเหรอตอนที่แก้วน้ำตกแตกไวน์สีแดงราดรดใส่มือมัน ใจผมนี่สั่นเลยนะคิดไปได้ไงว่านั่นคือเลือด
ทั้งหมดนั่นคืออะไร แน่นอนว่าผมได้คำตอบแล้ว
ช่างหัวมันสิ ผมก็แค่ ‘เอ็นดู’ มันแค่นั้นล่ะ อะไรนะ? 'ชอบ??' ให้ตายเหอะ อย่างผมเนี่ยเหรอ จะชอบมัน ไม่มีทางหรอกแค่ห่วงผมยังไม่เคยเหอะ มันจะเป็นไงก็ช่างสิ จะตากฝนก็ช่าง จะคุยกับใครหน้าไหนก็ช่าง จะทำหน้าปลื้มปริ่มน่าหมั่นไส้ยังไงก็ช่าง แล้วที่สำคัญมันจะถ่ายรูปคู่หัวชิดกับใครก็ช่าง
ผมไม่เห็นจะสนเลย! มันไม่เป็คผมหรอก เคมีไม่เห็นจะเข้ากันเลยสักนิด เอียงให้ตายก็ไม่ไหลมารวมกันได้อยู่แล้ว โถ่วววววว คุณชายเอย์ตั้นจะไปเข้ากับคนธรรมดาๆอย่าเจ้าปิง ๆ ได้ไงกันวะ
....หมาปิงเอ๊ย....
Tbc.
#โทษทีนะคะ ยาวเกินใช่ไหม ไม่งั้นคือมันไม่จบพาร์ของพี่เอย์ไง
#พาร์ทของพี่เอย์ รวมความรู้สึกและเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่เจอปิงครั้งแรก เปิดมุมมองของนิยายให้กว้างขึ้นอีกหน่อยค่ะ เพราะเรื่องนี้ใช้มุมที่แคบมากในการเล่าเรื่อง เราเลยคิดไว้ว่า ทุกๆห้าตอนที่ปิงเล่าเราจะแทรกพาร์ทของพี่เอย์หนึ่งตอนให้เสมอนะ
#ขอบคุณที่เอ็นดูน้องปิงกับพี่เอย์ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากจริง ๆ ค่ะ :mew1:
-
พี่เอย์ น่ารักเกินไปแล้ว
-
พี่เอย์คะ แบบนี้เกินนายจ้างไปแล้วนะ
-
ความรักครั้งนี้จะเป็นอย่างไร สุขสมได้ดั่งใจหรือเป็นฝันชั่วคราว :katai5:
-
บางทีพี่เอย์ก็ซึนเกินไปนะครัช! แหม่!
น้องปิงมันใสใสนะรู้ยัง?
กินเด็กแล้วอายุยืนนะเคยได้ยินหรือเปล่า?
ถ้าพี่เอย์ไม่เคยลอง ขอแนะนำให้ลองซะ!
แล้วรับรองพี่จะติดใจ ได้หลังแล้วลืมหน้าชัวร์!!
:pig4: :pig4:
-
พี่เอย์โคตรซึน
หึงก็บอกมา :P
-
บอกคำเดียวว่าหมันไส้พี่เอย์มากค่ะ
ถึงขนาดอยากคว้าคอมาจูบนี่มันไม่ใช่เอ็นดูแล้วค่าคุณพี่
:hao7:
-
ไม่รู้สึกว่ายาวไปเลยอ่ะ อ่านเพลินมาก o13 คุณชายเอย์น่ารัก ขี้หวงด้วย น้องปิงก็น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ ชอบๆ :กอด1:
-
คุณชายเอย์ก็คิดให้ตัวเองสับสนอยุ่นั่นแหละ
สรุปๆนะ เริ่มชอบเจ้าปิงปิงเข้าแล้วล่ะสิ
-
ปากแข็งจริงๆ นะพ่อดอกฟ้า
วันนึงรู้ตัวว่าหลงรักไอ้หมาวัดขึ้นมาเมื่อไหร่ ไม่อยากจะขำว่ะ :katai2-1:
-
//ส่งซองขาวให้คนเขียน เชิญไปงานศพคนอ่าน
ตายอย่างสงบงวดนี้ ไอ้คุณพี่เอย์คะ ขอมอบตำแหน่งหนุ่มซึนประจำสัปดาห์ค่ะ
ถ้าพี่ชอบน้องก็คุยกับน้องดีๆดิ คนอ่านไม่อยากจะแอบบอกว่าน้องก็เขิลๆพี่อยู่เหมือนกันนะ
เขิลๆน่ารัก :-[
-
น่ารักจริง ๆ เลย
-
ได้รู้ความในใจของพี่เอย์บ้างก็ดี จะได้รู้ว่าแอบคิดอะไรกับน้องปิง
เริ่มชอบน้องเข้าแล้วสิ อย่างพี่เอย์ก็ต้องคู่กับคนธรรมดาอย่างน้องปิงนี่แหละ
ลงตัวสุดๆแล้ว เคมีก็เข้าก้านเข้ากัน
น้องปิงน่ะ โชคดีมากๆ พี่เอย์รวยโครตๆ โอ้ย อิจฉา น้องปิงจะมีสามีรวยแล้วละงานนี้
-
คุณพี่เอย์ปากแข็งแรงมาก ชิ
:กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:อ่านเพลินเลยยยยยยยยย :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่เอย์สับสนใจอารมณ์ ถ้าโดนพี่ซาร์คาบไปกินก่อนจะหัวเราะให้กลิ้งละ
ชอบอ่านที่เป็นปิงบรรยายมากกว่าค่ะ ชอบความคิดปิง
-
o22 ตายแล้วคุณชายฉัน
ตอนแรกนึกว่าชายเอย์จะเป็นคนแนวขรึมๆซึนๆหน่อย
ที่ไหนได้ดันเป็น เด็กเอาแต่ใจกับซึนนี่หว่า บางทีอ่านๆไปก็พึ่งรู้ว่าคุณชายนี่คิดเยอะเหมือนกันนะ :hao3:
ถ้าเป็นปิงจะออกแนวไม่อะไรมาก ชิวๆ
แต่ชายเอย์นี่คิดเยอะกว่าที่เห็นมาก แลดูชายเอย์จะเป็นฝ่ายชอบปิงก่อนจริงๆสินะเนี่ย
เห็นมีปูว่าชายเอย์โดนเพื่อนแช่งว่าระวังไม่มีตังค์ใช้ อาจจะเป็นไปได้ว่าในอนาคต คุณย่าคัดค้านเลยยึดทุกอย่างคืน
ชายเอย์ก็เลยต้องระเห็ดไปอยู่กับปิง และให้ปิงสอนวิธีใช้ชีวิตแบบคนสามัญ
-
ซึนจริงพี่เอย์ :hao7: :hao7:
-
เย้ๆ ได้รู้ความคิดของคุณชายเอย์บ้างแล้ว
แหมๆ ชอบเค้าก็บอกมาเหอะ
ชายรักชายน่ะ แม่ยกเยอะนะค๊าาาาา 555
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณชายปากแข็ง
-
สนใจเขาแต่ก็ปากดีใส่เขาเนอะ 5555
-
:-[ ปากแข็ง
-
ไม่ยาวเกินไปหรอกครับ
ยาวกว่านี้ก็ได้
ได้อ่านมุมพี่เอย์
น่ารักมากอะ
-
สรุปแล้วดอกฟ้าโน้มลงมาตอนที่หมาวัดกำลังแหงนมองพอดี งั้นก็เสมอกัน ใจตรงกันพร้อมกัน
-
หมาน่ารักๆ งี้ คงทำคุณชายตกหลุมรักได้ไม่ยาก
-
:hao5: สนุกจัง
-
พี่เอย์ปากแข็งนัก ระวังโดนคาบไปก่อนนะ :laugh3:
-
พี่เอย์กำลังอยู่ในช่วงสับสนใช่มั้ย
ปิงมันทั้งรั่ว ทั้งเอ๋อ น่ารัก :-[ ใครจะไม่เผลอรักกันหล่ะ
-
ถ้าชอบผู้ชายนี่ขุ่นย่าตัดออกจากกองมรดกแน่ๆค่ะพี่เอย์ขา
-
พี่เอย์น่ารักน่ะเนี่ย ซึนอ่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ฟอร์ดจัดเชียวน๊าา คุณชายเอย์~~~~!!!!!
หมั่นไส้ 555
ปล. ชอบค่ะ ตอนยาวๆเนี่ย อ่านแร้วฟิน หุหุ
-
นายเอกน่ารักดี แก่นๆตามสไตล์
มาเจอกับคุณชายนิ เปรี้ยววววว
-
คุณคับที่ให่ได้รับรู้ความในใจของพี่เอย์ :katai2-1:
-
พี่เอย์เอ็นดูน้องปิง :z1:
-
ชอบมากกกกกจ้า ^^
มายาวๆๆๆๆได้ตลอดเลยจ้า
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านค่าาา :mew1:
-
ชอบพี่เอย์อ่าาาาา
เป็นหนุ่มซึนที่นิสัยน่ารักมากกกกกกกกก
นี่ถ้าไม่ติดมีปิงเป็นนายเอกแล้วนะ
จะให้คนมาจีบเอาพี่เอย์เป็นรับสักหน่อย555
-
คุณชายไม่ยอมรับว่าชอบน้องใช้ใหม...เดียวผมจีบก่อนนะ...อิอิ
-
เอย์ตั้น พี่ว่าหนูหึงล่ะ หึงน่ะหึงงง
-
แหมมม~~ แน่ใจน่ะพี่เอย์ ไม่ใช่ว่าเริ่มหวั่นไหวแล้วอ่อจ่ะ กิ๊ววๆ :heaven :heaven :heaven
-
ชอบพี่เอย์ พี่มันปากแข็งแต่น่ารัก :ling1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ชอบบบบบบบบบบบบ มาอัพบ่อยๆน้าาา :katai4: :katai5:
-
เสียใจค่ะ นึกว่ามาต่อแล้วเสียอีก
กลัวคนเขียนโกรธเหมือนกันถ้าจะบอกว่า
อยากอ่านน้องปิงดำเนินเรื่องเพียงฝ่ายเดียวมากกว่า
เรื่องจะได้ดำเนินต่อไป
ส่วนฝ่ายพระเอก พี่เอ คนอ่านพอเดาได้ค่ะ เพราะน้องมันน่ารัก
รอต่อไปค่าา
-
พี่เอย์คนขี้หึง พ่อเพอร์เฟคแมนมีความรักซะแล้ว ปากแข็งแบบนี้จะได้เขาไหมนี่
หรือจะได้แต่หวงไปวันๆ หึๆๆๆ ระวังพี่ซ่าร์คาบไปเหอะ
พักนี้ชักจะติดเด็ก อะไรๆ ก็หมาปิงๆ
ปิงน่ารักกกกก เป็นคนดีมาก รักน้องมาก เอ็นดูน้อง ขอให้พี่เอย์รักพี่เอย์หลงนะคะ
ขอบคุณค่า
-
พี่เอย์ยังอยู่ในช่วงสับสน ยังไม่แน่ใจหรือยังไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง
ถ้ายังไงก็ยอมรับความรู้สึกแปลกใหม่นี้เร็ว ๆ นะ เพราะคนอ่านรอลุ้นอยู่
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โอ้ คุณชายเอย์ตั้นของน้องปิง มาเล่าบ้างแล้ว ดีจังเลย :m1: แหม ถึงเจอกันครั้งแรก
จะไม่ค่อยน่าประทับใจต่อกันเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าพี่เอย์รู้สึกดี ๆ กับความขยันขันแข็ง
ของน้องปิงอยู่นะเนี่ย ที่สำคัญ คิดว่าน้องปิงหน้าตาน่ารัก ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้วด้วย :-[
ยิ่งพอได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น ๆ เรียนรู้กันและกันมากขึ้น ความน่ารักสดใส
ซื่อสัตย์จริงใจ ถึงจะออกบ๊องๆ ต๊อง ๆ ในสายตาพี่เอย์ แต่ก็คือความเป็นตัวตนของน้องปิง
ทำให้ชีวิตพี่เอย์มีสีสัน มีความสุขมากขึ้นสินะ ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้ต่อกัน พัฒนาขึ้นแบบไม่รู้ตัว
ถึงตอนนี้ พี่เอย์จะยังสับสน ว่าความรู้สึกที่มีต่อน้องปิงคืออะไร จะถือว่าเป็นความเอ็นดูต่อน้อง
ก็เข้าใจพี่เอย์นะ เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา ยิ่งนิสัยอย่างพี่เอย์ จะมายอมรับง่าย ๆ ก็ไม่ใช่
ความรู้สึกของน้องปิงต่อพี่เอย์ตอนนี้ คืออะไร น้องปิงเอง ก็คงยังไม่รู้เหมือนกัน ยังไงตอนนี้
ก็เพิ่งรู้จักกันไม่นาน เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น ค่อย ๆ เก็บความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้ต่อกันไปทีละนิด ๆ
พอถึงเวลา ก็จะรู้กันได้เองนั่นแหละ ว่าความรู้สึกที่มีให้กับอีกฝ่าย คืออะไรกันแน่ และถึงเวลานั้น
พี่เอย์จะรับรู้ได้เองล่ะว่า สิ่งที่พี่เอย์รู้สึกว่าขาดหายไป น้องปิงนี่แหละ คือคนที่จะเข้ามาเติมเต็ม นะจ้ะ :กอด1:
พี่ซีซ่าร์ ที่แท้เป็นไบฯ มิน่าพี่เอย์ถึงได้พูดแบบนั้น แล้วมาทำเจ้าชู้ใส่น้องปิงนี่ คิดว่าน้องปิง
จะเหมือนบรรดากิ๊กทั้งหลาย ของพี่เอย์เหรอจ้ะ ระวังเหอะ เจอความใสซื่อปนเอ๋อ ของน้องปิงเข้าไป
จะมาตกหลุมรักน้องปิงของเราจริง ๆ เข้าแบบไม่รู้ตัวเอานะ
ชอบมากที่มายาว ๆ ค่ะ ไม่รู้สึกว่ายาวเกินไปเลย อยากอ่านอีกเยอะ ๆ เลย ติดเรื่องนี้มากเลยน้า
ดีจังที่จะมีพาร์ทพี่เอย์ มาแทรกเป็นระยะ ได้รู้ความรู้สึกของพี่เอย์บ้าง ว่าตรงกับที่เราเดามั้ยนะ
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ชอบน้องปิงกับพี่เอย์จัง ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
เริ่มชอบแล้วละสิ
-
หนุกมาก ชอบบบๆๆๆๆ
-
สนุกคับ ฟังเพลงเพราะๆไปด้วยยิ่งดีเลยฮะ
-
พี่เอย์คะ ดิชั้นอยากจะบอกพี่ว่าความคูลของพี่มันหายไปหมดจากตอนนี้นี่ล่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คือจากที่ผ่านมานึกว่าจะขรึมๆคูลๆ ใจร้อน ปากร้าย แต่ใจดี แต่ความจริงนี่มันคุณหนูเอาแต่ใจนิสัยโคตรซึนชัดๆ กร๊ากกกกกกกก (เอ้าๆ อย่าเพิ่งจิกตาใส่ค่ะคุณชาย เรื่องใจดีนี่ยังจริงอยู่นะ ถถถ) ที่จริงก็รู้สึกว่าหลุดๆจากความขรึมตั้งแต่ "โอ๊ยยยยยย กูตลก โอ๊ยยช่วยกูด้วย อย่างฮา มึงๆ โอ๊ยยยยย กูขำมาก" ตอนมุมมองน้องปิงแล้วล่ะค่ะ คือประโยค "โอ๊ยยช่วยกูด้วย" เนี่ย คนคูลๆเค้าคงไม่พูดกัน XD ที่เห็นแกล้งๆน้องปิงนี่ความจริงพี่เอย์ก็ดูไม่ได้เป็นคนขี้แกล้งนะ ดูขี้หมั่นไส้ ขี้หมั่นเขี้ยว เลยแสดงออกด้วยการแกล้งมันซะเลย สะใจ ฮ่าๆๆ
นิสัยมาด้วยกันต้องกลับด้วยกันนี่ไม่อยากจะเชื่อว่าอย่างอิพี่เอย์จะคิดยังงี้ ปกติเห็นชอบทำเป็นไม่แคร์ ซึ๊นซึนอะ กิกิ
"มันรีบซุกหลังผมแล้วดัน ๆ ออกมา" ประโยคนี้มันฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ><
อิเรื่องกล้วยหอม คุณเอย์ตันกรุณาอย่าคิดไปเองค่ะ ปิงมันไม่ได้ตรัสรู้หรอกว่าคุณชายกินเป็นอยู่แค่นี้ แต่กล้วยมันเบสิคสุดละค่ะ ใครกินไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ววววว ฮ่าๆๆ คุณชายนี่สุดๆจะโคตรเลือกกินเลย กินครบห้าหมู่ปะเนี่ย เอาที่ไหนมาตัวโตขนาดนี้ ดูน่าจะขาดสารอาหารเอาซะมากกว่า ถถถ
"ก็ใช่ไง ผมโยนเสื้อให้มันจริงนี่ ไม่ได้ค่อย ๆ บรรจงห่มลงไปสักหน่อย"
"ผมเห็นฝนทำท่าจะตกเหอะเลยให้มันขับผ่านมาทางนี้ก่อนเกิดไม่สบายขึ้นมา มาทำความสะอาดห้องผมไม่ได้ห้องผมก็รกดิ"
ค่าาาาาาา คุณเอย์ตันนนนน จะคิดอย่างนั้นก็เชิญค่าาาาาาาา กิกิ
จริงๆถ้าพี่เอย์ตันไม่พูดในมุมของพี่ พี่จะดูเท่ห์มากนะคะ แต่ในเมื่อหลุดพูดออกมาแล้ว ก็เชิญรับกรรมโดนคนอ่านล้อไปเถอะนะคะพ่อยอดซึนเดเระ อ้อ...เมื่อแต่ซึนระวังซีซ่าร์คาบไปรับประทานนะคะ XD
-
# 7 พี่เอย์เป็นคนแปลก.....
กลางดึกคืนหนึ่งที่ห้องเช่าเล็ก ๆ เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังรัวออกมาจากห้องที่แสงไฟยังคงส่องสว่างจ้า หกทุ่มเศษแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววว่าเด็กหนุ่มเจ้าของห้องจะหลับจะนอน
แกร๊กกกก แกร๊กกก แกร๊กกกก แกร๊กกกกกกกกกกกกกก
คืนนี้ฝนตกหนักเสียด้วย งานเขียนโปรแกรมให้เด็ก ๆ นักศึกษาของมหาลัยวิทยาลัยเอกชนนี่มันทำเงินค่อนข้างดีมากเลยทีเดียว ผมโต้รุ่งมาสองคืนติด ๆ แล้ว
แกร๊กกกก แกร๊กกก แกร๊กกกกกกกก แกร๊กกกกกกกกกกกกกก
RRR
RRRRRRR
RRRRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
“ฮัลโหลครับ” ผมคว้ามือถือที่วางอยู่ที่พื้นมากดรับ โต๊ะที่ผมใช้วางเครื่องคอมฯ เป็นโต๊ะญี่ปุ่นเล็ก ๆแบบพับได้อันละร้อยกว่าบาทนั่นแหละครับ อุปกรณ์ของใช้อื่น ๆ วางเรี่ยราดอยู่บนพื้น ถ้ามันง่วงมากจริง ๆ ผมก็นอนแม่งอยู่ตรงพื้นนั่นแหละ ประจำนะนิสัยผมกินง่ายนอนง่าย
“รับช้านะมึง ทำเหี้ยไรอยู่ นอนหรือยัง?” เสียงใครวะ ผมขมวดคิ้วนิดๆ
“โหลนั่นใคร มึงเพื่อนกูเหรอ เหี้ย! พูดกับกูดี ๆ จะตายเหรอมึง” ใจผมน่ะนึกไปว่าเป็นไอ้พวกตัวกวนในแกงค์ผมนั่นแหละครับ ลองดูเบอร์ที่หน้าจออีกครั้ง เป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมไว้ซะด้วย
“กูคือเพื่อนรุ่นพี่ที่จ่ายค่าแรงงานทำความสะอาดห้องให้มึงเกือบทุกวันนั่นไง กูต้องกราบสวัสดีมึงด้วยไหม หมาปิง!”
“เย้ย!!! พะ....... พี่เอย์?” ผมอุทานขึ้นอย่างดังถึงขนาดดีดตัวลุกจากพื้น นี่ผมตกใจมากจริงนะ
“เออกูนี่แหละ” มันกระแทกเสียงมาตามสาย
“ขอโทษครับพี่ ผมจำเสียงพี่ไม่ได้จริง ๆ ว่าแต่....พี่มีธุระอะไรอ่ะ” เออผมก็งงนะ ใครจะคิด ดึกดื่นขนาดนี้คุณชายจะโทรหา
“กูต้องมีธุระแน่อยู่แล้ว ไม่งั้นจะพิศวาสโทรหามึงกลางดึกขนาดนี้ทำไม”
“ครับๆ รู้แล้วครับ พี่มีอะไรอ่ะ” หว๋าย เสียงคุณชายอารมณ์เสียแล้วด้วย ผมต้องตะล่อม ๆ ให้มันเย็นลงก่อน ตอนนี้ผมหย่อนก้นนั่งลงที่เดิมแล้วเรียบร้อย
“พรุ่งนี้มึงมาห้องกูแต่เช้านะ จะได้ทำอาหารให้กูกินก่อนออกไปเรียน”
“พี่เอย์พรุ่งนี้วันเสาร์นะครับ” มันลืมป่ะวะ ปกติวันเสาร์คุณชายอยู่ห้องนี่หว่า และผมก็ชอบไปถึงช่วงสาย ๆ ด้วย
“ใช่วันเสาร์แต่กูมีเรียนเพิ่ม ว่าจะบอกอยู่เหมือนกัน ช่วยไม่ได้มึงไม่มาห้องกูสามวันแล้วนี่ ไม่ใช่ว่าได้งานใหม่แล้วหรือไง”
“ปัดโธ่ จะได้ที่ไหนล่ะครับพี่ ผมยุ่งจริง ๆ ช่วงนี้ต้องช่วยที่ร้าน กลางคืนก็ต้องทำงานส่งอาจารย์ กะว่าจะไปทั้งเสาร์ทั้งอาทิตย์เลยแหละ อยู่ทั้งวันเลยดีไหมพี่จะเรียกใช้อะไรไอ้ปิงคนนี้ชดเชยให้เต็มที่ ผมจะกลับหลังจากพี่นอนหลับแล้วทั้งสองวันเลยนะ ฮี่ๆ”
“เรื่องของมึงดิ มาบอกกูทำไม มาไม่มากูไม่เห็นสนเลย”
“อ้าวงั้นเหรอ งั้นผมไม่ต้องไปเนาะปล่อยให้ห้องรกไปเลย”
“ไอ้หมาปิง!” คุณชายเสียงเขียวมาเชียว
“ครับ ๆ ไปครับ พรุ่งนี้พี่ตื่นมานะ อาหารรออยู่บนโต๊ะเลย ไอ้ปิงคนนี้จัดการทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อย”
“เออดี”
“..........” ขณะที่ผมคุยกับพี่เอย์ไปด้วยมือผมก็ไม่ได้หยุดว่างนะครับ เอาหูฟังมาใส่แล้วตัวเองก็แกร๊กกก แกร๊กก แกร๊กกก รัวอยู่ที่แป้นพิมพ์ต่อไป
“หมาปิงมึงทำอะไรอยู่เสียงอะไร ต๊อกๆแต๊กๆแปลก ๆ”
“อ๋อผมกำลังทำการบ้านอยู่ครับ พิมพ์งาน ๆ” ความจริงผมกำลังเขียนโค๊ดโปรแกรมอยู่
แกร๊กกก แกร๊กกกกกก แกร๊กกก แกร๊กกก แกร๊กกกกกก แกร๊กกก
“นี่มึงพิมพ์ไวขนาดนั้นเชียว”
“ธรรมดา” ผมตอบ
ถ้ามันรู้ว่าผมคิดไปด้วยพิมพ์ไปด้วยแล้วจะตกใจ ไม่ใช่พิมพ์งานตามกระดาษหรือสมุดนะครับคุณพี่
“................” พี่เอย์เงียบไปขณะที่ผมก็พิมพ์งานของผมต่อ
“.................” แกร๊กกก แกร๊กกกกกก แกร๊กกก
“................” คุณชายยังเงียบอยู่
“.................” แกร๊กกก แกร๊กกกกกก แกร๊กกก
มันเงียบนานไปหน่อยมั้ง และผมเองก็เพิ่งจะนึกออกว่าทำไมพี่เอย์ไม่พูดอะไรต่อเลย
“พี่เอย์ ยังอยู่ไหมพี่”
“อือ” พี่เขาตอบกลับมา
“เอ่อ คือ พี่มีอะไรจะสั่งเพิ่มอีกรึเปล่าครับ” ผมอยากลองถามดูเผื่อว่ามันจะมีอะไรสั่งผมต่อ คือถ้าหมดธุระแล้วก็ควรจะวางใช่ไหม จะถือหูไว้ทำไมเหรอ คือตอนนี้ผมยิ่งงานเร่งไงแล้วยังไม่เข้าใจทางนั้นด้วย
“เปล่า ไม่มีกูวางแล้วนะ” อะไรของเขาวะ
“ครับผม”
ผมตอบรับแล้วดึงหูฟังออก ทำงานของผมต่อไป เหลืออีกแค่ไม่กี่บรรทัดหรอกครับจวนจะเสร็จอยู่แล้ว รอผมรันดูใหม่แค่นั้นถ้ารอบนี้โอเคผมนอนได้เลย
-เช้าตรู่วันเสาร์-
เพราะเมื่อคืนฝนตกหนัก ถนนหนทางจึงยังมีร่องรอยของแอ่งน้ำให้เห็นกันเป็นหย่อม ๆ ผมจอดมอไซด์ไว้ที่ประจำก่อนเดินตัดเข้าไปที่ตึกใหญ่ของคอนโดหรู ข้าวของรุงรังเต็มสองมือมีแต่ข้าวปลาอาหารที่คุณชายเจ้าของห้องต้องรับประทานทั้งนั้น ตัวเลขที่ลิฟต์เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงชั้นห้าสิบ ที่หมายเดิม
พี่เอย์เป็นคนสะอาด
ความรู้สึกแว๊บแรกหลังจากที่เดินเข้ามาในห้องที่ผมไม่ได้แวะมานานถึงสามวันเต็ม ๆ ตอนแรกคิดว่ามันจะรกมากกว่านี้สักหน่อยแต่เอาจริงแล้วก็ธรรมดานะ ไม่ถึงกับรกมากเรียกว่าสะอาดใช้ได้เลย ผมเอาถุงอาหารสดต่าง ๆ ที่ซื้อมาเข้าไปวางไว้ในครัว เดินออกมารวบม่านสีครีมที่ผนังกระจก มองวิวของแม่น้ำเจ้าพระยายามเช้า ที่จริงก็เห็นเหมือนเดิมทุกวันผมเองก็ไม่รู้จะชอบดูทำไมนักหนา ดูทีไรผมก็ยิ้มอ่ะ ผมชอบเวลาเรือโดยสารวิ่งแล้วน้ำมันเป็นรูปร่างแปลกตา ไหน ๆ วันนี้ผมเห็นเรือกี่ลำนะ? ผมลองนับ ๆ ดูเล่น ๆ ก่อนจะเดินกลับไปหุงข้าว
พี่เอย์เป็นคนกินยากมาก เพราะเขาจะกินได้อยู่แค่ไม่กี่อย่าง คุณเข้าใจใช่ไหมคนที่กินง่ายนั้นหมายถึงไม่เลือกกิน จะอะไรก็กินได้ แต่พี่เอย์ไม่ใช่เพราะมันจะกินอาหารง่าย ๆ แต่กินได้อยู่แค่ไม่กี่อย่าง(นี่ผมก็งงนะ พูดเองงงเอง) ส่วนอาหารที่จะทำวันนี้ แต่นแต๊น ~ ~ ผมภูมิใจนำเสนอ ผัดกระเพราแฮมไส้กรอกพริกหวาน รับรองกินได้ไม่มีปัญหา พี่ท่านเคยบอกให้ผมทำไส้กรอกต้มกับแฮมเวฟให้ แสดงว่าต้องกินสองอย่างนี้ได้ ผมแค่ใส่ใบกระเพราบวกพริกสดและพริกหวานสีเหลืองนิดหน่อยเสริมวิตามิน รับรองมือนี้อร่อยชัวร์
ยี่สิบนาทีหลังจากนั้นผัดกระเพราร้อน ๆ ก็พร้อมเสิร์ฟลงที่โต๊ะ ผมแถมไข่ดาวสารโป๊ะลงบนข้าวให้ด้วยนะสองฟอง เสียงก๊อกๆแก๊ก ๆ ดังลอดออกมาจากในห้องนอน พี่เอย์คงจะตื่นแล้ว ผมเองก็เสร็จงานตรงนี้แล้วพอดี ลองเดินไปดูมันสักหน่อยดีกว่า
ประตูห้องพี่ท่านเปิดแง้มไว้เสียด้วยสิ ให้ตายเหอะ ใช้ไม่ได้เล้ย นี่อย่าบอกนะว่านอนไม่ปิดประตูตั้งแต่เมื่อคืน
“มีอะไร” คุณชายยืนหน้านิ่งอยู่หน้ากระจก ในสภาพผ้าขนหนูสีขาวพันท่อนล่างไว้แค่ผืนเดียว ในมือมีขวดสเปรย์น้ำหอมที่คล้ายกำลังจะฉีดพ่น ทรงผมที่ยังไม่ได้หวีถูกเสยๆขึ้นไว้อย่างไม่เรียบร้อยนัก
ผมชอบหน้าผากพี่เอย์จัง........สวย
“อะ.....เอ่อ...คะ...คือ” ให้ตายเหอะ นี่เป็นอีกครั้งแล้วที่ผมคิดว่าพี่เขาสวย
“อะไรของมึง อ้ำอึ้งทำไม มีอะไรรีบพูด”
“คะ...คือว่า อาหารเสร็จแล้วครับพี่”
“อือเดี๋ยวกูออกไป ปิดประตูให้ด้วย”
ผมหันหลังเดินออกมาคล้ายคนเพ้อเลยนะผมว่า พี่เอย์ทำไมถึงหุ่นดีแบบนี้วะให้ตายเหอะ วันนั้นที่ผมเช็ดตัวให้มันเห็นกันจะๆก็จริงแต่ทำไมผมไม่ทันสังเกต จะมารู้สึกวาบหวิวอะไรเอาตอนนี้ ไอ้ปิงมึงใจเย็นไว้หน่อย ผมสะบัด ๆ หัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน พลางดึงคอเสื้อตัวเองออกแล้วก้ม ๆ มองกล้ามเนื้อหน้าอกของตัวเองบ้าง จิ๊ ทำยังผมถึงจะมีกล้ามเนื้อสวย ๆ แบบพี่เขาบ้างนะ ผมทั้งวิดพื้นทั้งซิทอัพทั้งโหนบาร์(คือมันก็ไม่ใช่บาร์เบออะไรหรอกแค่เวลาที่เตะบอลผมชอบโหนประตูโกลด์เล่น) แต่กล้ามทำไมมันขึ้นน้อยนิดขนาดนี้ก็ไม่รู้
ฮัดเช่ย!!
“มันคืออะไร” พี่เอย์ถูจมูกไปมาพร้อมย่นหน้า มีอย่างที่ไหนพอนั่งลงที่โต๊ะปุ๊บคุณชายยกอาหารขึ้นมาดม แบบนั้นมันก็จามสิครับ นั่นน่ะผัดกระเพรานะ
“ผัดกระเพราแฮมไส้กรอกพริกหวานครับ อร่อยนะผมตั้งใจทำมาก ๆ เลย พี่ต้องกินนะครับ” ผมรินน้ำเปล่าใส่แก้วแล้วค่อยวางลงให้
“ฉุนว่ะปิง กินแล้วจะจามไหม มันเผ็ดรึเปล่า”
“เผ็ดนิดเดียวครับ ถ้าไม่ใส่พริกมันไม่ใช่ผัดกระเพราไง พี่ลองทานดูนะ”
พี่เอย์นั่งมองอยู่ครู่หนึ่งผมงี้ลุ้นใจแทบขาด ในที่สุดมันก็ตักกินนะ กินไปเรื่อย ๆ ตามแบบของคุณชายลูกผู้ดีนั่นแหละ กินจนเกือบจะหมดบ่นว่าเผ็ดนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร พอถึงเวลามันก็เดินไปคว้าเอากระเป๋าสะพายทำท่าจะออกไป
“กูจะกลับมาอีกทีตอนเย็น ระหว่างนั้นถ้างานมึงเรียบร้อยแล้วก็กลับไปช่วยที่บ้านก่อนก็ได้ ไว้ค่ำ ๆ มึงค่อยมาใหม่” พี่เอย์หันมาบอกผม
“เอ๊ะผมต้องมาอีกเหรอครับ”
“เดี๋ยวเหอะมึง เมื่อคืนหมาตัวไหนบอกกูว่าสองวันนี้จะอยู่จนกูหลับแล้วถึงจะกลับ” เห๋ยพี่เอย์จ๋า พี่จำได้เหรอเนี่ย ผมก็แค่พูดไปเล่น ๆ นี่พี่ท่านคิดจริงจังด้วยเหรอ
“ตังค์วางอยู่บนโต๊ะที่เดิม เข้าไปหยิบเอาเอง มึงซื้ออะไรมาเพิ่มก็บวกเข้าไปไม่ต้องมาเกรงใจอะไรกูมากนักหรอก เข้าใจนะ”
“ครับผม”
ผมฉีกยิ้มกว้างตอบรับ วันนี้พี่เอย์อารมณ์ดีนะผมว่า ทานข้าวเกือบหมดจานเลยด้วยที่สำคัญไม่ด่าผมเลยสักคำแล้วยังบอกให้ผมไปเอาตังค์แบบไม่ต้องเกรงใจอีก
“ปิงครับ เช็ดโต๊ะสองให้แม่ก่อนลูก ลูกค้าจะเข้ามานั่งไม่มีโต๊ะเลย”
“ครับผม”
บ่ายวันเสาร์ลูกค้าที่ร้านเยอะมากเพราะอย่างนั้นทุกครั้งที่เป็นเสาร์อาทิตย์ถ้าเป็นไปได้ผมจะเคลียร์งานทำความสะอาดห้องให้เสร็จก่อนเที่ยงแวะส่งงานโปรแกรมที่ไปรษณีย์แล้วจะออกมาช่วยแม่กับพี่ขมที่ร้าน อยู่ยาวไปจนถึงตอนเย็น ๆนั่นแหละ ก่อนจะออกไปอีกทีค่ำๆเพื่อเตะบอลกับพวกไอ้บาสไอ้วุฒิ แต่สำหรับวันนี้คงต้องงดไป เพราะต้องไปอยู่เฝ้าคุณชายช่วงเย็น
“ปิง โทรศัพท์ครับ” เสียงพี่ขมเรียก
“ครับผม มันอยู่ตรงไหนอ่ะพี่ขม ปิงหลงไปวางไว้ที่ไหนอีกแล้ว”
“อยู่นี่” ผมมองตามเสียงและที่พี่ขมชี้บอก คราวนี้เป็นข้างหม้อน้ำยาขนมจีน เฮ้ยดีนะไม่เปื้อน
“ฮัลโหลครับ” ใครวะเบอร์คุ้น ๆ แต่ก็ไม่ได้เมมชื่อไว้
“ปิงมึงออกมาจากห้องกูรึยัง” เสียงพี่เอย์นี่หว่า เดี๋ยวต้องเมมเก็บไว้หน่อยแล้ว หลายครั้งแล้วเกิดมันลองถามแล้วผมจำไม่ได้ขึ้นมาคุณชายวีนหูแตกแน่
“ออกมาแล้วครับ ตอนนี้อยู่ที่ร้าน”
“ร้านมึงไกลป่ะ จากมหาลัยกูกับร้านมึง ที่ไหนจะถึงคอนโดกูได้ก่อนกัน” พี่เอย์พูดเรื่องอะไรวะ ทำไมถามอะไรงงๆแบบนั้น
“อืม ผมว่าร้านผมใกล้กว่านะ ขับมอไซด์สิบห้านาทีก็ถึงแล้ว” ก็ใช่ไงผมซิกแซกเก่งอ่ะ ซอยหนีตำรวจนะผมชำนาญที่สุดเลย
“โอเคมึงฟังนะปิง ที่โต๊ะหนังสือในห้องกูข้าง ๆ จะมีกระบอกกลม ๆ ยาว ๆ เป็นกระบอกพลาสติกสีดำๆน่ะมึงเคยเห็นไหม คุ้นไหมรู้สึกว่าตัวเองเคยเห็นมันไหม”
“อ้อ เคยครับ แต่มันมีหลายอันนี่ ทำไมเหรอ” เออแล้วมันคืออะไรกันวะ ในห้องพี่เอย์มีไอ้แบบนี้อยู่ตั้งหลายอัน
“เอาหนึ่งในนั้นมาให้กู ที่ด้านหน้ามันจะติดป้ายไว้ว่า ‘แปลนคอนโดแบบ C’ หยิบออกมาแล้วมาหากูที่มหาลัย พอถึงแล้วโทรบอกเดี๋ยวกูขับรถออกไปรับ”
“เฮ้ยพี่ไม่ต้องขับรถออกมารับหรอก บอกแค่ตึกมาเดี๋ยวผมซิ่งมอไซด์เอาไปให้เอง” มหาลัยนั้นผมก็เคยไปนะ พอจะรู้ที่ทางบ้างแหละ
“นั่งบีทีเอสมาลงที่สยาม ไม่ก็รถเมล์แท็กซี่อะไรก็แล้วแต่มึง ห้ามเอามอไซด์มา แค่นี้มึงโอเคเข้าใจใช่ไหม” เน้นเสียงห้ามซะชัดแจ่มเลยนะครับ
“เอ้า ทำไมอ่ะครับมอไซด์ดิ ถึงเร็วนะ”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวขากลับจะพามึงแวะซื้อของด้วย เราจะได้ออกไปด้วยกันเลย”
“อ่ะจ๊ะ งั้นเดี๋ยวปิงรีบออกไปเอาให้ตอนนี้เลย” ผมหยอกพี่เอย์เล่นเห็นท่าทางซีเรียส น่าจะกลัวเอางานไปส่งให้ไม่ทัน ไม่มีทางหรอกครับถ้าผมรับปากแล้วพี่ต้องได้ส่งงานของพี่แน่ ๆ
“เดี๋ยวเหอะ เดี๊ยะๆ”
ผมกดวางสายแล้วบอกแม่กับพี่ขม จากนั้นซิ่งมอไซด์คันเก่งไปเอาของให้คุณชายที่คอนโด จอดรถทิ้งไว้ที่นั่นขึ้นอะไรจะเร็วที่สุด ผมเลือกบีทีเอสสถานีแถว ๆ นั้นแล้วต่อมอไซด์เล็กๆ ใช้เวลาโดยรวมแค่ยี่สิบนาทีกว่า ๆ ก็เทียบท่าถึงหน้ามอรอคุณชายอยู่แล้วเรียบร้อย
“ขึ้นมาได้แล้ว” ทันทีที่รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาวจอดลงตรงหน้า ประตูรถก็ถูกเปิดผลั๊วะออกมา พร้อมตัวคนขับตะโกนออกมาจากด้านใน ผมรีบก้าวขึ้นไปนั่งเลยสิครับท่าทางมันรีบมากเลย
“พี่นั่นแหละช้า” สิ่งแรกที่คุณชายทำคือจับไอ้กระบอกดำๆยาว ๆ ขึ้นมาดูว่าป้ายชื่อใช่อันเดียวกับที่มันสั่งไว้รึเปล่า เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยก็ยัดไอ้กระบอกนั้นใส่ตักผมไว้เหมือนเดิม
“กูก็มีธุระเหมือนกันนะเว้ยไม่ใช่แค่รอมารับมึงนี่หว่า นี่ออกมาระหว่างเรียนเลยนะ” มันพาผมขับรถไปทางตึกที่เรียน จอดเทียบไว้เรียบร้อย
“เดี๋ยวกูขึ้นไปเรียนต่อ อีกประมาณชั่วโมงมึงนั่งรอกูอยู่แถวนี้โอเคไหม หรือจะไปหาซื้ออะไรกินตรงโน้นก็ได้ อ่ะนี่กุญแจกับกระเป๋าตังค์” มันยัดกระเป๋าสตางค์กับกุญแจรถใสมือให้ผมอย่างที่ผมกำลังงง ๆ แล้วตัวมันก็คว้าเอาไอ้กระบอกยาว ๆ นั่นรีบเดินขึ้นตึกไป
ผมมองกระเป๋าตังค์สีดำหรู ๆ ที่อยู่ในมือกับมองกุญแจรถบีเอ็มคันสวยที่ตัวเองถืออยู่ แล้วตัดสินใจเดินลงไปหาซื้อขนมกินที่เซเว่นไม่ใกล้ไม่ไกล ผมเลือกไอติมรสสละกับขนมกินเล่นนิดหน่อยเดินออกมานั่งเล่นนั่งรออยู่แถว ๆ นั้น โทรศัพท์ก็มีแต่ไม่มีไวไฟฟรีจะเล่นคุกกี้รันก็ไม่ได้ ผมเก่งนะตอนนี้ได้สิบเจ็ดล้านแล้ว ฮ่าฮ่า จะเรียกใช้สามจีก็โอ๊ยไม่รวยพอจะเหมาจ่ายนะครับ หูฟังก็ไม่ได้เอามาจะเปิดเพลงเสียงดังโต๊ะข้าง ๆ ก็จะด่าเอา ผมเลยได้แต่นั่งมองสาวไปเรื่อย ไม่รู้ผมคิดยังไงดันอยากรู้อยากเห็นว่าข้างในกระเป๋าหรูหราแบน ๆ ใบนั้นมันมีอะไรบ้าง ผมมองซ้ายมองขวาทำทีเหมือนกับว่ากำลังจะแอบค้นกระเป๋าสามีก่อนจะเอาขึ้นมาเปิด ๆดู
คึคึคึ เสียงผมหัวเราะเองแหละ ก็ช่วยไม่ได้นี่บัตรประชาชนหน้าตาตลกเป็นบ้า แต่บัตรนักศึกษาพี่เอย์หล่อแฮะ ไหน ๆ มีอะไรอยู่ซอกนี้อีก แอร๊~~ มีถุงยางด้วยโว๊ย พกทีนึงสามชิ้นเลยนี่หว่า อ๊ะแล้วเงินล่ะ โถๆๆคุณชายสมเป็นคุณชายจริงจริ๊งมีแต่ใบพันทั้งนั้น นอกนั้นก็มีแต่บัตรอะไรไม่รู้ไร้สาระ ทั้งสีทอง สีขาว สีเขียว สีดำ หลายใบเป็นบ้า
ผมสำรวจดูจนพอใจแล้วก็ยัดมันเอาไว้ในกระเป๋าหลังเหมือนเดิม ด้านซ้ายเป็นของผมเองมีตังค์อยู่แค่หกร้อย กับด้านขวาเป็นของไอ้คุณชายมีตังค์อยู่......เอิ่มไม่รู้เท่าไหร่ ประเมินออกมาไม่ได้ อัตราความแตกต่างสูงเกินไป จบ!
ผมนั่งกินโน่นนี่นั่นไปเรื่อยๆ จนหมดที่ซื้อมา มองเห็นร้านชานมไข่มุกเจ้าอร่อยอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่เลยเดินไปกะว่าจะซื้อ มีนักศึกษาสาว ๆ สามสี่คนยืนรออยู่ก่อนแล้ว หนึ่งในนั้นเป็นเด็กแว่นหน้าตาเนิร์ด ๆ หน่อยแต่ก็น่ารักดีระดับนึงนะ เธอขยับตัวเพื่อให้ผมเข้าไปซื้อได้ ผมเลยพยักหน้าให้เธอไปทีแล้วอมยิ้มหวาน เป็นการขอบคุณ แฮ่ ๆ นี่ไม่ได้ม่อเลยนะ แค่ทำในแบบที่เคยทำ พอผมสั่งเสร็จ จ่ายตังค์เสร็จ ผมก็ออกมายืนรอ รู้สึกว่าเธอเองก็แอบ ๆ มองผมอยู่เหมือนกันเลยลองส่งยิ้มให้อีกที คราวนี้เธอยิ้มกว้างเลยครับ เอาล่ะว้ากู คราวนี้จะมีสาวเป็นถึงเด็กมอจุฬาตรีคูณ วาสนาตูจะดีเกินไปรึเปล่าวะ ต้องขอบคุณไอ้คุณพี่เอย์มากจริง ๆ เธอเข้าไปเอาชานมของเธอก่อนจากนั้นก็เป็นคิวผม พอผมเดินออกมาเธอเองก็เดินออกมาพร้อมกันด้วยพอดี ให้ตายเหอะไอ้ปิงนั่นเธอรอมึงอยู่ชัด ๆ เลยนี่หว่า ยังไม่เคยกินเด็กแว่นเลยวะ แอร๊ยย ~ คิดแล้วเขิน เธอเองตอนนี้ก็แก้มแดงแป๊ดเลย
“หวัดดีครับ ผมปิงนะ ตัวเองชื่ออะไรเหรอ” นี่ผมจะเรียกเธอว่าไงดีวะเนี่ย ถ้าหากอยู่ปีสามปีสี่นี่ถือว่ารุ่นพี่ผมนะ เรียก ‘ตัวเอง’ ผิดมากป่ะวะ แต่หน้าเธอยังอ่อนอยู่เลยน่าจะรุ่น ๆ เดียวกับผม
“หม่อนค่ะ เราชื่อหม่อนใบหม่อน” แหมพูดเพราะจัง เสียงหวานด้วย หลบตาผมทำไมครับ เอิ๊ก
“หม่อนเรียนที่นี่เหรอ” กูโชว์โง่อีกแล้วถามไปได้ไงชุดเขาเข็มเขา แค่เห็นก็รู้แล้วนี่ แต่ไม่เป็นไรผู้หญิงชอบคนตลก หม่อนไม่ได้ตอบกลับมาแต่ยิ้มหวานให้แทน ผมเลยชวนเธอไปนั่งเล่นกันที่โต๊ะต่อ
“ปิงเรียนที่นี่เหรอ” เธอถามขึ้น ผมเงยหน้าจากหลอดดูดทันที เอาดิ๊ ท่านี้ผมคิดว่าผมน่ารักอ่ะ
“เปล่า” ผมตอบปฏิเสธไปจ้องตาเธอไม่ยอมปล่อย หม่อนหน้าแดงรีบหลบสายตา แต่คงสงสัยคิดว่าผมมาเตร็จเตร่อะไรอยู่แถวนี้
“มารอพี่น่ะ เห็นว่าวันนี้มีเรียนเพิ่ม หม่อนเองก็เรียนเพิ่มกับเขาด้วยเหรอ อยู่คณะอะไรครับ”
“อักษรน่ะ เรียนบรรณารักษ์” ให้ตายเหอะขุ่นแม่ขาจะเรียบร้อยไปไหนครับ โอ๊ยเด็กเนิร์ดแล้วยังเรียนบรรนารักษ์ เวลาพูดก็นิ่ม ๆ เนิบ ๆ นี่ผมทำไมรู้สึกเธอน่ารักดีนะ
“หม่อนน่ารักจัง เรียบร้อยดี ว่าแต่วันนี้ก็มาเรียนเพิ่มเหรอ”
“จ๊ะ อาจารย์นัดพิเศษน่ะ”
เราสองคุยโน่นนี่นั่นกันเรื่อยเปื่อย เป็นผมม่อจนเธอหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกนั่นแหละครับ ได้เบอร์โทรกับไลน์มาแล้วด้วย แปลกใจนิดหน่อยเหมือนกันตอนแรกคิดว่าเธอจะไม่เล่นไลน์ที่ไหนได้ หึหึ ทั้งวอทแอปทั้งห่าอะไรต่อมิอะไรจะให้ผมทั้งหมดเลย ผมเลยบอกขอแค่ไลน์กับเบอร์พอ กำลังว่าจะหยอกเธอเล่นต่อสักหน่อยโทรศัพท์ดันดังลั่นขึ้น อึ๋ย! พี่เอย์โทรเข้ามาแล้วผมรีบมองซ้ายมองขวา ไม่เห็นเลยมองไปที่รถ มันยืนจังก้าจ้องตาโตอยู่แล้ว ผมรีบลุกเลยสิครับ ตาย ๆ คุณชายหน้าเขียวแล้วไม่รู้ลงมานานรึยัง
“ม่อสาวสนุกเชียวนะมึง” งี้แหละไม่อยากจะกดรับสายเลย
“พี่ลงมานานยังครับ” ผมก้มลงบอกกับหม่อนเบา ๆ ว่าขอตัวกลับก่อนพี่มาแล้วเดี๋ยวไลน์ไปเล่นด้วย เธอจึงยิ้มให้พร้อมยกมือบ๊าย ๆ ผม
“นานพอจะเห็นว่ามึงม่อน้องเขาจนตัวผู้หญิงเขาแดงไปหมดแล้วนั่นแหละ” เอ้าจริงเหรอผมไม่สังเกตเลยนะ หม่อนตัวแดงเหรอไม่ใช่ว่าเพราะอากาศร้อนนะ ผมเลยหันมองกลับไปอีกที
“มึงจะมองกลับไปทำซากเหรอรีบเดินมาหากูนี่!” พี่เอย์แว๊ดเสียงขึ้น
“หูยพี่ ดุผมจริงเลยคนนั่งรอเป็นชั่วโมงมันไม่มีอะไรทำนี่”
“ปิงอย่าเถียงกูนะ รีบเดินมา หรือจะวิ่งมาก็ได้กูร้อน กุญแจรถอยู่กับมึงอ่ะ” หน้ามันงี้บูดเป็นตูดลิงเลยครับ ผมคุยในสาย แต่เห็นหน้าคุณชายท่านแจ่มชัดมากยืนหน้างออยู่ข้างรถ ไอ้ปิงวิ่งเลยสิครับ พอไปถึงพี่เอย์กระชากเอากุญแจแล้วเปิดประตูขึ้นไปนั่งที่คนขับเลย
“พี่ไม่ให้ผมขับให้เหรอ” ผมถามขึ้นหลังจากรีบกระโดดขึ้นมานั่งข้าง ๆ ต้องสปีดสุดเพราะกลัวมันจะขับออกไปก่อน ท่าทางอารมณ์เสียมาแบบนั้นคงจะทิ้งแน่ถ้าผมทำตัวมีปัญหา
“งานไม่ผ่านเหรอพี่ ทำไมหน้างอแบบนั้นน่ะ” เพราะผมถามเรื่องขับรถคุณชายไม่ตอบ ผมเลยเปลี่ยนไปเรื่องใหม่ คราวนี้ยิ่งแย่กว่าเก่าคิ้วคม ๆ ของพี่ท่านขมวดเป็นปมแล้ว
“พี่เอย์” ผมเรียกมันเสียงอ่อย เป็นไรวะลงมาก็หน้างอ ตอนขึ้นไปยังดี ๆ อยู่แท้ ๆ
“ระดับกูไม่มีหรอกเว้ยงานไม่ผ่าน”
“อ้าวแล้วพี่หน้างอทำไมอ่ะ”
มันตวัดสายตามองผมทันที ผมเลยแกล้งยักไหล่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“หิวข้าวมั้งสัส”
“จริงดิ่?” เวลาพี่หิวนี่น่ากลัวจังนะ ตางี้เขียวปั๊ดเลย
“แล้วใครอ่ะเด็กที่มึงนั่งคุยด้วยเมื่อกี้” พี่เอย์หันมาถาม
“ไม่รู้อ่ะ เด็กมหาลัยพี่แหละผมเห็นเธอท่าทางไม่ค่อยมีเพื่อนเลยชวนคุย”
“เขาชื่ออะไร”
“หม่อน ใบหม่อน”
“ไลน์ล่ะ”
“นี่ครับได้มาแล้ว โอ๊ยยยย! ” ขณะที่ผมกำลังจะโชว์ไลน์ของหม่อนให้พี่เอย์ดู มือหนา ๆ ของคุณชายก็โบกลงที่หัวผมแบบเต็ม ๆ
“มึงนี่แย่จริง ๆ นะกูให้นั่งรออยู่แค่ชั่วโมงเดียวนี่ทำตัวมีปัญหา รู้งี้ไม่ให้มาจนถึงที่นี่หรอก อยู่ที่โรงเรียนมึงคงจะหลอกสาว ๆ เก่งแบบนี้เหมือนกันสินะ”
“อะไรเล่า ไม่เคยหรอก ผมสงบเงียบและเรียบร้อยจะตาย ประสบการณ์กับผู้หญิงครั้งเดียวก็ยังไม่เคยเลยด้วย” แน่นอนครับผมโกหก ครั้งเดียวไม่เคย เคยแต่หลาย ๆ ครั้ง เอิ่ม...ตรงไปป่ะวะ
“หึหึหึหึ หมาปิงเอ๊ย”
พี่เอย์พึมพำกลับมา มีเสียงหัวเราะหึหึในลำคอ พร้อม ๆ กับที่รถยังมุ่งหน้าต่อไปบนท้องถนน ตอนนี้ห้าโมงกว่า ๆ แล้ว รถติดมากกกกกกก นี่ขนาดวันเสาร์นะ
(ต่อด้านล่าง)
-
“หึหึหึหึ หมาปิงเอ๊ย”
พี่เอย์พึมพำกลับมา มีเสียงหัวเราะหึหึในลำคอ พร้อม ๆ กับที่รถยังมุ่งหน้าต่อไปบนท้องถนน ตอนนี้ห้าโมงกว่า ๆ แล้ว รถติดมากกกกกกก นี่ขนาดวันเสาร์นะ
“กินข้าวที่โรงแรม........ละกันนะ” พี่เอย์บอกชื่อโรงแรมยาวเหยียดออกมา ผมรู้สึกมันคุ้น ๆ พอนึกออกเท่านั้นแหละ
“โหยพี่ผมไม่เข้าไปได้ไหมอ่ะ” โรงแรมฝรั่งโคตรหรูแบบนั้นผมไม่ชอบเข้าไปเลย
“ทำไม” มันหันหน้ามาถาม
“เอาตรง ๆ เลยนะผมไม่ชอบกินอาหารหรู ๆ ตามโรงแรมหรือร้านอาหารเลยว่ะพี่ ผมแบบ ผมไม่อร่อยอ่ะ แล้วก็ไม่อิ่มด้วย”
อีกครั้งแล้วที่ผมเห็นพี่เอย์อมยิ้มแล้วก็หัวเราะเบา ๆ
“เอางี้ เดี๋ยวเรากินอะไรกันที่ห้างดีไหม ห้างธรรมดาก็ได้นี่ ใกล้ ๆ เดี๋ยวกูเลี้ยวตรงนี้เลยละกัน”
ว่าแล้วพี่เอย์ก็เลี้ยวรถเข้ามาหาที่จอด ในห้างที่มันบอกว่าธรรมดา แต่ก็ห้างใหญ่ไม่แพ้ห้างอันดับหนึ่งของแถวนี้หรอกครับ
“กินร้านนี้ละกันนะ” มันเดินนำเลี้ยวเข้าร้าน
“พี่นี่ชอบกินอาหารฝรั่งเนาะ”
“อือ แม่กูชอบทำอาหารฝรั่ง กูก็คิดว่ามันกินง่ายดีนะ พวกอาหารจานเดียวง่าย ๆ พาสต้าสปาเก็ตตี้หรือพวกซุปครีมอะไรแบบนี้”
“แต่มันไม่ค่อยมีประโยชน์นะแล้วพี่ก็ไม่ค่อยกินหลากหลายด้วย เดี๋ยวต่อไปผมจะซื้อของสดไปไว้เยอะ ๆ แล้วจะค่อย ๆ ทำเมนูในหนังสือให้พี่กินดีไหมล่ะครับ แบบนั้นจะดีกว่าไหม” เอาจริง ๆ คือผมรู้สึกอยากจะทำให้พี่เขาทานอย่างที่พูดจริงนะ
“เป็นอะไร? อยู่ดี ๆ เกิดใจดีขึ้นมา คิดตังค์กูเพิ่มป่ะเนี่ย” พอพี่เอย์พูดแบบนั้นผมนึกได้ทันที รีบล้วงกระเป๋าตังค์ส่งคืนให้ พี่เอย์รับไปแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงไว้เลย
“พี่ไม่ตรวจดูล่ะ” ผมถามเมื่อเห็นว่าพี่เอย์ไม่ได้สนใจกระเป๋าตังค์เลยเก็บยัดใส่กระเป๋ากางเกง
“ตรวจดูทำไม กูให้มึงทั้งกระเป๋าแบบนั้นแสดงว่ามึงมีสิทธิ์ที่จะใช้ทั้งหมดนั่นแหละ หมดไปเท่าไหร่ก็ช่างหัวมันสิ กูอนุญาตแล้ว ”
“ใจดีกับผมอีกแล้ว” จริง ๆ ผมไม่ได้ใช้เลยนะ
“ใครใจดีกับมึง กูนี่เหรอ”
ผมรีบพยักหน้าให้ พี่เอย์เลยถีบผมเบา ๆ ใต้โต๊ะมาที “เงียบแล้วกินไป เลิกพูดได้แล้วกูรำคาญ”
ผมเบะปากใส่มันหนึ่งทีก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารของตัวเอง
พี่เอย์เป็นคนเข้าใจยาก
พอกินข้าวเสร็จ ไอ้ผมก็นึกว่าคุณชายจะตรงกลับห้องเลยไม่ก็ลงไปหาซื้อของที่ซุปเปอร์ชั้นล่าง แต่เปล่าเลยครับ พี่เอย์เดินเลี้ยวขึ้นบันไดเลื่อนเฉยเลย
“เดี๋ยวกูจะเข้าไปดูหนัง มึงนั่งรออยู่ตรงนี้”
“ห๋า!!!!!” ผมอุทานขึ้นสุดเสียงจนมันต้องยกมือมาอุดปากไว้หันซ้ายหันขวาคิดว่าคงจะอายคน ก็ผมลืมตัวนี่ครับจู่ ๆ พี่เอย์พูดอะไร
“ทะ....ทำไมเป็นงั้นล่ะ” ทำไมพี่ไม่ชวนผมเข้าไปด้วยวะ คือผมไม่คิดว่าคุณชายจะพูดอะไรแบบนี้ คือก็เรามาด้วยกันไง ถ้าคิดจะดูหนังก็น่าจะชวนกันไม่ใช่เหรอ ดูซินั่นจอนั้นตัวอย่างหนังน่าดูชะมัดเลย
“ทำไม?”
“เอ๋า พี่ก็ให้ผมเข้าไปด้วยดิ เรื่องนี้ผมก็อยากดูเหมือนกันนะ แองเจลิน่า มาเลฟิเซ้นท์” เห็นไอ้บาสกับไอ้วุฒิมันเพิ่งมาดูกัน ชมไม่ขาดปากเลย จริง ๆ วันก่อนพวกมันชวนผมมาดูด้วยนะแต่ผมไม่ว่างต้องเคลียร์เรื่องงานเขียนโปรแกรมนั่นแหละครับ
“เรื่องของมึง ถ้าอยากเข้าไปด้วยก็ตามมา” พี่เอย์พูดแค่นั้นแล้วเดินลิ่ว ๆ ไปกดซื้อตั๋วเลย ผมรีบตามสิครับ
พี่เอย์เลือกที่นั่งแล้วก็เดินไปทางน้ำกับขนม พอถึงที่เขาขายป๊อปคอร์นมีหันมาทางผมแล้วทำหน้าเหมือนจะถาม ผมเลยพยักหน้ารับ ๆ ไป ไม่รู้อ่ะคุณชายอยากกินล่ะมั้งไม่งั้นจะใจดีแบบนั้นเหรอ พี่เอย์ซื้อน้ำอัดลมหนึ่งแก้วกับป๊อปคอร์นอันใหญ่ ๆ หนึ่งอัน คุณเชื่อไหม....เวลามาดูหนังกับสาวนะผมไม่เคยถือป๊อปคอนเองเลยเหอะมีแต่ผู้หญิงเขาถือ ส่วนผมจะถือแก้วน้ำให้ แล้วตอนนี้มันคืออะไรเหรอวะ? พี่เอย์ถือแก้วน้ำ ส่วนผมดันเป็นคนถือป๊อปคอร์น แล้วที่สำคัญกว่าอะไรทั้งหมดดันมีเด็กมัธยมต้นกลุ่มใหญ่เลยผู้หญิงทั้งนั้น แม่งยืนมองผมกับพี่เอย์แล้วยิ้มอ่ะ มันซุบซิบห่าอะไรกันไม่รู้ ผมเซ็นต์ดีนะ
“พี่เอย์” ผมสะกิด เรากำลังยืนต่อแถวเข้าไป มันหันมามอง
“ผมจะถือไอ้นั่น” ผมหมายถึงน้ำที่อยู่ในมือมัน ซึ่งคือมันมีแก้วเดียว มีหลอดเดียว มโนไปว่าอาจจะต้องดูดด้วยกันในโรง บรึ๋ยย แล้วคือพี่เอย์ซื้อมาแก้วเดียวอ่ะให้ตายเหอะ
“กูไม่อยากถือป๊อปคอร์น” พี่เอย์รีบตอบ สายตานี่ผมสังเกต คุณชายเอย์มองไปที่ไอ้เด็กกลุ่มนั้นแว๊บนึงเหมือนกันนะ
“ผมก็ไม่อยากถือป๊อปคอร์นอ่ะ” ผมบอกมันเสียงอ่อย ทำไงดีวะ ไอ้เด็กพวกนั่นแม่งล้อผมแน่ มันต้องมโนกันไปว่าผมเป็นผู้หญิงของพี่เขาแหงเลย อมยิ้มกันใหญ่ ไอ้พวกเด็กบ้า
“มานี่มามึงมายืนอยู่หน้ากู เดี๋ยวกูบังให้ แค่นี้ไอ้เด็กพวกนั้นมันก็ไม่เห็นมึงแล้ว”
ผมรีบมุดเข้าไปเลยสิครับ พี่เอย์วาดวงแขนขึ้นรับเอาผมเข้าไปยืนอยู่ข้างหน้ามัน ผมรู้สึกว่ามันขยับ ๆ บังตัวผมให้มิดเลยล่ะตัวเราเลยยืนซ้อนกันอยู่ ในที่สุดเราก็เดินเข้าโรงไปทั้งที่เสียงกรี๊ดของพวกเด็กบ้ายังดังก้องอยู่ในหู แม่งมันกรี๊ดห่าอะไรไม่รู้โดยเฉพาะตอนที่ผมขยับเข้าใต้วงแขนพี่เอย์แค่นั้นเอง สงสัยจะหาว่าผมหลบมัน
“แวะท็อปก่อนนะ หิวอีกแล้วว่ะ กลับไปมึงทำอะไรง่าย ๆ ให้กูกินแล้วค่อยกลับก็แล้วกัน”
“ได้ครับ”
เราเลือกซื้อของกัน คราวนี้พี่เอย์หยิบกุ้งแช่แข็งไปเยอะเลย ผมเลยถามว่าทำไม มันบอกไว้เวลาทำข้าวผัดกุ้ง
“พี่นี่ชอบข้าวผัดกุ้งมากเหรอ”
“อือ มันก็อร่อยดีนี่”
“งั้นผมซื้อไข่ไก่เพิ่มหน่อย ที่ห้องหมดแล้ว”
“ใส่มะเขือเทศด้วยนะกูชอบกิน”
“ซื้อแตงกวาด้วยไหม พี่กินได้หรือเปล่าครับ”
“เอาแตงญี่ปุ่นนะ แตงกวาธรรมดากินไม่เป็น”
“ครับ ๆ อึ๋ย แตงญี่ปุ่นแพงอ่ะพี่ สองลูกตั้งร้อยกว่าบาทแน่ะ” ผมรีบวางแตงทั้งแพ็คลงคืนที่ชั้นเลย ตอนแรกหยิบมาแล้วด้วยนะ ผมเลยเลื่อนไปหยิบแตงแบบธรรมดาแทน
“แพงอะไรร้อยกว่าบาทเอง กูกินได้ไม่ถือว่าแพงหรอก ส่วนแตงที่มึงจะซื้อแพ็คละสี่สิบบาทก็จริงแต่ซื้อมาแล้วกูไม่กินก็ทิ้งแบบนี้ถือว่าเสียของมากกว่าไหม”
“งั้นถ้าผมซื้อแตงไอ้แพง ๆ นั้นแล้วพี่ต้องกินให้หมดด้วยนะ” ผมหันไปมองหน้ามันเป็นเชิงต่อรองแล้วเปลี่ยนไปหยิบเอาแตงญี่ปุ่นกลับมาแบบเดิม
วันนี้พี่เอย์ไม่แยกไปหยิบขนมปังนะ มันเดินอยู่กับผมตลอดเลย ที่สำคัญช่วยผมเข็นรถอีกด้วย เราใช้เวลาเลือกซื้อของกันราว ๆ ครึ่งชั่วโมงได้ พอออกมาที่ลานจอดรถ รถโล่งมากคงเพราะเกือบจะสามทุ่มแล้ว คุณชายช่วยผมขนของใส่ท้ายรถจนเสร็จเรียบร้อย แวะเติมน้ำมันระหว่างทางแล้วตรงกลับห้องกันเลย
“พี่เอย์ไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวผมทำกับข้าวไว้ให้”
“แล้วมึงจะกลับตอนไหน”
“ทำข้าวให้พี่เสร็จนี่แหละ” จะว่าไปเมื่อคืนผมบอกมันว่าจะกลับหลังจากมันเข้านอนแล้วนี่หว่า ช่างเหอะคงจะจำไม่ได้หรอกมั้งนะ ดึกแล้วผมก็ง่วงนะ ไม่ค่อยได้นอนมาสองสามวันแล้วด้วย
พี่เอย์มองหน้าผมครู่หนึ่งคล้ายจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา แล้วคุณชายก็เดินหายเข้าไปในห้อง ผมเลยจัดการรื้อๆของที่ซื้อมาจัดเก็บให้เข้าที่ สิบห้านาทีหลังจากนั้นพี่เอย์ออกมานั่งดูทีวีดูการ์ตูนที่มันชอบรอ
“พี่ข้าวเสร็จแล้วนะครับ ผมตั้งไว้ที่โต๊ะนะ”
“เอามาให้ตรงนี้ดิ หิวแล้วนะเร็วหน่อย” ครับ ๆ คุณชายเอย์ ทำให้กินแล้วยังต้องเสิร์ฟด้วย กรรมแท้ ๆ ไอ้ปิง ผมเอาไอ้ข้าวผัดจานยักษ์ไปวางไว้ให้ตรงหน้า วันนี้ไม่ใจดีแถมไข่ดาวหรอกนะ แค่ข้าวผัดกุ้งธรรมดามีแตงวางไว้ข้าง ๆ แค่นั้นแหละ
“อ้าว แล้วของมึง” พี่เอย์เงยหน้าขึ้นมาถาม
“ไม่มีหรอกครับ ผมทำแค่ให้พี่ทาน ต้องทานให้หมดนะ” ผมบอกมันแล้วหันไปมองดูรายการโทรทัศน์ พี่เอย์เปิดบาร์บี้อีกแล้ว ช่องนี้แม่งฉายบาร์บี้เวลานี้เหรอวะ
“มึงเดินไปเอาจานเล็กมาให้กูอีกสักใบซิ”
“พี่จะเอาไปทำไรอ่ะ”
“อย่าถามมากเดินไปเอามา” โอเค ผมเดินไปเอาจานมาวางลงให้ กำลังดูว่ามันจะทำอะไร พี่เอย์ตักข้าวผัดจานนั้นแบ่งใส่จานเล็ก ๆ จนเกือบครึ่ง จากนั้นยื่นจานนั้นส่งคืนให้ผม ผมยิ้มกว้างเลยสิครับ แหมคุณชายใจดีจริง ๆ เลยน้า จะแบ่งให้ผมกินด้วย
“เอาไปเททิ้ง กูกินไม่หมด”
คือพี่เอย์พูดหน้านิ่งมาก คือแบบมาก ๆ มันยื่นจานนั้นให้ผมแล้วหันไปสนใจการ์ตูนของมันต่อ พอเห็นผมเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รับ พี่เขาเลยหันมามองอีกครั้งคราวนี้ตาเริ่มเขียวแล้วผมเลยรีบรับจานมาถือไว้แทบไม่ทัน
“ผัดเยอะแยะทำไม ทีหลังถ้าจะให้กูกินคนเดียวมึงผัดจานเล็ก ๆ สิ รีบเอาไปทิ้งได้แล้ว จิ๊! น่ารำคาญ”
อะไรของเขาวะ จะทิ้งทำไมเสียดายเหอะ เอ๊ะแต่เดี๋ยวก่อน วันก่อนก็ทำจานเท่านี้ทิ้งไว้ให้นี่ทำไมไม่เห็นบ่นเลย แถมยังกินหมดอีกต่างหาก หรือว่าจริง ๆ แล้ว......คึคึ
“ถ้าพี่จะทิ้งงั้นผมขอกินนะ” ผมลองถามมันดู จริง ๆ ก็หิวแหละกะว่าถ้าออกไปจะแวะซื้อข้าวกล่องก่อนเข้าหอ แต่ถ้ากินไปจากที่นี่ก็ประหยัดดีเหมือนกัน
“เรื่องของมึง” พี่เอย์ตอบห้วนมากจริง ๆ ทำท่าไม่ไยดีแบบสุด ๆ ผมเลยเดินไปเอาช้อนมานั่งขัดสมาธิลงที่พื้นแล้วกินข้าวอยู่ข้าง ๆ คุณชายที่นั่งอยู่บนโซฟานุ่มดูทีวี โทรศัพท์มือถือมันดังพี่เอย์เลยลุกขึ้นไปหยิบแล้วกดรับ ผมก็นั่งกินไปเรื่อย ๆ ดูทีวีไป
รายการทีวีก็แหม่ เมื่อกี้ยังเป็นการ์ตูนอยู่เลยไหงตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นรายการเกี่ยวกับเรื่องความรักซะงั้น ตอนแรกผมก็ไม่สนใจหรอกแต่ไม่กล้าเปลี่ยนช่องเลยนั่งทน ๆ ดูไปเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา มีการบอกด้วยนะว่าห้าอันดับของคนที่เป็นคู่รักวัยรุ่นมักจะทำกันประจำมีอะไรบ้าง คำตอบที่สาว ๆ หนุ่ม ๆเขาโหวตกันมาก็มี....
- คุยโทรศัพท์กันก่อนนอน
- เดินห้างช้อปปิ้งด้วยกัน
- ดูหนังกันแชร์ของกันกินในโรงหนังด้วยกัน
- กินข้าวด้วยกัน กินในสิ่งที่ชอบด้วยกัน
แล้วก็ข้อสุดท้าย
- ไปนั่งรอกันที่โรงเรียนไม่ก็มหาวิทยาลัยเพื่อกลับพร้อมกัน
หืม?? อะไรวะ ทำไมมันเหมือนสิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดกับไอ้คุณชายในวันนี้เลย
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น” พี่เอย์คงคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว มันเดินเข้ามาจับหัวผมแล้วแทรกตัวลงนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม
“พี่เอย์” ผมพึมพำเรียกชื่อมัน พี่เอย์ละสายตาจากทีวีที่มันเปลี่ยนช่องไปแล้วหันมองมาที่ผม ช่วยไม่ได้นะ ผมเป็นคนที่พูดอะไรตรง ๆ ซะด้วย ถ้าอยากรู้ผมจะถาม นี่คือคติส่วนตัวของผมเลย
“อะไร? มีอะไร ทำหน้าอะไรของมึง”
“ผมถามอะไรพี่อย่างดิ คือผมสงสัยว่ะพี่ นะ ขอถามนะ”
“อือ อะไรถามมาสิ ถ้าไม่ใช่วิธีขึ้นไปเก็บปลาบนท้องฟ้ากับลงไปเก็บดาวในแม่น้ำกูตอบมึงได้หมดอ่ะ”
“ครับ” แต่ผมดันเสือกเงียบไปอีก พี่เอย์เลยหันมามองอีกครั้ง
“อะไรปิง มึงจะถามอะไร”
“พี่ว่า.............ถ้าเราชอบใครสักคนเราจะจีบเขายังไงอ่ะ”
พี่เอย์ตวัดสายตามองผมทันที มันคิดอะไรไม่รู้อยู่ครู่หนึ่งก่อนวางช้อนลงที่จานเสียงดังเคร้ง!เลย
“นี่อย่าบอกนะว่ามึงติดใจน้องหม่อนไหมใบพืชอะไรนั่น เจอกันแค่ชั่วโมงเดียวนี่นะ” พี่เอย์ท่าทางอารมณ์เสียแล้ว ตาย ๆ สิ่งที่ผมจะถามต่อเนี่ย มันจะถีบผมตกตึกเลยไหมเนี่ย
“เปล่า ๆผมเคยคุยกับไอ้พวกเพื่อน ๆ น่ะครับ ตอนนี้เลยอยากรู้มุมมองของพี่ ก็พี่สาวเยอะใช่ไหมล่ะ คงจะมีอะไรดี ๆ แหละไม่งั้นสาวจะรักจะหลงเหรอ”
“เออแน่นอนกูมีอะไรดีๆแน่อยู่แล้ว”
“พี่ก็บอกผมมาดิ ถ้าพี่สนใจสาวสักคนพี่จะจีบเขายังไงบ้างเหรอ”
“มึงนี่มันยุ่งยากเสียจริง ทำไมต้องถามอะไรให้มันวุ่นวายด้วยวะ แค่รู้สึกอยากจะทำอะไรก็ทำไปเลย เป็นตัวของมึงเลยก็แค่นั้นแหละ”
“แล้วอะไรบ้างล่ะ ผมก็แค่อยากจะรู้นี่” ผมหรี่ตารอฟังคำตอบมันเต็มที่ โคตรจะลุ้น ถ้ามันตอบเหมือนในทีวีนะ แสดงว่า......
“ก็ชวนกินข้าว ดูหนัง ช็อปปิ้ง ดึก ๆ ก็โทรหา พามาเที่ยวห้อง ไม่เกินเดือนหรอกมึงจัดการเด็ดดอกไม้มาเชยชมได้เลย แต่ถ้าผู้หญิงแรง ๆวันสองวันมึงก็ได้เขาแล้ว พอใจไหมคำตอบ”
“นี่พี่พูดจริงเหรอครับเนี่ย” ตาย ๆ นี่ผมรู้จักมันมาสามอาทิตย์กว่าแล้วดัวย ขืนครบสี่อาทิตย์ขึ้นมาผมไม่แย่เหรอ
“ก็เออดิวะ จะมีปัญหาอะไรอีก”
ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ นึกถึงเรื่องราวทั้งหมดในวันนี้ มองหน้าพี่เอย์ดี ๆ อีกครั้งมันคงงงแหละ เพราะผมมองมันแล้วขมวดคิ้วแน่นเลย พี่เอย์จ้องหน้าผมใหญ่ทำหน้าสงสัยเต็มที่ ผมเองก็ไม่ต่างแต่เหตุผลของเรามันต่างกัน
“เป็นอะไรของมึง” มันพูดออกมา คราวนี้ผมรีบคลานเข้าไปเอาให้ใกล้มันที่สุดเลย พี่เอย์ยิ่งทำหน้างงเข้าไปใหญ่ ขยับตัวหลบเมื่อผมยืดตัวขึ้นทำท่าโน้มเข้าหามันทั้งที่ยังคุกเข่าอยู่ที่พื้น มันที่นั่งอยู่บนโซฟาถึงกับงงแดกไปเลย ใบหน้าเราห่างกันแค่นิดเดียว
“พี่เอย์” ผมพูดเบา ๆ ก็เรียกมันนั่นแหละ แต่ไม่รู้จะทำเสียงเซ็กซี่แบบนั้นไปทำไม ไม่รู้ตัวเหมือนกัน
“พี่เอย์ครับ” ผมเรียกอีกครั้ง คราวนี้มันชักสีหน้าหงุดหงิดคงคิดว่าผมจะเรียกทำไมนักหนา มีเสียงจิ๊จ๊ะออกมาจากลำคอคุณชายด้วยนะ
“นี่มึงเลิกทำหน้าแบบนี้ได้ไหมกูเห็นแล้วหงุดหงิดแม่ง ออกไปให้พ้น ๆดิ๊ ยื่นหน้าเข้าใกล้อะไรนักหนา ทำหน้าอะไรคิดว่าทำแล้วน่ารักเหรอวะ มึงแม่ง ถอยออกไปดิ่!”
“ไม่”
“ไอ้ปิง มึงจะเอาอะไร”
“พี่ตอบผมก่อน มีเรื่องที่ผมสงสัยแล้วก็คาใจ หลายครั้งแล้ว ถ้าไม่ตอบผมไม่ออกอ่ะ”
“ช่างหัวมึงดิ่ ไม่ออกกูถีบ” พี่เอย์ยกขาขึ้นมาแล้วผมเลยกดหน้าขามันไว้ พร้อมกับรัวคำถามออกมารวดเดียว
“พี่ชอบผมเหรอ”
มันเงียบไปเลยครับ จ้องผมนิ่งเลย ทุกอย่างรอบตัวเราสองคนนิ่งและเงียบสนิท ผมสาบานขนาดเสียงทีวีผมยังไม่ได้ยิน ผมไม่รู้พี่เอย์กำลังคิดและรู้สึกยังไงแต่เห็นว่ามันจ้องหน้าผมนิ่งเลย
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีพี่เอย์ดีดหน้าผากผมดัง ป๊อก! เบา ๆ
“คิดยังไงทำไมถามอะไรออกมาแบบนั้น ถ้ากูตอบว่าไม่ได้ชอบนี่มึงจะเสียใจมากไหมวะปิง”
คิดว่าผมจะเชื่อพี่ไหมล่ะ ก็พี่เล่นทำอะไรแบบที่ในทีวีเขาบอกทั้งหมดเลยนี่หว่า ฮอร์โมนผมกระซิบบอกมานะว่าพี่น่ะรู้สึกแปลก ๆ กับผมแน่แล้ว
“ผมไม่เชื่อหรอก ก็เมื่อกี้พี่ตอบว่าถ้าพี่สนใจใครพี่ก็จะชวนเขาไปกินข้าว ดูหนัง ช็อปปิ้ง ตอนดึก ๆ ก็จะโทรหา นั่นมันที่พี่ทำกับผมทั้งหมดเลยนี่”
พี่เอย์ฟังผมแล้วเงียบไปอีกแล้ว ทำไมจนป่านนี้เสียงทีวีที่เปิดอยู่ไม่ได้ผ่านเข้าหูผมเลยนะ
“มึงอยากรู้คำตอบจริงเหรอ” มันพูดหน้านิ่งมาก สายตาจับผมไว้ไม่ปล่อยเลย
“ครับ” ผมเองก็นิ่งไม่แพ้มันหรอก
“งั้นเข้ามานี่ ขยับมาใกล้ ๆ” พี่เอย์พยักหน้าเรียกเบา ๆ ผมเลยเอียงหูเข้าไป คิดว่ามันคงจะพูดอะไรสักอย่างให้ได้ฟัง อยากได้แบบใกล้ชิดเลยเผื่อคุณชายเธอจะอาย คึคึ ผมนับถอยหลังรอเลย
5
4
3
2
1
“ไม่-ได้-ชอบ”
จบครับ ชัดเจน พี่เอย์กระตุกรอยยิ้มที่มุมปากเหมือนคนกำลังสะใจ ผมงี้มองมันแบบไหนน่ะเหรอ หึหึหึหึ ไม่ยอมหรอกครับผมน่ะ กับคนปากแข็งแบบนี้ ก็ที่ผ่านมาผมคิดแล้วคิดอีก พอมาเจอรายการทีวีบ้าบอวันนี้ผมสรุปความเข้าข้างตัวเองเลยเรียบร้อย ถึงไม่ได้ชอบก็คงจะต้องสนใจเป็นพิเศษบ้างล่ะวะ แหม่ผมเองก็ไม่ใช่ว่าจะไร้เดียงสาไร้ประสบการณ์สักหน่อย จีบสาวมาก็หลายคนอยู่นะ ท่าทางแบบนี้มันฟ้องว่าชอบกันอยู่ชัด ๆ
“ผมไม่เชื่อหรอก”
“เรื่องของมึง”
“พี่ไม่ได้ชอบผมเลยจริงอ่ะ” ผมถามย้ำเข้าไปอีก
พี่เอย์ปรายสายตามองมาที่ผม ก่อนที่จะหันไปมองที่จอทีวีอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ผมได้ยินเสียงทีวีแล้วหลังจากหูบอดมาหลายนาที
“แค่สนใจก็ยังไม่เคย?”
“.............”
คุณเชื่อไหม ผมเป็นคนดื้อมากจริง ๆ นะ
“พี่เอย์” ผมสะกิด แต่มันไม่หันมาพี่เอย์จ้องทีวีต่อไป ผมเลยสะกิดเรียกอีกครั้ง
“พี่เอย์”
คราวนี้มันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนหันมาจ้องหน้าผมนิ่งเลย
“พี่เอย์ ผม...อุ๊ปส์!~~”
จบสิ้นแล้วครับชีวิตผม เมื่อจู่ ๆ พี่เอย์คว้าเอาคอผมเข้ามา แล้วเอียงศีรษะกดริมฝีปากแนบชิดลงมาที่ปากของผม เสียง จ๊วบบบ! ดังออกมาเบา ๆ จากนั้นมือใหญ่ของพี่เขาดึงซอกคอผมออกทันที เราสบตากันห้าวิฯเห็นจะได้ แต่เป็นห้าวิที่ผมรู้สึกว่าโคตรนานเลย
“ต้องให้กูพูดอีกไหม ว่าไม่ได้ชอบ!” พี่เอย์ลุกขึ้น แล้วแทรกตัวเดินออกไป ทิ้งผมนั่งงงงวยเป็นหมาเอ๋อตายอยู่กลางห้อง อีกครั้งแล้วที่หูผมบอด คราวนี้ไม่ใช่แค่หูหรอกครับแม้แต่ดวงตาผมก็ยังพลันมืดมิดดับสนิทไปเลย
มันคืออะไรกันวะ? บอกไม่ได้ชอบ แต่จูบปากผม
มันคืออะไรกันวะ? บอกไม่เคยสนใจหาว่าผมหลงตัวเองคิดฟุ้งซ่าน แต่คนแบบพี่ เล่นจูบผมลงมาแบบนี้
ให้ตายเหอะ! ตัวผมดันร้อนวูบวาบขึ้นมา ใบหน้าเองก็ร้อนผ่าวไปหมด ท่าทางเหมือนจะเป็นไข้ยังไงไม่รู้ แล้วคืนนี้ผมจะนอนหลับตาลงได้เหรอวะเนี่ย...........ฉิบหายแล้วมึงไอ้ปิง แก้มผมแทบจะแตกออกเป็นเสียง ๆ แล้วนะ ผมดีใจงั้นเหรอ? แต่พี่เอย์บอกว่าไม่ได้ชอบผมนี่ ....แล้วทำไมผมถึงดีใจแบบนี้(วะ)ครับ
พี่เอเป็นคนแปลกมากจริง ๆ
Tbc.
# น้องปิงเป็นคนตรง ๆ
# ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่แวะเวียนกันเข้ามาอ่าน ขอบคุณที่เอ็นดูปิงกับพี่เอย์ :mew1:เราอ่านทุกคอมเม้นต์นะถึงจะไม่ได้ตอบแต่ก็อ่านค่ะ ขอบคุณมากจริง ๆ ที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้กัน
ปล.(ลับ)ความจริงสองสามตอนมานี้เรารอคอมเม้นต์ของพี่คนนึงมาตลอดเลยค่ะ พี่เขาตามมาช่วยอ่านตั้งแต่เรื่องที่แล้ว ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ถึงหายไป แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าแค่พี่แวะมาอ่านให้กันก็โอเคแล้ว เราลองถามดูแค่นั้นนะไม่มีอะไรนะคะ(เป็นห่วง)
-
มันคืออะไรพี่เอย์
:hao7: :hao7:
ไปจุ๊บหมาปิงทามมาย
-
ปากกลับใจไม่ตรงกัน
แค่ปากตรงกับปากเท่านั้นเอง :man1:
-
[/b]จิหมอน! อ่านซ้ำสองรอบ
ฟินไหมให้ทาย?.
คือแบบอธิบายไม่ถูกจ
คนแต่งรู้หรือเปล่าว่าเราส่องเรื่องนี้ทุกๆชั่วโมง
คือติดมากอะ ยิ่งกว่า Kiss love เอกกายซะอีก[/b]
-
อีตาพี่เอย์ไม่ได้ชอบหมาปิงเล๊ยยย :o8: :o8:
-
น้องปิงเป็นคนตรงๆ ส่วนพี่เอย์เป็นคนซึนๆ เข้าใจยากเนอะ มันน่าให้รอซะให้เข็ด
ปิงเจ้าชู้นะพี่เอย์มัวแต่เงื้อง่าไม่ชัดเจนจะได้ไหมล่ะ คือปิงเป็นคนน่าคุยด้วยนะไปไหนก็มีเพื่อน วงเล็บ สีเค้าไปทั่ว 555
ชอบตอนปิงถามมาก แล้วอีพี่เอย์อะไร บอกไม่ได้ชอบแต่มาจูบเขา หมั่นไส้ย่ะ
ที่จริงแกใจดีนะ แต่อ้อม อยากให้มารอ อยากพาไปกินข้าว ดูหนัง อยากเดินซื้อของด้วยกัน
อยากกินข้าวผัดด้วยกัน แหม่ๆๆ รู้ทันตั้งแต่โทรหาแล้วบอกไม่ได้มาที่ห้อง 3 วันแล้ว รอเขาอยู่สินะ
ขอบคุณค่า
-
โหหหหหหหห คุณพี่เอย์คะ
ความคิดพี่นี่ให้อากู๋ช่วยแปลได้มั้ยคะ
:hao7:
-
ชอบก็ให้แม่มาขอ อย่ารอให้มันนานแรง น้องเป็นสาวแก้มแดง พี่อย่าแกล้ง ให้น้องคอยนาน :hao7:
-
อ๊าย ย ย ย ย ย
ฟินอ่ะค่ะ ฟินม๊ากมาก >\\\<
เอย์ก้ออย่าไปเก็กมาก น้องมันถามตรงๆ ก้อตอบตรงๆสิจ๊ะ
อย่าซึน!!! 555+
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: เขินงะ :o8: :o8: :o8:
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก กันเลยทีเดียว ซึนกันคนละแบบ
แต่ระดับความเกรียนต้องให้ปิงเหนือกว่าล่ะนะ
-
แอบกรี๊ดเล็กๆตอนจูบ คึคึ :hao7: :hao7: อ่านกี่ตอนๆ ก็กลับออกไปพร้อมความฟิน ขอบคุณคนเขียนมากน้าาา เขียนเรื่องที่ทำให้อินได้ขนาดนี้ o13 o13
-
ไม่ๆๆๆๆๆๆ
พี่เอย์ไม่ได้ชอบ แต่หลงรักไปแล้วจร้าาาาาาา :hao6: :hao6:
-
แว้กกกก
-
ปากไม่ตรงกับใจนะพ่อคุณ
-
โว้ววววววว พี่เอย์ ซึนอย่างมีระดับ ลีลาร้อยแปดท่าจริงๆ
-
"ไม่ได้ชอบบบบบ" ชัดเจน >>> พี่เอย์แปลกมากจริงๆ 5555 :o8: :-[
-
น่ารักดีว่ะคู่นี้
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:พี่เอย์จูบแบบนี้หมาปิงใจสั่นอะดิ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ปากบอกไม่ชอบ แต่การกระทำมันใช่อะพี่เอย์
-
ไอ้คุณชายเอ้ย ชั้นเชื่อแกสนิทใจเลย ว่าแกไม่ได้ชอบหมาน้อยปิงจริงๆ :z1:
-
น่ารักๆๆๆ เรื่องนี้เลาชักชอบละสิ :-[
-
ไม่ชอบแต่จูบเลยเหรอ
งงเลยซิแบบนี้
-
พี่เอย์ อย่าปากแข็งมากน่าาาา
-
อ๊ยย่ะ หมดคำสิเว้า รออ่านตอนใหม่จ้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อร๊ากกกกกกกกกกก ไอ้คุณพี่เอย์ พี่จะฆ่าคนเดียวความซึนและโมเอ้ของพี่ใช้มั้ย
ชั้นแม่ยกน้องปิงอยู่แต่ตอนนี้ชั้นแทบจะเทใจให้พี่แล้วรู้มั้ย
พี่เอย์ ch.1 มีไหน คนนี้คือของก๊อปซินะ
อ๊ากกกกกกก พูดเลยว่า ตอนนี้เลิกหมั่นพี่แกไปแล้ว
มีแต่รักอย่างเดียววววว
//หันไปขอโทษน้องปิงที่นอกใจ
-
ชอบครอบครัวปิงมาก ดูรักกันเข้าใจกันดีอ่ะ
จากที่อ่านๆมาไม่รู้ว่าเราตีความถูกตามที่คนแต่งตั้งใจไว้รึเปล่านะ
ในความรู้สึกเรามองว่าปิงคือดอกฟ้า ส่วนเอย์นี่มันหมาวัดชัดๆนะ
แม้เอย์จะดูสูงส่ง แต่อารมณ์เรายังไม่เห็นว่าจะเป็นดอกฟ้าได้เลยซักนิด
โอเคเอย์ไม่ได้นิสัยแย่หรือเลวร้ายอะไรมาก แต่จากการมองที่คุณค่าการใช้ชีวิตนี่เอย์ติดลบมากเลยนะ
ส่วนใหญ่เรามองว่าเกิดจากการเลี้ยงดู ขนาดย่าที่แก่อยู่บนโลกมานานแล้วเรายังมองว่าสอนหลานผิดๆ แนวพ่อแม่รังแกฉันอ่ะ
คือตามใจจนเกินไปแค่ออกมาซีนเดียวเราก็หมั่นไส้แกแล้ว ผิดกับครอบครัวของปิงแม้จะไม่รวย อาจจะลำบาก
แต่เรากลับสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและคำว่าครอบครัวของจริงมันต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยสองครอบครัวนี้
แอบหวังอยากเห็นครอบครัวเอย์ล้มละลายและลองมาใช้ชีวิตบ้านๆดูบ้าง เพราะบางทีก็แอบหมั่นไส้ที่เอะอะใช้เงิน
ไม่รู้จักคุณค่าของเงินเลย :katai1:
-
:ling1: อร๊ายยยยยย หนุ่มซึนคนนี้ทำเอาฟิน :ling1: :ling1:
ตอนนี้คู่แข่งยังไม่มาหนุ่มซึนต้องรีบๆจีบให้ติดนะ
ทำไมฉันรู้สึกว่าชายเอย์มันน่ารักมาก :กอด1:
ถ้ารูปลักษณ์ไม่ใช่เมะ คงน่าเอาไปนั่งกอดถนุถนอม
-
เห็นด้วยกับน้องปิงเรื่องการกินของพี่เอย์ คือคิดมาแต่แรกแล้วว่าอิพี่เอย์นี่แปลก คือนางโคตรเลือกกินเลยนะ แต่แต่ละอย่างที่นางกิน ก็มีแต่ของง่ายๆทั้งนั้น ข้าวผัดกุ้งงี้ ขนมปังงี้ เคยมีแต่เพื่อนที่เป็นคุณชายไฮโซโคตรของโคตรจะเลือกกิน กินของธรรมดาๆไม่ได้ เลย์อะไรอย่างนี้นางไม่ค่ะ นางกิน Blue Potatoes(ตอนนางออกเสียงชื่อขนมให้ฟังนี่สำเนียงผู้ดีอังกฤษโคตรชัด หมั่นไส้อยากจะถวายแหวนให้มาก) ถุงละเกือบร้อย =[]=" แล้วสปายอะไรนี่อย่าได้เอาไปใกล้นะ คุณชายท่านจะเบ้หน้าใส่ ของเธอต้องไวน์ไฮโซหมักบ่มกี่ปีไม่รู้ จำยี่ห้อจำปีไม่ได้ #ขออนุญาตทำหน้าเพลีย #นางรวยปล่อยนาง #เป็นญาติอิพี่เอย์ใช่ไหม #สารภาพมานะยะขุ่นเพื่อน 55555555
พี่เอย์นี่หลอกง่ายกว่าที่คิดนะ พอน้องปิงบอกไม่เคยได้หญิงเท่านั้นแหละทำมาหัวเราะกระหยิ่มใจ อะพิโถ่ เห็นลีลาการม่อขั้นเทพของนางแล้วยังจะเชื่ออีกเรอะ ไร้เดียงสาไปนะคะขุ่นพี่ ถถถถถถถ
พี่เอย์เขินแล้วใช้กำลังอะะะะ น้องชมว่าใจดีก็มาถีบเขา วุ้ย ทำไมจะซึน อยากชวนเขาดูหนังก็ทำมาบอกจะดูคนเดียวให้น้องนั่งรอ จะแบ่งข้าวให้น้องกินก็บอกให้เอาไปทิ้ง ใจดีตรงๆนี่มันเสียฟอร์มมากใช่ไหมพี่ โอ้ย ซึนหนักจนขำนาง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ น้องปิงรู้แกวละนี่ เริ่มดูออกว่าเขาชอบตัวเข้าแล้ว แต่ก็นับถือน้องเหอะ ใจกล้ามากที่ไปถามแบบนั้น นั่นนายจ้างนะ แถมนิสัยโคตรเอาแต่ใจ ปากก็ร้าย(ไปเรียกน้องใบหม่อนเค้าว่าใบพืชได้ไง พาลว่ะ ฮ่าๆๆ) หลงตัวเอง เดาใจก็ยาก พูดไม่ถูกใจเดี๋ยวโดนไล่ตะเพิดหรอก เอาข้อสรุปสกู๊ปทางทีวีไปสรุปเรื่องตัวเองซะงั้นอะ อิสกู๊ปพวกนี้บางทีมันก็นั่งเทียนนะเธ๊อว์ ช่างกล้าเอาไปถาม ถามด้วยท่าทางคุกคามด้วย (กดพี่เอย์เบ๊ยๆ XD #เดี๋ยวนะ) แล้วพี่เอย์ตอบแล้วไม่เชื่อด้วยนะ กล้าถามเซ้าซี้อีก เป็นไงล่ะ โดนดีเลย ฮ่าๆๆๆๆ
น้องปิงคะ พี่ทำสรุปบัญญติศัพท์ของอิพี่เอย์ให้นะ
Eaton's Vocabulary
1. เรื่องของมึง = เอาเลย ทำเลย อยากให้ทำจะตายอยู่แล้วมึงดูไม่ออกหรือไง
2. ช่างหัวมึงดิ = กูสนใจ กูใส่ใจ กูแคร์
3. ไม่ได้ชอบ = โคตรชอบ!!!
หายงงนะคะน้องลูกหมา ><
ตอนต่อไปจะเข้าหน้ากันติดยังไงเนี่ย คือน้องปิงอะไม่มีปัญหา หน้ามึน หน้าทน(?)อยู่ละ แต่พี่เอย์เนี่ยสิ จิตใจมันร้อนรุ่ม~ XD
ปล. หนุ่มๆดูแมลิฟิเซนต์ด้วยอะ อินเทรนด์เฟร่อ เรื่องหน้าดู How to train your dragon 2 มะพี่เอย์ ดิสนีย์แล้วก็ต่อดรีมเวิร์คด้วย เอาให้ครบๆ สะใจคนรักการ์ตูน XD
-
แปลกจริงๆน่ะแหละทั้ง2คนเลย
-
ขำตอนแอบดูกระเป๋าสตางค์(ว่าที่)สามี :laugh:
อ่านไปยิ้มไป :impress2:
-
คักหลายเนอะ พี่เอย์...จูบมาได้.....อิอิ...ฟิล
-
น่ารักกกทั้งคู่อ่ะ :mew1:
-
555555ม่ายด้ายชอบแต่รักเลยอะน้องปิงรู้ไหมเนี่ย ตรูว่าน้องปิงเสร็จพี่เอย์แหง่ๆ :z1:
-
อิน้องหมาปิง เธอก็ไม่ใช่ย่อยนะคะ
แอบแร่ดเถอะ เด๋วชั้นจะยุพี่เอย์ปล้ำหล่อน 555
-
ไม่ได้ชอบ! แต่ว่ารักเลยไง โฮะ โฮะ :hao7:
ชอบปิงอ่ะ มันตรงดี
พี่เอย์ทั้งซึน ทั้งปากหนักเลย ระวังห้อยถึงพื้นนะพี่
-
รู้สึกเหมือนปิงหลงตัวเองพิกล
55555
ถึงพี่เอย์จะชอบจริงๆก็เหอะ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกขนาดนั้น
ตกลงไม่ได้ชอบใช่ปะพี่เอย์ แล้วจุ๊ฟทำไม อะ
คริ คริ
-
แปลกจริงไรจริงนะพี่เอย์
-
โอยยยยยย คือ ฟินนนนนมากกกกก
แอร๊ยยยย เขินแทน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :mew1:
-
พี่เอย์ขาาาา ไม่ได้ชอบแล้วไปจุ๊บเค้าทำไมละค๊าาาา แหมๆ ^^
-
ปากไม่ตรงกับใจนะพี่เอย์
-
เฮ้ย ๆ พี่เอย์ ข้ามขั้นนะ ข้ามขั้น น้องปิงแค่ถาม ว่าชอบรึเปล่า เน้อ
ปากบอกไม่ชอบ ๆ แต่การกระทำนี่นะ แหม มาจุ๊บซะดังจ๊วบเชียว :m3:
น้องปิง เป็นคนตรง ๆ น่ะ เข้าใจ แต่ตอนนี้เพิ่งรู้ว่า น้องปิง มั่นมากเลยด้วย
มั่นใจมากเลย ว่าที่พี่เอย์ทำมาทั้งหมด คือ ชอบและกำลังจีบตัวเองอยู่
ที่พี่เอย์ทำ มันก็ทำให้คิดไปแบบนั้นได้จริง ๆ อ่ะนะ บางที พี่เอย์อาจทำไปไม่รู้ตัว
ก็แค่อยากใช้เวลาอยู่กับน้องปิงมาก ๆ อาจเพิ่งรู้ตัวก็ตอนที่น้องปิงพูดก็ได้นะ 555
ตั้งใจลืมงานเอาไว้ เพื่อจะได้ให้น้องปิงเอาไปให้รึเปล่าอ่ะพี่เอย์ มีหึงน้องปิงม่อสาวด้วย
อยากดูหนังด้วยกัน ก็ไม่ยอมชวนน้องดี ๆ นะ แล้วอะไร ป๊อบคอร์นกับน้ำอีกหนึ่งแก้ว
อุตส่าห์รอฟิน ตอนดูดน้ำ แก้วเดียวหลอดเดียวอ่ะ แล้วฉากนี้มันหายไปไหนนนนน
จริง ๆ พี่เอย์ก็ไม่ได้แปลกอะไรมากหรอก แค่สิ่งที่ปากบอก มักตรงข้ามกับใจ ก็แค่นั้น
เจอคนคิดเข้าข้างตัวเองเก่งอย่างน้องปิง มันก็เลยจูนเข้าหากันได้พอดีอ่ะนะ ว่าแต่
น้องปิงเอาแต่ถาม ๆ พี่เอย์ แล้วตัวเองล่ะ สรุปรู้สึกยังไงกับพี่เอย์ รู้คำตอบรึยัง
น้องปิง เก่งจังนะ อายุแค่นี้ เขียนโปรแกรมให้เด็กมหาวิทยาลัยได้แล้ว หาเงินเก่งมาก
เชื่อเลยว่าอนาคต คุณแม่ตะนาวศรีกับพี่ขม สบายแน่ ๆ ชอบเวลาบ้านนี้คุยกันจัง
คุณแม่กับพี่ขมพูดกับน้องปิงเพราะจังเลย น่ารัก
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
:ling1: พี่เอย์เป็นคนแปลก ๆ 555555555 แปลกแบบนี้ดีอะ ไม่โหลๆ
-
ไม่ได้ชอบ แต่ รัก เลย ไง น้องปิง 55555555 ตัวเองซื่อ แล้วยังไปว่า พี่เอย์แปลกอีก 55555
-
ไม่ได้ชอบ จริงอ่ะ
-
พี่เอย์จะบอกว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดใช่ปะ :hao7:
-
:mew1:
-
ไม่ได้ชอบแต่รักใช่มั๊ยพี่เอย์
>.<
-
พี่เอย์เป็นหนุ่มซึนสินะ :laugh3:
-
มาต่อป่ะคะ คิดถึงคนปากแข็ง :mew1:
-
น้องปิงน่ารัก พี่เอย์ก็น่ารักกกกก ซึนได้น่ารักจริงให้ตาย
ปากอย่างใจอย่างจริงๆ ยิ่งตอนล่าสุดนี่นะอื้อหืออออ :ruready :ruready
นี่เชื่อสุดใจเลยนะ พี่เอย์บอกไม่ได้ชอบน้องปิงจริงๆนะ เชื่อมากจ้าเชื่อสุดๆ 555555555
น่ารักอ่ะ ชอบชอบบบบบ :-[ :-[
-
น้องปิงมันเป็นคนน่ารักที่ออกแปลกประหลาดดีนะ ฮ่าๆๆๆ ชอบๆๆๆ
แบบว่าอารมณ์ฮาหลบใน คิดอะไรแต่ละอย่างนี่จะฮาไปไหน
ส่วนคุณพี่เอย์นี่ก็นะ ชอบน้องปิงเข้าไปเต็มๆแล้วล่ะนะ แต่ไม่ยอมรับ
เก๊กวางมาดซะเหลือเกิน ทุกสิ่งอย่างนี่วางแผนมากี่ตลบแล้วล่ะ ถามจริงจิ๊งงงงงง ฮ่าๆๆๆๆ
ทั้งให้น้องปิงไปนั่งรอที่มหาลัย ชวนกินข้าว ชวนดูหนังแบบที่ไม่ได้ออกปากชวน (อันนี้เนียนมาก 555+)
เดินซื้อของเข้าห้องด้วยกัน เข็นรถให้อีกแหนะ แถมกลับห้องยังจะ(เนียนอ้อน)ให้ทำอะไรให้กินอีก
ตอนจะชวนกินด้วยกันนี่ก็นะ ฮามากกก คิดได้ไงว่าต้องบอกน้องปิงไปว่าให้เอาไปทิ้งว้าาาา....สุดยอดมาก
น้องปิงเค้ารุกพี่เอย์ก่อนแล้วนะ รีบๆทิ้งมาดเก็กซักทีเห้อออ
เดี๋ยวน้องหนีไปจีบน้องหม่อนไหมใบพืชอะไรนั่นก่อน(ชอบที่เอย์เรียกชื่อนี้มาก นั่งฮาไปสามตลบ)
เหมาะกันดีคู่นี้ พี่เอย์แกเก็กเนียนอะไรมา น้องปิงมันก็ตีความหมายได้เองหมด
แม้จะตีความได้เกรียนไปบ้าง เพ้อๆเข้าข้างตัวเองไปบ้างก็เหอะ
-------------------------------------------------------------------------
ที่น้องคนแต่งบอกว่าเรื่องนี้จะออกแนวฮาๆใสๆ ดราม่าไม่มาก
มันใช่เลย บอกเลยว่า พี่อ่านแล้วหยุดขำหลายครั้งมาก ชอบมากครับ
เรื่องราวก็น่ารักกำลังดี รอติดตามตอนต่อไปนะครับ
-
พี่เอย์แปลก แต่น้องปิงแปลกกว่าน่ะจ่ะ :laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :m20:
-
ในที่สุดมนต์รักปลาร้าก็สำเร็จ :heaven ถึงอีคุณชายมันจะปากแข็ง ซึน มึน แต่การกระทำทันขั้นเทพแล้ว เนียนกระแซะไหปลาร้าน้องปิง ระวังเด้อ จะโดนล้วว ควัก ทุบไห เข้าให้ :hao6: อ่านพาร์ทคุณชายนี่ ทำเอาบดความหมั่นไส้ฮีไปเยอะเลย ฮีดูเด็กแบบลูกคุณหนูเอาแต่ใจมากกว่า นี่ถ้าไม่บอกว่าเมะ อิฉันนึกว่าฮีเคะแน่นอน ก็ดูริสัยฮีแจ่ล่ะอย่างสิ โมเอะซึนเดอเระซะไม่มีดูเคะราชินีมากกกก :-[
ส่วนน้องปิง เกรียนมากลูก ดีกรีความเกรียนไม่ลดเลย ดีดี ชอบๆ :katai2-1: ปิงดูเป็นตัวของตัวเอง ธรรมชาติ แม้แต่ม่อสาวก็ดูไร้เดียวสาดี บ่งบอกว่าน่ารักและมักจะโดนสาวหลอกง่ายด้วยนะ แบบหลอกใกล้ชิดเพื่อเข้าใกล้คุณชาย นี่ฉันมโนคุณน้องหม่อนไปแล้วนะ :hao7: พี่เอย์เลยต้องกันไว้ก่อนแกไม่ได้ชอบหรอก แกแค่อยากบอกทางอ้อมเฉยๆ ไม่ได้หึงเล๊ย ตั้งแต่ลบรูปถ่ายคู่ซีซาร์แล้ว o18 ล่าสุดอีน้องปิงมันเป็นเด็กซื่อตรงไง คิดยังก็พูดอย่างนั้น มันถึงถามออกไปแบยอ่อยไม่ได้ตั้งใจ แล้วคำตอบหน้าแตกเลย คุณชายเขาไม่ได้ชอบ เขาแค่ขี้เกียจตอบ เขารำคาญคนพูดมาก เขาหมั่นไส้คนหลวตัวเอง เขาก็เลยจูบปิดปากซะ :impress2:จะได้ไม่พูดอีก เชื่อมันเถอะอย่าไปใจเต้นกับคนแปลกเลยหนูปิง :laugh:
-
ไม่นึกว่าจะต้องพูดแบบนี้
แต่
.
.
.
.
ปิงอย่ารุกพี่เอย์นักดิ :laugh:
คือ อารมณ์เหมือนเห็นใจพี่เอย์เลยอะ
ยิ่งซึนๆ ไม่รู้ใจตัวเองอยู่ด้วย
เจอแบบนี้ไป สงสัยจะช็อคคาห้อง
ว่าแต่ตอนหน้าจะเป็นยังไงเนี่ยย
ติดตามนะคะ :impress2:
-
คุณพระช่วย เป็นลม โอ๊ย เหนื่อย บอกได้คำเดียวว่าเหนื่อย กรี๊ดจนเหนื่อย!!!ฮึ๋ยๆๆๆๆ พี่เอย์แม่ม คือพี่โคตรๆแสดงออกอะคะ คือปิงยังดูเฉยๆ แต่พี่เอย์นี่ไม่ไหวแล้วววววววว พี่ค่ะ ถ้าพี่จะพูดแล้วกดจูบมาแบบนี้ พี่พาปิงมันเข้าห้องเลยคะ จะเด็ดจะดมจะชมดอกไม้อะไรก็ทำไปเถอะคะ ถถถถถถถถถถถถถถ
-
มารออ่านต่อไป ลุ้น ๆ ตลอดเลยอ่ะพี่เอย์
-
:hao6: :hao6:
พึ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากก
-
จูจุ๊ฟกันแล้ว วว ขนาดไม่ได้ชอบนะเนี่ย จูบสะละลายเลย 555
-
เขินจนแก้มแตกเลย ทำไมพี่เอย์ซึนจังงงง แอร๊ยยยยย
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
แหมๆ ไม่-ได้-ชอบ... แต่สื่อออกมาด้วยฝีปากแทน โฮๆ เอ็นดูน้องปิงมากเลยสินะๆ :katai3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ชอบบบบบบ ชอบหมาปิงอ่ะ น่ารัก ซึนดีแท้ :z2:
-
ไม่ได้ชอบ5555
การกระทำช่างขัดกับคำพูด
ปิงมันน่ารักเนอะ
-
อ่านถึงตอน 4 ค่ะ
รออ่านถึงตอนล่าสุดไม่ไหว อยากเม้นท์
แบบว่าอ่านไปพี่เอย์อะ แอบชอบน้องปิงปะ
อารมณ์แบบนั้นจริงๆ นะ แต่เป็นพวกปากแข็ง แสดงออกไม่เป็น
หรือเราอาจคิดไปเอง นโม 55+
ส่วนน้องปิง น่ารัก ชอบนายเอก(ใช่ปะ)แบบนี้ เกรียนๆ เก่งๆ
รอลุ้นต่อไปว่าพี่เอย์จะต้อนน้องปิงอย่างไร
อ่อส่วนน้องปิง ไม่ต้องสนแล้ว ผู้หญิง ผู้ชายตัวเล็กๆปากแดงๆ
สนใจผู้ชายตัวโตกว่า มีเงิน และแอบอบอุ่นดีกว่า หุหุ
-
ชอบเรื่องนี้จัง
-
เขินครับ :-[ :ling1:
-
โอเค นี่ขนาด ไม่ได้ชอบ....แล้วถ้าชอบหล่ะจะขนาดไหน!!!
-
พี่เอย์คะพี่จะซึนไปไหน คือพี่น้ารักโมเอ้มากๆ :o8:
-
พี่เอย์ ต้องมาตอบปิงอีกรอบแล้วล่ะ
-
พี่เอย์นี่ขอยกให้เป็นอันดับ 1 พระเอกซึนเดเระ
แต่แบบซึนยังไงก็น่าร็อกกกกกอ่ะ
-
http://www.youtube.com/v/yCnJg8JIYls
# 8 ใครกันที่นอนสงบเงียบและเรียบร้อย
ห้าวันแล้วนับจากวันนั้นที่ผมไม่ได้แวะไปที่ห้องพี่เขาอีกเลย พี่เอย์เองก็เงียบหายไป.......
“ลูกพี่!” ผมสะดุ้ง ไอ้บาสเรียกผมอย่างดังมันตบลงมาที่ไหล่ จนปลุกผมออกจากภวังค์ความคิดทุกอย่าง
“เป็นไรอ่ะ นั่งเหม่ออีกแล้ว”
“เออช่วงนี้แปลกๆนะมึง เหม่ออยู่เรื่อยเลย” ไอ้วุฒิเสริมขึ้น พวกเรามาเตะบอลกันที่เก่าเวลาเดิมค่ำ ๆ แต่ผมออกจากสนามมาก่อน
“เห้อ กลุ้มว่ะแม่ง” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนทิ้งตัวนอนลงที่สนาม พื้นหญ้าเย็น ๆให้ความรู้สึกว่าแผ่นหลังชื้นแปลก ๆ ช่วงนี้ฝนตกบ่อยด้วยสิ
“มีอะไรไม่สบายใจก็บอกกันดิ่ ผมว่าตั้งแต่ลูกพี่ไปทำงานกับคุณพี่เอลิซ่าอะไรนั่นนับวันลูกพี่แปลกไปยังไงไม่รู้ ชอบเหม่อ”
ไอ้บาสก้มลงมาดูผมที่นอนดูดวงดาวบนท้องฟ้า มันอายุน้อยกว่าผมและไอ้วุฒิหนึ่งปีเพราะงั้นมันจึงแทนตัวเองและเรียกผมเป็นลูกพี่เสมอ
“เขาชื่อพี่เอย์เว้ย เอย์เฉย ๆ ไม่ใช่เอลิซ่า”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ” เหมือนกันตรงไหนวะ นี่ไอ้พวกนี้มันยังคิดว่าพี่เอย์เป็นผู้หญิงอยู่อีก? คึคึ ผมคิดแล้วขำหน่อย ๆ
“นั่นแน่ยิ้มแล้ว แสดงว่าคิดถึงพี่สาวคนนั้นจริงดิ่เนี่ย แหมๆแล้วมาเตะบอลกับพวกผมได้ทุกวัน แสดงว่าไม่ได้ไปหาพี่เอย์คนสวยหลายวันแล้วสินะ”
“เป็นอะไรมึง กลุ้มเรื่องอะไรนักหนา” ผมไม่สนใจเสียงนกเสียงกาของไอ้บาสเลย แต่พอไอ้วุฒิก้มลงถามผมเท่านั้นแหละ ทำให้ผมต้องฉุกคิด วุฒิเป็นคนไม่ค่อยพูด เห็นท่าว่าครั้งนี้ผมคงทำหน้าจ๋อยเกินไปจริง ๆ เล่นเอามันถึงกับออกปากถามมาแบบนี้
“ไอ้พวกตัวดีมึงฟังกูนะ” ผมลุกขึ้นนั่งตัดสินใจบางเรื่อง หันมามองพวกมันสองคน ท่าทางมันตั้งอกตั้งใจมากเหมือนอยากรู้ว่าผมกำลังจะพูดเรื่องอะไร
“ตอนนี้กูกำลังคิดว่าตัวเองอาจจะกำลังถูกรัก”
“หืมม” มันสองคนหืมออกมาพร้อมกัน
“นั่นแหละที่กูกลุ้มอยู่”
“กับใครอ่ะพี่ ใคร? ใครที่มันบังอาจมารักพี่ปิงของพวกผม โอ๊ยยย!” ผมโบกหัวมันไปที หนอย ๆ ใช้คำว่าบังอาจได้ไงวะไอ้บาสนี่ มีคนมารักกูก็ดีแล้วไม่ใช่ไง
“มึงฟังดี ๆ” คราวนี้ผมกระซิบ พวกมันเลยพลอยยื่นหัวลงมาสุม ๆ กันเพื่อรอฟัง
“กับพี่เอย์นั่นแหละ”
“ห๋า!!!!!!” แม่งทำหน้าตาตื่นทำไมวะไอ้พวกลูกสมุน ไม่ใช่แค่มึงที่ตกใจหรอก แต่กูนี่ตกใจยังลงไม่ได้มาห้าวันแล้ว
“มึงรู้ได้ยังไงปิง” เป็นไอ้วุฒิถามขึ้น ไอ้ห่านี่วันดีคืนดีมันก็เรียกผมว่าลูกพี่ แต่ถ้าวันไหนมันจริงจังมันจะเรียกผมว่าปิง ท่าทางวันนี้มันซีเรียสแล้ว
“กูรู้ดิ่ กูถามมาแล้ว”
“เห้ย!!!!” อีกครั้งแล้วที่มันเห้ยขึ้นมาพร้อมกัน
“แล้วพี่เขาบอกว่าชอบมึง?” ไอ้วุฒิ ไอ้กืก มึงนี่มันถามจี้ใจดำกูอีกแล้ว
“เปล่า เขาบอกว่า ไม่-ได้-ชอบ”
“อ่าวววววววววววววววววว” ดู๊ดูมัน สองตัวพร้อมใจกันอ้าว เบะปากหันไปคนละทิศคนละทางโห่ผมอ่ะ
“กูถึงได้นั่งกลุ้มอยู่แบบนี้ไง”
“ยังไงอ่ะ งงๆนะลูกพี่” หมาบาสมึงนี่มันก็ฟังกูให้จบก่อนดิวะ
“กูว่าพี่เขาแปลก ๆ ว่ะ บอกไม่ได้ชอบแต่การกระทำอะไรพวกนั้นมันไม่ใช่ไง คือกูรู้ของกูแหละว่าพี่เขาชอบกูแหง” เรื่องจูบผมละไว้ไม่บอกพวกมันหรอกนะ แค่นี้ท่าทางพวกแม่งตื่นเต้นมากแล้ว
“แบบนี้มันต้องพิสูจน์สิพี่” ไอ้บาส ไอ้ตัวดีมึงคิดไม่ต่างจากกูเลย คึคึ
“กูกำลังคิดอยู่ว่าจะพิสูจน์ยังไงดี แต่ตอนนี้คือยังคิดไม่ออก”
“ก็เลยนอนกลุ้มใจอยู่งี้น่ะเหรอ หลบหน้าเขาด้วยป่ะเนี่ยรู้สึกว่าไม่ไปทำงานหลายวันแล้วนี่”
“.....เออ” ไอ้พวกแสนรู้
“แล้วพี่ชอบพี่เอย์เธอรึเปล่าล่ะ”
“ห๊ะ? อะไรนะ” ผมได้ยินไม่ชัด ไอ้พวกในสนามแม่งโห่เฮอะไรกันไม่รู้
“ผมถามว่า แล้วพี่ชอบพี่สาวคนนั้นเขารึเปล่า” ไอ้บาสมันยังคิดว่าพี่เอย์เป็นผู้หญิงอยู่
“ไม่รู้ดิวะ แต่คิดว่านิด ๆ แล้วล่ะ มึงก็รู้กูก็เล่นไปเรื่อย ยังไม่รู้เลยไอ้คำว่าชอบแบบจริงจังมันเป็นยังไง แต่ก็คิดว่าชอบล่ะนะ”
คือผมเก็บเอาเรื่องพี่เขามาคิดขนาดนี้ผมว่าคราวนี้ผมอาการหนักอยู่นะ ปกติกับสาว ๆ ถ้าผมชอบก็คือเดินหน้าจีบเลยไง ถ้าเขาชอบก็โอเคคบ ๆ กันไปแต่ไม่ได้จริงจังหรอก เหมือนเคยบอกไปแล้วนะว่าผมเจ้าชู้ สาว ๆ น่ะดูง่ายถ้าเขาไม่ชอบเขาก็จะไม่มาทำดีแสดงออกอะไรต่าง ๆ ให้ผมเข้าใจผิดหรอก แต่กับพี่เอย์มันแปลกมาก คือคุณชายทำไมไม่เหมือนใครวะ บอกว่าไม่ชอบแต่การกระทำมันไม่ใช่เลยไง แล้วยังมาจูบผมอีกแถมด้วยคำพูดแปลก ๆ ว่าไม่ได้ชอบ ผมโคตรอยากถามอ่ะ พี่จูบกับคนที่ไม่ได้ชอบได้ด้วยเหรอวะ คือผมอาจจะซื่อใช่ไหม แต่คือถ้าพี่ไม่ชอบผมอย่ามาทำอะไรกับผมงี้สิ ผมเองก็มีหัวใจนะอ่อนไหวมากอยู่เหมือนกัน เห้อ ผมเลยต้องมานั่งกลุ้มอยู่เนี่ย
“ชอบก็จีบสิครับลูกพี่ อะไรกันเรื่องจีบสาวนี่พี่ปิงไม่เห็นเคยต้องให้สอน ทำไมคราวนี้แค่เป็นรุ่นพี่เข้าหน่อย หน้าเหวอหลายวันอยู่แบบนั้นเลย”
“ก็คนนี้ไม่เหมือนคนอื่นนี่หว่า”
“ยังไง”
“เขาดูดี เขารวย เขาแปลก (ที่สำคัญเขาเป็นผู้ชายอันนี้ผมไม่ได้พูด)....เหมือนดอกฟ้าเลยว่ะแม่ง ถึงกูชอบพี่เขาแล้วกูจะกล้าเหรอ”
“โถถถถถถถถถถถถถถ ลูกพี่ปิงช่างน่าสงสาร ริอ่านไปชอบดอกฟ้า เห็นเขาโน้มกิ่งลงมาเลยคิดจะเด็ดดมสุดท้ายเขาบอกไม่ได้ชอบซะงั้น กร๊ากกกกก”
“ไอ้พวกเหี้ย!” ผมแจกคำสุภาพพวกมันไป แม่งพวกมันสองคนหัวเราะผมพร้อม ๆ กันอ่ะแถมไอ้วุฒิมันยังเอามือมาลูบหัวผมทำทีเป็นปลอบใจอีกต่างหาก หน้าตาแม่งเสแสร้งกันทั้งคู่ ผมเลยแจกฝ่าพระบาทยันใส่มันไปคนล่ะทีโทษฐานพูดความจริง
คิดแล้วก็ตลกครับ ไอ้พวกนี้มันคิดไปได้ว่าพี่เอย์เป็นผู้หญิง ผมเองก็พลอยเล่นไปกับพวกมันด้วย ไว้โอกาสดี ๆ ผมจะบอกความจริงมันละกัน หึหึหึ
ฝนโปรยลงมาแล้ว
ผมยืนทำใจก่อนจะทาบคีย์การ์ดแตะลงไป หลังเตะบอลเสร็จว่าจะตรงกลับหอเลย รู้สึกตัวอีกทีรถมอไซด์ผมดันมาจอดลงที่คอนโดหรูหรานี้เสียได้ คิดอยู่เหมือนกันว่าดึกไปไหม แต่ช่วยไม่ได้นะ ไหน ๆ ก็มาถึงแล้วขึ้นมาดูคุณชายเขาหน่อยแล้วกัน ป่านนี้ห้องคงจะรกพี่แกอาจจะบ่นแย่แล้ว ผมหายไปหลายวันแล้วด้วย
♪ ♫ ♩ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ จะเก็บเอาไว้ในวันที่จะเผยใจ รอวันนั้น วันที่ฉันแน่ใจ
ว่าวันนี้เธอคิดว่าฉันนั้นใช่ และเธอพร้อมจะฟังความข้างใน ♪ ♫ ♩ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬
♪ ♫ ♩ ♫ ♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ จะบอกว่า ‘รัก’ ให้เธอได้ยินใกล้ๆ บอกความรักเธอได้หรือไม่
♪ ♫ ♩ ♫ ♫ ~ ถ้ายังไม่ชัดฟังอีกครั้งก็ได้ ได้ยินไหมว่า ‘รักเธอทั้งหัวใจ’
เสียงเพลงดังคลอเบา ๆ ทันทีที่ผมผลักบานประตูเข้ามา เครื่องเสียงชั้นดีนี่ทำให้บรรยากาศของเพลงยิ่งดีขึ้นไปอีกนะผมว่า ผมกวาดตามองหาเจ้าของห้องแต่ยังไม่เห็น ปกติดึก ๆ พี่เอย์จะชอบนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟามุมที่มองเห็นแม่น้ำแล้วก็กินโน่นกินนี่ไปด้วย
แต่วันนี้ทีวีไม่เห็นเปิด มีแต่เสียงเพลงที่ดังขับกล่อมโอบล้อมบรรยากาศให้ดูอบอุ่น ผมเดินเข้าไปเงียบ ๆ ตกใจเหมือนกันที่เห็นว่าคุณชายนอนเงียบอยู่ที่โซฟา มีหนังสือเล่มบาง ๆ กางปิดใบหน้าไว้ ผมยืนมองพี่เขานิ่งขณะคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาของเรา
วันนั้นเป็นผมเองที่ไม่ควรเอ่ยถามออกไปเลย คุณเชื่อไหม...ใจผมตอนนี้ยังสั่นอยู่เลยนะ พี่เอย์บอกว่าไม่ได้ชอบผม คำว่า ‘ไม่ได้ชอบ’ โคตรจะดังกึกก้องอยู่ในหัวใจแต่อีกความรู้สึกคือ แล้วพี่มาจูบผมทำไมวะ? คือถ้าไม่รู้สึกอะไรด้วยจริง ๆ ช่วยอย่าทำอะไรให้มันคลุมเครือแบบนี้ดิ
ผมเดินเข้าไปใกล้ขณะในใจคิด ถ้ายกหนังสือออกให้ พี่เขาจะรู้สึกตัวตื่นหรือเปล่าวะ หลังจากนั้นคือ เราจะพูดอะไรกันเหรอ? แต่ร่างกายของผมไปไวกว่าความคิดมากจริง ๆ ผมดึงหนังสือเล่มบาง ๆออก ดีนะที่มันไม่รู้สึกตัวไม่งั้นคงได้ด่าผมเปิงไปแล้ว
ใส่แว่นด้วยเหรอเนี่ย ผมไม่เคยเห็นพี่เอย์ใส่แว่นมาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว สงสัยน่าจะใส่เฉพาะตอนอ่านหนังสือมั้งนะ ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นนี่มันก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบเหมือนกันเนาะ ดูดีว่ะพี่ คึคึ นั่นคือสิ่งที่จุดรอยยิ้มของผมขึ้นมาได้อีกครั้ง ผมอยากเอื้อมมือไปถอดแว่นมันออกมาวางไว้ให้อยู่หรอก แต่ถ้าทำแบบนั้นคิดว่าคงตื่นชัวร์ๆเลยคิดว่าไม่ดีกว่า
พี่เอย์เป็นคนสะอาด นี่คือเรื่องจริงนะครับ ข้าวของเครื่องใช้ที่ผ่านตาตอนนี้ยังคงสะอาดสะอ้านเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แม้ว่าผมจะไม่มาหลายวันแต่ไม่มีอะไรระเกะระกะไม่เข้าที่เลย ทุกอย่างยังคงสภาพเดิมเหมือนตอนที่ผมทำไว้ให้ไม่มีผิด ผมเดินไปที่ครัวมีแก้วน้ำใช้แล้วอยู่สี่ห้าใบ ไม่มีจานอาหารใช้แล้ว อ่างล้างจานแห้งสนิทราวกับว่าไม่ได้ถูกใช้งานเลย พี่เอย์คงจะสั่งอาหารขึ้นมาทานทุกมื้อเพราะมีใบเสร็จค่าอาหารวางกองอยู่ที่โต๊ะเยอะมาก
ผมจัดการล้างแก้ว เสร็จแล้วจึงดูเวลา ดึกมากพอสมควรไว้วันหลังผมจะมาใหม่ก็แล้วกัน พี่เขายังนอนนิ่งอยู่ที่เดิมขณะที่ผมเดินไปหยิบเอากระเป๋าขึ้นมาคาดใส่ไหล่
ให้ตายเหอะ นี่ผมถือวิสาสะไปรึเปล่านะ รู้ตัวอีกทีผมก็หอบเอาผ้าห่มนุ่ม ๆ สีขาวที่คุณชายชอบใช้กอดนอนเป็นประจำออกมาห่มคลุมให้ ชายผ้าห่มตกลงมาที่พื้นเนื่องจากโซฟามันเตี้ยและก็แคบ เดี๋ยวตื่นมาจะโวยวายว่าผ้าห่มเปื้อนอีกไหมเนี่ย แต่ช่างเถอะครับก็แอร์มันหนาวนี่ผมจะปล่อยให้คนนอนหลับอยู่ตรงนั้นแข็งตายได้ยังไงกันล่ะ
ก่อนออกไปผมเพิ่งสังเกตนะว่าเพลงที่มันเปิดค้างไว้ถูกรีเพลซ้ำไปซ้ำมาอยู่เพลงเดียวเลยนี่หว่า ไหนลองฟังชัดๆดูซิ มันเพลงอะไรกันวะชอบนักหรือไง
.......จะบอกว่า ‘รัก’ ให้เธอได้ยินใกล้ๆ
บอกความรักเธอได้หรือไม่
ถ้ายังไม่ชัดฟังอีกครั้งก็ได้
ได้ยินไหมว่า ‘รักเธอทั้งหัวใจ’
คือผมไม่รู้ล่ะว่ามันจะเนื้อหาก่อนหน้านั้นเป็นอะไรยังไง แต่หูผมได้ยินแค่ไอ้สี่ประโยคนี้นี่
ทำไมล่ะครับ ถ้าผมจะคิดเข้าข้างตัวเองนี่ผมจะผิดมากเหรอ คือตอนนี้ผมยิ้มจนแก้มแทบแตกอีกแล้ว ประโยคสุดท้ายของเพลงนั่นมันอะไร????
RRRRR
RRRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
เสียงมือถือดังยาวเรียกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ปล่อยมันไว้ทำเป็นไม่ได้ยิน หลังกลับมาจากห้องคุณชายฝนโปรยมาตลอดทางหนาวก็หนาว พอมาถึงผมอาบน้ำสระผมแล้วรีบเข้ามาซุกตัวนอนในผ้าห่มเลยสิ ปากนี่ยังสั่นอยู่เลยนะ กำลังจะจมลงในห้วงฝันอยู่แล้วเชียว ใครวะ ดึกดื่นเที่ยงคืนแบบนี้ยังจะโทรมาอีก
พลิกตัวไปอีกทาง หลับตาปล่อยให้มันดังต่อไปอีกสักระยะนั่นแหละครับ ถึงจะเริ่มสอดไม้สอดมือควานหา จำได้ว่าวางไว้ข้าง ๆ ตัวนะแต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมหาไม่เจอ มืดก็มืด ผมปิดไฟแล้วด้วย
ตกใจนิดหนึ่งตอนที่เห็นว่าเป็นสายใครที่โทรเข้ามา เราไม่ได้คุยกันเลยเกือบอาทิตย์แล้ว...........พี่เอย์
“ครับพี่” ผมกดรับ
“.............................” พี่เอย์เงียบไป โทรมาหาแล้วทำไมไม่พูดอะไรเลย ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหนาวขึ้น ตอนนี้ปากยังสั่นอยู่เลยนะ ห่มผ้าจนถึงคอเลยขดตัวไว้งอๆให้เหมือนกุ้ง
“พี่เอย์ ฮัลโหลพี่ยังอยู่รึเปล่าครับ”
“เป็นอะไร” คุณชายถามขึ้นเรียบๆ ท่าทางจะจับเสียงสั่น ๆ ของผมได้
“เปล่าครับ ผมหนาวน่ะเมื่อกี้ตากฝน”
“.....................” พี่เอย์เงียบไปอีกครั้ง
“พี่เอย์ครับ” ผมก็เรียกมันอีก
“ทำไมมาแล้วมึงไม่เรียกกู” เสียงพี่เอย์เย็นเฉียบเลย นี่รู้เหรอว่าผมไป จริงสิคงจะเห็นผ้าที่ห่มไว้ให้ล่ะมั้งนะ ช่วยไม่ได้ยังไม่อยากเห็นคนหนอนแข็งตาย
“ปิง”
“ครับ”
“นอนหรือยัง”
“ครับ กำลัง”
“พรุ่งนี้จะเข้ามาไหม”
“ว่าจะเข้าไปเย็น ๆ น่ะครับ” พรุ่งนี้วันเสาร์ปกติผมจะไปห้องมันสาย ๆ แต่ไม่รู้อะไรดลใจจู่ ๆ ผมดันตอบว่าจะเข้าไปเย็น ๆ ซะงั้น
“มึงอยู่ช่วยที่ร้าน?”
“อ่า ใช่ครับ”
“ถ้างั้นก็ไม่ต้องเข้ามา”
“ห๊ะ?” ตายห่าโกรธเหรอวะ ผมหายไปแค่อาทิตย์เดียว แหม่ ก็ต้องให้ผมปรับสภาพจิตใจบ้างดิครับเจอแบบนั้น ผมคนนี้ไม่ใช่หน้าด้านหน้าทนนะ หน้าแตกยับขนาดนั้นอ่ะ ขอผมทำใจบ้างเหอะ
“พรุ่งนี้กูจะไปทำธุระแถวอัมพวา มึงใส่สูทที่กูซื้อให้วันนั้นแล้วรออยู่ที่ร้าน เดี๋ยวกูแวะเข้าไปรับ ซักประมาณบ่ายสี่โมงก็แล้วกัน”
“พี่จะให้ผมขับรถให้เหรอครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ ไอ้หมาปิง นี่มึงคิดว่ากูจะชวนมึงไปทำไมถ้าไม่เอามึงไปขับรถ” พี่เอย์คนเดิมกลับมาแล้วแฮะ โด่วเห็นเก็กทำเป็นเสียงแข็งอยู่ตั้งนาน ของจริงต้องเสียงเขียวต่างหาก แลดูอารมณ์ดีขึ้นแล้วด้วย
“ถ้างั้นให้ผมไปหาพี่ที่ห้องเลยไหมแล้วก็ออกมาพร้อมกันเลย ” จะให้ใส่สูทหรูๆแบบนั้นรออยู่ที่ร้านให้แม่กับพี่ขมเห็นเหรอ โอ๊ยไอ้ปิงมึงโดนแม่ล้อเป็นปี ๆ แน่
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวกูไปที่ร้านมึงสักสี่โมงเย็น”
“นี่พี่จะไปรับผมจริงเหรอ”
“ไอ้ปิงนี่มึงกำลังคิดอะไร ร้านมึงน่ะเป็นเส้นที่กูต้องผ่านออกไปอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้มึงวนเข้ามาอีกหรอก อย่ามาทำเป็นเรื่องมากดึกแล้วรีบนอนซะ พรุ่งนี้เจอกัน”
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วง”
“ใครห่วงมึงบ้าเหอะ ที่กูให้มึงรีบนอนเนี่ยเพื่อจะได้ขับรถให้กูพรุ่งนี้ดี ๆ ต่างหาก ห่มผ้าให้ดี ๆ ด้วยเกิดป่วยขึ้นมาไม่มีคนขับรถให้กูพรุ่งนี้กูไม่แย่หรือไง”
“ครับๆ”
“กูวางแล้วนะ”
“ครับผม เอ้ยพี่เอย์”
“เรียกทำไม”
“เพลงเพราะดีนะพี่”
“เพลงอะไรของมึง” น้ำเสียงท่าทางสงสัยเชียว คงคิดว่าผมพูดเรื่องอะไร
“ก็เพลงที่พี่เปิด แล้วนอนฟังจนหลับคาหนังสือไปเลยน่ะ”
“..........................” เอาล่ะเหว๋ย มันเงียบไปเลยแสดงว่าเพลงนี้ต้องมีอะไรดี ๆ
“ผมชอบฟังอ่ะ เพลงประกอบเรื่องฮอร์โมน ตอนนั้นผมติดเลยนะ พี่เองก็ชอบเหรอ”
“.....อือ” พี่เอตอบแล้วเงียบไปอีก ผมก็เลย....
“นั่นแน่ ชอบน้องสไปร้ท์ใช่ไหมล่ะ เสียใจด้วยนะพี่นั่นน่ะผมจองไว้แล้ว พี่ไม่มีสิทธิ์หรอกคร๊าบ” ผมแกล้งกวน แต่สิ่งที่มำให้ผมอึ้งสุด ๆ เลยก็คือสิ่งที่พี่เขาตอบออกมาต่างหาก
“เปล่า กูชอบไผ่ น่ารักดีว่ะ”
คิ้วผมกระตุกสิครับ ทีถามว่าชอบผมเหรอดันตอบซะแจ่มชัดว่าไม่ได้ชอบ แล้วทีงี้ดันมาบอกว่าชอบไผ่ เดี๊ยะๆพี่เอย์นี่ทำผมอารมณ์เสียจะได้หลับได้นอนไหมคืนนี้
“อะไร เงียบไปเลยเหรอมึง เดี๋ยวจะบอกอะไรดี ๆ ให้ยิ่งกว่านี้อีก ตั้งใจฟังดี ๆ นะมึง ไอ้หมาปิง” ผมหูผึ่งเลยสิครับพี่เอย์กำลังจะพูดอะไรวะ
“วันอาทิตย์เข้ามาเอาเครื่องเสียงไปซ่อมให้ให้กูด้วย”
“หือ?”
“มันเสียไง มึงไม่ได้ยินเหรอ”
“เสีย?” ผมทวนคำนี่คือ ผมงงจริงนะ พี่เอย์พูดอะไรวะ บอกผมตั้งใจฟังแค่จะให้เอาเครื่องเสียงไปซ่อมเนี่ยนะ
“เออ มันเล่นอยู่เพลงเดียวซ้ำไปซ้ำมาไม่เรียกว่าเสียให้กูเรียกว่าอะไร” อ้าวฉิบหาย แล้วที่ผมยิ้มแก้มแทบแตกคิดอยู่คนเดียวมาตลอดทางกลับบ้านนี่คือ??
“ไม่ใช่ว่าพี่ตั้งรีเพลซ้ำที่เพลงนี้เหรอ”
“หมาปิงเอ๊ย มึงนี่ก็คิดได้เนาะ กูจะบ้าฟังเพลงๆ เดียวซ้ำไปซ้ำมาทำไม ไม่ได้ปัญญาอ่อนแบบมึงนี่”
แป่วววววว คิ้วผมทั้งกระตุกทั้งขมวดนิด ๆ แล้วนะผมว่า แอบได้ยินเสียงที่ปลายสายหัวเราะในลำคอลอดผ่านมาด้วย หนอยยยยนี่แกล้งกันเหรอ ทำเป็นพูดว่าเครื่องเสียงเสีย ผมว่ามันไม่ใช่หรอกม้างงงง คึคึคึ
“มึงหัวเราะอะไรหมาปิง”
“เปล่า ผมตลกพี่อ่ะ”
“ตลกอะไร”
“มีคนเขาบอกว่าพี่ปากหนัก ระวังจะห้อยตกลงมาถึงพื้นนะพี่”
“ไอ้หมาปิง!” เหย๋ยยยเสียงเขียวมาอีกแล้ว หลังจากนั้นผมเลยรีบบอกว่าจะวางแล้วนะจะได้นอน นั่นแหละถึงจะหลบคำด่าพี่แกมาได้
คืนนั้นจะว่าไปก็เหมือนกับว่าอาการอึดอัดแปลก ๆ ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาหายเป็นปลิดทิ้งเลยนะ พี่เอย์ไม่ได้พูดเรื่องจูบวันนั้นของเรา เฉยไปเลยทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรมาก่อน ท่าทางน้ำเสียงทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เป็นคน ๆ เดิมที่ผมคิดได้แล้วล่ะว่า คุณชายท่านปากหนักมากจริง ๆ เพราะอย่างงั้นตอนนี้ผมจึงได้ข้อสรุปความเป็นพี่เอย์ออกมาแล้วหนึ่งอย่าง
คนอย่างพี่มันฟังอย่างเดียวไม่ได้หรอก ต้องดูสิ่งที่พี่ทำนั่นแหละดีที่สุด
บ่ายแก่ ๆ วันเสาร์
“ปิง ทำอะไรอยู่หลังร้านน่ะลูก ทำไมไม่ออกมาช่วยพี่ขมเสิร์ฟอาหาร”
เสียงแม่ตะโกนเข้ามา ผมตอนนี้เดินลุกลี้ลุกลน คือจะว่าไงดีวะเอาเป็นว่าโคตรจะตื่นเต้นสุด ๆ ผมหอบเอาเสื้อผ้าชุดสูทหรูหรามาจากหอ ตอนเข้ามาวิ่งปรู๊ดสุดขีดแม่คงไม่เห็นว่าผมหอบเสื้อสูทมาด้วย มีแต่พี่ขมที่มองแต่พี่แกก็ไม่ได้พูดอะไร คุณรู้ไหมผมหายเข้ามาเป็นชั่วโมงแล้วนะ คุณนายคงผิดสังเกตก็เลยมาตามผมน่ะสิครับ
“อะไรกันน่ะปิง คิคิคิ ปิงใส่ชุดอะไรน่ะลูก คึคึคึ ขมๆ เข้ามาดูปิง ๆเร็ว หลานแต่งตัวอะไรเนี่ย ตลกเสียจริง”
“แม่อ่ะ อย่าหัวเราะปิงสิครับ ปิงอยากแต่งมากเหอะไอ้ชุดแบบนี้น่ะ”
ผมคิดไว้แล้วที่ไหนเห็นไหมล่ะ แม่ยังหัวเราะอยู่ไม่หยุด ปากเล็ก ๆ สีอมชมพูของแม่ยิ้มกว้างอย่างที่ผมไม่ค่อยได้เห็นมาก่อนเลยนะ คงคิดว่าผมแต่งแบบนี้แล้วมันไม่ใช่สไตล์แบบลูกชายเขานั่นแหละ พักนึงพี่ขมเดินเข้ามาดูบ้าง ไม่ต่างกับแม่หรอกครับยิ่งแล้วใหญ่พี่ขมยกมือขึ้นป้องปากแล้วหัวเราะร่วนเลย
“หล่อนะเรา ปิง ๆ หึหึหึหึ”
“พี่ขมอ่ะอย่าล้อปิงดิ่” ผมว่าหน้างอ แหมคุณนายกับพี่ขมทำเอาหมดความมั่นใจไปนิด ๆ นะเนี่ย
“ผมหล่อเหมือนกันเหอะ”
“จ้าพ่อคนหล่อ ว่าแต่ปิงจะไปไหนล่ะลูก ทำไมถึงแต่งชุดแบบนี้ครับ นี่ไปเช่ามาเหรอเนี่ย หรือไปยืมของใครเขามา” คุณนายเริ่มทำหน้าสงสัย คงเพิ่งนึกขึ้นได้ถึงเหตุผลว่าทำไมจู่ ๆ ผมใส่เสื้อผ้าหรูหราแบบนี้
“เปล่าครับ คือปิงรับจ๊อบพิเศษเป็นคนขับรถให้กับพี่คนนึงอยู่น่ะครับแม่ แล้ววันนี้คุณชายเขาจะให้ปิงขับให้”
“คนขับรถ? นี่คือเสื้อผ้าคนขับรถงั้นเหรอ?” คุณนายทำท่าทีสงสัยขึ้นอีก
“ครับใช่ นี่แหละเสื้อผ้าคนขับรถ เดี๋ยวคุณชายเขาจะแวะมารับปิงนะ”
“เขาให้ปิงเป็นคนขับรถของเขา แต่เขาจะแวะมารับปิงที่นี่” ทำไมแม่ทำหน้าแบบนั้นวะ ผมกำลังนึกสงสัย
“ครับใช่”
“เจ้านายเราแปลกนะปิง เออ แปลก” แม่พึมพำออกมาเบา ๆ พอดีว่ามีลูกค้าเข้าร้านพี่ขมเลยเข้ามาเรียกแม่ออกไป ผมเลยได้แต่ยืนรออยู่ด้านใน พร้อมกับส่องดูหน้าร้านไปด้วยว่าพี่เอย์มาถึงหรือยัง อารมณ์ประมาณเจ้าสาวแอบมองอยากรู้ว่าเจ้าบ่าวมาถึงเรือนชานหรือยังนั่นแหละครับ แอร๊ยยย~~ล้อเล่น
ปิ๊นนนน
ตายๆกูตายเสียงแตรรถดังมาจากหน้าบ้าน ผมเข้าห้องน้ำเป็นรอบที่สิบแล้วมั้ง จะตื่นเต้นอะไรผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ก็แค่พี่เขาบอกจะมารับแล้วให้ผมแต่งตัวรอ ฮึ่ย ผมยิ่งรีบแม่งซิปก็ยิ่งรูดยากกว่าจะใส่เข็มขัดอะไรอีกแล้วนี่ทำไมชุดนี้มันต้องมีไอ้เสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในที่รัดติ้วขนาดนี้ด้วยวะ ดีนะที่ผมผอมถ้าอ้วน ๆ น่ะหมดสิทธิ์แน่
ผมรีบถลาออกมาทันทีที่แต่งตัวเสร็จ แม่เดินเข้ามาพอดีท่าทางร้อนรนชอบกล
“ปิงลูก ใครไม่รู้มาจอดรถอยู่หน้าร้านเราแต่งตัวแปลก ๆ แบบลูกเลย นั่นเจ้านายลูกหรือเปล่า คนที่ปิงบอกว่าจะมารับลูกน่ะ”
แม่พาผมเมียงมองออกไปที่หน้าร้าน เยื้องไปนิด ๆ แต่ทำไมวะ ทำไมเราต้องทำท่าแอบมองเหมือนคนกำลังทำความผิดผมเองก็ไม่เข้าใจ เห็นพี่เอย์ลงมายืนคอยอยู่แล้วมองเข้ามาทางนี้อีกด้วยดีนะ ตาย ๆ หน้ามันงอหรือเปล่าผมพยายามหรี่ตาดูมันให้ชัด ๆ สงสัยเย็นแล้วไม่มีแดดถ้าเป็นตอนกลางวันแดดเปรี้ยงๆคิดเหรอคุณชายจะลงมายืนรอ
“ใช่แล้วครับแม่ นั่นแหละเจ้านายปิง งั้นปิงไปนะ พี่ขมปิงไปนะ”
ผมรีบเดินออกมาบอกแม่แล้วโบกมือบอกพี่ขม พอออกจากร้านมาได้เจอคุณชายมองมาทางนี้แล้วพอดี
พี่เอย์หล่อมากจริง ๆเหอะ ยิ่งอยู่ในชุดนี้และทำผมแบบนี้ด้วยแล้ว ออร่าคุณชายยิ่งจับ
(ต่อด้านล่าง)
-
“ทำไมแม่มึงไม่ออกมา” นี่คือคำพูดแรกหลังจากเราไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายวัน ผมเซ่อไปนิดหน่อย พี่เอย์พูดอะไร? คือจะสื่อว่าอะไร
“กูถามว่าทำไมแม่มึงไม่เดินออกมาด้วย”
“อะ...เออแล้วทำไมแม่ผมต้องเดินออกมาด้วยล่ะ” เออผมก็งงนะ พี่เอย์พูดอะไรของมันวะ
“งั้นกูจะสวัสดีท่านได้ยังไง” อ้อ ที่แท้แบบนี้เอง โถ่เอ้ยไอ้คุณช้ายย อยากสวัสดีแม่ผัว เอ้ยไม่ใช่ แม่ผม
“พี่จะสวัสดีแม่ผมเหรอ”
“เออ ก็เขาเป็นแม่มึงไม่ใช่รึไง” โอ๊ยยยพระแม่มาลีที่รักคุณชายอยากสวัสดีแม่แต่พูดจาแบบนี้ กูปวดหัวเลยจริง ๆ
“ถ้างั้นต้องเดินเข้าไปสิครับ พี่เป็นเด็กต้องเดินเข้าไปสวัสดีแม่ผมสิ คุณนายไม่ออกมาหรอกกลัวร้อน แฮ่ ๆ ไม่ใช่หรอกแม่ตำส้มตำอยู่น่ะ ติดลูกค้า”
“งั้นก็พากูเข้าไปสิ” เอาจริงเหรอเนี่ย ผมมองพี่เอย์อย่างงงๆเหมือนกัน แต่ก็เดินนำเข้าไปเมื่อเห็นหน้าตาพี่เอย์จริงจังไม่เหมือนคนพูดเล่น ๆ แม่ตกใจแทบลมจับคาครกส้มตำพอเห็นพี่เอย์ยกมือขึ้นไหว้ แกปล่อยสากกระเบือแล้วรับไหว้คุณชายเกือบไม่ทัน
“สวัสดีค่ะคุณชาย”
เย้ยย!!!! ผมสะดุ้ง แม่ทำไมพูดจาแบบนั้น พี่ขมยิ่งแล้วใหญ่ถอยหลังออกไปยืนไว้อาลัยอย่างไกล ลูกค้าที่นั่งอยู่ในร้านพอได้ยินแม่เรียกคำว่าคุณชายต่างหันมาดู พี่เอย์นี่หน้าตาเหรอหรามองแม่กับครกส้มตำสลับกัน สุดท้ายปรายสายตามาทางผมเขียวปั๊ดเลย คิดว่าคงนึกอะไรออกแล้วว่าทำไมแม่เรียกพี่แกแบบนั้น
“แม่ครับ นี่พี่เอย์ครับ พี่เขาไม่ใช่คุณชาย แต่คือชื่อพี่เอย์” ผมรีบเดินเข้าไปกระตุกแถบผ้ากันเปื้อนที่แม่สวมอยู่ แล้วส่งสายตาประมาณว่า เขาไม่ใช่คุณชายหรอกแม่อันนั้นคือคำที่ผมเปรียบเปรย
คุณรู้ไหมอย่างฮาเลย แม่ผมเก็ตครับ รีบทักใหม่ คราวนี้พี่เอย์สีหน้าดีขึ้นหน่อย จากนั้นแม่ก็บอกให้คุณชายอบรมสั่งสอนผมให้เต็มที่ไปเลย
“พี่ขมนี่พี่เอย์เจ้านายปิงเอง” ผมแนะนำพี่ขมด้วย
“พี่ขมเป็นเพื่อนแม่ครับพี่เอย์ เป็นพี่เลี้ยงผมด้วยนะ” ประโยคหลังผมหันไปกระซิบพี่เอย์ พี่เขายกมือไหว้พี่ขมด้วยอีกคน จะว่าไปวันนี้พี่เอย์ใจหล่อมากครับ หน้าตาไม่ต้องพูดถึงคือหล่อลากอยู่แล้ว
“งั้นผมลาเลยนะครับคุณน้า” มันเรียกแม่ผมว่าคุณน้าด้วย ใช้ได้ๆ แหมแบบนี้แม่รับพี่เอย์เป็นลูกสะใภ้ได้แน่ ๆ ผมคิดเพ้อไปจนตาลอยหันมาอีกทีเจอสายตาเขียวปั๊ดจากมันอยู่
“จ้าน้าฝากเจ้าปิงด้วยนะครับเอย์ ซนนิดหน่อยนะเอย์จัดการได้เลยนะลูก”
“แม่อ่ะ” ผมคิ้วกระตุก รีบดึงชายเสื้อแม่ไว้ ปราม ๆ พูดอะไรให้ลด ๆ ลงหน่อย แม่ชอบคนหล่อ ๆ ครับยิ่งตอนนั้นเรื่องลูกทาสฉายตอนกลางคืนเนี่ยนั่งเฝ้าหน้าจอกับพี่ขมเลย แม่บอกฟินนนน เพราะฉะนั้นเจอพี่เอย์นี่ไม่ต้องเดาเลยแม่ชอบพี่เขาแล้วแน่นอน
“ไปเถอะครับพี่เอย์ เดี๋ยวจะสายนะ”
พี่เอย์ยกมือไหว้ลาแม่ผมอีกที จากนั้น ผมและพี่เขาก็เดินมาที่รถ
“เดี๋ยวขาไปกูจะขับก่อน มึงจำทางไว้ขากลับจะได้เป็นคนขับ โอเคนะ”
“ครับผม”
ผมตอบรับแล้วกระโดดขึ้นนั่งหน้ารถเลย พี่เอย์ขับรถเร็วมากเลยครับ แต่ทำไมผมถึงมั่นใจมันก็ไม่รู้อาจเพราะเราออกมาสายด้วยพี่คงกลัวจะถึงงานค่ำจนเกินไป
“ปิง ถอดหูกระต่ายออกซะ มีเสื้อสูทแขวนไว้ที่หลังรถมึงเปลี่ยนเอาตัวนั้นมาใส่แทน”
“ทำไมอ่ะพี่ ผมแต่งแบบนี้ไม่ได้เหรอ”
“แต่งให้เหมือนกูก็แล้วกัน เนคไทไม่ต้องใส่นะ ไม่ใช่งานทางการอะไรมาก”
“งานอะไรเหรอพี่ผมถามได้ไหม”
“พี่ชายเพื่อนกูแต่งงาน ผู้หญิงอยากแต่งที่อัมพวาเขาเลยจัดขึ้นมาที่รีสอร์ท”
“อ้อ ครับ”
พี่เอย์พูดตอนที่เราคงเกือบจะถึงงานกันแล้ว ผมรับคำแล้วทำตามจริง ๆ ไม่อยากจะถอดเสื้อนอกออกเลยเพราะเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในมันเป็นทรงรัดรูปซึ่งคับมาก ผมเอี้ยวตัวไปดึงเอาสูทที่แขวนไว้อยู่ด้านหลังมาถือไว้ที่ตัก
“เดี๋ยวขากลับเราออกอีกเส้นนึงละกัน เส้นนี้อ้อมไกลไปหน่อยกูเองก็ไม่ค่อยได้มา เมื่อคืนนั่งเช็คแผนที่มันมีสองเส้นที่ไปได้ เดี๋ยวขากลับมึงขับแล้วเราออกอีกจุดก็แล้วกัน”
“ครับผม”
ความจริงแล้วอัมพวาเป็นสถานที่ๆผมเคยคิดอยากมาเหมือนกันนะ พี่เอย์ขับรถแค่ชั่วโมงกว่า ๆ ผมก็เห็นป้ายบอกทางให้เลี้ยวไปทางตลาดน้ำแล้วแต่พี่เขาดันเลี้ยวไปอีกทางซะได้ แสดงว่ารีสอร์ตที่จัดงานคงไม่ได้อยู่ในโซนตลาด ก็แน่อยู่แล้วล่ะเนาะใครจะบ้ามาจัดงานแต่งที่ตลาด ผมนี่ก็คิดไปเรื่อยจริง ๆ
“มึงเดินอยู่ใกล้ ๆ กูนะ อย่าหลง ญาติพี่น้องเขาเยอะ”
พอถึงพี่เอย์จอดรถเข้าซองอย่างดี รถเยอะมาเลยครับโชคดีมีที่จอด
“ไอ้เอย์ช้านะมึง”
“พรรคพวกเรามาหรือยัง”
“เดี๋ยวคงทยอยกันมาแล้ว”
“งั้นกูก็ไม่ถือว่าช้าหรอก”
ผู้ชายคนนึงเดินเข้ามารับผมกับพี่เอย์ถึงหน้างาน เจอพี่เอย์จัดไปดอกหนึ่งเบา ๆ ประมาณว่าบอกให้รู้ว่ากูมาแล้วนี่แหละสไตล์กู อะไรแบบนั้น พี่คนนั้นมองมาทางผมด้วยนะ
“หวัดครับน้องปิง” ผมตกใจเลยนะทำไมพี่เขารู้จักผมด้วยวะ
“จำกันไม่ได้เหรอ วันนั้นเราไม่ใช่เหรอครับที่ไปรับเจ้าเอย์มันที่โรงแรม” ผมนึกออกทันทีเลย วันที่พี่เอย์เมาแล้วเรียกให้ผมไปรับนั่นแหละ พี่ฟิวส์เดินลงเดินคู่กับผมพี่เอย์หันกลับมามองหน่อยนึงแต่มันก็ไม่อะไรนะ
“พี่ชื่อฟิวส์นะ เรียกพี่ฟิวส์ก็ได้ครับ”
“ครับพี่ฟิวส์ ยินดีด้วยนะครับได้แต่งงานกับเขาสักที” ผมแกล้งแถมพี่เขาอีกหนึ่งดอก มันเป็นนิสัยน่ะครับผมเป็นคนแปลก ๆ แบบนี้แหละ แต่ผมเห็นพี่เอย์อมยิ้มด้วยนะ คงคิดว่ากวนตีนไม่แพ้กัน ฮิฮิ
“เฮ้ยไม่ใช่ นี่งานแต่งพี่ชายพี่ไม่ใช่พี่ครับน้องปิง” พี่ฟิวส์รีบแก้ตัว
“อ้าวเหรอครับโทษที” ส่วนผมตีหน้าซื่อ หึหึ
“เข้าไปเหอะไป” พี่เอย์พูดตัดบทแล้วหันมองมาที่ผม วันนี้เราสองคนแต่งตัวเหมือนกันนะครับ หลังจากผมเปลี่ยนเสื้อนอกบนรถ ชุดเราสองคนคือสูทสีเข้มกับสแลคสีเดียวกันทั้งชุด ต่างไปที่เชิ้ตตัวในของผมเป็นสีขาวส่วนของพี่เอย์เป็นสีเทาเข้มผ้าแบบลื่น ๆ มัน ๆ อ่ะผมก็อธิบายไม่ถูก
พี่เอย์เข้าไปเซ็นต์ชื่ออวยพรถ่ายรูปคู่กับบ่าวสาว มีผมได้ถ่ายด้วยนะแจ๋วมากฮี่ๆตอนแรกคิดว่าต้องยืนรอคุณชายแบบเก้อ ๆ ซะแล้วปรากฏว่าพี่ฟิวส์ใจดีกว่าที่คิดเรียกผมเข้าไปถ่ายด้วย จัดที่จัดทางให้ยืนสองฝั่งกับพี่เอย์อีกต่างหากแลดูคล้ายคู่รักไปงานแต่งเดี๊ยะเลย เอิ๊กก ผมก็พูดไปเนาะ คนเขาปฏิเสธมาแล้วแท้ ๆ
“กลับดี ๆ นะมึง ให้น้องมันขับให้ใช่ไหม”
“ก็ชัวร์อยู่แล้ว ถ้าไม่เอามันมาขับรถกูจะชวนมันมาด้วยทำไมวะ” พี่เอย์ครับพี่จะตรงไปไหน รู้แล้วน่าว่าเป็นคนขับรถ ขามานี่ผมนั่งจำทางตลอดเลยนะว่าต้องเลี้ยวอะไรตรงไหนบ้าง
“ปากมึงนี่ตลอดอ่ะ น้องปิงอย่าไปถือนะครับ ไอ้เอย์มันเป็นแบบนี้แหละ”
ผมยิ้มรับจากนั้นพี่เอย์ยื่นกุญแจรถส่งให้ก่อนบอกลาพี่ฟิวส์แล้วเราสองคนก็ตรงออกมาจากงาน ผมเหยียบไม่เร็วเท่าเท้าคุณชายนะ กะชมบรรยากาศตอนกลางคืนไปด้วยเลยขับแบบเรื่อย ๆ ตอนแรกนึกว่าพี่เอย์จะว่าอะไรแต่ไม่เลย คุณชายก็นั่งฟังเพลงอยู่ข้างหลังนั่นแหละ
“พี่เอย์พี่ได้กลิ่นน้ำมันไหมพี่” ระหว่างทางผมรู้สึกได้กลิ่นน้ำมันฉุนมากเลยนะเลยลองถามพี่เอย์ดู
“เออว่ะ เหม็นนะปิงรถเป็นไรป่ะวะมึงจอดก่อนดิ๊” ผมตีไฟเข้าข้างทาง เอาแบบใกล้ ๆ กับแสงไฟมากหน่อยแต่ก็ยังมืดอยู่ดี ตอนนี้เกือบจะสามทุ่มแล้วด้วย
“เปิดฝากระโปรง” พี่เอย์บอกผมแล้วเดินลงไป ผมเห็นคุณชายล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาเลยห้ามไว้บอกเดี๋ยวผมดูให้เอง
“ทำเป็นเหรอ”มันถาม
“ผมเด็กช่างยนต์นะครับพี่ เดี๋ยวผมขอดูก่อนนะ” คือถ้ามันอาการหนักผมก็ไม่เป็นเหมือนกันนะ ภาวนาให้เป็นนิด ๆ หน่อย ๆ เถอะ
คือมันมืดมากเราไม่มีไฟฉายพี่เอย์เลยกดหน้าจอโทรศัพท์ส่องให้ผมก็จับโน่นดูนี่ตรวจเช็คแต่ไม่เห็นอะไรผิดปกตินะ นึกบางอย่างขึ้นมาได้เลยถอดเสื้อนอกแม่งกลางถนนนั่นแหละ คุณชายเธอก็มองนะคงคิดว่าผมกำลังจะทำอะไร
“พี่เอย์เดี๋ยวผมจะลองเข้าไปดูใต้ท้องรถ พี่เข้าไปนั่งข้างในรถก่อนก็ได้นะครับ” ผมบอกแล้วพาดเสื้อนอกที่ถอดออกไว้ที่หน้ารถ ปลดกระดุมแขนเสื้อแล้วพับ ๆ ขึ้นไป เสื้อแม่งขับรัดติ้วสุดขีด ผมเลยปลดกระดุมหน้าอกแม่งหมดเลยอ่ะ
“มึงจะเข้าไปข้างใต้นี่น่ะเหรอ” พี่เอย์ถามแบบงง ๆ นิดหน่อย
“ครับ” ผมตอบรับทั้งที่มือยังจับ ๆ สำรวจท่อ สำรวจส่วนต่าง ๆ ที่หน้ารถอยู่ ผมคิดว่าจะตรวจให้ครบทุกจุดแล้วถึงจะลงไปดูช่วงล่าง พี่เอย์ส่องมือถือให้ผมตามจุดที่มือผมเลื่อนไปจับ ผมนึกยังไงไม่รู้หันมองไปที่หน้ามัน แล้วยิ้มให้ทีนึงคือผมอยากขอบคุณแหละ อุตส่าห์ลงมาส่องไฟให้ทั้งที่จะนั่งอยู่เฉย ๆ บนรถก็ได้
“ยิ้มเหี้ยไรของมึง”
“เปล่า รู้สึกดีอ่ะ มีคนคอยห่วงกลัวว่าผมจะมองไม่เห็น”
“ใคร? ใครห่วงว่ามึงจะมองไม่เห็น” คือหน้าคุณชายนิ่งมาก มองผมแล้วตีคิ้วถาม ผมเหรอครับจะกลัว ผมละสายตาจากไอ้เครื่องยนต์หน้ารถแล้วเรียบร้อยจ้องหน้ามันเลย หน้าตาพี่เอย์แม่งกวน นี่ผมชมพี่อยู่นะครับ
“ใครก็ไม่รู้เนาะ ส่องไฟตามมือผมอยู่ตลอดเลย ใครอ่ะพี่เห็นไหมว่าเขาคือใคร”
ฟิ้ววววววว ~ ~ ~ ตุ่บ!!
“อ่าวเฮ้ย!! พี่จะเขวี้ยงมาทำไมล่ะเนี่ย นี่มันไอโฟนนะครับพี่ไม่ใช่ของถูก ๆ ไหน ๆ มันตกลงไปอยู่ตรงไหนล่ะที่นี้ยิ่งมืดอยู่ด้วย พี่เอย์นี่น้า”
“ช่างหัวมันดิ ให้มันหายไปเลยสมน้ำหน้ามึงจะได้มองเครื่องแบบมืด ๆ”
พี่เอย์นี่แปลกคนจริงจริ๊งชมก็ไม่ได้ ถึงขนาดเขวี้ยงไอโฟนใส่ผมอ่ะ อะไรของเขาก็ไม่รู้ อ่า ผมเห็นแล้วตกอยู่ตรงนี้เอง เลยหยิบขึ้นมาแล้วส่งคืนให้มัน แทนที่จะขอบอกขอบใจกันนะไม่มีหรอก คุณชายกระชากออกไปถือไว้แล้วไม่สนใจผมอีกเลย
ผมตรวจเครื่องช่วงบนอย่างละเอียดจนเรียบร้อยทุกอย่างโอเค คิดว่าความผิดปกติน่าจะมาจากช่วงล่าง ผมคงต้องมุดไปที่ใต้ท้องรถจริง ๆ
“คิดว่าน่าจะเป็นน้ำมันรั่วนะครับพี่ ถ้าใช่จริง ๆ เราขับต่อไปไม่ได้นะครับอันตรายมาก เดี๋ยวผมมุดเข้าไปดูแปปเดียว” ผมว่าแล้วโหนตัวลงนอนที่หน้ารถค่อย ๆ กระเถิบ ๆ เข้าไปใต้ท้องรถแบบช้า ๆ ดีนะรถพี่เอย์ไม่ได้โหลดต่ำรถ นี่ขนาดใต้ท้องรถยังสะอาดเลยเหรอ โถๆคุณชายของแท้เลยนี่หว่า ผมเคยดูรถของลูกค้าที่โรงเรียนนะโหยบางคันมีแต่โคลนฝังแน่นมาก ๆ คือไม่เคยล้างช่วงล่างกันเลยเหรอวะอะไรแบบนี้
“ปิงมึงโอเครึเปล่าวะ” เสียงพี่เอย์ดังลอดเข้ามาจากด้านนอก คงเห็นว่าผมเงียบไปนาน ผมใช้แสงไฟจากมือถือส่อง ๆ ดู โคตรจะเห็นไม่ชัด คือคุณเข้าใจใช่ไหมว่ามันมืดมาก
“พี่ห่วงผมเหรอ กลัวรถยุบลงมาทับผมรึไง”
“เปล่า กูห่วงรถ กูกลัวมึงทำรถกูพัง กูว่าเรียก......
“อ่า เจอแล้ว น้ำมันรั่วจริง ๆ ด้วย ดีนะพี่ที่เราไม่ขับกันต่อน่ะ” ผมค่อย ๆ ถด ๆ ตัวถอยออกมา แต่พอยืนขึ้นเท่านั้นแหละพี่เอย์ที่มองหน้าผมอยู่นี่ยิ้มใหญ่เลยครับ ไม่ใช่สิเขาไม่เรียกว่ายิ้ม คุณชายเหมือนคนกลั้นขำสิมากกว่า ผมเลยเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัยว่าหัวเราะอะไร พี่เอย์ไม่ตอบแต่ยื่นผ้าเช็ดหน้าที่กระเป๋าเสื้อนอกส่งให้ผมแทน ผมรับมาก็เช็ด ๆ นะแต่น้ำมันอ่ะ ยิ่งเช็ดยิ่งเลอะมือผมดำไปหมด เสื้อสีขาวก็เปื้อนไปแล้วที่สำคัญโดนที่หน้าด้วย
“ติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อย เดี๋ยวคืนนี้เราค้างคืนแถว ๆ นี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้วันอาทิตย์มึงไม่มีธุระอะไรที่ไหนใช่ไหม” มันปรายสายตามองที่เสื้อผม ซึ่งตอนนี้ถูกผมดึงกระดุมออกจนหมดเนื่องจากมันคับติ้วมากๆทำงานไม่สะดวก
“ก็ไม่มีหรอกครับ แล้วเราจะพักกันที่ไหนอ่ะ รถขับไปได้ไม่ไกลมากนะพี่” คือน้ำมันรั่วแบบนี้ผมไม่อยากให้ขับต่อเลยนั่นแหละครับ คราวนี้พี่เอย์เดินไปขึ้นที่ฝั่งคนขับ ผมเลยต้องเปลี่ยนไปนั่งข้าง ๆ แทน พี่เขาค่อยเคลื่อนรถออกไปตีไฟฉุกเฉินไว้ตลอดทาง
“ป้ายเขาบอกอีกแปดร้อยเมตรมีรีสอร์ต เราไปพักกันที่นั่นเดี๋ยวกูให้เด็กที่บ้านเอารถคันใหม่มาเปลี่ยนให้ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยออกกันแต่เช้า”
“ครับผม”
พอรถคลานมาถึงก็จอดเข้าช่องจอดไว้ มันเป็นรีสอร์ทเล็ก ๆ บ้านเป็นหลัง ๆ ทาสีสดใส มีระเบียงยื่นไปด้านหลังติดแม่น้ำแม่กลอง บรรยากาศเงียบ ๆ ดี
“สองห้องครับ” เสียงพี่เอย์บอกพนักงาน เธอมองดูผมด้วยนะ คงสงสัยทำไมเสื้อผ้าผมเลอะเทอะแบบนั้น
“เหลืออยู่แค่หลังเดียวค่ะ นอกนั้นเต็มหมดแล้ว เสาร์อาทิตย์อาทิตย์แบบนี้คนมาพักเยอะเลย”
คุณชายมองมาที่ผมหน่อยนึงก่อนพยักหน้าแล้วเซ็นชื่อจ่ายเงินไป
“ที่นี่มีบริการซักเสื้อให้ด้วยนะคะ จะถอดส่งซักเลยไหม” พี่ผู้หญิงยิ้มหวานมาทางผม คิดว่าแกคงสมเพชผมสุด ๆ แหละครับเสื้อผมเปื้อนมากจริง ๆ นะหลังก็เปื้อนดินด้านหน้าก็คราบน้ำมันเครื่องกับน้ำมันที่รั่ว
“ครับซักเลย” เป็นผมที่ตอบออกมาแล้วถอดเลยครับ ผมปลดกระดุมแม่งตรงนั้นเลยแหละ ไม่เห็นเป็นไรนี่ ผมถอดเสื้อเตะบอลออกบ่อย แต่คุณชายนี่สิชักสีหน้าแล้ว
“ไปถอดที่ห้องสิ พี่เขาเป็นผู้หญิงมึงจะบ้าถอดเสื้ออยู่ตรงนี้เลยเหรอ” มันหันมาดุผมเสียงเขียวเลย
“ไม่เป็นไรค่ะถอดเลย ที่นี่ลูกค้าฝรั่งเยอะเดินถอดกันแบบนี้พี่ชินแล้ว ดึกแล้วเดี๋ยวพี่รีบซักให้” เธอว่ามาแบบนั้นผมก็ถอดสิครับ พี่เอย์งี้ยืนหน้านิ่งเลย
“นี่ค่ะเงินทอน” เธอเรียกพี่เอย์ยื่นเงินทอนส่งให้ คืนละพันแปดมั้งรู้สึก ทอนมาสองร้อยคิดว่าพี่เอย์จะรับเหรอครับ คุณชายมือหนักไม่เคยรับคืนหรอกสองร้อยอะไรนั่นยกเว้นจะซื้อของตามซุปเปอร์นั่นแหละ
“ขอบคุณค่ะ หลังนั้นนะ สีส้ม ๆ หลังสุดท้ายเลย” เธอไหว้แล้วยื่นกุญแจส่งให้ พี่เอย์ยื่นมือไปรับทำไมผมเห็นมันกำแบงค์ร้อยไว้วะ อ้าวตกลงเมื่อกี้คุณชายไม่ให้ทิปเธอเหรอ สงสัยมีอะไรบางอย่างไม่ถูกใจ
“พี่เอย์” ผมเรียกมัน เห็นเดินนำลิ่ว ๆ เลย แล้วดูทำหน้าทำตา ผมเริ่มหนาวขึ้นมาหน่อย ๆ เหมือนกันก็เสื้อไม่ได้ใส่นี่ สูทอย่าพูดถึงนะถอดไว้ที่รถทั้งสองคนนั่นแหละครับ ใส่ลงมาแค่เชิ้ตคนล่ะตัว
“พี่เอย์”
“อะไรของมึงเรียกอะไรนักหนา” มันหันมาถาม เราเดินกันมาถึงหน้าห้องแล้ว พี่เอย์กำลังไขกุญแจ ห้องหมายเลข 22 เหรอวะ ผมจะจำไว้นะ คืนแรกที่เราสองคนค้างด้วยกัน คึคึ
“อารมณ์ดีอะไรนักหนายิ้มกว้างขนาดนั้น” พี่เอย์ผลักประตูเข้าไปข้างในเสียบการ์ดไว้ที่ข้างประตู อุปกรณ์ไฟฟ้าทุกอย่าก็พรึ่บขึ้นมา ผมยืนฉีกยิ้มกว้าง
“สติดีอยู่หรือเปล่าไอ้ปิงมึง ยิ้มเหี้ยไรนักหนาวะ หึหึ หรือว่าดีใจได้ถอดเสื้อโชว์สาวทั้งที โธ่เอ้ยไอ้แห้งใครเขาจะดูมึงกันวะ ผอมก็ผอม ผิวก็เหมือนผู้หญิง แถมหัวนมมึงยังสีอมชมพูอีก กูรันทดแทนมึงจริง ๆ ว่ะปิง”
พี่เอย์พูดแล้วล้วงอุปกรณ์พวกกระเป๋าตังค์กุญแจโทรศัพท์วางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง จากนั้นมันเดินไปชะโงกหน้าดูที่ระเบียง แล้วพี่เอย์ก็ถอดเสื้อเชิ้ตของพี่เขาออกมา
“เอาไป!”
ผมรับไว้แทบไม่ทันเมื่อพี่เอย์ปาเสื้อที่ถอดแล้วโยนมาให้ผม เสื้อเชิ้ตของพี่เขา?? อะไร คืออะไร??
“ใส่เอาไว้ จิ๊! น่ารำคาญ กูมีเสื้อกล้ามอีกตัวอยู่แล้วไม่อยากเห็นคนเป็นปอดบวมตาย”
ผมฉีกยิ้มเลยสิครับ แหม ๆ ทำเป็นพูดโน่นนี่นั่นจริง ๆ ก็ห่วงผมเหอะ
“ยิ้มเหี้ยไรอีก”
“พี่เอย์” ผมเรียก พี่เอย์เดินผ่านมานั่งลงใกล้ ๆ ผมพอดี คือคุณจินตนาการออกไหม ห้องเล็ก ๆ ที่มีแค่เตียงหลังเดียวกับโต๊ะเล็ก ๆ หัวเตียงโซฟาอะไรก็ไม่มีนะ ถ้าคิดจะนั่งก็คือเราต้องนั่งคุยบนเตียงอ่ะ
“อะไร”
“ผมดีใจอ่ะ”
“เรื่องอะไร”
“เปล่าครับ พี่เข้าไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวผมรออาบต่อ”
พี่เอย์มองหน้าผมเชิงสงสัยเหมือนกันนะผมว่า แต่มันก็ไม่ได้ถามอะไรต่อลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำไป
อยากรู้เหรอว่าผมดีใจเรื่องอะไร ก็แบบ คือผมไม่อยากจะบอกเลยว่าผมมโนไปตั้งแต่เห็นเตียงแล้วนะว่าผมกับพี่เอย์ต้องแชร์เตียงกันเหรอวะ อะไรแบบนี้ คือมันก็เขินนะ แอร๊ยยย ~ ~ ไม่ใช่ๆคือที่ดีใจก็คือได้มาเที่ยวที่อัมพวาแล้วยังได้มาพักที่สอร์ทน่ารักแบบนี้อีก จริง ๆ ก้เคยคิดอยากมาเที่ยวแบ็คแพ็คกับพวกไอ้บาสไอ้วุฒิอยู่เหมือนกัน สมุทรสงครามก็ไม่ไกลดี
“ไปอาบได้แล้วนั่งคิดเหี้ยไรอยู่ หน้าแม่งตลก มึงอย่าคิดนะว่าทำหน้าแบบนี้แล้วจะน่ารัก สุดจะขี้เหร่เลย”
ผมเบะปากใส่มันไปทีโทษฐานขัดในอารมณ์และเน้นย้ำคำว่าขี้เหร่ชัดไป เข้าไปอาบน้ำแปปเดียวแหละมันหนาวครับ ไม่ใช้เครื่องทำน้ำอุ่นนะ อาบจากโอ่งดินกันเลยได้บรรยากาศดีชะมัด พออกมาเท่านั้นแหละคุณเอ๊ยยย พี่เอย์ในกางเกงสแลคตัวเดียวนอนถอดเสื้อหนุนแขนดูทีวีอยูบนเตียง ผมงี้ฟินสิครับปั๊ดติโถ สรีระคุณชายยิ่งกว่าสาว ๆ มานอนแก้ผ้ารอเสียอีก
ผมคว้าหยิบเอาเสื้อเชิ้ตของพี่เอย์ออกมาใส่ หุยหอมว่ะแม่งหื้มมมม ผมสูดจมูกดมกลิ่นเสื้อเต็มที่ คล้ายคนโรคจิตนิดหน่อยนะผมว่า ผมก้มมองดูกระดุมเออว่ะไม่ต้องใส่ก็ได้มั้ง จะได้นอนสบายๆตัวหน่อยเอ๊ะหรือว่าจะถอดแบบเดียวกับมันดีวะ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นกูจะไม่เป็นลมเลยเหรอ ตอนที่ขึ้นไปนอนอยู่ข้าง ๆ กันเนี่ย
“โอ๊ยยย!!!”
เสียงผมเองครับ ผมอุทานดังลั่นขึ้นมาเลย หมอนใบโต ๆ ปลิวมาใส่หัวผมอย่างแรงคือเอาเป็นว่าดับมโนผมไปจนสิ้นล่ะนะ ก่อนที่ผมจะหันไปดูว่าใครกันวะที่เป็นคนปามันมาแบบนี้ เสียงทุ้มต่ำของพี่เอย์ก็ดังขึ้น
“มึงนอนหน้าเตียงไป มีเสื้อใส่แล้วก็ไม่ต้องใช้ผ้าห่ม”
อะไรของเขาวะ ให้ขึ้นไปนอนด้วยกันไม่ได้หรือไง ที่นอนตั้งกว้าง แล้วที่สำคัญมีผ้าห่มผืนเดียวด้วยนะ ผมต้องนอนบนพื้นปูนเย็น ๆ ในขณะที่คุณชายนอนบนเตียงนุ่ม ๆ โอบล้อมไปด้วยผ้าห่มสีขาวผืนหนา
จิ๊!
“ปิดไฟดิ่ ง่วงแล้ว”
เสียงคุณชายสั่งมา ผมเลยลุกขึ้นไปปิด จากนั้นลงมานอนลงที่หน้าเตียงในสภาพหมอนใบเดียวนั่นแหละครับ หนาวว่ะแม่งผ้าห่มก็ไม่มี ไอ้คุณชายใจร้ายดูซิมันนอนกอดผ้าห่มชิดอกแบบนั้น ทุเรศที่สุด ผมชะเง้อคอไปดูมันมีการกระตุกยิ้มเย้ยผมด้วยนะประมาณว่ากูได้นอนที่นอนนุ่ม ๆล่ะวะ ผมหน้ายู่เลยสิครับทิ้งหัวลงที่หมอนกอดอกแทนผ้าห่มแล้วข่มตานอนลงไป นานพอสมควรแต่ผมก็ยังไม่หลับนะคือรู้สึกหนาว ชะเง้อคอขึ้นไปอีกทีเห็นพี่เอย์หลับตาพริ้มไปแล้ว ทำไงได้ผมเลยพยายามที่จะหลับบ้างสิครับจะอยู่รออะไรอีก กอดอกไว้แบบนี้ล่ะแม่ง หนาวฉิบหายแอร์ก็ตกที่หน้าเตียงพอดี๊พอดีเลย พื้นก็เย๊นเย็น ผมข่มตานานมากแต่กลับหลับลงไม่ได้เลย คือพื้นมันเย็นมาก มันเป็นพื้นหินอ่อนขัด เอาล่ะวะผมมีแผนดี ๆ แต่ขอดูพี่เขาอีกทีก่อนก็แล้วกัน คราวนี้รู้สึกพี่เอย์จะหลับตายไปแล้ว ผมก็เลย....
กระดื๊บๆๆค่อย ๆ ไต่ขึ้นไปบนเตียง เตียงกว้างมากแต่พี่เอย์นอนอยู่ฝั่งเดียว ไอ้คุณชายใจร้าย ผมจะนอนชิด ๆ ริม ๆ ขอแค่ความอบอุ่นของฟูกหรอก รับรองเดี๋ยวกลิ้งลงมาทันทีก่อนคุณชายตื่นนอนตอนเช้าแน่ ตอนนี้ผมเลยมานอนตัวลีบๆอยู่ริมขอบเตียงแล้วเรียบร้อยด้วยความเงียบเชียบสุดขีด แห่ะๆ ค่อยหายหนาวขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ยังเย็น ๆ อยู่ดี ผมหลับตาลงได้แค่พักเดียว ยังไม่ทันหายหนาวดีเลย กลับมีความรู้สึกว่าใครอีกคนที่นอนร่วมเตียงกันอยู่เริ่มขยับ ผมรีบหลับตาปี๋แล้วพยายามกลั้นหายใจคือทำตัวให้ไม่มีตัวตนเงียบที่สุดเสมือนว่าเป็นอากาศธาตุอะไรแบบนั้นเพื่อไม่ให้ไอ้คุณชายรู้สึกว่ามีใครอีกคนนอนอยู่ด้วย
แต่คุณเชื่อไหม.....หน้าผมร้อนผ่าวไปหมดเลยเมื่อจู่ ๆ มือใหญ่ของพี่เอย์เอื้อมมาดึงตัวผมเข้าไปกอด ตอนนี้เราสองคนเลยอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน พี่เอย์รู้เหรอว่าผมหนาว ถ้าพี่เขารู้ว่าผมไต่ขึ้นมานอนอยู่ข้าง ๆ แล้วทำไมไม่ต่อว่าอะไรผมล่ะ แต่กลับทำอะไรแบบนี้ คติผมเลยนะ ถ้าผมอยากรู้ผมจะถาม
“พะ.......
“เงียบ! อย่าถามมากพี่จะนอน”
เสียงพี่เอย์เย็นเฉียบ ทำเอาผมที่กำลังจะอ้าปากถามถึงกับตะลึงงัน เพราะนึกอะไรขึ้นได้กับสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อตะกี้
คือมันพูดว่า พี่?? พี่เอย์แทนตัวเองว่า ‘พี่’ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
นี่ผมหูฝาดป่ะวะ หรือไม่งั้นมันก็ละเมอคิดว่าผมเป็นคนอื่นไปแล้วล่ะ
เฮ้ยแบบนี้ไม่ได้ มันนอนอยู่กับผมนี่ต้องให้รู้สิว่านี่คือผม ไอ้ปิง! มาคิดว่าผมเป็นคนอื่นนี่ผมไม่ปลื้มนะครับนะ
“พี่อะ......เย้ยยยยย!!!”
พี่เอย์ปิดกั้นคำพูดทุกอย่างของด้วยการกระทำที่รวดเร็วมากของมัน มือใหญ่จับไหล่ผมแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมเลย ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกคือมันเกิดขึ้นเร็วมาก ถึงมันมืดก็จริงนะ แต่ผมก็พอจะมองเห็นล่ะว่าคุณชายกำลังจ้องหน้าผมอยู่
“ขึ้นมาทำไมกูบอกให้นอนอยู่ข้างล่างนี่มึงไม่ได้ฟังใช่ไหม” หว๋าย มันตื่นแล้วจริง ๆ เมื่อกี้ยังหลับอยู่เลยแท้ ๆ ไม่น่าเล้ยกูไอ้ปิงไม่น่าไปปลุกเสือหลับเลย
“ขอโทษครับ ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“.............” มันเงียบไป
“พี่เอย์ปล่อยผมดิ ผมจะได้ลงไปนอน”
“ตัวมึงทำไมเย็น”
“ก็แอร์มันตกใส่ไง ผมหนาวอ่ะ ไม่มีผ้าห่มด้วย”
พี่เอย์เงียบไปอีกแล้ว แต่ผมรู้สึกนะ รู้สึกว่าได้ยินมันทำเสียงฮึดฮัดในลำคอด้วยคล้ายคนไม่พอใจอะไรสักอย่างก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดอะไรบางอย่างออกมา
“ปิงกูโคตรรำคาญมึงเลย หน้าตามึงแม่ง!” อะไรของมันวะ ทำไมต้องทำหน้าหงุดหงิดใส่ผมขนาดนี้ด้วย หน้าตาผมไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้นสักหน่อย ตื่นขึ้นมาก็มาว่ากันเลย
“พี่อ่ะ ผมไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้นสักหน่อย ปล่อยดิ ผมจะได้ลงไปนอน” โว๊ะผมก็งอนเป็นนะ ผมบอกมันทั้งหน้าตางอ ๆ แบบนั้นแหละ คือแอบเคืองนิดๆเหมือนกัน
มันปล่อยผมออกจริง ๆ ผมเลยลุกขึ้นกำลังจะลงไปนอนข้างล่างที่เดิมผม ตรงพื้นเย็น ๆ นั่นแหละ แต่ว่า......
“ไปนอนตรงนั้น ห้ามกินมาที่กู” พี่เอย์ชี้ไปที่อีกฝั่งหนึ่งของเตียง ซึ่งเป็นฝั่งที่คุณชายนอนอยู่เมื่อสักครู่ คือผมก็งงอยู่นะ ทำไมมันไม่ให้ผมนอนฝั่งนี้ล่ะไหน ๆ ก็จะให้นอนบนเตียงด้วยกันแล้ว
“กูจะนอนแล้ว มึงห้ามทำตัวรุ่มร่าม ตื่นมากูต้องเจอว่ามึงนอนสงบเงียบและเรียบร้อย”
“ครับผม ปิงสัญญา พี่เหอะนอนให้ดีอย่าเฉียดมาใกล้ผมล่ะ”
“เหี้ยเหอะ อย่างกูนี่ไม่ทางหรอกเว้ย กอดผักยังดีกว่านอนกอดมึง”
อู๊ยยยยยยโคตรเจ็บอ่ะ เห็นผมผอมแบบนี้ตัวผมนิ่มนะบอกเลย แม่ยังชอบนอนกอดผมเลยแม่บอกผิวผมนุ่มดี แล้วดุ๊ดูคุณชายมันพูด กอดผักดีกว่ากอดผม ฮึ่ยยย
พี่เอย์มองหน้าผมแล้วอมยิ้ม มันอมยิ้มจริง ๆ ครับคงคิดว่ากัดผมได้น่ะสิ จิ๊ ! จากนั้นมันก็ล้มตัวลงนอน ผมเองก็นอนบ้างสิครับ ผ้าห่มเหรอ? อย่าถามเลยแค่ได้มานอนร่วมเตียงเดียวกับคุณชายก็วาสนาหมาปิงแล้ว ผ้าห่มนุ่ม ๆ น่ะให้คุณชายเขาห่มไปเถอะ แห่ะๆไม่ใช่อะไรหรอกคือพี่เอย์ไม่ได้ใส่เสื้อด้วยไงพี่แกถอดแล้วพาดไว้ที่เก้าอี้ตั้งแต่ก่อนจะไปอาบน้ำแล้ว คงกลัวว่าพรุ่งนี้เสื้อจะเหม็นล่ะมั้งนะ
คืนนั้นผมก็หลับไปทั้ง ๆ อย่างนั้นแหละครับ ยาวไปเลยคงจะเหนื่อยด้วย ตื่นเช้าขึ้นมาแสงที่ลอดส่องเข้ามาจากหน้าต่างฝั่งระเบียงรวมถึงเสียงนกร้องจิ๊บๆจั๊บๆทำให้ผมจำเป็นต้องลืมตาตื่น
คุณเชื่อไหมครับ....ตอนนี้ผมกับพี่เอย์ยังนอนร่วมเตียงเดียวกันเหมือนกับเมื่อคืนนะ แต่ผมตอนนี้แตกต่างออกไป คำพูดของพี่เอย์ถูกรีเพลซ้ำเข้ามาในหัวสมองผมอีกครั้ง
“กูจะนอนแล้ว มึงห้ามทำตัวรุ่มร่าม ตื่นมากูต้องเจอว่ามึงนอนสงบเงียบและเรียบร้อย”
ครับใช่! ถูกต้องเลย ผมตอนนี้นอนเรียบร้อยมากแต่คนที่ทำตัวรุ่มร่ามนั้นมันใช่ตัวผมเหรอ ถาม! พี่เอย์นอนวาดวงแขนกอดตัวผมอยู่ ขณะที่แข้งขามันกับผมพันกันจนไม่รู้ขาใครเป็นขาใคร ใบหน้าหล่อ ๆ ของพี่ท่านซุกอยู่ตรงซอกคอผมพอดี๊พอดี
นี่คือคุณชายยังไม่ตื่นนะ
เห็นไหมว่าผมนอนสงบเงียบและเรียบร้อยจริง ๆ เป็นคุณชายเองต่างหากที่เป็นฝ่ายกระทำการรุ่มร่ามทุกอย่างกับผม คึคึคึ ตาย ๆ ผมพยายามกลั้นหัวเราะเมื่อนึกอะไรดี ๆ ออก มือที่ถูกมันนอนหนุนอยู่วางอยู่ใกล้โทรศัพท์มือถือนิดเดียว ผมเลยหยิบมาอย่างระมัดระวังที่สุด
แชะ!!!
ต้องถ่ายดิ๊~ เอาไว้เถียงคนปากดี คึคึ ตื่นมาถ้ากล้ามาว่าผมทำตัวรุ่มร่ามนะ พ่อจะเอารูปนี้ฟาดให้ดูเลยคอยดูสิเอ้า
แต่ว่าตอนนี้ต้องขอหลับตาต่อก่อนก็แล้วกัน ให้คุณชายเขาได้ตื่นก่อน อยากรู้เหมือนกันว่าจะทำหน้าตาแบบไหนถ้าหากเห็นว่าตัวเองเป็นฝ่ายรุ่มร่ามกับผมแบบนี้
Tbc.
#ยาวมากอีกแล้ว แห่ะๆ :mew1:
#ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ ช่วยเอ็นดูปิงกับพี่เอย์กันต่อไปเรื่อย ๆ อ่านแล้วนะทุกเม้นต์เลย ขอบคุณนะคะ
-
โอ้ยยยยย ละลายยยยยยยยยยยย
เจอพี่เอย์เข้าไป ละลายเลยค่าาาาา ตายๆๆๆ ดาเมจรุนแรงมาก ซึนที่สุด!!!! มีไหว้ผู้ปกครองด้วยอ่ะ ฮืออออ แนะนำตัวกันแล้ว
หมาปิงก็นะ แมนสุดๆ มุดใต้ท้องรถด้วย
(ว่าแต่พรุ่งนี้ให้เด็กเอารถมาเปลี่ยน แล้วเด็กนั่งอะไรกลับอ่ะคะ?)
ปอลอ ตอนยาวๆนี่ชอบมากกกกกกกค่ะ ขออีกๆๆๆๆ
:hao7: :hao7: :hao7: รอตอนต่อไปเจ้าค่ะ มาไวๆน้าาาาาา
-
ได้อ่านเค้าไปเดทกันในหนึ่งวันอ่า มีความสุข
นิสัยเข้ากันดีนะสองคนนี้ เหมือนหยินหยาง
-
มุ้งมิงนะตัวเอง 555
-
คารวะคนเขียนสามจอก :katai2-1:
ยาวสะใจมาก ขอแบบนี้อีกหลายๆตอนนะคะ ฮ่าาา
พี่เอย์นี่อะไร ปากหนัก ปากไม่ตรงกับใจ ซึนเกินไป หรือหนูไม่รู้วววว
มอบเพลงนี้ให้รัวๆค่ะ
ปากหนักกับเธอเสมอ ไม่เคยพูดความจริง ว่าความเป็นจริงน่ะมันคิดยังไง
-
โอย....:m3:
-
:hao3: ชอบผู้ชายแบบพี่เอย์จัง การกระทำสำคัญกว่าคำพูด
-
ถ่ายแล้วก็เซทขึ้นเป็นวอลเปเปอร์ซะเลยจิ :o8: :laugh:นุ้งปิง
-
พี่เอย์คำพูดกับการกระทำมันสวนทางกันนะ
แล้วนี่ไปกอดน้องปิงมันอีก
-
ฮิ้ววววว ไหว้แม่เมีย 5555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai4:
-
การกระทำขัดกับคำพูดตัลหลอด อิพี่เอย์
-
โฮกกกกกกกก น่ารัก สุด สุด สุด
-
น้องปิงน่ารักอ่ะ ใครไม่รักก็บ้าแล้ว
-
วันนี้ ศพไม่สวยอีกแล้ว รู้ความฟินเต็มตัวไปหมดเลยเว้ยยย
รูแรก พี่เอย์ใส่แว่น พูดเลยว่าละลายคาคอม ทาสหนุ่มแว่นมากตอนนี้
รูต่อมา พี่เอย์ สวัสดีคุณแม่แล้ว มาทำความรู้จักก่อนเอาตัวลูกเขาไปเป็นเมียหรอคะ
รูสุดท้าย เขาหลับนอน เอ้ย นอนหลับด้วยกันแล้วววววว//วิ่งสี่คูณร้อยรอบบ้าน
วันนี้ฟินมาก ใช้เวลาอ่านนานมาก ไม่ใช้เพราะตอนตัวหนังสือเยอะนะ
ูกูเนี้ยะเยอะ คนอ่านเยอะเอง อ่านได้สองประโยค ขวนจอ ต่ออีกประโยควิ่งไปกินน้ำ
เก๊าะมันเขิลลลอ่ะ รับความเขิลไม่ไหว เลยช้ามาก ฟินมากๆๆๆ รอวันศุกร์ ขอสุขๆนะ
-
ฟิน~~~~ :o8:
-
ซึนขนาดคุณชายยยยยยย
อิ อิ ชอบปิงจริง ๆ เกรียนได้ใจดี
-
พี่เอย์น่ารักอยากไหว้แม่ยายอะดิ
:L2:
-
สนุกค่ะ จี๊ดใจกับคนปากแข็งมาก ทำไปทำมาปิงทำท่าจะแมนกว่าพี่เอย์ 555 แต่แกน่ารักนะ
นอนฟังเพลงนั่นคิดถึงน้องสินะ ขัดใจอีกเขาไม่ปลุกต้องโทรมาป่วน
ชอบตอนพี่เอย์อยากไหว้แม่ปิง น่ารักง่ะ จะจีบลูกเขาก็ต้องเอาใจแม่เขาหน่อย ต่อไปอาจมาช่วยเสริ์ฟ 555
ปิงนี่ขยันยั่วตลอด พี่เอย์แกขี้หึงนะ ใจร้ายไล่น้องไปนอนล่าง กลัวจะอดใจไม่ไหวปล้ำเขาสินะ
พอเขาแซวหน่อยโวยวายให้นอนให้เรียบร้อยอีก อยากลงนอนขำค่ะ แล้วก็อย่างที่เห็น พันน้องเป็นปลาหมึกเลย โอ๊ย ฟินนนน
ปิงจ๊ะ โทรศัพท์หนูจะโดนเขวี้ยงมั้ยเนี่ยถ้าเอารูปให้ดู
ขอบคุณค่ะ
-
พี่เอย์หึงปิงอ่ะ
-
คุณพรัช่วย อยากอ่านต่อแล้ว อยากรู้พี่เอย์จะทำยังไงตอนตื่น ถีบปิงตกเตียงแหง55555
-
อ่านไปเขินไป >_< น่ารักมากคู่นี้
-
หนูปิงน่ารักอ่ะ :impress2:
-
:m3: อร๊ายยยยยยย
ชายเอย์ชอบไผ่ => ไผ่เกเร => เกเรเป็นนิสัยของเด็กช่าง => ปิงเป็นเด็กช่าง => ชายเอย์ชอบปิง
โป๊ะเช๊ะเลย ชอบเขาก็ไม่บอกตรงๆนะเนี่ย
ชายเอย์ ไม่ชอบให้เรียกว่าคุณชาย ??
ทำไมครั้งนี้ไม่ให้ทิป หรือว่าหึง
นี่ขนาดไม่สังเกตอะไรมาก แต่บรรยายถึงนมเลยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า
ฉากบนเตียงนี่มัน :z1:
เมื่อไหร่คุณชายจะหายซึนซะที
-
หลงรักค่ะ หัวปักหัวปรำสุดๆกับน้องปิง แอ๊ยยย น่ารักกกกก
สนุกมากๆเลยค่ะ อ่านไปอมยิ้มไป
ลุ้นพี่เอย์ตอนตื่นนอน จะทำหน้ายังน้า
-
โดนมนุษย์ซึนทำดาเมจเข้าอย่างจัง :-[
พี่เอย์นี่มันซึนจริงๆ มีว่งมีไหว้ผู้ปกครองด้วย เอากับเขาสิ
อยากรู้จริงๆ ตอนตื่นมาจะโวยวายรีสอร์ทแตกขนาดไหน
น้องปิงก็หยอดเข้านะ หยอดไปเรื่อยๆ เดี๋ยวคนปากแข็งมันก็ต้องหลุดเข้าสักวัน :laugh:
-
ยาวได้สะใจมากๆ thank u คนเขียนหลายๆเด้อ ที่ทำให้เราได้เจอคุณชายสุดซึนอย่างพี่แอย์ตั้น มันช่างน่ารักมาก
-
:katai1: :katai1:มันต้องอย่างนี้สิ จริงๆแล้วพี่เอย์ก็อยากนอนกอดหมาปิงอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ 555 :hao7: :hao7: :hao7:
มาต่อไวๆนะครับ :katai5:
-
ฟินปะให้ทาย?
คือมันใช่อะ ชอบมาก ดีเลิศ
พี่เอย์อย่าปากหนักมากดิ
เดี๋ยวก้ได้เจอเศร้าเหมือนเพลงปากหนักของบี้จริงๆหรอก
เคยได้ยินไหมคำพวกนี้
"อยากบอกก็สายต้องโทษตัวเอง ปากหนักไม่พูดไป"
ว่าก้ว่าเถอะ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอบอุ่น
-
พี่เอย์มันซึน เก๊ก และปากหนักได้น่ารักมากกกกกๆๆๆ...เลยครับ
ทำแต่ละอย่างนี่ เนียนได้โล่ห์ 5555+
ส่วนน้องปิงเค้าก็จับไต๋พี่เอได้ตลอดแหละนะ
--------------------------------------------
ติดเรื่องนี้งอมแงม คอยเปิดเข้ามาดูตลอด
เดินเรื่องสนุกและน่ารักมากครับ
มาต่อไวๆนะครับ อยากรู้ว่าพี่เอย์ตื่นมาเห็นตัวเองกอดปิงขนาดนี้จะตีมึนไปยังไง
-
ผู้ชายซึนๆปากแข็งนี่มันน่ารักจริงจริงเลยยยยยยยยยย :-[
หมาปิงต้องรีบหาอะไรมาง้างปากพี่เอย์แล้วล่ะ ใช้ปากน้องปิงดีมะ? 555555
ปล.ยาวมากไม่เป็นไรนะ เค้าชอบอ่าน 555555
-
อึย!!มันน่านักพ่อคุณชาย ปากแข็งจริงๆ
-
ยาวจุใจมากเลย ชอบบบบบ :katai3:
-
สนุกมากค๊าาาา
ฟินนนน
-
พี่เอย์โคตรุ่มร่ามอะ....5555จัดการเลยน้องปิง....จูบคืนเลยนะ...
-
พี่เอย์โคตรซึน :-[ :-[ :-[
-
รักกันเถอะ รอนานแล้วอ่ะ
-
มีหลักฐานมัดตัวแน่นหนานะพี่เอย์
ชอบปิงอ่ะ สงสัยขัองใจ ถามเลย 555
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
หึหึ มีหลักฐานมัดตัวคุณชายด้วย
...แต่มีลางว่ารูปนี้ต้องมีปัญหาภายหลังแน่....
-
หูยยย เขินอ่ะเขิน :-[ พี่เอย์นี่นะ การกระทำยิ่งชัดเจนขึ้นทุกตอน ๆ เลยนะ
แล้วรู้ตัวไหมเนี่ย ว่าน้องปิงเขาจับไต๋ตัวเองได้แล้ว ปากหนัก ๆ นั่น อยากปฎิเสธอะไร
ก็ทำไปเถอะ เพราะน้องปิงเขารู้แล้วว่า กับคุณชายพี่เอย์ ต้องดูที่การกระทำมากกว่าคำพูด
น้องปิงไม่มาหาหลายวัน รู้สึกยังไงบ้างพี่เอย์ เปิดเพลงทิ้งไว้ ให้รีเพลย์ซ้ำ ๆ ซะอย่างกับรู้
ว่าน้องปิงจะเข้ามาหาเลยนะ เพลงมันโดนจริง ๆ รอวันที่ทั้งสองฝ่ายมั่นใจกันและกันก่อนเนอะ
แล้วนี่ ถ้าน้องปิงเอาเครื่องไปซ่อม ร้านบอกไม่ได้เสีย คุณชายจะว่ายังไงจ้ะ
รู้นะว่าคิดถึง อยากโทรหาน้องปิงใจจะขาด ทำเป็นเต๊ะท่า แต่พอรู้ว่าน้องปิงแอบมาหาก่อน
เลยกล้าโทรหาน้องปิงบ้างสินะ ว่าแต่ คุณชายขับรถ ไปรับคนขับรถที่บ้าน คืออะไร 555
สมควรที่คุณแม่ตะนาวศรีจะงง ใจจริง อยากมากราบสวัสดี ว่าที่คุณแม่ยายในอนาคตใช่มะ
รู้จักอ่อนน้อมกับผู้ใหญ่แบบนี้ ได้ใจว่าคุณแม่ยายกับพี่ขมไปเต็ม ๆ ยอมยกน้องปิงให้แน่
คราวนี้พาน้องไปเปิดตัวงานแต่งเหรอจ้ะ แต่งตัวเหมือนกันด้วย :o8: พี่ฟิวส์น่าจะหยอดน้องปิง
เยอะ ๆ กว่านี้หน่อยเนอะ อยากเห็นคุณชายหิึงจัง แต่พี่พนักงานรีสอร์ท นี่สิ โถ พี่คงเป็นคนแรก
ที่อดได้ทิปจากคุณชายเอย์ตั้น โทษฐานยุให้(ว่าที่)แฟนคุณชายถอดเสื้อโชว์ความขาวนะ 555
คำก็ขี้เหร่ สองคำก็ขี้เหร่ คำว่าขี้เหร่ของคุณชาย คือ น้องปิงน่ารักมาก จนกลัวตัวเองอดใจไม่ไหวใช่มะ
ถึงกับไล่น้องปิงไปนอนพื้นเย็น ๆ น่าสงสาร แต่รู้ล่ะสิ เกรียน ๆ อย่างน้องปิงมีหรือจะยอม
ปีนขึ้นมาปุ๊บ จับกอดปั้บเชียวนะ แหมม :m3: แทนตัวเองว่า พี่ น่ารักมากเลยอ่ะ ถึงจะเผลอก็เถอะ
นึกว่าต่อ ๆ ไป พี่เอย์แทนตัวเองว่า พี่ กับน้องปิงที่เรียกแทนตัวเองว่า ปิง มันคงน่ารักงุ้งงิ้งกันดีจัง
สุดท้าย คนที่ทำตัวรุ่มร่ามคือใครกันแน่ ฮุฮุ พี่เอย์ ตั้งใจหรือร่างกายมันไปเองจ้ะ แต่ไม่ว่าแบบไหน
หลักฐานก็มัดตัวไว้หมดแล้ว ฉลาดมากน้องปิง อยากมาบอกว่ากอดผักดีกว่ากอดเราดีนัก เนอะ
ตื่นมาพี่เอย์จะแก้ตัวว่ายังไง รอติดตามจ้า มายาวสะใจมากสมกับที่รอคอยเลย
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ :L2:
-
อิอิ :hao7: :hao7: คือ นับตั้งแต่อ่านนิยายมา คือ เพิ่งมีเรื่องนี้แหละ ที่อ่านๆไป ต้องหยุดพัก(เขิน)ไป ทุบหมอนจนใส้จะแตกละ :ling1: ฟินมากจริงๆ ยิ้มจนเมื่อยหน้าละ คือ สองคนนี้เขาเหมาะกันจริงๆนะ คนนึงซึน(มากกกกก) อีกคนก็คิดเข้าข้างตัวเองเก่ง(มากกกกก5555) ชอบที่พี่เอแกทำอะไรแปลกๆแล้วปิงมันเดาทางถูกหมด อิอิ รออ่านตอนต่อไป แอบกลัวว่าปิงมันจะโดนถีบตกเตียง :laugh:
-
ช๊อบชอบเรื่องนี้อะ :m1:
-
พี่เอย์ตั้งใจเปล่าาา
อ่านจะตื่นแล้วก็ได้ใครจะรู้
คริ คริ
-
:heaven :heaven :heaven
-
การกระทำของพี่เอย์นี่ชัดเจนมากเลยน่ะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ สนุกมาก อ่านไปก็หัวเราะไป :m20:
น้องปิงตลกดี สมแล้วที่พี่เอย์เรียกว่าหมาปิง ดูเป็นเด็กๆ
พระเอกก็สมกับเป็นพระเอก สุดแสนจะเพอร์เฟ็ค
พี่เอย์ต้องเจออย่างหมาปิงนี่แหละถึงจะเหมาะสมกันดี
อีกคนก็นิ่ง อีกคนก็ทะเล้นเสียเหลือเกิน :laugh:
จะติดตามต่อไปนะคะ อ่านแล้วอารมณ์ดี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เพิ่งมาตามอ่าน
ชอบเรื่องนี้
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกมาก
เอย์น่ารักขึ้นทุกวัน
ปากไม่ตรงกับใจ..ซึนๆแบ๊วๆ
อ่านเรื่องนี้ยังเดาไม่ออกเลยว่าใครรุก ใครรับ แลดูน่ารักทั้งคู่
:hao5:
ตื่นขึ้นมาปิงต้องแซวเอย์แน่เลย 55555
-
เชื่อว่า พี่เอย์ตื่นแล้ว แต่แกล้งหลับ
-
นอนได้เรียบร้อยมาก :laugh:
-
น้องปิง พี่เอย์ น่ารักสุดสุด :mew1:
-
:-[ :-[ :impress2: :impress2:
หลักฐานมัดตัวพี่เอย์ชัด ๆ
-
เรื่องนี้ใช่เลย
ฟินได้ทุกตอน
เรียกร้อยยิ้มได้เสมอ
ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้
อ่านแล้วอารมณ์ดี
จะเข้ามารออ่านทุกวัน
(ตอนล่าสุดแอบเคืองคุณชาย ให้น้องนอนพื้น ผ้าห่มก็ไม่มี แอร์ก็เย็น ถ้าน้องป่วยแล้วจะรู้สึก)
-
พี่เอย์นี่ปากสุดๆเลยนะดีนะที่ปิงไม่ใช่คนงี่เง่า
-
แบบบบบว่าาา พี่เอย์ซึนได้น่ารักน่าแกล้งมากเลยอ่ะ ชอบบบบบบบบบบ
ปิงก็เป็นคนตรงๆดีนะ ซื่อๆ บ๊องๆ น่าร๊ากกกกก
อ่านแล้วอารมณ์ดี๊ดี ชอบมากกกก
ปล. เอาจริงๆ ปิงนี่ก็แรดใช่เล่นนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ปิงมันน่ารักนะ ฮาดีด้วย
พี่เอย์ ทั้งปากหนัก ปากไม่ตรงกับใจด้วย อ่านแล้วฮาดี :jul3:
-
พี่เอย์ซึนได้อีกอ้ะ :katai2-1: :katai2-1: ปลื้มมมม.!
-
ปากหนักนะคะพี่เอย์ ชิส์ //สะบัดบ๊อบ เชิ่ดๆ
-
เอย์น่ารักอ่ะ ซึนเดเระ ของแท้เลขยยยยยย
-
บร๊ะะะะะ!! พี่เอย์นี่เนียนมากน่ะพูดเลยยย :m20: :m20: :m20: :m20:
-
พี่เอย์จะซึนไปไหนเนียีแต่ก็น่ารักดีอะ ชิอบๆ
-
พี่เอย์น่ารักอ่ะ
-
พี่เอย์ :-[ :-[
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว เข้ามาส่อง แล้วช่วยดัน
-
โอยยย ฟินมากกก พี่เอย์-ปิง
ละลาย ตายคาหน้าคอม คิคิ :hao5:
-
ก็อากาศมันหนาว พี่เอย์เลยต้องกอดให้อุ่น ป่าวรุ่มร่ามนะ 5555
-
แหมพี่เอย์คะ แหมมมม
-
โอ๊ยพี่เอย์ค้าาาาา ซึนได้น่ารักเกินไปแล้วว
แล้วปิงนี่ก็นะ สงสัยอะไรเก็บไว้ก่อนก็ได้ ค่อยถามมั้ยยังไง 555555
พี่เอย์เค้าอุตส่าห์หายซึนมานอนกอดละ ดูดิ๊ มัวแต่ถาม อดนอนกอดเลย :hao7: :hao7:
ตอนพี่เอย์เรียกแทนตัวเองว่า 'พี่' นี่มัน งิ้งงงงงง เขินมากเลยอ่ะ
น่าร้ากกกกกกกก เอาอีกกกกกกก :-[ :-[
-
ปากหนักจริงพี่เอย์ หมาปิงน่ารักสุดๆ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: o13 :pighaun: :pighaun:
-
คนแบบพี่เอย์เนี่ยเรียกว่าเป็นคนแบบไหนถึงจะถูกนะ ปากไม่ตรงกับใจ ปากอย่างใจอย่างแต่การกระทำบอกหมดเลย
-
มาอ่านครั้งแรกรวดเดียวจบบบบ โอ้ยยยย เรื่องนี้โครตของโครตน่ารักกก เรายิ้มไม่หุบเลย ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายดีดีนะคะ
-
ถ้าในเล้ามีรางวัลซึนที่สุดประจำปีนี่จะกระหน่ำโหวตให้พี่เอย์ทุกชั่วโมงเลยเอาจริง
-
อิน้องปิงแม่งอย่างฮา :m20:
ส่วนอิพี่เอย์ก็ซึ๊นซึน :hao7:
-
อ่านไปยิ้มไปแก้มจะแตกแล้วค่า
พี่เอย์พี่มันที่สุดของความซึนเลย ปิงก็ตลก โอ๊ยฮามากกกก
-
สนุกมากกกกก
พี่เอนี่แกซึนไปนะ
ต้องรอน้องปิงยิงเองตลอดๆ
ฮ่าๆอยากเห็นหน้าพี่เอตอนโดนแบลคเมล์จุงงง
มาต่อไวๆน้าาา
-
โอ้ยยยยยยยยย
ปิงน่าร้ากกกกก
-
น่ารักทั้งคู่เลย
-
http://www.youtube.com/v/yCnJg8JIYls
# 9 เสน่ห์ของพี่เอย์ ~
RRRR
RRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์มือถือปลุกผมให้รู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง คุณชายเอย์ตั้นยังคงนอนสบายอยู่ในท่วงท่าเดิม ขณะที่ผมคนนี้แทบจะกลายเป็นรูปปั้นหินสลักอยู่แล้ว คือผมตัวแข็งมากกกก ก็คุณชายเล่นนอนกอดผมแข้งขาพันกันไปหมดแบบนี้ ตะคริวไม่เรียกแดกผมก็บุญหัวมึงแล้วไอ้ปิง
เสียงมือถือยังคงดังอยู่ไม่หยุด ผมกลอกตามองไปทางต้นเสียง มันไม่ใช่ของผมนั่นแน่อยู่แล้ว เพราะไอ้เสียงเรียกเข้าเพลงการ์ตูนแปลก ๆ แบบนี้ผมไม่มีทางตั้งไว้ให้โดนไอ้หมาบาสมันล้อหรอก
บ๊ะ! ทำไมพี่เอย์รู้สึกตัวยากจังวะให้ตายเหอะ ไอ้ถูกคนนอนกอดมันก็ดีอยู่แล้วเป็นคนที่เราชอบอยู่แล้วมันก็ยิ่งดีใหญ่ แต่ผมไม่กล้าเรียกมันนะครับ ก็เราอยู่กันในสภาพนี้คุณต้องคิดนะว่าถ้าพี่เอย์ตื่นมาแล้วมันเห็นว่าตัวเองอยู่ในสภาพแบบนี้กับผมมันจะโวยวายแค่ไหน เผลอๆคนที่จะโดนตีนคุณพี่แบบเต็ม ๆ รับอรุณก็คือผมคนนี้ ผมเลยเลือกที่จะนอนนิ่งสงบเงียบอยู่ในท่าเดิม รอให้มันได้ยินเองว่ามีโทรศัพท์เข้า คิดๆไปแล้ว อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทำหน้าแบบไหนวะ ถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายรุ่มร่ามนอนกอดผมอยู่แบบนี้
คึคึคึ โอ๊ยยยย บ้าแม่ง ผมทั้งเมื่อยทั้งต้องกลั้นขำ ลมหายใจร้อน ๆ ของพี่เอย์ก็น้อ รินรดอยู่แถวซอกคอผมนี่แหละ จั๊กจี๋เป็นบ้าเลย คุณอาจจะคิดว่าผมวาสนาดีใช่ไหม? คึคึ จะใช่เร้อออ คิดแล้วก็ตื่นเต้นอยากรู้ตื่นมาพี่ท่านจะทำไงวะ
RRRRRRR
RRRRRRRRRRR
โทรศัพท์เจ้ากรรมนี่ก็ ยังแผดลั่นอยู่ไม่หยุด ขณะที่ผมเริ่มรู้สึกพี่เอย์ขยับตัวนิด ๆ แล้ว ผมรีบหลับตาสิครับจะลืมให้มันจับได้เหรอว่าผมตื่นก่อนมันนานแล้ว
พรึ่บ!!
เสียงพี่เอย์สะบัดผ้าห่มออกจากร่างเราทั้งคู่ แล้วลุกพรวดพราดขึ้นไปรับโทรศัพท์
“ฮัลโหลครับ.....อือ.....อือ......อือ......เดี๋ยวจะรีบกลับ ไม่รู้ดิไม่เกินเที่ยงหรอก อือก็ได้ แล้วจะรีบให้”
ผมนอนหลับตาฟังเสียง คือพี่เอย์ลุกพรวดขึ้นไปแบบรวดเร็วมาก ขณะที่ผมยังแกล้งทำเป็นนอนหลับ ได้ยินเสียงก๊อกๆแก๊กๆนะไม่รู้คุณชายทำอะไรไม่กล้าลืมตาดูจริง ๆ ครับ จนเสียงมันเหมือนจะเงียบหายไปนั่นแหละผมถึงได้พยายามหรี่ตาขึ้นมอง เป็นเวลาเดียวกับเสียงประตูห้องน้ำปิดลงดังโครม! พี่เอย์เข้าไปอาบน้ำ? คืออะไรของมันวะ มันไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรือไงที่ตื่นมาในสภาพนอนกอดผมไว้แบบนั้น ไอ้คุณชายบ้าเอ๊ย ผมน่ะนอนทนให้ตะคริวแดกแม่งอยู่ทั้งคืนเพื่อหวังจะดูหน้าคนเขินอาย แล้วนี่อะไรเดินคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำเฉยเลย
เอาล่ะวะเดี๋ยวขอดูต่ออีกสักหน่อยบางทีออกมาจากห้องน้ำแล้วอาจจะนึกได้ ออกมาวีนแว๊ดๆใส่ผม ผมเลยนอนหลับตารอ คึคึ ความจริงก็อยากมโนไปเหมือนกันนะว่าถ้าออกมาแล้วเห็นว่าผมยังไม่ตื่นเนี่ยคุณชายเขาจะปลุกผมยังไงแบบไหน อาจจะ....
“ปิงครับ ตื่นเถอะสายแล้วนะเดี๋ยวพี่เอย์ต้องรีบกลับนะครับคนดี”
คึคึคึ แบบนี้ดีไหมวะกร๊ากกกก ถ้าไอ้พี่เอย์มันปากได้ใจผมแบบนี้นะผมจะเทใจให้มันเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเปอร์เซนต์เลยเอาดิ๊ ~
“ปิงครับ เด็กดีจะนอนไปถึงไหน สายแล้วนะหื้มม”
โอ๊ยยยยยกูจี้ ถ้าเป็นแบบนี้จะเพิ่มให้สูงขึ้นไปอีกเป็นสองเปอร์เซ็นต์ เอาอีกๆ หรือว่าจะเป็น....
“ปิงครับพี่เอย์........
“ไอ้หมาปิง! ไอ้ขี้เซา ตื่นได้แล้วกูจะรีบกลับ”
นี่ต่างหากคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นครับ ไม่ได้ใกล้เคียงกับมโนใดๆทั้งสิ้น ผมลืมตาขึ้นทันทีทั้งที่เมื่อกี้ยังหลับตาพริ้มเพรากับจินตนาการอันแสนล้ำเลิศของตัวเอง จ้องหน้ามันดี ๆ อีกครั้ง
ผมไม่เข้าใจว่ะ ทำไมพี่เอย์ไม่พูดถึงเรื่องนอนกอดผมเลยวะ หืมม มากอดคนอื่นแล้วทำตีเนียนคิดว่าผมจะไม่รู้อ่ะดิ หึหึ ดีนะถ่ายรูปเก็บหลักฐานไว้แล้ว แต่เดี๋ยววันหลังก็ได้ค่อยใช้ไว้ล้อมัน ตอนนี้เออๆออๆห่อหมกไปก่อน ท่าทางน่าจะรีบจริง ๆ แหละ รับโทรศัพท์แล้วพุ่งเข้าไปอาบน้ำเลยแบบนั้น
“มองเหี้ยไรอีก ลุกขึ้นแล้วรีบถอดเสื้อกูออกมาได้แล้ว”
“พี่ตื่นนานแล้วเหรอครับ” ผมแสร้งขยี้ตาทำทีเป็นเพิ่งตื่น ลองแย็บๆถามดู ลุกขึ้นนั่งบีบเนื้อบีบตัวด้วยความเมื่อย ก็แหม่เมื่อคืนนอนนิ่งทั้งคืนเลยนี่ โดนยักษ์บล็อคไว้ซะขนาดนั้น
“เป็นอะไรของมึง” พี่เอย์ยื่นมือมารับเสื้อจากผมไป ทำท่าว่าจะสวม เอ๊ะจำกันได้เนาะเมื่อคืนพี่เอย์ให้ผมสวมเสื้อมันไว้เพราะเสื้อผมส่งซักนั่นไง ส่วนตัวคุณชายนึกว่าจะใส่เสื้อกล้ามนอนที่ไหนได้ถอดพาดไว้ซะนี่
“เฮ้ยพี่!” ผมอุทานขึ้นทันที “นี่พี่จะใส่ต่อเลย?” คือผมก็เพิ่งจะถอดนะ มันจะไม่เหม็นเหงื่อผมเหรออะไรแบบนั้น
“รีบเข้าไปอาบน้ำ เดี๋ยวไปกินข้าวจะได้รีบกลับ”
พี่เอย์พูดแล้วแต่งตัวต่อทันทีผมเห็นมันท่าทางรีบร้อนเลยไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ เดินคว้าเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป พอออกมาคุณชายอยู่ในชุดพร้อมเดินทางเรียบร้อย คือนี่มันเสื้อตัวที่ผมใส่นอนเมื่อคืนจริงเหรอวะ ทำไมพอมาอยู่ในร่างกายพี่เอย์แล้วมันดูคนละมาดกับผมเลย
“ปิงมึงไปกดน้ำส้มมาให้กูที”
ระหว่างที่เรากินบุฟเฟ่ต์เช้าของโรงแรม อาหารในจานพี่เอย์มีแค่ขนมปังขณะที่ผมทั้งข้าวผัดทั้งผัดอะไรต่อมิอะไร ถึงจะไม่ได้ตักจนพูนจานแต่ผมก็คิดว่าตัวเองทานหลากหลายอยู่นะ
“พี่เอาข้าวไหมเดี๋ยวผมไปตักให้ก็ได้มีข้าวผัดด้วยนะครับ” ผมวางแก้วน้ำส้มลงให้มัน
“ไม่เอา รีบกินเหอะจะได้รีบออกกัน กูมีธุระจะต้องรีบกลับ” พี่เอย์กัดขนมปังแล้วทำหน้าตาประหลาดนิด ๆ คิดว่าคงไม่ปลื้มแหละ ก็บุฟเฟต์ของรีสอร์ตเล็กๆชานเมืองจะเอาอะไรมากเนาะ ขนมปังมีให้เลือกมากมายซะที่ไหน
“แต่มีข้าวผัดกุ้งนะครับ พี่ชอบไม่ใช่เหรอ”
“ไม่อยากกิน” มันตอบมาทั้งที่คิ้วยังขมวดผมทายว่ามันกำลังโมโหขนมปังก้อนนั้น แล้วก็ใช่จริง ๆ ครับ ในที่สุดขนมปังก้อนนั้นก็ถูกวางลงแล้ว ผมรู้เลยพี่เอย์กินไม่ได้ ผมเลยตัดสินใจลุกขึ้น เดินไปตักข้าวผัดกุ้งใส่จานโดยที่ด้านบนโปะไข่ดาวมาด้วยหนึ่งชิ้น
“เอามาทำไม กูสั่ง?” พี่เอย์เงยหน้าถามผมทันทีที่วางจานๆนั้นลงต่อหน้ามัน ผมเลื่อนจานขนมปังออก
“ผมฝากหน่อยพี่ เดี๋ยวจะกิน ตักมาหลายจานพนักงานเขาเล็งแล้วเนี่ย ผมฝากวางไว้กับพี่เอย์ก่อนนะครับ”
พี่เอย์มองหน้าผมนิ่ง ผมนั่งลงแล้วหยิบขวดซอสมะเขือเทศยื่นมือไปบีบลงที่ไข่ดาวตั้งใจทำเป็นรูปหัวใจ กวนมัน แอบเห็นมันมอง แต่ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วก็ก้มกินอาหารในจานของผมต่อ กลิ่นซอสมะเขือเทศลอยมาติดถึงปลายจมูกผม ไม่ต้องคิดเลยไอ้พี่เอย์มันจะหอมขนาดไหน ผมเลือกใช้ซอสนี้เพราะคุณชายชอบกินซอสมะเขือเทศมาก รวมถึงมะเขือเทศธรรมดามันก็ชอบนะ เพราะฉะนั้นคราวนี้ผมจะใช้ซอสนี้ล่อมัน
“พี่เอย์รีบเหรอครับ” ผมชวนคุย
“อือ”
“เสียดายจังเนาะ นี่เป็นครั้งแรกเลยครับที่ผมเคยมาเที่ยวที่อัมพวา เคยคิดเล่น ๆ อยู่เหมือนกันนะว่าสักครั้งหนึ่งในชีวิตต้องมาเที่ยวตลาดน้ำที่อัมพวาให้ได้สักครั้ง วันก่อนตอนที่พี่โทรมาผมดีใจมากเลยนะที่ได้ยินพี่บอกว่าจะมาที่นี่แล้วให้ผมขับรถให้ ผมเลยนึกว่าตัวเองจะได้เห็นตลาดน้ำเสียอีก”
“.............” พี่เอย์เงียบ มองหน้าผมนิ่งพอผมมองไปที่มันเราทั้งคู่สบตากันแวบนึง แปลกแต่จริงครับเป็นพี่เอย์ที่หลบสายตาผมก่อน
“พี่อย่าทำไข่ดาวผมพังนะ ห้ามให้ซอสเปื้อนด้วย” นี่คุณรู้ไหมผมโคตรพยายามเลยนะ ยิ่งกว่าล่อเด็กกินข้าวอ่ะแม่ง
“ทำไม มึงหวงไข่ขนาดนั้น” มันยิ้มมุมปากเหมือนคนกำลังนึกอะไรดี ๆ ออก เข้าแผนเลยครับ ผมก็เลย....
“หวงดิ ห้ามให้เปื้อนนะครับพี่ เดี๋ยวผมจะกินจานนี้น่ะผมตั้งใจตักมากินเองเลย จ้างให้ก็ไม่ยกให้ใครหรอกห้ามให้ไข่ดาวผมเปื้อนด้วย ไม่งั้นผมขาดใจแน่”
“ขนาดนั้นเลย”
“ใช่ครับ”
เรียบร้อยครับแผนการล่อเด็กกินข้าวเสร็จไปเรียบร้อย เมื่อพี่เอย์ใช้ช้อนเจาะลงไปที่ไข่แดงจนมันไหลเยิ้มออกมาไปทาง ราดเลอะลงที่ข้าว มองหน้าผมแล้วยักคิ้วให้พร้อมจ้วงข้าวผัดกุ้งยัดใส่ปากตัวเอง
“พี่กินของผมทำไมอ่ะ”
“ช่างหัวมึงดิ มีตรงไหนบอกว่าเป็นของๆมึงอ่ะ มันวางอยู่ต่อหน้ากูไม่ใช่หรือไง”
ผมแกล้งทำหน้างอเหมือนคนไม่พอใจ ขณะพี่เอย์ตักข้าวอีกคำใส่ปาก ผมก็มองดูมันนะพี่เอย์กินไปเรื่อย ๆ กินจนหมดจานอ่ะพอเห็นมันยกน้ำส้มขึ้นกินอีกแก้วนั่นแหละ ผมก็เลย....
“หูยพี่กินของผมหมดเลยอ่ะ แย่ว่ะทีถามว่าอยากกินไหมบอกไม่ ทีผมตักมาทำเป็นมาแย่ง ผมงอนอ่ะ พี่ไปตักมาให้ผมใหม่ดิ”
“ฝันอยู่รึไงอยากกินอะไรไปตักเองดิ”
“ใครจะกล้าล่ะ ผมลุกหลายรอบแล้วอายคนเขาอ่ะ”
“เรื่องของมึง”
“พี่แหละเอาของผมไปกิน”
“เอ๊ะ กูบอกว่าไม่ใช่ของมึง นี่มันวางอยู่ต่อหน้ากูก็เป็นของกูดิ”
“ของผมนะ”
“หมาปิง”
“.....” จบครับ ล่อคุณชายกินอาหารสำเร็จลุล่วง
“ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าเป็นของมึงสักหน่อย มึงจะมาทำหน้างอแบบนั้นทำไม ไร้สาระว่ะแม่ง”
“ก็ผมวาดหัวใจผมไว้บนไข่ดาวอ่ะ พี่แหละกินหัวใจผมไปแล้ว”
โอ๊ยยยยยยยยยอ้วกกกกกกกกกกกกกกกก กูพูดเองอยากจะอ้วกเองอะไรผมจะน้ำเน่าเงาจันทร์ได้ขนาดนั้นครับ คือผมก็แค่ต่อปากต่อคำคุณชายไม่คิดเลยว่าจะพามันมาเข้าเรื่องแบบนี้ได้ แล้วดูหน้ามันตอนนี้สิ ตาเขียวปั๊ด จ้องผมอย่างกับจะกินเลือดกันอย่างงั้นแหละ
“กลับได้แล้วกูรีบ” มันว่าแล้วลุกเลยครับ ผมรีบลุกสิจะนั่งอยู่ให้โดนทิ้งเหรอ คุณชายแม่งเดินไว้ไว พอออกมาที่ลานจอดรถถึงรู้ว่ารถถูกเปลี่ยนคันให้เรียบร้อย ว๊าวววว วาสนาหมาปิงคราวนี้ได้ขับเบนซ์โว๊ยย
ดีใจ คึคึ
“พี่เอย์กุญแจครับ” ผมรีบวิ่งไปดักหน้ามันขอกุญแจรถ แปลกใจเล็ก ๆ พี่เอย์เดินไปฝั่งคนขับ ไหนบอกขากลับให้ผมขับให้ไง
“เดี๋ยวกูขับเอง”
“อ้าว คือ....”
“เงียบอย่าถาม ไปขึ้นรถ” คุณชายว่าแล้วเปิดรถขึ้นไปผมเลยวิ่งอ้อมมาอีกทางรีบขึ้นไปนั่งคู่กับมัน รถเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ แต่ผมรู้สึกไปเองรึเปล่านะว่าพี่เอย์ขับรถช้าลง มองเห็นป้ายบอกทางเข้ากรุงเทพมหานครผมใจแป้วนิดนึง
“เสียดายจังนะครับ วันหลังผมจะชวนเพื่อนมาเที่ยวที่นี่บ้างดีกว่า อยากเห็นตลาดน้ำยังไม่เคยเห็นเลย พี่เอย์เคยไปไหมครับ พี่เคยไปหรือยัง”
ผมพูดโน่นพูดนี่ไปเรื่อย บางทีก็ฮัมเพลงไปตามซีดีที่เปิดอยู่ ขณะที่พี่เอย์เงียบตลอดทางไม่ได้พูดอะไรตอบผม พี่เขาคงจะรีบกลับเข้ากรุงเทพแหละผมเองก็พอจะเข้าใจ ถึงจะเสียดายแต่ทำไงได้ไว้วันไหนหยุดยาวว่าง ๆ จะชวนพวกไอ้บาสไอ้วุฒิมาเที่ยวกัน ไม่ไกลเลยครับ เลยกรุงเทพมานิดเดียวเอง
ผมนั่งนิ่ง ๆ มองข้างทาง ขณะกำลังคิดว่า นี่มันคืออะไรกันวะ พี่เอย์บอกให้ผมมาขับรถให้คือมาทำหน้าที่เป็นคนขับ แต่ไหงไปๆมา ๆ คุณชายเล่นขับทั้งไปทั้งกลับเองหมด เอ๊ะหรือว่ากลัวผมขับแล้วรถจะเสียเหมือนเมื่อคืน ไม่หรอกมั้ง มันคงไม่ใจร้ายคิดติดลบกับผมแบบนั้นหรอกน่า
“ทำหน้าอะไรของมึง” มันถามขึ้นหลังจากเห็นผมทำหน้าแปลก ๆ แอบมองมัน ก็คนกำลังคิดมากนี่
“เปล่าครับ”
“จิ๊! น่ารำคาญ”
โว๊ะ มาว่ากันทำไมวะเนี่ย แต่เดี๋ยวก่อน ผมเพิ่งสังเกตนะเวลาผมทำหน้าสงสัยแบบงงๆหน่อย ทำไมวะ ทำไมมันต้องบอกว่าน่ารำคาญทุกครั้งเลย หน้าตาผมขัดใจมันมากขนาดนั้น? เห้ยๆๆๆๆ เดี๋ยว ๆๆๆๆ ไม่ใช่ว่าคิดว่ามันตลกแล้วชอบหน้าตาตลกแบบนั้นของผมนะ ‘ผู้หญิงชอบคนตลก’ ผมกับไอ้บาสเคยลงมติกันว่าอย่างนั้น แสดงว่าพี่เอย์ก็ คึคึคึ
“พะ...พี่เอย์จะซื้ออะไรเหรอครับ”
คือขณะที่ผมกำลังคิดโน่นนี่นั่นเพลิน ๆ รถกลับจอดลงซะงั้น แล้วนี่มันคืออะไร นี่มันตลาดชัด ๆ เลย คนเยอะมากด้วย ผมมองซ้ายมองขวามีป้ายติดไว้ด้วยนี่หว่า กรี๊ดดดดด ‘ตลาดน้ำอัมพวา’ ไอ้ปิงโห่ร้องอยู่ในใจเลยครับ คุณพี่เอย์พาผมมาเหรอเนี่ย! อะไรของมันวะไหนว่ารีบจะกลับกรุงเทพ มีธุระ ลองถามดูดีกว่า
“พี่เอย์ พี่พาผมมาเที่ยวเหรอพี่” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นชะเง้อมองซ้ายมองขวาอยากเดินเข้าไปแล้วอ่ะ คนเยอะน่าดูสงสัยเพราะเสาร์อาทิตย์
พี่เอย์หันมามองผมแต่ไม่ได้พูดอะไรเดินล้วงกระเป๋าแล้วพาเดินตัดเข้าไปด้านใน เราสองคนเข้ามาจนถึงทางที่มีร้านขายของและอีกฝั่งข้าง ๆ ก็เป็นแม่น้ำ คนเยอะของกินก็เยอะมาก ๆ ผมงี้ตื่นตาตื่นใจสุด ๆ
“ขอบคุณนะครับพี่เอย์ใจดีจริง ๆ เลย”
“พูดมากน่ารำคาญจริง มึงเดินขึ้นไปดิ เดินขึ้นไปก่อน” จากตอนแรกที่ผมเดินตามหลังคุณชาย ตอนนี้ผมกลับมาเดินอยู่ข้างหน้ามัน พี่เอย์เดินตามหลังผม คุณเชื่อไหมที่นี่สวยมากเลยผมแอบเสียดายหน่อย ๆ นะถ้ามาตอนกลางคืนคงจะต้องสวยเหมือนในรูปแน่ ๆ ผมเคยเสิร์ชดู แห่ะๆ ได้แค่นี้ก็ดีแล้วครับ เช้าหรือเย็นก็สถานที่เดียวกันต่างไปแค่บรรยากาศเนาะๆ
“พี่หิวไหมครับ ผมเลี้ยงไอติมนะ” ผมหันกลับมาบอก คุณชายเดินล้วงกระเป๋าตามผมมาติด ๆ ท่าทางมันสบาย ๆ ผมบอกแล้วนั่งยอง ๆ ลงไปสั่งไอติมกับแม่ค้าที่อยู่ในเรือ ป้าแกยิ้มให้ผมด้วยนะ มีพี่สาวสองสามคนที่มาสั่งนั่งรออยู่ที่โต๊ะเตี้ย ๆ ผมก็เลยลุกขึ้นถามพี่เอย์ดูว่าอยากจะนั่งไหม ปรากฏว่าคุณชายส่ายหน้าไม่สนใจ ผมจ่ายตังค์แล้วยื่นถ้วยไอศกรีมกะทิโบราณให้มัน มันมีการแอบมองที่ถ้วยผมด้วยนะ
“พี่อยากได้ถ้วยนี้เหรอ” ถมถาม
“กูไม่กินถั่ว” เพราะแก้วของผมไม่ใส่ถั่วนี่เอง ผมเลยยื่นส่งแก้วของตัวเองไปให้มัน
“มึงก็ไม่กินถั่วเหรอ” มันมองหน้าผม
“เปล่าครับ ผมสั่งสองแบบเพราะไม่รู้ว่าพี่กินแบบไหน เผื่อไว้ให้พี่เลือกไง”
แค่นั้นแหละครับ ผมคิดว่าคำพูดของผมจุดรอยยิ้มแรกของมันได้เลยนะตั้งแต่ตื่นมาจนกระทั่งถึงตอนนี้เนี่ย คือแบบไม่ใช่ยิ้มแกล้งหรือยิ้มเย้ย ๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่แบบ คือผมชอบพี่เอย์ยิ้มจังวะ น่าร๊อกอ๊ะ ~ (คือออกเสียงดัดจริตนิดนะ)
“อร่อยไหมพี่” ผมหันไปถาม ตอนนี้เราสองคนเดินคู่กันอยู่
“ไอติมถูกๆ”
“ครับใช่ไอติมถูก ๆ แล้วพี่อร่อยไหมล่ะ”
“ก็ใช้ได้นี่” แค่ใช้ได้อะไรของมัน กินจนจะหมดถ้วยก่อนผมอีก ถึงขนาดตะแคงถ้วยแล้วกวาดเนี่ยไม่แค่ใช้ได้แล้วครับ
“พี่ไม่เคยกินเหรอ ไอติมกะทิสด”
“เคยครั้งเดียว คุณย่าพาไปกินที่หัวหินตอนเป็นเด็ก รสชาดแบบนี้เลยกูยังจำได้”
“เห้ยจริงป่ะเนี่ย?” ชีวิตพี่แม่งรันทดว่ะ คือผมหมายความอย่างนั้นจริงนะ ของอร่อยมันไม่จำเป็นต้องแพงนี่ แล้วชีวิตที่ผ่าน ๆ มาคุณชายกินไอติมแบบไหนวะ
“หลังจากนั้นพอโตแม่กูก็พากินแต่ไอศกรีมของพวกฝรั่ง โตขึ้นมาอีกหน่อยก็เข้าร้านไอศกรีมตามที่สาว ๆ เขาเลือกนั่นแหละ ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกร้านแบบที่มึงไม่ชอบไปแล้วก็ตามโรงแรม”
“ร้านแบบที่ผมไม่ชอบไป?” ผมทวนคำ ขมวดคิ้วนิดๆ ทำหน้าสงสัย
“ก็มึงไม่ชอบไปร้านที่หรู ๆ นี่ เดี๋ยวนี้กูเลยพลอยกินแต่ของถูกๆไปด้วย เงินแม่งก็ไม่ค่อยได้ใช้จนแม่กูโทรถามแล้วทำไมเงินในบัตรไม่เดินเลย”
แบบนี้ก็มีด้วยเหรอวะ แม่แบบไหนกันเนี่ยน่ากลัวฉิบหาย ผมยิ้มแห้ง ๆ ส่งไป แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะรู้สึกสงสารคุณชายบอกไม่ถูกเลย คือยังไงดีวะแต่ผมรู้สึกตอนที่มันพูดมันไม่มีความสุขอ่ะ มีครบพร้อมทุกอย่างแต่รู้สึกว่ามันยังไม่เต็มอะไรแบบนี้รึเปล่า
“พี่เอย์หิวอะไรอีกไหมพี่ วันนี้ผมจะเลี้ยงเอง นี่ผมรวยนะ ไหน ๆ ดูซิไอ้ปิงเหลือตังค์กี่บาทว๊าววเหลือตั้งสี่ร้อย กินขนมถ้วยไหม คนเยอะเลยอ่ะท่าทางอร่อยนะ” ผมเอากระเป๋าตังค์ขึ้นมาเปิดดูทำหน้าทะเล้น พี่เอย์ยิ้มอีกแล้ว ผมเลยเข้าไปต่อแถวซื้อกับเขาด้วย ได้มากล่องนึงหมดไปสี่สิบบาท
“อร่อยไหมครับ”
“อร่อย”
“พี่อยากกินอะไรอีกอ่ะ”
“หาที่นั่งไหม กินข้าวเที่ยงด้วยเลย”
เราสองคนเลือกร้านอาหาร ที่มีระเบียงยื่นออกไปที่ริมน้ำ มีที่ว่างตรงมุมพอดีผมรีบวิ่งปรู๊ดเข้าไปจับจอง
“รับเป็นอะไรดีคะ” พนักงานเข้ามารับออเดอร์
“มีกระเพราไก่ไข่ดาวไหมครับ”
“มีค่ะ ไม่เลือกอาหารตามเมนูเหรอคะ อร่อยนะคะมี.........” เธอก็บรรยายไปบลาๆๆ
“พี่กินอะไรอ่ะครับ” ผมหันไปถาม พี่เอย์นั่งมองดูแม่ค้าพายเรือขายของ มีการยกโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายด้วยนะ ผมเลยเรียกอีกที
“พี่เอย์ กินอะไรพี่” มันสะดุ้งนิดหน่อย คงกำลังเพลิน
“ผัดไทยกุ้งสด”
“ขอเป็นน้ำเปล่าสองแก้วนะครับ” ผมบอกเสริมไปเพราะคิดว่าเธอกำลังจะถาม เธอยิ้มให้นิดๆด้วยนะ
“ผมขออะไรพี่อย่างดิ ได้ไหมครับ”
“อะไร”
“มื้อนี้ผมจ่ายนะ พี่ห้ามจ่ายขอผมเลี้ยงขอบคุณพี่บ้าง”
“รวยนักหรือไง มีตังค์แค่สี่ร้อยนี่นะ”
“ใครบอกว่าสี่ร้อย ตอนนี้เหลือสามร้อยหกสิบแล้วก็ซื้อขนมถ้วยให้พี่เมื่อกี้ไง”
“แล้วถ้าผัดไทยเขาจานละสี่ร้อยหกสิบล่ะ” ผมแทบสำลักน้ำทันทีที่คุณชายพูดจบ ถึงกับไอค่อกๆแค่กๆกันเลย คุณยังจำได้ใช่ไหมครั้งแรกที่เราสองคนเจอกันผมซัดค่าผัดไทยมันไปจานละสี่ร้อยหกสิบบาท
“นี่พี่ยังจำได้เหรอเนี่ย”
พี่เอย์ยิ้มอีกแล้วก่อนจะหันมองไปทางอื่น แปลกจริง ๆ วันนี้คุณชายจะยิ้มบ่อยเกินไปไหม หว๋ายยยอย่าบอกว่าอยู่กับผมแล้วมันมีความสุขถึงได้ระเบิดรอยยิ้มออกมาบ่อยขนาดนี้นะ คึคึ
(ต่อด้านล่าง)
-
เราสองคนเดินต่อไปอีกตามทางที่เขาให้เดินดูร้านค้าโน่นนี่ อีกฝั่งก็เป็นแม่น้ำที่มีแม่ค้าพ่อค้าพายเรือขายของเต็มไปหมดเลยครับ เสียดายมากที่เป็นช่วงบ่ายอากาศเลยร้อน ถ้าเป็นตอนเย็นต้องสวยมากแน่ ๆ
“พี่เอย์ผมว่าถ้าเรามาที่นี่ตอนค่ำๆหน่อยเขาเปิดไฟแล้วนี่ต้องสวยแน่เลยนะครับ วันหลังเรามากันอีกไหม”
คุณชายมองผมตาเขียวปั๊ดเลยผลักหัวผมแล้วบอกให้เดินต่อไป คนเยอะครับพี่เขาให้ผมเดินก่อนส่วนมันเดินตามอยู่ด้านหลัง ผมแอบคิดเข้าข้างตัวเองด้วยนะว่ามันกลัวผมจะหลง ผมเดินยิ้มตลอดทางเห็นร้านไหนน่าสนใจผมก็แวะดิ แต่ก็แค่ดูแหละครับเพราะเงินในกระเป๋าตอนนี้เหลืออยู่แค่ร้อยกว่าบาทหลังจ่ายค่าข้าวที่กินกันไปเมื่อตะกี้
“เส้นแบบนี้เท่าไหร่ครับ” ผมแวะร้านที่เขานั่งทำเชือกข้อมือที่มันมีเม็ดข้าวสารเขียนชื่อใส่ไว้ข้างในหลอดแก้วน่ะ มันน่ารักมากเลยครับเป็นงานแฮนด์เมด แล้วคือผมอยากได้ คิดว่าคงจะไม่แพงเลยลองถามดู
“สองร้อยห้าสิบค่ะ จะให้เขียนชื่อว่าอะไรคะ” แม่ค้าเขาถาม เธอน่ารักดีจังยังเด็กอยู่เลยวัยพอๆกับผมเลยมั้ง เห้ย! แต่เดี๋ยวก่อนกำลังจะขยับปากบอกแล้วไหมล่ะ นึกได้ว่าเงินตัวเองเหลืออยู่แค่ไม่ถึงสองร้อยเลย
“เอ่อลดหน่อยได้ไหมครับ สักร้อยหกสิบได้ไหม นะนะ” คือผมก็อายนะแต่ผมอยากได้ง่ะ แล้วเงินมันมีเหลืออยู่แค่นั้นผมเลยฉีกยิ้มกว้างๆส่งไปเอาแบบให้เขาคิดว่าผมนี่หล่อสุดน่ารักสุดอะไรแบบนั้น แค่นั้นแหละแม่ค้าคนสวยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยครับ เธอกำลังนั่งทำของลูกค้าคนอื่นอยู่ด้วย มือไม้นี่แบบ เฮ้ยเธอเขินกูป่ะวะอะไรแบบนั้น
“ลดไม่ได้เลยค่ะ” แป่ววววว เมื่อเธอตอบกลับมาทำเอาผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน คิดหนักเลยทีนี้ ทำไงดีๆผมนึกแล้วนึกอีก อยากได้มากเลยครับถามเธอออกไปแล้วด้วย สาวสวยขนาดนี้ถามแล้วไม่เอาเสียฟอร์มแย่ นึกอะไรดี ๆ ได้ ผมเลยลองหันไปขอความช่วยเหลือจากคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ปรากฏว่าเจอมันยืนมองตาเขียวปั๊ดอยู่ ผมส่งสายตาขอความเห็นใจไป ประมาณอยากให้รู้ว่าค่าแรงผมเมื่อวานนี้พี่ยังไม่ได้จ่ายนะ คือผมขอก่อนได้ไหมอ่ะ ผมอยากได้เชือกข้อมือเส้นนี้มาก ๆ เลย
“พี่เอย์.....”
“ไม่”
ชัดเจน จบเลยครับ แค่นั้นแหละผมเดินคอตกออกมา หน้าบูดไปนิดหน่อยขณะที่คุณชายเอย์ตั้นไม่สนใจอะไรเลยยังคงเดินล้วงกระเป๋าดูโน่นนี่นั่นไปเรื่อย ๆ
พอเราเดินผ่านร้านที่ขายพวงกุญแจอันเล็กๆ ผมเลยซื้อติดกระเป๋ามาสองอันไว้ให้แม่กับพี่ขม ส่วนพวกไอ้ตัวยุ่งบาสวุฒิไม่มีเหอะ ผมยิ่งจนอยู่ไว้วันหลังค่อยชวนมันมาเที่ยวกันแล้วเดินเที่ยวตอนกลางคืนที่เขาเปิดไฟแล้วดีกว่า พี่เอย์ยืนรอผมเงียบ ๆ ตอนที่เลือกพวงกุญแจ ผมเลยยื่นไปให้พี่เขาอันนึงเป็นรูปเสื้อหมีอันเล็กๆที่หน้าอกเขียนว่าอัมพวา คุณชายส่ายหน้าแล้วทำเป็นเมิน ผมดูราคาแล้วอันละแค่สิบเก้าบาทเลยหยิบเพิ่มไปเลย
“พี่เอย์กินกาแฟไหมครับ แวะร้านกาแฟก่อนนะ” ผมถามขึ้นหลังจากเราเดินมาแถว ๆ หน้าร้านกาแฟโบราณ คนนั่งกันเยอะมาก แต่ก็พอจะมีที่นั่งเหลือ ผมเลยเดินนำเข้าไป คิดว่าเดี๋ยวต้องขับรถกลับไม่ผมก็คุณชายไม่รู้ใครจะเป็นคนขับผมขอโด๊ปไว้ก่อนละกัน
“กูเอาไอซ์แกรนเดลาเต้”
“ห๊ะ?” พี่เอย์พูดอะไรวะ ผมขมวดคิ้วจ้องหน้ามันอย่างสงสัย พี่เอย์นิ่งมากเอาโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดซูมถ่ายรูปไปที่ตู้โชว์สินค้าโบราณภายในร้าน
“พี่เอาอะไรนะครับ” ผมลองถามดูใหม่
“ไอซ์แกรนเดลาเต้” มันบอกออกมาใหม่แต่ก็คือคำเดิมนะผมว่า ผมไม่เข้าใจอ่ะรู้จักแต่ลาเต้ รู้แต่ว่ามันก็คือกาแฟแบบนึง ส่วนแกรนเดนี่มันอะไรกันวะ ช่างมันเหอะยังไงที่นี่ก็มีแค่ โอเลี้ยง ชา กาแฟ นมเย็น ชาเขียว จบไหมครับ
“กาแฟนะครับ”
“อืม ลาเต้นะ”
“ครับผม”
ผมก็เดินเข้าไปสั่งแค่กาแฟเย็นสองแก้วนั่นแหละ ไม่ได้พูดเรื่องลาเต้แกรนเด้อะไรให้อายคนหรอก แล้วตอนที่เดินเข้าไปเอาพี่เอย์ล้วงเงินจ่าย พอคนขายบอกราคามาผมเห็นนะว่ามันดูตกใจนิด ๆ แต่ก็ล้วงจ่ายออกไป ก็สองแก้วแค่หกสิบบาท เทียบไม่ได้หรอกกับกาแฟสัญชาติอเมริกันที่คุณชายเขาชอบกินแก้วละเกือบสองร้อยนั่น
“พี่เอย์ชอบถ่ายรูปเหรอครับ” ผมชวนคุย เราสองคนนั่งดูดกาแฟกันอยู่ ผมเห็นมันทำหน้าตาประหลาดตอนดูดกาแฟเย็นคำแรก หน้าตานี่แบบคงสงสัยว่าทำไมรสชาติเป็นแบบนี้แต่คุณชายก็ก้มลงดูดต่อนะ ไม่ถาม
“เปล่า ทำไม”
“ก็ผมเห็นพี่ถ่ายโน่นนี่ มาตลอดทางเลยนี่”
“กูเพิ่งถ่ายได้แค่สามรูปเหอะ คำว่าตลอดทางของมึงหมายความว่ายังไง” หูยก็แค่ชวนคุยหรอก ชิอะไรวะไอ้คุณชายนี่หน้าบูดมาตั้งแต่ออกมาจากร้านขายเชือกรัดข้อมือโน่นแล้ว
“งั้นขอดูได้รึเปล่า พี่ถ่ายรูปอะไรบ้างอ่ะ ไหน ๆขอผมดูบางดิ” ผมทำท่าจะหยิบมือถือมันมาดูพี่เอย์รีบคว้าเอาไว้ก่อน
“ไม่ให้ดู” เหทำเสียงเขียวเชียว
“อะไรกัน แค่นี้ก็ดูไม่ได้ ถ่ายรูปอะไรลึกลับหรือไงครับทำไมต้องหวงด้วย ถ่ายสาวเหรอ”
มันมองหน้าผมแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปากแบบไม่รู้คิดอะไร ผมเลยจ้องหน้ามันแล้วแลบลิ้นให้ไปทีเจอขาคุณชายเตะมาที่ใต้โต๊ะเบา ๆ
“เจ็บอ่ะ”
“เรื่องของมึง”มันว่าแล้วลุกขึ้นผมเงยหน้ามอง “เดี๋ยวกูมา มึงรออยู่ที่นี่”
“อ่าว พี่จะไปไหนอ่ะ เดี๋ยวออกไปด้วยกันเลยดิ” ผมทำท่าจะลุก แต่พี่เอย์โยนมือถือส่งให้ผมก่อน ผมก็เลย...
“ดูรูปรอไป เดี๋ยวกูมา”
อะไรของเขาวะ ผมกำลังคิดว่ามันอาจจะเดินไปหาห้องน้ำห้องท่าล่ะมั้ง แต่ไม่ชวนผมนะไม่คิดบ้างหรือไงผมอาจจะปวดอยู่เหมือนกัน แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวจะแกล้งชวนไปอีกที อยากเห็นคนหน้างออยู่เหมือนกัน ไหน ๆ ดูซิถ่ายรูปอะไรไว้มั่ง ผมก็กดๆเลื่อน ๆ มือถือมันดู อิ๊! ยี่ห้อนี่แม่งใช้ยากไม่เหมือนของผมเลย โอ๊ยยยคุณช๊ายยยไหนบอกถ่ายไว้แค่สามรูปนี่มันมีป็นสิบๆรูปแล้ว ห๊ะ มีรูปตอนผมซื้อขนมถ้วยด้วยเหรอเนี่ย หุยหน้าตาผมแม่งโคตรทุเรศอ่ะแล้วนี่ตั้งใจถ่ายป้าแม่ค้าหรือตั้งใจถ่ายผมกันแน่ไหงมันติดแค่ผมกับคุณป้าคนนั้นวะเนี่ย อ้าวแล้วรูปนี้คืออะไร คึคึ คุณชายถ่ายรูปลุงแก่ ๆ ที่พายเรือขายขนมเบื้องด้วยหน้าตาแกโคตรจะมีความสุขแหละเห็นหลังผมไวๆอยู่ในเฟรมด้วยแฮะ เออใช่ก็พี่เอย์มันเดินตามผมตลอดนี่เนอะถ่ายติดผมเกือบทุกรูปนี่ก็คงไม่แปลกหรอก หว๋ายยยรูปนี่ยิ่งแล้วใหญ่ ตอนผมก้มกินผัดกระเพรานี่นา มันถ่ายอะไรของมัน โฟกัสไปที่จานกระเพราไข่ดาวโดยที่ตัวผมเป็นแค่ตัวประกอบงั้นเหรอ บ้าๆๆ ไอ้คุณชายอยากถ่ายผมทำไมไม่บอกกันดี ๆ วะดูซิแม่งแต่ละรูปมีแต่ตอนผมทำหน้าตาประหลาดแสนทุเรศทั้งนั้นเดี๋ยวถ้ามันมา อ้าวเย้ยยยย!!!!”
กำลังนั่งดูอยู่ดี ๆกลับต้องชะงัก ก็มีมือของใครไม่รู้แย่งโทรศัพท์ไปจากมือผมซะงั้นขณะกำลังจะลุกขึ้นคิดว่าจะมีเรื่องแน่แล้วก็ต้องหยุดไว้แค่นั้นเมื่อมือปริศนานั่นคือมือของเจ้าของโทรศัพท์
พี่เอย์เดินกลับมาแล้ว จะว่าไปหายไปนานเหมือนกันนี่หว่า
“ทำหน้าเหี้ยไรของมึง บ้าไปแล้วเหรอ”
“พี่ไปนานนี่ ท้องเสียเหรอ” อย่าบอกนะว่ากินอาหารชาวบ้านแค่วันเดียวท้องเสียเลย
“พูดมาก ไปกันได้แล้ว เราเดินมาจนสุดแล้วนะ จะเดินย้อนกลับไปหรือมึงอยากจะไปเดินฝั่งโน้นด้วย”
อะไรวะวันนี้คุณชายโคตรใจดีเลย มีถามความเห็นกันด้วย ถ้าผมตอบว่าอยากไปเดินตรงนั้นด้วยนี่มันจะชักหน้ารำคาญใส่ป่ะวะ เอาเถอะสงสารหรอกสงสัยเมื่อกี้ท้องเสียเดินมากเดี๋ยวจะพาลเป็นลมขึ้นมาผมจะยุ่งยากอีก อุ้มผู้ชายตัวใหญ่ ๆ ในท่าเจ้าสาวนี่มันคงทุเรศนัยน์ตาน่าดูเหมือนกัน
“กลับทางเดิมเลยครับ ทางนั้นมีแต่พวกของกินเราเดินฝั่งนี้แหละ”
ผมกับมันเลยเดินย้อนกลับไปทางเดิม โดยที่พี่เอย์ก็ยังคงคอนเซปเดินตามหลังผมอยู่เหมือนเดิม ขณะที่ผมยิ้มกว้างดูนั่นนี่เออผมก็ลืมคิดไปเลยนะ คุณชายเดินตามผมตลอดทางเลยนี่หว่าแต่ไม่มีบ่นเลยผมแวะร้านไหนมันก็เข้าด้วย ผมหยุดดูของมันก็ยืนรอเงียบ ๆ นานแค่ไหนก็ยังไม่เห็นบ่นออกมาสักคำ ผมเลยหันไปมองเห็นมันกำลังถ่ายรูปอะไรไม่รู้ ไหนๆดูซิ ผมเดินเข้าไปชะเง้อคอมองมันรีบเก็บมือถือยัดเข้ากระเป๋าเลย
“อะไรพี่ แอบถ่ายผมเหรอ ถ้าอยากถ่ายก็บอกมาดีๆดิ๊ เดี๋ยวแอคชั่นให้หล่อ ๆ เลย โอ๊ยยย!!!”
“ประสาท!” คุณชายผลักหัวผมแล้วด่าออกมาคำเดียวเน้น ๆ คราวนี้มันเดินลิ่ว ๆ นำหน้าผมไปเลย
เราสองคนออกจากอัมพวาประมาณบ่ายสี่โมงเย็นโดยพี่เอย์เป็นคนขับมาตลอดทาง พี่เขาพาผมแวะทานข้าวเย็นที่ร้านอาหารแถวชานเมืองสมุทรสงคราม คือวิวดีมาก ๆ ครับมองไปเห็นนาเกลือเต็มไปหมดเลย ผมได้กลิ่นเค็ม ๆ เหมือนกลิ่นของทะเลเลยนะ ผมเลยล้วงมือถือขึ้นมากดถ่ายวิวแบบเล่น ๆ ส่วนคุณชายเหรอครับอย่าถามเลย นั่งรออาหารอยู่ที่โต๊ะโน่นแหน่ะ ผมแอบถ่ายมันตอนนั่งหน้างอรออาหารอยู่ที่โต๊ะด้วยนะ คึคึ หน้าตาตลก พอเราทานกันเสร็จ ขากลับผมรีบวิ่งไปที่ฝั่งคนขับกะแสดงสปิริตแบบสุด ๆ คือน่าจะเป็นผมขับได้แล้วเพราะพี่เอย์ขับมาตั้งแต่เช้าแล้ว ที่สำคัญคือ ผมมากับมันเพราะมาขับรถให้ แล้วนี่มันคืออะไรกันเหรอครับ เออผมก็งงนะ
“พี่เอย์เดี๋ยวผมขับให้ครับ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูขับเอง”
“เอ่อแต่........
“ขึ้นไปนั่งได้แล้ว”
คือคุณชายจะหน้านิ่งไปไหนผมถาม บอกผมแบบชนิดที่ว่าผมไม่กล้าต่อรองอะไรเลย แล้วนี่จะพาผมมาทำไมเหอะ มานั่งเป็นเพื่อนคุยแก้เหงาอะไรแบบนี้เหรอ ไม่น่าใช่ก็ไม่ค่อยเห็นพูดตอบผมเท่าไหร่เลย แต่จะยังไงก็ช่างเถอะเอาเป็นว่าวันนี้ผมโคตรจะมีความสุข นี่ถ้าได้เปลี่ยนเสื้อผ้าอีกหน่อยเป็นเสื้อยืดแล้วก็กางเกงจั๊มขาตัวโปรดเดินไปด้วยกันกับคุณชายขณะที่ในมือถือไอติมกินไปด้วยเนี่ย ผมว่าวันนี้มันจะต้องเพอเฟคกว่านี้อีกร้อยเท่าเลยเอิ๊กกก
“ยิ้มเหี้ยไรอีก” สุ้มเสียงทุ้มต่ำของพี่เอย์ ปลุกผมออกจากจินตนาการได้ดีมากจริง ๆ พอมองดูรอบข้างตอนนี้ถึงรู้ว่ามืดแล้วเหรอเนี่ย เราออกมาจากโรงแรมกันสาย ๆ เที่ยวตลาดน้ำเดินเพลินมากหลายชั่วโมงเลย แถมขากลับยังแวะทานข้าวกันอีก เวลาตอนนี้จะสองทุ่มแล้ว
“ผมมีความสุขอ่ะพี่”
“สุขเหี้ยอะไรของมึงอีก วันๆนี่กูเห็นมึงทำหน้ามีความสุขบ่อยจังเลยนะ หรือคิดถึงแม่ค้าคนน่ารักที่มึงป้อเขาไว้ที่ตลาดนั่น”
“เย้ยย!!! พี่พูดอะไรเนี่ย ผมจะไปคิดแบบนั้นได้ไงเล่า เห็นผมแบบนี้นะเวลาผมคบใครคบทีละคนนะครับนะ ไม่มีคบซ้อนเหมือนบางคนหรอก” เอาจริง ๆ คือลืมหน้าเธอไปแล้วด้วยนะ พี่เอย์หมายถึงคนไหนวะ น่าจะเป็นคนที่ผมแจกรอยยิ้มหวังส่วนลดที่ร้านเชือกรัดข้อมือแฮนเมดนั่น
“งั้นเหรอ แล้วตอนนี้มึงคบกับใครอยู่ล่ะ เขาคนนั้นสวยน่ารักมากไหม”
“ก็...............” ผมทำท่านึก เอ้..กูจะนึกถึงใครดีวะคือมันยังไม่มีเป็นตัวเป็นตนเลยสักคนไง บุ๋มเหรอ? นั่นไม่เรียกว่าคบหรอกมั้ง เพราะเธอเองน่าจะไม่ได้มีผมแค่คนเดียวเหมือนกัน
“นึกนานไปหน่อยนะ หลายคนขนาดนั้นเชียว” ทำเสียงประชดทำไม(วะ)ครับคุณชาย ผมก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง นึกอะไรดีๆออกแล้ว แกล้งคนเล่นดีกว่าดูซิมันจะรู้ตัวไหม คึคึคึ
“ก็มีอยู่คนนึงอ่ะนะ”
เอาแล้วครับหันขวับเลย รถเข้าเมืองแล้วติดไฟแดงพอดี
“เค้าตัวสูง ๆ ขี้งอน ชอบทำตาเขียว ชอบโมโห เอะอะก็ด่า พูดกับผมก็ไม่ค่อยเพราะ ชอบด่าผมว่าขี้เหร่ เวลาผมทำหน้าตาประหลาดเขาจะชอบพูดว่าหงุดหงิด แล้วก็ชอบจิ๊ปากบอกว่ารำคาญผม”
“ถ้าเขาเป็นถึงขนาดนั้นกูว่ามึงทิ้งเหอะ”
ผมกลั้นขำจนไหล่สั่น คือนี่มันไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าผมกำลังพูดถึงใคร
“ผู้หญิงเหี้ยไรวะ ร้ายกาจฉิบหาย” โอ๊ยยยผมขำ อย่าด่าตัวเองแบบนั้นครับพี่
“ก็เด่ะ ผมก็ว่าจะทิ้งอยู่เนี่ยแหละ แต่มีอีกข้อนะครับพี่เอย์ ค่อนข้างสำคัญเลย ผมปรึกษาพี่ทีสิ ผมควรจะทิ้งเขาได้หรือยัง”
“อะไร”
“เขาเป็นคนปากไม่ตรงกับใจเลยพี่ ผมเคยถามเขาด้วยนะว่าชอบผมหรือเปล่า พี่รู้ไหมเขาตอบผมว่ายังไง เขาบอกว่า ไม่-ได้-ชอบ พี่ว่าแบบนี้เราทิ้งเขาไปเลยจะดีไหม คือเขาก็บอกออกมาแล้วนี่เนาะว่าไม่ได้ชอบผมอ่ะ”
พี่เอย์เงียบไปนิดนึง แต่สักพักมันก็หัวเราะหึหึในลำคอออกมา พอดีกับว่ารถจอดลงที่หน้าหอพักผมพอดี พี่เอย์ตั้งใจมาส่งผมลงถึงที่นี่เลย? ผมเห็นแล้วยังตกใจเลยนะ
“กูว่าคนนี้มึงทิ้งไม่ได้หรอกว่ะปิง เพราะกูคิดว่าเขาก็คงไม่ยอมปล่อยมึงไปเหมือนกัน”
คุณเชื่อไหม.....เขาว่ากันว่าสวรรค์มีอยู่จริงยามที่คนเรามีความสุขอิ่มเอมปลาบปลื้มกับอะไรสักอย่าง แต่ทำไมวะ แค่คำพูดมันเมื่อกี้แค่นั้น ผมนี่ชาวาบตั้งแต่หัวใจลามไปจนถึงปลายเท้าเลยนะ ใจของผมโคตรจะพองโตเลยอ่ะ มันแบบเหมือนกับตอนนี้ขยายตัวจนผมแทบจะระเบิดอะไรบางอย่างออกมาจะแย่อยู่แล้ว พี่เอย์บ้า ๆ พูดอะไรหน้าตายแบบนั้น อยากเห็นผมสำลักความสุขตายไปตรงนี้เลยหรือไง
“มึงจะนั่งอยู่อีกนานไหม ถึงแล้วก็รีบๆลงไปดิ”
ยังปลื้มปริ่มได้ไม่ทันเท่าไหร่เลย ไอ้คุณชายกลับมาเป็นคนเดิมอีกแล้ว คุณเชื่อไหมถ้าถามมันก็ต้องบอกว่าเมื่อกี้มันได้ได้พูดเรื่องตัวเองแต่พูดเรื่องผู้หญิงที่ผมปรึกษา หน้าตาคุณชายแม่งเหมือนรำคาญผมอีกแล้วอ่ะ แต่ไหน ๆ วันนี้ทั้งวันก็ใจดีกับผมแล้ว เห้ย ผมเพิ่งนึกบางอย่างออก ไหนว่ามันรีบไงตั้งแต่เช้าบอกว่าจะรีบกลับไปทำธุระขนาดกินข้าวก็ยังเร่ง แล้วตกลงนี่มันอะไรพาผมเที่ยวตลอดวันเพิ่งจะมาถึงกันก็สองทุ่มนิด ๆ แล้ว
“พี่เอย์ ไหนว่าวันนี้พี่ต้องรีบกลับมาทำธุระไงครับ คือผมลืมไปเลย คือผม......” คือผมพูดไม่ออกเลยครับ มันอาจจะเห็นว่าผมบ่นๆว่าอยากมาดูตลาดน้ำเพราะไม่เคยมา แล้วคือธุระคุณชายล่ะ ผมขอโทษจริง ๆ
“ขอโทษนะครับ ผม...”
“ช่างเหอะ ไม่มีอะไรสำคัญหรอก”
“มะ....หมายความว่ายังไงครับ” ก็เห็นรีบ บอกว่าเป็นธุระสำคัญไม่ใช่เหรอวะ
“จิ๊! มึงนี่มันถามเรื่องมากน่ารำคาญ ก็แค่กินข้าวกับเดียร์บ้านคุณย่า ไม่ไปก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
ณ ที่นั่นตอนนั้น ผมได้ตายไปแน่นอนแล้วครับ ช่วยมาเก็บศพผมที คือคุณชายไม่ไปกินข้าวกับคู่หมั้นทั้งยังผิดนัดกับคุณหญิงย่าเพื่อพาผมคนนี้ไปเที่ยวกันตลอดทั้งวันนี่น่ะเหรอ ไอ้ปิงมึงสติๆ มึงมีสติหน่อย ความหมายของคุณชายอาจไม่ได้ลึกซึ้งขนาดที่มึงกำลังคิด ผมหยิกแขนตัวเองเรียกปลุกสติออกมาจากเพดานสวรรค์
“ยิ้มเหี้ยไรของมึงอีก ลงไปได้แล้วกูจะได้รีบกลับ”
“อะไรล่ะ อย่าบอกว่าจะรีบกลับไปหาคู่หมั้นนะ เที่ยวกับผมนี่ยังไม่พออีกรึไง” นี่ผมพูดอะไรออกไปวะ ปากแม่งไปเอง ไปประชดประชันเขาทำม้ายยยยย
“ลงๆ ไปได้แล้วกูรำคาญอย่ามาทำหน้าตาแบบนั้น มึงแม่ง! กูโคตรรำคาญหน้าตามึงเลยหยุดยิ้มนะไอ้ปิง”พี่เอย์โมโหอีกแล้ว ผมเลยปลดเบลท์ออก แล้วส่งยิ้มให้มันไปอีกที
“ขอบคุณนะครับสำหรับวันนี้ ผมมีความสุขมากเลย พี่เอย์ใจดีกับผมมาก แล้วพรุ่งนี้ผมจะเข้าไปรับค่าแรงพร้อมกับเอาเครื่องเสียงไปซ่อมให้นะ จะได้รู้กันไปเลยว่าเครื่องเสียงพี่มันพังจริงหรือพังเล่น”
อีกครั้งแล้วที่ผมโดนมันผลักหัวแล้วยังชี้หน้าคาดโทษอีกต่างหาก
“ไปแล้วนะ” ผมว่าแล้วทำท่าจะเปิดประตู อะไรบางอย่างถูกปาใส่หัวมาตกอยู่ที่ตัก ผมเลยหันไปมอง อะไรวะ? พี่เอย์นั่งหน้านิ่งมองไปอีกด้าน ผมหยิบขึ้นมาดู มันอยู่ในถุงพลาสติกเล็ก ๆ ผมล้วงมันออกมาดู
คุณพระช่วย ถ้าผมเป็นผู้หญิงจะเอาฝ่ามือทาบหน้าอกด้วย คุณจินตนาการเอานะ
เชือกร้อยข้อมือแฮนด์เมดอันที่ผมอยากได้ เมล็ดข้าวสารที่ลอยแช่อยู่ในน้ำภายในหลอดแก้วเล็ก ๆ ที่ถูกร้อยอยู่ในตัวเชือกสีชมพูเขียนข้อความไว้ชัดเจน‘ ปิง ’
ผมหลับตาลงแน่นเลยครับ กัดฟันไม่ให้เผลอยิ้มกว้างออกมา พี่เอย์แม่งโคตรๆอ่ะ น้ำตาผมจะไหลเลยนะ คือปลื้มมาก พี่แอบไปซื้อไว้ให้ผมเหรอวะอะไรแบบนั้น คือแม่งผมพูดไม่ออกอ่ะ
“ลงไปดิ่”
“ขอบคุณนะครับพี่” ผมหันไปบอกมันอีกครั้ง อยากเอื้อมตัวไปจุ๊บแก้มสักทีตอบแทนแต่ท่าทางจะไม่เหมาะ ผมก็เลย....
“อ่ะ อันนี้ผมให้พี่” ผมยื่นพวงกุญแจรูปเสื้อหมีตัวเล็ก ๆ ที่เขียนว่า อัมพวา อันละสิบเก้าบาทนั่นแหละครับ ส่งให้ พี่เอย์มองผมอย่างชั่งใจ ผมงี้ลุ้นมากว่ามันจะยอมรับของกูป่ะวะ แต่ผิดคาดครับมันดับเครื่องรถแล้วดึงกุญแจยื่นส่งมาให้ผม ผมอมยิ้มแล้วรับมาใส่ห้อยไว้ในพวงเดียวกัน พอคุณชายรับไปคืนก็สตาร์เครื่องไว้เหมือนเดิม อย่าคิดว่าจะมีคำขอบคุณอะไรนะครับ มีแต่เสียงจิ๊จ๊ะเหมือนคนหงุดหงิดนั่นแหละมากกว่า
“กูใส่ไม่เป็น”
“ห๊ะ อะไรนะครับ”
จู่ๆพี่เอย์พูดอะไรวะ ผมคิดว่าผมอาจฟังอะไรตกหล่นเลยลองถามมันดูใหม่
“ไอ้เชือกบ้านั่น ไม่รู้ใส่ยังไงกูลองดึง ๆ อยู่ตั้งนานแม่งใส่ยากฉิบหาย มึงใส่เอาเองก็แล้วกัน
กร๊ากกกกกกก ไอ้ปิ้งงงงงงง มึงน้อมึงวาสนาหมาปิงแล้ว คุณชายตั้งใจอยากจะใส่เชือกรัดข้อมือให้ด้วยโว้ยติดแต่ว่ามันใส่ไม่เป็นไม่งั้นผมคงได้รับของหมั้นหมายไปแล้ว คึคึ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผม......
“เหี้ย! แม่งน่ารำคาญ” มันแว๊ดขึ้นพร้อมกับทำหน้ายู่อย่างกับหมาตัวโต ๆ ขณะที่มือใหญ่ ๆ เอื้อมมาดึงมือผมเข้าไปหาตัวมันแล้วจัดการสวมๆเชือกเส้นนั้นลงให้ผมโคตรแรงอ่ะ ดึงๆรูดๆอยู่สักพักก็เข้าที่ ผมก็นั่งปล่อยให้มันทำนะ คือแสบที่ข้อมือเหมือนกันแต่คิดว่าคุณชายเขาอุตส่าห์ตั้งใจทำให้เลยยอม ๆไป มันจะทำอะไรรุนแรงนักหนา แค่ใส่เชือกที่ข้อมือก็ต้องใช้อารมณ์ด้วยเหรอวะครับ
“ถ้ากูเห็นมึงถอดออกนะ กูจะเลิกจ้างมึงเลยสัส!” มันเหวี่ยงมือผมกลับคืนมา เออดี ไหงใส่เสร็จแล้วพูดจาแบบนั้นอ่ะพูดไม่เพราะเลย
“ลงไปได้แล้ว หงุดหงิดแม่ง! กูไม่ได้อยากซื้อให้มึงสักหน่อย ห้ามยิ้มนะ ไอ้หมาปิง! ”
“ครับ ๆ ไม่ยิ้ม ๆ ว่าแต่พี่ไปซื้อตอนไหนอ่ะ ใช่ตอนที่ทิ้งให้ผมนั่งรออยู่ร้านกาแฟป่ะ”
“ไม่มีทางหรอก”
“นั่นแน่จริงด้วยนี่นา”
“หมาปิง! จะลงดี ๆ หรือจะให้กูถีบลง”
“คร้าบบบบลงเดี๋ยวนี้แหละ ปิงไปนะครับพี่เอย์”
“จิ๊! เรื่องของมึง”
ผมล้อคนปากแข็งด้วยน้ำเสียงทิ้งท้ายที่คิดว่าน่ารักและนุ่มนวลที่สุด ก่อนจะรีบเปิดประตูแล้วกระโดดลงจากรถ เห็นมันทำตาเขียวปั๊ดมองออกมาก่อนตีรถเลี้ยวกลับออกไป
ยืนอมยิ้มมองมองไฟท้ายรถที่วิ่งห่างออกไปเรื่อย ๆ อ่าา แบบนี้ก็โรแมนติกดีเหมือนกันนี่หว่า แปลกประหลาดเป็นบ้าเลย ทำไมพี่เอย์ไม่เหมือนใครเลยวะ
คนแบบพี่แม่งขยี้ใจผมได้ดีจริง ๆ มีเสน่ห์โคตรๆอ่ะ
Tbc.
# พี่เอย์คะ คือหนูอยากรู้คนแบบพี่ถ้าหึงจะทำอะไรยังไงแบบไหน ฟินนน~
# ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่แวะเวียนกันเข้ามานะ ช่วยเอ็นดูปิงกับพี่เอย์กันต่อไปด้วยนะคะ :mew1:
# วันนี้มีขอยืมคำว่า ‘คุณพระช่วย’ มาจากคอมเมนต์ของท่านนึงด้วยค่ะ คือเราชอบมาก มันตลกดี ขอยืมมาให้ปิงใช้นะๆ
-
^
^^
^^^
จิ้มก่อนอ่านอิอิ :mc4:
5555 ทั้งเขินทั้งขำ ความโหดและหน้าบูดๆ ของพี่เอย์ ทำอะไรปิงมันไม่เคยได้ :m20: จะมีใครที่เหมาะกะพี่เอย์เท่านี้อีกไหมมม
ปล.แอบหมั่นไส้ความคุณชายของพี่เอย์เบาๆ :laugh:
-
พี่เอย์คะถ้าพี่ยังซึนกะทือขนาดนี้
เราขอน้องปิงละกันน้าาาา
น้องน่ารักมากกโฮกกก
ชอบที่น้องตรงไปตรงมากับความรู้สึกตัวเองดีเคลียร์สุดๆไม่ต้องเดาฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
สนุกมากเลย
-
พี่เอย์ซึนมากกกกก
-
แม่เจ้า ปิงไม่ได้มโนไปเอง เพราะงั้นลุยเลยลูก
-
:hao3:ชอบหมาปิงอ๊ะดิ พี่เอ ฮิฮิ
-
เขินนนนนนโคตรร :o8: :o8: :o8: :o8:
-
พี่เอย์ของหมาปิงน่ารักมาก
พาหมาปิงไปเที่ยวอัมพวา
แอบหึงปิงกับแม่ค้าด้วย
-
โอ้ย น่ารักมาก
เป็นการออกเดทที่น่ารักที่ซู้ดดดดดดดด :m3:
พี่เอย์ก็นะ ไม่รู้จะปากแข็งปากหนักไปถึงไหน
ชอบน้องปิง ก็บอกออกมาตรงๆเลย อย่าให้ปิงมัวแต่มโนไปเอง 55555
ไม่คิดว่าพี่เอย์จะกลับไปซื้อสร้อยมาให้ปิง ประทับใจมากๆ เอาไปเลย 10 คะแนนเต็ม :-[
-
น้ำลายสอ พี่เอย์น่ารักฝุดๆ
-
กีสสสสส คนอ่านก็อยากเห็นพี่เอย์หึงค่ะ คนน่ารักและอึมครึมพิลึก แต่จะเอาไรไปหึงเขา
ได้ข่าวยังไม่ได้ขอคบน้องนะพี่เอย์ แต่มีเอาเชือกมาหมั้น กิๆๆๆๆ น่ารักอ่ะ รักพี่เอย์~~~
พี่เอย์น่ะปากแข็งแต่พอน้องอ้อนก็ตามใจทุกอย่าง ปิงก็อ้อนเก่งจริงๆ เอาอยู่ทุกอย่างอ่ะค่ะลูก ปิงเก่งมากกกกก
ชอบตอนพี่เอย์แกแอบถ่ายรูปน้อง ตอนแกสั่งกาแฟไฮโซ (แต่ปิงไม่ทำตาม 555) ตอนกินไอติมกะทิ
ตอนแอบไปซื้อเชือกให้น้อง โอ๊ย น่ารักๆๆๆ น่ารักสุดคือตอนแกบอก จิ๊ รำคาญ แต่ทำตามมันทุกอย่าง
ตอนใส่เชือกให้น้องแล้วบอกห้ามถอดอีก มีแต่ฉากฟินๆๆๆ อ่ะค่ะ หยอดกันไปมาขนาดนี้คบกันเห้อ
ป.ล. อยากเห็นพี่เอย์หึงจริงๆ นะคะ คือพี่เอย์แกแพ้ทางน้องมาก อยากรู้ว่าแกจะเอาชนะน้องยังไง คิกๆ
ขอบคุณค่าาา
-
คือแบบๆ เฮ้ยแก๊น่าร็อกอ่ะ 55555
-
เป็นปลื้ม :mew3: พี่แอย์ปากโคตรแข็ง
-
อู้ยยย แก้มจะแตก นั่งยิ้มเป็นคนบ้าเลยฉานนน
-
น้ำตาจะไหล...ฉีจะไหล่...มันน่ารักเกิน
-
:katai2-1: :hao7:
ขอน้องปิงนะคะ :-[
-
พี่เอย์เอ้ย ปากแข็งได้โล่ อิอิ
-
น่ารักกกกกกกกกก
-
จริงค่ะ อยากรู้ว่าถ้าพี่เอย์หึงจะเป็นยังไง
-
โอ้ย..........เขินมากกกกกกก....ครับ
ณ ตลาดอัมพวา
เค้า-จีบ-กัน
เค้าจีบกันชัด ๆ แล้ว
หมาปิงเอ้ย........ เอ็งมันน่ารักว่ะ
ตามทันคุณพี่เอย์เค้าซะหมดเลยนะ
พี่เอย์ไม่รอดมือน้องปิงแน่นอนอ่ะ
-
ไอ้ถูกคนนอนกอดมันก็ดีอยู่แล้วเป็นคนที่เราชอบอยู่แล้วมันก็ยิ่งดีใหญ่
หมาปิงชอบคุณชายเอย์แล้ว รุกเลยน้องงงงงงงงงงงง
-
ตอนนี้พี่เอย์น่ารักมาก ๆ อะ ตามใจน้องปิงตลอดเลย
ขนาดไม่ชอบสาวที่ถักเชือก ยังลงทุนกลับไปซื้อให้ :mew1:
-
พี่เอย์!!! อะไร ยังไง ตอบ!!! 5555+
ก็ถ้าพี่จะน่ารักขนาดนี้นะคะ ต่างคนต่างทำเหมือนไม่มีอะไร แต่ปล่อยออร่าหมอกสีชมพูใส่กันตลอดเวลาแบบนี้มันคืออะไรคร๊าาาาา!!!!
-
อ๊าาาาาาา ไม่รู้จะพูดยังไง ตอนนี้ยิ้มไม่หุบแล้ว
แล้วไอ้ตอนท้ายๆนั้นมันอะไร อัลติเมทความเขิลคนอ่านได้แบบสุดๆ
:hao7:
จะตายจริงๆตอนนี้ พูดเลยว่าจากหมั่นพี่เอย์ ตอนนี้รักจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้นละ
อยากใช้คำนี่มากว่า "แม่คะ หนูอยากเป็นเมียพี่เขา" :o12:
-
พี่เอย์ น่ารักตลอดด
-
อุแม่เจ้า :heaven
ตอนนี้มันฟินจริงๆเลย ฟินระเบิดระเบ้อ ขอจองตั๋วเครื่องบินไปฟินแลนด์ด่วน :hao7:
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย //กรีดร้องด้วยความสุขพร้อมกลิ้งไปมาบนเตียง
ทำไมชายเอย์มันน่ารัก น่าลากเยี่ยงนี้ หนุ่มซึนคนนี้น่ารักมาก อร๊ายยยยยยย :ling1:
ถึงนิสัยเด็กก็น่ารักดี จะได้หลอกล่อได้บ่อยๆ
ไปเที่ยวกันก็น่ารักมุ้งมิ้งดี ถือว่าคุณชายได้มาใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดาบ้างแล้วกัน
ฉากสารภาพรักกลายๆนี่มัน :jul1: // ขอเลือดกรุ๊ป Y ด่วน
ปอลิง: ขอส่งตัวแทนในเรื่องไปแย่งชิงชายเอย์กลับมาด่วน // โดนตบ :beat:
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7:
-
พี่เอย์หึงคงซึนๆตามสไตล์ไป
แต่เราอยากเห็นน้องปิงหึงมากกว่า
อยากรู้ว่าจะพูด จะแสดงออกไปยังไง 555
พี่เอย์ พี่น่ารักมากกกกกกกกกกกกก ให้ ก ล้านตัวเลยยย><
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อร๊ายยย อ่านไปเขินไป ยิ้มจนแก้มจะแตก :-[
-
:pig4: o13
ขอบคุณค่า เรื่องน่ารักมากกกกก ชอบการบรรยายและวิธีเขียน เรื่องเหมือนจะไปเรียบๆเรื่อยๆ
แต่แทรกการพัฒนาความสัมพันธ์และความรู้สึกไว้ อ่านแล้ววางไม่ได้ เลยอ่านรวดเดียวจนจบ
หมาปิงเป็นเด็กดีมากเลย น่ารักแบบฮาๆ แอบขำเวลา ปิงคิดเองมโนเองลุ้นเองตลอดเวลา
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก ทั้งปิงและพี่เอย์ น่ารักพอๆกันสูสีในความแสบมันส์ทั้งคู่เลย แบบว่าฟินนนนน!!
พี่เอย์ นายซึนมาก หล่อรวยเลือกได้มากๆ แต่แอบใจดีนะ ชอบทำอะไรเซอร์ไพรส์ตลอดเลย
อยากอ่านตอนเป็นแฟนกันแล้ว ขอเดาเลยว่าพี่เอย์ขี้หึงและหื่นแบบสุดๆ ส่วนน้องปิงคงอ้อนแบบฮาๆ(มั๊ย?)
ปล. อ่านไปอ่านมา สงสัยจะดึก หิว อยากกินส้มตำ ข้าวผัดกุ้ง ผัดไทยกุ้ง โอ๊ยยย ท้องร้อง
-
เอิ่ม อมยิ้มแก้มจะแตกแล้ว ฮึ๋ยๆอั่ยย่ะๆ ทำไมตอนเราไปอัมพวาไม่เจอแบบนี้ซักคู่ จะสโตกตั้งแต่ต้นซอยยันท้ายซอยเลยยยยยยยยยยย
น้องปิงมโนเก่ง พี่ดอย์ก็ซึนเป็นที่หนึ่ง อั่ยย่ะ #ปาหัวใจใส่รัวๆ
ปล.คุณพระช่วยนี่เรารึเปล่าค่ะ555
-
โอ๊ยยย แก้มจะแตกกกกกก เขินอ้ะะะะะ :hao5: :hao5:
พี่เอย์ทำไมน่ารักขนาดนี้น้ออออออ
ใจเต้นยิ่งกว่าปิงอีกบอกเลย ฮรื้อออออ
ชอบมากๆๆ ขอแบบนี้ซักคนนนน ฮึ้ย!!
-
อ่านแล้ว นึกถึง เพลง เปรี้ยวใจ คือ พี่เอย์ แบบว่า ซึนนนมากก (เติมกไก่ซักล้านตัว) น่ารักดีนะ ปิงก็แนว มาโซนิดๆ ชอบโดนด่า 55555 สนุกมากเลย เป็นทริปอัมพวาที่ เปรี้ยวอมหวานดี 55555
-
พี่เอย์ซึน....ซึนมาก(เติมก.ไก่3ล้านตัว)
แถมยังมีการหยอดแบบซึนๆอีก5555
-
เอย์ตันน่ารักอะ ชอบพระเอกซึนๆ
-
โอ้ยจะบ้าตายเป็นความหวานแบบแปลกๆแต่ก็ดูเหมาะกับคู่นี้ดีชอบอะฟินตลอด
-
แอร๊ยยย น่ารักมากกกก :-[
พี่เอย์ซึนนสุดๆ เค้าชอบหนุ่มซึน
-
คุณชายเอย์ตั้น ปากหนักจริงๆ นะ
แล้วน้องปิงของเราจะจัดการกับคุณชายอย่างไรเนี่ย
-
กว่าจะได้เป็นแฟนกันปิงคงน่วมอ่ะ พี่เอย์เขินแล้วโหดตลอด
คงไม่เคยเจอใครที่กวนประสาทได้เท่าหมาปิงสินะ :m20:
ส่วนของแทนใจถ้าให้แบบธรรมดาก็คงไม่ประทับใจคนรับ
ปาหัวมันซะเลยสมกับเป็นพี่เอย์ เสน่ห์มันอยู่ตรงนี้แหละ :laugh:
เข้าใกล้ความจริงไปอีกนิดแล้ว พยายามต่อไปนะปิง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:hao3: ซึนซึนซึน
ซึนตัวพ่อออออออออออออออออออออออออออ
แต่เป็นอะไรที่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านไปอมยิ้มไป...ว่าแล้วววววววววววที่หายไปนานไปซื้อของให้ปิงปิง
มีมุมน่ารักกุ๊งกิ้ง..ธุระอะไรไม่สำคัญเท่าน้องปิง
ทำไมรู้สึกตอนนี้น้องปิงขี้อ้อนพี่เอย์
มีใจให้กันทั้งคู่ล้านเปอร์
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่านแล้วมีความรู้สึกเหมือน emo ตัวนี้ทุกที >>>> :m3:
ฮ่าๆๆ
-
หมาปิงก็ช่างแหย่ พี่เอย์ก็โครตซึน
แต่ขำพี่เอย์เขินแล้วโหดนะ 5555
-
พี่เอย์เขินรุนแรงอ่ะ ครึ ครึ
พี่เอย์ไม่ชอบกินถั่ว แต่ต่อไปพี่คงจะได้ทานบ่อยๆแล้วหล่ะ
เพราะน้องปิง มันขยันหยอดมาก :laugh:
-
อยากให้มีคนมาแย่งปิงไป ดูซิว่าพี่เอย์ยังซึนอีกไหม 55
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้ นั่งยิ้มไม่หุบเลยอ่ะ
-
แม่งฮา
-
คุณชายค่ะ
โอ้ยยยยยยยยย ซึนน่ารักเกิ๊นนนน
-
อย่า อย่าค่ะพี่เออย่ามาห้ามยิ้ม
ใครจะไปทำได้กัน เจอพี่ทำแบบนี้!!!
:m1:
-
อะนะปากแข็งจิงๆคุณชายระวังจะโดนแย่งไปก่อนนะครับแล้วจะมาโวยไม่ได้นะ5555
-
โอยๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้น่ารักอ่ะ
อิพี่เอย์ก็ยังปากแข็งต่อไป
จะมีเหตุอะไรน๊อ ทำให้พี่แกหลุดฟอร์มได้ ชิส์
ส่วนน้องปิงน่ารักไปนะลูก หนูเป็นคนที่มโนได้เก่งมากที่สุดในสามโลก 555
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
นี่คือเหตุการณ์คลื่นลมสงบก่อนสึนามิจะมารึเปล่าคะ :katai5:
-
พี่เอย์มันหนุ่มซึนของแท้เลยว่ะ555555555555555555
ชักอยากเห็นเวลาหึงปิงอ่ะ จะซึนขนาดไหน
-
หลงเสน่ห์น้องหมาปิงมานานละ วันนี้ทนไม่ไหวแล้ว ขอบอกว่าน้อง น่ารักเกิ้นนนนน
-
:m3: พี่เอย์!!! ทำไมน่ารักอย่างนี้น๊าาาา อยากห่อใส่กล่องกลับไปกินที่บ้านเลย :impress2: ปากแข็งจริงๆ อยากรู้จังเวลาหึงมากๆจะเป็นไง
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน 9 ตอนรวด
ขอบอกว่าสนุกมากค่ะ อ่านเพลิน แป๊บ ๆ จบ 9 ตอนเลย
ชื่อเรื่องนี่ ตอนแรกก็คิดว่าดอกฟ้าคงหมายถึงนายเอก แต่เรื่องนี้กลายเป็นพระเอกซะนี่
ชอบคาแร็กเตอร์น้องปิงมาก ถ้าได้มาเป็นน้องนี่รักตายเลย ส่วนพระเอกก็ซึนได้โล่
แต่นะ เจอน้องปิงหยอดเข้าบ่อยๆ เดี๋ยวก็ไปไหนไม่รอดแล้ว :o8:
-
อื้อหืออ แค่เศษตังค์เองหรอ o18 o18 o18 o18 o18
-
เรื่องนี้ให้ความรู้สึก และอารมณ์ เหมือนตอนอ่านนิยาย y เรื่องแรก เมื่อ 2 ปีที่แล้ว( We are...คือ เรารักกัน)
ทำใหผม ฟิน จิ้น สนุก และมีอารมณ์ร่วมกับนิยาย (โดยเฉพาะพระเอกที่การกระทำตรงข้ามกับคำพูด นี้ชอบนักแล)
คนแต่งเขียนเนื้อเรื่องให้น่าติดตาม กระชับ ไม่น่าเบื่อ มีอะไรให้คนอ่านได้ลุ้นอยู่ตลอด
เป็นกำลังใจให้ครับ เข้ามารอตอนใหม่ทุกวัน
-
อุ้ยตาย น้องปิงของเรา ถูกพี่เอย์จองตัวไว้ซะแล้วหรือนี่ :m3: ได้ใจตลอด ๆ อ่ะคุณชาย
ถึงจะใส่ให้น้อง แบบซาดิสก์ไปนี๊ด แต่ก็รู้หรอก ว่าเพราะความเขินเป็นเหตุ มีการขู่
ห้ามน้องถอดออกซะด้วยแน่ะ แหม ๆ อยากให้ใคร ๆ เขารู้ ว่าน้องมีเจ้าของแล้วล่ะสิ
ไม่ได้อยากซื้อให้น้องเลยซักนิด ก็แค่เขียนชื่อบ่งบอกชัดเจน ว่า ปิง ก็แค่นั้นเอง เนอะ
ส่วนของน้องปิง พวงกุญแจราคาสิบเก้าบาท กับกุญแจรถเบนซ์ของพี่เอย์ ความสำคัญ
ไม่ใช่อยู่ที่ราคา แต่มันอยู่ที่คนให้ใช่ไหมพี่เอย์ เอามาห้อยไว้กับกุญแจรถอย่างนี้
เหมือนเป็นตัวแทนน้องปิง ให้พี่เอย์พกไปไหนมาไหนด้วยตลอดเวลาสินะ :o8:
ตอนนี้ พี่เอย์ทำตัวน่ารักมากจริง ๆ ทั้งยอมยกเลิกนัดคุณย่ากับเดียร์ เพื่อพาน้องปิงเที่ยว
ยอมเดินตามน้องปิงต้อย ๆ แวะไหนแวะนั่น ไม่มีจะบ่น ยอมกินอาหารพื้น ๆ ราคาถูก ๆ
แต่อะไรก็ไม่เท่า คุณพี่แอบถ่ายรูปน้องปิงมาตลอดทางเลยเนี่ย โอย ๆ เขิน ๆ :-[
ยิ่งได้รู้จัก ยิ่งได้ใกล้ชิดน้องปิง ยิ่งได้เรียนรู้สิ่งดี ๆ เพิ่มขึ้นอีกเยอะเลยสินะคุณชาย
แต่ที่ดีที่สุด ก็ต้อง เรื่องการใช้เงิน ใช้ชีวิตติดดิน นี่แหละ ยอดเงินในบัตรไม่เดินนี่
คุณแม่พี่เอย์ต้องดีใจถึงจะถูกนะจ้ะ ตอนนี้พี่เอย์ กินไอติมถูก ๆ กาแฟ ถูก ๆ ได้แล้ว
ขั้นต่อไป ก็อาหารอีสานบ้านคุณแม่ตะนาวศรีนะ พี่เอย์ ไหน ๆ ก็จะไปเป็นลูกเขยคุณแม่แล้วน่ะ
เสน่ห์แบบแปลก ๆ ของคุณชาย แต่ดันโดนใจน้องปิงของเรา เข้าไปจัง ๆ แล้วอย่างนี้
หมาปิงของพี่เอย์จะไปไหนรอด แต่ถึงน้องปิง ไม่โดนเสน่ห์ของพี่เอย์มัดไว้ซะดิ้นไม่หลุดอย่างนี้
ก็คงไม่ต้องกังวล เพราะคุณพี่เอย์ เขาประกาศเอาไว้ชัดเจน แล้วนี่ ว่ายังไงก็ไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด
ดังนั้น น้องปิงไม่ต้องเสียดาย ที่อดเทีี่ยวตลาดอัมพวายามราตรี ไว้คราวหน้า มาเที่ยวใหม่
ตอนฮันนีมูน ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กับพี่เอย์ก็ได้นี่นะ เนอะ :m1:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ :กอด1:
-
อร๊ายยย ไม่ไหวแล้ว หยุดยิ้มไม่ได้
พี่เอย์น่ารักเกินนนนนนนนนนนน
-
พี่เอย์อย่างเท่ โรแมนติกสุดดดด :heaven :heaven :heaven :heaven
-
โถๆ กินหัวใจ ที่ไข่ดาว
เราก้อนึกว่า เจาะไข่แดง
-
น่าจะเป็นแฟนกันได้แล้ว
-
น่ารักจัง อิพี่เอย์ปากหนักไปให้ได้ตลอดนะจะรอดูคนปากแข็งเวลาหึงล๊าาา :mew2:
-
เออ ตูฮาตั้งแต่ตอนที่แล้ว ที่บอกว่า "กูชอบไผ่" :jul3: มันเป็นการบอกอ้อมๆว่า กูชอบมึงอ่ะแหละ หมาปิงน่าจะประมาณนั้น :hao3: ไอ้ที่บอกน้องปิง ให้นอนเงียบๆ เรียบร้อย มันเป็นการบอกให้รู้ว่า นั่นน่ะนิสัยกูเอง มึงต้องทำใจว่ะหมาปิง แต่กับมึงเท่านั้นนะ คนอื่นไม่ :z2:
ส่วนตอนนี้ แหม่ ตรงๆ กับ ซึนๆ แต่แม่งเนียนโคตร :heaven มนต์รักปลาร้ามัดใจคุณชายเข้าให้แล้ว เสร็จ ยังไงก็เสร็จแน่ ๆ :haun4: แต่อยากให้ปิง :oo1: เอย์ว่ะ ดูสิมันจะยังซึนอยู่ไหม :laugh:
-
:mew1:
-
ขำพี่เอย์ ซึนดาเระสุดๆ
หมาปิงก็ช่างยั่วนะ
-
พี่เอย์น่ารักมากอ่ะ แบบโอยซึนไปนะคะ ปิงไม่หลงนี่ไม่รู้จะว่าไงละ 555555
สนุกค่ะ รอต่อนะคะ
:o8:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :impress2:
-
อร๊าย ความหวานทะลุพิกัด
คุณชายปากแข็งแต่การกระทำตรงข้ามเลย
แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ปิงคิดได้ไงอะ จริงปะ
:hao3:
-
ยกตำแหน่งหนุ่มซึนแห่งปีให้พี่เอย์ไปเลย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ปิง รุกเข้าไป เดี๋ยวพี่เอย์ก็ปากอ่อนเอง
-
คือเราเขินอะ แบบ เขิน เขินมากอะ ทำไม กรี๊ดด
กับพี่เอย์ช่วงแรกๆคือ เฉยๆปนหมันไส้
แต่สองสามตอนทีผ่านมานี่คืออะไร ทำไมพี่เอย์ทำตัวน่ารักขนาดนี้
พี่เอย์รักคนอื่นได้น่ารักมากอะ (แม้จะปากหนักก็ตาม)
จากตอนแรกชอบปิงนะ ฮาๆ โก๊ะๆ
พอมาตอนนี้ คลั่งไคล้พี่เอย์แล้วอะ
ปกติอ่านนิยายจะเชียร์พระรอง แต่เรื่องนี้บอกตามตรงว่าหลงรักพี่เอย์สุดใจจ กรี๊ดด
พี่เอย์ๆๆๆๆๆ เราปลื้มอะ ปลื้มมมมมมมม รักพี่เอย์ที่สุดดดดดดดดดดดดด
คนเขียนคะ มาต่อบ่อยๆน้า อัพวันเว้นวันใช่มั้ยคะ
ขอให้อัพสม่ำเสมอน้า เรารอตลอดเลย
ชอบนิยายเรืองนี้อะ มันใชช่
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เข้ามาติดตามด้วยคนค่ะ สนุก ตัวเอกน่ารักทั้งคู่เลยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตามมาหลงเสน่ห์พี่เอย์อย่างแรง อิๆๆๆ
-
แหม่ พี่เอย์นี่น่ารักจริงๆเลย :impress2:
-
พี่เอย์ซึนจิงๆๆๆๆ ><
ส่วนปิงก้อพวกมาโซหน้ี่อยๆ สินะ กิกิ ♥
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:พี่เอย์โคตรปากแข็งเลย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เพิ่งตามมาอ่าน บอกเลย สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew1: :mew1: :mew1:
ปิงน่ารักเวอร์อ่ะ :o8: :-[ :impress2:
-
พี่เอย์พี่เป็นพระเอกที่ได้ใจมากอ่ะ
คือแบบโคตรมีเสน่ห์เลยนะ
เรายังไม่เห็นแบบนี้จากเรื่องไหนเลย
พี่มันเป็นผู้ชายที่ซึนที่สุดในสามโลก โคตรน่ารักเลย :-[
-
อ่านรวดเดียว
มันฟิน มันยิ้มจนหุบไม่ลง แรกๆน้องปิงกูดูแมนหรอกนะคะ หลังมานี่ออร่าเคะชักจะอบอวล กรี๊ดค่า
:pig4: :pig4:
-
เข้ามาดันรอ :heaven
-
เข้ามารอเหมือนกัน
-
รอ............. :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
ซึนเดเระๆๆๆๆๆ ถ้าหึงจะเป็นยัไงไงนะ เอาแบบโหดๆ :hao6:
-
รอพี่เอย์ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
รอน้องปิง
-
ปิงปิงเป็นเคะใช่ไหม เรานึกว่าปิงเมะตลอดเลย เพราะพีเอย์ช่างซึนได้น่าฟัดซะ รอนะคะ :กอด1:
-
แอร๊ยยย อ่านยาวเลยค่าเรื่องนี้
น่ารักมุ้งมิ้งมากๆ
อ่านไปยิ้มไป อิจฉาไป แอร๊ยยย หนูอยากโดนจ้าง
-
ตอนแรกพอเห็นชื่อคิดว่าเรื่องคงดราแน่เลย แต่ที่ไหนได้แม่งอย่างฮา คนนึงก็เกรียนส่วนอีกคนก็ซึนจนน่าหนักใจ แต่จะว่าไปพี่เอย์แม่งน่ารักอ่า
-
ดันกระทู้ค่ะ คนเขียนเมื่อวานไม่มา :mew4:
#พี่รู้มั้ยชั้นมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ
ปล.เห็นปกติมาสองวันครั้งอ่ะ ไปไหนหนอ :hao5:
-
เขิลพี่เอย์อะ
ปากไม่ตรงกับใจ
อร๊ายยยยย
-
พี่เอย์นี่น่ารักมากกกจริงจริง
หนูปิงเอ๊ย บุญของเอ็งแล้วลูกเจอคนแบบนี้
555
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยย เขินอ่ะ
พี่เอย์น่ารักมากกกกกก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่เอย์น่ารักมากกกกกกก :กอด1:
รอนะคะ สู้ๆๆ :call:
-
มุ้งมิ้งดีนะพี่เอย์ ขออย่ามีดราม่าเลย เรื่อยๆกวนๆหวานๆแบบนี้ไปตลอดนะ อิอิ :impress2:
-
น่ารักมากกกกกก จะรอติดตามตอนต่อไปจ้า
-
เข้ามาปูเสื่อรอตอนต่อไป
-
รอด้วยคน เสื่อพร้อม หมอนพร้อม ว่าแล้วก็หลับ! :t3:
มะช่ายยย! :z6: :z6:
โอมคนเขียนจงมาๆ :call: :call: :call:
-
http://www.youtube.com/v/yCnJg8JIYls
# 10 ไม่บอกเธอ.....
ผมเคยบอกใช่ไหมว่าพี่เอย์เป็นคนสะอาด
แต่ไม่น่าเชื่อว่า สายๆของวันอาทิตย์แบบนี้มันจะขนเครื่องโน๊ตบุ๊คพร้อมกับหนังสือสามสี่เล่มออกมานั่งอยู่บนพื้นข้าง ๆ ผมเพื่อทำงานอะไรสักอย่าง เมื่อเช้าผมออกจากหอแวะไปช่วยแม่กับพี่ขมเปิดร้านจากนั้นมาที่ห้องคุณชายเขาแต่เช้าหน่อยทำอาหารง่าย ๆให้ เราสองคนนั่งทานข้าวด้วยกันเพราะผมรู้สึกได้แล้วว่าถ้าปล่อยให้มันนั่งกินคนเดียวคุณชายคงจะอารมณ์ไม่ค่อยดีแน่ เพราะอย่างนั้นผมก็เลยทำเผื่อของตัวเองด้วยอีกที่
“พี่เอย์ครับ ผมนั่งทานกับพี่ด้วยนะ”
“จิ๊! เรื่องของมึงดิ” นั่นแหละครับคุณชายเอย์ตั้น ผมเห็นนะมีคนทำเอตั้นโวแคปฯไว้ให้ผมดูด้วยคุณเข้าใจถูกต้องมาก ๆ เลยพี่เอย์เป็นอย่างนั้นจริงเลยนะ คำพูดมันน่ะผมต้องแปลประมาณสามรอบยังต้องไปทรานส์ต่อในกูเกิ้ลเลยอ่ะ
หลังทำความสะอาดห้องผมกะว่าจะหอบเอาเครื่องเสียงที่พี่เอย์บอกว่าพัง เอาไปส่งศูนย์ซ่อมแต่คุณชายรั้งเอาไว้ก่อน บอกให้ผมแค่รื้อ ๆ เครื่องออกมาปัดฝุ่นที่อยู่ด้านในก็พอ
นั่นแหละผมเลยรู้ว่าจริง ๆ แล้วเครื่องเสียงมันไม่ได้เสียอะไรสักหน่อยเพลงที่ถูกรีเพลซ้ำแล้วซ้ำอีกวันนั้นคือคุณชายเขาตั้งใจเปิดฟังเองต่างหาก ตอนนี้ผมเลยนั่งอารมณ์ดีฮัมเพลงไปเรื่อยขณะที่กำลังรื้อเครื่องเสียงสุดหรูยี่ห้อดัง
“พี่เอย์ พี่แน่ใจนะให้ผมรื้อเนี่ย” ผมถามขึ้น มันกำลังนั่งพิมพ์งานอะไรบางอย่างเอาโน๊ตบุ๊ควางไว้บนโต๊ะกระจกเตี้ย ๆ แล้วตัวเองนั่งอยู่ที่พื้นข้าง ๆ ผมเลย คือผมไม่เคยเห็นคุณชายนั่งพื้นเลยนะ มันชอบบอกว่าไม่สะอาดให้นั่งบนโซฟา แต่วันนี้แปลกมากจริง ๆ
“ทำไม มึงไม่มีความมั่นใจเหรอ”
“ก็เปล่า แต่คือไอ้ยี่ห้อแพง ๆ แบบนี้มันมีศูนย์บริการไม่ใช่เหรอครับ แค่เรายกไปเขาก็ทำให้เราแล้วไง” คือผมพูดไปพร้อมกับใช้ไขควงขันสกรูตัวเล็กออกเพื่อเปิดตัวเครื่องออกมาทำความสะอาด น็อตก็เยอะมากผมต้องระวังเป็นพิเศษกลัวหายไม่ใช่อะไรเกิดประกอบคืนไม่ครบยุ่งยากน่าดูอีก
“ทำไปเหอะ อย่าถามเรื่องมากเลย ทำไม่ได้ก็ประกอบคืนแค่นั้นจบ รื้อดูก็ได้ความรู้ดีนี่ เด็กช่างไม่ใช่รึไง”
“ครับๆให้เด็กช่างยนต์มารื้อเครื่องเสียงเนี่ย พี่เอย์ของผมนี่น่ารักจริง ๆ เลยเนอะ” ผมวางน็อตตัวสุดท้ายที่ถอดออกมาได้ลง
“ปิง เดินไปเอาน้ำเย็นมาให้กูที” เสียงพี่เอย์เรียกขึ้น ผมมองมันหน่อยนึงเห็นคร่ำเคร่งอยู่กับงานตรงหน้ามากๆ ดวงตาคม ๆ ของพี่เขาจดจ้องอยู่ที่หน้าจอตลอดเลย ขณะที่สองมือต่างคอนโทรลทั้งเม้าส์และแป้นพิมพ์
“นี่ครับ” ผมวางแก้วน้ำลงให้ แล้วมองดูสิ่งที่พี่เอย์กำลังทำ
“พี่ทำอะไรอ่ะครับ งานส่งอาจารย์เหรอ” จริงสินะผมไม่เคยรู้เลยนี่ว่าพี่เอย์เรียนอะไรอยู่ปีไหน รู้แต่ว่าเรียนอยู่ที่ไหนแค่นั้น
“ใช่ กูอยู่ปีสี่แล้วงานเยอะแบบนี้แหละ”
“พี่เรียนคณะอะไรเหรอ ผมถามได้ไหม” ผมมองดูหนังสือเล่มหนาที่กางอยูใกล้ ๆ ตัวพี่เขาอีกที มีแต่ภาษาอังกฤษทั้งนั้นเลย จริงสิ ในหน้าจอที่พี่เอย์กำลังพิมพ์ก็มีแต่ภาษาอังกฤษที่หว่า คือผมชินไง ผมเขียนโปรแกรมใช้ภาษาอังกฤษตลอดเมื่อกี้ผมเห็นที่หน้าจอผมชินเลยไม่ได้สงสัย
“วิศวะฯ”
“ให้ผมทาย โยธาชัวร์”
พี่เอย์ยิ้มเลยครับ ผมคิดว่าผมทายถูกอ่ะ ผมเลยแกล้งเอาด้ามไขควงจี้เอวมันไปที เจอมันผลักหัวมาเบา ๆ
“รู้ได้ไงว่ากูเรียนโยธา”
“เดาแหละ พวกโยธามีแต่คนเท่ ๆ พี่เอย์เท่ขนาดนี้คงไม่ใช่พวกวิศวะอื่นหรอก” จริงๆไม่ใช่หรอก ผมเคยมาเอาแปลนตึกไปให้มันวันนั้นไงเลยรู้ คึคึ
“มึงพูดดีมากปิงเดี๋ยววันนี้กูทิปมึงเพิ่มอีกยี่สิบบาท”
“หูยใจร้ายว่ะ” ผมแกล้งทำหน้ายู่ส่งเสียงงอน ๆ พี่เอย์อมยิ้มแต่ก็ยังก้มหน้าทำงานของมันต่อไป
“ผมช่วยไหมพี่”
“ไม่เป็นไร”
“ผมพิมพ์เก่งนะ เร็วด้วยพี่เคยได้ยินแล้วนี่” ในโทรศัพท์วันนั้นคุณยังจำได้ไหมนะ
“ไม่เป็นไร กูใช้ภาษาอังกฤษ ที่สำคัญร่างรายงานคือกูต้องคิดไปพิมพ์ไป มึงทำงานของมึงไปเหอะ”
เราสองคนนั่งอยู่ใกล้ ๆ กัน ผมรื้อเครื่องเสียงขณะที่พี่เอย์พิมพ์รายงาน ต่างคนต่างทำงานในส่วนของตัวเอง พี่เอย์เปิดเพลงเบา ๆ จากโน๊ตบุ๊คของมันด้วย เพลงรักช้า ๆ ท่าทางวันนี้อารมณ์ดี ผมมองดูพี่เขาอีกครั้ง เออว่ะ ทำไมผมเพิ่งสังเกตนะ วันนี้พี่เอย์ไม่ใส่แว่นอ่ะ แอบสงสัยนิดนึงทำไมวันนั้นถึงใส่ล่ะวะ ผมเลยเอียงหน้าจ้องมันหวังจะมองดูว่าได้ใส่คอนแท็คหรือเปล่า
“มีอะไร” พี่เอย์หยุดมือแล้วหันมาถาม ท่าทางมันสงสัยน่าดู ผมเลยได้โอกาสจ้องตาไปเต็ม ๆ
“ทำไมวันนี้พี่ไม่ใส่แว่นล่ะครับ”
“รู้เหรอว่ากูใส่แว่นด้วย” มันทำหน้าสงสัย
“ครับ วันนั้นผมเห็นนะพี่หลับคาหนังสือคาแว่นนั่นแหละ ผมเลยสงสัยไงทำไมวันนี้พี่ไม่ใส่” พี่เอย์หัวเราะหึหึแล้วอมยิ้ม ยกแก้วน้ำขึ้นจิบอีกรอบก่อนจะพูดสิ่งที่ทำให้ผมสุดจะอึ้ง
“กลัวหมาบางตัวไม่ชิน เดี๋ยวจะตกใจหน้าตาตื่น กูเกียจรำคาญ”
คุณรู้ไหม....ผมก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ คำพูดคุณชายนี่แบบมันคืออะไรเหรอวะ คือพี่จะสื่อว่ากลัวผมจะไม่ชินกับลุคหนุ่มแว่นของพี่งั้นเหรอ แล้วดูทำหน้า ตอบแล้วจะอมยิ้มอยู่ทำไม ผมว่าผมจะทำความสะอาดไอ้เครื่องนี้เสร็จไหม มัวแต่มองหน้าพี่อยู่งี้แหละ
“พี่เรียนปีสี่แล้วก็ใกล้จะจบแล้วสิครับ จะทำงานเลยเหรอ หรือว่าจะเรียนต่อที่ไหนก่อน” ผมชวนคุย ปากผมก็ถามพี่เขานะแต่มือผมตอนนี้ใช้แปรงอันเล็ก ๆ ปัดๆทำความสะอาดไอ้เครื่องในของชุดสเตอริโอที่รื้อออกมา
“ต้องเรียนต่อดิ น่าจะอ่ะนะ”
“ต่างประเทศเหรอพี่” ผมหันมองพี่เอย์ทันที คือคนรวย ๆ ชอบไปเรียนต่อเมืองนอกกันใช่ไหม พอได้ยินแบบนั้นผมก็คิดนะพี่เอย์อาจจะไปเรียนต่อเมืองนอกล่ะมั้ง หว๋ายยยทำไมผมถามไปแล้วผมใจคอไม่ค่อยดีวะ รู้สึกหวิวๆแปลกๆ พี่เอย์ไม่ได้หันมามองผมนะ มันทำงานของมันต่อพิมพ์รัวเลยไม่หยุดมือ
“ไม่หรอก กูคิดว่าจะสอบเรียนต่อในเมืองไทยนี่แหละ น่าจะเป็นที่เดิมไม่งั้นก็อีกที่นึงคิดๆไว้อยู่เหมือนกัน”
พี่เอย์ครับ พี่ก้มหน้าทำงานต่อไปเถอะครับ อย่าเงยขึ้นมาเชียวนะไม่งั้นพี่จะเห็นว่าตอนนี้ผมฉีกยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งขนาดไหน แค่รู้ว่าพี่จะอยู่ที่นี่ต่อไม่ไปเรียนที่ไหนไกล ๆ มันทำให้ผมหัวใจพองได้ขนาดนั้นเหรอวะ คือเราสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน ความสัมพันธ์โคตรจะคลุมเครือ พี่เองก็บอกอยู่ว่าไม่ได้ชอบผม แต่คือผมรู้สึกอ่ะพี่ มันไม่ใช่ใช่ไหมคำพูดของพี่มันไม่ใช่เรื่องจริง เอาเป็นว่าคนแบบพี่ผมจะดูในสิ่งที่พี่ทำก็แล้วกัน
RRR
RRRRRRR
เสียงมือถือมันดัง พี่เอย์ลุกขึ้นเดินไปหยิบพอดูหน้าจอขมวดคิ้วนิด ๆ แล้วโยนส่งมาให้ ผมปล่อยแปรงปัดฝุ่นแล้วรับไว้เกือบไม่ทัน เงยหน้าถามมันว่าอะไร คือโทรศัพท์พี่ท่านก็ยังดังอยู่ในมือผมนี่แหละ
“รับให้กูซิ”
“ห๊ะ?” คือผมก้มลงดูที่หน้าจอทันที ‘หยี’ ชื่อผู้หญิงนี่หว่า
“รับแล้วบอกปฏิเสธไป ”
มันบอกแล้วเดินหายเข้าไปในห้องผมทำใจนิดนึงก่อนกดรับ เสียงเธอน่ารักมากเป็นผู้หญิงจริง ๆ ด้วย
“พี่เอย์ทำธุระอยู่ครับ คือ พี่เขาลืมโทรศัพท์วางไว้” ผมเก็กเสียงให้หล่อ ๆ
“แล้วนายเป็นใคร” เธอถามกลับมา
“เอ่อ.....คือผมเป็น....” นั่นสิวะแล้วผมเป็นใครกัน คือถ้าบอกว่าเป็นคนทำความสะอาดห้องให้คุณชาย แล้วคือผมมีสิทธิ์รับโทรศัพท์เขาด้วยเหรอ
“นายเป็นเพื่อนเอย์เหรอ”
“เปล่าครับ”
“ถ้างั้นเอย์อยู่แถวนั้นรึเปล่า” พี่เอย์เดินออกมาแล้วพอดี มันมองหน้าผมนิ่งเลย เหมือนกำลังถามอยู่ว่าทำไมยังเคลียร์ไม่เสร็จ
“เอ่อ...คือ...” ยังไงดีวะ ผมนึกออกแล้วว่าเธอเป็นใคร เธอคือนางฟ้าที่ผมเจอตอนมาที่ห้องนี้ครั้งแรกไง
“เอาโทรศัพท์ให้เอย์ นายนี่ถือวิสาสะมารับใช่ไหม แย่ชะมัด” คราวนี้เธอวีนกลับมา คงรู้แล้วว่าผมโกหก ผมหันไปมองหน้ามันขอความช่วยเหลือคือผมไปไม่เป็นอ่ะ ถ้าผมพูดปฏิเสธแล้วเธอถึงขนาดเลิกคบกับมันเลยผมจะโดนมันถีบเอาไหมอะไรแบบนั้น คือคุณเข้าใจใช่ไหมว่าผมไม่เข้าใจขอบเขตของตัวเองว่าผมทำได้แค่ไหนยังไง
“ถ้าเคลียร์ไม่ได้กูจะหักเงินมึง” เสียงพี่เขากระซิบเบา ๆ ลงที่ข้างหู พอบอกว่าจะหักเงินเท่านั้น เหตุผลอื่นไม่ต้องมาหรอกครับ ผมบอกเธอไปทันที
“พี่เอย์เขาไม่ว่างจริงครับ มีธุระอะไรคุณฝากไว้ที่ผมได้ผมกับพี่เขาอยู่ด้วยกันทุกวัน ผมพูดแค่นี้คุณเข้าใจใช่ไหม ไว้ก่อนเรานอนผมจะกระซิบบอกธุระของคุณถึงริมหูพี่เอย์ให้เลยครับ”
“บ้า ประสาท!” นั่นแหละครับเสียงด่า ก่อนที่เธอจะตัดสายไป ผมหน้างอเลยสิ ขณะที่อีกคนนั่งอมยิ้มหน้า บานจนจะทะลุเครื่องคอมออกมาแล้ว
“พี่อ่ะ ที่หลังปฏิเสธเองดิครับ ผมไม่ถนัดนะแบบนี้” แล้วคือผมไม่รู้ด้วยว่าผู้หญิงเขาเป็นยังไง ถ้าเขาเป็นคนดีแล้วไอ้คุณชายมันแค่อยากสลัดนะ ผมก็สงสารอ่ะ
“แต่มึงก็ทำได้ดีนี่ ไม่ต้องห่วงหรอก รายนั้นเองก็แรงไม่เบาอยู่เหมือนกัน ไม่ได้มีแค่กูคนเดียวสักหน่อยแต่คิดจะให้กูจริงจังด้วย โทรมาตื้อหลายวันแล้ว”
“คนที่ผมเจอตอนที่มาที่นี่ครั้งแรกใช่ไหม”
“ใช่ เขาตามกูถึงคณะเลยนะ”
“ทำไมอ่ะพี่ เธอก็สวยน่ารักดีนี่ ” คือสวยมากๆเลยนะครับ สวยกว่าคุณแพรขาช้อปสิบเท่า
“กูไม่ได้เลือกคบคนที่หน้าตาหรอก ถ้าสวยแล้วงี่เง่ากูก็ไม่เอาต่อเหมือนกัน”
คุณชายว่าจบแล้วตั้งใจทำงานต่อเลย ผมเองก็ไม่สนหรอกครับ หน้าที่ในสายจบไปแล้วผมก็ทำความสะอาดเครื่องของผมต่อสิ จะไปใส่ใจทำไม แต่ผมก็คิดนิดนึงเหมือนกันนะ ตอนที่เธอถามกลับมาว่าผมเป็นอะไรกับพี่เอย์ คือแล้วผมเป็นอะไรวะ ถ้าแค่คนทำความสะอาดห้องแล้วไอ้เชือกที่ข้อมือนี่มันคืออะไร เจ้านายเขาซื้อให้คนทำความสะอาดห้องแบบนี้ด้วยเหรอ ที่สำคัญใส่ให้ผมด้วย แล้วเรื่องนอนกอดผมที่อัมพวานั่นอีก โอ๊ยยยยยยไม่อยากจะคิดแล้ว ปวดหัว ผมเริ่มหน้ายู่ ยกสองมือยีหัว
“เป็นอะไรของมึง บ้าอะไรขึ้นมาอีก หรือรื้อแล้วประกอบคืนไม่เป็น”
“เปล่าพี่”
พี่เอย์หันมาถามแล้วก็หันไปทำงานต่อ มันผลักหัวผมเบา ๆ มาทีด้วยนะ คือผมไม่รู้หรอกว่านั่นคือการปลอบใจในสไตล์ของมันหรือเปล่าแต่แค่นั้นก็ทำให้ผมสบายใจขึ้นได้ ผมเลยยิ้มกว้างตั้งใจทำงานของผมต่อ
ติ๊ดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดด
เสียงกริ่งที่หน้าห้องดังขึ้น ผมเงยหน้ามองพี่เอย์มันยังไม่รู้สึกรู้สาทำงานของตัวเองต่อผมจึงวางมือจากงานรื้อๆซ่อม ๆ ลุกขึ้นไปกดถามดูว่าใคร คำตอบที่ตอบกลับมาทำเอาผมอึ้งกิมกี่ มันคืออะไรกันเหรอ คนข้างนอกเขาพูดว่า ‘กูเองซีซ่าร์’ ผมยืนเซ่อแบบคนทำอะไรไม่ถูกน่ะครับ คือผมดีใจมากจริง ๆ นะเคยแอบคิดใช่ไหมว่าพี่ซีซ่าร์อาจจะมาเที่ยวที่ห้องน้องชายสักวัน แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะมาเร็วมากจริง ๆ
“ปิง ใคร” พี่เอย์เดินเข้ามาถาม
“พะ...พี่ซีซ่าร์ครับ”
“มึงเข้าไปนั่งทำงานของมึงต่อ เดี๋ยวกูเปิดเอง”
ผมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นแหละครับ ผมอยากเห็นพี่ซีซ่าร์นี่ ไอดอลที่ผมปลื้มปริ่มมาหาทั้งทีถึงจะไม่ได้มาหาผมก็เหอะ แล้วถ้าไอ้คุณชายมันติสถึงขนาดยืนคุยกันแล้วให้พี่ซ่าร์ของผมกลับผมจะมีโอกาสได้เห็นตัวจริงพี่เขาอีกเหรอ
“ทำไมยังไม่เข้าไป กูบอกนี่มึงไม่ได้ยินใช่ไหม” พี่เอย์เสียงนิ่งมากหน้าตาก็เริ่มตึง ๆ แล้วด้วย ผมเห็นแบบนั้นแล้วเลยรีบเดินเข้ามานั่งลงสนใจกับงานของผมต่อ ขณะเดียวกันคอก็ชะเง้อมองที่ประตูไปด้วยเห็นพี่เอย์เปิดออกไปแล้วยืนคุยกันอยู่ตรงนั้นครู่เดียวก็มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินนำเข้ามา พี่เอย์ปิดประตูท่าทางหัวเสียมาก
“นั่งดิ” เสียงพี่เอย์พูดขึ้น ผมเลยลุกกะว่าจะเข้าไปเอาน้ำเอาท่ามาให้แขกกิน คุณสงสัยเหรอครับว่าคนที่มาคือใครบ้าง ก็มีพี่ซีซ่าร์กับคุณเดียร์คู่หมั้นของพี่เอย์นั่นไง
“ปิงอยู่ด้วยเหรอเนี่ย กำลังทำอะไรอยู่ครับ” โอ๊ยยยไอ้ปิงสติมึงสติ จู่ ๆ พี่ซีซ่าร์เดินมาทักกันถึงที่ ผมคนนี้นั่งแข็งเป็นหินแล้ว ผมเห็นคุณเดียร์เดินเข้ามานั่งลงใกล้ ๆ กับพี่เอย์ คุณชายตวัดสายตามองมาที่ผมหน่อยนึง ผมเลยนึกขึ้นได้
“เอ่อ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะครับ” ผมว่าแล้วลุกขึ้นเดินเลี่ยงมาที่ครัว ล้างมือให้สะอาด อมยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วคือผมดีใจมากเลย คึคึ วันนี้จะได้คุยกับพี่เขาอีกแล้ว ผมจะเลือกแก้วที่สวยที่สุดเลยใส่น้ำไปให้พี่สุดหล่อของผมกิน พี่ซ่าร์ครับพี่กินให้อร่อยเลยนะนี่เป็นน้ำวิเศษผมใส่ความจริงใจของผมเข้าไปด้วย คือผมอยากบอกว่าผมปลื้มพี่มานานแล้ววันนี้แหละผมจะต้องสารภาพกับพี่ให้ได้ ส่วนคุณเดียร์เอาแก้วธรรมดาพอเธอเป็นคู่หมั้นพี่เอย์ไม่จำเป็นต้องได้แก้วสวยงามอะไรมากหรอก
เดี๋ยวก่อน! คู่หมั้น?
คู่หมั้นพี่เอย์มาที่ห้อง?
ผมเริ่มคิ้วขมวดลงเรื่อย ๆ ทำไมผมถึงหงุดหงิดแบบนี้วะให้ตายเหอะ จะมาทำไมไม่ทราบ ไหนว่าเป็นทอมมีแฟนหลายคนไง แล้ววันนี้จะมาหาพี่เอย์ของผมทำไม ชิ นี่ผมไม่ได้พาลนะ แต่แค่รู้สึกไม่ชอบเลยอ่ะ
“ทำหน้าอะไรของมึง” เสียงพี่เอย์ดังขึ้นข้าง ๆ ปลุกผมออกจากความคิดแปลก ๆ บ้าบอได้ทั้งหมด
“หน้างอเป็นตะขอแล้ว”
“ก็ผมไม่ชอบนี่” ผมพูดงึมงำ
“ไม่ชอบเรื่องอะไร ไอดอลคนโปรดมึงมาหาถึงห้องนี่ไม่ใช่ว่าต้องยิ้มปลื้มปริ่มเหมือนเมื่อกี้หรอกเหรอ”
“อันนั้นก็ชอบอยู่ แต่ที่ไม่ชอบก็.....” ผมว่าหน้าผมบูดเป็นสองเท่าจากตะกี้เลยนะ ก็อยากจะพูดเหมือนกันว่าไม่ชอบเลยที่คู่หมั้นพี่มาหาถึงที่แบบนี้ แต่ผมจะมีสิทธิ์อะไรไปพูดแบบนั้นล่ะ แปลกมากที่มันเหมือนกับจะรู้ พี่เอย์ถอนหายใจแล้วผลักหัวผมเบา ๆ
“รีบเอาน้ำออกมา เดี๋ยวเขาก็กลับกันแล้ว”
“คร้าบบบ”
ผมยกถาดใส่น้ำไปสองแก้ววางไว้ให้แขกสองคนที่เพิ่งเข้ามา
“พวกมึงมากันทำไม” พี่เอย์ถามขึ้นห้วน ๆ เลย พี่ซ่าร์เลยโบ้ยหน้าไปทางคุณเดียร์ให้เธอเป็นคนตอบ
“ก็มารับคนบางคนไปกินข้าว ไหนลองบอกมาดิ๊เมื่อวานน้องเอย์ไปเกเรอยู่ที่ไหนครับทำไมผิดนัดพี่เดียร์กับคุณย่าแบบนี้” เธอพูดแล้วลงไปนั่งกอดเอวมันอยู่ที่พื้น ตัวเธอเล็กเพราะงั้นหัวเธอเลยซุกเข้าที่ไหล่มันได้แบบเต็ม ๆ เธอโอบเอวมันพาโยกตัวนิด ๆ ทำเหมือนคุณชายเป็นเด็กซะงั้น ผมวางแก้วน้ำลง แล้วเดินมานั่งดูเครื่องที่กำลังรื้อค้างอยู่ต่อ
“เมื่อวานไม่ว่าง”
“ก็รู้ว่าไม่ว่างเพราะฉะนั้นวันนี้เลยโดนเรียกตัวกันอีกครั้ง ทำให้ฉันคนนี้ต้องระหกระเหินมาตามเธออยู่นี่ไงพ่อตัวดี แล้วนี่ทำอะไรอยู่เนี่ย พิมพ์รายงานเหรอ”
“อือ กูไม่ไปได้ป่ะวะเดียร์”
“จุ๊ๆๆ พูดไม่เพราะเลย พูดกับผู้หญิงต้องเพราะสิครับเอย์ เห็นไหมน้องเขานั่งมองอยู่ ตั้งใจฟังเราสองคนคุยกันด้วยนะ”
คุณเดียร์พูดแล้วมองมาทางผม นั่นแหละครับผมถึงได้รู้ตัวว่านั่งมองเขาสองคนคุยกันมานานแล้ว เอาใหม่ไอ้ปิงตอนนี้มึงต้องสนใจกับงานซ่อมก่อนอย่าเพิ่งสมาธิกระเจิง พี่ซีซ่าร์ของมึงนั่งอยู่ใกล้แค่เมตรเดียวเพราะฉะนั้นสายตาของมึงจงมองแต่พี่เขาซะจะสารภาพอะไรก็พูดไปให้หมด ส่วนคุณชายจะเป็นไงก็ช่างหัวมัน ตอนนี้เขากำลังคุยกับคู่หมั้นคนสวยของเขาอยู่
“ปิงทำอะไรอยู่น่ะ เก่งจังซ่อมเป็นด้วยเหรอครับ” พี่ซ่าร์ขยับลงมานั่งอยู่ต่อหน้าผมคือตอนแรกพี่เขานั่งอยู่ที่โซฟานะครับตอนนี้เลื่อนลงมานั่งด้วยกันแล้ว ผมเลยมองหน้าพี่เขา หล่อมากครับผมเคยคิดนะผมอยากหล่อเหมือนพี่บ้างคือพี่ซ่าร์จะหล่อแบบใสๆแต่พี่เอย์คือจะออกแนวเท่มากกว่า หน้าตาคล้ายกันแต่คนละสไตล์
“ไม่ได้ซ่อมหรอกครับแค่ปัดๆทำความสะอาดน่ะ”
“แล้วจะประกอบคืนได้ไหมเนี่ย น็อตเยอะแบบนี้ยี่ห้อนี้เขาละเอียดมากเลยนะ”
“ครับก็พยายามจำว่าอะไรอยู่ตรงไหน” ผมปัดฝุ่นเสร็จแล้วพอดีเลยหยิบไขควงขึ้นมา เริ่มขันสกรูใส่คืน
“พี่ว่าน็อตตัวนี้มาจากจุดนี้มากกว่านะ ไม่น่าใช่ตรงนั้นหรอก” พี่ซ่าร์เข้ามาชี้จุดให้ผมดู ผมก็เออว่ะนี่คิดว่าตัวเองจำได้ดีแล้วนะ พลาดได้ไงวะเนี่ย ผมกับพี่เขาเลยหัวเราะกันเบา ๆ ได้ยินเสียงคุณชายกระแอมไอสองสามทีเลยหันไปดู เราสองคนสบตากันนิด ๆ ก่อนที่สายตาผมจะโฟกัสไปที่มือสวย ๆ ของคุณเดียร์ที่นั่งกอดเอวมันอยู่
บ้าฉิบ! ผมอารมณ์ไม่ดีเลยให้ตายเหอะ แม่ง สงสัยจะมาจากที่ใส่น็อตผิดรูนั่นแน่ ๆ คราวนี้นะพ่อจะขันให้พรุนไปเลยไอ้เครื่องเสียงบ้าๆๆๆ
“เอ้าทำไมทำแรงอย่างงั้นล่ะ เดี๋ยวก็ทิ่มมือตัวเองหรอก ไหนดูซิ เดี๋ยวพี่ใส่ให้ดีกว่ามา” พี่ซ่าร์ว่าแล้วแย่งไขควงจากมือผมไป พี่เขาขยับเข้ามาชิดแล้วเปลี่ยนเป็นคนขันน็อตให้ผมแทน
“ขอบคุณครับ” พี่ซ่าร์เทคแคร์แฟนคลับดีแบบนี้ทุกคนป่ะวะเนี่ย ดูซิพูดจาก็เพราะยิ้มก็หวาน ผมมองพี่เขาขันน็อตอย่างเพลินเลย ตอนนี้ไม่โฟกัสใครทั้งนั้นขอมองไอดอลขวัญใจผมคนเดียว
“อะไรกันล่ะนั่น มองพี่แล้วยิ้มแบบนั้น” ผมสะดุ้ง พี่ซ่าร์เลยยิ่งหัวเราะผมหนักเข้าไปอีก คือก็นี่เป็นครั้งแรกนี่ที่ได้นั่งคุยกันสบาย ๆ แบบนี้ผมก็ดีใจของผมอ่ะ
“พี่ซ่าร์ครับพี่ใจดีจัง”
“หึหึหึ ปิงนี่ตลกดีนะ ชอบพี่เหรอ”
“ครับใช่ ผมติดตาม..............
เพล้ง!!
ผมสะดุ้งทันทีหันมองไปตามเสียง แก้วน้ำที่วางไว้ข้างโน๊ตบุ๊คของพี่เอย์แตกกองอยู่ที่พื้น ผมรีบลุกเลยครับ
“พี่เอย์ขยั.../เอย์ขยับออกมาทางนี้เดี๋ยวแก้วจะบาดนะ” เสียงผมกับคุณเดียร์พูดขึ้นพร้อมกัน แตกต่างกันตรงที่ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคขณะที่คุณเดียร์เธอพูดในสิ่งที่ผมอยากพูดจนจบไปแล้ว
“อะไรเนี่ยนั่งอยู่ดี ๆ ทำไมไปปัดแก้วตกแตกแบบนั้น” ผมรีบเข้าไปเอาไม้กวาดกับบุ้งเต้า
“พี่เอย์ขยับก่อนนะครับเดี๋ยวผมทำความสะอาดให้” มันมองมาที่ผมแวปนึง แล้วขยับไปชิดกับคุณเดียร์ ผมเก็บเศษแก้วชิ้นใหญ่ ๆ ใส่ในบุ้งเต้า รู้สึกเลยนะว่ามันกำลังจ้องมองผมอยู่ผมเลยเงยหน้าขึ้นมอง
“ไหน ๆ ดูซิแก้วบาดมือรึเปล่าเนี่ย ซุ่มซ่ามจริงนะครับน้องเอย์เดี๋ยวพี่เดียร์ฟ้องคุณย่าให้ตีก้นเลยดีไหมนะ” เสียงคู่หมั้นคนสวยของพี่เอย์พูดกับมัน เธอดึงมือมันออกไปดูพลิกหน้าพลิกหลัง คือผมก็รู้นะว่าคุณเดียร์เธอทำเล่นๆแกล้ง ๆ แต่คือผมก็รู้สึกไม่ดีอ่ะ อะไรวะแม่งมานั่งจีบกันอยู่ตรงนี้เพื่อ?
“ปิงระวังหน่อยสิ นั่นมันแตกเป็นปากฉลามเลยนะจับขึ้นมาแบบนั้นเกิดบาดมือขึ้นมาจะทำยังไง” เสียงพี่ซ่าร์ดังแทรกเข้ามาผมเพิ่งรู้สึกตัวนะว่าตัวเองกำลังกำแก้วที่แตกเป็นรูปทรงแหลม ๆ อยู่ เกือบบาดไปแล้วไหมล่ะ
“มานี่มาพี่ช่วย” อีกครั้งแล้วที่พี่ซีซ่าร์ลุกขึ้นมาช่วยผมในขณะที่คุณชายนั่งมองผมเฉย ๆ ผมเก็บกวาดเสร็จเดินมานั่งลงเก็บงานของผมต่อ ตอนนี้พี่เอย์ย้ายขึ้นไปนั่งบนโซฟานุ่มกับคุณเดียร์เธอแล้ว
“ปกติเสาร์อาทิตย์ปิงว่างเหรอครับ” พี่ซ่าร์ถามผม พี่เขาก็ยังนั่งอยู่กับผมเหมือนเดิมนะ เอาไขควงไปขันน็อตให้ผมต่อ
“ครับว่าง”
“แล้วมาทำงานกับเจ้าเอย์วันไหนบ้างล่ะ”
“ก็แล้วแต่น่ะครับ แต่ไม่ใช่ทุกวัน ถ้าผมว่างก็จะมา บางทีก็มาตอนเย็น ๆ หลังเลิกเรียน”
“ขยันจังนะ”
“ครับ ผมต้องหาเงินช่วยทางบ้านน่ะครับ”
คุณเชื่อไหมผมตกใจแทบบ้าเมื่อจู่ ๆ พี่ซีซ่าร์ยกมือขึ้นมาลูบหัวผม “เป็นเด็กดีจริง ๆ นะเรา น่ารักไปทำงานกับพี่ดีไหม จะได้มีรายได้เพิ่มไง”
คุณแม่ครับพี่ขมครับ...ตอนนี้ผมแทบจะบรรลุโสดาบรรณคือผมมีความสุขจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก พี่ซ่าร์ยกมือลูบหัวผมด้วยความรู้สึกที่ผมคิดว่ามันอ่อนโยนมาก ๆ เลย มือใหญ่คู่นั้นทำไมถึงอ่อนโยนแบบนี้ ผมคิดไปไกลขนาดที่ว่าพี่เอย์มีแต่ผลักหัวผมอ่ะ ถ้าอ่อนโยนได้แบบพี่ซ่าร์นะผมเทใจให้มันหมดเลยเอาดิ๊
ผมปรายสายตาแอบมองไปทางมันนิดนึงสายตาเราสบกันพอดีอีกแล้วอะไรวะแม่ง ตาเขียวปั๊ดใส่อีก นี่มันมองผมอยู่ตลอดรึไง มองไปตอนไหนถึงจ๊ะเอ๋ได้ทุกครั้งเลย
“ไปถือของให้พี่เป็นไง เวลาไปสัมภาษณ์พวกนิตยสารต่าง ๆ ให้ปิงไปช่วยถือของให้เดี๋ยวพี่จ่ายให้เป็นสองเท่าของไอ้เอย์เลยนะ”
หูยยยไปครับพี่ไปๆผมไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้วกูจะมีเวลาได้อยู่กับไอดอลในดวงใจสองต่อสองชีวิตนี้ยังต้องการอะไรอีก ปกติติ่งแค่ในโปสเตอร์แต่นี่ตัวเป็น ๆ นั่งชวนผมไปทำงานด้วย คุณคิดดูนะว่าผมนี่จะปริ่มอิ่มเอมขนาดไหน พี่ซ่าร์ใจดีเป็นบ้าพูดก็เพราะชมว่าผมน่ารักด้วย ผมยิ้มไม่หุบเลยล่ะครับ ตอนนี้หน้าผมคงแดงเถือกไปหมดล่ะ
“ทำเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์เอาแบบที่ปิงว่างค่อยไปกับพี่ก็ได้ครับ ตัดสินใจได้เลยไหมหรือต้องลองถามไอ้เอย์มันดูก่อน” พี่ซ่าร์ขันน็อตตัวสุดท้ายเสร็จพอดีเงยหน้าขึ้นมองผม สรุปเครื่องนี้พี่ท่านประกอบใช่ไหมไม่ใช่ผมว่างั้นเถอะ
“อ้อครับ ๆ ไม่ต้องครับ” ผมตอบออกไปอย่างคนไม่คิดอะไร พี่เอย์ลุกพรวดขึ้นทันที ผมเลยเงยหน้ามอง
“เดียร์ปิดเครื่องให้กูด้วย” มันบอกคุณเดียร์
“ไปไหน” เธอถามมัน
“เปลี่ยนเสื้อ เดี๋ยวจะไปบ้านคุณย่าไง มึงมารับกูไปกินข้าวกับท่านไม่ใช่เหรอ”
ว่าจบแล้วพี่เอย์ก็เดินเข้าไป ผมมองตามไปแต่ก็เท่านั้นแหละครับ คิดว่ารู้แล้วว่าเดี๋ยวพี่เอย์ก็คงจะต้องออกไปข้างนอก
“วันนี้พี่เอย์ไม่ออกไปไหนเหรอครับ”
“ไม่อ่ะ วันนี้กูจะนั่งทำงานอยู่ตรงนี้แหละ”
นั่นคือสิ่งที่เราคุยกันเมื่อเช้า แต่ตอนนี้คงจะเป็นอย่างนั้นไม่ได้แล้ว
“ซีซ่าร์นี่ไม่คิดจะแนะนำน้องเขาให้รู้จักเดียร์บ้างรึไง” เออทำไมคุณเดียร์พูดกับพี่เอย์จะพูดกูมึงแต่เวลาพูดกับพี่ซ่าร์นี่จะแทนตัวเองว่าเดียร์วะ คือมันดูซอฟต์ลงกว่าอีกคนเหมือนกันนะแสดงว่าคุณเดียร์สนิทกับพี่เอย์มากกว่างั้นดิ
“น้องเขาชื่อปิง เป็นเด็กที่ทำความสะอาดห้องให้ไอ้เอย์มัน วันนั้นเดียร์ก็เจอแล้วนี่ที่งานวันเกิดคุณย่า ปิงขับรถให้เจ้าเอย์มันด้วย”
“อ้อจำได้ละ หวัดดีจ๊ะปิงพี่ชื่อเดียร์นะ เรียกพี่เดียร์ก็ได้”
“ครับสวัสดีครับ” ผมยกมือสวัสดีค้อมหัวให้เธอเล็กน้อยเพราะคิดว่าอายุเธอน่าจะพอๆกับพี่เอย์ยังไงก็เป็นรุ่นพี่ผมอยู่ดี ดูเธอใกล้ ๆ แบบนี้แล้วสวยมากเลยจริง ๆ นี่ผมยังไม่อยากเชื่อเลยนะว่าเธอเป็นทอม
“ว่าไงครับ ปิงยังไม่ตอบพี่เลยนะ สนใจไปทำงานกับพี่ไหม ได้ตังค์เพิ่มด้วย ปิงทำเฉพาะวันหยุดก็ได้ ถ้าไงเริ่มกันบ่ายนี้เลยเดี๋ยวพี่พาไปดูงานก่อน ก็แค่ช่วยหิ้วกระเป๋าถือของใช้ส่วนตัวให้พี่ ครั้งนึงไม่กี่ชั่วโมงหรอกพี่จ่ายให้สองเท่าของเจ้าเอย์เลย”
“นี่ซ่าร์จะชวนน้องเขาไปช่วยถือของเหรอ”
“อือฮึ งานเยอะขึ้นแล้วพี่ที่เคยช่วยอยู่คนก่อนช่วงนี้เขาต้องไปดูคิวให้กับอีกคนด้วย เลยคิดว่าน่าจะมีคนที่คอยดูแลอะไรให้ดี ๆ สักคน แล้วปิงก็เป็นเด็กดี คิดว่าน่าจะไว้ใจได้ ขับรถก็ได้ด้วย นี่คือยิ่งดีไปใหญ่เลย แถมซน ๆ แบบนี้เป็นบอดี้การ์ดให้พี่ได้อีกต่างหากเนอะ” นี่คือที่พี่ซ่าพูดกับคุณเดียร์นะครับประโยคหลังนั้นหันมาเนอะๆกับผม ผมก็ยิ้มแห้งๆส่งไป คือผมตอนแรกก็ดีใจอยู่หรอก แต่ว่าตั้งแต่พี่เอย์เดินเข้าห้องไปใจผมก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้เลยนะ รู้สึกไม่อยากคุยขึ้นมาซะงั้นทั้ง ๆ ที่คุยอยู่กับพี่ซ่าร์ที่ผมชื่นชอบแท้ ๆ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ ผมรู้สึกขอบคุณมาก ๆ เลยแต่ผมทำงานกับพี่เอย์แล้ว แล้วก็.....
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกปิง พี่ไม่ได้จะให้ปิงเลิกทำงานกับเจ้าเอย์นะ แต่คิดว่าวันไหนที่ปิงว่างคือพี่ก็ช่วยให้ปิงมีรายได้ๆเพิ่มขึ้นไง เราเข้าใจที่พี่พูดไหมเนี่ย แบบวันนี้ใช่ไหมเดี๋ยวเอย์เขาจะออกไปกับเดียร์ ปิงก็ไปช่วยงานพี่สักสองสามชั่วโมงก็ได้ตังค์แล้ว จากนั้นปิงจะกลับมาทำอาหารเย็นให้ไอ้เอย์มันทานต่อก็ยังได้เลยนี่” พี่เขาพูดแบบจ้องหน้าผมเลยนะ ทำไมผมรู้สึกอึดอัดวะ ไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้เลยให้ตายเหอะ ก็รู้ว่าดีที่จะมีรายได้เพิ่ม แต่คือผม ไม่อยากไปว่ะพี่!
“เดี๋ยวผมลองไปถามพี่เอย์ดูก่อนนะครับ” ผมว่าแล้วลุกขึ้น คืออยากจะเลี่ยงออกมาแล้วก็อยากจะเข้าไปหาพี่เอย์ด้วย คือก็อยากจะถามนั่นแหละ ถ้าพี่เขาบอกไม่ให้ไปคำเดียวคือผมจบเลยนะ ใช่อยู่เงินอาจจะสำคัญก็จริง แต่ผมกลับคิดว่าความรู้สึกที่ทำแล้วสบายใจหรือไม่นั่นต่างหากที่สำคัญมากกว่า
“พี่เอย์ครับ” ผมเคาะเรียกพี่เขาที่หน้าประตูห้อง “ผมเข้าไปได้ไหมพี่”
เสียงตอบรับดังมาจากข้างใน ผมเลยเปิดเข้าไป มันคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จพี่เอย์สวมเดฟสีสนิมใส่เข็มขัดเรียบร้อยแล้วเหลือแต่ท่อนบนที่ยังเปล่าเปลือยอยู่ เส้นผมนี่ยังเปียกหมาด ๆ อยู่เลย กลิ่นครีมอาบน้ำพี่แกโคตรของความหอม
“มีอะไร”มันว่าแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตสีเข้มออกมาหนึ่งตัวปลดออกจากไม้แขวนแล้วสะบัดใส่จากด้านหลัง
“พี่จะออกไปข้างนอกเหรอครับ”
“ใช่” พี่เอย์ติดกระดุมเสื้อแล้วเดินเข้ามาใกล้
(ต่อด้านล่าง)
-
http://www.youtube.com/v/yCnJg8JIYls
“จิ๊! มึงนี่มันน่ารำคาญ แค่เก็บเศษแก้วก็ต้องมีคนมาช่วย ดีใจมากเหรอไอ้ซ่าร์มันลงทุนช่วยมึงขนาดนั้น ทำไมไม่เป็นกูวะแม่งจะยัดแก้วแหลม ๆ นั่นใส่มือมึงเลยเหอะ” ผมเริ่มคิ้วกระตุกทั้งยังขมวดจนแน่น ไอ้พี่เอย์มันพูดอะไรใจร้ายแบบนั้นวะผมจ้องมันนิ่งเลยนะ มันกระชากมือผมเข้าหาตัว
“กูไม่ดูให้หรอกนะว่ามึงจะถูกแก้วบาดไหมยังไง กูไม่เห็นสนใจเลย ไมคิดจะเป่าให้ด้วย”
“อึ๋ย ใจร้ายว่ะพี่พูดไรเนี่ย” ผมทำหน้าแบบคนขยาด ผมก็ไม่ได้โดนแก้วบาดสักหน่อยนี่
“ถุ้ยๆๆๆ” มันยกมือผมขึ้นไปใกล้ริมฝีปาก ทำท่าเหมือนจะเป่าให้แต่สุดท้ายแกล้งทำเสียงถุ้ยๆๆ ใส่
“อี๋พี่เอย์ สกปรกน้ำลายพี่จะกระเด็นถูกผมนะ” ผมดึงมือกลับคืนมา
“ช่างหัวมึงดิ หมาปิง เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอก มึงจะรออยู่ที่ก็ได้ทำโน่นนี่ไปตามใจมึง หรือว่าจะกลับบ้านก่อนแล้วค่อยแวะเข้ามาทำข้าวให้กูกินตอนเย็น ๆ ก็ได้ เที่ยงนี้คงต้องไปทานข้าวกับคุณย่าเพราะเมื่อวานกูผิดนัดกับท่าน”
“พี่เอย์เอ่อ คือผม....”
“มีอะไร” มันคงเห็นผมอ้ำอึ้งเลยหันมาถาม เราสองคนยืนกันอยู่หน้ากระจก พี่เอย์แต่งตัวจวนจะเสร็จแล้ว มันหยิบสเปรย์น้ำแร่ขึ้นมาฉีดเข้าที่ฝ่ามือแล้วตบๆ ละอองน้ำกระจายความหอมเข้าใส่ที่ร่างกายของคุณชาย ขนาดผมยืนอยู่ไม่ได้ใกล้มากยังรู้สึกว่าหอมสดชื่นมาก
“คือพี่ซ่าร์เขาชวนผมไปทำงานด้วยอ่ะพี่” มันชะงักไปนิดนึงมองผมผ่านกระจก
“เฉพาะวันเสาร์อาทิตย์ แล้วบ่ายนี้ก็ว่าจะพาไปดูงานก่อน”
“แล้วมึงก็เลยอยากไปกับเขาใจจะขาด ถึงขนาดเดินเข้ามาขออนุญาตกู” มันหันกลับมามองหน้าผมนิ่ง เราสองคนยืนประจันหน้ากัน เสียงพี่เอย์เย็นเฉียบมากพอ ๆ กับใบหน้าที่ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มแววตาคือแตกต่างกับตอนที่พูดเล่นกับผมเมื่อกี้มาก คือผมก็คิดว่าผมรู้นะว่ามันเป็นอะไร ถ้าไม่อยากให้ผมไปก็แค่พูดออกมาคำเดียว ผมไม่ไปเลยรับรอง ผมจ้องหน้าพี่เอย์นิ่งเลยนะ อยากจะรอฟังคำว่าไม่อนุญาต แต่พี่เอย์เลือกที่จะเงียบ มันเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์โทรศัพท์และพวงกุญแจ
“อยากไปไหนก็ไป เรื่องของมึง!” นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่พี่เอย์จะเดินแทรกไหล่ผมออกไป เสียงประตูห้องปิดลงดังปัง ผมยืนนิ่งอยู่ที่เดิม กลิ่นหอม ๆ ของพี่เขายังติดอยู่ปลายจมูกปกติแล้ววันนี้คือเราสองคนต้องอารมณ์ดีไม่ใช่เหรอ เวลาที่ผมอยู่กับพี่เขาเราจะหัวเราะกันร่วนเลย ถึงเราจะเถียงกันแขวะกันแต่คือผมก็ทำให้มันยิ้มได้ตลอด แล้วไอ้บรรยากาศแบบตอนนี้มันคืออะไร
“ซ่าร์เดียร์ออกไปนะ น้องปิงครับพี่เดียร์กลับแล้วนะครับ”
ผมเดินออกมาจากห้องเห็นมันกับพี่เดียร์กำลังจะออกไปกันแล้ว เธอสวมรองเท้าขณะที่พูดบอกพี่ซ่าร์กับผม พี่เอย์หันมามองผมแวปนึง เป็นแวปเดียวจริง ๆ ครับที่เราสองคนสบสายตากัน ผมเลยเดินเข้าไปหา ก่อนที่มันจะเดินตามหลังพี่เดียร์ออกไป
“ผมจะกลับมาก่อนห้าโมงเย็น แล้วจะทำอาหารไว้ให้พี่นะครับ”
ไม่มีการหันมามอง ไม่มีคำพูดอะไรอีก มันเดินลิ่วออกไปเลย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนั้นผมคนนี้พูดจบประโยคแล้วหรือยัง
“ป่ะปิง งั้นเราสองคนก็ออกไปกันบ้างดีกว่า เดี๋ยวตอนเที่ยงพี่เลี้ยงข้าวเอง บ่าย ๆ มีนัดสัมภาษณ์หนังสือแค่เล่มเดียว พี่จะพาเราไปดูๆไว้ก่อนนะ แล้วเดี๋ยวค่อยบอกพี่อีกทีว่าคิดจะทำไหมยังไง”
ผมเดินเข้ามาเก็บเครื่องมือซ่อมที่วางเกลื่อนอยู่ให้เรียบร้อย รูดม่านให้ครบทุกที่แล้วหยิบกระเป๋าเดินออกมาพร้อมพี่ซีซ่าร์ไอดอลขวัญใจผม คุณคงคิดว่าผมดีใจใช่ไหม ไม่เลยครับ ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มาก ๆ ผมแค่อยากให้พี่เอย์พูดว่าไม่อยากให้ผมไป คือมันอะไรกันล่ะ ไอ้ท่าทางแบบนั้น บอกผมว่า เรื่องของมึง อยากไปไหนก็ไป นี่คือพี่ไม่เคยแคร์ผมเลยเหรอวะ ผมจะไปไหนกับใครอะไรยังไงคือไม่สนใจเลยใช่ไหม ทำไมถึงต่างกับผมนักล่ะ แค่ผมได้ยินว่าพี่จะออกไปกินข้าวกับคุณเดียร์ผมก็เริ่มหงุดหงิดแล้ว แล้วพี่ไม่บอกอะไรผมสักคำ จู่ ๆ เดินเข้ามาแต่งตัวแล้วพี่ก็ไป ผมก็รู้หรอกว่าผมไม่มีสิทธิ์จะถาม แต่คือความสัมพันธ์ของพวกเรามันคืออะไรเหรอ ผมสงสัยนะ โอ๊ยยยผมปวดหัวยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ พี่เอย์ทำไมเป็นแบบนี้วะ
“อ่ะ ปิงขับให้พี่นะ” พี่ซ่าร์ใช้ออดี้สีดำ พอเดินมาถึงรถพี่เขายื่นกุญแจส่งมาให้ผม
“เดี๋ยวตอนรับค่าแรงจะได้รู้สึกไงว่าตัวเองได้ทำงานให้พี่แล้ว”
ผมรับมาแล้วขึ้นประจำที่นั่งคนขับพี่ซ่าร์นั่งที่เบาะหลัง โชคดีมากเหมือนกันที่ผมเรียนช่างยนต์เวลาเข้าเรียนชั่วโมงที่ต้องทำงานกับคาร์แคร์จะมีรถหรู ๆ มาให้พวกผมล้างกัน ผมเลยมีประสบการณ์กับรถหลายยี่ห้อ
“เก่งจังนะ ขับรถอะไรก็ได้เหรอ”
“ครับก็ผมเรียนช่างยนต์นี่ อู่คาร์แคร์ของที่โรงเรียนเป็นอู่ใหญ่เลยครับ ผมลองขับมาเกือบทุกยี่ห้อเลย”
“ถอยเข้าถอยออกว่างั้นเถอะ”
“แห่ะๆ ใช่แล้วครับ”
พี่เขาพูดแซวอย่างอารมณ์ดี ผมขับรถไปตามทางที่พี่เขาบอก ความรู้สึกที่ได้มาขับรถให้ไอดอลที่ตัวเองปลาบปลื้มเหรอครับก็เอ่อ รู้สึกดีนะ ใช่ๆผมรู้สึกดีอ่ะแหละ พี่เขาเป็นคนที่ผมชื่นชมนี่ เรื่องอะไรที่ต้องคิดเกี่ยวกับคุณชายนั่น ทิ้งไปก่อนละกัน ตอนนี้ผมต้องโฟกัสกับงานตรงนี้ก่อน ในเมื่อรับทำให้พี่เขาวันนี้แล้ว ผมก็จะเต็มที่กับมัน
เราแวะทานข้าวกันที่ร้านอาหารเล็ก ๆแต่บรรยากาศค่อนข้างเป็นส่วนตัวและหรูหรามาก พี่ซ่าร์เป็นคนดังเพราะฉะนั้นผมก็เข้าใจนะ จะไปกินตามห้างหรือย่านที่มีคนเยอะมากก็ไม่ได้
“ที่นี่พวกดารานักร้องเขาจะชอบมากินกัน มันเป็นส่วนตัวดี ต่อไปปิงต้องจำทางไว้เองด้วยนะ เผื่อต้องมารับพี่กลับเวลาพี่มาดื่มกับพวกเพื่อน ๆ”
ผมมองพี่เขาหน่อยนึงแต่ยังไม่ได้พูดอะไร คือพี่เขาคงจะเข้าใจว่าผมจะทำงานกับพี่เขาต่อ ผมตัดสินใจตั้งแต่เราขับรถออกมาแล้วล่ะครับ ว่าผมจะทำให้พี่ซ่าร์แค่วันนี้วันเดียว แน่นอนครับผมรู้สึกเสียดาย อย่างที่ผมบอกไปนะคือผมจะทำในสิ่งที่ตัวเองสบายใจด้วย เงินสำคัญก็จริง แต่ความสบายใจสำคัญกว่า แม่ผมเคยสอนไว้ว่าอย่างนั้น
“ผมเข้าไปกับพี่ได้เหรอครับ” ผมลองถามดูตอนเราเดินไปด้วยกัน คือชุดผมๆคิดว่ามันไม่เหมาะไหมยังไง
“ได้สิ ที่นี่ไม่พิธีรีตองเรื่องการแต่งตัวหรอก ปิงเห็นดารานายแบบแต่ละคนแต่งตัวดี ๆ กันทั้งนั้นใช่ไหม แต่ตัวจริงปิงรู้ไหมพวกพี่ก็เป็นแค่คนธรรมดานี่แหละ กางเกงขาสั้นเสื้อยืดธรรมดา รองเท้านะยังลากแตะตลอดเลย” เออใช่ผมลองมองรองเท้าที่พี่ซ่าร์ใส่ พี่เขาเปลี่ยนเป็นแตะเรียบร้อย โซนในร้านจะมีมุมส่วนตัวของใครของมันพอพี่ซ่าร์เดินเข้าไปมีพนักงานออกมาพาเข้าไปที่มุม ๆ นึง มีรูปพี่เขาติดไว้ตามผนังรอบข้างเยอะมาก
“พี่มาบ่อยเหรอครับ” ผมถาม
“บ่อยสิ นี่ร้านประจำเลย แต่คนทั่วไปไม่เห็นหรอก เพราะว่าพี่จะนั่งอยู่ที่มุมนี้” ผมกวาดตามองรอบ ๆ มุมนี้เป็นมุมที่มีฉากกั้นไว้สามด้านคือมิดชิดมากพูดง่าย ๆ ถ้ามองจากข้างนอกก็อาจจะเห็นแต่ขาคนนั่ง
เราใช้เวลาทานอาหารกันไม่นานนะครับแต่พี่ซ่าร์มีสั่งไวน์ไอ้สีแดง ๆ มากินด้วย คือสไตล์คุณชายทั้งบ้านเลยแหละผมว่าวิธีกินข้าวนี่อย่างกับถอดแบบกันมาเลย ผู้ดีมาก ๆ
“อ่ะกินนี่” พี่เขาตักอาหารใส่จานให้ผม ผมมองหน้าพี่เขานิ่งขณะที่ในใจกลับคิดไปถึงอีกคน ป่านนี้คุณชายจะกินข้าวกับอะไรนะ จะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ตอนแรกกะว่าจะทำกุ้งชุปแป้งทอดให้กินตอนเที่ยง แต่ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ตอนนี้คงกำลังอร่อยกับอาหารหรู ๆ ที่บ้านคุณย่าอยู่กับคู่หมั้นคนสวยนั่นแหละ
“ปิง ปิงครับ เป็นอะไรรึเปล่า ดูเหม่อ ๆ นะ” พี่ซ่าร์เรียกขึ้นผมจึงนึกได้ว่าตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ที่ไหนกับใคร
“เปล่าครับ เอ่อพี่ซ่าร์ครับเราจะกลับกันได้ตอนไหนเหรอ คืองานพี่จะเสร็จช่วงไหนน่ะครับ ผมต้องกลับไปทำอาหารเย็นไว้ให้พี่เอย์ด้วย”
“อะไรกันนั่งอยู่กับพี่แท้ ๆ ยังคิดไปถึงเรื่องข้าวเย็นของไอ้เอย์มันอีกเหรอ น่าอิจฉามันจังนะ”
“พี่เอย์เป็นคนทานยากน่ะครับ ตอนเที่ยงอาจจะกินไม่ค่อยได้ ผมเลยว่าจะทำ.....”
“ปิงไม่ต้องห่วงหรอก เอย์ตั้นน่ะ หลานรักคุณย่า แล้วนี่ยังไปกินข้าวพร้อมกับเดียร์ที่เป็นคู่หมั้นของเขาอีก ปิงคิดว่าคุณย่าจะปล่อยให้หลานชายท่านกินอะไรที่ไม่ชอบได้หรือไง”
ผมยิ้มแห้งเลยนะ มันก็ถูกอย่างทีพี่ซ่าร์ว่ามาทั้งหมดจริง ๆ เป็นผมทั้งนั้นที่คิดมากไปเอง เอาใหม่นะไอ้ปิง ผมสูดลมหายใจพร้อมกับตั้งสติใหม่อีกรอบ ตอนนี้ผมจะหยุดคิดเรื่องพี่เอย์ไปก่อนมีสติกับงานตรงหน้าแล้วเดี๋ยวตอนเย็นค่อยว่ากันใหม่
เราออกจากร้านอาหารประมาณบ่ายโมงกว่า ๆ ผมขับรถตามที่พี่ซ่าร์สั่ง ไม่นานเรามาถึงบริษัทที่เป็นเจ้าของหนังสือบันเทิงยักษ์ใหญ่ ผมหอบเสื้อผ้าแล้วก็กระเป๋าของพี่เขาเดินตามเข้าไป
พี่ซ่าร์แต่งหน้าทำผมเปลี่ยนชุดโดยใช้สไตลิสของบริษัท คือจริงๆพี่เขาหล่อมากอยู่แล้วใครแต่งให้ก็เหมือนกันนะผมว่า
“ไปปิง วันนี้เสร็จแล้วล่ะ เป็นไงแฟชั่นเซทเมื่อกี้พี่หล่อไหม”
“หล่อครับ” ผมตอบไปตามความจริง เราสองคนเดินออกมาด้านนอก
เพราะห้องที่พี่เขาทำงานเมื่อกี้นั้นปิดทึบทั้งหมดที่เขาเรียกกันว่าสตูดิโอน่ะครับ ผมเลยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ดูพี่ซ่าร์สัมภาษณ์แล้วก็ถ่ายแบบอีกนิดหน่อยจนเพลิน ผมยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาตกใจมากเลยคือว่ามันห้าโมงเย็นแล้ว ผมงี้ตัวชาวาบเพราะผมนัดพี่เอย์ไว้ว่าจะกลับไปไม่เกินห้าโมง แล้วขากลับก็นะ แทนที่จะได้เหยียบจนมิดตีนกลับต้องค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปเพราะรถที่ติดยาวเป็นกิโล ๆ เลย นี่ขนาดวันอาทิตย์
“ขอบคุณมากนะครับพี่” ผมบอกพี่เขาหลังเอารถเข้าจอดที่ช่องจอดของคอนโดคุณชาย
“โทษทีนะปิง เลยเวลาของเจ้าเอย์ไปเลยเดี๋ยวพี่โทรเคลียร์ให้เองปิงสบายใจได้ ว่าแต่ไปกับพี่เป็นไงบ้างชอบงานแบบนี้ไหม เห็นเรานั่งยิ้มตลอดเลยนี่ตอนพี่ให้สัมภาษณ์หนังสือน่ะ”
“ครับ” ผมยิ้มตอบ ก็ผมปลื้มนี่นาได้เห็นพี่แบบใกล้ ๆ ได้รู้ว่าพี่พูดอะไรบ้างก่อนที่หนังสือจะวางแผง ได้เห็นพี่ถ่ายแบบในมุมต่าง ๆ ผมลงจากรถพี่ซ่าร์เปลี่ยนตำแหน่งมาเป็นคนขับเข้าไปนั่งแทนที่ผม พี่เขาลดกระจกลงแล้วหันมา
“ถ้างั้นเสาร์หน้าไปด้วยกันอีกใช่ไหม”
“ห๊ะ? อะไรนะครับ” พอผมได้ยินประโยคที่พี่เขาถามขึ้นเท่านั้นแหละผมเลยตกใจนึกขึ้นได้
“พี่ถามว่าเสาร์หน้าไปด้วยกันอีกนะ เดี๋ยวจ่ายค่าแรงให้เท่าวันนี้เลย”
“พี่ซ่าร์ครับคือผมอยากจะพูดเรื่องนี้พอดี เงินที่พี่ให้ผมน่ะผมรับไว้แค่ใบเดียวนะ ที่เหลือผมวางคืนไว้ให้ที่เบาะหน้ารถนะครับ” ผมก้มลงบอก พี่เขาหันขวับไปมองตรงที่นั่งคนข้าง ๆ ใบพันวางคืนอยู่สามใบ คือวันนี้พี่เขาให้ผมสี่ใบแต่ผมเก็บไว้แค่ใบเดียวเพราะรู้สึกว่ามันเยอะเกินไป
“ทำไมปิง ทำไมไม่เก็บเอาไว้” พี่เขาหันออกมาถาม คิ้วนี่ขมวดนิดๆแล้ว
“ไม่หรอกครับพันเดียวก็เยอะแล้วผมทำงานให้พี่แค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ผมขอรับแค่นี้ก็พอ”
“ปิง” คราวนี้พี่ซ่าร์เปิดรถออกมาเลย พี่เขาออกมายืนอยู่ข้างผม ลืมบอกไปพี่ซ่าร์ใส่หมวกแก็ปสีดำด้วยนะ โคตรเท่ คงกลัวจะมีใครจำได้
“มาทำงานกับพี่ไหม? แบบทำทั้งวันดูแลพี่ตลอดเหมือนปิงทำกับไอ้เอย์ เดี๋ยวพี่จะขอปิงมาจากมัน พี่ถูกใจเรานะ ปิงเป็นเด็กดีมากจริงๆ” พี่ซ่าร์เดินใกล้เข้ามาแต่ผมกลับถอยออก คือผมตกใจมากนะที่พี่เขาพูดออกมาแบบนั้น
“เป็นไปไม่ได้หรอกครับ ผมทำงานอยู่กับพี่เอย์ก็สบายใจดีแล้ว นี่ก็กะว่าจะบอกพี่ด้วยว่าผมจะไม่รับงานแบบนี้อีก คือผมขอโทษนะครับ แต่ผมคิดว่าผมอยากทำกับพี่เอย์มากกว่า”
ผมไม่รู้นะว่าตอนนี้พี่ซีซ่าร์กำลังคิดอะไร สีหน้าพี่เขานิ่งมาก ๆ พี่ซ่าร์เป็นคนที่พูดเพราะแล้วก็ใจดีกับผมมาก ขณะที่พี่เอย์เป็นคนที่พูดอะไรกับผมห้วน ๆ ตลอด ทำอะไรกับผมแต่ละทีก็มีแต่โหดๆชอบแกล้ง กวนประสาทปากก็เสีย แต่ผมมันเป็นอะไรวะ ดันอยากใช้เวลาของผมอยู่ร่วมกับคนอย่างนั้นเสียได้
“ขอโทษมากจริง ๆ ครับพี่” ผมยกมือขึ้นไหว้พี่เขา คือพี่ซ่าร์ก็อายุมากกว่าพี่เอย์อ่ะนะ ถ้าผมจะไหว้มันก็ไม่แปลกหรอกใช่ไหม
“ไม่เป็นไรครับพี่เข้าใจ ไว้ถ้าเมื่อไหร่ปิงอยากมาทำงานกับพี่แล้วบอกนะ เดี๋ยวเว้นตำแหน่งส่วนตัวไว้ให้ สำหรับปิงพี่รอได้ได้เสมอเลยครับ เพราะว่าปิงน่ารักไงแล้วที่สำคัญปิงเป็นเด็กดี”
อีกครั้งแล้วที่พี่เขายกมือขึ้นลูบหัวผม คำพูดคำจาหวานหูแตกต่างจากพี่เอย์ชัด ๆ เลย แต่ช่างหัวมันสิ ผมเลือกจะทำงานกับพี่เอย์แล้วจะทำไมล่ะ
“งั้นผมลานะครับ พี่ขับรถกลับดี ๆ นะ”
ผมบอกพี่เขาไว้แค่นั้นแล้วเดินตัดเข้ามาด้านในตัวตึกเลย ตอนนี้ทุ่มนิด ๆ แล้ว ไม่รู้คุณชายกลับมาหรือยัง ผมคิดเมนูไว้ตั้งแต่ตอนขับรถ เย็นนี้ผมจะทำต้มยำกุ้งกับผัดกระเพรากุ้งสดแล้วแถมด้วยไข่เจียวกุ้ง ทุกเมนูต้องเป็นกุ้งเพราะเป็นของโปรดของพี่เอย์
ห้องถูกเปิดไฟเปิดแอร์ไว้แล้วแสดงว่าพี่เอย์กลับมาถึงก่อนแล้วจริง ๆ ผมเดินมาดูที่โซฟาไม่มีคิดว่าน่าจะอยู่ในห้องเลยเดินเข้าไปเคาะเรียกดู
ก๊อก ก๊อก
“พี่เอย์ครับ ผมเข้าไปนะ”
ไม่มีเสียงตอบรับผมจึงค่อยหมุนลูกบิดเปิดเข้าไป มันนั่งพิมพ์งานอยู่กับแมคจอใหญ่ ไม่หันมาดูผมด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าเมื่อกี้พี่เขาได้ยินผมเรียกหรือไม่เพราะฉะนั้นผมจะเรียกดูใหม่อีกครั้ง
“พี่เอย์ผมกลับมาแล้วนะ พี่กินข้าวเย็นหรือยังครับ”
เสียงต๊อกแต๊กเบา ๆ จากแป้นพิมพ์ทำไมผมรู้สึกว่ามันดังมากเลยวะ คือพี่เอย์ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองผมเลย หน้ามันเรียบเฉยจนผมยังคิดไปว่านี่ผมเป็นอากาศธาตุอะไรหรือเปล่าวะ คือผมกำลังถามคุณอยู่นะ ทำไมพี่ไม่ตอบอะไรผมเลย
“ถ้างั้นผมจะออกไปทำกับข้าวแล้วนะ วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ”
ก็พูดคนเดียวอีกนั่นแหละผมอ่ะ ทุกอย่างยังคงนิ่งและเงียบมีแต่เสียงสัมผัสของนิ้วและคีย์บอร์ด ไม่แม้แต่จะหันมามองกัน นี่คืออะไรกันวะ ผมแบบแม่งโมโหเหมือนกันนะ อย่างน้อยก็บอกกันสิว่าจะเอาอะไรอยากได้อะไร ไม่พอใจอะไร คือคุณชายอย่าทำแบบนี้กับผมเหอะ ผมขอร้องเลย
“ถ้างั้นเดี๋ยวผมออกไปทำอาหารไว้ให้ เสร็จแล้วจะเข้ามาเรียกนะครับ”
ผมบอกแล้วเดินออกมา ยืนตั้งสติอยู่ที่หน้าห้องพักนึงแล้วจัดการลงมือกับอาหารที่ผมคิดเมนูไว้ตั้งแต่ตอนขับรถกลับ ใช่อยู่ผมผิดสัญญาที่บอกไว้ว่าจะมาถึงให้ทันก่อนห้าโมงเย็นแต่คืองานพี่ซ่าร์เขาไม่เสร็จจริง ๆ แล้วรถก็ดันมาติดอีก จะให้ผมทำไงล่ะครับ ผมเองก็รีบสุดแล้วเหมือนกันนี่
มองดูเครื่องปรุง ต้มยำกุ้งวันนี้ทำแค่ถ้วยเล็กๆก็พอมั้ง ตอนแรกกะจะทำกินกันสองคนแต่ตอนนี้คุณชายคงไม่อยากให้ผมนั่งร่วมโต๊ะด้วยหรอก เพราะงั้นผมจะทำแค่ถ้วยเล็ก ๆ ไว้ ส่วนผัดกระเพรากับไข่เจียวก็จะลดปริมาณลงทั้งหมดเลยละกัน ทำเสร็จเข้าไปบอกพี่เขาแล้วผมจะได้กลับหอ วันนี้แวะนอนบ้านหน่อยดีกว่าจะได้เอาพวงกุญแจที่ซื้อจากอัมพวาไปฝากด้วย เมื่อเช้าก็ดันลืมเอาให้
ผมถอดผ้ากันเปื้อนวางไว้ที่ประจำของมัน ครอบฝาชีเล็กๆไว้บนโต๊ะอาหาร กวาดตามองทุกอย่างในครัวอีกครั้ง สะอาดเรียบร้อยดีผมเลยเดินเข้าไปบอกคุณชาย
“พี่เอย์ครับกับข้าวเสร็จแล้วนะ ผมวางไว้บนโต๊ะอยู่ในฝาชีนะครับ” คือผมก็ไม่รู้จะบอกมันทำไมนะ ทุกครั้งที่ทำไว้ให้ก็วางอยู่ตรงนั้นนั่นแหละเหมือนเดิม แต่คือผมแค่อยากได้ยินเสียงพี่เขาตอบกลับมาบ้างไรบ้าง
ซึ่งพี่เอย์ก็ยังคงเงียบ นั่งพิมพ์งานของพี่เขาต่อไป เสียงผมนี่คงส่งไปไม่ถึงพี่เขาแล้วล่ะ ผมเลยเดินเข้าไปใกล้มันอีกหน่อยคือพูดง่าย ๆ ตอนนี้ยืนอยู่ติดขอบโต๊ะเลย ผมคิดนะถ้ามันไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรอีกนั่นคือผิดปกติมากๆแล้ว
“พี่เอย์ ผมจะกลับแล้วนะพี่”
พี่เอย์หยุดมือลงแล้ว มันจ้องที่หน้าจอนิ่งเลย ทุกอย่างรอบตัวเราตอนนี้คือนิ่งหมดและเงียบมาก ผมไม่ได้ยินอะไรเลยนะคือรอฟังแค่นั้นว่าพี่เขาจะพูดอะไรตอบกลับผมมาบ้างไหม
“ผมรู้ว่าผมมาช้า ผมผิดสัญญาที่บอกกับพี่แต่คืองานของพี่ซ่าร์เขายังไม่เสร็จจริง ๆ แล้วพอเราออกมารถก็ติดมาก ๆ เลยครับ พี่เอย์ โกรธผมเหรอ”
เงียบอีกครับ ยังเหมือนเดิม มันยังนั่งนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น แม้แต่เสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเหมือนคนรำคาญผมอย่างทุกครั้งที่เคยทำก็ไม่มี ผมเองก็ไม่ใช่ว่าจะมีความอดทนอะไรมากมายหรอกนะครับ แต่พยายามรอ รอให้มันพูดอะไรออกมาบ้าง คือจะเป็นอะไรก็ได้ จะว่าจะด่าจะประชดกันอะไรก็ได้ทั้งนั้น เพราะตอนนี้คือผมโคตรอึดอัดถ้าคิดอะไรแล้วไม่ยอมบอกยอมพูดกันแบบนี้
“ผมไม่รู้นะว่าพี่โกรธผมเรื่องอะไร แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ผมมาถึงช้าผมขอโทษไปแล้ว ส่วนเรื่องอื่นถ้าพี่เอย์ไม่พอใจอะไรก็ขอให้บอกนะครับ ผมโง่นะ ไม่รู้หรอกว่าพี่กำลังคิดเรื่องอะไรอยู่”
มันขยับตัวนิดหน่อยตอนแรกผมเกือบจะยิ้มแล้วเพราะคิดว่ามันจะพูดกับผม แต่ไม่ใช่เลยครับพี่เขาสนใจกับงานคอมที่อยู่ตรงหน้าต่างหาก มันเริ่มรัวนิ้วลงที่แป้นพิมพ์อีกครั้ง คือทำหน้าเมินผมแบบโคตรๆเลยนะคุณจินตนาการไม่ออกหรอก ผมมองหน้ามันแล้วโคตรจุกอ่ะ พี่ครับผมไม่เข้าใจว่ะ
ความอดทนของผมขาดผึง คุณเชื่อไหม....ผมเป็นคนดื้อจริง ๆ นะแล้วผมก็ยังเป็นคนที่ตรงมากจนน่าทึ่งด้วย คุณคิดเหรอว่าเรื่องวันนี้ตอนนี้และขณะนี้ผมจะไม่รู้ว่าไอ้คุณชายมันกำลังคิดอะไรหรือเป็นอะไร ผมรู้หมดแหละแต่ผมแค่อยากจะได้ยินมันบอกผมออกมาเอง คืออะไรวะ? มีสิทธิ์อะไรมาโกรธผมล่ะ ผมจะไปไหนมาไหนกับใครมันก็เรื่องของผมป่ะ ในเมื่อเราสองคนไม่ได้อะไรกันเลย แล้วที่สำคัญผมก็เข้ามาถามมันแล้วมันบอกเองนี่ว่า จะไปไหนก็ไป เรื่องของมึง พอผมไปทำมาโกรธ แบบนี้มันใช่เรื่องป่ะ ผมก็งอนเป็นเหมือนกันนะไม่ใช่มันจะงอนเป็นอยู่คนเดียวซะที่ไหน เออเอากับผมดิ
“พี่ไม่พอใจที่ผมออกไปกับพี่ซ่าร์ใช่ไหม” ถามแม่งตรง ๆ นี่แหละ
มันชะงักนิดเดียวไม่ถึงหนึ่งวิด้วยซ้ำ คอยดูนะผมจะง้างปากมัน คราวนี้ถ้าผมทำให้มันพูดออกมาไม่ได้ลบชื่อผมออกจากสารบบเด็กเกรียนเทคนิค......ได้เลย
“พี่เอย์ผมไม่เข้าใจว่ะพี่ ไม่เข้าใจว่าพี่จะโกรธผมทำไม คือผมก็เข้ามาขอพี่แล้วใช่ป่ะ คือผมงงมาก ๆ เลยถ้าพี่ไม่อยากให้ผมไปทำไมถึงไม่บอกมาตั้งแต่ตอนนั้น พี่พูดว่าจะไปไหนก็ตามใจมันเรื่องของผมแล้วพี่ก็เดินออกไปกับคู่หมั้นของพี่ มันคืออะไรอ่ะพี่ ความรู้สึกของพี่มันคืออะไรเหรอ ผมเคยถามใช่ไหมว่าพี่คิดยังกับผมชอบผมใช่ไหม พี่ก็บอกเองว่าไม่ได้ชอบ วันนั้นผมหน้าแตกยับเลยนะแต่ช่างเหอะตรงนั้นผมลืมมันไปหมดแล้ว ที่พูดอยู่เนี่ยคือผมงงแค่นั้นเองในเมื่อพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย พี่มาทำแบบนี้กับผมทำไม จะโกรธทำไม จะไม่พอใจผมเรื่องอะไร จะทำเมินไม่มองหน้ากันไม่เห็นกันอยู่ในสายตาแบบนี้ทำไม พี่ต้องการอะไรจากผมพี่บอกสิ พี่ต้องการอะไรครับอยากจะให้ผมพูดอะไรแบบไหน ในเมื่อบอกเองว่าไม่ได้ชอบผม ก็คือผมมีสิทธิ์จะไปไหนกับใครก็ได้ใช่รึเปล่า แล้วที่วันนี้พี่ซ่าร์เขาชวนผมว่าอยากให้ผมไปอยู่กับพี่เขาไปทำงานกับพี่เขาแบบเต็มเวลางั้นผมจะไปก็เรื่องของผมอีกใช่ไหม พี่ไม่แคร์เลยใช่ไหม พี่จะปล่อยให้ผมไปกับพี่เขาได้เลยใช่ไหม เลิกทำงานกับพี่เลยก็ได้จะเอาแบบนั้นเลยใช่ไหม ต้องการแบบนั้นใช่ไหม นั่นใช่ไหมคือสิ่งที่พี่ต้องกะ..............................อื้อออออ”
นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมถูกพี่เอย์จูบปิดปาก ไม่รู้ว่าผมพูดยาวเหยียดจนเกินไปหรือเพราะมันเห็นหน้าตาผมหล่อน่ารักจนทนไม่ไหวกันแน่ กิกิ คุณเชื่อไหมครับคำพูดที่ผมร่ายยาวมาทั้งหมดนั่นมากมายก็เพื่อจะล่อให้มันแสดงปฏิกิริยาอะไรกลับมาที่ผมบ้าง อย่างน้อย ๆ ก็โกรธ มองหน้า ด่าหรือ ทำตาเขียวใส่ แต่ใครจะคิดล่ะว่าคุณชายจะลุกพรวดพราดขึ้นมาจูบผมแบบนี้
ตายห่า....ทำไมผมถึงรู้สึกดีแบบนี้เรียวลิ้นอุ่นร้อนกำลังเลาะเล็มและเริ่มสอดแทรกเข้ามา โอ๊ยยยตายๆกูตายอยากเห็นผมขาดใจตายไปตอนนี้เลยเหรอ ผมใจเต้นแทบจะระเบิดทั้งที่นี่ก็ไม่ใช่จูบแรกของผมสักหน่อย พยายามท่องนะโมๆข่มใจไว้ ใจเย็นๆมึงใจเย็น ๆ มึงต้องสู้ปิง มึงต้องสู้ พี่เขาดูดปากมึงมาขนาดนี้ถ้ามึงยังยอมให้เขาต้อนมึงอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้มึงเสียเชิงชายแน่ คิดได้แค่นั้นแหละครับผมยกสองมือขึ้นขยุ้มหน้าอกเสื้อมันเลย เอาดิ่ผมไม่กลัวอ่ะผมจะสู้ มึงต้องสู้ปิง พี่เอย์แม่งเหี้ย ยิ่งผมจูบตอบมันยิ่งดันตัวผมสองมือที่สอดอยู่ท้ายทอยกดล็อคใบหน้าผมไม่ให้หันหนี ผมถอยจนหมดหนทางที่จะถอยแล้ว ขณะในใจกำลังคิด อย่านะมึง อย่านะ คือตอนนี้ผมกับมันอยู่ในห้องนอนใช่ไหมถ้ามันดันผมให้ถอยไปตกลงที่เตียงนี่ผมว่าผมตายไปเลยนะ แต่ดีหน่อยที่มันดันตัวไปทางผนังห้อง แผ่นหลังผมจึงชิดกับผนังก็แค่นั้น พี่เอย์แม่งรุนแรง มันจูบอะไรของมันคือมันจูบผมแรงมากอ่ะบอกเลย จูบเหมือนคนไปตายอดตายอยากที่ไหนมาอย่างนั้นแหละ มือแม่งก็ล็อคหน้าผมจนแน่นคือกะไม่ให้ผมหันไปทางไหนเลยใช่ไหม แล้วทีตัวเองล่ะเปลี่ยนองศาการจูบผมแม่งรอบทิศแล้ว โอ๊ยยยยตายๆผมจะตายแล้วตอนนี้ รู้สึกดีแบบโคตรๆ
อ่ะห์ ~ ~
เสียงผมถอนหายใจปนหอบอย่างเสียดายเมื่อคุณชายถอนปากมันออกมาแล้วหลังจากที่ดูดเอาๆจนพอใจ พี่ท่านผู้ช่วงชิงลมหายใจของผมไปหลายนาทีกำลังจ้องหน้าผมนิ่ง มันเองก็หอบแฮ่กไม่ต่างจากผมหรอก ไม่ใช่ว่าเหนื่อยนะครับแต่คือพวกเราต่างพยายามควบคุมอะไรต่อมิอะไรที่มันร้อนเร่า เราสองคนสบสายตากันความหมายของผมคือ พี่เอย์จะพูดอะไรต่อจากนี้ไหม คือพี่จูบผมเป็นครั้งที่สองแล้วนะ ถ้าจะมาบอกว่าไม่ได้คิดอะไรอีกนี่คือผมจะต่อยปากมันเลยเอาดิ่
“กูไม่ได้ต้องการอะไรเลย ขอแค่ได้ใช้เวลาอยู่กับมึงในทุก ๆ วันก็พอ”
นี่ถ้าผมเป็นลมพับลงไปพี่จะอุ้มผมแล้ววางลงบนเตียงเหมือนในหนังเจ้าสาวรึเปล่าครับ พี่เอย์คือคำสารภาพรักของพี่ มัน-เสี่ยว-มาก มันจะตายเหรอถ้าพี่จะพูดออกมาสักคำว่าพี่ชอบผม คือผมนี่จิกปลายเท้ากลั้นขำเลยนะ คนปากแข็งเอ้ย ตาย ๆ ผมต้องตั้งสติไว้กลัวพี่เขาจะหาว่าผมไม่ซึ้ง ทำยังไงดีไอ้ปิงผมจี้แบบสุด ๆ คือผมเป็นคนตลกนะครับ เรื่องอะไรสำหรับผมผมคิดในทางบวกได้หมดอ่ะ ยกเว้นเมื่อเช้านี่แหละ พี่เอย์แม่งทำให้ผมมีหลากหลายอารมณ์ได้ในเวลาวันเดียวเนี่ย ผมว่าพี่ไม่ธรรมดาจริงนะ
“ นี่พี่กำลังบอกรักผมอยู่เหรอ ใช่ไหม”
“................”
“พี่เอย์” ผมเรียกมันอีก เพราะพี่เอย์เงียบไปไม่ตอบผม
“โง่หรือไง คิดเองไม่เป็น?” ตูว่าแล้ว กำลังจะซึ้งอยู่แล้วมาด่ากันอีก ผมเลยจ้องหน้ามันนิ่งคือตอนนี้เราต่างคนต่างไม่ยอมลง ผมก็มองมัน มันก็มองผม พี่เอย์แม่งอยากจะพูดอะไรกันแน่วะ
“หมาปิง”
“อะไรครับ”
“ใช้งานมึงได้ทั้งวัน มึงคิดเท่าไหร่”
ผมทวนคำพูดมันอยู่ในใจ พร้อมกับขมวดคิ้วนิด ๆ กำลังนึกว่าพี่เขาจะสื่ออะไร “มะ...หมายความว่ายังไงพี่ คือผม..”
“เฉพาะกู แค่กูคนเดียว กับเวลาตลอดทั้งวันของมึง”
จบแล้วครับ ใครก็ได้ช่วยเก็บศพผมที ที่แท้คุณชายหึงผมกับพี่ซ่าร์นี่หว่าไม่อยากให้ผมไปทำงานกับพี่เขาก็บอกให้มันตรง ๆ ดิว้าา อ้อมโลกโคตรๆถึงขนาดสู่ขอผมให้มาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทั้งวัน เฮ้ยแต่เดี๋ยวก่อน! คือพี่เขากำลังชวนผมมาอยู่ด้วยกันเหรอวะ ตาย ๆๆ ทำไมผมถึงความรู้สึกช้าแบบนี้วะเนี่ย ไอ้ปิงมึงทำไมวาสนาดีแบบนี้พี่เขาเป็นถึงดอกฟ้าแต่โน้มกิ่งลงมาหามึงก่อนแล้ว คึคึ สู้ดิวะมึงปิง มึงต้องสู้ ออกไปสู้มึงต้องสู้ พี่เขาสารภาพกับมึงแล้ว คนปากแข็งพูดกับมึงมากขนาดนี้ถือว่าที่สุดของมึงแล้วปิง ผมอมยิ้มแล้วมองหน้ามัน ถามตัวเองนะว่าชอบมันมากไหม ทั้งฐานะ ทั้งสังคม ทั้งอะไรต่อมิอะไรที่แตกต่างกัน แต่ผมจะลองสู้ดู สู้กับจิตใจของตัวเอง ผมเป็นคนคิดบวกผมจะไม่งี่เง่ากับชนชั้นวรรณะแบบนั้น คำตอบของผมเหรอครับ ชอบดิ ผมชอบพี่เอย์เข้าแล้วจริง ๆ แหละ ชอบที่มันเป็นคนแบบนี้นั่นแหละ....
“มึงห้ามยิ้มนะ”
“พี่เอย์ผม คือ ผม คือผมรู้สึกดีว่ะพี่”
“งั้นเหรอ จะร้องไห้ไหมล่ะ กูจะนั่งดูให้ หึหึหึหึ”
คุณชายกระตุกรอยยิ้มร้าย มันขยับมือนิดๆทั้งที่ยังสอดอยู่ที่ท้ายทอยผมนั่นคือการลูบหัวรึเปล่า ผมจะคิดแบบนั้นก็แล้วกัน บ้า พี่เอย์บ้า ๆ คือถ้าเป็นผู้หญิงผมคงจะรัวกำปั้นไปบนหน้าอกมันแล้วซบใบหน้าลงไป แต่คือผมเป็นผู้ชายไง ผมจะทำยังไงดีวะที่จะให้มันรู้สึกว่าผมน่ารักแบบนั้นบ้าง ผมก็เลย....
ผั๊วะ!!!
ก็ผมอายนี่ แค่ซัดเข้าที่ปากพี่เขาเบา ๆ เองทำไมถึงต้องหน้าเงิบแบบนั้นด้วยล่ะ พี่เอย์จะเป็นอะไรมากหรือเปล่าวะ คือผมก็ห่วงนะแต่ผมห่วงตัวเองมากกว่าเพราะตอนนี้ผมเห็นว่ามันยกตีนขึ้นมาแล้ว ไอ้ปิงขอวิ่งหนีออกมานอกห้องพี่ท่านก่อนล่ะครับ
“ไอ้หมาปิง!”
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกก เสียงพี่เอย์อย่างดังเลย
Tbc.
-
เรานั่งลงตั้งนานแน่ะค่ะ คือมันเกินปริมาณตัวอักษรที่กำหนดกะว่าจะเอาแค่ 2 รี เลยต้องเพิ่มส่วนนี้มาอีก
# เมื่อวานไม่ได้มาลงค่ะ ขอโทษนะสำหรับคนที่เข้ามารอ บทนี้เขียนยากจังคือเป็นซีนอารมณ์แล้วต้องดึงขึ้นดึงลงให้จบภายในบทเดียว เราไม่อยากให้คนอ่านรู้สึกว่าดราม่ามันค้างคา เพราะเรื่องนี้เป็นแนวตลกน่ารัก เวลาอ่านแล้วอยากให้ยิ้มฟรุ๊งฟริ๊งกันมากกว่า
# ขอบคุณมากมายที่มีคนรักปิงกับพี่เอย์มากขนาดนี้ ปกติก็ลงวันเว้นวันค่ะ แต่ถ้ารู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ก็จะยืดไปอีกสักวันสองวันนะ เข้าใจเราด้วยนะคะ ขอบคุณจากใจจริงค่ะ :mew1:
-
แอร่ยๆๆๆ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เหมือนจะดราม่าปนซาบซึ้งนะ แต่หมาปิงบรรยายได้ฮาาาาามากกกกๆ :laugh:
เฮ้ออออ คุณชายก็ซึนได้ใจจริงๆ กว่าจะยอมหลุดปากออกมาแต่ละคำๆ คนอ่านลุ้นจะแย่ :katai1:
-
:-[ ยอมสารภาพแล้ว ไม่โรแมนติกแต่ดูจริงใจดีนะพี่เอย์
-
สู้ๆค่ะคนเขียน คนอ่านรอได้เสมอ
ช่วงนี้เราคงหายหน้าหายตาไปสักพักนะคะ เบาหวานขึ้นค่ะ 5555555555555555
หวานมาก หวานแบบ โอ้ยย โลกนี้มีเพียงสองเราและเงาจันทร์
อ่านไปนี่คันยิบๆ มดมาจากทุกทิศทุกทาง
พี่เอย์นี่ดูหึงดิบๆดีอ่ะ หึงนะ แต่เค้าไม่พูดดดด
น้องปิงก็ดูมั่นคงมาก รักเดียวใจเดียวแม้ไอดอลขอเกี่ยวตัวก็ไม่ไป
ก็ไม่มีอะไรมาก ขอให้ทั้งคู่ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรแล้วกันนะคะ สาธุ
:hao3: :hao7: :hao3:
-
กรี๊ดดดดๆๆๆๆ!!! เอาให้แต๋วแตก!! >0<
ให้ตาย!! ตอนนี้มันน่ารักและฟินมากกก
หมาปิงร่ายยาวเลยอะ
ตอนแรกนึกว่าจะมีดราม่ากันซะแล้ว
แต่ก้ดีที่ไม่มีเพราะเราไม่ได้เตรียมใจมา -^-
พี่เอย์หึงแล้วโคตรนิ่งอ่ะ เงียบมากด้วย
แล้วแบบนี้ไอ้หมามันจะไปรู้ได้ไงว่าพี่คิดอะไร
ปากมีก้พูดๆไป ถ้าหนักมากก้ไปตัดทิ้งซะ บู่ววว =3=
#คนอะไรปากหนักกระชากใจ?
#บอกเลยคุณชายเอย์ตั้นเจ้าประจำของหมาปิงนั่นแล
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านน้าา -/\-
มีความสุขมากๆเลย ย๊ากกก!!
:pig4: :pig4:
-
ขอกรี๊ดดังๆๆๆๆ
ให้หมาปิงด้วยค่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ประสบความสำเร็จ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ไอ้หมาปิงงงงง~~ :katai4: พี่เอย์ซึนอะ
-
ช่วงแรกๆรู้สึกวาปิงรวนมากเลย
เดี๋ยวก็หึง(?)พี่เอย์กับคุณเดียร์ ซักพักก็มาเคลิ้มกับพี่ซาร์ต่อ
แต่ช่วงหลังๆเริ่มเสถียร
สำหรับพี่ซีซาร์ ท่าทางจะเอาแต่ใจไม่แพ้คุณชายเอย์ตั้นใช่มั้ยคะ
แอบเคืองพี่เอย์ช่วงกลางเรื่อง โอ๊ยย ขัดใจจ ปากหนักไม่พอ ปากไม่ตรงกับใจอีก
แล้วตอนนี้คือพี่เอย์สารภาพรักกับปิงจริงหรอ :impress2:
คือแบบ ไม่ทันตั้งตัวเลย อยู่ๆก็มาขอให้ปิงอยู่ด้วยเนี่ยมันคืออะไรรรร :z3:
พี่เอย์นี่ น่ารักจริงจริ๊งงงงง ชักเริ่มอิจฉาปิงแบบจริงจังแล้วนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อค่ะ สู้ๆ
ยอมรับว่าเราใช้เวลาอ่านเรื่องนี้นานมาก
คือ อ่านไปแล้วกลัวจบอะ บรรทัดนึงจะอ่านสองสามรอบ มันฟินนนนนนน
แล้วก็ยังรักพี่เอย์เหมือนเดิม เป็นไปได้อยากจะขอแบบนี้ซักคน :o8:
(แต่เราคงไม่กล้ารุกแบบปิงอะ สงสัยแห้วแน่ :laugh:)
แล้วมาต่ออีกน้าาาา
:L2:
-
เอตั้นโวแคปฯ
5555555
มันใช่เลย คุยกะคุณชายต้องใช้คัมภีร์คู่กัน
ในที่สุดดดดดดดดดดดด คุณชายเราก็สารภาพ(รัก)แล้ววววว ยากมากกว่าจะง้างปากได้เนี่ย ลุ้นตัวโก่ง
หมาปิง แกนี่มีบุญจริงๆ
-
น่ารักมากๆ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
หมาปิงงงงงง ยังไงๆพี่เอย์ก็ยังซึนอยู่ดี 555 :hao6:
-
ที่สุดแล้วเรื่องนี้
ท่ามกลางนิยายสนุกๆ มากมายในเล้า ตอนนี้ยกให้เรื่องนี้เป็นที่หนึ่ง
-
ในที่สุดก็...เผยความในใจกันแล้ว อิอิ
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบยิ้มในความน่ารักของทั้งคู่
ในที่สุดก็ยอมรับความรู้สึกของกันและกันแล้ว :mew1:
-
โรแมนติกสุดแล้วสำหรับคู่นี้
-
เขินนนน หน้าร้อนผ่าวๆ
น่ารักสุดๆเลยอ่ะ
-
:o8:เอาไล่ะคุณชายเอย์ หลุดซึนแล้วนิ จะทำไรรีบทำนะ เดี๊ยวปิงปิงรุกเองนะขอบอก5555 ชอบอ่ะ อ่านแล้วหุบยิ้มไม่ได้ >///< อยากอ่านไปเรื่อยๆจัง :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
เริ่มแสดงตัวตนออกมาบ้างแล้ว หึงงงงงงงงง...แรงจริงๆ นะครับคุณชายเอย์
ปิงมันก็น่ารักแบบเกรียน ๆ
ไอ้อาการเขินตอนสุดท้ายนี่ยังไง นึกว่าจะซบอกพี่เอย์หนีอาย ดันไปต่อยเค้าซะงั้น 55555+
อะไรยังไงว๊าาาา ฮาไปนะ น้องปิง
-
น่ารักอ่ะ ปิงปิง อิๆๆๆ
-
อร้ายยยย :ling1: :ling1: นี่มันคืออัลลัย!! คนเขียนจะฆ่าคนอ่านทางอ้อมชิมิคะ :hao5: เขินจนตัวแตกแล้วว ขอกรี๊ดดดอีกที ฟินไปสามชาติกับตอนนี้
ปล. มาช้าไม่เป็นไร เพราะแต่ละตอนยาวสะใจ ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ แต่คือถ้ายาวกว่านี้ คนอ่านต้องมีหลายชีวิตหน่อยอ่ะ ดาเมจความฟินเรื่องนี้มันรุนแรงมาก โดนแต่ละที ฟินขึ้นสวรรค์กันเป็นแถบๆ อิอิ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เขิลลลลลลมากกกกกกก
ลุ้นแทบแย่อ่ะ แต่นี่คงสุดๆของคนปากแข็งแบบพี่แกแล้วฮ่าๆ
คือแบบน้องปิงแผนสูงอ่ะใช้วาจาหลอกล่อง้างพี่แก
สนุกมากกกกรักเรื่องนี้เลย
-
ยาวได้ใจเลยค่ะ
อ่านตอนล่าสุดที่พี่แกโกรธน้องปิงนี่ใจสัั่น พอตอนท้ายเท่านั้นล่ะ ยิ้มจนเมื่อยแก้มเลย น่ารักจริงเลย คุณดอกฟ้า&หมาวัด
-
แบบนี้รักหมดใจเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่เอย์-หมาปิง 555
-
พี่ เอย์ ซึน มากกกกกก
แต่ก็น่ารักเน๊อะ
เหมือนทุกคนรุมแกล้งให้ คุณชายเอย์ (ของเค้า!?) แสดงอารมณ์ออกมา
-
เขินแล้วต่อยซะงั้น5555
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย น่ารักไปมั้ยยยยยยย!!!!
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:o8: :o8:
-
ชายเอย์เขาหึงน่ะหนูปิง :laugh3:
ยังงี้แหละหนุ่มซึนไม่เคยเข้าหาใครก่อน จีบไม่ค่อยเป็นก็แบบนี้
พอจีบทีก็เลยเสี่ยวมาก
แต่ถึงจะเสี่ยวก็ทำฉันฟินนะ :jul1: อ๊อกกกกกกกกกกก
เรียกรถพยาบาลด้วย
-
ฟิ๊นนนนนฟินนนนนน คนปากแข็งมันก็ต้องเจอเงี้ยะ บรรยากาศตอนเช้าดี๊ดีอ่ะ งุ้งงิงกันสองคน
มาเปลี่ยนตอนมีแขกนี่แหละ พี่ซ่าร์แกก็สุภาพบุรุษเกิ้น แสนดีโคตรน่าชอบเลยอ่ะ
แต่ทำไงได้ ปิงชอบพี่เอย์แล้ว คนอ่านก็ด้วย ขอโทษนะพี่ซ่าร์นะ
พี่เอย์ขี้หึงแต่โคตรปากแข็ง ก็สมควรที่น้องจะออกไปกับคนอื่น แกคงว้าวุ่นมาทั้งวัน
พอน้องมาดันงอนน้องอีกนะ ชอบปิงอ่ะ พูดตรงดี ส่วนพี่เอย์ไม่พูดละทำอย่างอื่นแทน
สรุปหวงเขาก็ไม่บอก มีซื้อตัวกันล่ะงานนี้ ประเด็นคือตอนนี้พี่ซ่าร์ดูจะชอบปิงด้วย
มีการจะไปขอปิงกันเลย คุณชายงานเข้าเปิดโอกาสให้เขาเอง แต่ไม่เป็นไร ไงปิงก็ชอบพี่เอย์แล้วอ่ะ
สนุกมากเลย ขอบคุณนะคะ
-
นี่เป็นครั้งแรกที่รอมาเนินนานนนนนนนนนน :hao5:
พูดเลออออออ ว่าเขิลลลลลลลลลลลลลล โอ้ยยยพี่เอย์ ทำไมพี่โมเอ้ขนาดนี้
ชั้นรักพี่แบบไม่ลืมหูลืมตาแล้วนะ ถ้าชั้นเป็นคนจีบพี่นะ ชั้นจะทำทุกอย่างพี่จะบินไปเด็ด
ดอกฟ้าแบบพี่ให้ได้
ตอนนี้ชั้นตายจริงๆ :heaven
-
o13 ชอบนิสัยนายเองจัง
-
พี่เอย์แม่งน่ารักว่ะ คิกคิก :hao7: :hao7:
ดีนะเนี่ยที่หมาปิงเป็นคนตรงๆ อยากรู้ไรก็ถาม แบบตรงสุดๆ 555555
เพราะถ้าไม่ถาม ไม่รู้จะง้างปากคนปากแข็งขนาดนี้ได้มั้ย
อย่างคุณชายเอย์ต้องเจอแบบหมาปิงนี่แหละ เหมาะสมกันที่สุดละ
-
:katai1: แต่ละคน ไม่ได้อย่างใจเลย เอย์นี่ก็ปากแข็งเกินจะพูดอะไรแต่ละทีก็อ้อมโลกซะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นี้คือคำสารภาพใช่ป่ะ พี่เอย์ :hao4: :hao4: :hao4:
น้องปิงน่ารัก :impress2:
รักคนเขียน :L1: :L1:
-
:m3: ช๊อบมากกกก
ตอนนี้มันโดนอะขุ่นพี่ขา
-
กรี๊ดดดด ซึนมากกคุณชายเอย์ตั้น เป็นมวยที่สูสีมาก ระหว่าง เอย์ตั้นกับหมาปิง อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า ซีซ่าร์ไม่น่ารักอย่างที่คิดซะแล้ว แชะเหมือนซีซ่าร์จะรู้ความสัมพันธ์ของเอย์กับปิงหรือเปล่า เหมือนจงใจเข้ามาขัดอ่าา รออ้านตอนต่อไปนะค้า ชอบพี่เอย์ตั้นมากก ผู้ชายซึนๆ
-
น่าจะตั้งชื่อเรื่องใหม่นะ รักนะหนุ่มซึน 5555555
น่าร๊ากกกกกกอ่ะ
-
ซึนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกคุณชายเอย์
แต่ก็แหมถ้าไม่ซึนเดี๋ยวผิดคอนเซปพี่เค้าหมด
แบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ.....ให้น้องปิงปิงเดาความรู้สึกให้มึนเล่นๆ
ถึงจะไม่บอกพูดว่าชอบ แต่คำสารภาพนิ...มันยิ่งกว่าชอบอีกนะ
อิอิ ปิงเป็นคนพิเศษที่อยากให้อยู่ด้วยตลอด
ตอนนี้ดราม่าเบาๆ....ตอนหน้าขอหวานจัดหนักเลยนะฟริ้งๆๆๆๆๆ :katai3:
ปล. คนเขียนจ๋า....ตอนต่อไปเขียนเลขหน้าที่ลงด้วยได้เปล่า
เพื่อคนมาอ่านที่หลังจะได้ไม่ต้องมาหาว่าตอนล่าสุดอยู่ตอนหน้าไหนอะ
-
ผูชายแบบนี้ละผมหามานานแล้วนะพี่เอย์....จะขโมยพี่เอย์จากน้องปิงแล้วนะ...คิคิ
-
ในที่สุดก็สารภาพออกมาสักทีนะพี่เอย์
-
:m3: หมาปิงงงงงงง น่ารักเกินไปแล้วนะ
-
เป็นนิยายที่น่ารักมากกกกกกก :-[ อิอิ..
ปล. พวกเป็ดให้แล้วนะจ๊ะ..อิอิ มาต่อไวๆนะจะติดตามเสมอ
-
:m3: :m3: :m3: <<< ตัวนี้อีกแล้ว ฮ่าๆๆๆ
ชอบมาก บวกทุกสิ่งอย่างให้เลย
-
เย้ ๆๆๆๆ :m3: สารภาพรักน้องปิงได้ซะทีนะพี่เอย์
เป็นคำสารภาพรัก ตามแบบฉบับคุณชายเอย์ตั้นจริง ๆ อ่ะนะ
ไม่มีคำว่า รัก อยู่ในประโยคซักคำ แต่ความหมายลึกซึ้งมากพี่
นี่มันทั้งคำสารภาพรัก และคำขอน้องปิงแต่งงานไปในตัว ใช่มั้ยพี่เอย์ :m1:
ถ้าคำพูดมันยากนักนะพี่เอย์ แนะนำเปิดเพลงนี้ให้น้องปิงฟังสิ
เพลง รักเธอทุกลมหายใจ ของพี่รุจ the star
http://www.youtube.com/v/jWyMoF9k04M
ฟังแล้วมันใช่อ่ะ มันใช่ ใช่สิ่งที่พี่เอย์อยากบอกน้องปิงเลย :o8:
พี่ซ่าร์กับพี่เดียร์ สองคนนี้เป็นตัวช่วยกระตุ้น ทั้งพี่เอย์ทั้งน้องปิงได้ดีจริง ๆ
พี่ซ่าร์ ดูสุภาพใจดี แต่ทำไมเราก็ยังรู้สึกว่าพี่ซ่าร์น่ากลัว ๆ ยังไงก็ไม่รู้อ่ะ
และตอนนี้ก็ได้รู้ด้วยว่า นอกจากพี่เอย์จะขี้หึงขั้นเทพแล้ว น้องปิงก็ใช่จะน้อยหน้า
นี่ขนาดรู้ทั้งรู้ ว่าพี่เดียร์เป็นทอม และทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนกันจริง ๆ
ก็ยังทำให้น้องปิงของเราอารมณ์ขึ้นได้นะเนี่ย แต่น้องปิงขี้หึงอย่างนี้ก็ดีนะ
ในเมื่อรู้สถานะของตัวเองต่อพี่เอย์ชัดเจนแล้ว บรรดากิ๊กทั้งหลายของพี่เอย์
ร้ายแค่ไหนคงไม่มีใครทำอะไรน้องปิงได้ ได้แตกพ่ายอย่างแม่ยาหยีแน่ ๆ
ที่สำคัญ พี่เอย์เค้าให้ความสำคัญกับตัวจริงซะขนาดนี้ คงไม่มีอะไรต้องกังวล
รอตอนต่อไปจ้า จะมีฉากสวีทหวานวี๊ดวิ๊วไหมน้อ รักพี่เอย์น้องปิง :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
กรี๊ด หมาปิงแอ๊บแตก
พี่ีเอย์น่ารักอ่ะ
-
หมาปิงงงงง น่ารักเกินไปแล้ว
-
55555ไอ้หมาปิงมันฉลาดมาก o13
-
พี่ซ่ากับเดียร์ มาทางไหน กลับไปทางนั้นเลยนะ
ถ้าได้กันเองจะดีมากกกก คุณหญิงย่าจะได้เลิกวุ่นวายซะที คิดว่าทำเพื่อน้องเถอะ พี่ซ่า
ชอบหมาปิงจริงๆ ตรงและน่ารักดีมากกกก
พี่เอย์ พี่ทั้งซึนทั้งอึนเลย เหมาะให้หมาปิงคอยหยอดสุดๆ :m1:
-
อ้ายย ฟินนนน ถ้ามีหมอนอยู่ในมือคงไม่จิกแต่อาจจะยกขึ้นมากัดเลย 555
พี่เอย์น่ารักที่สุดในโลกกก เป็นหนุ่มซึนที่น่าฟัดมากกกกกก เวลาเขินนี่น่ารักที่สุดดดดด
-
มอบตำแหน่งหนุ่มซึนแห่งเล้าให้พี่เอย์
ยังคงปากแข็งคงเส้นคงวา
น้องปิงน่ารักอะ เป็นเด็กที่พูดตรงๆดีนะ
:m3:
-
ฟินเฟ้อออ มุ้งมิ้งมาก เข้าใจตรงกันซักทีน่ารักอ่ะ
-
อ่านไปอมยิ้มแก้มแตก
มันน่ารักจังคู่นี้
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:พี่เอย์ไม่เคยบอกรักใครน้องปิงก็ต้องทำใจนะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
สุดท้ายก็เข้าใจกันได้
พี่เอย์โคตรซึนเลย
:L2: :L2:
-
ตอนล่าสุดเป็นตอนที่ผมอ่านแล้ว อารมณ์ต่างกันสุดขั้ว เริ่มต้นได้หน่วง และรู้สึกโกรธแทนน้องปิง :katai1:
พอท้ายเรื่องหวาน ชื่น ตัวลอยกันทีเดียว :heaven
-
อ๊ายยย เขาสารภาพกันแล้วอะ
-
พี่เอย์แม่งน่ารักอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด (เพื่อความสะใจ)
อยากอ่านต่อแล้วจิ รีบๆมานะหนูปิงงงงงงงง
-
ก็นึกว่าจะดราม่าจนหมดตอนซะแล้ว :z2:
นี่ดีนะที่เป็นหมาปิง รู้สึกยังไงก็พูดหมดไม่ค้างคา
แต่นี่แหละพี่เอย์ตัวจริง ปากหนักจริงอะไรจริง
ให้พูดกันง่ายๆก็ไม่เร้าใจน่ะสิ :laugh:
จับจูบเลยง่ายดี :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่เอย์ครับ :-[ :-[
-
หลานคุณย่านี่ปากไม่ตรงกับใจโคตรโคตร
ส่วนลูกร้านส้มตำนี่ก็น่ารักซะ เอร๊ยยยยย
-
คือเพิ่งมาอ่านคับ
ชอบนิสัยปิงนะตรงไปตรงมาดี ยียวนกวนประสาท แต่น่ารัก
ตลกพี่เอย์มาก คือนายบอกเขาว่าไม่ได้ชอบ แล้วนายจูบเค้าทำไมอะ ปรกติจะไม่ค่อยชอบพวกซึนนะ แต่พี่เอย์นี่เป็นคนที่ซึนได้น่ารักน่าเตะมาก
อ่านแล้วยิ้มกับความซึนของพี่เอย์ และขำกับความน่ารักของน้องปิงอะ ชอบมากๆคับ
ปล.ซีซ่าร์ไม่ได้อิจฉาน้องอยู่ใช่ไหม?
-
โอ้ยยย ฮาอ่ะน้องปิง 55555555555555
ต้องสู้นะปิง อย่าไปยอม ปิงต้องลู้นะลูก
กร๊ากกกกกกกกก :m20: :m20:
-
:mew1: :mew1:
-
อา ให้อารมณ :heaven และ :-[ มากกับทั้งคู่ มนต์รักปลาร้าชนะใจจนได้ อีกสักพัก ถ้าได้คลุกเคล้านะ พี่เอย์เอ้ย รักหลงโงหัวไม่ขึ้นจากไหแน่ :hao6: ขนาดนี้ยังแสดงออกหลากอารมณ์แล้วนะคุณชาย ให้พูดไม่รัก หมาปิงมันก็ไม่ว่าหรอก แค่จูบทุกครั้งหลังพูดด้วยแล้วกัน ปากจะได้อ่อนลงมาบ้างนะคะ :mew3:
-
โอย พี่เอย์มันไม่ธรรมดาจริงๆด้วยอ่ะ
คือมันทำให้คนอ่านอย่างอิชั้น คิดถึงมันตลอดเวลาเหมือนกัน
แม้บางช่วงจะไม่มีบทของอิพี่มันก็ตาม
รู้สึกเอ็นดูมันเลยนะเนี่ย
แล้วน้องปิงก็ช่างเป็นคนที่เข้าใจคนที่ปากไม่ตรงกะใจมากเลยอ่ะ
แล้วก็ฮามากด้วยนะเราน่ะ 555 ^^
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ในชีวิตจริงไม่เคยเจอคนแบบพี่เอย์เลยอ่ะ
ตกลงนี่เค้าเป็นแฟนกันแล้วใช่มะ
-
ไอ้พี่เอย์เอ้ย สุดยอดมนุษย์ปากแข็ง แต่หึงขนาดนี้เก็บไว้มันก็แน่นอก ต้องยกออกอ่ะนะ
-
555555 น้องปิง-ปิง เขินอย่างฮาาาาา
เขินแบบนี้บ่อนๆมีสิทธิ์น่วมนะจ๊ะ โฮะๆ
อิพี่เอย์ ถ้าแกจะหึงโหด ชอบตบ-จูบ (แม้จะโดนตบช่วงหลังก็เถอะ) ขนาดนั้นน่ะนะ
:hao7: หวายๆๆๆๆๆ นั่งฟินคนเดียวเหมือนอิบ้าเลยย
-
น่ารักที่สุดของที่สุดจนถึงที่สุดแบบไม่มีที่สิ้นสุด
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์!!!!!!
:m1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ในที่สุด โอ๊ย คุณชายเอย์คะ กว่าน้องปิงจะง้างปากได้เนี่ย
ทำเอาเราลุ้นจนกลัวปิงจะถอดใจไปเสียก่อน
อารมณ์คู่นี้จะหวานได้ไม่กี่บรรทัดสินะ เอาความฮามาคั่นตลอดๆ 55
:m20:
-
บอกได้คำเดียว ฟินค่ะะะะะะะะะะ
-
บทตะน่ารักก้เล้นจัดเต็มเลย
บทจะซึนก้เล่นซะปวดใตปวดตั
ตับไปหมด
-
:katai1:บอกรักกันแล้วววว รอตั้งนาน
-
นี่ขนาดว่าอยู่ในอารมณ์หวาบหวามน่ะยังเกรียนขนาดนี่ เทพสุดจ่ะ =_=+ :katai1: :katai1: :katai1:
ขอคาราวะ :mc4: :mc4: :mc4: :laugh: :laugh:
-
:mew1:
-
:z3:พระเอกเรื่องนี้น่ารักมากกกกก. ชอบมากกินยากอะไรก่อกินไม่เป็น :ling1: :mew1:
-
สนุกมากอ่ะ คืออ่านแล้วฟินเหมือนได้บินไปฟินแลนด์ โฮกกก
ชอบพี่เอย์นิ ชอบพระเอกซึน อิอิ
-
พี่เอย์คะ คือมีแบบพี่อีกสักคนไหม
โคตรชอบนิสัยพี่เลยอ่ะ ปากนี่ร้ายมากแต่ก็รักหมาปิงมากกกกกก
-
อร๊ายยยยยยย พี่เอย์ปากหนักจริงจริ๊งงงง :o8:
-
มาดันกระทู้รอเอย์ปากหนัก กับ หมาปิง
-
http://www.youtube.com/v/jWyMoF9k04M
#11 คำใบ้ของพี่เอย์ >///<
ทำไมจู่ ๆ ฝนถึงตกลงมานะ
ผมรีบจอดมอ’ไซด์ให้เข้าที่จากนั้นวิ่งตัดเข้าไปในตัวตึกใช้สองมือบังศีรษะนิด ๆ ดีนะฝนแค่โปรยลงมานิดเดียว ช่วงนี้ฝนฟ้านึกอยากจะตกก็ตกไม่มีวี่แววเลย แย่จริง ๆ
เงยหน้ามองดูตัวเลขเปลี่ยนชั้นในลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนตัวขึ้นไปเงียบๆ ผมไม่ได้แวะมาที่ห้องพี่เขาสองวันแล้ว แต่เชื่อเหอะถึงผมหายไปเป็นอาทิตย์ห้องคุณชายก็ไม่มีอะไรรกขึ้นมาหรอกครับ นั่นน่ะเขาเจ้าแห่งความสะอาด พี่เอย์ไม่เคยรื้อของมั่วซั่ว ขนมของกินเล่นหรือน้ำอัดลมแบบเป็นกระป๋องจะนั่งทานอยู่แต่ข้างนอกเท่านั้น ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวที่ผมจะเห็นซองขนมหรือกระป๋องที่จะทิ้งวางอยู่ภายในห้องนอน
“พี่เอย์ครับ” ผมเดินเข้าไปเคาะเรียกหลังจากเปิดเข้ามาในห้องนอน มันนั่งอยู่หน้าเครื่องแมคยิ้มแป้นเลย มิน่าล่ะวันนี้ฝนถึงตก แอบสงสัยเหมือนกันนะมันกำลังเล่นเว็บอะไรวะผมเลยเดินเข้าไปดูแต่คุณชายไวมากผมเห็นมันไล่ปิดเว็บแล้วทำท่าทางพิรุธโคตรชัดเจนเลย
“หิวแล้ว” มันพูดพร้อมหมุนเก้าอี้ออกจากจอ หันมาทางผม
“พี่อยากกินอะไรอ่ะครับ” ผมถามมันแต่สายตามองไปที่หน้าจอ ซึ่งตอนนี้สกรีนเคลียร์มาก มันทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอด้วยนะเหมือนคนโดนขัดใจอะไรบางอย่างผมรู้เลยว่าเมื่อกี้คือพี่ท่านทำอะไรสักอย่างแหง ๆ
“กระเพรากุ้งดีไหมครับ หรือจะเอากุ้งผัดน้ำพริกเผา”
“เอามะเขือเทศเย็น ๆ ”
“ครับ ๆ มะเขือเทศ แล้วข้าว?” พี่เอย์ชอบกินมะเขือเทศลูกใหญ่ ๆ ต้องของออสเตรเลียด้วยนะ ไปซุปเปอร์ทีไรมันจะให้ผมซื้อมาตุนไว้ให้ทุกที คุณชายชอบให้ฝานแช่เย็นไว้ให้ เห็นว่ากินแล้วสดชื่นเวลาอ่านหนังสือดึกๆ
“จะไปกินข้างนอก”
“ไปกินกับใคร” ผมยักยิ้มแกล้งถาม ย่อตัวคุกเข่าลงที่พื้นจ้องหน้ามัน
“คนเดียว แต่มึงต้องไปขับรถให้กู พอถึงร้านก็นั่งรออยู่ด้านนอกกูจะเข้าไปกินคนเดียว” หืมม พูดจาแปลก ๆ ไหงสู่ขอกันแล้วทำไมพูดจาแบบนั้นวะ ชิช๊ะ คุณชายเขินอ่ะดิ๊ ~
“ใจร้ายว่ะ” แน่นอนครับผมแกล้งทำเสียงงอน ทำใบหน้ากระเง้ากระงอด เพื่อรอคุณชายก้มลงมาง้อ แนบแก้มลงบนโต๊ะมองหน้าอ้อนมัน
“จิ๊! น่ารำคาญชวนมึงด้วยก็ได้”
ของมันแน่อยู่แล้วครับ ถ้าผมทำท่าทางอ้อนๆมันทีไรไอ้คุณพี่เอย์แพ้ทางผมทุกทีเหอะ มันชอบพูดว่าผมน่ารำคาญใช่ไหม แต่ถ้าผมไม่ไปด้วยนะ เชื่อเหอะเรื่องใหญ่มากกว่าคำว่าน่ารำคาญของมันอีก
เย็นวันนั้นเลยเป็นบุญปากอีกวันของผมรึเปล่าก็ไม่รู้นะ คือพี่เอย์พาผมไปกินอาหารฝรั่งหรูหรา ผมที่ใส่กางเกงสแล็คเด็กเทคนิคกับเสื้อคอกลมสีเขียวขี้ม้าคล้าย ๆ ของพวกเด็ก ร.ด. นั่นแหละครับคุณมองภาพออกไหมนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารหรู ๆ มีผ้าเช็ดปากสีขาว ๆมีแก้วไวน์ทรงสูงขาเรียว ๆ และสองข้างของมือผมเต็มไปด้วยมีดส้อมช้อนเล็กช้อนกลางช้อนใหญ่ช้อนซุปห่าอะไรก็ไม่รู้ ทำเอาผมเซ่อไปเลยว่าจะหยิบจับอะไรใช้กับอันไหน แต่ผมนี่ก็อึดใช้ได้เลยนะทนนั่งกินอยู่กับมันเกือบชั่วโมงอ่ะ
“เป็นอะไรของมึง ดูทำหน้าซิ” พี่เอย์ถามขึ้น
ขากลับมันเปลี่ยนตำแหน่งมาเป็นคนขับ ผมเลยต้องมานั่งอยู่ข้าง ๆ แทน ตอนนี้เราสองคนกำลังผจญกับการจราจรที่แสนโหดร้ายของเมืองหลวงแห่งนี้
“ผมไม่ชอบเลยว่ะพี่ คือไอ้ร้านที่พี่พาไปกินน่ะ ไม่ไปอีกได้ไหมครับ”นี่คือผมกำลังจริงจังเลยนะ
“ทำไม มึงไม่พอใจเรื่องอะไร” พี่เอย์ตีไฟจอดรถลงที่ข้างทางเลย มันคงเห็นผมทำหน้าซีเรียสแบบมาก ๆ คือผมก็เกรงใจมันอยู่นะ ก็รู้ว่าอยากจะพาไปกินอะไรดี ๆ แต่คือมันไม่ใช่ผมอ่ะ ผมโคตรอึดอัดเวลาที่มันพาไปกินอะไรแบบนี้
“อาหารเขาไม่อร่อยเหรอ กูว่าก็ใช้ได้อยู่นะ”
“เปล่าครับไม่ใช่แบบนั้น ตรงๆเลยนะพี่ คือผมกินไม่เคยอิ่มเลยอ่ะ อะไรก็ไม่รู้ทำเป็นก้อนเล็ก ๆ ชิ้นเล็ก ๆ มาให้ มีมีดมีส้อมมีช้อนสารพัดแบบ คือผมอยากกินข้าวอ่ะ ผมหิวข้าวไม่ได้หิวไอ้อาหารก้อนเล็ก ๆ ตักคำเดียวก็หมดแบบนั้น” ผมว่าหน้างอ ร่ายยาวไปเลยคืออยากให้มันรับรู้ไว้ว่าร้านแบบนี้นาน ๆ เราค่อยมาทีได้ไหม คือผมไม่ปลื้มอ่ะง่าย ๆ
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอก ทำไมไม่บอกกูตั้งแต่ที่นั่งอยู่ในร้าน” มันส่ายหัวตีไฟเพื่อเคลื่อนตัวรถแทรกออกไป พี่เอย์เปลี่ยนมาใช้ทางด่วน เหยียบเร็วมาก
“ก็อยากจะบอกอยู่หรอก แต่คิดว่าพี่คงจะชอบไงแล้วร้านแบบนั้นมันจะมีข้าวสวยเหรอ คือผมอยากจะกินข้าว กินผัด กินแกง กินต้มอะไรแบบนั้น ไม่ใช่ไอ้อาหารที่มันเป็นก้อนๆแล้วก็หยอดพวกครีมอะไรมาจึ๋งนึง”
“มึงก็เลยตามใจกูปล่อยให้กูสั่งทั้งที่ไม่ชอบก็ทนฝืนกิน คิดว่ากูจะดีใจที่มึงยอมตามใจงั้นดิ”
“ก็เด่ะ” ผมพยักหน้าหงึก ๆก็ถูกส่วนนึงนะที่พี่เอย์พูดแต่คือผมคิดว่าร้านแบบนั้นคงมีแต่พวกขนมปังอาหารฝรั่งที่อุดมไปด้วยนมและเนยคุณรู้ไหมขนาดซุปผมยังกินไม่ค่อยเป็นเลย พี่เอย์เงียบไปเลยตั้งแต่ตอนนั้นไม่นานเราก็มาถึงคอนโด
“รีบขึ้นไปทำผัดกระเพราเผากุ้งให้กูกินที กูเองอาหารแบบนั้นเดี๋ยวนี้ก็กินไม่ค่อยอร่อยแล้วเหมือนกัน”
“ไม่ไปอีกได้ไหมพี่ร้านแบบนั้น”
“แต่ร้านแบบที่มึงชอบกูก็กินไม่ค่อยเป็นเหมือนกัน”
“ถ้างั้นต่อไปผมจะเป็นคนทำอาหารให้พี่ทานเอง ผมก็กินได้พี่ก็กินได้แบบนั้นจะดีกว่าไหมครับ” เราสองคนอยู่กันในลิฟต์
“ต้องกินฝีมือมึงทุกวันน่ะเหรอ” ทำไมพี่เอย์ทำหน้างั้นวะ ฝีมือผมเป็นไงไม่ทราบ ก็เห็นกินหมดทุกครั้งนี่หว่า ผมเริ่มข้องใจนิด ๆ มันทำหน้าเหมือนคนนึกๆอะไรสักอย่าง
“ใช่แน่นอนสิ แต่เฉพาะวันที่ผมมาหรอก” อะไรวะพี่เอย์แม่ง เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่รึไง ทำท่าอย่างกับไม่อยากให้ผมทำข้าวให้ทานอย่างงั้นแหละ
“พี่?”
“..............” พี่เอย์ไม่ตอบอะไร มองผมเหมือนคนกำลังหนักใจอะไรสักอย่าง ผมนี่ใจแป้วเลยนะ
“พี่เอย์ครับ?”
“แบบนี้กูก็อ้วนแย่อ่ะดิ”
อ่ะโด่ววววววววววว คึคึ ผมฉีกยิ้มจนหน้าบาน เกาะเอวมันดันๆซุกๆออกไปนอกลิฟต์ มันทำเสียงเหมือนคนรำคาญผมอีกแล้ว ผมเลยคิดว่ามันไม่ชอบให้เกาะ แต่พอชักมือออกแค่นั้นล่ะพ่อคุณเอ้ยหันขวับมามองหน้าผมเลย ผมก็งงสิ หน้ามันงอแถมไม่ยอมเดินต่อ หยุดกึ๊กอยู่ตรงนั้น เป็นคนอื่นอาจจะไม่รู้หรอกว่ามันเป็นอะไรแต่ผมคนนี้รู้แล้วล่ะครับ
ผมมองหน้ามันแล้วยื่นมือข้างที่ผูกเชือกสีชมพูที่มันซื้อให้นั่นแหละ ออกไปวัดใจกันไปเลย ดูว่ามันจะยอมส่งมือออกมาไหม นับ หนึ่ง สอง สาม คุณชายเอย์ตั้นครับผมใจคอไม่ดีแล้วนะทำไมยืนมองหน้าผมนานจัง ยังมีอะไรต้องคิดมากมายอีกหรือไงเมื่อวันอาทิตย์ยังพูดกับผมเสียขนาดนั้น ตอนนี้เราต้องเป็นแฟนกันแล้วดิ มือผมที่ค้างอยู่กลางอากาศกำลังจะกินแห้วแน่แล้ว ขณะที่ผมนับในใจจนเกือบจะถึงสิบมือใหญ่และเย็นของพี่เอย์ก็ยื่นมาคว้าเอามือผมไปบีบไว้แน่น เราสองคนค่อย ๆ เดินไปตามทางก่อนจะถึงประตูห้องทั้งที่ยังจูงมือ พี่เอย์ไม่ได้พูดอะไรเลยแต่มือเริ่มอุ่นขึ้นแล้วผมหันไปมองหน้ามันขณะที่เราเดินมาถึงหน้าประตูพอดี
“พี่เ-
“กูตัดสินใจถูกต้องที่สุดแล้วที่เลือกซื้อคอนโดห้องริมแบบนี้”
มันคืออะไรกันวะ ผมขมวดคิ้วนิด ๆ กำลังทรานส์คำพูดมันอยู่ “คืออะไรอ่ะพี่” ถามไปเลยดีกว่า แปลไปก็ปวดหัว
“ก็เพราะระยะทางจากลิฟต์มาถึงห้องกูมันต้องเดินไกลที่สุดเลยไง”
หูยยยยยยยยไอ้คุณช้ายยยยยนี่มันกำลังหมายความว่าเราสองคนจะได้เดินจับมือกันนานๆอะไรเทือกนั้นรึเปล่าวะ นี่ผมเองก็เดานะ แต่หน้าพี่เอย์นี่ขึ้นสีเลย
“พี่เอย์จะกินผัดกระเพรากุ้งใช่ไหมงั้นเดี๋ยวผมทำเลยนะ”
“อือ”
“พี่เอย์ครับ”
“อะไร เดี๋ยวกูก็จะเข้าไปอาบน้ำเหมือนกัน มึงก็รีบไปทำสิ”
“พี่ก็ปล่อยมือผมสิครับ ไหนว่าจะไปอาบน้ำจับไว้แบบนี้หรือจะไปช่วยผมทำเหรอ” ผมพูดแค่นั้นแหละครับคุณชายรีบสลัดมือผมออกทันที “บ้าสิ กูแค่ลืมเฉย ๆ เหอะ”
“แน่ใจนะว่าแค่ลืม ไม่ใช่รู้สึกดีจนไม่อยากจะปล่อยเหรอ” ผมล้อมันเลยเจอโบกหัวกลับมาเบา ๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าห้องไป
ผมล้างไม้ล้างมือให้สะอาดสวมผ้ากันเปื้อนไอ้ถูก ๆ สีเขียวลายหมีน้อย ของผมนั่นแหละครับ ยังไม่ได้ซื้อใหม่อะไรหรอกผืนนี้ยังใช้ได้ก็ใช้ไปเถอะเนาะถูกแพงไม่เห็นจะสำคัญเลย
ผมทำกระเพรากุ้งกับไข่เจียวฟูฟ่องโดยไม่ลืมน้ำแกงจากซุปมิโซะง่าย ๆ แค่กดน้ำร้อนใส่เราก็ทานควบคู่กับอาหารได้เลย อันนี้รู้มาจากพี่เอย์ตอนไปซื้อของด้วยกันผมเห็นมันหยิบบอกว่าจะเอา พอลองเอามาทำดูอร่อยดีนะครับ ไม่ต้องไปเสียเวลาทำแกงจืดยาก ๆ กรณีที่เรามีเวลาน้อย
พี่เอย์อาบน้ำเสร็จเดินออกมาแล้ว ชุดนอนขายาวแขนยาวสไตล์คุณชายยังเรียบร้อยดูดีเหมือนเดิม มีผ้าเช็ดตัวสีขาวพาดคอออกมาด้วย มันคงสระผมเพราะเห็นเดินไปยืนเช็ด ๆ อยู่ริมผนังกระจกคงชมวิวแม่น้ำแบบที่มันชอบนั่นล่ะนะ
“ปิง”
“ครับ” ผมมองไปตามเสียงเรียก ตอนนี้อาหารเสร็จแล้วกำลังเก็บเช็ดอยู่
“วันหลังกูจะพามึงไปตรงโน้น” พี่เอย์ชี้ออกไป
“นั่นคือที่ไหนพี่” คุณนึกออกไหม คือผมยืนอยู่ในครัวไง ผมไม่เห็นจุดที่มันกำลังชี้หรอก พี่เอย์ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
“มึงจะรู้เอง ไว้ตอนที่มึงนั่งอยู่ตรงนั้นเราสองคนจะมองมาที่ห้องนี้ด้วยกัน”
คุณเชื่อไหม.....พี่เอย์เป็นคนไม่ค่อยพูดมากนะ แต่คำพูดของมันแต่ละครั้งนี่ ทำไมโคตรกินใจผมเลยวะให้ตายเหอะ พี่เอย์หันกลับมาแล้ว มันเดินเข้ามาทำท่าเหมือนหาของอะไรบางอย่างอยู่ใกล้ ๆ ผม
“พี่จะให้ผมฝานมะเขือเทศไว้ให้ไหมครับ ที่เราซื้อมาวันนั้นมันเหมือนจะสุกมากไปแล้วนะ ผมว่ากินวันนี้น่าจะกำลังดี”
“เอาดิ แช่ตู้เย็นไว้นะดึกๆเดี๋ยวกูเอาไปกินตอนอ่านหนังสือ”
ผมก็จัดการเปิดตูเย็นหยิบมะเขือเทศลูกโตออกมาล้างๆให้สะอาด รู้สึกแปลกๆเหมือนกันแม่งพี่เอย์เป็นอะไรของมันวะ เดินวนอยู่ด้านหลังผมนี่แหละ ผมหันซ้ายก็เจอมันพอหันขวาก็เจออีก มันกำลังหาอะไร??
“พี่หาอะไรอ่ะครับ” ผมถาม
“เปล่า”
เปล่าแต่ยังเดินหยิบโน่นจับนี่วนหลังผมอยู่ไม่หยุด
“หาอะไรถามผมได้นะ”
“เปล่านี่ กูไม่ได้หา”
แปลกคน คือคุณชายเดินวน ๆ ทำเป็นจับ ๆ วาง ๆ อยู่แถว ๆ ด้านหลังผมท่าทางแปลก ๆ
“เฮ้ย!! อะไรของพี่วะ พี่มาจับก้นผมทำไม!!!”
ผมสะดุ้งวาบหันไปแหวใส่ จ้องหน้ามัน ไอ้พี่เอย์แม่งกวนตีน
“กูจับตอนไหน ใช่เหรอทำไมกูไม่เห็นจะรู้สึกตัวเลย”
พี่เอย์แม่งเหี้ยยยย จับก้นคนอื่นแล้วพูดแบบนี้ มันไม่ใช่แค่ปัดผ่านหรือโดนแบบไม่ตั้งใจนะ คือมันบีบเลยหนึ่งที ผมต้องรู้สิก็ผมเป็นคนโดนทำนี่
“ทำหน้าแบบนี้อีกแล้วนะมึง คิดว่าทำแล้วน่ารักเหรอวะ ขี้เหร่เอ้ย”
“พี่แม่งแย่ว่ะ” ผมฝานมะเขือเทศทั้งที่หน้างอ ๆ แบบนั้นแหละ พอเสร็จก็ยัดจานเข้าตู้มันจะกินตอนไหนผมไม่สนแล้ว ตอนนี้คือโกรธงอน อะไรวะทำไมต้องมาบีบก้นกันด้วย
“โกรธทำไม นี่กูกำลังจีบมึงอยู่เหอะ” ห๊าา!!! มันพูดอะไรน่ะ ไอ้คุณชายประสาทใครเขาจีบกันบ้าบอแบบนี้วะ แบบนี้มันเข้าข่ายลวนลามแล้วแม่ง
“หวงตัวไปได้มึงเป็นผู้ชายแล้วให้กูจับตรงไหนล่ะ” อย่าๆ อย่ามาทำเป็นงอน คนที่ต้องงอนมันคือกูคนนี้ต่างหาก
“พี่มันขี้โกง ห้ามมาแตะต้องผมอีกนะ” คงคิดว่าเราจูบกันแล้วพี่จะทำอะไรยังไงกับผมก็ได้ใช่ไหม ยังหรอก ยัง ทุกอย่างยังต้องตกลงกันอีกเยอะ!! บอกเลย
“งั้นให้กูไปจับของผู้หญิงคนอื่นแทนได้ใช่รึเปล่า” อย่ามาทำหน้าเหนือกว่าแบบนั้นนะโธ่เว้ย ไอ้พี่เอย์ วันนี้ผมเป็นไรวะตั้งแต่โดนมันจับก้นแม่งแพ้ทางมันตลอดอ่ะ
“พี่แม่ง ผมจะกลับแล้วนะ” ผมพูดตัดบท ถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ในที่ของมัน เจอคุณพี่เอย์ยกขาขึ้นตันทางไม่ให้ออกจากห้องครัว ผมเลยมองหน้ามัน
“พี่เอย์ ดึกแล้วพี่ ผมรีบ”
“กูกินคนเดียวไม่อร่อย”
แล้วคุณคิดว่าผมจะยอมไหม ในที่สุดเราสองคนก็นั่งกินด้วยกันนั่นแหละครับ จริง ๆ ตอนแรกผมก็ทำเผื่อของตัวเองด้วยเหมือนกันแต่ที่บอกจะกลับเมื่อกี้คือไม่พอใจที่โดนมันจับก้นผมไง ส่วนมันเอย์ตั้นจอมลามกก่อนกินข้าวไม่รู้อารมณ์ดีอะไรเดินไปเปิดเพลงเบา ๆ แล้วค่อยมานั่งลงข้าง ๆ กัน
“อะไรครับ” ผมเงยหน้ามองกำลังจะจ้วงช้อนแรกใส่ปากอยู่แล้ว ไอ้คุณชายมันจะเอาอะไรอีกวะจู่ ๆ ยื่นจานข้าวที่มีไข่ดาวสีเหลืองสวยโปะไว้ตรงกลางมาอยู่ต่อหน้าผม สายตามองไปที่ขวดซอสมะเขือเทศ ผมเลยพยักหน้าเข้าใจ ก็ลืมไปนิดๆนะว่าเวลากินไข่คุณชายชอบบีบซอสมะเขือใส่ด้วย แต่คำพูดต่อจากนี้ต่างหากที่มันน่าตกใจ
“มึงจีบกูมั่งดิ่”
“ห๊ะ!! จีบ?” ผมทวนคำอย่างดังเลย พี่เอย์พูดอะไรวะแม่ง จีบยังไง จีบแบบไหน ผู้ชายที่ไหนเขาจีบกัน เออพูดจาแปลก ๆ สายตามันยังจ้องที่ขวดซอสมะเขืออยู่ผมเลยหยิบขึ้นมาแบบงง ๆ ไอ้คุณชายนับวันโฟร์ดี
“เอารูปที่มึงคิดว่าสวยที่สุดนะ” มือผมชะงักค้างอยู่กลางอากาศ ขณะกำลังจะยื่นส่งขวดซอสไปให้ พี่เอย์พูดออกมาแบบนั้นแสดงว่ามันอยากให้ผมบีบให้ อ้อมันต้องการให้ผมจีบมันแบบนี้เอง แหม่ๆน้องเอย์อยากได้แบบนี้ก็ไม่บอก โอเคได้ๆ พี่ปิงจัดให้หนักๆเน้น ๆ เลยครับเอย์ทั้นพริ๊นซ์
หึหึหึหึ หน้ามันเริ่มบูดลงเรื่อย ๆ ขณะที่จ้องจานของตัวเองที่ผมบีบซอสใส่เป็นคำว่า ‘สวยที่สุด’ ก็มันอยากบอกว่าให้ผมทำรูปที่คิดว่าสวยที่สุดผมก็เลยบีบคำนี้ให้ไง คึคึคึ เอย์ตั้นจะสู้หมาปิงได้ยังไง กร๊ากกกกก ไม่มีผู้ชายที่ไหนหรอกครับจะชอบให้ชมว่าตัวเองสวยที่สุด ฮิฮิ นึกแล้วตลก
ผมมองหน้ามัน เห็นมันนั่งกัดปากแน่นใบหน้านี่งอเชียว ดูๆไปเหมือนเด็กผู้ชายคุณหนูเอาแต่ใจตามโรงเรียนอนุบาลเลยว่ะ พี่เอย์แม่งตลก ผมเปลี่ยนมาบีบซอสใส่จานตัวเองบาง ตั้งใจทำเป็นรูปหัวใจอย่างสวยเลย เห็นมันมองหน้าตานี่บูดบึ้งลงอีก คิ้วขมวดจนจะเป็นโบว์อยู่แล้ว ผมกลั้นหัวเราะไว้ เจอมันยันโครมใต้โต๊ะมาทีผมนี่ขาแทบหลุดอ่ะ แต่สู้สิครับยันคืนไปเหมือนกันนะเรื่องอะไรจะยอม พี่เอย์นี่ท่าทางมันจริงจังเป็นบ้าเลย หน้าตาโกรธผมมากที่ไม่ยอมบีบซอสเป็นรูปตามที่มันคิด
คุณรู้ใช่ไหมว่ามันอยากให้ผมบีบเป็นรูปอะไร ใช่แล้วครับรูปหัวใจนั่นแหละ แต่เรื่องอะไรจะยอมทำตามง่าย ๆ แบบนั้นก็ธรรมดาดิ่ เวอร์ชั่นหมาปิงมันต้องเกรียนอิอิ ผมใช้ความเร็วที่มีอยู่ในตัวสลับจานข้าวมันกับผม แล้วแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ตอนนี้จานมันเลยมีรูปหัวใจดวงเบ้อเริ่มวางไว้ ส่วนจานผมเสือกเป็นคำว่า ‘สวยที่สุด’ ซะนี่ เออว่ะ ผมแกล้งมันเองก็ลืมเอง ไรวะคำนี้ไม่เห็นเข้ากับผมสักกะนิด
“ฮ่าๆๆๆ เหมาะกับมึงดีนี่หว่า ชอบเหรอจ๊ะคำนี้” ดู๊ดูมันถามทำเสียงน่าถีบเป็นที่สุดนี่ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นนายจ้างและรุ่นพี่นะผมเบิร์ดกะโหลกไปแบบเต็ม ๆ แน่แล้ว คุณก็รู้นี่ผู้ชายแมนๆที่ไหนจะชอบให้ชมกันว่าสวยล่ะครับ ตอนนี้เป็นผมแล้วที่คิ้วขมวดส่วนท่านเอย์ตั้นนั่งยิ้มปริ่มอารมณ์ดีหน้าบานเป็นกระด้งขณะจ้วงข้าวใส่ปาก เราสองคนทานกันไปเรื่อย ๆ
“หมาปิง”
“อะไรครับ”
“ศุกร์นี้ไปเปิดบัญชีกันไหม มึงว่างหรือเปล่า”
“เปิดทำไมพี่” ผมกินเสร็จเรียบร้อยพอดีเลยลุกขึ้นรวบจานของเราทั้งคู่เดินไปล้าง ซิงค์ก็อยู่ใกล้ ๆ โต๊ะนั่นแหละ
“ต่อไปกูโอนเงินเข้าให้มึงเลยดีกว่า จะได้เงินเป็นก้อนเผื่ออยากใช้อะไรก็เบิกออกมาได้ บางทีคนที่บ้านมึงก็อาจจะช่วยเหลือเขาได้นี่”
ผมยืนมองหน้ามันนิ่งเลย คือพี่เอย์พี่ทำไมนึกถึงผมขนาดนั้นเลย คือผมซึ้งว่ะพี่ พี่พูดถึงคนที่บ้านนี่คือพี่นึกถึงแม่กับพี่ขมของผมใช่ไหม กลัวว่าถ้าหากที่บ้านเดือดร้อนจะไม่มีเงินเป็นก้อนมาใช้อะไรแบบนั้นเหรอ พี่เอย์ครับคือผมเกรงใจมาก น้ำใจของพี่ช่างประเสริฐนัก ผมคนนี้เกรงใจมากเลยครับพี่ เกรงใจ สุดโคตรจะเกรงใจ คึคึ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเอาหมายเลขบัญชีมาให้เลยครับพี่ไม่ต้องไปเปิดใหม่ให้เสียเวลา กรุณาโอนเข้าให้ผมให้ตรงเวลาและเต็มจำนวนด้วย ถ้าตกหล่นแม้แต่บาทเดียวผมจะฟ้องร้องกรมแรงงานเป็นถึงคุณชายพูดแล้วห้ามคืนคำ ถวายบังคมพะยะค่ะ”
ผมแกล้งทำท่าเหมือนในหนังจีนร่ายคำพูดประหลาด ๆ เห็นพี่เอย์นั่งขำจนปวดท้องนั้นแหละครับ เดี๋ยวนี้รู้แล้วดิ่ว่าผมพูดเล่นพูดจริงตอนไหนยังไง ผมล้างจานสองสามใบเสร็จจึงเดินเข้ามาหามันตอนนี้พี่เอย์เขาเปิดการ์ตูนนั่งดูอยู่นะ วันนี้มาแปลกคุณชายดูชินจัง
(ต่อด้านล่าง)
-
http://www.youtube.com/v/jWyMoF9k04M
ผมแกล้งทำท่าเหมือนในหนังจีนร่ายคำพูดประหลาด ๆ เห็นพี่เอย์นั่งขำจนปวดท้องนั้นแหละครับ เดี๋ยวนี้รู้แล้วดิ่ว่าผมพูดเล่นพูดจริงตอนไหนยังไง ผมล้างจานสองสามใบเสร็จจึงเดินเข้ามาหามันตอนนี้พี่เอย์เขาเปิดการ์ตูนนั่งดูอยู่นะ วันนี้มาแปลกคุณชายดูชินจัง
“พี่เอย์” ผมนั่งลงข้าง ๆ มันหันมามอง
“คือผมสงสัยว่ะพี่ ช่วยตอบผมนิดนึงนะ”
“อะไร”
“พี่ครับ ตกลงคือเราสองคนตอนนี้เป็นอะไรกันเหรอ”
“อะไรของมึง จู่ ๆ ถามอะไรมากมายอีกเนี่ย” มันเอาขาขึ้นมาขัดสมาธิ คือตอนนี้เรานั่งกันอยู่บนโซฟานะครับ พี่เอย์กอดหมอนอิงเอาไว้แล้วหันมามองหน้าผม
“ก็คำตอบของพี่มีผลต่อการตัดสินใจของผมนะ พี่ตอบมาก่อนดิ”
“ตัดสินใจเหี้ยไรของมึง”
“เอาเถอะน่าพี่ตอบมาเร็วดิ”
พี่เอย์นิ่งไปหน่อยนึง เหมือนมันกำลังชั่งใจหาคำตอบ มันถอนหายใจเบา ๆ เอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำ
“อยากได้ยินว่าอะไรล่ะ”
“ ‘รัก’ อะไรแบบนั้-”
“พรวดดดดดดด อะ แค่กๆๆๆ” เสียงไอแค่กๆๆ ดังออกมาจากมัน พี่เอย์สำลักน้ำจนเลอะเทอะไปหมด แค่ผมเอ่ยคำว่ารักออกมา ผมต้องรีบลูบหลังตบๆทุบ ๆ กว่าทุกอย่างจะเข้าที่
“พี่อ่ะ ไม่โรแมนติกเลยเหอะ” ผมบ่น
“แล้วมึงอ่ะ โรแมนติกมากเลยสัส แค่กูบีบก้นก็ยังไม่ได้ ”
“นั่นๆๆ ยอมรับแล้วดิว่าบีบก้นผม” ผมชี้หน้ามันทำหน้าเหมือนคนรู้ทัน
“ห้ามยิ้มนะหมาปิง มึงไม่มีสิทธิ์ยิ้ม”
“เรื่องดิ่ ผมอยากยิ้มผมก็ยิ้มอ่ะ” ยิ่งมันว่าผมยิ่งยิ้มยั่ว ยักคิ้วแถมนิด ๆ
“จิ๊! มึงมันน่ารำคาญ เวลามึงยิ้มนะโคตรของโคตรของโคตรความขี้เหร่ที่สุดในสามโลกหล้า อะไรที่ว่าชนะอันดับหนึ่งของความขี้เหร่นะ ยังต้องแพ้ให้มึงอ่ะ”
เห้ยจริงอ่ะ ผมตาโตเลย จากยิ้มๆนี่หุบงับลงทันที ไอ้พี่เอย์แม่งพูดจาใช้ไม่ได้เลย หน้าผมตอนนี้เลยกำลังจะพับเข้าหากันแล้วคือรู้แต่ว่างอมาก ๆ งอขึ้นเรื่อย ๆ
“คึคึคึคึ พอแล้วปิงมึงแม่ง หน้าตามึง กูขำ ฮ่าๆๆๆ ” พี่เอย์เส้นตื้นฉิบหาย
“ไม่หยุด ผมจะทำหน้าตาแบบนี้แหละ พี่จะทำไม” เอาดิ่ผมจะทำให้มันขาดใจตายไปเลย อยากมาว่าผมขี้เหร่ดีนัก ชิช๊ะถ้าผมขี้เหร่ขนาดมันว่าจริงแล้วใครกันที่มาบอกว่า อยากใช้เวลาอยู่กับมึงทุกๆวัน ผมแกล้งทำเสียงกระแดะล้อเลียนมันอยู่ในใจ หน้าผมนี่คงไปตามความคิดนั่นแหละไอ้พี่เอย์เลยลงมะเหงกมาที่หัวผมทีนึง
“กูบอกให้หยุดทำหน้าอย่างนั้น”
“ไม่หยุด” คราวนี้ผมแถมเบะปากใส่มันอีกด้วย
“จะไม่หยุดใช่ไหม กูเตือนมึงแล้วนะ”
“ไม่หยุด” ผมแม่งก็ดื้อจริง ๆ
“กูมีวิธีทำให้มึงหยุดมึงเชื่อไหม”
“วิธีอะไร ทำแบบไหน”
“แบบนี้......
“เย้ยยยยยย!!!!! ไม่อ๊าวววว!! พี่แม่งขี้โกงเอาเปรียบลวนลาม ทุเรศที่สุด” ผมดันหน้าอกมันไว้เลย มีอย่างที่ไหนพูดแล้วเอียงหัวเข้ามาทำท่าเหมือนคนจะจูบผมแบบนั้น หน้ามันเลยชะงักอยู่ห่างจากปากผมนิดเดียว
เราสองคนสบสายตากัน คุณเชื่อไหม.....คราวนี้ทั้งพี่เอย์ทั้งผมเราปล่อยให้เวลาตอนนี้ค่อยๆเดินต่อไป ผมเหมือนถูกนัยน์ตาคมกริบที่จ้องลงมาดึงดูดเอาไว้ ระหว่างเราไม่มีใครยอมลงให้กันก่อนเลย ไอ้บรรยากาศบ้า ๆ แม่งจะโรแมนติกไปทำซากเหรอเหี้ย! หน้าผมร้อนผ่าวไปหมดแล้ว
“ชอบดิ่ มึงอ่ะ” เป็นพี่เอย์ที่พูดขึ้น ดึงผมให้ขยับสายตาออกจากดวงหน้าคม
“ไม่มีทางหรอก ”
“กูไม่เชื่อ วันนั้นมึงจูบตอบกูโคตรเชี่ยวอ่ะ ไม่เรียกว่ามึงชอบให้เรียกว่าอะไร”
“นะ...นั่น ตะ..ตอนนั้นร่างกายมันไปเองเหอะ”
“จิ๊! น่ารำคาญ” มันผละตัวออกแล้วทำเสียงคำรามในคอ ผมถอนใจเฮือกใหญ่เลยใจผมเต้นดังมากจนคิดว่าจะหลุดออกมาอยู่แล้ว รีบถอยห่างออกมาก่อน ทำไมวะผมไม่เข้าใจเท่าไหร่นะคือเวลาอยู่ใกล้ชิดมันทีไรผมแม่งไม่เป็นตัวของตัวเองอ่ะ
“ผมจะกลับแล้วนะพี่” ผมลุกขึ้น กลับหอไปนอนทำใจปรับอารมณ์ดีกว่า อยู่กับมันแม่งใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆตลอดเหมือนคนบ้าแล้ว
“ช่างหัวมึงดิ”
“ไม่สนกันเลยจริงอ่ะ” สงสัยจะงอน อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้อยากจูบแล้วผมไม่ให้จูบมันเลยหน้างอแบบนี้ ผมคว้าเอากระเป๋าขึ้นมาสะพายเตรียมกลับ
“หมาปิง”
“อะไรครับ”
“มึงได้ยินข่าวไหม ช่วงนี้ผีมอไซด์ออกอาละวาด ผีมันชอบซ้อนมอไซด์คนขี้เหร่ตอนดึก ๆ มึงจะค้างที่นี่ก็ได้นะกูไมไปส่งนะกูกลัวผี”
ไอ้พี่เอย์แม่งกวนตีนจนนาทีสุดท้ายจริง ๆ ใครจะบ้าไปเชื่อมัน แล้วถามจริงเหอะเพิ่งโดนมันบีบก้นมาใครหน้าไหนจะไปโง่ค้างคืนกับมัน ผมรีบเดินไปสวมรองเท้าแล้วบอกลามันเลยเห็นมันเดินไปหยิบกุญแจรถกับคีย์การ์ดเลยถามว่าจะไปไหน มันบอก
“ไปส่งหมา” ดู๊ดู ผมเลยบอกมันว่าไม่ต้อง เดี๋ยวจะกลับเองพรุ่งนี้จะโทรบอกอีกทีว่าจะได้แวะมาไหม แต่ในที่สุดคุณชายก็ลงมาส่งผมถึงรถมอไซด์นั่นแหละครับ
คืนนั้นผมกลับถึงหอไม่ดึกมากนะยังมีเวลาทำการบ้านกับงานเขียนโปรแกรมต่ออีกนิดหน่อย แต่พอหัวถึงหมอนเท่านั้นแหละ....
“อะไรของพี่วะ!! พี่มาจับก้นผมทำไม!!!”
ทำไมพี่เอย์ทำแบบนั้นวะ? คือมันกำลังต้องการอะไร ผมเองก็พอจะรู้อยู่ว่าผู้ชายกับผู้ชายคบกันมันคือต้องอะไรยังไงแบบไหน แต่เอาจริง ๆ เลยนะผมว่ามันเร็วไปป่ะวะพี่ คือผมไม่เถียงผู้หญิงนี่คือสามอาทิตย์ช้าสุดสำหรับผม เพราะผมชอบคนแรง ๆแบบถึงใจ ผมไม่สนใจเรื่องพรหมจรรย์อะไรนั่นหรอกเพราะคิดว่าหายากมากแล้วในยุคแบบนี้ แต่พอมาถึงทีของตัวเองคือผมกลุ้มใจ(ว่ะ)ครับ ทั้งผมทั้งมันเราผู้ชายทั้งคู่แมนๆ พี่เอย์ทำแบบนี้กับผม คือผมกำลังคิดว่าพี่กำลังต้องการบอกอะไรกับผมหรือเปล่า หรือนี่คือวิธีการบอกใบ้ของมันใช่ไหม ....
ว่ามันอยาก!
“ลูกพี่ปิง ทางนี้” เสียงไอ้บาสตะโกนเรียกผมอย่างดังทันทีที่ผมจอดรถมอไซด์ลงข้างสนามบอลที่เก่าเวลาเดิม ดูมัน มันโบกไม้โบกมือเรียกให้ผมเข้าไปหาไว ๆ อีกต่างหาก กว่าจะช่วยแม่เก็บร้านเสร็จวันนี้ผมเลยมาเลทไปนิด
“ลูกพี่!” ดู๊ดูมันยังเรียกอยู่ไม่ยอมหยุดจนผมต้องแจกนิ้วกลางส่งไปนั่นแหละถึงหยุดได้ ผมเปลี่ยนรองเท้าก่อนเป็นอันดับแรกคือผมแขวนสตั๊ดมากับรถนะครับใส่แตะขับมาเลยต้องก้มลงเปลี่ยน พอเสร็จก็วอร์มอัพก่อนนิดหน่อยจากนั้นไอ้วุฒิมันแท็กมือเปลี่ยนตัวออกมาผมจึงเข้าไปเล่นแทน
“เหนื่อยว่ะพี่” เสียงไอ้บาสมันบ่น
“กูไม่เห็นจะเหนื่อย” พวกเราสองคนเล่นกันจนเสร็จ ผมกับมันเลยออกมานั่งกันอยู่ข้าง ๆ สนามเหมือนเดิมโดยมีไอ้กืกวุฒินั่งรออยู่ก่อนแล้ว มันยื่นน้ำให้ผมกับหมาบาสคนละขวด แม่งน่ารักมากน้ำเย็นเจี๊ยบสงสัยขับรถออกไปซื้อมาแหง
“เมื่อวานพี่ปิงไม่มา”
“เออเมื่อวานกูไปทำงานไง”
“ที่ห้องคุณเอลิซ่าน่ะเหรอ”
ไอ้บาสมึงพูดขึ้นมาก็ดีเลย เดี๋ยวจะชี้แจงแถลงไขวันนี้ให้จบ ๆ ไปมึงจะได้เข้าใจสักทีว่าพี่เอย์ไม่ใช่ผู้หญิงแต่เป็นผู้ชาย
“พวกมึง” ผมทำท่าสุม ๆ หัวกันลงไป “ฟังกูดี ๆ นะสงสัยให้ถามแต่ก่อนอื่นจงฟังกูก่อนกูมีเรื่องสำคัญจะบอก” พวกมันคงหูผึ่งรีบก้มลงสุมหัวเพื่อฟังผม
“พี่เอย์เจ้านายกูเขาเป็นผู้ชาย ไม่-ใช่-ผู้-หญิง”
“หาาาาาาาาา!!!!!!!!” พวกมันสองคน หา พร้อมกันอย่างยาว คือมันจะทำหน้าตกใจเหมือนเห็นช้างออกลูกเป็นลิงทำไมกันวะ เออผมก็งงนะ เลยพลอยทำหน้าแบบนั้นไปกับมันด้วย
“พวกมึงเป็นเหี้ยไรกัน”
“ก็ไหนลูกพี่บอกว่าตกหลุมรักคุณพี่เอย์อะไรนั่นไง แล้วยังไงอ่ะ โกหกอ่ะดิ่”
“เปล่า ไม่ได้โกหก นี่คือกูกับพี่เอย์คบกันแล้วเว้ย”
“หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!” พวกมันสองคน หา พร้อมกันอีกเป็นครั้งที่สอง คราวนี้ยาวกว่าครั้งแรกนิดนึง
“ปิงมึงพูดดี ๆ เอาจริง ๆ” ไอ้วุฒิเพิ่งมีบท
“ก็เออจริงอ่ะดิ คบกันแล้วนิดๆ” ผมบอก
“อะไรคือนิด ๆ”
“กูก็กลุ้มใจอยู่เนี่ย แต่เดี๋ยวกูจะถามพวกมึงก่อน กูเป็นแบบนี้แล้วพวกมึงยังจะคบกับกูต่ออีกไหมยังไง บอกมาตามตรงถ้ารังเกียจกูคือจบได้กูไม่ว่า แต่ถ้าหากทุกอย่างของเรายังเหมือนเดิมเราคือเพื่อนกัน มึงห้ามเอาเรื่องกูไปนินทาทั้งต่อหน้าและลับหลัง เราสามคนจะเป็นเพื่อนกันไปจนวันตาย”
“นี่กูต้องลุกขึ้นยืนทำความเคารพมึงป่ะวะไอ้เหี้ยปิง จริงจังหน่อยพวกกูรอฟังอยู่เนี่ย”
“มึงก็ตอบกูก่อนดิ รังเกียจกันรึเปล่า”
“ลูกพี่ถามแบบนี้โคตรจะดูถูกพวกผมเลย เสียใจว่ะ” ไอ้บาสแม่งจะทำงอนสร้างดราม่าหาพ่องมึงเหรอกูกะจะทำให้มันขำอยู่เนี่ย
“ถ้างั้นฟังนะกูมีเรื่องที่ปรึกษาใครไม่ได้แล้วมาปรึกษาพวกมึง” ผมกระซิบ คือผมก็ไม่เข้าใจจะกระซิบทำไมนั่งกันอยู่แค่สามคน
“เรื่องคือ?” ไอ้กืกวุฒิมึงแม่งทำท่าอยากรู้ผิดคาแรคเตอร์ไปหน่อยนึงนะ มึงต้องนั่งเงียบ ๆ สิ หมาบาสต่างหากที่ต้องเป็นคนซักกู
“ผู้ชายกับผู้ชายแม่งเอากันแบบไหนวะ”
“หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!” ครั้งที่สามแล้วที่มันพร้อมเพรียงกันหา
“นี่แหละทำกูโคตรกลุ้มเลย รู้สึกนิด ๆ แล้วด้วยว่าพี่เอย์เขาว้อนท์
“ไม่ต้องหาแล้วพวกมึง” ผมรีบท้วงขึ้นมาก่อนที่พวกมันจะหาพร้อมกันเป็นครั้งที่สี่
“คิดดีแล้วนะมึงไอ้ปิง / ลูกพี่ปิงตัดสินใจแน่นอนแล้วนะ” หมาสองตัวพูดขึ้นพร้อมกัน ผมเลยตีคิ้วให้มันเอาแบบโคตรกวนตีนกันไปเลย
“ผมรู้ๆ” ไอ้บาสพูดเหี้ยไรขึ้น ผมนี่หูผึ่ง
“ผมมีอะไรดีๆจะให้ลูกพี่ดู พรุ่งนี้ไปหอผมตอนเย็นเรางดบอลไปดูอย่างอื่นกัน คึคึคึ”
พวกผมอมยิ้ม ไอ้บาสมึงแม่งยอดเยี่ยมรู้งานดีจริง ๆ คืนนั้นพี่เอย์โทรมาทำท่าหาแก้วน้ำไม่เจอ ประจำเลยคุณชายอยากโทรหาผมทำแกล้งว่าหาโน่นนี่นั่นไม่เจอ กว่าจะวางต้องทะเลาะกันแขวะกันจนมันพอใจ ผมเลยบอกไปว่าพรุ่งนี้ไม่ได้ไปอีกจะไปอีกทีโน่นเลยวันเสาร์ พี่เอย์ก็เออๆไปตามเรื่อง ท่าทางจะง่วงมากผมเลยรีบตัดสายกลัวว่ามันจะหลับคาโทรศัพท์ไปก่อน
“อ๊ะ...อ๊าาาา...โอ๊ววว...อู๊ยยยยย...โอ๊วส์....อ๊ากกกกก....โอ๊ยยยยยยย....อื๊ออออออออออ”
เสียงนักแสดงชายทูชายในจอโทรทัศน์กับสีหน้าแสดงความเจ็บปวดถึงขีดสุด ทำเอาผมหน้าเหวอขึ้นเรื่อย ๆตามเสียงครางที่ดังมาจากหน้าจอ วันนี้คือวันที่เราสามคนนัดกันมาที่ห้องไอ้บาส มันโหลดบิทหนังเกย์ไว้แม่งตรึม ผมถามไอ้บาสมึงเป็นป่ะวะ มันบอกไว้ดูเป็นความรู้ ใครเชื่อมันก็บ้าแล้ว
เสียงครวญครางจากหน้าจอยังคงดังต่อไปไม่หยุด ผมหันไปมองไอ้หมาสองตัว ไอ้วุฒิแม่งนั่งตั้งอกตั้งใจดูฉิบหายส่วนไอ้บาสมันคงดูจนเบื่อแล้วหน้าตาเลยเฉย ๆ เหมือนเห็นเป็นเรื่องธรรมดา แต่ผมนี่สิ หน้านี่คือเหวอแบบสุดที่จะเหวอแล้ว ตาเหลือกๆปากเหวอๆ สมเพชตัวเองว่ะ
“ไงลูกพี่ชอบอ่ะดิ๊~” ดู๊ดู ดูมันถาม
“สัสบาส มึงเด่ะชอบ เหี้ยแม่งชอบไปคนเดียวเหอะ”
“อ้าวไหนว่าอยากรู้ว่าเขาทำกันยังไงผมก็เอามาให้ดูนี่ไง”
“มึงลดเสียงหน่อยดิวะข้างห้องจะได้ยินป่ะเนี่ย” ผมนึกได้เริ่มหันหน้าซ้ายหันขวา แม่งเสียงไอ้ฝ่ายรับในทีวีก็ร้องซะอย่างดัง
“ไม่ได้ยินหรอก พี่ตั้งใจดูเหอะจำ ๆ ไว้เวลาทำจริง ๆ จะได้มีหลาย ๆ ท่า โอ๊ยยย!!” ผมสับมะเหงกมันโทษฐานพูดมาก แม่งคนกำลังตั้งใจดู ทำไงกูจะอินวะเหี้ยเอ้ย เคยคิดว่าอยากลองกับผู้ชายน่ารักตัวเล็ก ๆ แต่พอดูเข้าจริง ๆ ผมพูดตรง ๆ อารมณ์หดหายทำไมไม่เหมือนตอนที่จูบกับไอ้คุณชายเอย์เลยวะ ตอนนั้นแม่งพีคขึ้นทุกสัดส่วนอ่ะ ผมเพ่งมองในจออีกครั้งหน้าตาไอ้ฝ่ายรับก็โอ๊ยยย มึงเจ็บมากป่ะวะกูถามจริง
“กูรันทดแทนฝ่ายรับฉิบหายเลยว่ะ น่าสงสารร้องเสียงดังขนาดนั้นคงจะเจ็บปวดน่าดู” ผมนั่งกอดหมอนพูดไปเรื่อย ตอนนี้ถึงขนาดเอาฟันกัดขอบหมอนไปด้วยแล้ว คือแม่งไอ้ผู้ชายสองคนในทีวีมันบ้ามันทำอะไรกันวะ ผมก็อายนะ
“มันเสียวไงเขาเลยร้อง ไม่ใช่ว่าเจ็บหรอก” เสียงไอ้บาสไอ้หมาแสนรู้
“ไอ้เหี้ย มึงรู้ได้ไง” ผมหันขวับเลย
“พี่ก็ดูหน้าเขาดิ่ หน้าโคตรฟินเลยไม่เสียวแล้วให้คิดว่าเขาเป็นอะไร ดูๆนั่นเห็นไหมๆ ทั้งร้องทั้งสูดปากเลย ดูหน้าเขา พี่ปิงดูหน้าเขา หน้าแบบนั้นเขาเรียกเสียวและรู้สึกดี”
ผมหันไปมองหน้าไอ้บาสแบบสงสัยมันนิดหน่อยแม่งบรรยายซะจนผมคิดว่ามันเคยทำเองมากับมือเลยนะเนี่ย พวกผมก็ดูๆกันไปประมาณสองสามเรื่องสั้น ๆ พอเสร็จไอ้วุฒิแม่งอุบาตมันลุกขึ้นขอตัวเข้าห้องน้ำเลยอ่ะ คนกืกๆนี่มันอันตรายกว่าพวกผมอีกนะบอกเลย
“พี่ปิงแล้วพี่กับคุณพี่เอย์ตกลงกันได้รึยังอ่ะว่าใครจะเป็นรับใครจะเป็นรุก เอ๊ะหรือว่าจะสลับกัน แบบนี้ก็มีเยอะเหมือนกันนะพี่”
“ยังเหอะ” ผมตอบขมวดคิ้ว พอคิด ๆ ดูแล้วแม่งขยาด หยึ๋ย น่ากลัว ทำไมไอ้คนในจอมันร้องเสียงดังน่ากลัวแบบนั้นวะ เวลาผมนอนกับผู้หญิงเธอร้องดัง ๆ ผมชอบใช่ไหมแต่ผมเป็นผู้ชายผมจะชอบทำเสียงต่ำๆอยู่ในลำคอมากกว่าคือผมคิดว่ามันเซ็กซี่ดี ผู้ชายจะร้องดัง ๆ ไปทำไมกัน
“แล้วลูกพี่คิดว่าตัวเองอยากจะเป็นฝ่ายไหนอ่ะ อยากโดนเขากอดหรืออยากเป็นฝ่ายกอดเขา”
“หมาบาส! มึงจะตรงไปไหนสัส กูก็ไม่รู้เว้ย มึงนี่ถามมากฉิบ ช่วยกูคิดดิ๊!!” ผมพูดใส่อารมณ์กับพวกมันคือพอดูแล้วผมก็กลัว ถามใครก็อยากเป็นฝ่ายรุกกันทั้งนั้นแหละผมเองก็ตอบได้ทันทีเลยเหมือนกัน แต่ถ้าจะให้ไอ้พี่เอย์มันต้องเจ็บปวดแบบที่เห็นในหนังนี่ผมว่าผมจะคิดดูใหม่ก่อน
“เอางี้! พี่มีรูปพี่เอย์เขารึเปล่าล่ะ เอามาให้พวกผมใช้พิจารณาในการตัดสินใจดิ๊ เดี๋ยวจะดูให้ว่าลูกพี่ปิงของพวกผมเหมาะจะเป็นฝ่ายไหนมากกว่า เชื่อหัวไอ้บาสเลย ผมบอกแล้วไม่เคยพลาด ทายผลบอลนะน้อยครั้งที่จะพลาดอ่ะ ตั้งแต่เปิดสนามมาเนี่ย”
ไอ้วุฒิออกมาจากห้องน้ำแล้ว ไอ้ห่าแม่งนานปาเข้าไปเกือบสิบนาที ผมชั่งใจนิดนึงก่อนล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า รูปที่ผมถ่ายกับพี่เอย์ที่อัมพวาคุณจำได้ใช่ไหม ที่คุณชายมันนอนกอดผมนั่นแหละ เห็นใบหน้ามันแค่เสี้ยวเดียวนะเพราะหน้าคุณชายซุกอยู่ที่ซอกคอผม
“เย้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!” คราวนี้มันไม่หาอีกแล้ว มันสองคนเฮ้ยออกมาพร้อมกันอย่างดัง แถมยังมีเอฟเฟคขาชี้โด่ชี้เด่ขึ้นมาแล้วถอยหลังครูดไปอีกอย่างไกล ผมเลยยันโครมไล่ถีบมันไปคนละที กว่าจะเขยิบ ๆ มานั่งสุมหัวกันใหม่ได้
“เป็นไง? ดูแล้วตอบอะไรกูได้บ้างยัง”
“ง่ายสุดเหอะ พี่จะเอามาให้พวกผมดูทำม้ายยยย แค่ท่านอนก็รู้แล้วใครรุกใครรับ พี่ไม่ต้องกังวลไปหรอก แบบนี้พี่ปิงผมสบายตัวสบายตูดชัวร์ ๆ คนที่ต้องคิดมากน่ะมันคือคุณพี่เอย์ของพี่ต่างหากครับ ดูสิหน้าหล่อออกขนาดนี้ดีใจเถอะพี่ถ้าเขาว้อนท์มากก็จัดเต็มให้เขาไป คนที่จะเสียหายน่ะมันฝ่ายนั้น เราก็ทำเหมือนเขาเป็นผู้หญิงคนนึงนั่นแหละ อยากได้ก็ต้องเล้าโลม เดี๋ยวพออยู่บนเตียง.....
“พอๆๆไอ้เหี้ยบาสมึงจะร่ายยาวเกินไปแล้ว” ผมดักทางมันไว้แค่นั้นก่อนที่มันจะสาธยายไร้สาระออกมาต่อ
“มึงชัวร์นะว่าพี่เอย์กูเป็นรับ”
“ชัวร์ครับ พี่ก็ดูดิ่” มันชี้ๆลงที่หน้าจอมือถือผมเอง
“รุกที่ไหนเขาจะนอนกอดพี่ท่านี้ ง่าย ๆ เลย พี่เคยนอนกอดผู้หญิงท่านี้ป่ะล่ะ”
“ไม่เคยหรอกไอ้เหี้ย มีแต่ผู้หญิงแหละ เวลาอ้อนกูเขาชอบนอนกอดกูท่านี้”
“ก็เออเห็นไหมล่ะ ของมันชัวร์ไม่มั่วนิ่ม คุณพี่เอย์ของพี่เป็นฝ่ายรับของแท้และแน่นอน” ผมทำหน้าอย่างคนไม่อยากจะเชื่อในคำพูดมันแต่คิด ๆ ดูมันก็จริงพี่เอย์แม่งชอบอ้อนผมว่ะ ถึงมันจะชอบพูดโน่นนี่นั่นว่าผมแต่ผมก็รู้แหละนั่นน่ะมันกำลังอ้อนผมอยู่
“พี่เคยได้ยินใช่ไหมคำว่า ‘ดอกฟ้ากับหมาวัด’ สุภาษิตเขาก็มี ดอกฟ้าก็หมายถึงหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ไงอะไรแบบเนี๊ยะ ส่วนหมาวัดเขาก็เปรียบเทียบกับผู้ชายที่มีฐานะต่ำกว่า ผู้ชายหมายปองดอกฟ้า คึคึ มันก็ถูกแล้วนี่พี่ อย่าไปคิดอะไรมากน่าเชื่อผม ลุยไปโลดในเมื่อเขาว้อนท์ขนาดให้ท่า นอนกอดพี่ขนาดนั้นแล้ว จัดๆไปเลย คึคึคึคึ”
ผมนึกตามคำพูดแปลกประหลาดของไอ้บาสจนตาเหล่ ตายล่ะหว๋าผมต้องเป็นฝ่ายกอดคุณชายเหรอ อึ๋ยยนึกแล้วจั๊กจี้หัวใจว่ะ ผมแม่งปลื้มเมื่อนึกถึงตอนที่เรา....เอิ่ม ช่างเหอะอย่าให้พูดเลย แค่นี้ผมก็ยิ้มจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว คึคึ ผมสัญญาครับพี่ ผมคนนี้จะไม่ทำให้พี่เอย์เจ็บมากมายหรอก ผมจะงัดประสบการณ์และท่วงท่าที่ผ่านมาทั้งหมดเข้าปรนเปรอเอาให้ถึงอกถึงใจพี่เอย์ไปเลย หึหึหึ ต่อไปจะให้ร้องเรียกแต่ ปิงครับๆพี่เอย์ขออีกเร็วอีกแรงอีกแบบนั้นไปเลย คอยดู
โอ๊ยยยยยยยยยยแม่งจี้ ผมขำ หน้าตาพี่เอย์ตอนร้องครางสะท้านลั่นห้องจะเป็นแบบไหนกันวะ
อาจจะ....
“ปิงครับ อ๊าา อื้มมม เร็วอีก โอ๊ววววว อู๊วววววว ยอดเลยสุดๆอ่ะปิงๆ”
อั๊ยยะ~ แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ....
“ปิงๆไวอีกครับไวอีก อย่าหยุดนะอย่าแกล้งพี่ที่รัก อื้ออ อื้ออ โอ๊ววว สุดยอดเลยครับน้องปิงเลิฟยูจุ๊บๆ”
เอ๊ะหรือว่าจะเป็น...
“หมาปิงไอ้เหี้ย อ๊ะ มึงทำดีมาก เร็ว ๆ เลย ซี๊ดส์กูไม่ไหวแล้วแม่ง อ๊าา”
อึ๋ยยยยยยอันนี้เถื่อนไปหน่อย ไม่ๆๆๆๆ มันกำลังเคลิ้มไม่มีทางพูดคำหยาบคายแบบนั้นกับผมหรอก
ผมนึกแล้วยิ้มอยู่คนเดียว ^_^ ฮี่ๆ ชักจะรอให้ถึงวันเสาร์เร็ว ๆ ไม่ไหวแล้วดิ๊ ~ ~ ~ ล้าล้าลั้นลาลั้นลา ~ ~ ไอ้ปิงคนนี้แหละจะจัดการสอยพี่เอย์ลงมาจากฟากฟ้าสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เอาให้สโลปแตะรันเวย์นุ่มนวลชวนเคลิ้มที่สุดเลยคอยดู๊
เชื่อมือผมได้เลย คึคึคึ >///<
Tbc.
# คือเพิ่งไปเห็นค่ะ มีหลายท่านแนะนำนิยายเรื่องนี้ในห้องแนะนำนิยายด้วย(ยิ้มหน้าบานเลย) เราขอบคุณมากๆเลยนะคะ คุณ iforgive คุณ wereena และคุณ eye-lifestyle (กราบเบญจางฯ)
# วันนี้ขออนุญาตใช้เพลงประกอบที่นักอ่านท่านนึงแนะนำมาให้ค่ะ ฟังแล้วเออมันใช่อ่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณ TIKA_n เมื่อคืนเราแต่งตอนนี้พร้อมกับฟังเพลงนี้วนประมาณสิบรอบเลย ไพเราะมากค่า เราแต่งลื่นไหลปรู๊ดเดียวเสร็จเลย อิอิ
# ขอบคุณทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันค่ะ ทั้งที่อยู่กันมาตั้งแต่แรกและท่านที่เพิ่งเข้ามาอ่านด้วย ขอบคุณมากมายหลายเด้อ
รักและเอ็นดูหมาปิงกับพี่เอย์กันต่อไปอีกนะคะ :mew1:
-
เตรียมเลือดรอ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
คึ คึ จะกดพี่เอย์จริงน่ะ
-
เห็นปิงวาดฝันแล้วฮาาา เกิดพี่เอย์เปฌนรุกขึ้นมา น้องปิงจะกลับลำไม่ทันนะเนี่ยย อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆ คึคึ อยากเห็นพี่เอย์รุกอ่าา 55555555555
-
จริงๆแล้วน้องปิงแอบเป็นรุกปลอมตัวมาจีบพี่เอย์ป่ะคะ
น้องแบบจีบเก่งกว่าเฮียอีกอ้ะ
เขิลลลลลล :hao7:
-
คึคึ แน่ใจหรือปิงว่าจะกดคุณชายน่ะ :z1: เพื่อนบาสก็แนะนำดีซะเหลือเกิน แล้งอะไรนั่น สี่ชาย สุมหัวดูหนังโป๊ชายชาย :laugh: :m20:
ตลกตอนอิพี่เอย์ จับก้นปิงมัน :laugh: :laugh:
-
ตายๆๆ โลกจะหมุนกลับด้านไหมเนี่ย
หมาปิงจะบุก!!! จะเป็นรุกด้วย!!!
กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่างขรรม ค่อดฮาาาาาาาา
นั่งรอดูหมาปิงเสียท่าต่อไป 555555555555++++++++
-
5555555+ อ่านแล้วไม่ไหวจะขำ หมาปิงเอ๊ยยยย นายมโนได้สุดยอดมากๆ :m20:
-
o18 ปิงปิง ตื่นๆ ตื่นจากฝัน
ถ้านายเอกจิ้นว่าตัวเองเป็นรุกจะเสร็จเค้าทุกทีไป
:laugh:
ปิงปิงต้องร้องเสียงดังแน่ๆ
ว่าแต่พี่เอย์ดูอะไรในคอม สงสัยๆ...หรือดูวิธีจีบหนุ่ม?
แล้วเค้าสอนใบบีบตูด?...คงไม่ใช่มั้ง
ปล.ยังไงก็อยากให้ปิงโดนกด
:katai5: :katai5: :katai5:
-
หมาปิง คิดผิดคิดใหม่ได้น้าา หึหึหึ
ว่าแต่ตอนหน้านี่พี่เอย์ทอคช้ะ?
ว่าแล้วก้ตั้งหน้าตั้งตารอพาร์ทของหนุ่มซึนกัน
อยากรู้ความในใจพี่เอย์มัน
จริงๆแล้วที่ไม่ชอบให้ไอ้หมามันยิ้มเพราะมันน่ารักช้ะ?
โด่วว แล้วทำมาเป็นบอกว่าขี้เหร่...คุณชายเอ้ยย!!
บอกเลยอ่านเรื่องนี้แล้วหมีความสุขมาก
พี่เอย์มันซึนเหมือนไอ้ดำ น็อคฮอล
สองเรื่องนี้คือที่หนึ่งในใจเลอ
ว่าแล้วก้ฟินกันไป อยากให้มีแท็กกะเขาบ้าง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แน่ใจหรอหมาปิง ว่าจะได้กดพี่เอย์
:laugh: :laugh: :laugh:
-
หมาปิงจะกลายเป็นเคะราชินี
ยั่วเเบบลืมตัวเลย
55555
นางก็ตัวเล็กนะ
จะไปกดพี่เอย์เค้ายังไงหนู
-
ก็นะ หมาปิงของพี่เอย์ ใครรับใครรุกรู้อยู่แล้วนิ ฮาๆ :haun4: :o8:
-
เด๋วก็รู้หมาปิง อย่าพึ่งมโน 555+
-
ปิงแน่ใจเหรอว่าพี่เอย์จะรับให้ มั่นจริงๆพ่อคุณ
ระวังโดนพี่เอย์สวนกลับจะรับไม่ไหวเอานะ
อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆ
-
พี่เอย์คะ หยุดทำตัวน่ารักเถอะ
เขินอะ ไม่ไหวแล้ว :-[
ว่าแต่ ปิงเอ๋ย
เอ็งคิดดีแล้วหรือเรื่องวันเสาร์นี้
เห็นลางๆว่าคดีจะพลิกนะนั่น... :hao6:
-
:hao7: อ่านนิยายหนักมาหลายเรื่อง พออ่านเรื่องนี้รู้สึกดีมากกก ชอบพี่เอย์จัง รอตอนหน้าหมาปิง สงสัยจะไม่รอดดดด 555555
-
ให้หมาปิงฝันไปก่อน :laugh: เจอของจริงแล้วจะรู้
-
ปิงเอ้ย จะเสียท่าเค้าในเร็ววัน เพราะความเข้าใจผิดของแกเนี่ยแหละ :z1:
-
555 พี่เอย์ตั้น..เสาร์นี้โดนกดแน่..555
-
คุณชายมันหน้ามึนแต่ก็น่ารักมาก ปิงก็อ้อนเก่งเหลือเกิน เดี๋ยวนี้มีงอนด้วยนะ กิๆๆิสวยที่สุดต้องเลือกได้ค่ะ
จิ๊ รำคาญ ที่จริงคือ ปิงน่ารักว่ะใช่มะพี่เอย์ เอ็นดูน้องตลอดดดดด ติดแฟนมากกกก แหย่ตลอดดดด
ประเด็นคือจับตรูดน้องเพื่อ 5555 ปิงเอาไปตีความแบบเกรียนๆ แล้วว่าพี่แกว้อนท์ กร้ากกกก หรือจะว้อนจริง
ฮาที่เพื่อนปิงแนะนำ ละเอี๊ยดละเอียด ยังกับเคยทำเอง แต่แว่ ปิงจะรุกเหรอลูก พี่ว่าหนูรับเหอะ ไม่เหนื่อยและฟิน กร้ากกกก
ขอบคุณค่ะ
-
ตลกอ่ะ หมาปิง
ตั้งตาดูคราหน้า ใครรุกกันแน่เน้อ
-
วันเสาร์เดี๋ยวก็รู้ หมาปิง 5555555555 ว่าใครจะร้อง
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:อันนี้ก็คิดเหมือนกันใครรับใครรุกกันน๊า :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
พี่เอย์ มือไวและท่าทางจะหื่นมากกก......
แต่ไอ้ที่แก้งค์หนุ่ม ๆ เค้าติดสินกันว่า น้องปิงจะเป็นรุกและคุณชายเอย์เป็นรับนี่
มันทะแม่งๆ ไปรึเปล่าครับ น้องปิง?????? 5555+
มันใช่แน่เหรอ.........???????????
คือคิดมาตลอดว่าน้องปิงช่างน่ารักและน่าจะเป็นรับ
หรือผมเข้าใจอะไรผิดไป
ตอนหน้าต้องเตรียมยาลมยาดมยาหม่องมั้ยครับเนี่ย ฮิฮิ
-
555 หมาน้อยปิงเอ้ย
-
ในที่สุด คุณชายก็บอกออกมาแลัว
ถึงจะอัอมโลกไปหน่อยก้อนะ
แต่ปิงนี่มันเขินแบบโหดๆนะ 555
-
หมาปิงฝันกลางวันแล้ว
รับรองวันเสาร์นี้เสร็จพี่เอย์ชัวร์
-
ระวังทุกๆอย่างจะไม่เป็นอย่างคิดน่ะหมาปิง :laugh: :laugh: :m20: :m20: :jul3: :jul3:
-
หมาปิง... ผู้คิดจะรุก เจ้านายสินะ
เจ๊ จะรอวัน หนูอยู่บนนะลูก :hao7:
-
หมาปิง.. หนูจะรุกขึ้นมารับเหรอลูก :laugh:
ทั้งแก๊งก็มโนล้วน ๆ :oni3: พี่เอย์มีหรอจะยอมให้จับกด :o9:
พี่เอย์.. ไอ้ที่ขุ่นพี่รีบปิดแม็คบุก เพราะกะลังอ่านวิธีจีบหนุ่มอยู่ชิ? :m12:
-
โถ๋......ชั่งน่าสงสารบุคคลที่ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง :z1:
-
เดี๋ยวหมาปิงจะรู้สึก ฮ่าๆ o18 o18 o18
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :laugh5:
ฉันว่าแกรุกไม่ได้หรอกปิง
แกจะโดนชายเอย์จับกดซะมากกว่า
ชายเอย์เขาจับก้นแกจองไว้แล้วนะ
-
ปิงค่ะ บอกคำเดียว สำเหนียกตัวเองนิ๊สนึง! นี่เตือนด้วยรักเลยนะเนี่ยด้วยรักกกกกกกกกกก
ไอ้ลูกน้องสองตัวนั่นด้วย ถ้าพี่เอย์รู้นะ ตายแน่!!!
-
โอ้วสวววววววววว ตอนนี้หวานมากกกก ยิ้มไม่หุบเลย เรื่องใครจะรุกใครจะรับเนี้ยะ พูดเรยว่าสองจิตสิงใจมาก ปิงก็น่ารักอยากให้ไปอยู่ในอ้อมกอดของพี่เอย์ แต่อีกใจนึงก็อยากได้ยินพี่เอย์ร้องงวงง ขอร้องน้องปิงดีๆสักทัีี แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย เลือกไม่ถูกกกกกกก
-
หลงไปกับความน่ารักของพี่เอย์จนแทบจะทนไม่ไหวแล้วน่ะเนี่ย :man1: :man1: :man1: คนอะไรปากแข็งได้ปากแข็งดีอย่างนี้ กว่าจะเข้าแต่ละเรื่องก็อ้อมโลกสะ
ปิง หยุดมโนเถอะขอร้อง เพราะส่วนใหญ่ที่คิดแบบนี้สุดท้ายแล้ว เสร็จทุกราย :hao7:
-
พี่เอย์ถ้าพูดว่ารักมันยาก
ก็แค่พูดคำว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา
หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆ เหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ
และฉันจะขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ
เดียวหนูปิงก็รู้นะลูกว่าหนูจะรุกพี่เอย์หรือ
จะลุกมานั่งบนตักพี่เอย์แทน :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เรื่องนี้น่ารักกกกกกก พี่เอย์ซึนได้โล่ห์ 555555555555555
ส่วนเรื่องตำแหน่ง ตาดว่าจะมีเกมส์พลิก กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :katai3:
-
เจ้าปิงนี่ช่างไม่รู้ตัวเอาเสียเลย
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
หมาปิง ส่วนตัวเราคิดว่านายไม่รอดว่ะ
จะกดพี่เอย์ เราว่าเกมมันจะพลิกตอนจุดไคล์แมกซ์น่ะสิ
:laugh: :laugh:
-
ปิงๆ..... ตื่น!!!
-
ไอ้หมาปิง ต้องรับว่ะ
-
หมาปิงต้องรับเท่านั้น คิดจะรุกพี่เอย์ปากหนัก ท่าจะยาก
-
คิดกันไปได้นะว่าพี่เอย์จะรับ
-
น้องปิงฮามากอ่ะ คุณชายเอย์ตั้นรีบจัดการน้องปิงด่วนเลย ก่อนที่จะคิดอะไรเลยเถิดมากไปกว่านี้
"คิดว่าตัวเองเป็น...รุก" อิอิ
-
ขำ คึ คึ คึ หมาปิงนี่นะ คิดจะรุกพี่เอย์
เดี๋ยวแกโดนพี่เอย์เข้าโค้งหักศอกพลิกตัวกลับ จะร้องเสียงดังกว่าในGVอีก :z1:
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
โอ๊ย หมาปิง จะเอาฮาไปถึงไหนนนน โคตรจะเตรียมพร้อม :hao6:
ชอบเวลาปิงจีบพี่เอย์อะ น่าร๊ากกกก :-[ คนซึน ๆ อย่างพี่เอย์เหมาะกับคนขี้ตู่อย่างปิงแล้วล่ะ พี่เอย์ไปไหนไม่รอดแน่ 555
-
หมาปิงมโนเก่งจริงๆ :jul3: คิดจะรุกพี่เอย์ มีอย่าแก้อักเสบเตรียมไว้รึยัง :-[
-
จริงๆแล้วพี่เอย์นี่ฮากว่าหมาปิงอีกนะ แต่ฮาแบบมึนๆ :m20:
หมาปิงมันก็กวนประสาทตามแบบฉบับของมันอยู่แล้วล่ะ
แต่พี่เอย์นี่สิ หรือว่าระบบมันรวนตั้งแต่ที่เจอปิงกันนะ
แล้วไอ้จับก้นนี่อีก ไม่นึกว่าพี่เอย์จะเป็นคนอย่างนี้นะเนี่ย
เดี๋ยวเถอะรอเสาร์นี้ก่อนเถอะ เดี๋ยวได้รู้กัน :z1:
ถ้าได้เห็นตัวจริงของพี่เอย์บาสยังจะยืนยันคำพูดเดิมอยู่ไหมนะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ฮามากกกก น้องปิงเอ้ย ยิ่งไอ้ตรงเสียงครางพี่เอย์เนี่ย โอย ขำ :m20:
ไม่อยากจะพูดให้น้องปิงใจแป้วหรอกนะ แต่ตื่นเถอะน้องจ๋า เลิกฝันเรื่องกดพี่เอย์เสียเถอะ
ที่ปรึกษาแต่ละคนก็นะ โดยเฉพาะเจ้าน้องบาสเนี่ย แสบเหมือนลูกพี่ไม่มีผิด
ว่าแต่ พี่เอย์ แอบทำอะไรที่คอมอ่ะ อารมณ์ดียิ้มแป้นนี่ กำลังดูรูปที่แอบถ่ายน้องปิงไว้รึเปล่า
คุณพี่เอย์เริ่มหวานมากขึ้้น ๆ เรื่อย ๆ :-[ แถมแพ้ลูกอ้อนน้องปิงตลอด ๆ ชอบเวลาน้องปิง
กอด ๆ ซุก ๆ พี่เอย์จัง นึกภาพตามแล้วมันน่ารักดี มีการเขิน ที่ได้จับมือน้องเดินด้วย น่ารักจัง
เดี๋ยวนี้ มีการมาส่งแฟนกลับบ้าน ก่อนนอนก็ต้องโทรหา ได้ยินเสียงน้องแล้วหลับสบายใช่มะ
ยิ่งรักน้องปิง แล้วห่วงไปถึงคุณแม่และพี่ขมของน้อง พี่เอย์ยิ่งได้ใจน้องปิงเข้าไปอีก ลูกเขยตัวอย่างนะเนี่ีย
อยากรู้จัง ว่าตรงที่พี่เอย์ อยากพาน้องปิงไปนั่งแล้วมองมาที่ห้องด้วยกัน คือที่ไหน คงโรแมนติกน่าดู :m1:
คำพูดพี่เอย์ พอแปล ด้วยความสามารถพิเศษของน้องปิงแล้ว มันหวานชวนใจละลายจริง ๆ เลย
แต่ตอนนี้ อยากให้ถึงวันเสาร์ของน้องปิงเร็ว ๆ ซะแล้ว อยากรู้อาการพี่เอย์ ตอนโดนน้องปิงเล้าโลม ฮุฮุ :z1:
ชอบพี่เอย์น้องปิงจัง :กอด1: ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L2:
-
มีจับตูดกันด้วย 55
-
เพ้อไปก่อนนะหนูนะ คริคริ เจอจริงๆก็รู้เองว่าคุณชายเขาอยากเป็นฝ่ายไหน
-
ถึงปิงจะไม่รู้ว่าตัวเองจะรุกหรือรับ
แต่เราว่าเราและพี่เอย์รู้นะ
ว่าหนูอ่ะ...................รับ.........ชัวร์
คึคึคึ :hao6:
-
ปิงคะ เอ็งไม่เจียมเลยคร่ะ :hao6:
-
ถ้าพี่เอย์จะรับจริงๆ คงฮาบ้านแตก บอกตรงๆยังคิดถึงมุมนั้นไม่ออก
55555
รู้สึกเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่เอย์ถึงไม่ค่อยแสดงความรัก ออกมา เพราะเวลาพูดออกมาแต่ละทีโคตรเสี่ยว
555555 ไม่รู้จะซึ้งหรือจำขำดี o13
-
:mew5: :z2: :z2:คุณน้องปิงนี่เข้าใจคิดนะ เป็นห่วงว่าปิงคงจะฝันค้าง ฮิฮิ
-
o13
-
เดี๋ยวหมาปิงก็รู้คับ ว่าใครกดใคร 5555
จิรอตอนต่อนะฮะ
-
พี่เอย์น่ารักมากเลยอ่ะ ระวังตัวด้วยนะคะ เดี๋ยวจะโดนปิงจับกด55555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮา กับการมโนของน้องปิง :m20: ไอ้ที่คิดไว้ระวังมันย้อนศรมาทิ่มไหตัวเองเด้อน้องปิง แหม่ ๆ คิดจะกดคุณชายโดยไม่ดูตัวเองเลย แค่เขาจับก้นตัวเองยังไม่กล้าจับกลับเล๊ย แล้วจะเอาแรงที่ไหนไปกดเขา หมาปิง :jul3:
-
ปิง จะรอดไหมเนี่ยะ
-
ปิงแน่ใจนะว่าจะได้รุก 555+
รอวันเสาร์ ~~~ :hao7: :hao7:
-
ปิงอย่าฝันๆ ตื่นๆ XD
เดี๋ยวเจอพี่เอย์รุกจะรู้สึก :hao7:
-
เชืีอได้เลยเหรอว่าเสาร์นี้ จะมึอะไรๆเกิดขึ้น
เผืีอใจไว้หน่อยนะหมาปิง ระวังจะโดนดอกฟ้าเสียบเข้าให้ 555
-
ตกลงเค้าเป็นแฟนกันจริงๆแล้วชิม๊ายยยย อร๊ายๆๆๆ
แล้วน้องปิงก็ยังมโนได้ลึกล้ำเหมือนเดิม อิอิ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
:m20: :m20: แหมะๆๆ คิดได้เนอะน้องปิง
-
ท่องนะโมไว้เลย 5555....หยุดมโนแล้วไปนั่งท่งนะโม เตรียมตัวเป็นศรีภรรยาดีกว่านะหนูปิง กร๊าก....ดีออกนะ มีสามีรวย ได้เป๋นคุณนายปิง โฮะๆ
-
หมาปิงแน่ใจว่าจะรุกพี่เอย์ไหวอ่ะ
>.<
-
รอวันเสาร์ :hao6: :hao6:
-
ไอ้หมาปิงฝันกลางวัน5555 :laugh:
-
หมาปิง ดูแกจะมั่นใจเหลือเกินนะว่าจะได้รุกพี่เอย์
ไม่ได้รู้ตัวเล้ยยยยยย 5555555
ตอนนี้อ่านคอมเม้นท์สนุกเลย
ทุกคนเข้ามาแสดงความเห็นใจหมาปิงอย่างล้นหลาม
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ปิง คิดผิดคิดใหม่นะลูกกกก สลับขึ้นมาแล้วมันจะยุ่ง
-
ปิง จะทำอะไรจ๊ะ
เจ้สอง
-
ปิงจะกดพี่เอย์ ฝันกลางวันรึเปล่าจ๊ะหนู ฮ่าๆๆๆๆ
-
โถ่เอ๊ย ฝันลมๆ แล้งๆ :laugh3:
คอยดูเถอะ 555555555555555555
-
หมาปิงแน่ใจแล้วหรอว่าจะรุกพี่เอย์
ระวังน่ะ
จะโดนพี่เอย์รุกซะเอง.... :hao6: :hao6:
-
ตามทันแล้วววววว วิ้วว วว เฝ้ารอคืนวันเสาาว่าน้องปิงจะทำอะไรรรรร ครึรครึ :z1:
-
พี่เอย์นี่ต้นตำหรับเมะซึนจริงๆ น่ารักกก :man1: :man1:
-
มานั่งรอพี่เอย์
:o8:
-
ฝันล่มแน่ๆ หึๆ
-
เข้ามารอ อิอิ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮึฮึ หมาปิงอย่างฮา
แกคิดว่าพี่เอย์เค้าจะให้แกเสียบเหรอจ๊ะ ไอ้คนที่จะเคลิ้มก่อนนั่นมันแกแน่ๆอ่ะ ฟันเฟริม
:z1:
-
คำเตือนกรุณาอย่าเชื่อเพื่อนมากไป
อาจเป็นสาเหตุทำให้ท่านเสียประตู(หลัง)
รอลุ้นผลประตู(หลัง)วันเสาร์ คิคิ
-
อ้ายยยยยย!!!! :hao7: ชอบมากกกกกกกกกกกก ดีใจจังที่ตามมาอ่านจาก บอร์ดนิยายแนะนำ ฟินฝุดๆ (รอตอนต่อไปน่ค่ะ) :jul1:
-
อิอิวันนี้มาไหม มารอพี่เอย์ค่าา :ling1:
-
สรุปแล้วพี่เอย์จับก้นหมาปิงทำไมเนี่ย หมันเขี้ยวใช่มะ
-
Aeton's Part
http://www.youtube.com/v/jWyMoF9k04M
# 12 หมาปิงคิดจะทำอะไร
ผมไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั่งมองภาพบนหน้าจอนานแค่ไหนแล้ว นี่ถ้าเจ้าของรูปที่โชว์หราอยู่ตอนนี้รู้ว่าผมนั่งดูรูปมันไปแล้วยิ้มไปนี่ ผมคงโดนมันล้อไปเป็นวันไม่จบแน่
รูปภาพมากมายในโทรศัพท์มือถือถูกผมโหลดลงเครื่องจัดเข้าไดเรคเทอรี่ที่คิดว่าลึกลับมากที่สุด ปิงมันเข้ามาทำความสะอาดที่ห้องนี้บ่อย บางทีเครื่องก็ถูกเปิดทิ้งไว้ขณะที่ตัวผมทำธุระอย่างอื่นอยู่ข้างนอกเพราะอย่างนั้นเก็บไว้ตรงจุดนี้มันไม่มีทางค้นเจอแน่นอน นอกเสียจากว่า มันจะเป็นคนที่เชี่ยวชาญโปรแกรมคอมฯมาก ๆ
ผมเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ตัวใหญ่อมยิ้มคนเดียวอย่างกับคนบ้าเป็นเพราะภาพบ๊อง ๆ ของเจ้าเด็กบ้าตัวกวน ตั้งแต่มีมันเข้ามาป่วนในชีวิตทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนโดนเติมเต็มความสุขที่หาซื้อไม่ได้ด้วยเงินทองความรู้สึกบางอย่างที่ผมมองหาได้ง่าย ๆ เวลาที่อยู่กับปิง ‘ความสุข’
วันนั้น.....
“พี่ชอบผมเหรอ”
เป็นประโยคที่ผมตกใจแทบบ้าทันทีที่ปิงถามขึ้น คำถามแรกที่เกิดขึ้นกับตัวเองเลยก็คือ ผมแสดงออกอะไรให้มันเห็นว่าผมชอบมันหรือสนใจมันใช่ไหม? คือปิงเป็นเด็กที่ฉลาดมาก บางครั้งแค่ผมปรายสายตามันก็จะรู้เลยทันทีว่าผมชอบหรือไม่ชอบ อยากได้หรือไม่อยากได้อะไร เพราะอย่างนั้นทันทีที่ผมได้ยินมันถามผมจึงต้องรีบตั้งสติดึงตัวเองกลับมาแล้วดีดหน้าผากมันไปหนึ่งที
“คิดยังไงทำไมถามอะไรออกมาแบบนั้น ถ้ากูตอบว่าไม่ได้ชอบนี่มึงจะเสียใจมากไหมวะปิง”
ปิงเป็นเด็กที่ตรงแล้วก็ค่อนข้างดื้อ เขาคงอยากคาดหวังจะให้ผมบอกอะไรออกมามากกว่าประโยคธรรมดาพวกนี้ มันเลยพยายามบีบให้ผมพูดว่าผมรู้สึกยังไงกันแน่กับมัน
และคำๆนี้ก็ถูกผมเลือกหยิบออกมาใช้ “ไม่-ได้-ชอบ”
ผมมองหน้ามันนิ่งเลยนะตอนบอกคำนี้ออกไปอยากเห็นว่ามันจะทำหน้าตาแบบไหน ปิงเป็นเด็กที่แสดงสีหน้าได้หลากหลายอารมณ์มากคิดและรู้สึกยังไงก็ออกมาทางสีหน้าทั้งหมด และครั้งนี้ก็ไม่ต่าง มันทำหน้าไม่เชื่อผมสุดขีด ตื้อถามแล้วถามอีกจนผมเริ่มรำคาญ หงุดหงิด เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะห้ามใจไว้ได้มากแค่ไหน หน้าตาแบบนั้นมาทำเป็นยื่นหน้าเข้ามาหามาถาม สีหน้าอยากรู้ สีหน้าสงสัยข้องใจของมันทำให้ผมโมโหและฟิวส์ขาด คว้าคอมันเข้ามาดูดปากซะเลย ก็แค่ดูดเบา ๆ ที่ริมฝีปาก ไม่ได้ดีพคีสอะไรเลยนะ แต่ว่าแค่นั้นก็ทำเอามันนั่งเอ๋อตายอยู่กลางห้องได้แล้ว
ตลกชะมัดแกล้งเด็กนี่มันมีความสุขดีจริง ๆ
“ต้องให้กูพูดอีกไหม ว่าไม่ได้ชอบ!” ผมพูดไว้แค่นั้นแล้วก็เดินหนีเข้าห้องไป คือถ้านั่งอยู่นี่ผมคิดว่าตัวเองคงจะเอามือไปลูบหัวมันแล้วบอกว่า ‘ล้อเล่น’ แน่ ๆ เลยตัดสินใจออกจากตรงนั้นไปเถอะ
หลังจากวันนั้นปิงหายไปเกือบหนึ่งอาทิตย์ ไม่มีการติดต่อมาบอกว่าทำไมถึงไม่มาทำงาน และผมเองก็ไม่โทรกลับไปถามเช่นกัน ถามผมว่าทำไมไม่โทรไปหามัน? ตอนนั้นผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน คือทำตัวไม่ถูกผมถามตัวเองตลอดนะว่าผมกำลังคิดอะไรกับไอ้เด็กคนนี้กันแน่ เด็กบ๊องที่เข้ามาทำชีวิตผมให้มีสีสันเต็มไปหมด ผมกลัวล่ะมั้ง กลัวว่าถ้าโทรไปแล้วจะได้ยินมันตอบกลับมาว่าจะไม่มาทำงานที่นี่อีกแล้ว ผมจูบมันไปแบบนั้นแล้วคำพูดที่สวนทางกับการกระทำนั่นอีก เด็กแบบนั้นคิดให้ตายยังไงมันก็ไม่มีวันรู้หรอกว่าที่ผมพูดนั่น ตรงข้ามกับความจริงทั้งหมดเลย
ผมชอบฟังเพลงนะเวลาผมทำงานหรืออ่านหนังสือก็จะเปิดเพลงคลอไปด้วย และเพลง ‘ไม่บอกเธอ’ เป็นเพลงที่ผมเลือกที่จะกดรีเพลฟังซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมชอบความหมายของมัน ฟังแล้วผมทำไมคิดถึงหน้าหมาน้อยปิงลอยไปลอยมาซะอย่างนั้น หนังสือที่ถือออกมาว่าจะอ่านเลยพาลเปิดแล้วหลับ รู้สึกตัวอีกทีก็รู้แล้วว่ามีหมาบางตัวแวะมาแล้วยังทิ้งหลักฐานเป็นผ้าห่มส่วนตัวของผมซึ่งผืนใหญ่มากชายเชยนี่ตกระลงมาที่พื้นกันเลย
คืนนั้นผมโทรไปหาแล้วบอกพรุ่งนี้จะพาไปธุระที่อัมพวาให้แต่งตัวรออยู่ที่ร้านเดี๋ยวแวะเข้าไปรับ ปิงอิดออดนิดหน่อยแต่ก็ยอมตามใจผมเหมือนเดิม วันต่อมาช่วงบ่ายแก่ ๆ รถผมเลยมาจอดรอคนบางคนที่หน้าร้านอาหารอีสานที่ผมกับเพื่อนเคยมาเมื่อประมาณสองสามเดือนที่แล้ว
“ทำไมแม่มึงไม่ออกมา” ผมถามมันทันทีที่มันเดินเข้ามาหา คือจริง ๆ ก็อยากจะพูดเพราะๆกว่านี้นะแต่เห็นชุดที่มันใส่แล้วแบบ ผมจะไม่มีทางชมอ่ะว่ามันน่ารัก
“พี่จะสวัสดีแม่ผมเหรอ”
“เออ ก็เขาเป็นแม่มึงไม่ใช่รึไง”
แล้วมันก็พาผมเข้าไปรู้จักทักทายกับคุณแม่ของมัน ปิงหน้าตาผิวพรรณเหมือนกับแม่เขามาก ตรง ๆ เลยคือแม่ปิงจัดว่าสวยมากเลยนะถึงจะดูมีอายุแล้วทำงานหนักแต่หน้าตาแบบที่ไม่ได้เสริมเติมแต่งเหมือนพวกผู้หญิงเมืองกรุงทำให้ดูใสสะอาดน่ารักดี
เราออกจากกรุงเทพกันก็เย็นแล้ว จริง ๆ วันนี้จะต้องให้หมาปิงมันขับใช่ไหมแต่ผมกลับรู้สึกได้เองว่าผมควรจะขับนำทางให้มันรู้ก่อนก็แล้วกัน ถึงอัมพวาจะไม่ไกลแต่เมืองเขาสวยเพราะฉะนั้นระหว่างนั่งรถกันไปให้หมาน้อยมันได้ชมบรรยากาศรายทางบ้างก็ดี
ก่อนถึงงานผมบอกให้มันถอดหูกระต่ายออกแล้วแต่งตัวให้เหมือนกันกับผม เราสองคนใช้เวลาอยู่ในงานไม่นานมากนะเพื่อน ๆ ผมมากันหลายคนแต่ผมไม่ได้กะว่าจะค้างเลยต้องขอตัวกลับก่อน
“พี่เอย์พี่ได้กลิ่นน้ำมันไหมพี่” ขากลับผมให้ปิงเป็นคนขับ ระหว่างทางรถเกิดเสียขึ้นมาเจ้าปิงอยากโชว์ฝีมือมุดๆเข้าไปตรวจดูที่ใต้ท้องรถจนเสื้อผ้าดำไปหมด ผมเห็นแล้วก็สงสาร ทั้งรถที่ไปต่อไม่ได้เลยตัดสินใจแวะค้างคืนกันที่รีสอร์ทแถวนั้น
“เหลืออยู่แค่หลังเดียวค่ะ นอกนั้นเต็มหมดแล้ว เสาร์อาทิตย์อาทิตย์แบบนี้คนมาพักเยอะเลย”
เสียงพนักงานผู้หญิงบอกผมหลังจากผมบอกขอเปิดสองหลัง เจ้าปิงที่ตอนนี้เสื้อผ้าเปื้อนไปหมดยืนอมยิ้มอยู่ด้านหลัง
“ที่นี่มีบริการซักเสื้อให้ด้วยนะคะ จะถอดส่งซักเลยไหม”
พอเธอบอกมาแบบนั้น ปิงแม่งทำท่าจะถอดเสื้อส่งให้เขา ผมเลยท้วงไว้นิดนึงแต่พนักงานก็บอกต่อว่าไม่เป็นไรเธอชินแล้ว แค่นั้นแหละครับ เจ้าปิงถอดแล้วยื่นส่งให้เธอจริง ๆ แล้วตัวมันก็นะเสื้อกล้ามข้างในไม่มีใส่มาหรอก ผมนึกโมโหยายพนักงานหญิงจอมจู้จี้เลยไม่มีการให้ทิปแม้แต่ใบเดียว
คืนนั้นมันนั่งยิ้มบ่อยมากทำหน้าทำตาแบบที่มันคงคิดว่าทำแล้วน่ารัก ผมหมั่นไส้เลยขว้างเสื้อเชิ้ตที่ตัวเองสวมอยู่ให้ ก่อนตัวผมจะหนีเข้าไปอาบน้ำ ก็จะให้ผมนอนอยู่กับมันทั้ง ๆ ที่มันไม่ใส่อะไรเลยที่ท่อนบนแบบนั้นผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะครับ ตัวมันก็ทั้งขาวทั้งเนียนสีแม่งอมชมพูอย่างกับผิวผู้หญิงยังไงเสียให้มันใส่เสื้อผมนอนนั่นแหละดีสุด ส่วนผมเสื้อกล้ามที่ใส่ไว้ด้านในกลัวว่าพรุ่งนี้จะมีกลิ่นเลยถอดพาดไว้ซะแล้วก็นอนมันทั้งเปลือย ๆ แบบนั้นแหละ
“มึงนอนหน้าเตียงไป มีเสื้อใส่แล้วก็ไม่ต้องใช้ผ้าห่ม”
ผมพูดไปอย่างนั้นก็จริงแต่คุณคิดเหรอว่าคนทะเล้น ๆ อย่างมันจะยอมนอนอยู่ตรงนั้นได้นาน คือเตียงมันกว้างมากแล้วพื้นก็แบบเป็นหินขัด ที่จริงผมก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกถ้ามันรู้สึกว่าไม่ไหวถึงจะคลานขึ้นมานอนข้าง ๆ กันผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีเลยมันค่อย ๆ ไต่ขึ้นมานอนทำท่าทางแปลก ๆ อย่างกับในหนังฆาตกรรมผมหรี่ตาดูว่ามันกำลังทำอะไร บ้าฉิบหาย เสื้อที่ผมให้มันใส่แทนที่จะใส่ให้เรียบร้อยดันนอนไม่ติดกระดุมเฉยเลยมันก็เปิดออกเห็นไปถึงไหนต่อไหนของมันหมดคือพูดง่าย ๆ ผมก็อยากเป็นนะตั้งแต่มีไอ้หมาปิงเข้ามาผมไม่ได้ใช้ตัวช่วยอื่นปลดปล่อยเลยนอกจากมือซ้ายของตัวเอง
ผมข่มตาพยายามจะให้หลับแต่ร่างกายและหัวใจของผมกลับเรียกร้องอะไรบางอย่าง สิ่งที่ผมตอนนี้สามารถคว้าเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของตัวเองได้ มันจะผิดมากไหมถ้าผมจะทำสิ่งที่กำลังคิด คุณเชื่อไหม มือผมไปไวมาก มากกว่าความคิดยับยั้งชั่งใจของผมด้วยซ้ำ ผมคว้าตัวมันเข้ามากอด แต่มันทำท่าขยุกขยิกเหมือนกับจะอ้าปากถามผมก็เลยต้อง...
“เงียบ! อย่าถามมากพี่จะนอน”
ให้ตายเหอะ! ผมลืมตัวพูดคำว่าพี่ออกไปได้ยังไงวะ แต่ปิงก็คือปิง ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งท้ามัน ในที่สุดมันก็ตั้งท่าจะถามผมให้ได้จริง ๆผมรู้เลยมันคิดจะถามเรื่องไอ้คำว่าพี่ที่ผมใช้แทนตัวกับเรื่องดึงตัวมันเข้ามากอด คือมันไม่รู้รึไงคำตอบที่ไหนผมจะหามาให้มันได้ก็แค่อยากนอนกอดกันไว้แบบนี้มันจะถามไปทำไมให้ยุ่งยาก ผมเลยพลิกตัวแล้วขึ้นคร่อมมันไว้ซะ ให้มันตกใจจะได้หมดคำถามไร้สาระของมันไว้แค่นั้น
“ขอโทษครับ ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ตัวปิงเย็นเฉียบคงเพราะแอร์ตกใส่ที่หน้าเตียง ผมโคตรหงุดหงิดหน้าตามันเวลามันทำหน้างอ ๆ เหมือนคนโกรธหรือไม่พอใจผม อย่าให้ผมพูดเลยนะว่ามันน่ารักมาก คุณจะไม่มีทางได้ยินคำนี้จากปากผมหรอก รู้ไว้แค่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมด่าว่ามันขี้เหร่นั่นแหละ ความหมายตรงข้ามกันทั้งหมดเลย
“กูจะนอนแล้ว มึงห้ามทำตัวรุ่มร่าม ตื่นมากูต้องเจอว่ามึงนอนสงบเงียบและเรียบร้อย”
ผมให้มันไปนอนอีกฝั่งที่แอร์ตกลงไม่ค่อยถึง แกล้งยึดผ้าห่มมันไว้คิดว่ารอมันหลับก่อนแล้วค่อยแชร์กัน ไม่นานหรอกครับประมาณสิบนาทีหลังจากนั้นหมาปิงก็หลับปุ๋ยเลยผมเลยจัดการห่มผ้าให้เราทั้งสองคนด้วยผ้าห่มผืนเดียวกัน
RRRRRRR
RRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ผมรู้สึกตัวตื่น ผมสะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วลุกขึ้นทันที คว้าเอามือถือขึ้นมากดรับ
“เอย์มึงอย่าลืมนะเว้ยวันนี้มีนัดทานข้าวกับคุณย่า ห้าโมงมึงจะกลับมาถึงไหม หรือว่าให้กูเข้าไปรอที่นั่นก่อน เอาเป็นว่าไว้เราเจอกันที่บ้านท่านเลยก็แล้วกันนะ”
เสียงเดียร์คู่หมั้นของผมเองดังมาตามสาย มันกับผมสนิทกันมากจนขึ้นกูมึงกันแบบไม่มีใครอายใคร พอวางโทรศัพท์แล้วเรียบร้อยผมมองดูไอ้ตัวดีที่กำลังนอนหลับตาไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงแล้วถอนใจ เมื่อกี้ผมรีบลุกขึ้นมารับโทรศัพท์เลยลืมบอกคุณไปว่าผมนอนกอดมันไว้ตั้งแต่กลางดึกโน่นแล้ว ผมตั้งใจนะไม่ใช่ไม่รู้ตัว ช่วยไม่ได้แอร์มันหนาวที่สำคัญเลือดในกายผมสูบฉีดแรงมากคุณคิดว่าผมจะนอนหลับไหมเมื่อฮอร์โมนในร่างกายผมร่ำร้องอยู่ตลอดเวลา ตัวปิงนิ่มมาก ผิวก็ลื่นอย่างกับผิวผู้หญิง เป็นครั้งแรกที่ผมได้ใกล้ชิดมันมากขนาดนี้ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ออกมาจากตัวมันนี่ขนาดมันอาบน้ำอย่างกับวิ่งผ่านนะ ขี้ไคลเคยขัดบ้างไหมก็ไม่รู้ ผมส่ายหัวกับความคิดและพฤติกรรมของตัวเองเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา หงุดหงิดจนต้องรีบคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“เอามาทำไม กูสั่ง?”
“ผมฝากหน่อยพี่ เดี๋ยวจะกิน ตักมาหลายจานพนักงานเขาเล็งแล้วเนี่ย ผมฝากวางไว้กับพี่เอย์ก่อนนะครับ”
เราออกมาทานข้าวกันที่ห้องอาหารของรีสอร์ท หมาปิงชอบทำอะไรที่ผมคาดไม่ถึงอยู่เรื่อย ผมเลือกทานแค่ขนมปังขณะที่มันตักทั้งข้าวทั้งขนม ปิงมองผมทานขนมปังอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกออกไปตักข้าวผักกุ้งหนึ่งจานออกมาวางไว้ข้างหน้าผม ทั้งที่ผมบอกว่าไม่กินจะรีบกลับแท้ ๆ แต่มันซะอย่างหลอกล่อให้ผมกินข้าวจนได้นั่นแหละ
ผมไม่เข้าใจมันเลยนะทำไมมันต้องบ่นโน่นนี่นั่นเรื่องไปเที่ยวตลาดอัมพวาอะไรด้วย คือผมก็รู้นะว่ามันอยากจะเห็นแต่คือวันนี้ผมรีบจริงครับ ต้องรีบกลับให้ทันไปทานข้าวเที่ยงกับคุณย่า ผมว่าคนที่แปลกไม่ใช่มันแต่ตอนนี้คือผมเองเพราะรู้ตัวอีกทีรถผมก็จอดลงที่ช่องจอดรถของตลาดน้ำเรียบร้อย
“พี่เอย์ พี่พาผมมาเที่ยวเหรอพี่” ท่าทางมันตื่นเต้นน่าดู ยืดตัวมองซ้ายมองขวาตลอด ผมเห็นแบบนั้นแล้วก็ตลก คิดว่าตอนนี้ก็อมยิ้มกับท่าทางและหน้าตาแบบแปลก ๆ ที่มันทำออกมาตั้งแต่เราเดินกันต้นซอยยันท้ายซอยเลย
“พี่เอย์หิวไหมครับ ผมเลี้ยงไอติมนะ”
“พี่เอย์หิวอะไรอีกไหมพี่ วันนี้ผมจะเลี้ยงเอง นี่ผมรวยนะ ไหน ๆ ดูซิไอ้ปิงเหลือตังค์กี่บาทว๊าววเหลือตั้งสี่ร้อย กินขนมถ้วยไหม คนเยอะเลยอ่ะท่าทางอร่อยนะ”
ผมแอบถ่ายรูปมันตอนไปยืนรอคิวชะเง้อดูแม่ค้าเขาขายขนมถ้วยด้วยนะ มันอยากทำหน้าตาตลกหน้าเป็นอีกแล้วทำไม ผมก็ถ่ายไว้ดิ่ มีตังค์อยู่แค่นั้นทำเป็นบอกจะมาเลี้ยงผม ผมก็ปล่อยให้มันทำนะจนเราแวะพักทานข้าวเที่ยงกันที่ร้าน ๆ นึง ปิงสั่งกระเพราไก่ไข่ดาวส่วนผมสั่งผัดไทยกุ้งสดปิงอาสาขอเลี้ยงผมอีกครั้งทั้งที่เหลือเงินอยู่แค่สามร้อยกว่าบาทเท่านั้นแต่ผมก็ปล่อยให้มันทำ ถ้าทำแล้วมันสบายใจผมไม่เคยคิดจะห้ามเลยนะครับ
“เส้นแบบนี้เท่าไหร่ครับ” เสียงเจ้าปิงร้องถามแม่ค้าที่เขากำลังนั่งทำเชือกร้อยข้อมือสีสันต่าง ๆ แต่เส้นที่ปิงอยากได้มันเป็นเม็ดข้าวสารเล็ก ๆ ที่เขียนชื่อได้แล้วใส่ลงในหลอดแก้วเล็ก ๆ ที่มีน้ำใส่ไว้จากนั้นเอามาร้อยเชือกสีให้กลายเป็นสร้อยข้อมือ
มันหันมาทำหน้าอ้อนพอรู้ราคาแล้วคงตังค์ไม่พอ ผมก็อยากจะล้วงให้อยู่หรอกถ้าไม่ติดว่ามันไปม่อแม่ค้าจนเขาหน้าแดงตัวแดงแบบนั้น
“ไม่”
หน้าตามันนี่ไม่ต้องบอกก็รู้คงจะว่าผมแม่งใจร้ายว่ะอะไรแบบนั้นแต่มันก็ไม่ได้พูดออกมา ปิงแวะร้านขายพวงกุญแจเห็นเลือก ๆ หยิบ ๆ อยู่สองสามอันมีส่งมาให้ผมด้วยนะแต่ผมส่ายหน้าบอกไม่เอาผมไม่เคยซื้อของฝากจุกจิกแบบนี้หรอก ส่วนใหญ่มีแต่ผู้หญิงเขาซื้อกันไม่ใช่เหรอ ผมมีหน้าที่จ่ายให้แค่นั้นจบไม่ได้ละเอียดอ่อนมานั่งเลือกยืนเลือกพวงกุญแจไปฝากใครหรอกนะครับ
เราแวะร้านกาแฟผมปล่อยให้ปิงนั่งรอแล้วบอกจะไปทำธุระโยนมือถือส่งให้มันดู จริง ๆ แล้วคือตั้งใจจะเดินกลับไปซื้อไอ้เชือกบ้าบอนั่นแหละ ก็ดูมันทำหน้าเขาสิตั้งแต่ออกมาจากร้านนั้นหมาปิงดูเหมือนคิดถึงสร้อยร้านนั้นอยู่ตลอดเวลาหรือมันคิดถึงคนขายกันวะอันนี้ผมก็ไม่รู้ตัดสินใจกลับไปซื้อแม่งให้จบ ๆ
“ให้เขียนคำว่าอะไรดีคะ” แม่ค้าเขาถาม ผมก็อึกอักๆ คือจะเขียนอะไรดีล่ะ เลยนึกว่าถ้าเป็นหมาปิงมันจะให้เขาเขียนคำว่าอะไรให้สรุปเลยบอกให้เขียนแค่ ‘ปิง’ แค่นั้น
ขากลับเราสองคนเดินย้อนมาที่ทางเดิม ตลอดทางผมก็ถ่ายรูปที่ผมสนใจแต่ไม่รู้ทำไมจุดโฟกัสของผมจะต้องเป็นมันทุกครั้ง ผมเลยต้องเบี่ยง ๆ เผื่อวันดีคืนดีมันมาเห็นจะได้มีข้อถูๆไถไปได้
เราออกจากตลาดอัพวาพามันแวะทานข้าวที่ร้านอาหารแถว ๆ ชานเมืองสมุทรสงครามในช่วงเย็น คือก็อยากจะให้มันได้เห็นเหมือนกัน ‘นาเกลือ’ ไม่รู้ว่าเจ้าปิงมันจะเคยเห็นไหมเลยลองพามาดู ส่วนผมน่ะเคยมากับเพื่อน ๆ หลายครั้งแล้วเลยเฉย ๆ ปิงยืนรับลมเค็ม ๆ ถ่ายรูปอยู่แถว ๆ ระเบียงไม้ของร้านที่เรานั่งรออาหารกันอยู่ ผมเริ่มหน้างอสิ ถ่ายรูปเสร็จแทนที่จะมานั่งอยู่ด้วยกันมันเสือกยืนชมวิวแถมมีโทรศัพท์เข้ามามันเลยคุยยาวกว่าจะได้กลับมานั่งอยู่ข้างผมแม่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะแล้ว
ขากลับปิงก็คือปิง มันพูดโน่นพูดนี่ตลอดทาง แปลกนะที่ผมไม่ได้รู้สึกรำคาญหรือว่าเบื่ออะไรเลยกลับชอบและรู้สึกมีความสุขมากด้วยซ้ำ บางครั้งมันเงียบไปแล้วก็นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวผมเลยต้องเป็นฝ่ายชวนคุยบ้างแต่สิ่งที่มันตอบกลับมานี่ กว่าผมจะรู้ตัวว่าโดนมันเล่นซะแล้วก็ตอนที่มันกลั้นหัวเราะจนไหล่มันสั่นนั่นแหละครับ
“กูว่าคนนี้มึงทิ้งไม่ได้หรอกว่ะปิง เพราะกูคิดว่าเขาก็คงไม่ยอมปล่อยมึงไปเหมือนกัน”
นี่เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจผมเลยนะ ผมคิดและรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ แปลกนะครับคนบางคนรู้จักกันได้ไม่นานแต่กลับรู้สึกสบายใจบอกไม่ถูกเวลาที่ใช้เวลาทำอะไรต่าง ๆ ด้วยกัน ปิงเป็นเด็กมีสเน่ห์คุยเก่งยิ้มง่ายกะล่อนเจ้าชู้ใครอยู่ใกล้ไม่มีไม่หลงมันหรอก ในเมื่อมันเปิดใจให้ผมแบบนี้แล้วคุณคิดว่าผมจะยอมให้มันปล่อยมือจากผมได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ
พอรถจอดลงที่หน้าหอหมาปิงทำหน้าจริงจังขอบคุณผม มันจะยิ้มทำไมนักหนาหน้าตาแบบนั้นขี้เหร่โคตรอ่ะ
“ขอบคุณนะครับพี่” ปิงพูดหลังจากผมโยนเชือกร้อยข้อมือให้มัน ไม่ได้โยนหรอกผมขว้างใส่หัวมันเลยต่างหาก เอาตรง ๆ คือเขินมาก ใครอยากให้กันล่ะบ้าบอคอแตก แค่ต้องซื้อของจุกจิกแบบนี้ให้ผู้ชายก็ไม่ใช่ผมอยู่แล้วไม่อยากเชื่อเลยว่าผมคิดขนาดว่าอยากจะให้ให้มันกับมือของตัวเอง
ปิงหยิบเอาพวงกุญแจถูกๆที่มันซื้อไว้ส่งให้ผม เรื่องอะไรผมจะเอาล่ะถ้าอยากจะให้ต้องใส่ให้ผมดิ่ ว่าแล้วผมก็ยื่นพวงกุญแจรถส่งไปให้มัน ไอ้เด็กบ้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอนที่แขวนพวงกุญแจรูปเสื้อหมีเล็ก ๆ เข้าที่กุญแจรถของผม มันเงยหน้ามองผมตอนที่ยื่นของกลับคืนมาให้ ปิงตาใสมากปากสีชมพูนิด ๆ ผมไม่รู้ว่ามองมันเหมือนเด็ก ๆ ที่น่าทะนุถนอมตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกทันทีว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว เลยยื่นมือไปดึงแขนมันมาแล้วใส่ไอ้เชือกที่ซื้อมาให้ ไม่ได้ทำเบาอะไรหรอกนะ ก็คนมันเขินนี่หว่า หมาปิงเอ้ยดูหน้าตามันดิ่ ผมไม่อยากจะพูดคำว่าน่ารักหรอก
คืนนั้นผมนอนหลับไปโดยที่คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างที่เราอยู่ที่อัมพวากันตลอด ห้องหมายเลข 22 กับบังกะโลสีส้มของรีสอร์ตเล็ก ๆ แถวชานเมือง เราสองคนผมกับมัน ไม่นานเราคงจะได้มากันอีกหลายรอบแน่....
“พี่เรียนคณะอะไรเหรอ ผมถามได้ไหม”
เป็นเช้าที่ผมอารมณ์ดีมาก ปิงมาที่ห้องทำอาหารให้ผมทานจากนั้นมันก็ยกเอาเครื่องเสียงของผมมารื้อ ตอนแรกทำท่าว่าจะเอาไปส่งศูนย์ซ่อมแล้วแต่ผมปรามเอาไว้ จะเอาไปได้ที่ไหนล่ะครับไม่ได้มีอะไรเสียสักหน่อยนี่ พอมันทำท่าว่าจะล้อผม ผมเลยบอกไปว่าฝุ่นเยอะให้รื้อออกมาปัดทำความสะอาด ส่วนผมขนเอาแมคบุ๊คออกมานั่งทำรายงานกับหนังสือและชีตกระจัดกระจายกันอยู่ที่พื้นนั่นแหละ ก็แค่อยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันมั้ง ไม่รู้สิ ผมมีความสุขนี่เวลาที่ผมทำงานไปมีเสียงเจ้าบ๊องพูดโน่นพูดนี่ไปเรื่อยๆ
ติ๊ดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกริ่งที่หน้าห้องดังขึ้น ผมได้ยินนะแต่กำลังพิมพ์งานรัวอยู่ เป็นปิงที่ลุกขึ้นไปดู พอผมเงยหน้าขึ้นมองเห็นมันยืนอึ้งแปลก ๆ อยู่เลยรีบเดินเข้าไปหา พอรู้ว่าเป็นใครที่มากดเรียกแค่นั้นแหละครับ ผมหมั่นไส้เลยรีบไล่มันเข้าไปทำงานของมันต่อ ก็แหมแค่ไอดอลขวัญใจของมัน ไอ้ซ่าร์พี่ผมเอง แต่วันนี้มากับเดียร์ด้วย แต่แค่ผมเห็นเดียร์ก็รู้เลยว่าวันนี้อาจจะต้องออกไปชดเชยเรื่องอาหารที่นัดคุณย่าไว้เมื่อวานแต่ผมผิดนัดกับท่านเพราะติดเดินเล่นอยู่ที่อัมพวากับหมาปิง
“ทำหน้าอะไรของมึง หน้างอเป็นตะขอแล้ว” ผมพูดกับมันที่ห้องครัวเพราะเห็นมันเดินเลี่ยงออกมานานแล้วแต่ยังไม่ยกน้ำท่าเข้าไปผมเลยออกมาดู ปิงทำหน้างอในแบบที่มันชอบทำมันคงไม่รู้ตัวแต่ผมน่ะชอบหน้าตาแบบนี้ของมันมากเลย มันตลกปน ๆ กับความต๊องของมันแล้วทำให้ผมยิ่งฮา วันนี้ไอดอลขวัญใจมันมามีอะไรที่จะทำให้มันหน้างอได้แบบนี้ถ้าไม่ใช่เดียร์คู่หมั้นของผมดันมาด้วยกัน
“รีบเอาน้ำออกมา เดี๋ยวเขาก็กลับกันแล้ว”
ผมผลักหัวมันไปที จริง ๆ ก็คืออยากบอกให้รู้นั่นแหละว่าอย่าไปคิดอะไรมาก เดียร์ก็แค่คู่หมั้นที่ทั้งผมทั้งเดียร์คือเราทั้งคู่ไม่ได้คิดจะแต่งงานกันจริง ๆ สักหน่อยแต่ปล่อยๆไปก่อนเพราะเกรงใจผู้ใหญ่ก็แค่นั้น
“พี่ซ่าร์ครับพี่ใจดีจัง”
“หึหึหึ ปิงนี่ตลกดีนะ ชอบพี่เหรอ”
“ครับใช่ ผมติดตาม..............
มันอะไรกันล่ะนั่น ทั้งคำพูดทั้งท่าทางเวลาที่มันนั่งคุยกับไอ้ซ่าร์ทำผมหงุดหงิดโคตรของโคตรหงุดหงิดเลย อะไรมันจะหลงใหลได้ปลื้มกับพี่ชายผมขนาดนั้นก็แค่ไอดอลพระเอกชื่อดังแค่นั้นเองนี่หว่า ตรงเลยนะผมว่าผมหล่อกว่าอ่ะ แต่ทำไมไอ้ปิงมันไม่เคยชมว่าผมหล่อกว่าไอ้ซ่าร์เลยก็ไม่รู้ ผมโมโหมากตอนที่ไอ้ซ่าร์มันถามว่าชอบพี่เหรอ?แล้วหมาปิงมันตอบว่าใช่นี่แหละ
เพล้ง!!
(ต่อด้านล่าง)
-
เพล้ง!!
ปัดแม่ง ผมไม่สนใจหรอกมันต้องลุกขึ้นมาเก็บดิ่ จะได้ออกห่างจากกันสักทีแต่ไอ้ซ่าร์ก็เสือกตามมาช่วยมันเก็บอีกทำเป็นห่วงไม่เข้าเรื่อง มันคิดว่าผมไม่รู้หรือไงมันน่ะอยากได้ปิงแล้วแน่ ๆ ซ่าร์มันได้ทั้งชายทั้งหญิงถ้ามันเห็นว่าชอบว่าปลื้มมันขนาดนี้มันจัดการสอยได้ในเร็ววันแน่นอน ผมโมโหและหงุดหงิดมากเลยตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องวัดใจกันไปเลยว่ามันจะเดินตามผมเข้ามาไหมหรือจะนั่งยิ้มแป้นอยู่กับไอดอลของมันแบบนั้น
ผมบอกเดียร์ว่าจะเข้ามาเปลี่ยนเสื้อใช่ไหมแต่ถึงขนาดต้องอาบน้ำเลยนะใจผมร้อนรุ่มไปหมดเลยคืออยากจะให้หัวเย็นลงหน่อยในที่สุดมันก้เดินเข้ามาจริง ๆ แกล้งต่อว่ามันนิดๆแต่ผมก็ดีใจล่ะนะว่าปิงเลือกผม
“พี่เอย์ครับ คือพี่ซ่าร์เขาชวนผมไปทำงานด้วยอ่ะพี่ เฉพาะวันเสาร์อาทิตย์ แล้วบ่ายนี้ก็ว่าจะพาไปดูงานก่อน”
แค่นั้นแหละครับประโยคที่ทำให้ผมความอดทนขาดผึง คือคิดได้เลยว่าที่มันเข้ามาหาผมเนี่ยก็เพราะจะมาขออนุญาตผมเพื่อไปกับไอ้ซ่าร์ของมัน?
“อยากไปไหนก็ไป เรื่องของมึง!” ผมพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินออกมา พอกำลังจะออกไปมันรีบเดินเข้ามาบอกว่าจะกลับมาให้ทันก่อนห้าโมงเย็นแล้วทำอาหารไว้ให้ คือผมไม่ได้หันไปมองอะไรหรอกนะแต่ก้ได้ยิน ถึงจะโกรธมันแต่ก็แอบคาดหวังกับคำพูดนั้น ผมกลับมาจากบ้านคุณย่าถึงห้องประมาณห้าโมงครึ่ง
แต่ปิงก็ยังไม่มา
คุณคิดว่าผมจะมีความอดทนมากน้อยแค่ไหน เริ่มจาก...
หกโมงผมเริ่มหงุดหงิดงุ่นง่าน คิดไปสารพัดว่าทั้งมันทั้งไอ้ซ่าร์แม่งไปอยู่ที่รูไหนป่านนี้ถึงยังไม่กลับ พอหกโมงครึ่งผมเริ่มโกรธเปิดแม็คทำงานโน่นนี่ไปนึกได้ว่ายังมีรายงานที่ต้องทำค้างอยู่ ผมจะทำรอมันไปเรื่อย ๆ ทั้งที่โกรธแบบนี้แหละ พอถึงทุ่มนึงรายงานห่าเหวอะไรผมไม่มีสมาธิจะทำแล้วแต่ก็ยังพยายามตั้งสติอยู่คือรู้แต่ว่าตอนนี้โกรธมากๆแล้ว ในที่สุดทุ่มครึ่งผมแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ ผมโคตรโกรธจับโทรศัพท์ขึ้นมาเป็นสิบ ๆ ครั้งแต่ก็วางไว้ตลอดเพราะคิดว่าถ้าโทรตามมันคงจะว่าผมนี่ติดมันมากเดี๋ยวจะกลายเป็นไม่รู้ตัวอีกว่าผมไม่พอใจ ผมหลับตาตั้งสติอยู่พักใหญ่ก่อนนั่งลงแล้วพิมพ์งานต่อ ตอนนี้คือความโกรธผมถึงที่สุดแล้วจริง ๆ ผมจะเงียบครับ แบบนี้คือน่ากลัวแล้วนะสำหรับผมถ้ามันมาคือจะไม่อยู่ในสายตาผมเลย ผมจะไม่สนใจไม่คุยด้วยทำเหมือนไม่รู้จัก คือผมจะเมินแม่ง ช่างหัวมันดิ มันคงจะดีใจปลื้มปริ่มยิ้มหน้าบานอยู่กับไอ้ซ่าร์ขวัญใจมันนั่นแหละ
“พี่เอย์ผมกลับมาแล้วนะ พี่กินข้าวเย็นหรือยังครับ”
คิดเหรอว่ามันจะได้คำพูดตอบกลับอะไรจากผม ๆก็นั่งทำงานของผมต่อไปนั่นแหละ โธ่เอ้ยกว่าจะกลับมาถึงเหยียบสองทุ่มแบบนี้ยังมีหน้ามาถามว่าผมกินข้าวหรือยังแล้วมันนัดผมไว้กี่โมงกันล่ะ ไม่ใช่ว่าตัวเองไปกินกับคนปลื้มคนโปรดจนสายเอาป่านนี้หรอกนะ
มันก็พุดโน่นพูดนี่ไปขณะที่ผมรู้สึกว่ามันยังต้องง้ออีกนิด ความจริงเริ่มขำตั้งแต่ที่มันเริ่มขอโทษและทำหน้าตาประหลาดในแบบของมันแล้ว จนกระทั่งในที่สุดมันพูดประโยคไอ้ยาว ๆ บ้าบออะไรของมันที่ผมจำไม่ได้แล้วแต่ที่สะดุดหูมาก ๆ ก้คือไอ้คำช่วงท้าย ๆ
“........................ในเมื่อพี่บอกเองว่าไม่ได้ชอบผม ก็คือผมมีสิทธิ์จะไปไหนกับใครก็ได้ใช่รึเปล่า แล้วที่วันนี้พี่ซ่าร์เขาชวนผมว่าอยากให้ผมไปอยู่กับพี่เขาไปทำงานกับพี่เขาแบบเต็มเวลางั้นผมจะไปก็เรื่องของผมอีกใช่ไหม พี่ไม่แคร์เลยใช่ไหม พี่จะปล่อยให้ผมไปกับพี่เขาได้เลยใช่ไหม เลิกทำงานกับพี่เลยก็ได้จะเอาแบบนั้นเลยใช่ไหม ต้องการแบบนั้นใช่ไหม นั่นใช่ไหมคือสิ่งที่พี่ต้องกะ..............................อื้อออออ”
ผมลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้คว้าคอมันเข้ามาจูบปิดปากแม่งเลย โทษฐานมาช้าผิดสัญญาแล้วยังมาปากดีบอกจะไปไหนมาไหนกับใครอีก ผมจูบมันแบบที่ผมคิดอยากจะจูบ สอดลิ้นดูดปากกัดด้วย คือทำทุกอย่างตามที่ใจตัวเองคิด ผมรู้สึกเลยนะว่ามันอ่อนระทวยลงแต่สักพักเสือกฮึดสู้อะไรขึ้นมาไม่รู้มันขยุ้มหน้าอกเสื้อผมแน่นแล้วจูบโต้กลับมา ผมงี้กระหยิ่มยิ้มรับเลยสิครับสู้แบบนี้กูชอบมาก หึหึหึ
นานหลายนาทีกว่าผมจะยอมถอนปากออกจากมัน หน้าปิงเห่อแดงไปหมด ทั้งตัวยังร้อนผ่าวหัวใจเต้นดังโครมครามจนผมรู้สึกได้ ผมจ้องตามันขณะที่มันทำท่าเหมือนอยากจะรอฟังว่าผมจะพูดอะไรหลังจากนี้ซึ่งผมเองก็พูดออกมาให้มันได้ฟังจริง ๆ
“กูไม่ได้ต้องการอะไรเลย ขอแค่ได้ใช้เวลาอยู่กับมึงในทุก ๆ วันก็พอ”
มันอึ้งไปหลายวินาทีก่อนที่จะถามผมออกมา “ นี่พี่กำลังบอกรักผมอยู่เหรอ ใช่ไหม” เด็กโง่เอ้ยผมพูดขนาดนี้มันยังไม่เข้าใจวันหลังจะซื้อหญ้าให้มันกินแทนข้าวแล้ว
“หมาปิง ใช้งานมึงได้ทั้งวัน มึงคิดเท่าไหร่”
ผมย้ำลงไปอีกบอกให้รู้ว่าครั้งนี้ผมจริงจัง ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้แล้วเราต้องมาทะเลาะกันอีก มันยังทำหน้าอึ้งๆปนไม่เข้าใจอยู่อีกผมก็เลย....
“เฉพาะกู แค่กูคนเดียว กับเวลาตลอดทั้งวันของมึง”
แค่นั้นแหละครับแม่งไม่รู้จะอายห่าอะไรนักหนา มันถวายแหวนผมมาแบบเต็ม ๆ ปากผมถึงกับเงิบไปตามหมัดเล็ก ๆ ของมันเลย เด็กบ้าอายแล้วรุนแรงแบบนี้ วันหลังผมจะกล้าทำให้มันอายอีกเหรอ
ผมเลื่อนมือไปคลิกเปิดโฟลเดอร์ที่ผมไม่ได้แวะเข้ามาดูนานมากแล้ว รูปภาพหลากหลายอิริยาบถทั้งรูปคู่และรูปเดี่ยวระหว่างผมกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงคนแรกของผมและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมเคยพูดคำว่า ‘รัก’ ด้วยแต่นั่นก็นานมากแล้วจนผมเกือบจะลืมมันไป เราเลิกกันเมื่อสามปีก่อน ทันทีที่เธอรู้ว่าผมมีคู่หมั้นที่ทางบ้านจัดหาไว้ให้
‘นานะ’ คือชื่อเล่นของเธอ ตอนนั้นเธอเรียนอยู่ปีหนึ่งแต่คนละมหาวิทยาลัยกับผม เราจบมาจากมัธยมฝั่งตรงข้ามกัน ผมจีบเธอตั้งแต่ผมเรียนอยู่มอสี่เทอมปลาย ได้เธอเป็นแฟนตอนมอห้าแล้วตกลงคบกันมาตลอดจนกระทั่งปีหนึ่งเธอเพิ่งจะมารู้เรื่องผมกับเดียร์เพราะไอ้ซ่าร์มันเป็นคนบอก เธอยื่นคำขาดทันทีให้ผมจัดการเรื่องถอนหมั้นถึงขนาดบังคับให้ผมเข้าไปคุยกับคุณย่าแม้กระทั่งเดียร์มันมาอธิบายและช่วยพูดให้ เธอก็ยังไม่ยอมเข้าใจ จนผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ผมไม่รู้เธอเสียใจเรื่องของเราจนตัดสินใจหนีไปเรียนต่อเมืองนอกหรือบ้านเธอมีแผนอยากให้เธอไปอยู่แล้วกันแน่ แต่เรื่องของผมกับนานะก็จบลงแค่ตอนนั้น ผมปิดหัวใจตัวเองและไม่เคยคบใครจริงจังอีกเลย
เมาส์พอยเตอร์ชี้ไปที่รูปคู่รูปหนึ่งของเราสองคน ผมเลือกจะเก็บมันไว้แค่รูปเดียวถือเสียว่าเป็นความทรงจำครั้งหนึ่งเมื่อยังเด็ก อย่างน้อยเธอก็เป็นรักแรกของผม จากนั้นผมเลือกไอคอนนั้นแล้วกดลบ ผมตัดสินใจลบรูปภาพที่เหลือทั้งหมดทิ้ง ไม่มีความจำเป็นที่ผมจะต้องเก็บอะไรแบบนั้นไว้อีก เพราะตอนนี้ผมมีใครบางคนที่เข้ามาเติมเต็มในชีวิตของผมแล้ว ความรู้สึกสุข ทุกข์และไม่เป็นตัวของตัวเองทุกครั้ง ล้วนมีเจ้าหมาปิงเป็นคนทำให้ผมเป็นทั้งสิ้น ปิงคือความสุขและความสบายใจของผม ผมนั่งยิ้มกับตัวเองได้แค่นึกถึงใบหน้าเอ๋อๆตลกๆและอ้อน ๆ ของมัน น้ำเสียงท่าทางนิสัย และทั้งหมดนั่น คือคุณอาจจะไม่เข้าใจนะ แต่รู้ไหมเดี๋ยวนี้นับวันผมนี่เหมือนกับคนบ้า แค่ผมนึกถึงใบหน้าทะเล้นๆของมัน รอยยิ้มและปากที่ขยับพูดอยู่ตลอดเวลามันทำให้ผมรู้สึกชื่นใจแปลก ๆ
แต่เรื่องที่ผมต้องคิดหลังจากนี้ต่างหากที่สำคัญ ปิงเป็นผู้ชาย แน่นอนครับมันไม่ผิด ผมไม่ได้หัวโบราณอะไรนะ คือไอ้ซ่าร์มันก็เป็นผมเลยเฉย ๆ ก็แค่คิดว่าถ้าหัวใจเราโอเคคิดว่าใช่กับใคร ไม่ได้มองหรอกว่าเขาคนนั้นเพศอะไรหน้าตาแบบไหนคือผมจะใช้หัวใจเป็นตัววัด แต่หลังจากนี้ผมก็ต้องมีการเตรียมตัวอะไรไว้บ้าง ผมเริ่มเสิร์ชหาเว็บไซด์เกี่ยวกับชายรักชาย คือผมก็ไม่มีความรู้ไอ้เรื่องแบบนี้ แล้วแหล่งความรู้ที่ดีที่สุดก็มาจากอินเตอร์เน็ตนี่แหละ
ยิ่งดูก็ยิ่งเมามันส์แม่งมีหลากหลายให้เลือกสารพัด คนหน้าตาดี ๆ มีเยอะนะแต่ผมไม่เห็นจะรู้สึกอะไรกับผู้ชายคนไหนเลย ทำไมต้องเป็นปิง มีแค่มันเท่านั้นที่ทำให้ผมมานั่งเป็นกังวลบ้าบอแบบนี้ได้ ผมนั่งยิ้มไปหัวเราะไปจินตนาการไปกับเว็บไซด์ที่กำลังเปิดดู ก็อย่างที่คุณรู้ชายกับชายก็จะใช้ส่วนน่ารักทางด้านหลังใช่ไหม ผมก็เลยคิดแล้วก็นึกจินตนาการถึงรูปร่างของหมาปิงแต่ภาพที่ดันติดอยู่ในหัวตอนนี้ก็คือภาพที่มันใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วยืนอยู่ในครัวทำโน่นนี่นั่น
“พี่เอย์ครับ” ผมสะดุ้งนิดนึง มันเคาะแล้วเดินเข้ามาเลยคือผมไล่ปิดเว็บต่าง ๆ เกือบจะไม่ทัน มันมาตอนไหนวะ
“หิวข้าวแล้ว” ผมแกล้งพูดไปเรื่อยหมุนเก้าอี้ไปหา เจ้าเด็กบ้ามันนั่งลงแล้วทำหน้าอ้อนๆแนบแก้มลงที่โต๊ะแอบมองที่หน้าจอผมด้วยนะ แต่เสียใจผมเร็วครับปิดไปหมดแล้วเรียบร้อย ผมมองหน้ามันที่กำลังทำท่าออดอ้อน นี่มันจะรู้หรือเปล่าวะว่ามันกำลังยั่วผมแบบไม่รู้ตัวเลยนะ ผมว่าสายตาผมตอนนี้คงเจ้าเล่ห์น่าดูแหละเพราะผมเพิ่งจะดูอะไรต่อมิอะไรลามกมาแล้วกำลังจินตนาการถึงมันอยู่ อย่ามาว่าผมหื่นนะผมผู้ชายนี่ เรื่องแบบนี้ธรรมดาออก
หลังจากนั้นเราออกไปทานข้าวกันแต่ปิงกินน้อยมากแล้วยังทำสีหน้าไม่ค่อยดีผมเลยลองถามดูปรากฏว่าใช่อย่างที่คิดจริงๆคือปิงกินไม่ได้อาหารที่ผมชอบมันดันไม่ชอบแล้วยังบอกผมว่าขอไม่มาอีกได้ไหมที่ร้านนี้ ผมคิดหนักเลยสิคือรสนิยมผมกับมันคนละแบบกันเลยจริง ๆ แต่ผมคงต้องปรับตัวลงมาหามันหน่อยแล้วในขณะเดียวกันก็คิดอยู่นะว่ามันคงกำลังปรับตัวเพื่อขึ้นไปหาผมอยู่เหมือนกันแต่ก็คือนิด ๆ เด็กแบบนั้นได้แค่นี้ผมถือว่าดีมากแล้ว
“ถ้างั้นต่อไปผมจะเป็นคนทำอาหารให้พี่ทานเอง ผมก็กินได้พี่ก็กินได้แบบนั้นจะดีกว่าไหมครับ” นี่คงเป็นทางเลือกที่มันคิดว่าดีที่สุดสำหรับเรา ใจผมนี่ยิ้มเลยสิครับแต่ต้องเก็กสีหน้าไว้ก่อนพร้อม ๆ กับที่นึกขึ้นมาได้ว่าถ้ากินอาหารที่มันทำให้ทุกวันผมไม่อ้วนตายห่าเหรอ ปิงทำอาหารอร่อยคือผมไม่รู้ว่าอร่อยของคนอื่นเป็นรสยังไงแต่คำว่าอร่อยสำหรับผมคืออาหารที่ปิงทำให้ผมกินผมก็กินได้แล้วก็หมดทุกครั้ง
ดูเหมือนว่ามันจะกังวลกับสีหน้าของผมแต่พอผมพูด “แบบนี้กูก็อ้วนแย่อ่ะดิ”
หมาปิงทำหน้าแป้นแล๊นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดัน ๆ ซุก ๆ หลังผมออกจากลิฟต์ มันเดินนำไปก่อนพอผมหยุดไม่ยอมตามมันก็ยื่นมือออกมา ผมมองหน้ามันนิ่งเลยนะ ขณะที่มันเองก็มองผมนิ่งเช่นกัน ครู่นึงผมตัดสินใจยื่นมือตัวเองส่งไปแล้วคว้าเอามือของมันเข้ามาจับไว้ข้างตัว เราสองคนเดินจับมือกันไปจนถึงห้อง ซึ่งนั่นทำให้ผมคิดได้เป็นครั้งแรกตั้งแต่ซื้อห้องนี้มาผมรู้สึกว่าตัวเองเลือกห้องได้ดีที่สุดแล้ว ไม่เกี่ยวกับเรื่องวิวที่สามารถมองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาได้ ไม่เกี่ยวกับพื้นที่ใช้สอยห้องมุม แต่คือระยะทางจากลิฟต์ถึงหน้าห้องที่ผมจะสามารถเดินจูงมือมันได้ยาวนานแค่ไหนก่อนจะมาถึงห้องของเรา
“พี่เอย์จะกินผัดกระเพรากุ้งใช่ไหม งั้นเดี๋ยวผมทำเลยนะ”
ปิงทำอาหารขณะที่ผมแยกเข้าไปอาบน้ำ พอผมเดินออกมาเห็นเจ้าปิงยังคงวุ่นกับการตั้งโต๊ะอาหารในครัวผมเลยเดินไปดูวิวริมผนังกระจกซึ่งเป็นมุมที่ผมชอบเดินมาดูบ่อย ๆ ผมมองเห็นสถานที่นึงมีแสงไฟสีส้มประดับระยิบระยับอยู่ไกล ๆ คิดว่าน่าจะใช่สถานที่ๆตัวเองคิด ผมเลยเรียกปิงว่าสักวันนึงเราสองคนจะไปนั่งอยู่ที่นั่นแล้วจะมองขึ้นมาที่ห้องนี้ด้วยกัน
“นั่นคือที่ไหนพี่” มันถาม
“มึงจะรู้เอง ไว้ตอนที่มึงนั่งอยู่ตรงนั้นเราสองคนจะมองมาที่ห้องนี้ด้วยกัน”
ผมหันกลับไปมองเห็นปิงอมยิ้มนิด ๆ แล้วก้มลงไปสนใจเรื่องในครัวต่อไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเดินเข้าไปหามันซึ่งตอนนี้มันยืนหันหลังให้ผมล้างมะเขือเทศลูกโตๆอยู่ ผมมองดูมันแบบเต็ม ๆ ตาปิงเป็นคนที่มีต้นคอสวยมาก ยิ่งไม่กี่วันนี้มันคงไปซอยผมออกหน่อย ๆ มั้งเลยโชว์ให้เห็นได้แบบเต็ม ๆ ผมมองปิงที่อยู่ในชุดกันเปื้อนเหมือนในจินตาการที่ผมดูในเว็บไซด์เมื่อสักครู่ไม่มีผิด ผมเดินวนไปวนมาความรู้สึกคืออยากจะลองจับดูสักครั้งเกิดมายังไม่เคยลองแตะก้นผู้ชายแบบตั้งใจเลย คือผมไม่รู้ตัวจริงๆนะ รู้สึกได้อีกทีคือมือผมก็บีบลงที่ก้นมันแล้ว
“เฮ้ย!! อะไรของพี่วะ พี่มาจับก้นผมทำไม!!!”
ตายๆขนาดผมยังไม่เชื่อว่าตัวเองจะเป็นคนทำ แม่งผมโคตรทะลึ่งอ่ะ ผมรีบพูดแก้ตัว ขณะที่มันหน้างอหน้าบูดบ่นไปตามเรื่องทำท่าว่าจะกลับแต่ผมรีบดักทางไว้ เราสองคนนั่งทานอาหารด้วยกันจนมันเก็บล้างเสร็จจึงมานั่งลงข้าง ๆ ผม
“พี่ครับ ตกลงคือเราสองคนตอนนี้เป็นอะไรกันเหรอ”
นั่นคือคำถามที่ปิงทำให้ผมต้องหยุดคิด มันอยากได้คำตอบอะไรจากผมถึงได้ถามออกมาแบบนี้ เมื่อวานที่ผมสารภาพไปนี่มันยังไม่เข้าใจสินะ หรือเข้าใจแล้วแต่อยากได้คำยืนยันให้มันแน่นอน
“อยากได้ยินว่าอะไรล่ะ” ผมถาม จ้องหน้ามันเลยนะ คือผมก็พอจะรู้นิด ๆ แหละแต่อยากแกล้งหมา
“ ‘รัก’ อะไรแบบนั้น” ผมสำลักน้ำออกมาเลย คือเจ้าหมาปิงจะตรงไปไหนครับ ก็รู้แล้วว่าอยากได้ยินคำนี้แต่ระหว่างเรามันเพิ่งเริ่มต้นแล้วผมกับมันก็คือผู้ชาย ที่สำคัญมันจะรู้ไหมว่าคำๆนี้ผมเป็นคนที่พูดยากมากๆ อย่างที่บอกไปมีผู้หญิงคนเดียวที่เคยได้คำนี้จากผมแล้วจากนั้นผมก็ปิดตายหัวใจตัวเอง จนกระทั่งตอนนี้ปิงสามารถเปิดหัวใจผมเข้ามาได้เป็นคนที่สอง สักวันนึงผมจะบอกคำนี้กับมันแน่ แต่ไว้นานกว่านี้หน่อยค่อยมาถามกันไม่ได้หรือไงวะ คำว่า ‘รัก’ มันต้องสารภาพตอนเมคเลิฟสิมันถึงจะลึกซึ้ง อันนี้คือความเห็นส่วนตัวผมนะ สำหรับมันผมไม่รู้
เราคุยเล่นกันต่อไปเรื่อยจนมันล้อเลียนอะไรบางอย่างผมนี่แหละ หน้าตาแม่งโคตรตลกทำเอาผมที่เส้นตื้นอยู่แล้วหัวเราะไม่หยุด ผมบอกให้มันหยุดทำหน้าแบบนั้นแต่ปิงก็คือปิงยิ่งบอกยิ่งทำดื้อมาก ๆ ผมก็เลยแกล้งมันทำท่าเหมือนจะจูบปิดปากอีกคราวนี้มันนิ่งไปเราสองคนเลยสบสายตากันโดยบังเอิญ ผมมองหน้ามันนิ่งในระดับความห่างที่ถือว่าใกล้มาก ปิงเป็นคนที่....แม่งหน้าตามันทำไมถึงดึงดูดผมได้ขนาดนี้ก้ไม่รู้ผมโคตรอยากจะคว้าคอมันเอามาดูดปากเลย รสชาติที่เราจูบกันครั้งล่าสุดผมไม่มีวันลืมได้ง่าย ๆ หรอกแอบงอนมันนิดนึงด้วยพอคิดไปว่ามันคงไปฝึกไอ้วิธีจูบแบบเชี่ยว ๆ มาจากสาว ๆ มากมายหลายสิบที่มันชอบไปโปรยเสน่ห์ไว้แน่
“ผมจะกลับแล้วนะพี่”
“ช่างหัวมึงดิ”
“ไม่สนกันเลยจริงอ่ะ”
มันลุกขึ้นแล้วหยิบเอากระเป๋าขึ้นสะพายใส่ไหล่ ผมเลยแกล้งมันเรื่องผีรถมอ’ไซด์ ก็รู้หรอกว่ามันไม่เชื่อแต่ก็อยากให้อยู่ด้วยนิด ๆ หรอกไม่งั้นไม่ชวน ปิงเดินไปใสรองเท้าผมเลยลุกขึ้นไปเอาพวงกุญแจกับคีย์การ์ด
“พี่เอย์จะไปไหนอ่ะครับ”
“ไปส่งหมา”
สรุปคืนนั้นผมมาส่งมันแค่ที่รถมอไซด์เพราะหมาปิงตัวดีรั้นว่าจะกลับเองผมก็ห่วงนะเพราะมันดึกแล้ว แต่ก็คิดว่าอะไร ๆ อย่าเปลี่ยนไปเยอะเลยเมื่อก่อนมันก็กลับเองมาเองไปไหนต่อไหนเอง ถ้าผมกับมัน คือเราคบกันไปสไตล์เพื่อนดูแลกันไปแบบนี้เราจะคบกันได้ยืนยาวกว่าไหมอะไรแบบนั้น
-เช้าวันเสาร์-
ผมเดินงุ่นง่านอยู่ตั้งแต่เช้า หมาปิงหายไปตั้งแต่วันนั้น อย่าถามนะว่าผมโทรหามันบ่อยไหม ก็แค่ก่อนนอนต้องหาเรื่องโทรไปถามว่าแก้วน้ำผมหายไปไหนก็แค่นั้น โทรบ่อยเดี๋ยวจะหาว่าผมคิดถึงเสียฟอร์มกันหมดพอดี เซ็งเป็นบ้ามันชอบไปเตะบอลซึ่งเป็นกีฬาที่ผมไม่ถนัดเลยหากจะทำทีเป็นขอไปเตะด้วยเพื่อใช้เวลาอยู่กับมัน ตัวผมชอบไปตีเทนนิสว่ายน้ำเล่นฟิตเนสซึ่งมันก็ไม่ชอบแบบที่ผมชอบอีก เราสองคนเลยมีเวลาว่างที่เป็นส่วนตัวกันจริง ๆ คือช่วงเย็นต่างคนต่างแยกย้ายกันออกกำลัง นี่ผมก็กำลังคิดนะว่าตัวเองจะมาโซนิดๆรึเปล่าวันไหนไม่ได้ด่ามันนี่ผมรู้สึกหงุดหงิดฉิบเป๋งไหนมันบอกว่าวันนี้จะมาถึงแต่เช้าทำอาหารอร่อย ๆ ให้ทานกัน ผมนั่งคิดจินตนาการว่าตัวเองจะได้กินอะไร แต่จนแล้วจนรอดแปดโมงกว่าแบบนี้มันก็ยังมาไม่ถึง ผมอยากรู้นักคำว่า ‘เช้า’ ของมันนี่ความหมายคือกี่โมง
“จ๊ะเอ๋”
ผมสะดุ้งหน่อยนึง มันเปิดเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน นี่ผมนั่งดูการ์ตูนจนเพลินไปเลย?
“งอนเหรอจ๊ะ คนสวย” มันเข้ามากระซิบที่ข้างหูคงคุกเข่าอยู่หลังโซฟาที่ผมนั่งอยู่นั่นแหละ ผมตกใจรีบหันไปมองทำสายตาอะไรของมันมองผมแปลก ๆ เป็นอะไรของมัน มาถึงก็ยิ้มหน้าบานแถมเพี้ยนถึงขนาดมาเรียกผมว่าคนสวย มึงไม่มองดูตัวเองก่อน
“พี่เอย์” มันเรียก ผมได้ยินนะแต่ไม่หันไปทำท่าดูการ์ตูนของผมต่อ แต่หางตาผมเห็นนะมันยิ้มไม่หุบเลยไม่รู้คิดอะไรของมันอยู่
“พี่เอย์ครับ” เสียงเรียกใกล้เข้ามาคือผมคิดว่านี่มันระดับของการกระซิบเรียกแล้วเลยกำลังจะหันไป แต่ว่า....
“หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆเหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ
และฉันก็ขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ”
คุณเชื่อไหม....ผมเพิ่งคิดได้วันนี้นะว่าคนที่ผมคิดจะจริงจังด้วยเนี่ยมันเพี๊ยน! เด็กบ้ามันจะทำผมเขินไปถึงไหน มันน่ะเกินจะเยียวยาแล้วจริง ๆ มันไม่รู้จักอ่านบรรยากาศบ้างหรือไงว่าผมกำลังงอนมันอยู่ ยังมามีหน้าร้องเพลงแล้วยิ้มแป้นให้กันถึงริมหูอีก แล้วให้ผมทำหน้าแบบไหนไม่ทราบ
“ประสาทดีหรือเปล่ามึงอ่ะ” ผมหันไปว่าใส่ผลักหัวมันไปเบา ๆ ที แน่นอนครับว่าผมเก็กสีหน้าจริงจังด้วยทั้งที่หัวใจนี่ยิ้มบานสะพรั่งมาก
“มีคนเขาบอกว่าพี่น่าจะมอบเพลงนี้ให้ผมอ่ะ ผมฟังดูแล้วก็เออมันใช่อ่ะนะเลยลองเอามาร้องเล่นดู พี่เอย์ชอบไหมครับความหมายมันใช่ที่พี่รู้สึกกับผมเลยเนอะๆ” ปิงมันเป็นคนตรงมากจริงนะครับยิงตรงไม่มีอ้อมมีโค้งให้สวยงามใดๆทั้งสิ้น อยู่กับมันนี่คุณจะขำมากแล้วไอ้อาการหลงตัวเองของมันนี่แก้ไม่หายนะ
“บ๊อง” ผมด่ามัน
“บ๊องแต่ก็น่ารักสำหรับพี่แหละ” พอพูดจบมันลุกขึ้นเดินผิวปากเข้าไปในครัว ผมมองตามมันส่งยิ้มหวานระยะไกลมาให้ผมเลยเขวี้ยงหมอนใส่มันอย่างแรง ตรง ๆ เลยคือผมเขิน แต่รู้สึกหน่อย ๆ นะว่าวันนี้ผิดปกติแล้ว ไอ้หมาปิงเป็นอะไรสักอย่างแหง มันคว้าเอาหมอนที่กำลังจะปลิวถูกหัวมันกลางอากาศได้ทัน ทำท่าจูบลงที่หมอนใบนั้นเบา ๆ ก่อนวางลงที่เคาน์เตอร์
“ใจร้ายว่ะมาช้าก็โกรธ ร้องเพลงให้ฟังก็เขิน เฮ้อ คนอุตส่าห์ไปศึกษามาเพื่อไม่ให้พี่เจ็บแท้ ๆ ไม่เห็นใจกันเล้ยยยย”
มันบ่นอะไรของมัน ผมนี่คิ้วกระตุกขึ้นทันที นี่มันกำลังพูดเรื่องอะไรวะ ไอ้ท้าย ๆ ประโยคนั่นผมฟังไม่ค่อยชัดเลย
“หมาปิงเมื่อกี้มึงพูดเรื่องอะไร” ผมเดินเข้าไปถาม
“ก็เปล๊า~ ผมพูดไปเรื่อยแหละ วันนี้พี่เอย์อยากทานอะไรครับ”
“ไม่หิว! อิ่มแล้ว” ผมแกล้งพูดประชด มันอยากมาช้าทำไม แถมแถไถไปอย่างอื่นไม่ยอมตอบคำถามผม
“อะไรกันน่ะปกติเสาร์อาทิตย์พี่ตื่นสี่โมงเลยนะ ใครจะรู้ล่ะครับว่าวันนี้พี่เอย์จะตื่นเร็วแบบนี้ งอนเหรอ”
“จิ๊!” ผมทำเสียงใส่ แกล้งงอนมันจริงแหละ เวลามันง้อผมจะรู้สึกว่าตัวเองสำคัญสำหรับมันนั่นคือทำให้ผมยิ้มโลดอยู่ในใจเลยนะ
“ถ้าผมบอกว่าผมแวะไปที่ไหนก่อนมาที่นี่นะ พี่จะต้องรีบขอบคุณผมแบบงาม ๆ เลยนะรู้รึเปล่า” ดูมันทำหน้าทำตา แล้วมันไปไหนของมันมาทำให้ผมจะต้องขอบคุณมันมากมายแบบนั้น
“มึงไปที่ไหนมา ทำไมกูต้องขอบคุณมึงด้วย”
“เอ๊า ต้องขอบคุณดิ่ คึคึคึ” ประสาทพูดแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว นี่ผมคบอยู่กับคนเสียเส้นรึเปล่าวะเนี่ย
“ไม่บอก ไว้กินข้าวเสร็จเดี๋ยวพี่รู้เอง วันนี้น้องปิงจัดว่าเด็ดนะครับนะ พี่เอย์เตรียมตัวใช้เสียงอันเซ็กซี่ของตัวเองเรียกชื่อผมได้เลย คิคิคิ”
ผมฟังมันพูดแล้วก็ส่ายหน้า คือผมว่าผมจะปลงได้ไหมคบกับเด็กสร้างบ้านแบบมัน คือผมไม่รู้ว่ามันต้องการจะสื่ออะไรจู่ ๆ ก็พูดเรื่องอะไรของมันขึ้นมา จัดว่าเด็ดอะไรของมัน ขี้เกียจคุยแม่งแล้วผมเลยเดินกลับไปนั่งดูการ์ตูนของผมต่อ หันมาอีกทีเจอมันยักคิ้วกวน ๆ ส่งให้ ผมอยากจะเขวี้ยงหมอนใส่อีกสักครั้งนะแต่ขี้เกียจต้องเดินกลับไปเก็บเลยปล่อยมันไปก่อนไว้กินข้าวเสร็จเดี๋ยวถามให้รู้เรื่องอีกที
แต่คือถ้าผมมองไม่ผิดนะครับ สายตาเจ้าปิงวันนี้โคตรจะสื่อถึงความหื่นอ่ะ มันกำลังคิดเรื่องลามกอยู่รึเปล่าวะ ฮึ่ยย ผมส่ายหัวไล่ความคิดแปลก ๆ ออกไปผมอาจจะมองมันพลาดไปบ้างสายตาเจ้าปิงมันเจ้าเล่ห์แพรวพราวแบบนี้อยู่แล้วไอ้หมาปิงเด็กกะล่อน คงเพราะพวกเว็บไซด์หลากหลายเหล่านั้นทำให้ผมคิดไปในทางลามกๆเสียได้ แต่จะว่าไปไม่มีความจำเป็นที่ต้องเข้าไปศึกษาอะไรอีกแล้วล่ะครับ เพราะผมคิดว่าผมเองก็เจ๋งไม่แพ้ใครเหมือนกันเรื่องแค่นั้นมันจะไปยากอะไร ผมจะงัดเอาแค่เศษเสี้ยวของประสบการณ์มาใช้แบบไม่ต้องคิดอะไรมากเลย ติดอยู่อย่างเดียวคือปิงคงจะต้องทนเจ็บนิดนึงนะช่วงแรกแต่คือผมก็จะมีเทคนิคส่วนตัวอยู่ดีนั่นแหละ คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกไว้เวลาผมทำแล้วมันร้องดังลั่นห้องนั่นแหละครับ คุณค่อยรับรู้เรื่องราวของเราอีกที หึหึ
Tbc.
#ตอนนี้เป็นพาร์ทของพี่เอย์ค่ะบอกไปแล้วเนาะปิงห้าตอนพี่เอย์มาหนึ่งตอน เราจะได้รู้ความในใจของพี่เขากันบ้าง
#ขอบคุณมากมายเลยนะคะที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้กัน (น้ำตาจะไหล) อ่านทุกคอมเม้นต์เลย ขอบคุณทุกบวกเป็ดบวกแต้ม ขอบคุณที่ช่วยดันกระทู้ขอบคุณที่แวะเข้ามาหาบ่อย ๆ และช่วยเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปด้วยนะคะ :mew1:
-
^
^^
^^^
จิ้ม ก่อนอ่าน อิอิ
5555หมาปิง ศึกครั้งนี้ คงต้องวัดกันตัวต่อตัว กะพี่เอย์ซะละ ต่างฝ่ายต่างจะกด แต่ดูท่าแล้ว พี่เอย์จะมาวินนะจ้ะ :laugh: :laugh:
-
ขอจิ้ม
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:ปิงอย่าบอกนะว่าคืดจะ.........พี่เอย์อะ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
รอ nc น้องปิงกับพี่เอย์ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
เหอๆๆ ต่างฝ่ายต่างจะรุก 55555 ใครจะเป็นฝ่ายรุกกันนะ ทั้งคู่ต่างศึกษาวิธีรุกมาอย่างดี เปรียบได้กับมวยคู่เอกเลยนะเนี่ย รอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อค่า
-
พี่เอย์หล่อเลยอะตอนนี้ :m11: :m11:
-
อุ๊ต้ะ ศึกษาเรื่องการกด"ทั้งคู่"
-
:hao7:
-
ปิงคิดจะกดพี่เอย์จริงๆเหรอ
คิดใหม่ดีกว่านะ เจอพี่เอย์สวนกลับจะเจ็บเองนะ
-
พี่เอย์น่ารักกกกกก
ว่าแต่ปิงว่าเขินโหด พี่แกก็โหดใช่ย่อยซะเมื่อไหร่ :laugh:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จะสงสารปิงดีมั้ยเนี่ยย
แต่ถึงตอนนั้นคงเคลิ้มไปเองล่ะมั้ง? :hao7:
พี่เอย์ไม่ได้หื่นแค่ตอนที่แล้ว
แต่หื่นมาตั้งแต่ทริปอัมพวา :laugh:
ปิงมายั่ว(?)ถึงที่แบบนี้คงรอดยากอะ
ว่าแต่พี่เอย์ ถนัดมือซ้ายหรอคะ
ถึงได้ใช้มือซ้าย... :-[
แอร๊ ไม่เอาละ ไม่ปู้ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
จะสงสารปิงดีมั้ยเนี่ยย
แต่ถึงตอนนั้นคงเคลิ้มไปเองล่ะมั้ง? :hao7:
พี่เอย์ไม่ได้หื่นแค่ตอนที่แล้ว
แต่หื่นมาตั้งแต่ทริปอัมพวา :laugh:
ปิงมายั่ว(?)ถึงที่แบบนี้คงรอดยากอะ
ว่าแต่พี่เอย์ ถนัดมือซ้ายหรอคะ
ถึงได้ใช้มือซ้าย... :-[
แอร๊ ไม่เอาละ ไม่ปู้ดดดดดดดดดดดดดดดด
^
^
ใช่ค่ะพี่เอย์ถนัดซ้าย เป็นคนแรกที่สังเกตเลยนะ เก่งมากเลยค่าา ขอบคุณนะคะ ++++
-
ต๊องอะ !! รูเยิฟนะ จุ๊บ จุ๊บ 555555
-
เขิลลลลมากกกกกก
อยากถามเฮียว่าเมื่อยมั้ยคะเนี่ยต้องเก็กเวลาอยู่กับน้อง :hao6:
รอตอนหน้าอ่ะอิอิ :katai2-1:
-
แล่วๆๆๆ งานนี้ใครดีใครได้ แต่หมาปิงเหรอจะชนะพี่เอย์ ไม่มีใครเข้าข้างเลยนะตอนนี้หมาปิงรู้ตัวมั้ย 5555
เรียกพี่เอย์ว่าคนสวยด้วยอะ ต๊ายยยย หมาปิงเอ๊ยยย มาจีบเค้าเต็มที่ ยังไหวตัวไม่ทันล่ะสิ :laugh:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบตอนพี่เอย์เขิน หมาปิงได้เจ็บตัวตลอด
-
ลุ้นยิ่งกว่าเชียร์บอลแล้ววันนี้ ใครจะบุกใครจะรับ ใครจะเสียใครจะได้ต้องรอลุ้นกันต่อไป พี่เอย์อ่ะ เวลาพี่เขิลแม่งโคตรน่ารักเลยอ่ะ เอาซะชั้นไขว้เขว่เลยอ่ะ ก็นะต้องลุ้นกันต่อไปแม้จะเห็นผล แล้เหมือนล้มบอลอยู่แล้วก็เหอะแล้วพี่เอย์ถนัดซ้านสินะ ชั้นจะบอกว่าผู้ชายถนัดซ้ายทำให้รู้สึก ก๊าวในหัวใจมาก มันเซกซี่แผลกๆ เอิ้กกๆๆๆๆๆๆ
-
ย้ากก!!! พาร์ทพี่เอย์ละมุนมากก
ชอบง่า!! รอกันตอนหน้าว่าปิงจะกดพี่เอย์ได้ป่าว
แลท่างานนี้หมามันจะโดนกินซะเอง หุหุ
:hao6: :hao6:
-
โถ หมาปิง คิดจะกดพี่เอย์ ไหวป่าวๆๆๆ คิดว่าพี่แกจะยอมเรอะ
ได้อ่านพี่เอย์ไซด์แล้วชอบจัง แหม่ แกเอ็นดูน้องปิงมาตั้งแต่แรกๆ เลยนี่หว่า คิดแต่ว่าน้องน่ารักอยู่นั่น กิ๊วๆ พ่อคนปากแข็ง
ตลอดเวลาที่คิดว่าแกซึนแกก็ไม่ซึนนะ รู้หมดแต่ปากแข็งอ่ะ ฟอร์มจัดมากด้วย ที่จริงคือเล่นตัวอยากให้เด็กมาง้อมาคลอเคลียสินะ
ซึ่งสำเร็จ เพราะปิงมันก็อ้อนได้น่ารักจริงๆ แหละ นี่ดีนะปิงตรงดิ่งเป็นไม้บรรทัด ถ้ามัวแต่เขินอายอย่างนั้นที่จะต้องพูดไป~~ แบบพี่เอย์ล่ะก็
จะได้กันเมื่อไรยังไม่รู้เลย คึๆ ชอบตอนพี่เอย์หึงง่ะ รักเลย ชอบให้พี่แกร้อนรน
ปิงเอ๊ย ไปศึกษามาแก่กล้าแล้วสินะ คิดว่าปิงคิดหื่นคนเดียวที่จริงพี่เอย์ก็คิดหื่นว่ะ อ่ะนะ ขอให้ได้กัน สาธุ จะฟินมากกก :call:
ขอบคุณค่า อยากอ่านต่อแล้ว
-
ท่าทางจะรอดยากนะหมาปิง...เค้าว่า...ผู่ชายถนัดซ้ายมัดจะร้อนแรง...โชคดีเนะะะ
-
เราว่าน้องปิงเตรียมกายเตรียมใจให้พร้อม สำหรับการเสียตัวให้พี่เอย์จะดีกว่า
อย่าคิดปีนเกลียวมากดพี่เอย์เลย มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว
รอวันน้องปิงโดนเปิดซิง(ด้านหลัง) นะคะ :hao6:
-
รอติดตามหลังอาหารว่าใครจะรุกใคร :laugh:
-
นั่นไงพี่แกบอกให้ติดตามเอาเอง คึๆ หมาปิงจะร้องดังขนาดไหนนะ~
-
ชอบอ่านพาร์ทความรู้สึกพี่เอย์จัง มันน่าร๊ากกกกกกกก
นี่คือนั่งขำที่ต่างฝ่ายต่างเตรียมรุกอีกคนเต็มที่
เตียงนอนต้องลุกเป็นไป เพราะต่างก็ต้องช่วงชิงความเป็นหนึ่ง :katai3:
-
ชะตากรรมต่อไปของหมาปิง
โดน โดนเเล้วล่ะ
อุตส่าห์เตรียมตัวมาอย่างดี
เพื่อตัวเองชัดๆ
โถน่าสงสารจริงๆ
--------------
รอตอนต่อไป
เามารอเธอที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ
มาต่อทุกวันเลยนะ
เราเป็นกำลังใจให้
เเต่่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกันเรื่อยๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้หมาปิง..... โดนกินตับแน่ 5555
รอดูมวยคู่เอกด
-
พี่เอย์ ขอชุดใหญ่คอมโบเซ็ตให้หมาปิงเลยนะ จะได้รู้ว่าไผ๋เป็นไผ๋ :pigha2: หัวเราะรอไว้ก่อน
-
ดูท่าจะตกลงกันยากน่าดู 555
-
หึหึ...ใครจะจัดใครเนี่ย 5555
-
หนูปิงใกล้จะโดนกดรึยัง คนอ่านจะรอไม่ไหวแล้ว กะล่อนเหลือเกิ๊นนนนนนน อยากเห็นตอนเสียท่าให่พี่เอย์แล้วอ่ะ :hao6:
-
เด๋วได้รู้แน่หมาปิง 555
ชอบพี่เอย์กับหมาปิงจังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนหน้านะๆๆๆ
-
ดูเหมือนพี่เอย์จะสันนิษฐานตัวเองผิดนะ
จริงๆพี่เอย์นะซาดิสต์ไม่ใช่มาโซหรอก
ชอบใจที่ได้ด่าหมาปิงเนี่ย เป็นสาย S แน่ๆ
ส่วนหมาปิงเนี่ย ถ้าชอบโดนพี่เอย์ด่า
หนูเป็นสาย M ชัวร์เลย
-
คิดจะจับกดพี่เอย์จริงๆใช่มั้ยปิง55555
พี่เอย์อย่ายอมนะ กดกลับเลย :o8:
-
เอาล่ะ งานนี้
หมาปิงเอ้ย จะสงสารล่วงหน้าดีไหม
ที่อุตส่าเตรียมพร้อมมา แต่ไม่ได้ใชั อิอิ
-
ระวังพี่เอย์กะหมาปิง :hao6: ใครจะรุกฆาตก่อนกัน่ะ :hao3: :hao3:
:katai1: :katai1:ลุ้นๆ :katai1: :katai1:
-
หมาปิงเอ้ยยยย..... แค่อาการหื่น ยังแสดงออกซะฮาาาา.....
ความในใจพี่เอย์นี่เยอะมาก หลงน้องขนาดนี้แต่คำพูดนี่ตรงข้ามตลอด
ดีที่ปิงมันเกรียนเลยเข้าใจถูกโดยอัตโนมัติ
ยังไม่รู้ตัวล่ะสิ ว่าไอ้ที่เข้าใจผิดว่าจะรุกพี่เอย์เค้าเนี่ย มันไม่ใช่อ่ะนะ 5555+
ไว้ถึงหน้างานจะรู้เอง :z1: :z1:
หมาปิงเอ๋ยยยยย..... อย่าได้เป็นคนเริ่มเชียว....เสร็จพี่เอย์แน่ๆ เพราะพี่เอย์คงไม่ทน
-
:impress2: ตอนนี้เต็มอิ่มมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านมุมของพี่เอย์เยอะสะใจ
คิดอะไรพูดตรงกันข้ามหมด...ซึนๆและดูน่ารัก
แอบดูเว็บไซด์แอบดูรูป
แหมมีการซ้อนรูป
สาธุขอให้หมาปิงหาเจอ
อยากเห็นหน้าพี่แกตอนโดนล้อ
น่ารักดี อิอิ
ต่างฝ่ายต่างหาข้อมูล จับกดกัน55555
อยากให้พี่เอย์สารภาพรักแล้วววววววววววว
:hao6:
‘รัก’ มันต้องสารภาพตอนเมคเลิฟสิมันถึงจะลึกซึ้ง
ตอนหน้าเลยมั้ย?????????
5555555555555
เชียร์ๆๆพี่เอย์กด
ปิงปิงทำไม่สำเร็จหรอก...ต้องโดนพี่เค้ากดเท่านั้น!!!!!!!!!!!!
-
ฮาหมาปิง :jul3: ตกลงคือคิดหื่นกันทั้งคู่เลยนะ :hao6:
-
จัดเลยพี่เอย์ :hao6:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ประโยค"ยิ่งดูก็ยิ่งเมามันส์"
อันนี้ทำให้เราขำกับชายเอย์เลยอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า สรุปว่าความจริงพี่แกก็ติดใจดูชายชายเหมือนกันสินะ ฮ่าฮ่าฮ่า :m20:
ตอนหน้าเค้าจะแข่งกันเป็นรุกแล้ว :z1:
-
เอ๊า!!! พยายามกันหน่อยหนุ่มๆ
-
ต้องชิงดำกันซะแล้ววววว
-
เอาแร้ว ว ว ว ว ว ว
ต่างคนต่างจะรุก ตอนหน้าต้องลุ้น!!!
แต่ดูจากรูปการณ์ น้องปิงหาเรื่องเจ็บตัวซะแร้ว
555555555 ^.,^
-
"ผมคบอยู่กับคนเสียเส้นรึเปล่าวะเนี่ย'' :jul3:
ต่างคนต่างคิดแบบเดียวกัน กร๊ากกกก โครตขำ แล้วใครจะพลาดท่าก่อน
คิดว่า ปิงมันต้องไปหาซื้อ เจล มาแน่ๆเลย ฮี่ๆๆๆๆ :hao7:
-
เรื่องนี้สนุกอะะะะะะ
เดี๋ยวพอแจ็คพ็อตแตกขึ้นมา ปิงมีเงิบ 5555
-
หมาปิงหื่นออกนอกหน้ามาก :hao7:
-
ก๊ากๆๆๆๆกูขำจินไปถึงไอ้หมาปิงโดนกด มึงโดนกดแน่นๆโอ๊ดๆซี๊ดๆแรงเลยคับพี่เอย์55555จะรอฟังเสียงไอ้หมาปิงคงซู่!ซ่า!เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ :oo1:
-
หมาปิงต้องโดน :hao6:
-
ปิงก็จะกด พี่เอย์ก็จะกด ตกลงใครจะได้กดใครล่ะเนี่ย55555 :laugh:
-
โอยยยยย
เรื่องนี้น่ารักอะะะ
ชอบบบ
ชอบมากกกกกกก :กอด1:
คุณชายเอย์ตั้นน่าร้ากกกกน่ารัก
คนซึนนี่มันซึนจริงๆนะ :m3:
เนอะหมาปิง :hao7:
-
หมาปิงเอ๊ยยย ไม่รู้ว่าศึกษาเรื่องอย่างว่ามาใช้กับพี่เอย์รึว่าจะให้พี่เอย์บุกก็ไม่รู้ ขนาดสีหน้าพี่เอย์ยังอ่านออกเลยว่าคิดอะไรอยู่ คงจะหื่นขนาดหนัก :laugh:
ริติ
-
พอได้อ่านความคิดพี่เอย์แล้ว ยิ่งรู้สึกว่าพี่แกรซึนสุดๆ 555+
มองจากมุมพี่เอย์ หมาปิงนี่มันซื่อบื้อเกิน ตอนหน้าจะรอดมั๊ยเนี่ยปิงเอ๊ยยย :hao7:
-
:hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ขอมาสมัครเป็นติ่งน้องปิงกับพี่เอย์ด้วยคนค่ะ :mew3:
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ ดูสิปิงปิงจะทำสำเร็จไหมหนอ หุหุ :z1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เป่าปากเชียร์พี่เอย์กดน้องปิง
ยิ่งปิงมั่นใจว่าจะได้กด
พี่เอย์ต้องจัดที่เรียกว่าเด็ดให้น้องปิงเลยคะ
:hao6:
-
เฝ้ารอตอนหน้าอย่างจดจ่อเลยค่าา :katai4:
-
ตอนหน้าอย่าบอกนะว่า.....พี่เอย์ตั้นจะถูกน้องปิงเจอะไข่แดง.....5555
-
คิดจะรุกพี่เอย์หรือไงน้องปิง
-
โอ๊ยเพิ่งเข้ามาอ่านนนนน คือแบบว่า สนุกมาก ตอนแรกนึกว่าพี่เอย์จะนิสัยเสียแบบสุด
แต่แบบนี้มันน่ารักสุดๆไปเลยต่างหาก ปิงก็เช่นกันความคิดดี ขยัน ปลื้มมมมม
ว่าแต่ ปิงหนูคิดจริงๆหรอว่าตัวเองจะกดพี่เค้าได้น่ะ? :katai2-1: :katai2-1:
-
รอดูคนโดนกด จะเป็นใครน๊อออออ
ไม่อยากเดาเลย กลัวเดาถูก 5555
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
ใครจะได้เป็นฝ่ายกดน้า :hao6:
-
o18 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: มาส่งผู้แต่ที่ไม่ทิ้งคนอ่าน ขึ้นหน้า 1
-
หมาปิงเสร็จแน่ ฮ่าาาๆๆๆๆ
แล้วจะรอตอนต่อนะฮะ
-
:laugh: ปิงจ้า อย่าลืม เหนือฟ้ายังมีพี่เอย์นะ 5555
-
:L2:
-
มาแล้วนะ พี่เอย์จ๊ะ เรามาแล้ว
จะมาแซว น้องหมาปิง เมะชิหาย?
อันวันนี้ จะเผด็จ ศึกพี่ชาย
จะได้ไหม เราไม่รู้ ต้องดูกัน
-
หมาปิงไม่รอดแน่ๆ 5555
-
:-[ :impress2: รอครับ
-
จะเกิดไรขึ้นกับปิงบ้างเนี่ย :jul1:
-
ตายละ เรื่องนี้ใสใสไม่ใช่เหรอ 555
-
เตรียมสะโพกพริ้วๆไว้นะคะหมาปิง ฮรี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :oo1:
-
มารอปิงโดนเชือด คิดจะรุกพี่เอย์ไม่ดูสังขารเลย 555
-
งานนี้ออกหัวออกก้อยไม่รู้ที่รู้ๆปิงคงโดนอ่ะ คึคึ
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ สนุกมากเลย น่าติดตาม พี่เอย์ซึนได้น่ารักมาก
พี่เอย์เราขอให้คำนิยามว่า "เมะราชินี" ได้มั้ย 55555
รอดูตอนหน้าค่ะ ใครจะได้กดใคร เชียร์ พี่เอย์ อยู่นะ อิอิ :impress2:
-
พี่เอย์แม่งโคตรน่ารักเลยยยย
ซึนมากกกกกแต่ก้น่ารักมากๆๆๆๆ >.<
ปิงนี่เผื่อใจไว้โดนพลิกกลับบ้างมั้ยล่ะนั่น
จะกดพี่เอย์เร้อะ? คำพูดเพื่อนพาซวยล่ะทีนี้ ฮ่าๆ
สนุกมากเลยค่ะ รออ่านตอนหน้านะคะ
-
ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้นน๊อออออออออออออออ :hao7: :hao7: :hao7:
-
มารอพี่เอย์ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ปิงจะทำอะไรพี่เอย์ :z1:
-
พี่เอย์น่ารักจริง ๆ
อยากรู้สุดท้ายใครจะโดนกด
:z1: :z1: :z1:
-
หมาปิงจะมาไหมวันนี้
เขาลุ้นอยู่ปิงจะทำอะไร
-
หมาปิงเอ้ย ฉันว่านะไอ้ที่แกคิด :oo1: คงเป็นคุณชายมากกว่าว่ะ หนูเตรียมตัวว่าจะรับยังไงดีกว่าไหมลูก o18
-
โอ๊ย ฮาหนูปิง คิดจะรุกเฮียแกเรอะ
ยอมถือพาน แล้วคลานเข้าไปถวายตัวให้พี่เอย์แบบงามๆดีกว่านะลูก 5555
-
มารอปิงกับพี่เอย์ :hao5: :hao5:
-
มารอลุ้นว่าปิงปิงจะทำสำเร็จไหม :z1:
-
หมาปิงหายไปนานอ่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ แต่บอกได้เลยว่า "สนุกมาก!!!" o13
-
สนุกค่ะ
ขำปิงมากเลย เป็นแฟนคลับปิงแล้ววว :impress2:
-
** คำเตือน** กรุณาอย่าอ่านในที่สาธารณะ และวันนี้ใช้คำไม่สุภาพร่วมด้วย ขออภัยกันไว้ล่วงหน้าค่ะ
.........................................................................................
# 13 หมาปิงชวนพี่เอย์เล่นสะกดคำ>>ERROR
เดือนเพ็ญ สวยเย็นเห็นอร่าม
นภาแจ่มนวลดูงาม
เย็นชื่นหนอยามเมื่อลมพัดมา
แสงจันทร์นวลชวนใจข้า
คิดถึงถิ่นที่จากมา
คิดถึงท้องนาบ้านเรือนที่เคยเนา
กองไฟ สุมควายตามคอก
คงยังไม่มอดดับดอก
จันทร์เอ่ยช่วยบอกให้ลมช่วยเป่า
สุมไฟให้แรงเข้า
พัดไล่ความเยือกเย็นหนาว
ให้พี่น้องเรานอนหลับอุ่นสบาย
เสียงเพลงเพื่อชีวิตดังเบา ๆ ออกมาจากร้านส้มตำแม่ตะนาวศรี ร้านอาหารอีสานตำแซบที่คนแถวนี้รู้จักกันดี ลูกชายหนุ่มหล่อน่ารักยอดกตัญญูของเธอชอบเปิดเพลงเพื่อชีวิตเพราะๆให้คุณแม่ของเขาฟังเสมอยามที่มาช่วยจัดหน้าร้านช่วงเช้า
“ปิงลูก ไหนว่าวันนี้ต้องไปทำงานห้องพี่เอย์เขาใช่ไหม ทำไมป่านนี้ถึงยังไม่ไปอีกครับหืม” เสียงคุณนายร้องถาม เธอวางถาดมะเขือเทศที่ล้างจนสะอาดเรียงลงในตะกร้าจนสวยงาม แม่ผมกำลังจัดหน้าร้านอยู่ข้าง ๆ พี่ขม ส่วนผมก็ยกหม้อแกงบ้างยกนั่นยกนี่ออกมาวางช่วย วันนี้แม่ทำผัดหมี่โคราชถาดใหญ่มาก คุณนายทำอร่อยเมนูนี้ขายดีเป็นพิเศษเลย
“ก็ปิงเป็นเด็กดีช่วยแม่อยู่นี่ไงครับ เนอะพี่ขมเนอะ” ผมเดินไปจี้เอวพี่ขมเบา ๆ แม่ยื่นเงินส่งให้สองร้อย แต่ผมรีบห้ามไว้
“ไม่เป็นไรครับแม่ ปิงมีของปิงอยู่ ปิงทำงานหาเงินได้แล้วแม่ไม่ต้องให้ปิงหรอกครับ” ผมจับมือเธอไว้แน่น มือข้างที่เธอกำเงินแบงค์ร้อยที่จะให้ผม แต่แม่ส่ายหัวเบา ๆ
“ปิงครับ แม่คือคนที่มีหน้าที่เลี้ยงดูส่งเสียลูกนะ ถึงปิงจะหาเงินใช้เองได้แล้วแต่ถ้าแม่อยากจะให้ปิงจะไม่รับน้ำใจของแม่เลยเหรอลูก”
“โอ๊ะแม่ครับรับๆๆ ปิงไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ปิงรักแม่นะครับปิงเป็นเด็กดี ปิงไม่ดื้อ ปิงน่ารัก” ผมพุ่งเข้ากอดเอวแม่เลยกลัวเธอน้อยใจคิดมาก รีบรับเอาเงินมาแล้วยัดลงกระเป๋ากางเกงอย่างเร็ว
แม่ยิ้มแล้วรูปหัวผมผมเลยขโมยหอมแก้มเธอฟอดนึงเต็ม ๆ หลังจากนั้นเลยบอกขอตัวออกไปทำงานก่อน แต่แอบเดินไปหาพี่ขมเอาเงินตัวเองหนึ่งพันยัดใส่มือพี่ขมไว้แล้วบอกจุ๊ๆ เก็บไว้ใช้ส่วนตัว พี่ขมลูบหัวผมเบา ๆยิ้มบางส่งให้ น้ำตานี่คลอเชียว
แค่นั้นเช้านี้ก็เป็นเช้าที่ผมมีความสุขมากแล้ว อีกทั้งวันนี้ -เป็นวันเสาร์-
“แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา~ ~ อ๊าอิยาอิยาก็พอ~ ~” ผมจอดรถมอไซด์ที่ช่องจอดฮัมเพลงเดินเข้าซุปเปอร์ อิอิ ซุปฯนี้ไม่ค่อยได้มายกเว้นจะมากับพี่เอย์เพราะรู้สึกว่าจะมีแต่ของแพง ๆ แต่ก็นะวันนี้มันจำเป็นนี่นา นี่ผมลงทุนมากเลยนะเมื่อคืนคุยกับไอ้บาสมันบอกสิ่งที่ผมต้องซื้อเพิ่มมีขายอยู่ที่ซุปฯนี้ มันบอกมันเคยเห็นอยู่แถว ๆ ชั้นวางตรงช่องจ่ายตังค์เลือกหยิบได้ตามสบายเลย ผมเข้ามาได้ก็ตรงมาหาสิ่งที่ผมต้องการเลยสิครับ
“เหี้ยแพง!” ผมอุทานเบา ๆ หันซ้ายหันขวาอยู่คนเดียว ทำไมไอ้ที่อยากได้มันแพงวะขวดนึงตั้งสามร้อยกว่าบาท ผมหยิบเป็นขวดสีชมพูขึ้นมา คึคึ กลิ่นมะเขือเทศ? มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว ไอ้พี่เอย์มันชอบกินมะเขือเทศพอดีผมใช้ไอ้เจลใสๆนี่กับมัน มันต้องปลื้มปริ่มยิ้มหน้าบานแน่ ถ้างั้นเอานี่แหละแพงหน่อยต้องตัดใจซื้อต่อไปถ้ามันติดใจเดี๋ยวคงซื้อเอาเองเวลาที่เรามาช็อปกัน ตาผมมองลงมาที่อีกชั้นมีขวดที่เขาเขียนว่าน้ำมันแมสสาจอยู่ด้วยผมเลยลองหยิบขึ้นมาดู เอาวะถือเป็นเซอร์วิสพิเศษให้มันก็แล้วกัน อืม แล้วมีอะไรอีกบ้างนะที่ต้องใช้ อ้อลืมไม่ได้สินะสิ่งนี้ แต่นแต๊น~ ถุงยางอนามัยกล่องเดียวก็เหลือแล้วมั้ง ครั้งแรกของมันจะต้องทะนุถนอมมากหน่อยจัดแค่ครั้งสองครั้งพี่เอย์จะพอใจป่ะวะ แม่งเผื่อร้องเอาอีกๆขึ้นมาเดี๋ยวยุ่งยากอีกผมเลยหยิบเพิ่มอีกกล่อง อย่าถามนะว่าแบบไหน ต้องแบบเรียบอยู่แล้วล่ะครับ ไว้มันเชี่ยว ๆ แล้วผมจะจัดแบบขรุขระสามดีอะไรก็ว่ากันไปแต่วันนี้เอาแบบเรียบลื่นไปก่อนละกัน สงสารมัน เอิ๊กๆ
กริ๊ก...
ผมเปิดประตูเข้าไปเสียงเพลงจากการ์ตูนบาร์บี้นี่ดังลั่นเลย พี่เอย์นั่งอยู่ที่โซฟาตัวเก่งนั่นเอง ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเพิ่งจะแปดโมงกว่า ทำไมวันนี้คุณชายตื่นเร็วจังวะ ผมค่อยๆย่องเข้าไปด้านหลังเบา ๆ
“จ๊ะเอ๋”
พี่เอย์สะดุ้งเบา ๆ มันคงกำลังเพลินกับบาร์บี้คนสวยของมัน เพลงในจอถูกลดเสียงลงแล้ว
“งอนเหรอจ๊ะ คนสวย” ผมกระซิบลงเบา ๆ ที่ข้างหู ก็มันอยากทำหน้างอทำไมเห็นลดเสียงการ์ตูนแล้วนึกว่าจะหันมาคุยมาถามดันนั่งเฉยไม่พูดอะไรเลยนี่ ผมนึกอะไรดี ๆ ออกก็เลย...
“พี่เอย์” ผมเรียกมัน รู้นะว่าปรายสายตามองมาแต่ยังเก็กไม่ยอมหันมาหากันให้ดี ๆ
“พี่เอย์ครับ” ผมเรียกอีก คราวนี้กระซิบให้ใกล้ยิ่งกว่าเก่า พอมันทำท่าจะหันมาผมจัดเลยครับ....
“หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆเหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา~ อ๊าอิยาอิยา~ ก็พอ
และฉันก็ขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ”
พี่เอย์หน้าแดงหูก็แดง น่ารักมากในสายตาของผมถึงมันจะตัวใหญ่ไปหน่อย มันหายโกรธแล้วชัวร์ๆผมงี้ยิ้มกว้างสิครับ
“ประสาทดีหรือเปล่ามึงอ่ะ” ทำเป็นเก็ก
“มีคนเขาบอกว่าพี่น่าจะมอบเพลงนี้ให้ผมอ่ะ ผมฟังดูแล้วก็เออมันใช่อ่ะนะเลยลองเอามาร้องเล่นดู พี่เอย์ชอบไหมครับความหมายมันใช่ที่พี่รู้สึกกับผมเลยเนอะๆ”
“บ๊อง”
“บ๊องแต่ก็น่ารักสำหรับพี่แหละ”
อยากเก็กดีนักผมเลยแกล้งจีบคุณชายด้วยคำพูดหวานรื่นหูซะเลยเสร็จแล้วก็เดินผิวปากสบายตัวสบายใจเข้าไปในครัว เห็นคุณชายมองมาตาเขียวปั๊ดเลยผมเลยฉีกยิ้มหวาน ๆ ส่งไปกวนตีนมันได้ผลเลยครับพี่เอย์เขวี้ยงหมอนที่มันนั่งกอดอยู่คงกะให้ลอยมาโดนหัวผมเต็มๆล่ะสิ ไม่มีทางหรอก ฮ่าๆผมรีบคว้าหมับไว้ได้กลางอากาศทันพอดี เห็นมันงอนแล้วน่ารักดีชักจะรอต่อไปไม่ไหวแล้วสิ อิอิ
“ใจร้ายว่ะมาช้าก็โกรธ ร้องเพลงให้ฟังก็เขิน เฮ้อ คนอุตส่าห์ไปศึกษามาเพื่อไม่ให้พี่เจ็บแท้ ๆ ไม่เห็นใจกันเล้ยยยย” ผมเปรยเบา ๆ แอบมองหน้ามันไปด้วยเห็นมันลุกขึ้นเดินเข้ามาแล้ว
“หมาปิงเมื่อกี้มึงพูดเรื่องอะไร”
“ก็เปล๊า~ ผมพูดไปเรื่อยแหละ วันนี้พี่เอย์อยากทานอะไรครับ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเดี๋ยวไก่จะตื่นเสียก่อน
“ไม่หิว! อิ่มแล้ว”
“อะไรกันน่ะปกติเสาร์อาทิตย์พี่ตื่นสี่โมงเลยนะ ใครจะรู้ล่ะครับว่าวันนี้พี่เอย์จะตื่นเร็วแบบนี้ งอนเหรอ”
“จิ๊”
ผมรู้แหละครับถ้ามันทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอแบบนี้คงอยากให้ผมง้อมั้ง พี่เอย์นับวันขี้งอนว่ะ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับผู้หญิงก็ต้องขี้งอนเป็นธรรมดา ไว้เดี๋ยวไปง้อบนเตียงละกันเนอะ
“ถ้าผมบอกว่าผมแวะไปที่ไหนก่อนมาที่นี่นะ พี่จะต้องรีบขอบคุณผมแบบงาม ๆ เลยนะรู้รึเปล่า”
“มึงไปที่ไหนมา ทำไมกูต้องขอบคุณมึงด้วย”
“เอ๊า ต้องขอบคุณดิ่ คึคึคึ” ก็จริงนี่ครับผมคนนี้อุตส่าห์ตั้งใจสละทั้งเงินทองทั้งเวลาเพื่อซื้อไอ้อุปกรณ์เสริมแปลก ๆ นั่นก็เพื่อช่วยลดทอนความเจ็บปวดของมันถ้ามันรู้นะมีแต่ต้องขอบคุณผมเหอะ
“ไม่บอก ไว้กินข้าวเสร็จเดี๋ยวพี่รู้เอง วันนี้น้องปิงจัดว่าเด็ดนะครับนะ พี่เอย์เตรียมตัวใช้เสียงอันเซ็กซี่ของตัวเองเรียกชื่อผมได้เลย คิคิคิ”
เรื่องอะไรผมจะบอกมันว่าผมไปที่ไหนก่อนมาที่นี่ เดี๋ยวเกิดรู้แล้วงอนขึ้นมาอีก วันดี ๆแบบนี้จะพาลหมดอารมณ์ไปเสียก่อน ผมยิ้มกว้างขณะลงมือเริ่มทำอาหารพี่เอย์เดินกลับไปนั่งดูทีวีอยู่ที่เดิมแล้วผมเห็นนะมันหันกลับมามองอีก ผมก็ส่งยิ้มดิครับจะให้ทำยังไง วันนี้จะให้คุณพี่อารมณ์เสียไม่ได้เด็ดขาดเพราะมันจะมีผมต่อความอดทนของอีโมชั่นบนเตียง ยิ่งภาพในหนังจีวีที่ดูกับพวกไอ้บาสไอ้วุฒิวันนั้นยังติดตาผมอยู่ด้วย คุณเชื่อดิผมน่ะจะไม่ทำให้พี่เอย์ของผมต้องเจ็บปวดแบบนั้นเลย
“พี่เอย์ทานข้าวครับ อาหารเสร็จแล้ว” ผมเรียกมันขณะวางอาหารจานสุดท้ายลงบนโต๊ะ ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วผมถอดผ้ากันเปื้อนออก จานของพี่เอย์เป็นสลัดส่วนของผมเป็นข้าวผัดกุ้งจานโตๆเลย ฮิ ก็แน่สิพี่เอย์น่ะต้องกินอะไรเบา ๆ สบายท้องสบายตัว ส่วนผมน่ะต้องเต็มที่ไปกับพลังงาน จุ๊ๆคุณก็รู้ใช่ไหมเวลาทำอย่างว่ากันพี่เอย์มันตัวใหญ่ผมต้องใช้แรงเยอะเพราะฉะนั้นเช้านี้ผมจะตุนพลังงานจากคาร์โบไฮเดรตและโปรตีนเยอะๆไปเลย
“ทำไมของกูถึงเป็นสลัด” มันมองจานผมกับจานมันสลับกันนั่งลงแล้วเงยหน้าถามผม
“สลัดนี่แหละครับดี เหมาะกับพี่มื้อนี้ที่สุด เบาท้อง สบายตัว แล้วก็แถมด้วยความสดชื่นของผักและผลไม้ มีครีมหวาน ๆ ราดด้วยนะ พี่เอย์ชอบมะเขือเทศใช่ไหม อ่ะนี่ผมตักให้เยอะๆเลย” ผมตั้งใจบริการมันอย่างดี คือผมหวังดีกับมันจริงนะ
“ไม่เอากูจะกินข้าวผัดกุ้ง” อ้าวตายห่า มันทำไมพูดอะไรแบบนั้น พี่เอย์หน้างอลงนิด ๆ เม้มปากมองผม
“มึงผัดตั้งเยอะกูขอกินด้วยนิดนึงดิ่” มันว่าแล้วลุกเลยครับ ลุกขึ้นไปเอาจานเล็กมายื่นให้ผม คงอยากให้ผมตักแบ่งให้แหง ๆ ไอ้ปิงแย่จริง ๆ ครับรู้ทั้งรู้ว่าคุณชายชอบข้าวผัดกุ้งยังจะทำล่อหน้ามันเสียได้
“ปิง มึงตักมาดิ หวงกับกุด้วยเหรอ เอาครึ่งนึงเลยะ มึงกินไม่หมดหรอกมันเยอะ”
“พี่เอย์ผมว่าสลัดก็......
“สลัดกูก็จะกิน วันนี้กูหิวจะกินเยอะๆเลย เมื่อคืนอ่านหนังสือดึกวันนี้กูต้องการพลังงานแบบเต็มที่”
“พี่คือว่า ผมว่า.....
“อย่าเรื่องมาก ไม่งั้นมึงสลับจานกับกูเอาข้าวผัดกุ้งมาแล้วมึงเอาสลัดไปกิน”
“เย้ยยยย” พี่เอย์เร็วมากครับมันสลับจานผมไปหามันแล้วจ้วงช้อนเข้าปากเลย เจาะตรงกลางอีกต่างหาก ผมงี้หน้าเหรอหราไปหมด
“อร่อยว่ะปิง มึงชิมดูป่ะ อ่ะกูแบ่งให้นิดนึง” จานที่มันเอามาตกลงคือแบ่งออกมาให้ผมนิดนึงจริง ๆ นะครับ ผมหน้างอเลยสิอุตส่าห์เตรียมตัวหวังดีกับมันแท้ ๆ อะไรกันกินมื้อหนักขนาดนี้จุกแย่เลยนะ ผมนั่งมองมันกินแล้วก็จินตนาการไป บรึ๋ยย ขยาดแทน
“กินดิ สลัดนั่นไหนมึงว่าอร่อยนักหนากินสิครับน้องปิง หึหึหึ” ผมเบะปากใส่มันไปทีตกลงคือมื้อนี้สลัดเป็นของผมใช่ไหม ไอ้คุณชายบ้าเอ๊ยคอยดูนะเดี๋ยวมันจะรู้สึก จุกขึ้นมาพี่ปิงช่วยน้องเอย์ไม่ได้นะครับนะ อย่าแหกปากร้องเสียงดังลั่นห้องละกัน กร๊ากกก
“ยิ้มได้แล้วดิ่”
“ช่างผมเหอะน่า”
“หึหึหึ” พี่เอย์กวนตีน
“พี่เอย์ครับ วันนี้พี่จะไปไหนรึเปล่า” ผมถามขึ้น สลัดที่กำลังกินพร่องไปแล้วกว่าครึ่ง เออมันอร่อยจริงนะน้ำสลัดยี่ห้อนี้หอมดีผมชอบเลย
“ไม่นะว่าจะอ่านหนังสือกับแก้งานนิดหน่อย ทำไมมึงอยากไปไหน”
“เปล่าครับ แค่ถามดู” ผมฉีกยิ้มส่งไป จะอยากไปที่ไหนทำไมล่ะครับวันนี้อยากใช้เวลาอยู่กับพี่นี่แหละ อยู่กันแบบฉองต่อฉอง
“ทำหน้าตาประหลาดนะมึงตั้งแต่เช้าแล้ว มีอะไรรีบสารภาพกับกูมา”
“เปล๊า ไม่มี๊ ไม่มีจริง ๆ ไม่มี” ผมรีบปั้นหน้ากลบรอยยิ้มหื่น ๆ เมื่อตะกี้ให้มิด
“อย่าให้กูจับได้นะมึง ถ้าไม่บอกแล้วกูรูเองนี่มึงจะโดนหนักเป็นสองเท่าเลยนะ” มันใช้ส้อมชี้มาที่ผม ทำหน้าคาดโทษอย่างกับรู้ว่าผมคิดจะทำเรื่องอะไร ผมเริ่มใจคอไม่ค่อยดีไอ้คุณชายบ้าแม่งขู่กันเก่งจริง ๆ ไม่ได้ๆผมต้องเข้มแข็งไว้คิดจะกอดคนอย่างมันผมต้องแมน แมนกว่าที่เคยแมน ฮึ่มม
“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จก่อน แล้วผมจะบอกพี่” ผมก็มีแผนของผมเหอะ วันนั้นพี่เอย์มาจับก้นผมบอกให้รู้ว่ามันอยากใช่ไหม เดี๋ยววันนี้ผมจะทำในแบบของผมบ้างจะได้บอกให้มันรู้ว่าผมเองก็อยากเป็นเหมือนกัน
หืม? อะไรนะครับ ตอนนี้กลางวันงั้นเหรอ ช่างดิ่ ผมไม่สนอ่ะกลางวันกลางคืน ในห้องมันถ้าอายปิดไฟก็มืดแล้ว หรือถ้าจะเปิดไฟผมก็ไม่เกี่ยงหรอก ปิงซะอย่างกลางแจ้งยิ่งดี ชอบบบบ คึคึคึ
หลังจากเราสองคนทานกันเสร็จผมล้างจานสองใบเรียบร้อย เดินเข้ามาหามัน พี่เอย์นั่งดูทีวีอยู่แต่ในมือมีชีตอะไรสักอย่างน่าจะเป็นวิชาที่พี่เขาเรียนนั่นแหละมันใส่แว่นด้วยนะ
“พี่เอย์” ผมทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ มัน คือเบียดแม่งสุดๆอ่ะ ถ้านั่งตักได้คงทำไปแล้วแต่ผมว่าแบบนั้นจะไม่ค่อยเหมาะเพราะผมเป็นผู้ชายถ้าอยากได้ฟีลแบบนั้นคงต้องให้พี่เขามากกว่านะที่เป็นฝ่ายนั่งตักผม มันหันมามองผมนิดหนึ่งแล้วขยับออกนิดๆให้ผมนั่งดี ๆ
“พี่เอย์ครับ” ผมกระแซะชิดเข้าไปอีก มันก็ขยับออกอีกนิด คงสงสัยว่าที่นั่งก็มีตั้งเยอะจะมานั่งเบียดอะไรกูนักหนา แต่ผมไม่สนใจตรงจุดนั้นแล้ว ตอนนี้ผมขึ้นแล้วครับ
“พี่เอย์ครับ” ผมเรียกอีก คราวนี้ทำเสียงเซ็กซี่ด้วย
“อะไรของมึง นั่งดีๆดิ่” คราวนี้มันหันมาเลย ไม่ขยับออกแล้วแต่สายตานี่บอกให้รู้ว่าผมควรจะขยับออกได้แล้วคือจะชิดใกล้ไปไหน ผมคว้าหมับมือมันไว้เลยสิครับมันชะงักไปนิดแล้วหันมองหน้าผม ผมปล่อยเวลาทิ้งไปครู่หนึ่งก่อนเบียดเข้าไปอีก คือปกติถ้าผมจีบผู้หญิงนี่ผมนั่งชิดขนาดนี้แล้วยังจับมืออีกผู้หญิงเขาจะซบมาที่ไหล่ผมแล้วนะ แต่ไอ้พี่เอย์ยัง มันยังเฉยอยู่ผมก็เลย...
หมับบ!!
“เฮ้ยย!! อะไรของมึง” พี่เอย์สะดุ้งทันทีที่ผมคว้าเอามือมันมาจับก้นผมอีกครั้ง หน้ามันนี่เครื่องหมายเควชั่นมาร์คขนาดใหญ่เต็มจอมาก ผมเลยยิ้มหวานส่งให้เป็นคำตอบ พี่เอย์เริ่มคิ้วขมวดคล้ายคนไม่เข้าใจผมหนักขึ้นเรื่อย ๆ
“นั่นแหละ” ผมขยิบตามองมันด้วยสายตาที่เรียกว่าสื่อความนัยน์แบบสุดๆ พี่เอย์ยังทำหน้าเอ๋ออยู่ผมเลยกระแซะหนักๆเข้าไปอีก
“นั่นแหละๆ” คือผมอายเหมือนกันนะ แต่ความอยากมีมากกว่า คือก็คิดไว้แล้วไง มันจะบื้อไปไหนวะ ผมทำขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมลุกชวนผมเข้าห้องอีก
“พี่เอย์ครับ เราเข้าไปคุยกันในห้องไหมพี่” ในเมื่อมันไม่พูดผมพูดเองก็ได้ เดี๊ยะๆ เดี๋ยวจัดหนักๆน้องเอย์อย่ามาร้องกับพี่ปิงนะขอบอก ทำให้พี่ปิงต้องมานั่งอายชวนคนเข้าห้องอยู่เนี่ย เดี๊ยะเหอะ
“เอาจริงเหรอมึง” หน้าตาพี่เอย์แม่งตลก ตื่น ๆ ยังไงไม่รู้ จะกลัวอะไรนักหนา ทำอย่างกับไม่อยากเชื่อว่าผมจะเป็นฝ่ายชวนแบบนี้ แต่อย่างน้อยมันก็เข้าใจแล้วว่าผมหมายความว่ายังไง
“จริงสิครับ ป่ะ ผมพร้อมแล้ว” ผมถอดแว่นมันออกวางไว้ที่โต๊ะแล้วลุกขึ้นยื่นมืออกไปหามัน พี่เอย์นี่ผมว่ามันยังนั่งอึ้งอยู่เลยนะครับ คงยังเซ่อไม่หาย ไม่เห็นจะมีอะไรนี่ผมผู้ชายนะเวลาจะชวนผู้หญิงเข้าห้องก็ต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อนอยู่แล้ว ยิ่งพี่เอย์ทำท่าอาย ๆ ไม่เคย ๆ แบบนี้ผมยิ่งกระหยิ่มยิ้มในใจเลยสิครับ มันอาจจะช่ำชองเรื่องผู้หญิงก็จริงแต่ชายกับชายผมมั่นใจว่าผมจดจำมาดีก็แล้วกัน
“ลุกเร๊ววว จับมือผมนะ” ผมขยิบตาให้เป็นการล่อมันกลาย ๆ ว่าให้ยื่นมือส่งมาให้ผมได้แล้ว เหมือนพี่เอย์ชั่งใจนิดนึงในที่สุดมันค่อยยื่นมือออกมาผมคว้าหมับแล้วดึงมันลุกเลยสิครับ จะช้าอยู่ทำไมในเมื่อตัดสินใจจะทำแล้วผมไม่ถอยนะดึงมือมันเดินไปที่ห้องนอนเลย
“มึงแน่ใจแล้วนะปิง เร็วไปไหมกูรอได้นะ” ก่อนเราจะก้าวขาเข้าไปในห้องพี่เอย์กระตุกมือผมไว้
“พี่กลัวเหรอครับ” ความหมายของผมคือ พี่เอย์น่าจะกลัวว่าตัวเองจะเจ็บอะไรแบบนั้น นี่ผมจะทำยังไงนะถึงจะทำให้มันมั่นใจในตัวผมได้
“อือกลัว กลัวว่าจะทำมึงเจ็บ” หืออ?? ทำไมพี่เอย์พูดอะไรแบบนี้วะ ผมฉุกคิดนิดๆ แต่ก็นึกขึ้นมาได้ไอ้บาสมันเคยบอกไว้
“บางทีเราก็ต้องอดทนพี่ ไม่ใช่ว่าฝ่ายรับจะเจ็บอยู่คนเดียว เรานี่แหละที่จะตาย รูแม่งเล็กนิดเดียวกว่าจะดันเข้าไปจนสุดได้คนที่ต้องอดกลั้นทั้งเสียวทั้งเจ็บน่ะมันคือพวกเราพี่”
อ้อออ ที่แท้พี่เอย์กังวลเรื่องนี้เอง ผมยิ้มเลยสิครับ ปัญหานี้ผมคิดมาก่อนแล้ว ไม่งั้นจะแวะไปซื้อเจลซื้อครีมมาทำไม
ทุกอย่างคือมันต้องขยายยยยยยยได้ คึคึ
“พี่เอย์ไม่ต้องคิดมากนะครับ ผมมีวิธี เราสองคนรับรองเจ็บน้อยที่สุดเลย”
“มึงแน่ใจแล้วนะปิงกูถามอีกครั้งเพราะถ้ากูเดินเข้าไปแล้วมึงจะเปลี่ยนใจไม่ได้อีกเลยนะ” อั๊ยยะ~ ทำเป็นซีเรียส
“แน่ใจครับผม มามะเข้าไปกันเถอะนะ เร๊ว” ผมแสดงสีหน้ามั่นใจให้มันเห็น
“งั้นขอบอกไว้อีกอย่าง กูเป็นเป็นคนขี้หึง หวงของ เอาแต่ใจ และที่สำคัญกูมีเซ็กส์ในแบบที่ไม่ค่อยเหมือนใคร มึงแน่ใจแล้วใช่ไหม”
หืมม
ซะ....ซะ....เซ็กส์ในแบบที่ไม่เหมือนใครคืออะไรกันวะ? ไอ้พี่เอย์แม่งพูดอะไรของมัน เซ็กส์ก็คือเซ็กส์มันจะอะไรนักหนา
“คะ...คือ แบบไหนครับ อะไรคือเซ็กส์แบบที่ไม่เหมือนใคร” ผมถามเสียงขาดๆหาย ๆ หรือว่ามันจะชอบให้ผมทำแรง ๆ มัดมือมัดขาใช้แซ่กุญแจมือจุดไฟรนเทียนอะไรแบบนั้นเหรอวะ ตายห่า หรือมันจะชอบให้ผมทรมานมันอย่างว่าจริง ๆ ไอ้ผมน่ะไม่มีปัญหาหรอกแต่ตัวมันจะทนได้แน่เหรอ ท่าทางคุณชายจ๋าซะขนาดนั้นไหนว่าชอบความสะอาดแต่อยากมีเซ็กแบบแปลกๆนี่แน่ใจเหรอวะ
“หรือว่าพี่เอย์เป็นพวกชอบความรุนแรงเหรอครับ”
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” อ้าวงั้นก็ไม่มีปัญหาดิ่
“ถ้าไม่ใช่เรื่องรุนแรงอะไรนั่นผมก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ ผมไม่อยากให้พี่เจ็บตัวก็แค่นั้น”
“มึงว่าอะไรนะ กูฟังไม่ถนัด เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไร”
“ปะ...เปล่าครับ เราเข้าไปกันเถอะ” ผมเลยจูงมือมันเดินเข้ามาด้านใน พอมาถึงในห้องผมก็นั่งลงที่เตียงเลย มันยืนมองผมอยู่
“พี่อยากอาบน้ำไหม” ผมถามเอาใจแบบสุดๆ
“ไม่อ่ะ”
พี่เอย์เดินไปเปิดลิ้นชักเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่าง ผมนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเตรียมอุปกรณ์มาเรียบร้อยแล้วแต่ดันลืมเอาเข้ามาซะนี่
“พี่เอย์เดี๋ยวผมมานะครับ ออกไปเอาของแปป”
“อือเดี๋ยวกูจะเข้าห้องน้ำเหมือนกัน”
อึ๋ยย เป็นอย่างที่ไอ้บาสว่าจริง ๆ ไอ้เพื่อนดีไอ้เพื่อนเหี้ยไอ้เพื่อนประเสริฐ ถ้าวันนี้ลุล่วงไปได้ดีนะพ่อจะซื้อขนมไปเซ่นมันสักห้าสิบบาท
“ฝ่ายรับน่ะส่วนใหญ่ก่อนจะมีอะไรกันเขาจะขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนเสมอแหละ ลูกพี่ก็รู้ใช่ไหมล่ะไอ้ส่วนน่ารักทางด้านหลังน่ะเขาก็ต้องล้างต้องคว้านให้มันสะอาด ก็คงจะอายเรานั่นแหละนะ อิอิ”
คึคึคึ ผมฉีกยิ้มเดินไปหยิบขวดเจลกับกล่องถุงยางในกระเป๋า พอเดินกลับเข้ามาพี่เอย์อยู่ในผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียวเรียบร้อยแล้ว โฮกกกกก~ พ่อคุณเตรียมตัวดีมาก เออผมก็สงสัยนะครั้งแรกของมันจริงป่ะวะไม่ใช่เคยรับให้ใครเขามาหลายคนแล้วหรอกนะ คิดไปแล้วก็เริ่มหงุดหงิด จิ๊!
“ทำหน้าอะไรของมึงอีก มาดิ่ ไปเอาอะไรมาน่ะ” ผมสลัดความคิดฟุ้งซ่านแล้วเดินยิ้มเข้าไปหามัน กองไอ้ของที่ซื้อมาลงที่เตียง
“โฮ่ววว เตรียมพร้อมดีนี่หว่า หึหึหึหึ” พี่เอย์อมยิ้มนั่งลงข้าง ๆ ของพวกนั้น
“หัวเราะอะไรเล่า ผมช่วยพี่นะยังไม่รู้ตัวอีก”
“รสมะเขือเทศด้วยเหรอเนี่ย ขอบคุณนะครับ น้องปิง” มันว่าจบแล้วดึงแขนผมให้เดินเข้าไปหามัน พี่เอย์ทำไมแรงเยอะจังวะดึงทีเดียวผมปลิวเข้าไปอยู่ในอ้อมอกมันเลยอ่ะ
“เริ่มเลยไหม” จะกระซิบเสียงเซ็กซี่ทำซากไปเหรอพี่ครับ ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถาม
“ดะ...เดี๋ยวก่อนครับพี่” ผมดันหน้าอกมันไว้ ขยับตัวนั่งดี ๆ คือตอนนี้ผมนั่งอยู่บนตักมัน คือว่าท่ามันไม่ใช่อ่ะผมว่า ผมเลยต้องจัดการท่าทางตัวเองใหม่ พอคิดว่าน่าจะโอเคใช้ได้แล้วผมก็โอบมันเลยสิครับ ผมผู้ชายนะต้องเป็นฝ่ายบุก พี่เอย์ยิ้มใญ่เลย สงสัยคงคิดว่าผมรู้งานดีมาก
“มึงจะเป็นคนคุมเกมเหรอ” มันถามเพราะตอนนี้ผมผลักมันลงที่เตียงแล้ว ตัวผมคร่อมทับตัวมันอยู่ คุณต้องไม่ลืมนะว่าพี่เอย์ใส่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวส่วนผมตอนนี้ยังเต็มชุดเสื้อยืดกางเกงยืดแบบห้าส่วนจั๊มขา
เวลามีเซ็กส์ผมไม่ชอบพูดมากนะครับเพราะงั้นไม่จำเป็นต้องตอบคำถามมันหรอก ก้มลงไปจูบปิดปากแม่งเลย ตำแหน่งตอนนี้ถูกต้องที่สุดแล้วมือพี่เอย์เลื่อนขึ้นมาลูบมาจับเอวผมไว้มันสอดมือเข้ามาข้างใน พี่แม่งจูบโคตรเชี่ยวทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเองสู้มันไม่ได้เลยวะให้ตายเหอะ นี่ผมงัดเอาทุกไม้จูบที่เรียกว่าเด็ดออกมาแล้วนะยังรู้สึกว่าโดนมันคุมเกมส์เอาไว้เลย ผมเลยรีบถอนริมฝีปากออกแล้วเลื่อนไปไซร้แถวลำคอมันแทน พี่เอย์ตัวหอมมากอะไรวะเมื่อกี้มันอาบน้ำใหม่ด้วยเหรอ
“ปิง” เสียงทุ้มต่ำเรียกเบา ๆ ผมเลยเงยหน้าขึ้นมอง มันจับชายเสื้อผมถกขึ้น ผมรู้งานยืดตัวขึ้นแล้วถอดเสื้อที่สวมอยู่ออกทางศีรษะทันทีหลังจากนั้นก้มลงมาหวังจะไซร้ที่ซอกคอมันต่อ พี่เอย์จับตัวผมขึ้นไปจูบปิดปากกับมันอีกรอบ ตายห่าตายๆผมจะทำยังไงดีไอ้พี่เอย์แม่งจูบเหี้ยอะไรของมัน โคตรจะรู้สึกดีเลย อืมม~ ~
ผมหลับตาพริ้มแม่งอะไรจะเกิดกูไม่สนแล้วตอนนี้เคลิ้มกับรสจูบของคุณชายมาก คุณเชื่อไหมกางเกงผมหลุดออกจากตัวตอนไหนผมไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดเลยนะ มือของมันนี่ซุกซนสุดยอดอ่ะทั้งจับทั้งบีบก้นผมมั่วไปหมด สรุปคือตอนนี้ทำไมผมถึงถอดเสื้อผ้าหมดอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้วะ ผ้าเช็ดตัวพี่เอย์ยังไม่หลุดออกจากเอวเลยด้วยซ้ำ ปกติแล้วต้องเป็นฝ่ายหญิงไม่ใช่เหรอที่ล่อนจ้อนก่อน
แว๊กกกกกกกกกก
ผมร้องเสียงหลงมันรีบเข้าประกบปากผมไว้ พี่เอย์แม่งเหี้ยมันพลิกผมลงมาอยู่ข้างล่างส่วนตัวมันขึ้นคร่อมผมไว้แล้วเรียบร้อย ผมตกใจนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรแล้ว ยังไงก็ได้บางทีมันอาจอยากเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนบ้างไรบ้าง
“ชู่ว์ไม่เสียงดังนะ เดี๋ยวพี่จะอ่อนโยนให้ ปิงไมต้องกลัวนะครับ” คำพูดแบบนี้รู้สึกคุ้น ๆ ว่ะ เหมือนกับว่าผมจะเคยใช้พูดกับผู้หญิงมาก่อน
“พะ...พี่เอย์” ผมครางเรียกชื่อมัน คือตอนนี้กำลังโดนไซร้คออยู่ แล้วมีความรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว คือมันแปลก ๆ
“พะ...พี่จะเป็นคนทำเหรอ” ผมรีบถามตะกุกตะกัก แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ฟังเลยระดมจูบลงมาที่ซอกคอผมอย่างเดียว
“ใช่ครับ”
“ผมหมายถึงพี่จะเป็นฝ่ายคุมเกมส์ใช่ไหม”
“อือฮึ” มันส่งเสียงอู้อี้ขึ้นจมูกคงกำลังสูดดมตามซอกตามผิวที่จมูกกับปากมันจะลากไปถึง ผมกระตุกปมผ้าเช็ดตัวมันออกคิดว่าน่าจะได้ที่แล้ว มือผมเริ่มปัดป่ายไปตามที่นอนคือกำลังควานหาขวดเจลว่ามันจะอยู่ตรงไหนกันวะ จำได้ว่าวางไว้แถวนี้นี่นา คือมันต้องใช้ขยับขยายช่องทางก่อนไง ผมเลยคิดว่าในเมื่อมันอยากอยู่ตำแหน่งด้านบนผมก็จะขยับขยายให้มันในท่านี้ไปเลย
“อ๊ะ” เสียงผมเอง ไอ้คุณชายมันกัดลงที่คอแล้วดูดๆเลีย ๆ อะไรของมันนั่นแหละ ผมสะดุ้งนิดหน่อย ตาคือตอนนี้กำลังจดจ่ออยู่กับการหาเจลมาก
“พี่เอย์”
“ครับ” มันตอบผมนะแต่ไม่เงยหน้าขึ้นมา กลับลากริมฝีปากลงไปครอบครองอยู่แถว ๆ หน้าอกผม ผมขึ้นเลยสิครับตายห่าดูดปากแม่งยังพอทน ไซร้คอเหรอยังพอได้ พอลงมาถึงยอดอกเท่านั้น ขุ่นแม่ขา...น้องปิงไม่ไหวแล้ว ผมพลิกตัวออกจากตัวมันทันทีคุณอย่าลืมเราสูงพอกันนะผมไม่เตี้ยกว่ามันมากนักหรอก เห็นมันนั่งเอ๋อมองอยู่แต่ผมไม่สนใจมองหาเจลของผมต่อ มันดึงผมเข้าไปจูบใหม่อีกครั้ง คราวนี้แม่งโคตรของความรุนแรงดันผมกดลงที่เตียง
“พี่เอย์เดี๋ยวครับ” ผมรีบยันหน้าอกมันไว้ มันเงยหน้าขึ้นมองคงกำลังคิดว่าผมเป็นอะไร
“ผมหาเจลไม่เจออ่ะ” แค่นั้นแหละครับมันอมยิ้มยื่นส่งมาให้ผมเลย ที่แท้ไอ้พี่เอย์แม่งซ่อนไว้ใต้หมอนนี่หว่า
“เดี๋ยวกูทาเอง มึงนอนเฉยๆเหอะทำตัวสบาย ๆ เลย”
หุยยย ทำไมใจดีวะมีการบอกจะทาเองด้วย ผมยิ้มเลยสิครับ บางทีไอ้คุณชายมันคงชอบขี่ม้าแหละผมว่า ปล่อยให้มันทาเองเสร็จแล้วก็นั่งทับผมเองเหมือนไอ้คนที่อยู่ในหนัง คึคึ คงเซ็กซี่น่าดู พี่เอย์ค่อยไล่จูบลงไปวนเล่นอยู่แถวหน้าท้องผมนี่เกร็งแบบสุด ๆ โอ้วววทำไมมันเหมือนได้ขึ้นสวรรค์แบบนี้วะอีกนิดพี่อีกนิดต่ำลงอีกนิด อื้มมแบบนั้นต่ำอีกต่ำอีก อ่าาพี่แม่งสุดยอดอ่ะรู้ได้ไงว่าผมชอบให้จูบตรงนั้นเอากับผู้หญิงยังไม่มันส์เท่านี้เลยนี่ขนาดยังไม่ได้เข้าขั้นสุดยอดเลยนะ อู๊ววรู้สึกดีมากจริง ๆ ผมหลับตาพริ้มเลย ลืมเรื่องเจลไปแบบสนิทใจช่างมันเหอะมันจะทาตอนไหนก็เรื่องของมันตูดมันนี่หว่ามันอยากไม่ขยายไว้ก่อนก็ช่างดิ่ตอนนี้ผมอารมณ์ขึ้นพีคแม่งแบบสุด ๆ แล้วสองมือนี่ลูบเอวลูบหลังมันไป พี่เอย์หยุดนิดนึงมันยืดตัวขึ้น คือคุณนึกออกไหมตอนนี้เราสองคนนี่เปลือยล่อนจ้อนกันทั้งคู่เลยนะ มันจะหยุดทำไมวะผมนี่หงุดหงิดเลยกำลังได้อารมณ์ เห็นมันกระตุกยิ้มแล้วหัวเราะเบา ๆ อ้อที่แท้พี่ท่านกำลังบีบเจลใส่มือนี่เอง ผมเลยยิ้มส่งกลับไปบ้าง
(ต่อด้านล่าง)
-
http://www.youtube.com/v/1AsjxJ2uFlw
“ไม่ต้องกลัวนะ นิดเดียว” มันเลื่อนตัวขึ้นมากระซิบลงที่ข้างหูก่อนจูบลงที่ปากผมเบา ๆ แต่ผมไม่อยากได้ที่ปากผมเลยดันหัวมันกดลงไปแถว ๆ หน้าท้องคืออยากบอกมันว่ามึงจะขยายช่องทางของตัวเองก็ทำไปแต่คือต้องทำให้ผมต่อที่ส่วนนี้และถ้าจะให้ดีช่วยครอบริมฝีปากพี่ลงไปด้วยเถ้อสาธุ ผมทั้งเด้งทั้งแอ่นมันจะได้รู้ แต่ๆๆๆ เดี๋ยวนะ ทำไมถึงรู้สึกว่ามือไม้มันวุ่นวายอยู่แถว ๆ ช่องทางลับของผมวะ จะถูๆไถๆอยู่แถวนั้นทำเหี้ยเหรอ
“แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ผมร้องขึ้นสุดเสียงพร้อมกับถดตัวถอยหนีจนหัวชนเข้ากับหัวเตียง มันตกใจเพราะเสียงหัวผมโขกดังมากรีบยืดตัวขึ้นมองหน้าผม นี่ผมจะร้องแล้วนะเอาสิ ผมโกรธแม่งจริง ๆ ด้วย ก็จะไม่ให้โกรธได้ยังไงจู่ ๆ อีพี่เอย์มันเป็นเหี้ยไรแหย่นิ้วเข้ามาในตูดผมอ่ะ
“เจ็บไหม หัวน่ะ” มันถามเสียงเบา ผมลูบ ๆ หัวแต่ก็คือไม่ได้เจ็บอะไรหรอกที่ร้องดังนี่ก็เพราะถูกแหย่ที่ด้านล่างมากกว่า
“พี่มาแหย่ก้นผมทำไมอ่ะ!”
“อ้าว ถ้าไม่ทำแบบนี้เดี๋ยวมึงจะเจ็บมากนะ แล้วมึงก็เป็นคนซื้อเจลมาให้กูเองนี่ต้องรู้ดิ่ว่ากูต้องเอามาไว้ทำอะไร”
เอ๊ะ พี่เอย์แม่งทำไมพูดจาแบบนี้วะ
“ทะ....ทะ...ทำไมพี่ไม่ทาของพี่ล่ะครับ” เออแล้วมายุ่งกับผมทำไม ของผมมันต้องทาลงที่แท่งทองคำสิ ส่วนพี่น่ะแหละที่ต้องทาส่วนน่ารักตรงนั้น
“จะทาของกูทำไมอย่าถามเรื่องมาก ต่อเลยเร็ว” มันพุ่งเข้ามาแล้วกดผมลงบนที่นอนอีกแล้ว
“ปิง เงียบครับ” ผมโดนมันจูบปิดปากอีกแล้ว มือไม้เริ่มปัดป่ายไปอีก ผมแม่งทำไมมีอารมณ์กับมันง่ายจังวะ ไอ้พี่เอย์ก็จูบของมันไปเหมือนเรากำลังเริ่มกันใหม่อีกครั้ง คราวนี้มันนอนทับตัวผมไว้เลยโยกตัวขึ้น ๆ ลง ๆส่วนกลางเราเสียดสีกัน ไอ้พี่เอย์แม่งทำเสียงโคตรเซ็กซี่ต่ำๆอยู่ในคอเหมือนมันกำลังพออกพอใจอะไรมากๆ ผมนี่ลืมตัวปล่อยให้มันเอ็นดูผมอย่างดีเลยสิครับ โคตรจะเคลิ้มมมมมม
“นิดเดียวนะ อดทนนิดนะครับปิง” มันเลื่อนตัวขึ้นมากระซิบเสียงเบา ดูดลงที่คอผม อื้มมจะทำอะไรก็รีบทำเหอะของผมแม่งตั้งจนสุดแล้วกลัวลาวามันจะระเบิดออกมาก่อนน่ะสิ
“แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สต็อปๆๆ เดี๋ยวครับเดี๋ยว พี่เอย์เดี๋ยวๆ” ผมตกใจสุดขีดร้องห้ามดันตัวมันไว้เกือบไม่ทัน คือมันฉิวเฉียดมากคราวนี้มันไม่ใช้แล้วนิ้วมือที่แหย่ลงมา ผมลืมตาดูอีกทีนี่คือมันนั่งอยู่หว่างขาผมแล้วตำแหน่งพร้อม ลูกชายมันก็พร้อม ขาผมนี่ยกขึ้นมาถ่างรอมันไว้ตั้งแต่ตอนไหนกันวะผมแม่งโคตรโมโหตัวเอง ไอ้บาสแม่งเหี้ยไหนมันบอกว่าพี่เอย์เป็นรับแบบชัวร์ ๆ ไงตอนนี้สภาพผมมันไม่ใช่เลยนี่หว่า ท่าทางแบบนี้คือเขารอจะเสียบผมน่ะสิไม่ว่า
“กูบอกแล้วใช่ไหม ถ้าเข้ามาแล้วมึงจะเปลี่ยนใจไม่ได้” มันจับข้อเท้าผมแน่น คือท่าทางมันตระหง่านกลางหว่างขาผมเลยนะ
“พี่เอย์ พี่เป็นรุกเหรอพี่” ถามแม่งไปตรง ๆ นี่แหละ ไอ้บาสไอ้เหี้ยคอยดูนะถ้าพี่เอย์ตอบว่าใช่ กูจะกลับไปกระทืบมึงเลยสัส ผมถามแบบหน้าเสียเลยนะ
“ใช่ดิ่ อย่างกูจะเป็นฝ่ายรับได้ไงมึงนี่ก็ถามแปลก” ตายห่าาแล้วไอ้ปิง ตายๆๆๆๆๆๆ ผมจะทำยังไงดี คุณแม่ครับพี่ขมครับคุณพ่อที่ผมไม่เคยรู้จักครับ วันนี้ลูกปิงจะรอดจากพ้นเงื้อมือมัจจุราชไหม ฮือๆ ไอ้บาสมึ้ง กูจะฆ่ามึงไอ้เพื่อนเวร
“พะ.....พะ....พี่เอย์”
“อย่าเรื่องมาก ต่อเลยนะ” มันพูดแล้วก้มลงระดมจูบเข้าที่คอผมอีกครั้ง คือตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจห่าเหวอะไรแล้วในเมื่อมันบอกว่ามันเป็นรุกแสดงว่าผมคนนี้ต้องรับบทฝ่ายรับชัวร์ ๆ ภาพไอ้นักแสดงหนังจีวีที่ผมดูลอยเข้ามาในหัว เสียงร้องโอดโอยนั่นตอนนี้ดังก้องอยู่ในสมองผมเลย
“พะ.....พะ...พี่....คะ...คือผม...” โอยผมหายใจไม่ทั่วท้องเลย ผมยื้อตัวไว้พยายามลุกขึ้นนั่งขณะที่สองมือดันหน้าอกมัน
“ปิงกูหยุดไม่ได้แล้วนะ สัญญามึงจะไม่เจ็บ” ไอ้เหี้ยยยโกหก! คำพูดนี้ผมเองก็เตรียมมาใช้กับมันเหมือนกัน ผมอยากจะร้องไห้อยู่แล้ว พี่เอย์แม่งทั้งเสียงทั้งหน้าหื่นมาก คิดว่าคงหยุดมันไม่ได้แน่แล้ว ผมเริ่มเคลิ้มไปกับการเล้าโลมของมันอีกครั้ง และนั่นก็คือครั้งสุดท้าย ผมใช้แรงทั้งหมดที่มีดีดตัวขึ้นยันหน้าอกมันไว้อีก คราวนี่พี่เอย์ท่าทางหัวเสียแบบสุดๆ
“สามเดือน!” ผมโพล่งออกไป มันชะงัก นี่ผมกำลังพูดอะไร??
“สามเดือนอะไรของมึง จะให้กูเอาตลอดทั้งสามเดือนเลยเนี่ยเหรอ”
“ไม่ใช่ๆๆๆ” ผมรีบส่ายหน้าจนปากนี่สั่นไปหมด “สามเดือนก็คือ ผมขอเวลาพี่สามเดือน ห้ามทำอะไรผมจนกว่าเราจะคบกันได้สามเดือนก่อนนับจากวันนี้เลย”
“ปิง สามนาทีกูก็ไม่ทนนะบอกเลย มึงจะฆ่ากูเหรอ” โอ๊ยตายๆกูจะทำยังไงดี เป็นผมที่จุดไฟขึ้นมาแท้ ๆ ตอนนี้โดนมันกดบ่าล็อคอยู่เงี้ยะแหละ
“พี่เอย์ต้องพิสูจน์สิครับ พี่ยังไม่ขอผมคบเลยนะ ถ้าพี่รักผมจริงแค่สามเดือนพี่ต้องทนได้สินะครับนะ พี่เอย์คนดีของผม” พี่เอย์จ้องหน้าผมนิ่งเลย เหมือนมันกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“กูถามมึงแล้วใช่ไหม มึงบอกเองมึงมั่นใจมึงพร้อมแล้ว กูก็บอกมึงแล้วกูรอได้แต่เป็นมึงใช่ไหมที่ดึงกูเข้ามา” ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าพี่จะหมายความแบบนั้น ผมจะรู้เหรอว่าผมต้องเป็นฝ่ายรับ นี่ผมจะทำยังไงดีวะเนี่ยหน้าตาพี่เอย์หื่นมากกก ท่าทางจะไม่ยอมลงแบบง่าย ๆ ด้วย
“นะครับพี่นะๆๆให้ผมได้เตรียมตัวนะพี่เอย์คนดี แสดงให้ผมเห็นสิว่าพี่น่ะรักผมที่ใจไม่ใช่อยากได้แค่ตัวของผม” ผมตะล่อมมัน เมื่อเห็นว่าพูดดีๆอย่างเดียวไม่ได้เลยยกสองมือคล้องคอมันไว้แล้วเอื้อมตัวขึ้นไปจุ๊บปากมันเบา ๆเจอมันกัดกลับมาแบบเต็ม ๆ
“ปิงตรง ๆ เลยนะ มึงทนเอาเถอะว่ะ กูไม่ไหวแล้วจริง ๆ มึงดูเด่ะ” มันพูดแล้วบุ้ยใบ้ให้ผมมองตามมันลงไปที่ลูกชายมัน เจ้าเอย์ยักษ์นี่แม่งตั้งตระหง่านเหมือนกำลังชี้หน้าด่าผมอยู่ไม่มีผิด โอ๊ยยยตายๆกูตายผมจะเป็นลม คือถ้าผมโดนไอ้หนอนยักษ์ขนาดนี้เสียบนะผมว่าผมเป็นลมตายคาเตียงตั้งแต่เพิ่งโดนเบิกไม่ถึงสองเซ็นฯหรอก
“ต่อเลยนะ” มันโน้มตัวลงมาอีกครั้ง ขณะที่ผมผุดความคิดอันชาญฉลาดขึ้นมาได้พอดี๊พอดี คุณรู้ไหมผมดีใจน้ำตาแทบเล็ด
“พี่เอย์ครับผมไม่ไหวแล้ว”
“อือกูรู้ กูเองก็สุดจะทนแล้วเหมือนกัน ตัวมึงแม่ง” มันพูดด้วยสีหน้าที่หื่นกามมาก ผมรู้เลยคนละความหมายกับผมแน่นอน
“มะ...ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นครับพี่”
“อืม อย่าพูดมากเลยเวลามีเซ็กส์มึงร้องครางได้แต่ไม่จำเป็นต้องพูดมากหรอก” มันพูดอู้อี้คงเพราะกำลังเมามันส์กับการสาละวนลิ้นร้อนแถว ๆ หน้าอกผมค่อยไล่ลดระดับลงไปเรื่อย ๆ
“มะ...ไม่ใช่ คือพี่ต้องฟัง” ขนผมลุกซู่ ลิ้นมันโคตรจะช่ำชอง ผมว่าถ้าขืนยังปล่อยให้มันเล่นลิ้นอยู่แบบนี้ วันนี้ผมได้เสียเอกราชแน่ แต่คือพี่เอย์ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว มันทั้งดูดทั้งเลียในส่วนที่มันพอใจ จนตอนนี้ทำไมขึ้นมาอยู่แถวซอกคอผมอีกครั้งแล้วก็ไม่รู้ ผมได้โอกาสรีบยันหน้าอกมันไว้ เอาวะคราวนี้เป็นไงเป็นกันผมต้านไว้สุดแรงเลยดันมันออกห่างจากตัว มันหยุดชะงักจ้องหน้าผมทำเสียงฮึดฮัดในคอเหมือนเด็กโดนขัดใจ แต่ผมจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไปหรอกครับผมเตรียมคำพูดนี้ไว้ในใจแล้วเรียบร้อย คำพูดที่ทำให้ผมดีใจจนน้ำตาแทบจะเล็ดเมื่อนึกขึ้นมาได้....
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
“พี่เอย์ครับ ผมปวดขี้”
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยกูขำ~~ ผมรู้ๆ นี่มันเป็นคำพูดที่ผมไม่ควรนำมาพูดที่สุด ณ.จุดๆนี้ แต่ว่าคุณๆครับ....จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ ผมก็ต้องเอาตัวให้รอดก่อนใช่ไหม คือถ้าไม่ลองมาเป็นผมคุณไม่รู้หรอกว่าพี่เอย์ท่าทางมันหื่นจะเอามากแค่ไหน แต่ทว่า....ตอนนี้พี่เอย์หน้าเหวอมาก มันนั่งนิ่ง คือผมก็รู้หรอกเป็นใครมาโดนแบบมันก็เหวอแดกกันทั้งนั้นน่ะ แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ ผมทั้งโคตรขำทั้งสงสารมันนะแต่ตัวผมเอง ผมนี่ยิ่งน่าสงสารเลย คุณคิดดูเหอะผมยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลย จู่ ๆ จะมาเปลี่ยนฝ่ายกระทันหันใครมันจะไปยอมวะ พี่เอย์ครับผมขอโทษนะครั้งนี้ผมขอโกหกพี่ก่อนเถอะวะอย่าให้บาปเลยสาธุๆ ผมยกมือไหว้มันในใจ ถ้าไม่ใช้เหตุผลนี้ผมว่าผมหยุดพี่ลงไม่ได้แน่ๆ
“คะ....คือว่า ผมว่าสลัดต้องทำพิษผมแน่เลยพี่ โอ๊ยปวดๆ ปวดท้องมากเลยเนี่ย” ผมแกล้งเอามือกุมท้องอีกมือปิดตูด
พี่เอย์หัวเสียมากส่ายหน้าอย่างหมดอารมณ์ ถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนลุกขึ้นคว้าเอาผ้าเช็ดตัว หน้ามันนี่บูดบึ้งแบบสุดๆอ่ะ
“ต่อไปกูจะไม่ให้มึงแตะต้องสลัดอีกเลยไอ้หมาปิง” เสียงประตูห้องน้ำปิดดังปัง! ผมรีบลุกขึ้นคว้าเอากางเกงมาสวมหยิบเสื้อแล้วรีบออกไปด้านนอก ต้องทำเป็นไปเข้าห้องน้ำข้างนอกสิครับ จะนอนรอให้มันออกมาอีกเหรอ
-ตึ๊งหนึ่งๆๆๆๆ-
เสียงไลน์ผมดังไล่ๆกันมาไม่หยุดทันทีที่ผมย่อง ๆ ออกมาจากห้องน้ำ ทำท่าเข้าไปนาน ๆ สิครับก็บอกมันว่าปวดท้องกลางครันซะขนาดนั้น ผมเลยเดินออกมามองหาลืมไปนี่ว่าวางโทรศัพท์ไว้ตรงไหน ปกติก็พกไว้หรอกนะแต่วันนี้ผมคงตื่นเต้นอะไรหลายอย่างวางผิดที่ผิดทางไปหมด
“อ้าวไม่ใช่นี่หว่า” ผมเห็นมือถือผมแล้ววางแต่ไม่ใช่ไลน์ที่ดังมาจากเครื่องผม แต่เป็นเครื่องที่ของคุณชายที่วางอยู่ข้างกัน พี่เอย์มีมือถือสองเครื่องนะครับ ผมเห็นมันชอบใช้ซัมซุงจอใหญ่ๆมากกว่าไอโฟนสีดำตัวเล็กของมัน ผมมองซ้ายมองขวาคุณชายยังไม่เสด็จออกมาจากห้องนี่หว่าเลยส่อง ๆ ดูที่หน้าจอ ใครหว่าไลน์มาติดๆกันซะขนาดนี้
‘นานะ’
เหหหห สวยด้วย สเป็คผมเลยนี่ ท่าทางแรงๆแบบนี้ ผมชอบคึคึ ไหนๆดูซิๆข้อความล่าสุดเธอส่งมาว่ายังไง
‘คิดถึงเอย์เหมือนเดิมนะ เร็ว ๆ เรานี้คงได้เจอกัน
รับสายด้วยเดี๋ยวโทรหา จะบอกวันกลับที่แน่นอน คงสักประมาณช่วง....'
อ๊ะ! ยังอ่านไม่ทันจบเลยครับ มือปริศนาเจ้าของเครื่องคว้าแล้วหยิบออกไปเลย แถมหันมามองผมตาเขียวปั๊ดอีกต่างหาก อิโถ่ว ผมอยากอ่านนักล่ะสาวไลน์มาหาอ่ะดิ๊ มีได้คนเดียวรึไงผมเองก็มีเหมือนกันเหอะ เย้ยยยยยย
“พี่เอย์ โอ๊ะๆๆๆ เดี๋ยวๆให้ผมเดินดี ๆ ” กำลังยืนเบะปากคิดเพลิน ๆ มันลากคอเสื้อด้านหลังผมให้เดินตามแล้วเหวี่ยงผมโครมลงที่โซฟา ไม่มีการพูดจากันสักคำคุณชายเปิดทีวีแล้วคว้าเอาหมอนมากอดนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น
ไรวะท่าทางแบบนี้มันโกรธผมแน่นอนเลยนี่หว่า ผมปรายตาแอบ ๆ มองมันเห็นหน้ามันงอแบบสุดๆ คงจะโกรธเรื่องในห้องนอนเมื่อตะกี้นี่แหละ ทำไงได้ผมยอมรับผมผิดร้อยเปอร์เซ็นต์นั่นแหละไปยั่วเขาเอง ไปจุดไฟให้เขาเองเสร็จแล้วก็ปล่อยมันค้างเติ่งต้องเอาลงเองอีกต่างหาก เป็นผมถ้าเจอผู้หญิงทำแบบนี้ผมทิ้งเลยนะ คือถ้าจะไม่ให้ทำก็บอกกันไว้แต่แรกดิ ไม่ใช่ปล่อยอะไรเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วมาบอกขอเวลาสามเดือนถ้าผมไม่รักจริงผมทิ้งเลย
เออว่ะ เฮ้ยไอ้คุณชายมันจะทิ้งผมป่ะเนี่ย ตายห่า ตายๆ อย่านะเว้ยมึงผมทำใจไม่ได้นะถ้าจะโดนคนอื่นมาคว้ามันตัดหน้าไปเนี่ยอุตส่าห์จีบมาได้แล้วด้วย
“ไอ้เหี้ย” มันว่าหน้างอ น้ำเสียงนี่ประชดประชันผมสุดๆอ่ะ ผมรีบหันไปดู
“โอ๋ๆๆครับๆ ผมรู้ว่าผมผิด พี่เอย์ไม่งอนนะครับนะ เดี๋ยววันนี้จะทำของอร่อยๆให้กินนะชดเชยไถ่โทษเลย ดีไหมครับหืม”
“หมาปิง มึงมันแย่”
“ครับๆรู้ๆ ผมมันแย่เนอะๆ” โอ๊ยน้อออเด็กเอาแต่ใจเอ้ย พอเจอขัดใจเข้าหน่อยหน้าเน้อนี่งอจนจะหักเข้าหากันแล้ว ผมเอื้อมมือไปกอดเอวมันไว้แล้วโยกเบา ๆ ซบไหล่มัน เอาวะท่าทางแบบนี้มีแต่พวกผู้หญิงทำแต่ช่างแม่งเหอะผมจะยอมทำกับมันแค่คนเดียว
“คอยดูนะถ้าครบสามเดือนเมื่อไหร่กูจะจัดเต็มมึงทุกวันไม่มีเว้นเลย” เอื๊อกกก~ เสียงผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ๆ ลงคอ คือไม่อยากจะมโนกับคำพูดของมันต่อหรอก
“พี่เอย์” ผมอ้อน
“..........” มันเงียบ
“พี่เอย์ครับ” ผมเลยเรียกมันอีก คราวนี้ตั้งคางลงที่บ่ามันมองหน้ามันแบบอ้อน ๆ เอาดิ๊~ ท่านี้ผมมั่นใจผมน่ารักแหละ
“เรียกเหี้ยไรของมึง” อิอิ ด่ามาแล้วแบบนี้หายงอนชัวร์
“แต่ผมกลับชอบนะ”
“เรื่อง?”
“ก็แบบว่า ถึงเราจะไม่มีอะไรกันใช่ไหมครับ แต่เวลาที่เรากอดกันโดยที่ร่างกายของเราเปลือยเปล่าทั้งคู่นี่ผมรู้สึกดีสุด ๆ เลยนะพี่ ยิ่งเวลาที่พี่ทำท่าขึ้นๆลงๆถูๆไถน้องเอย์อยู่ที่หน้าขาผมนี่นะ โหยยผมนี่โคตรสยิวเลย”
“หมาปิงมึงจะพูดขึ้นมาทำซากเหรอ กูชอบมากนักหรอกแบบนั้นน่ะ” มันหันมาทำตาเขียวปั๊ดใส่ หน้าแดงหูแดงไปหมด แถมยังฟาดหมอนตะลุมใส่ผมอีกตั้งหลายทีแหน่ะ นี่คุณชายทำไมถึงเขินแล้วรุนแรงแบบนี้วะเนี่ยผมทั้งยกแขนขึ้นกันยกขาขึ้นกัน
“อ้าวเหรอพี่ไม่ได้ชอบหรอกเหรอ” อะไรกันผมได้ยินเสียงมันครางต่ำๆในลำคอมันด้วยนี่หว่า หน้าแม่งก็โคตรฟิน ยังมีมาบอกว่าไม่ได้ชอบอีก ใครจะเชื่อล่ะวุ๊ย
“ไม่-ได้-ชอบ” เอาอีกแล้วตูโคตรเกลียดคำนี้เลย
“เออๆแบบนั้นก็ได้ พี่ไม่ได้ชอบนี่เนาะต่อไปก็ไม่ต้องให้ทำอีก แหม่ไอ้ผมก็คิดว่าครั้งต่อไปจะให้พี่ทำกับผมแบบนี้ไปก่อนไว้ครบสามเดือนเมื่อไหร่เราค่อยจัดเต็มกัน แต่ในเมื่อพี่บอกว่าไม่ได้ชอบงั้นก็ไม่ต้องเนาะๆๆ”
เอาแล้วไงครับ มันลุกขึ้นยืนจ้องหน้าผมเลย มีหมอนอยู่ในมือคุณชายด้วย ขณะที่ผมนี่นั่งกลั้นยิ้มเก็กหน้าให้นิ่งไว้ รู้ชะตากรรมแน่แล้วว่าเดี๋ยวมันต้องประเคนหมอนลงมาใส่ผมแน่ๆ แปลกมากมันแค่กระตุกยิ้มแล้วโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูผม
“กูไม่ได้ชอบ! แต่กูจะทำ คอยดูนะกูจะถูๆไถๆเอาให้ครบทุกซอกทุกหลืบในตัวมึงเลย ไม่ใช่ว่ากูชอบหรืออยากทำหรอกนะ แต่กูจะทำ และที่สำคัญมึงนั่นแหละที่ต้องเป็นฝ่ายทำให้กู”
มันว่าแล้วผลักไหล่ผมอย่างแรงจนติดพนักโซฟาเลยนะแถมเดินหนีผมออกไปเลยผมมองตามเห็นเดินเข้าไปในครัวโน่น ผมเลยฉีกยิ้มส่งให้คุณชายเอาหมอนที่ถือติดไปด้วยนั่นแหละเขวี้ยงกลับมา ผมไม่รู้มันตั้งใจเดินไปไกล ๆ เพื่อตั้งหลักเขวี้ยงรึเปล่าหรือว่าหมอนดันติดมือมันไปเองแค่นั้น
“รุนแรงจังวุ๊ยแฟนใครว๊า” ผมคว้าเอาหมอนที่ปลิวมากลางอากาศไว้ มันปาโคตรแรงอ่ะถ้าหลบไม่ทันหน้าเงิบแน่ ว่าแต่เมื่อกี้มันพูดอะไรของมันวะ ผมคนนี้เหรอที่ต้องทำให้มันเอา?? เอาเถอะไว้ถึงเวลาค่อยคิดใหม่ตอนนี้แก้สถานการณ์เฉพาะหน้าไปก่อน
เสียงโทรศัพท์ผมดังเลยรีบหยิบขึ้นมากดรับ แค่เห็นชื่อคนโทรเข้าผมแม่งอยากส่งตีนลอยไปกระทืบมันถึงห้องแล้ว
“ว่าไงไอ้เหี้ยบาส” ผมเน้นคำว่าเหี้ยให้ชัด ๆ ไปเลย แม่งเพราะมันผมเกือบโดนกินแบบไม่ได้ตั้งตัวแล้ว
“ไรอ่ะลูกพี่รมณ์เสียเรื่องอาไยเย๋อ” ดู๊ดูมันทำเสียง ไอ้เพื่อนเวรไอ้ลูกน้องบ้า
“มีอะไรรีบพูดเดี๋ยวกูต้องทำความสะอาดห้องคุณชายเขาอีก” ผมเก็กเสียงนิ่งไว้ก่อน ปกติกลางวันแบบนี้หมาบาสไม่ค่อยโทรหาผมหรอกสงสัยวันนี้จะมีธุระจริง ๆ
“ลูกพี่อยู่กับคุณพี่เอย์เหรอ” เสียงมันตื่นเต้นน่าดู
“อือ ทำไม” พี่เอย์เดินมานั่งลงข้างผมแล้วมันมองผมใหญ่เลย คงสงสัยว่าคุยอยู่กับใคร
“แล้วลูกพี่จัดการเด็ดดอกฟ้ามาสูดดมได้รึยัง โอ๊ยๆผมตื่นเต้น พี่ปิงจัดเรียบร้อยแล้วดิ่ เอ๊ะหรือว่าจะรอคืนนี้อ่ะพี่ คึคึคึ ยินดีด้วยเน้อ” เหี้ยบาสแม่ง มึงถามได้ผิดกาลเทศะมากที่สุด ผมนี่มองคนข้าง ๆ แล้วรีบหลบสายตามันเลยคือกลัวว่ามันจะได้ยิน ไม่อยากจะรื้อฟื้นอีกเกิดบ้าจับผมกดลงตรงนี้ผมสู้มันไม่ไหวแน่ ผมเลยรีบลุกทำท่าจะเดินผ่านมันออกไปเพื่อคุยที่อื่น แต่พี่เอย์ก็คือพี่เอย์มันดึงเสื้อผมแล้วกระชากลงที่ตักมันเลย
“เหว๋ออออ!!” ผมตกใจเผลออุทานออกมา
“เฮ้ยไรอ่ะพี่ ลูกพี่ปิงเป็นอะไรเกิดอะไรขึ้น” เสียงไอ้บาสถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงขณะที่อีกเสียงกระซิบลงที่หูผมแล้วเรียร้อย
“คุยกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้ากูเลยเนี่ยเหรอ” เหี้ยเหอะไอ้พี่เอย์เพื่อนผมแม่งมีแต่ผู้ชายอ่ะ มันพูดบ้าอะไรผู้ชายคนอื่น
“พี่เอย์ผมคุยกับเพื่อนอยู่ครับ” ผมหันบอกมัน พยายามลุกจากตักแต่มันกอดเอวผมแน่นเปรี๊ยะเลย
“บาสมึงมีธุระรีบพูด”
ผมทำเสียงขู่นิ่งๆเป็นสัญลักษณ์ให้มันรู้ คือพวกผมจะรู้กันได้เองว่าตอนไหนสะดวกหรือไม่สะดวกคุยมันเลยบอกว่าที่โทรมาเนี่ยจะถามว่าจะไปดูดนตรีด้วยกันไหม พอดีพี่ชายมันที่เป็นนักดนตรีอยู่ที่ผับดังบอกมาว่าจะมีวงดนตรีที่พวกผมสามคนชอบมาเล่นเลยจะจองบัตรไว้ให้เดี๋ยวหมดก่อน ผมนึกขึ้นได้ลองชวนพี่เอย์มันดูด้วย มันทำท่าคิดนิดนึง
“พวกมึงไปกันกี่คน”
“ก็สามคนนี่แหละ ถ้ารวมพี่ด้วยก็สี่คนพอดี”
“โอเค”
พี่เอย์ตอบกลับมาผมเลยบอกไอ้คนในสายไป หมาบาสแม่งแซวก่อนกดวางหู มันร้องแหกปากลั่นว่าดีใจจะได้เจอพี่เอย์ตัวเป็น ๆ แล้ว ผมเคยโม้ว่าพี่เอย์เป็นน้องชายของซีซ่าร์ดารานายแบบชื่อดัง คราวนี้ที่มันดีใจคงเพราะว่าจะได้เจอน้องชายดารามากกว่าจะได้เจอแฟนผม
“ปิง เพื่อนมึงหล่อไหม”
อ้าวเห้แล้ว จู่ ๆ คุณชายถามไรของมันวะ เดี๋ยะๆๆ ผมก็หึงเป็นนะบอกเลย
“ทำหน้าอะไรของมึงขี้เหร่เอ้ย ตอบกูมาเร็ว” ผมขยับตัวลงมานั่งดี ๆ กอดหมอนอิงไว้
“หล่อครับ หล่อมาก” ผมประชด ไอ้เหี้ยบาสแม่งหน้าอย่างกับเอิ่ม ......กบ
“ถ้าเทียบกับกูใครหล่อกว่า” ผมหันขวับมองมันทันที รู้แล้วๆว่ามันเป็นอะไร ฮิฮิ หึงผมนี่เอง อะโด่วเดี๋ยวๆเดี๋ยวแกล้งคนเล่นหน่อยดีกว่า
“เพื่อนผมเด่ะ.....โอ๊ยยย” โดนมันเขกมะเหงกมาจนได้ ผมรีบลุกขึ้นกำลังตั้งท่าจะวิ่งไอ้พี่เอย์แม่งดึงผมนั่งลงที่ตักมันอีก คุณคิดสภาพผมนะตัวผมก็ไม่ได้เล็กแล้วมานั่งอยู่บนตักผู้ชายที่สองมือกอดเอวผมไว้ ผมอึดอัดเลยขยับตัวยุกยิก เล่นไรวะแม่งผมไม่เคยแบบนี้นี่ มีแต่ผู้หญิงเหอะเขานั่งตักผู้ชาย
“นิ่ง ๆ ดิ่ นั่งดูทีวีด้วยกัน” มันกดคางลงมาที่บ่าผม ผมเลยนึกอะไรบางอย่างออก
“พี่เอย์ครับเดี๋ยวผมนั่งข้างล่างดีกว่า ส่วนพี่มานั่งบนตักผมนะ” ผมหันไปมอง มันนิ่งกึ๊กเลย
“ก็เหมือนกันไงผมนั่งตักพี่ ผมก็อยากให้พี่นั่งตักผมเหมือนกันนะ” ผมเอื้อมมือไปหยิบแว่นที่วางอยู่บนโต๊ะตั้งแต่ก่อนเราจะทำกิจกรรมเออเร่อนั่นมาสวมใส่ให้มัน ขาแว่นแม่งสวยว่ะแบบใหม่เลยนี่หว่าแฟชั่นนิด ๆ คงจะแพงน่าดูสิท่า มันงับลงที่ไหล่ผมเบา ๆ
“ไม่เอา มึงนั่งตรงนี้ตำแหน่งถูกต้องที่สุดแล้ว”
“พี่อ่ะ โคตรขี้โกงผมเลย ผมก็ผู้ชายนะพี่เวลาผมอยากแล้วให้ผมทำไงอ่ะ”
“ก็ทำกับกูนี่ไงมึงอยากเมื่อไหร่บอกเลยเดี๋ยวกูจัดให้”
“ไม่ใช่แบบนั้นเหอะ” ผมหน้างอ คุณก็รู้ใช่ไหมว่าผมหมายถึงอะไร ก็ไอ้พี่เอย์มันไม่รับให้ผมนี่สิ
“จิ๊!น่ารำคาญเรื่องของมึงดิ่ แต่บอกไว้ก่อนถ้ากูจับได้ว่ามึงนอกใจกูไปให้ใครเอาลงให้นะ กูแม่งจะตามไปกระทืบทั้งมึงทั้งอีนั่นให้จมมิดคาตีนกูเลย”
“อึ๋ยพูดอะไรน่ะครับไม่เพราะเลย พูดถึงผู้หญิงแบบนั้นได้เหรอ”
“ช่างดิ” มันว่าแล้วงับ ๆ เล่นอยู่ที่ไหล่ผมนี่แหละคือปลายจมูกนี่ก็ซอกซอน ซนมากอ่ะ
“ครบสามเดือนแล้วห้ามเลื่อนอีกนะ มึงอ่ะอยู่ ๆ ก็ดึงกูขึ้นเสร็จแล้วก็เหมือนถีบกูทิ้งไว้กลางทาง กูไม่ชอบเลยแม่ง”
“พี่เอย์ครับ”
“หืม”
“พี่ไม่ลองรับดูอ่ะครับ พี่เอย์ขี้อ้อนแบบนี้ผมว่าคงจะเวิร์ค”
คุณชายลุกพรวดขึ้นเลย ตัวผมนี่กระเด็นออกจากตักมันเลยนะ คือมันลุกแบบไม่ไยดีผมใด ๆ ทั้งสิ้น แล้วตอนนี้ก็ยืนจ้องหน้าผมเขม็ง ผมเงยหน้ามองมัน คือผมก็รู้แหละว่าคงพูดจาไม่เข้าหู อะไรวะทำท่าโกรธมากขนาดนั้นเชียว
“มึงอย่าได้คิดนะหมาปิง หยุดความคิดทุกอย่างของมึงไว้แค่นั้น” มันว่าแล้วเดินเลี่ยงออกไปแถว ๆ หน้าห้องสงสัยจะเอาอะไรบางอย่าง ผมเลยฉีกยิ้มส่งให้ ก็หน้าตาพี่เอย์น่ารักนี่หว่า เวลามันงอนนะผมช๊อบชอบ
“อ้อ มีอีกอย่างที่ต้องเตือน นับตั้งแต่บัดนี้ไปห้ามมึงทำเมนูสลัดผักอีก ถ้ากูเห็นมึงแตะอาหารจำพวกนี้นะ กูจะไม่โอนค่าจ้างเข้าบัญชีมึงเลยคอยดูดิ่”
เฮ้ยๆๆๆๆๆ อย่าพูดถึงเรื่องค่าจ้างแบบนั้นดิครับ แค่ผมได้ยินก็หนาวแล้ว พี่เอย์แม่ง ผมเริ่มหน้างอขณะที่มันยิ้มแล้วเดินลอยหน้าเข้าห้องไป พอมันเดินออกมาจากห้องอีกครั้งในมือถือแม็คบุคออกมากางลงที่โต๊ะและตัวมันนั่งลงที่พื้น มันเปิดเพลงและเริ่มทำงานของมันไป ผมเลยถดๆๆตัวลงไปนั่งอยู่ข้าง ๆกระแซะๆ หันหลังพิงหลังมันไว้ คือตอนนี้เราเลยนั่งหันหลังชนกันอยู่ผมก็ฟังเพลงไปเรื่อยเอนหัวพิงหลังมัน จนพี่เอย์ขยับไปมาผมนึกว่ามันรำคาญเลยนั่งดี ๆ ไม่พิงมันอีก แค่นั้นแหละครับมันหันขวับมามองผมนิ่งเลย ตางี้เขียวปั๊ด นี่ขนาดวันนี้ใส่แว่นนะ ผมเลยคลานๆเข้าไปหามันแล้วค่อยถอดแว่นมันออกมองหน้ามันชัด ๆ พี่เอย์ทำท่าเหมือนอายผมด้วยนะอะไรของมันวะ
“มีเหี้ยไร มองหน้ากูแล้วไม่พูด” แน่ะๆทำอายคงรู้ว่าโดนผมจีบอีกแล้วดิ่
“เปล่าครับ”
“มึงแม่ง”
“พี่เอย์ครับ” ผมเรียกมัน คือทำเสียงให้เข้ากับบรรยากาศสุดๆ คุณคงคิดว่าผมกำลังจะทำซึ้งใช่ไหม คึคึคึ
“มีไรรีบพูด”
“ผมชอบพี่ว่ะ”เราสบสายตากันทันทีและคือมันทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อว่าผมจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา ผมก็เลยพูดต่อเพื่อให้ประโยคมันสมบูรณ์ยิ่งขึ้น
“นิดๆ”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยย ผมได้ยินนะในใจมันกำลังตะโกนคำนี้ด่าผมอยู่แน่นอน ผมหัวเราะกร๊ากก่อนวิ่งปรู๊ดหนีฝ่าเท้าที่ไวมากของมัน พี่เอย์คว้าเอากล่องกระดาษทิชชู่สวย ๆ ที่อยู่บนโต๊ะเขวี้ยงใส่ผมอย่างแรงในทันที
เฮ้อ แฟนผมนี่เขินแล้วแม่งทำอะไรรุนแรงทุกทีเลยสิน่า ผมรับเอากล่องนั้นไว้ได้ทันอีกแล้วโคตรฉิวเฉียดเจอมันชี้หน้าคาดโทษมาแบบระยะไกล
แต่คือถ้าผมสังเกตไม่ผิด พี่เอย์ยิ้มด้วยนะ ยิ้มกว้างมากๆเลยด้วย
ผมชอบพี่ว่ะ ชอบที่พี่ยิ้มแบบนี้งอนแบบนี้และเป็นแบบนี้ ถ้าพี่จะคิดว่าตัวเองรุกได้อย่างเดียว ผมคนนี้ที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นฝ่ายรับให้ใคร
จะยอมพี่แค่คนเดียวก็ได้ แต่ๆๆๆๆ ต้องรอให้ครบสามเดือนก่อนก็แล้วกัน คึคึ
RRRRRR
RRRRRRRRRRR
เสียงมือถือที่วางอยู่แถว ๆเคาน์เตอร์ดังขึ้น ผมที่ยืนอยู่ใกล้มากจึงเดินเข้าไปดูกะจะเอาไปให้มัน ‘นานะ’ คือชื่อที่โชว์เรียกอยู่ที่หน้าจอ แต่ไม่ใช่แค่นั้น รูปภาพของผู้หญิงสวยมากคนนึงที่ถ่ายแนบแก้มคู่กับมันในชุดนักศึกษาทำเอาผมถึงกับคิ้วขมวดด้วยความสงสัย ขณะมือกำลังจะหยิบ กลับโดนมือพี่เอย์ปัดออกอย่างแรงคือผมไม่รู้ว่ามันตั้งใจปัดมือผมออกหรือมือเราบังเอิญชนกันอย่างแรงกันแน่ พี่เอย์คว้าเอาโทรศัพท์ของตัวเองออกไป เร็วมากจนผมเองก็ยังงง คือผมก็ไม่ได้ว่าจะกดรับหรืออะไรเลยนะผมไม่ละลาบละล้วงของส่วนตัวมันขนาดนั้นหรอก ผมก็แค่จะหยิบเอาไปให้มันเองนี่ ทำไมถึงต้องปัดมือผมออกแรงขนาดนั้นด้วยวะ ผมมองมัน ขณะที่มันหันมองมาที่ผมนิดนึงก่อนที่จะกดรับสายแล้วเดินเลี่ยงเข้าไปคุยในห้อง
Tbc.
# ยาวอีกแล้วแหะๆ คือถ้าไม่ชอบหรือมีข้อติติงตรงไหนบอกกันได้นะคะ มันหยาบคายไปอะไรแบบนี้?? ^_^
#และขออภัยอีกครั้งจริง ๆ ค่ะสำหรับตอนนี้ที่มีคำหยาบเยอะมากจริง ๆ ตอนต่อไปจะปรับปรุงให้มีมากยิ่งขึ้นค่ะ เอ้ย! ไม่ใช่ๆ จะให้มีน้อยลงค่ะ คึคึ
# เนื้อหาระหว่างพี่เอย์กับนานะคือจะอยู่ที่ตอนก่อนหน้านี้ค่ะ(12)
# ขอบคุณที่เอ็นดูปิงและพี่เอย์เหมือนเดิมค่ะ อยู่ด้วยกันไปเรื่อย ๆ นะ :mew1:
-
:pighaun: จิ้มมมมมมมม
อ่านเเรกๆตะกี้ เขินนนนน
ขอฟินเเปบ ละอ่านต่อ อิอิ
-
ที่แท้พี่เอย์ก็จับก้นเพราะแอบดูหนังอยู่นี่เอง หมาปิงรู้อะไรมั้ยพี่เอย์เค้าคิดไปไกลขนาดนี้แล้วนะ
-
ขำพี่เอย์ตอนด่า 'ไอ้เหี้ย' อ่ะ :laugh:
นานะ...เดี๋ยวมีเข้าใจผิดอีกอ่ะ o22
-
กร๊ากกก!!! เกือบไปแล้วนะหมาปิง
เกือบเสร็จพี่เอย์คนดีไป อีกนิ๊สเดียววว
:z1: :z1:
-
ไปแล้วจะโผล่มาทำไมอีก พี่เอย์อย่าโลเลนะ
-
ลุ้นแทบตลอดทั้งตอน ท้ายตอนได้กลิ่ยอายมาม่านิดๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
มีความลับนะพี่เอย์ แล้วน้องปิงจะทำไงล่ะเนี่ย
-
ยอมพี่เอย์เหอะหมาปิงฮุๆ ฉัน ไม่-ได้-ชอบ นิยายเรื่องนี้เล้ยให้ตาย :z3:(อยากลองซึนบ้างฮาๆ) :pig4:
-
หมาปิงง โธ่ถัง ทำพี่เอย์ได้ลง มันผิดคาดไม่ทันตั้งตัวใช่ไหม โถ ก็คนอ่านเตือนกันแทบทั้งเล้าไม่เคยจะฟัง
แล้วผู้หญิงคนนี้คือใครกันพี่เอย์ ทำตัวมีลับลมคมในระวังโดนทิ้งก่อนครบสามเดือน ทำเหมือนไม่อยากให้ปิงเห็นอะ น่าสงสัยสุด ๆ :katai1:
-
:ling1: ไปไม่ถึงฝั่งฝัน น่าเสียดาย
ปิงก็ยอมๆไปเหอะ เดี๋ยวจะมีชะนีมาทวงของแล้วนะ
เอย์จะแก้ปัญหาด้วยตัวเอง หรือว่าจะเอาเดียร์มาช่วย หรือจะเอาปิงไปเปิดตัวเลยนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่เอย์ทำให้หมาปิงสงสัยแบบนี้ไม่ดีนะ
ปล.เป็นฉากล่อแหลมที่ฮามว๊าก
-
โกรธปิงแทนพี่เอย์อะ :beat:
-
ความรู้สึกตอนนี้เหมือน เอย์ คือหมาปิงแม่งพามาจุดสุดยอดแล้วถีบลงเหว สลัดมากไอ้หมาปิงแม่งเอ้ยจะได้อยู่แล้วเนี้ยะ
นานะ มันจะกลับมาทำซากอ้อยอะไรว่ะอีดวกนิ ถึงมาตอนนี้ก็สายไปแล้วเว้ย เอย์มันรักหมาปิงของมันไปแล้ว
มาแต่จะสร้างเรื่องวุ่นๆให้หมาปิงกับเอย์อีกแล้วสิเนี้ยะ :katai1: :katai1:
ปล.สามเดือนในเรื่องคงไม่นานเกินไปนะ ย๊ากกกกกกก :z6:
-
น้องปิงงงงง ไม่ต้องรอสามเดือนหรอก ยอมๆพี่เขาไปเถอะ :hao7:
-
ได้กลิ่มมาม่าโชยมา เฮ่อๆ
หมาปิงน่ารักกกก :-[
-
o13
-
พี่เอย์ นานะเป็นใคร
ดูท่างานจะเข้าพี่เอย์
-
เอ้ย จะดราม่าหรือเปล่าเนี่ยะ ไม่นะ ไม่อยากได้
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย
หมาปิงงงงขำหมาปิงงงงง
เกือบโดนกินไม่ทันตั้งตัว. แต่สงสารพี่เอย์สุด. ค้างสุดดด 5555555
ส่วนนานะนี่ยังไงห๊าาาา
พี่เอย์อย่าทำให้หมาปิงเสียใจนะ. นะพี่เอย์
-
ไม่ชอบมาม่าอ่าค่ะ ขอร้องล่ะพี่เอย์ อย่าทำให้หมาปิงเสียใจนะ ห้ามโลเลเข้าใจไหม :angry2:
-
:ling1:พี่เอย์แม่ง
-
อ่านตอนแรก ๆ ฟิน :z1: กลาง ๆ แอบฮา :m20: แต่ตอนท้ายหักมุมเศร้านี่ซิ :ling1:
พี่เอย์หวงใครกันแน่เนียะ
-
สรรค์ล้ม
-
แงงงง ขำหมาปิงอยู่ดีๆ ตอนท้าย ได้กลิ่นมาม่าโชยมาซะงั้น :a5: :a5:
...ได้โปรด ขอมาม่าจงมีน้อยๆและสั้นๆ T_T :ling3: :ling3: :ling3:
-
ชะนีกลับมาหลอกหลอน
-
คืออยากให้เห็นท่าทางตอนอ่านมาก ดีดดิ้นสุดติ่ง55555 อ่านแล้วอายแทนปิงมากถึงมากที่สุด แล้วยังเหตุผลนั้น ดับอนาจเลยพี่ชาย~~~
น้ำตาเล็ดอะค่ะ โอ๊ย ฮา
แต่ตอนสุดท้าย อ๊าค ทำไมแบบนี้ค่ะ อ๊าค!!!!!!
-
มาม่ากำลังจะมา :z3:
สู้ๆนะคะ
-
เรื่องแฟนดก่า เอาให้ชัดเจนนะพี่เอย์ ปัดป้องขนาดนี้เหมือนมาม่าจะมา ดูยังแคร์กันอยู่มาก
หมาปิงสู้นะลูกพี่อยู่ข้างหนูล้านเปอร์เซ็นต์ คนอ่านไม่ลำเอียงหรอกค่าพี่เอย์บอกตรงๆ >>> เหรอออออ
โอ๊ย ปิงอ่ะตลกมาก เอาอะไรมาคิด มามั่นใจว่าจะกดเค้าลูก เกือบแล้วๆ คนอ่านนี่โคตรลุ้น
ปิงใจร้ายมายั่วให้อยากแล้วก็จากไป~ ฟิ้ววววว แถมขี้อ้อนนัวเนียๆ พี่เอย์มันก็เครียดบ้างเหอะ
ไม่อยากมาม่าเลย คนอ่านรักน้องปิงอ่ะ เรื่องปิงกับที่บ้านกับแม่กับพี่ขมนี่น้องน่ารักสุดๆเลย เลอค่าค่ะนายเอกฉัน
ขอบคุณค่ะ
-
สามเดือนเลยเรอะน้องปิง พี่เอย์จะทนไหวมั้ยน่า
แถมแววดราม่ามาหน่อยๆแล้ว
เจ๊นานะกลับมาทำไมมมมม ขอให้ปะทะกับเดียร์ หรือไม่ก็โดนเดียร์จับทำแฟนซะ :katai4:
-
สายเข้า2เครื่องนี่ รีแอคชั่นเหมือนหนังคนละม้วนกันเลยนะพี่เอย์
:katai4:
-
พี่เอย์มีพิหลุด เอ้ย พิรุธมากกกก
หมาปิงงง หวังว่าคงจะสำเหนียกถึง สถานะบนเตียง ได้แล้วนะ 555555
รอตอนต่อไปค่า
-
นึกว่าวันนี้จะได้เห็นคนเสียตัวเสียอีก บ๊ะ คนเขียนนิ ลุ้นตั้งนาน
นานะ...ไม่รู้จะพูดอย่างไรกับนาง ขอหันไปหาเดียร์แปบ
เอาเถอะถือว่านางมาให้มีสีสันในเรื่องบ้าง
รอต่อไป...ชั้นลุ้นทุกตอน บอกเลย o13
-
นานะมีคนเดียวไม่ใช่เหรอ แล้วไมปิงจำไม่ได้อ่า
-
หูยยย นึกว่าจะเรียบร้อยพี่เอย์ซะแล้ว :laugh:
-
สัญญาจะไม่ครบสามเดือนเพราะ นานะ นี่แหละ
ตัวแปรมาล่ะ หมาปิง
-
หมาปิงเอ๊ยยยยยย ทำพี่เอย์ค้างซะ :laugh: :laugh:
นี่ตอนนี้กลัวดราม่าละนะ
นานะ เธอจะกลับมาทำไมมมมม
ห้ามสร้างความร้าวฉานให้พี่เอย์กับหมาปิงนะะะะะ
-
นั่งขำตั้งแต่เริ่มตอนยันท้ายตอน :m20:
นานะกำลังจะกลับมาสินะ ปัญหาคงตามมาอีกกระบุง
เวลาสามเดือนที่ปิงเสนอนี่ไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรบ้าง
นั่งรอตอนต่อไป :katai2-1:
-
นานะอย่าสร้างปัญหานะ เจ้ขอร้องง ตอนนี้แอบสงสารพี่เอย์กำลังได้ฟีลเลอ เจอปวดขี้ไปนี่จบทุกสิ่ง :laugh:
-
นานะอย่าสร้างปัญหานะ เจ้ขอร้องง ตอนนี้แอบสงสารพี่เอย์กำลังได้ฟีลเลอ เจอปวดขี้ไปนี่จบทุกสิ่ง :laugh:
-
กลับมาทำไมอีกเนี้ยยัยนานะ เชื่อได้ว่าปิงได้ซดมาม่าไปหลายชามแน่ๆ ที้งแฟนเก่าทั้งครอบครัวพี่เอย์ เฮ้อออออ :เฮ้อ:
-
เอาแล้วไง...ใครกัน :katai1:
-
ยังรอดมาได้นะเนี่ย :pighaun:
-
โธ่หนูปิงถ้าครบตามกำหนดสามเดือนเมื่อไหร่ หนูจะเห็นท้องฟ้าเป็นสีเหลืองก็งานนี้ล่ะหนู :z1:
-
:z3: ให้รอทำไม 3 เดือน เสียเวลาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ยอมๆพี่เค้าไปเถอะ.....ยอมตอนนี้อาจโดนเบากว่าให้รอ 3เดือนนะ
3เดือนพี่แกคงเก็บกด จัดหนักจัดเต็ม คิดดูดีๆปิงปิง
จะเวลาไหนก็ต้องเป็นเมียพี่เอย์อยู่ดี....
อ่านตอนแรกๆอมยิ้มแก้มปริ เสร็จแน่ๆๆๆ
เคลิ้มๆแบบนี้ เสร็จแน่ๆ
พอปิงปฎิเสธ
:m31:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดโกรธๆๆๆๆๆๆ
โกรธแทนเอย์ อารมณ์เสีย
สงสารเอย์ :m15:
:katai1:
แล้วนานะ มาจากไหนอีกละ แจกมาม่าเปล่าเนี่ย
หวังว่าคงไม่มีผิดใจกันนะ
ปล. เรื่องหยาบเราเฉยๆ...ผู้ชายมันก็ต้องหลุดแบบนี้เป็นธรรมดามากกกกกกกกกกก
ไม่พูดหยาบสิแปลก 5555
-
พี่เอย์ทำไมทำอย่างนี้
-
น้องปิงงงงงน่ารักมากเง้อออออ
อิจฉาพี่เอย์มากค่ะบอกเลย
เอ็นดูและอยากดูเอ็นน้องจริงๆ :hao6: :hao7:
-
ตามอ่านจ้า
-
อิพี่เอย์มีพิรุธนะแกร ชิๆ
-
ขำมากค่ะ อ่านไปขำไป
แต่ลงท้ายเริ่มไม่ขำแหล่ะ อิพี่เอย์ทำเป็นมีความลับ
หมาปิงมันเก่งคอมนะ เดี๋ยวเหอะ ปิงมันเจอเมื่อไหร่หล่ะ รู้กัน o18
-
หล่อนจะกลับมาทำไมย่ะ
:z6: :z6: :z6:
-
ถ่านไฟเก่ามันจะคุเหรอพี่เอย์
ไม่เอานะะะะะะะะ เดี๋ยวหมาปิงเสียใจ
-
นางร้าย(?)เตรียมออกโรงแล้วสิน่ะ..ปิงฟาดให้ร้ายไม่ออกเลยน่ะ อย่ายอมๆ :z6: :z6: :laugh: :laugh: :laugh:
-
55555ขำไอ้หมาปิงมากอยากดูตอนมันโดนกดจิงๆสะแล้ว :hao6:
-
3 เดือน หมาปิงจะรอดมั๊ย อาจจะโดนก่อนได้น่ะ
>.<
-
พี่เอย์คงอยากบอกน้องปิงว่า "รักนะเด็กโง่" :กอด1: :mew1:
-
:mew1:
-
เป็นฉากที่เกือบเป็นNCที่ขำมาก :laugh:
เอย์ตั้นเผลอรุนแรงใส่น้องหรือตั้งใจเนี่ย
เดี๋ยวมีดราม่ากรุบกริบแน่เลย :katai1:
-
คืออ่านแล้วขำจนปวดท้องอ่ะ5555 ปิงแม่งโคตรฮา
นานะผู้นำมาม่า หรือตัวกระตุ้นกันนะ อิิ ติดตามๆ
-
เขิน ฟินนน งอน มีทุกอารมณ์
ชอบมากกกกกครับ :ling1:
-
คำต้องห้าม "3เดือน"
หมาปิงนิ ทำพี่เอย์ของขึ้นแล้วมาเบรคกันอย่างนี้ซะงั้น
แต่ก็เข้าใจอะนะ ไม่เคยรับ พอเจอะเข้าไป ร้องลั่นเลย 55
ส่วนนานะ จะมาทำให้คสพ.ของสองคนเป็นไงบ้างน๊า
คงต้องขึ้นอยู่กับพี่เอย์นี่แหละ
-
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องกับชื่อคนแต่งคิดว่าดราม่าอีกแน่ๆ เพราะเรื่องก่อนนายเอกน่าสงสารมาก
แต่พอได้อ่าน อย่างฮาค่ะ สนุก น่ารักมุ้งมิ้งมากๆ
แถมคนแต่งแวะมาอัพบ่อยด้วย ชอบๆ ค่ะ
ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ ^^
-
อาจกำลังจะแย่เพราะพี่เอย์ไม่ค่อยไม่
หวังว่าหมาปิงจะเข้าใจ
ถ้าชนีไม่ทำพิษ
-
ตอนแรกก็ว่าหมาปิงจะไม่รอดละ
แต่ก็รอดออกมาได้ด้วยมุข......ปวดขี้ กร๊ากกกกกกกก
แล้วนานะนี่แฟนเก่าไม่ใช่หรอเอย์ เขาทิ้งเอย์ไปไม่ใช่หรอ
แล้วทำไมยังติดต่ออยู่ล่ะ แถมยังกดรับสายเลี่ยงไปคุยในห้องแบบนี้
ไม่คิดถึงใจของปิงเลยหรอ?
ถ้ามีปัญหาขึ้นมาจะสมน้ำหน้าให้ ฮึ....
-
กำลังจะมาม่าใช่มั้ยเนี่ย ยังระแวงยัยเดียร์อยู่นะนี่ดันโผล่มาอีกคนนึงละ
-
ให้รอตั้งนานเดือน เล่นตัวนานไปหน่อยมั้ยน้องปิง
เดี๋ยวพี่เอย์ก็กามตายด้านหมดซะหรอก :oo1:
-
โนวววว
ค้างมาก
หมาปิงน่ารัก
ทำไมพี่เอย์ถึงเป็นรุกที่มีรังสีรับแผ่ออกมามากขนาดเน้ :katai1: :katai1:
-
:pig4:
-
หมาปิงเอ๊ยยยยย ยอมรับสถานะตัวเองซะเถอะ หลับหูหลับตา แป๊บๆ เดี๋ยวก็ดีเอง อิอิ
เราว่าอิพี่เอย์มันคงไม่มีไรหรอก (อ่านจากตอนก่อนอ่ะนะ) แต่กลัวจะเข้าใจผิดกันมากกว่า
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปจ้าาาา ^^
-
ขอเชิญคุณนานะ อยู่ต่างประเทศไปเถอะนะ ไม่ต้องกลับมานะ ฮ่วยย 55555
-
แอบค้างตามพี่เอย์ :o8:
แต่พอตอนท้ายแบบ :katai1:
รอตอนต่อปายยย เป็นกำลังใจค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โถ่วววว หมาปิงจะโดนเสียบยังไม่รู้ตัว 5555555 น่าเอ็นดูวววว :katai5:
-
โอ้ยยย ฉันฮาหมาปิงมากๆๆๆ :m20: ขนาดเล้าโลมซุกไซ้ การแสดงออกของคุณชายว่าจะกด มันยังคิดไปได้ว่าอยาก ontop :jul3: แล้วเป็นไงพอโดนจิ้มก้น สะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที ไม่พอ รู้จุดประสงค์อ้างไปได้ว่า
"ปวดดดขี้ขขขขขขขขขข" :m20:
ว่าแต่ตอนท้าย นางกลับมาทำไม ใครเชิญอ่ะ คุณชายเอย์ทำหมาปิงได้นะ ขอให้อดไปเลย :m16:
-
เย้ดีใจอ่านทันแล้ว
แต่มาทันตอนจะได้กินมาม่านี่ซิ
ตอนล่าสุด พี่เอย์ก็ยังคงเป็นพี่เอย์
ทำอะไรๆเหมือนจะไม่แคร์หมาปิงซะ
เรื่องนี้สนุกมากมายก่ายกอง อ่านไปจำไป
หมาปิงน่ารักอ่ะ รู้ทันพี่เอย์ไปซะทุกเรื่องเลย
-
ขำกับปิงและเดอะแก๊งจริงๆ ตรรกะแต่ละอย่าง 5555
-
ระวังเจอน้องหึงโหดนะพี่เอย์
รีบมาต่อนะค๊าาาาาาาา
-
ฮาน้องปิงมากกกกก
แต่ท้ายๆนี่แอบดราม่านะ
ลุ้นน้องปิงต่อไป
-
พี่เอย์จะมาไหมน้าาาาาาาาาาาาา :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
รอหมาปิงอยู่น้าาาาาาาา
-
เข้ามาลงชื่อเป็น FC คุณชายเอย์กับน้องปิงปิงด้วยคนค่ะ
อั๊ยยย หลงรักเรื่องนี้มากเลย แต่ล่ะตอนนี่อ่านจุใจมาก o13
อ่านตอนล่าสุดแล้วรู้สึกเหมือนโดนหมาปิงทำร้าย
ไม่ใช่คุณชายเอย์ค้างคนเดียวนะคะ
ทุกคนก็ค้างด้วย
ย๊ากกก ปิงปิงช่างทำกันได้ลงคอ 55555
สงสารเอย์ตั้นก็สงสารนะ แต่เรานี่ขำก๊ากลั่นบ้านเลย จนน้องสาวถามว่าเป็นไร(ก็หันไปตอบมันมึนๆว่า"ฟิน")
555555555555
:pig4:
-
น่ารักทั้งสองคนเลย
ชอบตอนนี้สุดๆ
-
ตามมาจากกระทู้นิยายแนะนำค่ะ
อ่านแล้วยิ้มตามเลย น่ารักมากๆ พี่เอย์น้องปิง :impress2:
-
v
v
v
v
“พี่เอย์ครับ ผมปวดขี้”
ไม่ทนก็ต้องทนล่ะนะ พี่เอย์ เจอประโยค "สกัดฟิน" อันนี้เข้าไป
พาเอาค้างกลางอากาศกันเลยทีเดียว ณ จุดนี้ สงสารพี่เอย์ จริง ๆ
5555+ นึกว่าหมาปิงจะเสร็จพี่เอย์ซะแล้ว ไม่น่าคิดไอ้ประโยคนี้ได้ก่อนเลย
ไม่งั้นนะ หึหึหึ :z1: :z1: :z1:
แต่ว่า..............................
น้องปิงก็ชวนถู ๆ ไถ ๆ กันไปก่อน ระหว่างรอ 3 เดือนแล้วนี่เน๊อะ
พี่เอย์ก็จัดไปเน๊อะๆ ๆ ๆ (กร๊ากกกกก.................... :laugh: :laugh:)
น้องนานะ เค้าจะมาทวงของ ๆ เค้าคืนหรือครับ หมาปิงอย่าไปยอมนะ
พี่เอย์จะจัดการยังไง ในใจลืมน้องนานะไปหมดรึยัง
อย่าทำน้องปิงสุดเกรียน(ของผม)เสียใจนะครับ
-
ชอบมากค่า ขำจนน้ำตาเล็ด คือปิงโคตรฮา :laugh:
น้องน่ารักมาก พี่เอย์ก็ค้างเติ่งเลยดิ่ :m20:
รออ่านต่อจ้า
-
สนุกมากค่าาา ชอบพี่เอย์สุดๆ
เป็นเมะทีน่าเอ็นดูมากกกกกก :katai2-1:
-
มารอหมาปิงกะพี่เอย์
ยังคาใจเรื่องโทรศัพท์กับคนที่โทรเข้า
-
# 14 คุณชายไฮโซกับจิ๊กโก๋ลูกทุ่ง
....ข้าแต่งกับเอ็ง เอ็งเป็นของข้า
ใครเรียกภรรยา แต่ข้าเรียก ‘เมีย’………
เย็นวันนั้น เราสองคนนั่งทานข้าวด้วยกัน
“ปิง กูจะเอาอันนี้” พี่เอย์ยื่นช้อนกับส้อมของมันมาหนีบมะเขือเทศชิ้นใหญ่ที่อยู่ในจานข้าวผัดกุ้งของผม จริง ๆ คือเราก็กินเมนูเดียวกันนะ ตัวมันอ่ะแหละพอกินมะเขือเทศในจานตัวเองจนหมดแล้วก็จะมาวุ่นวายที่จานผมทุกครั้ง
“งั้นแลกกันกับกุ้ง” ผมเสนอ มองมะเขือเทศที่ถูกมันคีบไปอย่างเสียดาย
“เออเอาไปดิ่ เอามะเขือเทศของมึงมาให้กูทั้งหมดเลย”
“พี่เอย์แย่ว่ะผมก็อยากกินเหมือนกันนี่” มะเขือเทศออสเตรเลียด้วยนะที่ใช้ผัดให้คุณชายกินแพงกว่ากุ้งCP อีก อร่อยกว่าด้วย
“มึงเอากุ้งจานกูไปให้หมดเลยก็ได้นะ กูไม่ปลื้มกุ้งเท่ากับมะเขือเทศอร่อย ๆ หรอก” มันว่าแล้วตักเอากุ้งในจานตัวเองใส่มาที่จานผมจนเกือบจะหมด ขณะที่ผมเองก็ต้องแลกมะเขือเทศทั้งหมดของผมให้มัน
“วันหลังพี่กินข้าวผัดมะเขือเทศนะ ผมจะทำเมนูนี้ให้เป็นพิเศษเลย” กุ้งเกิ้งไม้ต้องใส่หัวมัน ใส่แม่งมะเขือเทศกับข้าวเปล่านี่แหละมันกินเข้าไปได้ไงวะ หรือพวกคนรวย ๆ ชอบกินของแปลกๆแบบนี้ ผมมองมันนั่งกินด้วยสายตาที่เอิ่ม เอียน คือไม่เข้าใจว่ามันอร่อยเหรอวะมะเขือเทศล้วนๆแบบนั้น พี่เอย์มองผมพอดีมันตียักคิ้วส่งให้แบบเย้ย ๆ ผมเลยเตะขามันไปเบา ๆ แล้วเราสองคนก็เล่นเตะกันใต้โต๊ะเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ
“พี่เอย์ครับ คืนวันศุกร์พี่จะไปกับผมแน่ใช่ไหม”
“อือไปดิ่ ก็ตกลงกันแล้วนี่”
“งั้นเจอกันที่นี่นะเดี๋ยวผมแวะมาหาพี่ก่อน”
“ให้กูไปรับมึงที่ห้องดีไหม”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมมาหาพี่ที่นี่แหละ เตะบอลเสร็จเดี๋ยวแวะมาเลย”
คืนวันศุกร์ผมกับพี่เอย์เรานัดกันไว้ว่าจะไปดูดนตรีกันกับพวกไอ้บาสไอ้วุฒิ ไม่รู้คุณจำได้รึเปล่านะวันเสาร์ที่แล้วไอ้บาสมันโทรชวนผมว่าพี่ชายมันที่เป็นนักดนตรีอยู่ที่ผับที่เรามักจะไปกันบ่อย ๆ เขาจะจองบัตรไว้ให้ พอดีว่ามีวงที่พวกผมชอบจะมาแสดง ผมเลยชวนพี่เอย์ด้วยซึ่งมันก็ตอบตกลงนะ ไม่ถามผมสักคำว่าไอ้วงที่พวกผมชอบดูกันเนี่ยมันเป็นวงดนตรีแบบไหน
.
.
.
“เอาจริงๆซิปิง มึงคบกับพี่เขาจริงเหรอวะ”
ไอ้วุฒิแม่งทำหน้าจริงจังกว่าครั้งไหน ๆ มันจ้องผมเหมือนคาดคั้นจะเอาคำตอบ เราสามคน ผม บาส วุฒิ มาเตะบอลกับพรรคพวกคนอื่น ๆ ที่สนามอย่างที่เคยทำ แต่วันนี้หลังเลิกกันเสร็จไอ้ห่าวุฒิแม่งลากผมให้มายืนคุยกันแถว ๆ หลังโกลด์
“เออ นิดๆ”
“หมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่าคบ แต่ไม่มีอะไรลึกซึ้งอย่างที่คิดหรอกกูขอเวลาพี่เขาไว้ก่อน”
“เหี้ยแล้วพี่ปิง มะ...มะ...หมายความว่าลูกพี่จะเป็นรับให้คุณพี่เอย์เขาเหรอ”
“ไอ้เหี้ยบาสไอ้เพื่อนเลวมึงเงียบเลย!” ผมรีบเอามือปิดปากมัน ก็มันอยากตะโกนทำไม ผมผลักมันออกไปให้พ้น ๆ ดูเหมือนไอ้วุฒิมันยังมีเรื่องอะไรกังวลอยู่ ไอ้บาสรู้งานมันไม่เข้ามาใกล้พวกผม คือผมกับวุฒิอายุเท่ากันและก็สนิทกันมาก่อนมัน เพราะอย่างนั้นเวลามีเรื่องอะไรซีเรียสที่วุฒิกับผมจะคุยกันไอ้บาสจะไม่กล้าเข้ามายุ่ง
“มึงคิดเรื่องไรเนี่ย ดูทำหน้าเข้า” ผมกอดคอมันแล้วยีหัวมันเล่นเอาให้มันยุ่งไปเลยไอ้วุฒิแม่งหน้ายุ่งอะไรนักหนาวะ ก็รู้หรอกครับว่ามันคงจะห่วงผม พี่เอย์กับผมจะว่าไปแตกต่างกันแทบทุกอย่าง ถ้าจะเปรียบเทียบง่าย ๆ ให้คุณเห็นได้ชัด ๆ ก็ดอกฟ้ากับหมาวัดนั่นแหละครับ แต่เดี๋ยวนี้มันไม่ต้องขนาดหมาวัดก็ได้มั้งขอผมเป็นเจ้าตูบน่ารักมุมิได้ไหมหว่า อิอิ
“ดูให้ดีๆก่อนนะมึงไอ้ปิง คนรวยมีพร้อมขนาดนั้น แน่ใจได้ยังไงว่าเขาจะมาจริงจังกับคนอย่างเรา ” โหยยยคุณพี่วุฒิครับกูว่ามึงนี่ซีเรียสมากไปจริงแล้วว่ะ
“ซีเรียสไปไหนวะมึง กูเองก็อยู่ในขั้นดูๆนั่นแหละไม่งั้นกูยอมพี่เขาไปแล้วดิ่”
“จริงนะ”
“จริงสิวะ”
“เอองั้นก็ดี เดี๋ยวคืนนี้กูจะลองดูๆให้ พี่เขาไปกับพวกเราด้วยใช่ไหม”
“คราบๆ ดูเลยครับเพื่อนวุฒิสุดหล่อ ปิงๆอนุญาต ดูพี่เขาให้เต็ม ๆ สองตามึงเลยนะหึหึหึ”
แค่นั้นแหละครับมันฉีกยิ้มกว้างเลยกอดคอผมเดินเข้ามาหาไอ้บาส หมาบาสพอเห็นหมาวุฒิคู่ซี้มันยิ้มออกมันเลยรีบวิ่งเข้ามา พวกผมวิ่งไล่ตีกันพักนึงก็แยกย้ายกันกลับ เพราะวันนี้เป็นคืนวันศุกร์เรามีนัดกัน –ไปดูดนตรี-
ผมจอดมอ’ไซด์ไว้ที่เดิม ขยับหมวกแค็ปสีดำลายหัวกะโหลกไขว้ที่สวมมา เดินตัดตัวตึกสูงเข้าไปในอาคารรูปทรงสวยงามที่ตลอดสองสามเดือนมานี้เข้าออกแทบจะทุกวัน ใช่แล้วครับ คอนโดหรูหราของคุณชายนั่นเอง
“พี่เอย์ครับ” ผมเคาะเรียก คือพอเข้ามาในห้องผมไม่เห็นพี่เขาเลยลองมาเรียกที่ห้องนอนดูคิดว่าน่าจะอยู่เพราะเรานัดกันไว้สองทุ่มครึ่ง
“โทษทีกูหลับ เพิ่งจะตื่นตอนมึงโทรมาเตือนนี่แหละ”
ผมยืนอึ้งโคตรตกตะลึงกับชุดของมันพี่เอย์กำลังแต่งตัวจวนจะเสร็จแล้วพอดี คือผมจะอธิบายยังไงดีให้คุณเห็นภาพ เอาเป็นว่าพี่เอย์หล่อมากครับ เสื้อเชิ้ตสีดำที่มันใส่ผ้าหรูหรามากโคตรจะตัดกับสีผิวของมันแล้วก็นาฬิกาเรือนทองที่คาดประดับอยู่ที่ข้อมือขาว ๆนั่นยิ่งเสริมบุคลิคให้ดูดีมากขึ้นไปอีก สุดท้ายมันคว้าเอาสูทเข้ารูปมาสวมทุกอย่างเป็นอันจบ ในขณะที่ผมคนนี้ถ้าเดินไปกับมันจะเหมือนเด็กรถไม่ก็เด็กที่มากับคุณชายน่ะ คือผมเสื้อเอ็มร้อยห้าสิบกับยีนส์ขาดๆผ้าใบคู่เก่งแล้ววันนี้เสือกแถมหมวกแค็บดำเสริมหล่อผมด้วย
คือผมก็คิดว่าผมโอนะกับชุดนี้แต่พอมาเห็นมันอะไรวะแม่งทำผมขาดความมั่นใจได้อีก แต่ๆๆๆๆ สถานที่ๆเราจะไปคือมันใช่เหรอสำหรับชุดแบบนี้ของคุณชายผมก็นึก อะไรกันวะ ทำไมเราสองคนถึงต่างกันได้ขนาดนี้ จิ๊ ช่างดิ่ผมมั่นใจอ่ะ ผมลูกทุ่ง ผมแนว!
“ทำหน้าอะไรขี้เหร่อีกแล้วมึงนี่ แล้วใส่หมวกทำไมทำเป็นลึกลับกลัวใครเห็นรึไงว่าไปกับกู”
“พี่เอย์ พี่เปลี่ยนชุดหน่อยไหมพี่” คือมันจะเข้ากับที่ๆผมจะพาพี่ไปไหมอะไรแบบนั้น ที่สำคัญเราไปด้วยกันพี่ก็ควรจะแต่งเป็นแนวเดียวกับพวกผมใช่ไหม อย่างน้อยถอดสูทเหอะ
“ทำไมวะ แบบนี้หล่อไม่พอเหรอ”
“เปล่าครับ หล่อแล้วหล่อมากเลย” หล่อเกินไปต่างหาก แล้วนี่ผมเผ้านี่แอบไปซอยมาใหม่นิดๆด้วยนี่นา อะไรกันไม่เจอกันแค่สองวันพี่เอย์แม่งทำไมหล่อขึ้นได้อีกวะ มันแต่งตัวเสร็จแล้วพอดีกำลังหยิบพวกกระเป๋าตังค์อะไรของมันอยู่ผมเลยเดินออกมารอที่ด้านนอก
“ไปได้แล้วหมาปิง มึงนี่มันเสื้อเอ็มร้อยยังขี้เหร่ได้อีกนะมึง”
มันว่าแล้วดันหลังผมให้เดินออกไปนอกห้อง เราสองคนลงลิฟต์มาถึงชั้นลานจอดรถ พี่เอย์ตรงดิ่งไปที่รถทันทีผมรีบเรียกไว้
“พี่เอย์ครับ” มันหันกลับมามอง แฟนใครวะ โคตรน่ารักเลย
“ไปรถผมนะพี่”
“หืม????????”
“อะไรเล่า ตกใจอะไรนักหนา วันนี้เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิครับ เคยนั่งไหมรถมอไซด์อ่ะ สนุกนะลมเย็นแล้วยังได้เกาะเอวสุดหล่อคนนี้ด้วยน้าา” แน่นอนครับว่าผมตะล่อมมัน ก็ดูหน้ามันซะก่อนพอรู้ว่าผมจะชวนไปมอไซด์เท่านั้นอึ้งได้อีก ผมเลยยื่นมือออกไปหามัน ดูซิคุณชายจะเอาแต่ใจหรือจะยอมยื่นมือตัวเองออกมาแล้วเดินไปกับผมไหม
“พี่เอย์” ผมเรียกมันอีกครั้ง ส่งยิ้มให้ ในที่สุดมันยื่นมืออกมาจับมือผมไว้จริง ๆ
“เดี๋ยวเอาสูทไปไว้ที่รถก่อน” ผมโอเคในทันที คือมันก็คงรู้แหละแต่งตัวแบบนั้นคงไม่เข้ากับพาหนะสักเท่าไหร่ พี่เอย์เดินไปโยนเสื้อสูทไว้ที่รถมันเดินกลับมาหาผม ผมคว้ามือมันมาจับไว้แล้วพาเดินลัดตึกออกไปที่ออฟฟิสแม่บ้านเล็กๆซึ่งเป็นที่ๆผมจอดรถมอไซด์ผมไว้ทุกครั้งที่มาทำงานที่นี่
“อ่ะ ใส่ไว้นะครับ” ผมถอดหมวกแค็บสีดำที่ตัวเองสวมอยู่ยื่นให้มัน เห็นมันอึ้งนิดหน่อยก่อนที่ผมจะชูหมวกอีกใบให้มันดู วันนี้ผมเตรียมมาสองใบกะชวนคุณชายซิ่งมอไซด์อยู่แล้ว เปลี่ยนบรรยากาศเปลี่ยนมุมมองของมันบ้าง
“แล้วหมวกกันน็อค?”
“คึคึ หมวกกันน็อคนั่นมันแค่ทฤษฏีพี่ ถึงจะผิดกฏไปหน่อยแต่วันนี้ผมจะพาพี่ซิกแซกชมกรุงเทพฯแบบไม่ต้องผ่านกระจกติดฟิล์มนะ พี่เอย์จับเอวน้องปิงไว้ดี ๆ เลยนะครับนะ” พอผมพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าพร้อมแล้ว พี่เอย์วาดขายาว ๆ ของมันขึ้นคร่อมแบบไม่รอช้า ผมก็ออกรถเลยสิครับ วันนี้พาแฟนขับรถเล่นมีความสุขดีว่ะ หึหึหึ
ในที่สุดรถมอเตอร์ไซด์คันเล็กกับผู้ชายตัวโตๆสองคนก็โลดแล่นไปตามตรอกซอกซอยต่าง ๆ บนท้องถนนพี่เอย์จับเอวผมแน่นเชียวนะมันคงกลัวมั้ง ยิ่งมันกลัวผมยิ่งแกล้งเลยเอาดิ่ ซิกไปแซกมาแถมเบรคหัวทิ่มนี่บ่อยมากคือเบรคจึ๊กเบรคจึ๊ก แต่ละทีคุณชายก็ไหลลงมาใส่ผมอ่ะ นี่ถ้ามันมีนมหน่อยนะอึ๊ยยยย
“กอดเลยก็ได้นะพี่ กลัวตกเหรอครับ” ผมอ่อยมัน คึคึ ดูซิมันจะยอมกอดเอวน้องปิงไหม ผมฉีกยิ้มรอหน้านี่ตึงไปหมดเหงือกก้แห้งคือท่อลมด้วยไง แต่ที่โดนกลับมาแบบเต็ม ๆ เลยก็คือ โดนมันตบหัวกลับมาตามระเบียบ ไม่เจ็บหรอกแต่ตกใจมากกว่าผมขับรถอยู่เลยเป๋ไปนิดนึง พี่เอย์คงรู้ว่าตัวเองเล่นไม่เป็นเรื่องมันรีบสอดมือเข้ามากอดเอวผมไว้แน่นเลย ผมยิ้มเลยสิครับ ไอ้ที่เป๋ไปเมื่อกี้น่ะก็แค่แกล้งมันเหอะ คิดอยู่แล้วมันต้องตกใจเผลอกอดผมไว้แน่ รถจอดติดไฟแดงอย่างเลี่ยงไม่ได้บ้าชะมัดจอดคู่กับพี่แท็กซี่มีคนนั่งอยู่ด้านในมองออกมาแล้วยิ้มด้วยผมก็อายนิดๆนะแต่ช่างมัน ส่วนพี่เอย์นี่คงไม่ได้ดูคนรอบข้างเลยสิท่า มันยังกอดผมไว้แน่นเลย คือคุณชายไม่มีความอายอยู่เลยหรือไงผมอยากถาม
“เราจะไปที่ไหนกัน” มันพูดขึ้นโต้ลม คงกลัวผมไม่ได้ยินเลยยื่นหน้ามาใกล้เป็นพิเศษ
“บ้านไม้แดงครับพี่ แต่เดี๋ยวต้องวนไปรับพวกไอ้บาสกับไอ้วุฒิก่อน”
ผมหันมาบอกมัน หน้าพี่เอย์อยู่แถว ๆ ไหล่ผมเองมือมันกอดเอวโคตรแน่น จากตอนแรกที่ติดไฟแดงผมเลยต้องเลี้ยงเข้าตามซอกซอยต่าง ๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้
“วู้ววๆๆๆๆๆ วี๊ดวิ้วววว ลูกพี่ปิงพาสาวมาเปิ-......เย้ยยยยยยยยย” ไอ้บาสไอ้เหี้ยไอ้เด็กปากดีผมรีบอุดปากมันไว้เกือบไม่ทัน พอมันเห็นว่าพี่เอย์ซ้อนท้ายมากับผมเท่านั้นแหละแม่งล้อผมอ่ะ
“ไปได้แล้วเร็ว” ผมบอกมัน ไอ้วุฒิกระโดดขึ้นสตาร์ทแล้วหมาบาสเลยต้องรีบขึ้นเกาะท้าย ไม่ได้นะครับเดี๋ยวไอ้วุฒิมันทิ้ง ไอ้นี่ไม่ค่อยเหมือนใครเรื่องมากกับมันไม่ได้นะ เวลาเราไปเที่ยวกันพวกผมใช้มอไซด์ก็จริงนะแต่ก็จะนัดกันที่หอก่อนประจำก่อนจะขับรถออกไปพร้อม ๆ กัน ผมปล่อยให้รถสองหมานำไปก่อน ตัวผมก็เอื่อยๆไปตามเรื่อง มีพี่เอย์นั่งมาด้วยแบบนี้ต้องขับพามันกินลมสักหน่อย
“ที่นี่?”
คุณชายลงจากรถแล้วเงยหน้ามองป้ายทางเข้าร้านทำหน้าเหวอนิดๆ คือช่องจอดมอไซด์มันจะแยกจากรถยนต์ใช่ไหมแล้วคือมันไม่ใหญ่มากที่สำคัญไม่มีพนักงานมาโบกอะไรให้นะครับ พวกเราต้องช่วยตัวเอง ผมเดินเข้าไปหามัน
“เข้าไปเถอะครับ”
“ผับแบบนี้เหรอมึง” ตูว่าแล้วมันต้องไม่ใช่แนวนี้ ดีนะที่คุณชายถอดสูทออกแล้วไม่งั้นมันได้เป็นกาในฝูงหงส์แน่ เอ้ย ไม่ใช่ๆ หงส์ในฝูงกา
“ใช่ครับที่นี่แหละ” ผมบอกมันแล้วก็สงสารเหมือนกันนะ มันกำลังมองผู้คนที่เริ่มทยอยกันเข้าไปคือเขาก็แต่งตัวกันหลายแบบ แต่ส่วนใหญ่ก็เซอๆแบบผม ไม่มีใครมาหรูแบบคุณชายกันนักหรอกนอกจากพวกแก่ ๆ เสี่ยๆเลย อีกทั้งรสนิยมเรื่องเพลงคือเอาจริง ๆ ผมไม่เคยได้ยินมันฟังเพลงแนวนี้เลยนะ แต่ช่างเหอะเดี๋ยวมันเข้าไปลองฟังดูคุณพี่อาจชอบลุกขึ้นเฮ้วๆกับพวกผมก็ได้ ผมเห็นพวกหมาบาสมันกวักมือเรียกรออยู่แล้ว เลยพาคุณชายเดินเข้าไป แต่โทรศัพท์มันดังขึ้นก่อน
“อยู่ที่ร้าน เอ่อ บ้านไม้แดง........อือ แถวๆซอยยาสูบ.....ทำไมมึงมีบัตรเหรอ ได้งั้นเดี๋ยวเจอกัน” นี่คือพี่เอย์พูดกับคนในสายนะ ผมก็ยืนรอมันเพราะมันหยุดไม่ยอมเดินต่อ คนเริ่มเยอะอาจเพราะวันนี้มีวงพิเศษมา
“เดี๋ยวไอ้ซ่าร์กับเดียร์มันจะมาสมทบด้วยนะ” ผมชะงักเลยสิครับ คราวนี้เป็นผมที่หยุด พี่เอย์หันมามองทำหน้าเหมือนสงสัยว่าผมเป็นอะไร
“พะ.....พี่ซ่าร์จะมาเหรอครับ” นี่ผมหูฝาดฟังอะไรผิดพลาดป่ะวะ คือไม่น่าเป็นไปได้ที่พี่ซีซ่าร์จะมาที่นี่ด้วย
“เออทำไม มึงดีใจมากขนาดนั้นเลย?” เอาอีกล่ะจะงอนกันทำไมวะก็แค่ถามดู แต่จริง ๆ คือดีใจมากนะ
“เปล่าๆๆไม่ใช่แบบนั้นครับ คือผมกำลังคิดว่าคนเขาจะไม่แตกตื่นกันเหรอ ถ้าพี่ซ่าร์มาในที่แบบนี้มันจะดีเหรอครับ แล้วพี่เขามีบัตรได้ยังไง”
“มีดิ่ ระดับมันถ้าอยากได้บัตรแค่นี้มันหาได้สบายอยู่แล้ว แล้วมึงก็ไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะมีใครจำมันได้นะ ไอ้ซ่าร์มันเที่ยวกับกูบ่อย เดี๋ยวมึงคอยดูเอาก็แล้วกันเวลามันมาเที่ยวในที่แบบนี้ไม่เคยมีใครจำมันได้เลยสักครั้งเดียว”
พอเข้ามาด้านในหมาบาสมันพาพวกผมไปสวัสดีพี่บุ้งพี่ชายมันคนที่จองบัตรไว้ให้พวกเรานั่นแหละครับ
“หวัดดีครับพี่บุ้ง” พวกผมก็ทักทายกัน ไอ้พี่เอย์ยืนเฉยไม่สนใจ พี่บุ้งเข้ามากอดคอผม คือผมเคยมาเรียนตีกลองกับพี่เขา เคยคิดว่าบางทีอาจจะเล่นดนตรีเป็นงานเสริม ก็พอจะได้นะครับกลองก็มันส์ดีเหมือนกัน แต่คือมันเป็นงานที่ต้องทำตอนกลางคืนไงผมคิดว่าไม่เหมาะเลยเลิกไป กลัวคุณนายกับพี่ขมเป็นห่วงด้วยแหละ
“หมาปิงไงมึงได้ยินข่าวว่าเปลี่ยนสาวเป็นว่าเล่นเลยนี่หว่า” พี่บุ้งถอดหมวกผมออกก่อนลงมะเหงกอย่างคนที่เคยเอ็นดูกันมาอย่างดี คือพี่บุ้งเป็นพี่ชายที่น่ารักมากจริงครับผมกอดเอวพี่เขาเลย คิดถึงเหมือนกันไม่ได้เจอกันนานแล้ว
“วันหลังพาแฟนมาด้วยสิวะ เปิดตัวให้เพื่อนฝูงรู้บ้าง พี่คนนี้อยากรู้เรื่องของมึงเสมอนะ”
“วิ้ววววววววววววว ก็นี่ไงพี่บุ้-.........”
เสียงไอ้บาสโห่ขึ้นทันที จนผมต้องรีบชี้หน้ามันไว้กลัวมันจะพูดอะไรต่อเดี๋ยวเรื่องจะยาวไอ้วุฒิรู้งานรีบอุดปากมันไว้ก่อนที่มันจะพูดอะไรส่งเดชออกมา เออผมก็เพิ่งสังเกตไอ้วุฒิแม่งจ้องพี่เอย์ตั้งแต่ตอนออกมาจากหอจนถึงตรงนี้มันยังไม่พูดอะไรกับพี่เขาสักคำมีแต่ไอ้หมาบาสที่เป็นคนพูด มันพูดมากเสียจนผมปวดหัว
“ไปนั่งกันเหอะไป”
พวกผมก็เดินมาหาที่นั่งตามหมายเลขโต๊ะ โซนที่พี่บุ้งจองให้คือมันไม่ใช่หน้าสุดนะครับ เป็นด้านข้างแต่คือเป็นชั้นลอยที่สามรถมองเห็นเวทีได้ชัดมากแล้วก็ค่อนข้างเป็นส่วนตัว พี่เอย์เดินอ้อมมานั่งลงข้างผมขณะที่หมาบาสกับไอ้วุฒินั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เราบอกพี่บุ้งไว้ว่าขอซื้อโต๊ะเสริมเพิ่มอีกสองพี่แก็เลยติดต่อกับผู้จัดการร้านให้สรุปคือเราแค่รอให้พี่ซ่าร์กับเจ๊เดียร์มาก็แค่นั้น
เอ๊ะเดี๋ยวน!ะ คือพี่เดียร์ก็จะมาเหรอ?? คู่หมั้นพี่เอย์จะมาด้วยนี่หว่าผมแม่งทำไมลืมคิดไปเลยวะ จิ๊! จะมาทำไมกันเริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว
“เป็นไรของมึง ทำหน้าขี้เหร่อีกแล้วนะ รีบสั่งอาหารเร็วเข้า” พี่เอย์ผลักหัวผมเบา ๆ มันเอามือลงมาใต้โต๊ะแล้วคว้าเอามือผมไปจับไว้ที่ตัก พนักงานกำลังรับออเดอร์อยู่กับไอ้บาส ผมแอบมองคุณชายนิดๆเห็นมันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เบียร์สองหลอด คั่วสาดแสงเดือน ต้มแซบเอ็นตุ๋น ปลาช่อนนึ่งกรุงศรี ไข่เจียวพลิกโลก ......” เสียงไอ้บาสกำลังออเดอร์อาหารอยู่กับพนักงาน พี่เอย์คงได้ยินมันกระตุกเสื้อผมเบา ๆ แล้วส่งสายตาขอความเห็นใจ ผมรู้ครับมันกินไม่ได้ ผมเลยสั่งข้าวผัดกุ้งจานใหญ่กับเม็ดมะม่วงหิมพานต์ทอดพิเศษเพิ่มมาให้ แค่นั้นคุณชายก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้ว เรานั่งดูผู้คนที่โซนด้านล่างค่อยทยอยกันเข้ามานั่งในแต่ละโต๊ะคือเริ่มจะเต็มแล้ว ผมจะดึงมือออกมาเพื่อหยิบน้ำขึ้นมาดื่มไอ้พี่เอย์แม่งจับไว้แน่นมากจริง ๆ ผมเลยต้องใช้อีกมือที่ว่าง มันอยากจับปล่อยให้มันจับไปใต้โต๊ะแบบนี้ไม่มีใครเห็นหรอกมั้ง
“บุหรี่พี่” ผมตกใจแทบผงะไอ้วุฒิยื่นบุหรี่ให้พี่เอย์ ผมมองมันนิดนึงก่อนที่จะคิดได้ว่า เออใช่ผมไม่เคยเห็นพี่เอย์สูบบุหรี่เลยนี่หว่า ในห้องก็ไม่มีแม้แต่ที่เขี่ยบุหรี่วางไว้ด้วย กลิ่นจากตัวหรือว่ากลิ่นภายในรถหรือภายในห้องก็ไม่เคยมี ผมเลยคิดว่าพี่เอย์คงจะไม่สูบขณะกำลังจะอ้าปากบอกไอ้เพื่อนตัวดี พี่เอย์ก็ยื่นมือออกไปรับ มันเอามาคาบไว้ที่ปากไอ้บาสแม่งเหี้ยรีบประเคนไฟจ่ออยู่ที่ปลายมวนแล้วเรียบร้อย คุณชายทำผมโคตรเซอไพร้ซ์มันดูดควันขาวแค่อึกเดียวจากนั้นบี้ลงที่จานเขี่ย ไอ้วุฒิหน้าเสียพี่เอย์บอกปกติไม่สูบแต่วันนี้พิเศษถือว่ามันเป็นเพื่อนผม แค่นั้นแหละครับไอ้วุฒิเอ๋อแดกจนหมาบาสต้องรีบยกมือขึ้นลูบหัว ผมงี้กลั้นขำเลยคุณชายคงไม่อยากขัดใจเพื่อนผมมันยังอุตส่าห์ดูดให้ตั้งอึกนึงนะ ไอ้บาสเตะรีบขาสะกิดผมเลยยื่นหน้าออกไปหามันฟังว่ามันจะพูดอะไร คือผมกับมันนั่งตรงข้ามกัน แล้วตอนนี้วงดนตรีเปิดผับก็เริ่มแสดงแล้ว
“แฟนพี่แม่งโคตรเท่ห์สุดๆเลยพี่ปิง โอ๊ยผมปลื้มพี่เอย์แม่งจัดว่าเด็ด คอยดูนะผมจะหาให้ได้แบบนี้บ้าง” มันกระซิบ ผมเลยเตะขามันไปที
“ไอ้เหี้ยถ้ามึงอยากได้แบบพี่เอย์มึงต้องเตรียมตูดมึงไว้ให้พร้อมด้วย”
“กร๊ากกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆ” ผมกับมันหัวเราะออกมาพร้อมกันเจอพี่เอย์กับไอ้เหี้ยวุฒิหันมาตวัดสายตามองพอดี ผมรีบยกมือตบหัวมันทันทีทีเพื่อหยุดความคิดฟุ้งซ่านทั้งของมันและของผมคือง่าย ๆ เลยพวกผมกำลังมโนกันอยู่ หมาบาสทำหน้างอนนิดๆก่อนที่มันจะหันไปสนใจกับดนตรีที่เวทีด้านล่างต่อ นี่เป็นแค่วงเปิดนะครับยังไม่ใช่วงจริงคนเริ่มเยอะมากแล้วเต็มหมดแล้วมั้ง พวกผมก็ฟังเพลงไปอาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟ เบียร์ก็มาแล้ว พี่เอย์แม่งจับมือผมไว้ตลอดเลยว่ะ เออผมก็อายนิดๆนะแต่ดีที่ผับมันมืด
“ตักให้ดิ” มันเอนตัวมาบอก เมื่อจานข้าวผัดกุ้งวางลง
“พี่ก็ปล่อยมือผมก่อนดิ่” มันอมยิ้มพอดีกับที่โทรศัพท์เข้าน่าจะเป็นพี่ซ่าร์กับคุณเดียร์มันเลยลุกขึ้นมอง ๆ หาแล้วโบกไม้โบกมือ
“ไอ้เหี้ยมึงเล่นพากูมาในที่แบบนี้อยากจะฆ่ากูเหรอ” ผมมองคนที่เดินเข้ามาใหม่ เขาผมยาวเขาเป็นผู้ชายและเขามีหนวด เขาเดินเข้ามานั่งลงข้างพี่เอย์ส่งยิ้มให้ผมด้วยนะ คือ หน้าตาท่าทางคือมันไม่ใช่เลย แต่เสียงน่ะคือซีซ่าร์ของผมชัวร์ ๆ อะไรคือการปลอมตัวของพี่ครับมันจะตลกเกินไปแล้ว โอ๊ยผมฮาแต่ผมกลั้นขำเอาไว้ นี่คือไอดอลที่กูปลื้มจริงเหรอวะ
“ไงจ๊ะปิง เราเหรอตัวตั้งตัวตีพาพวกพี่มาฟังเพลงอะไรแบบนี้” พี่เดียร์ทักขึ้นผมถึงได้รู้สึกตัว ตอนนี้โต๊ะเราเลยกลายเป็นว่านั่งกันอยู่หกคน พวกไอ้บาสไอ้วุฒิทักทายพี่ ๆ เขาไปตามมารยาทไอ้บาสตื่นเต้นจนหน้าบานมันรีบกดเบียร์ส่งให้ไอดอลคนดังมือนี่สั่นเหอะผมว่า
“ไงครับน้องปิง เซอไพร้ซ์มากเลยนะปกติไอ้เอย์มันไม่เคยฟังเพลงแนวนี้เลยนี่ เก่งมากนะเราชวนคุณชายเขามาในที่แบบนี้ได้”
“พูดมากๆระวังปากจะบวมไปถ่ายหนังถ่ายละครไม่ได้นะมึง” พี่เอย์ครับปากพี่แม่ง พี่ซ่าร์เงียบกริบเลย ผมตักข้าวผัดวางไว้ให้มัน พี่เอย์กินอย่างอื่นไม่ได้จริง ๆ มันกินแค่นิดๆหน่อย ๆ ส่วนผมล่อแม่งทุกอย่าง ไอ้บาบาสยิ่งไม่ต้องพูดมันยิ่งกว่าปอบลง ไฟเริ่มมืดขึ้นมาก ๆ วงดนตรีจริงขึ้นแสดงแล้ว เสียงปรบมือเกรียวเลยครับ
คุณอยากรู้ใช่ไหมว่าผมพาพี่เอย์มาดูดนตรีแนวไหน นี่เลย....
http://www.youtube.com/v/tpAXa5Zyx9U
......ข้ามันลูกทุ่ง ข้านอนมุ้งสี่สาย
ผูกด้วยเชือกจูงควาย เอนกายแล้วสิ้นลำเค็ญ
ไม่ต้องสนใจมาดัดนิสัยข้าหรอกบานเย็น
ข้ามันลูกทุ่งเอ็งก็คงเห็น ข้าเป็นแค่คนชาวนา
....ถ้าเอ็งมองข้าว่าหัวของข้าล้าสมัย
สุดที่เอ็งทนได้ ตามใจเอ็งเถิดแก้วตา
จะเปิ่นหรือเชย ข้าก็ยังเคยมุ้งแบบของข้า
เอ็งอยากจะรักข้าก็ไม่ว่า เอ็งจะเกลียดข้าไม่ว่าสักน้อย.......
ตอนแรกผมก็นั่งฟังดี ๆ หรอกพอเปลี่ยนเพลงแล้วเข้าจังหวะแค่นั้นแหละ ผมไอ้วุฒิไอ้บาสแม่งลุกขึ้นแล้วโยกเลยครับ ผมไม่รู้หรอกพี่เอย์มันจะคิดยังไงช่างดิ นี่แหละตัวผม ผมชอบดนตรีแบบนี้ผมก็ชวนมันมาดู ผมชอบกินอาหารแบบนี้ผมก็กินให้มันเห็น เหล้าก็เหล้าถูกๆเบียร์ก็เบียร์สดธรรมดา พี่เอย์ไม่แตะเลยนะทั้งเหล้าทั้งเบียร์แต่มันก็ไม่ได้ห้ามผมผมมองดูตอนแรกหน้าตาคุณชายนี่อย่างอึ้งตอนเพลงขึ้นแต่พอเห็นพวกผมสามคนกอดคอกันแล้วโยกไปตามจังหวะเพลงคือมันไม่ได้เร็วอะไร แต่คุณนึกออกไหมเวลาเราไปดูคอนฯเราจะสนุกและมีอารมณ์ร่วมแบบมากๆเลย พี่เอย์นั่งมองผมอยู่ข้างหลังมันอมยิ้มด้วยล่ะ
“พี่ด้วยๆ” เสียงพี่เดียร์ดังขึ้นเธอเดินมากอดคอผมแล้วเราก็โยกเอนตัวตามจังหวะเพลงไปด้วยกัน พี่เดียร์น่ารักมากครับตอนนี้ที่โต๊ะเลยเหลือแค่พี่เอย์กับพี่ซีซ่าร์
* ข้ามันลูกทุ่งข้านอนมุ้งสี่หู
ข้าพูดเอ็ง มึง กู ฟังดูก็ตรงหนักหนา
ข้าชอบไทยเดิม ข้าส่งข้าเสริมคำพูดบ้านข้า
....ข้าแต่งกับเอ็ง เอ็งเป็นของข้า
ใครเรียกภรรยา แต่ข้าเรียกเมีย.....
“คุณผู้หญิงโต๊ะโน้นฝากมาให้พี่ครับ” พนักงานชายเดินถือแก้วเหล้ามาวางให้ไอ้คุณชาย ตอนนี้วงดนตรีกำลังแสดงเพลงช้า มันนั่งฟังแบบสบาย ๆ มองโน่นนี่นั่นของมันไป ธรรมดาที่จะมีสาว ๆ มาส่งสายตากันบ้าง ผมเวลามาก็มีเหล่ๆชนกันบ่อยวันนี้ก็เจอกับสายตาสาวๆแล้วไม่ต่ำกว่าสามอ่ะบอกเลย แต่คือถ้าเราไม่สานต่อทุกอย่างก็คือไม่มีอะไรไงผมส่งยิ้มให้เธอด้วยนะ แต่ก็คือไม่มีอะไรมากครับเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดามากับเพื่อนๆ มองๆแล้วก็จบไป
“เสน่ห์แรงนะมึงไอ้คุณชาย” เสียงพี่ซ่าร์แซว เมื่อพนักงานอีกคนเดินเข้ามาวางเบอร์โทรศัพท์ลงให้มันแล้วบอกคราวนี้มาจากผู้หญิงแถว ๆ ด้านหน้าเธอลุกขึ้นโบกมือมาให้มันแล้วกรี๊ดกันทั้งโต๊ะเลย ผมนั่งลงดื่มเบียร์ของผมไปขณะที่ในใจนี่ร้อนมากรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ ไม่ชอบอ่ะ แต่ผมไม่แสดงออกหรอกทำท่าเฉยๆไปเลยแม่ง
“มึงก็ถอดพร็อบมึงออกดิ่ ทั้งหนวดทั้งวิกตลกฉิบหายเลยว่ะแม่ง” มันยกยิ้มตอบกลับพี่ซ่าร์แล้วเลื่อนมือมากอดเอวผมไว้ ผมหันไปมองมันนิดๆไม่รู้คิดยังไงมันดึงมือผมไปจับไว้ที่ตักอีก
“พี่ครับ คุณผู้หญิงโต๊ะนั้นฝากมาให้อีกครับ” น้องพนักงานคนเดิมวางแก้วเหล้าลงต่อหน้ามัน คราวนี้พี่เอย์มองหน้าผมเลย ตาผมไม่ได้มองมันนะแต่ผมก็รอดูอยู่ว่ามันจะยกดื่มไหมเพราะแก้วแรกเธอเก้อไปแล้ว พวกเราทั้งโต๊ะมองไปตามที่น้องพนักงานชี้ให้ดู เออสวยว่ะแม่งสวยเซ็กซี่เฉยๆไม่ได้ไงวะทำไมต้องแรดด้วย อึ๋ยโทษๆๆๆผมนี่แย่จริง ๆ ไปว่าผู้หญิงแบบนั้นได้ไงวะ เอาใหม่ๆคือเธอสวยมากเลยนะครับ ผมเห็นแล้วยังชอบ พี่เอย์ต้องยกดื่มแหงร้อยเปอร์เซ็นต์ซึ่งมันก็ยกดื่มจริงครับ ยกแก้วชูขึ้นนิดๆให้ทางนั้นเขารู้ จากนั้นมันก็ดื่ม ผมดึงมือออกจากมือมันเลยนะ คือเราสองคนจับกันไว้ใต้โต๊ะใช่ไหม แต่ตอนนี้ผมเซ็งแล้วไม่ชอบว่ะ พี่เอย์คว้าเอาคอผมเข้าไปกอด คือมันกอดคอผมเลยทันทีแล้วเอามือจับหัวผมไปชนกับมัน พอผมหันไป หน้าเราจึงอยู่ห่างกันแค่นิดเดียวจริง ๆ มันจ้องผมตานี่หวานฉ่ำมาก เราสองคนจ้องตากันอยู่พักนึง
“ขี้เหร่เอ้ย” ผมกระทืบเท้ามันทันทีที่มันพูดจบ คืออยากบอกว่ากระทืบแรงมากรวมหมดเลยความโมโหที่เมื่อตะกี้อยากมีสาวๆมาแจกเบอร์แล้วแรดยกแก้วเขาดื่มดีนัก จิ๊! แต่อย่าถามนะถ้าเป็นผมจะดื่มไหม ดื่มสิครับสวยขนาดนั้นใครไม่ดื่มก็โง่แหละ แค่นั้นผมก็กลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิมได้ แต่ที่มีปัญหานี่ก็คือ ยัยผู้หญิงโต๊ะนั้นนี่ไม่ยอมจบนะครับ เธอส่งเบอร์มาพร้อมกับเหล้าแก้วที่สาม คราวนี้พี่เอย์หันมองผมเลยสิ
ท่าทางจะแรงน่าดู สาวเซ็กซี่ในชุดแซกสีดำเหรอวะ มาในผับดนตรีเพื่อชีวิตแบบนี้ได้ไง เออเหมาะแล้วที่เธอโฟกัสสายตามาที่มัน
(ต่อด้านล่าง)
-
“ซ่าร์ มึงเปลี่ยนที่กับกูดิ๊” พี่เดียร์ที่นั่งอยู่ใกล้ผมบอกพี่ซ่าร์ขอแลกที่กัน ตอนนี้พี่ซาร์นั่งอยู่ติดกับพี่เอย์ คือตอนแรกเราไม่ได้นั่งกันแบบนี้นะ ยืนไปยืนมาเต้นไปเต้นมาทำไมมานั่งมั่วกันแบบนี้ผมก็ไม่รู้แต่ไอ้วุฒิกับไอ้บาสมันยังตัวติดกันดี สงสัยจะเกรงใจพี่ๆเขา
“ทำไม”
“เออน่า เร็วดิ” พี่เดียร์คว้าเอาแก้วของตัวเองแล้วเดินไปยืนรอแลกที่กับพี่ซ่าร์พอพี่ซ่าร์ลุกปุ๊บเธอนั่งลงข้างมันทันที
“ทำไรของมึง มานั่งนี่ทำไม” พี่เอย์หันไปถามคู่หมั้นคนสวยของมัน
“เอ๊า กูนั่งข้างคู่หมั้นกูผิดตรงไหนล่ะ” พี่เอย์ขยับมาทางผมอีกนิด
“เอย์ มึงชอบอีนั่นไหม” พี่เดียร์ควักบุหรี่ขึ้นมาจุด คุณคงนึกสภาพไม่ออกหรอกผู้หญิงสวยมากคนนึงนั่งคาบบุหรี่ ขณะที่ผู้ชายอย่างพวกผมนั่งฟังเพลงเฉย ๆ เห็นผมแบบนี้แต่ผมไม่สูบนะครับไม่ใช่อะไรหรอกไม่อยากให้คุณนายตะนาวศรีเธอเป็นห่วง
“ใคร”
“อย่ามาทำเป็นโง่ มันกำลังให้ท่ามึงอยู่ บอกกูมาคำเดียวมึงชอบมันไหม” ผู้หญิงอย่างพี่แรงมากจริง ๆ ครับ ผมกำลังดูอยู่ว่าเธอคิดจะทำอะไร น่าจะไม่ใช่หึงมันหรอกเพราะท่าทางมันไม่ใช่แบบนั้น ที่สำคัญพี่เอย์บอกว่าเธอเป็นทอม แล้วที่ทำตอนนี้คือ??
“กูไม่สนใจ”
พอพี่เอย์พูดแค่นั้นแหละครับ พี่เดียร์คว้าเอาแขนมันแล้วซบเลยทันที ผมเห็นเธอหันไปยิ้มเย้ยผู้หญิงโต๊ะนั้นด้วยนะ โฮกกกกพี่เดียร์แรงเวอร์ยัยนั่นหายไปตั้งแต่ตอนนั้นเลย
เรานั่งดูดนตรีกันเรื่อย ๆ จนดึกมาก วงที่ผมชอบเล่นจนเสร็จมีวงของที่ร้านขึ้นมาบรรเลงเพลงเบา ๆ ต่อ พี่เอย์เห็นหมาบาสมันเริ่มง่วงๆเลยบอกว่าจะเช็คบิลผมก็เออๆออๆไป ไม่เมานะครับแค่มึนนิดๆ กินมากไม่ได้เพราะต้องขับรถด้วย
เราทั้งกลุ่มเดินตามกันออกมาด้านนอก ผมกับพวกเพื่อน ๆ เดินมาส่งพี่เดียร์กับพี่ซีซ่าร์ก่อนยังไงก็ต้องให้เกียรติพี่เขา อุตส่าห์มาเที่ยวด้วยถึงขนาดลงทุนปลอมตัวแปลงร่างมาซะขนาดนี้ที่สำคัญคงตกกะไดพลอยโจนไม่รู้ว่าสถานที่ๆผมนัดมาเป็นวงดนตรีเพื่อชีวิตล้วน ๆ
“พี่เอย์กลับกับพี่ซ่าร์พี่เดียร์เลยก็ได้นะครับ มันดึกแล้ว” นี่ผมพูดแบบเต็มใจเลยนะมันคือมันดึกมากแล้วด้วย ผมน่ะชินแล้วขับมอไซด์กินลมดึกๆประจำแต่ไม่รู้คุณชายเขาจะทนได้มากน้อยแค่ไหนนี่ผมอุตส่าห์พกหมวกมาเผื่อมันก็เพราะกลัวว่าคุณชายจะเป็นหวัดเพราะกระหม่อมบางนี่หล่ะ
แต่คุณเชื่อไหม พอผมพูดแค่นั้นพี่เอย์หันมองผมทันทีเลย มันรีบเดินเข้ามาหา มองผมตาเขียวปั๊ด ประมาณว่ากล้าไล่กูเหรอ
“มาด้วยกันก็กลับด้วยกันดิ ขี้เหร่ๆแบบมึงเกิดมีคนลากเอาไปกลางทางกูขี้เกียจหาคนถูห้องใหม่ น่ารำคาญ”
ดู๊ดูมันพูด ถ้าอยากกลับด้วยกันพูดให้มันดีกว่านี้ไม่ได้หรือไงวะแต่ละคำของคุณชายนี่โคตรจะกัดผมอ่ะ เห็นพี่ซ่าร์กับพี่เดียร์หัวเราะร่วนแล้วเขาสองคนก็ขอตัวกลับกันไป ไอ้บาสกับไอ้วุฒิเองก็บอกจะกลับเลยไหม ผมเลยบอกให้พวกมันกลับเลย คือผมมีแผนของผมอยู่ ผมมองส่งพี่ๆสองคนขึ้นรถไป เออว่ะแต่ผมคิดได้อย่างนึงนะ คือผมคิดว่าพี่ซ่าร์กับพี่เดียร์นี่เหมาะสมกันมากเลย พี่ซ่าร์เทคแคร์พี่เดียร์บ่อยมากแต่น่าเสียดายอยู่สองอย่าง อย่างแรกคือพี่เดียร์เธอเป็นทอมส่วนอย่างที่สองคือเธอเป็นคู่หมั้นของพี่เอย์ซึ่งเป็นน้องชายของพี่ซ่าร์
“มองไรนักหนาเสียดายเหรอมึง คนโปรดมึงกลับแล้วนี่”
“เปล่าครับ ผมมองพี่เดียร์น่ะ เธอแรงดีผมชอบ” เออผมชอบเธอจริงนะ นี่ถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นคู่หมั้นพี่เอย์ผมจะคุยสนิทใจกับเธอยิ่งกว่านี้อีก
“ประสาทกลับแล้วมึงชอบคู่หมั้นแฟนตัวเอง กูปวดหัวเลยจัดตำแหน่งมึงไม่ถูก”
“แหะๆ ผมก็พูดไปเรื่อยแหละก็พี่เขาน่ารักนี่ ว่าแต่เป็นทอมจริงนะ”ผมหันไปถามมันทำหน้าคาดคั้นหน่อย ๆ จริง ๆ คือหยอกนั่นแหละแอบอยากรู้ด้วยนิดๆ
“จริงดิ”
“แล้วถ้าวันนึงเกิดพี่เขาเลิกเป็นทอมขึ้นมา พี่เอย์จะแต่งงานกับเธอไหมครับ” มันหยุดเดินแล้วจ้องผมเลยทันที ผมเองก็ไม่ลดสายตาลงเหมือนกันนะคือผมก็อยากได้ยินคำตอบ
“ก็ถ้าตอนนั้นเราสองคนยังคบกันอยู่ กูก็ไม่คิดจะแต่งงานกับใคร”
อิพี่เอย์นี่แย่ว่ะ ไม่คิดหรือไงคำพูดมันแต่ละคำจะทำให้คนอื่นเขินอาย ผมหน้าร้อนไปหมดแล้วเนี่ย ทำอะไรไม่ถูกยกมือขึ้นพัดๆแก้เขิน แอบเห็นมันยิ้มร้ายๆมาให้อีกต่างหากผมเลยเดินไปใช้ไหล่ชนๆมันแล้วดัน ๆ ไปที่จอดรถ มันขำใหญ่เลยครับแกล้งดันผมคืนอีกต่างหาก
คืนนั้นผมขับรถออกนอกเส้นทางนิดหน่อย คุณชายน่าจะสงสัยอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก
“ไปไหน” มันถามโต้ลม แต่ผมไม่ตอบหันไปมองนิดๆแล้วตั้งใจขับรถกินลมต่อไป อากาศดึกๆแบบนี้ได้กลิ่นฝนนะแต่คิดว่าคงไม่ตกหรอก พี่เอย์กอดเอวผมแน่นตั้งแต่ออกจากร้านยันสะพานพุทธโน่นเลย โคตรไกลแต่อยากพามันมานี่นา
“เราเดินขึ้นไปด้วยกันนะครับพี่” ผมจอดรถไว้แล้วชวน
ที่นี่สวยมาก มีตั้งร้านขายของใต้สะพานด้วยตอนนี้ทยอยปิดกันแล้วแต่ผมไม่ได้สนใจจุดนั้นหรอก ผมพาคุณชายเดินขึ้นไปด้านบนอย่างเดียว พูดก็พูดผมเคยมานั่งกิน...เอิ่ม...ของมึนเมานิด ๆ แถวนี้กับพวกไอ้บาสไอ้วุฒิแล้วก็พวกเพื่อน ๆ ที่เรียนด้วยกันนะ แต่ไม่รู้ว่าคุณชายจะเคยมาในที่แบบนี้หรือเปล่า
“พี่เคยมาที่นี่ไหมครับ” ผมถาม เราค่อยเดินขึ้นไปไม่เร็วนักแต่ก็ไม่ได้ช้าอะไรมากมายตอนนี้ตีหนึ่งนิดๆแล้ว มันเงียบไปเลยมองดูที่แม่น้ำอย่างเดียวสายตาดูสบาย ๆ เหมือนทุกครั้งที่มันชอบนั่งมองแม่น้ำเจ้าพระยาที่ห้องมัน ผมดูโน่นดูนี่ก็พูดให้มันฟังไปเรื่อย ๆ คือผมเป็นฝ่ายที่พูดมากขณะที่พี่เอย์เอาแต่ส่งยิ้มกลับมา
“ปิง” มันเรียกแล้วหยุดเดิน คือเราเดินกันขึ้นมาจนระยะนึงเกือบ ๆ จะกึ่งกลางเลยนะ มีคู่หลายคู่นั่งอยู่ตามจุดต่าง ๆ พี่เอย์หันหลังพิงราวสะพานไว้ส่วนผมนั่งยอง ๆลงที่ราวเหล็กเตี้ยๆด้านใน ผมเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปไว้คือถ่ายวิวแต่แอบติดมันด้วยนิดๆ ไม่รู้ว่ามันรู้ตัวไหมแต่เห็นมันยิ้ม
“มานี่ดิ๊” มันยืนมองหน้าผมตั้งนานก่อนจะยื่นมืออกมาแล้วเรียก
คุณคิดว่าผมจะส่งมือให้มันไหม
“ดื้อกับกูเหรอ” ใช่ครับผมแกล้งมัน ไม่ยอมส่งมือไป มือมันเลยค้างเติ่งอยู่กลางอากาศแบบนั้นแหละ
“พี่เดินลงมานั่งกับผมสิ มองวิวจากตรงนี้สวยนะครับ” ผมยิ้มให้มันยื่นมือส่งไปจับกับมันแล้วรอดูว่ามันจะ ดึงผมขึ้นไปไหมหรือจะยอมเดินมานั่งลงกับผม พี่เอย์มองผมนิ่งเลยมันไม่ยอมปล่อยมือแต่ก็ไม่ยอมเดินลงมา
“มาเร๊ว ตอนนี้ที่นั่งว่างนะถ้าช้าเดี๋ยวมีใครมานั่งก่อนไม่รู้ด้วย”
แค่นั้นแหละครับคุณชายเดินมานั่งจุ้มปุ๊กลงข้างผมเลย ผมเอามือถือขึ้นมาแล้วกดภาพที่ถ่ายเมื่อตะกี้ให้มันดู พี่เอย์ยิ้มใหญ่แถมยังกอดคอผมเอาไว้เรานั่งดูวิวกันไปเงียบๆผมกับมัน ไม่รู้ทำไมผมรู้สึกว่าอยากจับมือมันมากเลยคือไม่รู้ว่าถ้าผมยื่นออกไปจับมันจะว่าอะไรไหม ขณะกำลังคิดมือใหญ่ของพี่เอย์ก็ยื่นเข้ามาจับมือผมไว้มันบีบมือผมแน่นเลย
“กูไม่เคยมาในที่แบบนี้หรอก”
“แล้วพี่ชอบไหม”
“ไม่เห็นจะชอบเลย ยิ่งมากับมึงยิ่งเซ็งหนักเข้าไปใหญ่”
โหหหหหห คุณชายคิดได้เนาะ ไม่ชอบแต่นั่งยิ้มหน้าบานเลยนี่นะ ท่าทางแววตาแม่งคนสบายอกสบายใจยังอายอ่ะ
“พี่เอย์ ดูตรงโน้นสิครับ” ผมลุกขึ้นชี้ให้มันดูที่จุดๆนึงไกล ๆ
“นั่นใช่คอนโดพี่รึเปล่า โน่นน่ะสูง ๆ เลยไฟสีส้มๆไกลๆโน่นนนน”
“ไหน?” มันเดินเข้ามาหา “ใช่เหรอ ไม่ใช่หรอกอยู่คนละเส้นเลย ทำไมถึงคิดว่-.....
ผมไม่ปล่อยให้มันพูดจบหรอกครับ ผมหลอกมันยืนขึ้นมาอยู่ใกล้กันได้ขนาดนี้แล้ว ลมยามดึกพัดโกรกเข้ามาพอดี บรรยากาศแม่งกำลังได้ที่เลย ผมกับมันเราสบตากัน
ใกล้มาก.......
“ ข้ามันลูกทุ่งข้านอนมุ้งสี่หู
ข้าพูดเอ็ง มึง กู ฟังดูก็ตรงหนักหนา
ข้าชอบไทยเดิม ข้าส่งข้าเสริมคำพูดบ้านข้า
....ข้าแต่งกับเอ็ง เอ็งเป็นของข้า
ใครเรียกภรรยา แต่ข้าเรียกเมีย....."
คุณคิดว่าตอนนี้หน้าตาพี่เอย์มันเป็นยังไงครับ ผมจะบอกอะไรดี ๆ ให้นะ พี่เอย์หน้าแดงมากกกกกก มันยืนกัดปากมองผมนิ่งเลย ส่วนตัวผมนี่คือผมเฉย ๆ อ่ะ อาจเพราะผมหน้าด้าน คึคึ ผมจีบสาวเก่งนะบอกเลย ไอ้บาสมันยังเคยคอนเฟิร์ม แต่พี่เอย์คือผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ผมคิดว่าจะจีบนะบอกให้รู้ จิ๊! ผมไม่เข้าใจว่ะพี่เอย์แม่งต้องเป็นเมียผมมากกว่าเหอะ ผมคนนี้ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายรุก ไว้มันอารมณ์ดี ๆ ผมจะลองคุยกับมันดูใหม่
“โอ๊ยยย” ผมร้องจ้าเลย อยู่ดี ๆ มันผลักผมกระเด็นไปไกลเป็นเมตรเลยนะ ผมเซจนคว้าเอาราวสะพานไว้แทบไม่ทัน เหี้ยเหอะถ้าตกไปจะทำยังไงมันได้เป็นหม้ายแน่
“หมาปิง มึงมันแย่ที่สุด” อะไรวะ อยู่ดี ๆ ก็มาว่ากัน หน้ายังแดงอยู่แท้ ๆ ทำเสียงกระเง้ากระงอดอีกต่างหาก
“ไรอ่ะครับพี่ ผมแย่ตรงไหน”
“แย่ทุกตรง ใครไปเป็นเมียมึงกัน มึงร้องเพลงบ้าบออะไร” แน่ะๆทำประชด ทุกตรงอะไรวะ เออผมก็จริงใจนะ เพลงที่ร้องก็ออกมาจากใจ ผมแย่ตรงไหนวะ อายอะไรนักหนา ผมคนร้องสิต้องอาย
“ทุกตรงอะไรอ่ะ เพลงนี้แหละถูกต้องแล้ว” ผมค่อยเดินเข้าไปหามัน กลัวโดนมันผลักอีกเหมือนกันแต่ตอนนี้ด้านมากกว่า
“จิ๊! มึงมันแย่ กูไม่เคยอายเหอะ แค่มึงร้องเพลงให้กูฟังแค่นี้ กูไม่อายหรอก ชิว ๆ” โอ้ววว
“ครับ ๆ พี่เอย์เก่ง พี่เอย์ชิวเนอะ” ชิวมาก ผลักผมจนกระเด็นไกลเป็นเมตรเลย โคตรของความชิว
และตอนนี้คือเราสองคนยืนชมวิวอยู่คู่กันปล่อยเวลาให้เดินผ่านไป “สวยจังเลยนะครับ” พี่เอย์อมยิ้ม มันเอามือผมไปจับไว้อีกแล้ว ผมเลยสอดมืออีกข้างเข้าไปกอดเอวมันไว้แบบหลวม ๆ คือถ้ามองเราสองคนจากด้านหลังนี่รู้เลยนะว่าเป็นคู่รักแน่นอน ผมเป็นผู้ชายนะส่วนมันน่ะแหละเป็นผู้หญิงเพราะผมกอดเอวมันอยู่ คึคึ ผมว่าหน้าผมต้องแดงแน่ แต่ผมไม่สนหรอกตอนนี้ผมยืนอยู่กับแฟนก็ต้องโอบเอวแฟนได้เป็นธรรมดาดี๊~ เราเคยจูบกันแล้ว เคยกอดกันแล้ว กินข้าวกันแล้ว เดทกันก็ทำแล้ว คือเราทำทุกอย่างที่คนเป็นแฟนเคยทำถึงแม้จะเหลือแต่เรื่องอย่างว่าก็เถอะ แต่เดี๋ยวอีกสามเดือนผมกับมัน เราก็จะเป็นแฟนกันโดยสมบูรณ์แล้ว เพราะฉะนั้นผมจะมีสิทธิ์ขอคำๆนี้จากมันไหมนะ......
“คิดอะไร ทำไมเงียบไป” มันหันมาถามผมเลยจ้องตามัน
“พี่เอย์ครับ พี่รักผมใช่ไหม” ผมโพล่งออกไปเลย คือคำว่า ‘ชอบ’ น่ะผมคิดว่าผมได้จากมันมาแล้ว แต่ตอนนี้ทำไมผมถึงอยากได้คำๆนี้ ผมเองก็ไม่รู้ พี่เอย์คงจะตกใจนะผมว่าหน้ามันเหวอนิดๆ ขณะที่ผมเงียบรอฟังคำตอบจากมัน พี่เอย์ขยับสายตาออกจากผม เปลี่ยนไปทอดมองที่ลำน้ำผืนกว้าง ใจผมเริ่มเสีย อะไรวะทำไมเรื่องแค่นี้ถึงบอกออกมาไม่ได้ มันเงียบไปเลยจริง ๆ นะ ผมรู้สึกหนึบๆในหัวใจเหมือนกัน นี่ผมเข้าใจมันผิดงั้นเหรอ? ผมคิดว่าระหว่างมันกับผม พี่เอย์มากกว่านะที่เป็นฝ่ายชอบผมก่อน คือผมก็เป็นของผมแบบนี้เล่นไปเรื่อย แต่ท่าทางพี่เขามันไม่ใช่ไง ผมเลยคิดว่าพี่เขาคงจะชอบผมแน่ แล้วยังการกระทำที่ผ่านมา ผมเลยนึกไปว่าระหว่างเรามันไปไกลเกินกว่าคำว่าชอบแล้วเสียอีก
แต่คือมันเลือกที่จะเงียบ
“กลับเลยไหมพี่ ดึกแล้ว” ผมชักมือออกจากมัน ในเมื่อมันไม่พูดผมเลยคิดว่าช่างเหอะ ไม่มีอารมณ์จะยืนเที่ยวแล้วผมเลยเดินนำออกไป พี่เอย์เดินตามมาด้านหลัง พอใจผมเย็นลงผมเลยลงไปเดินตีคู่กับมัน
ผมรู้แล้วล่ะว่าตัวผมควรจะอยู่ที่จุดไหน พี่เอย์ก็ยังคงเป็นพี่เอย์ เขาเป็นเจ้านายของผม ไม่ใช่คนรัก
ถึงผมจะคิดว่าเขาชอบผมแต่คุณต้องไม่ลืมว่าพี่เอย์ไม่เคยบอกว่าชอบผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว และวันนี้ผมคงจะถามสิ่งที่ลึกซึ้งเกินไป ทำให้มันลำบากใจเข้าแล้วจริง ๆ
“ปิง” มันดึงแขนผมไว้ก่อนที่เราจะเดินกันถึงรถ “คำพูดกับการกระทำ มึงว่าอันไหนสำคัญกว่ากัน”
ผมนิ่งไปกับคำถามของมัน พี่เอย์จ้องหน้าผมไม่ยอมให้หลุดจากสายตามันเลย ผมคนนี้ต้องตอบมันใช่ไหม
ถ้าเป็นคุณจะตอบว่าอะไร
“...การกระทำครับ” ทันทีที่ผมตอบออกไปผมก็รู้แล้วว่าผมคงไม่มีวันได้คำๆนั้นจากมันแล้วแน่ ๆ คือมันก็จริงนะคนบางคนให้ความสำคัญกับการกระทำมากกว่าคำพูดจริง ๆ พี่เอย์อาจไม่เคยพูดคำรักสวยหรูอะไรแบบนั้นเลยก็ได้ นี่ผมกำลังคิดเลยนะว่าคนที่มันเคยคบมานี่ช่างโชคร้ายจริง ๆ หรือมันไม่เคยบอกรักใครเลยเหรอวะ?? คนปากหนักเอ๊ย ผมเริ่มยิ้มได้หน่อย ๆ
“พี่ไม่เคยบอกรักใครเลยเหรอ สักครั้งก็ไม่เคยจริงอ่ะ”
ลองถามดูเล่น ๆ ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นแล้วคือคนปากหนักก็เป็นเงี๊ยะแหละ แต่ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่านะพี่เอย์ชะงักไปนิดนึงทันทีที่ผมถาม คือมันมองหน้าผมแล้วรีบหลบสายตาผมเลยยิ่งซักต่อสิครับ
“บอกผมได้ไหมครับ ถ้ามันเป็นเรื่องอดีตแล้วผมไม่ว่าอะไรหรอก” ผมพูดไปแบบนั้นก็จริงนะ แต่ในใจนี่คิดว่าอย่านะๆ อย่าบอกว่ามึงเคยพูดคำว่ารักกับคนอื่นนะมึงนะ คือถ้าคุณไม่คิดจะบอกกับผม ก็กรุณาบอกว่าไม่เคยบอกรักใครมาก่อนเลยจะดีกว่า
“มีแค่คนเดียว เขาเป็นผู้หญิงคนแรกของกู”
คุณเชื่อไหม.....อารมณ์ดี ๆ ของผมหดหายไปหมดในคำพูดเพียงประโยคเดียวของมัน อะไรคือบอกรักคนอื่นได้แต่พูดกับผมไม่ได้วะ ให้ตายเหอะ! นี่เรากำลังคบกันอยู่จริงเหรอ??
ผมส่ายหัวอย่างเซ็ง หมุนตัวกลับทันที เดินอีกไม่กี่ก้าวก็ถึงมอไซด์แล้วแม่ง ตอนนี้อยากจะกลับมาก พี่เอย์ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก ผมขับมอไซด์กลับโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับมันเลยสักคำ มันเองก็เงียบ ช่างแม่งดิ่ ผมก็โมโหเป็นเหมือนกัน อะไรวะคำพูดแค่นั้นให้กันไม่เคยได้อ่ะ
ตรงๆเลยนะ คุณพูดกับผู้หญิงได้แต่พูดกับคนอย่างผมไม่ได้ แบบนี้เหรอวะ??
“ผมต้องเดินขึ้นไปส่งพี่ข้างบนไหม” ผมถามไปตามมารยาท รถจอดลงที่ทางเข้าคอนโดแถวหน้าตึก มันยังไม่ยอมลง แล้วก็ยังไม่ยอมตอบอะไรผม
“โอเค เดี๋ยวผมจะเดินขึ้นไปส่งนะครับ เอารถไปจอดไว้ก่อน” ผมก็ขับรถไปจอดไว้ที่เดิมแล้วเราสองคนก็เดินตัดตัวตึกเข้ามาด้วยกัน อยู่ในลิฟต์ปกติผมพูดมากนะ แต่วันนี้ไม่มีอารมณ์เพราะงั้นเงียบน่าจะดีที่สุด คุณคิดสภาพห้าสิบชั้นแล้วผมไม่พูดอะไรเลย มันก็รู้แหละว่าผมโกรธ
เราสองคนเดินกันมาจนเกือบจะถึงหน้าห้อง
“ผมส่งแค่...อื้มม~~” พี่เอย์ดึงผมเข้าไปจูบ มันจูบแบบแรงมากคือมันใช้สองมือประครองหน้าผมไว้ กดจูบลงมาแล้วเดินหน้าพาผมให้ถอยจนหลังชิดผนัง จริง ๆ มันก็เป็นจูบที่ร้อนแรงดีนะถ้าก่อนหน้านี้ผมอารมณ์ยังดีอยู่ ผมยกสองมือเกาะแขนมันไว้พยายามเบี่ยงหน้าออก แต่พี่เอย์ยังไม่ยอมปล่อยมันเริ่มต้นจากรวดเร็วดุดันแล้วค่อยๆลดระดับลงจนมาถึงตอนนี้ผมยอมรับเลยว่าพี่เอย์จูบคนได้เก่งมากจริง ๆ จูบช้า ๆ เนิบ ๆ รอจนผมเริ่มนิ่งมันจึงค่อยถอดลิ้นออกแล้วเปลี่ยนมาขบๆดูดๆอยู่แถวริมฝีปากผมแทน ก่อนที่มันจะถอนจูบของมันออกช้าๆ เราสองคนจ้องตากันนิ่ง
“กูไม่ชอบเวลาที่มึงโกรธ กูไม่ชอบเวลาที่มึงไม่ยิ้ม กูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ผู้หญิงคนเดียวที่กูเคยบอกคำว่ารัก กูยังไม่ได้รู้สึกกับเขามากมายเหมือนตอนที่อยู่กับมึงเลย กูคิดมาตลอดทางไม่ใช่ว่าไม่คิด”
ผมอึ้งมากกับคำพูดของมัน คือพี่เอย์กำลังพูดอะไร นี่ผมกำลังโกรธมันอยู่แต่ในใจตอนนี้คือลิงโลดมาก หูผึ่งตั้งใจฟังในสิ่งที่มันกำลังจะพูด
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
“กูคิดว่าสำหรับมึง มันคงเกินคำว่ารักไปแล้ว กูเลยไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาพูดกับมึงดี”
ถ้าผมเป็นลมล้มพับไปในตอนนี้ คุณว่าวันนี้ผมจะเสียเอกราชให้มันไหม ตอนนี้คือแค่เปิดประตูก็เข้าห้องมันแล้ว ที่สำคัญตีสองแบบนี้ กับคำพูดหวานหูที่เลี่ยนยิ่งกว่าคำสารภาพรักเป็นไหน ๆ พี่เอย์ครับ มันเสี่ยวมากอีกแล้ว คึคึ ถึงผมจะหน้าด้านแค่ไหนผมก็อายเป็นนะ
“อย่ามาหัวเราะกูนะ”
“พี่ ผมมีความสุขอ่ะ โคตรดีใจเลยนะที่ได้รู้จักกับพี่”
“จิ๊! กูไม่เคยดีใจเหอะ ก็แค่คนแบบมึง กูไม่เห็นรู้สึกอะไรด้วยเลยแม้แต่นิดเดียว”
“จริงอ่ะ” ผมเกาะบ่ามันแล้วดันเข้าห้อง พี่เอย์พูดแล้วยิ้มแป้นแถมยังหน้าแดงคอแดง
“จริง!”
“จริงอ๊ะ” ผมแกล้งทำเสียงดัดจริต มันหันมามองตาเขียวเลย
“กูเคยบอกว่า กูชอบมึงเหรอ?” เอาแล้วคุณชายเล่นอะไรเนี่ย
“หึ ไม่เคยอ่ะ” ผมส่ายหน้าแล้วตอบ
“แล้วกูเคยบอกว่า กูรักมึงไหม?”
“หึ ก็ไม่เคยอีกอ่ะ”
“ก็นั่นดิ่ เห็นไหมกูเฉยๆกับมึงจะตาย มึงจะกลับตอนไหนจะอยู่หรือไปกูไม่เคยสนเลยเด่ะ”
“จริงเหรอครับเนี่ย หืม” ผมแกล้งหรี่ตามอง เอาแบบคาดโทษมันหนักๆเลย พูดเรื่องอะไรออกมาเนี่ย
“จิ๊ น่ารำคาญ” ใครกันแน่น้อที่ควรจะงอน ดูซิทำหน้าอะไร ทีอยู่ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นเท่ พออยู่กับผมแค่สองคนเนี่ย อ้อนผมเก่งมากอ่ะ คุณชายงอนตลอด
ผมนึกได้ว่าดึกแล้วเลยยกนาฬิกาขึ้นดู อ่าา เสียดายจังแต่วันนี้ดึกมากแล้วจริง ๆ คงอยู่เล่นกับมันนานๆไม่ได้
“พี่เอย์ผมกลั- // หมาปิง มาอยู่ด้วยกันเลยดีไหม”
“???????”
คือตอนนี้ผมยืนอึ้ง ขณะที่มันหน้าแดงจัดมากรีบหันไปอีกทาง ไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่ามันจะพูดแบบนี้กับผม
“ตื่นเต้นรึไงมึง กูก็ชวนปกติเหอะ”
ผมฉีกยิ้มกว้าง เดินหน้าเข้าไปหามัน ถ้าผมอยากกอดมันตอนนี้เลยจะผิดมากไหมนะ มือผมไปเร็วมากคือตอนนี้กอดหลังมันไว้แล้วเรียบร้อย
“ขอบคุณนะครับ ไว้พรุ่งนี้ผมมาหาแต่เช้าเลยนะ”
มันหันขวับมาหาทันที ผมแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ท่าทางของมันตอนนี้คือ กูอุตส่าห์ชวนมึงกล้าปฏิเสธเหรออะไรแบบนั้น มันกำลังจะขยับริมฝีปากด่ามั้งแต่ผมต้องเร็วกว่าอยู่แล้ว
“อะไรกันยังไม่ไปสู่ขอกับแม่ผมเลย จะชวนมาอยู่ด้วยแบบนี้ พี่เอย์แย่จริง ๆ นะครับ เกิดผมท้องก่อนแต่งขึ้นมาเดี๋ยวคุณนายกับพี่ขมได้โวยวายลั่นบ้านแน่”
ผมพูดไว้แค่นั้นแล้ววิ่งหนีออกมาเลยสิครับ วันนี้ปริ่มมาก คิคิ พี่เอย์แม่งอะไรวะคนแบบนี้หายากฉิบหายไม่เห็นจะเหมือนใครเลย ผมนึกถึงตอนที่เรายืนคุยกันอยู่ที่สะพานพุทธอีกครั้ง คือผมนึกยังไงถึงร้องเพลงนี้ให้มันฟังได้ผมก้ไม่รู้นะ อารมณ์ตอนนั้นคือเต็มมาก คิดแบบนั้นจริง ๆ คิดว่ามันนั่นแหละควรจะเป็นเมียผม พี่เอย์น่ารักขี้งอน ต่อหน้าคนอื่นนี่เท่ห์มาก แต่คุณไม่เห็นเวลามันอ้อนผมหรอกแบบนี้ไม่ให้ผมร้องเพลงนี้ให้มันได้ไง
....ข้าแต่งกับเอ็ง เอ็งเป็นของข้า
ใครเรียกภรรยา แต่ข้าเรียก ‘เมีย’………
คึคึ.....
Tbc.
# มายาวได้อีกแห่ะๆ วันนี้มาแนวลูกทุ่งๆได้ยินแม่ฟังแล้วรู้สึกเพราะจังค่ะนานแล้วไม่ได้ยิน เลยจัดเข้าตอนนี้เลย
# นานะมาแน่ค่ะ แต่ตอนนี้ขอเขียนให้ความรักของปิงกับพี่เอย์มันแน่นมากๆก่อน ใครจะมาแหย่คือต้องยากหน่อย เวลาลากเข้าโหมดดราม่าแล้วมันจะได้มันส์
#ขอบคุณสำหรับกำลังใจทุกความคิดเห็นค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่ยังคิดถึงปิงกับพี่เอย์กันอยู่ ช่วยเอ็นดูคุณชายกับหมาน้อยต่อไปด้วยนะคะ :mew1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เกินคำว่า รัก ไปไกลแล้ววววววว
คุณชายเอย์ซื่อสัตย์กับตัวเองมากค่ะ ชื่นชมมมมมมมม กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :z3: :z3:
ฟินนาเล่สุดๆตอนนี้
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มากกว่ารัก เขินแทนหมาปิงเลย อยากโดนแบบนี้บ้าง ชีวิตคงมีความสุขขึ้นมากโข
-
:hao7: หวานๆแบบพี่เอย์ ชอบอะ เอาอีกๆ
-
พี่เอย์น่าร้ากกกกกกกกกก ซึนมากกก ฮ่าาา
แต่ปิงเสี่ยวอะ จีบพี่เอย์ได้แบบไม่ได้ดูสถานะตัวเองในภายหน้าเลย ฮ่าๆ
-
การกระทำสำคัญกว่าคำพูดก็จริง
แต่หมาปิงก็คงอยากฟัง
หมาปิงมันก็ทำให้พี่เอย์พูดอะไรเสี่ยวๆออกมาได้
หวานมาก เสี่ยวได้ใจ
อย่าลืมไปสู่ขอกับว่าที่แม่ยายเน้อ ถ้าจะเอาลูกเขามาอยู่ด้วย
-
เรามองว่านานะนางต้องร้ายแน่ๆเลย คงมาเป็นมือที่สาม
แต่ผู้ช่วยที่ดีของปิงเราว่าคงเป็นเดียร์นี่แหละ ดีไม่ดีทั้งเดียร์และซีซาร์
ตอนนี้คงรู้แล้วว่าเอย์คงชอบปิง
-
ฟินมากกกกกก มากจริงๆ
-
มันฮา เศร้า และซึ้งได้ในตอนเดียว
พี่เอย์เนี่ยชอบปากหนักไปนิด แต่พอพูดออกมาที
ทำปิงปลื้มปริ่มเลยอะ
พี่เอย์น้องมันให้ไปขอกับแม่แล้วนะ
รีบเลยๆ จะได้มาอยู่ด้วยกัน
ปล.ปิงผู้ไม่ยอมแพ้กับการนโมว่าพี่เอย์ควรเป็นเมีย :laugh:
-
หึหึหึ
ตอนนี้ก็หวานปนขมหน่อยๆกันปายยยย
นานะ มาแน่ มันมาพร้อมดราม่า (เดาล้วนๆมโนไปเองนะคือ นางมา เพื่อจะมาขอคืนดีกับเอย์หรือเปล่าอันนี้เป็นไปได้สูงมาก พอนางมาคือเจอเอย์รักกับผช นั่นคือน้องปิง คงจะรับไม่ได้อะนะ กลายเป็นตัวร้ายทันทีแล้วมา สู้กับน้องปิงคงกะข่มเต็มที่ เพราะน้องมัน จน แถมเป็นผชอีก น่าจะมีประโยคเด็ดที่ถามว่า เอย์เคยบอกรักปิงสักครั้งไหม เพราะตัวมันเองเอย์เคยบอกว่ารักด้วยแหละ :ruready )
แต่อย่าลืม เรามีกำลังเสริมตั้งสองคน คนแรกพี่ซีซ่าร์ (อันนี้ไม่รุ้จะช่วยได้เยอะป่ะนะ)
คนที่สองนี้ เจ้เดียร์ คู่หมั่นทอมบอย(แอบหวังว่าตัวช่วยที่แรงสุด มาปะทะกับ นางนานะได้คือเจ้ผู้เเข็งแกร่ง)
พี่เอย์จะบอกรักน้องไหม จะบอกตอน นานะ หรือ ปั่มปั้มกับน้องเสร็จ (แต่ตอนนี้พี่มันบอกเกินกว่าคำว่ารักไปแล้วนิเนอะ :mew1: หวานซะไม่มี)
-
เกือบงอนพี่เอย์ตามหมาปิงละ
แต่คำตอบพี่เอย์ใช้ได้ เพราะงั้นจะไม่งอน
5555555555
รอไปหน่วงล่วงหนเาตอนรักแรกกลับมา เห้ออออ. หล่อนไม่ึวรกลับมาเลยนานะ!!!!;
-
เกือบได้ซดมาม่าก่อนเวลาอันควร แต่สุดท้ายหมาปิงยิ้มแก้มปริ
ตอนนี้พี่เอย์มุมิมาก ลองปล้ำพี่เอย์อีกสักรอบมั้ยปิง แอร๊ย
-
พี่เอย์ หวานได้ไม่เหมือนใคร >__<
น้องปิงนี่ยังไม่เลิกล้มความพยายามที่จะให้พี่เอย์เป็นเมียอีกหรอเนี่ยยยย - -
-
อร๊ายยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
ปากแข็งสุดยอดเลยพี่เอย์
-
พี่เอย์
ช่างเป็นรุกที่รังสีออร่สความเป็นรับจับมากกกก
ทำไมน่าร็อคขนาดนี้
หมาปิงแมนมาก อร๊ายยย คู่นี้เลิศค่าาา
-
แหม.. อยากจะร้อง เอ๊เอเอ้เอ เอ่เอเอ้เอยยยยยยยย์
:กอด1:
-
หวังว่าน้องมาอยู่กับพี่แล้ว พี่คงไม่ใจร้ายกับน้องหรอกนะครับ อิอิ
-
เขินๆๆๆๆๆๆๆๆ ฟินๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เกือบจะมาม่าแล้ว ดีนะคำตอบอิพี่เอย์ ดีพอจะให้อภัย อิอิ :mew4: หมาปิงก้ยังคงเป็นหมาปิงจอมมโน 555+ :laugh: :m20: :jul3:
ปล.แม้ตอนนี้จะแอบหวาน แต่เราก็ยังคงหวั่นกับมาม่า นานะ ต่อไป :ling3: :ling3: :ling3:
-
หมาปิงยังเชื่อว่าจะเป็นฝ่ายกดพี่เอย์ได้อยู่ 5555555
ตอนนี้พี่เอย์โคดของโคดน่ารักเหอะ
ไม่บอกรักเพราะความรู้สึกเกินคำว่ารักไปแล้ว.. อื้อหือออออ
น่ารักมิรู้จิพูดไรแล้วพี่เอย์ แงงงงงง ชอบอ้ะ!!! :-[ :-[
-
:z1: พี่เอย์ได้ใจอ๊ะ
-
ตอนนี้ยาวสะใจ ฟินมากๆ o13
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าพี่เอย์น่ารักนะ เหมือนจะปากแข็ง แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย ออกจะขี้อาย ขี้งอน ยิ่งกว่าหมาปิงอีก
ปล. ไม่ชอบมาม่าเลย ขอนิดหน่่อยพออิ่ม ไม่เอาแบบจุกเสียดนะคะ :mew2:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
วุฒิชอบนายเอกละซิ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
:laugh: ปิงมันยังมโนว่าตัวเองควรเป็นผัวอยู่อีกเหรอ
-
น่ารักสุดๆ
-
เอาจิงๆเลยนะ ปิงเปนคนที่กล้ามาก ที่ถามพี่เอย์แบบนี้ ถ้าเปนเรานะคงไม่กล้าถามแน่ๆอะ ส่วนพี่เอยฺ์คือบับบบบ น่ารักมากกกกกกก จะขี้อายไปไหน สองคนนี้รี่สลับขั้วกันเลยอะ 55555
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao6: :hao6:
พี่เอย์บอกรักได้เสียวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
ตอนต่อไปนานะจะมารึป่าวน้อ จะได้กินมาม่ารึป่าวเนี่ย หึหึหึหึ o18 o18
-
พี่เอย์ปากหนักเวอร์ :mew1:
-
เข้าใจพูดนะพี่เอย์
-
ปิง ปิง เมื่อกี้นายยังอยากเป็น สามีอยู่เลย แล้วไหง ตอน พีาเอย์ชวนมาอยู่ด้วย ดันบอกว่า กลัวท้องก่อนแต่งล่ะ เหอๆๆๆๆ ในที่สุด นายก็รับสภาพได้แล้วสินะ เป็น ภรรยา เหมาะกับปิงน้อยที่ซู้ดดด
รรอตอนต่อไปค่าา สนุกมากๆๆเลย
-
ปิงปิง ยังไม่เลิกฝันว่าจะกอดพี่เอย์อีกเหรอ
จะกดเขา แต่ให้เขาไปขอตัวจากคุณนายแม่
-
:m3: :m3:
ใจจะขาด....
-
พี่เอย์นี่มันเขินได้โหดจริง ๆ เชียว
-
o13
-
พี่เอย์ ถ้าจะมากกว่ารักขนาดนี้นะ
ถ้าจะชวนมีอยุ่ด้วยกันขนาดนี้นะ
ไปขอหมาปิงกับแม่เถอะ ^^
-
:-[ :-[
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ถ้ามีคนพูดแบบนี้เรารักตายเลย
เกินกว่าคำว่ารัก
หวานไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
อยากให้พี่เอย์เป็นเมียทำไมต้องให้พี่เข้าไปขอแม่
โถ่ๆๆๆๆต้องให้แม่ไปขอพี่เอย์สิ น้องตูบปิง
ไม่อยากให้ถึงช่วงดราม่าเลยอะ
:mew2:
-
การกระทำของพี่เอย์เกินคาดเดา มีชมาอยู่ด้วยกันด้วย
อย่างนี้พี่เอย์รีบไปขอกับแม่เลย จะได้อยู่ด้วยกัน :z1:
-
พี่เอย์อ่อยปิงนะ มีชวนมาอยู่ด้วยกันด้วย หุ หุ
ชอบปิงจีบพี่เอย์ พี่เอย์เขินน่ารัก น่าถีบดี :-[
-
น่ารักได้อีกก
:mew1:
-
โอ๊ยๆน่ารักทั้งคู่เลย
-
พี่เอย์น่ารักที่สุดอ่ะ แอร๊ยยยยยย เขิน..........
หมาปิงน้อยเกือบนอยซะแล้ว ดีที่พี่เอย์เสี่ยวทัน คึคึ
เรื่องนี้มันจะมีดราม่าด้วยหรอ.......ไม่ค่อยอยากเลยแฮะ
แต่ก็จะรอเอย์-ปิง ต่อไป :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยแค่นี้ก็ฟินแล้วอ่ะ
น่ารักทั้งคู่เลยอ่า
-
แอบเขินแทนน้องปิงปิง นั่งบิดไปบิดมาประหนึ่งพี่เอย์พูดกับตัวเอง 555 :o8:
ตอนนี้รู้สึกอยากกินข้าวผัดกุ้งตามคุณชายเอย์ตั้นแล้วค่ะ
เฮียแกกินบ่อยเกิ๊น จนเราอยากกินบ้างแล้วเนี่ย
แต่จะไปซื้อร้านไหนก็อร่อยสู้ฝีมือหมาปิงไม่ได้หรอกเนอะ~
-
ถ้าปิงไม่ใช่คนมองโลกในแง่ดีนะ คบกับพี่เอย์นี่ท่าจะลำบาก คำพูดทำร้ายจิตใจเกิ๊น
แต่นะ นิสัยคุณชาย น้อยกว่านี้คงไม่ได้ เนื้อแท้แล้วพี่เอย์น่ารักมากๆ หมาปิงต้องดูแลดีๆนะ 555+
ไม่อยากให้มีดราม่าเลย เบื่อ เครียดด้วย เอาพอกรุบกริบ มุ้งมิ้งนิดหน่อยพอเถอะนะ ได้โปรดดดดด
รอตอนต่อไปนะฮะ กำลังน่ารัก น่าลุ้นเลยอ่ะ
-
เขินอะ
อยากให้พี่เอย์ร้องบ้าง แต่คงขำกลิ้ง อ่ะ
คิดไม่ออกเบย
-
อ่านแล้วก๊าวใจมากกกกก
ฮือออออ เขินนนนนนนนนนนนน :-[
เรื่องนานะตกลงยังไงต่อหลังรับโทรศัพท์?
คือจะยังไงไม่รู้แหละ แต่ห้ามเปลี่ยนให้พี่เอย์เป็นรับนะคนเขียน ขอร้องงงงง ผลัดกันก็ไม่เอา :amen: :m5:
เพราะอยากเห็นหมาปิงเป็นรับแบบเต็มตัวอะ จีบสาวเก่งดีนัก :laugh:
-
แหม่... น้องปิงก็ยังไม่เลิกคิดจะจับพี่เอย์เป็นเมียเนอะ
เด๋วครบ 3 เดือนเมื่อไร ให้พี่เอย์จัดชุดใหญ่!!! 555
-
อ่านติดต่อกัน 2 ตอน
คือแบบอย่างฮาอ่ะ :m20: :m20: :m20:
ถ้าปิงจะเปนคนแบบนี้ รู้แล้วใช่มั้ยลูกว่าคนไหนเมีย
อย่างพี่เอย์นะไม่ใช่ชัวร์ 555
แต่ก้อนะพี่เอย์น่ารักอ่า ชอบทำเปนซึน กิกิกิ
ปล.ทำไมรู้สึกว่า อีกเด๋วจะมาม่า เพราะยัยนานะ นี่อ่าา ผู้หญิงคนเดียวของพี่เอย์สินะ =_=
-
:L2:
-
น้องปิงมโนเก่งจริงๆ ฮ่าๆๆ
รอน้องปิงโดนกดนะ :hao6:
-
ขอบคุณครับ :impress2:
-
โอ้ยเขินอ่ะ อยากได้แบบพี่เอย์สักคน อร๊ากกก ฟิน
-
พี่เอย์ น่ารักจริงๆเลยยยยย หนูปิงแหย่พี่เขาบ่อยๆนะ เวลาพี่เอย์เขินแล้วน่ารักดี :hao7:
-
กลัวแฟนเก่าพี่เอย์กลับมา ต่อให้พี่เอย์บอกว่ารักว่าแคร์หมาปิง มันก็อาจจะมีหวั่นไหวบ้างแ :mew2:หละ
-
โอ๊ยยย ตายแล้ว เอามือทาบอก คุณพระคุณเจ้าช่วย น่ารักเหลือล้นจริงๆคะ
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าไม่แปลกที่หมาปิงจะเอาพี่เอย์เป็นศรีภรรยา ก็คุณพี่เอย์นิสัยมันน่ารัก น่าจับกดขนาดเน้
รังสีความเป็นรับออกมากมาย
รอค่ะ หมาปิงอาจพลิกกลับได้ แต่ดูแววแล้วคงยาก มีคนอวยให้ปิงเป็นรับมากเกิ๊น 5555
-
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
เกินคำว่ารัก นี่คือยังไง
-
:impress2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คุณท่านชายพี่เอย์คะ คุณพี่ทำหนูฟินจริงๆค่ะ
เกือบจะรู้สึกหน่วงๆแล้วเชียวนะ พี่มาหวานเลี่ยนแก้กันอย่างนี้ได้ยังไงเนี่ย
:mew3: :mew3: :mew3:
-
บอกได้เลยว่ารักไอ้หมาปิงสุดๆและมีความสุขมากที่เห็นมันมีความสุข มันเปนไรที่แบบว่ารักนะแต่ไม่อยากครอบครองอยากเห็นไอ้หมาปิงมันมีความสุขแล้วเราก็มีความสุขแล้ว
-
อ๋อย อิพี่เอย์น่ารัก
-
น่ารัก น่ารัก น่ารักมากกกกกก
พี่เอย์นี่เท่ห์มากเลย คือทุกอิริยาบทอ่ะ
รอตอนต่อไปค่า
-
:pig4: :pig4:
-
พี่เอย์น่ารักทุกตอนเลยอ่ะ
เขินแทนปิงนี่บอกเลย >///<
-
เอย์แม่มแปลกประหลาดดีแท้ ปากแข็งที่สุดในจักรวาล
ดีนะ ง้อทัน ไม่งั้นหมาปิงเสียใจตาย
หวานนะ แต่หน่วงนิดนึง
ขอบคุณนักเขียนค่ะ
-
ตื่นเต้นจังวันนี้จะได้อ่าน...พี่เอย์กับน้องปิงแล้ว...รอๆๆๆๆๆๆ
-
พี่เอย์ :-[ :-[ :-[
-
ถึงการกระทำจะสำคัญ แต่ขอคำยืนยันเป็นคำพูดนะครับพี่เอย์ คึคึ ผมว่าปิงคงคิดแบบนี้นะ แต่มันจะไม่เศร้าจริงเหรอ สงสารน้องปิงนะ ขอให้สมหวัง
-
เมื่อไหร่จะครบสามเดือน
อยากให้ปิงเสียตัวเร็วเร็วๆ :haun4:
-
อ๊า อี ยา อี ยา
แกไม่อาย แต่ฉันอายแทนแกว่ะปิง ฮุฮุ
พี่เอย์ปากแข็งเกินไปแล้วน๊าาาาา(แต่น่ารัก โฮะๆ)
-
ก็ยังไม่เลิกล้มความคิดที่จะกดพี่เอย์
พี่เอย์ก็ระวังตัวไว้หน่อยนะ เผื่อพลาดพลั้งเสียทีกลายเป็นเมียน้องปิง แล้วจะหนาว 5555
คำพูดของพี่เอย์เฉียบขาดจริงๆ ไม่ใช่พี่เอย์ทำไม่ได้นะเนี่ย
-
เพลงเพราะมากเลยค่ะ ชอบนะ ไม่ได้ฟังนานแล้ว ต้องแบบคิดตามเนื้อเพลงมันไป
จบตอนนี้รักทั้งหมาปิงและพี่เอย์เข้าไปอีก น่ารักกันมากเลย ตอนนี้หลายอารมณ์ค่ะ
ชอบพี่เอย์ที่แบบไม่ห้ามน้อง ไม่เป็นแบบคุณชายแตะต้องไม่ได้เลย อะไรที่ปิงชอบเค้าก็ยอมรับ
แม้ไม่ถนัดแต่ก็ไม่ต่อต้าน ทำเท่าที่ทำได้แบบไม่เสียความเป็นตัวเอง รักอ่ะ
ส่วนน้องปิงนี่รักอยู่แล้ว เธอน่ารักตลอดหล่ะ ซื่อๆ ตรงๆ ตามประสาเธอ
ประเด็นคือวุฒิอ่ะน่าจะชอบปิง ถึงดูเขม่นๆ กับพี่เอย์ ชอบพี่เอย์จับมือน้อง
แล้วก็ตอนมองน้องลุกขึ้นมาโยกกันแล้วอมยิ้ม~~~
หมาปิงอย่าโกรธอย่างอนพี่เอย์นะ เขาใจจะขาดละ เดี๋ยวนี้รู้จักที่จะเคลียร์ความรู้สึกได้เร็วขึ้นนะ
ยิ่งปิงเมินแกคงยิ่งร้อนรน คำพูดนั่นก็คือบอกรักนั่นแหละ สรุปปิงจะย้ายมาไหมลูก มาสิคะมา
คิดว่าต้องมีวันนี้ แต่พอได้ยินจากปากพี่เอย์แล้วโคตรของโคตรจะฟินนนนนนรร
เป็นนิยายที่ฟินจริงๆ ค่ะ
ขอบคุณค่ะ รอวันผัวตกเป็นของเมียนะคะ 555 เอ็นดูน้องปิง
-
อร๊ายยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[ พี่เอย์น่ารักมากกกกก :impress2: :impress2: :impress2:
-
มานั่งรอพี่เอย์ และหมาปิง อยู่ที่ในเล้า
-
มานั่งรอพี่เอย์ และหมาปิง อยู่ที่ในเล้า
^
^
ขอโทษด้วยนะคะวันนี้ไม่ได้ลงนะ พรุ่งนี้รออ่านกันได้เลย กำลังตรวจทานให้อยู่ :mew1:
-
พี่เอย์กับหมาปิงน่ารักที่สุด
:-[ :-[ :-[
-
คือชอบเพลงนี้มาก คือเราแนวเดียวกันกับปิงใช่ไหม 5555 พี่เอย์มุ้งมิ้งอ่ะ น่าฟัดจัง เปลี่ยนให้ปิงเมะเลยดีไหม5555
-
โอ๊ยยยยย คือเขินแทนปิงมากจีบพี่เอย์ได้แบบน่ารักมาก โคตรเสี่ยว
ส่วนพี่เอย์ก็น้ารักน่าเตะมาก คือคุณชายบอกว่ารักน้องสักคำไม่ได้เหอะ :ling1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: อ่านไปหน่วงไป แต่สุดท้ายก็กัดหมอนตาม น่ารักน่ะคู่นี้ เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับผม
-
มารอตอนใหม่ค่ะ :hao4:
-
รอด้วยคนค่าา
-
#15 นี่คือละเมอ?? ยังเนียนได้อีก
http://www.youtube.com/v/YPaHOVYNyQs
'พรมที่ห้องเลอะมาก หมาปิงจอมขี้เกียจ'
นั่นคือข้อความครั้งล่าสุดที่ถูกส่งมาทางไลน์ สามวันแล้วที่ผมไม่ได้แวะไปที่ห้องพี่เขาเลย ผมบอกมันไปแล้วนี่ว่าพี่ขมไม่สบายเป็นไข้หวัดเพราะอย่างนั้นสามวันมานี้ผมจึงต้องอยู่เป็นมือขวาช่วยคุณนายเธอทำงาน
“ปิงเก็บตังค์โต๊ะสองลูก”
“ครับ”
“ปิงรับออเดอร์โต๊ะหกให้แม่ก่อน”
“ครับผม”
“ปิงเช็ดโต๊ะนอกด้วยลูก ลูกค้าไม่มีที่นั่งแล้ว”
“ครับๆ รอแปปนะครับ ปิงเคลียร์โต๊ะนี้แปปเดียว”
“โอ๊ยปิงมะเขือเทศแม่หมด ไปเอามาเติมให้แม่ก่อนลูก แม่ล้างไว้แล้วอยู่ในตะกร้านะครับ”
แบบนี้ตลอดทั้งวัน ผมรู้นะว่าพี่ขมเป็นมือขวาที่สำคัญของแม่จริง ๆ พอขาดแกไปสักคนผมเลยต้องหัวหมุนแทนอยู่แบบนี้ไงครับ
“เฮ้อ เหนื่อย” เราจะยุ่งมากกันช่วงเที่ยงจนถึงบ่ายสอง หลังจากนั้นก็จะว่างกันแล้ว
“เข้าไปล้างหน้าล้างตาไปลูก เหนื่อยเลยใช่ไหมเรามาช่วยแม่สามวันเต็ม ๆ แล้วนี่” แม่เดินเข้ามาหาตอนนี้ไม่มีลูกค้าแล้ว ผมเลยนั่งหายใจหายคอแล้วกดมือถือเช็คข้อความโน่นนี่นั่นของบรรดาเพื่อนฝูงและของคุณชาย
วันนี้พี่เอย์ไลน์มาแค่ครั้งเดียว ตั้งแต่สามโมงเช้าก็ยังไม่มีข้อความใหม่เข้ามาอีก ตอนนี้บ่ายสามแล้ว
“ปิงลูก” แม่เรียกทำน้ำเสียงตื่นเต้นแปลกๆผมเลยรีบหันไปดู เห็นแม่ยืนชะเง้ออยู่แถว ๆ หน้าร้านในมือถือผ้าขี้ริ้วอยู่ด้วย คุณนายเห็นอะไรวะผมรีบลุกไปดู
“อะไรครับแม่”
“โน่นน่ะ ใช่รถพี่เอย์เจ้านายของลูกหรือเปล่าแม่เห็นจอดนานแล้วนะตั้งแต่ก่อนเที่ยงแน่ะ” แม่บุ้ยใบ้ชี้ให้ดู ผมรีบมองตาม เห้ยรถเหมือนมากแต่ดูข้างๆแล้วก็ไกลแบบนี้ ผมยังไม่มั่นใจเท่าไหร่ เดี๋ยวต้องเห็นป้ายทะเบียนใกล้ๆก่อน ผมเลยเดินออกไปดู
ค่อยเดินเข้าไปใกล้ ๆ เพราะตอนนี้เห็นแล้วว่าใช่รถคุณชายแน่ แต่มาจอดอยู่ในที่แบบนี้แล้วนั่งอยู่ข้างในคือกำลังทำอะไรอยู่ผมเลยค่อย ๆ เดินเข้าไปพี่เอย์นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านชีตอะไรสักอย่าง ขนาดผมมายืนอยู่ข้าง ๆ มันๆยังไม่รู้สึกตัวอ่ะ ที่เบาะคนนั่งนะมีเอกสารหนังสือกระจายอยู่เลย พี่เอย์กำลังเขียน ๆ อะไรบางอย่างลงที่ชีตงานนั้น ผมเลยก้มลงเคาะกระจกเบา ๆ กลัวมันตกใจ
“พี่เอย์มาทำอะไรแถวนี้ครับ” มันทำหน้าตาตกใจนิด ๆ แล้วลดกระจกลง พอเห็นผมชัดๆแค่นั้นแหละหน้างอได้อีก
“มารอหมา”
“เข้าไปในร้านก่อนไหมพี่” หมาตัวนั้นก็คงเป็นผมนั่นแหละครับ มันตอบมาแบบนี้คืองอนผมชัวร์ ผมเปิดประตูรถมันออกแล้วก้มหน้าลงไป
“ตรงนี้ร้อนออก พี่จะมานั่งสตาร์ทรถเปิดแอร์ไว้ตลอดแบบนี้เปลืองน้ำมันแล้วยังทำให้เกิดมลภาวะด้วยนะครับเนี่ย ลงมาเร็ว เข้าไปรอข้างใน”
“ไม่เอา กูกลัวเกะกะแม่มึง”
“เกะกะที่ไหน ลงมาเร็วสิครับ” ผมยื่นมือเข้าไปบิดกุญแจรถออกเลย เข้าเกียร์จอดให้เรียบร้อย แค่นั้นคุณชายก็เดินตามผมลงมาแล้ว ในมือติดชีตบาง ๆ เข้ามาอ่านด้วยนะ ผมไม่รู้คืออะไรมีแต่ตัวเลขกับตัวภาษาอังกฤษเต็มพรืดไปหมด อาจจะเป็นสูตรที่มันเรียน
“แม่ครับ พี่เอย์เจ้านายปิง” มันยกมือขึ้นไหว้ คุณนายยืนอึ้งได้อีกรีบบอกให้ผมพามันเข้าไปนั่งข้างใน คือคุณจะนึกออกไหมนะ ร้านเราก็แค่ร้านเล็ก ๆ ที่นั่งก็เก้าอี้พลาสติกธรรมดานั่นแหละครับ ถึงแม่จะพูดว่าข้างในแต่มันก็คือโต๊ะไว้สำหรับครอบครัวของเราทานอาหารรวมกันแบบง่าย ๆ โต๊ะกางเล็ก ๆเหมือนตามร้านแผงลอยทั่วไป
“พี่นั่งตรงนี้นะครับ” ผมเช็ดโต๊ะให้มันใหม่อีกครั้ง ไปเอาพัดลมมาเสียบไฟให้ หาน้ำหาท่ามาตั้งไว้
“หมาปิงมึงเลิกกี่โมง” มันดึงผ้าขี้ริ้วที่ผมกำลังเช็ดโต๊ะไว้เงยหน้าถาม
“ก็จนกว่าแม่จะปิดนั่นแหละครับ”
“แล้วจะปิดตอนไหน ประมาณกี่ทุ่ม”
“ปกติถ้าของหมดเมื่อไหร่แม่ก็จะปิดเลยครับห้าหกโมงนี่แหละ” เออพี่เอย์มันเป็นอะไรวะทำไมวันนี้งอแงกับผมจังปกติผมไม่ไปหานี่เราก็แค่โทรคุยกันช่วงดึก ๆ หรือมีอะไรก็ไลน์หากันแค่นั้นจบทำไมวันนี้ถึงขนาดมาหาผมถึงที่ร้านเลย
มีเสียงแม่เรียกดังเข้ามาผมเลยบอกมันให้นั่งอยู่ตรงนี้ ส่วนผมออกไปช่วยคุณนายต่อ คือเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ผมเดินเข้ามาอีกทีคือพี่เอย์ฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะ เสื้อเชิ้ตด้านหลังเปียกไปหมดคือมันใส่เชิ้ตแขนยาวพับแขนแล้วคงจะร้อน พัดลมเอาคุณชายแบบมันไม่อยู่แน่ ชีตที่วางอยู่บนโต๊ะก็กระจัดกระจาย
“พี่เอย์ครับ” ผมก้มลงเรียก เขย่ามันเบา ๆ มันเงยหน้าขึ้นงัวเงีย แม่เดินเข้ามาพอดี
“ปิงเก็บของเลยก็ได้ลูกเดี๋ยววันนี้ปิดเร็วหน่อย”
“ทำไมล่ะครับแม่ คือ...” ผมกำลังคิดว่าแม่ผมอาจจะเกรงใจพี่เอย์รึเปล่า เธอมองพี่เอย์ตลอดเลย มันรีบลุกขึ้นยืน
“เอ่อผม คือผมมารบกวนคุณน้าเหรอครับ”
“เปล่าๆจ๊ะเปล่า พอดีวันนี้ขายดีของเริ่มหมดแล้วล่ะ อีกอย่างคือจะรีบกลับไปดูขมเขาด้วย เอาล่ะปิงออกไปช่วยแม่เก็บของดีกว่านะลูก เดี๋ยวจะได้รีบปิดกัน”
แม่ว่าแล้วเดินนำออกไป ผมมองมันนิดนึงกำลังจะเดินตามแม่ไปพี่เอย์ดึงแขนผมไว้
“เดี๋ยวกูจ่ายค่าชดเชยให้ คือว่า....
“พี่เอย์ได้ยินที่แม่พูดแล้วไม่ใช่เหรอครับ อย่าไปพูดเรื่องค่าชดเชยอะไรนั่นกับคุณนายเธอเชียวนะ ถูกโกรธผมไม่รู้ด้วย” จริง ๆ คือขู่มันไว้ก่อน แม่ผมไม่โกรธง่ายแบบนั้นหรอก แต่ว่าแม่ค่อนข้างรักในศักดิ์ศรีของตัวเองนิสัยเราสองแม่ลูกเหมือนกันมากถึงเราจะจนแต่ผมกับแม่ก็ขยันทำงานแลกเงินนะครับ ไม่เคยคิดจะสบายทางลัดหรอก
ผมออกไปยกหม้อยกจานอะไรต่าง ๆ เข้ามาวางไว้ที่ด้านใน แม่ก็เตรียมตัวที่จะล้าง คือก็อยู่ใกล้ ๆ กับที่พี่เอย์นั่งอยู่นั่นแหละ ผมเดินเข้าเดินออกเป็นสิบ ๆ รอบ เห็นมันนั่งมองแบบเก้ๆกังๆ เหมือนทำอะไรไม่ถูก ผมมองแล้วก็ยิ้มให้ แม่ก็ชวนมันคุยไปด้วยล้างจานไปด้วย ตอนนี้ที่หน้าร้านปิดแล้ว ผมกำลังทยอยเก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่เหลือเข้ามา ในที่สุดคุณชายก็เดินเข้ามาหาในมือผมกำลังยกหม้อแกงหน่อไม้ที่หมดแล้วพอดีเหลือติดก้นหม้อนิดหน่อยเท่านั้น
“กูช่วยยก” ผมมองคนที่เพิ่งพูดเสนอความช่วยเหลือ พี่เอย์ยื่นมือมารับหม้อแกงหน่อไม้จากผม ภาพความทรงจำระหว่างผมกับมันในวันแรกที่เราเจอกันหมุนกลับมาอีกครั้ง
วันนั้น.....
“ขอทางหน่อยครับ”
“เฮ้ย อะไรเนี่ยมันกระเด็นนะ เดินให้มันดีๆสิวะ”
“ขอโทษนะครับ เดี๋ยวผมเช็ดให้”
“ไม่ต้อง!”
“แต่ผมทำมันกระเด็นใส่เสื้อพี่ ผมควรจะรับผิดชอบ ให้ผมเช็ดให้เถอะครับ”
“ไม่ต้อง อย่ามาใกล้”
นี่ผมต้องขยี้ตาเพื่อดูอีกสักสิบครั้งไหมนะ คุณชายที่รังเกียจหม้อแกงหน่อไม้วันนั้น มาวันนี้ขันอาสาขนาดยื่นมือเข้ามาช่วยผมถือแล้วมาวางลงให้แม่ล้าง
“ตายแล้วเอย์นั่งเลยลูกนั่งเฉยๆนะครับเดี๋ยวเจ้าปิงจัดการเอง เอย์รีบเหรอครับถ้างั้นพาน้องไปก่อนก็ได้นะเดี๋ยวทางนี้แม่จัดการต่อเอง”
แม่ลุกรี้ลุกรนพอเห็นว่ามันเริ่มขนนั่นโน่นนี่เข้ามาช่วย พี่เอย์ค่อย ๆ ถือเข้ามาวาง ผมรู้มันไม่เคยทำแต่ก็ยังอยากจะช่วย ไม่รู้จะว่ายังไงสงสารก็สงสารแต่ผมก็ต้องช่วยงานที่บ้านก่อน มันคงจะอยากพาไปที่ไหนของมันนั่นแหละไม่งั้นคงไม่มาหา
“ไม่เป็นไรครับเอย์ไม่รีบ ให้เอย์ช่วยคุณแม่อีกแรงนะครับ”
เหหหหหห มันใช้คำแทนตัวเองว่าเอย์ แล้วยังเรียกคุณนายว่าแม่ นี่มันจะเนียนมากไปไหมครับคุณชายเอตั้น ผมหรี่ตามองมันหน้าเขียวเลย มันมองผมแล้วยักคิ้วส่งให้ก่อนเดินออกไปหยิบถาดผัดหมี่ที่หมดเกลี้ยงแล้วเข้ามาเก็บ
“เอย์มีธุระจะไปที่ไหนต่อหรือเปล่าครับลูก” เอาแล้วคุณนายชวนมันคุย แต่เรียกแทนมันว่าลูกไปแล้ว ผมนั่งลงข้าง ๆแม่ ช่วยล้าง สงสัยเหมือนกันแม่จะถามมันทำไม
“เปล่าครับ” มันนั่งยอง ๆ ลงข้างผม คือบริเวณที่ล้างหม้อของที่ร้านมันจะเป็นลานปูนไม่กว้างนักเราต้องล้างหม้อกับถาดใบใหญ่ ๆ กันที่พื้น
“อยู่ทานข้าวกับแม่ก่อนไหม คือบ้านของพวกเราอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากหรอกจ๊ะถ้าหากว่าเอย์....
“แม่ครับ พี่เอย์เขา....
“ไปสิครับ”
ผมไม่ทันได้พูดจบหรอก มันน่ะชิงตัดคำพูดผมเสียก่อนแล้วยังเดินเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ แม่ ช่วยจับช่วยล้างอย่างเอาใจ แต่คือดูก็รู้ว่ามันทำไม่เป็นแม่ผมนี่หัวเราะร่วนเลย
เราสามคนออกมายืนกันที่หน้าร้าน ผมปิดกุญแจให้แม่เป็นอย่างสุดท้ายคุณนายสะพายกระเป๋าผ้าลดโลกร้อนที่เริ่มจะเก่านิดๆแล้ว ขณะที่ในมือถือถุงแกงที่เหลือกลับไปกินต่อที่บ้าน ผมเดินเข้าหาขณะจะยื่นมือเข้ามารับถุงหนักๆใบนั้นในมือแม่ มือใหญ่ของใครคนนึงก็ยื่นมารับไว้ก่อน พี่เอย์ยิ้มอ่อนโยนให้แม่ของผมคุณนายส่งถุงให้มันอย่างเต็มใจ
ผมยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลย....
“แม่ไปรถเอย์นะครับ” มันบอกแม่แล้วหันมองมาที่ผม “หมาปิงมึงขับนำไปก่อนเลยเดี๋ยวกูพาแม่กลับเอง”
“ไม่เป็นไรครับเอย์ เดี๋ยวแม่ไปกับปิงได้ เอย์ค่อยขับตามานะลูก อย่าหลงนะ”
“ผมไม่ค่อยรู้จักทางครับ ขับรถนี่หลงตลอดถึงได้ให้ปิงไปขับให้ไงครับ คุณแม่นั่งไปกับผมนะครับจะได้บอกทางด้วย”
ผมรีบหันไปอีกทางแล้วทำท่าโก่งคออ้วก คือรู้เลยว่ามันตะล่อมแม่ผมให้นั่งไปด้วย อิโถ่วว อยากเอาใจแม่ผัวล่ะซี้ คึคึ
แล้วเย็นวันนั้นมันก็มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ที่บ้านหลังเล็กๆของพวกผมแล้วเรียบร้อย ชุมชนแออัดแบบนี้มีรถเบนซ์หรูหรามาจอดเทียบถึงหน้าบ้าน แล้วยิ่งคุณตะนาวศรีก้าวลงมาจากรถสีขาวงามสง่าคันนั้นด้วยแล้ว เพื่อนบ้านหลายคนต่างยื่นหน้ามาสอดรู้ พอผมจอดมอไซด์ลงแค่นั้นแหละ ไอ้พวกเด็กโข่งเด็กเล็กหลายคนปั้นหน้ายิ้มเข้ามาถามใหญ่เลย
“ใครอ่ะพี่ปิง ใครอ่ะ”
ผมลงมะเหงกมันไปคนละทีแล้ววิ่งไล่เตะพวกมันจึงได้แยกย้ายกันกลับไป
“ช้านะกว่าจะเข้ามาได้”
พอเดินเข้ามาคุณชายก็ต่อว่าทันที แต่ผมนี่อึ้งตกตะลึงโคตรของความค้าง คุณรู้ไหมครับว่าตอนนี้พี่เอย์นั่งทำอะไรอยู่ที่พื้น
ป๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กร๊ากกกกกกกกก โอ๊ยผมขำ มันนั่งตำเครื่องแกงอะไรไม่รู้ให้แม่ผมอยู่ที่พื้น คือหน้าคุณชายนี่บูดมาก มิน่าล่ะเมื่อกี้ผมว่ารถผมก็เสียงดังนะ พี่เอย์มันรู้ว่าผมมาถึงแล้วทำไมไม่ออกไปตามวะปล่อยผมเล่นกับไอ้พวกเด็กแก่นๆอยู่ได้ตั้งนาน ผมนั่งยอง ๆ ลงข้าง ๆ มัน
“เจ็บมือ” มันอ้อนผม ดูทำเสียงทำหน้าซิ ผมรีบมองไปทางแม่พอเห็นว่าแม่ยืนหันหลังให้อยู่เลยรีบจับมือมันขึ้นมาทำท่าเป่าเพี้ยงหาย แค่นั้นมันก็ยิ้มอะไรของมันต่อได้แล้ว ผมเลยลุกแล้วเดินเข้าไปหาแม่
“แม่ครับ แม่ให้พี่เอย์เขาทำอะไรน่ะครับ” คุณนายกำลังผัดอะไรสักอย่างอยู่
“เอย์เขาอาสาช่วยแม่จ๊ะ ปิงลูก พี่เอย์เขาเป็นนายจ้างลูกจริง ๆ แน่เหรอ”
“ครับใช่” เอาแล้ว คุณนายสงสัยอะไรป่ะวะ คือถามแบบนี้แม่จะสื่อ??
“แม่ว่าน่ารักดี นิสัยก็ดีไม่ถือตัวเลย” โถๆๆๆๆแม่ครับมันจะไปถือตัวได้ไง ก็มาจีบลูกชายแม่แบบเนี๊ยะ ขืนมันถือตัวทำให้แม่ไม่ชอบก็โดนตะเพิดออกจากบ้านดิ่
“เสร็จแล้วครับแม่” เสียงพี่เอย์ดังขึ้นทางด้านหลังผมหันไปดู ในมือมันถือครกหินหนักๆเข้ามาให้แม่ ผมชะโงกหน้าลงไปดูแล้วขำจนปวดท้องเลย แม่นี่ไม่ต้องพูดหัวเราะก๊ากกจนหน้าแดงไปหมด ส่วนพี่เอย์ยังทำหน้างงอยู่ ก็พริกแกงที่มันตำน่ะสิครับยังไม่เห็นจะละเอียดเลย พริกงี้เป็นชิ้น ๆ อยู่เลยนะแม่รีบรับครกจากมันไปแล้วบอกให้ผมหาข้าวหาปลาออกไปนั่งกินกัน วันนี้พี่ขมไม่ได้ลงมากินด้วยนะครับ ยังไม่หายจากหวัดเธอเลยนอนยาวแม่เอาข้าวต้มอุ่นๆขึ้นไปให้ ผมวิ่งขึ้นไปดูแกนิดนึงเกือบหายแล้วแต่ยังใส่ผ้าปิดปากอยู่กลิ่นวิคนี่ฟุ้งห้องเลย
“อร่อยไหมลูก เอย์ทานได้ไหมครับ”
“ทานได้ครับ” จะทานไม่ได้ยังไงล่ะ มันเล่นออเดอร์เมนูกับแม่ผมเอง ถึงที่นี่จะไม่มีกุ้งแต่คุณชายสั่งไข่เจียวฟูฟ่องของมันกับยำทูน่ากระป๋องแม่แถมผัดข้าวโพดอ่อนหวานๆให้มันด้วย เพราะแม่บอกว่าเราไม่มีอาหารให้เลือกมากนัก เด็ดสุดก็สามอย่างนี้ ซึ่งบังเอิ๊ญบังเอิญว่าคุณชายทานได้พอดี เราสามคนก็ทานข้าวกันไป วันนี้แม่ทำหมูสับผัดขิงของโปรดของผมด้วยนะ
“เอย์เป็นอะไรไหมลูก ทำไมหน้าตาเป็นแบบนั้น หรือว่าอาหารไม่ถูกปาก แม่นี่แย่จริง ๆ นะทำหวานไปเหรอ” เออผมก็สังเกตนะคือพี่เอย์สีหน้าไม่ค่อยดีเลยเหมือนคนเครียด หรือมันนั่งกินข้าวที่พื้นแบบนี้ไม่เป็นคุณชายต้องมีโต๊ะอะไรแบบนั้นรึเปล่าวะ
“เปล่าครับไม่ใช่เรื่องกับข้าวหรอก อาหารอร่อยมากเลย”
“อ้าวแล้วเอย์เป็นอะไรล่ะลูกมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกแม่ได้นะ” แม่ตักข้าวใส่ปากแล้วก็ถามมันต่อ พี่เอย์เองก็กินไปได้กว่าครึ่งชามแล้ว ผมคาบช้อนไว้ขณะรอฟังว่ามันจะพูดว่ามันเป็นอะไร
“คือว่าเมื่อคืนเอย์ฝันร้ายน่ะครับฝันเห็นผี แล้ววันนี้เอย์ก็เลยกลัว”
“อุ๊ย แค่ความฝันเอย์จะกลัวไปทำไมลูก คนเยอะแยะเอย์ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ”
“ครับตอนนี้เอย์ไม่กลัว แต่เอย์จะกลัวก็ตอนที่เอย์กลับไปที่ห้องแล้วอยู่คนเดียว หมู่นี้ฝันแบบนี้บ่อยมากเลยครับแม่ ฝันแล้วก็ละเมอทำอะไรไม่รู้ตัวตื่นมากลางดึกแล้วนอนไม่หลับทุกครั้งเลย”
“ตายล่ะ” แม่อุทานเอามือทาบอก
“ยังครับ” มันรีบตอบ ผมงี้หัวเราะแทบจะสำลักข้าว
“ไม่ได้ๆๆแบบนี้ต้องหาคนไปนอนเป็นเพื่อนแล้ว เกิดลุกขึ้นมาละเมอดึกๆดื่น ๆ ไม่มีคนรู้ทำอะไรไม่รู้ตัวจะแย่นะลูกนะ”
“ครับเอย์ก็คิดว่าอย่างนั้น เอย์อยู่ชั้นห้าสิบด้วยนะครับแม่”
คิ้วผมเริ่มกระตุก คือไอ้พี่เอย์มันกำลังทำหน้าเศร้า ๆ คุยกับแม่ของผมแล้วคุณนายคือเชื่อมันแบบจริงจังมาก ยิ่งมันบอกอยู่ชั้นห้าสิบแม่นี่เริ่มหันซ้ายหันขวาคิ้วขมวด ผมน่ะนะตอนแรกก็สงสัยอยู่หรอกว่ามันเป็นอะไร แต่หลังจากได้ยินประโยคเมื่อครู่ของมันแล้วผมกระจ่างในทันที แหม่.... แผนการคุณชายนี่ช่างคิดได้เนอะ คิดได้ไงว่าแม่ผมจะยอมให้ผมไปนอนค้างเป็นเพื่อนมัน คุณนายแกจะเสนอให้มันไปหาคนมานอนเป็นเพื่อนน่ะสิ บรรดาเพื่อนฝูงอะไรแบบนั้น
“แม่ว่าเอย์ให้ปิงไปนอนเป็นเพื่อนดีไหมลูก นอนละเมอแบบนี้อันตรายมากๆอยู่ชั้นห้าสิบ”
“พรวดดดดดดดด อะ แค่กๆๆ” ผมสำลักเข้าแล้วจริง ๆยกน้ำกินพอดี๊พอดี พี่เอย์รีบขยับมาตบๆลูบๆหลังให้ ผมรู้มันกำลังกลั้นยิ้ม แม่ทำหน้าตกใจหันมาดู แกลุกขึ้นไปหยิบทิชชู่มาให้
“กินยังไงเนี่ย เวลากินข้าวอย่าพูดมากรู้ไหมลูก สำลักแบบนี้แหละ” โถแม่ครับ แม่ได้ยินเสียงผมพูดสักทีหรือยัง มีแต่แม่แหละคุยกับมันซ้ำยังคุยเรื่องที่ทำให้ผมสำลัก
“ปิงก็ไปนอนเป็นเพื่อนพี่เอย์นะลูกนะ สงสารพี่เขาเดี๋ยวละเมอดึกๆคนเดียวไม่ดี”
“แม่เชื่อพี่เอย์เหรอฮะ โตขนาดนี้ใครจะมาฝันเห็นผีแล้วยังนอนละเมออีก”
“เอ๊..น้องปิงนี่ พูดอะไรแบบนั้นถ้าไม่จริงพี่เขาจะพูดขึ้นมาทำไม เดี๋ยวเหอะ เอาเป็นว่าวันนี้ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่เขาก็แล้วกัน” คุณนายดุผมจบก็หันไปตักไข่เจียวเติมให้มันอีก พี่เอย์ยิ้มกว้างเลยสิ มันหันมามองเห็นผมกำลังมองอยู่พอดียังมีหน้ามาเบะปากตีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่
สรุปคือผมต้องไปนอนเป็นเพื่อนมันใช่ไหม
“ปิงขับรถกลับดีๆนะลูกมันดึกแล้ว” ผมดูเวลาที่ข้อมือเพิ่งหนึ่งทุ่มนี่นะดึกแล้วของแม่
“ครับ ๆ แม่ไม่ต้องห่วงนะ”ผมบอกแม่ในขณะที่พี่เอย์ฉีกยิ้มแป้น มันไหว้แม่ผมแล้วเดินมาขึ้นรถ ผมตะโกนบอกแม่ว่าพรุ่งนี้จะมาช่วยเปิดร้านแต่เช้า แม่เลยโบกมือให้ คุณนายยิ้มร่าเลย
“ขับไป...........” พี่เอย์บอกผมรีบหันไปมอง คือพี่จะไปอะไรแถวนั้นวะครับ นี่คือมันจะสองทุ่มแล้วไง
“เร็วหน่อยเดี๋ยวไม่มัน” ผมก็เลี้ยวเข้าไปจอดตามที่มันบอก สรุปคือเข้าห้างกันในเวลานี้ เพื่อ??
“รอบสองทุ่มครึ่งน่ะ กูกลัวไม่ทัน” อ้อ จะพาไปดูหนัง ผมก็เดินตามคุณชายนะ มีหลายครั้งเลยที่มันลดฝีเท้าเพื่อลงมาเดินข้างกัน คือผมชอบทิ้งให้มันเดินอยู่ข้างหน้าก่อน แหมคุณก็ดูชุดผมกับชุดมันสิครับ ผมเดินตามหลังมันแหละถูกต้องแล้ว
“ดูทรานส์ฟอร์เมอร์กันไหมมึงอยากดูรึเปล่า”
“ดูเรื่องนี้ไหมพี่ คิงคองยักษ์น่าจะดีนะ” ผมชอบหนังแปลกๆไง พี่เอย์จิ้ม ๆ ดูตัวอย่างโอเคชอบมันกดซื้อตั๋วเลย คนไม่ค่อยเยอะแปลกอ่ะ ผมก็นั่งลงที่โซฟาแถวนั้นส่วนคุณชายยืนถือแก้วน้ำกับป๊อปคอร์น พักนึงเราก็ไปต่อแถวเข้าไปข้างใน
“มึงหนาว?” มันถามขึ้นตอนที่หนังฉายได้ประมาณสิบห้านาทีแล้ว ผมอยากบอกเลยว่าหนาวมากกกก คือแบบมากๆผมใส่แค่เสื้อยืดแขนสั้นนะส่วนมันเชิ้ตพับแขน ผมเลยกอดอกเอาไว้ มันดึงเอามือผมไปจับไว้ คือใช้สองมือมันกุมเอาไว้เลย ผมอายเป็นนะรีบหันซ้ายหันขวานึกได้ว่าอยู่ในโรงหนังนี่หว่าคือมันก็มืด
“ยิ้มเหี้ยไรอีก” อะไรวะยิ้มในที่มืดๆยังเสือกมาเห็น ผมก็แค่นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาใครจะไปเชื่อว่ามันจะไปช่วยผมกับแม่ที่ร้านแล้วยังไปกินข้าวกับพวกเราที่บ้านเล็กๆของผมอีก
“ผมยิ้มกับหนังหรอก”
“หึ ไอ้หมาเพี้ยนเอ๊ย หนังน่ะนางเอกเขากำลังร้องไห้ มึงมานั่งฉีกยิ้มแบบนี้มันไม่แปลกไปหน่อยรึไง” มันเลื่อนตัวเข้ามากระซิบ โถ่เอ้ยคราวนี้ทำไมผมต้องรู้สึกอายมันด้วยวะทุกทีต้องเป็นมันอายผมนี่ ผมก็เลยเอนหัวเข้าไปกระซิบมันบ้าง
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นครับ” มันรีบหันมาถาม คงประมาณว่าแล้วแบบไหน
“ผมยิ้มกับหนังที่มีบางคนเจ้าแผนการอยากชวนผมมาดูทำเป็นไปช่วยงานแม่ผมถึงที่ร้าน อดทนนั่งกินข้าวกับไข่เจียวที่พื้น ออกอุบายเพื่อพาผมกลับไปค้างด้วยที่ห้อง แล้วในที่สุดผมก็มานั่งดูหนังด้วยที่นี่ ใครก็ไม่รู้เนาะพี่ โคตรเจ้าเล่ห์เล-”
“อื้อออออ” ผมพูดต่อไปไม่ได้ไอ้พี่เอย์แม่งบ้ามันกำป๊อปคอร์นที่วางอยู่ที่ตักมันยัดเข้ามาในปากผม คุณคิดสภาพผมไม่สำลักก็บุญเท่าไหร่แล้ว พี่เอย์แย่จริง ๆ ตอนนี้มันนั่งหัวเราะแล้วไม่สนใจผมอีกเลย ขณะที่ผมคนนี้ต้องเคลียร์ป๊อปคอร์นในปากกว่าจะหมด
(ต่อด้านล่าง)
-
http://www.youtube.com/v/YPaHOVYNyQs
ขากลับคุณชายเป็นคนขับ มันเลี้ยวเข้าปั๊มแล้วจอดลงแถวหน้าร้านกาแฟ
“เข้าไปไหม หรือจะรอนี่”
“ผมง่วงอ่ะพี่ ขอรอที่รถนะครับ” มันยื่นมือมายีหัวผมนิดๆก่อนเปิดรถเดินลงไป ผมหลับตาลงคือง่วงนะวันนี้วิ่งช่วยแม่ทั้งวันเลย ถึงจะปิดร้านเร็วแต่ก็คือเร็วขึ้นแค่ชั่วโมงเดียว เออผมก็เพิ่งรู้นะว่าพี่ขมกับแม่เหนื่อยมากแค่ไหน เมื่อก่อนตอนผมเป็นเด็กมาช่วยแม่ขายแบบนี้ไม่เห็นเหนื่อยเลยหรือเพราะเดี๋ยวนี้ลูกค้าแม่เยอะขึ้นเพราะแม่ขายหลากหลายขึ้นก็ไม่รู้นะ
RRRRRR
RRRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกผมออกจากภวังค์ความคิด ผมมองหาต้นเสียง โทรศัพท์พี่เอย์วางอยู่แถว ๆ เกียร์ ผมเลยก้มดูใกล้ ๆ
‘นานะ’
รูปมันกับผู้หญิงสวยๆคนนั้นในชุดนักศึกษาที่ถ่ายแนบแก้มกันอีกแล้วนี่หว่า ไหนๆดูซิโหเธอสวยจริงว่ะ โคตรสวยเลยแต่งหน้าเต็มมาก ผมก็นึกไปว่าผู้หญิงคนนี้ใครวะทำไมโทรหาพี่เอย์บ่อยจังผมว่าผมเห็นหลายครั้งแล้วนะ แต่ที่จำได้แม่นคือวันนั้นที่พี่เอย์ปัดมือผมออกแล้วเดินเลี่ยงเข้าไปคุยในห้อง แสดงว่าคนนี้ต้องสำคัญ เพราะก่อนหน้านั้นมีผู้หญิงโทรเข้ามันยังให้ผมรับแทนได้ แต่สายนี้ไม่ใช่เลย ท่าทางมันรีบพุ่งเข้ามารับด้วยซ้ำ
RRRR
RRRRRRRR
ผมปล่อยให้สายตัดไปเอง สักพักไลน์มันก็เด้งขึ้นมา ยัยนานะคนเดิมของมัน
‘นาได้วันกลับแล้วนะเอย์ เครื่องลงสุวรรณภูมิเสาร์หน้าสิบโมงเอย์มารับนานะคะ
นาคิดถึงเอย์นะ เอย์ดีใจไหมที่เราจะได้เจอกันอีก ดึกๆเดี๋ยวนาโทรหา’
ผมมองไปที่หน้าร้านเห็นมันยังไม่เดินออกมาสงสัยคนเยอะ ผมเลยถือวิสาสะหยิบมือถือมันขึ้นมาดู เธอส่งรูปมาให้มันด้วยนะ เป็นรูปที่ถ่ายกับหมาน้อยขนยาว ๆ สีขาวน่ารักมากๆ คือสวยทั้งคนทั้งหมาว่างั้นเลย ผมมองไปที่หน้าร้านอีกครั้ง มันก็ยังไม่ออกมาอีก ขณะในใจคิดลูกช้างจะบาปป่ะวะขอแอบดูมือถือว่าที่สามีคงไม่เป็นอะไรมั้ง แต่นิ้วผมโคตรเร็วคือมันทั้งจิ้มทั้งเลื่อนไปที่ประวัติการโทรเข้าโทรออกแล้วเรียบร้อย
“เหี้ย!” ผมอุทานเบา ๆ ทันทีที่เห็นว่าสองสามอาทิตย์มานี่พี่เอย์คุยโทรศัพท์กับผู้หญิงคนนี้เกือบทุกคืน เวลาประจำคือตีสามนิดๆ เธอเป็นฝ่ายโทรมาหามันตลอดเลยนี่ มีแค่สองครั้งที่พี่เอย์โทรไปก่อน หืมม อะไรกันวะเธออยู่ประเทศไหนกัน แล้วพูดว่าจะกลับเสาร์หน้าให้พี่เอย์ไปรับที่สุวรรณภูมิแบบนี้ต้องอยู่ต่างประเทศแน่นอนอยู่แล้ว เหี้ยเหอะแล้วคุยห่าไรกัน ทีนึงเป็นครึ่งชั่วโมงค่าโทรแม่งไม่บานตะไทไปถึงไหนเหรอวะ โง่เนอะทำไมไม่ใช่แอปมือถือช่วยวะ เฮ้ย มือผมเลื่อนไปที่แทงโก้ทันที พี่เอย์แม่งกูว่าแล้วมันไม่โง่หรอก ยัยนานะวีดีโอคอลคุยกับมันเกือบทุกวันเลยนี่หว่า มันจะคุยเห้อะไรกันนักหนาวะ
-ตึ๊งนึง-
ผมสะดุ้ง คราวนี้เป็นไลน์ผมดัง รีบวางมือถือมันไว้ที่เดิม แล้วรีบควักเอาโทรศัพท์ผมขึ้นมากดดู เป็นบุ๋มที่ไลน์เข้ามาหา บุ๋มไปเที่ยวชะอำเมื่อสองวันก่อนเลยส่งรูปมาให้ดู จริง ๆ ผมเลยตอบกลับไปว่าขี้เหร่มาก วันหลังถ่ายมาแต่หาดทรายนะ บุ๋มรีบเด้งข้อความเข้ามาเป็นอีโมเชือดผมทิ้งทันที จริง ๆ ผมกับบุ๋มเราเหมือนเพื่อนกันมากกว่านะ ถึงจะเคยมีเรื่องอย่างว่ากันแล้วแต่ระหว่างเราคือชิลด์มากใครจะมีแฟนหรืออะไรยังไงเราไม่เคยว่ากัน ผมเองก็รู้บุ๋มไม่ได้มีผมคนเดียว ขณะที่บุ๋มเองก็รู้ผมก็ไม่ได้มีบุ๋มคนเดียวเช่นกัน เหมือนกับเรามีความรู้สึกดี ๆ ให้กันในเชิงเพื่อนอะไรแบบนั้นมากกว่า แล้วยิ่งมารู้จักกับพี่เอย์ผมห่างกับบุ๋มเลยขนาดตอนงานวันเกิดบุ๋มกำลังจะได้ป่ำปั๊มกันแล้วอิพี่เอย์แม่งโทรมาขัดความสุขกันเสียได้ ตังแต่นั้นคือยังไม่ได้เจิดกับใครว่างั้นเถอะ
“นานป่ะ” มันเข้ามาแล้วยื่นให้ผมแก้วนึง “อ่ะ โกโก้ร้อน”
“พี่ทำไมของผมเป็นแบบร้อนล่ะ” เออผมชอบกินเย็น ๆ นะผมชอบเคี้ยวน้ำแข็งเล่น
“อือ กูเห็นมึงหนาวในโรงหนังน่ะ กินอันนี้ไปก่อนเดี๋ยวกลับไปถึงห้องมึงอยากกินน้ำแข็งกินไอติมก็ค่อยซื้อขึ้นไปกิน เล่นอะไรคุยกับใครอยู่น่ะ”
มันยื่นหน้าเข้ามาดูมือถือผมที่วางอยู่ที่ตัก ผมกำลังเป่า ๆ แก้วโกโก้ เลยนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี้มือถือมันสายเข้าจะบอกมันดีไหมวะ
“พี่เอย์เมื่อกี้มีคนโทรเข้ามาแน่ะพี่ เครื่องพี่น่ะ” มันหันมองผมแล้วหยิบมือถือขึ้นไปกดดูทันที ผมสังเกตนะมันชักสีหน้านิด ๆ แล้วเปลี่ยนที่วางมือถือไปไว้อีกฝั่งเลย
“แฟนพี่เหรอ สวยจังนะครับ” คุณเชื่อไหมครับผมแกล้งถามไปด้วยหน้าตาทะเล้น ๆ แบบนั้นแต่ในใจนี่ปวดหนึบเลยนะ มันหันมามอง
“เปล่า แฟนกูไม่สวยเลยหน้าเหมือนลูกหมาขี้เหร่มากอ่ะ”
“เอาจริงๆดิพี่ ไม่เล่น เธอเป็นแฟนพี่เอย์เหรอครับ” มันหันขวับมาหาผมทันที
“อย่าพูดคำนี้ให้กูได้ยินอีกนะถ้าไม่อยากให้เราต้องทะเลาะกัน” เออก็แล้วเธอเป็นใครล่ะวะ คุณมึงก็อธิบายให้กูฟังเร็วเข้าดิ่
“พี่เอ- // แค่เพื่อน เขาเป็นเพื่อนกู” มันบอกมาแค่นั้น ผมเลยไม่อยากซักต่อ ค่อยๆจิบโกโก้ร้อนของผมทีละนิด
“บุ๋มก็เป็นแค่เพื่อนผมเหมือนกันพี่” ผมพูดพึมพำคิดว่ามันคงจะไม่ได้ยินหรอก แต่พี่เอย์ปรายสายตามองมาด้วยนะมันยื่นมือมายีหัวผมเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ขณะที่รถเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ ผมก็นึก แค่เพื่อนของมันกับแค่เพื่อนของผมความหมายจะแตกต่างกันมากมายป่ะวะ ถ้ายัยนานะอะไรนั่นเหมือนกับบุ๋มแล้วมันกับเขาจบกันแล้วตั้งแต่มันตกลงจะคบกับผม แบบนั้นผมก็ไม่มีอะไรต้องคิดมากหรอก ใคร ๆ ก็เคยมีอดีตด้วยกันทั้งนั้น ขอแค่อดีตนั่นไม่มารบกวนปัจจุบันของผมและมันมากจนเกินไปก็พอ
เรามาถึงห้องกันเกือบหกทุ่ม ผมเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนเลยนี่นา เออทำไมผมไม่หยิบจากที่บ้านติดมือมาด้วยวะเนี่ย ผมเดินเข้าไปในห้องมันว่าจะไปขอยืมผ้าเช็ดตัวอาบน้ำสักหน่อย เห็นพี่เอย์กำลังถอดทุกอย่างของมันออกแล้วคงกำลังจะเข้าห้องน้ำเหมือนกัน
“พี่เอย์ผมไม่มีผ้าเช็ดตัวพี่”
“ในตู้เยอะแยะมึงเลือกหยิบเอาดิ” มันใส่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั่งลงที่เตียง
“ผืนไหนก็ได้นะพี่”
“อือฮึ” ผมก็ก้มลงหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้ คือตู้เสื้อผ้าคุณชายยาวจนเต็มพื้นที่ห้องนะครับ แล้วไอ้ตรงที่วางผ้าเช็ดตัวนี่คือตรงกับบริเวณที่มันนั่งอยู่ที่เตียงพอดี ตาผมดันมองไปที่กระจกซึ่งสะท้อนภาพของมันที่นั่งสบาย ๆ อยู่ที่เตียง พี่เอย์กำลังนั่งจ้องผมที่กำลังก้มหาผ้าอยู่ คือสายตามันหื่นมาก มองที่ก้นผมอ่ะบอกเลย นี่ผมไม่ได้ทะลึ่งนะ ผมเลยรีบหยิบรีบจะเดินออกไป
“อ่ะนี่เสื้อ” มันยื่นส่งให้เหมือนรออยู่แล้ว เป็นเสื้อเชิ้ตชุดนอนของมัน ตัวใหญ่มาก ผมเดินเข้าไปหาแล้วรับมาไว้
“กางเกงอ่ะพี่”
“กางเกงไม่ต้องใส่กูขี้เกียจถอดให้มึงอีก” มันเงยหน้าบอก
“อ๊ะ จะถอดทำไมล่ะครับ” ผมโพล่งออกไปมันมองตาเขียวปั๊ดเลยหน้านี่งองุ้มลงแล้ว พี่เอย์แม่งนิสัยเสียว่ะ ทุเรศที่สุดจะให้คนใส่แต่เสื้อไม่ใส่กางเกงนอนมันจะอุบาทว์เกินไป
“อะ...ดะ...เดี๋ยวผมใส่กางเกงผมนอนก็ได้” พอดีแหละวันนี้ใส่กางเกงยืดมาพอดี ผมรีบจะเดินออกคุณชายรีบดึงแขนไว้ ผมไม่อยากหันไปมองหน้ามันเลยให้ตายเหอะ หน้าตาแม่งอ้อนฉิบหาย
“พี่เอย์ครับผมจะออกไปอาบน้ำ” มันยังไม่ยอมปล่อย ผมแอบๆมองหน้ามันหน้านี่ยังงออยู่เลย ฮึ่ยยจะอะไรกับผมกันนักกันหนาวะต่างคนต่างอาบแล้วมาเจอกันบนเตียงแค่นั้นยากนักหรือไง มันรั้งเอวผมเข้าไปแล้วกดหัวผมให้ปลายจมูกผมอยู่ที่หัวมันพอดี ผมก็งง พี่เอย์แม่งทำไรวะ
“เหม็นไหม” อ้อให้ดมผมดูนี่เอง
“แหวะเหม็น” จริง ๆ คือไม่เหม็นเลยนะผมแกล้งมัน พี่เอย์หอมไปทั้งตัวถึงเหงื่อแตกแค่ไหนก็ไม่มีเหม็น คึคึ ผมเคยแอบๆดมเสื้อผ้าใช้แล้วของมันด้วย หอมมากๆ
“อือมันเหม็นไง เดี๋ยวจะลงไปให้ข้างล่างเข้าสระให้ดีกว่า”
“หกทุ่มนี่นะพี่” พูดไรของมันวะ
“อือ เขาปิดแล้วไง ทำไงล่ะที่นี้”
“พี่ก็สระเองดิ จะยากเหรอราดๆถูๆแค่นั้นก็จบแล้ว ง่ายมาก” ผมทำท่าทางตลกๆให้มันดู ก็ตลกมันนี่คิดอะไรจะไปสระผมที่ร้านดึกๆแบบนี้
“สระเองแชมพูเข้าตา กูทำไม่เป็น”
เหอๆ กูเชื่อก็ปัญญาอ่อนแล้ว อิพี่เอย์แม่งเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว เจ้าแผนการใส่ทั้งผมทั้งแม่ ผมผลักมันออกทันทีกำลังจะเดินหนีออกมาข้างนอกมันดึงผมเข้าไปกอดเลย
“อ๊ะ พี่เอย์”
“ไม่สระให้กูจะปล้ำมึงตรงนี้เลย”
“เย้ยยยได้ไงเล่า ยังไม่ครบสามเดือนเลยเหอะ”
“งั้นมึงก็สระให้กูดิ ไม่เห็นเป็นไรเลยเห็นก็เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ยังจะมีอะไรต้องอายกูอีก”
คราวนี้เป็นผมที่หน้างอ ก็ดีอยู่หรอกได้สระผมให้แฟนแต่กลัวมันจะขึ้นแล้วจับผมกดน่ะสิเลยไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้
“เอาน่ากูสัญญาแล้วไม่ทำหรอกถ้ามึงยังไม่พร้อม ก็แค่สระผมเอง”
ตอนนี้ผมเลยได้มานั่งอยู่ที่ขอบอ่างขณะที่คุณชายนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำแล้วเอนหัวหลับตาพริ้มให้ผมสระผมให้มันอยู่ ผมระมัดระวังเป็นพิเศษเลยนะเกิดมานี่แหละที่เพิ่งเคยสระผมให้คนอื่นเป็นครั้งแรก พี่เอย์เอื้อมมาดึงมือผมไปจูบลงเบา ๆ
“ปิงกูโอนเงินให้มึงน้อยไปรึเปล่าได้เช็คดูบ้างไหม”
“ไม่น้อยหรอกครับ พี่เอย์ให้เยอะเกินไปด้วยซ้ำ” คือมันไม่เคยจะนับหรอกผมมาผมไม่มาวันไหน คุณชายเล่นโอนเงินเป็นก้อนให้ผมเลย
“ทำร้านให้แม่ใหม่ดีไหม เดี๋ยวกูออกแบบออกเงินให้ ที่ตรงนั้นน่ะเช่าเหรอหรือว่าของตัวเอง”
“พี่เอย์ครับ” ผมรีบขัด คือผมเข้าใจนะพี่เขาถามอย่างคนรวยจริง ๆ ที่ดินในกรุงเทพแบบนั้นถึงจะเป็นห้องเล็กๆแต่ก็ไม่ใช่ราคาถูกๆนะครับ แม่ผมเมื่อก่อนเข็นรถขายใช่ไหมตอนนี้มีร้านเล็กๆที่เจ้าของเขาแบ่งให้เช่าแม่ก็ดีใจมากแล้ว
“ปิง?”
“เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีกนะครับ ผมรู้พี่เห็นผมกับแม่วันนี้แล้วคงรู้สึกว่าอยากจะช่วยอะไรบ้าง แต่คือเราสามคน ผม แม่ พี่ขม เราอยู่ของเรามาแบบนี้ใช้ชีวิตในแบบนี้ของเรา พวกผมมีความสุขดีครับ ขอบคุณพี่เอย์มากที่นึกถึงกัน แต่ถ้าพี่รักผมกับแม่จริง ๆ อย่าพูดเรื่องจะออกค่าใช้จ่ายอะไรนั่นอีกนะครับ ผมขอ”
มันเงยหน้าขึ้นมองคงกลัวผมโกรธแต่ผมยิ้มบางส่งให้ ผมเริ่มใช้ฝักบัวล้างฟองแชมพูให้อย่างระมัดระวัง พี่เอย์คงรู้ว่าครั้งนี้ผมจริงจัง มันจูบมือผมเป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้งจูบเสร็จเอาไปแนบไว้ที่แก้มอีก คุณรู้ไหม การสระผมให้คนโดยใช้มือแค่มือเดียวนี่มันโคตรของความลำบากเลย พี่เอย์มันทำไมไม่นึกบ้าง ผมต้องดึงมือออกมาเพื่อจะเกลี่ย ๆ ล้างๆผมให้มัน ตอนแรกคุณชายไม่พอใจนะตอนผมดึงออกน่ะ ไปๆมาๆตอนนี้นอนแหงนคอหลับตาพริ้มเลย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมเดินออกมาจากห้องน้ำปล่อยพี่เขาอาบน้ำต่อ ผมเองก็ออกไปอาบของผมเหมือนกันกลับเข้ามาตัวมันนอนรออยู่แล้วเรียบร้อย บนเตียง
ห้องทำไมถึงหนาวแบบนี้วะเนี่ย ผมห่อไหล่ย่นคอทำท่าหนาวมาก มันยิ้ม
“ปิดไฟเลยไหมพี่” ผมถามมันอย่าคิดนะว่าผมจะเดินเข้ามาหยิบหมอนแล้วทำท่าจะออกไปนอนที่โซฟาข้างนอกเหมือนพระเอกนางเอกในนิยาย ไม่เอาหรอกผมไม่สุภาพบุรุษขนาดนั้น ผมมีแฟนก็ต้องมีสิทธิ์นอนกอดแฟนผมดิ่ แค่กอดเฉยๆเหอะอย่าคิดอะไรมากไป
พี่เอย์เอื้อมมือไปกระตุกเชือกเปิดโคมไฟหัวเตียงผมเลยปิดสวิทไฟนีออนลงตอนนี้ทั้งห้องเลยเปลี่ยนเป็นแสงไฟสีส้มอ่อน ๆ จากโคมไฟผ้าสวย ๆ แทน
ทำไมเห็นมันยิ้มร้ายแปลกๆวะ
“ปิง” มันเรียกขึ้นเสียงนี่พร่าต่ำมาก ผมกำลังจะเดินเข้าไปที่เตียง
“เต้นให้กูดูหน่อยดิ”
หือออ
“เต้นยั่ว ๆ เต้นแล้วค่อย ๆ เดินเข้ามาหากูนะ”
เหี้ยเหอะ! ไอ้พี่เอย์ประสาทสุดๆเลย ผมรีบวิ่งปรู๊ดขึ้นไปนอนข้างมัน ห่มผ้าคลุมโปงมิดชิดเอาให้แน่นที่สุด จะบ้าหรือไงคุณคิดดูนะผมใส่แค่เสื้อชุดนอนยาว ๆ ของมันส่วนกางเกงก็แค่บ็อคเซอร์ตัวสั้น ๆเก่าๆของผมไม่พ้นชายเสื้อเลยด้วยซ้ำ จะให้ไปเต้นโชว์แบบนั้นมันก็เหมือนอ่อยมันอ่ะดิ่ เออถ้ามันลุกขึ้นเต้นแล้วผมนอนดูนั่นคืออีกเรื่อง
“ปิง”
“พี่ดิ่เต้น”
“ปิงครับ”
“ไม่อ๊าวววว” พี่เอย์ดึงแขนผมเข้าไปหามัน นี่มันสอดมือเข้ามาใต้ผ้าห่มโคตรเร็วอ่ะ ผมขืนตัวไว้แต่คุณคิดว่าจะสู้มันได้ไหมล่ะครับ เราสู้กันสุดฤทธิ์
“อย่าดื้อสิวะ มึงนี่” ใครจะยอมมันง่าย ๆ ผมก็มีมือมีตีนเหอะ
“ไหนพี่สัญญาแล้วไง สามเดือนของเรา”
“แล้วกูจะทำอะไรมึงที่ไหนเล่า ไหนบอกแค่ถูไถภายนอกได้ไงล่ะ จะผิดคำพูดกับกูเหรอ”
“แต่วันนี้ผมง่วงแล้ว ฮ้าวว” ผมแกล้งหาว อะไรวะตอนนี้ตัวผมทำไมมานอนคร่อมมันไว้อีกแล้ว มันกระชากผ้าห่มเหวี่ยงทิ้งไปที่พื้น สองมือจับเอวผมไว้แล้วดึงตัวผมขึ้นมาจูบ
“อะ..อื้มม พี่เอย์” ผมเบี่ยงหน้าออก มันจ้องผมนิ่งเลยสายตาคือหื่นมาก
“มึงนอนเฉย ๆ เดี๋ยวกูทำเองก็ได้ แค่ภายนอกกูสัญญา” มันว่าแล้วพลิกตัวผมลงมาที่ด้านล่าง ผมงี้ใจเต้นตึกตักเลยสิ อะไรวะเคยคิดว่าจะบุกมันก็ตั้งหลายครั้งแต่ฝีมือคนเราต่างกันจริง ๆ พอผมมาอยู่กับมันบนเตียงผมกลายเป็นลูกหมาน้อย ๆ ไปเลย
“อืมม ปิง~” นี่คือเสียงโทนต่ำที่มันเรียกผมนะครับ กระซิบอยู่ที่ข้างหูเลย ผมนี่นอนเกร็งไม่กล้าขยับเลยนะ กลัวมันจะพีคมากกว่าเก่า พี่เอย์โคตรของความหื่นมันจูบที่หลังคอผมจูบไล่ต่ำลงไปทั้งหลังผ่านเสื้อนอนบาง ๆ สอดมือลูบไล้ทุกสัดส่วนขณะที่ส่วนล่างของมันโยกขึ้นโยกลงถูไถ ตายๆกูตายของผมแม่งตั้งแล้ว
“อะ อืมม...” เสียงมันคำรามขณะผมจิกผ้าปูที่นอนแน่นไม่ใช่ว่าเสียวหรืออะไร แต่ข่มใจรอให้มันเสร็จ พี่เอย์แม่งเหี้ยสุดมันล้วงมือเข้าไปในบ็อคเซอร์ผมแล้ว ผมคนนี้ที่กำลังข่มใจนับหนึ่งให้ถึงร้อยแต่นับวนได้อยู่แค่สิบ ว่าแล้วก็เริ่มที่ศูนย์ใหม่อีกแล้ว
“อ๊ะ!” ผมสะดุ้ง อารมณ์เริ่มมา มันทั้งกอดทั้งจูบไซร้ผมอยู่ที่ด้านหลังเสียงลมหายใจดังสะท้อนอยู่ริมหู ผมชักเคลิ้ม เสียงครางของมันแม่งเร้าอารมณ์แบบสุดๆ ผมหลับตาลงแน่นคืออารมณ์มันไปแล้ว มือหนาของมันเลื่อนเข้ามาบดบี้ที่ยอดอกขณะที่อีกมือกำลังปรนเปรอให้ผมอย่างไม่มีตก
“อะ...อืออ~” ผมจิกผ้าปูแน่นในสมองตอนนี้ไม่คิดเห้ไรแล้วคือโคตรจะสุข เรานอนตะแคง มันซ้อนหลังผมอยู่ มันเลื่อนมือเข้ามาจับมือผมไปสัมผัสที่ลูกชายมัน ผมรู้งานสิครับ มันทำให้ผม ผมก็ต้องทำให้มัน
“ปิง....” เสียงมันกระซิบแผ่วเรียก ผมหลับตาแน่นคือรอให้ทุกอย่างลงตัวเราทั้งคู่กำลังจะไปถึงจุดสูงสุดนั้นแล้ว มันดูดต้นคอผมแรงมากก่อนที่ผมจะทนอีกไม่ไหวปล่อยออกมาจนเลอะมือมันไปหมด
“อ่าา...” พี่เอย์กำลังพีคขึ้นจนเกือบจะสุด ผมรู้สึกได้จากมือที่กำลังทำให้มันคือลูกชายมันร้อนผ่าวและแข็งมาก แล้วมันก็เกร็งตัวแบบมากๆ ผมเลยเร่งจังหวะให้อย่างรู้งานหลับตารอฟังเสียงมันครางออกมาเป็นครั้งสุดท้าย
แต่คุณรู้ไหม...คำพูดที่มันปล่อยออกมาพร้อมกับลูกชายมันอีกเป็นล้านตัว แทบทำให้ผมเป็นลม ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
พี่เอย์กระซิบท่วงทำนองนี้....
…..You’re my everything
Forever and the day I need you close to me.
….You’re my everything
You never have to worry never fear for I am near.
เสียงทุ้มแผ่วของพี่เอย์เพราะมาก..... ผมหลับตาฟังถ้อยคำหวานรื่นหูที่มันกำลังกระซิบท่วงทำนองไพเราะจนจบท่อน ผมรู้นะว่ามันเป็นเพลงรักร่วมสมัยที่โด่งดังมาก ไม่ค่อยเข้าใจความหมายนักหรอกแต่เพลงมันก็ซึ้งดี พี่เอย์ร้องจบลงแล้ว ปิดท้ายด้วยคำพูดหวานชื่นที่แม้แต่เด็กประถมก็ยังเข้าใจ
“....love you ”
เลิฟยู!!
มันพูดว่าเลิฟยู!!!!!!
...รักมึง...
คำเดียวกันป่ะวะ??!!!
นี่กูโง่ขนาดคำนี้ก็ยังต้องแปลอีกเหรอ??? เนื้อเพลงเหรอมึงไอ้ปิง สติๆ คือเพลงนี้มันมีคำนี้ด้วยเหรอวะ????
“พี่เอย์” ผมมองหน้ามันนิ่งคงเรียกชื่อมันแบบเบลอๆแหละผมว่า คืออยากจะถามว่าไอ้คำสุดท้ายที่พูดนั้นมันมีในเนื้อเพลงนี้ด้วยเหรอ พี่เอย์ลูบหัวผมแล้วจูบลงที่เปลือกตาเบา ๆ ก่อนลุกขึ้นแล้วใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้เปื้อนดึงผมให้ลุกตามขึ้นมา มันพาผมไปล้างมือในห้องน้ำ
“พี่เอย์ครับคือเพลงเมื่อกี้มันมี..... โอ๊ยย” มันตีหน้าผากผมเบา ๆ ดักทางคำพูดผมไว้
“อย่าถามมาก นั่นน่ะกูละเมอหรอก”
เหรออออออออ นั่นคือละเมอของพี่จริงเหรออออออออ?????
หว๋ายยยแบบนี้จะปล่อยให้มันไปละเมอที่อื่นได้เร้อ >///<
คืนนั้นพี่เอย์นอนกอดผมไว้แน่น หน้ามันแดงมาก กว่าจะปกติคือคุณชายเกือบจะหลับนั่นแหละ ผมคนนี้สิที่หน้าบานจนจะเต็มเตียงแล้วเนี่ย คึคึ ในที่สุดผมก็ได้คำนี้จากมัน ถึงจะแปลกๆไปหน่อยที่ไม่ใช่ภาษาไทย แต่ช่างดิ่ ผมแนว ผมเข้าใจ ผมชอบ เดี๋ยวจะไปเสิร์ชดูว่าเพลงนี้มันมีไอ้คำว่าเลิฟยู้วววรึเปล่า ^_^
เราหลับกันไปทั้ง ๆ อย่างนั้น ผมสะดุ้งรู้สึกตัวอีกทีคือหนาวมาก ขยับผ้ามาห่มเลยนึกได้ว่าไม่ได้นอนอยู่ที่ห้องตัวเองนี่หว่า ผมเอื้อมมือไปว่าจะกอดมัน แต่ก็ต้องรีบลืมตา คือไม่มีพี่เอย์นอนอยู่ข้างเลย ที่นอนคือว่างเปล่ามาก ผมรีบลุกขึ้นนั่งขยี้ตานิดหน่อย มองดูที่ห้องน้ำไม่มีแสงไฟลอดออกมาผมลุกขึ้นเดินมองหามันกลัวว่าจะเป็นอะไร ในห้องน้ำไม่มีจริงด้วยผมเลยเปิดออกมาข้างนอก
Tbc.
# แอร๊~~ตัดให้ขาดเลยชั๊วะๆๆ
**คือว่าเราใสๆ เขียนเอ็นซีไม่เป็นเลยค่ะ นี่คือครั้งแรก กร๊ากกกกกก(สาธุๆอย่าบาปเลยนะโกหกคนอ่านจะบาปมากป่ะวะ นี่คือขั้นอ่อนสุดที่จะเขียนได้แล้วค่ะ)
# ขอบคุณทุกท่านที่เอ็นดูปิงกับพี่เอย์นะคะ เราอ่านทุกเม้นต์เลย คนอ่านน่ารักคนเขียนก็มีใจจะเขียนต่อค่ะ ซียูววว :mew1:
# ถ้าเจอคำไหนผิดหรือสะดุดช่วยบอกเราด้วยก็ได้นะคะ คือตาลายมาก ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
นังนานะโทรมาสินะ ชิส์ พี่เอย์ลุกออกจากเตียงเลย แทนที่จะนอนกอดหมาปิง
ปอลอ พี่เอย์ซึนอีกแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โครตฮา
ปอลอลอ หมาปิงน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
(ถ้านานะมาขวางหมาปิง จะถีบให้กระเด็นเลย)
-
ตกลงพี่เอย์จะยังไงกับน้องปิงกันแน่ครับ ยังมีนานะเข้ามาอีก พี่บอกน้องไปว่าแค่เพื่อน แต่อีกคนเขาคิดแค่เพื่อนกับพี่หรือเปล่าครับ จะทำอะไรขอให้เคลียร์ด้วยนะครับ สงสารน้อง!!!
-
พี่เอย์กับหมาปิง <3 น่ารักไปนะคะะะะะ
-
แค่เพื่อน แล้วทำไมการกระทำมันดูมากกว่าเพื่อนไปไกลเลยวะ เอาให้แน่ ๆ แค่ไหนกันแน่
-
พี่เอย์แอบไปคุยโทรศัพท์ใช่ไหม เอาให้หนักเลยนะปิงเอาให้มันชัดเจน
พี่เอย์ เลือกสักคน เอาให้มันนักแน่นหน่อย เสียน้องไปแล้วจะเสียใจ
-
พี่เอย์หายไปไหนนะ
-
พี่เอย์ไปไหนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยย ผช.ปากแข็ง
ว่าแต่ความลับอะไรของเอย์เนี่ย?
-
มันเหมือนจะหวาน แต่มันไม่สุด
มีเรื่อวนานะให้ค้างคาใจ มันไม่มีคำอธิบายที่ชัดเจน
-
พี่ค่ะ วางเถอะค่ะโทรศัพท์นั่นน่ะ
-
หัวใจจะวาย อีกกี่ตอนถึงจะครบ 3 เดือนครับ :hao6:
หายไปโทรศัพท์ชัวร์..... :sad4:
-
:katai1:
-
ดราม่ากำลังจะมา
ขอเครียดล่วงหน้า
:L2: :L2: :L2:
-
เชื่อใจพี่เอย์นะปิง มันอาจจะไม่มีอะไร อาจจะน้อยใจ หรืออะไรก็แล้วแต่ อย่าวู่วามนะ เบนรู้ว่าปิงคิดได้อยู่แล้ว สู้ๆ
-
บอกเลยว่าพี่เอย์กับปิงน่ารักมากนะคะ
แต่...
พี่เอย์ไม่เคลียร์เลยค่ะ ไม่เคลียร์อย่างแรง
เพื่อนงั้นหรอคะ การกระทำมันใช่มากสินะ
นี่ปิงตื่นมาเปิดประตูไป เดาเลย เจอพี่เอย์คุยโทรศัพท์แหงแซะ
ทั้งๆที่มีปิงนอนอยู่ข้างๆนี่มันไม่โอเคเลยนะคะ
จากประวัติการโทร การคุยกันแม่งก้ไม่ใช่ล่ะ
ตัวเองยังขี้หวงขนาดนั้น สะกิดใจสักนิดสิคะว่าใครจะชอบ
คำว่าเพื่อนจากปากกับการกระทำพี่นี่โคตรต่าง
ทะเลาะกันเรื่องนี้สักที ให้ปิงโกรธสักรอบเดี๋ยวรู้เลย
หมาปิงนี่ไม่ใช่ขี้ๆนะคะ ยกนี้โป้งพี่เอย์ ถึงจะบอกรักหมาปิง
แต่บอกเลยว่าไม่ได้ช่วยอะไร เพราะคนอ่านอินมากไป
ความซึนและความน่ารักของพี่ไม่ช่วยอะไรค่ะจุดนี้
รอตอนหน้าค่ะ ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
อารมณ์ฟินมาตลอดเรื่อง มาสะดุดหยุดเพราะอีพี่เอย์หนีไปโทรศัพท์กับน้องนีนี่แหละ ใช่มะ ใช่แน่ๆอ่ะ
ก็คุยกันทุกคืนนี่ พี่เอย์สุภาพบุรุษไปป่าว ชะนีนางนี้นำปัญหามาให้แน่ๆ อ่ะ คิดกลับกัน
ถ้าปิงยังคุยกับใครสักคนอยู่ทุกวัน แต่บอกว่าเพื่อนกัน พี่เอย์จะทนไหวป่ะ อีนี่ดราม่าแซงหน้าตัวละครตลอดค่ะ
ก็เขาแม่ยกน้องปิงอ่ะ กลัวน้องเสียใจนี่ แต่ที่จริงปิงอ่ะ เหนือกว่าพี่เอย์น้องใจแข็งใจเด็ด ดูจากนิสัยน้องหลายๆ เรื่องนะ
ถ้ามีอะไรน้องเฟดแน่นอน คนที่ต้องตามง้อน่ะพระเอก มั้ยนะ
พี่เอย์น่ารัก คิดถึงน้องสินะมาหาถึงร้าน ประจบเอาใจคนแม่สุดฤทธิ์ จะเอาลูกเสือกต้องประจบแม่เสืองี้แหละ ที่จริงแม่น้องใจดีสุดๆเลย
รักคนบ้านนี้ ถึงไม่ค่อยมีเงินศักดิ์ศรีก็ล้นปรี่นะ ฮาแกแต่งละครว่าฝันร้าย โอ๊ย คิดได้เนอะ
ฮาตอนพี่แกแอบดูก้นน้อง โอ๊ย อิพี่หื่น ถ้าผ่านช่วงเคอร์ฟิวแกคงจัดเต็มสินะคุณพี่เอย์
ชอบตอนพี่เอย์จูบมือน้อง แกหวานตลอดนะ นั่นๆๆๆ มีกระซิบบอกรักด้วย เพราะคำนี้
คนอ่านจะเชื่อใจพี่เอย์นะคะ แต่ถ้ามีอะไรระคายใจน้องปิงก็ขออนุญาตด่าไม่เลี้ยงค่ะ 5555 ลำเอียงชัดเจน
ขอบคุณค่า มาต่อเวยๆ นะคะ
-
ดึกดื่นคืนแอร์หนาว พี่เอย์ลุกไปไหนคะ
รักพี่แต่ไม่สุดเพราะติดเรื่องสตรีนางนี้เนี่ยล่ะค่ะ
:กอด1:
-
อุเหม่ เพื่อนก็เพื่อนสิคะพี่เอย์
แกทำอะไรไม่เคลียร์เดะได้เจอดี
น้องปิงจัดการให้เด็ดขาดเลย แฟนเก่าก็ส่วนแฟนเก่าดิ
ถ้าแค่เพื่อน แกก็แค่พูดแล้วก็แสดงให้เห็นชัดๆ แต่นี่อะไร ไอ้การที่คุยโต้ตอบกันเป็นชั่วโมงๆน่ะ
แฟนแกก็หึงเป็นนะเว้ย (ทำไมกูอิน? = =')
-
น่ารักมากกกก!!!
พี่เอย์คือโคตรเจ้าเล่ห์อะ
นิยายเรื่องนี้มีอิทธิพลกับเรามากจริงๆ
เอร๊ย!! ฟิน!!
:pig4: :pig4:
-
อือ เซงจริง ตัดแบบนี้ เกลียดพี่เอยละหลายใจ
-
พึ่งมาอ่านทันเมื่อ 2-3 วันก่อน ว่าจะมาเม้น แต่พอดีตอนใหม่มา กรีสสสส
เรื่องนี้น่ารักดีคร่ะ :m1: แบบว่าคู่นี้เค้าเข้ากันแปลกๆดี คริ คริ
ปล. ต้องขอติดตามด้วยคนนะคร้าา o13
-
พี่เอย์อย่าทำร้ายจิตใจปิงแบบนี้ดิ
โห่แค่เพื่อน!!!!แต่เพื่อนแบบไม่เคลียร์
:pig4: :pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกไม่ไหวกับพี่เอย์จริงๆ จะเอายังไงกันแน่ ถ้าไม่จริงใจ ปิดบัง ลับหลัง กับหมาปิง
หมาปิงก็ sex friend กับพี่เอย์ก็พอ อย่าไปจริงจัง หาใหม่ดีกว่า
-
เอิ่ม....อ่านคอมเม้นตอนนี้แล้วแบบ :ling3: :ling3: :ling3: ขอแปะโป้งไว้อ่านตอนเคลียๆได้มิคะ แหะๆ เก๊ากลัวมาม่าที่ฉุดอ่ะ ไว้มาอ่านตอนที่อะไรๆ(มันคืออะไรล่ะ?)มันเคลียแล้วเนอะ แต่ยังติดตามต่อไปคร่า :man1:
-
ชอบนิสัยปิงจัง คือไม่ต้องเก็บมาคิดเล็กคิดน้อย มีอะไรก็พูดกันตรง ๆ เลย ใครได้เป็นแฟนนะโชคดีมากกกกก
เพื่อนพี่เอย์เนี่ยเพื่อนแบบไหน พี่เอย์อย่ามาหมกเม็ดนะ หมาปิงน่ารักขนาดนี้ อย่าให้หลุดมือไปนะ จุดร้าวฉานมันเริ่มจากความระแวงทั้งนั้นแหละ
แต่เราเชื่อใจพี่เอย์นะ :กอด1: //ทำเป็นไม่เห็นนานะ
-
น้องปิงน่ารัก
ส่วนพี่เอย์ปากก็บอกว่ายัยนานะแค่เพื่อน
แต่การกระทำบางอย่างก็ยังไม่เคลียร์สักเท่าไร
หวังว่าตัดบัวแล้วคงไม่เหลือไยนะพี่เอย์
-
ที่พี่เอย์อ้างว่านอนละเมอเพราะต้องคอยรับโทรศัพท์ยัยนานะใช่ป่ะ
เลยกะให้น้องปิงมาช่วยล่ะสิ น้องปิงหนักแน่นนะคะลูก
-
ไม่นะ ยังต้นเดือนอยู่ ไม่อยากกินมาม่า
-
หวานมาทั้งตอน แต่ไอ้ท่อนสุดท้ายมันคืออะไร ดราม่าใช่ไหม
-
พี่เอย์ น่ารักอ่าา ฅึนได้โล่ ขนาดจะเสร็จ ยังร้องเพลงได้เมพซิงๆ หมาปิง ยอมๆไปเหอะ 55555
-
แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
พี่เอย์ละเมอบอกรักหมาปิง วร๊ายยยยย คนบ้าาาาา ><
ว่าแต่ที่หายไปนี่ ขอเดาว่า ลุกขึ้นไปคุยโทรศัพท์กับยัยนานะ !!! ใช่มั้ยยยยยย
อย่าทำให้น้องเสียใจนะพี่เอย์ ไม่งั้นเค้าจโกรธพี่เอย์จริงๆด้วย :katai1:
-
อิพี่เอย์ หนีปิงไปคุยกับอิชะนีนานะสินะ ปิงงอนเลยลูก แหมๆๆๆๆ ตั้งแต่คราวที่เเล้ว แล้วนะสะบัดมือปิงทิ้งตอนชะนีโทรมา แล้วนี่ยังคุยกันทุกคืน แทงโก้กันทุกวัน ไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาแล้วคะ ถ่านไฟเก่าลุกหรอคะคุณชายเอย์ อยากให้ปิงได้ยินบทสนทนาของพวกเธอจังเลย ว่าเพื่อนกันเค้าจะคุยกันแบบไหน ถ้าจะแหลก็ขอให้แหลเนียนๆนะคุณชายเอย์ งานนี้แม่ยกหนูปิงไม่ปลื้มอย่างแรง ถึงตอนแรกจะหวานขนาดไหน แต่ตอนนี้ติดลบแล้วค่ะ เพราะชะนีของคุณชายปิงเลย จะทำอะไรคิดดีๆนะ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน แม่ยกไม่เห็นใจแน่นอน เพราะการกระทำของคุณชายเองทั้งนั้น มันไม่มีอะไรเคลียร์เลย ไม่กระจ่างสักอย่าง เอาสิ เขื่อสิถ้าปิงโกรธขึ้นมา ใครก็ช่วยไม่ได้เลยนะ เพราะที่จริงเเล้วหนูปิงไม่จำเป็นต้องพึ่งคุณชายเลยด้วยซ้ำ หึ
-
ขอให้รักกันเรื่อยๆ แบบนี้กันไปนะ อย่าดราม่ามาเชียว :z10:
-
มาม่า จะได้กินมาม่าแล้ว(รึป่าวน่ะ) :hao6: :hao7:
พี่เอย์ต้องออกไปคุยโทรศัพท์กับนังนานะแน่เลย :serius2: :ling1:
ตอนต่อไปได้กินมาม่าชัวร์ :hao6: :hao6: :hao5: :hao5:
-
มาม่ากำลังจะมาใช่มั้ย?? ไม่นะ :z3:
-
ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะกลับมา :z3:
ดราม่ากำลังมา :z3: :z3: :z3:
-
อารมณ์หวานๆฟรุ้งฟริ้งๆจอนแรกหายไปอย่างเร็ว เมื่อพี่เอย์หายตัว?ไปจากเตียงนี่แหละ นานะนี่อะไรยังไงเพื่อนจริงๆรึเปล่ากลัวดราม่าบอกเลย เหมือนเรื่องพี่เลี้ยงตอนแรกๆที่หนุงหนิงๆอยู่ดีๆ ป๊าดดดดดดราม่าและ NC จัดว่ามาเต็มและแซ่บบบมาก
รอค่ะรอออออ
-
ไม่อยากซดมาม่าเบย :katai1: :katai1:
-
ถ้าพี่เอย์แอบไปคุยโทรศัพท์กับ(ยัย)นานะจริงๆ งานนี้มีเคืองนะคะ :hao3:
ระวังตกจากชั้น15แบบไม่รู้ตัวนะคะพี่เอย์ หึหึ :fire:
-
ออกไปคุยกับยัยนั่นสินะ คุยกันยิ่งกว่าเมียอีกแล้วมาบอกเป็นแค่เพื่อน อยากให้ปิงรู้เร็วๆจังจะได้มาม่ากันเป็นแพ็คเลย อุตส่าชื่นชมที่วันนี้ทำตัวน่ารัก แต่พอมาเจอเรื่องยัยนานะให้คะแนนอิพี่เอย์ติดลบไปเลย ขอให้ปิงไม่คุยไม่มาให้มันเจอเดือนนึงเลย
-
โอยยย ความหวานมาสะดุดที่บรรทัดสุดท้าย :katai1:
-
เช้ดเข้ ม่ใช่คุยกับชะนีนะ กรี้ดดดดดด
ฉันไม่ยอมมมมมมมม
-
อีพี่เอย์ถ้าจะตัดไม่ขาดเดี่๋ยวแกได้ขาดกะปิงแน่ :angry2:
-
เอย์น่ารัก... :heaven
-
พี่เอย์คุยกับนานะทุกวัน
ตีสามเชียวนะ ยังลุกขึ้นมาคุย
แล้วนี่อะไร ขนาดปิงมานอนด้วยยังไม่เว้นเหรอ
เอย์ทำแบบนี้ ก็เหมือนให้ความหวังกับนานะเลยอ่ะ
ถ้านานะจะอะไรๆกับเอย์ ก็ไม่ใช่ความผืดของนานะ
ขึ้นอยู่กับเอย์แล้วล่ะ ว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร
เพราะปิงไม่ยอมเป็นคนที่ต้องรอแน่นอน
ดราม่ากำลังจะเกิดซินะ รอลุ้น มาต่อเร็วๆนะ
-
มาม่า กำลังเดือดดดดดดด
ไหนบอกว่าเพื่อน ปิงเอ้ย ลองคิดดีๆนะ เตือนๆ รักอย่างมีสติ อย่าไปยุ่งกับคนใจโลเล
-
พี่เอย์ถ้าไม่ทำอะไรให้ชัดเจนเรื่องนานะ รับรองพี่จะต้องเสียใจแน่ๆ
ปิงมันมีศักศรีมากนะ แถมแมนมากจะยอมรับก็แค่พี่คนเดียว แล้วถ้าพี่ทำให้ไม่มั่นใจ
ปิงมันคงตัดขาดแน่ๆ ดีกว่าต้องไปเป็นรองคนอื่นแถมในฐานะผู้หญิงด้วย โฮะๆ
พี่เอย์ตอนนี้มาเนียนมากตีสนิทแม่ยายหวังตีหัวปิงเข้าคอนโดหล่ะสิ :laugh: :pig4: นักเขียน
-
:-[ :-[
-
เชอะพี่เอย์.........อย่านะ...
-
น้องปิงจะรอดพ้นถึง 3 เดือนเหร๊ออออ......???? พี่เอย์ไม่น่าทนได้
ดอกฟ้าจ้องแต่จะเขมือบหมาน้อยน่ารักมุมิอ่ะ
นานะใกล้จะกลับมาแล้ว ม่ายยยยยยยยยย....เค้ากำลังสวีทกันอยู่
แถมนี่ยังโทรคุยกันดึกๆดื่นๆ ทั้งที่นอนกอดปิงอยู่แท้ๆ ไหนว่าเพื่อน????
มาม่ากำลังจะมา??? หม้อใหญ่มากมั้ยครับ???
หมาปิงมันต้องลุกไปฟังที่พี่เอย์คุยโทรศัพท์แน่เลย
อย่าเพิ่งจิตตกแล้วงอนหนีไปนะเฟ้ย หมาปิง
เคยได้ยินมั้ย "รักแท้คือการแย่งชิง รักไม่จริงคือการเสียสละ"
เห็นปิงมันเกรียนๆไปวันๆ เป็นเด็กดี ใสๆ?? แต่ผมก็เชื่อว่าหมาปิงมันร้ายกว่าที่เห็นนะ
-
พี่เอย์น่ารักอ่ะ หมาปิงก็ฮาสม่ำเสมอ ^o^
ส่วนเรื่องนานะกับพี่เอย์ ไม่รู้นะ แต่เราค่อนข้างเชื่อใจเอย์นะเท่าที่ได้ดูๆมาซักระยะ
ยังไงเรื่องนี้ต้องคุยกันนะคะ ห้ามคิดเอง ^^
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
มีคนโทรมาสินะ!!!!
-
ถือว่าหวานนะตอนนี้ แอบมาขมแร่าๆ มาตอนท้าย พี่เอย์แอบไปคุยกับนานะแน่ๆ เลย #บรรดาแม่ยกต้องเตรียมผ้าไว้ซับน้ำตาปิงรึเปล้าน้ออออ :mew2:
-
หมาปิง ตอนนี้ตำแหน่งชัดเจนมากกกก
ตอนหน้าจะดราม่ารึเปล่า หมาปิงสู้ๆ
-
พี่เอย์ผู้ชายร้ายกาจจจจจจ เจ้าวางแผน
ซึนๆ ละเมอได้น่ารักมากกกกกก
:hao7:
แต่จะไม่น่ารักก็ตรง...ปล่อยให้ปิงปิงนอนคนเดียว
ออกไปทำไรรรรรรรร คุยกับนานะ ตอนตี3
มีอะไรกันนนนนนนนนนนนน แค่เพื่อน? พี่แกอาจคิดแค่เพื่อน
แล้วนางละ? คิดยังไง เธอเป็นใคร มาจากไหน ลูกเพื่อนแม่?
-
เอย์ตั้นไปไหน
หรือจะแอบไปคุยกับนานะอีก
คุยกันทุกวันนี่เป็นแค่เพื่อนจริงง่ะ :hao5:
-
:mew1:
-
น้องปิงฮาและแร่ด น่ารักน่าหยิกมาก
พี่เอย์เคลียๆหน่อยนะ การไม่พูด ไม่ใช่สิ่งไม่ดี แต่สิ่งไม่ดี จะตามมาเพราะการไม่พูด
-
เพิ่งมาตามอ่าน อ่านเจอตอนเก็บเศษแก้วแตก มีคำว่าหยิบไม้กวาดกับบุ้งเต้า
คำว่าบุ้งเต้า อ่านแล้วเข้าใจ เพราะเป็นคนอีสาน ไม่รู้ภาคกลางเขาเรียกกันมั้ย
ปกติจะเจอแต่ที่โกยผง ที่ตักผง
-
โอ๊ย พี่เอย์เนียนอะ ได้กำไรเห็นๆ
ทำตัวเป็นลูกเขยขี้อ้อนอีก หมั่นไส้จ้า
ส่วนประโยคสุดท้าย จะดราม่าใช่ไหม
พี่เอย์แอบไปคุยกับนานะสินะ
อย่ามาทำน้องปิงเสียใจดิ
เขาเป็นเอฟซีน้องนะเว้ย
:katai4:
-
เพิ่งมาตามอ่าน อ่านเจอตอนเก็บเศษแก้วแตก มีคำว่าหยิบไม้กวาดกับบุ้งเต้า
คำว่าบุ้งเต้า อ่านแล้วเข้าใจ เพราะเป็นคนอีสาน ไม่รู้ภาคกลางเขาเรียกกันมั้ย
ปกติจะเจอแต่ที่โกยผง ที่ตักผง
^
^
บุ้งเต้า เป็นภาษาจีนแต้จิ๋วนะ เราอยู่ภาคอีสานจริงๆ ค่ะ สำเนียงออกเหรอ 555++ แต่พูดไม่เป็นหรอกนะ คึคึ ฟังได้สบายปรื๋อเลย บ้านเราคนจีนทั้งบ้านค่ะ อิอิ
ขอโทษด้วยนะคะ ภาษากลางไม่ค่อยแข็งแรงเนอะๆ ขอบคุณที่เตือนนะคะ :mew1:
-
พี่เอย์ :m16: :z3: :z3:
-
แหมพี่เอย์ละเมอบอกรักเนี่ยน่ะ
ชอบทำให้หมาปิงรู้สึกดีแล้วลาลงเหวทุกที
แล้วนี่แอบไปโทรศัพท์อีกใช่ไหม
ค้างเลยจร้าาาา
-
เอ๊ะ.......เอย์นี่ยังไง เหมือนกำลังจะหวานแล้วนะ
ทั้งๆที่เอ่ยคำนั้นออกมาแล้วแท้ๆ
แต่ยังแอบไปคุยกับยัยนานะแบบนั้นหรอ?
แล้วที่บอกว่าแค่เพื่อนนี่ไม่ทราบว่าทางโน้นเขาคิดเหมือนตัวเองรึเปล่า
รึคิดว่าไม่ว่าจะเป็นยังไงสุดท้ายเอย์ก็ต้องเลือกตัวเองอยู่แล้วน่ะฮึ
ทำแบบนี้ไม่ปลื้มเอย์ บอกตรงๆ เหอะ.....
สุดท้ายขอให้หมาปิงมันน้อยใจและแอบหนีไปเลย สาธุ....
อย่างน้อยทำดราม่าเองมันก็เจ็บน้อยกว่ารอคนอื่นมาทำเราล่ะวะ
-
พี่เอย์ออกไปคุยกะนานะสินะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ผมก็ไม่ปลื้มไอ้เอย์อย่างแรง มันเห็นแก่ตัวที่สุด ดูที่ผ่านๆมาที่มันทำ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน แม่งเลวอ่ะ ดูจากที่มันทำสิ มันปิดบังปิงอ่ะ มันไม่พูดความจริง ถ้าปิงรู้ความจิงนะ มันต้องทำให้ปิงเสียใจแน่ๆ เพราะมันยังรักนานะอยู่รักมากเลยแหละ มันจะว่าปิงชวนทะเลาะกับมันเรื่องนานะแน่ๆ ดูจากนิสัยมันชั่วสุดๆแล้ว เฮ้อ ขอให้ปิงเดินจากมันไปเมื่อรู้ความจริงด้วยเถอะ แล้วจะเสียใจมากถ้าปิงเสียซิงค์ให้ไอ้เอย์ก่อนมันจะเคลียร์เรื่องทุกอย่างจบอ่ะ คนแต่งไม่ต้องคิดมาก เพราะคนอ่านอินเกินเหตุ และอ่อนไหวกันเรื่องแบบนี้ไม่ปลื้มมาก
-
คุณชายกับน้องปิงก็ยังน่ารักน่าใคร่กันเหมือนเดิมถึงจะมีเรื่องน้องนีนานะมาแทรกให้ระแคะแต่อย่าถึงกับให้ระคายเลยนะคุณชาย จะมึน จะซึน จะอึน ยังไงก็ไม่ว่า ขอแค่รักน้องปิงและเคลียร์ให้สักทีเถ๊อะ พ่อคู๊ณณณณณณร :call: ปล่อยนานไป จะปลายบานนะคุณชาย และจะอด :oo1: หมาปิงนะเออ ขอบอก :hao3: น้องหมาปิงอุตส่าห์อนุเคราะห์ลดหย่อนรอสามเดือน ถ้าคุณชายยังเอ้อระเเหยล่ะก็ :m16: หาใหม่ หรือไม่ก็รวบรัดวางยาจับคุณชายเป็นเมียเลยน้องปิง :laugh:
และก็บอกรักน่ะ บ่งตรง ก็ได้ ทีอีตอนอยากจะ :oo1: นี่ออกทั้งปากทั้งอาการเลยนะ :hao6:
-
พี่เอย์ขี้อ้อนค็อตๆๆ อ่ะ ชอบบบบบบบบเวลาพี่เอย์อ้อนน้องปิงอ่ะ น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
-
ฟินเวอร์แต่คงใกล้ดราม่าแล้วแน่เลย :katai1: :ling3:
-
พี่รู้ละ ไปต้มน้ำรอมาม่าแปบ ขอเครื่องเยอะๆนะ จะได้อิ่มๆ :mew5:
-
อะหื้อ ตัดได้ฉึบมาก :z13:
แบบว่าต่อมเผือกทำงาน พี่เอย์ไปรับคนนั้นแน่เลยย
-
อร๊ายยยยยพี่เอย์ของฉันดีมาตลอด อย่านะพี่ หนูเชื่อใจพี่นะ :z3: :z3: :z3:
คือมโนฉันไปไกลมากบอกเลย :z3:
-
ปิงอย่าไปยอมนะ จัดการเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กำลังเคลิ้มเลยง่ะ พี่เอย์อย่าสร้างความไม่เชื่อมั่นให้น้องปิงสิ :ling2:
-
เดี๋ยวตูเอาน้องปิงใส่พานถวายพี่ซีซ่าซะเลย
เบื่อนางนานะกับพี่เอย์มากเลย
ตอนนี้เชียร์พี่ซีซ่านะคะ
-
เอย์ ทำไรอ่ะ คบชู้หรอ เดี๋ยวโดนมิใช่น้อย ฮึ่มมมมมมม :angry2:
-
หมาปิง ถ้าว่างๆหาเวลาไปเที่ยวกับน้องบุ๋มหน่อยดีไหม
เผื่อพี่เอย์ตัองคอยเทคแคร์นานะตอนกลับมานี่หรือเปล่า. คึคึ
-
ตอนนี้น่ารักทั้งคู่เลย ในที่สุดก็มบอกรักกันซักที
อ่านไปยิ้มไป แต่ตอนสุดท้ายนี่มันคืออะไรอย่าบอกนะว่าพี่เอย์แอบไปคุยโทรศัพท์กับนานะ
แบบนั้นก็ไม่ไหวนะพี่เอย์ความดีที่สร้างมา มันจะหายไปทันที
-
ตัดตรงนี้ ใจร้ายสุดดดดดดดดดด
พี่เอย์เอาจริงอ่ะ ทิ้งปิงไว้แล้วไปคอลคุยกับนานะเหรอ พี่ทำแบบนี้ได้ยังไ
-
พี่ซีซ่าร์มาช่วยดูแลน้องปิงเลย
-
ขอสาปส่งยัยนานะ
และขออัญเชิญพี่ซีซ่าร์มาพาหนูปิงหนีไปซะ 555555
แต่ก็ยังเชื่อว่าอิคุณชายไม่ได้คิดอะไรกะเจ๊นา(ปรัง)นะ 5555 ถ้าคิดแม้แต่นิด เราจะยุให้ซีซ่าร์จับหนูปิงปล้ำซะ อิคึๆ (-.,-)
-
:haun4: แอร๊ยยยย หวานจนมดขึ้นแล้วม้างงง พี่เอย์นี่นอกจากจะซึนยังเนียนได้อีกอ่ะ โฮะๆๆ
-
อร๊ายยยยย
-
โอ๊ยยย ละเมอได้น่ารักใจละลายไปเรยเนี่ยยยยย >////<
แต่ว่านะค่ะ ยัยนานะนี่ ท่าจะสร้างปัญหาเยอะนะ ดูจากสถานการณ์
เคลียร์ด่วนเรยนะพี่เอย์ -_-^^^
-
หายไปไหนอะ อย่าทำให้หนูปิงเสียใจนะ
-
จะมาทวงพี่เอย์คืนแง๊ะ??? ตกลงคือจะเอาใช่ป่ะนานะ =___= :z6: :z6: :beat: :beat: :z6: :z6: :beat: :beat:
-
เหมือนเอย์จะชัดเจนม้ากกกก
หมาปิงเลิกคิดจะเสียบพี่เขาได้แล้ว เดี๋ยวจะโดนคนอื่นมาเสียบตำแหน่งแทน 5555+
-
:katai5: :katai5:
-
จับปลาสองมือ .....ไม่ดีนะคะพี่...พี่ก็รู้อยู่...น่าตบจริงๆเลย :z6:
-
แอร้ยยยยยยยย มองข้ามหมด ละเมออ่ะ ละเม้ออออออออออออออ
-
http://www.youtube.com/v/0EXazQlYqtA
#16 ถ่านไฟเก่า...คุกรุ่นจริงหรือ??
เราหลับกันไปทั้ง ๆ อย่างนั้น ผมสะดุ้งรู้สึกตัวอีกทีคือหนาวมาก ขยับผ้ามาห่มเลยนึกได้ว่าไม่ได้นอนอยู่ที่ห้องตัวเองนี่หว่า ผมเลยเอื้อมมือไปว่าจะกอดมัน แต่ก็ต้องรีบลืมตา คือไม่มีพี่เอย์นอนอยู่ข้างเลย ที่นอนคือว่างเปล่ามาก รีบลุกขึ้นนั่งขยี้ตานิดหน่อย มองดูที่ห้องน้ำไม่มีแสงไฟลอดออกมาผมลุกขึ้นเดินมองหามันกลัวว่าจะเป็นอะไร ในห้องน้ำไม่มีจริงด้วยผมเลยเปิดออกมาข้างนอก
“.......เลยอ้วนแบบนี้ไง”
“เอย์อ่ะแบบนี้นาก็เขินแย่อ่ะดิ มาหาว่านาอ้วนได้ไง รูปเนี๊ยะมันเสื้อหลายชั้นใส่โค๊ดด้วยไงเลยดูเหมือนอ้วน”
“แต่แก้มนี่ยุ้ยเลยนะ กินดีอยู่ดีเนอะคนเรา”
“บ้าเอย์อ่ะ นาเขินนะอย่ามาว่ากันแก้มยุ้ยดิ งอนจริงนะบอกไว้ก่อน”
“ต้องให้เอย์ง้อ?”
“อยากง้อป่ะล่ะ เอย์ก็เงี๊ยะชอบทำนาโกรธเสร็จแล้วก็สะใจ แกล้งนาแล้วรู้สึกดีงั้นดิ่”
“หึหึหึหึ”
ผมยืนฟังมันคอลวีดีโอคุยอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อ นานะ เธอส่งยิ้มให้มันตลอดการสนทนาเดี๋ยวทำหน้างอนเดี๋ยวก็หัวเราะร่า ขณะที่พี่เอย์พูดตอบโต้ไปเบา ๆ แต่น้ำเสียงก็ฟังดูแล้วสบาย ๆ ผมมองจากตรงนี้ไม่เห็นหน้ามันแต่คิดว่าคงมีรอยยิ้มแต่งแต้มไว้ไม่ผิดแน่
ไม่รู้ว่านานกี่นาที รู้แต่ว่าจากยืนนิ่ง ๆ ผมต้องเอนหลังพิงผนังไว้ ยกสองมือกอดอก เขาว่ากันว่าคนที่กอดอกคือคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง จริงไหมนะ?
“นาเฝ้ารอมากเลยนะ เดี๋ยวอีกแค่อาทิตย์เดียวเราก็เจอกันแล้วนามีเรื่องจะพูดกับเอย์เยอะแยะเลย เอย์รอที่จะเจอนาเหมือนกันใช่ไหมคะ เราสองคนยังมีความรู้สึกดีๆให้กันเหมือนเดิมใช่ไหม”
“................”
“เอย์คะ?”
“นาครับเอย์บอกไปแล้วนี่ ตอนนี้เอย์มีคนที่เอย์....
“อ๊ะ! เอย์เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งพูดค่ะ เสียงอันวาร้องไห้เดี๋ยวนาขอตัวไปดูก่อนนะคะ เราค่อยคุยกันอีกนะ บายค่ะ”
พี่เอย์คุยเสร็จแล้ว มันนิ่งไปสองสามนาที ก่อนลุกขึ้นแล้วหันตัวกลับมา เจอผมจ้องหน้ามันอยู่
“ออกมานานหรือยัง” ท่าทางมันตกใจไม่น้อย ในมือนี่กำโทรศัพท์ไว้แน่นเลย แต่ผมยืนนิ่งไม่พูด
“โทษทีนะไปนอนต่อเถอะ ดึกแล้ว” มันดึงผมให้เข้าห้องไปด้วยกัน แต่ผมยื้อแขนออก จ้องหน้ามัน ตรงๆเลยนะคือผมต้องการคำอธิบายว่ะ
“หมาปิงอย่าดื้อดิ ตีสี่แล้วเข้านอนเร็ว” มึงรู้ด้วยเหรอว่าตอนนี้ตีสี่แล้ว
“ผมให้โอกาสพี่แค่ครั้งเดียว” ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบมาก คือมันฟังแล้วนิ่งไปเลย
“...............”
“อธิบายมา”
“ปิง”
“แน่ใจนะว่าจะไม่พูด”
“กูเคยบอกมึงแล้วนี่ เขาเป็นเพื่อนกู แค่เพื่อน”
“โอเคครับผม”
ในเมื่อคุณอยากตอบแบบนี้ก็ได้เลย น้องปิงจัดให้เลยครับพี่เอย์ ผมเป็นแบบนี้แหละอย่ามาว่าผมไม่มีเหตุผลนะคือพี่เอย์แม่งไม่เคลียร์ว่ะ คำตอบมันต้องชัดเจนกว่านี้ดิ่วะ เพื่อนเหี้ยไรนั่งคุยโทรศัพท์กันดึกๆดื่น ๆ แทบทุกคืน นานมากอีกต่างหาก เพื่อนสนิทท้องติดกันล่ะมั้งนะ
ผมเดินหัวเสียเข้าไปในห้องคว้ากางเกงคว้าเสื้อของผมขึ้นมาใส่ คือเปลี่ยนให้เร็วที่สุด มันเดินตามเข้ามายืนมองผมนิ่ง ผมเดินไปหยิบเอากระเป๋า ช่างหัวมันสิ ผมไม่อยากมองหน้ามันเลยตอนนี้
“ไปไหน” มันถามหน้าตาตื่นเมื่อเห็นผมกำลังเปิดประตูออกไปแล้ว
“โทษทีพี่ ผมเพิ่งนึกขึ้นได้วันนี้ต้องพาคุณนายเธอไปตลาดแต่เช้า” แน่นอนว่าผมแก้ตัว เรื่องจริงก็คือพี่เอย์ไม่เคลียร์ ผมไม่พอใจคำตอบพี่ว่ะ ไม่ใช่ว่าผมจู้จี้หรืออะไรแต่คือความรู้สึกมันไม่ใช่อ่ะ ผมอยากได้คำอธิบายโดยละเอียดคือที่มันมากกว่าสองคำนั้น
“ปิงตอนนี้ตีสี่” ตีสี่แล้วไงครับ คนโมโหจะตีไหนกูก็ไม่สนหรอก กูจะกลับ จะกลับตอนนี้แล้ว ผมเปิดประตูแล้วเดินออกมา ก้มลงใส่ผ้าใบของผม รองเท้าแม่งเหี้ยใส่ยากต่อไปกูจะลากแตะมาเลย
มันยืนนิ่งเลยคงกำลังมองผมอยู่ คือคุณดูแค่นี้ถ้ารู้ว่าผมไม่พอใจแล้วก็อธิบายมาดิ มันก้าวเข้ามาผมรีบคว้าลูกบิดประตูไว้
“ปิง” มันดึงแขนผม
ผมเงียบมันเองก็ไม่พูดอะไรต่อ รู้แต่ว่าตอนนี้เราสองคนยืนจ้องหน้ากันอยู่ คือผมอยากให้มันอธิบายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนผมจะออกไป ผมโอเคนะถ้ามันจะบอกว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนพิเศษของมันทั้งที่มันเพิ่งจะร้องเพลงงี่เง่าหรือเอ่ยเลิฟยูบ้า ๆ นั่นกับผม ผมก็แค่รอฟังอยู่ว่ามันจะพูดจะอธิบายอะไรบ้างไหมทำให้มันเคลียร์ดิวะ ทำให้มันชัดเจน ผมคนนี้ไม่มีสิทธิ์รู้เหรอว่ายัยนานะอะไรนั่นสำคัญหรือเป็นอะไรกับมันแค่ไหน
“พี่เอย์ปล่อยครับ” ผมยื้อแล้วสะบัดมือออก คราวนี้มันไม่ดึงธรรดาแล้ว มันกระชากตัวผมเข้าไปทั้งตัว ผมเลยผลักไหล่มันอย่างแรง คือแรงมากจนมันเซถอยหลัง
“เชื่อใจกูได้ไหม”
มันโพล่งออกมา สายตาคืออ้อนวอนมากเหมือนอยากให้ผมเชื่อใจมันอย่างที่มันกำลังพูด
“เชื่อใจกูสิ มึงไม่เชื่อใจกูเหรอ” ผมพยายามข่มใจรอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อจากนี้ แต่ยอมรับว่าคำพูดของมันดับอารมณ์เดือดผมได้นิด ๆ ถึงแม้ไม่ใช่คำอธิบาย แต่ผมเป็นผู้ชายคนนึงที่ถ้าหากพูดขอให้ใครสักคนเชื่อใจแล้ว แสดงว่าผมบริสุทธิ์และจริงใจจริง ๆ
“เขาชื่อนานะ เป็นผู้หญิงคนแรกของกู................................................................เราจบกันนานแล้ว”
เราจบกันนานแล้ว ความหมายก็คือ......ครั้งหนึ่งเคยคบกัน รักกัน
และ
เขาเป็นผู้หญิงคนแรกของกู ความหมายก็คือ......คนๆนั้น ที่พี่เอย์เคยเอ่ยคำว่า ‘รัก’ ด้วย
วันนั้นที่สะพานพุทธ...
“พี่ไม่เคยบอกรักใครเลยเหรอ สักครั้งก็ไม่เคยจริงอ่ะ”
“บอกผมได้ไหมครับ ถ้ามันเป็นเรื่องอดีตแล้วผมไม่ว่าอะไรหรอก”
“มีแค่คนเดียว เขาเป็นผู้หญิงคนแรกของกู”
คำที่แม้แต่ผม...ก็ยังไม่เคยจะได้
“เชื่อใจกูได้ไหม”
ถ้าเป็นคุณ....จะทำยังไงครับ ส่วนผมยืนนิ่งตายอยู่ตรงนั้นแหละ คือผมคิดอะไรไม่ออกเลย ณ ตอนนี้
“เขาจะกลับมาวันเสาร์นี้ กูจะให้มึงไปรับเขานะ หน้าที่มึง” ผมมองหน้ามันอย่างไม่อยากจะเชื่อ มันคืออะไรเหรอจะให้ผมคนนี้ไปรับผู้หญิงคนที่เคยคบกับมัน หรือก็คือแฟนเก่า มันกำลังอยากจะทำอะไร นี่มันคิดว่าผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยหรือไง มันก็น่าจะรู้อยู่แล้วถ้ามันใช้คือผมขัดไม่ได้ สรุปคือผมต้องไปรับยัยนานะอะไรนี่ใช่ไหม
ผมจ้องหน้ามัน
“พี่แม่งโคตรใจร้ายเลยว่ะ” ผมผลักมันออกอีกรอบคราวนี้มันกอดผมไว้แน่นเลย แน่นมาก ผมหันหน้าหนีทันทีพร้อมกับส่ายหัวปฏิเสธเรื่องราวที่กำลังรับรู้ ผมไม่เข้าใจ
“มึงจะรู้ทุกอย่าง ในวันที่เขากลับมา เชื่อใจกู”
ถ้าถามผมว่า ผมเชื่อใจมันแค่ไหน ผมเชื่อระดับนึงเลยนะ แต่คืออยากให้มันแค่อธิบายอะไรแค่ไหนกับผู้หญิงคนนั้นคือขอความชัดเจน ส่วนที่มันบอกว่า ‘เขาเป็นแค่เพื่อน’ ผมเชื่อมันไหม ตอบได้เลย ไม่ครับ เพราะผมเองก็เป็นผู้ชาย ผมรู้สิถ้าแค่เพื่อนธรรมดาไม่จำเป็นต้องมานั่งคุยยิ้มบ้าบอไร้สาระกับเขาแบบนี้หรอกแถมยังวีดีโอคอลคุยกันดึกดื่นขนาดนี้ ผมไม่เถียงเรื่องเวลาบ้านเขาบ้านเรา แต่คือมันใช่เรื่องเหรอ
พอมารู้ว่ามันกับเขาเคยคบกันมาก่อนผมถึงได้กระจ่าง
ตอนนี้คิดอยู่อย่างเดียว............แม่งถ่านไฟเก่าเตานี้ร้อนระอุมากมายจริง ๆ แผดเผาถึงหัวใจผมนี่เลย
สุวรรณภูมิ เสาร์ 10.30 น.
ผมจอดรถแอบๆซ้อนๆคันแม่งแหละ คือวันนี้เป็นเห้ไรไม่รู้รถติดเยอะแบบสุดๆอ่ะ ตอนแรกกะเวลาไว้ว่าจะต้องมาให้ถึงก่อนประมาณสักสิบห้านาทีนะ แต่ไปไงมาไงไม่รู้ผมเลทไปเป็นครึ่งชั่วโมงทั้งที่ถึงแล้วแท้ ๆ แต่กว่าจะรอขับขึ้นมาได้ ก็หวังหรอกว่าคุณนานะอะไรนั่นจะยังคงตรวจโน่นนี่นั่นกว่าจะได้ออกมาเผลอๆป่านนี้ยังไม่ได้กระเป๋าเลยเหอะ คึคึ แอบแช่งสุดขีด
ไหนว่าพี่เอย์บอกว่าเธอนัดไว้ที่ประตูสาม เอ๊ตรงไหนหว่า นี่ก็ชั้นสองนะ ผมกวาดสายตาหาคือก็เห็นแต่รูปที่อยู่ในมือถือใช่ไหม ก็คิดว่าน่าจะจำได้ เมื่อเช้าคุณชายให้ผมไปส่งมันที่มหาลัยแต่เช้าเห็นว่าวันนี้อาจารย์นัดคุยเรื่องพิธีเกี่ยวกับนิสิตอะไรสักอย่างผมก็ไม่ค่อยได้ฟังมากมัวแต่อารมณ์ดีบ้าบอร้องเพลง ตอนไปส่งมันนั่นแหละ คือหลังจากที่เรามีเรื่องกันคืนนั้นพวกคุณคงสงสัยใช่ไหมวันนั้นผมกลับเลยหรือว่าอยู่กับมันต่อ
กลับเลยสิครับ! ผมจะอยู่ต่อทำไม คนยิ่งกำลังโมโหมาทำเป็นบอกว่า เชื่อใจกูๆ ฮึ ถึงผมจะมองโลกในแง่ดีแค่ไหนแต่การกระทำกับคำว่าให้เชื่อใจของมันสวนทางกันว่ะ เรื่องที่เราไม่เข้าใจจะให้ยอมรับและเข้าใจกันได้ด้วยคำว่า เชื่อใจกุของมันคำเดียวนี่ ผมคงต้องคิดใหม่ก่อน แต่อีกนิดสำหรับวันนั้นก็คือ มันนั่นแหละที่ไปส่งผมถึงที่บ้าน แม่ตกใจใหญ่เห็นผมเข้าบ้านเกือบตีห้า ผมเลยรีบบอกว่าจะพาแม่ไปตลาดไงคุณนายกลายเป็นไปขอบใจมันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ซะงั้น อิพี่เอย์แม่งยังฉีกยิ้มส่งให้ผมอีก
และหลังจากวันนั้นมาผมไม่ไปหามันอีกเลย เป็นมันนั่นแหละที่ต้องแวะไปหาผมที่สนามบอลบ้างที่ร้านบ้างที่บ้านบ้างจนกระทั่งเมื่อวานผมถึงเข้าไปเก็บห้องให้มัน เดี๋ยวคุณแฟนเก่ามาเยี่ยมแล้วจะอายเขา หล่อนจะว่าได้ว่าแฟนใหม่ดูแลเอย์ไม่ดี คึคึ ผมก็ยืนนึกโน่นนี่ไปเรื่อยมองหาเธอไปด้วย
อ๊ะ เจอแล้ว คนสวยอยู่โน่น ว๊าวอะไรกันวะใช่แน่เหรอนั่น?? ผมเพ่งตามอง อึ้งนิดๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วลองทักเธอดู
“สวัสดีครับ เอ่อใช่คุณนานะหรือเปล่าครับ”
“ใช่จ้า น้องคือ ปิงใช่ไหม”
“ครับ พี่เอย์ให้มารับพี่น่ะครับ”
ที่ข้าง ๆ เธอมีหญิงวัยกลางคนสวยมากเหมือนกันยืนอยู่ด้วย ผมเลยยกมือขึ้นไหว้ น่าจะเป็นคุณแม่ของเธอมั้งนะ
“อ้อจ๊ะๆ พี่เอย์โทรบอกพี่แล้ว ไปกันเลยนะ ไปค่ะแม่”
แล้วผมก็ช่วยเข็นรถแทนเธอ กระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่มากสองสามใบกับถุงกระดาษสวย ๆ คงซื้อของฝากมาเยอะ
แต่มีอย่างหนึ่งนะที่คุณยังไม่รู้.....สิ่งที่ทำให้ผมตาค้างยิ่งกว่าค้างตอนที่เดินเข้ามาใกล้ ตอนแรกคิดว่าดูผิดซะอีก
“แอร๊ๆ หม่ามี๊ แอ้ๆ คิคิคิคิ หนุกๆ แอร๊ๆ”
“อันวา อย่าซนลูกเดี๋ยวตกนะพี่ปิงเข็นรถแบบนี้อันวาชอบใช่ไหมครับ”
ใช่แล้วครับ คุณนานะเธอมาพร้อมกับคุณแม่และลูกชายของเธอที่หน้าตาโคตรของความหล่อและน่ารัก อายุน่าจะราวๆสักสามขวบได้มั้ง น่ารักน่าชังมากๆ คือผมก็เข้าใจนะเธอสวยมากขนาดนี้ไม่แปลกที่จะมีลูกหล่อแต่คือพ่อพันธุ์คงจะหน้าตาไม่แพ้ใครเลยใช่ไหมถึงได้ออกมาลงตัวเป็นน้องอันวาคนนี้
ถึงผมไม่ค่อยจะโลกสวยกับเธอนัก แต่ผมยิ้มให้เด็กนะ น้องน่ารักมากจริง ๆ
“คิกๆๆๆ” เสียงน้องอันวาหัวเราะร่า ท่าทางมีความสุขมากมาย ขณะที่คนเข็นรถอย่างผมกำลังมโนไปโคตรไกลยิ่งกว่าจรวดยึดครองดวงจันทร์
ลูกใครวะ? หน้าโคตรคุ้นเลย ยิ่งตอนผมกำลังขนกระเป๋าขึ้นหลังรถนะ คุณนานะเธออุ้มน้องไว้ น้องหันมายิ้มให้ผมด้วย ใจผมนี่ปวดหนึบๆเลย แม่งเอ้ย
รอยยิ้มนั้น....คือเหมือนมากกกกกกกก
“ปิงเป็นรุ่นน้องเอย์เหรอคะ หรือว่าเป็นญาติกับเอย์” เธอถามขึ้นขณะที่ผมขับออกมาแล้ว สะดุดใจกับคำถามนิดนึง นั่นสินะผมเป็นอะไรกับพี่เอย์กันแน่
“เปล่าครับ ผมเป็นแค่เด็กที่พี่เอย์จ้างเอาไว้ทำความสะอาดห้องทำอาหารแล้วก็ขับรถให้บางครั้งน่ะครับ”
“อ้อเหรอ พี่ก็ว่าอยู่เอย์ไม่มีน้องชายนี่นะ แล้วก็ถ้ามีรุ่นน้องที่สนิทสนมกัน เขาต้องเล่าให้พี่ฟังอยู่แล้ว ว่าแต่ปิงมาทำงานกับเอย์นานรึยังจ๊ะ”
“เพิ่งมาทำครับ” ผมตอบไปไม่อยากลงรายละเอียด มองเธอผ่านทางกระจกหลัง
“คิคิทำอาหารด้วยเหรอ รายนั้นน่ะกินยาก เดี๋ยวนี้ก็คงยังกินยากเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนหรอก เอย์ตั้นน่ะกินอะไรไม่ค่อยเป็นหรอกนะเมื่อก่อนมีแต่ให้พี่ทำไข่ทอดให้กิน ถ้าไม่ใช่อาหารที่ชอบนะก็จะไม่ยอมกินเลย แต่ถ้าเป็นของที่เขาชอบเขากินได้เป็นปี ๆ ไม่มีเบื่อเลยแหละ ปิงว่าไหม”
“อ่า ครับ” ผมตอบกลับไปแบบเรียบ ๆ โทษเธอไม่ได้สินะ เธอไม่รู้นี่ว่าผมกับพี่เอย์คบกัน พูดจานี่คือแสดงความเป็นเจ้าของคุณชายชัดมาก ถึงจะเป็นเรื่องเมื่อก่อนก็เถอะ
“เอ๊ แล้ววันนี้เอย์เขาติดธุระมากเหรอถึงได้ให้ปิงมารับพี่แบบนี้อ่ะคะ”
“ครับใช่”
“อืมม เย็น ๆ คงจะกลับถึงห้องมั้งเนอะ เขาบอกปิงว่าไง สักห้าหกโมงน่าจะกลับมารึยังจ๊ะ”
“ครับ ก็น่าจะ” คือผมเมินมาก ไม่อยากฟังอินี่พูดแล้วว่ะแม่ง ขออนุญาตหยาบคายเหอะ คือผมก็รู้นะว่าเธอไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรกับพี่เอย์แต่เธอจะมาพูดเรื่องแบบนี้เพื่อ?? ถามนั่นถามนี่เพื่อ?? แฟนเก่ามึงๆอยากรู้มึงโทรถามกันเองดิวะ หรืออยากจะให้ผมรู้ว่าเธอกับพี่เอย์สำคัญต่อกันอยู่มาก ถ้าสำคัญมากจริงมันต้องโทรบอกบอกดิว่ามันจะไปไหนกลับตอนไหนอะไรแบบไหน มาหลอกถามผมอยู่ได้ จิ๊!
ว่าจะเหยียบให้แรง ๆ แล้วแม่งแต่สงสารเด็กกับคุณแม่ของเธอผมเลยประคองคันเร่งให้สม่ำเสมอ เธอถามเรื่องพี่เอย์จากผมอีกสองสามอย่าง เมื่อเห็นว่าผมทำท่าไม่ค่อยใส่ใจ เธอเลยหันไปสนใจลูกเธอที่อยู่บนตักคุณแม่ของเธอแทน ตลอดทางที่ขับรถ เธอคุยโน่นคุยนี่กับลูกเธอตลอดเจออะไรก็บอกก็สอน ผมมองเธอผ่านทางกระจกหลังอีกครั้ง ดูๆไปแล้วผมว่ามันมันน่ารักมากเลยนะถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นแฟนเก่าพี่เอย์ ไม่สิ ผมไม่มีปัญหากับแฟนเก่าพี่เอย์ แต่ผมมีปัญหาตรงที่ว่าเธอกำลังพยายามรื้อฟื้นอะไรขึ้นมาอีกรึเปล่า คำพูดคำจาที่คุยผ่านมาที่ผม คือผมพอจะมองอะไรๆออกอยู่หรอก
“ขอบใจมากนะจ๊ะปิง” พอถึงบ้านเธอผมก็ช่วยยกกระเป๋าเข้าไปให้ บ้านหลังใหญ่ ที่ถูกปิดตายเอาไว้มั้งนะ ก็เห็นมันเงียบๆแปลกๆนี่ ต้นไม้ก็ขึ้นรกเชียว
“บอกเอย์ด้วยนะเดี๋ยวตอนค่ำๆ พี่จะแวะไปหา เอย์ยังอยู่ที่คอนโดเดิมใช่ไหม แถวสาทรน่ะจ๊ะ”
“ครับใช่”
“ว่าแล้ว รายนั้นรักใครก็รักเดียวใจเดียวเปลี่ยนยาก เหมือนห้องนั้นแหละ พอพี่บอกว่าชอบนะซื้อเลยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น” เธอบอกเล่าด้วยหน้าตาที่อิ่มเอมไปด้วยความสุขเมื่อพูดถึงเรื่องเก่าล้าสมัย ขณะที่ผมยืนฟังหน้าชา ทั้งที่ไม่มีลมหนาวโกรกผ่านเข้ามาเลยสักนิด ผมปั้นยิ้มให้เธอและบอกขอตัวกลับก่อน
ยังครับยังตอกกลับอะไรไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าพี่เอย์อะไรกับเธอมากน้อยแค่ไหน อย่างน้อยเขาคือเพื่อนกัน หรือถ่านมันคุจนลุกโชนแล้วอันนี้ผมไม่รู้ ยังอยากจะลองเชื่อมันดูก่อนเพราะฟังแต่คำพูดของเธอทำให้ผมโมโหมันอยู่แบบนี้ เดี๋ยวผมจะฟังทางมันด้วย เอาไว้ให้พวกเขาสองคนเจอกันแล้วที่นี้ผมจะรู้เลย คงมีการตัดสินใจอะไรสักอย่างจากผม
ผมไม่ใช่นางเอกในละครหลังข่าวนะ ผมดื้อและไม่ยอมใครง่าย ๆ ด้วย บอกไว้เลย
“จ้างั้นเดี๋ยวเจอกันนะ ฝากบอกเอย์ด้วย”
“ครับผม”
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นก็มายืนอยู่ที่ห้องพี่เอย์แล้ว ห้องที่เธอคนนั้นบอกผมว่าเธอเป็นคนเลือก ผมกวาดตามองไปรอบ ๆ ห้อง ห้องที่ตลอดสี่ห้าเดือนมานี้ ผมทำหน้าที่เก็บกวาดทำความสะอาดดูแลทุกเรื่อง จริงสินะ งานของผมคือเด็กทำความสะอาดห้องของพี่เขา พักหลังมาหน้าที่ผมแกว่ง ๆ ไปนิดหน่อยเพราะผมต้องเมนเรื่องอาหารการกินให้มัน อีกทั้งความสัมพันธ์ของพวกเราที่คุณเองก็คงรู้ ๆ กันอยู่
ผมจะไม่ลืม ผมคอยย้ำกับตัวเองอยู่ตลอด ทุกอย่างต้องมีอดีต ไม่ว่าจะเป็นสถานที่หรือคน ผมเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยมีใครผมไม่ใช่คนโสตบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอะไรนั่นหรอก พี่เอย์บอกว่าให้ผมเชื่อใจมัน ขณะที่แฟนเก่าของมันเฝ้ารื้อฟื้นเรื่องเก่าเข้ากรุมาเล่าให้ผมฟัง ผมจะเลือกเป็นคนโง่หรือคนฉลาด คนโง่จะเจ็บปวดไปกับคำพูดในอดีตที่คอยทิ่มแทง ผมห้ามปากเธอไม่ได้นี่ เธอจะพูดอะไรถ้าเก็บเอามาคิดทุกเรื่องผมไม่แย่เหรอ ผมเลือกที่จะเป็นคนฉลาดได้ไหม ผมจะนำเรื่องราวในอดีตมาปรับปรุงแก้ไขให้ช่วงเวลาในปัจจุบันของเราดีขึ้น พี่เอย์บอกว่าตอนนี้มันจบกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ถ้าผมเลือกที่จะเชื่อมันผมจะผิดมากไหมนะ...
ผมยืนเงยหน้ามองผนังกระจกที่ทั้งยาวและกว้าง วันนี้ผมกะว่าจะเช็ดกระจกทั้งหมด ถึงมันจะกว้างและยาวมากแต่ผมจะทำ หน้าที่ผม ๆ จะทำให้ดี เช็ดให้สะอาดเลย ผมจะต้องทำงานของผมต่อไป เวลาผมเครียดผมชอบทำงานไม่ก็ไปเล่นกีฬา ผมไม่รู้หรอกกว่าพี่เขาจะยังอยากให้ผมอยู่ทำงานที่นี่ต่ออีกหรือเปล่า ผมยืนอยู่ที่จุดนี้จะขวางหูขวางตาใครเขาบ้างไหม ตอนนี้คุณนานะเธอกลับมาแล้วมีลูกชายน่ารักมากมายกลับมาด้วย
เด็ก ที่จะเป็นการตัดสินใจครั้งสุดท้ายของผม ถ้าหากน้องอันวาเป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริง ๆ ผมจะหลีกทางให้มันเอง ถ้าหากคุณได้มาเห็นหน้าตาน้องแล้วคุณจะรู้สึกไม่ต่างกับผมเลย
....น้องอันวาหน้าเหมือนพี่เอย์มากเลยครับ แม้แต่ทรงผมยังเป็นทรงเดียวกับมันเป๊ะเลย....
ถ้าคิดในแง่ดีเลยนะ เธอคงมีครอบครัวที่ครบสมบูรณ์รออยู่ที่โน่นสามีติดงาน ตอนนี้เธอพาลูกกับคุณแม่ของเธอกลับมาเที่ยวเมืองไทย โทรหาพี่เอย์เพราะจะบอกว่าดีใจที่จะได้กลับมาแล้ว พี่เอย์คือเพื่อนสนิทที่สุดของเธอกับสามีถึงแม้จะเป็นแฟนเก่าแต่ตอนนี้ความสัมพันธ์คือแค่เพื่อนเท่านั้นจริง ๆ
แต่สิ่งที่ผมคิดนั้นมันจะจริงแน่เหรอ?? ความเป็นไปได้กับเซ้นส์ตอนนี้คือศูนย์ คงไม่มีผู้หญิงที่มีลูกมีสามีคนไหนมานั่งคอลวีดีโอกับแฟนเก่าทุกวี่ทุกวัน ๆ ละเป็นครึ่งๆชั่วโมงแบบนี้ โทรหากันตลอด เด้งไลน์ แชตออน คอลวีดีโอ คือทำแม่งทุกอย่างอ่ะแหละเท่าที่ผมเห็นแบบผ่าน ๆ วันนั้นนะ
(ต่อด้านล่าง)
-
http://www.youtube.com/v/0EXazQlYqtA
กริ๊กก
เสียงประตูเปิดออก ผมที่กำลังยืนเช็ดกระจกอยู่รีบหันไปดู พี่เอย์กลับมาแล้ว ผมถึงได้ยกนาฬิกาขึ้นดู ทำงานเพลินไม่รู้เลยว่าจะเกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว
“ปิง” มันเรียกและยืนมองผมอยู่ที่ประตูไม่ยอมเดินเข้ามาด้านใน ผมเลยลงจากเก้าอี้ คือกำลังปีนเช็ดกระจก ผมเลยเดินเข้าไปหามัน มันจ้องผมนิ่งเลย
“มีอะไรครับ” ความหมายของผมก็คือพี่เอย์ทำหน้าอะไรของมันวะ ผมยิ่งกำลังเครียดเรื่องผู้หญิงของมันอยู่ อย่าบอกนะว่าต้องให้ปลอบใจมันอีก
“หิวข้าว ทำให้กินหน่อยดิ” มันเดินเข้ามากอดหลังผมซุกหน้าอ้อน คือมันสูงกว่าผมใช่ไหมเพราะงั้นตอนนี้มันเลยยืนถ่างขาออกหน่อยๆ ผมรู้สึกตลกนิดๆเหมือนกัน
“อาจารย์นัดประชุมเช้าแล้วมีเรียนเพิ่มด้วย กูยังไม่ได้กินอะไรเลยเหอะ หิวมาก” ผมรีบเบี่ยงตัวออก คือเหงื่อผมเยอะมากเพราะกำลังทำงานอยู่
“พี่เอย์อย่าเล่นสิครับ แล้วนี่กลับมายังไงทำไมไม่โทรให้ผมไปรับล่ะ”
“เพื่อนมาส่ง ไอ้ฟิวส์ไงที่เราไปงานแต่งพี่มันที่อัมพวาน่ะ” ผมพยักหน้ารับรู้พี่เอย์เดินเข้าไปด้านในมันทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา
“หอมจัง กลิ่นอะไรน่ะ”
“น้ำยาเช็ดกระจกน่ะครับ ผมทำความสะอาดอยู่”
ผมตอบมันเสร็จเห็นมันหัวเราะหึหึแล้วยังมีอมยิ้มหน่อย ๆ ก่อนคว้าหมอนอิงขึ้นมากอด ผมเลยถามว่าพี่เอย์หัวเราะอะไร ดู๊ดูมันตอบ
“ก็ตอนกูเข้ามาน่ะ มึงยืนอยู่บนเก้าอี้เช็ดกระจกอยู่ใช่ไหม”
“ครับใช่” เออแล้วไงวะ
“ก็ดูรูปร่างมึงจากด้านหลังแล้วแบบ คือกูแบบ.....” มันทำหน้าหื่น กลืนน้ำลายอึกใหญ่ในลำคอ ผมงี้อยากจะบีบคอฆ่ามันนัก คนยิ่งกำลังซีเรียสแหมมาทำเป็นไม่รู้ร้อนอยู่ได้
“งั้นพี่ลองขึ้นไปเช็ดดูบ้างสิครับ”
“ทำไม”
“ผมจะได้นั่งมองรูปร่างพี่บ้าง ดูซิว่าผมจะมีความรู้สึกแบบเดียวกับพี่ไหม จริง ๆ พี่ก็เซ็กซี่ดีมากเลยนะ ผมนี่เด็ก ๆ เลยรูปร่างเทียบพี่ไม่ได้สักกะติ๊ด” คราวนี้ผมทำหน้าหื่นใส่มันบ้าง ทำท่าจะกดคร่อมมัน พี่เอย์รีบลุกขึ้นเลยทันที ผมเลยนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว
“หมาปิงหิวแล้ว ทำอะไรมากินเร็วเข้า” มันเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก เดี๋ยวคงเข้าไปเปลี่ยนชุด
“พี่เอย์อยากกินอะไรล่ะครับ กิน ‘ไข่ทอด’ ดีไหม” ผมลุกขึ้นจ้องหน้ามัน ถามคำถามที่แฝงไว้ซึ่งความนัย เพราะวันนี้คุณนานะเธอบอกมาว่าพี่เอย์ชอบให้เธอทำไข่ทอดให้มันกิน มันชะงักนิดหนึ่งด้วยนะหันมามองหน้าผม แต่ก็เปลี่ยนแววตากลับมาเป็นปกติได้เร็วมาก
“ข้าวผัดกุ้งนะ” พูดแล้วเดินหายเข้าไปในห้อง ผมจัดการเก็บเก้าอี้ที่ยกมาปีน เก็บอุปกรณ์เช็ดกระจกที่ผมรื้อออกมา แล้วเข้าไปในครัวล้างมือให้สะอาดทำอาหารให้คุณชายตามออเดอร์
เออผมก็สงสัย พี่เอย์แม่งชอบกินข้าวผัดกุ้งเหรอวะ ทำไมคุณนานะเธอไม่เห็นพูดถึงเลย
“โอ้ว น่ากิน” คุณชายออกมาในชุดใหม่สะอาดเรียบร้อย มันนั่งลงแล้วก้มลงดมกลิ่นหอม ๆ ของอาหารจานอร่อย ยิ้มร่าเชียว วันนี้ผมใส่มะเขือเทศให้มันเยอะมาก ส่วนจานของผมเน้นผักวันนี้รู้สึกต้องการความสดชื่นของวิตามินเพราะอย่างนั้นผมจึงเน้นผักมากกว่ากุ้งและข้าว
“มึงเบื่อไหมปิง”
“ครับ?” ผมเงยหน้าถามมัน เราสองคนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน พี่เอย์ตักกุ้งในจานมันส่งมาให้ผม
“เบื่อไหมที่อยู่กับกูแบบนี้ กูมันน่าเบื่อไหม”
“พี่เอย์?” มันลุกจากฝั่งตรงข้าม เดินมานั่งลงข้างผม
“ต่อไปเวลาจัดโต๊ะให้วางจานของเราสองคนไว้แบบนี้นะ” มันเลื่อนจานของตัวเองวางไว้ข้าง ๆ จานผม พูดง่าย ๆ คือวางไว้ฝั่งเดียวกัน
“ทำไมครับ พี่ไม่อยากเห็นหน้าผมเหรอ” ผมถามยิ้ม ๆ
“ใช่ กูโคตรกินข้าวไม่ลงเลยเวลาที่ต้องมองหน้ามึงไปด้วย” ผมจ้องหน้ามันคาดโทษแบบสุดๆเลย ขณะที่มันน่ะกลั้นขำจนต้องเอามือกุมท้อง ผมรู้ความหมายของมันนะ และมันก็รู้ที่ผมถามนั่นคือผมแกล้ง ผมเตะขามันใต้โต๊ะมันหลบไม่ได้หรอกเรานั่งติดกันนี่ผมเลยเหยียบแล้วบี้แบบเต็ม ๆ เลย พี่เอย์ทำหน้าขยาด
“พี่เอย์นั่งดี ๆ สิครับ พี่จะกินข้าวแน่ไหมเนี่ย” มันพิงหัวอยู่ที่ไหล่ผม คือท่าทางของมันตอนนี้เหมือนงูที่กำลังเลื้อย ๆ เบียดๆผมอ่ะ
“ไม่เอา กูอยากกินท่านี้”
“เออถ้างั้นต่อไปผมจะให้พี่กลับไปนั่งฝั่งเดิมนะ ไม่ต้องมานั่งใกล้เลย”
“ช่างดิ กูย้ายมาเองก็ได้ ถึงมึงเอาจานกูไปตั้งไว้ตรงไหนกูก็จะถือกลับมาวางไว้ข้างมึงเหอะ”
“ผมก็ลุกหนีสิ จะยากเหรอ”
“กล้านะ เดี๋ยวนี้กล้าเถียงกูเนอะ”
“โอ๊ยยยยยพี่เอย์อย่าทำผมพี่ คิกๆๆ ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยผมจั๊กจี้ พี่โอ๊ย ฮ่าๆๆ อย่าทำ” อิพี่เอย์แม่งแย่มาก มันจี้เอวผมเอาจนผมตัวงอเป็นกุ้งเลย สุดท้ายมันก็รวบเอวผมไว้ คือตกลงนี่เรายังกินข้าวกันอยู่เหรอ มานั่งกอดกันบนโต๊ะกินข้าวแบบนี้
“ย้ายมาอยู่กับกูสักทีสิ” มันเท้าคางลงที่ไหล่ผม ผมหันขวับไปมองหน้ามันทันที เพราะคำพูดแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนั้น ถึงจะเคยชวนกันแล้วแต่คือผมไม่คิดว่าจะได้ยินอีกครั้ง แล้วคือวันนี้ผมไปรับแฟนเก่ามันมาด้วย เออจริงสิ ผมก็ลืมบอกไปเลยทำโน่นทำนี่จนเพลิน มันเองก็ไม่เห็นถามถึงคุณนานะอะไรนั่น
“พี่เอย์ครับ พี่ไม่ถามถึงแฟนพี่รึไง”
“ถามเรื่องอะไร แฟนกูก็นั่งอยู่นี่ไง”
“อย่าเล่นดิ แฟนเก่าพี่น่ะ คุณนานะ ผมไปส่งเธอเรียบร้อยตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“แฟนเก่าก็บอกแฟนเก่าดิ่ มึงพูดแค่แฟนกูจะรู้เหรอ” พี่เอย์กวนตีนรู้ทั้งรู้ผมหมายถึงใคร
“พี่เขาสวยดีนะครับ”
“อือ” มันยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ผมจะละตัวออกจากมันแต่มันไม่ยอม ผมเลยนั่งอยู่แบบนั้นต่อไป
“แล้วพี่จะไม่ถามอะไรผมหน่อยเหรอ”
“ไม่ล่ะ ส่งแล้วก็แล้วไปดิ ” ผมหันมองหน้ามันอีกครั้งแล้วตัดสินใจลุกขึ้น รวบเก็บจานข้าวของเราสองคน พี่เอย์ทำไมไม่ถามถึงเด็กคนนั้นเลยวะ น้องอันวาเด็กที่หน้าตาเหมือนมันมากขนาดนั้น หรือผมควรจะบอกมันไหมว่าน้องเขาก็กลับมากับคุณนานะด้วย หรือมันไม่เคยรู้เรื่องเด็กเลย ผมก็คิดโน่นนี่นั่นบลา ๆๆ คือผมยอมรับว่าผมคิดมากจริงนะ
“พี่เอย์ครับ เดี๋ยวคุณนานะเธอจะแวะมาหาพี่นะ เธอฝากผมมาบอกพี่ด้วย ผมลืมไปเลยเห็นว่าโทรหาพี่หลายครั้งแล้วแต่พี่ปิดเครื่อง”
“งั้นเหรอ” มันพูดตอบกลับมาสั้น ๆ จริงๆคือผมโกหกผมจำได้แหละขี้เกียจบอกมัน
“เดี๋ยวงานเสร็จแล้วผมจะกลับเลย พี่มีอะไรจะใช้ผมอีกรึเปล่าครับ”
“ทำไมวันนี้กลับเร็ว” คือพี่เอย์ชิวมาก ทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเลย มันกำลังอ่านนิตยสารอะไรสักอย่างอยู่ใกล้ ๆ ผม ไม่ยอมลุกออกไปนั่งแถวทีวี ปกติคือทุกครั้งถ้ากินข้าวกันเสร็จแล้วพี่เอย์จะไม่นั่งแช่อยู่ที่โต๊ะเลยนะ
“เตะบอลกับเพื่อน” ผมโกหก
จะให้ผมอยู่ดูมันคุยกับแฟนเก่ามันงั้นเหรอ แค่เจอคุณนานะคนเดียวผมจะเจ็บไปทั้งใจแล้วขืนอยู่เห็นตอนมันคุยกันตัวต่อตัวแบบเป็น ๆ ชัดเจนไม่ผ่านมือถือเหมือนวันนั้น ผมไม่ได้โลกสวยนะเผื่อเดินเข้าไปลากอีนั่นเหวี่ยงไปนอกห้องเดี๋ยวผมจะกล้ายเป็นตัวร้ายไป
“อย่าเพิ่งกลับได้ไหม” มันเดินเข้ามาหา ผมสะดุ้งนิดนึงคือกำลังล้างจานอยู่แล้วคิดโน่นนี่ไปเพลิน ๆ ที่สำคัญคือผมล้างจานแค่สองใบแต่ล้างนานมากเลย พี่เอย์ขยับเข้ามาใกล้ มันเลื่อนมือเข้ามาหยิบจานในมือผมไป ผมมองหน้ามัน มันเอาจานสองใบนั้นไปล้างต่อให้ เสร็จแล้วก็เสียบเข้าช่องวางไว้ มือใหญ่ของพี่เอย์สอดเข้ามาแกะสายผ้ากันเปื้อนที่ผูกไว้ข้างหลังเอวผมออกให้ ลักษณะของเราตอนนี้ก็คือมันสวมกอดผมไว้ดี ๆ นี่เอง
“อยู่กับกูนะ มึงต้องไม่หนีสิ”
คือผมเงียบนะ ผมไม่รู้จะพูดอะไร มันก็น่าจะรู้อยู่แล้ว่าผมไม่สบายใจ ผมไม่เข้าใจอย่างเดียวว่าทำไมมันไม่ชัดเจนกับคำอธิบายให้ผมมากกว่านี้
ผมจ้องหน้ามัน
“แล้วเด็กกลับมาด้วยรึเปล่า” จู่ ๆ พี่เอย์เอ่ยประโยคนี้ขึ้น ใจผมนี่เต้นตึกตักเลยนะ พี่เอย์พูดถึงน้องอันวาแล้ว
“....กลับครับ”
คือตอนนี้ปวดหนึบไปทั้งใจเลย นึกถึงหน้าน้องแล้วมองหน้ามัน คือคำว่าเหมือนมากๆ ยังอธิบายได้ไม่ดีพอเอาแบบนั้นเลยก็ได้
“น้องน่ารักมากเลยครับ” ผมพึมพำ ไมรู้จะพูดอะไรต่อแล้วจริง ๆ ไม่อยากจะคิดอะไรล่วงหน้าไปก่อน พี่เอย์เงียบไปมันจ้องหน้าผมนิ่งเลย
“เดี๋ยวผม // เด็กคนนั้นน่ะ........”
ติ๊ดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกริ่งที่หน้าห้องดังขึ้นขัดจังหวะทุกอย่าง ผมที่กำลังจะบอกว่าจะกลับแล้วขณะที่พี่เอย์กำลังจะพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเด็กคนนั้น
“เดี๋ยวผมไปเปิดให้นะครับ หรือว่าพี่เอย์จะ....
“คืนนี้มึงต้องค้างที่นี่นะ” มันแทรกคำพูดผมขึ้นทันที
“ห้ามทิ้งกูไปเข้าใจไหม” ผมมองมันนิดนึงแล้วตัดสินใจเดินเลี่ยงไปเปิดประตู คุณนานะมากับน้องอันวาจริง ๆ ด้วย หนุ่มน้อยน่ารักเปลี่ยนชุดมาแล้วหล่อเหลามากๆ หน้าตาเหมือนเด็กเกาหลีเปี๊ยบ เธอยิ้มกว้างให้ผมขณะที่จูงน้องอันวาเดินเตาะแตะๆ เข้ามาข้างใน
“เอย์!” เธอเรียกมันเสียงดัง ปล่อยมือลูกชายพุ่งเข้าหามันทันที ตอนนี้น้องอันวาจึงยืนอยู่กับผมขณะที่เธอเข้าสวมกอดพี่เอย์แบบเต็มตัว
“คิดถึงเอย์จัง นากลับมาแล้วค่ะ เอย์ดีใจไหมคะ”
เขาว่ากันว่าผู้หญิงหน้าด้านมักไร้ยางอาย นี่อย่าว่าผมปากจัดด่าผู้หญิงนะ แต่ที่นี่คือเมืองไทยใช่ไหมแล้วเธอกอดมันแบบนั้นคือดีใจมากเหรอ คือผมนี่อดทนจนถึงที่สุดเลยนะ ยืนจ้องหน้ามันที่มองมาที่ผมอย่างเจื่อนสุด ๆ เออ เอาดิวะมือมึงน่ะถ้ายกขึ้นมากอดตอบอีนี่นะผมกลับตอนนี้บอกเลย ผมมองมันตาเขียว ทั้งสายตาทั้งความคิดผมโฟกัสอยู่ที่สองคนนั้นมากจนกระทั่งน้องอันวากระตุกมือผมเบา ๆ ผมถึงได้รู้สึกตัวว่ายืนจ้องสองคนนั้นนานแล้ว ผมก้มลงไปอุ้มน้องขึ้นมา
“เอย์คิดถึงนาไหม เอย์ดีใจไหมคะนากลับมาหาเอย์แล้วนะ”เธอถามซ้ำกอดมันไว้แบบเต็มตัวมาก พี่เอย์มองผมไม่วางตาเลยเช่นกัน ในที่สุดมือของมันก็ยกขึ้นมาลูบหลังผู้หญิงคนนั้นแล้ว ผมงี้หน้าชาไปหมดเลยปวดหนึบไปทั้งหัวใจ เออเอากับกูสิมึงสองคนรังแกกูขนาดนี้เลยใช่ไหม โคตรของความเจ็บอ่ะ
“จุ๊บ คิดถึงนะเอย์ตั้น คิคิคิ เป็นสัปดาห์ที่ยาวนานมากจริง ๆ นารอวันนี้มาตลอดเลยค่ะตอนนี้ได้กอดเอย์แล้ว” คำพูดและการกระทำแสลงหูที่ผมไม่อยากเห็นและไม่อยากจะดูแต่เสือกเห็นและได้ยินแม่งทุกอย่าง เธอถอดอ้อมกอดออกจากมันแล้วเดินเข้ามาหาผมหน้าตายิ้มแย้มยื่นมือเข้ามารับน้องอันวาไป
“อันวา มานี่ลูกมาไปหาแด็ดดี้เอย์ตั้นกันนะ”
และนี่คือคำพูดที่ทำให้หัวใจผมแตกสลายลงไปที่พื้นเลย ถึงผมโง่แค่ไหนผมก็รู้นะว่าแด็ดดี้หมายถึงอะไร ผมยืนนิ่งมองภาพพี่เอย์อุ้มน้องอันวาแล้วยิ้มอบอุ่นกับเด็ก ขณะที่ข้าง ๆ กัน ผู้หญิงคนนั้นยืนยิ้มร่าอย่างมีความสุข
แล้วผมคนนี้ล่ะ ผมยังจะยืนอยู่ตรงนี้เพื่อ??
“เอย์ตั้น” เสียงเล็กน่ารักของอันวาดังขึ้น พี่เอย์ยิ้มอ่อนก่อนจูบลงไปที่แก้มนิ่มนั้นเบา ๆ ถ้าผมจะก้มลงโกยเศษใจที่แตกสลายของผมแล้วพามันกลับบ้าน มันจะดูตลกรึเปล่าวะ หึหึ ขนาดกำลังเศร้าผมก็ยังมีอารมณ์ขันนะบอกเลย
ผมเดินเข้าไปในครัวอย่างไร้ความรู้สึกหน้านี่ชามาก เทน้ำใส่แก้วแล้วถือออกมาวางไว้ให้ครอบครัวของเขาตามมารยาท ขออนุญาตใช้คำว่าครอบครัวเลยก็แล้วกัน ตอนนี้คืออะไรๆมันชัดเจนแล้ว ผมก็ต้องปลงครับ ทำใจ ช่างหัวมัน เออผมเสียใจแล้วจะทำไงล่ะ ผมไม่สะบัดตูดออกไปในทันทีหรอกอย่างน้อยทำหน้าที่ผมให้เสร็จ ผมวางน้ำให้เขาเสร็จพยายามเลี่ยงไม่มองครอบครัวสุขสันต์ที่กำลังยิ้มหัวเราะกับลูกชายของพวกเขาอยู่
ผมเดินเข้ามาในห้องหยิบกระเป๋าออกมา คงถึงเวลาที่ผมจะกลับแล้วจริง ๆ
“ไปไหน” มันลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผมทันทีปล่อยน้องอันวาลงไว้กับเธอ คือตอนนี้ผมยืนอยู่แถวหน้าประตูแล้ว ไม่อยากตอบเลยครับแต่ผมจำเป็นต้องตอบ แต่ขอไม่มองหน้ามันละกันนะช่วยเข้าใจผมด้วเถอะ
“ผมทำงานทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ จะกลับแล้ว”
คือผมโกรธมากนะโกรธมากจริง ๆ บอกเลยว่าโคตรโกรธ คือคุณไม่คิดอธิบายอะไรให้ผมคนนี้ฟังเลยเหรอ ผมมันโง่โคตรของความโง่ในสายตาคุณเลยใช่ไหม ไรวะทำไมผมถึงเจ็บปวดแบบนี้ผู้ชายผู้หญิงหาง่ายจะตายเลิกกับคนนี้ไม่ถึงวันผมก็หาคนใหม่ได้แล้วเชื่อดิ ทำไมผมต้องมาเสียใจบ้าบอแบบนี้ด้วย ผมไม่เคยเหอะ เพราะผมไม่ค่อยจริงจังกับใครเวลาเลิกกันทีผมจึงไม่เคยคิดอะไรมากเลย แต่ครั้งนี้ทำไมถึงต่างวะครับ ไอ้พี่เอย์แม่งเหี้ยมันทำผมเจ็บปวดได้ขนาดนี้เลย ฮึกก ผมร้องไห้แม่งแล้วแต่มันไม่เห็นน้ำตาผมหรอกผมจะกลืนมันกลับลงไปข้างใน แค่เงยหน้านิดเดียวมันก็ไหลย้อนกลับลงไปแล้ว โคตรของความเจ็บ คุณไม่ลองมายืนมองพ่อแม่ลูกเขานั่งเล่นหัวเราะยิ้มไปด้วยกันบ้างล่ะ
“พี่-แม่ง-เหี้ย!” ผมด่ามัน คือผมสุดที่จะเก็บต่อไปได้แล้ว แต่ไม่ได้พูดดังอะไรหรอก เอาแค่ให้มันได้ยินคนเดียวนั่นแหละ แค่เน้นคำแบบสุดๆ ตาผมคงแดงแล้วหล่ะครับ จมูกก็คงไม่ต่างกันเพราะผมกลั้นเอาไว้ได้เต็มที่แล้ว มันยืนมองผมนิ่งเลยเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างของมันอยู่ ขณะที่สายตาผมคนนี้มองมันให้เหมือนกับผมกำลังต่อว่ามันอยู่ คำพูดที่อยากพูดที่สุดอีกคำเลย ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอพูดเลยละกัน
“โคตรใจร้ายกับผมเลย” น้ำตาผมร่วงลงกลางใจ ผมไม่เคยร้องไห้ให้คนที่ผมคบแม้แต่คนเดียว มันก็ควรจะเป็นหนึ่งในนั้น คนอย่างมันไม่มีวันได้เห็นน้ำตาของผมคนนี้หรอก แค่แววตาต่อว่าของผมที่ส่งไปให้มันตอนนี้ก็ทำให้มันหน้าเสียมากแล้ว
พี่เอย์กระชากแขนผมเข้าหาตัวทันทีทำท่าจะกอดแต่ผมยื้อไว้ มันจึงดึงผมให้เดินตามมันเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงดังปัง!
ที่หลังประตูนั่น...
“คิดอะไรอยู่” มันจ้องหน้าผม ผมเองก็จ้องหน้ามัน
“คิดว่าพี่เหี้ยมากไง” พี่หลอกคนอย่างผมได้ขนาดนี้ พี่แม่ง ผมพยายามนะพยายามนับหนึ่งให้ถึงร้อยเลย กลัวว่าจะเผลอชกหน้ามัน บังอาจมาถามว่าผมคิดเรื่องอะไรอยู่ มึงไม่มาเป็นกูบ้างล่ะเจอแบบนี้มึงจะคิดอะไร เออกูก็อยากรู้เหมือนกันนะ
“มึงด่ากูว่าเหี้ยสองครั้งแล้วปิง”
“น้อยไปนะผมว่า”
“ปิงๆ!”
“ผมไม่ขอโทษนะบอกเลย เรื่องของเราน่ะให้มันจบลงตรงนี้วันนี้แหละ ผมยินดีด้วยนะลูกเมียพี่กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาขนาดนี้ น้องอันวาน่ารักมากจริง ๆ ผมชอบน้องนะ แต่บอกตรงๆอีกอย่างละกัน ผมโคตรเกลียดเมียพี่เลยว่ะให้ตายเหอะ ส่วนพี่ ผมจะยกให้พี่เป็นผู้ชายที่เลวที่สุดที่ผมเคยเจอมาเลย เพื่อนผมนะยังไม่มีใครเลวได้ขนาดพี่เลย มีความสุขมากๆนะครับ ครอบครัวสุขสันต์กันไปอย่าได้มีอะไรมาแผ้วพานนะ เลือกทางนั้นแล้วก็ขอให้โชคดี แต่ถ้ามีอะไรขึ้นมาผมก็ขอให้พี่ยอมรับทางที่พี่เลือกให้ได้ก็แล้วกัน”
คือผมด่ามันประชดมันจนเหนื่อย พูดจบปุ๊บผมถอนหายใจโล่งเลย พี่เอย์ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นแหละมันจ้องผมไม่วางตา
“ใจเย็นลงแล้วใช่ไหม” มันถาม
“หึ” แม่งคำถามงี่เง่า กูจะกลับตอนนี้แล้วบอกเลย ผมเตรียมจะเดินออกไป
“มึงนี่มันแสบจริง ๆ นะ ด่ากูทั้งที่ยังไม่รู้ความจริงอะไรสักอย่าง มานี่!” มันดึงแขนผมให้เดินออกไปกับมัน ผมรีบคว้ากรอบประตูเอาไว้ สะบัดแขนเพื่อให้หลุดออกจากมัน คราวนี้พี่เอย์กระชากผมเลย
“พี่ปล่อยผม” ผมโวยวายเริ่มตะคอกมันแล้ว ทั้งมือทั้งเท้าคือขึ้นหน่อย ๆ มันจะลากผมไปไหน
“ปิง อย่าดื้อ”
“พี่แหละปล่อย อย่ามายุ่งกับผม ที่รักของพี่ครอบครัวของพี่รออยู่ข้างนอกโน่นเชิญออกไปหาสิ พี่จะมายุ่งกับผมทำไม”
“ให้ตายเหอะ มึงนี่มันที่สุดของเด็กดื้อจริง ๆ” ผมไม่ยอมออกไปกับมัน มันคว้าเอวผมเอาไว้คืออุ้มกอดไว้เลยผมเตะขาปัดป่ายมั่วไปหมด ผมรู้แต่ตอนนี้ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ผมจะกลับ
“ปล่อยผม!!”
“เงียบแล้วฟัง อันวาไม่ใช่ลูกกู!! เด็กนั่นเป็นลูกของ.....
ก๊อก ๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ
“เอย์คะ เป็นอะไรหรือเปล่า เอย์.....”
Tbc.
# นิดเดียวค่ะ นิดเดียวสัญญา แอบปนดราม่าเล็กๆโน๊ะๆๆ ถ้าไม่มีเลยมันไม่แซบอ่ะ ขอนิดนึงนะครับคนดี ทนนิดนะ :call:
# ขอบคุณทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้นักเขียนอ่านแล้วยิ้มได้นะคะ คนอ่านน่ารักค่ะให้กำลังใจกันตลอดเราก็มีกำลังใจเขียนนะ ช่วยเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปด้วยนะคะ เดี๋ยวเรื่องราวค่อยเฉลยออกมาเอง รับรองได้เรื่องนี้โรแมนติคคอมเมดี้ค่ะ มีดราม่าปนแค่ระดับต่ำๆพอได้กิ๊วก๊าวนิดเดียว :mew1:
# ถ้ามีตรงไหนสะดุดหรือเจอคำผิดบอกเราด้วยได้นะคะ คือครั้งที่แล้วมีช่วยตรวจให้ขอบคุณมากๆเลยคะ :L2:
-
มันค้างงงงงงง!!อย่างแรง ฮือออออออ คืนนี้จะหลับไหม :ling1:
พี่เอย์ นิสัยอ่ะ คือ เชื่อใจพี่เอย์นะ และก็คิดว่าคงไม่มีอะไรกับยายนานะอะไรนี่หรอก
แต่ทำไมนายไม่ทำให้ชัดเจนๆล่ะ สงสารปิงๆนะ เดี๋ยวยุให้ปิงงอลซะให้เข็ด :angry2: :m16:
-
e'ดอกนานะเทอมาขัดจังหวะพี่เอย์อธิบายจังว่ะ
กลับไปหาพ่อของลูกเทอไป๊
เราว่าพี่ซ่าชัว
-
อ่านแล้วๆ
-
สงสารน้องปิงน่ะ ตอนนี้มันปวดหนึบไปทั้งใจเลยจริงๆ พี่เอย์ก็เท่านั้น ไม่เคลียร์ พูดอะไรก็ไม่ชัดเจน เฮ้อ...
ส่วนยัยนานะนาเน่าอะไรเนี่ย จะมาอะไรมากมาย เขาจบไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วตัวเองไม่ยอมจบหรือไง?
อารมณ์เสีย!!!
-
โอยยยยย ตายๆ
ตอนหน้าถ้าพี่เอย์เฉลยว่าลูกของซีซ่าร์ แล้วหมาปิงจะยังชอบพี่ซ่าร์อยู่ไหมเนี่ย
พนันว่าลูกซีซาร์แน่นอน 555
-
มันค้างงงงงงงงงง :katai1:
จัดมาให้เต็มค่ะ จะเอาไงก็ได้ หมาปิงลุยเลย อย่ายอมแพ้ผู้หญิงคนนี้นะ
ถ้ามาหักมุมแบบยัยนานะมาแกล้งปิงมีเคืองนะคะ ทิ้งไว้ให้ค้างขนาดนี้ชิชิ
-
ขอลาป่วยใจเพราะอ่อนแรงค่า จะกลับมาเมื่อหมาปิงไม่ร้องไห้
-
มันค้างแบบสุดๆเลย :ling1:
-
คนแต่งคะ คือแบบว่า......
อ่านแล้วร้องไห้ค่ะ แง่!!!!!! :hao5: :hao5:
ไม่รู้ละบทสรุปมันอาจจะดี แต่ตอนนี้ขอใช้ความรู้สึกของปิงเป็นหลัก >พี่เอย์แม่งเหี้ย :katai1:
-
ถ้าให้เดาเด็กนั่นเป็นลูกพี่ซ่าร์ 555 ขำๆ ค่ะ ไม่มีวี่แววเลยนะว่าผู้ชายอย่างแกจะมีลูกแล้ว
ก็น้องมาหน้าคล้ายพี่เอย์ทำไมล่ะ หรือจะเหมือนกันโดยบังเอิญ
แต่พี่เอย์ก็งับแงจริงแหละ จะพูดก็พูดไม่หมด น่ารำคาญจริงๆ ก็อธิบายมาดิ
ใครจะไปตรัสรู้ได้ปล่อยให้ปิงเครียดอยู่ได้ตั้งหลายวัน เชื่อใจๆๆๆ ไร ไม่เชื่อวุ้ย 555 คนอ่านพาลมากค่ะ
เอาแค่วีดีโอคอลกันทุกคืน พูดคุนอ้อล้อ มันไม่ใช่แล้ว ที่ปิงแต่งตัวกลับบ้านเลยนี่ได้ใจอิแม่มากค่ะลูก
เอ้าๆๆ รอพี่เอย์เล่า จะดูใจแกสักหน่อยสิ
ขอบคุณค่า ค้างมากเว่อร์ มาต่อเร็วๆ นะคะ
-
อันวานี่ลูกซีซ่ารึเปล่าอ่ะ เจ้แอบสงสัย
-
สงสารหมาปิง น้ำตาตกในเลยลูกหมา
ลูกใครน่าจะเดาได้
-
:hao5: กัดฟันกินมาม่า
-
อ่านแล้วโคตรหงุดหงิดอะ...บอกเลย
พี่เอย์แม่งก็อธิบายช้า อีนาเน่าก็ชอบขัดจริงๆ ขัดเก่งนักเดี๋ยวจ้างขัดส้วมที่บ้านทีนะ
:z6: :z6: :z6:
:fire: :fire: :fire: :fire:
-
อืม หงุดหงิดจริงๆ พูดไม่จบซะที เดาได้แหละว่าอะไียังไง แต่หงุดหงิดพี่เอย์โว๊ยค่ะ!!!
ปิงทำดีแล้ว ทำต่อไป
-
ถึงเด็กนัานจะไม่ใช่ลูกเอย์ แต่การที่นั่งนั่นมาทำเป็นพูดระริกระรี้แบบให้เข้าใจผิดอย่างนั้นแล้วเอย์ก็เออออตามไม่สนใจความรู้สึกของปิงอย่างนี้มันก็น่าถีบยอดหน้าสักทีนะ
-
ไม่ปลื้มนานะนี่พูดเลย รีบมาต่อนะคะ ตอนนี้อินมาก แค้นแทนน้องปิง :katai1: :katai1:
-
เด็กนั่นเป็นลูกของ...................................................ซีซ่าาาาาาาา(เกี่ยว?) :ruready
-
คิดว่าเป็นลูกซีซาร์นะ
แต่ :z6: อิพี่เอย์ แทนที่จะเคลียร์จบๆเมื่อคืน แกจะมากั๊กไว้ทำส้นอะไร :katai1:
-
ยืนยันคำเดิมว่าเชื่อใจพี่เอย์ พี่เอย์ไม่โกหกปิงหรอกว่าจบกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว
แต่มันคนละเรื่องกันนะพี่เอย์ อ่านแล้ว โกรธ!!!! ปิงน้ำตาตกใน อึดอัดน้ำตาจะไหลแทนปิงแล้ว คือต้องรู้ตั้งแต่ปิงกลับบ้านแล้วดิว่าปิงไม่สบายใจ แต่ทำไมถึงเฉย
ทำไมถึงปล่อยให้ปิงอยู่กับความรู้สึกแบบนั้น คิดว่าไม่เป็นไรเหรอ เห็นปิงเป็นคนชิว ๆ เลยคิดมากไม่เป็นไง๊ พี่เอย์ทำงี้ได้ไง คือแบบบ รออะไร รอให้ปิงเสียใจก่อนใช่ปะ แล้วให้ปิงไปนั่งฟังแฟนเก่าพูดถึงความหลังอีกอะ คือจะไม่รู้เหรอว่าแฟนเก่าตัวเองนิสัยยังไง คบกันไม่ทันไรทำไมพี่เอย์ถึงทำให้ปิงเสียใจ ไม่ใช่ดอกเดียวนะ หลายดอกด้วย สมควรโดนปิงด่าแล้ว :angry2: คำว่ารักที่กั๊กไว้อะกั๊กต่อไปเหอะ ถ้าจะทำกันอย่างนี้คงฟังแล้วเจ็บใจเปล่า ๆ น้อยใจแทนหมาปิง //โป้งพี่เอย์
-
เรื่องจริงคืออะไร ก็ไม่พูดตั้งแต่แรก
บอกตอนไหนก็คงเหมือนกันน่ะแหละ
ทำไมจะต้องให้เสียความรู้สึกไปก่อนนะ
-
พี่เอย์ต้องเคลียร์ให้ไวเลยนะ ก่อนที่อะไรมันจะสายเกินไป :katai1:
ถ้าอันวาไม่ใช่ลูกพี่เอย์ แต่หน้าเหมือนพี่เอย์อย่าบอกนะว่าเป็นลูกของพี่ซ่าส์
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดด ค้างเติง :m31:
-
รู้ไหมคุณคนแต่ง อ่านไปลุ้นระทึกไป ใจเต้นแรงมาก มือไม่สั้น ลุ้นว่ามันจะเป็นยังไงต่อ เหมือนโดนคนรักหักหลังเองเลยอ่ะ ปวดใจแทนปิงชิบ แถมมาตกใจสุดขีด มีนค้าง อยากจะบ้าตายคนแต่ทำกันได้
-
โอ้ยยยยยย กำลังจี๊ดแทนน้อง นานะไม่น่ามาขัดเลย
-
แอร๊ยยยส์ ค้างงงงง พี่เิอย์ เค้าเชื่อใจพี่นะ แต่พี่ช่วยพูดเร๋วๆหน่อย วัยรุ่นใจร้อน
-
อิเอย์หล่อนนี้ยังไงกันเเน่? เเต่ก่อนทำเป็นหวงนักหวงหนา พอชะนีมาสันดารก็เริ่มไม่ดี
คาราคาซังอยู่นั้น ปิงหนีมันไปเลย อย่าไปเเคร์มัน ชริ
นังชะนีนี้ก็น่าตบ วุ้ย คันไม้คันมือ
-
โอ๊ย สงสารหมาปิง ไอ้พี่เอย์แม่งงงงงง :angry2: :angry2:
นี่เชื่อใจพี่เอย์นะว่าไม่มีอะไร
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่บอกปิงซักที ปล่อยให้ปิงเสียใจไปกันใหญ่แล้ว
โกรธพี่เอย์ว่ะ อ่านไปก็เจ็บไปกับน้องหมาปิงด้วยเนี่ย ฮืออออ
ให้ไปรับแฟนเก่า ให้อยู่ดูเหตุการณ์ที่ทำร้ายความรู้สึกขนาดนี้
พี่เอย์ทำได้ไง ถึงปิงจะเป็นเด็กเข้มแข็งแต่แบบนี้มันใจร้ายเกินไปแล้ว
โกรธๆๆๆๆพี่เอย์มากกกก และหมั่นยัยนานะสุดๆๆๆ :katai4: :katai4:
กอดน้าน้องปิงน้าาาา :กอด1: :กอด1:
-
ถ้าปิงจะบอกว่าน้องอันวาหน้าเหมือนคุณชายขนสดนั้น แต่คุณชายบอกว่า "ไม่ใช่ลูกกู" แบบนี้คงจะเป็นพี่ซีซ่าร์สุดสวาทของหนูปิงสินะ จะบอกว่าไงดีอ่ะ พี่ซ่าร์ค่ะ หนูเสียใจด้วยนะที่ได้ผญ.คนนี้เป็นแม่ของลูก :hao3: แต่แลดูชะนีนางนีว้อนท์อยากให้คุณชายเค้าเป็นสารมีเหลือเกิน ใช่ไหมค่ะหนูปิง คือก็ไม่อะไรนะค่ร่ะ(เสียงดัดจริตเต็มที่) ถ้านางว้อนท์จนาดนั้นก็ปบ่อยนางเถอะแล้ว.... ก็บอกกระแทกหน้าไปเลยค่ะ ว่า 'ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์' แล้วหนูก็สะบัดหน้าเชิดออกมาเลยค่ะ เริ่ดดีค่ะสะใจน้อยๆ เพราะหนูเคยให้โอกาสอิคุณชายได้บอกได้อธิบายแล้วนิ แต่คุณชายเค้ากั๊กเอง เราต้องเริ่ดเชิดนะคะให้อิคุณชายมันรู้ว่าเราไม่ได้อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมัน ส่วนชะนีนางนั้นก็ปล่อยนางไปถ้านางว้อนผัว!!!ขนาดนั้น คงจะคันหรือขาดมานาน ก็ให้เค้าได้สมสู่กันไปค่ะ หนูปิงอย่าได้แคร์เชื่ออิชั้น
เพราะความหมั่นไส้ล้วนๆเลยส่วนตัวด้วย คือกั๊กไว้เพื่อ เพื่ออะไร คุณมึงต้องการอะไรจากหนูปิงคะ แค่เห็นภาพที่ที่คุณมึงกับชะนีนางนั้นกอดกันแล้วไหนจะอันวา ภาพพ่อแม่ลูกนั้นถึงจะไม่ใช่ความจริง คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าแฟนแบบปิงก็ต้องรู่้สึกสะอึกป่ะ เคยให้โอกาสพูดให้เคลียร์แล้ว แต่สิ่งที่คุณมึงทำ คือต้องการไรจากปิงคะ ??? กั๊กไว้ทำซากไรคะ แค่ยอกความจริงมาแต่แรกคือจะตายหรอคะ ถ้าพูดให้เคลียร์แต่แรกปิงก็คงไม่เจ็บไม่คิดมากป่ะ น้องจะได้ตัดสินใจอะไรหลายๆอย่างได้ง่ายขึ้นป่ะ ที่สำคัญแม่ยกปิงจะไม่พากันหมั่นไส้เกบียดขี้หน้าแกเลยอิคุณชาย ที่หลังจะทำอะไรให้มันจริงใจหน่อย พูดตรงๆมรไรก็บอกมาเลย ไม่ต้องปล่อยให้เค้สเข้าใจผิดคิดเอง แต่สิ่งที่คุณชายทำลงไปเพราะความซึนไม่พูดไม่กล่าวก็สมควรแล้วที่จะให้หนูปิงของชั้นเชิ่ดออกไปอย่างสง่า(แม้น้ำตาจะตกใน) คุณชายก็อยู่กับชะนีซะนะ สมสู่กันให้ดพียงพอ หนูปิงเอาให้เข็ด ที่หลังอิคุณชายจะได้เลิกซึน และทำอะไรไม่คิดถึงใจเรา :fire:
นี่หล่อน หล่อนเป็นแม่คนแล้วนะ คิดได้แค่นี้?? อยากได้จังเลยนะอิคุณชายเนี่ย เหอะ!! โง่เองค่ะทิ้งเค้าไปเองไม่ใช่ ยังไงถ้าว้อนท์ขนาดนั้นก็พยายามเข้านะ แลดูเรื่องอ่อยนี่จะถนัดเลยสิท่า ยังไงก็สู้นะเพื่อมีอะไรยังไงเกิดขึ้น โฮะ~โฮะ~~
-
เกลียด พี่เอย์หว่ะ แม่ม
:z6: ไม่เคลียร์
กระโดด ขาคู่ สกายคิก แม่มเลย
ขอโทษ คนเขียนอย่างแรง อิน!!!!!!
-
เราน่ะไม่ชอบคนอย่างอิพี่เอย์ตั้งแต่แรกแล้ว แม้แต่อ่านมาตั้งหลายตอนก็ยังไม่ชอบอยู่ดี
คือปกติเราไม่ค่อยชอบคนปากแข็งอมขี้ไว้อย่างเดียว ขี้เก๊ก กลัวเสียฟอร์ม มีอะไรไม่ยอมพูด คนแบบนี้เราจะดัดสันดารมันได้
ก็ต่อเมื่อให้มันรู้สึกว่าจะเสียเราไปจริงๆถึงจะรู้ตัว เราอยากให้ปิงลาออก แล้วไปทำงานกับซีซาร์ไปเลย
คือเชียร์ให้ไปตั้งแต่ตอนพี่แกชวนแล้วแหละ เราค่อยมาดูกันว่าอิพี่เอย์มันจะทำไงต่อไป คือแม้จะบอกว่ามันไม่มีอะไรในก่อไผ่
แต่มันมีความสุขมากมั๊ยกับการเห็นคนรักตัวเองทุกข์ใจหรือเสียใจห๊า!ไอ้สันขวาน อย่าให้ปิงมีคนรักกลับมาบ้างนะแล้วแกจะรู้สึก
อย่าลืมว่าปิงมันก็โชกโชนไม่ต่างจากแกหรอกไอพี่เอย์ ฮึ่ยส์ :katai1: :katai1:
-
พี่แอย์นี้แม่งปากหนักจริงอะไรจริง เคยคิดที่จะบอกจะอธิบายให้รู้ให้เข้าใจอะไรบ้างไหมเนี่ย
-
ขัดจังหวะได้นิยายมาก ๆ
-
พี่เอย์แมร่งทำเราโมโหจริงๆหวะ มีอะไรแมร่งก็ไม่พูด คือถ้าพูดมาน้องมันก็เข้าใจมั้ย ไม่ได้งี่เง่า อมพะนำอยู่ได้
ความรู้สึกคนมันเสียหายไปแล้ว จะเรียกมันคืนกลับมายังไง!!!!!!!!
คือรู้ว่าน้องคิดมาก แต่พี่แมร่งก็พูดอยู่นั่นว่าให้เชื่อใจๆๆ แล้วทำไมแมร่งไม่พูดเหตุผลที่แท้จริง พูดความจริง
คือความจริงมันจะทำให้นานะกับลูกเสียหายหรอ รึยังไงวะ ไม่เข้าใจ :z6:
แล้วน้องอันวาไม่ใช่ลูกพี่เอย์ แล้วลูกใคร !!!!!! ถ้าจะหน้าเหมือนกันขนาดนั้น จะบอกลูกพี่ซีซาร์รึไง !! ??????
มันจะตลกไปหน่อยแหละ ถ้าอันวาเป็นลูกของพี่ชาย ซึ่งแม่เด็กก็ดันเป็นคนรักเก่าตัวเองงงงง
นี่คือยังหาทางลงของพี่เอย์ไม่เจอเลยนะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: เพราะเด็กหน้าเหมือนขนาดนั้น
แล้วนานะก็อะไร ให้เด็กเรียกพ่อ โดยที่เค้าไม่ใช่พ่ออ ?ตลกร้ายไปหน่อยมั้ยยย :angry2: :angry2:
เสียความรู้สึกกับพี่เอย์หวะ คะแนนพี่เอย์แมร่งติดลบไปเลยตอนนี้
สงสารหมาปิงงง นี่จุกน้ำตาคลอตามเลยนะ :sad4: :sad4: :sad4:
พี่เอย์ พี่แมร่งโคตรแย่เลยหวะ แย่ตรงที่พี่เลือกจะมองข้ามความรู้สึกแฟนตัวเอง
-
พี่เอย์ปากหนัก มีอะไรก็ไม่ยอมพูดไม่ยอมอธิบายตั้งแต่แรก ฮึ่มมมม!!! :fire:
ความจริงเป็นไงไม่รู้ แต่มาทำหมาปิงของเรา(?)เสียใจ เราไม่ยอมมมมมมม
-
ลูกพี่ซีซาร์แน่ๆครับท่าน
น้องปิงเอาแต่ใจ
ไม่ยอมฟังพี่อธิบายเลออ
นิสัยไม่ดีนะเนี่ย #ตีตูด
-
ดราม่ามาแล้วและกำลังจะผ่านไปใช่ไหม??
สงสารปิงอ่ะ :o12:
-
อ๊ากกกกกกกก. แทบจะรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว รีบมาต่อนะ (เด็กนั่นจะเป็นลูกซ่ารึป่าวนะถึงได้หน้าเหมือนเอย์)
-
พี่เอย์ดูจะจงใจที่จะทำให้มันไม่เคลียร์นะ
มีอะไรทำไมไม่อธิบายไปให้จบ
ไม่คิดบ้างว่าคนที่โดนอย่างนี้เค้าจะเสียใจขนาดไหน
ไม่ถนอมจิตใจปิงเลย
จะลองใจหรือแกล้งกันอย่างนี้ก็เกินไป
-
อัลไลลลลลลลบ มันค้างนะคนเขียนนนนนน อิพี่เอย์ก็พยายามจะเคลียร์นะแต่มีเรื่องขัดทุกที :katai1:
-
ลูกของไอดอลหมาปิงแน่เลย
-
หมาปิงด่าได้สะใจมาก
อยากจะรู้นัก เหตุอันใด
พี่เอย์ต้องคุยกับนานะทุกวัน
อะไรคือเบื้องหน้าเบื้องหลัง
คนแต่งเมื่อไรจะมาเคลียร์ให้หมาปิง
-
ถ้าผมตบผู้หญิงจะบาปใหม....นานะเน่าเอ้ย....
-
งื้ออออ~~~ :katai1:
พี่เอย์มีไรก็รีบๆพูดเลนเซ่! จะกั๊กไว้ทำไมเนี่ย!!?
ปิงเล่นพี่เอย์ให้หนักเลยนะ อย่าไปยอมเด็ดขา! :m31:
-
พี่เอย์ก็รีบๆบอกหน่อยซิคะ
ให้น้องปิงคิดไปไกล
แล้วได้แค่บอกว่าให้เชื่อใจ ไม่มีอะไร แค่แฟนเก่า
แต่เจอพฤติกรรมนางและหลักฐานที่มันหนุนความคิดน้องปิงขนาดนี้
คนมันต้องคิดมากซิเว้ยยยย
หมั่นไส้ ชริ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
หน้าเหมือนเอย์ แต่ไม่ใช่ลูกเอย์ งั้นก็ลูกซีซาร์?
นี่ขนาดเราอ่านด้วยความเชื่อใจเอย์ตลอดทั้งตอนนะ (สงสัยอย่างเดียว ทำไมต้องคุยกะนานะทุกวัน)
แต่อ่านในมุมมองของน้องปิง ก็เจ็บปวดนะ สงสาร ร้องไห้เลยเรา T_T
ตอนหน้านี่partของพี่เอย์ยังอ่ะ ไม่ได้นับซะด้วยซิ
อยากรู้ความคิดพี่เอย์ช่วงนี้ 555
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปจ้าาา ^^
-
ลูกพี่ซ่าเหรอ จริงอ่ะ +_+
แล้วพี่เอย์มันจะปากหนักอะไรนักหนา
มันมาโซเรอะ ชอบโดนโกรธโดนด่าโดนงอน
ชอบปิงนะ ชอบนิสัยน้องมันอ่ะ ด่าด้วยอวยพรเขาไปด้วย 555
-
งอนให้นานๆเลยนะปิง :m16:
-
งานนี้ชะนีน่าเกลียดนะ อาจจะเป็นนิสัยชอบโชว์ เจ้ากี้เจ้าการ
แต่ท่าทางน่ารำคาญมาก
-
ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจมาก ที่ทำทุกอย่างนี่เพื่อ?
เอย์อีกคนทำไมไม่ชัดเจนสักทีล่ะวะ แม่งงงงงงงง
ถึงจะรู้ความจริงก็อยากให้ปิงดัดนิสัยไอ้คนปากหนักนี่หน่อยนะ
ปล.ลูกใครก็เอาไปให้พ่อมันสิวะ :katai1:
-
อ่าา ค้างไปเลย
คุณนานะ เธอนี่ขัดจังหวะตลอดเลยนะ ไม่อยากให้เอย์พูดความจริงรึไง
-
ตามอ่านตั้งแต่เขายังไม่บอกรักกันจนกระทั่งแฟนเก่ากลับมา
อยากบอกพี่เอย์ว่า การกระทำสำคัญกว่าคำพูดก็จริงค่ะ
แต่บางครั้งคำพูดมันก็ชัดเจนกว่าการกระทำนะคะพี่
แล้วเรื่องอย่างนี้ด้วยแล้วมันยิ่งต้องพูดให้เข้าใจแบบแจ่มแจ้งเลย
มัวแต่กั๊กอยู่นั่น แล้วพอจะพูดก็โดนขัดตลอดๆ :เฮ้อ: จะรู้เรื่องกันมั๊ย
ตอนนี้อารมณ์พีคสุดๆ ทั้งคนอ่านทั้งปิง :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
รำคาญการตัดจบ สรุปตอนนี้ไม่มีสาระอะไรนอกจาก
“เงียบแล้วฟัง อันวาไม่ใช่ลูกกู!! เด็กนั่นเป็นลูกของ.....
-
ลูกพี่ซ่า? เดาได้คนเดียวตอนนี้...
นานะอะไรนั้นก็อะไรของนาง...จะมานึกถึงความหลังอะไรมากมาย
ลูกก็มีแล้ว แล้วยังเรียกแด๊ดดี้เอย์ตั้น อีก
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :fire:
นางมาขัดจังหวะตลอด
เอย์อะพูดไม่เคลียร์ใครเจอแบบนี้ คำพูดแบบนี้ของชะนี..ก็เชื่อใจยากกกกกกกกก
รู้ไว้ด้วย....ชัดเจนหน่อย...
-
น้องปิงเข้าใจผิดอย่างน่าสงสารที่สุด นานะก็น เค้าไม่เอาแล้ว
ยังคิดจะใช้ลูกมาเป็นตัวเชื่อม บอกให้รู้ตัวไว้
พี่เอย์ไม่มีวันทิ้งคนน่ารักอย่างน้องปิง เพื่อไปหาผู้หญิง
ที่ใช้งานแล้วแบบเธอหรอกนะ มันโง่สิ้นดี
-
:m16: :m16: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
หน้าเหมือนเอย์ ถ้าไม่ใช่ลูกเอย์ก็ลูกพี่ซ่าแหล่ะ
เอย์ไม่ชัดเจนอะไร สักอย่าง น่ารำคาญ
ถ้าปิงมันทำแบบเดียวกัน เอย์จะทนได้เท่าปิงรึเปล่า
ชอบปิง ถึงเหตุการณ์จะชวนรันทดขนาดไหน ปิงก็ยังมีมุมขำได้
ปิงไม่เหมาะกับเรื่องเศร้าหรอก ถ้าใครจะรันทด เศร้า 5เหวอะไร ก็ปล่อยพวกเขาไปเถิด เราเป็นเรา มีความสุขดีกว่า
-
อาจทราบว่าเรื่องราวอาจไม่เป็นที่หมาปิงคิดไว้ แต่การกระทำของเหี้ยเอย์ แม่งก็ทำร้ายจิตใจของน้องมาหลายครั้งแล้ว
พูดมาให้กระจ่างมันไม่ง่ายกว่าเหรอ ปิงคิดให้ดีถ้าจะอยู่กับเหี้ยเอ์ยต่อ มันเหนื่อยมากนะ
อารมณ์เดือดอย่างแรง ฉุดไม่อยู่ ช่วยมาต่อวันนี้ด้วยนะครับ มาบรรเทาอาการหน่อย 555
-
ลูกใครอ่ะ อย่าไปยอมหมาปิง
-
น่าจะเป็นลูกซีซ่าร์ถ้าหน้าเหมือนเอย์ตั้นล่ะก็
เชื่อร้อยเปอร์เซนต์ว่าคนแบบเอย์ตั้นไม่โกหกหรอก
แต่ไม่ค่อยยอมปล่อยของ 555+ เก็บเงียบอยู่นั่นแหละ
เก็บนานไป เดี๋ยวเรื่องได้ไปกันใหญ่ หมาปิงยิ่งใจร้อนๆอยู่
รอตอนต่อไปนะฮะ
-
:angry2:ไอ้พี่เอย์มึงทำให้หมาปิงของกูร้องไห้ "กูจะฆ่ามึง!" :fire:
-
มาอัพวันนี้เลยนะ เค้าอยากอ่านแล้ว
พี่เอย์แม่งจงใจแกล้งน้องป่ะเน้ีย
ถ้าเป็นแบบนั้นปิงงอนใหเนานกว่าเดิมเลยนะ
เอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่นแบบนี้
แอบไปหาบุ๋มเอาคืนให้พี่เอย์เจ็บใจเล่นไปเลย
แต่ถ้าไม่ใช่อย่ายอมยัยเน่านั่นนะ เอาคืนให้หนักเลย
โกรธอีพี่เอย์จะมีเหตุผลไรไม่รู้แต่ตอนนี้หมั่นไส้มัน
ทำหมาปิงเสียใจ :m31:
-
ผมไม่ใช่นางเอกในละครหลังข่าวนะ ผมดื้อและไม่ยอมใครง่าย ๆ ด้วย บอกไว้เลย
ประโยคนี้ได้ใจแม่ยกจริงๆลูกเอ้ย
ต้องอย่างนี้ซิฟระ น้องปิงของป้า จัดเต็มเลยลูกกกกก :laugh:
-
อันวาไม่ใช่ลูกกู เด็กนั่นเป็นลูกของซีซ่าร์ ชัวร์อ่ะ (เราเดา) 55555 น้องปิง ถ้าพี่เอย์ไม่รัก พี่เอย์ไม่ยื้อไว้หรอก :hao3:
พี่เอย์ไม่ได้เหี้ยนะคะ พี่เอย์แค่กวนตรีน 5555 :z2: ไม่ยอมอธิบายไรให้ชัดเจนแต่แรก :katai1:
นังนานะนั่นก็เหลือเกิน เลิกไปแล้วยังจะมาอยากได้อีก :fire:
-
พี่เอย์ :fire: :fire:
-
ชอบๆๆอะ อิอิ ปิงขึ้หึงใช่ย่อยนะเนี่ย ให้ดีพี่เอย์ตั้นรีบเคลียด่วนเลย
-
พี่เอย์เครียร์กับน้องปิงด่วน!!!!
-
เอาแต่ลูกได้ไหม ไม่ชอบแม่มันเลย
-
ขัดเยอะไปไหม?จะถล่มคนเขียนก่อนคนแรก!!!!
-
ค้าง!! อยากจะร้องไห้ :m15:
-
ยังคงไม่กล้าเสพมาม่าต่อไป :katai1: :katai1: :ling3: ติดตามต่อๆ (อัพแต่ละตอนต้องเปิดเม้นอ่านก่อน แหะๆ) :call:
-
จริงๆแล้วเป็นลูกของพี่ซีซาร์รึเปล่า หรือคนอื่น พวกญาติพี่น้องพี่เอย์ ถึงได้หน้าคล้ายกัน
แต่บอกตามตรงว่าไม่ชอบยัยนานะอะไรนี่อย่างแรง
ดูเหมือนนางพยายามสุมไฟมาก
ถ้าเป็นลูกคนอื่นแสดงว่านางอาจจะทิ้งพี่เอย์ไปคบกับคนอื่นแล้วมีลูก
แล้วยังมีหน้ามีจิ๊จ๊ะกับพี่เอย์ ทำตัวเหมือนอยากได้พี่เอย์มาเป็นพ่อของลูกมากกกกกกกก
ดูหน้าด้านยังไงก็ไม่รู้ ไม่ชอบยัยนี่เลย(←อิน)
-
คือว่าค้างงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
พี่เอย์กำลังจะบอกปิงว่า "อันวาเป็นลูกของ......... " แล้วๆๆ ยัยนานะมาขัดจังหวะ !!!! 2ครั้งล่ะนะ :angry2:
จริงแล้วเป็นลูกของพี่ซีซาร์สินะ (เดาว่าจะเป็นยังงั้น) ^^
-
ขอเดาว่าอันว่าเป็นลูกของซีซ่า
ถึงแม้นายเอย์ตั้นไม่บอกว่าไม่ใช่ลูกของตัวเองเราก็ไม่เชื่อว่าเป็นลูกนายเอย์
(เพราะเราเอฟซีนายเอย์5555555555)
ที่เอย์เคยบอกว่าซีซ่ามักจะเก็บผู้หญิงที่เอย์ตั้นทิ้งไปมาคั่วก่อน
เลยเดาว่าน่าจะลูกซีซ่าาาาาาห์
น้องปิงอย่าเศร้าไปใย พี่เอย์เขารักหนูหัวปักหัวปำซะขนาดนี้
-
อันวาคือลูกซีซาร์เหรอ
อีพี่เอย์เนี่ยก็อธิบายมาดิ
ปล่อยไว้ ปิงมันก็ไม่เข้าใจสะทีอะ
:katai4:
-
อิพี่เอย์ แม่มมมมมม โคตรอ้ำอึ้งอ่ะ พูดซีว๊าาาาาาาาาาาาาาา :angry2: :angry2:
เดี๋ยวน้องปิงไม่สนใจขึ้นมาล่ะก็ จะหน้าเหี่ยว อย่างนี้ต้องเจอหมาเมินซะบ้างงงงงงงงงงง ฮึ้ย!!!! :fire: :m16: :m31:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย....ขอหบายคายหน่อยนะ...(อิ)นานะ นี้ก็ชังขัดจังหวะที่เค้าจะอธิบายจริงๆเลยยยยยยยย รมณ์เสีย :katai1:
-
เอาแล้วไง น้องปิงมีงอนด้วย
ว่าแล้วว่าน้องอันวาไม่น่าใช่ลูกของเอย์ตั้น
ไม่งั้นจะเลิกกันทำไม???? คือท้องลูกเค้าแต่หนีเค้าไปงั้นหรอ??? ไม่น่าใช่
ต้องเป็นลูกของคนที่หน้าเหมือนเอย์ตั้นมาก....ถึงมากที่สุด.....
หนีไม่พ้น พี่ชายอย่างพี่ซีซ่า ดาราไอดอลในดวงใจน้องปิงแน่ๆ
จะใช่รึเปล่า ผมจะรอลุ้นนะครับ
คุณนานะ เธอก็นะ กะจะเผาถ่านไฟเก่าให้กลับมาลุกโชนอีกครั้ง แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก ฮี่ ๆ ๆ ๆ
ตอนนี้พี่เอย์เค้ามีเตาไฟฟ้า (ทันสมัยกว่าเตาแก๊สอีกนะ 555+) กดปุ๊บติดปั๊บอเนกประสงค์พร้อมใช้แบบน้องปิงแล้วเหอะ
ถ่านมอดไฟเก่า ๆ หากจะติดก็มีทั้งควันทั้งควบคุมอุณหภูมิไม่ได้แบบเธอน่ะ มัน OUT! ไปแล้ว หุหุ :hao3: :hao3:
-
ซีซ่าร์แหง
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
กรี้ดอีนา ห่ารากกกกกกก
กรี้ดดดดดดด
:fire: :fire: :fire: :fire:
-
ลูกของซีซ่า!!!! ป่ะ!!!!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลูกครายยยย ??? หมาปิง so sadddd รออ่านตอนต่อไปจ้าา
-
จากการตามอ่านแบบเงียบๆ และอ่านความคิดเห็นของแต่ละคนที่มีให้ตอนล่าสุด
เกรงว่าผู้แต่งคงต้องรีบมาต่อในบทต่อไปให้เร็วที่สุดแล้วล่ะ :katai4: ค้างเหลือเกิน :hao3:
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ๊ายยยยยยยยย นังนีนานะ ตบกับชั้นไหม :beat: แดกยาเหน็บแก้คันมากหรือไง สอดตลอดดดดดดดดด :angry2: ผัวเมียเขา เอ้อ ยังนี่หว่า :mew5: ว่าที่ผัวเมียเขาจะเคลียร์กัน สอดแม่งอยู่นั่นแหละ พาให้ตูอดรู้ไปด้วย :ling1: น้องปิง อีคุณชายมันไม่เคลียร์อย่าไปเปิดไหให้มันนะลูก ปิดไว้ก่อน เอาให้จบ :m16: หมั่นไส้ น้องปิงมันชัดเจนอยากจะรู้ ให้โอกาส ด่าก็แล้ว ไม่พูดแม่งสักที พูดไม่ถูกใจ :z6: มันเลยน้องปิง เด็กนั่นสงสัยจะลูกพี่ซีซาร์แน่นอน เพราะก็ไม่มีใครแล้วนี่ :hao3: ติดตามๆๆๆๆ
-
จะเป็นลูกใครก็ช่าง แต่ถ้าถ่านไฟเก่ามีมูลจริง ก็ถือว่าไม่ให้อภัย หาคนใหม่ให้ปิงเลย
มารอตอนใหม่ เผื่อยุขึ้น 555
-
วันนี้ก็มารอค่ะ ค้างมากถึงมากที่สุด มาอัพไวไวนะ :call: :call:
-
คือแบบ ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา พึ่งรู้สึกถึงคำว่าค้างคา ก็ตอนนี้แหละ :o12: รอตอนต่อไปนะคะ กำลังลุ้นเลย :monkeysad:
-
แอบเซ็งพี่เอย์อะ :ling1:
-
นังนานะนี่มันร้ายนัก หล่อนรู้เรื่องปิงแน่ๆ ถึงพยายามออกนอกหน้านอกตาขนาดนี้ บอกตรงๆ เบื่อมาก พวกเลิกแล้วไม่รู้จักแล้ว
ตามหลอกหลอนเป็นเห็บหมัดอยู่เนี่ย
เอย์ตั้นก็นะ อมไรอยู่ได้ บอกมาสิ ว่าเด็กมันเป็นลูกใครกันแน่
แอบสะใจตอนปิงด่า ชอบอ่ะ ให้มันรู้ไปเลยว่าเรารู้สึกไง อย่าเก็บไว้คนเดียว แต่เอย์ตั้นโอเคนะ ใจเย็นดีตอนโดนปิงด่า นึกว่ามันจะต่อยสวนซะแล้ว
รอติดตามตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อนะคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: แบบว่าเห็นใจผู้แต่งน่ะ คอมเมนต์คนอ่านแต่ละคน แรงได้ใจ อิอิ........สู้ๆน้าน้องปิงที่รัก
-
ตัดจบแบบนี้
อันวาก็เป็นลูกของซีซาร์ละสิ
-
นานะ นางรกห้องมาก สมควรกำจัด
o18
-
ว่าน้องปิงลุ้นแล้ว คนอ่านลุ้นกว่าอีก
-
ลูกซีซ่าร์เเน่เลย
มันต้องเคยเป็นรักสามเศร้า
เเล้วนางเเอบชอบเอย์
-
ค้างอ่ะ TT จะว่าไปก็อยากให้ปิงโกรธเอย์นานๆ เหมือนกันนะ คือเป็นเราๆ ก็อึดอัด ไม่พูด ไม่อธิบายอะไรเลย แล้วคือนี่หมั่นไส้อิเอย์มาก ที่มาว่าปิงว่าไม่รู้อะไรแล้วมาด่า คือ แล้วคุณเมิงเคยพูดอะไรให้ปิงฟังสักอย่างมั้ย แอนตี้เอย์แป๊บ
-
พี่เอย์มันก็ผิดที่ไม่บอกน้องให้เคลียร์ ( หรืออาจจะรอยัยนานะมาถึงค่อยบอก)
แต่หนูปิงนี่ พอเวลาหึง เลือดขึ้นหน้า ขนาดกับเดียร์ตอนแรกๆ หนูปิงยังไม่ชอบเลย(นี่ไม่ได้ว่าหนูปิงน้า)<<<เข้าข้างคุณชายเอย์สุดฤทุธิ์ 55...อิยัยนาเกลือนีก็ขัดตลอด 5555
มีมาม่าสักนิด เรื่องได้มีสีสันเนอะ
-
:katai1:
-
อ่านอีกรอบก็ค้างครับ :ling1:
รอๆๆๆๆ
-
หรือว่าลูกของซีซ่าร์ !!!
-
โอ๊ยยย มันค้างนะ เมื่อไหร่คนเขียนจะมาต่อ
-
กดติดตามค่ะ :)
-
ลูกพี่ซ่าร์ป้ะน่ะ!!? :hao4:
แต่เอาจริงก็อึดอัดแทนปิง งื้ออออ :hao5:
-
มารอพี่เอย์ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
วันนี้มามั้ยอ่ะ มาเหอะ เรารอนะ TT
-
เหมือนวันนี้พี่เอย์จะอัพ นักเขียนกำลังออนไลน์ รอๆๆๆๆๆๆๆๆพี่เอย์ :really2: :really2: :really2: :really2:
-
มารอพี่เอย์ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
วันนี้มามั้ยอ่ะ มาเหอะ เรารอนะ TT
^
^
วันนี้ไม่ได้ลงนะคะ เสร็จแล้วแหละแต่ทวนคำผิดให้อยู่ บทนี้เขียนยากนิดนึง ขอโทษด้วยนะ พรุ่งนี้รออ่านได้เลย ยาวเหยียดค่ะ ขอบคุณนะที่คิดถึงกัน :mew1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เสียใจจจจจ รอพรุ่งนี้ก็ด่ะ ฮืออออออออออออออ
-
โอ้ยยยยยย อิหอยหลอด ถถถถถถถ แกจะขัดอะไรกันนักกันหนายะ ฉันล่ะรำคาญ
ตกลงชั้นจะได้รู้เรื่องกะอีพี่เอย์เขาสักทีมั้ยเนี่ยยยย แต่บอกเลย! ถึงเหตุผลแกจะดีมีสาระแค่ไหน
ชั้นก็ขอตบแกสักฉาดสองฉาด ค่าไม่ชัดเจนมากพอ และ พูดช้ามาก! รอจังหวะ(ไม่ดี)ก่อนถึงค่อยพูดรึไง
ชั้นล่ะหมั่นไส๊หมั่นไส้ สงสารอิน้องปิง งอนไปก่อนอย่าไปยอมมัน มีอะไรชอบอมพะนำไม่ยอมบอก
นิสัยแกบางทีมันก็น่ารำคาญจริงๆอิพี่เอย์ นี่บอกเลย!
ปล.ขอตบอิผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย มีลูกมีผัวแล้วยังมาระรานแฟนเก่าหน่อยเถอะ ทำอิน้องปิงชั้นเสียใจ แกตาย! :katai1:
-
อํากกกกกก ค้างคร๊า
-
เข้ามารอ :katai4: :katai4:
-
สงสารน้องปิง น้องคงสับสนมากอ่เจอแบบนี้
อิพี่เอย์นี่ก็ชักช้า รีบอธิบายสักทีสิยะะะะะ
-
รอๆ
-
ค้างสุดๆชะนีนานะมาขัดจังหวะทุกรอบ
เพลียนางจริงๆ
-
อ่านถึงหน้า10แล้ว สนุกดีค่ะ
-
รับทราบค่า
-
แอมเวตติ้งฟอร์ยูวววววว ~~
-
ลูกใครเนี่ยะ ค้างงงง
-
พี่เอ๊ย์~ บอกปิงมันบ้างพี่ สงสารน้อง
โอ๋ๆๆๆปิงกอดน๊าาาาา :กอด1:
-
มารอๆ
-
รอด้วยคนค่าา ค้างมากเลยย ><
-
รอออออออ :ling3:
-
http://www.youtube.com/v/9Hh4g-__3Qo
Aeton’s Part
# 17 ความในใจของพี่เอย์...
-สองเดือนก่อนหน้านั้น-
RRRRRR
RRRRRRRRRRRRR
เสียงมือถือปลุกผมกลางดึก สอดมือควานๆหาไม่รู้เผลอเอาไปวางไว้ที่ตรงไหน เดี๋ยวนี้ผมชอบคุยกับหมาปิงก่อนจะนอนเพราะอย่างนั้นพอง่วงมากๆผมจะปล่อยโทรศัพท์ลงที่เตียงแล้วก็จะหลับไปเลย
“เออ” ผมงัวเงียกรอกเสียงลงไป เมื่อเห็นว่าคนในสายคือซีซ่าร์พี่ชายของผมเอง
“เอย์มึงหลับหรือยัง” ตีสองตีสามแบบนี้คุณมึงจะยังนั่งถ่างตาอยู่ทำไมครับ เห้อถามไรของมันวะ
“มีเหี้ยไรรีบพูด”
“นาโทรหากู” นาไหน??
“นาไหน”
“นานะ แฟนเก่ามึงไง” ตาผมสว่างทันที ถดๆตัวลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงไว้ นานะเป็นผู้หญิงคนแรกของผม เราจบกันนานมากแล้ว คงไม่ต้องอธิบายมากหรอกมั้งคุณคงจะรู้ดีอยู่แล้วผมเคยบอกไปแล้วนะ เอาเป็นว่าผมกำลังสงสัยว่าเธอโทรหาไอ้ซ่าร์ทำไม
สามปีกว่าแล้วที่เราไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีกเลย เท่าที่รู้มาคือเธอไปเรียนต่อที่บอสตัน
“ทำไม นาโทรหามึงทำไม”
“นาบอกว่าเธอมีลูกกับกู”
“ห๊า!!!” ผมเด้งตัวลุกขึ้นนั่งในทันที คือตกใจมากไอ้ซ่าร์มันเมาหรือไงพูดเรื่องอะไรแบบนี้ พอถามออกไปว่ามันไปแอบพบกันตอนไหนเพราะเธออยู่ที่โน่นไม่ได้ติดต่ออะไรกับพวกเรานี่ มันบอก..
“เด็กสามขวบแล้ว”
“หมายความว่ายังไง” ผมสวน นี่อย่าบอกนะว่ามันเคยมีความสัมพันธ์กับนานะก่อนเธอจะไปเรียนต่อที่เมืองนอก
“ใช่ กูมีอะไรกับนาจริง”
!!!! ผมเงิบไปเลยสิ ช่วงนั้นเพิ่งเข้าปีหนึ่งเธอกับผมเรียนกันคนละมหา’ลัย ผมเอาหมดทั้งกิจกรรมทั้งเรียนจนไม่มีเวลาให้เธอนานๆเราถึงเจอกันที จนเธอมารู้ว่าผมมีเดียร์เป็นคู่หมั้นเราทะเลาะกันรุนแรงมากเธอถึงขนาดจะให้ผมเข้าไปคุยกับคุณย่าเรื่องถอนหมั้น แต่ผมทำให้เธอไม่ได้ ไม่รู้ตอนนั้นคิดอะไรนะยังเด็กอยู่ด้วยมั้ง ถามว่ารักไหมตอนนั้นก็ตอบได้เลยว่ารัก แต่ถึงขนาดจะให้ผมไปเคลียร์กับผู้ใหญ่แบบนั้นผมว่ามันยังไม่ใช่และยังไม่ถึงวัยที่ผมจะทำได้ ผมเคยบอกเธอนะว่าให้อดทนสักหน่อยรอผมเรียนจบก่อน แต่เธอไม่ฟัง นานะเป็นคนที่ค่อนข้างเอาแต่ใจซึ่งผมเองก็ตามใจเธอได้บ้างในบางเรื่อง
เราทะเลาะกันรุนแรงจนเธอเริ่มประชด มีข่าวว่าเธอควงคนนั้นคนนี้เปลี่ยนหน้าไปเรื่อย เพื่อน ๆ ผมที่เห็นต่างก็เข้ามาบอก ผมเลยนัดเธอเพื่อเคลียร์ทุกอย่างในที่สุดเราจบกัน ไม่นานหลังจากนั้นผมเคยเห็นเธอเป็นตุ๊กตาหน้ารถของไอ้ซ่าร์อยู่พักนึง แต่แล้ววันหนึ่งเธอเดินกลับเข้ามาหาผม ทว่าเรื่องราวไม่ลงตัวเพราะเธอยืนยันว่าจะแต่งงานกับผมให้ได้และขอให้ผมไปเคลียร์กับคุณย่า ผมรู้สึกว่าคือมันไม่ใช่อ่ะ ผมยังเรียนอยู่ เธอเองก็เรียนอยู่เหมือนกัน ทำไมต้องรีบร้อน พอผมปฏิเสธไปสองสัปดาห์ต่อมาเธอก็หายไปเลย มีข่าวว่าเธอไปเรียนที่บอสตัน ผมตามไอจีเธอด้วยนะก็เห็นว่าเธออยู่ที่นั่นจริง มีรูปมีอะไรในที่สุดเราห่างกันเธอเปลี่ยนเบอร์เปลี่ยนไอจีซ่อนตัวตนทุกอย่าง ผมเองก็มีคนนั้นคนนี้เข้ามา สามปีกว่ามานี่จะว่าผมลืมเธอไปจนหมดแล้วก็น่าจะได้ ที่เหลืออยู่คงเป็นแค่ความทรงจำดี ๆ ที่เคยเกิดขึ้น อย่างน้อยเธอคือรักแรกของผมตั้งแต่สมัยมัธยมโน่นแน่ะ
“ลูกมึงแน่ใช่ไหมซ่าร์” คือผมไม่ได้ใจร้ายนะ แต่คำถามนี้ค่อนข้างจำเป็นผมรู้จักเธอดีกว่าใคร แล้วผมก็รู้เหตุผลในตอนนี้เลยว่าทำไมตอนนั้นเธอถึงได้อยากแต่งงานกับผมนัก แต่ผมไม่รู้ข้อนึงคือทำไมเธอไม่บอกซีซ่าร์ไปว่าท้องกับมันจะรอมาบอกอะไรเอาป่านนี้ จนลูกโต
“กูเห็นเขาแล้ว เด็กชื่ออันวา นานะให้กูคอลวีดีโอคุยกับน้อง ถึงยังไม่แน่ใจกูก็ว่าน่าจะใช่ หน้าตาคือเหมือนเราทั้งคู่เลยเหี้ย!”
“ใจเย็นซ่าร์”
“ไอ้เอย์แม่งกูอึดอัด กูอยากจะร้องไห้นี่กูมีลูกแล้วจริง ๆ เหรอวะ แล้วมันคืออะไรลูกกูกับผู้หญิงคนนั้น มึงก็รู้ใช่ไหมนานะกับกูก็แค่วินๆเรา คือเรา....เหี้ยกูพูดไม่ออก”
“ซ่าร์” ผมเรียกมันเตือนสติ คือน้ำเสียงมันไปแล้ว
“มึงก็ระวังไว้ให้ดีล่ะ หึหึ”
“มึงเหอะ ทำอะไรไม่ป้องกัน กูนี่ไม่เคยพลาดเว้ย เป็นไงล่ะทีนี้ เป็นเรื่องใหญ่แน่”
“เลิกแดกดันแล้วช่วยกูคิด”
“แล้วทำไมนาเขาถึงมาบอกมึงเอาป่านนี้” จุดนี้แหละที่ผมสงสัย
“อันนี้กูไม่รู้แต่เธอบอกไว้พร้อมจะพาลูกมาพิสูจน์หรือจะให้กูบินไปที่โน่นก็ได้ ขอแค่ให้กูยอมรับว่าเป็นพ่อของเด็ก เธอเปิดโปงเรื่องกูกับนักข่าวแน่”
“ต้องการเงิน?”
“ถามแล้วเธอบอกว่าไม่ แค่อยากให้กูประกาศกับสื่อมวลชนเรื่องเธอกับลูกแค่นั้น เอย์แม่งกูโคตรของความกลุ้ม”
ซีซ่าร์ท่าทางเป็นกังวลมากผมจึงปลอบใจมันไปว่าให้ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ คิดทุกอย่างต้องมีทางออก พร้อมขอเบอร์โทรศัพท์เธอบอกมันว่าผมจะช่วยเคลียร์ให้อีกแรง กะจะถามเธอดี ๆ ว่าเธอต้องการอะไร
แล้วผมก็กดโทรหาเธอในคืนนั้นเลย
Rrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr
รอสายนานไปหน่อย แต่ในที่สุดเธอก็กดรับ เสียงเธอยังคงน่ารักและใสเหมือนเดิม
“เอย์ตั้นครับ” ผมบอกไป
“...............” เธอเงียบ ผมจึงเรียกเธออีกครั้ง คราวนี้เป็นเสียงสะอื้นเบา ๆ
“เอย์ ฮึกก...” คือเธอร้องไห้??
“นาครับ ผมรู้เรื่องทั้งหมดจากไอ้ซ่าร์แล้วนะ ผมอยากคุยกับนาเรื่องนี้ ขอเวลาผมสักครู่ได้ไหม” ผมมองนาฬิกาที่หัวเตียงตีสามครึ่งแล้ว ทางนั้นก็น่าจะประมาณบ่ายสองบ่ายสามแล้วล่ะ ไม่รบกวนเธอมากมายหรอกมั้ง
“ไม่ต้องใช้คำว่าสักครู่หรอกค่ะเอย์ สำหรับเอย์แล้วนาคุยได้ตลอด ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนนาก็จะคุย ขอแค่..ฮึกก....แค่เป็นเอย์..” เสียงเธอยังขาดๆหาย ๆ และปนสะอึกสะอื้นอยู่ คือผมก็ยังงงว่าเธอจะร้องไห้ทำไม
“นาอย่าร้องไห้นะครับ เป็นอะไรเอย์โทรมาหานาไม่ชอบเหรอ หรือว่าไม่อยากจะคุยเรื่อง เอ่อ ลูก ที่นาบอกว่าซ่าร์มันเป็นพ่อ”
“นาขอโทษค่ะเอย์ สิ่งที่นาอยากบอกมาตลอดและนากลัวมาตลอดคือเรื่องนี้ เกือบสี่ปีที่ผ่านมานาไม่เคยมีความสุขเลย นารู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา นาทรยศความรักของเราไปมีอะไรกับพี่ชายของเอย์ คือนาไม่ได้ตั้งใจตอนนั้นนายังเด็กมาก นาคิดมาตลอด นาไม่อยากให้เอย์รู้นากลัวเอย์เกลียด นาปรึกษาคุณแม่แล้วตัดสินใจหลบมาอยู่ที่นี่ ตอนแรกนากะว่าจะเลี้ยงดูลูกเอง จะไม่ให้เรื่องนี้รู้ไปถึงเอย์เด็ดขาด นากลัวเอย์รับไม่ได้ที่นาทำแบบนี้ แต่ว่าตอนนี้อันวาโตขึ้นมาก ยิ่งโตก็ยิ่งเหมือนเอย์ นายังคิดเลยว่าทำไมเขาถึงไม่เกิดมาเป็นลูกของเอย์ ครอบครัวของเราคงจะสมบูรณ์แบบมากๆเลย”
“นาครับ ทำไมถึงพูดแบบนั้น” คือผมกับเธอหยุดความสัมพันธ์ทางกายกันไว้ตั้งแต่เราเลิกกันครั้งแรก ผมไม่ยอมมีอะไรกับเธออีกเพราะข่าวเรื่องเธอทำประชดผมไปควงคนนั้นคนนี้ ดีนะที่ตอนนั้นใจแข็งไม่งั้นตอนนี้ผมได้กลายเป็นคุณพ่อของลูกไอ้ซ่าร์มันแน่แล้ว
“ก็เพราะนาคุยกับพี่ซ่าร์แล้วพี่เขาไม่ยอมรับอันวา พี่ซ่าร์บอกต้องขอพิสูจน์ดีเอ็นเอ ซึ่งนาก็พร้อมค่ะ นามั่นใจอันวาลูกพี่ซ่าร์แน่ ตอนนั้นนาไม่ได้ยุ่งกับใครเลยนอกจากพี่ซ่าร์คนเดียว แต่มาพูดกับนาแบบนั้นนาโมโหมาก นาจะเปิดโปงเรื่องของเราให้สื่อมวลชนที่ไทยรู้ทุกอย่างเลย พี่ซ่าร์ดังขนาดนั้นเขาต้องยอมรับอันวากับนา และต้องเซ็นชื่อรับรองอันวาเป็นลูกให้ถูกต้องด้วย”
“นาใจเย็น ๆ นะครับ ค่อยคุยกันนะ”
“เอย์น่ารักไม่เหมือนพี่ซ่าร์ พี่ซ่าร์ไม่เคยรักนา นาก็ไม่ได้รักเขาเราสองคนแค่พลั้งเผลอ คนที่นารักคือเอย์ตั้นนะคะ”
“ไม่พูดแบบนี้อีกนะ ไหนผมขอคุยกับน้องเอ่อ อันวาใช่ไหม ให้ผมเห็นอันวาหน่อยได้ไหมครับ” จริง ๆ คือผมอยากเห็นหน้าเด็ก
จากนั้นเราสองคนก็เปลี่ยนมาแทงโก้กัน อันวากำลังน่ารักมาก หน้าตาทรงผมปากคิ้วจมูกรูปหน้าเหมือนผมมากเลยจริง ๆ หึหึหึ ผมนี่ใจหายวาบเลยนะถ้าตอนนั้นยังยุ่งกับนานะอยู่ล่ะก็ เด็กคนนี้เธอจะพูดว่าเป็นลูกผมไม่ผิดแน่
ผมบอกเธอไปว่าอยากให้เห็นใจ ส่วนไอ้ซ่าร์มันเองก็คงตกใจยิ่งกำลังโด่งดัง เป็นไอดอลตัวอย่าง ได้รับสารพัดรางวัล ผมขอร้องให้นาช่วยเห็นใจมัน
“นาไม่รู้ แต่นาแค่อยากให้อันวาได้มีคุณพ่อเหมือนคนอื่นเขา อย่างน้อยให้มีคนที่อันวาได้เรียกว่าแด๊ดอย่างเต็มปาก”
“...............” ผมพูดไม่ออกเลย คือไอ้ซ่าร์มันไม่ยอมอยู่แล้ว ไอ้นี่ถ้าไม่คือไม่ แล้วยิ่งมันไม่ได้รักนานะด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ผมรู้นะว่าความหมายตอนที่มันคุยกับผมนี่คือเอาแต่ลูกได้ไหมคือรับผิดชอบส่งเสียเลี้ยงดูแต่ลูก แต่ไม่เอาแม่ คือมันไม่ชอบเธอถึงขนาดจะมาอยู่กินใช้ชีวิตด้วยกัน ผมเองก็ไม่รู้จะพูดยังไง
“ถ้าเอย์อนุญาตให้อันวาเรียกเอย์ว่าแด๊ดได้ นาก็จะถอยลงมาให้พี่ซ่าร์เขาก็ได้ค่ะ”
อ่าา....เธอพูดมาแบบนี้แหละครับ ผมคิดนานจนเธอเรียกอีกรอบเลยนะ มันจะเสียหายไหมวะ เด็กน่ารักเผลอๆจะเป็นหลานจริง ๆ ของผมด้วยให้เรียกแด๊ดคงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง
“แบบนั้นก็ได้ครับ แต่ให้เรียกเป็นแด๊ดดี้เอย์ตั้นนะ” ผมเผื่อๆไว้ ไม่แน่ต่อไปไอ้ซ่าร์เกิดอยากได้คำว่าแด๊ดจากลูกมันจริง ๆ ขึ้นมาเด็กจะได้เรียกมันเป็นแด๊ดดี้ได้
นานะส่งเสียงดีใจใหญ่ พาอันวามาคุยกับผมอีกครั้ง จากนั้นมาเธอก็จะโทรหาผมช่วงตีสามตีสี่เกือบทุกวัน เพราะอันวาเริ่มติดผม เธอจะให้อันวาคุยเล่นอยู่กับผม ผมก็เออเด็กจะได้มีความอบอุ่นบ้างไรบ้าง ก็ยอมๆไป
ส่วนซีซ่าร์ ถัดจากนั้นหนึ่งสัปดาห์มันเดินทางไปหานานะกับอันวาถึงบอสตัน เพื่อตกลงเรื่องราวของครอบครัวมัน ซีซ่าร์ให้ตรวจดีเอ็นเอที่นั่นเลย ซึ่งผลออกมาคือเด็กเป็นลูกมันจริง ๆ บทสรุปที่ได้คือมันจ่ายค่าชดเชยให้เธอสิบล้านและตกลงว่าจะจ่ายค่าเลี้ยงดูให้ทุกเดือนตลอดจนน้องเรียนจบแต่ซ่าร์มันไม่เอาตัวเธอนะมันยอมรับเฉพาะเด็กเท่านั้น ซึ่งนานะเองก็ดูพอใจ แต่เธอมีข้อเสนออีกอย่างซึ่งเกี่ยวกับผมโดยตรงเลยก็คือ เธอขอให้ผมกับเธอกลับมาคบหากันเหมือนเดิม ไม่ใช่ในฐานะแฟนแต่เป็นในฐานะเพื่อน พอไอ้ซ่าร์ได้ยินเท่านั้นแหละมันปรี๊ดเลย คือรู้จุดระสงค์ของเธอเลย ผมเองก็ไม่ได้โง่หรอก ซ่าร์โทรบอกผมทันที แต่ผมโอเคกลับไปเพราะคิดว่าแค่คำว่าเพื่อนผมไม่มีปัญหา แต่ถ้ากหามากกว่านั้นคือผมให้ไม่ได้
ผมขอคุยกับนานะ ซ่าร์มันเลยให้เธอเข้ามาคุยกับผมในสาย
“ข้อเสนอของนาผมตกลงนะ ไม่มีปัญหาที่เราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง แต่มีเรื่องนึงที่นาจำเป็นต้องรู้ ตอนนี้ผมมีคนที่ผมรักและคบหาด้วยอยู่แล้ว ถ้านาจะมีจุดประสงค์อย่างอื่นอะไรผมขอให้นาเลิกล้มไปซะ ผมจะเป็นคุณอาที่ดีให้กับอันวาถึงแม้อันวาจะเรียกผมว่าแด๊ดผมก็ไม่มีปัญหาเลย อยากให้อันวาคุยกับผมเมื่อไหร่นาโทรมาได้ตลอด หลานผมทั้งคนผมคุยได้ครับ”
หลังจากนั้นซีซ่าร์ก็กลับจากบอสตันมันตรงมาหาผมทันที ท่าทางสบายใจขึ้นมาก ผมเลยถามมันไปเรื่องน้องอันวา ทำไมไม่ยอมรับเปิดเผยไปเลยน้องน่ารักขนาดนั้นจะไปแคร์ทำไมกับสื่อควรจะดีใจที่มีลูกเป็นของตัวเอง แต่มันบอกขอเวลามันอีกนิด ซ่าร์มันรู้อันวาเรียกผมว่าแด๊ดดี้เอย์ตั้น มันเลยให้อันวาเรียกมันว่าแด๊ดดี้ซีซ่าร์ ผมเลยถามต่อ ทำไมไม่จบลงที่นานะล่ะ ก็เห็นเมื่อก่อนชมตลอดว่าสวยน่ารักคือมันปลื้มเขาแหละเอาง่าย ๆ ไอ้ซ่าร์มันบ้าพอตัวอยู่เหมือนกัน แฟนผมทุกคนถ้าเลิกกับผมเมื่อไหร่มันตามเก็บเรียบหมด ตั้งแต่นานะยาวมาเรื่อย
“เอาเรื่องจริง ๆ เลยไหม” มันถาม
“คือ?”
“กูว่านานะเขายังรักมึงอยู่มากว่ะเอย์ อันวาน่ะกูว่าเขาอยากจะให้มึงรับเป็นคุณพ่อตัวจริงเลยด้วยซ้ำ”
ผมได้แต่หัวเราะหึหึให้มัน คือเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้ผมเองก็ไม่ได้อยากจะพูดคุยอะไรต่อให้มากความหรอกครับ ตอนนี้ผมไม่ได้โสตไม่ได้ว่าง หมาตัวดื้อที่ยึดครองหัวใจของผมไว้คุณคิดว่าคนอย่างมันจะยอมเสียผมให้ใครไปง่าย ๆ เหรอ หมาปิง ผมชอบนะอยากเห็นมันหึงอยู่เหมือนกัน ถ้ามันรู้เรื่องผมกับนานะรวมทั้งอันวาและไอ้ซ่าร์ไม่รู้จะงอนหน้าเขียวหน้าเหลืองขนาดไหน คงจะผิดหวังที่ไอดอลคนโปรดของมันทำเรื่องแบบนี้ และคงจะไม่ชอบใจแน่ ๆ ที่ผมให้แฟนเก่าเอาลูกของพี่ชายมาเรียกตัวเองว่าแด๊ด เพราะอย่างนั้นผมเลยไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ปิงฟังเลย ผมว่าแค่ผมกับมัน เราสองคนแค่นี้ก็สุขใจแล้ว เรื่องปวดหัวของคนอื่นไม่สำคัญอะไรหรอก
.
.
.
“เอาจริงเหรอมึง” ผมถามมัน
“จริงสิครับ ป่ะ ผมพร้อมแล้ว” ปิงพูดพร้อมกับถอดแว่นของผมวางลงไว้ที่โต๊ะ คือวันนี้ปิงมันแปลกมากผมเองไม่ได้เอะใจจนกระทั่งเราทานอาหารกันเสร็จผมเอาชีตเอาสูตรมานั่งท่องจู่ ๆ มันมานั่งเบียดๆกระแซะๆเข้าหาตลอดเออผมก็อยากเป็นนะไม่ใช่หินใช่ปูน ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นมันคว้าหมับมือผมเข้าไปจับลงที่ก้นตัวเอง หืมม ผมยิ้มรับในใจเลยสิครับ คึคึ ใครจะคิดว่ามันจะเป็นฝ่ายชวนผมเองแบบนี้
“มึงแน่ใจแล้วนะปิง เร็วไปไหมกูรอได้นะ” ผมก็ถามย้ำถามซ้ำแล้วนะในเมื่อมันโอเคตอบว่าแน่ใจ แถมยิ้มปริ่มหน้าบานผมก็เริ่มเลยสิครับเปลี่ยนเป็นผ้าเช็ดตัวมานั่งรอมันที่เตียง ปิงเป็นคนที่เตรียมพร้อมดีมากผมตกใจนิดนึงเลยนะตอนที่เห็นมันเตรียมตัวขนาดซื้อเจลหล่อลื่นกับถุงยางอนามัยแม้แต่แมสสาจออยมันก็ยังซื้อติดมาด้วย
“เริ่มเลยไหม” ผมดึงมันเข้ามากอด
รู้สึกแปลกไปนิดหน่อยตอนที่โดนมันขอเปลี่ยนท่าทางแล้วในที่สุดมันก็ผลักผมลง ปิงซุกริมฝีปากลงที่ซอกคอผมทันทีในขณะที่ผมจับมันขึ้นมาจูบบิวท์อารมณ์กันก่อน ในเมื่อมันอยากเป็นฝ่ายคุมเกมส์อยู่ด้านบนผมก็ปล่อยให้มันทำ ปิงจูบเก่งนะคิดแล้วก็โมโหเหมือนกันไม่รู้ว่ามันไปฝึกกับใครหน้าไหนมาบ้างผมคิดแล้วเริ่มหงุดหงิดเลยจับมันพลิกลงด้านล่าง แล้วผมก็เริ่มบรรเลงเพลงเล้าโลมใส่มันจนเคลิ้ม เมื่อเห็นว่าได้ที่แล้วผมก็เลย...
“แว๊กกกกกกกก พี่มาแหย่ก้นผมทำไมอ่ะ!”
มันโวยวายดังลั่นถดตัวถอยจนหัวไปชนกับหัวเตียงดังมากผมตกใจคิดว่าหัวมันจะแตกแล้วซะอีก ปิงหน้าเสียไปนิดนึง แล้วตอนนั้นผมก็รู้ได้ทันที ที่แท้มันตระเตรียมมาทุกอย่างวันนี้ก็เพื่อจะกดผม
เด็กเอ้ยเด็กน้อย ถามออกมาได้
“พี่เอย์ พี่เป็นรุกเหรอพี่”
อย่างผมนี่เหรอจะรับ มันถามไม่ดูรูปร่างหน้าตาตัวเองวะ
สุดท้ายแล้ววันนั้นมันขอเวลาผมสามเดือน ตอนแรกผมก็ไม่ยอมหรอกคือผมเองก็พีคขึ้นจนสุดแล้วได้แต่บอกให้มันอดทนเอา แต่ปิงดูไม่พร้อมมากๆอาจเพราะมันไม่เคยรับให้ใคร ผมก็เข้าใจมันนะ คือเวลามีเซ็กส์เราต้องมีอารมณ์ร่วมกันใช่ไหม ถ้ามัวแต่มากังวลผมว่ามันไม่ใช่เซ็กส์ที่ดีอ่ะ คือเชื่อใจแล้วปล่อยให้ผมทำเลย ผมอยากให้ปล่อยอารมณ์ออกมาให้เต็มที่เราสองคนจะมีความสุขไปด้วยกัน ผมก้มลงดูดที่คอมันอีกครั้งปิงขยับเพื่อให้ผมจูบลงได้สะดวกมีเสียงครางเบา ๆ ลอดออกมาผมไม่รู้มันกำลังมีอารมณ์ร่วมหรือยังไง ผมไซร้เอาจนมันร้อนผ่าวและแดงระเรื่อไปทั่วทั้งตัว คิดว่าวันนี้จะไม่พลาดแน่แล้วจู่ ๆ สิ่งที่ผมไม่คาดว่าจะได้ยินได้ฟังในสถานการณ์แบบนี้ก็บังเกิดขึ้น
“พี่เอย์ครับ ผมปวดขี้”
ทุกสิ่งทุกอย่างของผมคือเหมือนผมถูกถีบลงมากจากยอดตึกนั่นแหละ มันพูดมาแบบนี้ ณ ตอนนี้คือมันใช่เหรอ?? ผมลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปจัดการตัวเองต่อในห้องน้ำ พออะไรๆ เย็นลงแล้วก็แอบขำมันเหมือนกันนะ ถ้าผมคิดไม่ผิดนะหมาปิงมันเจ้าแผนการกับผมแน่นอน ผมส่ายหัวและอมยิ้มอย่างตลกเจ้าเด็กบ๊องชอบทำอะไรเหนือคาดหมายอยู่ตลอด เอาวะแค่สามเดือนไม่ได้นานเนิ่นอะไรมากมายหรอก ไหน ๆ ผมกับมันก็คบกันอยู่แล้วจะรอให้มันพร้อมอีกนิดคงไม่เป็นไร
พอผมเดินออกมาจากห้องเห็นมันทำท่าทางประหลาดๆอยู่ใกล้ ๆ มือถือผม ผมเลยลากคอมันเข้ามาเหวี่ยงลงที่โซฟาคือก็แค่แกล้งโกรธมันนั่นแหละมันเองก็รู้ตัวนะ โถ่ก็ผู้ชายเหมือนกันมาโดนเบรกอารมณ์กันแบบนี้กว่าจะเอาลงได้ใช่ไหม คุณก็คิดดูเหอะ
RRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมนึกขึ้นได้กลัวว่าจะเป็นสายจากนานะ เพราะปิงที่ยืนอยู่ใกล้มากๆเดินเข้าไปชะโงกหน้าดูแล้วมันขมวดคิ้วนิด ๆ ผมรีบลุกขึ้นไปคว้าเอามือถือออกมาคือผมรีบมากจนมือไปปัดเอามือปิง มันมองผมด้วยแววตาที่เหมือนไม่เข้าใจแต่ผมเองก็ยังไม่สามารถพูดอะไรที่ชัดเจนในตอนนี้ได้ ผมเลี่ยงเข้าไปรับโทรศัพท์ในห้อง
นานะโทรมาคุยเรื่องที่เธอกำลังจะกลับมาเมืองไทย คือเมื่อคืนเราคุยกันค้างไว้และไอ้ซ่าร์มันค่อนข้างกังวลผมต่อรองกับเธอ นาไม่ยอมคุยกับซ่าร์แต่เธอเลือกที่จะคุยผ่านผมทุกครั้งจนซ่าร์เองก็ยังงง เธอรับปากว่าจะไม่แฉซีซ่าร์กับสื่อ ผมเลยบอกซ่าร์ว่าไม่น่ามีปัญหาอีกทั้งเด็กก็หน้าตาเหมือนผมมากกว่ามัน คงไม่มีปัญหาใหญ่โตอะไร แต่ติดอยู่ที่ว่าเธอจะให้ผมคอยเทคแคร์เธอและอันวาตลอดหนึ่งเดือนที่เธอจะอยู่ที่นี่ คือผมก็สงสารเด็กนะ เธอคุยกับผมทีไรก็เอาน้องอันวามาเป็นตัวล่อทุกทีซึ่งผมก็รู้แต่ก็ต้องคุยเพราะอันวาหลานผมน่ารักมากคุยเก่งยิ้มเก่งที่สำคัญหน้าตาคือเหมือนผมมากจริง ๆ
วันนั้นปิงกลับไปทั้งที่ผมเองก็รู้สึกว่ามันสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เซ้นต์ผมมีนิดๆเหมือนกันว่ามันอาจจะคิดเรื่องของนานะแต่ปิงไม่เคยรู้ว่านานะเป็นผู้หญิงคนแรกของผม น่าจะคิดแค่ว่าผมคุยกับผู้หญิงบางคนอยู่ ผมลูบหัวมันตอนเดินลงไปส่งที่รถ นี่คือคำปลอบใจที่ดีที่สุดของผมแล้ว ตอนนี้คือทุกอย่างยังไม่ชัดเจนผมกะไว้ว่าผมจะบอกเรื่องนานะและอันวาในวันที่เธอกลับมาที่เมืองไทย ปิงจะได้เห็นเด็กคนนั้นหลานของผมและที่สำคัญน่าจะต้องให้ไอ้ซ่าร์อยู่ด้วย ทั้งที่..
“เรื่องนี้จะต้องเป็นความลับ มึงรู้ใช่ไหมว่าจะให้คุณพ่อคุณแม่หรือคุณย่ารู้ไม่ได้ กูไม่ได้รักนานะ ไม่อยากถูกจับแต่งงานนะบอกไว้ก่อน”
“มึงจะให้กูปิดเรื่องให้มึง”
“ใช่ กูกับนานะตกลงกันแล้ว ถ้ากูยอมจ่ายและส่งเสียอันวาตลอดเธอก็ไม่มีปัญหาอะไร”
“คือกูจะบอกใครไม่ได้เลย”
“ขอร้องมึงสักเรื่องนะเอย์ ถือว่ากูขอร้อง รู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดี คือตอนนี้ก็มีแค่นานะมึงกูแล้วก็คุณแม่ของเธอแค่นั้น”
.
.
“แล้วถ้าวันนึงเกิดพี่เขาเลิกเป็นทอมขึ้นมา พี่เอย์จะแต่งงานกับเธอไหมครับ”
“ก็ถ้าตอนนั้นเราสองคนยังคบกันอยู่ กูก็ไม่คิดจะแต่งงานกับใคร”
นั่นคือคำถามที่มันถามผมหลังจากที่เราดูดนตรีกับจบ เราทั้งหมด ผม ปิง และเพื่อน ๆ ของมันเดินมาส่งเดียร์กับไอ้ซ่าร์ขึ้นรถกลับและปิงมันถามผมขึ้นมา คำตอบที่ผมตอบไปคือออกมาจากใจของผมเลยจริงนะ ผมไม่รู้สึกอยากจะแต่งงานหรืออะไรเลย ยิ่งผมได้รู้จักตัวตนของมันผมยิ่งรู้สึกว่ามันใช่สำหรับผมมากขึ้นทุกวัน ปิงเป็นเด็กดี เป็นตัวของตัวเอง ปิงไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองอะไรเลยทั้งที่มันคบกับคนแบบผมแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นคงจะทำตัวหรูหราเท้าไม่ติดดินขึ้นมาแล้วแต่กับปิงไม่ใช่ มันต่างหากที่พยายามพาผมเดินลงไปหามัน พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ผมกลายเป็นแค่คนธรรมดา เมื่อก่อนผมเป็นคนที่ใช้เงินเก่งมากมือเติบฟู่ฟ่าใช้ชีวิตแบบคุณชาย แต่เดี๋ยวนี้แม้แต่อาหารเวลาเราไปซื้อของมันยังใช้คูปองส่วนลดไม่ก็ไปดูของที่เขามีโปรโมชั่นพิเศษทั้งที่ผมบอกว่าให้ซื้อไปเลยอย่าไปสนใจเรื่องราคาแต่ปิงบอกว่ามันจะเลือกสิ่งที่ดีกับราคาต่ำๆมาทำให้ผมแทน
วันนั้นถือว่าเซอร์ไพร้ซ์มากอยู่เหมือนกันถึงไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมนั่งมอไซด์แต่ไม่เคยคิดเลยว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะได้เป็นคนนั่งซ้อนท้ายแฟนตัวเองแบบนี้ แน่นอนผมไม่ใช่ผู้หญิงและความรู้สึกของผมคือผมต่างหากที่ควรจะเป็นคนขับให้มันนั่ง แต่ปิงมันชอบทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นผู้หญิงของมัน เป็นคนที่มันคอยเทคแคร์ มันดูแลผม จีบผมทำทุกอย่างที่ทำให้ผมได้อาย
ซึ่งนั่นคือผมชอบนะ...
"..ข้าแต่งกับเอ็ง เอ็งเป็นของข้า
ใครเรียกภรรยา แต่ข้าเรียกเมีย.....”
ผมผลักมันกระเด็นแทบจะตกสะพาน ช่างหัวมันดิ ก็มันอยากมาจีบผมไม่เข้าเรื่องทำไมผมก็อายเป็นเหอะ ผมไม่ใช่คนหน้าด้านหน้าทนแบบมันสักหน่อย
“พี่เอย์ครับ พี่รักผมใช่ไหม”
(ต่อด้านล่าง)
-
http://www.youtube.com/v/9Hh4g-__3Qo
“พี่เอย์ครับ พี่รักผมใช่ไหม”
ในที่สุดมันก็ถามคำถามนี้ออกมาจริง ๆ ปิงเป็นเด็กที่อยากรู้ก็จะถามเลย มันไม่เคยกั๊ก ตอนนี้ก็จ้องหน้าผมอยู่คงจะรอคำตอบจากผม จริง ๆ ก็อยากตอบไปเลยเหมือนกันนะแต่ผมเป็นเป็นคนแปลก นิสัยไม่ดีอยู่อย่างคือ ถ้าผมจะพูดคือผมจะพูดเอง ผมจะไม่ให้ใครมาบังคับหรือถามแล้วชี้นำให้ผมตอบในลักษณะนั้นนี้ ผมคิดว่าปิงมันรู้อยู่แล้วว่าผมคิดยังไงด้วยการกระทำที่ผ่านมาของผมๆมั่นใจว่าผมสื่อถึงมันว่าผมคิดยังไงกับมันแล้วแน่นอน แต่ตอนนี้คือมันต้องการแค่คำยืนยัน
“คำพูดกับการกระทำ มึงว่าอันไหนสำคัญกว่ากัน” ผมถามมัน
“...การกระทำครับ” ปิงตอบออกมา ทำหน้าตาเหมือนคนยอมจำนนในคำตอบ ผมนิ่งไปรอให้มันคิด คือผมเป็นคนแบบนี้ ผมจะรอจนมันคิดและยอมรับได้เอง การกระทำของผมชัดเจนมากเพียงพอที่มันจะมั่นใจผมได้แล้ว ถ้าหากว่ายอมรับความเป็นตัวผมได้เราสองคนจะเดินไปด้วยกันได้ไกลมาก ๆ
เผลอๆบางที อาจจะตลอดไปเลยด้วยซ้ำ
ในที่สุดปิงเริ่มยิ้มนิดๆผมรู้มันยอมรับตัวตนของผมได้แล้ว เช่นกันที่ผมเองก็ยอมรับตัวตนของมันได้ มันจะบ้าจะเฮ้วจะดื้อจะมึนตรงและเกรียนแค่ไหน ผมคนนี้รับได้หมดแล้ว ถ้ามันยอมรับความเป็นตัวผมตรงนี้ได้คือเราสองคนเคมีเข้ากันแล้วนะผมว่า ผมเลยกะว่าไว้วันพิเศษความหมายดี ๆ เวลาพิเศษจริง ๆ ของสองเราผมจะพูดคำนั้นที่มันอยากฟัง แต่คงต้องในสไตล์ผมนะ เพราะผมไม่ค่อยเหมือนใคร คำว่าผมรักคุณเรียบๆแบบนั้นไม่มีทางออกจากปากผมหรอก มันต้องมีสไตล์และโรแมนติกมากไปกว่านั้น
แต่จู่ ๆ เรื่องที่ไม่คาดว่ามันจะถาม มันก็ดันคิดถามขึ้นมาได้
“พี่ไม่เคยบอกรักใครเลยเหรอ สักครั้งก็ไม่เคยจริงอ่ะ”
ผมหน้าชาไปนิดพอได้ยินคำนั้นจากปากมัน ผมไม่อยากโกหก และนี่น่าจะเป็นอีกเรื่องเหมือนกันที่ปิงควรจะรู้
“มีแค่คนเดียว เขาเป็นผู้หญิงคนแรกของกู”
แค่นั้นแหละครับ ผมเหมือนรู้สึกว่าตัวเองทำผิดแบบฉิบหายเลย ปิงไม่พูดกับผมจนเรากลับถึงห้อง มันทำท่าทีเย็นชาราวกับว่าผมเป็นอากาศธาตุไม่มีตัวตน คือมากจนผมกลัว ระยะทางไม่ใช่ใกล้ ๆ จากสะพานพุทธถึงแถวๆคอนโดผมแต่ปิงไม่พูดอะไรกับผมสักคำ
จนมันเอ่ยคำลาออกมาตอนที่ส่งผมที่หน้าห้อง ผมจึงดึงมันเข้ามาจูบ ยอมรับว่าดูดปากมันแรงมากจริง ๆ ความรู้สึกตอนนั้นคือผมกลัว กลัวว่าจะเสียมันไป ปิงไม่เคยเป็นแบบนี้ มันไม่เคยนิ่งและเงียบมากขนาดนี้มาก่อน ท่าทีเย็นชาของมันทำเอาผมปวดหนึบไปทั้งใจ
“กูคิดว่าสำหรับมึง มันคงเกินคำว่ารักไปแล้ว กูเลยไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาพูดกับมึงดี”
นี่คือคำง้อที่ผมคิดว่าดีที่สุดแล้ว ผมรักมันนะ ผมสัญญาวันนึงจะบอกคำว่ารักกับมันแน่ คงจะเป็นเร็ว ๆ นี้ผมจะหาโอกาสและช่วงเวลาดี ๆ ของพวกเรา ผมเคยคิดว่าน่าจะเป็นเมคเลิฟครั้งแรกหรือถ้ามันไม่ยอมให้ผมทำก็อาจจะเป็นช่วงเวลาที่เราสัมผัสกันอย่างอ่อนโยน โอกาสและช่วงเวลาที่พิเศษแบบนั้นถ้าผมเอ่ยคำว่ารักออกไปความทรงจำช่วงนั้นของเราจะเป็นอะไรที่พิเศษมากๆเลย
ในที่สุดมันก็ยิ้มแล้ว รอยยิ้มของปิงน่ารักมาก ผมไม่รู้ตัวเองชอบได้ยินเสียงมันพูดเจื้อยแจ้วหรือหัวเราะร่าตั้งแต่เมื่อไหร่
ผมไม่เคยเบื่อ
“หมาปิง มาอยู่ด้วยกันเลยดีไหม”
ผมรู้คำพูดของผมอาจทำให้มันตกใจมาก แต่ผมรู้สึกแล้วจริง ๆ ว่าเวลาที่เราสองคนใช้ร่วมกันทำไมมันถึงน้อยนัก มันยังไม่พอผมต้องการใช้เวลาร่วมกับมันอีก อยากพูดคุยอยากแชร์ทุกสิ่งทุกอย่างร่วมกัน ไม่ใช่แค่เรื่องแบบนั้นนะคุณอย่าเข้าใจผิด เรื่องนั้นแน่นอนผมก็อยาก แต่ผมอยากให้ปิงเข้ามาเป็นส่วนนึงในชีวิตของผมมากกว่านี้
ผมคงเห็นแก่ตัวมากใช่ไหม เขาว่ากันว่าถ้าเรามีความรักเราจะเริ่มรู้สึกว่าเราอยากจะครอบครองและเป็นเจ้าของคน ๆ นั้นตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกแบบนี้กับมันมากขึ้นแล้ว
“อะไรกันยังไม่ไปสู่ขอกับแม่ผมเลย จะชวนมาอยู่ด้วยแบบนี้ พี่เอย์แย่จริง ๆ นะครับ เกิดผมท้องก่อนแต่งขึ้นมาเดี๋ยวคุณนายกับพี่ขมได้โวยวายลั่นบ้านแน่”
หึหึ ช่วยไม่ได้มันอยากเปิดช่องทางให้ผมเอง ไม่กี่วันหลังจากนั้นปิงโทรบอกผมว่าพี่ขมไม่สบายมันจำเป็นต้องอยู่ช่วยที่บ้าน และคงไม่ได้มาหาผมที่ห้อง แล้วผมคนนี้จะอดทนได้นานแค่ไหนครับ
ในที่สุดผมขับรถไปจอดไว้ไม่ไกลจากร้านมันนัก เห็นคุณแม่ของปิงขายของต้อนรับลูกค้าและเจ้าเด็กบ๊องของผมก็วิ่งหน้าวิ่งหลังช่วยงานเธออยู่ในนั้น ปิงเป็นเด็กดีจริง ๆ ยิ้มให้ลูกค้าช่วยคุณแม่แบบไม่มีเหน็ดเหนื่อย ทำไมผมดูอยู่ห่าง ๆ แบบนี้ถึงรู้สึกว่าน้องน่ารักมากจริง ๆ ผมมั่นใจแล้วว่า ผมรักมัน
วันนั้นผมมีโอกาสได้ไปทานข้าวที่บ้านเล็กๆของปิงกับคุณแม่ แม่ปิงน่ารักมาก เธอนิสัยเหมือนปิงมากเลยทีเดียว ระหว่างทางที่เธอนั่งรถไปกับผมคุณแม่เงียบมากท่าทางเธอเจียมตัวแบบที่ขนาดผมเป็นเด็กยังดูออก ผมเอื้อมตัวไปดึงสายเบลท์มากดเสียบลงให้ คุณแม่ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มอบอุ่นที่เหมือนกับรอยยิ้มของปิงไม่มีผิด
อ่อนโยนและน่าทะนุถนอมมากๆ
ผมทานข้าวที่บ้านมันเสร็จ ระหว่างนั้นมีกุเรื่องราวนิดหน่อยด้วย เอาจริงๆอย่าให้ผมบาปเลยนะครับผมแค่อยากให้ลูกชายคุณแม่ไปนอนค้างด้วยกันก็แค่นั้น ผมรับรองผมไม่ทำอะไรล่วงเกินมันมากไปกว่าแค่ภายอกแน่ คึคึ คือผมคิดถึงมันมากจริง ๆ นะ เจ้าปิงมันไม่ยอมไปหาผมเลยนี่เป็นอาทิตย์เข้าไปแล้ว
“ปิงขับรถกลับดีๆนะลูกมันดึกแล้ว”
ในที่สุดผมก็พามันออกมาได้โดยความเต็มใจของคุณแม่ผู้สนับสนุนหลักอย่างไม่เป็นทางการเพราะเธอไม่รู้วัตถุประสงค์จริงของผมไง เราแวะดูหนังกัน ก่อนที่ขากลับผมจะทำหน้าที่เป็นคนขับแล้วแวะซื้อโกโก้ร้อนให้มันที่ร้านกาแฟ คือที่โรงหนังปิงนั่งหนาวมากผมทำอะไรไม่ได้ก็แค่ช่วยกุมมือมันไว้นั่นแหละ
“พี่เอย์เมื่อกี้มีคนโทรเข้ามาแน่ะพี่ เครื่องพี่น่ะ” พอกลับมาที่รถยื่นโกโก้ร้อนให้ปิงเลยบอกผมเรื่องโทรศัพท์ ยอมรับเลยว่าช่วงนี้ผมไม่ค่อยอยากให้มันเห็นมือถือผมเท่าไหร่ นานะชอบไลน์มาหาอยู่เป็นประจำ ทั้งที่ทุกคืนผมก็จะคอลวีดีโอคุยกับอันวาอยู่แล้ว ผมก็ไม่เข้าใจนะว่าเธอจะโทรหรือจะไลน์ แชตออน ข้อความอะไรมานักหนา
“แฟนพี่เหรอ สวยจังนะครับ”
“เปล่า แฟนกูไม่สวยเลยหน้าเหมือนลูกหมาขี้เหร่มากอ่ะ” ผมหมายถึงมันอ่ะแหละ รู้อยู่หรอกมันคงเห็นรูปนานะที่อยู่ในเครื่องผม เออก็ว่าจะเปลี่ยนเหมือนกันนะบังเอิ๊ญบังเอิญจริง ๆ มีแต่รูปนี้ของเธออีกต่างหาก
“เอาจริงๆดิพี่ ไม่เล่น เธอเป็นแฟนพี่เอย์เหรอครับ” ผมหันมองมันทันทีคือไม่คิดว่าปิงจะถามคำนี้ออกมา ก็รู้อยู่แล้วว่าผมกับมันคบกันอยู่ แล้วผมจะไปเป็นแฟนใครคนอื่นอีกได้ยังไง ปิงดูเหมือนยังไม่ยอมเข้าใจมันทำท่าจะพูดต่อผมก็เลย...
“แค่เพื่อน เขาเป็นเพื่อนกู” ผมไม่ได้โกหกนะ นานะเป็นแค่เพื่อนผมแล้วจริง ๆ เพียงแต่ผมยังลงรายละเอียดอื่น ๆ ให้มันฟังไม่ได้ ปิงคงกำลังคิดว่าผมไม่ชัดเจนในคำตอบ มันเงียบไปผมจึงยกมือไปยีๆหัวมันคือสไตล์ปลอบใจของผม มันก็ทำหน้าสบายใจขึ้นแล้ว
คืนนั้นปิงสระผมให้ผมด้วยนะ ตอนแรกทำท่าไม่ยอมหรอกแต่ทนลูกอ้อนผมไม่ได้ มันก็ต้องแบบนี้อยู่แล้วผมชอบให้มันดูแลเทคแคร์ เวลาที่มันดูแลผมๆรู้สึกดีแบบสุด ๆ ผมเอื้อมมือไปดึงมือมันมาจูบลงเบา ๆ ปิงทำงานหนักมือเลยไม่ได้นุ่มนิ่มแบบมือผู้หญิงแต่ทำไมผมถึงชอบมากก็ไม่รู้ มือมันหอมมากจริง ๆ
“ปิงกูโอนเงินให้มึงน้อยไปรึเปล่าได้เช็คดูบ้างไหม”
“ไม่น้อยหรอกครับ พี่เอย์ให้เยอะเกินไปด้วยซ้ำ”
“ทำร้านให้แม่ใหม่ดีไหม เดี๋ยวกูออกแบบออกเงินให้ ที่ตรงนั้นน่ะเช่าเหรอหรือว่าของตัวเอง”
“พี่เอย์ครับ เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีกนะครับ ผมรู้พี่เห็นผมกับแม่วันนี้แล้วคงรู้สึกว่าอยากจะช่วยอะไรบ้าง แต่คือเราสามคน ผม แม่ พี่ขม เราอยู่ของเรามาแบบนี้ใช้ชีวิตในแบบนี้ของเรา พวกผมมีความสุขดีครับ ขอบคุณพี่เอย์มากที่นึกถึงกัน แต่ถ้าพี่รักผมกับแม่จริง ๆ อย่าพูดเรื่องจะออกค่าใช้จ่ายอะไรนั่นอีกนะครับ ผมขอ”
นี่แหละคือแฟนของผม คนที่รักศักดิ์ศรีของตัวเองและอ่อนโยนกับผม ปิงน่ารักและเป็นเด็กดีมากจริง ๆครับ
คืนนั้นเป็นคืนที่ผมมีความสุขมาก เราสองคนสัมผัสซึ่งกันและกัน ผมรู้ปิงเขินอายนิดๆถึงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเราทั้งคู่แต่ผมรู้เราต่างก็เป็นครั้งแรกกับผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ เมื่อความต้องการในส่วนลึกเรียกร้อง ผมทำตามสัญชาตญาณและรู้สึกดีมากขณะเดียวกันผมรู้ว่ามันเองก็รู้สึกดีไม่ต่าง ปิงกลั้นเสียงครางไว้ไม่ดีเลยเพราะน้ำเสียงแบบนั้นของมันทำเอาผมกระเจิดกระเจิงยิ่งกว่าเก่า มือของมันที่กำลังสัมผัสผมอยู่ ทำเอาผมร้อนรุ่มไปทั้งกาย ในที่สุดผมก็พามันแตะถึงเส้นขอบฟ้าขณะที่ผมเองก็ตามมันไปแบบติด ๆ ปิงหลับตาลงแน่นผมเลื่อนตัวไปอีกนิดกะให้ริมฝีปากจรดลงที่ริมหู ตั้งใจเอ่ยท่วงทำนองเหล่านี้...
You’re my everything
Forever and the day I need you close to me.
….You’re my everything
You never have to worry never fear for I am near.
“....love you ”
แน่นอนครับถ้อยคำสุดท้ายไม่ได้มีอยู่ในเพลงใดๆทั้งสิ้น เป็นคำที่ผมตั้งใจจะบอกมันอยู่แล้ว ผมเคยบอกไปแล้วนี่ คำรักมันต้องเอ่ยตอนเมคเลิฟมันถึงจะลึกซึ้ง ถึงแม้นี่ไม่ใช่เมคเลิฟโดยสมบูรณ์ แต่เราก็สัมผัสกันและกันไปแล้ว ผมผิดเหรอที่ผมจะเอ่ยคำนี้กับมัน ปิงท่าทางตกใจไม่น้อยแต่ผมเนียนครับ ไม่บอกหรอกว่าเพลงที่ผมร้องให้ฟังกับถ้อยคำนั้นเป็นผมที่ตั้งใจทำเพื่อมันมากแค่ไหน ผมจึงบอกมันแค่ว่า นั่นน่ะคือผมละเมอ!
ปิงหลับไปในอ้อมกอดของผม แต่คุณเชื่อไหมเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึกผมสะดุ้งตื่นกลายเป็นผมต่างหากที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดมัน ผมรีบลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์มากดรับมองดูหน้าคนข้าง ๆ ที่หลับสนิท ปิงคงเหนื่อยมากวันนี้ช่วยแม่ขายของทั้งวันแล้วผมยังทำกับมันแบบนั้นอีกมันคงจะเหนื่อยจนหลับแบบไม่รู้เรื่องเลยนั่นแหละ ผมลูบหัวมันเบา ๆ ก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเดินออกไปรับสายด้านนอก
“ฮัลโหลครับอันวา”
“แด๊ดดี้เอย์ตั้น อันวาคิดถึงคร้าบ อันวาไม่สบายอันวาตัวร้อน อันวาคิดถึงเอย์ตั้น.......บลาๆๆ”
เรานัดกันเกือบทุกวัน อันวาชอบเล่นกับผมมาก เรียกผมแด็ดดี้ๆตลอดคือผมก็สงสารนะวันไหนผมไม่ไหวจริง ๆ จะโทรบอกนานะก่อน เธอจะได้ไม่ต้องต่อสายมาหา มีบางครั้งเช่นครั้งนี้ผมบอกว่าไม่ว่างแต่เธอก็ยังต่อสายมาคือน้องไม่สบายเพ้อหาผม ผมคุยกับอันวานิดหน่อยคือคุยกันแบบชนิดที่ว่าอันวาหลับคาโต๊ะไปเลย นานะจึงพาอันวาไปนอนจากนั้นเธอบอกผมอย่าเพิ่งวางเธอจะคุยเรื่องกำหนดกลับเมืองไทย ซึ่งผมก็เออออไป มีแซวเธอว่าอ้วนนิดหน่อยด้วยเพราะเธอส่งรูปตอนไปเที่ยวกับอันวาและคุณแม่ของเธอมาให้ดู
ในที่สุดเธอพูดถึงเรื่องกลับมาเมืองไทยของเธออีกครั้ง บางทีนานะก็ชอบพูดอะไรแปลก ๆ เธอคุยกับผมเหมือนคนที่ยังรักกันมากมาย ทั้งที่ความเป็นจริงผมคอยย้ำกับเธอเสมออยู่แล้วว่าผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว ซึ่งเรื่องของผมกับเธอมันจบลงแล้วจริง ๆ ผู้หญิงที่จะคอยแต่รื้อฟื้นเรื่องราวเก่า ๆ บางทีผมก็เบื่อนะถ้าไม่เห็นแก่อันวาที่เป็นหลาน คุณคิดว่าผมยังจะนั่งทนคุยกับเธอต่ออยู่แบบนี้ไหม หลังคุยเสร็จผมนั่งนิ่ง ๆ อยู่สักสองสามนาทีได้คือก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ผมรู้ว่าอันวาสำคัญแต่วันนี้ปิงมานอนกับผมทำไมผมถึงต้องลุกออกจากเตียงแบบนี้ด้วยถ้าปิดเครื่องไปทุกอย่างคงจบ แต่คิดอีกทางวันนี้อันวาไม่สบายตัวร้อนแล้วก็เพ้อหาผมถ้าผมทำแบบนั้อันวาคงจะคิดถึงและเสียใจมาก ๆ
“ออกมานานหรือยัง” ผมตกใจมากเมื่อหันมาเจอปิงยืนกอดอกพิงผนังห้องมองผมอยู่ หน้าตาคือนิ่ง ผมเลยถามว่าปิงออกมานานรึยังเผื่อบางทีอาจจะเห็นว่าผมคุยอยู่กับอันวา ผมยังไม่เคยบอกเรื่องอันวากับมัน เรื่องของลูกชายซีซ่าร์ยังคงเป็นความลับของพวกผมอยู่ ผมเดินเข้าไปหาแล้วจับแขนมันพาเข้าห้อง “โทษทีนะไปนอนต่อเถอะ ดึกแล้ว”
ปิงยื้อแขนตัวเองออกมันจ้องหน้าผมนิ่งเลย “ผมให้โอกาสพี่แค่ครั้งเดียว อธิบายมา”
“กูเคยบอกมึงแล้วนี่ เขาเป็นเพื่อนกู แค่เพื่อน”
ปิงประชดผมทันทีที่ผมตอบมันออกไปแบบนั้นมันเดินเข้าไปในห้องหยิบเสื้อผ้าขึ้นเปลี่ยน ผมงี้ได้แต่ยืนมองอึ้งเลย แล้วผมพูดอะไรผิดรึไง? นานะเป็นแค่เพื่อนของผมจริง ๆ ความรู้สึกกับเธอตอนนี้แทบจะกลายเป็นแค่คนรู้จักไปแล้วด้วยซ้ำ ผมรู้ปิงโกรธที่ผมออกมานั่งคุยโทรศัพท์กับนานะอยู่แบบนี้ ทั้งที่วันนี้ผมควรจะนอนอยู่กับมันแต่ผมก็เลือกที่จะเดินออกมา ทว่านั่นไม่ใช่เพราะนานะแต่เป็นเพราะอันวาหลานชายของผม
“ไปไหน” ผมถามมันปิงคว้าลูกบิดประตูไว้แล้ว คือผมกำลังคิดนะว่ามันโกรธ? มากมายขนาดนั้นเลย??
“โทษทีพี่ ผมเพิ่งนึกขึ้นได้วันนี้ต้องพาคุณนายเธอไปตลาดแต่เช้า” มันโกหกผมรู้
“ปิงตอนนี้ตีสี่” ผมดึงแขนมันไว้
“พี่เอย์ปล่อยครับ” ผมพยายามดึงแขนมันไว้ แต่มันคือผลักไหล่ผมแรงมากเอาจนผมเซไปเลย ผมเลยโพล่งออกมา
“เชื่อใจกูได้ไหม เชื่อใจกูสิ มึงไม่เชื่อใจกูเหรอ”
นั่นคือคำพูดจากใจผมเลยนะ ผมคิดว่าเรื่องของนานะไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบายอะไรเลยเพราะไม่ใช่เรื่องสำคัญนานะเป็นแค่เพื่อนแค่คนรู้จักและถึงจะเป็นแม่ของหลานชายผม แต่เธอก็เป็นได้แค่นั้น แต่ปิงคงจะคิดมากมายของมันจริง ๆ ผมเองก็ทำไม่ถูก แต่ผมก็เลือกที่จะไม่พูดเรื่องอันวาเพราะสัญญากับซีซ่าร์มันไว้แล้ว ผมรอแค่นานะกลับมาผมจะต้องแนะนำให้ปิงรู้จักหลานชายผมอยู่แล้ว ตอนนั้นผมจะบอกความจริงทั้งหมด เพราะคนที่สำคัญจริง ๆ กับผมคือปิง และเหตุผลที่ผมคุยกับทางนั้นก็คือหลานของผม อันวา เหตุผลเดียวเลยจริง ๆ
“เขาชื่อนานะ เป็นผู้หญิงคนแรกของกู...................................................................เราจบกันนานแล้ว”
“เชื่อใจกูได้ไหม”
ผมย้ำกับมันอีกครั้ง ปิงเหมือนกับจะเย็นลง ผมจึงบอกเรื่องสำคัญเรื่องนึงกับมันต่อ
“เขาจะกลับมาวันเสาร์นี้ กูจะให้มึงไปรับเขานะ หน้าที่มึง”
“พี่แม่งโคตรใจร้ายเลยว่ะ”
ผมไม่รู้มันกำลังเข้าใจผมว่าอะไร แต่คำว่า ‘หน้าที่มึง’ ที่ผมพูด คือหน้าที่ของคนที่เป็นแฟนผม ในเมื่อวันนั้นเพื่อนผมอยากจะให้ไปรับแต่ผมไม่ว่างก็ควรเป็นหน้าที่ของแฟนผมที่จะต้องไปรับแทน ผมทำไม่ถูกต้องหรือ? ผมอยากให้ปิงแสดงตัวกับเธอไปเลยว่าปิงเป็นใคร
“คุณเอย์ นี่ครับ” พนักงานที่สปอร์ตคลับยื่นกุญแจล๊อคเกอร์ส่งให้ผม ผมเดินไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัวเปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำแล้วยัดกระเป๋ากีฬาเก็บเข้าตู้
สายน้ำวันนี้เย็นเฉียบจนบาดผิวกาย ปิงหายไปเลยตั้งแต่วันนั้น คือผมก็รู้นะว่ามันไม่พอใจเรื่องที่ผมออกมานั่งคุยโทรศัพท์อยู่กับนานะ ผมรู้มันคงออกมาไม่ทันตอนที่ผมคุยอยู่กับอันวา หรือถ้าเห็นยิ่งจะปรี๊ดมากขึ้นยิ่งกว่านี้เพราะอันวาเรียกผมแด๊ดๆอยู่ตลอด อีกแค่อาทิตย์เดียวนานะกับอันวาก็จะกลับมาถึงแล้ว ผมจะรอจนถึงตอนนั้นแล้วจะบอกปิงทีเดียวไปเลย เพราะผมคิดว่าไม่จำเป็นที่ปิงจะต้องรู้คือมันไม่สำคัญสำหรับปิงเลยจริงนะ ผมก็แค่นั่งคุยกับหลานชายเสร็จแล้วก็กะจะเดินเข้าไปนอนกอดมันต่อ หลานผมไม่สบายเพ้อหาผม แต่ปิงดันออกมาเห็นว่าผมนั่งคุยกับผู้หญิงเพราะอันวาหลับไปแล้ว ปิงเข้าใจเจตนาของผมผิด ทำไมผมถึงไม่อธิบายไปว่าจริง ๆ แล้วนานะคือแม่ของหลานชายผม แค่นั้นเรื่องก็จบแล้วใช่ไหม
ก็เพราะผมไม่เห็นว่าเรื่องของนานะสำคัญสำหรับเราสองคนไง คือผมจะบอกว่าไงดี ผมคิดว่านานะกับเด็กไม่มีอะไรที่ปิงจะต้องรู้เลย มันเป็นเรื่องของซีซ่าร์กับนานะแล้วบังเอิญผมอยู่ในข้อตกลงด้วยก็แค่นั้น แค่ปิงเชื่อใจผมไม่มีอะไรที่มันจะต้องกลัวหรือหวั่นใจเลย
ผมว่ายมาหยุดลงที่กลางสระ คิดแล้วคิดอีก ผมรู้ว่าตัวเองผิดมากที่ทำมันเสียใจมากขนาดที่วันนั้นมันกลับไปกลางดึก ถึงจะยอมให้ผมไปส่งแต่คือมันก็ทำเฉยชากับผมเสียจนผมนึกกลัว ผมโมโหตัวเองที่เป็นคนปากหนัก ผมจึงฟาดมือปัดสายน้ำที่เย็นเฉียบให้กระจายขึ้นหวังให้กระแทกใบหน้าตัวเองแรง ๆ สักที ผมโมโหตัวเองมากที่ทำให้คนที่ผมรักต้องรู้สึกแย่ เสียใจ และเสียความรู้สึก
“อยู่ไหน” ผมโทรหามัน ปิงตอบกลับมาว่ากำลังจะไปเตะบอล แค่นั้นแหละครับ ตั้งแต่วันนั้นในเมื่อมันไม่ยอมมาหา เป็นผมเองก็ได้วะที่ต้องไปหามันแทน ทั้งที่สนามบอล ที่ร้าน ที่บ้าน จนกระทั่งวันเสาร์...
ผมเพิ่งจะรู้จริง ๆ ว่าผมคิดผิดมากที่ให้ปิงไปรับนานะ เพราะเมื่อผมกลับมาถึงห้องแล้วสีหน้าปิงไม่ดีเลย ถึงมันจะคุยจะถามโน่นนี่นั่นแต่คือผมรู้ว่ามันยังไม่ใช่ปิงที่ร่าเริงคนนั้น มันถามผมเรื่องอาหารเป็นนัยๆ ผมเลยรู้ทันทีว่านานะคงจะพูดอะไรแปลกๆให้ฟังแน่แล้ว ผมพยายามนะพยายามจะแหย่ให้มันกลับมาเป็นปิงคนเดิม นั่งอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนที่มันล้างจาน แต่เหมือนกับทุกอย่างจะไม่ช่วยอะไร ผมเลยคิดว่าจะบอกตอนนี้เลยเพราะไหน ๆ นานะกับอันวาก็กลับมาแล้ว
“แล้วเด็กกลับมาด้วยรึเปล่า” ผมถามให้แน่ใจ
“...กลับครับ”
บรรยากาศระหว่างเราชวนอึดอัดมากจริง ๆ ผมสงสารปิงมากผมรู้ผมผิดมากจริง ๆ ที่ให้มันไปรับนานะครั้งนี้ เพราะปิงสุภาพบุรุษมาก ผมน่าจะรู้อยู่แล้วมันไม่มีทางแสดงตัวกับเธอว่าเป็นคนของผมเด็ดขาด
“น้องน่ารักมากเลยครับ” ปิงพึมพำขึ้น ส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ผม จึงจึงตัดสินใจว่าจะบอกให้มันจบ ๆ ไปเลย ปิงอาจกำลังคิดมากๆแล้วเมื่อเห็นหน้าตาของอันวากับผม ไม่งั้นจะพูดถึงทำไม
“เด็กคนนั้นน่ะ........”
ติ๊ดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โดนขัดจังหวะด้วยเสียงกริ่งประตู ผมเลยบอกให้มันอยู่ด้วยกันห้ามหนี คือผมกะจะบอกทุกอย่างวันนี้อยู่แล้ว
“เอย์!” นานะมาแล้วจริง ๆ ทันทีที่เธอเห็นผมเธอปล่อยมือเด็กแล้ววิ่งเข้าหาผมเลย ผมมองอันวาที่ยืนอยู่กับปิงที่หน้าประตู เด็กหน้าเหมือนผมมากจริง ๆ อันวาตัวเล็กนิดเดียวเดินเตาะแตะน่ารักมาก ปกติคุยกันแต่ในโทรศัพท์ไม่ก็เครื่องคอมแต่วันนี้ผมเห็นหน้าอันวาชัดๆแล้ว ผมไล่สายตามองขึ้นไปปิงมองนานะที่กำลังสวมกอดผมอยู่ด้วยหน้าตาที่ดูรู้เลยว่าโกรธ
“เอย์คิดถึงนาไหม เอย์ดีใจไหมคะนากลับมาหาเอย์แล้วนะ” ผมยิ้มเจื่อน หมาปิงจ้องผมนิ่งเลย ตอนนี้มันก้มลงไปอุ้มอันวาขึ้นมาแล้ว ผมยกมือขึ้นตบหลังนานะเบา ๆ คืออยากบอกให้รู้ว่าเลิกกอดผมได้แล้วพอเถอะ ออกเถอะขอร้อง ซึ่งเธอก็ละอ้อมกอดออกจากผมจริงนะผมงี้ถอนใจโล่งเลย แต่เรื่องที่ทำให้เจ้าปิงมันฟิวส์ขาดก็คือเธอเดินเข้าไปหาปิงอุ้มอันวามาพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า...
“อันวา มานี่ลูกมาไปหาแด็ดดี้เอตั้นกันนะ”
ถึงผมจะยืนอยู่ไกลแต่ก็ได้ยินและได้เห็นว่าปิงหน้าเจื่อนลงแค่ไหน ผมรับอันวามาอุ้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ จะเข้าไปบอกอะไรมันตอนนี้ก็ไม่ได้ ได้แต่ภาวนาขอให้ปิงอดทนสักหน่อยเดี๋ยวสองคนนี้กลับผมบอกมันทุกอย่างเลยจริง ๆ ผมจูบลงที่แก้มของันวาเบา ๆ น้องยิ้มหวานมากเรียกเอย์ตั้น ๆ อยู่ตลอดคงดีใจที่เราได้เจอกันสักที อันวากระซิบลงที่ข้างหูผมด้วยนะ “ดีใจได้เจอแด๊ดดี้เอย์ตั้น อันวาคิดถึงทุกวันเลย เล่นกันๆ” ผมยิ้มให้หลานชายอย่างอ่อนโยน เห็นปิงวางน้ำลงให้แล้วเดินเลี่ยงเข้าไปในห้อง ผมกำลังจะลุกขึ้นไปตามแต่ปิงออกมาพอดีพร้อมด้วยกระเป๋าสะพายของมันในมือ
“ไปไหน” ผมรีบลุกขึ้นไปถาม วางอันวาไว้กับนานะ
“ผมทำงานทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ จะกลับแล้ว” ปิงไม่มองหน้าผมเลย ก้มลงใส่รองเท้าอย่างเดียวผมดึงแขนมันขึ้นมา ปิงตาแดงมากถ้าผมมองไม่ผิด
“พี่-แม่ง-เหี้ย!”
ผมถอนหายใจทันทีที่ได้ยินคำนี้หลุดจากปากมัน คือไม่ใช่แค่คำพูด หน้าตาปิงนี่คือผิดหวังเสียใจแบบมากๆเพียงแค่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาเท่านั้นเอง มันคงจะที่สุดความอดทนของมันแล้ว
“โคตรใจร้ายกับผมเลย”
และทันทีที่คำนี้หลุดออกมาจากปากมัน ใจผมหล่นร่วงลงที่พื้นตอนนั้นเลย คือถ้ามันด่าผมแบบประโยคแรกผมไม่ว่าอะไรเลยนะ แต่คำๆนี้ของมัน ทำให้ผมคิดได้ นี่ผมทำให้มันเจ็บปวดขนาดนั้นเลยเหรอ?? ผมใจร้ายกับมันมากขนาดนั้นเลย?? ผมดึงแขนมันเข้าหาตัวทันทีอยากกอดเพื่อปลอบใจ แต่ปิงยื้อไว้ ผมแม่งไม่ไหวแล้วคิดว่าจะพูดทุกอย่างตอนนี้แล้ว ผมเลยดึงมันเข้าไปในห้องกะให้มันใจเย็นลงแล้วจะพาออกมาหานานะด้วยกัน
ที่หลังประตูนั่น...
“คิดอะไรอยู่” ผมถาม
“คิดว่าพี่เหี้ยมากไง”
“มึงด่ากูว่าเหี้ยสองครั้งแล้วปิง”
“น้อยไปนะผมว่า”
“ปิงๆ!” ผมเริ่มเดือด ปิงกำลังโกรธมากผมรู้ แต่ตอนนี้ผมเองกำลังจะอธิบายให้มันฟังเช่นกัน เรื่องที่มันเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นแด๊ดดี้ตัวจริงของอันวาแน่ ๆ คงจะเป็นเรื่องนั้น
“ผมไม่ขอโทษนะบอกเลย เรื่องของเราน่ะให้มันจบลงตรงนี้วันนี้แหละ ผมยินดีด้วยนะลูกเมียพี่กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาขนาดนี้ น้องอันวาน่ารักมากจริง ๆ ผมชอบน้องนะ แต่บอกตรงๆอีกอย่างละกัน ผมโคตรเกลียดเมียพี่เลยว่ะให้ตายเหอะ ส่วนพี่ ผมจะยกให้พี่เป็นผู้ชายที่เลวที่สุดที่ผมเคยเจอมาเลย เพื่อนผมนะยังไม่มีใครเลวได้ขนาดพี่เลย มีความสุขมากๆนะครับ ครอบครัวสุขสันต์กันไปอย่าได้มีอะไรมาแผ้วพานนะ เลือกทางนั้นแล้วก็ขอให้โชคดี แต่ถ้ามีอะไรขึ้นมาผมก็ขอให้พี่ยอมรับทางที่พี่เลือกให้ได้ก็แล้วกัน”
ผมปล่อยให้มันพูด เออ เอาที่มึงสบายใจ คนเราถ้าอัดอั้นต้องระบาย ผมจึงไม่ห้าม ปล่อยให้มันพูดไปรอให้ใจเย็นผมจะบอกทุกอย่างเอง
“ใจเย็นลงแล้วใช่ไหม มึงนี่มันแสบจริง ๆ นะ ด่ากูทั้งที่ยังไม่รู้ความจริงอะไรสักอย่าง มานี่!”
คราวนี้ผมลากมันเลยกะว่าจะเอาออกไปพูดต่อหน้านานะให้รู้เรื่อง ปิงจะได้เข้าใจทุกอย่าง นานะก็ควรจะพูดยืนยันกับปิงเรื่องที่ผมคุยกับอันวาแทบจะทุกคืนด้วย
“พี่ปล่อยผม”
“ปิง อย่าดื้อ” มันโวยวาย มือไม้แข้งขานี่ไปหมด คือผมกะจะดึงมันไปคุยข้างนอก แต่คิดว่ามันคงไม่อยากให้นานะรู้ ผมจึงตัดสินใจจะบอกมันที่นี่ตอนนี้เลย
“พี่แหละปล่อย อย่ามายุ่งกับผม ที่รักของพี่ครอบครัวของพี่รออยู่ข้างนอกโน่นเชิญออกไปหาสิ พี่จะมายุ่งกับผมทำไม”
“ให้ตายเหอะ มึงนี่มันที่สุดของเด็กดื้อจริง ๆ” ผมคว้าเอาตัวมันไว้ เด็กบ้าอะไรแรงดีจริง ๆ ผมไม่ลากมันไปข้างนอกแล้วคุยข้างในนี่แหละแม่ง หมาปิงมึงคอยดูนะดื้อกับกูขนาดนี้เดี๊ยะกูเหวี่ยงลงเตียงแล้วจะยุ่งนะมึงนะ
“ปล่อยผม!!”
“เงียบแล้วฟัง อันวาไม่ใช่ลูกกู!! เด็กนั่นเป็นลูกของ.....
(ต่อด้านล่าง)
-
http://www.youtube.com/v/9Hh4g-__3Qo
“เงียบแล้วฟัง อันวาไม่ใช่ลูกกู!! เด็กนั่นเป็นลูกของ.....
ก๊อก ๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ
“เอย์คะ เป็นอะไรหรือเปล่า เอย์.....”
ผมส่ายหัวอย่างขัดใจ คือไม่เข้าใจนานะจะอะไรนักหนาวะ ผมหัวเสียเลยนะคือกำลังจะได้อธิบายอยู่แล้วยังมาขัดกันไว้อีกสองรอบแล้ววันนี้บอกเลย ผมเดินไปเปิดประตูผั๊วะออก
“เอย์คะคือ....
“นาครับรออยู่ข้างนอกเดี๋ยวนึงนะ เอย์ขอคุยกับปิงก่อน” นี่คือผมพยายามจะพูดให้ไพเราะและสุภาพที่สุดแล้วนะเดี๋ยวจะหาว่าผมไม่สุภาพบุรุษ
“เอย์คือมีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ คือว่า...
“ไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องของนาหรอก โทษทีนะวันนี้ไม่สะดวกจริง ๆ เชิญกลับไปก่อนเลยก็ได้ ผมมีธุระต้องคุยกับปิง โทษทีนะครับ”
ผมปิดประตูลงเลยบิดล็อคด้วยไม่สนใจอะไรแล้วคือตอนนี้คนของผมมันโกรธมากๆแล้วผมต้องเคลียร์ก่อน ปิงยืนนิ่งอยู่นั่นมันมองผมอยู่ แต่คิดว่าอารมณ์มันดาวน์ลงหน่อยแล้ว
“ตัวแสบมานี่เลย” ผมเดินเข้าหามันดึงมือมันให้เดินตามมา เมื่อผมหย่อนตัวนั่งลงที่ปลายเตียงมันจึงขยับเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น คือปิงเป็นเด็กที่น่ารักเขาคงจะรู้ว่าผมกำลังจะอธิบายอะไรบางอย่างเลยรอจะฟังในสิ่งที่ผมกำลังจะพูดแต่ลักษณะของเราสองคนตอนนี้มันอาจจะชวนเข้าใจผิดอยู่บ้าง ถ้านานะเปิดเข้ามาเธอคงจะเห็นแหละว่าปิงมันยืนอยู่หว่างขาผมพอดี๊พอดี เสียอย่างเดียวหมาปิงมันทำสีหน้าเศร้ามาก
“คิดอะไรอยู่ฮึ อย่าบอกนะว่ามึงคิดว่ากูเป็นพ่อของน้องอันวานั่นน่ะ”
“.........” ปิงเงียบไป สีหน้ามันเศร้ามากจริง ๆ นี่ผมทำมันเสียใจมากขนาดนี้??
“บ้าเอ้ย คิดจริงๆด้วยเหรอมึงเนี่ย”
ปิงมองผมอย่างคนที่ยอมจำนนว่ามันคิด คือแค่ผมถามแบบนี้ออกไปมันก็คงจะรู้บ้างแล้วว่าอันวาไม่ใช่ลูกผม แต่จะเป็นลูกใครคืออีกเรื่องที่ต้องรอฟัง ปิงหน้าจ๋อยลงมากจริง ๆ ผมเลยเอื้อมมือไปเสยผมที่ปรกหน้าผากมันออก ทำหน้าลูกหมาแบบนี้น่ากัดปากจริงเลย เดี๋ยวเหอะ
“มึงฟังนะปิง อันวาเป็นลูกชายของไอ้ซ่าร์ พี่ชายกู หรือก็คือไอดอลคนโปรดของมึงนั่นแหละ”
ผมอยากให้คุณมาเห็นหน้ามันตอนนี้มาก คือหน้าแบบคนที่ช็อก ช็อกมากๆ ปากนี่หวอเชียวตาก็เบิกกว้าง คือถ้าผมรู้สึกว่ามันตลกผมจะผิดจังหวะมากไปรึเปล่าวะเนี่ย คือหน้ามันให้ตายเหอะ ผมรีบหันไปอีกทางกลัวมันจะว่าผมยิ้มเยาะอะไรมันรึเปล่า ปล่อยให้มันยืนเอ๋ออยู่นั่นแหละ ช็อกให้พอใจ ซีซ่าร์ไอดอลคนโปรดขวัญใจมันนี่นะ ผมรู้นะผมนิสัยไม่ดี แต่ตอนนี้คือผมกระหยิ่มยิ้มในใจอย่างคนที่..จิ๊! คือจะบอกยังไงดีวะเมื่อก่อนผมคิดแต่ว่าปิงชอบไอ้ซ่าร์มากผมแพ้ไอ้ซ่าร์แน่ ๆในความคิดของปิงผมเลยน้อยใจ แต่ตอนนี้คือ ผมรู้สึกว่าผมเหนือกว่าไอ้ซ่าร์ครับ คึคึ ผมไม่มีข้อตำหนิผมบริสุทธิ์ผุดผ่องคู่ควรกับปิงมันอะไรแบบนั้น ปิงคงจะชอบผมมากขึ้นแล้วเลิกชอบไอ้ซ่าร์ไปเลย ชัวร์
“ช็อคไปเลยเหรอมึง” น้ำเสียงผมแฝงไปด้วยเสียงเย้ยๆนะผมว่า ปิดไม่มิดหรอก
“จะ....จริงเหรอครับพี่เอย์ เรื่องที่พี่พูดคือเรื่องจริงเหรอ” เห๊อะ อะไรจะช็อคไปขนาดนั้นแบบนี้มันจะแปลกไปหน่อยไหม ผมขมวดคิ้วโมโหนิดๆ หันมองไปดูนาฬิกาที่หัวเตียง คิดว่าป่านนี้นานะกับอันวาคงจะกลับไปแล้ว ไว้วันหลังผมจะหาเวลาเล่นกับอันวาใหม่คือวันนี้ต้องเอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อน พอผมหันมามองมันแค่นั้นแหละ มีสิ่งที่ทำให้ผมโมโหและเดือดขึ้นสุดขีดเลยก็คือ...
“หมาปิง! มึงร้องไห้หาพ่องมึงเหรอ ห๊า!!!”
น้ำตามันไหลอ่ะ แต่แค่หยดเดียวนะ ผมเชื่อมันเลยให้ตายเหอะ กับผมนี่มันเสียใจใช่ไหมแต่ผมไม่เห็นน้ำตามันสักหยด แต่กับไอ้ซ่าร์ บ้าฉิบ! มันจะร้องไห้ทำไมของมันวะ ฮึ่ยยย ผมหมั่นเขี้ยวมันจริง ๆ แม่ง!!!
“มึงนี่มัน จิ๊! พอรู้ว่าเป็นลูกไอ้ซ่าร์นี่มึงถึงกับหลั่งน้ำตาร้องไห้เชียวเหรอ ทีกับกูนี่ไม่เห็นน้ำตาสักหยดจากมึงเลยนะ หมาเอ๊ย มึงมันหมามากไปแล้ว”
ผมหน้าบึ้งใส่มัน ปิงขยับมือนิดๆทำท่าจะดึงมือมันออกจากมือผมจะเช็ดหน้ามั้ง คือตอนนี้ผมจับมือมันอยู่แน่นด้วยบอกเลย แต่ผมไม่ปล่อย ผมโกรธมันด้วยอะไรวะร้องไห้เรื่องไอ้ซ่าร์ทำไม มันจะมีลูกหรือไม่มี เกี่ยว??
“พี่เอย์” มันเรียกผมเสียงอ่อน ช่างหัวมันดิ ผมไม่หันไปมองมันบอกเลย เครียดดดดด~~
“พี่เอย์ครับ” มันเรียกอีกครั้ง ผมยังไม่ยอมหันไปอีก
“ผมไม่ง้อเหอะ” อะไรวะ! ผมหันขวับทันที คือมันพูดเรื่อง?? นี่ผมกำลังงอนมันเรื่องไอ้ซ่าร์นะ
“ถึงจะเป็นลูกพี่ซ่าร์แล้วยังไง พี่ผิดที่ไม่ยอมพูดยอมบอกผมอ่ะ ไม่รู้แหละพี่มีเหตุผมอะไรทำไมถึงปิดเงียบอยู่แบบนั้น ผมไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง ปล่อยผมคิดเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว”
มันพูดแล้วนิ่งไปหน้าตานี่ดูก็รู้ยังโกรธมากอยู่ ผมนิ่งไปนิดหนึ่งแต่แล้วก็ตัดสินใจพูดคำนี้...
“ที่กูไม่บอกเพราะคิดว่ามันไม่สำคัญ แต่ถ้ากูทำให้มึงโกรธกูก็ขอโทษด้วย”
คุณคิดว่าคนแบบผมจะพูดถ้อยคำเหล่านี้ออกมาได้ง่าย ๆ ไหม คือที่ผมพูดออกมานี่อยากให้มันรู้เลยนะว่าผมจริงใจ ที่ไม่บอกคือคิดว่าเรื่องนั้นไม่สำคัญจริงนะคือไม่เกี่ยวกับปิงแล้วไม่อยากให้มันต้องมาคิดมากไปด้วย แต่ยอมรับว่าคิดผิดพลาดมากจริง ๆ เมื่อรู้ว่าพอมันมารู้ทีหลังแบบนี้ยิ่งเสียใจและเสียความรู้สึกมากกว่า
ปิงอมยิ้มได้หน่อย ๆ แล้ว ผมทายว่ามันพอใจกับคำขอโทษของผม
“น้องอันวาเป็นลูกพี่ซ่าร์จริงเหรอครับ”
“จริงดิ”
“แล้วคุณนานะเธอทำไมไม่ติดต่อกับพี่ซ่าร์? ทำไมไม่ให้พี่ซ่าร์มารับเธอ? ทำไมต้องเป็นพี่? แล้วพี่คุยอะไรกับเธอดึกดื่นแบบนั้นเกือบทุกคืน? ใช้วีดีโอคอลทำไม? และท่าทางที่เธอแสดงออกกับพี่มันคืออะไร? ที่สำคัญ! ในเมื่อพี่ซ่าร์เป็นพ่อของเด็กแล้วทำไมน้องอันวาถึงได้เรียกพี่ว่าแด็ดดี้เอย์ตั้น?”
อ่าา....นี่สินะสิ่งที่คาใจหมาน้อยมาโดยตลอด มันถามรัวยาวออกมาแบบนี้คงโล่งใจไปนิดนึงเหมือนกัน ผมถอนใจจ้องหน้ามันนิ่งเลยพยายามสื่อความนัยให้มันรู้ อยากรู้เหมือนกันถ้าผมไม่พูดแล้วใช้แค่ความรู้สึกบอกปิงมันจะเข้าใจผมไหม ผมรั้งเอวมันลงมาปิงนิ่งลงที่ตักผมพอดี เดี๋ยวนี้ปิงพัฒนาขึ้นนิดๆนะผมว่าเมื่อก่อนผมให้มันนั่งตักนี่ทำท่าเก้ๆกัง ๆแปลกๆ แต่เดี๋ยวนี้แค่ผมรั้งเอวลงมามันก็รู้แล้วว่าควรจะนั่งอยู่ตรงจุดไหน
มันเขินผมด้วยนะผมรู้ มีการใช้ไหล่ชนๆดันๆผมเล่นอีกด้วย
“อยากรู้ทุกอย่างจริงอ่ะ?” ผมยกยิ้มถามมันด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ นึกอะไรดีๆออกแล้ว คึคึ ปิงพยักหน้ารับเบา ๆ
“ถ้างั้นคืนนี้ต้องค้างที่นี่กับกู ไม่งั้นอด” ผมแกล้งลีลาท่ามาก กวนตีนมัน มันมองผมอย่างคนรู้ทัน
“พี่แม่งเจ้าเล่ห์”
“จะค้างป่ะล่ะ” กลั้นใจรอฟังคำตอบ
“สัญญาสามเดือนของผม??” หืมม ยังจะกล้าทวงนี่ผมยังไม่ได้เอาคืนเลยนะ มันด่าผมเหี้ยตั้งสองครั้ง
“ยังจะกล้าทวงนะมึง มึงชมกูตั้งสองครั้งแบบเน้นๆเลยนี่นะ”
“หือ? ผมชมพี่เหรอ ชมว่าอะไรครับ ผมจำไม่เห็นได้” หึหึ อย่ามาปลาไหลกับกูนะหมาปิง ไอ้คำว่าเห้ของมึงน่ะ ไม่เรียกว่าชมให้กูเรียกอะไร
“อย่ามาทำเป็น”
“พี่เอย์ เอาจริง ๆ ผมยังไม่เคลียร์นะ พี่จะอธิบายใช่ไหมครับ”
“อาห๊ะ คืนนี้ไงบอกแล้วนี่”
“แต่นี่ก็ดึกแล้ว บอกผมเลยดิ่”
“งั้นก็ปิดไฟสิ เดี๋ยวบอกให้ตอนนี้เลย”
“พี่แม่ง ผมยังไม่อาบน้ำเลยเหอะ” ผมดมๆมันทันที จะว่าไปตอนนี้เรานั่งกันอยู่ที่เตียงนี่หว่า เขาว่ากันว่าคู่รักถ้าเคลียร์กันที่เตียงเรื่องใหญ่แค่ไหนก็จะกลายเป็นเรื่องเล็กจบง่ายหายไว หึหึ ผมนี่ฉลาดไม่เบาแฮะ กดลงตอนนี้เลยจะโดนชกป่ะวะ
“อาบทำไมชอบเหม็นๆแบบนี้แหละ”
“อื้ออ อย่า” ไม่ทันแล้วมั้ง ผมดูดเข้าที่ปากมันแล้วกดมันลงที่เตียงมือไม้นี่ต้องเร็วและประสานกันดีเยี่ยมไม่มีที่ติไม่งั้นเอาคนแบบมันไม่อยู่แน่
บอกเลยวันนี้ผมจัดเต็ม! ถ้าขั้นสุดท้ายคือสิบผมจะล่อมันถึงขั้นที่เก้าจุดเก้านั่นแหละ แอบรักษาสัญญาไว้นิดๆ
“อ๊ะ อ๊ะ...พี่เอย์อ๊ะ..” มันจิกบ่าผมแน่นเชียวอะไรวะวันนี้ยอมง่ายจังไม่พลิกขึ้นมาอยู่ข้างบนรึไง ผมดูดคอมันแรง ๆ ก่อนเลื่อนเป้าหมายลงไปดูดดึงที่ยอดอกสีชมพูน่ารักของมัน
“อ๊ะ...อื้มม” มันครางเครือ ปิงครับมึงจะทำเสียงโทนนี้ไปเพื่อ กูพีคบอกเลย
“..ปิง..” ผมครางเรียกมันเสียงต่ำ อู้อี้นิดหน่อยคือปลายจมูกเลื่อนเข้าชอนไชสูดดมมันไปตามซอกตามหลืบต่างๆ ใครจะไปพอใจอยู่แค่หน้าอกมันกันล่ะ มือสองข้างของผมทำหน้าที่ประสานกับริมฝีปากได้ดีไร้ที่ติ ปิงแอ่นกายขึ้นรับลิ้นร้อนของผมด้วยความเสียวกระสันและสั่นเทิ้ม
“ยะ...อย่า ตรงนั้น อ๊ะพี่เอย์” มันหลับตาพริ้มส่งเสียงเซ็กซี่แอ่นกายยั่วยวนเมื่อผมลองลากปลายนิ้วเข้าหยอกเย้าส่วนน่ารัก
“ยะ...อย่า สะ..สามเดือน..อ๊ะพี่!” หึหึ ท่าทางว้อน?แบบนี้มึงยังจะมาสามเดือนอยู่อีก
“เชื่อใจกู” ผมเลื่อนตัวขึ้นไปกระซิบโกหกคำโต มื้อไม้ยังทำงานประสานกับริมฝีปากต่อไม่หยุด
“อ๊ะเหี้ย! เพี๊ยะ!!!” มันร้องขึ้นดังลั่นเมื่อผมสอดปลายนิ้วเข้าไปวนหาจุดสำคัญ ก่อนฟาดมือตีแผ่นหลังผมดังเพี๊ยะ ดีนะมันไม่ทุบไม่งั้นมีจุกแน่
“ปิงไม่ได้ชอบเหรอครับ หืม??”
“อื้ออออออ อ๊ะ มะ...ไม่ได้ชอบ อ่ะ อ๊ะ~”
“หึหึ บนเตียงล่ะทำซึน อย่ามาเลียนแบบกูนะ บนเตียงกูตรงไปตรงมานะบอกเลย”
ผมยังไม่ถอนนิ้วออก ทั้งที่ตัวเองนี่ลาวาแทบทะลักแล้ว ยังมีหน้ากระซิบเสียงเซ็กซี่ใส่หูมันอีกพร้อมเป่าแล้วแหย่ปลายลิ้นหยอกเย้าเบาๆ มองดูลูกชายมัน ปิงเองก็ตั้งแบบสุด ๆ คงแทบระเบิดแล้วเช่นกัน
“พี่แม่ง อย่าเล่น อื้ออ อึกก! อึกก!” มันทุบหลังผมคิดว่าคงจะเขินอาย
“ชอบนี่หว่าบอกออกมาได้ว่าไม่ได้ชอบ หันไปทางซ้ายดิ่ดูกระจกซะหน้ามึงโคตรฟินอ่ะ”
ผั๊วะ!!
เต็มๆหลังผมเลย
“เหี้ยเหอะ ผมอ๊ะ...ฮื้อออ อย่าแกล้งกัน ผมก็แค่บอกเหมือนที่พี่บอก ไม่ได้ชอบ แบบนั้นไง อื้ออออออออออออออออออออ”
พอเถอะครับ ผมจบถ้อยคำของมันด้วยริมฝีปากผมนั่นแหละบังอาจมาย้อนผมดีนัก คาแรคเตอร์นั้นผมจองแล้วมันน่ะต้องตรงไปตรงมาสิ เราจะมาสลับคาแรคเตอร์เมื่ออยู่บนเตียงกันงั้นเหรอ?? มันจะตลกไปป่ะวะ คึคึ คืนนั้นเราสองคนสุดยอดกันมาก นี่ขนาดยังไม่ได้ตัวมันร้อยเปอร์เซ็นต์นะผมยังจูงมือมันไปแตะถึงเส้นขอบฟ้าได้คนละตั้งสองที
หมาปิงแม่ง ร่างกายมันโคตรทรมานผมมากมายจริง ๆ
คืนนั้นผมเล่าเรื่องราวต่าง ๆ เหมือนอย่างที่เล่าให้พวกคุณฟังกันให้ปิงมันได้รู้ ผมล่ะสงสัยจริงนะไหนมันว่าอยากรู้นักหนา แค่ผมเล่าผ่านตอนที่คอลวีดีโอคุยกับอันวาเกือบทุกวันแค่นั้นปิงก็หลับลงไปเลยน่าจะเหนื่อยจัด ผมนอนกอดมันไว้ในอ้อมแขน เราสองคนอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน เปลือยเปล่า ตัวปิงหอมครีมอาบน้ำมากผมก็นุ่ม อุณหภูมิจากผิวกายอุ่นร้อนกำลังดี ผมสวมกอดมันไว้เต็มอ้อมแขนแต่ก่อนที่ผมจะหลับลึกลงไป หมาน้อยก็พาดท่อนขาของมันก่ายกอดมาที่ผมในขณะที่มือของมันจากที่นอนสงบเสงี่ยมอยู่ดี ๆ กลับเข้ามากอบโกยเอาตัวผมเข้าไปให้ซุกหน้าอกมันไว้
ผมเพิ่งถึงบางอ้อก็ตอนนี้เอง รู้แล้วว่าทำไมเวลานอนกับมันทุกครั้งตื่นมาสภาพผมนี่เหมือนผู้หญิงของมันไม่มีผิด แต่ผมก็ปล่อยให้มันกอดไปนะ ไม่อยากปลุก ถูกมันกอดไว้แบบนี้ผมว่าผมรู้สึกดีอยู่เหมือนกัน
-เช้าวันอาทิตย์-
“หอมจัง” ผมเดินหัวยุ่งออกมาจากห้อง ปิงตื่นมาทำอาหารไว้รอแล้ว มันอยู่ในชุดกันเปื้อนลูกทุ่ง ๆ ที่มันซื้อหามาไว้เองนั่นแหละ บอกว่าจะหาให้ใหม่มันก็ไม่ยอมบอกว่าชอบอันนี้ ใส่ได้ไม่มีปัญหาผมเองก็ไม่อยากขัด
“พี่เอย์ทานข้าวครับ ไหนพี่ว่าวันนี้จะออกไปดูไซด์งานกับอาจารย์ ทำไมตื่นสายแบบนี้ล่ะพี่”
“อ๋อ สายๆน่ะ” เดี๋ยวนี้ปิงจัดจานข้าวเราสองคนไว้ข้างกัน มันนั่งลงข้างผม อาหารวันนี้คือข้าวผัดแฮม มีมะเขือเทศกับแตงกวาเป็นเครื่องประดับ มันรู้ผมชอบมะเขือเทศเพราะงั้นจานผมจึงมีมะเขือเทศเยอะกว่าแฮม เราทานข้าวกันเสร็จผมเดินไปด้านหลังมันตอนที่มันล้างจานอยู่ เห็นต้นคอสวยๆของมันผมอมยิ้มเพราะนึกอะไรดี ๆ ได้
ผมเดินไปอุ้มตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มาจากหน้าทีวี คือตัวเนี๊ยะมันจะวางอยู่ที่โซฟานั่งดูทีวีกับผมอยู่เป็นประจำ ผมยื่นหน้าหมีเข้าไปกดลงที่ต้นคอสวยๆของมันแล้วทำเสียง จ๊วบบบ! ดังๆเอาให้มันตกใจ
“อ๊ะ เพี๊ยะ!!” ปิงมือหนักมากจริง ๆหัวน้องเงิบไปเลยดีนะผมให้น้องหมีลองเชิงไปก่อน มันมองผมตาเขียวปั๊ดเลย
“พี่เอย์แม่ง”
“กูไม่ได้หอมมึงนะ น้องหมีโน่น” ผมบุ้ยใบ้ไปที่น้องหมี ตอนนี้โยนกลับไปนอนแอ้งแม้งอยู่หน้าทีวีแล้ว มันมองผมตาเขียวทำหน้าคาดโทษอีกต่างหาก
“พี่เอย์เสียงผมแม่งแต๋วแตกว่ะพี่ เมื่อกี้พี่ได้ยินป่ะ” มันถามขึ้นคงได้ยินเสียงตัวเองร้องอ๊ะเมื่อตะกี้ ผมเห็นแล้วอดขำไม่ได้ ปิงโวยวายเรื่องเสียงตัวเองแล้วทำหน้าตาเหรอหราอย่างคนไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะส่งเสียงอะไรแบบนั้น
ผมก็เลย...
“ได้ยินตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” ผมขำมันว่ะอะไรจะทำหน้าจริงจังขนาดนั้น มันยังล้างจานอยู่แต่ล้างจดจ่ออยู่แค่ใบเดียวนั่นแหละ
“พี่แม่ง”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย มึงอายใครล่ะ อายกู??”
“ไม่อายเหอะ ผมแมน”
“ก็นั่นดิ่ จะไปคิดมากทำไม เสียงแบบนั้นทำให้กูได้ยินคนเดียวรับรองกูไม่บอกใคร ไม่เห็นแต๋วแตกตรงไหนเลย” ผมโกหกมันนิดๆ เสียงโทนนั้นน่ะเร้าอารมณ์ดีจะตายแต๋วเติ๋วที่ไหนกัน มันน่ะยั่วเก่งแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ไอ้ท่าทางหลับตาพริ้มเงยหน้านิดๆเผยอริมฝีปากแล้วแลบลิ้นเลียขอบปากช้า ๆ แบบเมื่อคืนน่ะ ผมนึกแล้วของพาลจะขึ้น ต้องก้มลงไปดู นอนก่อนลูกนอนๆ ผมบอกลูกชายผม
“หมาปิงกูว่าตอนเราเอากันมึงต้องร้องดังแน่ ๆกูจะรอฟังนะๆเหลืออีกกี่วันเดี๋ยวกูรีบเข้าไปนับก่อน” ผมทำท่าจะเดินเข้าไปข้างใน
“ทุเรศว่ะพี่” มันหันขวับมาทันที ดึงมือผมไว้เปื้อนฟองไปหมดเลย
“ไม่มีทางเหอะ คอยดูนะ ผมน่ะจะเงียบกริบ แม้แต่เสียงเรียกชื่อพี่ก็ไม่มีหรอกคอยดู๊ววว”
หึหึหึ เออกูจะคอยดู เมื่อคืนมึงซึนบนเตียงนะกูว่า หึหึหึ
“พี่เอย์ครับ วันนี้ผมทำห้องเสร็จแล้วขอออกไปเลยนะ” ผมยื่นมือเข้าไปล้างฟองออกเสร็จแล้วสอดมือเข้าที่เอวมันกอดมันเอาไว้ ดูมันล้างแก้ว
“ไปไหน ที่ร้านเหรอพี่ขมยังไม่หาย??”
“หายแล้วครับแต่คือก็อยากไปช่วย วันนี้ผมว่างทั้งวันอยู่แล้ว”
ผมพยักหน้ารับรู้ กะว่าตอนเย็นจะแวะเข้าไปหาโดยที่ไม่บอก ผมก็นั่งยิ้มวางแผนของผมคนเดียว
ติ๊ดดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปิงเดินไปเปิด คือเราก็มองหน้ากันก็รู้แล้วว่าใครจะมา ปรากฏว่าเป็นเธอจริง ๆ นานะมาแล้ว ครั้งนี้อันวาไม่ได้มา เธอให้เหตุผลว่าจะให้ผมช่วยพาเธอไปหาเนิร์สเซอรี่ดี ๆ ฝากอันวาเข้าเรียนสักเดือนสองเดือน
“โทษทีครับเอย์ไม่ว่างจริง ๆนี่ก็กำลังจะออกไปข้างนอก”
“งั้นพรุ่งนี้ได้ไหมคะเอย์ นามาหาอีกนะๆ” เธอโผเข้ามาเกาะแขนผม เจ้าปิงมองตาเขียวแล้ว
“คือผมไม่สะดวก... // พี่เอย์ให้ผมพาคุณนานะไปก็ได้นี่ครับ” เสียงผมกับปิงพูดขึ้นพร้อมกัน ปิงมันเดินเข้ามาใกล้หยิบกระเป๋าส่งให้ผม
“พี่รีบไปเถอะครับไหนว่าอาจารย์นัดสิบโมง เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง พี่นานะไปกับผมนะครับนะ เดี๋ยวผมจะพาหาสถานที่ดี ๆเลย รับรองพี่ต้องประทับใจผมแบบไม่มีวันลืมแน่นอน”
ผมขยับสายตามองปิง เห็นมันปั้นยิ้มให้นานะ แต่คุณเชื่อไหม..รอยยิ้มแบบนั้นของมันผมว่ามันโคตรเจ้าเล่ห์และน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้
“เอย์ว่าไงคะ จะให้นาไปกับน้องปิงเหรอ” ปิงหันขวับหาผมทันที สายตานี่คือบังคับให้ตอบเลยว่าใช่ ผมไม่รู้มันกำลังคิดทำอะไรอยู่
“อ่า ครับ ให้ปิงพาเที่ยวละกันนะ เดี๋ยวผมต้องออกไปแล้วมีอะไรก็บอกปิง” ผมเห็นหมาปิงมันยกยิ้ม
ก่อนออกไปผมยัดบัตรเครดิตแบบฟรีไซน์ใส่มือให้มัน ปิงฉีกยิ้มร่าแล้วบอกไม่ต้องห่วงแต่หน้าตามันนี่คือเจ้าเล่ห์แบบมากๆ
เอาเหอะ ทำอย่างที่มึงสบายใจ
ไว้กลับมาเดี๋ยวผมได้รู้ว่ามันพานานะไปทำอะไรที่ไหนมาบ้าง คอยดูความแสบของมันก็แล้วกัน
Tbc.
# พี่เอย์มาเร็วกว่าทุกครั้งค่ะ จริงๆยังไม่ถึงคิวแต่ขอแทรกก่อนละกันเนอะ ไม่งั้นจะดราม่ากันนาน ผิดพลาดตรงไหนช่วยมองผ่านไปนะคะบทนี้เขียนยากเขียนสดโนสต๊อค ยอมรับว่าเขียนเอตั้นพาร์ททีไรเราเหนื่อยมากทุกที โฮกกกกก หมดพลัง
# ยาวแบบนี้เบื่อไหมคะ โทษทีนะ เราหาที่ลงไม่ได้จริง ๆ แต่ตอนต่อๆไปไม่ยาวแล้วค่าจะพยายามให้สั้นลงเนอะจะได้อ่านง่าย ๆ สบายตา
# ขอบคุณทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันเสมอค่ะ คนอ่านน่ารักค่ะเรามีกำลังใจเขียนให้อ่านต่อนะ คึคึ :mew1:
#ช่วยเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปด้วยนะคะ
ปล.สะดุดตรงไหนบอกได้นะ แล้วก็..ตอนหน้าคอมเมดี้คัมแบ็คค่ะ กิกิ แต่ก่อนหน้านั้นขอหยุดชาร์ตพลังสัก.....วันนะจร๊ะ :กอด1:
-
แปะไว้เดี๋ยวมาอ่าน Huhu :pig4:
-
กรี๊ดดดด มาต่อแล้ว ยาวสะใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ
พี่เอย์ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ ปลื้มมากกกกกกกกกกก
น้องปิงจะมาไม้ไหนเนี่ย จะพานานะไปไหนนนน รอติดตาม
ชอบยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดด
อันนี่ไม่ทราบว่ามาครึ่งเรื่องหรือยังคะ หรือยังมีต่อ! (ขอให้มีต่อยาวๆๆๆๆๆๆๆ)
พี่เอย์ชวนฟินจริงๆ
(ขอไทม์สคิป 3 เดือนเลยได้มะคะ :hao7: :hao7:)
-
กรี้สสส พี่เอย์ ตอนนี้ยาวจุใจมากกก เราชอบบบบ รอเมื่อไหร่จะสามเดือน คนแต่งรีบมาต่อนะจ้ะ อยากเสพความฮาของน้องปิงงง อิ้อิ้
-
ยาวสะใจจริงๆ
แต่พี่เอย์ก็ช่างคิดได้นะ ไม่บอกเพราะไม่เห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญ
ถ้าตัวเองโดนอย่างนี้บ้าง จะดิ้นขนาดไหนเนี่ย
-
เกรงใจ ตอนต่อไปไม่ต้องตัดทอนให้สั้นก็ได้ ยาวๆ นะชอบ
รอชมความแก่นของน้องปิงตอนหน้า
น้องนานี่สมควรโดนเนอะ
-
ยาวมาก ยาวได้ใจ
ชอบพาร์ทของพี่เอย์ว่ะ
ฟินดี คนละเรื่องกับน้องปิง
รายนั้นชอบเอาแต่ใจ
คนอะไรชอบมโนเอาเอง...หมาปิงงง
ว่าก็ว่าเถอะ นี่ไม่ได้หื่น
แต่รอวันที่หมามันเสร็จพี่เอย์จริงๆ
คงจะฟินน่าดูเนอะ =,.=
-
เนื้อหาเยอะก็ดีแล้วค่ะไม่เบื่อๆ
ตอนก่อนหน้านี่หัวใจจะวาย พี่เอย์รับบทแลดูแย่มากๆเลวสุดๆไปโดนมิได้ตั้งใจสินะ :katai1:
ดีขึ้นมากเลยค่ะ ต้องยกความดีให้คนแต่งมากู้สถานะการใว้ได้ทัน คนอ่านเกือบโกรธพี่เอย์ฝังใจละ :katai4:
-
อ่านพาร์ทพี่เอย์ตอนนี้แล้วแบบรู้สึกเลยว่าพี่เอย์หลงปิงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ความในใจพี่เอย์ เป็นการสารภาพผิดที่ยาวมาก!!!!
แต่บอกเลยว่าดีค่ะ ในเมื่อตอนทำผิดทำหมาปิงร้องไห้เสียใจเสียความรู้สึกไปขนาดนั้น ตอนสารภาพก็ควรจะยาวเช่นกัน!!!!!
เหตุผลพอฟังขึ้น แต่อย่างที่บอกไปถ้าบอกน้องไปตั้งแต่แนกก็คงไม่เป็นแบบนี้
ส่วนคนที่อยากจะจับมาฟาดรายแรกคือพี่ซีซ่าร์ ผลจากการกระทำนำมาซึ่งความเดือดร้อนน้อวชายพี่นะคะ
ส่วนคนที่สองนานะ!!!! ผู้หญิงที่มีลูกแล้วแต่ก็คิดจะมาจุดถ่านไฟเก่า เกลียดดดดดพูดเลยว่าเกลียดผู้หญิงประเภทนี้ที่สุด รู้ๆทั้งรู้ว่าเค้ามีคนรัก ก็ยังจะหน้าด้านหน้ามึนมาเสนอตัว เกลียดดด!!!!!
แต่ไม่เกลียดอันวา น้องน่ารัก เกลียดไม่ลง เด็กไม่ผิด
หลังจากนี้มีอะไรก็ต้องพูดกัน เข้าใจนะพี่เอย์
ส่วนหมาปิง จัดเต็มยัยนานะเลยค่ะ เอาให้จำแบบมิรู้ลืมมมมม :katai1:
-
:pig4: :pig4: :give2:
-
:pig4: ขอบคุณค่ะที่มาแบบยาวๆเลย ถูกใจสุดๆที่พี่เอย์มาเคลียร์ชัดๆบนเตียงแบบนี้ 555
ตอนหน้านี้แบบจัดหนักจัดเต็มเลยนะหมาปิง เอาให้รีบซื้อตั๋วเครื่องบินกลับแทบไม่ทัน :m16:
-
จัดมาเลย ชอบยาว ๆ
-
นานะแกเสร็จแน่ 555555555555
หมาปิงแสบนะขอบอก พี่เอย์ก้อนะน่ารักเกิ๊นนนนนนนนน
รอตอนต่อไปนะคะ
-
รักพี่เอย์หมาปิงที่สูดๆๆๆ
-
ปิงงงง
จัดเลยยยยยยยยยยยยย
-
:hao5:ขอโทษนะพี่เอย์ที่เข้าใจผิด ลงโทษหมาปิงแล้วกัน
-
พอมาอ่านมุมมองของเอย์แล้วก็เข้าใจอะไรมากขึ้นกับความเป็นตัวตนของเอย์
แต่พอเริ่มมีอีกคนเข้ามาในชีวิต บางอย่างที่เราเป็นก็ต้องปรับตามไปด้วย
ไม่งั้นก็จะกลายเป็นความไม่เข้าใจ จนปิงเกือบจะยอมแพ้และก้าวออกไปโดยไม่เข้าใจอะไรเลย
เอย์นะเกือบไปแล้ว ดีนะหาวิธีอธิบายได้ถูกทาง 55 ปิงครางเลย หุหุ
แล้วก็ปิงตัวแสบของพี่เอย์จัดการนานะให้เข็ดขยาดไปเลยนะ
เอาให้หล่อนไม่กล้ามาหาพี่เอย์ของปิงซะเลย
รอคอยตอนต่อไป อยากรู้ว่าปิงจะจัดการอย่างไร ถึงขนาดเอย์ยังกลัวๆ
:laugh:
-
ตอนแรกนี่อยากฆ่าเอย์มากกกกกกกก
ปากหนักไปไหนคะคุณพี่
ซีซ่าก็เห็นแก่ตัวเกิ้นนนนนนนนนน
หาเรื่องให้น้องตล๊อด ไม่ชอบเลย นึกว่าจะนิสัยดี แย่มากกกกกกกกก
คุณนานะก็ขอให้โดนปิงปิงจัดเต็มนะคะ
หมั่นไส้เกิน ชะนี!!!!!!
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
:hao7:กรี๊ดดดด จัดหนักๆนะหมาปิง ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
พี่เอ์ แมนนน น่ารัก ตรงกับที่คิดไว้แล้วเชียว ลูกของซีซาร์นี่เอง
สนุกมากๆๆๆๆค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
หมั่นไส้ชายเอย์ที่ไม่บอกแต่แรก
แกคิดว่ามันไม่เกี่ยวกับแกสองคน แต่ชะนีนางนี้จ้องเคลมแกอยู่ มันเกี่ยวเต็มๆเลยนะ :m16:
ถ้าปิงมันเตลิดไปก่อน แกได้ตามง้อไม่ทันแน่
หนูปิงจัดการชะนีนานะให้เข็ด อินี่ไม่รู้อะไรควรไม่ควร :beat:
-
พี่เอย์น่ารัก :impress2: หมาปิงจะพาแม่นานะไปทำไรน๊า งานนี้มีมัน :laugh:
-
อรั๊ยยยย พี่เอย์ๆๆๆๆๆ!! ขอสมัครเป็นติ่งค่ะ!
คราวหน้าอย่าซึนอีกนะ เดี๋ยวหมาปิงไม่รักไม่รู้ด้วยเน่อ
อิอิ
-
น้องปิงอย่าแกล้งเค้ามากล่ะ เอาแค่เผ่นกลับบอสตันไปเลยอ่ะ :laugh:
-
ยาวอย่างนี้ล่ะจุใจสุด
จะรอดูความแสบของหมาปิง
กี่วันก็จะรอจ้า
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยาวสะใจดีมากไม่เบื่อหรอก น้องปิงเล่นงานยัยนาให้อยู่ไม่ได้เลยนะ
-
คิดได้นะคุณชาย เรื่องแฟนเก่าน่ะ
มันเป็นเรื่องที่สำคัญมากเลยนะ
หมาปิงได้ไฟเขียวแล้ว
คราวนี้มันส์
-
ยกนิ้วให้พี่เอย์เลย
-
ชอบอ่านยาวๆ ค่ะ จุใจดี
ดีใจที่ไม่มีมาม่าแล้ว
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :
ค้างอีกแล้วอะอยากอ่านอีกมาต่อยาวแบบนี้และดีแล้วชอบอะอ่านมันมาก
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
จัดเต็มเลยนะปิง :z4:
-
อยากให้ถึง3เดือนเร็วๆๆ ต้องเป็น nc ที่ขำกลิ้งแน่ๆเลย หมาปิงติดเชื้อซึนจากคุณชายเอย์ซะแล้วววว
-
ชอบๆ ยาวสะใจมากกกกก
รอคอยคอมมาดี้ เรื่องนี้เหมาะกับคอมมาดี้มากกว่านะ หมาปิงจะจัดยัยนานะ ยังไงนะ อยากอ่านนนนน
รอวันเค้าได้กันด้วย :-[
-
เปลี่ยนพี่เอย์เล่าแทนเหอะอ่านแล้วไม่เครียด แอบเจ้าเล่ห์ด้วย
หมาปิงช่างคิดมาก ขี้น้อยใจ ขี้หึง ขี้งอน คนอ่านนอยด์ตาม
-
มาม่าชามนี้ใครผิด!!! :z3:
ตอบเลย อิพี่เอย์ :z6:
ก็ดู๊ มาบอกว่าเป็นเรื่องไม่สำคัญก็เลยไม่บอกหมาปิง แล้วคิดดู ใครๆก็รู้ หมาปิงมันมโนเก่งขนาดไหน :serius2: แล้วดูนั่น เกือบไปแล้วไหมล่ะ ปิงเกือบหนีไปแล้ว เพราะความปากหนักของพี่เอย์ล้วนๆเลย คือตอนปิงจะออกมาจากห้องแล้วด่าอิพี่เนี่ย คือมันใช่ละ พี่เอย์สมควรโดน :laugh: คราวหลังมีเรื่องอะไรต้องอธิบายแบบเคลียๆ ยิ่งมีแฟนมโนเก่งยิ่งต้องเคลีย5555
ปล.แอบรอให้ครบสามเดือนของหมาปิง อุอิ(ไม่หื่นเล๊ยยย) :hao7:
ปล.2 ตอนยิ่งยาวยิ่งชอบ อ่านเรื่องนี้แทบไม่อยากให้ถึงบรรทัดสุดท้ายเลย อิอิ :กอด1:
-
จัดการยัยนาาาาาานะนี่ให้ราบ หมั่นไส้มากขอบอก
-
เยสสสสสส อิพี่เอย์ ดีมากที่เล่าให้ฟังจนหมด ดีนะเป็นปิงเป็นคนอื่นคงงี่เง่าใส่อีกซักพัก
แต่นานะ... เยอะจริงแม่นาง ทำตัวแบบนี้อายแทนครอบครัวนางนะเอาจริงๆ มั่วตีคลุมจะหาปั๋วจนน่าเกลียดอ่ะ
-
หมาปิงจะทำอะไร ท่าจะสนุกจนนานะลืมไม่ลง
-
หึๆ ได้ใจคร๊า....รอตอนต่อไปน๊า
-
:hao3: ไม่เบื่อๆชอบยาวๆ อ่านในมุมพี่เอย์แล้วเข้าใจพี่แกมากขึ้นนะ
พี่ซ่าก็ปัดภาระให้เอย์....ไม่ไหวๆ
พี่เอย์หวังให้ปิงปิงเชื่อใจ ...ปล่อยเวลากว่าจะบอก...บางทีน้องมันก็ไขว้เขวนะ
ยิ่งมาเจอแบบยัยนานะอีก...นางยังไม่จบ....ยังอยากได้เอย์ตลอดๆ
จะพานางไปเที่ยว
หมาปิงจัดหนักเลย...จะจัดยังไง...ลุ้นๆๆๆ
ตอนหน้าท่าจะมัน 5555555
:hao7:
-
รอหมาปิงจัดการนังชะนี เอาให้สะใจแม่ยกหน่อยนะลูก
เสียดายว่าชะนีมีลูกน่ารัก เกลียดเด็กไม่ลง
ปล. ชอบยาาวๆจ้า มาแบบยาวๆนะ สะใจดี .. ตอนสั้นๆ เด่วค้าง
-
เมื่อไหร่หมาปิงจะยอมพี่เอย์ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
น่ารัก น่าหยิก หมาปิงจัดเต็ม !!
-
อย่ามาถ่านไฟเก่านะพี่เอย์ ยัยนานะเหมือนจะไม่อยากปล่อยเลยนะ พยายามเข้าหาตลอด
-
สนุกมากเลยค่ะ ไม่น่าเบื่อเลย จริงๆยาวๆก็ดีนะ เราชอบ อ่านเพลินจุใจเลย 555 :man1:
รอดูหมาปิงปิงจัดการยัยนานะนะคะ
ท่าทางจะแซ่บน่าดู
ขอแบบจัดหนักจัดเต็ม หมั่นไส้นางมานาน o18
-
ชอบยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากรู้ว่าน้องปิงจะทำไงต่อ
คูนี้น่ารักมุ้งมิ้งจริงๆ อ่านตามรวดเดียวแบบไม่พักเลย :katai2-1:
แอบรอตอนต่อไปเบาๆ :katai3:
-
เอย์กับหมาปิง มีบางอย่างที่เหมือนกัน คือ การมโน คิดเองว่าอีกฝ่ายจะเป็นแบบนี้ๆๆๆๆๆ เช่น หมาปิงมโนเก่งอย่างที่เห็นเรื่องนานะ แต่ก็เข้าใจนะจุดๆนี้เพราะถ้าไม่เป็นปิงคงไม่รู้สึก คือแฟนกุนะเว้ย แล้วโทรคุยกับ นีแฟนเก่าทุกคืนๆ ไม่ให้คิดมากได้ไงเนอะ
ส่วนเอย์ มันคิดว่าไม่สำคัญที่จะต้องบอกปิงกับเรื่องนานะ มันถึงได้เกิดประเด็นดังกล่าวไงละ
แก้ง่ายๆ คือคนเป็นแฟนกัน จะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็ควรบอกกันไม่ใช่คิดว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญไม่อยากให้รู้ให้เครียดเปล่าๆ เอย์นิก็เห็นเเก่ตัวนิดๆนะหรือจะไม่นิด ที่ไม่คิดจะบอกปิงเพราะกลัวว่าจะมากระทบกับความสุขในปัจจุบันนี้
รอตอนหน้าหมาปิงแก้เผ็ด ชะนีนานะ เอาให้เเซ่บเลยนะน้องหมาาาาา :katai2-1:
-
พี่เอย์คิดเยอะดีนัก โดนไปหลายตุ้บเลย สม
ตอนหน้าน้องปิงจัดให้นะคะ รรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรอก่อนนะ ยัยนานะ55555555
:กอด1:
-
:mew3: ยาววววว ชอบมากเลย อ่านจุใจ :mew1:
-
พี่เอย์ เราไม่โกรธกันนาน เราให้อภัยพี่เอย์แล้ว เพราะหมาปิงน่าเอ็นดูมาก ที่หมาปิงน้ำตาร่วงอะเพราะโล่งใจหรอกพี่เอย์ :-[
รอดูซิว่าหมาปิงจะทำอะไร ยัยนานะนี่ร้ายกาจกว่าที่คิด ตอนแรกนึกว่าแค่แฟนเก่าอยากจะบริหารเสน่ห์ นี่อะไร หล่อนแย่อะ โอ๊ย ดีใจที่พี่เอย์ไม่มีเยื่อใยกับนางแล้ว หมาปิงงานนี้จงจัดไปอย่าให้เสีย!!
-
มันต้องอย่างน้าน!!!!!
-
ได้อ่านยาวๆ เค้าชอบบบบบ
อ่านพาร์ทนี้แล้วค่อยหายเครียดหน่อย
ตอนก่อนว่าพี่เอย์ไปเยอะ ไม่ยอมบอกความจริงปิงซะที
พออ่านตอนนี้เลยพอเข้าใจ เรื่องมันเย้อออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่แหม มีฉากหวีทๆบนเตียงด้วยอ่ะ เขินเลยยย
ขออีกๆๆๆ นี่รอคอยอีกกี่วันจะสามเดือนนะ
อยากเห็นหมาปิงโดนจัดการ 555555
-
นี่ถ้าอยากได้คำอธิยายดีๆละเอียดๆจากพี่เอย์
หมาปิงมันต้องลงทุนลงแรงขนาดนี้เลยเรอะ
เข้าทางเลยสิ กำไรเห็นๆอ่ะ พี่เอย์
ตอนหน้ารอดูความแสบของหมาปิงที่จะประเคนให้นานะ
-
ยาว.........สะใจดี ขอแบบนี้อีกเยอะๆ
หมดจากดราม่า ตอนหน้าจะได้ขำขัน กับความเกรียนของหมาปิงแล้ว
ส่วนพี่เอย์(หลังจากที่เรียกเหี้ยเอย์มาหลายตอน) รีบทำคะแนนกับคนอ่านด่วน เสียคะแนนความนิยมไปเยอะ
-
อร้ายยยยยย :katai2-1: อยากได้ NC แบบ ในห้องครัวอะคะ ปิงปิงใส่ผ้ากันเปื้อน พี่เอย์อยู่ด้านหลัง ไรงี้อิอิ :oo1:
-
ฟังเหตุผลแลัวhereมากกกกกกกกกกกกกก
คือคิดจะปิดยังเค้ายังพอเข้าใจว่าซีซาส์ขอร้อง
แต่นี่มีการบอกว่า ผมไม่เห็นความสำคัญที่จะต้องอธิบาย มันไม่อะไร ไม่สำคัญที่ปิงจะต้องรู้
แต่มาเสือกขอให้ปิงเชื่อใจ ดูไม่ได้สำนึกอะไรเลยว่าการปิดบังเรื่องแบบนี้มันทุเรศกับคนที่เรียกว่าแฟน
ถึงจะไม่มีอะไร แต่พฤติกรรมมันมี ยังบอกด้วยซ้ำว่าไม่อยากให้ปิงจับมือถือ คิดว่าคนเป็นแฟนกันจะไม่สงสัยหรือคิดมากหรอ
มีการมางอนกลับหาว่าเขาไม่เชื่อใจ โยนหน้าที่เชื่อใจให้คนอื่น บอกว่าถ้าปิงเชื่อใจก็จบ ง่ายดีเนอะ แต่การกระทำนี่ตรงข้ามมาก
เชื่อใจกูนะ ทำ/มไม่เชื่อใจกูล่ะ เชื่อใจกูสิ แต่กูไม่บอกอะไรมึงหรอก มึงไม่จำเป็นต้องรู้ มือถือก็อย่ามาจับ ช่วงนี้อยากมีความลับ
ไม่มีอะไร แค่คุยทางไกลกับแฟนเก่าแล้วมึงมาเจอพอดี แต่กูก็ไม่อธิบายอะไรหรอก มึงต่างหากที่ต้องเชื่อใจกู
กอดกับแฟนเก่าได้ เพราะกูไมีได้คิดอะไรไง ทำไมไมีเชื่อใจล่ะ
เหอๆแล้วยังมีหน้ามาบอกว่า พฤติกรรมสำคัญกว่าคำพูด. พฤติกรรมมึงนี่ไม่น่าสงสัยเลยเนอะ แลดูย้อนแย้งกันนพ
เห็นแก่ตัวเกิ้นนน
-
หมาปิงน่ารักขนาดนนี้ พี่เอย์จะไปไหนรอด!!? นั่งทามแมชชีนข้ามเวลาไปสามเดือนเลยได้ป่ะ ถ้าปิงจะยั่วพี่เอย์ขนาดนี้ตนอ่านก้รอไม่ไหวค่ะ :hao7: :hao6: :haun4:
-
ชอบแบบยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดจะกลับมาสานต่อความสมพันธ์สินะแต่เสียใจด้วย
พี่เอมีหมาปิงแล้วย่ะ แบร่ๆๆๆๆ :p
-
ไม่ผิดหวังจริงๆที่เชื่อใจพี่เอย์
เราเข้าใจนะ พี่เอย์คิดว่าเรื่องไม่สำคัญคือก็แค่คุยกับอันวาหลานชายคือไม่มีอะไรจริงเลยไม่ได้บอกหรืออธิบาย
ผู้ชายส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ละเอียดอ่อน
แล้วยิ่งคาแรคเตอร์พี่เอย์เป็นแบบนี้อยู่แล้ว เราว่าถ้าบอกเล้าทุกเรื่องละเอียดยิบนี่มันจะแปลกมากกว่า
พี่เอย์ไม่ได้เห้นะคะ พี่เอย์น่ารัก แมนมาก ปลื้มม ติ่งพี่เอย์
ขอบคุณคนเขียนค่ะที่ให้พี่เอย์เล่าโดยละเอียด
เพราะถ้าพี่เอย์บอกปิงไปทุกเรื่องเราจะได้อ่านดรามาแซบๆเหรอ?
นี่แหละพระเอกของแท้ ยอมโดนด่าเพื่อให้คนอ่านได้อิน
ผิดแค่ปากหนักยังดีกว่าผิดเพราะมีชู้นอกใจหักหลังเนอะ เอฟซีพี่เอย์ค่าา
สุดท้าย รักคนแต่งนะ กอดๆ :กอด1:
-
ดีใจจัง เข้าใจกันแล้ว
ไม่งั้นคนอ่านน้ำตาท่วมแน่ T_T
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
น้ำตาที่ปิงเสียไปผมว่า มันเป็นความรู้สึกโล่งอกและสบายใจมากกว่าที่อันวาไม่ใช่ลูกของพี่เอย์
มากกว่าจะเสียน้ำตาให้ซีซ่าสอย่างที่พี่เอย์เข้าใจ
สู้สู้หมาปิง :mew1:
สู้สู้พี่เอย์ :oo1:
สู้นะครับนักเขียน :L2:
-
ปิงแสบจะจัดการได้ราบคาบมั้ย ลุ้นและเชียร์น้องสุดๆ ถ้าเธอกล้าเผชิญหน้าขนาดนี้ คิดว่าเธอน่าจะเอาอยู่ค่ะ
ขนาดพี่เอย์ยากๆ ปิงยังเอาอยู่เลย มัดใจเขาซะหมอบราบคาบแก้ว ปิงเริ่ดที่ซู้ดดดดด
ความในใจจากพี่เอย์ก็ถือว่าน่าพอใจ แกก็ชัดเจนของแกนะ ที่ไม่อยากเล่าเพราะไม่เห็นจะสำคัญ เออ ก็จริง
แค่ชะนีแฟนเก่าที่อยากเรียกแกว่าปั๋ววววๆๆๆๆ ใจจะขาด นางพี่นานะนี่ยังไง มีลูกคนพี่แต่จะเอาคนน้อง
จะให้ลูกมีพ่อเป็นคนน้องอีก นังหน้าด้าน ทำอะไรไม่มีอายเลยเนอะ เสียดายพี่ซ่าร์ว่ะค่ะ
ไม่น่าพลาดเล้ย สลัดยากเพราะมีสิ่งเกี่ยวโยงกันอยู่นี่ล่ะ ลูกทั้งคน หลานทั้งคน
เออ รู้ละ ใครจะช่วยจัดการเรื่องนี้ได้ น้องทอมคู่หมั้นไงคะ นางก็จัดว่าเด็ดนะ
ชอบตอนที่พอพี่เอย์เริ่มเอาปิงไม่อยู่ก็เลือกปิงแทนที่จะเลือกชะนีอยู่ร่ำไป ให้เห็นไปเลยว่าใครสำคัญ
จบด้วยพี่เอย์หื่นนนนนว่ะ แหม่ ชัดเจนก็เรื่องบนเตียงนี่นะคะ พระเอกชั้นจัดว่าเด็ดดดดด
ขอบคุณค่า
-
อยากให้ครบสามเดือนเร็วๆ
อยากฟังเสียงปิงแต๋วแตกอยู่บนเตียง
คึคึ :hao6:
-
:pig4: :pig4:
-
ต้องขอบคุณเอย์ที่มาไขความกระจ่างให้เราก่อนจะเกลียด ยังไงก็รอหนูปิงจัดเต็มนะ นางช่างเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดอะไรแบบนี้นะ
-
จัดหนัก จัดเต็มไปเลยนะน้องปิง
5555
มีลางว่าตอนหน้า แสบแน่ๆ
ปิง vs นานะ
ปิงไฟว์ติ้งครับบบ
-
จัดหนักๆ เอาให้วิ่งแจ้นกลับบอสตันไปเลยนะปิงปิง หึหึหึ :z13: :z13: :z10: :z10: :z3: :z3: o13 o13
-
ในที่สุดก็พูดแล้วนะ คุณชาย แหมกว่าจะเอ่ย ต้องให้น้องปิงมันด่าซะก่อนถึงจะสำนึกได้ :m16: น้องปิงอย่าเพิ่งไปใจอ่อน รอคุณชายให้มันจัดการนังชะนีนานะให้แจ้นวิ่งจุกหอย เอ้ย จุกตูด กลับเมกาไปก่อน เราเป็นนางเอกยังไงได้อยุ่แล้ว แต่ควรจะสั่งสอนให้หลาบจำทั้งคุณชาย และ นังชะนี ที่ด้านไปทุกด้าน ยัดเหยียดทั้งตัวเองอย่างน่าเกลียด ไม่นึกถึงลูกเอาซะเลย :angry2:
แต่ชอบอ่านความคิด คุณชายนะ มันดูเหมือนไม่มีอะไร แต่โคตรเจ้าเล่ห์เลย :hao6: อย่าให้ถึงสามเดือนในความเป็นจริงเลยนะ ที่เขาจะ :oo1: เอาสามเดือนในนิยายนะ อยากมโน :haun4: :pighaun: รอๆๆๆ
-
พอมารู้ความรู้สึกของพี่เอย์แล้ว ฮีก็ชัดเจนนะ ไม่สำคัญเลยไม่จำเป็นต้องพูด แต่พี่เอย์คับถ้าไม่พูด ใช่ว่าทุกคนจะเข้าใจพี่หมดนะ
ปิงปิงจัดหนักยัยนานะเลยนะ เอาให้รู้ว่าชั้นน่ะตัวจริง
คือชอบอ่านแบบยาวๆนะ เพลินดี
รอตอนต่อนะคับ
-
ดีใจจิงๆที่อดใจไว้อ่าน 2 ตอนรวดดดดด
ไม่งั้นค้าง คลั่งตายแน่!!! :hao7: :hao7: :hao3:
รอตอนหน้า ปิงจัดการยัยนานะให้ไม่ต้องเจ๋อมาอีกเรยนะ o3 o3 o3
-
:pig4:
-
ผลัดกันซึน :laugh:
รอครบสามเดือนนะ บอกเลย :hao6:
-
อั้ยยะๆๆ ปิงจัดเต็มเลยจ้า เาให้หนีกลับไปเลยนะ
-
พี่เอย์ก็ปากหนักตลอดล่ะนะ แถมยัยนานะยังมาขัดจังหวะตั้ง 2 ครั้ง 2 ครา
กว่าจะเข้าใจกันได้ ลุ้นซะเหนื่อยเลยครับ
จะว่าไปพี่เอย์ก็เจ๋งใช้ได้เลย
ใช้แผน...แฟนงอนต้องง้อบนเตียง คึคึ พี่มาถูกทางแล้วล่ะ จัดกันไป
มันได้ผลใช่ม๊าาาาาา..... :z1: :z1:
สุดท้ายหมาปิงมันร้ายกว่าที่คิดจริงๆด้วยสิ มันต้องอย่างนี้ เกรียนมาตลอดเรื่องขนาดนี้
จะมาโลกสวยยอมแพ้ผู้หญิงที่พี่เอย์บอกจบไปแล้วทำไม
จะรอติดตามว่าน้องปิงมันจะจัดอะไรให้ยัยนานะบ้าง สนุกแน่ๆครับงานนี้
-
น่ารักมากกกกก ปิงทำเป็นซึนนะ เดี๋ยวรู้เลยยย o18
นานะนี่เยอะนะจ๊ะ หวังอะไรอยู่เหรอ หึหึ :z6:
-
น้องปิงจัดหนักเลยค่ะ เอาให้นานะถอยกลับไปไม่ทันเลยนะ
-
มายาว ๆ ก็ไม่เบื่อหรอก
พี่เอย์ได้ใจคนอ่านไปอีกมาก ดีนะที่รีบเคีร์ย
ไม่งั้นเสียกำลังเสริมไปมากแน่ ๆ
-
ดีนะที่ไม่ว่าคุณชายไปแรงๆ 55555
เคลียร์เลยตอนนี้ ยกนิ้วให้ว่าที่สามีหนูปิงเลยจ้า อิอิ
-
พี่เอย์ น้องเข้าใจค่ะน้องเข้าใจ :mew1: แต่เหวี่ยงยัยนานะไปให้ไกลๆกว่านี้แล้วน้องจะให้อภัย :katai3:
-
แม่เจ้า!!! ยาวได้สะใจจริงๆ พี่แอย์เคลียร์แล้ว ก็รอดูความเจ้าเล่ห์ของปิงกันต่อ
-
วันนี้มาไหมน้าาา :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ไม่เป็นไรเลยเราชอบยาวๆค่ะ :mew1:
รอตอนหน้า หมาปิงสู้ๆ :mew3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยาวๆ แบบนี้ชอบค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :pig4:
-
อยากเห็นปิงสร้างความประทับใจ ไม่รู้ลืมจุง
รอแทบไม่ไหวแหนะ
-
มาแบบยาวๆนั้นแหละดีแล้วววววว
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาป่าววววว มาป่าววววคะ
-
ขอบคุณ :)
-
รอค่า
-
รอตอนต่อไป.... :katai5: :katai5: :katai5:
-
อ่านตั้งแต่ดึกวันที่ลงแล้วแต่ลืมเม้น.....วันนี้มาเม้นแล้วนะน้องปิงกับพี่เอย์....คิดถึงจังวันนี้จะรอนะคราบ..อิอิ
-
ไม่มีคำว่ายาวไปอยู่แล้วสำหรับพี่เอย์ และหมาปิง ชอบมว้ากกกก 5555+
ดีนะเอย์ตั้นกลับตัวเร็ว ไม่งั้นหมาปิงทิ้งแน่ๆ
ขอให้นานะทำใจได้ไวๆ หายไปตั้งสามปีจะกลับมาหาเรื่องอีกทำไมไม่รู้
-
เข้ามารอแม้ยังไม่ถึงเวลา ฮาๆๆ :katai1: :katai1:
-
พี่รู้ไหม ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ ( '')( '')
-
รออออออออออออออออออออออออออ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
คิดถึงพี่เอย์ครับ :ling1: :ling1:
-
พี่เอ๊~ คิดถึงแล้วนะ :ling1:
-
พี่เอย์ จ๋าา าาาาา เมื่อไหร่จะมาาาา าาาา าา
-
http://www.youtube.com/v/0x38rbfg3Ds
#18 หมาเกรียน
“พี่เอย์รีบไปเถอะครับไหนว่าอาจารย์นัดสิบโมง เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง พี่นานะไปกับผมนะครับนะ เดี๋ยวผมจะพาหาสถานที่ดี ๆเลย รับรองพี่ต้องประทับใจผมแบบไม่มีวันลืมแน่นอน”
นั่นคือสิ่งที่ผมบอกกับคุณชายเอย์ตั้นไว้ก่อนที่มันจะยัดบัตรเครดิตใส่มือผมแล้วออกจากห้องไป ความจริงผมจัดการเรื่องในครัวจวนจะเสร็จแล้วนะเหลืออีกแค่นิดเดียว เห็นคุณนานะเดินไปนั่งลงแถว ๆ โซฟาผมเลยเช็ดเคาน์เตอร์ต่ออีกหน่อย
“ให้พี่ช่วยไหมจ๊ะปิง” เธอเดินเข้ามาถามยิ้มหวานน่ารัก ผมรีบหันมอง อะไรวะเมื่อกี้ยังเห็นเดินไปนั่งชูคอไขว่ห้างรออยู่ที่ห้องรับแขก ทำไมจู่ ๆ เดินมาที่ครัวเร็วนัก
“คุณนานะรีบเหรอครับ งั้นเดี๋ยวผม......
“อ๊ะเปล่าๆๆๆ ไม่รีบจ๊ะ ปิงทำงานตามสบายเลยวันนี้พี่ว่างทั้งวัน รอปิงเสร็จงานนี่แล้วเราค่อยออกไปกันเนอะ”
ผมยิ้มบางส่งให้ไม่ได้พิสวาสอะไรหรอกนะครับ แต่ยังไม่อยากทำให้ไก่ตื่น หุหุ ในหัวนี่กำลังคิดแผนการณ์บวกลบคูณหารเอาแบบน่ารักๆให้เธอจดจำผมไปอีกนานแสนนาน หึหึ ผมก็ก้มหน้าทำงานเช็ดนั่นนี่ของผมต่อ แต่อดสงสัยนิดนึงไม่ได้ ยัยคุณนานะนี่เดินวนเวียนอยู่กับผมทำไมไม่ยอมไปนั่งรอดี ๆวะเดี๋ยวเดินมาพิงทางซ้ายเดี๋ยวย้ายมาพิงทางขวา ผมเลยมองดูเธออีกครั้ง
อู๊ววววว ทำไมผมเพิ่งสังเกตวะครับ เหี้ยเหอะ ดูชุดที่เธอใส่มาซะก่อน แม่เจ้าเดรสเกาะอกสีเนื้อสั้นกุดเลยนี่หว่า ผมรีบเอามือขึ้นกาง ๆ วัดขนาดแต่ไม่ให้เธอเห็น คืบนึงของมือผมยังจะยาวไปนะผมว่าไม่มีรอยกางเกงในเลยอ่ะใส่ป่ะวะให้ตายสิ นมจากเต้าก็อื้มมมมันจะหลุดลงมาไหมไอ้ชุดเห้นี่น่ะ โอ๊ยตายทำไมตอนแรกตูไม่เห็นวะมัวแต่เอาตาไปดูส่วนไหนของเธออยู่ แหม่ ผมก็ผู้ชายคนนึงนะครับดูดนมมาแล้วก็หลายยี่ห้อ แต่ยี่ห้อคุณแม่ลูกหนึ่งแบบนี้ยังไม่เคยลอง มันจะอร่อยเหมือนยี่ห้อสาว ๆ ป่ะวะหรือจะดูดแล้วฟันผุ กร้ากกกกก ผมก็นึกของผมไปเรื่อย ได้ดูดสักครั้งคงอิ่มไปหลายวันน้องอันวาจะโกรธกูป่ะวะข้อหาแย่งฟาร์มแม่น้องมาดื่ม
“ปิงนี่อารมณ์ดีจริงนะ ยิ้มเก่งจังเลย” ผมก็มองนมมองตูดคุณพี่นั่นแหละครับไม่งั้นจะยิ้มทำไม บ้าสิ
“อา ครับ” ผมเงยหน้ามองไอ้ฟาร์มที่เธอหอบมาจากบอสตันอีกครั้ง สิ่งที่ทำให้ผมยิ้มร่าอยู่แบบนี้แต่เธอคงไม่รู้ เอาจริงๆเลยนะผมเริ่มสงสัยไอ้พี่เอย์มันเคยดื่มป่ะวะ จิ๊! คิดแล้วโมโหมันต้องเคยแน่อยู่แล้วดิ่ ไม่เอาๆ ผมสลัดหัวนิดๆ ไม่คิดเรื่องไม่ดี เราต้องคิดแต่เรื่องตลกขบขันชีวิตเราจะได้มีความสุข
“ปิงจ๋าพี่ถามไรนิดสิ” เธอขยับเข้ามาใกล้
“ครับ” ผมหันมอง ตอนนี้กำลังเอาผ้าเช็ดโต๊ะมาซักอยู่ที่ซิงค์ เธอก็ตามมายืนข้าง ๆ
“คือว่า....แฟนของเอย์น่ะ เขามาที่นี่บ่อยไหมจ๊ะ”
หืม?? แหมพี่นานะครับ แผนสูงนี่หว่า คิดจะหลอกถามไอ้ปิง เรื่องแฟนคุณชายงั้นเหรอ หึหึ คิดผิดคิดใหม่ได้เลยพี่ พี่น่ะถามได้ถูกคนเป๊ะเวอร์มาก ถามถูกเจ้าตัวเข้าจริง ๆ เล้ยยยยยย
ผมได้ทีเลยสิ
“ก็บ่อยนะครับ มาทุกอาทิตย์แหละ” นั่นไง เธอชักสีหน้าทันที ผมก็พูดจริงนะก็ผมมาทุกอาทิตย์จริงนี่ ไม่บาปหรอกไม่ได้โกหกอะไรสักหน่อย
“เหรอจ๊ะ เอย์เขาเสน่ห์แรงแบบเนี๊ยะ มีสาว ๆ มาติดเอย์เยอะมากไหม”
“สาวๆมาติดเยอะสิครับ มีทั้งสาวแก่แม่หม้ายนักเรียนนักศึกษาเลขาคุณครูโอ๊ยเยอะอย่าให้พูดเลย แต่ๆๆๆๆๆ แต่แฟนตัวจริงของพี่เอย์ผมว่าน่าจะมีคนเดียวนะ” ผมแกล้งเธอ แอบมองปฏิกิริยาด้วยนะ คุณนานะกัดปากแน่นเลย คิ้วสวย ๆ นี่ขมวดมุ่นเหมือนคนไม่ได้ดั่งใจ
“จริงเหรอ”
“จริงครับ ผมว่าพี่เอย์ไม่สนใจใครหรอกครับ พี่เอย์รักแฟนคนนี้มาก เห็นว่าคนนี้น่ะชอบทำตัวแบบติดดิน ธรรมดา ๆ กินอาหารข้างทางเดินถนนขึ้นรถเมล์ คือเป็นแค่คนธรรมดาเลยครับ พี่เขาเลยบอกว่าชอบคนๆนี้มากๆ”
“แล้วสวยมากป่ะ เธอสวยเท่าพี่ไหม”
“โอ๊ยย ไม่สวยครับ ไม่สวยเลย ไม่มีคำว่าสวยเลยครับ จริงนะ” มีแต่คำว่าหล่อไง คึคึ นี่ผมไม่ได้โกหกนะ ผมหล่ออ่ะ ทำไม
“ต๊ายตายจริงเหรอเนี่ย ไม่อยากเชื่อเลย หรือว่าสเป็คเอย์เปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้ชอบคนแบบไหนเนอะ” เธอพึมพำของเธอคนเดียว
“แล้วเขาเป็นยังไงหน้าตานิสัยอะไรแบบเนี๊ยะปิงพอจะบอกให้พี่ฟังบ้างได้ไหมจ๊ะ”
“อ๋อได้ครับ ผมรู้ดีเลยว่าพี่เอย์ชอบคนแบบไหนนิสัยยังไง คุณนานะจะฟังไหมล่ะครับผมบอกพี่ได้นะ”
“จ๊ะๆฟัง ๆ ปิงใจดีจังเลยไม่ต้องเรียกคุณเคิณอะไรหรอกเรียกพี่ว่าพี่นานะเลยก็ได้”
“ได้ครับพี่นานะ ผมจะเล่าล่ะนะ”
จากนั้นผมก็เล่าโน่นเล่านี่ให้เธอฟัง เล่าว่าพี่เอย์ชอบคนผมสั้นใส่กางเกงแต่งตัวแบบลุย ๆ ชอบเล่นกีฬาทำงานบ้านเก่งแล้วที่สำคัญคือต้องทำตัวติดดินไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย ผมบอกเธออีกนะว่ารู้สึกแฟนพี่เอย์คนล่าสุดนี่จะขับมอไซด์ด้วย เธอตกตะลึงตานี่โตเลยสิ ยิ่งไอ้สีดำๆที่กรีดปาดมาบนขอบตานั่นดูใกล้ๆแม่งโคตรน่ากลัวอ่ะมันแหลม ๆชี้ๆขึ้นไปด้วย แล้วเธอพูดแต่ไม่อยากเชื่อๆวนอยู่ประมาณสิบรอบได้ คือพึมพำนั่นแหละ
วันนี้พี่เอย์ใช้เบนซ์ดำเพราะงั้นบีเอ็มสีขาวจึงจอดแช่อยู่ ผมหยิบกุญแจที่อยู่ในห้องแล้วพาคุณนานะแฟนเก่าเข้ากรุของคุณชายไปทำธุระเรื่องเนิร์สเซอรี่ของน้องอันวา เธอตกลงใจทันทีคือผมรู้บ้านเธอแล้วตั้งแต่เมื่อวานที่ไปส่งเพราะงั้นผมรู้ว่าแถวนั้นมีเนิร์สเซอรี่ดี ๆ อยู่เลยพาเธอไปรู้จัก
“พี่หิวรึยังครับ” ผมถาม พร้อมถอยรถออกจากซอย คือโรงเรียนนี้อยู่ในซอยแคบมากดีนะที่ไม่มีรถผมเลยถอยได้สะดวก คุณนานะเอาแป้งขึ้นมาตบ ๆ ผมก็งงนิดๆก่อนลงเธอก็ตบพอขึ้นมาเธอหยิบแป้งขึ้นมาตบอีกแล้ว
เอาเป็นว่าถึงเวลาเล่นสนุกของผมแล้ว เอาแบบเบาะๆพอเนาะเดี๋ยวจะว่าผมไม่สุภาพบุรุษกับผู้หญิง
“เดี๋ยวผมพาพี่แวะทานข้าวนะครับ พี่อยากไปร้านที่พี่เอย์ชอบพาแฟนไปกินไหมล่ะครับ ผมรู้จักนะร้านนั้น เดี๋ยวผมพาไปกินได้ พี่เอย์เคยบอกว่าชอบคนที่ติดดินกินอะไรง่าย ๆ แบบนี้ ผมว่าพี่ควรจะเรียนรู้ไว้ถ้าพี่อยากชนะใจพี่เอย์นะครับ” ผมตะล่อม
“อ๊ะจริงเหรอ ปิงจะพาพี่ไปจริงนะ” เธอทำน้ำเสียงตื่นเต้น คือจริง ๆ แล้วเธอก็อยากไปอยู่แล้วแหละ เข้าแผนผมพอดี
“ครับ เดี๋ยวผมจะพาพี่ไปลองกินดู แล้วพี่นานะจะได้รู้ไงว่าเดี๋ยวนี้รสนิยมพี่เอย์เขาเป็นแบบไหนยังไง จะได้ทำตัวให้ถูกใจพี่เขาได้ไงครับ”
“ได้เลยจ๊ะ ปิงพาพี่ไปกินเดี๋ยวนี้เลยนะ ดูซิว่ายัยนั่นจะกินหรูกินต่ำขนาดไหน เดี๋ยวพี่เอามาปรับใช้เอง ว่าแต่ให้ปิงพาพี่ไปเป็นพอ”
“โอเคเลยครับพี่” หึหึ ผมจัดให้เจ๊เลยครับ
ประมาณครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นรถบีเอ็มคันโก้ก็มาจอดลงที่หน้าร้านอาหารอีสานส้มตำแม่ตะนาวศรี ผมก้าวลงจากรถเธอรีบเดินตามลงมายืนอยู่ข้าง ๆ กัน คือชุดแม่คุณก็นะ โคตรของความโป๊แล้วยังไม่พอยังจะใส่ส้นสูงแหมปรี๊ดอีกต่างหาก ผมพาเธอเข้าไปในร้านแม่จะคิดไปว่าผมพาแฟนเข้าบ้านป่ะวะเนี่ย แต่ก็จำเป็นต้องพามาจะแกล้งเธอทั้งทีเดี๋ยวไปเป็นลมเป็นแล้งอยู่ที่อื่นผมจะแย่เอา อย่างน้อยตรงนี้ผมยังเทคแคร์เธอได้
“อ้าวปิง” พอเข้าไปได้แม่ร้องทักทัก กำลังจะอ้าปากพูดอะไรกับผมต่อไม่รู้เห็นคุณผู้หญิงเดินตามเข้ามาด้วยแม่อ้าปากหวอหุบไม่ลงเลย ลำบากผมต้องเดินไปสะกิดๆบอก เพื่อนพี่เอย์เขาอยากลองกินส้มตำ ผมเลยพามาแม่กับพี่ขมเลยถึงบางอ้อ พี่ขมมองผมไม่วางตาเลยคงกำลังคิดว่าผมโกหกรึเปล่าแฟนผมไหมอะไรแบบนั้น แกเดินมาสะกิดตอนที่ผมเดินมาสั่ง
“ท่าทางจนนะคนนี้” พี่ขมพูดไรวะ ผมขมวดคิ้วยื่นหน้าไปถามใกล้ ๆ “อะไรอ่ะพี่ขม ปิงไม่เก็ต”
“อ้าวก็ถ้ารวยจริงต้องมีเงินตัดเสื้อผ้าให้ยาวกว่านี้ดิ นี่คือไม่มีเงินใช่ไหมล่ะชุดถึงขาดบนไม่พอล่างแบบนี้น่ะ” โอ๊ยน้อ พี่ขมเล่นมุข ไอ้ผมก็ตั้งใจฟังอยู่ตั้งนาน เราหัวเราะกันร่วนก่อนผมจะหันไปบอกกับแม่
“จัดเต็มครับแม่ โซโล่เดี่ยวสายฟ้าแลบอย่าให้มีคลื่นอื่นใดมาแทรกได้”
“โอเคลูกรัก” แม่ผมตอบแบบขำๆ ดีนะวันนี้มีลูกค้าอยู่แค่สองโต๊ะ แต่แค่นั้นก็มองคุณนานะแทบไม่วางตาแล้ว ผมนี่อายแทนเธออ่ะชุดเธอแม่งเดรสบ้าบออะไรวะเดินสามก้าวก็ต้องคอยดึงลงอยู่ตลอดเพราะมันรั้งขึ้นไปเรื่อยเลยพาลจะเห็นง่ามก้นอยู่แล้ว ลืมบอกไปตอนนี้เธอนั่งไขว่ห้างอวดเรียวขาสวยอยู่ที่โต๊ะพลาสติสีแดง หน้าตานี่บอกบุญไม่รับเหอะ คงจะร้อน ผมแกล้งเธอไม่เอาพัดลมมาเปิดให้ แถมยังชี้ให้เธอไปนั่งโซนที่แดดมันส่อง ๆ แล้วบอกพี่เอย์ชอบมานั่งกับแฟนโต๊ะนี้
“ปิงแน่ใจนะว่าร้านนี้” เธอถาม
“ร้านนี้แหละครับ เดี๋ยวผมจะสั่งเมนูที่พี่เอย์ชอบสั่งให้แฟนทาน มาให้พี่นะ พี่นาต้องทานให้หมดนะครับต้องเก่งแบบแฟนพี่เอย์คนนั้นห้ามให้เหลือไม่งั้นผมไม่สนับสนุนพี่นะ บอกไว้ก่อนแฟนพี่เอย์เด็ดมากเธอทานได้หมดทุกชนิดที่นี่เลยถ้าพี่ทำได้ผมนี่แหละจะสนับสนุนพี่แบบสุดตัว พี่เอย์ชอบขอความคิดเห็นจากผมนะเดี๋ยวผมช่วยไฟท์ให้เอง พี่โอเคใช่ไหมครับ”
“โอเคครับ จัดมา!!” คุณนานะตอบเสียงดังฟังชัดเชิดหน้าชูคอหลังตรงเปรี๊ยะอยู่ที่โต๊ะ แม่กวักมือไวๆเรียกๆผมเข้าไปถาม
“ปิง ทำไมเพื่อนคุณเอย์เขาแต่งตัวแบบนั้นล่ะลูกเขาไม่ร้อนเหรอใส่กระโจมอกสั้นจู๋แบบนั้น”
“แม่ครับไม่ใช่กระโจมอกเขาเรียกเดรสสั้นกุด”
“นั่นแหละๆ สั้นกุดๆคือมันร้อนไหมแดดวันนี้ก็แร๊งแรงแม่กลัวผิวสวย ๆ ของเธอจะไหม้เกรียมนะ รีบกินรีบพากลับนะปิง อยู่ร้านเราไม่ได้หรอกชุดแบบนี้ต้องกินในที่หรูๆห้องแอร์สิลูกห้องแอร์”
“ไม่หรอกครับแม่ พี่คนนี้เขาอึดถึกและบึกบึน เขาด้านไปหมดทั้งตัวนั่นแหละ”
“เอ๊เจ้าปิงไปว่าผู้หญิงเดี๋ยวเหอะ แม่เคยสอนเหรอเป็นผู้ชายต้องให้เกียรติผู้หญิงนะลูก อย่าลืม”
“คราบๆปิงไม่ลืมหรอก ว่าแต่แม่ตำส้มให้ปิงยังอ่ะ” พอผมถามแม่เหมือนเพิ่งนึกได้เลยเริ่มบรรเลงส้มตำลาวปูปลาร้ารสจัด ผมชะโงกหน้าดูเห็นแม่ใส่พริกนิดเดียวเลยตักพริกใส่เพิ่มลงไปอีกเยอะๆ แม่ถลึงตาใส่ ผมเลยบอกไปว่าเธอชอบๆ แม่ถึงค่อยทำให้ต่อพอจะเสร็จผมชี้ๆให้แม่เติมพริกลงไปอีกคราวนี้แม่ไม่ยอมแล้วบอกเดี๋ยวไส้ขาดกันพอดีผมเลยเออพอก็พอ จากนั้นผมเดินไปตักบรรดาอาหารที่คิดว่าเด็ดสุดลาวสุดและแปลกสุดไปให้เธอ
บนโต๊ะตอนนี้เลยประกอบไปด้วย ตำลาวปูปลาร้า ตำซกเล็ก แกงหน่อไม้ ซุปหน่อไม้ ต้มยำไก่บ้าน ลาบปลา ลาบหมู ขนมจีนน้ำยาลาวและสุดท้ายเด็ดสุด พี่ขมเป็นคนทำเมนูนี้เองกับมือ แกงขี้เหล็กปลาย่าง ที่โคตรของความขมปี๋ ผมยืนมองหน้าเธอแล้วก็ขำ คุณนานะคนสวยที่ตอนนี้เหงื่อแตกซกไปทั้งตัว คือเธอร้อนแล้วผมไม่ยอมยกพัดลมมาให้อีกทั้งสีหน้าที่เธอกำลังกวาดตามองของกินบนโต๊ะ ปากเธอเบะออกแล้วทำจมูกย่นเหมือนเหม็นมาก ผมสีน้ำตาลบลอนด์ที่เหมือนตุ๊กตาเริ่มชื้นเปียกเหงื่อเม็ดโป้ง
“ทานเลยครับพี่นานะ” ผมวางกระติบข้าวเหนี่ยวอันจิ๋วให้เธอเป็นอย่างสุดท้ายพร้อมหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามกับเธอ
“ทานให้หมดเลยนะครับ แฟนพี่เอย์นะกินของพวกนี้เก้งเก่ง พี่นาอย่ายอมแพ้นะครับ เดี๋ยวผมบอกพี่เอย์ให้ พี่ต้องจัดการให้เกลี้ยงทุกจานเลย”
เสียงเธอกลืนน้ำลายดังเอื๊อกหลุดออกมาอย่างดัง ผมรู้ไม่ใช่หิวหรืออยากกิน แต่เป็นเพราะเธอกำลังคิดว่าจะกินมันเข้าไปได้ยังไงต่างหาก
“ไม่กินล่ะครับ ร้านนี้อร่อยนะ พี่เอย์เองก็ยังชอบทานเลย” โอ๊ยยผมจะบาปมากไหมเนี่ย อยากให้คุณมาเห็นหน้าเธอตอนนี้มากคือหน้าจืดแบบสุดๆ อย่าร้องไห้นะเว้ยไม่อยากจะบาปหรอกนะ
“ลองดูนะครับ พี่เอย์จะต้องปลื้มแน่ที่พี่นานะทำตัวติดดินได้แบบนี้” ผมตะล่อมอีกครั้ง ตักส้มตำราดลงไปในจานขนมจีน ในที่สุดเธอหลับหูหลับตากินๆๆๆยัดๆๆๆซดๆๆๆ ขณะที่ผมคอยประเคนน้ำกับส่งกระดาษทิชชู่ให้เธออยู่ไม่ขาด
เวลาดำเนินไปเรื่อย ๆ
“อีกนิดพี่อีกนิด นี่ๆแกงนี่พี่เอย์ชอบสั่งมาให้แฟน” ผมตักแกงขมๆดำๆใส่ในจานให้เธอ คุณนานะสู้ตายตักขึ้นมากินหน้าตานี่เบะสุดฤทธิ์ คือเธอร้องไห้ไปกินไปนะ ผมก็เออสะใจแต่แอบสงสารว่ะ ยื่นน้ำส่งให้เธอไปด้วย
“ปิง” เสียงแม่เรียกผมหันไปดูคุณนายยืนหน้าเครียดคิ้วขมวดผมเลยเดินเข้าไปหา
“ปิงแม่ว่าพอเถอะลูก ท่าทางเธอไม่ไหวแล้วนะทั้งกินทั้งร้องไห้แบบนั้น ดูน้ำหูน้ำตาซินั่นน่าสงสารออก” คือเอาจริง ๆ เลยนะปากเธอนี่เจ่อแดงลิปสติกเปื้อนไปหมดแล้วเหงื่อที่ท่วมตัวทำให้อายไลเนอร์ที่เธอกรีดไว้มันเปื้อนเลอะขอบตาแถมเธอยังร้องไห้เพราะความเผ็ดมันเลยไหลสีดำลงมาเป็นทาง ส่วนผมเผ้าที่ถูกดัดเป็นลอนสวยงามอย่างตุ๊กตาเมื่อเช้าตอนนี้เปื้อนเละไปด้วยเหงื่อที่แตกซกๆ เธอใช้หลังมือปาดเหงื่อเม็ดโป้งที่ไหลอย่างกับสายน้ำอยู่ที่คางพร้อมสูดปากสูดจมูกด้วยความเผ็ด น้ำหูน้ำตาน้ำมูกนี่พาลจะย้อยลงที่โต๊ะ
สาธุผมจะบาปมากป่ะวะ คือผมขำ
“ปิง ซู้ด เผ็ด โอ้ววว ซู้ดเผ็ด อ่าห์ อ่าห์ เผ็ดๆ ซู๊ดดดด เผ็ดดด ฮือๆ ฟึ๊ดๆ อ่าห์ๆ” คือเธอทั้งปาดน้ำหูน้ำตาทั้งสูดปาดสูดขี้มูกปาดเหงื่อ ทั้งมองหน้าผมไปด้วย ผมนั่งกลั้นขำทั้งสงสารทั้งขำ ยื่นทิชชู่ส่งให้เธออีก
“อร่อยไหมครับพี่” ในที่สุดเธอซัดจนหมดโต๊ะจริง ๆ คือผมอยากบอกนะส้มตำเนี่ยยิ่งเผ็ดยิ่งหยุดไม่ได้นะบอกเลย เพราะพอหยุดปุ๊ปร้องไห้เลยน้ำตาไหลต้องกินไว้ตลอดแล้วเราก็จะเผ็ดไปเรื่อยอยู่แบบนั้น คือโคตรของความทรมานผมไม่ค่อยชอบกินหรอก
“ปิงซู้ด เผ๊ดเผ็ด ปิงพี่ ซู้ด พี่เก่งใช่ไหม ฟึ๊ดๆ ซู๊ดส์ พี่เก่งเนอะซู้ด เผ้ดต้องบอกเอย์นะซู้ด ”
RRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRR
โทรศัพท์เข้าพอดีผมเลยกดรับ เป็นพี่เอย์โทรมา มันถามว่าผมพาเธอทำธุระเสร็จยังกลับกันแล้วใช่ไหม ผมเลยตอบไปว่าเสร็จแล้วทานข้าวอยู่
“ที่ไหน” เสียงคุณชายเครียดมาตามสาย
“เอ่อ...คือ...”
“ทำไมไม่ตอบ มึงไปกินกันที่ไหน” อ้าวเห้ยมันเสียงโมโหทำไมวะเนี่ย ก็แค่นั่งกินอยู่ที่บ้านเอง จะว่าไปผมไม่ได้กินเลยนะมีแต่คุณนานะเธอกินอยู่คนเดียว
“โอ้วววปิง สุดยอดเลย ซู้ด โอยยย ไม่ไหวแล้ว ซู้ดส์ โอ้ววปิง พี่ซู้ดส์” เสียงพี่นานะแทรกขึ้นแล้วดั๊นลอดเข้าไปในสายไอ้คุณชายตะคอกผมดังลั่น
“หมาปิง! มึงทำเหี้ยไรอยู่ อยู่ที่ไหนบอกกูเดี๋ยวนี้เลย” โอ๋ยยยท่าทางไม่ไหวผมรีบชูโทรศัพท์ออกห่างจากหูแล้วเดินไปหาแม่ บอกแม่คุยกับพี่เอย์หน่อย เห็นแม่เออออครับๆอะไรกับมันอยู่พักนึงก็ส่งมือถือคืนมาให้ผม เดี๋ยวนี้พี่เอย์มาทานข้าวบ้านผมบ่อยสนิทกับแม่ไปแล้วนะ
“ไงพี่ยังสงสัยอะไรอีกไหม”
“มึงแกล้งเขาล่ะสิ รู้อยู่แล้วว่าเขากินอะไรแบบนั้นไม่เป็น แสบนักนะ”
“ช่วยไม่ได้เหอะทำผมก่อนทำไม”
ได้ยินแต่เสียงคุณชายหัวเราะหึหึมาตามสาย คุยต่ออีกหน่อยแล้วก็วางลงไป ผมเลยมานั่งลงที่โต๊ะดูเธอกินต่อ
“คุยกับใคร พี่รอนานแล้วซู้ด โอ้โหปิงมันยอดมากมันแซบมากแต่มันก็เผ็ดและเหม็นมาก ฟึ๊ดๆ ซู๊ดส์ ต่อไปพี่คงไม่มาแล้วนะยกเว้นถ้าเอย์ชอบแบบนี้จริง ๆ พี่จะได้ทำใจไว้ พี่เก่งใช่ไหมอย่าลืมไฟท์ให้กันด้วยล่ะ” เธอสูดปากไปพูดไปร้องไห้ไปน้ำตานี่เช็ดยังไงก็ไม่หมด
“ครับ ๆ เก่ง ๆ เรากลับกันดีกว่าเนาะ”
ผมว่าผมแกล้งเธอพอแล้วล่ะ เลยทำท่าไปจ่ายตังค์แล้วก็พาเธออกไป
“ไปนะครับแม่” ผมร้องบอกแม่เบาๆ แต่เธอหันขวับมองมาทันทีคือเธอเดินออกไปก่อนแล้วนะ ผมเลยรีบเดินตามไป หันมามองคุณนายอีกที แม่ยืนมองอยู่ผมเลยฉีกยิ้มแล้วส่งจูบให้อย่างกวน ๆ พี่ขมงี้หัวเราะร่วนคุณนานะจนหน้าดำหน้าแดง แต่คุณนายแม่กลับชี้หน้าผมอย่างคนรู้ทันและคาดโทษ ส่วนพี่นานะตอนที่เธอเดินข้ามถนนไปถึงรถโน่นแล้ว
“พี่นามัดผมหน่อยไหมครับ” ผมยื่นยางมัดถุงแกงสีแดงๆส่งให้เธอ คือผมอยากให้คุณมาเห็นสภาพเธอตอนนี้มาก คือมันสะใจหุหุ อย่ามาว่าผมไม่สุภาพบุรุษนะแต่ผมก็อยากแกล้งเธอนิดๆด้วยแหละแค่พามากินข้าวเองผมเลี้ยงอีกต่างหากแต่เธอดันลิ้นอ่อนเผ็ดมากเองนี่ ไม่ใช่ผมไม่ดูแลสักหน่อยผมยื่นน้ำยื่นกระดาษให้เธอตลอดเลยเหอะ เป็นเธอที่เลือกกินต่อเองนะ ความจริงจะหยุดเลยก็ได้
“เช็ดให้หน่อย” เธอยื่นกระดาษทิชชู่สวยๆส่งให้ ตอนนี้ในรถเปิดแอร์เย็นมาก เหงื่อเธอเริ่มแห้ง เธอหันหลังให้ผมแล้วใช้มือสวยๆของเธอโกยผมสีน้ำตาลอ่อนที่ระลำคอยกขึ้น คงจะให้ผมเช็ดเหงื่อที่หลังคอเธอออกให้ ผมมองดูอย่างอิหลักอิเหลื่อ คือไม่ใช่ไม่อยากเช็ด แต่เธอใส่ชุดเกาะอกโชว์เนินไหล่และแผ่นหลังเพราะงั้นมันจะใกล้ชิดเกินไปไหมยังไง
“เช็ดสิ” เธอแว๊ดเสียงสั่งท่าทางอารมณ์เสีย เออทำไมทำเสียงงั้นวะ น้ำเสียงเริ่มแปลกๆ หน้าตาไม่เห็นใจดีเหมือนเมื่อเช้าเลย ผมก็เช็ดๆให้เธอแบบเบา ๆ จนเสร็จเธอหันไปนั่งตามปกติผมก็ออกรถ เธอเริ่มเปิดกระเป๋าถือแบรนด์เนมใบเล็กๆเอาแป้งเอาอะไรขึ้นมาเมคอัพหน้าเธอใหม่ ผมก็ขับรถไปเรื่อยๆ
“แว๊ดดดดดดดดดดดด” เธอแว๊ดขึ้นดังลั่นหันไปอีกทีผมตกใจมากคือเธอกำลังกรีดตาใหม่แต่ผมดันขับแบบรุนแรงไปหน่อยผลคือไอ้สีดำๆลากยาวลงมาเกือบถึงแก้ม
“บ้าหรือไง ขับให้มันดีสิ ต้องแต่งใหม่อีกแล้ว”
“ครับๆโทษทีครับ”
“ประสาท” เธอทำท่าหัวเสีย ลงมือเมคอัพต่อไป ผมก็แอบๆมองหน่อยนึงคือจะดูว่าเธอเช็ดไอ้รอยเปื้อนตะกี้ออกไหม ความจริงผมแกล้งเบรกหรอกเอาให้หน้าคว่ำไปเลย หึหึกะจะแกล้งยั่วให้โมโหใครจะรู้ว่ากำลังกรีดตาอยู่เล่า
ตอนนี้คือหันไปอีกทีเธอเริ่มสวยเริ่ดเหมือนเดิมแล้ว น่าโมโหอยู่อย่างคือวันนี้ร้อนมากแต่เธอดันปัดแอร์เข้าหาตัวเองหมดเลย เสียงสูดปากสูดจมูกหายไปคนสวยคงหายเผ็ดแล้ว แต่ปากเธอก็ยังเจ่ออยู่ดี
“ไปช็อปปิ้งนะ อยากไปช้อปปิ้ง เมื่อเช้าพี่เห็นเอย์เขาให้บัตรเรามาด้วยใช่ไหม ปิงนี่สนิทกับเอย์ดีนะ เขาไว้ใจเราขนาดให้ถือบัตรเครดิตสีเทาเลยเหรอเนี่ย” เธอปรายสายตามองมาที่ผม คือผมไม่รู้จู่ ๆ เธอเป็นอะไรขึ้นมา ทำไมกิริยาที่แสดงออกถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ทั้งที่ก่อนเข้าไปกินอาหารยังพูดดีกับผมอยู่เลย ตอนนี้คำพูดคำจาแดกดันมากหรือจับได้ว่าผมแกล้งเธอ?
“นี่ ร้านเมื่อกี้น่ะ แม่ปิงใช่ไหม คนที่ใสเสื้อผ้าฝ้าย ที่ตำส้มตำมะละกอนั่นน่ะ” ผมหันมองเธอทันที รถติดไฟแดงด้วย ทำไมเธอรู้??
“ใช่ครับนั่นแม่ผมเอง ขอโทษด้วยนะครับไม่ได้แนะนำให้พี่นารู้จัก”
“นี่อย่ามาเรียกฉันว่าพี่นะ แล้วก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฉันต้องไปรู้จักคนแบบแม่นายด้วย เป็นแค่ลูกแม่ค้าขายส้มตำลาว ๆ วาสนาดีนะเอย์เขาถึงจ้างมาทำอาหารให้ทานได้ คนแบบนายมันแย่จริง ๆ” ผมหน้าชาไปหมดเลย คืออะไรวะผมตั้งตัวไม่ทันจู่ ๆ ก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกผม จู่ ๆ ก็บอกไม่ให้ผมเรียกพี่ทั้งที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้ายังบอกให้ผมเรียกอยู่เลย ที่สำคัญเธอแทนตัวเองว่าฉัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เรียกแทนว่าพี่อย่างนั้นอย่างนี้ คือว่าผมงงมาก
“นายโกหกล่ะสิที่ว่าเอย์เขาชอบพาแฟนมากินที่นี่ เรื่องจริงก็คือนายแค่อยากจะพาฉันมาอวดกับแม่ของนายใช่ไหม เห็นเขาซุบซิบกันตั้งหลายครั้ง ดีนะตอนที่เดินออกมาฉันได้ยินนายกับแม่นายพูดกัน น่าเกลียดนะปิงฉันจะฟ้องเอย์ว่านายพาฉันมาแกล้ง อยากให้คนที่บ้านคิดเหรอว่าตัวเองควงคนสวย ๆ รวย ๆ แบบฉันได้ คอยดูนะเอย์ต้องไล่ตะเพิดนายออกแน่ๆ ฉันจะฟ้องเอย์”
ผมเบี่ยงรถออกอีกเลนทันทีเหยียบมิดเลย คือโมโหมาก อิยัยนานะนาเน่าอะไรนี่มันเพี้ยนรึไงมันมีลูกน่ารักแบบน้องอันวาจริงเหรอ?? ดูถูกคนเป็นผักเป็นปลาแบบนี้แค่รู้ว่าผมเป็นลูกแม่ค้าถึงขนาดเปลี่ยนกิริยาทำท่ารังเกียจใส่กัน โคตรจะทุเรศอ่ะ ผมเปลี่ยนเส้นทางรถขับเร็วมากแล้วพาเธอออกนอกเมืองไปเลยเอาให้ไกล ๆแถวนนท์ก็ดีนะเดี๋ยวพาไปทิ้งไว้ที่สุพรรณเลยดีกว่า อย่ามาเล่นกับผมเหอะแรงมาแรงตอบนะบอกเลย เดี๋ยวแม่งทิ้งลงกลางทางแล้วจะยุ่ง กะๆอยู่ดูๆว่าตรงไหนร้างแท็กซี่พ่องจะทิ้งให้
“นี่นายจะไปไหนน่ะ” เธอแว๊ดขึ้น
“ก็พาคุณไปช้อปปิ้งไงครับ”
“แล้วทำไมมาทางนี้”
“ทางนี้รถไม่ติดไม่ต้องห่วงนะครับเดี๋ยวจะเหยียบให้มิดเลยคุณจะได้ไปช้อปไวๆไง” ผมก็เหยียบบบบอย่างเดียวเลย ยัยคุณนานะนี่นั่งเกร็งจนเยี่ยวจะแตกแล้วนะผมว่าเออให้มันขมิบไป ช่างเหอะก็แค่สะพานโค้งต่างระดับผมขับจนชินจะกลัวไรนักหนาก็ไม่รู้ โค้งหักศอกแบบนั้นสบายๆครับผมน่ะ นั่นเห็นไหมผมขับลงมาแล้วปลอดภัยไร้กังวล เสียงเธอถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมยกมือทาบอกปากนี่คงกำลังสวดภาวนาอะไรอยู่สักอย่าง เอาจริง ๆ เลยนะตอนนี้ผมอยู่แถว ๆ นอกเมืองโน่นเลยแต่ห้างที่เธออยากจะไปมันอยู่สีลม หึหึ
กึกกกก กึกกกกก กึกกกกก กกก
ตายห่า รถเสียเหรอวะ
(ต่อด้านล่าง)
-
กึกกกก กึกกกกก กึกกกกก กกก
ตายห่า รถเสียเหรอวะ
ผมรีบเอารถที่ยังคงกึกๆกักๆ จะดับมิดับอยู่ เคลื่อนเข้าข้างทางตีไฟไว้ และทันทีที่ท่านบีเอ็มเทียบท่าได้เครื่องก็ดับลงทันที โอ๊ยตาย ๆ ไอ้รถคันนี้ที่มันไปเสียที่อัมพวานี่หว่า คุณชายก็นะทำไมวันนี้ทิ้งคันนี้ไว้ให้ผมก็ไม่รู้ ผมหรี่ตารอฟังเสียงบ่นเลยคือหน้าตาคุณนายนี่ไปแล้ว ปากกำลังจะอ้าบ่นแล้วแน่ ๆ
“อะไรกันน่ะ รถเป็นอะไรทำไมต้องจอดที่นี่” เธอโวยวายหันซ้ายหันขวา ผมรีบปลดสายเบลท์เดินลงไปเช็คดูตัวเครื่อง ภาวนาอย่าเป็นอะไรเยอะนะ
“รถเป็นอะไรน่ะ เสียเหรอ” เธอตามลงมาแล้วครับ ส้นสูง ๆ เดินฉับ ๆ มาเลย แว๊ดอยู่ข้าง ๆ ผมนี่แหละ
“ฉันถามนายก็ตอบสิ รถเป็นอะไรน่ะเสียเหรอ”
ผมมองเธออย่างเหนื่อยใจ คือคุณดูแค่นี้ไม่รู้เหรอครับจะถามทำซากอ้อยอะไรนักหนาผมยิ่งกลุ้มอยู่เนี่ย
“เข้าไปนั่งรอในรถไหมครับ ตรงนี้ร้อนนะ” แล้วคือแดดแรงมาเลยจริงครับ ผมไม่ได้แกล้งเรื่องรถเลยนะมันดับเองจริง ๆ กลัวเธอร้อนด้วยถึงผมอยากแกล้งเธอแต่ก็ไม่หนักขนาดเอาเธอมานั่งตากแดดหรอก
“บ้าสิ! ใครจะไปนั่งในนั้นได้ร้อนจะตายชัก ติดเครื่องไม่ได้แบบนี้แย่มากเลย เฮ้ นายจะทำอะไรน่ะ” ผมก้มส่องดูใต้ท้องรถอีกครั้งแต่มองไม่เห็น คือกลัวว่าจะเป็นเหมือนครั้งที่แล้วอีก เลยตัดสินใจจะถดตัวเข้าไปดู
“นี่นายบ้ารึเปล่า ถนนมันร้อนนะถดหลังเข้าไปแบบนั้นเดี๋ยวหลังก็ไหม้หรอก บ้าชะมัดเลย ซวยจริง ๆ มากับคนแบบนายนี่แหละถึงได้ซวยอยู่แบบนี้ไง อะไรกันเป็นแค่ลูกแม่ค้าขายอาหารลาวอย่ามาพาฉันลำบากอยู่กลางถนนแบบนี้นะ ฉันจะโทรหาเอย์” ผมปล่อยให้เธอแว๊ดไปเรื่อยก่อนปรี๊ดขึ้นสุดก็ตอนที่เธอพูดถึงคุณแม่ของผม คือเธอจะว่าผมยังไงผมไม่สนใจเลยนะพอว่าแม่ผมเท่านั้นล่ะผมขึ้นเลย ผมมุดออกมาทันทีไม่ทำแม่งแล้วคือปล่อยเลย
“ปากคุณนี่นะ เดี๋ยวผมจะทิ้งไว้ตรงนี้เลยดีไหม”
“นี่กล้าพูดกับฉันแบบนี้เหรอ ทุเรศที่สุดฉันเป็นเพื่อนเอย์เป็นรุ่นพี่นายนะ นายเป็นใครกันแค่ลูกจ้างชั้นต่ำไม่ใช่เหรอ มีสิทธิ์อะไรจะมาทิ้งฉัน ฉันจะโทรหาเอย์”
“ไม่ต้องโทรเดี๋ยวผมจัดการเอง” ผมคว้าโทรศัพท์มาจากหูเธอ คือเธอกำลังต่อสายอยู่แต่ผมคว้ามาปิดตัดไปเลย ไม่สนหรอก ผมใช้เบอร์ผมต่อหาพี่เอย์แล้วบอกมันว่ารถเสียผมก็บอกสถานที่ไปพี่เอย์บอกให้ผมทิ้งรถไว้เลยแล้วนั่งแท็กซี่กลับมา ผมก็เออออไปตามเรื่อง แต่คุณรู้ไหมแท็กซี่แถวนี้หายากมากกกก ไม่เห็นเลยเนี่ย ผมยกมือปาดเหงื่อร้อนมากจริงครับ ผมผิดเองนะที่พาเธออกนอกเส้นทางมาแบบนี้ ยัยคุณนานะเดินไปนั่งยอง ๆ ลงข้างรถ
“จิ๊! นายมันแย่ที่สุด ซวยๆๆๆ”
แค่นั้นแหละครับผมต่อสายหาไอ้บาสทันทีบอกมันขับมอไซด์มาคนละคัน เดี๋ยวผมจะยืมใช้คันนึงเพราะรถเสีย พวกมันถามผมว่าอยู่จุดไหนเดี๋ยวเอารถไปส่งให้ผมก็บอกมันไป มันบอกรอไม่เกินครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวซิ่งมาแปปเดียว ผมก็เออๆไป
“พี่เอย์บอกให้ทิ้งรถไว้ที่นี่เลยแล้วให้เรากลับแท็กซี่ แต่เดี๋ยวเพื่อนผมจะมารับถ้าคุณนานะจะกลับแท็กซี่ก็ยืนรอไปคนเดียวเลยนะครับ” ผมแกล้งพูดไปงั้นแหละ แอบ ๆ มองเธอด้วยว่าจะทำหน้าตายังไง ซึ่งก็ใช่จริง ๆ ทันทีที่ฟังผมพูดจบเธอชักสีหน้าพร้อมหันมาแว๊ดใส่ผมทันที ขี้หูแทบหลุด
“เรื่องสิ! ใครจะบ้ายืนอยู่แถวนี้คนเดียวร้อนจนผิวไหม้หมดแล้วเนี่ย ดูซิคนขับรถผ่านไปมาก็มอง ให้ฉันไปกับเพื่อนนายด้วยเลย”
“แน่ใจนะครับว่าจะไปกับพวกผม” คือที่ผมกะไว้นะถ้าก่อนพวกไอ้บาสมาแล้วมีแท็กซี่ผ่านมาผมให้เธอขึ้นไปก่อนเลยเพราะตรงนี้ร้อนมากจริง ๆ ครับ บ่ายสองกว่าอ่ะ เธอตากแดดจนต้องนั่งยองๆอยู่ข้างรถ กระโปรงโคตรของความสั้นนั่งลงไปนี่เห็นหมดแบบไม่ต้องคิด ความจริงผมเห็นกางเกงในเธอแล้วล่ะอย่าให้ผมบาปเลยคือไม่ตั้งใจมันเห็นตอนที่ผมมุดใต้ท้องรถนั่นแหละแล้วเธอก็มายืนค้ำอยู่ข้าง ๆ มันเลยเห็นไง ผมใจหล่อนะบอกเลยอุตส่าห์เดินไปยืนอยู่ข้าง ๆตรงที่เธอนั่งยองๆพิงรถเพื่อบังแดดให้เธอ ยังมีหน้าเงยหน้าขึ้นมาค้อนผมอีกเอาดิ๊ ทำสายตาประมาณว่ามายืนใกล้ทำไม สมองนี่มัวแต่คิดเรื่องไร้สาระเหอะ คนบังแดดให้ยังไม่รู้เรื่องอีกคิดแต่เรื่องหลงตัวเองถ้ามันไม่แดดผมจะมายืนอยู่ตรงนี้บังให้คุณเหรอครับห๊า ถึงผมจะบ่นว่าเธอในใจแต่ผมก็ยืนอยู่งั้นแหละนะ แดดมันร้อนสงสารคนใส่โชว์เนื้อหนัง ผิวสวยๆจะไหม้แดงก็คราวนี้
เรารอกันพักนึงไอ้วุฒิกับไอ้บาสก็มากันคนละคัน หมาบาสแซวผมใหญ่ ผมเลยบอกเพื่อนพี่เอย์ มันถึงยอมลงเลิกแซว คือมันไม่ได้ดูหน้าคุณผู้หญิงเล้ยว่าเขียวเหลืองแค่ไหนอยากเล่นด้วยไหม ตั้งหน้าแซวใหญ่เห็นสวยเซ็กซี่ไม่ได้ เหมาว่าแฟนผมอีกต่างหาก ผมเลยแอบบอกมันเธอมีลูกแล้วแค่นั้นแหละมันรีบโบกมือลาแต่ไอ้วุฒิเสือกอยากมีบทบอกมีลูกแล้วก็ไม่เกี่ยวเพราะลูกไม่มา ผมเลยรีบไล่หมาสองตัวกลับไปให้ไว ไอ้บาสทิ้งรถมันไว้ให้ผม ส่วนมันซ้อนท้ายไอ้วุฒิกลับไป มีหันมาโบกมือบ๊ายบายหน้าทะเล้นได้อีกเลยผมเลยแจกนิ้วกลางมันไปซะ
ผมหันไปมองคนที่นั่งยอง ๆ พิงอยู่แถวประตูรถ เธอใช้หลังมือปาดเช็ดเหงื่อ เช็ดแล้วก็เช็ดอีก ทั้งที่กระโปรงสั้นกุดแบบนั้นรองเท้าก็สูงปรี๊ด ส่วนบนเป็นเกาะอกแล้วก็นะ คือเป็นสีเนื้ออ่ะ คือสภาพชุดไม่เหมาะกับมอไซด์เลยเอาแค่นั้นพอ ผมอดสงสัยไม่ได้อย่างนึงทำไมเธอไม่นั่งอยู่ในรถแล้วเปิดประตูอ้าไว้วะ สงสัยจะนึกไม่ถึงมัวแต่ร้อน คึคึ ผมไม่บอกเธอหรอกปล่อยให้นั่งเมื่อยโชว์ขาขาว ๆ อยู่แบบนั้นแหละ ผมเดินอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่งแล้วหยิบกระเป๋าถือเธอออกมา เห็นเธอชะเง้อมาดูด้วยนะคงกลัวผมจะหนีไปคนเดียว
“คุณนานะจะไปกับผมไหมครับ หรือจะรอแท็กซี่อยู่ที่นี่”
“อย่ามาทิ้งกันนะ!” เธอลุกขึ้นมาแว๊ดผมอีกแล้วมองดูรถแล้วดูสภาพชุดเธอ ชั่งใจนิดนึง เอาไงดีวะ ถ้าเธอนั่งซ้อนขึ้นมานี่คือโป๊อ่ะ บอกเลย แล้วยังท่อนบนโชว์ไหล่โชว์อกของเธออีก
ผมถอนใจเฮือกใหญ่ ตัดสินใจเรื่องสำคัญ
“จะนั่งข้างหน้าหรือจะซ้อนท้ายผมครับ” ผมให้เธอเลือก ยื่นกระเป๋าถือส่งให้เธอ ขณะที่มือผมเริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองลง เธอมองผมไม่วางตาเลย
“ปิงนายทำบ้าอะไรของนายน่ะ ถอดเสื้อออกทำไม” เธอทำหน้าไม่เข้าใจ แต่ผมก็ไม่หยุดหรอกนะถอดจนเหลือแต่เสื้อกล้ามนั่นแหละ เสื้อที่ถอดออกมานี่เปื้อนด้วยเพราะถดตัวกับถนนดูใต้ท้องรถเมื่อกี้แหละ
“อ่ะ ใส่ไว้” ผมยื่นเสื้อส่งให้ แต่เธอทำหน้างง
“อะไรนะ”
“ถ้าไม่อยากให้ผิวสวยๆของคุณเสียก็ใส่เอาไว้ซะ” ผมยัดเสื้อผมใส่มือเธอ คือหน้าคุณนายนี่งอหักมาก แถมเอาเสื้อผมขึ้นมาดมอีกต่างหาก
“แหวะ ยี้เหม็น”
“เหม็นก็ต้องทนเดี๋ยวนั่งมอไซด์ตากแดดอีกนานกว่าจะถึง ถ้าไม่อยากผิวไหม้คุณก็ต้องใส่” เธอทำหน้างออยู่ไม่นานก็ตัดสินใจสวมเสื้อเชิ้ตผมคลุมเกาะอกของเธอไว้ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นผมจะเอื้อมมือไปติดกระดุมให้นะแต่เป็นคุณนานะผมเลยไม่อยากจะสน ผมคร่อมมอไซด์แล้วกดสตาร์ท รถของไอ้บาสก็ฟีโน่ธรรมดาครับขับง่ายมีที่วางเท้า
“ว่าไงครับจะนั่งหน้าหรือจะซ้อนท้าย” ผมหันไปถามอีกครั้ง
“บ้า! ใครจะนั่งหน้าให้นายกอดฉันกันล่ะ ทุเรศบ้ากามลามก” เอาเข้าไปด่าผมให้พอ
“ขึ้นมาสิครับ เคยนั่งรึเปล่า ค่อย ๆ ตะแคงขึ้นมานะรองเท้าคุณนี่ถอดแล้วเอามาวางไว้ตรงข้างหน้าผมนี่มา” ผมหันไปมอง เธอทำท่าเก้ๆกังๆก่อนก้มลงถอดรองเท้าแล้วเอามาวางไว้ที่พักเท้าด้านหน้า จากนั้นเท้าเปล่าเปลือยขาวผ่องก็ก้าวขึ้นมานั่งซ้อนแบบตะแคงเธอรีบเกาะเอวผมไว้ทันทีนี่ขนาดรถยังไม่ออกตัวเลยนะ มืองี้จิกผมแน่น ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอ้อออคนเรากระโปรงก็สั๊นสั้นเห็นไปถึงไหนต่อไหน ถ้าขับเข้าเมืองติดไฟแดงนี่เธอได้เป็นอาหารตาชามโตแน่ๆ
ผมก็เลย...
“นี่นายคิดจะทำอะไรอีกน่ะ” เธอแว๊ดขึ้นอีกเมื่อผมถอดเสื้อกล้ามที่สวมอยู่ออก ผมไม่อยากสนใจเธอเลยยื่นเสื้อที่ถอดวางไปที่ตัก
“เอาเสื้อกล้ามผมพันขาคุณไว้ กระโปรงคุณมันสั้นเกินไปถ้าไม่อยากให้คนอื่นเขามองก็ต้องทำ”
“จิ๊! ทุเรศ ” แต่เธอก็ดึงเอาไปนะ ผมหันไปแอบ ๆ ดูเธอเอาเสื้อผมหุ้ม ๆ พันๆขาอ่อนเธอไว้มิดชิดเรียบร้อยเชียว ตอนนี้สภาพเธอโอเคแล้ว มีแต่ผมนี่สิตอนนี้เลยเหมือนพวกชอบโชว์คือถอดเสื้อขับรถ คุณคิดดูนะคืออากาศมันร้อนและแดดแรงมากผิวผมต้องไหม้อยู่แล้วแน่ ๆ แต่จะทำไงได้ล่ะ ต้องเลือกผิวผู้หญิงไว้ก่อนใช่ไหม ผมทำแบบนี้ก็ถูกต้องแล้วนี่ ถึงเธอจะร้ายยังไงก็เป็นผู้หญิงอ่ะ เป็นเพศแม่ของผม
ผมออกรถแล้วขับตามสไตล์ผมเลย เธอกรี๊ดกร๊าดอยู่ตลอดทางแถมเอามือมากอดเอวผมอีก แล้วคุณคิดว่าผมไม่จั๊กจี้รึไงยิ่งไม่ได้ใส่อะไรเลยอีกต่างหาก
“กรี๊ดดด นี่ปิงนายขับให้มันดีๆได้ไหม ฉันไม่เคยนั่งมอไซด์นะ กรี๊ดดด” นั่นแหละครับเสียงเธอผมเบรกทีก็กรี๊ดผมซิกแซกทีก็กรี๊ดเล็บยาว ๆ นี่จิกเอวผมจนเป็นรอยอ่ะแหละ พอเข้าเมืองผมเลยต้องลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยต่าง ๆ คราวนี้เลี่ยงไม่ได้จริง ๆ รถต้องจอดติดไฟแดง เสียงคนบนรถเมย์แม่งแซวอย่างดังอ่ะบางคนควักมือถือขึ้นมาถ่ายรูปพวกผมด้วยนะคงเห็นว่าผมเกรียนเกิน ผมหันไปมองไอ้พวกเด็กนักเรียนท่าทางแซบ ๆ ยกนิ้วโป้งให้ผมประมาณว่าเจ๋งโคตรลูกพี่ ผมเลยมองดูที่มือขาว ๆ ของเธอกอดเอวผมไว้แน่นเชียว หึหึ สมน้ำหน้าเนอะๆคงจะกลัวมากเลยสิท่าเดี๋ยวน้องปิงจัดซิกแซกทิ้งท้ายก่อนถึงคอนโดคุณชายละกันตรงนั้นมันเป็นซอยคดเคี้ยวด้วยเอาให้คุณนายกรี๊ดลั่นซอยแตกไปเลย ว่าแล้วผมก็หักมอไซด์เข้าซอยทันที ซอยนั้นผมเจนมากครับมาบ่อยลัดเลาะทุกครั้งที่มาคอนโดนี้
“กรี๊ดดดดดดดด ปิงไอ้บ้า ช้าหน่อยๆ ฮือๆๆ กลัว เสียวจะตายแล้วขับบ้าบออะไรเนี่ย” ตายล่ะว๊าเธอร้องไห้รึเปล่าเนี่ย กอดผมแน่นขนาดนี้หน้าอกหน้าใจแม่งเบียดอยู่หลังกูนี่แหละ โอ่ยยยผมก็คนนะคุณของพาลจะขึ้นแล้ว เธอมีลูกแล้วมีลูกแล้ว ผมท่อง แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยซบหน้าสวยๆของเธอที่ตอนนี้คงเต็มไปด้วยความกลัวแนบหลังผมแน่นเลยส่วนสองมือก็รัดเอวแน่นมากกกกก
พอถึงทางเข้าคอนโดคุณชาย รถผมเลี้ยวเข้าคอนโดฝั่งซ้าย บังเอิ๊ญบังเอิญรถคุณชายเลี้ยวเข้าคอนโดฝั่งขวา ผมก็มองๆอยู่นะทำไมรถคุ้นจังวะ จู่ ๆ ไอ้รถคันนั้นเบรกจึ๊กเลย ผมก็ค่อย ๆ ขับต่อไปคือไม่ได้หยุดแต่เห็นว่ากระจกรถมันเลื่อนลงแล้วไอ้พี่เอย์มองผมตาเขี๊ยวปั๊ดหน้าตานี่ซีเรียสมาก ผมเลยรีบบิดเข้าไปจอดลงด้านใน มันตามมาจอดลงข้าง ๆ
“ลงได้แล้วครับหรือว่าอยากจะกอดผมให้นานกว่านี้อีก” เธอที่นั่งซบหน้ามุดอยู่ที่หลังผมคงไม่ได้มองทางเลย พอรู้ว่าถึงเท่านั้นแหละเธอรีบก้าวลงจากรถทันทีดึง ๆ จัดๆกระโปรงที่รั้งขึ้นให้เข้าที่ ปาเสื้อที่ใช้คลุมขาอ่อนมาให้ผม ผมรับเอาไว้แทบไม่ทันขณะเธอจะสะบัดหน้าผมเลยมองไปที่ตัวเธออีกเธอรีบขยุ้มหน้าอกไว้คงกลัวผมมอง อะไรกันวะผมก็แค่จะบอกว่าเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่น่ะถอดมาให้ผมได้แล้ว ก็ถ้ากลัวคนมองจะใส่แบบโชว์ๆมาทำไม ผมก็ไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้เลย ให้ตายเหอะ
“เสื้อผมที่คุณใส่อยู่” ผมบอกสั้น ๆ เธอทำท่าตกใจนิดนึงแต่ก็รีบถอดออกมาแล้วโยนส่งให้ผม คือไม่ใช่โยนหรอกปาใส่ผมเลย พอเธอก้มลงไปหยิบรองเท้าเท่านั้นล่ะครับผมเลยเห็นว่าใครยืนจังก้าจ้องผมอยู่แล้ว
พี่เอย์ยืนมองตาเขียว ไม่สิไม่ใช่เขียวหรอกผมว่ามีไฟลุกอยู่ในนั้นมากกว่า คือมันนิ่งมาก หน้าตานี่ดูรู้เลยนะว่าโกรธแบบมากๆ
“เอย์!” เธอรีบวิ่งโผเข้าไปหามัน หัวนี่ยุ่งดูไม่ได้เลยล่ะ คือกระเซอะกระเซิงมาก แต่พี่เอย์ไม่สนใจเธอเลยมันจ้องหน้าผมนิ่งเชียว ผมรีบยักไหล่ให้คือบอกให้รู้ว่ามันช่วยไม่ได้จริง ๆ นี่หว่า ผมไม่ได้ทำอะไรแฟนเก่าพี่นะบอกเลย อุตส่าห์หวังดีเอาเสื้อบังขาอ่อนให้เธอคลุมไหล่ให้เธอพี่ต้องขอบคุณผมดิ่ จะมายืนจ้องหน้าผมเพื่อ?
“เอย์คะรถเสีย ปิงน่ะขับรถเร๊วเร็วกว่านาจะมาถึงที่นี่นะเกือบตกรถตั้งหลายที สงสัยอยากให้นากอดมั้งขับๆเบรกๆบ่อยมากเลยค่ะเอย์ เอย์ต้องจัดการเด็กเอย์นะ ปิงมองนาแปลกๆไงไม่รู้ ถอดเสื้อขับรถเพื่อให้นาได้กอดอีกด้วย บ้ากามรึเปล่าก็ไม่รู้ นาว่าไม่เข้าท่าหรอกค่ะเอย์ เด็กแบบนี้ไม่ไหวจริง ๆ ”
เอาเข้าไปแม่คุณขี้ฟ้องชะมัดเลย ไม่ดูหน้ามันบ้างไอ้คุณชายกัดปากแน่นเชียว ผมจะเอาเสื้อขึ้นมาสวมแต่คุณเชื่อไหมมันเดินแว๊ปเดียวถึงตัวผมเลยมือใหญ่ของมันตรงเข้ามาคว้าเสื้อผมทั้งสองตัวแล้วกระชากออกไป
“ไม่ต้องใส่!” มันตะคอก ผมตกใจ ตอนนี้เสื้ออยู่ในมือมัน
“ขึ้นห้อง” มันว่าแล้วดึงมือผมลากให้เดินตามไป แต่ผมบิดแขนออกคุณนานะรีบเข้ามาเกาะ
“เอย์ เป็นอะไรคะ เอย์โกรธปิงมากใช่ไหม เห็นไหมนาบอกแล้วเด็กคนนี้แย่มากพานาไปกินอาหารลาว ๆ แล้วก็ทำรถเอย์เสียด้วยนะ ปิงแกล้งนาสารพัดเลยค่ะเอย์ เอย์ต้อง....
“หุบปาก!” มันหันไปตะคอกใส่เธอ สะบัดแขนเธอออกอย่างแรงแล้วเข้ามาคว้าเอามือผมไว้
“กลับไปได้แล้ว ถ้าเป็นไปได้ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้ผมเห็นอีกแล้วนะ นานะคุณเป็นแค่แม่ของอันวาหลานชายผมเรื่องราวระหว่างเราอย่างอื่นขอให้คุณจบความคิดบ้าบอของคุณไว้แค่นั้นถ้าอยากจะเป็นเพื่อนกันน่ะก็ได้ แต่ผมรู้ว่าคุณไม่ได้อยากอยู่แค่นั้น ดูไว้ซะว่าตอนนี้ผมมีใครแล้ว”
มันว่าหน้าตาน่ากลัว น้ำเสียงเย็นเฉียบแต่ไม่สำคัญเท่าตอนสุดท้ายมันชูมือที่จับมือผมไว้แน่นขึ้นมาให้คุณนานะดู หน้าตาเธอตอนนี้นี่แบบเหมือนคนตกใจสุดขีดทำใจยอมรับได้ยากอะไรแบบนั้น แล้วมันก็ลากผมเดินเข้ามาด้านในยัดเข้าลิฟต์เลยห้าสิบชั้นไม่พูดกับผมสักคำ ผมมองๆตัวเองในกระจกคือผิวผมแดงมากหน้าอกหลังคอแขนคือถูกแดดเผาจนแดงเป็นทาง ยิ่งหลังนี่มีรอยไหม้ด้วย ผิวผมยิ่งแพ้ง่ายอยู่แล้ว ผมหัน ๆ ดูหลังตัวเองแบบไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ เจอสายตาไอ้คุณชายมองมาอย่างสมน้ำหน้ามั้งนะ เลยรีบหลบทำไม่รู้ไม่ชี้ ผมรู้สิมันโกรธที่ผมให้ผู้หญิงมาซ้อนท้ายเกาะเอว แต่ที่มันโกรธมากว่านั้นคือผมถอดเสื้อขับรถแล้วที่สำคัญคือเอาเสื้อตัวเองไปคลุมขาให้ผู้หญิง
ตายห่าทำไมหลายกระทงแบบนี้วะเนี่ย
ผมเอื้อมมือไปดึง ๆ จะเอาเสื้อที่มันถือไว้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ มันรีบชักมือออก มันกับผมเลยยืนจ้องหน้ากันเงียบๆอยู่ในลิฟต์ผมไม่กล้าพูดอะไรมาก ยังไม่อยากเสี่ยงในลิฟต์ยิ่งแคบเกิดบ้าฆ่าผมหมกลิฟต์ขึ้นมาทำไง
เสียงติ๊งดังขึ้น ประตูลิฟต์เปิดออก พี่เอย์ตรงดิ่งไปที่ถังขยะทันทีผมรีบถลาไปคว้าแขนมันไว้คือดูรู้ว่ามันกำลังจะยัดเสื้อผมทิ้งลงไปแน่แล้ว
“เอ้ยๆๆๆ อย่าครับพี่เอย์ เสื้อผมนะ เสื้อผม”
“กูจะทิ้ง!”
“อย่าครับอย่า ตัวนี้ซื้อแพงด้วยตั้งเกือบสี่ร้อยแหนะขาดบาทเดียว”
“แล้วมึงทำเหี้ยไรล่ะ รู้ตัวไหม ทำอะไรลงไปฮึหมาปิง” มันยัดสื้อผมลงถังโดยไม่แคร์ลากแขนผมดึงเข้าห้อง พี่เอย์รุนแรงมากพอเข้ามาในห้องได้มันเปิดห้องนอนแล้วเหวี่ยงผมขึ้นเตียงเลย แรงเยอะมว๊ากกกก คือปกติมันก็แรงเยอะกว่าผมอยู่นะแต่วันนี้คืออะไรวะโกรธบ้าอะไรขนาดนั้น ผมรีบๆถดๆตัวลงมายืนอยู่ที่อีกฝั่ง คุณคิดสภาพผมนะยืนเปลือยท่อนบนอยู่คนละฝั่งฟากกับมัน มันจ้องผมเหมือนจะฆ่าจะแกง
“จะให้กูลงโทษมึงยังไงดีฮึ บอกซิ”
“แล้วพี่โกรธอะไรผมนักหนาเนี่ย” ผมเริ่มแสบร้อนผิวที่ไหม้ เอามือถูๆแถวไหล่แถวหลัง
“นี่มึงไม่รู้จริงเหรอ หืม ต้องให้กูบอกแน่ใช่ไหม” มันว่าเสียงสั่น เดินอ้อมเตียงมาแล้ว ผมรีบวิ่งปรู๊ดเหยียบข้ามเตียงมายืนอยู่อีกทาง พี่เอย์จ้องผมเขม็งเลย เรายืนกันอยู่คนละฝั่งโดยมีเตียงกั้นไว้อีกครั้ง
“ผะ....ผมไม่ได้ทำไรผิด ผมเป็นผู้ชายถอดเสื้อขับรถไม่เห็นเป็นไร” เอาจริงเลยนะพวกผมสามคน บาสวุฒิผมเตะบอลเสร็จบางครั้งเราก็พาดเสื้อไว้ที่บ่าแล้วขับรถกลับบ้านเลย บ่อยไปเหอะ
“ตัวแสบเอ้ย มึงนี่มันหมาของแท้เลยว่ะปิง มานี่!” ไอ้พี่เอย์เร็วมากคราวนี้ผมไม่ทัน มันเข้าถึงตัวผมในก้าวเดียวคว้าแขนผมแล้วเหวี่ยงลงที่เตียงเลย ผมรีบลุกสิ เสียหลักนอนลงไปเกิดมันกดลงมาผมไม่แย่เหรอ เวลามีเรื่องกันแม่งชอบพามาเคลียร์ในห้องไม่รู้บ้าอะไร
“นั่งเฉย ๆ” มันจับมือผมไว้แน่น เอื้อมตัวไปเปิดลิ้นชักแถวหัวเตียงหยิบครีมอะไรออกมาสักอย่าง
“หันหลังมึงมานี่ เดี๋ยวกูทาเจลให้ ดูดิ๊หลังโคตรแดงไหม้แดดเป็นทางแบบนี้ มึงนี่มันจะเกรียนไปถึงไหน บ้ารึเปล่าไปถอดเสื้อขับรถแบบนั้น กูอยากจะฆ่ามึงนัก”
“อึ๋ยใจร้ายว่ะพี่”
“อย่ามาทำเป็นปากดีนะปิง มึงผิดให้รู้นะว่าผิด”
“โอ๊ยยย!!” ผมร้องลั่นมันจิ้มตรงที่แผลไหม้แน่ ๆ เลยเจ็บมาก
“สมน้ำหน้า”
“โหยพี่ก็คุณนานะเธอใส่ชุดแบบนั้นผมเลยต้องหาทางปลอดภัยให้ นั่งมอไซด์เดี๋ยวคนเขาก็มองอ่ะ” มันเริ่มแต้มเจลเย็นๆลงที่แผ่นหลังผมเป็นจุดๆแล้วทาวน ๆ
“ก็ช่างหัวเขาสิ เขาใส่มาแบบนั้นแสดงว่าอยากโชว์ให้คนดู ถ้าเขาไม่อยากโชว์จะใส่มาทำไม มึงหวังดีเกินเหตุแล้วนานะเขาเห็นความดีมึงรึเปล่า ก็เปล่าใช่ไหมแถมยังด่ามึงอีก”
เออมันก็จริงแหละ แต่ถ้าจะให้เลือกย้อนเวลาไปได้ ผมก็จะถอดเสื้อให้เธอใช้คลุมขาเหมือนเดิมแหละ ผมสุภาพบุรุษนะ คึคึ
“มึงแม่ง ดูซิคอมึงแดงหมดแล้ว ผิวตรงนี้ก็ไหม้ กูนี่อยากจะกระทืบมึงจริงนะปิง อย่าทำบ้าอะไรแบบนี้อีกนะ”
“ซี๊ดด อู๊ววว พี่เอย์ผมแสบ อย่านวดแรงดิ่”
“จิ๊ สมน้ำหน้า กูจะทาจนหนังมึงลอกหลุดออกมาเลยนั่นแหละต่อไปจะได้หลาบจำ มึงรู้ไหมรอยไหม้แบบนี้นะกว่าจะหายใช้เวลาเป็นเดือน ๆ มึงนี่มันแย่ๆๆๆๆ มึงมันแย่ ที่สุดของความแย่”
“โอ๊ย อย่าทาแรงดิ่พี่ โกรธไรเนี่ยไม่เห็นเป็นไรเลยมันจะหายตอนไหนก็ช่างมันเหอะผมไม่เห็นจะสนเลย ถ้าผมไม่ให้เธอยืมเสื้อนะคนที่ต้องผิวเสียก็จะเป็นเธอนะ ผมว่าแบบนั้นไม่ค่อยดี”
“นี่มึงยังจะมาห่วงเขาอีกเหรอ”
“เปล่าห่วง ผมพูดไปตามความจริงอ่ะ พี่เอย์พี่เป็นไรเนี่ย โกรธผมมากเลยเหรอ” มันทาเสร็จแล้วโยนหลอดเจลใส่ตักผม จากนั้นคว้าหมอนขึ้นมากอดนั่งหันหน้างอๆไปอีกทางเลย
แบบนี้อยากให้ง้อแหงแซะ ผมกวาดตามองดูรอบ ๆ คือเราสองคนนั่งกันอยู่บนเตียง เออผมว่าเคลียร์แถวนี้ก็จะเร็วดีนะ แต่ไอ้คนที่เสียเปรียบมันจะเป็นผมไหมหว่า เดี๋ยวก่อนๆคิดใหม่
“จิ๊! อื้ออ” เอาแล้วไอ้คุณชายเรียกผมง้อมันแล้วทำเสียงอื้ออ้าจิ๊จ๊ะแบบนี้แหละคือมันไม่ได้ดั่งใจ เดี๋ยวนี้มีเอาไหล่มาชนๆดัน ๆ มันลอกเลียนผมนี่หว่าเวลาผมเขินนะชอบใช้ไหล่ตัวเองชนๆมันแบบนี้แหละ แต่พี่เอย์เวลาโกรธแล้วอยากให้ง้อคือจะใช้ไม้นี้กับผม
“ครับง้อๆ พี่เอย์ไม่โกรธนะครับ โอ๋ๆ โกรธที่ผมขับรถซ้อนสาวใช่ไหมอ่ะ ที่ตรงนั้นให้พี่ซ้อนได้คนเดียวเนอะๆ”
“จิ๊! ใครว่ากูโกรธมึง กูไม่สนหรอกมึงจะขับรถแก้ผ้าซ้อนผู้หญิงคนไหนหน้าไหนยังไงกูไม่เคยโกรธเหอะ ไม่เห็นจะสนเลย นมใครจะถูกแผ่นหลังมึงหรือใครจะกอดเอวซบหลังมึงแบบนั้น กูไม่สนบอกเลย กูชิว!”
อ่าา....โคตรชิว คึคึ ผมแอบยิ้มด้วยนะคือกลั้นไว้ไม่อยู่จริง ๆ มันปรายตามาเห็นว่าผมอมยิ้มพอดีกระโดดใส่ผมเลยดิ ตอนนี้ตัวมันเลยคร่อมผมอยู่บนเตียงเรียบร้อย
“ยิ้มทำไม” มันถาม มือนี่เหวี่ยงหมอนที่เกะกะมันลงทิ้งข้างเตียงแล้ว
“ผมตลกพี่ว่ะ”
“เรื่อง?”
“พี่หึงผมกับแฟนเก่าพี่นี่เหรอ”
“ใครบอกกูหึง ไม่เคยครับบอกเลย”
“จริงเหรอ ไม่หึงจริงอ่ะ”
“จริงดิ” มันเอามือขึ้นลูบแก้มผมเบา ๆ สายตานี่คือหวานฉ่ำมากแต่รู้สึกเหมือนกันนะว่ายังแฝงแววงอนเง้าอยู่นิดๆ ผมเลยยกสองมือขึ้นประคองแก้มมันจ้องตากะจะให้มันเขิน แต่ผิดคาดคุณชายไม่เขินครับมันจ้องผมไม่ให้หลุดลอดจากสายตามันเลย แต่ผมไม่เขินเหอะตอนนี้เราต่างคนเลยจ้องตากันอยู่ ผมยกหัวขึ้นไปจุ๊บปากมันนิดๆเจอมันกัดสวนมาผมนี่ตาแทบเหลือกคือมันไม่ยอมปล่อยอ่ะ เจ็บโคตรน้ำตาแทบเล็ด
“ให้กูทำโทษยังไง บอกมา” เอ๊ายังไม่จบ ผมรู้สึกเลยนะว่าในปากผมนี่เลือดไหลนิดๆแน่ รสชาติมันปะแล่มๆชอบกล มันยกมือขึ้นมาบีบปากผมเอียงหัวแล้วบดจูบลงมาเลย
“อื้ออ~” พี่เอย์รุนแรง ผมนี่ต้องยกมือขึ้นเกาะบ่ามันไว้ เจ็บแบบฉิบหายมันทั้งกัดทั้งดูดไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่นิด “อื้อออ เอ็บบบ” ผมโวยทั้งๆอย่างนั้น แต่มันไม่ฟังหรอกต้อนจูบเอาจนพอใจก่อนถอดริมฝีปากออกจากผม
“ฮ้า แฮ่กๆๆ” ผมโกยเอาอากาศเข้าปอดแทบไม่ทัน คนบ้าแม่งทำเหี้ยอะไรไม่รู้ผมโมโหเป็นนะหายใจไม่ทันแม่งไม่เห็นใจกันเลยปกติมันไม่จูบแบนนี้เหอะ
“ต่อไปจะทำอีกไหม” มันถามแต่ผมเงียบไม่ยอมตอบ มันเลยถามซ้ำอีก
“ปิง”
“..............” ผมก็เงียบอีก คืออยากให้รู้ว่าเจ็บปากมากนะ นี่คือคุณลงโทษผมเหรอ ผมทำอะไรผิดล่ะแค่ขับรถไม่ใส่เสื้อมากับแฟนเก่ามัน ไม่ใช่ว่าผมตั้งใจจะโป๊แต่ก็ไม่อยากให้คุณนานะเธอผิวไหม้ ผมแกล้งเธอเรื่องทานอาหารแล้วเลยไม่อยากแกล้งเธออีกทั้งที่จะทำเป็นเฉยก็ทำได้แต่ผมก็ยังยืนยันนะว่าถ้าผมย้อนเวลาได้ผมก็ยังจะถอดเสื้อให้เธอคลุมขาอยู่เหมือนเดิม
“มึงนี่มันดื้อจริง ๆ นะหมาปิง จะพูดขอโทษไหมฮึ”
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด”
“แน่ใจว่าจะไม่พูด”
“...........”
“แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ผิด”
“พี่เอย์ผม...
“มึงรู้ไหมว่ากูโกรธมึงเรื่องอะไร”
ผมจ้องมันแล้วส่ายหน้า แต่สุดท้ายก็ลองตอบออกไป “เรื่องที่ถอดเสื้อขับรถซ้อนท้ายผู้หญิง?”
“ถูกครึ่งเดียว กูโกรธเรื่องที่มึงถอดเสื้อขับรถจริง แต่เหตุผลคือมันร้อนแล้วผิวมึงก็ไหม้ ตากแดดร้อน ๆ แบบนั้นไม่ใส่เสื้อเลยถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง พรุ่งนี้มึงจะสอบใช่ไหมอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ” ผมนิ่งไปเลยสิ คือก็เออผมผิดจริงตรงจุดนั้น แต่คือไงล่ะ จะให้ผมยอมมันง่ายๆเหรอ
“ขอโทษกูสักคำ” มันว่าแล้วไล้ปลายนิ้วโป้งเข้าที่ริมฝีปากผม คือตรงที่โดนมันกัดตะกี้นั่นแหละ ผมรีบหันออก
“พี่เอย์ผมไม่ได้.....
“เชื่อมึงเลย” มันสวนขึ้น ใช้มือบีบปากผมเบา ๆ แล้วกดจูบลงมาใหม่ แต่ครั้งนี้ไม่รุนแรงแล้ว พี่เอย์จูบเบามาก อ่อนโยนและลึกซึ้ง ทำเอาผมแทบเคลิ้มเผลอจูบตอบมันไปตั้งหลายครั้ง คุณเชื่อไหมผมมีอารมณ์นะไม่ใช่ไม่มีแต่ผมต้องห้ามตัวเองไว้ พี่เอย์ยังตามจูบผมอยู่ไม่ยอมหยุดเสียงมันหอบหายใจโคตรแรงผมรู้มันเองก็พยายามจะถอนริมฝีปากออกแต่ก็ยังหยุดยั้งตัวเองไม่ได้ แถมมือไม้นี่เร็วมาสอดเข้ามาในเสื้อลูบไล้ขยำขยี้สะกิดหน้าอกแบนๆของผมแล้วเรียบร้อย
“อ๊ะ พะ...พอแล้วพี่ พอ อ๊ะ..” ผมร้องห้าม
เสียงมันหัวเราะหึหึในลำคอก่อนถอนจูบออกมาด้วยแววตาที่เหมือนคนเสียดายของม๊ากมาก มันแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองด้วยนะ ส่วนผมนี่กัดปากแน่นเลย กลัวมันจูบลงมาอีกต้องปิดปากไว้ให้ให้ดีๆ เดี๋ยวเคลิ้มมากๆจะเตลิด ผมเองก็รักษานะเวลาสามเดือนจะว่าไปเหลืออีกแค่ไม่นานก็จะถึงแล้วนี่หว่า
“เด็กดื้อ” มันต่อว่าบิดจมูกหยอกล้อ ผมเลยชกท้องมันเบาๆ ให้มันลุกออกจากตัวผมได้แล้ว อิพี่เอย์นิสัยแย่มันดึงมือผมลุกขึ้นแล้วลากเข้าไปโยนไว้ในห้องน้ำตัวมันเองก็เบียดแทรกเข้ามาด้วย ผมเลยหันไปถลึงตามองว่ามันจะเข้ามาด้วยทำไม
“ทำโทษ”
“???”
(ต่ออีกนิดค่ะ)
-
“ทำโทษ”
“???”
“กูอาบน้ำให้”
“เห้ยไม่อ๊าวววบ้าเหรอใครจะไปทำแบบนั้นกัน เกิดมาไม่เคยเหอะ พี่เอย์ปล่อยผมคร้าบบบบ ผมไม่อาบไม่อ๊าวววว”
ผมวิ่งออกไปไม่ได้หรอกครับมันรั้งเอวผมไว้จนตัวแทบจะลอย คือมันน่ะเร็วมากจริงนะเรื่องเทคออฟเอเวอรี่ติงจิงเกอเบลเนี่ย แปปปปปเดียวยีนส์ผมเลื่อนหลุดลงมาถึงหัวเข่าแล้ว ดีนะยังมีบ็อกเซอร์อยู่ด้านใน สรุปแล้วคือตอนนี้ผมนั่งนิ่ง ๆ อยู่ในอ่างโดยมีคุณชายผู้เป็นเจ้าของห้องนั่งอยู่ที่ขอบอ่างใช้ฝักบัวรดตัวผมให้
“ต้องล้างออกให้สะอาด” มันทำเสียงและทำหน้าเหมือนคนโรคจิต
“ไรเล่าพี่อ่ะ”
“หันหลังมาดิ๊ อย่าดื้อนะมึง รอยลิปสติกยังติดอยู่ที่หลังมึงเลยนะ โหหหห มีรอยเล็บที่เอวอีกด้วย เดี๋ยะเหอะๆ เกือบแล้ว เดี๋ยวกูโมโหขึ้นมาอีกนิดมึงจะยุ่งยาก นั่งเฉย ๆ ซะ” พี่เอย์บ่นไรไม่รู้ บ่นไปอาบน้ำให้ผมไปผมก็นั่งนิ่ง ๆ ให้มันอาบนะ เอาวะลงโทษแบบนี้ก็ไม่มีปัญหาหรอก มันลงครีมอาบน้ำรสเมลอนหอมมากชโลมให้ผมทั้งตัว มือมันแม่งก็นุ่มลื่นชะมัดจะเป็นไรป่ะวะถ้าผมหลับตาขอเคลิ้มนิดนึงก่อน ผมเลยพริ้มเปลือกตาลงแล้วค่อย ๆ จะเอนพิงขอบอ่าง
“โอ๊ยยยย!! เชี่ยไรวะพี่มาหยิกพุงผมทำไม” ผมสะดุ้งโวยวาย รีบเบิกตามองมันทันที พี่เอย์นั่งหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่
“ก็แล้วมึงจะทำหน้าแบบนั้นทำไมเล่า ไหนว่าให้กูรอสามเดือน ทำหน้าทำตาแบบนั้นกูผิดสัญญาขึ้นมาอย่ามาโทษกันนะ” ผมเบะปากแลบลิ้นให้มันไปที แต่ไอ้พี่เอย์แม่งบ้าจู่ ๆ มันกระโจนลงมาในอ่างจิกหัวผมแล้วจับเข้ามาดูดปากเลย คงทนไม่ไหวของมันแล้วนั่นแหละ ผมงี้ทั้งตัวมีแต่ฟองลื่นเลยสิครับส่วนมันเปียกไปหมดแล้วผมดิ้นมันก็ฟัดผมอยู่ในอ่างแต่ดิ้นได้พักเดียวแหละตอนนี้เราสองคนนัวเนียกันอยู่ คือผมเองก็ไม่ยอมหรอกนะ มันจูบมาผมก็สู้ตายเหมือนกันไม่สนแล้วแม่ง เหี้ยเหอะผมเองก็อยากเสียบใครสักคนเหมือนกัน ตายๆกูจะทำยังไง
“อี้เอย์ อื้ออ~” ผมพูดอู้อี้ ปากเราทั้งคู่ดูดสู้กันอยู่มันจิกหัวผม ผมเองก็จิกหัวมันเหมือนกันเอาดิ๊~ มึงหื่นเป็นคนเดียวเหรอกูก็หื่นเป็นนะบอกให้ แต่ผมเร็วอีกอย่างนึงนะคือผมกระชากเสื้อมันถอดออกแล้วเรียบร้อยกางเกงก็ไม่เหลือ ตอนนี้เราสองคนเลยเท่าเทียม น้ำในอ่างกระเพื่อมล้นออกมาตามจังหวะที่เราทั้งคู่ฟัดกัน เสียงหอบหายใจทั้งผมทั้งมันคือทำไมวะ ผมไม่เข้าใจ ลักษณะของเราเหมือนกับคนตายอดตายอยากในเซ็กส์มากมาย เราสัมผัสกันและกันจนแนบชิดไปทุกสัดส่วนผมนี่สั่นเทิ้มไปทั้งตัว มันเองก็ไม่ต่าง
“ไม่ไหวแล้วว่ะปิง กูขอเหอะ” มันพูดเสียงแหบพร่าเหมือนคนไม่ทันใจมือไม้นี่ทั้งลูบทั้งขยำผมไปทั้งเรือนกาย พลิกตัวลงไปนั่งอยู่ข้างหลังจับผมนั่งอยู่ในตักระดมทั้งกอดทั้งจูบลงมาที่ต้นคอก่อนลากลิ้นร้อน ๆของมันโลมเลียจนทั่วแผ่นหลัง คือมึงจะไม่ปล่อยกูไปสักตารางนิ้วเลย??
“อาา..” ผมเสียว
“ปิง ขอนะ นิดเดียวทนนะ กูพร้อมรบ” มือไม้ที่รวดเร็วของมันนวดอยู่ที่ลูกชายผมที่กำลังน้ำตาเล็ดนิดๆแล้ว คือกูก็พร้อม ผมก็อยากบอกมันเหมือนกันนะ มันติดอยู่นิดเดียวจริง ๆ ที่ว่าใครจะเป็นคนรับใครจะเป็นคนรุก มันผลักผมให้เอนตัวไปข้างหน้าตั้งเข่าไว้เกาะขอบอ่าง คือผมถูกผลักให้ลุกด้วยความเร็วแบบนั้นกับน้ำสบู่ทั้งอ่างคุณคิดดูว่าผมก็ต้องเกาะขอบอ่างไว้ตามสัญชาตญาณใช่ไหม แต่พอเอี้ยวตัวกลับไปดู พระเจ้า! อิพี่เอย์แม่งจังก้าพร้อมเสียบผมอยู่แล้ว มันจับสะโพกผมยึดไว้แน่นเลยหน้าตานี่มองจุดนั้นของผมเขม็งเลยอ่ะ คือถ้าเป็นการยิงปืนมันก็เล็งเป้าเรียบร้อยแล้วเหลือแต่เหนี่ยวไก ซึ่งท่านี้ไม่เวิร์คสำหรับผมแบบมากๆคือมันเป็นท่าเสียเอกราชแน่แล้ว ผมโอ๊ยยย ผมจะร้องแล้ว ผมจะร้องไห้แน่แล้ว มันโน้มตัวมันลงมาทันทีจับหน้าผมให้หันมาสู้หน้ามัน หน้าผมนี่เสียแบบชัดมาก
“พี่เอย์” ผมพูดเสียงสั่นคือกลัวนะตรง ๆ เลย
“ทีหลังห้ามทำอะไรแบบนี้อีกจำไว้ ครั้งนี้กูจะลงโทษสถานเบาเอาแค่ให้ท่าทางเหมือนเมคเลิฟ แต่ถ้ากูเห็นแบบนี้อีกกูไม่รอแล้วนะสามเดือนของมึง บอกเลย” มันกระซิบเสียงกระเส่าขู่ผมกลายๆ คงรู้ว่าผมกลัว แต่ผมสยิวเสียงมันมากกว่า มันขยับลูกชายโยกชิดร่องปราการผมทันทีเสียงอืออาดังลอดออกมาจากปากมันไม่หยุดน้ำล้นกระเพื่อมตามแรงขยับถูไถของมัน จมูกโด่งระดมจูบลงมาทั้งต้นคอ เนินไหล่ แผ่นหลัง ไล่ต่ำลงมาจนถึงสะโพกด้านล่าง แต่ที่ทำผมแทบอยากตายนั่นคือตอนมันลากปลายลิ้นลงมาตามร่องกลีบสีสวย ผมสะดุ้งโหยงทันทีคือแบบโคตรของความเสียว พยายามกลั้นเสียงในคอไว้มือไม้นี่จิกขอบอ่างจนเกร็งไปหมด
พี่เอย์แม่งลามกมันไปทำเหี้ยไรอยู่แถวนั้น จุดสำคัญของผม!
“อื้ออ...” โอ๊ยยผมจะตายไหมนี่ มันกำลังทรมานผมมากมายจริง ๆ ผมนึกทันทีตอนที่ผมเล้าโลมผู้หญิงเขาคงจะรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน นี่ผมบาปมากนะบอกเลย มาเอ็นดูเหี้ยไรกูจุดนี้ กูจะตายแร้ววววว
“อ๊า...” พี่เอย์เริ่มชอนไชปลายลิ้น ผมเกร็งสะโพกแบบสุดเหนี่ยว รู้สึกลูกชายตัวเองน้ำตานองหน้า คืออะไร?มันคืออะไรเหรอ? ผมแทบจะแตะเส้นขอบฟ้าเพียงแค่มันสัมผัสผมที่จุดนี้ โคตรสุดแสนจะสุข มันเป็นไปได้ด้วยเหรอที่เราจะปลดปล่อยได้โดยที่เราไม่ได้แตะต้องอะไรส่วนนั้นเลย แล้วยิ่งมันเพิ่มความเร็วในการใช้ลิ้นผมนี่แทบสำลักความสุขแบบฉิบหาย ผมทรมาน กลั้นเสียงครางเครือต่อไปไม่ไหว ลาวาทะลักเป็นสายเข้าใส่ในอ่างนั่นแหละ
“อ่ะ.... อื้ออ...” มันจับตัวผมหันมาจูบอย่างอ่อนโยนก่อนจับมือผมให้ไปสัมผัสที่ลูกชายมันคือร้อนผ่าวแล้วก็พร้อมอย่างมากๆ ผมแตะต้องแค่ไม่กี่ครั้งคุณชายก็เกร็งตัวแล้วปล่อยสายน้ำร้อนสีขุ่นพุ่งออกมา พี่เอย์หลับตาแน่นผมกระโจนเข้าหามันทันทีจิกหัวจับมาจูบ คือผมรู้สึกดียังไงแบบไหนผมก็จะทำให้มันเหมือนกัน พอเราได้ปลดปล่อยออกมาแล้วถ้าหากได้รับจูบที่อ่อนโยนจากอีกฝ่ายเราจะรู้สึกแบบดีมากๆผมเลยทำให้มันด้วย เพราะมันเคยทำแบบนี้ให้ผม เราสองคนจูบกันท่ามกลางสายน้ำที่กระเพื่อมตัวอยู่ไม่หยุด พี่เอย์เป็นคนโลภมากไม่พอใจอะไรง่าย ๆ มันขอผมอีกรอบแต่ผมบอกไม่เอาแล้วในอ่างลื่นเวลาผมทรงตัวคือลื่นมาก ผมเหนื่อย
จริง ๆ ผมก็นึกนะ นี่ขนาดเรายังไม่ขั้นสุดท้ายมันยังหื่นกับผมขนาดนี้แล้วถ้าวันนั้นมาถึงจริง ๆ นี่ผมจะเหลืองเลยไหม คือคุณชายก็ไม่ได้เล็กนะ ของมันของผมเท่ากันอ่ะ สงสัยหลังสอบเสร็จนี่ผมคงต้องศึกษาวิธีของฝ่ายรับอย่างจริงจังซะแล้ว อาจจะมีเทคนิคการรับแบบขั้นเทพขยับขยายยยยอะไรแบบนั้น เดี๋ยวจะลองปรึกษาพวกไอ้บาสไอ้วุฒิดูอีกที เผื่อมีเทคนิคดี ๆ น่าลุ้นมาให้ผมใช้ได้บ้างคึคึ
ตกลงว่าคืนนั้นผมไม่ได้ค้างกับมันหรอกนะครับ เพราะช่วงนี้ทั้งผมทั้งมันมีสอบด้วยกันทั้งคู่ พี่เอย์กำลังจะเรียนจบแล้ว ส่วนตัวผมก็กำลังจะจบ ปวส.แล้วเช่นกัน เพราะอย่างนั้นสัปดาห์นี้ผมจึงบอกมันไปว่าคงจะไม่ได้มาหาบ่อยๆ
“มึงสอบเสร็จวันไหน” พี่เอย์ลงมาส่งผมที่ด้านล่าง เราเดินลัดเลาะกันมาจนถึงที่ผมจอดรถเอาไว้
“วันศุกร์ครับ”
“ดีเลยงั้นวันเสาร์ทำตัวให้ว่าง”
“ทำไมครับพี่จะไปไหน”
“ไม่ต้องแวะมานะเดี๋ยวกูไปรับเอง”
“แอร๊~ จะชวนผมไปเที่ยวอ่ะดิ๊ ” ผมแกล้งทำหน้ารู้ทัน เราเดินมาถึงรถผมแล้ว พี่เอย์ยืนเท้าสะเอวหันซ้ายหันขวา ท่าทางแปลกๆซึ่งผมก็ไม่รู้มันเป็นอะไร แต่แล้วมันเดินเข้ามาคว้าหมับเข้าที่คอผมล็อคกอดไว้
“เปล่า กูแค่หาพนักงานมาขับรถให้ ขี้เกียจขับเองว่ะ ขึ้นเขาแม่งน่ารำคาญ”
“ไปไหนอ่ะพี่ บอกผมล่วงหน้าหน่อยนะ” ผมหันไปถาม คือถ้าไปในเส้นทางที่ผมไม่รู้จักผมก็จะได้หาข้อมูลก่อนไง
“หึหึ ไม่บอก” มันว่าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ไอ้วิธีแบบนี้มันล่อคนอยากรู้ชัดๆเลย แต่ช่างเหอะเดี๋ยววันเสาร์ผมก็คงได้รู้เองแหละ
“ไกลไหมพี่ค้างรึเปล่า”
“ค้างดิ”
“หึ งั้นไม่อ่ะ ผมไม่ไป ถ้าค้างผมไม่ไปหรอกเสียเปรียบพี่ทุกที” ผมจับแขนมันออกจากคอผม โคตรหนัก
“หึหึ อย่ามาหลงตัวเองกูบอกเลยหน้าอย่างมึงอ่ะ กอดน้องโบกี้ยังดีกว่าเหอะ” โหหหหหห พูดมาได้เนาะคนเรากอดโบกี้ยังดีกว่า แล้วเมื่อกี้ในอ่างน้ำใครกอดกูวะโคตรแน่นอ่ะ
เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวก่อน มันพูดถึงใครวะโบกี้ ไอ้พี่เอย์แม่ง! น้องโบกี้ไหนของมันวะ เดี๋ยวเหอะ น่าดูเลย กล้าพูดต่อหน้าผมเลยอ่อ
“เป็นไรอีกทำหน้าขี้เหร่อีกแล้วนะมึง ไหนดูดิ๊ เป็นไรขึ้นมาอีก” มันล็อคคอผมเข้ามาอีกครั้ง เอาหน้ามันเข้ามาจ้องจนชิด ผมเลยผลักมันออกแล้วมุดออกมาจากแขนมัน
“น้องโบกี้ไหนอ่ะ พี่พูดถึงใครผมหึงนะ โบกี้ที่เป็นดารารึเปล่าคนที่สวย ๆ น่ะหรือว่าโบกี้ที่เป็นนางแบบหรือโบกี้ที่เป็นดาวคณะพี่หรือว่าโบกี้ที่เป็น........”
“เป็นหมา น้องโบกี้ หมาบ้านกูเองโว๊ยยยย”
แค่นั้นแหละครับ มันขำผมใหญ่เลยผมงอนเลยสิ ชิ๊!
“เอ้อจำไว้เลย ปากพี่นี่แบบ คือถ้าเป็นเพื่อนหรือเป็นน้อง ผมตบแล้วนะบอกเลย” เปรียบว่ากอดหมาดีกว่ากอดผมอ่ะ
“หมาปิงมึงกล้าเหรอ พูดแบบนี้กับกูใช่ไหม ก็โบกี้เขาสวยจริงอ่ะขนงี้นิ๊มนิ่มพูดอะไรก็เชื่อฟังเวลากูกลับบ้านนะคอยมาเลียเอาใจไม่ดื้อไม่เกรียนเหมือนมึงนี่ต้องดึงต้องลากกว่าจะได้กอดแต่ละที แล้วตกลงเอาไงวันเสาร์”
“ยังไม่รู้นะดูก่อน ขอเล่นตัวนิสนุงนะจุ๊~” ผมฉีกยิ้มหน้าทะเล้น
“พี่ปิงไปแล้วนะครับน้องเอย์คนสวย บ๊ายบายจุ้มปุ๊จุมปุ๊ก จุ๊บุ๊จิบิ ไม่โทรหาหรอกนะถ้าคิดถึงพี่ปิง นู๋เอย์ต้องโทรหาเองนะจ๊ะ”
“ฝันดิ่ ใครจะโทรหามึง กูไม่เคยเหอะ” มันสวนแว๊ดขึ้นมาตาเขียว ผมแกล้งกระแดะทำปากจู๋ให้มันแล้วค่อยโค้งรถออกไปช้า ๆ มองมันแล้วยื่นปากแบบทะเล้นๆอีกนิด อิพี่เอย์กลั้นขำจนไหล่ไหว ผมเห็นนะมันน่ะแอบทำปากจู๋ตอบผมนิดๆด้วยล่ะ ในที่สุดรถผมก็เลี้ยวออกจากคอนโดหรูหรา ตลอดสัปดาห์นี้คงจะไม่ได้มาสักพัก ไว้เสาร์หน้าค่อยว่ากันใหม่
เรื่องเรียนต้องมาก่อนแน่นอนอยู่แล้วครับ ผมน่ะเด็กดีพอตัวนะ บอกเลย
Tbc.
# มาช้ายังดีกว่าม่ายมา อิอิ ยังยาวได้อีกค่ะ คนเขียนไม่รักษาสัญญาเลยเนาะอุตส่าห์จะหั่นให้สั้นลงหน่อยแล้วแท้ ๆ คือถ้าลงยาว ๆ แปลว่าจะเว้นหลายวันไง คึคึ
วันนี้ขอตอบเมนต์ทั้งหน้าและหลังไมค์รวบยอดไปเลยนะ
-เห็นมีถามมาว่าเรื่องนี้เดินเรื่องมาถึงครึ่งหรือยังอยากให้มีต่อยาว ๆ คือเกือบแล้วค่ะ เขาได้กันเมื่อไหร่นั่นแหละครึ่งเรื่องเลยแล้วจะพาเข้าสู่ช่วง Out Of Reach อย่างแท้จริงเนื้อเรื่องจะเข้มข้นขึ้น
-นิยายเรื่องนี้จะแบ่งเป็นสองช่วงค่ะ คือวัยเรียนใสๆกับวัยทำงานแบบเข้มข้นขึ้นมาอีกนิด เดี๋ยวค่อย ๆ อ่านไปเนอะอย่าให้สปอยเลยไม่มันส์อ่ะ ขอแค่คนอ่านๆแล้วยิ้ม ได้ลุ้นและเอาใจช่วยไปกับตัวละครเราก็ดีใจค่ะ รับรองพาร์ททำงานสนุกมีเพิ่มตัวละครเข้ามาทั้งฝั่งปิงและพี่เอย์ แอบดราม่านิดๆเบาบางคือสัญญาว่าจะไม่ให้บีบคั้นอารมณ์คนอ่านมาก เราท่องไว้เสมอเรื่องนี้เป็นคอมเมดี้ นิยายก็เหมือนชีวิตจริงค่ะจึงจะสมจริง ไม่ใช่จะตลกไปเรื่อยคือจะต้องมีอุปสรรคแทรกเข้ามาบ้างเพียงแต่เราต้องรอดูว่าเขาสองคนทั้งปิงและพี่เอย์จะจัดการปัญหาให้ผ่านพ้นไปได้ยังไง ใช้น้ำตาหรือเสียงหัวเราะเข้าสู้?? เชื่อใจหมาปิงนะ
- ส่วนที่ถามมาว่าอีกนานไหมเขาจะได้กัน เอิ่มตอบไงล่ะ คือ เราก็เขียนนิยายเล่นๆเป็นงานอดิเรกว่าง ๆ อารมณ์ดีๆนั่งพิมพ์แปปเดียวก็เสร็จ เราเลยตอบไม่ได้ค่ะเพราะไม่ได้วางพล็อตแบบตายตัวว่าเขาจะได้กันเมื่อไหร่ที่ไหนยังไงเขียนสดใหม่ทุกตอน แต่เราว่าเอ็นซีระดับนี้มันก็เหมือนกับได้กันแล้วม้างงง จะต้องทำให้มันชัดเจนกว่านี่อีกเหรอ?? น่าอายออกเนอะปิงเนอะ // คือเราใสๆค่ะ กร๊ากกกกกกกกก //ตบอิคนเขียน
# ขอบคุณทุกท่านที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้กันนะคะ เราคิดเสมอนะว่าคนอ่านฉันน่ารักกันจังอ่านแล้วทิ้งกำลังใจไว้ให้ด้วยไม่ปล่อยให้เราโดดเดี่ยวหรือเหงาเลย คือเราขอบคุณมากๆเลยค่ะ จากใจ^^
# ช่วยเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณทุกท่านมากค่าที่แวะเข้ามาอ่าน :mew1:
-
มาแล้วว!! :pig4: :pig4:
-
ผลของการเป็นสุภาพบุรุษของหมาปิงคือ
เกือบ โดนพี่เอจับกดซะแล้ว แต่ก็จะได้เสียกันอยุ่แล้วนะเนี่ย
วันหยุดที่พี่เอย์หมาปิงไปเที่ยว ก็ โป๊ะเช๊ะกันซะเลยดีไหม
-
:haun4: ของเขาดีจริงๆ
-
สบมยห. ยังไม่ได้กันมะเปนไรค่ะ จะได้ไม่จบไวๆ 555 ไอเลิฟยูๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อยาวๆดีแล้วค่ะ อย่าหั่นสั่นๆเลยยยยยยยยย
-
ไม่อยากให้น้องปิงเสียตัวแล้วอะ กลัวดราม่าที่กำลังมาถึง :hao5: :hao5: :hao5:
-
คิดถึงหมาปิง รีบแจ้นเข้ามาอ่านด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่ามาอัพแล้ว กรี๊ดๆๆๆ
ตอนนี้พี่เอย์น่าร๊ากมากค่ะลูก ไล่ชะนีได้ถูกใจคนเชียร์สุดๆ
..แต่ว่า คนเขียนบอกว่าตอนนี้ยาว.. เราว่าสั้นออกนะ อิอิ ^^ ก็เราอ่านแป๊บเดียว แล้วแบบว่า.. อ้าว! จบตอนแล้วเหรอฟระ ไหงสั้นจัง อยากอ่านต่ออ่ะ
รู้สึกประมาณเนี๊ยเลย
ถ้าสั้นกว่านี้ แม่ยกน้องปิงคนนี้ขอประท้วงๆๆๆ :ling1:
-
นานะช็อค!! 55555555555555555555
โดนแกล้งไม่พอ ยังมาโดนไล่ตะเพิดอีก //โถถถถถ :laugh:
แต่..บทลงโทษปิงนี่จัดว่าดี ให้พี่เอย์10แต้ม
-
อ่านละฟินนนนนนนนนนนนนนนน
ชอบนิสัยปิงมากกกกกกกกกกก ดีไปไหนคะคุณลูก
พี่เอย์ก็น่ารักกกกก ม๊วบๆๆๆๆๆๆๆ
รอ รอ รอ ค๊าาาาาาา
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ่ะค่ะ ใสๆแบบสีขุ่นๆ หึๆๆ
-
น่ารักนะน้องปิง
-
หมาปิงสุภาพบุรุษจรุงงงงงง 55555555555555555
หมั่นไส้ยัยนานะไม่ไหวละ ดูถูกคนเป็นที่หนึ่ง สงสารอันวาจริงๆมีแม่แบบนี้ :katai1:
ว่าแต่พี่เอย์หึงหมาปิงได้หื่นมากกกก เอะอะเป็นจับน้องฟัดดดดดด :hao6:
-
กรี้สสสนังนานะนี่ร้ายจิงๆ นี่ขนาดมีลูกแล้วเทอยังทำขนาดนี้ :katai1:
-
อร๊ายย มาแล้วๆ
หมาปิงเอ๊ยย แกรเกรียนจริงๆ ชอบตอนแซ่บกับส้มตำมากๆ 555
แต่ทำไมใจอ่อนตอนท้ายไม่จัดการให้เด็ดขาดละปิงๆ พี่เอย์พูดถูกนะ
ทำดีกับชะนีไป ไม่ได้เห็นคุณค่าเลย บัวใต้ตมแบบนี้ต้องจัดการเด็ดขาดแบบพี่เอย์
พี่เอย์ทำถูกใจสุดยอดเลย ตอนหน้าจะพาหมาปิงไปเที่ยวไหนล่ะ :o8:
แอบใจหายเล็กๆกับ ปล.ตอนท้าย เอาจริงๆก็เข้าใจว่า ต้องมาม่า ตามชื่อ out of reach แน่ๆ
ขอทำใจก่อนนะ คนอ่านยังไม่พร้อมเลยค่ะ
-
ปิงเสร็จแน่เลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หมาปิง เกรียนยั่วววววว
-
คือเราชอบตอนพี่เอย์บอกว่าปิงขี้เหร่นะ
คือแบบ มันยังไงอะ บอกไม่ถูก (อ้าว) แต่เราช๊อบชอบบ
เขินทุกทีตอนพี่เอย์พูดคำนี้ :-[
ตอนที่ปิงแกล้งให้นานะกินของเผ็ดๆเราก็แอบโกรธปิงนะ คือแกล้งเค้าทำไม
(อารมณ์เอ็นดูผู้หญิงสวยๆ)
แต่พอเธอเปลี่ยนท่าทีเท่านั้นแหละ
เรานี่อยากเอาปลาร้ามาปาใส่หน้าจริงๆ :m16:
ส่วนปิง... นี่ยังต้องสงสัยอีกหรอว่าใครรุกใครรับ
พี่เอย์เค้าคงมารับให้ปิงหรอกนะ ฮาา
พี่เอย์ก็ยังเหมือนเดิม ทำเป็นซึน ปัดโท๊ะ
"กูชิว" นี่คือไรร ชิวจริงๆใช่มั้ยแบบนี้ (ขำค่ะ)
แต่ก็นะ แบบนี้แหละ ความน่ารักของพี่เอย์
แล้วก็ที่ชอบมากอีกฉากคือ พี่เอย์งอนแล้วเรียกร้องความสนใจ(?)ให้ปิงง้อ
คือคุณชายเอย์ตั้นจะน่ารักไปไหนค้าาาา
แค่นี้ก็อิงฉาปิงจะตายแล้ว เจอฉากนี้เข้าไป เราแทบกรี๊ด :impress2:
สุดท้าย เราว่าคนเขียนก็มาต่อเร็วนะ มาเห็นอัพแล้วก็แบบ
อัพเร็วจัง พักอีกหน่อยก็ได้ค่ะ (ชาวเล้าอย่าพึ่งทำร้ายเรา)
เพราะคนเขียนขยัน มาต่อค่อนข้างสม่ำเสมอ ซึ่งเรารักมากก
มาต่อแบบนี้เรื่อยๆนะคะ อิอิ
สุดท้าย รักพี่เอย์มากกกก รักคนเขียนด้วยยย ส่วนปิง...โทษฐานที่เป็นแฟนพี่เอย์ เราจะรักน้อยกว่าคนอื่นแล้วกัน
:L2:
-
คือแบบฟังเพลงที่คนเขียนแปะมาด้วยพร้อมกับอ่านช่วงที่ปิงกับพี่เอย์ มุ้งมิ้ง กันแบบว่า :haun4:
ติดตามตอนต่อไปกด+ +เป็นกำลังใจให้นักเขียนครับ
:pig4:
-
5555555 หมาปิงเกรียนสมชื่อตอนจริงๆ
พี่เอย์นี่หึงโหดนะ แต่ก็ห่วงปิงมากอ่ะ
เห็นคนเขียนบอกมี2ช่วง อยากอ่านต่อมากกกกก รอตอนต่อไปค่า
-
พี่เอย์ปากจะแข็งไปไหน
ฟอร์มจัดจิงๆ นานะนางหน้าหงายไปเลย
55555
-
พี่เอย์สุดยอด ทั้งหึงทั้งห่วง
แต่ไม่เคยพูดตรงๆ ต้องกวนๆ อ้อมโลก
หมาปิงอีกนิด ก็เป็นเมียพี่เอย์แล้ว
-
:haun4: :haun4: คึคึ คือแบบว่า พี่เอย์ หมาปิง ถ้า จะ nc กันขนาดนี้ คือ ได้กันไปเลยง่ายกว่าไหม :m20: คนอ่านลุ้นแบบเลือดทะลัก :pighaun:
อ่านจบตอนปุ้บ แม้จะยาวถึงสามรี แต่จะผิดไหม ที่เรายังคิดว่ามันไม่พอ :hao7:
-
หมาปิงน่ารัก น่ารักเกินไปแล้ววววว >////<
-
พี่เอย์-หมาปิงมาแว๊วๆๆๆ
-
นึกว่าหมาปิงจะโดนซะแล้ว :laugh:
-
สนุกมากกกก
-
นึกว่า นานะจะหลงเสน่ห์ปิงซะอีก ประมาณว่าชะนีหวั่นไหว
พี่เอย์ได้โอกาสทั้งทีน่าจะจับกดซะเลยนะ :hao6:
-
:haun4: :haun4: :haun4: ฟินฟินฟินฟินฟิน
-
ตอนนี้ นานะโดนจัดหนักจริงๆ แบบนี้ไม่กล้ามาเจอหน้าเอย์แล้วมั้ง
คงช็อค o22
พี่เอย์ก็ยังคงซึนเสมอต้นเสมอปลาย
ปากบอกไม่แต่ถึงเนื้อถึงตัว
ถึงขั้นนี้แล้ว จะรอทำไม 3เดือนน
อ่อน้องปิงปิงต้องไปศึกษาการเป็นรับที่ดี
อย่าลืมออนทอป :hao6:
อิอิ
-
ตอนหลังของเรื่องมันต้องทรหดอดทนฝ่าฟันกันต่างๆนาๆแน่เลยใช่มั้ย
-
ดุเดือดกันจริงๆ
-
:-[ :katai2-1:
-
ฟิลไปแปดบ้านสิบบ้าน....สมน้ำหน้ายายนานะ....555
-
ประเด็นมันอยู่ที่
"...เวลาสามเดือนจะว่าไปเหลืออีกแค่ไม่นานก็จะถึงแล้วนี่หว่า"
:z1:
-
ชอบปิงอ่ะ แมนดี ต้นเรื่องยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น ไม่ได้ออกสาวอะไร
น้องปิง พี่เอย์ ถ้ามันขนาดนี้แล้ว จะรออะไรกันอยู่อีก :z1:
-
พี่เอย์มาแล้ววว ชอบพี่เอย์มากโดยเฉพาะฉากในห้องน้ำ :haun4:
สมน้ำหน้ายัยนานะ ฮ่าๆ เงิบสินะ หุบปาก!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หงายเลย :hao7:
-
ยัยนั่นน่าเกลียดชะมัดเลย เชอะ!!
ขอบคุณ :)
-
เชื่อใจหมาปิงนะ แต่ไม่ค่อยเชื่อพี่เอว่ะ ฮ่าๆ o13
ปล.คนอย่างนานะ มีอยู่จริงๆ เคยเจอมากะตัว :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้หมาปิงได้ใจไปเต็มๆเลย ส่วนพี่เอย์ยังปากแข้งเช่นเคย แต่การกระทำนั้นล้ำหน้าไปมาก
เข้ามารอทุกวัน ยกให้เป็นนิยายที่เฝ้ารอคอยตอนใหม่มากที่สุด ณ เวลานี้ของผม
-
จะมีปัญหาอีกแฝ้วอ่ะ
-
หมาปิงงดหึงพี่เอย์กับนานะไปตลอดกาลเลยคราวนี้
แต่ตอนนี้ โดยเฉพาะฉากในอ่าง :o8: :z1: :haun4:
-
หมาปิงเกรียนสุดๆ ฮ่าๆๆ เกือบเสร็จพี่เอย์ไปแร้นนนน :ling1: :hao6:
-
พี่เอย์นับวันยิ่งน่ารักนะ
ตอนนี้ก็แอบขัดใจปิงเบาๆเรื่องถอดเสื้อนะ
ถ้าหากว่าได้กันแล้วจะเข้าช่วงดราม่า
เพราะเธอกับฉันมันต่างล่ะก็นะ
อย่ามีมันเลยเอาแค่นี้ก็พอ :hao4:
-
:pighaun: ได้กันไปเลยเถอะ หื่นกันขนาดนี้แล้ว :serius2:
จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
หมาปิงเกรียนเสมอต้นเสมอปลาย
พี่เอย์ก็ซึนแต่น่ารัก
:L2: :L2:
-
หมาปิงน่ารักอัีกแล้ว
ตอนนี้พี่เอย์ทำดีมากค่ะ o13
-
พี่เอย์ :haun4:
หมาปิง :-[
-
ฉันจะรอ NC นะะะะะะะะะะ :katai2-1:
ป.ล. ขอบคุณมากจร้าาาาาาา
-
พี่เอย์น่ารักกกกกกกกกกกกก
-
ลงโทษกันจนคนอ่านเลือดหมดตัว
5555 ช้านล่ะสะใจยัยนานะ มาเจอของแรงแบบหนูปิง เงิบเลยสิเจ๊ คิๆ
-
ปิงน่ารัก :impress2:
-
อ่านมาได้พักนึงแล้ว เพิ่งได้มาตอบบ้าง ชอบมากกกกกกเลยค่ะ
ชอบปิงมาก คือปิงเป็นคนน่ารักมากๆ ถึงจะกวนๆ แต่ก็เป็นเด็กดีมากจริงๆ
แล้วหลายๆช่วงก็ตลกมาก ตลกเวลาปิงชอบมโน 5555555555
ส่วนพี่เอย์ ตอนแรกก็แอบหมั่นไส้ คุณชายซะเหลือเกิน
แต่ที่ไหนได้ตอนต่อๆมามาแบบซึนๆ พร้อมปากแข็งๆนี่แหละ
พอได้รู้จักมากขึ้น ก็ได้ค้นพบความน่ารักของพี่เอย์ สเน่ห์ของเอย์ตั้นมัน.... :heaven
ฮื้ออออออ สรุปก็คือชอบทั้งคู่มากๆค่ะ ให้เขารักกันแหละดีแล้ว 5555
ตอนล่าสุดนี้ สะใจนานะมากๆค่ะ ปากคุณเธอแย่มากๆเลย ไม่คิดว่าจะร้ายขนาดนี้ โดนพี่เอย์จัดไปหนึ่งดอกต่อหน้า สะใจ หึหึ
ส่วนหมาปิงก็นะ สุภาพบุรุษจริงๆ ปิงทำถูกแล้วแหละ ยังไงเขาก็ผู้หญิงถึงจะเป็นผู้หญิงที่แย่มากก็ตามที
ชอบพี่เอย์หึงปิงนะ ไม่สนใครเลย ทั้งหึงทั้งห่วง ฮืออออ เลิฟๆพี่มากค่ะ น่ารักใส่กันอะไรยังไงก็พาเขินตลอดเลย :o8:
อีกอย่างจะบอกว่า ตลอดเรื่องอ่านมานี่อินมาก เวลาเขินก็เขินมาก เวลาขำก็ขำมาก
เวลาเศร้าจะเศร้ามากด้วยไหมเนี่ย พอถึงช่วงOut of reachของจริง :m15:
แต่เราก็โอเคหมดค่ะ ชีวิตก็ต้องมีอุปสรรค แล้วยิ่งเป็นดอกฟ้ากับหมาวัดขนาดนี้ ยิ่งหนักเลยอ้ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ มาอัพก็บ่อย เรื่องก็สนุก สู้ๆนะคะ :mew1:
-
:hao6:
เกือบแล้วพี่เอย์อีกนิดเดียว 55
สะใจยัยนานะ อย่าได้มายุ่งกับพี่เอย์อีกละ
จะบอกว่าที่ปิงทำเพื่อแกล้งยัยนานะ
ยังไม่เท่าหมัดเด็ดพี่เอย์
นานะหล่อนถึงขั้นจะกลับบ้านตัวเองถูกเปล่าก็ไม่รู้ หึหึ
-
สนุกมากกก ปิงก็ตลกมาก โคตรทะเล้น 555555 :m20:
คือหลังจากนี้พาร์ทตอนทำงาน มันจะวนกลับมาเรื่องความต่างทางสังคมของทั้งคู่อีกไหมหว่า
กลัวมีฟิลแบบพี่เอย์หมางเมิน หรือลืมคิดถึงความรู้สึกปิงอะ แค่คิดก็หมั่นไส้พี่เอย์แล้วเนี่ย
FC หมาปิงมาก :L1: ห้ามใครทำร้ายจิตใจ 55555
-
สะใจมากอ้ะ โดนซะะมั้งน้ะนานะ หึหึหึ :z13: :z13:
-
หึงก็บอกหึงเถอะพี่
-
หมาปิงแกล้งได้เกรียนแสบทรวงมาก ยัยนานะคงจำชื่อและจำหน้าปิงได้ไปจนวันตาย
แต่ขากลับที่พาซ้อนมอเตอร์ไซค์ตากแดดนี่ ขอยกนิ้วโป้งให้เลย ปิง นายแมนมาก o13 o13
คือยังไงก็ห่วงผู้หญิงก่อน ถ้าพี่เอย์ไม่ใช่พระเอกเนี่ยคงจะมีทั้งชะนีเก้งกวางตบตีแย่งชิงปิงกันแน่ๆ
หลังจากที่เกรียนไปเกรียนมาจนมาจบที่ห้องพี่เอย์
หื่นทั้งคู่ขนาดนี้ ไม่อยากจะนึกจริงๆถ้าครบ 3 เดือนจะขนาดไหน
มันจะต้องเพิ่มเลเวลไปอีกแน่ๆเลยใช่มั้ยครับเนี่ย คึคึ :-[ :-[
ยังฮาเสมอต้นเสมอปลายนะครับ ชอบจัง
อ่านไป ขำไป ลุ้นไป และก็หื่นแอบๆกันไป
แบบว่ามันกรุ๊บกริ๊บกำลังดีไปหมด
ขอบคุณคนแต่งนะครับ ชอบแบบยาวๆแบบนี้เลยครับ
ไม่ขาดตอน ไม่ตัดฉึบ ไม่ค้างคา อ่านลื่น จบอารมณ์ในตอน
มันถูกใจ มันใช่มาก ๆ เลยครับ
-
นังพี่นานะนี่น่ารำคาญ กระแดะมากกกกกกกก น่าหมันไส้ที่สุดไม่ชอบมากคือตอนดูถูกคน เกลียดอ่ะ
ปิงเกรียนได้ใจ แต่สุดท้ายก็เป็นคนดีอยู่ดี ห่วงเค้าจนแฟนหึง แต่รักพี่เอย์จัง แกชัดเจนนะ ซึ่งก็ขอให้ชัดเจนตลอดไป
ห่วงก็หวงหึงก็หึง หื่นก็หื่น 555 เกือบแล้ว อีกนิดๆๆ แหม่ เบื่ออีกฎ 3 เดือนซะจริง พ้นเคอร์ฟิวส์ต้องจัดหนักๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
หมาปิงน่ารักอะ คืออยากเอาคืนก็เล่นซะ สะใจพอกรุบกริบ แต่บทจะแมนก็แมน พี่เอย์ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามปล่อยหมาปิงเลยนะ คนอ่านรอเคลมคิวยาวมาก 555
ยัยนานะ หล่อนทำตัวเองล้วน ๆ เลย นิสัยยยย ตอนนี้พี่เอย์เอาใจไป ให้มันได้อย่างนี้สิ :-[
-
เป็นตอนที่ยาวม๊วกกกก แต่ชอบ มันน่าร๊ากกกกกกกกกกกก น้องปิง ดีมากจัดการให้เข็ดหลาบ เอาให้คืนสู่ป่าแทบไม่ทันไปเลย :hao3: พี่เอย์ก็ดี เออ หัดปากเบาพูดซะบ้าง ไม่งั้นแกจะอด ว่าแต่แกทำกับน้องปิงขนาดนี้ ก็ได้เสียกันไปเลยเถอะ :jul1:
อ่านจบเมื่อคืน เพิ่งจะเม้นท์ และเม้นท์ไม่เยอะเท่าเรื่องแรก สำหรับเรื่องนี้มันไม่มีอะไรให้ต้องคิดมาก ใส น่ารัก ไม่ดราม่ามาก น่ารักจริงๆนะ เรื่องนี้ ต้องบอกว่าคนเขียนทำได้ดีมาก บทจะดราม่าก็เล่นซะ :m15: บทกุ๊กกิ๊กก็ :heaven ส่วนบท :oo1: ไม่ต้องพูดอะไรมากทำเอา :haun4: ไปเลย
-
ยัยนานะกระเจิงไปเรยอ่ะ 5555+
ไม่ใช่เพราะปิงไล่นะ(รายนี้คนดีเกิ๊น)
ต้องคำไล่ตอนพี่เอย์หึงนี่
สะจายยยยยยยยยยยย
-
เจอบทลงโทษแบบนี้เข้าไป ปิงจะยังกล้าทำอีกไหมเนี้ยะ
แต่ถึงปิงจะกล้าทำอีก คนอ่านคงลุ้นบทลงโทษกันน่าดู :z1:
-
อ่านทันแล้ว สนุกมากเลย ชอบปิงน่ารัก ทะเล้นดี
-
อร๊ายยยย น่ารักอ่ะคู่นี้ มุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งกันตลอดดดด :-[
สมน้ำหน้าอีนางนานะ ปิงเค้าหวังดีแล้วไม่เห็นคุณค่ายังไม่ว่า นี่ยังด่าซ้ำแถมใส่ไฟเค้าอีก
นิสัยเลวๆต่ำๆแบบนี้ โดนทิ้งก็สมควรแล้วย่ะ(ใครจะไปทนแกด้ายยยยย :z6:)
แหม๋ๆๆ แทบรอให้ครบสามเดือนแทบไม่ไหว ฮึฮึ :z1:
-
จัดว่าเด็ดดดด !! ค้างค่ะค้าง
พี่เอย์หื่นนนนนนน 55555555555
รอค่ะ
:hao7:
-
:z13:
จิ้มมมมมมมมมมมม เดี๋ยวมาตามอ่านนะค่ะ น่าสนุกจุงงงงง
:katai3:
-
ปิงเอ๊ยเกือบไปแว้ววว :hao7:
-
อยากอ่านต่อแล้ว
-
หมาปิงน่ารักจริงจริง
-
ไปเที่ยวกันไหม :3130: ไปกับพี่เอย์นั้นสบาย
เพื่อพี่เอย์พาไปกินตับ
พี่เอย์อยากกิน ตับปิง เอ๊ย ตับปิ้ง
ส่วนตัวน้องปิงชอบกินตับหวาน :music:
-
โคตรจะฮาตอนบอกว่า ปวดขี้ โอ้ยยย แต่นับถือความอดทนพอๆกะความปากแข็งของคุณชายนะ น้องปิงน่ารักอ่ะคิดพูดไรตรงๆ น่าร้ากหมาปิง
-
ยอมเถอะหมาปิง คุณชายเค้าเริ่มจะไม่ไหวแลัว :hao6:
ลองซักครั้งแล้วจะติดจายยย :hao7:
ค้างๆๆ NC อ่ะค้างมากอยากให้หมาปิงเสียตัวไวๆ :call: เอิ๊กก :haun4:
-
มาอ่านที่เดียว 3 ตอนรวด
หมาปิงยังคงน่ารักน่าหยิก
:hao3:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ น่าติดตามมาก ๆ :-[
-
5555555++ สมยัยนานะ
หมาปิงแมนมากกกก พี่เอย์ก็หื่นมาก
ไม่อย่กจะคิดถเาได้กันจริงๆจะขนาดไหน :impress2:
-
มียันพาร์ททำงานด้วย คุณย่าพี่เอย์จะชอบปิงปิ๊งของเราเหรอ เอาใจช่วยนะ
แล้วจะรอตอนต่อฮะ
-
http://www.youtube.com/v/czWRTLVfbio
# 19 คืนนั้น....พระจันทร์เต็มดวง
“โอยยยฟิลกู๊ดดดด เสียงครางไอ้เห้นี่แม่งสุดยอดอ่ะ” หมาบาสพึมพำหน้าตาหื่น ๆ เพราะ เสียงเซ็กซี่เร้าอารมณ์ของคู่ขาแมนทูแมนในหนังจีวีประเทืองปัญญาที่ตัวมันเองน่ะแหละสรรหามาเปิดให้ผมดู พวกผมนั่งกันอยู่คนละมุมห้อง
“ไอ้บาสไอ้สัส มึงลดเสียงลงหน่อยดิ่วะ”
“ลดก็ไม่มันส์ดิพี่ ของแบบนี้มันต้องฟังดัง ๆชัดๆเน้นๆ เนอะวุฒิเนอะ” ดู๊ดูมันจ้องจอ กัดหมอนอีกต่างหาก ผมเขี่ยๆเตะๆให้มันลุกขึ้นไปลดเสียง พวกเราสอบเสร็จกันตั้งแต่เมื่อวานสองหมามันพากันมานอนที่ห้องผมโดยที่หมาบาสมันโหลดไฟล์หนังที่คิดว่าเด็ดสุดใส่ฮาร์ดดิสมาไว้ให้ผมเยอะมว๊ากกก
สาเหตุก็เพราะวันนั้น...
“ไอ้บาสมึงมานี่ดิ๊” ผมเดินออกมาจากห้องสอบ เห็นมันมายืนรออยู่แล้ว หมาบาสมันเรียนคนล่ะแผนกกับผมนะ ผมกับไอ้วุฒิถึงจะเรียนอยู่ด้วยกัน
“ไรลูกพี่”
“โหลดหนังให้กูที”
“หนังไรพี่”
ผมมองซ้ายมองขวาก่อนพูดกับมันเบา ๆ ประหนึ่งคนกำลังติดต่อขายยาบ้า “หนังเกย์ ไอ้เหี้ยอย่าให้กูพูดมาก” ผมเตะตูดมันไอ้หมานี่ก็เด้งหลบ
“กรี๊ดดดดด พี่ปิง จะดูอีกแล้วเหรอพี่”
“มึงจะกรี๊ดทำซากอ้อยเหรอสัสบาส มึงหาให้กูได้ป่ะวะ”
“ได้ๆพี่ได้ ถ้าลูกพี่ปิงอยากได้ผมจัดหาให้ได้แน่อยู่แล้ว ว่าแต่พี่อยากได้แบบไหนอ่ะไทยฝรั่งจีนแข-.....”
“พอๆๆมึงไม่ต้องร่ายขนาดนั้น เอาอะไรก็ได้มาขอแค่ให้ฝ่ายรับเด็ดสุด”
“หืม?” มันทำหน้าสงสัย จ้องกูจัง
“นั่นแหละมึงหามาเหอะ” ยังจะให้กูต้องพูดมากอะไรอีก ไอ้บาสทำหน้าไม่วางใจผม ผมเลยโบกกะบาลมันไปอีกที
“อ่ะจ๊ะๆ หาให้แบบด่วนๆเด็ดๆ”
“เออดี วันศุกร์เอามาให้กู”
“รีบขนาดนั้น?”
“ไม่ได้รีบ! กูแค่จะเอามาเก็บไว้” ผมโกหก
“หืมม ไม่ได้รีบ??” มันยิ้มแบบคนรู้ทัน ผมเลยไล่เตะมันอีก ไอ้วุฒิสอบเสร็จออกมาพอดีเราสามคนเลยออกไปหาอะไรกินกันก่อนแยกย้ายกลับห้องใครห้องมันอ่านหนังสือต่ออีกเหลือแค่ไม่กี่วันก็จะสอบเสร็จแล้ว
อย่าว่าผมลามกเลยนะผมตั้งปณิธานไว้ด้วยว่าถ้าผมทำสอบได้ผมจะจริงจังกับเรื่องอย่างว่ากับคุณชายเอย์แต่ถ้าไม่ผมจะขอเลื่อนมันออกไปอีก แต่ทว่าข้อสอบคราวนี้ก็ง๊ายง่ายผมทำได้ทุกวิชาเลยเหอะ
“บาสเปลี่ยนเรื่องดิ๊ ฮู้ว แม่งฝ่ายรับไม่ได้ดั่งใจกูเล้ย” เสียงไอ้วุฒิที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ดังขึ้นผมสะดุ้งเฮือกคือกำลังนึกอะไรเพลิน ๆ อยู่ปกติหมาวุฒิมันไม่เรื่องมากเลยนี่หว่าคราวนี้สงสัยว่าไม่ได้เรื่องจริง
“ไอ้วุฒิมึงดูฝ่ายรับอ่อ ทำไมวะ หรือมึงก็จะศึกษาเหมือนลูกพี่ปิงเขา”
“พ่องดิ่กูเป็นผู้ชายกูต้องดูฝ่ายรับ ว่าเด็ดไหมหรือนอนเฉยๆ เป็นท่อนไม้ แบบนั้นเอาไม่มันส์หรอก ฝ่ายรับที่ดีมันต้อง-ทำเป็น-บริการเอง-และออนทอป ที่สำคัญต้องดูดเก่งนะเว้ยไอ้ประเภทมาแต่เสียงแต่ท่าทางคือไม่ใช่นี่ขอร้องไปไกลๆเลย แล้วมึงดูไอ้เรื่องนี้ ไอ้ตี๋หน้าจืดมันนอนเป็นหินตายด้านอยู่เฉยๆแล้วกูจะดูไปทำซากเหรอ เอากับหมอนข้างยังดีกว่าเลย”
ไอ้วุฒิพูดแบบหมดเปลือก เออผมก็เพิ่งสังเกตว่ะ ไอ้บาสเองก็พยักหน้ารับเบา ๆ เชิงเห็นด้วย มันลุกขึ้นจากพื้นผมก็นึกว่ามันจะเข้าไปเปลี่ยนไฟล์ใหม่แต่มันดันเดินไปที่กระเป๋ามันแทน ล้วง ๆ หยิบ ๆ อะไรอยู่สักอย่างในนั้น
“งั้นดูอันนี้ดีกว่าพี่ ผมมีทีเด็ด เมื่อวานไปร้านพี่ส้มได้มาตรึม” มันว่าเสร็จก้มหน้าก้มตาเลือกขณะที่ผมขยับไปดูช่วยมันอีกแรงคืออยากหาตัวแสดงที่หน้าตาดีหน่อยไม่ใช่อะไรก็ได้แบบนั้นคือสุดจะทนจริงนะ ส่วนไอ้วุฒิมันไม่สนใจพวกผมแล้ว มันหันไปหยิบหนังสือเพนส์เฮาส์ของผมเองที่วางอยู่แถว ๆ ที่นอนมาเปิดดู
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมสามคนหันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก
“ใครวะ” ผมลุกขึ้น ค่อยเดินไปแอบ ๆ เปิดประตูแบบประมาณว่าเอาให้แคบมากที่สุด กะว่าถ้าเป็นไอ้พวกห้องข้าง ๆ จะไล่ตะเพิดมันไปก่อน ไอ้บาสแม่งเปิดหนังขึ้นมาแล้วด้วย กลัวคนข้างนอกจะเห็นพวกผมดุอะไรกัน
แต่แค่แง้มประตูแค่นั้นผมตกใจแทบผงะ “พี่เอย์!!” อึ๋ยยผมลืมไปได้ไงวะว่าวันนี้มันจะมารับ เมื่อคืนจริงๆโทรคุยกันดึกๆด้วยนะแต่ผมลืมไปสนิทเลย นั่งดูหนังโป๊กันเฉยเลย
“เปิดดิ ทำเหี้ยไรอยู่” มันดันๆประตูจะเข้ามาแต่ผมผลักเอาไว้
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆ พี่เอย์ผมขอเวลาแปปพี่” ผมบอกหน้าตาตื่นคือมีพิรุธสุดขีด รีบยกมือยกตีนบอกไอ้พวกข้างในให้ทำลายหลักฐาน ผมหันหน้าหันหลังไอ้พี่เอย์แม่งร้ายมากมันทำตาเขียวหน้านี่ดุเชียว ผลักประตูเข้ามาโคตรแรงผมก้นจ้ำเบ้าเลยเหอะ ไอ้วุฒิเงยหน้าจากหนังสือโป๊ขณะอีกมือของมันจับๆนวดๆลูกชายตัวเองอยู่ส่วนหมาบาสมันกำลังนั่งยอง ๆ อยู่หน้าเครื่องในมือนี่คือแผ่นหนังจีวีประมาณสิบแผ่นได้ คือหลักฐานทุกอย่างตอนนี้ฟ้องมาก เราสามคนจ้องหน้าคุณชาย ส่วนมันที่ยืนจังก้าอยู่หน้าประตูก็จ้องพวกผม
“พวกมึงเล่ยเหี้ยไรกันอยู่เนี่ย” มันถามผมแต่สายตานี่มองอยู่ที่หน้าจอเครื่อง เดินฉับ ๆ เข้าไปหาไอ้บาส คว้าแผ่นหนังขึ้นมาจ้องดูก่อนหันมามองผมตาเขียว ผมนี่พูดไม่ออกเลยคือแบบนี้เรียกว่าทำผิดป่ะวะคือพวกผมก็ดูกันบ่อยไปนะ แต่วันนี้ดันเปิดเป็นจีวีแค่นั้น
“กูว่ากูปล่อยมึงไว้กับไอ้สองตัวนี้โคตรอันตรายเลยนะปิง” มันว่าแล้วคว้าเอาคอเสื้อผมลากออกจากห้องทันที
“เย้ยยยยยยยพี่เอย์ครับ เดี๋ยวเอากระเป๋าก่อน ไอ้วุฒิกูฝากล้อคห้องกูด้วยนะเว้ย”
ผมรีบคว้าเอากระเป๋าที่จัดเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนติดมือมาเกือบไม่ทัน ส่วนมันไม่สนอะไรหรอกครับทั้งลากทั้งดึงผมตอนลงบันไดนี่คือที่สุดของความเสียวพี่เอย์เดินเร็วมากผมต้องรีบซอยเท้าตามแทบจะตก
พอถึงรถมันเหวี่ยงผมขึ้นที่นั่งข้างคนขับส่วนตัวเองเดินไปนั่งหลังพวงมาลัย คือผมก็มองนะไหนว่าจะให้ผมขับให้ไงพอเอาเข้าจริง ๆ พี่เอย์ก็ขับเองอีกแล้ว
“พี่เอย์ครับ” คือพี่เอย์หน้าบูดมาก มันไม่พูดอะไรเลย ผมเลยหันไปเรียกๆมันอีก คุณชายก็ยังเฉยแต่ผมเห็นหลุดยิ้มนิดๆแล้วล่ะ
รถกำลังออกนอกเมืองมาเรื่อย ๆ
“พี่โกรธผมเรื่องดูหนังแบบนั้นเหรอครับ” ผมหันไปถาม ทำหน้าตาอ้อนๆมัน พี่เอย์ใจดีนะถ้าผมอ้อนมันเมื่อไหร่คือคุณชายหายโกรธไวมาก เอาจริง ๆ แค่อยากให้ผมง้อมันเหอะ
“ทำไมต้องไปดูของผู้ชายคนอื่น หนังแบบนั้นมึงจะดูไปเพื่อ?”
“เอ๊าก็ต้องศึกษาดิ่ ขนาดขี่ม้าก็ยังต้องหัด อันนี้ก็คล้ายกันง่ะผมก็ต้องดูเอาไว้เหมือนกันนะ” ผมว่าเสียงเบา ๆ ความจริงคือก็อายนะ แต่ผมก็พูดแบบนี้ล่ะตรงๆไปละกัน มองดูหน้ามัน พี่เอย์ยิ้มใหญ่เลย ผมนึกถึงคำพูดไอ้วุฒิอีกที
“....ฝ่ายรับที่ดีมันต้อง-ทำเป็น-บริการเอง-และออนทอป ที่สำคัญต้องดูดเก่งนะเว้ยไอ้ประเภทมาแต่เสียงแต่ท่าทางคือไม่ใช่นี่ขอร้องไปไกลๆเลย”
คอยดูเถ้อออ เดี๋ยวถึงเวลาผมจะต้องยอดเยี่ยมไร้ที่ติ พี่เอย์มันจะแพ้ผมก็คราวนี้แหละว้า เหอๆ
“หึหึหึ มึงเปรียบซะกูอยากเลยนะปิง ขี่ม้าเหรอ เข้าท่าดีนี่หว่า หึหึหึ”
“พี่อย่าคิดอะไรไปไกลเหอะ ผมก็แค่เปรียบเทียบ”
“เปล๊า กูไม่ได้คิดอะไรเล้ย ไม่ได้คิ๊ด ไม่ได้คิดเลยให้ตายสิ” มันว่าแล้วหัวเราะหึหึหน้านี่แดงเลยแหละ ผมรู้ทันทีไอ้พี่เอย์มันลามกมันต้องคิดเรื่องแปลกประหลาดแน่ๆ
“ไปไหนอ่ะพี่”ผมถามขึ้น
“ไม่บอก” พี่เอย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ วันนี้อากาศดีมากไม่ร้อนเลยคล้ายจะเป็นใจตั้งแต่เราออกจากรังสิตมาแล้ว ขับมาได้สักระยะนึงพี่เอย์เลี้ยวซ้ายเข้าปั๊มใหญ่เติมน้ำมันแถวๆวังน้อย
“เข้าห้องน้ำแปป มึงลงป่ะ” รถจอดหน้าเซเว่น
“กินข้าวไหมพี่ โน่นศูนย์อาหาร”
“หึ ไม่อ่ะกินแบบนี้ไม่เป็น ไว้ไปสั่งกินที่โรงแรมละกัน มึงหิวไหม”
“ไม่อ่ะครับ เดี๋ยวซื้อขนมกิน” มันโยนกระเป๋าตังค์มันส่งให้ผมรับไว้เกือบไม่ทัน ว่าจะบอกไม่เอาคุณชายก็หายเข้าห้องน้ำไปแล้ว ผมเลยเดินเข้าไปเลือกซื้อขนมซื้อน้ำในเซเว่น พอออกมาเห็นลูกชิ้นปิ้งน่ากินเลยสั่งไปสิบไม้ เผื่อคุณชายมันด้วย เดี๋ยวถ้าบอกกินไม่เป็นอีกจะยัดเลย คือเจ้านี้อร่อยนะผมเคยกินครั้งนึงแล้วชอบมาก พี่เอย์เดินมายืนรออยู่ข้าง ๆ โทรศัพท์มันมาพอดีเห็นคุยอะไรกับเพื่อนมันแหละแปปเดียวก็วาง
“ผมขับให้ไหมพี่” ผมถามมันตอนที่เราจะขึ้นรถ พี่เอย์ส่ายหัวแล้วบอกให้ผมขึ้นรถได้แล้ว ผมถามถึงคุณนานะด้วยนะว่าเธอได้แวะมาหามันอีกรึเปล่าคืออาทิตย์ที่แล้วทั้งอาทิตย์ผมติดสอบไม่ได้แวะไปหามันที่ห้องเลย พี่เอย์เองก็สอบเหมือนกัน ตอนนี้เราสองคนเลยสบายเหมือนมาผ่อนคลายกันหลังสอบ
“ไม่กล้ามาอีกหรอกกูไล่กลับไปขนาดนั้นแล้ว ส่วนอันวายังโทรหากูเหมือนเดิม น้องน่ารักกูคุยกับเขาแล้วก็รู้สึกดีนะ อยากให้โตขึ้นเขาเป็นคนดี ก็ได้แต่หวังว่านานะเขาจะคิดอะไรๆได้เร็ว ๆ”
ผมยื่นลูกชิ้นไปจ่อที่ปากมัน พี่เอย์หันมองแล้วส่ายหน้าผมไม่ยอมบอกลองกินดูมันเลยดันมือผมออกแล้วบอกไม่เคยกินกลัวท้องเสีย
“ถ้าพี่ไม่กินผมโกรธอ่ะ เอาจริง ๆ”
“ดื้อจริงวะมึง กูกินอะไรแปลกๆไม่ค่อยได้”
“ท้องไม่เสียหรอกเจ้านี้อร่อย แค่คำเดียวนะถ้าพี่ไม่ชอบไม่ต้องกินอีก อ่ะอ้าปากเร้ว” พี่เอย์ชั่งใจนิดนึงในที่สุดอ้าปากกินลงไปลูกชิ้นลุกเล็กจิ๊ดเดียวผมจัดทีสองลูกแต่ของคุณชายป้อนแค่ลูกเดียวยังเคี้ยวตั้งนาน
“อร่อยไหมครับ”
“ใช้ได้นะ เอามาอีกดิ๊”
ผมยิ้มเลยสิครับ คือพี่เอย์ชอบแล้วแน่นอน ความจริงก็แค่อยากให้มันได้กินอะไรหลากหลายบ้างเท่านั้นเอง อาหารที่ทานได้ของมันมีอยู่แค่ไม่กี่อย่างแต่ผมก็พยายามเปลี่ยนเมนูให้ตลอดตอนนี้มีลูกชิ้นหมูแสนอร่อยที่ท่าทางมันจะชอบเพิ่มเข้าไปอีกหนึ่ง ผมกินของผมไปแล้วก็ป้อนคุณชายไปลูกชิ้นสิบไม้ที่เยอะมากตอนนี้คือหมดถุงแล้วเรียบร้อย ผมยื่นน้ำเปล่าส่งให้มัน พี่เอย์ดูดจากหลอดนะมีแต่ผมนี่แหละที่ยกซด คือทำไมเราต่างกันวะเออผมก็ไม่ค่อยเข้าใจมันจะเรียบร้อยไปไหน
“ง่วงไหม” พี่เอย์หันมาถามผมเลยส่ายหน้า รถเลี้ยวเข้าเขาใหญ่
“พักที่ไหนพี่”
“โบนันซ่า เคยมาป่ะ”
“หึ ไม่เคยอ่ะ ไกลไหม ถึงวังน้ำเขียวเลยไหม”
“ไม่ไกลหรอก ขี้เกียจขับรถขึ้นเขาเอาแค่ใกล้ ๆ พอเนอะ ง่วงแล้วอยากนอนกอดคนถึงเร็วที่สุดยิ่งดี”
มันตอบแล้วหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ผมเลยฟาดมือไปที่ห้องมันที หมั่นเขี้ยวพูดโน่นพูดนี่ไหนว่ากอดหมาดีกว่ากอดผมวะ “อุ๊ก! ขับรถอยู่เนี่ยเล่นไรอ่ะหืม”
“เชอะ สมน้ำหน้า” ผมแกล้งทำหน้างอแบบกระแดะๆ มันเลยผลักไหล่ผมมาทีตอบแทนผมงี้กระเด็นติดกระจกเลยนะพี่เอย์เล่นแรงมาก คืเอราสองคนแรงมาแรงไปไม่ใช่แค่เรื่องหยอกกันหรอกแต่เรื่องบนเตียงก็ด้วย คึคึ
เราหยอกกันมาตลอดทาง
“อ้าวถึงแล้วเหรอพี่” มันเลี้ยวรถเข้าซอยเล็กๆฝั่งซ้ายมือ นี่คือขึ้นเขามาได้พักนึงแล้วนะ
“เกือบแล้ว”
ผมก็นั่งดูข้างทางไปเรื่อย คือซอยแคบลงมากแต่ยาวมาก คือมันยาวมากจริง ๆ โคตรแคบ อะไรวะโรงแรมอะไรมันทำไมอยู่ลึกได้โล่แบบนี้
“อ๊ะพี่เอย์ลำไยๆ จอดๆๆ”พี่เอย์เบรคจึ๊กเลยมันคงตกใจด้วยแหละ จู่ๆผมบอกหยุดแบบกระทันหัน
“อะไรของมึง” มันถามหน้าตื่น
“พี่ดูดิ บ้านนี้เขาขายลำไยด้วยอ่ะ คือมีเป็นต้นเลยเห็นป่ะ พี่เคยเห็นต้นลำไยไหมเราลงไปดูด้วยกันไหมพี่” ผมตื่นเต้นนะ คือเอาจริง ๆ ผมไม่เคยเห็นต้นลำไยอ่ะ
“มึงอยากกินเหรอ”
“ครับใช่ ๆ” จริง ๆ อยากดูต้นลำไย
“เดี๋ยวไปสั่งที่โรงแรม”
“ไม่เอาจะกินที่นี่ อันนี้ มันลูกทุ่งดีผมชอบ”
สรุปแล้วมันต้องได้แอบ ๆ รถเข้าข้างทางแล้วผมก็ลงไปซื้อคุณป้าคนขายชวนคุยถามโน่นนี่ว่ามาจากไหนบ้างล่ะ จะไปพักที่ไหนบ้างล่ะแล้วแกก็ให้ผมชิมลำไยสดๆจากต้นเลย ผมยิ้มแก้มแทบแตกคือผมชอบกินลำไยมากนะ มันหวานหอมแล้วก็อร่อย
“เสร็จยัง” ผมสะดุ้งนิดนึงคือพี่เอย์มันลงมาเมื่อไหร่ คิดว่าจะนั่งรออยู่ในรถ มันใช้ไหล่สะกิดดันๆผมให้หันไปดูต้นลำไยอยู่ที่หน้าบ้านป้าคนขาย สวยมากครับเป็นพวงห้อยลงมาเต็มไปหมดเลย
“คุณป้าครับผมขอซื้อสดๆจากต้นเลยจะได้ไหมครับ” มันถาม
“ได้จ้าแต่ป้าคิดเพิ่มนิดนึงนะ”
“พี่จะเอากี่โลอ่ะ”
“ตามใจมึงดิ่”
“พี่ช่วยผมกินนะ”
“กูกินไม่เป็นเหอะ เอาโลเดียวไหม ยังไง” คราวนี้อิพี่เอย์ทำหน้างงๆผมเองก็งงเหมือนกันมันกินไม่เป็นแต่ไปบอกป้าแกขอซื้อสดจากต้นอะไรของมันวะ แล้วโลเดียวนี่มันตลกป่ะวะ ยี่สิบบาทตูอยากจะบ้า
“เห้ยพี่โลเดียวป้าเขาจะว่าเราป่ะ” ผมกระซิบ คือตอนนี้เราสองคนเดินมาที่ต้นลำไยกันแล้วป้าแกก็ยืนยิ้มอยู่ที่แผง
“เราเอาลำไยแค่กิโลเดียว แต่เราจ่ายให้เขาเท่ากับซื้อสักสิบยี่สิบโลก็ได้นี่” ผมเบะปากใส่มันทันทีที่พูดจบ คราบคุณชายเอย์ตั้นแหมรวยเนอะพูดซะ
“เรื่องเหอะ จ่ายสิบโลผมก็เอาสิบโลอ่ะ เอาไปฝากแม่ฝากพี่ขมฝากไอ้วุฒิฝากไอ้บาส ฝากบลาๆๆๆ”
“แต่ลำไยกินมากร้อนในคุณย่ากูเคยบอก ซื้ออย่างอื่นไปฝากแม่เหอะ ลำไยกูว่าไม่เวิร์คว่ะ” ผมเริ่มปีนขึ้นไปเก็บลำไย คือก็ปีนตรงที่เตี้ย ๆ เพราะมันเป็นต้นที่ลูกดกมากปีนขึ้นไปนิดเดียวก็เก็บได้แล้ว ตอนนี้พวงลำไยสดเต็มสองมือผมเลย เห็นพี่เอย์ล้วงเอามือถือขึ้นมากดถ่ายรัว ผมส่งให้มันช่วยถือด้วยนะ
“พอแล้วมั้ง”
พอผมลงมาเราสองคนก็เดินถือลำไยกันเต็มสี่มือไปชั่งกิโลแล้วจ่ายตังค์ พี่เอย์ป๋าเหมือนเคยทิปคนขายเยอะมาก คือมากกว่าราคาลำไยทั้งหมดที่เราซื้อ มันบอกคุ้มโคตรอย่างน้อยได้ถ่ายรูปลิงขึ้นไปเก็บลำไย ผมนั่งนึกอยู่ตั้งนานถึงได้เก็ต อิพี่เอย์หัวเราะลั่นมันบอกผมความรู้สึกช้ายิ่งกว่าเต่าเดิน
รถเลี้ยวเข้ารีสอร์ทบ่ายสองกว่า ๆ ผมก็เมียง ๆ มอง ๆ พี่เอย์จอดรถด้านหน้าเลย คืออยากบอกว่าที่จอดรถน้อยมากอะไรวะมีแต่รถหรูทั้งนั้นเลยครับ แปลกมากจริงๆ
“เช็คอินแปป” มันบอกแล้วเดินลง ผมเองก็เดินตามลงไปด้วย พี่เอย์หยุดเดินรอให้ผมเดินขึ้นไปหามัน แต่ผมเองก็หยุดอยู่ข้างหลังมันเหมือนเดิม มันจ้องผมนิ่งเลย ผมเองก็ยืนนิ่ง คือถ้าคุณมาเห็นเราสองคนคุณจะเห็นความแตกต่างระหว่างผมกับมันมากเลยนะ พี่เอย์หล่อมากหน้าตาท่าทางนี่คือผู้ดีหรูและรวยมากในขณะที่ผมนี่เด็กกะโปโลธรรมดา วันนี้ยิ่งเสื้อยืดกางเกงกีฬาจั๊มป์ขาธรรมดาเพียงแต่ผมไม่ค่อยชอบลากแตะก็แค่นั้น
“ทีหลังมาเดินข้างๆกูนะอย่าทิ้งให้กูเดินอยู่คนเดียวสิ” มันเดินลงมาหาผมคว้าเอามือผมไปจับ ผมรีบมองซ้ายมองขวาคือพี่ยามแกก็กำลังเดินๆอยู่นะที่สำคัญฟร้อนท์ใกล้มากขึ้นบันไดปุ๊ปถึงเลย พอสาว ๆ เขายกมือสวัสดีมันผมเลยได้โอกาสเอามือออกตอนที่มันรับไหว้พนักงานสาวสวยสองสามคนนั่น พี่เอย์เข้าไปจัดการเรื่องห้องผมก็ยืนมองกลุ่มสาว ๆ ญี่ปุ่นมั้งมากันสี่ห้าคนขาวสวยหมวยน่ารักใส่สั้นทั้งกลุ่มเลย พอมันจัดการอะไรเสร็จแปปเดียวนะครับเดินเข้ามากอดคอ ผมเลยถามทำไมเร็วจังพี่เอย์บอกโทรมาจองไว้ก่อนแล้ว จากนั้นมันให้พนักงานไปเอาของที่รถแล้วเราก็ขึ้นรถไอ้คันเล็กๆเป็นรถกอล์ฟของรีสอร์ทลงเนินไปที่บ้านพัก
คือผมอยากบอกว่าที่นี่ดูด้านหน้าไม่อะไรเลยนะธรรมดามากแต่พอเข้ามาด้านในลึกๆแล้วสวยมากๆยิ่งลึกยิ่งเห็นโน่นนี่นั่นสวยงามไปหมด
“พี่เอย์ครับสวยจังเลย ตรงโน้นมีสระว่ายน้ำด้วยทำไมเมื่อกี้ผมไม่เห็นอ่ะ” ผมวิ่งออกไปที่ระเบียงบ้านชี้ๆให้มันดูสระว่ายน้ำที่อยู่ด้านล่างล๊อบบี้ไกลๆโน่น คือเมื่อกี้ผมทำไมไม่เดินดูให้ทั่ววะตอนยืนรอมันเช็คอินมัวแต่ดูสาว ๆ เลยไม่ได้สังเกตอะไรเลยสักอย่าง
“มัวแต่ดูสาวอยู่อ่ะดิ อย่าคิดว่ากูไม่เห็นนะมึง”
“หูยผมก็มองไปเรื่อยแหละ ก็เขาใส่สั้นอ่ะ” ผมเดินเข้ามาด้านในสำรวจดูห้อง เตียวเดี่ยวอีกแล้ว
“ถ้ากูใส่สั้นมึงจะมองไหม” มันว่าแล้วถอดเสื้อใส่ไม้แขวนไว้ พี่เอย์เป็นคนสะอาดนะครับมันจะเรียบร้อยมากไอ้ประเภทถอดเสื้อแล้วโยนนี่ไม่เคยเห็นนอกจากตอนมันฟัดผมนั่นคือโยนแหลกทุกอย่างแทบไม่สนใจอะไรแล้วทั้งสิ้น
“พี่ถามไรอ่ะ อย่าทำนะทุเรศมากนะบอกเลยดูหุ่นตัวเองซะก่อน ขนหน้าแข้งงี้”
“ประสาท ใครจะไปทำ”
พี่เอย์บ่นพึมพำแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนผมก็ออกมาแรดที่ระเบียงต่ออีกนิด ทำท่านั่งตรงโน่นนี่นั่นมองวิวไปเรื่อย คือมันสวยและสบายตามาก อากาศก็ดี อยากรู้จังตอนเช้าๆจะสวยขนาดไหน สระบัวที่อยู่ตรงกลางก็กว้างใหญ่และสะอาดมากมีเรือลำเล็กๆลอยอยู่ด้วย ผมนั่งมองไปได้สักพักเห็นว่าพี่เอย์เงียบไปเลยเดินเข้ามาดู ปรากฏว่าคุณชายนอนหลับคว่ำหน้าอยู่บนเตียงเสื้อก็ไม่ใส่ มีแต่ยีนส์ที่สวมไว้กับเข็มขัดที่ไม่ยอมถอด ผมเลยเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ คือกะว่าจะห่มผ้าให้คิดว่ามันคงจะเหนื่อยเพราะขับรถหลายชั่วโมง
“ปิง”
พี่เอย์เรียกทั้งที่ตายังหลับ เห็นหน้ามันแค่ซีกเดียว “พี่เอย์จะนอนเหรอครับ”
“มานี่ดิ๊ เดินมาใกล้ๆนี่” ผมก็เดินเข้าไปหา กลัวไม่ได้ยินว่าคุณชายจะสั่งเอาอะไรหรือเปล่า
“เย้ยยยยยยยยยยย” ผมร้องลั่น จนมันต้องเอามือมาอุดปากไว้ พี่เอย์แม่งบ้าดึงแขนผมให้ลงไปนอนอยู่กับมันแล้วคือคุณชายกอดเอาไว้ทั้งตัว ผมดิ้นสิโวยเลย
“ไม่อ๊าววว ผมยังไม่ง่วงสักหน่อย อุตส่าห์มาเที่ยวผมยังไม่อยากนอนนี่” ผมดิ้นจะลุกขึ้นแต่มันไม่ยอมให้ลุก
“ชู่ว์~ ไม่ดิ้นไม่ร้องนอนด้วยกันก่อนเดี๋ยวคืนนี้พาไปเที่ยว”
ผมนิ่งไปนิดนึงตอนที่มันบอกจะพาไปเที่ยว
“กูเหนื่อยขอนอนพักนิดนะ มึงนอนอยู่ตรงนี้แหละค่ำๆเราไปเที่ยวกันเดี๋ยวพาไปกล้วยน้ำว้า”
“อะไรอ่ะพี่กล้วยน้ำว้า”
“หึหึ เอาน่าเดี๋ยวก็รู้ มึงต้องชอบแหงอยู่แล้ว กูขอนอนก่อนง่วงมากจริงว่ะ”
(ต่อด้านล่าง)
-
มันว่าแล้วก็หลับลงไปเลย ผมก็ปล่อยนะคือไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ด้านนอกแดดเริ่มมีแล้วด้วย พี่เอย์หลับลึกลงไปแล้วจริง ๆ ฟังแค่เสียงลมหายใจมันคือรู้เลย ผมขยับตัวนิดนึงพี่เอย์รู้สึกตัวทันทีปรือตาถาม ผมเลยบอกเข้าห้องน้ำเดี๋ยวออกมา ผมล้างหน้าล้างตาแล้วกระโดดขึ้นเตียงมานอนข้างมันต่อ พี่เอย์คว้าตัวเข้าไปกอดไว้อีกแล้ว
“ตัวมึงเย็น” มันว่างัวเงีย แต่ผมไม่สนใจ ตอนนี้คือหยิบมือถือตัวเองเข้ามาในผ้าห่มด้วย ปล่อยให้มันกอดไปผมก็กดคุกกี้รันเล่นไป
ผมเล่นยาวจนลืมเวลา เริ่มง่วงนิดๆแอร์เย็นมากแล้วคือมันกอดผมไว้ตลอด ในที่สุดผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ตื่นมาอีกทีคือห้องเริ่มมืดแล้ว มีแสงจากโคมไฟด้านล่างส่องขึ้นมาถึงบนห้องแบบรำไรมือพี่เอย์คือพาดอยู่ที่เอวผมเหมือนเดิม ผมยกโทรศัพท์ขึ้นดูหกโมงเย็น มิน่าหิวมากเลย จะปลุกคุณชายก็ไม่อยากกวนปล่อยให้นอนต่ออีกนิดละกัน ว่าจะยกมือมันออกจากตัวผมรู้สึกนิดนึงว่ามันนิ่วหน้าผมเลยไม่ทำ ปล่อยมันนอนกอดต่อไปสรุปที่มาเที่ยวกันนี่คือมึงพากูมานอนกอดทั้งวันแบบนี้??
ผมมองดูคนเอาแต่ใจที่นอนหลับตาพริ้ม พิจารณาดูทุกส่วนประกอบที่อยู่บนโครงหน้ามัน อะไรวะหล่อไปทุกส่วนจริงเหอะแม่ง ผมไม่ค่อยได้สังเกตนะถึงจะนอนข้าง ๆ มันบ่อยแต่คือมันจะฟัดผมจนเราเหนื่อยแล้วก็หลับกันไปนี่เป็นครั้งแรกเลยที่มันนอนกอดผมไว้เฉย ๆ แล้วก็นานแบบนี้
“กูหล่อมากไหม” เสียงพี่เอย์ถามขึ้นทั้งที่ยังหลับตาทำเอาผมสะดุ้งเฮือก คือเหมือนคนทำความผิดแล้วโดนจับได้ ทั้ง ๆ ที่ก็แค่นอนมองหน้าแฟนตัวเองผิดตรงไหนวะ ผมก็เลยแกล้งทำเป็นเฉย ๆ
“แอบชอบกูล่ะดิ่” มันลืมตาขึ้นมาถามสายตาคือหวานเชื่อมมากแฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์นิดๆอีกด้วย ผมงี้หน้าชาไปหมด ถามเห้ไรของมันวะ แอบชอบบ้าบออะไรผมเคยบอกมันไปแล้วนี่หว่าว่าชอบ มีแต่มันแหละถามว่าชอบผมไหมๆ ตอบไม่ทุกที แถมไม่เคยบอกรักกันให้ได้ชื่นใจเล้ย คิดแล้วเครียดดดดดด จิ๊!
“ทำหน้าอะไรของมึงอีก” มันเท้าแขนยันตัวขึ้นนิดๆ เอามือมาบีบปากผมเบา ๆ จ้องหน้าลงมาถาม
“เชอะ” ผมแกล้งทำเสียงกระแดะ ปัดมือมันออก อิพี่เอย์รีบคว้าเอาผมเข้าไปซุกอกมันเลย ผมดิ้นมันยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก
“ไหนบอกกูซิเป็นไร ที่ทำหน้างอนี่ไม่พอใจใครครับหืม ปิงบอกพี่เอย์มาซิ”
“พี่เอย์ครับ พี่ทำไมไม่เคยบอกรักผมเลยอ่ะ”
“ทำไม มึงอยากฟังเหรอ”
“อื้อๆ” ผมพยักหน้า เออผมก็อายนะ แต่อยากฟังมากกว่า
“งั้นขยับมานี่ ใกล้ๆ” มันขยิบตาเรียกทั้งที่ผมกับมันนี่ก็นอนอยู่ข้างกันแล้วนะ แต่ผมก็เขยิบๆเบียดใกล้เข้าไปอีก กะรอฟังคำว่ารักจากมันเต็มที่
คราวนี้ล่ะวะ กูจะฟังแล้วจำเอาไว้เลย
“เอียงหูมา” ผมเอียงทันทีเลยสิ
V
V
V
V
V
“ฟู่ววว~” มันเป่าลมกระซิบที่ข้างหูแทนคำว่ารัก ผมรู้มันแกล้งเลยฟาดผั๊วะไปที
“หยึ๋ยยยขนลุก จั๊กจี้ว่ะพี่ ขี้โกงนี่ ไหนอ่ะคำว่ารักผมอ่ะ” ผมโวยวาย พี่เอย์ยิ้มสมน้ำหน้าผมใหญ่ ประมาณว่า ตลกที่ผมเชื่อมันอะไรแบบนั้น
“ไม่บอก” มันว่าแล้วตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมโปงเราทั้งคู่ไว้ รวบเอาตัวผมเข้าไปชิดใกล้ยิ่งกว่าเก่า ทำท่าจะจูบลงมาผมดิ้นพลาดเลยสิ หิวข้าวอ่ะถ้ามัวทำเรื่องแบบนั้นคืนนี้จะได้ออกไปไหนไหมอุตส่าห์ได้มาเที่ยวทั้งทีผมเลยจี้เอวมันพี่เอย์ดิ้นเลยมันน่ะบ้าจี้แถมเส้นตื้นผมรู้นานแล้วเหอะ
“เล่นอะไร ไหนดูดิ๊” มันเอามือถือผมไปกดดู คุณชายคล่องมาก ของผมก็ยี่ห้อเดียวกับไอ้ตัวใหญ่ของมันนั่นแหละแต่จอเล็กกว่าหน่อย
“ไอจีมึงเหรอ” มันเปลี่ยนท่าเป็นนอนคว่ำเท้าสองแขน ผมเองก็ทำท่าเดียวกันบ้าง ดูมันกดมือถือของผมรัวเลยเช็คปรื๊ดๆๆ อะไรวะนี่มันกำลังเช็คมือถือกูนี่หว่า
“หมาปิงทำไมมีแต่รูปที่สนามบอล แล้วนี่อะไรทุเรศเหอะยังขี้เหร่ได้อีกนะมึงนะ คึคึ” มันพูดไปคนเดียวเรื่อยเปื่อย ผมเลยมองไปที่มือถือมันมั่งหยิบมาเลยสิครับ มึงเช็คของกู กูก็เช็คของมึงเหมือนกันเหอะ ผมเห็นมันปรายตามองมาด้วยนะแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“นี่ใคร” มันกดดูข้อความเข้าในไลน์ สาว ๆ ทิ้งไว้เต็มแหละ
“เพื่อน”
“แล้วนี่”
“นี่ก็เพื่อนครับ”
“คนนี้ล่ะ”
“เพื่อนเหมือนกันพี่”
“แล้วคนนี้...”
“โหพี่เอย์ครับเพื่อนผู้หญิงในไลน์ผมมีเป็นร้อยอ่ะพี่ บางคนไม่รู้จักหรอกแค่แอดไว้เล่นเกมส์อ่ะ” มันผลักหัวผมเลย มือหนักฉิบหาย ทีนี้ผมดูของมันบ้างสิ อุ๊ต๊ะ! ไลน์เห้ไรของมันข้อความจากผู้หญิงทิ้งไว้เป็นร้อย ๆ คือคุณไม่เคยเคลียร์? หนอยยยไอจีขึ้นไบโอเป็น ‘เอตั้นผู้พิชิตขุนเขาทั้งสองเพศ’ อีกต่างหาก เหี้ยเหอะมันยังไม่ได้พิชิตผมเลยนะบอกให้
“ทุเรศวะไบโอพี่ เอตั้นผู้พิชิตขุนเขาทั้งสองเพศ?? คึคึคึ” ผมหัวเราะ แกล้งทำเสียงล้อเลียน
“งั้นเปลี่ยนใหม่” พี่เอย์รีบแย่งมือถือไปจากมือผมล็อคคอผมไว้แล้วเซลก้ารูปเราสองคนคู่กัน มันกดโพสต์ลงทันที จากนั้นกดยุกๆยิกๆพักนึงก่อนยื่นให้ผมดู ผมตาโตเลยสิ มันบ้า มันเปลี่ยนเป็น ‘เอตั้นผู้พิชิตปิงวังยมน่าน’ ยอดไลค์ขึ้นเพียบ พี่ฟิวส์เพื่อนมันถึงขนาดเมนท์มาแบบด่วนๆ 'ฮันนีมูนนรกเหรอมึง' ผมหัวเราะลั่นแล้วยื่นให้มันดูพี่เอย์คือยิ้มหน้าบานมากมันบอกรูปสวย คือหล่อเฉพาะคุณชายอ่ะดิ ส่วนรูปผมโคตรตลกหน้าตาแบบโดนมันใช้แขนล็อคคออ่ะ แหวะหายใจไม่ออก ที่สำคัญคือพี่เอย์ไม่ใส่เสื้อด้วยนะ ติดเรทอ่ะบอกเลย
“เปลี่ยนคืนเดี๋ยวนี้ พี่แม่งบ้า ลบรูปออกด้วย”
“ไม่เปลี่ยน วันหลังค่อยเปลี่ยน” มันตอบดื้อดึงแล้วเปลี่ยนท่าเป็นมานอนกอดผมต่ออีก ผมก็กดดูรูปต่อไปอีกนิดคือมือถือมันเม็มรูปเยอะมากมีแต่รูปผมทั้งตอนหลับตอนตื่น เออภาพนี้ไปถ่ายตอนไหนวะไม่รู้ตัวเลยนะนี่ แหม่ๆๆๆมีรูปผมปีนเก็บลำไยเมื่อตอนกลางวันตั้งสามสี่รูปแน่ะแล้วยังมีตอนที่ผมยืนซื้อลูกชิ้นปิ้งข้าง ๆ เซเว่นนั่นด้วย ไหนๆอันนี้อะไรอ้อรูปที่เราไปอัมพวาคราวนั้นนี่หว่าเก็บแยกเป็นหมวดหมู่ดีมาก ผมเล่นไปสักพักพี่เอย์มันเริ่มกวน ผมเลยเลิกสนใจโทรศัพท์หันมาหามัน คุณชายรวบเอาตัวผมเข้าไปกอดไว้เต็มอ้อมแขนมันนั่นแหละครับ ผมก็ปล่อยนะพี่เอย์อารมณ์ดีถึงขนาดฮัมเพลงในคอเบา ๆ เป็นเพลงฝรั่งผมไม่รู้ว่าเพลงอะไรความหมายแบบไหน รู้แต่ว่าเสียงพี่เอย์นุ่มและทุ้มมาก นึกอะไรดีๆขึ้นได้เลยหยิบมือถือตัวเองขึ้นมา
“ทำอะไร” มันถาม ผมชูโทรศัพท์ยื่นห่างออกไปขยับๆใบหน้าไปชิดๆหน้ามัน คือเฟรมจอมันแคบไง จะถ่ายด้วยกันต้องแบบนี้ พี่เอย์รู้งานมันเลยเอียงหัวมาใกล้ สภาพเราตอนนี้คือนอนหัวชิดกันอยู่ ผมโคลสอัพเลยนะเอาแม่งให้ใกล้ ๆ เลย ก่อนจะนับ
3
2
1
“แชะ!” และทันทีที่ผมกด พี่เอย์ยื่นปากเข้ามาจูบแก้มผมเบา ๆ คือรูปที่ถ่ายออกมาตอนนี้หน้าผมแม่งตลกมากส่วนหน้ามันเห็นแค่เสี้ยวเดียวส่วนปากนี่คือจูบติดแก้มผมพอดี๊พอดี พี่เอย์หัวเราะร่าเลย ส่วนผมนี่หน้าแดงเลยดิ่ รีบผลักมันออกอย่างเร็ว เรานอนกอดกันต่ออีกสักพัก พอสองทุ่มกว่า ๆ มันก็พาผมขับรถออกจากรีสอร์ทผ่านซอยที่ทั้งลึกทั้งมืดทั้งแคบแต่ดีหน่อยที่มีบ้านเรือนคนอยู่เป็นระยะแต่คือไกลมากกว่าจะถึงถนนใหญ่ ออกมานิดเดียวครับเลี้ยวขวารถก็จอดลงที่หน้าร้านอาหารน่านั่ง กล้วยน้ำว้า ร้านน่ารัก ตอนที่เดินเข้าไปเสียงดนตรีเพื่อชีวิตจากนักร้องเล่นสดนี่ดังออกมาเลยนะ คนเยอะมากกกก พนักงานก็เยอะ
“พี่เอย์ผมชอบเลยนะ” ผมบอกมัน พี่เอย์นั่งลงข้าง ๆ ผม มันปล่อยเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามไว้ ผมเลยมองมันนิดหน่อยคุณชายคือทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ พนักงานเข้ามารับออเดอร์เร็วมาก มันถามจะกินเหล้าไหมผมบอกไม่ เอาแค่เบียร์พอ คุณชายพาดแขนมาที่เก้าอี้ของผมคือในร้านมันก็มืดๆน่ะนะครับผมก็ปล่อยแถวนี้คิดว่าคงไม่มีใครรู้จักเราแน่อยู่แล้ว นั่งฟังเพลงไปเรื่อยพักนึงอาหารก็ทยอยเข้ามาเสิร์ฟ ผมสั่งอาหารญี่ปุ่นมาให้มัน อิพี่เอย์ไม่ยอมมันออเดอร์ข้าวผัดกุ้งไปอีกแล้ว สรุปตอนนี้ผมนั่งกินอาหารญี่ปุ่นแทน
“เมา”
“หืม” ผมฟังไม่ถนัดเลยหันไปถาม พี่เอย์เอียงตัวเข้ามากระซิบ
“เมาแล้ว เอียงไหล่มาดิ๊” มันว่าแค่นั้นล่ะครับผมยังไม่ทันได้ทำอะไร มันเอนตัวซบลงมาที่ไหล่ผมเลย พี่เอย์น่ะเป็นคนที่ขี้อ้อนมากนะ ก่อนเราจะมากันได้นี่คือผมนอนให้มันกอดเฉย ๆ ตั้งแต่ก่อนบ่ายสามอ่ะลากยาวกันจนสองทุ่มกว่าแล้วกว่าจะลุกได้นี่ผมต้องลากต้องดึงต้องดิ้นสารพัด อะไรของมันก็ไม่รู้ แล้วตอนนี้นี่คือคุณชายไม่ได้เมานะแค่อยากซบทำเป็นพูดตัวเองเมา โถ่วว
“ชอบไหม” มันกระซิบ คือไม่ใช่กระซิบหรอกเพราะเพลงดังมาก แต่คือมันเลื่อนริมฝีปากมาพูดชิดหูผมเลย
“ครับ เพลงเพราะดี” มันคว้าเอามือผมไปจับประสานไว้ที่ตัก ดีนะที่โต๊ะเราอยู่ที่เสา คงจะบังได้นิดๆล่ะวะ บางทีผมก็คิดไปนะถ้ามันหรือผมคนใดคนนึงเป็นผู้หญิงจะดีกว่าไหม ยังไง
“กูเรียนจบแล้วนะปิง สบายใจโคตรเลยว่ะ”
“พี่เอย์จะเรียนต่อเลยไหมครับ หรือจะทำงานก่อน”
“เรียนดิ สมัครเอาไว้แล้วเหลือแต่รอไปสอบนี่แหละ มึงล่ะต่อไหน อีกสองปีก็จบตรีแล้วนี่”
“ครับใช่ พี่เอย์ก็เรียนสองปีเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ปอโท”
“หึหึหึ จบพร้อมกันนะ จบแล้วแต่งเลยใช่ไหม” มันว่าแล้วขำไปเอง ไม่ยอมยกหัวออกจากไหล่ผม ผมเพิ่งจะรู้วันนี้นะว่าพี่เอย์มันเป็นคนที่อ้อนแฟนเก่งมาก เออนึกๆก็อยากรู้มันเคยพาแฟนมาเที่ยวแถวนี้ป่ะวะ
“พี่เอย์พี่เคยมาที่นี่กี่ครั้งแล้วพี่”
“หลายครั้ง ทำไม”
“ที่นี่อ่ะนะ ร้านนี้”
“อ๋อร้านนี้ครั้งแรก เสิร์ชหาเจอในเว็บเห็นมึงชอบดนตรีแนวนี้ แล้วพอดีตอนขับขึ้นมาเห็นป้ายร้านเลยกะว่าจะพามึงมา แต่ที่โบนันซ่าน่ะมาหลายครั้งแล้ว”
“มากับใครอ่ะครับ”
“กับเพื่อนบ้าง ผู้หญิงบ้าง กับไอ้ซ่าร์ก็เคยมานะ” พี่เอย์ตอบตรงมาก ใจผมจี๊ดเลยเหอะ ทั้งที่ก็รู้นะว่ามันเป็นเรื่องของอดีตไปแล้ว
“แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มากับแฟน” มันเงยหน้าขึ้นมามองผมตานี่ฉ่ำมากสงสัยเมาเบียร์ ผมเองก็มองมัน พี่เอย์ประสานมือผมไว้แน่นมาก
“แล้วกูจะไม่พาใครมาอีกเลย กูสัญญา” พี่เอย์แม่งโคตรหน้าด้านมันลุกขึ้นนั่งดี ๆ จ้องหน้าผมแล้วยกมือผมขึ้นมาจูบ ถ้าในร้านเปิดไฟนีออนคงจะเห็นว่าหน้าผมแดงแค่ไหน ตอนนี้หน้าคือร้อนผ่าวมากพี่เอย์แม่งทำอะไรเปิดเผยฉิบหายคือมันไม่อายคนเลยนะ ผมก็นั่งทานของผมไปเรื่อย พี่เอย์กินเสร็จมันก็เอนมาซบผมต่ออีกมือนี่คือโอบเก้าอี้ผมไว้แหละ ดนตรีสดเล่นจบแล้วตอนนี้เขาเปิดจากเครื่องแทน ผมก็ดูทีวีจอใหญ่ ๆ ที่เขาฉายบอลพรีเมียร์ไปด้วย แต่รู้สึกแปลกๆเหมือนกันเหมือนกับว่ามีใครมองพวกผมอยู่ตลอดผมเลยหันไปดูก็ไม่เห็น พักนึงรู้สึกอีกผมหันขวับเลยเจอกับสายตาของโต๊ะแถว ๆ ด้านนอกมากันเป็นครอบครัว แต่ผมไม่ได้รู้จักก็คือเฉย ๆ คิดว่าเขาคงมองเพราะพวกผมเป็นผู้ชายแล้วมานั่งซบกันอยู่แบบนี้มั้งผมเลยขยับให้พี่เอย์นั่งดี ๆ
“ไม่เอา” คุณชายทำเสียงฮึดฮัดเหมือนไม่พอใจ
“เดี๋ยวไปซบที่ห้อง ตรงนี้พอก่อนพี่” ผมดันหัวมันออก พี่เอย์ชูมือเรียกพนักงานทันที
“งั้นกลับเลย” มันว่าแล้วยกแก้วเบียร์ที่เหลือขึ้นดื่มรวดเดียว เอาแต่ใจฉิบหาย ผมห้ามไว้ไม่ทัน คือก็อิ่มแล้วแหละแต่ก็ยังอยากนั่งแช่ไง น้องพนักงานคนสวยในชุดญี่ปุ่นได้ทิปหนักๆเป็นใบสีม่วงยิ้มหวานให้พวกเราจนปากจะฉีกไปถึงหู
“พี่เอย์” ผมสะกิดเรียกให้มันดูเสื้อที่เขาสกรีนหน้าอกว่า กล้วยน้ำว้าแล้วถามมันว่าอยากได้ไหมไว้ใส่คู่กัน มันกำลังจะควักเงินซื้อผมบอกเดี๋ยวอันนี้ผมซื้อเอง พี่เอย์ยิ้มซะกว้างเชียว ตกลงคือผมได้เสื้อกล้วยน้ำว้าสีเทา ของพี่เอย์เป็นสีดำ
เรากลับกันมาถึงที่พักเกือบหกทุ่ม ผมยังยืนยันคำเดิมนะที่จอดรถมีน้อยมากแต่คือก็มีที่สำหรับเบนส์ดำของคุณชาย เราสองคนใช้การเดินเท้าเดินลึกเข้าไปที่บ้านพัก มันมืดนะแต่ก็มีไฟสีส้มดวงเล็กประดับไว้ตลอดทาง พี่เอย์คว้ามือผมไปจับไว้อีกแล้ว มันเดินช้ามากๆ ผมเงยหน้ามองดูท้องฟ้าเห็นพระจันทร์ดวงโตสวยมากเงาของมันสะท้อนเป็นลูกไฟดวงกลม ๆ ที่บึงน้ำกว้าง คืนนี้จันทร์เต็มดวงพอดี ดูที่นี่รู้สึกใกล้จังเลยดูที่กรุงเทพทำไมไกล๊ไกล พี่เอย์ทำท่าคว้าเอาดาวลงมาใส่ไว้ในมือผม มันยกยิ้มเจ้าเล่ห์ในแบบที่ชอบทำ ผมเลยชกแขนมันไปคุณชายแกล้งทำหน้าโอดโอย
มันเดินมาซ้อนหลังแล้วกอดเอวผมไว้ เราหยุดดูพระจันทร์กันที่ริมน้ำก่อนจะเข้าบ้านพัก พี่เอย์ชอบงับไหล่ผมเล่นมากจริง ๆ มันโยกตัวผมนิดๆ เกยคางลงที่ไหล่
“ปิง ถ้ามึงเรียนจบแล้วมึงจะทำงานที่ไหน จะทำงานอะไร” เสียงพี่เอย์ดังสะท้อนทว่านุ่มนวล ผมรู้วันนี้มันสบายใจมาก ๆ กลิ่นเบียร์อ่อนๆจากปากมันดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ
“อืมม ผมเรียนช่างยนต์ จบแล้วก็ต้องเป็นพวกช่างฟิตล่ะมั้งนะ ไม่ก็....” ผมเงียบไปนิดนึงไม่พูดต่อ พี่เอย์ไม่เคยรู้เรื่องที่ผมรับจ้างเขียนโปรแกรม จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรที่ต้องปิดหรอกแต่ในเมื่อมันไม่ได้ถามในจุดนั้นผมเลยคิดว่าไม่บอกคงไม่น่ามีปัญหาอะไรมั้ง
“ไม่ก็อะไร พูดให้จบดิ”
“ไม่ก็ขายของช่วยแม่นั่นแหละครับ” เอาจริง ๆ เลยก็คือผมกะว่าจะเป็นช่างฟิตนะ แต่จะรับจ้างเขียนโปรแกรมใต้ดินเหมือนเดิม จะได้มีตังค์แบ่งเบาคุณนายเธอได้ตอนนี้กำลังเก็บเงินสักก้อนออกรถให้แม่สักคัน เกือบได้แล้วด้วยผมกะซื้อสดเลยนะไม่ชอบผ่อนหรอก
“แล้วพี่เอย์ล่ะครับ จบมาพี่จะทำงานอะไร”
“กูเหรอ อืมม เป็นชาวสวนดีไหม ทำสวนลำไยมึงชอบกินไม่ใช่เหรอ เราจะปลูกส้มด้วยปิงชอบไหมครับ” พี่เอย์พูดเล่นผมเลยถองศอกมันไปทีแล้วบอกให้พูดดี ๆ เอาจริง ๆ
“กูทำงานตามใจตัวเองไม่ได้หรอก บ้านกูมีธุรกิจที่ต้องให้สานต่อคุณพ่อคุณแม่เองเขาวางอนาคตไว้ให้กูหมดแล้ว แม้แต่ไอ้ซ่าร์ที่มึงเห็นว่าเป็นถึงดาราไอดอลมันยังติดสัญญากับที่บ้านว่าเมื่อไหร่ตอนไหนจะต้องกลับไปทำ สำหรับกูนะ แค่บริษัทของคุณพ่อกับคุณแม่ยังไม่เท่าไหร่เพราะซ่าร์เองก็ยังพอจะช่วยได้อยู่ ที่หนักเลยก็คือธุรกิจของคุณย่าที่กูต้องดูแลและรับผิดชอบสานต่อให้ท่าน ท่านแก่มากแล้ว แล้วที่สำคัญธุรกิจบางอย่างท่านโอนเป็นชื่อกูเรียบร้อยแล้วด้วยนะ”
ทำไมผมถึงรู้สึกว่าพระจันทร์ตอนนี้มันไกลแสนไกลจังเลยวะ ดูซิเมื่อกี้นี้มันยังใกล้แค่ผมเอื้อมมือไปถึงอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกว่าผมอยู่ห่างจากดวงจันทร์มากมายจริง ๆ ใจผมปวดหนึบขึ้นมา เป็นเพราะคำพูดของพี่เอย์งั้นหรือ? ความแตกต่างของเรามันมีมากเกินไป ใช่ผมรู้ แต่นั่นก็คือเรื่องราวของอนาคต ตอนนี้ผู้ชายคนนี้ยืนอยู่กับผมแล้ว กอดผมอยู่ ไม่ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น เขาคนนี้ยังจะเลือกยืนอยู่ข้างผมเหมือนกับตอนนี้ไหมนะ
“ปิง?”
“พี่เอย์ครับ พี่จะคบกับผมอีกนานไหม?”
“ถามอะไรของมึง” มันเอียงหน้ามาจ้องผม หน้าตานี่คือเครียดขึ้นมาแล้ว แต่ผมยังถามย้ำลงไปอีก
“เราจะคบกันอีกนานไหมพี่?”
“ทำไมถามอะไรแบบนั้น” พี่เอย์จับตัวผมหันมาหาทันที
“พี่เอย์ครับ ถ้าพี่ได้ผมแล้วพี่ยังจะเป็นพี่เอย์คนเดิมของผมอยู่ไหม”
“ปิง?”
“พี่จะเปลี่ยนไปรึเปล่า ผมอยากให้เราสองคนเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องนึกถึงเรื่องฐานะหรืออะไร ผมไม่อยากได้เงินของพี่หรอก มันไม่สำคัญกับผมเลย ต่อให้พี่รวยแค่ไหนผมก็ไม่สน ขอแค่พี่ยังเป็นพี่เอย์คนเดิมของผม คนที่ผมจะเรียกคำว่า ‘พี่เอย์’ ได้ตลอดไป”
พี่เอย์จ้องผมนิ่ง มันยกมือขึ้นมาลูบแก้มผมเบาๆ ดึงผมเข้าไปกอดไว้เต็มอ้อมแขนมัน ผมรู้สึกนะหัวใจมันเต้นแรงมาก ผมเองก็ไม่ต่าง เราสองคนมองไปที่พระจันทร์บนท้องฟ้าด้วยกัน
พระจันทร์ที่อยู่ห่างไกล จะมีไหมสักวันที่ผมจะคว้าจันทร์ลงมา เก็บไว้เป็นของผมเอง......แค่คนเดียว
“ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป กูก็ยังจะเป็น ‘พี่เอย์’ คนเดิมของมึง กูสัญญา”
หวายยยยยย ผมทำไมรู้สึกซาบซึ้งแบบนี้วะเนี่ย รู้สึกดีโคตรๆ เลย คืออยากจะร้องไห้ว่ะ ฐานะเหรอ? หน้าที่การงานเหรอ? ชาติตระกูลเหรอ? ผมอยากจะให้มันวางทุกอย่างของมันไว้แค่ที่ตรงนั้นจะได้ไหม ที่กรุงเทพนั่น บ้านหลังใหญ่ ๆ ของคุณย่ามันนั่น เพราะสำหรับผมแล้วแค่เวลานี้ ณ ตอนนี้ และขณะนี้ ผมมีความสุขเพียงพอแล้ว
เพี๊ยะ!
“โอ๊ย อะไรของมึงวะกูกำลังซึ้งเลย” ผมฟาดฝ่ามือใส่แก้มมันไปที พี่เอย์ตกใจหน้าตาตื่น
“ยุงกัดแก้มพี่อ่ะ” ผมเขิน คือมือไม้มันไปเอง
“เหี้ยเหอะ ยุงเห้ไรของมึงมากัดตอนบรรยากาศดี ๆ แบบนี้” อิพี่เอย์แม่งทำเป็นมารู้ทัน
“ยุงดิ ก็พี่พูดอะไรเน่า ๆ ยุงมันเลยมาตอมอ่ะ แถวนี้ยุงเยอะด้วย ผมอุตส่าห์ตบให้เหอะ”
“จิ๊! กูไม่เชื่อ มึงเขินแน่ ๆ มือหนักตลอดๆ”
“ก็เขินดิ พี่มาเป็นผมบ้างจะเขินไหมล่ะ”
“งั้นเข้าบ้าน จะได้ไม่เขิน”
“ไม่เอา อยากยืนอยู่ตรงนี้” ผมดื้อ
“ไหนว่ายุง”
“พี่เอย์ พี่ร้องเพลงให้ผมฟังสักเพลงสิพี่ เพลงไทยนะ”
“เรื่องดิ่ ใครจะไปร้องเพลงให้มึงฟังไม่ได้หน้าด้านอย่างมึงนี่” มันถอยลงไปยืนซ้อนหลังผมอีกครั้งสอดมือเข้ามากอดเอวผมไว้ จมูกโด่ง ๆ ซุกไซ้อยู่ที่ไหล่หลัง ผมเลยเอียงคอให้มันจูบลงได้ถนัดๆ มันงับหูผมเล่น
“นิดเดียว ท่อนเดียวก็ได้ นะครับนะๆ” ลองอ้อนมันดู คือถ้ามันยอมร้องตอนนี้เสียงของมันจะกระซิบลงที่หูผมพอดีเลยนะ โรแมนติกเหอะ
“หึ ไม่อ่ะ ยืนกอดไว้งี้แหละ”
“โด่ววว” ผมร้องอย่างเสียดายบ่นโน่นนี่นั่นไปเรื่อยแต่ก็ยืนให้มันกอดนะ
เราสองคนมองดวงจันทร์ด้วยกันอีกครั้งนึง เสียงหรีดหริ่งเรไรกรีดร้องราวกับกำลังเฉลิมฉลองเป็นพยานให้กับความรักของสองเรา ผมกับมันต่างก็เงียบกันไป จู่ๆ พี่เอย์สอดมือเข้ามาที่หน้าผากของผม มันค่อยเลื่อนฝ่ามือลงมาปิดตาผมไว้ ก่อนรั้งให้ศีรษะผมเอนชิดเข้ากับบ่าของมัน ผมรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวรินรดอยู่ที่ริมหู
ก่อนที่น้ำเสียงทุ้มนุ่ม จะเอื้อนเอ่ยท่วงทำนองที่แสนไพเราะ....
ต่อให้นานเพียงใด......รักแท้ก็ยังคงเป็นรักแท้
ไม่มีวันจะแปรหรือน้อยลงไปตามเวลา
ถึงแม้บางครั้งชีวิตต้องเจออะไรกระหน่ำ
แต่ไม่เคยทำให้รักเราเปลี่ยนแปลงไป
....ฉันรักเธออย่างไร ก็รักไม่เปลี่ยนใจเลย.......
Tbc.
# พี่เอย์หมาปิงโรแมนติกมากอ่ะ :-[
# ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กันมากๆเลยนะคะ คนอ่านน่ารักค่ะ :mew1:
-
มาแล้วๆ
ชอบหมาปิงอ่า :hao7:ชอบจริงๆนะ ชอบมากๆเลย :mew3:
-
อุ๊ยยยยยย ตอนนี้คู่นี้เค้าสวีททททกันดีจัง
หนูปิงนี่ก็เตรียมตัวซะดีเลยนะมีการศึกษาฝ่ายรับซะด้วย 5555
พี่เอย์น่ารักมากกกกก หลงเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หวานน้ำตาลหยดย้อย
พี่เอย์สัญญาว่าจะไม่เปลี่ยนแปลง
โอยๆๆ หมาน้อยเอ้ยย ลื้อช่างมีบุญอะไรเช่นเน้
-
หวานเวอร์มาก :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
พี่เอย์หวานมากกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารักกันตลอดอ่ะคู่นี้ :mew1:
-
หวานๆ โรแมนติคได้อีกนะเนี่ย อิอิ
-
นี่ถือว่าบอกรักเป็นภาษาไทยได้ใช่ป่าว หมาปิง :-[
-
ตอนนี้สุดๆเลย น้ำตามซึมเลย พี่เอย์ทำคะแนนกลับมาแล้ว
แต่ตอนท้ายๆ คนเขียนบรรยายเหมือนจะมีมาม่าตามมาระลอกใหญ่เลย
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ และคนเขียนด้วย :pig4:
-
เข้าใจน้องปิงนะ แต่พี่เอย์ก็คนดี๊๊คนดี น่ารักมาก
-
ขุ่นพี่เอย์~~~~ บทจะหวานก็หวานซ้าาาา :heaven :heaven หมาปิงไม่รู้จะเขินยังไงแล้วเหอะ รักกันให้ดี รักกันให้มากๆ ถึงเวลาที่ทั้งสองคนต้องเจออุปสรรค ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ความรักและเชื่อใจกันของทั้งสองคน จะสามารถก้าวผ่านมันไปได้ :กอด1: คนอ่านเองก้จะได้ไม่ขึ้นอืดเพราะมาม่ามากเกินไป(นี่สินะที่สำคัญ) :laugh:
+กำลังใจให้คนเขียนจ้า อ่านเรื่องนี้ทีไร กลับออกไปพร้อมความฟิน~~ :hao7:
-
พี่เอย์ของน้อง น่ารักอ้ะะะะะะะะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
หูยยย!!! คู่นี้เขารักกันดีอะ
รักกันจนเราไม่อยากให้มีดราม่านี่บอกเลย
พี่เอย์เป็นพี่เอย์ของหมาปิงแบบนี้ไปนานๆนะ
อย่าทำให้หมาเสียใจล่ะ ไม่อยากร้องไห้แทนหมา ฮ่าๆๆ
:pig4: :pig4:
-
:hao5: พ่อพระเอกกก พี่เอย์หล่อมากกก
อ่านชื่อตอนนึกว่าจะได้ฉากเรียกเลือดซะอีก :katai1:
-
เขินจนตัวบิดแล้วค่า มดไต่จอเลยเนี่ย หวานมาก หวานไปไหน น่ารักไปไหน ถ้ามีดราม่ามาจะรับได้ไหม ตอบ!
พี่เอย์ขี้อ้อนแฟนมากกกกกกก นัวเนียตลอด ปิงมันก็น่าอ้อนแหละ เพราะน้องน่ารัก เวลาง้อก็น่ารัก
เวลาทะเล่นก็น่ารัก พี่เอย์ไม่ปิดบังเลยแบบนี้ ถ้าคุณย่ารู้จะทำไงคะเนี่ย
แต่สองคนต่างกันมากจริงๆ คงมีเรื่องที่ต้องฟันฝ่าไปด้วยกันเยอะ แต่พี่เอย์แกขาดปิงไม่ได้หรอก
แกขาดใจตายแน่ รักจะแย่ละ ไม่ว่าจะเกิดไรขึ้น เข้มแข็งนะลูก อีนี่ก็ดราม่าล่วงหน้า
เอิ่ม เมื่อไรจะออกภาคสนาม คืนนี้ไหม ดาวสวยดี #คนอ่านหื่นกว่าพี่เอย์ติ๊ดเดียวค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
หวานสุดๆ รักหมาปิงกับพี่เอย์ตัน :-[
-
บางครั้งก็อยากจะมีเวทมนต์ เสกให้ความสุขอยู่กับเราตลอดไป
พี่เอย์สัญญากับน้องแล้ว พี่เอย์ทำได้แน่ๆ เราเชื่อแบบนั้น
ฮรือออ ตอนนี้แบบมันมีความสุข มันหวาน มันตื้นตันระหว่างความรัก แต่ก็แอบหน่วงเมื่อคิดถึงปัญหาในอนาคต
แต่ก็นะ ช่างมันก่อนเถอะ วันนี้พี่เอย์มีปิง และปิงมีพี่เอย์ก็พอแล้ว
ว่าแต่พี่เอย์ขี้อ้อนจังเลยยยยยยยยย อ้อนน้องตลอดดดดด :o8: :-[
-
หวานมว๊ากกก ตอนนีัยกให้พี่เอย์คะแนนนำหมาปิงเลย คิคิ :mew3: :mew1:
-
ฮว๊ากกกกก หวานมากกกกกก :-[
อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกว่าพี่เอย์เสี่ยวขึ้นยังไงไม่รู้ 555
-
พี่เอย์อ้อนเก่ง ทำให้ปิงเขิน
มีความสุขกับปัจจุบันดีกว่า
อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน
-
:mew1: อ่านแล้วมีความสุขมากก เขียนต่อไปเรื่อยๆ นะค่ะ
-
ทำไมคุนพี่เอย์ดูเสี่ยวขึ้นละคะ
แถมยังอ้อนเก่งด้วย อ่านละมุ้งมิ้งชะมัด
ชอบๆ มาต่อบ่อยๆนะคะ
-
หวานมากค่ะตอนนี้ แต่มีเค้าลางความยุ่งยาก คนที่ร้านอาหารเปนใคร ????
-
โรแมนติกมากกกกกกกก :katai2-1:
ต้องมารอดูว่าทั้งสองคนจะฮันนีมูนสมบูรณ์แบบหรือเปล่า
-
ตอบหน่อยสิหาแบบอีพี่เอย์ได้ที่ไหน?? :pig4:
-
แอร๊ยยยยส์ พี่เอย์น่ารักอะ :impress2:
-
ฮืออออ เขินอะ :- :-[ :-[ :-[ :-[
ขออีก ขออีก ขออีก ขอหวานๆอีกสักตอน
อรั๊งงงง มาม่าอย่าเพิ่งมานะ ขอหวานก่อนนนนนนนน :impress2: :impress2:
-
หวานๆ กลัวจะดราม่าคุณยาย
ตอนนี้หนูปิงน่ารักมากกกกกกก
-
พี่แอย์!!! ไม่คิดว่าพี่จะหวานได้ขนาดนี้
-
พี่เอย์!!!!! สุดยอดดด เล่นเอาเคลิ้มตามเลยจ้า
-
มดขึ้นๆๆๆๆๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย ฟินโคตร :impress2: :impress2:
อ่านไปจิกหมอนไป เขินแทน :hao7: :hao7:
-
พี่เอย์น่ารักเกิ๊น 55555
-
หวานนนน เขินนนน จิกหมอนนขาดด อร๊ายยย พี่เอย์น่ารักอ่าา ให้คะแนนความหวาน เต็ม10 เลยย
-
'พี่เอย์ผู้พิชิตปิงวังยมน่าน' :laugh: โอ้ย พิชิตแค่ปิงก็พอแล้วม้าง พี่เอย์ แหมๆ แค่นั้นก็ :haun4: แล้ว หมาปิงนี่มันดีจริงๆ ปรับตัวได้เร็วมาก จากผู้รุกจะรับ มันก็ศึกษาเพื่อเป็นฝ่ายรับที่ดี ยอดมาก o13 พี่เอย์ไม่รักไม่หลงให้มันรู้ไปสิ มีมาเดทกันด้วย ตอนนี้พี่เอย์มันช่างปากหวานจริงๆเลย ฟังแล้วจะละลายยยยย :-[
-
กรี๊ดดดดดดดด ชอบพี่เอย์หนักแน่นดี ขอให้จำสัญญาของตัวเองไว้ดีๆ ล่ะ :katai2-1:
-
ชอบมากกกกกกมารออ่านทุกวัน o13
-
ตายด้วยความหวาน :-[
-
แอบน้ำตาไหล กับคำพูดปิงมาก
''พี่จะเปลี่ยนไปรึเปล่า ผมอยากให้เราสองคนเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องนึกถึงเรื่องฐานะหรืออะไร ผมไม่อยากได้เงินของพี่หรอก มันไม่สำคัญกับผมเลย ต่อให้พี่รวยแค่ไหนผมก็ไม่สน ขอแค่พี่ยังเป็นพี่เอย์คนเดิมของผม คนที่ผมจะเรียกคำว่า ‘พี่เอย์’ ได้ตลอดไป” :monkeysad:
พอเข้าใจปิงนะว่าสถานะสองคนนี้ต่างกันมาก แต่ความรักของสองคนนี้ก็น่ารักมากเช่นกัน
ปล แหม่ ขุ่นพี่เอย์ ยังซึนได้ตลอดนะ ชอบๆ 5555+ เลือกเพลงได้โดนใจมาก รักเลย คริๆ :-[
-
หมาปิงนี่รู้จักศึกษาเตรียมตัวนะ
พี่เอย์ก็คงจะปลื้มปริ่มเลยซิท่า
วันนี้หวานกันมดขึ้นเต็มจอแล้ว
-
:impress2: :-[
-
สัญญาแล้วนะ พี่เอย์ของหมาปิง สัญญาต้องเป็นสัญญา
บรรยากาศละมุนมาก อ่านไปเห็นภาพพระจันทร์ กับทางเดินต้นไม้ บึงน้ำเลย o13
-
:man1: ตอนนี้หวานกันมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ช่วยปิงปิง ตบยุง ตบยุงงงงงง แปะๆๆๆๆ
พี่เอย์จะยังเป็นคนเดิมของปิงปิงตลอดไปปปปปปปปป
ตอนหน้าจัดเลยเถอะปิง ให้รางวัลแก่หนุ่มโรแมนติก
อยากเห็นปิงจัดหนักลีลาเด็ดแล้วอะ จะสมราคาคุยหรือเปล่า55555
-
หมาปิงกับพี่เอย์ น่ารักกกกกกกกกกกก :o8:
-
ตอนนี้หวานกันจังเลย
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
พี่เอย์นี่ ยิ่งอยู่ยิ่งหวานยิ่งขี้อ้อนเนอะ แบบนี้หมาปิงจะไม่รักได้ไง
-
สมใจหมาปิงเลยนะ
พี่เอย์ร้องเพลงไทยแล้ว
มีคำว่ารักเธอ แทน love you
-
โอ้ยยยยย....ฟินกับพี่เอย์ หวานมาก อ้อนมาก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หวานหยดอ่ะ ตอนนี้ ชอบมาก อิอิ
แล้วเพลงนี้ สุภาพบุรุษจุฑาเทพ กรี๊ดเลยอ่า
-
พี่เอย์ยังคงเป็นพี่เอย์นะหมาปิง
ในอนาคตหมาปิงต้องสุ้ไปกับพี่เอย์นะ
อย่าปล่อยมือล่ะ
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:พี่เอย์กับหมาปิงจะน่ารักไปถึงไหนนนน :mew3: :mew3: :mew3:
-
แบบว่ามันยิ้มตามตลอดอะ...รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนบ้า.....อยากได้พี่เอย์จังเลย...เดียวดักตบปิงแย่งพี่เอย์ เอ้กๆๆล่อเล่นนะคราบ...รักกันตลอดไปจนชัวนิรันดิ์
-
อ่านตอนนี้แล้วกรี๊ดกัดหมอน
ชอบอ่ะ บรรยากาศน่ารักมุ้งมิ้งแบบนี้ ขอเยอะๆได้ป่ะ ไม่ชอบมาม่า ชอบกินขนมหวาน :o8:
เออ.. อิน้องปิงนี่มันมีความอดทนสูงเป็นบ้า
หิวตั้งแต่ 6 โมง ได้กินข้าว 2 ทุ่มกว่า ไม่บ่นซ๊ากคำ
-
พี่เอย์ครับ คนอ่านคือฟินนนนนมากกกก
พี่หล่อมากกกกกก อ้อนสุด :-[
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :o8:
-
หวานมากกกกกอะ ตอนนี้ >__<
:-[ :-[
-
มดขึ้นจอละเฮ้ออออออออ
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m1: :m1: :m1:
ฟินอ่ะ น่ารักอ่า ชอบอ่ะคร้าาาาาาา
ตอนนี้หวานน่ารักได้ใจเราจิงๆ (แม้ตอนแรกจะหื่นกะหนังโป๊ 5555)
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
โรแมนติกมากอะตอนนี้
พี่เอย์นิไม่ยอมบอกรักน้องเป็นคำพูดเลยนะ
บอกผ่านเพลงตลอด
:mew1: :mew1:
-
พี่เอย์กับปิงปิง สวีท มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้งมากอ้ะะะะ :heaven :heaven :heaven :heaven
-
หวานจนชั้นอิจฉาเลยนะพวกแกร เอย์ตั้นนี่ขี้อ้อนอย่างไม่น่าเชื่อ แถมโรแมนติคด้วย
แอบได้กลิ่นมาม่าโชยมา ตอนนั่งหวีทหวานในร้านกล้วย ยังไงก็สู้ๆ ละกัน บอกตัวฉันนี้แหละ สู้ๆ ฮ่าๆ อย่าแพ้มาม่า
ขอบคุณคนเขียนนะฮ๊าฟ
-
พี่เอย์รักหมาปิงมากกกกก
อิจฉาปิงสุด น่ารักมาก
สู้ไปด้วยกันนะ ปิงอย่าปล่อยมือพี่เอย์นะ
ชอบมากค่ะ :m1: :m1:
-
พี่เอย์สุดยอดอ่ะ น่ารักมาก
ปิงเริ่มคิดมากแล้วสินะ
เหมือนเราจะได้ยินเสียงหม้อน้ำกำลังจะเดือดเลย
อย่าเพิ่งเอามาม่ามาใส่นะ o18
-
‘เอตั้นผู้พิชิตขุนเขาทั้งสองเพศ’
จัดว่าเด็ดแล้วเจอประโยคนี้
‘เอตั้นผู้พิชิตปิงวังยมน่าน’
จัดว่าเด็ดกว่ามาก
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
-
..ฉันรักเธออย่างไร ก็รักไม่เปลี่ยนใจเลย
จะหยุดใจลงเอย ที่เธอคนเดียวจนตาย..
:กอด1:
-
ยังน่ารักไม่เปลี่ยนแปลง ชอบอ่ะ ^^
-
อร๊ายยยย โรแมนติก แอะ :hao7:
เห็นชื่อตอนก็นึกว่าจะมี ................... อ่ะ ฮิฮิ :z1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รู้สึกได้รับความรัก :) เขินอะ คิคิ ขอบคุณ :)
-
ตอนนี้โรแมนติกมากกกกกกกก
แต่ทำไมไม่รู้ถึงรู้สึกได้กลิ่นมาม่าตงิดๆ
-
พี่เอย์น่ารักจัง ขี้อ้อนมากกกกกก
-
ตอนนี้โรแมนติกม๊ากกกกกก อ่านไปก็เขินไป >o<
อุปสรรคจ๋า อย่ารุนแรงมากนักนะ เห็นใจพี่เอย์น้องปิงด้วย...
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
หวานเวอร์ แต่อย่าเพิ่งดราม่าน้า ยังไม่อยากกิน
-
หวานตลอดอ่ะคู่นี้
-
:L1:
-
โอ๊ย อยากกรีดร้องดังๆ 55555
น่ารักทั้งพี่ทั้งน้องง่ะ
-
ทำไมได้กลิ่นมาม่านะ :hao4:
-
น้องปิงนะ ขนาดจะเป็นฝ่ายรับ ยังจะขอชนะด้วยการเป็นฝ่ายรับขั้นเทพ
น่ารักเกินจะบรรยาย
บรรยากาศคืนนี้ดีมากๆ พี่เอย์เลิกซึน หันมาอ้อนเว่อร์
มีโอกาสให้น้องปิงได้แสดงฝีมือ รับขั้นเทพแล้ว เต็มที่เลย
55
-
บรรยากาศคล้ายๆก่อนเกิดสึนามิยังไงไม่รู้ ยิ่งสุขมากเท่าไหร่ยิ่งน่ากลัวมากเท่านั้น
เรารักปิงมาก เป็นคนที่มีความคิดดี ไม่งี่เง่าง๊องแง๊งมากเกินพอดี แล้วที่ชอบที่สุดคงเป็นงานที่ปิงทำอยู่แต่ไม่ได้บอกเอย์
-
ฮือออ สวีทหวาน จนอดหวั่นถึงวันมาม่าไม่ได้ ไว้มีวันนั้นเราจะกลับมาอ่านตอนนี้แก้ช้ำในนะ
ผู้พิชิตปิงวังยมน่าน 5555 อยากไปทักก่อนเองทำไมล่ะปิงเอ๊ย
-
หวานเลี่ยนกันขนาดนี้ ได้กันสักทีเหอะ จะได้ไม่เป็นภาระของคนอ่าน 5555555555
สนับสนุนให้น้องปิงเสียตัวเร็วๆ อยากรับเก่งๆใช่มั้ย ไม่ต้องไปหัดที่ไหนหรอก
เดี๋ยวให้ผู้เชี่ยวชาญอย่างพี่เอย์สอนให้นะจ๊ะน้องปิง
ปล. คำว่า "หกทุ่ม" ไม่มีนะคะ เวลาหกทุ่ม ก็คือ "ตีหนึ่ง" ค่า
-
ต้องเเสดงเทคนิคของฝ่ายรับอันสุดยอด?ให้พี่เอย์พ่ายแพ้ราบคาบไปเลยนะปิงๆ :z1:
จินตนาการพี่เอย์ในมาดคุณชายแล้วอิจฉาปิงๆที่สุดดดด อะ :impress2:
รอตอนต่อปายยยยคร่าาาา :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
โอ๊ยยยยยยยย ตอนนี้คือหวานนน สวีท โรแมนติก ซึ้ง สุดๆๆๆๆ
ชอบตอนพี่เอย์อ้อนหมาปิง >\\\\<
แต่ว่าเรื่องราวหลังจากนี้...... จะเป็นไงนะ
-
ทำไมคุณชายเอย์ตั้นเป็นคนแบบนี้
ทำให้เรารักแบบนี้ทำไมมมม
พี่เอย์น่ารักมากกกกกกกก
หนูจะเอาคนนี้อ้ะ! :katai1: :katai1:
-
หวานเลี่ยนกันขนาดนี้ ได้กันสักทีเหอะ จะได้ไม่เป็นภาระของคนอ่าน 5555555555
สนับสนุนให้น้องปิงเสียตัวเร็วๆ อยากรับเก่งๆใช่มั้ย ไม่ต้องไปหัดที่ไหนหรอก
เดี๋ยวให้ผู้เชี่ยวชาญอย่างพี่เอย์สอนให้นะจ๊ะน้องปิง
ปล. คำว่า "หกทุ่ม" ไม่มีนะคะ เวลาหกทุ่ม ก็คือ "ตีหนึ่ง" ค่า
หกทุ่ม มีใช้อยู่นะ หกทุ่มคือเที่ยงคืน ไม่ใช่ตีหนึ่งค่ะ
-
หมาปิง นายมันน่ารักว่ะ
นอกจากเป็นเด็กดีแล้ว ความคิดก็ยังคิดแต่สิ่งดีๆอีกด้วย
ยิ่งอยู่ด้วย พี่เอย์มีแต่จะรักจะหลงเพิ่มมากขึ้นเรืี่อยๆ รับรอง
พี่เอย์เค้าให้สัญญาแล้วนะ ว่าจะเป็นคนเดิมไม่เปลี่ยน
ตอนกอดกันท่ามกลางแสงจันทร์ โรแมนซซซซ์มาก
นอกจากพี่เอย์จะหล่อแล้วยังทั้งขี้อ้อนทั้งโรแมนติก
โอวววว คืนนี้ปิงจะรอดมั้ยครับเนี่ย :impress2: :impress2:
บรรยากาศเป็นใจเหลือเกิน
-
:o8: :o8: :o8:
-
พี่เอย์น่ารักขนาดนี้ ปิงจะไปไหนรอด
รวมถึงคนอ่านก็ตกหลุมรักคู่นี้กันเป็นแถว
-
เริ่มรู้สึกเห็นเค้าลางของการเสียน้ำตามาใกล้ๆล่ะ :mew2:
ยังไงก็ขอให้ความรักของ ปิงกับพี่เอย์ มีอุปสรรคน้อยที่สุดนะครับ :กอด1:
+เป็นกำลังใจ
-
หวานแบบเกรียนๆ ของน้องปิง 555
-
อ๊าย พี่เอย์ทุ่มสุดตัว หมาปิงอย่าปล่อยโอกาสผ่านไปนะ
รอ ร๊อ รอ ตอนต่อไป ขอให้มาไวๆ เพี้ยง
-
กลัว :katai1:
-
เข้ามารอตอนใหม่ครับ
-
สังเกตได้ว่า พี่เอย์ตั้นของเรานี้ หลุดฟอร์มเยอะเหมือนกันน้าา น่ารักขึ้น เกรียนขึ้น ฮาขึ้น แต่ก็ซึน เนียน เหมือนเดิม55555
มารอเสพ เอย์ปิงจ้าาา
-
:katai5: :katai5: :katai5: รอครับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ กรี๊ดดดดดด ปิงตอนจีบพี่เอย์มันแรดมั่กกก หมั่นไส้ 555 พี่เอย์ก็เสี่ยวจริงซึนจริง โอ๊ยยยย อยากได้แบบพี่เอย์ซักคนหาได้ที่ไหนค้าาาา >____<
-
หวานนน อร๊ายยย น้ำตาลขึ้น :impress2:
-
http://www.youtube.com/v/0AWU3_WyUPY
# 20 นามสกุลของพี่เอย์
“ปิงเช็คของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม มึงไม่ลืมอะไรนะ”
“ครับผม”
เราออกจากรีสอร์ทกันหลังทานบุฟเฟ่ต์เสร็จช่วงสายๆ พี่เอย์รับหน้าที่คนขับเหมือนเคยขณะที่ผมกวนมันตลอดทางเดี๋ยวจอดซื้อขนมบ้างล่ะซื้อน้ำบ้างล่ะลูกชิ้นบ้างล่ะข้าวโพดบ้างล่ะซึ่งคุณชายก็จอดให้นะคือไม่มีบ่นเลยสักคำทั้งที่ขนมต่าง ๆ ที่จอดซื้อนี่คือพี่เอย์มันไม่กินกับผมสักอย่าง แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่อาหารเช้าของที่นั่นส่วนใหญ่เน้นอาหารฝรั่งผมงี้ไม่ค่อยถูกธาตุซะด้วยกินที่ไรเลี่ยนมากคลื่นไส้เพราะงั้นเลยกินได้แค่ข้าวต้มถ้วยเล็กๆ ส่วนคุณชายไม่ต้องถามเลยครับมันน่ะจัดเต็มยิ้มร่าตั้งแต่เห็นพาสต้ากับขนมปังที่เป็นเบรดโรลน่ะของชอบมันเลย
ถึงกรุงเทพเกือบเย็นก่อนเข้าห้องเราแวะซื้อพวกของสดที่ซุปเปอร์ใกล้ๆ
“พี่เอย์ครับลองเปลี่ยนเมนูจากข้าวผัดกุ้งเป็นข้าวผัดปลาหมึกไหมพี่ นี่ไงปลาหมึกแบบสำเร็จฟรีสสะอาดเรียบร้อย” ผมชูปลาหมึกสำเร็จแช่แข็งให้มันดู คุณชายเดินเข้ามาหาใกล้ ๆ
“กูชอบกุ้งมากกว่านี่”
“แต่พี่จะกินอยู่แค่เมนูเดียวไม่ได้นะครับ นี่ปลาหมึก นี่ปูอัด แล้วก็นี่ปลา ทุกอย่างทำสำเร็จเรียบร้อยพร้อมปรุง โอเคนะๆผมหยิบเลยนะ” พยายามตะล่อม มันมองชั่งใจนิดนึงในที่สุดก็พยักหน้าตกลง จากนั้นขยับเข้ามาโอบเอวกันเฉยเลย
“อย่าลืมมะเขือเทศกับแตงกวา”
“ครับผม”
ผมก็หยิบในสิ่งที่อยากได้ บรรดาผักสีสันต่าง ๆไว้ล่อเด็กอนุบาลวิศวะกิน หึหึ พอเราจะเดินไปที่แคชเชียร์ผมเลยนึกได้ “พี่เอย์ไม่เอาขนมปังเหรอพี่ ที่ห้องหมดแล้วนะ”
“เออลืมไปเลย ไปด้วยกันดิ” เราเลยต้องเดินย้อนกลับไปอีก มันเลือกหยิบขนมปังส่วนใหญ่ก็จะมีแต่อันที่มันชอบนั่นแหละครับ เคยกินแบบไหนก็หยิบแบบเดิม ผมเลยเติมอันแปลกๆเข้าไปด้วย มันส่ายหน้าบอกกินไม่เป็นผมเลยบอกให้ลองดู อร่อย มันถึงได้ยอม พี่เอย์ชูมัฟฟินวานิลาของโปรดผมแล้วถามผมเลยพยักหน้าไปมันหยิบใส่ห้าหกอัน
“อ่ะนี่” มันยื่นกระเป๋าตังค์ส่งให้ก่อนที่ตัวเองจะเดินแทรกออกไปดูหนังสืออยู่ที่ด้านนอก ผมจ่ายเงินเสร็จค่อยเดินออกไปหา พี่เอย์จับเอารถไปเข็นเอง เรากลับถึงห้องกันประมาณสักสี่ห้าโมงเย็นได้มั้ง
ผมจัดของสดเข้าตู้เย็น อาหารแห้งบางส่วนก็เรียงเข้าตู้น็อคบอร์ดไว้ ส่วนจำพวกขนมปังก็ใส่กระจาดหวายตั้งไว้บนโต๊ะกินข้าวให้ ช่วงนี้ปิดเทอมแล้วอาจจะได้มาบ่อยผมเลยซื้ออาหารสดมาเยอะมาก คือถ้าทำอาหารให้คุณชายทานเองได้ผมก็อยากทำเองมากกว่าเพราะคิดว่าอาหารที่ผมทำจะสดใหม่และสะอาดกว่าคือไม่ใช่ว่าที่อื่นทำไม่สะอาดนะแต่ถ้าผมทำเองผมจะไม่ใส่ผงชูรสและพิถีพิถันเรื่องความสะอาดของผักสดมากๆ แม่ผมทำอาหารขายเลยสอนผมเรื่องนี้เป็นพิเศษ แม่เคยบอกว่าทำให้คนอื่นทานต้องทำให้สะอาดเหมือนกับที่ตัวเองทานห้ามมักง่ายเด็ดขาด ผมเลยจำขึ้นใจตั้งแต่เด็ก
คุณเชื่อไหมผมล้างผักครั้งนึงสามน้ำขึ้นไปนะครับ ยิ่งมะเขือเทศของโปรดมันนี่ผมทั้งล้างทั้งแช่เกลือเลยเพราะลูกมันสวยมากผมกลัวเขาฉีดพ่นยา ต้องล้างจนมั่นใจว่าสะอาดจริง ๆ
ผมหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมากำลังจะใส่เตรียมทำกับข้าว พี่เอย์เดินเข้ามาหาแล้วช่วยผูกสายชุดเข้าที่ด้านหลังให้
“ไม่ต้องทำเองหรอกเดี๋ยวสั่งขึ้นมากินก็ได้วันนี้นั่งรถไกลมึงเหนื่อยไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เป็นไรครับผมทำแปปเดียว เติมพลังมาแล้วตลอดทางเลยเหอะ” มันส่งยิ้มให้ จับเอวผมไว้แล้วชะโงกหน้ามาดูว่าผมกำลังจะทำอะไรบ้าง
“ให้กูช่วยไหม ล้างผัก? ปอกแครอท?”
“ไม่ต้องครับไม่ต้อง ผมว่าถ้าพี่ช่วยทำเดี๋ยวได้กินข้าวห้าทุ่มแหง”
“โหดูถูก กูทำเก่งเหอะ เห็นมึงทำบ่อยจำได้หมดแล้ว”
“จริงดิ่ เห็นตอนไหน”
“ก็มาแอบดูเกือบทุกครั้งอ่ะ” มันขยับมายืนข้าง ๆ ทำท่าจะช่วยจริง ๆ ผมเลยยกแขนกันไว้
“ไม่เป็นไรจริงพี่ เดี๋ยวผมทำเอง”
พี่เอย์หันมาจ้องผมเลย ผมเลยบอกมันไปเบา ๆอีกครั้ง “หน้าที่ผม ผมทำเอง นะๆ”
“.....โอเค งั้นตามใจนะ”
พี่เอย์ยิ้มบางให้ มันเข้าใจผมแล้วคือเวลาผมทำงานไม่ชอบให้คนมากวนเท่าไหร่ คุณอาจจะคิดว่าถ้าได้ช่วยกันทำจะหวานแหววใช่ไหม แต่เรื่องจริงคือผมว่ามันจะเสร็จช้าไหมยังไง คือก็รีบนิดๆนะฝนทำท่าจะตกแล้วด้วยมองออกไปด้านนอกนี่ท้องฟ้าแปลกๆ มีฟ้าแลบเป็นระยะ พี่เอย์ยีหัวผมหน่อยนึงจากนั้นเดินหายเข้าห้องไป ผมทำอาหารแปปเดียวจริงนะครับ เพราะมีข้าวสวยที่เวฟสำเร็จแล้วผมก็เอาลงผัดกับปลาหมึก ตอกไข่ใส่ต้นหอมแค่นี้ก็เสร็จเรียบร้อยสุดท้ายโรยหน้าด้วยไข่เค็มสวย ๆ ครึ่งฟองตักวางไว้ข้าง ๆ จาน ตอนนี้ข้าวผัดปลาหมึกไข่เค็มหอมฉุยพร้อมเสิร์ฟ
“หอมจัง” คุณชายอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยเดินออกมาในชุดนอนทั้งที่ยังไม่ติดกระดุมเสื้อเลยสักเม็ด ผมก็มองนะปกติพี่เอย์จะเรียบร้อย ไม่เคยทำอะไรแบบนี้
“กระดุมเสื้อแม่ง ติดยาก” มันเดินเข้ามาหาชี้ๆให้ผมดูกระดุมเชิ้ตชุดนอนมัน ผมก็ก้ม ๆ มองนะ คือมือเปื้อนไม่อยากจับไง
“มึงลองติดดูดิ๊ ติดยากป่ะ มันเป็นไรดูให้หน่อย”
“แปปนึงพี่” เห็นคุณชายหน้ายุ่งแล้วผมเลยรีบล้างมือแล้วกลัดกระดุมเสื้อให้มัน เออ ก็ไม่เห็นจะติดยากตรงไหนนี่หว่า โหววหน้าอกพี่เอย์เป็นกล้ามเนื้อสวยจริงวุ๊ย อิจฉาว่ะ
“เสร็จแล้วครับ” ผมทำให้มันจนเสร็จ ก็ไม่เห็นติดยากเลยนะ คงเป็นแผนมันอีกล่ะดิ่ ผมเลยมองมันอย่างคนรู้ทัน พี่เอย์รีบหลบตาทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
“อ้าวเหรอ ไม่รู้ดิ่เมื่อกี้ทำไมติดยากวะ” มันว่าแล้วนั่งลงที่โต๊ะก้ม ๆ ดมๆ อาหาร ท่าทางคงพอใจมากเพราะเห็นหน้านี่ยิ้มแป้นเลย
“ยังไม่เสร็จนะครับพี่เอย์ ขออีกนิด” ผมจัดการซอยพริกสดใส่น้ำปลาบีบมะนาว ไปตั้งไว้ให้ จากนั้นเดินมาหั่นมะเขือเทศกับแตงกวาที่ล้างแช่ตู้เย็นไว้ก่อนหน้าจัดใส่จานพร้อมกับบีบมายองเนสเป็นเส้น ๆ ราดลงไปเป็นรูปสายฟ้า คือพี่เอย์มันชอบกินแบบนี้ พอเสิร์ฟของโปรดลงปุ๊ปคุณชายยิ้มร่าหน้านี่บานเลยมันรั้งเอวผมนั่งลงที่ตักทันที
“เย้ยยย พี่เล่นไรเนี่ยฮู้ว ผมทำกับข้าวอยู่นะ ตัวเหม็นด้วยอย่ามากอดเหอะ” ผมแกล้งโวยวาย ตกใจนิดๆด้วยคือเจอมันกอดไม่ทันได้ตั้งตัวไง
“ไหนดูดิ๊ คอหายยัง” มันเอามือมาเกลี่ย ๆ ไรผมที่หลังคอผมเปิดดู
“เฮ้ยยยอย่าทำตัวผมเหม็นออก” ผมหลบมัน เบี่ยงหลบซ้ายหลบขวา
“นิดเดียว ๆ อย่าดิ้นดิ่วะมึงนี่”
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า...เมื่อคืนหลังจากที่เราสองคนชมจันทร์เคล้าเสียงจั๊กจั่นและเสียงทุ้มๆของใครบางคนพึมพำเพลงรักที่ข้างหู ผมที่หน้าแดงตัวแดงเพราะเขินจัดผลักมันจนเซล้มกองลงที่พื้นแล้วผมก็วิ่งเข้าบ้านเลยสิ พี่เอย์มันร้ายกาจมากมันเดินตามเข้ามา และคือเป็นผมโง่เองแหละเขินมันแล้วดั๊นวิ่งขึ้นไปนอนห่มผ้าอยู่บนเตียง เข้าล็อคคุณชายเอตั้นผู้แสนดีทุกอย่างเหมือนผมนอนรอมันเลยเหอะ มันกระโจนเข้าหาแบบไม่รีรอ มือมันปากมันลิ้นมันยังทำงานดีเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน แต่ครั้งนี้มันจัดให้ผมอย่างนึงพิเศษสุด ไอ้รอยดูดสีแดงสามสี่รอยที่ต้นคอนี่คือหลักฐานชั้นดีมากผมไม่เห็นหรอกถ้าคุณชายไม่ชี้ให้ดูในกระจกตอนเช้า แล้วยังมีหน้ามาหัวเราะผมอีกนะ ผมเลยแกล้งงอนมันไปนิดๆ เผื่อไปเตะบอลแล้วไอ้พวกหมาๆมันเห็นมีหวังผมโดนล้อไปเป็นเดือนแน่ แล้วแถมช่วงนี้ยังถอดเสื้อไม่ได้อีกด้วย
“อื้ออ ไม่อ๊าวว” ผมโวยวายดันตัวมันออก มือไม้มันซนมากจริงนะครับสอดเข้าไปในเสื้อผมแล้ว มือเย็นด้วย
“นิดเดียวๆ” มันกระซิบ
“ไม่อ๊าวววว”
“แล้วนมล่ะไหนดูดิ๊หายเป็นรอยหรือยังครับหืม”
“เฮ้ยไม่อ๊าวววววพี่เอย์อย่าครับไม่เอานะอย่าเปิดไม่ให้ดูหรอกทุเรศ พี่แม่ง” ผมปัดมือมันออกพี่เอย์โคตรลามกมันสะกิดหัวนมผมอยู่ แล้วคือผมดิ้นนะงอตัวหนีมัน ไอ้คุณชายลามกหัวเราะใหญ่เลยมันสนุกสิได้แกล้งผมง่ะ
“แปปเดียวๆ ขอดูหน่อยเมื่อคืนหมั่นเขี้ยวนี่ เผลอดูดแรงไป”
“พี่แม่งบ้าแบบนี้เรียกดูดที่ไหนมันกัดแล้วดึงชัดๆ ดูสิแดงเลยเหอะดีนะเลือดไม่ออก” ผมเถียงแล้วถกเสื้อโชว์หัวนมให้มันดู คือพี่เอย์แม่งโคตรของโคตรแหละ
เมื่อคืน...
“อื้มมม พี่เอย์...” ผมครางเครือเพราะเรียวลิ้นและริมฝีปากมันกำลังระดมจูบทั้งดูดทั้งดึงอยู่ที่หน้าอกสองข้างของผมสลับกันไป ท่าทางมันคือหื่นมากคล้ายคนตายอดตายอยากมาจากไหน ผมก็เคลิ้ม ๆ หลับตาพริ้มเลยสิ กำลังได้ที่เลย แต่จู่ๆ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมร้องลั่นแล้วฟาดหลังมันไป จิกหัวมันออกจากหน้าอกผมทันที พี่เอย์แม่งบ้าจู่ ๆ มากัดนมกันได้ มันมองผมแล้วยกยิ้มเลียริมฝีปากโชว์ลิ้นแดง ๆ อีกต่างหากหน้าตาคือโคตรหื่น ผมโกรธเลยนะคือเจ็บมาก พี่เอย์กระโจนปิดปากผมด้วยปากมันทันที มันน่ะอยู่บนเตียงแล้วเล่นแรงมาก แต่ผมก็ชอบ คึคึ
เราฟัดกันต่ออีกพักนึง
“อ่ะโหววว แดงจริงด้วยเว้ยเดี๋ยวจูบใหม่อีกทีคราวนี้หายเลยเนาะ” มันว่าอย่างเจ้าเล่ห์ทำท่าจะจูบนมลงมาอีก ผมรีบปิดเสื้อลงเลยดิ่ เพิ่งรู้ว่าถูกหลอกให้เปิดโชว์ อิพี่เอย์หัวเราะร่าเลย
คือเราจะได้กินไหมข้าว
“พี่เอย์กินเร็วสิครับ มะเขือเทศปล่อยไว้นานหายเย็นแล้วไม่อร่อยนะ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องดึงความสนใจมันไปที่อื่น
“เออจริงว่ะ” มันปล่อยผมออกจากตักทันทีแล้วหันไปสนใจมะเขือเทศของมัน ผมว่าบางทีมะเขือเทศก็มีประโยชน์มากสำหรับผม หึหึ
เรานั่งทานข้าวข้างกัน โดยมีเสียงเพลงเปิดคลอไว้เบา ๆ ผมก็เล่าโน่นนี่นั่นให้มันฟังพี่เอย์ยิ้มอย่างเดียวตอบรับบ้างในบางครั้ง มันตักปลาหมึกในจานมันใส่มาให้ผมด้วยแล้วผมก็แกล้งไปจิ้มเอามะเขือเทศของมันมากิน พี่เอย์รีบเอาส้อมมาจิ้มตะครุบแย่งไว้ เราสองคนหัวเราะกันใหญ่
“วันนี้นอนไหน” มันถาม ผมกำลังงับช้อนอยู่พอดีเลยหันไป พี่เอย์กินหมดจานแล้ว
“นอนบ้านครับ” ตอบเสร็จรีบก้มหน้าก้มตากินเลย เอาจริงๆนะคือกลัวมันบอกว่าจะให้นอนค้างด้วยกัน ไอ้ได้นอนข้างกันกับแฟนมันก็ดีอยู่หรอกถ้าแฟนจะไม่หื่นเกินไปน่ะนะครับ คือผมนี่เสียเปรียบตลอดเหอะ
“หลบตากูทำไม คิดว่ากูอยากจะให้มึงนอนค้างด้วยหรือไง ”
“เปล่าครับ รีบกินรีบเสร็จรีบล้างจะได้รีบกลับไง พี่ไม่อยากให้ผมค้างด้วยหรอกผมรู้” ผมแกล้งมัน แอบดูนิดๆ ตาเขียวแล้ว
“จิ๊!” เสียงมันนั่นแหละ แบบนี้คืองอนนะผมรู้แต่ผมแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ จนมันมาดึงเอาจานข้าวผมออกไป
“ไรอ่ะพี่ ผมยังกินไม่อิ่มเหอะ เอามาดิ่”
“ไม่เอา บอกว่าจะนอนด้วยก่อน” มันพูดดื้อดึง
“ไหนว่าไม่อยากให้ค้างไง”
“ไหนใครพูด กูพูดเหรอ ตอนไหน”
“ค้างไม่ได้จริงครับพี่เอย์ พรุ่งนี้ต้องพาแม่ไปตลาดเช้าเลย ต้องไปช่วยหิ้วของๆหมดหลายอย่าง สงสารผู้หญิงสองคนนะๆไว้วันหลังเนอะ” ผมฉีกยิ้มให้เอนหัวไปซบๆดันๆไหล่อ้อนมัน
“หัวเหม็นว่ะ” มันแกล้งดมหัวผมแล้วย่นจมูก ผมเลยยิ่งดัน ๆ ให้มันดมหนักเข้าไปอีก ความจริงไม่เหม็นนะผมเพิ่งสระเมื่อเช้าเอง ก่อนออกมาจากรีสอร์ทนั่นแหละก็เมื่อคืนคุณชายมันฟัดผมจนเหงื่อเราสองคนนี่ท่วมตัวอ่ะ ขนาดว่าแอร์เย็น ๆ นะ ได้อาบน้ำด้วยกันเกือบตีสองแหน่ะผมงี้กลัวแทบตายกลัวใจมันว่ามันจะขอทำโน่นนี่นั่นของมันอีก ไอ้พี่เอย์แม่งโคตรของความหื่นมันน่ะน้ำเดียวเคยพอใจเหรอถาม ในห้องน้ำนี่เกือบเสร็จไปอีกรอบเปลืองตัวน่าดู
“งั้นเดี๋ยวกูไปส่ง” มันว่าแล้วยกมือถือขึ้นดูเวลา “ทุ่มกว่าแล้ว ฝนตกด้วยนะปิง รีบกินจะได้รีบกลับ”
“โหทีแบบนี้ไล่เลยเหอะ”
“เออกูไล่ เบื่อหน้าคนขี้เหร่ว่ะ นอนคนเดียวสบายตัวสบายใจ กอดหมีก็ได้เนอะน้องหมีเนอะ” มันเดินไปอุ้มไอ้น้องหมียักษ์ที่นั่งดูวิวเจ้าพระยาอยู่แถวหน้าทีวีมาล้อเลียนผมถึงโต๊ะอาหาร ผมเลยเอาส้อมแหย่จมูกน้องหมีไปที คุณชายตาเขียวหาว่าผมทำน้องหมีมันสกปรกปัดออกใหญ่เลย
ติ๊ดดดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น พี่เอย์เดินอุ้มเจ้าหมีตัวโตหันหน้ามองมาที่ผม ผมเลยยักไหล่ คือมันเองก็ไม่ได้นัดใคร ผมเองก็ไม่รู้เรื่องผมเลยลุกขึ้นว่าจะไปดูให้ พี่เอย์ยกมือบอกเดี๋ยวไปดูเอง มันมองชุดกันเปื้อนที่ผมสวมอยู่คงอยากจะบอกว่าให้รออยู่นี่เถอะชุดคือไม่ใช่อะไรแบบนั้นมั้งนะ
ผมก็ลุกขึ้นเก็บจานซ้อนกัน พี่เอย์กินมะเขือเทศที่หั่นให้หมดเกลี้ยงเลย ผมอมยิ้มนิดๆอดนึกไม่ได้ว่าที่มันผิวสวยแบบนี้เป็นเพราะมะเขือเทศส่วนนึงแน่ ๆ
“คุณแม่!!”
คือผมตกใจมากเลยนะคิดว่าตัวเองหูฝาดเสียอีกตอนที่ได้ยินพี่เอย์อุทานขึ้นมา ผู้หญิงสวยมากคนนึงผมจำได้ทันทีเพราะเคยเห็นตอนไปงานบ้านคุณย่ามันเมื่อหลายเดือนก่อน คือไม่คิดเลยว่าจู่ ๆ เธอจะมาที่ห้องมันแบบนี้มากี่ครั้งๆก็ไม่เคยจะเห็น แล้วพี่เอย์ก็เคยบอกด้วยว่าแม่มันไม่เคยมาที่นี่แม้แต่ครั้งเดียวถ้ามีธุระคือเธอจะเรียกมันเข้าบ้านแค่นั้น
“น้องเอย์”
“แม่มีอะไรรึเปล่าครับ ทำไมจู่ๆถึง....
“แม่ต้องมีอะไรหรือไงถึงจะมาหาน้องเอย์ได้น่ะลูก ห้องหับสะอาดสะอ้านดีนะ” เธอเดินเข้ามาถึงด้านใน กำลังจะเลี้ยวไปที่โซฟารับแขกแต่หยุดชะงักลงกลางทางสายตาจับจ้องอยู่ที่ผมซึ่งยืนอยู่ที่ครัวด้วยชุดกันเปื้อนราคาถูกและในมือกำลังถือจานที่จะเอาไปล้าง คือก็รู้นะสภาพผมโคตรจะเหมือนแม่บ้านเลยเหอะ เธอคงตกใจอยู่นิดๆ
“ส...สวัสดีครับ” ผมรีบวางจานลงที่ซิงค์แล้วยกมือขึ้นไหว้เธอ พี่เอย์เดินเข้ามายืนข้าง ๆ แม่มัน
“น้องที่รู้จักกันน่ะครับแม่ ชื่อปิง วันนี้มาช่วยผมทำความสะอาดห้องนิดหน่อยเราเพิ่งทานข้าวกันเสร็จ คุณแม่ไปนั่งเถอะครับ” เธอมองมาที่ผมแบบชนิดไม่วางตา ขนาดพี่เอย์จูงเธอไปนั่งเธอยังนั่งหันมองมาทางผมเลยนะ ผมทำทีเป็นไม่เห็นก้มหน้าล้างจานไป
“แม่มีธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับ” เสียงมันถามขึ้น
“ใช่จ๊ะ แม่มารับน้องเอย์กลับครับ เราไม่ได้กลับบ้านกี่เดือนแล้วยังจำหน้าคุณพ่อกับคุณแม่ได้แน่เหรอลูก คุณพ่อบ่นหาแล้วนะ”
“คุณแม่ครับ อาทิตย์ที่แล้วผมเพิ่งไปทานข้าวกับคุณย่ามาเองนะครับวันนั้นคุณพ่อก็อยู่ไม่เห็นว่าอะไรเลย”
“ไม่บ่นเราแต่มาบ่นกับคุณแม่น่ะสิครับ น้องเอย์เข้าไปเปลี่ยนชุดเถอะลูก เดี๋ยวออกไปพร้อมแม่เลย ขับรถให้แม่นั่งหน่อยนะ”
“แล้วแม่ไปไหนมาครับเนี่ย ทำไมแวะมาที่นี่ได้ แล้วคนขับรถคุณแม่ล่ะครับ”
“วันนี้แม่ขับเองจ๊ะ เพิ่งออกจากบริษัทก็ตรงมารับเราเลยเนี่ยแหละ แม่ตั้งใจมารับน้องเอย์นะครับ ไปเปลี่ยนเสื้อไป เดี๋ยวจะได้ออกไปกันเลยมันมืดแล้วฝนก็ตกด้วยกว่าจะถึงบ้านเราอีก”
“แม่ครับไว้พรุ่งนี้ได้ไหม ผมสอบเสร็จแล้วไปนอนที่บ้านวันไหนก็ได้นี่”
“วันนี้ครับเอย์ อย่าดื้อกับแม่ เรามีอะไรต้องคุยกันหลายเรื่องนะ อย่าขัดใจแม่ ไปเปลี่ยนเสื้อแล้วจะได้ออกไปกัน”
เสียงสนทนาเงียบไปผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นดู คือคุณเข้าใจใช่ไหมห้องครัวคือก็อยู่ใกล้ ๆ กับโซนรับแขกนั่นแหละแล้วผมที่เป็นคนนอกคือยืนทำโน่นทำนี่อยู่ขณะที่แม่ลูกเขากำลังคุยกัน
“ปิง” ผมสะดุ้ง คือพี่เอย์เดินมาด้านหลังตอนไหน
“เดี๋ยววันนี้กูต้องกลับไปนอนที่บ้านไม่ได้ไปส่งมึงนะ มึงใช้รถคันเล็กเลยกุญแจอยู่ในห้อง ห้ามกลับเองรู้ไหมมันมืดแล้วก็ฝนตก ให้ขับรถกลับไปเข้าใจที่พูดนะ”
พี่เอย์พูดบอกผมเบา ๆ แต่สายตานี่แบบจริงจังมาก คือมันเองก็ทิ้งระยะห่างกับผมนิดนึงเหมือนกันซึ่งผมก็เข้าใจนะ ผมแอบๆมองไปที่หน้าทีวี คุณแม่มันจ้องมาเขม็งเลย
“ครับ” ผมพยักหน้ารับคำ แล้วพี่เอย์จึงเดินเข้าไปในห้อง คุณแม่มันเดินมาที่ผมทันที เธอยิ้มบางส่งให้
“หนูชื่อปิง?”
“เอ่อ ครับ”
“รู้จักกับเอย์นานหรือยัง” ผมชะงักกึกเลย จากกำลังเช็ดโต๊ะอยู่
“ท่าทางเอย์เขาไว้ใจดีนะ ทำงานให้เขานานแล้วเหรอ”
“เอ่อครับ ก็หลายเดือนแล้วครับ” เธอตวัดสายตามองผม คือถ้าดูไม่ผิดนี่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยนะ แต่เธอก็เปลี่ยนสายตาเป็นปกติเร็วสุดเหมือนกัน
“แล้วเมื่อกี้เราทำอะไรให้น้องเอย์เขาทานล่ะ รายนั้นน่ะทานอะไรก็ยาก แปลกนะฉันเข้ามานี่เห็นจานข้าวเราสองคนหมดเกลี้ยงเลยนี่ หวังว่าคงไม่ใช่อาหารไร้สาระถูกๆทั้งหลายหรอกใช่ไหม แบบนั้นลูกชายฉันเขากินไม่เป็นนี่นะ ว่าไงเมื่อกี้ทำอะไรให้ลูกชายฉันทาน”
“เอ่อ คือ.....
“เสร็จแล้วครับแม่ ไปกันเถอะ” พี่เอย์เดินออกมา มันยืนอยู่ข้าง ๆ แม่มันแต่มองหน้าผม “คุยอะไรกันอยู่ครับ”
“น้องเอย์ แม่กำลังถามปิงเขาอยู่ว่าเมื่อกี้ทำอะไรให้เราทาน เอย์ของแม่ถึงเจริญอาหารทานหมดเกลี้ยงแบบนี้ อ้วนขึ้นนิดๆด้วยนะ” เธอว่าแล้วทำท่าวัดขนาดพุงมัน พี่เอย์ยิ้มจนตาหยีคือมันเป็นคนเส้นตื้นอยู่แล้วใครจี้เอวไม่ค่อยได้ มันจับสองมือเธอรวบไว้แล้วกอดเลยแม่มันหน้าแดงเลยดิ่ ผมมองภาพนั้นแล้วรู้สึกเลยนะว่าพี่เอย์เป็นคนน่ารักมากจริง ๆ คือคุณชายรักแม่มันมากอ่ะ
“ไปกันเถอะครับ ไหนแม่ว่ารีบไง” พี่เอย์โอบเอวเธอพาเดินออกไป มันหันกลับมามองผมแวบนึงยกมือทำสัญลักษณ์เป็นรูปโทรศัพท์ ประมาณว่าเดี๋ยวโทรหา ผมเลยแลบลิ้นส่งให้แล้วยิ้มทะเล้น คือกำลังปลื้มแฟนว่าเป็นเด็กดี
“ปิงล็อคห้องให้กูด้วยนะ แล้วอย่าลืมเรื่องที่บอก” สุดท้ายพี่เอย์บอกไว้แค่นั้นก่อนจะเดินหายออกไป ผมได้แต่มองตามจนประตูปิดลง เอาจริง ๆ แอบคิดนิดๆนะว่ากำลังโดนแม่มันซักประวัติอะไรแบบนั้นป่ะวะคือไม่รู้สิ ตอนที่เธอคุยกับผมสองคนนี่สายตามันคนละแบบกับตอนที่พี่เอย์ยืนอยู่ด้วยเลย ผมสลัดไล่ความคิดไม่เข้าท่าออกจากหัวให้เร็วที่สุด
ผมคงคิดมากมายไปคุณแม่พี่เอย์เธอก็แค่ถามไถ่เรื่องอาหารการกินของลูกชายเธอ เรื่องธรรมดาจะตาย
ออกจากห้องมันสองทุ่มนิดๆ คือจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยลงมาฝนก็ยังคงโปรยอยู่นะ ผมเดินตัดตัวตึกค่อย ๆ ลัดเลาะออกไปด้านหน้าคอนโดทักลุงยามนิดหน่อยแกรู้จักผมแล้วเจอกันบ่อยมาก คุณไม่ต้องสงสัยครับผมไม่ได้เอารถมันขับกลับไปหรอกนะ ใครจะไปทำแบบนั้น ผมเองก็หมาปิงคนเดิมนะ ถึงมีแฟนรวยแค่ไหนผมคนนี้ก็ยังคงทำตัวติดดินของผมเหมือนเดิมแหละ คือดูเหมือนจะเป็นคนดีใช่ไหม เปล่าเลยผมอยากให้มันไปส่งมากเหอะแต่ทำไงได้คุณชายต้องกลับไปกับคุณแม่นี่หว่า ว่าที่ภรรยาอย่างผมเลยต้องยอมถอยลงมาหน่อยเพื่อความสบายใจของว่าที่สามี กร๊ากกกกก ผมก็บ้าคิดไปเรื่อยเปื่อย
จะงอนจะโกรธก็ใช่เรื่อง
รอรถไม่นานครับพี่แท็กซี่มาพอดี ไม่ต้องห่วงแถวนี่ย่านธุรกิจรถวิ่งผ่านตลอดอยู่แล้ว แต่สภาพผมคือเปียกโชกเลยเพราะฝนที่โปรยอยู่ดี ๆ ดันตกหนักลงมาก่อนรถจะมาแปปเดียวเท่านั้น กลับไปถึงบ้านนี่แม่รีบไล่ไปอาบน้ำเลย คุณนายบ่นใหญ่บอกกลัวผมไม่สบาย ผมอุตส่าห์ถือลำไยหอบกลับมาฝากพี่ขมด้วยนะแต่โดนแม่บ่นนิดๆหาว่าเดี๋ยวได้ไม่สบายจริง ๆ ตากฝนซ้ำยังจะกินลำไยร้อนในแน่ ๆ
“เอ๊ปิงนี่ทำไมไม่ดูแลตัวเองนะลูกตากฝนมาแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน” ปากแม่ก็บ่นนะครับแต่เธอกำลังใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดๆหัวให้ผมอยู่ คือตอนนี้ผมอาบน้ำสระผมเสร็จแล้วออกมานั่งดูทีวีอยู่กับแม่และพี่ขม
“แม่ครับปิงง่วงแล้ว” ผมล้มตัวลงนอนตักซุกหน้าเข้าที่พุงและนมแม่ คือผมติดนะบอกแบบไม่อายเลย แม่ตีผมเบา ๆ ด้วย บอกให้ลุกขึ้นหัวยังเปียกอยู่ห้ามนอนเดี๋ยวเป็นหวัด ผมรอเช็ดหัวจนแห้งจากนั้นเดินเข้าไปนอนในห้องคุณนายเดินมาเคาะเรียกบอกจะปิดไฟให้ผมก็เออออไป ความจริงยังไม่นอนหรอกรอโทรศัพท์ใครบางคนอยู่ ผมเข้านอนตั้งแต่สี่ทุ่มนะเล่นโน่นนี่นั่นในมือถือรอมันจนเกือบตีหนึ่งแต่พี่เอย์ไม่ได้โทรมาเลย ไม่มีเสียงเรียกเข้าของมันมีแต่ไอ้บาสเด้งไลน์แบบแม่งชวนกูเล่นเกมส์ตลอดอ่ะพวกมึง ช่วงนี้มันฮิตเกมส์เศรษฐีมากๆจนแทบจะคลั่ง ส่วนผมยังไม่ชอบครับผมยังติดคุกกี้รันของผมอยู่ ในที่สุดผมหลับไปตอนไหนจำไม่ได้
.
.
“ปิงครับเอาผัดหมี่มาเติมให้แม่หน่อยลูก ถาดว่างแล้ว”
“ครับผม”
“ปิงเก็บตังค์โต๊ะสองให้แม่ด้วยนะ”
“คราบบบ”
ผมปิดเทอมแล้วช่วงกลางวันก็จะมาช่วยงานคุณนายอยู่แบบนี้แหละครับ ที่ร้านช่วงเที่ยงคนจะเยอะมากหน่อย
“ปิงครับเอากระดาทิชชู่ไปเติมให้โต๊ะหกด้วยนะเดี๋ยวพี่ขมเอาน้ำเปล่าไปให้โต๊ะสองก่อน มาใหม่ ๆ” พี่ขมที่เดินสวนกับผมบอกขึ้น คือผมกับพี่ขมนี่เดินสวนกันจนชินรู้จังหวะหลบหลีกได้ดีมากๆ
เราเคลียร์ลูกค้าได้สักประมาณบ่ายโมงกว่า ๆ คนเริ่มเหลือแค่โต๊ะสองโต๊ะ บางวันนะถึงขนาดมายืนรอคิวเลย คือร้านแม่เล็กๆนะครับที่นั่งก็น้อยมากเพราะงั้นถ้ามาช้าคือคุณต้องรอไม่งั้นก็ซื้อใส่ถุงกลับไป ผมยืนมองๆสารพัดแกงในหม้อที่จวนจะหมดแล้วคนๆเล่นแม่ก็ด่าเลยดิ่ เป็นงี้ตลอดผมชอบคนกับข้าวเล่นถ้าแม่เห็นนี่ว่าเลย คุณนายบอกอาหารอย่าทำเป็นของเล่นไป ผมไม่มีคำแก้ตัว ส่งยิ้มแหยๆไปให้ คือยอมจำนนคือทำผิดผมรู้
“เฮ้ย!” ผมอุทานดังมาก คือตกใจผงะเลยว่างั้น ถอยหลังจนเซเลยนะ คุณต้องไม่เชื่อแน่ ๆ ว่าใครที่เดินเข้ามาในร้าน
คุณแม่พี่เอย์!!!
-
คุณแม่พี่เอย์!!!
“ส....ส....สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้เธอ เธอรับไหว้แล้วส่งยิ้มให้
“คะ....คือ คุณ อะ..เอ่อ....คะ....คุณ....” วุ๊ยยย คือผมจะเรียกเธอว่าอะไรวะผมก็งง เธอก้าวเข้ามาแล้ว นั่งลงที่เก้าอี้พลาสติกธรรมดาได้ คือชุดเธอโคตรอลังมากแบบผ้าไหมสีทองสูทกางเกงเสื้อเข้ารูปคือหุ่นดีและสวยมาก ผมทายว่านี่คือชุดทำงานเธอ เมื่อวานนี้ไม่ใช่ชุดเต็มรูปแบบๆนี้
“เรียกฉันว่าคุณรัน” เสียงเธอคือแบบ....แฝงไปด้วยอำนาจ แต่หน้าตานี่ยิ้มนะ
“คะ..ครับ สวัสดีครับคุณรัน”
“ไหว้พระเถอะจ๊ะ” เมื่อผมไหว้อีก เธอก็รับไหว้อีกครั้งส่งยิ้มอ่อนโยนอย่างเคย ทำไมแปลก ๆ วะรอยยิ้มเธอทำไมไม่เหมือนเมื่อวานเลย ผมรีบเดินเข้าไปหาแม่ผมแล้วบอกผู้หญิงสวย ๆ ที่มานี่คือคุณแม่ของพี่เอย์เจ้านายผม แม่เลยรีบเดินเข้ามาสวัสดีเธอ คุณแม่พี่เอย์ยิ้มให้คุณแม่ผมพี่ขมเองก็มาสวัสดีด้วย เธอรับไหว้สวยงามมากเช่นกัน
“ปิงหาน้ำมาให้คุณท่านดื่มสิลูก” เออใช่ผมหันหน้าหันหลังทำอะไรไม่ถูก คือไม่คิดเลยว่าเธอจะมา คือผมงงไปหมดจริงนะ อะไรวะแล้วเธอรู้ได้ไงว่าร้านเราอยู่ที่นี่ แล้วเธอมาทำไม แล้วพี่เอย์? คือคุณชายเอย์ยังไม่โทรหาผมเลยด้วยซ้ำตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว อะไรกันแม่มันจะมาทั้งทีทำไมไม่โทรบอกผมล่วงหน้าเลยวะ
ผมคิดสารพัดจนหัวหมุนติ้วไม่รู้จะเดินไปทางไหน
“ปิงไม่ต้องยุ่งยากหรอก” คุณรันลุกขึ้น เธอเดินเข้าไปหาแม่ผม คือแม่รีบถอยหลังเลยนะ ผมรีบเข้าไปยืนข้างแม่ทันที คือท่าทางคุณแม่พี่เอย์ดูข่ม ๆ ไงไม่รู้ถ้าเธอไม่พูดออกมานี่คือน่ากลัวมากดูมีบารมี
“เธอเป็นคุณแม่ของปิงสินะ”
“ใช่จ๊ะ เอ้ย ใช่ค่ะ ดิฉันเป็นแม่ของปิง” ผมเอื้อม ๆมือไปลูบๆหลังแม่คือรู้ว่าตอนนี้แม่เกร็งมาก พี่ขมไปจัดการลูกค้าหน้าร้านให้แทน เพราะรู้สึกว่าคุณแม่พี่เอย์คงมีธุระกับคุณแม่ของผมแน่แล้ว
ตายห่าผมคิดไปไกลเลยนะแต่อีกใจคือคิดว่าเพราะเธอเห็นว่าผมทำความสะอาดทำอาหารให้ลูกเธอๆคงจะมาดูว่าที่บ้านผมกินอยู่อะไรยังไงแบบไหนมั้ง
“ค้าขายแบบนี้เหรอ อืมม ร้านอาหารอีสาน ลูกค้าเยอะไหม ขายดีหรือเปล่า”
“กะ..ก็พอได้ขายค่ะคุณท่าน” แม่ผมตอบ คุณรันแม่พี่เอย์ค่อยเดินทอดส้นสูงมองไปที่มุมต่าง ๆ ของร้านกวาดสายตาจนทั่ว คืออยากบอกว่ามีใยแมงมุมกับครอบครัวมดไต่อยู่บนเพดานด้วย บ้านคนรวยๆคงไม่มีของพวกนี้มั้งนะ คือห้องพี่เอย์ก็ไม่มี ผมเคยดูในหนังก็ไม่มีอ่ะ
“ก็ดีนะ แบบนี้ก็ดีแล้ว ขอให้ขายดีขึ้นๆก็แล้วกัน” เธอหันมายิ้มหวานให้ แม่เองก็ยิ้มตอบ ผมไม่ยอมห่างแม่เลยนะคืออะไรไม่รู้ล่ะถึงคุณแม่พี่เอย์จะพูดจาดีหน้าตาท่าทางดีแต่ผมรู้สึกแปลกๆกับเธอว่ะ ดูเหมือนเธอแผ่บารมีมากเกิน ใครอยู่ใกล้ก็พลอยถูกกดลงไปด้วย
“ที่ฉันมาวันนี้ก็ไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องตกใจไป แค่ได้รู้จากเอย์เขาว่าลูกชายเธอไปทำอาหารดูแลห้องให้เขา เลยอยากมาดูเสียหน่อยว่าบ้านเรากินอยู่อะไรกันแบบไหน” สายตาเธอมองทอดไปที่อาหารหน้าร้าน รวมถึงบรรดาครกส้มตำของแม่และเครื่องเคียง
“เดี๋ยวฉันขอพาหนูปิงออกไปทำธุระกับฉันหน่อยแล้วกันนะ เธอคงจะไม่ว่าอะไรหรอกใช่ไหม”
“ปะ..ไปไหนครับ” ผมรีบถาม แม่เองก็หันมามองผมใหญ่
“โอ๊ยไม่ต้องตกใจจ๊ะ ไม่พาไปฆ่าไปแกงหรอกน้องเอย์เอาฉันตายเลย แค่อยากพาปิงไปเปิดหูเปิดตาบ้างพอดีได้รู้เรื่องจากเอย์เขาเมื่อคืนนี้ วันนี้เลยกะจะมารับไปดูอะไรด้วยกันหน่อย ไม่เกินสองสามชั่วโมงหรอกเดี๋ยวพามาส่งให้ถึงหน้าร้านเลย ไปกับฉันหน่อยนะปิง”
ผมกับแม่มองหน้ากัน คือผมไม่เข้าใจว่ะ อะไรวะผมไม่รู้จักเธอเลยนะจู่ๆบอกจะมาพาไปโน่นไปนี่ แล้วคือพี่เอย์ก็ไม่เห็นโทรมาบอกว่าอะไรยังไง คือผมควรออกไปกับเธอป่ะวะ แม่เองก็ทำสีหน้าไม่ค่อยดีด้วย คงจะห่วงผม
“ไปกันได้แล้วมั้งรีบไปจะได้รีบกลับ” เธอลุกขึ้นแล้วเดินนำออกไปรอด้านนอก ผมมองดูแม่นิดนึงตัดสินใจแล้วเดินเข้าไปล้างมือพอออกมาแม่เดินเข้าหาผมทันทีเลย
“ปิง ไม่เป็นไรแน่นะลูก คุณแม่เอย์เขาท่าทางแปลกๆนะ คือ....”
“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวปิงรีบไปรีบกลับ แม่ไม่ต้องห่วงนะ คุณรันเธอก็บอกเองว่าเดี๋ยวก็พามาส่งแล้ว ปิงไม่เป็นไรนะแม่ เดี๋ยวปิงมา” ผมจับมือแม่ขึ้นมาบีบเบา ๆ ความหมายคือให้เชื่อใจผมไม่เป็นไรนะ แล้วผมก็รีบเดินตามคุณแม่พี่เอย์ออกไป เธอขึ้นไปนั่งรอที่รถเบนส์สีดำของเธอแล้ว มีคนขับรถในชุดสุภาพยืนรอผมอยู่ด้านนอก ลุงเขาเปิดประตูให้ผมขึ้นไปนั่งด้านหน้า
บรรยากาศบนรถอึมครึมมากผมงี้ตัวเกร็งเลยดิ่ มีเสียงเพลงสากลคลาสสิคคลอเบา ๆ คุณรันนั่งอยู่เบาะหลังเธอเงียบเลยผมเองก็ไม่กล้าหันไปมอง แล้วไม่รู้ด้วยว่าเขาจะพาผมไปไหน เสียงโทรศัพท์สักนิดจากพี่เอย์ก็ไม่มีเข้ามา ผมภาวนาเลยนะสาธุขอให้มันโทรเข้ามาด้วยเถ้อ ผมจะบอกมันทันทีเลยว่าตอนนี้ผมอยู่กับใคร
“ปิงมาทำงานกับเอย์เขานานหรือยังครับ”
ผมสะดุ้งนิดนึงคือจู่ ๆ เธอพูดขึ้น
“เอ่อ สักพักแล้วครับประมาณห้าหกเดือนแล้ว”
“มาดูแลห้องให้พี่เขาทุกวันเลยเหรอ”
“อ๋อไม่ครับ ผมจะมาเฉพาะวันที่ว่าง”
“อาทิตย์ละกี่วัน”
“ก็ไม่แน่นอนหรอกครับ ส่วนใหญ่ก็สองสามวัน” คือขอโทษครับผมโกหก จริง ๆถ้าไม่ติดสอบผมมาเกือบทุกวันอ่ะ
“แล้วปิงเรียกเอย์ว่ายังไงเหรอครับ”
“อะ..เอ่อ คืออะไรครับ” แม่พี่เอย์หมายความว่ายังไงวะ
“เรียกคุณเอย์หรือเรียกพี่เอย์”
“เรียกพี่เอย์ครับ”
“เหรอจ๊ะ” ผมหันไป เธอส่งยิ้มให้โคตรหวานก่อนจะขยับริมฝีปากสวยพูด “ปกติแล้วพนักงานในบริษัทจะเรียกเขาว่า ‘คุณเอย์’ แสดงว่าปิงเนี่ยสนิทกับน้องเอย์มากสินะ”
“.........” คือผมเงียบไป สายตาเธอตอนนี้ผมอ่านไม่ออกเลยจริง ๆ เธอพูดไปก็ยิ้มไปนะแต่ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆเหมือนถูกสอบสวนเลยวะ
“เดี๋ยวฉันจะพาปิงไปดูที่ๆนึง จวนจะถึงแล้วล่ะ อ้อไม่ต้องตกใจนะ ชุดที่ปิงสวมอยู่ปกติเข้าไม่ได้แต่วันนี้ปิงมากับฉันต่อให้แต่งตัวมอซอแค่ไหนก็เดินผ่านได้สะดวกมากจ๊ะ”
ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก! คือเธอด่าผมป่ะวะ เอิ่มมันก็จริง ชุดที่ใส่วันนี้เสื้อยืดคาราบาวแดงครับส่วนกางเกงเป็นยืดจั๊มขาห้าส่วนอีกแล้ว ที่สำคัญรองเท้าผ้าใบวันนี้คือคู่เก่านะครับ ดำนิดๆแล้วด้วยถึงจะเป็นสีฟ้าก็เถอะ มีรอยเลอะจากคราบน้ำแกงเมื่อเช้านิดหน่อยนี่ผมล้างแล้วนะคิดว่าสะอาดดีแล้ว
รถขับเข้าเขตเมืองที่เต็มไปด้วยตึกสูงมากมาย คือผมไม่ค่อยชอบแถวนี้เลยจริงนะมันมีแต่ตึกรูปร่างแปลกตาส่วนใหญ่เป็นตึกกระจกซึ่งสูงมากแล้วเอนหน้าเอนหลังผมไม่รู้มันเป็นปฏิมากรรมแบบไหนแต่คือผมกลัวว่ะ กลัวมันเอนหล่นลงมาทับ สักพักรถชะลอลงที่ทางเข้าด้านหน้าตึกรูปทรงเอนๆล้ำสมัยหลังหนึ่ง ผมอ่านป้ายชื่อบริษัทอันใหญ่ๆที่วางเป็นแนวนอนอยู่บนสวนหย่อมตรงทางเลี้ยวเข้าตัวตึกประดับโขดหินสวยงาม
‘อัศวคอนสตรัคชั่น’
อึ๋ยยย ผมรู้จักนะบริษัทนี้คือเขาดังมากเป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างและพัฒนาอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ที่สุดในประเทศ นี่ก็เพิ่งมีข่าวเกี่ยวกับการรับงานก่อสร้างโรงแรมหรูสองแห่งที่ติดอันดับหนึ่งในห้าของอาเซียนซึ่งอยู่ที่ภูเก็ตและกระบี่
อะไรวะ! อย่าบอกนะว่า....
รถเลี้ยวเข้ามาจอดลงที่ช่องจอด คุณรันก้าวลงไปทันทีที่ลุงคนขับลงไปเปิดประตูรถให้เธอ ผมเองก็รีบลงมายืนบ้าง เธอเดินเข้ามาหา ในมือคล้องกระเป๋าถือสีเหลืองทองใบใหญ่มากเข้ากับชุดเธอเลย
“เข้าไปกันเถอะจ๊ะ” เธอว่าแล้วเดินนำเข้าไป ผมก็เดินตามหลังเธอสิครับ ยังไม่รู้ว่าเธอจะพาไปทำอะไร ในใจนี่ความคิดตีกันวุ่นวายไปหมด เอาจริง ๆ เลยใช่ไหมคือผมกำลังคิดว่าอย่าบอกนะว่า พี่เอย์มันเป็นคนในตระกูลนี้
ขณะอยู่ในลิฟต์นี่คือผมแอบมองๆตัวเองในกระจกด้วยนะโคตรจะมอซอจริงอ่ะ ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะต้องมาในสถานที่แบบนี้ถ้ารู้ก็จะแต่งให้สุภาพมากกว่านี้อยู่หรอก ขนาดลุงคนขับรถยังไม่ชายตาแลผมเลยเอาแค่นั้นพอ คือชุดผมมันไม่เหมาะจริงๆ
“เอ่อคือ....
“เป็นอะไรจ๊ะ ไม่ต้องเกร็งนะ เดี๋ยวออกไปปิงมาเดินอยู่ข้างหลังฉัน ไม่ต้องสนใจสายตาใครจะมองมาแบบไหนยังไง จำไว้แค่ว่าหนูมากับฉันแค่นั้นพอ”
พอลิฟต์เปิดออกแค่นั้นแหละผมแทบเป็นลมพ่อคุณแม่คุณเอ๊ยยยยยย คือตึกด้านนอกที่ว่าสวยแล้วหรูแล้ว แต่ข้างในนี้สวยงามกว่าอลังการกว่าเยอะมากๆๆๆผมแปลกใจตั้งแต่ลิฟต์แล้ว คือลิฟต์อะไรวะโคตรหรูหราแล้วก็ใหญ่มาก สมแล้วสมทุกอย่างที่เป็นเจ้าของบริษัทก่อสร้างอาคารใหญ่โต เพราะอาคารของตัวเองคือเป็นต้นแบบได้ทุกอย่างจริง ๆ ยืนยันอีกครั้งครับว่าหรูหรามาก
“สวัสดีครับท่าน /สวัสดีครับคุณรัน /สวัสดีค่ะท่านประธาน บลาๆๆ” นี่คือเสียงจากบรรดาพนักงานที่เดินผ่านกลุ่มของเราหยุดทำความเคารพคุณแม่พี่เอย์ เธอไม่ได้ยกมือขึ้นรับไหว้นะครับเธอแค่พยักหน้าส่งให้ ก่อนจะพาผมเลี้ยวเข้าไปอีกทาง
“ที่ฉันพาปิงมาวันนี้เหตุผลหลักๆเลยก็คือจะพามาดูที่ทำงานในอนาคตของเอย์ตั้นเขา” เสียงเธอเย็นเฉียบ หน้านิ่งมาก
เราหยุดกันอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง ประตูไม้บานใหญ่หรูหรามีป้ายติดไว้ด้านหน้าชัดเจน
เอย์ตั้น อัศวเหมมินทร์
รองประธานกรรมการ
เธอเปิดบานประตูผลักเข้าไป เผยให้เห็นห้องทำงานกว้างขวางหรูหรา โต๊ะทำงานตัวใหญ่มากวางอยู่ริมกระจกใสฝั่งหนึ่งของห้องกินพื้นที่ไปเกือบครึ่ง เครื่องอำนวยความสะดวกสิ่งทันสมัยครบครัน
“เข้ามาสิจ๊ะปิง” เธอพยักหน้าเรียกเบา ๆ ผมก้าวเข้าไปแบบไม่รู้ตัวเลย คุณเชื่อไหมครับผมรู้จักพี่เอย์มานานแล้วก็จริง แต่ไม่เคยรู้เลยว่าพี่เอย์นามสกุล อัศวเหมมินทร์ ผมไม่เคยรู้และไม่เคยถามว่าบ้านพี่เขาทำงานอะไรแบบไหน พี่เอย์คือนายจ้างของผมเป็นคนรักของผม เป็นเหมือนเพื่อนเหมือนพี่ชายและเป็นทุกอย่างให้ผมได้
ทำไมผมถึงไม่เคยถามมันเลยวะ
“นี่เป็นห้องทำงานของเอย์เขา ฉันจัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้เขาเรียบร้อยตั้งแต่สองปีที่แล้ว ต่อไปน้องเอย์จะต้องบริหารบริษัทนี้ต่อให้กับฉัน” เธอเดินเข้ามาจูงมือผมให้ไปยืนอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ชี้ให้มองออกไปที่นอกประตูใหญ่บานนั้น
“ปิงลองมองออกไปด้านนอกดูสิลูก นอกห้องนี้ เห็นไหมว่ามีคนมากมายแค่ไหนที่ต้องทำงานให้กับน้องเอย์” ประตูห้องที่ถูกเปิดอ้าไว้ เผยให้เห็นพนักงานในชุดสูทหลากหลายคนเดินขวักไขว่ถือแฟ้มงานบ้างโทรศัพท์บ้าง แต่ละคนคล้องป้ายชื่อห้อยอยู่ที่คอไม่ก็หนีบอยู่ที่หน้าอก ขนาดผู้หญิงยังใส่กางเกงเป็นสูทมาทำงานคือทะมัดทะแมงและกระตือรือล้นกันมาก สังคมคนละแบบกับที่ผมเคยอยู่จริง ๆ นะ
“ต่อไปในอนาคตน้องเอย์จะต้องมานั่งบริหารงานแทนฉันและแทนคุณพ่อของเขา ไม่ใช่แค่ที่ห้องนี้แต่จะเป็นห้องประธานกรรมการใหญ่ วันนั้นจะมาถึงในไม่ช้าฉันรอแค่เขาสั่งสมประสบการณ์ให้มากขึ้นก็แค่นั้น นี่คือหน้าที่ของคนที่เป็นแม่ ฉันกับคุณพ่อของเอย์ทำทุกอย่างไว้เพื่อเขามากจริง ๆ น้องเอย์เป็นเด็กน่ารักเขาเชื่อฟังฉันทุกอย่างไม่เคยขัดใจเลยสักครั้งปิงเชื่อไหมลูก”
เธอแตะไหล่ผมให้หันไปที่กระจกผนังบานใหญ่ด้านหลังเก้าอี้ประธานตัวโต ตึกนี้สูงมากมายจริง ๆ สูงเสียดฟ้าเลยนะ
“ปิงลองมองลงไปด้านล่างสิจ๊ะ เห็นผู้คนข้างล่างนั่นไหม ตัวเล็กจิ๊ดเดียวอย่างกับมดเลยเนอะ ฉันรู้สึกนับถือทุกครั้งเลยนะเวลาที่มองคนตัวเล็กๆพยายามดิ้นรนต่อสู้ บางคนเข็นรถมาขายอาหารถึงหน้าบริษัทฉันไม่เคยว่าไม่เคยห้ามไม่เคยไล่ นับถือเลยด้วยซ้ำที่เขามีความพยายามขยันขันแข็ง เราต่างคนก็ทำมาหากินในฐานะของคนสุจริตกันทั้งนั้น ที่สำคัญคือขอให้รู้ว่าตัวเองควรจะยืนอยู่ที่จุดไหนอย่างไร”
ผมยกมือขึ้นเกาะบานกระจก ก้มมองผู้คนที่เห็นจากไกลๆตรงนี้คือตัวเล็กมากจริง ๆ แต่ละคนต่างทำมาหากิน มีรถเข็นขายอาหารมาจอดขายก๋วยเตี๋ยวบ้างข้าวแกงบ้างหมูปิ้งบ้าง คือน่าจะขายให้กับพนักงานบางส่วนของที่นี่ บริษัทใหญ่ๆแบบนี้คงจะมีพนักงานหลายร้อยชีวิตเผลอๆเป็นพัน ตั้งแต่ระดับล่างขึ้นมาจนถึงระดับบน
“บริษัทของเราไม่ได้มีแค่ที่ประเทศไทยหรอกนะ เรายังลงทุนที่ประเทศอื่น ๆ ด้วยฉันว่าปิงเองก็คงเคยดูข่าวบ้าง ทั้งมาเลเซีย สิงคโปร์ ฟิลิปปินส์ และโครงการในอนาคตฉันคิดว่าเราน่าจะลงทุนเพิ่มที่เมียนมาร์และเวียดนาม
เธอพาผมเดินออกมาที่ด้านนอกลงลิฟต์แวะไปที่อีกชั้นเป็นชั้นที่โชว์โมเดลจำลองเป็นร้อย ๆ พัน ๆ แบบ โครงสร้างของตึกรวมทั้งผลงานที่ผ่านมาของบริษัททั้งที่ทำอยู่และผลงานที่สำเร็จแล้ว คือผมนี่ตื่นตามาก เพิ่งเคยเห็นอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก เราลงลิฟต์มาที่ลานจอดรถกันอีกครั้ง
“เดี๋ยวฉันจะพาปิงไปดูอีกที่นึงด้วยนะจ๊ะ”
รถหรูขับพาผมวกเข้าตัวเมืองอีกครั้ง ตลอดทางผมนั่งนึกมาตลอดคือคุณแม่พี่เอย์มีจุดประสงค์อะไรวะ จู่ ๆ พาผมไปดูกิจการธุรกิจของบ้านเธอแบบนั้น คือเธอเพิ่งจะรู้จักหน้าผมเมื่อวาน ผมแค่สวัสดีเธอ แล้วเมื่อวานเธอยังทำท่าเฉย ๆ กับผมอยู่เลย วันนี้เกิดอะไรขึ้นคือมาหาผมถึงที่ร้านซึ่งเซอร์ไพร้ซ์มาก ที่สำคัญ ตอนนี้สิผมนี่ขนลุกเลยเหอะ เพราะรถเลี้ยวเข้าไปในบริษัทนำเข้ารถยนต์หรูหราจากยุโรปที่มีชื่อเสียงความเชื่อถือได้อันดับหนึ่งในเมืองไทย
'อัศวออโต้อิมพอร์ต'
ผมที่ชื่นชอบเรื่องรถอยู่แล้วนี่ตาตั้งหูตั้งเลยครับ ตอนเรียนมีอาจารย์พูดถึงบริษัทนี้หลายเคสมาก ผมเคยแต่ขับรถผ่านดูโชว์รูมรถจากภายนอกคือบรรดารถหรูรถในฝันของใครต่อใครต่างโชว์อยู่ที่โชว์รูมหรูหราของที่นี่ แล้วที่สำคัญคืออู่รถของที่นี่ใหญ่มากๆเครื่องมือนี่ล้ำสมัยจนเป็นเคสตัวอย่าง มีรุ่นพี่ผมเคยได้มาดูงานที่บริษัทนี้ด้วยแต่รุ่นผมได้ไปดูของบริษัทรถญี่ปุ่นแทน ตอนนั้นยังแอบเสียดายเลยเหอะ
“ลงมาสิจ๊ะ”
คุณแม่พี่เอย์เดินนำผมเข้าไปที่โชว์รูมใหญ่ พนักงานรีบวิ่งเข้ามายกมือสวัสดีเธอกันใหญ่ แล้วคือทุกคนมองมาที่ด้านหลังซึ่งก็คือผมที่ยืนเก้ๆกัง ๆ อยู่ ผมรู้ๆผมแต่งตัวมาคือมันไม่ใช่ไม่เหมาะไม่ควรแต่คุณๆครับกรุณาอย่าดูผมแค่ภายนอกได้ไหมผมของร้องล่ะ ทำไมวะแม่งเหมือนอยากจะร้องไห้เลย คือผมเองก็อดทนนะรู้สึกถึงความต่างตั้งแต่ไปเดินปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ที่บริษัทคอนสตรัคชั่นใหญ่ๆโน่นแล้ว พอเธอพามาที่นี่อีกผมนี่แบบดีใจน่ะ ก็ใช่ผมได้เข้ามาดูรถสวย ๆ ใกล้ ๆ แต่ทำไมผมรู้สึกอยากจะร้องไห้อีกแล้วเมื่อผมเห็นว่าเป็นชื่อใครที่ติดป้ายไว้ที่หน้าห้องทำงานใหญ่ด้านในแห่งนี้
เอย์ตั้น อัศวเหมมินทร์
ประธานกรรมการ
....ประธาน.....
“คุณพ่อน้องเอย์พอรู้ว่าเราสองคนได้ลูกชายท่านก็เตรียมศึกษาเรื่องธุรกิจเกี่ยวกับรถยนต์ พอน้องเอย์เริ่มโตเขาชอบรถมากคุณย่าเองก็สนับสนุนอยากให้หลานได้ดูแลเกี่ยวกับธุรกิจด้านนี้แบบจริงจัง จริง ๆ แล้วบ้านเราทำแค่คอนสตรัคชั่นแต่พอหันมาจับธุรกิจด้านนี้ก็รุ่งเรืองมากขึ้นไปอีก ตอนนี้คุณพ่อเอย์เขายุ่งกับงานมากได้แต่รอให้เอย์เขาจบไว ๆ จะให้เข้ามานั่งแทนตำแหน่งคุณพ่อเขาได้เลย ฉันเตรียมห้องเตรียมอะไรไว้ให้เขานานแล้ว”
และนี่คือทั้งหมดที่เธอพูดกับผม ก่อนที่ห้องทำงานหรูหราจะถูกเปิดออกให้ดูอีกครั้งไม่ใหญ่เท่าบริษัทก่อสร้างก่อนหน้านี้แต่ก็ดูดีมากไม่แพ้กัน ผมจินตนาการออกเลยนะพี่เอย์ตอนที่ใส่สูทนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวนี้กับเก้าอี้ประธานตัวใหญ่ ๆ
สุดท้ายเธอพาผมเดินออกไปดูอู่รถและโชว์รูมเครื่องเสียงติดรถยนต์คืออยากบอกว่าอลังการมากสวยมากแล้วคุณภาพเสียงคือสุดยอดมากเรียกว่ามาที่เดียวคุณจะได้รถที่ติดตั้งทุกอย่างครบวงจร
สมแล้วที่เป็นบริษัทหลักในเครือ อัศวเหมมินทร์กรุ๊ป
“ถึงแล้วจ๊ะ”
ในที่สุดรถจอดลงที่หน้าร้านอาหารส้มตำอีสานเล็กๆ ผมหันไปยกมือสวัสดีเธอแต่ก่อนจะได้เปิดประตูลงไปเธอพูดอะไรบางอย่างกับผม
“ขอบใจนะปิงที่เราช่วยดูแลเรื่องอาหารแล้วก็เรื่องการกินอยู่ให้กับลูกชายของฉัน ปิงเป็นเด็กดีฉันดูวันนี้ฉันก็รู้ไม่แปลกใจเลยที่น้องเอย์เขาจะยอมรับในตัวปิง แต่ว่า...”
เธอเว้นจังหวะนิดนึง คงอยากจะบอกให้ผมตั้งใจฟังสิ่งที่เธอจะพูดหลังจากนี้
“แต่ว่าคนเรา..ถ้ารู้ว่าตัวเองควรจะวางตัวอยู่แค่ไหน ระดับและสังคมของเรา ที่ๆเราควรจะยืนอยู่คือจุดไหน คนที่ไม่ใฝ่สูงเกินตัว คนที่รักความพอดี คนที่ไม่หวังมากกับสิ่งที่เกินเอื้อมคว้า คนๆนั้นจะเป็นคนที่มีความสุขมาก อย่าทะเยอทะยานอยากได้อยากเป็นในสิ่งที่มันสูงเกินกำลัง เพราะเมื่อไหร่ที่เราพลาดพลั้งตกลงมา มันไม่ได้จะเจ็บแค่ตัวเรา ครอบครัวพ่อแม่พี่น้องก็อาจจะเจ็บปวดได้รับผลกระทบจากความมักใหญ่ใฝ่สูงเกินตัวของเราได้”
คุณเชื่อไหม....หน้าผมนี่ชาจนเหมือนไร้ความรู้สึกมากเลยนะ ผมไม่รู้คืออะไร คุณแม่พี่เอย์น่ารักมากใจดีมากยิ้มสวยมากเรียกผมเพราะมากให้เกียรติผมดีกับผมทุกอย่าง แต่ทำไมผมถึงรู้สึกอยากจะร้องไห้กับคำพูดแต่ละคำที่เธอสอนผมเหลือเกิน
เธอไม่ได้ระบุว่าใครคนนั้นคือผมตรง ๆ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเธอกำลังหมายถึงผมอยู่เลยวะ
ผมคนนี้เหรอที่ทะเยอทะยานมักใหญ่ใฝ่สูงเกินตัว? ผมคนนี้เหรอที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครและอยู่ที่ระดับไหน?
“ขอบใจมากนะปิง ฉันรู้ว่าปิงเป็นเด็กดี หวังดีกับน้องเอย์ เรามาช่วยกันส่งเสริมให้เอย์เขามีอนาคตที่ดีด้วยกันนะจ๊ะ ปิงทำได้แน่นอนฉันรู้”
นั่นคือสุดท้ายที่เธอพูดและยิ้มอ่อนโยนกับผมก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป ผมนิ่งงันไปหลายนาทีก่อนที่จะหันกลับมาที่ร้านเล็กๆของเรา แม่ยืนมองผมด้วยสายตาที่เป็นห่วงมากผมรู้เลย ผมถอนใจเฮือกใหญ่ตั้งสติใหม่ สลัดความคิดฟุ้งซ่านต่าง ๆ ออกไปตอนนี้ช่วยแม่ก่อนเรื่องต่าง ๆ ที่ยุ่งยากผมจะค่อยคิดหลังจากนี้ ผมเดินเข้าไปกอดแม่ แม่ลูบหัวผมแต่ไม่ถามอะไรสักคำ
อะไรวะโคตรอยากร้องไห้เลย แต่ผมจะไม่ทำแบบนั้นหรอก ผมไม่อ่อนแอ ผมเข้มแข็งเหอะ ผมเก่งนะ
.
.
“ลูกพี่ปิง โย้วๆ ทางนี้พี่ทางนี้”
เสียงไอ้บาสดังมาแต่ไกลมันตะโกนโบกไม่โบกมือเรียกผมตั้งแต่เพิ่งจอดมอไซด์โน่นแหละ ที่สนามบอลวันนี้ครึ้มนิดๆโชคดีที่ไม่มีฝน ผมมาถึงสายนิดหน่อย ตอนแรกกะว่าไม่มาหรอกจะไปทำงานที่ห้องคุณชายเขาแต่เมื่อกลางวันคุณแม่ของพี่เอย์มาหาพาไปโน่นไปนี่แล้วที่สำคัญคือตัวมันเพิ่งจะโทรหาผมก่อนผมออกมาจากบ้านนิดเดียวเอง แต่ผมไม่รับสายปล่อยให้เรียกแม่งอยู่นั่นแหละ ผมเซ็งยังไม่อยากเจอมันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอะไรยังไง ผมยังเบลอๆงงๆ เลยลองขับรถมาดูเผื่อเจอเพื่อน ๆ ที่สนามบอลซึ่งไอ้บาสกับไอ้วุฒิอยู่พอดี
“เป็นไรมึงดูทำหน้าดิ๊” ไอ้วุฒิวิ่งออกมาจากสนามผลักหัวผมเบา ๆ คงเห็นผมมาแล้วแต่ไม่ยอมเข้าไปเล่น คือกระแดะทำเป็นนางเอกไงดึงหญ้าเล่นอยู่เนี่ย
“เปล่า ไม่ได้เอารองเท้ามา”
“แล้วมาทำไม มาสนามบอลแต่ไม่ติดสตัดมาด้วย จะมาเหล่หนุ่ม ๆ เหรอจ๊ะน้องปิงคนจ๋วย”
“จ๋วยพ่องดิ่” ผมยันโครมมันไปที มันหลบทันผมเลยเตะป๊าปเข้าให้แถว ๆ สีข้าง ไอ้วุฒิแกล้งร้องโอดโอย สักพักหมาบาสวิ่งออกมาล้มตัวลงนอนตักผม
“พี่ปิงเป็นไรหน้าตาไม่ค่อยดีเลย มีไรปรึกษาพวกผมดิ่” มันขยับหัวนอนลงดี ๆ
“เปล่า ก็ปกตินี่” ผมโกหกคือความจริงไม่ค่อยสบายใจแหละ ผมคิดนะคิดเรื่องพี่เอย์ คือไม่รู้เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นพี่เอย์พูดอะไรกับแม่มันหรือเปล่าทำไมจู่ ๆ แม่มันมาหาผมถึงที่ร้านแบบนั้น
“ถุย!ปกติ เออโคตรจะปกติเลยมึง” ไอ้วุฒิล็อคคอผมเข้าไปกอดไว้ จ้องหน้าผมใหญ่เลยเหมือนมันกำลังจับผิด ส่วนไอ้บาสก็แหงนคอขึ้นมาดูจากตักผมนั่นแหละ ในที่สุดผมเลยตัดสินใจเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ให้พวกมันฟังแบบคร่าว ๆ เอาแค่ว่าผมอยากระบายให้ใครสักคนได้ฟังก็แค่นั้น คือทุกอย่างก็ไม่มีอะไรนะ พวกคุณอาจจะคิดว่าผมคิดมากตีตนไปล่วงหน้าแต่เออ ผมก็ไม่สบายใจจริงอ่ะ
“ไม่เข้าท่าแล้วอ๊ะพี่ ผมว่าแม่พี่เอย์เขาแปลกๆนะ เขารู้เรื่องพี่กับพี่เอย์แล้วเหรอ” หมาบาสแม่งทำเสียงอะไรของมันวะ
“กูก็ว่าเขารู้แล้ว ไม่งั้นจู่ ๆ จะมาพามึงไปดูธุรกิจยิ่งใหญ่มหาศาลของครอบครัวเขาทำไม แบบนี้ไม่ค่อยดีเลยว่ะปิง เหมือนอยากตอกย้ำให้มึงรู้ถึงความแตกต่างระหว่างตระกูลเขากับครอบครัวของมึงแบบกลาย ๆ เลยนะ” ไอ้วุฒิเสริม
“เฮ้ยถ้าเป็นแบบนั้นนะคือร้ายอ่ะพี่” หมาบาสลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าผมทันที “แล้วพี่เอย์เขาว่าไงอ่ะ รู้เรื่องหรือเปล่าได้โทรหาพี่ก่อนไหมตอนที่แม่เขาจะมา”
“เปล่า เมื่อคืนกูไม่ได้คุยกับพี่เขาเลย”
“อ้าวแล้วเมื่อคืนพี่กลับยังไง เมื่อคืนฝนตกนี่ตอนผมไลน์ไปไหนว่าอยู่บนรถ ไม่ใช่พี่เอย์เขามาส่งพี่หรอกเหรอ”
“เปล่า พี่เอย์เขากลับไปกับคุณแม่เขา”
ผมพูดได้แค่นั้นแหละครับไอ้บาสกำลังจะซักต่อแต่เจอไอ้วุฒิจ้องหน้ามันไว้ วุฒิขยับมานั่งกอดคอผม ผมเลยส่งยิ้มบางไปให้มัน คือวุฒิเป็นเพื่อนที่ดีของผมมากนะมันกับผมเรียนมาด้วยกันตั้งแต่แรกเราสองคนค่อยมาสนิทกับหมาบาสทีหลัง ไอ้บาสมันมาติดผม แล้วไอ้วุฒิกลัวผมรำคาญเลยกันไว้ให้ตลอดในที่สุดมันสองคนเลยไปไหนมาไหนด้วยกันมากกว่าผมเสียอีก กลายเป็นว่าตอนนี้คือบาสติดวุฒิหรือวุฒิติดบาสอันนี้ผมไม่รู้
“ดุดบุหรี่ป่ะ” มันถามล็อคคอผมให้แน่นขึ้นจ้องหน้าผมอยู่ ตัวมันคือเหนียวอ่ะเพิ่งเล่นบอลเสร็จผมเลยผลักมันออกแล้วมุดออกจากแขนมัน
“ไม่เอากูจะนอน”
“นอนนี่มา” มันตบลงที่ตัก ผมนอนลงจริงเลย ตอนนี้ค่ำแล้วด้วยไม่รู้กี่โมงแล้วขี้เกียจดูเวลาเห็นแค่ที่สนามเปิดไฟสปอตไลท์นานแล้วแค่นั้น
“ดาวสวยจัง” ผมพูดขึ้น หมาบาสเอนตัวลงนอนที่ตักผมอีกทอดนึง คือตอนนี้สรุปไอ้วุฒิมันนั่งอยู่แค่คนเดียวผมสองคนนอนกางแข้งกางขาอยู่
“ดาวที่อยู่บนฟ้าน่ะสวยงามอยู่แล้ว อย่าคิดจะไปดึงมันลงมาเชียวนะมึง ดาวจะทอแสงสวยๆก็เพราะอยู่บนนั้นแค่นั้นแหละ ลองถ้าลงมาอยู่บนดินเมื่อไหร่ดาวก็หมดความสวยแล้ว”
“เหมือนกับเรื่องของกูเลยเนอะ” ผมว่าแล้วล้วงเอามือถือขึ้นมา สายจากพี่เอย์เรียกเข้าแล้วประมาณสิบกว่าครั้งแต่ผมปล่อยไว้ไม่ได้รับ ผมกดถ่ายรูปดาวคันไถที่มองเห็นกะว่าให้อยู่ในเฟรมแล้วจะสามารถเห็นได้ถนัดชัดๆแต่รูปที่ถ่ายออกมาก็ยังไกลมากอยู่ดีเห็นแค่เป็นจุดเล็ก ๆ ดูยังไงก็ไม่เหมือนคันไถสักกะติ๊ด ผมเบื่อๆเลยยัดมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงตามเดิม นอนหลับตาคือไม่อยากดูแม่งแล้ว
(ต่อด้านล่าง)
-
“มึงว่ากูบอกเรื่องนี้กับพี่เอย์ดีป่ะวะ หรือว่าจะทำเฉย ๆ ไปเลย ทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น กูกับพี่เขาทุกอย่าก็คือปกติเหมือนเดิม” ผมขอความคิดเห็นพวกมัน
“กูว่าควรบอก ถามให้เคลียร์ไปเลยมีอะไรคุยกันตรง ๆ แล้วมึงจะตัดสินใจยังไงนั่นคืออีกเรื่อง”
“เอาแบบนั้นเหรอวะ”
“ใช่ แบบที่กูว่านี่แหละ สงสัยอะไรถามเลยเหมือนอย่างที่มึงชอบทำ นิสัยมึงไม่ใช่เหรอปิง อะไรวะเจอว่าที่แม่ผัวทีเดียวหมดความมั่นใจไปเลยหรือไง ถ้ารักจริงต้องสู้ดิ่วะ มีอะไรไม่สบายใจให้บอกพี่เขาไปปรึกษากันดิ่ หาทางไปด้วยกัน”
ผมลืมตาขึ้นมองหน้ามันแล้วยิ้ม วุฒิน่ะเพื่อนสนิทผมเลยนะ วันนี้มันพูดอะไรมีสาระดีมากบางทีเรื่องง่าย ๆ แต่พอเจอกับตัวเองดันแก้ปัญหาไม่ออก อย่างที่โบราณว่าไว้ ผงเข้าตาต้องให้คนอื่นเอาออกให้ ผมเอื้อมมือไปลูบคางมันเล่นมันรีบจับมือผมไว้เลยแต่ผมเร็วกว่าหลบได้ทัน พวกผมหัวเราะกันสามคน รู้สึกสบายใจขึ้นมากกำลังจะบอกให้ไอ้วุฒิมันร้องเพลงให้ฟังนึกชื่อเพลงอยู่ จู่ ๆ มีเสียงเรียกขึ้นด้านบน
“ปิง”
ผมสะดุ้งเลยนะลืมตาตื่นทันที คือไอ้บาสเองก็ลุกขึ้นทันทีเหมือนกัน
“พี่เอย์มาได้ไงครับ” ผมถาม ไอ้บาสกับไอ้วุฒิยกมือสวัสดีมันพี่เอย์จ้องผมใหญ่เลย มันนั่งลงที่พื้นดีนะที่เป็นหญ้าวันนี้คุณชายใส่สแลคเข้ารูปด้วยคือมันค่อนข้างรัดผมก็กลัวว่ามันจะขาดไหมยังไง
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์” มันจ้องหน้าผม ไอ้วุฒิชวนไอ้บาสลุกขึ้นทันที มันตบๆไหล่ผมแล้วบอกจะกลับก่อนจะให้รอไหมผมเลยส่ายหัวบอกเดี๋ยวกลับเองไม่ต้องเป็นห่วงพวกมันสองตัวเลยเดินออกไป
“ผมลืมมือถือไว้ที่ร้านน่ะพี่ ไม่ได้เอามาด้วยครับ” คือผมโกหก
“เมื่อคืนรอกูรึเปล่าโทษทีนะไม่ได้โทรหามึงเลยกูคุยธุระกับแม่จนดึกกลัวว่ามึงจะนอนแล้วเลยไม่อยากกวน วันนี้ก็ไปทำธุระให้ท่านเพิ่งจะกลับมาจากปราณบุรีเมื่อกี้นี้เอง”
“พี่ไปปราณบุรีมาเหรอครับ”
“ตั้งแต่เช้าเลย แม่กูใช้ให้ไปดูโครงการก่อสร้างโรงแรมของบริษัท นี่กูเหยียบสุดเลยนะ รีบมากทั้งขาไปขากลับไปกับเลขาแม่อีกต่างหาก คุยแต่เรื่องงานกูนี่หูชาไปหมดเลย หาโอกาสโทรหามึงไม่ได้สักที จนถึงเมื่อกี้นั่นแหละส่งเขาลงที่บริษัทค่อยได้โทร”
“พี่เอย์กินข้าวยังครับ” ผมลุกขึ้นปัดๆมือคิดว่าจะกลับ มันเองก็ลุกด้วย แต่มือถือผมดันตกลงบนพื้นหญ้า พี่เอย์มองหน้าผมทันทีเลย ผมรีบหลบตามันแล้วก้มลงไปเก็บ แต่เป็นมันที่เร็วกว่ามาก คว้าโทรศัพท์ผมไว้กับมือ จ้องหน้าผมนิ่ง
“ไหนว่าลืมไว้ที่ร้าน?”
“...........”
“กลับห้องด้วยกันเลย วันนี้ค้างกับกู” มันกระชากแขนผมทั้งหน้าทั้งเสียงนี่เครียดมาก ผมบิดออกดิ่ ถึงคนจะไม่เยอะแต่ก็มีประปรายอ่ะ ผู้ชายสองคนจะมาดึงแขนลากแขนกันอยู่คิดว่าคงไม่เหมาะ
“วันนี้ผมจะกลับห้องครับ ไม่ได้ไปห้องพี่นะ”
“เป็นอะไร นี่สายกูมิสคอลเป็นสิบอย่าบอกนะว่ามึงไม่ได้ยิน” มันเอาขึ้นมากดๆเลื่อนๆดู
“ผมจะกลับแล้วพี่ ฝนจะตกแล้ว” ผมดึงมือถือตัวเองกลับมาพี่เอย์คว้าหมับเอามือผมแล้วลากให้เดินออกไปด้วยกัน
“พี่เอย์เดี๋ยวครับเดี๋ยว ผมเอารถมา พี่กลับเลยก็ได้เดี๋ยววันหลังผม....
“กูต้องรู้นะว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น หรือว่าโกรธที่กูไม่ได้โทรหาเมื่อคืน”
“เปล่าครับไม่ใช่แบบนั้น” คือลมพัดมาแรงมาก ผมบิดมืออกจากมันอีกครั้งพี่เอย์ยืนมองผมนิ่งเลย ผมเลยปั้นยิ้มส่งให้แล้วบอกมันว่าค่อยคุยกันวันหลัง คือผมอยากจะพร้อมอยากจะคิดอะไรของผมก่อน อย่างน้อยให้ได้ไปนอนคิดคนเดียวอยู่กับตัวเอง ผมเองก็อยากรู้ว่าตัวเองจะตัดสินใจอะไรยังไง พี่เอย์ไม่ได้พูดถึงเรื่องแม่มันเลย ไม่พูดว่าตัวเองได้คุยอะไรแบบไหนกับแม่มันมา หรือเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นบ้าง หรือว่าเรื่องที่คุณแม่มันมาหาผมวันนี้พี่เอย์อาจจะไม่รู้แล้วผมควรจะพูดไปไหมยังไง แม่มันจะหาว่าผมฟ้องไหม
คือโอ๊ยยยยผมคิดอะไรไม่ออกจริงนะ ผมสตาร์ทรถแล้วขับตรงกลับห้องเลย ไม่หันมามองคนที่ยืนจ้องผมอยู่ด้านหลัง พอรถจอดลงผมแวะมินิมาร์ทเล็กๆซื้อน้ำออกมาเห็นพี่เอย์ยืนพิงรถรออยู่แล้ว มันจอดแบบเห็นแก่ตัวมากคือปิดทางเข้าออกของรถคันอื่นทั้งหมดเลย หอก็แคบทุกทีคือคุณชายจะจอดไว้ริมถนนแล้วค่อยเดินเข้ามาแต่วันนี้มันขับเข้ามาด้านในเลย
“จอดรถตรงไหนได้” มันเดินเข้ามาหา
“พี่จอดขวางทางรถคันอื่นอยู่นะครับ เดี๋ยวเขาออกกันไม่ได้ขยับไปจอดตรงนั้นสิ”
“จอดไว้ทั้งคืนได้ใช่ไหม”
ผมมองมันทันที ความหมายของมันคือจะค้างที่นี่??
“พี่เอย์เดี๋ยวพรุ่งนี้ผม.....
“เดี๋ยวกูไปเลื่อนรถจอดไว้ดี ๆ จะรอกูไหมหรือจะเดินขึ้นไปก่อน”
ผมหยุดเดินแล้วมันก็วิ่งไปเลื่อนรถพักนึงเดินกลับมา
“ปิงกูหิวข้าวนะ” มันทำเสียงอ้อน ผมเลยหันมองหน้ามัน คือห้องผมไม่มีอะไรนะบอกเลยแม้แต่ที่นอนก็ไม่มี มีฟูกเล็กๆอันเดียวกับเครื่องคอม
“ผมว่าพี่กลับไปห้องพี่เถอะครับเดี๋ยวพรุ่งนี้...
“กูรอไม่ไหวหรอก แค่ไม่กี่นาทีขับรถมานี่กูก็แทบคลั่งแล้วจะให้กูรอคุยพรุ่งนี้นี่กูได้บ้าตายเลยนะปิง”
“พี่จะคุยเรื่องอะไร”
“ก็แล้วมึงเป็นอะไรล่ะ” ห้องผมอยู่แค่ชั้นสองนะถึงห้องแล้วผมเลยไขกุญแจเข้าไปพี่เอย์ยืนทึ่งตะลึงอยู่นั่นแหละ เมื่อวานที่มันมารับผมไปเขาใหญ่นี่คือสภาพห้องดูดีกว่านี้ แล้วพวกหมาบาสกับหมาวุฒิอยู่ต่อคือมันรื้ออะไรต่อมิอะไรไว้จนเต็ม ที่นอนนี่ยับยู่ยี่ไม่เก็บให้ผมเลย ผมทายว่าสองหมามันนอนเล่นดูหนังต่อจนเย็นโน่นแหละถึงได้กลับ
“ห้องผมไม่มีข้าวให้พี่กินหรอกนะครับ พี่ก็เห็นนี่แม้แต่ตู้เย็นยังไม่มีเลย พี่คิดว่าจะทนอยู่กับผมได้เหรอ”
“ก็มึงไม่ยอมกลับไปกับกูงั้นก็นอนนี่แหละ ข้าวก็ไม่ต้องกิน กูนอนเลยละกัน มีห้องน้ำใช่ไหม หรือว่าเป็นห้องน้ำรวมอีก” ผมถอนหายใจคือรู้เลยว่าคุณชายประชด ผมชี้ ๆ ไปที่ห้องน้ำเล็กๆด้านหลังพี่เอย์แทรกตัวเบียดเข้าไปเพราะมันติดราวตากผ้า พักนึงก็เดินออกมา คุณชายนั่งลงที่ฟูกบาง ๆ บนพื้นผมกำลังพับผ้าห่มที่ถูกรื้อเอาไว้ หยิบโน่นเก็บนี่ให้เข้าที่ มองดูคนตัวโตที่นั่งมองผมอยู่บน คือพี่เอย์ไม่เหมาะเลยครับ ไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้ด้วยประการทั้งปวง คงเหมือนกับผมที่ไม่เหมาะกับบริษัทของมันวันนี้เลย
ทำไมเราสองคนถึงแตกต่างกันขนาดนี้วะ
ผมอึดอัดตอนที่ต้องไปยืนอยู่ในที่ทางที่ไม่ใช่แบบของผม ขณะเดียวกันผมจึงคิดว่าพี่เอย์เองก็คงจะอึดอัดที่ต้องมานั่งอยู่ในที่ทางที่ไม่ใช่ในแบบของมัน
ผมตัดสินใจก้มลงหยิบกระเป๋าขึ้นมาพาดใส่บ่า “ไปกันเถอะครับ” พี่เอย์เงยหน้าขึ้นมอง
“ไปที่ห้องพี่ไง วันนี้นอนที่นั่นก็ได้ สงสารคนบางคนหรอกห้องผมไม่มีผ้าห่มผืนโตๆหมอนใบนุ่ม ๆ แล้วที่สำคัญไม่มีอาหารอร่อย ๆ ให้กินด้วยนี่” คุณชายยิ้มร่า มันเดินมาดันเอวผมให้เดินๆออกไป ระหว่างทางมีการถามว่าเมื่อไหร่จะย้ายมาอยู่กับมันสักทีผมเลยบอกไม่ ยังก่อน พี่เอย์เลยบอกงั้นเดี๋ยวพาไปซื้อพวกของใช้มาใส่ไว้ให้ผมก็บอกไม่เอาอีก มันส่ายหัวแล้วบ่น “จะซื้ออะไรให้อะไรก็ไม่เอาสักอย่าง” ผมไม่อยากสนใจคือมองที่ข้างทางอย่างเดียว ขับรถแค่ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ถึงห้องหรูของพี่เอย์แล้ว
“หิวข้าว” มันดึงผมมานั่งลงที่โซฟาทิ้งตัวนอนลงที่ตัก จับมือผมไปงับนิ้วเล่น เออเอาเข้าไปหิวข้าวแต่กินนิ้วคนอื่นเล่น
“เมื่อกี้มึงนอนตักไอ้วุฒิที่สนามบอลกูโคตรไม่ชอบเลย อย่าทำอีกได้ไหม”
“หมาวุฒิมันเพื่อนผมหรอก”
“ก็รู้ แต่คือไม่ชอบ”
“พี่หวงผมเหรอ”
“นิดๆ”
โด่วววทำเป็นพูดนิดๆไม่อยากจะบอกหรอกหน้าตามันตอนที่เห็นผมนอนตักไอ้วุฒิที่สนามนี่คือตาเขียวปั๊ดเลย แถมหน้านี่งอมาก
“พี่จะกินข้าวกับอะไรครับ ข้าวผัดอีกเหรอเบื่อไหม” ผมก้มลงถาม พี่เอย์ในมุมนี้ทำไมน่ารักจังวะ มันมองขึ้นมาที่ผมนี่คืออ้อนมาก
“ไม่เบื่อ แต่กูกลัวมึงเหนื่อย” มันเงยหน้าตอบ ผมเลยลูบหัวมันเล่น คือพี่เอย์อายุมากกว่าผมจริงนะแต่มันชอบให้ผมเล่นหัวมันมาก สังเกตดูเวลาเราจูบกันผมสอดมือเข้าไปที่ผมมันพี่เอย์ครางเสียงต่ำๆทุกทีคือผมฟังแล้วรู้แหละว่ามันชอบ ยิ่งเวลาจับแถวท้ายทอยนะคุณชายนี่มีรีแอคกลับทุกครั้งเหอะ
“แล้ววันนี้ทำอะไรบ้างช่วยแม่อยู่ที่ร้านทั้งวันเลยเหรอ หรือว่าแอบไปเที่ยวที่ไหนไม่บอกกู หืมม รายงานมาให้หมดนะ” ผมชะงักนิดนึง คือพี่เอย์ถามมาแบบนี้ผมรู้ทันทีว่ามันไม่รู้เรื่องที่คุณแม่ของมันมาหาผมเลยจริง ๆ
“ว่าไงครับปิงไปไหนมาบ้างบอกพี่เอย์ดิ๊” คุณชายเริ่มลามปามสอดมือเข้ามาในเสื้อผมแล้ว ผมรีบถอยหนี จั๊กจี้เหอะหัวเราะลั่นเลย
“ไม่อ๊าวววไม่เล่น”
“นิดเดียว แปปเดียวจริง ๆ”
“เดี๋ยวดิ่ พี่เอย์ตกลงเรื่องข้าวเอาไงครับ”
“สั่งขึ้นมากินเลยเหอะ กูหิวแล้ว”
สรุปว่าเราสั่งอาหารขึ้นมาทานกัน ผมปอกแตงกับหั่นมะเขือเทศราดมายองเนสให้มันเพิ่ม แต่พี่เอย์บอกให้ราดซอสมะเขือเทศผสมลงไปด้วย มันเดินมาหยิบเอาจานที่ผมทำเสร็จไปแช่เย็นเพิ่มอีกนิดพออาหารขึ้นมาคือกำลังกรอบอร่อยพอดีผมยกมาทานคู่กันกับข้าวผัดปู คุณชายหน้าบานเลยเหอะ ยิ้มร่าถูกใจเขามาก
“ไหนดูดิ๊คอหายแดงยัง”
“อึ๊ยยยยอย่าพี่ ไม่มีรอยหรอกหายไปหมดแล้ว” ผมยืนล้างจานอยู่มันเดินเข้ามาวุ่นวายคือพี่เอย์มันโรคจิตนิดๆถ้าผมล้างจานแล้วผูกผ้ากันเปื้อนเมื่อไหร่ผมว่ามันเริ่มหื่นคือเมื่อก่อนไม่รู้นะแต่มารู้หลังๆนี่แหละเพราะชอบมาบอกว่าจะผูกให้บ้างมานั่งแอบมองบ้างแล้วมากสุดเลยคือมันจะเดินมาซ้อนหลังกอดเอวผมแล้วงับหูงับไหล่เล่นคุณคิดดูเถอะจานสองสามใบนี่ผมล้างนานมากเพราะโดนมันกวน
“จุกนมก็หายแล้วใช่ป่ะ”
“เหี้ยเหอะ พี่ถามไรเพี้ยนๆ” อึ๋ยจั๊กจี้ว่ะมันพูดคำว่าจุกนมทำไมวะเนี่ย โคตรลามกเลย
“พูดไม่เพราะเลยมึง”
“อื้ออ” ผมพยายามสลัดมันให้หลุดแต่มันก็ยืนกอดผมอยู่งั้นแหละ สุดท้ายคือผมยอมจำนนแล้วรีบล้างให้เสร็จ พี่เอย์เป็นคนถอดผ้ากันเปื้อนให้ผมอีกแล้ว
“อาบน้ำพร้อมกันเหอะปะ”
“ไม่เอาครับ”
“ดื้อเหรอ เดี๋ยวนี้ดื้อใช่ไหม”
“เปล่านะ ฝนตกอากาศดีเดี๋ยวเราต่างคนต่างอาบเสร็จแล้วเข้านอนเลย”
“ก็ไหน ๆ จะอาบพร้อมกันแล้วเราก็เข้าห้องเดียวกันเลยดิ่มา เปลืองน้ำ”
“แต่ผมปวดท้องจะทำธุระส่วนตัวด้วย พี่เนี่ยให้ผมพูดอะไรกระจ่างชัดไปถึงไหน”
เงียบเลยครับ คือผมแอบยิ้มล่ะวะพี่เอย์แม่งแพ้มุขปวดขี้ของผมเหมือนเดิมคึคึ ผมว่ามันเซ้นท์ซิทีฟกับเรื่องนี้พอสมควรนะ สรุปคือผมกับมันแยกกันอาบ ผมอาบข้างนอกส่วนมันอาบในห้องผมทำท่าเป็นเข้านานหน่อยต้องให้สมจริง พอเดินเข้าไปพี่เอย์นอนอ่านหนังสืออะไรของมันรออยู่บนเตียงแล้ว คุณชายอยู่ในชุดนอนแขนยาวขายาวเต็มยศ
“หูยยยยหนาวววว” ผมห่อไหล่ยกสองมือลูบ ๆ แขน คือในห้องหนาวมากอะไรวะพี่เอย์เปิดแอร์โคตรแรง แล้ววันนี้คืออากาศดีฝนตกแล้วด้วย เลยหนาวมากกว่าทุกวัน
“มานอนในผ้าห่มนี่”
“ผมปิดไฟเลยนะพี่” มันเอื้อมมือไปดึงสายโคมไฟหัวเตียง แสงของนีออนเปลี่ยนเป็นแสงจากไฟหรี่ ๆ สีส้ม ๆ บรรยากาศดีอีกแล้วกู วันนี้จะเคลิ้มไปกับมันอีกป่ะวะเนี่ย ผมปีน ๆ ขึ้นไปนอนอยู่ที่ขอบเตียง อิพี่เอย์มันมองผมใหญ่เลยตาขวางเชียว วางหนังสือในมือแล้วด้วย
“ทำไรของมึงขยับมานี่ดิ่”
“ไม่เอา วันนี้จะนอนตรงนี้ พี่เหอะอย่าเข้ามาใกล้ผมนะ”
“เย้ยยยยยยยยยยยยยยยย” แค่นั้นแหละครับผมเดาอะไรไว้ไม่ผิดหรอกมันดึงเอาตัวผมเข้าไปกอดแล้วใช้ขาล็อคผมเอาไว้เลย ผมก็ร้องสิดิ้นด้วยนะอย่าคิดว่าผมจะยอมง่าย ๆ เหอะ
“ชู่ว์~ เงียบก่อนเดี๋ยวเล่าอะไรให้ฟัง” มันตะล่อม
ผมหยุดเลยทันที สมองประมวลผมเรื่องราวทั้งหมดของวันนี้หมุนวนกลับมาอีกครั้ง จริง ๆ แล้ววันนี้ผมไม่สบายใจเลยนะแต่ทำไมพออยู่กับมันแล้วผมลืมไปหมดเลยทุกอย่างทุกเรื่อง ผมหันไปมองหน้ามันดี ๆ พี่เอย์จับผมให้นอนตะแคงตัวมันซ้อนกอดอยู่ด้านหลังจูบลงที่ใบหูผม
“มึงรู้ไหมเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับกูบ้าง”
“..............” ผมไม่ตอบรอฟังว่ามันจะพูดอะไร คือใจนี่คิดล่วงหน้าไปแล้ว
“ตอนเราไปเขาใหญ่กันคนสนิทแม่กูเขาพาลูกค้าต่างชาติไปเลี้ยงรับรองแล้วบังเอิญเจอกูกับมึงที่ร้านกล้วยน้ำว้านั่น มีถ่ายรูปเราสองคนมาด้วยนะ กูนี่โดนซักใหญ่เลย ทำไงได้หลักฐานทุกอย่างมีครบแถมเป็นรูปที่กูซบไหล่มึงอีกต่างหาก ยอมจำนนสิครับ ผู้ต้องหายอมจำนนต่อหลักฐาน หึหึ ถามว่ากูอายไหม ไม่เลย แต่กูกลัวคุณแม่เขารับเรื่องของเราไม่ได้แค่นั้นเอง”
“แล้วพี่ว่ายังไงล่ะครับ บอกท่านไปว่าไง”
“ก็บอกตามความจริง”
“ความจริงคือ?”
“ก็เราคบกันอยู่ไง”
“แล้วแม่พี่ว่าไงบ้าง”
“ไม่รู้ดิ เงียบไป แล้วบอกให้กูเข้านอน เรื่องก็แค่นั้นพอเช้ามาเขาก็ทำตัวเหมือนเดิมใช้ให้กูไม่ทำธุระที่ปราณบุรีกับเลขาเขาให้ กูก็ยอมไปนะคิดว่าชดเชยเรื่องที่ทำให้เขาผิดหวังก็แล้วกัน เรื่องบางเรื่องคือมันไม่ลงตัวจริง ๆ กูก็ไม่รู้จะบอกกับท่านว่ายังไง ปฏิเสธลูกเดียว ช่างดิ่ กูก็คบของกูไปแล้ว ทำไงได้ใครจะไปรู้เหรอมึงจะรวยจะจนกูเคยมองถึงจุดนั้นเหรอ เรื่องเพศก็เหมือนกันกูจะไปรู้ได้ไงว่าหัวใจกูจะเลือกคนเพศไหนชายหรือหญิง บังเอิญแค่มึงเป็นผู้ชายเรื่องราวเลยยุ่งยากอัพเลเวลขึ้นมาอีก”
พี่เอย์พูดถูกต้องมากที่สุด คือไม่ใช่แค่มันนะ ผมเองก็คิดเหมือนกันผมจะไปรู้ได้ไงว่าหัวใจผมจะชอบใครรักใครรวยหรือจน หญิงหรือชาย คือไม่ได้มองที่จุดนั้นเลย แต่บังเอิ๊ญคนที่ผมชอบดันเป็นผู้ชายแล้วแถมยังรวย จริง ๆ ผมควรดีใจใช่ไหม.....แต่ไม่เลย!
คุณเชื่อไหม ถ้าเลือกได้ผมอยากให้พี่เอย์เป็นแค่คนธรรมดาเหมือนกันกับผม ไม่ต้องรวยล้นฟ้า ขอแค่ทำงานทำการเป็นคนดีและขยัน ผมเชื่อว่าเราสร้างตัวใหม่ด้วยกันได้ แบบนั้นผมจะสบายใจมากกว่า เราสองคนจะมีความสุขมากกว่าไหม ยังไง
“อย่าคิดมากนะกูก็แค่เล่าให้มึงฟัง บอกๆเขาไปก็ดีต่อไปจะได้ไม่ต้องปิด” มันสอดมือเข้ามาลูบท้องผมเล่น มือพี่เอย์เย็นๆว่ะผมขนลุกนิด ๆ
“โกรธไหมที่กูบอกแม่กูไปแบบนั้น”
ในที่สุดผมตัดสินใจหันไปหามัน คือพลิกตัวไปหาเลย
“พี่เอย์ครับ วันนี้คุณแม่พี่มาหาผมที่ร้านด้วยนะ” พี่เอย์ชะงักเลยทันทีมันดันตัวขึ้นเท้าแขนไว้แล้วจ้องหน้าผม
“ที่ร้านน่ะนะ ร้านตำส้มมะละกอนั่นน่ะเหรอ”
“ครับใช่ที่ร้านนั่นแหละ”
“แล้วเขาไปทำไม เขาพูดอะไรกับมึง ว่ามึงรึเปล่า”
“เปล่าครับคุณแม่พี่ไม่ได้ว่าอะไรผมหรอก ท่านพาผมเอ่อ....” ผมหยุดคิดนิดนึงคือกำลังเรียบเรียงว่าจะบอกอะไรตรงไหนก่อนพี่ เอย์คือหูตั้งมากรอฟัง แล้วผมก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่าง คือทุกเรื่องเลยนะแล้วก็ละเอียดมากเลยด้วย ผมไม่สนอ่ะ จะว่าผมฟ้องหรือยังไงก็ช่างในเมื่อพี่เอย์เองก็เปิดใจเล่าให้ผมฟังแล้ว ผมเองก็อยากจะเล่าให้มันรับรู้บ้างเหมือนกัน ดุเหมือนเรื่องของเราอาจจะเจอปัญหายุ่งยากเข้าแล้วจริง ๆ
พี่เอย์หน้าเครียดลงมากหลังจากที่ผมบอกว่าคุณแม่ของมันพูดกับผมว่ายังไงบ้างตอนที่ส่งผมกลับ
“คนเราถ้ารู้ว่าตัวเองควรจะวางตัวอยู่แค่ไหน ระดับและที่อยู่ของเรา ที่ๆเราควรจะยืนอยู่คือจุดไหน คนที่ไม่ใฝ่สูงเกินตัว คนที่รักความพอดี คนที่ไม่หวังมากกับสิ่งที่เกินเอื้อมคว้า คนๆนั้นจะเป็นคนที่มีความสุขมาก อย่าทะเยอทะยานอยากได้อยากเป็นในสิ่งที่มันสูงเกินกำลัง เพราะเมื่อไหร่ที่เราพลาดพลั้งตกลงมา มันไม่ได้จะเจ็บแค่ตัวเรา ครอบครัวพ่อแม่พี่น้องก็อาจจะเจ็บปวดได้รับผลกระทบจากความมักใหญ่ใฝ่สูงเกินตัวของเราได้”
มือใหญ่ของมันดึงผมเข้ามกอดไว้จนแน่น พี่เอย์จูบลงที่ศีรษะผมเบา ๆ มันไม่พูดอะไรเลยหลังจากนั้นผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก คือแค่ได้เล่าออกมาให้มันฟังผมสบายใจแล้วนะ
“อย่าโกรธแม่กูได้ไหม อย่าถือท่านเลยนะ ท่านอยากจะพูดอะไรก็ปล่อยให้พูดไปเถอะท่านแก่แล้ว กูเคยสัญญาไปแล้วว่ากูจะเป็นพี่เอย์คนเดิมคนนี้ของมึงตลอดไป ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป ไม่ว่าเราสองคนจะเจอปัญหายุ่งยากมากแค่ไหน สัญญากับกูได้ไหม ว่ามึงเองก็จะไม่เปลี่ยนไปเหมือนกัน” พี่เอย์จับมือผมขึ้นมาจูบเบา ๆ แล้วประสานมือผมไว้จนแน่น
“สัญญากับกูว่าจะไม่ปล่อยมือนี้ เราจะจับกันไว้จนถึงที่สุด........สัญญาได้ไหม”
ผมดึงเอามือที่เราประสานกันไว้ขึ้นมาจูบลงที่มือมันเบา ๆเช่นกัน ก่อนวาดวงแขนกอดมันไว้แล้วขยับตัวขึ้นไปกระซิบชิดริมหูด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ทว่าเต็มไปด้วยความหนักแน่นและมั่นคง
“ผมสัญญา”
ริมฝีปากที่โน้มลงมากดจูบลงที่กลีบปากผมแผ่วเบารัญจวนและนุ่มนวลเหลือเกิน พี่เอย์จูบได้นิ่มนวลและหวานละมุนมาก น้อยครั้งนะที่มันจะมอบรอยจูบแบบนี้ให้ผม ส่วนใหญ่แล้วเราจะแรงมาแรงไปใช่ไหม แต่จูบนี้ของมันคือทำเอาผมซาบซึ้งเขินจนตัวจะลอย
“จูบนี้แทนคำสัญญาของกูกับมึง อย่าปล่อยมือกูนะปิง” ลิ้นร้อน ๆ จอมลามกลากไล้ไปเรื่อยตามความต้องการที่ไม่รู้จบสิ้นของผู้เป็นเจ้าของ
“อืออ...” ผมครางเสียงแผ่ว เมื่อลิ้นร้อนไล้เลียสัมผัสแล้วแหย่เข้าที่ใบหูก่อนลากลงมาที่ลำคอแล้วขบเม้มเบาๆ สร้างรอยประทับ ก่อนลากขึ้นมาจบลงที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง พี่เอย์จูบซ้ำแล้วซ้ำอีก โดยไม่เสียดายเวลา
ตอกย้ำสัญญารักของเรา....ว่าเราจะจับมือกันและกันไว้ตลอดไป
“เชื่อใจกูนะ ปล่อยเรื่องของที่บ้านให้กูจัดการเอง เราสองคนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มึงกับกูเราก็ยังคงเป็นเราแบบนี้ไม่ต้องไปคิดเรื่องฐานะหรืออะไร ทำตัวกับกูให้เหมือนเมื่อวานเหมือนทุกๆวันที่มึงเคยทำ”
“...พี่เอย์...”
“ง่วงยัง?” ผมพยักหน้ารับ
“งั้นนอน” มันว่าแล้วกอดตัวผมไว้เลยคือแน่นมาก คุณชายเอื้อมมือข้างนึงขึ้นไปดึงเชือกโคมไฟให้ดับลง เสร็จแล้วก็มารัดตัวผมไว้ต่อ เอาจริง ๆ มันก็ดีอยู่หรอกมีแฟนนอนกอด ได้นอนกอดกับแฟน แต่คือผมก็ร้อนนิดๆนะถ้ามันจะกรุณากอดหลวมลงบ้างจะดีมากๆ พี่เอย์หลับตาพริ้มไปแล้วเหลือแต่ผมนี่แหละ
“พี่เอย์ครับ” ผมดิ้นยุกยิกเรียกมัน
“เป็นอะไร” มันลืมตาถาม
“พี่เอย์ขยับออกนิดนึงดิ่พี่ ผมร้อนน่ะ อึดอัดด้วยตัวพี่แม่งไม่ใช่เล็กๆนะครับ ปล่อยผมก่อนนะๆขยับไปไกลๆหน่อย”
ผมพูดเท่านั้นแหละครับ คุณรู้ไหมเกิดอะไรขึ้น มันผลักผมออกเลยโคตรแรงแล้วตัวเองลุกขึ้นมานั่งหน้างอดึงผ้าห่มเอาไปกอดไว้ที่ตักอีกต่างหาก ประมาณว่าเอ๊อกูไม่กอดมึงแล้วก็ได้ ผมต้องรีบง้อเลยสิ
“ไม่ได้ว่าไม่ให้กอดครับ แต่คือกอดแบบหลวมๆไง แบบเนี๊ยะๆๆ” ผมลุกขึ้นคลาน ๆ ไปด้านหลังมันแล้วโอบมือกอดตัวมันแบบหลวม ๆ เป็นตัวอย่างให้ดู คุณชายหันมามองแล้วดึงมือผมให้นอนลงด้วยกันใหม่อีกครั้งผมเสียหลักเลยนะแต่ดีที่อยู่บนที่นอนแล้วมือมันก็รองเอาไว้ คือเอาง่าย ๆ มันกอดผมอีกแหละ
“พี่เอย์นิดเดียวขยับนิดเดียวครับ นะๆ”
“ไม่เอา นอนไป ง่วงแล้ว” มันว่าแล้วหลับตา
“งั้นผมกอดพี่เองดีไหมพี่หันไปทางโน้นนะครับเดี๋ยวผมกอดพี่เอยงก็ได้นะ”
“เรื่องดิ่ กูเป็นฝ่ายกอดมึงถูกต้องแล้วเหอะ”
“งั้นพี่ก็ต้องขยับออกนิดนึง แบบนี้มันเหมือนพี่นอนทับผมอ่ะ หนักจริงนะพี่” ผมเหมือนโดนรัดจริง ๆ นะคือช่วยเห็นใจ
“นี่คิดว่ากูอยากใกล้มึงนักเหรอ หืมม~” มันว่าแล้วยิ่งกอดผมแน่นกว่าเก่าเสียอีกคราวนี้ถึงขนาดทับลงมาครึ่งนึงของลำตัวมันเลย
“อึ๊ยยยหนักกกกก”
“ฝึกไว้ดิ่ อีกแค่ไม่กี่วันก็ถึงกำหนดสามเดือนแล้วเนี่ย ไว้วันนั้นมึงเตรียมตัวหนักยิ่งกว่านี้อีกบอกเลยกูทับร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่เกรงใจด้วย
“เรื่องเหอะท่าเบสิคแบบนั้นพี่อย่าคิดว่าจะเอามาใช้กับผม” หึหึ พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ดี ไอ้ท่ามาตรฐานแบบนั้นผมชอบอ่อ เปล่าเล๊ย มันต้องพิเศษกว่านั้น
“นั่นคือท่าที่หนึ่ง”
“หืมม?” ท่าที่หนึ่ง??!?
“นอนแล้วไม่พูดต่อ ง่วง” มันว่าแล้วก็หลับลึกลงไปเลย แปปเดียวเสียงลมหายใจคือสม่ำเสมอ ผมยกมือเกลี่ยไรผมมันเล่นเบา ๆ วันนี้พี่เอย์คงเหนื่อยขับรถเองไปกลับปราณบุรีแบบนั้น แล้วยังจะแวะไปหาผมถึงสนามบอลอีก
ริมฝีปากจูบลงที่ปลายคางมันเบา ๆ ผมว่ามันหลับแล้วนะแต่คือไรวะ มียกยิ้มเล็กๆที่มุมปากทั้งที่ตายังหลับอยู่แบบนั้น ผมเองก็เขินเป็นเหอะถ้ามันยังไม่หลับนี่คืออายมากเลยนะ พี่เอย์แม่ง มันน่ะเจ้าเล่ห์แบบนี้ตลอดอ่ะ ผมรีบหลับตาลงปรับลมหายใจทำทีเป็นนอนหลับกลัวมันลืมตาขึ้นมาดู ความรู้สึกที่ว่ามีบางอย่างแตะสัมผัสลงที่ปลายจมูกผมวาบหวามขึ้นในหัว ผมรู้เลยดิ่ พี่เอย์มันจูบจมูกผมแน่ ๆ แต่ผมไม่ลืมตานะแกล้งหลับไว้แบบนั้นแหละทั้งที่ปากนี่คอนโทรลรอยยิ้มสุดๆแล้ว
Tbc.
# ขนมปังกาแฟ มาแล้วค่าา แฮ่ๆ (ทำท่าเหมือนลูกหมา) ขอโทษนะยาวอีกแล้วแต่งเพลินมากจริง ๆ เก็บไว้อ่านหลายๆวันนะคะ บทนี้และบทต่อไปเป็นเมนหลักของเรื่องเพราะงั้นจะผลิตช้าหน่อยเพราะเขียนยากค่ะ ฮึ๊บๆ :m23: และแต่ละตอนคือยาวมาก ตอนหน้าพลาดไม่ได้นะคะ สำมะคัญนะเออ
# ขอบคุณทุกๆกำลังใจเช่นเคยค่ะ คนอ่านของเราน่ารักมากจริง ๆ ไม่เคยทิ้งเราให้เหงาเลย ขอบคุณมากๆ ช่วยรักและเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปนะคะ
# ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดถามได้นะเนื้อเรื่องกำลังเข้าสู่ช่วงเข้มข้น มาเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่กันนะคะ มิลเลี่ยนแต้งส์ :mew1:
-
ดีจังที่เปิดใจคุยกันตรงๆ
-
โอ้ยยยยยย หม่อมแม่ปรากฏตัวมันช่างบีบคั้นจริงๆ
:ling1:
หนทางขวางหนามเยอะมาก เท่าภูเขาไฟฟูจิเลย สู้ๆนะคะพี่เอย์กะหนูปิง
ตอนท้ายนี่ซึ้งจริงๆ จะไม่มีใครปล่อยมือใครไป หวังว่าทั้งสองคนจะไม่ทำลายสัญญาทิ้งนะคะ ไม่งั้นแฟนๆ :z3: :z3: :z3: :z3:
ตอนยาวมากก ขอบคุณคุณกาแฟมากๆค้า
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:น้องปิงสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
ปิงสุดยอดอ่ะ นางเอกยุคใหม่จริงๆ
ไม่ขอมาม่าได้มั้ยฮะ เป็นพวกหัวใจอ่อนแอเรื่องรักอ่ะ
-
คราวนี้เจอศึกหนักทั้งคู่ ดีนะที่ทั่งคู่รักกัน มีอะไรต้องพูด มีปัญหาต้องร่วมกันแก้ แล้วทุกอย่างก็จะดีขึ้น
-
o13 o13 ยกนิ้วให้ทั้งพี่เอย์และหมาปิง ดีแล้วที่เปิดอกคุยกันตรงไปตรงมา
พี่เอย์ตัน สุดยอดมากอ่ะ ทำแบบนี้ยกหมาปิงให้เลย
ปิงปิงนายก็ต้องสู้นะ อย่าให้ใครดูถูกความรักของนาย
-
คือเข้าใจนะว่าคุณแม่ก็อยากให้พี่เอย์มีคนรักที่คู่ควรในทุกๆดาน
แต่ในเมื่อความรักมันเลือกไม่ได้ว่าจะให้ไปเกิดกับใคร ก็อยากจะให้คุณแม่พี่เอย์เข้าใจตรงนี้ เห้อออออออออออออ
คำพูดคุณแม่นี่มานิ่มๆแต่กระอักเลือดนะคะ นี่ท่เป็นปิง มีน้ำตาไหลอ่ะ แม่แฟนพูดขนาดนั้น
ยังไงก็ช่วยจับมือไปกันไปจนถึงที่สุดนะ
หมาปิงกับพี่เอย์สู้ๆนะ ถึงแม้ว่าอนาคตมันจะหนักก็เถอะ :mew2:
-
จะเริ่มเข้าโหมดดราม่าอีกแล้ววววงว
-
รอลุ้นพลังแห่งรักของทั้งคู่
แต่สัญญากันแล้วนะ ว่าจะไม่ปล่อยมือ
-
เหมือนจะมาม่านะ แต่เพราะหมาปิงมันเป็นคนหนักแน่น เราเลยรู้สึกว่าสิ่งที่คุณแม่พี่เอย์ทำจะไม่สามารถทำอะไรหมาปิงได้ ซึ่งทุกตอนที่อ่านมา มันทำให้เรามั่นใจในตัวหมาปิงพอสมควร ส่วนตัวพี่เอย์เองก็เหมือนกัน คุณชายแสดงออกชัดเจนว่ารักปิงมากขนาดไหน ชอบตรงที่บอกปิงว่า อย่าเกลียดคุณแม่ คือมันใช่อ่ะ สมกับเป็นพี่เอย์ ที่แม้จะซึน(มากกกกก) แต่รักใครก้รักมากไม่แพ้กัน
สารภาพตามตรง ตอนแรกที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ เห็นชื่อเรื่องก็กลัวมาม่าอยู่นะ แต่พอได้สัมผัสกับหมาปิงและพี่เอย์แล้ว ตอนนี้ ถึงจะมีม่าม่าก็คงไม่ทำให้เราอืดได้มากเท่าไหร่(มั้งนะ5555) ทั้งหมดก็เพราะ คุณคนเขียนทำให้เราเชื่อ ว่าหมาปิงกับพี่เอย์ รักกันด้วยใจจริง ขอชมเลยค่ะ ตอนแรกๆก้ทำเราฟินทุบหมอนไส้แทบแตก(อินี่รุนแรง) ตอนนี้ ทำเอาเราทั้งทุบหมอนทั้งน้ำตาซึมไปพร้อมๆกันได้ เป็นมาม่าที่ผสมรอยยิ้ม(ซึ้งๆ)นะคะ บอกเลย
เม้นยาวไปไหม อิอิ :hao7:
-
+1 ค่ะ
ตกหลุมรัก พี่เอย์ิกับ หมาปิง เพิ่มขึ้นทุกตอนที่อ่านและคิดว่าจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนตอน
รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว
-
เอาแล้ว อุปสรรคเริ่มมาแล้ว
จะได้กินมาม่าหรือเปล่าเนี้ย ขอแบบเบาๆก็พอนะคะ :sad4:
-
พี่เอย์ น่ารัก ปิงอย่าปล่อยมือนะ ขอให้พี่เอย์จัดการกับที่ย้านได้แบบสวยๆไม่มีดราม่านะ
ว่าแต่อีกกี่วันครบ 3 เดือน :z1:
-
ใจเย็นๆนะ....ค่อยๆคิดค่อยๆทำกันไป
-
สู้ๆนะปิง พี่เอย์ o18
อยากให้ครบสามเดือนเร็วๆจัง :z1:
-
เจองี้ช็อคแทนปิง คุณแม่จะเอางี้แน่ใช่มั้ยคะะะะ มาลองดูกันสักตั้ง!
-
อึดอัดใจจัง ความรักต่างชั้นเนี่ย ยังไงก็ขอให้ผ่านไปได้นะจ๊ะ สู้ๆ
-
แม่พี่เอย์แบบบบบร้ายยยยอะ ร้ายแบบนิ่งๆ เปนเราโดนแบบนี้คือเงิบบสิบตลบ เหมือนเราไปหลอกแดกลุกเค้าเลย :katai1:
-
คุณแม่พี่เอย์นี่แบบว่าแอบด่าแบบผู้ดีนะ พูดเนียนๆ แต่แบบหน้าชาได้เลย
น้องปิงสู้ๆ ส่วนพี่เอย์ก็จัดการเรื่องนี้กับครอบครัวให้ดีล่ะ อย่าให้น้องปิงเดือดร้อน
-
มือนั้นจะจับกันไปได้ตลอดไหม ลุ้นนะคะ ภาวนาให้น้องปิงเข้มแข็งพอที่จะต่อสู้
คุณแม่โผล่มานี่แบบงานเข้าแน่ๆ ซึ่งจริง เฮ้ออออ พี่เอย์แหละชอบหวานออกสื่อ
แต่รู้เร็วก็ดี หาทางแก้กันไป หรือถ้ามันไม่ได้ก็ขอให้น้อวปิงของพี้โชคดี กลัวคุณชายเอย์ตั้นจะขาดใจสิ เขารักของเขามาก
ประโยคสุดท้ายของแม่พี่เอย์ น้ำตาซึม สงสารน้องปิงจับใจ คือถ้าอะไรที่เกี่ยวกับครอบครัวปิงจะคิดมากขึ้นไปอีก
แต่พอคุณชายมาหา มาหวงมาอ้อน โลกก็สดใสขึ้นมาอีก สองคนรักกันมากกกกก มากจนแบบมันดราม่ามากแน่ถ้าต้องแยก
ตอนคุณชายผลักน้องโกรธเรื่องโดนว่ากอดแรงนี่น่ารักโคตร ปิงก็ต้องรีบอ้อน โดนจุ๊บคางไปฟินเลยสินะพี่เอย์
ขอบคุณค่า น่ารักมากอยากอ่านต่อแล้ว
-
คุณหญิงแม่ มาเต็มแบบจุกเลย
พูดไม่ได้เถียงไม่ออก ได้แต่ก้มหน้ารับ เป็นตอนที่อึนมาก แต่เรารู้ว่าปิงต้องผ่านไปได้
แต่คนที่อยากเชียร์คือ พี่เอย์ ในแง่คนคนนึงเราว่าปิงเข้มแข็งกว่าเอย์มาก
ถ้าครั้งนี้มีเรื่องอะไรขึ้นมาเราว่าคนที่จะไม่ไหวคือ เอย์ตั้น
-
โหยตูอยากกรีดร้องคุณนายรันหลอกด่าได้เจ็บดีจริงๆ
เหมือนแววดราม่ามารำไร ตูยังไมพร้อม ไม่อยากจะรับรู้ เฮ้อออ พี่เอย์กับปิงสู้ๆน้าาาาา
-
เรื่องนี้ง่ายนิดเดียว ถ้าขุ่นแม่ไม่อยากให้ฐานะต่างกัน
ขุ่นแม่ก็รับหนูปิงมาเป็นลูกสะใภ้ซะ เท่านี้ก็จะเท่าเทียมโดยปริยาย จริงมั้ย :hao3:
-
ชีวิต(รัก)แค่โดนทำร้าย
แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย
สู้!!!!!!!!!!! :fire:
-
ตอนแม่พี่เอย์มาหาพาไปบริษัทไหนยังจะตอนพี่เอย์กลับมาหาปิงที่สนามอีก อ่านแล้วน้ำตาไหลอาบหน้าเลยค่ะ
ชอบค่ะสมเหตุสมผล ดีแล้วที่ปิงไม่ใช้นายเองแนวน้ำเน่าคนดีเกิน ดีแล้วที่มีอะไรก็พูดกับพี่แกให้เข้าใจกันไปเลย :ling3:
-
นี่มันคือจุดเริ่มต้นของชื่อเรื่องแล้วสินะ คืิอแบบว่าพี่เอย์นี่ยังกะเต้าหมิงซื่อและปิงนี่คือซานไช่นะเอฟโฟร์จริงๆ คุณแม่มาแบบผู้ดี จุก เจ็บ จะจบรึเปล่าต้องขึ้นอยู่กับความรักและความเชื่อใจของคู่นี้
สนุกมากกก มีลุ้นมีปมทิ้งไว้ทุกตอน เรากลัวดราม่ามากกกเลยค่ะ คุณคนเขียนอย่าใจร้ายนักน้าาา
-
พายุลูกใหญ่มาแล้วไงละ :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนแรกๆ น้ำตาซึมเลย :katai1:
พอจะจบตอน โอ๊ยเขินอะ หวานกันจริง :man1:
-
ลุ้นจนปวดท้องจนอยากเข้าห้องน้ำมากเลยตอนนี้ กลัวไปหมดทั้งด้านของปิงเองและทั้งของพี่แอย์ เจอคุณแม่มาดราชินีมาแบบนิ่มๆโดนว่าแบบผู้ดีมีการศึกษาเข้าไปนี้หงายเงิบเลย
*คนเขียนจ้าดราม่าอย่าหนักอย่านานนะจ๊ะ สงสารคนอ่านเถอะมันทรมารใจ
-
เธออยู่สูง แสนไกลจากตรงนี้ ฉันเข้าใจดี เราต่างกัน
แต่บังเอิญ เธอมีหัวใจให้ฉัน เรารักกัน ฉันโชคดี
โชคดีที่ฉันมีเธอ ที่พร้อมจะเคียงข้างกัน เดินดินด้วยกัน แต่อย่าเลย
แค่รออยู่ตรงนั้น จะปีนขึ้นไปหา ไม่ต้องลอยลงมา อยู่บนฟ้านั่นแหละดี
เป็นดาวประดับฟ้า รอคนรักจริงคนนี้ ต้องมีสักวัน จะไปให้ถึงที่ตรงนั้น ไปอยู่เคียงข้างเธอ
สุดขอบฟ้า ไม่รู้อยู่ตรงไหน ไกลซักเพียงใด จะไปหาเธอ
ปิงสู้ๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องปิงโดนหนักจริงๆ ไม่กล้าอ่านต่อแล้วอ่าสงสารน้องปิง แม่พี่เอย์นี่เชือดนิ่มๆเลยนะ
-
:katai5: ลูกสะใภ้คนนนี้น่ารักนะคะคุณแม่ ต้องลองเปิดโอกาสให้บ้างนะคะ ปิงสู้ๆ
-
ดีแล้วที่เปิดใจคุยกัน มีไรก็เคลียร์กันเลย จะได้สบายใจทั้งสองฝ่าย ตอนหน้านี้จัดหนักใช่ป่ะ :hao5:
-
คุณหญิงแม่พูดทีเงิบเลย อย่าท้อ หมาปิง คุณชายเอย์ตั้นบอกแล้ว จับมือกันไปเรื่อยๆ อิอิ
-
ดราม่าคุณแม่มาแล้ว......มาไว เคลมไวมาก
รู้สึกสงสารปิงมาก ๆ เลยครับ โดยเฉพาะสิ่งที่คุณแม่พูดตอนมาส่งปิงที่ร้าน มันทำร้ายจิตใจกันเกินไปนะ
ถ้าคุณแม่พี่เอย์รู้จักปิงให้มากกว่านี้อีกซักนิด มากกว่าแค่ที่เห็นปิงภายนอก
ได้รู้จักลึกไปถึงจิตใจ ความเป็นเด็กดี และความคิดดี ๆ ของปิง
เชื่อว่า...แม่พี่เอย์ต้องหลงรักหมาปิงเหมือนที่พี่เอย์หลงรักแน่ ๆ ครับ
ครอบครัวพี่เอย์รวยล้นฟ้า คนที่เข้ามาส่วนใหญ่ก็หวังกอบโกยผลประโยชน์ทั้งนั้น
หาคนจริงใจจริงๆ แบบไม่ได้หวังอะไรเลยนอกจาก"ตัว" และ"หัวใจ"พี่เอย์แบบปิง มันยากนะครับ
ขอให้พี่เอย์จัดการเรื่องทุกอย่างได้เรียบร้อยได้ในเร็ววัน ดีใจที่ปิงยอมเล่าเรื่องที่แม่พี่เอย์มาหาให้พี่เอย์ฟัง
ดีใจที่สัญญากันว่าจะไม่ปล่อยมือกันและกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันดีตรงนี้
เอิ่ม แล้วก็... ก็..... ก็.....
Anyway..... รอท่าพิเศษของหมาปิงในวันครบรอบสามเดือนด้วยครับ แหะๆ
ตอนที่แล้วนี่ บรรยากาศเป็นใจขนาดนั้น หมาปิงมันรอดขั้นสุดมาได้ยังไงเนี่ย หุหุ :hao3:
-
พี่เอย์ตั้น และ หมาปิงสู้ๆ อย่าทิ้งกันและกันเป็นพอ แต่นะ..... แม้ใกล้ 3 เดือน อดใจรอไม่ไวเลย :hao3:
-
ยาวแบบนี้หนูช้อบบบบชอบ o13
รอตอนต่อไปนะคะ จะมี NC ไหมเ่อ่ย :z1:
-
หม่อมแม่ตัวเท่ายักษ์เลย เป็นอุปสรรคสุดๆ ถ้าปิงไม่ผิดสัญญาก่อนก็คงดี
-
สู้ พี่เอย์ปิง รักต้องลุย :a2: ต่างกันแล้วไง
คนเราจะอยู่บนเขา กับตีนเขาตลอดไปหรือไง
คนบนเขาไม่อยากลงมาชมดอกไม้ใบหญ้า ตีนเขาบ้างเหรอ
คนตีนเขาไม่อยากขึ้นไปชมวิว ดูเมฆยอดเขา แลกเปลี่ยนวิว ทิวทัศน์ เพื่อสีสัน ความไม่น่าเบื่อของชีวิตหรือไง
สัญญากันแล้ว ก็ลุยเลย คิดว่าพี่เอย์กับปิงเข้มแข็งและบ้าบิ่นพอ ที่จะเปลี่ยนมุมมองเดิมๆนะ Fight on :fire:
ปอลิง อยากอ่านแนววิ่งสู้ฟัด อารมณ์เหมือนต้นๆเรื่อง คงสนุกมากแน่ๆ
แต่ถ้านักเขียน จะเปลี่ยนไปแบบแนวดราม่าแบบเดิมๆ ก็เคารพการตัดสินใจของนักเขียน :pig4: นักเขียน
-
อุปสรรคต้องมาอีกเยอะแน่ๆกว่าจะผ่านไปได้
ดีแล้วที่หันหน้าเข้ามาคุยกัน...ไม่เก็บปัญหาไว้คนเดียว
เหมือนพวกนายเอกงี่เง่า.....พอแม่พูดอะไรเข้าหน่อยเครียดคนเดียว
ยอมจากไปหนีหน้า....ให้คนรักมีอนาคตที่ดี...ไม่ถงไม่ถามซักคำพว่าระเอกคิดไง
คือเราเบื่อนายเอกแบบนี้มาก
คิดเองเอ่อเองคนเดียว 5555
รักน้องปิงปิงนายเอกยุคใหม่.....สู้ๆไอ้น้องทำให้แม่สามีรู้ไปว่าปิงปิงมีดี
ถึงจะจนเป็นคนดี...ทำงานดีมีความสามารถ..ไม่นานคุณแม่ก็ต้องเห็น
ว่าน้องปิงคู่ควรกับพี่เอย์มากแค่ไหน :man1:
-
เป็นสมาชิกใหม่ครับ อ่านทันแล้ว สนุกมากกกก น้องปิงสู้ๆๆๆ
-
สู้ด้วยกันต่อไปนะคะหมาปิง
พี่เอย์เอ่ยปากขนาดนี้แล้ว ก็ลองดูกันสักตั้ง
-
คู่รักแบบอย่างเลยอ่าา มีอะไรคุยกัน เคลียร์กันให้จบ จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดมากเอง ชอบอ่าาา
ปล.คุณหญิงแม่โหดจัง อย่าดราม่ามากนะคะ สงสาร น้องปิง กับ พี่เอย์ อิอิ
-
ต่อให้มีอะไรมาขวางก็ต้องผ่านกันไปให้ได้นะ จับมือกันไว้ๆๆๆๆๆ
แต่อย่ามาม่ามากนะ TT^TT
-
ตอนพี่เอย์สัญญากับปิงซึ้งมากเลยอ่ะ
-
ดีใจที่พูดคุยกัน จับมือกันสู้กับทุกปัญหา อย่าปล่อยมือนะ :n1:
จะมาม่ากี่ชามถ้าพี่เอย์กับปิงยังจับมือกันอยู่ เราก็จะรออ่าน!!!!! o13 o13
-
การพูดแบบแม่พี่เอย์เจ็บกว่าด่ากันตรงๆแบบแม่ค้าอีก
เลือกใช้คำพูดทำร้ายแบบสุภาพที่สุดแบบนี้ เจ็บลึก
น้ำตาซึมไปกับปิง
ขอให้ความรักของทั้งคู่พิสูจน์ให้ได้ว่า ความรัก ไม่ได้ขึ้นอยู่กับปัจจัยอย่างอื่นมากนัก
นอกจากคนสองคนที่รักกัน
-
เริ่งจะสงสารปิงกับความหื่นของพี่เอย์แระ 5555 (เรื่องเคลียดเราจะไม่พูดถึง)
-
อย่าปล่อยมือกันนะ ขอร้อง
พี่เอย์จับมือน้องไว้นานๆนะคะ
หมาปิงก็ห้ามปล่อยนะ
รักกันแบบวันนี้ ตลอดไป :กอด1:
-
โอยยยยยยย คุณแม่ใจร้าย ใจร้ายมากจิงๆ
ทำแบบนี้เป็นใครก้อไปไม่เป็นอ่ะ =_=
แร้วเรื่องแบบนี้ พี่เอย์ก้อดูจะพึ่งพาไม่ได้ด้วยสิ (ด้วยความสัตย์จิง)
เฮ้ยยยย ก้อได้แต่เอาใจช่วย ว่ามันจะผ่านพ้นไปด้วยดี T^T
-
เจอแบบนี้ก้อเสียเซลฟ์ไปเหมือนกันนะ
เล่นพาไปดุความแตกต่างชัดเจน
มีอะไรเปิดใจคุยกันแบบนี้แหละ ดีแล้ว เป้นแบบนี้ไปตลอดนะ ปิง พี่เอย์
-
ไม่รู้จะเม้นท์อะไรดีกับตอนนี้ รู้สึกเหนื่อยไปกับปิง
แต่รู้สึกดีมากที่พี่เอย์ค่อนข้างมั่นคง และเราคงเชื่อใจ
เอย์ได้ว่าต้องแก้ปัญหานี้ได้แน่ๆ ปิงหนักแน่นเข้าไว้นะ
ตอนหน้าไม่มีพลาดแน่นอน ฮึบ........ :hao7:
-
สงสารปิงอ่ะ :o12:
ห้ามปล่อยมือกันนะ
-
เอย์ตั้นน่ารักมว้ากกกก ขอบอก
หมาปิงใจเย็นๆนะ มีอะไรปรึกษาพี่เขาก่อน
เอาใจช่วยทั้งคู่ให้ผ่านมรสุมไปให้ได้ฮะ
-
เอื๊อก!!! กระอักกับชามมาม่าไม่ทันตั้งตัว
เราว่าแล้ววววว ตอนที่แล้วมันเป็นสัญญาณ เป็นขนมหวานหลอกเรา ก่อนเจอคุณแม่พี่เอย์ใช่มั้ย :sad4:
ก็รู้แหละว่าคุณแม่คิดอะไร แต่คุณแม่ทำไมขู่ถึงครอบครัวปิงเลยเหรอ เกินไปแล้วววว :serius2:
มาตอนท้ายเรื่องนี่แหละ ฮือออ สองคนนี้เหมาะแล้วที่จะรักกัน มีอะไรก็ต้องช่วยกันคิดช่วยกันหาทางออก จับมือเดินไปด้วยกัน นอกจากจะไม่มาม่ากันเองแล้ว ยังทำตัวสมเป็นคู่ชีวิตให้กันมาก ขอกอดคนละที :กอด1:
-
หมาปิงสู้ๆ เป็นกำลังใจให้
อย่าปล่อยมือกันน๊าาาาาา
-
แม่เอย์นี่ร้ายจริงเชียว ดีนะที่ปิงยอมบอกให้เอย์รู้
แต่ตอนไปต้องมีปัญหาตามมาแน่ๆเลย ไม่ชอบดราม่าอ่ะ
-
แม่พี่เอย์เนี่ยก็โหดเหมือนกันนะ คงหวงลูกชายมากอยู่
-
ตอนต่อไปจะได้กิน มาม่า ไหมน่ะ ขอมาม่าชามใหญ่ๆเลยนะครับ :katai1: :katai1: :katai1:
-
หมาปิงจะเด็ดดอกฟ้าแล้ว ลุ้นๆ
-
อุปสรรคจากซังกุงสูงสุด เชือดนิ่มๆ
พวกคุณแม่นี่ ทำไมไม่เคลียลูกตัวเอง เฮอะ
ทำไมต้องมาเคลียลูกคนอื่น เถ่อ ไม่แน่จริงนี่นา
ก็คงรู้อยู่ ว่าบังคับลูกตัวเองไม่ได้สินะ
แต่คนอย่างปิง มันหมาวัดก็จริง แต่เป็นหมาไทยหลังอาน
ซื่อสัตย์รักใครรักจริง รักเดียวใจเดียว
แต่ถ้ามีศัตรูมาทำร้ายเจ้าของ (ทำร้ายปิง ก็เท่ากับทำร้ายพี่เอย์นะ)ก็กล้าสู้ถวายชีวิต นะเว้ย เฮ้ย
555 คนอ่านเพ้อเจ้อละ
-
หมาน้อยปิง สู้ สู้ :mew1
-
เราไม่รู้จะพูดอะไรอะ
แบบ มันตันๆ ปริ่มๆอยู่กับคุณชายเอย์ตั้น
เอาเป็นว่าเรารอลุ้นเรื่องราวต่อไปนะ ><
รักคนเขียน :กอด1:
-
ตอนหน้าจะมาม่ามากกว่านี้ 5555 เอ้ย จะเข้มข้น อิอิ
ต้องจับมือนะ ห้ามปล่อยเด็ดขาด อุปสรรคใหญ่กว่าแม่ คือคุณย่านะ
สู้ๆนะพีเอย์ หนูปิง
-
บอสใหญ่ปรากฏ โอ่ยเครียด อ่านไปร้องไห้แทนปิงงเลย
คือดีอ่ะ คือ เล่าให้ฟังกันไม่ต้องระแวงปิงน่ารักมากทำดีแล้ว สู้ๆน๊า
-
ปิงสู้ ๆ เอย์ตั้นเค้าไม่ถอยอยู่แล้นนนนนนนนนนนนนน :fire: :fire:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปิงกับพี่เอย์จับมือกันไว้แน่นๆ นะ :katai2-1:
-
เอ๊า...สู้ๆ
-
พูดไม่ออก รู้สึกจุกนิดหน่อย คุณแม่ทำเราหวั่นไหว เหอๆๆๆ
กับพี่เอย์ เรามั่นใจนะ แต่อิหนูปิงนี่ซิ ยังไงดีหว่า
แต่เท่าที่ผ่านๆมา ปิงมันสู้คนอ่ะ ครั้งนี้ก็คงไม่ถอยแน่นอน เนอะๆ
เอิ่ม.. แต่ประเด็นมันอยู่ตรงนี้ค่ะ อีกเมื่อไรจะครบ3เดือนคะ ฮี่ๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปจ้าาาา ^^
-
กรี๊ดดดดดดด
ใกล้สามเดือนแล้วเหรอ เตรียมตัวเลยนะหมาปิง
เรารอแต่ฉากหื่น เราไม่ถนัดดราม่า 5555555
-
อย่ายอมแพ้นะพี่เอย์น้องปิง สู้ๆ
จับมือกันไว้ให้แน่นๆ :mew3:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
รู้สึกให้กำลังใจ ปิงสู้ๆนะ
ขอบคุณ :)
-
ยาวได้ใจไปเลยตอนนี้
แต่เป็นช่วงเวลาบีบคั้นคนอ่าน และหนูปิงด้วย
ท่านแม่ทราบรู่เรื่องและไปหาปิงถึงที่
พี่เอย์ต้องดูแลปกป้องน้องนะ รู้ไหม
ปิงเองก็ต้องมั่นคงนะครับ
:mew2:
-
สู้ๆๆๆนะเอย์ปิง
เกลียดนิสัยคุณนายมากกกก จิกกัดด้วยคำพูดผู้ดี
รับไม่ได้ค่ะ
:((
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
เปนกำลังใจให้ทั้งคู่นะสู้ๆ มันก็จะมีทางออกของมันเองแหละ
-
ตามอ่านๆๆๆๆๆๆ ดีแล้วที่ปิงไม่ปิดไว้มีอะไรก็ควรปรึกษากันเนาะ ถ้าปิดไว้เดี๋ยวพี่เอย์รู้ที่หลังมีงอนแน่ :เฮ้อ:
หวังว่าคุณแม่ จะไม่ร้ายเกินไปน่ะ :hao3:
-
ถ้าเปรียบเรื่องนี้กับชีวิตผม...น่าจะเหมือนคนขี้เหล่อย่างผมกับคนที่หน้าตาดีอย่างแฟนผม...แม้จะถูกคนรอบข้างว่าไม่เหมอะสมแต่เขาก็พร้อมจะเดินไปกับผมเสมอ....รักนะ....ขอบคุณพี่เอย์น้องปิง...
-
พี่เอย์จับมือปิงไว้ให้แน่นๆๆๆนะครับ :monkeysad:
-
ถึงแม้หนทางจะเต็มไปด้วยขวากน้ำ แต่ถ้าพี่เอย์กับปิง มีความรักที่แน่วแน่
และมั่นคง เชื่อใจกันพี่เอย์และปิงจะผ่านมันไปได้
-
น่ารักๆ
-
หม่อมแม่คงจัดการลูกชายตัวเองไม่ได้ เพราะรู้นิสัยเอย์ว่าเป็นยังไง
แจ๊คพอตเลยมาตกกับน้องปิงผู้น่ารักน่าสงสาร โถ.. ปิงลูกแม่ :sad4:
ดีว่าหันหน้ามาคุยกัน เออ มันเป็นอุทาหรณ์สอนใจเลยนะ
ให้กำลังใจ สู้ๆนะจ้ะ พี่เอย์น้องปิง อุปสรรคจากหม่อมแม่นี่มันช่างใหญ่หลวง
เฮ้อ!!แม่ยกมองเห็นมาม่าชามยักษ์รออยู่ข้างหน้า :katai1:
-
คุณแม่เอาแบบนี้เลยเหรอ กิจการอะไรก็ของพี่เอย์ๆ แล้วของพี่ซีซ่าร์ไม่มีบ้างเหรอคะ หวังดีกับลูกจริงๆ อุตส่าห์เตรียมทุกอย่างที่ตัวเองคิดว่าดีไว้ให้พี่เอย์ด้วย o18
-
ชักหวั่นๆแม่พี่เอย์แล้วสิ คิดว่าคงไม่ยอมง่ายแน่
พี่เอย์น้องปิงต้องเชื่อใจ จับมือก้าวผ่านอุปสรรคไปด้วยกันนะ
-
เพลียคะ เจอแม่ผัวแบบนี้...สงสารอิหนูปิงปิงมากๆ สู้ๆคะ..ผัวของหนูหนูอย่าปลอยนะคะ จัดเต็มคะ อีกนิดก็จะสามเดือนแล้ว
ป.ล. 1 ของคุณคนเขียนมากๆนะคะ นิยายสนุกมาก จะติดตามต่อไปคะ
ป.ล. 2 คือเอาจริงๆนะ "เกลียดแม่พี่เอย์มาก...คะะะะะะ"
-
อ้ายยยยยยย เสี่ยเอย์กับอิหนูปิงน่ารักมาก อะไรมากอ่ะแก ว๊ายยย เขิลจุง :-[
แหมๆๆๆ นี่คงเริ่งเข้าบท ตำราแม่ผัวแล้วสินะ แต่คงพูดด้วยไม่ยากหรอกมั้ง
เพราะท่านคงแค่เป็นห่วงลูกชาย กลัวโดนหลอก
มาเจอความจริงใจของอิหนูแล้วจะหลงรักค่ะ ว่า-ที่-แม่-ซ๊ะมี
-
ใดใดในโลกล้วน อนิจจัง นะครับคุณแม่พี่เอย์ :call:
ถึงจะร่ำรวยเงินทองมหาศาลเพียงใดแต่การเลี้ยงดูลูกแบบคุณแม่ที่ใช้กับพี่เอย์
ก็ไม่สามารถสร้างความอบอุ่นในใจให้กับพี่เอย์ได้เลยนะครับ
:กอด1:ส่วนตอนนี้น้องปิงกับพี่เอย์เอาใจของคนอ่านไปเต็มๆเลย อยากบอกว่ารักมากกกกกคู่นี้
“สัญญากับกูว่าจะไม่ปล่อยมือนี้ เราจะจับกันไว้จนถึงที่สุด........สัญญาได้ไหม” :n1:
ซึ้งกับประโยคนี้ :3123:ขอบคุณคนแต่งครับ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ สนุกมาก หม่อมแม่นี่ผู้ดีมากจริงๆ บอกอ้อมๆว่าปิงเป็นหมาวัด อย่ามายุ่งกะดอกฟ้า แต่พี่เอย์จะไฝว้ เพราะเขารักปิงจริงๆ จะสู้หม่อมแม่ได้ไหมเนี่ย
ปล.อยากวาดแฟนอาร์ตจังเลยยยยย :impress2:
-
งัดไม้เด็ดออกมาสู้คุณแม่สามีเลยน้องปิง สู้ๆน้าา พี่เอย์ก็อย่สทิ้งน้องน้าา :mew6:
-
คุณแม่ยังพอว่านะ แต่คุณย่านี่... ไม่อยากจะคิด
นานะหน้าด้านไปนะ เลิกกับน้องไปได้กับพี่ มีลูกก็ไปขอค่าเลี้ยงดูเขาก็ให้
คือนอกจากความสัมพันธ์ทางกายแล้วไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลยยังจะเรียกร้องอะไรอีก
ทำขนาดนี้ยังหวังจะกลับไปหาเอย์อีก ใช้อะไรคิดแม่คุณ เพลีย
ชอบเรื่องนี้ค่ะ สนุกดี นายเอกสู้ชีวิต ซื่อสัตย์ กตัญญู ผลตอบแทนมันต้องงดงามค่ะ
รับพี่เอย์ไปเลย หล่อ รวย น่ารัก >///<
แอบสงสัยว่าความสามารถของน้องปิงพวกเขียนโปรแกรมจะมีความสำคัญอย่างไร
แล้วปิงเป็นหมาวัดจริงหรือไม่ พ่อของน้องคือใคร ยังมีชีวิตอยู่ไหม หรือเราอ่านข้ามไป
ติดตามและเป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
อย่าบอกน้ะว่าน้ำกำลังร้อน ตอนหน้าก็ซดมาม่าได้เลยยยย ม้ายยยยย :z3: :z3: :z3: :call: :call: :call:
-
ซาบซึ้งใจความรักของพี่เอย์กับน้องปิงจิงๆขอให้ปิงอย่ายอมแพ้นะ สู้ๆ เพื่แความรักของทั้ง2คน
-
ตอนก่อนหน้าน่ารักมากกกกก พี่เอย์ขี้อ้อนน่ารักอะ และไบโอไอจีพี่แก คิดได้นะ ถือว่าดีค่ะพี่5555
ตอนเขาดูพระจันทร์กันทั้งหวานและซึ้ง รู้สึกถึงความกังวลของปิงเลยอะ คือทั้งสองคนต่างกันชัดเจนมากๆ
แต่ฉากสุดท้ายคือน้ำตาจะไหลค่ะ เพลงของพี่เอย์... :sad4:
ล่าสุดคุณแม่มาแล้ว ลุ้นตามตลอดตั้งแต่แม่พี่เอย์มาร้านปิง คุณแม่แรงมากค่ะ แรงด้วยคำพูดนิ่มๆยิ้มหวานๆนี่แหละ
รู้สึกดีที่ทั้งสองคนคุยกันนะ ตรงๆกันไปเลย แล้วคือพี่เอย์เด็ดมาก หลักฐานมัดตัวก็บอกแม่ไปเลย ใจๆ
จับมือกันไว้แน่นๆนะ!! เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่และคนเขียนนะคะ :3123:
-
เป็นธรรมดา แม่ผัว กับ ลูกสะใภ้ น้องปิงไม่ต้องหวั่นตราบใด ว่าที่สามียังอยู่ข้างๆ :katai2-1: อีกวิธีชิงสุกก่อนห่ามไปเลยลูก ไม่ต้องรอสามเดือนเอาให้พี่เอย์ลุ่มหลง งวยงง รักหลงเราโอมเพี้ยง :mew1:
-
พี่เอย์&น้องปิง สู้ สู้
-
สัญญาต้องเป็นสัญญานะ ปิ่งปิ๊งหนูต้องสู้เพื่อความรักของหนูนะ และอย่าลืมความเป็นตัวเองด้วย
ปิ่งปิ๊งเป็นเด็กน่ารักกตัญญู อีกไม่นานพวกเขาจะเห็นในความดีของหนู และความรักที่หนูสองคนมีให้กันแน่
สู้ๆนะ พี่เอย์ก็ด้วย คงลำบากใจสุดๆเนอะ ครอบครัวกะคนรัก เฮ้อออ เอาใจช่วยนะ
-
ชอบที่คุยกันตรงๆแบบนี้ รู้สึกเต็มอิ่มกับความรักของทั้งคู่ ขอให้ไฟเขียวเร็วๆ จะรอดูวิธีการแก้ปัญหาของทั้งคู่
จับมือกันไว้ตลอดแบบนี้น้า :กอด1:
-
เป็นนักอ่านเงามานาน
เรื่องนี้ทำให้ต้องล๊อคอินเข้ามาเม้นเลยทีเดียว
ชอบน้องปิง กะ พี่เอย์ มากกกกกกก!!!!
มาต่อไวไวนะคะ อยากอ่านมากจะขาดใจแล้วเนี่ย!
-
ชอบจังเลย แต่ทำไมน้อ ความต่างสุดๆ
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ชอบมากกกกกกกกกก หนักแน่นทั้งคู่เลย
-
# 21 เวลาไม่เคยพอ....
ช่วงนี้พี่เอย์ดูเครียดๆ
“พี่เอย์ครับเดี๋ยวผมแวะดูหนังสือหน่อย” เมื่อตอนเย็นเรามาเดินซื้อของกันที่ซุปเปอร์ผมเห็นยังพอมีเวลาเหลือเลยชวนมันขึ้นมาเดินเล่นที่ชั้นบน
“พี่!” ผมฉุดแขนมันไว้ คือเมื่อกี้มันคงจะไม่ได้ยิน เดินเตลิดร้านหนังสือไปผมนี่เลี้ยวแล้วนะต้องเดินกลับมาดึงมันอีก
“มึงจะแวะ?” มันทำหน้าสงสัย “โทษที”
ผมได้หนังสือเกี่ยวกับซอฟต์แวร์มาสองเล่ม ส่วนคุณชายผมเห็นมันไปดูหนังสือเกี่ยวกับงานวิศวกรรมอะไรของมันน่ะแหละพักนึงก็เดินเข้ามาหาผม
“เสร็จยัง หิวแล้วว่ะ” มันถาม แล้วดึงเอาหนังสือในมือที่ผมเลือกไว้ไปถือให้
“เดี๋ยวผมดูตำราอาหารเล่มใหม่ได้ไหมพี่”
“ตามใจดิ่ ทำไม? เล่มนั้นไม่เห็นว่ามึงจะทำได้ครบเลย”
“หูยพี่เอย์ครับ เล่มนั้นมันเป็นภาษาอังกฤษนี่ ผมอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจเลย ขอเล่มใหม่เป็นภาษาไทยนะครับนะ อ๊ะ เล่มนี้ดีๆๆ” ผมยื่นให้มันดูขอความคิดเห็น พี่เอย์หันมาดูๆแล้วมันก็ยิ้ม ผมเลยยัดใส่อกมันเลย เราเดินไปจ่ายตังค์ผมบอกเดี๋ยวของผมๆจ่ายเอง พี่เอย์มองตาเขียวผมรีบขยับๆๆๆเลี่ยงมาดูพวกปากกาดินสอสมุดอยู่ใกล้ ๆ ปล่อยให้มันจ่ายเงินไป
“อ๊ะ! ขอโทษครับ” ผมสะดุ้งแทบทรงตัวไม่อยู่ คือผมชนแล้วเหยียบเท้าใครสักคน แบบเต็มตีนเลยนะเซเลยดิ ผมรีบยกมือขอโทษ หนังสือในมือเขาหล่นกรูเลย
“ขอโทษจริง ๆ ครับพี่ผมขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
ผมรีบก้มลงไปรวบเก็บหนังสือ เขาเองก็ลงมานั่งเก็บด้วยกัน พ่อคุณเอ๊ยยยทำไมซื้อหนังสือเยอะแบบนี้วะ เป็นตั้งอ่ะมีแต่หนังสือไอทีทั้งนั้น มีเล่มออกใหม่แบบที่ผมซื้อด้วยนะเล่มเดียวกันเปี๊ยบ
“มีอะไรปิง/มีอะไรเหรอเชน” เสียงพี่เอย์กับเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกัน พี่เอย์เดินเข้ามาหาผม ส่วนผู้หญิงสวยๆคนนั้นเดินเข้าไปยืนข้างพี่ผู้ชาย
“ผมชนพี่เขาน่ะครับ ของหล่นหมดเลย” ผมบอกพี่เอย์พร้อมกับยื่นหนังสือเล่มสุดท้ายส่งให้เขาคนนั้น ค้อมศีรษะให้อีกครั้ง คืออยากจะสื่อว่าผมขอโทษมากจริง ๆ ผู้หญิงข้าง ๆช่วยรับหนังสือจากพี่ผู้ชายไปถือ สองคนน่าจะรุ่น ๆ เดียวกับพี่เอย์มั้งนะ
“ไม่เป็นไรครับน้อง”
“ขอโทษจริง ๆ ครับพี่ ผมไม่ตั้งใจนะ”
“หึหึหึ รู้สิครับ ใครจะตั้งใจเดินชนกันได้ล่ะเนอะ” ผมฉีกยิ้มส่งให้พี่เขาไปทีเจอไอ้คุณชายมองตาเขียว ผมเลยรีบเดินมายืนซ้อนๆหลังกระตุกเสื้อมันบอกให้รู้ว่าทำหน้าให้ดีๆหน่อย คือไม่มีอะไร ผมอยากจะขอโทษพี่เขาเท่านั้นจริง ๆ
“ไปกันได้แล้ว”มันว่าอย่างอารมณ์เสีย
ผมค้อมหัวให้รุ่นพี่คนนั้นอีกครั้งก่อนโดนคุณพี่เอย์ลากออกมาจากร้าน จับดูมือตัวเอง คือตอนที่ชนกันสันหนังสือเล่มนึงหล่นกระแทกเข้าที่หลังมือผมแบบเต็ม ๆ เลยรู้สึกปวดๆ
“ยืนยังไง ซุ่มซ่าม” พี่เอย์หน้าบูดพูดเสียงเครียด
“เอ๋า ใครจะไปตั้งใจล่ะพี่ ดูดิ่ มือเขียวเลยเนี่ย”
“จิ๊! สมน้ำหน้ามึง”
มันว่าหน้างอผมเลยยู่หน้าแกล้งบ่น ๆ มันไปอิพี่เอย์หันมาเห็นพอดีมันเลยผลักหัวผมจนหน้าเงิบเลย ผมรู้เหอะมันงอนผม
“พี่เอย์” นี่คือผมง้อนะ เราก้าวลงบันไดเลื่อนมาด้วยกัน
“..........”
“พี่เอย์ครับ โกรธไรเนี่ย” ผมรีบแทรกๆตัวไปยืนอยู่ชั้นที่ต่ำกว่ามันเอาหลังดัน ๆ พุงมันแล้วหันไปดู พี่เอย์อมยิ้มนิดๆแล้ว ผมเลยแกล้ง ๆ เอาหัวพิงพุงมันอีก คราวนี้มันยกสองแขนกอดคอผมเลยคางนี่ตั้งลงที่ศีรษะผมได้พอดี คือคุณพี่ไม่แคร์ใครเลย
“ข้าวเย็นเอาไง เอ็มเคป่ะ หรือจะกินฟูจิ” มันเอียงหัวถามข้ามไหล่มา
“ผมทำดีไหมพี่ เดี๋ยวกลับไปทำให้แปปเดียว วันนี้จะทำกุ้งชุปแป้งทอดให้ด้วยนะ”
“กินกับอะไร”
“ลาบหมู ป๊อกๆๆๆๆๆ” ผมตอบแล้วทำมือแบบสับๆๆ
“หือ??” มันทำหน้าช็อคผมหัวเราะร่า ยังจำได้ดี ครั้งแรกที่ทำอาหารให้คุณชายทาน ลาบหมูคือสิ่งที่มันไม่แตะต้องเลย
“พี่ก็ต้องลองสิครับ เดี๋ยวผมทำแบบไม่ใส่พริก ทำแบบรสชาติเด็กๆกินให้เลย ลองกินดูนะๆ”
พี่เอย์ทำท่าคิดหนักมันเงียบไปเลยจนกระทั่งเราเดินมาถึงที่รถ “งั้นมึงก็ทำเอ็นไก่ทอดเหมือนวันนั้นด้วยดิ่”
“ทำไมครับ พี่จะกินเหรอ”
“อือ เดี๋ยวลองดู”
“กินจริงนะไม่ใช่ให้ผมทำเก้อเสร็จแล้วพาออกมากินนอกบ้านเหมือนคราวนั้นล่ะ”
“หึหึ” มันหัวเราะในคอเบา ๆ ปรายสายตามาที่ผมนิดๆ ผมเลยแกล้งหรี่ตาขู่มันไปทำท่าเหมือนกำลังปาดคอมัน “ถ้าครั้งนี้ทำแล้วไม่กินนะ ผมเชือด!” มันทำท่าแกล้งตาย แอร่ก! คึคึคึ เราเล่นกันมาจนกระทั่งรถแล่นมาจอดที่คอนโดหรูหราของคุณชาย
“พี่เอย์ไปอาบน้ำเถอะครับเดี๋ยวออกมาอาหารเสร็จพอดี” ผมกับมันเดินหอบสารพัดถุงมาวางไว้ที่โต๊ะอาหารในครัว เป็นผมที่จัดการแยกประเภทข้าวของ
“ไม่ให้กูช่วย?”
“พี่อยากกินข้าวตอนห้าทุ่มเหรอครับ”
“กูช่วยสับหมูไง ไม่นานหรอกกูจะหัด ” มันเดินเข้ามาผูกผ้ากันเปื้อนให้ผมอีกแล้ว ผมที่กำลังจะหันไปล้างผักโดนมันดึงไว้แล้วใช้มือเกลี่ย ๆ ปอยผมที่ตกลงมาปรกตาออกให้
“ผมยาวแล้วนี่ ไปซอยออกหน่อยดีไหม” มันพยายามเหน็บทัดหูให้แต่คือมันยังยาวไม่ถึง ผมเลยจับมือมันไว้
“ยาวที่ไหนพี่ยังทัดหูผมไม่ได้เลยเหอะ แสดงว่ายังสั้นอยู่ดิ่”
“หึหึ มึงผู้ชายนะถ้าทัดได้นี่กูว่ามันจะแปลกๆแล้ว ไปไหม พรุ่งนี้พาไป” มันว่าแล้วสอดมือเข้าที่เอว ผมเลยรีบเบี่ยงตัวออก
“ไม่อ๊าววว ไม่เล่นแล้วพี่เข้าไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวผมทำอาหารไว้ให้” ผมขืนตัวไว้จะหันไปอีกทางแต่พี่เอย์นี่เป็นไรไม่รู้มันดึงผมไว้ตลอดเลย
“มานี่ดิ่ เดี๋ยวพาไปดูอะไร” มันดึงมือผมพาเดินเข้าไปในห้อง แล้วหยุดอยู่แถว ๆ โต๊ะทำงานมัน พี่เอย์หยิบปฏิทินแบบตั้งโต๊ะขึ้นมาให้ดู
“อะไรครับ” ผมเห็นรอยขีดในทุกๆวันที่ๆผ่านพ้นมาแล้ว พี่เอย์ชี้ให้ดูวงกลมสีแดงที่มันเขียนรูปหัวใจเล็ก ๆ ใส่ไว้สองดวงคู่กันในวันอาทิตย์หน้า ที่กำลังจะมาถึง ผมรู้ทันทีเลย
“ทำไมอ่ะพี่” แกล้งถาม ความจริงเก็ตแล้วล่ะแต่ทำท่าเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“จิ๊! นี่มึงไม่เคยจำอะไรเลย”
“จำอายัยเย๋ออออ” ผมแกล้งลากเสียงเอ๋อๆ คืออยากแกล้ง หมั่นเขี้ยวคน
“เออช่างหัวมึง จำไม่ได้ก็ไม่ต้องจำไว้ถึงวันนั้นแล้วก็จะสร้างความทรงจำใหม่ ๆ ให้มึงเองรับรองประทับใจแบบมิรู้ลืมแน่นอน”
“โหววถึงขนาด มิรู้ลืม เลยเหรอพี่”
“ลองดูไหมล่ะ มึงกับกูใครจะเก่งกว่ากัน”
“อย่ามาท้าเหอะ”
“เปล๊า” มันยักไหล่ “ไม่ได้ท้า”
“พี่ให้ผมกดพี่ดิ่ ถ้าเป็นแบบนั้นผมให้พี่เก่งกว่าเลย”
พี่เอย์ตาเขียวปั๊ดผมรีบวิ่งหนีออกมาในครัวเลยสิครับจะอยู่รอคุณชายโบกกะบาลเหรอ มันวิ่งตามออกมาแล้วทำท่าเหมือนจะเตะผมหลบได้มันรวบตัวผมไว้เลย นี่ขนาดผมยืนอยู่หน้าซิ้งค์ล้างผักแล้วนะมันนี่ก็กวนผมตลอด
“วันนี้ค้างไหม” พี่เอย์สอดมือเข้าที่เอวผมจูบลงที่ต้นคอแล้วถาม
“...ได้เหรอพี่” ผมฉุกคิดนิดนึงก่อนหันไปหามัน คือก็ไม่อยากจะพูดแบบนี้หรอก แต่ที่ถามนี่ไม่ใช่อะไรนะ เพราะว่าอาทิตย์ที่ผ่านมาตั้งแต่คุณแม่พี่เอย์รู้เรื่อง มันถูกเรียกไปนอนบ้านทุกวันเลย เอาเป็นว่าตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมานี้มันไม่ได้นอนที่ห้องตัวเองเลยแม้แต่คืนเดียว
“..............” พี่เอย์จ้องหน้าผมนิ่ง สายตามันราวกับว่ากำลังโทษตัวเองอยู่มาก ผมรู้ว่ามันเองมีเรื่องไม่สบายใจ ทุกวันที่มันกลับไปนอนที่บ้านตอนเช้ามันจะรีบกลับมาที่ห้อง บางครั้งเป็นผมเองที่มาถึงก่อนมันด้วยซ้ำ พี่เอย์จะนิ่งและเครียด หน้าตาดูไม่มีความสุข เป็นผมที่ต้องงัดสารพัดมุขมาเล่นกับมันจนมันหายแล้วกลับมาหัวเราะได้เหมือนเดิมพอถามว่าไปเจออะไรมาเล่าให้ผมฟังได้นะมันก็บอกแต่ว่าไม่มีอะไรเดี๋ยวจัดการเอง ให้ผมเป็นผมเหมือนเดิมกับมันแบบนี้ไม่ต้องไปสนใจคำพูดของใคร แม่พี่เอย์ไม่เคยแวะไปที่ร้านอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น
“ครับ วันนี้ผมจะค้าง” รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากมันอีกครั้ง ผมเลยแซวว่ามีความสุขมากเหรอแค่รู้ว่าผมจะค้างด้วยเนี่ย คุณชายยิ้มร่ากลับมาแล้วบอก
“ไม่เห็นสนใจหรอก จะค้างไม่ค้างไม่เกี่ยว”
“แน่เหรอ พูดจาแบบนี้ใช่ไหม เดี๋ยวเหอะๆ ไม่ค้างด้วยงั้นบอกเลย”
“ลองดิ่”
“เอาจริงดิ่”
RRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะผมที่กำลังเล่นกับมันอยู่ พี่เอย์หน้าเสียทันทีทุกอย่างระหว่างเราสองคนหยุดชะงัก มันล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วมองหน้าผม สายตาคือผมรู้เลยว่าเป็นใครที่โทรมา มันเดินเข้ามาคว้าเอาหัวผมเข้าไปซุกอกมันแล้วขยี้ ผมรู้ว่านี่คือการปลอบใจของมัน ในที่สุดมันก็กดรับสาย
“........ครับแม่”
ผมมุดออกมาจากวงแขนมันหันหลังแล้วค่อยๆถอดผ้ากันเปื้อนออก รู้แล้วว่าทุกอย่างคงจบแล้วสำหรับวันนี้ เราสองคนไม่ได้ทานข้าวเย็นด้วยกันมาอาทิตย์นึงเต็ม ๆ ตอนแรกผมไม่คิดอะไรมากนะแต่คือทุกวันนี้มันเหมือนกับผมโดนกันออกให้ห่างจากพี่เอย์ตลอด ผมไม่รู้พี่เอย์ต้องเจอกับอะไรบ้าง กลับมาจากบ้านทีไรหน้าตานี่คือเครียดไปมาก ผมเองก็ไม่อยากจะงอแงทำตัวมีปัญหาให้มันปวดหัวอีกเลยได้แต่เงียบไว้เชื่อใจว่ามันจะจัดการเรื่องที่บ้านได้ในเร็ววัน
“ปิง” มันเดินเข้ามากอดเอวผมไว้ ตัวมันสั่นนิดๆด้วย ผมรู้มันกลัวผมไม่สบายใจ แล้วผมคนนี้จะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากหันไปพยักหน้าบอกมันเบา ๆ ว่าผมเข้าใจ ไม่เป็นไร พี่กลับบ้านไปเถอะครับไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก
“ทำต่อสิ ไหนให้กูช่วยล้างอะไรบ้าง” มันจับผ้ากันเปื้อนขึ้นมาใส่ให้ผมใหม่ ผูกโบว์ด้านหลังให้อย่างเคย หยิบมะเขือเทศยื่นส่งให้ ผมมองมันอย่างชั่งใจเลยนะ คือผมรู้แล้วล่ะว่ามันน่ะโดนตามตัวกลับบ้านแต่ก็ยังอยากจะกินข้าวด้วยกันกับผมก่อน ผมตัดสินใจหันไปส่งยิ้มกว้างให้มันก่อนรับของในมือมันมา
“งั้นเดี๋ยวผมรีบทำเลยเราจะได้รีบทานแล้วพี่จะได้รีบออกไปนะครับ”
คืนนั้นเราสองคนนั่งทานข้าวข้างกันเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งสัปดาห์ ไม่มีโทรศัพท์เรียกมาอีกเลยเพราะพี่เอย์ปิดมือถือไว้ นี่เป็นครั้งแรกที่มันยอมชิมลาบหมูสำหรับเด็กอนุบาลที่ผมปรุงให้โดยเฉพาะคุณชายทำหน้าเหยเกบอกไม่ชอบ ผมเลยให้มันชิมเอ็นไก่ทอดแทน คือกว่าจะตัดสินใจทานลงไปได้คิดนานประมาณหนึ่งนาที ผมให้มันจิ้มซอสมะเขือเทศของชอบมันและยังมีแกงจืดเต้าหู้ที่ผมตั้งใจปรุงให้จืดมากที่สุด เพราะอย่างนั้นอาหารมื้อนี้พี่เอย์จึงทานได้เยอะ มันกินทุกอย่างยกเว้นลาบหมูท่าทางคือไม่ชอบจริง ๆ
“เอารถจอดไว้ที่นี่ดีไหม เดี๋ยวกูไปส่งมึงก่อน” เราเดินลงมาถึงชั้นล่าง พี่เอย์เดินตัดตัวตึกมาส่งผมที่รถมอไซด์
“ไม่เป็นไรพี่เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมต้องไปช่วยแม่กับพี่ขมเปิดร้าน แล้วพรุ่งนี้พี่เอย์จะเข้ามาตอนไหนครับ”
“ยังไม่รู้เลย ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดน่าจะเป็นช่วงเช้า”
“อะไรคือถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด”
พี่เอย์ถอนใจยาว มันจ้องหน้าผมนิ่ง “ปิง คืนนี้กูกะว่าจะเคลียร์กับคุณแม่ให้รู้เรื่อง เรื่องของเราคงปล่อยผ่านไปไม่ได้แล้วคุณแม่เริ่มล้ำเส้นกูมากเกินไป”
“พี่เอย์ครับ”
“ไม่เป็นไร กูโอเค”
ตกดึกเราสองคนต่างก็แยกกันไป ผมกลับไปนอนที่บ้านเพราะช่วงนี้ปิดเทอมแล้วผมชอบไปช่วยแม่เปิดร้านตอนเช้า ๆ เปิดเพลงเก่าเพราะๆให้แม่ฟังขณะที่พี่ขมกับแม่เดินจัดหน้าร้านกันไปเรื่อย ๆ ความจริงชีวิตคนธรรมดาอย่างผมก็เรียบง่ายและดีพอเพียงทุกอย่างเลยนะ ก็อย่างที่แม่พี่เอย์เคยพูดไว้ คนเราถ้าพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีไม่ทะเยอทะยานอยากได้อยากมีในสิ่งที่เกินเอื้อมคว้าชีวิตก็จะมีความสุขมาก คำพูดนี้ไม่ผิดเลย ผมกับครอบครัวของผมถึงเราจะจนแต่เราก็พอใจในสิ่งที่ตัวเองมีและเป็น แต่สิ่งหนึ่งที่มันผิดพลาดและบิดเบี้ยวไปนั่นคือความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่เอย์
เธออยู่สูงแสนไกลจากตรงนี้.......ฉันเข้าใจดีเราต่างกัน
แต่บังเอิญเธอมีหัวใจให้ฉัน....เรารักกัน..ฉันโชคดี
.
.
“เหี้ยเหอะ! หมาบาสมึงมันจะเกินไปแล้ว กูจะไปทำได้ไงวะท่าพิเรนๆแบบนั้น”
“เอ๊ามันจะไปยากตรงไหน พี่นอนอยู่เฉย ๆ เดี๋ยวคุณพี่เอย์เขาทำให้พี่เองแหละ เพียงแต่พี่ก็จำๆเอาไว้ถึงเวลาจะได้ไปบอกพี่เขาว่าอยากได้แบบนั้นแบบนี้”
“ถุย! ไอ้หมา มึงมันชั่วไอ้ทุเรศไอ้อุบาท ใครจะไปบ้าทำท่าหกคะเมนตีลังกาได้แบบนั้น เปลี่ยนแผ่นเลยสัส!”
ไม่อยากจะบอกเล้ยยยวันนี้หลังช่วยคุณตะนาวศรีเธอเปิดร้านผมรีบตรงดิ่งมาที่หอไอ้บาสมันทันที เอาเป็นว่าปลุกมันตั้งแต่มันยังไม่แหกขี้ตาตื่นนั่นแหละครับ ส่วนไอ้วุฒิพอรู้ว่าผมมามันก็ตามมาสมทบทีหลัง อย่าถามนะว่าปิดเทอมแล้วทำไมบาสกับวุฒิไม่กลับบ้านเพราะตอนนี้พวกเรากำลัง ๆ เลือกๆที่ๆจะเรียนต่อกันอยู่พวกผมจบปวส.กันมาเพราะงั้นกำลังดูที่ทางอยู่ว่าจะไปต่อปริญญาตรีในสาขาไหนดี
“ฮู้วไรของพี่ไม่รู้ เปลี่ยนจนจะยี่สิบแผ่นแล้วเนี่ย แล้วไอ้ที่ผมโหลดๆมาไว้ให้นี่ตกลงคือไม่ดูจะดูพวกแผ่นว่างั้น”
“มึงกล้าทำเสียงรำคาญกูเหรอ เดี๊ยะเหอะๆ วุฒิมึงจัดการหมาบาสให้กูทีซิ” ผมยัน ๆ เตะๆมันไปคือตอนนี้ก็นอนเกลือกกลิ้งกันอยู่ที่พื้นล่ะนะ
ฟิ้วววว~~
“โหววลูกพี่ปิงเล่นแรงว่ะ แผ่นผมเป็นรอยหมดเหอะขว้างกันแบบเนี๊ย”
“ก็กูบอกให้มึงเปลี่ยนแผ่นไงลีลาอยู่ได้สมน้ำหน้า”
“ก็พี่เลือกเป็นสิบแล้วเนี่ย จะให้น้องบาสคนนี้ไปหาจากที่ไหนมาให้อีกล่ะคร้าบบบบ” ไอ้บาสแม่งเถียงคำไม่ตกฟากจริง ๆ วุฒิมันคงรำคาญพวกผม เห็นเดินไปเปิดลิ้นชักใต้ทีวีไอ้บาสสักพักได้แผ่นออกมาเต็มสองมือมันเลือกหยิบออกมาแผ่นนึงแล้วยื่นส่งให้ผม
“เฮ้ย! เกือบรับไม่ทันไอ้เหี้ย”
“เจ๋งสัสๆแผ่นเนี๊ยะ”
“จริงดิ่” ผมถาม มันตีคิ้วตอบรับ ผมเลยส่งให้ไอ้บาสมันไปเปิด ด่ามันไปทีว่าแผ่นดีๆแบบนี้ล่ะไม่ยอมเอามาให้กูดู รู้ไหมมันตอบว่าไง มันบอกแผ่นนี้รักมว๊ากกมันกลัวเป็นรอยใช้บ่อย ผมเลยด่ามันไป ไอ้เหี้ย! พวกมึงจำเป็นต้องใช้อ่อ มีแต่กูนี่แหละ
คือพรุ่งนี้แล้วไง ครบสามเดือนของผม วันที่พี่เอย์มันวงกลมแล้วเขียนรูปหัวใจสองดวงไว้ที่ปฏิทินนั่นแหละ
“เป็นไงพี่ เจ๋งใช่ป่ะ”
“เออ” ผมตอบรับมัน แผ่นนี้นักแสดงแม่งมีแต่หน้าตาดีๆทั้งนั้น ฝ่ายรับเซ็กซี่เร้าใจหน้านี่ฟินมาก ส่วนฝ่ายรุกก็หน้าตาดีลีลานี่เด็ด ผมก็ดูๆไปจำไว้ด้วยว่าควรทำอะไรยังไงตรงไหน
คุณต้องเข้าใจนะนี่มันครั้งแรกของผม จะยอมเปิดซิงตูดให้คนที่เรารักทั้งทีจะให้มานอนแข็งทื่อเป็นขอนไม้แบบนั้นผมไม่เอานะครับ เพราะขนาดผมนอนกับผู้หญิงคนไหนนอนเฉย ๆ ไม่ช่วยไม่ร้องไม่มีรีแอคเด็ดๆนี่ผมเบื่อเร็วนะ เอาจริง ๆ
“มึงแน่ใจแล้วป่ะวะปิง” จู่ ๆ ไอ้วุฒิถามขึ้น มันไม่ค่อนสนใจหนังหรอกมันนอนอ่านหนังสือรถอยู่บนเตียงแคบ ๆ ของหมาบาสเงยหน้าขึ้นมาถาม
“เออ”
“แล้วพี่เอย์เขาทวงเหรอ หรือว่าไงที่มึงมานั่งศึกษาลีลาอยู่เนี่ย พี่เอย์เขารู้ป่ะวะหรือเขาว่าไงบ้างพรุ่งนี้มึงต้องเจอของจริงแล้วนะเว่ย”
จะว่าไปผมไม่ได้เจอพี่เอย์กี่วันแล้ววะ ครั้งหลังสุดนี่คือได้เจอแปปเดียวตอนที่พี่เอย์มันแวะไปหาที่ร้านแล้วพาผมออกไปทานข้าวด้วยกันผมบอกจะไปทำให้ที่ห้องมันก็บอกไม่เป็นไรรีบกลับ พอถามว่ากลับไหนมันบอกช่วงนี้นอนที่บ้านตลอด แล้วคือผมดูรู้นะพี่เอย์หน้าตาไม่ค่อยโอเคอ่ะคือปกติมันจะดูแลตัวเองใช่ไหมหนวดนี่คือโกนทุกวันนะครับทั้งเช้าทั้งเย็นเข้าห้องน้ำทีไรเสียงเครื่องโกนหนวดคือดังลอดออกมาตลอด แต่ครั้งล่าสุดที่เจอคือไม่ใช่เลยว่ะ หน้าตาก็โทรมเหมือนคนไม่ค่อยได้นอน อาการหนักยิ่งกว่าตอนมันสอบไฟนอลครั้งล่าสุดเสียอีก
“กูไม่ได้เจอพี่เขาเลยว่ะตั้งแต่วันพุธแล้ว”
“เฮ้ยจริงดิ่”
“อือ”
“อ้าวแล้วพรุ่งนี้คือ? พี่เขาจะมาให้มึงเจอป่ะล่ะ มึงอย่าบอกนะว่ามึงเตรียมตัวเก้อเนี่ย แบบนั้นไม่เข้าท่าหนาเว้ย ลูกผู้ชายแบบเราคำไหนคำนั้น บอกว่าจะให้คือให้ มึงพูดเองบ่อย ๆ นี่หว่า”
“สัสวุฒิครับวันนี้มึงเป็นไรมากป่ะ ซักกูจังนะมึง”
“ตอบดิ่”
“นั่นดิ่ลูกพี่ ผมเองก็อยากรู้นะ” ไอ้บาส ไอ้หมาเสือกมันยื่นหน้าทำตาแป๋ว ๆ มองผมกับไอ้วุฒิคุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“กูไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้พี่เอย์เขาจะมาหากูได้รึเปล่า แต่นี่คือสัญญาของพวกเรา กูจะรอพี่เขาอยู่ที่ห้อง ลิมิตแค่หกทุ่มถ้าไม่มาทุกอย่างคือจบ”
“ห๊าาาาาา ถึงขนาดจะเลิกเลยอ่อ”
“เปล่าไม่ใช่จบแบบนั้นฮู้วมึงนี่ กูหมายถึงจบเรื่องอย่างว่า อยากไม่มาเองกูก็จะไปโฟกัสเรื่องเรียนกูก่อนอาจจะขอเลื่อนต่อไปอีก”
“เซ็งว่ะ”
“อ้าวถ้าอยากได้กูก็ต้องมาให้ตรงวันดิ่วะ ของดีไม่ได้มีบ่อย ๆ นี่เนอะ โอ๊ยยยยยย ไอ้เหี้ยวุฒิ!!!!!!!” ดู๊ดูมันเบะปากก่อนจะถีบผมจนกระเด็นไปติดขาโต๊ะเลยอ่ะ ไอ้วุฒิแม่งคงหมั่นไส้ผมแหละปกติมันเล่นแรงกับผมที่ไหน ผมชี้หน้ามันพร้อมแว๊ดๆๆด่าไปไอ้วุฒิแม่งลุกจากเตียงอ่ะมันเลียปากแล้วเดินมาหาผม คือท่าทางแม่งน่ากลัวมาก
“ไหนให้กูพิสูจน์ดิ๊ของมึงดีจริงป่ะ” มันว่าพร้อมลากผมจะเหวี่ยงขึ้นเตียงไอ้บาสนี่นั่งเงียบเลย ผมทั้งเตะขาทั้งดิ้นคือตอนนี้มันอุ้มพาดบ่าตัวลอยอ่ะเอาง่าย ๆ
“ม่ายยยยยอ๊าวววววว วุฒิกูไม่เล่น เหี้ยปล่อยกู๊วววว อึ๊กก!!!!!!” ผมจุกสัสๆอ่ะมันโยนผมลงที่เตียงเลย กระโดดทับลงมาอีกด้วย
“วุฒิ!” คือผมตกใจจริงนะวุฒิมันเล่นบ้าไร มันยกมือขึ้นมาปิดปากผมไว้
“ไหวไหม” หือ??มันถามไรวะ ผมทำหน้าทำตาสงสัย
“พี่เอย์กับกูตัวพอๆกัน มึงคิดว่ามึงรับน้ำหนักพี่เขาไหวป่ะวะ” ผมรีบพยักหน้ารัวเลย คือตอบไม่ได้มันปิดปากผมไว้แน่นมาก
“ดีมากนี่คือกูจะสอนมึง ถ้ามึงคิดว่าไม่ไหวก็ให้ทำแบบไอ้ฝ่ายรับในหนัง ออนทอปซะ” คราวนี้มันพลิกตัวผมทันทีคงกะว่าจะให้ตัวมันลงไปนอนอยู่ข้างล่างแล้วให้ผมนั่งอยู่บนตัวมัน แต่ฝันเถอะครับท่าทางแบบนั้นผมไว้ทำกับที่รักผมคนเดียวเหอะ ผมเลยอาศัยช่วงจังหวะเผลอแว๊ปเดียวของมันยันโครมมันทีเดียวร้องโอดโอยอยู่ที่พื้นข้างเตียงเลยดิ่
คือมันตกเสียงดัง ตุ๊บบบ เลยเหอะ
“จิ๊! สมน้ำหน้ามึง”
“ไอ้เหี้ยปิงกูหวังดีมึงนี่มัน โอ๊ยยยบาสดูให้กูทีสะโพกกูร้าวแล้วเชี่ยเอ้ย” มันร้องลั่นเลย เรียกหมาบาสเข้าไปดูสะโพกมันให้ คือเมื่อกี้ผมไม่ออมแรงเลยนะถีบสุดตีนอ่ะ ง่ายเลย
“เฮ้ยขอโทษเจ็บจริงเหรอวะ” ผมเริ่มเสียงอ่อน ไอ้บาสกำลังเอายาหม่องมานวดให้มันเขียวเลยเหอะใกล้ ๆ กับเอวคือก้นกระแทกลงที่พื้นแต่ตรงสะโพกบนโดนขอบเตียงอ่ะ ผมล่ะหน่ายมันจริง ๆ ตัดสินใจแย่งขวดยาหม่องจากหมาบาสมาแล้วลงมือทาๆนวดๆให้มันเอง
เดี๋ยวจะว่าไม่ดูแลยามที่เพื่อนเจ็บอีก
โหยไอ้ห่า!
.
.
-
http://www.youtube.com/v/sh6k1sq0stk
.
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าสีดำมืดก่อนจับรถแล้วสตาร์ทขับออกจากสนามฟุตบอล คือผมเองก็ใช้ชีวิตปกติของผมนะ ตื่นเช้าไปช่วยแม่ที่ร้าน ถ้าเป็นวันธรรมดาผมจะอยู่ช่วยจนถึงตอนเย็นแล้วค่อยออกไปเตะบอล แต่ถ้าเป็นวันเสาร์อาทิตย์ผมจะไปทำงานที่ห้องพี่เอย์มากกว่าแล้วตอนเย็นคือไม่ได้เตะหรอกครับบอลน่ะ พี่เอย์จะลากผมไปโน่นนี่นั่น ส่วนใหญ่ก็ซื้อของเข้าห้องไม่ก็ออกไปทานของอร่อยๆกันดูหนังเดินห้าง เรื่อยเปื่อย
แต่อย่าถามถึงสองสัปดาห์ที่ผ่านมานี่นะ เราสองคนเจอกันถึงสามครั้งไหมผมเองก็ไม่อยากจะนับหรอกส่วนเรื่องคุยโทรศัพท์น่ะคุยทุกวันครับแต่ก็แค่ครั้งเดียวนะคือก่อนนอน แล้วคือพี่เอย์แปลกมากมันไม่ยอมให้ผมวางจนผมหลับคาไปกับมือถือทุกคืน เป็นแบบนี้ตลอดขนาดเมื่อคืนก็ยังเป็น
จริง ๆ วันนี้เป็นวันอาทิตย์และเป็นอาทิตย์ที่สำคัญมากๆของผมเสียด้วย ปกติจะไม่มาเตะบอลนะ แต่คุณเชื่อไหมว่าผมไปทำความสะอาดห้องดูแลทุกเรื่องรอคุณชายตั้งแต่เก้าโมงเช้ากระทั่งบ่ายสามโมงมันก็ยังไม่โผล่มา โทรหาสักสายนี่ยังไม่มี พอผมโทรไปกลายเป็นมันรับแล้วบอกเดี๋ยวโทรกลับเหมือนกำลังเครียดและมีเรื่องอะไรอยู่ จนป่านนี้แหละผมยังไม่เห็นว่ามันจะโทรกลับมา
ผมขับรถมาเรื่อย ๆ ในเส้นทางที่ผมคุ้นชิน จุดหมายคือห้องของพี่เอย์
“ฮัลโหลครับ” เสียงมือถือดังขึ้นผมที่กำลังขับรถเลี้ยวเข้ามาในคอนโดมันพอดีรีบจอดแอบๆๆแล้วเอาขึ้นมากดรับ พี่เอย์โทรมา มันถามว่าผมอยู่ไหน เสียงเครียดมาก
“กำลังจะถึงห้องพี่แล้วครับ พี่เอย์อยู่ไหน” ใจผมนี่กลัวมากเลยนะกลัวมันจะตอบว่า อยู่บ้าน วันนี้นอนบ้านอีกอะไรแบบนั้น คือวันนี้เมื่อถึงสัญญานัดของเราแล้ว มันเองก็ควรจะให้ความสำคัญไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงทำเหมือนเรื่องของผมไม่สำคัญเลยแบบนั้น
“กำลังออกมาจากบ้านเดี๋ยวจะถึงห้องแล้วเหมือนกัน”
“คืนนี้พี่ค้างได้เหรอครับ”
“...........” มันเงียบไปพักนึง
“พี่เอย์?” นานจนผมต้องเรียกมันอีก
“ค้างได้สิ”
ตอบมาแค่นั้นแล้วสายก็เงียบไปอีกแล้ว ผมนึกว่าสัญญาณไม่ค่อยดีหรือไงเลยกดตัดสายทิ้งไปเลย พอถึงห้องผมก็ไปเปิดตู้เย็นเช็คเรื่องอาหารเผื่อบางทีมันอาจจะยังไม่กินอะไรมา แต่ดูเวลาอีกทีคือนี่มันจวนจะสามทุ่มแล้ว หรือว่าจะกินมาแล้วอันนี้คือไม่รู้จริง ๆ ทำไมเมื่อกี้ไม่ถามมันวะ ผมเองก็เริ่มสับสนคือความคิดตีกันวุ่นวายมาก
กริ๊กก...
เสียงเปิดประตูดังขึ้นผมละสายตาจากวิวสูงของแม่น้ำเจ้าพระยายามดึก ที่แม้จะมองผ่านผนังกระจกใสแต่แสงไฟระยิบดวงเล็กๆยิ่งเสริมบรรยากาศให้สวยงามโดดเด่น
“อ่ะ...อื้มม” คือพี่เอย์เร็วมาก มันเดินเข้ามาถึงตัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ดึงผมขึ้นมาแล้วใช้สองมือโอบประคองสองแก้มกดจูบลงมาหนักมาก คือผมเซเลยนะเป็นมันที่ต้องใช้ตัวดันเอาไว้
มันไม่พูดไม่บอกอะไรเลยเข้ามาก็ระดมจูบผมอยู่แบบนี้
“อื้ออ....” ผมครางประท้วง คือพี่เอย์เป็นอะไร?? มันเดินหน้าดันตัวผมให้ถอยหลังไปจนชิดผนังกระจกใส
“อี้เอย์...” ผมเรียกอู้อี้ คือกลัวด้วย ตึกมันสูงผมไม่ชอบมายืนริม ๆ อยู่ที่จุดนี้ พี่เอย์ยังระดมจูบลงมาไม่หยุด คือจูบมาราธอนมากผมเริ่มพยายามควานหาอากาศเพื่อกอบโกยเข้าปอดแต่มันยังจูบไม่ปล่อยจนผมต้องยกสองมือขึ้นเกาะแขนมันไว้สองมือของมันที่ล็อคใบหน้าผมสั่นนิดๆ
“พี่เอย์ครับ...” เมื่อได้จังหวะตอนมันเปลี่ยนองศาการจูบผมถึงกับเรียกมันใหม่ พี่เอย์จูบต่ออีกนิดในที่สุดมันยอมถอนริมฝีปากออกมา ผมรีบโกยเอาลมหายใจเข้าปอด หอบเลยดิ่ ทั้งผมทั้งมันอ่ะ
“ปิง” มันเรียกผม แต่ทำไมรู้สึกน้ำเสียงเศร้าๆ
“เป็นไรพี่ ไม่เจอแค่สามสี่วันนี่อดอยากขนาดนั้นเลย?”
มันมองผมนิ่งจากนั้นจึงเผยรอยยิ้มให้เห็น รอยยิ้มเล็กๆที่ผมไม่ได้เห็นจากมันนานแล้ว พี่เอย์เอาหน้าผากตัวเองเข้ามาชนหน้าผากผม ผมเสียวมากเลยนะกลัวกระจกมันจะหลุดลงไปว่ะแม่งอยากทำซึ้งทำโรแมนติกอยู่หรอกแต่คือเปลี่ยนที่พิงได้ป่ะวะ ผมพยายามจะดันมันให้เดินออกไป อิพี่เอย์แม่งไม่ยอมมันยิ่งดันผมตัวนี่แทบจะแนบกระจกอยู่แล้ว มันจ้องผมนิ่งเลย
“ปิง ถ้ามึงไม่เจอกูนานๆมึงจะคิดถึงกูไหม” ดวงตาพี่เอย์เศร้ามาก ผมมองมันอย่างคนนึกสงสัยเลย
“พี่เอย์?”
“ตอบดิ่ ตอบกูก่อน”
“คิดถึงสิครับ”
“จะคิดถึงกูจริงนะ มึงจะลืมกูหรือเปล่า”
“เป็นไรอ่ะพี่ ทำไมถึงถามอะไรแบบนั้น”
“ตอบกูหน่อย มึงจะไม่ลืมกูใช่ไหม” มันลูบหน้าลูบแก้มผม ลูบแล้วก็ลูบอีก ทั้งสายตาที่โฟกัสลงมาราวกับคนที่กำลังตอกย้ำจดจำกันให้ขึ้นใจ คุณเชื่อไหมมันจ้องผมจนผมเห็นเงาตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาของมันเลยนะ
“พี่เอย์ครับ?”
ริมฝีปากกดจูบลงที่หน้าผากผมเบา ๆ ก่อนดึงแขนผมให้เดินตามมันเข้าไปในห้องนอน
“อาบน้ำด้วยกัน” ผมสะดุ้งนิดๆ คือมันชวนอาบน้ำ? อย่าบอกนะว่าครั้งแรกของผมจะเสียงซิงในอ่างอาบน้ำแบบนั้นกูตายแน่ได้ยินข่าวว่าในอ่างโคตรลื่นถึงจะรู้สึกดีแต่คอนโทรลตัวเองยากสุดถ้าประสบการณ์ไม่สูงจริงมีสิทธิ์บาดเจ็บได้
“ผมเอ่อ...เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ยังไม่ทันได้พูดปฏิเสธหรอกครับมันน่ะลากผมแล้วจับยัดเข้าไปในห้องน้ำเลย คุณก็รู้ใช่ไหมความหื่นไม่เข้าใครออกใครหรอกในเมื่อวันนี้ผมเตรียมใจมาแล้วผมจะปล่อยทุกอย่างให้ดำเนินไป พี่เอย์จับผมเข้ามารับจูบโคตรแรงมันดันตัวผมเข้าไปในห้องอาบน้ำแคบ ๆ ที่กั้นด้วยกระจกใส ๆ ผมที่ถูกต้อนจูบอยู่ไม่รู้เรื่องเลย จู่ ๆ น้ำจากฝักบัวก็เปิดซ่าลงมา มันไม่หลบด้วยนะผมกับมันตอนนี้เลยจูบกันอยู่ภายใต้สายน้ำเย็นฉ่ำทั้งเสื้อผ้าเปียกโชกนั่นแหละ
“อืออ....” ผมครางฮือ เสื้อผ้าเราเริ่มหลุดลุ่ยทั้งจากฝีมือมันและฝีมือผม มันแรงมาผมแรงไปนะบอกเลยไม่มีเก็บไม่มีกั๊กน้องปิงจัดเต็มครับพี่เอย์เองก็คงไม่ต่างหรอก
“ปิง...” เสียงมันพร่าแหบเรียกให้ผมขยับตัวให้มันดึงเสื้ออกทางศีรษะได้สะดวก ผมใส่เสื้อยืดเพราะงั้นเลยต้องยกมือขึ้นสูง พี่เอย์เริ่มลามลงมาที่หัวเข็มขัดขณะที่ปากนี่ยังดูดลิ้นผมไม่ยอมปล่อยเลย เสียงครางจากลำคอมันเร้าอารมณ์ผมมาก ตอนนี้เราต่างคนเหลือไม่เหลืออะไรติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว
“ปิง...” มันเรียกขึ้นอีกผมสอดมือเข้าในกลุ่มเส้นผมนุ่มที่ตอนนี้เปียกโชกไปด้วยสายน้ำ คือพี่เอย์ต้องเป็นไรสักอย่างมันลูบมือปัดป่ายเค้นคลึงผมไปทั้งตัวอ่ะ สงสัยอดอยากมาตลอดทั้งสัปดาห์ผมก็คิดอยู่แค่นั้น
เราโรมรันพันตูกันอยู่ครู่นึง พี่เอย์ดึงผมให้ไปต่อกันในอ่าง เสียงหอบหายใจสะท้อนทั้งผมมัน จริง ๆ อยากบอกเลยนะจูบของพวกเราโคตรมาราธอน คือมันจูบตั้งแต่น้ำยังไม่มีในอ่างจนกระทั่งตอนนี้กระเพื่อมล้นออกมานอกอ่างมันก็ยังไม่ยอมถอนจูบออกจากปากผมเลย
“อ๊ะ...พี่เอย์...” ผมรู้สึกอายนิดๆเมื่อมือมันเริ่มลากไล้ไปตามจุดอ่อนไหว พี่เอย์จับผมหันหลังแล้วตัวมันนั่งซ้อนชิดเข้ามา ริมฝีปากร้ายขบเม้มไปตามจุดกระสันแถวต้นคอและเนินไหล่ก่อนที่ลิ้นร้อน ๆ จะลากเลียเลื่อนต่ำลงมาตามแผ่นหลังแล้ววนเล่นอยู่แถวสะโพก มือผมจับขอบอ่างไว้แน่นก้มหน้าพยายามกลั้นเสียงครางเพราะคือตอนนี้เสียวมากพี่เอย์จู่โจมผมแบบไม่มีกั๊กจริง ๆ เสียงมันดูดเนื้อหนังคือแบบจ๊วบ จ๊วบ ออกมาไม่หยุด “อื้ออ....” คือถึงแม้ท่าทางแบบนี้เราจะเคยเล่นกันบ่อยแล้วแต่วันนี้อารมณ์ของมันไม่ใช่เลย พี่เอย์แบบมาเต็มที่มาก ตัวผมเริ่มสั่นเมื่อปลายลิ้นมันลามเลียลงไปถึงจุดอ่อนไหวส่วนที่มันเคยบอกว่าน่ารักที่สุดในตัวผม
“อื้ออ....ตะ...ตรงนั้น..”
สายน้ำกระเพื่อมล้นออกไปไม่หยุด มันยกสะโพกผมให้ลอยเด่นสูงขึ้นอีกผมอายมากตอนที่ตัดสินใจเอี้ยวตัวไปดูเห็นใบหน้าของมัน ทั้งดวงตาและเรียวลิ้นกำลังจดจ่ออยู่กับส่วนนั้นทั้งหมดของผม
แม่งเอ๊ย โคตรของความเสียว
ผมหมดความอดทนล้วงมือเข้าไปหาน้องชายตัวเองที่ตอนนี้คือฉ่ำเยิ้มพร้อมระเบิดเต็มที่แล้ว พี่เอย์รีบปัดออกแล้วจับผมลุกขึ้นหันหน้ามาหามัน เรากระโจนใส่กันทันทีกอดรัดฟัดเหวี่ยงผมไม่สนใจอะไรแล้วคือตอนนี้อารมณ์แบบอยากจะรวมร่างมาก พี่เอย์คุกเข่าลงมันดึงให้ผมนั่งลงที่ขอบอ่าง จากนั้นคงไม่ต้องบอกมั้งว่ามันก้มลงไปทำอะไรที่หน้าตักผม สองขาผมกางออกรอเลยสิครับไม่มีกระมิดกระเมี้ยนหรอกคืออยากให้มันทำนานแล้ว คุณชายโคตรหน้าไม่อายมันทำท่ายิ่งกว่าคนเอร็จอร่อยในไอศครีมแท่งโปรด ทั้งดูดทั้งเลียจนผมต้องแหงนหน้าพิงผนังแล้วครางเครือระบายอารมณ์กระสัน พอมันเห็นว่าได้ที่ตัวมันก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ไอ้ภาพในหนังจีวีลอยเข้ามาในหัว คือตอนนี้พี่เอย์ต้องการแล้วแน่นอน ลูกชายมันเสนอหน้าชูคออยู่แถว ๆ ริมฝีปากผมพอดีผมจัดให้แบบทันทีเลย พี่เอย์ครางลั่นห้อง ผมว่าเสียงมันดังกว่าผมอีกนะ แต่แบบนี้ดีผมชอบ มันเด้งสะโพกสวนเข้าออกจิกหัวผมให้รองรับแรงกระแทกจากตัวมันจนผมรู้สึกได้นะว่ามันคงพร้อมจะปลดปล่อยออกมาแล้วเพราะคือลูกชายมันทั้งแข็งและร้อนมากแต่มันกลับหยุดแล้วชะลอทุกอย่างไว้ มันจิกหัวผมขึ้นมารับจูบอีกครั้งแล้วพาผมก้าวออกจากอ่างอาบน้ำ
“อื้มม....” เราเดินจูบกันมาตลอดทางจนถึงเตียง เนื้อตัวนี่จะเปียกยังไงคงไม่มีใครสนใจจุดนั้น
“พี่เอย์ปิดไฟก่อนครับ” ผมนี่ยังกระแดะบอกมันไปปิดไฟทั้งที่ในห้องน้ำนี่ไฟก็เปิดเห็นจนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว พี่เอย์ที่กำลังซุกซอกคอผมดุนดันลิ้นอยู่นี่หยุดเลยนะ ผมว่ามันขำผมว่ะคือคุณชายนี่กลั้นหัวเราะจนไหล่มันสั่น มันดูดคอผมหนักๆหนึ่งทีก่อนละลำตัวขึ้นมา
“อายกูเหรอ” ยังมีหน้ามาถาม ผมงี้หน้าแดงเลยดิ่ เป็นใครไม่อายอ่ะ พี่เอย์ขยับตัวขึ้นไปกดปิดไฟที่สวิทหัวเตียงในที่สุดตอนนี้เราทั้งคู่ก็อยู่กันภายในห้องที่โอบล้อมไปด้วยแสงแห่งความมืด แต่ทำไมผมยังสามารถมองเห็นใบหน้าและแววตามันได้วะ พี่เอย์ดึงเชือกโคมไฟผ้าสวย ๆ ที่หัวเตียงแสงไฟสีส้มอ่อน ๆ ระเรื่อเข้ามาแทนที่สีแห่งความดำมืด
“ปิง” มันนอนคร่อมตัวผมไว้ น้ำเสียงสั่นนิดๆ สองมือประคองใบหน้าผม ปลายจมูกโด่งกดลงที่แก้มผมอย่างตั้งใจ ไม่ใช่รอยจูบแต่นี่คือมันหอมแก้มผม ในแววตาของมันเต็มไปด้วยคำว่ารักมากผมมองเห็นเลยนะ
“มึงน่ะ ชอบกินข้าวไม่ตรงเวลา บางวันเตะบอลจนเพลินทำให้เลยเวลากินข้าวเย็นไปมาก ต่อไปรักษาเวลากินข้าวหน่อยนะ มึงจะได้ไม่ปวดท้อง” มือพี่เอย์เย็นเฉียบ มันลูบแก้มผมเบา ๆ
“แล้วเรื่องที่ชอบขับรถตากทั้งแดดตากทั้งฝนไม่สนใจสุขภาพของตัวเองก็เหมือนกัน เลิกซะนะต่อไปต้องดูแลตัวเองให้ดีรู้ไหม”
เสียงพี่เอย์ทำไมถึงสั่น ดวงตาเองก็มีแต่แววสั่นไหว มือที่มันประคองแก้มผมไว้ทำไมรู้สึกว่ามันก็ยังสั่นไปด้วย พี่เอย์ลูบหน้าผมลูบแล้วก็ลูบอีก อะไรวะพี่เอย์กำลังพูดเรื่องอะไรของมัน
“อีกอย่าง มึงมันชอบวิ่งผ่านน้ำ อย่าอาบเร็วนักสิ หัดถูสบู่ขัดตัวบ้าง กูรู้นะบางวันขี้เกียจถึงขนาดไม่อาบเลยก็มี ต่อไปห้ามทำแบบนั้นอีกนะ ถ้าเป็นไปได้ก็ซื้อครีมอาบน้ำดี ๆ มาใช้สักขวดเอากลิ่นที่มึงชอบ แบบนั้นมึงจะได้ขยันอาบมากหน่อยเนื้อตัวจะได้ไม่มอมแมม จะได้สะอาด”
“พี่เอย์ครับ??” ผมเริ่มขมวดคิ้ว คือกำลังงงพี่เอย์พูดเรื่องอะไร
“และสุดท้าย เวลามึงกินข้าวให้เลือกกินแต่อาหารดีๆแบบที่มึงทำให้กูกินนะ อย่ามีแต่ซื้อกับข้าวถุงมึงบอกเองนี่ว่าแบบนั้นผงชูรสเยอะ เพราะฉะนั้นถ้าเป็นไปได้ก็พยายามทำกินเอง”
“พี่เอย์ พี่เป็นอะไ-” พี่เอย์ส่ายหัวเบา ๆ ใช้ปลายนิ้วโป้งไล้ที่ริมฝีปากผมบอกให้รู้ว่าอย่าเพิ่งถามอะไรมากตอนนี้ ดูเหมือนมันกำลังอยากจะพูดอะไรบางอย่างต่อ ทั้งที่ผมนี่มีแต่คำถามเต็มหัวไปหมดแต่ก็จะรอฟังมันก่อน พี่เอย์จูบลงที่ปลายจมูกผมเบา ๆก่อนทอดสายตามองผมอย่างที่ผมเองก็บอกไม่ถูก
“ปิงครับ.....” เสียงมันสั่นเครือ มือมันยิ่งสั่นกว่าเสียงเยอะคล้ายคนทำอะไรไม่ถูก มันลูบแก้มผมลูบแล้วลูบอีก เสียงหัวใจมันเต้นดังมาก ผมขมวดคิ้วนิด ๆ กำลังรอฟังว่ามันจะพูดเรื่องอะไร พี่เอย์ต้องเป็นอะไรสักอย่าง ตาแดงก่ำ นัยน์แววตามีแต่ความเศร้าสร้อยและสั่นไหว จนผมนี่สังเกตได้เลย พี่เอย์กดปลายจมูกโด่งลงที่แก้มผมอีกครั้งก่อนที่มันจะขยับริมฝีปากพูดในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ฟัง
“พรุ่งนี้กูจะไปเรียนต่อนะ”
ตึกสูงเสียดฟ้ามองจากผืนดินธรรมดาตรงนี้คล้ายมันโอบล้อมดวงดาราที่อยู่ไกลแสนไกล ดวงจันทร์วันนี้ช่างห่างไกลจากมือผมมากมายเหลือเกินจริงๆ.....เกินเอื้อมคว้า
หัวใจดวงเล็กดิ่งวูบ โลกทั้งโลกคล้ายพังทลายและแตกสลายลงต่อหน้าต่อตา สมองที่แม้จะเชื่องช้าของผมแต่ก็ประมวลผลได้ในทีนทีกับเรื่องที่มันพูดกับผมก่อนหน้า เรื่องกินข้าว เรื่องขับรถ เรื่องอาบน้ำ เรื่องอาหาร นี่คือคุณกำลังบอกผมไว้เพื่อทิ้งท้ายอย่างนั้นหรือ??
ผมนอนแน่นิ่งไม่ขยับแม้ว่าจะอยากหนีไปให้พ้นจากความจริงตรงนี้
ใครกันที่บอกว่าจะไม่ยอมปล่อยมือ??
ใครกันที่บอกผมมาตลอดว่าจะเรียนที่เมืองไทย
ใครกันที่บอกให้ผมสัญญาว่าถึงแม้เราจะเจออุปสรรคมากมายแค่ไหน เราสองคนจะจับมือกันไว้ ไม่มีวันปล่อยไป
ใครกัน??
ใครคนนั้น....
ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของมัน แววตาที่ดูแวบเดียวก็รู้เลยว่าทุกข์ใจมากมายขนาดไหน พี่เอย์สอดมือเข้ามาที่ท้ายทอยผม มันก้มเอาหน้าผากชิดลงมาอีก รอยยิ้มขมขื่นถูกจุดอยู่ที่ริมฝีปากมันก่อนที่คำพูดที่ทำให้ผมต้องแปลกใจยิ่งขึ้นไปอีก เอ่ยขึ้น
“เร็วไปหน่อยใช่ไหม....แต่ตั๋วเครื่องบินก็ตีวันที่ไว้เป็นวันพรุ่งนี้แล้ว”
อะไรคือพรุ่งนี้? อะไรคือที่บอกว่าพรุ่งนี้จะไปเรียนต่อ??
คือมันอะไรเหรอ คือที่ไหน?ยังไง?แล้วทำไมถึงได้รวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทันแบบนี้ ผมมองหน้ามัน พี่เอย์เหมือนคนที่กำลังร้องไห้ เพียงแต่ยังไม่มีน้ำตาไหลตกลงมาแค่นั้น คงจะเหมือนกับตัวผม เราสองคนน้ำตาตกลงที่ก้นบึ้งของหัวใจ
“พี่เรียนปีสี่แล้วก็ใกล้จะจบแล้วสิครับ จะทำงานเลยเหรอ หรือว่าจะเรียนต่อที่ไหนก่อน”
“ต้องเรียนต่อดิ น่าจะอ่ะนะ”
“ต่างประเทศเหรอพี่”
“ไม่หรอก กูคิดว่าจะสอบเรียนต่อในเมืองไทยนี่แหละ น่าจะเป็นที่เดิมไม่งั้นก็อีกที่นึง คิดๆไว้อยู่เหมือนกัน”
“กูเรียนจบแล้วนะปิง สบายใจโคตรเลยว่ะ”
“พี่เอย์จะเรียนต่อเลยไหมครับ หรือจะทำงานก่อน”
“เรียนดิ สมัครเอาไว้แล้วเหลือแต่รอไปสอบนี่แหละ มึงล่ะต่อไหน อีกสองปีก็จบตรีแล้วนี่”
“ครับใช่ พี่เอย์ก็เรียนสองปีเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ปอโท”
“หึหึหึ จบพร้อมกันนะ จบแล้วแต่งเลยใช่ไหม”
ผมยกมือขึ้นค่อยลูบจับใบหน้ามันขณะที่มันเองก็ลูบแก้มผม สายตาที่เราสองคนมองกันต่างก็รับรู้ความรู้สึกของกันและกันได้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมถามพี่เอย์จะบอกอยู่เสมอว่าจะเรียนต่อในไทยไม่ไปที่อื่นแน่นอน จนกระทั่งที่เราไปเที่ยวเขาใหญ่มันก็ยังบอกย้ำเองว่ามันจะเรียนต่อที่นี่ สมัครไว้แล้ว
แต่วันนี้....มันบอกว่าจะไปเรียนต่อ
ได้โปรดเข้าใจกู นั่นคือคำที่มันอยากบอกกับผมเหลือเกิน ผมรู้....
ผมรู้แล้วว่าพี่เอย์ต้องเจอกับอะไรตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ในวันที่พี่เอย์หายไปแล้วกลับมาแต่ละทีคือมีแต่ความเครียด พอผมถามมันก็ส่งรอยยิ้มมาให้ ผมน่าจะรู้ดีว่ารอยยิ้มแบบนั้นของมันคือรอยยิ้มที่ฝืนใจมันมากแค่ไหน ในที่สุดผมวาดวงแขนโอบรอบตัวมันไว้ตบหลังมันเบา ๆ เพื่อปลอบใจ
ผมรู้....ผมรู้ว่าพี่ต้องเจออะไรมาหนักหนาแค่ไหน ครอบครัวของพี่ กับเรื่องราวของเรา
ผมอยากให้มันรู้ว่าผมคนนี้เข้าใจ...ผมเข้าใจดี
พี่เอย์จ้องหน้าผมนิ่งในดวงตาคือเต็มเปี่ยมไปด้วยความเสียใจ ก่อนที่มันจะเอ่ยคำพูดสุดท้ายที่ทำให้แม้แต่ตัวมันเองก็กลั้นหยาดหยดน้ำตาไว้ไม่อยู่
ถ้อยคำสั่นเครือถูกคั้นออกจากหัวใจที่แตกสลาย
“ไม่ต้องรอกู ถ้ามึงเจอใครที่ดีกว่าอย่าปิดโอกาสตัวเอง”
คุณเชื่อไหม.....ความรู้สึกของคนเป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ก็จริง แต่เวลาที่มันแตกสลายหรือพังทลายลง มันช่างเจ็บปวดรวดร้าวและทรมานมากมายเหลือเกิน คำพูดสุดท้ายที่พี่เอย์พูดออกมาไม่ต้องให้ใครแปลก็พอรู้ ว่าเป็นมัน...ที่คิดจะปล่อยมือจากผมแล้ว
“คืนนี้ของเรา ถ้ามึงไม่เต็มใจ.....กูจะไม่ทำ”
-
http://www.youtube.com/v/sh6k1sq0stk
“คืนนี้ของเรา ถ้ามึงไม่เต็มใจ.....กูจะไม่ทำ”
ผมหลับตาลงแน่นทันทีที่มันพูดจบ มันเปิดโอกาสให้ผมได้เดินจากไปทั้งๆที่เราสองคนยังรู้สึกดี ๆ ต่อกัน ผมรู้ว่าถ้าผมลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากมันตอนนี้มันเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรั้งผมไว้อยู่แล้ว พี่เอย์จ้องผมนิ่งงัน มันใช้มือเกลี่ยไรผมนุ่มของผมแล้วก้มจูบลงมาที่ขมับ จูบซ้ำๆย้ำอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งที่สุดแล้วผมรู้ว่ามัน กำลังจะลุกออกจากตัวผม
ทุกอย่างของเราในคืนนี้คงจะจบลงแล้วจริง ๆ ถ้าหากว่าผมจะไม่ยกสองมือขึ้นคล้องลำคอมันไว้แล้วโน้มตัวขึ้นไปเอียงศีรษะแตะจูบลงที่ริมฝีปากมัน พร้อม ๆ กับดวงตาที่ปิดลงและหยดน้ำตาไหลตกลงมาที่ข้างแก้ม
พี่เอย์รับจูบจากผมทันที เราสองคนไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกันมากมายอีกแล้ว คืนนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายระหว่างผมกับมัน สิ่งที่มันและผมเฝ้ารอมาตลอด ผมจะทำให้เป็นคืนวันที่น่าจดจำที่สุดของสองเรา
ท่วงทำนองแห่งรักถูกจุดขึ้นแล้ว
บทประพันธ์ที่ทั้งหอมหวานและขมขื่นกำลังถูกบรรเลง
ร่างกายของคนสองคนกอดรัดกัน ทั้งความรัก ความซาบซึ้ง ความเสน่หา ถูกขับขานเป็นบทเพลงแห่งความรักและการพลัดพราก
เตียงใหญ่ไหวเอนไปตามแรงแห่งรักของสองร่างที่อยู่ด้านบน ผมแทบลืมหายใจตอบรับความรู้สึกทั้งหมดของมัน เราสองโรมรันพันตูจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน ร่างกายแทบทุกส่วนสัดสัมผัสซึ่งกันและกันแนบชิด สองมือที่กอดรัดตัวมันไว้จนแน่นสัมผัสปะป่ายไปทั่วทุกสัดส่วนเพียงแค่หวังจะให้ร่างกายจดจำสัมผัสเหล่านี้ให้ได้มากที่สุดก็แค่นั้น ห้องทั้งห้องกลายเป็นร้อนเร่าราวเปลวเพลิงแผดเผา เสียงหอบหายใจระหว่างเราสองดังระงม พี่เอย์แทรกกายเข้ามาขณะที่ร่างกายผมพรักพร้อม
“ฮ..อ๊าา.....” อารมณ์ความรู้สึกส่วนลึกไม่จำเป็นต้องเก็บกักไว้อีกต่อไปแล้วผมครางเสียงหลงเมื่อทุกอย่างเข้าที่ ร่างกายใหญ่โตสอดแทรกเข้ามาจนสุดพี่เอย์ก้มลงมาจูบปิดริมฝีปากผมไว้ทันทีความรู้สึกหวิวไหวไปกับรสสัมผัส เสียงครางต่ำๆของมันปลุกเร้าความรู้สึกด้านมืดในกายผมทุกอย่างให้ตื่นขึ้น ความรู้สึกสองเราร้อนแรงปานไฟโหมกระพือ
“ฮ..อื้ออ....” เสียงผมครางหอบระบายอารมณ์ เรี่ยวแรงที่มีถูกลิดรอนไปจนหมดเมื่อลมหายใจถูกช่วงชิงไปไม่รู้ต่อกี่หน พี่เอย์จูบซ้ำแล้วซ้ำอีกราวกับว่าจะให้ผมตราตรึงความรู้สึกในค่ำคืนนี้ฝังลึกไว้ในความทรงจำ ผมรู้มันทุ่มเกินร้อยไม่ต่างอะไรกันกับผม ยิ่งรู้ว่าคืนนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของเราสอง ผมและมันต่างใส่กันแบบไม่มียั้ง ไม่มีกั๊ก ทุกอย่างคือจัดเต็มมากจริง ๆ
“พ...พี่เอย์...” เสียงผมขาดๆหายๆไปตามแรงกอดรัดของกายแกร่งด้านบน ร่างกายเราสองคนเชื่อมต่อกัน จุดสัมผัสช่างเร่าร้อนทุกอย่างของมันและผมเสียดสีตอดรัดและกำลังจะถูกระเบิดออกมา จังหวะที่ถูกเร่งให้เร็วและถี่ขึ้น เหงื่อเม็ดโป้งผุดพรายขึ้นที่ใบหน้าเราสอง ขณะที่มันใช้ปลายนิ้วปาดออกให้อย่างทะนุถนอมจูบซับไม่รู้กี่หนต่อกี่หน ดวงตาที่จ้องมองลงมาเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่ลุกโชน ร่างกายเคลื่อนไหวอยู่ไม่หยุด ผมเอื้อมมือขึ้นไปแตะประคองใบหน้ามัน จดจำรายละเอียดทั้งหมด พี่เอย์หอบหายใจแรงมาก มือผมสอดเข้าที่กลุ่มผมนุ่มของมันแล้วกดใบหน้าคมคายลงมารับจูบที่ผมตั้งใจจะมอบให้
จูบนี้ที่ผมจะให้มันจดจำผมได้...................................ตลอดไป
เสียงเราสองคนครางเครือด้วยความเสียวกระสันและรัญจวนดังสะท้อนไปทั่วทั้งห้อง มันกอดผมราวกับกลัวว่าผมจะหายไปจากอ้อมแขนของมัน ขบเม้มตีตราไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างกาย ไม่มีส่วนไหนหลุดรอดไปจากเรียวลิ้นร้อนร้ายกาจได้เลยแม้แต่น้อย ร่างกายเราสองถูกพลิกแพลงสารพัดท่าทางเพื่อตอบรับความรู้สึกในทุกส่วนของกันและกัน
“อ่ะ...อ๊าา....” ผมจิกหัวมันแน่น ร่างกายเกร็งไปจนสุด บทเพลงรักที่มันปรนเปรอให้ทำให้ผมทั้งมีความสุขและกลัว ผมไม่มีทางหลับตาลงได้สักวินาที ผมจะจดจำและมองดูค่ำคืนนี้ของเราไว้ไม่ให้หลุดลอดไปได้แม้แต่วินาทีเดียว ร่างกายของสองเราที่หลอมรวมเป็นหนึ่งผมกอดรัดมันไว้แนบอกขณะที่มันเองก็ไม่ต่าง พี่เอย์เร้าทุกอย่างให้เร็วและถี่ขึ้น เสียงน่าละอายดังสะท้อนไปทั่วทั้งห้องทั้งผมทั้งมันต่างไม่มีหยุดยั้งกันไว้อีกต่อไปมันกำลังจะพาผมขึ้นไปเหยียบถึงเส้นขอบฟ้า ผมเกร็งไปทั้งร่างจิกต้นแขนมันลากจนเป็นรอยยาว
“ฮ..อ๊าา พะ....พี่เอย์....” ผมครางลั่นระบายความกระสัน เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างแตะถึงเส้นสูงสุดของอารมณ์ พี่เอย์ขยับตามอีกไม่กี่ครั้งมันก็ตามผมมาติด ๆ ค่ำคืนนี้ของเรากับบทรักที่แสนยาวนานเมื่อทุกอย่างจบลง ผมและมันจ้องตากันนิ่ง แววตาของมันที่มีแต่เงาสะท้อนของใบหน้าผม แค่ผมคนเดียวเท่านั้น ถ้าผมคนนี้อ่านไม่ผิด นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของมัน.......เต็มเปี่ยมไปด้วยคำว่า ‘รัก’
พี่เอย์เลื่อนตัวขึ้นมากระซิบชิดที่ริมหู ถ้อยคำที่ผมคนนี้แม้ตายก็ไม่ขอลืม
“รักมึงนะ”
น้ำตาหนึ่งหยดไหลตกลงมาที่ข้างแก้ม วันนี้เวลานี้ คำๆนี้เป็นของผมแล้ว คำที่ผมขอให้มันพูดมาตลอด แต่มันเลือกที่จะมาพูดกับผมในวันนี้ วันสุดท้ายที่เราสองคนจะได้ใช้เวลาร่วมกัน ผมไม่โกรธมันนะ ผมเข้มแข็ง แค่ได้ยินคำๆนี้ผมก็พอใจและมีความสุขมากแล้ว พี่เอย์กดจูบลงมาที่เปลือกตาผมซับรอยน้ำตาทุกหยาดหยดที่กำลังไหลล้นเอ่อออกมา
“ผม...ฮึกก..ก็รัก..ฮอึกก...รักพี่...ฮืออ...” ถ้อยคำที่ผมตั้งใจจะเอ่ยกับมันในวันนี้ ในที่สุดผมคนนี้ก็ได้พูดออกไป แม้จะเป็นคำพูดที่ขาดๆหาย ๆ แต่ผมรู้ว่ามันได้ยินชัดเจนและแน่นอน พี่เอย์กดหน้าผากของมันลงมาจนชิด ลูบแก้มผม เอ่ยเสียงสั่นพร่าไม่ต่างกัน
“อย่าร้องไห้” คำพูดแผ่วเบาปานกับคนกำลังจะขาดใจของมันทำให้ผมทำนบน้ำตาแตกทะลักลงอีกครั้ง สะอื้นไห้แทบขาดใจ ไม่รู้ตัวเองดีใจ เสียใจ หรือกำลังหวาดกลัว สองมือของเราประสานกันไว้จนแน่นราวกับว่าถ้าผมปล่อยมือนี้ออกไปแล้วจะไม่มีวันคว้ากลับมาได้อีก ผมจะมองหน้ามันไว้อย่างนี้ ผมจะไม่หลับผมจะกอดมันไว้จนถึงเช้า พี่เอย์จะต้องอยู่กับผมให้นานที่สุด เวลาที่เราสองคนจะได้ใช้ร่วมกัน ลมหายใจของผมและของมัน ผมอยากบอกให้มันรู้ว่าถึงตัวเราจะอยู่ห่างไกลแต่หัวใจของผมจะวางเอาไว้อยู่ข้างๆมันเสมอไม่ว่าที่แห่งใดในโลก หัวใจของผมจะติดตามมันไปทุกหนทุกแห่ง เพราะผมสัญญาไปแล้ว ว่าผมจะไม่ปล่อยมือนี้ของมัน
...ผมสัญญาไว้แล้ว...
พี่เอย์....ผู้ชายคนแรกในหัวใจและจะเป็นคนสุดท้ายในชีวิตของผม
ผมขยับตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้า รู้สึกถึงแสงสว่างที่ลอดมาจากม่านหน้าต่างสีครีมสวย ปัดป่ายมือไปข้างๆ แต่ที่นอนคือว่างเปล่า เนื้อตัวทำไมรู้สึกปวดเมื่อยไปหมด ผมพยายามกระพริบตา ความรู้สึกที่ว่าทำไมเปลือกตาผมหนักอึ้งแบบนี้ย้อนกลับมา สมองกำลังถูกประมวลผลเริ่มขยับเข้าที่ ความทรงจำเรื่องเมื่อคืนทั้งหมดไหลกลับเข้ามาในหัว ถ้อยคำสำคัญราวกับแผ่นหนังที่ถูกรีเพลซ้ำแล้วซ้ำอีก
“พรุ่งนี้กูจะไปเรียนต่อนะ”
“เร็วไปหน่อยใช่ไหม....แต่ตั๋วเครื่องบินก็ตีวันที่ไว้เป็นวันพรุ่งนี้แล้ว”
ผมลุกจากที่นอนทันที เจ็บแปลบเข้าที่สะโพกแต่ช่างมันก่อนผมจะต้องลุกขึ้นแล้วเดินออกไปหามัน คำว่า ‘พรุ่งนี้’ คือก็ยังไม่แน่ว่าจะเป็นช่วงไหน อาจจะเป็นเย็น ๆ ค่ำๆ หรือ ดึกๆ
อย่างน้อย....ให้ผมได้ไปส่ง
อย่างน้อย....ให้ผมได้บอกลาพี่ก่อนสักคำ
และอย่างน้อย....ให้ผมได้จูบลาแล้วกอดพี่อีกสักครั้ง
อย่างน้อย....
อย่างน้อยๆ........
ก่อนที่เราสองคนจะจากกันไปไกลแสนไกล ยังไม่ได้แม้แต่ถามกันด้วยซ้ำว่ามันจะไปที่ไหน ไปนานแค่ไหน
กี่วัน?
กี่เดือน??
หรือกี่ปี???
ผมลากขาออกมาถึงด้านนอก กวาดตามองทั้งห้องคือว่างเปล่า ลองเดินไปเปิดดูที่ห้องนอนเล็กบางทีมันอาจจะนั่งรื้อของเล่นแปลกๆของมันอยู่ในนั้น เอ๊ะหรือว่าจะอยู่ที่ห้องน้ำ มีบางครั้งพี่เอย์ก็ออกมาเข้าห้องน้ำที่ด้านนอก หรือว่าจริง ๆ แล้วมันกำลังทำอาหารไว้ให้ผมอยู่ในห้องครัวเมื่อกี้ที่ผมเดินผ่านมามันอาจจะกำลังก้มเอาของอยู่ก็ได้
ผมเดินตามหามันจนทั่วไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ...ตามหา...ฮอึกก...พี่เอย์ของผม
.....ทั้งที่ผมก็รู้อยู่แล้วว่าทุกอย่างตอนนี้คือมันสายไปหมด ทุกอย่างคือว่างเปล่าและไม่มี....ไม่มี
....ไม่มีพี่เอย์อยู่ตรงนี้กับผมอีกแล้ว....
....ไม่มีอีกแล้วจริง ๆ....
ร่างกายผมเจ็บร้าวไปทั้งตัวแต่ยังไม่เท่าหัวใจที่แตกสลายและพังทลายแหลกลงไม่มีชิ้นดี ผมเดินอย่างคนหมดอาลัยไปที่โต๊ะอาหารในห้องครัว มีฝาชีเล็กๆครอบบางอย่างไว้ ผมมือสั่นกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อเปิดดูแล้วเห็นว่าภายในนั้นมีอะไร...
เป็นข้าวผัดกุ้งสีดำๆด่าง ๆ โปะหน้าด้วยไข่ดาวไหม้ๆวางไว้ให้ ซึ่งแค่ดูก็รู้แล้วว่าเนื้อข้าวนั้นแฉะมากมายแค่ไหนมะเขือเทศที่หั่นขาดบ้างไม่ขาดบ้างวางไว้ข้างกัน บกัแผงยาพาราและแก้วน้ำที่รินเตรียมไว้ให้จนจะล้นแก้ว
ทั้ง ๆ ที่มันไม่เคยทำอาหารเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ทั้งๆอย่างนั้น.....ก็ยังจะทำวางไว้ให้ผม
ผมทรุดตัวนั่งลงที่โต๊ะอย่างหมดแรง แค่นยิ้มสมเพชให้กับตัวเอง ผมมันยิ่งกว่าคนบ้า น่าสมเพชนัก ทั้งที่ปกติแล้วทุกวันผมจะตื่นเช้ามาก ไม่เคยมีสักครั้งที่มันจะตื่นก่อนผม แต่วันสำคัญที่สุดแบบนี้ ผมทำไมถึงไม่ตื่น ทำไมต้องเป็นผมที่ตื่นมาไม่ทันอะไรเลยสักอย่าง
.....ยังไม่ทันได้ทำอะไรสักอย่างเลยจริงๆ.....
ผมฟุบลงร้องไห้อยู่ข้าง ๆ จานอาหารพวกนั้น ผมร้องไห้จนผมพอใจก่อนที่จะยกมือขึ้นเช็ดคราบรอยน้ำตาแล้วหยิบช้อนที่ถูกเตรียมวางไว้ให้ตักกินอาหารในจานจนหมด ผมทั้งกินทั้งร้องไห้ ความรู้สึกที่ว่ารสชาติเป็นอย่างไรนั้นผมไม่รู้เลย ก้มลงมองดูชุดที่ตัวเองสวมอยู่ตอนที่เดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งนี่คือชุดของพี่เอย์ เมื่อคืนผมหลับไปในอ้อมกอดของมันพี่เอย์ลุกขึ้นมาจัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมตอนไหนนี่ผมก็พลาดไปอีก ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของตัวเองเก็บห้องของมันให้เรียบร้อย ห้องที่ผมคนนี้คงไม่จำเป็นต้องเข้ามาอีกแล้ว โต๊ะทำงานตัวที่มันชอบนั่งทำเสมอ ผมลูบมือลงที่โต๊ะอย่างอาลัยรูปถ่ายของมันกับพี่ชายถ่ายไว้คู่กัน ขณะสายตาสะดุดกับอะไรบางอย่างใกล้กันนั้น ที่ๆเมื่อก่อนมันจะวางเงินห้าใบไว้ให้ผมเสมอ โพสอิทสีเขียวถูกแปะชื่อผมไว้ ผมหยิบขึ้นมาดู
บัญชีเงินฝากหนึ่งเล่มกับกุญแจห้องมันพวงเก่ารูปปลาโลมาสีฟ้าที่ผมชอบดึงหางมันเล่น พี่เอย์วางสองสิ่งนี้ไว้คู่กัน ผมรู้ว่ามันหมายความว่ายังไงเพราะนั่นเป็นสมุดบัญชีที่เป็นชื่อของผม แต่ยอดเงินในบัญชีสูงมากจนน่าตกใจ ไม่มีข้อความอะไรทิ้งไว้อีกผมพลิกโพสอิทดูเป็นรอบที่สิบดูแล้วก็ดูอีก กระดาษโน๊ตแผ่นเล็กนิดเดียวจริง ๆ พลิกหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอข้อความอื่นเลย นอกเสียจากชื่อของผม
‘ปิง’
คำๆเดียวกับเชือกรัดข้อมือที่มันซื้อและใส่ให้ผมที่อัมพวานั่น ตอนนี้ผมเองก็ยังใส่ไว้ ในแท่งแก้วเล็กๆมีเมล็ดข้าวสารที่ลอยน้ำเขียนชื่อว่า ‘ปิง’
“พี่ชอบผมเหรอ”
“มึงอยากรู้คำตอบจริงเหรอ”
“ครับ”
“งั้นเข้ามานี่ ขยับมาใกล้ ๆ”
5
4
3
2
1
“ไม่-ได้-ชอบ”
“ใช้งานมึงได้ทั้งวัน มึงคิดเท่าไหร่”
“เฉพาะกู แค่กูคนเดียว กับเวลาตลอดทั้งวันของมึง”
“พี่เอย์ครับ พี่รักผมใช่ไหม”
“กูคิดว่าสำหรับมึง มันคงเกินคำว่ารักไปแล้ว กูเลยไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาพูดกับมึงดี”
“หมาปิง มาอยู่ด้วยกันเลยดีไหม”
“พี่เอย์ พี่ทำไมไม่เคยบอกรักผมเลยอ่ะ”
“ทำไม มึงอยากฟังเหรอ”
“อื้อๆ”
“งั้นขยับมานี่ ใกล้ๆ”
“เอียงหูมา”
“ฟู่ววว~”
“พี่เอย์ครับ ถ้าพี่ได้ผมแล้วพี่ยังจะเป็นพี่เอย์คนเดิมของผมอยู่ไหม”
“ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป กูก็ยังจะเป็น ‘พี่เอย์’ คนเดิมของมึง กูสัญญา”
“สัญญากับกูว่าจะไม่ปล่อยมือนี้ เราจะจับกันไว้จนถึงที่สุด........สัญญาได้ไหม”
“ผมสัญญา”
“รักมึงนะ”
“ผม..ฮึกก..ก็รัก..ฮอึกก...รักพี่...ฮืออ...”
ผมลากขาเข้าห้องด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งและเหนื่อยล้า ห้องเล็กๆที่เป็นของผม ห้องที่ผมใช้ซุกหัวนอน ห้องที่ผมใช้นั่งเขียนโปรแกรมหาเงิน และเป็นห้องที่เหมาะสมกับคนธรรมดาอย่างผมที่สุดแล้ว ผมทิ้งตัวลงที่พื้นนั่งพิงผนังไว้อย่างคนที่หมดแล้วซึ่งหัวใจ ตลอดเจ็ดเดือนที่เราสองคนรู้จักกันมันเหมือนกับว่าผมได้ฝันไป คนที่อยู่ในที่สูง คนที่อยู่บนฟากฟ้า คนที่เกิดมาเพื่อให้เราทำได้แค่ ‘รัก’ คนๆนั้นไม่มีวันเดินดินลงมาอยู่เคียงข้างผมได้ ผมซบใบหน้าลงที่ฝ่ามือร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง ผมไม่เข้าใจ ทำไมพี่ต้องไป ทำไมพี่ต้องทิ้งผม ทิ้งกันทำไม ทำไมคนที่ปล่อยมือไปคือพี่ ทำไมกัน ทำไมถึงทำอย่างนั้น ผมเฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมร้องไห้จนน้ำตาเหือดหายไปเอง
ในที่สุดความคิดตกตะกอนลงในหัวใจ ผมพยายามตั้งสติ บอกกับตัวเองว่าพี่เอย์กำลังทำเรื่องราวดี ๆ ก็แค่ไปเรียนต่อไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยเราสองคนยังติดต่อกันได้ไม่ใช่เหรอ จะโทรหากัน ไลน์หา วีดีโอคุย ยังไงก็ยังสามารถติดต่อกันได้ โลกเดี๋ยวนี้ก้าวไกลไปถึงไหนแล้ว แค่ผมมีเบอร์โทรมันผมก็สามารถคุยกับมันได้ในทุกๆวัน ผมจะรับทำงานเยอะๆทำให้เยอะขึ้นอีกเป็นเท่าตัว จากที่เคยนอนเที่ยงคืนตีหนึ่ง ผมจะเปลี่ยนไปนอนตีสาม เขียนโปรแกรมให้เยอะขึ้นจะได้มีเงินไว้จ่ายค่าโทรศัพท์ที่เพิ่มสูงขึ้น
พี่เอย์ไปเรียนต่อที่ไหนนะมันไกลจากเมืองไทยมากไหม กี่กิโล กี่ร้อยกี่พันไมล์ ผมจะอดทน พี่เอย์จะต้องกลับมาถึงแม้ว่ามันจะบอกกับผมว่า ‘ไม่ต้องรอ’ แต่ผมก็จะรอ ผมเก่งนะ ผมอดทน ผมไม่ร้องไห้หรอก ผมจะต้องเข้มแข็ง เดี๋ยวพี่เอย์เห็นแล้วจะไม่สบายใจ ผมจะต้องบอกกับมันว่าผมดีใจกับมันต่างหากที่มันจะไปเรียนต่อ ไม่นานหรอกไม่ใช่เหรอ มันจะกลับมาหาผมทุกเดือนก็ยังได้เลย พี่เอย์มีตังค์ตั้งเยอะ จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น
ผมล้วงมือถือขึ้นมา กำไว้แน่นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ตื้อและตันไปหมด ในที่สุดหมายเลขที่โทรหาผมทุกๆคืนก่อนนอนก็ถูกเชื่อมต่อ ใจผมจดจ่ออยู่กับเสียงตอบรับในสายนั่น ขอให้เป็นเสียงพี่เอย์ทีเถอะ ผมขอโอกาสอีกสักครั้ง มีหลายสิ่งหลายอย่างอยากจะถาม ให้โอกาสผมได้บอกลามันสักครั้งก่อนที่เราสองคนจะห่างกันแสนไกล
....ได้ไหม.....แค่ครั้งเดียว....
V
V
V
V
V
V
v
‘หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ Sorry, the number you have dialled is not available’
.....ขอเพียงให้เวลาพูดจาสักคำ
แล้วจะจดจะจำจากวันนี้จนตาย
....อยาก.....จะร้องไห้
อยากให้เวลาเดินช้า ๆ ขอเวลาสักหน่อย
อยากมองหน้ากัน อยากหยุดวันเวลานี้ไว้
นานเท่านานก่อนเธอต้องไป......
Tbc.
# ตอนต่อไปน่าจะเป็นพาร์ทของพี่เอย์นะคะ (ยังไม่ชัวร์) แต่เดี๋ยวลองเอามาเทียบกันดูระหว่างพี่เอย์กับปิง คุณคิดว่าใครที่เจ็บมากกว่ากัน T____T
# :call: :call: โกรธเราไหมคะ? มีใครเสียน้ำตาบ้างไหม? คือซีนอารมณ์ดราม่าแบบนี้เขียนยาก จะเขียนอย่างไรให้คนอ่านเข้าถึงนี่คือเป็นโจทย์ใหญ่มากของนักเขียน ถ้ามีใครสักคนบอกว่าอ่านแล้วได้อารมณ์มาก หน่วงมาก น้ำตาซึม หรือร้องไห้ นี่คือเรากราบขอบคุณมากค่ะ(คนเขียนซาดิตเนาะ)
# ไม่รู้ว่าจากตอนนี้ไปจะยังมีคนตามอ่านกันอยู่ไหม แต่อยากให้เป็นกำลังใจและเอาใจช่วยทั้งปิงและพี่เอย์ไปด้วยกันนะ ไม่นานค่ะ ทุกอย่างจะค่อย ๆ ผ่านไปและดีขึ้น ปิงได้ไฟท์กับคุณหญิงแม่แน่แต่คือต้องรอให้น้องปิงโตขึ้นอีกนิดก่อน
# ขอบคุณทุกท่านมากค่ะสำหรับกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรกและเพิ่งมาอ่าน อยู่ด้วยกันต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้เราด้วย^^ :mew1:
-
:sad4: :o12: สงสารหมาปิง สู้ๆนะ รอพี่เอย์กลับมา :mew4: :mew6:
-
เศร้าจุง
-
โอ้ยๆ หมาปิงต้องสู้กับคุณแม่หรอคะ ฉากนี้เศร้าแน่ๆ
ขอพาร์ทหนูปิง แล้วตอนพิเศษเป็นพาร์ทพี่เอย์ยาวๆดีกว่าค่ะ ฮาาาา
....
เปลี่ยนใจละ ขอตอนหน้าพี่เอย์แล้วต่อด้วยหนูปิงดีกว่า (มันเลือกยากเจรงๆๆๆๆๆๆๆๆ)
**************
สงสารหนูปิงมากๆเลย ฮืออออออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เราร้องไห้ค่ะ น้ำตาหยดแหมะ ถือเป็นการยืนยันว่าเขียนตอนนี้ได้ดีจริง ๆ
-
ดราม่ามาก อ่านแล้วจะร้องไห้ ซิกๆ :mew4:
สงสารทั้งพี่เอย์ทั้งหมาปิง :hao5:
ขอให้การกลับมาเจอกันครั้งหน้า ยังรักกันอยู่นะ กว่าจะเจอกันคงผ่านไปหลายปี :katai1: :ling2:
อยากให้ปิงเอาคำดูถูกแบบผู้ดีของคุณหญิงมาเป็นแรงผลักดันให้ปิงไต้เต้าขึ้นให้ฐานะที่ใกล้เคียงกันนะ เพื่อจะได้ไม่ถูกดูต่ำต้อยอีก
-
หัวใจรับไม่ไหว ฮืออออออออออออออออออ
-
โกรธสิคะ ทำไมทำกับปิงแบบนี้
มีอะไรทำไมไม่พูด แล้วทีนี้มาบอกจะไปเรียนต่อ ไม่ต้องรอ????คืออะไร????
ตอนไปก้อไม่มีคำลา ดีจริงๆ!!!!!!!!
สงสารหมาปิงสุดหัวใจ เราไม่รู้หรอกว่าพี่เอย์จะเสียใจมากหรือเปล่า
แต่อยากบอก หนูปิงของพี่เสียใจมากกว่า ที่ไม่รู้อะไรเลยว่าเหตุผลเป็นเพราะอะไรถึง
ต้องไปเรียนต่อ
ตอนนี้ นอยยยยยด์!!!!!!! มากๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอทิชชู่........ :'(
-
ใครร้องไห้ :sad4: ไม่มี้~ ~ ไม่มีอ่ะ!! โอ้ยยย! จมูกตันไปหมดแล้วหายใจไม่ออก
คนเขียนก็ทำกันได้เนอะจะเศร้ากันอีกกี่ตอนนี่ครับ
แต่ขอบอกนะว่าตอนนี้ก็เขียนได้ดีจริงๆ สงสารทั้งคู่ ปิง :L1:พี่เอย์
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
น้ำตาไหล :sad11: :sad11: :sad11:
-
พิมพ์อะไรไม่ออก ไปร้องไห้แปบ :o12:
-
เรียนคุณคนแต่ง
ตอนนี้ยอมรับเลยคืออ่านไม่เต็มบทยังทำใจไม่ได้ บทนี้อ่านแล้วกระชากอารมณ์จริงๆ ถ้าอารมณ์ไม่คงที่มาอ่านมีร้องแน่ๆ เราเลยพักไว้ก่อนฮ่าๆ รอแข็งแกร่งจะอ่านเต็มบทเลย แต่ก็ยอมรับและอยากดูเหตุผลของพี่เอย์ที่ตัดสินใจไปแบบนี้ ส่วนหนึ่งเราว่าน่าจะมีเหตุมาจากคุณแม่หรือไม่อันนี้ต้องรอดูตอนต่อไป เสียใจที่เอย์ตั้นจากไปโดยไม่บอกปิงล่วงหน้าให้ทำใจ แต่ก็อาจจะดีคือจากในวันนี้ ยังมีโอกาสได้กลับมา และพิสูจน์ความรักระหว่างสองคนว่าจะมันคงต่อกันไหม ที่พี่เอย์มันบอกว่า ถ้าเจอใครใหม่อย่าปิดกั้นหัวใจตัวเอง คงเผื่อใจเจ็บไว้แล้วสินะ
ส่วนหมาปิงน่าสงสาร อุปสรรคของความรักเยอะ ทั้งฐานะ เพศ สังคม ไม่มีอะไรคู่ควรกับเอย์แต่ ปิงเป็นคนจิตใจดี หวังว่าการจากกันครั้งนี้ ปิงคงจะโตขึ้นอีกเยอะ ความอดทนและมั่นคงในรักเท่านั้นที่จะทำให้สมหวังในรักครั้งนี้เอาใจช่วยหมาปิง อยากบอกปิงว่า เจ็บแต่ไม่จบ นะ
การเดิมพันความรักครั้งนี้ของทั้งคู่ผลลัพท์มันจะหอมหวานใช่ไหมครับคนแต่ง
ปล. อารมณ์ส่วนตัวอยากกระทืบเอย์ตั้นมากๆ :z6: :beat:
ปล.ไหนบอกไม่ดราม่ามากไง :katai1:
-
คนเราหากเป็นคู่กันแล้ว คงไม่แคล้วกันหรอก
-
เป็นมาม่าที่มีน้ำตาหยดเต็มถ้วยเลยจริงๆ จะขาดใจตายแทนท้ังคู่แล้วอ่ะ :ling2:
รู้สึกกลัวคนชื่อ 'เชน' จังเลย อย่าเอาเข้ามาเกี่ยวนะ แค่นี้อุปสรรคเยอะจนคนอ่านจะขาดใจตายแล้ว : :o11:
-
ทำไมน้องปิงต้องมาเสียตัวในคืนที่ดราม่าที่สุดอย่างนี้ด้วยฮืออออออ
-
วัดกันด้วยเวลาเลยว่ารักนี้เป็นของจริงรึเปล่า
ฮือออออออออออออออออ เราไม่อยากให้ปิงรอ เอาแค่ปิงไม่ลืมพี่เอย์ไม่เปลี่ยนก็พอแล้ว
เป็นตอนที่วัดใจคนอ่านมากค่ะว่าจะกลั้นใจไม่โทษว่าเป็นความผิดของใครได้ไหม
-
เศร้า
น้ำตาจะไหล
ฮือออออออออ สงสารพี่เอย์ สงสารหมาปิงงงง :hao5:
-
น้ำตาซึม สงสารทั้ง2คน
ขอเดาว่าการไปเรียนต้องแลกกับการที่จะได้คบกันแน่ๆเลย
ฮือ เศร้าอ่ะ
-
ใครร้อง! บอกเลยไม่มี นี่จิ๊บๆ สิวๆ!!!
ฮืออออออออออออ ขอทิชชู่หน่อยยยย :hao5: :hao5: :hao5:
เราเข้าใจนะว่าพี่เอย์เจ็บ แต่มาทำงี้ทำไมวะ
เพิ่งมาบอก !!! ไม่คิดว่ายิ่งทำแบบนี้น้องจะเสียใจมากกว่าเดิมอ๋อ
เออรู้! รู้ว่าถ้าบอกก่อนกลัวปิงรับไม่ได้ ไม่อยากให้ปิงไปส่งไม่อยากลา
เพราะกลัวทำใจไม่ได้ แต่แม่งงเขียนอะไรบอกไว้หน่อยสิวะ!
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
อินจัดมากไปหน่อยยยยย
-
รอค่ะรอ
เราไม่โทษนะคะ ว่าเป็นความผิดใคร
พี่เอย์ก้คงมีความจำเป็นที่ไม่สามารถบอกปิงได้นั่นแหล่ะ
ไม่จำเป็นว่าใครต้องเจ้บกว่ากันหรอกค่ะ
เพราะถึงยังไงมันก็ "เจ็บเหมือนๆกัน" นั่นแหล่ะ
ความรักของทั้งคุ่
คงต้องใช้ความมั่นคงมาก เพราะระยะทาง
รวมถึงการตืดต่อที่ดุจะต่อติดต่อหากันไม่ได้
อยู่ที่ใจล้วนๆแล้วล่ะค่ะ
ยังไงก็เป้นกำลังใจให้ทั้งคู่นะคะ
-
ไอ้หมาปิงอย่ายอมแพ้นะ อดทนไว้ลูกกกก :o12: :sad4:
-
หวานกันได้แป๊บเดียว ต้องกินมาม่าชามโตเลย ไม่รู้นะว่าใครเจ็บกว่ากัน แต่เราสงสารปิงมากกว่า เพราะไม่รู้อะไรเลย อยู่ๆพี่เอย์มาพูดอย่างเงี้ย :z6:
-
:hao5: :sad4: :o12: รอ รอ
-
ซับน้ำตา เรื่องมันเศร้า
เป็นกำลังใจให้ปิงสู้ต่อไปน่ะ
:sad4:
-
:mew6: เศร้าจุง
ปิงน่ารักมากเลย ไม่แปลกที่คนอยู่ใกล้จะต้องรักปิง เข้าใจดีทุกอย่าง ไม่จำเป็นต้องพูดมาก
แต่เรื่องใจ มันก็เป็นอีกเรื่องที่ทำได้ยาก แม้เข้าใจแต่ก็เศร้า
-เดาว่า คนที่ปิงชนในร้านหนังสือ จะเป็นเจ้านายปิงในอนาคต และจะชอบปิง นี่คือปัญหาใหม่
-พี่เอย์คงทำสัญญาอะไรบางอย่างกับคุณแม่ ห้ามติดต่อกับปิง จนถึงเวลาที่กำหนด ไม่งั้นทิ้งไปเฉยๆโดยไม่ติดต่ออะไรเลย
โดยที่ได้เค้าแล้ว มันก็เหมือนทิ้งนั่นแหล่ะ จะยุให้ปิงหาแฟนใหม่เลย น่ารักอย่างปิงใครก็ชอบ
-เดาว่า วุฒิคือเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ แต่บาสมันก็ชอบวุฒิอยู่นะ ไม่อยากให้สามเศร้าในกลุ่มเพื่อนกลุ่มนี้เลย อยากให้สุดท้ายอย่างน้อยปิงได้มีที่ที่สามารถวางใจได้จริงๆสักที่
อยากอ่านพาร์ทพี่เอย์ ต่อจากนี้ค่ะ อยากรู้ว่าที่เดาๆจะถูกบ้างไหม :pig4: นักเขียน
-
น้ำตาไหล... อะแง๊... ฮือ
สงสารน้องปิงกับพี่เอย์
ไม่ชอบมาม่า.. บอกแล้วนะ. ไมทำกันแบบนี้
ฮืออออ :sad4:
-
แง้ ซึ้งอ่ะ ไหนบอกไม่มาม่า ชิๆ น้ำตานองหน้าแล้วเนี่ย ฟืดๆ
ปิงไฟท์แม่พค่เอย์เลย
-
ตอนนี้เค้าไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ ร้องไห้ เศร้า เจ็บปวด :hao5:
-
ฮือ หัวใจบอบช้ำ รอตอนต่อไปมาเยียวยา
-
หญิงแม่ใจร้ายฝุดๆ
-
ร้องไห้ได้ไหม? ดราม่ามาก!
ได้เจอกันครั้งสุดท้ายกับทรักครั้งแรก
ตื่นขึ้นมาคนที่เรารักหาย
แล้วไม่รู้อีกกี่ปีถึงจะได้พบกัน
สงสารหมาปิงมาก
แต่เราเชื่อว่าพี่เอย์จะไม่ทำให้ปิงผิดหวัง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่น้าาาาาาาาาาา!!!!!!
ทำไมเป็นแบบนี้ ใจร้าย ใจร้ายที่สุด
ฮือ...... บอกตรงๆไม่มีแหล ร้องไห้ น้ำมูกย้อยเลย
เศร้าเกินไปแล้ว
:hao5:
-
โอยยยยย ปวดใจ น้ำตาซึมเบยยยยย
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เอาตรงๆนะคะ pain score =10คะแนนนี้เต็มค่า
อ่านแล้วเศร้าไปกับปิง แต่ความคิดเห็นส่วนตัว น้องปิง เข้มแข็งกว่าพี่เอย์เยอะ
อาจจะเป็นเพราะพี่มันคือคุณชายที่ไม่มีอะไรไม่สมบูรณ์ เวลาเจ็บคงสาหัสน่าดู
-
ขอร้องไห้นะ เศร้ามากกกกกก
สงสารทั้งพี่เอย์และปิงเลยอ่ะ
ทำใจไม่ได้ ไม่เอามาม่าได้ม้ะ :hao5:
-
....อยากให้เวลาเดินช้าๆ ขอเวลาสักหน่อย :o12:
อยากมองหน้ากัน อยากหยุดวันเวลานี้ไว้ :o12: :o12:
นานเท่านานก่อนจากกัน :o12: :o12: :o12:
เต็มมากจริงๆค่ะ เราอินมาก จัดมาเต็มมากจริงๆ :pig4:
-
เจ็บทั้งคุ่และยังรักกันทั้งคุ่เนอะ
พี่เอย์กำลังพิสุจน์ตัวเอง ปิงก้ออดทนมากๆนะ
รอพี่เอย์กลับมา
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน ทำไมดราม่าขนาดนี้้้้้้้้้้้้้ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
แอบอ่านเม้นคนอื่นแล้วไม่กล้าอ่านเลย :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
น้องปิงพี่เอย์สู้ๆน้า :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ฮืออ :sad4:
ไปสปอยคอมเม้นต์มาเห็นว่าเรื่องมันเศร้าขอไปทำใจแป๊บ!!
:pig4: :pig4:
-
ทรมานอ่าาา เศร้าเกินไปแล้ววว
คุณแม่ขาา อย่าทำร้ายน้องปิงกับพี่เอย์เลยนะคะ T T
-
น้ำตาไหลพรากเลย :sad4: :sad4:ไม่ใช่แค่ซึมค่ะ
เริ่มเศร้าตั้งแต่ที่ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันแล้วพี่เอย์ต้องไปนอนบ้านทุกๆคืน
มาพีคสุดตอนที่พี่เอย์บอกว่าไม่ต้องรอเนี่ยแหละ
บ่อน้ำตาแตก หมดทิชชูไปครึ่งกล่อง :sad12:
สงสารทั้งคู่ มีแต่คำถามว่าทำไม ทำไม เต็มหัวเลย
ยิ่งตอนที่ปิงตื่นมาไม่มีพี่เอย์แล้ว ยิ่งเศร้า น้ำตาไหลไม่มีกั๊ก :hao5:
คนแต่งเก่งมากกก
อินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอพาร์ทพี่เอย์ รอทั้งสองคนกลับมาหากัน รอทุกๆอย่างเข้าที่
รอค๊าาา
-
อย่าทิ้งกันไปได้ไหมมมมมม :katai1:
-
อ่านจากคอมเม้นท์แล้วน้ำตาท่วมกันเลยทีเดียวตอนนี้ :hao5:
ขอเเปะไว้ก่อนดีกว่า กลัวจิตตกค่ะ :ling2:
-
อยากบอกคนแต่ง....
คนอ่านร้องไห้ก่อนปิงอีกค่ะ :katai1: เจ็บใจ เสียใจ ปวดใจ (ปวดตาด้วย ร้องหนักเลย)
อารมณ์ต้อนนี้คืออยากกรี๊ดใส่ครอบครัวฝั่งพี่เอย์
สงสารทั้งพี่เอย์ทั้งปิงเลย
พี่แกคงรักปิงมากจริงๆ ยอมให้ปิงมองหาคนใหม่เพื่อจะไม่ไม่ต้องเศร้าและรอพี่แค่คนเดียว
หวังว่าทุกอย่างจะมีจุดสิ้นสุดที่ดี (ไม่ไหวแล้วพิมพ์มากกว่านี้ไม่ได้แล้วค่ะ ยิ่งนึกถึง ยิ่งร้องหนัก ขอทำใจเก็บใว้ร้องตอนต่อไปอีก)
-
เป็นกำลังใจให้อยู่นะครับ น่าสงสารมากๆเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เศร้ามาก น้ำตาจะไหลเอา
ทั้งคู่ต้องผ่านไปได้สิ
เอาให้คุณแม่หมอบไปเลยนะปิง
-
เศร้าน้ำตาจะไหล(จริงๆมันไหลแล้วอ่ะ) :sad4:
ปิงเข้าใจพี่เอย์เสมอ สงสารทั้งสองคนเลยอ่ะ :hao5:
-
:mew6:
เป็นการอ่านฉากรักที่ทรมานใจมากเลย
รู้สึกเหมือนเราร้องไห้ไปด้วย อ่านไปด้วยยังไงไม่รู้ เฮ้อ สงสารทั้งคู่เลย เราเชื่อว่าเอย์ตั้นคงมีเหตุที่สมเหตุสมผลมากถึงจำใจลากันไปแบบนี้ คงไม่พ้นคุณหญิงแม่อีกสินะ
เราเคยอ่านเรื่องพี่เลี้ยงฯ เรายังรอดมาได้เลย เรื่องนี้คิดว่าเบากว่า ก็เบากว่าจริงๆ อ่ะนะ แต่เอาเข้าจริงก็สะเทือนใจมาก สะเทือนใจกันคนละแบบ เอาใจช่วยเอย์ตั้นกับปิง ขอให้กลับมารักกันอีกครั้งเร็วๆ คนคู่กัน ยังไงก็ต้องได้กลับมาคู่กัน
-
น้ำตาซึม พี่เอย์ หมาปิง :o12:
-
ไม่โกรธคนเขียนค่ะ เพราะอยากรู้เหมือนกันว่าพี่เอย์กับหมาปิง จะผ่านอุปสรรคครั้งนี้กันอย่างไร เป็นบททดสอบที่หินสำหรับทั้งคู่มากกกกกกกกกก เอาใจช่วยทั้งคู่เลยยยยยยยยย (อ่านไปน้ำตาก็ซึมไป สงสารทั้งคู่เลยยยยยย :m15: :monkeysad: :sad11:กดดันผุดๆๆ) :z10:
-
ร้องไห้เลย ไรเตอร์ใจร้ายยยยย
:fire: :fire: :fire:
ทำไมต้องให้พี่เอย์ไปด้วยอ่ะ :m16:
ไปอยู่จนถึงตอนทำงานเลยไหมอ่ะ
นานไปน๊าาาาาาาาาาา
ตอนจบจะเป็นยังไง??
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เศร้าาา เข้าใจอยู่ว่าแม่พี่เอย์ไม่ชอบปิงอ่าาา แต่ว่าจากกันแบบนี้เศร้าจังเลย ไม่ชอบการลาจากแบบนี้เลย แต่มันก็เป็นมิติของมนุษย์อ่ะนะ ยังไงก็อยากให้แม่พี่เอย์ยอมใจอ่อนซะทีอ่า
-
เราร้องไห้เลยคือแบบบบ สงสารทั้งคู่นะ ยิ่งพี่เอย์นี่คือสงสารมาก การที่เราจะบอกคนที่เรารักว่าอย่าปิดโอกาสตัวเองเมื่อเจอคนที่ดี มันคงเหมือนเอามีดมากรีดหัวใจอ่ะ สงสารจังเลย รีบมาต่อนะคะ เราอยากให้ผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปเร็วๆ เราอึดอัด :mew6:
-
จุกเลย มาม่าอัพปะคัต รีบๆ มาแฮปปี้นะครับ ไม่ไหว สงสารน้องปิง
-
น้ำตาซึม เศร้ามากค่ะ อยากอ่านพาร์ทพี่เอย์มาก แกเป็นไงบ้าง คงอาการแย่ไม่ต่างกัน
นี่คือข้อต่อรอง คือบทพิสูจน์ของคุณแม่เหรอ หรือแค่คำสั่งที่ลูกชายขัดไม่ได้ สงสารพี่เอย์จัง
แต่สงสารปิงมากกว่าอ่ะิไม่ได้พูดจากันเลยอ่ะว่าจะไปนานเท่าไร ที่เจ็บสุดคือบอกว่าเจอใครก็ไปคบกับเขาได้
อันนี้คือเหมือนบอกลาแบบไม่ได้กลับมาเจอกันอีกเลย พี่เอย์ยอมที่จะปล่อยมือ มุมหนึ่งคือพี่เอย์เสียสละนะ
แต่อีกมุมก็แบบดูเหงาจัง แล้วยิ่งไปผูกพันทางกายกันด้วยมันก็ไปอีกจุดหนึ่งละ จุดที่จะเปลี่ยนปิงไปตลอด
ตอนบอกรักกันนี่โคตรเศร้าน้ำตาซึม เศร้ากว่าคือปิงตื่นมาไม่ทัน พี่เอย์ทำอาหารให้น้องอีก อันนี้แบบโหยเศร้ามาก
ที่เม้นท์มานี่เศร้ากั้เศร้าแล้วคะเนี่ย มันเศร้าจริงๆ ง่ะ
ปิงลูกหายเจ็บเร็วๆ แล้วสู้ต่อนะคะ เชื่อว่าน้องทำได้ เรื่องนี้สงสัยไปถึงตอนทำงานกันเลยป่ะคะ เราชอบนะ
อารมณ์แบบพี่เอย์คงกลับมาเป็นผู้บริหาร ส่วนน้องเองก็คงทำงานแล้ว ขอให้ปิงมีคนมาปิ๊งเยอะๆ
เอาให้พี่เอย์หวงไปเลย แล้วเจอกันค่ะคุณหญิงแม่
อยากอ่านตอนหน้าแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
มันต้องมีเหตุและผลของการกระทำ
เชื่อใจพี่เอย์นะ
และก็เป็นกำลังใจให้ปิงด้วย
เศร้าเลย
:mew6:
-
สนุกมาก รันทดแท้ๆรักนี้ ครั้งแรกแต่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่จ้ะปิง
-
อีกนานไหมที่ปิงจะเปนผู้ใหญ่ พี่เอย์อย่าลืมปิงนะกลับมานะ :m15:
-
คือแบบ กำลังกล่อมหลานนอน นางลุกขึ้นมาฉี่ คุยเรื่องตลกนุ่นนี่นั่น สักพักเห็นนางเงียบไป เราก็หันมาอ่านเรื่องนี้ต่อ คุณพระ น้ำตาไหลพราก บีบคั้น สงสารปิงๆมาก ทำไม ทำไมพี่เอย์โหดร้าย บอกกันสักหน่อยก็ยังดี โอ้ยยย ปวดตับ อยู่ดีๆก็มีมือน้อยมาเช็ดน้ำตาให้ คุณพระ(อีกครั้ง) คือเราอินกะปิงๆ จนลืมว่าหลานหลับจริงรึเปล่า นางบอกเราว่า ไม่เอา เด็กดีไม่ร้อง..........
ิยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณนักเขียน ปิงๆ กะเอตั้นด้วยนะครับ พร้อมกับจะขอติดตาม ดอกฟ้า กะหมาวัดต่อไปจร้าาาา
(มาต่อบ่อยๆนะ)
-
เป็นเลิฟซันดร่าม่าที่ยาว มากคะ
โกธรไหม ไม่โกธรคะ เราว่ามันเป็นตามธรรมชาติมาก กับคนนึ่งที่อยู่แต่บนฟ้า กับอีกคนที่ยืนแค่บนผืนดิน
-
ค่าปรับ... :monkeysad: ทำให้คนอ่านน้ำตาท่วมจอ ต้องรีบมาต่อเร็วๆ นะค่ะ :hao5:
กระซิกๆๆๆ :ling1:
-
บอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกยังไง เอาเป็นว่าคำว่าน้ำตาตกใน คงใกล้เคียงที่สุดแล้ว
เหมือนน้ำตามันพร้อมจะไหลไปกับปิงได้ทุกเมื่อ ความรู้สึกคนเรามันเปราะบางมากจริงๆ
พี่เอย์ คงขัดใจแม่ไม่ได้ แต่มาบอกน้องวันเกือบสุดท้าย ใครมันจะไปทำใจไหว
ทำไมต้องเป็นแบบนี้วะ แค่เพราะปิงจน ไม่คู่ควร เพราะปิงเป็นผู้ชาย เพราะสังคมที่ปิงอยู่มันไม่ใช่สังคมชั้นสูง เพราะอะไรอีกมากมายที่ทำให้ปิงดูไม่คู่ควร แต่เค้าทั้งคู่รักกัน นั่นมันสำคัญมากกว่าอย่างอื่นแล้วไม่ใช่หรอ
ทำไมแม่ไม่เข้าใจ
แล้วเบอร์พี่เอย์ก้ปิดบริการ แล้วน้องจะติดต่อยังไง ไปอยู่ที่ไหน อยู่นานแค่ไหน ไม่มีสักอย่างที่ปิงรู้
แต่คงไม่ผิดใช่มั้ย ที่คิดว่าพี่เอย์กำลังพยายามทำอะไรเพื่อปิงอยู่ แต่แค่เราไม่รู้ จะรอวันนั้น วันที่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันนะ
ปิงเข้มแข็งนะะะะะ โอ้ยยยย พิมพ์ไปจะร้องไป
พี่เอย์ก็สู้เพื่อความรักด้วยนะ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่เอย์ไม่ต้องกลัวว่าปิงจะร้องไห้คนเดียวนะ
เพราะว่าคนอ่านได้ร้องไห้เป็นเพื่อนปิงแล้วค่ะ
-
ไม่นะอย่าทำแบบนี้เลยคนอ่านนอนไม่หลับ.....สงสารตัวเองจริงๆ...เศร้าจัง
-
ขอสารภาพว่า อ่านชื่อตอนแล้ว ไม่กล้ากดเข้าไปอ่านจริงๆ
แถมคอมเม้นท์คนอื่นมาแบบจัดเต็ม ฮือออ ขอเวลาทำใจก่อนนะคะ :ling3:
-
เราเสียใจ แต่เราจะสู้นะ
มีความสุขมาด้วยกันได้ ก็ต้องเจ็บไปพร้อมกันได้
แต่อย่านานนะ แรงเราน้อย :hao7: //ไม่ใช่ละ ต้องอีโมนี้สิ :hao5:
-
ตอนนี้ขอผ่าน :ling3: ไว้ขื่นมื่นกันเมื่อไหร่จะมาอ่านต่อ :z2:
-
คนเขียนใจร้าย ทำเค้าน้ำตาท่วมจอเลย :hao5:
พี่เอย์คงเสียใจไม่น้อยกว่าปิงแน่ๆ สงสารเอย์กับปิงมาก ความรักต่างฐานะและชนชั้น มันยากนะถ้าจะสมหวัง หญิงชายว่ายาก ชายชายก็คงยากกว่าอีกหลายเท่า
แต่รักแท้ต้องชนะทุกอย่างสิ หรือบางทีอาจไม่เสมอไป
ไม่รู้ล่ะ คนเขียนทำเค้าร้องไห้รับผิดชอบด้วย เศร้าได้แต่อย่าเศร้านานนะ พรีสสสสสสส
คือมีตอนหนูปิงฉะกับแม่พี่เอย์ด้วยเหรอ เค้าจะรอตอนนั๊น
ปล. ซีซ่าร์มันดูหายหัวนะเดียร์อีก และไอ้คนที่หนูปิงไปเดินชน มันจะมามีบทบาทเพิ่มป่ะ?
-
ณ จุดๆนี้รู้สึกอยากตบอิหญิงแม่มากเลยล่ะ :beat:
แถมยังอยากจะเข้าไปเขย่าคอเสียง
"‘หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ Sorry, the number you have dialled is not available’" ด้วย
ขอให้ปิงมันสู้กับหญิงแม่แบบแรงๆหน่อยเถอะ
เอาแบบเขียนโปรแกรมเทพมาก จนเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ได้
และจัดการเทคโอเวอร์บริษัทหญิงแม่ทั้งหมดซะ
ชายเอย์ห่างจากปิงไม่คิดเหรอว่าปิงอาจจะโดนหญิงแม่ตามรังควาญ
-
รู้สึกเสียน้ำตา
น้ำตาไหลก่อนนอน!! เจ็บไปพร้อมกับปิงและพี่เอย์ ยิ่งตอนท้ายๆที่ปิงบอกกับตัวเองยิ่งหนักเลย..
ขอบคุณ :(
-
แทนที่คนอ่านจะนั่งอินฟินไปกับวันครบรอบ 3 เดือน
แต่นี่อะไร... มันคืออะไร ต้องมานั่งน้ำตาตกกันซะอย่างนั้น
อ่านแล้วเศร้า :o12:
-
ตาบวมเลยอ่ะ เศร้ามาก สงสารทั้งคู่เลย :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
พรากเจ้าค่ะ ไหลพรากกันเลยทีเดียว สงสารทั้งคู่ เจ็บไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
-
:m15 กินทุเรียน เคล้าน้ำตา แงๆๆๆๆ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:o12: :sad4:
น้ำตาไหลพราก
ขอตอนต่อไปด่วนๆ
-
จริงค่ะ บทดราม่าซึ้งๆนี่เขียนยากจริงๆ สำหรับเรานะคะ ซีนที่พี่เอย์ไปเรียนต่อ เรา...พอเดาได้อะเลยไม่ตกใจมาก//ขอโทษค่ะ
แต่ซีนอารมณ์ที่หมาปิงตื่นมาแล้วไม่เจอพี่เอย์และบลาๆๆ เราน้ำตาซึมเลยค่ะ ไหลเลยค่ะ
หวังว่าพี่เอย์จะยังซื่อตรงกับน้องปิงอยู่นะคะ
ปล.ไอ้ฉากกับข้าวฝีมือพี่เอย์เป็นอะไรที่อยากปรบมือให้มากๆค่ะ มันแสดงให้เห็นเลยว่าพี่เอย์รักน้องปิงมากแค่ไหน "ทำไม่เป็น แต่ก็ยังจะทำ" ตรงนี้กระชากใจมากๆเลยค่ะ รวมทั้งฉากสมุดบัญชีแล้วก็ข้อความที่เขียนว่า "ปิง"
ไม่เสียน้ำตาไม่ได้ค่ะ :o12:
-
เป็นการอ่านบทเมคเลิฟครั้งแรกเลยครับที่อ่านไปพร้อมน้ำตาคลอ รู้สึกได้ว่าทั้งปิงและพี่เอย์มีความสุขมากนะ
แต่เป็นสุขปนเศร้า ที่สำคัญมันเศร้ามากกว่า...นี่สิ สงสารทั้งคู่เลย
อ่านตอนนี้แบบค่อยๆ อ่าน เพื่อซึมซับทุกอารมณ์ความรู้สึก กลัวจะพลาดอะไรไปครับ
คิดว่าพี่เอย์กับคุณแม่คงทำการตกลงอะไรกันไว้แน่ๆ เช่น ให้ห่างกัน(ไปเรียนต่อ ตปท.) ห้ามติดต่อกันเด็ดขาดระหว่างนี้
ห้ามบอกอะไรปิงด้วย แล้วมาดูกันว่าจะยังรักกันอยู่มั้ย เป็นบททดสอบ อะไรทำนองนี้รึเปล่าครับ???? (เดาไปเรื่อย....แหะๆ)
พี่เอย์คงกำลังทำเพื่อความรักครั้งนี้อย่างเต็มที่อยู่ และคงรักปิงมากจนยอมเสียใจ หากระหว่างนี้ปิงเจอใครที่ดีกว่า
ถึงได้บอกปิงไปแบบนั้น แต่พี่เอย์คงลืมนึกไปว่าหมาปิงมันเข้มแข็งและใจสู้เด็ดเดี่ยวกว่าที่พี่เอย์คิดนะ
ปิงยังคงมีความคิดดี ๆ เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวให้กับตัวเองได้อยู่เสมอ คุณแม่ปิงเลี้ยงลูกมาได้ดีจริงๆ
ขอให้ทั้งคู่ผ่านอุปสรรคครั้งนี้ไปได้ไวๆนะครับ
อ่านจบตอนนี้ กำลังฟังเพลง"กาลครั้งหนึ่ง" ของแสตมป์ (Feat.ปาล์มมี่) อยู่พอดีเลยครับ
แบบว่ามันตรงกับความรู้สึกปิงต่อจากตอนนี้ที่สุด
กาลครั้งนั้นยังอบอุ่นในใจ รู้สึกทุกครั้งว่าเธอยังดูแลฉันใกล้ๆ (ดูแลฉันใกล้ๆ)
เหม่อมองฟ้าแล้วถอนหายใจ เหมือนเราได้พูดกัน
ราวกับเธอนั้นไม่เคยจากไปไหน
ยังคงยืนส่งยิ้มให้กำลังใจอยู่ในความทรงจำ (ในความทรงจำ)
หากชีวิตนี้เร็วดั่งความฝัน กาลครั้งหนึ่ง ดีใจนะที่เราพบกัน
ฉันจะอยู่ โดยที่รู้ว่าทุกนาทีนั้นแสนพิเศษ
ฉันจะทำ (ฉันจะทำ) ทุกๆสิ่ง (ทุกๆสิ่ง)
ให้เธอภูมิใจเมื่อได้เห็น
เธออยู่ตรงนั้นสบายดีไหม
ฉันอยู่ตรงนี้เป็นเหมือนเดิม
คิดถึงเธอทุกวัน (คิดถึงเธอทุกวัน)
หากชีวิตนี้เร็วดั่งความฝัน กาลครั้งหนึ่ง สักวันเราคงได้พบกัน...
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยนะครับ ยาวจุใจเหมือนเดิมเลย
แต่งตอนนี้ได้ดีมากๆ บีบคั้นอารมณ์... เกินบรรยาย
ติดตามเป็นกำลังใจให้พี่เอย์กับหมาปิงต่อไปแน่นอนครับ
-
เราน้ำตาซึมเลยนะ ตอนเขาบอกรักกันอ่ะ แต่ถ้าอ่านตอนเอย์น่าจะร้องเลยแหละ คิดว่ามันต้องเศร้ามากมาย จากกันทั้งที่ยังรัก เป็นอะไรที่เจ็บปวดมาก :m15: :ling1:
-
น้ำตาไหลพราก
-
อ่านตอนอยู่กับเพื่อนพอดีค่ะ เลยแค่เกือบไหล แต่ซึมแล้วซึมอีกแบบอยากร้องมาก
เป็นการเมคเลิฟกันและบอกรักกันที่หน่วงสุดๆ ตอนพี่เอย์บอกรักปิงนี่คือคำบอกรักครั้งแรกของคุณชายที่คนอ่านเสียน้ำตาด้วยความเศร้าอ้ะ
แล้วตั้งแต่ตอนปิงตื่นมาจนถึงตอนจบ เราว่ามันเศร้ามากเลยนะคะ
คือเห็นเลยว่าปิงเสียใจแค่ไหน พยายามจะเข้มแข็งเท่าไหร่ ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่รู้อะไรเลย
แล้วพี่เอย์ยังมีบอกว่าไม่ต้องรอ(ซึ่งก็เข้าใจเอย์ตั้นนะ)
แล้วสิ่งที่พี่เอย์ทำ ทำอาหารไว้ให้ทั้งๆที่ทำไม่เป็น ทิ้งโน้ตไว้แค่คำว่าปิง ฮืออออออ เจ็บแทน :m15:
อ่านไปก็สงสารปิงมากๆแต่ก็สงสารพี่เอย์เหมือนกัน คือพี่เอย์ก็น่าจะรับหนักมากอยู่ ไม่รู้คุณแม่ทำอะไรไว้บ้าง
รอติดตามพาร์ทพี่เอย์ต่อไป ส่วนพาร์ทนี้ก็ต้องเก็บอีกรอบ
รอติดตามเสมอค่ะ ชอบเรื่องนี้มากนะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
บอกตามตรงเลยว่าตอนใหม่นี้ยังไม่ได้อ่านเลย เห็นตั้งแต่กระทู้ขยับและชื่อตอนเปลี่ยนแล้ว อารมณ์กลัวดราม่าของทั้งคู่ยิ่งเพิ่มเป็นเท่าทวีอีกเมื่อแอบอ่านหลายๆกระทู้ที่ผ่านมา กลัวจิตตกแล้วนอนไม่หลับกันพอดีเพราะอินจัด ตอนนี้เลยขอผ่านไปก่อนรอตอนใหม่มาแล้วกันน่ะ
-
เห็นชื่อตอนก็ไม่อยากคลิกเข้ามาอ่านแล้ว ดราม่าสุดๆ ฮือออออออออ T_T
คุณหญิงแม่เอาพี่เอย์คืนปิงไปเถอะะะะะะ
-
หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ Sorry, the number you have dialled is not available คือแบบบบบบบบบร้องไห้เลยอ่ะ สงสารปิงกับพี่เอย์มากกก เราว่าณจุดนี้ไม่มีใครเสียใจน้อยไปกว่ากัน คือเจ่บทั้งคู่อ่ะ :m15: :monkeysad:
-
เอ่อคือไม่รู้จะพูดยังไง T^T ไม่นึกเลยว่าจะดราม่าขนาดนี้ T^T ขอร้องอย่าดราม่านานนะเขาไม่เอาอะT^T :hao5: :sad4: :o12: เห้ออออออ T^T
-
ดราม่ามาก น้ำตาไหลพราก :hao5:
ปิงคงมีความรู้สึกหลายๆอย่างมากตอนนี้ เป็นกำลังใจอยู่เคียงข้างปิงเสมอ ฮรือออออออออออ :sad4:
พี่เอย์กลับมาเร็วๆนะ!!!!!! :katai1:
-
แล้วอีกนานไหมที่เอย์จะกลับมา สงสารปิง
-
:monkeysad: น้องปิงน่าสงสาร
อ่านไป เจ็บไป เหมือนหัวใจถูกบีบ
แล้วน้องปิงจะเป็นยังไงต่อไปนี่ มาต่อเร็วๆ นะ :call:
-
สงสารทั้งคู่เลย
เฮ้อ... คุณแม่คะ ทำแบบนี้คนอ่านเสียใจค่ะ :ling3:
-
เราเจอแต่ละเม้น...ไม่กล้าอ่านตอนนี้เลยจริงๆ :m15:
เราไม่คิดว่าเรื่องนี้จะมาม่าจัดแบบนี้
ตอนต้นๆเรื่องนักเขียนบอกเรื่องนี้ดราม่าเบาๆ
Ps. เรื่องนี้ไม่มีดราม่าหักมุม เป็นโรแมนติกคอมเมดี้ใส ๆ อาจจะมีดราม่าบ้างเล็ก ๆ พอกรุ้มกริ่ม เพราะเขียนอีกเรื่องม่าหนักจนเหนื่อยค่ะ เรื่องนี้ขอผ่อนคลายบ้าง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดแบบนี้ไม่เบาแล้ววววววว :z3:
เราขอข้ามตอนนี้นะตัวเอง
-
ก็ดีนะที่คนแต่งไม่ทำให้ค้างอ่ะ รอว่าเมื่อไหร่ปิง จะมีเงินพอที่จะต่อรองแม่พี่เอย์ได้ ถึงปิงจะจนแต่ปิงก็เก่งนะ เรื่องเขียนโปรแกรมนะ ขอให้ปิงมีจุดเด่นบ้างเถอะ หรือจะคงที่ความจนเหมือนเดิม ถึงจะมีความดี แต่ถ้าไม่มีอะไรที่ทำให้ความดีนั้นมีค่า มันก็ศูนย์เปล่านะสิ ส่วนตอนล้าสุดผมว่าผมชอบนะ แบบเห็นภาพอ่ะ ถ้าใครมีความรักก็น่าจะเข้าใจความรู้สึกของตอนนี้แหละ
-
พี่เอย์ครับ :o12: :o12: :o12: :o12:
สงสารปิง :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
:m31: :m31: :m31:
:z3: :z3: :z3:
:katai4: :katai4: :katai4:
ตาบวมนั่งทำงาน ใครรับผิดชอบ!!!
-
พลาด พลาดแล้วจริงๆ ที่ดันทุรังเข้าไปอ่านเนื้อเรื่องตอนนี้
ทั้งๆที่ก็เห็นเม้นท์ของคนอื่นๆแล้วแท้ๆ แต่มันก็....
แล้วเป็นไงเสียน้ำตาไปเป็นปิ๊บๆเลยทีนี้ ฮึก..ฮึก
หนูปิงอย่าร้องนะลูกอย่าร้อง ไม่งั้นพี่ร้องไห้ตามอีกจริงๆด้วย
เข้ทแข็งไว้ลูกพี่เอย์กำลังทำเพื่อหนูอยู่ เราคิดว่างั้นนะ
เพราะงั้นพี่เอย์ตอนหน้าก็มาบอกเหตุผลให้เราฟังหน่อยว่าทำไม?
คุณหญิงแม่มีเงื่อนไขอะไร และสุดท้ายไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม
ทุกคนเจ็บเท่ากันหมด ยกเว้นเรา......... :o12:
-
อ่านไป กินขนมไป เอ๊ะ.. ทำไมวันนี้ขนมมันเค็ม?
อ้าว... น้ำตากูนี่หว่า! ร้องไห้เป็นเผาเต่าเลย :sad2:
:sad4: สงสารทั้งพี่เอย์ทั้งลูกปิง.. มาก ๆๆๆ
นับวันรอหมาปิงไฝว้กับคุณหญิงแม่ใจร้าย o12
-
จากคอมมเมนต์ตอนล่าสุดแล้วไม่กล้าอ่านเลย รอมาเพิ่มสัก 2 ตอนค่อยเข้ามาอ่านต่อ
กลัวอารมณ์ค้าง ใจก็อยากอ่าน แต่ต้องระงับความอยากไว้ เพื่อสถาพของอารมณ์
555
-
ต่อจากพาร์ทพี่เอย์แล้ว
ขอเป็นพี่เอย์เรียนจบแล้วกลับมาเลยนะ รักกันเหมือนเดิมด้วยนะ แม่ห้ามไม่ได้แล้วด้วยนะ
แล้วจะให้อภัย
-
น้ำ ตา แตก TT^TT
-
พี่เอย์อะ ทำไมถึงทำแบบนี้ เข้าใจว่าที่บ้านบังคับให้ไปเรียนเมืองนอก เข้าใจว่าไม่อยากให้ปิงต้องรอ
แต่ทำไมไม่ถามปิงละ ว่าอยากรอไหม กี่ปีก็ได้ ไหนบอกว่าจะอยู่ด้วยกัน ไหนบอกว่าจะไม่มีใครอีกแล้ว
แล้วทำไมถึงไปเฉยๆ พี่เอย์ไม่อยากรอหรอ ไม่อยากรักันแล้วหรอ ทำไมอะ รักทางไกลมันเป็นไปได้นะ
หรือว่าท้อแล้ว พี่เอย์ บอกเหตุผลหน่อยสิว่าทำไม
-
:L1:
-
:m15: :monkeysad:
น้องหมาปิงต้องไฝว์กะครอบครัวพี่เอย์ให้ได้นะ :fire: :katai1:
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ :mew1:
-
เข้ามาแปะคอมเม้นท์ ยังไม่ได้อ่านนะคะ คืออ่านเรื่องนี้แล้วอินจัดทุกทีกลัวทำใจไม่ได้ 555 แต่ยังติดตามเสมอนะ ขออีกสักตอนสองตอนแล้วเข้ามาอ่านเก็บนะค๊า รักหมาปิงเสมอ :กอด1:
-
พูดไม่ออก น้ำตาซึมมม :hao5:
-
มายกมือแจ้งว่าน้ำตาซึมเลยกับบทนี้ เสียดายช่วงเวลาที่ผ่านไป
ดีใจที่ปิงเตรียมพร้อมกับวันนี้มากๆ แต่เสียใจมากๆกับพี่เอย์ที่เฝ้ารอวันนี้ด้วยความทุกข์
ตลกที่ไม่มีใครรู้อนาคต ไม่งั้นปิงคงไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปกับเวลาที่พี่เอย์เฝ้ารอแบบนี้แน่ๆ
-
เห็นใจทั้งคู่ และเห็นใจคุณแม่พี่เอย์ด้วยเช่นกันกับสถานะต่างๆในสังคมและลูกรัก
สรุปว่าขอเอาใจช่วยทุกคน และเอาใจช่วยคนแต่งให้แต่งออกมาไวๆ และทำให้ทุกคนมีความสุขนะฮะ
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
ไม พี่เอย์ปล่อยมือง่ายจัง ไม่พยายามเลย เซงงง
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
อารัยจะบีบคั้นอารมณ์ได้ ขนาดนี้ ใจร้ายมากเลย สงสารพี่เฮกับปิง
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
โหดร้ายไปแล้วนะคะ...
ทำเอาอิชั้นต้องกลั้นน้ำตาแทบตายแน่ะค่ะ (แอบอ่านในที่ทำงาน)
ฮือออออ...สงสารหมาปิงใจแทบขาด ขอให้ได้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆนะคะ
ที่พี่เอย์ทำลงไปทั้งหมด ก็คงเป็นเงื่อนไขที่จะสามารถกลับมาหาน้องปิงและรักกันได้ (ชิมิ)
อิชั้นเข้าใจพี่เอย์นะ แต่ได้โปรดอย่าเผลอไปมีคนใหม่หรือให้ใครเข้ามาในชีวิตนะ
มั่นคงกับน้องปิง รีบเรียนจบ รีบกลับมา ได้โปรด....
อิชั้นจะอดทนรอไปพร้อมๆกับน้องปิงค่ะ พี่เอย์สู้ๆนะคะ
(ฮึ่ก...ขอแอบไปร้องไห้สักครู่)
ฮือ....โฮ....
-
ทำไมถึงทำกับช้าาานนนด้ายยย แงง :sad4:
ตอนที่แล้ว คนเขียนบอกว่า สองตอนนี้จะเป็นเมนของเรื่อง เราก็เอ้ออ ตอนหน้าสงสัย คนเขียนจัดหนักแน่ เข้ามาอ่านวันนี้เลยส่องดูคอมเม้นก่อน แล้วก็ ขุ่นพระ! :a5: o22 แต่ละคอมเม้น แต่ก็นะ คิดว่สเตรียมท้องไว้รับมาม่ามาดีแล้ว เลยกดเข้าไปอ่านเลยค่า แล้วเป็นไงคะ! สะอึกเลยสิคะ พรากเลยราวกับเขื่อนแตก ตอนนี้สงสารทั้งคู่อ่ะ :ling3: เชื่อว่าพี่เอย์มีเหตผล และเชื่อว่าหมาปิง จะไม่ปล่อยให้ความเศร้าอยู่กับตัวนาน แต่ปิงก็ไม่มีทางลืมพี่เอย์แน่ๆ เอาความร่าเริงเข้มแข็งของนายคืนมา แล้วรอคอยพี่เอย์กลับมาด้วยรอยยิ้ม :กอด1:
...อ่านจบ พน้อมเม้น ตอนนี้ขอหาอะไรหวานๆเสพก่อน แก้อาการมาม่าทำพิษ :o12: :o12:
-
อร๊ายยยยยยย อิพี่เอย์ไม่ได้ดั่งใจเล้ยยยย
อยากให้มี
หนุ่มหล่อ
รวย
เป็นคู่เเข่งบริษัทอิพี่เอย์
เเละที่สำคัญเเม่นิสัยดีน่ารักเห็นเเก่ความสุขลูกมากกว่าสังคมมาจีบหนูปิง
:z6:
-
พี่เอย์ ฟันแล้วทิ้ง
-
จะลงแดงแล้วนะ มาต่อด่วน
เข้ามาทวงพร้อมกับคิดไปด้วย
ว่าที่พี่เอย์ยอมปล่อยมือปิงไป
อาจเกี่ยวกับความปลอดภัย
ของปิงกับครอบครัวก็ได้นะ
และช่วง 2 สัปดาห์อิพี่เอย์
ต้องต่อรองเพื่อได้ถึงวัน
ที่สัญญาของหมาปิงแน่ๆ
เอาเป็นว่าอยากอ่านจนเพ้อ 555
-
น้ำตาซึม (แม่นั่งอยุฝั่งตรงข้าม ไม่กล้าร้อง)
สงสารเอย์ สงสารปิง
ต้องรอลุ้นว่าข้อตกลงคืออะไร หวังว่าจะคุ้มนะ
หนูปิง ต่อตรี ต่อโท ไปเลย
เอาแบบให้ได้ดีจนยัยคุณหญิงแม่มานั่งเสียดายอะ
ถ้าจะไฝว้ให้สูสีกะหญิงแม่นะ มันต้องมาอยุในสถานะเดียวกัน
อำนาจ ศักดิ์ศรีต้องเสมอหรือเกือบเท่าเลย ถึงจะสะใจ
ส่วนพี่เอย์ แค่ยอมปล่อยมือน้องก่อน+ไม่ต้องรอนีาคะแนนนิยมก้ลดละนะ
หวังว่าตอนกลับมาคงไม่ควงใครกลับมาให้คะแนนดิ่งนะ
ไม่งั้นมีเคืองงงง
-
เฮือกก เหมือนโดนมีดกรีด
สงสารปิงมาก ถ้าตอนหน้าอิพี่เอย์มา คงต้องร้องไห้แน่เลย
คืออ่านจบแล้วสตั้น คือเศร้าตามหนูปิงเลยอ่ะ มันหน่วงมากกก.....รอให้ทุกๆอย่างดีขึ้น เชื่อว่า พายุผ่านไป ความสดใสย่อมกลับมา
สู้ๆนะเอย์ปิง.....อินจัดมาก
-
อ่านไป อ่านมา น้ำตาร่วง
-
อ่านแล้วยอมรับว่า "จุกในอก" มากๆๆ
น้ำตาคลอตามไปด้วยเลย ดราม่าจัดหนักจริงๆ
-
ปิงสู้ๆ
-
:m15: เราเป็นไรไม่รู้เหมือนหัวใจโดนบีบ เจ็บแทนทั้งสองคน ตอนนี้น้ำตาหยุดไหลไม่ได้แล้ว ฮรืออออ~
-
อ่านตอนนี้แล้ว น้ำตาซึม ร้องไห้เลยค่ะ ได้อารมณ์หน่วง เศร้า ดราม่า....
พี่เอย์!! ไหนสัญญากับน้องปิงแล้วว่าจะไม่ปล่อยมือนี้ จะจับกันไว้จนถึงที่สุด
แล้วววๆๆ ทำไมถึงทำแบบนี้ได้ T^T
ตอนหน้ารอพี่เอย์มาเล่าบ้าง...
:hao5: :sad4:
-
เราจะโตไปพร้อมกับน้องปิงคนหน้ามึนนะครับ
-
ร้องไห้เลยอ่ะ :o12: :o12: :o12:
:angry2: คนเขียนแมร่งโคตรใจร้ายว่ะ :z6: :z6: :z6:
-
เข้ามาอ่านอีกก็ร้องอีก :m15:
รอวันพี่เอย์กลับมา ปิงต้องเข้มแข็งนะ :กอด1:
-
พี่เอย์หมาปิง :sad4:ถ้าไม่อ่านอยู่ที่ทำงานน้ำไหลอาบไปแล้ว
สงสารมากก พี่เอย์ไปอยู่ที่นั้นต้องมั่นคงนะต้องกลับหาหมาปิงนะ
-
:sad11: :sad11: :sad11:สงสาร :ling1:น้องปิงปิงกับพี่เอย์เอย์จังเลย อ่านไปน้ำตาซึมเลย
-
คุณพี่ขาาาา น้องร้องตาบวมเลยค่า แงงง
รอนะคะ เราว่าอนาคตปิงน่าจะดีนะ...เพราะเขาเก่ง ขยันด้วย สู้ๆนะคะปิง พี่เอย์ไม่ยอมลงมาก็ไต่ไปหาค่ะ
-
อ่านแบบชิวๆสบายๆ
แค่ไม่สามารถใช้จมูกหายใจได้เพราะน้ำมูกกัง แถมลูกกะตาตัวเองก็ปวดเบามากๆถ่ายไม่ยอมหยุด(ร้องไห้เป็นเด็กเลย แง๊งงง)
พี่เอย์เคลียร์ด่วนเรื่องเป็นไงมาไงไหง๋เป็นแบบนี้(ต้องไปเตรียมขันมารองน้ำตาก่อนล๊ะ)
รอครับ
-
:call: มาต่อเถอะค่ะ อยากอ่านต่อนต่อไปแย่แล้ว :hao5:
-
น้ำตานี่พรากเศร้ามากอ่ะ
ยิ่งน้องทำเข้มแข็งเรายิ่งรู้สึกว่าข้างในนางต้องร้าวมากอ่ะ
คือไม่ไหวแล้ว
สู้นะเอย์สู้นะปิง
:hao5:
-
เสียน้ำตา บอกได้เลยว่าเสียน้ำตากับตอนนี้จริงๆ
เศร้ามาก จะเศร้าไปไหน เสียใจไปกับน้องปิงด้วย แล้วที่พี่เอย์บอกว่า ไม่ต้องรอ คืออะไร? จะไม่กลับมาแล้วเหรอ หรือว่า(ยัย)คุณแม่ไม่ให้กลับมา
:sad4: :o12:
-
เข้ามารอน้องปิงกับพี่เอย์ครับ
ปล. คนที่ปิงชนที่ร้านหนังสือที่ชื่อเชน จะมีบทบาทสำคัญที่ทำให้หมาปิงเด็ดดอกฟ้าด้วยมั้ยครับ?
-
ตอนนี้บีบอารมณ์สุดๆๆ ทั้งๆ ที่เป็นฉากหลังสามเดือนที่รอคอย
แต่มันกลับเป็นฉากที่ไม่หวานไม่สุขเลย อ่านไปก็น้ำตาจะไหลไป
สองคนนั้นก็คงรู้สึกไม่ต่าง :o12: :o12:
เอาจริงคือน้ำตาจะไหลตั้งแต่ตอนก่อนๆ ที่คุณแม่พี่เอย์พาปิงออกไปดูบริษัทพี่เอย์แล้ว
ตอนนั้นก็เจ็บแทนหมาปิงมากๆ รู้สึกแววมาม่ามาแต่ไกล ฮือออออ
แต่ตอนนี้มันทรมานมากเลย สงสารทั้งสองคนมากๆ
รู้สึกได้ว่าพี่เอย์ต้องเก็บอารมณ์มากๆ อดทนมากๆ จริงๆต้องกำลังเจ็บมากที่สุด แต่พี่เอย์ก็ยังมาหาปิง ยังพูดกับปิงอย่างอ่อนโยน
ที่สำคัญที่คำพูดที่ว่าอย่ารอ นั่นมันเจ็บที่สุดเลยไม่ใช่หรอ
การที่ต้องทำใจพูดคำนี้ออกมามันเจ็บปวดแค่ไหนกันพี่เอย์ :mew6: :mew6:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
https://www.youtube.com/v/krlyxKNuLTA
# 22 I miss you......(Aeton's Part)
สูทสีเข้มถูกพาดลงที่เบาะหรูของเก้าอี้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาส บรรยากาศบนเครื่องเที่ยวบินหกโมงเช้าเงียบเหงาและวังเวง ผมเอนตัวลงที่พนักพิง ถอนใจยาวด้วยความเหนื่อยล้า แว่วเสียงประกาศบอกให้รู้ว่าเครื่องบินไต่ระดับได้ที่แล้ว เปลือกตาหนักอึ้งถูกปิดลงอย่างเชื่องช้า พร้อมๆกับเสียงเปียโนนุ่มถูกถักทอร้อยเรียงออกมาเป็นเสียงดนตรีหวานซึ้ง เศร้าสร้อย ทว่าแผ่วเบา
.....จุดมุ่งหมายที่แสนไกล.......
แต่หัวใจผมยังคงวางอยู่ที่นี่.........ข้างๆมันเสมอ.........................................ปิง
“พี่เอย์ครับ ถ้าพี่ได้ผมแล้วพี่ยังจะเป็นพี่เอย์คนเดิมของผมอยู่ไหม”
“ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป กูก็ยังจะเป็น ‘พี่เอย์’ คนเดิมของมึง กูสัญญา”
“น้องเอย์”
ซองสีน้ำตาลขนาด 6x8 ถูกเลื่อนส่งมาต่อหน้าผม โต๊ะทำงานตัวใหญ่ของที่บ้าน ในห้องทำงานของคุณแม่ที่ผมคุ้นชินมาตั้งแต่เด็ก
ผู้หญิงทำงานที่สวยมากคนหนึ่งซอยผมทะมัดทะแมง คุณแม่จะใส่สูทผ้าไหมอยู่เสมอ ชุดทำงานที่เป็นกางเกงเรียบหรู คุณแม่ไม่ชอบใส่เครื่องประดับ เล็บมือขาวสะอาดไม่เคยแต่งแต้มสีสันจัดจ้าน มีเพียงแหวนเพชรวงเล็กๆที่คุณพ่อเป็นคนให้สวมไว้ตั้งแต่ผมยังเด็ก
“มีอะไรจะพูดกับแม่ไหมลูก”
ผมหยิบซองขึ้นมาเปิดดู แค่เห็นสิ่งที่อยู่ข้างในนั้น ผมถึงกับอึ้งไป นึกได้ในทันทีว่าเพราะอะไรที่ทำให้คุณแม่ไปรับผมมาจากคอนโดวันนี้ทั้งที่ท่านไม่เคยไปที่ห้องผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผมเงยหน้าขึ้นสบสายที่รอผมอยู่นานแล้ว ความเงียบเข้าปกคลุมเราสองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเอ่ย
“ตามที่คุณแม่เห็นเลยครับ”
ภาพถ่ายผมกับปิงเมื่อตอนที่เรานั่งทานข้าวกันอยู่ที่ร้านกล้วยน้ำว้าเขาใหญ่ ในภาพผมซบไหล่มัน ต่อให้เป็นเด็กประถมก็ยังสามารถบ่งบอกความสัมพันธ์ของผู้ชายสองคนในรูปได้เลยว่าไม่ใช่แค่เพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องธรรมดาแน่นอน
“หมายความว่ายังไง” เสียงเธอเครียดขึ้น สีหน้าและแววตาคือกำลังกดดันผมอยู่
“ผมกับปิงเราคบกันอยู่”
“เอย์ตั้น!” เธอลุกพรวดขึ้น พูดเสียงดังอย่างที่ไม่เคยทำ ผมรู้คุณแม่คงตกใจไม่น้อย ตาดวงเล็กจ้องผมเขม็งจนคุณพ่อที่นั่งอยู่ที่โซฟาด้วยนานแล้วเดินเข้ามาหาแล้วบีบลงที่บ่าผมเบา ๆ
“รันใจเย็น ๆ ค่อยพูดกับลูก” เสียงคุณพ่อปราม คุณแม่มองผมนิ่งสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความผิดหวัง เธอข่มลมหายใจก่อนนั่งลงที่เก้าอี้ใหญ่ตัวเดิม คุณพ่อยังคงยืนนิ่งอยู่ข้างๆผมไม่ยอมห่าง ผมเงยหน้ามองท่าน ปกติคุณพ่อจะไม่ค่อยอยู่บ้านเดินทางไปมาต่างประเทศตลอด บังเอิญมากจริง ๆ ที่วันนี้ท่านอยู่บ้านด้วย พ่อพยักหน้าเบา ๆ คล้ายให้กำลังใจ ผมไม่รู้ว่าพ่อรู้สึกยังไง แต่ไหนแต่ไรมาเรื่องภายในบ้านจะเป็นคุณแม่ที่เป็นคนตัดสินใจ คุณพ่อจะรับผิดชอบเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจระหว่างประเทศ ท่านสองคนจะแบ่งหน้าที่กันชัดเจน เพราะอย่างนั้นเรื่องผมวันนี้คุณแม่จึงรับหน้าที่เป็นคนคุย
“รู้จักกันนานหรือยัง” คุณแม่ถาม
“สักพักแล้วครับ”
“พักนึงของลูก กี่เดือน? กี่ปี? หรือกี่วัน?”
“หกเดือนกับอีกสิบสี่วันครับ” ผมตอบโดยที่ไม่ต้องคิดเลย คืนวันที่ผมกับมันใช้ร่วมกันมา ไม่เคยมีวันไหนที่ผมไม่ได้นับแล้วกาลงไปที่ปฏิทิน
“......................” เธอนิ่งไปกับคำตอบของผม เบือนหน้าไปอีกทาง ในตาดวงสวยคล้ายมีน้ำรื้นขึ้นมานิด ๆ ผมเองก็เริ่มทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน คือคุณเข้าใจไหมผมไม่เคยทำให้คุณแม่ร้องไห้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
“แม่ครับ” ผมตั้งท่าจะลุกขึ้นอยากเข้าไปกอดเธอเพื่อปลอบใจ แต่คุณพ่อกดบ่าผมไว้ พยักหน้าให้ผมอีกทีสายตาคือบอกให้ผมรู้ว่าตอนนี้อย่าเพิ่งทำอะไรทั้งนั้น ผมมองดูคุณแม่อย่างร้อนรนทำอะไรไม่ถูก ผมไม่อยากทำให้เธอร้องไห้
“คุณก็อย่าเคร่งครัดกับลูกนักเลยน่า อะไรปล่อยวางได้ก็ดีนะรัน ความสุขของลูกคุณน่าจะมองมันก่อนเรื่องอื่นไม่ใช่เหรอ” ถ้อยคำของคุณพ่อทำผมซึ้งใจจนน้ำตาคลอ อย่างน้อยมีคุณพ่อที่ยังเข้าใจผม คุณแม่หันมามองผมอีกครั้ง ก่อนถอนใจยาวคล้ายคนตั้งสติ
“ขึ้นไปอาบน้ำแล้วนอนซะ พรุ่งนี้เช้าเอย์ต้องไปธุระให้แม่ที่ปราณบุรี ดึกแล้วเข้านอนเร็วหน่อยก็ดี” คุณแม่พูดแล้วลุกเดินออกไปเลย แม้แต่คุณพ่อเธอก็ไม่หันมอง
“พ่อครับ.....”
“เอย์ตั้น ความสุขของลูกคือลมหายใจของพ่อกับแม่ บางครั้งแม่รันเขาก็ลืมบ้าง เอย์อย่าโกรธคุณแม่นะลูก ลองนึกดูดี ๆ เรื่องราวของลูกกับเด็กคนนั้น ความรัก ความใคร่ หรือว่าเป็นความชอบฉาบฉวย ลูกเพิ่งรู้จักน้องเขาแค่หกเจ็ดเดือน สิ่งเหล่านี้ลูกต้องเป็นคนที่ตัดสินใจเอง พ่อจะคอยมองดูอยู่ห่าง ๆ ไม่ต้องกลัวถ้าเอย์คิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างจริงจังและเป็นของแท้ สักวันนึงความมั่นคงของลูกและเด็กนั่นจะแสดงให้ทุกคนรู้ได้เอง”
คืนนั้นผมเข้านอนไปพร้อมกับคำพูดของคุณพ่อ ผมคิดแล้วคิดอีกเรื่องราวของผมกับปิงมันคืออะไร ความรัก? ความใคร่? ความชอบฉาบฉวย? ทำไมผู้ใหญ่ถึงได้มองดูแค่จุดนั้น เมื่อผมชอบมันผมไม่เคยคิดหาเหตุผลเลยว่านี่คือรักแบบไหน รักแท้ รักปลอม ๆ หรือว่าแค่ชอบ ผมรู้แต่ว่า ผมรัก ผมรู้สึกดี ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด ผมอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับมัน อยากตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแล้วมีมันนอนอยู่ข้าง ๆ ทั้งทุกข์ทั้งสุขเราจะแบ่งปันกันและกัน ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องเงินทอง ฐานะหรือวงศ์ตระกูล ผมรักปิงที่เป็นปิงจริง ๆ รักที่หัวใจของมันไม่เคยมองที่จุดอื่นนอกเหนือจากนั้นเลย
คุณเชื่อไหม....ผมสามารถทิ้งทุกอย่างได้นะ ขอแค่ให้มันเอ่ยปากกับผมแค่นั้น
เช้าวันต่อมาผมกับเลขาของคุณแม่ไปปราณบุรีกันแต่เช้า โครงการรีสอร์ทหรูริมทะเลสองแห่งอยู่ในลิสต์รายชื่อที่ต้องไปตามเก็บรายละเอียด ปกติคุณแม่ยังไม่เคยให้ผมเก็บงานเอาท์ดอร์แบบนี้แต่วันนี้ท่านให้ผมเป็นคนทำ และเลขาที่มาด้วยก็เป็นเลขาส่วนตัวของท่านที่เข้มงวดมากจนผมรำคาญ คือเธอพูดๆๆๆแต่เรื่องงานกรอกหูผม แรกๆคือก็น่าสนใจนะแต่ทำไมดูเหมือนว่าเธอจะคอยขัดขวางทุกครั้งเวลาผมจับโทรศัพท์ รีบหาเรื่องงานมาคุยต่อกับผมอีก ดึงความสนใจผมทุกอย่าง พาผมทำโน่นนี่นั่นจนกระทั่งบ่ายแก่ ๆ เลยกว่าเราจะได้ออกจากปราณบุรีกัน
ผมส่งเธอลงที่บริษัทแล้วกดต่อสายหาหมาปิงทันทีเพราะเมื่อคืนผมไม่ได้โทรหาแล้ววันนี้ทั้งวันตั้งแต่เช้าผมก็ยังไม่มีโอกาสได้โทรอีก มีแต่เสียงเรียกรอสาย ผมโทรหามันตลอดทางที่จะเข้าคอนโดแวะเปลี่ยนชุดเพราะเหนียวตัวมาทั้งวัน เห็นรถคันเล็กของผมจอดนิ่งที่ช่องจอดก็รู้แล้วว่าเมื่อคืนปิงตากฝนกลับแท็กซี่แน่ ๆ ผมรู้สึกโมโหมันนะ ทำไมกันผมสั่งอะไรแล้วชอบขัดใจ ผมกลัวว่ามันจะไม่สบายเลยบอกให้ใช้รถคันเล็กแทนเพราะกลัวมันจะเกรงใจหากจะบอกให้ใช้คันใหญ่ทั้งที่สองคันจอดอยู่ข้างๆกันเลย ปิงเป็นคนแบบนี้เสมอ ไม่เคยอยากได้อยากดีอะไรกับใครทั้งนั้น มันเป็นเด็กดีมากจริง ๆ จนบางครั้งก็ทำให้ผมโมโห
คุณเชื่อไหมต่อให้ผมซื้อรถให้มันวันนี้เลยมันก็ไม่ยอมรับน้ำใจของผมหรอก
รถผมจอดลงแถว ๆ สนามบอลที่ ๆ มันและเพื่อน ๆ จะชอบมารวมตัวกันเสมอในวันธรรมดากับเวลาเย็นย่ำแบบนี้ ความจริงคือผมเหนื่อยมากเลยนะขับรถทางไกกลไปกลับ แต่ในเมื่อต่อสายหาแล้วไม่รับแบบนี้มันคาใจกลัวว่ามันจะไม่สบายหรือมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ผมเลยตัดสินใจออกมาหามัน
แต่ภาพที่ผมเห็นนี่ทำเอาผมโมโหมาก มันนอนตักเพื่อนมันอยู่อ่ะ พวกหมาสามตัวผมรู้มันเพื่อนสนิทลุยไหนลุยกันแต่ไอ้ที่นอนเกลือกลิ้งกันอยู่ที่พื้นหญ้าแบบนี้มันใช่แล้วแน่เหรอ แถมไอ้บาสยังจะนอนตักมันอีกทอดหนึ่ง พอผมเรียก มันสามตัวลุกขึ้นหน้าตาตื่นแตกกระเจิงกันไปคนละทิศทางเลย
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์” ผมนั่งลงบนหญ้านั่นแหละข้างๆมัน กางเกงแม่งฟิตนี่ขนาดสแลคนะแต่มันเป็นทรงเข้ารูปไง เรื่องนั้นช่างมันก่อน ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าทำไมมันถึงไม่รับสายผม
“ผมลืมมือถือไว้ที่ร้านน่ะพี่ ไม่ได้เอามาด้วยครับ”
“เมื่อคืนรอกูรึเปล่าโทษทีนะไม่ได้โทรหามึงเลยกูคุยธุระกับแม่จนดึกกลัวว่ามึงจะนอนแล้วเลยไม่อยากกวน วันนี้ก็ไปทำธุระให้ท่านเพิ่งจะกลับมาจากปราณบุรีเมื่อกี้นี้เอง”
“พี่เอย์ไปปราณบุรีมาเหรอครับ”
“ตั้งแต่เช้าเลย แม่กูใช้ให้ไปดูโครงการก่อสร้างโรงแรมของบริษัท นี่กูเหยียบสุดเลยเหอะ รีบมากทั้งขาไปขากลับไปกับเลขาคุณแม่อีกต่างหาก คุยแต่เรื่องงานกูนี่หูชาไปหมด หาโอกาสโทรหามึงไม่ได้สักที จนถึงเมื่อกี้นั่นแหละส่งเขาลงที่บริษัทค่อยได้โทร”
“พี่เอย์กินข้าวยังครับ” มันถามเปลี่ยนเรื่องแล้วลุกขึ้นยืน ผมเองก็ลุกด้วยคิดว่าคงได้เวลากลับแล้วหรือต่อให้มันพาผมเดินเล่นแถว ๆ นี้ผมก็จะทำ จู่ ๆ มือถือมันหล่นลงจากกระเป๋ากางเกงผมมองมันทันที คือเมื่อกี้มันโกหกผม? ไหนว่าลืมโทรศัพท์ไว้ที่ร้าน? เพราะอะไร? ทำไม? คำถามมากมายในหัวเต็มไปหมด ผมสังเกตนะตั้งแต่ผมนั่งลงแล้วคุยกับมันแล้ว ปิงหลบสายตาผมตลอดเหมือนคนไม่กล้าสู้หน้า ไม่อยากคุย พยายามหลีกเลี่ยง ผมเริ่มคิดหนักคือไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับมัน
“ไหนว่าลืมไว้ที่ร้าน?”
“...........” มันเงียบไม่ตอบ เบนสายตาไปทางอื่นแล้วเริ่มเดิน
“กลับห้องด้วยกัน วันนี้ค้างกับกู” ผมตัดสินใจดึงแขนมันแล้วพาเดิน คือผมต้องรู้ว่า ปิงเป็นอะไร?? ต้องมีเรื่องอะไรสักอย่าง? ผมต้องพามันกลับไปคุยให้รู้เรื่อง
“วันนี้ผมจะกลับห้องครับ ไม่ได้ไปห้องพี่เอย์นะ”
“เป็นอะไร นี่สายกูมิสคอลเป็นสิบอย่าบอกนะว่ามึงไม่ได้ยิน” ผมเลื่อนแล้วจิ้มมือถือมันดู
“ผมจะกลับแล้วพี่ ฝนจะตกแล้ว” คิดผมจะยอมง่าย ๆ เหรอ มันพูดแบบนี้คือจะหนีผมชัด ๆ ผมดึงแขนมันแล้วลากมาที่รถเลย
“พี่เอย์เดี๋ยวครับเดี๋ยว ผมเอารถมา พี่กลับเลยก็ได้เดี๋ยววันหลังผม....
“กูต้องรู้นะว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น หรือว่าโกรธที่กูไม่ได้โทรหาเมื่อคืน” ผมคาดคั้น
“เปล่าครับไม่ใช่แบบนั้น”
ปิงหลบสายตาผม ลมพัดมาแรงมากผมจ้องหน้ามันนิ่ง รู้แล้วแน่ ๆ ว่ามันผิดปกติแต่ยังไม่ยอมพูดออกมาแค่นั้น มันเดินไปจับมอไซด์แล้วขับออกไป ผมรีบขึ้นรถแล้วขับตามคือเส้นทางจากที่นี่ถึงหอพักมันใกล้มากแค่มันเลี้ยวทางฝั่งนี้ผมก็รู้แล้วว่ามันจะกลับห้อง ผมขับเข้าไปจอดไว้ด้านในไม่สนแม่งหรอกจะขวางทางตีนใคร มันเดินถือขวดน้ำออกมาจากมินิมาร์ทพอดีผมเลยเดินเข้าไปหามันถามมันเรื่องที่จอดรถ มันดูลังเลแต่ก็ยังยืนรอผม พอเลื่อนรถเรียบร้อยผมเดินตามมันขึ้นไปบนห้อง ห้องปิงคือรกมาก ครั้งหลังสุดเมื่อวานนี้น่าจะเป็นไอ้วุฒิกับไอ้บาสมานอนดูวีดีโอบ้าบออะไรของพวกมันแหละจนผมมาลากหมาปิงมันไปเขาใหญ่กับผม
“ห้องผมไม่มีข้าวให้พี่กินหรอกนะครับ พี่ก็เห็นนี่แม้แต่ตู้เย็นยังไม่มีเลย พี่คิดว่าจะทนอยู่กับผมได้เหรอ” มันว่าขึ้นพร้อมนั่งลงรวบๆเก็บข้าวของที่เพื่อนๆตัวดีของมันรื้อไว้
“ก็มึงไม่ยอมกลับไปกับกูงั้นก็นอนนี่แหละ ข้าวก็ไม่ต้องกิน กูนอนเลยละกัน มีห้องน้ำใช่ไหม หรือว่าเป็นห้องน้ำรวมอีก” ผมว่าประชดจริง ๆ คือปวดนิดๆด้วยเลยเดินไปเข้าห้องน้ำเล็กๆด้านหลังแล้วออกมานั่งอยู่ที่ฟูกบาง ๆ ที่ๆมันใช้แทนที่นอน ผ้าห่มโดเรมอนของมันเป็นสีฟ้าไม่หนาเหมือนผ้าห่มนวมสวย ๆ แต่ก็ไม่ได้บางจนเกินไปนัก ปิงมองผมทั้งที่มือมันกำลังจัดเก็บข้าวของอยู่ สุดท้ายมันหยิบผ้าห่มแล้วลุกขึ้นยืนพับ ผมก็เงียบนะไม่พูดอะไรหรอกกะว่าวันนี้นอนนี่ก็ได้ ผมนอนได้หมดอ่ะขอแค่มีมันนอนอยู่ข้าง ๆ แค่นั้นผมพอใจ
“ไปกันเถอะครับ” เสียงมันพูดขึ้นผมเงยหน้ามอง คืออยากถามว่ามันจะชวนผมไปไหน
“ไปที่ห้องพี่ไง วันนี้นอนที่นั่นก็ได้ สงสารคนบางคนหรอกห้องผมไม่มีผ้าห่มผืนโตๆหมอนใบนุ่ม ๆ แล้วที่สำคัญไม่มีอาหารอร่อย ๆ ให้กินด้วยนี่” ผมอมยิ้มเลย ปิงก้มลงหยิบกระเป๋าขึ้นมาคาดใส่ไหล่ กระเป๋าแบบเป้ใบยาว ๆ ที่มันชอบคาดสะพายแล้วทำท่าเดินแบบเท่ ๆ อ้อยสาวตามแบบของมันน่ะแหละ
ในที่สุดเราก็มาถึงรังรักของผมและมัน หึหึ ห้องผมสบายกว่านะที่นอนนุ่มกว่า ห้องครัวกว้างกว่า ผ้าห่มก็ผืนหนากว่าด้วย แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าที่ไหน ๆ ที่ต้องมีมันและผมอยู่ด้วยกัน ห้องจะกว้างจะแคบแค่ไหนมันไม่สำคัญอีกแล้ว
“หิวข้าว” ผมรีบดึงมันมานั่งลงที่โซฟาแล้วเอาหัวนอนลงที่ตัก จับมือมันมางับเล่น เอาจริง ๆ เลยนะผมโคตรหึงอ่ะตอนที่เห็นมันนอนหนุนตักเพื่อนมันแบบนั้นทั้งที่ก็รู้นะว่าสองคนนี้มันไม่มีอะไรเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย แต่ผมก็ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้จริง ๆ
“เมื่อกี้มึงนอนตักไอ้วุฒิที่สนามบอลกูโคตรไม่ชอบเลย อย่าทำอีกได้ไหม”
“หมาวุฒิมันเพื่อนผมหรอก”
“ก็รู้ แต่คือไม่ชอบ”
“พี่หวงผมเหรอ”
“นิดๆ” ฝันดิ่ ใครจะไปบอกมันกันล่ะว่าผมโคตรหวงมันน่ะ ผมงับๆๆนิ้วมันเอาแม่งให้ครบทั้งสิบนิ้วเลยเหอะ ตามซอกของนิ้วนี่คือเลียหมดอ่ะ เปียกก็ช่าง น้ำลายผมหอม
“พี่จะกินข้าวกับอะไรครับ ข้าวผัดอีกเหรอเบื่อไหม” มันก้มลงมาถามผมเลยเงยหน้าขึ้นมอง เราสองคนสบสายตากันอีกแล้ว ผมอยากอ้อนมันให้เยอะๆ ปิงให้ผมนอนตักให้ดูดนิ้วให้หม่ำแขน คือมันไม่ว่าผมเลยผมทำได้ทุกอย่างตามใจ ผมมีความสุขมากมายจริง ๆ มันสอดมือเข้ามาลูบหัวผมเล่น ผมรู้สึกดี
เราสองคนทานข้าวด้วยกันผมกลัวมันเหนื่อยเลยบอกให้สั่งขึ้นมาทาน พอดึกๆผมกับมันแยกกันอาบน้ำทั้งที่วันนี้คิดว่าจะได้ฟัดมันที่อ่างเสียอีก แต่ทุกอย่างผิดพลาดไปหมดเมื่อมันแจกมุข ‘ปวดขี้’ ของมัน ผมเลยยอมๆไป กะว่าเดี๋ยวจะกอดให้แน่น ๆ เลยตอนนอน หมาปิงมันหยุดอยู่ที่ประตูแล้วทำท่าหนาวสั่นอยู่นั่นแหละก่อนที่มันจะปิดไฟนีออนลงผมกระตุกเชือกโคมไฟพร้อมกับวางหนังสือในมือไว้ที่โต๊ะหัวเตียง ช่วงนี้ไม่ได้ใส่แว่นให้มันเห็นเลย พอเรียนจบแล้วหนังสือเรียนนี่คือถูกทิ้งมาก อ่านพวกนิตยสารอะไรเล่น ๆ ผมก็ไม่ได้ใช้แว่นสายตาหรอกนะ กลัวหมามันไม่ชินขนาดตัวผมเองถ้าเผลอใส่แว่นแล้วเดินผ่านกระจกนี่คือยังตกใจเลย คือใครวะอย่ในห้องกู บรึ๋ยยย
“ทำไรของมึงขยับมานี่ดิ่” ผมเริ่มคิ้วกระตุก หมาปิงแม่งทำไมปีนขึ้นมาบนเตียงแล้วไปนอนชิดๆริม ๆ อยู่ฝั่งนั้นวะ มันตั้งใจจะทำอะไร
“ไม่เอา วันนี้จะนอนตรงนี้ พี่เหอะอย่าเข้ามาใกล้ผมนะ”
“เย้ยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมลากมันเข้ามาซุกอกไว้เลย ใช้ขาเกี่ยวล็อคตัวมันไว้ ปิงมันดิ้นนะแต่ผมไม่สนผมจะกอดจะกกของผมอยู่แบบนี้แหละ
“ชู่ว์~ เงียบก่อนเดี๋ยวเล่าอะไรให้ฟัง” ผมตะล่อมเพราะอยากให้มันเลิกดิ้น คือจริงๆมีเรื่องบางอย่างจะเล่าให้มันฟัง มันหยุดนิ่งทันที ผมเลยจับมันนอนตะแคงแล้วซ้อนตัวเข้าด้านหลังกอดมันแล้วจูบลงที่หลังหู หอมว่ะ!
“มึงรู้ไหมเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับกูบ้าง” ผมก้มหน้าลงมองกระซิบเสียงเบา ปิงคงกำลังรอฟังหน้าตามันนี่คือจดจ่ออยู่กับถ้อยคำต่อไปของผมมาก
“ตอนเราไปเขาใหญ่กัน คนสนิทแม่กูเขาพาลูกค้าต่างชาติไปเลี้ยงรับรองแล้วบังเอิญเจอกูกับมึงที่ร้านกล้วยน้ำว้านั่น มีถ่ายรูปเราสองคนมาด้วยนะ กูนี่โดนซักใหญ่เลย ทำไงได้หลักฐานทุกอย่างมีครบแถมเป็นรูปที่กูซบไหล่มึงอีกต่างหาก ยอมจำนนสิครับ ผู้ต้องหาจอมจำนนต่อหลักฐาน หึหึ ถามว่ากูอายไหม ไม่เลย แต่กูกลัวคุณแม่เขารับเรื่องของเราไม่ได้แค่นั้นเอง”
“แล้วพี่ว่ายังไงล่ะครับ บอกท่านไปว่าไง” มันพยายามหันมาถามคงอยากจะเห็นสีหน้าผมด้วยแต่ผมจูบคอจูบหูจูบท้ายทอยมันไว้มันเลยหันมาไม่ได้ ผมก็งับเล่นของผมไปเรื่อย ช่วยไม่ได้มันเพิ่งอาบน้ำเสร็จตัวหอมมาก
“ก็บอกตามความจริง”
“ความจริงคือ?”
“ก็เราคบกันอยู่ไง”
“แล้วแม่พี่ว่าไงบ้าง”
แล้วผมก็เล่าเรื่องราวคร่าว ๆ ให้มันฟัง สีหน้าปิงไม่ค่อยดีนักหรอกผมมองแค่เสี้ยวหน้ามันก็รู้แล้ว
“อย่าคิดมากนะกูก็แค่เล่าให้มึงฟัง บอกๆเขาไปก็ดีต่อไปจะได้ไม่ต้องปิด” ผมลูบท้องมันเล่น ปิงตัวเริ่มอุ่นแล้วขณะที่ผมทำไมเริ่มหนาว ๆ วะ เลยกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกนิด
“โกรธไหมที่กูบอกแม่กูไปแบบนั้น” ผมจูบลงที่ผมนุ่มนิ่งของมัน มันหันหน้ามาหาผม คราวนี้คือพลิกตัวมาหาเลย ในแววตามันแสดงความจริงจังมองผม ผมเลยตั้งใจฟังว่ามันจะพูดเรื่องอะไร
“พี่เอย์ครับ วันนี้คุณแม่พี่มาหาผมที่ร้านด้วยนะ” คือผมชะงักเลยนะ เท้าแขนขึ้นมองหน้ามันดี ๆ ปิงพูดอะไร?? มันพูดจริงหรือพูดเล่น ยอมรับว่าตกใจระคนแปลกใจด้วย
“ที่ร้านน่ะนะ ร้านตำส้มมะละกอนั่นน่ะเหรอ”
“ครับใช่ที่ร้านนั่นแหละ”
“แล้วเขาไปทำไม เขาพูดอะไรกับมึง ว่ามึงรึเปล่า” ผมรีบซักมันเลย คือกลัวว่าคุณแม่จะมาอะไรกับปิง คุณแม่ผมไม่ด่าหรอกนะครับ แม่ไม่เคยด่าว่าหรือตะคอกด่าใครแรง ๆแบบหยาบคาย แต่แม่จะชอบพูดแบบยิ้ม ๆ และสุภาพ หาเหตุผลมาพูดจนผมจนมุมเป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็กแล้ว แม่จะยิ้มให้ผมเสมอแม้กระทั่งตอนที่อบรมผมกับไอ้ซ่าร์ ซ่าร์มันกลัวแม่มากเลยนะ คือคุณพ่อของเรานี่เป็นนางฟ้าเลยเอาแค่นั้น แม่จะมีอำนาจตัดสินใจเรื่องภายในบ้าน ตอนผมเป็นเด็กนี่เรียบร้อยไม่เคยมีเรื่อง ผิดกับซ่าร์ที่มีเรื่องมีราวมาตลอดแม่ตามเคลียร์จนอ่อนใจ แม่เลยไม่ค่อยคาดหวังอะไรกับมันมากนัก ผิดกับผมที่เป็นทั้งความหวังของคุณย่าและครอบครัว
“เปล่าครับคุณแม่พี่ไม่ได้ว่าอะไรผมหรอก ท่านพาผมเอ่อ....” แล้วปิงก็เล่าเรื่องที่แม่พามันไปที่บริษัทสองแห่ง ผมนี่เครียดเลย รู้และเข้าใจแล้วว่าแม่จะสื่ออะไรกับมัน ไม่คิดว่าแม่ผมจะมาอะไรกับปิงมากขนาดนี้คือแกจัดการเรื่องเร็วมาก รู้เรื่องผมกับมันเมื่อวานเรียกผมคุยตอนกลางคืนเช้ามาให้ผมไปปราณบุรีกับเลขาเพื่อที่ตัวเองจะได้มาหาปิงจัดการเก็บเรื่องราวทุกอย่างให้เรียบร้อยและลงตัว
แต่แม่คงจะลืมไปว่าความรู้สึกของคนเราไม่ใช่ธุรกิจ จะจัดการและปิดการขายไม่ได้ง่าย ๆ ทั้งที่ปัจจัยแวดล้อมมีเพียงแค่ความรู้สึกและหัวใจดวงเดียวเท่านั้น
“อย่าโกรธแม่กูได้ไหม อย่าถือท่านเลยนะ ท่านอยากจะพูดอะไรก็ปล่อยให้พูดไปเถอะท่านแก่แล้ว กูเคยสัญญาไปแล้วว่ากูจะเป็นพี่เอย์คนเดิมคนนี้ของมึงตลอดไป ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป ไม่ว่าเราสองคนจะเจอปัญหายุ่งยากมากแค่ไหน สัญญากับกูได้ไหม ว่ามึงเองก็จะไม่เปลี่ยนไปเหมือนกัน”
ผมคว้ามือมันขึ้นมาจูบทันทีที่มันเล่าว่า แม่พูดอะไรกับมันบ้างตอนที่ส่งมันลงรถ ผมไม่อยากให้ปิงคิดมาก กลัวมันจะโกรธแล้วพาลจะเกลียดคุณแม่ของผม แม่ผมเป็นคนดีนะเพียงแต่ตอนนี้คือท่านยังไม่เข้าใจพวกเรา เพราะว่ารักผมมากท่านจึงทำได้ทุกอย่างยอมเป็นตัวร้ายในสายตาของผมและปิง แต่ในใจส่วนลึกแล้วผมรู้ว่าท่านรักและหวังดีกับผมจริง ๆ ผมสอดมือเข้าประสานมือมันไว้แน่นจ้องตามันก่อนเอ่ยคำสัญญาที่ผมคิดจะขอจากมัน ปิงเป็นเด็กดีมาก ผมกลัวใจมัน กลัวว่ามันจะยอมเป็นฝ่ายเดินจากผมไป ปัญหาของเราสองคนนับจากนี้ผมรู้ว่ามันจะต้องหนัก ในเมื่อคุณแม่เริ่มลุกล้ำพวกเราขนาดนี้ คุณแม่ผมไม่ปล่อยเราสองคนง่าย ๆ แน่
“สัญญากับกูว่าจะไม่ปล่อยมือนี้ เราจะจับกันไว้จนถึงที่สุด........สัญญาได้ไหม”
มันจ้องหน้าผมแน่นิ่งก่อนดึงมือที่เราประสานกันไว้ขึ้นไปจูบที่หลังมือผมเบา ๆ แล้วแช่ไว้อยู่แบบนั้น ก่อนที่มันจะขยับตัวขึ้นมากระซิบถ้อยคำสำคัญที่ผมคนนี้จะไม่ขอลืม
“ผมสัญญา”
ผมก้มลงไปมอบจูบให้มันทันที จุมพิตหวานซึ้งแผ่วเบาและนุ่มนวลที่ผมบรรจงมอบให้คนที่ผมรัก
ปิงคือคนที่มีค่ามากที่สุดแล้วกับจูบนี้ของผม...............สัญญาที่ผมกับมันจะจดจำเอาไว้ร่วมกัน
ไม่ว่าเราสองจะเจอปัญหาหรืออุปสรรคแค่ไหนผมและมันจะไม่ยอมปล่อยมือนี้ มือที่เราสองคนประสานกันไว้.....ลึกซึ้ง
“จูบนี้แทนคำสัญญาของกูกับมึง อย่าปล่อยมือกูนะปิง” ผมถอนริมฝีปากออกมาจากปากนิ่มของมันอย่างอ้อยอิ่ง กดจูบเบา ๆ ไล่ลงเรื่อยตามซอกคอหอมกรุ่น เนื้อตัวนุ่มนิ่มสั่นเทิ้มแต่ก็ยังตะแคงคอรับรอยจูบและเรียวลิ้นร้อนจากผม
“อืออ...” มันครางเสียงแผ่วเมื่อผมตวัดปลายลิ้นขึ้นไปครอบครองที่ใบหูก่อนไล้เรื่อยลงมาที่ลำคออีกครั้ง ขบเม้มจนทั่วสร้างรอยประทับที่บอกให้รู้ว่ามันคนนี้เป็นของผม แค่ผมเท่านั้น แก้มมัน จมูกมัน เปลือกตามัน ไรผม คิ้ว คาง ผมจูบผ่านไปทุกส่วนทุกจุด จนในที่สุดกลับมาจบลงที่ริมฝีปากมันอีกครั้ง ผมจูบซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างที่ใจผมต้องการ แค่อยากให้มันรับรู้
ให้ตอกย้ำสัญญารักของเรา....ว่าเราจะจับมือกันและกันไว้ตลอดไป
“เชื่อใจกูนะ ปล่อยเรื่องของที่บ้านให้กูจัดการเอง เราสองคนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มึงกับกูเราก็ยังคงเป็นเราแบบนี้ไม่ต้องไปคิดเรื่องฐานะหรืออะไร ทำตัวกับกูให้เหมือนเมื่อวานเหมือนทุกๆวันที่มึงเคยทำ”
นับตั้งแต่วันนั้น ผมโดนตามตัวกลับบ้านทุกวัน มีนัดทานข้าวกับคุณแม่โดยที่เลขาท่านโทรมาตามบ้างล่ะ คุยงานเรื่องโครงการก่อสร้างที่ผมไปดูมาบ้างล่ะ เดี๋ยวพาผมไปหาคุณย่าบ้างล่ะ พาไปดูโน่นนี่นั่นที่บริษัทบ้างล่ะ โรงงาน อู่รถ คือคุณแม่ทำทุกอย่างทำทั้งหมดนี่ก็เพื่อกันผมให้ห่างจากปิงผมรู้ เพราะพอผมจะกลับห้องแม่ก็บอกวันนี้ดึกแล้วให้ค้างที่บ้าน วันสองวันแรกไม่อยากขัดใจเลยเออออไปแต่นั่นยิ่งทำให้แม่เริ่มล้ำเส้นผมหนักขึ้น ผมกับมันไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานเป็นอาทิตย์แล้วเราเจอกันครั้งหลังสุดวันไหนผมเองยังไม่อยากจะคิดเลยได้แต่อาศัยโทรหาช่วงดึกคุยกันก่อนนอน ผมไม่ยอมให้มันวางจนมันหลับคาโทรศัพท์ไปนั่นแหละ แค่ได้ยินเสียงลมหายใจมันก็ยังดี
“น้องเอย์ทานเยอะๆนะลูก ไข่เจียวปูแม่สั่งป้านอมทำไว้ให้ลูกเลยนะครับ อ่ะนี่แกงจืดเต้าหู้เอย์ชอบทานใช่ไหมลูก แล้วพรุ่งนี้เราจะทานอะไรกันดี อาหารฝรั่งดีไหม พาสต้าเป็นไงครับหรือว่าจะออกไปกินข้างนอกแม่จะได้ให้เด็กโทรจองโรงแรมไว้ ไปกินอาหารอิตาเลี่ยนดีไหม หรือเอย์อยากทานอาหารฝรั่งเศสมากกว่า”
“แม่ครับวันนี้ผมจะกลับห้อง” ผมไม่อยากกินบรรดาอาหารฝรั่งที่คุณแม่พูดหรอก ผมอยากกินข้าวผัดกุ้งตัวเล็กๆธรรมดาที่ปิงเป็นคนทำ
“ดึกแล้วลูก เอย์ขับรถดึกๆไม่ดีนะ”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผม.....
“น้องเอย์ วันนี้คุณพ่อไม่อยู่ลูกก็รู้ คุณพ่อไปต่างประเทศเป็นอาทิตย์ ซีซ่าร์เองช่วงนี้ก็ถ่ายหนังถ่ายละครออกต่างจังหวัดตลอด แม่อยากให้เอย์อยู่เป็นเพื่อนแม่นะลูก รู้สึกปวดที่หัวใจบ่อยๆ ด้วยไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน ถ้าเอย์อยู่เผื่อมีเรื่องด่วนขึ้นมาเอย์จะได้ช่วยแม่ทัน”
ผมยืนอย่างคนหมดหวังมองหน้าคุณแม่ผู้มีพระคุณ ผมรู้ว่าแม่รักผมมาก รู้ว่าหวังดี แต่ถ้าหากว่าแม่ไม่ได้เป็นอะไรได้โปรดอย่าบอกว่าตัวเองเป็นเลย ผมรู้สึกแย่มากจริงเพราะไม่สามารถรู้ได้เลยว่าแม่พูดจริงหรือแค่คำโกหกที่อยากให้ผมอยู่บ้าน
.
.
.
-
https://www.youtube.com/v/krlyxKNuLTA
.
“วันนี้ค้างไหม?”
นี่เป็นวันแรกในรอบสัปดาห์ที่ผมกับมันมีเวลาอยู่ด้วยกัน ผมได้แต่หวังว่าเราสองคนจะสามารถใช้เวลาร่วมกันจนถึงช่วงเช้าของอีกวันได้ เราไปเดินซื้อของที่ซุปเปอร์ปิงชวนผมขึ้นมาเดินเล่นข้างบนต่อเราสองคนแวะที่ร้านหนังสือด้วยนะ ปิงมันได้หนังสือทำอาหารเล่มใหม่มาด้วย ผมว่าก็ดีเหมือนกัน มันน่ะชอบบ่นเรื่องตำราเล่มเก่าที่เป็นภาษาอังกฤษหาว่าผมแกล้งซื้อมาให้มันอ่านแล้วปวดหัวทุกที คือคุณคงนึกไม่ออกหรอกว่าเวลามันทำอาหารไปด้วยแล้วเปิดดิกฯจิ้มกูเกิ้ลไปด้วยมันตลกแค่ไหน
“...ได้เหรอพี่”
มันหันมาถาม ผมสะกิดใจขึ้นทันทีความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมา ตลอดสัปดาห์คือผมไม่มีเวลาให้กับมันเลย ปิงมันคงจะทั้งน้อยใจและเสียใจแต่คือมันไม่พูดออกมาก็แค่นั่น ผมทำผิดกับมันมากมายจริง ๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่บ้านผมไม่อยากจะเล่าให้มันฟังกลัวมันเครียดคือจะให้ผมบอกมันว่าคุณแม่กันผมออกจากมันแล้วปิงจะทำยังไงต่อไป จะให้ผมบอกว่าผมลำบากใจยุ่งยากเครียดมาก แล้วปิงจะตัดสินใจยังไง คุณก็รู้ว่าปิงเป็นคนดีแค่ไหน บอกไปแล้วนี่สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือกลัวว่าปิงมันจะปล่อยมือไปจากผม ผมรู้สึกว่าตัวเองแย่มากจริง ๆ ที่ละเลยความรู้สึกของมันมากขนาดนี้
“ครับ วันนี้ผมจะค้าง”
มันพูดเสียงอ่อนคลี่รอยยิ้มส่งมาให้ผม แค่ผมทำหน้าไม่สบายใจแม้ว่าตัวมันทุกข์ใจแค่ไหน มันจะเลือกทางที่ผมคนนี้สบายใจ พูดจาและทำตัวร่าเริงทำให้ผมยิ้มได้และกลับมาเป็นผมคนเก่าคนนี้ทุกครั้งที่ใช้เวลาอยู่กับมัน หมาปิงจอมขี้เหร่ บ๊องและเวิ่นเว้อไม่มีใครเกินดูซิดูมันกำลังทำท่าทางล้อเลียนอะไรผมอยู่ ผมนี่กะจะโดดเข้าใส่แล้วนะถ้าหากไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะทุกอย่าง ผมหน้าเสียคิดออกได้ในทันทีว่าเป็นใครที่โทรมา ปิงเองหน้าก็เจื่อนลงเช่นกัน ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วเดินไปคว้าเอาหัวมันมาซุกอกไว้ ผมรู้ว่าผมปลอบใจใครไม่เก่งแต่ผมอยากให้มันรู้ว่าผมเองก็รู้นะว่ามันรู้สึกยังไง
“....ครับแม่” ผมกดรับสาย ปิงมุดออกจากแขนผม มันเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนออกขณะที่ผมเดินเลี่ยงออกมานั่งที่โซฟา
“เอย์อยู่ไหนลูก ทานข้าวหรือยัง”
“ทานแล้วครับ” ผมโกหก
“ลูกอยู่ที่ไหน”
“ห้องครับ ที่คอนโด”
“เดี๋ยวแม่แวะเข้าไปรับแล้วเรากลับบ้านพร้อมกัน น้องเอย์ขับรถให้แม่นะลูก”
“แม่ครับวันนี้ผม......
“น้องเอย์ วันนี้แม่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับเรา เอาเป็นว่าเดี๋ยวแม่เข้าไปรับตอนนี้เลย ดึกแล้วกว่าจะกลับถึงบ้านแล้วคุยกันอีก”
“งั้นก็ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวเราเจอกันที่บ้านเลย ผมเองก็มีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณแม่เหมือนกัน”
“ดีเลยจ๊ะ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ เอย์รีบมานะลูก”
สายถูกตัดไปแล้ว ผมทิ้งแผ่นหลังพิงเข้ากับพนักโซฟาอย่างหมดแรง มองไปที่ห้องครัวปิงยังยืนอยู่ที่นั่นมันกำลังจัดเก็บข้าวของเข้าตู้ ผ้ากันเปื้อนถูกถอดออกแล้ว ขณะที่ผมตัดสินใจแน่นอนแล้วว่าวันนี้ผมคงต้องคุยเรื่องของเราสองคนกับคุณแม่ให้รู้เรื่อง ไม่อยากปล่อยให้คาราคาซังต่อไปแบบนี้ ผมตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหามันกอดเอวมันเอาไว้ ความรู้สึกผิดอยู่ในใจท่วมท้น ก่อนหยิบเอาผ้ากันเปื้อนมาสวมให้มันใหม่อีกครั้ง
“ทำต่อสิ ไหนให้กูช่วยล้างอะไรบ้าง” มันหันกลับมามอง ผมหยิบมะเขือเทศยื่นส่งให้พร้อมรอยยิ้มบาง อยากให้มันรู้ว่า ใช่แล้วมันเข้าใจไม่ผิดหรอกผมถูกตามตัวกลับบ้านอีกแล้วแต่อย่างไรก็ตามผมก็ยังอยากทานข้าวกับมันก่อน เราสองคนมีความสุขเล็กๆกันตอนนี้ก็ยังได้ มันมองผมแน่นิ่ง ก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะคลี่ออกแล้วส่งยิ้มกว้างมาให้ผมอย่างเคย
“งั้นเดี๋ยวผมรีบทำเลยเราจะได้รีบทานแล้วพี่จะได้รีบออกไปนะครับ”
ปิงน่ารักเสมอ ผมพยักหน้าให้มันเบา ๆ คืนนั้นเราสองคนนั่งทานข้าวด้วยกันเป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์ผมปิดมือถือไว้แล้วใช้เวลาทั้งหมดที่เหลือของวันนี้เต็มที่ไปกับมัน เราคุยกันหัวเราะกัน ปิงเล่าโน่นเล่านี่ให้ผมฟังเยอะแยะมากมายไปหมด
“เอารถจอดไว้ที่นี่ดีไหม เดี๋ยวกูไปส่งมึงก่อน” เราสองคนเดินลงมาที่ชั้นล่าง ผมเดินไปส่งมันที่รถ
“ไม่เป็นไรพี่เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมต้องไปช่วยแม่กับพี่ขมเปิดร้าน แล้วพรุ่งนี้พี่เอย์จะเข้ามาตอนไหนครับ”
“ยังไม่รู้เลย ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดน่าจะเป็นช่วงเช้า”
“อะไรคือถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด” มันหันมาถามทำหน้าสงสัย ผมจึงตัดสินใจพูด
“ปิง คืนนี้กูกะว่าจะเคลียร์กับคุณแม่ให้รู้เรื่อง เรื่องของเราคงปล่อยผ่านไปไม่ได้แล้วคุณแม่เริ่มล้ำเส้นกูมากเกินไป”
“พี่เอย์ครับ” หน้าตามันคือตกใจมากพอสมควร แต่คือวันนี้ผมตัดสินใจแล้วจริง ๆ
“ไม่เป็นไร กูโอเค”
คืนนั้นผมกลับบ้านทั้งที่ในหัวนี่เต็มไปด้วยคำพูดมากมาย แน่นอนว่าเป็นเรื่องผมกับมันผมไม่รู้คุณแม่จะยอมรับได้มากน้อยแค่ไหนแต่ยังไงผมก็ต้องคุย อย่างน้อยท่านต้องรู้ว่าผมคิดยังไงกับปิง ทำยังไงท่านถึงจะเข้าใจผมและยอมรับปิงได้ ผมคิดจนสมองแทบระเบิดปวดหัวไปหมด
“อะไรครับแม่” คุณแม่ยื่นกระดาษเล็กๆใบหนึ่งส่งให้ ผมมองดูก็รู้ในทันทีมันคือ ตั๋วเครื่องบิน มีเอกสารอีกปึกนึงถูกเลื่อนเข้ามาหาพร้อมกัน
“แม่ให้คุณสุเขาจัดการให้แล้ว เอย์ต้องไปเรียนต่อที่นิวยอร์ก สัปดาห์หน้าเดินทางได้เลยเอกสารทุกอย่างพร้อมเรียบร้อย ไปลงเรียนภาษาเพิ่มเติมที่โน่นก่อนสักเดือนสองเดือนมหาลัยคงจะเปิดพอดี ช่วงนี้อเมริกาเข้าหน้าร้อนอากาศกำลังสบาย หรือลูกอยากจะไปพักผ่อนที่ฮาวายก่อนแม่ก็ไม่ว่า”
หัวผมเหมือนโดนค้อนหนักๆฟาดลงมากลางกระบาล ก้าวเซถอยหลังแบบไม่รู้ตัวเลย คือผมไม่คิดว่าคุณแม่จะใช้วิธีการนี้กับผม เรามีปัญหากันเรื่องปิงคุณแม่กันผมออกจากมันตลอด แต่ยังไงผมกับมันก็ได้เจอกันบ้างแม้ไม่บ่อยอย่างเคย และถึงแม้เวลาที่ใช้ด้วยกันจะน้อยลงแต่คืออย่างน้อยเรายังอยู่ใกล้กัน แต่นี่คือมาบอกให้ผมไปเรียนต่อ มันคืออะไร?
“แม่ครับผมเคยบอกแล้วนี่ว่าผมจะเรียนต่อที่เมืองไทย ผมสมัครไว้แล้วเหลือแค่รอไปสอบ คุณแม่ทำแบบนี้ทำไมครับ ทำไมไม่ถามผมก่อนสักคำ จู่ ๆ ยื่นตั๋วเครื่องบินมาให้กันแบบนี้ ผมไม่ไปนะครับแม่” ผมหยิบเอาตั๋วขึ้นมาดู โคตรของความตกใจเมื่อเห็นว่าในวันที่ลงไว้ว่าเดินทางวันไหน นั่นมันคือหนึ่งวันหลังจากวันครบกำหนดสัญญาของผมกับปิง
“ไม่ไปไม่ได้!” แม่ใช้น้ำเสียงจริงจังสวนขึ้น
“ผมไม่ไปครับ ถ้าธุระของคุณแม่คือเรียกผมมาคุยเรื่องนี้ ผมขอตัว” ผมลุกขึ้นอย่างหัวเสีย ผมยอมท่านทุกอย่างเพราะเห็นว่าท่านเป็นแม่ ผมเคยทำให้ท่านเสียใจเหรอ ผมเป็นเด็กดี ไม่เคยทำตัวเกเร ผมตั้งใจเรียนทำทุกอย่างให้สมกับเป็นความหวังของท่าน ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยดี ๆได้ ให้ท่านมีหน้ามีตา ผมยอมท่านมาตลอด ยอมเรียนวิศวกรรมโยธาเหตุผลก็เพราะบ้านเราทำบริษัทเกี่ยวกับโครงการก่อสร้าง คือผมยอมทำให้หมด ผมตามใจคุณแม่ตั้งแต่เด็ก แต่ทำไมครับ ทำไมเมื่อถึงวันที่ผมจะเรียกร้องทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการบ้าง ทำไมคุณแม่ถึงตามใจผมไม่ได้ ผมไม่เห็นว่ามันจะเป็นความผิดอะไรเลยแค่ผมรักผู้ชายคนนึงแค่นั้น
“น้องเอย์!” เธอเดินมาดึงแขนผม ผมที่กำลังจะก้าวออกไปจากห้อง
“ผมอยากให้คุณแม่ช่วยเข้าใจผมด้วย”
“ลูกต้องไปเรียน แม่หวังดี กลับมาลูกจะมีประสบการณ์ มีคอนเน็กชั่นกับเพื่อนต่างชาติทั่วโลก รู้จักทักษะการใช้ภาษางานบริหารไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เอย์เรียนที่นั่นสักสองปีจบแล้วฝึกงานอีกสักปี ถึงวันนั้นลูกจะกลับมาเมืองไทยพร้อมกับผงาดขึ้นในวงการธุรกิจได้เลย น้องเอย์ทำได้นะลูก”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นครับแม่ ผมอยู่ที่นี่ก็มีคอนเน็กชั่นกับเพื่อน ๆผมได้ ผมยังไม่อยากเสียตรงนี้ไปเพื่อนที่เมืองไทยผมก็เยอะ คุณแม่ครับ ผมไม่ไป ผมเคยบอกไปหลายครั้งแล้วคุณแม่เองก็ไม่เห็นเคยว่า ผมบอกอยู่เสมอใช่ไหมครับว่าผมจะเรียนต่อที่นี่เลย ผมถึงขนาดสมัครไปแล้วแม่ก็เห็นนี่”
“เพราะอะไร?” เธอเดินเข้ามาหาแล้วจ้องหน้าผม
“....................” ผมไม่ได้พูดตอบไปเพราะผมบอกไปแล้วทั้งเรื่องปิง เรื่องเพื่อน รวมทั้งความต้องการของผมเอง ผมไม่เคยคิดจะไปเรียนต่อที่ไหนถ้าไม่ใช่ที่นี่ ผมคิดของผมมานานแล้วไม่ใช่เพิ่งมาคิดตอนที่มีปิงเข้ามา
“เพราะเด็กคนนั้น?” ในที่สุดคุณแม่ก็เข้าเรื่องจนได้ นี่คงเป็นสิ่งที่ทำให้เราได้มาคุยกันในวันนี้ ผมมองท่านอย่างผิดหวังเหมือนกันนะ ไม่คิดเลยว่าท่านจะโยงเข้าเรื่องของปิงจนเป็นเรื่องราวใหญ่โตแบบนี้
“แม่ครับ นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่แม่คิดจะทำ แค่แม่อยากกันผมออกจากปิงต้องทำขนาดนี้ คุณแม่ดูหน้าผมสิครับอาทิตย์ที่ผ่านมานี่คุณแม่เห็นรอยยิ้มจากผมบ้างไหม ไหนคุณแม่เคยบอกไงว่าความสุขของผมก็คือความสุขของแม่ แล้วในวันที่ผมทุกข์ใจอยู่แบบนี้คุณแม่มีความสุขงั้นหรือครับ”
“เอย์ตั้น!!” คุณแม่ตะคอกลั่นเสียงสั่นคล้ายคนจะขาดใจ นี่คือครั้งแรกที่แม่เป็นแบบนี้ ผมไม่เคยเถียงท่านหรือขัดใจท่านเลย แต่ครั้งนี้ผมยอมไม่ได้จริง ๆ
“เดี๋ยวนี้ถึงขนาดเถียงแม่ แค่แม่พูดถึงเด็กคนนั้นเอย์กล้าขึ้นเสียงกับแม่เลยเหรอลูก”
“ผมขอโทษถ้าทำให้คุณแม่ผิดหวังหรือเสียใจ แต่เรื่องความรู้สึกผมเองก็ควบคุมไม่ได้จริง ๆ ผมรักปิง เราสองคนรักกัน ผมจะเรียนต่อที่นี่และจะคบกับปิงต่อด้วยผมไม่สนใจอะไรใครทั้งนั้น ถ้าคุณแม่ไม่พอใจผมจะไม่กลับมาให้คุณแม่เห็นหน้าสักพัก เอาไว้จนกว่าคุณแม่จะใจเย็นลงก่อน”
“ลูกจะเอาแบบนั้นใช่ไหม” เธอสวนขึ้น ก้าวเข้ามายืนขวางหน้าผมไว้ ผมมองดูท่านอย่างพิจารณาอีกครั้งคุณแม่ตัวสูงแค่ไหล่ผมเท่านั้นผู้หญิงทำงานที่เก่งแสนเก่งทุกอย่าง ผมไม่อยากเชื่อว่าวันนี้คุณแม่เลือกจะทำในสิ่งที่รู้ทั้งรู้ว่าลูกคนนี้ไม่สบายใจ ผมไม่เชื่อว่าคุณแม่อ่านไม่ออกว่าผมคิดและรู้สึกอย่างไร ท่านไม่เคยมองอะไรผิดพลาดเลย แล้วยิ่งได้รู้มาจากปิงว่าท่านไปหาปิงถึงที่ร้านได้คุยได้รู้จักกับมันผมยิ่งงงว่าทำไมคุณแม่ดูไม่ออกเหรอว่าปิงเป็นเด็กดี กตัญญูและน่ารักแค่ไหน
“ที่ลูกบอกว่าไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้นนี่คือลูกจะเอาแบบนั้นใช่ไหม! ไม่ว่ายังไงลูกก็จะไม่ไปงั้นใช่ไหม!จะยืนยันว่าจะคบกันต่อใช่ไหม!” เธอจ้องหน้าผม
“ใช่ครับ” ผมตอบหนักแน่น
“พูดแล้วอย่าคืนคำ แม่เคยสอนใช่ไหมลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น ห้ามเปลี่ยนใจเด็ดขาด เอย์ยืนยันแบบนั้นใช่ไหมลูก”
“ครับ ผมมั่นใจ ผมตัดสินใจแล้วทุกอย่างที่พูดไปก่อนหน้านั้น”
“งั้นก็ดี” คุณแม่ปล่อยมือออกจากแขนผม ผมรู้สึกแปลกใจคือกำลังนึกว่าทำไมจู่ ๆ คุณแม่ถึงยอม ทำไมอะไรๆถึงดูง่าย คุณแม่ไม่น่าจะยอมรับได้ง่ายและเร็วแบบนี้ เมื่อกี้ผมเพิ่งจะสารภาพว่าผมรู้สึกยังไงกับปิงและผมเพิ่งจะปฏิเสธเรื่องไปเรียน
ทำไมคุณแม่จู่ๆถึง....
“ถ้างั้นเอย์ก็เรียนต่อที่เมืองไทยไป ไม่ต้องสนใจเรื่องครอบครัวของเด็กคนนั้น เรื่องร้านเรื่องบ้านที่เช่าอยู่ ถ้าเอย์จะเรียนต่อที่นี่เอย์ไม่มีสิทธ์ที่จะมาขวางแม่ แม่สามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อกันเด็กนั่นออกจากเอย์”
คุณแม่เดินกลับไปที่โต๊ะหยิบเอกสารบางอย่างขึ้นมาแล้วยัดลงที่อกผม
ใบสัญญาเช่าที่ร้านอาหารเล็กๆนั่นรวมถึงใบสัญญาเช่าบ้านหลังเล็กๆในหมู่บ้านที่ปิงแม่ปิงและพี่ขมอาศัยอยู่ด้วยกัน ผมเงยหน้ามองท่านอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคุณแม่คิดจะทำกับปิงขนาดนี้
“น้องเอย์อย่าลืมนะลูกว่าเรามีบริษัทรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างเป็นของเราเอง แค่แม่มีคำสั่งสั้น ๆ ครั้งเดียวทั้งบ้านทั้งร้านของครอบครัวเด็กนั่นจะหายวับไปกับตา เอย์รู้ใช่ไหมแม่พูดแล้วทำได้จริง”
“...แม่...ครับ...” ผมเสียงสั่น จ้องมองคนที่ผมเรียกว่าแม่อย่างไม่อยากเชื่อ น้ำนัยน์ตารื้นขึ้นมาแทบควบคุมไม่อยู่
“ก็ในเมื่อเอย์บอกเองว่าจะไม่ไปเรียนต่อเอย์ก็ต้องยอมรับเงื่อนไขนี้ได้ แล้วอย่าคิดว่าจะเอาเงินของตัวเองไปซื้อไปหาอะไรให้เด็กนั่นใหม่ เพราะถ้าแม่รู้ว่าครอบครัวนั้นรับความช่วยเหลือจากเงินของลูกชายแม่ แม่จะเอาให้บ้านมันล้มละลายหมดตัวไม่มีที่แม้แต่จะซุกหัวนอนเลยคอยดู”
“คุณแม่!” ผมอุทานขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินแม่ตัวเองพูดถึงขนาดนั้น คำพูดแบบนั้นออกมาจากปากคุณแม่ของผมได้ยังไง คุณแม่ผมไม่เคยเป็นแบบนี้ แม่รันคนใจดีคนนั้นหายไปไหน
“แม่ทำได้ทุกอย่าง เพื่อลูก!”
ผมเซถอยหลังทันทีที่คำว่า ‘เพื่อลูก’ หลุดออกมาจากริมฝีปากเธอ แค่นยิ้มขมขื่นสุดข่มกลั้น คุณแม่เบือนหน้าไปอีกทางน้ำตาคลอพยายามเงยหน้ากลืนเก็บหยาดหยดของน้ำตาแห่งความผิดหวังเสียใจกับผมคนนี้
เพื่อลูกงั้นเหรอ? อะไรคือเพื่อผมล่ะ ความสุขของผมอยู่ที่ไหนกัน
“ขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว เอาเป็นว่าเอย์จะไม่ไปเรียนแค่นั้นแม่เข้าใจแล้ว เพราะฉะนั้นเงื่อนไขของแม่เอย์ต้องเข้าใจด้วย จะมาว่าแม่ใจร้ายที่หลังไม่ได้”
เธอพูดแล้วเดินไปนั่งลงที่โต๊ะก้มลงสนใจงานที่วางอยู่ต่อ ผมคนนี้ยืนแน่นิ่งทำอะไรไม่ถูก ทบทวนสิ่งที่เธอพูดมาทั้งหมด ผมกำลังจะทำให้ปิงและครอบครัวมันเดือดร้อน ทำไมกัน ผมจะรักใครสักคนทำไมถึงเป็นเรื่องราวใหญ่โตได้ขนาดนี้
“ไปได้แล้วยืนรีรออะไรอยู่”
“แม่ครับผมขอร้องอย่ารังแกบ้านปิง ครอบครัวเขาเป็นคนดี ปิงเป็นเด็กดี ผมไม่อยากให้น้องเดือดร้อน”
“ช่วยไม่ได้นะ ในเมื่อลูกเป็นคนตัดสินใจเอง แม่ก็แค่ยื่นเงื่อนไขของแม่ไป ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำแม่เองก็ทวนกับเอย์แล้วนะลูก”
“แล้วผมต้องทำยังไง! ผมคนนี้ต้องทำยังไงถึงจะสมใจคุณแม่ คุณแม่จะให้ผมทำอะไรบ้างถึงจะยกเลิกเงื่อนไขบ้าๆนั่น ผมต้องทำยังไงครับแม่!” ผมตะโกนเสียงสั่นอย่างเหลืออด แม่จ้องผมนิ่ง เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นเพราะน้ำเสียงที่ผมใช้พูดกับเธอไม่ธรรมดาแล้วคุณแม่บีบผมมากเกินไป นี่ไม่ใช่แค่การล้ำเส้นแต่คุณแม่กำลังเข้ามาควบคุมชีวิตผม
“เลิกกันซะ! จบกับเด็กนั่นแล้วไปเรียนต่อ ลูกยังเด็กอาจจะต้องใช้เวลาบ้างแต่ไม่นานลูกจะลืมได้ เพิ่งรู้จักกันแค่หกเจ็ดเดือน แม่รับรองได้ว่านั่นไม่ใช่ความรักแน่ ๆ เคลียร์ตัวเองแล้วแม่จะลืมทุกอย่างที่ผิดพลาดของเอย์ เริ่มต้นใหม่ ลูกมีคู่หมั้นอยู่แล้วอย่าลืมความเป็นจริงตรงนั้น”
“ผมรักปิง แม่จะพูดว่าผมยังไงก็ได้แต่อย่ามาบอกว่าความรักและความรู้สึกของผมไม่ใช่ของแท้”
“เอตั้น!!!” เธอตะคอกขึ้นอีกครั้งแล้วเดินหน้าเข้าหา “ความรู้สึกจอมปลอมแบบนั้น ความรักของผู้ชายกับผู้ชายมีใครบ้างที่ยอมรับว่ามันจะจีรังยั่งยืน ตอนนี้ลูกคบกันแค่เจ็ดเดือนยังหลงจนหน้ามืดตามัวแบบนี้ ต่อไปถ้าหากว่าแม่ยอมรับ ลูกจะไม่เอาเด็กนั่นขึ้นมาเหยียบหัวแม่เลยเหรอ”
“แม่ครับ ปิงเป็นเด็กดี ผมขอโอกาสให้แม่ได้ลองรู้จักกับน้องก่อน”
“ไม่จำเป็น! ออกไปได้แล้ว ธุระของเราจบแล้วถ้าลูกยังขืนพูดต่ออีกแม่จะถือว่าลูกเลือกที่จะเรียนต่อที่เมืองไทย พรุ่งนี้แม่จะได้สั่งให้เด็กไปเวนคืนที่ดินทั้งสองจุดที่ครอบครัวเด็กนั่นอยู่แล้วรื้อทุกอย่างออกให้หมดเลย”
“...คุณ-แม่...” ผมเสียงสั่นเข่าทรุดลงที่พื้น เงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงคนที่ผมเรียกว่าแม่ น้ำตาผมไหลออกมาอย่างที่ไม่อาย คุณแม่ทำไมทำร้ายผมได้มากมายแบบนี้ ทำกับคนที่ผมรักก็เท่ากับทำกับผม แล้วผมคนนี้จะต้องทำยังไง
แม่หันหลังให้ทันทีไหล่เล็กๆสั่นเทิ้มผมรู้แม่ร้องไห้แล้วแน่ ๆ ผมทำให้แม่ร้องไห้แล้วแม่ก็ทำให้ผมร้องไห้ มันมีความสุขตรงไหนกันทำไมเราสองคนแม่ลูกถึงพูดจาไม่เข้าใจกันแบบนี้ หัวใจผมปวดแปลบก่อนพยุงตัวลุกขึ้นแล้วลากขาออกไปด้านนอก
นับจากวันนั้นมาแม่ไม่อยู่ให้ผมได้คุยสะดวกเลยสักครั้ง ผมตื่นมาแต่เช้าเพื่อจะคุยกับท่าน แต่แม่ก็ออกไปทำงานแล้วพอผมตามไปที่ห้องทำงาน มีการเรียกประชุมทั้งเลขาทั้งใครต่อใครมากมายเต็มห้องผมรอจนถึงเที่ยงแม่ต้องออกไปทานข้าวกับลูกค้าอีก พอถึงช่วงเย็มมีไปดูไซด์งานตามสถานที่ต่าง ๆ กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ค่ำมืดดึกดื่นผมรอจนผมหลับไปก็หลายครั้ง ไม่เคยมีวันไหนที่เราสองคนจะได้คุยกันอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว
จนกระทั่ง....หนึ่งวันก่อนถึงวันครบกำหนดสัญญาของผมกับปิง ผมเหลือโอกาสครั้งสุดท้าย
ที่หน้าประตูห้องทำงานของแม่ ผมที่กำลังจะเคาะเรียกอยู่แล้วต้องหยุดหันไปเพราะได้ยินเสียงเรียกขึ้นที่ด้านหลัง ซีซ่าร์มันกำลังจะออกไปทำงาน มันรู้เรื่องผมกับปิงตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว แต่คือมันไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ขนาดวันนี้ดึกแล้วก็ยังจะต้องออกไปอีก
“สู้นะเว้ย” มันตบบ่าให้กำลังใจ แววตาคือเชียร์อัพผมเต็มที่ ผมมองมันแล้วแค่นรอยยิ้ม คือผมรู้สึกขอบคุณมันนะซ่าร์ก็เหมือนผม มันปลอบใจใครไม่ค่อยเก่ง เราสองพี่น้องเวลาให้กำลังใจกันปกติจะเหน็บกันเสียมากกว่า คำพูดหวานๆนี่ไม่ค่อยมีเหมือนคนอื่นเขาหรอก แต่วันนี้ผมเจอปัญหามันเข้ามาปลอบผม แค่นี้ผมโอเคนะสำหรับพี่ชายคนเดียวของผม
ก๊อกๆ
“แม่ครับ ผมขอคุยด้วยสักครู่” ผมเคาะประตูห้องทำงาน วันนี้คุณแม่กลับเร็วถึงบ้านสามทุ่ม ผมที่นั่งรออยู่จึงเดินเข้าไปหา แม่เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร ในมือยังถือปากกาคาไว้
“แม่ครับ เอย์ขอร้อง ขอให้เอย์ได้เรียนอยู่ที่นี่ ขอให้เอย์ได้คบกับปิง ขอให้เอย์....
“ขึ้นนอนซะเอย์ตั้น ดึกแล้วลูกเตรียมตัวเช็คเอกสารเรียบร้อยแล้วใช่ไหม เมื่อรืนนี้ลูกต้องเดินทางแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้วนะกลับมาคราวนี้แม่เตรียมของขวัญสุดพิเศษไว้ให้ลูก แค่เอย์ตั้งใจเรียนแค่นั้นพอ”
“แม่ครับ” คุณแม่ลุกขึ้นเดินมาหยิบแฟ้มบางอย่างที่ข้างโต๊ะตู้เหล็กเก็บเอกสารมากมายรวมกันอยู่ที่นี่
“จะไม่มีการติดต่อกันระหว่างน้องเอย์กับเด็กคนนั้น ถ้าหากแม่รู้ว่าลูกผิดสัญญากับแม่ นับตั้งแต่วันที่ลูกออกจากประเทศไป แม่จะจัดการครอบครัวนั้นให้เด็ดขาด แม่ไม่ได้ขู่ ลูกรู้ว่าแม่ทำได้จริงแน่ รักษาสัญญากับแม่ด้วย ออกไปได้แล้วแม่จะทำงาน”
ผมคุกเข่าลงทันที เธอปรายสายตามา ผมเงยหน้ามองคุณแม่ของผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน
แม่รัน.....ผู้หญิงใจดีที่สุดในโลกของผม ผู้หญิงที่โอบอุ้มผมเสมอเวลาที่ผมร้องไห้ ผู้หญิงที่ป้อนข้าว ป้อนนม ป้อนขนม ป้อนยา อาบน้ำให้ผม แต่งตัวให้ผม อุ้มผมไปหาหมอ กางร่มให้ในวันที่ฝนตก คุณแม่ดูแลผม ห่มผ้าให้ จับมือเขียนหนังสือ สอนการบ้าน พาบวกเลข เล่านิทาน กล่อมผมนอน แม้กระทั่งสอนขับรถคุณแม่คนนี้ของผมก็เป็นคนทำ
คุณแม่ที่เคยเข้าใจผมเสมอและตลอดมา แต่ทำไมตอนนี้.....
“คุณแม่ไม่สงสารน้องเอย์เหรอ คุณแม่ไม่รักเอย์แล้วเหรอครับ”
ผมหมดปัญญาที่จะพูดขอร้องต่อ ก้มหน้าร้องไห้อย่างหมดอาย ผมไม่มีอะไรจะแลกแล้วจริง ๆ คุณแม่เองก็คงดูรู้เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมแทนตัวเองว่า ‘น้องเอย์’ นั่นคือแม่ไม่เคยขัดใจผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว เธอยืนจ้องผมนิ่งในมือเล็กสั่นสะท้านแฟ้มงานที่ถืออยู่ร่วงกรูตกลงที่พื้น แม่รีบหันหลังให้คว้าเอาพนักเก้าอี้ไว้เป็นหลักยึดเพื่อทรงตัว ไหล่เล็ก ๆ ของเธอสั่นเทิ้ม เสียงสะอื้นไห้ดังลอดออกมา
....คุณแม่ร้องไห้.....
“น้องเอย์ แม่รักน้องเอย์ที่สุดในชีวิต ความสุขของลูกคือทุกๆอย่างของแม่ แม่ยังยืนยันคำนี้เสมอ เอย์ลองให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์หลายสิ่งหลายอย่างดู อย่างน้อย ๆ ใจของเราเองถ้าหากเอย์ยืนยันว่าความรู้สึกนั้นเป็นของแท้ไม่ว่าจะยาวนานแค่ไหน กี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปี ความรู้สึกของน้องเอย์ก็จะไม่เปลี่ยน รวมถึงความรู้สึกของเด็กคนนั้นก็ด้วย แม่ขอแค่เวลาเท่านั้น ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าใครคนนั้นที่ลูกรัก เขาเองก็รักลูกจริง ๆ เขาจะซื่อตรงและไม่ลืมน้องเอย์ ไม่ว่าเอย์จะไปนานแค่ไหน ไม่ว่าพวกลูกต้องห่างไกลกันเพียงใด แม่รู้ สักวันหนึ่งหัวใจของลูกทั้งสองคนต้องเดินทางกลับมาพบเจอกันอีกครั้งแน่นอน จนกว่าจะถึงวันนั้นน้องเอย์จะโตเป็นผู้ใหญ่กลับมารับตำแหน่งผู้บริหารมีอำนาจในการตัดสินใจ แล้วเราสองคนจะกลับมาคุยเรื่องนี้กันอีกครั้ง ถ้าหากว่าเอย์ยังไม่ลืม”
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
ผมไม่มีวันลืมว่าวันนี้คือวันอะไร วันสำคัญของผมกับมัน.....วันที่เราสองคนเฝ้ารอเสมอแต่ทว่า กลับต้องมาเป็นวันสุดท้ายก่อนที่มันและผมจะต้องห่างกันไกลแสนไกล
ผมต้องไป....แสนไกล......ในขณะที่ถึงสัญญานัดของเรา แล้วผมคนนี้ยังจะกล้าทำอะไรมันงั้นหรือ?? ผมไม่คิดจะทำร้ายมันมากมายขนาดนั้นหรอก แค่วันนี้ที่ผมจะต้องบอกกับมันผมก็ไม่รู้ว่ามันจะทำใจยอมรับได้มากน้อยแค่ไหนแล้ว
ผมโทรหาปิงขณะที่ขับรถออกจากบ้าน ถามมันว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน
“กำลังจะถึงห้องพี่แล้วครับ พี่เอย์อยู่ไหน”
“กำลังออกมาจากบ้านเดี๋ยวจะถึงห้องแล้วเหมือนกัน”
“คืนนี้พี่ค้างได้เหรอครับ” เสียงมันถามเบาหวิว ผมถึงกับเงียบไป เสียงของมัน....
“พี่เอย์?”
“ค้างได้สิ”
ความร็สึกผิดในหัวใจผมท่วมท้น ถ้าผมอยู่ข้างมันตอนนี้ผมคงจะคว้าเอาตัวมันเข้ามากอด ผมเอง ผมผิด ผมผิดทุกอย่าง ผมทำไมต้องเป็นคนของอัศวเหมมินทร์ทำไมถึงต้องเป็นผม ถ้าหากว่าผมเป็นแค่คนธรรมดาบางทีเรื่องราวของเราอาจจะง่ายขึ้น
ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง แค่เห็นด้านหลังของคนที่นั่งรอผมอยู่แล้วผมลืมแทบทุกอย่าง ทิ้งกระเป๋าลงที่โซฟา พุ่งเข้าหามันจับตัวมันขึ้นมาแล้วจูบ จูบให้สมกับที่ผมคิดถึง จูบให้สมกับที่ผมและมันไม่ได้เจอกันมานานมากเกือบอาทิตย์ และจูบให้สมกับที่ผมจะไม่ได้เจอมันอีกแสนนาน
ปิงเป็นของผม ของผมแค่คนเดียวเท่านั้น ผมดันมันถอยหลังจนชิดผนังกระจกจูบซ้ำแล้วซ้ำอีกอยากจะย้ำให้มันไม่ลืมผมคนนี้ มันยังไม่รู้เรื่องที่ผมจะไปเรียนต่อ ถึงขนาดถามว่าผมหิวโหยอดอยากมากเหรอไม่เจอกันแค่สามสี่วัน แต่ความรู้สึกของผมคือไม่ใช่เลย เราสองคนจะไม่ได้เจอกันอีกหลายๆปีนั่นต่างหากที่ผมกำลังคิด ผมประคองสองแก้มมันพร้อมกับกดหน้าผากผมชนเข้ากับหน้าผากเล็กของมัน
“ปิง ถ้ามึงไม่เจอกูนานๆมึงจะคิดถึงกูไหม” ผมรู้ว่าเสียงผมสั่น ผมควบคุมตัวเองไม่ได้
“พี่เอย์?” มันทำหน้าสงสัย
“ตอบดิ่ ตอบกูก่อน”
“คิดถึงสิครับ”
“จะคิดถึงกูจริงนะ มึงจะลืมกูหรือเปล่า”
“เป็นไรอ่ะพี่ ทำไมถึงถามอะไรแบบนั้น”
“ตอบกูหน่อย มึงจะไม่ลืมกูใช่ไหม” ผมลูบแก้มมัน ลูบแล้วก็ลูบอีก ผมอยากจะจดจำทุกๆอย่างของมัน ไว้ในความทรงจำ
“พี่เอย์ครับ?” มันคงกำลังคิดว่าผมเป็นอะไร ผมจูบลงที่หน้าผากมันก่อนดึงแขนมันให้เดินตาม
“อาบน้ำด้วยกัน” ผมบอก
ปิงขัดขืนนิดหน่อยผมจับมันยัดเข้าไปในห้องน้ำทันทีก่อนจะรั้งตัวมันเข้ามารับจูบ ผมจูบอย่างโหยหากวาดต้อนเอาทุกสิ่งทุกอย่างจากมันจนหมดสิ้น ดันตัวมันให้เดินถอยหลังเข้าไปในห้องอาบน้ำที่เป็นกระจกใสแคบ ๆ เปิดฝักบัวให้สายน้ำราดรดลงมาใส่ เนื้อตัวของเราสองกอดรัดกันอยู่ภายใต้สายน้ำเย็นฉ่ำ เสื้อผ้าทั้งผมและมันเปียกโชก ปิงใส่เสื้อยืดสีขาวพอถูกน้ำแล้วแนบเนื้อไปทั้งตัว ผมที่ดูดลิ้นมันไว้แทบทานทนต่อไปอีกไม่ไหวหอบหายใจหนักละริมฝีปากบอกมันให้ยกแขนขึ้นสูงเพื่อให้ผมได้ถอดเสื้อมันได้ถนัด
ผมไล่จูบลงมาตั้งแต่ลำคอ หน้าอก ยันท้องขาวเนียน ปิงเป็นเด็กที่ผิวสวยมาก ผมไล้เลียขบดูดในทุกๆที่ ที่ผมจะไปได้ ขณะที่มันเองก็ไม่น้อยไปกว่ากัน เราสองคนโรมกันซึ่งกันและกันจนในที่สุดผมกับมันเปลือยเปล่า สายน้ำเย็นเฉียบมิอาจต้านทานหรือลดทอนความร้อนแรงของอารมณ์เราสองลงได้แม้แต่น้อย
ผมลากมันออกมาต่อกันที่อ่างน้ำเราสองคนจูบกันมาตลอดทาง เมื่อความอดทนถึงที่สุดผมทั้งขบทั้งกัดตีตราทุกตารางส่วนบนเนื้อตัวมัน ผมจูบมันแบบยาวนานมาก น้ำในอ่างกระเพื่อมล้นขณะที่ผมรั้งเอวมันเข้ามานั่งซ้อนลงที่ตัก ต้นคอและแผ่นหลังรวมถึงสะโพกสวยของมัน ผมจะทำทุกอย่างให้มันมีความสุข ผมจะปรนเปรอให้ ผมจะทำทุกจุดในทุกๆส่วน
-
https://www.youtube.com/v/krlyxKNuLTA
ปิงร้องครางตัวเกร็งเมื่อผมลงลิ้นร้อนเข้าที่จุดนั้นซ้ำๆ ผมทำจนผมพอใจขณะที่มันครางกระเส่าสองมือจิกขอบอ่างไว้แน่น ส่งเสียงครางเครือดังลั่น เมื่อผมเห็นว่าถึงที่สุดของอดทนมันแล้ว ผมจับมันลุกขึ้นยืนเราสองคนกระโจนหากันเหมือนคนอดอยากและโหยหามาเนิ่นนาน ความรู้สึกของผมคือผมจะกอดเกี่ยวมันไว้ให้นานที่สุดก่อนที่ผมจะไม่ได้เจอมันอีกไม่รู้ว่าจะนานแค่ไหนและผมจะมีโอกาสอีกหรือไม่ ผมจับมันนั่งลงที่ขอบอ่าง ส่วนตัวเองคุกเข่าลงที่หว่างขามัน ก้มลงไปปรนเปรอให้อย่างที่ไม่เคยทำ มันจิกหัวผมแน่นร้องลั่นไม่เป็นภาษา ผมยิ่งย่ามใจจัดให้มันแบบเต็มที่ไม่มีกั๊ก
ในที่สุดผมยืนขึ้นจดจ่อลูกชายตัวดีเข้ากับริมฝีปากมัน ปิงจัดการให้ผมแบบไม่ต้องขอ มันทำเก่งมากไม่รู้ไปดูมาจากไหนคิดแล้วเครียดเหมือนกันทั้งที่ผมรู้นะว่าผมคนนี้คือผู้ชายคนแรกของมัน ผมครางเสียงต่ำเพื่อระบายอารมณ์กระสัน จิกหัวมันแล้วโยกสะโพกสวนกระแทกเข้าที่ปาก เคยมีคนบอกว่าบทรักของผมรุนแรงและเร่าร้อนผมเทให้มันจนหมดหน้าตักในวันนี้ ทั้งที่ก็รู้ว่าเราสองคนจะทำได้แค่นี้แค่ภายนอก ผมจะไม่ทำกับมันถึงขั้นสุดท้าย เหตุผลเพราะผมจะต้องไปผมไม่อยากให้มันมีรอยแผลเป็นเกิดขึ้นในชีวิต แค่หัวใจและความรู้สึกของมันก็โดนผมทำร้ายเพียงพอแล้วเพราะฉะนั้นเรื่องรักและสัญญาของเราครั้งนี้ผมจะฉีกมันทิ้งด้วยมือของผมเอง....เพื่อมัน
เรามาต่อกันที่เตียงผมซุกไซ้ซอกคอมันเล่น ขบๆดูดๆอยู่อย่างนั้นขณะที่มันเอียงหัวนิดๆเพื่อเปิดพื้นที่ให้ผมไซ้ได้สะดวก ปิงตัวหอมและนุ่มมากผมทั้งสูดทั้งดมเพื่อตอกย้ำลงในหัวใจถึงกลิ่นและร่างกายของมัน มีการบอกให้ผมปิดไฟก่อนด้วยนะ มันน่ะพูดจาไม่รู้จักอายหรอกเมื่อกี้ยังล่อกันอยู่ในห้องน้ำที่สว่างโล่แท้ ๆ ตอนนี้มากกกันอยู่บนเตียงดันบอกให้ผมปิดไฟ ผมที่ซุกซอกคอมันอยู่ถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว
“อายกูเหรอ” ผมเงยหน้าขึ้นถามก่อนที่จะเอื้อมมือไปกดสวิทไฟนีออนที่หัวเตียงพร้อม ๆ กับกระตุกเชือกโคมไฟผ้า ห้องทั้งห้องเปลี่ยนเป็นแสงสีส้มระเรื่อเข้ามาแทนที่ หน้ามันแดงจัดคงจะเขินอายและคิดว่าผมกำลังจะทำตามสัญญานัดสามเดือนของเรา ผมที่คร่อมตัวมันไว้ประคองสองแก้มนิ่มอย่างเบามือกดปลายจมูกโด่งหอมลงที่พวงแก้มสีสดอย่างตั้งใจ หมาปิงมีลักยิ้มด้วยนะผมเคยบอกหรือยัง? แก้มมันกลมๆสีอมชมพูเห็นเส้นเลือดฝอยเล็กๆน่ารักมาก ที่ผมชอบเรียกมันว่า ‘ขี้เหร่’ ก็เพราะเวลามันยิ้มแก้มมันจะยุ้ยๆ ป่องๆเหมือนเด็ก
“ปิง” ผมเรียกมัน มองหน้ามันไว้ เก็บรายละเอียดจดจำทุกส่วนสัดบนใบหน้านี้ให้ เก็บและฝังลึกตอกลงในหัวใจ สองมือที่ประคองสองแก้มลูบแล้วลูบอีกด้วยความรู้สึกเอ่อล้น
ผมรักมัน........มากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“มึงน่ะ ชอบกินข้าวไม่ตรงเวลา บางวันเตะบอลจนเพลินทำให้เลยเวลากินข้าวเย็นไปมาก ต่อไปรักษาเวลากินข้าวหน่อยนะ มึงจะได้ไม่ปวดท้อง” มันเลิกคิ้วขึ้นนิดๆคงกำลังฟังผมอยู่
“แล้วเรื่องที่ชอบขับรถตากทั้งแดดตากทั้งฝนไม่สนใจสุขภาพของตัวเองก็เหมือนกัน เลิกซะนะต่อไปต้องดูแลตัวเองให้ดีรู้ไหม”
ผมรู้เลยว่าเสียงผมสั่นเครือมาก มือไม้พลอยสั่นไปหมด ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูกเมื่อเวลานี้มาถึงจริง ๆ เมื่อคืนผมนอนคิดตลอดทั้งคืนผมจะบอกมันว่ายังไง จะบอกตอนไหน และเหตุผลคืออะไร ปิงเริ่มทำหน้าสงสัย
“อีกอย่าง มึงมันชอบวิ่งผ่านน้ำ อย่าอาบเร็วนักสิ หัดถูสบู่ขัดตัวบ้าง กูรู้นะบางวันขี้เกียจถึงขนาดไม่อาบเลยก็มี ต่อไปห้ามทำแบบนั้นอีกนะ ถ้าเป็นไปได้ก็ซื้อครีมอาบน้ำดี ๆ มาใช้สักขวดเอากลิ่นที่มึงชอบ แบบนั้นมึงจะได้ขยันอาบมากหน่อยเนื้อตัวจะได้ไม่มอมแมม จะได้สะอาด”
ผมพยายามจะปรับเสียงให้เป็นปรกติ ไม่อาจละสายตาจากใบหน้ามันได้เลย ใบหน้าที่ผมคนนี้จะไม่มีวันลืม ไม่ว่าเราสองคนจะห่างกันนานแค่ไหน
“พี่เอย์ครับ??” มันเรียกผม ทำหน้าตาสงสัย ขณะที่ผมมองมันด้วยความรู้สึกท้วมท้นไปด้วยความเสียใจกับถ้อยคำที่จะต้องกล่าวลา
“และสุดท้าย เวลามึงกินข้าวให้เลือกกินแต่อาหารดีๆแบบที่มึงทำให้กูกินนะ อย่ามีแต่ซื้อกับข้าวถุงมึงบอกเองนี่ว่าแบบนั้นผงชูรสเยอะ เพราะฉะนั้นถ้าเป็นไปได้ก็พยายามทำกินเอง”
“พี่เอย์ พี่เป็นอะไ-” ผมส่ายหัวเบา ๆ ไล้ปลายนิ้วเข้าที่ริมฝีปากมันอย่างเชื่องช้าทอดสายตามองดวงหน้าเล็กอย่างอาลัย ก่อนที่ผมคนนี้จะตัดสินใจเอ่ยถ้อยคำที่ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้พูดออกมากับมัน
“ปิงครับ......................... พรุ่งนี้กูจะไปเรียนต่อนะ”
ถ้อยคำแผ่วเบากลั่นออกมาจากหัวใจที่แตกสลาย ผมรู้....ผมรู้ว่ามันรู้สึกตกใจแค่ไหน ผมรู้ว่าผมคนนี้ได้ทำลายหัวใจอันแสนบริสุทธิ์ของมันเข้าไปแล้ว ผมเคยบอกมันไว้เสมอไม่ว่าเมื่อไหร่เวลาที่มันถามผมจะบอกอยู่เสมอว่าผมจะเรียนต่อที่นี่ไม่ไปไหน ผมสอดมือเข้าไปที่ท้ายทอยมันพร้อมกับกดหน้าผากตัวเองทาบลงไปแค่นรอยยิ้มสมเพชให้กับตัวผมเอง ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างผมจะยอมปล่อยมือจากมันง่ายดายขนาดนี้
“เร็วไปหน่อยใช่ไหม....แต่ตั๋วเครื่องบินก็ตีวันที่ไว้เป็นวันพรุ่งนี้แล้ว”
ปิงนิ่งเงียบไปตาดวงเล็กกลมๆของมันรื้นขึ้นด้วยรอยน้ำตามันค่อยยกสองมือขึ้นมาลูบใบหน้าผมช้า ๆ ขณะที่ผมคนนี้ลูบแก้มมันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ผมไม่รู้มันกำลังคิดอะไรแต่สายตาที่สื่อออกมาแสดงให้ผมเห็นว่ามันกำลังจดจำรายละเอียดทุกอย่างของผมไว้เช่นกัน
ปิงเป็นเด็กดี ไม่ว่าเมื่อไหร่มันยังคงเป็นตัวของตัวเองและน่ารักเสมอ ผมคนนี้เท่านั้นที่ไม่เหมาะไม่คู่ควรกับมัน ผมยอมทำตามใจคุณแม่ไม่ใช่เพราะผมเลือกแม่มากกว่าเลือกมัน ผมเคยบอกไปแล้วผมสามารถทิ้งได้ทุกอย่างถ้ามีมัน แต่ตอนนี้คนที่ผมรักกำลังจะต้องเดือดร้อนเพราะผม มีเพียงผมคนเดียวเท่านั้นที่จะแก้ปัญหานี้ได้ เวลาสามปีไม่เร็วเลยแต่มันก็ไม่ได้ช้าสำหรับคนที่รอคอย
ผมไม่อยากให้มันต้องรอคอย ความรู้สึกของคนที่รอคอยเจ็บปวด ผมเข้าใจและรู้ดี ผมเพียงแค่หวังว่าปิงจะไม่ลืมผม เรื่องราวของเราสองคนอาจจะจบลงในวันนี้ ผมจะให้มันเป็นคนตัดสินใจ ปิงเป็นเด็กดีมันไม่สมควรต้องมาจดจ่อรอคอยแค่ผม เวลาเจ็ดเดือนที่เราสองคนใช้ร่วมกันมาผมจะเก็บไว้เป็นความรู้สึกดี ๆ ที่ผมคนนี้จะขอจดจำมันไว้จนชั่วชีวิต
ผมกลั้นหายใจก่อนเอ่ยถ้อยคำที่ยิ่งกว่าคมมีดกรีดลึก กดเข้าในหัวใจตัวเอง
“ไม่ต้องรอกู ถ้ามึงเจอใครที่ดีกว่าอย่าปิดโอกาสตัวเอง”
บาดแผลคราวนี้สาหัสมากจริง ๆ คำว่ารักที่ยังไม่เคยได้เอ่ย มีเพียงคำบอกลาและถ้อยคำฝากฝัง จนสุดท้ายแล้วคำพูดที่ผมพูดออกมาคือถ้อยคำของคนที่ทำร้ายหัวใจของตนเอง เป็นผมเองที่ฉีกสัญญาทุกอย่างระหว่างผมกับมันทิ้ง เสร็จแล้วไม่พอผมยังบดขยี้ให้หัวใจตัวเองแหลกลงไม่มีชิ้นดี
“คืนนี้ของเรา ถ้ามึงไม่เต็มใจ.....กูจะไม่ทำ”
ปิงหลับตาลงทันที ขณะที่ผมจ้องหน้ามันนิ่งงันจูบซ้ำๆที่ขมับเล็กสองข้างอย่างตั้งใจ ผมรักมัน ผมจูบมัน ผมอยากจะเก็บและกอบโกยเอาความรู้สึกนี้เก็บไว้ ผมบอกกับตัวเองว่าผมจะไม่ลืม ไม่มีวันลืม ผมจูบจนผมตื้อไปหมดไม่รู้จะทำอย่างไรจึงจะหยุดวันและเวลานี้ระหว่างเราไว้ได้
จนในที่สุดผมบอกกับตัวเอง งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา กดจูบลงที่ขมับเล็กเป็นครั้งสุดท้ายสูดลมหายใจลึกก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นละลำตัวออกจากมัน แต่ปิงก็ยังคงเป็นปิงมันยกสองมือขึ้นคล้องลำคอผมไว้ก่อนโน้มใบหน้าขึ้นมาเอียงศีรษะแล้วแตะจูบลงที่ริมฝีปากผม ความร้อนของสองเราคล้ายดั่งคบเพลิงที่ถูกจุด ผมรู้ได้ในทันทีที่ริมฝีปากสองเราสัมผัสกัน จูบที่ผมตอบรับมันในทันที ผมไม่มีสติจะควบคุมอะไรได้อีกต่อไปแล้วเมื่อใช้หัวใจนำทางร่างกาย เราสองคนกอดเกี่ยว ทุกสัมผัสกอดรัดพื้นที่ทุกตารางนิ้วในตัวกันและกันทั้งผมทั้งมันต่างไม่มีใครยอมปล่อยให้หลุดลอดไปแม้สักหนึ่งส่วน วันเวลานี้ทุกลมหายใจของผมและมันเราจะใช้ร่วมกัน
บทเพลงแห่งความรักและการจากลากำลังถูกบรรเลงและโลดแล่น
เตียงใหญ่ไหวเอนไปตามแรงกอดรัดของสองเรา ผมจูบมันครั้งแล้วครั้งเล่าจูบย้ำซ้ำๆอยู่แบบนั้นกระทั่งสุดท้ายร่างกายที่ถูกเตรียมพร้อมของมันก็ถูกผมสอดแทรกเคลื่อนกายเข้าครอบครอง ปิงครางฮือร้องเสียงหลงมันจิกแขนผมแน่นจนสั่น สุ้มเสียงกระเส่ารัญจวนแผดลั่น น้ำเสียงมัน ความรู้สึก หน้าตา ผมจะจดจำทุกอย่างระหว่างเราไว้ให้ดีที่สุด ผมไม่มีวันลืมค่ำคืนนี้ของสองเราได้ไม่ว่าจะนานแค่ไหนต่อให้เป็นอีกสิบปี ยี่สิบปี ความรู้สึกแบบนี้ของผมจะขอมอบให้คนที่ผมรักคนนี้แค่คนเดียวเท่านั้น..............ตลอดไป
“รักมึงนะ”
ถ้อยคำที่มันเคยขอให้ผมพูดมาตลอด ถ้อยคำที่ผมคิดไว้นานแล้วว่าผมจะพูดกับมันในวันที่เราสองลึกซึ้งต่อกัน นัยน์ตาของมันมีแต่เงาสะท้อนของใบหน้าผม เงาสะท้อนที่มีเพียงแต่ผม แค่ผมคนเดียวเท่านั้น
น้ำตาหยดหนึ่งไหลตกลงมาที่ข้างแก้ม ริมฝีปากสั่นถูกกัดไว้จนแน่น ในที่สุดมันเอ่ยถ้อยคำสำคัญที่สุดของมันให้กับผม
“ผม...ฮึกก..ก็รัก..ฮอึกก...รักพี่...ฮืออ...” ถ้อยคำขาดๆหายๆเป็นเพราะเสียงสะอึกสะอื้นแทบขาดใจ ผมลูบแก้มมันอีกครั้ง จูบซับรอยน้ำตาของคนที่ผมรักกดหน้าผากแนบชิดลงไป ความรู้สึกตื้นตันเอ่อล้น
ปิงไม่เคยบอกรักผม มันอาจจะเคยพูดคำว่าชอบ มันอาจจะทำท่าทะเล้นเหมือนคนมีใจ แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่มันจะเอ่ยคำๆนี้ คุณคงไม่รู้หรอกว่าผมดีใจมากมายแค่ไหน
“อย่าร้องไห้” ผมปลอบมันทั้งที่ตัวเองนี่คือจะไม่ไหวแล้ว มือของเราสอดประสานและจับกันไว้ ปิงกำมือผมแน่นมากราวกับว่าถ้ามือผมหลุดหายออกไปมันจะไม่สามารถคว้ากลับมาได้อีก ซึ่งผมอยากจะบอกมันเหลือเกินถึงแม้ว่ามือของเราจะไม่ได้สัมผัสซึ่งกันและกันแต่ทว่าหัวใจที่มองไม่เห็นของสองเราจะยังเกี่ยวโยงและวางไว้ข้างๆกันเสมอ ไม่ว่าผมจะยืนอยู่ ณ ที่แห่งใดในโลกแห่งนี้ ผมสัญญาผมจะไม่มีวันปล่อยมือนี้ของมัน ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป ไม่ว่าอะไรใดๆจะเปลี่ยนแปลง แต่ความรู้สึกทั้งหมดของผม ผมคนนี้จะยังคงเป็น ‘พี่เอย์’ คนเดิมของมันไม่มีวันเปลี่ยน
ผมกระชับกอดมันไว้แน่น กอดให้แน่นที่สุด ให้ผมได้สัมผัสมันยาวนานยิ่งกว่านี้ ผมจะไม่ยอมหลับ จะมองหน้ามันไว้แบบนี้จนถึงเช้า ผมจะจดจำรายละเอียดทุกๆอย่างบนดวงหน้านี้ ปิงเป็นคนของผมแล้ว เป็นสิ่งวิเศษณ์ที่ผมโชคดีบังเอิญได้พบเจอ ผมจะขอจดจำค่ำคืนนี้ของเราให้ยาวนานปิงหลับไปแล้ว ผมจูบมันที่แก้มก่อนตัดสินใจจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อมาสวมให้เมื่อเห็นว่ามันอาจจะรู้สึกหนาวเพราะร่างกายเราตอนนี้เปลือยเปล่า ทว่าแค่เพียงผมขยับตัว มันคว้าเอาแขนผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อยทั้งที่ตาหลับแต่ความรู้สึกของมันก็ยังคงจะไขว่คว้าผมไว้ ผมจึงดึงผ้าห่มขึ้นมากระชับโอบคลุมร่างเปลือยของสองเรา
คืนนี้ผมจะนั่งอยู่แบบนี้ ปล่อยให้มันหลับลงในอ้อมกอดของผม เราสองคนจะกอดกันจนถึงเช้า ผมจะกอดมัน ไม่มีอะไรจะมาแยกผมกับมันได้ เวลาไม่กี่ชั่วโมงนับต่อจากนี้จะเป็นของผมกับมันเท่านั้น ถึงแม้ว่าผมอยากจะขอยืดช่วงเวลาออกไปให้ยาวนานแค่ไหน แต่ผมไม่มีความสามารถพอที่จะทำแบบนั้นได้ อ้อมแขนผมกระชับตัวมันให้แน่นขึ้นแล้วโยกตัวเบา ๆ ห้องทั้งห้องเงียบเชียบผมจูบกลุ่มผมนุ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รู้ว่าเวลาเดินผ่านไปนานแค่ไหน รู้แค่ว่าทุกวินาทีตอนนี้สำหรับผมแล้วมีค่าเหนือสิ่งใดๆในโลก
ม่านหน้าต่างสีครีมพลิ้วไสวเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาว่าจวนจะตีสี่แล้ว อีกไม่นานพระอาทิตย์จะต้องขึ้น ผมหลับตาลงแน่นเปลือกตาสั่นไหวระริกเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ระบุไว้บนตั๋วเครื่องบิน เที่ยวบินคือหกโมงเช้า แน่นอนว่าผมต้องเผื่อเวลาสำหรับเช็คอิน ผมแทบอยากหยุดหายใจกอดมันแน่นจนตัวผมสั่นเฝ้าจูบซ้ำๆอยู่แบบนั้น ผมไม่อยากจะไป ไม่อยากจะแยกจากคนที่ผมรัก
“มึงชื่ออะไร”
“ปิงครับ”
“อายุเท่าไหร่”
“19 ”
“เรียกกู ‘พี่เอย์’ เดี๋ยววันนี้กูต้องไปงานเลี้ยงสมาคมกับที่บ้าน มึงทำอะไรเสร็จแล้วจะกลับเลยก็ได้ เงินวางอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้อง เอาไปทั้งหมดนั่นแหละ”
“บ้านมึงอยู่ไหน”
“บ้านไหนพี่?”
“บ้านมึงไง ที่ๆมึงซุกหัวนอนน่ะ”
“บ้านน่ะอยู่ไกลโน้นแน่ะ แต่ห้องที่ผมใช้ซุกหัวนอนน่ะ อยู่แถว ๆ นี้แหละครับ ไม่ไกลจากคอนโดพี่เท่าไหร่หรอก พี่ถามทำไมอ่ะ”
“ลงไปดิ ถึงห้องมึงแล้วก็ลงไป”
“พี่ชอบผมเหรอ??”
“มึงอยากรู้คำตอบจริงเหรอ”
“ครับ”
“งั้นเข้ามานี่ ขยับมาใกล้ ๆ”
5
4
3
2
1
“ไม่-ได้-ชอบ”
“ทำไมวันนี้พี่ไม่ใส่แว่นล่ะครับ”
“รู้เหรอว่ากูใส่แว่นด้วย”
“ครับ วันนั้นผมเห็นนะพี่หลับคาหนังสือคาแว่นนั่นแหละ ผมเลยสงสัยไงทำไมวันนี้พี่ไม่ใส่”
“กลัวหมาบางตัวไม่ชิน เดี๋ยวจะตกใจหน้าตาตื่น กูเกียจรำคาญ”
“กูไม่ได้ต้องการอะไรเลย ขอแค่ได้ใช้เวลาอยู่กับมึงในทุก ๆ วันก็พอ”
“ นี่พี่กำลังบอกรักผมอยู่เหรอ ใช่ไหม”
“ใช้งานมึงได้ทั้งวัน มึงคิดเท่าไหร่”
“เฉพาะกู แค่กูคนเดียว กับเวลาตลอดทั้งวันของมึง”
“พี่เอย์ครับ พี่รักผมใช่ไหม”
“กูคิดว่าสำหรับมึง มันคงเกินคำว่ารักไปแล้ว กูเลยไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาพูดกับมึงดี”
“หมาปิง มาอยู่ด้วยกันเลยดีไหม”
“อะไรกันยังไม่ไปสู่ขอกับแม่ผมเลย จะชวนมาอยู่ด้วยแบบนี้ พี่เอย์แย่จริง ๆ นะครับ เกิดผมท้องก่อนแต่งขึ้นมาเดี๋ยวคุณนายกับพี่ขมได้โวยวายลั่นบ้านแน่”
“พี่เอย์ พี่ทำไมไม่เคยบอกรักผมเลยอ่ะ”
“ทำไม มึงอยากฟังเหรอ”
“อื้อๆ”
“งั้นขยับมานี่ ใกล้ๆ”
“เอียงหูมา”
“ฟู่ววว~”
“สัญญากับกูว่าจะไม่ปล่อยมือนี้ เราจะจับกันไว้จนถึงที่สุด........สัญญาได้ไหม”
“ผมสัญญา”
“รักมึงนะ”
“ผม..ฮึกก..ก็รัก..ฮอึกก...รักพี่...ฮืออ...”
“....หมาปิง....” เสียงผมเรียกชื่อมันขาดๆหายๆ น้ำตาผมไหลตกลงมาจนหน้าเปียกไปหมดเมื่อนึกถึงคืนวันเก่าๆของเรา ทำยังไงดีตอนนี้ต้องได้เวลาลุกแล้ว ผมจะหยุดเวลาตอนนี้ไว้ได้ยังไงกัน เวลาของผมกับมันกำลังจะหมดลงแล้ว ผมไม่อยากไป ใครก็ได้ช่วยผมด้วย ได้โปรดช่วยผมที จะทำยังไงผมถึงจะได้ใช้เวลาอยู่กับมันต่ออีกหน่อยแค่หนึ่งวัน สองวัน สามวัน หรืออีกแค่หนึ่งอาทิตย์จะได้ไหม ได้โปรดขอเวลาให้ผมมากกว่านี้
ความจริงแล้วเรื่องไปเรียนต่อไม่ได้น่ากลัวเลย แต่ที่ผมทำใจไม่ได้อยู่ตอนนี้คือคำสั่งที่ห้ามติดต่อกันอีกระหว่างผมกับมัน ข้อแลกเปลี่ยนที่น่ากลัวของคุณแม่ สามปี ปิงมันจะทนได้แค่ไหน ระยะทางจะพรากหัวใจของมันไปจากผมหรือเปล่า ผมบอกมันว่า ‘ไม่ต้องรอ’ บอกให้มันเปิดโอกาสให้กับตัวเองถ้าหากคิดว่าเจอใครสักคนที่ดีกว่าผม เพราะว่ารักมาก เพราะว่าผมไม่อยากให้มันมายึดติด จดจ่อ และรอคอยอยู่กับผม ผมขออย่างเดียว ขอให้มันไม่ลืมผมคนนี้แค่นั้นพอ
ผมค่อยลุกออกมาเมื่อคิดว่าทุกอย่างคงจบสิ้นแล้ว หยิบชุดนอนขึ้นมาสวมให้มันและตัวผมเอง ลากฝีเท้าที่หนักอึ้งตรงเข้าไปที่ห้องครัว เวลาของผมจวนจะหมดแล้วผมกำลังจะต้องไป เปิดตู้เย็นกวาดตาดูข้าวของ ปิงจัดเรียงอาหารทุกอย่างไว้เป็นระเบียบดีมากผมหยิบก่องทัพเพอร์แวร์ที่ใส่กุ้งแกะสำเร็จ มีข้าวสวยฟรีซแช่แข็งผมหยิบออกไปยัดเข้าไมโครเวฟ ไข่ไก่สองฟองกับมะเขือเทศ นี่คือเครื่องปรุงทั้งหมดที่ผมเคยเห็นเวลาที่มันทำให้ผมทาน ‘ข้าวผัดกุ้ง’ เมนูอาหารที่ผมมักขอให้มันทำให้เสมอ วันนี้เวลานี้ผมจะทำ ผมจะทำทิ้งไว้ให้มันเป็นครั้งสุดท้าย ผมจะตั้งใจทำอย่างสุดฝีมือ ปิงต้องกินอาหารมื้อนี้ให้อร่อย
ผมจะทำ....แม้ว่าผมจะทำไม่เป็นผมคนนี้ก็จะทำ
ผมเททุกอย่างลงในกระทะแล้วคนๆๆ ทำให้มันเข้ากัน ข้าวผัดทำไมทำยากผัดแบบไหนถึงจะสุก เอ๊ะผมลืมใส่น้ำมันรึเปล่าถ้าเทไปตอนนี้มันจะเป็นยังไง ไฟร้อนเกินไปแล้วหรี่ลงตรงไหนนะ ข้าวติดกระทะจนดำไปหมดแต่ผมไม่มีเวลามาทำใหม่แล้วท้องฟ้าจวนสว่างขึ้นทุกที ผมทอดไข่ดาวเพิ่มให้อีกถือเป็นของแถมน้ำมันพืชกระเด็นแตกกระจายไปหมดคงเพราะผมล้างกระทะไม่สะอาด มือผมแขนผมพองเพราะรอยน้ำมันที่กระเด็นมาถูกแต่ผมไม่สนใจจุดนั้นยังคงตั้งหน้าพลิกไข่ดาวให้ได้
ในที่สุดอาหารสำเร็จเรียบร้อย ผมหยิบมะเขือเทศออกมาจากตู้เย็น ปิงล้างแล้วใส่กล่องพลาสติกปิดฝาไว้อย่างเคย ผมเลือกออกมาหนึ่งลูก เอาลูกที่สวยที่สุดใหญ่ที่สุด นึกแล้วใจหายขึ้นมา ต่อไปใครจะปาดมะเขือเทศให้ผมกิน ต่อไปผมจะกินข้าวผัดกุ้งของใครกัน ต่อไปใครจะคอยมาถามผมว่าวันนี้ผมจะกินข้าวกับอะไร ผมปาดมะเขือเทศลงบนเขียง มีดแม่งไม่คมเลยทำไมผมถึงหยิบมีดอันนี้ออกมาใช้นะแล้วน้ำอะไรมันหยดตกลงมาที่เขียงกัน ฝนจะมาตกลงที่นี่ได้ยังไงผมเงยหน้าขึ้นดูถึงได้รู้ว่ามันคือหยดน้ำตาของผมเอง น้ำตาที่ผมกลั้นไว้ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว ทรุดตัวนั่งลงที่พื้นซบใบหน้าเข้ากับฝ่ามือร้องไห้โฮ
ผม-ไม่-อยาก-ไป
จะมีใครบ้างที่ได้ยินคำพูดในหัวใจที่กึกก้องนี้ของผม ผมไม่อยากปล่อยมือออกจากมัน แม้ว่าผมจะเชื่อใจและมั่นใจในตัวมัน แต่ผมกลัว กลัวความห่างไกล กลัวความเหงาจะทำให้มันรับใครเข้ามาแทนที่ผม
....ผมกลัว....
ผมใช้หลังมือปาดน้ำตาพยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้ง มองดูอาหารที่ตัวเองทำ อาหารมื้อสุดท้ายที่ผมตั้งใจทำอย่างสุดฝีมือ ลากขาที่หนักอึ้งเดินไปหยิบยาพาราหนึ่งแผงรินน้ำเปล่าตั้งไว้ข้างกันปิงตัวอุ่นๆผมกลัวว่ามันจะไม่สบาย ผมใช้เวลาแค่สิบห้านาทีแต่งตัวและทำทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานหยิบสมุดบัญชีที่ผมเตรียมไว้ให้มันตั้งแต่สามวันที่แล้วขึ้นมาวางไว้
โพสอิทใบเล็กถูกผมเขียนข้อความสั้น ๆ ไว้ว่า ‘ปิง’ ผมนึกนะ อยากจะเขียนข้อความอะไรที่มากมายกว่านั้น แต่ผมตัดสินใจไม่เขียน ผมไม่อยากให้มันคิดถึงผม ผมกลัวว่ามันจะอาลัย ไม่อยากให้มันต้องทนรอ ผมขอแค่เพียงมันจะไม่ลืมทุกอย่างของเรา ไม่อยากให้มันตามหา ปิงคงจะคิดได้ในที่สุดว่ามันจะต้องติดต่อผมผ่านเครื่องมือสื่อสาร ผ่านทางอินเทอร์เน็ต ผ่านทุกๆอย่างที่มันจะคิดขึ้นมาได้ จนกว่ามันจะรับรู้ว่าผมตั้งใจที่จะตัดขาดจากมันคงกินเวลาไปหลายอาทิตย์ เงินก้อนนี้จะชดเชยค่าใช้จ่ายต่าง ๆ พวกนั้นที่มันอาจะใช้เพื่อตามหาผม ค่าน้ำมันค่าโทรศัพท์ค่าลงทะเบียนเรียน ค่าช่วยเหลือทางบ้าน ค่าใช้จ่ายระหว่างเดือน นี่เป็นเงินส่วนตัวของผมเอง แต่ผมตั้งใจที่จะให้มันไว้จริง ๆ หวังว่ามันจะเอาออกมาใช้ สองล้านสำหรับสามปีไม่รู้ว่ามันจะน้อยไปไหม พวงกุญแจรูปปลาโลมาที่หมาปิงมันชอบดึงหางเล่นจนยืดถูกผมหยิบขึ้นมาวางทับไว้บนนั้น
หวังว่ามันคงจะเข้าใจความหมายของผม......สำหรับห้องนี้ของเรา รังรักที่เราสองคนใช้เวลาและลมหายใจร่วมกันมา ผมหยอกมัน มันหยอกผม เราสองคนเถียงกัน สุดท้ายทุกอย่างจบลงที่เตียงใหญ่หลังนี้ ในห้องๆนี้ เมื่อไหร่ก็ตามที่มันอยากจะมา เมื่อไหร่ก็ตามที่มันคิดถึงวันเก่า ๆ ของเรา และเมื่อไหร่ก็ตามที่มันนึกถึงผม ทุกเมื่อทุกเวลา....ที่นี่ยังคงเป็นที่ๆต้อนรับมันเสมอ
ผมหยิบเสื้อสูทขึ้นพาดไว้ที่แขนก่อนเดินเข้าไปหาคนที่ผมรักเป็นครั้งสุดท้าย ลูบหัวมันเบา ๆทอดสายตามองดวงหน้าที่หลับตาพริ้มอย่างอาลัย โน้มตัวลงกดปลายจมูกที่แก้มเนียนนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลตกลงมา กัดฟันไว้แน่นข่มทุกอารมณ์ความรู้สึก ทุกอย่างของเราจบแล้วจริง ๆ ผมลูบแก้มมัน มองดูหน้ามันอีกครั้ง ชัดๆ แค่นรอยยิ้มขมขื่นที่ผมคนนี้อยากบอกกับมันอีกสักครั้ง
“ขี้เหร่เอ๊ยทำหน้าอะไรของมึง”
“พี่แม่ง ว่าผมขี้เหร่เรื่อยแหละ”
“ปิงกูโคตรรำคาญมึงเลย หน้าตามึงแม่ง!”
“พี่อ่ะ ผมไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้นสักหน่อย ปล่อยดิ ผมจะได้ลงไปนอน”
“รักมึงนะหมาปิง มึงน่ะมันที่สุดของความขี้เหร่เลย”
สูทสีเข้มถูกพาดลงที่เบาะหรูของเก้าอี้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาส บรรยากาศบนเครื่องเที่ยวบินหกโมงเช้าเงียบเหงาและวังเวง ผมเอนตัวลงที่พนักพิง ถอนใจยาวด้วยความเหนื่อยล้า แว่วเสียงประกาศบอกให้รู้ว่าเครื่องบินไต่ระดับได้ที่แล้ว เปลือกตาหนักอึ้งถูกปิดลงอย่างเชื่องช้า พร้อมๆกับเสียงเปียโนนุ่มถูกถักทอร้อยเรียงออกมาเป็นเสียงดนตรีหวานซึ้ง เศร้าสร้อย ทว่าแผ่วเบา
.....จุดมุ่งหมายที่แสนไกล.......
หากแต่หัวใจผมยังคงวางอยู่ที่นี่.........ข้างๆมันเสมอ....................................................ปิง
“พี่เอย์ครับ ถ้าพี่ได้ผมแล้วพี่ยังจะเป็นพี่เอย์คนเดิมของผมอยู่ไหม”
“ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป กูก็ยังจะเป็น ‘พี่เอย์’ คนเดิมของมึง กูสัญญา”
....ว่าทุกเวลา ที่เราห่างกันแสนไกล
ยังมีอีกคำในหัวใจ ที่จะบอกเธอ
ให้เธอได้รู้และเข้าใจ
ว่าคิดถึงเธอ.......เมื่อเราห่างกันแสนไกล
มีคำหนึ่งคำจะพูดไป ให้เธอได้รู้
จะแทนความหมายความห่วงใย
.......ฉันคิดถึงเธอ........
Tbc.
# แอร๊ยยย ยังจะมีคนกล้ามาอ่านอยู่ไหมเนี่ย?? หายไปนานค่ะ เพราะบทนี้เขียนยากมว๊ากกกกกกกและยาวมากกกกก คือต้องเก็บจากสองบทที่แล้วตั้งแต่คุณแม่มาเกี่ยวไม่ให้หลุดเลย ถ้าใครสังเกตดีๆจะเห็นว่าตอนสุดท้ายของบทนี้ย้อนกลับไปเป็นความรู้สึกแรกของบทนี้ค่ะ คือเราตั้งใจให้มันวนกลับไปที่เดิม บทนี้คงไม่ร้องกันแล้วเนาะ แต่ใจหายเลยใช่ไหมเหมือนกับทุกอย่างมันจบแล้วจริง ๆ พี่เอย์ไปแล้ว T^T :mew2:
# มีคนท้วงมาเยอะเลย (ไหนว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่าไงแล้วทำไมถึงม่าจัดหนักขนาดนี้ ห๊า!) กราบเบญจางฯขอบคุณทุกท่านที่เสียน้ำตาให้กับพี่เอย์และน้องปิงค่ะ คือคนอ่านเราน่ารักมากอินมากรักพี่เอย์น้องปิงมากไม่งั้นจะเสียใจให้พวกเขาทำไมเนาะ ขอบคุณสำหรับทุกคำติและคำชมและทุกคำถามที่ยังตอบตอนนี้ไม่ได้บางอย่างมันก็เป็นพล็อตเข้าใจเรานะคะ เดี๋ยวพี่เขาก็กลับมานะ
# ช่วยเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปด้วย บทนี้อาจจะเขียนไม่ค่อยดีนัก ช่วงนี้ไฟชักเริ่มมอดค่ะ หุหุ เมื่อก่อนเขียนหนึ่งตอนแปปเดียวก็เสร็จ เดี๋ยวนี้คือสามวันยังนั่งงงไม่รู้จะเริ่มต้นที่ตรงไหนฟังเพลงแล้วหลับเตลิดทุกครั้ง #รู้สึกสงสารตัวเองหนาเว้ย
ปล. บทต่อๆไปไม่ยาวแล้วค่ะ จะได้มาบ่อย ๆ เนาะๆ ขอบคุณทุกๆกำลังใจเลยค่ะที่ทิ้งไว้ให้กันคนอ่านใจดีเราก็มีใจจะแต่งต่อค่ะ :mew1:
-
สงสารพีาเอย์มากกก คือเศร้านะการที่ต้องจากกันทั้งที่ยังรักอ่า อยากให้ผ่าน 3 ปีไวๆจังเลย
-
:hao5: มาม่าแค่ไหนก็ทน แต่ต้องไม่เลิกกัน ไม่งั้นจะเอาระเบิดมาขว้างผู้เขียน
-
ถึงเป็นพี่แอย์มาก็ยังไม่กล้าอ่าน รออีก
-
กลับมาเต๊อะ พี่เอย์
-
จิ้มไว้ก่อน :hao5:
คิดว่ามันต้องเศร้า มันยก็เศร้าจริง คิดทำไมไม่รู้
คนแบบเอย์ร้องไห้ สงสารปิงก็สงสาร างา่รพี่เอย์ยิ่งสงสาร ใจจะขาดรอนๆ ให้ได้ คนอย่างพี่เอย์ยอมละทุกอย่างใหหมาปิง
อยากร้องไห้มาก คือน้ำตาปริ่มเลย(ไม่ใช่ไม่ร้่องนะร้องเอาทิชชูกั้นไว้ ดันหอกหน้าอยู่ หน้าตึงเป๊ะ) เดี๋ยวแห้งแล้วจะปี่แตกนะคะ โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ปวดใจ
-
:katai5: เข้ามาส่อง เอิ่ม ขอทำใจก่อนอ่านแปป ฮึบ!! :ling2:
หลังอ่าน
แงงงง ใจจะขาดรอนๆ ยิ่งรู้เหตุผลของพี่เอย์ยิ่งเศร้า ฮื้อ แต่คิดในแง่ดี ทั้งสองคนก็จะได้ใช้เวลาสามปีนี้ พิสูจน์ความรักที่ทีต่อกันให้คุณแม่ได้เห็น วันสุดท้ายที่คุยกับคุณแม่ ไม่รู้สิ เราคิดว่า คุณแม่เองก็ไม่ได้ไร้เหตุผลไปซะทีเดียว มีทิ้งท้ายไว้ ว่าอีกสามปี เมื่อพี่เอย์กลับมา ในตอนนั้น พี่เอย์จะอยู่ในฐานะที่สามารถจัดการอะไรได้ทุกอย่าง ถึงตอนนั้น จะไม่มีใครสามารถขัดขวางความรักของทั้งสองคนได้ ระหว่างนั้น เราก็คงต้องคอยเอาใจช่วยให้ความรักของทั้งสองคนมั่นคงดีกว่าเนาะ
(มโนแก้อาการมาม่าอืดระยะสุดท้าย :monkeysad:
-
ไม่ได้ต่างกันเล้ยยยยยยย น่าสงสารทั้งคู่อ่ะ งื้อออออออออออ :m15: :monkeysad: :sad11:
-
มาจิ้มไว้ก่อน เรายังไม่กล้าอ่าน รอให้ดราม่าผ่านไปก่อน ค่อยมาอ่านย้ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
แต่คิดถึงพี่เอย์ตลอดน้า :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
เศร้าาาา :sad4:
สงสารพี่เอย์กับปิงมากกกกก สู้ๆนะพี่เอย์ น้องปิง :mew6:
-
ยังเศร้าเคล้าน้ำตาเช่นเดิม
พี่เอย์กับปิงต้องมั่นคงนะ
เพื่อคสามสุขในวันข้างหน้า
แต่แบบนี้ทรมานอะ ปิงไม่รู้ว่ามันคือบททดสอบหนึ่งจากแม่รัน
แต่แบบนี้ดูแม่รันจะวินมากๆ
อยู่ที่ใจของพี่เอย์และปิงแล้วแหละ
ที่จะต้องเอาให้แม่รันไม่กล้าขัดขวางอีก
สู้ๆนะพี่เอย์น้องปิง
-
อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกเจ็บหน่วงๆในอก ฮืออ :hao5:
-
ทุกคนต้องอดทน พี่เอย์หมาปิง และตัวเอง :ling3: 3 ปีมันเปปเดียว ทีองไว้
-
ตอนเเรกโกรธเเม่เอย์ตั้นมากกก ที่ทำแบบนี้ กีดกันความรักของลูก ไม่ปลื้มเลย แต่หลังจากได้อ่านประโยคนี้
“น้องเอย์ แม่รักน้องเอย์ที่สุดในชีวิต ความสุขของลูกคือทุกๆอย่างของแม่ แม่ยังยืนยันคำนี้เสมอ เอย์ลองให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์หลายสิ่งหลายอย่างดู อย่างน้อย ๆ ใจของเราเองถ้าหากเอย์ยืนยันว่าความรู้สึกนั้นเป็นของแท้ไม่ว่าจะยาวนานแค่ไหน กี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปี ความรู้สึกของน้องเอย์ก็จะไม่เปลี่ยน รวมถึงความรู้สึกของเด็กคนนั้นก็ด้วย แม่ขอแค่เวลาเท่านั้น ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าใครคนนั้นที่ลูกรัก เขาเองก็รักลูกจริง ๆ เขาจะซื่อตรงและไม่ลืมน้องเอย์ ไม่ว่าเอย์จะไปนานแค่ไหน ไม่ว่าพวกลูกต้องห่างไกลกันเพียงใด แม่รู้ สักวันหนึ่งหัวใจของลูกทั้งสองคนต้องเดินทางกลับมาพบเจอกันอีกครั้งแน่นอน จนกว่าจะถึงวันนั้นน้องเอย์จะโตเป็นผู้ใหญ่กลับมารับตำแหน่งผู้บริหารมีอำนาจในการตัดสินใจ แล้วเราสองคนจะกลับมาคุยเรื่องนี้กันอีกครั้ง ถ้าหากว่าเอย์ยังไม่ลืม”
ทำให้เข้าใจเลยทันที แม่รักเอย์มาก ทำทุกอย่างเพื่อลูก แม่พี่เอย์แค่ต้องการพิสูจน์แค่นั้นว่า ปิงไม่ได้มาเพื่อหวังจะเกาะเอย์สบาย เพราะต้นทุนปิงมันไม่มีอะไรเลยจริงๆจึงทำให้แม่พี่เอย์ไม่คิดจะมั่นใจเหมือนที่พี่เอย์มันใจในตัวปิงแค่3ปีเองเนอะ
หลังจากนี้ อยากรู้แล้วสิว่าแม่พี่เอย์จะมาเล่นอะไรกับปิงบ้างมันต้องมีบ้างแหละ จะรอดู
เออแล้วอีพี่เอย์คือถ้าตอนกลับอะ ขอเลยนะ อย่าเอาแบบกลับมาพร้อมควงเพื่อนสาวหรือผญที่คิดไม่ซื้อกับตัวเองมาให้ปิงมันเห็นละเดวมันจะคิดไปไกลว่าไม่รักมันแล้ว(แต่ปิงมันคงไม่คิดแบบนี้เนอะมันน้ำเน่าไปปิงมันฉลาดฮ่าๆ)
ปล.1อินมากถึงโกรธมากฮ่าๆคุณคนเขียนเก่งมากอะดึงอารมณ์ได้สุดๆ
ปล.2จะกลับไปอ่านตอนก่อนหน้าละ จากที่เว้นว่างทำใจอ่านไม่ได้มันแซดด แต่พอเห็นแม่พี่เอย์พูดแบบนี้แสดงว่า เจ้แกยอมรับกลายๆแต่ขอพิสูจน์แค่นั้นเอง เลยมีกำลังใจไฟว์ต่อ สู้นะปิง พี่เอย์สู้ๆ คนเขียนสู้ๆ :L2: :L2:
-
พี่เอย์ หมาปิงๆๆๆๆๆๆ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:o12: โอ๊ย ปวดใจเจ้าขา o22
-
เหอะ คุณแม่คะ ซึ้งมากค่ะขอบอก
-
ขอให้นี่เป็นมาม่าชามแรกและชามสุดท้ายนะคะ ไม่งั้นคนเขียนเตรียมตัว :z13: :z13: :z13:
นี่ถึงกับมาขู่เลยนะ :katai4: :katai4:
เชียร์น้องปิงสุดกำลัง สงสารพี่เอย์ :mew4: :mew4:
-
ถ้าจะเศร้าขนาดนี้ :z3:
ไม่ไหวววว
เป็นกำลังใจให้พี่เอย์-ปิง และคนเขียนนะคะ
-
หายใจไม่ออกแล้วร้องไห้หนักกว่าตอนปิงอีก
ใจร้าย. ... คุณแม่ใจร้ายมาก ที่ทำก็เพื่อความสุขตัวเองชัดๆ
ไม่ไหวแล้ว อ่านแล้วจุกอกจริงๆ
พี่เอย์น้องปิงและรังรัก :hao5:
-
ตอนหน้าขอเป็นสามปีข้างหน้าเลยได้ไหมมม
ไม่อยากจะกินมาม่าแล้ว ต้นเดือนแล้ว :hao5: :hao5:
-
ไม่เอาอ่ะ ไม่เอาแบบนี้มันเศร้า
สงสารคนอ่านบ้างงงงงงง
สงสารเอย์ตัน กับ ปิงปิง บ้างไรบ้าง
:hao5: :sad4:
-
ขออ่านแบบเร็วๆนะคับข้ามบันทัดบ่าง.....เพราะถ้าผมอ่านทุกตัวทุกประโยคทุกคำ....น้ำตาผมคงไหลก่อนนอนแน่เลย.....ขอร้องอย่ามาแนวนี้อีกนะคับ.....รู้สึกว่าหัวใจของผมจะอ่อนล้าลง.....
-
คุณหนมปังกาแฟคะ
เราให้10/10เลยค่ะ ฮือออออ แอบจะร้องไห้ สงสารทุกคนเลย
ตอนแรกกะโดดถีบคุณแม่ละ กลับใจไปชูป้ายไฟหนูปิง มาสู้กับคุณแม่ดีกว่า สงสัยจะมีศึกหนัก
ตอนต่อไปจะข้ามไป3ปีเลยหรือยังไงคะ?
สู้ๆน้าหนูปิง จบศึกคุณแม่ก็ได้โล่ห์แล้ว 55555
-
ฉันไม่รู้ว่ามันจะนานเท่าไร เพราะมันดูแสนจะยาวไกล
เป็นอีกรอบที่น้ำตาไหลไม่รู้ตัวให้พี่เอย์กับหมาปิง
คือเราเข้าใจนะว่าแม่ทุกคนก็อยากให้ลูกได้ดี อยากเห็นลูกประสบความสำเร็จในชีวิต แต่คงลืมไปว่าเราทุกคนขาดความรักไม่ได้
แม่พี่เอย์ใจร้ายมากเลยนะที่ทำแบบนี้ อย่าลืมคำพูดที่เคยบอกนะ อีกสามปีข้างหน้า ถ้าทั้งสองคนยังรักกัน
ช่วยพิจารณาและเห็นใจความรักของทั้งคู่ด้วย เพราะเชื่อว่าหมาปิงและพี่เอย์จะยังคงมีกันและกันแน่นอน !!!
ฮรือออออออออออออ อ่านพาร์ทหมาปิงก็ร้อง อ่านของพี่เอย์ก็ร้องง บ้าเอ้ยยย บ้าที่สุดเลยยยยยย
ถึงพี่เอย์จะบอไม่ให้น้องรอ แต่เราเชื่อว่าน้องจะรอ เราจะรอเป็นเพื่อนน้อง
3 ปีจะว่านานก็นาน จะว่าไม่นานก็ไม่นาน มารอด้วยกันนะ
จะยังคงมีกันและกัน จนกว่าวันนั้นจะมาถึงใช่มั้ย
หมาปิงและพี่เอย์จะเป็นแบบนั้นใช่มั้ยยยย ฮรืออออออออออออออออออ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อีก 3 ปีผ่านไปไวๆห่อยได้มั้ยยย
เศร้ามากเลยยยยย
-
:m15: :m15:
-
:hao5:
อ่านแล้วน้ำตาไหลคะ ไหลจริงๆ
เศร้าไปไหมการลาจาก
เลือกได้ไหม แม่กับแฟน ก็เป็นคนที่รักทั้งสองคน
เมื่อไหร่แม่จะเข้าใจน้องปิง น้องน่ารักมากนะ
-
สงสารอิพี่เอย์ จริงอยู่ว่าปิงโดนกีดกัน แต่สำหรับเราเราคิดว่าปิงมีภูมิต้านทานกับสังคมเยอะกว่า
ปิงทนได้ ปิงมีแม่ที่คอยเข้าใจ
ในขณะที่เอย์ตอนนี้มีขีดคั่นระหว่างแม่ ถึงแม่จะหวังดี มีเหตุผล แต่อารมณ์มันไม่ใช่
กว่าจะผ่านจุดนี้ได้คงต้องให้เวลา แม่กีดกัดเราเข้าใจได้นะ แต่วิธีที่แม่ยื่นข้อเสนอมันโหดร้ายไป
รู้สึกว่าแม่ลำเอียงด้วย กับซีซาร์ที่ดื้อมาตลอด ทำผญ.ท้องแล้วทิ้ง ไม่ว่าอะไร
แต่กับเอย์ที่พยายามเป็นเด็กดีเชื่อฟัง เลยบังคับมากขึ้นเรื่อยๆ
ปมเรื่องนี้เป็นประเด็นทางสังคมที่ไร้คำตอบมากเลย เราชอบนะที่คนเขียนกล้าเอามาใช้
ถึงมันจะใช้พิสูจน์ใจได้จริงๆ แต่เงื่อนไขมันโหดร้ายไป
คือมันดูจริงจนอ่านแล้วอึมครึมมาก... ลุ้นแล้วเครียดแทนเลยค่ะ
-
อ่านแล้วแอบขึ้นอ่ะ คืแบบ แม่น่าโมโหมากกกกกกกก แต่ก้เข้าใจในส่วนนึงว่าบ้านพี่เอย์รวยมากกก คงกลัวว่าจะถูกจับ ถุกหลอกให้รักอะไรเทือกนั้น :เฮ้อ:
-
พี่เอย์ก็อ่อนแอไม่ต่างจากหมาปิงเลยอะ
มันบีบหัวใจ มันเศร้ามากมาย
คุณแม่คืออุปสรรคที่ต้องเอาชนะให้ได้
หวังว่าทั้งสองคนคงจะเข้มแข็งพอจนครบ 3 ปี :monkeysad:
-
:sad4: :sad4: :sad4: น้ำตาท่วมจอบอกเลย.. สงสารพี่เอย์กับปิงอ่ะ :mew4: :mew4: :mew4:
-
ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์นะพี่เอย์แค่สามปีเอง พิสูจน์ให้คุณแม่เห็นว่ารักของพี่เอย์กับปิงเป็นรักที่จริงแท้แน่นอน o13
ปล.ที่แรกโกรธคุณแม่มากๆค่ะ แต่พออ่านลงมาเรื่อยๆ
ก็พอเข้าใจความรู้สึกคุณแม่นะค่ะว่ารักลูกมากแค่ไหน :hao5:
-
น่าสงสาร พี่เอย์ต้องไป
ห้ามติดต่อกันอีกต่างหาก
เข้าใจพี่เอย์ที่บอกว่าปิงไม่ต้องรอ
และเข้าใจที่พี่เอย์ไม่บอกเหตุผลที่ต้องไป
เพราะถ้าบอก ก็เหมือนกับกั๊กปิงไว้ให้รออยู่ดี
พี่เอย์ไม่อยากให้ปิงมีใครหรอก แต่ถ้าช่วง 3 ปีนี้
ปิงเกิดเจอใครขึ้นมาจริง เอย์คงไม่อยากให้ปิง
รู้สึกผิด พี่เอย์ช่างรักปิงเหลือเกิน :monkeysad:
-
เป็นการบอกเลิกที่เจ็บปวดที่สุดอ่ะ :o12: :o12: :o12:
ตอนต่อไปจะมาตามปกติรึป่าวอ่ะ รึจะพักไว้ก่อนอ่ะครับ รึว่าไว้ทำเป็นภาค2รึป่าวอ่ะ รอๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
จะมีการหักมุมรึป่าวน๊าาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7:
-
เศร้า เคล้าน้ำตา T__T
ขอให้ครบ 3 ปีเร็วๆเถอะ :sad4: :hao5:
-
เศร้ามากตอนที่พี่เอย์ไปแล้วน้องปิงร้องไห้ ชอบมากเรื่องนี้อ่านไปร้องไป ยังไงรีบมาลงน้าาาา รออ่านตลอดเบ้ยยย :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าผมเขาใจคนเขียนนะที่จะให้คนอ่านได้มองทุกๆมุมของตัวละครผมน้อมรับในการเสนอแต่ในมุมมองของผมที่เปนคนอ่านและติดตามมาตลอดผมไม่เห็นด้วยกับการกระทำของแม่ที่บอกว่ารักลูกมากแล้วเอาความรักของลูกและความทุกข์ใจของลูกมาเพื่อที่จะทำให้แม่พิสูตรว่าคนรักของลูกเขารักลูกจริงโดยให้แยกจากกันไปสักพักผมว่านะความรักของพ่อและแม่ควรเปนรักแบบที่ไม่มีเงื่องไขต่างหากที่จะเปนรักที่บริสุทธิและแท้จริงนี่คือมุมของผมนะครับ :กอด1:
-
ฮรืออออ!! พี่เอย์ๆๆๆๆ
โอยน้ำตาจะหมดตัวแล้วพี่ ฮือๆๆๆ
คุณแม่คะ แม่รักเอย์อิชั้นเข้าใจค่ะ
อิชั้นจะไม่โทษว่าคุณแม่ผิดค่ะ
แต่ว่า...
ในวันที่เอย์กลับมา ถ้าสองคนนี้ยังรักกันอยู่
คุณแม่อย่างขัดขวางเขาอีกเลยนะ
อย่าได้เอาผู้หญิง หรือคู่หมั้นหรืออะไรก็ตามมาบังคับลูกแม่อีกเลยนะ
ขอร้องล่ะค่ะ
ไม่อย่างนั้น...
อิชั้นต้องร้องไห้จนตัวแห้งตายแน่ๆ ฮือๆๆๆ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งปวดหนึบที่หัวใจ
การจากลา ไม่ว่าจะจากเป็น หรือ จากตาย ก็เสียใจได้ทั้งนั้น
:o12: :o12: :o12:
-
ถอนใจเฮือกใหญ่ๆ ดราม่าหนักมากค่ะ ยังกับพายุเลย คุณแม่คงหวังดี โคตรพยายามเข้าใจคุณแม่
แต่ถ้าลูกเครียดตายนี่มันจะไหวมะ ที่โกรธคือเอาเรื่องบ้านปิงมาขู่นี่แหละ ร้ายมาก คนจนก็มีศักดิ์ศรีนะคะ
แล้วถ้าเขากลับมาแล้วยังรักกันคุณแม่จะยอมไหม ตอบ!
พี่เอย์เศร้าหนัก ปิงขอบพี่ก็เศร้าหนัก ไปทำใจที่ไหนเนี่ย เพื่อนๆ ต้องช่วยดูแลนะ สงสารน้องมาก
รอพี่เอย์กลับมาหวงน้องเร็วๆ อีก 3 ปี น้องก็หนุ่มเสน่ห์แรงน่าดูละ ตอนเจอกันจะเป็นไง ลุ้น
มาต่อบ่อยๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ดราม่ากันไป เหอออ จะมีคนเข้ามาในชีวิตไอ้หมาปิงไม๊ ลุ้นน
-
คืออ่านพาร์ทพี่เอย์นี่ ร้องไห้หนักกว่าอีกค่า ฮืออออออออออออออ ปวดหัวตาบวมไปหมดแล้ว ไม่โกรธคุณแม่เลยค่ะ เข้าใจเลยเพราะรักเอย์ถึงต้องทำแบบนี้
รอดูตอนเป็นผู้ใหญ่วัยทำงาน คนเขียนแต่งเก่งมากกกกค่ะ สามปีพิสูจน์อะไรได้มากมาย เราเชื่อในความรักของทั้งคู่ค่ะ
-
เศร้าเกินไปละ
-
บอกเลยวินาทีนี้เศร้าใจมากๆ ทำไมนะน้องปิงต้องโดนตลอด :sad4: :o12: :z3:
แต่ยังไม่ถึงขั้นร้องไห้ ขอคนเขียนจัดมาม่าอีกซัก 2 ซองได้ป่ะ (เหมือนตรูซาดิสเลย 55 :hao6:)
ขอมาต่อเยอะๆยาวๆแบบนี้แต่ขอให้อย่าย้อนคำพูดเก่าๆเยอะไป ทำให้มันรุ้สึกเบื่อๆนิดๆ
เขียนมาต่อเร็วๆนะ ไม่งั้นจิโดนสาป :z13:
-
โอ๊ยยยยยย เจ็บปวด อ่านพ่ร์ทใครก็เจ็บ :hao5:
-
ใจร้ายจัง... ทำผมร้องไห้เลย 555 T-T
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เสียน้ำตาไป2ตอนแล้วน้าาาาตอนหน้าข้ามไป3ปีเรยได้ไหม :hao5:
-
แต่งเจ๋งมาก ถ้าอนนี้แต่งสามวันแล้วทำให้เราอินน้ำตาไหลได้ ก็ไม่เป็นไร
ตอนหน้าะเล่าแบบข้ามขั้น(แบบผ่านไปสามปี)เลยหรือว่าไง
-
คุณแม่แอบใจร้ายนะ เอาจริง ถึงแม้ว่าตะทำเพื่อลูกก็ตาม หวังว่าพอพี่เอย์กลับมาจากเมืองนอกแล้วคงจะไม่บังคับกันอีก ถ้าบังคับอีกคุณแม่คงไม่ใช่เพื่อลูกแล้วล่ะแต่เพื่อตัวเองมากกว่า
-
ร้องไห้หัหนักเลย สงสารพี่เอย์ สงสารปิง
ยิ่งกว่าตอนที้่แล้วอีก
ร้องจนหายใจไม่ออก ทำไมแม่พี่เอย์ใจร้ายนัก
ยิ่งติดต่ิกันไม่ได้ยิ่งเศร้า
เงื่อนไขช่างปวดใจ เอาเรื่องที่บ้านปิงมาขู่
อย่างี้พี่เอย์จะทำไงำด้นอกจากยอมมม
ฮืออออ น้ำตาไหลพรากก
รอการเอาคืน?จากิปิง สู้น่า
-
เสียน้ำตาต่อเนื่องไม่ว่าจะปลิงหรือพี่เอย์
ตอนหน้าต้องเสียน้ำตาอีกเปล่าเนี้ยะ
แม้รักครั้งนี้จะมีอุปสรรคแต่ขอให้พี่เอย์และปิงสู้สู้
เพื่อพิสูจน์รักแท้ที่มีอยู่จริงนะ
-
3ปีที่ไม่ให้ติดต่อกัน แม่เอย์ใจร้ายมากเลย
สงสารปิงกับเอย์
-
:katai4:
-
มาเร็วๆค่ะ อย่าให้ค้างนาน....
-
สงสารทั้ง 2 คนเลย
ฮื่อออออ
หมาปิงมันไม่เปลี่ยนใจหรอกพี่ พี่เอย์อดทนแล้วรีบๆกลับมานะ
-
:monkeysad: ขอให้ผ่านสามปีไวๆนะ ตอนหน้าเลยได้มั้ย ใจจะขาดแล้ว
-
เราว่าปิงมันรับรุ้ได้นะ ว่าพี่เอย์รักมันมากกก
ขอให้ปิงมันมั่นคง ถึงไม่มีคำว่า ให้รอ แต่มีคำสัญญนะว่า
พี่เอย์มันก้อเป็นพี่เอย์คนเดิมไม่ว่าจะนานแค่ไหน ขอให้ปิงจำไว้นะจ้ะ
ปอลอ ปิงมันคงทรมานมากอ่ะ ถ้ารุ้แล้วว่าจะติดต่อพี่เอย์ไม่ได้เลยสักทาง
แต่พี่เอย์มันก้อทรมานไม่ต่างกันหรอก
-
ระยะเวลาสามปี แลกกับการที่เราจะได้อยู่กับคนที่เรารักไปทั้งชีวิตมันก็คุ้มนะ
แต่ต่อจากนี้เราคงต้องมาดูความรักของพี่เอย์กับน้องปิงที่มีให้กันก่อน ว่าเขาจะมั่นคงต่อกันแค่ไหน จะเปลี่ยนใจไหม หากมีใครคนอื่นเข้ามา ขอแค่พี่เอย์กับปิงมั่นคงและเชื่อใจกัน คงไม่มีอะไรทำลายความรักของทั้งสองลงได้หรอก
แม่พี่เอย์น่ะ คงห่วงว่าลูกจะเลือกคนผิดล่ะนะ เฮ้ออ ถึงจะเข้าใจแต่ก็ไม่ค่อยชอบการแสดงออกอยู่ดี วางอำนาจกับลูกตัวเองซะ
และอีกอย่างใครบอกครับว่าตอนนี้ไม่ร้อง งอนคนเขียนแล้ว ดราม่าจัดหนักซะ ต้องมาต่อเร็วๆ และยาวๆด้วย ไม่งั๊นไม่หายงอนจริงๆนะ ชิ!!!
-
สามปี แป๊บเดียว!
-
แม่นี่ร้ายมาก
ถามจริง ถ้าแม่เสียให้พ่อแล้วถูกพ่อทิ้ง แถมตัดขาดไม่ติดต่อ
จะทนได้ถึง 6 เดือนไหม คาดว่า 10วันก็หาพ่อใหม่ให้พี่เอย์แล้วหล่ะ
อย่าล้อเล่น กับความรู้สึกคน ฮึ้ยยยย ร้าย :katai1:
-
สงสารพี่เอย์หมาปิงด้วย หน่วงๆ
เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์
-
ร้องไห้เลย
-
พี่เอย์ครับรีบกลับมานะ :m15:
-
ก็เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่นะ
ก็ได้แต่หวังให้ทั้งสองคนยังมั่นคงต่อกันอยู่
เมื่อถึงเวลานั้นคุณแม่ท่านคงต้องยอมแล้วล่ะ
-
น้ำตาไหล คือ ต่างคนต่างเจ็บ
พิมไม่ถูกเลย เศร้า
ขอให้มันผ่านไปไวๆ อร๊ากกก
-
เศร้าาามากกกกกกกกกก เสียใจจจ สงสารพี่เอย์หมาปิง ฮือออออ T^T
เข้าใจว่าคุณแม่หวังดีนะ แต่มันมีตั้งหลายวิธีที่จะพิสูจน์รักแท้คู่นี้ได้
ขอให้สามปีผ่านไปไวๆ อย่าให้ดราม่าไปมากกว่านี้เลยยย
-
ร้องหนักกว่าภาคของปิงอีก :sad4:
ก็เข้าใจนะคนเราก็ต้องเติบโตขึ้นบทพิสูทจ์รักของคุณแม่หรือครับ
ผ่านไปด้วยกันให้ได้นะครับน้องปิง พี่เอย์ ถึงจะไม่ได้จับมือกันไว้ตลอดเวลา
แต่ผมก็เชื่อว่าระหว่างคนทั้งสองมีเส้นใยบางๆที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าแต่
สัมผัสได้ด้วยจิตใจของคนทั้งสองและเป็นเส้นใยที่มีความเหนียวแน่นมากด้วย
สู้ครับ :3123:
-
อ่านพาร์ทนี้แล้วเสียน้ำตา หมดแรงเต๊าะเด็กเลย
:hao5:
:z3:
-
พี่เอย์คนเดิมของปิง
สามปีไม่นานหรอกค่ะ ขอให้ปิงอดทนกับการรอพี่เอย์ด้วยนะ
เพราะปิงไม่รู้อะไรเลย
ไม่ได้ติดต่อ ไม่รู้ว่าพี่เอย์เป็นยังไง
:dont2:
-
ซึ้งสุดๆเลยร้องเลยทีนี้ TT
-
สารภาพร้องไห้ไปหลายรอบ :sad4: :sad4:
:pig4:
-
อ่านตอนนี้จบแล้ว แบบว่ามัน
หัวพรั่งพรูไปด้วยคำด่า และคำหยาบคาย
ขอสงวนไม่เม้นท์ด้วยคำรุนแรง
อยากถามคุณแม่ว่า ทรมานไปกันทำไม ตัวเองกีดกันลูกชาย เห็นลูกร้องไห้ ลูกโทรม ไม่เป็นผู้เป็นคน
ตัวเองบอกว่าคิดจะไม่ใช่รักแท้ คุณแม่ก็ไม่ยอมทำความรู้จักดีๆ
พยายามหาแต่คนที่เหมาะสมกับฐานะเท่ากัน
ในหัวคุณแม่คิดแต่คำว่าเหมาะสมกับธุรกิจเหรอ
คิดว่าคุณแม่กลัวตัวเองเสียหน้ามากกว่า ความจริงน่าจะคิดได้นะว่าต้องเป็นความรักจริงๆอยู่แล้ว
เพราะที่ผ่านมาเอย์ไม่เคยมีแฟนมีแต่คู่นอน คุณแม่เลี้ยงลูกมาไม่เคยสังเกตุลูกเหรอ
โธ่ถัง!!! ชีชั่งเป็นคนที่น่าสมเพชอะไรเยี่ยงนี้...... :laugh3:
ปอลิง: ฉันขอให้เรื่องมันพลิกให้อิบ้านนี้ล้มละลายบ้าง คุณแม่จะได้ตรากตรำเข้าใจหัวอกคนจนบ้าง
ที่ผ่านมาไม่เคยเห็นนิยายที่บ้านพระเอกมันพลิกล้มละลาย หวังว่าเรื่องนี้อาจจะได้เห็น ฮ่าฮ่าฮ่า
เอาแบบปิงหรือคนจากเรื่องพี่เลี้ยงไปเทคโอเวอร์บริษัทมันเลย
คุณแม่น้ำจะได้ตระหนักได้ว่าทรัพย์สินมากมายไหนจะสู้ความสุขที่ใจได้ :laugh3:
-
อ่านไปอ่านมารู้คำว่านางหวังดีแต่ว่านางโหดไปไหม?.....3ปี โอ้ :katai4: เชื้อคำว่าพี่เอย์กับอิหนูปิงจะจับมือผ่านไปด้วยกัน
-
ไม่สงสารเอย์นะ คนที่น่าสงสารมากที่สุดในเรื่องคือปิง เพราะปิงไม่มีอะไรเลย ถึงปิงจะแอบเก่งแต่อย่าลืมปิงมันจนนะ ความดีจะชนะความชั่ว คนทำดีแทบปางตายอ่ะ กว่าความดีที่ทำนั้นจะสำเร็จ การที่ลุงทุนที่ทำนั้น ทำให้ทั้งสองฝ่ายเจ็บปวด ถึงผลที่ได้จะหอมหวาน แต่เฮ้อ อย่าลืมสิ ปิงมันไม่มีอ่ะ เมื่อเทียบกับเอย์ เพราะเอย์ไม่ได้ต้องเสียอะไรไม่ต้องลงทุน เพราะสิ่งที่เอย์ทำนั้น เอย์มันต้องทำอยู่แล้ว เพราะปิงไม่ผิดอะไร ผิดอย่างเดียวคือมันจน ขอยืมคำในเพลงหนึ่งที่ตรงกับเรื่องนี้ รักมันกินเข้าไปได้ไหมล่ะ หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว กะชิกกะชิก ขอแค่ปิงมันหายจน แบบว่ามันแอบรวย โดยให้ครอบครัวไอ้พี่เอย์มันอึ่งกิมกี่ไปเลย จะสะใจมากอ่ะคนแต่ง
-
พี่เอย์โถน่าสงสาร :m15:
จากรอสามเดือนตอนนี้เป็นสามปี :katai1:
ไม่นานหรอกสามปีแปปเดียวเหอะ ขอให้ทั้งคู่รักกันดั่งคำสัญญาก็พอ เราจะเอาใจช่วยนะ :กอด1:
-
:monkeysad: กว่าจะทำใจมาอ่านตอนนี้ได้ สงสารหมาปิง พี่เอย์ ใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์นะ สู้ๆๆๆๆ
-
อยากอ่านแต่ไม่กล้าอ่าน รอก่อนนะ ยังทำใจม่ะได้ แค่ตอนที่แล้วยังร้องเลย แงงงงง
-
รอฟ้าหลังพายุฝนของพี่เอย์กับน้องปิง :L2:
-
มาม่าไม่มาก แต่เล่นเอาซะน้ำตาตก
:hao5: :sad4: :mew6: :m15: :sad11: :katai2-1:
-
เอาแบบละครทำได้ป่ะ ตอนหน้าตัดไปตอน 3ปีผ่านไปเลย แบบเจอหน้ากันเลยอ่ะ
คุณแม่พี่เอย์อย่ามาเดินแถวบ้านเรานะจะปาด้วยก้อนหิน
-
อยากจะบอกแม่เอย์ว่า
คนจนไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก
แต่คนรวยที่นิสัยเลว ฉากหน้าดูดี แต่ล้างผลาญ มองโลกด้านเดียว อคติ จิตใจขุ่นมัว
น่ากลัวกว่าเยอะ
ลองให้เธอห่างจากสามีสัก10ปี พิสูจน์รักแท้บ้างเป็นไง
-
เอ่อ ไม่เศร้าเลยครับ อ่านได้ชิวๆ :mew4: หนุกหนานๆ :mew6: ดราม่าไม่มี๊ :sad11: ไม่เสียน้ำตาเลยซักนิ๊ดด :sad4: จริงจิ๊งงงงง :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
อยากร้องให้ เศร้าเหลือเกิน
-
ขอสารภาพตามตรงเลยว่าไม่ได้อ่านพาร์ทปิงอันล่าสุดเพราะทำใจอ่านไม่ได้ เลยข้ามมาอ่านของพี่เอย์เลย
ที่ไหนได้ น้ำตานี่ไหลพรากๆเลยค่ะ สงสารทั้งคู่มากเลย
ตอนแรกเกลียดแม่มาก แต่พอได้อ่านว่าเพราะอะไรก็เลยรู้สึกดีขึ้นมานิดนึง แค่นิดเดียวจริงๆนะคะ เพราะยังไงก็ยังรู้สึกสงสารพี่เอย์มากกว่าอยู่ดี อ่านไปบีบหัวใจไป ทิชชู่หมดไปเป็นม้วน ถือว่าเป็นมาม่าถ้วยใหญ่จริงๆค่ะ ไม่อยากกินมาม่าแล้วอ่ะ อืดท้องงงงง
ตอนต่อไปขอให้มียิ้มๆบ้างก็ได้นะคะ สงสารน้องงงงงงง
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งร้องไห้ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งอยากอ่าน
ว่าจะไม่ร้องแต่คำพูดของพี่เอย์หลายๆประโยคมันค่อนข้างสะเทือนใจ
บ่งบอกถึงความเจ็บปวดกับการกระทำของแม่ตัวเอง
และเสียใจที่ต้องจากคนรักไปทั้งๆที่ยังรักมากขนาดนี้
สงสารพี่เอย์กับน้องปิงสุดๆ
แต่ก็เห็นใจแม่พี่เอย์นะคงไม่มีแม่คนไหนอยากฆ่าลูกทั้งเป็นแบบนี้หรอก
แต่ถ้ามีสิ่งที่คนเป็นแม่คิดว่าดีที่สุดเขาก็ต้องเลือกสิ่งนั้นให้ลูกอยู่แล้ว(แม้สิ่งนั้นจะทำให้คนอ่านร้องไห้ยังกับญาติเสียก็ตาม)
รอครับ>>ปาดน้ำมูก :m15:
-
รู้สึกเสียน้ำตา
ร้องไห้ตามพี่เอย์อีกครั้ง ยิ่งอ่านดึกๆยิ่งอิน โฮฮฮฮฮ.
ขอบคุณ :)
-
:z3:น้ำตาตกในค่ะ พี่เอย์ขาาา
-
ไรท์คะ...ได้คำตอบแล้วค่ะว่าใครเจ็บกว่ากัน
พี่เอย์เจ็บปวดกว่าค่ะ แต่จริงๆก็เจ็บปวดทั้งคู่ เอ่อ มีคำถาม...
ตบหม่อมแม่ติดคุกกี่ปีคะ??//โดนเตะ
ไรท์เตอร์เขียนได้ดีมากค่ะ น้ำตาซึม เจ็บปวดๆๆ... ตอนนี้เดาไม่ออกเลยว่าสองคนนี้จะได้ลงเอยกันมั้ย
:sad4: :m15: :monkeysad: :sad11:
-
เศร้า รันทด หดหู่
น้ำตาจะท่วมบ้านแล้วเนี่ย โฮๆๆๆๆ คนเขียนใจร้ายยย T_T
ตอนนี้ก็ยังขออนุญาตเม้นไม่ออกบอกไม่ถูกอีกตอนนะคะ
มันจุกจริงๆ T_T
-
หลังจากที่ทำใจอยู่นานบอกตัวเองว่าต้องรอตอนใหม่มาก่อนน่ะแล้วค่อยมาอ่านอีกที คือทำใจรับความเศร้าไม่ได้ไงสำหรับสองตอนนี้ แต่ยิ่งเปิดเจอหน้าแรกก็ยิ่งกระตุ้นความอยากอ่านมากขึ้นทุกที สุดท้ายก็ต้องโชบเข้ามาอ่านของพี่แอย์ก่อนที่จะไล่จะอ่านของปิง แล้วเป็นไงล่ะ...... นั่งตัวชา น้ำตาไหลเลย รอจ้ารอขอตอนใหม่มาเร็วๆทีเถอะ
-
นับถือฝีมือคนแต่งๆมาก สนุก ตลก สุข เศร้า ได้กับเรื่องนี้สุดๆ ไปเลย
รอวันที่ทั้งคุ๋ได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
-
เวลาจะเยียวยาหัวใจ
-
เศร้าอ่ะ ฮืืออออออออออออออออออออออ
-
ยิ่งได้อ่านพาร์ทของพี่เอย์ ยิ่งเศร้า
เหมือนเป็นการตอกย้ำเข้าไปอีก
แม่พี่เอย์ดูใจร้่ายมากๆเลยครับ แต่สักวันต้องเข้าใจในความรักของพี่เอย์กับหมาปิงแน่ๆ
เพียงแค่อดทน และ รอ....เท่านั้น
-
เข้าใจคุณแม่นะ แต่ก็แบบวิสัยทัศน์แคบไปนิดนะคุณแม่ มีวิธีพิสูจน์อีกตั้งหลายวิธี
แล้วเรื่องคู่หมั้นอะไรอีก บอกอยากให้ลูกเจอคนที่รักจริงแต่จัดคู่หมั้นไว้ให้
สรุปจริงๆคืออยากได้สะใภ้รวยสมฐานะแค่นั้นหรือเปล่า
หรือคนรวยรักจริงได้ คนจนรักไม่จริง แง่มมม
โอเคอะ ข้ออ้างคุณแม่ตอนนี้ยังพอฟังขึ้น
แต่พอเอย์กลับมาคงไม่มาเรียกร้องอะไรอีกนะคุณแม่ :m31:
-
กว่าจะทำใจอ่านได้
ตอนแรกรู้สึกว่าปิงน่าสงสารกว่า เพราะไม่รู้อะไรเลย อ่านพาร์ทเอย์ตั้นแล้วแบบ น่าสงสารพอกันนั่นแหละ การต้องเป็นฝ่านจากลา ทั้งที่ยังรักสุดหัวใจ มันคงที่สุดของความทรมานเหมือนกัน
เฮ้อ อยากให้กลับมามีความสุขเร็วๆ จัง
-
ไม่ดราม่าเลยสักนิด :o12: หมาปิงกับพี่เอย์อดทนนะต้องผ่านไปให้ได้ :katai1:
-
:impress3: ฮืออออออออออออ เสี่ยเอย์ อิหนูปิง จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ววววววว
กลับมาเร็วๆน๊าาาเสี่ยยยยยย
-
เกลียดแม่พี่เอย์สุดดดดด
บังคับทำไมวะ
สงสารพี่เอย์ เฮ้ออออออออออ
จะเป็นไงต่อเนี่ยยยยยย
-
อ๊ายยอ่านทันแย้ว
ชอบพี่เอย์อ่า
ชอบในความเป็นคุณช๊ายคุณชายมาก
พี่เอย์มันฝุดๆจริงๆ
จอนท้ายๆนี่ทำเอาน้ำตาตก
กลั้นหายใจไปตามที่พี่เอย์พูดเลยว่าไม่ต้องรอ เจอใครดีกว่าอย่าปิดตัวเอง
เหมือนคำพูดที่กรีดใจเรามากกกกกกกกกกกกกก
แต่เชื่อเหอะจะผ่านไปกี่ปีนะ น้องปิงก็ยังคงเป็นหมาปิงคนเิดมแน่ๆ
เป็นหมาปิงที่ทุกคนรัก เขาไม่มีทางเป็นอื่นไปแน่
-
เศร้า :hao5: :hao5:
-
อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด
-
ก็คิดอยู่ว่าที่เอย์ต้องไปมันก็เพราะแม่ของเอย์บังคับ
และยกปิงมาขู่ ความใจความรู้สึกรักลูกของเธอนะ
แต่มันเกินไปไหม? ที่สุดแล้วทำร้ายหัวใจลูกและตัวเอง
ความสุขมันอยู่ที่ไหน ก็ได้แต่หวังว่าสุดท้ายแล้วปิงจะยังรัก
และรอพี่เอย์เสมอ รีบๆกลับมาหาน้องนะเอย์ :mew6:
หวังว่าหลังจากตอนนี้ไปแล้วเราคงไม่เสียน้ำตาอีก
เว้นแต่ว่าน้ำตาแห่งความสุขที่เขาได้อยู่ด้วยกัน
ตอนแรกข่มใจที่จะไม่ร้องได้แล้วแต่พอมาเจอช่วงกลางๆ
เอาละทีนี้ทำนบเขื่อนแตกทันที แบบเบรกยังไงก็ไม่อยู่
จนตอนที่กำลังพิมพ์อยู่นี่เราก็ยังสะอื้นฮักอยู่เลย
รอตอนหน้าจ๊ะ ขอตัวไปร้องแป๊บ :o12:
-
รอๆๆๆๆ เมื่อไหร่จะมาต่อคะ :hao5:
-
คุณแม่พี่เอย์ใจร้าย
-
รออยู่จร้าา
-
:o12: เศร้า
เห็นด้วยกับ reply อันนึง ขออภัยที่ความจำสั้นไปนิดเพราะอ่านผ่านๆ เรื่องความคิดของคุณแม่ของเอย์ตั้นที่ไม่สนความรู้สึกของลูกเลย คือ ลูกไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ ทั่งคุณวุฒิและวัยวุฒิ เขาจะรักใครชอบใครเป็นสิทธิ์ของเขา จะหวานชื่นหรือขมขื่นมันเป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง ทำไมคุณแม่ถึงไม่เข้าใจ :ling1:
-
ตอนนี้ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เข้าใจทุกฝ่ายนะ แต่มันเศร้าอ่า ฮืออออออ
เรารอพี่เอย์กะน้องปิงกลับมาไฝว์กะคุณแม่นะคะ
เป็นกำลังใจให้
-
เข้าใจความรู้สึกของคุณแม่นะคะ แต่ว่าสงสาร พี่เอย์กะน้องปิง มากกว่า เศร้ามากอ่ะ อ่านไปน้ำตาซึมเลยอ่าา
กลับมาไวไวนะ พี่เอย์ อย่าปล่อยให้ น้องปิง ต้องรอนานนะ
-
สงสารเอย์ตั้น ปิงด้วย คุณแม่พี่เอย์ด้วย
ทุกคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง ขอให้มีดราม่าแค่นี้พอ
หมาปิงต้องทนรอพี่เอย์ถึง 3 ปี ขอให้เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก
รอ ร้อ รอ คนเขียนมาต่อตอนต่อไป เฮ้อ.....
ขอบคุณคร้าบบบบ
-
สงสารพระนาง T^T
แล้วอย่างนี้จะเป็นยังไงต่อไป ฮือออออออออออ
-
คือรักลูกมากใช่มั้ยย นี่เป็นการทำเพื่อทั้งเอและก็แม่ด้วย แม่คงเชื่อว่าถ้ายังรักกันอยู่กลับมาก็จะไม่ขวางแล้ว แถมยังจะเอ็นดู ส่งเจ้าหมาปิงเรียนโน่นนี่เพื่อมาบริหารคู่กัน เออดี ข้ามโนได้ดี โลกสวยด้วยความคิดตู แต่ตูเศร้าาาา จบปิ๊งง
-
จะบอกว่าบทนี้ น้ำตาไหลมาไหลมาเรื่อยๆเลยค่ะ TT มาเรื่อยๆจริงๆ ยิ่งกว่าตอนก่อนอีกอ้ะ!!
สงสารพี่เอย์จังเลย โดนคุณแม่บีบและปิดกั้นทุกทางจนเรารู้สึกอึดอัดไปด้วยเลยอะ :really2:
ยิ่งตอนพูดถึงเมื่อก่อนว่าเป็นเด็กดี อยู่ในลู่ในทางที่คุณแม่คาดหวังไว้แค่ไหนเรายิ่งสงสาร เพราะขนาดตอนนี้แค่ความสุขเล็กๆที่ตัวเองเลือกเองคุณแม่ยังให้ไม่ได้เลยอะ สงสารพี่เอย์มากๆ
แล้วก็โกรธเหมือนกันตอนที่คุณแม่บอกว่ารักครั้งนี้มันไม่จริง โหยยย ทำไมคุณแม่พูดแบบนี้ ใจร้ายจัง :m15:
พาร์ทนี้อินไปกับความรักที่พี่เอย์มีให้ปิงมากๆเลย รู้สึกได้ว่าพี่เอย์รักปิงมากกกกขนาดไหน ฮือออ
3ปีไม่ใช่เวลาสั้นๆเลยกับใจคน แต่เราเชื่อในทั้งคู่ว่าเขารักกันมากจริงๆ แล้วคุณแม่ก็บอกเองนะ ถ้าเวลาพิสูจน์พวกเขาได้คุณแม่ต้องไม่ขัดแล้วนะ!!
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า :L2:
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :impress3: น้ำหูน้ำตาท่วมเลยยย เศร้ามาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ที่เค้าไม่ค่อยโพส มิใช่อะไร
เศร้าจนพูดไม่ออก ปวดจายแทนทั้ง 2 คน T^T
ปล. แต่จิติดตามต่อไปแน่นอนค่ะ ^ ^V
-
มารอล่วงหน้า อิอิ
วันนี้มาไหม :katai5: :katai5:
-
มารอ ร๊อ รอ ด้วยคน
:z10:
-
รอครับ :katai5: :katai5: :katai5:
-
https://www.youtube.com/v/etGQ2_A_FZE
# 23 ก็ยังห่วงว่ารักจริง..อาจจะแพ้ใกล้ชิดกัน
เพราะว่าห่างเหลือเกิน
เพราะฉันอยู่แสนไกล
บอกตรงๆหัวใจฉันยังหวั่น
ก็ยังห่วงว่ารักจริงอาจจะแพ้ใกล้ชิดกัน
อาจจะทำทุกอย่าง.........เปลี่ยนไป
“ปิงครับอย่าลืมเก็บจานโต๊ะสองให้แม่นะลูก”
“ครับแม่”
ในทุกๆวันชีวิตผมก็ยังคงดำเนินไปในแบบเดิม ตอนเช้าเข้ามาช่วยแม่เปิดร้านบางวันของหมดเยอะผมต้องไปช่วยคุณนายกับพี่ขมหิ้วของที่ตลาด อยู่ช่วยงานไปจนถึงช่วงเย็น หลังจากนั้นผมจะออกไปเตะบอลกับพวกไอ้บาสไอ้วุฒิ กินข้าวที่ร้านข้างทางก่อนจะแวะเข้าห้องเช่าเล็กๆแล้วคลุกตัวอยู่ที่หน้าจอเขียนโปรแกรมต่อเนื่องจนดึกดื่น แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีงานหรอกนักศึกษาปิดเทอมกันหมดผมเลยค่อนข้างว่าง
คืนนี้ดึกมากแล้วผมเอนตัวลงที่ฟูกนอนอันเก่าของผม ดึงผ้าห่มโดเรมอนสีฟ้าตุ่นๆขึ้นมาแล้วใช้ขากอดมันไว้ต่างหมอนข้างขณะที่ในมือกำลังกดโทรศัพท์มือถือยิกๆ อีกแค่อาทิตย์เดียวผมจะเปิดเรียนแล้ว ผมกับวุฒิและบาส เราไปสมัครเรียนระดับปริญญาตรีสองปีสำหรับนักเรียนที่จบสายอาชีพมาเมื่อวันก่อน เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนไม่ใหญ่นักแต่ก็พอมีชื่อเสียง ค่าเทอมแพงหน่อยแต่ผมพอมีเงินเก็บสำรองไว้แล้ว แม่โวยวายใหญ่พอรู้ว่าผมไม่ยอมให้เธอจ่าย ผมเลยบอกให้แม่เก็บไว้ให้ผมแทน เธอถึงได้เย็นลง
มือผมเลื่อนไปที่ไอจีเช็คข่าวใครคนนั้นที่ผมฟอลไว้ เมื่อไม่เห็นว่ามีความเคลื่อนไหวผมเลยเปิดเช็คไลน์ดูอีกทาง ไม่มีข้อความอะไรส่งมาเลยจริง ๆ คือผมก็รู้ว่าไม่มีแต่แรกแล้วล่ะ แต่ด้วยความเคยชินผมกดเช็คข้อมูลของพี่เอย์ทุกอย่างทุกคืน พี่เอย์ไม่เล่นเฟสและไม่เล่นโซเชี่ยลแคม ทวิตก็ไม่เล่นมันเคยบอกของพวกนี้ไร้สาระ ผมส่งเมลไปหาเป็นสิบๆรอบแต่ทุกอย่างก็คือเงียบ มือถือโทรเข้าทีไรสายก็ตัดไปทุกครั้ง ผมไม่รู้พี่เอย์เป็นอะไร อาจจะเครื่องจะเสียหรือเบอร์ผมจะมีปัญหา แต่ตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่ว่าผมจะพยายามติดต่อพี่เขายังไงก็ติดต่อไม่ได้เลย
“มึงก็ลองโทรไปถามพี่ซีซ่าร์เขาดูดิ่วะ ถามดูอยากรู้อะไรก็ถาม มานั่งคิดไปคนเดียวแบบนี้ทุกวันเดี๋ยวได้เป็นบ้าตาย กูกับไอ้บาสมีแต่จะกระทืบซ้ำนะบอกไว้ก่อน”
ผมตัดสินใจต่อสายหาพี่ซีซ่าร์ตามที่ไอ้วุฒิมันเคยแนะนำไว้ทันที คือผมมีเบอร์พี่เขาตั้งแต่เขาชวนผมให้ไปทำงานด้วยคราวนั้น ผมอยากจะถามเรื่องพี่เอย์ เอาจริง ๆ เลยนะผมคิดมาตลอดพี่เอย์คงกำลังปรับตัว กำลังยุ่งอยู่กับที่ทางใหม่ ๆ ผมไม่อยากจะรบกวนพี่เขา แต่นี่มันสามอาทิตย์มาแล้วที่ไร้การติดต่อใดๆทั้งสิ้น ผมคงต้องถามดูแล้วล่ะว่าเกิดอะไรกับพี่เอย์ไหมยังไง? หรือว่าพี่เอย์ไม่สบาย หรือว่าจะมีอะไร ผมก็คิดไปสารพัด
“ครับสวัสดีครับพี่ซ่าร์ ผมปิงนะครับ” พอพี่เขารับสายผมเลยบอกไป กลั้นใจรอฟังว่าพี่เขาจะจำผมได้รึเปล่า แล้วในที่สุดพี่ซ่าร์ก็ตอบกลับมา
“อ้าวว่าไงปิง โทรหาพี่ดึกเชียวนะมีอะไรรึเปล่า”
“เอ่อครับ ใช่ครับผมมีธุระ คือผมอยากจะถามเรื่องพี่เอย์น่ะครับ คือผม....”
“อ๋อไอ้เอย์เหรอ เมื่อกี้มันก็เพิ่งโทรมา มันสบายดีปิงไม่ต้องห่วงหรอกตอนนี้เห็นว่าลงเรียนภาษาอยู่ อีกสักเดือนสองเดือนก็คงจะเปิดเรียนแล้วล่ะ ปิงคิดถึงมันเหรอ”
ผมคว้างไปทันทีที่ได้ยินพี่ซ่าร์บอกว่าพี่เอย์เพิ่งจะโทรมาหา มันคืออะไร? โทรหาพี่ชายได้ขณะที่ไม่เคยมีสักครั้งเดียวที่จะโทรมาหาผม นี่ผมน้อยใจเลยนะ ความคิดต่าง ๆ สารพัดตีตื้นขึ้นมาในหัว จุกมากกับคำพูดของพี่เขา
“ปิง! มีอะไรรึเปล่า ทำไมจู่ ๆ เงียบไป” พี่ซ่าร์เรียกเสียงดัง ผมสะดุ้งนิดๆ
“อ้อขอโทษครับ พี่ซ่าร์ครับผมขอถามอะไรอีกอย่างได้ไหม พี่เอย์ไปเรียนที่ไหนเหรอครับ”
“อ้าว มันไม่ได้บอกปิงหรอกเหรอ” เสียงพี่เขาแปลกใจเล็กน้อย
“......เปล่าครับ”
“มันอยู่ที่นิวยอร์ก เรียนที่นั่นแหละ”
“แล้วพี่เอย์จะกลับมาเมื่อไหร่ พี่ซ่าร์รู้ไหมครับ” พี่ซ่าร์เงียบไปทันที ได้ยินเสียงจอแจมาจากทางฝั่งนั้น พี่เขาคงกำลังทำงานอยู่ อาชีพดารานักร้องงานไม่เป็นเวลาเลยจริง ๆ
“อันนี้พี่ยังบอกเราไม่ได้นะปิง แต่สิ่งที่พี่อยากจะพูดกับเรามากที่สุดตอนนี้ก็คือ พี่ขอให้ปิงอดทนแค่นั้นพอ รู้ไว้ว่าเอย์มันก็กำลังพยายามของมันอยู่ อดทนไว้นะไอ้น้อง เดี๋ยวพี่ต้องวางแล้วเขามาตามเข้าคิวถ่ายแล้ว ไว้คุยกันนะ”
“อ้อเดี๋ยวครับ ผมขอถามอย่างสุดท้ายพี่”
“ว่าไงครับ”
“พี่เอย์ยังใช้เบอร์เดิมอยู่ไหมครับ หรือว่าพี่เขาเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว”
“เบอร์เดิมสิ เอย์มันไม่เคยเปลี่ยนเบอร์มือถือหรอกใช้อยู่เบอร์เดียวนั่นแหละ”
แล้วสายก็ตัดไป ความรู้สึกน้อยใจเสียใจห่าไรก็ไม่รู้ตีตื้นขึ้นมาเต็มไปหมด ปกติผมไม่เป็นคนขี้ใจน้อยน้อยใจเก่งแบบนี้นะ แต่ช่วงนี้แม่งหัวใจมันอ่อนไหวอ่อนแอมากจริง ๆ แค่โดนสะกิดเรื่องพี่เอย์นิดเดียวผมไปเลยอ่ะ ถึงขนาดอิจฉาพี่ซ่าร์ที่ได้คุยกับพี่เอย์ แม่งบ้าอะไรวะทำไมถึงโทรหาพี่ชายได้แต่โทรมาหาผมสักนิดไม่ได้เลยหรือ ผมคนนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรกับมันเลยรึไง ทั้ง ๆ ที่เราสองคนทำเรื่องนั้นกันไปแล้วแท้ ๆ แบบนี้มันก็เหมือนกับผมโดนฟันแล้วทิ้งเลยนี่หว่าแม่ง
พูดแล้วน้ำตาแม่งพาลจะไหล
ผมลองเปิดดูรูปสุดท้ายของมันในไอจีอีกครั้ง เป็นรูปที่มันกับผมถ่ายด้วยกันที่เขาใหญ่ เรานอนเล่นกันอยู่ที่เตียงพี่เอย์กอดคอผมไว้กดถ่ายแบบไม่รู้ตัวเลยหน้าตาผมตลกมากขณะที่มันน่ะหล่อเชียว ผมมองดูแล้วอดที่จะคิดถึงคืนวันเก่า ๆ ของเราไม่ได้ เมื่อห้าวันก่อนผมลงเป็นคอมเม้นต์ทิ้งไว้ แต่ถึงจะกลับมาเปิดเช็คทุกคืน ทุกอย่างกลับหยุดนิ่งอยู่แค่นั้น ไม่มีการอัพเดทหรือตอบกลับอะไรอีก ทุกอย่างหยุดนิ่งมากจริง ๆ
ผมคิดว่าผมจะลองทิ้งข้อความไว้อีก คือผมไม่เข้าใจว่ะ ตลอดสามสัปดาห์ที่ผ่านมาผมไลน์ไปหาพี่เอย์ทุกวันเลยนะ แต่ทำไมไม่เคยขึ้นว่าถูกอ่านแล้วเลยสักครั้ง หน้าไทม์ไลน์ก็ไม่เคยอัพเดท ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้หรอก ผมคิดจนได้คำตอบให้ตัวเองแล้วว่าจริง ๆเป็นผมต่างหากที่ไม่สามารถมองเห็นหน้าไทม์ไลน์ของพี่เขาได้ ไม่ว่ามันจะโพสต์อะไรผมก็จะไม่สามารถมองเห็น ไม่สามรถรับรู้ ผมหลับตาลงแน่นกำโทรศัพท์จนมือผมสั่น เจ็บปวดหัวใจมาก คือทุกๆอย่างแสดงให้เห็นชัดๆแล้วว่าพี่เอย์บล็อคไลน์ผม แล้วที่สำคัญยิ่งกว่านั้นแม้แต่เบอร์โทรผม.....ก็ถูกบล็อคไว้ไม่ต่างกันเลย
....เพราะอะไร??....
แต่ผมไม่ท้อหรอก....ผมก็ยังเป็นผม...ยังเพียรส่งข้อความถึงพี่เขาทุกวัน แม้ว่าจะไร้การตอบกลับผมก็ยังดึงดันที่จะส่ง แม้ว่าทุกอย่างของเราจะค่อยห่างกันไปเรื่อย ๆ แล้ว
....หนึ่งเดือนผ่านไป....
“พี่เอย์ครับ อยู่ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง พี่ปรับตัวได้หรือยัง ทานข้าวได้ไหมครับ วันนี้พี่กินข้าวกินกับอะไรเหรอ เล่าให้ผมฟังบ้างสิ พี่น่ะอย่ากินแต่อาหารแบบเดิม ๆ นะ ลองกินอะไรใหม่ ๆ ดูบ้าง ที่นั่นมีอะไรอร่อยเหรอครับ พี่ยังชอบกินข้าวผัดกุ้งอยู่เหมือนเดิมไหม”
....สองเดือนผ่านไป....
“พี่เอย์ครับ เมื่อวานผมไปตลาดกับแม่กับพี่ขม เจอมะเขือเทศลูกใหญ่ๆตั้งเยอะแน่ะ ผมคิดถึงพี่มากเลยนะเดี๋ยวนี้พี่ได้กินมะเขือเทศบ้างหรือเปล่า ที่นั่นมีขายไหม ผมไม่ได้ล้างแช่ตู้เย็นไว้ให้พี่แล้ว พี่ล้างเองต้องล้างให้สะอาดนะครับ”
....สามเดือนผ่านไป....
“พี่เอย์ครับ วันนี้ผมแวะไปที่ห้องพี่มาด้วย ทำความสะอาดไว้ให้เรียบร้อย ปฏิทินที่พี่ขีดฆ่าทุกวัน ตอนนี้ผมทำต่อให้แล้วนะผมจะเป็นคนขีดฆ่ามันเอง ผมจะขีดจนกว่าจะถึงวันที่พี่กลับมาเลยนะครับ”
....ห้าเดือนผ่านไป....
“พี่เอย์ครับ คืนนี้ฝนก็ตกอีกแล้ว ลมพายุจากที่ไหนนะเข้ามาถล่มเมืองไทย พี่อยู่ที่นั่นเจอฝนบ้างหรือเปล่า ถ้ายังไงออกไปข้างนอกอย่าลืมพกร่มไปด้วยนะครับพี่”
....เจ็ดเดือนผ่านไป....
“พี่เอย์ครับคืนนี้ท้องฟ้ามีดาวเต็มไปหมดเลย อยู่ทางนั้นพี่ได้ออกมามามองดาวบ้างไหมครับ หรือว่าตอนนี้เราอาจจะกำลังมองดาวดวงเดียวกันอยู่ พี่คิดถึงผมบ้างไหม ผมอยู่ที่นี่คิดถึงพี่มาก พี่คงจะเปิดเรียนแล้วใช่ไหมครับ มีเพื่อนเยอะไหม มีคนไทยเหมือนกันหรือเปล่า ผมเข้าเรียนมหาลัยแล้วนะ แค่สองปีก็จบแล้ว พี่ล่ะครับ สองปีจบไหม ถ้าจบแล้วพี่จะกลับมาเลยหรือว่าจะทำงานอยู่ที่โน่นก่อน”
....เก้าเดือนผ่านไป....
“พี่เอย์ครับที่นี่จวนจะเข้าหน้าหนาวแล้วนะ ที่นั่นเป็นยังไงบ้างหนาวหรือยัง พี่ต้องห่มผ้าหนาๆนะเวลานอนจะออกจากบ้านก็ต้องใส่เสื้อโค๊ดตัวใหญ่ๆด้วย ผมเคยดูในทีวีบางทีหนาวจนหิมะตกเลยพี่ต้องรักษาสุขภาพนะครับ”
....สิบเอ็ดเดือนผ่านไป....
“พี่เอย์ครับ วันนี้ผมสอบเสร็จแล้วนะทำได้เฉยเลย คึคึ พี่ล่ะครับจะสอบรึยัง อ่านหนังสือหนักเลยใช่ไหม พยายามเข้านะ จบไวๆล่ะ จบแล้วจะกลับมาเลยรึเปล่า วันนี้ผมก็แวะไปที่ห้องพี่อีกนะ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วไม่ได้แวะเข้าไปเลยแต่วันนี้ผมเข้าไปเก็บกวาดไว้เรียบร้อย เผื่อพี่กลับมาวันไหนจะได้เข้าอยู่ได้เลยทันทีไงครับ”
.....ในที่สุด.......หนึ่งปีผ่านไป....
“พี่เอย์ครับ ผมปิดเทอมแล้วนะหมาบาสมันชวนผมไปปีนภูด้วยล่ะ วันหยุดยาวแบบนี้พี่จะได้กลับมาบ้านเราไหมครับ”
“พี่เอย์ครับ ผมรอเก่งนะ พี่รู้ยัง??”
และสุดท้าย.....
“ถ้าไม่รบกวนพี่จนเกินไป ติดต่อกลับมาหาผมบ้างนะครับ.............................โคตรคิดถึงพี่เลยว่ะ”
.
.
“ลูกพี่ปิ๊ง~!” เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังดึงความสนใจผมได้ทันที กำลังยืนรื้อสายลำโพงที่พันกันยุ่งเหยิงเลยต้องวาง เป็นหมาบาสมันมาหาผมที่ร้าน
“แม่หวัดดีคร้าบ พี่ขมหวัดดีคร้าบ” มันยกมือขึ้นไหว้ในแบบของมัน
“จ้า ไหว้พระเถอะลูก บาสมาหาปิงเหรอครับ” แม่รับไหว้หมามันแล้วหันมายิ้มให้ผม ไอ้บาสมันเรียนปอตรีต่อที่เดียวกับผมนั่นแหละครับ พวกเราจบปีหนึ่งกันแล้วเหลืออีกแค่ปีเดียว นี่ก็ใกล้จะเปิดเทอมมันเพิ่งกลับมาจากบ้านที่ประจวบฯ ส่วนไอ้วุฒิเห็นว่าอีกสองสามวันมันถึงจะกลับมา
“หมาบาสมึงมาทำไมวะ” ผมถามมันพร้อมพันๆสายลำโพงเก็บ คือวันนี้คงจะรื้อไม่เสร็จแล้วแน่ ๆ หมามันมากวน
“ก็จะมาชวนพี่ปิงไปซื้อของเป็นเพื่อนอ่ะดิ่ บาสขออนุญาตินะครับแม่นะครับพี่ขม” มันทำหน้าอ้อน ๆ ไปไหว้ปรกๆขอแม่อยู่ข้าง ๆ ครกส้มตำ คุณนายยิ้มใหญ่เลย สงสัยจะขำท่าทางทะเล้นๆของมัน ความจริงบาสมันอายุเท่าผมเลยนะแต่มันเรียกผมว่าพี่จนชินติดปาก แผลงมาจากคำว่า ‘ลูกพี่’ ของมันน่ะแหละ ผมกับมันเลยจับรถมอไซด์แล้วขับออกมา รถมันนะแต่ผมนี่แหละเป็นคนขับ โถถถถถกูเป็นลูกพี่แต่เสือกขับรถให้มันนั่ง เจริญเหอะ
“มึงจะซื้ออะไรที่ไหน” ผมถามโต้ลม ขับซิกแซกเข้าซอยโน้นออกซอยนี้คือไม่ได้ใส่หมวกกันน็อค อิอิ
“สยามพี่ ซื้อรองเท้า กระเป๋า กางเกงใน”
“หึหึ ไอ้เหี้ย!” ผมด่ามัน ถองศอกกลับไปที มันซุกหลังผมกอดแน่นเลย ไอ้หมานี่มันน่ะจอมกวนตีนเลย ใครเขาให้พูดล่ะจะซื้อกางเกงในมันมาบอกผมเพื่อ??
แล้วผมก็พามันไปแปปเดียวครับผมชินทางแล้ว สยามเที่ยวบ่อย ก็แค่เดินนะ ไม่ได้ซื้อหรอก วินโดว์ชอปปิ้งไง
“รถเยอะเหี้ยเลยว่ะ” ผมบ่น เออวันนี้รถแถวนี้แม่งติดบรมเลย คือไรวะ เลือกวันผิดมาจริง ๆ รู้งี้นั่งบีทีเอสมาดีกว่า
“อ๋อวันนี้จุฬาเขารับปริญญาไง เราเลี่ยงไปเส้นนั้นดิ่พี่” มันชี้ๆ “อะไรเนี่ยลูกพี่อยู่กรุงเทพแต่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยอ่อ”
ผมค่อยชะลอรถขับให้ช้าลงแล้วเปลี่ยนเส้นทางนิดหน่อยมองไปด้านที่รถติดหนักๆ จริงสินะ...นี่ก็ครบปีแล้วที่พี่เอย์ไป ถ้าตอนนี้พี่เขาอยู่คงจะได้มารับปริญญาในวันนี้ด้วย แล้วผมคนนี้ก็อาจจะได้เอาดอกไม้มาแสดงความยินดีกับพี่เขาด้วย......มั้งนะ
ผมสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปตั้งใจขับรถพาไอ้บาสมันเดินช้อปจนขาลาก เข้าร้านโน้นออกร้านนี้วันนี้คือคนเยอะมากมันก็ได้ของมาเยอะเหมือนกันนะแต่ผมไม่ช่วยมันถือหรอกแกล้งมัน ขับรถให้นั่งก็ดีแค่ไหนแล้วเนี่ย ปกติต้องเป็นไอ้วุฒิไม่ใช่ไงที่ต้องพามันมา อยู่ๆอะไรไม่รู้เสือกอยากมาซื้อของวันนี้ได้
อย่าถามนะว่าผมได้อะไรบ้าง เพราะผมไม่ได้ซื้ออะไรหรอกครับ ช่วงปิดเทอมหรือเปิดเทอมใหม่ๆเนี่ยงานเขียนโปรแกรมไม่ค่อยมีผมเลยต้องประหยัดไว้ก่อน คุณอาจจะคิดว่าอ้าวแล้วเงินที่พี่เอย์ให้ผมไว้ล่ะ? คือผมไม่เคยมีความคิดว่าจะใช้เลยนะเอาจริง ๆ ผมจะรอจนถึงวันที่พี่เขากลับมาแล้วจะเอาไปคืน ผมรู้สึกว่ามันมากเกินไป
แต่ที่สำคัญคือเมื่อวันนั้นมาถึงผมจะได้มีข้ออ้างไปขอพบพี่เขาได้ ถึงตอนนั้นพี่เอย์คงจะเป็นผู้บริหารใหญ่โตนั่งเก้าอี้ประธาน พี่เขายังจะจำหมาวัดตัวนี้ได้อยู่ไหมนะ เพราะผมไม่รู้เลยจริงๆว่าตอนนี้ทุกๆอย่างของเรายังเหมือนเดิมอยู่ไหม พี่เอย์ไม่ติดต่อกลับมาเลย ผมไม่รู้ข่าว ไม่อะไรเชื่อมโยงเรื่องพี่เขาเลยสักอย่าง
“กลับมาแล้วครับแม่” เรากลับมาถึงกันเกือบทุ่ม ดีนะวันนี้แม่ปิดร้านช้าคุณนายกับพี่ขมเคลียร์ทุกอย่างกำลังจะออกไปกันแล้ว
“บาสล่ะลูก”
“มันไปแล้วฮะ ฝากมาสวัสดีแม่ด้วย สงสัยดีใจได้ของเต็มมือ ปิงน่ะสิเดินจนปวดขาแล้วเนี่ย” ผมแกล้งบ่น ฟ้องแล้วโผเข้าซุกเอวแม่ เพราะแม่ใจดีเอาน้ำเย็น ๆ ใส่แก้วยื่นส่งมาให้ผม ผมจัดการซดอึกๆๆๆจนหมดเกลี้ยง
“เออปิงแม่เพิ่งนึกออก” แม่ทำหน้าตาตื่น ๆ ผมเลยเลิกคิ้วถามไป
“เมื่อกี้แม่เห็นเหมือนรถคุณเอย์เจ้านายเก่าลูกเลยนะ มาจอดรออยู่ตรงโน้นแน่ะที่เดิมที่พี่เขาเคยจอดนั่นแหล่ะ”
ผมชะงักทันทีแก้วในมือแทบร่วง พอตั้งสติได้ผมรีบวิ่งออกไปดู มองหาจนลูกตาจะทะลักแต่ก็ไม่เห็นมีรถคันที่แม่ว่าเลย ไม่มีรถอะไรจอดอยู่แถวนั้น ที่ๆพี่เอย์ใช้จอดรถไว้เสมอเวลามาหาผมที่นี่ แม่เองก็ออกมายืนอยู่ข้าง ๆ
“อ้าวไม่เห็นแล้ว เมื่อกี้ยังอยู่เลยนะปิง แม่ว่าแม่จำไม่ผิดเมื่อวานก็ทีนึงแล้ว พอจะเดินออกไปดูลูกค้าก็เข้ามาก่อนทุกที”
ผมกวาดตามองจนทั่วอีกครั้ง ความรู้สึกคิดถึงท่วมท้นตีตื้นขึ้นมาในอก หัวใจผมเจ็บขึ้นมาอีกแล้วผมต้องข่มทุกความรู้สึกเอาไว้
“เป็นไปไม่ได้หรอกครับแม่ พี่เอย์เขาอยู่ไกลๆโน่นนนนนแน่ะ อเมริกาโน่นจะมาอยู่แถวนี้ได้ยังไงกัน”
แม่คงรู้ว่ารอยยิ้มของผมขมขื่นเพียงใด มือเล็กของแม่ยังลูบหัวผมปลอบใจอย่างเคย ช่วงที่พี่เอย์ไปแรก ๆ แม่ดูออกว่าผมเหงามากก็ได้คุณนายกับพี่ขมนี่แหละที่ช่วยให้กำลังใจรวมถึงหมาบาสกับหมาวุฒิไอ้สองตัวนั่นก็เป็นแรงกระตุ้นชั้นดีให้ผมกลับมาเป็นหมาปิงที่ร่าเริงคนเดิมได้ ไม่เป็นหมาหงอยเหมือนช่วงแรก ผมไม่รู้ว่าแม่รู้เรื่องผมกับพี่เอย์ไหมแต่สายตาคุณนายคือให้กำลังใจผมมาก ผมคิดนะ เรื่องบางอย่างแม่คงรู้แต่อาจจะไม่พูด รอดูอยู่ห่าง ๆ แค่วันไหนที่ผมเสียหลักจะล้มลงแม่จะคอยเข้ามาประคองเพื่อให้ผมกลับมายืนได้เข้มแข็งเหมือนเดิมได้
แม่ผม....เป็นแบบนี้เสมอ
ผมคว้าเอามือแม่มาจับไว้ ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกหาเบอร์ที่ผมเฝ้าโทรหาอยู่ทุกๆคืน แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานจนเป็นปีแล้วก็ตาม
.....สัญญาณถูกตัดไปอีกแล้ว....
เห็นไหมล่ะว่าไม่ใช่ เป็นไปไม่ได้หรอกที่พี่เอย์จะมาอยู่แถว ๆ นี้ เพราะถ้าพี่เขามา พี่เอย์จะต้องแวะเข้ามาหาผมสิ พี่เอย์ไม่ทำอย่างนั้นหรอกจะไม่หนีไปโดยที่ไม่บอกอะไรผมเลย
พี่เอย์รักผมนะ...เราสองคนยังรักกันอยู่......ผมเชื่ออย่างนั้น
รอยยิ้มขมขื่นถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง
คืนนั้นส่งแม่กับพี่ขมเสร็จ ผมกลับมาค้างที่ห้อง ไม่มีงานเขียนโปรแกรมตกค้างที่ต้องส่งแล้วนั่งเล่นเน็ตไปเรื่อย ลองเสิร์ชหาจ็อบเล็กๆที่ผมถนัดดู เวลาล่วงมาจวนจะตีหนึ่งผมเกือบจะปิดเครื่องอยู่แล้วแต่สายตาดันบังเอิญไปเห็นที่เวปไซต์นึงรับสมัครมือปืนรับจ้างเขียนโปรแกรมทุกภาษา ในเงื่อนไขเขียนแค่ว่าถ้าสะดวกลองเขียนโค๊ดของโปรแกรมภาษาซีส่งมาให้ดู แต่มีข้อแม้ว่าต้องเป็นซีรุ่นเก่า มีมาร์คไว้ชัดเจนว่ารายได้ขึ้นอยู่กับชิ้นงานแต่ละโปรเจคไม่เท่ากัน
ผมสะดุดตาทันที คำว่า ‘รายได้ดี’ ไม่ได้มีระบุไว้ แสดงว่าค่อนข้างจริงใจเพราะไม่ได้เขียนคำโปรยที่มันดูเกินจริง งานเขียนโปรแกรมเป็นอะไรที่ขึ้นอยู่กับขนาดของโปรเจคจริง ๆ ตามปกติผมจะรับทำแต่โปรเจคเล็กๆให้กับนักศึกษาเท่านั้นแต่นี่เป็นงานในรูปของบริษัทไม่รู้ว่ามันจะเกินกำลังผมไหม แต่ยังไงผมก็จะลองเขียนโปรแกรมตัวอย่างตามที่เขารีเควสมาส่งไปให้ดู เอาแบบสั้น ๆ แต่ยากๆ ผมถนัดอยู่แล้วภาษานี้
แล้วผมก็ลงมือเขียนโค๊ดโปรแกรม แกร๊กกกกๆๆๆๆ แปปเดียวครับไม่ถึงชั่วโมงพอลองรันดูปรากฏโอเคผมพอใจผมส่งเมลหาทันทีปิดเครื่องแล้วเข้านอนเลย
-
https://www.youtube.com/v/etGQ2_A_FZE
เช้าวันต่อมาผมได้รับเมลตอบกลับว่างานผมโอเคดีมาก จริง ๆ คือเมลนั้นตอบกลับมาตั้งแต่ตีสามของเมื่อคืนแล้วแต่คือผมหลับไปแล้วไงกว่าจะรู้นี่คือวันใหม่แล้ว ผมดูสถานที่ๆทางนั้นเขานัดให้ไปรับงานมาทำ ตัดสินใจออกไปช่วงบ่ายหลังจากอยู่ช่วยที่ร้านได้พักนึง
ผมไปถึงในที่ๆเขาส่งแผนที่แนบมาให้ในเมล จอดรถไว้ด้านหน้าคือมันเป็นซอยเลี้ยวเข้าไป มีโฮมออฟฟิศมากมายเรียงตัวกันอยู่ที่นี่ผมก็นับหลังที่ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า โอเคหลังที่ห้า กระชับกระเป๋าที่บ่าแล้วเดินเข้าไปที่ด้านหน้าประตูกระจกสีชามีป้ายติดไว้ว่า ‘พักกลางวัน’ ยกนาฬิกข้อมือขึ้นดูเห็นว่าบ่ายโมงครึ่งแล้วเลยคิดว่ารอแปปเดียวเดี๋ยวคงมีใครมาเปิด
มองซ้ายมองขวา เออเพิ่งสังเกตว่ามีคนยืนอยู่ใกล้ๆผมด้วยคนนึง พี่เขายืนพิงรั้วเตี้ยๆที่ผมเดินผ่านเข้ามากำลังสูบบุหรี่และมองผมอยู่ ผมเลยค้อมหัวให้นิดๆ คิดว่าคงเป็นพวกมือปืนรับจ้างเขียนโปรแกรมเหมือนกันเพราะพี่เขาเซอร์มากติสมากโคตรจะอินดี้ หนวดเครานี่คือบางครั้งพวกที่เป็นโปรแกรมเมอร์เก่ง ๆมีแบบนี้เยอะนะ
“พี่มารอส่งงานเหมือนกันเหรอครับ” ผมเดินเข้าไปทัก ส่งยิ้มให้พี่เขาด้วย สร้างมิตรไว้ดีกว่าไหนๆก็คนสายเดียวกัน เห็นพี่ท่านมองผมงงๆหันซ้ายหันขวาเหมือนจะดูว่าผมกำลังพูดอยู่กับใครผมเลยชี้ๆทำหน้าทำตาให้รู้ว่าผมกำลังพูดกับพี่น่ะแหละ แค่นั้นแหละครับพี่ท่านกระตุกยิ้มร้ายที่มุมปากให้ก่อนเบนส่ายตาไปอีกทางทิ้งก้นบุหรี่ลงแล้วเดินตรงไปผลักบานประตูกระจกเข้าไปด้านใน
ผมยืนเอ๋อไปครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจเดินตามเข้าไปป้ายถูกกลับออกเป็นโอเพ่นปกติแล้ว แต่พี่คนนั้นหายไปไหนวะออฟฟิศทำไมถึงไม่มีคนเลยเครื่องคอมห้าหกตัวมีเซอร์ฟเวอร์ใหญ่ตัวนึงห้องเย็นเฉียบมากคือคงจะเปิดให้เครื่อง
“นั่งดิ่” ผมสะดุ้ง รีบหันไปตามเสียงเป็นพี่คนเมื่อกี้เดินออกมาจากด้านใน หึยยยตายๆเมื่อกี้นี้เป็นเจ้าของเหรอวะทำไมดูไม่ออกเลยหน้าตาแบบ....อินดี้มาก คือแบบกูไม่แคร์หนวดจะเฟิ้มเคราจะรกหรือผมจะแค่เสยๆเอาไว้
“ชื่ออะไร ล็อคอินที่ใช้” พี่เขาถามขึ้น เสียงคือห้วนมากนะหน้าตาก็ไม่ยิ้มเลย วางมือเตรียมพร้อมอยู่ที่แป้นคีย์บอร์ดแล้ว เราสองคนนั่งตรงข้ามกัน มีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ๆ ที่เต็มไปด้วยเอกสารและเครื่องคอมพิวเตอร์มากมายกั้นไว้ คือรกมากกกกกกกก
“ปิงครับ พีไอเอ็นจี ปิงพิชย ที่ส่งเมลมาให้พี่ดูเมื่อคืน” พี่เขากดๆๆๆอะไรไม่รู้ที่เครื่องดู คือรัวเลยเร็วมากมือติดจรวดและเครื่องที่ใช้ก็ประมวลผลเร็วมากเร็วมากๆๆๆๆๆจริงๆ คงกำลังตรวจเช็คงานผมอีกครั้งนั่นแหละ พี่เขามองมาที่ผมอีกนิดแล้วมองที่เครื่องจากนั้นกดแกร๊กกกกๆๆต่อ
“ฝีมือดีนี่”
เป็นคำชมสั้น ๆ แต่ผมแอบยิ้มอยู่ในใจ ถูกชมต่อหน้าแบบนี้ไม่ได้มีกันบ่อย ๆ ยิ่งเรื่องเขียนโปรแกรมนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนชมผมตรงๆ ที่สำคัญคนที่นั่งอยู่ต่อหน้าผมตอนนี้ท่าทางจะเป็นโปรแกรมเมอร์จริงน่ะแหละ ผมมองพี่เขาอย่างพิจารณาอีกครั้งคือถ้าพี่โกนหนวดโกนเคราที่ขึ้นซะครึ้มออกบ้างเนี่ยพี่จะหล่อมากเลยนะหุ่นก็ออกจะเท่ สูงก็สูง ตัวใหญ่เหมือนพี่เอย์นั่นแหละครับ อายุคงพอๆกันเลยมั้ง
“ถนัดแนวไหน ภาษาที่ใช้จนชิน”
“ทุกแบบครับ ผมเขียนได้หมด” ผมตอบมั่นใจ คือผมเขียนโปรแกรมได้เกือบทุกภาษาที่เขาฮิตๆกันเลย ไม่รู้เป็นไงแต่ผมว่าผมมีพรสวรรค์ด้านนี้อ่ะ เรียนรู้นิดหน่อยมือผมคือไปโลดเลยเร็วมากเกือบ ๆ เท่าพี่ท่านคนนี้เลยนะ
“งานดาต้าเบส ถนัดไหม SQL?”
“ถนัดครับ” ผมตอบแล้วหยิบงานที่เคยทำในกระเป๋าขึ้นมายื่นส่งให้พี่เขาดู คือทุกอย่างในฮาร์ดดิสตัวนี้ จัดเก็บงานเกี่ยวกับการจัดการฐานข้อมูลทั้งหมดที่ผมเคยทำมา พี่เขาจัดการเสียบสายดึงข้อมูลแปปเดียวก็พรืดเต็มหน้าจอ
“งานเวปดีไซน์ล่ะ?”
“พอได้ครับ คือจริง ๆ ผมถนัดหมดอ่ะพี่ ผมเขียนได้หมด ซีชาร์ป จาวา ซีพลัสพลัส รวมถึงพวกโปรแกรมสามดีนี่ผมก็ใช้เป็นนะ” ผมหยิบฮาร์ดดิสอีกตัวออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นส่งให้อีก คราวนี้ใช้อีกเครื่องดึงข้อมูลแล้วดูเทียบกัน พี่ท่านมองผมนิ่งเลย
“แล้วงานซ่อมบำรุงล่ะ พวกเซิร์ฟเวอร์อะไรแบบนั้น”
“อันนั้นก็ได้ครับ ที่โรงเรียนผมช่วยอาจารย์ทำตลอดอ่ะ”
“นี่เราพูดจริงเหรอ”
“จริงสิครับ”
“แล้วงานธุรการล่ะ ถนัดไหม?”
“อ๋อ แบบนั้นไม่ถนัดครับ” ผมปฏิเสธ คือจริง ๆ ผมก็สงสัยนะ รับสมัครมาเป็นมือปืนเขียนโปรแกรมให้ จะไปถามถึงเรื่องงานซ่อมบำรุงกับงานธุรการทำไมวะ
“โอเคเข้าใจแล้ว” พี่เขาว่าแล้วยื่นกระดาษเอสี่ปึกนึงมาให้ผม ผมรับมาแล้วเปิดๆดู
“อาทิตย์นึง งานพวกนี้นัดส่งสัปดาห์หน้าทั้งหมด คิดว่าทำไหวไหม”
ผมเงยหน้ามองพี่เขา สายตาของเขาคือกำลังรอคำตอบจากผมอยู่ ผมพิจารณางานในมือก่อนจะเงยหน้าตอบพี่เขาอย่างมั่นใจอีกครั้ง “ไหวครับ”
“ตรงเวลาด้วย”
นั่นคือทั้งหมดของวันนี้ที่ผมเจอมา ผมตรงกลับมาที่ร้านช่วยแม่ต่ออีกหน่อยตกเย็นไม่ได้แวะไปที่ไหนรีบกลับห้องเลยใกล้จะเปิดเรียนแล้วผมต้องเคลียร์งานพวกนี้ให้เสร็จตรงตามเวลานัด พี่เขาคงจะรับงานมาเยอะแล้วตัวเองทำไมไหวทั้งหมดกลัวจะเสร็จไม่ทันเลยจ้างให้ผมมาเป็นคนช่วยทำแทน ผมรับผิดชอบงานดีนะบอกเลย ไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะส่งงานช้าหรือผิดนัด
ตอนนี้ตีสองแล้วผมก็ยังคงจะนั่งทำงานของผมอยู่ยังไม่ง่วงเลยสักนิด คิดไปคิดมานี่ผมยังไม่รู้จักชื่อพี่เขาเลยนี่หว่า อะไรวะนายจ้างตัวเองแท้ ๆ พี่แกก็ไม่ได้บอกแล้วผมก็เสือกไม่ถามด้วยนะแม้แต่เรื่องค่าจ้างผมเองก็ลืมมัวแต่ทึ่งกับความสามารถของพี่ท่านกับดีใจที่ได้งานใหม่ เออเรื่องนั้นช่างมันก่อนเดี๋ยวตอนเอางานไปส่งผมจะถามดูอีกทีก็แล้วกันว่าพี่เขาชื่ออะไร ส่วนราคาพี่เขาคงจะให้เรททั่วไปเหมือนที่คนอื่น ๆ เขารับทำกันน่ะแหละ
แล้วคืออาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์ผมนอนเกือบจะเช้าทุกวันทำงานแก้งานทำแล้วแก้แก้แล้วทำเอาจนผมรู้สึกพอใจ เพราะเป็นงานที่ค่อนข้างยากผมเลยต้องพิถีพิถันมากหน่อย จนในที่สุดวันที่ผมต้องเอางานมาส่งก็มาถึง คราวนี้ผมจอดรถไว้ที่หน้าออฟฟิศเลย วันนี้คือซอยเงียบมากผมค่อยผลักบานประตูเข้าไปตกใจนิดๆเห็นมีคนฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะหลังเครื่องคอมและกองงานอีกเป็นตั้ง ผมชะโงกหน้าเข้าไปดูใกล้ ๆ พอเห็นว่าเป็นพี่ผู้ชายคนที่เอางานให้ผมไปทำเมื่อสัปดาห์ที่แล้วก็โล่งใจลองเอามืออังที่จมูก ก็รู้นะว่าพี่เขาแค่หลับแต่มือผมมันไปเองว่ะครับ นั่งรอเฉย ๆ อยู่ประมาณสิบนาทีเห็นว่ายังไม่มีทีท่าคุณพี่จะตื่นผมเลยลองเขย่าเรียกพี่เขาเบา ๆ
“พี่ครับ”
“............” เงียบไร้รีแอคชั่นใดๆทั้งสิ้น ผมเลยเขย่าเรียกอีก
“พี่ครับ”
“อืออ...” อือแต่ยังไม่ยอมตื่นผมเลยเรียกอีกครั้ง เอาให้ดังและเขย่าให้แรงขึ้นอีก
“พี่ครับ!”
ในที่สุดพี่เขาลุกขึ้นแล้ว ทำหน้าตาเหรอหรามองผม แก้มนี่เป็นรอยนาฬิกาอ่ะนอนทับหน้าเน่อแดงไปหมด หนวดเครายังเฟิ้มเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนคล้ายกับจะยาวขึ้นกว่าวันนั้นด้วยนะ คือผมกำลังคิดว่าจากสัปดาห์ที่แล้วนี่พี่ท่านนั่งทำงานได้ลุกไปไหนยังวะ น้ำท่าได้อาบบ้างไหม ยังไง
“อ้าวมึงเอง?” โหหหหเพิ่งจะนึกออก?
“ครับ ผมเอางานมาส่งพี่” ผมตอบรับแล้วหยิบเอางานทั้งหมดออกมาจากกระเป๋า “มีบางส่วนที่ผมส่งมาทางเมลแล้วนะพี่” ผมมอง พี่เขาลุกขึ้นแล้วบิดขี้เกียจนิดๆแล้วอ้าปากหาว “ฮ้าวววววว” โอ้โห หาวไม่เกรงใจผมเล้ยยยยย นี่คือนายจ้างผมจริงเหรอวะเนี่ย จะมีตังค์จ่ายผมไหมน้อออ ผมก็คิดไป ชุดเดิมของวันนั้นเลยนี่หว่าอาบน้ำอาบท่าป่าววะเนี่ย
“พี่ไม่เช็คดูงานเหรอครับ”
“ดูแล้ว ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ที่เหลือคงไม่ต้องดูแล้วมั้งฝีมือดีขนาดนี้”
ผมส่งยิ้มไปเลยสิครับโดนชมอีกแล้ว ผมปลื้มว่ะแม่ง ไอ้อาการหงุดหงิดเมื่อกี้นี่หายหมด
“รออยู่นี่ เดี๋ยวกูออกมาขอเวลาไปล้างหน้าล้างตาแปป แล้วเดี๋ยวเรามาตกลงเรื่องค่าจ้างกับงานชิ้นใหม่กัน”
“แล้วให้ผมไปรอด้านนอกไหมครับ”
“ไม่ต้อง นั่งรอที่โซฟานั่นก็ได้ เดี๋ยวกูลงมา ไม่นาน”
แล้วพี่เขาก็หายเข้าไปด้านใน ผมถอยออกไปนั่งอยู่ที่โซฟาแถวๆประตูคือมันเป็นเก้าอี้สำหรับแขกหรือลูกค้าล่ะมั้งนะหยิบนิตยสารเกี่ยวกับพวกซอฟแวร์ต่าง ๆ มาอ่านรอ พี่เขาหายเข้าไปนานเหมือนกันนะเนี่ยหรือว่าจะชิ่งหนีทางประตูหลังแล้ววะ แต่เอ๊..งานผมก็ตั้งวางอยู่ที่โต๊ะนี่หว่า ผมก็นั่งคิดโน่นนี่ไปเรื่อย สักพักมีคนเดินออกมาจากด้านในผมเริ่มมองซ้ายมองขวาแล้วลุกขึ้น คืออะไรวะทำไมมีคนอื่นอยู่ด้วยอีก หน้าตาท่าทางสุภาพเรียบร้อย ที่สำคัญคือดูดีและหล่อมาก
“มานั่งนี่ดิ่” ผมตกใจระคนความงงงวยคือเสียงพี่คนนี้กับพี่อินดี้คนที่หายเข้าไป คือมันเสียงเดียวกันนี่หว่า แต่คืออะไรวะ ตอนนี้คนที่เรียกผมให้ไปนั่งที่โต๊ะกลายเป็นผู้ชายที่ไร้หนวดเคราหน้าตาสะอาดสะอ้านผมเผ้าที่เคยยุ่งๆแบบไม่ใส่ใจจะหวี กลายเป็นหวีออกมาเรียบร้อยเสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่เนี๊ยบมาก ความเซอร์หายไปแต่ยังคงความเท่ไว้เหมือนเดิม
"เอ้า มาดิ่ นั่งนี่"
พี่เขาเรียกอีกครั้งผมเลยค่อยเดินเข้าไปนั่งลงตรงข้ามพี่เขาช้า ๆ มองหน้าพี่เขานิ่งเลย คนอะไรทำไมโกนหนวดเคราแล้วดูเหมือนเป็นคนล่ะคนเลยวะ
“มึงชื่ออะไร”
“พิชย ครับ”
“ชื่อเล่น”
“ปิงครับ”
“อายุเท่าไหร่”
“ยี่สิบเอ็ด”
“เรียกกู ‘พี่เชน’ ”
คำพูดของพี่เชนทำให้ผมนึกไปถึงคำพูดของใครคนนึงทันที....คนที่ผมไม่ได้เจอไม่ได้ติดต่อมานานเป็นปีแล้ว
“มึงชื่ออะไร”
“ปิงครับ”
“อายุเท่าไหร่”
“19 ”
“เรียกกู ‘พี่เอย์’.....
“ปิง!!” เสียงพี่เขาค่อนข้างดังผมเลยสะดุ้งตกใจ
“เป็นอะไรทำไมจู่ ๆ เหม่อไป”
“อ๋อ ปะ..เปล่าครับ” ผมรีบแก้ตัว พี่เชนยื่นซองสีชมพูส่งมาให้ ปกติผมรับงานจะใช้วิธีการโอนเงินค่าจ้างผ่านบัญชีธนาคารแต่งานนี้รับเป็นเงินสด?? ผมเก็บซองมาเปิดดูค่าตอบแทน คือผมใช้สายตานับแบบคร่าว ๆ เลยนะผมไม่อายหรอกเพราะเราไม่ได้คุยเรื่องเงินกันเลย เพราะฉะนั้นตอนนี้ผมจึงต้องการรู้จำนวนที่แน่ชัด
“พอไหม” พี่เชนถาม ผมหยิบออกมาห้าใบวางลงที่โต๊ะแล้วเลื่อนส่งคืนพี่เขาไป คือมันรู้สึกว่าเกินเรทที่ผมควรจะได้ พี่เชนจ้องผมนิ่งเลย
“ผมรับแค่นี้พอครับพี่ นี่คือเรทของผม”
พี่เชนจ้องผมต่อครู่หนึ่งแล้วยกยิ้มมุมปากนิดๆปล่อยเงินวางไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิม แล้วนั่งพรมที่คีย์บอร์ดทำอะไรสักอย่างกับเครื่อง ผมมองซ้ายมองขวารู้สึกสงสัยบางอย่างเลยถามขึ้น
“พี่เชนครับ ทำไมที่นี่ถึงมีแต่พี่คนเดียว คนอื่นๆล่ะครับ”
“ความจริงมีอีกคนนึง เขาชื่อพี่พิมเดี๋ยววันนี้ก็เข้ามา พิมเป็นคนหางานจากข้างนอกส่งมาให้กูกับมึงทำนี่แหละ”
“คือหมายความว่าพี่พิมทำงานเอกสารหางานเข้าออฟฟิศแล้วพี่เขียนโปรแกรมส่งงี้เหรอครับ”
“ใช่”
“แล้วพี่เชนทำไม่ทันเลยจ้างผมให้รับงานไปทำช่วยเหรอครับ”
“ใช่”
ผมมองคนที่นั่งอยู่หน้าเครื่องคอมอย่างไม่อยากจะเชื่อ คือพี่เชนอายุยังไม่มากเลยเป็นโปรแกรมเมอร์มือหนึ่งและหนึ่งเดียวของที่นี่ มีพี่พิมรับงานเข้ามาให้พี่เชนทำๆๆ เสร็จแล้วทำไม่ทันเพราะงานเยอะขึ้นเลยหาคนเข้ามาช่วย ซึ่งผมบังเอิญไปเห็นประกาศนั้นเข้าพอดี ผมว่าคงมีหลายคนส่งงานมาให้ดูแต่พี่เขาไม่โอเคมาลงตัวที่ผมมั้งนะ
“จริงๆแล้วกูกับพิมเพิ่งจะตั้งบริษัทกันมาเมื่อปีที่แล้วเองนะ เราเพิ่งจะเรียนจบกัน แล้วพอดีได้ออฟฟิศที่นี่เขาให้เช่าเราสองคนเลยร่วมหุ้นกันทำบริษัทเล็กๆขึ้นมา ซื้อหาข้าวของเครื่องใช้รวมถึงสมุดหนังสือทุกอย่าง พิมเขาเก่งมากถึงจะเป็นผู้หญิงแต่ดิวงานแล้วก็หางานเข้าได้เยอะมากจนกูคนเดียวทำไม่ไหว เลยต้องหาผู้ช่วยก็ได้มึงนี่แหละฝีมือพอจะสูสีกับกูได้”
“หูยพี่หลงตัวเองว่ะ ผมยังไม่เคยเห็นฝีมือพี่เลยเหอะ”
พี่เชนอมยิ้มนิดๆไม่ได้ตอบอะไรผม เพียงแต่หัวเราะเสียงเบาในลำคอ แต่หน้าตานี่คือยิ้มร้ายให้ผมมากคงคิดว่าผมไม่เชื่อว่าพี่เขาจะเก่งอ่ะดิ ผมเลยเบะปากส่งไป พี่เชนเตะขามาที่ใต้โต๊ะเจอขาผมแบบเต็ม ๆ ผมร้องโอดโอย กระดูกงี้แทบร้าวเลยคือเราเพิ่งเจอกันแค่สองครั้ง ครั้งแรกยังเฉย ๆ กันอยู่เลย พอมาเจอกันวันนี้เล่นแรงมากทำท่าเหมือนกับสนิทกันมานานงั้นแหละ
“มึงตลกดี”
“พี่ตลกกว่า”
“ยังไง”
“หน้าตาท่าทางของพี่ ก่อนโกนหนวดกับหลังโกนหนวด”
“แบบไหนหล่อกว่ากัน”
“แบบแรกดิ่ เท่ดีอินดี้ผมชอบ”
“งั้นต่อไปกูจะโกนหนวดทุกวัน กันมึงมาชอบกู”
“หูยยยพี่พูดไปเหอะ ผมจะไปสนพี่ได้ไงผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้ว”
“จริงดิ่”
“จริงครับ”
“เอองั้นก็ดี กูขี้เกียจรำคาญ สมัยนี้ผู้หญิงผู้ชายวิ่งจับกูให้วุ่น บางวันออกไปแม่งเซอร์ๆนั่นแหละไม่มีใครมาสนใจดี แต่ถ้าออกไปลุคนี้ทีไรกูล่ะโคตรเซ็งเลย”
“อ้าวแล้ววันนี้อ่ะครับ?”
“วันนี้กูมีคุยเรื่องงานกับลูกค้าสำคัญเดี๋ยวพิมจะเข้ามาแล้ว ต้องเนี๊ยบหน่อย”
“อ้อ” ผมพยักหน้าเข้าใจ รู้แล้วว่าพี่เขาคงจะปล่อยตัวเวลานั่งทำงานไม่มีเวลามาดูแลตัวเองมั้งนะ โปรแกรมเมอร์สไตล์แบบนั้นป่ะวะ
“โปรแกรมเมอร์สไตล์ มึงไม่เคยได้ยินเหรอ หึหึ” พี่เชนพูดยิ้ม ๆ รู้อีกว่าผมกำลังคิดอะไร ผมว่าพี่เขากวนตีนผมดีว่ะผมเลยยักไหล่เบะปากไม่สนใจ
กริ๊งดังขึ้นประตูผมหันไปมอง ผู้หญิงสวยมากคนนึงก้าวเข้ามา เธอสะบัดกระเป๋าลงที่โซฟาแล้วทิ้งตัวนั่งอย่างสุดแสนจะเหนื่อย
“เฮ้อออ เหนื่อยมาก ร้อน วันนี้โคตรจะที่สุดของความร้อน” เธอทั้งบ่นทั้งลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นที่ด้านหลัง หยิบน้ำออกมาดื่ม จากนั้นเธอเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังพี่เชน ซึ่งก็คือยืนอยู่ต่อหน้าผมนั่นเอง
“ปิง นี่ไงพิม ที่กูเล่าให้มึงฟังเมื่อกี้” เมื่อพี่เชนแนะนำผมเลยยกมือไหว้ ดูท่าเธอจะอายุมากกว่าผมแน่อยู่แล้วแหละไหว้ไปไม่เสียหาย แต่เออตอนผมเจอพี่เชนผมทำไมไม่ไหว้พี่เขาวะ
“นี่เหรอปิงเด็กที่เชนเล่าให้พิมฟัง ฝีมือดีจังเลยนะ”
“ขอบคุณครับ”
“หล่อด้วย”
“หือ??” เอิ่มผมหันซ้ายหันขวา รู้สึกเขินนิดๆ พี่พิมสวยนะ โดนคนสวยชม หุหุ
“ว้าแบบนี้จะแย่ไหมเนี่ย บริษัทเรามีแต่โปรแกรมเมอร์หน้าตาดี ๆ ทั้งนั้น ลูกค้าสาว ๆ เยอะแน่คราวนี้”
เพราะว่าชอบแกล้งเลยโดนพี่เชนผลักซะกระเด็นออกไปไกลเลย คนตัวเล็กกว่าจะตั้งหลักได้ยู่หน้าใส่พี่เชน แล้วบ่นอุบอิบในคอ แต่พี่เชนไม่ได้สนใจจะง้อ พี่พิมเลยหันมาที่ผม
“งั้นต่อไปปิงเรียกพี่ว่าพี่พิมนะ ดีใจที่ได้ปิงมาทำงานด้วย”
“ครับพี่พิม”
หลังจากวันนั้นอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา ผมเอางานเข้าไปส่งให้พี่เชนที่ออฟฟิศอีก พี่เขายังโทรมเหมือนวันแรกที่เห็นแสดงว่าหลายวันที่ผ่านมานี่คือไม่ค่อยได้นอน คือหมายถึงกินนอนอยู่ที่นี่เลยแน่ๆ
พี่เชนนั่งตรวจเช็คงานของผมอยู่ สายตานี่จรดอยู่ที่หน้าจอมาก เออว่ะ ทำไมผมรู้สึกคุ้น ๆ หน้าพี่เขาวะ มุมนี้นี่คือใช่เลยนะ ผมก็มองไปลองเปลี่ยนอีกมุมดูก็ใช่อีก พี่เชนปรายสายตามาที่ผมสองสามครั้ง ก่อนจะเอ่ยถาม
“มีอะไร”
“พี่เชนครับ ผมว่าพี่หน้าคุ้นๆ”
“กูหน้าโหลไง”
“เราเคยรู้จักกันมาก่อนไหมพี่”
แค่นั้นแหละครับพี่เชนหยุดชะงักมือที่กำลังคีย์กำลังกดทันที ค่อย ๆ เลื่อนสายตามองมาที่ผมเหมือนคนกล้า ๆ กลัว ๆ แต่คือยังเงียบอยู่ผมเลยถามขึ้นอีก หน้าพี่แกเครียดมากนะบอกเลย
“จริงนะครับพี่ ผมว่าเราสองคนรู้จักกันมาก่อนแน่ ๆ ผมคุ้นหน้าพี่มากเลยนะ” ผมยกน้ำในแก้วขึ้นดื่ม พี่เชนจ้องผมนิ่ง ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้ผมถึงกับสำลัก
“นี่มึงกำลังจีบกูเหรอปิง”
“พรวดดดดดดดด อะแค่กๆๆ แค่กกกๆๆๆ”
“บ้าเอ๊ยยย กินยังไงของมึงเนี่ย” พี่เขารีบลุกขึ้นมาตบหลังผมพร้อม ๆ กับเลื่อน ๆ เอกสารที่กลัวว่าจะเปื้อนน้ำออก ดึงกระดาษทิชชู่ส่งให้
“ก็เพราะพี่แหละ” ผมรีบโวยวาย พี่เชนแหละพูดเรื่องอะไรวะผมจะไปจีบพี่เขาทำไมผมมีคนที่ผมรักแล้วเหอะ คือผมคุ้นหน้าพี่เขาจริง ๆ แต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน พี่เชนยังทำหน้ามองผมแบบไม่อยากจะเชื่ออยู่ ผมรีบลุกขึ้นไปดึงกระดาษทิชชู่ออกมาอีกเช็ดๆน้ำที่ตัวเองทำเปื้อนโต๊ะเปื้อนสมุดหนังสือออกให้
“หนังสือกูเปื้อน กูจะฆ่ามึงเลย”
“อ้าว ๆ ผมตั้งใจที่ไหน พี่แหละจู่ ๆ พูดไรแปลกๆ”
“มึงดิ่แปลก พูดจาเหมือนผู้ชายจีบผู้หญิง”
“เอ๋า ผมคุ้นหน้าพี่จริงนี่ครับ ผมก็แค่ถามดูเหอะ”
“เออให้มันจริงอย่างที่มึงพูดเหอะ”
แล้วเราก็นั่งเถียงกันอยู่งั้นแหละครับพี่พิมเพิ่งกลับมาจากข้างนอกพอดีเลยมาร่วมแจมด้วย เราคุยกันเรื่องงานบ้างส่วนใหญ่แล้วพี่พิมจะคุยเรื่องที่เจอลูกค้าตลกๆหรือแปลกๆมาเล่าให้ฟัง พี่เชนไม่ค่อยพูดหรอกมีแต่ผมกับพี่พิมคุยกันแค่สองคน จนสักพักพี่เชนตรวจงานผมเสร็จส่งซองเงินยื่นให้ ผมรับมาเปิดดูก็เยอะอีกแล้ว ผมเลยดึงคืนพี่เขาไปห้าใบเหมือนเดิมเปี๊ยบ พี่เชนกับพี่พิมจ้องหน้าผมนิ่งเลย
ก่อนพี่เชนจะเอ่ยถามคำถามที่เปลี่ยนผมคนนี้ไปทั้งชีวิต
“มาอยู่กับกูไหม? มาทำงานด้วยกัน”
“ใช่จ๊ะปิง มาอยู่กับพวกพี่นะ มาทำงานด้วยกัน พี่อยากได้เรามาช่วยพี่นะ ปิงเป็นเด็กดีขยันแล้วก็เก่ง หาคนแบบนี้ยากเหลือเกินแล้วสมัยนี้” พี่พิมเดินเข้ามาหาผม บีบลงที่ไหล่เบา ๆ ผมเงยหน้ามองพี่เขาสลับกับมองพี่เชน
“แต่ผมยังเรียนอยู่ครับพี่ ผม....
“เอาแบบนี้ไหมปิง พี่จะให้ปิงเป็นหุ้นส่วนนึงของที่นี่ รายได้ต่อไปนี้ของพวกเราจะมาจากความขยันของเราทั้งสามคน พี่จะเป็นคนหางานเข้ามาให้ มีเชนกับปิงช่วยกันทำให้บริษัทนี้เติบโต จากนี้ไปมันจะกลายเป็นบริษัทของเราเอง ปิงยังไม่ต้องลงเงินหรืออะไรทั้งนั้น ขอแค่ให้ช่วยแบ่งงานของเชนไปทำเท่านั้น รายได้จะถูกแบ่งออกเป็นสามส่วนทุกเดือนขึ้นอยู่กับความขยันขันแข็งของพวกเรา ถ้างานมันโตขึ้นอีกเราก็ค่อยหาคนฝีมือดีมาเขียนโปรแกรมช่วยอีกสักคนสองคน ทีนี้ปิงกับเชนก็จะเป็นคนคุมน้องใหม่พวกนั้น ความจริงเรื่องนี้พวกพี่คุยกันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เชนน่ะเขาไม่ค่อยชมใครง่ายๆหรอกนะมีปิงนี่แหละที่พี่เชนเขายอมรับ”
ผมมองไปที่พี่เชนทันที “ตะ...แต่ว่าคือ....” ผมยังค่อนข้างลังเล คือยังไม่แน่ใจข้อเสนอของพี่เขามีแต่สิ่งดีๆให้กับผมทั้งนั้น ทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่อาทิตย์ คือทำไมพี่สองคนนี้ดีถึงดีกับผม
“หรือมึงไม่ไว้ใจกูกับพิม คิดว่าพวกกูจะหลอกใช้มึงงั้นสิ”
“ปะ...เปล่าครับ ไม่ใช่แบบนั้น” ผมรีบยกมือปฏิเสธ
“ก็แล้วทำไมไม่ตอบข้อเสนอของพวกกู ถ้าเป็นเด็กคนอื่นนี่รีบตะครุบเชียวนะ โอกาสทองแบบนี้มึงจะหาที่ไหนได้อีกกูถาม” พี่เชนท่าทางจริงจัง เวลาทำงานพี่เชนดุแบบนี้เสมอ
“ถ้างั้นเอาแบบนั้นก็ได้ครับ” ผมตอบเสียงอ่อนไม่ใช่ไม่อยากเป็นหุ้นส่วน แต่คือมันจะยิ่งใหญ่เกินตัวผมไหม
“พี่ครับแต่ผมไม่มีเงินอะไรจะมาลงทุนกับพวกพี่หรอกนะครับ”
“ความสามารถของมึงมีราคามากกว่าเงินทั้งหมดของกูและของพิมรวมกันซะอีก นี่คือเหตุผลว่าทำไมกูถึงชวนมึงมาอยู่ด้วย”
ผมเม้มปากแน่นเลยคือตื้นตันใจพี่เชนชมผม คือมันเป็นที่สุดของคำชมจริง ๆ
“ดีเลยจ๊ะ พี่ดีใจมากเลยจริง ๆ สงสารเชนน่ะอยู่เฝ้าที่นี่บ้านช่องก็ไม่ได้กลับ ดีมากๆที่ปิงเดินเข้ามาในชีวิตของพวกเรา สมัยนี้จะหาคนซื่อสัตย์มักน้อยแล้วก็ไว้ใจได้นี่ยากมาก เชนเขาชมว่าปิงเป็นเด็กดีให้พี่ฟังตั้งหลายรอบเลยนะรู้ไหม” พี่พิมพูดยิ้ม ๆ ผมเลยมองไปที่พี่เชนอีกครั้ง พี่ท่านกำลังจดจ้องอยู่ที่หน้าจอทำท่าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่ได้ยินที่พี่พิมพูด
“ครับ แต่คือมีข้อนึงที่ผมเองก็อยากจะพูด” สองคนหันมองมาที่ผม
“ถึงผมจะไม่มีเงินแต่ผมจะขอลงทุนกับพวกพี่ด้วยก็แล้วกัน”
“ไม่เป็นไรถ้าปิงไม่มีพี่ไม่ว่าหรอก แค่ลงแรงช่วยพี่ดีใจมากแล้ว”
“ไม่ได้หรอกครับไหนๆก็เรียกว่าหุ้นส่วนผมคงต้องออกเงินบ้าง”
“มึงจะลงเท่าไหร่ล่ะ” พี่เชนหันมาถาม
“แล้วพวกพี่ลงกันคนละเท่าไหร่ล่ะครับ”
“คนละหนึ่งล้าน ตั้งแต่ครั้งแรกโน่น”
ผมสตั๊นไปสามวิ หนึ่งล้าน?? ตาย ๆ ผมจะไปเอาที่ไหนมาให้
“ถ้างั้นผมขอลงหนึ่งหมื่นได้ไหมอ่ะพี่”
“…….??!!!?!!??........” พวกพี่เขาคงสตั๊นไปยาวกว่าผมหน่อยนึง
“แห่ะๆ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วยกมือเกาหัวแก้เขิน คือเอาจริง ๆ เลยนะ หนึ่งหมื่นนี่คือเงินที่ผมรับจากพี่เขาวันนี้แหละ ถ้าโดนหลอกคือผมก็คิดว่าไม่ได้ไม่เสียอะไรแล้วกัน เงินของพี่เขาอยู่แล้ว พี่เชนนี่ชี้หน้าผมแล้วชี้ซองเงินอย่างคนรู้ทัน พี่พิมเลยหยิกต้นแขนแน่นๆนั้นไปทีแล้วบอก “อย่าไปว่าน้อง”
“เดี๋ยวผมจะช่วยล้างห้องน้ำ ชงกาแฟ ถูพื้น เช็ดกระจก ทำอาหาร ทำความสะอาดออฟฟิศ ผมทำได้ทุกอย่างเหอะ”
นี่คือผมพยายามทำสถานการณ์ของผมให้ดีขึ้นนะ แต่เห็นพี่ๆสองคนเบะปาก จากนั้นผม พี่เชนและพี่พิม เราสามคนหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน ผมดีใจมากเลยนะครับคือมันเป็นงานที่ผมถนัดแล้วก็รักที่จะได้ทำ ตอนนี้โชคดีจริง ๆ มีพี่ๆให้โอกาสกับผมขนาดนี้ผมจะขอเต็มที่กับงานนี้ครับ
…….
…..
…
..
“ปิง เดี๋ยววันนี้ต้องออกไปดูงานวางระบบของบริษัท ABC นะ เรียนเสร็จแล้วรีบเข้ามากูรออยู่ที่ออฟฟิศ”
“ครับ พี่เชน”
......
“ปิง ลูกค้าโทรมาด่วน เซิร์ฟเวอร์ของบริษัท BQ ล่ม มึงอยู่แถวนั้นไหม? เตะบอลอยู่รึเปล่า? หรืออยู่ที่ร้าน แวะไปดูให้เขาหน่อยละกันเดี๋ยวกูตามเข้าไป เคลียร์ที่นี่แปป อีกสักครึ่งชั่วโมงเจอกัน”
“ครับพี่เชน”
….
“ปิงอาทิตย์นี้งานเราสองคนเยอะหน่อยมึงต้องค้างที่ออฟฟิศกับกู ตอนกลางคืนเราจะได้ช่วยกันเคลียร์ กูจะสอนโปรแกรมใหม่มึงด้วย ดูแล้วจำไว้ให้ดี ๆ”
“ครับพี่เชน”
.......
“มึงนอนตรงนั้นละกัน เดี๋ยวกูจะแก้งานจุดนี้ต่ออีกหน่อย ตีสี่แล้วพรุ่งนี้มึงมีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เป็นไรพี่ ผมไม่นอนได้นะเดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อน พี่เหอะอดนอนได้เหรอ”
“ถามอะไร ดูด้วยกูใคร”
“คร้าบๆ พี่ไม่นอนผมก็ไม่นอนอ่ะ”
“ตามใจงั้นไปชงกาแฟมา”
"ครับพี่เชน"
......
“ปิง วันนี้มึงขับรถให้กู ชลบุรีมึงโอเคใช่ไหม เดี๋ยวทำงานเสร็จเราไปกินข้าวกันริมหาด มึงไม่ได้เห็นทะเลมากี่ปีแล้ว”
“โหพี่พูดซะผมบ้านนอกมากเลย”
“อ้าวเหรอ มึงเป็นเด็กกรุงเทพหรอกเหรอ”
“พี่แม่ง”
“แล้วจะไปป่ะ ตกลง”
“ไปครับพี่เชน”
......
“ปิงกาแฟดิ๊”
“โอเคครับ กาแฟดำ ไม่ใส่ครีมแต่ใส่คาราเมลแทน”
“รู้ใจกูดีมาก จัดมา”
.....
“ปิงมึงออกไปซื้อบุหรี่ให้กูทีหมดแม่งไม่รู้ตัวเลยว่ะ”
“หึ ผมไม่ว่างอ่ะ”
(โดนจ้องหน้า)
“ก็ถ้าพี่ใช้ไปซื้ออย่างอื่นผมซื้อให้อ่ะ แต่บุหรี่นี่ผมไม่ว่างซื้อจริง”
“จิ๊ งั้นกูออกไปซื้อเองก็ได้”
"ตามสบายครับพี่เชน อุ๊ก!" (โดนหมอนขว้าง)
"สมน้ำหน้ามึง"
......
“ปิงหิวข้าวว่ะ ออกไปซื้อแถวนี้มากินกันเหอะ”
“เดี๋ยวผมทำให้พี่กินดีไหมครับ”
“เออเอาแบบนั้นก็ได้ ให้ไวเลยมึง”
......
“ปิงวันนี้กินข้าวกับอะไร มึงมาช้ากูหิ้วท้องรอนานแล้วเนี่ย”
“หูยพี่ผมออกจากห้องสอบก็ดิ่งมาเลยนะ ไม่ได้ซื้ออะไรเข้ามาเลยเหอะ”
“งั้นไปซื้อข้างนอกเข้ามากินดิ่”
“ออกไปนั่งกินหน้าปากซอยไหมพี่”
“งั้นไปกันเลย”
“เดินไปนะ ไม่นั่งรถ”
“ได้”
.....
“ปิง เดี๋ยววันเสาร์ที่จะถึงนี้มึงต้องออกไปรับงานกับกูและพิม เราสามคนคงต้องออกไปด้วยกัน บริษัทนี้ค่อนข้างใหญ่ เขาอยากดูฝีมือของพวกเราสองคน เตรียมตัวไว้ให้พร้อมด้วย โชว์ให้พวกเขาได้เห็น ว่าพวกเราเป็นคู่ที่เจ๋งแค่ไหน เวลาที่เราทำงานด้วยกันโปรแกรมของพวกเราเจ๋งที่สุด”
“ได้เลยครับพี่เชน ปิงรับแซบ”
“หึหึหึ”
.....
“อ้าวโช้นนนนนนน”
“สำเร็จไปอีกงานแล้วนะมึง แต่ยังหลงตัวเองไม่ได้ ต่อไปเราต้องขยันยิ่งกว่านี้อีก”
“ครับพี่เชน”
“กินเข้าไปเยอะๆเลย ถ้าเมาเดี๋ยวกูจะแบกมึงกลับเอง”
“คึคึ พี่เชนแม่งตลกว่ะ ผมว่าผมจะได้แบกพี่กลับมากกว่าล่ะมั้ง”
“ไอ้เหี้ย กูเมาแล้วว่ะแม่ง”
......
-
http://www.youtube.com/v/7c8FkIqkMXs
และแล้วในที่สุด
“อ่ะนี่จ๊ะ เงินปันผลส่วนของปิงนะ พี่กับเชนจัดการไว้ให้เรียบร้อย” พี่พิมพ์ยื่นสมุดบัญชีส่งมาให้ผม
“โอ้โห!!!! ทำไมมันถึงเยอะแบบนี้ล่ะพี่ พี่โอนผิดรึเปล่าครับ” ผมตกใจเลยนะ คือตัวเลขเยอะมาจริง ๆ ผมสั่นไปหมดทำอะไรไม่ถูกเลย ยื่นสมุดส่งไปให้พี่สองคนดูใหม่เผื่อบางทีโอนเงินผิด
พี่เชนกับพี่พิมส่งยิ้มให้แล้วเลื่อนสมุดส่งคืนมาให้ผมอีกครั้ง “ไม่ผิดหรอกจ๊ะปิง นี่คือผลของความพยายาม ปีที่ผ่านมาเราสามคนทำงานกันมาหนักตลอด ปิงสมควรได้รับสิ่งนี้แล้ว บอกให้รู้ นี่น่ะน้อยกว่าพวกพี่สองคนนิดนึงนะ ก็อยากลงทุนแค่หมื่นเดียวทำไมเนอะเชนเนอะ คิคิคิ”
น้ำตาผมรื้นขึ้นมาทันที พี่พิมพูดแล้วยิ้มคือเธอหยอกผมเล่น พี่เชนคว้าเอาคอผมเข้ามากอดไว้ ลูบหัวแล้วตบบ่าให้กำลังใจ คือผมอยากบอกว่าผมโชคดีมากจริง ๆ ที่ได้รู้จักพี่สองคนที่รักผมเหมือนกับน้องชายแท้ ๆ แบบนี้
โดยเฉพาะพี่เชน เวลาที่ผมอยู่ใกล้พี่เขาทีไร ผมอบอุ่นมากอาจเพราะผมเป็นลูกคนเดียวไม่เคยมีพี่ชายเลยสักครั้ง ผมรักพี่เชนเหมือนกับพี่ชายผมเลยนะ บางครั้งเห็นแผ่นหลังกว้าง ๆ เวลาพี่เขานั่งทำงานอยู่ในออฟฟิศ ทำให้ผมอดที่จะนึกไปถึงใครบางคนที่อยู่แสนไกล....
สองปีแล้วสินะที่เราไม่ได้พบเจอกันเลย.....ตอนนี้พี่จะเป็นยังไงบ้าง เรียนจบแล้วหรือยัง ผมคนนี้เรียนจบปริญญาตรีแล้วนะครับ......พี่เอย์
“มีอีกเรื่องนึงนะที่ต้องบอกให้ปิงรู้ ตอนนี้บริษัทของเราโตขึ้นมาก และเราก็ยังจะต้องเติบโตต่อไปอีกพี่ปรึกษากับเชนแล้ว ว่าจะรับเด็กฝีมือดี ๆ เข้ามาเป็นลูกมือปิงกับพี่เชนอีกสักสามสี่คน งานของเราตอนนี้แต่ละวันเข้าเยอะมากพี่นี่แทบไม่ต้องเดินออกไปของานเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว ลูกค้าเขาบอกกันปากต่อปากติดต่อมาเองทั้งนั้น ตอนนี้พี่เลยคิดว่าคงได้เวลาที่เราจะย้ายออฟฟิศได้แล้ว”
“ย้ายออฟฟิศเหรอครับ” ผมทวนคำ
“ใช่จ๊ะปิง พี่กับเชนไปดูสถานที่กันมาแล้วนะ เดี๋ยววันนี้ขากลับให้เชนพาปิงแวะไปดู ถ้าปิงโอเคพี่จะทำสัญญาเช่าตึกตรงนั้นไว้เลย ได้ชั้นล่างพอดีเหมาะมาก เป็นของลูกค้าเก่าพี่เองพอดีเจ้าของเขาย้ายไปคุมโรงงานอยู่อีกที่พี่เลยขอเขาไว้ว่าเดี๋ยวจะให้น้องเข้าไปดูก่อน ถ้าปิงชอบพี่กับพี่เชนจะได้จัดการเช่าซื้อไปเลย ทำเลทองมากอยู่ใจกลางเมืองศูนย์กลางย่านธุรกิจ ใกล้ศูนย์การค้า ใกล้มหาวิทยาลัย ถึงค่าเช่าจะแพงไปหน่อยแต่พี่คิดว่าถ้าเรายังขยันและมีงานต่อเนื่องแบบนี้กันอยู่ เราพอจะสู้ไหว”
โทรศัพท์พี่พิมดังขึ้น เธอเลยแยกออกไปคุยที่โซฟา พี่เชนมองมาที่ผม ผมเลยลองถามพี่เขาดูว่าออฟฟิศใหม่อยู่ไกลไหม พี่เชนบอกอยู่ใกล้หอผมเลย พี่เขาเคยไปส่งผมที่หอหลายครั้งนะ เราเคยไปเตะบอลกันด้วย ตอนนั้นเลยได้รู้จักหมาบาสกับหมาวุฒิ หลายครั้งเลยที่พวกเรามักไปนั่งกินเหล้ากันที่ร้านเล็กๆฟังเพลงเพื่อชีวิต พี่เชนกับผมรสนิยมเดียวกันเพลงที่ฟังก็คล้าย ๆ กัน จะว่าไปแต่ละวันเดี๋ยวนี้ผมเจอหน้าพี่เขาบ่อยกว่าแม่ผมอีกนะ
“พี่เชนครับ” ผมบุ้ยใบ้ไปทางพี่พิม คือเรียกให้พี่เชนดู พี่พิมโคตรตลกนั่งคุยโทรศัพท์เฉย ๆ ไม่ได้อายอะไรนักหนาไม่รู้ คือเธอจับหนามของต้นตะบองเพชรที่ปลูกเอาไว้ที่หน้าประตูเล่นจนมันช้ำไปหมด ผมไม่สงสัยเลยทำไมตะบองเพชรต้นนี้ไม่มีใบ
“ไม่ไปดูอ่ะพี่ พี่พิมคุยกับกิ๊กป่ะ ดูดิ๊เขินขนาดนั้นพี่ไม่หึงอ่อ” ผมแซว
“ไอ้เหี้ย!” พี่เชนแจกคำหวานผมอย่างดัง พร้อมกับลงมะเหงกผมมาด้วยอีกต่างหาก ผมก็หน้าตาเหรอหราเลยดิ่ อะไรวะคนหวังดีอุตส่าห์เรียกชี้ให้ดู
“พิมเขาคุยกับแฟนเขาดิ่ เขาจะเขินมันก็ธรรมดา กูจะไปหึงห่าไรของมึงก็คิดได้เนาะ”
“อ้าวพี่ พี่พิมไม่ใช่แฟนพี่เหรอครับ”
“ใช่ที่ไหนเล่า! กูกับพิมเป็นเพื่อนกันเว้ย เหมือนญาติพี่น้องนั่นแหละรู้จักกันตั้งแต่เด็กแล้ว กูจะไปคิดเป็นอื่นแบบนั้นได้ไงมึงอย่าพูดไปนะเดี๋ยวพิมเอามึงตายแน่”
ผมรีบหุบงับปากเงียบทันที ทำสัญลักษณ์รูดซิบให้เงียบเชียบที่สุด อะไรวะอยู่ด้วยกันมาเป็นปีนึกมาตลอดว่าพี่เชนกับพี่พิมเป็นแฟนกัน คือคิดแต่ว่าสองคนแค่ไม่ค่อยสวีทเหมือนคู่รักทั่วไปกัดกันซะมากกว่า แต่ที่จริงคือ ไม่ใช่แฟนเหรอวะ
“อ้าวแล้วแฟนพี่อ่ะ” ผมบ้าอะไรไม่รู้ถามขึ้น พี่เชนหันขวับมองผมทันที ตานี่เขียวเลยว่ะ สงสัยผมถามมากเกินไปหน่อย กำลังจะอ้าปากขอโทษแต่ท่านพี่ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ไม่มีหรอก” ยังอุตส่าห์จะตอบ
“ไรอ่ะพี่ โตขนาดรี้ยังไม่มีแฟน ผมไม่เชื่อหรอก พามาแนะนำให้น้องนุ่งรู้จักบ้างดิ๊~” ผมเลยแซวต่อเลยไหนๆก็ไหนๆแล้ว วอนตีนนี่มันหน้าที่หลักผมล่ะ ผมเหล่ตามอง คงไม่โกรธหรอกมั้งนะคุยต่อแล้วนี่
“ผู้หญิงแม่งน่ารำคาญ แค่พิมคนเดียวกูก็ขยาดแล้ว ขืนเอาอีกคนมาบ่นเพิ่มกูว่าขี้หูกูคงร่วงผุยๆๆโดยไม่ต้องแคะต้องล้างเลยอ่ะ”
“พี่แม่งพูดซะผู้หญิงเขาเสียหายอ่ะดิ่”
“กูพูดจริง”
พี่เชนเป็นแบบนี้เสมอ ตรง ๆ เท่ ๆ วัน ๆ จ้องแต่หน้าจอ พิมพ์โค๊ดโปรแกรมเร็วกว่าผมนิสสสสนึง นิดเดียวจริง ๆ นะก็พี่เขาอายุมากกว่าผมอ่ะประสบการณ์ก็ต้องสูงกว่าผมเป็นธรรมดา เดี๋ยวเหอะผมจะลับฝีมือแล้วเอาให้เก่งเท่าพี่เชนเลย เวลาเราทำงานด้วยกันพี่เชนจะได้ไม่ต้องรอผมเราสองคนจะเดินหน้าไปพร้อม ๆ กันได้
สัปดาห์ต่อมาเราก็ย้ายออฟฟิศกัน ทุกคนวุ่นวายกันมาก หมาบาสกับไอ้วุฒิเข้ามาช่วยขนของ พี่พิมพ์เป็นคนจัดเลือกตำแหน่งว่าโต๊ะอะไรจะวางตรงไหน ส่วนพี่เชนยุ่งวุ่นวายอยู่กับเซิร์ฟเวอร์ตัวใหญ่ของบริษัทที่เพิ่งจะถอยออกมาใหม่ต้อนรับออฟฟิศใหม่โดยเฉพาะ คือพี่แกหวงไอ้ลูกชายตัวใหม่แกมาก ถึงขนาดจะตั้งชื่อให้แต่โดนผมเบรกไว้ก่อนสรุปตอนนี้คือยังไม่มีชื่อเรียก ผมเลยเรียกไอ้ละลายทรัพย์ไปก่อน เพราะราคามันที่สูงมาก คือมันมากจนผมตกใจจริงอ่ะ
“พวกมึงเรียนจบกันหมดทุกคนแล้วดิ่” พี่เชนหันมาถามพวกเพื่อนผม ผมกำลังต่อสายเครื่องคอมพิวเตอร์ระโยงระยางเต็มพื้นเงยหน้าขึ้นไปมอง
“ถ้าจบแล้วแต่ยังไม่มีที่ไปก็มาทำงานกับกูได้ เงินเดือนไม่สูงบอกไว้ก่อนขอแค่พวกมึงมีใจจะช่วย”
“จริงเหรอครับพี่ พี่พูดจริง ๆ เหรอ” ไอ้บาสท่าทางตื่นเต้นน่าดู ปกติพวกมันจะได้ค่าแรงเป็นงาน ๆ วัน ๆ แต่นี่คือพี่เชนชวนมันมาทำเป็นพนักงานประจำ
“จริงดิ่”
“ขอบคุณครับพี่เชน / ขอบคุณครับพี่” หมาสองตัวพูดขึ้นพร้อมกัน พวกมันก็ยังคงติดผมเสมอวันไหนที่ไม่ได้ทำอะไรมันก็จะมาขลุกตัวอยู่ที่นี่ ช่วยงานโน่นนี่พี่เชนชอบมันมากเลย
นับจากนั้นมางานเราก็เริ่มเดิน ออฟฟิศเริ่มเข้าที่เข้าทาง ผมมีโต๊ะประจำตัวด้วยนะ ตัวใหญ่เลย พี่พิมเลือกให้ใหม่เธอบอกว่าต้องใช้ตัวใหญ่ ๆ เพราะผมต้องใช้คอมสามเครื่องขึ้นไปวางไว้คู่กัน ยังไม่รวมพวกแลปท็อปต่าง ๆ ส่วนของพี่เชนนี่อย่าถามเลยครับผมแอบอิจฉาเฮียนิดๆคือเครื่องคอมวางเรียงไว้เป็นแนวโค้งประมาณสี่ห้าเครื่องเห็นจะได้ ไม่อยากนับว่ะแม่งสะท้อนใจ
“ปิง กูหิวกาแฟ” พี่เชนละสายตาจากหน้าจอมองมาที่ผม ผมเองกำลังมีสมาธิกับงานตรงหน้ามองดูเวลา ก็เออสมควรจะเบรกได้แล้วมั้งคือเราโต้รุ่งกันมาตั้งแต่เมื่อคืนหยุดกินข้าวตอนเช้าแค่สิบนาทีจากนั้นลุยงานต่อ จนตอนนี้สี่ห้าโมงเช้าคงได้เวลาพี่เชนกินกาแฟแล้ว คือเดี๋ยวนี้ผมรู้เวลาที่พี่เขาจะกินกาแฟอาบน้ำหรือทานข้าวผมจะเป็นคนเตรียมทุกอย่างไว้รอ
“พี่จะกินข้าวเลยไหมครับ ลูกอมขนมหรือน้ำหวานอะไรแบบนั้น” ผมวางกาแฟลงที่โต๊ะให้ พี่เชนส่ายหัวปฏิเสธ คือเอาจริง ๆ เลยนะผมถามเพราะรู้ว่าเดี๋ยวเฮียแกต้องจับบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบแน่ ผมอยากให้พี่เขากินอย่างอื่นแทนบุหรี่ เลยลองถามออกไป
“มีอะไร” เสียงทุ้มถามขึ้น เพราะผมนั่งจ้องพี่เขาอยู่ พี่เชนคาบบุหรี่ไว้ที่ปากมือพรมอยู่ที่แป้นคีย์บอร์ด หันมามองเพราะเห็นว่าผมเงียบไปเราสองคนนั่งอยู่ข้าง ๆ กัน ผมเอียงหน้าเข้าไปมองดูพี่เขาใกล้ ๆ ไม่เข้าใจทำไมถึงได้ติดบุหรี่นัก พี่เชนมองมาที่ผม ผมเลยเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้พี่เขาอีกนิดเอื้อมมือไปดึงบุหรี่ออกมาจากปากพี่เขาเลย พี่เชนมองผมใหญ่ เราสองคนสบสายตากันพอดี ผมบี้ก้นบุหรี่ที่เหลือกว่าครึ่งมวนลงที่จานเขี่ย หันไปมองดูพี่เชนอีกครั้ง สายตาคมกริบยังคงจ้องผมนิ่ง แต่ผมไม่หลบเลยนะคือผมอยากให้พี่เขารู้ว่าผมหวังดีจริง ๆ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด
พี่เชนนิ่งไปครู่นึง
“ทำไม? มึงแพ้เหรอ”
“เปล่าครับผมไม่ได้แพ้หรอก” แต่ผมไม่อยากให้พี่สูบอีกมันอันตราย อันนี้ผมคิดต่อแต่ไม่ได้พูดออกไป ผมใช้สายตาสื่อสารอยากให้พี่เขารู้ ไม่รู้ว่าพี่เชนจะเข้าใจผมไหม
แต่คุณเชื่อไหม....
นับตั้งแต่วันนั้นมาผมไม่เคยเห็นพี่เชนสูบบุหรี่อีกเลย ผมจะโดนใช้ไปซื้อลูกอมไม่ก็หมากฝรั่งตลอด ซึ่งผมก็เต็มใจนะ เดี๋ยวนี้ก่อนผมจะเข้าออฟฟิศผมจะต้องแวะเซเว่นซื้อลูกอมติดกระเป๋าไปฝากพี่เชนทุกครั้งเลย ไม่ก็พี่เขาโทรมาบอกให้แวะซื้อเข้าไปด้วย เลยกลายเป็นว่าหน้าที่ผมพกไอ้ของกินเล่นพวกนี้ให้พี่เขาไปแล้ว
เย็นวันนั้นผมกับหมาบาสและไอ้วุฒินัดไปเตะบอลกันอีก ช่วงนี้ค่อนข้างห่างเพราะงานเยอะขึ้น บางวันต้องเฝ้าออฟฟิศแทนพวกพี่เขา มีพนักงานมาเพิ่มใหม่ด้วยนะสามคน พี่พิมจ้างไว้แบบรายเดือนเลย เป็นพนักงานประจำ ทำเกี่ยวกับเอกสารคนนึงที่เหลือก็ลูกมือผมกับพี่เชนเป็นเด็กช่างซ่อมบำรุง น้องเขาเก่งใช้ได้เลย
“หมาปิง วันนี้พวกกูแวะเข้าไปที่ร้านเห็นคุณนายบอกว่ามึงจะเปิดร้านให้แม่ใหม่เหรอวะ” ไอ้วุฒิมันกำลังใช้เคาเตอร์เพนนวดลงที่หน้าแข้ง คือเมื่อกี้มันไปสับหน้าแข้งกับรุ่นพี่ในสนามเจ็บดิสัส
“เออใช่ กูก็ว่าจะบอกพวกมึงอยู่เนี่ย”
“ใช่ที่พี่พาพวกผมไปดูวันนั้นป่ะ” ไอ้บาสมันถามล้มตัวลงนอนที่ตักผมอย่างเคย
“อือฮึ ที่นั่นแหละ มันเป็นที่ดินของบ้านพี่พิมเขาคุณแม่พี่เขาใจดีมากขายให้กูในราคาที่กูสามารถจะจ่ายได้ พี่พิมช่วยพูดให้ มันไม่ใหญ่หรอกนะแต่คือมันเป็นบ้านสวนกูเลยว่าจะดัดแปลงด้านหน้าเป็นร้านส้มตำที่แม่กูชอบ แล้วด้านหลังจะสร้างเป็นบ้านหลังเล็กๆชั้นเดียวสไตล์รีสอร์ทไว้ให้แม่กับพี่ขมอยู่ มีร้านก็ดีเหมือนกันแม่จะได้ไม่เหงา”
“มึงนี่มันโคตรของความกตัญญูเลยว่ะปิง เงินทุกบาททุกสตางค์ทำเพื่อครอบครัวจริง ๆ คือกูภูมิใจมึงมากนะรู้ป่ะ” ไอ้วุฒิหันมามองผมทำหน้าจริงจัง มันสอดมือเข้ามาลูบหัวผมด้วยผมเลยผลักมือมันออกแล้วด่า
“ไอ้เหี้ย! กูรู้มึงหลอกเอายาทาขามาเช็ดหัวกู” มันหัวเราะหึหึ ดีใจมากอ่ะดิที่แกล้งผมได้
“ใช่ ๆ นี่ยังไม่นับเมื่อต้นปีลูกพี่เพิ่งจะซื้อรถให้คุณนายแม่อ่ะ”
“โอ๊ยก็แค่รถกระบะคันเล็กๆน่ะเผื่อไว้ให้แม่กับพี่ขมใช้ เกิดอยากไปไหนมาไหนกัน แล้วพี่ขมก็ขับรถได้ที่สำคัญเวลาฝนตกจะได้ไม่ลำบากเหมือนแต่ก่อนด้วย”
“ผมโคตรนับถือพี่เลยนะรู้ป่ะ พี่รวยแล้วนะพี่ปิงมีเงินซื้อที่ดินซื้อบ้านทำร้านที่กรุงเทพได้ไม่ธรรมดาแล้ว”
“กูรวยที่ไหนกูก็ยังเป็นหมาปิงเป็นไอ้ปิงเป็นพี่ปิงคนเดิมของพวกมึงนั่นแหละ ดูดิ่กูยังขับรถมอไซด์คันเก่าของกูเลยมึงก็เห็น”
“แต่พี่ก็เป็นถึงหนึ่งในเจ้าของบริษัทอ่ะ”
“นั่นก็เพราะพี่ๆเขาเอ็นดู กูก็แค่โชคดีแล้วก็ขยันตั้งใจขยันทำงานช่วยพี่เขา พี่เชนน่ะลำบากยิ่งกว่ากูอีกนะทำงานไม่ค่อยได้นอนหรอก”
“เดี๋ยวนี้อะไรก็พี่เชนนะพี่ เดี๋ยวก็แวะซื้อขนมให้พี่เชน เดี๋ยวก็แวะซื้อลูกอมให้พี่เชน เดี๋ยวก็กาแฟยี่ห้อนี่พี่เชนชอบ ไม่ใช่ว่าลืมคุณพี่เอย์ไปแล้วหรอกนะพี่”
ผมตัวชาไปเลยกับคำแซวที่ไม่ได้ตั้งใจของหมาบาสมัน ความรู้สึกจุกที่อกตีตื้นขึ้นมาอีกแล้ว ตรง ๆ เลยนะสองปีมาแล้วที่ผมกับพี่เอย์ไม่ได้ติดต่อกันเลย ไม่ใช่ว่าผมลืมพี่เอย์ ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดถึง ไม่ใช่ว่าผมท้อที่จะรอคอย
แต่คือทำไมถึงไม่มีอะไรตอบกลับมาให้ผมบ้างเลย ผมไม่เข้าใจ พี่เอย์ยังเห็นผมมีตัวตนอยู่บ้างไหม? ผมก็คนนะมีความรู้สึกมีหัวใจ ขอร้องเถอะถ้าพี่เอย์ยังคิดว่ารู้จักผมอยู่ช่วยติดต่อกลับมาบ้างสักครั้ง
.....ครั้งเดียวก็ยังดี......
“เออแล้วเรื่องงานที่พวกเราไปสมัครไว้ที่ศูนย์รถของฮอนด้าเป็นไงบ้างวะ ผลจะออกพรุ่งนี้แล้วนะเว้ยวุฒิมึงต้องไปตามผลมาให้กูด้วย พรุ่งนี้กูกับพี่เชนมีติดต่อคุยงานกับลูกค้า กว่าจะเข้าบริษัทคงเย็นรอบเดียวเลยถ้ามึงมาแล้วไปรอกูอยู่ที่นั่นก็ได้” ผมเปลี่ยนเรื่องพูด ตรงๆเลยนะคือยิ่งพูดเรื่องพี่เอย์ยิ่งเจ็บหัวใจว่ะ ทางที่ดีมุ่งเรื่องงานทำแม่งมันจนลืมนั่นแหละ
“มึงนี่มันก็แปลก เป็นถึงเจ้าของบริษัทแทนที่จะแต่งตัวหล่อๆหรูๆดั๊นอยากจะมาใส่ชุดหมีเป็นช่างฟิตที่อู่รถ หมาปิงมึงแม่งโคตรของความประหลาด พวกกูเลยพลอยประหลาดไปกับมึงด้วย สัส!”
ผมยันพุงมันไปที มันจับขาแล้วล็อคไว้เลย เดี๋ยวนี้สู้แรงมันไม่ค่อยได้แม่ง ไอ้บาสมันบอกวุฒิมันแอบไปเล่นกล้ามมาผมแอบสังเกตนะไม่เห็นว่ามันจะกล้ามขึ้นตรงไหนยังก้างเหมือนเดิมเหอะ
“เท่ว่ะพี่ตอนเช้าไปทำงานที่อู่รถเป็นช่างฟิตใส่ชุดหมี ตอนเย็นหิ้วกระเป๋าไปซ่อมบำรุงดูแลเครื่องตามบริษัทต่าง ๆทั้งที่เป็นถึงเจ้าของ พี่ปิงแม่งสุดยอดเลยอ่ะเดี๋ยวนี้ได้ยินพี่เชนบอกว่าปล่อยพี่ลุยเดี่ยวได้แล้วนี่”
“ก็เฉพาะบริษัทเล็กๆหรอก งานใหญ่ ๆ กูยังต้องคอยเป็นลูกมือฝึกกับพี่เชนอยู่อีกมากเลย นั่นน่ะอาจารย์กูเลยนะ”
“เหนื่อยไหมมึง” หมาวุฒิมันหันมาถามหน้าตาจริงจัง
“เหนื่อยดิ่ แต่กูชอบนะ” ทำงานเยอะๆๆๆ มันทำให้กูลืมๆอะไรบางอย่างไปได้มากอยู่เหมือนกัน
.
.
“ปิงครับลูก แม่ใช้เครื่องเก็บเงินแบบนี้ไม่ค่อยเป็นเลย มาดูให้แม่ทีสิลูก”
“คร้าบผม”
ตอนนี้ผมเปิดร้านให้แม่กับพี่ขมใหม่แล้วนะ เราย้ายออกมาไกลจากที่เดิมไม่มากนักหรอก อย่างที่เคยบอกไปว่าที่นี่เป็นบ้านสวนที่ผมขอซื้อต่อมาจากคุณแม่ของพี่พิม คือเป็นที่ดินที่มีคนเอาไปจำนองไว้แล้วมันหลุดมานานหลายสิบปีแล้ว คุณป้าเขาเลยยอมขายให้ผมในราคาที่ถูกมากๆเพราะได้พี่พิมกับพี่เชนขอร้องช่วยด้วยอีกคน คุณป้าแกเลยใจดียอมขายให้
ผมทำหน้าร้านให้แม่เป็นเรือนไม้เล็กๆ มีบันไดสองสามขั้นเดินขึ้นมา มีชานไม้ระแนงยื่นออกมาสำหรับลูกค้านั่งกินข้าวกินอาหารกินส้มตำได้ ผมลงต้นลีลาวดีต้นใหญ่ที่หน้าร้านด้วยนะ กำลังออกดอกสวยเลยกลิ่นหอมมากถ้านั่งอยู่ที่ระเบียงนี่คือสามารถยื่นมือมาเด็ดดอกไม้ได้เลย แล้วถ้าเดินออกไปที่ด้านหลังก็จะเจอบ้านหลังเล็กๆของแม่ผม บ้านชั้นเดียวมีสองห้องนอน ห้องแม่กับพี่ขมแล้วก็ห้องของผมเอง แต่ผมไม่ค่อยได้กลับมานอนหรอกนะครับ ตอนนี้หมกหัวหมกตัวอยู่ที่ออฟฟิศซะส่วนใหญ่กินนอนอยู่ที่นั่นเลย พี่พิมซื้อชั้นสองเพิ่มไว้อีก ผมกับพี่เชนยึดกันคนละห้องเสื้อผ้าของใช้ที่หอผมก็ย้ายไปไว้ที่ออฟฟิศนั่นแหละ
“แม่อยากเก็บเงินใส่กระป๋องแบบเดิมมากกว่า เครื่องคิดเงินแบบนี้คิดยาก แล้วเดี๋ยวนี้ไม่ได้ตำส้มเองแม่รู้สึกแปลกๆ ปิงแหละหาใครมาช่วยแบบนี้แม่เหงานะลูก”
“โถ่แม่ครับมีพี่ๆเขามาช่วยแม่แล้วตั้งสองคนความจริงแม่ไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ปล่อยให้พี่ๆเขาทำแล้วแม่ก็นั่งรอเก็บเงิน ลูกค้าเก่าก็ตามมาตั้งเยอะถ้าใครติดใจขอให้แม่ตำแม่ก็ค่อยลงมือแล้วกันนะครับนะ ปิงไม่อยากให้แม่เหนื่อย พักบ้างดูแลต้นไม้ดูแลร้าน แม่ดูพี่ขมสิครับหน้าตามีความสุขมากเลยคุมลูกจ้างเรื่องความสะอาดของอาหาร แม่พักให้สบายเถอะนะครับ”
ผมพูดแล้วหยิบเงินจำนวนหนึ่งมากพอสมควรยื่นให้ แม่มองผมด้วยความตกใจอีกแล้ว
“ปิงลูก! ปิงไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ ทั้งรถทั้งบ้านทั้งร้าน แค่สองสามปีมานี่ลูกแม่ทำงานหนักขนาดไหนกันลูก” ผมสวมกอดเอวแม่ไว้อย่างที่ชอบทำ แม่โอบมือเอาตัวผมกระชับเข้าไว้แนบอก
“ปิงทำทุกอย่างเพื่อแม่ เพื่อครอบครัวของเรา แม่ไว้ใจปิงได้ ปิงเป็นเด็กดี ปิงทำงานกับพี่เชนพี่พิม ปิงโชคดีได้พี่ๆเขาเอ็นดูทำให้ปิงมีคืนวันดีๆแบบนี้กับแม่และพี่ขมได้ ทุกๆอย่างของพวกเราดีขึ้น ความจริงแม่ไม่จำเป็นต้องทำงานเลยก็ได้แต่ปิงกลัวแม่จะเหงาครับ บางทีได้คุยได้เจอกับลูกค้าบ้าง มีคนโน้นคนนี้เข้ามาชวนคุยทักทายกันบ้างแม่ก็จะมีความสุขและสบายใจ ปิงทำงานหนักแค่ไหนปิงไม่เหนื่อย ปิงรักแม่ ปิงรักพี่ขม ปิงมีกำลังใจ”
น้ำตาแม่รื้นขึ้นมา “.....เด็กดี ขอให้ลูกเจริญขึ้นนะลูกนะ ทำอะไรก็ขอให้ก้าวหน้า มีแต่คนรักคนเอ็นดู เด็กดีของแม่” มือเล็กแต่อบอุ่นลูบหัวผมทั้งที่มีรอยน้ำตาจนคลอหน่วย คำอวยพรของแม่ศักดิ์สิทธิ์เสมอ ผมขโมยหอมแก้มคุณนายไปทีมองเห็นพี่ขมยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลเลยเดินไปหาแล้วแอบจุ๊บไปเบาๆเหมือนกัน
คืนนั้นผมแวะเข้าไปที่ห้องหรูคุ้นตา ห้องที่มีคนที่ผมรักเป็นเจ้าของ ห้องที่ผมเคยมาทำอาหาร เก็บกวาดทำความสะอาด เช็ดกระจก ปัดโต๊ะ ล้างแก้ว ดูดฝุ่น ซึ่งแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานมากเพียงใด แต่ผมก็ยังจะแวะมาที่นี่ทุกครั้งที่ว่างเสมอ
ผมแหวกม่านออกนิดหน่อยให้พอได้มองเห็นวิวเจ้าพระยาจากมุมสูง มุมที่ผมคนนี้เคยมายืนมองบ่อยๆ เมื่อก่อนโน้น ถึงแม้จะดึกดื่นแบบนี้แต่วิวที่ผมยืนมองอยู่ ณ จุดนี้สวยงามเสมอ
เหมือนเมื่อสามปีที่แล้วไม่มีผิด
อดคิดไม่ได้ว่าบางที...ถ้าพี่เขามายืนมองอยู่กับผมตอนนี้ได้ เราสองคนจะมีความสุขมากเพียงไหน ผมจะพิงไหล่พี่ จะส่งยิ้มให้ จะคว้าเอามือของพี่มาจับเอาไว้ให้แน่นๆ และจะสวมกอดเข้าที่เอวแล้วซุกหน้าเข้าที่อกแล้วพี่ก็จะด่าผมว่า ‘ขี้เหร่เอ๊ย’
“จะสามปีแล้วนะพี่ พี่เอย์ยังไม่กลับมาอีกเหรอครับ ผมแวะมาทำความสะอาดห้องให้พี่ทุกอาทิตย์เลยนะ ถึงงานผมจะยุ่งแค่ไหน แต่ผมไม่เคยลืมห้องๆนี้เลย สถานที่ๆทำให้ผมได้พบเจอกับเจ้าของหัวใจ พี่ไม่ติดต่อมาเลยแม้ว่าผมจะพยายามสักเท่าไหร่ พี่ไม่เห็นข้อความของผมเหรอครับ หรือตั้งใจจะตัดผมออกไปจากชีวิตพี่แล้ว หรือเพราะว่าพี่ยุ่งมากจนไม่มีเวลาที่แม้แต่จะตอบกลับมาเป็นคำอะไรก็ได้แม้สักคำ สั้นๆ พอให้ผมคนนี้ได้มีรอยยิ้มในหัวใจบ้าง”
เกือบสามปี...สามปีที่ผมเฝ้าขีดปฏิทินให้พี่วันแล้ววันเล่า นาฬิกาที่หมดถ่านผมก็ซื้อถ่านมาเปลี่ยนให้แล้ว ความจริงผมควรจะรู้ตัวตั้งแต่วันที่พี่ไม่ติดต่อกลับมาครบหนึ่งปีแล้วนะ แต่ผมก็ยังดันทุรังจะรอ ผมรอจนครบสองปีนึกว่าพี่จบแล้วจะกลับมาซะอีกแต่ทุกอย่างคือยังเงียบ พี่ยังไม่กลับมา....
....ผมเก่งนะ ผมรอเก่งใช่ไหม?? แม้ว่าผมจะรออย่างไม่มีจุดหมายไม่มีคำตอบอะไรเลย แต่ผมก็ยังจะรอ....
ทุกอย่างตอนนี้สำหรับผมคือศูนย์มากมายจริง ๆ ผมรู้สึกว่าผมไม่มีอะไรของพี่ที่ยึดเหนี่ยวผมไว้ได้เลย ระหว่างเราเชือกที่ผูกกันไว้มันบางเบาลงทุกที ซึ่งผมไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกแบบนั้น วันไหนที่ผมอ่อนแอหรืออ่อนไหวผมจะแวะมาที่ห้องนี้ของเรามองดูเตียงใหญ่หลังนั้นในห้องที่เราสองคนใช้ร่วมกันมา วันสุดท้ายก่อนที่พี่จะไปพี่กอดผมไว้ ผมยังจำคำพูดของพี่ได้ทุกคำ แม้ว่าเวลาจะผ่านไป แม้ว่าความรู้สึกจะเลือนรางลง แต่ถ้อยคำของพี่ในวันนั้นยังคงดังกึกก้องสะท้อนอยู่ในใจของผมเสมอ
“รักมึงนะ”
นั่นคือพี่โกหกผมใช่ไหม? ไม่มีอะไรจริงจังเลยเหรอครับ? พี่ได้ผมแล้วพี่ก็ไปผมไม่ว่า แต่พี่ไม่เคยติดต่อกลับมาหาผมอีกเลยแม้สักครั้งมันคือการฆ่าผมทั้งเป็นเลยไม่ใช่เหรอ
ผมคิด...ผมรอ...จนผมไม่รู้แล้วว่าผมควรจะทำอย่างไรยังไงต่อไป ผมโกรธนะไม่ใช่ไม่โกรธ ความรู้สึกไม่เข้าใจเต็มตื้ออยู่ในอก ถาโถมอยู่ในหัวใจดวงนี้
“พี่เอย์....พี่แม่งโคตรใจร้ายเลยว่ะ”
ผมเปิดเข้าไปที่ห้องนอนใหญ่ มองดูเตียงสีขาวที่เราสองคนเคยใช้ร่วมกันมา ที่นอนถูกเก็บไว้เป็นระเบียบตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว ไม่มีอะไรที่ผมต้องเก็บเพิ่มเติมอีกแล้ว ห้องน้ำที่พื้นหินขัดแห้งสนิท อ่างน้ำสีขาวที่เราสองคนเคยมีความสุขด้วยกัน
ผมไม่รู้...นับจากวันนี้เมื่อไหร่ถึงจะได้แวะมาอีก ตะกอนในใจขุ่นคลั่ก ความรู้สึกน้อยใจเอ่อล้น ท่วมท้น เมื่อผมรับรู้อยู่เสมอว่าพี่เอย์ยังติดต่อกับคนอื่น ๆ อยู่ตลอด มีแต่ผมคนนี้เท่านั้นที่พี่ไม่เคยได้ติดต่อกลับมาเลย....แม้แต่ครั้งเดียว
ทำไม?
เวลาสองปีกับอีกสิบเดือนมันยาวนานมากนะพี่รู้ไหม.....หนึ่งพันกับอีกสามสิบวัน สองหมื่นสี่พันเจ็ดร้อยยี่สิบชั่วโมง หนึ่งล้านสี่แสนแปดหมื่นสามพันสองร้อยนาที จนถึง แปดสิบแปดล้านเก้าแสนเก้าหมื่นสองพันวินาที
ทุกๆลมหายใจของผมคนนี้ ในหัวใจยังคงมีแต่คำว่า ‘พี่เอย์’
แต่ทว่า....
พี่ล่ะครับ....พี่นับวัน นับคืน ทุกเวลา ทุกนาที เหมือนผมคนนี้ไหม เมื่อไหร่เหรอ?? เมื่อไหร่ที่ผมจะได้เจอพี่อีกสักครั้ง...คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวเต็มไปหมด
ผมกลัวนะ...กลัวว่าระหว่างเราจะเปลี่ยนไปแล้ว? กลัวว่าพี่จะลืมทุกอย่างของเราไปแล้ว? กลัวว่า ที่เก่าที่ผมเคยยืนบัดนี้ จะมีใครบางคนมายืนแทนที่ผมแล้วหรือยัง? เวลาสามปีไม่สั้นเลยสำหรับคนที่รอคอยอย่างผม ผมเคยบอกตัวเองนะ อย่าคิดมาก!
แต่มันช่วยไม่ได้จริง ๆ ช่วงเวลาที่ยาวนานเกินไปกับหัวใจที่อ่อนแอลงเรื่อย ๆ
โทรหาผมบ้าง....แม้ว่าพี่จะมีใครคนใหม่แล้ว
ตอบเมลผมบ้าง...แม้ว่าพี่จะต้องเสียเวลาบอกกับเขาคนนั้น ว่าพี่กำลังทำงานยุ่ง
อ่านไลน์ผมบ้าง...ถึงแม้ว่าพี่อาจจะต้องโกหกใครคนนั้นว่าผมเป็นแค่น้อง
ทำอะไรก็ได้ ให้ผมรู้ว่าพี่ยังรักผมอยู่บ้าง...และยังไม่มีใครคนอื่น
....ครั้งเดียว แค่ครั้งเดียวก็ได้....
ผมทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาอย่างหมดแรงเมื่อคิดได้ว่าวันนี้ ทุกอย่างของเราคงจะต้องจบลงแล้วจริง ๆ ผมคงต้องยอมรับความเป็นจริงได้แล้ว
ผมรอคอยมานานมากแล้ว นานมากๆสำหรับคนที่เฝ้านับทุกคืนวันโดยที่ไม่รู้จุดหมายเลยว่าต้องนับไปจนถึงเมื่อไหร่
แค่นยิ้มสมเพชให้กับตัวเอง ไม่น่าเชื่อว่าผมจะหลอกตัวเองมานานเกือบสามปีเต็ม
คำว่ารักของพี่.....กับการรอคอยของคนโง่อย่างผม
ผมยังจะรอพี่อยู่ไหม??
ผมถามตัวเองอีกครั้งขณะที่มือจับลูกบิดประตูไว้แน่น หันกลับมากวาดตามองรอบห้อง นึกถึงคืนวันเก่า ๆ ของเราที่ดูเหมือนจะเลือนรางลงไปมาก
พี่ทำกับผมขนาดนี้...ผมเจ็บปวดเจียนตายขนาดนี้ ผมยังจะรอพี่อยู่อีกหรือไม่??
ใจผมคนนี้....จะทานทนได้อีกนานแค่ไหนกัน
“ไม่ต้องรอกู ถ้ามึงเจอใครที่ดีกว่าอย่าปิดโอกาสตัวเอง”
......ผมยังไม่อยากทำอย่างนั้น........
เพราะว่าห่างเหลือเกิน
เพราะฉันอยู่แสนไกล
บอกตรงๆหัวใจฉันยังหวั่น
ก็ยังห่วงว่ารักจริงอาจจะแพ้ใกล้ชิดกัน
อาจจะทำทุกอย่าง.....เปลี่ยนไป
Tbc.
# ขนมปังกาแฟมาเสิร์ฟดึกๆเลยค่ะ(ปาดเหงื่อกว่าจะลงเสร็จ) ยาวมากอีกแล้วววววเนอะ จะตัดมาให้อ่านก็กลัวจะเสียอารมณ์ ขอโทษนะค๊า
# ตอนนี้ไม่เสียน้ำตาแล้วค่ะ ขอโทษด้วยสำหรับคนที่อ่อนไหวแล้วมาเจอดร่าม่าหนักเมื่อสองตอนที่แล้ว :กอด1:
# ขอบคุณทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันนะ ขอบคุณนักอ่านใจดีทุกท่านมากมายจริง ๆ ค่ะ น่ารักมากจริง ๆ ช่วยเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปด้วยนะคะ
(เอิ่มตอนนี้พี่เอย์ไม่ได้ออก เป็นพี่เชนมาขอบคุณแทนไปก่อนนะ) :mew1:
ขอบคุณทุกๆคำติ คำชม และคำแนะนำ ขอบคุณมากมายจากใจเลยค่ะ :pig4:
-
โอ้วววววววววววว น้องปิง
ทำไงดีง่ะ งึมมมม ยังลืมพี่เอ์ไม่ได้ ไม่อยากลืม แต่พี่เชนก็ไม่ได้รุกจีบอะไรนี่นา
(หรือเปล่า??)
ตอนนี้ฝั่งพี่เอย์เป็นไงมั่งคะ อีกกี่ปีกลับไทย?
ปอลอ หนูปิงกตัญญูมาก นับถือมากๆเลยค่ะ :กอด1:
-
คุณแม่ทำซึ้งเลย
-
เมื่อไหร่พี่เอย์จะกลับมา สามปี นานมาก สงสารหมาปิงนะ
-
เมื่อไหร่หนอที่พี่เอย์จะกลับมา
พี่เอย์รู้มั้ยปิงยังลืมพี่ไม่ได้
แล้วนายเชนนั้นมาแบบรักซึมลึกนะพี่
-
:mew2: สงสารหมาปิง :mew6:
-
มาซาบซึ้งก่อนนอน ตอนแรกไม่กล้าอ่านค่ะ กลัวมาม่าก่อนนอน แต่อดใจไม่ไหว
หมาปิงเป็นเด็กดีมากๆเลยลูก ซาบซึ้งใจอ่า ตอนนี้ปิงปิงน่าสงสารอ่ะ เข้มแข็งไว้นะลูก
ไอ่พี่เอย์ มัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหน ทำไม่ทำตัวแบบนี้ ทำน้องเสียใจนะ เดี๋ยวยุให้พี่เซนจีบซะหรอก :m31:
-
เก๊าปวดใจกับตอนนี้มาก ปิงนายเก่งมากที่ทนได้ T___T
คนเราจะทนกับความเจ็บปวดได้แค่ไหนกันนะ
ระหว่างโดนทำร้ายที่เดียวปางตาย กับทรมาณที่ละน้อยซ้ำๆ ให้แผลไม่มีทางหาย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่เชนคือบทพิสูจน์ความรักระหว่างปิงกับพี่เอย์สินะ...
-
อร๊ากกก!! ปิง! อย่าเพิ่งลูก อย่าเพิ่งตัดใจ รอก่อน รออีกนิด!! ได้โปรดดดดด!!
(แต่...อิพี่เชนก็น่ารักดีเนอะ หุหุ)
-
ปิงนายเป็นลูกที่ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ยัง ทำใจอ่านไม่ได้ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทรมานหัวใจเหลือเกินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน สามปีแล้วนะพี่ สามปี !!! ส่งข่าวคราวมาบ้างเถอะ ให้คนรอมันได้มีกำลังใจบ้าง
อิพี่เชนอะไรก็ซึมลึกเกิน แต่เราก็ยังยืนยันว่าเชียร์พี่เอย์คนใจร้าย ฮรืออออ ปวดหัวใจ เมื่อไหร่ช่วงเวลานี้มันจะผ่านพ้นไปสักที นี่จะกำลังจะแย่กว่าปิงแล้ว
ปิงจ๋าาาา ถึงมันจะดูเห็นแก่ตัว แต่ช่วยรอพี่เอย์ต่อไปเถอะนะ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
การรอคอย......มันเหนื่อย
-
เชนนงเชนไหนก็ไม่อ้าวววววว. พี่เอย์รีบกลับมาสิ :hao5:
อ่านไป หน่วงไป ฮือออ :o12: อย่าพึ่งตัดใจนะปิง พี่เอย์ก็กำลังอดทนนอยู่เหมือน
คนอ่านคนนี้กำลังจะขาดใจจจจจจจจ :sad4: ให้ตายสิโรบิ้น :serius2:
-
พี่เอย์ หนูคิดว่าพี่มีคู่แข่งแล้วล่ะ :laugh:
ขอบอกว่าลึกๆแล้วแอบเชียร์พี่เชนเหมือนกัน :-[
ปล.ตอนนี้ยาววววววววมากค่ะอ่านแล้วไม่ทำให้ค้าง ขอบคุณหลายๆเด้อ :3123:
-
อ่านแล้วยังเศร้าๆนะ
ขอให้ไม่เจอกันอีกซักสองสามปี จนบริษัทนี้เป็น Big4 ด้าน IT ในประเทศไทย
แล้วจัดการอิบริษัทของคุณแม่เลย เทคโอเวอร์มันซ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
ให้มันรู้ว่าหนูปิงเจ๋งพอ
-
รักกับความยาวมากค่ะ อ่านกันสะใจ รักคนเขียนอ่ะ แต่ก็จบด้วยคำเดิม... มาต่อเร็วๆ นะคะ 555
ก็เค้าอยากอ่านอีก
งือ ใครว่าไม่เศร้า เศร้าซึมลึก เจ็บอกแบบไม่ต้องโวยวายเลยค่ะ ตอนปิงติดต่อไม่ได้แล้วฝากข้อความไว้ตลอดเนี่ย
แต่ละอันก็เศร้ามาก ยิ่วอันที่บอกรอเก่ง ฮืออออ น้ำตาซึม พี่เอย์ติดต่อน้องไม่ได้เพราะไรเรารู้ดี แต่น้องไม่รู้นี่นา เจ็บอกๆ
น้องปิงเก่งมากค่ะ คนดีมีความสามารถย่อมได้รับสิ่งดีๆ เจอคนดีๆ ด้วย ก็เพราะปิงเป็นคนดีอีกแหละ 3 ปีผ่านไปสร้างอะไรได้เยอะมาก
พี่พิมพี่เชนแกก็น่ารักนิสัยดีเนอะ อยากเชียร์พี่เชนยิบๆๆ เลย แต่เกรงใจพระเอกอีกค่ะ ป่านนี้หนวดกระดิกไปถึงไหนๆ
แกคงมีแอบมาดูน้องบ้างล่ะน่า เดี๋ยวนี้ไรก็พี่เชนๆๆๆๆ แทนที่จะเป็นพี่เอย์ (ก็ไม่อยู่ให้เรียกนี่หว่า)
ตอนดึงบุหรี่ออกจากปากแล้วมองตานี่อารมณ์มันได้ ใจถึงใจ คนนี้ห่วงเราจริง แกก็ยอมเลิกสูบ
แกจะชอบน้องไหม เราว่ามา 80% แล้วเว้ย หล่อด้วยไรด้วยเว้ย เก่งด้วย ใกล้ชิดด้วย เอาหล่ะๆ พี่เอย์
น้องไม่ใช่หมาวัดแล้ว คุณหญิงแม่จะยอมรับได้ยังเนี่ย เรื่องซื้อบ้านให้แม่นี่คนอ่านปลื้มสุดๆ รักน้องปิงค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้อ่านแล้วสงสารหนูปิงสุดใจ
ทนรอมาได้ตั้งสามปี ทั้งที่เค้าบล็อคเราทุกอย่างออกจากชีวิตเค้า
ดูแววว่า พี่เชน ท่าจะไม่รอดหนูปิงนะ แต่ต้องรอเวลาหล่ะมั้ง????
เพราะพี่เชนแท้ๆ หนูปิงเปลี่ยนไปเลย ไรเตอร์คะถ้าเราจะบอกว่าเราเชียร์พี่เชน เราจะผิดมั้ย???
ส่วนคุณพี่เอย์ไม่อยากจะเอ่ย ปล่อยเค้าไปเถอะ ทำหนูปิงชั้นเจ็บแสบเหลือเกิน!!!!
-
สงสารหมาปิงนะ...แต่สงสารพี่เอย์มากกว่า
คิดว่าคงเป็นปิงฝ่ายเดียวที่ไม่รู้ความเคลื่อนไหวของพี่เอย์แต่พี่เอย์คงรู้หมดแหละว่าปิงทำอะไร
คนที่ต้องบอกลาทั้งๆที่รักอยู่เต็มหัวใจนี่มันโคตรจะเจ็บอ่ะ...
ถ้าปิงจะไปคบกับพี่เชนจริงก็อยากให้ปิงมองที่พี่เชนเป็นพี่เชน...
ไม่อยากให้มองเป็นแบบภาพซ้อนพี่เอย์เพราะคือแบบมาฟีลเดียวกันเลยอ่ะ...
ถ้าจากนี้จะจบกันไปจริงๆมันก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาแล้วเนาะ...
แต่อยากให้ปิงรออีกหน่อย...ไหนๆก็รอเก่งแล้วช่วยรอพี่เอย์อีกหน่อย...พี่เอย์ก็คงรอเวลากลับมาหาปิงเหมือนกัน
-
:sad4:ใครบอกว่าตอนนี้ไม่เสียน้ำตา แค่ต้นตอนก็เริ่มไหลแล้ว ให้กับความคิดถึงของหมาปิงที่มีต่อพี่เอย์
:sad4:กลางตอนเสียน้ำตาแบบปลาบปลื้มที่หมาปิงสามารถสร้างเนื้อสร้างตัว ด้วยความสามารถด้วยตัวเอง
จนทำให้แม่และพี่ขมอยู่อย่างสบาย
:sad4:ท้ายตอนเสียน้ำตาให้กับความรักของหมาปิงที่มีต่อพี่เอย์ กับการรอคอยอย่างเดียวดาย ถ้าใครเจอแบบนี้ก็คง
ท้อไปแล้ว
สุดท้าย ชอบตอนนี้มาก ยาวได้ใจ ได้อารมณ์ แบบต่อเนื่อง ขออีก
-
หมาปิงจ๋า อย่าเพิ่งท้อน้าา :sad4: ตอนนี้ทั้งภูมิใจในตัวปิง แต่ก็หน่วงมว้ากก :katai1: เมื่อไหร่ขุ่นพี่เอย์จะกลับมาค้าาา ช้าๆเดี๋ยวปิงโดนอิพี่เชนคาบไปแดรกนะ :ling3:
ปล.เมื่อไหร่จะหวานกันซ้ากกที เสพมาม่าจนตัวบวมหมดระ(เหรอออ?)
-
หนูปิงเก่งมาก ทุกอย่างต้องดีขึ้น
-
อิพี่เอย์ :z6: :z6: :z6: ทำปิงเสียใจแบบนี้เดี๋ยวก็เชียร์ให้ปิงมีใหม่ซะหรอก :katai4: จะสามปีแล้วนี่มันนานมากๆเลยนะ :katai1:
-
รอแบบไม่รู้อะไร ใครจะไปกล้าหวัง แต่ปิงก็ยังรอ
พี่เอย์เอ้ย ช้ากว่านี้ ม.ค.ป.ด. แล้วจะมานั่งเสียใจไม่ได้นะ
-
หมาปิง เด็กดีคนเก่ง ขยันทำงานเก็บเงินช่วยแม่ช่วยพี่ขมจนเปิดร้านใหม่ได้แล้ว น่านับถือเด็กกตัญญูจริงๆ
แต่ทุกๆวันก็ยังรักพี่เอย์เหมือนเดิม สงสารปิงจัง คนรอมันก็ท้อเป็นนี่นา อดทนอีกนิดนะปิง :กอด1:
ว่าแต่พี่เอย์แอบกลับมาแล้วมาแอบดูน้องหรอ ถ้าเป็นงั้นอย่าเพิ่งคิดไปไกลเรื่องพี่เชนล่ะ(ซึ่งไม่มีทางไม่คิด หึงขั้นสุดแน่ๆ) หมาปิงมันรอแต่พี่เอย์คนเดียวนะ
กลับมาได้แล้วววว เดี๋ยวพี่เชนชอบน้องจริงจังล่ะงานเข้านะ แอบมีหลายช็อตให้ลุ้นว่าจะมาชอบน้องปิงไหม น้องทำพี่เชนเลิกบุหรี่ได้นะ สะเทือนอยู่ไม่เบา คุณชายกลับมาไวไวเลย!
ถึงตอนนี้จะไม่เสียน้ำตาแต่ก็เศร้านะคะ ก็ปิงอะ เขียนหาพี่เอย์แต่ละทีแล้วมันก็นะ... :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอตอนต่อไปนะ :mew1:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :กอด1:
มันยาวได้ใจมากกกกกกกกกก
เป็นกำลังใจให้หมาปิงต่อไปค่ะ :L2:
ตอนนี้สร้างเนื้อสร้างตัวเอาไปสู้รบกะคุณหญิงแม่พี่เอย์ได้แล้ว o13
ฮิ้วววว
รอพี่เอย์กลับมาไฝว์ด้วยกัน :n1:
-
ยังรอคอยแบบนี้มีความหวัง
-
ตอนนี้ไม่เสียน้ำตาซักหยดค่ะ แต่หน่วงทุกประโยคของน้องปิง :z10: และหวั่นใจกลัวน้องจะเผลอเอาใจเหงาๆ ไปฝากไว้กับพี่เชนอ่ะ
อย่าน้าาาาาาาาาาาาาาน้องปิง :hao5: รอพี่เอย์ก่อนน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา ได้โปรดดดดดดดดดดดดดด :z3:
-
:ling2: เหตุผลชองเอย์คืออะไร ใจดำไปไหน คนที่รอคอย มันทรมานนะ เบื่อมาม่า เบื่อ เมื่อไรจะผ่านพ้นไป เซ็ง
-
พี่เชนอย่าจีบหมาปิงนะคะ หมาปิงมีเจ้าของแล้วเน้อ
หมาปิงงงงงง เจ้รู้ว่าหนูทรมานมาก แต่หนูรออีกสองเดือนนะลูกนะ เดี๋ยวพี่เอย์เขาก็กลับมาแล้วเด้อ
แต่พี่เอย์นี่น่าตีจริงๆ แอบติดต่อก็ได้ หม่อมแม่ไม่รู้หรอก
-
อ่านแล้วรุ้สึกเจ้บแนปิง การรอคอยแบบไม่รุ้จุดหมายมันเจ้บปวดนะ เป้นกำลังใจให้ปิง :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือ... "ปิง"
ปิงปิงรออีพี่เอย์อีกสักนิดนะครับคนดี ใกล้ครบกำหนดสามปีที่อีคุณหญิงมาร เอ่อ.. คุณหญิงแม่บังคับพี่เอย์แล้ว
ฟ้าหลังฝนกำลังจะมา อย่าพึ่งเคลิ้มไปกับพี่เชนนะ (ตาคนนี้ยิ่งน่าเคลมอยู่มิใช่น้อย :give2: )
-
ทรมานหัวใจเหลือเกิน :ling3:
อิพี่เอย์ตอนหน้ายังไม่กลับมาจะยุให้น้องปิงหาคนใหม่มาแทนแล้วนะ
-
เจ็บปวดแทนหมาปิงเข้าใจความรู้สึกเลย
อยากให้ตอนหน้าพี่เอย์กลับมาแล้วได้เจอหมาปิงอีกจัง
แอบน้ำตาคลอเบาๆกับตอนนี้มโนว่าตัวเองเป็นหมาปิง
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะค่ะอยากอ่านมากใจจะขาด
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารหมาปิงมากกกกกก เมื่อไหร่พี่เอย์จะกลับมาา คนรอคอยมัน้หนื่อยใจนะ ระวังพี่เชนจะคาบไปแดร้กกก :katai1:
-
คนเขียนเก่งมากอะ บรรยายตอนเดียวให้รู้สึกได้ว่าผ่านไปนานจริงๆ
อ่านแล้วรู้ว่าถ้าตัวเองเป็นปิงคงเลิกรักไปแล้วอะ มันนานไม่เท่าไร แต่มันดูไร้จุดหมายปลายทางมาก เหมือนรอไปเรื่อยๆๆๆสิ้นสุดเมื่อไรไม่รู้
บอกเลยถ้าคุณแม่จะใช้วิธีนี้เพื่อพิสูจน์ใจทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเอย์ เอย์คงไม่เหลือคนรักเอย์สักคนในชีวิตแล้วหละ
นานขนาดนี้ ห้ามติดต่อส่งข่าวแถมไม่บอกเหตุผลอีก จากรักจริงแค่ไหนก็คงเลิกรักได้เข้าสักวัน
-
พี่เอย์รีบกลับมาเถอะค่ะ ไม่มีใครดีเท่าหมาปิงแล้ว
ถูกแย่งไปไม่รู้ด้วยนะ :hao5:
-
อ๊ากกกกกกกกก หวามอมขมเศร้าจริงๆ
เทคะเเนนให้พี่เชน ถึงจะเหมือนเป็นพี่ชายก็เถอะ
เมื่อไหร่อิเอย์กลับมารบกวนพี่เชนสั่งสอนมันด้วยนะคะที่ทำให้หนูปิงเจ็บปวดขนาดนี้
นังคุณเเม่มัวเเต่ต่อต้านห่วงสังคม ไม่รู้ว่าหนูปิงเเท้เเล้วเป็นเพชรเม็ดงาม
-
ปิงเก่งมากอ่ะ เป็นเด็กดีจริงๆ ซึ้งงงง :hao5:
พี่เอย์ใจร้ายจริงๆ ปิงอดทนหน่อยนะ อย่าเพิ่งหนีไปหาพี่เชนนะ
-
เห็นชื่อตอนมาแต่ละทีนี้แอบกลัวน่ะบอกไว้เลย ยิ่งอ่านก็ยิ่งเจ็บปวดใจมากเลยแม้จะชื่นชมกับความสำเร็จและความกตัญญูรู้คุณของปิงแต่ความเศร้าหมองมันก็ยังอยู่เต็มพิกัด ปิงจ้ารอมาได้สองปีกับอีกสิบเดือนแล้ว แค่อีกสองเดือนนะสองเดือนจะครบสามปี ปิงอดทนรออีดนิดเถอะ แค่นี้คนอ่านก็ลุ่นจนเยี่ยวเหนียวแล้วเนี่ย *จบไปอีตอนแล้วทั้งๆที่พึ่งผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง คนอ่านก็อยากเร่งวันเร่งคืนให้ตอนใหม่มาเร็วๆจังเลย มันยาวอยู่น่ะแต่ก็ยังอยากให้มีอีกอะ
-
3ปีแล้ว กลับมาได้แล้วมั้งเอย์
เดี๋ยวน้องไม่รอแล้วจะไปกันใหญ่นะ
คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รีบมาต่อนะไรต์ รอจ้ารอ
อยากอ่านต่อแล้วอ๊ะ ค้างฟู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อีก3เดือน....ครบ4ปี...ทนเว่อร์
-
อิพี่เอ๊ย์!!!! รีบๆกลับมาดิ่
ปิงจะมีใหม่แล้วเน้
พี่เชนคือดีค่ะ :ling1:
-
ปิงจะไม่รอพี่เอย์แล้วใช่มั้ย
ความไกล้ชิดที่น่ากลัว
คือพี่เชนใช่มั้ย
ฮือออออออ
-
ปิงไม่ได้เจ็บคนเดียวหรอกลูก พี่เอย ก็เจ็บไม่ต่างกันหรอก
อดทนไว้ปิง อดทนไว้
อีกนิดเดียวพี่เอย์ก็จะกลับมาแล้ว
ความน่ารักของพี่เชน
ยังไม่สามารถทำให้หนูเปลี่ยนใจจากเอย์ตั้นได้555
โบกป้ายไฟเอย์ตั้นเหมือนเดิมมมม~~
-
เป็นกำลังใจให้ทั้ง ปิง และพี่ เอย์.....เดียวจะได้เจอกันแล้ว...คิดทีแรกนึกว่าพี่เซนเป็นคนเดียวกันกับพี่เอย์ตั้น.....แต่กับไม่ใช้....บางทีก็อยากให้ปิงคบกับพี่เชนนะ สงสาร ปิง และก็นะ สงสารพี่เอย์อีก....โอ้ยเซงๆๆๆๆๆ
-
ปิงๆโครตเก่งมากๆ
-
โอยยยยยยยยย เศร้าาาาา สงสารปิง เข้าใจปิงเลย :hao5:
เราก็รอคนคนนึงอยู่ บ่นใส่มันแทบทุกวันเมื่อไหร่จะกลับ :angry2:
นอยด์ตลอดนี่ปิง สามปีอ่ะ :sad4: เค๊าไม่ตอบเลยโหยยยยยย ทรมานจับใจเลย :m15:
ทนได้ไงเนี่ย จิตใจมั่นคงเข้มแข็งมากกกกกก :ling2: :ling2:
-
ถึงไม่เสียน้ำตาแต่มันก็ยังหน่วงอยู่นะ
แค่สองเดือนปิง อดทนไว้ลูก อดทนไว้
รู้ว่าปิงกำลังอ่อนแอ และผิดหวัง แต่....
ขอให้เชื่อได้ไหม เชื่อในคำว่ารักของพี่เอย์
เพราะงั้นขอให้รอพี่เอย์ก่อนได้ไหม?
และเราเองก็ได้แต่หวังว่าพี่เชนคงไม่ได้รักปิง
แบบชู้สาวหรอก
สุดท้าย..ขอให้พี่เอย์มันกลับมาทันทีเถอะ
มาบอกกับปิงว่าที่ทำไป ที่จากไปโดยไม่บอกอะไรเลย
ก็เพราะว่ารัก ถึงไม่อยากให้รอ.... :mew6:
-
ทำไมเราเสียน้ำตากับตอนนี้อยู่ TvT
การรอคอยอย่างไม่มีจุดหมายนี่ทรมานจะตาย ปิงเก่งมากๆแล้ว
-
เจ็บปวด สงสารหนูปิง พี่เอย์เมื่อไรจะกลับมาสักที :katai1:
ไม่รีบกลับเดี๋ยวเชียร์พี่เชนให้หนูปิงซะเลย
-
...3ปีแล้วว พี่เอย์ไปหนายย?? ... น้ำตาท่วมจอ :mew5: ส่งสารหนูปิงปิงจัง!! พี่เอย์รีบกลับมาน้า :o12:
-
ขอบคุณมากค่ะ ที่ไม่ตัดตอนออก
อยากแล้วหน่วงบ้างแต่ดีใจกับปิงที่มีสติ มีครอบครัวมีเพื่อนที่ดี
และตอนนี้ก็มีเพื่อนร่วมงานที่ดี
ตัวปิงมีการพัฒนาขึ้นถึงจะมีความหน่วง ความคิดถึงและอ้างว้าง
แต่ปิงก็รับมันได้ดีที่เดียว
เหลือก็แต่พี่เอย์ ที่ปฏิบัติตัวดีเหลือเกิน
หายหัวหายตัวไปแบบไม่ติดต่อเลยสามปี หรือว่าแอบมาตามที่แม่ปิงเห็นเค้าก็ไม่รู้
รู้แต่ว่าโกรธนิดๆ ที่ทำให้ปิงต้องคอยแบบนี้
กลับมากอดปิงเร็วๆนะพี่เอย์
สงสารเด็กเหงา เกือบสามปีคนที่รอโดยไม่รู้อะไรมันเหนื่อยนะ
ดูสิปิงจะถอดใจแล้ว
เชื่อว่าความเป็ฯปิงจะเอาชนะทุกอย่าง ทุกคำสบประมาทและการดูถูกได้
เรามีดีนะปิง รักนายอ่ะ
-
ตอนนี้ยาวสะใจมากเลยอ่ะฮ้าาาา :z2:
-
จะ 3 ปีแล้วนะ พี่เอย์ กลับมาได้แล้ว
น้องปิง ทนอีกนิดนึงนะ เดี๋ยว พี่เอย์ ก็กลับมาแล้ว ^^
-
ปิงยืนได้ด้วยความสามารถตัวเองแล้วนะ
ทั้งที่ดิน บ้าน ร้าน รถ ทีนี้แม่พี่เอย์จะหาข้ออัางอะไรมากดดันอีก
จะ 3 ปีแล้ว สงสารทั้งสองคนเลย เชื่อว่าพี่เอย์ก้อทรมานไม่ต่างกัน
-
สองตอนที่ผ่านมาไม่ได้อ่านเลยกลัวทำใจไม่ได้ตอนนี้กว่าจะทำใจอ่านได้ก็แอบไปอ่านเม้นอยู่หลายอัน สงสารปิงจังไม่อยากจะตัดพ้อพี่เอย์นะแต่สามปีมันก็นานมากจริงๆนั่นแหละ จะต้องพิสูจน์ใจกันขนาดไหนถึงจะพอใจล่ะ
-
น้องปิงเจ้าของแชมป์รอเก่งแห่งปี
-
พี่เชนเป็นคนที่ปิงชนที่ร้านหนังสือจริงๆด้วยสินะครับ (รวมกับที่มีพี่พิมพ์อยู่ด้วยนี่ชัดเลย)
ตอนนั้นปิงพูดกับพี่เชนแค่ 2-3 ประโยค พี่เอย์ยังหึงควันออกหู รีบดึงปิงออกมาเลย
แล้วนี่อะไรเนี่ย เค้าอยู่ใกล้ชิดกัน รู้ใจกันตั้ง "สามปี" เชียวนะครับ เป็นทั้งหุ้นส่วนบริษัท เป็นทั้งพี่ชายที่รักและนับถือ
และยังเป็นอาจารย์สอนเรื่องงานและการเขียนโปรแกรมต่างๆอีก แล้วพี่เอย์รักกับหมาปิงมันยังไม่ถึงปีด้วยซ้ำ
แถมยังต้องห่างกันไกลโดยไม่มีการติดต่อกันอีก พี่เอย์จะเอาอะไรไปสู่เค้าเนี่ยโหๆๆๆๆๆ (โหยหวน)
ระยะทางห่างแสนไกลไม่ได้ทำให้อะไรๆมันแย่เท่ากับการห่างใจนะครับพี่เอย์ กลับมาทวงหมาปิงคืนได้แล้วพี่ รีบกลับมาให้ด่วนๆๆๆๆๆเลย
โถ่....พี่เชน นึกว่าพี่จะมาเป็นตัวช่วยปิงเด็ดดอกฟ้าอย่างเดียวซะอีก
ขอบคุณที่พี่ให้โอกาสและพาปิงไปสูงที่สุดเท่าที่จะสูงได้แล้ว ถึงจะไม่สูงทัดเทียมพี่เอย์ แต่ก็พอสูสีไม่อายใครล่ะนะ
แต่พี่ไม่น่าเลย ดูก็รู้เลยพี่ชอบปิงแน่แล้ว ส่วนปิงก็ท่าทางจะอ่อนไหวซะด้วย
ไม่นะครับ ไม่ได้ๆ เด็ดขาด หมาปิงของพี่เอย์ตั้นเค้านะครับ
ส่วนหมาปิงของพี่เอย์ ก็อย่าเพิ่งถอดใจเลยนะ
รอมาได้ตั้งนาน รออีกนิดนะ ได้โปรด Please.................................
มันยังหน่วงมากอยู่นะครับ ไม่ถึงกับน้ำตาคลอแต่จุกในอกมากครับ บอกเลย
ตอนหน้าพาพี่เอย์กลับมาเถอะนะครับ ถ้าพี่เอย์มาช้าอีกตอนนี่ หมาปิงเสร็จพี่เชนแน่นอนเลย
ปล. รู้สึกปลื้มมมมม....ในตัว ปิง มากครับ เป็นเด็กดีจริงๆ กตัญญูมากด้วย
ด้วยอายุแค่นี้ ตัวก็เท่านี้ แต่ความสามารถและความดีล้นเหลือจริงๆ
สร้างเนื้อสร้างตัวได้ ส่งเสียตัวเองเรียนจนจบ ซื้อรถ ซื้อที่ดิน ทำร้านใหม่ให้แม่ได้นี่
ไม่ธรรมดาจริงๆครับ คุณแม่พี่เอย์ควรมารับรู้ไว้นะครับ ว่าน้องปิงดีแสนดีและเก่งแค่ไหน จะได้ยอมรับหมาปิงมันซักที
-
หรือพี่เชนกับพี่พิมจะเป็นคนที่พี่เอย์ส่งมาดูแล
หรือพี่พิมจะเป็นคนที่คุณแม่อยากให้พี่เอย์แต่งงานด้วย
เริ่มคิดในแง่ร้าย
อย่าทำกับปิงแบบนี้น้า
พี่เย์รีบกลับมาได้ละไปนานละเดี๋ยวพี่เชนก็เสียบหรอก :sad4:
-
:hao5: กลับมาได้แล้วคะพี่เอย์ ต้องมาคุยกับคุณแม่อีกรอบแล้วคะ น้องปิงรอเก่งนะคะ หาเงินก็เก่งเป็นเด็กดี
คนอ่านก็รอเก่งคะ
-
สงสารปิง การรอแบบไม่รู้ข่าว
2ปีกลับอีก10 เดือน เหลืออีก2เดือนจะครบ3ปีแล้ว
ไม่รู้ว่าปิงจะเปิดโอกาสให้คนอื่นไหม ถ้าพี่เอย์กลับมา
จะสายเกินไปหรือป่าว
พี่เอย์เป็นไงบ้าง แต่พอจะเข้าใจที่พี่เอย์ไม่ติดต่อปิง
-
สงสารหมาปิงจังเลยแม่พี่เอย์ใจร้ายมากๆเลยกลับมาหาหมาปิงเร็วๆนะครับพี่เอย์ :เฮ้อ
-
ขอบคุณ :)
-
พี่แอย์อยู่ยังไง
เป้นยังไงบ้าง
ปิงคิดถึงพี่มากนะ รู้บ้างไหม ฮึ
-
พี่เอย์ใจแข็งมากเลย ไม่คิดถึงปิงเลยหรือไงอะ
-
คุมค่ากับการติดตาม ปิงเป็นนายเอกในดวงใจหามานานแล้วนายเอกแบบนี้ ตอนนี้คุณคนแต่งแต่งได้ดีมากเลย ปลื้มปิงสุดๆใครได้ไปครองรับรองมีแต่จะเจริญก้าวหน้าแน่ๆ คนอะไรดีๆแถมยังซื่อสัยต์อีก คนแต่งต้องรีบมาต่ผแล้วแหละครับ จะขาดใจแล้ว รอปิงต่อไป แอบสงสารพี่เชน กระชิกๆ
-
มายาวจุใจเลยตอนนี้ ดีใจกับปิงที่เพียงสามปีก็ได้เติบโตก้าวหน้าไปมากมาย
เสียใจกับเอย์ที่อยู่อย่างเดียวดายมาถึงสามปี
เอาใจช่วยทั้งคู่ให้ผ่านทุกอย่างไปให้ได้
ไม่อยากเอาเชนมาเป็นประเด็นให้ความรักเอย์-ปิงเลย
รออ่านตอนต่อไปฮะ ใกล้เวลาที่เอย์จะกลับมาแล้ว ปิงใจเย็นๆน้า
พี่เอย์กำลังทำเพื่อหมาปิงอยู่ เฮ้อ.....
-
อดทนรอมา2ตอนละ ฮึบไว้ก่อนอดทนอีก1ตอน ขอตอนหน้าตอนเดียวเลย
ป.ล.รอเก่งจริง :hao5:
-
เชื่อได้ว่าพี่เอย์ไม่ได้ไปไหนไกลจากหมาปิงหรอก พี่แกคงเฝ่้าดูอยู่ห่างๆ แต่ไม่ให้หมาปิงรู้ตัว และอิพี่เชนนี่ก็คุ้นๆ เหมือนเป็นเพื่อนอิพี่เอย์รึเปล่าว่ะ มาต่อๆ เลยนะคนเขียนจร้๋าาาาาาาาา จัดมาแบบชุดใหญ่เลยเถอะคนอ่านจะลงแดงตายแล้ว :hao5:
-
กลับมาได้อ่านรวดเดียวสามตอนรวด หลากหลายอารมณ์มากค่ะ เริ่มจากแบบนี้ :o12: แบบนี้ :sad4: :sad4: แล้วก็แบบนี้ :mew6: อันสุดท้ายนี่ซึ้งอะ หมาปิงเป็นเด็กดีอย่างเสมอต้นเสมอปลายมาก คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ อยู่ที่ไหนเทวดาก็คุ้มครองส่งเสริมให้ได้ดี
ฉากพี่เอย์ทะเลาะกับแม่มันสะเทือนใจมากเลยอะ โอ๊ย คิดแล้วขอร้องไห้อีกแป๊บ แต่ ณ จุดนี้ คุณแม่ขา คุณแม่น่าสงสารมากถ้าจะพลาดสะใภ้ดี ๆ แบบปิงไปเพราะอคติบดบัง ปิงอาจไม่ได้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด แต่ปิงมีดีอยู่ในตัว ปิงเป็นเพชรแท้เลยอะ คนที่สร้างเนื้อสร้างตัวจากความสุจริตและคงความดีขนาดนี้ได้อะ มันมีคุณค่าแบบประเมินไม่ได้เลยนะ จนสงสารพี่เอย์ถ้าทำปิงหลุดมือไป คนเขียนปรานีพี่เอย์หน่อยนะ
พี่เอย์ พี่เอย์หายไปเลย ป่านนี้เป็นไงบ้าง ลืมหมาปิงหรือยัง คงยังไม่ไปมีกิ๊กที่ไหนก่อนนะ พี่เอย์ไม่มีหมาปิงกวนใจก็อย่าเพิ่งตรอมใจนะ เก็บแรงไว้เถียงคุณแม่ตอนเรียนจบกลับมาก่อน เพราะไม่คิดว่าคุณแม่จะยอมง่าย ๆ หรอก ถึงปิงจะดีแต่คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิดอะ ก็ไม่รู้สินะ //ยักไหล่
พี่เชนเท่มว๊ากกกกกก แอร๊ยยยย ฉากปิงเอาบุหรี่ออกแล้วมองหน้ากันนิ่ง ๆ อะ กรี๊ดดดด ดิฉันกรี๊ดไปแปดบ้านค่าาาา :-[ เป็นฉากวัดใจมาก ๆ แล้วแบบ แอร๊ยยยยยย :-[ โบรมานซ์ได้อีกคู่นี้ แต่ไม่คิดว่าจะเกิดความโรแมนติกหรอกนะกับสองคนนี้ คือมันเป็นบรรยากาศของเพื่อน ของพี่ชายน้องชายที่จริงใจต่อกันมาก ๆ อะ ดีใจที่มีคนรักและหวังดีกับปิงเพิ่มอีกตั้งสองคน
ปิงสู้ ๆ นะ คนอ่านคอยให้กำลังใจอยู่ กอดปิงหนึ่งที :กอด1:
-
ปิงเป็นเด็กดีจริงๆ กตัญญูต่อแม่มากเลย ดีที่จะได้พบเชนนะทำให้ชีวิตดีขึ้น
สงสารที่ยังรอเอย์แต่ไม่มีข่าวคราวให้รับรู้เลย
-
ปิงน่ารักจัง
-
พี่เอย์ รีบกลับมาดิ!!!!!!!!!!!!!! :a5: :a5: :a5: :a5:
ปิงจะตัดใจแล้วน่ะเว้ยพี่เอย์ ฮืออออ :o12: :o12: :sad4: :sad4:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกบอกไม่ถูกเลยค่ะ
ปิงก็น่าสงสาร แต่จะโทษพี่เอย์ก็ไม่ได้
พี่เอย์ทำไปก็เพื่อปิงทั้งนั้นเลยนะ ไม่งั้นครอบครัวปิงเดือดร้อนแน่
ทีนี้ คนที่เสียใจก็คือคนไม่รู้เนี่ยแหละ
โอ้ยย อยากให้เจอกันเร็วๆจัง
ขอให้ปิงเข้าใจพี่เอย์ แล้วกลับมามุ้งมิ้งกันเหมือนเดิมนะ
สำหรับพี่เชน เรารู้สึกเอ็นดูมากค่ะ :laugh:
หาคู่ให้หน่อยก็ดีนะคะ อิอิ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
:L2:
-
รักน้องปิงหมดใจ ขอบอก
-
สงสารปิงจัง ทำไมพี่เอย์ไม่มาซักทีนะ ขอแค่มาหาปิงบ้างเท่านั้น
-
เราว่าตอนนี้เจ็บกว่าตอนที่แล้วอีก การรอคอยมันทรมาน
-
:m15: ไหนว่าจะไม่ทำให้รัองไห้แล้วงัยทำไม่อ่านแล้วมันยังอยากรัองไห้แต่มันร้องไม่ออกเหมือนกับว่าน้ำตามันตกใน
:monkeysad: ใจร้ายเกินไปที่บอกว่าจะค่อยดีขึ้นไม่เศร้ามาก ส่งสารปิง ส่งสารพี่เฮย์ สงสารพี่เชนด้วย
ตอนนี้หมาะกับเพลงนี้มาก http://www.youtube.com/watch?v=pYk8cQ5ngJc (http://www.youtube.com/watch?v=pYk8cQ5ngJc)
-
พี่เอย์รีบมาเลยให้ว่อง
สามปีน้องทรมานมากๆ
กลับมาต้องรีบมาอธิบายทุกอย่างนะรู้ไหม
-
ว๊ายยยย มาเต็มมากค่ะ
ต้องบอกว่าแอบกรี๊ดคู่ปิง-เชนเบาๆ ให้ทายว่าเชนที่เป็นเพื่อนเสี่ยเอย์รึเปล่าน้ออออ
อ่านช่วงสุดท้ายแล้วสะเทือนใจ ไม่ผิดที่ปิงจะเหนื่อยและท้อ ในเมื่อไม่รู้ว่ารอแล้วจะได้อะไร?
เชื่อว่าเสี่ยเอย์ต้องกลับมา แต่ขอให้รีบหน่อยนะจ๊ะ คนรอก็เจ็บบ้างอะไรบ้างเหมือนกันนะ :mew4:
-
ไม่มีคำบรรยายใดๆให้ลึกซ้ึง รู้แต่ว่าน้องปิงอย่าลืมพี่เอย์น้า :monkeysad: รอมาตััง2ปี10เดือน รออีกนิ้ดดดดดดดน้า
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วร้องไห้มากที่สุด ในทุกตอนที่ผ่านมาเลยค่ะ
//ตาบวมตาปูดหมดละ
ตอนแรกทำใจจะรออ่านตอนหมดดราม่าทีเดียวแต่ทนไม่ไหวอ่านก่อนก็เป็นเงี้ย ถถถถถ
สงสารปิงๆ นายแข็งแกร่งมากขอนับถือเลย รอสามปีไม่ใช่เวลาน้อยๆ แถมมีพี่เชน ที่มีบางอย่างซ้อนทับกับพี่เอย์อีก
โอยยยย คนอ่านปวดใจ (ไม่รู้จะเชียรใคร อ้าว ไม่ใช่ ยังไงก็รักพี่เอย์นะ รีบๆกลับมาล่ะ)
เป็นกำลังใจให้น้องปิงอย่าเพิ่งท้อนะ รออีกนิดนะลูก
(แต่คนอ่านนี่ไม่อยากรอละ อยากอ่านต่อละ555555)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แม่ของเอย์ใจร้ายมากกกกก เชื่อว่าต่อให้ครบสามปีก็ไม่ยอมให้เอย์กับปิงคบกันแน่ๆ ที่ยื่นเงื่อนไขสามปีกับห้ามติดต่อกันก็เพราะต้องการให้เลิกกันชัดๆ
ไอ้ที่บอกว่าให้พิสูจน์ความรักให้เห็นก็โกหกทั้งเพ ไม่มีทางที่คนแบบนั้นจะยอมรับปิงง่ายๆ
ทั้งนั้นถึงจะดูเลว แต่อยากเห็นแม่เอย์ตันทุกข์ ทรมานใจไม่แตกต่างจากปิงบ้างจริงๆ :katai4:
-
สงสารหมาปิงนะ รอคอยอย่างไร้จุดหมาย ถ้ารู้เหตุผลของการรอคอย คงจะมีกำลังใจมากกว่านี้ แต่นี่ไม่! โฮๆๆๆๆ T_T
พี่เอย์เรียนต่อแค่2ปีไม่ใช่หรอ ทำไมยังไม่กลับ ไม่คิดถึงหมาปิงมันรึไง T_T
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
อยากอ่านต่อแล้วอ้ะ :sad4:
อยากรู้ความเป็นไปของพี่เอย์ ถ้ายังเหมือนเดิมก็ดีไป
แต่ถ้าไม่จะเปลี่ยนไปเชียร์พี่เชนเลย..
ซึ้งตอนปิงกับแม่มากๆ แอบน้ำตาคลอ
คนแบบปิงจะหาได้จากไหนอีกวะพี่เอย์ รีบกลับมาเลย :hao4:
-
สงสารปิง :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อยากอ่านต่อไวๆจัง เข้ามารอในเล้าทุกวันเลย
-
รอพี่เอย์...ปิงลูก ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนะ :กอด1:
หนูทำดีที่สุดแล้ว สองปีพอทนแต่สามปีมันนานเกินไปจริงๆค่ะ :กอด1:
-
สุดแล้ววววววววววววว. เป็ตอนนที่นี่ใช้เวลาอ่านนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฟังเพลงไปอ่านไป จิกขาตัวเองบ้างอะไรบ้าง
ค่อยๆอ่านให้รับอารมณ์น้องปิง ระยะเวลาแปลเปลี่ยนมานานน ไม่รู้ใจพี่เอย์จะเป็นยังไงมั่ง
น้องปิงทนอีกนิดนะขอหละ รอมาขนาดนี้แล้ว :ling1:
-
น้องปิงนี่สุดยอดลูกกตัญญูเลย o13
ส่วนเรื่องพี่เอย์ก็รอเท่าที่ใจเราอยากจะรอเถอะปิงปิงเอ้ย :monkeysad:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
สามปีกับการรอคอย มันโหดร้ายมาก ไม่มีแม้แต่การติดต่อ นี่หรือความพยายามของพี่เอย์ เซงงงงงงงงง
-
ถ้าคราวนี้นะพี่เอกลับมาแล้วคุณแม่ยังจะขวางนะ จะสาปส่งปิงให้คนอื่นที่พร้อมแล้วโว้ยยยย
-
ปิง รออีกนิดนะ อดทนหน่อยนะ ถึงมันจะทรมานไปกับการที่จะต้องรอคอยคนๆหนึ่งตั้ง 3 ปี ไหนๆก็รอมาสะขนาดนี้แล้ว ห้ามถอดใจจากพี่เอย์ด้วย T^T เพราะเชื่อเลยว่าพี่เอย์แกก็ทรมานไม่ต่างกันหรอก :hao5: :z3:
-
ใครว่าตอนนี้ไม่เศร้า เวลา 3 ปี ที่รอคอย อย่างไม่มีจุดหมาย
ไม่มีสิ่งยืนยันว่าการรอคอยครั้งนี้จะจบลงด้วยดี
แต่ก็ยังรอ มันเจ็บจริง ๆ นะพี่เอย์
แล้วเมื่อไรพี่เอย์จะกลับมา :o12:
-
ไม่ได่อ่านซะหลายตอน มาอีกที........ :m15:
พรุ่งนี้ตาบวมไปทำงานใครจะรับผิดชอบล่ะเนี่ย
ไม่รู้จะสงสารใครดี ต่างฝ่ายต่างก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
มันต่างกันตรงที่อีกคนรู้ว่าเวลาจะสิ้นสุดลงเมื่อไร
แต่กับอีกคนกลับต้องรอไปอย่างไม่มีจุดหมาย
ไม่ต่างอะไรกับการบอกเลิกโดยไม่ตั้งตัวนั่นแหละ
บอกไม่ให้เขารอ เดี๋ยวพอมีคนอื่นเข้ามาก็จะกริ้วอีก
ถ้าปิงหวั่นไหวกับคนอื่นจะมาโทษกันไม่ได้หรอกนะ
หมาปิงมันอึดมากอ่ะ ทำงานก็ไม่ได้หยุดได้หย่อน
ถ้าพี่เอย์กลับมาจะภูมิใจกับหมาปิงมันมั๊ยนะ
แม้จะไม่เท่านามสกุลพี่เอย์ แต่มันพอจะทำให้คุณแม่เห็นหรือยัง
อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับจิตใจที่มั่นคงนี้หรอกเนาะ
เอาใจช่วยพี่เอย์และหมาปิงต่อไป :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
พี่เอยยยยยยย์ กลับมาซะที T_T :monkeysad: :sad11:
-
ปืงนายรอพี่เอย์ได้เก่งมาก เมื่อไหร่พี่เอย์จะกลับมาหาหมาปิง
-
รอ
-
เดาว่าก่อนกลับมาไม่นาน ต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับปิงแน่เลย
... ที่สำคัญ พี่เอย์จะมาหาเจอไหมเนี่ยะ ย้ายบ้าน ย้ายร้านไปแล้ว
-
ไม่รู้จะอธิบายยังไง~~!!!
:o12: :o12:
(ขอมาเปนเพลงบ้าง 55)
-
เอย์ตั้น กลับมาด่วน ส่วนหนูปิงอย่าเพิ่งเลิกรอนะจ๊ะ :hao5:
-
ต้องรอพี่เอย์นะ ถึงจะไม่ติดต่อมาเลย แต่ก็น่าจะเอะใจบ้างนะว่าเป็นเพราะอะไร
เราเดาว่าเป็นเพราะคุณแม่พี่เอย์หรือเปล่า
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ตอนนี้อ่านทันหมดแล้ว ร้องไห้ไปหลาบรอยเลย :hao5: แต่ยังหวังไห้ปิงนอนหลับไป แล้วระหว่างนั้นพี่เอย์ตั้นก้อกลับมาพอดี :man1: เหนปิงนอนอยู่ไรงี้ อย่าดราม่าเยอะเลยค่ะ ตุ๊ดจะตายเอาได้ :z3:
ปล.สุดท้ายนี้ ขอบคุณคนเขียนมากๆที่ทำเรื่องดี ซึ้งจนตุ๊ดร้อง 5555 :กอด1: แต่หักมุมน่ะ เราก้อนึกว่าจะเปนนิยายตลกอย่างเดียว พอหักมุมทำเอาเงิบไปเหมือนกัน :mew4:
-
พี่เอย์ รีบมาด่วนนนเดี๋ยวน้องตัดใจก่อนนะ
-
แงงงงง เมื่อไหร่พี่เอย์จะกลับมา สงสารทั้งคู่เลยง่ะ :o12: :o12:
-
พี่เอย์ก็คงทรมาน เจ็บปวดไม่แพ้หมาปิงหรอกใช่ไหม :o12: :sad4:
-
อ่านทันแล้ว...
น้ำตาซึมเลย :hao5:
เมื่อไหร่พี่เอย์จะกลับมาาาา :o12:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :o12: o13 o13 :katai4:
-
ก็รักมากอ่ะนะ หรือจะ...
http://youtu.be/gjyk5a7kkYE
ดี
:sad4:
-
ขอเดาว่าพี่เอย์กลับมาแล้วแน่ๆเลย แล้วก้อคอยแอบดูปิงอยู่ แต่ไม่แสดงตัว 555555555555555555
แล้วก้อคาดว่า น้องปิงคงจะได้เจอกับพี่เอย์ตอนที่รับงานใหญ่ๆของบริษัทแน่ๆเลย
เฮ้อ............คงจะได้เจอมาม่าชุดใหญ่ในเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วันนี้แน่เลย
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
เมื่อไหร่แม่พี่เอย์จะเข้าใจและเปิดใจซะที สงสารพี่เอย์ที่สุดเลย...เป็นการเสียสละที่น่าเจ็บปวด ส่วนปิงที่ไม่รุ้ว่าตัวเองโดนปกป้องก้อน่าเจ็บปวดเหมือนกัน
ยังงัยก้อเชื่อในตัวเอย์กะปิงนะ.....
-
"...ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป
ยังมีหัวใจที่มีเอาไว้ให้เธอเท่านั้น
ฉันนั้นเป็นของเธอ ยังคิดถึงเธอ
ยังคงมีชีวิตเหมือนเธออยู่ข้างกัน
ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป
จะมีทางใดที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง
ฉันนั้นยังมีความหวัง
ติดอยู่กับความหลังไม่ไปไหน
ยังรักได้แค่เธอ..."
ฟังเพลง"ยัง"ของลิปตาแล้วให้ความรู้สึกเหมือนปิงตอนนี้เลย
(แต่ปิงดูจะเศร้าล้ำเพลงนี้ไปเยอะ)
ปิงอย่าเพิ่งท้อนะ
พี่เอย์กลับมาด่วนๆเลยไม่งั้นจะเชียร์พี่เชนแล้วนะ!
-
หนูปิงของบ่าว :m15:
-
โอ้ยยย มาไล่เก็บไล่อ่านยาวเหยียดเลย พอเข้ามาก็เจอดราม่าซะได้ :katai1: รวบรัดเลยนะ ขอให้ทั้้งปิง และ เอย์ มั่นคงมั่นใจต่อกันไว้นะ รักกันจริง อะไรก็ห้ามเราไม่ได้หรอก แอบหมั่นไส้คุณหญิงแม่ ก็เข้าใจนะว่ารักลูก :เฮ้อ: มั่นใจว่าปิงไม่หวั่นไหวแน่ เอย์ด้วยเชื่อใจปิง กว่าจะใจตรงกัน กว่าจะรักกันได้ ก็ไม่ง่าย สู้ๆๆ กันเข้าไว้นะ :katai2-1:
-
โอยย
ปิง ทนอีกนิดนะ
ถ้าอิพี่มันไม่รีบมา จะยุให้น้องมันมีใหม่ไปเลย คอยดู
อ่านไปก็ปวดใจไป
"เรียกกู พี่เชน" ....นี่มันประโยคที่พี่เอย์เคยพูดกับหนูปิง อ่านแล้วนึกถึงเลย มานปวดจายย ToT
-
กลัวว่าการรอคอยของปิงจะสิ้นสุดแล้วเปิดรับคนใหม่
เอย์ตั้นรีบกลับมาเร็วๆ อยาาได้แต่เฝ้าดูห่างๆ
-
ขอบคุณครับ :pig4:
อยากให้พี่เอย์กลับมาไวๆ :ling1:
-
อยากอ่านเรื่องนี้ใจจะขาดแล้ว
คนเขียนโปรดเห็นใจคนอ่านด้วย
มาต่อเถอะนะ :katai4: :ling1:
-
นับถือความอดทนกับการรอคอยอย่างไร้จุดหมายของน้องปิง
พี่เชนนี่ก็มีส่วนคล้ายพี่เอย์หลายๆอย่างนะ อยากรู้เหมือนกันว่าพี่เชนเป็นใคร
มาช้าแบบนี้ ระวังหมาปิงโดนคนใกล้ตัวคาบไปแดกนะคะพี่เอย์ตั้นนนน
-
# 24 เธอยัง......?? (Aeton’s Part)
นิวยอร์ก, 2012
ผมปลดกระเป๋าสะพายลงจากบ่า ถอดโค๊ดแล้วหย่อนพาดลงที่พนักของโซฟายาว ฮีตเตอร์ถูกปรับอุณหภูมิไว้แล้ว ค่อยปลดกระดุมแขนเสื้อทั้งสองข้างแล้วพับขึ้น ตอนนี้นิวยอร์กเข้าหน้าหนาว อากาศช่วงเย็นไปจนถึงกลางคืนจะหนาวจัดผมทิ้งตัวลงที่โซฟานุ่มก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเช็คข้อความเข้า รูปใครบางคนที่หน้าจอจุดรอยยิ้มแรกแห่งวันของผมได้เสมอ สายตาไล่อ่านข้อความทางไลน์ที่ส่งมาล่าสุดเมื่อต้นเดือนที่แล้วแต่ผมยังอ่านมันแบบซ้ำๆโดยไม่มีเบื่อ ช่วงนี้ปิงเริ่มส่งข้อความห่างออกไปทุกที ผมแค่นรอยยิ้มแสนขมขื่นให้กับตัวเองเมื่ออดคิดไม่ได้ว่า อีกไม่นานข้อความของผมคงจะไม่มีส่งมาให้อีกต่อไป เลื่อนมือไปที่รูปถ่ายล่าสุดของเราที่เขาใหญ่เมื่อปีที่แล้ว เป็นผมกอดคอมันไว้แน่น เราสองคนหยอกกันอยู่บนเตียงสีขาวนุ่ม จริงๆวันนั้นผมน่าจะกดโหมดวีดีโอบันทึกความทรงจำของผมกับมัน แต่ผมก็มีเพียงแค่ภาพนิ่งของ
....คนที่ผมรัก....
“เอย์กลับมาแล้ว?”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากด้านหลังดึงให้ผมหันกลับไปมอง เพื่อนคนไทยที่เข้ามาขอแชร์บ้านอยู่ด้วยหลังจากที่เรารู้จักกันที่สถาบันสอนภาษาสำหรับคนเอเชีย กัสเรียนวิศวเหมือนกันกับผม หนึ่งปีที่ผ่านมานี้เขาช่วยผมไว้มากจริง ๆ
“กัสนึกว่าเอย์จะกลับมาเร็วเลยทำอาหารไว้รอ บะหมี่เย็นหมดแล้วเดี๋ยวกัสไปอุ่นให้แปปเดียวแล้วเดี๋ยวจะยกออกมาให้เลยนะ วันนี้ทำราเมงน้ำใสเอย์ลองกินดูว่าชอบไหม” กัสวิ่งลงมาจากบันไดตรงเข้าไปที่ครัว เขาตัวเล็กแต่ทะมัดทะแมง ผิวขาวหน้าตาคล้ายคนญี่ปุ่น กัสยกราเมงชามใหญ่ที่เวฟเสร็จร้อน ๆ ออกมาวางไว้ให้ผม
“ทำไมกลับค่ำนักล่ะ ตอนที่แยกกันที่มหาลัยเอย์บอกจะแวะไปที่ร้านหนังสือ กัสเลยนึกว่าจะไม่นาน”
“ผมแวะไปที่สวนสาธารณะมาน่ะ”
“เอาอีกแล้ว ไปนั่งดูดาวอีกแล้วเหรอ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ก้มหน้ากินราเมงถ้วยใหญ่ที่ไม่เคยจะกินหมดเลยสักครั้ง กัสชอบทำอาหาร และชอบถามผมว่าผมชอบกินอะไร ผมเลยบอกกินได้ทุกอย่างยกเว้นข้าวผัดกุ้ง เขาเคยถามผมว่าทำไม แต่ผมไม่ได้ตอบกลับไป ว่าอาหารนั้นมีความหมายมากมายแค่ไหนกับผม ผมจะกินฝีมือคนอื่นได้ยังไงถ้าไม่ใช่หมาปิงมันเป็นคนทำ จากนั้นมากัสจะพยายามทำอาหารต่าง ๆ มาให้ผมกิน เมนูเปลี่ยนไปเรื่อยจนมาลงตัวที่ราเมงน้ำใสที่กัสทำบ่อยสุด
หลังเลิกเรียนผมชอบไปนั่งที่สวนสาธารณะใกล้ๆกับบ้านพัก ที่ตรงนั้นจะมองเห็นท้องฟ้าได้ชัดเจนในมุมกว้างไร้ตึกหรืออะไรต่อมิอะไรมาบดบัง
“พี่เอย์ครับคืนนี้ท้องฟ้ามีดาวเต็มไปหมดเลย อยู่ทางนั้นพี่ได้ออกมามามองดาวบ้างไหมครับ หรือว่าตอนนี้เราอาจจะกำลังมองดาวดวงเดียวกันอยู่ พี่คิดถึงผมบ้างไหม ผมอยู่ที่นี่คิดถึงพี่มาก พี่คงจะเปิดเรียนแล้วใช่ไหมครับ มีเพื่อนเยอะไหม มีคนไทยเหมือนกันหรือเปล่า ผมเข้าเรียนมหาลัยแล้วนะ แค่สองปีก็จบแล้ว พี่ล่ะครับ สองปีจบไหม ถ้าจบแล้วพี่จะกลับมาเลยหรือว่าจะทำงานอยู่ที่โน่นก่อน”
ตั้งแต่วันนั้นมาผมแวะไปที่สวนเกือบทุกวัน หวังเพียงว่าดาวดวงที่ปิงมองอยู่จะเป็นดาวดวงเดียวกับที่ผมเฝ้ามองไม่ว่าช่วงเวลาของเราจะต่างกันแค่ไหน รูปถ่ายมากมายของมันในโทรศัพท์มือถือของผมถูกเรียกขึ้นมาดูซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนผมจำได้ขึ้นใจ
ไม่เคยมีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงมัน..........................หมาปิง
“ว่าไง” ผมกดรับสายเดียร์คู่หมั้นผมเอง เดียร์อยู่เมืองไทยทำงานที่โรงแรมฝรั่งชื่อดังในเครือของที่บ้านมันบริหาร
“โทรมารายงานความคืบหน้าประจำเดือนไงมึง”
“รีบพูด”
“เออกูรู้แล้วขู่จังวุ๊ย ฟังดีๆนะ ตอนนี้น้องเขาเข้าเรียนมหาลัยแล้ว สบายดียังไม่ได้คบใครหรอกมึงไม่ต้องเป็นห่วงเพื่อนใหม่ๆก็มีบ้างแหละแต่เจอเจ้าบาสกับเจ้าวุฒิมันกันท่าไว้ทุกทางใครจะเข้าใกล้มากกว่าหนึ่งเมตรได้เหรอ มึงกลับมาต้องหาของไปสมนาคุณไอ้หมาน้อยสองตัวนั้นให้หนักๆเลยรู้ไหม”
“หึหึหึ” ผมแอบยิ้มและหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงว่าหมาปิงมันจะหน้าตาท่าทางเป็นยังไงตอนที่อยู่ในชุดนักศึกษา แล้วยังพวกสองหมารอบๆตัวมันเวลาที่คอยกันคนมาจีบมันอีก "หึหึหึ”
“หัวเราะอารมณ์ดีเลยดิ่มึง บอกอีอย่างนึงให้รู้ วันนี้กูแวะไปที่ร้านแม่น้องเขาด้วย เจอปิงวิ่งเสิร์ฟอาหารทำงานให้วุ่นเลย”
“หน้าตาเป็นยังไง ผมยาวไหมตัดผมหรือเปล่า อ้วนขึ้น ผอมลง หรือว่า.....”
“เอย์ๆเดี๋ยวก่อนใจเย็น เดือนที่แล้วกับเดือนนี้น้องเขาก็ไม่ได้ต่างกันหรอกกูก็ส่งรูปไปให้มึงอยู่ตลอด แต่วันนี้พิเศษกูขอถ่ายรูปคู่กับน้องเขามาด้วยเดี๋ยวจะส่งไปให้มึงเดี๋ยวนี้แหละ”
“ส่งมาดิ่ ให้ไวเลย”
“อย่าโกรธนะมึง กูเผลอแนบแก้มน้องปิงไปนิด ช่วยไม่ได้อยากหล่อทำไม พูดแล้วยังเสียดายไม่หายถ้าไม่ใช่แฟนมึง กูว่าน้องเขาคงมีแฟนสวยน่าดูเลยว่ะเหี้ย”
“สัสเดียร์ มึงดิ่คู่หมั้นเหี้ย ปากเหรอนั่น กูขอให้น้องเอิงแฟนมึงนอกใจไปคบทอมคนใหม่หล่อกว่ามึงร้อยเท่า”
“อ้าวๆๆเหี้ยแล้ว ไอ้เอย์มึงพูดงี้เดี๋ยวกูไม่ส่งรูปไปเลยนี่ ชิชะ”
“โอ๊ะๆๆๆ ส่งๆๆ กูไม่ว่าแล้วกูไม่ว่า มึงแล้วรีบส่งมาให้ไวเลย ด่วน ๆ หลังมึงวางสายเสร็จเลยนะ”
“รู้แล้วเว้ย แต่มีอีกเรื่องที่กูต้องบอกมึงนะ”
“อะไร”
“นี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะทำเรื่องราวพวกนี้ให้มึงได้แล้ว อาทิตย์หน้ากูต้องลงไปประจำอยู่ที่กระบี่ ยังไม่รู้จะนานแค่ไหนกว่าจะได้กลับขึ้นมา พอดีตำแหน่งผู้จัดการที่นั่นว่างลงคุณนายแม่เลยให้กูเข้าไปเสียบเลย กว่าจะคุ้นกับงานกูคงจะหนีขึ้นมากรุงเทพไม่ค่อยได้”
“.............” ผมอึ้งไปนิด ปกติตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาผมจะรู้ความเคลื่อนไหวของปิงผ่านทางเดียร์ แม้ว่าจะไม่บ่อยแต่มันก็พอจะเป็นธุระให้ผมได้
“อย่าโกรธนะมึง”
“ไม่เป็นไร มึงเองก็จำเป็นกูเข้าใจ”
“เอย์ตั้นอย่าเศร้าดิ่วะ อยู่ทางนั้นมีเพื่อนป่ะเนี่ย อย่าปิดตัวเองนะมึง มึงต้องมีเพื่อนมีสังคม เรื่องของปิงกลับมามึงค่อยมาว่ากันอีกที ตั้งใจพยายามในส่วนของมึง ทนเอาดิ่วะขนาดน้องเขายังทนได้เลย มึงเป็นถึงพี่มึงเองก็ต้องทนได้เหมือนกัน”
“กูรู้น่า”
แล้วสายก็ถูกวางไป ผมนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือข่มอารมณ์ทุกๆอย่าง พยายามคิดว่าไม่เป็นไรผมเองก็ต้องอดทน ขนาดปิงก็ยังอดทนเมื่อวันที่ไม่มีผมอยู่ข้าง ๆ มันยิ่งต้องทนหนักเพราะผมไม่มีการติดต่อกลับอะไรเลย เพราะฉะนั้นจากนี้ต่อไปผมจะเป็นฝ่ายอดทนให้หนักบ้าง
เราสองคนจะผ่านมันไปได้ ความเหงา ความอ่อนแอและหวั่นไหวของหัวใจ ผมกับปิงจะต้องผ่านเรื่องราวคราวนี้ไปให้ได้
ก๊อกๆ
“เอย์นอนยัง” กัสเปิดประตูเข้ามา
“กินโอวัลตินร้อนๆนะกัสชงมาให้ อ่านหนังสืออยู่เหรอ” แก้วโอวัลตินร้อนถูกวางลงให้
ผมไม่รู้ทำไมกัสชอบชงเครื่องดื่มร้อนเข้ามาให้ผมดื่มก่อนนอนทุกคืน ผมขี้เกียจถามไถ่ให้มากความ เอาเป็นว่าอยากทำอะไรก็ทำไป เราอยู่บ้านเช่าเดียวกันก็จริง แต่ห้องกัสจะเป็นห้องเล็กฝั่งซ้ายมือที่ชั้นสอง ส่วนห้องผมจะอยู่ฝั่งขวาเป็นห้องนอนใหญ่ อีกห้องนึงเป็นของเด็กออสซี่ซึ่งไม่ค่อยได้มาสุงสิงกับพวกผมนักหรอก บ้านใหญ่นะ แต่เราอยู่กันแค่สามคน
“เอย์จะกลับเมืองไทยวันไหนนะ”
“อาทิตย์หน้า”
“ดีจังเลยนะ มีกลับไปรับปริญญาด้วย ของกัสน่ะให้เขาส่งไปไว้ที่บ้านนั่นแหละ ไม่ได้กลับไปรับหรอก แล้วเอย์จะไปนานไหมอย่าลืมว่าวันพฤหัสเรามีเข้าห้องวิจัย งานสัมมนาก็ขาดไม่ได้ด้วย”
“รู้แล้ว” ผมยกโอวัลตินขึ้นดื่ม กัสเดินไปงับหน้าต่างให้ชิดเข้าอีกนิด ถึงเราจะใช้ฮีตเตอร์แต่ผมชอบเปิดหน้าต่างไว้เสมอไม่สนความหนาวเย็นเพราะห้องของผมจะมองเห็นท้องฟ้าและดวงดาวในยามค่ำคืนได้ ถึงจะไม่ใช่วิวที่กว้างเหมือนอยู่ที่สวนสาธารณะแต่ก็ยังดีที่ได้มอง
แล้ววันที่ผมต้องเดินทางกลับเมืองไทยก็มาถึง ผมรู้สึกดีใจไหมน่ะเหรอ ดีใจสิ ใช่ผมดีใจ เครื่องลงตอนหัวค่ำมีคนมารับผมกลับไปที่บ้านคุณแม่กำลังจะออกไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่างพอดีทักทายกันนิดหน่อยเธอก็บอกให้ผมพักผ่อน
สามทุ่มผมขับรถออกจากบ้านจุดหมายจะเป็นที่ไหนได้ถ้าไม่ใช่หอพักเล็กๆของหมาปิง ผมเฝ้าภาวนาให้คืนนี้ปิงมันกลับมานอนค้างที่หอ ถึงผมจะไม่ได้เห็นหน้าก็ไม่เป็นไรขอแค่ให้ผมได้เห็นว่ามันยังอยู่ในห้องเล็กๆไม่ได้ย้ายไปไหนแค่นั่นก็พอ
ผมไม่ได้จอดรถไว้ในที่เดิมที่เคยจอด เพราะด้านหน้าไม่สามารถมองเห็นห้องมันได้ชัด ผมขับเลี้ยวมาจอดลงที่ซอยด้านหลัง ที่นี่จะเห็นระเบียงกับหน้าต่างบานเกร็ดสองบานเล็กๆแสงไฟยังเปิดสว่างจ้าอยู่ จุดให้รอยยิ้มในหัวใจที่ผมไม่ได้มีมาเป็นปีๆแล้วเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ปิงอยู่ในห้อง คนที่ผมรักยืนอยู่ในที่นั้น ผมเฝ้าภาวนาว่าขอให้มันเดินออกมาที่ด้านหลังบ้าง จะเป็นเข้าห้องน้ำล้างจานซักเสื้อผ้าหรืออะไรก็ได้สุดแล้วแต่ปิงมันจะทำ แต่จนแล้วจนรอดผมรออยู่นานก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของมัน
ผมเคลื่อนรถจอดลงให้ดีๆ ที่หน้าร้านค้าเล็กๆที่ถูกปิดลงแล้วเพราะเวลาที่เริ่มดึก แต่ไฟในห้องที่ยังเปิดค้างอยู่ ทำให้ผมยังไม่หมดหวังไปเสียทีเดียว
ปิงอยู่ในนั้น
ผมมองดูมัน แม้จะเห็นแค่เพียงแสงของดวงไฟในห้องผมก็พอใจ ผมกดกระจกลงแล้วดับเครื่อง สูดลมหายใจรับเอาอากาศของบริเวณนี้เข้าไปจนเต็มปอดนั่งมองห้องของคนที่ผมรักอย่างไม่รู้เบื่อ ไฟในห้องยังสว่างจ้า ขณะที่มีสายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาพร้อม ๆ กับกลิ่นฝนที่โชยแตะโพรงจมูกไม่นานหลังจากนั้นเม็ดฝนเริ่มโปรยปรายลงมาแล้วผมจัดการสตาร์ทเครื่องใหม่อีกครั้งปิดกระจกขึ้นหันมองไปทางฟุตบาต ร้านค้าที่ปิดไว้มีกันสาดเล็กๆยื่นออกมา ถ้าผมนั่งอยู่ในรถผมจะมองห้องมันไม่ถนัด ทั้งฝ้ากระจกทั้งเม็ดฝนที่เริ่มแรงขึ้นจะทำให้ผมไม่สามารถมองเห็นห้องมันได้ในที่สุด
ผมตัดสินใจลงจากรถวิ่งเข้าไปยืนหลบฝนอยู่ที่ใต้กันสาดเล็กๆนั่น ห้องที่ไฟยังคงเปิดไฟสว่างไสวมีลมโกรกเข้าไปเบา ๆ ม่านหน้าต่างปลิวพลิ้ว ภาวนาอีกครั้งขอให้มันเดินมาเลื่อนบานเกร็ดปิดลง ผมยืนอยู่ที่จุดนั้นนานเป็นชั่วโมงขณะที่ฝนเริ่มเทหนักลงมาเรื่อย ๆ
ในที่สุดเหมือนฝันผมเป็นจริงมีเงาคนเดินมายืนอยู่ที่หน้าต่างจัดการกับอะไรสักอย่างกับผ้าม่านให้มิดชิดและน่าจะกำลังหมุนปิดบานเกร็ดเพราะสายฝนที่สาดหนักขึ้น ตัวผมเริ่มชื้นและเปียกอุณหภูมิภายนอกลดต่ำแต่ผมไม่สนใจความหนาวเหน็บยังคงจะเฝ้าคอยดู นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่สายตาของผมโฟกัสอยู่ที่หน้าต่างของห้องนั้นเสมอ
จนกระทั่งไฟในห้องดับลง ผมยกนาฬิกาขึ้นดู หกทุ่มกว่าแล้ว วันนี้ทำไมปิงนอนเร็ว ปกติเมื่อก่อนเท่าที่รู้ตีสองมันยังนั่งเล่นเกมส์ทางเน็ตอยู่เลย ผมรออีกสักพัก ถึงได้จับรถแล้วขับกลับบ้าน
เช้าวันต่อมาผมมีซ้อมรับปริญญาและทันทีที่เลิกผมรีบจับรถแวะมาที่ร้านส้มตำของแม่ปิง ผมชะเง้ออยู่นานแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของมัน ลืมสังเกตไปว่าที่หน้าร้านไม่มีรถมอไซด์คันที่มันใช้ประจำจอดอยู่ ผมนั่งรอจนกระทั่งแม่ของปิงและพี่ขมกำลังจะปิดร้านเธอมองมาที่ผม ตอนนั้นเองที่ผมรีบขับรถแล้วเลี้ยวออกมาเลย
ผมเหมือนคนที่กำลังทำความผิด ทั้งที่แค่อยากมาหา มาเห็นหน้าคนที่ผมรัก
เช้าตรู่วันต่อมาเป็นวันที่ผมรับปริญญาจริง ทุกคนในครอบครัว รวมถึงคุณย่าต่างมางานรับปริญญาของผมดอกไม้แสดงความดีใจเต็มไม้เต็มมือไปหมด ผมดีใจมากนะ แต่ทว่าคนที่ผมอยากให้มายืนอยู่ข้าง ๆ ผมตอนนี้มากที่สุดกลับไม่ได้มาอยู่ในที่ตรงนี้กับผมด้วย บางทีถ้าตอนนั้นผมดึงดันที่จะยังอยู่ที่เมืองไทย หมาปิงมันคงจะได้เข้ามายืนถ่ายรูปร่วมกับผม ผมจะจับมือมันไว้แล้วเราจะส่งยิ้มให้กับกล้องด้วยกัน ผมจะเก็บรูปใบนี้ไว้
แต่คือ...ทุกอย่างมันไม่ใช่อย่างที่คิด
“ดีใจด้วยนะลูก”
“ดีใจด้วยนะหลานย่า”
“เก่งมากเอย์ตั้นของพ่อ”
“ขอบคุณครับ” ผมตอบรับเบา ๆ ส่งยิ้มบางให้กับทุกคน ขณะที่ในหัวใจพลันได้ยินเสียงสดใสของคนๆนึงดังกึกก้อง
‘ดีใจด้วยนะครับพี่เอย์’
ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ผมจะมีความสุขแค่ไหน......แต่นั่น....ก็เป็นเพียงแค่ฝัน
เย็นวันนั้นผมบอกที่บ้านไว้ว่าจะแวะไปฉลองกับเพื่อน แต่อันที่จริงผมแวะเข้าไปคอยหมาปิงมันที่ร้านอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เจอ แม่ของปิงออกมามองรถผมอีกแล้ว คงกำลังคิดว่ารถคันนี้คุ้นมาก เป็นผมเองที่ประมาทดันจอดลงในที่ๆเคยจอดอยู่เป็นประจำ ผมรีบขับออกไป ตกดึกผมก็ไปรอมันอยู่ที่หอพักอีกครั้ง แต่คราวนี้รอจนดึกดื่นปิงก็ยังไม่กลับเข้ามาห้องพักห้องเดิมปิดไฟเงียบทุกอย่างมืดสนิท ผมเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วหกโมงเช้าของวันพรุ่งนี้ผมต้องกลับไปเรียนอีกหน
ผมตั้งใจจะเฝ้ารอ คิดว่าปิงคงจะมีธุระที่ไหน ผมรอจนผมเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อย ตื่นมาอีกทีคือตีสองกว่าแล้วห้องปิงยังคงมืดสนิทอยู่แบบเดิม ตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้ายขับรถไปที่หมู่บ้านจัดสรรเล็กๆที่บ้านเช่าของแม่ปิงอยู่ในนั้น เพียงแค่เห็นว่ามีรถมอไซด์คันเดิมของมันจอดนิ่งอยู่ในรั้วเตี้ยๆหน้าบ้านน้ำตาผมรื้นขึ้นมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ฟุบหน้าลงที่พวงมาลัยทุบๆๆแล้วก็ทุบ ผมเจ็บใจตัวเอง พยายามตั้งสติใหม่พยายามข่มอารมณ์ไว้ให้ลึกที่สุด ความรู้สึกที่ว่าอยากจะเห็นอยากจะเจออยากจะกอดตีตื้นถาโถมเข้ามาจนจุกอยู่เต็มหัวอก ตั้งแต่วันที่ผมไปรอมันอยู่ที่หอวันแรกแล้ว ผมอยากจะเดินลงไปหาใจจะขาด อยากคุยอยากมองหน้าอยากเห็นรอยยิ้มขี้เล่นของมันอีกสักครั้ง แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้ไม่ใช่ว่ากลัวคุณแม่จะรู้หรืออะไร แต่ผมไม่อยากจะทำร้ายบ้านและครอบครัวของมันให้เดือดร้อน ในเมื่อเราสองคนอดทนกันมาขนาดนี้ ปิงมันยังทนได้แล้วผมล่ะ ผมเองก็ต้องอดทนเอาไว้เหมือนกัน
เที่ยวบินกลับนิวยอร์กเช้านี้ยังเงียบเหงาเหมือนเมื่อปีที่แล้วไม่มีผิด ผมเลือกบินยาวไม่ต้องไปทรานซิทเครื่องที่ไหนเพราะผมรู้สึกว่าล้าและเหนื่อยมากเหลือเกิน วันนี้มีคุณแม่กับซ่าร์มาส่งผม แม่ไม่ได้พูดถึงเรื่องปิงเลยแล้วผมก็ไม่ได้ถาม ผมคิดไว้แน่นอนแล้วไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นทันทีที่ผมกลับมาผมจะคุยเรื่องนี้กับคุณแม่อีกครั้ง ผมจะอดทนต่ออีกสองปีถือเสียว่าทดแทนพระคุณของท่าน ถือว่าผมได้ทำอะไรให้ท่านบ้างแล้ว จากนั้นผมขออิสระของผมบ้างขอความสุขของผมบ้าง และเมื่อวันนั้นมาถึงผมจะยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างของผมเพื่อให้ได้อยู่ร่วมกับมัน
หวังว่าเมื่อถึงวันนั้น.....ปิงจะยังคงไม่เปลี่ยนใจ
“เอย์ สองสมการนี้เราต้องเอามาดิฟรวมกันดิ่ ถ้าเอย์แทนค่าตัวแปรแบบนี้ สมการมันจะออกนอกโลกไปเลยนะ”
“เดี๋ยวจะลองทำดูก่อน”
“เชื่อกัสเหอะน่า ต้องใช้ตัวนี้แทนค่า นี่ๆๆทำแบบนี้ เดี๋ยวกัสจะสอน”
“.....เออ ผิดจริงว่ะ”
“ก็บอกแล้ววววว”
....
“เอย์หนังสือเล่มนี้ดีนะ กัสเห็นพวกรุ่นพี่ถือกันหลายคนเลย เราเอาบ้างดีป่ะ”
“ตามใจดิ่ แต่ผมจะซื้อเล่มนี้”
“เอ้ยยยยรอกัสด้วยดิ่ อ่ะนี่จ่ายตังให้กัสด้วยนะ”
“จ่ายเอาเอง”
“หูยเย็นชาว่ะ เดี๋ยวติวออกแบบฯให้ กัสเก่งนะวิชานี้เอย์ก็รู้นี่”
“..........”
“นะๆๆน้าๆ เอตั้นสุดหล่อซื้อให้กัสนะครับนะ”
“อือ เอามาดิ”
“เย้!!!! เอย์ใจดีอ่ะ ขอบคุณนะครับ”
........
“เอย์ขยับนิดดิ่ กัสนั่งด้วยคน”
“มีอะไร” ผมขยับออกให้
“ดูอะไรอยู่น่ะ เห็นเอย์ชอบนั่งจ้องโทรศัพท์ ดูแล้วก็ยิ้มแบบนี้มันต้องมีอะไรแหง ๆ ไหน ๆ ให้กัสดูด้วยดิ่ รูปใครเหรอ”
“ยุ่ง” ผมรีบลุกขึ้นแล้วปิดหน้าจอมือถือทันที กัสดึงมือผมไว้
“จะไปไหน กัสไม่ดูหรอกแค่พูดเล่นเอง กลับกันเถอะนะตรงนี้หนาวออกเอย์ชอบมานั่งอ่านหนังสือที่ม้าหินอ่อนตรงนี้เหรอ เดี๋ยววันหลังกัสมานั่งคอยที่นี่นะ เราจะได้กลับพร้อม ๆ กันไง”
.........
“เอย์วันนี้กัสจะทำข้าวผัดไข่กวนให้เอย์กินนะ เอย์ชอบผักอะไรหยิบใส่รถเข็นมาเร็ว”
“อะไรก็ได้ รีบซื้อเถอะจะได้รีบกลับ”
“งั้นเอานี่นะ มะเขือเทศไงดีไหม? เอย์กินเป็นหรือเปล่า?”
“ผมไม่ชอบกินมะเขือเทศ” พูดแล้วเดินหนีเลย กัสรีบจับรถเข็นวิ่งตาม
“อ้าวเดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนเนี่ยยังซื้อของกันไม่เสร็จเลยนะ เอย์รอกัสก่อน เอย์ตั้นคร้าบบบบบ”
“เดี๋ยวผมไปรออยู่ที่รถ ซื้อเสร็จแล้วก็ตามออกมา นี่เงิน”
.....
“เอย์ช่วยกัสปอกแครอทหน่อยสิ ข้าวผัดต้องใช้แครอทมันถึงจะน่ากิน เอย์หิวแล้วไม่ใช่เหรอ ช่วยกัสล้างไข่ไก่ด้วยนะ”
“ผมไม่อยากกินข้าวผัด”
“ไม่ใช่ข้าวผัดกุ้งหรอก กัสจำได้เอย์บอกว่าเอย์ไม่กินข้าวผัดกุ้ง นี่กัสทำข้าวผัดไข่ให้ไง อร่อยนะเดี๋ยวจะใส่มะเขือเทศให้ด้วย”
“ไม่ใส่มะเขือเทศได้ไหม”
“ทำไมล่ะ เอย์ไม่กินมะเขือเทศเหรอ”
“ผมไม่อยากกิน มะเขือเทศที่คนอื่นทำ”
“อะไรนะ เอย์ว่าอะไรนะ ใครทำอะไรนะ”
“เปล่า เปลี่ยนเมนูเหอะ”
“อ้าว ๆ แล้วมาเอามะเขือเทศไปเททิ้งทำไมล่ะเนี่ย หูยเอย์ตั้นนายนี่มันเอาแต่ใจจริง ๆ อุตส่าห์ฝ่าซะสวยเชียว”
......
“เอย์!!!!! เดี๋ยวก่อนรอกัสด้วย อย่าเพิ่งไปสิ ขอติดรถไปด้วย แฮ่กๆๆๆ อะ แฮ่กๆๆ โอ๊ยเหนื่อยดีนะวิ่งตามมาทัน”
“นายจะไปไหน”
“ก็ไปมหาลัยไง เอย์จะเข้าไปมหาลัยไม่ใช่เหรอ”
“ผมจะเข้าหอสมุด ไม่ได้ไปส่งที่คณะนะ ถ้าจะไปด้วยต้องเดินไปต่อเอง”
“ใจร้ายไรนักหนาเนี่ย คณะเราก็อยู่ใกล้หอสมุดแค่นิดเดียว เอย์ก็เตลิดไปส่งกัสแปปเดียวก็ได้ เดี๋ยวกัสเรียนเสร็จจะเดินไปหาเอย์ที่หอสมุดเอง เราจะได้กลับพร้อมกันไง นะๆ”
.............
“เอย์ กัสว่าอาจารย์ท่านนี้บรรยายเก่งจังอ่ะ ดูดิ่พูดทีเดียวนักศึกษาส่วนใหญ่เข้าใจเลย ส่วนไอ้วิชาโครงสร้างตึกอ่ะกัสต้องกลับไปงมดิกฯอีกจนดึกจนดื่น เอย์รู้สึกอย่างนั้นไหม”
“เหมือนกัน”
“ว่าแล้ววววว”
“เอาปากกาเอย์มานี่ดิ๊เปลี่ยนกันเขียนเร็วของเอย์สีสวยดีเขียนลื่นมว๊ากกก”
“เรื่องมาก ทำไมไม่ใช้ของตัวเอง แท่งไหนก็เหมือนกันทั้งนั้น”
“เถอะน่าเปลี่ยนกันๆ”
......
“เอย์ตั้น นายเคยยิ้มบ้างรึเปล่า? ยิ้มแบบยิ้มกว้าง ๆ น่ะฉีกยิ้ม แบบนี้ๆ”
“ยุ่งอะไรด้วย”
“เอ๋าก็ถามดู เห็นนายเงียบ ๆ ไม่ค่อยยิ้มนี่คือกัสชวนคุยตลอดเลยนะ อยู่บ้านเดียวกันเรียนห้องเดียวกันไปกลับก็พร้อมกัน กัสอยู่กับเอย์ตลอดแต่ไม่ค่อยเห็นเอย์ยิ้มเลย”
“ผมยิ้มทุกวัน”
“ยิ้มตอนไหน ทำไมกัสไม่เห็น”
“นายไม่จำเป็นต้องเห็น ไม่ใช่เรื่องของนาย”
“จ้าๆๆ พ่อคนเย็นชา กัสไปนอนแล้วนะ อย่าลืมห่มผ้าหนา ๆ ด้วยอากาศเริ่มหนาวแล้ว”
.......
“เอย์เดี๋ยวๆๆๆๆจอดรถก่อน”
“มีอะไร” รถถูกจอดลง
“ได้ยินมาแถวนี้เขาว่ามีร้านอาหารไทยอร่อยๆอยู่ เราลองขับหาดูไหม เอย์อยากกินรึเปล่า”
“ไม่อ่ะ จะรีบกลับ”
“โอ๊ะๆอย่าเพิ่งๆ เดี๋ยวนะรู้สึกว่าจะอยู่ถัดจากซอยนี้อีกแค่สองบล็อก เอย์ลองขับไปดูนิดนึงสิ เผื่อวันหลังวันหน้าเราจะได้มากินกันบ้าง”
“ไม่เอา” ว่าแล้วก็จะออกรถ
“นิดเดียวนะครับนะเอย์ตั้น นะๆๆ”
“ให้เวลากินไม่เกินสิบห้านาทีไม่งั้นไม่รอ”
“คึคึ เอย์ใจดีจัง”
............
“เอย์วันนี้ลอนดรี้ต้องเอาโค๊ดมาส่งเรานี่ พรุ่งนี้เราต้องใช้ออกพื้นที่นะ ทำไมค่ำแล้วเขายังไม่เอามาให้อีกอ่ะ”
“ลองโทรไปถามดูสิ”
(กัสต่อสาย คุยเสร็จแล้วก็วาง)
“เขาบอกว่าวันนี้ไม่มีพนักงานมาส่งเลยให้เราแวะไปรับเองได้ไหม”
“งั้นเดี๋ยวผมขับรถออกไปเอา”
“กัสไปด้วยๆ เอย์รอด้วยดิ เดี๋ยวล็อคบ้านก่อน”
............
“เอย์วันนี้สอบวันสุดท้ายแล้ว สู้ๆด้วยกันนะ”
“นายจะออกไปด้วยกันเหรอ”
“ถามอะไรน่ะ ก็ออกจากบ้านด้วยกันทุกเช้าอยู่แล้ว อ่ะนี่โค๊ตตัวเดียวไม่พอหรอก เอย์ต้องสวมผ้าพันคอไว้ด้วยเดี๋ยวจะได้ไม่หนาว กัสพันให้นะ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจัดการเอง” ก้าวถอยออกมา
“อยู่เฉย ๆ น่า เดี๋ยวกัสพันให้แปปเดียว อากาศหนาวจะตายชัก ไม่รู้คืนนี้หิมะยังจะตกต่ออีกไหม อ่ะเสร็จเรียบร้อยเนี๊ยบแล้ว พร้อมออกไปลุยข้อสอบกันแล้วเนอะ”
.........
“กลับมาแล้วเหรอเอย์”
“อือ”
“เอาโค๊ดมานี่เดี๋ยวกัสเอาไปแขวนไว้ให้ เป็นไงหนาวไหมทำไมวันนี้ถึงใช้ซับเวย์ล่ะ”
“นายกลับมาถึงนานยัง”
“นานแล้ว อุ๊กก! อย่าโยนดิ เสื้อตัวใหญ่มันหนักเหมือนกันนะ”
“ช่วยไม่ได้นายมันตัวเล็กเองทำไม”
“เล็กที่ไหน กัสสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบนะ”
“นั่นแหละที่เรียกว่าเล็ก เดี๋ยวต่อไปจะเรียกเตี้ยแบบนั้นดีไหม”
“เฮ้ยไม่อ้าววว กัสเตี้ยกว่าเอย์นิดเดียวเองเหอะ”
“เตี้ย!”
“ชิชิ นิสัยไม่ดี”
“หึหึหึ”
“หัวเราะแล้วววว”
“ประสาท”
...................
ก๊อกๆ แกร๊กกก
“เอย์นอนยัง?”
“กำลัง มีอะไร?”
“เปล่าหรอกเห็นดึกแล้วไฟห้องเอย์ยังเปิดอยู่เลยลองมาถามดู เอย์นอนเถอะกัสมากวนจริงๆเลยเนอะ เดี๋ยวกัสปิดไฟให้ละกัน กู๊ดไนท์นะเอย์ตั้น”
“............”
-
http://www.youtube.com/v/sOnNviPGjh4
แล้วในที่สุดวันที่ผมเรียนจบหลักสูตรก็มาถึง สองปีเต็ม ๆ กับความอดทนและเพียรพยายามทุกอย่างทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องเรียนได้แต่เฝ้ารอคอยและภาวนาในใจอย่างเงียบ ๆ เวลาสองปีไม่สั้นเลยถือว่ายาวนานมากสำหรับคนที่นั่งนับวันนับคืนแบบผม ทุกคืนหลังจากทานข้าวเสร็จผมจะเข้าประจำที่โต๊ะเพื่ออ่านหนังสือ ปฏิทินตั้งโต๊ะเป็นสิ่งแรกที่ผมหยิบขึ้นมาแล้วขีดฆ่า คำว่า ผ่านไปแล้วอีกวัน เป็นสิ่งที่ทำให้หัวใจผมยิ้มได้ รูปถ่ายของใครบางคนที่ผมปริ๊นออกมาใส่กรอบวางไว้ที่โต๊ะ ทำให้แต่ละวันของผมมีรอยยิ้มเล็กๆเกิดขึ้นได้
ตอนนี้เมืองไทยคงจะห้าโมงเช้าของวันใหม่แล้ว ไม่ว่าคนที่ผมเฝ้าคิดถึงทางนั้นกำลังทำอะไรอยู่แต่ขอให้รับรู้ไว้เสมอว่าผมคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่มีใครเข้ามาแทนที่หมาน้อยของผมได้......คนรักของผมมีเพียงแค่คนเดียว คือปิง
“หมาปิง มึงน่ะมันจอมขี้เหร่เลย ป่านนี้ที่ว่างข้าง ๆ กายมึงจะมีใครคนอื่นมาแทนที่กูคนนี้ไหม? สัญญาของเรามึงยังคงจำมันได้หรือเปล่า? คืนวันที่น่าจดจำ เราหยอกกัน มึงเถียงกู กูด่ามึง แล้วสุดท้ายก็จบลงที่เราปาข้าวของใส่กัน เมื่อไหร่ที่กูทำหน้างอมึงก็จะคอยมาง้อมายิ้มมาล้อเลียนกู ช่วงเวลาที่กูถูกมึงจีบ มึงร้องเพลงรักให้กูฟังจับมือกูไว้ซุกหน้าเข้าที่อก
ไม่เคยมีสักวันที่กูคนนี้จะลืม
เหลืออีกแค่ปีเดียว แม้ว่ามึงจะไม่ได้รับรู้เลยว่าเมื่อไหร่เวลาไหนที่กูจะได้กลับไปหามึงอีกครั้ง กูจะพยายามอยู่ทางนี้ให้ดีที่สุดเพื่อให้กำหนดการสามปีไม่มีการเลื่อนออกไปอีก มึงทรมานแค่ไหนกูรู้ดี เพราะกูเองก็ทรมานไม่ต่างไปจากมึง แต่ในเมื่อมึงยังทนได้กูคนนี้ก็จะขอทนไม่มีการขอร้องให้ใครตามดูมึงอีก
ให้ตัวเราห่างกันจนถึงที่สุด ให้ความเหงาเข้ามาครอบครองจิตใจเราสองคน ที่สุดแล้วเราจะรู้ได้เองว่าเราควรจะขอบคุณความห่างไกลที่ทำให้เราตระหนักได้และรู้ตัวว่า ใครอีกคนของเรานั้นสำคัญมากมายจริง ๆ"
หลังจากนั้นหนึ่งเดือนผมเริ่มได้คิวฝึกงาน
“ไม่น่าเชื่อเลยนะเอย์ เราสองคนได้ฝึกงานที่เดียวกันเหรอเนี่ย ตอนทำเรื่องขอไปไม่คิดว่าเขาจะรับเราทั้งคู่ด้วยซ้ำ”
“กัสจะออกไปพร้อมผมใช่ไหม”
“ก็แน่นอนสิ เราฝึกงานที่เดียวกันอย่าบอกว่าเอย์จะใจดำให้กัสขึ้นรถเมย์ไปเองง่ะ”
ผมเดินไปคว้าเอากุญแจรถแล้วหยิบโค๊ดยาวตัวที่ใส่เมื่อคืนมาสวมกระเป๋าสะพายพร้อมทุกอย่างพร้อม “งั้นก็ไปกัน”
“อ๊ะเดี๋ยว เนคไทเบี้ยวแน่ะเอย์ผูกแบบไหนเนี่ย เดี๋ยวกัสจัดการให้ใหม่” มือเล็กยื่นเข้ามาจัดเนคไทของผมอย่างถือวิสาสะ ผมตกใจนิดหน่อยถอยหลังไปอีกสองก้าวกัสก้าวเข้ามาประชิดจัดการผูกให้ใหม่แบบมืออาชีพมาก
“เสร็จเรียบร้อย หล่อแล้ว” ตบลงที่หน้าอกผมสองสามที
“ไปกันเถอะเอย์ตั้น”
........
“เฮ้อได้พักสักที นี่นิวยอร์กจริงเหรอเนี่ยกลางวันทำไมร้อนอบอ้าวส่วนกลางคืนนี่หนาวบรื๋อเลย” กัสยื่นน้ำในมือให้ผม เราสองคนออกมาดูไซด์งานกันที่สถานที่ก่อสร้างใหญ่ในเขตเมืองเก่า วิศวกรคนไทยคนเดียวที่ทำงานในบริษัทเทคแคร์พวกเราดีมาก คอยแนะนำให้คำสอน เราคุยเรื่องานกันทุกวัน ผมชอบติดรถพี่เขามาดูงานตามสถานที่ต่าง ๆ ข้างนอก พี่เขายังชวนผมกับกัสให้มาทำงานด้วยกันที่นี่เลยผมขอบคุณพี่เขาแล้วอธิบายไป เราคุยกันถูกคอ
“เดี๋ยวเดือนสุดท้ายที่พวกเราฝึกงานพี่จะพาไปดูแปลนของตึกเอ็มไพร์สเตท เอาแบบของแท้ออริจินัลเลย ที่เราดูๆกันอยู่นี่คือมันเป็นตัวก๊อปปี้ทั้งนั้น
“จริงเหรอครับ พวกเราจะได้ไปดูแปลนของตึกนั้นจริงนะครับ” กัสท่าทางดีใจใหญ่
“จริงสิ มาเรียนวิศวถึงที่นี่ถ้าไม่เคยได้ไปดูโครงสร้างเอ็มไพน์เลยนี่ถือว่ายังเรียนไม่จบหลักสูตรหรอกนะ”
“ขอบคุณครับพี่เดนิส” ผมบอก
“เอ้าตั้งใจทำงานกันต่อเถอะ”
“ครับผม”
..........
ก๊อกๆ
“เอย์ คืนนี้เราไปบอรดเวย์กันไหม อุตส่าห์มาอยู่นิวยอร์กตั้งสองปีถ้าหากไม่เคยไปดูละครเวทีเลยสักครั้งนี่คือเชยเลยนะ”
“ทำไมล่ะ นายอยากจะไปเหรอ”
“อื้อๆ พอเราดูละครเสร็จเราก็ไปเดินเล่นต่อที่ไทม์สแควร์ด้วยไง ตอนนี้เราฝึกงานแล้วนี่การบ้านก็ไม่มีเหมือนแต่ก่อนแล้ว กัสว่าเราสองคนเที่ยวกันได้แล้วนะ”
“กุญแจรถวางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงน่ะ ถ้าอยากไปก็ขับรถผมไปก็ได้ไม่ว่าหรอก”
“อ้าวแล้วเอย์ไม่ไปเหรอ”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ”
“โหยยนิดเดียวน่า เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรา กัสติวหนังสือให้เอย์ตั้งหลายวิชานะ กัสเคยทำการบ้านให้เอย์ด้วย ภาษาอังกฤษก็เคยสอนแล้วกัสน่ะก็ยังทำอาหารทิ้งขยะถูบ้านแล้วก็........
“พอๆๆๆ โอเคเดี๋ยวไปแต่งตัวก่อนถ้านายจะไปด้วยกันก็ไปแต่งตัวแล้วออกไปรอผมที่รถ”
“เอย์ใจดีจัง ขอบคุณนะครับ จุ๊บ”
“!!!!!!!!!”
“เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป ทำอะไรของนาย” ผมตกใจมากนะ พอตั้งสติได้เลยรีบดึงแขนไว้แล้วถาม
“ก็จูบขอบคุณไง เอย์ถือเหรอ โทษทีนะ กัสติดมาจากที่เรียนกับพวกฝรั่งมาแต่เด็กนี่”
“อย่าทำอีกถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกันต่อไป”
“คร้าบๆไม่ทำคร้าบ กัสล้อเล่นเอย์เป็นเพื่อนกัสนะ”
................
“เอย์วันนี้กินเกี๊ยวกุ้งนะกัสไปได้มาจากมินิมาร์ทเปิดใหม่ถัดออกไปแค่สองบล็อกเนี่ย ยี่ห้อนี่น่าจะอร่อยเดี๋ยวจะลองเติมไข่ลงไปดู เอย์เอาด้วยไหมหรือจะให้กัสทำอะไรให้กิน”
“เอามาเหอะ กินได้หมด”
“แน่เร้อออ ไอ้กินได้หมดเนี่ยกัสเห็นเอย์กินเป็นอยู่ไม่กี่อย่างเองนะ”
“พูดมาก เมื่อไหร่จะได้กิน”
“จ้าๆ”
......
“เอย์พรุ่งนี้เราต้องรับประกาศนียบัตรจบหลักสูตรฝึกงานกันแล้ว เอย์ใส่ชุดนี้นะกัสเอาไปซักแห้งให้แล้วสูทตัวนี้เอย์ใส่แล้วดูดีแล้วก็หล่อมากส่วนเนคไทก็เป็นเส้นนี้เข้ากันกับสีเสื้อของกัส เราใส่เป็นแพ็คคู่ไง”
“ตัวไหนก็ได้นี่ ทำไมต้องเรื่องมากด้วย”
“ไม่ได้หรอกเราเป็นคนไทยแค่สองคนเพราะฉะนั้นต้องใส่เป็นดูโอ้”
“บีหนึ่งกับบีสองน่ะเหรอ”
“บ้าา เดี๋ยวนี้เล่นมุขนะ”
“เตี้ยเอ้ย”
“กล้าว่ากัสเหรอ”
“มีตรงไหนที่ไม่กล้าล่ะ”
“นี่แน่ะ” กัสขว้างหมอนใส่ผมแบบเต็ม ๆ
“ไม่โดนนะ ใสเจีย หึหึหึ” ผมเย้ยแล้วรีบไล่เจ้าเตี้ยให้กลับห้องตัวเองไป
................
ในที่สุดวันที่ผมฝึกงานจบก็มาถึง มีพิธีรับประกาศนียบัตรจากท่านประธานของบริษัทโดยมีพี่วิศวกรที่เป็นคนไทยพาพวกเราประมาณสิบกกว่าคนรวมนักศึกษาจากชาติอื่น ๆ ไปทำการรับมอบที่ห้องประชุมเล็ก
“ดีใจด้วยนะเอย์ ดีใจด้วยกัส ดีใจด้วยบลาๆๆๆๆๆ” พวกเรายืนล้อมรอบพี่เดนิสอยู่
“ขอบคุณครับพี่เดนิส” ผมกับกัสพูดออกมาพร้อมกัน พี่เดนิส วิศวกรพี่เลี้ยงที่ดูแลผมกับกัสมาตลอดสิบสองเดือนที่ฝึกงานเป็นคนไทยแท้ ๆ บ้านอยู่ที่ชลบุรีแต่พี่เขามาทำงานที่นี่ได้สิบกว่าปีแล้ว
“แล้วจะกลับไทยกันวันไหนล่ะเนี่ย”
“อาทิตย์หน้าครับ ผมต้องทำเรื่องส่งใบปริญญากับที่มหาวิทยาลัยก่อน”
“งั้นก็คงต้องบอกลากันแค่นี้ล่ะนะ พี่ดีใจที่ได้รู้จักเราสองคนถ้าหากมีโอกาสมาที่นิวยอร์กอีกอย่าลืมแวะมาทักทายกันบ้างเบอร์โทรก็มีกันแล้วนี่”
“ครับพี่เดนิส/ขอบคุณครับพี่”
เย็นวันนั้นเราออกไปเลี้ยงฉลองกับกลุ่มเพื่อน ผมเมานิดๆเพราะดื่มไม่เยอะกัสเองก็ดื่มเข้าไปนิดหน่อยเหมือนกันกว่าจะกลับมาถึงที่พักเกือบจะหกทุ่มแล้ว
“เอย์กัสหนาวอ่ะ ขอไม่อาบน้ำนะเข้านอนเลยได้ไหม” กัสว่าแล้วทิ้งตัวลงที่โซฟายาวของห้องรับแขกผมแทรกตัวเดินผ่านเข้าไป กัสฉุดคว้าข้อมือผมไว้
“เอย์” เสียงเล็กๆเรียกแล้วเงียบไปผมเลยหยุดยืนมอง
“มีอะไร”
“เอย์จะกลับไทยวันไหน”
“ศุกร์หน้า”
“กัสกลับด้วยสิ เราไปเที่ยวบินเดียวกันเลยดีไหม” เขาขยับตัวลุกขึ้นนั่งดี ๆ ผมนั่งลงข้าง ๆ
“ไหนเคยบอกว่าฝึกงานจบแล้วจะอยู่เที่ยวต่ออีกสักเดือนสองเดือนไง”
“ก็อยากอยู่อยู่หรอกแต่เอย์ไม่ยอมอยู่ด้วยนี่ ไม่รู้จะรีบกลับไปทำไมนักหนาหรือว่าคิดถึงคนในรูปกันนะ”
“นายว่าอะไรนะ” เพราะที่ท้ายประโยคกัสพูดเบามากผมเลยหันไปถามดูอีกครั้ง หันไปรินชาร้อนที่โต๊ะเล็กข้างโซฟาขึ้นมาจิบ
“เปล่าสักหน่อย กัสกำลังคิดว่าจะกลับพร้อมกันกับเอย์ด้วยเลยดีกว่า เอย์ซื้อตั๋วไว้หรือยัง”
“ยังเลยจะจัดการคืนนี้แหละ”
“โอเคเดี๋ยวกัสเปลี่ยนชุดแล้วจะตามไปที่ห้องเอย์นะ เอย์ทำธุระส่วนตัวไปก่อนเลย” กัสว่าแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งหายขึ้นไปบนห้องทันที ผมเดินเอาแก้วชาไปล้างจากนั้นขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าของผมบ้างไม่นานก็มานั่งพร้อมอยู่ที่โต๊ะหนังสือ ปฏิทินถูกขีดออกอีกหนึ่งวัน
ผมอมยิ้ม
อีกแค่อาทิตย์เดียว....อีกแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น
ก๊อกๆ
“มาแล้วคร้าบบบ” ผมหันไปดู กัสไม่ได้มาแต่ตัว หอบหมอนหอบผ้าห่มมาเต็มสองมือแล้วทิ้งลงไปที่เตียงผม จากนั้นเขาก็รีบถลาเข้ามาหาผมที่โต๊ะหนังสือย่อตัวนั่งลงข้าง ๆ
“ทำอะไรของนายเอาของพวกนั้นเข้ามาทำไม” ผมมองไปที่กองหมอนกองผ้าห่มที่ถูกโยนลงบนเตียง
“ก็เหลือเวลาอีกแค่อาทิตย์เดียวเอง กัสอยากใช้เวลาอยู่กับเอย์ให้เยอะที่สุดนี่ หกเจ็ดวันนี้ให้กัสนอนกับเอย์ที่ห้องนี้นะ กัสรับรองกัสไม่ดิ้นกัสเรียบร้อย” เขาทำสัญลักษณ์ชูสองนิ้วอย่างสัญญาของลูกเสือ ผมมองดูกัสอย่างพิจารณาพร้อมกับคิดว่าควรจะต้องพูดในสิ่งที่ค้างคาใจผมมานานแล้ว
เรื่องความรู้สึกของกัสที่มีต่อผม
“กัส”
“ครับ” กัสนั่งยอง ๆ อยู่ข้าง ๆ ใช้คางตั้งลงที่โต๊ะมองหน้าจอแม็คบุคของผมอยู่ หน้าตาเขาน่ารักคล้ายผู้หญิงผมซอยไล่ระดับจนถึงลำคอ ถ้ามองผิวเผินจะเหมือนเด็กผู้หญิงห้าว ๆ คนนึง
“ดูนี่สิ” ผมเอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปของปิงแล้วยื่นให้เขาดู กัสมองผมนิ่งก่อนรับเอาไป
“นายเคยถามผมตอนที่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ ใช่ไหม เคยถามผมว่าคนในรูปนี้คือใคร เคยถามว่าผมยิ้มให้กับอะไรทุกครั้งที่จ้องมองโทรศัพท์ และเคยถามว่าผมว่าทำไมผมถึงต้องหวงโทรศัพท์มือถือขนาดนั้น”
“เอย์?”
“น้องที่อยู่ในรูปนี้เขาชื่อปิง เป็นคนรักของผมเอง และทุกครั้งที่กัสเห็นว่าผมยิ้มให้กับโทรศัพท์นั่นก็เพราะผมดูรูปของน้องเขา ส่วนเหตุผลที่ผมไม่ยอมให้กัสแตะต้องมือถือผมเลยก็เพราะว่าภายในนั้นมีข้อมูลที่เกี่ยวกับปิงอยู่เยอะมาก ทั้งรูปภาพทั้งข้อความ ผมไม่อยากต้องมานั่งเสียใจถ้าหากบางทีเกิดเรื่องผิดพลาดเผลอไปแตะลบข้อความต่าง ๆ ที่ผมเซฟเก็บไว้”
“เอย์?”
“กัสเคยถามผมใช่ไหม อาหารที่ผมไม่ชอบกินเลยคืออะไร แล้วผมก็ตอบว่าข้าวผัดกุ้ง เพราะอะไรกัสรู้ไหมครับ เพราะว่าข้าวผัดกุ้งเป็นเมนูที่ปิงทำให้ผมกินได้แค่คนเดียว เป็นอาหารที่ผมชอบทานที่สุด ผมไม่เคยคิดจะอนุญาตให้ใครคนอื่นมาทำเมนูนี้ให้ผมกินแทนปิงเลย ไม่ว่าผมจะหิวแค่ไหน ไม่ว่าอาหารตรงหน้าจะล่อตาเพียงใด แต่ผมจะไม่คิดจะกินถ้าไม่ใช่ข้าวผัดกุ้งที่ปิงเป็นคนทำ”
“เอย์” กัสพึมพำเรียกผมอีกครั้ง ผมรู้ว่าผมอาจจะใจร้าย แต่ผมคิดดีแล้วถึงได้พูด ผมไม่อยากปล่อยไว้ให้นานกว่านี้เพราะคนที่จะเสียใจที่สุดก็คือเพื่อนคนนี้ของผม กัสเป็นคนดีนะ เป็นเพื่อนที่ดีมาก ถ้ากำจัดความรู้สึกตรงนี้ออกไปได้ เราสองคนจะเป็นมิตรที่ดีต่อกันมากๆเลย
“ที่ผมพูดให้ฟังทั้งหมดนี้ก็เพราะอยากจะให้กัสรู้ไว้ว่า ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว กัสเข้าใจผมใช่ไหมครับ”
กัสจ้องหน้าผมนิ่ง สายตาที่มองมาดูเศร้าลงไป ผมเอื้อมมือไปลูบแผ่นหลังเล็กอย่างปลอบโยน พยักหน้าเบา ๆ อยากให้กัสรู้ว่าระหว่างเราสองคนผมให้กัสได้มากที่สุดคือความรู้สึกของเพื่อนเท่านั้น
“กัสเป็นเพื่อนผม เราสองคนเป็นเพื่อนกัน” ผมย้ำลงไปอีก กัสนิ่งไปครู่ใหญ่ ๆ จ้องหน้าผมนิ่งเหมือนกับลำคิดตรึกตรองอะไรบางอย่างผมปล่อยให้เขาจัดการกับความรู้สึกของตัวเองจนในที่สุด
“เอย์ตั้น” ริมฝีปากเล็กค่อยคลี่ยิ้มออกมาอย่างช้า ๆ กัสเรียกชื่อผมพร้อมกับยื่นมือออกมาขอเช็คแฮนด์
“เราสองคนเป็นเพื่อนกัน กัสจะจำไว้ครับเอย์” ผมเอื้อมมือออกมารับมือเล็กของกัส แม้จะไม่สามารถรู้ได้ว่าความรู้สึกของกัสที่มีต่อผมหมดไปแล้วหรือยังเขาจำกัดขอบเขตมันได้มากน้อยแค่ไหน แต่ผมสบายใจแล้วที่ได้บอกออกมา อย่างน้อยให้เขาได้รู้ว่าถ้าหากเราจะคบหากันต่อก็อย่าได้คิดกับผมมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย
สุวรรณภูมิ, 2014
“โหยยยเมื่อยมากๆเลย นั่งยาวแบบนี้กัสไม่ค่อยชอบเลยอ่ะ เอย์แหละบอกให้เลือกทรานซิทก็ไม่เชื่อจะบินตรงอย่างเดียว”
ผมหันมองคนที่บ่นอุบอิบทั้งทุบหลังทุบขาทุบเอว นวดให้ตัวเอง ขณะที่เรากำลังเดินออกมาจากด้านในเพื่อไปต่อแถวที่ด่านตรวจขาเข้าคิวไม่ยาวนะและไม่มีอะไรยุ่งยากเหมือนขาเข้าของนิวยอร์กอาจเพราะเราเป็นคนไทยอยู่แล้ว
“เอย์นัดที่บ้านให้มารับหรือเปล่า”
“คนรถที่บ้านจะมารับน่ะ” เรากำลังยืนคอยกระเป๋าที่สายพาน ผมกับกัสเอารถมาเตรียมไว้คนละหนึ่งคันคือข้าวของเราสองคนเยอะพอกัน ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเพราะเครื่องดีเลย์นิดหน่อย เราสองคนจัดการกระเป๋าและสัมภาระของตัวเอง
“นี่ไงเหตุผลที่ผมไม่ชอบทรานซิทเครื่องเลย” เราสองคนเข็นรถออกมา กัสหันมามองประมาณถามว่าผมจะพูดอะไร
“ก็เพราะถึงแม้ว่าเราจะได้แวะพักผ่อนในระหว่างเดินทาง แต่เราก็ยังต้องมาเอากระเป๋าไปตรวจใหม่ทั้ง ๆ ที่ก็ไปเครื่องลำเดิม ผมเข้าใจนะมันเป็นขั้นตอนของความปลอดภัยที่ถูกต้องแต่คือผมขี้เกียจต้องมายกกระเป๋าขึ้น ๆ ลง ๆ ของเยอะด้วยเนี่ยสิ”
“ก็เลยต้องทนเมื่อยบินยาวสิบแปดสิบเก้าชั่วโมง เจ็ทแล็คกันเป็นแถว”
“ก็ลุกเดินบ้างสิครับ ใครจะนั่ง ๆ นอน ๆ ตลอดเหมือนคุณกันล่ะ เตี้ยไม่พอยังจะอ้วนลงพุงแล้วนะ สิบเก้าชั่วโมงที่อยู่บนเครื่องกินๆๆแล้วก็นั่งๆนอนๆดูแต่หนังอย่างเดียว เดี๋ยวได้เป็นหมูตอนแน่”
“บ้าๆๆเอย์ตั้นนายพูดอะไรน่ะ” มือเล้กฟาดตันแขนผมเพี๊ยะๆๆเอาซะจนผมหลบแทบไม่ทันเลยผมเลยชี้หน้าคาดโทษไปกัสสะบัดหน้าทำงอนทันที
ผมไม่สนเหอะ
“นี่เราจะแยกกันตรงนี้เลยใช่ไหม”
“อือ ก็ใช่ดิ่”
“ใจร้าย เอย์ใจร้ายมาก”
“อะไรอีกอ่ะ”
“นี่จะไม่ถามกัสสักคำเหรอว่ากัสจะไปที่ไหนอะไรยังไงต่อ”
“ก็ไหนว่าจะกลับบ้าน ที่เชียงใหม่”
“ก็นั่นแหละ แต่กว่าเครื่องจะออกก็พรุ่งนี้เช้าไง คืนนี้กัสจะไปนอนที่ไหนอ่ะ”
“...........”
“เอย์ตั้นสุดหล่อ”
“เรื่องของนายสิ”
“จิ๊ ไม่ถามเรื่องนี้ก็ได้ งั้นกัสถามอีกเรื่องได้ไหม”
“อะไร”
“ถ้ากัสไปสมัครงานที่ ‘อัศวคอนสตรัคชั่น’ เอย์จะว่ายังไง”
ผมชะงักไปนิดหน่อยไม่คิดว่ากัสจะรู้ว่าผมเป็นคนของที่นั่น “รู้เหรอว่าผมเป็นคนของที่นั่น” ผมหยุดเดินแล้วหันไปถาม คือไม่เคยรู้เลยว่ากัสจะรู้เรื่องครอบครัวของผม
“ก็เพิ่งรู้ตอนคุณพ่อคุณแม่เอย์แวะไปหาเมื่อต้นปี กัสเคยเห็นท่านในนิตยสารเกี่ยวกับงานเอ็นจิเนียริ่ง พอดูที่นามสกุลเอย์ก็เลยรู้”
“แล้วจะไปสมัครตำแหน่งอะไร”
“เลขาของรองประธานคนใหม่ดีไหมนะ”
“ล้อเล่นหรือไง”
“พูดจริงสิ เดี๋ยวขอพักสักอาทิตย์แล้วจะขึ้นมาสมัครเลย วิศวกรจบโทจากนิวยอร์กเหมือนกับท่านประธานเปี๊ยบแบบนี้ กัสว่าเอย์ต้องรีบรับแล้วล่ะนะ”
ผมหันมองคนพูดทันที ยกยิ้มส่งให้ “นี่รู้อะไรไหม ผมไม่ได้จะไปทำงานที่นั่นหรอกนะ งานของผมอยู่ที่ 'อัศวออโต้อิมพอร์ต' ต่างหาก”
“อ้าวทำไมอ่ะ เอย์เรียนจบวิศวโยธามาทำไมถึงจะไปทำงานอยู่ในศูนย์รถนำเข้าแบบนั้น”
“ก็เพราะว่าชอบไง”
“จ้าพ่อคนรวยเลือกได้นี่เนอะ”
“พูดเล่นน่า ความจริงก็ต้องทำทั้งสองที่แหละ แล้วเอาไงนายจะไปสมัครจริงเหรอ”
“ก็น่าจะอ่ะนะ ถึงตอนนั้นขอใช้เส้นรองประธานคนนี้ด้วยละกัน ช่วยเห็นใจเพื่อนสนิทคนนี้ด้วยนะคร้าบบบ”
“หึหึ ไม่รู้นะอันนี้ต้องขอดูความสามารถก่อน”
“กวนนักนะ”
“ธรรมดา คนมีความสุข”
“ได้กลับมาหาแฟนอ่ะดิ่”
“แน่นอน” ผมยิ้ม
ในที่สุดเราก็แยกย้ายกันกลับ ผมนั่งหน้าบานอมยิ้มมาตลอดทาง คิดวางแผนไว้หมดแล้วว่าวันพรุ่งนี้ปมจะไปที่ไหนบ้าง ผมจะตื่นแต่เช้าจะไปดักรอปิงอยู่ที่ร้านส้มตำมะละกอเล็กๆนั่น ปิงจะเข้าไปช่วยแม่กับพี่ขมจัดร้านทุกวันก่อนไปเรียน ตอนนี้ผ่านไปสามปีแล้วปิงคงจะทำงานแต่ถึงอย่างนั้นเด็กดีอย่างมันก็ต้องไปช่วยแม่เปิดร้านเหมือนเดิม แต่ถ้าผมไม่เห็นมันผมก็จะไปรอมันที่หอตอนเย็นปิงจะต้องกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนออกไปเตะบอล แต่ถ้ายังไม่เห็นอีก ผมจะไปรอมันที่บ้านเช่าในหมู่บ้านจัดสรรนั่น ที่ๆเมื่อก่อนนี้แม่ปิงชวนผมไปทานข้าวด้วยบ่อย ๆ และเมื่อถึงที่สุดแล้วผมยังไม่เห็นมันอีก ผมจะรออยู่ที่ห้องที่คอนโดของเรา ห้องที่ผมกับมันใช้เวลาทุกนาทีร่วมกันอย่างมีความหมาย
ผมเชื่อว่าปิงยังจะแวะมาที่ห้องนั้นเสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเราสองคนจะไม่มีใครเปลี่ยน เพราะความทรงจำเหล่านั้นเราใช้หัวใจจดจำมันเอาไว้ด้วยความรู้สึกทั้งหมด ผมไม่เปลี่ยนและปิงจะไม่ลืมผมคนนี้
....ก็เพราะเราสองคนสัญญากันไว้แล้ว....
“คุณเอย์ตื่นแต่เช้าเลยนะครับ” ลุงโชคคนขับรถของคุณแม่ที่ทำงานกับครอบครัวเรามาตั้งแต่ผมเป็นเด็กทักขึ้นเมื่อผมเดินมาเอารถที่แกกำลังเช็ดทำความสะอาด ผมอารมณ์ดีถึงขนาดเดินฮัมเพลงเลยล่ะ
“ผมใช้คันนี้ได้เลยเหรอครับ” ผมมองดูรถสปอตหรูสีขาวที่คุณแม่เพิ่งจะเอากุญแจส่งให้ผมเมื่อวานนี้เห็นว่าเป็นของขวัญต้อนรับกลับบ้าน
“คุณท่านให้ผมเตรียมตรวจเช็คทุกอย่างไว้ให้คุณหนูเอย์ตั้งแต่เมื่อสองสามวันที่แล้วแล้วล่ะครับ” ลุงโชคยื่นกุญแจส่งให้ผมส่งยิ้มขอบคุณแกไป
ถนนหนทางรถลาที่กรุงเทพยังคงติดอยู่ไม่เปลี่ยนแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันอาทิตย์ ผมรู้สึกได้เลยนะสามปีมานี่กรุงเทพทำไมมีรถใหม่ๆเยอะขึ้นมากเลย ขับไปทางไหนป้ายแดงเต็มไปหมด คนรวยเยอะขึ้นหรือว่าหนี้สินเยอะขึ้นกันแน่ก็ไม่รู้ หึหึ
ผมจอดรถลงที่เดิม หน้าร้านที่คิดว่าควรจะเป็นร้านส้มตำอีสานของแม่ปิง แต่เพ่งมองกี่ครั้งๆก็ไม่ใช่ มันกลายเป็นร้านสะดวกซื้อชื่อดังไปได้อย่างไรกัน ผมเดินออกมาดูมองซ้ายมองขวาก็คิดว่าตัวเองเข้าซอยไม่ผิด แน่ ๆ ที่ตรงนี้คือที่ๆผมยังจอดรถแช่ไว้อยู่เลยเมื่อสองปีที่แล้วตอนมารับปริญญาแล้วมาแอบดูมัน
ใจผมเริ่มเสีย คือไม่เคยคิดเลยว่าร้านจะถูกย้ายออกไปแล้ว ผมคิดไปถึงคุณแม่ผมทันที คำพูดที่ท่านขู่ผมไว้เรื่องบ้านปิงยังคงดังก้องอยู่ในหัว ผมไม่ได้ผิดสัญญา ผมไม่เคยได้ติดต่อมันเลย คุณแม่คงไม่ทำแบบนั้น ผมขึ้นรถแล้วขับออกไปที่หอพักปิงทันที เดินขึ้นไปเคาะหาที่ห้องเลย ปรากฏว่าคนที่มาเปิดเป็นเด็กผู้ชายอายุน่าจะน้อยกว่าปิงสักสองสามปีได้ เขาถามผมว่ามาหาใครพอผมบอกชื่อมันเด็กนั่นบอกไม่รู้จัก ผมมองเห็นสภาพการจัดข้าวของภายในห้องเลยรู้ว่าไม่ใช่ห้องที่ปิงอยู่แน่ ผมลองถามดูว่าน้องเขาย้ายมาอยู่นานยังเขาบอกย่ายมาได้ปีนึงแล้ว
ผมตัวชาไปหมด รีบลงมาจับรถขับไปที่บ้านจัดสรรในหมู่บ้านเล็กๆของแม่ปิง ทาวเฮาส์หลังที่แปดที่ผมเคยมานั่งกินข้าวตำน้ำพริกทอดไข่ เก็บข้าวของที่มาจากร้านช่วยปิงแม่ปิงและพี่ขม ตอนนี้กลายเป็นบ้านของใครสักคนที่ไม่ใช่แม่ปิงแน่นอนแล้ว ผมคว้าเอารั้วเตี้ย ๆ นั้นไว้เพื่อทรงตัวหลังป้าเจ้าของบ้านเขาบอกว่า
“เจ้าของเก่าเขาย้ายออกไปได้เกือบจะปีแล้ว” พอผมลองถามว่าย้ายไปอยู่ที่ไหนแกก็ตอบว่าไม่รู้
“พ่อหนุ่มลองถามบ้านหลังข้าง ๆ ดูสิ เผื่อจะมีใครรู้บ้าง”
ผมลากขาที่หนักอึ้งไปกดกริ่งถามบ้านหลังที่อยู่ข้าง ๆ กันหลังแล้วหลังเล่า แต่คำตอบที่ได้รับก็มีแต่คนบอกว่าไม่รู้
“เคยได้ยินน้าศรีแกบอกเหมือนกันว่าจะย้ายไปแต่พอถึงเวลาจริง ๆ ย้ายไปแบบรวดเร็วมากเลย เจ้าปิงลูกชายแกได้ดิบได้ดีถึงขนาดสร้างบ้านเปิดร้านใหม่ให้แกเลยนะ” คุณน้าที่เดินผ่านมาแล้วได้ยินคุณป้าที่ผมเรียกถามเป็นหลังที่ห้าพูดขึ้น ผมรีบหันมอ
“แล้วคุณน้าพอจะทราบไหมครับว่าพวกเขาย้ายไปอยู่ที่ไหนกัน”
“เอออันนี้ก็ไม่รู้ เห็นขมเขาเคยบอกไว้ว่าไม่ไกลจากที่นี่นักหรอก น้าจำชื่อไม่ได้แล้วขอโทษด้วยนะพ่อหนุ่ม”
คุณเชื่อไหมผมขับรถวนไปวนมาตามหามัน แต่คือยังไงก็ไม่เจอไม่เห็นไม่มี ผมนั่งคิดแล้วคิดอีกว่าปิงจะไปอยู่ที่ไหน มีอะไรทำไมถึงต้องย้ายที่อยู่ย้ายร้านถึงขนาดนี้ เวลาแค่สองสามปีเปลี่ยนอะไรๆได้มากมายขนาดนั้น? ผมไม่รู้รถมาจอดลงที่ลานจอดของคอนโดผมได้อย่างไร รู้ตัวอีกทีคือผมก้าวลงมาแล้วเดินไปกดเรียกลิฟต์
ห้องของเรา
ห้องของผมกับมัน
ภาวนาขอให้มันนั่งอยู่ข้างในนั้น
ปิงมีกุญแจห้องผม
แกร๊กก กกก
ทุกอย่างมืดสนิท ใจผมหายวาบ หน้าชาตัวชาไร้เรี่ยวแรง ลากขาที่หนักอึ้งและหัวใจที่อ่อนล้าเปิดเข้าไปภายในห้องนอนใหญ่ เมื่อกดสวิทไฟมองเห็นเตียงสีขาวสะอาดถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ที่โต๊ะทำงานข้าวของที่วางอยู่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมเหมือนกับเมื่อสามปีที่แล้ว ผมสะดุดตากับปฏิทินตั้งโต๊ะสีสันและรูปร่างแปลกตา
สามปีที่ผมไม่ได้อยู่ ปิงคงซื้อหาปฏิทินอันใหม่มาเปลี่ยนไว้ให้ แต่เมื่อสายตาผมโฟกัสไปที่หัวของเดือนในหน้าที่เปิดอยู่ใจผมแทบสลายเมื่อปรากฏว่ามันเป็นเมื่อสองเดือนที่แล้ว รอยขีดฆ่าล่าสุดอยู่ที่วันสุดท้ายของเดือนพอดี
ตอนนั้นเองผมถึงได้ตระหนักแล้วว่า ปิงรอผมจนกระทั่งถึงเมื่อสองเดือนก่อน มันไม่ได้แวะมาที่นี่อีกเลยนับจากวันนั้น ผมกอดปฏิทินไว้แนบอกจนแน่นมือไม้สั่นไปหมด ประคองหัวใจที่หนักอึ้งออกมานั่งอยู่ที่โซฟาด้านนอก วิวเจ้าพระยามองจากมุมนี้ยังคงสวยเหมือนเมื่อสามปีที่แล้วไม่เปลี่ยนตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่ผมชอบอุ้มแล้วปิงมันก็ชอบมาแย่งยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ห้องทั้งห้องที่เปิดไฟจนสว่างจ้าแต่ทำไมผมถึงมองเห็นทุกอย่างพร่าเลือนลงมากเหลือเกิน หยาดน้ำใสที่คลอขึ้นมาจนในที่สุดก็ล้นรินตกออกมาเป็นสาย
ผมเหลือทางเลือกสุดท้าย ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดเชื่อมต่อ หมายเลขที่ผมไม่เคยโทรหาเลยตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน ผมประหม่าที่จะพูดคุยกับมันไม่รู้ว่าจะเอ่ยคำพูดอะไรก่อนหรือหลัง ผมรู้ทุกอย่างเป็นผมทั้งนั้นที่ผิด ผมทิ้งไป ผมไม่เคยติดต่อปิดกั้นมันทุกอย่าง ผมผิด ผมผิดเอง หลับตาลงแน่น อธิฐานขอให้เป็นเสียงสดใสของมันที่ตอบรับผม....คนนี้
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
“หมายเลขที่ท่านเรียกยังไม่เปิดใช้บริการ..........”
เธอยังคิดถึงฉันทุกนาทีอยู่หรือเปล่า
เธอยังจำเรื่องเราในวันวานได้หรือไม่
เธอยังมีใจให้ฉันคนเดียว ยังรอฉันแค่คนเดียว
เธอยังรักกันเหมือนเดิมอยู่ใช่ไหม
ช่วยบอกให้รู้ที......
Tbc.
# น๋มปังกาแฟมาเสิร์ฟแล้วค่า คิดถึงกันไหมคะ ตอนนี้เป็นพาร์ทสามปีของพี่เอย์นะคะ พี่เอย์กลับมาช้าไปไหม? อันนี้คือยังบอกไม่ได้คอยอ่านตอนหน้าเนาะ ห้ามพลาดเด้ออออ
# ขอบคุณทุกกำลังใจมากจริงๆค่ะ ช่วยเอ็นดูและดูแลปิงกับพี่เอย์กันต่อไปนะคะ คนอ่านน่ารักใจดีกับเราเสมอเลยเรามีกำลังใจค่ะ ที่หายไปนานนี่คือไม่ใช่ว่าเล่นตัวหรืออะไรนะแต่มันยังไม่เสร็จจริงค่ะ มีหลายครั้งเหมือนกันที่กำลังตันกับบท แต่พอเจอคนอ่านให้กำลังใจส่งเพลงมาให้ฟัง โหหหหแรงฮึดมาจากไหนไม่รู้ดันเอาจนจบได้อ่ะ
# ขอบคุณที่รักและเอ็นดูปิงกับพี่เอย์นะคะ มีความสุขกับครอบครัวในวันหยุดยาว มิลเลี่ยนแต้งส์ค่าาาา~~ :mew1:
-
สามปีผ่านไปแต่ปัญหาต่างๆก็ไม่ได้หายไปด้วยขอให้ฝ่าฟันไปให้ได้ทั้งคู่นะ
-
:pig4: :pig4:
-
ขอจิิ้มก่อน ตื่นเต้นๆ เดี๋ยวจะกลับไปอ่านต่อ
>
>
เกือบทำโทรศัพท์ตกพื้นเพราะมือมันชาและหมดแรงเมื่ออ่านจนจบตอน
นั่งนิ่งๆแล้วก็มีน้ำไหลเปื้อนหน้า พูดไม่ออกเลย
**ตอนใหม่มาเร็วๆเถอะอย่าปล่อยให้เราต้องรอนานเลย ปวดใจจะแย่อยู่แล้ว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารพี่เอย์ :serius2:
-
อร้ากกกกกกกกกกกกกก
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
สามปีผ่านไปปิงคงยังไม่เปลี่ยนใจจากเอย์ตั้นหรอก
แต่ใจคนรอที่ไม่มีข่าวสารของอีกฝ่ายก็ต้องท้อเป็นธรรมดา
อยากให้เอย์หาปิงให้เจอจัง เอาใจช่วยนะ
:mew2:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ม้ายยยยยน่ะ
-
ขอจิ้มไว้ก่อนนะ เดี๋ยวมา :z13:
-
แงแงแง สงสารทั้งสิองคนเลย
-
ว่าแล้ว ต้องหาไม่เจอ
.... ไม่ชอบกัส รุกชะมัด
-
จี๊ดเลยๆๆๆ พี่เอย์ยังเหมือนเดิม แต่ไม่ได้ตามเรื่องน้องนานเกิ้น น้องหายไปแล้ว
ตอนเจอกันจะเป็นยังไงนะ โอ๊ย ตื่นเต้นๆๆๆๆๆ คืนสุดท้ายกับกัส แบบๆๆๆ ลุ้นน่ะ
กลัวกัสเป็นคนไม่ดี ยั่วยวน วางยาไรเงี้ยะ (คิดไปได้) แต่พี่เอย์ก็ทำให้เราไม่ผิดหวัง รวั๊กเลย
กัสเป็นคนดี แต่ตามติดตามตื๊อเกิน คนอ่านก็ไม่โดนอ่ะ หวงพระเอกอ่ะ นี่จะมาทำงานด้วยอีก
ขออนุญาติรำคาญนะคะนะ เดี๋ยวปิงเห็นก็ต้องมาคิดมากอีก แต่ไม่เป็นไรใช่ปิงจะต้องคิดคนเดียว
เพราะพี่เอย์อาจต้องคิดมากกว่า เพราะปิงมีพี่ชายคนใหม่แล้ว เหออออๆๆๆ
อยากอ่านตอนหน้าม้าก (อีกแล้ว) ค่ะ พรุ่งนี้เลยนะคะ แฮ่~
ขอบคุณค่า
-
สามปีผ่านไป แต่ก็ยังสงสัยอยู่ว่า คุณแม่พี่เอย์จะยอมรับความรักของทั้งคู่ได้รึยังนะ
เฮ้อออออออออ ไม่อยากเห็นลูกมีความสุขหรือคะ คุณแม่???
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
สงสารพี่เอย์ แต่บอกเลยว่ากลัวปิงเข้าใจผิดเรื่องกัสมาก 555
-
^^
-
น้องปิงของฉันต้องหนักแน่นนะ มารอลุ้นตอนหน้า คาดว่าคงได้เจอกัน
-
รู้สึกว่ากัสเป็นตัวปัญหานะ ในอนาคต
ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าปิงงานยุ่งจนไม่มีเวลาแวะห้องเอย์ตั้น
เอย์ตั้นอย่าเพิ่งท้อนะ
-
หวังว่าวันข้างหน้ากัสจะไม่เป็นปัญหา... เป็นแน่เลยเปิดตัวซะขนาดนี้...
พี่เชนก็หวั่นๆ... เพิ่งครึ่งเรื่อง อุปสรรคอีกครึ่งจะตามมา
แม่พี่เอย์เปิดตัวไปแล้ว เหลือแม่ปิงที่ไม่หรือรู้แต่ไม่พูด เรื่องพี่เอย์กับปิง
สงสารพี่เอย์ สงสารปิง
พี่เอย์ต้องเข้าใจปิงนะ สามปีสำหรับการรอคอยโดยไม่มีการติดต่อกับมาถือว่าปิงอดทนเก่งมาก สู้ๆ ปิงไม่หนีไปไหนหรอก
ถ้ากัสมีปัญหาจริง ปิงนี่หวงพี่อย์สุดๆอะ พิสูจน์ได้จากเรื่องเดียร์และนานะคิดเองได้เป็นตุเป็นตะ
สู้ๆนะพี่เอย์ ปิงรีบๆมานะ พี่เอย์มาแล้ววว
-
เอย์.... ได้ข่าวว่ารวยมาก...
จ้างนักสืบได้นะ เรียนที่ไหนก็รู้ไม่ใช่เรอะ
พยายามหน่อย ทนมาได้ 3 ปี อย่างทำให้ผิดหวังนะ
คนเขียนค่ะ ฝากเอากัสออกไปทีได้มั้ยค่ะ... แม้ว่ากัสจะไม่ได้อะไร
แต่ชะนีอย่างอิชั้นรู้สึกว่านางไม่เลิกรา น่ารำคาญเหมือนเห็บค่ะ
-
โอ๊ยยย เมื่อไหร่จะเจอกันสักที เศร้า T__T
-
ม่ายน้าาาาาาาา
ไหนว่าไม่หน่วงแล้วไง
ไหนว่าไม่ดราม่าไง
ฮืออออ
สงสารพี่เอย์ :hao5:
-
ไม่รู้นะอ่านแล้วไม่สงสารเอย์ซักนิดสมน้ำหน้าอีกต่างหาก
-
ยอมรับว่าตอนนี้ อ่านข้ามพาสพี่เอย์กะกัส
ก็มันอ่านแล้วหงุดหงิดอ่า
ตอนหน้าพี่เอย์กะหมาปิงต้องได้เจอกันนะๆๆๆๆๆๆๆ
-
หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิดนะ :hao5:
ต้องผ่านไปด้วยดีสิ
-
คนลุ้นจะขาดใจตายแทนแล้วเนี่ย
-
ไม่สงสารหรอก รู้ไว้คนไม่รู้มันไม่ผิดนะครับ ปัญหาที่จะเข้ามาอีกนั้นคือพี่เชน กับไอ้คุณกัสนั้นละซิ อุปสรรคมันเยอะๆเนอะ ขอให้เจอกันคราวนี้แบบว่า หมาปิงเปิดตัวนักธุรกิจหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรง กับความประสบผลสำเร็จในธุรกิจเพียงสามปี จะว๊าวๆๆๆ กรี๊ดๆๆๅให้บ้านแตกไปเลยจะสะใจมากอะครับคุณคนแต่ง คนแต่งสู้ๆนะครับ ผมรอคุณอยู่ หุหุ ยิ้มชั่วร้าย คึคึ รอหมาปิง นายเอกในดวงใจ รอนิยายนายเอกแมนมานานแหละ รักนิยายเรื่องนี้สะแล้วสิ ส่วนมากมีแต่นายเอกน่าหวานทั้งนั้นเลย คึคึ แต่งผมรู้หมาปิงของเรายังเหมือนเดิมทุกอย่างอ่ะ ปลื้ม อยากแย่งมาจากไอ้พี่เอย์จริงๆเชียว
-
ท่าทางจะต้องงดอ่านเรื่องนี้สักพักแล้วล่ะมั้ง #ลุ้นเกิน #ต่อมอยากรู้ทำงานเกินค่าปกติของมัน
:katai5: เพลียตัวเอง
-
อ่านแล้วจะร้องไห้ พี่เอย์ ฮือออออออออออออออออออออออออออออ :sad4:
-
กัสนี่มาแรงกว่าลุงโปรแกรมเมอร์อีก
เห็นด้วยกับหลายคนจ้า อ่านแล้วลุ้นมาก อิอิ
-
เราไม่ชอบกัส รู้สึกว่านอกจากแม่ของเอย์แล้วก็น่าจะมีไอ้นี่แหละที่น่าจะเป็นตัวก่อดราม่า
ไหนผู้เขียนบอกว่า ไม่มีดราม่าแล้วงายยย
เค้าสงสารพี่เอย์กะหมาปิง
-
เอาใจช่วยพี่เอย์ให้หาปิงเจอไวๆนะ
เรื่องเจอน่ะเจอแน่ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่น่ะสิ
บางทีอาจจะได้เห็นภาพบาดตาบาดใจของปิงกับพี่เชนซะด้วยมั้ง
แต่ฝั่งพี่เอย์ ก็มีกัสตัวป่วนอยู่เหมือนกัน
-
ไม่นะ :z3: :o12:
-
เอาจริงก็แอบหวั่นใจกับน้องปิงมากกกกกก
แบบถ้าพี่เชนวอแวน้องมากๆนะ จะกรี๊ดแตกแล้วแบบอ๊ายยยยไม่ ไม่ ไม่ ไม่
อินน นน น
-
ไงหล่ะคุณชาย
ได้ยินเสียงสดใสสมใจมั้ยล่ะ 55555 สะใจ
ทีนี้ก็รีบตามหาหนูปิงซะ ไม่งั้นแกอกแตกตายแน่ ชิ
ปล. กัส รุสึกตงิดๆ รุสึกว่านาง"เยอะ" อย่าคิดมาเป็นมารหัวใจนะ เจอดักตบนะเห้ย 5555
ถ้าดูไม่สุภาพ ขอโทษด้วยนะ มันอินอ่ะ อิอิ
-
สงสัยน้องปิงจะไปเป็นช่างฟิตอยู่ศูนย์รถพี่เอย์รึเปล่าาาาาาาาาาาา :hao3: :z2: เห่อ ๆ ขอให้เจอกันเร็วนี้น้าาาาาาาา
เค้าเชียร์อยู่ล่ะพี่เอย์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a2:
-
เย้!!!มาต่อแล้ว......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เย้...น้ำตาครอตอนที่พี่เอย์มาที่รังรัก จบสิ้นแล้วหรือปิงหายไปแล้วหรอ :katai4:
-
คนเขียนใจร้ายมากอะเรียกน้ำตาตลอด
อยากให้มาต่อไว้อะเอาแบบยาวเลยลงโทษคนเขียนได้โปรด
-
ทำไมมันบีบหัวใจขนาดนี้ :sad4:
-
มาต่อเร็วนะเค้าจะรอไม่ได้แล้วลงแดงแล้วนิพออ่านเสร็จ
-
เอาใจช่วยพี่เอย์><
อย่าดราม่าอีกเลยเถอะค่ะ
ทนรับไม่ไหว
-
สงสารพี่เอย์จังเลยขอไห้เจอน้องปิงใวๆนะ :n1:
-
เรารำคาญกัสมากอะ
อ่านไปคือแบบ นี่ยังไม่จบบทแกอีกเรอะ? :z6:
จะบอกว่าตอนนี้สั้นจัง น่าจะมีต่ออีกหน่อนะคะ (คนอ่านมันโลภ) แหะๆ
ยังไงก็รอคอยตอนหน้าอย่างใจจดจจ่อเช่นเคย
ถ้าสองคนเจอกันอีกทีจะเป็นยังกันล่ะเนี่ย
-
อ่าาา ไม่น้าาา พี่เอย์กลับมาช้าไปเหรอ ปิง รอพี่เอย์อยู่มั้ยอ่าา โอยยย ลุ้น
-
ทำไมมันหน่วงแบบนี้ ฮืออออออออออออ
สงสารพี่เอย์ ทั้งหนูปิงเลยอ่ะะะะะะะะะะะะ
ไม่ใช่ว่าปิงเปิดใจให้คนอื่นไปแล้วนะะะะ
T_T
-
น้ำตาร่วงอีกรอบ....
-
สมน้ำหน้าพี่เอย์ค่ะ
ถึงจะรักแค่ไหน แต่สามปีที่ไม่ติดต่อกันเลย และไม่รู้อะไรเลยไม่รู้ว่าต้องรอไปนานแค่ไหน มันคงเกินทนจริงๆ มันไม่ใช่บททดสอบว่ารักกันจริงหรือเปล่า ถ้าปิงจะชอบหรือคบกับพี่เชนมันไม่ผิดเลย จริงๆ
ปิงทำถูกแล้ว หาไม่เจอก็ดีทีปิงอยู่คนเดียวมาสามปีได้ ทำไมจะอยู่คนเดียวต่อไปไม่ได้ล่ะ
:hao3:
-
ไม่มีฟีลอ่านนิยายแล้วน้ำตาเป็นน้ำตกมาสักพักแล้ว
พอมาอ่านพาร์ทนี้เท่านั้นแหละฟีลมาน้ำตาพรากเลยอินมาก :sad4:
-
คงต้องกินมาม่ากันอีกหลายชาม เพราะ ณ ตอนนี้ต่างคนก้อต่างมีคนอื่นมาสนใจและคอยอยู่ใกล้ชิด เฮ้อ..คงมีเรื่องเข้าใจผิดกันอีกนานแน่ๆเลยยยยยยยยยยยยยย มาม่าอืดท้อง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
หวังว่าทั้งเอย์และปิง อย่ามัวแต่คิดกันเอง โดยไม่เปิดใจคุยกันนะ
คนแต่ง แต่งได้น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณค่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ต่างคนต่างเศร้าาาาาาา :hao5: :hao5: :hao5: o13 o13 o13 :katai4: :katai4:
-
กราบบบบบบบบบบบบบบคนเขียน
กำลังจะทนไม่ไหวแล้วจริงๆๆๆ ตั้งแต่พี่เอย์จากไป ไม่มีสัครั้งเลยจริงๆที่จะอ่านแล้วไม่ร้องไห้หรือน้ำตาคลอ
ฮรือออออออ
หัวใจเรายังเต้นตรงกันอยู่ใช่มั้ย พี่เอย์น้องปิง
เมื่อไหร่มันจะผ่านช่วงเวลานี้ไปสีกที อิคนอ่านจะขาดใจตายก่อนพี่เอย์กับหมาปิงแล้ว ฮรือออออออออ :z3:
-
:sad4: :sad4:
เศร้า... :mew4:
สงสารพี่เอย์กับปิง
อุปสรรคข้างหน้าอีกมากมาย
หวังว่าทั้งสองคนจะฝ่าฟันมันไปได้นะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยจ้า :3123:
-
เรื่องนี้ไม่มีใครผิดเลย
พี่เอย์ก็ไม่ผิด หมาปิงก็ไม่ผิด
ต่างคนก็ต่างมีเหตุผลและความจำเป็นที่ต้องทำสิ่งต่างๆ
น่าสงสารทั้งคู่
เศร้าอ่ะ เจอกันเร็วๆเถอะ
เหมือนเดิมสักที ตอนนี้มันหน่วงไปแล้ว
คนเขียนคะ รีบมาต่อเถอะนะ ไม่ไหวแล้ว :o12:
-
น่าสงสารทั้งคู่มากๆเลย อ่านไปเศร้าจิตไป ทรมานทรกรรมไม่ต่างจากหมาปิงเท่าไหร่เลยพี่เอย์
-
ทรมาณหัวใจคนอ่านคนอ่านชะมัด
ความหวานไปไหนหมดดดดด
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ปวดหัวใจ :sad4:
ขอตอนต่อไปด่วนๆ
-
ปิงถอดใจไปแล้วหรอ :sad4: ไม่จริงช่ายยม่ายยย :hao5:
น้ำตาคลอเบยยย อย่าเศร้านักเลย ตุ๊ดอย่างเราจะขาดใจตายล่ะ :sad4:
ปล. ขอบคุณคนเขียนน่ะค่ะ ที่เขียนนิยายดีๆไห้อ่าน :pig4:
-
สงสารเอย์จัง ไม่รู้ว่าปิงตัดใจไปหรือยัง
กลัวว่ากัสกับเชน จะเสิร์ฟมาม่าชามต่อไปและต่อไป
-
:monkeysad: ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละ ปิงหายไปไหนไม่รอพี่เอย์แล้วหรอ :m15: พี่เอย์สู้ๆนะ
-
อร๊ากกกกกกก...อึดอัดใจ
ฮือออออ เมื่อไหร่ดราม่าจะหมดไปซะที...
ใจจะขาดอยู่แล้วววว
-
ไม่ได้ดราม่าเลยเราก็แค่น้ำตาตกสงสารทั้งเอย์ตั้นทั้งปิงไม่รู้ตอนต่อไปจะเป็นยังไงแต่ขอให้มาต่อเร็วๆนะเรารอมาอ่านทุกวันเลย
-
:angry2: อีพี่เอ๊ยยยยยยยยยยยยย์.... ทำไมไม่โทรถามไอ้บาสกับบักวุฒิเล่า!?!
ปิงจะย้ายไปอยู่ไหน ทำอะไร ตาสองคนนั้นต้องรู้อยู่แล้ว เดียร์ก็บอกอยู่แล้วว่าสองคนนั้นคอยเป็นไม้กันหมาให้อยู่
ฉันว่านังกัสนี่ต้องร้ายกว่ายัยนานะแน่ ๆ ขอลงชื่อเกลียดมันไว้ก่อน o12
น้องปิงเจ็บกว่าพี่เอย์เห็น ๆ พี่เอย์รู้ความเป็นไปของปิง แต่ปิงได้แต่รอ โดยไม่รู้อะไร อย่างไร และทำไมมาเกือบสามปี!!!
ยังไงก็ขอวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลก (โดยเฉพาะเทพี coffeeQbread) โปรดบันดาลให้คนรักกันได้ครองรักกันด้วยเถิด :call:
-
ตอนใหนนะจะไม่เศร้า....อยากได้โมเม้นเหมือนเริ่มอ่านแรกๆๆๆ....พอแล้วนะคับ...คนอ่านจะตายคามือถือ
-
เหมือนพี่เอย์มาช้าไป2 เดือนใช่ไหม?
แต่เราเชื่ออ่ะ ไม่รุ้สิ คือปิงมันรักพี่เอย์มากนะ คือคนมันรักกันอ่ะ
ปิงมันยังรอพี่เอย์อยุ่ และรอจัดหนักด้วยรึเปล่าสมกับที่หายไป3 ปี
พี่เอย์อาจโดนปิงกระโดขาคุ่เข้าให้ 555 ขำๆ แก้เครียด
-
:ling3: :ling3: :ling3:
พี่เอย์! ถ้าไม่บอกว่าทำไมไม่ติดต่อหาปิงบ้าง จะกระทืบพี่เอย์แทนแล้ว
เรื่องนี้รักปิงสุดๆเลย พี่เอย์ทำไม่ถูก ไม่เชียร์พี่เอย์แล้ว
มาแก้ตัวตอนหน้าซะดีๆ
-
เค้าเบื่อมาม่าแล้ววว :katai1:
พี่เอย์ พี่มาช้าเหลือเกินน
ถ้าปิงไม่รอเราก็เข้าใจ ปิงทำดีที่สุดแล้ว
-
ผลัดกันเจ็บ
-
หมาปิง...หายไปไหน สงสารทั้งคู่เลย คุณแม่พี่เอย์จะคิดได้บ้างมั้ยนะ ?
-
พี่เอย์หาน้องให้เจอนะ
ปิงยังไม่คบกับใครหรอก น้องรักพี่เอย์มากนะ
สนุกอ่ะ เราชอบมากกกกนะลุ้นทุกตอนเลย
ถึงจะดราม่าแต่คือน่าอ่าน ชอบบบบ
-
สมใจคุณเเม่หรือยังคะ?? เจ็บทั้งปิงเจ็บทั้งลูกตัวเอง
อย่าให้กัสร้ายเลยยยยย หาผัวให้นางที ปล่อยเฮียเอย์ไปเถอะ เขาจากกันตั้งหลายปีเเล้ว
คาดว่าดราม่ายังมีอีกเยอะ เเต่ไม่ขอมือที่สามที่มีนิสัยร้ายๆ นะๆๆๆๆ อย่างเฮียเชนไม่เป็นไร กร๊ากกกก
-
part พี่เอย์รอบนี้ไม่ค่อยรู้สึกเห็นใจพี่เอย์เลย (แต่ยังรักพี่เอย์ น้องปิง และเรื่องนี้มากกกกกอยู่นะจ๊ะ)
ตอน part น้องปิงนี่แบบน้ำตาซึมเลย ตอนนี้อ่านจบ อารมณ์มันก้ำกึ่งแบบสมน้ำหน้ายังไงไม่รู้ (ใจจริงอยากสงสารนะ)
แต่แบบก็เข้าใจว่าต้องทำเพราะแม่ขู่ไว้แบบนั้น แต่แบบใจลึกๆ ก็สมน้ำหน้าแบบบางเบาอยู่ดี
เพราะความคิดถึง ความทรมานรอบนี้ พี่เอย์ดูเบาบางกว่าน้องปิงของคนอ่าน :katai2-1:
พี่เอย์ยังพอรู้ความเป็นไปของปิง แต่ปิงนี่คือไม่รู้อะไรเลย โคตรเศร้า
ฮือออออออ อ่ะเผลออินตอนที่แล้ว >..< (คนอ่านสับสนในตัวเอง ฮา~)
ปล.comment ยาวๆ แบบงงๆ ขอสรุปสั้นๆ สำหรับตอนนี้ว่า
รักคนเขียน
คิดถึงปิง
สมหน้าเอย์
กัสออกไป!!! :z6:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
เศร้าอ่า พี่เอย์รีบตามหาปิงด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
หายไปสามปีไม่ติดต่อมาสักทาง ทำใจไว้บ้างก็ดีนะพี่เอย์ :katai3:
-
หมาปิงหายไปไหนนนนนนน พี่เอย์ตั้นกลับมาแล้วนะ :mew6: :mew6:
-
อ๊ากกกกก นี่คือจุดที่หน่วงที่สุดของเรื่องรึยังเนี่ย น้ำตานองหน้ามาหล่ยตอนแล้วนะคะเนี่ย
ขอให้พี่เอย์หาน้องให้เจอด้วยเถอะค่ะ
-
เราเชื่อว่าโลกมันกลม :katai4:
-
เข้าใจปิงหน่อยน่ะพี่เอย์
คนรอโดยไม่มีการติดต่อได้เป็นปีๆแบบปิงน่ะสุดยอดปล้วคนรอมันท้อน่ะ
เหมือนหันไปทางไหนก็ไม่เจออะไร
สงสารที้งคู่แต่ตอนนี้พี่เอย์กลับมาแล้ว
พร้อมกับทำสัญญาที่ให้ไว้สำเร็จ
แม่พี่เอย์ต้องรักษาสัญญา
แค่นี้ก็เจ็ยกันมากพอแล้ว
ขออย่าให้มีเรื่องอะไรเข้าใจผิดกันอีกนะ
ทั้งกัสทั้งพี่เชน
-
เอย์ตันขี้โกงนะ หมาปิงแม้แต่ข่าวสารเค้าไม่รู้เลย ไม่บอกด้วยว่าจะไม่ติดต่อมา
คนรอที่ไม่รู้อะไรเลยมันท้อมากๆ แต่ก็ยังเชียร์พี่เอย์นะ รักมากด้วย ไม่นอกใจ จุ้บๆ
-
คนแต่งรีบมาต่อด่วนๆเลยนะมันขัดใจอะรู้ไหม :m16:
-
โธ่เอ้ยยยยย อึดอัด!!
เมื่อไรจะ จะอะไรไม่รู้ พูดไม่ถูกแล้ว หัวใจสับสน มึนงง
แต่ที่ชัวร์คือรำคาญกัสมาก อย่ามาเนียน เรารู้เราเห็น
:katai1:
-
จุก... :hao5: :hao5:
สงสารพี่เอย์ การรอคอยของสองคนก็ทรมานพออยู่แล้ว อย่าให้มีอุปสรรค์ อื่นเข้ามาแทรกอีกเลยนะคะ คือถ้ามีอีกนี่ คาดว่าคนอ่านคงตายยยแหง อยากให้เจอกัน กอดกัน แล้วเริ่มต้นความสัมพันอีกครั้ง ขออย่ามาม่าต่ออีกเลย แงง อยากหวานบ้างไรบ้าง :sad4:
-
:hao5: ฮือออ ปิงปิงหายไปไหน เรายังเชื่อนะว่าหมาปิงจะรอพี่เอย์อยู่แน่ๆ..
เห็นแก่ความมั่นคง ยอมอภัยให้ก็ได้ที่หายไป อย่ายอมแพ้นะพี่เอย์ ถึงคราวที่คุณชายจะต้องไล่ตามปิงปิงบ้างแล้วล่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วกลัวพี่เอย์นอกใจ แต่พี่คุณก็ทำได้ซื่อสัตย์ต่อน้องปิงตลอด
ส่วนปิงจะเป็นยังไง รออ่านตอนหน้าครับ
สู้ๆ ครับทุกคน
-
อุต๊ะ ณ ตอนที่แล้วที่ปิงบอกเหมือนจะเลิกรอเอย์แล้ว เลิกรอจริง ๆ รึเปล่า หุหุ แอบสะใจ (อ้าว) คือเกือบสงสารพี่เอย์ละ แต่กัสทำเอาหงุดหงิดไปนิดนึงดูท่าจะเยอะในอนาคต ถึงอย่างไงก็ตามสามปีของคนรอแบบไม่รู้จุดหมายมันอ่านแล้วทรมานใจมาก
ดังนั้นการตัดสินใจทั้งหมดยกให้หมาปิงจ้า :กอด1: เข้าข้างหมาปิงเห็น ๆ หุหุ
เสียดายแทนพี่เอย์กลับมาช้าไปสองเดือน ไม่งั้นได้เจอกันละ ไงก็อยากเห็นสองคนนี้ตอนอยู่ด้วยกันอีก รักจริงก็สู้เขานะพี่เอย์
-
เกิดอะไรขึ้นน ไม่น่ะ!!!! ฮืออออออออ :mew5: :mew5: :z3: :z3: :a5: :a5: :o12: :o12:
-
เรื่องมันเศร้า สงสารทั้งคู่อ่ะ อยากให้ผ่านเรื่องร้ายๆสักที
อ่านไปอ่านมาก็คิดอีกแง่ว่าใช่ปิงคนเดียวสักหน่อยที่รอ ด้านพี่เอย์
ก็รอที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนกัน ต้นเหตุคือ ยัยคุณหญิงแม่(มด)ตัวร้ายคนเดียว
-
ขอบคุณ :)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูปิงหายตัวไปเตรียมยึดบริษัทในเครืออัศวฯ จ้า :laugh3: :laugh3:
ถ้าเป็นแบบนี้จะได้ใจมากกกกกกกกก
-
รำคาญอิกัสคะ....กันโน้น กันนี้ ...เป็นไงโดนไปหน้าชาเลย.. สม
ป.ล. รอบนี้อ่านด้วยความอารมณ์ขุนมัวคะ..รำคาญอิกัส
ป.ล. มาต่อไวๆนะคะ เข้ามาดูทุกวันเลยอิอิ..รักคนเขียนคะ
-
ทำไมมันค้างยิ่งกว่าพาร์ทปิงอีกว่ะ :hao5: :hao5:
-
ณ จุดนี้ พี่เอย์ทำตัวเองทั้งนั้น
เป็นเราก้อไม่รอ รอแบบไม่มีจุดมุ่งหมาย
เป็นใครก้อคงไม่ทน แต่เราเชื่อว่าโลกมันกลม
ยังไงก้อคงจะได้เจอกัน แต่แบบไหนก้อแล้วแต่โชคชะตาแล้วกัน
แต่บอกเลยไม่ชอบกัสสุดตรีน!!!!!
เชื่อว่านางนี่แหล่ะตัวดราม่าของหนูปิงกะพี่เอย์!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
อ่านตอนนี้แล้วทำไมเราถึงได้แอบสมน้ำหน้าเอย์อ่ะ
ไม่รู้สิถ้าเราเป็นปิงเราก็ไม่รอนะ รออย่างไม่มีจุดหมายไม่รู้อะไรลย
ไม่รู้ว่ารอแล้วจะยังได้กลับมาคบกันอีกหรือเปล่า คิดว่าที่ปิงหายไปคงน่าจะเป็นฝีมือของแม่เอย์แน่ๆ
นางคงเตรียมการไว้แล้ว รู้ว่าลูกจะกลับมาก็รีบหาโอกาสผลักใสปิงเนียนๆแบบมีข้อแลกเปลี่ยนอ่ะ
ปล.รำคาญอิกัสมากอ่ะ มันคงมาเป็นตัวร้ายและตัวปัญหาของเรื่องในอนาคตแน่ๆ แล้วยิ่งมันจะเข้ามาทำงานในบริษัทเอย์อีก
ถ้าเอย์ยังไม่จัดการอะไรให้เด็ดขาด ก็อย่าสะเออะกลับไปหาปิงเลย ปล่อยปิงให้ไปเจอคนดีๆที่ดูแลและปกป้องปิงได้เถอะ
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮ พี่เอย์น่าสงสารจัง ฮืออออออออ คนเขียนใจร้ายยย ชอบทำเราร้องไห้ T~T
ขอให้พี่เอย์หาหมาปิงเจอด้วยเถอะะะ :o12: :o12:
-
มาต่ออีกเร็วๆนะครับผม น่าสงสารจริงๆเลย
-
สู้ๆเพื่อรักนะครับพี่เอย์
-
ขอให้หาหมาปิงเจอไวๆนะพี่เอย์ :katai1:
-
คิดถึงปิงครับ เมื่อไหร่จะเจอกัน ตอนหน้านะครับ
:ling3:
พี่เอย์สู้ :katai2-1:
-
อ๊ากกกกกกกกก ทำร้ายจิตใจมากกกกกกก อยากอ่านต่อแล้ว
หมาปิงเลิกรอพี่เอย์จริงๆเหรอ
-
3ปีเลยนะพี่ชายที่ปิงรอพี่แบบไม่มีข่าวสาร แต่พี่ยังดีกว่าปิงพี่ไ้ด้รับรู้ข่าวสารจากปิงถึง1ปี ให้ตายเถอะพีชาย ฉันเป็นปิิงฉันก็ทนไม่ได้จริงๆ ให้ตาย ทำนบฉันแตกอีกแล้ว
-
รอสิ
-
เอย์ตั้นเอ้ย อดสงสารไม่ได้ว่ะ เจออย่างที่ปิงโดนตอนแกไปใหม่ๆ เลย ตอนนี้คงทุรนทุรายเป็นหมาบ้าเลยดิน้อง
ขอให้เจอปิงไวๆ ว่ะ อยากให้มีความสุขกัน และก็ใช้ความรักพิสูจน์ให้คุณหญิงแม่ยอมรับไห้ได้
ไม่ไว้ใจกัสเลย เข้าใจจริงป่ะเนี่ย ดูไม่รามือไงไม่รู้
-
ยังมีอีกคนที่ต้องกลัวกันนะครับ คุณหญิงยายไง ไอ้พี่เอย์เนี้ยเป็นหลานคนโปรดด้วยนะจะบอกให้ ถึงจะผ่านด้านแม่ก็เหลือด้านยายอีกหนึ่ง แถมถ้ามีเรื่องธุรกิจเข้ามาด้วยแล้วละก็ จะเป็นหนึ่งปัญหาเชียวนะ แต่ขอให้ช่วยกันแก่ปัญหาและเป็นกำลังใจให้กันด้วยละทั้งไอ้พี่เอย์ แล้วก็ปิง ระยะห่างถึงสามปีใช้ให้เป็นประโยชน์ด้วยล่ะ ซื่อสัตย์และเข้าใจ และให้อภัย ถ้าทำได้ สุดท้ายก็คงมีความสุขนะ คึคึ รีบๆมานะครับคุณคนแต่ง แม้มี่หายไป ปิงเขามีบริษัทเป็นของตัวเองแล้วเหอะ มีบ้านเป็นของตัวเองด้วยขอบอก แถมยังเสน่ห์แรงทั้งชายแท้ไม่แท้ หญิงแท้ไม่แท้ยังหลงในตัวปิงทั้งนิสัย ความจริงใจ ถ้าเสียไป ไอ้พี่เอย์ไปตายแล้วเกิดใหม่เลยนะ
-
เอย์อย่าเพิ่งท้อนะสู้สู้หาปิงให้เจอ
เพราะต่างฝ่ายต่างก็ยังคงรักกันพี่
-
:m15: ซึ้งมากมายเพลงประกอบตอนนี้ก็เข้ากั้นเข้ากัน เรียกน้ำตาคนอ่านจนได้ TT
หนูปิงเข้าใจผิดแล้วซิเนี่ยะ เอย์เรียน 2 ปีฝึกงานอีก 1 ปี ใช้เวลา 3 ปี ไม่ใช่ 2 ปีอย่างที่หนูคิด
กลับมาช้าไป 2 เดือน หวังว่าหนูจะยังรอพี่เขาอยู่นะ :hao5:
-
ยังเชื่อใจปิงกับพี่เอย์เหมือนเดิม ขอให้เจอกันซะทีนะTT
-
เอย์ตั้น อย่าท้อนะ ต้องตามหา ปิง ให้เจอนะ
น้องยังรักและรอคอยอยู่เสมอนะ ห้ามทิ้ง!!!!รู้มั้ย เอย์ตั้น
-
อยากจะร้องไห้ สงสารพี่เอย์ ความรู้สึกมันหน่วงในอก :ling3:
พี่เอย์ ปิงเขารอพี่เสมอ อดทนอีกนิดนะพี่ ไม่นานก็ได้เจอ :mew1:
-
หมาปิงงงอย่าเพิ่งมีคนใหม่นะ พี่เอย์กลับมาแล้ว
:ling1: :ling1:
-
รู้แต่ว่าเป็นน้องปิงที่น่าสงสารมากกว่า
-
รำคาญกัสมากอะ ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าจุ้นจ้านมาก
พี่เชนเราชอบมากถ้าปิงจะชอบพี่เชนเราก็ไม่ว่า ทั้งสองค่อนข้างเหมาะสมกัน
:laugh: เอย์คู่กับกัสไปเลยก็ได้ไม่ว่า แลปัญหามันจะยุ่งต่อ ไหนจะหญิงย่า ไหนจะกัสที่คงจะอยู่เป็นหนามอีก
เฮ้อเหนื่อยแทนหมาปิง รอทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปล.แล้วคิดว่าหญิงแม่ของเอย์คงไม่ยอมรับหรอกที่จะให้คบกัน อาจอ้างว่าสัญญาแค่จะไม่ทำลายที่ทางทำมาหากินแค่นั้นนี่ ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะยอมให้รักกันถ้าเรียนจบ
-
ในที่สุด พี่เอย์ก็กลับมาแล้วววววว :hao5: :hao5:
พี่เอย์รีบไปตามหาปิงเลยน้าาาา น้องบอกว่าน้องรอเก่ง รอมาตั้งหลายปี น้องต้องรอพี่เอย์อยู่แล้วว
จริงๆ ฝั่งพี่เอย์ยังดีนา เพราะยังแอบมีคนส่งข่าวให้บ้าง แถมยังได้กลับมาแอบดูความเป็นไปของปิงได้อีก
แม้จะเจ็บที่ทำได้แค่มองแต่เข้าไปหาไม่ได้... แต่น้องไม่ได้ข่าวคราวอะไรจากพี่เอย์เลยตลอดมา
อ่านฝั่งของปิงแล้วเห็นความอดทนของปิงมากๆเลย การรออย่างไร้จุดหมายมันทรมานมากนะ
รอทั้งที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายป่านนี้จะยังเหมือนเดิมมั้ย จุดนี้ต้องชมหมาปิงมากเลยว่าเชื่อใจพี่เอย์สุดๆๆ :กอด1: :กอด1:
อ่ะๆๆ พี่เอย์ก็ด้วยน้า ยังเชียร์พี่เอย์เสมอ ดีใจที่ยังมั่นคง ไม่แอบไปหวั่นไหวกับใครที่ไหน
ดังนั้นตอนนี้กลับมาแล้ว ต้องรีบไปเคลียร์เลยนะว่าหายไปทำอะไร
กอดน้องแน่นๆเลยรู้ป่าว สงสารน้องมากเลย ป่านนี้หมาหงอยไปถึงไหนแล้ว T T
แล้วยิ่งดันเจอคนเข้าหามาคอยดูแลอย่างดีทั้งคู่เลย ทั้งพี่เชนทั้งกัส
นี่ยังแอบกลัวจะมีใครหวั่นไหวซะแล้วสิ แต่ก็ไม่อ่ะเนอะ (ใช่มะ?)
ส่วนน้องปิงหายไปสองเดือน คงไม่มีไรหรอกมั้งงงง เนอะๆๆๆๆ :heaven :heaven
-
ปิงกะเอย์ตั้น ผิดอะไร ทำไม คุณแม่มาตัดสินชะตาชีวิตเขาเเทนเจ้าตัวล่ะ เงินซื้อได้ทุกสิ่งจริงหรือคถณแม่ เเล้วความรัก จิตใจ ของเอตั้นคุณเเม่จะใช้เงินซื้อหรือ :m15:
-
วันนี้จะมาต่อไหมน้ออออ???
-
พี่เอย์สู้อีกนิดนะเดี๋ยวก็เจอ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ถ้าจะไม่เคยเม้นท์ เรื่องนี้นะ แต่ตอนนี้อยากบอกว่า สมน้ำหน้าตาเอย์ตั้นนักเชียว
-
เอย์หายเงียบสนิทไป3ปีน้องยังรอ ยังไม่ท้อเลย
แค่น้องย้ายบ้าน ย้ายร้าน ไม่มาคอนโด2เดือน อย่ามาทำฟูมฟายให้มากนัก
ออกไปตามหาน้องนู้น ถ้าไม่รู้จะทำไง จะแนะให้ว่าบ้านก็รวยจ้างนักสืบซินักสืบ
-
เง้อออ ค้างอ่าา
ทำไมปิงไม่มาาาา
-
เอย์ตั้นสู้ๆนะ
เพื่อความรัก เราต้องสู้เต็มที่
ถ้าปิงจะมีใหม่มันก็ไม่ผิดหรอก
แต่เราคิดว่าความรักระหว่างทั้งคู่
คงจะช่วยฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆไปได้
เราไม่อยากสมน้ำหน้าใคร
เพราะแต่ละคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง
เอย์เองก็คงอยากให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์เหมือนกัน
เพียงแต่อาจจะนานไปนิดถึงมาก
สำหรับคนที่ได้แต่รอ โดยที่ไม่ได้ข่าวคราวเลย
แต่ถ้าหากปิงยังรอได้
นั่นก็แสดงว่าความรักของปิง
มีค่าขนาดไหน
เราว่าปิงโชคดีกว่าเอย์ ตรงที่มีอิสระในการเลือก
ผิดกับเอย์ที่ครอบครัวไม่ได้เปิดกว้างและเปิดใจเท่าไหร่นัก
ดังนั้นเราคิดว่าการที่เอย์ไม่ได้ติดต่อกับปิงนั้น
ถือเป็นการพิสูจน์ความรักของตัวเองต่อคุณแม่
ที่แม้เวลาจะผ่านไปโดยที่ไม่ได้ติดต่อกัน
ความรักของพี่เอย์ที่มีต่อปิงก็ยังคงดำเนินอยู่
ปิงอาจทุกข์ทรมานใจกับการรอที่ไม่รู้ว่าจะจบเมื่อไหร่
แต่อย่าลืมว่า ปิงมีครอบครัว และเพื่อนที่ยังคอยช่วยเหลือ และเข้าใจอยู่
ผิดกับพี่เอย์ตรงที่ครอบครัว (คุณแม่ และคุณย่า)ไม่ได้เข้าใจอะไรเลย
ต้องยืนหยัดในความรักของตัวเองโดยที่ไม่มีใครสนับสนุนหรือเห็นด้วย
เราว่ามันยากนะ ต่อสู้กับมือที่สามที่สี่ ไม่ยากเท่าต้องมาต่อสู้กับคนในครอบครัว
ปิงไม่ได้เป็นพี่เอย์ จึงไม่ได้เข้าใจในจุดนี้
และพี่เอย์ก็ไม่ได้เป็นปิง จึงไม่ได้เข้าใจในจุดของปิง
เรารู้ว่ารักแท้ อาจแพ้ใกล้ชิด
พี่เอย์ไปเรียนที่โน้นก็คงมีคนโน้นคนนี้เข้ามาใกล้ชิดบ้างเหมือนกันแหล่ะ
แต่พี่เอย์ยังคงรักมั่นไม่สั่นคลอนอยู่ก็เท่านั้น
เหลือแค่ว่าจะพยายามต่อไปอีกหรือเปล่า
กับปิงที่จะยังคงมั่นรักในตัวพี่เอย์อยู่อีกไหม
เราสงสารคนทั้งคู่นะ
และหวังด้วยว่ามาม่าจะใกล้หมดแล้ว
อยากเห็นปิงกับพี่เอย์หวานกับหมือนเดิมเต็มทน
-
ขอร้องรีบมาต่อเดี๋ยวนี้
-
:z3: :z3: :z3: ไม่รู้จะพิมพ์อะไรดีค่ะ
-
ประโยคสุดท้ายทำเอาเราน้ำตาร่วง
ถ้ามองในแง่ดี ปิงอาจจะทำโทรศัพท์หายก็ได้
ขอบคุณพี่เอย์ที่รีบกลับมา และขอบคุณพี่เอย์ที่มั่นคงต่อปิงมากๆ
ขอบคุณจริงๆที่ทำให้เราเห็นว่าปิงคุ้มค่าที่จะรอถึงจะยังไม่เต็มร้อย
ตอนหน้าขอให้ทั้งคู่ได้เจอกันนะ เราเชื่อว่าหนูปิงยังรอเอย์อยู่
แต่ถ้าให้ดีเอาไอ้กัสไปทิ้งทีแม่งน่ารำคาญมาก และเรามองเห็นปัญหา
ว่าถ้าปิง-เอย์ ได้คบกันแล้วมันนี่แหละที่จะสร้างเรื่อง
เบื่อพวกคุยไม่รู้ความจริงๆ
-
ตอนนี้น้ำตาซึมนิดๆ
สงสารพี่เอย์มากๆตอนที่อยู่บนรถเพื่อแอบมองปิงอ่ะ โอ๊ยยย!เจ็บปวดดดด!
เราเชื่อว่าปิงต้องรอพี่เอย์แน่ๆ(ถ้าปิงไม่รอจะจับคนเขียนปาดคอ!)
"...ต่อให้นานเพียงใดรักแท้ก็ยังคงเป็นรักแท้
ไม่มีวันจะแปรหรือน้อยลงไปถ้ารักกันจริง
ถึงแม้บางครั้งชีวิต
ต้องเจออะไรกระหน่ำ
แต่ก็ไม่เคยทำ
ให้รักเราเปลี่ยนแปลงไป
ฉันรักเธออย่างไรก็รักไม่เปลี่ยนใจเลย
จะหยุดใจลงเอยที่เธอคนเดียวจนตาย..."
เพลงนี้เลยๆเหมาะกับคู่นี้ :o12:
-
อ๊าาาากกกกกกก พี่เอย์โดนน้องปิงทิ้งบ้างแล้ว อิอิ รีบลงน้าาา รออ่านอยู่ สนุกมากก :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
การรอคอยมันช่างยาวนานและทรมานนะคะพี่เอย์
หัวใจของคนที่รอมันท้อนะคะพี่เอย์ *น้ำตาไหลพราก*
เราเข้าใจดีถ้าปิงเลือกที่จะไม่รอแล้ว
แต่เราอยากให้ปิง...ฮึก อย่าลืมพี่เแย์ก็พอ
ไหนๆก็มาด้วยกันแล้ว
อย่าเพิ่งปล่อยมือกันสิ
พากันไปให้สุดทางสิ
โอัยยยยยยยยย เราอิน เราอิน เราเสียใจ เราโคตรเสียใจเลยอ่ะ :sad4: :sad4:
มันจี๊ดดดดดด ประสบการณ์ตรงนะ
โอ้ยยย คุณคนแต่งได้โปรด...มาไวๆ :sad4: :sad4:
-
ปิงหายไปไหน ฮึ พี่เอย์กลับมาแล้วนะ กลับมาหาปิงแล้ว เหลือทางติดต่อให้บ้างสิ อย่าหายไปหมดอย่างนี้ คนทางนี้คิดถึงจะแย่เลย หรือต่อไป ถึงตาุี่เอย์รอ และามหาบ้างแล้วละ
-
คิดผิดจริงๆที่มาอ่านเรื่องนี้ แม่ม เศร้าสุดๆ ไรเตอร์ก็ใจดีเนอะ ต้มมาม่าแจกแบบไม่หยุดพักเลย ถ้าจำไม่ผิดเรื่องนี้ย่าจะเป็นนิยายเรื่องที่สามที่อ่านไปร้องไห้ไป อ่านไปเพลงของบิ๊กแบงลอยเต็มหัวเลย 'I hate this love song..... I hate this love song....I hate this love song..I....hate....this...love....song.....'
-
สงสารพี่เอย์ตั้น..........จับใจ
โอยยย มันหน่วงไปหมด
หมาปิงเลิกรอพี่เอย์จริงๆหรอครับ?????
ขอ.....อย่าให้เป็นจริงเลยนะ
แล้วก็.....หมาปิงอย่าเพิ่งเสร็จพี่เชนนะ รออีกแป๊บ
พี่เอย์กลับมาแล้ว กลับมาทวงหมาปิงคืนแล้ว...
ปล. กัสตามเอย์ไปทุกที่ติดหนึบขนาดนี้ คือ...กัสจะเอาพี่เอย์ให้ได้ใช่มั้ย
กัสดูเหมือนจะเรียบร้อยและแสนดีนะ แต่เบื้องลึกเบื้องหลังคงแรงงงง...สสสสส์ใช่ย่อยเหมือนกัน(????)
#จับกัสคู่เชนไปเลยเถอะคร๊าบบบบ
-
คนเขียนหายไปหนายยย !!... ตุ๊ดจะลงแดงแล้วอ่ะ :ling1:
มาต่อไวๆน่ะ คิดถึงพี่เอย์ หมาปิง ใจจะขาด อยากรู้ว่าพี่เอย์จะเจอปิงไหม แล้วหมาปิงเลิกรอพี่เอย์จริงๆแล้วหรอ :hao5:
-
รำคานกัสสสสส
สงสารพึ่เอออย์มากกกกกอะ
คืออานแล้วน้ำตาๆหลพรากกกก
ปิงจะไม่รอพี่เอย์แล้วจริงๆหรอ
อยากให้คุณหญิงแม่มาเหนภาพลูกตัวเองร้องไหักอดปฏิทินอยู่ที่พื้นจริงๆ
อยารูว่ายังจะคิดว่าตัวเองถูกอยุไหมมม
อ่านๆ2-3ตอนมานี้นึกถึบแต่เพลงนี้เลยอะ
อย่าทิ้งกันไปได้ไหม เธอรู้ฉันอยู่ไม่ไหว
โลกคงแตกสลาย นาทีที่ไม่เหลือเธอ
คนที่รักที่สุด คนที่รักเสมอ
หมดชีวิตที่เห็นเมื่อใดก็เป็นของเธอ
อย่าไปจากตรงนี้ อย่าไปจากคนนี้
ฉันกลัวฉันกลัว พรุ่งนี้จะไม่มีแรงหายใจ
-
มาเรียกคนเขียนด้วยอีกแรง
คืออยากอ่านต่อมากอ่ะค่ะ :call:
คิดถึงปิงกับพี่เอย์น๊าา มาไวๆนะคะ :call: :call:
-
วันนี้จะมาต่อมั๊ยน้าาา?
มารอลุ้นว่าพี่เอย์ จะหาปิงเจอมั๊ย?
ลุ้นว่าปิงจะเข้าใจเหตุผลของพี่เอย์หรือเปล่า?
มาเชียร์ทั้งสองคนให้เข้าใจกันเร็ว ๆ
และมาให้กำลังใจคนแต่งด้วยจ้าาา...
-
:monkeysad: :monkeysad:ถึงกับน้ำตาซึม
อ่านๆแล้วรู้สึกไม่ชอบกัสเลยอะ คือนิสัยดีจริงๆ หรือว่าเฟคอะ
นี่หึงแทนปิงแล้วเนี่ย 5555
-
มามั้ยคะวันนี้ คิดถึงหมาปิงกับพี่เอย์มากค่ะ
-
อยากกระโดดกัดคอคนเขียนวะ
ทำไมจบแบบเน้!!!
อยากบอกว่าคนเขียนเขียนดีมาก รู้สึกอินทุกๆคำพูดของตัวเอกตอนนั๊นมาก อธิบายไม่ถูกคือมันอินมากๆอะ
รอตอนต่ออยู่นะ
ปล.ตอนนี้ก็น้ำตาปริ่มๆนะ แต่ยังไม่ไหลคับ ฮึบ!!
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
http://www.youtube.com/v/ahLuI_DEQuY
# 25 ที่ว่าง....
ก่อนเคยคิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด.....เติบโตจึงได้รู้ความจริง......
ภายในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมหรูระดับห้าดาวริมแม่น้ำเจ้าพระยา สองนักธุรกิจหนุ่มกับอีกหนึ่งนักธุรกิจสาวรุ่นใหม่ไฟแรงที่กำลังถูกเปิดตัวขึ้นทีละน้อยในฐานะของบุคคลในแวดวงไอที เจ้าของบริษัทยูเซย์ดาต้าซิสเต็มส์ ผู้พัฒนาซอฟแวร์และวางระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ให้กับหน่วยงานธุรกิจจนเป็นที่กล่าวขาน
หลายครั้งแล้วที่พี่ๆเขาพาผมออกงานสังคมแบบนี้ แต่นี่เป็นงานใหญ่ครั้งที่สองที่ผมถูกพี่เชนกับพี่พิมลากมาด้วย คือปกติผมไม่ถนัดเลยนะไอ้งานเปิดตัวที่ต้องมาปั้นหน้ายิ้มให้กัน ต้องคุยกับใครก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้จัก มีสื่อมีช่างภาพคอยถ่ายรูปอยู่ตลอด ผมเคยบอกพี่เชนกับพี่พิมไปแล้วว่าให้พี่เขาไปกันเลย ผมไม่ค่อยชอบงานแบบนี้ ผมอึดอัดแต่ก็ต้องอดทน พี่เชนบอกว่าผมโตแล้วต้องเรียนรู้การเข้าสังคมไว้บ้าง ต่อไปจะได้ไม่เก้อเขินเวลาที่เราสองคนออกงานด้วยกัน
“เพิ่งเคยเห็นตัวจริงวันนี้ครับคุณคเชนทร์ ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วจริง ๆ โดยเฉพาะบริษัทยูเซย์ของคุณ สองปีหลังมานี่แข็งแกร่งขึ้นมาก โซลูชั่นบริการสำรองและกูคืนข้อมูลธุรกิจของทางคุณนี่โด่งดังมากเลยนะครับซอฟต์แวร์ตัวที่คุณเพิ่งจะเปิดออกมาทางสื่อกำลังเป็นที่ต้องการของตลาดมากเลยนะ”
น้ำเสียงสุภาพนุ่มและทุ้มของท่านประธานลี ประธานจัดงานและเป็นผู้นำทางการบริหารทางด้านเทคโนโลยีสารสนเทศจากสถาบันการเงินการธนาคารใหญ่ แสงแฟลชสว่างวาบก่อนที่ช่างภาพจะย้ายตัวเองไปถ่ายภาพให้แขกท่านอื่น ๆบ้าง
“ขอบคุณครับท่านประธานลี ผมต่างหากที่รู้สึกเป็นเกียรติมาก ยูเซย์ของพวกเราได้บัตรเชิญมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย เป็นเกียรติมากมายจริง ๆ ครับ พวกเรายังเป็นบริษัทเล็กๆยังต้องปรับปรุงและพัฒนาขึ้นอีกเยอะ”
“หึหึ ถ่อมตัวแบบนี้อนาคตคุณคงไกลแน่ๆล่ะนะ ผมคนนึงที่พร้อมจะสนับสนุน” พี่เชนรีบโค้งของคุณ ผมเองก็ค้อมหัวให้ท่านด้วย ผมรู้สึกประหม่ามาก
“ขอบพระคุณท่านมากจริง ๆ ครับ ผมขออนุญาตแนะนำโปรแกรมเมอร์มือหนึ่งอีกคนของบริษัทเรา นี่พิชยครับ น้องชายผมเอง” ผมยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม ท่านประธานลีส่งยิ้มอบอุ่นให้แล้วเอื้อมมือมาตบบ่าผม
“ดีครับดี เด็กรุ่นใหม่ทั้งนั้น ยังเด็กอยู่เลย เก่งกันทั้งพี่ทั้งน้องแบบนี้บริษัทคุณไปได้ไกลกว่านี้มากแน่ ๆ ผมรับประกัน เออว่าแต่หนูพิมนั่นล่ะหายไปไหนแล้วเนี่ย เห็นมาแนะนำตัวกับผมอยู่ แม่หนูนี่ก็อีกคนได้ข่าวว่าขยันหางานเข้าบริษัทเหลื๊อเกิน คุณเชนโชคดีนะที่ได้หุ้นส่วนดี ๆ ทั้งนั้น”
“ขอบคุณครับ พิมไปทักทายลูกค้าต่างชาติที่รู้จักกันน่ะครับ คงอยู่ที่โซนด้านหลัง”
“ถ้างั้นก็เชิญตามสบายเลยนะ เดี๋ยวผมต้องขอตัวไปทักทายแขกเหรื่อคนอื่นๆบ้าง”
ประธานลีพูดแล้วก็เดินออกไปมีผู้บริหารอีกหลากหลายบริษัทเดินหน้ากันเข้ามาทักทายพี่เชน พี่เขาแนะนำผมกับทุกๆที่เข้ามาหา คือผมตาลายเบลอไปหมดทำไมคนที่เราต้องทำความรู้จักในแวดวงสังคมถึงได้มีมากหน้าหลายตาขนาดนี้
“เชน ปิง มาเร็วเดี๋ยวไปรู้จักกับมิสเตอร์หว่องกับมิสเตอร์หลิน เขาเป็นคนฮ่องกงเดี๋ยวพูดภาษาอังกฤษเลยนะ” พี่พิมหญิงเก่งหญิงเหล็กและหญิงมั่นโคตรจะคล่องแคล่วของบริษัทเราเดินมาลากผมกับพี่เชนตรงดิ่งไปที่มุมหนึ่งของห้องจัดเลี้ยง ผมรีบดึงแขนพี่เชนไว้
“มีอะไร” พี่เชนหันมาถาม
“พี่เชนครับ ผมพูดภาษาอังกฤษไม่ได้” พี่เชนหยุดเท้าชะงักเล็กน้อยทำให้พี่พิมหยุดแล้วหันมามองพวกผม ประมาณว่าเกิดอะไรกันขึ้นหยุดทำไมอะไรแบบนั้น
“เอ่อ คือผม ผมว่าผมไปรอที่ด้านนอกดีไหมครับ” ผมพูดอึกอักกลัวว่าจะเป็นตัวถ่วงของพี่ ๆ เขา
“มีอะไรเชน ปิงเป็นอะไร” พี่พิมถาม
“เปล่าไม่มีอะไร ไปกันต่อเถอะ” พี่เชนบอกให้พี่พิมเดินต่อ พี่เขาเอื้อมมือมาดึงแขนผมให้เดินตามไปด้วย
“ไม่เป็นไรไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวมึงยืนอยู่ข้าง ๆ กู กูจัดการทุกอย่างเอง คำแนะนำตัวง่าย ๆ มึงฟังเข้าใจใช่ไหม”
“ครับพี่”
หลังจากนั้นคือเราสามคนยืนอยู่ในกลุ่มลูกค้าต่างชาติแทบทั้งหมด ฟิลิปปินส์ เวียดนาม มาเลเซีย สิงคโปร์ คุณหว่องและคุณหลินจากฮ่องกงน่าจะเป็นคนที่มีพาวเวอร์มากแน่ ๆ สังเกตจากที่หลายคนพยายามมาทำความรู้จักท่านไว้ พี่เชนกับพี่พิมคุยภาษาอังกฤษคล่องปรื๋อเร็วจนผมฟังไม่ทันแล้วสำเนียงนี่คือเหมือนในหนังฝรั่งซาวด์แทรกที่ผมไม่ชอบดูมาก ๆ ทั้งกลุ่มนั่นพูดคุยอะไรกันผมฟังไม่รู้เรื่องจนกระทั่งถึงช่วงท้าย ๆ ของงาน พี่เชนถูกเรียกขึ้นไปเป็นตัวแทนของบริษัทถ่ายรูปร่วมกับท่านประธานลี มิสเตอร์หว่องรวมถึงมิสเตอร์หลินนั่นด้วย
กว่าเราจะได้กลับกันก็ราว ๆ สี่ทุ่ม
“เป็นอะไรมึงนั่งหน้างออย่างกับตูด” พี่เชนเป็นคนขับผมนั่งอยู่ข้าง ๆ เรากำลังมุ่งหน้าสู่ออฟฟิศ วันนี้เป็นคิวผมนอนค้าง ไม่รู้ว่าพี่เชนยังมีงานค้างที่ต้องทำไหมปกติถ้ามีคือพี่เขาก็จะนอนค้างด้วยกัน ส่วนพี่พิมแยกกลับบ้านแล้วเรียบร้อย พี่เชนบอกสงสารเป็นผู้หญิงไม่อยากให้ต้องมาลำบากค้างที่ออฟฟิศเหมือนพวกผม
“พี่เชนครับทำไมพี่กับพี่พิมถึงพูดฝรั่งคล่องปรื๋อเลยอ่ะครับ” เออผมเองก็อยากจะพูดเก่งเหมือนกันนะ อย่างน้อยได้รู้ว่าเขาคุยอะไรกันบ้าง
“หึหึ” พี่เชนอมยิ้มไม่ตอบอะไร รถเราจอดลงที่ออฟฟิศแล้วเดี๋ยวนี้เป็นออฟฟิศใหญ่มีพี่ยามนั่งเฝ้าสองคน เขาทำความเคารพพวกเราก่อนจะเปิดประตูให้พี่เชนเอารถเข้าไปจอดด้านใน
พอขึ้นไปชั้นบนผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำเลยดิ่ ชุดสูทโคตรของความอึดอัด ทักสิโด้แบบนี้จะว่าไปเคยใส่อยู่ครั้งนึง นานแล้วสามสี่ปีที่แล้วมั้งนะ ตอนที่ไปงานวันเกิดบ้านคุณหญิงย่าของพี่เอย์
พี่..................................................................เอย์
พี่เอย์??
ผมหยุดมองตัวเองผ่านกระจกเงาในห้องน้ำ สามปีเต็มแล้วสินะที่ผมไม่เคยได้ติดต่อกับพี่เขาเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะกลับมาหรือยังอยู่ที่นิวยอร์กนั่น คำพูดที่ว่า ‘ไม่ต้องรอกู ถ้ามึงเจอใครที่ดีกว่าอย่าปิดโอกาสตัวเอง’ ดังสะท้อนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว ตอนนั้นผมน่าจะคิดได้แล้วว่าความหมายของพี่เขาคืออะไร ตรง ๆ ตัวเลยก็คือไม่ต้องรอ ไม่อยากให้รอ ไม่มีประโยชน์ที่ต้องรอ ทุกอย่างของเราก็แค่นั้น เพราะผมเลิกรอพี่เขาไปตั้งแต่เมื่อสองเดือนที่แล้ว
เราจบกันไปแล้ว
พี่เขาจบกับผมแล้วตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน
ส่วนผม เพิ่งคิดที่จะจบกับพี่เขาเมื่อสองเดือนที่แล้ว
ผมก้มลงไปกวักน้ำขึ้นมาล้างหน้า ล้างแล้วล้างอีก ล้างไปเรื่อย ๆ รอจนหัวเย็นหน้าเย็น ผมรอให้หัวใจผมเย็นลง บอกกับตัวเองว่า ทุกอย่างคือจบไปแล้ว พี่เอย์เป็นรักแรกของผม ผมไม่เคยรักใครจริงจังดูเหมือนผมเคยบอกคุณไปแล้ว ผมสามารถคบแล้วเลิกได้ง่าย ๆ ทุกคนคือเหมือนกันหมด แต่หลังจากพี่เอย์เข้ามาในชีวิตผมทุกอย่างเหมือนถูกเติมเต็ม เราสองคนคบกันเหมือนเพื่อนเหมือนพี่จนในที่สุดผมได้กลายเป็นคนรักของพี่เขา ในวันสุดท้ายที่เราสองคนต้องห่างกันไกล พี่เอย์เลือกที่จะไปโดยทิ้งผมคนนี้ให้อยู่โดยไม่มีความหวังอะไรเลย
ผมผิดไหมที่จะรู้สึกได้ในวันหนึ่งว่า.......พี่เอย์ใจร้ายกับผมมาก
วันคืนที่ผมต้องรอคอย วันคืนที่ผมเดียวดาย ช่วงเวลาที่ผมต้องเหงา
....ผมเจ็บ....
“พี่เชนจะค้างที่ออฟฟิศเหรอครับ” ผมเดินเอาผ้าขนหนูผืนเล็กคล้องคอออกมานั่งเช็ดหัวอยู่ใกล้ ๆ พี่เชนกำลังนั่งทำงานอยู่กับเครื่อง คงสะสางงานต่อจากเมื่อตอนกลางวัน
“อือว่าจะค้าง งานกูแม่งแก้เท่าไหร่กูไม่ได้ดั่งใจว่ะ คิดว่าจะดูต่ออีกหน่อย”
“ให้ผมช่วยไหมพี่”
“ไม่ได้หรอก โปรแกรมนี้มึงยังไม่เคยใช้เดี๋ยวเดือนหน้ากูว่าจะสอนให้ ต่อไปเราอาจจะต้องเปิดศูนย์ฝึกอบรมเกี่ยวกับซอฟแวร์ด้วย พิมมีแผนจะรับโปรแกรมเมอร์มาเพิ่มอีก มึงจำเป็นต้องเรียนรู้อยู่แล้วนะปิงเอาไว้สอนพนักงานใหม่ ๆ ด้วย” พี่เชนพูดกับผมแต่ตาจ้องอยู่ที่เครื่อง ผมเลยเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้แล้วถีบปรื๊ดเดียวเก้าอี้ไถลไปชนเก้าอี้พี่เขาเลย
ผมยิ้มตาหยี แต่พี่เชนมองผมตาเขียวเลยสิ “กวนนนน”
“โหหหหหหหหแกล้งหรอกครับ เห็นพี่ซีเรียสนี่ มานี่มาผมช่วยพี่พิมพ์อะไรถึงไหนแล้วผมดูดิ๊” ผมดึงเก้าอี้พี่เขาออกแล้วเลื่อนของตัวเองเข้าไปนั่งแทน เก้าอี้ล้อลื่นดีมากนะ
“เห้ยไม่เอ้า ปิงอย่ากวนดิวะเดี๋ยวงานกูไม่เสร็จจะได้นอนไหมคืนนี้อ่ะ”
“ชู่ว์ เงียบ ๆ เดี๋ยวผมทำต่อให้โปรแกรมนี้เคยทำอยู่นะ เดี๋ยวลองทำแบบนี้ดูก่อน” แล้วผมก็พรมนิ้วลงที่แป้นรัวเลย เร็วมากเหมือนกันกับพี่เขาน่ะแหละ ผมกำลังไล่ตามพี่เชนอยู่นะ คึคึ พี่ท่านนั่งมองผมอึ้งตาค้างเลยดิ่
เดี๊ยะๆ เดี๋ยวได้รู้เลยผมใคร ดูด้วยเหอะ
“อ่าเสร็จแล้ว เห็นไหมครับบอกว่าจะช่วยไง อ่ะ พี่ต่อเองที่นี้” พวกผมกำลังรอให้โปรแกรมมันรัน พี่เชนใจจดจ่อมาก ประมาณสามสิบวิได้ พอเห็นหน้าจอดิสเพลแค่นั้นแหละครับ พี่เชนนี่หน้าเขียวเลย จ้องผมอย่างกับจะกินเลือดกัน
“หึหึ หึหึ” พี่เชนลุกขึ้นหัวเราะเสียงต่ำ มองผมเม้มปากแน่น ตายๆผมตายแน่ ๆ หวังดีกลายเป็นทำให้พี่เขาต้องรื้อใหม่หมดอีกรอบ ผมหันซ้ายหันขวาเลื่อนเก้าอี้ถอยปรู๊ดเดียวคือติดผนังด้านหลังห้องเลย พี่เชนเองก็เร็วไม่แพ้กันเก้าอี้ล้อเลื่อนถีบโต๊ะทีเดียวไถลมาถึงผมแล้ว
“มึงนี่มันตัวป่วนกูจริง ๆ นะ ก็บอกแล้วว่าโปรแกรมนี้มึงยังใช้ไม่เป็น ดูคีย์แต่ละตัวดิ๊มันใช่เหรอ หืมม เจ้าปิ๊ง!!” ผมรีบจะลุกขึ้นพี่เชนจับสองบ่าผมแล้วกดให้นั่งลงที่เดิม ผ้าเช็ดตัวที่พาดหัวอยู่ถูกมือใหญ่ของพี่เขายีๆๆๆแล้วก็ยีลงให้ จากที่ผมดิ้นๆกลายเป็นตอนนี้นั่งให้พี่เขาเช็ดหัวให้ผม
“พี่เชนครับผมขอโทษ”
“ทีหลังถ้ากูบอกก็ให้เชื่อเข้าใจป่ะ”
“คร้าบผม”
พี่เชนเอื้อมมือไปคว้าเอาที่หนีบกระดาษอันใหญ่ ๆ ที่อยู่บนโต๊ะมาหนีบผมด้านหน้าที่ยาวจนปรกตาผม มัดรวบขึ้นไปคล้ายจุกแอปเปิ้ล เป็นแบบที่ผมชอบทำเสมอเวลานั่งเขียนโปรแกรมทำงานเพราะหากิ๊ปไม่ได้ ผมยกมือคลำๆดูที่หัวตัวเอง เออพี่เชนทำเป็นด้วยเหรอวะ
“ไปนอนได้แล้วไปเดี๋ยวกูต้องแก้งานไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ พรุ่งนี้มึงต้องไปทำงานแต่เช้าอีก” พี่เขาหมายถึงงานประจำของผมที่ศูนย์รถชื่อดัง ผมเป็นช่างฟิตอยู่ที่นั่น งานประจำผม
“เพิ่งจะเที่ยงคืนเองพี่ผมยังไม่ง่วงเลยเหอะ”
“เรื่องของมึงจะนั่งถ่างตาจนถึงเช้าก็ไม่เกี่ยวกับกู”
“ใจร้ายว่ะ”
พี่เชนไม่สนใจผมหรอก โยนผ้าเช็ดหัวใส่ผมแล้วตัวเองก็เดินกลับไปนั่งทำโปรแกรมต่อ ผมก็นั่งมองหน้าจอพี่เขาไปสักพักเราไม่ได้คุยกันนะ จนผมเดินออกไปเข้าห้องน้ำเลยแวะขึ้นไปหอบหมอนหอบผ้าห่มลงมากองลงที่พื้นข้าง ๆ พี่เขานั่นแหละ พี่เชนถึงได้หันมาถาม
“ทำไมไม่ไปนอนที่ห้องดีๆ”
“ผมยังไม่ง่วง”
“ยังไม่ง่วงทำไมมึงไม่นั่ง ไปเอาที่นอนลงมาปูทำไม”
“ก็ง่วงนิดๆอ่ะ” คือไงล่ะผมก็แค่อยากจะนอนรอ ผมรู้สึกผิดนะทำงานพี่เขาพังแล้วก็เลยอยากจะอยู่รอเป็นเพื่อน ก็แค่นั้นแหละความคิดอันน้อยนิดของผม
“งานมึงเสร็จหมดแล้ว?”
“ยังครับ เหลือแก้อีกนิดเหมือนกัน แต่ผมเบลอแล้วพี่ไว้พรุ่งนี้ว่ากันต่อ”
“งั้นมึงก็นอนไปเดี๋ยวเสร็จแล้วกูเรียก”
แล้วพี่เชนก็นั่งทำงานต่อไป ผมหยิบหนังสือ ซีพลัสพลัสขั้นสูง ขึ้นมานอนคว่ำหน้าอ่านเล่น ผมเก่งภาษาซีที่สุดนะบอกเลย ซีพลัสพลัส ซีชาร์ป ออปเจ็คซี พวกนี้นี่คือผมจะไวมาก ขณะที่พี่เชนเก่งทุกอย่าง แต่เด็ดสุดน่าจะเป็นจาวา ตอนนี้บรรยากาศคือเงียบมาก ดึกมากแล้วด้วยจวนจะตีสอง ได้ยินแต่เสียงรัวแป้นพิมพ์จากมือของพี่เขา
“พี่เชนครับ”
“หื้อ ว่าไงง่วงแล้วดิ่” ผมส่ายหน้า ปิดหนังสือลงแล้วหันไปนอนจ้องพี่เขาดี ๆ
“พี่สอนผมพูดภาษาอังกฤษหน่อยดิ่พี่”
“หึหึ ทำไมวะ นึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรขึ้นมา หรือได้แรงบันดาลใจจากงานเลี้ยงเมื่อตอนหัวค่ำ”
“ก็ใช่ไง ผมก็อยากจะฟังพวกพี่คุยรู้เรื่องบ้าง อย่างน้อยให้ได้รู้ว่าพี่กับพี่พิมกำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่”
“มึงก็พูดดิ่”
“ก็พูดไม่เป็นน่ะ”
“แล้วใครเขาจะพูดเป็นโดยที่ไม่ฝึกพูด กูถาม” พี่เชนหันมามองหน้าผม จะว่าไปพี่เชนดูตอนนี้ทำไมเหมือนพี่เอย์มากเลยวะ เหมือนอย่างกับถอดแบบกันมาเลยงั้นแหละ
ผมสลัดความคิดบ้า ๆ นั่นออกไปช่วงนี้ผมมักจะคิดถึงพี่เอย์บ่อยมาก
“ไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษได้โดยที่ไม่พูด มึงเข้าใจป่ะ”
“ผมมีหนังสือฝึกพูดภาษาอังกฤษเป็นโหล”
“ไม่เกี่ยว”
“ผมมีซีดีฝึกภาษาอังกฤษเยอะมาก”
“นั่นก็ไม่เกี่ยว”
“แล้วพี่เชนฝึกจากไหนล่ะครับ สอนผมบ้างสิ”
“มึงก็ต้องพูดไง พูดกับกูก็ได้กับพิมก็ได้ เดี๋ยวคำไหนผิดกูจะบอกมึงเอง”
“เฮ้ยไม่เอ้า ผมอายเหอะ”
“ก็เออเป็นซะอย่างเนี๊ยะ แล้วเมื่อไหร่จะพูดเป็นอ่ะ”
“ก็แล้วพี่กับพี่พิม ฝึกยังไงอ่ะ”
“ก็กูบอกแล้วมึงทำแบบพวกกูไม่ได้หรอก”
“ยังไงล่ะครับก็บอกสิ” ผมเริ่มโมโห ลุกขึ้นนั่ง
“กูกับพิมจบมาจากโมนาช เราเรียนปริญญาตรีกันที่นั่น ที่เมลเบิร์นน่ะ” จ๋อยดิ่ครับผมน่ะ เออแล้วแบบนี้ ผมจะเก่งเหรอผมจะพูดได้เหรอ ผมไม่มีตังค์ไปเมืองนอกเหมือนพี่ ๆ เขานี่หว่า
“ไม่มีอะไรเกินความสามารถมึงกูรู้ ไม่เกี่ยวกับเรื่องเงิน อยู่เมืองไทยมึงก็เก่งได้ ต่อไปมึงต้องพูดเป็นภาษาอังกฤษกับกูทุกวัน ไม่ต้องอายบอกตัวเองไว้แค่นั้นจบ”
“ไม่เอาเหอะ ผมอายนะ” ผมนั่งพึมพำหน้ามู่ทู่คิ้วขมวด พี่เชนหันมามองแล้วอมยิ้มส่ายหัว
“อายเหี้ยไรนักหนา มึงอายกูเหรอ”
“อื้อๆ”
“อายกูทำไม มึงชอบกูเหรอถึงต้องอายกู”
“เห้ยเปล่า ไม่ใช่แบบนั้นพี่” ผมรีบหันไปหาแล้วปฏิเสธ
“ก็รู้ว่าไม่ได้ชอบ เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องอาย พูดออกมาเลยเดี๋ยวกูตอบกลับไปมึงก็จะชินไปเอง”
“เอางั้นเหรอ”
“เออ”
“แล้วจะเริ่มเมื่อไหร่”
“อะไรของมึง”
“จะเริ่มเรียนเมื่อไหร่ ผมจะไปท่องไปเตรียมตัวจะได้แปลออกเวลาพี่ถามมา”
“จิ๊!” พี่เชนจิ๊ปาก หมุนเก้าอี้มาหาผมเลย
“การพูดภาษาอังกฤษน่ะ ไม่ต้องเตรียมตัวไม่ต้องแปลเลยคือพูดออกมาเลย พูดปุ๊บมึงจะเข้าใจเองว่ามันหมายความว่าอะไร เรียนกับกูห้ามมึงมาแปลเป็นภาษาไทยให้กูได้ยินนะ”
“อ้าวไม่แปลแล้วผมจะเข้าใจเหรอพี่” อะไรของพี่วะ
“โว๊ยยยยย กูเบื่อมึงจริงเล้ยยย เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย” พี่เชนขยี้หัวหันซ้ายหันขวา ผมเริ่มทำตัวไม่ถูกคือคิดว่าพี่เขากำลังหาอะไรขว้างมาทางผมป่ะวะ ท่าทางฉุนจัดมาก กลุ้มเรื่องโปรแกรมอยู่แล้วยังต้องมากลุ้มเรื่องผมอีก โฮวววว
“ปิง นี่อะไร” พี่เชนหยิบปากกาขึ้นมาแล้วถามผม
“ปากกาไง” ผมตอบ
“ไม่ใช่! นี่คือ เพ็น” พี่เขาเลิกคิ้ว
“เข้าใจแล้วใช่ไหม มันไม่ใช่ปากกา แต่มันคือเพ็น ต่อไปมึงหยิบจับอะไรมึงไม่ต้องแปลเป็นไทย คือมึงจะรู้เองว่านี่คือเพ็น นี่คือรู้เร่อ นี่คือสแทปเล่อ นี่คือบุ๊ค นี่คือคอมพิ้วเท่อร์ ไม่ต้องแปลให้ยุ่งยากมากความ อั่นเดอร์สแต๊นท์”
ผมพยักหน้าเริ่มเข้าใจในสิ่งที่พี่เชนกำลังพยายามสอนผม
“ไหนมึงลองพูดกับกูมาสักประโยคซิ อะไรก็ได้”
“แดร์-อีส-อะ-บุ๊ค-โอ้ว-เวอร์-แดร์” ผมคิดถึงประโยคนี้เลยดิ่ ง่ายดี คึคึ
“ยากกว่านั้นดิ่วะ มึงเด็กอนุบาลเหรอ เอาใหม่ดิ๊!” พี่เชนเริ่มหันไปสนใจงานต่อขณะที่หูนี่คือกำลังรอฟังผมพูดอยู่แน่ ๆ กระดิกนิดๆ
“ปิง” คือผมเงียบไปนานจนพี่เขาหันมามอง ผมรู้แล้วล่ะว่าจะพูดอะไรแต่คืออายไงกลัวว่าจะพูดผิดเลยไม่กล้าพูดออกมา
“จะพูดป่ะ กูบอกแล้วใช่ไหม ไม่ต้องอาย ไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษได้โดยไม่พูด” พี่เชนในโหมจริงจังน่ากลัวอ่ะ
เอาวะ พูดก็พูด ผิดแล้วอย่ามาหัวเราะแล้วกัน ผมก้มหน้างุดแล้วหลับหูหลับตาพูด
“ทูมอโร่ว อีส อิท พอสสิเบิ้ล ทู มีท แอท โฟพีเอ็ม” สำเนียงผมคือไทยเป๊ะ พี่เชนไม่ได้หัวเราะออกมาก็จริงแต่ผมแอบเห็นว่าพี่เขากัดปากกลั้นรอยยิ้มไว้ด้วยไหล่สั้นนิดๆเลยอ่ะ งี้แหละไม่ค่อยอยากพูด คืออายมากเหอะ
“มึงต้องพูดว่า อิ๊ส-สิท-พ้อส-เซอ-เบิ่ล..... ไม่ใช่ อีส-อิท-พอส-สิ-เบิ้ล.... คือมึงต้องดัดจริตนิดๆ การเชื่อมเสียง ไม่งั้นมันจะแข็งๆฟังแล้วตลก มึงเรียงประโยคดีแล้วเหลือก็แต่สำเนียงการออกเสียงเดี๋ยวพูดกับกูบ่อย ๆ มึงค่อยก๊อปปี้สำเนียงกูไป เข้าใจนะ”
“ครับ”
-
http://www.youtube.com/v/ahLuI_DEQuY
“เริ่มจากตอนนี้เลย มึงต้องพูดกับกูเป็นภาษาอังกฤษ ถ้าหลุดคำไทยมานะกูจะทำโทษ”
“ทำโทษยังไง”
“ไม่รู้ยังไม่ได้คิด แต่น่าจะหนัก ต้องเอาให้มึงอายจะได้พูดเป็นไวๆ”
“แค่วันละชั่วโมงก่อนนอนได้ป่ะพี่”
พี่เชนหันมามองผมตาเขียวผมเลยยกมือไหว้ปรกๆทำหน้าอ้อน ๆ เข้าใจผมหน่อยเถอะ เด็กช่างยนต์แบบผมอยากจะฝึกสปี๊คอิ๊งนี่คือสุดของความชิคแล้ว เพราะงั้นผมขอวันละชั่วโมงพอ
“เอาแบบนั้นก็ได้แต่มึงต้องดูหนังซาวด์แทร็คให้ได้วันละเรื่องด้วย เพราะมึงต้องฝึกการฟังจากเจ้าของภาษาจริง ๆ”
“คร้าบ ๆ” ผมไม่ชอบดูหนังซาวด์แทร็กเลยให้ตายเหอะผมชอบฟังเสียงพากย์ตลกๆมากกว่า ส่วนสำนวนผมจะก๊อปปี้จากพี่เชนนี่แหละ
คึคึ ผมจะพูดฝรั่งเป็นแล้ว มีพี่เชนเป็นคนสอน คราวนี้แหละผมจะไปพูดอวดหมาบาสกับหมาวุฒิที่ศูนย์รถมันต้องทึ่งตะลึงงันผมแน่นอน ผมหลับตาแล้วนึก คุณเชื่อไหมซอกนึงในหัวใจผมกำลังนึกไปถึงอีกคนที่อยู่ไกลแสนไกล พี่เอย์คงจะพูดฝรั่งไฟแลบเลยดิ่ น่าเสียดายนะครับที่พี่ไม่ใช่คนที่ได้สอนผม ผมอยากให้พี่สอนนะแต่พี่คงจะไม่ว่างกลับมาสอนผมหรอก ตอนนี้พี่อาจจะมีคนใหม่ให้พี่ฝึกพูดคุยอยู่ที่นั่นทุกๆวันแล้วก็ไม่รู้
“ปิง!!” พี่เชนตะโกนเรียกอย่างดังผมหน้าเหรอหรา
“เป็นอะไร”
“ปะ...เปล่าครับ” ผมล้มตัวลงนอนคว่ำ เท้าแขนไว้อย่างเดิมอ่านหนังสือเล่น
“ถ้าง่วงขึ้นไปนอนก่อน”
“ผมจะรอพี่” ผมพลิกหน้าหนังสือไปเรื่อย ๆ สลัดความคิดเรื่องพี่เอย์หลุดออกไปแล้ว
“หึ ทำอย่างกับนอนเตียงเดียวกันนะมึง คนล่ะห้องแท้ ๆ” พี่เชนบ่นงึมงำ แล้วลุกเดินเข้ามาหา
“ช่างดิ่ ผมจะรออ่ะ”
พรึ่บบ!!
ผ้าห่มถูกสลัดแล้วคลุมลงที่ตัวผม พี่เชนจ้องหน้าผมนิ่งเลย เราสบสายตากันแวบนึง “นอนได้แล้วมันดึกแล้ว”
พี่เชนพูดแล้วเดินไปที่โต๊ะ โยนของสิ่งนึงส่งมาให้ผม รับไว้เกือบไม่ทันนะไอพอดสีขาวของพี่เขา เก่าแล้วดิมีรอยถลอกด้วย
“หลับตาแล้วฟังไป ห้ามพูดมากกูรำคาญงานกูจะไม่เสร็จ”
คืนนั้นเราสองคนต่างหลับกันไปตอนไหนไม่รู้ผมตื่นมาตอนเช้าในสภาพสายไอพอดคาหู ส่วนพี่เชนอยู่ในสภาพหัวอยู่บนหมอนเดียวกันกับผมแต่ตัวนี่อยู่บนพื้นอีกฝั่งตรงข้ามกันเลยผ้าห่มก็ไม่มีนะนอนบนพื้นเปล่า ๆ ผมลุกขึ้นแล้วเอาผ้าห่มผมคลุมตัวให้พี่เขาจากนั้นก็อาบน้ำแล้วออกไปทำงาน
สองเดือนหลังจากนั้น
“ไอ้ปูนมึงส่งประแจเบอร์สิบมาให้กูดิ๊ ลืมเอาเข้ามาด้วยเหี้ย!”
ผมแหกปากลั่น กำลังมุดๆอยู่ใต้ท้องรถเก๋งคันใหญ่ ที่ศูนย์รถยนต์แผนกซ่อมบำรุง ผมทำงานที่นี่มาได้เกือบจะปีแล้วนะ ชอบมากเพราะเวลาทำงานได้ใส่ชุดหมีแบบที่ผมเคยฝันไว้ พวกช่างฟิตส่วนใหญ่จะใส่กัน คือผมรู้สึกผมเท่อ่ะ เออน็อตตัวนี้แม่งขันยากมาก อากาศวันนี้ก็ร้อนมากเลยด้วย ฮึ่ยย เสื้อผ้านี่ดำเปื้อนไปหมด หน้าผมก็ดำนะป้าย ๆ เช็ดๆไปหมดอ่ะ ไม่ค่อยสนใจอะไรหรอกก่อนกลับบ้านผมต้องอาบน้ำก่อนทุกครั้งอยู่แล้ว
“พี่ปิง” ไอ้บาสมันก็มุดเข้ามา เรานอนอยู่ใต้ท้องรถหัวชนกันอยู่ ผมยื่นมือออกไปแล้วร้องบอกคนที่อยู่ด้านนอก
“ประแจเบอร์สิบสอง ไขควงแฉกด้วย” ไอ้ปูนรอเสิร์ฟอยู่แล้วมันวางลงให้ผมโคตรแรงมันแกล้งอ่ะ ผมเลยแจกเหี้ยมันไปอีกตัวได้ยินเสียงมันหัวเราะลั่นไอ้บาสนี่มันเอาไฟฉายเข้ามาด้วย มันหัวเราะผมใหญ่พอเห็นว่าหน้าผมดำแค่ไหน หัวเราชนกันแต่มันน่ะขายื่นออกไปท้ายรถ ส่วนขาผมยื่นออกไปทางหัวรถ ผมเลยเอามือดำๆป้ายหน้ามันบ้าง มันดิ้นเลยดิ่ ป้ายมือไปที่ถังน้ำมันเครื่องแล้วจับมาป้าย ๆ หน้าผมจนดำปิ๊ดปี๋
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ตลกพี่ว่ะ” มันขำจนท้องแข็งไปแล้วมั้ง
“แห่ะๆ มึงไม่ตลกตายห่าล่ะ กร๊ากกกกกกกกก ดูหน้ามึงซะก่อน หมาบาสเอ๊ย”
พวกผมก็เล่นไปทำไปไม่ได้รีบหรอกครับจวนจะเสร็จแล้ว คันนี้ผมกับหมาบาสรับผิดชอบ ส่วนไอ้วุฒิวันนี้ถูกเรียกไปประชุมเรื่องล้อกับบังโคลนรุ่นใหม่ พวกผมเลยได้มุดกันอยู่แค่สองคนโดยมีไอ้ปูนที่หมาวุฒิมันวานให้เป็นคนส่งเครื่องมือให้พวกผมแทน”
“เฮ้ยพี่ปิง ทำไมด้านนอกมันเงียบ ๆ วะพี่”
“เออนั่นดิ่” ผมเริ่มสังเกตแล้วหันดูรอบข้าง วิวใต้ท้องรถแบบนี้ก็เห็นแต่ขาคนแค่นั้นแหละครับ
“แล้วขาใครสามคนกำลังเดินมาทางรถเราอ่ะพี่” ผมมองออกไปเห็นขาผู้ชายสวมสแลคหกขาสามคนกำลังเดินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
“ลูกค้ามาดูรถเขามั้ง อะไรวะไหนในใบบอกนัดรับสี่โมงเย็นไงวะ เหลืออีกตั้งสามสิบนาที งั้นต้องรีบหน่อยแล้วมึง” ผมบอกไอ้บาสเบา ๆ แล้วรีบเร่งมือ ขาคนสามคนเดินใกล้เข้ามาแล้ว ตอนนี้ยืนอยู่แถว ๆ ข้างรถพวกผมเอง หนึ่งในนั้นเป็นผู้จัดการผมดิ่ผมจำรองเท้าเขาได้ คือมันมีเอกลักษณ์มากๆ ผมกับหมาบาสแอบเลวนินทาแกตอนที่เข้ามาทำงานใหม่ ๆ คือแกเตี้ยแล้วเสริมส้น สูงมาก โคตรตลก
“ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากเลยครับ ไม่คิดว่าท่านจะมาสนใจบริษัทของเรา” เสียงผู้จัดการผมพูด
“ท่านประธานของผมชื่นชอบงานเกี่ยวกับศูนย์บริการลูกค้าครับ ยิ่งเป็นงานเกี่ยวกับรถยนต์ที่บริษัทของเราทำกันอยู่แล้วท่านยิ่งชอบ”
“ผมแปลกใจมากครับตอนที่คุณกัสมา ติดต่อมาว่าจะขอมาดูกิจการของเราทั้งหมดเพื่อพิจารณาร่วมทุน มีเงินทุนใหญ่ๆอย่างในเครือของท่านประธานมาช่วยโอบอุ้มเป็นฐานให้บริษัทของเราแบบนี้ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากจริง ๆ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ หวังว่าในอนาคตถ้าหากว่าจะมีการแลกเปลี่ยนพนักงานเพื่อให้ได้ประสบการณ์ตรงเรื่องรถของยุโรปทางคุณคงจะไม่ขัดข้อง”
“โอ้ไม่มีปัญหาครับ เราเป็นเหมือนคนๆเดียวกันแล้ว คนของที่นี่จะไปที่นั่นเมื่อไหร่ก็ได้คุณกัสมาหรือว่าท่านประธานอยากจะให้ใครย้ายไปเพื่อเพิ่มประสบการณ์ยกหูบอกผมกริ๊งเดียวครับ”
“ขอบคุณมากนะครับคุณใจดีมากจริง ๆ ผมเป็นเลขาของท่านมีอะไรคุณคุยผ่านผมได้ตลอดเวลาเลย พร้อมช่วยเหลือทุกเรื่อง”
เสียงคนสองคนคุยกันไปมา ขณะที่ผมกับหมาบาสตั้งหน้าขันประแจให้แน่นแต่รู้สึกว่าจะผิดเบอร์ ทำยังไงดีวะถ้ายื่นมือออกไปขอไอ้ปูนตอนนี้ ผู้จัดการจะว่าอะไรไหม พอดีว่าพวกเขาสามคนกำลังจะเดินออกไปจากรถแล้วหมาบาสเลยเรียกเอาเครื่องมือจากไอ้ปูน
“ประแจเบอร์หก” เสียงแหบ ๆ ของไอ้บาสเรียกคนด้านนอก มันเป็นหวัดตั้งแต่เมื่อวานผมยื่นมือออกไปรอ ค้างไว้แบบนั้น ดูขาไอ้ปูนมันกำลังก้าวเข้ามาหาพร้อม ๆ กับ ฝีเท้าหนึ่งในกลุ่มคนนั้นหยุดชะงักลง กางเกงสแลคสีดำพริ้วก้าวเข้ามาใกล้รถพวกผมอีกครั้ง ผู้จัดการผมกับอีกขาก็ก้าวเข้ามาด้วย
เขาเดินเข้าไปหาไอ้ปูนแล้วเดินกลับมาทางที่มือผมยื่นอยู่ ย่อตัวนั่งลงข้างรถแล้ววางประแจลงที่มือของผมเบามาก ผมรับเอามาแล้วรีบตั้งหน้าทำงานของผมต่อ
“พนักงานของเราตั้งใจทำงานกันทุกคนครับ ระดับการรักษาเวลาของเราเป็นมาตรฐาน รถคันนี้นัดรับสี่โมงเย็นนี่ก็จวนจะเสร็จแล้วเขาเลยต้องเร่งมือหน่อย ขอประทานโทษจริง ๆ ครับที่ทำให้ท่านต้องส่งเครื่องมือให้แบบนี้”
“ไม่เป็นไรครับท่านประธานเราใจดีเสมอแบบนี้แหละครับ ท่านไม่ถือหรอก”
แล้วเขาสามคนก็เดินห่างออกไปผมทำทุกอย่างเสร็จพอดี เลยค่อยถดๆตัวออกมา ยืนขึ้นทันมองเห็นแผ่นหลังของคนสามคนที่กำลังเลี้ยวออกไปจากโรงซ่อม แผ่นหลังที่คุ้นตามากทั้งรูปร่างและส่วนสูง แต่ทรงผมคือไม่ใช่ ผมรีบหันหน้ามาหาพวกหมาๆสองตัวที่มันกำลังล้อเลียนผมอยู่
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ หน้ามึงแม่งตลกว่ะ ดำโคตรเลย เอ้าเช็ดซะ” ไอ้ปูนพูดแล้วโยนผ้าเช็ดเหงื่อส่งให้
“สัส มึงไม่ลองมามุดเองอ่ะ” ผมรับเอามาแล้วเตะตูดมันไปทีบอกมันขอตัวไปอาบน้ำเพราะจวนถึงเวลาเลิกแล้วมือยิ่งป้ายหน้าก็ยิ่งดำเลยไล่เอาไปตามป้ายพวกมันบ้างไอ้พวกหมาวิ่งหนีกันใหญ่
“ปิงโทรศัพท์มึงแม่ง” ไอ้วุฒิมันเลิกประชุมแล้วเดินลงมาหาพวกผม ยื่นโทรศัพท์ส่งให้ผมที่เพิ่งออกมาจากห้องอาบน้ำ พี่เชนโทรมาบอกว่าวันนี้จะแวะมารับให้เอารถมอไซด์ทิ้งไว้ที่นี่เลย ผมก็เออออไป ปกติพี่เชนไม่ค่อยได้มารับผมหรอกนะยกเว้นเราสองคนจะมีงานต่อที่ไหนหรือพี่ท่านจะพาผมไปหาอะไรดี ๆ กระแทกปากกัน
“ลูกพี่ปิงแล้วเบอร์เก่าพี่อ่ะ ไม่ใช้แล้วเหรอหรือว่าทำเป็นสองเครื่องเดี๋ยวนี้ผมโทรหาพี่แต่เบอร์นี้ลืมเบอร์เก่าไปแล้วเนี่ย”
“เออ เบอร์เก่ากูเก็บไว้ไหนไม่รู้ว่ะ” ผมสวมยีนส์เสร็จ จัดการกับเข็มขัด แล้วปลดเสื้อออกจากไม้แขวน เป็นเสื้อยืดธรรมดาในแบบของผม
“อะไรของพี่วะ” หมาบาสมันเองก็กำลังใส่เสื้อใส่กางเกงอยู่เหมือนกัน
“ตั้งแต่พี่เชนเอาเบอร์ใหม่ให้ใช้แล้วบอกบริษัทจ่ายให้กูก็ใช้แต่เบอร์นี้อ่ะ ช่วงแรกก็สลับอยู่หรอกซิม แต่หลัง ๆ มาก็นะ คนที่รู้จักกันก็มีเบอร์ใหม่กูหมดแล้ว เบอร์เก่าเลยไม่ได้ใช้อ่ะ กูถอดแล้วเก็บถาวรเลยอ่ะดิ่”
“เสียดายว่ะพี่เลขสวยด้วยนะ”
“ช่างหัวมันดิ่” ผมตอบไปแล้วก็รู้สึกสงสารตัวเองเหมือนกันนะ เพราะเบอร์นั้นมีไปก็ไม่มีใครที่จะโทรมาหาอยู่ดี คนรู้จักครอบครัวเพื่อนฝูงผมต่างก็ใช้เบอร์ใหม่ของผมหมดแล้ว มันไม่ผิดหรอกที่ผมจะทิ้งเบอร์นั้นไป
มีแค่คนเดียวที่ยังไม่รู้ว่าผมเปลี่ยนเบอร์ เขาอยู่แสนไกล แต่เขาก็คงไม่โทรมาหาผมอยู่แล้วเพราะงั้นจะเบอร์ใหม่เบอร์ไหน ๆ ก็ไม่มีความหมายหรอก
เสียงไลน์ผมเด้ง ไอ้วุฒิมันยกขึ้นมาเปิดอ่านแล้วบอกพี่เชนมาถึงแล้ว ผมชวนไอ้บาสกับไอ้วุฒิไปด้วยกัน มันบอกพี่พิมโทรบอกพวกมันตั้งแต่เที่ยงว่าเลิกงานแล้วให้กลับไปเฝ้าออฟฟิศ
“สงสัยจะพาพี่ปิงไปที่ไหนสำคัญแน่ ๆ อ่ะ”
“งั้นเดี๋ยวไปเจอกันที่ออฟฟิศเลย ดึกๆล่ะมั้งนะ แต่ถ้ามันดึกมากพวกมึงก็กลับกันไปก่อน ไปแล้วเว้ย” ผมบอกหมาบาสกับหมาวุฒิ หยิบเป้หยิบหมวกแคปแล้วเดินออกมา ยืนรอพี่เชนอยู่หน้าบริษัทไม่ถึงสามนาที ซีอาร์วีสีดำคันใหญ่ของพี่เขาก็จอดลงเทียบท่าต่อหน้าผมเลย
รู้สึกเหมือนราชรถมาเกยนิดๆ คึคึ
“ไปไหนอ่ะพี่” ผมขึ้นรถแล้วถาม ถอดเอากระเป๋าเหวี่ยงไปวางไว้ด้านหลัง พี่เชนหันมามองผมอีกคงแปลกๆเห็นผมใส่หมวกผมเลยถอดออกแล้วเสย ๆ สะบัดหัวให้เข้าที่
“พิมนัดเจอพวกเรา เห็นว่ามีงานใหญ่ที่เพิ่งติดต่อเข้ามาด่วนมากกูเลยต้องแวะมารับมึงนี่ไง”
เราสองคนไปเจอพี่พิมที่ร้านกาแฟเรือนไม้บรรยากาศดีมาก ผมคิดถึงบ้านเลยสิ ไม่ได้กลับไปนอนกับแม่มาสองสัปดาห์แล้ว ที่ร้านแม่ตอนนี้เป็นชานไม้ระเบียงยื่นออกมาใต้ต้นลีลาวดีแบบนี้เลยล่ะครับ
“เชน ปิง ทางนี้” พี่พิมยกมือเรียก
“กินอะไรจ๊ะปิง” เสียงเล็กร้องถาม ผมมองดูที่โต๊ะพี่พิมสั่งขนมเค้กกับกาแฟร้อนของตัวเองมาแล้ว
“อืม อะไรก็ได้ครับ” ผมตอบเก้อเขินคือตรง ๆ นะสั่งไม่ค่อยเป็นถ้าบอกกาแฟก็กาแฟอ่ะ ทำไมต้องถามอย่างอื่นให้มากความ พี่เชนหันมอง
“มึงลุกขึ้นไปสั่ง ของกูเอาอเมริกาโน่ เติมน้ำเชื่อมที่เคาท์เตอร์มาให้กูด้วย ส่วนมึงจะกินอะไรให้บอกน้องเขาไปที่เคาท์เตอร์นั่น”
“....พี่เชนครับ” ผมเสียงอ่อน
“ลุก!” พี่เชนพูดเสียงเข้ม ผมค่อยลุกขึ้นอย่างจำใจ หน้านี่งออ่ะ พี่เขาคงดูออกแหละเพราะผมไม่ยอมเดิน ในที่สุดพี่เชนเลยลุกขึ้นด้วยแล้วรุนหลังผมให้เดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งกาแฟ พี่เชนกระซิบผมอีกครั้งย้ำเมนูของตัวเอง ผมไปถึงก็สั่งๆตามที่พี่เขาบอก ส่วนของผมเองก็ชี้ ๆ ไปที่กระดานบนหัวคนชงนั่นแหละมั่ว ๆ ไปพี่เชนสั่งขนมเค้กเพิ่มอีกสามสี่ชิ้นแล้วเราสองคนก็เดินถือกาแฟกับขนมของพวกเราออกมานั่งสมทบกับพี่พิมที่ด้านนอก
“ไม่เห็นจะยากใช่ไหม”
“หูยพี่ ก็ผมไม่เคยทำนี่ เคยสั่งแต่ร้านธรรมดา”
“นี่ก็ร้านธรรมดา คนเรามันต้องเป็นไว้ทุกอย่าง ทำอะไรจะได้ไม่เก้อเขิน ทุกคนต้องมีครั้งแรกมึงทำเป็นแล้วต่อไปเวลามากับกู มึงต้องเป็นคนออกไปสั่งมาให้พวกกูกิน มึงเป็นเด็ก”
“แต่พี่ต้องเป็นคนจ่าย พี่เป็นผู้ใหญ่ โอ๊ยยยยยย” ผมถูกโบกกะบาลมาแบบเต็ม ๆ โทษฐานยอกย้อนผู้ใหญ่ พี่พิมหัวเราะร่าเลย
“สองคนนี้สนิทสนมกันดีนะเนี่ย เดี๋ยวนี้เชนยิ้มบ่อยเลย ปิงรู้ไหมเมื่อก่อนนั่งซีเรียสอยู่แต่หน้าจอหนวดเหนิดเนี่ยโกนที่ไหน จะไปไหนทีพี่ต้องย้ำแล้วย้ำอีกนะว่าให้ทำตัวให้เนี๊ยบ แต่เดี๋ยวนี้หนวดนี่ไม่ค่อยเห็นอ่ะยิ้มก็บ่อย คุยเก่งขึ้นอีกด้วย”
“แต่งานช้าลงไง”
“ยังไงพี่” ผมหันไปถาม ผมกับพี่เชนนั่งข้าง ๆกันนะ
“มัวแต่คุยกับหมาไง เช็ดหัวให้หมา มัดผมให้หมา สอนหมาพูดภาษาอังกฤษ” พี่เชนแขวะยาว ยิ้มยั่วแล้วเหล่ตามองผม ผมเลยเตะขาพี่เขาไปทีเจอกระทืบกลับมาสิ พี่พิมก็หัวเราะพวกเราต่อ เจ็บดิ่ ขาอ่ะ
“เอาล่ะที่นี้เรามาเข้าเรื่องงานกันได้แล้ว วันนี้มีบริษัทใหญ่มากกกกติดต่อมาที่เรา เขาอยากให้เราวางระบบคอมพิวเตอร์ใหม่ทั้งหมดให้กับองค์กรของเขา ทั้งซอฟต์แวร์และฮาร์ดแวร์ด้วย คือยกให้เราจัดการทุกอย่างใหม่หมดเลย ราคาที่เสนอมาอยู่ในเกณฑ์ที่ดีมาก ปกติแล้วบริษัทใหญ่แบบนี้เราจะต้องยื่นซองประมูลแต่แปลกมากที่เขาเจาะจงมาว่าจะให้พวกเราเข้าไปทำ เมื่อเช้านี้พิมเข้าไปคุยกับคุณกัสมาเลขาของที่นั่นมาแล้ว เขาอยากให้เราเข้ามาดำเนินการให้เร็วที่สุด พิมเลยนัดคุยกับเขาในวันพรุ่งนี้เห็นว่าท่านประธานของบริษัทจะลงมาคุยเองด้วย”
“พรุ่งนี้เลย? เร็วไปไหมเรายังไม่ได้รู้ข้อมูลของบริษัทนั้นเลยนะ”
“ตอนแรกพิมก็บอกว่าเร็วไปไหม แต่คุณกัสมาบอกมาว่าท่านประธานของเขาอยากจะคุยกับเราเร็วที่สุด คนรุ่นใหม่ไฟแรงท่าทางจะเก่งด้วยนะ เห็นว่าเพิ่งจบนอกมาผ่านงานมาแล้วด้วย ไม่ใช่เล่น ๆ หรอก”
“พิมจะนัดทางนั้นกี่โมง”
“ทางนั้นให้เวลามาเป็นช่วงบ่ายสาม เพราะตอนเช้าเจ้านายเขาติดประชุมใหญ่อยู่ที่อีกบริษัท พิมตกลงไปแล้ว ขอโทษนะเชนปิงที่ไม่ได้บอกก่อน แต่คือที่นี่ไม่รับไม่ได้อ่ะเขายื่นโอกาสทองมาให้แบบนี้พิมต้องรีบรับเลย"
“แต่พรุ่งนี้ปิงมันทำงานที่ศูนย์รถ กว่าจะเลิกคงเป็นช่วงเย็น ถ้าอย่างนั้นพิมกับผมเราไปกันก่อนเดี๋ยวปิงเลิกแล้วค่อยให้ตามมา” พี่เชนหันมามองผมเลื่อนจานขนมเค้กของตัวเองส่งให้แทนอันเก่าของผมที่หมดแล้ว ผมก็รับมาตักทาน เค้กช็อกโกแลตร้อนๆผมชอบ ผมปล่อยให้พี่ๆเขาถกกันไป ให้เขาตัดสินใจกันเองคือจริง ๆ แล้วทุกครั้งที่พี่พิมรับงานใหญ่จะคุยปรึกษากับพี่เชนผมเป็นคนที่คอยทำตามที่พี่เชนสั่งแค่นั้นจบ ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว พวกพี่ๆว่าไงผมว่าตามผมไว้ใจแล้วผมปล่อยเลย
“ โอเคงั้นก็ตามที่เชนว่า ปิงครับพรุ่งนี้ออกจากอู่แล้วรีบนิดนึงนะ ไปเจอกันที่นั่นเดี๋ยวพี่กับพี่เชนจะไปรอก่อนอาจจะคุยกับเจ้าของเขาให้เสร็จแล้วปิงไปถึงพี่จะได้พาดูระบบงานไอทีในแต่ละแผนก เชนกับปิงคงจะต้องแบ่งงานกันเอง ว่าใครจะรับผิดชอบแผนกไหน ที่นั่นเขาเลิกหกโมงเย็นคงจะยังทันได้สักแผนกสองแผนกพอได้เป็นตัวอย่างมาเขียนขอบเขตงานแบบคร่าว ๆ”
“ครับพี่พิม” ผมตอบรับ
เย็นวันนั้นพี่เชนไปทานข้าวที่บ้านผม พี่พิมแยกกลับบ้านไป พี่เชนเลยแซวว่าช่วงนี้แฟนหวงนะ พี่พิมยิ้มกว้างเลย
“เชนทานเยอะๆนะลูก ปิงบอกว่าเชนชอบทานผัดเห็ดเข็มทองใส่เต้าหู้ พอแม่รู้ว่าเย็นนี้เราสองคนจะมาทานข้าวที่นี่ พี่ขมเขารีบออกไปหาซื้อเครื่องปรุงมาไว้ให้เลย เสียดาย หนูพิมไม่ได้มาด้วย”
“พิมติดงานน่ะครับคุณป้า ต้องรีบกลับไปเขียนใบเสนองานของวันพรุ่งนี้” พี่เชนตักเต้าหู้ใส่มาที่จานผมด้วยแม่ยิ้มใหญ่เลย
“ปิงเหมือนน้องชายผม ขอบคุณคุณแม่มากนะครับที่อนุญาตให้ปิงไปทำงานอยู่กับผมแบบนี้ ผมสัญญาครับผมจะดูแลน้องชายคนนี้ให้ดีที่สุด จะไม่ให้ใครมารังแกปิงได้เด็ดขาดเลย”
“ขอบใจเชนมากนะลูก แม่ดีใจเหลือเกิน ปิงไม่มีพี่ไม่มีน้องแม้แต่พ่อเขาก็ไม่เคยจะได้เรียก ปิงเคยบอกแม่ว่าเขารักและนับถือเชนมากๆ เหมือนพ่อ เหมือนพี่ เหมือนเพื่อน มีอะไรก็ค่อย ๆ สอนน้องไปนะครับเชน แม่ขอบคุณอีกครั้งที่เชนให้โอกาสกับน้อง ทำให้ครอบครัวเราดีขึ้นทุกอย่างจริง ๆ” พี่เชนวาดวงแขนไปกอดแม่ผมไว้แล้วโยกตัวเบา ๆ คุณนายน้ำตาคลอเลยสิ
พี่เชนเลยหันมากระซิบผม “นี่กูแก่ถึงขนาดเป็นรุ่นพ่อมึงเลย?” ผมแทบสำลักต้มจืดที่กำลังซดอยู่ สายลมยามดึกพัดมา เรานั่งทานข้าวกันอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านแม่เดินเข้าไปแล้ว ดอกลีลาวดีสีขาวร่วงปลิวลงมาที่โต๊ะเราพอดีเกือบตกลงไปในชามน้ำแกง พี่เชนหยิบดอกนั้นขึ้นมาแล้วส่งให้ผม
“สวยดี”
“ครับสวย” ผมชอบลีลาวดีมาก ถึงได้ซื้อเป็นต้นใหญ่มาลงไว้ที่หน้าชานไม้ระแนง ผมชอบดอกสีขาวเหลือง ชอบกลิ่นของมัน
“หอมด้วยนะครับ” ผมยกดอกไม้ขึ้นแตะปลายจมูก พี่เชนมองผมแล้วยกมือขึ้นมาขยี้หัวผมเล่นอย่างเอ็นดู แม่กับพี่ขมเดินออกมานั่งคุยสมทบด้วยกัน
คืนนั้นกว่าเราสองคนจะกลับออฟฟิศก็เกือบ ๆ จะสามทุ่ม
ประมาณบ่ายสี่โมงเย็นของวันถัดมา
ทันทีที่ประตูรถไฟฟ้าเปิดออกผมรีบกระชับกระเป๋าสะพายแล้ววิ่งหน้าตั้งออกไปต่อมอไซด์รับจ้าง ในใจโคตรของความพะว้าพะวง เป็นผมผิดเองที่ไม่ได้ถามให้แน่นอนว่าบริษัทที่พี่พิมรับงานวันนี้คือบริษัทอะไร จนถึงเมื่อเช้าพี่เชนถามว่าผมจะไปถูกไหมรู้จักไหมผมเลยเพิ่งจะรู้ว่าบริษัทที่เราจะเข้าไปวางระบบให้คือ อัศวออโต้อิมพอร์ต ตอนนั้นพอได้ยินชื่อผมนี่ตัวชาไปหมด ยืนนิ่งจนพี่เชนต้องเรียกตั้งหลายครั้งและถามว่าผมเป็นอะไร ผมก็ได้แต่แถปฏิเสธไปเรื่อย พี่เชนบอกผมว่าให้ใช้บีทีเอสแล้วต่อมอไซด์รับจ้างจะได้ไม่เสียเวลามาก ตอนแรกผมอิดออดคือไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวที่บริษัทนี้เลย แต่พวกพี่ ๆ เขาไม่รู้เรื่อง ถ้าจะต้องมาเสียงานเพราะเรื่องส่วนตัวของผมมันคงจะไม่ดี ผมเลยตัดสินใจมา
ในที่สุดรถจอดให้ผมลงที่ทางเข้าของบริษัท ผมเงยหน้าขึ้นไปมองจุดที่สูงที่สุดของตึกนี้ จริง ๆ มันไม่ได้สูงเท่าที่ ‘อัศวคอนสตรั๊คชั่น’ หรอก แต่ที่นี่ก็สูงมากอยู่เหมือนกัน สามปีกว่าแล้วนับจากครั้งแรกที่ผมมาเหยียบที่นี่โดยเจ้าของบริษัทพามาเพื่อชมห้องของลูกชายเธอ
...ห้องของพี่เอย์....
ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เขาจะกลับมาแล้วหรือยัง ผมไม่ได้แวะไปที่คอนโดพี่เขาอีกเลยนานมากแล้ว คุณเชื่อไหมตอนนี้แม้แต่คำว่า “พี่เอย์” ผมก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยเรียก เพราะว่าเรื่องของเรามันห่างกันนานแล้ว นานมากจริง ๆ นานเกินไปจนผมรู้สึกประหม่าที่จะเรียกหากันเหมือนคนเคยสนิทสนมแบบนั้น ผมไม่เคยคิดว่าสามปีกว่าหลังจากนั้นผมจะได้แวะมาที่นี่อีก
ไม่ว่าพี่เขาจะกลับมาแล้วหรือยังคงอยู่ที่นิวยอร์ก งานของผมกับพี่เชนวันนี้ก็ต้องดำเนินไป บริษัทเรารับงานแล้วไม่เคยผิดพลาดพี่เชนทุ่มเทกับงานนี้มากเมื่อคืนก็นั่งดูโปรแกรมดูขอบเขตงานเตรียมไว้จนดึกดื่น ผมต้องชงกาแฟให้ตั้งสองแก้วกว่าจะได้นอนเกือบตีสาม เพราะฉะนั้นตอนนี้ผมจะตัดเรื่องส่วนตัวออกไปก่อน
ภาวนาอย่าเพิ่งให้พี่เขากลับมา
ผมยังไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร
คนที่ไม่ได้เจอกันมานานสามปีกว่า ๆ
คนที่ไม่เคยได้คุยกันเลยสามปีกว่าแล้ว
คนที่ตัดช่องทางของผม ปิดกั้นการสื่อสารและการติดต่อของผมทุกอย่าง
คนใจดำแบบนั้น
.
.
.
ขอร้องอย่างเพิ่งพบเจอกันในตอนนี้เลย
ติ๊ง!
-
http://www.youtube.com/v/ahLuI_DEQuY
ติ๊ง!
ลิฟต์เปิดออกที่ชั้นสี่ ผมโทรถามพี่เชนว่าให้มาเจอที่ชั้นไหน มีพนักงานด้านหน้าพาเข้ามา เขาบอกให้ผมนั่งรออยู่ที่ห้องรับรองแห่งนี้ ผมมองซ้ายมองขวายกมือถือโทรหาพี่เชนอีกครั้ง พี่เขาบอกคุยเสร็จนานแล้วเดี๋ยวเหลือเซอเวย์ของฝ่ายการตลาดให้ผมออกไปเอาเอกสาร ที่เชนอยู่ห้องถัดไปข้าง ๆ ห้องที่ผมนั่งรออยู่ ผมเลยเดินออกไปหา
“ปิงทางนี้” พี่เชนกวักมือเรียก
“กูกับพิมคุยกับเจ้าของที่นี่เรียบร้อย เดี๋ยวกูจะไปสำรวจที่ฝ่ายการตลาดชั้นสอง โชว์รูมเขาที่ชั้นหนึ่งพิมไปดูๆให้อยู่ ส่วนมึงเขาระบุมาว่าจะให้ขึ้นไปดูที่ห้องท่านประธาน”
“อ้าวทำไมงั้นล่ะพี่ ผมขอไปที่ฝ่ายการตลาดกับพี่ดิ่ ผมไม่อยากเจอท่านประธานของที่นี่หรอก”
ผมรู้สึกมันแปลกๆแล้ว คิดว่าคุณแม่พี่เอย์กำลังเล่นอะไรกับผมอยู่แน่ ๆ ท่านประธานที่พี่เชนว่าคงจะเป็นคุณหญิงแม่คนสวยคนนั้นแน่ ๆ
“กลัวอะไรเล่า เจ้าของกลับไปแล้วมั้งอาจจะเหลือแต่เลขาเดี๋ยวมึงก็เข้าไปดูระบบที่เครื่องเขานิดหน่อยพอ เอาแต่รหัสมาเดี๋ยวคืนนี้กูดึงข้อมูลเอง พวกเราแฮกเก่งอยู่แล้วนี่” พี่เชนตบบ่าแล้วยักคิ้วให้ อย่ามาว่าพวกผมขี้โกงเลยนะแต่จะให้ไปดูทั่วถึงตลอดในทุกแผนกนี่คงจะใช้เวลาเป็นเดือนแน่เพราะงั้นผมกับพี่เชนจะใช้วิธีแฮกแล้วดึงข้อมูลออกมาเลย แต่ก่อนหน้านั้นคือผมต้องได้รหัสจากเครื่องแม่ข่ายใหญ่มาก่อน
“เดี๋ยวกูจะดูที่ฝ่ายการตลาดมึงไปดูเครื่องที่ชั้นบน ทำเหมือนที่เราสองคนเคยทำมั่นใจตัวเองเดี๋ยวกูจะตามมึงขึ้นไป”
พี่เชนเดินออกไปแล้ว ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ กำเอกสารในมือจนแน่น
ทำไมต้องเป็นผมด้วยวะที่ต้องไปดูเครื่องของท่านประธาน
แล้วถ้าแม่พี่เอย์เห็นผมจะไม่โวยวายหรือไง หรือว่าเธอจะไม่รู้ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้รายชื่อโปรแกรมเมอร์ของบริษัทเรา ทางนี้ต้องสืบแล้วทุกอย่างนั่นแหละ โปรเจคใหญ่ขนาดนี้บริษัทหลักในเครือของอัศว ไม่มีทางจ้างวานบริษัทห่วย ๆไร้ชื่อเสียง มาทำงานวางระบบให้หรอก
เอย์ตั้น อัศวเหมมินทร์
ประธานกรรมการ
ป้ายชื่ออันใหญ่หรูหรายังคงติดประดับอยู่ที่หน้าห้อง ประตูไม้บานหรูที่วันนั้นถูกผลักเข้าไปโดยมือเล็กๆของคุณแม่พี่เอย์ เธอพูดคุยกับผมอย่างใจดีแต่วัตถุประสงค์ลึกๆคืออะไรผมย่อมรู้ดีแน่นอนอยู่แล้ว
ผมเดินเข้าไปใกล้ ประตูบานใหญ่เปิดแง้มเอาไว้นิดๆ เผยให้เห็นสองคนที่อยู่ด้านใน ผู้ชายตัวเล็กหน้าตาน่ารัก กำลังจัดเนคไทให้กับใครสักคนที่ยืนหันหลังมาทางผม
เขาสวมเชิ้ตสีดำสนิท กางเกงสแลคเข้ารูป แผ่นหลังกว้างที่แสนอบอุ่น เรือนร่างสูงโปร่งราวกับรูปปั้นสลัก จะมีก็แต่ทรงผมที่ทำให้ผมไม่มั่นใจว่าจะใช่เขาคนนั้นหรือเปล่า
“เอย์แย่มากๆเลยผูกเนคไทเบี้ยวตลอด กัสต้องผูกให้แบบนี้ทุกวันไม่แย่เหรอครับ” คนตัวเล็กพูดแล้วตบเบาๆลงที่หน้าอก คนตัวสูงหย่อนตัวกึ่งนั่งกึ่งยืนลงที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ ปัดมือคนตัวเล็กออก
“แล้วใครบอกให้ทำ ผมเคยขอเหรอ”
“ชิชิ ไม่ขอกัสก็ต้องผูกให้ กัสเป็นเลขาต้องดูแลเอย์เป็นธรรมดาอยู่แล้ว เจ้านายกัสต้องเนี๊ยบแล้วก็หล่อ ดูซิผมเผ้าเนี่ยทำไมถึงตกลงมาทิ่มลูกกะตาแบบนี้ครับหืม ต้องเสยขึ้นไปสิครับ กัสบอกแล้วว่าให้ไปตัดออกบ้าง เอย์ผมยาวขึ้นมากเลยไม่เท่สักนิดอยากหน้าสวยเป็นดาราเกาหลีเหรอ เอย์เป็นผู้บริหารนะอย่าลืมสิ”
ผมมองดูมือเล็กยกขึ้นเสยผมคนตัวโตกว่าอย่างไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกแบบไหนอยู่ รู้แต่ว่าใจผมเต้นแรงมาก ตัวชาไปหมด ใบหน้าแขนขา ทำไมถึงชาแล้วก็รู้สึกว่าหนักอึ้งขนาดนี้ แม้แต่จะก้าวถอยหลังผมยังไม่สามารถยกมันขึ้นมาได้
ผมจ้องสองคนตรงหน้าที่เขากำลังพูดคุยกัน รู้แน่แล้วว่าใครคือผู้ชายตัวสูงใหญ่คนนั้น ผมรู้แล้วว่าตอนนี้เขาคนนั้นกลับมาแล้ว แล้วผมรู้ก็แล้วว่าในที่สุดการรอคอยของผมก็จบลงได้แล้วจริง ๆ สักที
“นายอย่าเล่นแบบนี้น่าเคยบอกหลายทีแล้วนะ ดูเวลาซิ ทำไมป่านนี้ถึงยังไม่มีใครขึ้นมาเรียก เขาจะมาจริงตามที่เรานัดใช่ไหม” ผู้ชายตัวสูงปัดมือเล็กที่พยายามจะเสยผมเขาออก ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูแล้วเดินอ้อมไปที่ด้านหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ หย่อนกายนั่งลงที่เก้าอี้ประธานเผยให้เห็นรูปร่างหน้าตาที่ชัดเจน
สามปีกับอีกเกือบๆสามเดือน
พี่ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
มีแต่ทรงผมเท่านั้นที่ยาวขึ้น
ทรงผมที่มีใครคนนั้นข้าง ๆ กายพี่ เฝ้าดูแลให้
“ต้องมาสิครับ คุณคเชนทร์เขาก็บอกแล้วนี่ว่าวันนี้จะมากันสามคน เดี๋ยวคงจะขึ้นมาแล้วล่ะ กัสระบุแล้วว่าต้องให้น้องเขาขึ้นมาที่ห้องนี้”
“บริษัทนักสืบที่นายหามาให้ห่วยแตก สืบยังไงตั้งสองเดือนกว่าถึงจะรู้ข่าว”
“ก็ยังดีกว่าคนบ้าที่ขับรถวนไปวนมาอยู่เป็นอาทิตย์นี่ถ้ากัสไม่ลงมาจากเชียงใหม่แล้วมาสมัครงานกับเอย์ ป่านนี้จะนึกออกหรือยังว่าต้องหาน้องเขาแบบไหน”
“จิ๊!”
เสียงจิ๊จ๊ะในลำคอที่ผมยังจำได้ดี เวลาที่พี่เอย์โมโหหรืองอนไม่ได้ดั่งใจ จะชอบทำเสียงแบบนี้มาก ผมนึกว่าผมคนเดียวเสียอีกที่พี่เขาจะทำแบบนี้ด้วย ผมมองดูผู้ชายตัวเล็กน่ารักที่เดินเข้าไปหาพี่เขาแล้วก้มลงจิ้ม ๆ ที่หน้าจออยู่ใกล้ ๆกันจนหัวเกือบจะชิดแล้วทำอะไรไม่ถูกเลย
ผมอยากหายไปจากตรงนี้มาก
“อ้าว มานานหรือยังครับ ทำไมไม่เรียกผมล่ะ เข้ามาสิครับ”
เสียงเรียกจากคนตัวเล็กที่เปิดบานประตูให้กว้างออกปลุกผมให้ออกจากภวังค์ความคิดทุกอย่าง ผมสะดุ้งขึ้นนิดนึงพร้อม ๆ กับท่านประธานคนนั้นค่อยยืนขึ้นจากโต๊ะแล้วจ้องมาที่ผม
.....พี่เอย์เห็นผมแล้ว.....
ทุกอย่างในห้องนี้ไม่มีอะไรสำคัญอีก ตอนนี้มีเพียงสายตาของผมกับมันที่จ้องมองกันอยู่ มันยืนนิ่งเลยผมเห็นว่ามือมันสั่น ตัวผมเองก็กำกระดาษในมือจนแน่นสั่นไปหมด
จ้องมองคนที่ผมเฝ้ารอคอยมาแสนนานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแววแห่งความตัดพ้อมากมาย ขณะที่นัยน์ตาของมันกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความหมายของคำว่า ‘ขอโทษและเสียใจ’
พี่เอย์ก้าวออกมาแล้ว มันกำลังเดินมุ่งมาที่ผม ดวงตาของมันแน่วแน่และมุ่งมั่นตรึงสายตาผมไว้ไม่ขยับออกแม้แต่น้อย แต่ทว่า ผมกลับก้าวถอยหลังไม่รู้ตัว ดวงตาของเราไม่มีใครยอมละออกจากกันราวกับว่ากำลังจับจ้องของมีค่าที่ตัวเองเผลอทำหล่นหายไปนานหลายปี
ผมกลัว.....กลัวว่าทุกสิ่งในตอนนี้มันจะเป็นความฝัน.....หรือผมกำลังฝันไป
ผมก้าวถอยจนชนเข้ากับโต๊ะ เซจนต้องใช้มือค้ำยันไว้ พี่เอย์หน้าเสียรีบถลายื่นมือเข้ามาหา หากแต่ก็ยังช้าไปกว่ามือที่ใหญ่และเย็นของใครสักคนมาฉุดแขนผมไว้จากด้านหลังพยุงผมไว้ไม่ให้ล้มลง
“เป็นอะไร ทำไมหน้าซีด” เป็นพี่เชนที่ถามหน้าเครียด คงคิดว่าผมไม่สบายหรือเป็นอะไรสักอย่าง ผมรีบส่ายหัว
“ปะ...เปล่าครับ ผมเดินชนโต๊ะ” ผมโกหก หลบสายตาพี่เชน
“ไม่เป็นไรแน่นะ”
“ครับ ไม่เป็นไร” ผมบอก
พี่เชนหันไปมองพี่เอย์คนนั้น คนที่กำลังจ้องพวกผมนิ่ง ยืนค้างอยู่แค่ตรงนั้น เลยประตูออกมานิดเดียว
“ปิง นี่คือคุณเอย์ตั้น อัศวเหมมินทร์ ท่านเป็นประธานของที่นี่ เรียกท่านว่าคุณเอย์”
ผมเบนสายตามองไปที่ท่านประธานอีกครั้ง พี่เชนกำลังแนะนำผมให้รู้จักกับเจ้าของบริษัทนี้
ท่านประธานใหญ่ของที่นี่
ท่านประธานของอัศวออโต้อิมพอร์ต
ท่านประธาน??
ผมจ้องมองใบหน้าคมคายที่ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เขาเคยเป็นคนรักของผม ครั้งหนึ่งนานมาแล้วเขาเคยเป็นพี่เอย์ของผม เป็นคนที่เคยเอ่ยคำว่ารักกับผม
“รักมึงนะ”
มันผ่านไปนานมากแล้วจริง ๆ
พี่เอย์ก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว ดวงตาคมวูบไหว เราสองคนจ้องกันแน่นิ่ง ถ้อยคำล้านความหมายถูกร้อยเรียงออกจากดวงตาของสองเรา ความรู้สึกประหม่าของผมเอ่อล้น ทั้งดีใจ เสียใจ ตื้นตัน และตัดพ้อ ตีกันให้มั่วไปหมด
ผมพยายามที่จะตั้งสติ พรูลมหายใจบอกกับตัวเองไว้ว่าวันนี้ผมมาทำงาน ผมก้าวเข้าหาพี่เขาช้า ๆ หยุดยืนอยู่ข้าง ๆ พี่เชน ยกมือขึ้นไหว้คนที่ยืนมองผมนิ่งงัน
“สวัสดีครับ คุณเอย์ ”
ผมเห็นมันหลับตาลงแน่นทันทีที่คำว่า ‘คุณเอย์’ หลุดออกมาจากริมฝีปากผม ทุกอย่างรอบตัวเงียบกริบ จนพี่เชนเดินเข้าสะกิดผมอีกครั้ง
“มีอะไรกันรึเปล่า”
“เปล่าครับ” ผมปฏิเสธ แล้วหันไปที่ผู้ชายตัวเล็กผู้ที่ผมมองเป็นแค่อากาศธาตุนานแล้ว เดาได้ว่าเขาน่าจะเป็นเลขาของมัน
“ไม่ทราบว่าผมจะดึงข้อมูลได้จากคอมพิวเตอร์เครื่องไหนครับ” พี่คนนั้นมองผมกับมันสลับกันไปมาก่อนเดินมาบอกผมว่าเครื่องที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะท่านประธานภายในห้อง ผมเลยหันไปหาพี่เชนแล้วพูด
“เข้าไปกันเถอะครับ พี่เชน”
โครมมมมมมม!!!!!!!!!
ทันทีที่คำว่า ‘พี่เชน’ หลุดออกจากปากผม พี่เอย์เดินไปยืนอยู่ที่โต๊ะตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ มันปัดคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่ที่วางอยู่บนนั้นร่วงหล่นลงมากองนิ่งอยู่ที่พื้นหน้าจอแตกกระจายแก้วน้ำที่วางอยู่กลิ้งราดรดซ้ำลงมาอีก ระบบไฟตัดฉับ คือทุกคนตกใจกันมากทั้งผมทั้งพี่เชนทั้งเลขามัน กุลีกุจอเข้าไปแล้วก้มลงเก็บ มีแต่มันที่ยืนนิ่งไม่ขยับ
“เอย์ ใจเย็น ๆสิ” เสียงเลขามันบอกเบา ๆ แต่ผมได้ยินเงยหน้าขึ้นไปมอง พี่เอย์ข่มกรามแน่นจนปากมันสั่น มันจ้องผมอยู่ ผมรีบหลบสายตาลุกโชนนั่น พี่เชนเป็นคนหยิบหน้าจอขึ้นมาตั้งใหม่อีกครั้งแต่คือจอมันแตกแล้วเลยเอาวางตะแคงไว้บนโต๊ะ
“ข้อมูลทุกอย่างอยู่ในเครื่องนี้ บริษัทพวกคุณทำเกี่ยวกับระบบซ่อมบำรุงด้วยใช่ไหม ลองแก้ไขเครื่องนี้โชว์ให้ผมได้เห็นศักยภาพของพวกคุณบ้างสิ ได้ยินข่าวมาเหมือนกันว่ายูเซย์มีสองโปรแกรมเมอร์ดูโอ้ ที่เป็นมือวางอันดับต้น ๆ ของวงการไอทีเมืองไทย”
พี่เอย์เดินหน้าเข้าหาพี่เชน ใกล้จนหน้าอกแทบจะชนกัน รูปร่างส่วนสูงสองคนไม่ได้ต่างกันเลย
“คุณคงเก่งมากสินะ” พี่เอย์ส่งเสียงท้าทาย พี่เชนจ้องมันนิ่งเลย ผมคิดว่าพี่เชนไม่เข้าใจที่พี่เอย์ต้องการจะสื่อหรอก คงกำลังงงกับเหตุการณ์มากกว่า
“ผมมั่นใจว่ามีความสามารถพอที่จะดูแลและวางระบบให้บริษัทคุณได้”
“ดีมาก ทำให้สุดความสามารถของคุณก็แล้วกัน” เสียงพี่เอย์เย็นเฉียบมันจ้องพี่เชนด้วยสายตาที่เย็นเยียบมาก
“ครับ ถ้าอย่างนั้นพวกผมขออนุญาตยกเครื่องนี้ออกไปเลยก็แล้วกันนะครับ” พี่เชนพยักหน้าให้ผมเบา ๆ ผมรีบหอบเอาเครื่องคอมจอแบนรุ่นใหม่ที่ตอนนี้กระจกแตกไปหมดแล้วใส่อกสายคีย์บอร์ดพะรุงพะรัง
“ไปกันเถอะครับพี่”
“เดี๋ยวกูถือเองมึงไม่ไหวหรอก” พี่เชนเข้ามารับหน้าจอจากผมไปผมเลยถือไว้แค่แป้นคีย์บอร์ด ขณะที่คนบางคนที่ทำของตัวเองแตกยืนมองพวกผมนิ่ง พี่เชนเดินนำออกไปแล้วผมเองกำลังเดินตาม กำลังจะเลี้ยวออกนอกประตูอยู่แล้วถ้าไม่มีมือใหญ่ของใครบางคนดึงแขนผมเอาไว้ ผมหันมอง มันจ้องหน้าผมนิ่งเลยดวงตามีแต่คำถามมากมายเต็มไปหมด ผมรู้ว่ามันอยากจะถามผมเรื่องพี่เชนเรื่องอะไรต่อมิอะไร เราสองคนสบสายตากัน ผมไม่หลบ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด พี่เอย์ก้าวเข้ามาใกล้
“มึงยังจำสัญญาของเราได้ไหม” คำพูดแรกหลังจากที่เราสองคนไม่ได้คุยกันเลยสามปีเต็ม ๆ สามปีกว่าด้วยซ้ำไป มันยังมีสิทธิ์มาทวงถามคำสัญญาอะไรจากผมเหรอ ใครกันที่ฉีกสัญญาของเราทิ้งไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน สายตาคมกริบเบนไปที่ข้อมือของผม เชือกสีชมพูเส้นนั้นที่มันเคยใส่ให้และผมสวมไว้เสมอ ตอนนี้ถูกผมถอดเก็บไว้ที่บ้านตั้งแต่เมื่อวันที่ผมไปรอมันที่คอนโดเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อสี่ห้าเดือนก่อนแล้ว ข้อมือสองข้างของผมว่างเปล่าไม่ได้สวมอะไรนอกจากนาฬิกา
พี่เขาค่อยเลื่อนสายตาขึ้นมามองหน้าผมอีกครั้ง และกำลังรอคอยคำตอบจากผมอยู่ ผมตัดสินใจขยับแขนออกจากมือมัน แล้วเอ่ย...
“ขอโทษนะครับคุณเอย์ หน้าที่ผมเสร็จแล้ว ผมขอตัว”
ผมก้าวเดินออกมาโดยไม่หันหลังกลับไปมอง พี่เชนยืนรอผมอยู่ ผมรู้ว่าผมใจร้าย แววตาของพี่เอย์คือเต็มเปี่ยมไปด้วยคำว่าห่วงใยและขอโทษมากมาย ทำไมผมจะอ่านไม่ออก
แต่ตอนนี้ระหว่างเราคือไม่เหมือนเดิม ช่องว่างที่เนิ่นนานเกินไป ระยะเวลาที่ผมกับมันห่างกัน
คืนวันยาวนานที่มันทิ้งผมไปโดยไร้การติดต่อ ความเหงาที่กัดกินหัวใจผมจนชินชา
และสุดท้ายคือช่องว่างระหว่างเรา ที่แม้ว่าตัวผมจะพัฒนามากมายแค่ไหนระดับความแตกต่างของเราก็ยังเป็นช่องว่างอยู่ดีเพราะพี่เอย์เองก็พัฒนาขึ้นมาไม่ได้ต่างไปจากผมเลย เราสองคนกำลังก้าวขึ้นไปบนเส้นทางที่สูงชัน ผมก้าวขึ้นไปสามก้าว พี่เอย์เองก็ก้าวขึ้นไปสามก้าวเช่นกัน เพราะฉะนั้นระยะห่างระหว่างเราอย่างไรเสียมันก็คือเท่าเดิม
ถึงผมจะไล่ตามพี่เขาเท่าไหร่แต่ตัวมันเองก็ยังคงก้าวต่อไปเรื่อย ๆ
ไม่ว่าเมื่อไหร่ ดาวดวงนี้ที่อยู่บนฟากฟ้าก็ไม่เหมาะกับคนธรรมดาอย่างผม ผมไม่อยากถูกจับแยกกับมันอีกแล้ว ถ้าหากการกลับมาคบกันของเราจะสร้างปัญหามากมายและทำให้ผมไม่สามารถแม้แต่จะมองเห็นมันได้อีก ผมจะขออยู่เงียบ ๆ ของผมแบบนี้ ขอมองดูมันอยู่ห่าง ๆ ขอเป็นแค่กำลังใจในแบบที่มันอาจจะไม่ได้รับรู้
ก็เพราะว่าผมรัก.....และไม่เคยคิดว่าจะเลิกรัก
สามปีของผมยาวนานมากแค่ไหน...คำว่ารักของผมที่มีต่อพี่เขากลับไม่เคยลดทอนลงเลยแม้แต่น้อย ผมรอจนท้อแล้วก็เริ่มต้นรอใหม่ ท้อแล้วท้ออีกเริ่มต้นใหม่ไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยครั้ง รอจนคิดไปเองว่าหัวใจคงเจ็บปวดมากเกินพอแล้วผมจะเลิกรอ
แต่แล้วพอถึงวันที่ผมได้เห็นมันอีกครั้ง ผมถึงได้รู้ว่า สุดท้ายแล้วคนที่มีความหมายที่สุดในหัวใจของผมคือใคร
เพราะว่ารัก.......ไม่จำเป็นต้องได้มาครอบครอง
คราวนี้คงต้องเป็นพี่ที่ไล่ตามความรักของผมบ้างแล้ว
แต่ทว่า..สำหรับเรื่องงาน
ผมคนนี้จะขอเป็นฝ่ายไล่ตามพี่ให้ถึงที่สุด
สักวันหนึ่งผมจะก้าวขึ้นไปยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับพี่ให้ได้........แบ่งที่ว่างเอาไว้.........รอผม
หากเคียงชิดใกล้.....แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด....หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย....มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว...ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เราได้ถึงดั่งฝัน....ร่วมกัน
Tbc.
# น๋มปังกาแฟมาแล๊นนนนนนน มาพร้อมกับความรักที่เต็มเปี่ยมของวันแม่ค่ะ จากคอมเม้นท์ของสองตอนที่แล้วเราสรุปได้แบบนี้ค่ะ คือคนอ่านหวงพระเอกมากกกก ปิงมีพี่เชนคอยดูแลได้ แต่พี่เอย์ของเราห้ามมีใครมาอยู่ข้าง ๆ เด็ดขาด เกลียดนังกัส 55555
# ตอนนี้ไม่เศร้าแล้วเนาะ ซึ้งไหมค่ะ? มีใครร้องอีกไหม ไม่แล้วนะ จากนี้ไปทุกอย่างจะค่อยๆดีขึ้นค่ะ รอดูลีลาการจีบเพื่อเอาปิงคืนมาของพี่เอย์ก่อน ขุ่นพี่ไม่ตัดใจง่าย ๆ หร๊อก เอ้อออ พี่เอย์มีดีอาร๊ายยยยย โชว์มาให้น้องเห็นเลอออ!!
# ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันได้มีแรงฮึดเขียนต่อไปค่ะ มีกำลังใจจากการอ่านเม้นต์นี่แหละค่ะ บางทีคือแผ่วปลายมากแต่ก็คิดว่าเออมีคนรอเราอยู่นะ เราต้องฮึดสู้พยายามเขียนให้จบตอนให้ได้ คือบางที่ฟีลมันไม่มาเลยนะแต่ก็คือต้องบิวท์จากเพลงไม่งั้นไม่ได้เขียนแน่ ๆ ขอบคุณทุกๆกำลังใจมากมายจริงค่ะ รู้สึกซาบซึ้งมาก ช่วยเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปด้วยนะคะ :mew1:
# ขอบคุณทุกกำลังใจจริง ๆ ค่ะ ฮึบๆๆบอกตัวเอง 5555 :a2:
-
:z3: พี่เอย์สมควรได้รับบทลงโทษอย่างสาสม หมาปิงเอาคืนได้ แต่อย่านาน เพราะเราอยากอ่านฉากหวานๆมาก เบื่อมาม่า
-
อ่านกี่ทีๆก็รู้สึกสงสารหมาปิงมากกว่าพี่เอย์อยู่
จากคนแสบสู้...ต้องมากลายเป็นคนกลัวความรัก...มันแย่มาก
อ่านแล้วหน่วงมากเลย
แล้วพี่เอย์ล่ะ จะทำยังไง
ดูท่าข้างๆกายพี่เอย์ก็พร้อมจะมีปัญหาเกิดขึ้นเสมอ :mew5: ไม่จบไม่สิ้น :serius2:
-
เดี๋ยวนะ นักเขียนบอกตอนนี้ไม่เศร้า
แต่ทำไมเราโคตรเศร้าาาาาาา
สงสารพี่เอย์อะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ แง้้ ไม่ยอมมมมมมมมมมม หนูไม่ยอม หนูสงสารพี่เอย์ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
สงสารพี่เอย์ T^T
ตกลง....ปิงรักพี่เอย์อยู่ใช่ไหม?
พี่เอย์ต้องตามจีบปิงใหม่
ส่วนปิงก็ให้พี่เอย์เว้นที่ว่างให้ รอจนกว่าตัวเองจะก้าวขึ้นไปอยู่ข้างๆกัน?
เป็นกำลังใจให้พี่เอย์จีบปิงใหม่นะ
ไม่อยากเอากาแฟขมๆ!
ขอน้ำตาลหวานๆสักทีเหอะน่า!!!
ขมแล้วขมอีก ขมเต็มปากเต็มคอ และเต็มทีแล้ว
อ่านแล้วหน่วงใจเป็นที่สุด อีกนานแค่ไหน อีกกี่ตอน
กว่าจะกลับมาหวานกันให้ชื่นใจ
คิดแล้วก็หนักใจ แล้วก็เหนื่อยใจล่วงหน้า
ว่าตอนหน้าก็ต้องดื่มกาแฟขมลงไปอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย...
น้ำตาลลล!!!
ขอน้ำตาลมาว่องๆนะคะคนแต่ง!!!
ไม่เอามาม่า และเบื่อกาแฟแล้วค่ะ
ทั้งอืด ทั้งขมจนหมดอร่อยแล้วววว><
หนัก และหน่วงมากกกก
ขอหวานๆให้เบาใจบ้างเถิดดดด
หวังว่าจะหมดขมเร็วๆนะคะ
-
อึ้งแดรก
มาม่าอีกกี่ตอนคะ โน่ววววววววววววววววววววว
-
อีพี่เอย์ก็ยังน่าหมั่นไส้อยู่ดี
หายไปหลายปีโดยไม่ให้ปิงรู้อะไรเลย
พอสืบเจอน้องและตัดสินใจที่ไม่ให้หม่อมแม่มาบงการชีวิตอีกต่อไป
แทนที่จะไปคุยอธิบายเหตุผลดีๆ กลับเอาเรื่องงานเรียกให้มาเจอ แล้วมันจะมีเวลาได้เคลียร์กันมั้ยนั่น
ใช้สมองบ้างนะครับ คุณพี่เอย์
-
:hao5: สงสารทั้งคู่เลย ฮืออออออออ สู้ๆนะเอย์ตั้นหมาปิงของป้าๆรออยู่ ก๊าซซซซซซซซ
ปล ระหว่างนี้ขอให้พี่เชนเป็นแค่พี่ และช่วยเอานังกัสออกไปจากสารบบด้วยค่ะ โฮกกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮึกๆ :sad4: :o12: พูดไม่ออก เอาตอนใหม่มาเสริฟเร็วๆเลยยย :t3:
-
หน่วงคะ หน่วง หน่วงงงงงงงงง
-
เจอกันแล้ววววว สงสารหมาปิงอ่ะ TT
-
พี่เอย์ก็ใจร้ายเกิ๊น ถึงใจจริงแล้วพี่เอย์จะรักหมาปิงมากกว่าก็เถอะ แต่เล่นไม่ติดต่อไปแบบนั้น ใครมันก็โกรธทั้งนั้นแหละ
ภาวนาให้พี่เอย์ง้อหมาปิงได้สำเร็จนะค้าาาา
และภาวนาให้พี่เชนกับน้องกัสคู่กัน#ผิดดดด
-
แหมไม่เศร้า.......อยากบีบคอคนแต่งจริง :katai1:
อ่านถึงตอนปิงเห็นที่เอย์์ในห้องนี่ อิฉันหน้าสั่นเลยค่ะ
น้ำตาไหลเป็นมินิท้อน้ำ
สรุปคือน้องปิงกำลังจะพิสูจน์ตัวเองให้ได้อยู่ข้างพี่เอย์์อย่างต้องไม่น้อยหน้า ใคร ยิ่งคุณแม่พี่เอย์นี่ตัวดีเลย
สู้ๆๆ
*ไม่ใว้ใจคุณเลขาเลยค่ะ รู้ว่าชอบพี่เอย์ แต่ก็รู้ว่าพี่เอย์ รักใครอยู่ เข้าใจนะว่าชอบแต่ขอมองนายในมุมไม่ดีแล้วกัน เข้าข้างความรักของพี่เอย์์กับปิงมากกว่า
*ถ้าคุณแม่น้ำเน่า เห็นดีว่าคุณเลขาชอบพี่เอย์ จะยอกหน้าให้ :katai4: :katai4:
-
กรี้ดดดดดดดดดด
ลุ้นทุกตอนเลยค่าาาาาาาาาา
-
ลุยเลยพี่เอย์ กัสจังดูแลพี่เอย์น้อยลงหน่อยก็ได้นะยะ หมาปิงจะเข้าใจผิด ชิ
-
เมื่อรัยมาม่าจะหมดดดดดด
อยากอ่านฉากหวานๆแล้ววว
-
อ๊าคคคคค ดีดดิ้นๆๆๆๆ หึ้ยยยยย สร้างที่ว่างให้กันอีกแล้วววววว ข้าๆๆๆ ข้าก็รอชมต่อไปน่ะสิ รักกและเชียร์คุณเอตั้นเสมอๆเพราะข้าเชื่อว่าครั้งนี้แม่แต่เสด็จแม่ก็ไม่สามารถขวางได้ แค่เรียกคุณเอย์ แล้ว เรียกคนอื่นว่าพี่ต่อหน้า คอมยังพัง555 ลุ้นน
-
เมื่อไหร่ดราม่าจะหมดไป
นี่สงสารพี่เอยนิ ใจจะขาดแทน
-
เกือบตาย อ่านแบบกลั้นใจอ่านกันเลยทีเดียว โธ่ปิงงงสางสรพี่เอย์เถอะนะอย่านานน้าาาาา ให้พี่เชนคูีกะกัสไปเลยน้าจะได้หายห่วงไปอันนึง
-
อื้อหือ......เจ็บหัวใจที่สุด
-
รีบไปเอาหมาปิงกลับมานะ
-
เรื่องแย่ลงมั้ยน่ะ ไม่หรอกพี่เอย์ พี่เอย์ต่องไม่ถอดใจ
ปิงเจ็บมาเยอะกับการติดต่อไม่ได้ กับการรอที่ไม่รู้อะำรเลย
ต่อำปถึงตาพี่เอย์พิสูจน์ตัวเอง
ว่าสามปีกว่าที่ผ่านมาไม่ได้มีแค่ปิงที่เจ็บ
อย่าเพิ่งหึงจนหูอือนะ"คุณเอย์"
เพราะข้างตัวนายก็มีเลขานายมนเหมือนกัน
อย่าเอาคนอื่นมาเป็นเหตุให้ทำร้ายกัน
ต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่อคนสองคนเข้าใจกันน่ะ
เอาแต่ใจ เอาแต่อารมณ์ไม่ได้
ขอให้เข้าใจกัน สมหวังเร็วๆ
-
สามคำให้พี่เอย์จากใจ สม! น้ำ! หน้า! คือสามปีที่ปิงไม่รู้อะไรเลยได้แต่รอ ไม่มีการติดต่อกลับ ไม่มีข่าว หายไปเฉย แล้วอยู่กลับมาแล้วหวังว่าทุกอย่างจะเหมือนเดิมคือตลกอ่ะพี่เอย์ :katai2-1: แล้วกัสนี่คืออะไรสรุปนางไม่เข้าใจสินะหรือไง :katai4:
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ มาต่อเร็วๆ นะ สนุกทุกตอนและหน้าติดตามตลอด o13
-
พี่เอย์เหมือนได้ปิงมาเป็นแฟนง่าย ดังนั้นตอนนี้พี่เอย์ต้องไล่ตามจีบน้องปิงบ้าง (เล่นตัวเยอะๆ เลยน้องปิง)
-
บีบจิตสุดๆเลย ถ้าเราเป็นปิงเราก็คงทำแบบนั้นอ่ะ ให้รออย่างไม่มีความหมายไม่พอ ยังมาเจอภาพชวนเข้าใจผิดนั่นอีก รอต่ออยู่นะคะ :mew1: :กอด1: :pig4:
-
ยังมีหน้ามาทวงสัญญา
-
:serius2: :serius2::serius2:
-
พี่เอย์อย่าได้หวั่น มีกี่กลเม็ดมารยาจีบชาย!? ใช้มันให้หมด
รักแท้อยู่แค่เอื้อม สู้ๆนะ
-
น้ำตาซึมอีกแระ ความรู้สึกมันอัดแน่นค่ะ สื่อผ่านทางสายตาของน้องกับพี่เอย์
คือพี่เอย์แกคงไม่ทนหรอก แกรักของแก แต่เรียกคนอื่นว่าพี่ปัดคอมทิ้งเลย ท่านประธานใจร้อนเว่อร์
แต่ก็ถูกใจเว่อร์มาก หึงหวงให้สมกับความคิดถึงที่ผ่านมาเลยพี่
เอะใจตั้งแต่ตอนไปที่บริษัทรถแล้ว แล้วเรื่องมาสร้างโปรแกรมที่นี่อีก ยังว่าอยู่ว่าระดับพี่เอย์จะหาน้องไม่เจอเชียวเหรอ
นี่คงไปดักรอดักมองเค้ามาแล้วดิ รึป่าว อดฝตไว้เหรอ บ้านช่องน้องรู้จักยังจะได้ตามไปตื๊อไปง้อถูก
แหม่ เล่นเจาะจงคนมาดูแลโดยเฉพาะเลย มีจะไฝว้กับพี่เชนด้วย ถามว่าเขารู้เรื่องด้วยไหม เอ็นดูพระเอกน่าดูค่ะ
ว่าด้วยเรื่องของกัส ก็จริงที่คนเขียนบอกว่าคนอ่านหวงพี่เอย์มาก ตอนนี้กัสก็มีความดีอยู่บ้างที่ช่วยพี่เอย์หาน้อง
และดูเข้าใจว่าพี่เอย์รักใคร แต่น่ารำคาญอยู่ตรงที่ดูแลใกล้ชิดไป ออเซาะไปอ่ะ ไม่โดน ถามว่าจะเลิกรักพี่เอย์แล้วไม่น่าใช่
สรุปไม่โดนค่ะ 555 พาลไม่เลิก
ส่วนพี่เชน คะแนนนิยมพุ่งปรี้ดดดด ก็แกน่ารักดี ห่วงใยน้องมาก และมีบางโมเม้นท์เหมือนแกจะปิ๊งน้องนะ
ก็ปิงน่ารักอีะ ห่วงใยใครเขาไปทั่ว ตลกๆ ซื่อๆ น่าหลงรักจะตาย ถึงอยากให้แกรักน้องแจ่ก็ไม่อยากให้รักอีก
เพราะไม่อยากให้แกเสียใจอ่ะ
มาดูเจตนาน้องบ้าง แนวคิดดีค่ะลูก หนูจะโกรธ จะทิ้งระยะนี่ไม่แปลก เพราะหนูทนทรมานอดทนมามาก มากแบบมากกกกก
สงสารน้องมาก แต่ความคิดลึกๆ น้องก็ยังคิดว่าอยากดีขึ้นเพื่อพี่เอย์อยู่ดี คู่นี้เหนียวแน่นมาก รักกันสุด โอ๊ย ปลื้มน่ะ
รอวันเค้ากลับมารักกันไม่ไหวละ พี่เอย์รีบเลย จะมานอนใจไม่ได้ หึงขึ้นหน้าขึ้นตาไปหมดละ สู้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ ตอนหน้ามาพรุ่งนี้เลยมั้ยคะ 555
-
ตั้งแต่ที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป เหมือนคนหายใจได้ไม่เต็มปอด
ตอนนี้ไม่เศร้านะ แต่โคตรหน่วงงงงงงงง หรือนี่อ่อนไหวง่าย คือรู้ว่าทุกอย่างต้องดีขึ้น
แต่กว่ามันจะดีึขึ้น นี่ก็เตรียมสำรองน้ำตาไว้ร้องเต็มถัง
พี่เอย์ตามหัวใจตัวเองกลับมาให้นะ
รู้ว่ากำลังพยายามยามกันอย่างหนักทั้งคู่ :sad4: :sad4: :sad4:
อย่างให้ถึงวันนั้นสักที
-
ก็อยากสฃสารอิพี่เอย์อยู่หรอก เเต่สมน้ำหน้ามากกว่า :z6:
เเล้วนังกัสนี้อีก น่ารำคาญ ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาเเต่มาทำงานเลขา เพราะอยากเฝ้าผู้ชาย :m31: //พาลมากตอนนี้ 555
เเต่จะยอมรับนางเพราะช่วยตามหาปิงเเล้วกัน 55
หนูปิงเมินมันเลยลูก อย่าได้เเคร์ เเหมยังมีหน้ามาทวงคำสัญญา ชริ :beat:
-
เอย์ตั้น ถึงคราวที่นายต้องพยายามทวงความรักของนายคืนบ้างแล้วนะ
อ่านแล้วก๋็ยังสงสารปิงอยู่ดี สุดยอด รอโดยไม่มีหวังอะไรซักอย่างอยู่ 3 ปีกว่า คืนดีกันได้เมื่อไหร่ เอย์ตั้นต้องขอบคุณปิงสุดใจขาดดิ้น อยากให้คืนดีกันไวๆ นะ เราอยากกินน้ำตาลบ้างอะไรบ้าง ซดแต่มาม่าจนคอแห้งละ
แอบสงสารเชนอ่ะ เรารับช่วงต่อได้ไหม ฮี่ๆ
หวังว่ากัสจะไว้ใจได้ อุตส่าห์มีน้ำใจช่วยเอย์ตั้นตามหาปิง
-
เห็นหลายเม้นท์ที่อ่านตอนนี้แล้วหน่วง น้ำตาซึม
แต่ทำไมเราอ่านแล้วโคตรสะใจเลย สมน้ำหน้าเอย์อ่ะ
ไม่รู้สิ มันเป็นคนบอกเลิกไปทุกอย่างที่เคยสัญญากันไว้
หายไปไม่ติดต่อ ถ้าเราเป็นปิงนะ ไม่รอให้ถึง3ปีหรอก หาผัวใหม่ตั้งแต่ปีแรกแล้ว
ขอให้ปิงใจแข็งเข้าไว้ เริ่ดๆเชิ่ดใสมันไปเลย ไม่ชอบเอย์ก็ตรงที่ทำอะไรมีอะไรก็เก็บๆๆๆๆๆ
ไม่ชอบพูดอะไรออกมา อยากเห็นวันที่ปิงได้ดีแซงทางโค้งเอย์ไปเลย เอาให้แม่ของมันมาสยบแทบเท้าได้ยิ่งดี
แต่ไม่อยากจะคิดถึงตอนต่อไปเลย กลัวว่าเอย์มันจะทำตัวประชดปิงให้ปิงเจ็บปวดอีก
เพราะแทนที่มันจะรีบอธิบายทุกอย่างให้ปิงฟังทั้งที่มีโอกาสแต่กลับไม่ทำ
เอาตรงๆนะ ถ้าปิงมีคนใหม่ก็ผิดนะ ในเมื่อมันเลือกที่จะหายไปเอง
และจะมาว่าปิงไม่รักษาสัญญาบ้าบออะไรของมันหรือจะหาว่าปิงไม่มันคงก็คงไม่ได้
เพราะไม่มีใครอยากรออะไรโดยไร้จุดหมาย อีกทั้งมันเป็นคนบอกเองว่าถ้าเจอใครที่ดีก็อย่าปิดโอกาส
อยากเห็นปิงทำให้เอย์มันเจ็บปวดบ้าง และเราไม่อยากให้ปิงอธิบายเรื่องพี่เชนด้วย
ปล่อยให้มันเข้าใจผิดเหมือนที่มันทำกับปิงก็ดี จะได้เข้าใจความรู้สึกของนคนที่ไม่รู้อะไรเลยบ้าง
ปล.ที่ไรต์บอกว่าคนอ่านส่วนใหญ่ยอมให้ปิงมีเชนดูแลได้แต่เอย์ห้ามเด็ดขาดนี่ ทันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะครับ
เพราะงานนี้เอย์ผิดเต็มๆ ผิดที่ไม่ติดต่อ ผิดที่หายไปไม่บอกไม่อธิบายอะไร มันก็ไม่ต่างจากทิ้งปิงไปหรอกครับ
และปิงควรมีใครมาดูแลเพราะปิงเจ็บปวดกับการรออย่างไร้จุดหมายมามากแล้ว แต่เอย์มันรู้จุดหมายนี่ครับ
รู้ว่าตัวเองทำไปทำไม รู้ว่าตอนไหนถึงจะได้กลับมา ซึ่งความเจ็บปวดมันย่อมต่างกันราวฟ้ากับเหวอยู่แล้ว
ตอนนี้คงถึงเวลาให้เอย์เป็นคนรอแบบไม่มีจุดหมายบ้างล่ะ
-
แอ๊กกก น้ำเน่าเห็นเงาจันทร์มากกกกกค่า
:กอด1:
-
:a6: :a6: :a6: :z3: :z3: :z3: :z3:
มันบีบคั้นจิตใจ คนอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เอย์ อย่าให้กัส มาสร้างปัญหานะไม่อยากเห็นปิงเครียดแล้ว :ling3: :
ตอนต่อไปให้พี่เอย์พิสูจน์ และตามง้อ ปิงให้ได้นะ :angry2: :angry2:
-
ดราม่ามาหลายตอนแล้ว เมื่อไหร่จะได้ฟินเหมือนช่วงแรกๆ สักที่ คิดถึงบรรยากาศตอนแรกๆ ของเรื่อง
อ่านทีไร หัวเราะ จิกหมอนตลอด แต่ดูจากตอนนี้คงต้องกินมาม่าอีกหลายซอง (ทำใจ)
เข้ามารอทุกวัน อย่าทิ้งไปนะ ติดตามตลอด
-
บอกตรงๆยังร้องไห้อยู่เลย แต่พอมาอ่านตอนท้ายๆ
ที่ปิงจะสู้เรื่องงาน จะรีบตามใ้ห้ทัน แต่เรื่องรัก
ขอหยุดนิ่ง เพื่อรอให้เอย์ตามบ้าง
แต่กัสน่ารำคาญไปนะ
ยังไม่คิดจะตัดใจล่ะซิ
จะว่ากัสอย่างเดียวก็ไม่ถูก
เพราะเอย์ยอมให้กัสเข้าไกล้ได้ขนาดนี้
ไกล้พอๆหรือมากกว่าที่ปิงเคยไกล้เลยนะ
หรือรอให้กัสกับพี่ซ่าเจอกัน อาจจะสปาร์ค
-
ไม่ชอบตอนนี้อ่ะ รับไม่ไหวแล้วนะ เกลียดมาม่าแบบนี้มากอ่ะ
รำคาญนังกัส วุ่นวายน่าตบจิงเชียว เนียนมายุ่งกับเอย์แบบทุเรศอ่ะ อ่านแล้วขัดใจมากเลย
-
หาอะไรมาอุดช่องว่างดิ๊
อยากรู้แค่ว่ากัสตัดใจจากพี่เอย์ได้แล้วจริงๆเหรอ
แต่อาการถึงเนื้อถึงตัว นี่ไม่ค่อยชอบเลยนะ หวงพี่เอย์แทนน้องปิง
กลับมาเริ่มต้นใหม่ในพาร์ทการทำงาน เอาใจช่วยความรักของสองคนอยู่นะ
ปล.จับยัดกัสให้พี่เชนดีกว่า หุหุ
-
อ่าไม่รู้สิถ้าจำไม่ผิด ที่พี่เอย์ติดต่อปิงไม่ได้เลยก็เพราะแม่ไม่ใช่หรอหรือเราอ่่านผิดหรืออ่านเคลือนไป 55 แต่ขอให้ทุกอย่างดีขึ้นๆนะ่ไม่เอามาม่าแล้วนะไม่เอาแง่งไม่เอาแล้วนะจ้า = =" พี่เอย์สู้ๆๆๆ จะรอดูลีลาการจีบปิงของพี่เอย์นะจ้าจัดไปแบบเด็ดๆเลยนะ > <~ รักเอย์ปิงที่สุดดดดด > <~
-
ชอบแนวคิดปิงอะ ไม่ต้องโน้มลงมาแต่จะปีนไปหาเอง
-
สงสารตัวเอง :ling1:
ไม่น่าหลงเข้ามารักหมาวัดปิงเลย
ถ้ารวมเล่มอย่าลืมส่งข่าวนะคะ
จะซื้อๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ้ากกกกกกกกกก ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย
จะบ้าตาย อินจัดจนจะสติแตกแล้วค่าาา :serius2:
คงอีกนานเลยกว่าจะกลับมาคบกันเหมือนเดิม ฮือออออ
-
อ่านแล้วหน่วงใจมากค่ะ แต่ชอบจังเลย บรรยายาความรู้สึกของตัวละครได้ดีจังค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ มาต่อไวๆ รออ่านทุกวันเลย
ขอโทษที่เพิ่งมาเม้นท์ครั้งแรกนะคะ
สงสารน้องปิงมากๆกับ 3 ปีกว่าๆที่ผ่านไป แต่น้องมั่นคงมาก
จะรอดูพี่เอย์จีบน้องปิงใหม่อีกครั้งนะคะ เอาให้พี่เอย์หึงๆ หวงๆ น้องเยอะๆ 555 ขอหวานๆเลยน๊า
ไม่เอามาม่าแล้วได้มั้ย แต่ก็ชอบอ่านแบบหน่วงๆ (เอ๊ะ ยังไง) มาต่อไวๆนะคะ
-
รอ คำเดียวทำให้คนหนึ่งคนตายทั้งเป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอ เศร้าจริง :hao5:
-
เป็นเรื่องที่น่าติดตามมากค่ะ ตอนนี้ยังอ่านไม่ถึงตอนปัจจุบัน อ่านไปขำไปกับน้องปิง บางครั้งหัวเราะเสียงดังอยู่คนเดียว
อยากบอกว่าเอย์นิ่งมาก ไม่รู้ว่าตอนปัจจุบันครบ 3 เดือนรึยัง รออ่านน้องปิงเป็นของพี่เอย์ :z1:
เป็นกำลังใจให้เจ้าของเรื่องนะคะ
-
เพราะรักและไม่คิดจะเลิกรัก ขอกรี๊ดดดดทีนึง หมาปิงน่ารัก อิอิ
จริงๆแล้วตอนนี้หน่วงนะ แต่เรายิ้มได้ตอนช่วงจบนี่แหละ
ชัดเจนว่าปิงรักพี่เอย์ พัฒนาตัวเองให้ดีที่สุดเพื่อจะได้ยืนเคียงข้างกัน
ชัดเจนว่าพี่เอย์ คุณชายเอย์ตั้น !!!! ไม่มีทางยอม ให้หมาปิงหลุดมือแน่นอน
เอาล่ะ ต่อจากนี้เราจะได้เห็นการจีบหมาปิงของคุณชายเอย์ใช่ไหม 555
ที่รุ้ๆคือพี่เอย์ให้นักสืบตามหาปิง
เจาะจงใช้บริษัทที่ปิงทำงานทั้งเรื่องรถแลระบบคอม ^^
ปล พี่เชนโดนหนักแน่ บอกเลย
-
ช่ายๆ :hao3: เห็นด้วยเลย ถึงเวลาแล้วที่พี่เอย์ต้องวิ่งตามหมาปิงบ้างงงงงง ไม่อย่างนั้นคนอื่นๆ ก็จะต้องเข้ามาแทรกแซงความรักของพี่เอย์และหมาปิงได้อยู่อยู่ --------- หมาปิงใจแข็งไว้นะ เอาคืนพี่เอย์ :m16: (แต่อย่านานน้าาาาาาาาา เค้าจ๋งจ๋านพี่เอย์อ่ะ :m17:)
ปล. อ่านจนเหนื่อย เพราะกลั้นหายใจนานมากกกกกกกกกก (ก็มันเกร็งของมันเองอ่ะ บีบคั้นหัวใจจนเหนื่อย ........ แต่ก็ชอบบบบบ มันเจ็บจี๊ดๆๆๆ ดี 55555)
-
เราสงสารพี่เอย์อ่ะ จริงๆนะ สงสารมากกว่าปิงซะอีก
-
เริ่มกันใหม่นะ อย่าประชดประชันกันก็พอ ขอให้ค่อยๆเข้าใจกัน T-T
-
กัสน่าจะเป็นตัวปัญหาในอนาคต
-
พี่เอย์อย่าเพิ่งโวยไปพี่ คุยกันดีๆ คิดดีๆก่อนน๊า
พี่เป็นคนทำปิงเขาเสียใจก็รู้นิ จากไปไม่บอกสาเหตุ แล้วยังบอกว่าไม่ต้องรออีก :angry2:
แถมพอกับมาก็มีเลขาหน้าสวยมาอีกแล้วก็ดูเหมือนจะดูแลเจ้านายดีซะจริงๆเลย :hao3:(ไม่ได้โกรธกัสน่ะแค่ไม่พอใจนิดหน่อย
ยังแอบจิ้นให้คู่กับพี่เชนด้วยล่ะ :o8:) เป็นเรามาเจอแบบนี้ก็ :angry2: เป็นธรรมดา :hao4:
-
ไม่เศร้าเลยนะคับ....ผมหัวเรอะทั้งตอนเลย....ยิ้มน้อยยิ่มใหญ่เลยคับ....แบบว่าเขากุ๊กกิ๊กกันตลอดเลยคับ.....ประชด.....
-
ทีนี้อ่ะ นํ้าตาลยังขมเลย :m15: :m15:
-
ถึงแม้คนเขียนจะบอกไม่เศร้า
แต่เราะก็เศร้าอยู่ดี คนรักกันห่างกันไปนานกลับมาเจอกันใหม่
แต่ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกัน มันเศร้ายิ่งกว่านะ :mew4:
-
ถึงเวลาที่พี่เอย์ต้องไล่ตามหมาปิงบ้างแล้วหล่ะ
>.<
-
:a1: :a2:
-
คือๆๆๆๆๆ หมั่นใส้อิพี่เอย์อ่ะ ทำไมถึงให้กัสได้ใกล้ชิดขนาดนั้นน :m16: หึ้ยย เชียร์ปิงให้จัดหนักพี่เอย์เลย ดูซิ จะทำยังไงให้ได้ปิงกลับคืนมา สงสารก็สงสารอยู่นะ แต่หมั่นใส้มากกว่า ทำใจนะพี่เอย์ แฟนคลับหมาปิงกันทั้งทู้อ่ะ :laugh:
คนเขียนบอกเรื่องราวจะค่อยๆดีขึ้น คือ เราใกล้จะได้เสพของหวานกันแล้วใช่ไหม หลังจากซัดมาม่ากันจนท้องอืด :hao7:
ปล.รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
อ่านตอนหลังๆ มานี้ มีสิ่งที่อยากพูดถึงมากกว่าเนื้อเรื่องอย่างนึงเลยคือ...
"คนเขียนจ๊ะ นี่พวกเราเป็นวัยว้าวุ่นยุคเดียวกันสินะ ~~~"
แหม่ะ มันอินทุกเพลงเลย ชอบอะ!!!
ปล.จะเปิดเพลงฟัง นอนรอตอนต่อไปนะจ๊ะ :)
-
:3123:
-
มันทั้งจุก ทั้งหน่วง พูดไม่ออกเลยทีเดียว
พี่เอย์และหมาปิงได้เจอกันแล้วก็จริง
แต่มีตัวแปร พี่เชนและกัส เพิ่มเข้ามาให้ต่างฝ่ายต่างคิดมากนี่สิ
แม้ทางฝั่งพี่เชนยังไม่ชัดเจนกับหมาปิงเท่าไหร่
แต่พี่เอย์คงตั้งธงไว้แล้วว่าพี่เชนเป็นมารหัวใจชัวร์ ขนาดแค่หมาปิงเรียก 'พี่เชน'
อิพี่เอย์ถึงกับทำลายข้าวของ นี่ถ้าเห็นเค้าเช็ดผมให้กัน เค้านอนหมอนใบเดียวกัน
ไม่อยากจะคิดเลย ว่าอิพี่เอย์มันจะหึงโหดขนาดไหน
ส่วนยัยกัสนี่ก็ออกตัวแรงและชัดเจน พอรู้ความจริงเรื่องพี่เอย์กับหมาปิง
ก็เหมือนจะเข้าใจและยอมรับได้ ออกแนวเห็นใจและอาสาช่วยเหลือ
แต่ไม่รู้ว่าเป็นแผนอะไรของหล่อนหรือเปล่า อันนี้ต้องรอดูต่อไป
ว่าหล่อนจะแผลงฤทธิ์หรือเป็นต้นเหตุทำให้เรื่องราวระหว่างพี่เอย์และหมาปิงแย่ลงกว่าเดิมหรือเปล่า
สุดท้ายก็ได้แต่เอาใจช่วยทั้งพี่เอย์ตั้นและหมาปิงให้กลับมาหวานกันเหมือนเดิม
รอลุ้นตอนหน้าค้าาา...และก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยจ้าาา
-
กรี๊ด!!!!!!!!มาต่อแล้ว ดีใจสุดๆๆๆๆๆๆ รอคอยวันหวนคืน
ให้กัสกับพี่เชนคู่กันๆๆๆๆ
-
ถ้าเจอแล้ว.....แกไม่ไปหาเค้าดีๆ ฟระ
ให้รอนานขนาดนั้นแล้วยังท่ามากลีลาเยอะอีกเรอะ
อิคุณช๊ายยยยยยยยยยยยยยย (เสียงวิบัติ)
สามปีกว่าที่ปิงรอแบบไม่รู้อะไร กับตัวเองที่ปิงพยายามติดต่อไปเรื่อยๆ มันผิดกันนะยะ
ตัวเองก็มั่นใจได้สิ รู้เรื่องปิงมาตลอดนี่น่า
โอ๊ยยยยยย ขัดใจ
-
เราชอบเพลงที่ว่างมากค่ะ แล้วตอนนี้อารมณ์ของปิงคือใช่เลยอ่ะ
รักนะ แต่ถ้าเราอยู่ข้างกันไปจะเจ็บปวดซะเปล่าๆ สงสารปิงๆ เฮ้อออออออ
ถึงคราวพี่เอย์ต้องพิสูจน์แล้วว่ารักจริงหรือเปล่า คำว่ารักของพี่เอย์มีค่าพอกับความรักของปิงหรือเปล่า
เริ่มต้นด้วยการจัดการน้องกัสให้เด็ดขาดเลยนะ ไม่งั้นงานเข้าแน่ๆ :hao3:
-
lock in
เพราะหนูปิง พี่เอย์ โดยเฉพาะ
ชอบและติดตามตลอด
ขอบคุณ คุณนักเขียน ที่เสริมสร้างเรื่องราว
ดีๆ น่าสนใจ ให้ได้อ่าน
ขอบคุณครับ :pig4:
-
เข้าใจพี่เอย์มาก เอาใจช่วยให้เอารักกลับมาเร็วนะ
แต่ขอนิ๊สนึงเอาอีนังกัสออกไปไกลๆหน่อย เบื่อมัน
-
ได้คอมพ์ที่มีมาสเตอร์พาสเวิร์ดมาสิ่งที่ต้องทำคือ ยึดซะ
ยึดให้ข้อมูลให้หมด แล้วบริษัทก็จะโดนหนูปิงเทคโอเวอร์ :haun5: :haun5:
แล้วคราวนี้จะได้รู้ว่าหนูปิงจะก้าวกระโดดไปเหนือตระกูล อัศว ทันที
-
กัสรู้สึกว่าหล่อนจะเยอะตลอดนะ
หลบไปเถอะคนที่รักเขามาแล้ว
ตัวประกอบอย่างหล่อนไปคู่กับพี่เชนดีกว่านะ
:mc4: :mc4: :bye2: :bye2:
-
หนึบๆหน่วงๆกำลังดีเลย
คุณเอย์คุณทำซากอะไรอยู่ตั้งสองเดือนคะ พอรู้ว่าน้องทำอะไรที่ไหนแล้ว เสือกรออะไรอีก
ถ้าขนาดรู้ว่าทำงานอะไร แล้วจะไม่รู้เชียวหรือว่าบ้านปิงอยู่ไหน
ปกติคุณเนี๊ยบเรื่องแต่งตัวอยู่แล้วไม่ใช่ แล้วกะอีแค่เนคไท คุณจะทำให้มันเบี้ยวทุกวันเพื่อให้กัสมาขยับให้?
ปิงสู้ทั้งที่ไม่รู้อะไร รอ ทั้งที่ไม่มีสิ่งยืนยัน สัด พอเจอหน้า แม่งทวงสัญญาทำเชี่ยอะไรวะครับ
มึงบอกเองไม่ให้รอ ให้มีคนอื่น แต่พอเจอหน้าครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกัน3ปี มึงหวังจะได้เจอกับอะไรอะ "พี่เอย์ ปิงคอยพี่จนแห้งเหี่ยวแต่ก็ยังรักพี่ทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง"
"มากอดซักทีสิครับคิดถึงมาก มีคนคอยเอาใจใส่พี่แทนผม ยืนแทนผมแล้วหรือยังครับ" อย่างนั้นหรือเปล่าที่คุณเอย์ตั้นอยากได้ยิน
แต่คือ ไม่ชอบความไม่เด็ดขาดของพี่เอย์ คนอื่นถึงเนื้อถึงตัวๆเองได้แต่อีกคนห้ามทำ ทั้งที่สถานะยังไม่ชัดเจน
ปล.กัสน่ะร้ายลึกแน่ๆล่ะ ขอให้พี่เชนช่วยน้องปิงที
ปล.2 หน่วงๆไปแบบนี้ก็ดี เพราะดูท่าจะไม่มีอะไรให้เราเสียน้ำตาเท่ากับตอนแม่พี่เอย์มาเจอปิงแล้วล่ะ
-
ยังไม่คลี่คลาย แต่ก็โล่งใจที่ได้รู้ว่าเขาจะสู้กันทั้งคู่ เพื่อให้ได้มีกันอีกครั้ง
และถูกกกกก!! ชะตากัสนี่หอกข้างแคร่ชัดๆ
คาดว่าเดี๋ยวกัสนี่ต้องแอบอ้างว่าทำข้าวผัดกุ้งให้เอย์กินทุกวัน
แต่ปิงก็มีพี่เชนนะ รายนี้มีโล่กัปตันอเมริกาอยู่คงช่วยปิงจาก_หอกกัสได้
มีไฟละ :fire: :fire: :fire:
-
ดีๆ อย่างน้อยยังรักกันอยู่ก็ดีแล้ว
ต่อไปพี่เอย์ก็ขยันทำคะแนนเข้าหละ เอาให้ทดแทนที่ทำไว้3 ปี
ส่วนตัวแล้วชอบนะที่ปิงเลือกเดินหน้าต่อไม่รอเอย์แล้ว
มันทำให้ปิงดูคิดเป็นดูมีคุณค่าขึ้นมาก
ดีกว่าหมกหมุ่นงมงายกะความรัก
ส่วนกัส. เราเชื่อนะว่าบริสุทธิ์ใจ แต่ที่ไม่ชอบเพราะนางออเซาะฉอเลาะเกินไป
คือเอย์ก็แสดงออกแล้วนะว่าไม่อยากให้มานัวเนียแต่นางก็มั่นมาก อาจเป็นสไตล์เด็กนอกไรงี้
ไหนจะของานมาเป็นเลขาเอย์ง่ายๆ แต่ดูไม่โปรเลยเลขาท่านประธานนี้ไม่ใช่งานไก่กานะ แต่ดันงองแงงมาออเซาะท่านประธานงี้
ถ้าคนอื่นมาเห็นเขาจะมองยังไง ภาพพจน์ท่านประธานไม่เป็นใช้เส้นยัดคู่เกย์เข้าทำงานงี้เรอะ
หลายอย่างกะกัสเนี้ย555 สรุปเป็นบทที่น่าหมั่นไส้โดยธรรมชาติจริงๆไม่เกี่ยวกะเรื่องมือที่ 3
-
บอกได้คำเดียว "เศร้า " ตุ๊ดไม่ชอบมาม่าอ่ะ :ling1:
แต่ทำไมแอบสะใจพี่เอย์นิดๆ ต่อไห้รู้ว่าพี่เอย์ทำไปทำไมก้อเถอะ :mew2:
-
ดูปากณัชชานะคะ...สมน้ำน่าคะ... สะใจมากเลยคะคนเขียน อร้ายยยยยย :z6:
ป.ล. ขอบคุณมากคะสำหรับนิยายดีๆ อิอิ มาต่อไวๆนะคะ
-
ตกลงว่า พี่เอย์หรือกัส ที่ให้ปิงขึ้นมาบนห้องอะ
เหมือนว่ากัสจงใจ ทำให้ปิงเห็นหรือเปล่า ว่าตัวเองสนิทกับพี่เอย์ขนาดไหน
ส่วนลุงโปรแกรมเมอร์น่าสงสารที่สุด ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย 555555
-
มันกำลังจะดีขึ้นแล้ววววว :man1:
มีอาการหน่วงอยู่นิดหน่อยแต่หายใจโล่งขึ้น (มากกกกกกก....)
พี่เอย์ทวงคืนหมาปิงคนเดิมกลับมาให้ได้นะครับ
รีบง้อๆๆๆ น้องแค่เข้าใจผิด ขอให้เข้าใจกันเร็วๆนะครับ
อยากให้ทั้งสองคนกลับมารักกันสนิทแนบแน่นเหมือนเดิม (หรืออาจจะแนบแน่นมากกว่าเดิม?ก็ดีนะครับ หุหุ :z1:)
คือ..ไม่ว่าอุปสรรคจะมากมายแค่ไหน หากจับมือกันไว้แน่นมากพอ เชื่อว่า จะผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน
ต่อให้มี10กัส, 20คุณหญิงแม่หรืออีก100คุณหญิงยาย เลยเอ้า (คนอ่าน?)ก็ไม่กลัว :m19: บอกเลย......ครับ
-
สงสารจัง มาไล่ตามปิงมั้งเด้อ
-
อยากให้พี่เชนกับปิงชอบกัน คบกันไปเลย
ส่วนคุณเอย์กรุณาหลีกทางไปค่ะ 555ขอเปลี่ยนพระเอกได้ไหม
-
มาม่าฝุดๆๆ
เข้าใจทั้งสองฝ่ายนะ
สงสารปิงเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลย แทนที่พี่เอจะรีบบอกกับปิงว่าเพราะอะไร
สงสารเอ แต่รู้สึกสมน้ำหน้าไปในตัว
เฮ้ออออออ จะกลับมาคืนดีกันได้ยังไงเนี่ย
แต่เกลียดอิกัสมากอ่ะ บ่องตง ไม่ชอบค่ะะะะะะะะ!!!!
:z6: :z6: :z6: :z6:
รีบมาอัพต่อเด้อค่าเด้อออ
:mew3: :mew3: :mew3:
-
เราผิดไม๊ที่สงสารพี่เอย์ รีบๆง้อปิงเร็วๆนะ อยากเห็นทั้งสองคนมีความสุข :กอด1:
-
เข้ามาเชียร์พี่เอย์ คนแต่งมาอัพต่อไวๆนะคะ
ให้คืนดี หวานๆกันเร็วๆเถอะค่ะ
ไม่รู้ติดต่อไม่ได้ กับรู้แต่ติดต่อไม่ได้
เราว่าอย่างหลังทรมานกว่านะ
มีครอบครัวพร้อมจะเข้าใจ กับครอบครัวที่ไม่เข้าใจลูก
ใครกดดันกว่ากัน?
พี่เอย์มีเงิน แต่ก็ใช่ว่าจะทำอะไรตามชอบได้นะ
ถ้าจำไม่ผิด พี่เอย์สัญญากับคุณแม่ไม่ใช่เหรอ ว่าระหว่างเรียนจะไม่ติดต่อกับปิง
คนที่ไม่มีหนทางติดต่อทั้งที่อยากติดต่อ กับคนที่มีหนทางติดต่อแต่ติดต่อไม่ได้
เราก็ว่าอย่างหลังทรมานกว่าอีกนั่นแหล่ะ
การไปโดยไม่ติดต่อกลับมา ไม่ใช่ว่าพี่เอย์เชื่อใจปิง เชื่อมั่นในความรักเหรอ
ปิงเองก็รู้ว่าพี่เอย์ติดต่อมาทางเพื่อน ทำไมไม่หาทางติดต่อพี่เอย์จากเพื่อนพี่เอย์บ้างล่ะ
ที่อ่านมาเราว่าไม่ใช่พี่เอย์ไม่อยากทำ ไม่อยากติดต่อปิงนะ
แต่เป็นทำไม่ได้ ไม่สามารถติดต่อได้ต่างหาก
คนอย่างพี่เอย์ ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการพิสูจน์ความรัก ที่อาจติดขัดไปด้วยสัญญา ข้อตกลง คุณแม่ มีหรือจะไม่ติดต่อกลับมา
โอเค เราอาจจะเข้าข้างพระเอกอย่างพี่เอย์มากไปหน่อย
แต่เราอ่านแล้ว พี่เอย์ไม่ใช่ผู้ชายขี้ขลาดที่จะทิ้งความรักง่ายๆด้วยการไม่ติดต่อกลับมาหรอก
หลายคนหลายความคิด ต่างคนก็ต่างความคิด
แต่เราอยากให้มองในหลายๆมุมบ้าง
ไม่ใช่มองแค่มุมใดมุมหนึ่ง
พี่เอย์ก็ควรนึกถึงปิงบ้าง เมื่อพูดเองว่าไม่ต้องรอ
อย่าแสดงอารมณ์หงุดหงิดอย่างนั้น
ต้องเห็นใจคนรออย่างไม่มีข่าวคราวอย่างปิงบ้าง
เมื่อต้องรออย่างไม่รู้จุดหมาย และมีคนอื่นคอยอยู่เคียงข้าง
อันนี้คือจุดที่พี่เอย์ควรเข้าใจปิงให้มาก
มันหายากนะที่จะมีคนรอใครสักคนมาตลอด 3 ปีโดยที่คนอีกคนไม่มีแม้แต่ข้อความส่งมาทักทาย
และเมื่อถึงจุดๆหนึ่ง ก็เริ่มชินชา และเริ่มทำใจ ตัดใจได้ มันก็เป็นเรื่องธรรมดา
แต่น้องปิงก็ควรคิดถึงพี่เอย์บ้าง
พี่เอย์เป็นคนแบบไหน เราว่าปิงก็ควรรู้จักพี่เอย์ในระดับนึงนะ
ที่ไม่ติดต่อมา เพราะเกิดปัญหาอะไรหรือเปล่า
คุณแม่ หรืออะไร...ว่าไปนั่น
อย่างที่บอก ปิงเองก็รู้ว่าพี่เอย์ติดต่อเพื่อนคนอื่นๆ
ก็น่าจะหาทางติดต่อพี่เอย์จากเพื่อนๆก็ได้นี่
เราไม่รู้ว่าความสามารถด้านคอมพ์ของน้องปิงมีมากขนาดไหน
ไม่รู้ว่าแฮ็กส์ได้หรือเปล่า แต่ถ้าได้...ไม่ลองส่งอะไรไปหาพี่เอย์บ้างล่ะ
แน่ใจเหรอว่าตัวเองไม่มีหนทางติดต่อกับพี่เอย์จริงๆ
เราอ่านจากสองพาร์ทแล้วก็นึกหงุดหงิดกับคนทั้งคู่
แบบอ่านพาร์ทปิง ก็คิดว่า ทำไมไม่ลองแบบนั้น แบบนี้
อ่านพาร์ทพี่เอย์ก็เช่นกัน ไม่ทำแบบนั้น แบบนี้ดูล่ะ
เหมือนจงใจปล่อยไปตามชะตายังไงหยั่งงั้น
เรายังไม่มีความรู้สึกว่า ทั้งสองคนขวนขวายกันจริงๆจังๆเลยอ่ะ
มีแต่อดทน เฝ้ารอ ไปเรื่อยๆ ก็เท่านั้น...
คนทุกคนมีขีดจำกัดของตัวเอง
ไม่ได้ทำอะไรได้ทุกอย่างตามที่ใจคิด
ต่างแต่ก็มีข้อจำกัดด้วยกันทั้งนั้น
เพียงแต่ว่า ต่างคนก็ต่างข้อจำกัดกัน ก็เท่านั้นเอง
เลยอยากให้คนอ่านด้วย ได้ลองไตร่ตรองดีๆก่อนจะว่าใส่กัน
เพราะสำหรับเรา เรารู้สึกว่ารักครั้งนี้ของทั้งคู่มีคุณค่า
แต่ก็อย่างว่า เพราะต่างคนก็ต่างความคิด
บางทีที่เราเขียนมา อาจเป็นแค่ข้ออ้างให้กับพี่เอย์ก็ได้555คู่
รักทั้งปิง ทั้งพี่เอย์
หวังว่าทั้งจะพยายามกันเต็มที่
พี่เอย์พยายามไล่ตามรักปิงที่ถูกทิ้งให้รอกลับมา
ปิงพยายามไล่ตามพี่เอย์ให้ทัน เพื่อที่จะอยู่ข้างเคียงกันได้อย่างสมศักดิ์ศรี
เราว่าความพยายามอย่างนี้มันก็ไม่เลวนะ
พยายามต่างกัน
แต่มีจุดมุ่งหมายเดียวกัน
คือ เพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน
"แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย...เพื่อให้ถึงดั่งฝัน...ร่วมกัน"
โรแมนติกแบบขมๆนะเนี่ย
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
ยังไม่กล้าอ่าน รอเค้าหวานกันก่อน ค่อยมา ตอนนี้กลัวจิตตก :ling3:
-
^^
-
โอ้ยยย อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาปริ่มมม จะสงสารใครดีเนี่ยยย :hao5:
-
เฮ้อ ในที่สุดก็เจอกันสักที
เอย์ ลุยง้อ น้องปิงให้เต็มที่เลยนะ
-
สงสัยเราจะหมกมุ่นกับเรื่องนี้เกินไปแล้ว เครียดอ่าาาาาบอกเรย มาม่ามาหลายตอนแล้วน้าอืดแล้วขอบอกเมื่อไหร่จะกลับมาน่ารักน่าชังกันเหมือนเดิมซะที เกลียดกัสที่มาคอยยุ่งกับเอย์มากกก จะเปนตัวปัญหาอีกแน่เฮ้อออออออ มาต่ออีกไวๆๆนะค้ารออ่านทุกวัน :katai1:
-
ช่องว่างที่ถมไม่เต็ม 3 ปี มันยางไปสำหรับบางคนนะ โดยเฉพาะคนที่รอแบบลมๆแล้งๆอ่ะ คราวนี้ คุณชายเอย์ตั้นต้องพยายามที่จะคว้าปิงกลับคืนมาเองนะ อย่าใจร้อนเซ่...
-
เอาจริงคือ...ยังร้องอยู๊ววววววววว
สงสารปิง คือเอย์ยังไงก็ดูพยามไม่เต็มร้อยสำหรับเรา รู้ว่าน้องอยู่ไหนแล้วทำไมไม่ตาม ทำไมต้องผ่านกัส ทำไมต้องมาเจอที่ทำงาน ทีตอนไปรอที่บ้านยังรอได้ แล้วยิ่งฟังปิงพูด เหตุผลของปิงคือจริงจนเถียงไม่ได้ ..ยังไงก็ห่าง ก็ต่างกันเกินไป จนเหมือนความรู้สึกทีาผ่านมาเป็นความทรงจำในฤดูร้อน น่าจะดีกว่า เอาจริงๆคือไม่อยากให้ปิงต้องมาฝ่าฟันอะไรแล้วน้องเจ็บมามากเกินไป ไม่อยากเห็นปิงต้องมาสู้รบปรบมือกับบ้านบ้าอำนาจนี่อีก ..อยากให้ได้อยู่สบายใจกับพี่เชน แต่ในเมื่อความรักมันห้ามไม่ได้ เราก็ได้แต่ภาวนาให้ปิงอย่าเจ็บปวดอีก และพี่เชนคนดีไม่ถูกดึงเข้ามาใน้กมจนต้องเจ็บไปอีกคน .... อ่านแล้วคุณคนเขียนรู้เลยใช่ไหมว่าทำให้เราอินมากจนมันเรียล ชีวิตจริงใครมาปรึกษางี้คงยุให้โหลดไป่ตู้ใส่คอมทั้งบริษัทแมร่ม! โอ๊ยยยยย อินจนรู้ตัวว่าพล่าม ...เป็นกำลังใจให้และรอออ อย่างจริงจังนะคะ....โอ๊ะแท็กหล่น #เชนกัส #คนคอยโกนหนวดให้
-
สวสาร เห็นใจทั้งสองฝ่าย เพราะต้องรอเหมือนกัน :ling2: พี่เอย์ต้องทำตามสัญญาที่ให้กับแม่เพื่อจะได้อยู่กับหมาปิง แต่มันก็ทรมานใจไม่น้อยที่รู้แต่พูดหรือบอกอะไรไม่ได้ :mew4: ส่วนหมาปิงก็รอด้วยความเจ็บปวดไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงเป็นแบบนี้ แต่ก็รอถึงสามปี :m15: ระหว่างที่รอก็มีหลายอย่างมาทดสอบหัวใจตลอด แต่ก็ยังเชื่อมั่นในความรักทั้งสองคน ตอนนี้ได้เจอกันแล้ว เหมือนทุกอย่างจะจบด้วยดีถ้าได้พูดคุยกัน แต่มันง่ายเกินไปปปปป ให้พี่เอย์เป็นฝ่ายไล่ตามให้ลิ้นห้อยบ้างเถอะ :hao6: ชอบที่น้องปิงเข้มแข็งและทำตัวเองมีค่า ไม่งี่เง่าประชดประชันไร้สาระ เอาไปเลย นายเอกแห่งปี o13 แต่ก่อนอื่นเอากัสไปเก็บสักทีเห๊อะ เซ็งนางมากกกกกกก:serius2:
-
โอย....มันนอนไม่หลับ ขนาดเม้นท์แล้วรอบนึงนะเนี่ย
คิดอยู่นั่นเเหละว่าถ้าเกิดกัสพูดใส่ปิงว่า เอย์รู้จักกับปิงแค่7เดือน แต่กัสอยู่กับเอย์ทุกวันตลอด3ปีที่ผ่านมา แล้วรู้ว่าเอย์ชอบอะไรไม่ชอบอะไร ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเจ็บแทนปิง
ไปก่อนดีกว่า มันชักจะอินเข้ามาในหัวใจเกินไปละ
เราอ่านความเห็นคนอื่นที่บอกว่า ปิงทำไมไม่แฮกหาเอย์ก็ในเมื่อเก่งคอม ทำไมไม่ติดต่อทางเพื่อนพี่เอย์ คือตอนก่อน ที่พี่เอย์มันเพิ่งไปอะปิงโทรหาพี่ซีซ่านะแล้วก็รู้ว่าเอย์ติดต่อกับทุกคนยกเว้นตัวเอง แถมโดนบล็อคเบอร์บล็อคข้อความ ต่อให้เก่งคอมแค่ไหนแต่คุณจะไม่รู้สึกว่า กูจะแฮกไปทำไม ก็รู้อยู่ว่ามันใช้เบอร์เดิม ข้อความอะไรสักอย่างที่เป็นความหวังก็ไม่มี
พี่เอย์รวยมากกกกกกกกก ให้คู่หมั้นคอยรายงานความเป็นไปของปิง แต่พอเธอทำต่อให้ไม่ได้ ทำไมไม่จ้างนักสืบคอยตามให้อะ รายงานเดือนละครั้งก็ยังดี แต่กลับรอมารับรู้ตอนกลับมาแล้ว อยากให้เห็นตอนปิงกับพี่เชนนอนหมอนใบเดียวกันจริงๆ
-
อยากให้ดีกันไวๆๆๆ
ดีกันเหอะ เค้าเจ็บปวดอ่าา
มีความสุขกันสักทีเถอะน้าา
สามปีเลยนะเฟ้ยที่หายไป คิดว่าชีวิตคนเรามันยาวนานนักหรือไง
รักกันแล้วก็ช่วยมีความสุขกันเถอะ
อย่าทรมานคนอ่านเลยเค้าขอร้องง
โวยวายและฟูมฟาย อินมากไปไหมตรู
-
รอดูพี่เอย์ฮึด ชูป้ายไฟให้พี่เอย์ สู้ๆๆๆๆๆ
-
ถ้ายังรักกัน ช่วยรีบดีกันสักที
สงสารทั้งสองฝ่าย แต่ไม่เข้าเอย์เลย
ทำไมไม่มาง้อให้ถึงที่สุด กลัวอะไรอยู่
ต้องรอให้หมาคาบปิงไปกินก่อนหรอถึงจะพอใจ
สงสารปิงที่สุด เข้าใจความรู้สึกปิงดีเลย
เฮ้อๆ คนอ่านเพลีย คนอ่านเศร้า คนอ่านไม่เข้าใจ
-
ฮืออออ เจอกันแล้วแต่ทำไมมันไม่จบสิ้นสีักที
ไหนว่าไม่หน้วงๆไง
-
กลับมาดีกันสักทีเถอะ... คนอ่านใจจะขาดดดดด :ling1: :hao5:
-
จะรอดูการขอความรักคืนจากปิงนะพี่เอย์
รีบๆเข้าหล่ะ อยากเสพความหวานแว้ววว อิอิ
-
ฮืออออ.. TT มันหน่วงง่ะ
ขอบคุณ :)
-
อย่างน้อยเค้าก็ได้เจอกันแล้ว หลังจากที่รอมา3ปี
ที่รู้ๆทั้งสองคนยังรักกันอยู่
รอแค่พี่เอย์มาปรับความเข้าใจกับปิง แล้วเริ่มต้นกันใหม่ รักกันเหมือนเดิม :katai2-1:
-
โอ๊ยยย สงสารปิง :katai1: อีพี่เอย์แกเหนื่อยแน่ ฮึ่ยยยยยย หมาปิงเอาให้หนัก :fire:
-
ถึงคราวพี่เอย์พยายามบ้างล่ะค่ะ
หมาปิงเหงาเศร้าจนเริ่มมีกำแพงขึ้นมาละ
พี่เอย์ต้องโชว์ความสามารถในการทำลายกำแพงนี้นะจ๊ะ
ไม่งั้นแม่ยกหมาปิงก็ไม่ยอมยกให้ค่ะ
ให้พี่เชนดูแลแทนซะเลย o18
-
เมื่อไหร่ดราม่าจผ่านไป นี่ไม่ได้อ่านมาสองตอนละ
รอให้ดราม่ามันผ่านไป ไม่่ชอบดราม่าจริง มันรู้สึกหน่วงๆ ไม่ชอบเลย :monkeysad:
ดราม่าผ่านไปเมื่อไหร่เราจะกลับมาอ่านเหมือนเดิม :sad11:
-
บางคนแค่เกือบ แต่เรานี่ตาบแล้วจริงๆ
หยุดหายใจไปหลายรอบ โดยเฉพาะช่วงสุดท้าย
เล่นเอาหัวใจหยุดเต้นกันเลยที่เดียว
เราเข้าใจปิงนะที่รักยังไงก็รักยังงั้น แต่มันจำเป็นมากไหม
ที่ต้องให้เอย์ทนต่อไปอีก แค่นี้ก็แย่มากพอแล้ว
แค่นี้พี่เอย์ที่ได้ยินปิงเรียกคนอื่นด้วยความสนิทก็แย่พอแล้ว
ตอนนี้เราสับสนไปหมดแล้วไม่รู้จะอะไรยังไงใครดี :o12:
-
ทำไมพี่เอย์ไม่รีบอธิบายกับปิงล่ะ แล้วเอย์ทำไมปล่อยให้กัสมาดูแลให้ขนาดนี้
-
หมาปิงใกล้จะกลับมาเป็นหมาปิงคนเดิมแล้วสินะ
เจ้าของ(หัวใจ)กลับมาแล้ว หมามันจะกลับมาเกรียนเหมือเดิมมั๊ยนะ
เคยเห็นแต่ปิงจีบพี่เอย์ อยากดูลีลาการจีบของพี่เอย์บ้างจัง
คราวนี้ไม่ง่ายนะขอบอก เดี๋ยวยุให้ปิงมันเล่นตัวให้หนักเลย
แล้วก็อีกอย่างอย่าให้กัสมาทำแบบวันนี้อีกนะ อย่างกับคนเป็นแฟนกัน :a14:
เราจะยิ้มได้แล้วใช่มั๊ย หลังจากที่ไม่ได้ยิ้มกับคู่นี้มานาน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อ่านไป โหวงในอกไป กลัว
อยากให้เจอกันแล้ววิ่งเข้าไปกอด คิดถึงจัง
อะไรก็ได้
แต่มันไม่ใช่
T_T
-
ทำไมเอย์ไม่อธิบายเรื่องทั้งหมดล่ะ
ทำไมต้องปล่อยปิงไปอีก ยื้อไว้สิ :ling1:
มาม่ายังมีอีกหลายห่อเชื่อผม :sad4:
คนเขียนต่ออีกนะ กำลังอิน :z13:
-
ลุ้นตลอดเลย ตั้งแต่ที่ศูนย์รถคือปิงนอนซ่อมรถอยู่ ก็คิดนะว่าเป็นพี่เอย์แน่ ๆ ที่มาส่งเครื่องมือให้ ซึ่งก็ใช่จริง ๆ โฮรรรรรร
มาลุ้นอีกตอนเจอกัน โอ๊ยยยยยยยหัวใจเราแบบคือลุ้นมว๊ากกกกก
สงสารพี่เอย์มาก แต่ก็สงสารปิงมากๆเหมือนกัน คืออธิบายไม่ถูกว่าควรจะเข้าข้างใคร รักทั้งคู่ :กอด1:
รู้แต่เขาสองคนรักกันเหนียวแน่นมากกกกกก คู่นี้สุดยอดแล้ว
ปิงจะพยายามก้าวขึ้นไปหาพี่เอย์ให้ได้ เหมือนกับบทนำที่คนเขียน เขียนไว้ในตอนแรกเลยค่ะ
คือปลื้มที่ไม่ทิ้งคอนเซปและโครงเรื่อง คือแบบ คือดี :katai4:
-
อ่านชื่ตอนกับเริ่มอ่าน เจ็บมาก ปิงเอ๊ย พี่เอย์เอ๊ย T^T แต่พอถึงบรรทัดสุดท้าย เห้ยๆๆๆ ปิง ปิงจะปฏิบัติการล่าท้าท้าคุณแม่พี่เอย์ใช่ไหม อ๊ายยยT^T ดีใจหมาปิงสู้ๆ ใช่ๆให้พี่เอย์ไล่ตามมั่ง ห่างกัน3ปี พี่เอย์ยังกัส มีคนคอยบอกถึงหมาปิง ตัวเองคอยตามสืบ หมาปิงทำไรไมไ่้ดเลยด้วยซ้ำจมอยู่กับวังวน สงสารน้อง ปิงหลงรักพี่เอย์จนเหนื่อยจนท้อ จนกลับมาหลงรักอีก วนไปวนมา โดนมั่ืงๆ สะใจตอนพี่เอย์หึง 555
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านครับ อ่านรวดเดียวยี่สิบกว่าตอนเลย นึกว่าจะจบแล้วแต่ปรากฏว่ายัง 555555
เรื่องน่ารักดีนะครับ รอดูว่าพี่เอย์จะทำยังไงต่อไป
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
เราเข้าใจความเหงา ความเจ็บปวด ความทรมานที่น้องปิงต้องเจอ และเราเข้าใจว่าเอย์ก็ทรมานไม่ต่างกัน
เราอยากให้ปิงได้รู้ว่าพี่เอย์คือคนที่ทรมานที่สุด นั่นก็แม่ นี่ก็คนรัก นู่นก็หน้าที่
พี่เอย์ทำไปทั้งหมดเพื่อปิงนะ เพื่อรักษาความรักของปิง เพื่อรอวันที่จะได้รักกัน
รู้ว่าปิงอยู่ไหนทำอะไรแต่ไม่สามารถแม้แต่จะเข้าไปหา เอื้อมมือไปสัมผัส ส่งเสียงออกไปทักทาย
คนที่ตัดใจก่อน มันเจ็บมากกว่านะ รู้ไหมในวันนี้วันที่ทั้งสองคนมีภาระหน้าที่ให้รับผิดชอบ
การรักกันแบบเด็กๆมันทำไม่ได้แล้วใช่ไหม
พี่เอย์สู้ๆนะ ตามความรักตัวเองหัวใจตัวเองกลับมาให้ได้ ปิงยังไม่ได้ยกที่ว่างตรงนั้นให้ใคร
ปิงก็สู้ๆนะ อย่าเพิ่งถอดใจตอนนี้เลยนะ :sad4:
เรายังอยากเห็นรอยยิ้มของพี่เอย์และหมาปิงอีก ฮือออออ
เราอินมาก ไม่ไหวอ่ะ ปวดใจจริงๆ นิยายเรื่องนี้ทำจิตตกเป็นพักๆ :hao5:
พี่เอย์จงใจให้ปิงมาทำงานใช่ไหม
งั้นตอนต่อไปขอมอบให้พี่เอย์...ยิ่งใกล้ ยิ่งเจ็บ...
...จากคนๆ ที่เคยมีใจกันอยู่
เปลี่ยนไปเป็นไม่มีเยื่อใยต่อกัน...
....หนักใจตรงที่ความจำเป็นบางอย่าง
กดดัน ทำให้เราเจอกันต่อไป...
ยิ่งเจอใจยิ่งเจ็บ มันทรมานเกินไป
ห่างกันไปให้ไกลมันยังดีกว่า
คนที่รักร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน
คนไม่รักใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า
แต่ว่าหนทาง ทางของคน
ไม่มีให้เลือกเท่าไหร่ เจ็บสักเท่าไร
(เจ็บสักเท่าไร) ก็ต้องรับมา.........
เพลงนี้มันลอยเข้าหัวมาเลยจริงๆนะ T_T
ฮืออออคนแต่งสงสารเราเถอะ
-
อ่านแล้วหน่วงสุดๆ ค่ะ สะเืืทือนอารมณ์มาก :hao5:
จะรอดูฝีมือเอย์ตามจีบปิงนะคะ
-
อ่านไปนี่โคดจะตื่นเต้น หัวใจเต้นตุ่บ ๆ เขาจะเจอกันตอนไหนว้าๆๆๆ กรี๊ดดดด
หมั่นไส้กัสเหมือนเดิม คือแบบ เฮ้อ นะ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแถมอยู่โคดจะใกล้ สงสารปิง เจอกันครั้งแรกก็เป็นฉากแบบนี้ เฮ้อ :mew5: ไม่พูดถึงละ ขอเก็บคนนี้ลงกล่อง
พี่เอย์หึงพี่เชนบ้าง เจ๊ากันไป แต่พี่เอย์หึงโหดสม่ำเสมอมากค่ะ จากนี้ไปหวังว่าความดื้อดึงของพี่จะทำให้ปิงใจอ่อนอีกครั้งนะ ดีใจที่พี่เอย์ยังนึกถึงปิงอยู่ ยังรักปิงอยู่เหมือนเดิม แต่สามปีมันนานมากจริง ๆ ปิงรอได้นานขนาดนี้โดยไม่รู้อะไรเลยเจ้ก็ภูมิใจในตัวปิงมากแล้ว ฮึก มากอดที :กอด1: ปิงตัดสินใจปล่อยมือจากพี่เอย์ในสถานะเดิมแล้ว หลังจากนี้...เรา ก็ยังอยู่ข้างหมาปิงเหมือนเดิม 5555 อยากให้ปิงรู้บ้างว่าไม่ใ่ช่แค่ปิงที่ผ่านสามปีนี้มาด้วยความรู้สึกแบบนั้น พี่เอย์สู้เค้านะ อุตส่าห์อดทนรอมาสามปี แค่นี้ถ้าจะยอมแพ้ก็ไม่ใช่พี่เอย์แล้ว :m9:
ส่วนพี่เชน ตอนนี้มีโมเม้นท์เชนปิงนะมันชักจะยังไง ๆ พี่อย่าคิดไกลเลย เรื่องนี้มีพี่เอย์เป็นพระเอกนะพี่นะ ถึงพี่จะหล่อทำอะไรก็ไม่ผิดแต่โดนพี่เอย์ขบหัวขึ้นมาคนอ่านก็ช่วยไม่ได้นะ o18
-
:hao5: จะร้องไห้
-
อ๊าาาากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หนีไปให้ไกลเลยนะปิง ให้พี่เอย์วิ่งตามให่เข็ดดดดดดด ชอบมากรออ่านอยู่นะะะะ รีบมาลงนะ เป้นกำลังใจให้คนเขียนสุด ยิ่งอ่านยิ่งมันยิ่งอ่านยิ่งฟินนนนนน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ดราม่าจัดหนักให้ชั้นจริง ๆ ฮืออออออออออออออออออออออ :katai1: :katai1: :katai1:
-
มาติดตามอ่านพี่เอย์กับน้องปิงด้วยคน :heaven
-
มาม่าเส้นยาวแน่ๆคราวนี้ :o12:
-
ตกลงกัสจะมาช่วยหรือทำให้ปิงเข้าใจผิดกว่าเดิมเนี่ย :z3:
-
ขอเมนท์ของตอนที่แล้วไปด้วยเลยนะคะ
น้ำตารื้นไหลให้พี่เอย์เลย ไม่ว่าจะคิดถึงปิง ดูรูปปิง มาตามดูที่บ้านที่ร้าน โฮฮฮฮฮ
จนตอนล่าสุดก็ด้วย สงสารปิงกับการไม่รู้อะไรเลยตลอด3ปีจนทุกวันก็ยังคิดถึงพี่เอย์เสมอ
ตอนที่แล้วเหมือนเห็นภาพชัดๆเลยว่า3ปีของปิงมันทรมานแค่ไหน :m15:
พอรู้ว่าปีแรกพี่เอย์ยังมีเดียร์สืบให้ แต่ปิงคือไม่มีการติดต่อรายงานอะไรใดๆทั้งสิ้น มาขนาดนี้ก็เก่งแล้วนะ
ส่วนเรื่องกัสถึงจะรำคาญไปหน่อยแต่ก็เหมือนเคลียร์กับพี่เอย์ได้(?) เหมือนเป็นคนช่วยตามหาปิงให้ด้วย ไว้ใจได้ใช่ไหมเนี่ย?!!!
แต่ไอที่เรียกกัสๆเอย์ๆ ดูแลผูกไทด์ให้นี่ก็นะ แบ๊วเชียวค่ะ ใกล้ชิดเกินด้วย แล้วจนตอนปัจจุบันก็ยังไม่เปลี่ยน ปิงมาเห็น คิดไปใหญ่แล้ว
ส่วนพี่เชน คือดีเลิศมากๆ บางทีก็ให้ฟิลคล้ายๆพี่เอย์อยู่นะ อาจจะรู้สึกไปเอง แต่รู้สึกตอนนี้พี่เชนรักและเอ็นดูปิงมากเหมือนน้องชายคนนึง
หรือลึกๆจะแอบปิ๊งน้องอย่างที่น่าสงสัยในตอนก่อนๆ?? ก็ปิงน่ารักนี่~ แต่ตอนนี้รู้สึกแบบพี่น้องมากกว่านา :z1:
ตอนสุดท้าย...รู้เรื่องเลยจ้า ชอบที่ปิงทิ้งท้ายไว้มาก ก็คือสิ่งที่ปิงจะทำต่อไปล่ะเนอะ
ปิงยังรักเหมือนเดิม แต่เข้าใจระยะห่างตรงนั้น เวลาที่ห่างกันไปตรงนั้นมันนานมาก
ถึงเวลาที่พี่เอย์ต้องไล่ตามบ้างแล้ว เชื่อว่าสู้ขั้นสุด5555555 แค่ปิงเรียกพี่เชนก็ขึ้นแล้ว ขี้หึงเหมือนเดิมเด๊ะ
ปิงเองก็ต้องสู้หนัก ขึ้นไปยืนข้างพี่เอย์ให้ได้ ฝ่าให้หมดทุกด่านเลยค่ะ! o13
รอติดตามดูพี่เอย์จีบปิงต่อไปน้า
ขอบคุณค่ะ สู้ๆนะคะคนเขียน :กอด1:
-
อ่านแล้วตอนแรกใจหายวาบเลยยยยย :a5: :a5: :a5: กลัวน้องปิงจะตัดใจแล้วจริง ๆ :z3: :z3: :z3:
แต่พอตอนจบของตอนที่ปิงบอก..ให้เหลือที่ว่างๆ..ไว้รอออ.. ฟินเบาๆค่าาาาาาา :heaven :heaven :heaven
งัดไม้เด็ดได้แล้วน่ะพี่เอย์ สู้ๆ ฮึ้บบบบบๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เชียร์พี่เอย์อ่ะ น่าสงสารมาก
ปิงอย่าใจร้ายนะ ได้โปรด
นายเชน กับนายกัสไปจับคู่กันเองนะ อย่ายุ่งกับเอย์-ปิงเลย
-
:เฮ้อ:
-
อ่านตอนนี้จบ คิดได้อย่างเดียว
เอากัสออกไปจากชีวิตพี่เอย์นะ
ไม่ก็หาคู่ให้กัสได้ไหมคะ เราไม่ชอบกัสเลยอ่า ไม่ชอบจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
สงสารทั้งสองคน :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
กำลังใจอยู่นี่คร้าฟ ผมตั้งน่าตั้งตารอวันที่พี่เอย์จะนอนกอดปิงเหมือนทุกครั่ฃแล้วสิ มาอีกเร็วนะครับ
-
พี่เอย์น่าสงสารนะ น่าสงสารมากกกก
แต่ยังไงก็ยังไม่เท่าหมาปิงของเค้า :hao5: :hao5:
-
"แค่รออยู่ตรงนั๊นจะปีนขึ้นไปหา
ไม่ต้องลอยลงมาอยู่บนฟ้านั่นแหละดี
เป็นดาวประดับฟ้า รอคนรักจริงคนนี้
ต้องมีซักวันจะไปให้ถึงที่ตรงนั๊น ไปอยู่เคียงข้างเธอ..."
ขอมอบเพลงนี้ให้ปิงเลย เหมาะมากกกก
อยากอ่านสกิลการจีบปิงของพี่เอย์จัง
อร๊ายยยย มันต้องมึนๆน่ารักๆแน่เลย
เวลาสามปีที่ผ่านมาพี่แกรักษาโรคปากตรงกับใจได้ยังอะ
รอลุ้นรอเชียร์อยู่นะคับ
-
อีกคู่ เชน-กัส
-
แม้ บอกได้คำเดียวว่าคุมกับการติดตามเรื่องนี้ สำหรับผมแล้วยังไงก็เข้าข้างปิงอยู่ดี คนไม่รู้ย้อมไม่ผิด แล้วระหว่างสองครอบครัวมันก็แตกต่างกันโดยสินเชิง เฉพาะเรื่องฐานะทางสังคม เอย์ถูกเลี้ยงมาแบบต้องทำตามหน้าที่ที่ว่างไว้ ปิงถูกเลี้ยงมาแบบอบอุ่น ไม่ยึดติด ไม่บังคับลูก คือเลี้ยงแบบความเข้าใจในตัวลูก แค่ค่อยบอกในสิ่งที่ควรจะทำ เพราะมีกันแค่สามคน ลูกมีความสุข แม่ก็มีความสุขน่าจะประมาณนี้ ส่วนปัญหามือที่สามนี่ซิ ถ้ามีอะไรที่มากกว่าที่คิด อันนี้ก็เป็นการพิสูจน์ความรักของทั้งสองคน แต่ผมก็ทำใจไม่ค่อยได้ แต่ก็อย่างว่าความจริงมันก็ต้องมีอุปสรรคเยอะอย่างที่ว่ากว่าคนเราจะมีความสุขและสมหวังก็แทบกะอักเลือดตายกันทั้งนั้น อิอิ แค่อยากรู้ ปิงจะยกระดับตัวเองได้มากแค่ไหน นายเอกผมออกจะเป็นคนดีมากที่เดียว อดปลื้มไม่ได้เลย คนอะไรน่ารักเป็นบ้า แอบไม่ชอบไอ้พี่เอย์ตกมันเอาอำนาจที่ตัวเองมีมาทำเรื่องแบบนี้ ไม่แมนเลย แกล้งคนไม่รู้ ชิ
-
ระฆังยกนี้ เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ
เอาใจช่วยทั้งพี่เอย์และหมาปิง
เอาคืนบ้างก็ดีเนอะปิง
-
ต่างคนต่างรัก ห่างกันนานมันตัองใช้เวลา
ยังไงก็ยังมองว่ากัสเป็นตัวปัญหาแน่นอน ถ้าเอย์ยังให้กัสดูแลแบบนี้
-
แอบสมน้ำหน้าอิพี่เอย์ตอนที่หึงอ่ะ เป็นไงหล่ะ ถ้าแกรู้นะ ว่าเชน กะ ปิง สนิทกันมากก แกได้หึงจนหัวระเบิดแน่ อิพี่เอย์ 555
เส้นใยที่เริ่มขาด กำลังเริ่มสานต่อ
สนุกอ่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วมันหน่วงงง มันเศร้าาาา แงงงง :sad4: :sad4:
ตอนที่ปิงเรียกพี่เอย์ว่า "คุณเอย์" เป็นอะไรที่สตั้นมาก คำง่ายๆแค่นี้ แต่มันคือการเว้นระยะห่างที่ปิงตั้งใจอ่ะ
ใครก็ได้เอาน้องปิงคนร่าเริงมองโลกในแง่ดีกลับมา พี่เอย์กลับมาหาแย้ว
ก่อนจะถึงตอนจบกลัวมากว่าปิงจะเลิกรอเลิกรักพี่เอย์แล้ว แต่ตอนจบมาค่อยยังชั่วหน่อย
ปิงยังรักเหมือนเคย เพราะฉะนั้นกลับมาดีกันน้า ห่างเหินแบบนี้คนอ่านเจ็บบบบ แงงงง
แต่พี่เอย์นี่ก็ตัวดี แทนที่รู้ตัวแล้วจะแอบไปหาดีๆ จ๊ะเอ๋ไรงี้ก็ว่าไปปป
ดันเรียกให้มาทำงานละป๊ะกันแบบนี้ไม่เวิร์คเลย ไม่ได้เซอร์ไพรส์เล้ยพี่เอย์ น้องยิ่งกังวลเรื่องความยิ่งใหญ่ของบริษัทพี่อยู่
แถมให้มาเจอฉากที่ทำให้ปิงอาจเข้าใจผิดอีกต่างหาก วุ้ยย พี่เอย์ไม่ได้ดั่งใจ!
(ใครก็ได้เอากัสไปเก็บที ทำตัวงุ้งงิ้งกับพี่เอย์เกินละฟร้อย)
ปล. 1 เพลงตรงไปอีกกก ตั้งแต่สองตอนก่อนแล้ว อินไปหมด :heaven :heaven
ปล. 2 แอบอยากบอกว่าตอนแรกอ่านปิงกับพี่เชน คือน่ารักเกือบเคลิ้มแล้วนะ พี่เชนช่างดูแลปิงสุดๆ
แต่พอพี่เชนเรียกปิงว่าหมาปุ๊ป ชะงักเลย นี่ดึงตัวเองกลับด่วนจี๋เลย หมาปิงนี่มันให้พี่เอย์เรียกเท่าน้านนน
หายตัวทิ้งให้ปิงรอเหงาๆอยู่ตั้งนาน ตามง้อด่วนนน :ling1: :ling1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาจริงๆแล้วเราสงสารพี่เอย์มากเลยนะ การเป็นการที่เดินออกไป มันเจ็บปวดมาก คืออยากจะบอกว่าทำไปทำไม แต่มันพูดไม่ได้
ได้มองและรับรู้ว่าคนที่เรารักเจ็บโดยที่เราเป็นต้นเหตุนี่เจ็บสุดๆ
คือพี่เอย์ก็ไม่ผิดนะที่ไปโดยไม่ติดต่อ แต่พี่เอย์ผิดประโยคเดียวที่บอก ไม่ต้องรอ นี่แหละ!
เอาใจช่วยพี่เอย์นะ อย่ายอมแพ้ สู้ๆ
-
อย่าบอกว่าฉันรักเธอ รักคนไม่มีหัวใจจจจ อย่าบอกว่าฉันรักเธอ รักคนที่คอยเอาแต่ทำร้ายยยยย
ถึงเวลาที่ปิงจะเอาคืนแล้วววววว รักคนใจร้ายมานาน กว่าจะกลับมาเจอกันได้ ขุ่นพี่ง้อให้สำเร็จนะ
ปล เพลง ไม่เกี่ยวไรหรอก แค่อยากพิมพ์ พอดีดูย้อนหลังเรื่องนี้อยู่ 555
-
:mew1: :mew1:ยังๆๆๆๆๆยังไม่มาต่ออีก เปิดเข้ามาดูทุก ชั่วโมงเลย รออยู่น่ะครับบบบ รีบๆๆมาต่อน่ะครับ
-
เราว่าถึงเวลาที่เอย์ต้องจัดหนักแล้ว อย่าปล่อยปิงให้ไล่ตามฝ่ายเดียวสิ
เอาใจช่วยปิงเล่นตัวเยอะๆ (3ปีเลยนะที่ต้องรอ)
พี่เชน :L1:
-
เอย์ตั้นสู้ๆนะ อย่าเพิ่งท้อล่ะ :hao5: :hao5:
-
ลุ้น อ๊ากกกก
พี่เอย์สู้ๆนะ สงสารทั้งสองคนเลย
-
รออีกแปปนึงนะหมาปิง รอครั้งนี้แค่รอเฮียมันเดินหน้าง้อและลุยเละ
-
เฮ้อออ สงสารทั้งคู่ T_T
ร้องไห้อีกล่ะเรา อ่อนไหวละเกิน ฮือๆ
-
รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :ling3:
-
ไม่ได้ใจร้อน แต่แบบวันนี้มาไหมคะ รอนะคะ :mew2:
-
:mew4:
-
พึ่งมาอ่าน...ยังไม่ครบทุกตอน...อ้ายสามตอนท้าย...น้ำตาไหลสงสารทั้งหมาปิงทั้งพี่เอย์....ตาบวมเลย...
-
คนเขียนรู้ไหม...เค้ามารอคนเขียนที่หน้าทู้ทุกวันเลยนะ..~~ :katai5: :katai5: :katai5:
-
อยากใส่เพลงอ่ะ แต่ใส่ไม่เป็น :เฮ้อ: เอาเนื้อร้องไปก่อนละกัน
เคยรักเธอหรือเปล่า - โอ๋ ลำดวน
เธอจากไป ห่างหายไปเลยไม่มีแม้เพียงคำลาซักคำ ทิ้งฉันไว้คนเดียว
วันและคืน คอยซับน้ำตาดูแลหัวใจจนดีขึ้นมา มีชีวิตเช่นเดิม
อย่าทวงถามสัญญาได้ไหม เมื่อเธอทำลายจิตใจจนตายไปแล้ว
เคยรักเธอหรือเปล่ายังจำไม่ได้ หรือรักกันเมื่อไหร่ พูดมาซักคำ
เธอหายไปไม่บอก นี่หรือคนรักกัน มันยากเกินจะทำใจ(รับได้)
เธอกลับมา พร่ำเพ้อสัญญาเรื่องราวของความเป็นเราสองคน ให้มาคืนรักกัน
ใจเจ็บจำ ความเหงาเดียวดายไม่มีใครคอยเคียง ข้างกายฉันซักคน
เคยรักเธอหรือเปล่ายังจำไม่ได้ หรือรักกันเมื่อไหร่ พูดมาซักคำ
เธอหายไปไม่บอก นี่หรือคนรักกัน มันยากเกินจะทำใจ(รับได้)
ไม่มีเธอเหลือในความรู้สึก จบกันไปแล้วอย่ากลับมาอีกเลย
อย่าทวงถามสัญญาได้ไหม เมื่อเธอทำลายจิตใจจนตายไปแล้ว
เคยรักเธอหรือเปล่ายังจำไม่ได้ หรือรักกันเมื่อไหร่ พูดมาซักคำ
เธอหายไปไม่บอก นี่หรือคนรักกัน มันยากเกินจะทำใจ(รับได้)
มันยากเกินจะกลับไปเหมือนเดิม
:hao5: :hao5: :hao5: ให้ปิงร้องให้พี่เอย์ฟังเลย เพิ่มความดราม่าไปเยอะๆๆ 5555555
-
:hao5: :hao5: ปิงพี่เอย์
-
รอทั้งวันก็ยังไม่มา รอต่อพรุ่งนี้แล้วกัน
-
:hao5: :ling2: :ling1: ไม่รู้จะพิมพ์อะไรค่ะ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: มาบอกน้องปิงว่า จัดพี่เอย์ แค่พอให้หายเคืองน่ะครับ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
แต่เราสงสารพี่เอย์อ่ะ ไม่รู้แหละ ความจริงพี่เอย์อ่ะผิดเต็มๆ ที่ไม่ติดต่อกลับมาหาปิงเลย เราเป็นปิงเราก็เสียใจ แต่เราว่าหันหน้ามาคุยกันดีกว่า อีกคนโกรธอีกคนงอน มันหันหน้ากันไปคนละด้านอะ เข้าใจอะไรแบบผิดๆ ทางที่ดีเคลียร์กันเลย สงสัย ข้องใจอะไร ถามออกไปให้หมด แล้วเมื่อได้คำตอบของคำถามแล้วก็เอามาชั่งน้ำหนักดูว่าจะให้อภัยกันได้หรือเปล่า
ตอนหน้าขอแบบเคลียร์ๆ ได้ไหม เด๋วอิพี่เอย์หึงหนักจนไม่เป็นอันทำมาหากิน แม่ยกจะเอาหมาปิงใส่พานถวายให้พี่เชนอยู่แล้ววววววว :mew5:
-
ได้โปรดมาลงวันนี้เถอะ
เชื่อว่าทั้งคู่จะไม่ทำตัวประชดกัน เพราะมันไม่ใช่นิสัยของทั้งคู่
เชื่อว่าพี่เอย์จะง้อน้อง
ส่วนน้องก็เอาคืนพอเป็นพิธี ให้คนอ่านได้ขำขันกันบ้าง หลังจากโศกเศร้า อึน ปวด หน่วง มาหลายตอนติด
-
http://youtu.be/dQacnu5WhTw (http://youtu.be/dQacnu5WhTw)
เธอปล่อยให้ฉันรอ เธอปล่อยให้ฉันคอย...
แต่เวลามันช่างเหลือน้อย แล้วเธอก็จากไป
ให้ฉันรอ เธอปล่อยให้ฉันคอย
ต่อให้นานก็ยังคงรัก รักเธอจนหมดใจไม่เหลือ
ยืนอยู่ตรงนี้ ฉันรออยู่ตรงนี้
กับสายฝนที่ร่วงโปรยกับน้ำตา
ห่างอยู่ตรงนี้ เหมือนเดิมอ้างว้าง มันว่างเปล่า
เหงาเหลือเกิน ไม่เคยตอบกลับมา
ทรมาน อยู่กับการรอคอยที่มันไม่เหลือใคร
อยู่กับความเหงา ฝืนทนอย่างปวดร้าว
สุดท้าย ก็เป็นแค่เพียงสิ่งเลือนลาง
ตื่นจากความฝัน จ้องมองถนน ที่ว่างเปล่า
เหลือเพียงตัวฉันเองที่ยังรอ
ยืนอยู่ตรงนี้ แสนนาน ฉันคงต้องยอมตัดใจ
แต่ใจที่มันรักเหลือเกิน มันไม่ยอมลบเธอออกไป
และยังคงรอเธอ.....
เพลงนี้เอ็มวีนี้...มันคือปิงจริงๆนะ
รอรัก.....หรือรอเลิก
...นานแค่ไหนถึงจะเรียกว่ารอ...
เรากำลังจมน้ำตา...T_T
-
:call:มาซักที
-
ยังไม่มาอีก คืนนี้จะมามั้ยเนี้ย ยังไงก็ยังตั้งตารอค่อย
-
โปรดกลับมาเป็นเหมือนเดิม :hao5: :hao5:
-
ทำไมยังรู้สึกว่า มันยังเศร้าอยู่นะเนี่ยยยย
แบบเราว่าเรื่องนี้มันหาคนผิดไม่เจออะนะ
คนนึงทำไปเพราะจะปกป้องไง
ส่วนคนที่ไม่รู้อะไร ได้แต่รอไปวันๆจะท้อก้ไม่แปลก
แต่เราว่าคนที่เจ็บกว่าคือพี่เอย์นะ (มากกว่านิสสสสสสนึงอะ)
คนที่ไม่รู้ก้ทำได้แค่ทำในส่วนของตัวเองให้ดี คือรอและเชื่อใจ
อย่างเจ็บสุดคือ การคิดไปว่าอาจโดนทิ้งหรือเค้าอาจมีคนใหม่
แต่คนที่เป็นฝ่ายไป คนที่รู้เนี่ย เจ็บกว่านะ
คือไม่ใช่แค่ต้องทรมานกับการคิดไปว่าจะมีใครมาแทนตัวเองหรือเปล่า
แต่คือมันเป็นอะไรที่รู้ตัวว่า ตัวเองทำให้คนที่เรารักเจ็บมากๆด้วยมือของตัวเราเอง
เศร้าๆๆ สงสารพี่เอย์(พี่แกไม่ยอมแม้แต่จะเปิดช่องให้ใครมาเป็นห่วงเลย)
ส่วนน้องปิง(อาการดีกว่านิดนึง เพราะมีคนคอยดูแลไม่ให้คิดมาก)
เราจะพยายามเชื่อค่ะว่าหลังจากนี้ มันจะดีขึ้น!!
จะมาม่าก้ได้แต่ว่าขอ มาม่าใส่น้ำตาลเยอะๆ ได้มั้ยอะ
-
เจอกันแล้วว แต่หน่วงจัง :sad4:
รอดูลีลาการจีบของพี่เอย์นะ
ได้เวลาเอาคืนแล้วหมาปิง o18
วันนี้อัพอีกมั๊ยอะ F5 รอ อิอิ
:katai4:
-
ฉันมารอพี่อยู่ที่หน้าคอมทุกวันเลยนะ :mew4: :mew4:
F5 F5
-
มารอพี่เอย์ที่ท่าเล้าทุกวันเลย :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
http://www.youtube.com/v/YXOIdSFeicM
# 26 อยากหมุนเวลา.....
“อะไรนะครับ! ผู้จัดการ”
“พิชย คุณฟังไม่ผิดหรอก นี่คือรายชื่อที่ทางสำนักงานใหญ่ส่งมา พวกคุณทั้งสามคนถูกแลกตัวไปประจำอยู่ที่ อัศวออโต้คาร์ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป”
ผม หมาบาสและวุฒิ เดินออกมาจากห้องผู้จัดการของศูนย์รถยนต์ญี่ปุ่นชื่อดัง เราสามคนต่างเงียบ ในใจผมตอนนี้คือหนักอึ้งมาก รู้เหตุผลทั้งรู้ว่าเพราะเหตุใดถึงมีรายงานคำสั่งออกมาแบบนั้น
“พี่ปิง ยิ้มหน่อยสิพี่เราควรจะดีใจกันไม่ใช่เหรอ นับตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเราจะได้ไปประจำอยู่ที่ศูนย์รถยนต์ยุโรปที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยเลยนะพี่ ได้ยินข่าวว่าแต่ละวันมีรถเข้ามาใช้บริการเป็นร้อย ๆ คัน พนักงานเขาก็เยอะ ศูนย์ซ่อมบำรุงใหญ่กว่าที่นี่สามสี่เท่าโน่นแน่ะ ที่สำคัญที่สุดโชว์รูมรถของที่นั่น พวกเราสามคนเคยซิ่งมอไซด์ผ่านแล้วชะเง้อคอมองกันตอนเราเรียน ปวช. อยู่ไงพี่ พี่ปิงยังจำได้ไหม”
หมาบาสพูดปลอบใจผมขณะที่ไอ้วุฒิตบลงที่บ่าผมอย่างปลอบใจ ทั้งที่ตัวมันสองคนหน้าเสียไม่แพ้กันกันกับผมหรอก ผมรู้ครับว่า อัศวออโต้คาร์ ยิ่งใหญ่จริง ดีจริง ทุกอย่างคือดีมาก ศูนย์ซ่อมรถยุโรปชั้นแนวหน้า แต่คือพวกผมก็รักที่นี่นะ ถึงจะเป็นศูนย์รถยนต์ญี่ปุ่นแต่เราก็มีพรรคพวกที่สนิทสนมกันมาเป็นปี ๆ เราเข้ากันได้ ทำงานร่วมกันไม่เคยมีปัญหา ผมพอใจที่เล็กๆของผม แต่แล้วมันคืออะไรจู่ ๆมีคำสั่งให้ผมย้ายไปประจำอยู่ที่นั่น ซ้ำร้ายยังมาบังคับเพื่อนผม บาสกับวุฒิให้พวกมันต้องไปปรับตัวตั้งตัวกันใหม่อีก
“ขอโทษนะเว้ย กูทำให้พวกมึงเดือดร้อนจริง ๆ เลย”
“คิดมากทำไมวะ มึงไปอยู่ที่ไหนพวกกูสองคนต้องตามไปอยู่ด้วยอยู่แล้ว เราสามคนเพื่อนตาย”
ไอ้วุฒิแม่ง มึงพูดซะกูซึ้งเลย ผมแกล้งเอาหน้าไปเช็ดๆหัวไหล่มันหมาบาสเลยเล่นบ้าง เราสามคนกลับมายิ้มได้อีกครั้ง ไล่เตะกันไปเรื่อย
เย็นวันนั้นผมแวะกลับออฟฟิศ ปลดกระเป๋าแล้ววางลง พี่เชนหน้าตายุ่งคือเหมือนคนกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง
“ปิง กูหาฮาร์ดดิสตัวสีฟ้าไม่เจอ มึงเห็นป่ะ ไม่รู้เผลอเอาไปวางไว้ที่ไหน”
“ไอ้ตัวสองพันกิ๊กน่ะเหรอพี่”
“ใช่ๆ”
“อ๋อไอ้ตัวนั้น วันก่อนผมเอากลับไปทำต่อที่บ้าน ยังไม่ได้เอากลับมาเลยครับ พี่เชนรีบใช้ป่ะพี่เดี๋ยวผมกลับไปเอามาให้”
ผมเดินเข้าไปด้านในที่โต๊ะกินข้าว ฝาชีเล็กครอบขนมทาโกะยากิที่พี่เขาชอบซื้อมาให้ผมกินวางไว้ ผมเลยจิ้มกินไปสองลูก
“เออขนมอยู่บนโต๊ะกูลืมบอกมึง กินดิ่วะ”
“อินแอ๊ววว” ผมพูดทั้งขนมเต็มปาก พี่เชนหันกลับมามองหัวเราะผมใหญ่ ผมยักไหล่แล้วริน้ำกินอึกๆๆ
“กินเสร็จมึงกลับไปเอามาให้กูดิ่ อ่ะนี่กุญแจรถ” พี่เชนโยนกุญแจซีอาร์วีของพี่เขาส่งให้ ผมคาบส้อมไว้ แล้วใช้มือรับเกือบไม่ทันกำลังยัดขนมเข้าปากพอดี
“อย่านาน เดี๋ยววันนี้งานกูไม่เสร็จได้อยู่โต้รุ่งแน่ ๆ มึง”
“คร้าบๆปิงไปเดี๋ยวนี้เลย”
ผมฝ่าฟันมรสุมรถติดช่วงเย็นด้วยบทเพลงเพื่อชีวิตเพราะๆที่อยู่ในรถของพี่เชน เมื่อก่อนมันไม่ใช่เพลงแนวนี้หรอกนะครับแต่ผมแอบเอาแผ่นนี้มาเสียบไว้ อะไรวะซีอาร์วีรุ่นนี้ยังไม่มีช่องเสียบแฟลชไดร้ฟ์อ่ะ เออผมก็งงนะพี่เชนจะให้ขับรถยนต์มาทำไมวะ ผมซิ่งมอไซด์แปปเดียวมันจะถึงบ้านเร็วกว่าอีก
รถจอดลงที่หน้ารั้วไม้เตี้ย ๆ รีบวิ่งเข้าไปด้านในตัดหน้าร้านไปที่ด้านหลังไม่ได้แวะขึ้นไปที่ระเบียงหน้าร้าน คือผมรีบมากตรงดิ่งเข้าไปที่บ้านสวนหลังเล็กของพวกเราหยิบฮาร์ดดิสตัวที่พี่เชนบอกแล้วเดินจ้ำออกมาเลย
“ปิงลูก” เสียงแม่เรียกอยู่ที่ระเบียงหน้าร้าน ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง มันก็ไม่ได้สูงนะแค่เป็นบันไดเตี้ย ๆ สองสามขั้นจากพื้นดิน แล้วผมก็รีบจนไม่ได้มองเลยว่าคุณนายนั่งอยู่ นึกว่าเป็นลูกค้าแต่พอยกนาฬิกาขึ้นดูถึงได้รู้ว่านี่มันเกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว แม่ปิดร้านไปแล้วนี่
“ปิงครับ มานี่เร็วขึ้นมาหาแม่”
“แม่ครับ ปิง.......” ผมวิ่งขึ้นมาถึงได้มองเห็นชัดๆว่าเป็นใครที่นั่งคุยอยู่กับแม่และพี่ขม คำพูดชะงักกึกทันที
“ปิงมานั่งก่อนลูก ดูซิว่าใครมา” แม่เบี่ยงตัวออก เผยให้เห็นใครคนนั้นนั่งอยู่ข้าง ๆ แบบเต็ม ๆ
“พี่เอย์เขาซื้อของมาฝากแม่กับพี่ขมเยอะเลยนะ มีขนมที่ปิงชอบด้วยนะลูก พี่เขากลับมาแล้ว ปิงรีบเข้ามาหาพี่เอย์เร็วลูก”
ขาผมชะงักนิ่งอยู่ที่บันไดขั้นสุดท้าย คือรู้สึกว่าหนักอึ้งมากราวกับถูกตอกตรึงไว้อยู่กับพื้นจนก้าวต่อไปไม่ได้อีก เราสองคนสบสายตากัน พี่เอย์ค่อยลุกขึ้นยืนช้า ๆ ทุกอย่างระหว่างเราคือเงียบไปหมด เย็นย่ำแบบนี้ที่ระเบียงไม้ระแนงใต้ลีลาวดีต้นใหญ่ สายลมอ่อนพัดพาเอากลิ่นหอมของดอกไม้สวยเข้ามาแตะกระทบถึงปลายจมูก เส้นผมสีอ่อนปลิวพลิ้ว ผมยกมือขึ้นเกลี่ย
“ปิงกินข้าวด้วยกันก่อนนะลูก เดี๋ยวแม่กับพี่ขมจะเข้าไปทำอาหารให้ พี่เอย์เขามารอลูกนานแล้วนะ มาเร็วเร๊ว มานั่งคุยกับพี่เขาก่อน” แม่เดินเข้ามาหาผม
แต่คุณเชื่อไหม....สายตาของเราสองคนระหว่างผมกับมันยังไม่สามารถละออกจากกันได้เลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว ผมไม่อยากเจอมันก็จริงแต่ในใจลึกๆแล้วผมก็อยากจะเก็บเกี่ยวความทรงจำที่ผมทำหล่นหายไปถึงสามปีกลับคืนมาเหมือนกัน
“ปิงลูก!” แม่เรียกขึ้นเสียงดัง เธอกระตุกแขนผมเบา ๆ ผมสะดุ้ง ปลุกตัวเองให้ออกจากภวังค์ความคิดทั้งหมด
เรื่องของผมกับมันจบไปนานแล้ว
ไม่มีอะไรสำคัญมากกว่าเรื่องงานอีก
ผมต้องรีบกลับไป....พี่เชนรอผมอยู่
“แม่ครับ ปิงแวะมาเอาของ วันนี้มีงานค้างเยอะต้องรีบกลับนะ” ผมบอกแม่กอดเอวอุ่น แล้วเดินเลี่ยงลงบันได ความจริงผมไม่อยากจะหันไปมองมันอีก แต่ในระหว่างนั้นตอนที่ผมจะก้าวขึ้นรถ อะไรบางอย่างในหัวใจกลับดึงสายตาผมให้หันกลับไปมองเรือนร่างสูงโปร่งที่ยืนเกาะราวระเบียงนิ่งจ้องมองมาที่ผม สายตาของพี่เขาคือเว้าวอนมาก....ผมรู้ ผมรู้ว่ามันอยากจะคุยอะไรบางอย่างกับผม ตั้งแต่เมื่อวานที่เราเจอกันที่บริษัทของมัน แต่คือผมยังรู้สึกว่าตัวเองไม่พร้อม ไม่ว่าสิ่งที่พี่เขาอยากจะคุยด้วยคืออะไร สักวันหนึ่งถ้าหากว่าผมพร้อมกว่านี้ เข้มแข็งกว่านี้ ผมจะลองรับฟังมัน
“พี่เชนครับ” ผมยื่นฮาร์ดดิสตัวที่ผมกลับไปเอาส่งให้
“กูต้มมาม่าไว้แล้ว เผื่อมึงด้วย อยู่บนโต๊ะนะ ในฝาชี”
“ครับพี่”
พี่เชนยุ่งอยู่กับตัวโปรแกรมอยู่ที่หน้าจอ เครื่องคอมที่พวกผมหอบกลับมาจากอัศวฯ เมื่อวานนี้ ถูกรื้อกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ หน้าที่ผมเองที่ต้องเป็นคนประกอบเข้า เมื่อคืนผมนั่งดึงและย้ายข้อมูลจากเครื่องนี้จนเกือบจะตีสี่ ดีหน่อยที่ฮาร์ดดิสไม่มีปัญหา
“พี่เชนยังไม่กินเหรอครับ” ผมเปิดฝาชีออกดู เส้นอืดนิดๆแล้วมีแครอทโรยหน้าด้วย พี่เชนชอบกินผักมากนะ แครอท ผักกาดแก้ว สองอย่างนี้จะขาดไม่ได้ ต้องซื้อติดตู้เย็นไว้ตลอด
“ยังดิ่ รอมึง” พี่เชนเดินเข้ามานั่งกินข้าง ๆ ผม
“โหพี่ เกิดผมกลับมาสามทุ่มอ่ะ”
“ก็กินสามทุ่มไง”
“แล้วพี่ไม่หิวอ่อ”
“หิวนะ แต่ไม่มาก ถ้าทนไม่ไหวยังไงกูก็ต้องกินก่อนอยู่แล้ว มึงไม่ต้องคิดว่ากูจะรอมึงจนดึกขนาดนั้น”
“อะโด่ว ไอ้เราก็นึกว่าจะมีคนใจดีรอกินข้าว” ผมเบะปากใส่ พี่เชนอมยิ้ม ยื่นมือเข้ามายีหัวผมอย่างเอ็นดู ผมรู้ว่าพี่เชนพูดเล่น ปกติเราสองคนจะโซ้ยรอบดึกด้วยกันตลอด มาม่านี่ต้องมีติดออฟฟิศ ผักกับไข่ต้องมีติดตู้เย็น มื้อไหนใครว่างคิดจะพักสายตาจากหน้าจอก็จะเลี่ยงไปแสดงฝีมือต้มมาม่า ไม่ก็ทำอาหารอร่อย ๆ แต่ถ้าหากว่างกันจริง ๆ พี่เชนกับผมเราจะไปซุปเปอร์ด้วยกัน หาซื้อของสดมาทำกิน
คืนนั้นเราสองคนทำงานกันจนดึกดื่นอีกแล้ว แต่ครั้งนี้เป็นพี่เชนที่หอบหมอนหอบผ้าห่มลงมาปูนอนข้างๆโต๊ะผม
“อ้าวพี่ไม่ขึ้นไปนอนดี ๆ อ่ะครับ” งานพี่เขาเสร็จแล้ว
“กลัวว่ามึงจะดีลีทข้อมูลในเครื่องเขาโดยไม่ตั้งใจสิ กูต้องดูไว้ไม่ให้พลาดเด็ดขาดเลย”
“หูยยยยพี่ครับ ผมเนี่ยระดับไหนแล้ว มีเหรอเคยทำเรื่องผิดพลาดแบบนั้น” เครื่องนั้นแหละครับที่มันหล่นและน้ำราดลงมาหน้าจอก็แตกละเอียด แต่ผมถอดฮาร์ดดิสมันออกมาแล้ว
“แฮกเข้าไปได้ยัง” พี่เชนถาม งานพี่แกเสร็จแล้วโล่งเลยดิ่ ผมนี่รับผิดชอบอันนี้หนักเลย
“ยังดิ่ เดี๋ยวจะเข้าได้แล้วเนี่ย อย่าเพิ่งกวนผมดิ่พี่” ผมพรมนิ้วลงที่แป้นรัวเลย คือแรนดอมรหัสอยู่
“กูว่าคุณเอย์ตั้นอะไรนั่นแปลกๆอยู่นะปิง เมื่อวานไม่รู้เกิดอะไรขึ้นจู่ ๆ เดินเข้าไปปัดเครื่องตกลงมาจากโต๊ะซะงั้น ตอนคุยเรื่องขอบข่ายงานกับกูแล้วก็พิมที่ห้องรับรองคือยังดี ๆ อยู่เลย แต่พอกูขึ้นไปเห็นที่ห้องประธานนี่คือแบบ เหมือนคนล่ะคนเลยว่ะ”
หน้าผมเริ่มชา คือไม่รู้จะตอบพี่เชนกลับไปว่าอะไร ผมคิดว่าผมรู้เหตุผลที่พี่เอย์ทำแบบนั้น แต่พี่เชนไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลยย่อมต้องสงสัยเป็นธรรมดา
“แล้วที่สำคัญอยากจะให้เราเข้าไปวางระบบให้ แต่จะมาลองภูมิเราหรือยังไงแบบไหนกันวะ ทำไมไม่ยอมให้รหัสเครื่องมาต้องให้เราแฮกหาเองแบบนี้งานมันจะเดินช้าลงไหมยังไง มึงคิดเหมือนกูป่ะวะปิง”
หน้าพี่เชนนี่คือสงสัยเต็มที่ ผมน่ะกลัวว่าพี่เขาจะพูดเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เห็นเมื่อคืนทำเฉย ๆ เลยนึกว่าจะลืมไปแล้วที่แท้เก็บเอามาถามผมวันนี้
“อีกอย่าง....”
พี่เชนพูดแล้วหยุด ผมเลยหันไปมอง สายตานี่คือจ้องผมนิ่งเลย วี่แววสงสัยเต็มเปี่ยมไปหมด
“กูว่าสายตาที่คุณเอย์เขามองมึงนี่มันไม่ธรรมดาว่ะปิง ถามจริง มึงเคยรู้จักกับท่านประธานของที่นั่นมาก่อนใช่หรือเปล่า”
.
.
.
เช้าวันต่อมา ที่อัศวออโต้คาร์
“สวัสดีครับ”
“มากันเร็วดีนะ เห็นรายชื่อส่งมาจากฝ่ายบุคคลตั้งแต่เมื่อวาน ยังคิดอยู่เลยว่าวันนี้พวกคุณจะมาทันไหม”
ผม บาส และวุฒิ ตอนนี้ยืนรายงานตัวอยู่ที่แผนกซ่อมบำรุงของศูนย์รถยนต์นำเข้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทย อัศวออโต้คาร์ ผู้จัดการของที่นี่แบ่งเป็นแต่ล่ะแผนกชัดเจน หัวหน้างานของผมเป็นผู้ชาย อายุน่าจะประมาณสามสิบต้น ๆ สูงใหญ่ดูภูมิฐานมาก พี่เขาชื่อศักดาแต่ให้พวกผมเรียกเขาว่า ‘หัวหน้า’
“เอาล่ะ คงไม่ต้องรีรออะไรให้มากความหรอกนะ ไปเปลี่ยนชุดแล้วออกไปลุยงานกันเลย เดี๋ยวผมจะพาไปแนะนำกับช่างฟิตที่ประจำอยู่ที่นี่”
ว่าจบหัวหน้าศักดาพาพวกผมสามคนออกเซอร์เวย์อู่ซ่อมบำรุงที่กว้างขวางมาก ๆ ผมประเมินด้วยสายตาคร่าว ๆ รถที่กำลังมารับการซ่อมบำรุงเกือบ ๆ จะห้าสิบคันเข้าไปแล้ว ทั้งที่เป็นแค่ช่วงเช้า พนักงานสวมชุดหมีสีเทาประจำรถแต่ละคันทำงานกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ทักทายหัวหน้าของพวกเขาอย่างอารมณ์ดี แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเจ้านายกับลูกน้องของที่นี่ได้เป็นอย่างดี
“ที่ศูนย์ของเราจะรับเฉพาะรถยุโรปนำเข้าทุกยี่ห้อ เพราะฉะนั้นลูกค้าที่มาใช้บริการก็จะมีแต่ลูกค้าระดับเกรดบีขึ้นไป ไม่ต้องให้ผมบอกใช่ไหมว่าเราต้องพิถีพิถันมากแค่ไหน จริง ๆ แล้วไม่ว่าจะเป็นลูกค้าเกรดไหนเราก็ต้องพิถีพิถันกับเรื่องของคุณภาพให้มากที่สุด เพราะเราทุกคนในที่นี้กุมความปลอดภัยในชีวิตของพวกเขาอยู่ คุณต้องทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจ รถหนึ่งคันคือหลายชีวิตที่คุณจะต้องรับผิดชอบ ห้ามทำงานชุ่ย ๆที่จะส่งผลลัพธ์แย่ ๆ ให้เกิดกับบริษัทเด็ดขาด”
พี่เขาย้ำถึงนโยบายของบริษัท ความรับผิดชอบ ความอดทน สอนพวกผม แนะนำพวกผมสามคนกับทุกๆหน่วยย่อยในแต่ละจุด สุดท้ายแล้วพวกผมสามคนได้เข้าประจำอยู่ที่จุดซ่อม ของบีเอ็มดับเบิ้ลยู
เออคนรวยเยอะจริงวุ๊ยย คือที่หน่วยนี้รถแน่นมาก ช่างเดินกันให้วุ่นเลย
“หน่วยบีเอ็มดับเบิ้ลยู กับ เมอเซเดสเบนซ์ เป็นหน่วยซ่อมหลักของศูนย์เรา จำไว้แค่ว่างานต้องเนี๊ยบ ไม่อนุญาตให้มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นเด็ดขาด ถึงเวลาที่ต้องลุยงานกันได้แล้ว ยินดีต้อนรับสู่ อัศวออโต้คาร์ ”
“ขอบคุณครับ” ผมสามคนตอบรับพร้อม ๆ กัน หัวหน้าศักดาเดินเข้ามาตบลงที่บ่าพวกผมให้กำลังใจ เรายิ้มสู้แล้วเริ่มลุยงาน ช่างฟิตที่นี่ต้อนรับพวกเราดีมาก ไม่มีใครดูถูกที่เราเคยทำแต่รถญี่ปุ่น ผมหมาบาสและหมาวุฒิกำลังตั้งหน้าตั้งตาเรียนรู้ช่วงล่างของรถยี่ห้อใหม่ ๆ
“วุฒิ ประแจแหวนเบอร์สิบ” ผมยื่นมือออกไปรับ หมาวุฒิวางลงให้พร้อมแถมประแจปากตายตัวเล็กมาอีกนึง
“ดีมากมึง รู้งานดี”
ที่นี่ผมไม่ต้องมุดไปนอนใต้ท้องรถอีกแล้วนะครับ คือเขาจะมีเครื่องยกรถให้ลอยสูงขึ้นพวกผมเดินๆกันอยู่ด้านล่างเงยหน้าซ่อมจัดการกับช่วงล่างเลย อุปกรณ์ยกเป็นไฮโครลิคแน่นหนาและปลอดภัยดีมาก
“พี่ปิงนี่ขนาดไม่ได้มุดนะ หน้าพี่นี่ยังเปื้อนได้อีก ฮ่าๆๆ ตลกว่ะพี่ส่องกระจกดูดิ่” หมาบาสมันแซว ผมแกล้งไม่สนใจไม่ได้ยิน หันมองมันตาเขียวแล้วยกขาจะถีบมันหน่อยนึง ไอ้วุฒิย้ายไปอีกคันแล้วมีรุ่นพี่เข้ามาสอนพวกผม
“จุดนี้เราใช้ประแจปากตายเบอร์สามงัดเลย มันเอาออกยาก” เสียงจากพี่ปอนด์ ช่างหลักที่รับผิดชอบรถคันนี้ เห็นว่าเป็นมือหนึ่งของหน่วยบีเอ็ม พี่เขาใจดีมว๊ากกกกกกกกก ยื่นเครื่องมือส่งให้ผม
“พี่ครับ คันนี้นัดรับกี่โมงพี่” ผมถาม
“ห้าโมงเช้า แต่คือต้องเสร็จก่อนนะเดี๋ยวต้องขับไปเข้าคาร์แคร์อัดฉีดก่อนส่ง”
“โหยแล้วจะเสร็จทันเหรอพี่”เออคือมันก็เร็วไปไหม
“มีรอคิวอยู่อีกเพียบ แต่ก่อนนี้อู่เราจะนัดรับถัดไปอีกวัน แต่หลังจากคุณเอย์ตั้นท่านประธานคนใหม่เข้ามา แผนการบริการลูกค้าของเราปรับเปลี่ยนนิดหน่อย งานเราต้องไวขึ้น กระจายหน่วยย่อยเพิ่มขึ้น ตอนแรกก็กังวลนะว่ามันจะเสร็จทันไหมยังไง แต่คุณเอย์แสดงศักยภาพให้เห็นแล้วว่าท่านประเมินความสามารถพวกเราได้ดีจริง ๆ ลูกค้าพอใจกันมาก ได้รถเร็วขึ้นในขณะที่คุณภาพเรายังคงเดิม งานเยอะขึ้นปีนี้คิดว่าน่าจะเปิดรับพนักงานประจำเพิ่มขึ้นอีกด้วย”
ผมฟังไปด้วยขันประแจไปด้วย แอบอมยิ้มนิด ๆ เพราะได้ยินรุ่นพี่เขาชื่นชมมัน ท่านประธานของที่นี่..........คุณเอย์
“ปิง!” เสียงไอ้วุฒิตะโกนเรียกมาจากอีกฝั่ง ผมชะงักมือจากการขันน็อตให้แน่นหันไปมอง อากาศร้อนมากประกอบกับชุดที่ใส่เป็นชุดหมี ผมเผลอเอามือดำๆป้ายใบหน้าไปอีกแล้ว
มันกวักมือเรียกผมไว ๆ แต่ผมไม่สนใจ มันเลยปรบมือเรียกอีกครั้ง คราวนี้ดังกว่าเดิมอีกสามเท่าผมรีบวิ่งออกไปหามันพี่ปอนด์หัวเราะผมใหญ่เลย
“ไอ้เหี้ย ช้า โทรศัพท์มึงแม่ง”
“เอ๊า กูจะรู้?” ผมรีบถอดถุงมือออกเหวี่ยงใส่หัวมัน แล้วคว้าเอาหูโทรศัพท์มาแนบไว้ พี่ที่เขารับสายให้คือยิ้มร่าให้พวกผมเลย
“สวัสดีครับ พิชย ครับ” เออใครวะรู้ได้ไงว่าผมทำงานที่นี่
“............”
“ฮัลโหลครับ” ผมกรอกเสียงลงไปอีก แต่คือทางนั้นเงียบ ผมกำลังคิดว่าน่าจะมีอะไรผิดพลาดเพราะนี่เป็นเบอร์ภายในไม่น่ามีสายเรียกเข้ามาที่ผม เพราะผมเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่เป็นวันแรก กำลังจะอ้าปากถามพี่ที่เป็นคนรับสาย ว่าเขาถามหาผมแน่หรือเปล่าเสียงนึงจากปลายสายก็ดังแทรกขึ้นก่อน
“......ปิงกูหิวข้าว”
ผมชะงักทุกอย่างทันที น้ำเสียงแผ่วเบาแต่นุ่มทุ้ม ทำเอาหูผมบอดจากเสียงรอบข้างมาก เสียงที่เปล่งออกมาจากโทรศัพท์เด่นชัดดังสะท้อนก้องอยู่ในใจ ผมรู้แน่ว่าเป็นเสียงของใคร คืออึ้งมาก ทำอะไรไม่ถูก
“ขึ้นมากินข้าวด้วยกันนะ จะเที่ยงแล้ว” น้ำเสียงที่อ่อนล้า เต็มไปด้วยความสำนึกผิดกับอะไรสักอย่าง น้ำเสียงที่แผ่วเบาไม่เต็มเสียงดี ผมรีบตั้งสติ มือไม้คือสั่น ตัดสินใจวางสายแล้วเดินกลับมาหาพี่ปอนด์ ทำงานของผมต่อไป ระหว่างนั้นก็คอยฟังนะว่าจะมีคนเรียกผมไปรับสายอีกไหม แต่คือทุกอย่างก็เงียบไป จนกระทั่งเกือบจะเที่ยง
“พิชยะ”
“ครับ” ผมหันไปหา เห็นหัวหน้าศักดาเดินเข้าไปคุยอะไรบางอย่างกับพี่ปอนด์ พักนึงก็เดินเข้ามาหาผม
“เดี๋ยวออกไปกับผมหน่อยนะ ไปชุดนี้เลยก็ได้ไม่เป็นไร”
“ไปไหนครับ” ผมลุกขึ้นถอดถุงมือทิ้งไว้ที่ชั้น แล้วรีบก้าวเดินตามหัวหน้าออกไป คือแกเดินเร็วมากเพราะว่าตัวสูงใหญ่ ผมนี่ก็ไม่ได้ตัวเล็กนะแต่ยังต้องกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามแก
“หัวหน้าจะพาผมไปไหนเหรอครับ” เราเดินตัดออกมาที่ตึกสำนักงาน หัวหน้ากดลิฟต์เรียกชั้นบนสุด ผมรีบหันมองทันที
ห้องบนสุดคือห้องของประธาน......................ห้องของพี่เอย์
“เมื่อกี้คุณเอย์โทรลงมาหาผม บอกให้พาคุณขึ้นไปพบ กำชับให้ผมเดินมาส่งคุณให้ถึงที่หน้าห้องท่าน คงกลัวว่าคุณจะหลงน่ะ”
ผมแอบถอนใจ เอนตัวพิงที่ผนังลิฟต์แก้วสวยงามมองต่ำลงไปเห็นโชว์รูมรถเบื้องล่างมีแต่รถยุโรปสวยงามที่เด็กผู้ชายอย่างผมใฝ่ฝัน ผมนึกไว้อยู่แล้วตั้งแต่เมื่อวานเรื่องที่ถูกขอแลกตัวมาทำงานที่นี่ รู้ดีว่าเป็นเพราะใคร ทั้งเรื่องที่ผมเจอมันนั่งคุยอยู่กับแม่ผมที่ร้านนั่นอีก
ผิดไหมครับ....ผมแค่รู้สึกว่าผมเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยมานานแล้วกับการรอคอย ผมอยากจะหยุดพักตัวเองสักช่วงนึง ผมรู้พี่เอย์กำลังพยายามจะทำอะไร เรื่องของเราไม่ว่าเหตุผลของมันจะคืออะไรขอผมหยุดพักสักหน่อยก่อนได้ไหม ผมเหนื่อยมามากจริง ๆ ผมรู้ว่ามันอยากจะอธิบาย อยากจะบอกเล่าถึงเหตุผลของมัน แต่คือผมยังไม่พร้อม ผมเคยถามตัวเองนะว่าตอนนี้ความรู้สึกของผมคืออะไร คำว่ารักยังมีความหมายกับผมอยู่อีกไหม ผมเกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเราสองคนครั้งหนึ่งเคยรักกันคือมันนานมากแล้วจริง ๆ
ติ๊ง!
เมื่อลิฟต์เปิดออก ผมค่อยก้าวเดินอย่างช้า ๆ ตามหลังหัวหน้าฝ่ายผมไป ทางเดินที่คุ้นเคย หนทางที่กำลังมุ่งไปสู่ห้องของท่านประธานใหญ่ของที่นี่
“สวัสดีครับคุณภีม ผมพาพิชยขึ้นมาแล้วครับ ปิงนี่คุณภีมเลขาของท่านประธาน รู้จักกันไว้”
ผมยกมือขึ้นไหว้ คุณภีมน่าจะอายุพอๆกับหัวหน้าศักดา หล่อเหลาสวมแว่นดูภูมิฐาน
“สวัสดีครับคุณพิชย ขอบคุณมากครับพี่ศักดา” เขายกมือขึ้นรับไว้ผมแล้วหันไปกล่าวขอบคุณหัวหน้าศักดา ผมรู้สึกแปลกใจนิดๆคือเมื่อวานผู้ชายตัวเล็ก ๆ อีกคนที่จัดเนคไทจัดทรงผมให้พี่เอย์ไม่ใช่คนๆนี้ ผมนึกว่าเขาคนนั้นเป็นเลขาของพี่เอย์เสียอีก
“คุณพิชยเชิญเลยครับ ท่านประธานรออยู่แล้ว” คุณเลขาท่าทางรีบร้อน เคาะประตูห้องบานใหญ่แล้วเปิดเข้าไป คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเงยหน้าขึ้นมองผมทันที
ผมรู้....ถ้าผมตัดสินใจก้าวเข้าไป ประตูด้านหลังจะถูกปิดลงทันทีและจะมีเพียงพี่เอย์กับผมเท่านั้นที่เหลืออยู่ภายในห้องนี้
“คุณพิชยครับ” ผมยังยืนค้างนิ่งอยู่แบบนั้น จนคุณภีมต้องเรียกผมอีกครั้งผมถึงรู้สึกตัว ค่อยก้าวเข้าไปด้านใน ประตูใหญ่ด้านหลังถูกปิดลงอย่างที่คิดไว้จริง ๆ พี่เอย์ยืนมองผมอยู่ขณะที่ผมกวาดตามองดูรอบ ๆ ห้องอีกครั้ง ผมเข้าห้องนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว รู้สึกว่าแอร์ในนี้เย็นเฉียบ ทั้งที่ผมอยู่ในชุดหมีของพวกช่างฟิตยังรู้สึกได้เลยว่าเย็นมาก
พี่เขาค่อยก้าวออกมาหา ในมือ ถืออะไรอยู่สักอย่าง
“ทำไมเป็นถึงโปรแกรมเมอร์แล้วยังต้องมาทำงานซ่อมรถแบบนี้” เสียงพี่เอย์คือเบามาก ดวงตาคมมีแต่ความเศร้าสร้อย กวาดตามองดวงหน้าผม เรายืนชิดกันมากจริง ๆ
“แก้มมึงมอมแมมไปหมด” มันพูดแล้วยกมือที่ถือผ้าเช็ดหน้าจะมาเช็ดรอยเปื้อนที่ใบหน้าให้ผม ผมรีบก้าวถอยหลังแล้วปัดมือมันออก มันเลยยืนนิ่งถือผ้าเช็ดหน้าเก้ออยู่แบบนั้น
“ไม่ทราบว่าคุณเอย์เรียกผมขึ้นมา มีธุระอะไรครับ” ผมถามไปแบบเรียบ ๆ ควบคุมระดับน้ำเสียงไว้เต็มที่ รู้ว่ามันยืนก้มหน้านิ่ง กำผ้าเช็ดหน้าอยู่แบบนั้น แต่จะเรียกผมขึ้นมาเพราะจะมาแค่เช็ดหน้าให้คงไม่ใช่แน่ ๆ
“โกรธกูมากเหรอ เกลียดกูแล้วใช่ไหม”
“ถ้าคุณยังพูดเรื่องเก่า ๆ อีกผมจะขอตัวลงไปทำงานต่อนะครับ”
“ปิง” มันก้าวเข้ามาหา ผมรีบถอยหลัง พี่เอย์คว้าแขนผมไว้
“คุณเอย์ครับ ตอนนี้อยู่ในเวลาทำงาน ผมเป็นพนักงานของคุณ ผมพิชยครับ กรุณาเรียกชื่อจริงผมด้วย ถ้าคุณมีธุระจะสั่งให้ผมทำในเวลางานผมทำให้ได้ แต่นอกเหนือจากเรื่องงานแล้วผมเสียใจนะครับผมคงไม่มีเวลามาเล่นไร้สาระกับคุณหรอกครับ” พี่เอย์บีบแขนผมแรงขึ้นมาก คล้ายกับว่ามือมันเริ่มจะสั่น ดวงตาเต็มไปด้วยแววตัดพ้อผมมากมาย
“มึงไม่ยอมเรียกกูว่าพี่เอย์ แล้วยังไม่อนุญาตให้กูเรียกมึงว่าปิงด้วย?”
“............”
พี่เอย์เสียงสั่นมาก ผมรีบหลบสายตามัน มันจ้องผมจนมันพอใจ ผมนิ่งอย่างเดียวผมไม่ตอบ บรรยากาศระหว่าเราคือชวนอึดอัดมาก ผมมองเห็นห้องเล็กๆด้านในห้อง ๆ นี้เลยเผลอมองไป สงสัยเหมือนกันว่ามันคือห้องอะไร
“มองหาใคร” เสียงมันถามขึ้น ผมสะดุ้งดึงสายตาตัวเองกลับมา
“ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นหรอก มึงข้องใจเรื่องอะไรถามกูได้นะ”
“ปะ....เปล่าครับ” เอาจริง ๆ เลยนะผมแอบคิดนิดนึงว่าผู้ชายตัวเล็กๆดูน่าทะนุถนอมคนนั้น อาจจะอยู่ภายในห้องนั้น
“ปิง?”
“ผมแค่กำลังสงสัย คุณเปลี่ยนเลขาแล้วเหรอครับ”
“เปลี่ยนเลขา?”
“เมื่อวานผมว่าที่ผมเจอไม่ใช่คุณภีมที่นั่งอยู่หน้าห้องคุณตอนนี้ เป็นอีกคน ตัวเล็กๆ”
ผมถามออกไปแล้วอยากตบปากตัวเองคือผมเป็นคนแบบนี้จริงนะอยากรู้อะไรผมจะถามเลย นิสัยเสียไม่เปลี่ยน ที่น่าอายคือผมเห็นมันอมยิ้มนิดๆด้วยนะไม่รู้คิดอะไรบ้าบอหรือเปล่า คือผมก็แค่ถามแค่สงสัยไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย
“ถ้ามึงหมายถึงกัส เขาไม่ได้ทำงานที่นี่หรอก เขาเป็นเลขากูอยู่ที่อัศวคอนสตรัคชั่น ถามทำไมมึงสนใจเขาเหรอ”
ผมหันขวับทันที ใครจะไปคิดอะไรแบบนั้นมั่วเหอะ “ก็แค่แปลกใจน่ะครับกะว่าถ้าเจอจะคุยเรื่องแผนงานวางระบบสักหน่อย”
“มึงคุยกับกูสิจะไปคุยกับเขาทำไม กูเป็นผู้ใช้งานนะ มึงต้องออกแบบระบบจากความต้องการของผู้ใช้ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ล่ะครับ ผมเกรงใจ” ผู้ใช้โคตรเอาแต่ใจแบบคุณทางที่ดีผมห่างไว้สักหน่อยจะดีกว่า ผมก้าวถอยออกมาอีกคือรู้สึกว่าเราสองคนจะใกล้กันเกินไปแล้ว พี่เอย์รีบก้าวตามผมใช้ความเร็วขยับออกไปยืนอยู่อีกด้านคือแสดงออกให้รู้เลยว่าผมไม่อยากอยู่ใกล้มัน
มันจ้องผมนิ่งเลย
“ผมว่าคุณรีบพูดธุระของคุณดีไหมครับ ผมจะได้ลงไปทำงานต่อสักที”
ผมรีบเข้าเรื่องขยับ ๆ ไปจนตอนนี้เกือบจะอยู่ชิดบานประตูแล้ว เสียงสูดลมหายใจยาวดังขึ้น ก่อนที่ตัวมันจะเดินอ้อมกลับไปนั่งลงที่โต๊ะประจำตำแหน่งของตัวเอง ผ้าเช็ดหน้าที่มันกำไว้ถูกโยนลวกๆลงบนโต๊ะ มันเอนตัวพิงพนักยกขาขึ้นไขว่ห้างแล้วจ้องหน้าผมนิ่ง
มาดท่านประธานฉายชัดต่อหน้าต่อตาผมคนนี้.......แววตาของพี่เอย์เปลี่ยนเป็นแข็งขึ้นหน่อยนึง
-
http://www.youtube.com/v/FYbMWeeX5us
มาดท่านประธานฉายชัดต่อหน้าต่อตาผมคนนี้.......แววตาของพี่เอย์เปลี่ยนเป็นแข็งขึ้นหน่อยนึง
“นี่เป็นคำสั่งจากประธานใหญ่ของที่นี่ ต่อไปนี้ทุกๆเที่ยงตรงกูจะต้องเห็นหน้ามึงนั่งรอกินข้าวพร้อมกูอยู่ที่ห้องอาหารเล็กของที่นี่ ออกจากห้องนี้ไปเลี้ยวซ้ายอยู่ข้าง ๆ ห้องรับรอง อาหารว่างของกูจะเสิร์ฟที่บ่ายสามโมงเย็นคนที่ต้องเอามันเข้ามาให้กูทุกครั้งต้องเป็นมึง และสุดท้าย กูจะเป็นคนไปส่งมึงกลับบ้านเองทุกครั้งหลังเลิกงาน เพราะฉะนั้นหกโมงเย็นของทุกวันให้มารอกูอยู่ที่ห้อง ๆ นี้เดี๋ยวกูจะสั่งเลขาไว้”
คำสั่งเอาแต่ใจร่ายยาวจนผมฟังไม่ทัน ไม่รู้ว่ามันคิดไว้ล่วงหน้าหลายวันมากไหม แต่ก็พอจะจับใจความได้สามข้อหลัก ๆ
ผมส่ายหน้าปฏิเสธทันที “ผมขอปฏิเสธทั้งหมดครับ”
“ไหนว่าถ้าเป็นเรื่องงาน ในเวลาทำงานมึงสามารถทำให้กูได้หมดทุกอย่างไง”
“แต่เรื่องที่คุณใช้ให้ผมทำ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องงานเลย ทั้งกินข้าวเที่ยง ทั้งยกของว่าง แล้วยังเรื่องกลับบ้านอะไรนั่นอีก ผมทำให้คุณไม่ได้หรอกครับ” มันเกินไปมากๆเลย
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อม ๆ กับเลขามันเปิดเข้ามา “คุณเอย์ครับ อาหารพร้อมที่ห้องเล็กแล้วครับ”
“จัดเพิ่มเป็นสองที่ ต่อไปพิชยจะขึ้นมาทานข้าวกับผมทุกวัน คุณภีมจัดการให้ผมด้วย”
“ตั้งแต่วันนี้เลยเหรอครับ”
“ใช่ ตั้งแต่วันนี้เลย”
“ครับผม”
หลังจากปะตูปิดลงผมแทบจะกระโจนใส่มัน คือหน้าผมหงิกแล้วก็งอมากนะบอกเลย มันเรื่องอะไรที่ต้องมาบังคับผมให้ขึ้นมากินข้าวกับมันทุกวัน ที่นี่มีแคนทีนใหญ่มากอาหารก็ท่าทางจะอร่อยผมก็อยากจะกินกับพรรคพวกเพื่อนฝูงผมดิ่ ไม่งั้นจะสนิทกันได้เมื่อไหร่ เกิดมามัวแต่นั่งกินบริการเสิร์ฟมันอยู่เนี่ย เรื่องความสัมพันธ์กับเพื่อนฝูงผมคงจะหดหายหมด
แล้วที่สำคัญมากอีกอย่างก็คือมันเล่นบอกเลขามันแบบนั้น พี่เขาไม่สงสัยผมแย่หรือไงผมเป็นใครผมมีสิทธิ์อะไรถึงขนาดท่านประธานต้องให้มานั่งกินข้าวร่วมด้วย เราเป็นอะไรกันเหรอ? คือเรื่องมันจบไปนานแล้วนี่ยังจะมารื้อฟื้นเพื่อ? แล้วดูชุดที่ผมสวมอยู่ตอนนี้เสียก่อน ชุดหมีเปื้อน ๆ อ่ะ หน้าก็ดำ ดีหน่อยที่มือสะอาดเพราะผมจะสวมถุงมืออยู่เสมอเวลาทำงาน
“ผมไม่ว่างหรอกนะครับ”
“แต่นี่เที่ยงแล้ว”
“ผมไม่ทำ”
“ปิง”
“ผมไม่ชอบการถูกบังคับ ผมรักงานช่างฟิต ผมเป็นโปรแกรมเมอร์คุณก็รู้ ถ้าผมไม่รักงานช่างจริง ๆ ผมคงคิดจะลาออกไปนานแล้ว ถ้าคุณยังคิดจะบังคับผม พรุ่งนี้ผมจะทำเรื่องลาออกจากที่นี่ทันทีเลยครับ” แววตาและน้ำเสียงของผมแน่วแน่และจริงจัง พี่เอย์นิ่งงันไปเลย มันจ้องผมแล้วถอนใจ ผมดื้อนะถ้าบอกไม่แล้วคือไม่อ่ะ
เราสองคนไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้วด้วย ความสัมพันธ์ตอนนี้ก็แค่เจ้านายลูกน้อง
บรรยากาศระหว่างนั้นเงียบกริบ ผมเงียบมันเองก็เงียบ พี่เอย์หยิบปากกาสีทองออกจากแท่นเสียบหรูหราบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ กำลังเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษโน้ตแผ่นเล็ก
“ทำงานให้กูชิ้นนึง” มันเลื่อนกระดาษแผ่นนั้นส่งให้ ผมเดินเข้าไปหาหยิบขึ้นมาดูช้า ๆ
อีเมลแอดเดรส ??
“แฮกข้อมูลทั้งหมดในแอดเดรสนี้ให้กูที กลับไปทำที่ออฟฟิศมึงก็ได้ ไม่จำเป็นต้องทำที่นี่”
“เมลของใครครับ ผมถามได้หรือเปล่า”
“เดี๋ยวมึงก็รู้เอง”
“แล้วคุณจะใช้ข้อมูลวันไหน”
“เร็วที่สุด”
ผมเงยหน้ามอง เก็บกระดาษแผ่นนั้นยัดเข้ากระเป๋าชุดหมี ถามมันว่ามีอะไรเพิ่มเติมอีกไหม พี่เอย์ส่ายหัวเอาแต่นั่งมอง ผมเลยขอตัวออกมา
เย็นวันนั้นผมกลับถึงบริษัทเกือบหนึ่งทุ่มพี่เชนจ้องหน้าผมใหญ่ คือพี่เขายังไม่รู้ว่าผมถูกย้ายไปประจำที่อัศวออโต้คาร์แล้ว
“ประชุม?” ผมเดินเอาถุงขนมมาตั้งลงที่โต๊ะอาหาร พี่เชนเดินมาที่โต๊ะค้นๆดู ผมซื้อขนมที่เซเว่นมากองไว้เยอะมาก พี่ท่านชอบกินขนมเล่นตอนดึก ๆ หมากฝรั่งนี่สารพัดยี่ห้อ อ้อ ลืมบอกคุณไปพี่เชนเลิกบุหรี่ได้แล้วนะครับ เพราะผมไฟท์พี่เขาบ่อยซื้อลูกอมซื้อหมากฝรั่งให้กินตลอด พี่เชนบอกขี้เกียจรำคาญผมบ่นเลยเลิกซะ
“เปล่าครับพี่ ตอนนี้ผมกับไอ้บาสแล้วก็ไอ้วุฒิถูกย้ายไปทำงานที่อู่ของอัศวออโต้คาร์แล้วครับ”
“เฮ้ย จริงป่ะเนี่ย” ผมรู้ดิ่พี่เชนคงตกใจแหละ พี่เขาหยุดนิ่งทุกอย่างแล้วหันมามองผมเลย ปากนี่ยังคาบมากฝรั่งไว้
“จริงครับ มีคำสั่งมาเมื่อวาน ผมลืมเล่าให้พี่ฟัง เมื่อเช้าก็รีบ ๆ เลยไม่ได้บอก”
“แล้วทำไมถึงต้องเป็นพวกมึง มันแปลกไหมวะปิง”
“...........”
“มึงเล่ามาดีกว่า กูว่ามันไม่ธรรมดาแล้วนะความสัมพันธ์ของพวกมึงสามคนกับท่านประธานคนนั้นน่ะ คุณเอย์ตั้น อายุพอๆกับกูนี่แหละสามปีที่แล้วจบวิศวจากจุฬา แล้วไปต่อที่นิวยอร์ก ทำงานอยู่ที่นั่นหนึ่งปี ก่อนกลับมารับตำแหน่งประธานของอัศวออโต้คาร์ ทั้งที่ควรจะไปประจำอยู่ที่อัศวคอนสตรัคชั่นซึ่งทำงานเกี่ยวกับงานวิศวรรมโดยเฉพาะแต่ก็ไม่ไป มีพี่ชายเป็นดาราชื่อดัง แล้วที่สำคัญเขาเป็นหลานชายคนโปรดของคุณหญิงใหญ่แห่งตระกูลอัศวเหมมินทร์”
พี่เชนจ้องหน้าผมนิ่งน้ำเสียงคือคาดคั้น ผมค่อย ๆ ทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ พี่เขาเองก็นั่งลงด้วย
“แล้วคนธรรมดาอย่างมึงไปเกี่ยวข้องกับคนในตระกูลสูงศักดิ์แบบนั้นได้ยังไงวะปิง”
ในที่สุดผมก็ต้องเล่าเรื่องราวคร่าวๆระหว่างผมกับพี่เอย์ให้พี่เชนฟัง คือไม่อยากจะปิดหรอกครับพี่เชนดีและจริงใจกับผมมาก รักผมเหมือนน้องชายคนนึงเลย พี่เชนมีพี่สาวแค่คนเดียว ฐานะทางบ้านเรียกว่าดีเลยเป็นญาติห่าง ๆ กับพี่พิม ถึงจะบอกว่าแค่นับถือกันมาไม่ใช่เครือญาติจริง ๆ แต่พี่พิมกับพี่เชนรักกันเหมือนพี่น้องว่าไงว่าตามกันไว้ใจซึ่งกันและกัน ในวันที่พี่เชนชวนผมให้ร่วมหุ้นด้วยทั้งที่เป็นแค่หุ้นลมพี่พิมไม่มีต่อว่าสักคำ ซ้ำยังสนับสนุน พี่ทั้งสองคนรักและไว้ใจผมมาก เพราะฉะนั้นเรื่องของผมที่อาจจะต้องมีส่วนข้องเกี่ยวกับบริษัทผมก็ควรจะต้องเล่าให้พี่เขาได้รับรู้ไว้บ้าง
เฉพาะบางส่วนที่สามารถจะเล่าได้
“พี่เชนรังเกียจผมไหมครับ”
คำพูดแรกที่ผมถามพี่เขาหลังจากที่เล่าเรื่องราวทั้งหมด พี่เชนนิ่งอึ้งแดกไปเลย
“คือผมก็ผู้ชายคนนึงอ่ะพี่ แค่ว่าตอนนั้นผมชอบผู้ชายเหมือนกันแค่นั้นเอง คือผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังคิดอะไร ความรู้สึกมันห้ามกันยากพี่ก็รู้ ตอนนั้นผมมีโอกาสได้อยู่ข้าง ๆ พี่เขาคือผม คือ......
“พอแล้วมึงไม่ต้องพูดแล้ว” พี่เชนลุกขึ้น หันหลังให้ยกมือเสยผมสองสามทีเดินหายเข้าไปในห้องน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วกลับออกมาใหม่ หย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ ผมอีกครั้ง
“โทษทีนะ กูแค่ตกใจ เพราะว่ามึงไม่เหมือนเลยสักนิด คือกูดูยังไงมึงก็ผู้ชายเหมือน ๆ กับกู ถ้าถามว่ากูรังเกียจมึงไหมตอบได้ทันทีเลยว่า ‘ไม่’ มึงเป็นน้องชายคนสำคัญของกู ไม่มีทางที่กูจะเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้มาขีดคั่นความสัมพันธ์ของพวกเรา แล้วที่สำคัญที่สุดนะปิง”
“อะไรครับ” พี่เชนวาดวงแขนขึ้นมาคล้องเอาคอผมไว้ ผมดีใจพี่เชนเข้าใจผม เราสองคนนั่งชิดกันพี่เขาโยกตัวผมเบา ๆ ทำท่าเหมือนเด็กแล้วก้มลงมากระซิบ
“มึงเจ๋งโคตรที่ปราบท่านประธานคนนั้นได้ มึงเห็นไหมวันนั้นจู่ ๆ คอมก็ร่วงลงมาจากโต๊ะ กูสงสัยอยู่แล้วเชียวแต่ก็พยายามตัดประเด็นมึงออกไป ที่แท้หึงโหดนี่เอง หึหึ”
“พี่เชนครับไม่ใช่แบบนั้นพี่ คุณเอย์เขาไม่มาหึงผมหรอก ที่สำคัญคือเขาจะมาหึงผมทำไม? หึงกับใคร? ผมกับเขาห่างกันไปนานมากแล้วครับ ผมก็บอกพี่ไปแล้วนี่ว่าเราไม่ได้ติดต่อกันมาสามปีกว่าแล้ว”
“เด็กเอ๊ยเด็กถ้าเขาอยากจะจบกับมึงจริง จะย้ายมึงไปทำงานที่บริษัทเขาทำไมกันว๊าา...” พี่เชนยีหัวผมเล่นอย่างเคย ส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ คำพูดพี่เชนไม่ใช่ว่าผมไม่เคยคิด
“ผมกับคุณเอย์จบกันนานแล้วจริงพี่ ผมไม่โกหกหรอก”
“เข้าใจแล้วครับ จบแล้วก็จบดิ่วะมึงจะอธิบายอะไรนักหนา ทำอย่างกับกูเป็นแฟนใหม่มึงต้องอธิบายเพราะกลัวว่ากูจะเข้าใจผิดงั้นแหละ”
“เฮ้ยผมเปล่า” ผมรับปฏิเสธ ยกแขนหนักๆที่พาดคอผมอยู่ออก พี่เชนหัวเราะหึหึ ยิ่งแกล้งล็อคคอผมแน่นกว่าเก่าเสียอีก
เสียงฟ้าร้องคำรามมาจากด้านนอก ดูท่าว่าวันนี้ฝนอาจจะตก คิวผมนอนเฝ้าออฟฟิศอีกต่างหาก ไม่รู้วันนี้พี่เชนจะกลับหรือจะนอนค้างที่นี่ด้วยกัน
ผมทำอาหารง่าย ๆ เป็นผัดแครอทใส่เต้าหู้ แล้วก็แกงจืดไข่ เราสองคนนั่งทานข้าว พี่เชนเดินไปเปิดเพลง เสียงดนตรีดังเบา ๆ คลอเคล้าบรรยากาศช่วงหัวค่ำคือผ่อนคลายมาก
“เดี๋ยวคืนนี้กูต้องกลับไปค้างที่บ้าน มึงอยู่คนเดียวโอเคนะ”
“ครับ” ผมตอบรับแอบผิดหวังนิดๆเหมือนกัน เดี๋ยวนี้ถ้าพี่เชนค้างด้วยผมจะได้ฝึกพูดภาษาอังกฤษก่อนนอน ผมเริ่มจะคล่องแล้วนะ สำเนียงนี่คือก๊อปปี้คุณพี่มาเปี๊ยบ เคยลองพูดให้พี่พิมฟังด้วย รายนั้นหัวเราะใหญ่บอกผมกับพี่เชนทำไมพูดสไตล์เดียวกันเลย ผมเลยบอกโปรแกรมเมอร์สไตล์ไง พี่เชนเบะปาก
“อะไรวะกูไม่ค้างด้วยแค่นี้ร้องไห้เหรอมึง ตาแดงเชียวนะ”
“เรื่องเหอะ” พี่เชนกินเสร็จแล้ว พูดแหย่ผม ผมเลยลุกขึ้นเอาจานไปวางลงล้างที่อ่างล้างจานใกล้ ๆ กัน กลิ่นฝนลอยมาแตะถึงปลายจมูกทั้งที่อยู่ในห้องแอร์แท้ ๆ ได้ยินเสียงฟ้าร้องครืนๆแว่วเข้ามา
“พี่เชนครับผมว่าถ้าพี่จะกลับอยู่แล้วรีบหน่อยก็ดีนะพี่ สามทุ่มกว่าแล้วเดี๋ยวฝนทำท่าว่าจะตกกว่าจะถึงบ้านอีก”
“อือฮึ งั้นเดี๋ยวจะออกไปเลยมึงอยู่ได้ โอเคนะ”พี่เชนคว้าเอากระเป๋ากับเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นมาพาดไว้ที่แขนก่อนหยิบกุญแจรถแล้วเข้ามาขยี้หัวผมอีกครั้ง
“เดี๋ยวผมออกไปส่งพี่” พี่เชนส่งยิ้มอบอุ่น วันนี้ตอนขามาผมเห็นรถพี่เขาจอดอยู่ด้านหน้าไม่ได้ขับเข้ามาจอดในบริษัท ก็มีคิดๆไว้อยู่นะพี่เขาคงจะกลับบ้าน
“กูไปแล้วนะปิง มีอะไรด่วนโทรตามกูได้เลย เข้าใจใช่ไหม”
“ครับพี่” พี่ขาเอาแจ๊คเก็ตขึ้นสวม ผมก็ยืนมอง พี่เชนพับ ๆ แขนเสื้อขึ้นไป พอถึงไอ้ข้างขวาที่พี่เขาไม่ค่อยถนัดเพราะต้องใช้มือซ้ายพับพี่ท่านเลยยื่นแขนข้างนั้นมาให้ผม ผมรู้งานรีบพับๆๆขึ้นไปให้เสมอกับอีกข้าง
“ไปแล้วมึง พรุ่งนี้เจอกัน” มือใหญ่ยีลงที่หัวผมอีกครั้งเบา ๆ ก่อนก้าวขึ้นรถแล้วขับตีโค้งรถมาจอดลง ผมเลิกคิ้วถามว่าลืมอะไร พี่เชนกดกระจกลงตะโกนไล่ผมให้รีบเข้าตึกไป
ผมเลยรีบวิ่งปรื๊ดเข้าไปแล้วล็อคประตู คือจริง ๆ ก็มีพี่ยามสองคนเฝ้าที่ด้านนอกแต่พี่เชนจะบอกเสมอว่าห้ามไว้ใจใคร เราต้องล๊อคห้องทุกครั้งที่จะนอนหรือนั่งทำงานเพราะบางที่พลั้งเผลอเราไม่รู้จักตื้นลึกหนาบางของเขา ผมก็เออทำตามนะ ผมยืนอยู่ด้านในล๊อคประตูกระจกด้านหน้าให้แน่นหนากำลังจะขยับผ้าม่านรูดปิด ดั๊นไปสังเกตว่ามีรถบีเอ็มสีขาวคันคุ้นตามากจอดอยู่ไม่ไกล คือจอดอยู่ด้านหน้าเลยนั่นแหละเมื่อกี้ตอนออกไปส่งพี่เชนนี่ผมไม่ได้สังเกตเลยนะ
ใจผมนึกหวั่นคิดไปถึงใครบางคนแน่แล้ว แต่พี่เขาไม่เคยมาที่นี่ ไม่น่าจะรู้ว่าผมจะค้างที่ไหนวันไหนยังไง ผมเลยลองเปิดม่านมองแบบชัด ๆ คือเป็นพี่เอย์จริงด้วย ลงมายืนข้างรถตั้งแต่เมื่อไหร่? เสียงฟ้าร้องคำรามมาอีก แย่ชะมัดทำตัวแบบนี้เกิดฝนตกขึ้นมาผมไม่เรียกเข้ามาหลบนะบอกไว้เลยไม่ใช่นิยายน้ำเน่า
ผมปิดไฟด้านหน้า ไม่สนใจคนที่ยืนพิงรถอยู่ด้านนอก เดินเข้ามาล้างจานล้างแก้วของผมต่อ ฟังเพลงไปเรื่อยๆ เช็ดครัวเช็ดโต๊ะไป พอทุกอย่างเรียบร้อยผมเดินไปหยิบอุปกรณ์ที่โต๊ะทำงาน เอาเฉพาะอันที่คิดว่าจะใช้แล้วเดินขึ้นไปที่ห้อง กะว่าคืนนี้จะยิงยาวเพราะมีงานเขียนโปรแกรมค้างอยู่ เลยคิดว่ากว่าจะได้นอนอาจจะดึก แต่ก็ไม่แน่เพราะผมทำไว้เยอะแล้วเหมือนกันเหลือแก้ไขต่ออีกนิดหน่อยเท่านั้น อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยเปิดเพลงเบา ๆ จากมือถือเสียบเข้าลำโพงที่ต่อเอาไว้รอบห้อง เพลงเบา ๆ ช้า ๆ เก่าๆความหมายดี ๆ ผมชอบฟังนะ เมื่อก่อนจะฟังแต่เพลงเพื่อชีวิต เพลงลูกทุ่ง เดี๋ยวนี้มีฟังเพลงสากลตามที่เชนบ้างเพลงไทยสากลธรรมดาก็ฟังบ่อย กลายเป็นว่าผมฟังได้ทุกประเภทอ่ะ
ผมนั่งทำงานจนลืมไปเลยว่ามีใครบางคนยืนพิงรถคันสวยอยู่ด้านหน้า เสียงฟ้าร้องคำรามผ่านเข้ามากระทบโสต ผมสะดุ้งรู้สึกตัว นึกได้ในทันที ไม่รู้ป่านนี้คนที่ยืนรอมันจะกลับไปแล้วหรือว่ายัง ผมคิดแล้วคิดอีกก่อนตัดสินใจลุกไปที่หน้าต่าง ห้องผมอยู่ชั้นสามนะสูงมากเหมือนกันแต่ก็พอจะมองเห็นชัด เพราะเมื่อกี้รถพี่เอย์จอดได้ตำแหน่งตรงห้องนอนผมพอดี
แหวกม่านเปิดออกเป็นช่องเล็ก ๆ เผยให้เห็นร่างสูงโปร่งในชุดทำงานเมื่อตอนกลางวัน เนคไทถูกถอดออกแล้ว แขนเสื้อสองข้างพับขึ้นไปนิดๆ พี่เอย์กึ่งนั่งกึ่งยืนพิงอยู่ข้างรถในมือ ถือโทรศัพท์กำไว้เพราะแสงของมันที่ลอดออกมา พี่เขาเงยหน้ามองขึ้นมาที่ห้องนี้ ผมคิดว่ามันมองไม่เห็นผมหรอก เพราะว่าถ้าหากว่าเห็นตอนนี้เราสองคนจะสบสายตากันพอดี
ผมกำลังจะตัดสินใจเดินกลับมานั่งทำงานต่อ แต่แล้วจู่ ๆมือที่กำโทรศัพท์มือถือไว้ของมันชูขึ้น หน้าจอมือถือถูกจับพลิกให้วางอยู่ในแนวนอน มือถือซัมซุงเครื่องใหญ่ที่มันชอบใช้เป็นประจำ ผมไม่รู้ว่ามันโชว์ข้อความอะไรให้ผมดู เสียงฟ้าร้องคำรามมาอีกระรอกแต่ฝนก็ยังไม่ตกลงมา พี่เอย์เงยหน้ามองมาที่ผมในมือยังชูโทรศัพท์ไว้สูงมาก มันชูจนสุดแขนแต่ผมคนนี้ก็ยังมองไม่เห็นอยู่ดี ว่ามีข้อความอะไรเขียนอยู่ที่หน้าจอนั่น ผมรู้แต่ว่าเป็นตัวอักษรวิ่งแต่ไม่สามารถอ่านได้เพราะคือมันไกลมากและตัวหนังสือคือเล็ก
ผมจ้องมองดูมันแล้วคิด ภาวนาขอให้มันเลิกทำอะไรแบบนี้เพราะผมมองไม่เห็นหรอกว่าในนั้นเขียนอะไร สิ่งไร้ประโยชน์จะทำไปเพื่ออะไร ต่อให้มันชูจนปวดแขนไปหมด หรือแหงนมองจนหน้ามืดผมคนนี้ก็ไม่ลงไปเปิดให้มันอยู่แล้ว
ผมได้ยินเสียงไลน์ผมเด้งเลยเดินไปหยิบมือถือขึ้นมาดู เป็นชื่อของใครสักคนที่ผมเพิ่งจะกดตอบรับไปเมื่อสองสามวันก่อน ข้อความที่ส่งมาคือ (อีเมลแอดเดรส) ผมสะกิดใจขึ้นมาทันทีนึกถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันที่พี่เอย์ยื่นอีเมลแอดเดรสให้ผมแล้วบอกให้กลับไปแฮก รีบคว้าเอากระเป๋าหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆนั้นขึ้นมาดูเทียบกัน สรุปคือมันเป็นแอดเดรสเดียวกัน ผมลุกขึ้นไปแอบดูมันอีก พี่เอย์ยังชูมือถือค้างไว้อยู่แบบนั้น ผมไม่รู้จริง ๆ ว่ามันจะสื่ออะไร พี่เอย์กำลังทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์มากๆก็แค่นั้น ผมโมโหความรั้นของมัน ทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะปิดโปรแกรมที่กำลังทำอยู่ เข้าอีกหน้าจอเพื่อทำการค้นหารหัสแฮกอีเมลที่มันฝากให้ทำ คือกำลังคิดว่านี่มันมาทวงงานผมดึกๆดื่น ๆ ขนาดนี้คือคุณต้องการอะไร??
เวลาผ่านไปหลายนาที ผมเพียงรอว่ารหัสตัวไหนที่สามารถใช้เปิดเข้าไปได้ เครื่องค่อนข้างเร็วแต่อย่างไรเสียก็ต้องใช้เวลา แฮกข้อมูลไม่ใช่เรื่องง่าย แต่สุดท้ายล็อคอินรหัสได้เรียบร้อย
ผมเคาะปุ่มเอ็นเทอร์ พรืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เต็มหน้าจอ
ผมตาค้างนั่งตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นว่าในนั้นมีอะไร
Letter พันหนึ่งร้อยเก้าสิบฉบับ เรียงวันที่เป็นระเบียบตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน โดยที่จดหมายฉบับแรก เป็นวันที่ที่ผมจำได้แม่นยำมากที่สุด วันที่ผมกับมันต้องห่างไกลกัน วันที่ผมนั่งร้องไห้อย่างหมดอายอยู่ในห้องของมัน กินข้าวผัดไหม้ ๆ กับไข่ดาวดำๆทั้งน้ำตา....วันนั้นคือวันที่หัวใจของผมแตกสลายลง
ผมเลื่อนเมาส์ช้า ๆ คลิกเข้าไปดูที่จดหมายฉบับนั้น ตัวอักษรทุกตัวเรียงร้อยปรากฏแก่สายตา... ฉบับแล้วฉบับเล่า
“ตอนนี้ที่เมืองไทยคงจะเป็นวันใหม่แล้ว มึงยังร้องไห้อยู่ไหมปิง เมื่อวานนี้ตื่นแล้วสงสัยรึเปล่าว่ากูหายไปไหน กูอยู่ที่นิวยอร์กนะ ไม่ต้องห่วงกู ไม่ต้องตามหา หมาปิงครับ กูอยู่กับมึงตลอดเวลาอยู่แล้ว หัวใจเราสองคนวางอยู่ข้างกันเสมอ ไม่ว่าตอนนี้ตัวกูจะอยู่แสนไกลแค่ไหน แต่ใจกูคนนี้ขอฝากไว้ที่มึงแค่คนเดียวเท่านั้น”
“หมาปิง เห็นข้าวผัดกุ้งที่กูผัดวางไว้ให้แล้วใช่ไหม ตลกไหมครับ กูทำไม่ค่อยเป็นแต่ก็ยังอยากจะทำให้มึงได้กิน ขอโทษนะไข่ดาวก็ดำไปหมด ถ้าไงกินข้าวแล้วอย่าลืมกินยาด้วยตัวมึงอุ่น ๆเดี๋ยวจะไม่สบาย”
“ปิงครับ วันนี้กูไปลงเรียนเพิ่มที่สถาบันสอนภาษา ขากลับลองใช้ซับเวย์ วิ่งแทบไม่ทันตอนที่เขาประกาศเรียก หิ้วกระเป๋าเต็มสองมือเลยคงต้องหากระเป๋าใบที่ใหญ่กว่าเดิมแล้ว ถ้ามึงอยู่ข้าง ๆ ด้วยก็คงดีจะได้ให้เลือกแบบที่มึงชอบให้กูใช้สักใบ”
“ปิงครับวันนี้กูตื่นสายนิดหน่อย เพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเลย รู้สึกหิวข้าวจนปวดท้องเดินลงด้านล่างดูว่าจะมีอะไรกินบ้างไหม เพื่อนคนไทยทำแต่มาม่ามาหลายวันแล้ว คิดถึงข้าวผัดกุ้งของมึงมากที่สุด อากาศเริ่มเย็น ๆ หนาวววว”
“หมาปิง วันนี้กูโทรหาซ่าร์มันบอกมึงโทรถามเรื่องกูด้วย ปิงครับกูสบายดี ตอนนี้กูเรียนอยู่ที่นิวยอร์กคิดถึงมึงมาก สามปีกูก็กลับแล้ว กูคิดถึงมึงนะ รักเสมอ”
“ปิงครับ วันนี้กูลองแวะซุปเปอร์ที่นี่ดู มองเห็นมะเขือเทศลูกโต เห็นแครอทที่มึงชอบ ถ้าตอนนี้เราสองคนอยู่ที่นี่ด้วยกัน กูจะโอบไหล่มึงไว้แล้วบอกกับมึงว่า วันนี้อยากกินข้าวผัดมะเขือเทศ มึงต้องหันมาส่งยิ้มให้กูแล้วบอกใส่แครอทลงไปด้วยดีไหมครับพี่เอย์”
“วันนี้มหาลัยเปิดเรียนเป็นวันแรก ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าต้องใช้ภาษาอังกฤษทั้งหมด แต่ยังไงกูก็ไม่ชินเสียที เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง กลับมาต้องอ่านเพิ่มเติมเองอีกเยอะเลย พักเหนื่อยโดยการกดอ่านแมสแสจของมึง ตอนนี้ที่เมืองไทยกี่โมงแล้วนะ หมาปิงมึงกำลังทำอะไรอยู่ ได้แวะไปที่ห้องของเราบ้างไหม ผ่านไปหลายเดือนแล้ว.......มึงเลิกร้องไห้หรือยัง”
“หนาวจังปิงครับ วันนี้กูก็ออกไปดูดาวมานะ ไม่รู้ว่าจะใช่ดาวดวงเดียวกันกับที่มึงมองอยู่ทางนั้นไหม อย่างน้อย ๆ เราสองคนก็ยังอยู่ภายใต้ผืนฟ้าแผ่นเดียวกันใช่ไหม ยิ้มให้กูสิปิง ยิ้มแล้วมองขึ้นมา กูกำลังมองดาวดวงนั้นอยู่ มึงเองก็กำลังมองที่ดาวดวงนั้นเหมือนกันใช่ไหม”
“หมาปิงตอนนี้ที่นี่เข้าหน้าหนาวอีกแล้ว คืนนี้มีหิมะตกลงมาด้วยนะ ที่เมืองไทยตอนนี้คงจะหนาวมากเหมือนกันใช่ไหม ช่วงกลางคืนมึงต้องห่มผ้าหนา ๆ นะรู้ไหมครับ วันนี้ได้ออกไปช่วยแม่กับพี่ขมที่ร้านหรือเปล่า ทานข้าวให้เป็นเวลาด้วยนะ”
“เที่ยงคืนกว่าแล้ว กูกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ คิดถึงมึงมาก ปกติจะเปิดดูรูปในโทรศัพท์วันนี้เลยตัดสินใจปริ๊นส์ออกมา ใส่กรอบตั้งไว้ที่โต๊ะ แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย คิดถึงหมาจะได้มองเลยไม่ต้องไปกดมือถือค้างไว้อีก บอกตัวเองว่าสู้ ๆ ใกล้จะสอบเต็มทีแล้ว”
“เวลาผ่านไปช้ามากเลย สองปีทำไมรู้สึกว่าโคตรนานทั้งที่ตอนอยู่กับมึงวัน ๆ นึงแปปเดียวเท่านั้นจริง ๆ วันนี้กูออกไปดูสถานที่ฝึกงาน เป็นบริษัทใหญ่มากอยู่นอกเมืองออกไปนิดเดียว มีวิศวกรคนไทยคอยแนะนำกูกับเพื่อน ๆ ด้วย พี่เขาดีกับกูมาก”
“ปิงครับ ตอนนี้มึงคงจะเรียนจบปริญญาตรีแล้วใช่ไหม ทำงานที่ไหนเหรอ? ส่งข่าวมาบอกกูหน่อยได้ไหม ข้อความที่มึงไม่ได้ส่งมานานปีนึงแล้ว ทุกวันนี้กูเปิดอ่านอยู่แต่ข้อความเก่า ๆ ของมึง อ่านทุกวันซ้ำๆ กูบอกตัวเองอยู่เสมอว่ามึงยังไม่ลืมกูหรอก มึงแค่ไม่ว่างเท่านั้น กินข้าวแล้วใช่ไหมหมา มึงอ้วนขึ้นหรือเปล่าหรือว่าผอมลง ผมล่ะยาวขึ้นบ้างไหมแวะไปซอยออกบ้างนะ มึงชอบบ่นว่าร้อนเวลาเตะบอลจะได้ไม่รำคาญ”
“ในที่สุด เหลืออีกแค่สัปดาห์เดียว การรอคอยที่เนิ่นนานจะได้จบลงเสียที ถ้ากลับวันนี้เลยได้กูก็อยากจะทำ คิดถึงมึงจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว แต่ต้องรอส่งเรื่องปริญญาบัตรเลยต้องยืดเวลาต่ออีกหนึ่งสัปดาห์ คอยดูนะถ้าไปถึงที่นั่นกูจะรีบไปหามึงเลยทันที มึงอยากได้อะไรไหมกูจะซื้อกลับไปด้วย เมื่อวานไปเลือกซื้อกระเป่าให้แม่มึงแล้ว มีเสื้อสเวตเตอร์ของพี่ขมด้วยนะ ส่วนของมึง....ไม่บอกดีกว่าซื้อแล้วแหละแต่จะเก็บไว้เป็นความลับก่อน”
“ปิงครับมึงอยู่ไหนเหรอ?? ตอนนี้กูกลับมาแล้วนะแต่มึงหายไปไหนเหรอ? กูไปตามหามึงทุกที่ๆมึงเคยอยู่และเคยไป ที่ร้าน ที่บ้าน ที่หอ ที่สนามบอล ที่สะพานพุทธ ทำไมกูถึงไม่เจอมึงเลยครับ?? มึงย้ายบ้านย้ายร้านไปอยู่ที่ไหนแล้ว สามปีทำไมอะไรๆถึงได้เปลี่ยนแปลงไปถึงขนาดนี้.....ได้โปรดเถิดหัวใจ ใครก็ได้ ได้โปรดช่วยผมด้วย....ผมต้องทำยังไงถึงจะได้เจอกับหมาปิงของผมอีก...ได้โปรดช่วยผมที....ผมหามันไม่เจอ หัวใจของผม.......”
ครืน ~ ครืนน ~
ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งตัวชาอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานแค่ไหน เสียงฟ้าร้องปลุกให้ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาที่มองจอภาพพร่าเบลอไปหมด เป็นเพราะหยดน้ำตาใสที่กำลังเอ่อล้นออกมา
ผมลุกขึ้นเดิน ลากขาไปที่หน้าต่างอีกครั้ง ตัวทั้งตัวหนักอึ้ง หัวใจของผมเจ็บปวดมากมายจริง ๆ ความรู้สึกอะไรที่เอ่อล้นอยู่ภายในตีกันให้วุ่นวายไปหมด
ผมหลับตาลงแน่นภาวนาให้ใครคนนั้นกลับไปแล้ว ก่อนที่ผมจะแหวกผ้าม่านเป็นช่องเล็กๆแล้วมองลงไปอีกครั้ง
คุณเชื่อไหม....คนอย่างพี่เอย์คนนั้น คนอย่างคุณเอย์ตั้น อัศวเหมมินทร์ คนๆ นั้น ยังยืนมองผมอยู่ที่เดิม สายตาที่ส่งขึ้นมาแน่วแน่และมุ่งมั่น แต่มีอยู่สิ่งหนึ่ง ที่ทำให้ผมคนนี้ถึงกับกลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหว ร้องไห้โฮออกมาอย่างหมดอาย ในมือที่เคยชูหน้าจอโทรศัพท์มือถือค้างไว้ บัดนี้เปลี่ยนเป็นไอแพดจอใหญ่ยกชูขึ้นไว้เพื่อให้ผมได้มองเห็น
ข้อความตัวหนังสือขนาดใหญ่โต ชัดเจน....
V
V
V
V
V
V
V
V
“ขอโอกาส”
อยากเพียงหมุนเวลาให้เดินกลับไปเหมือนในวันวาน
อยากจะขอ...เปลี่ยนผันเรื่องราวที่เคยเป็นไป
อยากกลับไปบอกเธอ
บอกว่าฉันเสียใจเพียงใด
และอยากจะขอให้เธอกลับมารักฉันดังเดิม....
Tbc.
# ขนมปังกาแฟคัมแบคเวลลล คืองานร้อนมากเสพแล้วระวังลวกหัวใจนะคะ คึคึ ตรง ๆ เลยนะตันมาสองวันค่ะเมื่อคืนฟังเพลงแล้วเห็นมีเม้นท์เรียก แหม่..ตอนนั้นอยากบอกมากว่าเรายังไม่ได้แต่งเล้ยยยเพื่อนเราคือนั่งหัวเราะเรามากก๊ากกลั่นห้อง ตันมากค่ะนึกอะไรไม่ออก เลยรวบรวมสมาธิใหม่แล้วนึกถึงทุกคนที่รอ ทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กัน ตั้งท่าประหนึ่งกำลังประดิษฐ์วิทยานิพนธ์ 555 ที่สำคัญได้แรงบันดาลใจจากเพื่อนๆนักอ่านส่งเพลงมาให้ค่ะ คือดี คือชอบ เราฟังปุ๊บไอเดียร์เกิดพล๊อตเกิด แต่งปรื๊ดดดดเดียวฉลุยเมื่อคืนนี้เอง วันนี้ก็ทวนแล้วอ่านให้เพื่อนฟัง มันโอเราโอ ก็คือลงค่ะ
# ไม่รู้ว่าตอนหน้าหมาปิงจะให้โอกาสพี่เอย์ได้บอกเล่าเรื่องราวทุกอย่างไหมนะ?? ไว้คิดก่อน ใครมีเพลงอะไรดีๆ บอกมานะ บางทีเราคิดเองก็ตัน ฟังเพลงเปิดไอเดียร์ได้ค่ะ
# ขอบคุณที่รักและเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ ช่วยดูแลกันต่อไปด้วยนะคะ :mew1:
ปล. มีนักอ่านหลายท่านที่หวั่นใจกับดราม่า ไม่กล้าอ่านแต่ก็ยังน่ารักคืออุตส่าห์ทิ้งกำลังใจไว้ให้ คือเราซึ้งค่ะ ตอนนี้ไม่ม่าหรอก ไม่ร้องไห้แล้ว กลับมาอ่านกันต่อนะคะ :a2:
-
:z13:
หมาปิงให้โอกาศพี่เอย์เถอะนะ สงสารพี่เอย์และก็สงสารตัวเองด้วย ฮือออออออออออ
ตอนหน้าเคลียร์กันแล้วใช่ไหม เข้าใจกันสักทีเถอะ คนอ่านปวดตับบบ :hao5:
-
สงสารพี่เอย์ :hao5:
-
พี่เอย์ขอโอกาศ จะได้โอกาศ หรืออากาศกลับไปกันนะ ลุ้นๆ :hao5:
-
ซักทีหมาปิงคนรอลุ่นจนนอนไม่หลับแล้ว
-
อร้าสกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่เอย์ววววววววววววววววววววววว
-
หมาปิงงงงง รีบให้โอกาสพี่เอย์เถอะะะะ เราอยากฟินแล้ววว
-
:a5:พี่เอย์มาแหวกแนวนะ ก็...น่าใจอ่อนอยู่ :mew2:
คืนดีกันเหอะ อยากเห็นหวานๆล่ะ :กอด1:
-
ต่างคนต่างรอ คนหนึ่งรอการติดต่อกลับมา
ส่วนอีกคนรอเวลาที่จะได้เจอกัน
ปิงจะให้โอกาสพี่เอย์หรือไม่
ก็อยากให้พี่เอย์ได้อธิบายอะไรบ้าง
แล้วจะตัดสินใจยังไง ก็เคารพการตัดสินใจของปิง
ถามใจตัวเองดีดีนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
-
ร้องไห้หนักกว่าบันทึกของหมาปิงอีก
-
ฮรื้อออออออออออ พี่เอย์ เอาไปเลยค่ะ เอาไปเลย มีอะไรน้องยกให้หมดเลย เทใจหมดหน้าตักให้พี่เอย์แล้ว :sad4:
หมาปิงว่ายังไง อย่าใจแข็งกับพี่เอย์ต่อเลยนะ แต่พี่เอย์กรุณาอธิบายเหตุผลให้ปิงฟังอย่างช้า ๆ และชัด ๆ เถอะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ มันไม่ต้องปิดบังกันต่อไปแล้วหนิ งานนี้ห้ามปากหนักแล้วนะ เห็นแล้วใช่มะว่าเวลาหมาปิงมันบทจะเย็นชา มันทำได้ดีแค่ไหน เค้าอยากได้โมเม้นท์เอย์ปิงกลับมา o9
ส่วนพี่เชนตอนนี้ก็หล่อเหมือนเดิม อิอิ
-
โอ๊ยยยย น้ำตาซึมเลยอ่ะ (เผลอกัดปากตัวเอง.....เจ็บชิบๆเลย TT)
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:L2: :L2: :L2:
-
โอ้วววววว พี่เอย์!!!!!! :mew6: :mew4:
-
ปิง ให้โอาสพี่เอย์เถอะน้าาาาา ารรอคอยมัน ทรมานไม่ใช่หรอ อย่าทรมานตัวเอง แล้วเค้า(คนอ่านน)อีกเลย มาม่าเต็มท้องแล้วอยากกินน้ำตาลลลลล
-
พี่เอย์สู้ๆ ปิงให้โอกาสพี่เอย์เค้านะ กลัมารักกันเหมือนเดิมเถอะ
-
ที่สำคัญ มารหัวใจอย่าโผล่มาเลย
ปล่อยเถอะแค่แม่พี่เอย์ก็แย่แล้ว
:katai1: :katai1:
-
พี่เอย์ :o12: :o12: :o12:
น่าสงสารมาก
ไม่อยากกินมาม่าแล้วอ่ะ
อยากกินของหวาน
พี่เอย์กับปิงกลับมาอยู่ด้วยกันเถอะนะ :mew2:
-
ตอนนี้ไม่ดราม่า แต่คือ น้ำตาเราซึม ซึ้งอ่ะ พี่เอย์ตันนนนน ทำกันขนาดนี้ เอาไปเลยทั้งตัวและหัวใจฮืออ ตอนหน้า ขอให้ปิงใจอ่อน พี่เอย์ตั้งใจทำขนาดนี้ คนที่ยังมีความรู้สึกรักกันอยู่ ไม่มีทางใจแข็งไหวหรอก ฮือออ นะปิงนะ plzz สงสารพี่เอย์อ่ะ :hao5: :hao5:
-
ตอบแทนหมาปิงเลยว่า "ได้ครับพี่เอย์" จะได้ฟินต่อกันสักที
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: ขอบอกว่าฟินนนนนนนน....เวอร์....แบบหนักหน่วงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ให้โอกาสพี่เอย์เถอะหมาปิง
ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพราะแม่ของพี่เอย์ทั้งนั้น
-
อยากบอกเธอว่าฉันก็เสียใจจจจ ฮือออออ เอย์ตั้นนนนนนนนนนนนน
-
ขอจิ้มก่อนเถอะ
>
>
Please give he a chance
-
ไม่รอดดดดดดดดด
ว่าจะใจแข็งไม่น้ำตาคลอ แต่มาตกม้าตายตรงจดหมายพี่เอย์
ได้โปรดให้โอกาสพี่เอย์ ให้โอกาสคนที่รักอีกสักครั้ง
เข้าใจว่าปิงเจ็บมาก แต่ปิงเจ็บแค่ไกนพี่เอย์ก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าปิงเลย. ถ้ายังรักกัน ให้โอกาสกันสักครั้งนะ ได้โปรด
ฮรือออออออออ
ต่างฝ่ายต่างเจ็บเพราะพยายามปกปกป้องอีกฝ่ายนะ
-
มันลุ้น รีบวิ่งออกไปหาพี่เอย์เลยนะหมาปิง
-
สงสารพี่เอย์แต่หมั่นไส้อ่ะ
จะมาพระเอกอะไรตอนนี้ย่ะ สนับสนุนให้ปิงเล่นองค์อีกพักนึง
-
ที่สุดๆ น้ำตาไหลด้วยความอิ่มใจ ขอแค่อย่างเดียวขอแค่โอกาสจากปิง
-
ให้โอกาสเถอะนะปิงปิง :hao5: :hao5:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย :sad4:
ได้ค่ะ โรคุจะให้โอกาสพี่เอย์อีกครั้ง//โดนตบตี ใครขอโอกาสมึ้งงงงงง
ยกโทษให้พี่เอย์เถอะนะหมาปิง ตอนที่เราอ่านข้อความของพี่เอย์นี่แบบน้ำตาซึมอะ ไม่พอนะ เรารู้สึกหัวใจพองโตเลยอะแบบ อยากกรี๊ดอะ อ๊ากกกกกกกกก
ง้อขนาดนี้แล้ว จะยังใจแข็งก็ใจร้ายไปหน่อยนะ นะๆ หมาปิง ตอนนี้บอกได้คำเดียว...
รักพี่เอย์ที่ซู้ดดดดดดดดเลย
-
`oh....I could die from this .....I understand both of them na (I think). I dont know wheter mom would understand how much pain her beloved son ve suffered naaa..Thanks the author na ka for a nice story
-
มีคนเคยบอกว่าเวลาโอกาสมาหาเรา ให้เราคว้ามันไว้...
แต่เราไม่เคยรู้หรอกว่า การให้โอกาส มันยิ่งใหญ่มากแค่ไหน จนกว่าเราจะได้ให้โอกาสกับใครสักคน...
-
ก็อยากให้พี่เอย์ได้โอกาสนั้นนะ แล้วน้องปิงค่อยเอาคืนทีหลัง
-
สงสารพี่เอย์.. :hao5: :hao5:
ปิงให้โอกาสพี่เอย์หน่อยน๊าาาา
-
ขอโอกาสให้พี่เอย์เถอนะหมาปิง :monkeysad:
-
ต่อไปมีแต่น้ำตาลใช่ไหม
-
โหยยย ตอนนี้โคตรซึ้งอะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
เน้ น้องปิง ถ้าไม่ให้โอกาสพี่เอย์ งั้นป้าขอนะ อยากได้พี่เอย์ อิอิอิอิอิ
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ขอมอบเพลง "กลับมาได้หรือเปล่า" ของ2 days ago kid ให้พี่เอย์ไว้ร้องอ้อนน้องปิงแล้วกัน
ขอให้ปิงใจอ่อนเร็วๆนะ ไม่งั้นแม่ยกคงนอนไม่หลับไปหลายวัน
-
น้ำตาไหลอีกแล้ว.... :sad11: :sad11: :sad11:
-
:hao5: เห็นข้อความพี่เอย์แล้วก็สงสาร
คือน้ำตาไหลอีกละ ไหลทุกตอน
คือน้ำตาจะหมดตัวอยู่แล้ว
โอเค ให้อภัยกันได้แล้วนะ ดีกันเถอะๆ
:3123:
-
โอกาสที่ได้คุยกันดีๆซักครั้ง.............. :mew2:
-
ตอนนี้ใส่วิกแล้วนะ
ช่วงนี้ทั้งเล้าแจกมาม่า หัวล้านแล้ว :ling1:
-
อย่าเล่นตัวนะหนูปิง พี่เอย์ง้อขนาดนี้แล้ว
คืนดีๆกันซะจะได้เลิกดราม่า ขี้เกียจต้มมาม่ากินแล้วนะ
หัวล้านหมด ผงชูรสมันเยอะ
-
ทำไมมันหน่วงอย่างนี้ หนักกว่าตอนที่ห่างกันซะอีก
พี่เอย์น่าสงสารอ่ะ แล้วถ้าเกิดว่าปิงหมดรัก
และมีคนรักใหม่แล้ว พี่เอย์เศร้าหนักแน่
ทีนี้ปิงจะทำยังไง ในเมื่อยังไม่พร้อม
-
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้พี่เอย์หล่อจัง :-[
แต่ก็อยากให้ดราม่าต่อ 5555 เพราะปิงเจ็บมาเยอะ อยากดูความพยายามของพี่เอย์ด้วย
กำลังสนุกเลย รอตอนต่อไปนิ
คนเขียนสู้ๆนาาา
:กอด1: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
พี่เอย์โรแมนติกมากกกกกกกกกกค่ะ (ก.ไก่ล้านตัว)
อ่านแล้วซึ้งแทนหมาปิงเลยนะเนี่ย
หมาปิงก็ให้โอกาสคุณชายเขาหน่อย ให้อธิบายแค่ครั้งเดียวก็ยังดี พลีสๆๆๆ แฟนๆขอร้องง :hao5: :hao5: :hao5:
-
:katai1:ยอมๆเถอะนะหมาปิง สงสารพี่เอย์แล้ว โฮฮฮฮฮ :hao5:
ปล เราไม่ได้กดดันคนแต่งนะคะ แค่เรามารอคนแต่งทุกวันเลยค่ะ รีเฟรชวันนึงเป็นสิบๆรอบ กิกิกิ
ที่จริงก่อนหน้านี้ช่วงที่หมาปิงกับพี่เอย์ห่างกันเรานึกถึงเพลง ฝาก ของ ETC กับเพลง ยัง ของLiptaเลยค่ะ หุหุหุ สงสัยนึกช้าไปไม่ทันละ ฮ้าๆๆ
-
สงสารพี่เอย์ ปิงพี่เอย์ยังรักแกอยู่นะเว้ย!
"ขอโอกาส" ให้พี่เอย์นะ :mew2:
-
แล้วปิงจะให้โอกาสนั้นได้มั้ยนะ
สงสารทั้งคู่เลยอยากให้ปรับความเข้าใจกันเร็วๆ
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รีบมาต่อเลยน่ะ
-
พาร์ทปิงแต่พี่เอย์ขโมยซีน น้ำตาซึมอีกแล้ว :mew4:
ตอนนี้ทุกคนกดดันปิงมาก จะให้หรือไม่ให้ล่ะ :hao3:
สามปีที่ผ่านมาพี่เอย์คิดถึงกันตลอดแต่เปิดเผยไม่ไดั
อย่างน้อยสงสัยก็ยังดีว่าทำไมต้องเป็นแอดเดรสอื่น
ลุ้นยิ่งกว่าตอนเป็นแฟนกันซะอีก รีบเคลียร์กันนะ เอาใจช่วย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เมื่อไหร่มาม่าจะหมดครัชชชชชชช :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ชั้นร้องไห้อ่ะ คือเราหยุดอ่านถึงตอน21เพราะเราไม่อยากเข้าโหมดร้องไห้ เลยส่งใบลาพักก่อนขอทำใจ แต่นี่คือทนไม่ไหวต้องมาอ่าน ตอนนี้ตามทันแล้ว บอกเลยกินใจมาก ชอบมากทุกตอนถึงมันจะเศร้า คือสงสารทั้งปิงทั้งพี่เอย์ เราชอบที่พี่เอย์มีจุดยืนในความสัมพันธ์กับกัสนะ แต่ก็ไม่รู้ว่าต่อไปกัสจะมาอะไรที่มากขึ้นหรือป่าว อยากให้ปิงให้โอกาศพี่เอย์ด้วย ขอร้องหล่ะ ไม่งั้นชั้นนี้แหละจะร้องเอง TT^TT. แล้วก็ปิงโชคดีที่เจอพี่เชนกับพี่พิม รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
-
น้ำตาไหล ฮืออออออออ
ไม่ดราม่าแล้วแต่มันกร่อนหัวใจ กระซิกๆ
คือกลัวพี่เชน(?) ส่งกัสไปให้พี่เชนนนนนน ส่งไป ส่งปายยยยยยยย
-
ปิงอย่าตัดสินใจนานนะ
เดี๋ยวฝนตกพี่เอย์จะไม่สบายเอา
ลงทุนขนาดนี้แล้วหมาปิงจะไม่ให้โอกาสพี่เอย์เลยเหรอ
-
ไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดยังไง มันทั้ง :ling1: :serius2: :katai1: :hao5: :เฮ้อ: และ o13
ต่อไปจะเป็นยังไงขื้นอยู่กับปิงนะว่าจะยอมรับฟังพี่เอย์หรือเปล่า
อยากร้องไห้เลยอ่ะสงสารพี่เอย์ คงเห็นภาพปิงอยู่กับพี่เชนไม่รู้จะคิดยังไง :sad4: :o12:
ปล.คนเขียนเก่งมากเลยค่ะ ถึงจะมีรีบแต่งไปบ้างบางครั้ง แต่ก็แต่งออกมาได้กินใจคนอ่านทุกตอน
เราชอบมากๆ ขอบคุณนะคร๊า :L2:
-
ซึ้ง
-
กว่าจะอ่านตามถึงหมดไปวันนึงเต็มๆ...
:ling2:
คนนึงก็ไม่รับฟัง คนนึงก็ไม่อธิบาย ปวดใจแม่ยกเสียจริง
ขอสารภาพว่าอ่านตอนแรกๆอ่านเพราะพล็อตมันคล้ายๆกับcoinก็เลยลองอ่านดูว่าจะคล้ายกันมากมั้ย
ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เข้าใจผิดไป
:sad4:
เอาใจช่วยทั้งคนเขียน ทั้งพี่เอย์ทั้งปิงค่ะ
:L2:
-
พี่เอย์ครับ พี่หล่อมากเลยนะตอนนี้ สุดยอดดดด
ซึ้งมากกกกกกกกครับ
-
มันดีตรงปิงไม่ยอมพี่เอย์ไปซะทุกอย่างนี่แหละ คือถ้ามาสั่งอะไรที่ไร้สาระน้องไม่ทำแน่นอน ซึ่งพี่เอย์คือต้องยอมไง
แต่ถ้าทำด้วยความเต็มใจปิงนี่คือน่ารักสุด ทำได้ทุกอย่าง แบบนี้พี่เอย์จะปล่อยน้องไปได้ไงล่ะ น่ารักขนาดนี้
กะแล้วแกต้องใช้อำนาจในทางไม่ชอบย้ายน้องแน่ แต่ตอนอ้อนชวนกินข้าวนี่แบบ ท่านประธานคะ!!
แกยอมสยบให้น้องจริงจัง ง้อกันสุดริด แหม ยิ่งน้องถามเรื่องกัสนี่จับทางได้เลย พี่เอย์ก็สติลชัดเจนนะ มีไรถามได้
คือคนอ่านรู้ไงว่าพี่เอย์ก็รู้สึกแย่แค่ไหนตอนห่างกัน แต่น้องไม่รู้ไง มารู้ด้วยเมล์นี่แหละ โอ๊ยยยยๆๆ อยากให้กลับมารักกันใจจะขาด
พี่แกไปสืบมาหมดจริงไรจริง บ้านน้องอยู่ไหน ที่ทำงานอยู่ไหน คือใจจะขาดอยากกอดน้องแย่แล้ว
แล้วมาเห็นพี่เชนกับน้องสนิทกันอีก คงนั่งไม่ค่อยติดเท่าไร ชอบตอนแกจะเช็ดหน้าให้น้อง แบบมอมแมมหมดแล้ว
บังคับจะไปส่งที่บ้าน ตัดพ้ออีกเค้าไม่ให้เรียกปิง บางอย่างมันดูงี่เง่า แต่ก็น่ารักน่ะ เอิกเกริกขนาดนี้ ไม่นานก็ถึงหูคุณหญิงแม่
พี่เชนรู้เรื่องน้องแล้ววว ก็ดี จะได้ช่วยกันแกล้งให้หึง 555 ดีใจที่แกคิดกับน้องแค่น้อง แต่ก็อย่าลืมช่วยแหย่ค่ะ
พี่เชนน่ารักอ่ะ ดูแลน้องดีมากเรตติ้งนี่อย่างพุ่งค่ะ
ขอบคุณค่าาาาา พรุ่งนี้มาเลยนะคะ 555
-
จะแค่เมล์ที่เขียน แต่ไม่ส่ง มันจะมีประโยชน์อะไร
โอกาสน่ะ ปิงเขาให้พี่ท่าน มานานนนนนนหลายปีแล้ว
แต่เป็นเพราะใคร ที่ทิ้งโอกาสของตัวเอง
เอย์น่าสงสารนะ แต่คือ คือจริงๆ ไม่ชอบคนแบบนี้ มีอะไร ไม่พูด ไม่บอก แล้วก็ยังไม่ทำอะไรซักอย่างให้รู้
ปล่อยให้คนไม่รู้ เป็นบ้า เป็นบอ
แล้วถ้าเกิดกรณี ที่คนถูกทิ้ง ทนไม่ไหว ทำใจไม่ได้ ฆ่าตัวตายลงไป
ความแสนดีของคุณ ที่ยอมเสียสละ ปกป้องครอบครัวคนที่รักไม่ให้ท่านแม่ทำร้าย มันจะเหลืออะไร
คนเราน่ะ การรอคอยมันก็ต้องมีความหวัง แต่แล้วแสงแห่งความหวังนั้นมันค่อยๆน้อยลง ริบหรี่ลงไป จนมอดดับ
มันทรมานยิ่งกว่า พี่ท่านที่ทิ้งกันไปแบบไม่ติดต่อกันเลย ไม่ติดต่อยังไม่พอ แม้แต่กับคนอื่น ตัวเองยังติดต่อ
แต่กับคนที่พี่ขอโอกาส พี่ยังไม่ให้โอกาสเขาแม้แต่น้อยนิด นิดเดียวก็ไม่มีให้ เพื่ออะไร
-
ไม่ ไม่ เราจะไม่ร้องไห้ แต่...ของเวลาแป๊บ :o12:
-
อ่านจดหมายแล้ว ปิงใจอ่อนหรือยัง
-
o13 o13 o13
-
:sad4: โฮฮฮ แม้พี่เอย์จะยังไม่เคลียร์ แต่ก็ถือว่าทำได้ดีนะคราวนี้
ปิงปิง ใจอ่อนหรือยัง คนอ่านอิ่มมาม่า อยากได้อะไรหวานๆแล้ว
-
โล่งอกเลย พี่เชนเห็นปิงเป็นน้องชายจริงๆนะ อย่าแกล้งหลอกให้ดีใจเก้อนะครับ หากไม่หลอกกันเดี๋ยวจะยุให้คุณคนแต่งหาแฟนน่ารักๆให้พี่เชนทันทีเลยครับ
ส่วนหมาปิง พี่เอย์ทุ่มทุนขอโอกาสขนาดนี้ รีบใจอ่อนให้พี่เอย์ไวๆนะ ปิง รู้นะปิงเองก็คงอยากรู้เหมือนกันว่าทำไมพี่เอย์ถึงไม่ติดต่อมาเลย 3ปี แต่เลือกที่จะเขียนข้อความส่งในอีเมล์ที่ไม่มีวันส่งถึงปิงแทน
รีบๆเคลียร์กันนะ ยังมีอุปสรรครออยู่อีกเพียบเลย
ทั้งหญิงแม่ แล้วไหนจะหญิงย่าอีก และอาจจะมีอย่างอื่นมาแทรกอีก
และที่สำคัญที่สุดคือ....ผมรอเค้าสวีทททท..กันอยู่ครับ
-
พี่เอย์มาขอโอกาสแล้ว หมาปิงจะทำยังไงต่อหล่ะทีนี้
-
ตอนอ่านคือเครียดมาก แบบใจจดจ่อไง เหมือนบรรยากาศนิ่งๆต้องไล่อ่านช้าๆ แต่พอถึงตอนที่เอบอก กูหิวข้าว ฮะฮะ หลุดออกมามันกันอารมณ์ดีอ่ะเหมือนลุ้นๆอยู่แล้วมีจุดคลายเครียด อีกช่วงก็ตอนที่พอปิงมองไปไม่เห็นยื่นมือแล้วแต่ คือสรรหาหน้าจอใหญ่กว่า ก็ฮาไง ทำไมมันไม่ยื่นหน้าจอใหญ่นี่ตั้งแต่แรกตอนอยากให้แฮกเมล น่าร๊ากกก รักเรื่องนี้ๆๆ จุ๊บๆคนเขียนน้าาาา
-
เค้าเสียดายพี่เชน นึกว่าจะตกหลุมรักน้องปิงแล้วซะอีก อุตส่าห์จิ้น
-
ปิงจ๋า เค้าอยากกินของหวานแล้ว
อืดมาม่า :hao5: :hao5: :hao5:
-
:m15: ให้อภัยพี่เอย์เถอะ หมาปิง ให้โอกาสน่ะ ตุ๊ดขอร้อง :monkeysad:
เปนตุ๊ดหน่อยไม่ได้ กระโดดกอดคอไม่ปล่อยเยยย :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วแอบขัดใจ นั่นสิ ทำไมไม่สมัครเมล์ใหม่ ไลน์ใหม่ เฟสใหม่แล้วแอบคุยกัน
แลดูแล้วปิงคงให้โอกาส แต่อาจจะอยากให้พี่เอย์ทำอะไรให้แน่ใจ
ตอนแรกกำลังคิดว่ากัสอาจจะมาสร้างเรื่องให้ดราม่ารึเปล่า ประมาณว่าเข้าใจผิดครั้งใหญ่
ว่าแต่คุณแม่มหาภัยหายไปไหน ชีจะกลับมาตามรังควาญหรือไม่
ชีจะหาเรื่องอะไรมาให้เลิกอีก หรืออยู่ๆชีอาจจะอยากเป็นนางฟ้าต่อหน้าลูก
-
พี่เอย์ขอมาแล้ว ก็จัดไปเลยค่ะปิง
ให้โอกาสพี่เค้านะ กลับมาคบกันเร็วๆเถอะ :hao5:
-
มาอ่านช้ำอีกรอบ
-
คุยกันนะปิงจะได้เข้าใจว่าที่เอย์ทำก็เพื่อปิง รักกันให้มากๆจะได้ช่วยผ่านด่านคุณแม่กับคุณย่าไปได้ไง
-
มาซึ้งเชียวพี่
ยังไงถ้าได้โอกาสอธิบายเพิ่มเติมก็เล่าน้องให้หมดหละ
ว่าทำไมถึงต้องบล๊อคเบอร์บล๊อคไลน์ หนีหายกันขนาดนี้
อย่างน้อยน้องจะได้เลิกเข้าใจผิดและรู้สึกดีขึ้น
ส่วนเรื่องกลับมาคบเราคิดเหมือนปิงนะตราบใดที่เอย์ยังไม่จัดการเรื่องแม่ให้เด็ดขาดเดียวก็ต้องมีปัญหาตามมาอยู่ดี
เพราะฉะนั้นเอย์พาแม่มาคุยกะปิงให้รู้เรื่องไปเลย ถ้าแม่ยังคัดค้านก็เลิกกันไปอะดีแล้ว จบๆกันไป
-
น้องปิงอย่าเพิ่งใจอ่อนนะ ให้พี่เอย์ง้ออีกเยอะๆๆๆๆ ฟินนนนนนนน :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ตอนนี้ร้องไห้อีกแล้วววว
ให้โอกาสเถอะน๊าาาาาาาาาา
พี่เอย์เขาขอทั้งที
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
สุดยอดเลยยย รักเรื่องนี้อ้ะ
นึกว่าพี่เชนชอบน้องซะอีก นางไม่รู้ใจตัวเองป่าว??
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:ling2: ไม่สงสารพี่เอย์เท่าไหร่ เข้าใจ แต่ก็แบบ..
พี่ผิดนะ พี่อยากให้รอ แต่พี่ไม่เคยบอกให้รอ..
พี่บอกเขาด้วยซ้ำว่าไปได้ทุกเมื่อ
ข้อความในหัวพี่น่ะ ไม่พูดออกมาคนอื่นเขาจะรู้เหรอคะ ถ้าถามว่าแค่การกระทำไม่พอเหรอ
สามปีพี่ทำอะไรได้บ้าง ในเมื่อทำไม่ได้ก็พูดสิคะ พูดแค่คำเดียวว่ารอนะ
พอมาวันที่เขาไม่รอแล้ว ที่ขอโอกาส..ค่า..ความรักของตัวเองน่ะ ถ้าไม่คว้าเอาไว้ให้สุดแรง พี่จะให้ใครคว้าไว้คะ? :ling2:
-
ปิงให้โอกาศพี่เอย์เถอะนะ T^T อยากให้โมเม้นเก่าๆกลับคืนมา เบื่อกับดราม่า+หน่วง แล้วอะ อยากให้สองคนนี้สู้ไปด้วยกันไม่อยากให้เป็นแบบนี้แล้วอะตั้ง 3 ปีกว่าจะได้เจอกัน :sad4: :z3:
-
ปักไว้ตรงนี้ ยังทำใจไม่ได้ รออ่านหวานๆ :katai5:
-
หมาปิงจะให้โอกาสพี่เอย์ไหมน๊ออออ
ลุ้นๆๆๆ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
คือมันควรมีเมลอีกฉบับ บอกว่า ปิงแม่พี่ไปเจอโวลเดรอ์มอร์มา โดนคำสาปลบความจำไปละ เพราะยังไง เรื่องก็ปูมาแบบแม่เป็นอุปสรรค์เต็มที่ จะให้แม่ให้ยายมายอมรับง่ายๆนี่คงลำบาก...ยังไงปิงที่น่าสงสารก็ต้องฝ่าฟีนเรื่องพวกนี้ไปอีก นี่ยังไม่นับเรื่องสังคมนักธุรกิจโคตรไฮโซวววนะ....ฮืออออออออ ลุ้นกียอีกยาวๆ (แต่ชอบนะคะได้อ่านเย้อๆ) ช็อตจดหมายนี่ให้ผ่ายอ้ะ ทำคะแนนได้ดี
-
ปิง ให้โอกาสพี่เอย์เถอะ น้าาาา พลีสสสส
-
ร้องไห้อ่ะ ไหนบอกว่าแต่งแบบไม่มีร้องไง โกรธ!!! โรแมนติกปนเศร้ามาก อยากได้แบบพี่เอย์ซักคนนึง ปิงไม่เอาแล้วใช่ไหม เอามาให้เค้า มามะ พึ่เอย์เดี๋ยว เจ้คนนี้ปลอบใจให้เอง อุอิๆ 55555
ตอนหน้าจะตั้งชื่อตอนว่า นาทีทองป่ะ อิๆ
ขอมอบเพลง ซื่อสัตย์และงมงาย ของพี่ตูนให้แก่ความรักทั้สองคน
มาต่อไวๆนะ อย่าให้เค้าเข้ามาตามนะแล้วจะหนาว (?) กลัวไหมๆ
-
เรื่องนี้พีาเอย์ไม่ผิดสักหน่อย หมาปิงให้โอกาสพี่เอย์เถอะ
นั่งคุยกันแล้วจะรู้เหตุผลนะ
ฮือออ ตอนนหน้าจะดีกันแล้วใช่มั้ย
-
นำ้ตาซึมมมมมมมมเรยทีเดียวปิงให้โอกาสอธิบายเถอะนะ นะๆๆๆๆสงสารทั่งคู่ :o12:
-
จะกระอักเลือดตาย ขุดหลุม อ่านมาไม่เคยเจอนิยายแบบนี้ เอาใจไปเลย TT^TT
-
ปิงมันขอเวลาทำใจอีกหน่อย
มันรุ้ล่ะว่าพี่เอย์มีเรื่องจะคุย
แต่พี่เอย์รอไม่ได้แล้ว คนอ่านก็รอไม่ได้แล้ว
เปิดอกคุยกันได้แล้วนะ ^^
-
ปิงให้อภัยพี่เอย์ตั้นนะคับ....สงสารพี่เอย์มากๆๆเลยนะปิง....
-
เริ่มจะเห็นใจพี่เอย์บ้างแล้ว พอได้อ่านข้อความ มันก็รู้สึก :hao5: พี่เอย์ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ปิงรู้ แต่ความรู้สึกสามปีที่มันกัดกร่อนอยู่ในใจมันก็ยากจะลืม ปิงก็อยากจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่อยากถีบตัวเองให้เหมาะสมกับพี่เอย์ ไม่อยากให้ใครมาว่าเกาะพี่เอย์กิน ปิงหยิ่งในศักดิ์ศรี เราไม่มองว่าปิงทิฐินะ ดีซะอีกที่ปิงคิดแบบนี้ มันไม่ใช่แค่ดีกับพี่เอย์ หรือ ตัวเอง แต่มันดีสำหรับทั้งสองคนที่จะยืนเคียงข้างกัน :katai2-1: แต่พี่เอย์มันก็ยังคือพี่เอย์ มีปากแข็ง มีบังคับ ให้หมาปิงทำตามตัวเอง เป็นไงล่ะโดนหมาปิงดื้อใส่ สะใจนิดๆ ปากน่ะอ่อนให้เหมือนใจบ้างสิพี่เอย์ o18 และ ขอโอกาสเขาน่ะ กล้า ๆ มาพูดขอต่อหน้าด้วยปากตัวเองหน่อยไม่ใช่เป็นข้อความแบบนี้ ถึงจะโรแมนติก แต่อยากให้พูดออกจากปากมากกว่า เล่นตัวอีกนิดลูกปิง สู้สู้ นะ ทั้งสองคน :katai3:
-
เอาใจช่วยทั้งพี่เอย์ทั้งปิงเลย
สงสารพี่เอย์แต่ก็เห็นใจปิง
อยากให้กลับมาดีกันไวๆ
-
พออ่านตอนนี้แล้วทำให้นึกถึงเพลงนี้ http://www.youtube.com/watch?v=NZ8XBS6eMyk (http://www.youtube.com/watch?v=NZ8XBS6eMyk)[/color]
[/size]
แต่ตอนหน้าอยาก อ่านไปแล้วทำให้นึกถึงเพลงนี้ http://www.youtube.com/watch?v=DuWjbCxOz-A (http://www.youtube.com/watch?v=DuWjbCxOz-A)[/color][/size][/size]
-
ว่าจะไม่ร้องแล้วนะ แต่พออ่านอีเมล์พี่เอย์ ไม่ไหวค่ะ ร้องโลดดดดดดด :o12:
ขอโอกาสให้พี่เอย์หน่อยนะหมาปิงงงง :mew2:
-
น้ำตาหยดอีกแล้ว คุณคนเขียน :mew6:
อยากให้เอย์สมหวังแล้วล่ะค่ะ หวังว่าปิงจะให้โอกาศเอย์นะคะ :bye2:
-
:o12: :o12:
-
เข้ามานอนรอ
-
ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดดด ให้โอกาสพี่เอย์เถอะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :ling1: :m15: :monkeysad:
-
ถึงจะสงสาร แต่ก็อย่าใจอ่อนนะปิง
สนับสนุนให้เมินพี่เอย์ต่อไป ให้ พี่เอย์อยู่ในกำมือก่อน ปิงจะได้เป็นราชินี ฮ่าๆๆๆ
-
พี่เอย์เขาตั้งใจจริงที่จะให้ปิงเห็นความรักของเขาอีกครั้ง แต่ปิงก็ยังเจ็บที่รอคอยแบบเลือนลอยมาตลอดสามปี เอาใจช่ววยพี่เอย์ให้ปิงยอมใจอ่อน หมาปิงของเค้าาาาาาาา
-
เข้าใจกันแล้ว ต่อไปคงไม่มีดราม่าใช่ไหมคะ
ต่อไปอาจจะได้อ่านแม่สามีกับลูกสะใภ้ ไม่ได้หวังนะจริงๆ (เสียงสูง)
-
ผมอยากให้ปิงให้อภัยเอย์นะ แต่ต้องมีขอแม้นะ คือเอย์ต้องทำทุกอย่างให้ชัดเจนอ่ะ โดยเฉพาะเรื่องครอบครัวของเอย์ บททดสอบที่สองกำลังจะเริ่ม คือการใช้ชีวิตร่วมกันของปิงและเอย์ เพลงที่ผมว่าตรงกับเรื่องนี้คือ เพลงคือเธอเท่านั้นของparata เพลงฝากไว้ ของพี่เบริด ผมว่าเหมาะกับเรื่องนี้ดี
-
พี่เอย์หนูปิง :sad4: :hao5:
เข้าใจปิงว่าการรออย่าเลื่อนลอยโคดทรมาน
แต่พี่เอย์ก็พยายามสุดๆเพื่อให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
ปล.กลัวมาม่าจากแม่พี่เอย์ กับกัสที่เข้ามายุ่งจัง
รู้สึกรำคาญนางอย่างบอกไม่ถูก
-
:กอด1:
-
อ่านรอบสองใจจะขาด พี่เอย์ผิด ถ้าสำนึกผิดก็ลุกให้เต็มที
-
โถๆๆๆๆๆ น้องเอย์....หลงด่ามาหลายตอน น่านะ...ตอนนี้ :กอด1:
-
คือไม่ค่อยชอบดราม่านะจริงๆ
ถ้าอ่านเรื่องไหนแล้วกลิ่นมาม่ามันโชยจะหยุดอ่านแล้วรอให้เขาอัพจบหรือผ่านดราม่าตรงนั้นไปก่อนค่อยอ่าน(จะถามน้องว่าเรื่องนั้นมาม่าหมดยัง)นิสัยเสียเนอะ :m5: :m5:
พอมาอ่านเรื่องนี้ก็คิดไว้ว่าจะทำแบบนั้นเหมือนกัน
แต่พอเห็นว่ามาอัพแล้วก็จะมาอ่านมาเม้นต์มา+เป็ด +1 ให้เกือบตลอด
ไม่เข้าใจตัวเองสงสัยโดนพี่เอย์วางยาเสน่ห์แหง๋ 555
หมาปิงให้โอกาสพี่เอย์มันเหอะ
ยังไม่ต้องกลับไปคบกันเหมือนเดิมก็ได้แค่ให้พี่เอย์มันจีบเราบ้างไรงี้ก็ดีนะ(เหมือนจะเห็นคนเขียนบอกไว้ว่าพี่เอย์มันจะจีบปิง)
น้ำตาเล็ดกับตอนนี้..น่าสงสาร :dont2:
(เป็นเหตุผลนึงที่ไม่อยากอ่านดราม่าเพราะเราร้องไห้ง่ายมาก)
ถ้ากลับมาคบกันแล้วแม่พี่เอย์จะขัดอีกป่ะ?ในเมื่อทั้งคู่ก็ใช้เวลาพิสูจน์ตั้งสามปีแลว่ารักกันจริง
พี่เชนไม่ได้ชอบปิงในเชิงชู้สาว(?)หรอกเหรอ?
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ สู้ๆ(ชูสองนิ้ว)
-
ตอนนี้เอย์ตั้นเอาใจเราไปเลย (เอย์ตั้นอยากได้หราาาา)
ปิงให้โอกาสมันเหอะนะ มันน่าสงสารออก หักห้ามใจตัวเองไม่ติดต่อกับปิงตั้งสามปี ถ้าติดต่อซักครั้งนี่เสียใจฟรีกันเลยนะ
อยากให้มีความสุขซักที ไอ้สองตัวนี้มีความสุข เราก็มีความสุข
-
ปิงให้โอกาสพี่เค้าแก้ตัวใหม่นะลูก
ชีวิตจะได้หมดโศกสักที อยากได้หวานๆแล้ว
-
ไม่มีฉันคนนั้นบนโลกใบนี้อีกแล้ว
ขอเธอจงลืมเขาไป
อย่ามองหาเลย อย่ามาค้นเลยนะเธอ
เพราะว่าคงไม่เจอ คนนั้นที่เคยมีใจ
กับความช้ำใจ ที่เธอให้มามากมาย
เธอลืมแล้วหรือไร ไม่เคยสงสารกันเลย
เธออาจมองฉัน ว่าเหมือนคนเเดิมใช่ไหม
แต่ความเป็นจริงข้างในหัวใจไม่เหมือนเดิม
ไม่มีฉันคนนั้นบนโลกใบนี้อีกแล้ว
คนที่เคยยอมทุกอย่าง แต่เธอก็ยังจากไป
ไม่มีฉันคนนั้นที่รักเธอมากอีกแล้ว
ไม่เหลือเธอในหัวใจ เข้าใจแล้วใช่ไหม เสียเวลาเปล่าๆ
ขอบใจที่ทำ คนนั้นได้ตายพ้นไป
เกิดเป็นฉันคนใหม่ ที่มองเห็นค่าตัวเอง
เธออาจมองฉัน ว่าเหมือนคนเเดิมใช่ไหม
แต่ความเป็นจริงข้างในหัวใจไม่เหมือนเดิม
ไม่มีฉันคนนั้นบนโลกใบนี้อีกแล้ว
คนที่เคยยอมทุกอย่าง แต่เธอก็ยังจากไป
ไม่มีฉันคนนั้นที่รักเธอมากอีกแล้ว
ไม่เหลือเธอในหัวใจ เข้าใจแล้วใช่ไหม เสียเวลาเปล่าๆ
ไม่ มีฉันคนนั้นบนโลกใบนี้อีกแล้ว
คนที่เคยยอมทุกอย่าง แต่เธอก็ยังจากไป
ไม่มีฉันคนนั้นที่รักเธอมากอีกแล้ว
ไม่เหลือเธอในหัวใจ เข้าใจแล้วใช่ไหม ฉันไม่ใช่คนเดิม
-
เรื่องนี้คนติดตามเยอะจริงๆๆ คนเขียนหน้าจะดีใจมาก
-
^^
-
น้ำตาไหลตามหมาปิง
ขอบคุณ :)
-
ปิงปิงงงงงงงงงงง..ให้โอกาสพี่เอย์เถอะะะะะะะะะ พลีสสสส :call: :call: :call:
-
เอาจริงตั้งแต่ตอนสองตอนที่ผ่านนี่ไม่ค่อยอ่านเลย
คือแม้โพลจะออกมาว่าไม่ชอบที่พี่เอย์มีกัสข้างๆมากกว่า
แต่เรากลับไม่ชอบที่น้องปิงมีพี่เชนข้างๆ
เลยแบบแ่านๆไป ข้ามๆเวลาที่ปิงคิดถึงแต่พี่เชนๆๆ
หมั่นไส้อิพี่เชนมาก
แบบอ๊ายยไม่นะปิง ไม่เอาา อย่านะ
ตอนนั้นข้านี่เข้าข้างพระเอกสุดฤทธิ์ แม้พี่เอย์จะไม่พูดไม่ทำไรเลย
แต่ก็เข้าข้างค่ะ พระเอกหล่อศรีเชียร์ ช่วงก่อนหน้านี้เหมาะกับเพลง
เธอมากกกก แบบเราฟังเพลงเธอทีไรแล้วนึกถึงพี่เอย์ตลอด
พอมาตอนนี้เลยไม่ค่อยกล้าอ่านนะ แต่เมื่อวานlomosonicมาที่มอ แล้วร้องเพลงขอ
แบบฟังแล้วโอ๊ยยย กลัวตอนนี้ดราม่าจัง กลัวใจปิงมาก
แต่อ่านไปแล้ว เจ้าพระคุณขา พี่เชนของน้องง
โถ่วๆๆ พ่อคุณทูนหัว ถ้าคิดว่าน้องปิงเป้นน้อง ศรีก็จะรักบูชาพี่ที่สุด
เพราะก่อนหน้ากลัวพี่เชนชอบน้อง55555
พี่เอย์ศรีเชียร์อยู่แล้ว แต่นางตีมึนมากกกก ชวนเขามากินข้าวเฉย
ตอนหน้าได้เห็นพี่เอย์เริ่มปฎิบัติการจีบเมียอีกรอบแน่5555555555
น้องปิงจริงๆน่าสงสารนะ เขาคงสับสน เขาคงงง เป็นกำลังใจให้
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากให้ปิงให้โอกาสพี่เอย์เถอะ
จดหมายพี่เอย์ทำเราน้ำตาซึมเลย
-
ฟินอะ ขอโอกาศ ให้โอกาศเถอะครับ ตื่นเต้นมากๆอะ
-
ร้องไห้เลยยยยยยยย TT
-
หวานกันรึยัง :mew3: ยังไม่กล้าอ่านขอแปะไว้ก่อน
รู้สึกว่าเรื่องนี้จะมีผลต่อจิตใจของเราอย่างแรงคือพอเศร้าแล้วอะไรๆรอบตัวมันไม่สดใสเอาเสียเลย
ปล. เรื่องนี้มีโอกาสรวมเล่มหรือเปล่าครับ
-
:o12: :o12: :o12: ขอวิ่งออกไปร้องไห้แพบ
-
หมาปิงให้โอกาสพี่เอย์เถอะพลีสสสสส
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:mew2:สู้ๆนะทั้งคู่ๆๆๆ
-
จะร้องไห้ :sad4: :sad4:
-
ตอนแรกเราเฉยๆมากเลยนะกับวิธีที่พี่เอย์ทำให้ปิง ใช้อำนาจนู่นนี่นั่น
แต่เรามาสะอึกตรงจดหมายหนึ่งพันวันของพี่เอย์
คือ ใช่ไหม่ สุดท้ายคนที่ยังรัก ยังรอ ยังหวัง และยังเจ็บก็คือพี่เอย์
:sad4: คนที่เฝ้าแต่รอ เรารู้ว่ามันอ้างว้างมาก
ยิ่งพอกลับมา ทุกสิ่งที่เคยฝันเคยหวังเอาไว้ มันพังทลายลงหมด
เป็นเราเราเข้าใจเลยว่า "ทรุด" เป็นยังไง
ขอโอกาสให้พี่เอย์หน่อยนะปิง ให้พี่เอย์ได้มีโอกาสอีกครั้ง
ได้ทำอะไรที่มันยังค้างคาใจจากวันนั้น :hao4:
บางทีมันอาจจะดีกว่า การปล่อยเวลาให้ผ่านไปเฉยๆ
มันน่าเสียดายถ้าปิงจะปิดโอกาสตัวเองและปล่อยให้ช่วงเวลาดีๆกับพี่เอย์หายไป
และไม่มีวันเกิดขึ้นอีก :mew2:
ฟังเพลงสักหน่อยนะ..แทนใจจากพี่เอย์ไง
http://youtu.be/73t0Mu_8Wa0 (http://youtu.be/73t0Mu_8Wa0)
อยากจะได้บอกว่าคิดถึงเธอ
อยากจะได้โทรไปหาเหมือนวันก่อน
อยากจะได้อยู่ใกล้ชิดเหมือนเดิม
อยากเป็นคนที่เธอโทรมา..เวลาทุกข์ร้อนอีกสักครั้ง..
แต่เรื่องจริงกลับไม่เป็นอย่างนั้น...
เพราะว่าเรื่องจริงคือเราเลิกกัน
หากว่าในวันนี้เรายังอยู่ด้วยกัน
ไม่รู้ว่าใจฉันจะมีความสุขมากขนาดไหน
"คงได้ทำให้เธอยิ้ม คงได้บอกคำว่ารักเธอใกล้ๆ"
"คงได้ทำอะไรอีกมากมาย ที่ยังค้างคาใจจากวันนั้น"
อยากให้เธอจับมือฉันเหมือนเดิม
อยากที่จะกลับไปเริ่มต้นกันใหม่
อยากที่จะให้เธอนั้นเข้าใจ
ยังมีเรื่องราวมากมาย
ที่อยากจะทำเพื่อเธอ อีกสักครั้ง
แต่เรื่องจริงกลับไม่เป็นอย่างนั้น
หากว่าในวันนี้เรายังอยู่ด้วยกัน
ไม่รู้ว่าใจฉันจะมีความสุขมากขนาดไหน
คงได้ทำให้เธอยิ้ม คงได้บอกคำว่ารักเธอใกล้ๆ
...คงได้ทำอะไรอีกมากมาย ที่ยังค้างคาใจ...จากวันนั้น...
เรายังคงอินอย่างต่อเนื่อง.. :mew6:
เราแค่อยากรู้ว่าถ้า..ย้อนเวลากลับไปได้
พี่เอย์จะยังเลือกเหมือนเดิมหรือเปล่า
ยังจะเลือกทำแบบนี้อยู่ไหม
หรือว่าวันนั้นจะเลือกที่จะจับมือปิงเอาไวัแน่นๆไมีปล่อยไปไหน
อยู่เคียงข้างกัน ไม่ทิ้งกัน ไม่อ่อนแอ เป็นพี่เอย์ที่เข้มแข็งของปิงแบบนี้
เสียใจไหม..ที่เลือกแบบนี้......
แต่เราว่าดีแล้ว..ที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้..ทุกปัญหามีทางแก้ สู้ๆนะ
-
ไหนว่ามาม่าไม่เยอะอะรู้สึกว่าตาบวมแล้วนะ :m16:
-
ขอโอกาส
-
ดอกฟ้าต้องบินลงมารับหมานะ หมามันเคยปีนขึ้นไปแล้วไม่เจออะไรไง มันต้องมีจุดตรงกลางที่2คนไม่รู้สึกเหนื่อยแหละ
-
พออ่านถึงคำว่า ขอโอกาส
มันจี๊ดขึ้นมาจนน้ำตาไหลเลย กินใจมากๆซึ้งสุดๆ
ชอบตอนนี้มากเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ขอบคุณที่เขียนนิยายมาให้อ่านกัน
ส่วนมาม่าไม่ว่าจะมีหรือไม่มีีก็อ่านค่ะ
ชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเนอะ สุขบ้างเศร้าบ้าง เป็นรสชาดของชีวิตค่ะ
:L2: :L2: :กอด1:
-
กิ๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
เอย์ตั้นคุณได้โอกาสนั้นเดี่ยวนี้ ฮือออออออออออ
-
นั่นสิๆ ปิงจะให้โอกาสรึเปล่า รอลุ้นต่อ
ปล1. เลิกคิดถึงเพลง ตัดให้ขาดเลย ชั๊บๆๆๆๆ ไปเลยนะ
ปล2: เพลง กลับมาสักครั้ง ก็เข้ากับบรรยากาศในมุมมองของพี่เอย์ดีนะ
-
นี่ร้องไห้มากี่ตอนแล้ววววว ร้องจนจำไม่ได้แล้วว่าตอนล่าสุดที่หัวเราะคือตอนไหน ฮืออออ สงสารทั้งคู่เลยยย คนเขียนอย่าใจร้ายกับพี่เอย์และหมาปิงมากจิ แง๊
-
ถ้าตอนหน้าหมาปิงกับเอย์ไม่ได้หวานกันให้เราได้อ่านให้ฟิน.. จะเผาพริกเผาเกลือแช่งคนแต่งให้ไม่มีปู้จายมาหลงรัก
-
ดันๆๆๆ เอาไว้ก่อนไม่ให้ตกหน้าสองขี้เกียจตามหา
-
แวะมาดัน :katai5:
ผ่านมาส่อง :mew3:
มาเชียร์พี่เอย์ตั้นกับหมาปิง :katai2-1:
และมาให้กำลังใจคนเขียนจ้าาา :L2:
มาต่อไว ๆ นะจ๊ะ :katai4:
ปล. หวังว่าตอนหน้าปิงจะเข้าใจและยอมรับฟังเหตุผลของพี่เอย์นะ
-
ไม่ไหวแร้วววววววว :o12: :o12: :ling3:
เติมน้ำตาลให้หน่อย ฮือๆๆๆๆๆ
-
พี่เอย์น่าสงสารมาก เข้าใจเหตุอยู่ เป็นกำลังใจง้อปิงๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ได้4วันแล้วค่ะ นี่ร้องไห้ตั้งแต่เที่ยง จนจะ5โมงเย็นเลยอ่าาาา
สงสารทั้งคู่มากๆๆๆเลย
พี่เอย์ลุยง้อน้องปิงให้เต็มที่เลยน๊าาาาา เอาน้องปิงคนเก่งกลับคืนมาให้ได้น๊าาาาา
เอาใจช่วยให้ทั้งคู่มีความสุขด้วยกันและตลอดไปน๊าาาา
กลับมายิ้มขี้เหร่ให้พี่เอย์ได้แล้ว
-
ปิงจะให้โอกาสพี่เอย์มั๊ยน๊าาาาา :hao3: :hao3: :hao3:
พี่เอย์สู้ๆนะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
:sad4:
-
:katai4: :katai4: :katai4: ดันอีกรอบจะตกหน้าสองแล้ว รีบมาต่อน่ะครับ รออยู่น่ะครับ
-
ดันด้วย อิอิ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ถัดจากมาม่าหมอปีย์ก็มาเจอดราม่าหมาปิงง ฮรืออออ :hao5:
-
อ่านอีเมล์ที่พี่เอย์ส่งหาปิงทุกวัน น้ำตาซึมเลย :monkeysad: :monkeysad:
ยิ่งพอคุณชายเอย์มายืนตากฝน ยืนรอขอโอกาสขนาดนี้แล้วมัน ฮรื้ออออออ
พี่เอย์อยู่นู่นก็คิดถึงปิงมากเหมือนกันนะ กลับมาดีกันนะ ให้โอกาสพี่เอย์เถอะนะปิงงง
อย่างน้อยให้พี่เอย์ได้อธิบายเหตุผลให้ฟังหน่อยก็ยังดีนะ แงๆๆๆ
ตอนนี้สงสารพี่เอย์จัง คงคิดว่ากลับมาจะได้เจอกันชื่นมื่นงี้
แต่กลายเป็นว่าพอเจอปิงแล้วกลับกลายเป็นปิงทำตัวห่างเหินสุดๆ :mew6: :mew6:
ตอนปิงเรียกพี่เอย์ว่าคุณเอย์มันอึดอัดมาก ทนไม่ไหวแล้ว ดีกันเถอะน้าๆๆๆ
-
อารมณ์เหมือนกินมาม่า3รังหมดภายในวันเดียว
ขอให้ไม่Bad End เถ๊อะะะ หวังว่าขุ่นแม่ของพี่เอย์จะยอมรับแล้วนะ (เอาตอนพี่เอย์ตั้นคืนดีกับปิงอะนะ) เห็นแม่บอกต้องให้เวลาพิสูจนี่ คงไม่ใช่แค่พูดแต่ปาก
ปล.เหมือนดูคุณชายจันกับดาวอะ (ดางเคียงเดือน?) แต่พ่อทางฝ่ายนั้นมีเหตุผล และช่างสังเกต
-
อยากบอกว่าอ่านตั้งแต่นาทีแรกที่ลงแล้วค่ะ แต่รอไว้เม้นท์ให้วันหลัง ๆ คึคึ เอาไว้ดันเวลาทู้ตกไง
ร๊ากกกกกกกพี่เอย์มากค่ะ อยากได้อยากมีอะไรน้องยกให้หมดเลย พี่เอย์คือดีคือหล่อคือน่ารักมากในสายตาน้อง
ปิงจ๋าให้โอกาสพี่เอย์เขาเถอะนะ พี่แกคงร้อนใจอ่ะแหละขอโอกาสที่จะได้เข้าไปพูดปรับความเข้าใจอยากให้น้องพร้อมก่อน พ่อคุณเอ๊ยทำไมถึงอ่อนโยนแบบนี้น๊าา ไม่บุ่มบ่ามคุย ต้องรอเมียพร้อม หึยยย
รักหมาปิงรักพี่เอย์ และเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ :mew1:
-
ปิง ให้โอกาศพี่เอย์เหอะนะ ยังไม่ต้องกลับมาเหมือนเดิมก้ได้ แต่อย่าทำแบบนี้เลยนะ ปิงเจ็บก้รุ้ พี่เอย์ก้เจ้บนะ ความคิดถึงมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะ
-
ปิงจะทำไงต่อไปนะ :ling1:
คนเขียนมาต่อวยจะบ้าตายอยู่แล้วนะครับ :katai4:
ตอนนี้มาม่ายังไม่หมดยังเหลือคุณแม่เอย์อีกคนนะครับที่ยังไม่ออกมา ยังมีดราม่ากันต่อไป
ตอนนี้รีบมาลงด่วย ขอเยอะกว่านี้ :ling1:
-
โหย เอย์ตั้น เอาใจไปเลย
หมาปิงอย่าทำให้พี่เอย์เสียใจนะขอร้อง
แค่นี้พี่เอย์ก็จะแย่อยู่แล้ว ได้โปรดดดดดดดด
-
ฮื่อ อ สงสารพี่เอย์จัง ปิงให้โอกาสพี่เอย์เถอะ เสียน้ำตา า เป็นถังแล้ว :hao5:
รู้แล้วนี่ปิว พี่เอย์ไม่ได้มีใคร พี่เอย์ยังเหมือนเดิม ม
เพราะแม่พี่เอย์นั่นแหละ ทำให้เกิด เรื่องมาม่าขึ้น น
คนแต่งใจร้าย ย :sad4: ไม่กล้าอ่านตอนต่อไปเลย
ยังไม่หมดโหมดเศร้า า หดหู่ใจ :monkeysad:
มาต่อเต๊อะ สงสารคนอ่าน น อยากให้เขาคืนดีกันเร็วๆ :call:
-
นึกว่าวันนี้จะได้อ่านตอนต่อไปเสียอีก
-
คืนนี้พี่เอย์มาไหมมมมมมน้าาาา :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
แอมเวททิ่งฟอร์ยูวววว นะคะนะ :mew1: คืนนี้มาป่าวเตง~
-
ต่างคนต่างเจ็บ
การจากลาไม่ใช่พี่เอย์จะไม่เจ็บ ไม่เศร้านะปิง
ปิงเศร้าแค่ไหน พี่เอย์ก็ไม่ต่าง
พี่เอย์ไปแต่ก็ยังรักนะ
ไม่ได้เข้าข้างพี่เอย์ แค่อยากให้ลองมองในมุมกลับกัน
มองในมุมของพี่เอย์บ้าง :sad4:
-
เป็นนิยายที่อ่านรวดเดียวไม่นอนอีกแล้ว
มันเกินกว่าคำว่าสนุก นี่มโนไปเองเลยว่าชื่อปิง
ตอนปิงมีความสุขเราก็มีความสุขด้วย ยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว
ตอนปิงเสียใจเราก็เสียใจไปกับปิง หน่วง อึดอัดและเหนื่อยกับการรอคอยเหมือนปิง (มโนล้วนๆ)
เอาเถอะ คือเราอินมากจริงๆ จัดเป็นหนึ่งในนิยายที่เราชอบมาอีกเรื่องนึงเลย :hao6:
-
:n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: ฟินน่ะขอบอก แต่มันหน่วงๆที่อกข้างซ้ายน่ะ แม้บางครั้งจะกัดนิ้วไปด้วย สรุปว่าฟินกับน้องปิงครับ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:call: :call: :call: :call:
-
เพราะเมลพี่เอย์แท้ๆเลย ไม่ไหวๆ พรากๆๆเลยค่ะ สงสารทั้งคู่ต่อไป :m15:
พี่เอย์นี่ก็ทำมันทุกทางอะ เอย์ตั้นสไตล์ไปอีก
แต่ในส่วนของปิงก็อย่างที่ปิงบอก ระยะห่างขนาดนั้นมันก็มีเสียศูนย์กันบ้าง
ตอนนี้ก็ให้โอกาสพี่เขาได้แล้วเนอะหมาปิง
อีกอย่างนึงคือพี่เชน สมเป็นพี่ชายหมาปิงเนอะ คุณพี่เจ๋งมาก
ชอบโมเมนท์ที่พี่บอกหมาปิงเจ๋งปราบพี่เอย์ได้ 55555 คอยช่วงน้องกับพี่เอย์ด้วยนะคะ :-[
สู้ๆนะคะ รอติดตาม ลุ้นตลอด อินตลอด
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
-
เข้ามารอพี่เอย์กับน้องปิง "ขอโอกาส" ให้คนอ่านด้วยนะค่ะ :mew1:
-
น้ำตาร่วงเลยจ้า
ตอนที่อ่านอีเมลล์ สู้ๆนะขุ่นพี่
หนูปิง ให้โอกาสพี่เค้านะ สงสารคนแก่ ToT
-
ป่าฉะนี้แล้ว นอนดีกว่า
-
อ๊ากกกก สงสารพี่เอย์จังเลย อ่านตอนนี้แล้ว น้ำตาซึมอ่ะ
ปิง ให้โอกาสพี่เค้านะลูก สิ่งที่พี่เค้าทำมันเปิดเผยออกมาแล้วนะ
ขอเพียงโอกาสเท่านั้น ^^
-
วันนี้จะได้อ่านมั้ยน้า
-
ลุ้นๆๆๆ ร้องไห้ไปกับปิงเลย ปิงคงสับสนมาก สงสารพี่เอย์ด้วย
-
อยากให้เปิดใจคุยกันดีๆซักทีค่ะ
จะได้รู้ว่าต่อไปควรที่จะทำยังไง จะไฝว์กะคุณแม่พี่เอย์ยังไง กิกิ
ยังไม่ลืมขุ่นแม่นะคะ
-
วันนี้มาต่อเถอะคิดถึงพี่เอย์กับหมาปิงมากกกกกกก
-
รอครับ :katai5: :katai5:
-
พี่เอย์ ชั้นรอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลย มาหรือยังค่าาาาาาาาาาาาาาาาา
-
รักพี่เอย์เลย ความพยายามสูงมาก ชอบคนแบบนี้อะด้านๆไล่ไม่ไป ตื๊อสุดๆ คือทำให้รู้สึกว่าเราสำคัญดี
ปิงก็รู้อยู่แล้วหนิว่าตัวเองสำคัญกับพี่เอย์ขนาดไหน แล้วพี่เอย์สำคัญกับปิงขนาดไหน ให้โอกาสพี่เขาเถอะนะให้โอกาสพี่เขาแล้วก็ให้โอกาสตัวเองด้วย นะ นะ นะ น้าาา พรีสสสส
ปล.หาเพลงแทนใจไม่เจออะ แล้วจะผิดไหมถ้าอยากให้เชนมีคู่ เป็นกัสด้วยก็คงดีเนอะ
-
วันนีี้น่าจะมาได้แล้วน่ะ
-
มาไหม๊น๊ะ หมาปิง อยากรู้ จะให้โอกาสพี่เอย์ไหม รอๆๆ
-
เมื่อไหร่จะมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
มารอด้วยคน :ling1:
-
รอจ้าาาา มาเมื่อไหร่เนี่ยย
นานไปละน๊าาา
-
https://www.youtube.com/v/xbZyjScHnAw
# 27 กาลครั้งหนึ่ง......
ครืน ~ ครืนน ~
ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งตัวชาอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานแค่ไหน เสียงฟ้าร้องปลุกให้ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาที่มองจอภาพพร่าเบลอไปหมด เป็นเพราะหยดน้ำตาใสที่กำลังเอ่อล้นออกมา
ผมลุกขึ้นเดิน ลากขาไปที่หน้าต่างอีกครั้ง ตัวทั้งตัวหนักอึ้ง หัวใจของผมเจ็บปวดมากมายจริง ๆ ความรู้สึกอะไรที่เอ่อล้นอยู่ภายในตีกันให้วุ่นวายไปหมด
ผมหลับตาลงแน่นภาวนาให้ใครคนนั้นกลับไปแล้ว ก่อนที่ผมจะแหวกผ้าม่านเป็นช่องเล็กๆแล้วมองลงไปอีกครั้ง
คุณเชื่อไหม....คนอย่างพี่เอย์คนนั้น คนอย่างคุณเอย์ตั้น อัศวเหมมินทร์ คนๆ นั้น ยังยืนมองผมอยู่ที่เดิมสายตาที่ส่งขึ้นมาแน่วแน่และมุ่งมั่น แต่มีอยู่สิ่งหนึ่ง ที่ทำให้ผมคนนี้ถึงกับกลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหวร้องไห้โฮออกมาอย่างหมดอาย ในมือที่เคยชูหน้าจอขอโทรศัพท์มือถือ บัดนี้เปลี่ยนเป็นไอแพดจอใหญ่ยกชูขึ้นไว้เพื่อให้ผมได้มองเห็น
ข้อความตัวหนังสือขนาดใหญ่โต ชัดเจน....
“ขอโอกาส”
ครืน~ ครืนน ~ ~
เสียงฟ้าร้องดังต่อเนื่อง ซ้ำยังถี่ขึ้น แสงวูบวาบจากบนท้องฟ้าลอดผ่านเข้ามาถึงในห้องนี้ ตามมาด้วยเสียงฝนเริ่มลงเม็ดเปาะแปะๆแล้วแรงขึ้นเรื่อยๆ......ซ่าา~ ~ ครืนน ~ ~
ท่ามกลางสายฝน....ผู้ชายคนนึงยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ในมือของเขายังถือหน้าจอไอแพดชูขึ้นมาแบบที่ไม่เกรงกลัวท้องฟ้าเลยสักนิด นัยน์ตาคู่นั้นฉายแววมุ่งมั่นอยู่เต็มเปี่ยม...หวังแต่เพียงว่าขอให้คนที่เขารัก ให้โอกาส....สักครั้ง
สายลมเย็นพัดโกรกเอาไอเย็นและละอองฝนผ่านเข้ามาจนถึงด้านใน เมื่อหัวใจสั่งให้ร่างกายผมขยับ ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าลงมายืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ในมือของผมกำด้ามร่มไว้แน่นไขกุญแจเตรียมจะผลักเปิดออกไปแต่แล้วกลับต้องหยุดชะงัก อะไรบางอย่างในใจดึงให้ผมฉุกคิด
แน่ใจแล้วใช่ไหมที่จะออกไปตอนนี้
แน่ใจแล้วใช่ไหม ที่จะก้าวเดินออกไปหาใครคนนั้น
ผมหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นนานเป็นนาที แต่ในที่สุดผมตัดสินใจผลักบานประตูออกไป ร่มสีฟ้าถูกเปิดกางออก ผมเดินไปหยุดอยู่ที่บันไดหินอ่อนด้านหน้า ระหว่างเราระยะห่างประมาณห้าเมตรได้ ในมือพี่เอย์ไม่มีไอแพดแล้วมันไพล่แขนข้างหนึ่งไว้ด้านหลังยืนนิ่งมองผมอยู่อย่างนั้น ฝนเทกระหน่ำลงมา ผมค่อยก้าวเข้าไปหาก้าวแล้วก้าวเล่าจนในที่สุดเราสองคนยืนอยู่ภายใต้ร่มกันฝนคันเดียวกัน ผมเงียบมันเองก็เงียบ เสียงฟ้าร้องยังดังอยู่ไม่หยุด มีเพียงสายตาของเราเท่านั้นที่ยังไม่สามารถละออกจากกันได้เลย ตัวมันเปียกโชกไปหมด
“ทำอะไรน่ะครับ ทำแบบนี้ทำไมกัน”
พี่เอย์นิ่งมาก นัยน์ตาคมแฝงไว้ด้วยแววเศร้าสร้อย ขยับเลื่อนกวาดมองดวงหน้าผมช้าๆชัดๆ
“หนึ่งพันหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าวัน
สองหมื่นแปดพันสองร้อยชั่วโมง
หนึ่งล้านหกแสนเก้าหมื่นสองพันนาที
ความรู้สึกของกูคนนี้ ยังคงเหมือนเดิม”
ผมบอกไม่ถูกเลยว่าความรู้สึกตอนนี้ของผมคืออะไร ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาสะท้อนความรู้สึกผ่านดวงตาคมที่จ้องมองมาแน่วแน่จริงจัง ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนนุ่มนวลและเว้าวอน
ผมเจ็บมานานแค่ไหน หัวใจที่ถูกความเหงากัดกินจนด้านชา ในวันเวลาที่ผมคิดถึงและรอคอย ตัวมันหายไปอยู่ที่ไหน แต่พอถึงวันหนึ่งที่ผมบอกตัวเองให้เลิกรอ คนๆนี้กลับปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง คำพูดคำจาราวกับว่าจะทวงถามความรู้สึกเก่า ๆ ให้หวนกลับคืน
“ครั้งเดียว”
“......??......”
“ขอแค่โอกาสให้กูได้อธิบายเหตุผลทุกอย่าง”
สายตาพี่เอย์มุ่งมั่น มั่นคง นัยน์ตาที่โฟกัสมาที่ผม ผมคนเดียวเท่านั้น นัยน์ตาที่เหมือนกับวันนั้น วันที่เราสองคนใกล้ชิดกันเป็นครั้งแรกและเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะห่างกันไป แสนไกล
เงาสะท้อนของดวงตาที่มีเพียงแค่.....ผมคนเดียว
ผมข่มกลั้นความรู้สึกตื้นตัน ทั้งโกรธ ทั้งรักเอาไว้จนเอ่อล้น พี่เอย์ยกมือขึ้นมาลูบแก้มผมเบา ๆมันส่ายหน้าปรามเมื่อเห็นว่าผมทำท่าจะเอ่ยห้ามในสิ่งที่มันกำลังจะทำ
มืออีกข้างที่มันไพล่ไว้ที่ด้านหลังตั้งแต่แรก บัดนี้เผยออกมาแล้ว ดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ถูกยื่นออกมาอยู่ระหว่างเราสอง ผมตกใจจ้องหน้ามันนิ่งเลย
ครืน~ ครืนน ~ ~
เสียงฟ้าร้องแว่วเข้ามาเรียกสติทุกอย่างกลับคืนมาให้ผม ขณะที่ผมกำลังจะเอ่ยบอกมันว่าอย่าทำอะไรแบบนี้เพราะไม่มีประโยชน์อะไรเลย เสียงทุ้มของพี่เขากลับเอ่ยแทรกสายฝนขึ้นมาก่อน
“ฝากถือหน่อย” พี่เอย์ยื่นกุหลาบช่อนั้นส่งมาให้ผม แต่ผมอึกอักไม่ยอมรับและกำลังจะก้าวถอย
“ไม่ได้เอามาให้มึงหรอกนะ อย่าเข้าใจผิดไป เชือกรองเท้ากูหลุดฝากถือไว้ก่อนสิ” มันยัดช่อกุหลาบใส่มือผมไว้แล้วคุกเข่าลงไปก้มผูกเชือกรองเท้า
เสียงฟ้าร้องคำรามดังมากๆ สายลมเย็นเฉียบพัดผ่านแทรกทุกอณูผิวกาย
....ผู้ชายคนหนึ่งคุกเข่าต่อหน้าชายอีกคนที่ถือช่อกุหลาบไว้ พร้อมกับร่มสีฟ้าที่กางกันสายฝนเย็นฉ่ำ...
พี่เอย์คุกเข่าอยู่แบบนั้น จนผมสงสัยว่าทำไมมันถึงได้ผูกเชือกนานนัก ผมมองดูแผ่นหลังกว้างและไหล่แข็งแกร่งนั้นสั่นเทิ้มคล้ายคนกำลังร้องไห้ ขยับก้าวถอยหลังออกมาอีกนิดอยากจะก้มลงไปดู แต่แล้วในที่สุดพี่เขาก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะหมุนตัวหันหลังเปิดประตูรถแล้วก้าวขึ้นไปนั่งอยู่ในนั้น
ผมคว้ากรอบประตูไว้เกือบไม่ทัน “เดี๋ยวครับ! แล้วไอ้นี่ล่ะ” ผมหมายถึงช่อดอกไม้
พี่เอย์หันมามองผมนัยน์ตาแดงก่ำ “กูฝากไว้ก่อน เดี๋ยววันหลังจะมาเอา” มันว่าแล้วสตาร์ทรถ ผมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น รถค่อยเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ฝนยังคงเทลงมาไม่หยุด เสียงไลน์ข้อความในโทรศัพท์ผมเด้ง ล้วงเอาออกมาดู
‘รีบเข้าไปข้างใน ดึกแล้วอันตราย’
รถบีเอ็มสีขาวคันสวยจอดชะลอออกไปไม่ไกล ผมก้มลงมองช่อดอกไม้ในมือ แล้วมองไปที่รถมันอีกครั้ง ไฟท้ายรถยังจอดนิ่งสนิทอยู่แบบนั้น พี่เขาคงกำลังรอให้ผมเดินเข้าไปด้านใน
คืนนั้นสายฝนยังตกลงมาอย่างต่อเนื่อง
ฟ้ายังคงร้องคำรามอยู่ไม่หยุด ผมนอนไม่ค่อยจะหลับเลย ครืน~ ครืนน ~ ~
.
.
“ปิง เวลาขันน็อตตัวนี้มึงต้องเหลือพื้นที่ไว้รองสายพานเส้นนี้ด้วยตอนที่เราสอดเข้าไปมันจะได้ง่าย เข้าใจนะ”
“ครับพี่ปอนด์”
เช้านี้ที่หน่วยซ่อมบีเอ็มดับเบิ้ลยู ผมยังคงตั้งหน้าตั้งตาอย่างหนัก มีพี่ปอนด์มือหนึ่งของหน่วยคอยสอนคอยควบคุม ผมตั้งใจมากนะคือจุดไหนที่ต้องระวังผมจะจดจำเอาไว้ให้ดีเลยเพราะผมถือว่าช่วงล่างของรถยี่ห้อนี้ผมยังใหม่อยู่มาก ถึงผมจะผ่านงานมาจากศูนย์รถญี่ปุ่นแล้วก็จริงแต่นี่อยากจะบอกว่าเนื้องานคนล่ะแบบเลย ความแข็งแกร่งของตัวโครงรวมถึงส่วนประกอบอื่น ๆ ผมไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมรถยนต์ยี่ห้อนี้ถึงได้แพงมาก
“พี่ปิง พี่ว่าเราพ่นสเปรย์ใส่ตรงนี้มันจะได้ป่ะวะพี่” ไอ้บาสมันถาม ผมชะเง้อคอไปมอง คือตอนนี้เราเดินอยู่ใต้ท้องรถนะ ตัวรถถูกยกแขวนไว้ด้านบน
“เออ กูว่าได้ จุดนี้ไม่มีปัญหาหรอก ได้ป่ะครับพี่ปอนด์ จุดนี้น่ะ” ผมชี้จุดให้พี่ปอนด์ดู
“ได้ ตรงนั้นใช้สเปรย์เบิกทางเลย วุฒิส่งประแจเบอร์สิบสองให้กูที” พี่ปอนด์ตอบผมแล้วหันไปบอกไอ้วุฒิ รถคันนี้พวกผมสามคนช่วยกันลุยแต่ต้องมีพี่เขาคอยตรวจเช็คทุกจุดอย่างละเอียด พวกผมทำงานกันจนถึงเที่ยง
“โหหหหห แคนทีนที่นี่ใหญ่สวยแล้วก็สะอาดมากอ่ะพี่ปิง” เราสามคนเดินมาที่โรงอาหาร คือผมไม่รู้นะว่าใช้ศัพท์คำนี้ได้ไหม พวกพี่ ๆ พนักงานเรียกว่าแคนทีนกันหมดผมก็ไม่รู้ว่ามันต่างกันยังไง มันก็โรงอาหารหรู ๆ ล่ะมั้งนะ
“มึงไปซื้อไป” ผมยัดบัตรพนักงานส่งให้มัน ไอ้บาสมันเดินไปสั่งอาหารง่าย ๆ เป็นข้าวราดผัดกระเพราไข่ดาวมาสามจานเลย ผมเลยลุกไปซื้อน้ำมะพร้าวเย็น ๆ มาสามแก้ว
“เออปิง เมื่อวานที่มึงถูกเรียกขึ้นไปหาพี่เอย์ เอ๊ย คุณเอย์ข้างบนน่ะ เป็นไงวะไม่เห็นมาเล่าให้พวกกูฟังเลยนะ” ไอ้วุฒิหยิบแก้วของไอ้บาสที่หมดแล้วเหลือแต่ซากมะพร้าวขึ้นมากินต่อ เสียงน้ำแข็งโครกๆ โคตรตลกผมยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่ดั๊นมาสะดุดกับคำถามมันอ่ะดิ่ ไอ้ห่า เรื่องมีเป็นร้อยเป็นพันไม่ถามเสือกมาถามเรื่องที่ผมไม่อยากจะพูด
“ก็ไม่มีไร”
“ถุย! ไม่มีเหี้ยเหอะ มึงกลับลงมานี่นั่งเหม่ออ่ะ กูชวนทำอะไรก็เหม่อ นี่คือไม่มีหรือไม่อยากแชร์ทุกเรื่องราวกับพวกกูแล้ว”
“เปล่า” ผมลากเสียง เหล่ตามองมัน คือหมาวุฒิมันจะมาทำงอนผมทำซากอ้อยอะไรผมไม่เข้าใจแม่งเลย
“ใช่ ๆ พวกผมไม่เชื่อหรอก พี่ปิงน่ะเปลี่ยนไปพี่ไม่รู้ตัวหรอก เมื่อก่อนพี่ทั้งสดใสทั้งร่าเริง มีอะไรเล่าให้พวกผมฟังหมดอ่ะ เดี๋ยวนี้คือเงียบ ปกติเรื่องคุณพี่เอย์นี่พี่ต้องเล่าต้องบอกพวกผมดิ่ ตั้งแต่พี่เขากลับมาพี่ปิงไปเจอ แล้วยังไงอะไรต่อ คือเดี๋ยวนี้พวกผมไม่รู้เลย เรามันคนไม่สำคัญนี่เนอะวุฒิเนอะ”
“เดี๋ยะๆเดี๋ยวกูถีบ อย่ามาทำหน้าอ้อนตีนอยู่แถวนี้แม่ง” ผมยกขาขึ้นทำท่าจะถีบมันไอ้บาสหัวเราะร่ารีบหนีไปหลบหลังไอ้วุฒิ ผมเลยบอกต่อไปห้ามพูดชื่อไอ้พี่เอย์ดัง เพราะเดี๋ยวคนที่นี่จะได้ยิน ถึงเขาไม่รู้ว่าเอยืไหนแต่ทางที่ดีคือไม่ต้องพูด พวกมันพยักหน้าเข้าใจ หลังจากนั้นผมเลยเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ หลังจากที่ผมเจอพี่เอย์ครั้งแรกตอนที่เข้ามารับงานวางระบบที่บริษัทนี้ให้พวกมันฟัง รวมถึงเรื่องที่พี่เอย์ไปดังรอผมที่ร้านแม่ แล้วสุดท้ายคือเมื่อคืนที่พี่เขาไปหาที่ร้านแต่ผมไม่ยอมเปิดให้เข้ามานั่ง พวกมันเบะปากใส่บอกว่าผมใจร้าย แต่ผมไม่ได้เล่าเรื่องไอ้ข้อความน้ำเน่ากับช่อดอกไม้ที่มันบอกฝากถือไว้ก่อน เพราะไม่งั้นมีหวังโดนล้อสามเดือนไม่จบแน่
“เออจะว่าไปวันนี้ไม่เห็นหัวหน้าศักดาวะ” หมาบาสเอ่ยขึ้น พี่ปอนด์เดินมาเจอพวกเรา พี่เขาเดินมากับแฟนผู้หญิงนะ โบกมือบายกันแล้วพี่แกก็นั่งลงข้าง ๆ พวกผมเลย
“กินข้าวแล้วเหรอพี่” ผมถาม
“เรียบร้อย”
“พี่ปอนด์ครับทำไมวันนี้ผมไม่เห็นหัวหน้าอ่ะพี่” ไอ้บาสมันถามพี่เขา พี่ปอนด์ล้วงลูกอมขึ้นมาแจกพวกผมคนละเม็ด ผมก็แกะกินเลยดิ่ กำลังหิวอะไรหวาน ๆ
“หัวหน้าไม่อยู่หรอกวันนี้ที่คอนสตรัคชั่นเขามีประชุมใหญ่ เมื่อเช้าคุณภีมโทรลงมาเรียกพี่ศักดาบอกคุณเอย์ให้พี่ศักดิ์ดาไปด้วยกัน”
“มิน่าล่ะ ผมไม่เห็นตั้งแต่เช้าแน่ะ” หมาวุฒิมันยัดกระดาษห่อลงในกระเป๋าเสื้อผมๆเลยโบกหัวมันไปทีไอ้นี่หลบเก่งมาก
“ไม่มาหรอก เลิกเย็นโน่นแหละ ช่วงนี้ประชุมบ่อยท่านประธานพอใจผมงานระหว่างสามเดือนนี้มากคุณเอย์น่ะเก่ง นโยบายใหม่มาทำให้ลูกค้าเราเพิ่มสูงมากเลยต้องมีประชุมกันบ่อย เกี่ยวกับการรักษาฐานลูกค้านั่นแหละนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หัวหน้าคงจะมาบอกพวกเราเอง”
ตลอดช่วงบ่ายจนถึงเย็นผมได้ลงมือกับรถอีกหลายสิบคัน วันนี้รถเยอะเหมือนเดิมแต่งานเราก็เดินเร็ว ก่อนเลิกพี่ปอนด์เดินเอาใบข้อมูลอะไรสักอย่างมาไว้ให้ผม
“เมื่อวานตอนมึงขึ้นไปข้างบน กูให้พวกพวกเราที่เหลือกรอกหมดแล้ว อันนี้ของมึงกรอกแล้วเอาขึ้นไปส่งเอง พรุ่งนี้ก็ได้วันนี้คงไม่มีใครอยู่”
“ส่งที่แผนกไหนพี่”
“ของมึงเขาระบุมาว่าให้ส่งกับคุณภีม”
ผมพยักหน้ารับ “ที่โต๊ะเลยใช่ไหมพี่”
“ส่งให้ถึงเจ้าตัวเขาล่ะ งานคุณภีมเขาเยอะ เดี๋ยวใบประวัติข้อมูลต่าง ๆ ของมึงจะหายนะ”
“ขอบคุณครับพี่
พี่ปอนด์เดินออกไปแล้ว พวกผมเข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเปลี่ยนจากชุดหมีเป็นชุดธรรมดาแล้วก็แยกย้ายกันกลับ ผมขับมอไซด์ผมนั่นแหละไม่ได้เปลี่ยนหรือซื้อคันใหม่หรอกครับถึงตอนนี้จะมีเงินเหลือใช้แต่ก็ยังต้องเก็บไว้สักหน่อยอยู่ดี อะไรที่ผมคิดว่าไม่จำเป็นผมจะตัดออกไปก่อน แม่กับพี่ขมมีบ้านมีร้านอยู่แล้ว รถก็มีแล้ว ส่วนผมยังไงก็ได้ทั้งนั้นขอแค่แม่สบายใจไม่ลำบาก
“ลูกพี่ปิง บ๊ายบายยยย” หมาบาสมันกระโดดขึ้นซ้อนไอ้วุฒิแล้วพวกเราก็แยกย้ายกันไป
แวะเซเว่นหน้าซอยก่อนเข้าออฟฟิศ เดี๋ยวนี้ผมเลิกงานช้าเพราะงั้นตอนกลางคืนผมต้องทำงานดึกขึ้น งานเขียนโปรแกรมมีคิวยาวเหยียด ออฟฟิศผมพนักงานเลิกห้าโมงเย็นกลับมาทีไรคนอื่น ๆ จะกลับกันหมดแล้วเหลือแต่พี่เชนนั่งเฝ้าโต๊ะอยู่ทุกครั้ง พี่เขาจะเหนื่อยมากไหมนะผมไม่เคยเห็นพี่เชนเหลวไหลเลย ทำงานๆๆแล้วก็งานจนกลัวว่าพี่เขาจะเหงาหรือว่าเครียดมากไปไหม
“พี่เชนครับ” ผมทักขึ้นหลังจากผลักประตูกระจกเข้าไป
“มาแล้ว?”
“อ่ะนี่” ผมแบมือยื่นขนมชิ้นเล็กๆส่งให้ พี่เชนละสายตาจากจอเงยหน้าขึ้นถาม
“อะไร?”
“แกะดูดิ่พี่” ผมยิ้ม พี่เชนหยิบออกไปแกะๆดู คือผมเอากระดาษใบเสร็จอะไรสักอย่างห่อลูกอมหนึ่งเม็ดแล้วพับเป็นรูปดาว พอพี่แกแกะออกเห็นเท่านั้นแหละยิ้มร่าเชียว
“เล่นอะไรของมึง ประสาทยังดีอยู่ไหมเนี่ย”โดนผลักหัวมาเต็ม ๆ
“หูยยยผมก็แค่อยากเห็นพี่ยิ้มหรอก วันๆจ้องแต่คอมนี่กลัวว่าจะเครียดไงเลยหาวิธีมาทำให้ยิ้ม” พี่เชนวาดวงแขนกอดเอาคอผมไว้
“เดี๋ยวบอกอะไรดีๆให้ เอียงหูมา”
“อะไรพี่” ผมอยากรู้เต็มที่
“แค่กูเห็นหน้ามึงกูก็ยิ้มแล้ว”
“เฮ้ยย!” ผมผงะ รีบมุดออกมาจากใต้แขนพี่เขาเลย พี่เชนยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ผมนี่มองหน้าพี่แกแบบไม่ไว้ใจอ่ะ อย่านะอย่ามาคิดไรกับผมนะบอกไว้เลย
“ก็เพราะว่ามึงน่ะตลกอยู่แล้ว นี่ถามจริงเวลาส่องกระจกน่ะเคยมองเห็นตัวเองแล้วคิดว่าตลกบ้างไหม หรือมึงคิดว่ามึงหล่อ ส่องทีไรก็เออกูหล่อแบบนั้นอ่อ?”
“พี่ก็พูดไป ผมก็หล่อของผมเหอะ แม่ผมยังชมบ่อยเลยว่าผมน่ะทั้งหล่อแล้วก็ยังน่ารัก”
“หึหึหึ” พี่เชนกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น ผมเบะปากใส่ พี่เขาแกล้งเอาขามาถีบเก้าอี้ผมไถลไปอีฟากของห้องเลย ผมนึกได้ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำแล้วเดินกลับมานั่งทำงาน
เราสองคนคู่หูดูโอ้ โปรแกรมเมอร์ของยูเซย์ เสียงพรมนิ้มลงที่แป้นคีย์บอร์ดไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร รู้แต่ว่าความเร็วของสองเราไม่ได้แตกต่างกันเลย พี่เชนนิ่งมากแล้วก็เงียบมาก ครอบเฮดโฟนใส่หูไม่รู้กำลังทำอะไร
“ปิง” ผมสะดุ้งเฮือก พี่เชนหันมาเรียก คือเพลินมากจริง ๆ เรานั่งโต๊ะติดกันเลยนะหันหน้าไปทางหน้าประตูออฟฟิศ เวลาล่วงผ่านมาเกือบจะทุ่ม
“นั่นกุหลาบใคร” ใจผมหายวาบ พี่เชนปรายสายตาไปที่กุหลาบสีแดงใหญ่ช่อนั้น คือตอนผมเข้ามาเหล่ตาดูมันเหมือนกันแต่คิดว่าจะไม่สนใจ บอกตัวเองไว้ คนๆนั้นไม่ได้เอามาให้ผมนี่ ก็แค่พี่เขาบอกว่าฝากไว้ วันหลังจะมาเอา มันหมายความว่าไง? แสดงว่าจะมาที่นี่อีกงั้นดิ่
“มะ...ไม่รู้พี่” ผมไม่รู้จริงอ่ะว่าของใคร แต่ผมรู้ว่าใครเป็นเจ้าของ
“อ้าวแล้วงั้นของใครล่ะวะ วันนี้ถามใครก็ไม่มีใครรู้ แล้วคนที่มาถึงที่นี่คนแรกเมื่อเช้าเขาก็บอกว่าตอนมาถึงคือเห็นตั้งไว้แล้ว กุหลาบปริศนาหรือไงลอยมาตั้งไว้เอง?”
ผมก็แกล้งทำเงียบสิครับคีย์โคดต่อไปเรื่อย ๆ พี่เชนขมวดคิ้วทำหน้าสงสัยเต็มที่ ผมแอบหันไปมองเห็นหน้าตานี่คือแบบ สงสัยผมนี่แหละ
เสียงกรุ๊งกริ๊งที่ประตูดังขึ้น เราสองคนเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน พอเห็นว่าเป็นใครที่เดินเข้ามาผมถึงกับตาค้าง มือที่วางอยู่ที่แป้นคีย์บอร์ดคือค้างไปด้วย รู้สึกตัวอีกทีคือพี่เชนลุกขึ้นแล้วเก้าอี้พี่แกชนเข้ากับเก้าอี้ของผม
“สวัสดีครับคุณเอย์” เสียงพี่เชนปลุกผมออกจากภวังค์ตกใจ พี่เขาเดินเข้าไปหามัน ผมเริ่มตั้งสติได้ลุกขึ้นยืนมองมันดี ๆ พี่เอย์มองพวกผมนิ่งอยู่ที่ประตู มือข้างหนึ่งหิ้วถุงพลาสติกอะไรสักอย่างเยอะแยะไปหมด ส่วนแขนอีกข้างหนีบน้องหมีตัวยักษ์ลูกชายคนโปรดของมัน ตัวที่นั่งดูวิวแม่น้ำเจ้าพระยาในห้องของมันมาด้วย
คือผมมองมันแบบเซ่อเลย.....มันมาทำไม?? ถ้ามาเรื่องงานไม่ควรจะหนีบน้องหมีมา??
“ขอใช้ครัวหน่อย” มันพูดเรียบ ๆ กับพี่เชน หน้าตาคือไม่สบอารมณ์แต่ก็ยังจะพูด พี่เชนงงแดกสิ แต่ก็เดินนำมันเข้าไปด้านใน ผมหันมองตามคือเอี้ยวตัวเหลียวหลังมองเลย
คืองง
“คุณทำงานของคุณต่อเลยไม่ต้องสนใจผม” เสียงมันบอกพี่เชน ระดับความดังเหมือนอยากให้ผมได้ยินด้วย ผมแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ ทำท่าไม่ได้ยิน แต่ในใจนี่คิดนะ
มันกำลังจะทำอะไร?? เห็นคุยบางอย่างเงียบ ๆ สักพักพี่เชนเดินกลับมาแล้ว นั่งลงที่โต๊ะข้างกันกับผมเหมือนเดิม
“มึงไม่ไปดูหน่อยอ่ะ ท่าทางหยิบจับอะไรไม่ค่อยเป็นนะ”
ผมหันไปมองอีกที คือเห็นมันเอาน้องหมีวางไว้ที่มุมเคาน์เตอร์ แล้วมองออกมาที่พวกผมตานี่เขียวปั๊ดเลย ผมรีบหันคืนแทบไม่ทัน พี่เชนลงมือกับโปรแกรมของตัวเองต่อแล้ว
-
https://www.youtube.com/v/xbZyjScHnAw
เคร้ง!.....เคร้ง!!.....ปัง!.... ตึ่ง!!....เคร้ง!!!!
เสียงโช้งเช้งโคร้งเคร้งดังลอดออกมาจากในครัวตลอดเวลา ผมที่จิตใจไม่สงบอยู่แล้ว กับพี่เชนที่คงจะหมดความอดทนพร้อมกันเราหันมองกันช้า ๆ หน้าตาพี่แกคือกระอักกระอ่วนมากอยากให้ผมลุกขึ้นไปดูไอ้คนที่มันทำบ้าบออยู่ในครัวน่ะแหละ
แต่ผมก็ยังคงนิ่ง
“น้องหมีครับ เดี๋ยวพี่เอย์จะเล่านิทานเรื่องนึงให้ฟังนะ” เสียงทุ้มต่ำดังออกมาชัดเจน มันบอกจะเล่านิทานให้หมีฟังแต่ผมนี่แหละที่หูผึ่ง แอบหันไปมอง
ไอ้พี่เอย์แม่งบ้า คือมันเอาผ้ากันเปื้อนผมมาสวมทับชุดทำงานหรูหราของมันน่ะแหละไม่เข้ากันซักกะติ๊ด กำลังตั้งใจหั่นอะไรสักอย่างอยู่ที่เขียงข้าง ๆน้องหมี มีช้อนสายตามองมาที่ผมด้วยนะ นันย์ตาเราเลยบังเอิญสบกันพอดีทั้งผมทั้งมันรีบหันไปคนล่ะทิศล่ะทาง
ผมกลับมาตั้งสมาธิกับงานผมต่อ
“เรื่องนี้มันผ่านมานานหลายปีแล้วแต่พี่เอย์ไม่เคยที่จะพูดให้น้องหมีฟังเลย น้องหมีตั้งใจฟังพี่เอย์นะครับ”
เสียงแป้นพิมพ์จากพี่เชนคือเงียบ ผมเหล่ตาไปมอง พี่เชนหยุดนิ่งเหมือนกันกับผม
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีลูกชายผู้ซื่อสัตย์คุกเข่าอยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่เขาเรียกเธอว่า ‘ คุณแม่ ’ เฝ้าขอร้องอ้อนวอนขอโอกาสจากเธอเพื่อให้เขาได้คบหากับคนที่เขารัก แต่ไม่ว่าจะอ้อนวอนอย่างไรเขาก็ไม่สามารถทำตามความต้องการได้ ในที่สุดด้วยข้อแลกเปลี่ยนที่เขากับคุณแม่มีร่วมกันก็คือ ถ้าหากเขายอมไปเรียนต่อต่างประเทศสามปีโดยไม่มีการติดต่อระหว่างกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว หลังจากกลับมาแล้วคุณแม่จะยอมรับฟังเรื่องราวของเขาและคนที่เขารัก”
ผมลุกพรวดขึ้นทันที มองหน้าพี่เชนแล้วรีบเดินเข้าไปในครัว
“นี่คุณพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะครับ” พี่เอย์กำลังก้มหั่นแครอทเป็นชิ้นเล็กๆที่เขียง มันเงยหน้าขึ้นมาหาผม
“กูกำลังเล่านิทานให้น้องฟัง มึงก็ไปทำงานของมึงต่อสิกูไม่กวนหรอก” เสียงพี่เอย์คืออ่อนล้า หน้าตาเหนื่อยมากจริง ๆเท่าที่รู้มาคือมันมีประชุมยาวทั้งวัน เย็นย่ำแบบนี้ยังจะแวะเข้ามาที่นี่อีก
“แล้วนี่คุณกำลังทำอะไร จู่ ๆ จะมาทำอาหารอะไรที่นี่เหรอครับ พี่เชนเขาก็นั่งอยู่คุณต้องเกรงใจเจ้าของเขาบ้างนะ ผมว่าคุณกลับไปดีกว่าไหม”
“กูบอกเขาแล้วนี่ว่าขอใช้ครัว เขายังบอกเองว่าตามสบาย มึงไปนั่งทำงานต่อเถอะไม่ต้องสนใจกูหรอก”
มันก้มหน้าลงไปหั่นต่อ ผมถอนใจยาวหันซ้ายหันขวาเพราะความดื้อรั้นของมัน ตรง ๆ เลยนะผมเกรงใจพี่เชนด้วยคือถ้าผมอยู่กับมันสองคนผมไม่ว่าหรอกแต่นี่คือพี่เชนนั่งอยู่ด้วยไงผมเลยรู้สึกว่ามันไม่น่าจะใช่ตอนนี้อ่ะ
ผมเดินหัวเสียกลับมานั่งลงที่เดิม
“น้องหมีครับฟังพี่เอย์ต่อนะ”
เสียงมีดกระทบกับเขียงพลาสติกดังลอดออกมาพร้อมกับเสียงทุ้มต่ำของมัน ผมนี่สมาธิกระเจิงมาก หูตั้งจิตใจจดจ่ออยู่แต่ว่ามันจะพูดอะไรแปลกๆออกมาอีก พี่เชนปรายตามาที่ผมเป็นระยะ
“ในช่วงที่เขาไปเรียนปีแรก คนรักของผู้ชายคนนั้นส่งข้อความไปให้ตลอดเลย เขายิ้ม เขาดีใจ แต่ในขณะเดียวกันเขากลับโกรธและโมโหตัวเองมากที่ไม่สามารถแม้แต่จะตอบอะไรกลับไปได้ เขาเสียใจเพราะเขารู้ว่าคนรักของเขาจะต้องทรมานมากแค่ไหนที่ไม่ได้ข้อความหรือข่าวคราวจากเขาเลย”
ผมนิ่งอยู่อย่างนั้นถ้อยคำทุกคำผ่านเข้ามาในหัวใจของผมทั้งหมด แอบหันไปมองคนที่อยู่ในครัวช้า ๆ แต่ดันป๊ะสายตากับพี่เชนอีกจนได้ คือผมอยากบอกว่าหน้าพี่เชนคือตลกมาก หน้าจืดๆคงทำหน้าไม่ถูกคิดว่าพี่เอย์จะมาพูดอะไรกับผมตอนนี้
“น้องหมีคิดดูสิครับ ผู้ชายคนนั้นทรมานแค่ไหนต้องหักห้ามใจตัดช่องทางการสื่อสารติดต่อทุกอย่างกับคนรักของเขา หัวใจที่แหลกสลายลงไปทุกวันๆ เมื่อคิดแต่ว่าคนรักของเขาสักวันนึงจะต้องท้อ รอเขาจนเหนื่อยท้อและทรมานลงเรื่อย ๆ
เขาแสนเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนรักของเขาต้องเหมือนคนที่ตายลงทั้งเป็น จนกระทั่งหนึ่งปีผ่านไป ข้อความที่เริ่มห่างลง ในที่สุดคนรักของเขาก็ไม่ส่งข้อความหาเขาอีกเลย เขาร้องไห้ เขาสับสน กี่ร้อยกี่พันครั้งที่มือของเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วจะกดโทรออก แต่แล้วเขาเองก็ต้องหักห้ามใจไว้
ในเมื่อเขาทุ่มเทแรงใจมาขนาดนี้แล้วบอกกับตัวเองว่า เขาจะทนให้ถึงที่สุดตอบแทนผู้หญิงที่เขาเรียกเธอว่า ‘คุณแม่’ กลับมาจะได้พูดและบอกเธอได้เต็มปากว่าเขาไม่ได้ผิดสัญญากับเธอ ความพยายามทั้งหมดของเขาจะต้องไม่สูญเปล่า เขาหวังไว้ว่าเมื่อกลับมาทุกอย่างระหว่างเขากับคนที่เขารักจะยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไป แม้ว่ารู้ทั้งรู้นี่คือการหลอกตัวเองอยู่ทุกวี่วัน จะมีใครบ้างที่เฝ้ารอคอยอย่างไร้ความหวัง จะมีใครบ้างที่อดทนรอคอยโดยไร้จุดหมาย และจะมีใครบ้างที่หัวใจยังไม่ด้านชาถ้าหากถูกทอดทิ้งและปล่อยให้รอคอยเนิ่นนานขนาดนี้”
พรึ่บบ!!
ผมลุกพรวดขึ้นอีกครั้งเดินเข้าไปหยิบน้องหมียักษ์มันออกมาหนีบไว้ที่เอว “พอเถอะครับ ผมว่าคุณหยุดพูดได้แล้ว ทำไมต้องพูดเรื่องอะไรในที่แบบนี้ด้วย พี่เชนก็นั่งอยู่ด้วย คุณเกรงใจเขาหน่อยเถอะครับ"
“เกรงใจทำไมกูแค่เล่านิทานให้น้องหมีฟัง หมีมานี่นะ มาฟังพี่เอย์เล่าต่อนะครับ” มันเอื้อมมือมาหยิบหมีไปตั้งไว้ที่เดิมหน้าตาดื้อดึง ลงมีดกับเนื้อมะเขือเทศฝานเสียสวยเชียว สามปีมันไปหัดทำมาจนชำนาญขนาดนี้เลย? ผมเอนตัวพิงผนังข้าง ๆน้องหมี กอดอกไว้ลองฟังว่ามันจะพูดอะไรต่ออีก
“น้องหมีครับผู้ชายคนนั้นน่ะ คิดอยู่ตลอดเวลาเลยนะ วาดฝันไว้ตลอดถึงวันที่เขาจะกลับมาเจอกับหัวใจของเขาอีกครั้ง แต่พอกลับมาแล้วทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด คือเขาทรุดมาก ทุกอย่างคือดับมืด มองไปทางไหนกลับเหมือนคนที่อับจนไร้หนทาง เขาออกตามหาจ้างนักสืบขับรถวนเวียนค้นหาทุกวันทุกคืน จนสองเดือนผ่านไปมีข่าวแจ้งมาว่าคนรักของเขาทำงานอยู่ที่ศูนย์รถยนต์แห่งหนึ่ง ตอนนั้นคือหัวใจเขานี่เหมือนกับเจอโอเอซิสกลางทะเลทราย ขับรถไปแอบดูทุกครั้งที่มีเวลา แค่เห็นว่าคนรักของเขายิ้มได้หัวเราะได้ยังอยู่กับเพื่อนดีๆกลุ่มเดิมมันก็ทำให้เขาสบายใจ เขารีบดำเนินการทำทุกๆอย่าง จนในที่สุดเขาสองคนกลับเจอกันอีกครั้ง”
ผมยืนมองมันนิ่งยอมรับว่าจิตใจหวั่นไหวไปกับถ้อยคำของพี่เขามาก แต่ก็ยังควบคุมระดับของอารมณ์ไว้ได้ พี่เอย์คดข้าวมาเตรียมไว้ ตอกไข่สองใบใส่ถ้วย เทกุ้งสำเร็จใส่จานเล็ก ๆ มะเขือเทศแครอททุกอย่างหั่นพร้อม มันตั้งกระทะกดสวิทไฟใส่น้ำมันแล้วเททุกอย่างรวมกันในครั้งเดียว ผมกำลังจะอ้าปากบอกแต่ก็คิดได้ว่า ปล่อยให้มันทำต่อไปแบบนี้ก็ดี บางครั้งการยืนมองมันเฉย ๆ ก็รู้สึกสบายใจกว่าการเข้าไปบอกโน่นนี่นั่น
ผมรู้สึกว่าทำไมหัวใจผมหวั่นไหววะ เหี้ยเหอะผมรีบสะบัดหัวไล่ความรู้สึกนั้น....คล้ายกับความรู้สึกเมื่อสามปีก่อนมากจริง ๆ
ในที่สุดข้าวผัดกุ้งร้อน ๆ หน้าตาตลกๆ ถูกตักออกจากกระทะและวางลงบนโต๊ะ ผมเหล่ตามอง
“น้องหมีครับ น้องหมีว่าพี่เอย์ทำถูกไหมครับ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้พี่เอย์ยังจะเลือกทำแบบนั้นอยู่ไหม? เลือกปล่อยมือจากคนที่ตัวเองรักแล้วเดินจากไป โดยที่ไม่บอกแม้คำว่าลา หายไปโดยไม่ติดต่อกลับมาเลย แต่ทว่า พอถึงเวลาที่ต้องกลับมายังมีหน้ามาทวงสัญญา ทวงคำว่ารักจากเขาคนนั้น ทั้งที่ตัวเองเป็นคนฉีกสัญญานั้นทิ้งไป เป็นคนปล่อยมือก่อน พี่เอย์คนไม่ดี โคตรของความโง่และเห็นแก่ตัวเลยใช่ไหม”
“คุณเอย์หยุดเถอะครับ อย่าพูดอีกเลยนิทานของคุณไร้สาระมากจริง ๆ ไม่มีใครเขาฟังหรอกครับ”
“กูเล่าให้น้องหมีฟังเหอะ”
“ถ้างั้นผมจะอุดหูน้องหมีไว้” ผมคว้าน้องมาแล้วเอามือพับหูสองข้างลง พี่เอย์หยิบแตงกวาที่ล้างสะอาดแล้ว มาเริ่มปอกเปลือกแบบช้า ๆ กระท่อนกระแท่น
มันค่อยๆเงยหน้ามองผม เราสองคนสบสายตากัน
“กูรู้ว่าสิ่งที่กูทำผิดมากต่อความรู้สึกของมึง แต่ถ้าหากว่าย้อนเวลากลับไปได้กูก็ยังจะเลือกทำแบบนั้นอยู่เหมือนเดิม ทว่าสิ่งที่จะแตกต่างจากเดิมคือกูจะเลือกบอกเหตุผลทุกอย่างกับมึง อย่างน้อย ถ้าหากครั้งสุดท้ายในชีวิตที่ต้องเลือกระหว่างครอบครัวกับหัวใจ กูจะได้บอกกับครอบครัวได้ว่ากูทำทุกอย่างตามความต้องการของคุณแม่เต็มที่แล้ว กูตอบแทนให้ท่านเต็มที่แล้ว หลังจากนี้ต่อไปกูจะขอทำตามหัวใจของตัวเองบ้าง”
พี่เอย์ก้าวเข้าหา มองหน้าผมนิ่งด้วยแววตามุ่งมั่นเหมือนเมื่อคืนไม่มีผิด ผมก้าวถอยหลังแต่ถอยต่อไปไม่ได้อีกเพราะแผ่นหลังชนเข้ากับผนังแล้ว พี่เขาขยับสายตามองต่ำลงที่ตัวน้องหมีที่ผมอุ้มไว้ มันจ้องที่สร้อยคอของน้อง ผมเพิ่งสังเกตจริง ๆ ว่ามีเชือกเส้นนึงคล้องป้ายหนังอะไรสักอย่างไว้ พี่เอย์จับป้ายสี่เหลี่ยมเล็กๆพลิกอีกทางเพื่อเปิดข้อความที่ถูกซ่อนอยู่ โชว์ให้ผมได้เห็น...
‘ขอโทษ’
ผมตัวชานิ่งไปกับข้อความของมัน ปลายเท้าของเราชนกันแล้ว พี่เอย์ขยับเข้ามาใกล้มาก ผมเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาคมจ้องหน้าผมนิ่ง
“ขอโอกาสให้กูสักครั้ง”
กริ๊งงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์ออฟฟิศดังขึ้นผมสะดุ้งรีบจับตัวน้องหมีดันมันออกไปคือพี่เอย์ยืนชิดผมมากจริง ๆ ผมหันไปมองพี่เชนคือโคตรจะเกรงใจ พวกผมมาปรับความเข้าใจอะไรกันตรงนี้แล้วพี่เขาจะคิดยังไงแบบไหน เฮ้ออ
“ปิง ลูกค้าโทรมา เขาจะคุยกับมึง” พี่เชนตะโกนเรียก ชะเง้อคอมา ผมเอาน้องหมียัดใส่อกมันไว้แล้วเดินออกมารับโทรศัพท์เลย
ผมคุยอยู่ครู่เดียวแล้ววางเป็นบริษัทโพล่า ที่ผมดูแลอยู่เขาปรึกษาเรื่องเซิร์ฟเวอร์เห็นว่าอยากจะได้อันใหม่แล้วบอกให้ผมหาให้ ผมเลยบอกโอเคเดี๋ยวจะหาให้ ถามสเป็คถามราคากันนิดหน่อยเขาเข้าใจแล้วก็วางไม่มีอะไรมาก
“เป็นไง บริษัทนี้ติดใจมึงแล้วดิ่”
ผมยิ้มบาง จริง ๆ คุยกับพี่เชนก็ได้เหมือนกันแต่คือที่นี่ผมเข้าไปดูเครื่องให้เขาบ่อย เจ้าของเขาเลยค่อนข้างสนิทและไว้ใจผม ผมก้มลงหยิบแฟ้มของอีกงานขึ้นมาแล้วชี้ให้พี่เชนดู เลย์เอาท์ของงานออกแบบระบบคร่าว ๆ ของอัศวออโต้ฯนั่นแหละ ผมลองร่างแบบไว้ตอนที่นึกได้ ไม่รู้ว่ามีอะไรที่ต้องแก้ไขไหม พี่เชนเลื่อนเก้าอี้เข้ามาหาหยิบดินสอมาวงๆในส่วนที่บกพร่อง ผมกับพี่เขาปรึกษางานกันแบบนี้ประจำ
เคร้ง!!
เสียงจานกระแทกลงบนโต๊ะกระจกต่อหน้าต่อตาพวกผม ผมกับพี่เชนแตกกันไปคนล่ะทางไม่ใช่อะไรนะ คือคนบ้าที่อยู่ในครัวเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างผมสองคนที่กำลังคุยงานกันอยู่ อิพี่เอย์แม่งยืนกั้นไว้เลยคือมันตัวสูงใหญ่ด้วยไง พี่เชนนี่คืองงเลย
“กินข้าวดิ่ กูทำให้มึงนะ” มันวางแก้วน้ำลงข้าง ๆ จานที่มันกระแทกลงเมื่อตะกี้ น้ำเสียงนี่คือ พี่เป็นผู้หญิงเหรอวะ คือเง้างอนเชี่ยไรเป็นผมต่างหากที่โกรธมันอยู่
“แล้วทำไมถึงมีจานเดียวล่ะครับ พวกผมนั่งอยู่สองคนนะ” ผมถามเย็นชา
“จิ๊!” พี่เอย์ทำเสียงในลำคอผมเงยหน้าขึ้นไปมองมัน มันยืนค้ำหัวผมไว้ คือบังระหว่างผมกับพี่เชนอ่ะง่าย ๆ เลย
“เรื่องดิ่ กูทำให้มึงกินคนเดียวเหอะ”
“อ้าวเมื่อกี้ยังเห็นผัดเต็มกระทะนี่ ตักมาเผื่อพี่เชนด้วยสิครับ แล้วของคุณล่ะไม่กินด้วยกันกับผมเหรอ”
“กูเททิ้งแล้ว” มันกัดปากหน้ามุ่ย คงไม่พอใจสุดๆที่ผมจะให้มันตักมาเผื่อพี่เชน ผมรู้ผมแอบขำอยู่ในใจเหมือนกันนะ
“หือ?”
“น้องหมีกินหมดแล้ว แบ่งไว้ให้มึงแค่จานเดียว” มันว่าแล้วเดินอ้อมๆมานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งซ้ายมือของผมดึงเก้าอี้ผมให้ห่างออกจากพี่เชน หน้าคุณชายนี่งอมาก ผมแอบๆมองไปที่เจ้าของออฟฟิศอย่างพี่เชนคือรู้สึกสงสารพี่แกว่ะ ที่ต้องมานั่งรับฟังอะไรแบบนี้ของพวกผม
“กินดิ” เสียงพี่เอย์ดังขึ้น ผมมองดูข้าวผัดในจาน นึกไปถึงข้าวผัดไหม้ๆของมันเมื่อสามปีที่แล้ว คุณเชื่อไหม...วันนี้กับวันนั้นสีของข้าวผัดไม่ได้ต่างกันเลย คือดำๆด่าง ๆ หน้าตาแบบไม่สวยงาม ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ รสชาติของวันนั้นผมจำไม่ได้หรอก กินทั้งน้ำตารสชาติคงขมขื่นแหละ แต่วันนี้รสชาติมันจะเป็นยังไงวะ เออรู้สึกหิวเหมือนกัน
ผมตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้าไปด้านหลังหยิบจานเล็กกับช้อนมาอีกคัน ตักแบ่งข้าวผัดใส่จานแล้วยื่นส่งให้พี่เชน ผมแอบๆมองมันนิดๆหน้านี่คืองอมากตาเขียวปั๊ด แต่ผมไม่สนใจพี่เชนพี่ชายผมอ่ะ ทำให้ผมกินต้องให้พี่ผมด้วย ส่วนตัวมันปล่อยไว้งั้นแหละไม่ต้องมากินด้วยหรอก
“เฮ้ยกูไม่หิวหรอก มึงกินเลย” พี่เชนเลื่อนจานคืนมา ยิ้มเจื่อน ๆ
“ผมกินไม่หมดหรอกพี่ พี่ช่วยผมกินนะ”
“ไม่ดีหรอกปิง” พี่เชนมองไปที่มันแล้วรีบหลบตา หันมองหน้าจอของตัวเองอย่างเร็วคือพี่เอย์จ้องเขม็งอ่ะ ใครจะไปกล้ากิน
“คุณเอย์ครับคุณเล่นมานั่งจ้องกันแบบนี้พวกเราไม่กล้าจะกินหรอกนะครับ มีอะไรคุณก็ไปทำต่อสิในครัวโน่นน่ะ” ผมไล่
พี่เอย์ยังคงนั่งหน้างอกัดปากมองพวกผมสองคนไปมา ผมก็ไม่แตะเลยนะช่างดิ่ รอให้มันเดินไปก่อนแล้วจะลองชิมดู ในที่สุดมันลุกพรวดขึ้นเดินอ้อมไปหยิบช่อกุหลาบสีแดงที่ผมวางเอาไว้บนโต๊ะเตี้ย ๆ ข้างโซฟา พี่เอย์เดินถือช่อดอกไม้เข้ามาผมนี่หลับตาอย่างเร็วเลย ภาวนาในใจอย่าทำอะไรเสี่ยว ๆ ประเภทเอามายื่นให้ผมที่โต๊ะนะคือพี่เชนนั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยไงคือผมก็อายเป็นนะ
ที่ไหนได้มันเดินหายเข้าไปด้านใน ผมถอนใจโล่งเลยดิ่ รีบมองไปทางมันเห็นกำลังทำอะไรกับช่อกุหลาบ ผมเลยลองตักข้าวผัดชิมดู เลื่อนจานเล็กส่งให้พี่เชนอีกครั้ง พี่แกมอง ๆ ผมพยักหน้าให้ในที่สุดก็ค่อยตักใส่ปากเหมือนกัน จริง ๆ เราสองคนลิ้นจระเข้มากกินอะไรก็ได้ไม่ค่อยสนใจรสชาติหรอกครับอร่อยหรือไม่อร่อยไม่รู้เรื่องหรอกขอให้อิ่มท้องแล้วนั่งทำงานต่อได้อย่างเดียว
“หวานว่ะ” พี่เชนพูดเบา ๆ ผมคาบช้อนไว้เลิกคิ้วถาม หวานตรงไหนวะ ทำไมผมรู้สึกว่าคือมันจื๊ดจืด
“โคตรของความหวานเลี่ยน นี่ถ้ากูเข้าไปโก่งคออ้วกในห้องน้ำคนทำเขาจะปรับค่าเสียหายลงในงานของเราป่ะวะ ความเสี่ยงหลายล้านเลยนะมึงข้าวจานนี้” พี่เชนว่าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมเบ้ปากใส่
“หึหึหึ หวานเหี้ยๆเลยมึง”
“พี่ก็พูดไป หวานที่ไหน เนี่ยมันข้าวผัดกุ้งที่ขมที่สุดเลยพี่รู้ป่ะ”
ผมประชด พี่เชนหัวเราะหึหึแล้วส่ายหน้า หันไปมองด้านในคนบางคนกำลังยืนแกะช่อดอกกุหลาบเก้ๆกัง ๆ ดอกไม้คือเหี่ยวนิดๆแล้วมันเอาไปล้างใหม่เปิดน้ำใส่ก็แร๊งแรงคือหน้าดอกช้ำหมด พวกผมสองคนรีบหันกลับมาพร้อมกันตอนที่พี่เอย์เดินกลับมาพร้อมกับดอกไม้ในมือ
เสียงพรมแป้นพิมพ์ดังรัวมาอีกครั้ง ราวกับว่าผมกับพี่เชนกับลังประลองกันอยู่
เก้าอี้ผมขยับผมเลยเงยหน้าขึ้นมอง มันแทรกตัวเข้ามาระหว่างพวกผมอีกแล้ว ยื่นมือเอาดอกไม้มาเสียบลงที่แก้วปากกาตรงหน้าผมหนึ่งดอก มองหน้าผมตาละห้อยแต่ผมไม่สน มันเลยเดินออกไปที่โต๊ะอื่น ๆ เสียบให้โต๊ะละหนึ่งดอกครบทุกโต๊ะแม้แต่ที่เคาน์เตอร์มีแก้วการ์ตูนสีชมพูของพี่พิมวางทิ้งไว้มันก็ยังเอาไปเสียบ
ตอนนี้ทั้งออฟฟิศเลยเต็มไปด้วยกุหลาบสีแดงโต๊ะละดอก แต่ว่า....คงมีแต่โต๊ะพี่เชนที่มันตั้งใจไม่เสียบลงให้ พี่เขาก็มอง ๆ นะ กวาดตามองทั้งออฟฟิศแล้วก็มองลงที่แก้วปากกาของตัวเอง
คงรันทดแหละ คงจะคิดอยู่เหมือนกันว่าทำไมโต๊ะกูถึงไม่ได้วะ
นี่ถ้าผมเอาหนึ่งดอกจากแก้วผมไปปักไว้ให้พี่เขาแทนนี่คือผมว่าเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ เลยเฉยไว้
เด็กโข่งในชุดกันเปื้อนทับเชิ้ตสีเทาเข้มหรูหราทิ้งตัวนั่งลงด้านหน้าโต๊ะผม ผมรีบขยับ ๆ หันหน้าจอบังหน้ามันไว้ คือไม่อยากให้มันจ้องหน้าผม อิพี่เอย์แม่งแย่ มันเลื่อนจอผมหันออกแล้วมันก็นั่งมอง
จ้องหน้าผมอยู่แบบนั้น
“สองทุ่มแล้ว” มันพูดขึ้น น้ำเสียงอ้อน ๆ
“วันนี้มึงนอนไหน?” ผมหยุดมือจากแป้นพิมพ์ทันทีหว่างคิ้วนี่คือย่นเลยนะ ตกใจหน้าตื่นกับคำถามของมัน ที่สำคัญคือพี่เชนที่รัวมืออยู่ตลอดก็หยุดชะงักลงด้วย คือพี่เอย์ก็ไม่ได้พูดดังหรอกแต่ว่าผมกับพี่เชนนั่งอยู่ติดกันพี่เขาก็ต้องได้ยินคำถามมันอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ
“ปิง” มันเรียกขึ้นมาอีกเมื่อเห็นว่าผมเงียบไม่ตอบมัน
“ผมจะนอนที่ไหนไม่เกี่ยวกับคุณนี่ครับ” ผมตอบแล้วเลี่ยงเข้าโหมดทำงาน เอื้อมมือข้ามไปเอาแฟ้มที่โต๊ะพี่เชน ชะโงกหน้าเข้าไปดูหน้าจอพี่เขานิดนึงอยากรู้ว่าทำไปได้ไกลหรือยัง ผมแทบขำก๊ากเกือบหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่างานพี่แกไม่ได้เดินหน้าเล๊ย แล้วไอ้เสียงรัวคีย์บอร์ดนั่นมันคืออะไร แสดงว่าแอบดูแอบฟังพวกผมอ่ะดิ๊ ปกติแล้วพี่เชนนี่คือเร็วมาก
จู่ ๆ พี่เอย์ลุกพรวดพราดขึ้นผมแหงนหน้ามองมันทำหน้ามุ่ย “กูจะกลับแล้ว” มันกระแทกเสียงถอดผ้ากันเปื้อนออกเดินเข้าไปอุ้มน้องหมีที่นั่งอยู่ในครัว
“น้องหมีกลับกันนะครับ เรากลับห้องเรากันนะ ห้องของเราไงห้องของเราสองคน ห้องที่เราทำอะไรๆด้วยกัน กินด้วยกันเล่นด้วยกันแล้วก็นอนด้วยกัน”
“อ่ะ..แค่กกกๆๆๆๆ ” เสียงพี่เชนสำลักน้ำที่กำลังดื่มทันที ผมนี่หน้าตาเสียคืออิพี่เอย์แม่งพูดอะไรไม่ได้ดูหน้าคนเล๊ยยย ผมรีบหันไปมองหน้าพี่เชนอีก คือพี่แกหน้าแดงแป๊ด น้ำหกจนเลอะเทอะไปหมดพี่เอย์ยืนอยู่ข้างกล่องทิชชู่พอดีมันโยนกล่องนั้นใส่อกพี่เชนรับไว้เกือบไม่ทัน
“ไม่ต้องมาอ้อนหมาปิงของกู มึงอยากมาแอบฟังพวกกูคุยกันเองสำลักน้ำตาลก็ช่วยไม่ได้ เรื่องของมึง”
“คุณเอย์คุณพูดอะไรน่ะครับ” ผมรีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปด้านหลังพี่เชน พี่เขายังไอโขลกไม่หยุด ผมกำลังจะทุบหลังให้แต่เจอสายตาอำมหิตจ้องมาเลยต้องชะงักมือไว้แค่นั้น
“ไหนว่าจะกลับไงครับ รีบกลับไปสิ” ผมไล่อีก
“มึงก็เดินออกไปส่งกูสิ”
ผมถอนใจยาวส่ายหัวไปมาคือระอาใจมากพี่เอย์เอาแต่ใจรั้นแล้วก็คือไม่ยอมรับอะไรเลย เรื่องของเราคือจบไปแล้วแท้ ๆ มันเองก็รู้ยังจะมาทำมาพูดอะไรแบบนี้อีก
ผมเดินออกไปหามัน พี่เอย์ยื่นน้องหมีส่งให้ผมเลยอุ้มเอาไว้เดินตามออกไปส่งมันที่หน้าออฟฟิศ
รถมันจอดอยู่ที่เดิม ที่เดียวกันกับเมื่อคืนที่ผมกับมันยืนอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกัน ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าดูเหมือนเมฆจะดำกว่าทุกวันคล้ายฝนจะตกลงมาอีกในค่ำคืนนี้ สายลมอ่อนพัดผ่านเข้ามา ต้นโมกที่เรียงตัวเป็นแนวรั้วของตึกส่งกลิ่นหอมของดอกสีขาวโชยเข้ามาแตะถึงปลายจมูก
บรรยากาศคือดีมากจริง ๆ
“ห้องที่คอนโดรกมากเลย มึงพอจะรู้จักใครเรียกเข้าไปทำความสะอาดให้กูได้ไหม”
“คุณเรียกพนักงานของที่นั่นให้เข้าไปทำให้ก็ได้นี่ครับ”
พี่เอย์นิ่งไปนิด จ้องหน้าผม “ใจร้ายกับกูจังนะ”
“คุณไม่ใช่เหรอครับที่ใจร้ายกับผมก่อน” ผมเองก็จ้องหน้ามัน นันย์ตาพี่เอย์เศร้าลง ใบหน้าดูหมองลงมากจริง ๆ
“นั่นสินะ คนใจร้ายแบบกูมันก็สมควรแล้วที่โดนมึงเมินแบบนี้”
“รีบกลับไปเถอะครับ ฝนจะตกแล้ว”
“ปิง”
“........”
“ทุกอย่างของเรา จะจบแบบนี้จริงๆเหรอ”
ผมก้มหน้านิ่งทันทีกับคำถามของมัน เรื่องราวของผมกับมันจบไปนานสามปีกว่าแล้วด้วยซ้ำมันยังจะมาพูดอะไรตอนนี้อีก
“คุณอยากจะพูดอะไรหรือครับ”
“กูอธิบายทุกอย่างให้มึงฟังไปแล้ว เรื่องที่บ้านของกู ข้อตกลงระหว่างกูกับแม่ของกู เหตุผลที่กูไม่ได้ติดต่อกลับมา กูไม่อยากให้ทุกอย่างมันสูญเปล่า ในเมื่อเราสองคนอดทนมาถึงขนาดนี้แล้วเราจะอดทนไปด้วยกันจนถึงที่สุด กูคิดแค่นั้นรอวันกลับมาหามึง”
ผมจี๊ดขึ้นทันทีที่ได้ยินคำพูดคำจาของมัน สายตาแข็งกร้าวจ้องมันนิ่ง สะดุดหูที่สุดกับคำว่า เราจะอดทนไปด้วยกัน ผมเดินหน้าเข้าหาผลักไหล่มันท้าทายเลย คือแบบพูดจี้ใจกันจริง ๆ
“ใครอดทนไปพร้อมกับคุณหรือครับ? คุณบอกว่าคุณอดทนเพื่อรอวันกลับมาหาผม คุณมีจุดหมายปลายทางของความอดทน คุณก็รอได้สิ แล้วผมล่ะ! ผมรออย่างคนโง่ที่ไม่รู้อะไรเลยสักอย่างเดียว ผมอดทนรอโดยที่ไม่เคยได้อะไรตอบแทนมาให้ชื่นใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว คุณคิดว่าผมไม่เสียใจเหรอ ผมก็คนนะ เสียใจเป็น ร้องไห้เป็น เจ็บปวดเป็น คุณเห็นผมเป็นอะไรดูถูกหัวใจของผมเหรอ ขอแค่คุณบอกผมแค่คำเดียวว่าคุณจะกลับมา ต่อให้เป็นสิบหรือยี่สิบปีหรือสามสิบปีผมก็จะรอคุณ แต่คุณเลือกที่จะทิ้งผมไปโดยที่ไม่บอกอะไรเลย ผมเสียใจ ผมเสียใจมากจริง ๆ ทุกคืนผมจะนอนนึกถึงคุณ ร้องไห้หา ละเมอฝันว่าคุณนอนอยู่ข้าง ๆ จนผมตื่นขึ้นถึงได้รู้ว่าความเป็นจริงแล้วไม่มีคุณอยู่ข้าง ๆ ผมเลย ผมผิดเหรอถ้าผมเลือกที่จะเลิกรอ ผมผิดมากไหมถ้าวันนึงผมจะรับใครเข้ามาแทนที่คุณ คนเราเมื่อความเหงามันกัดกินจนหัวใจผุกร่อนไปหมด ย่อมรับเอาใครอีกคนเข้ามาแทนที่ได้ง่าย ๆ ผมผิดไหม!! ฮึกก...ถ้าผมจะมีใครคนอื่นไปแล้ว...ฮึกก...ฮอึ่กก...ผมผิดไหม.....ฮึกก....”
ผมโกหกมัน โกหกทั้งหมด ผมไม่ได้มีใคร ผมไม่เคยมี!! สามปีที่ผมรอ ผมไม่เคยรับใครเข้ามาแทนที่พี่เอย์ของผมเลย คนๆเดียวในหัวใจของผมก็คือมัน แต่ผมเจ็บปวดมากจริง ๆ จะมีอะไรมารับประกันกับผมได้ ผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าผมจะไม่ถูกมันทิ้งไปอีก
พี่เอย์ค่อยก้าวเข้ามาหา มันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลตกลงมาให้ผม ปาดออกอย่างช้า ๆ แสงจันทร์รำไรสะท้อนหยดน้ำใสในดวงตาของมันเช่นกัน...พี่เอย์เองก็ร้องไห้
“อย่าโกหกกู ปิงเด็กดีไม่โกหกพี่เอย์นะครับ”
ผมร้องไห้โฮออกมาทันทีที่มันพูดจบ ทำไมพี่เอย์ถึงรู้ว่าผมโกหก ทำไมถึงได้รู้ น้ำตาทะลักไหลออกมาคือผมไม่รู้เลยทำไมผมถึงอ่อนไหวแบบนี้ทั้งที่กับคนอื่นผมร้องไห้ยากมากแต่กับพี่เอย์แล้วคำพูดของมันกินใจผมนิดเดียวผมร้องเลย พี่เขายกมือขึ้นมาลูบแก้มผม อ่อนโยน ตอบคำถามทุกอย่างที่ค้างคาใจผมว่ามันรู้ได้อย่างไรว่าผมพูดโกหก
“นัยน์ดวงตาของมึงมีแค่ภาพของกูเท่านั้นที่สะท้อนออกมา เช่นกันกับนัยน์ตาของกู คนเพียงคนเดียวที่จะอยู่ในสายตากูได้ ก็คือมึง ”
ความรู้สึกบางอย่างภายในใจเอ่อล้น ตื้นตัน ผมไม่รู้แล้วว่าตัวเองกำลังคิดกำลังรู้สึกเช่นไร หากแต่คำพูดที่ผมคนนี้อยากจะเอ่ยมากที่สุดในเวลานี้ก็คือ.....
“เพราะว่าเราทั้งคู่สัญญากันไว้แล้วไง” ใช่ครับ...เพราะว่าเราสัญญากันไว้แล้ว
พี่เอย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำในขณะที่ผมเอ่ยถ้อยคำเหล่านี้ดังกังวานอยู่ในหัวใจ ไม่น่าเชื่อว่าเราสองคนเอ่ยคำๆเดียวกันขณะที่คนหนึ่งพูดมันออกมาอีกคนกลับคิดอยู่ในใจ
มือใหญ่และเย็นมือเดิมดึงผมเข้าไปกอด อ้อมกอดที่ผมคิดถึงมากที่สุด ปรารถนามากที่สุด และเฝ้ารอคอยมากที่สุด
สามปีกับอีกสามเดือน
หนึ่งพันหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าวัน
สองหมื่นแปดพันสองร้อยชั่วโมง
หนึ่งล้านหกแสนเก้าหมื่นสองพันนาที
ความรู้สึกของผมคนนี้ ยังคงเหมือนเดิม
ไหล่พี่เอย์อบอุ่นแข็งแรงและเป็นที่พักพิงให้หัวใจผมได้เสมอ ความทรงจำครั้งก่อนไหลเทเข้ามาราวกับแผ่นหนังที่ถูกรีเพลซ้ำแล้วซ้ำอีก
ถ้อยคำชัดเจนเรียงร้อยออกจากหัวใจสองดวงที่รวมเป็นหนึ่งเดียว
“พี่เอย์ครับ ถ้าพี่ได้ผมแล้วพี่ยังจะเป็นพี่เอย์คนเดิมของผมอยู่ไหม”
“ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป กูก็ยังจะเป็น ‘พี่เอย์’ คนเดิมของมึง กูสัญญา”
“สัญญากับกูว่าจะไม่ปล่อยมือนี้ เราจะจับกันไว้จนถึงที่สุด........สัญญาได้ไหม”
“ผมสัญญา”
“เรามาเริ่มกันใหม่นะ ที่ผ่านมากูขอโทษ”
..กาลครั้งนั้นยังอบอุ่นในใจ รู้สึกทุกครั้งว่าเธอยังดูแลฉันใกล้ ๆ
เหม่อมองฟ้าแล้วถอนหายใจ เหมือนเราได้พูดกัน
ราวกับเธอนั้นไม่เคยจากไปไหน
ยังคงยืนส่งยิ้มให้กำลังใจอยู่ในความทรงจำ
หากชีวิตนี้เร็วดั่งความฝัน กาลครั้งหนึ่ง ดีใจนะที่เราพบกัน....
Tbc.
-
ไม่พอค่ะขอมาต่อที่รีฯนี้ เดี๋ยวไม่ได้คุยกับคนอ่าน
# มาแว้ววววววนะ เชิญดื่ม เชิญเสพ น๋มปังกาแฟวันนี้ปรุงยากมาก อารมณ์ง้อๆแล้วคือ เรารู้สึกว่าอยากให้มันสโลปขึ้นแบบสวย ๆ ไม่ตัดอารมณ์มากจนเกินไป ปิงเจ็บมานานค่ะถึงพี่เอย์เองก็เจ็บแต่เทียบไม่ได้หรอกกับคนที่มั่นคงรอคอยโดยไม่รู้แม้แต่จุดหมายปลายทาง งานหนักเลยตกที่พระเอกของเรา หึหึ
#ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจดี ๆ จากทุกท่านที่ทิ้งไว้ให้กัน เราซาบซึ้งมาก กราบเบญจางฯขอบพระคุณ มีคนรักหมาปิงกับพี่เอย์มากจริง ๆ ขอบคุณมากๆนะคะ :mew1:
#เห็นเม้นท์ทวงตั้งแต่เมื่อวานไม่ได้ตอบขอโทษนะคะ กำลังรัวนิ้วที่แป้นเลยคือฟีลมาต้องรีบแต่ง ปรื๊ดเดียวค่ะไม่รู้ตอนนี้ซึ้งไหม เราอ่านแล้วก็คิดว่าซึ้งนะไม่มาม่าหรอก ขอบคุณเพลงที่ส่งและแนะนำกันมาให้ฟัง เพลงซึ้งมากค่ะ ขออีกได้ไหมสำหรับตอนต่อไป
ปล. พี่เชนคะ พี่ไปนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้นคะ คือน้องสงสารพี่มาก คึคึ
ปล.อีกนิด จริงเหรอ?? มีคนบอกมาว่าเรื่องนี้ต้องอ่านตอนดึกๆแล้วฟังเพลงไปด้วยจะอินนนนมาก :ling1: งั้นเรามาอ่านตอนดึกๆกันนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กริ๊ดดดดดดดดดด จิ้ม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
กริ๊ด ถีบพื้นรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้ตายเหอะ น่าหมั่นใส้พี่เอย์รัวๆ พี่อย่ายกดเหตุผลมาอ้าง แต่ตอนน้พี่ทำฉันฟินมาก ขอให้ปมปิงกลับมายืนเคียงงข้างก่อนลมหายใจพี่ดับไปป เอออออพี่นะผิดพี่ควรบอกห้ปิงรอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ ว๊ากกกกกก แอบสงสารพี่เชนเบาๆ
-
ตื่นเต้นขอจิ้มก่อนล่ะ
>
>
อ่านจบตอนนี้บอกได้อย่างเดียวเลยตอนนี้ "ไม่มีอะไรจะพูด" คือมันมีหลายอารมณ์เกิน
-
:กอด1: :L2:
แฮปปี้ ดีใจ กราบหนมปังกาแฟงามๆเลยค่ะ ซึ้งจนจุกแล้ว เราร้องไห้ทั้งตอนเลย :hao5:
-
:katai4: พี่เอย์ขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai5:
-
พี่เอย์ง้อหมาปิงในร่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮรืออออออออออออออออออออ
ใช้น้องหมีมาเป็นพร๊อพด้วย :m15: :m15: :m15:
สักครั้งนะปิงนะ แค่รับฟังแล้วให้โอกาสพี่เอย์สักครั้ง
เรายังรักกันอยู่ไม่ใช่หรอ ....
ขอร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :call: :call:
-
ตอนพี่เอย์เล่านิทานให้น้องหมีฟัง เหมือนจะซึ้งนะ แต่ทำไมเราอ่านแล้วโคตรฮา 55555555555
พี่เอย์สู้ๆนะะะะะะะะะะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยมาต่อแย้วววววววววววววววว
พี่เอย์ง้อหมาปิงได้สำเร็จแล้ว ยินดีด้วยนะค้าาาาาาาาา//จุดพลุ
ใครก็ได้หาคู่ให้พี่เชนที สงสารเฮียแก ฮ่าๆๆ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
คือแบบ สงสารพี่เชนอยากบอกไม่ถูก 55555555555555555
ได้อยู่กลางสงคราม และเป็นตัวแทนสาววายทั้งบอร์ดแบบไม่ตั้งใจ
คุณพี่เอย์นี่แบบมึนได้อีกนะคะ ..แต่ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ น้องอาจจะไม่ยอมใจอ่อนนน (นี่กำลังจะใจอ่อนแล้วใช่ม้ายยย)
-
ยกโทษให้คุณชายเอย์เถอะนะปิงปิง
-
ตลกพี่เชน ไปนั่งทำไมตรงนั้น :laugh:
ถึงพี่เอย์จะมีเหตุผลแต่ก็จงง้อต่อไป เหอะๆ
คนแต่งสู้ๆนิ :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ
:hao5:
โอ้ยชอบเด็กโข่งเอย์มาก งอแงง้องแง้งซึนมาง้อได้น่ารักมากอ่ะ #ฟัดพุงหมี
-
ฉากกลางสายฝน ทำน้ำตาไหลพรากๆ สงสารพี่เอย์ :hao5:
แต่พอมาฉากพี่เอย์เล่านิทานให้น้องหมีฟัง เป็นอะไรที่น่ารักมาก 5555 พี่เอย์น่ารัก
หวังว่าปิงคงจะใจอ่อน ยกโทษให้พี่เอย์เร็วๆนะ สงสารพี่เอย์
ว่าแต่แอบสงสารบุคคลที่3อย่างพี่เชนจัง 555555 ทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว 555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กรี๊ดดดดดด ไม่รู้จะบอกยังไงดี แต่ดีใจที่พี่เอย์ได้พูดทุกอย่างไปหมดแล้ว หมาปิง...ให้โอกาสพี่เอย์เหอะนะ พลีสสสสส
-
นาทีนี้ฉันกลับสงสารพี่เชน...
คืออยู่เฉยๆก็โดนเขม่นเสียอย่างนั้น
ตอนหน้าขอหวานๆนะคะ เพราะกินมาม่าจนหัวล้านหมดแล้ว
-
ซึ้งอ่ะ น้ำตาซึมอีกแล้ว :hao5:
ถามคนเขียน#คุณทำน้ำตาคนอ่านไหลไปกี่ลิตรแล้วคะ ฮือออ ตอนเศร้าก้ร้อง ตอนจะคืนดีกันก็ร้อว อินจริงไรจริง ตอนกุ้กกิ้กกันก้ฟินจิกหมอนขาด
สรุป อ่านเรื่องนี้เปลือง น้ำตา มาม่า&หมอน (555ขำๆค่ะ) :laugh:
ปล.ตอนหน้าขอความฟินจงกลับมา (ก้คืนดีกันแล้วนี่ ถึงปิงยังไม่ตอบ แต่คนอ่านจะโมเมเองว่าปิงตกลงนะ อิอิ) :hao7:
-
ตอนนี้ทั้งออฟฟิศเลยเต็มไปด้วยกุหลาบสีแดงโต๊ะละดอก แต่ว่า....คงมีแต่โต๊ะพี่เชนที่มันตั้งใจไม่เสียบลงให้ พี่เขาก็มอง ๆ นะ กวาดตามองทั้งออฟฟิศแล้วก็มองลงที่แก้วปากกาของตัวเอง
คงรันทดแหละ คงจะคิดอยู่เหมือนกันว่าทำไมโต๊ะกูถึงไม่ได้วะ
55555 สงสารพี่เชนนนนนน คือคิดภาพแล้วฮามาก :m20:
-
ขอแค่คุณบอกผมแค่คำเดียวว่าคุณจะกลับมา ต่อให้เป็นสิบหรือยี่สิบปีหรือสามสิบปีผมก็จะรอคุณ
เป็นประโยคในใจเราเลยค่ะ เราคิดไว้เลยว่าถ้าเราเป็นปิงเราพูดแบบนี้แน่ๆ...
-
ถามว่าอ่านตอนนี้แล้วสงสารเอย์มั๊ย ขอบอกเลยว่าไม่
มันไม่ได้ทำให้ความรู้สึกดีๆในตัวเอย์(ที่มีน้อยอยู่แล้ว)กลับคืนมาได้
บางคนบอกว่าเราควรอยู่กับปัจจุบัน อย่าไปยึดติดอดีต ขอบอกว่าคนที่พูดแบบนี้
มันก็สตอกันทั้งแหละ เพราะแค่หายใจเข้าวินาทีที่ผ่านมามันก็เป็นอดีตไปแล้ว
นี่ขนาดเอย์มันมาง้อก็ยังคงความแข็งเอาไว้อยู่เหมือนเดิมทั้งๆที่มันก็น่าจะรู้ว่าที่เรื่องทั้งหมด
มันเป็นแบบนี้เพราะความปากหนักของตัวมันเอง แล้วถ้าลองกลับกันปิงเป็นคนหายไปสามปี
โดยที่ไม่บอกอะไรเลยบ้าง เอย์มันจะยังรอปิงมั๊ยและมันจะอดทนได้เท่าปิงรึป่าว
ไม่รู้สิ เราว่าที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เพราะเอย์ เอย์คนเดียว แม้เราจะเกลียดยัยคุณหญิงแม่ของเอย์
ที่เป็นคนบังคับ แต่เอย์เลือกที่จะไปมันก็ยังไม่น่าโกรธเท่าไปโดยไม่บอกเหตุผลซักคำ
แล้วถ้าปิงจะมีคนอื่นจริงๆเมิงมีสิทธิ์อะไรว่ะอีพี่เอย์ที่จะมาห้ามมาหวงในเมื่อตัวเองเป็นคนทิ้งไปเอง
ปล.ยังยืนยันคำเดิมว่าให้ปิงเข้มแข็งและใจแข็งเข้าไว้ นึกถึงเมื่อสามปีที่ผ่านมาปิงต้องทรมานขนาดไหน
เอย์มันโดนมันง้อแค่นี้มันยังเทียบไม่ได้เท่าขี้เล็บขบของปิงเลยซักนิด อีกอย่างเอย์มันก็ยังไม่ได้ทำอะไร
ให้คนอ่านอย่างเราเชื่อใจได้เลยว่าทางครอบครัวของมันจะไม่เอาปัญหามาให้ปิงอีก แค่นี้ปิงก็เจ็บมามากพอแล้ว
อยากอ่านพาร์ทของเอย์แล้วอ่าครับว่าสรุปเอย์มันไปตกลงกับครอบครัวยังไง แต่ถ้าขนาดนี้แล้วแม่มันยังมายุ่งวุ่นวายอีกนะ
ก็คงจะโดนถอนหงอกที่ผิดคำพูดล่ะคราวนี้ และหวังว่าเอย์จะทำตามความต้องการของตัวเองมากกว่าแม่ได้แล้วนะ
-
หวานๆๆๆๆๆน้ำตาลหกกระจายกันเต็มจอเลยจ้าาาาาาาา :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :o8: :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่านตอนนี้ นอกจากจะคิดว่าสามปีพี่เอย์ไม่เคยเปลี่ยนแล้ว
(ทั้งเรื่องปากหนัก จะเอาดอกไม้ให้เค้ายังจะบอกว่าฝากไว้)
อีกความรู้สึกคือ สงสารพี่เชนมากค่ะ :laugh:
คือ พี่แกไม่รู้เรื่องอะไรเล๊ยย โดนพี่เอย์จัดเต็มมาก
รอตอนต่อไปนะคะ
ปิงจะทำยังไง จะใจอ่อนจริงป่าว :L2:
-
จิ้ม ๆๆๆๆ
ดีกันนะ
-
โฮๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสารพี่เอย์ เราว่ามันก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่แหละ แต่ปิงอ่ะ ทำไมโกรธและทิฐิมากจังวะ พี่เอย์ไม่ได้หยีไปรักใครคนอื่น รอก่อแต่หมาปิงคนเดียวที่จะกลับไปเจอกันอะ
ฟังเหตุผลพี่เค้าแล้วยังจะโกรธและไม่ให้อภัยอีกหรอ
-
:monkeysad: รอคอย...ทั้งคนแต่ง พี่เอย์ กับหมาปิง
ไม่ผิดหวังเลย คิคิ ในที่สุดก็เข้าใจกันล่ะ :L2:
-
แทบจะกราบแทบเท้าพี่เอย์ยกโหล วิธีง้อพี่แกขึกคุมากกกก แต่จริงใจที่สุด มันหวานละมุนแบบไม่ต้องง้อน้ำตาล ข้าวผัดกุ้งพี่เอย์กับหมาปิงก็หวานที่สุดในสามโลกแล้ว โคตรชอบ
-
มันจะเป็นยังไงต่อว่ะ โอ้ยๆๆๆๆ ห้ามหักมุมน่ะ
-
ง้อได้มุ้งมิ้งไม่แคร์เชน หน้ามึนแบบฉบับชายเอย์จริงจัง :katai5:
น่ารัก ชักอยากให้ปิงจัดหนักไปอีกซักหน่อย
ดูลวดลายลีลาคุณชายเธอบ้างอะไรบ้าง :katai2-1:
นี่ถ้าภารกิจสำเร็จ เลิกง้อเมื่อไหร่ เกมส์พลิกนะเออ
:heaven หมาปิงหมักเนื้อตัวเองให้นุ่มๆได้เลย เตรียมโดนงาบหมด :hao6:
ชายเอย์ตั้นเค้านักธุรกิจ ลงทุนยิ่งมาก ผลตอบแทนต้องยิ่งเยอะมากกกกกก
-
อิอี้เร็วมากค่ะ 555555
มาแร้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
คิดถึงมากเลยยยยยยย
ตอนต่อไปคบกันซักทีเถ๊อะะะะะะะะะะะะ
จะได้เป็นสุขเป็นสุขเถิด อิอิ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
พี่เชนพี่ผิดที่ผิดเวลามากค่ะ รู้ยัง?
ขอบคุณ :)
-
แอบสงสารพี่เอย์เบาๆ เพราะเราเป็นแฟนคลับน้องปิง 555
-
ตอนนี้น่ารักค่ะ ขำท่านผู้บริหารมาก อะไรคือหิ้วหมีมาง้อแฟน คุยกับหมีเล่าให้หมีฟัง
เอาจริงๆ คือสงสารพี่เชนมาก ฮาก็ฮา แต่พี่แกคงอยากรู้จริงด้วยแหละ งานเงินไม่คืบหน้าท 555
อีตอนคุกเข่านี่ซึ้ง แต่อีตอนเอาหมีมาว้อด้วยนี่น่ารัก นึกถึงมาดขรึมตอนเป็นผู้บริหารไม่ออกกันเลย
คือกับหมาปิงพี่เอย์เป็นงี้ตลอดอ่ะ หลุดมาด อ้อนมาก ชอบตอนหวงน้อง ทะลุกลาวปล้องเขากำลังคุยงานกัน
มีมองหน้างอตาเขียวปั๊ดดด แหม่ เอ็นดูพระเอกจริงๆ ค่ะ พี่เอย์กลับมาแล้ว เมื่อใจเรายังตรงกัน ก็ยอมคืนดีเถอะนะปิง
คนอ่านลุ้นสายตัวจะขาดค่ะ
ขอบคุณค่ะ ตอนหน้าหวานๆ ไหมนะ
-
บอกได้คำเดียวเลยว่า.....เป็นนิยายที่ดีที่สุดสำหรับผมเลย....พี่เอย์&หมาปิง
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเศร้านะ กับความรักที่ทั้งสองคนมีต่อกัน
คนนึงกลับมาเพื่อรัก แต่อีกคนเริ่มไม่มั่นใจในรัก
ถึงตอนท้ายปิงจะอ่อนลงแล้ว แต่ปิงจะยอมกลับไปคบพี่เอย์ง่าย ๆ คงไม่น่าใช่
แต่ยังไงก็อย่างอนกันนานนะ สงสารคนอ่านบ้างเสียน้ำตากันมาหลายตอนแล้วอะ :mew6:
ไม่ค่อยได้ยิ้มเท่าไร และจะให้ดี ไม่ต้องดึกมากก็ได้นะ เอาแบบพอประมาณละครหลังข่าวอะไรแบบนี้ :mew1:
-
เวลาดีๆ ดึกพอสำหรับ"เล่าสู่กันฟัง"ของน้องหมีกับพี่เอย์
เอาพี่เชนมาฝากเค้าไว้ก็ได้
-
ดราม่าจัดหนักพอแล้วเนอะ อ่านแล้วน้ำตาจะไหลมาหลายตอนละ
จากแม่ยกพี่เอย์ 5555+
-
ใจอ่อนเร็วๆนะปิง
-
สุดยอดมากกก. ได้อารมณ์มากกก
-
พี่เอย์ง้อน่ารักกับน่าสงสารไปพร้อมๆกัน :mew3:
ใช้น้องหมีน่ารักมากกกกกกกกกกกกถึงมากที่สุด
สงสารพี่เชนด้วยอีกคน พี่อยู่ผิดที่จริงๆค่ะ55555
หมาปิงให้อภัยพี่เอย์น๊าาาาาา ได้โปรด.
กลับมารักกันอยู่ด้วยกัน ทำข้าวผัดกุ้งกินด้วยกันได้แล้วน๊าาาาา
กอดดดดดดดดดดดดดดด
สู้ๆทั้งคู่เลยน๊าาาาา :call: :กอด1:
-
พี่เอย์น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก น่าตีเหมือนเดิมเลยอ่ะะะะะะะะะะะะะะะะะะ :ling1: แสนงอนแถมยังเอาแต่ใจสุดๆ เวลาอยู่กับน้องปิง ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบจริงๆๆๆๆ ตอนหน้าขอหวานเจี๊ยบๆๆๆๆ เลยนะค้าาาาาาา ไม่ไหวจะอึนแล้ว มาม่าหลายตอนจัดอืดจากท้องขึ้นหัวใจหมดแล้วเนี่ยค่ะะะะะะ งื่อออออออออออออออ :katai1: :z3:
-
ฮือออ อ่านไปขำไป เจอพี่เอย์เวอร์ชั่นงอแงแล้วเชื่อเลยว่าพี่เอย์รักษาสัญญา พี่เอย์เหมือนเดิมจริง ๆ 55555 ได้พี่เชนเป็นพยานรักด้วยงานนี้ ก็แหม พี่เอย์เค้าจริงใจไม่สร้างภาพอะ :laugh:
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะกลับมาเหมือนเดิมได้ไหม แผลในใจหมาปิงใหญ่กว่าที่คิดนะเนี่ย แต่คนอย่างปิงต้องก้าวข้ามกำแพงนี้ไปได้แน่นอน พี่เอย์สู้ ๆ นะ :3123:
-
อ่านไปน้ำตาจะไหล ไม่อะไรขำพี่เอย์ :m20: พี่เอย์ก็ยังเป็นพี่เอย์เหมือนเดิม ยังขี้หึง ขี้หวง เอาแต่ใจ ดื้อรั้น แต่น่ารัก และ "รักปิง"เหมือนเดิมเลย :impress2:
ปิงจะปฏิเสธอย่างไรแต่พี่เอย์ก็ไม่ยอมปล่อยไปอีกหรอกน่ะถึงจะบอกว่าจบกันแล้วก็เถอะ ถ้างั้นก็มาเริ่มใหม่กันเลย คราวนี้ต้องเป็นพี่เอย์ที่ต้องเริ่มจีบปิงก่อนแล้ว55555
ปล.ตอนนี้โครตสงสารพี่เชนเลยอ่ะ :jul3: ต้องอยู่ร่วมเหตุการระทึก...แบบเลี่ยงไม่ได้ และดูเหมือนว่าจะกลายเป็นศัตรูหัวใจแบบไม่ทันปฏิเสธอีก ภาวนาให้พี่เชนคู่กับกัสที่เถิ๊ด :call: คงสนุกน่าดู อีกคนพูดไม่ยุด อีกคนก็เงียบขรึม(?)ตลอด
-
เสียดายไอแพดจัง โดนฝนไม่เจ๊งเหรอนั่น #โดนตบข้อหานอกเรื่อง
พี่เอย์นี่แน่ใจเหรอว่าไม่ได้พังครัว
ความจริงบอกตรงๆเลยก็ได้นะพี่เอย์ ไปอยู่อเมริกามานอกจากลูกล่อลูกชนเยอะ มุกขี้น้อยใจก็เยอะด้วย
ตอนพี่เอย์มันสารภาพ คนอื่นอาจจะอ่านแล้วหวานฟรุ้งฟริ้ง แต่ฉันล่ะฮาแตกกับพี่เอย์ คือเสี่ยวมาก ก๊ากกกกกกกกกกกกก :m20:
แถมยังงอนน้อยใจเป็นเด็กไม่สมกับมาดคุณชายและขนาดตัว
ยังไงก็ไปเคลียร์กับคุณแม่ก่อนเถอะ ตัวดีเลยนั่นน่ะ ชีจะยอมง่ายๆเหรอ
ปิง ถือว่าใจดีแล้วนะ เป็นเราคงด่าเปิงแน่ คือถึงจะมาอธิบายทีหลังว่ายังนู้นยังงี้ แต่เบื้องหลังเราไม่รู้ว่าจริงรึเปล่าหรือเป็นไง
ถ้าบอกก่อนก็โอเค แต่นี่อยู่ๆก็หายไป ถึงจะบอกว่าจะไปแล้วก็เถอะ บอกมั่งสิว่าให้รอ จะรีบกลับมาหา ทิ้งสัญญาณไว้บ้าง
ให้เดียร์หรือพี่ซีซาร์คอยติดต่อแล้วบอกว่าให้ปิงรอก็ได้
ยังไงตอนนี้เราก็คิดว่า ผช แบบนี้ยกย่องความรักของตัวเองแต่ดูถูกความรักของคนอื่น
ปอลิง: สงสารพี่เชนจัง ทำตัวไม่ถูกเลย ฮ่าฮ่าฮ่า
-
บอกตรงๆตอนนี้ซึ้งกับความรักของทั้งคู่มากกกกกก
ตอนหน้าขอแบบเริ่มยิ้มกันทั้งสองเลยนะ
ไม่ขอน้ำตาแล้วววววว
-
ดีใจจังเลยยยย กอดกันแล้วววว :hao5: :hao5:
เค้าจะดีกันแล้วใช่มั้ยยยย ดีใจจังงง อ่านแบบเศร้าหลายตอนติดมันหน่วงจิตหน่วงใจ แงงงง
ปรับความเข้าใจกันดีๆน้าพี่เอย์หมาปิงงงง
พี่เอย์เวลาที่อยู่กับปิง หมาปิงเวลาอยู่กับพี่เอย์ น่ารักที่สุดแล้วววววว
วิธีง้อของพี่เอย์นี่มันกล้าและบ้าบิ่นจริงๆ :hao7: :hao7:
อะไรคือการที่หิ้วหมีตัวโตไปนั่งเล่านิทานให้ฟัง ที่สำคัญคือพี่เชนก็นั่งตรงน้านนนน 555555555
ปกติพี่เอย์ไม่น่าทำไรน่าอายแบบนี้นะ แต่นี่เล่ารัวๆ สงสารพี่เชนอ่ะ โดนเขม่นไม่ทันตั้งตัว นั่งเกร็งกันไปค่ะ
จริงๆ พี่เอย์ต้องขอบคุณพี่เชนน้า ช่วยทำให้หมาเก่งแบบนี้ ดูแลสอนนั่นนี่เยอะแยะเลย
เออพี่เชนนี่น่ารักอ่ะ ต้องหาคู่ให้พี่เชนน้าคนแต่งง อิอิ
ปล. ชอบตอนที่พี่เอย์พูดว่า ปิงเด็กดีไม่โกหกพี่เอย์นะครับ จังเลย อบอุ่นมากอ่ะ :-[ :-[
-
พี่เอย์...พยายามเข้า...
-
เฮๆ ความอืดกำลังจะผ่านไปช้ะ
ความหวานกำลังมาใช่มั้ย
:hao7: :mew1:
-
มาเป็นกำลังใจให้พี่เอย์ สู้ๆ
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
>.<
-
พี่เอย์แม่งงงงงงงงงง ง้อได้น่ารักมากกกกกกก
-
รอตอนต่อไปค่ะ
ไม่อยากกินมาม่าแล้วน้าาาาา :o12:
-
ความเห็นใจพี่เอย์ยังต่ำอยู่เหมือนเดิมกระเตื้องสูงขึ้นมาจึ๋งนึงแต่ความอายแทนพี่เอย์นี่พุ่งทะลุเพดาน!!!!!
โอ๊ยยยยย พ่อคู๊ณณณณ....ณณณณ เลี่ยนมากกกก เขินแทน ช่างกล้าง้อมุกนี้ อ่านไปก็จิกมือไป มันน่าหมั่นไส้ปนน่าเอ็นดู
จะยอมเชียร์ให้ปิงใจอ่อนให้ซักหน่อยก็ด๊ะ~~
ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ
กินมาม่าจนอืดแล้ว :mew2:
-
ปิง ฮึบไว้ๆ อย่าใจอ่อน เอาให้พี่เอย์แทบขาดใจตายก่อนค่อยให้อภัย
ปิงสู้ๆ ถ้าปิงงี่เง่าแค่นี้แล้วพี่เอย์ทนไม่ไหว
ก็ไม่สมควรไปรักมันนะคะลูก
-
มีตัวละครเพิ่มมาอีกหนึ่งตัวแล้ว น้องหมี นั่นเอง พี่เอย์เข้าใจคิดนะ
-
พี่เอย์ง้อหมาปิงได้น่ารักงุ้งงิ้งมากกก
ใครจะคิดว่าคนหล่อเนี้ยบตัวโตๆเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่จะอุ้มน้องหมีมาง้อด้วยแบบนี้ล่ะเนี่ย
และที่สำคัญคือพี่มาง้อเค้านะครับยังมีงอนมีหึงเค้าอีกแหนะ
หมาปิงถึงจะใจแข็งแค่ไหนเจอลูกอ้อนพี่เอย์เข้าไปแบบนี้ มีหวั่นแน่ๆ
รีบใจอ่อนเร็วๆนะครับ คนอ่านรอฉากหวานๆอยู่
ส่วนคุณพี่เชน ไม่รู้ว่าจะสงสารที่ดูจะเป็นส่วนเกินหรือจะอิจฉาพี่ดี
เอาจริงๆคือผมเองยังอยากเข้าไปอยู่ท่ามกลางการงอนง้อของพี่เอย์กับหมาปิงเหมือนกันอ่ะครับ
แบบว่าอยากเห็นทั้งสายตาและท่าทางของทั้งคู่ คงจะทั้งเขินแทน ทั้งฟินไปอีกหลายวัน
ผมรู้นะ พี่เชนเองก็แอบฟินอยู่เหมือนกันใช่ม๊าาาา ถึงได้มีแต่เสียงพิมพ์นิ้วรัว
แต่คืองานไม่เดินแบบนั้นอ่ะครับ คึคึ
-
สงสารทั้งปิงทั้งพี่เอย์จัง อยากให้กลับมารักกันไวๆ
-
อ่านแล้วสงสารเอย์นะ ไม่สงสารปิงเท่าไหร่
-
น้องปิงๆไห้อภัยพี่เอย์นะดีกันดีกันเนอะพี่เอย์ง้อได้น่ารักมากกก
-
แอบมึนๆนะตอนนี้ แต่ก็โอเคนะ ขำไอ้พี่เอย์มาก ตกลงเคลียร์ทางครอบครัวรึยังเนี้ยไอ้พี่เอย์ ถ้ายังไม่ก็รีบเข้าล่ะเดียวปัญหาจะมาอีก เหมือนมีราง เพลงหรอคิดไม่ออก ไม่ค่อยได้ฟังเพลงสสตริงเท่าไหร่ เพลงรถของเล่น ไม่รู้จะเข้ากับเรื่องไหม แต่มันเพราะดี คึคึ คนแต่งสู้ๆ รีบปั่นนิยายต่อนะครับ
-
^^
-
ต้นตอนกับปลายตอน
อารมณ์ต่างกันสุดขั้ว
ปิงจะตัดสินใจยังไงนะ
จะก้าวไปคนเดียวหรือไปด้วยกัน
-
โอ้ยยยยย จะรอไม่ไหวแล้วคะ
อยากตอนสวีทกันแล้ว สงสารน้องปิงกับพี่เอย์มากเลย
ดีกันดีกัน :m15:
-
ชอบพี่เชนมาก ตอนนี้อ่ะ แบบว่า แกน่าสงสาร 555
เอาล่ะปิง ได้เวลา เริ่มใหม่กันรึยัง
พี่เอย์มันทุ่มสุดตัวสุดใจเหมือนเดิมนะปิงนะ
-
ฉากกลางสายฝนได้อารมณ์มากกก
เอิ่มอิพี่เชนไปนั่งอะไรอยู่ตรงน๊านนนนนน
ปิงยกโทษให้พี่เอย์นะคะนะ สงสารคุณพี่เขาเหอะ หึงก็ทำอะไรไม่ได้เพราะหนูปิงยังไม่โอเค
ระวังน๊าา คืนดีกันแล้วโดนจัดหนักแน่
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: เอาอีก เอาอีกมาต่อไวไวเลยค่ะ อยากรู้ตอนต่อไปแล้วลุ้นๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
สงสารทั้งปิงและพี่เอย์
-
พี่เชนเอาของเปรี้ยวแก้เลี่ยนมั้ยจ้ะ :m20: วิธีการง้อของพี่เอย์นี่มัน o13
-
ตอนนี้ไม่มคมาม่า แต่ซึ้งมาก งานน้ำตาไหลยังมีมาอย่าฝต่อเนื่อง
แล้วนี่สรุปน้องปิงยกโทษให้พี่เอย์ยังอ่ะ ยังไม่อยากให้หายงอนนะ
แต่กลับไปเรียกกันแบบเดิมนี่นวะก๊าวมาก บอกตรง
ปล. สงสารพี่เชนจัง พีไปนั่งทำอะไรตรงนั้นเคอะ 55555
-
บอกได้คำเดียวว่าซึ้งมากกกก
อยากมีความรักแบบนี้บ้างจังเลยอ่าาาา
มีความสุขได้แล้วนะ ปิง พี่เอย์ ^^
-
ตอนนี้ควรจะซึ้งแต่ทำไมเราแอบขำพี่เอย์ว่ะ ฮาแกอ่ะ เล่าเรื่องให้ตุ๊กตาหมีฟัง หมีฟังไหมคะ? หมีต้องฟังคะ ฟังพร้อมกันคนในห้องอีก 2 คนอ่ะ พี่เชนแกก็คงจะงงๆ นะ เห็นมาดท่านประธานหลุด กร๊ากกกกกกกกกกกก :m4:
-
ตอนนี้น่าสงสารพี่เชนมาก คงกระอักกระอ่วนพิลึกเชียวล่ะ
แต่แอบฮานะ น่าสงสารพี่เอย์เหมือนเดิม อยากให้ปิงๆให้โอกาสพี่เอย์เร็วๆ ถ้าไม่เชื่อใจค่อยเลิกกันยังไม่สาย
-
บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่น้ำตาแตกกกกกก ฮือออ เข้าใจกันสักทีเถอะน๊าาา
-
หมาปิงให้อภัยพี่เอย์เถอะนะ เพราะ....
คนหล่อย่อมไม่ผิด :-[ (โดยแฟนคล้บน้องปิง :z6:)
เค้าขอโทษ.. แต่น้องปิงรีบกลับมาหวานหวานกับพี่เอย์เหอะนะ คนอ่านคิดถึง :mew1:
-
ณ เวลานี้พี่เชนแกเป็นจิ้งจกอ้ะ :laugh:
-
o13 o13 o13 o13 o13 :hao5: :hao5: :hao5:
-
ปิง...ถ้ายังรัก ก็ต้องยังไหวใช่ไหม
พี่เอย์ให้สัญญากับปิงไว้แล้ว
จนถึงตอนนี้พี่เค้าก็ยังไม่ผิดสัญญากับปิงเลยนะ
จับมือมาด้วยกันแล้ว จับมือกันต่อไปให้สุดทางสิ
เราเชื่อว่าสุดท้าย ถ้ารักกันมากพอ ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี
:3123: :กอด1:
ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจ
ถ้ายังคงรักก็ไม่มีวัน ที่จะเดินหนีไป
ยังเชื่อในความรักหรือเปล่า
เชื่อในคำๆ นี้แค่ไหน
ถ้ายังรักก็ต้องยังไหว หัวใจไม่หวั่นไหว
จะยากเย็นซักแค่ไหน ก็ไม่ต้องกลัว
ถ้ายังรักก็ต้องยังไหว แม้ไม่ใช่ความฝัน
รักคือเธอกับฉัน มีกันและกัน
ถ้ายังรักก็ต้องยังไหว หัวใจไม่หวั่นไหว
จะยากเย็นซักแค่ไหน ก็ไม่ต้องกลัว
ถ้ายังรักก็ต้องยังไหว แม้ไม่ใช่ความฝัน
รักคือเธอกับฉัน จับมือไปด้วยกันด้วยความรัก
:mew1:
เราดีใจนะที่อย่างน้อยปิงก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเอง
ที่ปิงร้องไห้ แปลว่าปิงยังเสียใจใช่ไหม
ที่เสียใจก็คือยังรักใช่ไหม
ถ้ายังรัก..ยังไงก็ต้องยังไหวใช่ไหม :mew3:
-
"คนรักที่แท้จริง...ไม่ใช่คนที่เราต้องอยู่ด้วยตลอดเวลาแล้วรู้สึกดีด้วย..
..แต่คือคนที่แม้ว่าเราจะห่างกันแค่ไหน เวลากลับมาเจอกัน เรายังรู้สึกรักเค้าเหมือนเดิม"
เรารู้สึกชอบประโยคนี้และนึกถึงประโยคนี้ขึ้นมาทันทีที่อ่านตอนนี้จบ..
-
เข้าใจกันเถอะนะ ทรมารมานานแสนนาน ขอฉากหวานๆมั่งเถ๊อะ :mew1:
-
พี่เชนเผือกมาก ฟังสะเต็มสองหูเลยดิ ดีจะได้ทำใจ หมาปิงเขามีเจ้าของแล้วจ้า 555+
ขอให้ปิงใจอ่อนสักที พี่เอย์ทำถึงขนาดนี้นี่ นึกไม่ถึงจริงๆว่าจะทำไปได้
อย่าลืมชาติตระกูลและนิสัยของพี่เอย์สิ ถ้าปิงไม่สำคัญกับพี่เอย์จริงๆแล้วแกคงไม่ทุ่มทุ่นขนาดนี้
รบกวนนำตอนต่อไปมาลงไวไวนะฮะ ขอบคุณล่วงหน้าคร้าบบบบ
-
ในที่สุดพี่เอย์ก็มา :z2: น้อยนักที่จะรออ่านนิยายอย่างใจจดใจจ่อ
อยากเห็นลีลาการง้อของพี่เอย์ แล้วก็ได้เห็น อยากจะฮามากกว่าซึ้ง
มาแนวน่ารักซะด้วย เอาน้องหมีมาเป็นผู้ช่วยพระเอกที่แสนน่ารัก
แล้วยังไง คำตอบของหมาปิงจะเป็นแบบไหนกัน ลุ้นแทนพี่เอย์
เห็นใจทั้งคู่ แต่ที่ปิงพูดมาก็ถูกอ่ะ การรอคอยที่ไม่มีจุดหมายมันทรมาณนะ
โดยที่พี่เอย์รู้ว่ามันจะสิ้นสุดเมื่อไร แต่ปิงไม่มีวันรู้เลย :mew6:
แต่ก็นะคนรักกันก็อยากให้ได้อยู่ด้วยกัน ร่วมกันฝ่าฟันไป
หวังว่าถ้าได้คำตอบที่พอใจแล้ว จะรีบจัดการเรื่องคุณแม่นะคะ
คนอ่านลุ้นจนตัวโก่งหมดแล้วเนี่ย :hao5:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ปิงงงงงงงงง ใจอ่อนได้แล้วววววว
-
ฟังนิทานพี่เอย์เล่าให้น้องหมีฟัง
หมดภาพผู้บริหารใหญ่เลย
ถึงพี่เอย์จะเจ็บแต่คงไม่เท่าปิง
การรอคอยอย่างมีความหวัง
กับไม่มี มันคนละอารมณ์เลย
แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งที่ทั้งสองคนยังมี
นั้นคือรัก
เอาใจช่วยพี่เอย์น้องปิง
-
ใจอ่อนได่้แล้วเถอะน้าาา ปิงงง แล้วค่อยไปเอาคืนพี่เอย์ทีหลัง //ผิด
พี่เอย์ทำให้ปิงมั่นใจเถอะน้าาา พลีสสส ให้ว่องๆ พี่ อ่านตอนนี้แล้วขอกระทืบเท้ารัวๆกับความหน้ามึนของพี่เอย์คร่าา
-
ความพยายามของพี่เอย์เริ่มเห็นผลแล้ว แล้ววิธีการง้อนี่ก็นะ........ใส่ผ้ากันเปื้อนกับสูท คุยกับน้องหมีมุ้งมิ้ง :ruready
หมดกันลุคท่านประธานบริษัท 555
แต่มาซึ้งกันตอนท้ายได้ ปิงเริ่มใจอ่อนละ
พี่เชน ไม่ได้คิดอะไรกับปิงจริงๆหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย!!?? :hao4:
-
แค่นี้..
ขนาดมาง้อ ขอโอกาส ยังทำนิสัย เหวี่ยง งอน หน้าบึ้งหน้างอ ใส่ชาวบ้าน
มาเล่านิทาน หลอกเด็ก คิดว่าทำแค่นี้ กับความผิดที่ทิ้งไป 3 ปีกว่า จะหักลบกลบหนี้กัน
มันไม่ใช่เลย ก็อย่างที่ปิงพูด คนรอแบบมีจุดหมาย กับคนที่ถูกทิ้ง ให้รออยู่อย่างทรมาน ว่างเปล่า มันต่างกันไกล
น้ำตาซึมเพราะคำตัดพ้อของปิง (แต่ดูเหมือนคุณพี่เอย์ ยังไม่ซึมซับความปวดร้าวของน้องปิงเท่าไหร่เลย )
นี่เพราะสงสารปิงเห็นว่าปิงยังรัก ยังตัดใจไม่ได้หรอกนะ เลยคิดว่า
พี่เอย์ควรให้โอกาสปิงแทน ด้วยการไปเคลียด่านท่านแม่ ให้ท่านแม่รับปิงอย่างเต็มใจ
ไม่ใช่กลับมาออดอ้อน อ้อนวอน จนปิงยอมแพ้
แล้วก็ต้องมาเจ็บช้ำกับเหตุการณ์ ท่านแม่ ท่านย่า ครอบครัวห่วยแตก
ท่านแม่ของเอย์ เป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมมาก นึกไปตอนที่ขู่เอย์ว่าจะทำร้าย ทำลายครอบครัวปิง
นี่เหมือนเรื่อง F4 ซีรี่ส์ไต้หวันเลยนะ(อันนั้นพระเอกเข้มแข็งไม่ยอมแพ้แม่ และแม่มีอิทธิพลมาก บีบทุกทิศทาง ระเนระนาดล้มละลายตายเกลื่อน)
ถ้าปิงรู้ว่า ท่านแม่มีเงื่อนไขแบบนี้ในตอนนั้น เพราะเอย์บอกไม่หมด (นี่คือยังมีเรื่องปิดบังอยู่)แล้วปิงจะยังยอมใจอ่อนอยู่มั้ย อยากรู้จริงๆ
555 แต่คนแต่ง บอกว่าไม่มาม่ามากนัก ก็คงจะคลี่คลายโดยง่าย อ่ะนะ
แอบสงสารพี่เชน ต้องมาโดนหมาบ้าเหวี่ยง
ทั้งๆที่พี่เชนนะ เป็นคนดูแลน้องปิง ให้งานทำ ให้ตำแหน่งหน้าที่ก้าวหน้า มีงานมีเงินใช้ แล้วอิพี่เอย์ ทำไร เชอะ
จริงๆ อยากให้น้องปิง มีใจเอียงให้พี่เชนด้วยซ้ำ ประมาณว่าพี่เชนไม่ได้ชอบน้องหรอกนะ แต่น้องปลื้มพี่เชน อั๊กๆๆๆ
แล้วให้อิเอย์กระอักเลือดแทงคอตัวเองไปซะ
-
โฮ้วววว ไม่รู้จะว่างัยเลย คือเราเข้าใจทั้ง2คนนะ แต่แบบปิงให้อภัยพี่เอย์เถอะพรีสสส. ต้องการตอนหวานๆแล้วววว
-
พี่เชนทำกรรมมาด้วยอะไร!!!
-
ตอนหน้าน่าจะหวานชื่นกันแล้วชิมิ
-
ตอนนี้อิคนอ่านคนนี้ก็ยังร้องไห้อยู่เจ้าค่ะ โอยยย ปวดตา ปวดหัว
ดีใจจริงๆนะที่ปรับความเข้าใจกันได้ แต่ว่าแม่พี่เอย์จะยอมรับจริงๆหรือเปล่า ไม่น่าไว้ใจจริงๆ
เป็นกำลังใจให้หมาปิงและพี่เอย์ค่ะ สู้ๆนะ ^^
-
คือแบบว่าถ้าเราเป็นพี่เชน จะเขินบวกเหวอมากเลย เจอคู่รักง้อแบบ ง้องแง้งมาก 5555
พี่เอย์ก็ขี้หึงได้น่ารักมาก
-
ตอนนี้น่าสงสารทุกคนเลย โดยเฉพาะพี่เชน ฮ่าๆๆ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :hao5: :hao5: :hao5: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เบื้องหลังที่พี่เอย์เปลี่ยนจากโทรศัพท์เป็นไอแพดแทนเพื่อพิมพ์ "ขอโอกาส" นั้น เพราะก่อนหน้านี้พี่เอย์จิ้มเครื่องคิดเลขในโทรศัพท์ไม่ถนัด เลยควักไอโฟนออกมา กดคิดนับปี เดือน วัน ชั่วโมง นาที ก่อนจะพิิมพ์ "ขอโอกาส" แล้วยืนรอปิง พร้อมกับท่องตัวเลขที่คิดมาได้อยู่ในใจ พอเจอหน้าปิง คำแรกที่รีบบอกคือ ตัวเลขปี เดือน วัน ชั่วโมง นาที ที่ท่องเอาไว้เมื่อกี้ กลัวลืม 5555
พี่เอย์หวานเกิ๊น ไม่คิดว่าจะทำไปได้ ปิงเอ๊ย เตรียมตัวโดนพี่เชนล้อเรื่องนี้แน่
ขอบคุณคนแต่งนะคร้าบ รอตอนต่อไป
-
พี่เอย์แม่งน่ารักสาดดดดดด :-[ :impress2: :man1:
-
ไม่มีอายอ่ะงานนี้ พี่เอย์ประกาศให้รู้กันไว้เลย :laugh:
แล้วก็ รู้~ ว่าปิงเจ็บมามากแล้ว
แต่ถ้ายังรักเหมือนเดิมก็กลับมาคบกันเถอะ
นะ.. เราไม่ได้หวังอะไรมากหรอก นอกจากให้ปิงกับพี่เอย์มีความสุข
:กอด1:
-
ยังไงดีล่ะ แบบว่าเหมือนจะซึ้ง แต่ก็เศร้า เข้าใจทั้งพี่เอย์และหมาปิง
เหตุผลพอรับได้นะแต่พี่เอย์ปากแข็งไปเปา ทำไมไม่บอกน้องก่อน
ยังไงๆก็เข้าข้างปิงมากกว่าอ่ะ ทำปิงเสียใจแค่ไหน พี่เอย์ง้อแค่นี้ยังไม่พอหรอกนะ :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โปรดเริ่มต้นกันใหม่เถอะ :hao5:
-
พี่เอย์ง้อน่ารักมากกกกกกกกกก :-[
ฮาพี่เชน คือไปอยู่ตรงนั้นทำตัวไม่ถูกเลยดิ
แล้วแบบ โต๊ะตัวเองไม่ได้กุหลาบอยู่โต๊ะเดียว5555
อะเราให้นะพี่เชนหลายๆดอกเลย :L2:
ดีกันแล้วใช่ปะ จะรอตอนสวีทนะะ :katai2-1:
-
มารอ แล้วก็มาแนะนำเพลง เพลงหึงของd2b ผมว่าก็เข้ากับไอ้พี่เอย์ดี
-
แปะจิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หลังจากที่ทำใจเข้ามาอ่านนาน..........(มากๆ)
เราก็ได้เข้ามาและ..........เสียน้ำตา (อีกแล้ว)เรียบร้อยโรงเรียนเอย์
ดีใจที่อย่างน้อยๆในตอนนี้ก็แสดงให้เห็นว่าพวกเขา
กำลังจะเข้าใจกันแล้ว ตอนหน้าขอให้อะไรๆมันดีขึ้นนะ
สงสารก็แต่พี่เชนนี่สิ อยู่ผิดที่ผิดทาง ฮ่าๆ
-
นิทานเรื่องนี้คุณเอย์ได้เล่าให้คุณแม่กับคุณหญิงย่าฟังหรือยัง?
ถ้ายังรีบไปเล่าก่อนก็ดี ก่อนที่คุณแม่คุณจะกระทำการอันเป็นการเดือดร้อนให้ปิงและครอบครัว
ปล. ฮาพี่เชนมากตอนนี้ :m20: :m20: :m20:
-
:mew6: เปิดเพลงไปด้วย อ่านไปด้วย อารมณ์มาเต็มๆ น้ำตาหยดอีกแล้ว
อ่อนไหวกับเรื่องนี้มากๆ เลยเรา :hao5:
-
เอาจริงๆนะ คือตอนนี้เนี่ยเราควรจะเศร้าใช่ป่ะ
แต่แบบ! เราขำพี่เอย์คุยกับหมีมากกกก ง้อได้น่ารักเกิ๊นนน
-
o13 นักเขียน แต่งดีมากอ่ะ พูดแทนใจทั้งสองคน ได้หมดเลย
ไม่ได้อ่านนิยายไป น้ำตาซึมไป นานมากแล้วนะ อินนนนน
สงสารทั้งคู่เลย กลับมาดีกันเหอะ ขอร้อง :hao5:
มีตอนที่ขำ คลายเครียดก็พี่เชน น่ะแหล่ะ พี่ไปนั่งอยู่ตรงนั้นทำไมค่ะ พี่ตีตั๋ววีไอพี เลยนะ ชิดขอบสนามสุดๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ตอนนี้ คนที่น่าสงสารที่สุด
ก็คือพี่เชน 5555555
-
วันนี้คนอ่าน ให้โอกาศคนเขียนมาลงตอนใหม่ได้แล้ว 5555+ วันนี้จะมาต่อมั้ยอ่ะจะได้รอ
-
รักพี่เอย์............ :hao7: :hao7: :hao7:
-
แฮปปี้กันแล้วใช่ไหม จะมีอุปสรรคอะไรอีก
ต่อไปนี้ก็ให้เหลือเพียงความสุขกันนะ ความทุกข์ปล่อยให้สายลมพัดไปให้ไกล
-
พี่เชนคับ พี่อยู่ถูกที่นะ แต่ผิดเวลาอะ 5555
ตลกอิพี่เอย์ อยู่ๆก็มาขอใช้ครัว เป็นเราเราก็งง งงปนฮ่า5555
ปิงคับ ให้โอกาสพี่เอย์เถอะน้าาา
-
ฮาตอนเอากุหลาบไปปักทุกโต๊ะ ยกเว้นพี่เชน55555 นี่ถ้าดีกันแล้วคงระแวงกับพี่เชนน่าดู
-
เพลงนี่บิ้วอารมณ์สุดๆ พี่เอย์ ......
:hao5:
-
คนเขียนเพิ่งลงให้อ่านไม่กี่วันมานี้แท้ๆ แต่ทำไมเราถึง คิดถึงพี่เอย์กับปิงอย่างงี้น้อ :hao5: :hao5:
-
ตอนนี้ สนุกมากกกกกกกก เขียนได้ดีมากๆเลย ดีใจที่ปิงระบายออกมานะ กอดนักเขียนหนึ่งที พี่เอย์น่ารัก ...เอ่อแต่อดสงสารพี่เชนไม่ได้
-
ฟินอ่าๆๆ เรามาเริ่มกันใหม่นะ ^_^
-
http://www.youtube.com/v/8X6-awaAAyk
# 28 ....ผ่านพ้น.....
ไม่มีรักไหน ที่ดีทุกวัน.....ยิ่งนานยิ่งผ่านเรื่องราวมากมาย
เข้ามาทดสอบ เข้ามาลองใจ....ว่าความรักของใครแกร่งจริง
หากเราเรียนรู้วิชาอดทน.....หากเราผ่านพ้นย่อมได้ทุกสิ่ง
หากเรามั่นใจว่ารักเราจริง......ทุกสิ่งมันก็มั่นคง
‘หมาปิง’
“.........”
“ปิงครับ”
“...อืออ...”
‘หมาปิงกูหิวแล้ว ลุกขึ้นมาปาดมะเขือเทศให้กินหน่อยเร็วเข้า’
“อื้ออครับ”
“ปิง”
“พี่เอย์รอแปปนะผมตื่นแล้ว”
“ตื่นแล้วอะไรของมึงดูตาดิ๊ยังหลับอยู่เลย เอาล่ะ ถ้าไม่ตื่นจะกอดจริงนะ ลุกไม่ลุกหืมม”
“ลุกแล้วๆ ฮ่าๆๆๆโอ๊ยยยอย่ามาจี้เอวกันดิ่พี่ ผมยังไม่อยากลืมตานี่”
“มึงนี่น๊าาา”
“พี่เอย์ครับกี่โมงแล้ว”
“หกโมงเช้าแล้ว ตื่นได้แล้วใช่ไหม มึงต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ?”
ผมค่อยกระพริบตาไล่แสงสว่างจากภายนอก สติสะตังกลับมาสมองรีบูตช้าไปนิดแต่ผมก็พอจะจำได้เมื่อคืนนั่งเขียนโปรแกรมจนดึกง่วงมากๆไถลตัวลงนอนข้างโต๊ะเลยหลังจากนั้นคือไร้สติ ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย
“ไงตื่นแล้วดิ่” เสียงทุ้มดังข้างตัว
“เย้ยยยยยยย!!!” ผมสะดุ้งอุทานอย่างดัง รีบลุกขึ้นนั่งอย่างเร็วเมื่อเห็นเป็นใครที่กำลังก้มปลุกผมอยู่
“ทะ....ทะ...ทำไมเป็นพี่อ่ะครับ” ผมรีบถาม มองหมอนมองผ้าห่มรอบตัว ผมยังนอนอยู่ข้างโต๊ะเหมือนเดิมแต่เครื่องนอนมาจากไหนเมื่อไหร่ แล้วที่สำคัญคือคนที่นั่งอยู่ข้างผมตอนนี้คือพี่เชน
“ก็เป็นกูดิ่ จะเป็นใครได้ ไม่ใช่คนที่มึงล่ะเมอเรียกชื่อเขาหรอกนะ ทั้งยิ้มทั้งเรียก ถุย! กูจะอ้วก”
“พี่อ่ะอย่าล้อดิ ผมแค่ฝันหรอก” ผมโกหกคำโต รีบเบือนหน้าหนีก้ม ๆ ทำท่าเก็บผ้าห่ม ตรงๆนะคืออายมาก อะไรวะผมลืมไปได้ยังไงว่าตอนนี้ผมทำอะไรอยู่ที่ไหนกับใคร พี่เอย์จะมาปลุกผมแบบนี้ได้ยังไง
“ลุกไปอาบน้ำไป เดี๋ยวกูเก็บที่นอนให้ สายแล้วนะ” ผมขยี้ตาลุกขึ้นแล้วช่วยพี่เชนหอบหมอนหนุน หมอนข้างและผ้าห่มขึ้นไปกองไว้ข้างบน พี่เชนเข้าห้องของตัวเองอาบน้ำเหมือนกัน ผมเองก็อาบน้ำแต่งตัว เราสองคนใช้เวลาไม่นานก่อนลงมากินกาแฟด้วยกันข้างล่าง ครัวของออฟฟิศ
“วันจันทร์เราจะเข้าไปติดตั้งเครื่องแล้วก็เชื่อมต่อระบบที่อัศวออโต้แล้วนะปิง มึงเอาไงวันนั้นจะลาหรือจะโดดงานขึ้นมาช่วยกู” พี่เชนตักเค้กเนยสดที่พี่แกซื้อมาแช่ตู้เย็นไว้เมื่อวานส่งให้ ส่วนผมเทน้ำเชื่อมสำเร็จใส่ในกาแฟดำของพี่เขาแล้วคนๆ เลื่อนแก้ววางลงให้ พี่เชนไม่กินครีมเทียม กาแฟที่กินคือกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลเด็ดขาด เป็นน้ำเชื่อมที่เป็นขวดสำเร็จไม่ก็คาราเมลบีบลงไปแทน
“ผมจะบอกคุณภีมไว้ครับ”
“งั้นก็ดี ลองถามเขาดูด้วยละกันเผื่อบางทีวันเดียวไม่เสร็จอาจจะต้องเลื่อนเป็นสองหรือสามวัน”
“ครับพี่เชน”
ผมกินเสร็จล้างแก้วล้างจานเค้กเรียบร้อยคว้าหยิบกระเป๋าขึ้นมาคาดใส่บ่าพี่เชนเดินตามออกมาด้วยเจอพี่ๆพนักงานหลายคนเริ่มทยอยกันเข้ามาทำงานกันแล้ว ผมก้มหัวทักทายส่งยิ้ม เขายกมือขึ้นไหว้พี่เชน บางคนแก่กว่าผมแต่ก็ยังยกมือขึ้นไหว้ผมเลยต้องไหว้รับแทบจะไม่ทัน
“ไปนั่งฝั่งโน้นไป”
“หือ?”
“ไปดิ่วะ”
“พี่เชนจะไปไหนครับ จะไปส่งผมเหรอพี่”
“เดี๋ยวกูจะแวะไปที่บ้านสักหน่อย ผ่านที่นั่นพอดีกูไปส่งมึงเลยก็แล้วกัน”
“เฮ้ยจริงป่ะพี่” ผมดีใจสิ รีบวิ่งปรู๊ดขึ้นรถเลยปิดประตูปัง พี่เชนขับรถไม่เร็ว สบาย ๆ เพราะออฟฟิศเราไม่ไกลจากบริษัทที่ผมทำงานมากเท่าไหร่
รถจอดลงที่ด้านหน้า “มึงจะกลับมากินข้าวเย็นด้วยกันไหม หรือจะแวะบ้านไปกินข้าวกับแม่กับพี่ขมไม่ได้กลับมาหลายวันแล้วนี่”
“ไม่แวะครับวันนี้จะกลับเลยโทรบอกแม่ไว้แล้ว พี่เชนจะรอผมกินข้าวเหรอ”
“มึงจะให้กูรอไหมล่ะ”
“ครับงั้นเดี๋ยวผมรีบกลับ”
“จะกลับยังไง ให้แฟนมึงมาส่งเหรอ”
“เฮ้ยพี่! พูดอะไรน่ะครับ แฟนมีที่ไหน ผมไม่มีหรอก” ผมรีบปฏิเสธดิ่ พี่เชนหมายถึงพี่เอย์แหงๆ
“อะไรของมึงวะ ดีกันแล้วไม่ใช่หรือไงวันนั้นยังเห็นยืนให้เขากอดอยู่เลย”
“พี่เชนอย่ามาแซวผมเหอะ นั่นน่ะทางนั้นเขากอดผมเองนี่”
“เออเรื่องของมึงเหอะลงไปได้แล้ว ตอนเย็นกลับเองนะหรือจะให้กูมารับอีก”
“กลับเองครับพี่ เดี๋ยวซื้อขนมเข้าไปฝากนะ ขอบคุณคร้าบบพี่เชนรูปหล่อ”
“กวนนักนะมึง รีบลงไปดิ่”
วันนั้นผมถึงบริษัทสายไปสิบนาทีแต่ก็ยังเช้ากว่าไอ้หมาบาสกับไอ้วุฒิที่ซ้อนรถกันมาเห็นว่าวันนี้รถฝั่งนั้นติดมาก งานที่หน่วยซ่อมของเรายังคงเยอะอยู่เหมือนเดิม ผมเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดหมีเดินออกมาเห็นรถมาจอดรออยู่ที่หน่วยเป็นแถวยาวแล้ว
“ปิงมาดิ๊” เสียงตะโกนเรียกมาอย่างดัง พี่ปอนด์กวักมือเรียกผมรัวๆ ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปหา
“สายนะเรา”
“พี่มาเช้าอ่ะดิ่ นี่ยังไม่ถึงเวลาเข้างานเลยเหอะ”
“มาจัดการกันเลยไอ้น้อง วันนี้มึงส่งเครื่องมือนะวุฒิกับบาสมันไปช่วยอยู่ทางโน้นแล้ว”
“ครับ” ผมเป็นลูกมือพี่ปอนด์พี่เขาสอนงานผมดีมาก รถคันแล้วคันเล่าที่สำเร็จเสร็จออกไป มีพนักงานมาขับเอาไปรอล้างที่หน่วยคาร์แคร์ต่อ
“ปิง” เสียงเรียกดังมาจากออฟฟิศย่อย ผมลุกขึ้นไปตามเสียง พี่เขาทำไม้ทำมือให้รู้ว่ามีโทรศัพท์ถึงผม
“พิชยครับ” ผมกรอกเสียงลงไป ในใจนึกหวั่นว่าไอ้คนโทรมาตามจะเป็นใครคนนั้นบนชั้นสูงสุดอีกหรือเปล่า ซึ่งก็ใช่จริง ๆ
“หมาปิงไม่รู้กูเป็นอะไร ทำไมปวดท้องแปลกๆปวดมากๆเลยเนี่ย”
“อ้าวเฮ้ย!ตายห่า” ผมอุทานหลุดปาก เพราะน้ำเสียงที่มันพูดนี่คือท่าทางเจ็บปวดมากจริงนะ
"ยัง ยังไม่ตาย" มันรีบตอบ
“ปิงครับขึ้นมาดูกูดิ๊ มาดูท้องให้หน่อย” ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก ซอกนึงในความคิดคือนึกอยู่นะว่ามันโกหกผมไหม เที่ยงแล้วหรือว่าอยากให้ขึ้นไปกินข้าวด้วย แต่อีกใจนึงก็ถ้าหากว่าเป็นจริง ๆ ขึ้นมาจะทำยังไง
“คุณให้เลขาพาไปหาหมอสิครับ มาเรียกผมไปดูให้ก็ไม่ดีขึ้นหรอกผมไม่ใช่หมอนะ”
“โอ๊ยยยยปิงกูปวด”
“นี่คุณ”
“ปิงครับ ปวดดดดด ปวดมากก”
“ผมจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้ ถ้าทนไม่ไหวคุณออกมาบอกคุณภีมเลขาคุณเลยนะอย่าทนจนทนไม่ไหวนะครับ” ผมรีบวางแล้ววิ่งไปบอกพี่ปอนด์พักเที่ยงพอดีไอ้วุฒิไอ้บาสก็งงว่าผมจะไปไหน ผมบอกจะขึ้นไปหาพี่เอย์มันล้อผมใหญ่หาว่าคืนดีกันแล้วดิ่ ผมเลยแจกนิ้วกลางพวกมันไปคนละที ในใจผมนี่กลัวว่าพี่เขาจะเป็นไส้ติ่งอ่ะ ถ้าปวดมากๆแล้วทนนะไส้ติ่งแตกขึ้นมาอันตราย
“สวัสดีครับคุณภีม” ผมพูดปนหอบ คือวิ่งมา อยู่ในลิฟต์ก็ร้อนใจ เออแล้วทำไมหน้าตาคุณภีมนี่คือเฉยมากชิลมาก พี่เขาเงยหน้าจากกองงานมองผม
“คุณเอย์รอนานแล้วครับออกมาตามสองทีแล้ว เปิดเข้าไปได้เลยครับ” ผมก็เปิดเข้าไปเลยดิ ห้องกว้าง ๆ ห้องเดิม มีอาหารจัดวางไว้ที่โต๊ะรับรองสองที่ แต่ไม่เห็นท่านประธานเจ้าของห้อง ผมเลยเดินเข้ามาส่องหา อะไรวะทำไมไม่เห็นมีใครเลย มีห้องเล็กอยู่ด้านในสุดเปิดประตูทิ้งไว้ผมเลยเดินไปส่อง
“นี่คุณ!”
ผมตกใจรีบวิ่งเข้าไปหา พี่เอย์นอนนิ่งอยู่ที่โซฟาแขนข้างนึงห้อยตกลงมาระถึงพื้นพรหม ผมรีบเดินเข้าไปใกล้วันนี้พี่เอย์สวมแว่นด้วย คือหล่อคือดูดี แต่ทำไมหน้าซีดๆไม่ขยับตัวเลยหลับตานิ่ง ผมเริ่มใจเสียก้มลงไปมองมันใกล้ ๆ เขย่าเรียก
“คุณเป็นอะไรน่ะครับ ทำไมไม่ออกไปบอกคุณภีม ไปหาหมอไหม คุณเป็นอะไรไหนบอกว่าปวดท้อง คุณปวดมากเหรอคุณเย้ยยยยยยย!!!”
“ชู่ว เงียบก่อน” พี่เอย์ดึงแขนผมรั้งเอวลงมานั่งลงที่ตักมันพอดี มันตื่นขึ้นแล้วซ้ำยังแรงเยอะเหมือนเดิม แล้วไอ้ท่าทางสีหน้าอ่อนระโหยเมื่อกี้มันคืออะไร ผมจะลุกขึ้นแต่มันกอดเอวผมไว้แน่น
“คุณโกหกเหรอครับ ไหนบอกว่าปวดท้องไง”
“เปล่านะกูไม่ได้โกหกปวดท้องจริง ๆ”
“ไม่เชื่อหรอกท่าทางคุณไม่ใช่เลยนี่ ปล่อยสักทีเถอะครับ” ผมพยายามแกะมือมันออกจากเอว อิพี่เอย์แย่มากมือปลาหมึกมือตุ๊กแกคือเหนียวมากแกะไม่ออกเลย มันรัดแน่นมากจริง ๆ
แล้วคือชุดผมมันเปื้อนนะชุดหมีเปื้อนพวกน้ำมันเครื่องซ่อมรถอ่ะ ขณะที่ชุดเสื้อผ้าของพี่เขานี่คือดูหรูหราไปหมดแค่เสื้อเชิ้ตสีเข้มๆผ้าลื่น ๆ กับกางเกงสแลคเข้ารูปเน้นหุ่นมันนั่นอีก
“ไม่ปล่อย”
“คุณเอย์ครับ” ผมหันไปทำหน้าดุมัน
“ถอดแว่นให้หน่อยดิ่ ปวดตาใส่ตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย” ผมชั่งใจนิดนึงคิดว่าจะทำให้ดีหรือไม่ดี แต่ในที่สุดผมก็ทำ เอื้อมมือวางแว่นสายตาใสของมันลงที่โต๊ะ
“ปล่อยผมสักทีครับ” ผมขยับ
“เรียกกูพี่เอย์ก่อนแล้วเดี๋ยวปล่อย”
“........”
“หมาปิงใจร้าย” พี่เอย์ทำเสียงกระเง้ากระงอด ก่อนจะยื่นมือสอดผ่านมาจากเอวผมทางด้านหลัง มันกำบางอย่างเอาไว้แน่นเอียงหน้ามาถาม
“มึงลองทายดูว่าในนี้มีอะไร ถ้าทายถูกกูจะปล่อยออกไปเลย”
“เรื่องเหอะ ใครจะไปรู้กับคุณล่ะครับว่าคุณกำอะไรไว้”
“งั้นกูพูดใหม่ ถ้ามึงทายไม่ถูกว่าในนี้มีอะไร มึงจะต้องยอมรับของสิ่งนี้เอาไว้นะ”
“คุณมันเจ้าเล่ห์ คุณอยากให้ของสิ่งนี้กับผมถึงกับต้องมีลูกล่อลูกชนมากขนาดนี้เลยเหรอครับ พูดออกมาตรง ๆ สิ”
“กูบอกเหรอว่ากูจะให้ของสิ่งนี้กับมึง” ผมดันตัวมันออกลุกขึ้นทันที แต่ลุกไม่ได้สู้แรงคนรั้งไม่ไหว ยังไม่อยากกระทืบเท้าใครบางคนที่เป็นถึงท่านประธาน
“คุณไม่เหม็นเหงื่อผมหรือไงนะ ผมทำงานมานะครับเสื้อผ้าก็เปื้อนมันจะเลอะชุดคุณนะ ปล่อยผมเถอะครับ”
“ปิง” มันซบคางลงที่บ่าผม
“เลิกเรียกกูว่าคุณได้แล้วนะขอเถอะ คำนั้นกูขอซื้อแล้วขว้างทิ้งไปเลยได้ไหม มึงจะขายเท่าไหร่เหรอ”
“ไม่ขายหรอกครับ ผมรวยแล้วไม่เหมือนเมื่อก่อน” ผมประชดนิดๆ
“เรียกกูว่าพี่เอย์นะ เร็ว”
“ไม่ครับ”
“ทำยังไงดี กูต้องทำยังไงเหรอ”
“.......”
“หมาปิง”
“งั้นเรียกท่านประธาน”
“โคตรแก่”
“เรียกป๋า”
“เออเข้าท่าว่ะ”
“ฝันเหอะครับ” จู่ ๆ พี่เอย์เอามือข้างนึงสอดเข้ามาปิดดวงตาผมไว้
“อย่าเพิ่งขยับนะ” มันห้ามก่อนที่ผมจะเอ่ยปากขัดแล้วเริ่มดิ้น มีบางอย่างยุกยิกอยู่ที่ข้อมือ ผมยังมองไม่เห็น
“ทุกอย่างที่ผิดพลาด ที่กูทำให้มึงเสียใจ หวาดกลัว และเสียความรู้สึกรวมถึงเสียศรัทธาในรัก สิ่งดี ๆ ต่อจากนี้ไป ได้โปรดจงกลับมาอยู่กับหัวใจของเราสองคน” ริมฝีปากเย็นเฉียบจูบลงที่แก้มผมเบา ๆ ก่อนที่เสียงกระซิบทุ้มต่ำจะตามมาอีก
“เปิดหัวใจให้กูอีกสักครั้ง”
สร้อยข้อมือเส้นเล็กๆเป็นทองคำขาวถูกร้อยเข้าใส่ที่ข้อมือของผม พี่เอย์กำรอบมือผมไว้แน่นผมรู้ว่ามันกลัวผมจะปลดถอดออกมา
“ถ้ากูเห็นมึงถอดออกวันไหนกูจะไปสู่ขอมึงกับแม่มึงเลย คอยดูสิ”
พี่เอย์ก็ยังเป็นพี่เอย์คนเดิมไม่เปลี่ยน ผมจำได้ดีครั้งแรกที่มันสวมเชือกใส่ข้อมือให้ผมมันทำแรงมากทั้งปาทั้งกระชากแขนไม่มีความโรแมนติกเลยสักนิด
“ไอ้เชือกบ้านั่น ไม่รู้ใส่ยังไงกูลองดึง ๆ อยู่ตั้งนานแม่งใส่ยากฉิบหาย มึงใส่เอาเองก็แล้วกัน”
“ถ้ากูเห็นมึงถอดออกนะ กูจะเลิกจ้างมึงเลยสัส!”
สี่ปีมานี่คือพี่พัฒนาขึ้นมานิดๆแล้วนะ ผมแอบยิ้มกว้างในหัวใจ แต่มันไม่มีทางที่จะได้เห็นหรอก
“กินข้าวกัน” มันจับเอวผมลุกขึ้นแล้วตัวมันลุกตาม เราสองคนเดินออกมาด้านนอกแล้วนั่งทานข้าวอยู่ในห้องทำงานของมัน
“อาทิตย์หน้ากูว่าจะให้คุณพิมกับคเชนทร์เข้ามาหาที่นี่หน่อย”
ผมเงยหน้ามองมันทันที พี่เอย์กำลังพูดถึงพี่พิมกับพี่เชน
“ที่อัศวคอนสตรัคชั่นจะทำการว่าจ้างยูเซย์ไปดำเนินการพัฒนาและวางระบบคอมพิวเตอร์ให้ใหม่ทั้งหมด”
“หมายความว่ายังไงครับ ทำไมทางนั้นถึง.....”
ผมค่อนข้างตกใจ คือไม่คิดว่าบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างอัศวคอนฯจะมาสนใจบริษัทเล็กๆที่เพิ่งจะก้าวขึ้นมาอย่างยูเซย์
เพราะอะไร??
“สงสัยใช่ไหมว่าเพราะอะไร” พี่เอย์ตักมะเขือเทศในจานแบ่งมาให้ผม
“ครับใช่”
“กูคุยกับคุณแม่เรื่องของเรา ท่านรู้ตั้งแต่กูให้ยูเซย์เข้ามาวางระบบของที่นี่ กูคุยกับท่านแล้วปิง เรื่องของเรา ทุกอย่าง คุณแม่ท่านคงอยากจะดูความสามารถของมึงแน่ๆถึงได้มีนโยบายตามออกมาแบบนั้น ถ้ามึงคิดว่างานนี้หนักหนาเกินไปกูจะคุยให้เอง ไม่ต้องรับทำงานนี้”
ผมนิ่งทันที ครุ่นคิดให้รอบคอบทุกอย่าง นี่เป็นโอกาสที่ไม่ได้มีได้บ่อย ๆ ของยูเซย์ ถ้าพี่พิมกับพี่เชนรู้ว่าบริษัทใหญ่อย่างอัศวคอนฯเข้ามาว่าจ้างงาน พี่เขาต้องตอบตกลงโดยไม่มีข้อแม้หรือลังเลอะไรเลย อัศวมีสาขามากมายทั้งมาเลเซียเวียดนามสิงคโปร์เมียนม่าหรือแม้แต่ในประเทศไทยเองยังมีสาขาเล็กอยู่เกือบทุกภูมิภาค โอกาสที่จะได้สร้างชื่อเสียง เปิดตัวยูเซย์อย่างเป็นทางการเข้ามาอยู่ในมือแล้ว
ผมจะยอมให้ความฝันของพี่ๆสองคนที่ผมรักต้องมาพังลงต่อหน้าต่อตา??
แต่โอกาสครั้งนี้กลับเต็มไปด้วยความเสี่ยงที่สูงมากจริงๆ ในเกมส์ครั้งนี้ถ้าหากผมพายูเซย์ก้าวผ่านมันไปได้ทุกอย่างระหว่างผมกับพี่เอย์ก็จะดีขึ้นด้วย ยูเซย์จะเติบโตระดับของงานจะก้าวกระโดดสูงขึ้นไปอีกหลายสิบขั้น
ขณะเดียวกันถ้าหากว่าเกมส์นี้ผมพ่ายแพ้และล้มลง ผมจะพายูเซย์ล้มลงไปกับผมด้วย.......แล้วผมจะยอมเสี่ยงไหม
“ปิง?”
“แม่คุณกำลังดึงผมเข้าไปในเกมส์” ซ้ำยังเอายูเซย์เข้าไปเป็นเครื่องมือ ร้ายจริงๆผู้หญิงคนนี้
“ถูกต้อง มึงพูดถูกที่สุด กูไม่อยากให้มึงทำแต่ไม่ว่ายังไงทางนั้นจะต้องติดต่อไป”
“ผมจะปรึกษากับพี่เชนและพี่พิมก่อนครับ แต่คิดว่าโอกาสที่ยูเซย์จะปฏิเสธมีน้อยมาก เพราะพวกเราเก่งและไม่เคยพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว”
“ตอนที่กูรู้ว่ามึงเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนและเป็นโปรแกรมเมอร์มือสองของที่นี่กูโคตรทึ่งเลยปิง ยูเซย์ไม่ใหญ่มากก็จริงแต่ชื่อเสียงของคเชนทร์นั้นดังมากอยู่แล้วถ้าพูดถึงโปรแกรมเมอร์มือทองไม่มีใครในแวดวงไอทีที่ไม่รู้จัก แต่พอกูได้รู้ว่ามึงเป็นถึงมือสองของที่นี่กูแทบไม่อยากจะเชื่อ ไม่ได้ดูถูกแต่กูอยู่กับมึงมานานเกือบปีกลับไม่เคยรู้เลยว่ามึงทำงานแบบนี้อยู่ มึงสร้างตัวจนประสบความสำเร็จมากมายกูภูมิใจมากนะ”
“พี่เชนเป็นอาจารย์ผม เพราะพวกพี่เขาให้โอกาสผม ทั้งสองคนมีพระคุณกับผมมากครับ ตอนนั้นที่คุณไม่อยู่ผมได้พี่ๆเขาช่วยไว้เยอะมากเลย ให้ตอบแทนทั้งชีวิตก็ไม่หมดหรอกครับ”
“กูต้องดีกับเขาให้มากๆด้วยงั้นสิ” พี่เอย์ยิ้มบางตักไข่ในจานส่งมาให้ผมอีก ดูเหมือนมันสบายใจขึ้นที่ได้พูดหลายๆเรื่องออกมา ผมก็ตักข้าวกินของผมต่อ
“กินเยอะๆหน่อยนะ แก้มมึงหายไปไหนหมดแล้ว” มันเอื้อมมือเข้ามาลูบผมรีบหลบ ก้มหน้าตักอาหารทานต่อ รู้สึกเขินอายนิดๆ เป็นครั้งแรกตั้งแต่พี่เอย์กลับมาแล้วเราพูดคุยกันมากขนาดนี้ บางครั้งการเปิดใจขึ้นมาอีกหน่อยก็ทำอะไรๆดีขึ้นมากเหมือนกัน เราสองคนได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็น
“กูรู้ว่าทุกอย่างต่อจากนี้อาจจะหนักหนามากสำหรับมึง ที่คอนสตรัคชั่นไม่เหมือนที่นี่ ตำแหน่งของกูคือรองประธาน ถ้าหากมึงตัดสินใจจะเข้าไปดูแลระบบให้ที่นั่น กูจะขอยืนอยู่ข้างมึงเสมอไม่มีทางทอดทิ้ง กูคนนี้จะขอร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับมึงไม่หนีหายไปไหนอีกแล้ว ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาในรูปแบบไหนสุดท้ายแล้วคนที่กูจะเลือก ก็คือมึง รู้ไว้แค่นั้น”
“ผมคิดว่าผมจะทำครับ ผมจะสู้”
“คุณแม่กูเก่งมาก มึงต้องรู้ไว้”
“ผมว่าผมเก่งกว่านะ”
“หืออ?” พี่เอย์เงยหน้าจากอาหารขึ้นมองผมทันที หน้าตาคือสงสัยเพราะมันอุตส่าห์บอกให้ผมได้เตรียมตัวไว้ ผมรู้คุณแม่พี่เอย์เก่ง แต่ท่านไม่เก่งเท่าผมหรอก
ก็เพราะว่าผมสามารถชิงเอาดวงใจของท่านมาไว้กับตัวผมได้นานหลายปี แบบนี้ไม่เก่งกว่าให้เรียกว่าไรเนอะ ผมอมยิ้มนิดๆ
พี่เอย์มองผมแล้วยกมือขึ้นมาลูบหัว ส่งรอยยิ้มอ่อนโยน “ใช่ มึงเก่งกว่า ถ้าคุณแม่รู้ว่ามึงเก่งและใจดีขนาดนี้แม่ต้องรักมึงมากแน่ ๆ”
RRRRRR
RRRRRRRRRRRRRR
เสียงมือถือมันดัง พี่เอย์หยิบออกมากดรับ ผมไม่ได้แอบฟังนะแต่คือได้ยินทุกอย่างเพราะพี่เขาก็นั่งคุยอยู่ข้าง ๆ คุยเรื่องงานโครงการก่อสร้างอะไรนั่นแหละคงจะมีเลขาโทรมารายงานมั้ง เพราะตัวพี่เอย์ประจำอยู่ที่นี่ ผมเองก็ไม่รู้ว่าวันไหนบ้างที่พี่เขาจะเข้าไปทำงานที่บริษัทคอนสตรัคชั่นนั่น
“ไม่เป็นไรเจอกันที่บริษัทเลย กัสรอผมอยู่ที่นั่นเดี๋ยวผมแวะเข้าไปรับแล้วเราออกไปด้วยกัน สักบ่ายสามโมงนะ”
เลขาพี่เอย์ที่อัศวคอนฯ ชื่อกัส มันเคยบอกผมวันนั้นที่ผมถามหาผู้ชายตัวเล็กๆน่ารักคนที่ยืนจัดเนคไทกับจัดทรงผมให้มัน วันที่เราเจอกันครั้งแรกในรอบสามปี
พี่เอย์คุยเสร็จแล้วก็วางมันมองหน้าผมแล้วยิ้มให้
“อิ่มไหม เอาเพิ่มไหมเดี๋ยวโทรลงไปสั่งอีก” ผมส่ายหัวบอกไม่เอา พยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านให้หลุด ผมเป็นคนคิดไปเองเก่งนะบอกเลย วันนั้นอยากมาทำท่าทางแปลกๆระหว่างเลขากับเจ้านายให้ผมเห็นทำไมผมก็คิดสิเออ
แต่ก็เอาเถอะคงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้หรอก เลขาต้องใส่ใจดูแลเจ้านายเป็นธรรมดาอยู่แล้ว อาจจะมากเกินไปบ้างสกินชิพอะไรแบบนั้น บางทีคนที่ไปเรียนเมืองนอกเมืองนามาก็อาจจะไม่ได้คิดอะไร
เออ...จะว่าไปเลขาพี่เอย์ดูสนิทกันจังวะ เพิ่งเข้ามาทำงานหรือทำก่อนหน้านี้นานแล้ว อายุดูรุ่นเดียวกันด้วย
อย่าบอกนะว่าเป็นเพื่อนที่รู้จักกันที่นิวยอร์กแล้วพากลับมาทำงานด้วย....ไอ้ปิงเอ๊ยยย มโนมึงนี่จะเจ็บปวดไปไหมสัส มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอกน่า มึงจะคิดมากเกินไปแล้ว
ผมสลัดความคิดทิ้งไปทันที
-
หลังทานอาหารเสร็จมันเดินตามผมมาที่ประตู ดึงแขนผมไว้
“อะไรครับ มีอะไรอีก” ผมถาม พี่เอย์ดันตัวผมจนหลังชิดบานประตูกักตัวผมไว้ในอ้อมแขนมัน
“พรุ่งนี้ขึ้นมากินที่นี่อีกนะ กินด้วยกัน”
“ไม่ครับ พรุ่งนี้และวันต่อๆไปผมจะกินข้างล่าง เพื่อนฝูงผมมี ขืนมากินแต่กับคุณผมไม่ต้องมีสังคมที่ไหนหรอกครับ”
เสียงถอนหายใจดังยาวมาก มันจ้องหน้าผมนิ่ง แกร๊ก!
“ล๊อคทำไมครับ” ผมตกใจ พี่เอย์กดบิดล๊อคที่ประตู
“เรียกกูพี่เอย์”
“.........” ผมนิ่ง
“ปิง กูจริงจังนะ รู้สึกขัดหูมากจริง ๆ เรียกสิ เรียกกูว่าพี่เอย์เหมือนที่มึงเคยเรียกไง เมื่อก่อน”
“ไม่ครับ ผมยังไม่อยากเรียกตอนนี้”
“แล้วเมื่อไหร่ กูต้องคอยนานแค่ไหน”
“ผมไม่รู้ บอกไม่ได้เหมือนกัน คุณคอยไปเรื่อย ๆ สิไม่จุดหมายหรอก ลองรอคอยแบบผมดูบ้าง” ผมพูดแล้วมองหน้าท้าทายตีคิ้วใส่มัน พี่เอย์กัดปากหรี่ตาอย่างขัดใจเลย
“จะเอาคืนกูหรือไง”
“มั้ง” ตั้งใจยั่วโมโห
มันยกมือขึ้นมาบิดจมูกผม จากนั้นเลื่อนฝ่ามือลูบเข้าที่แก้มแล้วสอดไปจนถึงท้ายทอยประคองแก้มผมไว้
“โคตรคิดถึงมึงเลย” พี่เอย์โน้มใบหน้าเข้ามาทำท่าเหมือนจะจูบผมรีบเบี่ยงหนี ปัดแขนมันออก
“อย่าครับ”
“หึหึ มึงอายกูเหรอ”
“ไม่ได้อายแต่คุณไม่สมควรทำ” ผมปัดมันออกอีก คือเรายังไม่ดีกันร้อยเปอร์เซ็นต์สักหน่อย ผมยอมลงให้มันมากขนาดนี้มาทำเป็นดีใจ จิ๊! มันยกยิ้มนิดๆ
“ติดกระดุมให้หน่อย มันหลุด” พี่เอย์มองต่ำลงที่หน้าอกเสื้อตัวเอง กระดุมเสื้อมันหลุดออกจริง ๆ สองเม็ดช่วยไม่ได้อยากใส่เสื้อฟิตเองแล้วกล้ามหน้าอกคือมีไงมันเลยปริออกดิ่กระดุมอ่ะ
“หนาวว่ะปวดท้อง กระดุมเสื้อมันหลุดนี่แหละเลยปวดท้อง ติดเร็วๆดิ่”
ผมถอนใจส่ายหน้าให้กับความช่างคิดของมัน กระดุมเสื้อหลุดทำให้ปวดท้อง? เออคิดได้ไงวะ ผมยกมือขึ้นค่อยติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้มันดี ๆ วันนี้พี่เอย์ใส่สีเทาเข้มอีกแล้วผ้านิ่ม ๆ ลื่นมากรัดรูปถ้าสวมสูททับลงไปคือเพอร์เฟคเลย
“เดี๋ยวเย็นนี้กูไปรับ”
ผมมอง คือไม่เข้าใจมันพูดว่าจะไปรับคืออะไร ผมเข้าบริษัทแล้วทำงานต่อจนดึกดื่นคืนนี้เวรผมนอนเฝ้าออฟฟิศด้วย
“รับอะไรครับ”
“สักสองทุ่ม มึงเลิกงานยัง”
“งานผมไม่มีกำหนดเวลาหรอกครับ ทำไปเรื่อย ๆ ง่วงเมื่อไหร่ก็นอน วันนี้ผมค้างที่ออฟฟิศนั่นแหละ”
“ปิง ไอ้เรื่องเนี๊ยะกูขอได้ป่ะวะ”
“เรื่องอะไรครับ”
“ทำงานเสร็จแล้วกลับบ้าน ไม่ว่าจะเลิกดึกแค่ไหนมึงโทรมาเดี๋ยวกูออกไปรับก็ได้”
“ไม่ได้หรอกครับ งานผมไม่เหมือนกับคุณ เวลาของคุณกับผมไม่เหมือนกันหรอก” งานของโปรแกรมเมอร์เวลาตอนดึกๆกลางคืนเงียบ ๆ เป็นเวลานาทีทองมากจริง
“แต่กูไม่อยากให้มึงนอนค้างที่นั่นอีก มึงใกล้ชิดกับเขาเกินไปนะ คนที่มึงเรียกเขาว่าพี่เชนนั่นน่ะ”
“คุณทำใจเถอะครับ ผมทำแบบนี้มาหลายปีแล้ว พี่เชนเป็นพี่ชายผม เรานอนหมอนเดียวกันก็ยังเคย พี่เชนห่มผ้าให้ผม เก็บที่นอนให้ผม ดูแลผม สองปีที่ผ่านมาพี่เขาทำให้ผมตลอด”
“.........” พี่เอย์เงียบเลย มันข่มกรามแน่น สายตาจ้องผมจริงจัง หายใจฟึดฟัดเหมือนคนโดนขัดใจ ช่างดิ่ ผมสนอ่อ?
“มีอะไรอีกไหมครับ ถ้าไม่มีผมจะได้ลงไปข้างล่างเสียที บ่ายแล้ว” พี่เอย์เงียบไปกับคำตอบของผม ผมเลยพูดตัดบทเปลี่ยนเรื่อง แต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อย กักตัวผมไว้ในอ้อมแขนมันจนหลังผมชิดบานประตูอยู่อย่างนั้นแหละ
“ปิง เราดีกันแล้วใช่ไหม”
“ไม่รู้สิครับ”
“คืนนี้รอกูนะ กินข้าวพร้อมกันเดี๋ยวจะเข้าไปรับ”
“ผมไม่รอหรอก”
“ต้องรอดิ่ ค่ำๆเดี๋ยวเข้าไปหาสักสองทุ่มน่าจะได้”
“ไม่ครับ ผมไม่รอ” ผมเกลียดคำว่ารอ
พี่เอย์ยื่นจมูกโด่ง ๆเข้ามาอีกแล้ว มันชอบทำท่าเหมือนจะเข้ามาหอมแก้ม ผมรีบผลักมันออกคราวนี้สำเร็จ ผมรีบเปิดประตูแล้ววิ่งออกไปเลย เจอคุณภีมยิ้มให้ ผมก็ส่งยิ้มแห้ง ๆ กลับไป ผมเกรงใจนะไม่รู้เขาจะคิดยังไงแต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนตอนนี้บ่ายโมงเกือบจะครึ่งแล้ว วันนี้ผมเป็นลูกมือพี่ปอนด์ด้วย ผู้ช่วยส่งเครื่องมือไม่อยู่บ่นตายไปแล้วแหงๆ
.
.
“ปิง กินข้าวเร็ว” เสียงตะโกนเรียกดังมาจากในครัว ตอนนี้ทุ่มกว่าแล้ว ปกติพี่เชนเคยลุกไปทำอาหารที่ไหน วันนี้ไม่รู้คิดไงคุณพี่ลุกไปต้มมาม่าซะงั้น แถมยังทำเผื่อผมอีก
“ผมไม่หิวพี่ พี่เชนกินเลยครับ”
“แต่กูทำเผื่อมึงด้วยนี่ มาม่าหมูสับใส่แครอทชิ้นใหญ่ให้มึงด้วยนะ”
“พี่เชนผมอิ่มจริงครับ พี่กินเลยนะของผมเอาวางไว้ตรงนั้นก็ได้เดี๋ยวดึกๆผมหิวแล้วจะไปกิน”
ผมตอบแล้วนั่งทำงานต่อขณะที่พี่เชนถือถ้วยมาม่าออกมานั่งกินอยู่ข้าง ๆ โต๊ะผม
“ไปกินอะไรมาวะ อิ่มเหี้ยไรกินข้าวก่อนกลับมาเหรอ”
“เปล่าครับกินขนม เออวันนี้พี่ไม่กลับบ้านเหรอ”
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ อยู่เป็นเพื่อนหมา”
“อย่ามาพูดเหอะ อยู่เป็นเพื่อนอะไร ผมเห็นถ้าเสร็จงานแล้วครอบหูฟังแล้วพี่ก็หลับ”
พี่เชนอมยิ้ม ผลักหัวผมหาว่าผมรู้ทัน กลิ่นมาม่าลอยมาหอมไปทั่วทั้งห้องผมหิวนะไม่ใช่ไม่หิว แต่คนบ้าบางคนบอกจะเข้ามารับไปกินข้าว นี่เกือบจะสองทุ่มแล้วผมเลยหิ้วท้องรออ่ะดิ ถึงปากผมจะบอกว่าไม่รอๆ แต่ผมรอนะ
ผมนั่งทำงานไปเรื่อย ๆ รู้สึกตัวอีกทีคือหิวมาก มองไปที่พี่เชนกำลังตั้งหน้าตั้งตารันโปรแกรมอะไรบางอย่างปากคาบอมยิ้มเหมือนของเด็ก ๆ ที่ผมซื้อมาใส่ลิ้นชักไว้ให้ ผมมองดูเวลา เฮ้ยจะสามทุ่มแล้วนี่หว่า ผมนึกไปถึงอีกคนทันที
อะไรวะไหนว่าจะมารับไปกินข้าวไง ข้าวเย็นบ้านไหนกินกันสามสี่ทุ่ม ผมเริ่มอารมณ์เสีย นึกแล้วโมโหตัวเอง ไม่รู้จะไปรอทำไม ก็รอจนแห้งเหี่ยวตายมาแล้วสามปีนี่คือยังโดนเขาหลอกให้รอก็ยังจะโง่รออยู่อีก ผมพลิกเปิดหน้าหนังสือดูตัวอย่างโปรแกรมที่ติดขัด เสียงข้อความทางไลน์เด้งขึ้นมา หยิบมือถือมาเปิดดู
“ติดงานด่วนจริง ๆ กินข้าวซะนะ”
ผมมองดูข้อความสั้น ๆ ของมัน ไม่รู้อารมณ์ความรู้สึกอะไรตีขึ้นมา ผมเข้าใจนะบางทีคนเราก็มีงานสำคัญแทรกเข้ามาจริง ๆ พี่เอย์อาจจะติดลูกค้าหรือไปดูงานต่อที่ไหน งานก่อสร้างที่พี่เขารับผิดชอบอยู่ก็มีหลายแห่ง แต่นี่คือมันดึกแล้วใช่ไหม ที่สำคัญคือนี่จะเป็นการนัดออกไปทานข้าวครั้งแรกของเราในรอบสามปี หลังจากที่เราห่างกันมานาน
ผมมองดูสร้อยข้อมือที่สวมอยู่ด้วยความน้อยใจ ความรู้สึกโกรธและโมโหตัวเองที่ดันไปรับของมันมา ทำเอาผมแทบอยากจะถอดแล้วเขวี้ยงมันทิ้งซะเดี๋ยวนี้เลยแต่ผมก็ไม่ทำหรอก ผมจะไปทำแบบนั้นได้ยังไง ตั้งแต่พี่เอย์กลับมาผมอ่อนไหวกับคำว่ารอคอยเอามากๆ มองดูข้อความอีกที อะไรวะ แวบนึงในหัวผมนึกถึงสายที่มันกดรับเมื่อตอนเที่ยง คุณเลขาของมันที่คอนสตรัคชั่น เขาสองคนคงจะทำธุระอยู่ด้วยกันแน่ ๆ
นี่ผมกำลังหึง??
ผมหน้ายุ่งทันทีลุกเดินเข้าไปในครัว เปิดฝาชีออกดูมาม่าที่พี่เชนต้มไว้ให้ตั้งแต่สองทุ่มครึ่งคืออืดมาก แต่ช่างหัวมันผมจะกิน ดีกว่าทนหิวแล้วก็ขี้เกียจต้มใหม่ ไม่มีอารมณ์แล้ว กินเสร็จจะอาบน้ำเข้านอนเลยงานผมเสร็จแล้วล่ะ
พรึ่บ!!
ผมตกใจเงยหน้ามอง พี่เชนเลื่อนชามมาม่าผมออกแล้วยังแย่งตะเกียบในมือผมไปอีกด้วย
“มึงเป็นไร” พี่เขาถาม
“เปล่าพี่” ผมโกหกนิดๆ
“มึงโกหก”
“.........”
“ใครส่งข้อความอะไรมาเมื่อกี้” เสียงพี่เชนคือดุมากนะ จ้องผมเขม็งเลย
“เปล่าพี่” ผมยังจะปฏิเสธไปอีก ดึงตะเกียบของผมคืนมาเลื่อนชามมาม่ากลับมาคืนแล้วนั่งลงเตรียมกิน พี่เชนหยิบมือถือผมขึ้นมากดอะไรสักอย่างดูจากนั้นกระชากแขนผมขึ้นเลย แรงมาก
“ไม่ต้องกินแล้ว ออกไปกับกู” พี่เชนหน้าเครียด
“ไปไหนพี่” ผมเดินมาตามแรงลาก พี่เขาเทิร์นออฟทุกสิ่งทุกอย่างจากนั้นดึงผมให้เดินตามออกไป
“พี่จะไปไหนครับ” ผมร้องถามเมื่อเรามายืนอยู่ข้างรถ
“กินเหล้า”
“กินเหล้า??” ผมทวนคำด้วยความสงสัย
“มึงกับกูไม่ได้กินเหล้าด้วยกันนานแล้วนี่ ดวลกันสักหน่อยเป็นไงคืนนี้”
ผมยืนเงียบคือผมไม่เข้าใจว่ะ อะไรทำไมจู่ๆพี่เชนถึง..
“ถ้ามึงเมากูจะแบกมึงกลับเอง กูดูแลมึงได้ ไม่ต้องไปคอยหรอกกับคนที่เขาหลอกมึงแล้วหลอกมึงอีกแบบนั้น จะไปแคร์เหี้ยไรนักหนาวะ” พี่เชนดึงผมขึ้นรถ ปิดประตูให้แล้วพี่เขาก็ขึ้นไปนั่งที่ฝั่งคนขับ
ซีอาร์วีสีดำเร่งตัวทะยานเลี้ยวออกถนนใหญ่ ดึกดื่นคืนนี้ไม่มีวี่แววว่าฝนจะตกเลยสักนิดท้องฟ้าไม่มีเมฆ หากแต่สายลมยังคงพัดเอากลิ่นหอมของดอกโมกสีขาวกระจายไปจนทั่ว
.
.
เสียงดนตรีจากบทเพลงเพื่อชีวิตดังลอดออกมาตั้งแต่พวกผมจอดรถกันแล้ว ร้านเหล้าเล็กๆเปิดเพลงช้าๆฟังสบาย ๆ กับทางเดินมืดๆมีแสงไฟสีระเรื่อจากโคมดวงเล็กส่องพอได้เห็นทางเดิน เก้าอี้ไม้เก่า ๆ เสริมบรรยากาศให้ดูลูกทุ่งได้อีก
พี่เชนเลือกที่นั่งไม่ห่างจากเวทีมากนัก นักร้องกำลังแสดงดนตรีสดมีเล่นกีตาร์โปร่งกับคล้องเม้าท์ออแกนไว้ที่คอ ออร์เดอร์โต๊ะเรามีแต่เหล้ากับของกินเล่นนิดหน่อย ปิดท้ายด้วยข้าวผัดวางลงตรงหน้าผม
บทเพลงที่กำลังถูกบรรเลงทำเอาผมนึกไปถึงบรรยากาศเมื่อนานมาแล้ว สามปีกว่าแล้ว ครั้งหนึ่งผมเคยร้องเพลงๆนี้ให้คนๆนึงฟัง ขอความรักจากมันที่สะพานพุทธ กระซิบถ้อยคำรักข้างหู เขาเขินจนตัวแดงผลักผมกระเด็นแทบตกราวสะพาน
...พี่เอย์น่ารักเสมอเวลาเขินอาย...
...ข้าแต่งกับเอ็ง เอ็งเป็นของข้า ใครเรียกภรรยา แต่ข้าเรียกเมีย.....
“กินข้าวก่อนนะมึง เดี๋ยวได้เมาหัวทิ่มแน่” เสียงพี่เชนปลุกผมออกจากภวังค์ความคิดเก่า ๆ ผมสะดุ้งนิดๆรีบดึงสติกลับคืนมา
“หึ ไหนว่าถ้าผมเมาพี่จะแบกผมกลับไง” มีเด็กสาวๆเดินเข้ามาชงเหล้าให้เราสองคนพี่เชนบอกแก้วเดียวพอเดี๋ยวต่อไปทำเอง น้องเขาเลยเดินเลี่ยงออกไป
ดนตรีสดบนเวทีเปลี่ยนบทเพลง...
http://www.youtube.com/v/zRrh7EqxRag
....แสงจันทร์กระจ่าง ส่องนำทางสัญจร
คิดถึงนางฟ้าอรชร ป่านนี้นางนอนหลับแล้วหรือยัง
แสงจันทร์นวลใหญ่ ข้าจ่อมจมอยู่ในภวังค์
เรไรเสียงไพรแว่วดัง ยิ่งฟังยิ่งเหงาจับใจ........คิดถึง
“งั้นมึงก็เมาให้เต็มที่ เรื่องอะไรไม่สบายใจระบายออกมาเสร็จแล้วก็ทิ้งไปลืมมันซะ มึงเคยเป็นปิงที่เป็นแบบไหนต่อจากนี้เอาตัวตนเดิมของมึงคืนมา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมึงต้องเข้มแข็ง กูอยู่ข้าง ๆตรงนี้ ไม่มีใครมารังแกมึงได้ จำไว้”
ผมฟังเพลงที่กำลังถูกขับกล่อมออกมาด้วยน้ำเสียงที่สบาย ๆ จำได้ในทันที เพราะเพลงนี้เป็นเพลงที่ผมฟังอยู่ที่ร้านกล้วยน้ำว้ากับพี่เอย์ที่เขาใหญ่แล้วมันซบลงที่บ่า จับมือผมขึ้นมาจูบ
วันนั้น...มันน่ะโคตรจะน่าไม่อายเลย
ผมยกขึ้นทีเดียวหมดแก้วหวนนึกไปถึงเรื่องราวเมื่อนานมาแล้วระหว่างผมกับคนที่ผมรักทุกเรื่องราว
สามปี.....นานมากแล้วจริง ๆ แต่ทุกอย่างระหว่างผมกับมันยังชัดเจนเสมอในใจของผม ผมกระดกต่ออีกแก้วมองคนที่นั่งดื่มร่วมโต๊ะกันอยู่ พี่เชนเองก็ดื่มหนักแต่ท่าทางจะเมายากเราเป็นพวกคอแข็งกันทั้งคู่ เราสองคนกินไปคุยไปดวลกันบ้างมีหัวเราะ ส่วนใหญ่เป็นผมดิ่ที่เป็นคนคุย พี่เชนนั่งฟังเงียบ ๆ ก็นึกถึงเรื่องพี่เอย์อยู่ตลอดแหละนะแต่ทำไงได้ช่างหัวมัน อยากไม่มาหาเอง ผมออกมากินเหล้ากับเพื่อนฝูงผิดตรงไหน
สามชั่วโมงผ่านไป
“พี่เชนคราบปิงไม่มาววว ปิงง่วงนอน อึกก อยากกลับแล้วววว” ผมลุกขึ้นเดินโซเซจับโต๊ะไว้พยุงตัวพี่เชนคิดตังเสร็จแล้วเดินเข้ามารับเอาแขนผมไปพาดไหล่พี่เขาไว้
“แบกปิงดิ่พี่เชนแบกปิง เดินไม่ไหวหรอก ไหนพี่ว่าจะแบกปิงไง ไหนแบกอ่ะ ปิงเดินเองนี่นา” ผมรู้สึกว่าเสียงตัวเองคือยานมาก เวลาผมเมาไอ้วุฒิมันบอกว่าผมอ้อนเก่งนะ
“ปิงมึงเดินดีๆดิ่วะอย่าทำตัวรุ่มร่ามกูพี่มึงนะ มากอดกูทำไมเนี่ย”
“ปิงเดินไม่ไหว พี่เชนครับปิงร้อน” ผมทำท่าจะถอดเสื้อตั้งแต่ยังเดินออกมาไม่พ้นร้าน พี่เชนเองก็เซๆพยุงผมออกมากว่าจะถึงที่จอดรถ
“ร้อนๆ ง่วงนอนแล้ว” พี่เชนจับผมยัดขึ้นรถ ผมถกเสื้อขึ้นถอดออกทางหัวทันทีแล้วโยนเสื้อทิ้งไปแบบมั่ว ๆ เลย
“เฮ้ยๆๆๆๆๆ ไอ้ปิงมึงถอดเสื้อทำเห้ไร!!!” เสียงพี่เชนโวยใหญ่พอขึ้นมาได้ ผมหงุดหงิดคือร้อนอยากอาบน้ำอยากถอดอยากจะนอน
รถกำลังจะเลี้ยวออกจากหน้าร้าน
“ใส่เอาไว้คืนเลยมึง” พี่เชนเอื้อมมือโยนเสื้อมายัดให้ผม ผมไม่สนใจจะปลดหัวเข็มขัดต่อ ปลดกระดุมกางเกงยีนส์ต่อ
“ปิงอย่านะมึง หยุ๊ดหยุดดดๆๆ” พี่เชนจับมือผมไว้แน่น ไม่ให้ผมถอดเข็มขัดออกได้
“พี่เชนคร้าบปิงร้อนนนปิงคับ ปิงอ้วน พุงปิงใหญ่” ผมกินเหล้าแล้วเป็นงี้ทุกทีถ้าเกินลิมิตคือตัวผมจะร้อนเหมือนกับไฟลวกเลยนะ กางเกงก็คับผมอึดอัดมากจริง ๆ ผมจะถอดทุกอย่างแล้วนอนแผ่หลับตากแอร์สบายใจ
“ตัวมึงแดงไปหมดเลยนี่หว่า เหี้ยอะไรวะผิวมึงทำไมเป็นแบบนี้ปิง วันนั้นก็ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลยนี่หว่า มึงจะอ้วกไหมเนี่ย ไอ้เหี้ยปิง สัสเอ๊ยผิวมึงเหมือนผู้หญิงเลย บลาๆๆๆ”
พี่เชนบ่นอะไรสักอย่างประมาณนี้ ผมคลายหัวเข็มขัดออกจากกางเกงยีนส์เรียบร้อยปลดกระดุมยีนส์ออกอีกเม็ด พี่เชนปัดแอร์มาตกลงที่ผม เสื้อไม่ได้ใส่หรอกนะครับง่วงมากคืออยากจะหลับแล้ว ผมนอนเลย
รู้สึกตัวอีกทีคือโดนปลุกเรียกบอกว่าถึงแล้วให้ลงได้
“ลงได้แล้วมึง ถึงแล้ว”
“....อือครับ....” ผมจับได้เสื้ออยู่ที่ตัก เปิดประตูจะเดินลงมาคือเซมาก พี่เชนเข้ามารับเอาแขนผมไว้พาดลงที่คอของพี่เขา พยุงกันเดินเซๆจะเข้าออฟฟิศ
อะไรวะผมว่าพี่เชนก็เมาเหอะ ผมคนเดียวที่ไหน เซเหมือนกันแหละ หึหึ ผมเอาแขนพี่เชนพาดใส่ไหล่ไว้เหมือนกัน
“พี่เชนปิงร้อน ปิงอยากอาบน้ำ” ผมบอกพี่เขา หัวเราใกล้กันมาก ชิดเลย
“ไอ้เหี้ยมึงกระซิบกูทำซากเหรอ ขนลุก แล้วไอ้คำพูดเวลาเมา ปิงอย่างนั้นปิงอย่างนี้นี่หยุดเลยนะมึงนะ กูเองก็เมาไม่ได้สติดีนักหรอก เดี๋ยวมึงขึ้นห้องจะอาบจะเหี้ยอะไรเรื่องของมึงเหอะ” เราสองคนเดินเซๆลากกันเข้าไป แขนพี่เชนอยู่บนบ่าผม แขนผมก็อยู่บนบ่าพี่เขา หัวเราคือชิดกัน ผมยิ้มเพราะตลกหน้าพี่เชน
“หึหึ พี่เป็นไรจั๊กจี๋อะดิ่ ฟู่ววว” ผมแกล้งเป่าลมใส่หูพี่เขา
“ไอ้เหี้ยเดี๊ยะกูตบปาก อย่ามาเล่นอะไรแผลง ๆ นะ”
“หึหึหึ ปิงเจ้าชู้นะพี่รู้ยัง”
“จะไปรู้กับหัวมึงเหรอกูไม่ใช่ผู้หญิง”
“ปิงเจ้าชู้มาก รักทู๊กคน ใครให้ปิง ปิงรักหมดแต่เดี๋ยวนี้เลิกหมดแล้วน๊าา รักพี่เอย์คนเดียวเลย” โอยยยผมเวียนหัวพูดอะไรออกไปบ้างวะเนี่ย เมื่อไหร่จะถึงข้างในสักที เดินเอนซ้ายเอนขวายิ่งกว่าปู พี่เชนก็โอ๊ยยแขนหนักสัสๆอ่ะ
“มึงจะรักใครช่างหัวมึงเหอะ จะมาประกาศทำซากเหรอหรือจะให้กูไปแจ้งกรมการปกครองให้ไหม ไอ้เหี้ยอย่าเอนมามากกูเองก็จะอ๊วก หนัก!”
“คึคึคึ จะไปทำแบบนั้นได้ไงเล่า” ผมตั้งหน้าเดินต่อแต่แล้วก็ต้องหยุดเพราะคนข้าง ๆ จู่ ๆ ก็ไม่เดิน
“พี่เชน?”
คือพี่เขาหยุดชะงักนิ่งไม่ยอมเดินต่อ ผมก้าวไปยังไงก็ไปไม่ได้คือพี่เชนยืนจอดนิ่งตายเลย ผมเลยหันไปถาม พี่เขายืนจ้องอะไรสักอย่างหน้าตานี่คือเหมือนตระหนกสุดขีด
“พี่เชนเข้าไปกันครับ ปิงร้อนปิงง่วงนอน” เราจะเดินถึงบันไดหินอ่อนอยู่แล้วนะ
“........”
“พี่เชน??”
“ปิง มึงทำใจดี ๆ ไว้” เสียงพี่เชนคือสั่นนิดๆ ผมงงดิ่ ยิ่งมึนๆอยู่
“ไรอ่ะพี่”
“ตรงโน้น โน่นน่ะ โน่น”
ผมมองตามไปในทางที่พี่เขาชี้ ๆ ให้ดู เพ่งแล้วเพ่งอีก คือถ้ามองไม่ผิด ใครสักคนยืนจ้องพวกผมนิ่งเลยตานี่เขียวปั๊ด ชุดทำงานแบบนั้น รูปร่างแบบนั้น หน้าตาและสีหน้าแบบนั้น ค่อยย่างก้าวสามขุมเข้ามาใกล้พวกเราแล้วเรื่อย ๆ
ตายห่าแล้ว....ผมกับพี่เชนคงกำลังนึกคำๆเดียวกัน
ผั๊วะ!!
เสียงกระแทกดังอยู่ไม่ไกล ผมไม่รู้อะไรเลยทุกอย่างคือเร็วมากและเบลอไปหมด รู้แต่ว่าจู่ ๆ พี่เชนก็ทรุดกองลงที่พื้นผมที่กำลังจะล้มตามเพราะแขนเราพาดคอกันอยู่ถูกใครสักคนเอาไหล่แข็งแกร่งมารับแขนผมไว้แทน
“กูปล่อยไม่ได้เลยนะมึง” ผมถูกจับยัดขึ้นรถอีกคัน คราวนี้รู้สึกว่าไม่ใช่ซีอาร์วีแล้วเพราะเตี้ยกว่ามาก เบาะแบบนี้บีเอ็มอ่ะดิ่ นั่งบ่อยที่ศูนย์ซ่อมนั่นไง
เออแล้วพี่เชนล่ะวะ??
Tbc.
>> มาแล้วค่ะ คิดถึงเขาไหม สองวันเองเนอะ เสร็จเมื่อคืนค่ะวันนี้ทวนแล้วก็ลงให้เลย ขอบคุณมากนะคะสำหรับทุกๆกำลังใจ ทุกบทเพลงที่แนะนำมาให้ เราฟังเพลงแล้วแต่งปรื๊ดเดียวค่ะ แต่ไอ้ที่นาน ๆ นี่คือตรวจทานเพราะว่าพิมพ์เร็วมากเลยกลัวว่าคำผิดจะเยอะ
รักและเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันได้อ่านได้มีแรงฮึดสู้เขียนต่อ คนอ่านน่ารักมากจริง ๆ ค่ะ
>> ปิงกับพี่เชนคอเดียวกันค่ะ แนวดนตรีเพื่อชีวิต เพลงนี้เพราะนะนานมากเลยคุณแม่เราชอบเปิดเลยค่ะ ลองฟังกันดูนะ
>>คืนนี้ทานขนมปังกับกาแฟให้อร่อยนะคะ กินแล้วยิ้มไปด้วยนะ บทนี้รับประกันไม่มีร้องไห้แล้วค่ะ > < :mew1:
**ขอบคุณเรื่องคำผิดนะคะ**
-
ชิปหายละหมาปิง พี่เอย์เอาตายแน่งานนี้
รอระเบิดลงได้เลย o22
-
อร๊ายยยยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
หมาปิงใจอ่อนเถอะนะ กลับไปคบคุณชายเอย์เหอะ อยากดูฉากหวีานหวานอ่ะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
:mew1:ปิงสู้ๆ
-
ซวยแล้วมึง
-
ncๆๆๆๆ
คนอ่านไม่หื่นจริงๆเลยนะ กร๊ากกกกกกก :hao6:
-
เบื่อ กัสแล้วน่าาาาาา :mew2:
-
เมาแล้วอ้อนๆๆๆๆ
-
สุดยอดจริงๆๆๆ ข้าลุ้นให้เจอช็อตแบบล้มปากจุ๊บแก้มกับพี่เชนด้วยซํ้า พี่เอย์ต้องเจ้าเข้าแน่นอน แต่หมัดนี้ก็ถือว่าทำบุญนะพี่เชน เป็นตัวกระตุ้นได้ดีจริงๆ รักกก คนเขียน รักหมาปิง พี่เอย์ จุ๊บบ
-
ตอนนี้ไม่มีร้องไห้ละ ดีใจ :3123: รอลุ้นปิงกับพี่เอย์จะคืนดีกันร้อยเปอร์เซ็นซะที คิ ๆ o18
-
พี่เชนอย่าตายนะ หมัดเดียวเอง คึ!!
ขอบคุณ :)
-
สงสารพี่เชน ซวยตลอดดดดดดด 5555555 :hao7:
-
สุดท้ายเอย์มันก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ เราคงคาดหวังในตัวมันสูงเกินไป
อีชะนีป้าแม่ของเอย์เนี่ยนับว่ายิ่งน่าตบไม่สิน่ากระทืบมากอ่ะ ถึงขนาดนี้แล้วยังไม่คิดจะหยุดจะรังควาน
หรือสร้างปัญหาให้เอย์กับปิงเลยรึยังไง น่ารำคาญมาก แค่สามปีนี่มันยังไม่พออีกหรอว่ะ
เราอยากเห็นปิงระเบิดอารมณ์จริงๆ เอาให้พังกันไปข้างนึง เอย์ก็ดูแลปกป้องปิงไม่ได้อยู่ดี
ไหนเอย์มันบอกจะจัดการทุกอย่าง แม่มกูไม่เห็นมึงจะทำห่าอะไรเลยนอกจากง้อไร้สาระบ้าๆบอๆอยู่ได้
ไอ้เราก็นึกว่าเอย์มันจะเข้มแข็งและกล้าที่จะทำตามใจตัวเองแบบจริงๆจังๆ สุดท้ายก็ทำตัวขี้ขลาดแบบเดิม
ถ้าจะเป็นแบบนี้ปล่อยให้ปิงไปเจอคนนดีๆที่เขาพร้อมกว่าเถอะ รำคาญทั้งเอย์ทั้งแม่เลยบ่องตรง :z6: :beat:
ปล.ทำไมเราอยากให้พี่เชนต่อยเอย์คืนเอาหนักๆเลย ถ้ามึงดูแลปกป้องเค้าไม่ได้ก็อย่าทำตัวกร่างเป็นหมาหวงก้าง
งานนี้เชียร์พี่เชนเต็มทีี่ ปิงกับเชน ได้กันๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าไปอยู่กับสังคมชั้นสูงแต่จิตใจต่ำตมอย่างพวกนั้นเลย
ขอให้ปิงเข้มแข็งและใจแข็งเข้าไว้ ถอดสร้อยออกไปเลยปิง อย่าให้มันคิดว่าเราง่าย คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไม่ลาซักคำ
ซ้ำยังเอาแต่ปัญหามาทิ้งไว้ให้อีก ขนาดเรายังเหนื่อยแทนปิงเลย ที่เหนื่อยไม่ใช่เพราะมีแต่ปัญหา แต่เพราะเอย์มันไม่เข้มแข็งดูแลและปกป้องปิงไม่ได้เลยซักนิดสักแต่พูดแต่ไม่เห็นทำ ทีเรื่องที่ควรจะพูดกลับอมขี้หมาอยู่นั่น :katai1:
เลิฟคนแต่ที่สุด พักนี้มาต่อถี่มาก ได้ใจไปเต็มๆ อิๆๆๆๆ
-
พี่เชนซวยไป 555
งานนี้หมาปิงโดนฟาดแน่ๆ
-
หึๆๆๆ คนเขียนน่าร๊าก~~~~ที่สุดอ่ะ จ๊วบๆ
-
โอย อารมณ์หึงพี่เอย์ช่างรุนแรง
แล้วพี่เชนจะเดินเข้าห้องถูกมั้ยนั่น
ทั้งเมาหนักและคาดว่าเมาหมัดด้วย
แต่ตอนนี้แอบเคืองพี่เอย์อีกแล้วอ่ะ
ได้ยินชื่อกัสทีไร หายใจไม่ทั่วท้องเลย
-
:katai1: พี่เอย์ถึงจะโตแล้ว แต่ก็เด็กมหาลัยหัดรักจริงๆเชียว
ทำอะไรก็ไม่พูดให้หมด คนอ่านหงุดหงิดดดดดด
จับพี่เชนคู่กับกัสไปเลยยย หมาปิงจะได้เลิกคิดมากกกซะที :katai2-1:
-
โถ พี่เชน น้องพาไปสะเดาะเคราะห์เอามั้ย จังหวะไม่ดีเลย แต่ว่าพี่เชนซวยแล้ว คนซวยกว่าคือหมาปิง พี่เอย์ตั้งเขียงเตรียมเชือดแล้ว :laugh:
ชื่อกัสโผล่มาทีไรตำใจคนอ่านไม่แพ้กันหรอกหมาปิง แค่มาแซะพี่เอย์ก็ติดทัณฑ์บนแล้วนะ ทำเรื่องเมื่อไหร่รับรองโดนรุมประชาทัณฑ์ :ruready
จำเอาไว้นะพี่เอย์บทตัวเองหึงอะดันไปต่อยหน้าเขาแบบไม่ถามไถ่(ฮึ้ยย) เรียกร้องนั่นนี่ให้ปิงห่างพี่เชน แล้วทีตัวเองล่ะ ฮึ้ย ถ้าหมาปิงต้องหึงสองคนนี้นะ เข้าข้างปิงล่วงหน้าเลย
พี่เชนอะพี่เชนนนนน :z3: หัวใจพี่หล่อไม่มีลิมิตปะ คือถ้าจะมีเพื่อนตายสักคนก็อยากได้แบบพี่เชนเนี่ย (แต่ไม่รู้อนาคตพี่เชนจะตายเพราะลมหึงใครรึเปล่า โถ) อวยพี่เชนทุกตอนเลย ขอเมมเบอร์การ์ดวีไอพีนะพี่เชน
หมาปิงใจอ่อนขึ้นแล้วนะ เอาใจช่วยเสมอแต่พี่เอย์ดันภาระเยอะ ณ จุดนี้พยายามเข้าใจ 555 หนทางยังอีกยาวไกล แต่ใกล้ด่านบอสอย่างคุณแม่แล้ว สะสมพลังวัตรไว้เยอะ ๆ นะทั้งสอง
-
พี่เชนนนนนนนนนน ถูกหมัดซะขนาดนั้น ช่วยน้องปิงอีกเรื่องดิ เอาอิกัสไปที
-
:laugh: :laugh: :laugh: ไอ้หมาปิง มึงเสร็จแน่ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ปิงร้อน แล้วพี่เอย์จะทำอะไรปิงปะคะ :hao7: :hao7:
-
หะหะหะหะ เสร็จแน่มรึงคืนนี้ หมาปิง เมาดีนักต้องจัดหนัก
-
รู้สึกว่า ค้างงงงงงงงงงงงงง :katai1: โอ้ย!!!จะเป็นยังไงต่อไปน้อ อยากรู้ๆๆๆๆ :hao7:
ความรู้สึกของปิงกำลังดีอยู่เลย เริ่มเปิดใจให้พี่เอย์แล้ว :hao3:
ปล. พี่เอย์ ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องก็จับขื้นเตียงเลยนะ(แหะๆๆๆล้อเล่นนะ ถ้าพี่เอย์ทำจริงล่ะก็ไม่รู้ปิงจะโกรธขนาดไหน???)
-
ขอโดดถีบเอย์ได้มั้ย?
แหม ทีตัวเองแร่ดได้ไม่เป็นไร ปิงจะเที่ยวมั่งนี่หึงโหด
-
#คำผิด
เท่าที่ผ่านตามาน่าจะมีคำนึงนะ ไม่รู้มีอีกมั้ย - 3-
"“ร้อนๆ ม่วงนอนแล้ว” พี่เชนจับผมยัดขึ้นรถ ผมถกเสื้อขึ้นถอดออกทางหัวทันทีแล้วโยนเสื้อทิ้งไปแบบมั่ว ๆ เลย"
ง่วงใช่มั้ยคะ
ปล.แอบอยากรู้ไวๆพิลึกว่าคราวนี้พี่เอย์จะทำยังไง
1.โทษหมาปิงว่าไม่รอ
2.ขอโทษตรงๆ
3.ดุเรื่องออกไปข้างนอก
4.ดุเรื่องกอดคอพี่เชน
5.ซึนไม่พูดตรงๆ
6.ไม่มีข้อถูก
:hao7:
-
มายาวนะ แต่โคตรค้างเลย :กอด1:
-
ค่อยๆเคลียร์กันนะคะพี่เอย์ :a9: :a9: :a9:
-
คือเราเป้นนะแต่ไม่ใช่กับแฟนแต่เป้นกับคนในบ้าน คือเราสัญญาจะไปดูหนังกัน คือนานมาก นางบอกว่าตอนไหนก็ได้ตามใจว่างให้เสมอ เราก็เออโอเค พอนัดจะไปนางบอกติดงานไม่ว่างววันหน้า หน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จน เรามาเรียนคือมัน รู้สึกแย่ เหมอนคาดหวังแล้วดดนฉีกจนกระจุยกระจาย จุกอื้อ ตีตื้ออยู่ในท้อง
-
โอ๊ย สงสารพี่เชน ขำก็ขำ 555 คือแบบเจอปิงเมาเรื้อนยังไม่พอโดนต่อยอีก เฮ้อ ปิงเอ๊ย ตอนเมานี่โคตรยั่ว
สงสัยจะโดนพี่เอย์ทำโทษคืนนี้แหละ สมน้ำหน้าพี่เอย์มัน อยากผิดนัดน้องเอง ไลน์มาบอกก็ช้า ปิงอุตส่าห์รอน่าสงสาร
เข้าข้างน้องปิงสุดติ้งกระดิ่งแมวค่ะ กัสนี่คือโผล่แค่ชื่อก็รำคาญแล้วอ่ะเอาจริงๆ
อีท่านประธานอัศวขี้ตู่ หลอกเด็กในปกครองมากอดในห้อง แบร่ ~ เล่ห์เหลี่ยมเยอะนัก
ปิงอย่ายอมง่ายๆ ลูก เรียกคุณมันไปเรื่อยงี้แหละิแต่ใจไปหมดละลูกชั้น ละเมอถึงเค้า
แถมตอนเมาก็รักพี่เอย์คนเดียวอีก โอ๊ย ปิงน่ารักมากกกก พี่เอย์จะไม่หึงได้ไง
มาต่อเร็วๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ ใจยังคิดถึงแต่พี่เชน สงสารแกมาก 555
-
พี่เชน โดนพิษโหโหหึงพี่เอย์เข้าแล้วไง
ปิงแกกินเหล้าทีไร อ้อนตลอด งานเข้าแล้ว
ดูท่าพี่เอย์จะโมโหมากด้วย
-
อ๊ายยยยยยยยยยย :hao5:
ทำไมน้องมินรังแกพี่เชนของพี่เยี่ยงนี้ สงสารแกบ้างอะไรบ้าง โดนลูกหลงตลอดเลย
เดี๋ยวเราขอเข้าไปปลอบใจพี่เชนหน่อยนะ อิอิ
เอาล่ะสิปิงโดนลากไปแล้ว เมาอยู่ด้วย
เอย์ห้ามทำอะไรปิงนะ :ling1: ไม่งั้นฉันจะเชียร์ให้แกได้ชีช้ำไปอีกหลายตอน
กัสนี่ หวังว่าจะดันไม่มาอยากขึ้นแท่นนะ แค่นี้ก็เข้าใจผิดจะแย่แล้ว
-
ชอบพี่เชน อยากได้พี่เชน อร๊ายยยย
อิตาพี่เอย์ผิดนัดเองนะ จะมาง้อเขาก็ช่วยทำคะแนนหน่อยเหอะ
ทำตัวน่าสงสารอย่างเดียวไม่เวิร์คหรอกนะ
-
ผิดนัดแล้วยังไปต่อยเขาอี๊กกกกกกกกกกกก
:z6: :a5:
-
น่าสงสารพี่เชนโดนตลอด มาเร็วแบบนี้ได้ทุกวันน่ะจะดีใจโคตรๆเลยจ๊ะคนเขียน รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
แย่แน่ปิง
-
เปิดเล้ามา เห็นพี่เอย์อัพ โคตรช็อค อัพเร็วมาก ปกติต้องรอจนเหี่ยวก่อนถึงจะได้อ่าน 555555555555
มาแบบนี้ทุกครั้งเลยน้าาาาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง เอากระดูกมาแขวนคอ เลยนะพี่เชน 55555555555555555555 :laugh: :laugh: :laugh:
ปล.ตอนหน้าเราคาดหวังให้น้องปิงเสียตัว อิอิอิอิ :z1: :z1: :z1:
-
เห็นช็อตสำคัญเสียด้วยนะพี่เอย์
สงสารพี่เชน555555
-
รำคาญ อีพี่เอย์ ว่ะ แม่งงงงง รับปากแล้วไม่เคยทำได้เล้ยยยย
-
พี่เชนผิดอาร๊ายยยยยยย ต่อยพี่เชนทำไมพี่เอย์ :m15:
-
:z1: งานนี้มีเคลีย
-
แอร๊ย ดีใจ ตอนนี้มาเร็ว จะได้ไม่ขาดตอน อารมณ์ต่อเนื่อง
แหม ไม่ร้องไห้อะไรล่ะคะคนเขียน ประโยคเดียวประโยคนี้ของพี่เชนทำเราน้ำตาแตกเลย
“ถ้ามึงเมากูจะแบกมึงกลับเอง กูดูแลมึงได้ ไม่ต้องไปคอยหรอกกับคนที่เขาหลอกมึงแล้วหลอกมึงอีกแบบนั้น จะไปแคร์เหี้ยไรนักหนาวะ”
คือซึ้งใจแทนปิงอ่ะ พี่น้องคู่นี้เค้าดูแลกันดีจริงๆ อิพี่เอย์มาผิดนัดแบบนี้ด้วยแล้วโมโหๆ ได้ยินชื่อกัสแล้วโมโหขึ้นอีกสามเท่า เหอะ!
สงสัยว่าสุดท้ายผ่านมาตั้งสามปีแล้ว เอย์กับปิงเค้าก็ทำตามเงื่อนไขทุกอย่างแล้ว ขุ่นแม่นางยักษ์ยังจะกัดไม่ปล่อยอีกฤา?
หรือนี่เป็นการทดสอบครั้งสุดท้ายของคุณแม่ ถ้ายังไงหลังจากนี้ก็ขออย่ากีดกันสองคนนี้อีกเลยนะ
สำหรับเรา เอย์ผิดเรื่องเดียวคือการไปแล้วปิดปากเงียบไม่พูดอะไรไม่บอกกล่าวอะไรปิงเลย คือทุกคนรู้หมดยกเว้นคนที่สำคัญที่สุด
อย่างน้อยไม่จำเป็นต้องบอกหมดเปลือกแต่ให้สัญญาณอะไรบ้างเล็กๆน้อยๆก็ยังดีนะคะคุณพี่
คิดดูคนที่รอโดยรู้จุดหมายปลายทาง กับคนที่รออยู่ในความมืดไม่รู้เหนือใต้ ใครมันจะประสาทก่อนกัน ความยากมันต่างกันเยอะนะ
ก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวละครหลายๆตัวหลายๆเรื่องต้องเป็นแบบนี้ตลอดอ่ะ
เหมือนแบบถ้ามันไม่ให้เค้าทำแบบนี้ มันก็จะปูเรื่องไปทางนั้นนี้ไม่ได้อ่ะนะ อันนี้พูดรวมๆนะ
สำหรับเอย์ เราเห็นนางเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เคสแฟนเก่าแล้วล่ะ เข้าใจว่าเป็นการปูนิสัยของตัวละครตัวนี้ด้วย
แต่ก็หมั่นไส้อยู่ดี เลยอยากให้ปิงอย่าเพิ่งคืนดีไปก่อน ก็เข้าใจทั้งสองฝ่าย เข้าใจเอย์ด้วย แต่มันหมั่นไส้อ่ะ จบค่ะ ฮ่าๆๆๆ
:hao3:
-
ดูแววแล้วไม่น่ารอดดดดดดดดด :hao6: ลุ้นนนนนนน ncccccccccccccccccccccccccccccccc !!!!!
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
หึหึ....งานนี้พี่เอย์ลงโทษบนเตียงสถานเดียว....
-
งานปิงเละต้องมาาาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling2: :ling2: :ling2: :hao5: :hao5: :hao5:
คือพี่เชนนี่ไม่ได้คิดไรกับปิงช้ะ คือหวังว่าไม่คิดน่ะ.. :katai5: :katai5: :katai5: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ไม่อยากได้ยินชื่อกัสเลยให้ตายเถอะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
แต่ก่อนก็ไม่ปลื้มพี่เชน แต่ตั้งแต่พี่เชนชัดเจนว่าคิดเป็นแค่พี่ายกับหมาปิง เราก็มองพี่เชนดีขึ้นมาเยอะ 555555555
แต่กับกัสยังไม่ใช่ไง โว้ววววววว :katai1:
สงสารพี่เชน กร๊ากกกกกก ผิดที่ผิดทางผิดจังหวะไปหน่อยนะพี่นะ
พี่เอย์ รายนั้นเค้าหึงโหดดดด
ตัวใครตัวมันนะหมาปิง :katai3:
-
งานเข้า ไม่รู้เข้าพี่เอย์หรือเข้าหมาปิงนะ อิอิ
รอตอนต่อไปจ้าาา
-
อิพี่เอย์ ต่อยพี่เชนของปิงทำไม
ปิงอ่อยพี่เชนดีกว่า ไม่ต้องรอ ลมๆแล้งๆ
ส่วนคุณเอย์ เชิญรับยาช่องสองค่ะ มีสิทธิ์หึงหรอคะ ฝากคนเขียนตบมัน1ที หมั่นไส้พระเอกกก
-
เอาละเว้ยยยยยยยยยยยยย ปิงโดนจัดหนักแหงมมมมมมมมมมมม
รีบมาต่อนะจ้ะ
สนุกเฟร้อออออออออออออออออ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
คือจะบอกว่าคนเขียนเก่งมากๆเลยค่ะ สุดยอดจริงๆ
ส่วนตัวนึกโทษตัวเองว่าทำไมไม่กดเข้ามาอ่านให้เร็วกว่านี้ อาจเป็นเพราะชื่อเรื่องด้วยมั้ง เลยกลัวดราม่าใหญ่
แต่พอเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนที่ 1 ถึง 28 จะบอกได้เลยว่าสุดยอดมาก
ขอชื่นชมและนับถือคนเขียนในรายละเอียดทุกๆอย่างในงานเขียน
ความลื่นไหลของตัวละคร ไทม์ไลน์ แล้วก็ความเป็นเหตุเป็นผลไม่หลุดแม้แต่ที่เดียวเลยค่ะ ขอชื่นชมจริงๆ
สนุกตั้งแต่ตอนแรกเลยค่ะ ตอนแรกเราเบื่อๆนิยายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ฉับไว ปุ้ปปั้ปไม่ถึงเดือนได้กันแล้ว มันเฟ้อมาก
แต่เรื่องนี้สนุกค่ะ คาแรกเตอร์พี่เอย์สุดยอดซึน สนุกมากเลยค่ะช่วงแรกๆ
พอถึงงานดราม่า ตอนแรกก็คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องมีแน่นอน เพราะจั่วหัวประเด็นเรื่องฐานะไว้ตั้งแต่ต้นๆ
แต่พอเอาเข้าจริงๆ เราอ่านแล้วร้องไห้เลย คือทุกอย่างมันเป็นเหตุเป็นผล (เข้าใจคุณแม่เอย์นะ)
อะไรๆที่มันมีเหตุมีผลของตัวละคร มันทำให้เราอินยิ่งกว่านิยายเรื่องไหนๆที่เคยอ่านมาค่ะ
อีกสาเหตุที่อินมากคือแฟนเก่าเป็นคนซึนเหมือนพี่เอย์เดี๊ยะเลย (แต่ไม่บ้าเท่า 555)
พูดจาตรงข้ามกับที่คิดจริงๆ ทำอะไรให้ตอนแล้วเขินนี่คือด่าาาาา อย่างเดียว
อยู่ด้วยแล้วเราชอบแกล้งค่ะ เหมือนปิง พอแกล้งให้เขินแล้วเห็นมันงงๆเอ๋อๆ รับมือไม่ถูก ก็โดนด่ากันไป
พอเห็นมีดราม่าเลยยิ่งอินจัด เห้ออออออออออ
เป็นกำลังใจให้นะคะ คนเขียนได้โปรดแต่งต่อไปนานๆ มี sp เยอะๆๆๆ ถ้ามีอิมเมจด้วยก็จะดีเรย อิอิอิ
ไฟค์ติ้งค่าา
ปล.ตอนล่าสุดนี่ อิพี่เอย์แม่ง มึงเบี้ยวเองนะจ๊ะคะ
-
อีพี่เอย์ปล่อยให้ปิงรออีกแล้วนะ เรื่องนี้แกผิดด แล้วมาเอาตัวปิงไปทั้งๆที่เมาขนาดดนี้ :z1:
-
ตอนหน้าจะเจอพี่เอย์มาดหึงโหดหรือเปล่าเนี่ย...
-
พี่เอย์เห็นแต่ภาพไม่ได้ยินเสียงซิน่ะ
ถ้าได้ยินคงดีใจมากกกกกกก
-
มาบอกให้ปิงรอแล้วก็ทำไม่ได้อีกละ
-
^^
-
ตายละหมาปิง
อิพี่เอย์นี่ผิดนัดแล้วยังมาทำโกรธอีก :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ปิงๆไปซะแล้ว เสร็จโรงเรียนพี่เอย์
-
:อ้อนพี่เอย์ต่อเลยหมาปิง
-
ว่อนนนนนน หมาปิง โดนแน่ :laugh:
-
คุณเอย์คุณมีสิทธิ์อะไรมาโกรธปิงของเค้าอะ
ตัวเองผิดนัดเองแท้ๆ ไม่รู้แอบไปดินเนอร์กับคุณเลขาที่รักแทนหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นเราจะยุให้ปิงไม่คืนดีเลยคอยดูเชอะๆ :angry2:
ตอนนี้ฮาพี่เชนอีกแล้ว รับกรรมที่ไม่ได้ก่อตลอด แล้วก็งอนเฮียนิดๆไหนบอกจะไม่มีใครหน้าไหนมันมาทำอะไรปิงได้ไงเล่าเฮีย โธ่ แล้วกันโดนต่อยคว่ำเลย
-
อิพี่เอย์ ถ้าจะพูดแล้วทำไม่ได้ ทีหลังอย่าพูด
แล้วติดธุระแทนที่จะรีบโทรบอก กลับปล่อยให้รอตั้งนาน
ถ้าเรื่องเล็กยังทำไม่ได้ แล้วเรื่องใหญ่กว่านี้ที่ขอโอกาสจะทำได้หรือ
แถมยังเลี้ยงงูพิษ ที่ไม่ยอมตัดใจไว้ข้างตัวอีก สงสัยปัญหาคงยังไม่พอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ปิงเอ้ย เมาแล้วอ้อน :z1: อ้อนให้พี่เอย์หลงเลยนะ จะได้ฉลาดขึ้นกว่านี้หน่อย เอิ้กๆๆ
-
พี่เอย์สู้ๆๆๆๆ
เข้าใจหมาปิงนะแต่เข้าข้างพี่เอย์มากกว่า 55555
-
ขุ่นเอย์ต่อยพี่เชนของน้องทำไมคะะะะะ :ling1: (ตอนนี้ไม่เรียกเอย์พี่ ฉันเคือง)
“ถ้ามึงเมากูจะแบกมึงกลับเอง กูดูแลมึงได้ ไม่ต้องไปคอยหรอกกับคนที่เขาหลอกมึงแล้วหลอกมึงอีกแบบนั้น จะไปแคร์เหี้ยไรนักหนาวะ”
เจอประโยคนี้ไปคืออยากจะเปลี่ยนพระเอกเลยค่ะ.... แต่แต่เดิมก็ไม่เคยคิดจะเชียร์ปิงให้ใครหรอก น้องรักใครเราก็โอเค
แต่จิ๊จ๊ะมากค่ะ อิตรงทีบอกว่าพี่เชนกับปิงใกล้ชิดกันมากไป แหมมม อิี่เอย์ แกกับกัสล่ะคะะะ
-
พี่เอย์ก็ลุยจีบเต็มที่แล้วนะปิง....รีบๆๆกลับมาคบกันเหมือนเดิมนะ....เกรียจอิแม้พี่เอย์อะ...เริ่มเค้าไม่ดีแล้ว....
-
ปิงเสร็จแน่ พี่เอย์ตาเขียวแล้ว
ตลกพี่เชนมากครับ :ling1:
-
สภาพหมาปิง เสื้อไม่ได้ใส่ กระดุมกางเกงปลดออก
เอาใจช่วยหมาปิง มันจะโดนจัดหนักจากพี่เอย์แบบไหนหนอ 555
ตั้งแต่พี่เอย์กลับมา รุ้สึกสงสารพี่เชนตลอดๆๆ
เหมือนซวยทุกที ที่สามคนนี้อยุ่ด้วยกัน 555
-
สงสารพี่เชน :laugh: อย่ารุนแรงกับหมาปิงนะพี่เอย์ เดี๋ยวจะโดนนนนนนน o18
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก อยากอ่านอีกเยอะๆ อ่ะคนเขียนนนนนนนนนนนนนนน :mew6:
-
อาววววววววววแล้ววววววววววว :katai4:
หมาปิงเมาแล้วอ้อน ตายๆๆๆ :-[ :haun4:
พี่เอย์รับช่วงต่อ น้องปิงกำลังเมามายยยยยยยยย
หมาปิงอ้อนพี่เอย์เยอะๆๆน๊าาาาาาาาา อ้อนจัดหนักให้พี่เอย์เล้ยยยยยยย :oo1:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อเลยค่าาาาาาาาาา
ดีกันน๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตายห่า :mew5:
-
ฮา พี่เอย์ สามปีผ่านไปยังซึนเหมือนเดิม
พี่เอย์อย่ารุนแรงนะรู้ไหม
เดี๋ยวอะไรๆมันจะยากขึ้น :ling2:
-
ไม่รอด :haun4:
-
ตอนนี้ขำพี่เชน
ปิงเมาแล้วช่างอ้อนเหรอเนี้ย
-
ปิงโดนจัดหนักแน่ :hao6:
-
โมโหพี่เอย์อ่าาาาา ปล่อยให่ปิงรออีกแล้วอะ เซ็ง
-
ในที่สดก้อได้คุย (กันบ้าง =_=)
หายอึดอัดแทนไปได้หน่อยยยยย
แต่หมาปิงค่ะ พี่เอย์แกหนิ๋มมามาก
คราวนี้ระเบิดตู้มม กลายเป็นโกโก้ครั่นแน่ ><
-
จบบทได้น่าติดตามมากกกกกกกก
มาอัพไวไวนะฮะ
-
ที่ปิงเป็นอย่างนี้ก็เพราะตัวเองนั่นแหละพี่เอย์ :m16:
เรื่องที่ผ่านมายังไม่เคลียร์ ยังไม่คืนดีกันแบบสมบูรณ์เสียหน่อย
นัดแรกก็ผิดนัดซะแล้ว คนรอก็รอไปสิ เดี๋ยวยุให้ปิงงอนเลยนี่
ตอนหน้าพี่เอย์จะมาแก้ตัว เอ๊ย อธิบายเหตุผลใช่มั๊ยคะ
จะโกรธจะอะไรทำไมต้องมาต่อยพี่เชนด้วยล่ะ :serius2:
รู้สึกว่าพี่เชนจะอยู่ผิดที่ผิดเวลาตลอดเลยอ่ะ สงสารนะเนี่ย
ตัวเองผิดแท้ๆยังมาทำเป็นโมโหชาวบ้านเขาอีก :a14:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ตอนนี้นึกออกอยู่คำเดียวเลย "ตายแน่" หมาปิง
พี่เอย์เอา....หมาปิงตายแน่ๆครับ งานหึงโหดมาแน่แล้วๆๆๆ
แต่ทำไมคนอ่านกลับดีใจ...แหะๆ :z1: :z1: ก็ไม่รู้สินะๆๆๆ :m18: :m18:
แล้วก็กลับมาสงสารพี่เชนอีกครั้ง ครั้งนี้น่าสงสารจริงจัง โดนชกดัง "ผั่วะ" ทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรเล๊ยยยยย...
ไหนตัวเองจะเมา ไหนยังต้องแบกหมาปิงที่เมาแล้วเรื้อนอีก
งานนี้คุณขนมปังกาแฟต้องตอบแทนความดีให้พี่เชนบ้างแล้วนะครับ
หาแฟนน่ารักๆให้พี่เชนหน่อยคร๊าบบบ เอ...หรือจะจัดน้องกัสให้พี่เชนเลยก็ดี (ได้สองต่อเลย หุหุ)
จะได้ไม่เหงาและมีคนดูแลแทนหมาปิงมัน เพราะอีกไม่นาน?..เป็นไปได้ว่าหมาปิงต้องไปดูแลคนสำคัญแทนแล้วนะครับ
ตอนหน้าอยากอ่านฉากหวานนนนน.....ๆๆๆ จะเป็นไปได้มั้ยครับ
หรือหมาปิงจะยิ่งโกรธกว่าเดิม ยังไงพี่เอย์ก็อย่าทำอะไรรุนแรงกับน้องนะ น้องปิงเมาอยู่ ไม่รู้เรื่อง
-
อีกละ ไอ่พี่เอย์
คำว่ารอ ของเก่ายังเสียใจไม่หาย
มีคำว่ารอ ของใหม่ มาให้เสียใจเพิ่มอีก
เพิ่งจะขอโอกาสเขาแท้ๆ ขนาดตัวเองดื้อดึง ให้เขารอๆๆๆ แค่งานด่วน รึอะไร แค่นี้ก็ยังผิดนัด
ซ้ำยังมีหน้าไลน์มาแค่ประโยคเดียว
อ่านแล้วขึ้น ขึ้น
แล้วมาทำเชี่ยไร มาไล่ต่อยคนอื่นแบบนี้
พี่เชน พี่ชายสุดที่รัก รักน้องห่วงน้อง ลุกขึ้นมาลากน้องกลับลงจากรถเลย
อย่าให้พี่เอย์ลากไปได้นะ อิน้องปิง ก็ห้ามไปกับเขาล่ะ สร่างเมาเดี๋ยวนี้
ท่านหญิงแม่ จะให้บริษัทปิง รับงานใหญ่ อยากจะคิดว่าหญิงแม่ จะยอมให้โอกาสปิง จริงๆ
ไม่อยากคิดว่ามีแผนอะไรอีก เพราะการรับงานใหญ่ ถ้าแฟร์ๆ ไม่มีตุกติก งานจบ ตามกำหนด ก็เป็นความเติบโตของบริษัท
แต่ถ้าลูกค้าตุกติก กลั่นแกล้ง กลโกง ติงาน ไม่รับงาน เพื่อดิสเครดิต มันก็มีโอกาสล้มได้ภายในพริบตา
ใหญ่กินเล็ก เป็นกฏธรรมชาติ ที่โหดร้าย
แต่คนแต่งบอกว่าไม่มาม่า
เราก็คิดว่า คงจะไม่มีอะไร เราคิดมากไปเอง อ่ะนะ ฮี่ๆๆๆ
เพลงเพราะมาก ชอบเพลงนี้ มันทั้งหวาน ทั้งเศร้า
-
งานเข้าแล้วปิง :hao6: (คนอ่านรอ nc ค่ะ)
-
แปะจิ้มๆๆๆๆ :z13:
ไปส่งงานก่อนเดี๋ยวมา :o12:
**********************************
-
โอยยย :katai1:จะฟินก็ฟินไม่เต็มที่ กังวลเรื่องกัส ถ้าปิงรู้ว่ากัสตามมาจากที่เรียนด้วยกันจะเป็นไงอีกเนี่ย :sad4: แล้วพี่เอย์นะ นัดครั้งแรกในรอบสามปีทำไมขุ่นพี่ถึงเบี้ยวนัดคะ ตรงนี้เคืองมาก ปิงอุตส่าหิ้วท้องรอกินข้าว แบบนี้มันน่าเชียร์ให้ปิงงอนต่อไปยาวๆจริงๆเลย บอกเลย ขึ้นมากนะจุดๆนี้ :z6:
-
เล่นตัวเข้าไว้ปิง อย่าไปยอมง่ายๆ
นัดแรกก็เบี้ยวซะแล้วพี่เอย์ เคืองมาก
เรื่องกัสเนี่ยถ้าพี่เอย์ไม่เคลียร์ให้เรียบร้อย
คงค้างคาใจกันไปอีกนาน
-
เค้ารอตัวเอง2คนกลับมาหวานอยู่น้าาาาาาาาาาาาา :mew1:
-
พี่เชนโดนต่อยเฉยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
จัดเต็มเลยท่านประธาน :mew3: :mew3:
-
ทำไมปิงเข้าใจอะไรยากจัง อยากให้ปิงมองในมุมกลับกันบ้าง ถ้าปิงเป็นพี่เอย์ ปิงจะรู้สึกยังไง
-
เข้าใจปิงนะ พี่เอย์ต้องเคลียร์ตัวเองให้หมด น้องจะได้เปิดใจได้อย่างเต็มที่
-
คืนดีกัน100เปอร์เซ็นเถอะหมาปิงงงงงงงงงงงงง
-
จากใจ รู้สึกสงสารพี่เชนค่ะ ฮาาาาาาาา
-
คุยบนเตียง (OoO)!!!!
-
ชิบหายละเมิง
-
น่าสงสารจุง โอๆพี่เชนผู้แสนดี สู้ๆนะปิง 55+
-
หวายๆๆๆๆๆ 5555 พี่เอย์นี่อย่างแรงเลย เลื่อนนัดเค้าเองแล้วมาพาลลลลลล
สงสารพี่เชน 555 ทำคุณบูชาโทษชัดๆ ตัวเองก็จะไม่รอด โดนพี่เอย์ต่อยหน่อยคงสลบเหมือด :hao7:
.............. โชคดีนะคะน้องปิง (เสี่ยเอย์:คืนนี้ยังอีกยาวไกลนะหมา) :z1:
-
ตอนพี่เอย์ไม่มารับไปกินข้าว แอบน้อยใจไปกับปิงด้วยเลยนะเนี่ย หูยยย
ทนหิวรอ นัดแรกทั้งทีเนอะ อุตส่าห์ดีกันแล้ว (รึเปล่า?) :mew6: :mew6:
แต่เชื่อนะ ว่ายังไงพี่เอย์ก็จะมาหาแหละ ก็พี่เอย์ติดงานนี่นาาา
แต่หมาดันไปกินเหล้าซะนี่ พี่เชนไม่น่าชวนเล้ยยย เป็นไงล่าาา
แล้วกลับมาในสภาพถอดเสื้องี้ ปลดกระดุมกางเกงงี้ หัวถูไถกับพี่เชนอยู่งี้
ตายแน่หมาปิงเอ๋ยยยยยย คำเดียวเลย 55555555
สงสารพี่เชนอีกแล้ว คราวนี้โดนหมัดเลยจ้า
เจอทีไรอยู่ในสถานการณ์ไม่ปกติทู๊กกกกกที 55555
ปล. ชอบพี่เอย์โหมดง้อปิงจังเลย น่ารักง่าาาา เอ็นดูพี่เอย์หมาปิงเสมออออ :impress2: :impress2:
-
พี่เชนนี่บริสุทธิ์ใจจริงๆใช่มั้ย ไม่ใช่วีาแสดงออกอย่างนี้แล้วมีบทพูดความในใจอีกทีนี่ข้าตึ๊บเลยนะ
-
ระเบิดลง ตู้มมมมม
ปิงอ้อนพี่เอย์หนักๆเลยนะ จะได้ผ่อนหนักให้เป็นเบา
-
ขำประโยคสุดท้ายเนี่ยแหละ 555+
-
พี่เอย์หึงแต่อย่ารุนแรงกับหมาปิงนะ :impress2:
-
พี่เชนขาาาาา คุณพี่ชายอยู่ผิดที่ผิดทางอีกแล้วค่ะ 5555555555555 :laugh:
-
เฮียเชน เฮียต้องไปทำบุญไหว้พระเก้าวัด สะเดาะเคราะห์ด้วยนะ
ปิงอย่าไปยอมนะ จะเหตุผลไรก็ช่าง เอาคืนเลย
-
หงุดหงิดโว้ยๆๆๆๆๆ ไม่ปื้มไอ้เอย์อย่างแรง เริ่มจะเกลียดมันแล้ว ไม่ชัดเจนสักอย่าง เรื่องแม่มันอีก กูว่าแล้วมันจะมีอีก ถ้าไม่มีเรื่องธุระกิจมันล้มคงจะไม่รู้ซึ้งสินะแม่ไอ้เอย์เนี้ย ขอใช้คำไม่สุภาพ คนไม่รักษาคำพูดแบบนี้ อย่าไปสนมันเลยปิง พออ่าาตอนนี้แล้วอยากให้ปิงโกรธมันไปนานๆ เปลี่ยนไปรักคนอื่นเลยยิ่งดี แม่งเอ๋ย อารมณ์เสีย ส่วนเรื่องกัสเนี้ยยังไง เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ สงสัยรอเสียบข้างหลัง เหมือนเพลงของหญิงลีป่ะ คือเจ็บใจแฮง ย้อนถืกแทงข้างหลัง มันเจ็บจังจัง คือใจสิขาด ปาดถิโธเจ็บคักขนาด เหมือนสายฟ้าฟาด ย้อยถูกแทงข้างหลัง ติดงานด่วน ซิ ปิงเนี้ยไม่แน่ใจอะไรเนี้ยไม่ยอมถามเลยนะ เดียวก็คิดมากเข้าใจผิดแบบวันนี้อีกหรอก ชักหงุดหงิดแล้วโว้ยๆๆ อินจัดครับคนแต่ง ถ้าไม่อินผมไม่เม้นเยอะขนาดนี้หรอกครับ
-
แม้คุณAMINOKOONG เม้นได้ใจผมมากอ่ะ แถมกดบวกให้ด้วย รู้สึกแบบเดียวกับผมเลย มีหลายคนคิดแบบผมดีใจจัง เขาจะหาว่าเราสร้างความวุ่นวานไหมเนี้ย แต่ผมปลื้มมีคนคิดเหมือนผมด้วยอ่ะ
-
พี่เอย์ผิดนัดก่อนนิหว่าาาา
รู้สึกสะใจยังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆๆๆๆ ให้ลมพิษหึงคลั่งไปเลยยย
แต่อย่าทำร้ายปิงนะ!
-
ตอนนี้พี่เชน น่าสงสาร X2 5555
ชิ แกผิดนัดน้องนะคุณชาย หึงหน้ามืดเลยนะ
-
ปิงเมาแล้วน่ารักอ่ะ ถ้าพูดกับเอย์นี่คงดีใจน่าดู
แต่ยังขี้หึงเหมือนเดิมนะพี่เอย์ของหมาปิง
-
พี่เอย์ใจเย็นๆๆๆๆอย่ารุนแรงกับน้องปิงนะ
สงสารพี่เชนนนนนนนT_T
-
ชื่อะอนกะเนื้อเรื่องไม่ค่อยเข้านะ
พี่เอย์ยังไม่ผ่านนะครัช
-
ไม่ชอบคนพูดแล้วไม่เป็นคำพูดว่ะ ถึงคนฟังจะไม่ได้ตอบรับหรือยินดีในตอนนั๊นแต่เขาก็คิดตามคำพูดที่คุณพูดไว้เถอะ คิดตามและรอด้วยแต่คุณมาผิดคำพูดเนี่ยมันใช่เรอะ ผิดคำพูดแล้วยังเหวี่ยงอีกเนอะคนเรา
ไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้ แต่ถ้าเป็นอิพี่เอย์ละก็ พอหยวนๆให้ได้ แต่นายอย่ามาทำร้ายจิตใจปิงของเราอีกนะ ไม่งั๊นโดนดีแน่
-
งานนี้พี่เอย์ผิดเต็มประตู นัดไม่เป็นนัดเองแล้วจะโทษใคร
จู่ๆก็หึงหน้ามึด มาต่อยพี่เชนซะหน้าคว่ำ ซวยจริงๆเลยพี่เชน
หมาปิงก็เมาๆมึนๆ โดนพี่เอย์จัดหนัก(บนเตียง)แน่ๆ ว้อนท์ให้มี nc สุดๆ :hao6:
-
ซวยพี่เชนเลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอย์ตั้น ตอนนี้ชั้นไม่ปลื้มแกว่ะ เข้าใจนะว่าจำเป็น งานรัดตัวติ้วๆ แต่นี่มันครั้งแรกหลังคืนดีกันเลยนะเว้ย
ปิงอย่าเพิ่งนะลูก ใจเย็นไว้ อย่าเพิ่งผลีผลาม คืนดีกันได้ แต่อย่าเพิ่ง...................กันนะ
แอบสงสารเชน ซวยชิบ ไม่ได้ผิดไรเล้ย
-
:oo1:
-
ชอบปิงที่สู้ชีวิต สู้คนมากๆ แถมชอบกวนพี่เอย์ด้วย ตอนกวนพี่เอย์น่ารักมาก ไม่รู้พี่เอย์ทนได้อย่างไร แต่ตอนนี้ปิงก็ใจแข็งมากๆด้วย แต่เพราะปิงเจ็บเพราะรอมานาน รออย่างไม่มีจุดหมาย พอพี่เอย์กลับมาปิงเลยกลัวกลับไปเจ็บอีก เราเข้าใจตรงนี้นะ แต่บางทีก็อยากให้ปิงเปิดใจให้พี่เอย์เร็วๆเพื่อความสุขที่รออยู่ข้างหน้า เพราะพี่เอย์ก็เจ็บเหมือนกัน เจ็บที่รอที่จะกลับมาหาและติดต่อกลับมาไม่ได้ ได้แต่มองอยู่ห่างๆแบบนั้น
พี่เอย์คนปากแข็งมาก ปากไม่ตรงกับใจ มาว่าปิงขี้เหร่ได้ไง แต่สงสารตอนที่ต้องตัดใจจากปิงไปทำตามคำสั่งของแม่ ต้องตัดใจไม่ติดต่อกลับมา ต้องอดทนรอวันจะกลับมาหาปิง แอบน้ำตาไหลตอนที่พี่เอย์ชูไอแพดที่ขอโอกาสจากปิง คนอย่างพี่เอย์ที่มีทุกอย่าง ไม่ต้องง้อใครก็ได้ แต่เพราะรักปิงมากเลยมาตามง้อให้ปิงกลับมารักกัน
ตอนนี้ปิงก็ค่อยๆให้พี่เอย์กลับมาใกล้กันทีละนิดแล้ว สู้ๆต่อไปนะพี่เอย์ อย่าปล่อยมือจากปิงนะ ต่อไปปิงต้องเผชิญกับแม่พี่อีก พวกพี่ต้องจับมือกันไว้ให้แน่กว่าเดิมนะ รอวันที่ทั้งสองคนกลับมารักกันอีกครั้งอย่างหมดใจ รอทั้งสองคนหวานๆใส่กัน รอปิงกลับมาทำข้าวผัดกุ้ง ฝานมะเขือเทศให้พี่เอย์กินอีกครั้ง
พี่เชนก็หล่อ สอนปิงทุกอย่าง ให้ปิงได้มีทุกอย่างอย่างทุกวันนี้ ตอนแรกก็คิดว่าเป็นแฟนพี่พิม แต่ไม่ใช่ แล้วพี่เชนจะมีโอกาสที่จะมีคู่กับเขาไหมนะ
ปล.จำไม่ได้ว่าปิงนึกออกรึยังว่าเคยเจอพี่เชนมาก่อนรึเปล่า(ใช่ไหมนะ)
ปลล.คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ :mew1: แล้วก็ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้ได้อ่านนะคะ
อีกปล.ปิงจะโดนพี่เอย์จัดการอย่างไรที่เมากลับมาแบบนี้
-
รีบมาต่อได้แล้ว ตกหน้าสองแล้วน่ะครับ รออยู่น่ะ น่ะ น่ะ ฉันรอ อยู่ อยู่
-
ลุ้นนน จะคืนดีกันเพราะพิษหึงรึเปล่าน๊อออ เพราะอิน้องหมามันเมาด้วย ถามไรมันตอบจริงหมดอ่ะ ขี้อ้อนด้วยตอนเมา
-
มาช่วยดัน :katai5:
มารอลุ้นว่าหมาปิงจะโดนพี่เอย์ลงโทษหนักมั๊ย?
และก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งมาต่อไว ๆ นะค้าบบบ
ปล.สงสารพี่เชน พี่ชายที่แสนดี
ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ถูกต่อยซะงั้น :mew4:
-
รีบมาต่อนะคนเขียนคนอ่านรอเขาหวานกันใจจะขาดแล้วววววววว
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: ใจเขาใจเรา ใจน้องปิง ใจคนรอ
-
เนื้อเรื่องดีมาก :hao7:
อัพบ่อยๆนะ ตามอ่านอยู่ครับ :katai4:
o13 o13 o13
-
เกือบดีแล้วเชียวนะเอย์ตั้น ดันมาเบี้ยวนัดน้องซะนี่
ครั้งแรกที่กำลังจะเริ่มคืนดีได้จริงจังแท้ๆอะ
แต่พี่เชนนี่โอยยยย ประโยคที่ชวนปิงไปกินเหล้านี่น้อออ
รักน้องมากก็งี้ พี่ชายโนะ
ลึกๆพี่เชนจะแอบหวั่น/เคยแอบหวั่นไหวมั่งไหมเนี่ย แอร้ยยยย
ยังมีแอบสงสัยอยู่บ้าง ฮิฮิ :hao3:
พี่เอย์หึงแรงตลอด ซึ่งจะเป็นผลดีหรือผลร้ายกันนะกับตอนต่อไป
ได้มาคุยตอนปิงเมาๆ ปิงอาจจะบอกหมดทุกสิ่งอย่างเนอะ 555555
รอต่อไป~ คนเขียนสู้ๆนะคะ :mew2:
-
อ่าน2วันกว่าจะตามทัน
สนุกมากกก ตอนนี้ยิ้มไม่หุบเลย
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ :-[
ตอนนี้ชอบพี่เชนมาก :hao7:
เป็นกำลังใจให้นะคะ o13 รอติดตามตอนต่อไปอยู่ค่ะ :bye2:
-
หมาปิงเมาน่ารักอ่ะ
แอบอยากรู้พี่เชนไม่คิดไรกับน้องจริงนะ?
อิพี่เอย์ทำคะแนนด่วนๆๆ
หึงโหดมาเลย หมาปิงซวยแน่ คึคึ จะคืนดีกันไหมหว่า
-
มามั้ยวันนี้
-
มามั้ยวันนี้
ู^
^
มาค่ะ รออ่านนะ ดึกๆ ขอทวนอีกนิดคำผิดตรึมเลย อิอิ
-
มารอ อิอิ :katai5: :katai5:
-
มารอด้วยคน ดึกแค่ไหนก็จะรอ :monkeysad:
-
คือตอนที่แล้วสงสารพี่เชนมากกกกกกกก
แบบนางคืออยู่ผิดที่ผิดเวลามาก
อ่านละฮาพี่เชนอ่ะ
คือมาง้อไรกันตรงนี้ๆ
แต่ตอนนี้นะเกือบจะลงดาบพี่เชนละ
แบบคิดว่านางจะชอบน้องจริงๆ
พาไปกินเหล้า เมาคู่และจึกๆกัน
โอียย ยใจข้านี่ร้อนดั่งไฟสุ่ม
ดีที่พี่เอยืมาเห็นก่อน กีากกก
ตอนต่อไปน้องปิงโดนจัดหนักแน่
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: ขอรักน้องปิงปิง :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
งานนี้ไม่โกรธหมาปิงเลย โกรธพี่เอย์
ไหนว่าจะมารับหมาปิงไปกินข้าวไง!! หมาปิงอุตส่าห์รอนะ ฮื่อ!
หมาปิงไปกับพี่เชน โรคุไม่โกรธเลย หมาปิงไม่ผิด พี่เอย์ผิดคนเดียว พี่เอย์ง้อหมาปิงด่วนเลยยยยยยยย
:katai4:
-
:katai5:
-
:katai5: มารอดูฉากนี้ :oo1: จะมีมั๊ยน้อออ?
-
http://www.youtube.com/v/6r8b1INhYwc
# 29 ความในใจของผม...เอย์ตั้น
ก๊อกๆ
“คุณเอย์ครับ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นผมเงยหน้าจากกองงาน คุณภีมเลขาผมเปิดนำให้คุณแม่ผมก้าวเข้ามา
“คุณแม่” เธอนั่งลงตรงข้ามกับผม เราไม่เจอกันสองอาทิตย์แล้วคุณแม่มีคิวยาวเดินทางต่างประเทศตลอด เธอทำงานหนักมากจริง ๆ
“คุณแม่กลับมาเมื่อไหร่ครับ” ผมถาม คุณภีมเอาแก้วน้ำเข้ามาวางให้ แล้วปิดประตูให้จนเรียบร้อย
“เมื่อวานนี้เอง เห็นซ่าบอกว่าน้องเอย์ไปนอนที่คอนโด แม่เลยถือโอกาสแวะมาหาที่นี่วันนี้”
“คุณแม่มีอะไรรึเปล่าครับ”
“น้องเอย์ไปอยู่คนเดียวแบบนั้นทานข้าวได้บ้างไหมลูก เอย์ผอมลงนะ”
“ได้ครับคุณแม่ไม่ต้องห่วงผมหรอก”
“งั้นก็ดีแล้ว”
“คุณแม่มีเรื่องจะพูดกับผมใช่ไหมครับ” ผมถามเข้าเรื่องเลย เธอพยักหน้าให้เบา ๆ
“เอย์เซ็นสัญญาอุ้มทุนบริษัทรถญี่ปุ่นเหรอลูก” ในที่สุดเธอก็เข้าเรื่อง
“ใช่ครับ”
“เพราะอะไร?”
ผมจ้องหน้าเธอนิ่ง ชั่งใจว่าจะตอบออกไปอย่างไรให้ถนอมน้ำใจเธอที่สุด แต่ในที่สุดผมตัดสินใจพูดความจริง
“เพราะคนรักของผมทำงานอยู่ที่นั่น ปิงเป็นคนที่รักศักดิ์ศรีของตัวเองมากถ้าผมแค่บอกว่าให้เขาย้ายมาทำงานด้วยกันกับผม น้องคงไม่มีทางยอมแน่ ๆ ผมจึงต้องทำอย่างนั้น ตอนนี้ผมย้ายเขามาทำงานที่นี่ได้แล้ว บริษัทนั้นก็ไม่ได้เสียหายอะไรนะครับแม่ เราแค่ทำสัญญาร่วมกันไว้ในระดับที่ผมสามารถจะยอมรับได้ก็แค่นั้น”
“สรุปคือเพราะเด็กคนนั้น”
“ใช่ครับ”
คุณแม่ลุกขึ้นเดินช้า ๆ ไปยืนที่ริมกระจกก้มมองลงไปด้านล่าง วิวโชว์รูมรถยุโรปหลากหลายญี่ห้อ ศูนย์รถยนต์นำเข้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยยังเป็นที่นี่เสมอ เพดานหลังคาของโชว์รูมหรูเป็นกระจกใสทำให้ห้องของผมที่ชั้นนี้สามารถเห็นทุกๆความเคลื่อนไหวที่นั่นได้ แน่นอนว่าอัศวคอนฯเป็นผู้ออกแบบโครงสร้างเรียบหรูแบบนี้
“แล้วเรื่องที่ลูกว่าจ้างยูเซย์ให้มาทำการออกแบบและพัฒนาระบบของที่นี่ใหม่ทั้งหมดล่ะ เพราะอะไร?” คุณแม่ถามผมแต่ไม่หันมา เธอยังคงมองลงไปที่เบื้องล่าง
“เพราะยูเซย์เก่งครับ ที่สำคัญคนที่ผมรักเป็นหุ้นส่วนของที่นั่น ผมคิดว่าก่อนที่คุณแม่จะมาหาผมคงจะรู้เรื่องราวมาบ้างแล้ว ปิงเป็นโปรแกรมเมอร์ของที่นั่นครับแล้วยังมีหุ้นอยู่ในนั้นด้วย ผมอยากจะเปิดโอกาสให้น้องบริษัทของน้องเขากำลังโต ถ้าผมให้ยูเซย์ได้เข้ามารับผิดชอบที่นี่ ชื่อเสียงของเขาจะได้รับความไว้วางใจให้รับงานที่ใหญ่ขึ้นไปอีก”
“พูดตรงดีนี่ โตขึ้นมากแล้วจริง ๆ นะ” คุณแม่หันกลับมามอง เราสองคนแม่ลูกจ้องหน้ากันนิ่ง
“คุณแม่บอกผมเองถ้าหากผมทำตามสัญญา เราจะมาคุยเรื่องนี้กันใหม่อีกครั้ง สามปีที่ผ่านมาผมว่าคุณแม่เองก็ต้องรู้ว่าทั้งผมและน้องซื่อสัตย์ต่อกันแค่ไหน เรารักกันครับแม่” ได้โปรดอย่าทำร้ายหัวใจของพวกเราอีกเลย คำพูดนี้คงจะโหดร้ายเกินไปถ้าหากผมจะพูดมันออกมา คุณแม่เดินกลับมานั่งที่เดิม เธอหยิบแฟ้มงานบนโต๊ะผมมาพลิกเปิดดู แล้วกดเรียกคุณภีมเข้ามาหา
“ภีม เด็กคนนั้นขึ้นมาที่นี่บ่อยไหม” ต่อหน้าต่อตาผม เธอถามเลขาผมอย่างนั้น
“ครั้งเดียวครับ ต้องเรียกนานมากกว่าจะยอมขึ้นมา พิชยเป็นเด็กดีนะครับคุณท่าน ทำงานอยู่ที่ศูนย์ซ่อมบำรุงของบีเอ็มทั้งที่เป็นถึงโปรแกรมเมอร์ของยูเซย์ ตอนแรกที่ผมสังเกตดูคิดว่าจะขึ้นมาหาคุณเอย์ตลอดแต่ไม่เคยเลยครับถ้าหากคุณเอย์ไม่เรียกไป เขาไม่เคยขึ้นมายุ่งวุ่นวายเลย”
“งานเขาเป็นยังไงบ้างขยันดีไหม”
“งานดีครับ ขยันขันแข็ง พิชยเป็นเด็กดีมีความรับผิดชอบหัวหน้าศักดาเองก็ยังชม”
“ออกไปทำงานต่อเถอะ ขอบใจมาก”
คุณภีมโค้งแล้วเดินออกไป มีสายเรียกเข้ามาคุณแม่กดรับพูดอยู่สักครู่แล้วกดวาง เธอลุกขึ้น
“ลูกโตพอที่จะตัดสินใจเองได้แล้วว่าลูกจะเลือกคบหาหรือรักกับใคร แต่ถ้าหากถามว่าแม่สนับสนุนไหมแม่ตอบได้เลยว่าไม่ แม่ก็ยังคงเป็นแม่อยากให้ลูกมีคนรักที่เป็นเหมือนคนปกติทั่วไปแต่งงานได้อย่างเปิดเผยมีลูกเต้าสืบทอดวงศ์ตระกูล ด้วยความจริงอีกอย่างที่ลูกต้องไม่ลืมก็คือลูกมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าทั้งลูกและหนูเดียร์จะเคยมาเปรยกับแม่ไว้แล้วว่าลูกทั้งสองคนคงจะรักกันในแบบที่ผู้ใหญ่คาดหวังไม่ได้
น้องเอย์ แม่รู้ว่าคนที่ลูกรักเป็นเด็กดี ด้วยสายตาของแม่มีหรือที่จะดูไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นยังไง แม่ไม่เคยรังเกียจฐานะหรือว่าชาติตระกูลหรือครอบครัวอะไรเลย สิ่งที่ยังค้างคาใจแม่มีอยู่อย่างเดียวเท่านั้นในตอนนี้ก็คือ เด็กนั่นเป็นผู้ชาย ลูกจะรับได้ไหมหากต่อไปสังคมจะตีแผ่ชีวิตส่วนตัวของลูก ลูกจะพาคนที่ลูกเรียกว่าคนรัก ออกงานสังคมอย่างเปิดเผยได้หรือ เดินไปไหนต่อไหนด้วยกันลูกจะกล้าเดินจับมือเขาไหม ต่อไปลูกต้องเดินทางต่างประเทศบ่อยคนรักของลูกอาจจะต้องติดตามไปด้วย ลูกจะบอกใครต่อใครว่าอย่างไร
พิธีแต่งงานยิ่งใหญ่ ทะเบียนสมรสที่ถูกต้อง ลูกสาวลูกชายแสนน่ารัก ลูกจะยอมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อใครคนนั้นได้จริงหรือ?? เอย์ตั้น แม่รักลูกนะ ภูมิใจทุกอย่างที่ลูกเป็น ถ้ามั่นใจว่าเลือกทางนี้แล้ว ลูกก็จงเดินหน้าสู้ให้ถึงที่สุด จับมือกันไว้ให้แน่นๆก้าวข้ามอุปสรรคทุกอย่างผ่านไปให้ได้ สู้กับสังคมหรือใครๆก็ไม่น่ากลัวเท่ากับสู้กับใจของตัวเอง จำคำของแม่ไว้นะ”
“แม่ครับ” คุณแม่กำลังจะเดินกลับออกไปแต่ผมเรียกท่านไว้ แล้วเดินตามออกไปหา
“ผม...สามารถทิ้งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่ง ฐานะ ครอบครัว หรือแม้แต่ชาติตระกูล ผมเองก็อยากจะให้คุณแม่รู้ไว้เหมือนกัน”
หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้นมีประชุมใหญ่ที่อัศวคอนสตรัคชั่น หนึ่งในวาระการประชุมที่ออกมาก็คือ เราจะทำการว่าจ้างยูเซย์เข้ามารับงานออกแบบและวางระบบคอมพิวเตอร์ใหม่ทั้งหมด ผมตกใจมาก ทันทีที่เลิกประชุมผมขอคุยกับคุณแม่ทันที
“ลูกบอกเองไม่ใช่เหรอว่ายูเซย์เก่ง ชื่อเสียงของคเชนทร์นั้นแม่รู้ดีอยู่แล้ว คราวนี้อาจจะต้องให้คนรักของลูกโชว์ฝีมือให้แม่ได้เห็นสักหน่อย ความรับผิดชอบสูงสุดจะมาพร้อมกับจิตใจที่แข็งแกร่ง”
“แม่ครับ” ผมส่ายหน้าอ่อนใจมากจริง ๆ คุณแม่คิดจะทดสอบปิงแน่ ๆ แล้ว แต่คุณแม่เหมือนกับจะไม่รับฟังอะไรเลย
“เย็นมากแล้ววันนี้เราประชุมกันยาวนานจริง ๆ กลับไปพักผ่อนเถอะนะ”
เย็นวันนั้นผมขับรถเข้าคอนโดเพื่อแวะไปเอาน้องหมีโดยเฉพาะ ผมแวะซุปเปอร์เล็กๆซื้อหาข้าวของที่จำเป็นก่อนจะขับตรงไปยังออฟฟิศที่ผมเคยมายืนตากฝนและคุกเข่าขอโทษต่อหน้าคนที่ผมรัก รถจอดลงที่ฝั่งตรงข้ามของถนน ผมหนีบน้องหมีใส่เอวอีกมือหิ้วถุงพลาสติกพะรุงพะรังที่เต็มไปด้วยของสดสำหรับเมนูข้าวผัดกุ้งก่อนจะผลักบานประตูเข้าไป
....เรื่องราวหลังจากนั้นคุณเองก็คงจะรู้ดีอยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง...
“เรามาเริ่มกันใหม่นะ ที่ผ่านมากูขอโทษ”
ผมกอดมันไว้แน่น เป็นครั้งแรกในรอบสามปีกว่าที่ผมได้ใกล้ชิดมันมากขนาดนี้ มันอุ้มน้องหมีไว้เลยไม่ได้ยกมือขึ้นมากอดตอบผม ปิงร้องไห้หนักมันคงจะโมโหผมมากที่ผมแทงใจมันเรื่องการรอคอยของเราสองคน
ผมรู้ครับผมผิด ผิดทุกอย่างที่ปล่อยให้มันต้องคอยโดยไม่รู้อะไรเลย ซ้ำคำพูดก่อนไปของผมยังบอกกับมันไว้ว่าไม่ต้องคอย ผมเห็นแก่ตัวที่ผมอยากจะผูกมันมันไว้ด้วยคำๆนี้ ผูกมัดมันไว้ด้วยร่างกายนี้ของผม คนเราถ้ายิ่งบอกว่าไม่ ยิ่งอยากจะทำให้ถึงที่สุด ผมรู้มันเป็นคนแบบนั้นถึงได้ตั้งใจพูดคำว่าไม่ต้องรอออกไป
.
.
“ว่าไงมึง ป๋าฟิวส์ หึหึ” ไอ้ฟิวส์เพื่อนผมโทรหาเช้าวันต่อมา จริง ๆ ผมควรเรียกมันเสี่ยฟิวส์ได้แล้วมั้ง ไม่รู้คุณจะจำมันได้ไหมนะ เพื่อนคนนี้ที่ผมพาปิงไปงานแต่งพี่สาวมันที่อัมพวา มันจบโยธาเหมือนผมตอนนี้ทำธุรกิจส่วนตัวอยู่ที่สมุทรสงคราม
“สัส กวนตีนนะมึง”
“โทรมามีไร มีธุระรีบพูดกูขับรถ”
“จะถามย้ำอีกครั้ง มึงเอาจริงใช่ไหมเรื่องที่คุยกันเมื่อคืน”
“จริงดิ่”
“แต่ถ้ามีอะไรขึ้นมา คนที่ต้องรับไปคือมึงนะเอย์ มันร้ายแรงถึงขั้นล้มละลายได้นะ ชื่อเสียงของมึง”
“ทำตามที่กูบอกให้แล้วกัน เรื่องหลังจากนี้กูรับผิดชอบเองทุกอย่าง”
“เอาแบบนั้นก็ได้กูจะให้อากูเดินเรื่องให้เร็วที่สุด มึงดึงทางบริษัทแม่มึงไว้ก่อน”
“รู้แล้ว”
ผมกดวางสาย ครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผมวานให้เพื่อนผมมันจัดการให้ คือผมจะตั้งบริษัทลมขึ้นมาโดยมีผู้ถือหุ้นสามคนคือผมกับเพื่อนและเพื่อนอีกคน ทุนจดทะเบียนครั้งแรกที่ยี่สิบล้านบาท โดยใช้บัญชีผมเองทั้งหมดที่เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ และผลประกอบการที่เมคขึ้นมาสองปีผมใช้ผลประกอบการของบริษัทไอ้ฟิวส์ คือมันเป็นแค่บริษัทลอย ๆ ไม่มีอยู่จริงโดยมีคุณอามันที่เป็นทนายซิกแซกให้ แต่เมื่อถึงวันที่ยูเซย์ทำสัญญากับอัศวคอนฯ บริษัทลมที่ผมสร้างขึ้นมาจะเข้าไปเป็นนายหน้าค้ำประกันให้กับทางยูเซย์ เพราะผมดูข้อสัญญามาแล้ว หากเกิดกรณีผิดพลาดยูเซย์ถูกฟ้องร้องจากทางอัศว จำนวนเงินมากมายมหาศาลพวกนั้น บริษัทลมของผมจะเป็นผู้รับผิดชอบเองทั้งหมด เครดิตของยูเซย์จะยังคงเดิม เป็นบริษัทนายหน้าอย่างบริษัทผมที่จะต้องโดนแทนทุกอย่างทั้งชื่อเสียงการดิสเครดิตรวมถึงทรัพย์สินที่จะถูกศาลสั่งปรับ
มันมหาศาลถึงขนาดที่ว่าผมคงจะต้องกลายเป็นบุคคลล้มละลาย
ผมบอกแล้วว่าผมยอมทิ้งได้ทุกอย่าง ผมต้องป้องกันไว้ก่อนเผื่อคุณแม่ผมเล่นตุกติก คนที่จะถูกฟ้องเป็นบุคคลล้มละลายจะไม่ใช่ยูเซย์ ไม่ใช่ปิง แต่จะเป็นผมคนนี้ ลูกชายของท่านเอง “เอย์ตั้น อัศวเหมมินทร์”
อาจจะดูเหมือนว่าเป็นการหักหลังคุณแม่ตัวเอง แต่ทั้งหมดทั้งปวงถ้าคุณแม่ไม่เล่นนอกเกมส์ผมเชื่อว่าปิงและคเชนทร์จะพายูเซย์ก้าวผ่านอัศวไปได้ บริษัทน้องจะเติบโตขึ้นไปอีก และถึงแม้ว่าแม่จะเล่นตุกติกก็จะเป็นผมเท่านั้นที่จะถูกฟ้องล้มละลาย ยูเซย์จะไม่มาเกี่ยวข้องอะไรเลย แค่วงการธุรกิจรู้ว่ายูเซย์ถูกอัศวคอนฯจ้างงาน ระดับของการรับงานของบริษัทน้องก็จะอัพตัวเองขึ้นมามากมายอยู่แล้ว
ถึงตอนนั้นผมจะกลายเป็นแค่คนธรรมดา บุคคลล้มละลายคงจะต้องถูกขับออกจากวงศ์ตระกูล เรื่องราวคงจะใหญ่โต ขณะเดียวกันปิงจะกลายเป็นนักธุรกิจยิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงมากขึ้นไปแล้ว แต่ผมไม่แคร์ ผมบอกไปแล้วว่า..
ผมทิ้งได้ทุกอย่าง...เพื่อมัน
ถ้าหากเรื่องราวเป็นแบบนั้นจริงผมรู้หมาปิงจะต้องมั่นคง ถึงผมจะเหลือแต่ตัวเปล่า ๆ ผมก็ยังเชื่อว่าความรักของสองเราก็ยังจะวางอยู่ที่เดิมเสมอ ปิงจะต้องไม่เปลี่ยนใจ หัวใจของเราเชื่อมต่อกัน
จะดีแค่ไหน....ถ้าหากวันนั้นผมกับมันเราสองคนจะเป็นแค่คนธรรมดาไม่มีชื่อเสียงไม่ต้องมีใครรู้จัก ไม่ต้องแบกคำว่าอัศวไว้กับตัว ผมจะจับมือมันเดินไปทุกที่ ยืดอกบอกกับใครต่อใครว่า คน ๆ นี้คือคนรักของผม
หวังว่าวันนั้นความรักของเราจะยังคงอยู่เป็นหัวใจของกันและกัน มีมันอยู่ข้างผม มีผมอยู่ข้างมัน เดินไปด้วยกันจนแก่จนเฒ่า
.
.
เที่ยงวันนี้ผมเรียกปิงขึ้นมาหาใช้มารยาบอกว่าปวดท้องนิดหน่อย ไม่อย่างนั้นจะได้กินข้าวด้วยกันสักทีเหรอมันเลี่ยงผมตลอดอ่ะ
ผมรั้งเอวมันลงมานั่งตักปิดใช้มือข้างนึงปิดตามันไว้สวมสร้อยข้อมือด้วยมือเพียงข้างเดียวยากมากนะบอกเลยแต่ไม่ว่าอย่างไรผมก็ต้องทำให้ได้ในความเร็วที่ต้องรวดเร็วที่สุดพอใส่เสร็จปิงมันดิ้นผมกำข้อมือมันไว้แน่น
“ทุกอย่างที่ผิดพลาด ที่กูทำให้มึงเสียใจ หวาดกลัว และเสียความรู้สึกรวมถึงเสียศรัทธาในรัก สิ่งดี ๆ ต่อจากนี้ไป ได้โปรดจงกลับมาอยู่กับหัวใจของเราสองคน” ผมจูบมันที่แก้มเบา ๆ ก่อนเอ่ยอีกถ้อยคำเพื่อขอโอกาสให้เราสองคนกลับมาคบกัน
“เปิดหัวใจให้กูอีกสักครั้ง”
ปิงนิ่งไปนานผมไม่รู้มันคิดอะไรแต่สังเกตว่าหน้ามันแดงนิดๆคิดว่าคงจะเขินอาย เราสองคนไม่ได้ใกล้ชิดขนาดนี้นานมากแล้ว
เราแลกเปลี่ยนความคิดเห็นผมเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่บริษัทให้มันฟังรวมถึงเรื่องที่อัศวคอนฯมีผลสรุปออกมาเรื่องการว่าจ้างยูเซย์ ปิงชะงักไปนิดแต่ฉลาดมากที่สามารถประเมินสถานการณ์ออก ใจจริงผมไม่อยากให้มันรับงานนี้แต่ไม่ว่าอย่างไรทางเลขาคุณแม่จะต้องติดต่อไปแล้วพิมกับคเชนทร์จะต้องไม่พลาดงานในครั้งนี้แน่นอนอยู่แล้ว
ปิงบอกว่ามันจะทำมันจะสู้ ผมเองก็ได้แต่ภาวนาว่าคุณแม่จะไม่เล่นตุกติกดิสเครดิตของยูเซย์ไม่อย่างนั้นสุดท้ายแล้วคนที่คุณแม่จะทำลายให้พังลงไปกับมือก็คือตัวของผมเอง อย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้าในวันทำสัญญาระหว่างยูเซย์กับอัศวคอนสตรัคชั่น ตัวแทนจากบริษัทของผมจะเข้ามาเป็นคนค้ำประกันและเป็นนายหน้าให้การรับงานในครั้งนี้ ซึ่งเรื่องนี้ผมจะให้ไอ้ฟิวส์มันเป็นคนดำเนินการติดต่อกับคเชนทร์และพิม บางครั้งผมอาจจะต้องขอคุยกับคเชนทร์เป็นการส่วนตัว
RRRRRR
RRRRRRRRRRR
“ว่าไง” กัสมา เลขาของผมที่อัศวคอนโทรเข้า ผมกดรับมองดูหมาปิงมันกินข้าวจนเกือบจะหมดจานแล้ว
“.......” เราคุยกันหลายเรื่องมีแต่เรื่องงานล้วน ๆ กัสต้องรายงานเรื่องสำคัญกับผมเพราะส่วนใหญ่แล้วผมจะประจำอยู่ที่ศูนย์รถ เพราะฉะนั้นถ้ามีงานผมจะดิวกับกัส เขาค่อนข้างที่จะละเอียดและรู้งานของผมดีอาจเพราะเราจบมาในงานเดียวกัน
“เอย์อย่าลืมว่าบ่ายสี่โมงเย็นเอย์ต้องไปตรวจโครงการก่อสร้างคอนโดทาวน์เฟสสามผู้ประกอบการนัดรออยู่อยู่ที่นั่น เอย์ห้ามลืมเดี๋ยวกัสจะเตรียมเอกสารทุกอย่างไว้รอ จะให้กัสเอารถแวะไปหาที่นั่นแล้วออกไปพร้อมกันหรือเอย์จะแวะมาที่นี่ก่อนหรือจะ....”
“ไม่เป็นไรเจอกันที่บริษัทเลย กัสรอผมอยู่ที่นั่นเดี๋ยวผมแวะเข้าไปรับแล้วเราออกไปด้วยกัน สักบ่ายสามโมงนะ”
ผมบอกไว้แค่นั้นแล้วกดวางสาย ปิงมองหน้าผมนิ่ง ผมเลยยกมือลูบหัวมันบอกให้รู้ในสไตล์ผมว่าไม่มีอะไรเราคุยกันเรื่องงานผมอยากให้มันสบายใจ ผมไม่ใช่คนที่จะมาพูดมาก ผมไม่เคยนอกใจรักมันคนเดียวแค่นั้นจบแล้วสำหรับผม
เย็นวันนั้นผมแวะไปที่อัศวคอนรับกัสมาเพื่อออกไปตรวจงานที่โครงการก่อสร้างคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่ง เราใช้เวลาไม่นานคุยกับผู้ประกอบการและลูกค้าจนทุกอย่างลงตัวและน่าพอใจ ผมดูเวลาตอนนี้ห้าโมงกว่า ๆ นัดกับหมาปิงไว้ประมาณสองทุ่มผมยังมีเวลาพอที่จะกลับไปเอาแฟ้มงานที่อัศวออกมาด้วยมีหลายอย่างที่จะต้องเอากลับไปเคลียร์ต่อที่ห้อง
“เออ” ผมกดรับสายเป็นไอ้ฟิวส์มันโทรมา
“เอย์คุณอากูเขาอยากจะคุยกับมึงเรื่องบริษัทลมของมึงน่ะ วันนี้มึงแวะเข้ามาได้ไหม” อาไอ้ฟิวส์เป็นทนายความ มันให้อามันรับผิดชอบเรื่องบริษัทลอย ๆ กับชื่อหุ้นส่วนปลอม ๆ ของผม
“ที่ไหน บ้านมึงเหรอ” ผมหมายถึงสมุทรสงคราม
“ใช่ ตอนนี้เลยนะ”
“ทำไมถึงด่วนอย่างนั้นวะ”
“อ้าวไหนมึงว่าต้องการด่วน ๆ นี่เรียกอากูกลับมาจากเพชรบุรีเลยนะเว้ย เอาน่าคุยแปปเดียวยังไงเสียแกก็อยากจะเห็นหน้าค่าตารู้จักมึงไว้บ้าง เจ้าของเหี้ยไรวะมึงต้องมาคุยกับทนายเองดิ่ มีอะไรขึ้นมาคนที่จะช่วยมึงได้ก็คือเขาคนนี้นะ เข้ามาหน่อยคุณอาเพิ่งเดินทางมาถึงรอมึงอยู่เนี่ย”
ผมมองดูเวลาทันที กะไว้คร่าว ๆ คิดว่าน่าจะทัน
“ได้ โอเคเดี๋ยวเจอกัน” ผมชะลอรถลงที่ข้างทางบอกกัสให้เรียกแท็กซี่กลับเอง กัสค่อนข้างตกใจผมเลยบอกมีธุระเข้าไปส่งที่บริษัทไม่ได้จริง ๆ เขาโวยวายใหญ่แต่ผมสนเหรอ? ฝ่ายนั้นต่างหากที่ต้องทำใจ ผมก็คนดีเกินไปจอดส่งเลขาตัวเองก่อนจะถึงบริษัทนิ๊ดเดียว ความจริงคือเหลืออีกแค่สองแยกก็ถึงหน้าบริษัทแล้วล่ะ แต่ถ้าทำแบบนั้นผมต้องไปกลับรถอีกไกลมากอ้อมเลยทีนี่ คุณก็รู้กรุงเทพกลับรถทีนี่ เปลี่ยนชีวิตเลยนะ ผมรีบด้วยกว่าจะไปกว่าจะกลับไม่อยากจะผิดนัดปิง อาจจะเลทสักสิบห้านาทีไม่เกินครึ่งชั่วโมงหมาปิงคงไม่งอนผมหรอก
-
http://www.youtube.com/v/6r8b1INhYwc
ผมเหยียบเลยนะใช้ทางด่วนแล้วเหยียบมิดเลยพักเดียวก็ถึงสมุทรสาครขับต่อมาอีกหน่อยก็เป็นสมุทรสงคราม ผมเลี้ยวเข้าไปตามถนนที่จะไปหาบ้านของไอ้ฟิวส์ทันที
ผมคุยกับคุณอาของมันเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ คือจริง ๆ แกคงจะสงสัยนะว่าทำไมผมต้องยอมทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้นความเสี่ยงที่จะมีสูงมากถึงขนาดจะทำให้ผมล้มละลายได้ถ้าหากอัศวจะเอาจริงขึ้นมา แต่ผมก็ไม่ได้อธิบายอะไรมากแค่ขอให้ช่วยเหลือในวันทำสัญญาจริง คุณอาทนายความซักถามข้อมูลมีเอกสารหลายอย่างที่ผมต้องเตรียมส่ง ท่านรับปากจะทำงานนี้ให้ดีมากที่สุด ผมจึงว่าจ้างท่านให้รับงานนายหน้าแทนไอ้ฟิวส์ซึ่งจะปลอดภัยมากกว่า บางทีในวันเซ็นสัญญาปิงอาจจะมานั่งอยู่ด้วยเดี๋ยวจำไอ้ฟิวส์ได้ทุกอย่างจะไปกันใหญ่
ความจริงแล้วเรื่องนี้ไม่มีอะไรเลยนะถ้าหากว่าคุณแม่ไม่เล่นตุกติกกับยูเซย์ทุกอย่างก็คือไม่มีอะไรเปลี่ยน ชิลมาก แต่ผมต้องป้องกันไว้ก่อน หากมีอะไรขึ้นมาเป็นผมที่รับความเสี่ยงเอาไว้เองแค่นั้นจบ
“ขับรถดีๆนะมึง อย่ารีบมาก” ไอ้ฟิวส์เดินออกมาส่ง ผมยกนาฬิกาขึ้นดู พอเห็นว่าสามทุ่มแล้วตกใจมาก รีบบอกลามันขึ้นรถแล้วกดส่งข้อความไลน์ไปหาปิง กลัวมันจะหิ้วท้องรอผมจนดึก
“ติดงานด่วนจริง ๆ กินข้าวซะนะ”
ผมเหยียบเต็มที่อีกนั่นแหละแปลกใจมากเหมือนกันทำไมเวลาดึกแบบนี้รถลายิ่งติดมากกว่าช่วงหัวค่ำเสียอีก รู้สึกปวดท้องหิวข้าวเพราะตั้งแต่บ่ายก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย บอกให้ปิงรอกินข้าวป่านนี้มันเองก็คงจะหิวไม่ต่างไปจากผม แต่ไม่ว่าอย่างไรผมก็ต้องไปหามันอาจจะไปถึงสักสี่ทุ่มกว่าแน่ ๆ แต่ผมก็จะเข้าไป ขอแค่บอกมันไว้ว่าให้กินข้าวไปก่อน ผมกินตอนไหนก็ได้
ก่อนเข้าไปถึงออฟฟิศผมกดโทรหามัน อยากจะถามว่าจะเอาอะไรไหมจะซื้อเข้าไปด้วย แต่ปิงไม่รับสาย ผมก็คิดสิโกรธไหมหรือว่าจะเมินผมเกลียดผมแล้วหรือปิงจะไม่อยู่ไปไหนขับรถหรืออะไร คือความคิดผมตีกันมั่วมาก ผมผิดนัดมัน
ในที่สุดรถจอดลงที่หน้าออฟฟิศ แต่ทุกอย่างคือปิดเงียบ ผมไม่เห็นซีอาร์วีสีดำจอดอยู่ทั้งที่ปกติมาทีไรรถนั่นจะต้องจอดอยู่แถว ๆ นี้ทุกครั้ง เห็นรถมอไซด์คันเก่าคันเดิมของปิงจอดไว้ด้านใน ผมโทรหามันอีกรอบสายก็ยังคงเรียกแต่ไม่มีการตอบรับอีก ผมเลยเดินลงไปถามยามเห็นว่าปิงกับคเชนทร์ออกไปข้างนอกด้วยกันตั้งแต่สี่ทุ่ม
อารมณ์ขึ้นนิดๆเลยนะ เอาตรงๆคือหวง ไม่อยากให้มันไปไหนมาไหนกับนายคเชนทร์อะไรนี่สองต่อสองเลย แต่ใจก็คิดว่าสองคนอาจจะออกไปกินข้าวกันก็ได้ บางทีมันคงรอผมจนสามทุ่มพอผมไลน์มาบอกเลยตัดสินใจชวนกันออกไปกินข้าว
ผมจะคิดในแง่ดีไว้ก่อน ผมนั่งรออยู่ในรถนานมากจนตัดสินใจออกมายืนรอด้านนอก ดึกมากแล้วสายลมอ่อน ๆ พัดผ่านเข้ามา ดอกโมกของที่นี่ปลูกเรียงเป็นแนวยาวขนานไปกับรั้วด้านข้างทั้งสองฝั่ง คือสวยแล้วก็หอมมาก ๆ ยิ่งดึกยิ่งหอม ผมยืนพิงราวเหล็กไม่ไกลจากรถมากนัก พับแขนเสื้อขึ้นอีกหน่อยล้วงกระเป๋าหาลูกอมเย็นๆขึ้นมาเคี้ยวเล่นฆ่าเวลา เอามือถือขึ้นมากดโทรหามันอีก แต่แล้วก็เหมือนเดิมมีแต่เสียงเรียกจนผมเริ่มคิดไปว่าปิงคงจะเผลอวางโทรศัพท์ไว้ด้านในแล้วออกไปโดยลืมหยิบมือถือติดตัวไปด้วย
ผมไม่รู้ว่าตัวเองยืนรออยู่นานขนาดนั้นได้อย่างไร เวลาตอนนี้เกือบ ๆ จะตีหนึ่ง ยี่สิบกว่าสายที่ผมเรียกไปไม่มีเสียงตอบรับกลับมา จนในที่สุดแสงไฟจากรถสีดำคันหนึ่งก็ค่อยชะลอเข้ามาจอดลงที่ฝั่งตรงข้าม ที่หน้ารถผมเอง คุณเชื่อไหมผมนี่นิ่งไปเลยนะทันทีที่เห็นว่าไอ้คนขับมันวิ่งไปประคองใครเดินลงมาจากรถทั้งที่ตัวเองนี่คือก็เซไม่ต่างจากอีกคนสักเท่าไหร่
ที่สำคัญที่สุดไอ้หมาของผมมันไม่สวมเสื้อแต่ดันถือเสื้อของตัวเองไว้อยู่กับมือ กางเกงนี่หัวเข็มขัดหลุดลุ่ยออกมา กระดุมเปิดแยกเห็นแต่ขอบกางเกงใน เออดี! ผมคิด ให้มันได้แบบนี้ ผมนี่ขาหนักอึ้งเลยก้าวไม่ออกคือโมโหมากๆ
ผมมองดูไอ้ขี้เมาสองคนกอดคอกันข้ามถนนแคบ ๆ กำหมัดแน่นพยายามข่มกลั้นอารมณ์ไว้ แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ความอดทนผมหมดลงก็คือตอนที่มันหันไปพูดคุยหัวเราะเหี้ยห่าไรกันข้าง ๆ หูไอ้คนที่มันเรียกกันว่าพี่เชนเหี้ยไรนั่นแหละ
หมาปิงมันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หัวนี่ชิดชนกันเลย ผมเดินเลยสิตอนแรกอึ้งขาก้าวไม่ออกใช่ไหม แต่ตอนนี้คือกูจะเอาของ ๆ กูคืนแล้ว มึงเป็นใครถอยออกไปให้หมด อารมณ์ประมาณนี้เลย
ผั๊วะ!!
ผมกระชากคอเสื้อไอ้พี่เชนของมันออกมาแล้วซัดเลย มันทรุดกองลงที่พื้นผมสนเหรอ? ไม่มี๊ ผมเอาไหล่ผมรับท่อนแขนปิงไว้แล้วลากมันจับยัดขึ้นรถเลย มองดูในกระจกยามสองคนช่วยกันเข้ามาดูเจ้านายมัน มันลุกขึ้นยืนมองดูรถผมนิ่ง แต่ตอนนั้นรถผมก็ขับออกมาไกลโขแล้ว
ปัง!
ผมกระชากแขนมันลงมาแล้วปิดประตูรถ ปิงนอนมาตลอดทางกว่าผมจะจับมันใส่เสื้อได้นี่คือฟัดกันอยู่ตั้งสองแยกไฟแดงนะบอกเลย ผมทั้งทำทั้งโมโห สำรวจตรวจทุกซอกมุม ปิงเป็นคนผิวขาวแล้วก็เนียน สีผิวมันจะเหมือนผิวผู้หญิงมากคือขาวอมชมพูนิดๆ ถ้าเจอเหล้าเข้าไปคงจะแดงซึ่งมันก็จริง แต่ผมไม่คิดว่ามันจะแดงระเรื่อได้ขนาดนี้แล้วคือตัวร้อนมากเหมือนกับว่าจะลวกมือเวลาที่สัมผัสผ่านผิวมัน ผมลากมันมายืนได้ที่หน้าลิฟต์ มันทำท่าจะถกเสื้อขึ้นอีกขณะเดียวกันเหมือนกับว่ามันจะพยายามเดินหนีออกไปจากตรงนี้แต่มันไม่สามารถเดินไหวเดินแล้วเซ เซแล้วเดิน ผมก็ลากคอมันกลับมายืนอยู่ที่เดิม
“ไม่เอา!” มันตะคอกแบบเมา ๆ คือเสียงยานมาก ลิฟต์เปิดออกผมจับมันยัดเข้าไปเลย ห้าสิบชั้นให้มันอ้วกตายอยู่ในนี้ล่ะ ผมกอดอกมองมันปิงทรุดนั่งยอง ๆ ลงที่พื้นมือข้างนึงยันผนังลิฟต์ไว้
“คนใจร้าย” มันต่อว่า ก้มหน้าก้มตานิ่ง ผมรู้มันไม่ไหวแต่อยากจะทำโทษ มันกินไม่รู้ลิมิตตัวเองแบบนี้ได้ยังไง ผมไม่เคยว่านะถ้าจะดื่มจะเที่ยวคุณกินเลยแต่ต้องรู้ลิมิตของตัวเอง แล้วนี่คืออะไรเสื้อไม่ใส่ซ้ำยังปลดกระดุมกางเกงออก กอดคอกับผู้ชายเดินยิ้มร่าจะพากันเข้าห้อง
ผมมองดูตัวเลขเปลี่ยนชั้น ภาวนาให้มันขึ้นไปไวยิ่งกว่านี้แต่ห้าสิบชั้นคือต้องทำใจ
“ปิงร้อน ปิงร้อน ปิงจะอ้วก” มันครางแล้วนั่งเผละลงที่พื้นพิงผนังไว้ ทำท่าจะถกเสื้อขึ้นมาอีก เอาเข้าไปมันจะถอดเสื้อแต่ติดขัดอะไรบางอย่างทำให้ถอดออกไม่ได้ฮึดฮัดโมโหตัวเอง
“ถึงแล้วลุกขึ้นมา” ผมยื่นมือจะไปจับมันปัดออกแรงมาก แล้วลุกขึ้นเอง เซจนจะลุกไม่ไหวผมเลยดื้อเข้าไปจับเอาตัวมันเจอมันทั้งจิกทั้งข่วนทั้งตี
“ปิง ไม่เอานะ อย่าทำ กูเจ็บ” ผมพามันออกมาทั้งลากทั้งดึงมาที่หน้าห้อง ปิงชะงักทันทีที่ผมผลักประตูเปิดเข้าไปมันไม่ยอมก้าวตามเข้ามา ยืนค้างนิ่งอยู่แบบนั้น สักพักน้ำตาก็ไหลตกออกมาผมตกใจมาก
“...ฮอึกก...” มันส่ายหน้าแล้วก้าวถอยหลัง ผมดึงแขนมันไว้
“ปิง?”
มันส่ายหน้าอีกคล้ายคนหวาดกลัวอะไรสักอย่าง
“ปิงเข้าไปกัน นี่ห้องเราไง ห้องของมึงกับกู”
มันนิ่งเงียบเบะปาก น้ำตายังไหลตกลงมาเรื่อย ๆ
“ปิง??”
“ไม่เอา...ปิงไม่เข้าไป....ฮอึ่กก....ฮือๆๆ...ปิงไม่เข้าไป...ฮือๆ..ปิงกลัว ปิงไม่เข้า ปิงกลัว ฮือๆๆๆ” ปิงแถกตัวออกจากมือผม ทรุดนั่งลงที่พื้นชันเข่าขึ้นมาซบหน้าลงแล้วร้องไห้ ผมย่อตัวนั่งลงไปลูบหลังมันแล้วถาม
“ปิง มึงร้องไห้ทำไม?” คือผมไม่เข้าใจ
“ปิงไม่เข้า ปิงกลัว ฮือๆ ปิงไม่อยากเข้าไป ปิงกลัว ปิงกลัวห้องนี้ ปิงไม่เข้าไป ฮอึ่กก ฮือๆๆ ปิงกลัว...” ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก ผมไม่เข้าใจมัน ผมดึงมันให้ลุกขึ้นยืน มันไม่ยอม
“ปิงเข้าห้.....
“พี่เชนอยู่ไหน ปิงจะหาพี่เชน ฮอึ่กก ปิงจะกลับ ปิงจะหาพี่เชน ปิงจะหาพี่เชน ปิงจะกลับ พี่เชนบอกว่าจะแบกปิงถ้าปิงเมาพี่เชนใจดี เดี๋ยวพี่เชนจะปูที่นอนให้ปิงอาบน้ำเสร็จแล้วปิงจะเข้านอนเลยให้พี่เชนห่มผ้าให้ ปิงจะนอนเฝ้าพี่เชนเขียนโปรแกรม”
ผมนิ่งไปทันทีกับคำพูดของมัน ขาสั่นไปหมด ปิงสลัดมือผมออกแล้วเรียกหาคนอื่น ผมตื้อไปหมดยืนนิ่ง มันลุกขึ้นแล้วพยายามจะเดินไปที่ลิฟต์ แต่คือมันเซเกาะผนังไปเรื่อย ๆ ในที่สุดก็ทรุดลงอีก ก้มหน้าร้องไห้ ผมจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปหามัน
“ปิงครับ”
“ปิงกลัว.....” มันร้องไห้หนักสะอึกสะอื้น
“มึงกลัวอะไร ห้องนี้ห้องของเรา ห้องของมึงกับกูไง เราเคยอยู่ด้วยกัน”
“ปิงกลัวห้องนี้...ห้องนี้เป็นห้องของคนใจร้าย...คนที่ทิ้งปิงไป ปิงมารอพี่เขาทุกวันเลย ปิงอดทน ปิงไม่รู้ว่าพี่เขาจะกลับมาตอนไหน ปิงตื่นมาปิงไม่เห็นพี่เขาแล้ว ปิงโทรไปหาปิงส่งข้อความไป ปิงพยายาม...ฮอึกก...ปิงอดทน...ฮอึ่กก... แต่พี่เขาก็ยังใจร้าย ปิงไม่อยากเข้าไป ปิงไม่อยากนึกถึงหน้าพี่เขาอีก ปิงจะลืมให้หมด ลืมไปให้หมด ปิงจะลืม ปิง.......”
“พี่รู้แล้ว พี่เอย์รู้แล้วว่าปิงรอ พี่เอย์ใจร้าย พี่เอย์คนไม่ดี พี่เอย์ทำให้ปิงเสียใจ” ผมดึงมันเข้ามากอดลูบหัวมัน ปิงตัวสั่นร้องไห้โฮออกมา ผมอยากให้มันระบายสิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจของมันออกมาให้หมด นึกขอบคุณฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ทำให้มันกล้าพูดในสิ่งที่มันเก็บกดเอาไว้ภายในใจโดยมีผมคนนี้อยู่ข้าง ๆมัน
“เข้าห้องกันนะ เดี๋ยวพี่เอย์ให้ปิงจัดการคนใจร้ายดีไหมครับ ปิงทำได้ทุกอย่าเลยอยากลงโทษคนใจร้ายยังไงปิงทำเลยนะ” ผมตะล่อมจะพามันเข้าห้องปิงส่ายหน้า แต่ก็ยอมลุกขึ้นตามแรงดึงค่อย ๆ ก้าวขาเข้าไป ทว่าพอประตูปิดลงแค่นั้นมันร้องไห้หนักออกมาอีก ผมรีบกอดมันเอาไว้
“ไม่ร้องนะปิงไม่ร้องนะครับพี่เอย์อยู่นี่แล้วนะ ปิงไม่ร้อง” มันงอแงเป็นเด็ก ผมพามันเดินมายืนอยู่แถว ๆ ริมกระจก มองลงไปเห็นเจ้าพระยาแบบมืด ๆ มีแสงไฟสีส้มเป็นจุดเล็กๆเต็มไปหมด ผมกอดมันเอาไว้แน่นๆ
“ปิงคิดถึง....ฮอึ่กก....ปิงคิดถึง.....” มันมองไปข้างหน้าที่ท้องฟ้ากว้าง ๆ ปิงค่อยยกมือขึ้นมาทาบกระจกใส แล้วร้องไห้ออกมาอีก
“ปิงคิดถึงใคร” ผมก้าวตามชิดเข้าไปกอดมันไว้แน่น นึกโทษตัวเองอยู่ตลอด สามปีมันคงมายืนอยู่ที่ตรงนี้แล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้ารอคอยผม
“ปิงคิดถึง....ฮอึ่กก....ปิงคิดถึง....”
“พี่เอย์รู้แล้วว่าปิงคิดถึง”
“ปิงคิดถึง.....”
“ปิงคิดถึงใคร ไหนบอกซิ ปิงคิดถึงใครครับ” ผมตะล่อมถามรู้ทั้งรู้ว่ามันหมายถึงผมแต่ก็ยังอยากจะได้ยิน....สักครั้ง
อั่ก!!!
มันทุบหลังผมแรงมาก เอาจนผมจุก ซุกหน้าลงมาฝังเขี้ยวจมหัวไหล่ “โอ๊ยยยย ปิงกูเจ็บ!!!”
“ปิงคิดถึง...ฮอึ่กก...ปิงคิดถึง....”
“ครับรู้ๆ รู้ว่าปิงคิดถึง แล้วปิงบอกพี่เอย์ได้ไหมว่าปิงคิดถึงใคร” ผมตะล่อมอีกครั้ง คราวนี้มันหยุด ผมผละลำตัวออกมาแล้วจ้องหน้ามัน ปิงเมาตาเยิ้มมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้วผมยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาให้มัน มันจ้องแล้วก็จ้องอีกยกมือมาขยี้ตาค่อย ๆ เอามือขึ้นมาลูบใบหน้าผมแล้วจ้องมอง คงจะดูว่าใช่ผมแน่หรือ แต่ทุกอย่างก็คือใช่
มันมองผมแล้วเบะปากอีกครั้ง น้ำตาไหลตกลงมาอีก
อั่ก!! ผั๊วะ!! ปั่ก!!! อั่กๆๆๆๆๆ
ผมไม่หลบเลยนะปล่อยให้มันทุบๆๆจนมันพอใจ ปิงไม่ได้ทุบตีรุนแรงหรอกแต่ก็คือมันทุบในแบบของมันนั่นแหละ ผมกอดมันไว้มันก็ทุบได้เท่าที่มันจะทุบ มือไม้ฟาดไปถึง ฟันแหลม ๆ กัดคอกัดไหล่ผมนี่คือตลอด
ทั้งทุบทั้งร้อง
“หายคิดถึงกูหรือยังหืม?” ผมถาม มันยังทุบ ๆ ต่อ
“อื้อออ....” มันส่ายหน้า ผมยืนให้มันทุบจนมันพอใจ หยุดนิ่ง ผมเลยจับไหล่มันไว้ให้มั่น จ้องหน้าแล้วถาม
“ปิงคิดถึงใครไหนบอกซิ ปิงคิดถึงใครครับ”
“.......” มันกัดปากแน่น คิ้วนี่ขมวดแทบจะเป็นปม
“ปิง” ผมเรียกมันอีก
“ปิงคิดถึงใครครับ คนนั้นที่ปิงมายืนรอเขาทุกวัน ใครคนนั้นที่ปิงอยากจะเจอเขาทุกคืน คนใจร้ายคนนั้น”
“....ฮอึ่กก.....” ปิงก้มหน้ากัดปากแน่นสะอื้นขึ้นมาอีก ผมเลยคิดว่าจะหยุดไม่ถามอะไรแล้ว แต่จู่ ๆ เสียงอูอี้ของหมามันก็ดังแทรกขึ้นมา
“ปิงคิดถึง....พี่เอย์”
น้ำตาผมไหลตกลงมาทันทีที่คำว่า 'พี่เอย์' หลุดออกมาจากปากมัน ปิงร้องไห้ผมเองก็ร้องไห้ ผมดึงมันเข้ามากอดเราสองคนกอดกันแน่นร้องไห้อยู่แบบนั้นนานหลายนาที ผมซึมซับเอาความรู้สึกทุกอย่างให้มันระบายออกมาให้เต็มที่ น้ำตาของวันนี้จะชะล้างความเศร้าสร้อยของเราสองคนทิ้งไป ปิงร้องไห้จนเหนื่อยผมว่ามันคงกำลังจะหลับ
ผมจึงค่อยทิ้งตัวลงที่พื้นพรหมในขณะที่กอดมันไว้ ดึงหมอนอิงที่โซฟาใกล้ ๆ เข้ามารองแผ่นหลังให้มัน ผ้าห่มผืนเล็กถูกคลี่ออกโดยมือข้างเดียวของผมคลุมร่างกายมันไว้ ปิงอาจจะง่วงนอนแต่ผมจะนั่งกอดมันไว้ตรงนี้ เอื้อมมือไปผลักม่านให้กว้างออกอีก กดรีโมทปิดไฟแสงสว่าง จุดนี้เป็นจุดที่สามารถมองเห็นพระจันทร์และดวงดาวได้ชัดเจนมากที่สุด ถ้าเราปิดไฟจากด้านในเราจะมองเห็นวิวกลางคืนได้แบบชัดเจนมากๆเป็นมุมมองแบบโอเพ่นวิวจุดเด่นของห้องนี้โดยเฉพาะ ผมกระชับกอดมันให้แน่น ปิงอยู่ในอ้อมกอดผมแล้ว ถ้าหากว่าความทรงจำที่แล้ว ๆ มาของมันในห้อง ๆ นี้เลวร้าย ผมจะขอชดเชยส่วนดี ๆ ในวันนี้ให้ อาจจะไม่สามารถทดแทนกันได้ทั้งหมดในคราเดียว แต่ถ้ามันให้โอกาสผมได้ทำในทุกๆวันของเราขึ้นมาใหม่ นับจากนี้ที่ห้อง ๆ นี้จะมีแต่ความทรงจำดี ๆ ของผมกับมันเท่านั้น
ผมสอดมือเข้าที่กลุ่มผมนุ่มของมัน ปิงผมยาวขึ้นมาก มันชอบบ่นว่าร้อนพอผมยาวขึ้นหน่อยจะต้องรีบไปซอยออกทันที แต่ตอนนี้ยาวจนระลงมาจนปิดหน้าปิดตาไปหมดแล้ว
ผมเลื่อนมือเข้าไปลูบที่แก้มมัน ปิงหลับตาพริ้ม มันหลับไปแล้วดึงหมอนอิงเอามากอดแล้วขยับหัวหนุนตักผมให้ดี ๆ มุมปากเล็กๆของมันจุดรอยยิ้มขึ้นนิดๆ แค่นั้นก็ทำให้หัวใจของผมลิงโลด ไม่ว่าต่อจากนี้ไปเรื่องราวของเราสองคนจะเป็นอย่างไรแบบไหน คน ๆ นี้คือคนที่ผมเลือกแล้วจริง ๆ
คุณคิดว่าผมไม่อยากใกล้ชิดมันยิ่งกว่านี้?? ผมสามารถดึงมันเข้ามาจูบได้ สามารถที่จะฉวยโอกาสกับร่างกายของมัน สามารถทำทุกอย่างได้เท่าที่ใจและร่างกายผมอยากนั่นแหละ แต่ผมไม่ทำ! ผมรักมันไม่ใช่แค่ร่างกาย ผมอยากได้หัวใจของมัน ผมรอมันมาตลอดสามเดือนก็ยังรอ สามปีก็รอมาแล้ว จากวันนี้ไปมันจะให้ผมรออีกนานแค่ไหน ผมคนนี้ก็จะรอ ขอแค่ให้มันเต็มใจให้ผมกอดแค่นั้นเองที่ผมต้องการ
ตอนนี้จวนจะตีสามแล้ว ผมทอดสายตามองไปที่ท้องฟ้ากว้าง อธิฐานขอให้หมู่ดาวและพระจันทร์ช่วยเป็นสักขีพยาน
ผมจะประกาศความรักของผมสองคนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง.....รักแท้....รักเดียว...คนสุดท้ายในชีวิตของผม
“ขอแลกทุกอย่างที่มี เพื่อวินาทีของเธอ ขอเจอคนที่รักเหลือเกินได้ไหม ฉันแทบจะกราบอ้อนวอนร้องไห้จนเหือดหายไป เสี้ยวนาทีเท่านั้นที่ต้องการ....”
ริมฝีปากขยับเอื้อนเอ่ยบทเพลงรักความหมายเศร้าสร้อย เมื่อครั้งหนึ่งที่นิวยอร์กผมจำได้ดี ฟังเพลงนี้ทีไรผมร้องไห้โฮคาโต๊ะหนังสือทุกที ทุกครั้งที่มองเห็นหมู่ดาวและแสงจันทร์ผมจะหวนนึกถึงใบหน้าที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงนี้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกับใคร แต่บัดนี้ทุกอย่างของเรากลับคืนมาแล้ว ผมจะไม่มีวันปล่อยมือนี้ของมันอีก เราสองคนจะจับมันเอาไว้ให้ถึงที่สุด ต่อให้ต้องตายลงไปหมดสิ้นทุกสิ้นทุกอย่าง คนที่ผมจะเลือกก็คือมัน.....ปิง
ขอแลกทุกอย่างที่มี....เพื่อวินาทีของเธอ
ขอเจอคนที่รักเหลือเกินได้ไหม
ฉันแทบจะกราบอ้อนวอน
ร้องไห้จนเหือดหายไป
เสี้ยวนาทีเท่านั้นที่ต้องการ....
Tbc.
มาแว๊ววววววว
# คืนนี้มาทานขนมปังกาแฟเคล้าความซาบซึ้งกันนะคะเขาดีกันแล้ว โกรธเราไหมเนี่ย อย่านะอย่าร้องไม่มีอะไรแล้ว ใครน้ำตาซึมแสดงตัวค่ะ คึคึ ไม่รู้สโลปขึ้นสวยไหมคืออยากให้อารมณ์มันแบบประมาณนี้เราต้องไม่ลืมว่าปิงรอมาตั้งสามปีโคตรเจ็บก็รู้ว่าเอย์ก็เจ็บแต่ก็นะ เราก็สาวกน้องปิงง่ะ แง้ๆๆๆ เอฟซีพี่เอย์อย่าโกรธกันนะคะ
# ขอบคุณมากทุกๆกำลังใจค่ะ ทั้งชมทั้งติเราจะนำไปพัฒนางานเขียนของเราต่อไปนะคะ ไม่เคยคิดเลยค่ะว่างานอดิเรกเล่น ๆ ของเราจะทำให้มีคนรออ่านกันเยอะขนาดนี้ ซึ้งมากค่ะ ขอบคุณทุกท่านมากที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้เราได้อ่านกลับคืนไปบ้าง ขอบคุณกันอีกครั้งนะ(เท่าไหร่ก็ไม่พอเนาะคำขอบคุณ)
# รักและช่วยดูแลกันต่อไปนะคะ พี่เอย์หมาปิง :mew1:
(ปล.ลับ มินว่าพี่เดียร์ชอบเชียร์มวยรองอ่ะ ชอบพี่เชนใช่ม๊ายยยย)
-
จิ้มก่อนอ่าน
-
หวานน้ำตาลหกนะพี่เอย์ เอาใจช่วยค่ะ หนูปิงเป็นคนสุดท้ายของชีวิตแล้ว อย่าทำพลาดอีกนะ ไม่งั้นเจี๋ยน!!! :fire: :fire: :fire:
-
555555 พี่เชนมีการบอกให้ทำใจดีๆ ไว้ก่อนด้วย ส่วนพี่เอย์ก็หึงโหดซ้าาาา
-
อารมณ์ตอนนี้หากถามว่าสงสารพี่เอย์มั๊ยก็สงสารอยู่นะแต่บอกเลยว่า
มันสะใจมากกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คือแอบสมน้ำหน้าพี่เอย์นิดนึงตอนที่ปิงพร้ำเพ้อถึงพี่เชน
แล้วยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารปิงมากๆอ่ะ ตอนนี้ปิงคนใจหายและเสียใจที่เอย์ทิ้งไปแบบนั้น
และไม่รู้ว่าความคิดเราจะแปลกมั๊ยที่อยากให้ยัยคุณแม่มันเล่นตุกติก เอย์จะได้ถูกฟ้องล้มละลาย
คงสะใจนางพิลึกที่จะแก่ตายอยู่แล้วยังไม่รู้จักปลงที่ยังจะหาทางเล่นงานปิงจนขั้นล้มละลาย
แต่สุดท้ายคนที่โดนไปเต็มๆคือลูกชายผู้เลิศเลอของมันเอง นางคงจะเจ็บปวดน่าดู ที่ทำลายลูกไปกับมือ
และสุดท้ายปิงก็กลายเป็นนักธุรกิจไฟแรง ส่วนเอย์ก็เป็นบุคคลล้มละลาย ดูสิว่าอีคุณหญิงแม่มันจะเอาอะไรมาพูดอีก
ในเมื่อลูกมันต่ำต้อยกว่าปิงและไม่คู่ควรกับปิง แค่คิดถึงตอนนั้นก็มันส์แล้ว
-
พี่เอย์เตรียมการไว้พร้อมม ห่วงปิงมาก
พอเมาแล้วปิงได้ระบายความในใจออกมาบ้าง
คงโล่งขึ้นเยอะ ตื่นมาจะงอนกันไหมนะ
-
เหตุการณ์เหมือนจะผันไปในทางที่ดีขึ้น กลัวคนเขียนหลอกให้ตายใจจัง
พี่เชนจะมีคู่กับเขาไหมเนี่ย สงสารอ่ะ
-
น้ำตาร่วงเลยอ่ะ สงสารปิง....หมาน้อยเอ้ย!! คราวนี้ขอให้มีแต่ความสุขนะลูก
ว่าแต่ว่าขุ่นแม่ค่ะ อย่าใจร้ายกับน้องให้มากนักนะคะ จะทดสอบอะไรก็ขอให้พอดีๆ นะค่ะ :mew2:
-
ผิดไหม ถ้าจะบอกว่าเราอิน แอบน้ำตาหยดตามพี่เอย์กัน้องปิงไปด้วย
ความในใจของพี่เอย์ พูดได้เลยว่า แมนมากกกกกก พี่เอย์ทำดี เราเชียร์สุดใจเลย :katai2-1:
-
ฮรือออออออออออออออออออออออออออออ
ขอร้องไห้ด้วยความโล่งใจได้ไหม วินาทีที่หมาปิงเรียกพี่เอย์ นี่แบบบบบบ อยากจะร้องไห้จริงๆ
ความทรงจำสามปีมันอาจจะทำให้เราเจ็บปวด รู้ว่าคงไม่หายเจ็บในตอนนี้ แต่มาสร้างมันขึ้นกันใหม่ก็ได้หนิ
แล้วพรุ่งนี้ ถ้าหมาปิงตื่นมาตอนเช้า ทุกๆอย่างมันจะดีขึ้นใช่มั้ย
พี่เอย์ทำเพื่อหมาปิงจริงๆนะ เรียกว่าทุ่มทุกอย่างที่มีในชีวิตเพื่อปิงแล้วนะ
-
เมื่อใหร่จะหมดดรามาซักที อยากให้ทั้งคู่หัวเราะด้วยกันอีกครั้งจ้า
-
สังหรณ์อยู่ว่าต่้องมา 5555 รีเฟสตลอดเพื่อรอข่าวดีได้ดั่งหวัง
รักคนเขียนสุดๆ เอย์ตั้นโตขึ้นมากเลยขอน้ำตาซึมหน่อยนะ....
ขอให้สวีทหวานกันยิ่งกว่านี้เร็วๆ
-
คุณแม่จะมีแผนอะไรอีก
-
ยกมือแสดงตัว อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม(อีกแล้ว) ซึงอ่ะ ซึ้งๆๆๆๆ แอบฟินตอนปิงบอกคิดถึงพี่เอย์ อิอิ :hao7:
-
:mew4: :mew4: :mew4:
ซึ้งจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ปิงน่าสงสาร ดีกันแล้วดีแล้วๆๆๆๆ
-
พี่เอย์ทุ่มเทมาก
แต่ก็เข้าใจคุณแม่ด้วย
อยากให้คุณแม่ไม่เล่นตุกติกค่ะ ไม่งั้นเราจะเปลี่ยนไปเกลียดคุณแม่ เพราะไม่มีเหตุผลโดยทันที
ในเมื่อจะทดสอบปิงแล้วก็ขอให้แฟร์ๆกันด้วย
เป็นกำลังใจให้พี่เอย์แล้วก็น้องปิงอย่างเหนียวแน่น :กอด1: :L2:
-
:mew4: ช่วงนี้ได้เข้ามาติดตามเรื่องนี้เอชอบภาษาเขียนของผู้แต่งมาค่ะ ขอโทษที่ไม่ค่อยได้มาเขียนพอดีเอมั่งจะไปธุระที่อื่น แต่ชื่นชอบผู้แต่งมากค่ะ ถึงตอนนี้เข้ามาอ่านต้องนำ้ตาไหลตลอดก็ตาม.
-
พอปิงได้ระบายออกมามันจะทำให้สิางที่อัดอั้นในใจหายไปหมด
ก็ยังคงยืนข้างพี่เอย์55555555
เวลาปิงพูดถึงพี่เชน อยากจะไปดีดปากนัก
แต่ก้นะเขาดุแลกันมาตั้งนาน
พี่เอยืเร่งทำคะแนนหน่อยเร็วว
เดี่ยวน้องมันก้เอะอะไรก้พี่เชนๆอีก
-
เอ่อ นังคุณเเม่คะ ลูกมีความสุขนี้คือหล่อนจะตายเหรอ????
ปลงได้เเร๊ววววววว ลูกมันโตเเล้ว
ปากก็บอกอยากให้ลูกมีความสุข จริงๆ เเล้วก็เเคร์สังคมนั่นเเหละนังคุณเเม่เอ้ยยยยยย :beat:
-
ยังสงสารปิงอยู่อะ สู้สู้ นะปิงงงง
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ไฮย่ะะะะะะห์
ยกโทษให้แล้วก็ด้ะ
ใจอ่อน
พี่เอย์สอบผ่านนะพูดเลย
ต่อไปก็ขอให้ดูน้องดีดี
และอย่าลืมชง #เชนกัส
ไว้ไถ่โทษพี่เชนด้วยนะะะะะ
ปล.พี่เอย์จัดหนักขนดนี้นร่ใจละลานลื้มมมมม
-
ทั้งสงสาร ทั้งชื่นชมพี่เอย์ :sad4: พี่เอย์ทำเพื่อปิงได้ทุกอย่างจริงๆด้วย o13
อยากรู้จังเลยว่าถ้าปิงตื่นแล้วจะเป็นยังไงต่อไป คิคิคิ :impress2:
ปล.แอบสงสัยว่าปิงแกล้งเมารึป่าว :hao3:
-
ผู้ชายขี้หึง หวงด้วย เขารักของเขามากนี่
ชอบตอนคุยกับคุณแม่นะ แมนดี คุณแม่ก็ควรจะยอมรับเถอะค่ะ บริษัทปลอมนั่นดูน่ากลัว พี่เอย์ใจเด็ดโคตร
ปิงจ๋าเมาหมดสภาพมาก แต่ก็ดี พูดออกมาเยอะดี น้องหลอนห้องนี้ไปเลย เพราะเจ็บปวดมากที่มารอหลายปี
ตอนเอ่ยชื่อพี่เชนกลัวพระเอกปรี้ดแตกจับน้องปล้ำมาก แต่พระเอกสติดีค่ะ ไม่ทำ
น้ำตาซึมตอนน้องเรียกพี่เอย์นี่หล่ะ พี่เอย์ยังร้องไห้ด้วยเลย ซึ้งอ่ะ
เพลงนั้นโคตรเศร้าโคตรตรงกับเรื่องราวค่ะ ปิงตื่นมาจะเป็นไงเนี่ยลูก
ขอบคุณค่ะ
-
พี่เอย์ทุ่มทุกอย่างจริงๆ หวังว่าตื่นมาแล้วปิงคงจะจำได้และคืนดีกันจริงๆซะทีนะ
-
#ปิดหน้าแล้วยกมือ
เชียร์มวยรองง่ะ..ชอบพี่เชน ยิ่งอ่านช่วงปิงเพ้อนะ พี่เชนอย่างนั้นพี่เชนอย่างนี้
อ่านแล้วนึกถึงเพลง"โจทย์รัก"มาก
หนึ่งคนทิ้งเราให้ตาย อีกคนให้ลมหายใจ
สามปีกับการรอแบบไม่รู้จุดหมาย กับการเข้ามาในชีวิตของคนๆนึงที่ทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป ได้ทำงานที่ชอบ ได้แสดงฝีมือ ได้เพื่อนร่วมงานดีๆ ไม่อยากจะพิมพ์ประโยคนี้แต่ก็ ได้พี่ชายพี่สาวดีๆเพิ่มเข้ามาในชีวิต ตำแหน่งหน้าที่การงานการเงิน โอเคขึ้นเยอะเลย..
:katai1:
#EDIT
ขอเพิ่มเติมอีกนิด
แอบไม่ชอบใจการกระทำของพี่เอย์
คือคุณตั้งใจทำเพื่อเขา ทุ่มสุดตัวเพื่อเขา ทำทุกอย่างที่คิดว่าดีเพื่อเข้า แต่คุณลืมไปรึเปล่าว่าการที่จะคู่รักจะอยู่ร่วมกันได้อย่างเป็นสุขมันต้องคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่นี่คุณทำอะไร คุณชัดเจนแค่เรื่องที่อยากจะบอก แล้วนอกจากนั้นล่ะ? คุณคิดว่าไม่สำคัญก็เลยไม่เคลียร์ให้กระจ่างเหรอ? รอเซอไพรซ? ระวังเจอปิงเซอไพรซ์กว่าละกัน.. ถึงจะปากหนักแต่ก็น่าจะมีลิมิตกันบ้าง ก็รู้ทั้งรู้ว่าปล่อยให้เขารอแบบไร้จุดหมายสามปี ยังจะให้เขารอต่ออีกเหรอ
#อินจัด #โดนเหล่าแม่ยกตบตี
:katai5:
-
อภัยพี่เอย์ล่ะ รักหมาปิงซะขนาดนั้น
ก็ขอให้น้องปิงสู้ๆอย่าเพิ่งยอมแพ้คุณแม่พี่เอย์ล่ะ :mew1:
-
ขอแสดงตัวค่ะ :hao5: :hao5: :hao5:
รอค่ะ เราเชื่อว่าบทต่อๆไปเราจะสามารถกลับมายิ้มได้เหมือนเดิม :กอด1:
-
หวังว่าแม่เอย์คงจะไม่คิดทำร้ายปิงนะ
-
หมาปิงตอนเมาคือแบบน่ารักมาก ปิงๆทุกคำเลย :-[
-
สรุปว่าหญิงแม่ไม่จบเรื่องชิมิ :katai1:
ดูท่าทีจะเอาเรื่องน่าดู ขนาดชายเอย์ยังต้องกันไว้ก่อน
แสดงว่ารู้ว่าที่ผ่านมาแม่ตัวเองเล่นสกปรกได้ขนาดไหน ทำอะไรได้บางถึงต้องทำเพียงนี้
ตอนนี้สำหรับเราไม่ได้สงสารเอย์เท่าไหร่ เพราะพระเอกของฉันเป็นพี่เชนไปแล้ว อิอิ #โดนตบ
รู้สึกเหมือนตัวเองโรคจิตอยากให้หญิงแม่แกล้ง แล้วเอย์ล้มละลาย
ของดราม่าหนักๆ ให้หญิงแม่รู้ว่าเอย์ทำได้ทุกอย่างจริงๆ จะได้สำนึกบ้าง
แต่ก่อนหน้านั้นของปิงจัดการหญิงแม่เล็กๆน้อยๆก่อนนะ
ขอเชียร์ให้ล้มละลายจะได้มาเป็นลูกเขยแม่ค้าส้มตำได้แบบสบายๆซะที กิกิกิกิ
ขอให้บริษัทหญิงแม่โดนเทคโอเวอร์เข้าสักวัน :call:
ปอลิง: ตอนนี้พี่เชนไม่โดนแกล้งแล้ว ขอขอบพระคุณน้องมินมากจ่ะ อิอิ
สงสารพี่เชนโดนแกล้งมาสองตอนติดแล้ว
-
สู้ๆนะ พี่เอย์กะปิง
ไม่มาม่าแล้วนะ
-
ดีกันแล้วววว หวังว่าคุณแม่จะไม่เล่นตุกติกนะ :mew2:
-
ลุ้นระทึกมาก ตอนพี่เอย์ถามว่าปิงคิดถึงใครครับ
หมาปิงตื่นมาก็ดีกันได้แล้วน๊าาาาาาาาา
พี่เอย์สู้ๆน๊าาาา หมาปิงก็สู้ๆน๊าาาา
ภาวนาว่าแม่พี่เอย์อย่าตุกติกเลยน๊าาาากราบบบบบ
-
หมาปิงกับพี่เอย์สู้ไปด้วยกันน่ะ
-
พี่เอย์ใจมากกกก เพื่อปิงทำได้ทุกอย่างจริงๆ ถ้าคุณแม่ตุกติกนี่จบเลยนะ
นึกไปถึงตอนก่อนเลยที่ปิงพูดว่า ปิงเก่งกว่าคุณแม่พี่เอย์ ...ฮิฮิ ก็จริงนี่เนอะ
เข้าใจว่าคุณแม่ห่วงพี่เอย์ เป็นถึงเอย์ตั้น อัศวเหมินทร์แบบนี้
แต่ประโยคที่พี่เอย์ตอบคุณแม่คือชัดๆไปอีกค่ะ เลิศสุด :hao5:
หมาปิงเมาพูดหมดแล้ววว ฮือออ น้ำตาซึมเลยตอนเขาร้องกัน
อ่านไปก็ซึ้งไป พี่เอย์น้องปิงเขารักกันมากจริงๆ
รอติดตามต่อไป เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :pig4:
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
สงสารพี่เอย์ ปิงใจอ่อนเถอะนะ พลีสสสส :katai1:
-
ถ้าคุณหญิงแม่ตุกติกนี่มีเฮเลยนะ
เอย์ตั้นนี่เรียกว่าหลุดจากบ่วงเลย เพราะคุณแม่ทำเหมือนลูกแบบเอย์ตั้นเป็นเครื่องมือเชิดหน้าชูตา
ถึงจะรักมากจริงๆ แต่ขีดเส้นให้เดินแบบไม่ถามซักคำ สั่งเอาๆ นี่ลูกนะไม่ใช้ the Sims
-
มีแต่เศร้าๆอ่ะไรต์ เมื่อไหร่จะดีกันอ่ะ
พรุ่งนี้เช้าปิงจะจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหมเนี่ย
จะชกหน้าเอย์ม๊ายยยย
-
ร้องไห้อีกแล้วล่ะค่ะ ได้แต่สอนองคนนี้กลับมาเป็นคนรักกันเหมือนเดิม ทรมานทั้งคู่อ่ะ
-
ขุ่นแม่คะ อย่าเล่นตุกติกคิดไม่ซื่อเลยนะคะท่าน สงสารลูกชายมั่งเห้ออออ ข้อยขอฮ้องงงงง ถถถถถถถถ.
ปล. สังเกตมานานละ รู้สึกว่า จะ 'คือ' เยอะไปหน่อยนะ จนกลายเป็นเอกลักษณ์เลยอ่ะค่ะ คือมันใช่ (นั่นไง สงสัยคือติดคนเขียนมา 555555)
-
พี่เอย์คะ... ทำอะไรปรึกษาปิงบ้างเถอะค่ะ
เมื่อไหร่พี่จะเรียนรู้เรื่องนี้คะ :ling1:
-
สงสารทั้งสองคนเลย สู้ๆ นะพี่เอย์น้องปิง สู้ไปด้วยกัน
-
เฮ้อ...ปิงเป็นเอาหนักนะน่าสงสาร หวังว่าท่านหญิงแม่คงจะ จะน่ะนะ ไม่ทำอะไรอีก
-
ก็ว่าแล้ว ว่าคุณแม่ไอ้พี่เอย์เนี้ยจะไม่เลิกลา ชิ ชักจะเกลียดนางขึ้นทุกที คงกลัวจะขายขี่หน้าเขาล่ะมั้ง เชอะ ไอ้พี่เอย์ก็ดีขึ้นมานิดหนึ่ง เพราะว่านายต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของแม่ของนายอ่ะถูกแล้ว เพราะปิงไม่ผิด ถ้าเอย์จะล้มละลายไม่สู้คุณแม่ไอ้พี่เอย์ล้มละลายไม่ได้หรอกคงจะสะใจมากกว่าเอย์ล้มละลายนะ รอต่อไป เป็นกำลังใจให้คนแต่ง สู้ๆ
-
พี่เอย์ทำขนาดนี้เพราะรักปิงมากๆจริงๆ :o8: ยอมที่จะเอาตัวเองเข้าไปช่วยไม่ให้ปิงต้องล้มละลายแบบนี้ ยอมเสี่ยงที่ตัวเองจะเป็นบุคคลล้มละลายเอง ถ้าหากว่าแม่พี่เอย์เกิดเล่นตุกติกขึ้นมา
คืนดีกันเร็วๆนะ แล้วจับมือสู้ไปด้วยกัน นะพี่เอย์หมาปิง
ปล.สงสารพี่เชน โดนต่อยแบบนั้น ตอนนี้เป็นไงบ้างไม่รู้ :m17:
-
ตอนหน้สหมาปิงก็ต้องพิสูจน์ตัวกับแม่สามีแล้วชิมิ ขอให่ท่านอย่าเล่นอะไรตุกติกเล๊ยยยยย พี่เอย์หมาปิงเจอมาหนักแล้ว :mew6:
-
พี่เอย์หมาปิงสู้ๆนะครับ
ตอนนี้ซึ้งมากกกกก :mew6:
-
:monkeysad: เศร้าเพื่อจะได้เข้มแข็งขึ้นอีกเท่าตัว
-
เขาดีกันแล้วเย้ เย้
-
นับถือพี่เอย์ นายมันพระเอกมาก o13 o13 o13
ถึงขั้นยอมล้มละลายแทนปิงหากเกิดอะไรขึ้นกับยูเซย์
แถมตอนพาหมาปิงซึ่งเมามากมาที่ห้อง ยังยินดีและเต็มใจที่จะรอน้อง ไม่ทำอะไรเกินเลย นับถือใจจริงๆ
มายอมรับกับคุณขนมปังกาแฟอีกคน ผมก็แอบน้ำตาคลอล่ะครับ
ตอนที่ปิงยืนอยู่หน้าห้องแล้วพร่ำบอกว่ากลัวๆๆ มันจุกๆตื้อๆเหมือนย้อนเวลากลับไปช่วงที่หมาปิงรอพี่เอย์
แบบไร้จุดหมายมาตลอด 3 ปียังไงยังงั้น เข้าใจและสงสารหมาปิงสุดๆ :m15: :m15:
แต่ยังไงก็อยากให้หมาปิงเข้าใจพี่เอย์ให้หมดทุกซอกทุกมุม รวมถึงเรื่องกัสด้วยเหมือนหมาปิงมันยังติดใจอยู่
ใจจริงอยากให้บอกหมาปิงเรื่องบริษัทที่จะมาคำ้ประกันแทนด้วย เอาแบบเคลียร์ๆ หากปิงมันรู้ทีหลังเดี๋ยวมีงอนยาวอีก
ขอบคุณคุณขนมปังกาแฟมากคร๊าบบ สนุกเข้มข้นทุกตอน ทำเอาอินจัด อินมากกก
ขอเชียร์ให้หาแฟนน่ารักๆช่างเอาอกเอาใจให้พี่เชนด้วยนะครับ
หรือจะให้น้องกัสคู่กับพี่เชนก็จะเหมาะสมกันมากเลย
เดี๋ยวตอนพี่เชนไปทำระบบให้อัศวฯคอนสตรัคชัน ต้องได้เจอน้องกัสบ่อยมากกก...แน่ๆ
จะมีลุ้นมั้ยครับเนี่ย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:o12: ร้องไห้เป็นเพื่อนพี่เอย์แพบบ
-
น้ำตาซึมกับพี่เอย์จนได้...
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮืออออ
คืนดีกันแล้วใช่มั้ย
น้ำตาไหลเลย ซึ้ง ดีใจ :hao5:
-
พี่เอย์ยอมทิ้งทุกอย่างจริงๆ
ถ้าแม่พี่เอย์เล่นตุกติก งานนี้มีเฮแน่ๆ
ถ้าปิงตื่นแล้วมันจะอาละวาดไหมอ่ะ 555
ปล พี่เชนกับพี่เดียร์ก้อดีนะคะ คึคึ
-
คุณแม่ น่าจะปล่อยให้ลูกมีความสุขได้แล้วนะ
ไม่งั้นสุดท้ายอาจจะไม่เหลืออะไรเลยก็ได้ นะคะ!!!
แอบน้ำตาซึมไปกับ พี่เอย์ น้องปิง รักกันๆๆได้แล้วว ^^
-
ขอบคุณ :)
-
พี่เอย์คือดีมากจริงๆ
ถ้ามีโอกาสได้รอคนที่ดีขนาดนี้ นับว่าเวลาที่ผ่านมาไม่สูญเปล่าเนาะ หมาปิง
เวลาที่ผ่านมา ก็เศร้าและคิดถึงกันมากแล้ว เมื่อมีเวลาได้อยู่ร่วมกันอีก ก็มีความสุขให้คุ้มกับการรอคอย ดีกว่านะ :L1:
-
หวังว่า หมาปิงตื่นมาแล้ว จะเป็นหมาปิงที่น่ารักของพี่เอย์เหมือนเก่าก่อนน้าาาาาาาาาาาาาาา :m15: รักพี่เอย์ หมาปิงงงง และคนเขียนค่าาาาาาาาาาาาา ขอบคุณนะค้าาาาาาาาาาาาาา (อ่านแล้วหวั่นว่า มาม่าจะมาพัดมาอีกระรอกอ่ะ งื้ออออออออออออ :hao5:)
-
พราดเมือคืนนี้ได้ไงอะ....แต่แอบดีใจกับพี่เอย์มากๆๆ....รักกันๆๆๆนะคับ...
-
:mew4: น้ำตาหยดอีกแล้ว กระซิกกระซิก
อินได้ทุกตอนซิน่าเรา เง้อ....
-
แงๆๆๆ
เพลงมันเศร้าา
นึกเพลงนี้แล้วนึกถึง mv
จำได้ว่าร้องไห้แค่ไหน
อิน อะ :ling3:
-
พี่เอย์สู้สู้ เป็นกำลังใจให้ซักวันปิงจะกลับมาเหมือนเดิมยั
-
พระเอกมากกก แต่ท่าทางเรื่องจะยังไม่จบง่ายๆนะ
นี่ขนาดหม่อมย่ายังไม่ออกมาเลย
-
พี่้เอย์ยอมทำทุกอย่างเพื่อปิงจริงๆ แม่ของเอย์น่าจะยอมเข้าใจบ้าง
สงสารปิงกับพี่เอย์ จากนี้ไปคงไม่เศร้าแล้วนะ
-
พี่เอย์สู้ ๆ อีกนิดเดียวเท่านั้นเอง ฮึบ ๆ
-
เป็นนิยายในไม่กี่เรื่องที่่เราอ่านแล้วชื่นชอบนะ แต่อยากฝากทุกผู้แต่งทุกท่านโดยภาพรวม ถ้าเป็นไปได้อัพให้อ่านกันทุกวันจะเป็นพระคุณยิ่ง เพราะติดตามอยู่อยากอ่าน 5555555 ขอบคุณคับ
-
หวังว่าปิงตื่นมาคงมีความสุขสักที :impress2:
-
ใครว่าล่ะ ตอนนี้เสียน้ำตาไปกับพี่เอย์มากกว่าเดิมอีก :sad11:
ถึงขั้นยอมหมดเนื้อหมดตัว ล้มละลาย เพื่อหมาปิงคนเดียว
ซาบซึ้งไปกับความรักที่ยิ่งใหญ่ คุณแม่น่าจะได้มาฟังบ้างนะ
ก็รู้นะว่ารัก แต่บางเรื่องจะผิดจะถูกให้เขาได้เลือกเองบ้างก็ดี
โดยเฉพาะเรื่องหัวใจ เพราะไม่อย่างนั้นคนที่ไม่มีความสุขก็คือลูกเรานั่นแหละ
หวังว่าหมาปิงตื่นมาแล้วจะคืนดีกันอย่างสมบูรณ์นะจ๊ะ :man1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
มันเศร้านะแต่สะใจที่ปิงทุบมากกว่า อั๊กๆๆๆ 555555555
-
สงสารพี่เอย์กับหมาปิงมากกกกก
นี่ขนาดคุณแม่นะ ถ้าคุณย่าละก็จะขนาดไหน
โหดร้ายเกินไปจริงๆ
-
จะเลวก็เลวให้สุดคุณแม่ ตุกติกเลยยยย
อยากเห็นคุณแม่สลดบ้าง555555
แถมแฮปปี้เอนดิ้งด้วยนะ หมดปัญหาความต่างชนชั้น หน้าตาทางสังคมไปเลย อิอิ
-
ตอนปิงพูดว่ากลัว กลัวห้องนี้ ไม่อยากเข้าไป
นี่อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยนะ
แบบน้องฝังใจมาก กลายเป็นความรู้สึกเก็บกดในใจไปเลย
อิพี่เอย์ยังมีหน้ามายิ้มมามีความสุข ที่เห็นน้องระบายความกลัวออกมาให้ฟังแบบนี้
แต่ก็ผ่านไป
ชอบตอนน้องปิงเรียกหาพี่เชน พี่เชนใจดี พี่เชน จะอาบน้ำห่มผ้าให้
โอ๊ย พี่เชน ป่านนี้ปากแตกหน้าแหกนอนประคบร้อนอยู่คนเดียว น่าสงสาร
ท้ายสุด คือเบื่อคนประเภทเอย์ (อีกแล้ว) คนที่คิดเองเออเอง ว่ากุทำเพื่อคนที่รักที่สุด เสียสละ ยอมแม้ล้มละลาย
ยอมทุกอย่าง
แต่คือที่ทำๆไปนั่น เคยถามคนที่ท่านทำให้มั้ย ว่าเขาอยากได้มั้ย ว่าเขาพอใจมั้ย
คือคิดเอาแต่ว่าทำให้ ไม่มีปรึกษา ไม่มีพูดคุย ช่วยกันแก้ปัญหา
เหมือนกับมองคนที่คุณรัก ไม่มีประโยชน์ ไม่ใช่คู่คิด ทำให้เขาหมด วางทิศทางให้เขา ตัดสินใจให้เขา
ไม่ต่างจากท่านแม่ที่ทำให้คุณลูกอย่างท่านเลย
ท่านเป็นพ่อ รึเป็นคนรัก ห๊า
ให้แม่ตุกติก จนล้มละลายไปเลย
-
เราน้ำตาซึมอีกแล้ว
เมื่อไหร่เรื่องร้ายๆมันจะผ่านพ้นไปนะ
ยัยคุณแม่นี่ยังไงตัวเองรับปากไปแล้ว
ก็ยังจะขัดขวาง ถ้าเอย์ล้มละลายจริงคงจะดีใจน่าดูเนาะ
ที่ทำลายชีวิตของลูกชายตัวเองได้
แล้วนี่เมื่อไหร่จะมีใครเอาไอ้กัสมันไปสักที...เบื่อ.......
หนูปิสู้เขา o13
-
น้ำตาซึมตอนปิงเรียกหาพี่เชน :hao5:
-
ซึ้งเลย :hao5:
-
ตอนนี้เห็นความเจ็บปวดของหนูปิงชัดเจน น้ำตาซึมอะ :hao5:
มีอะไรต้องคุยกันให้ดีนะพี่เอย์ ไม่อยากให้มีดราม่าเพราะความไม่เข้าใจกันอีก
พยายามจะเข้าใจแม่พี่เอย์นะ แต่แบบ..เฮ้ออ :เฮ้อ:
กลัวเจ้าคุณย่าอีกคน โอ้ยย เครียดแทนไปไกลแร้ว
-
พี่เอย์แม่งพระเอกอีกละ ตอนทิ้งล่ะ จำได้ป่ะ
-
ปิงคงจะหลอนมากจริงๆ
-
โฮกกกกซึ้งมากกกกค่ะ :ling1:
-
ดีใจที่พี่เอย์กล้าพูดกล้าทำอะไรที่ขัดใจคุณแม่ซักที
แต่คุณแม่นี่ก็ยังไง อยากเห็นลูกไม่มีความสุขเหรอ
แค่เวลา 3 ปี ทำคนสองคนต้องเสียใจเสียน้ำตาไปมากแค่ไหน ยังไม่พอใจอีก?
โมโหคุณแม่อ่ะ ไหนว่าจะปล่อยพี่เอย์ไง สัญญาไม่เป็นสัญญา!!
อ่านตอนนี้แล้วสงสารหมาปิงมากกกกก ถึงขนาดกลัวจนไม่กล้าเข้าห้อง โถ่หมาน้อย :o12: :o12:
การรอคอย 3 ปี มันยาวนานมากจริง คงต้องให้เวลาปิงหน่อยนะพี่เอย์
แต่ตอนเพ้อถึงพี่เชนนี่จึ้กเลยอ่ะ..
รู้ว่าพี่เชนดีแสนดีมาก ในช่วงเวลาพี่เอย์ไม่อยู่ ก็ได้พี่เชนกับพี่พิมนี่แหละคอยดูแล
ทำให้ปิงได้ทำงาน ได้มีเงิน มีอนาคตที่ดี แต่เพ้อหางี้มันก็อดงื้อไม่ได้อ่ะน้า
บอกอารมณ์ไม่ถูกเลย มันแบบ เห้ย แง้ เหมือนปิงมีความสุขมากเวลาที่อยู่กับพี่เชน จะหาแต่พี่เชนง่ะ
หวังว่าต่อจากนี้จะไม่มีร้องแล้วน้าาาา
หาคนดีๆให้พี่เชนคนนึงละกันเนอะะะ ส่วนหมาปิงให้อยู่กับพี่เอย์เต๊อะ
-
พี่เอย์ทุ่มทุนสร้างมากๆ แบบนี้ซิรักกันจริง
-
ซึ้งเลยตอนนี้
อยากจะกรีดร้องดังๆ นี่หมาปิงรู้ตัวมั้ยนะ คึๆ
รู้สึกเริ่มเบิกบานใจมาก ที่อ่านตอนนี้
-
อ่านแล้วอิจฉาความรักของพี่เอย์กับหมาปิงมาก
ทั้งคู่แบบรักกันมากจริงๆ o18
-
มีหลายอารมณ์เลยมันมีความรู้สึกบางอย่างซ้อนอยู่ด้วยนะ ว่าพี่เอย์รักหมาปิงมากกกกก แต่หมาปิงยังไม่ลืมภาพเก่าๆได้ ก็สร้างมันขึ้นมาใหม่เลย สู้ๆๆๆๆ พี่เอย์ :katai2-1:
-
ชอบผู้ชายแบบพี่เอย์ :man1:
-
http://www.youtube.com/v/VZRQtu4Wrc0
>>>> Special Part (เชนปิง)<<<<<
สายๆวันอาทิตย์ ที่ร้านหนังสือ
“เล่มนี้น่าสน”
“ฮึ๊บ!”
“เล่มนี้อีก”
“ฮึ๊บ!!”
“เล่มนี้ก็ด้วย”
“ฮึ๊บ!! ฮึ๊บ!!”
“ทำเสียงเหี้ยไรของมึง ฮึ๊บๆฮั๊บๆ” พี่เชนหันมาจ้องหน้าผม ในมือพลิกหนังสือเล่มใหม่ที่กำลังเลือกๆ
“พี่ก็ดูดิ่ ผมหนักนะเนี่ย”
“ผู้ชายไรวะ แค่นี้หนัก”
“หูยพี่ครับ แค่นี้ไรของพี่หนังสือมันท่วมหัวผมแล้ว ผมจะเอาไปวางก่อนพี่ก็ไม่ยอมอ่ะ”
“ทำแบบนั้นได้ไงเล่า เกิดกูหยิบเล่มซ้ำนี่คือจำไม่ได้นะ”
“พี่ก็ช่วยผมถือดิ่”
“ไม่เอาอ่ะ หนัก”
เออตอบดีมากพี่ชายกู ผมเดินตามพี่เขาวนไปเวียนมาอยู่ที่ชั้นหนังสือไอทีนั่นแหละ ถือหนังสือกองโตอยู่ในมือเอนซ้ายเอนขวาหลบคน
“ปิงเล่ม.....
“เย้ยยยยยย!!!” โครมม!!
หนังสือผมหล่นระเนระนาด คนยืนอยู่แถวนั้นหันมามองเป็นตาเดียวพี่เชนรีบลงมาเก็บขึ้นช่วย
“เดินยังไงของมึงวะ”
“พี่แหละถอยมาทำไมเล่า”
“มึงแหละเดินไม่ดูกูนี่หว่า”
“พี่แหละ....เอ๊ะ.....”
ผมว่าเหตุการณ์คุ้นมากยังไงไม่รู้ ผมเก็บหนังสือเล่มสุดท้ายใส่อกแล้วลุกขึ้นพี่เชนแบ่งเอาไปช่วยถือครึ่งนึง
“พี่ ผมว่าผมคุ้นหน้าพี่ว่ะ”
พี่เชนนิ่ง เดินตรงไปที่เคาน์เตอร์คิดตังค์ ผมตามสิครับวางหนังสือลงแล้วยืนรอ พิจารณาดูรูปร่างพี่เขาดี ๆ อีกครั้ง สถานที่นี้เลย เวลาราว ๆ นี้ กับคนรูปร่างหน้าตาแบบนี้
โป๊ะเช๊ะ! ผมนึกออกแล้วววว
“พี่เช๊น!” ผมอุทานเรียกเสียงสูง จับไหล่พี่เขาให้หันมา
“พี่ เราเคยเจอกันไงครับ ผมชนพี่วันนั้นที่นี่แหละที่ร้านนี้ พี่เชนจำได้ไหมครับ วันนั้นพี่มากับพี่พิมไงถือหนังสือเต็มสองมือเลย” ผมบ้าไปนิดเขย่าไหล่พี่เขาใหญ่เลย
“เออๆๆ มึงเพิ่งนึกออกเหรอวะ” พี่เชนยื่นบัตรจ่ายออกไปแล้วเซ็นต์
“อ้าว พี่จำได้ด้วยเหรอครับ นานยัง จำได้ตอนไหนทำไมไม่บอกผมล่ะ” ผมถามรัว
“จำได้ตั้งแต่มึงนั่งจ้องหน้ากูที่ออฟฟิศเก่าแล้วบอกกูหน้าคุ้นโน่นแล้ว เอาไปถือช่วยกันเดี๋ยวเอาของพวกนี้ไปเก็บที่รถก่อน เที่ยงพอดีจะได้กินข้าวกันเลย มึงหิวไหม อยากจะกินอะไร”
เราสองคนเดินถือหนังสือคนละสองถุง มีอุปกรณ์สำนักงานเพิ่มเติมนิดหน่อย ออฟฟิศเพิ่งย้ายมาที่ใหม่ ผมกับพี่เชนรับหน้าที่ซื้อของซื้ออุปกรณ์สำนักงาน ตอนแรกวันนี้พี่พิมจะมาด้วยแต่ติดลูกค้า ช่วงนี้ลูกค้าเข้าเยอะมากงานเราเยอะขึ้นเป็นเท่าตัว บริษัทเรารับพนักงานเพิ่มขึ้นเยอะเลย
“กินไร มึงหิวไร” ผมกับพี่เขาเก็บของที่รถเรียบร้อยเดินเข้ามากันอีกครั้ง
“ผมกินอะไรก็ได้ พี่เชนอยากกินอะไรล่ะครับ” เราสองคนเดินขึ้นบันไดเลื่อน ผมมองดูที่ชั้นล่าง มีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังลั่น
“กินไอติมไหม นั่นน่ะ” พี่เชนบุ้ยใบ้ไปที่ร้านไอศครีมที่เป็นรถโบราณจอดอยู่ตรงทางเดินใกล้กับบันไดเลื่อน รถน่ารักมากสีเหลือง ๆ มีสัญลักษณ์รูปแม่วัว
“ผมเลี้ยงพี่นะ”
พี่เชนชี้ ๆ สั่งสองลูก ถ้วยผมเองก็สองลูกเหมือนกัน เรากินกันคนละรส ผมเดินมายืนพิงราวข้าง ๆ มองดูด้านล่างเด็กๆมัธยมเยอะมาก
“อะไรวะเสียงดังเชียว มีโชว์อะไร โชว์หมารึเปล่า” พี่เชนชะโงกหน้าลงไปดูบ้าง ผมแอบหัวเราะโชว์หมาที่ไหนเล่านี่มันเป็นรายการเดินแบบการกุศลอะไรสักอย่างหาเงินช่วยผู้ประสบภัยของจังหวัดทางภาคเหนือ เพราะว่าปีนี้หนาวมาก ทางบริษัทอะไรสักอย่างเขาเลยจัดแคมเปญพิเศษให้นายแบบดาราที่มีชื่อเสียงมาเดินแบบหาเงินให้
“หมาที่ไหนพี่ นั่นน่ะ พี่ซีซ่าร์ไง ดารานายแบบไอดอลชื่อดังของเมืองไทยเลยนะ พี่เชนไม่รู้จักเหรอครับ”
“ซีซ่าร์?”
“ใช่พี่ พี่ซีซ่าร์ขวัญใจผมเลยนะ พี่เขาทั้งหล่อทั้งเท่ หุ่นก็ดีแสดงละครก็เก่ง” ตัวจริงยังนิสัยดีแบบสุดๆอีก แถมเด็ดสุดลูกชายน่ารักมากน้องอันวา ป่านนี้คงกลับอเมริกาแล้วมั้งนะ
“ซีซ่าร์ที่แสดงหนังช่องหนึ่งอ่ะนะ”
“อ่ะใช่ครับ นั่นไงพี่เขาเดินออกมาแล้ว” เสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม พี่ซ่าร์ออกมาในชุดสูทแบบแปลกๆแฟชั่นจ๋ามากๆ เสื้อด้านในก็ไม่ใส่ กางเกงสีขาวเท่สึด!
“แบบนี้เหรอ ที่มึงว่าหล่อ”
“หล่อดิ่พี่ พี่หล่อได้แบบพี่เขาป่ะล่ะ”
“กูไม่เอาหรอกหล่อแบบนี้ กูน่ะแมนกว่าเยอะ มึงดูดีๆดิ่ปิง ผู้ชายแท้ ๆ แต่งหน้าทำเหี้ยไรดูเดินแบบหรืออะไรทำหน้าอย่างกับไปเครียดกับควายที่ไหนมา”
“เอ๊าพี่ไปว่าเขาทำไมเนี่ย เขาเดินแบบก็ต้องแต่งหน้าสิครับ ตัวจริงพี่เขาแต่งที่ไหน ใสสุดๆบอกเลย แล้วไปหาว่าเขาทำหน้าเครียด ก็เดินแบบจะให้มาแจกยิ้มได้ไง ผู้ชายเท่ ๆ เขาก็ต้องเก็กหล่อหยิ่ง ๆ นิดๆ แบบนี้แหละถูกใจผู้หญิง สาว ๆ กรี๊ดเลยพี่มองดูดิ่ หล่อโฮกกก”
“หึ กูว่ามึงตาบอดแล้วปิง แบบนั้นเขาเรียกว่าผู้ชายหน้าสวย ไม่ใช่ผู้ชายหล่อ”
พี่เชนว่าแล้วดึงแขนผมให้เดินตาม เราออกจากตรงนั้นกันไปผมหันมองลงไปที่เวทีอีกที เห็นพี่ซ่ากำลังยืนให้พิธีกรสัมภาษณ์อยู่ เห็นหน้าพี่เขาแล้วผมก็นึกไปถึงอีกคน สองพี่น้องที่หน้าตาเหมือนกันมากจริง ๆ พี่เอย์ของผมตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ อยู่ทางนั้นติดต่อไม่ได้หายไปเลยสองปีแล้ว
“ปิงกินนี่ไหม” เสียงพี่เชนดังขึ้นข้าง ๆ เราเดินมาถึงหน้าร้านอาหารญี่ปุ่น
“ครับ”
แต่แค่เดินเลี้ยวเข้ามายังไม่ทันถึงโต๊ะที่จะนั่งด้วยซ้ำ มีผู้หญิงเปรี้ยวมากคนนึงวิ่งเข้ามาทักพี่เชน
“เชนคะ” เธอยิ้มกว้างมาเลย พี่เชนคืองงนิดๆ
“ฟองไง เชนจำฟองได้ไหม” พี่เชนนั่งลง ผมนั่งตรงข้าม ส่วนเธอทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ พี่เชนทันที
“อ่าครับ” พี่ชายผมตอบเบลอๆ
“เราเจอกันที่ผับ...สัปดาห์ที่แล้วไง เชนไปดื่มกับรุ่นพี่ของฟองอ่ะ พวกวิทยาการคอมฯ”
“อ๋อครับจำได้แล้ว” พี่เชนอมยิ้มนึกออกแล้วดิ่ ท่าทางเจ้าชู้เหมือนกันนะเนี่ย ผมไม่เคยเห็นพี่เชนมุมนี้มาก่อนเลย
“เชนมาทานข้าวเหรอ” เธอมองผมนะ ยิ้มให้ผมด้วยแต่ปากนี่คือถามพี่เชน
“งั้นฟองไม่กวนแล้วทานให้อร่อยนะคะ ไปนะ ไปนะคะน้อง” เธอบอกพี่เชนบอกผมส่งยิ้มหวานแล้วลุกขึ้นเดินนวยนาดกลับไปที่โต๊ะ ขาเธอสวยดีว่ะสั้นจู๋เลย พี่เชนไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้นเราคุยกันเรื่องอื่น ๆ ไปเรื่อยจนกระทั่งทานเสร็จ เดินออกมา ผมเห็นร้านเครื่องเสียงแล้วอยากแวะ แต่ดูท่าทางมันคงจะแพงมากแต่ยังไงคืออยากดูนะ พี่เชนลากผมเข้าไปเลยดิ่
“มึงชอบเหรอ”
“ครับพี่ ยี่ห้อนี้เสียงดี เสียงเบสมันนุ่มฟังแล้วคือใช่นะ ผมชอบติดอย่างเดียวมันแพงมว๊ากกกก” ผมบอกพี่เขา เราเดินดูกันอยู่ในร้าน
“ซื้อเข้าออฟฟิศดีไหม”
“เฮ้ยจะดีเหรอครับ มันแพงนะพี่”
“ไม่เป็นไรนี่ พิมมันบอกให้กูใช้เลยเงินน่ะ เรามีงบอยู่แล้ว มึงก็เลือกที่ราคามันพอฟังได้สบายใจสิวะ”
“โอเคเลยครับ งั้นปิงคนนี้จะขออาสาติดตั้งไล่สายให้พี่เองรับรองเสียงดีไม่มีตก”
พี่เชนพยักหน้าอมยิ้มแล้วให้ผมเลือก ผมเลือกชุดเล็กแต่พี่เชนบอกให้เอาชุดใหญ่เลยซื้อทีเดียวให้คุ้ม พอดีว่าทางร้านมีโปรอะไรสักอย่างซื้อชุดใหญ่สองแสนกว่าบาทมีแถมชุดเล็กๆให้ชุดนึง
“ชุดเล็กกูจะเอาไว้ติดในห้อง” แอร๊ ผมอุตส่าห์แอบคาดหวัง
“อืมม ครับ” ความหวังหมาปิงพังทลาย
“ห้องมึง”
“หืมม?” อะไรวะ ฟังผิดอ่อ
“ห้องมึงไง ติดไว้ที่ห้องมึง ชั้นบนออฟฟิศเรา” คุณพี่เหล่ตายกยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมพอได้ยินเต็ม ๆ สองหูดีใจจนแทบตัวลอย คือผมเป็นผู้ชายที่ชอบรถกับเครื่องเสียงมาก ผมปลื้มมากเลยนะไอ้ยี่ห้อนี้มันแพงผมไม่มีทางควักซื้อเองหรอก แบบเงินเอาเก็บไว้เผื่อฉุกเฉินจะดีกว่า แต่ตอนนี้ได้มาแบบฟรี ๆ ผมยิ้มดิ่ ฮิฮิ
“ดีใจอ่ะดิ่”
“ครับ ขอบคุณครับพี่เชน”
“ตั้งใจทำงานมึงเป็นน้องกู กูวานอะไรก็ต้องทำเข้าใจ๊”
“คร้าบบบ” ผมดัดจริตแกล้งพูดผิดหลักไวยากรณ์ เจอพี่เชนผลักหัวทีเงิบไปเลยสิ สรุปว่าทางร้านจะจัดส่งของให้ในสัปดาห์นี้ผมกับพี่เขาออกมาเดินต่อกันที่ด้านนอก พี่เชนชะงักนิด ๆก่อนเราจะเดินลงบันไดเลื่อน ผมเลยถามไปว่ามีอะไร พี่เชนบุ้ยใบ้หน้านิ่ง ผู้หญิงคนนึงเดินยิ้มเข้ามาหา คนเดิมคนที่เจอกันที่ร้านอาหารเมื่อกี้
“เชนคะ ส่งฟองกลับนะ เพื่อน ๆ ฟองแย่จริง ๆ เชียว หนีกลับกันไปก่อนแล้ว รบกวนเชนนะคะ” เธอหรี่ตาเดินเข้ามาประชิด ผมรีบขยับออกให้
“ฟองจะกลับตอนนี้เหรอครับ”
“อ๋อไม่ค่ะ เชนกลับตอนไหนฟองก็กลับตอนนั้น ไม่รีบเลย เราเดินเล่นกันต่อก็ได้ เชนอยากดูหนังไหมคะ”
“แต่ผมไม่ได้มาคนเดียวนะ” พี่เชนมองมาที่ผม
“อ๊ะจริงสิ ว่าจะถามอยู่พอดี น้องชายเชนเหรอคะ รูปหล่อจังเลย สองพี่น้องมาซื้ออะไรกันเอ่ย” อะไรวะผมเรียนจบแล้เหอะพูดเหมือนผมเป็นเด็กมัธยมปลายเลย ทั้งที่เธอน่ะหน้าตานี่ไม่ได้ต่างจากผมเลยนะ บอกอะไรดี ๆ ให้แบบพี่เนี่ยเจอผมกอดนี่อ่อนปวกเปียกเลยนะ
โทรศัพท์เธอดัง มือขาว ๆ ที่ทาเล้บสีดำๆกดรับสาย พี่เชนรีบเดินเข้ามาหาผม
“ช่วยกูหน่อย” พี่เขากระซิบ ผมหันไปเลิกคิ้วถาม “ช่วยไรพี่”
“ช่วยกูกันอินี่ออกไปที กูไม่ถูกกับผู้หญิงประเภทนี้จริง ๆ ให้ตายเหอะ” ผมหันไปจ้องหน้าเลย พี่เชนเรียกผู้หญิงว่าอินี่ พี่ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ ตรงฉิบหาย ผมเองก็อยากเรียกนะ บาปป่ะวะว่าผู้หญิง อินี่โคตรแรงอ่ะ
“ยังไงพี่ ช่วยยังไง”
“มึงอยู่เฉย ๆ นะกูพูดอะไรมึงเฉยอย่างเดียว ห้ามต่อต้าน โอเค๊” ผมพยักหน้ารับหงึกๆ เธอคุยเสร็จเดินมาเกาะแขนพี่เชนต่อยิ้มหวานเลย เออจะว่าไปเธอก็สวยนะ เสียอย่างเดียวทีท่าแสดงออกว่าอยากจะจับผู้ชายเยอะเกิน ดูก็รู้แล้วเธอรอให้ผมกับพี่เชนกินข้าวจนเสร็จ เผลอๆอาจตามเราสองคนนานแล้ว
“ไปกันเถอะค่ะเชน น้องชายเชนชื่ออะไรนะเดี๋ยวฟองจะได้เรียกถูก”
“ฟองครับ นี่ปิง เขาไม่ใช่น้องชายผมนะ ปิงเป็นแฟนผมเอง”
เอิ่มม T__T
ผมเองก็นิ่ง
พี่ผู้หญิงก็นิ่ง
ผมว่าหน้าตาเราสองคนไม่ได้ต่างกันเลย คือเอ๋อเหวอแดก แต่เธอเก่งตั้งสติได้ก่อน
“คึคึ แหมเชนอำกันเหรอ ไม่เชื่อหรอกวันนั้นเชนยังกอดเอวฟองเต้นอยู่เลย ฟองไม่เชื่อหรอกค่ะว่าเชนชอบผู้ชาย อำใช่ไหม”
“ผมเปล่า ปิงเป็นแฟนผมจริง ๆ” อะไรวะพี่เชนเดินมายืนซ้อนหลังผมแล้วจับเอวผมไว้ ผมสะดุ้งเลยสิ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนถูกตัวผมแบบนี้ได้ยกเว้นแค่คนเดียว แต่ตอนนี้พี่เขาไม่อยู่ ไม่รู้ล่ะผมไม่เป็นรับให้ใครนะยอมพี่เอย์คนเดียว ถึงจะรับแค่ในนามก็ไม่เอาเด็ดขาด
ผมขยับตัวออก มองหน้าพี่เชน แล้วตัดสินใจเอื้อมมือไปกอดเอวพี่เขาไว้เอง ผมรู้ว่าพี่เชนไม่ได้คิดอะไรแค่อยากจะแสดงให้พี่ผู้หญิงรู้ว่าไม่ให้มายุ่งย่ามอีก เอาเป้นว่าผมทำเองแบบนี้แหละดีแล้ว
“เชนอำฟองใช่ไหม” เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ ทำท่าไม่เชื่ออยู่ดี ผมก็เลย..
“พี่เชนไม่ได้อำหรอกครับ พี่เขาเป็นแฟนผมจริง ๆ เชื่อเถอะครับพี่ฟอง ตอนกลางคืนน่ะอ้อนผมน่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงอีกนะ เห็นตัวใหญ่ ๆแบบนี้แต่ตอนอยู่บนเตียงน่ะถูกผมกอดนะครับ”
อิพี่เชนยืนหน้าตั้งค้างเติ่ง ไม่ต่างไปจากพี่ฟองเธอนิ่งก้าวขาไม่ออกแน่ ๆ ผมเห็นรองเท้าส้นสูงเธอสั่น ๆ ด้วยนะ
“ไปเถอะครับพี่เชน พวกเราไปก่อนนะครับพี่ฟอง พี่กลับเองนะ บีทีเอสใกล้ ๆ มี ผมว่าจะเร็วกว่ารถพวกผมอีกแน่ะ” ผมยิ้มให้ กอดเอวแข็ง ๆ ของใครสักคนที่เป็นต้นคิดแล้วพาเดินออกมาจากจุดนั้น พี่เชนเดินเหมือนหุ่นที่ไร้ชีวิต
พอลับสายตาคนแค่นั้นแหละ พี่เชนคำรามในคอหนักเลย ผมรีบเดินห่างสิ หน้าพี่แกอย่างกับยักษ์ เขียวด้วยนะ
“อย่ามาโทษผมเหอะ พี่ชวนเล่นก่อนนี่”
“กูจะรู้เหรอว่ามึงจะเล่นตลบหลังกลับกูแบบนี้กูสาบานกูจะหักโบนัสมึงแน่ ๆ”
“เฮ้ยๆๆ อย่านะพี่ ผมทำตามที่พี่ขอไง ผู้หญิงเขาเลิกตื้อแล้วนี่จะมาว่าอะไรผมล่ะ โทษตัวเองไปดิ่”
พี่เชนไล่ตีผม เราวิ่งกันอยู่ที่ลานจอดรถ
ปิ๊น!!!
เสียงแตรดังลั่นผมหยุดพี่เชนก็หยุด เบนส์สีดำคันใหญ่เลื่อนกระจกลงมา ตายห่าผมโดนด่าแน่วิ่งไม่ดูทางคนขับคงจะโมโหมาก จะฆ่าจะแกงกูป่ะเนี่ย ตามหน้าหนังสือพิมพ์มีให้เห็นตรึม พี่เชนรีบเข้ามายืนข้าง ๆ
“ปิง!” เสียงร้องทักจากผู้ชายสวมหมวกแค็ปสีดำที่นั่งอยู่ในรถ เขาส่งยิ้มให้ ผมเพ่งดูใกล้ ๆ คือมันมืดด้วยไง
“พี่ซ่าร์?”
“ครับใช่พี่เอง” พี่เขาขยับรถแอบดี ๆ แล้วเปิดประตูลงมา
“ไงเรา สบายดีใช่ไหม พี่ไม่เจอเรานานเลยนะ” พี่ซ่าร์มองไปที่พี่เชนแวบนึง
“ครับ ผมสบายดี เมื่อกี้ผมเห็นพี่ด้วยที่งานด้านใน”
“ใช่ วันนี้มีเดินแบบการกุศล กำลังจะกลับแล้วนี่หนีออกมาจากพวกแฟนคลับน่ะ หึหึ ลำบากเนอะ”
ผมมองหน้าพี่เขาแล้วนึกไปถึงพี่เอย์อีกจนได้ พี่ซ่าร์กับพี่เอย์หน้าเหมือนกันมากจริง ๆ พี่เขาคงหัวเราสงสารตัวเองนะผมว่าเป็นดาราเป็นคนของสังคมมันลำบากกันจริง ๆ
“เอ่อพี่ซ่าร์ครับ นี่พี่เชน เจ้านายผม” พี่สองคนพยักหน้าให้กัน พี่เชนหน้าหงิกมาก พี่ซ่าร์ยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มไม่รู้ว่าเป็นอะไร ผมเลยเดินไปกระซิบเบา ๆ บอกพี่เชนเป็นคนแปลกๆแบบนี้แหละแฟนทิ้งมาอย่าไปสนใจ พี่ซ่าร์หัวเราะ
“งั้นพี่ไปแล้วนะ ไว้เจอกัน มีอะไรอยากรู้โทรหาได้ตอบเท่าที่จะตอบได้นะครับ ไปแล้วนะครับเจ้านายน้องปิง” พี่ซ่าบอกลาผมแล้วหันไปบอกพี่เชนส่งยิ้มให้แต่รายนั้นแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากตอบรับ หันไปอีกทางเลย พอรถพี่ซ่าร์ออกไปผมเลยบอกพี่เชนทำอะไรทำไมไปทำท่าทางแบบนั้นใส่พี่ซ่าร์เขา
“จิ๊! กูไม่ชอบว่ะแม่ง พวกดารา หงิด!”
“เอ๋า ก็พี่เขาดารานี่พี่ไม่ชอบตรงไหน” เออแปลกคน
“ทุกตรง ดารานายแบบมีแต่พวกขี้เก็ก คิดว่าตัวเองหล่ออ่ะดิ๊~ ว่าแต่มึงรู้จักเขาด้วย?”
“อะ....เอ่อ..” ผมอึกอัก
“ปิง?”
“ครับ พี่ซ่าร์เขาเป็นพี่ชายเจ้านายเก่าผมเอง ผมรู้จักพี่เขานานแล้วล่ะ พี่เขไม่ถือตัวด้วยคุยกับผมใจดีมากเลย ที่สำคัญคือหล่อ แห่ะๆผมอยากจะหล่อแบบพี่เขาบ้าง”
“หล่อที่ไหน กูบอกแล้วว่าแบบนั้นไม่เรียกว่าหล่อ หล่อๆมันต้องกูนี่ ขาวอมชมพูแบบนั้น ผอมๆแบบนั้นหน้าตาไอดอลจ๋า ถ้ามึงไปไถสกินเฮดนะมึงหล่อกว่าเลยปิง”
“ไรเนี่ย พี่เชนท่าทางไม่ชอบพี่ซ่าร์เขามากเลยอ่ะ”
“เออกูไม่ชอบ”
“ไม่ชอบ แต่ผมเห็นพี่แอบมองพี่เขานะ”
“เหี้ยเหอะ ไม่มีหรอก หน้าแบบนั้นกูไม่แอบมองให้เสียอารมณ์”
“โหยยยพูดซะ ถ้าพี่ได้รู้จักพี่เขานะพี่ต้องชอบ”
“ไม่มีทางอ่ะ ไม่เป็ค ผู้ชายไรวะทำไมหน้าตาแม่ง”
“พี่ซ่าร์หล่อ น่ารัก ขาว เพอร์เฟค นิสัยก็ดี” แต่มีลูกแล้วและเมียเก่าสวยมาก อันนี้ผมไม่ได้พูด
“กูหล่อ เท่ เข้ม แมน และเก่ง มึงรู้ยัง”
“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมแกล้งโก่งคออ้วก พี่เชนไล่ตีผมอีกแล้ว เราสองคนเดินมาถึงรถพอดี
“พี่เชนผมถามจริง พี่ไม่มีแฟนจริงอ่อ?”
“เออ มึงเห็นกูควงใครป่ะล่ะ”
“ตอนแรกผมนึกว่าพี่เป็นแฟนพี่พิม”
“ฮ่าๆๆ ไอ้พิมเนี่ยนะ นอนกอดหมาดีกว่านอนกอดมันอ่ะ”
“แล้วพี่ไม่เคยคบใครเหรอครับ”
“เคยดิ”
“สวยป่ะ สวยกว่าพี่พิมไหม”
“สวยนะ อืมสวย ๆ สวยกว่าพิมดิ่”
“ผู้หญิงผู้ชาย”
“ไอ้เหี้ย ผู้หญิงดิ่วะ”
“แล้วคิดว่าจะคบผู้ชายไหมอ่ะพี่”
“กูจะรู้เหรอ ซักไรกูนักหนาเนี่ย ถึงเวลากูถูกใจใครกูคบหมดอ่ะ ไม่เลือกหรอกชายหรือหญิง”
“พี่แฟร์ดีเนอะ”
“แฟนมึงก็แฟร์ดีนี่ ได้ข่าวว่าเป็นผู้ชายนะ”
“เฮ้ย ทำไมพี่รู้อ่ะ” ผมหยุดเดินมองหน้าพี่เขาเลย พี่เชนคว้าเอาคอผมไปกอดล็อคซะแน่น ผมพยายามง้าง
“หมาเอ๊ยหมา กูจะไม่รู้ได้ไงว๊า มึงนั่งมองรูปใครคนนั้นในมือถือ แถมในเครื่องที่มึงซ่อนไว้อย่างดีแต่มึงคงจะลืมว่ากูเป็นมือแฮกนัมเบอร์วันของที่นี่ มีเหรอกูไม่เห็น แหม่ มีหงมีหอมแนบแก้ม ถุย!”
“พี่เชนอย่ามาล้อผมเหอะ”
พี่เชนหัวเราะร่า ผมงี้หน้าแดงงุดเลยดิ่ ถึงจะแฟนแล้วไงป่านนี้พี่เขามีคนใหม่อยู่ที่นิวยอร์กไปแล้วเหอะ ลืมผมไปแล้วม๊าง
“เออแล้วแฟนพี่ล่ะ เลิกแล้ว?”
“อือ เขาทิ้งกูไง มึงก็รู้พวกเราวัน ๆ มองแต่หน้าจอ มีเวลาที่ไหนให้เขาอ่ะ งอนตลอดกูเบื่อเลยไม่ค่อยตามสรุปเขาบอกเลิกทุกอย่างจบ”
“น่าสงสารว่ะพี่”
“หึหึ ว่าแต่กูเหอะ มึงล่ะ แฟนมึงอ่ะ ไหนว่ามีกูไม่เห็นว่ามึงจะมีใครเล๊ย คนๆนั้นเห็นแต่ในรูปมีตัวตนจริงป่ะเนี่ย”
“มีดิ่พี่ ตอนนี้พี่เขาไม่อยู่ทิ้งผมไปแร๊ะ โปรแกรมเมอร์สไตล์ไง 55555 มีก็เหมือนไม่มี โดนทิ้งตลอด พอบอกว่าไม่มีดั๊นไม่มีใครเชื่อซะงั้น หน้าตาดีก็งี้แหละเนอะๆ”
“พูดดีมากไอ้น้อง ไว้ถ้ากูชอบใครจะบอกมึงคนแรกเลย”
“ปิงรับแซบ หึหึหึ”
เราสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน กว่าจะกลับถึงบ้านก็ค่ำๆวันนั้นพี่เชนมาทานข้าวกับแม่กับพี่ขม มีพี่พิมตามมาสมทบ เราทั้งหมดนั่งเล่นกันอยู่ใต้ต้นลั่นทมยามดึก
สายลมเย็นเอื่อย ๆ พัดผ่านมา ตอนนี้เข้าฤดูหนาวแล้ว ไม่รู้ที่นิวยอร์กจะหนาวมากไหมหิมะจะตกบ้างหรือยัง ผมเงยหน้ามองหมู่ดาวบนท้องฟ้าสูดดมกลิ่นหอมของดอกลั่นทมสวย
นึกถึงคนที่ตัวเองเคยใช้คำว่าแฟนด้วยอีกครั้ง....ตอนนี้พี่ทำอะไรอยู่กันนะ
‘พี่เอย์ครับ รักษาสุขภาพด้วยนะพี่ เวลานอนอย่าลืมห่มผ้าหนา ๆ รีบเรียนจบแล้วรีบกลับมานะครับ ผมรออยู่นะ’
..............complete special part.................
# ใครยังไม่อ่านตอนก่อนหน้านี้ (ความในใจของผม...เอย์ตั้น ไปตามอ่านกันนะคะลงให้เมื่อวาน)
# ตอนนี้พี่เอย์หมาปิงหมดดราม่าแล้วค่ะ ลองมาอ่านชีวิตตอนที่ปิงอยู่กับพี่เชนดูบ้างนะ ชิลค่ะ
# ตอนหน้ากลับสู่โหมดปกติ วันนี้นึกครึ้มใจอากาศดีที่นี่ฝนตกค่ะ เลยนั่งพิมพ์เล่น ๆ ฟังเพลงไปด้วยปรื๊ดเดียวฉลุย
ขอบคุณทุกๆกำลังใจนะคะ ฟังเพลงด้วยกันนะ คนอ่านเราน่ารักตลอดเลยขอบคุณค่ะ :mew1:
-
เชน.....เป็นพี่ชายที่ดีนะคะ น่าเสียดายที่สาวทิ้ง (สาวๆตาถั่วจัง)
:hao3:
รอวันหวานๆของหนูเอย์หนูปิงแล้วเจ้าค่ะ
-
เชนซีซาร์สินะ :katai1:
-
หรือจะซ่า เชน...น่าลุ้นนา
-
เดี๋ยวนะๆๆ ทำไมเราสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างระหว่างพี่เชนกับพี่ซ่า
อะห้า~~
-
เอ๊ะ! ยังไงชักได้กลิ่นแปลกๆระหว่าง พี่เชนกับพี่ซ่าร์นะเนี่ย หรือเราจิ้นไปเองอิๆๆ
-
เชียร์ พี่เชน กับ พี่ซ่าร์ เค้าจะเอาคู่นี้ต่อจาก พี่เอย์ กับ หมาปิง อ่าาาาาาาาาาาาาาาาา :ling1: :ling1:
-
แอร๊วววว...พี่เชนซีซ่าร์ วิ้ดวิ้วว ชอบอ่ะ
พี่เชนกะน้องปิงก็น่ารักนะ โปรแกรมเมอร์สไตล์
โอ ในที่สุดพายุ ก็พัดผ่าน พี่เอย์กะน้องปิงๆ ไปแล้ว
นี่น้องปิงรอ สามปี เค้าก็อ่านรอตอนใหม่ สามจบ แล้วนะ
-
แหะๆ
ด่าไว้มากๆระวังได้เองนะจ๊ะพี่เช๊นนนนนนน :hao7:
-
เชนซ่าร์มั้ยยยย เชนซ่าร์ดีมั้ยเอ่ยยยยยยยยยยยย 555555555555555555555555555555555 o18
พี่เชนดูตั้งแง่กับพี่ซ่าร์จัง อิอิ
-
เชน ซีซาร์เหรอคะ กรี๊ด..
-
พี่เชนพี่ซีซ่าร์ผ่านฉลุย....ได้โปรดให้เขามารักกันที...นะครับผู้แต่ง....
-
จ๊วบๆคนเขียน ร๊าก~~~~ ที่สุดเลย...
-
เอ๊ะๆ :really2: ตอนนี้ เราสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แอบซ่อนอยู่ :z1:
เชน-ซ่า :hao7:
-
ซีซ่าร์กับเชนสินะ 5555555
-
พี่เชนกับพี่ซ่า หว๋ายยยยยยย :z1:
-
เชนทำไมไม่ชอบซ่าล่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยกป้ายเชนซ่าร์ล่ะ ได้ไม่ได้ไม่รู้แต่ยกป้ายรอล่ะค่ะ :haun5: :haun5:
-
รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างระหว่างพี่เชนกับพี่ซ่าอ๊ายยยยยยย :-[ :-[
-
พี่เชนน่ารักอ่ะ คนอ่านรักเลย อยากให้ได้กับพี่ซ่าร์ค่ะ 555 กัดๆ กัน ไม่ถูกกันนี่ได้กันมาเยอะ หึๆๆ
หมาปิงคืนเจ็บแสบมากว่าพี่ซ่าร์เป็นรับ 555 แหม่ นังชะนีฟองนั่นแร๊ดแรดนะคะ อ่อนเกิ้น
ขำตอนพี่เชนกระซิบกับปิงอ่ะ คู่นี้แสบมาก เข้าขาสุดๆ
ขอบคุณค่ะ
-
รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างระหว่างพี่ซ่าร์กับพี่เชน อยากเห็นพี่เชนเป็นรับ :laugh:
-
จะมีเชนซ่ารึเปล่าคะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เห็นว่ามีอัพกรี๊ดดีดดิ้นเลย แต่พออ่านชื่อตอน คิ้วขมวดด ทะแม่งป่ะวะๆ อย่านะๆ 5555 ท้ายที่สุดก็ไม่มี คู่ซีซ่าหน้าหวานใช่มั้ยย เชียร์ๆๆๆ แต่รอตอนหวานๆของหมาอยู่นะเนี่ยะ
-
เผอิญแวะเข้ามาอ่านตอนล่าสุดอีกรอบ
ไม่คิดว่าจะได้ของแถมเป็น Special Part นะครับเนี่ย ปลาบปลื้มมากกกก.... :กอด1: :กอด1:
จะว่าไปพี่เชนนี่ก็เกรียนไม่แพ้หมาปิงมันเลยนะครับ คงเป็นโปรแกรมเมอร์สไตล์??? สินะ
เชื่อแล้วว่าเป็น พี่ชายสุดที่รัก ของหมาปิงมันจริง ๆ
มียกเครื่องเสียงชุดเล็กให้ด้วย ท่าทางจะรักและเอ็นดูน้องมาก
รอตอนหวานฉ่ำๆๆ ของหมาปิงกับพี่เอย์อยู่นะครับ
ปล. เอ่อ....เชนซ่าร์???? เหรอครับ o22
-
พี่ซ่า...พี่เชน o22
-
เป็นตอนแรกจากหลายๆตอนหลังที่พี่เอย์และหมาปิง ไม่ทำให้เราร้องไห้
โฮๆๆๆ คนเขียนมีเมตตาต่อคนอ่านอย่างเรายิ่งนัก
รอตอนต่อไปนะค๊าาาาา
-
พี่เชน! ผู้ชายคนนี้ฉันขอเถอะ :hao6:
แต่ดันแอบมีกลิ่นกับพี่ซ่าร์ แต่ไม่หรอกมั้ง ของฉันเท่านั้นนนนนนนนนน #โดนตบ
-
ไม่อยากให้พี่เชนคู่พี่ซ่าร์ รายนั้นมีลูกแล้วก็เลือกทางเดินนั้นต่อไปเถอไม่จำเป็นต้องมาเดินตามพี่เอย์ แม้ว่าพี่ซ่าร์จะได้หมดก็เถอะ
-
ชอบเพลงนี้ของว่านมากๆ อ่านไปน้ำตาซึม...
-
#เชนซ่าาาา (คุณแม่คงหัวใจวาย)
-
พี่เชนกับพีซีซ่าร์ใช่ไหมม คู่นี้เถอะเชียร์ๆ
-
รอตอนต่อไปอยู่จ้า เป็นกำลังใจให้น้า
-
รอตอนต่อไปอยู่จ้า เป็นกำลังใจให้น้า
-
เหหหหหหหหห ตอนนี้มันแอบแฝงความนัยย์อะไรเอาไว้รึเปล่าเนี่ยยยยยยยยย!!!!
ปล.สงสัยรีบพิมพ์รีบลงจริงๆ หุหุ ขอบคุณมากค่ะ ^^
-
ผลิกโผ่ตอนแรกแอบคิดเชนกับคุณเลขาน่ะ ไปๆมาๆกลายเป็นบุคคลที่เกือบไปล่ะซะได้ 555
-
พี่น้องคู่นี้น่ารักมากกกกกกกกก
ดราม่าพี่เอย์กับหมาปิงหมดแล้วจริงๆใช่มั้ยคะ โฮกกกกกก ดีใจ :sad4:
-
โอ๊ มีสเป เชนปิง มาด้วย
คู่พี่น้อง น่ารักมากๆๆๆ พี่เชนยังคงคอนเซปต์ ใจดี รู้ใจหมาน้อยปิงทุกอย่าง กระทั่งเครื่องเสียงแถม ยังรู้ว่าอยากได้ 555 น่ารักอ่า
รู้สึกสบายใจ อ่านบรรยากาศพี่น้อง
มีพี่ซ่า โผล่มาให้ใจระทึกเล่นๆ เห็นลำแสงแปล๊บปล๊าบ ตวัดผ่าน พี่เชน พี่ซ่า
โฮก ได้มั้ยๆๆๆ
-
เอ๊ะอ๊ะ
จะมีเชนซีซ่าร์เหรอจ๊ะ
กิกิ
-
พี่เชนอย่าซ่าร์ เข้าใจป่ะ เดี๋ยวเจอ :z6: :z6: :z6:
เหลือผู้ชายแท้ๆในเรื่องบ้างก็จะดีน่ะครับ จะให้เบี่ยงเบนซะหมดนี่ ผมว่ามันดูยังไงไม่รู้อ่ะ ดูไม่เป็นธรรมชาติเลยอ่ะ
-
เอ๋ะ!!!อีกคู่เหรอเนี่ย/หรือจะเป็น เชน❤ซ่า??? :katai1: เฮ้อ...ไอ้เราก็แอบจิ้น เชนกันกัส ซะงั้น :hao5: เสียดาย
แต่ก็ไม่เป็นไร ถ้าเชนคู่กับซ่าจริง ต้อง เชน = รุก ซ่า = รับ Only!!!!! :laugh:
-
อุ้ยยยย ซ่าเชน หรือ เชนซ่า
แอบเชียร์ ซ่าเชน อยาเหนพี่เชนเคะ !!!
ปล.อยากจะฝากไปบอกพี่เชนว่า เกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะคะ หึหึ
-
ตอนนี้ไม่สนอะไรนอกจาก
พี่เชนกะพี่ซาร์ >_<
พี่เชนต้อวรับด้วยนะ ชอบเคะแบบนี้ ♡
-
เชน ซาร์ จะดีหรอออออ 5555
ไม่ดีมั้ง สงสารคุณหญิงแม่แกบ้างเหอะ
แค่พี่เอย์คนเดียวก็แย่แล้ว ถ้าพี่ซาร์อีกคนนี่คงจะอกแตกตายแน่..
-
เชน-ซ่าร์....ขออีกคู่..แม่พี่เอย์ตั้นลมชัดแน่...
-
เดิม พี่ซ่า แกก็เป็นไบนะ
แล้วขุ่นแม่ เธอก็รู้อยู่แล้วว่าลูกชายคนโตเป็นยังไง ทำใจไปนานแล้ว
เธอถึงได้มาเคี่ยวลูกชายเล็กแทนไง
-
เอ๊ะ!! ยังไง ซีซ่าร์ vs เชน คึคึ
-
ตอนเห็นชื่อตอน Special part นี่แอบตกใจเลยนะ เห้ย ไมมีเชนปิง งี้ 555555
ดีเนอะะ พี่เชนดูแลปิงดี๊ดีอ่ะ แต่ไม่มากเกินไป เลยรู้สึกมันกำลังพอดี
ให้บรรยากาศของพี่ชายน้องชายที่น่ารักอ่ะ
ตลกที่พี่เชนรู้ทุกเรื่อง ที่เคยเจอกัน เรื่องแฟน แต่ปิงนี่ไม่รู้ตัวไรเลย :laugh: :laugh:
ว่าแต่ทำไมไปเขม่นพี่ซ่าร์เค้าแบบนั้นละคะพี่เชนค้าาาา
-
ทำไมอ่านแล้วมีโมเม้น เชนxซาร์ 55555
-
ปิงจ๋าาาาา ปิงน่ารักจังเลย ขอกอดหน่อยลูก//ไม่ใช่ละ
ฤทธิ์แอลกอฮอลล์นี่มันดีจริงๆนะ โกหกไม่เป็นหรอก ตอนปิงงอแงไม่ยอมเข้าห้องนี่แบบ ยิ้มออกเลยค่ะ
หมาปิงน่ารักมากกกกกก
ในที่สุดพี่เอย์ก็ง้อหมาปิงสำเร็จ เย้ๆๆ แต่สงสัยจัง พี่เชนคิดอะไรกับหมาปิงป่าว? อย่าคิดนา หมาปิงมีเจ้าของแล้วนะ ฟุฟุฟุ
ตอนนี้ไม่น้ำตาซึม แต่ยิ้มออกค่ะ ดีใจที่สองคนคืนดีกันซะที
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
พี่ชายที่แสนดีของหมาปิง
-
จะได้คู่ใหม่แล้วใช่มั้ยเนี่ย
-
พี่เชนทำไมไม่ชอบพี่ซ่าร์ล่ะ พี่เขาออกจะหล่อ
แล้วรีบๆหาแฟนได้แล้วนะ ทั้งเพื่อนทั้งน้องมีหมดแล้ว ฮ่าๆๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่เอย์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เชียร์อัพ ปิงใจอ่อนเถอะจะได้สู้ไปด้วยกันกับพี่เอย์นะ
-
เชน แอบเหล่พี่ลูกอ่อนหรอ อิอิ :hao7:
-
คุ่นี้มันชิล มันเฮฮา บ้าบอดีอ่ะ 555
-
พี่เชน-ซีซาร์ เหรออออ :mew1:
-
ไม่รู้ล่ะผมไม่เป็นรับให้ใครนะยอมพี่เอย์คนเดียว ถึงจะรับแค่ในนามก็ไม่เอาเด็ดขาด
ชอบประโยคนี้ค่ะ o13
-
ขอบคุณ :)
-
เชนซีซ่าร์?? ชอบครับ
พี่เชนหมาปิงฮามาก โปรแกรมเมอร์สไตล์ 555555+++
แอบคิดถึงพี่เอย์ ดีใจปิงกับพี่เอย์หมดมาม่าแล้ว :sad4:
-
ยังงี้ต้องให้เชนคู่ซีซ่าร์ซะแล้ว
-
พี่เชนออกตัวแบบนี้ทำให้คนอ่านจิ้นไปไกลนะ
ว่าพี่เชนสนใจพี่ซ่าส์อะ ว่าแต่พี่เชนสนใจจริงเปล่า :impress2:
-
รอๆ เขาเป็นพี่น้องกันนิเนอะ ส่วนนเชนกับซ่า น่าลุ้นนะ พี่เชนปากไม่ตรงกับใจแน่ๆเลย
-
พี่เชนเหมือนจะมีปมกับพี่ซ่าเลย
หลังจากที่ดราม่าเสร็จเราก็จะกลับมา
ลัลลากันเหมือนเดิมใช่มะ
เราเองก็จำได้แล้วนะว่าปิงเจอพี่เชนตอนไหน
คงเป็นตอนที่พี่เอย์พาไปซื้อหนังสือมาหัดทำอาหารแน่ๆเลย
เพราะตอนนั้นเหมือนหนูปิงจะบอกว่ามีพี่ผู้หญิงน่ารักๆมาด้วย
อยากอ่านตอนเขาหวานๆกันแล้วสิ รีบมานะ :hao7:
-
ท่าทางพี่เชนจะมีคู่แล้ววว
-
เหมือนจะเห็นออร่าอะไรบางอย่างนะ อิอิ
-
อะฮะ....อื่ม....เชนแอนซาซ่า...น่าสนมะ ใครสนร่วมโหวดเลยอิอิอิ :katai2-1:
-
สาวๆคิดยังไงทิ้งพี่เชน บ้าแล้ว น่ารัก อยอุ่น ถึงจะบ้างานก้เถอะ
-
โห พี่เอย์ทำทุกอย่างเพื่อปิง ปิงก็ใจอ่อน ยอมๆพี่เอย์ไปเถอะ อิอิอิอิ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
พี่เชนจะคู่กับพี่ซีซ่าร์เหรอ ไม่อ๊าววววววววว
เว้นผู้ชายที่ไม่ใช่เกย์ไว้บ้างเถอะค่ะ
แค่นี้คุณแม่ก็จะอกแตกตายอยู่แล้ว
-
มีอีกคู่นึงแน่นอนเลย เชน-ซีซ่า อยากรู้ว่าใครจะสนใจใครก่อนและใครเป็นคนจีบก่อน
:z6:
-
เชนซีซ่า รึเปล่านะ :z1:
-
ตอนแรกไม่กล้าอ่าน...เพราะเราเชียร์พี่เอย์สุดใจ
แต่ก็อ่านอยู่ดี (ฮา)
พอถึงท่อนที่บอกว่า พี่เชนเป็นฝ่ายโดนกอด โรคุนี่แบบ...
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก//ลั่นไปสามโลก(เวอร์)
หาคู่ให้พี่เชนหน่อยสิคะคุณหนมปังกาแฟ :mew6:
จริงอยู่ที่โรคุเชียร์พี่เอย์ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่ชอบพี่เชนนะ พี่เชนก็แสนดี๊แสนดี ก็อยากให้มีคู่บ้าง (เอาหมาปิงไม่ได้เพราะหมาปิงมีเจ้าของแล้ว)
-
:z2: :z2:
อ่านทันแล้วววววว แอบมิปลื้มคุณหญิงแม่ของคุณชายจุงเบยยย
รอตอนต่อไปนะ เนื้อเรื่องน่าร้ากกกกกมากกก
-
หมาปิงน่าสงสารที่สุดดดดดดดด!
พี่เอย์บอกว่าไม่ต้องรอเพื่อที่หมาปิงจะได้อดทนมากๆเพื่อรอพี่นี่สุดยอดเลยนะ
คิดได้ไงว่ะ! แม่งโคตรอ้อมโลก!
คนอ่าน(เราเอง)ไม่ค่อยชอบพี่เอย์หรอกนะจริงๆตั้งแต่ตอนพี่เอย์ไปอยู่เมืองนอกล๊ะ
หมาปิงเราอนุญาติให้มีพี่เชนคอยดูแลได้
ส่วนพี่เอย์แกน่ะโดดเดี่ยวเดียวดายในเมืองหนาวของแกไปน่ะดีแล้ว 55555555
ปล.พี่เชนกะพี่ซ่าร์ก็โอนะ คิคิ
-
เชน-ซ่า เชน-ซ่า เชน-ซ่า เชน-ซ่า :hao7:
-
มาต่ออีกนะครับผม สนุกมว้ากๆเยยๆๆ
-
ปิงคงเจ็บมากเนอะ พี่เอย์ร้ายว่ะ
'สำหรับคนที่ใช่ นานเท่าไหร่ก็จะรอ'
พี่เอย์โคตรทุ่มเทเลย ยอมหมดเพื่อคนที่รัก ถึงชีจะร้ายแต่ได้ใจเราเลยว่ะ
ที่พี่เชนบอกว่าพี่ซ่าร์น่าตาแม่ง แล้วก็เงียบนี้ คือน่าตาแม่งสวยใช่ป๊ะ 555 ใครคู่ใครรอลุ้นน้าา
-
คิดถึงปิงกับพี่เอย์อ่ะ วันนี้จะมาไหมน้อ :ling1:
-
แอบย่องมาดู :m22: :m22: :m22:
วันนี้มามั้ยครับ??
-
เสพเรื่องนี้เท่าไรก็ไม่เคยพอ :hao3:
เห็นแววคู่ของพี่เชนแล้ว #เขินแปป
ขอบคุณคนแต่งที่ขยันเขียนให้นักอ่านได้อ่านกันครับ :กอด1:
-
:call: :call: :call:
โอมมมม!!!...จงมา จงมา
คิดถึงพี่เอย์กับหมาปิงแล้ว
รอลุ้นคู่พี่ซ่าร์กับพี่เชน ใครจะรุกใครจะรับ :impress2:
:L2: และก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้าาา :L2:
-
http://www.youtube.com/v/Ql5i3658yCM
# 30 จ๊วบบบบบ!!!
ผมขยับตัวนิดๆเมื่อรู้สึกว่ามีแสงแดดแยงนัยน์ตาจนไม่สามารถนอนหลับต่อไปอีกได้ กระพริบตาปริบแล้วขยี้พยายามนึกว่าตัวเองนอนอยู่ที่ไหน เพดานสีขาวติดวอลเปเปอร์สวยมีโคมไฟดวงเล็กๆสีเหลืองทองมายติดตั้งประดับไว้ ผมขยับสายตามองไปด้านหน้า วิวกระจกใสบานกว้างกินพื้นที่อาณาเขตของห้องเยอะแบบนี้ทำให้ผมนึกได้ในทันที
ห้องของพี่เอย์!
ผมลุกขึ้นนั่งทันทีมองซ้ายมองขวาแล้วมองไปด้านหลัง เห็นคนที่เป็นเจ้าของห้องนั่งหลับหัวเอนพับลงที่โซฟามือข้างหนึ่งตกลงที่พื้นพรหม มืออีกข้างพาดไปในแนวยาวรองหัวตัวเองไว้ เมื่อกี้ผมนอนหนุนตักมันไว้นี่
ผมรู้สึกมึนนิดๆจำได้เลาๆว่าตัวเองไปกินเหล้ามากับพี่เชนเมามากกลับไปถึงออฟฟิศกันแล้วแต่มีใครสักคนลากผมแล้วจับยัดขึ้นรถ จนมาถึงห้องนี้ ยันตัวลุกขึ้นยืนหาวหวอดแล้วบิดขี้เกียจยกมือยกไม้มองออกไปที่วิวกว้างของลุ่มน้ำสวยยามเช้า เรือโดยสารเรือประมงที่มองจากจุดนี้เหลือลำจิ๊ดเดียว จำได้ดีว่ามุมมองตรงนี้เมื่อก่อนนั้นผมชอบมายืนดูมากมายขนาดไหน
ผมหันหลังกลับมามอง คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงโซฟาไว้เอนหัวหลับอย่างน่าสงสาร ดวงหน้าคมคายเหมือนเมื่อสามปีที่แล้วไม่เปลี่ยน พี่เอย์ไม่เปลี่ยนไปเลยจริง ๆ ผมก้าวเข้าไปหาย่อตัวนั่งลงใกล้ ๆมัน ยกมือเกลี่ยปอยผมที่ตกระลงมาบดบังใบหน้าคม
พี่เอย์ของผม
พี่เอย์มาอยู่กับผมตรงนี้แล้วจริง ๆ ผมไม่ได้ฝันไป ความทรงจำเมื่อคืนไหลเทมาอีกครั้ง พี่เอย์กอดผมไว้ เราสองคนยืนร้องไห้ด้วยกัน ผมทุบพี่เขาระบายความรู้สึก บอกพี่เขาว่าผมคิดถึงพี่เขาแค่ไหน ผมร้องไห้พี่เอย์เองก็ร้องไห้
ไม่น่าเชื่อเลยว่าวันนี้เราสองคนจะมาอยู่ในห้องๆนี้พร้อมกันอีกครั้ง
ผมแอบอมยิ้ม รอยยิ้มเล็กๆถูกจุดขึ้นที่มุมปาก รอยยิ้มที่มาจากหัวใจลึกๆของผม ความรู้สึกดั่งเช่นวันวานที่ผมห่างหายและทอดทิ้งไปนานมากแล้ว
ผมไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองโน้มใบหน้าลงไปตอนไหนรู้แต่ว่าอีกแค่นิดเดียวเท่านั้นปลายจมูกผมจะเฉียดกับแก้มพี่เขาแล้ว เย้ยยยยยยยยยย!!!!
ผมใจหายวาบไม่รู้คนนอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มันดึงผมให้นั่งลงที่ตัก กางขาตัวเองกว้างออกตัวผมเลยเข้าไปนั่งที่หว่างขามันพอดีพี่เอย์รัดเอวผมไว้แน่นเลย สอดมือรั้งหน้าผากให้ศีรษะผมให้พิงหน้าอกมันไว้
อย่าคิดว่าผมจะขัดขืน ผมเองก็คิดถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้ของมันมากเหมือนกัน
ความเงียบเข้าคลอบคลุมสองเราอีกครั้ง แต่ความรู้สึกอึดอัดหมดไป ผมรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่ภายใต้อ้อมแขนนี้ เราสองคนทอดสายตามองไปที่ท้องฟ้ากว้าง
ผมเงียบ
พี่เอย์เองก็เงียบ
ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดที่ริมหู พี่เอย์ซุกใบหน้าลงแถวนั้น เกยคางลงที่ไหล่ มันโยกตัวเราสองคนเบา ๆ ปลายจมูกโด่งซุกซนเฉียดไปมาอยู่แถวๆแก้ม
“หิวข้าว” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น ผมหันไปมองนิด ๆ จมูกเราสองคนแทบชนกัน มันกระชับเอวผมให้แน่นขึ้นอีก
ไม่เจอกันสามปี....ทำไมพี่เอย์ขี้อ้อนขึ้นเยอะเลยวะ
“หิวข้าวผัดกุ้งใส่มะเขือเทศเยอะๆ ฝานแตงกวาญี่ปุ่นใส่ด้วยนะ”
นี่คือสิ่งที่มันขยายความออกมาจากคำว่าหิวข้าวของมัน ผมยันตัวจะลุกขึ้นเจอมันรั้งเอวไว้อีก ผมเลยหันไปจ้องให้รู้ว่าปล่อยผมได้แล้ว
“ไม่เอา ไม่ปล่อย” พี่เอย์ส่ายหัวแล้วบอกไม่ปล่อย
“ไม่ปล่อยแล้วผมจะไปทำข้าวให้กินได้ยังไงล่ะครับ”
“หึ ไม่ๆ” มันส่ายหน้าอีกแล้วพูดย้ำ “ไม่ปล่อย”
“........”
“กูไม่ปล่อยหรอก” มันย้ำหน้าบูดจ้องหน้าผม หน้าตาเหมือนอยากได้อะไรสักอย่าง
“กูจะไม่ปล่อย” มันพูดอีก
“พี่เอย์ครับ! แล้วพี่จะเอาอะไร” ผมเลยขึ้นเสียงใส่นิดๆ อิพี่เอย์ยิ้มกว้างเลย ซุกหน้าเข้าที่ไหล่ผมถูไถคล้ายกับลูกหมาลูกแมวขี้อ้อน
“มึงยอมเรียกชื่อกูแล้ว กูดีใจนะ นี่แหละสิ่งที่กูอยากได้”
อิโถ ผมก็เรียกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเหอะ จำได้อยู่นะไม่ใช่ว่าจะไร้สติไปซะทีเดียวหรอก หลอกทุบไปตั้งหลายอั่กขนาดนั้น
“พี่เอย์ปล่อยผมสิครับ ไปล้างหน้าล้างตาอาบน้ำ ชุดพี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วเหอะ” พี่เอย์จูบลงที่ต้นคอผมแรง ๆ หนึ่งทีผมรีบผลักมันออกแล้วลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปที่ครัว
“ลุกได้แล้วครับ นั่งยิ้มทำไมน่ะ”
ฟิ้วววววว~ ตุ่บ!!
“เฮ้ยพี่เล่นไรน่ะ” ผมโวย ไอ้พี่เอย์แม่งปาหมอนข้ามมาจากที่มันนั่งอยู่ใส่หัวผมแรงมากดีนะผมรับทันคว้าเอามาติดมือไว้
“ก็กูดีใจนี่” มันอมยิ้มลุกแล้วเดินเข้ามาหา “ไม่เอาแล้วกูไม่ให้มึงเข้าไปในครัวหรอก”
“ไหนพี่ว่าหิวข้าวไง เอ๊ยยยยยยยยยย” พี่เอย์ดึงแขนผมกระชากทีเดียวเหวี่ยงติดผนังเลย ตัวมันเดินประชิดเข้ามา
“หิวดิ่ แต่หิวอย่างอื่นมากกว่า”
“ดะ...เดี๋ยวพี่ กะ..กินอะไร”
“กินมึงไง”
“มะ...อะ..อื้มมม..” มันกดจูบลงมา สองมือล็อคหน้าผมไว้ เอียงศีรษะทาบริมฝีปากร้อน ตัวมันดันผมจนชิดผนัง ผมดิ้นนิดๆ พี่เอย์สอดลิ้นเข้าหาทันที
“อื้ออ...”
“ขอกูนะ” มันพูดทั้งที่ยังจูบ ผมส่ายหน้าแต่คือโดนล็อคท้ายทอยไว้แน่นมาก “อี้เอย์...” ผมโวยอู้อี้
“กูไม่ไหวแล้วนะปิง เหี้ยเหอะกูไม่รอแล้ว” มันว่าต่อ ปล่อยให้ผมคว้าเอาอากาศไม่ถึงสองวินาทีด้วยซ้ำ
“ไอ้อ๊าววววว” ผมดิ้นสู้มันทั้งที่ปากยังโดนดูด “อี้เอย์อ่อยอ๋ม”
“ดื้อนักนะมึง” ในที่สุดมันยอมถอนจูบออกแล้วจ้องหน้า ผมโดนมันดีดหน้าผากหนึ่งที เจ็บบบบ
“ต้องให้กูรออีกนานแค่ไหนเนี่ย”
“ตอนนี้ยังไม่ได้จริงพี่ ผมลืมวิธีไปหมดแล้ว พี่ต้องคอยก่อนดิ่”
“วีธีเหี้ยไรของมึง” มันทำหน้างง จ้องผมใหญ่ คิ้วเข้มๆขมวดจนเป็นโบว์
“ก็วิธี.....อะ...อะ....” ผมหยุดไว้แค่นั้นนึกแล้วกระดากปากที่จะพูดว่า วิธีเป็นรับแบบมือโปรนั่นไง คือจำไม่ได้จริงนะผมลืม เอ๊ จะว่าไปวันนั้นที่เราสองคนมีอะไรกัน ผมทำแบบไหนวะ ท่าไหนยังไงบ้างหลายปีแล้วเนอะเจ็บมากป่ะวะตอนนั้น โอ๊ยยยคิดแล้วกูเครียดดด
“วิธีอะไรหมาปิง” ตายห่าผมนึก ท่าทางไม่จบง่าย ๆ แน่ ผมว่าผมเปลี่ยนเรื่องไปเลยท่าจะดีกว่า
“พี่เอย์ พรุ่งนี้ยูเซย์จะเข้าไปวางระบบที่ศูนย์รถ.....
“ไม่ๆๆๆ อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง มึงมันตัวดีเลย” มันดึงผมไว้อีก คราวนี้ไม่ธรรมดาแล้วดึงแขนผมจะพาเข้าไปในห้องนอน ผมรีบสลัดมือมันหลุดแล้ววิ่งเลย หนีไปทางโซฟารับแขกที่เราสองคนเพิ่งลุกออกมาเมื่อตะกี้ มันก้าวตามคือขาพี่เขายาวมากตอนนี้ผมเลยถูกมันยืนกอดอยู่แถว ๆ ริมกระจกอีกแล้ว มันแหวกผ้าม่านพรืดเดียวไถลไปเป็นวาเลย กระจกใสแจ๋ว เห็นชัดทุกมุมมอง
“ตรงนี้แหละดี เปลี่ยนที่เปลี่ยนบรรยากาศ”
“อะ...อะ....อะไรพี่” บรรยากาศเหี้ยไรของมัน ผมหน้าซีด
“ไม่ต้องถามมากแล้ว” มันว่าแล้วทาบริมฝีปากลงมาอีก
“อื้มม...”
เร่าร้อนมาก ~
ผมหลับตาปี๋ พี่เอย์ดันผมชิดผนังกระจกคุณคิดสภาพห้าสิบชั้นมองลงไปเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา ผมยืนขาสั่นให้มันจูบ คือพี่เอย์หน้าตาท่าทางมีความสุขมากมือไม้เป็นปลาหมึกทั้งจับทั้งลูบผมไปทุกที่ ผมกลัวมากเลยกลัวกระจกมันจะหลุดลงไปอ่ะดิ พี่เขาจูบไปเรื่อย ๆรุนแรงในช่วงแรกคล้ายคนอดอยากหิวโหยมานาน แต่ในที่สุดมันเริ่มคอนโทรลอารมณ์ของมันได้จากจูบเร่าร้อนกลายมาเป็นจูบแบบนุ่มนวลมากเหมือนค่อย ๆ แตะชิมดูดดุนลิ้นผมมากกว่าผมเองก็จูบตอบมันเหมือนกันลิ้นเราพันกันนัวเนีย ผมเคยได้ยินว่าคนจูบเก่ง ๆ ต้องหัดม้วนก้านเชอรี่ ผมมโนไปว่าลิ้นพี่เอย์เป็นก้าน ผมพยายามม้วนๆๆแล้วก็ม้วน
ความรู้สึกผ่อนคลายแผ่ซ่านมาเรื่อย ๆ ความกังวลเรื่องกระจกจางหายไป อารมณ์ลึกๆของผมเริ่มมา แต่ทว่าตอนนี้ความกังวลเรื่องช่วงล่างมาแทนที่เพราะมือไม้พี่เอย์ลามลงมาทำเรื่องลามกแถว ๆ ลูกชายสุดรักของผม “อื้ออออ..” ผมดิ้น ถดตัวถอยหนี แต่หลังชิดกระจกแบบนั้นไม่กล้าถอยอีก
ใบหน้าคมซุกฝังลงที่ลำคอ ลิ้นร้อน ๆ ไล้เลย ริมฝีปากขบดูด ดูดแล้วเลีย เลียแล้วดูด ขณะที่สองมือของมันสอดเข้ามาใต้เสื้อผมหยอกเอินสะกิดอยู่ที่ยอดอก
“อ๊ะ...” ผมจิกต้นแขนมัน
“หึหึ เสียวไหม” มันกระซิบเสียงทุ้มต่ำปนเสียงหัวเราะแผ่วๆ แล้วลดลำตัวลงไปครอบครองริมฝีปากเข้าที่หน้าอก ผมยกมือขึ้นกอดหลังมันไว้ พี่เอย์ลดริมฝีปากจูบลงไปเรื่อย ๆ มือไม้ซุกซนปลดหัวเข็มขัดผมออกแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่?? มันถกเสื้อผมขึ้นแล้วดึงออกทางศีรษะ
ผมคิดว่าหน้าผมคงกำลังแดงปลั่ง พี่เอย์รุกรานผมด้วยสองมือและเรียวลิ้นของมันช่ำชองมาก ตายห่าแน่ ๆแล้วผมคิด มันค่อยคุกเข่าลงวนลิ้นเล่นอยู่แถวหน้าท้องและสะดือ คือเสียวสุด ผมทั้งอยากทั้งกลัวก้มหน้ามองมันที่ตั้งหน้าตั้งตาอยู่แถวใกล้ ๆ ลูกรักของผม ผมซี๊ดปากจิกหัวมันขึ้นมารับจูบอีกนิด เมื่อกี้คิดว่าไม่อิ่มพี่เอย์ครางต่ำพออกพอใจ
เราสองคนเริ่มเล่นกันรุนแรงแผ่นหลังผมกระแทกกระจกผมสะดุ้งพี่เอย์รีบกอดเอาไว้แล้วหัวเราะหึหึทั้งที่ปากนี่คือดูดกันนัวอยู่นะ ผมทุบมันเลยดิ่ มันลากปลายลิ้นยาวต่ำลงมาตามร่องอก คุกเข่าลงอีกครั้งวนเล่นอยู่แถวสะดือ ลูกชายผมพร้อมแบบมากๆ ผมก้มมองดูมัน สองมือจิกหัวมันไว้พี่เอย์กำลังสอดมือมาที่ขอบบ็อกเซอร์เกี่ยวรั้งให้ต่ำลงลิ้นมันลามเลียลงมาเรื่อย ๆ ผมแหงนหน้าเอนหัวพิงกระจกสูดลมหายใจส่ายหน้านิดๆ รู้สึกเสียวซ่านมาก
RRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมสะดุ้งเฮือกแต่ดูเหมือนคนที่คุกเข่าอยู่ยังสาละวนไม่ยอมลุกขึ้นมา
“พี่เอย์” ผมเรียก ขยุ้มผมมันดันออก พี่เอย์เงยหน้ามองผม น้ำลายนี่เยิ้มเป็นสายเลอะปากมันไปหมด หน้าตาคือแดงก่ำมาก พี่เอย์กำลังมีอารมณ์
“โทรศัพท์ผมพี่”
“ช่างหัวมันดิ่” มันว่าแล้วก้มลงไปต่อถกขอบกางเกงผมให้ต่ำลงอีก ผมรีบขยับตัว พี่เอย์เงยหน้ามอง
“แปปเดียวครับเผื่อเป็นเรื่องด่วน”
“ไม่เอา”
“พี่เอย์ นิดเดียวครับ ขอผมรับสายนะ” ผมขอร้องมันดี ๆ สายตามันผิดหวังนิดๆแต่ผมเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน ในที่สุดพี่เอย์ยอมปล่อย ผมเดินออกมาคว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู พี่เชนโทรมาผมกลัวว่าจะเป็นเรื่องงานด่วนอะไรเลยตัดสินใจกดรับ
“ครับพี่เชน” ผมเอียงไหล่แนบมือถือไว้ชิดหู ดึงกางเกงยีนส์ขึ้นติดกระดุมให้เรียบร้อยแล้วเดินออกมาคุย พี่เอย์มองมาตาเขียวปั๊ดเลย ออร่าความโกรธพวยพุ่งมาถึงกลางห้อง
“มึงจะเข้ามาตอนไหนวะปิง วันนี้เครื่องล็อตสุดท้ายมาลงมึงต้องเข้ามาช่วยลงโปรแกรมด้วยดิ่” เสียงพี่เชนท่าทางยุ่งวุ่นวายมาก ผมได้ยินเสียงพนักงานคนอื่น ๆ แทรกมาในสายด้วย จริง ๆ แล้ววันนี้วันอาทิตย์คือหยุดแต่พรุ่งนี้เรามีติดตั้งเครื่องและวางระบบจริงที่อัศวออโต้ผมกับพี่เชนมีหน้าที่ต้องเซทเครื่องไว้ให้เรียบร้อยก่อน
“ครับพี่เดี๋ยวผมเข้าไป”
ผมตอบพี่เชนแล้วรีบเดินเข้าไปหามัน คุณชายหน้างอหงิกแล้ว ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยโน้มตัวไปจูบแก้มมันเบา ๆ พี่เอย์คว้าเอาหมอนอิงแถว ๆ นั้นฟาดใส่ไหล่ผมสามสี่ที ผมยกมือขึ้นกันไว้แต่มันยังฟาดต่อ พอใจมันแล้วมันก็ทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาเสยผมอย่างเสียอารมณ์ ผมนั่งลงข้าง ๆจับมือมันมากุมไว้ มองหน้ามันอ้อน ๆ คืออยากบอกว่าเข้าใจผมนะไรแบบเนี๊ยะ
“มึงทำไรอยู่เนี่ย ยุ่งอยู่ไหม ไม่ว่างไม่ต้องเข้ามาก็ได้เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“ไม่ครับ ผมว่างผมจะเข้าไปพี่” พี่เอย์ดึงมือมันออกจากมือผมทันทีที่ผมตอบปลายสายไปแบบนั้น ผมจำเป็นจริงนะผมต้องเข้าไปช่วยพี่เชนงานผมเยอะมากจริง ๆ เครื่องเป็นร้อยอ่ะ
พี่เชนย้ำเรื่องซื้อขนมลูกอมและหมากฝรั่งก่อนผมจะแวะเข้าไปที่นั่นผมรับปากพี่เขาพูดเรื่องอาหารกลางวันแล้วเราก็วางสายกัน ผมคว้าเอาเสื้อที่กองอยู่ใกล้ ๆขึ้นมาใส่ ไอ้ตัวที่ถูกคุณชายจับถอดเมื่อกี้นี้แหละ พี่เอย์นั่งหน้านิ่งเลย
“พี่เอย์ครับเดี๋ยวผม.....
“กูไม่ชอบมัน” เสียงทุ้มเอาแต่ใจ ชัดเจนแจ่มแจ้ง พี่เอย์เน้นเสียงชัดมาก แทรกขึ้นมาเลย
“ไม่เกี่ยวกับว่ามันโทรมาขัดจังหวะกูกับมึงหรืออะไร แต่กูรู้ว่ากูไม่ชอบมัน ใกล้ชิดกันเกินไปไหมปิง มึงกับไอ้พี่เชนอะไรนั่น”
“พี่เชนเป็นพี่ชายผมพี่ ผมเคยบอกไปแล้วพี่เชนกับพี่พิมมีพระคุณกับผมมากให้ตอบแทนทั้งชีวิตก็ไม่มีทางหมดหรอกครับ เดี๋ยวผมจะออกไปแล้วพี่เอย์หาข้าวกินซะนะครับ ไม่รู้ว่าเย็นนี้งานจะเสร็จไหมถ้าว่าง...”
“สำหรับกูต้องมีคำว่า ‘ถ้าว่าง’ แล้วใช่ไหมมึงถึงจะมาหากูได้” พี่เอย์สวนขึ้น
ผมคว้ามือมันขึ้นมาจับไว้แน่น บีบเบา ๆ ให้รู้ว่า กรุณาเข้าใจผมด้วย พี่เอย์ไม่มองหน้าผมเลย อะไรวะเราเพิ่งจะดีกันไม่ใช่หรือไง
“ไม่ใช่แบบนั้นครับพี่ ผมติดงานจริง ๆ”
“.......” พี่เขานิ่งไป ผมตัดสินใจลุกขึ้น สุดท้ายแล้วยังไงก็คงต้องไป ผมไม่ใช่เด็กๆเหมือนแต่ก่อนที่จะใช้เวลาอยู่กับมันได้ตลอดอีกแล้ว ผมมีงานมีหน้าที่ที่ผมต้องทำต้องรับผิดชอบ
“เดี๋ยวก่อน” พี่เอย์ดึงมือผมไว้ มันลุกขึ้นมาดึงผมเข้าไปกอด
“โทษทีนะ”
“พี่เอย์?”
“กูทำให้มึงลำบากใจใช่ไหม เราสองคนห่างกันมานาน กูลืมไปจริง ๆ ว่ามึงเองก็ต้องมีคนใหม่ ๆที่มึงรู้จักและนับถือเข้ามาในชีวิต ยังคงคิดว่ามึงเป็นเด็ก เป็นหมาปิงคนเก่าที่วัน ๆ เรียกกูพี่เอย์พี่เอย์ มีกูแค่คนเดียวอยู่ตลอด เมื่อก่อนเวลากูอยากมีเวลาอยู่กับมึงนาน ๆ กูจะบอกจ้างมึงเพิ่ม มึงก็จะดีใจรีบรับปากทันที แต่เดี๋ยวนี้ทุกอย่างไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว มึงมีหน้าที่การงานมีความรับผิดชอบที่สูงขึ้นแล้วจริง ๆ”
พี่เอย์ลูบหัวผมจูบลงมาที่กลางศีรษะ “สงสัยว่าคนที่ต้องทำใจคงต้องเป็นกูคนนี้ล่ะ กูจะพยายามถมช่องว่างของเรา ขอเวลากูหน่อยนะหมา” ผมสอดมือเข้าไปกอดเอวมันไว้ ไม่ได้พูดอะไร คือพี่เอย์ต้องเข้าใจผมจริง ๆ มันพูดและเข้าใจถูกต้อง
อย่าเลยครับ อย่าให้ผมต้องเลือกใครระหว่างคนสองคนเลย เพราะพี่ทั้งสองคนต่างก็เป็นคนสำคัญของผมทั้งคู่
วันนั้นพี่เอย์ตามผมมาที่ออฟฟิศด้วย เรามาถึงกันช่วงสาย ๆ พี่เชนบ่นอุบเลย เครื่องคอมฯกองเต็มชั้นสอง รวมถึงชั้นล่างก็มีวางอยู่เกลื่อน
“หิว” พี่เอย์เข้ามาได้ก็ลูบท้องบ่น มันอาบน้ำเปลี่ยนชุดมาใหม่เรียบร้อย ก่อนออกมาคือผมต้องรอเกือบได้เข้าไปอาบให้คุณชายแล้วนะแต่ผมขอมันไว้ก่อนเดี๋ยวยาว
“เดี๋ยวตอนเที่ยงจะมีก๋วยเตี๋ยวป๊อกๆ มาขายอยู่แถว ๆ หน้าออฟฟิศ ไม่รู้พี่เคยกินไหมอร่อยมากนะเดี๋ยวลองกินดู”
“อะไรคือก๋วยเตี๋ยวป๊อกๆ” พี่เอย์ถาม มันนั่งลงข้างโต๊ะผม
“ก๋วยเตี๋ยวป๊อกๆ ก็คือ ก๋วยเตี๋ยวที่เขาขับรถมอไซด์มาขายไงพี่ พอมาจอดเขาก็จะทำเสียงป๊อกๆๆๆๆบอกให้รู้ว่าก๋วยเตี๋ยวมาแล้ว เราก็จะได้ออกไปซื้อ”
“แล้วทำไมต้องป๊อกๆ”
“ไม่รู้อ่ะ มันดังแบบนี้ผมก็เรียกป๊อกๆดิ่”
“สะอาดเหรอ สะอาดไหม”
“ผมคิดว่าสะอาดนะ เจ้านี้คนที่บริษัททานกันได้ครับไม่มีว่าท้องเสียเนอะพี่เชน” ผมวางขนมที่แวะซื้อมาลงให้ พี่เชนนั่งทำงานเงียบอยู่ที่โต๊ะข้างโต๊ะผมนี่แหละก้มหน้างุดๆเลยไม่มองผมสักครั้ง ผมสงสัย อะไรวะทุกทีต้องทักพี่เอย์นี่ แต่วันนี้คือเฉยมากไม่ทักไม่พูด เงียบและก้ม
“ขนมพี่” ผมบอก
“อือ” พี่เชนก้มหน้าก้มตา ผมเปิดลิ้นชักพี่แกแล้วกำอมยิ้มใส่ลงไปเหมือนทุกครั้ง พี่เชนก้มต่ำยิ่งขึ้นไปอีกจนผมเริ่มสงสัย ลากเก้าอี้มานั่งลงข้าง ๆ พี่เชนโหลดโปรแกรมอยู่ เครื่องด้านล่างคือเรียงยาวเลย ผมก้มมอง รู้สึกว่าโดนหลบหน้า
“ปากพี่ไปโดนอะไรมา” ผมสังเกตเห็นมุมปากพี่เชนม่วงช้ำเลยเหอะ อะไรวะไปมีเรื่องที่ไหนมา เมื่อคืนตอนกินเหล้ากับผมยังดี ๆ อยู่เลย
“.........” พี่เขาเงียบไม่ตอบ นั่งทำงานต่อไปเรื่อย ผมเลยเดินไปหยิบยานวดแก้ฟกช้ำมายื่นให้ พี่เชนเงยหน้ามอง โห ชัดเลยคราวนี้ เขียวอมม่วงอ่ะน่ากลัวมาก คือหมัดแรงแน่แบบนี้ เมื่อก่อนผมชกต่อยบ่อยเหมือนกันนะสมัยปวช. ส่วนใหญ่เรื่องผู้หญิง แผลแบบนี้โดนชกมาชัวร์
“ช้าไปไหม”
“หืม?”
“โดนตั้งแต่เมื่อคืน มึงเอายามายื่นให้ตอนนี้มันช้าไปนะ” ผมลากเก้าอี้มานั่งลงข้าง ๆ เปิดหลอดยาว่าจะนวดให้ เจอสายตารังสีฟาดมา เลยรีบปิดหลอดอย่างเร็ว
“แล้วพี่ไปโดนหมาที่ไหนฟัดมาล่ะครับเนี่ย”
“อะ...แค่กๆๆๆๆๆๆ” เสียงพี่เอย์สำลักน้ำส้มเกร็ดเป็นขวดๆที่มันกำลังดูดอยู่อย่างมีความสุข ผมรีบเดินเข้าไปหาลูบหลังให้ พี่เชนหันมองแล้วยกยิ้มมุมปากหัวเราะเสียงต่ำๆ
“พี่เชนครับ คนอื่นไปไหนหมด”
“กลับหมดแล้วกูให้ช่วยแกะเครื่องออกมาเรียง ไม่มีอะไรเหลือแค่รอมึงเลยให้กลับไปหมด” ผมพนักหน้ารับเสียงรถก๋วยเตี๋ยววิ่งผ่านมาพอดี พี่ยามด้านหน้ารีบวิ่งเข้ามาเรียกถาม ผมเลยบอกเดี๋ยวออกไปบอกลุงเขารอก่อน
ป๊อกๆๆๆๆๆ
(ต่อด้านล่างค่ะ)
-
http://www.youtube.com/v/Ql5i3658yCM
ป๊อกๆๆๆๆๆ
พี่เอย์ยืดตัวลุกขึ้นชะเง้อคอดู ผมถามพี่เชนว่าจะออกไปกินด้วยกันไหมพี่เชนบอกซื้อใส่ถุงเข้ามาให้ด้วยขี้เกียจออกไป ผมเลยลากพี่เอย์ให้เดินตามออกมา
“พี่เอย์กินเหมือนผมนะ บะหมี่ได้ไหมครับ” ผมถาม พี่เอย์พยักหน้ารับ
“บะหมี่สับตับไม่งอกสองถ้วยครับลุง อีกอันใส่ถุงบะหมี่สับตับไม่งอกเหมือนกัน พิเศษหมดเอาเยอะๆ”
ผมสั่งคล่องแคล่วพี่เอย์ยืนมองดูลุงคนขายใกล้ ๆ ท่าทางมันจะสนใจ ลุงยื่นแบบใส่ถุงมาให้ก่อนผมบอกพี่เอย์รออยู่นี่เดี๋ยวถือเข้าไปให้พี่เชน พอเดินออกมาพี่เอย์ยืนถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวแบบที่เป็นชามกระเบื้องหนา ๆ หน้ามันคล้ายคนทำอะไรไม่ถูก มองหน้าผม
ผมยืนอมยิ้มมองมัน....คุณชายเอย์ตั้น เวลาผ่านไปนานแค่ไหน พี่ก็ยังคงเป็นคุณชายคนเดิมของผมอยู่ดี
“พี่เอย์มาปรุงนี่ครับ” ผมรับมาหนึ่งถ้วยแล้วดึงแขนพามาปรุงอยู่ที่รถขาย มีลูกค้าคนอื่น ๆ ทยอยเข้ามาซื้อด้วย พี่เอย์ส่ายหัวบอกไม่ปรุง ผมเลยใส่น้ำตาลกับพริกป่นลงไปให้มันนิดนึง โดนทำหน้าดุมาเชียว
“มันจะเผ็ด”
“เผ็ดนิดเดียว” พี่เอย์คลุกเคล้าส่วนผสมด้วยตะเกียบที่อยู่ในมือ
“ไปไหนพี่” ผมร้องถาม มันถือถ้วยแบบหอบสองมือคล้ายถือพานทำท่าจะเดินไปด้านใน
“ไปนั่งกินข้างในไง” คุณชายผมเรียบร้อยมากจริงๆ
“กินนี่แหละครับ ไอ้ก๋วยเตี๋ยวป๊อกๆเนี่ย มันต้องยืนกินพี่ มันถึงจะได้อารมณ์พี่เอย์ดูโน่นสิ” ผมกระซิบแล้วชี้ให้มันดู ว่ามีหลายคนยืนปรุงแล้วก็กินกันอยู่
“ยืนกินตรงนี้??”
“ครับใช่ กินเลยพี่” ผมลงมือคีบเส้นแล้วโซ้ยเลย พยักหน้าบอกให้พี่เขากินพี่เอย์ลังเลนิดนึงแต่ในที่สุดมันก็กิน
“อร่อยไหมครับ” ผมกำลังจะควักเงินจ่าย พี่เอย์รีบเอาออกมาจ่ายแทน ผมเลยบอกผมเลี้ยงเอง เราเดินเข้าออฟฟิศกัน
“ปิงอร่อยใช้ได้เลย วันหลังกูมากินอีกได้ไหม”
“ได้สิครับ พี่เอย์จะมาวันไหนก็ได้ ผมว่าแถวคอนโดพี่น่าจะมีแบบนี้ไปขายมั่งนะ เข้มงวดเกินอ่ะไม่ให้ของอร่อย ๆ เข้าไปขายเลย”
“เขามีเลาจน์ไงแล้วเข้มงวดเรื่องคนเข้าออกด้วย” เออคอนโดใหญ่เป็นแบบนี้ตลอดอ่ะ
เราเดินเข้ามาถึงด้านในพี่เชนกินเสร็จแล้วเหมือนกันผมเลยยกชามไปเก็บล้างให้ เดินออกมาเท้าสะเอวมองเครื่องคอมที่วางเรียงตามพื้น คงถึงเวลาต้องทำงานแล้ว พี่เอย์นั่งเอานิตยสารไอทีมานั่งอ่านไขว่ห้างอยู่ใกล้ ๆ
“พี่เอย์ถ้าเมื่อยก็โน่นนะครับโซฟา” ผมบุ้ยใบ้บอกมัน ชี้ให้ดู พี่เอย์พยักหน้ารับแล้วบอกผมทำงานเถอะ
ผมก็เริ่มทำ พี่เชนเงียบอย่างเดียวผมเปิดเพลงฟังเบา ๆ บรรยากาศค่อยผ่อนคลายขึ้นหน่อย พอพี่เอย์ย้ายไปนอนเล่นอยู่ที่โซฟา ผมกับพี่เชนเลยคุยงานกันได้เต็มที่
“ผมทิ่มตาแล้วมึง ไปตัดออกได้แล้วมั้ง” พี่เชนบ่นพึมพำ ผมใช้มือเสยแล้วรวบ ปากคาบดินสอสองมือรวบผมแล้วพยายามใช้คลิบอันใหญ่ ๆ หนีบเอาไว้ พี่เชนหันมองผมเลยหยิบแฟ้มที่มีเลย์เอ้าท์คร่าว ๆ ของอีกบริษัทให้พี่เขาดู เอาดินสอมาเสียบค้างไว้ที่หู เราคุยงานกันไป ผมมองดูพี่เอย์เป็นระยะ แต่คุณเชื่อไหมมองไปทีไรเจอมันตาเขียวใส่ทู๊กที ผมรีบหลบดิ่
“ไหนๆกูดูใหม่ดิ๊” พี่เชนเรียกผมหันไปหา กางอีกแฟ้มยื่นไปให้ดู
“อันนี้ไม่ต้องมีโค๊ดตัวนี้ ใช้รหัสแบบนี้เลย” พี่เชนเอนตัวมาเอื้อมมือหยิบดินสอที่เสียบไว้ที่หูผมแล้ววงลงไปที่แฟ้มงาน เสียงตึ่ง!ดังขึ้น พี่เอย์โยนหนังสือเล่มใหญ่ลงที่โต๊ะแล้วเดินเข้ามานั่งข้างผมเลย
“หิวน้ำ” มันกระแทกเสียงหน้างอ
“ข้างในแน่ะพี่ ตู้เย็นมีเปิดเลยครับ”
“มึงไปเอามาให้ดิ่”
“โอเค” ผมก็ลืมไปคุณชายชอบให้บริการ
ตึ่ง!! เสียงตึงตังดังขึ้นผมรีบหันไปดูกำลังหยิบน้ำมารินใส่แก้ว อะไรวะพี่เอย์ยืนคร่อมพี่เชนไว้ เก้าอี้พี่เชนคือถอยไปชนผนังเลย
“มีอะไรพี่” ผมเข้าไปดึงเก้าอี้พี่เชนออกมามือนึงถือแก้ว พี่เอย์แม่งหน้าโหดสุดอ่ะ ผมมองหน้าสองคนไปมา คือเงียบไปทั้งคู่ ผมวางแก้วน้ำลง
“พี่เอย์” ผมดึงแขนมันมานั่งที่เดิมโซฟายาว พี่เอย์หน้าตาคืออารมณ์ขัดใจมาก มันพยายามข่มใจผมรู้เลย แล้วก็เข้าใจว่ามันเป็นอะไรด้วย
“พี่เชนเป็นพี่ชายผมพี่” ผมย่อตัวนั่งยองๆลง จับหน้าขามันไว้
“กูรู้แล้ว” มันว่าแล้วกัดปากนิ่ง
“พี่เอย์ไม่งอแงนะครับ ถ้าพี่นั่งเฉย ๆ งานผมจะเสร็จเร็วนะ เราจะได้กลับกันไง แต่ถ้างานผมไม่เสร็จดึกดื่นแค่ไหนผมก็กลับกับพี่ไม่ได้นะ”
“........”
“ผมเซ็ทเครื่องให้บริษัทพี่นะครับ พรุ่งนี้พวกผมต้องเข้าไปติดตั้ง ขอเวลาผมแปปนะพี่” ผมพูดไปลูบขามันไป คือปลอบอยากให้มันใจเย็นลง พี่เอย์คว้าเอามือผมเข้าไปจับไว้สอดมือประสานกัน
“เครื่องกูให้มึงเป็นคนทำนะ ไม่ให้คนอื่นทำ” พูดถึงคนอื่นมีการตวัดสายตาไปมองพี่เชนอีก เด็กน๊อเด็ก
“ครับผม ผมรู้แล้ว เดี๋ยวลงเกมส์เด็ดๆ เจ๋ง ๆ ให้ด้วยดีไหม”
“จิ๊! กูเป็นผู้บริหารเหอะ จะไปนั่งเล่นเกมส์ได้ที่ไหน”
“งั้นลงรูปสาว ๆ”
“ไม่เอา”
“แล้วจะเอาอะไรอ่ะครับ เพลงเหรอโหลดฟังง่ายกว่าไหม”
“เครื่องกูเชื่อมต่อกับเครื่องมึงที่นี่ได้ป่ะล่ะ เปิดกล้องคุยกันได้ เปิดค้างไว้ทั้งวันเลย กูจะได้ดูตอนมึงทำงานด้วย ดึงข้อมูลจากเครื่องมึงได้ รู้ทุกอย่างเวลามึงทำอะไร ฐานข้อมูลของมึงเชื่อมต่อกับเครื่องของกู”
ผมเริ่มเหงื่อตก กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ๆ เลยดิ่ มันเองก็มองหน้าผมอยู่เหมือนกำลังรอคอยคำตอบ ผมค่อยลุกขึ้นช้า ๆ พี่เอย์เงยหน้ามองดึงมือผมไว้ไม่ยอมปล่อย
“เดี๋ยวต้องดูก่อนนะเครื่องพี่สเป็คมันได้ไหม ถ้าได้ผมทำให้เลยครับ” แน่นอนว่าผมโกหก จะไปเชื่อมต่อฐานข้อมูลกับที่นี่ได้ยังไง ความลับบริษัทเยอะแยะ
“ต้องทำดิ่ ถ้าสเป็คต่ำไปก็ซื้อใหม่เลย เอายี่ห้อแบบที่มึงใช้เลยก็ได้”
“ครับ ๆ พี่เอย์ปล่อยก่อนนะผมทำงานต่อ”
“ไม่เอา มึงบอกว่าจะทำให้ก่อน” พี่เขาเริ่มหน้างออีก ผมก็เลยก้มลงไปกระซิบมัน
“ไหนว่าวันนี้อยากให้ผมไปค้างด้วยไง” มันตาโตถามผมกลับ “จริงเหรอ ค้างได้เหรอ”
“จริงสิครับถ้างานเสร็จนะ พี่ต้องไม่กวนผม ไม่งอแง”
“อือๆ งั้นกูจะนั่งเรียบร้อยไม่กวนมึงแล้ว”
ผมอมยิ้มตอนนี้ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน เดี๋ยวดึกๆถ้างานเสร็จค่อยว่ากันอีกทีแต่วันนี้เวรพี่เชนเฝ้าออฟฟิศผมจะพยายามทำงานให้เร็วที่สุดจะได้กลับไปกับพี่เอย์ได้ พี่เอย์ปล่อยมือผมออกหยิบนิตยสารไอทีมานั่งอ่านของมันไปเรื่อย ๆอีก ผมเดินมาที่โต๊ะมองดูเครื่องคอมมากมายที่วางเรียงอยู่ที่พื้นแล้วไม่รู้เลยว่าจะเสร็จตอนไหน ผมเริ่มนั่งทำงานของผมต่อ พี่เชนเหล่มองมานิดๆแต่ไม่พูด ผมเกรงใจพี่เขามากเลย
“แฟนมึงหลับแล้วโน่น” พี่เชนพูดขึ้นเบา ๆ บุ้ยใบ้ให้ผมดูว่าคุณชายนอนหลับอยู่ที่โซฟา ตัวยาวมาก มือห้อยตกลงมาถึงพื้น ผมลุกขึ้นเดินไปเอาผ้าผืนเล็กๆคลุมหน้าอกให้ เสื้อพี่เอย์เป็นเชิ้ตติดกระดุมแล้วมันชอบหลุดที่เม็ดสองเม็ดแรก เพราะเสื้อมันฟิตพอดีตัวเกิน
“โทษทีนะพี่ ผมพาพี่เขามารบกวนพี่เชนมากใช่ไหม” พี่เชนหยิบอมยิ้มในลิ้นชักส่งมาให้ผม
“แฟนมึงเอาแต่ใจ”
“แบบนี้แหละพี่ ตัวจริงพี่เอย์เขาเลย”
“กูหมั่นไส้ว่ะแม่ง นิสัยเสีย ไม่รู้จะหึงทำเหี้ยไร เดี๊ยะๆเดี๋ยวกูจะแกล้งเอาให้หายใจไม่ออกเลยเหอะ”
“อย่าเล่นนะครับพี่เชน คนที่จะหายใจไม่ออกคือผมนี่แหละ ตายห่าแน่อ่ะ”
พี่เชนหัวเราะ เราสองคนนั่งทำงานต่อไปเรื่อย ๆ
“พี่เชนถามจริงพี่ไปโดนใครฟาดปากมาอ่ะ” ผมเอียงหน้าดูรอยเขียวช้ำที่ปากพี่เขาชัดๆ ถือโอกาสพักสายตาจากจอ
“คนนิสัยไม่ดีไง คนเอาแต่ใจ ขี้หึง”
“พี่ไปยุ่งกับแฟนเขาอ่ะดิ่”
“มั่วแล้ว กูไปยุ่งกับแฟนมันตอนไหน กูอยู่ของกูเฉยๆเหอะ”
“แต่เขาเข้าใจพี่ผิดเลยชกมาแบบนี้นี่มันทะแม่ง พี่สวนกลับมันไปกี่หมัดอ่ะ”
“ทันที่ไหน กูเมาล้มตึงเลยดิ่ ไม่ทันได้สวนห่าไรหรอก”
“เอ๋าเห้เลยแบบนั้น”
“ซวยอ่ะดิ่”
“ผู้หญิงสวยมากอ่อพี่” ผมรู้สึกสงสัย ปกติพี่เชนไม่ใช่คนที่จะมีเรื่องมีราวแบบนี้ไง แล้วไปจีบใครคือผมไม่รู้เรื่องเลยจริงเนี่ย
“หึหึหึ” พี่เชนหัวเราะจนไหล่ไหว กัดปากยิ้มอยู่คนเดียว ตาวูบวาบจ้องหน้าจอไม่หันมามองผมเลย
“สวยเหี้ยๆเลย”
ผมพยักหน้ารับเบา ๆ เข้าใจ คงจะสวยมากแหละไม่งั้นพี่เชนไม่โดนเจ้าของเขาหวงใส่แบบนี้หรอก ผมยื่นหลอดยาให้อีก
“ทาซะนะพี่ เดี๋ยวหายแล้วไปหาคนใหม่ละกัน คนมีเจ้าของแล้วพี่อย่าไปยุ่งเลย” ผมเห็นพี่เชนส่ายหัวนั่งอมยิ้มไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมาอีกเราสองคนนั่งทำงานกันไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง พี่เอย์ตื่นมาอีกทีขยี้ตาแล้วเดินมาหาส่อง ๆ ดูผม ทั้งผมทั้งพี่เชนลืมเวลากันไปเลยนะ มองดูนาฬิกาอีกทีอ้าว หกโมงเย็นแล้ว เสียงกุกกักดังอยู่ด้านในผมหันไปมองคุณชายเดินเข้าไปในครัวค้นๆหาอะไรบางอย่างในตู้เย็นตู้เก็บของ ผมว่าพี่เขาคงหิว
“มึงลุกไปต้มมาม่าไป รองท้องไปก่อน แฟนมึงหิวเดี๋ยวหาเรื่องกูอีก”
“พี่เอย์หิวเหรอครับ” ผมเดินเข้ามาหา พี่เอย์นั่งเอาซองมาม่าเปล่ากรอบ ๆ มาฉีกแล้วนั่งกิน มันมองหน้าผมตาละห้อย
“กูทนได้ เดี๋ยวจะรอมึง”
“ผมต้มให้ไหม เวฟแปปเดียว อย่ากินแบบนี้เลยนะมันแห้งเดี๋ยวร้อนในท้องอืดด้วย ปวดท้อง”
“ไม่เอา ไม่ต้มเดี๋ยวจะรอกินข้าวพร้อมกัน มึงรีบไปทำงานเหอะ” ผมหันไปมองดู ตรง ๆ เลยนะไม่รู้ว่าห้าหกทุ่มจะเสร็จไหม ผมเดินไปหาพี่เชนถามเรื่องร้านอาหารหลังซอยไม่ไกลมากนัก พี่เชนบอกเปิดอยู่นะเมื่อเช้าเห็น
“พี่เอย์พี่กินไก่ย่างได้ไหมพี่ ข้าวเหนียวไก่ย่างส้มตำ แบบนี้กินได้ป่ะ”
“ส้มตำ?”
“ใช่ครับ แบบที่ร้านแม่ผมทำไง พี่กินได้ไหมเดี๋ยวสั่งตำไทยให้ก็ได้”
“มีข้าวผัดกุ้งไหม”
“ไม่มีหรอกพี่”
“ไปกินข้าวร้านแม่มึงไหม เสร็จแล้วค่อยกลับมาทำงานต่อ”
“วันหลังนะครับ คือวันนี้ผมรีบจริง ๆ วันหลังเราเข้าไปกันผมจะบอกแม่กับพี่ขมไว้”
สรุปคือตอนนี้พี่เอย์ซ้อนมอไซด์ผมขับไปที่หลังซอยซื้อข้าวเหนียวไก่ย่างส้มตำปูปลาร้าแซบ ๆ ขากลับผมแกล้งขับ ๆ เบรกๆพี่เอย์หิ้วถุงกับข้าวเต็มมือมันกอดผมแน่นเลย
“เดี๋ยวเหอะมึง กูอยากขึ้นมาจะไปเอากันได้ที่ไหน” ผมหันไปตบปากมันอิพี่เอย์หลบทัน ผลักหัวผมอย่างแรง ผมเลยรีบบิด
พอมาถึงผมรับเอาถุงอาหารเข้าไปวางไว้ที่โต๊ะกำลังจะเท พี่เอย์เดินไปล้างมือเสร็จมันคว้ามือผมไว้
“อะไรพี่”
“จูบมึงตรงนี้ได้ไหม”
“หือ!!!??”
“กูอยาก”
“พี่เอย์พูดอะไรน่ะครับ” ผมจะดึงแขนออกแต่พี่เอย์เร็วมากมันสลับมือสวนจับข้อมือผมไว้อีก
“งั้นห้องน้ำ”
“ไม่เอาหรอก ไหนพี่ว่าหิวข้าวไง พูดอะไรน่ะไม่รู้เรื่องเลย”
“แปปเดียว ต่อจากเมื่อเช้ากูยังค้างอยู่เลย เมื่อกี้นั่งซ้อนรถมึงกูรู้สึกตัวเองมีอารมณ์ว่ะ นิดเดียวนะแค่จูบ” ผมมองไปที่พี่เชนทันทีกลัวพี่เขาจะได้ยินเกรงใจมาก แต่รายนั้นไม่ได้รู้เรื่องหรอกนั่งทำงานเห็นแต่แผ่นหลังอ่ะ ผมเลยจูบแก้มมันไปด้วยความเร็วแสง จ๊วบบบ!!!!
“ตอนนี้เอาแค่นี้ก่อนพี่ คืนนี้ค่อยว่ากัน” ผมกระซิบ
อะไรวะเสียงจุ๊บลอดออกไปรึ?? ไหงพี่เชนหันขวับมองมาทันทีเจออพี่เอย์ตีคิ้วยึ๊กๆใส่มันส่งยิ้มเจ้าเล่ห์เย้ยสุดๆไปให้ พี่เชนขมวดคิ้วใส่แล้วหันไปทำงานของพี่แกต่อ
“พี่เชนกินข้าวครับ” ผมเททุกอย่างใส่จาน วางเรียงเรียบร้อย กวาดตามองอาหารบนโต๊ะ ตำปูปลาร้า ตำไทยใส่ปู ไก่ย่างอบเนย ปลาทับทิมทอดกระเทียม ต้มยำกระดูกหมูแซบเปรี้ยวสุด ปิดท้ายด้วยข้าวเหนียวร้อน ๆ สามถุง พี่เอย์ถือส้อมอยู่ในมือเตรียมพร้อม มันนั่งลงข้างผม พี่เชนล้างมือเสร็จออกมานั่งลงแล้วจัดการตักกินเลย พี่เอย์จ้องใหญ่
ผมกับพี่เชนกินแบบนี้กันบ่อยเลยรู้สึกเฉย ๆ เราคล่องกับข้าวเหนียวกันมาก ผมหยิบน่องไก่หอมเนยส่งให้พี่เอย์มันพยายามจะใช้ส้อมจิ้มรับผมเลยบอกให้ใช้มือหยิบเลยแล้วแทะ ทำให้เหมือนหมาแทะอ่ะ พี่เอย์หัวเราะหึหึ แต่ในที่สุดก็เอามือมารับไป มันใช้ส้อมจิ้มข้าวเหนียวออกจากถุงแล้วกินไปเรื่อย ๆ ไม่แตะส้มตำเลยนะ มีผมกับพี่เชนโซ้ยกันสองคน
“พี่เอย์ตำไทยอร่อยนะครับ ไม่เผ็ดหรอก”
พี่เอย์ส่ายหัวแล้วบอกไม่เอา ผมเลยเลื่อนน้ำจิ้มไก่ส่งไปวางไว้ใกล้ ๆ มัน
“อร่อย”
“อร่อยก็กินเยอะๆพี่”
“ที่นิวยอร์กไม่มีแบบนี้” มันจ้องไก่อบเนยตาหวานเชียวท่าทางถูกใจเอามาก ๆ “กูชอบ วันหลังมึงทำให้กินนะ ไก่ตัวใหญ่”
“ทำเป็นที่ไหนล่ะครับ เจ้านี้อร่อยถ้าพี่เอย์อยากกินอีกก็มาที่นี่บ่อย ๆ สิครับ”
“อ่ะแค่กๆๆๆๆๆๆ” เสียงพี่เชนสำลักอะไรสักอย่าง ผมเลื่อนแก้วน้ำส่งให้ พี่เขายกดื่มแต่ยังไอโขลกไม่หยุดผมเลยลุกขึ้นว่าจะไปทุบหลังให้ พี่เอย์คว้ามือผมไว้แล้วบอกเดี๋ยวกูไปทำให้เองมึงมือเปื้อน ผมเลยนั่งลง
“อะ..แค่กๆๆๆๆ อิ่มแล้ว...แค่กๆๆ กูอิ่มแล้ว” พี่เชนรีบลุกขึ้นเดินไอโขลกเซไปนั่งลงที่โต๊ะตัวเอง ผมเห็นพี่เอย์แอบยิ้มทำท่าว่าจะลุกไปแต่ไม่ลุกผมเลยเตะขาพี่เขาไปแล้วชี้หน้า คุณชายเบะปากยักไหล่แล้วก้มลงกินไก่จิ้มน้ำจิ้มต่อ
เมื่อทุกอย่างเสร็จผมเก็บล้าง เปิดคอมให้คุณชายนั่งเล่นเกมส์ มันตื่นเต้นใหญ่เล่นจนลืมเวลาไม่มากวนใจผมสักนิด คืนนั้นผมออกจากออฟฟิศเกือบ ๆ หกทุ่ม พี่เอย์ตรงดิ่งกลับห้องเลย ผมงี้นั่งคิ้วมุ่นอยู่บนรถตลอดทาง
จะมีวิธีไหนที่จะเลี่ยงจราจลบนเตียงระหว่างผมกับมันคืนนี้ได้บ้าง ผมก็คิดวิธีไปเรียบเรียงทีละสเต็ป ไปถึงห้องผมจะต้องทำอะไรบ้างก่อนหลัง
พอรถจอดลงที่ช่องจอดแค่นั้นล่ะครับ พี่เอย์พุ่งเข้าหาเลย เกียร์เกอร์เหี้ยไรคุณชายไม่สนแล้วรวบเอาตัวผมเข้าไปจูบไซร้ซุกแม่งบนรถนั่นเลย
“อ๊ะ ๆ เดี๋ยวๆพี่ ย่ะ..อย่า...อื้มม..”
“ไม่รอแล้ว กูรอมาสิบสามชั่วโมงแล้วแม่ง” มันว่าอู้อี้เสียงหื่นสุด ถกเสื้อผมขึ้น มุดหัวเข้าไปสุขสันต์อยู่กับสองจุกผม
“อ๊ะ...” พี่เอย์สอดมือเข้ามาทางแผ่นหลังแล้วรั้งร่างกายผมเข้าไปตัวมันคร่อมเกียร์มาแล้ว เบาะรถหรูค่อย ๆ ปรับเอนตัวลงเป็นแนวราบ
พี่เอย์เลื่อนตัวขึ้นมาจูบ “ขอนะ” มันกระซิบแต่ไม่ได้รอคำตอบผมหรอก เราสองคนแลกจูบเร่าร้อนกันอยู่นาน ผมสอดสองมือเข้าที่กลุ่มผมหนานุ่มเอียงศรีษะรับ คล้องคอมันไว้ พี่เอย์ครางเสียงต่ำซุกหน้าลงที่ซอกคอขาว ผมรู้ดิ่มันชอบให้เล่นผมมันแบบนี้มากที่สุด สามปีไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยจริง ๆ
“ปิง” พี่เอย์ละลำตัวขึ้นจ้องหน้าผมเอามือลูบแก้มผมเบา ๆ ตาหวานเชื่อมเลย มีแต่วี่แววไฟปรารถนาเต็มไปหมด
ผมเขินนิดๆ
“เสาร์หน้าไปบ้านคุณย่ากับกูนะ”
ผมนิ่งไป คิดว่าตัวเองได้ยินอะไรผิดไหม
“ท่านเรียกมาอยากให้กูเข้าไปหา ไปด้วยกันนะคุณย่ากูใจดีท่านต้องรักมึงแน่ ๆ”
พี่เอย์จะซุกจมูกโด่งๆลงมาอีกแต่ผมเอามือยันอกมันไว้ “วันไหนนะครับ”
“เสาร์หน้า”
“แล้วพี่จะบอกท่านว่าอะไร จู่ๆจะพาผมเข้าไปด้วย”
“ก็บอกไปตามจริง เราสองคนเป็นอะไรกันล่ะ”
“นั่นสิพี่ เราสองคนเป็นอะไรกัน” ผมถามเจ้าเล่ห์ พี่เอย์สอดมือเข้าเสยผมที่ปรกหน้าผากผมออกให้ ช้า ๆ มันจูบลงเบา ๆ ที่เหม่งน้อยของผม
ใจผมจดจ่อรอฟังคำตอบ
“มึงเป็นของกู กูเป็นของมึง เราเป็นของกันและกันไง เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง เป็นคนรัก เป็นทุกๆอย่าง”
“ตอนไหน??” ผมถาม
พี่เอย์ขมวดคิ้วแน่นเลย
“ผมลืมไปแล้วจำไม่เห็นได้ เราสองคนเคยเป็นของกันและกันด้วยเหรอ”
“หมาปิง สามปีที่แล้ว อย่ามากวนนะ”
“ลืมไปแล้วจริ๊งๆ”
“หึหึ หึหึ” มันสอดมือเข้ามาเสยผมที่หน้าผากให้
“พี่หัวเราะทำไมอ่ะ”
“เดี๋ยวกูจะรื้อฟื้นความทรงจำให้มึงไง ตอนนี้เลยดิ่” พี่เอย์เลื่อนมือลงมาปิดดวงตาผมไว้ แล้วทาบทับริมฝีปากเร่าร้อนลงมา
“เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!! ไม่อ๊าวววววววววว”
จ๊วบบบบบบบบบบ!!!
“แค่จูบ แค่จูบ อย่าทำอย่างอื่นผมนะ นะๆๆๆ” ผมโวยลั่น ดิ้นๆๆ
“เออ! อย่าทำมาร้องโวยวาย กูอยากจูบมึงนักล่ะ ลูกหมาเอ๊ยยย เฉยๆดิ่วะบนรถยิ่งแคบ แลบลิ้นมึงออกมา!”
Tbc.
# มาแว๊วววววว เสิร์ฟอาหารว่างน๋มปังกาแฟยามดึกค่ะ
# บรรยากาศชิลๆระหว่างพี่เอย์กับปิงค่อย ๆ กลับมา จำไม่ได้แล้วว่าอ่านแล้วอมยิ้มแบบนี้ตอนล่าสุดคือตอนไหน?? ดราม่ามาหลายตอนค่ะ ตอนนี้แต่งง่าย ๆ ชิล ๆ อารมณ์แบบสบาย ๆ
#ขอบคุณทุกๆกำลังใจนะคะ รักคนอ่านมากๆ ขอบคุณและซาบซึ้งกับทุกๆคอมเม้นท์เลย ช่วยรักและเอ็นดูพี่เอย์น้องปิงต่อไปด้วยนะคะ :mew1:
ปล.ลับ โรคุจังวาดการ์ตูนน่ารักจังเลยค่ะชอบเลย เดี๋ยวจะตามไปเม้นท์นะแต่เป็นอีกยูสนึง
-
เรื่องนี้ตัวร้ายจริงๆมีคนเดียวคือ แม่พระเอก โผล่มาทีก็อยากตบที :angry2:
-
จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
:z3: :z3: ทรมานคนอ่านเหลือหลาย
-
หมดดราม่าแล้วใช่มั้ย? :hao5:
-
จะไปเจอคุณย่างานจะเข้าหนักกว่าคุณแม่มั้ยเนี่ย
-
วิธีพูดปิงเหมือนครูอนุบาลหลอกเด็กกินข้าวเลย
:hao7:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย ลุ้นว่าอย่าให้มีเรื่องเลย
ขำตอนคุณชายเดินเข้าครัวไปแทะมาม่าแห้ง 5555555555555
แบบมาดคุณชายไม่เหลือ เป็นภาพที่สงวนให้ปิงเห็นได้คนเดียวสินะ
-
น้องเอย์ขี้อ้อนน่ารักจุงเบยยยยยย
-
แฮปปี้มีความสุข ชอบจังพี่เอย์กับปิงน่าร้ากกกกกก :กอด1:
-
สารภาพว่าตอนนี้จิตใจไม่อยู่
ที่พี่เอย์กะหมาปิงแม้แต่น้อย
รอคอยแต่พี่เชนกะพี่ซาร์5555555
-
มันน่ารัก
-
กรี๊ดดดดด พี่เอย์น่ารักอ่ะ เหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจเลย น่ารักสุดสุ๊ดดดด :-[
ปิงก็น่ารักไม่เปลี่ยนเลย เอาเด็กดื้อซะอยู่หมัด(ในบางเรื่องอ่ะน่ะ)แถมยังมีทำหวานให้พี่เชนอิจฉา??เล่นอีก แอบสงสารอยู่นะเนี่ย
โอ๊ยยยย อ่านไปกัดหมอนไปดิ้นไปมาฟินสุดๆ :hao7:
-
พี่เอย์ น่ารักที่สุดตอน อยู่กับหมาปิง คนเดียว
-
พี่เอย์น่ารักตลอดเลยยย
-
เย้ย! เขินมากอ่ะตอนนี้
-
อิชายเอย์มากลั่นแกล้งพี่เชนของฉันได้ยังไง :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :fire: :fire:
เดี๋ยวต่อไปคงจะได้ซดมาม่ากันซะใจแล้วซิ พากันไปถึงคุณย่าเลยทีเดียว แม่ก็มีปัญหาแล้วย่าก็คงจะมีปัญหาเหมือนกัน
หนูปิงอย่าไปยอมนะ เราต้องไม่ถูกกดเป็นเบื้องล่างนะลูก
-
เฮียเชนโคตรสงสารเฮียเลยวะ
หาทางเอาคืนพี่เอย์มั่งดิ
-
เห็นเขารักกัน เราก็มีความสุข ^^
ปล. พี่เอย์น่ารักอ่ะ >o<
-
ต้องแบบนี้ซิ ถึงจะเป็นหมาปิงกับพี่เอย์ตัวจริงเสียงจริง :laugh:
ตอนหน้าขอให้คุณย่าเข้าใจและรับได้ด้วยเถอะ :mew2:
-
น่ารักมากเลย มีความสุข เราผ่านอะไรกันมาเยอะมากจริงๆ
พี่เอย์อ้อนมากกกก งอแงมากกกก น่ารักมากด้วย ควรเรียกว่าน้องเอย์เหอะ ถ้าจะอ้อนขนาดนี้ 5555 ท่านผู้บริหาร โอ๊ยขำ
ปิงน่ารัก ดูแลพี่ดีเหมือนเดิม จะทำข้าวให้กินเขาก็ไม่กิน อยากกินปิงซะได้ 555 อีพี่หื่นด้วย ขี้หึงด้วย
สติสงสารพี่เชน ปากเขียวเลย ยำตอนปิงถามเรื่องนี้ว่าไปฟัดกับหมาที่ไหนมา ผู้หญิงคนนั้นสวยมั้ย ถ้ารู้ว่าพี่เอย์ทำ โดนดุหนึ่งยกแน่พี่
ตอนหึงนี่แบบน้องเอย์มาก ต้องคอยปรามให้ทำตัวดีๆ เดี๋ยวจะไปนอนด้วย โอ๊ยยยยยยย น้องเอย์คะะะะะะะ
สรุปปิงยอมไหม ยอมเหอะ เราเป็นของกันและกันเฮ้ย ตอนหน้าหาคุณย่า ลุ้นกันอีกรอบ มาม่าหมดชามยังคะ
ขอบคุณค่ะ
-
หม่อมย่ามาแล้วววววววววววววววววว
ต้มน้ำรอเตรียมกินมาม่ากันได้เลยยยยยยยย
:a5:
-
พี่เอย์หื่นมาก ....
ตอนนี้อดสงสารพี่เชนไม่ได้ ถูกกระทำทุกรูปแบบ คงกดดันน่าดู
-
เดี๋ยวนี้เป็นโรคจิต ต้องกด F5 ที่นิยายเรื่องนี้ก่อนนอนทุกคืน :-[
-
คุณหนมปังกาแฟแต่งเก่งจังครับ มันคือใช่ มันคือฟินสุดไปเลยครับ
ตอนนี้เป็นตอนที่หวานที่สุดตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มาเลย อ่านไปยิ้มไป จนตอนนี้รู้สึกเมื่อยแก้มมาก ๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะขาดหวานมานานจากที่เจอพายุดราาม่าเข้าไปหนักหนาหลายตอนรึเปล่า
ทำให้พอเจอความหวานเข้าหน่อย เลยยิ่งรู้สึกว่ามันหวานฉ่ำ.....มากเป็นทวีคูณ
ส่วนพี่เชน ผมสงสารพี่มากจริงๆ ตั้งแต่โดนชกเมื่อคืนจนวันนี้ พี่ยังโดนตามราวีจากพี่เอย์เป็นระยะๆ
เล่นเอาผวาจนสำลักไอโขลกๆๆ เมื่อได้ยินปิงชวนให้พี่เอย์มาที่ออฟฟิสบ่อย ๆ
จริงๆแอบขำพี่นะ แต่ก็ยังสงสารพี่อยู่ 5555+
ตอนนี้เค้าดีกันแล้ว แถมหวานเว่อร์ๆๆๆๆ
ศึกหน้าเสาร์นี้ที่จะต้องไปเจอคุณหญิงย่า ไม่มีอะไรที่ต้องเกรงกลัวอีกแล้ว บอกเลย
แต่ ณ ขณะนี้หมาปิงต้องรับศึกหวานน้ำตาลเชื่อมในรถ? บนห้อง? จากพี่เอย์ให้ผ่านไปได้ก่อนนะครับ
ไม่รู้ว่าใครจะชนะ หมาปิงสู้ๆนะ (ใครชนะผมก็ชอบทั้งนั้นแหละ)
ขอบคุณคุณน๋มปังกาแฟมากคร้าบ...สำหรับตอนฟินๆ มันหวานฉ่ำมาก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ด!!!!ชอบ...รักที่สุด!!!!!
-
เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนานนนนนนนนนน
ฮรือออออออ. ครั้งสุดท้ายที่อ่านไปแล้วยิ้มได้เต็มหัวใจ มันคือตอนไหน ~~~ หลังจากที่ดราม่าทำตัวเป็นดาวพระศุกร์้น้องไห้เวลาอ่านมานาน
แล้วพี่เอย์จะพาหมาปิงไปหาคุณย่า
แน่ใจแล้วใช่มั้ย ว่าจะไม่หอบดราม่ากลับมา
แอบขำปนสงสารพี่เชน. 555555555
เข้าใจพี่เอย์คนขี้หึงนิดนึงนะพี่
-
พี่เอย์อยากกินลิ้นหมาปิง :hao6:
-
เอ๊ยยย สาสารพี่เชนสุดบอกตรง 5555555
-
:hao6: :hao5: :-[ :-[
-
# มาแว๊วววววว เสิร์ฟอาหารว่างน๋มปังกาแฟยามดึกค่ะ
# บรรยากาศชิลๆระหว่างพี่เอย์กับปิงค่อย ๆ กลับมา จำไม่ได้แล้วว่าอ่านแล้วอมยิ้มแบบนี้ตอนล่าสุดคือตอนไหน?? ดราม่ามาหลายตอนค่ะ ตอนนี้แต่งง่าย ๆ ชิล ๆ อารมณ์แบบสบาย ๆ
#ขอบคุณทุกๆกำลังใจนะคะ รักคนอ่านมากๆ ขอบคุณและซาบซึ้งกับทุกๆคอมเม้นท์เลย ช่วยรักและเอ็นดูพี่เอย์น้องปิงต่อไปด้วยนะคะ :mew1:
ปล.ลับ โรคุจังวาดการ์ตูนน่ารักจังเลยค่ะชอบเลย เดี๋ยวจะตามไปเม้นท์นะแต่เป็นอีกยูสนึง
อ๊ากกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดด ยูสนั้นเป็นของคุณหนมปังกาแฟจริงๆเหรอ แม่เอ๊ยยยยยยย โรคุปลาบปลื้มชื่นจิตเป็นยิ่งนัก//ฟินตายไปแล้ว
//คืนชีพขึ้นมาใหม่
ดีใจจังหมดดราม่าของหมาปิงและพี่เอย์แล้ว สงสารพี่เชนค่ะ ต้องคอยดูฉากเลิฟๆของพี่เอย์หมาปิงตลอดเลย
ถ้าหาให้พี่เชนไม่ได้ โรคุเสนอตัวเองก็ได้นะคะ//โดนตรบ
หมาปิงเอ๊ย...รู้ตัวป่ะว่าแฟนหนูอะแหละเป็นคนต่อยพี่เชน ฮามากตอนที่บอกว่าไปฟัดกะหมาที่ไหน 'หมา' ตัวนั้นสำลักน้ำเลย ฮาาาาาาา
:ling1: :katai4: :-[
-
น้องปิงกลับมาคืนดีกลับพี่เอย์แล้ว
อยากดูคู่ของเชน-ซีซ่าด้วย
:bye2:
-
อ่านเพลินนนนนเลย ชอบตอนนี้ :katai2-1:
พี่เอย์อ้อนน่ารัก :-[
อยากอ่านต่อแล้ว อิอิ
-
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 1ฟินไปสิบโลก
-
โหหห อ่านสิ่งที่พี่เอย์เตรียมพร้อมไว้รับมือกับคุณแม่ตัวเองเพื่อปิงแล้วหายโกรธไปเยอะเลยอ่ะ ซึ้งใจแทนปิง กระแทกใจมากๆ
ลึกๆแล้วเราคิดว่า(และหวังว่า)คุณแม่พี่เอย์จะมีเหตุผลที่จะไม่เล่นตุกติกกับการทดสอบปิงครั้งนี้
จากที่อ่านเหตุผลของแม่เค้า เราก็พอเข้าใจว่ามันเป็นความหวังดีกับลูกชายจริงๆ ยิ่งเป็นลูกชายคนเดียวด้วย
เลยคิดว่าการแต่งงานกับผู้หญิงมีลูกเต้าตามคนส่วนใหญ่ของสังคม น่าจะเป็นการเพลย์เซฟมากกว่าคบผู้ชายซึ่งผิดครรลองสังคม
แต่ก็อยากให้คุณแม่รักษาคำพูดที่เคยให้ไว้เมื่อสามปีที่แล้วด้วยนะคะ ไม่ใช่สักแต่ว่าพูดๆไปเพื่อซื้อเวลา
ไม่งั้นการทดสอบนี้ตลอดชีวิตมันก็ไม่มีวันสิ้นสุดหรอก แล้วความเจ็บปวดของลูกกับคนรักของลูกที่เสียไปใครจะรับผิดชอบล่ะห๊ะ
อันที่จริง ถ้าเกิดแม่เล่นตุกติกขึ้นมาก็คงสะใจไปอีกแบบดีเนอะ ถึงแม้ว่าถ้ามันไม่เกิดจะดีกว่าก็เถอะ
สะใจตอนพี่เอย์มาเจอปิงกับพี่เชนเมาๆ จริงๆชอบตอนที่ปิงพับแขนเสื้อให้พี่เชนหน้าบริษัทมากกว่า
พี่เชนน่าสงสารอ่ะ ทั้งโดนต่อยโดนเขม่น ตอนที่โดนพี่เอย์ยืนคร่อมใส่ตอนล่าสุดทำเอาเราเกือบจิ้นไปแล้วนะ กร๊ากกก
สงสารน้องปิงตอนร้องไห้ไม่อยากเข้าห้อง ฮือออ น้องฝังใจมากอ่ะ มารออยู่ตั้งสามปีคุณพี่ก็ไม่เคยกลับมา
แต่ก็ดีแล้วล่ะที่คืนดีกันได้ เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอแค่ทั้งสองคนยังจับจูงมือกันแน่นๆเดินไปด้วยกัน แค่นี้สำหรับเราคือพอแล้ว
พี่เอย์น่าเอ็นดูอ่ะมานั่งกินมาม่าดิบ ฮ่าาา ตอนนี้น่ารักมากกก ชอบเวลาปิงพูดหลอกล่อพี่เอย์ ยังกับหลอกเด็กน้อยเลย
ตอนนี้ทำให้เราอมยิ้มได้ตลอดตอนเลย ขอบคุณค่ะคนเขียน หลังจากนี้ก็ต้องไปเผชิญหน้ากับคุณหญิงย่า
ไม่รู้จะเป็นศึกใหญ่อีกหรือเปล่านะ คุณย่านี่เจนเนอร์เรชั่นรุ่นเดอะกว่าคุณแม่อีก ฉันล่ะหวั่นใจจริงๆ
ปล.เชียร์คู่พี่เชนกับพี่ซ่าร์เหมือนกัน ส่วนตัวแล้วไม่ค่อยโปรดคู่พี่เชนกับกัสเท่าไหร่ค่ะ ฮ่าาา
:mew1:
-
ขอให้หวานแบบนี้ตลอดนะคะ
ไม่อยากกินมาม่าแล้ว อืดเต็มท้อง
-
อร้ายยยย!! :heaven สามปี ไม่ทำให้พี่เอย์หื่นน้อยลง :z1: ในที่สุด เราก็ได้เสพของหวานแทนมาม่า(โบกมือลาพร้อมซับน้ำตา) ทีนี้ก็เหลือแต่ปัญหาภายนอกแล้ว คุณแม่ กับคุณย่า แต่ถ้าความรักมั่นคง สามปียังผ่านมาได้ ต่อจากนี้ก็แค่ จิ๊บๆ
-
สวีทกันไม่เกรงใจเลยนะ 555+
-
หวานนนนนนนนน หมาปิงพี่เอย์น่ารักมากกกกก
ผ่านมาสามปี เหมือนจะสลับบทกันนะคะ
คือปิงเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ในขณะที่พี่เอย์กลายเป็นเด็กน้อยอ่าาา อ้อนซะ 55555 :laugh:
-
ในที่สุดก็คืนดีกันสักที
รอมานาน ถึงเวลาหวานแล้ววววว o13
หวังว่าคุณย่าจะไม่ดราม่านะฮะ
-
อ๊ากกกกกก พี่เอย์
-
หวานนนนน
-
พี่เชนน่ารัก สงสารพี่เชนว่ะ พี่เอย์แม่งนิสัยไม่ดี :m16: :m16: :m16:
-
น่ารักกกกก หวานกันแล้ววววววเขินมากกกก
สงสารพี่เชนเหมือนเดิม 555555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กลับมามุ้งมิ้งๆๆๆๆอีกครั้งไม่เอามาม่าแล้วน้าาาาาพี่เอย์น้องปิงน่ารักที่สูดๆแต่สงสารพี่เชนวุ้ย5555 :กอด1:
-
น่ารัก พอเขาดีกันแล้วก็หยอกล้อกัน หวานใส่กันแบบเดิมแล้ว :-[
พี่เอย์ก็ทั้งขี้อ้อน แล้วทำตัวเหมือนเด็กหวงของเลย
ปิงยังมีลูกหลอกล่อให้พี่เอย์หยุดหื่นใส่ เหมือนที่ต้องหลอกล่อเด็กๆ
อ่านตอนนี้แล้วเขิน :-[ หลังจากที่น้ำตาซึมมานาน ได้ความหวานกลับมาแล้ว
คนเขียนสู้ๆนะคะ ขอหวานๆแบบนี้อีกหลายๆตอนได้ไหม ก่อนที่ปิงต้องไปเผชิญหน้ากับแม่พี่เอย์ :mew2:
-
แอร๊ยยยย พี่เอย์อ้อนซ้า ตอนนี้น่ารักมาก :-[
พี่เอย์จะพาปิงไปหาคุณย่าแล้ว โอ้ยยกลัวจะดราม่าจัง แค่แม่พี่เอย์คนเดียวก็พอแล้ว
-
ฮืออออออดีใจผ่านกันมาสักที ต่อไปก็สู้ๆนะเขัมแข็งทั้งคู่หล่ะ ลุ้นมากกกกกกก ขุ่นแม่จะทำไรมั้ย
-
อภัยให้พี่เอย์แล้วววววว
น่ารักเกินนนนนน
แต่ความหื่นยังคงมีอยู่เต็มร้อยซิน่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เริ่มไม่ชอบไอ้เอย์แล้วว่ะ เริ่มอยากได้พระเอกใหม่มากเมื่ออ่านตอนนี้จบ ไม่ปลื้มไอ้เอย์มากตอนนี้ เห็นแก่ได้เห็นแก่ตัวเหี้ยๆเลยว่ะ ส่วนปิงนี้ก็อะไรตามใจมันอยู่ได้ คนแบบนี้รัก ชอบไปได้ยังไงว่ะ แล้วเมื่อไหร่มึงจะถามความสนิทสนมของไอ้เอย์กับไอ้กัสว่ะ ไม่เข้าใจมึงเลยจะเป็นคนดีทำเพื่อไอ้เอย์ไปถึงไหน มันเคยเห็นใจมึงป่ะ มันคิดถึงแต่ความรู้สึกตัวเองอ่ะ มึงเข้าใจไหมปิง ไอ้เอย์มันเหี้ยๆอ่ะ เซ็งโว้ย เรื่องครอบครัวมันยังเขี่ยไม่ได้เลย์ มึงคิดว่ามึงจะได้มีความสุขตอนไหนว่ะปิง ถึงไอ้เอย์จะคิดแก้ปัญหาเรื่องแม่มัน อันนั้นมันต้องทำเป็นของตายตัวอยู่แล้ว เพราะสาเหตุจากตัวไอ้เหี้ยเอย์นี้ หงุดหงิดๆๆโว้ย คัดใจมากๆอ่ะ เริ่มไม่ชอบไอ้เอย์แล้วบอกตามตรงเลย
-
โอ้ยฉันมีความสุขแทนทั้งสองคน.....พี่เอย์เอาแต่ใจสุดๆอะ...แต่ก็น่ารักดีคับ...
-
พี่เอย์รอมานาน ให้ๆพี่แกเถอะน้องปิง
-
อ๊ายยยย พี่เอย์อ่ะ บ้าาาาาาา น่ารักมากเลย มีแอบหื่นแบบซึนๆอีกละ
รู้สึกอยากเห็นคู่พี่ซ่าพี่เชนบ้างอ่ะ อิอิ
-
อ่านไป ยิ้มไป พี่เอย์น้องปิงน่ารัก :-[
ขำตอนอยู่กันสามคนด้วย ฮา พี่เชนกับพี่เอย์ เอาน่าพี่ดีกันไว้ เผื่อฟลุคได้เป็นพี่สะใภ้ หุ หุ
-
เค้าคืนดีกันแล้วอ่ะ ดีใจที่จะได้เสพความหวานกันซะที
หลังจากดราม่ามานาน ต่อจากนี้จะเสพความสุขๆ เฮ~
-
ขอบคุณครับ
ตอนนี้นั่งยิ้มมีความสุขเลย ชิลๆอ่านแล้วเขินอ่ะ
พี่เอย์หมาปิง รักมากกกกกก o13
-
ดีใจที่ตื่นมาแล้วหมาปิงเรียกว่า "พี่เอย์" ฮอลลลลลลลลลลลลลลลลลล ดีใจด้วยน๊าาาาา :L1: :-[
ตอนนี้ฮาหมาปิงกับพี่เอย์เนอะ พี่ก็ขี้หึงมากกกกกกกก แต่น่ารักมากกกกกกกกกก :impress2:
หมาปิงคือยอมแบบน่ารักมากมายอ่ะ :hao6:
พี่เชนก็ฮา พี่เชนแกล้งให้พี่เอย์ดิ้นเลย แกล้งใกล้ชิดหมาปิง เอาให้พี่เอย์ดิ้นเลยนะ 5555555555 :katai4: :hao7: :z3: :z2:
-
พี่เอย์นี่...ขาหื่น หึงโหด จริงจรี๊งงง แอบสงสารพี่เชนเบาๆ อยู่ดีๆก็โดนสอยร่วงซะเฉย...อิอิ
อัยยะ...ตอนพิเศษเชนปิง แต่มีพี่ซ่าเข้ามาแจมนี่มันหมายความว่ายังไงน่อ...
ส่วนตอนล่าสุด...ในรถมันแคบแลบลิ้นเร็วน้องปิงงงงง!! กริ๊ววววว
ขอบคุณค๊าบ
-
พี่เชนมีชีวิตรอดให้ได้นะ
ขอบคุณ :)
-
หมาปิงมันจำไม่ได้ว่า เคยเปนของกันและกันตอนไหน
พี่เอย์สมควรจัดให้อีกสักหลายๆที รื้อฟื้นความจำ คึคึ
พี่เอย์จะพาปิงไปหาคุณย่า ออกหัวออกก้อยหนอ คราวนี้
-
พี่เอย์ขึงี้หึงมากกกกกกกกกกกก
คนกลางอย่างปิงมึนเลย
คนหนึ่งก็คนรักอีกคนก็พี่ชายคนสำคัญ
ญาติดีกันเถอะ ปิงจะได้สบายใจ
มีแรงสู้กับเรื่องอื่น
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารพี่เชนรึจะขำดี เจอพี่เอย์เข้าไปถึงกับไปไม่เป็นเลย 5555555555 พี่เอย์ก็หื่นแตกจะปล้ำน้องอย่างเดียวเลย ก็อย่างว่าอ่ะนะอดมาตั้ง 3 ปีกว่าล่ะ สงสัยปิงคงลุกไปไหนไม่ได้แน่ๆ เบยยย :hao7:
-
ชอบประโยคสุดท้ายของพี่เอย์จัง :-[
-
พี่เอย์ขึ้หึงเข้าขั้นมาก :hao7:
-
สั่งเขาแลบลิ้นนี่ไม่อยากจูบเขาเล้ยยยย
-
อะไร คือไม่อยากจูบ แต่...แลบลิ้นออกมา!!!! :o8: :o8: :o8:
-
พี่เอย์ขี้หึงมาก
-
เหมือนมันจะดี แต่พอจะไปบ้านคุณย่า เจ้เริ่มกังวลล่ะค่ะ =_=
-
:-[ :impress2:
-
:jul1: :jul1: อ้ายยยยยยยย ตอนหน้าขอเต็มรูปแบบ
-
แค่เห็นชื่อตอนก็เขินซะแล้ว :o8: ไม่รู้ว่าใครจ๊วบใครล่ะนะ
สงสารก็แต่พี่เชน ซวยตลอดๆ นี่ตามมาคุมถึงออฟฟิศอีก :laugh:
ดีกันแบบสมบูรณ์แล้วสินะ ไม่ต่างจากสามปีที่แล้วเลยล่ะ
พี่เอย์กลับมาเป็นพี่เอย์คนเดิมเต็มสูตร o17
หวังว่าคุณย่าจะใจดีอย่างที่พี่เอย์บอกนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
โอยยยยยยย แม่ยกคู่นี้จะหมดลม :haun4: :m10: เพราะความสุขมันล้นอกกกกกกกกกกก
-
จิงของปิง
3 ปีผ่านไป พี่เอย์ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง
ทั้งหน้าตา และนิสัย
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย
นิสัยเอาแต่ใจ ขี้โมโห ไม่ปรับตัว ไม่เปลี่ยนแปลงใดๆทั้งสิ้น
แต่จะทำไงได้ล่ะ เนอะ ปิงมันรักไปแล้วนี่
-
กรี๊ดดดดดดดดดด :m25:
เสร็จบนรถๆๆๆๆๆๆๆๆ :haun4:
-
ชอบพี่เอย์ตอนนี้น่ารักดีแถมขี้หวงขี้หึงปิงมากกว่าเดิมอีก
แอบสงสารพี่เชนโดนพี่เอย์แกล้ง หาคู่ให้เชนหน่อยสิค่ะ
-
พี่เชนอยู่ถูกที่ ผิดเวลาตลอดๆ
พี่เอย์เก็บกด หิวจูบหมาปิง
เลยออกอาการตะกละไปนิด
-
เอย์กับปิงกลับมามุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกันแล้ว ดีใจเอ๋ยดีใจจัง 555+
นั่งลุ้นคืนนี้ของปิง :hao6:
-
ค่อยหายใจหายคอโล่งหน่อย
หวังว่าคุณย่าจะไม่ดาม่านะคะ
แค่แม่พี่เอย์ก็ปวดตับจิตายอยุ่แล้ว
ท่าเป็นไปได้ช่วยเอ็นดู น้องปิงหน่อย
น้องปิงน่ารัก ทำอาหารเก่ง ทำงานเก่ง
ขยัน อดทน อดออม ที่สำคัญ รักหลานชาย ของคุณย่ามากกกก
เพราะฉนั้น คุณย่า ช่วยรับพิจรณาด้วยนะคะ
จาก ปิงเอย์ Fc
55555555555555555555
-
อ่านเรื่องนี้ต้องอมยิ้มแบบนี้ซี่
น้องปิงน่ารัก พี่เอย์เอาแต่ใจแบบนี้ซี่
เย่ ดีใจจังเลยยย ได้ยิ้มแล้ว ไม่ดราม่าแล้ว
ตอนนี้พี่เอย์แม่งน่ารักอ่ะ เหมือนเด็กเลย แล้วปิงต้องคอยดูแล 555555
ตอนพี่เอย์บอก “อือๆ งั้นกูจะนั่งเรียบร้อยไม่กวนมึงแล้ว” กับนั่งกินมาม่าดิบคือแบบ เด็กน้อยได้อีกกกก
ดีใจดีใจ ขอหวานๆอีกกก เก๊าชอบบบบ :impress2: :impress2:
-
แปะจิ้มก่อน :z13:
-
อ่านตอนนี้แล้วได้อมยิ้มจิงๆ หลังจากที่ดราม่ามาหลายตอน และน่สจะหมดดราม่า?!?!
-
งะ แลบลิ้น อุตะ 55 มาต่ออรกคร้าฟๆๆ ตื่นเต้นๆ
-
พี่เชน คู่ กับ พี่ซีซ่าร์ป่ะ 555555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้ายยยยยยพี่เอ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
อ่านตอนนี้แล้วอมยิ้มตลอดเลยยย :hao7: น่ารัก :-[
-
หื่นๆได้ใจจริงๆเลยพี่เอย์ไอ้หมาปิงมึงลุกไม่ไหวแน่น55555 :hao6:
-
น่ารักๆๆๆ
ดีกันแล้ว
ขอให้หมดสิ้นอุปสรรคซักทีนะ
:L2: :L2:
-
# บรรยากาศชิลๆระหว่างพี่เอย์กับปิงค่อย ๆ กลับมา จำไม่ได้แล้วว่าอ่านแล้วอมยิ้มแบบนี้ตอนล่าสุดคือตอนไหน?? ดราม่ามาหลายตอนค่ะ ตอนนี้แต่งง่าย ๆ ชิล ๆ อารมณ์แบบสบาย ๆ
เห็นด้วยอย่างยิ่งว่านานนนนนนนนนน(มาก) แล้ว ที่ไม่ได้อ่านไปยิ้มไป
ก็ได้แต่หวังว่าเราจะยังคงยิ้มไปกับคู่นี้อีกตลอดไป
คุณหญิงย่าจะว่ายังไงบ้างนะ :กอด1:
-
แค่ชืีอตอนก้ออมยิ้มแล้ว
พี่เอย์อ้อนเปนด้วย 55
-
แอบติดตามมาตลอด ลุ้นมากนะครับ :-[
-
อิตาเอย์ จะกินลิ้นหนูปิงด้วยง่ะ อร๊ากก
-
จะ...กันในรถเลยหรอพี่เอย์ มันแคบน๊าาาา :hao7: :hao7: :hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: อุต๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ........เอย์ตั้นนนนนนนนนนน
-
แลบลิ้นมึงออกมา อร๊ายยยยยยย ฟินอ่ะ
พี่เอย์อย่างหื่นนนนนนนนน หมาปิงตายแน่ 555555
-
ชักจะชอบเชนมากกว่าพี่เอย์แล้วซิ
:mew3: :mew3: :mew3:
-
พี่เอย์เอาแต่ใจตัวเองอย่างน่ารักอะ
อาการหื่นกำเริบแล้วนะพี่เอย์ น้องปิงช่วยพี่เค้าหน่อยนะลูก :oo1:
-
กรี๊ดดดดด น่ารักฟรุ้งฟริ้งงงงงๆๆๆๆๆ :จ้อบจัง1: :จ้อบจัง1: :m3: :m3: :m1: :m1: :give2: :give2:
-
ปิงต้องเตรียมตัวรับมือคุณย่า o18
-
อยากอ่านฉากในรถต่อล๊าววววววววววว
-
มันจะไม่มีดราม่าอีกแล้วใช่มั้ยคะ กลัวจริงๆน้ะ พึ่งผ่านพีคดราม่ามาได้ อย่ามีอีกเลยนะ ส้าาาาาาธุ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:-[ :-[ :-[ :-[
-
เย้ๆๆอ่านทันตอนล่าสุดละคร้า พี่เอเเบบว่าไงดีอะคือชอบพระเอกเเบบนี้นะดูเเบ๋วบ้าง
แต่หื่นจริงจังนายเอกก็แมนดีค่ะไม่อ้อนแอ้นไปลงตัวอิอิ. มารอตอนต่อไปนะ
-
ไม่มาต่อสักที
รออยู่น่ะ
-
นี่สรุปเชนคิดไงกะน้องเนี่ย แค่เอ็นดู หรือชอบไปแล้ว
คราวก่อนนึกว่าเฉยๆ ไม่มีไร แต่ตอนนี้มันตะหงิดๆ
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: วันนี้วันที่ 4 ล่ะ พี่เอย์กับน้องปิงจะมากี่โมงอ่ะคร้าบ
-
แอร๊ยยยยยยยย พี่เชนชอบน้องป่ะวะ กลัวอ่ะ :ling1:
พี่เอย์พี่จะน่ารักมุ้งมิ๊งไปเพื่อ??? หลงรักพี่ว่ะ โคตรเลย น่ารักมากกก
แอบจิ้นพี่เอยืกับพี่เชนนิดๆด้วย โอ๊ยยยตู :ling1: :ling1:
-
จะเป็นวันนี้หรือพรุ่งนี้หนอตอนใหม่
-
เข้ามารอน้องปิงของพี่เอย์ :กอด1:
-
http://www.youtube.com/v/NJq3FJIDWzk
# 31 ยินดีที่ได้รักเธอ
สองวันหลังจากทำการติดตั้งและวางระบบที่อัศวออโต้เรียบร้อย ผมถูกเรียกขึ้นไปช่วยดูแลการใช้งานในแต่ละแผนกบ่อยมาก เดี๋ยวฝ่ายขายเรียกมา เดี๋ยวเป็นฝ่ายบัญชีการเงิน ฝ่ายบุคคล ฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ เอาเป็นว่างานของผมที่จุดซ่อมบีเอ็มฯแทบจะไม่เดิน พี่ปอนด์ต้องให้หมาบาสกับไอ้วุฒิเข้ามาช่วยส่งเครื่องมือให้แทน
“ปิง โทรศัพท์”
ผมที่เพิ่งเดินลงมาจากฝ่ายบริการลูกค้ายังไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ พี่เขาเรียกให้ไปรับโทรศัพท์อีกแล้ว คราวนี้จะเป็นแผนกไหนเรียกมาอีก
“ครับ พิชยครับ” ผมกรอกเสียงลงไป
“หมาปิง บอกกี่ทีแล้วว่าให้พกโทรศัพท์” ผมรู้เลยว่าเสียงใคร
“ผมทำตามกฎของที่นี่นะครับ เวลางานจะพกโทรศัพท์ได้ยังไง”
“กูอนุญาตมึงคนเดียวหรอก”
“พี่เอย์มีธุระอะไรครับ” ผมมองซ้ายมองขวาดูดีแล้วว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ค่อยเรียกชื่อมันออกไป
“สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว”
“แล้วยังไงครับ”
“ปิง อย่ากวนกูให้มากนักนะ บ่ายนี้กูต้องเข้าอัศวคอนฯ รีบขึ้นมากินข้าวด้วยกัน คุณภีมเขาจัดไว้สองที”
“พี่เอย์ผมไม่อยากขึ้นไปนี่ ผมอยากกินกับเพื่อนฝูงผมบ้างเหอะ อะไรของพี่วะเมื่อวานผมก็ไปกินด้วยแล้วไงวันก่อนนั่นก็อีก วันนี้ไม่ขึ้นไปไม่ได้เหรอครับ”
“..............” มันเงียบวุ๊ย เงียบนานเลยดิ่ ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก พูดแรงไปแน่ ๆ แล้ว
“พี่เอย์ครับผม...” ผมมองซ้ายมองขวาอีกครั้ง ยังไม่มีใครเดินมาแถวนี้เลยทำเสียงอ้อนๆมันหน่อย
“แต่เครื่องกูเสียนี่”
“หืออ??”
“โปรแกรมมันเป็นอะไรไม่รู้ใช้ยาก กูไม่เข้าใจเลย มึงขึ้นมาดูให้กูที เวลาดึงข้อมูลของฝ่ายขายมาดูแล้วกูรู้สึกว่ามันงงๆนะ ใช้ยากไปนิดไหม”
คุณเชื่อไหม...ข้ออ้างเดียวกันเปี๊ยบ ดึงข้อมูลดูแล้วงงแบบนี้มาสามวันแล้ว พอผมขึ้นไปหาก็ลีลาท่ามากบอกกินข้าวก่อนพอยอมกินด้วยเสร็จบอกเครื่องหายรวนแล้วกอดหน่อยถึงจะยอมปล่อยลงมาสรุปยืนให้มันกอดสามวิ คือพี่แกมารยาไปงั้นแหละผมก็รู้หรอกนะ
“ครับๆเดี๋ยวผมขึ้นไป”
ทำไงได้ แพ้ลูกอ้อนมารยามันตลอด อะไรวะเขาว่ากันว่ามารยาหญิงเป็นพันเล่มเกวียนผมว่าพี่เอย์ของผมยิ่งกว่าพันอีก มันน่ะงัดออกมาได้ตลอดไอ้มารยาหมื่นเล่มเกวียนของมันเนี่ยชนะผู้หญิงค่อนประเทศอ่ะ
ผมกดลิฟต์เรียกชั้นบนสุด ลิฟต์แก้วตัวเดิมมองลงไปที่ด้านล่างเห็นโชว์รูมใหญ่โตสวยงามมาก เออวันนี้มีรถใหม่เข้ามานี่หว่า โหหหหสวยฉิบหายเปิดประตูแบบเฉียงๆโชวืไว้ด้วย แลมโบกินีท่าทางคันนึงหลายสิบล้านอยู่ ผมก็มองสำรวจอะไรไปเรื่อยเปื่อย พอถึงชั้นที่ต้องการ ผมเดินตรงลิ่วมาที่ห้องท่านประธานทันที
“สวัสดีครับคุณภีม” ผมทัก
“พิชย คุณเอย์รออยู่เลยครับ”
“วันนี้มีงานที่อัศวคอนต่อเหรอครับ” คุณภีมเป็นคนอัธยาศัยดีนะผมว่า ผมชอบชวนเขาคุยโน่นนี่เจอที่แคนทีนบ่อยเลย
“ใช่ครับ เดี๋ยวประมาณบ่ายโมงครึ่งคุณเอย์ต้องออกไปแล้ว คงกลัวว่าจะทานข้าวกับพิชยไม่ทันล่ะมั้งนะ” พี่เขาพูดยิ้ม ๆ เออเอาเข้าไปให้รู้เรื่องกันไปทั้งบริษัทเลยก็ดี อะไรวะอิพี่เอย์นั่นแหละมันน่ะชอบทำอะไรเปิดเผยตลอด
“คุณภีมเรียกผมว่าปิงก็ได้ครับ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรเลยแก้ขัดเขินเปลี่ยนเรื่องราวไปกอน ว่าแล้วถกแขนเสื้อพับขึ้นอีหน่อย ผมยังอยู่ในชุดหมีช่างฟิตนะ ไม่ได้เปลี่ยนหรอกใส่ยาวทั้งวันโน่นแหละ
“เชิญครับปิง” คุณภีมเคาะประตูสองทีแล้วเปิดให้เหมือนทุกครั้ง ท่านประธานนั่งหน้างออยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ในมือควงปากกาเล่น
“โปรแกรมเนี๊ยะใช้ยาก” มันว่าแล้วบุ้ยใบ้ไปที่จอภาพใหญ่ข้างตัว ผมเดินเข้าไปดู
“เย้ยยยยยยยย พี่เอย์ครับ” โดนมันรวบเอาเอวรั้งลงนั่งตักเลยดิ่ ผมดิ้นๆๆ
“ชู่ว์ ไม่ดิ้นๆ กูแค่กอดไม่ทำไรหรอก” ไม่ทำของมันแต่ปลายจมูกโด่ง ๆ นี่คือซนมากนะบอกเลย ผมหลบซ้ายหลบขวา เอาแขนกันไว้มันคว้าจับไว้ตลอดอ่ะ
“ไหนว่ารีบไงครับ กินข้าวกัน” ผมจะลุก
“กูสั่งกระเพรากุ้งมาให้มึง ชอบไหม” มันดึงแขนผมไว้แต่ก็ลุกตามกันมา อาหารถูกจัดไว้ที่โต๊ะเล็กๆหน้าโซฟาตัวใหญ่ ผมนั่งลง พี่เอย์เปิดอาหารออกให้ดู
“วันนี้มีน้ำซุปด้วย” โอยยเห็นแล้วน้ำลายจะหกคืออาหารทำไมน่ากินทุกวันเลยวะเมื่อวานก็สวยงามแบบนี้แหละที่สำคัญคืออร่อยด้วยนะ ไม่รู้คุณภีมสั่งเจ้าไหนขึ้นมา ที่แคนทีนทำไมถึงจัดอาหารสวยแบบนี้วะพวกผมไปกินที่นั่นไม่เห็นเคยได้แบบนี้เลย
“หมาปิง!” เสียงพี่เอย์ตะคอกขึ้น ผมตกใจกำลังจะตักข้าวเข้าปาก
“อะไรของมึงเนี่ย!” วางช้อนแทบไม่ทันมันดึงเอาแขนซ้ายผมไปถกๆแขนเสื้อขึ้นสูง อิพี่เอย์ตาโตเลยดิ่พอเห็นว่าสิ่งที่เขียนอยู่ที่ใต้ท้องแขนผมคือเบอร์โทรศัพท์แถวล่างเป็นไลน์
“เหี้ยเหอะ เบอร์ใคร” หน้าตามันคือโกรธมากเลย ดึงจานข้าวผมออกอีก ผมเลยดึงกลับมาคืน
“เบอร์สาว” ยังมีหน้าไปกวนมัน ผมกัดปากแอบหัวเราะนิดๆหน้ามันแดงขึ้นอ่ะ ตาเขียวปั๊ดเลย โถโกรธผมอ่ะดิ่
“ล้อเล่นคร้าบ พี่เอย์ผมล้อเล่น” ผมสอดมือเข้าที่เอวมันแล้วโยกตัวมันนิดๆ มันปัดมือผมออกโคตรแรง “บอกก่อนเบอร์ใคร”
“ไม่รู้ ไม่รู้จัก”
“ไม่รู้จักแล้วมึงไปยื่นแขนให้เขาเขียนอะไรมาแบบนี้ได้ไง”
“ก็เมื่อกี้ไปดูเครื่องที่ฝ่ายบริการลูกค้ามา สาว ๆ เขาเขียนให้ พี่ผู้หญิงอ่ะสวย ๆหุ่นดี ๆ หัวทอง ”
“แล้วมึงก็ยื่นแขนให้เขาเขียนงี้เหรอ”
“เปล่า เขาดึงแขนผมไปเขียนอ่ะ โกรธไรเนี่ย ผมลืมลบออกเพิ่งลงไปที่จุดซ่อมพี่ก็โทรมาเรียกผมลืมลบจริงพี่”
“ปิงไม่ใช่ว่ามึงลืมลบหรืออะไร แต่มึงไปให้เขาเขียนทำไมวะ”
“เขาดึงไปเขียนเองพี่ ผมก็ไม่รู้จะทำไงอ่ะ”
“.......” มันนั่งเงียบเลย ผมกำลังจะลงมือกินต่อพี่เอย์กวนมากมันดึงเอาจานผมออกแล้วทำหน้าหงิกจิกสายตาใส่ โอ๊ยยยน๊อออ ผมก็แกล้งไม่สน ตักกุ้งในจานใส่ไปให้มัน
“มึงแม่ง เจ้าชู้ตลอดอ่ะ”
“ที่ไหน เจ้าชู้ที่ไหนอะไรอีกเนี๊ยะ” ผมวางช้อนเลยเหอะ พี่เอย์คือหน้างอมาก อะไรของมันวะเรื่องเล็กๆแค่นี้ทำเป็นสาวน้อยไปได้
“พี่เอย์ครับ ไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ได้ชอบเขาหรอก มีผู้หญิงแจกเบอร์ผมค่อนบริษัทถ้าผมจะชอบนะผมชอบไปนานแล้วพี่ เรื่องแค่นี้เอามาใส่ใจทำไม พี่เอย์เองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอครับมีผู้หญิงเข้าหาพี่เยอะออก ถ้าผมไม่เชื่อใจพี่นะเราคงทะเลาะกันทุกวันอ่ะ”
มันนิ่งไปนิดนึง สอดมือเข้ามาที่เอวผมแล้วซุกหน้าลงที่ไหล่อ้อน “ก็กูไม่ชอบนี่”
“ผมไม่ทำหรอกผมมีพี่อยู่แล้ว”
มันยิ้มเลยดิ่ เจอคำหวานของผมไปพี่เอย์มือหนักมานะเวลามันอายฟาดผมมาทีแขนนี่เขียวอ่ะ “โอ๊ยย ผมเจ็บ”
“ก็กูเขินอ่ะ มึงพูดอะไร”
“เอองั้นไม่พูด”
“จิ๊! มึงลองไม่พูดดูดิ่ กูจะตีให้หนักกว่านี้เลย” ผมแลบลิ้นใส่มัน อิพี่เอย์ทำท่าจะมาดึงผมรีบหลบ เราทานข้าวกันไม่นานนะแต่นั่งอ้อนกันนี่คือนานมากกว่า
“เดี๋ยวบ่าย ๆ กูจะเข้าอัศวคอนแล้วจะกลับมาเย็น ๆ มึงรอได้ไหม ” มันเดินตามผมมาที่ประตู ผมกำลังจะกลับแล้ว
“ผมเอามอไซด์มาพี่”
“เอาจอดทิ้งไว้นี่แหละ เดี๋ยวกลับพร้อมกันอยากไปกินข้าวบ้านมึงด้วยคิดถึงแม่มึงกับพี่ขม”
“กินส้มตำเหรอ” ผมลอยหน้าถามเจอมันฟาดหน้าผากมาที ผมงี้ร้องโอยเลยเหอะ
“มึงตำให้กินดิ่ แบบนั้นกูจะลองกินดู”
“จริงไหมพี่ พูดจริงหรือพูดเล่น”
“หมาปิงกูพูดเล่น กินเป็นที่ไหนเล่า”
หึหึหึหึ เราสองคนหัวเราพร้อมกัน พี่เอย์แอบจูบแก้มผมหนึ่งทีก่อนปล่อยออกมาจากห้อง บ่ายวันนั้นผมวุ่นอยู่กับงานที่จุดซ่อม พี่เชนโทรมาหาถึงที่หน่วยถามเย็นนี้จะเข้ามากี่โมงพี่เขาจะแวะกลับบ้านไปเอาของก่อนผมเลยบอกค่ำๆเพราะจะไปกินข้าวกับแม่ชวนพี่เชนไปด้วยกันพี่เขาบอกไม่ว่างนัดกับที่บ้านไว้ก่อนแล้ว
.
.
“เอย์ทานเยอะๆนะลูกพี่ขมเขาอุตส่าห์เข้าตลาดอีกรอบพอรู้ว่าเอย์จะมาทานข้าวด้วย เจ้าปิงแย่จริง ๆ เลยโทรมาบอกกันก่อนหน้าไม่ถึงชั่วโมง แม่งี้เตรียมตัวไม่ทันอะไรสักอย่าง”
“แม่ครับ พี่เอย์บอกว่าอยากกินส้มตำมะละกอฝีมือแม่แนะ” ผมแกล้งมันเหล่ตามอง
“อ้าวเหรอจ๊ะ เดี๋ยวๆเดี๋ยวแม่ไปดูให้ เอย์จะเอากี่ครกลูกแม่ตำให้ได้ทุกรูปแบบเลย” พี่เอย์เริ่มหน้าซีดท่าทางเหงื่อจะตก มันเตะขาผมแรงมาใต้โต๊ะ แม่กำลังจะลุกขึ้นผมเลยดึงแขนแม่ไว้จริง ๆ ตอนนี้ร้านปิดแล้วถ้าพี่เอย์จะกินจริง ๆ แม่ต้องไปรื้อของออกมาทำอีก
“ปิงล้อเล่นครับแม่ พี่เอย์กินไม่เป็นหรอก คุณชายกินเป็นแต่ข้าวผัดกุ้ง อาหารฝรั่ง อาหารจีนขึ้นเหลา ตระกูลเป็ดปักกิ่งกุ้งมังกรปลาหิมะไรเงี๊ยะ โอ๊ยยยย”
“ปากดี” มันผลักผมแรงมากไม่เกรงใจแม่ผมเล๊ย ให้ตาย ผมเบะปากใส่คือผมแกล้งมันแม่เองก็แทนที่จะเข้าข้างผม หยิกพุงผมซะงั้น ผมร้องลั่นแม่กับพี่เอย์หัวเราะกันสองคนพี่ขมเดินออกมาพอดี พี่เอย์ยื่นอะไรบางอย่างส่งให้ ผมก็มอง
“สวยครับเอย์” พี่ขมยิ้มดีใจผมรีบชะเง้อคอไปดู พอเห็นว่าเป็นอะไรแค่นั้นแหละใจผมเต้นเร่า ๆ ความอิจฉาพวยพุ่งเลย เฮ้ยๆๆๆๆอะไรวะพวงกุญแจรถแลมโบกินี่ของแท้ออริจินัล ผมรีบคว้าหมับเอามาดู
“หูยยยพี่ขมปิงขอเหอะ ปิงอยากได้” คุณก็รู้ลูกผู้ชายแลมโบกินีรถในฝันของใครหลายคน ผมมองดูทุกครั้งที่ขึ้นลิฟต์ไปหามันที่ห้องประธานที่โชว์รูมจะมีรถยี่ห้อนี้โชว์ไว้สามสี่คัน เปลี่ยนสีไปเรื่อย ๆ แล้วแต่ออร์เดอร์ที่สั่ง
“หมาปิงอันนี้ให้พี่ขมไป” พี่เอย์แย่งไปคืนส่งให้พี่ขม “ของมึงถ้าอยากได้เข้าไปเลือกเอาเลย บอกฝ่ายขายเขาหยิบให้”
“บ้าเหอะพี่ ใครจะไปทำอย่างนั้น” ผมอยากได้ก็จริงแต่ไม่ได้เป็นละโมบไม่รู้เรื่องราวขนาดนั้น
“งั้นเดี๋ยวกูเอามาให้ ของพอร์เช่สวยกว่านี้”
“เฮ้ยไม่เอาหรอกผมพูดเล่น”
“เอาเถอะๆจะพูดเล่นพูดจริงก็กินข้าวกันก่อนนะ อาหารกำลังร้อนๆเลย เอย์กินเยอะๆนะลูก เจ้าปิงกินๆเข้าไป”
“แม่อ่ะ” ผมแกล้งเบ้หน้า แม่ยิ้มพี่เอย์กอดเอวพี่ขมไว้ พี่ขมยิ้มใหญ่เลย เราสี่คนก็นั่งทานข้าวด้วยกัน พอทานเสร็จแม่บอกผมพาพี่เขาเดินเล่นรอบๆบ้าน มีสวนดอกไม้เล็กๆที่พี่ขมปลูกเอาไว้
“บ้านมึงน่ารัก” พี่เอย์มองเข้าไปด้านใน บ้านสไตล์รีสอร์ทชั้นเดียวเล็กๆ ล้อมรอบด้วยต้นลีลาวดีและต้นตะโกตัดแต่งกิ่งช่อสวย
“บ้านเล็กๆน่ะครับ เน้นความชอบของแม่กับพี่ขมไม่ต้องใหญ่โตหรูหราอะไร”
“น่าเสียใจจริง ๆ นะช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดของมึงกูกลับไม่อยู่ด้วย” พี่เอย์ยื่นมือไปเด็ดลีลาวดีดอกใหญ่ที่โน้มกิ่งลงมาใกล้ ๆ มาหนึ่งดอก
“ตอนนี้มึงมีครบทุกอย่างแล้ว อยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม มีอะไรที่กูคนนี้จะทำเพื่อมึงได้บ้าง” ผมส่ายหน้าอมยิ้ม พี่เอย์ก้มมองดอกไม้ในมือ หน้าผากพี่เขาสวยมากผมยกมือขึ้นไปเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาระใบหน้าของมัน ลมหนาวพัดผ่านเข้ามา ผมรู้ว่ามันคิดมากเลยเอื้อมมือไปบีบมือมันไว้
“ผมไม่ต้องการอะไรเลยพี่ แค่พี่เอย์เข้าใจผมอยู่ข้าง ๆ ตลอด แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วครับ”
“ปิง เรื่องครอบครัวของกู....”
“พี่เอย์ครับผมไม่สนใจเรื่องนั้น ผมรู้พี่ทำดีที่สุดแล้ว ที่จริงแล้วแม่ผมเองก็ยังไม่รู้เรื่องของเราสองคนด้วยซ้ำไป ผมว่าพี่ใจกล้ามากที่ยอมรับกับคุณแม่พี่ไปแบบนั้น มันช่วยไม่ได้นี่ครับถ้าท่านจะไม่ยอมรับผม”
“กูคิดตัดสินใจแน่นอนแล้ว ถ้าหากสุดท้ายที่จะต้องเลือกระหว่างมึงกับครอบครัว มึงรู้ใช่ไหมกูจะเลือกใคร”
“พี่เอย์อย่าพูดแบบนั้นครับ ให้ผมได้พยายามก่อน ถ้าในที่สุดแล้วเราสองคนสู้ไม่ไหวจริง ๆ ถึงตอนนั้นค่อยคิดกันอีกที”
“คุณแม่กูเองก็อ่อนลงเยอะแล้วนะ ท่านบอกไม่สนับสนุนก็จริงแต่ก็ห้ามกูไม่ได้แล้ว มึงน่ะเป็นเด็กดีเดี๋ยวเข้าไปเจอท่านที่อัศวคอนฯ ท่านได้รู้จักมึงกูว่าต้องใจอ่อนแน่ ๆ เราเข้าทางคุณพ่อก็ได้ พ่อกูใจดีกว่าแม่เยอะ เราสองคนจะสู้ไปด้วยกัน ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูกับมึงต้องแยกจากกันอีกแล้ว”
ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้ พี่เอย์ยื่นดอกไม้ในมือส่งมาให้ผม ผมรับมาแล้วยื่นไปส่งให้มันดม เรามองหน้ากันแล้วยิ้ม
“พี่เอย์รอเดี๋ยวนะครับเดี๋ยวผมออกมา” ผมนึกบางอย่างขึ้นได้วิ่งเข้าไปในบ้าน หยิบของบางอย่างออกมาเห็นพี่เอย์กำลังสนอกสนใจดอกกล้วยไม้ที่ติดอยู่กับต้นตะโก ข้าง ๆ กันเป็นช่อเลื้อยของต้นเสาวรส พี่เขาจับๆคลำๆใหญ่
“ลูกเสารสครับ พี่เอย์ไม่เคยเห็นใช่ไหม”
“เคยเห็นที่ซุปเปอร์น่ะ ไม่เคยเห็นตัวจริงแบบนี้”
“ที่นี่เป็นบ้านสวนเก่าของคุณย่าพี่พิมน่ะครับ ต้นไม้เก่าแก่ผมไม่เอาออก ไม้เลี้อยเลยเยอะ”
“สวยนะ”
“พี่เอย์ นี่ครับ” ผมยื่นของบางอย่างให้มันพี่เอย์หันมามอง
“ผมเก็บมันไว้อย่างดี” พี่เอย์ก้มลงมอง มันคือสมุดบัญชีเล่มที่มันวางไว้ให้ผมในวันสุดท้ายก่อนที่เราสองคนจะห่างกัน ข้อความบนโพสอิท เขียนแค่ชื่อผมคำเดียว ปิง
พี่เอย์ยืนนิ่งเลยมันไม่ยกมือขึ้นมารับไว้ด้วยซ้ำผมเลยยื่นของอีกอย่างส่งให้อีก พวงกุญแจรูปปลาโลมาสีฟ้าหางยืด
“ผมรอวันที่พี่กลับมา อย่างน้อยของสองอย่างนี้มันจะเป็นข้ออ้างให้ผมสามารถเจอพี่ได้อีกครั้ง” ผมจับมือมันขึ้นมารับของไว้ พี่เอย์จ้องหน้าผม
“ขอบคุณที่พี่ยังเป็นพี่เอย์คนเดิมของผมอยู่ ขอบคุณที่พี่รักษาสัญญาของเรา”
“...ปิง....”
“ผมคืนให้”
“กูไม่เอา”
“พี่เอย์?”
“เก็บมันไว้ได้ไหม เก็บมันไว้กับมึง”
“ไม่ได้หรอกครับเงินตั้งเยอะผมไม่.....
“ปิง” มันยัดของคืนมาใส่มือผม “ถือว่ากูฝากไว้กับมึงได้หรือเปล่า” ผมส่ายหัว ยัดคืนมันพี่เอย์เองก็ไม่รับเหมือนกัน
“มึงอยากเปิดร้านอะไรเล็กๆไหม ใช้เงินทุนอันนี้เปิดมันขึ้นมาด้วยกัน เป็นของมึงกับกู ร้านเล็กๆของเรา”
“พี่เอย์?”
“เอาแบบที่มึงชอบเลย ร้านอะไรก็ได้ที่ทำแล้วมึงมีความสุข ต่อไปถ้าหากวันนึงกูไม่เหลืออะไรเลย มึงจะได้เลี้ยงกูได้ดีไหมหมาปิง” พี่เอย์พูดแล้วอมยิ้ม “ฝากไว้นะ ไม่คืนกูหรอก”
“พี่เอย์ครับ แต่ว่า....”
“อยากดึงมึงเข้ามากอดว่ะ แต่เกรงใจแม่”
ผมเองที่เป็นฝ่ายสอดมือเข้าไปที่เอวมัน พี่เอย์ยิ้มเลยดิ่ “ผมไม่เลี้ยงพี่เหอะ” ผมกระซิบ พี่เอย์สวนจูบที่แก้มผมทันที ผมฟาดมันใหญ่แรง ๆ เลยหันซ้ายหันขวากลัวมีคนเห็น พี่เอย์เลยบอกดูแล้วเรียบร้อยไม่งั้นไม่ทำหรอก
“ออกรถใหม่สักคันไหม มึงขับมอไซด์คันเก่าหลายปีแล้วกันแดดกันฝนก็ไม่ได้ ซิกแซกไปทั่วกูห่วงนะ”
“ไม่เอาหรอกครับ เปลืองเงินรถผมใช้ได้อยู่นี่”
“ถ้ากูพูดว่าจะออกให้นี่มึงจะชกกูป่ะวะ” ผมตาเขียวเลยดิ่ พี่เอย์รีบเดินประชิดเลย “ล้อเล่นๆอย่าโกรธนะไม่ออกให้หรอกจะออกให้มึงทำไม เปลือง” ดู๊ดูมันพูด
“เอาแบบนี้ไหมผ่อนเดือนละสิบบาท ผ่อนกับกู เอาบีเอ็มไปเลย”
“เอ้ย พี่พูดจริงป่ะเนี่ย”
“จริงดิ่วะ”
“แบบนั้นต้องผ่อนกี่ปีกี่ชาติถึงจะผ่อนหมด”
“ก็นั่นแหละถึงให้ผ่อนเดือนล่ะสิบบาท ไม่ต้องผ่อนหมดทั้งชาตินี้และชาติหน้าเลย มึงจะได้อยู่กับกูตลอดไปไง”
“ทุเรศว่ะพี่ คิดนานไหมถาม” ผมไล่ตีมัน พี่เอย์ยิ้มร่า คืนนั้นผมนอนค้างที่บ้าน พี่เขางอแงขอนอนด้วยตอนแรกผมไม่ยอมหรอกแต่มันเลื้อยไปมานอนดูทีวีอยู่กับพี่ขม พอดึกแม่เลยไล่ไปอาบน้ำคุณชายยิ้มแป้นเดินออกไปเอาเสื้อผ้าในรถเข้ามาเปลี่ยน
“ปิงเลื่อนรถเข้ามาเก็บให้หน่อยเดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน” มันว่าแล้วโยนกุญแจรถส่งให้
“ไรอ่ะพี่จะนอนนี่จริงเหรอ แม่ครับ” คุณชายเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว
“ให้พี่เขาค้างเถอะลูกดึกแล้ว ปิงจะใจร้ายไล่พี่เขากลับเหรอ”
“แต่ห้องปิงแคบ นอนไม่ได้หรอก”
“แคบที่ไหน พี่ขมเข้าไปปูที่นอนเพิ่มให้แล้ว ให้พี่เอย์เขานอนฟูกใหญ่นะ ปิงลงมานอนที่ฟูกเล็ก”
“แม่อ่ะ” ผมกอดเอวแม่แล้วอ้อน ความจริงไม่ได้ไม่อยากให้นอนหรืออะไรแต่กลัวมันจะทำอะไรบ้าๆกับผมในบ้านมากกว่า
“หมาปิงขึ้นมานอนกับกูดิ่” ผมว่าแล้วพอปิดไฟปุ๊ปออกฤทธิ์เลย ผมเลยรีบหลับตาทำท่าเป็นหลับ พี่เอย์นอนฟูกใหญ่นะติดผนังผมนอนฟูกเล็กเสริม
ผมแกล้งทำเป็นหลับ
“ปิงครับ” เสียงพี่เอย์ดังขึ้นอีกผมหรี่ตาแอบมองมัน เห็นมันยันตัวขึ้นด้วยแขนข้างเดียวจ้องผมใหญ่เลย
“เอองั้นกูนอนตรงนี้ด้วยก็ได้” มันขยับตัวเลื่อนลงมา
“อื้ออ ไม่เอาพี่ไปนอนตรงโน้นดิ่” ผมหันหลังให้มันรวบเอาผมเนี่ยเข้าอกมันเลย ให้ตายเหอะผมสาบาน ลูกชายมันพร้อมรบมากถูอยู่แถวขาอ่อนผมอ่ะ
“อย่าเสียงดังดิ่วะ เดี๋ยวห้องแม่ก็ได้ยินหรอกอยู่ข้าง ๆกันอีก”
“พี่ก็รู้ยังจะทำ นอนได้แล้วครับ”
“จูบก่อนดิ่”
“ไม่เอา”
“ต้องจูบนะ” มันว่าแล้วหอมลงที่ต้นคอ ผมสยิว
“พี่เอย์ครับ อื้มม....” พี่เอย์ดึงไหล่ผมให้หันไปหามันโน้มใบหน้าลงมาเอียงหัวแล้วสอดลิ้นร้อนของมันแทรกเข้ามาเลย ผมรับจูบตามสัญชาตญาณรู้สึกดีกับจูบนี้มากเลยนะไม่รู้ทำไมทั้ง ๆ ที่ไม่อยากให้มันทำที่นี่เลย
“รู้สึกดีว่ะ” มันถอนจูบออกมาแล้วจ้องหน้าผม
“อยากทำเรื่องลามกมากกว่านี้อ่ะ ได้ไหม” ผมส่ายหน้า
“ให้จูบได้อย่างเดียว”
“จูบตรงไหนก็ได้เหรอ” มันถามเสียงเบา ผมส่ายหน้าอีก
“หมา มึงอนุญาตตรงไหนบ้าง”
“ไม่อนุญาต นอนได้แล้วครับ” ผมขยับหนี มันดึงเอาผมไปกอดไว้แน่นยิ่งกว่าเก่า ผมดิ้น ๆ ร้องบอกให้ปล่อย คราวนี้พี่เอย์ใช้ริมฝีปากของมันทาบลงมาปิดเสียงจากปากของผม
ร่างกายสูงใหญ่คร่อมทับลงมาแล้ว
“อื้ออ...”
สองมือของพี่เขากดข้อมือผมตรึงไว้กับฟูก ผมยิ่งดิ้นมันซุกหน้าระดมจูบลงที่ซอกคอเลย บ้าฉิบหายรู้สึกดีแบบโคตรๆจะร้องก็ร้องไม่ได้หน้าต่างก็เปิดเกิดเสียงลอดออกไปแย่แน่ เสียงดูดเนื้อลงไปตามจุดกระสันต่าง ๆ ดังอย่างลามกในความมืด ผมครางเครือเบา ๆ ม่านหน้าต่างพลิ้วไสวแสงจากดวงจันทร์พาดผ่านเข้ามา สองมือจิกหัวมันไว้เสื้อผ้าตัวเองหลุดลุ่ยลงตอนไหนไม่รู้เรื่องเลย พี่เอย์เก่งนะยอดคนเลยเรื่องเล้าโลมเนี่ย ผมรู้ตัวอีกทีคือมันยืดตัวขึ้นแล้วถอดเสื้อมันออกทางศีรษะแล้ว
“เสียวไหม” มันโน้มตัวลงมากระซิบ มือสะกิดที่จุกนมผมเล่นบีบบี้ไปมาเบาๆ
“ฮ..อื้มม พี่...”
“ชู่ว์อย่าเสียงดังอดทนไว้” ผมกัดฟันกรอด พี่เอย์จูบไล่ลงไปทุกส่วนสัด ร่างกายส่วนบนเราสองคนเปลือยเปล่า มันกำลังซุกซนอยู่แถว ๆ หน้าท้อง เรียวนิ้วแข็งแกร่งเกี่ยวขอบกางเกงผมลง ผมสะดุ้งเฮือก
“ไม่ทำหรอก ไม่ทำถึงขั้นนั้น” มันตะล่อมว่า แล้วรั้งขอบกางเกงผมลงอีก ลูกชายผมดีดออกมาเต็มหน้ามัน คือผมเองก็พร้อมนะ เสียงหัวเราะดังขึ้นเบา ๆ ผมก้มลงไปมองหน้าร้อนฉ่ากับภาพลามกที่มันกำลังทำอยู่
อิพี่เอย์แม่งหน้าด้านมันจับลูกชายผมเต็มไม้เต็มมือค่อย ๆ ลากลิ้นเลียจากโคนสู่ปลายยอด กัดปากยั่วมองผมแบบหูยย ถ้าเป็นผู้หญิงนะมึงกูจะอุ้มขึ้นมาฟัดแบบผมไม่ไหวแล้วเหี้ยเอ้ยให้ตาย! แต่สถานการณ์คือพี่เอย์มันเป็นผู้ชายแล้วผมอยู่ในฝ่ายเสียเปรียบถ้าผมทนไม่ไหวคือผมโดนเสียบแน่ผมเลยกลั้นไว้แบบสุดๆ แหงนหน้าระบายอารมณ์ออกทางปากส่งเสียงครางเครือเบา ๆ รู้สึกเร่าร้อนและเสียวซ่านที่ลูกชายผมมาก รู้เลยพี่เอย์จัดการครอบครองมันหมดแล้วผมแยกขาออกยกขึ้นแอ่นสะโพกรับแล้วจิกหัวมันก่อนกระแทกสะโพกสวนขึ้นลง
“อ่าา...พี่ผมเสียว อื้ออ....” มันรัวลิ้นแกล้ง ผมสั่นเป็นเจ้าเข้า เสียวสุดไรสุด เร่งจิกหัวมันร้องครางไม่สนใจเห้แล้วพี่เอย์รีบเลื่อนตัวขึ้นมาประกบปากกับผม
“อย่าเสียงดัง” มันว่าทั้งที่ยังจูบ ผมส่ายหน้า มันจูบนานมากอ้อยอิ่งสุดๆหวานซึ้งเร่าร้อนไปจนไล่งับปากกัน เสียงมันหัวเราะในลำคอชอบใจจับตัวผมนอนคว่ำแล้วรั้งสะโพกผมขึ้น
“อื้ออ ไม่เอา” ผมไม่ยอมหันไปบอกมันพี่เอย์ทาบทับลงมา ท่านี้ผมอายนะ
“ไม่ทำหรอกเชื่อใจกู” มันว่าแล้วดึงกางเกงนอนตัวเองลงงัดเอาน้องเอย์ออกมา ลูกชายโคตรพร้อมแข็งมากผมแค่มองก็กลัวแล้ว มันรั้งสะโพกผมขึ้นอีกครั้งก้มหน้าซุกลงไป ผมขนลุกซู่เสียวซ่านลามไปทั้งแผ่นหลัง
“อ๊ะ...ฮอ๊า...” ผมคราง พี่เอย์ลงลิ้นรัวที่ปราการอ่อนไหว มือผมจิกฟูกจนยับย่นไปหมด
“พะ..พอแล้วพี่ ผมไม่ไหว...อ๊ะ...” ผมร้องไม่เป็นคำ มันไม่สนใจฉกปลายลิ้นเข้าออก ผมล้วงมือเข้าไปหาลูกชายตัวเองไม่ไหวแล้วผมต้องปลดปล่อยมันออกพี่เอย์ปัดมือผมทิ้ง ผละตัวขึ้นแล้วทาบทับลงมา มือมันจับลูกชายผมไว้เอง
“เอาขามึงหนีบให้กูที แน่น ๆ เลยนะ” มันว่า
กิจกรรมลามกดำเนินต่อไปโดยใช้เวลานานมากอิพี่เอย์แม่งกลั้นแล้วกลั้นอีกทำเห้ไร ตอนผมปล่อยออกมามันคว้าผมเข้าไปจูบ “อ่าา....” รู้สึกดีสุดๆ พี่เอย์หนีบขาผมแน่นมากสวนลูกชายเข้าออกเสียงมันครางต่ำในลำคอระบายอารมณ์ดังอยู่แถวริมหูลิ้นร้อนเลียไล้แหย่ลึกลงที่ติ่งหูเล็ก พักนึงมันก็ปลดปล่อยตามผมมาติดๆ เราจูบกันดูดดื่มอีกครั้งตอนที่ทุกอย่างจบลง กล่องทิชชู่ใกล้ตัวถูกคว้ามาใช้ในการทำความสะอาดทุกอย่างของเราสอง
คืนนั้นผมเหนื่อยหลับเป็นตายในอ้อมกอดของมันนั่นแหละ พี่เอย์นอนอมยิ้มด้วยนะผมแอบเห็น
.
.
.
-
http://www.youtube.com/v/NJq3FJIDWzk
“เชนอันนี้พิมว่าลงรายละเอียดเพิ่มที่คู่มือหน่อยก็ดีนะ หน้าจอบางอย่างมันยังดูยาก จริงอยู่ที่พวกเราดูปุ๊ปรู้ปั๊ปแต่สำหรับบางคนที่เขายังไม่เคยใช้ โปรแกรมนี้ดูยากอยู่เหมือนกันนะ”
“โอเคเดี๋ยวจะลองปรับดูอีกนิด คงต้องเสริมหน้าจอตัวอย่างที่ละเอียดขึ้นอีก”
เสียงพี่พิมกับพี่เชนปรึกษาเรื่องงานกันอยู่ ผมฟุบลงที่โต๊ะเพราะง่วงมากงัวเงียตื่นขึ้นดูเวลาเผลอหลับไปสิบห้านาทีมั้ง วันนี้งานที่จุดซ่อมเยอะมากทั้งยังต้องวิ่งขึ้นวิ่งลงดูโปรแกรมให้แผนกต่าง ๆ อีก
“ปิงไปล้างหน้าไปเดี๋ยวพี่มีอะไรจะคุย เราสามคนเลย” พี่พิมเดินมาบอกผม ตบไหล่เรียก
“ให้มันนอนก่อนดิ่ ปิงมันเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน กวนมันทำไมวะ”
“เชนพิมรีบ โทษทีนะปิงเดี๋ยวคุยเสร็จงีบต่อนะจ๊ะ ตอนนี้ขอธุระพี่พิมก่อนเถอะ” พี่เชนพูดซีเรียสพี่พิมเลยทำท่าขอโทษขอโพยผมใหญ่ ผมตื่นเลยดิ่
“เฮ้ยพี่ไม่เป็นไรครับ ผมตื่นแล้ว พี่เชนซีเรียสไรเนี่ย”
“มันไขโปรแกรมไม่ออก เลยพาลพี่เป็นงี้ตลอดแหละ เดี๋ยวนี้อะไรก็ปิงๆๆนะ มีน้องคนใหม่แล้วดิ่ พิมไม่สำคัญแล้ว”
“หาเรื่องนะมึง” พี่เชนจับอมยิ้มในปากตัวเองยัดใส่ปากพี่พิม รายนั้นกรี๊ดลั่นทั้งฟาดทั้งทุบ พี่เชนหัวเราะหึหึ ผมเดินออกไปล้างหน้าล้างตาพอเข้ามานั่งที่เดิมพี่เชนโยนเสื้อกันหนาวให้ เข้าหน้าหนาวแล้วจู่ๆวันนี้ยังมีฝนโปรยปรายลงมาอีก ฟ้ามืดตลอดทั้งวัน ผมรับเอามาใส่
“เอาล่ะที่นี้ฟังดี ๆ พิมจะพูดเรื่องไกลตัวก่อน มีบริษัทที่เชียงใหม่กับที่ภูเก็ตติดต่อมา สนใจเนื้องานของเรา พิมคุยแล้วเป็นบริษัทในเครือต่างชาติทั้งคู่ ที่ภูเก็ตเขาจะเซ็นสัญญาเดือนหน้าแต่ที่เชียงใหม่เขาอยากให้เราขึ้นไปดูสุดสัปดาห์นี้เลย พิมเลยว่าจะให้เชนกับปิงขึ้นไปดูให้หน่อย”
“ที่เชียงใหม่? บริษัทอะไร?” พี่เชนถาม
“เป็นบริษัทเกี่ยวกับสายไฟ มีโรงงานผลิตใหญ่อยู่ที่นั่น เขาทำครบวงจร อยากให้เราขึ้นไปดูแล้วจะได้ประเมินราคากันได้ พิมเสนอไปคร่าว ๆ แล้วเขาค่อนข้างพอใจรายละเอียดเดี๋ยวจะส่งให้เชนกับปิงพิจารณาอีกทีแล้วค่อยตีงบออกมา เดินทางเสาร์นี้เลยได้ไหมตอนเช้า”
พี่เชนเปิดแฟ้มรายละเอียดดูงาน พี่พิมเตรียมดีมากนะคือไม่ใช่ปากเปล่ามีหลักฐานมีรายละเอียดของงานมาให้ผมกับพี่เชนดูตลอดทุกงานทุกครั้ง ผมเองก็เปิดดู ผมนึกขึ้นได้เรื่องที่พี่เอย์ชวนไปทานข้าวที่บ้านคุณย่ามันเสาร์นี้เหมือนกันนี่หว่าถ้าหากต้องไปเชียงใหม่กับพี่เชนจริงคงต้องแคนเซิลเรื่องทานข้าวกับพี่เอย์ มันจะโกรธไหมเนี่ยผมคงต้องอธิบายยาวเหยียดแน่
“ส่วนเรื่องที่สอง สำคัญมากๆสำหรับวันนี้ของเราทั้งสามคน” พี่พิมเดินไปหยิบแฟ้มมายืนให้ผมกับพี่เชนคนล่ะอัน หนากว่าของบริษัทที่แล้ว ผมพลิกเปิดดู
“อัศวคอนสตรัคชั่นติดต่อมา เขาว่าจะเรียกเราสามคนเข้าไปคุยรายละเอียดทั้งหมดของการว่าจ้าง”
“อัศวคอน?” พี่เชนถามขึ้น
“ใช่ อัศวคอนสตรัคชั่น มือวางอันดับหนึ่งเรื่องงานก่อสร้างที่มีสาขาแทบจะทุกภูมิภาค แล้วตอนนี้ยังไปขยายสาขาในเกือบทุกๆประเทศของอาเซียน ไม่น่าเชื่อใช่ไหมว่าเขาจะมาสนใจบริษัทเล็กๆอย่างเรา”
พี่เชนหันมองผมทันที ผมเคยบอกพี่เขาไว้แล้วเรื่องนี้แต่ไม่คิดว่าเขาจะติดต่อมาเร็วขนาดนี้ ผมยักไหล่พี่พิมเลยถามว่ามีอะไรกัน พี่เชนเลยเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ ให้พี่พิมฟัง
“โถ่เอ้ยปิง แม่สามีโหดสัส”
“พี่พิม อย่าแซวผมดิ่ แม่สามีที่ไหน” ผมแก้ตัวไปเรื่อยเปื่อย พี่พิมหัวเราะแล้วผลักหัวผม
“ตามใจปิงนะ ไม่รับพี่ก็ไม่ว่า ถึงงานจะดี รายได้เยอะ การันตีชื่อเสียงของเราได้ แต่ถ้าทำแล้วปิงไม่สบายใจพี่กับพี่เชนไม่รับทำบอกเลย จิตใจของน้องพี่สำคัญกว่าเรื่องอื่น”
ผมก้มมองแฟ้มที่พี่พิมเตรียมมา พลิกดูรายละเอียดทุกๆหน้า พี่พิมใส่ใจทุกหัวข้อทุกอย่างมากจริง ๆ แสดงให้เห็นเลยว่าพี่เขาคาดหวังกับที่นี่มากกว่าที่อื่นอยู่แล้ว พี่เชนเลื่อนเก้าอี้มาหาบีบไหล่ผมเบา ๆ
“ไม่รับดีกว่าไหม มึงไม่สบายใจหรอกที่นั่นแม่แฟนมึงคุมอยู่ แล้วที่สำคัญคือคุณเอย์เขาไม่ได้เข้าไปที่นั่นทุกวันด้วยเผื่อบางทีเขาเกิด....”
“พี่เชนครับ ไหนพี่ว่าพวกเราเก่งไง ไม่มีใครเก่งเท่าคู่ของเราอีกแล้ว ผมไม่เชื่อว่าเขาจะเล่นตุกติกกับผมได้ งานของเราไม่เคยผิดพลาด ถ้าพี่เชื่อใจผม กรุณารับงานนี้ครับ”
“ปิง”
“พี่เชน พี่กับผมสองคนช่วยกันสร้างโปรแกรมที่ดีที่สุดขึ้นมา ทำให้เขาเห็นไปเลยว่ายูเซย์เก่งแค่ไหน”
พี่เชนยิ้มแล้วรวบเอาคอผมไปกอด ผมรู้พี่เขาไม่ได้กลัวแม่พี่เอย์หรอกแต่เขากลัวผมไม่สบายใจ ผมเองก็อยากจะบอกนะว่าผมมืออาชีพพอ ไม่เอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมารวมกัน ถึงผมจะไม่ชอบคุณแม่พี่เอย์ที่จับเราสองคนแยกกันในตอนนั้นแต่ถ้าต้องทำงานให้กับเธอผมแยกแยะได้ครับ
“ปิงไม่ต้องกลัว ยูเซย์ไม่ได้เก่งแค่ปิงกับเชนหรอกนะ พี่น่ะไม่ใช่ขี้ๆบอกเลย ใครจะเล่นตุกติกเดี๋ยวจะเจอหนูพิมตลบหลังเอาให้หงายคว่ำไปเลย แก่ไม่แก่ไม่รู้เก่งไม่เก่งไม่สน ถึงจะเก๋าแค่ไหน แต่ถ้าหากจะเล่นตุกติกพี่คนนี้ก็พร้อมจะตกตายไปด้วยกัน ใช่ไหมเชนบอกน้องมัน”
พี่เชนตบหลังผมแล้วพยักหน้า “พวกกูไม่ทิ้งมึง เราสามคนจะสู้ไปด้วยกันต่อให้ต้องล้มโครมกันไปกูก็จะล้มไปกับมึง หรือถ้าเราจะยืนผงาดขึ้นมากูก็จะจูงมือมึงให้ก้าวขึ้นไปพร้อม ๆ กับกู”
“พี่เชน”
“จับมือกูก้าวขึ้นไปบนสะพานดาว ตะลุยท้องฟ้ากว้าง เขาคนนั้นของมึงรออยู่ที่นั่นไม่ใช่หรือไง เดินไปให้ถึงเขาสิวะ สูงแค่ไหนไกลเท่าไหร่กูกับพิมจะจูงมือมึงขึ้นไปเอง” ผมผลักเก้าอี้พี่เชนให้หมุนไปอีกด้านซบหน้าลงที่แผ่นหลังกว้างของพี่เขาด้วยความซาบซึ้ง
โคตรอยากร้องไห้เลย ซึ้งใจสุดๆ พี่พิมเดินมาลูบหัว พี่เชนหัวเราะจนหลังสั่น
“ซึ้งเหี้ยๆเลยใช่ไหมวะปิง โอ๊ยๆเจ็บมึงตีกูทำไมเนี่ย”
“ผมซึ้งอ่ะ” ผมยังชกหมัดใส่หลังพี่เขาไม่หยุดพี่เชนหันมารวบไว้แล้วกอดคอผมแน่น
“แต่ก่อนหน้านั้นเสาร์นี้มึงเตรียมตัวไปเชียงใหม่กับกูด้วย” พี่เชนแสร้งทำหน้าโหดใส่ ส่วนพี่พิมยิ้มกว้าง เราสามคนยิ้มออกมาด้วยกัน ผมรู้สึกมีความสุขไม่ว่าต่อไปจะเกิดเรื่องราวอะไรดีหรือร้าย ผมยังมีพี่ ๆ สองคนที่ผมรักและเป็นกำลังใจเดินเคียงข้างผมเสมอ
“ปิงโทรศัพท์มึงดัง”
ผมสะดุ้งนิดพี่เชนเดินมาสะกิด คือนั่งทำงานเพลินมากใส่หูฟังแล้วไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย สามทุ่มแล้วพี่พิมเองก็กลับไปแล้ว วันนี้เวรผมเฝ้าออฟฟิศแต่พี่เชนงานค้างเยอะพี่เขาถอยรถเข้ามาจอดด้านในแสดงว่าคงจะค้างด้วยกัน
“ครับพี่เอย์” พี่เอย์โทรมาผมบอกมันแล้วนี่ว่าวันนี้ผมไปค้างด้วยไม่ได้
“เปิดประตูให้หน่อยกูอยู่ด้านหน้า” ผมลุกพรวดขึ้น คืออะไรวะ พี่เอย์บอกว่าอยู่ด้านหน้า มันจะมาทำไมไหนว่าประชุมเลิกค่ำ ผมก็คิดเดินไปเปิดประตูกระจกออกไป
คุณเชื่อไหม....คุณชายในชุดพร้อมนอนยืนหอบหมอนหอบผ้าห่มสีขาวผืนโตยืนนิ่งอยู่หน้าบันไดทางเข้า มีรปภ.ยืนคุมอยู่ข้าง ๆ ผมค่อยๆเดินออกไปหาโบกมือบอกพี่ยามว่าไม่เป็นไรคนรู้จักผมเอง พี่เอย์กระชับทั้งหมดทุกอย่างที่อุ้มอยู่แนบอก
“กูนอนด้วยได้ไหม นอนที่นี่กับมึง”
ผมสงสารมันนะไม่ใช่ว่าไม่สงสาร พี่เอย์ต้องการเวลาจากผมผมรู้ ผมเคยบอกไปแล้วตอนนี้ผมโตขึ้นเวลาของผมส่วนใหญ่จึงอยู่ที่งาน แล้วงานพิเศษของผมเวลาดันอยู่ในช่วงกลางคืน ผมดึงแขนมันให้ตามเข้ามา พี่เอย์รั้งแขนไว้ก่อนที่เราจะก้าวเข้าไปข้างใน
“ได้เหรอ ค้างได้ใช่ไหม ถ้ากูเข้าไปแล้วถึงไล่กูก็ไม่กลับนะ” ผมเอื้อมมือไปรับเอาหอบผ้าห่มกองโตมาถือไว้แทน คือผ้าหอมมากสีขาวสะอาดสุดๆ
“เดี๋ยวผมปูที่นอนให้ครับ”
เราสองคนเดินเข้ามาด้วยกันพี่เชนเงยหน้ามอง อิพี่เอย์ไม่สนใจทักทายเจ้าบ้านเขาสักนิด เป็นพี่เชนต้องยืนขึ้นแล้วส่งสายตาถาม ผมเลยชี้ ๆ ที่กองหมอนที่หอบอยู่
“เดี๋ยวกูไปเอาผ้ามาถูให้” พี่เชนพูดแล้วเดินหายเข้าไปด้านใน
“พี่เอย์ครับ คืนนี้ผมต้องนั่งทำงานไม่รู้จะเสร็จตอนไหน พี่นอนพื้นได้ไหมหรือจะนอนโซฟาตรงนั้น” มันส่ายหน้าแล้วบอกจะนอนข้างโต๊ะผม พี่เชนออกมาพร้อมม็อบ
“ถูเอง” เสียงพี่เชนพูดขึ้น พี่เขายื่นม็อบส่งให้พี่เอย์
“มึงถูให้” พี่เอย์ตอบนิ่ง ๆ
“ไม่!”
“งั้นปูเลยไม่จำเป็นต้องถู กูนอนยังไงก็ได้” พี่เอย์เอื้อมมือมาเอาที่นอนจากผมแล้วทำท่าจะปูลงไปจริงๆพี่เชนคิ้วขมวดคำรามในคอก่อนจะดัน ๆ พี่เอย์ออกแล้วถูๆพื้นตรงนั้นให้แบบคร่าว ๆ พี่เอย์ยกยิ้มร้ายนิดๆ
“กูไม่ขอบใจนะ บอกไว้ก่อน”
“กวนตีน” พี่เชนเดินเข้าด้านหลังพร้อมม็อบในมือ บ่นเสียงเบา แต่ผมว่าอิพี่เอย์ได้ยินอ่ะ เพราะมันหัวเราะออกมาเลย
“สะใจว่ะ”
“พี่เอย์นิสัยไม่ดี พี่เชนใจดีนะครับ” ผมต่อว่ามันแล้วเอาฟูกปูลง
“กูรู้หรอก มึงโกรธกูเหรอ”
“ผมเปล่า แค่อยากให้พี่สองคนพูดดีๆกัน” ผมจับหมอนวางให้เข้าที่พี่เอย์ขึ้นไปนั่งบนฟูกเรียบร้อย มันใส่กางเกงนอนขายาวกับเสื้อยืดคอวีสีเทาเรียบๆดูดีเหมือนเคย
“ไม่มีทางหรอก มึงดูสายตามันดิ่ อบอุ่นทำเหี้ยเหรอเวลามองมึง มึงแฟนกูนะ”
“พี่เชนรักผมแบบน้องผมบอกพี่หลายทีแล้ว”
“ให้มันได้แบบนั้นตลอดไปก็ดี แรกๆก็คงจะน้องอยู่หรอกใกล้ชิดกันมากๆกูจะรู้ไหมมันจะเปลี่ยนความรู้สึกกับมึงไปหรือเปล่า”
ผมคว้ามือมันมาบีบ พี่เอย์คิดมากเกินไปแล้วจริง ๆ
“ได้ยินว่าบริษัทแม่กูติดต่อมาแล้ว?”
“ครับใช่ พี่พิมบอกพวกผมแล้ว”
“แล้วมึงว่าไง ตกลงจะรับไหม”
“คิดว่าจะรับครับพี่ พวกผมปรึกษากันแล้วเราสามคนโอเคพร้อมลุย”
“ถ้ามึงตกลงใจแบบนั้นกูก็จะช่วยอีกแรง ไม่ต้องกลัวนะกูไม่ยอมให้มึงต้องลุยคนเดียวอีกแล้ว กูจะเข้างานที่นั่นบ่อยขึ้นจนกว่างานของมึงจะเสร็จ จะพยายามป้องกันทุกอย่างไม่ให้แม่กูเล่นตุกติกกับมึงได้ กูจะพยายามหาทาง”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้มัน พี่เอย์ทำปากจู๋ยื่นมาทำท่าจะจูบ ผมรีบหันมองพี่เชน คืออายนะเลยรีบลุกขึ้นมานั่งทำงานต่อ พี่เอย์แกล้งยื่นปากอยู่ไม่หยุดมันคว้าเอาปากกาที่อยู่บนโต๊ะเขียนลงที่เศษกระดาษว่าง ๆ แล้วชูให้ผมดู
‘รักกูให้ทำปากจู๋’
เหี้ยเหอะ ผมคิด หน้าร้อนฉ่าขึ้นมาอีกมันนั่งอยู่ที่พื้นนะเงยหน้ามอง ผมเลยจู๋ปากยื่นออกไป มันยิ้มเห้ไรพลิกกระดาษอีกข้างโชว์ให้ผมดูอีก แถมยังทำปากจู๋ๆคอย
‘อยากให้กูเอาก็ให้ทำปากจู๋อีก’
ผมยันโครมเข้าท้องมันเลยดิ่ พี่เอย์รับเท้าผมไว้ทันผมดึงกระดาษมาฉีกๆๆ มันกลั้นหัวเราะเลย จากนั้นผมก็เข้าสู่โหมดงาน ส่วนคุณชายนอนอ่านหนังสือเล่นไป
“เออปิงวันเสาร์ / พี่เอย์ครับวันเสาร์.....” เราสองคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน พี่เอย์เงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้ม ผมเองมองลงไปที่มันนอนอยู่ก็ยิ้มให้เหมือนกัน อะไรวะใจตรงกันจริง ๆ หน้าผมร้อนขึ้นนิดๆ
“มีอะไร มึงพูดก่อน”
“ผมจะบอกพี่ว่าเสาร์นี้ผมไม่ว่างเลยครับ คงต้องไปเชียงใหม่กับพี่เชน เรื่องงานน่ะ ไปทานข้าวกับพี่บ้านคุณย่าไม่ได้แล้ว”
“ไปกับมัน?” พี่เอย์ตวัดสายตามองไปที่พี่เชน รายนั้นไม่ได้รู้เรื่องหรอกเข้าสู่โหมดงานครอบหู องค์ลงอยู่
“ไปเรื่องงานครับ” ผมเลื่อนเก้าอี้หันไปหามัน พี่เอย์ลุกขึ้นนั่งดี ๆ มันจับขาผมถ่างออกเลื่อนตัวขยับเข้ามานั่งดี ๆ อยู่ที่หว่างขา ทำท่าจะซุกหัวลงมาผมรีบดันมันออกพี่เอย์ยิ้มเลยดิ่แกล้งผมได้
“ไปกี่วัน” มันถาม มือโคตรซนลวนลามผมไปเรื่อย ผมเลยยันท้องมันเลย มีมาทำหน้าร้องโอดโอย
“กลับวันอาทิตย์”
“คืนนึงหรือสองคืน? พักที่ไหน” ผมส่ายหน้า ตัดสินใจหันไปสะกิดถามพี่เชน
“พิมเขามีคอนโดอยู่ที่นั่น เรานอนห้องเดียวกันก็ได้มั้ง มึงตัวไม่ใหญ่มากอะไรเดี๋ยวถ้ากลัวตกเตียงกูจะกอดไว้ให้แน่น ๆ เลย”
“ไอ้เหี้ย!” โครม!!!!!
พี่เอย์เร็วมากทันทีที่พี่เชนพูดจบคือมันถึงตัวพี่เขาแล้ว เก้าอี้ไถลไปจนชนตู้เหล็กเก็บเอกสาเสียงดังตึงตัง มือนี่ขยุ้มคอเสื้อพี่เชนไว้เอาเรื่องมากๆผมรีบลุกขึ้นห้าม พี่เชนกำลังจะลุกขึ้นง้างหมัดแล้ว
“พี่เอย์อย่าพี่” ผมร้องห้าม ดึงพี่เอย์ออกมา เอาตัวเข้ากั้นสองคนไว้
“ไอ้เหี้ย มึงมึงตั้งใจกวนตีนกู”
“ก็รู้นี่ว่าตั้งใจ”
“เฮ้ยๆๆๆ พี่เอย์ไม่เอาพี่ พี่เชนเขาพูดเล่น พี่เชนครับผมขอเถอะ” ผมห้ามพี่เอย์ที่ทำท่าจะเข้าไปเอาเรื่องอีกรอบแล้วหันไปขอร้องพี่เชน
“กูพูดเรื่องจริง พิมมีคอนโดอยู่ที่นั่น”
“มึงไม่ต้องคิดฝันนะปิงกูไม่มีวันยอมให้มึงไปกับไอ้เหี้ยนี่สองต่อสองแน่”
“โหคุณพูดให้มันเพราะไม่ได้หรือไงคำก็เหี้ยสองคำก็เหี้ย นี่ถ้าผมเหี้ยขึ้นมาจริง ๆ สามปีที่ปิงอยู่กับผมคงไม่เหลือให้คุณได้กลับมาเชยชมสมใจอยู่แบบนี้หรอกบอกเลย ผมคนดีนะใช่ไหมวะปิง”
“เออมึงดี ดีแบบเหี้ยๆเลยไง นี่กูชมนะ” พี่สองคนยืนจ้องหน้ากันผมดันหน้าอกพี่เอย์ให้เดินกลับไปนอนลงที่ฟูกเหมือนเดิม มันก็ยอมถอยนะไม่ขัดขืนหรอก คำพูดพี่เชนเมื่อกี้จะว่าจริงมันก็จริง พี่เอย์เองก็คงคิดอะไรได้บ้าง
“พี่เอย์ไม่เอานะพี่เชนเขาล้อเล่น ยิ่งรู้ว่าพี่ไม่ชอบพี่เขายิ่งทำ พี่ต้องแกล้งทำเฉยไม่สนใจสิครับ” ผมกระซิบ พี่เอย์ตาเขียวใส่อีกคนที่เข้าโหมดงานไปอีกแล้ว ผมเลยจับมือมันไว้แล้วบอกให้นอนจะห่มผ้าให้พี่เอย์ส่ายหน้า
“เออเมื่อกี้พี่จะพูดเรื่องอะไรนะครับ ที่เราพูดขึ้นพร้อมกันน่ะ วันเสาร์ทำไมเหรอ” ผมนึกขึ้นได้
“อ๋อ ว่าจะบอกมึงว่าเสาร์นี้ไม่ต้องไปทานข้าวที่บ้านคุณย่าแล้ว ซ่าร์มันอยู่เชียงใหม่ต้องรอมันก่อนไว้ค่อยเข้าไปพร้อมกัน คุณย่าบอกมีอะไรจะให้”
“พี่ซ่าร์อยู่เชียงใหม่เหรอครับ ไปถ่ายละครเหรอ”
“ไม่รู้สิ มันไปอะไรของมันไม่รู้แต่กลับสัปดาห์หน้า ไว้เสาร์ถัดไปค่อยนัดหมายกันอีกที”
ผมพยักหน้าเบา ๆ รับรู้พี่เอย์นิ่งไปนิดๆทำหน้าเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่างจู่ ๆ มันลุกขึ้นเดินเข้าไปหาพี่เชนยกหูฟังอันใหญ่ที่ครอบหูพี่เขาอยู่ออก
“โว๊ยยยยยย!!!!” พี่เอย์ตะโกนใส่หูพี่เชนแบบเต็ม ๆ รายนั้นสะดุ้งเฮือก! ผมตกใจเกือบตาย พี่เอย์เล่นอะไรเนี่ยเดี๋ยวมีหมัดสวนขึ้นมาล่ะก็ตายแน่ ผมรีบวิ่งเข้าไปหา
“เหี้ย! มีอะไร” พี่เชนตะคอกกลับมาแบบลืมตัว พี่เอย์โดนคำว่าเหี้ยไปแบบเต็ม ๆ
“จิ๊! คิดว่ากูอยากจะพูดคุยกับมึงหรือไง ถ้าไม่จำเป็นกูจะเรียกเหรอ”
“มีอะไรคุณรีบพูดดิ่ ผมทำงานอยู่เนี่ย” พี่เชนหันเก้าอี้มากอดอกมองดูมันอิพี่เอย์ถีบเก้าอี้เขาอีกโคตรจะหาเรื่องเลย พี่เชนส่ายหัวคว้าเอาเอดโฟนตัวเองกลับไปคืน
“ถ้าอยากจะพาปิงไปเชียงใหม่ด้วยมึงต้องไปค้างที่บ้านพี่ชายกู ไม่อนุญาตให้ไปค้างที่คอนโดห่าอะไรนั่นสองต่อสองอย่างที่มึงว่า แล้วอย่าคิดที่จะปฏิเสธอะไรทั้งสิ้นเพราะมึงไม่มีสิทธิ์ ไม่งั้นมึงก็ไปคนเดียวกูไม่ให้ปิงไปกับมึง”
พี่เชนจ้องหน้าพี่เอย์ไม่วางตาบรรยากาศเริ่มมาคุอีกผมเลยเดินเข้าไปดึงชายเสื้อพี่เอย์ไว้กระตุกๆ “พี่เอย์พอแล้วพี่”
“กูจะโทรบอกซ่าร์เตรียมห้องไว้ให้ บ้านมันหลังใหญ่ มึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมานอนด้วยตอนกลางคืน รับรองแยกสองคนสองห้องชัดเจน หมาปิงของกูต้องนอนห้องเดี่ยวเท่านั้น”
“หึหึหึ” พี่เชนหัวเราะออกมาเบา ๆ ส่ายหัวแล้วทำท่าจะหันกลับไปพี่เอย์พรวดเข้าไปดึงเก้าอี้ไว้อีก
“อย่ามาลีลาเยอะ แมนๆกันเลยมึงกับกู” มันว่าแล้วก้มลงไปกระซิบอะไรบางอย่างกับพี่เชน ซึ่งผมไม่ได้ยิน รู้แต่ว่าพอพี่เอย์ละลำตัวออกมาพี่เชนจ้องมันหน้าตานี่แบบเหมือนคนโกรธมาก ระคนตกใจด้วย พี่เอย์กอดอกแสยะยิ้มให้คล้ายคนรู้ทัน ก่อนเดินกลับมานอนผิวปากอ่านหนังสือของมันต่อพี่เชนเงียบไปเลย พักนึงมันก็หลับไปพี่เชนกับผมต่างคนต่างก็ทำงานเสียงพรมนิ้วที่แป้นนี้แบบต่างคนรัวมาก
“เอาไงเรื่องที่พัก” พี่เชนถามขึ้นมา ผมหันไปมองดูคนหลับ พี่เอย์นอนไม่ยอมห่มผ้าเลยจริง ๆ ปกติมันห่มนะแต่วันนี้มันเอาผ้าห่มมาม้วน ๆ ทำเป็นหมอนข้างกอดแล้วหันหน้ามาหาผม
“ยังไงก็ได้ครับ พี่เชนสะดวกแบบไหน”
“กูตามใจมึง กูยังไงก็ได้”
“งั้นเราก็พักอย่างที่พี่เอย์ว่าก็ได้ครับ ผมขี้เกียจมีปัญหา ไม่กี่วันก็กลับแล้วยังไงก็ได้เนอะพี่”
“อืม”
“พี่เชนแล้วเราจะไปกันยังไง ไปเสาร์เช้าดีไหมครับ จะได้รบกวนที่นั่นเขาแค่คืนเดียว”
“หรือจะนอนโรงแรม” พี่เชนทำท่าคิด
“ไม่ได้เด็ดขาด” ผมสวน “ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเงินหรืออะไร แต่ว่าผมลำบากใจจริงพี่” ผมสื่อออกมาทางดวงตาหวังว่าพี่เชนจะเข้าใจความหมายของมัน พี่เอย์ขี้หึงมากถ้าหากแยกไปพักที่อื่นรับรองกลับมามีเรื่องอีก ไหน ๆ ถ้ามันขันอาสาจัดการให้แบบนี้ก็ตามใจเหอะ
“โอเคงั้นไปวันศุกร์ค่ำๆหน่อยละกัน มึงเลิกงานก่อน กูจะขับรถไปเอง ยังไงเราก็ต้องใช้รถไปที่นั่นไม่มีรถไม่สะดวก แล้วเขานัดเราเช้าด้วยไปเสาร์กูกลัวไม่ทัน”
ผมพยักหน้าเข้าใจ ตรงๆนะคือตอนแรกเข้าใจว่าพี่เชนจะขึ้นเครื่องไปเสาร์ตอนเช้า แต่คงคิดว่ากลัวจะไม่ทันเพราะนัดกับบริษัทนั้นไว้เก้าโมงกว่าจะเตรียมตัวกันอีก ไปศุกร์เย็นก็ดีเหมือนกัน
“เรากลับวันอาทิตย์ใช่ไหมครับ”
“ใช่ มึงเคยไปเชียงใหม่หรือยังปิง”
“ยังเลยครับ”
“เดี๋ยวทำงานเสร็จจะพาเที่ยว เราทำงานกันวันเดียวถ้ากลับวันเสาร์เสียเที่ยวอุตส่าห์ขับรถขึ้นไปทั้งที สายๆวันอาทิตย์เราค่อยกลับกันก็ได้ แวะซื้อโน่นซื้อนี่ด้วยของกินเยอะนะแถวนั้น”
-
http://www.youtube.com/v/NJq3FJIDWzk
เย็นวันศุกร์ พี่เอย์มาส่งผมที่ออฟฟิศตั้งแต่หกโมงเย็น ความจริงคือเราสองคนออกมาก่อนเวลา
“กูโทรบอกไอ้ซ่าร์ไว้แล้วนะ มันรออยู่นั่นมึงไปถึงเข้าพักได้เลย เบอร์มันมึงเองก็มีนี่”
“ครับผม” ผมยิ้มแล้วยกเอากระเป๋าเดินทางใบเล็กๆใส่ท้ายซีอาร์วีของพี่เชน
“งานเสร็จวันไหน เสาร์หรืออาทิตย์”
“พี่เชนครับ วันเดียวเสร็จไหมพี่ที่บริษัทนั่น หรือวันอาทิตย์เราต้องเข้าไปคุยกับเขาอีก” ผมร้องถาม พี่เชนกำลังหยิบอะไรบางอย่างอยู่ที่ข้างรถ
“เสร็จดิ่ วันเดียวก็เสร็จ คืนวันเสาร์เดี๋ยวพาเที่ยวเช้า ๆ วันอาทิตย์เราค่อยกลับ”
“พี่เอย์ไปเที่ยวด้วยกันไหมครับ วันพรุ่งนี้พี่ไม่ว่างเหรอ” พี่เชนหันมองผมเลยแต่ผมก็อยากจะลองชวนดูถ้าพี่เอย์ว่างอาจจะบินตามไปได้
“กำลังจะบอกอยู่เนี่ย ตอนแรกว่าจะตามมึงไปพรุ่งนี้ เพิ่งจะรู้เมื่อเช้าเสาร์อาทิตย์นี้กูต้องไปปราณบุรีดูโครงการก่อสร้างรีสอร์ทที่รับผิดชอบอยู่ ไม่ว่ากูใช่ไหม”
ผมอมยิ้มนิดๆ “ไม่ว่าหรอกครับ เราโตกันแล้วพี่ทำงานผมทำงาน ไว้ว่างเมื่อไหร่ค่อยเจอกันแบบนี้ก็ดีออก”
“ไม่ดีหรอกใครว่าดี” พี่เอย์เริ่มหน้างอ เอาแล้วผมมองซ้ายมองขวาพี่เชนหันมาพอดี อิพี่เอย์เลยอดกำลังจะจุ๊บแก้มมันซักหน่อย ช่างเหอะเดี๋ยวไว้กลับมาค่อยว่ากัน
“แล้วพี่ไปกี่วันอ่ะครับ ที่ปราณฯน่ะ”
“นอนคืนเดียว ไปกับกัสเลขากู” ผมสะดุดกึกกับคำว่ากัส ผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว นึกได้ในทันทีว่าเขาเป็นเลขาพี่เอย์ที่อัศวคอน ต่อไปถ้าผมต้องเข้าไปวางระบบที่นั่นคงจะได้เจอกับเขาบ่อย
“แล้วพี่พักที่ไหนเหรอครับ”
“ทางรีสอร์ทเขาจัดห้องไว้ให้ อันนี้กูก็ไม่รู้รายละเอียดนะ ต้องถามกัสเขาดู”
“ปิงไปกันได้แล้ว” พี่เชนร้องบอก เปิดประตูฝั่งคนขับออกรอ ผมปิดท้ายรถเสร็จเรียบร้อย มองพี่เอย์แล้วส่งยิ้มให้ พี่เขาดึงแขนผมไว้
“มึงไว้ใจกูได้ เขาเป็นแค่เลขา อย่าทำหน้าแบบนั้น” ดูเหมือนผมจะแสดงออกทางสีหน้ามากไปแน่ ๆ พี่เอย์ถึงขนาดต้องพูดออกมาแบบนี้ ผมรู้สึกแย่ที่ทำตัวมีปัญหาพี่เอย์โตเป็นผู้ใหญ่เป็นถึงผู้บริหารคนรอบตัวพี่เขาเยอะแยะผมคิดอะไรมากเกินไปจริง ๆ ผมปรับอารมณ์ใหม่ส่งยิ้มให้มันอีกครั้ง
“ก็ลองนอกใจผมดิ่ เดี๋ยวพี่ได้รู้เลยว่าโดนผมสวมเขาให้มันเป็นยังไง”
“แรงไปไหมมึง หมาเอ๊ย” มันผลักหัวผมแล้วเอื้อมมือมาบีบก้นผมสะดุ้งเลยหันไปมองมันหน้าเขียว พี่เอย์ยักไหล่
“ถ้าพี่ไม่ทำอะไรผิดๆพี่ก็ไว้ใจผมได้”
“มึงแม่ง กูจะให้มึงไปดีไหมเนี่ย”
“อ้าวพูดแบบนี้เดี๋ยวได้รู้เลย ผมเชื่อใจพี่นะเนี่ย” พี่เอย์พยักหน้าเบา ๆ “รู้แล้ว ก็ใครแถวนี้ล่ะทำหน้าทำตาคิดมาก”
“ผมไปแล้วครับ” ผมเปิดประตูรถ
“กูก็เชื่อใจมึงนะ” มันตบหลังผมสองสามทีแล้วลูบ ผมรู้นะมันอยากดึงผมเข้าไปกอดแต่เราทำอะไรตรงนี้ไม่ได้หรอก คนเยอะแยะไปหมด ผมเลยชกพุงมันไปหยอกกัน พี่เอย์ยิ้มใหญ่เลย
“ขับรถดี ๆ นะมึง” มันก้มลงบอกพี่เชนหน้านิ่ง จับมือผมบีบอีกทีก่อนปิดประตูรถให้ พี่เชนออกรถแล้ว ผมมองที่กระจกด้านข้างคุณชายยืนมองพวกผมจนรถเลี้ยวภาพหายไปนั่นแหละ ผมจึงล้วงมือถือขึ้นมาทันทีส่งไลน์หามันบอกให้กลับห้องไปได้แล้ว หาอะไรกินด้วย อากาศเย็นนอนอย่าลืมห่มผ้า พี่เอย์ไม่ตอบเป็นข้อความกลับมาแต่ส่งอีโมเจ้าแห่งพลังมาแทน ผมนั่งหัวเราะก๊ากเลย เจอพี่เชนหันมามองหาว่าบ้า ผมเลยยื่นรูปสติ๊กเกอร์ให้พี่เขาดู แค่นั้นแหละครับพี่เชนหัวเราะลั่นเลยเหมือนกัน
“คงมีแต่มึงล่ะมั้งที่ได้เห็นมุมเด็กๆแบบนั้นของแฟนมึงอ่ะ ไม่น่าเชื่อผู้บริหารเก่งๆมาดคุณชายสุดๆ ดั๊นมาตกหลุมรักเด็กธรรมดาหน้าตาก็พื้น ๆ”
“โหยพี่ผมก็หล่อเหอะ”
“หืม? มึงหล่อด้วยเหรอวะ”
“เอ๊าหล่อเหอะ พี่เชนไรวะ พูดซะกันหมดกำลังใจเลย ผมหล่อเด่ะ” ผมย้ำ หน้าเสียนะเนี่ยไรวะพี่เชนแม่ง
“เออๆๆๆๆ หล่อๆๆ กูพูดผิดโทษทีคร้าบ ปิงหล่อสัสๆเนอะ”
“พี่เชนแม่งกวนตีนว่ะ” ผมบ่นเบา ๆ พี่เขาหันมามองแล้วผลักหัวผมจนเงิบติดกระจกเลย ผมนึกอะไรขึ้นได้
“พี่เชนผมขับไหมพี่ ผมขับได้นะ พี่บอกทาง”
“ไม่เป็นไร”
“ปิง คนชื่อกัสนั่นใครวะ” พี่เชนถามขึ้น ผมหันขวับมองเลย
“ทำไมเหรอครับ พี่ไปรู้ชื่อนี้มาจากที่ไหน”
“ใช่คนที่เราเจอวันที่แฟนมึงเขาปัดเครื่องคอมตกนั่นหรือเปล่า” พี่เชนกดเปลี่ยนเพลง คงกำลังหาเพลงที่ตัวเองชอบ
“ใช่ครับ เขาเป็นเลขาพี่เอย์อยู่ที่อัศวคอนฯ พี่ถามถึงเขาทำไม” ผมหันไปมองคือพี่เชนจะถามทำไม รู้จักกันไหมก็ไม่ พี่เชนล้วงอมยิ้มในกระเป๋าส่งมาให้ผม
“แกะให้กูหน่อย” ผมรับมาแกะให้
“แล้วพี่ถามถึงเขาทำไมอ่ะ”
“เปล่าก็แค่สงสัย”
“สงสัยเรื่อง?” ผมส่งอมยิ้มให้พี่เขา พี่เชนอ้าปากผมเลยยัดใส่เข้าไป “มึงกินป่ะ”
“ไม่ครับ”
“พี่สงสัยเรื่องอะไรอ่ะ”
“ก็แค่เห็นมึงทำหน้าแปลก ๆ ตอนที่แฟนมึงพูดถึงคนชื่อกัส” ผมกำลังม้วนห่ออมยิ้มเล่นถึงกับหยุดชะงัก นี่พี่เชนดูออกด้วยเหรอ หรือว่าผมแสดงออกอะไรมากไปจริงวะเนี่ย ตายห่าต่อไปต้องปรับปรุงตัวชักจะหึงไม่เข้าท่ามากเกินเหตุ
“เป็นไร เงียบทำไมปิง”
“พี่ดูผมออก?”
“ดูออกสิวะ กูอยู่กับมึงมาตั้งกี่ปี น้องทั้งคนสบายใจไม่สบายใจกูดูออกหมดอ่ะ”
“.........”
“เออ เงียบอีกแล้วนะมึง ไม่สบายใจทำไมไม่บอกแฟนมึงไปล่ะ เขาจะได้หาเลขาคนใหม่”
“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ จริง ๆ ไม่มีอะไรเลยเลขากับเจ้านายเขาต้องสนิทกันมากอยู่แล้ว”
“เหมือนมึงกับกูไง กินด้วยกันนอนด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกัน แฟนมึงยังหึงกูเลยเหอะ”
ผมมองดูป้ายบอกทางเราออกจากรุงเทพกันไกลแล้ว ผมนั่งก้มหน้านิ่ง ภาพที่เลขามันเสยผมให้ยังอยู่ในความทรงจำของผมไม่เคยลืมเลย พี่เอย์ชอบให้คนเล่นผมมัน ผมเสียใจนิดหน่อยที่คิดว่าเป็นผมแค่คนเดียวที่ทำกับมันแบบนั้นได้ วันนั้นผมจึงนอยน์มากถึงขนาดตัดสินใจเรียกมันว่าคุณ แล้วทำเย็นชาใส่
“พี่เชนไม่เหมือนผู้ชายคนนั้น พี่รักผมเหมือนน้องสายตาที่พี่มองผมไม่เหมือนสายตาที่เลขาพี่เอย์มองมัน”
“มึงคิดว่ามึงดูออก?”
“......”
“ปิง กูจะบอกอะไรมึงไว้อย่าง”
“อะไรครับ” พี่เชนเลี้ยวซ้ายแวะเข้าปั๊ม รถจอดลงที่หน้าเซเว่น ดึกแล้วท้องฟ้ามืดมากแต่ร้านค้าในปั๊มน้ำมันยังคงสว่างจ้า รถจอดเยอะแยะ
“จิตใจคนเราน่ะลึกจนสุดจะหยั่ง มึงตัดสินไม่ได้หรอกว่าใครคิดอะไรแบบไหนกับใคร เพราะฉะนั้นทำใจให้สบาย อย่าคิดมาก แฟนมึงแฟร์ดีนะกูว่า รู้ทั้งรู้ว่ากูกับมึงสนิทกันขนาดไหนยังยอมปล่อยมึงมากับกูก็ถือว่าเขาให้เกียรติและไว้ใจมึงมาก เพราะงั้นไว้ใจเขาซะ ถึงจะนิสัยเอาแต่ใจแบบนั้นคุณชายจ๋าแบบนั้น แต่กูคิดว่าเขาโอเคนะสำหรับมึง”
พี่เชนยื่นมือมายีหัวผมเบา ๆ ก่อนบอกให้ลงไปด้วยกันหาซื้อของมาเป็นเสบียง ผมยิ้มให้แล้วเดินตามลงไปเราเข้าเซเว่นได้ขนมมาเพียบ พี่เชนเป็นคนจ่ายผมเลยเดินออกมายืนรออยู่ด้านนอก โทรศัพท์ดังขึ้นพอดีเอาขึ้นมากดรับพี่เอย์โทรเข้ามา
“แวะปั๊มกันอยู่พี่” มันถามมาว่าถึงยังอยู่ไหน ทำไมเสียงดังจอแจ
“ปิงกูหิวข้าวว่ะ” มันอ้อนไม่รู้เวลาสุดๆผมเลยประเคนคำด่าไปพี่เอย์มีแกล้งงอนแล้วบอก
“ไม่เคยอยากโทรหาเหอะ มือมันกดมาเบอร์ผิดแค่นั้นแหละ” โหยยยผมนี่แบบเออมึงไม่อยากโทรหาตายล่ะ ไลน์ผมเด้งทุกสิบห้านาทีอ่ะ แต่ผมก็แอบยิ้มนะ เราคุยกันไม่กี่คำก็วางพี่เชนเดินออกมาแล้ว เปิดกาแฟแบบกระป๋องยืนซด ผมเลยชี้ไปที่อเมซอนพี่เชนบอกแบบนั้นเอาไม่อยู่ ต้องใช้แบบกระป๋องแรงกว่า ตาค้างเลยดิ่ ผมยิ้ม
“มึงกินอะไรไหม เดินไปซื้อดิ่กูรอ” ผมรีบวิ่งปรู๊ดเข้าอเมซอนร้านกาแฟที่ชอบกินประจำ ถึงจะมีข่าวแปลกๆออกมาแต่ผมก็ชอบโกโก้เย็นของที่นี่มากนะ พอผมสั่งเสร็จนั่งรอถึงได้รู้ว่าตัวเองลืมมือถือวางไว้ พี่เชนน่าจะเห็นคงเก็บไว้ให้
ผมรับโกโก้เย็นแล้วเดินออกมาพี่เขายังนั่งรอผมอยู่ที่เดิม ในมือถือโทรศัพท์ผมหน้าจอเปิดค้างอยู่
“แฟนมึงโทรมากูเลยรับให้” พี่เขายื่นมือถือส่งให้
“อ้อ ครับ” ผมนั่งลงแล้วกำลังว่าจะกดโทรกลับคิดอีกทีไม่โทรจะดีกว่า
“ปากคุณชายนี่แบบ......กูยอมเลยนะปิง”
“แห่ะๆ แบบนั้นแหละ พี่เชนเจอเหรอครับ” ผมส่งยิ้มแห้ง ดูดโกโก้ไปด้วยคือไม่คิดว่าพี่เชนจะรับสายให้แล้วพี่เอย์ขี้หึงมากยู่แล้วเจอพี่เชนรับมันคงกราดยับเลยดิ่
“เออถ้าเป็นผู้หญิงหรือเป็นแฟนกูนะ กูตบปากแม่งทุกวันอ่ะ ไม่งั้นปากดีทีนี่คือจับมาดูดเลยนะ เหี้ยเหอะ มึงลงโทษมันยังไงวะเวลามันปากเก่งใส่มึงแบบนั้นน่ะ”
“กะ...ก็....เอิ่มม....” มีแต่ผมนี่แหละโดนเขาจับดูดผมคิดในใจ ผมเป็นคนใจอ่อนนะเจอมันอ้อนทีไรผมอ่อนทู๊กทีก็รู้ตัวอยู่หรอก เออวะพี่เชนเมื่อไหร่จะขึ้นรถสักทีวะพักเหี้ยไรนานนักหนาเนี่ย ผมลุกขึ้นเอามือถือยัดใส่กระเป๋า
“ไปเหอะพี่ หนาวววว” ลมพัดมาพอดี ขึ้นเหนืออากาศยิ่งเย็นขึ้นอีก พี่เชนพยักหน้าเดินเอากระป๋องกาแฟยัดใส่ถังขยะแล้วเราสองคนก็ขึ้นรถ
“มึงนอนเลยก็ได้เดี๋ยวถึงแล้วกูเรียก เสื้อคลุมกูอยู่ด้านหลังหยิบมาใส่ดิ่” พี่เชนบอกผมนะแต่เอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมที่พาดอยู่เบาะหลังวางให้ผมที่ตัก ผมรับไว้แต่ไม่ได้ใส่หรอกแค่ใช้ห่ม เสื้อกันหนาวผมอยู่ในกระเป๋าด้านหลัง เดี๋ยวตอนลงกะว่าจะไปหยิบเอา
“เดี๋ยวผมนั่งดูทางเป็นเพื่อน”
“หึหึกลัวกูหลับ?”
“เปล่าครับ เผื่อพี่เชนเหนื่อยเดี๋ยวผมขับแทนได้นะ”
“งั้นมึงก็คุยไป อะไรก็ได้เดี๋ยวกูจะฟัง”
“ฟังเพลงป่ะพี่”
“เออมึงเป็นดีเจดิ่”
“ต้องถูแผ่นด้วยป่ะ” ผมเอียงตัวทำท่าถูๆแผ่นเสียงพี่เชนหัวเราะดังมากเลย เราเล่นกันมาตลอดทางผมเริ่มมองเห็นป้ายบอกจังหวัดเชียงใหม่ พี่เชนยังคงนั่งยิ้มกับขำขันเรื่องล่าสุดเมื่อกี้ของผม เรื่องโจ๊กๆผมมีเยอะส่วนใหญ่เป็นเรื่องทะลึ่งที่หมาบาสมันมาเล่าให้ฟังผมก็เอามาเล่าให้พี่เชนลองฟังดู
เออเส้นตื้นเหมือนพี่เอย์เดี๊ยะเลยว่ะ
“เปิดกระจกดิ่ ลองสูดอากาศแถวนี้ดู” ผมมองวิวข้างทางมืดมาก อากาศด้านนอกท่าทางจะเย็น พี่เชนกดกระจกลงให้อัตโนมัติจากฝั่งพี่เขา ลมหนาวพัดโกรกเข้ามาแรงมากผมหนาวเลย แต่อากาศดีสุด ในกรุงเทพนะหากลิ่นแบบนี้คือไม่มี บอกเลย
“ใส่เสื้อซะ หนาว” ผมรีบเอาเสื้อที่ห่มอยู่ขึ้นมาใส่ ไม่สนแล้วจะของใครคืออากาศเย็นมากจริง ๆ พี่เชนใส่คลุมอยู่แล้วคงไม่หนาวเท่าผม
“พี่เชนผมชอบที่นี่ว่ะ หอมดิน หอมกลิ่นธรรมชาติ”
“ปิดกระจกขึ้นอีกนิดปิง เดี๋ยวเป็นหวัด แสบจมูกไหม” ผมทำจมูกฟุดฟัดเออแสบนิดๆนะ อากาศชื้น ๆ กดกระจกปิดขึ้นเหลือช่องให้อากาศเย็น ๆ จากภายนอกเข้ามาลมตีผมยุ่งเหยิงไปหมด พี่เชนหันมาเห็นหัวเราะผมใหญ่เลย
“กระเซอะกระเซิงเชียวนะมึง”
“ใครล่ะเปิดกระจกให้เนี่ย”
ในที่สุดกระจกปิดขึ้นจนสุด รถวิ่งเข้ามาในตัวเมืองผมต่อสายหาพี่ซ่าร์ทันที
Tbc.
# ตอนนี้ยาวไปนิดแต่ช่างหัวมันค่ะ ขอบคุณนะสำหรับหลายๆคำถามคำติและคำชมค่ะหน้าไมค์หลังไมค์ ขอโทษสำหรับคนที่เข้ามารอทุกๆวัน วันนี้ลงให้แล้วนะ มาอ่านกันนะคะ :mew1:
-
โอ้ยๆๆ พี่เอย์หึงเยอะ หึงแรง ขี้หึงมากกกกกกกก :hao7:
พี่เชนก้โดนทุกดอกจริงๆ 55555555 :hao7: :hao7:
-
เคลียร์เรื่องกัสสักทีเถอะ อึดอัดแทนจริงๆ
-
ชอบฉากที่พี่เอย์เอาหูฟังออกให้พี่เชนแล้วร้องใส่อ่ะ คือแบบฉันดิ้นๆๆ โอ๊ยยยกัดกันสุดๆ พี่เอย์แม่งกวนตีนตลอด :ling1:
-
น้องเอยยยยยย์~~~ น่ารัก ขี้อ้อน ขี้หึง ขี้โวยวาย (เฉพาะกับพี่เชน)
ยังหามุกมาให้น้องขึ้นมากินข้าวด้วยอยู่เรื่อย กินไปเถียงไปแต่ออร่าความสุขฟุ้งกระจายทั้งคู่เลย รักอ่ะ
ลามไปหวานกันต่อที่บ้านปิงอีก สมุดบัญชีเล่มนั้น พี่เอย์ไม่ยอมรับคืน คือเป็นคนอื่นคงใช้ไปแล้ว
แต่นี่เป็นปิงเลยไท่แตะสักบาท ภูมิใจในตัวน้องมาก ว่าที่สะใภ้อัศวฯ
พี่เอย์หื่นนะจ๊ะแล้วนั่นที่บ้านน้อง โอ๊ย แต่ก็ฟินกันทั้งคู่ วินวินค่ะ
ตเนหอบหมอนมานอนกับน้องนี่น่ารักมาก กวนพี่เชนมาก คือถ้าพี่เชนแกไม่เย็นนี่มีต่อยกีนไปถึงไหน
ปวดหัวแทนปิงเบาๆ จะทำงานรู้เรื่องมั้ยเนี่ย 555 คุณชายยอมมานอนกับพื้น น่ารักเนอะ
เรื่องกัสมันยังคาใจสำหรับปิง อืม นะ คนอ่านเข้าใจ รักมากก็หวงมาก
มีความรู้สึกว่าพี่เชนจะพบรักกับซัมวันที่เชียงใหม่ค่ะ 5555 มโนมั้ยอะไรมั้ย รอติดตามค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
มีความสุขอ่าาาาาาาาาาาาา พอดีกันแล้วอ่านแล้วมีความสุขมากๆ อมยิ้มตลอดเลย คือ 2 คนนี้เค้าก็ไม่ได้หวานแหววอะไรนะ แต่ทุกการกระทำทุกคำพูดคือ แบบ เค้ารักกันมากจริงๆ ถึงแม้พี่เอย์มันจะกวนตีนพี่เชนไปบ้าง แกล้งไปบ้าง หึงไปบ้าง แต่อย่างที่พี่เชนพูดอะ พี่เอย์ไว้ใจปิงมากๆถึงยอมให้ไปต่างจังหวัดกัน 2 คน แม้จะขัดขวางการนอนห้องเดียวกันก็เถอะ555 ส่วนคำพูดของพี่เชนตอนพูดถึงกัสนี่ดีมากๆเลยนะ รู้เลยว่าเป็นห่วงน้องคนนี้จริงๆ สอนได้ดีเลยล่ะ
รอตอนต่อไปค่า :L1: :L1:
-
เชื่อใจในตัวหมาปิง และพี่เอย์ แต่ว่ากัสนี้สิจะก่อเรื่องหรือเปล่า
-
พี่เอย์กวนประสาทได้น่ารักมากกกก อวยสุด ๆ คิ ๆ :hao6:
-
พี่เชนกำลังจะไปเจอพี่ซาร์แล้ววววว >_<
แอบเสียใจและผิดหว้งกะปิงแทนพี่เอย์นะ ที่ปิงเห็นงานสำคัญกว่าการไปพบคุณย่า
ดูไม่น่ารักและไม่ให้เกียรติผู้ใหญ่เลย
-
พี่เอย์น่ารัก 5555
-
มาแล้วววววว
ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดี ไม่มีมาม่าน้าาา :hao3:
-
รู้สึกขำ ฮาาาาาาาาาาาาาา
พี่เชนชอบปิงใช่ไหมนะ <3
-
พี่เอย์มารยาสาไถยเยอะอ่ะ ถึงปิงจะตามทันแต่ก็ยอมพี่เอย์เขาตลอดเลย น่ารักครอดๆ :man1:
ตอนนี้มาแบบอ่านไปยิ้มไป ฟินกัดหมอนข้าง แต่ตอนต่อๆไปนี่ซิคงมีเคลียดร์กันบ้างล่ะ :katai1:
-
เขียนยาวๆสิดีรู้ยัง ??? พี่เอย์อ้อนสุดๆ น่ารักๆ หวังว่าจะไม่มีิะไรมาทำให้ไม่สบายใจกันแล้วนะ
-
อีกหน่อยพี่เอย์กับพี่เชนได้ซี้กันแน่ ขำอ่ะ ตีกันเป็นเด็กวัยรุ่นเลย
กัส.. โผล่มาแค่ชื่อก็รู้สึกรำคาญแล้ว จะเลิกกินซูกัสก็เพราะคนนี้แหล่ะ
:กอด1:
-
อิชายเอย์อย่าแกล้งพี่เชนของฉันนะ :beat: :beat:
ในอนาคตพี่เชนอาจจะเป็นว่าที่พี่เขยแกก็ได้
เรื่องกัสยังไงก็รู้สึกไม่ไว้ใจ
น้องมินอาจจะกำลังเตรียมดราม่าชุดใหญ่ถาโถมหลายเรื่องพร้อมกันอยู่
หญิงแม่ก็คงเตรียมการอะไรไว้แน่ๆ ชีคงไม่ปล่อยง่ายๆ
ปอลิง: รักพี่เชน :mew3:
-
อารมณ์ดีๆๆๆ
มาต่อยาวมาก มีความสุข
ชอบมุกพี่เชนอ่ะ จะจูงมือปิงมุ่งไปสู่เอย์ 555 โคตรลิเกน่ารัก
เอย์กระซิบอะไรที่ทำให้พี่เชนตกใจขนาดนั้น
แอบคิดนะ ว่าพี่เชนน่าจะชอบน้องปิงเรามากๆๆอยู่ เซ็นส์ของไอหึงโหดคงดูออก
ส่งพี่เชน ไปหาพี่ซ่า
อยากให้พี่เชนได้กับคนดีๆ นะ พี่ซ่าดูเจ้าชู้ พี่เชนจะเอาอยู่มั้ย เวลาก็ไม่ค่อยจะมี
-
เหมือนพี่เชนกำลังจะขึ้นเหนือไปเจอเนื้อออออออออคู่ :hao3:
คิดเอาไว้ว่าใช่ ต้องใช่แน่ๆ 5555555555555 เชนซ่าร์อีกสักคู่ก็จะดีนะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
พี่เอย์ กับ พี่เชน นี่คู่กัดกันของแท้ๆ แบบบบ โอ้ยยย เจอหน้ากันก็วอแวใส่กันให้ได้มีอารมณ์กันตลอด :z2:
ชอบช่วงเวลาแห่งความสุขจังเลย เวลาที่เห็นพี่เอย์กับหมาปิงยิ้มได้ นี่มันสุขใจดี
หวังว่ากัสจะไม่มาทำให้รอยยิ้มหายไปนะ นี่ยังไม่เชื่อใจกัส ไม่เหมือนกรณีพี่เชน อันนั้นค่อนข้างเชื่อใจแล้ว :katai1:
-
พี่เชนโดนตลอด แต่ต่อไปนี้จะเจออะไรอีกไหม จะเจอกับพี่ซ่าแล้ว
เหมือนพี่เอย์เป็นใจให้เจอกันเลยอะ :mew1:
-
เชนซ่าร์ เชนซ่าร์ เชนซ่าร์ เชนซ่าร์ :katai4:
เราไม่เเคร์เพราะพี่ซ่าร์มีลูกแล้ว
ปิงกับพี่เอย์อุ้มบุญก็ได้
-
รอนานมากกกกว่าจะมานะอีพี่เอย์และหมาปีง,ยาวแบยนี้แหละอ่านแล้วสะใจดีครับผม...ในที่สุดวันนี้ก็มา,ดีแต่ไม่ที่งกัน,รักคนแต่งครับ :L1:เป็นสาววายที่แต่งได้ยอดเยี้ยมมากพอดีผมได้อ่านตั้งแต่เรื่องแรกจนมาถืงตอนนี้บอดว่าได้อ่านแล้วมันมีความสุขทุกครั้ง :mew4:ปมเป็นแฟนครับของพี่เอย์กับหมาปิงครับมาแต่ฝั่งลาวโน้นเนี่. รักคนแต่งนะครับ, :mew1: อยากให้พี่เชนคู่กับกัสนั้ยบ้าง.,อยากได้partของพี่เชนกับกัสบ้างแล้วก็Parts ของพี่พิมบ้าง,ไม่รู้ว่าพีมจะคู่กับใคร...จะรอต่อไปนะครับคนสวย :katai5:
-
พี่เอย์โหมดอ้อนคือน่ารักอ่ะ อ่านไปเขินไป :-[
-
พี่เอย์น่ารักอ่ะ ขี้อ้อนมาเลย
กลัวมาม่าจะมาอีก เฮ้อออออ
-
ไปตจว กันทั้งคู่เลยอ่า ภาวนาว่าอย่าเกิดเรื่องโดนวางยาเหมือนนิยายเรื่องก่อนเลยน๊าาาา กราบบบบบ
นี่เราระแวงแม่พี่เอย์ไปไหมอ่า
ขอให้ไปกลับตจว ปลอยภัยกันทุกคนนะ พลีสสสส
แต่พาสนี้พี่เอย์น่ารักมากกกก หึงได้สุดๆเลย โดนพี่เชนแหย่เข้าให้ ทำเอาพี่แกถีบเก้าอี้พี่เชนปลิวเลย
ฮามากกกกกกก5555555
รออ่านตอนต่อไปนะคะมาต่อไวๆน้าานี่มารอที่ท่าน้ำทุกวันเลย
ไม่เอาดราม่าแล้วนะคะขอร้องเลยใจจะขาด
-
ฝันดีแล้วคืนนี้ ได้อ่านยาวซะใจ :laugh:
ขอบคุณนะครับที่ส่งพี่เอย์ น้องปิง รวมถึงพี่เชนมาให้หายคิดถึง :กอด1:
-
พี่เอย์น่ารักอ้ะ ชอบบบบบบบๆๆ คุณชายแบบพี่เอย์นี่ชอบสุดดดดดดด พูดเลยยย :heaven :heaven :heaven :heaven
ปิงปิงนางยังน่ารักเหมือนเดิมมม กรี๊ดดดดดดดดเบาๆจ้าาาาา :m3: :m3: :m1: :m1:
แหมม พี่เชนเด๋วก็ได้เจอเนื้อคู่แล้วน่ะค่ะ ใจเย็นๆนะพี่ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เชนจะได้ไปเจอซ่าแล้ว ดูรอดูว่าคู่นี้จะสวีทกันแบบไหน แบบโชคเลือดหรือหวานแหวว
-
เรื่องของกัสเหมือนจะเคลียร์เเล้ว เเต่ทำไมยังรู้สึกว่านางเป็นหนามที่ยังคาอยู่เลยเฮ้ออออ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ชอบพี่พิมอ่ะ “ใครจะเล่นตุกติกเดี๋ยวจะเจอหนูพิมตลบหลังเอาให้หงายคว่ำไปเลย แก่ไม่แก่ไม่รู้เก่งไม่เก่งไม่สน”
โดนมากกกกกกกกก อยากเห็นพี่เเกประทะเเม่สามีหนูปิงจัง 555
o13
-
พี่เอย์น่ารักขึ้นทุกวัน อิจฉาหมาปิง :hao3:
-
ตอนนี้พี่เอย์เป็นผู้ใหญ่แล้วดูเหมือนว่าจะพึ่งพาได้ดีด้วย
-
ยาวได้สะใจคนอ่านมากๆ o13 o13 o13 พี่แอย์น่ารักมาก :mew1: อ้อนได้น่า....ที่สุดเลย :ling3: ทำไมอ่านตอนนี้จบแล้วเรารู้สึกถึงกลิ่นมาม่าอีกแล้วเนี่ย กลัวจะมีเรื่องให้ทั้งคู่เสียใจอีกแล้ว :call :call: :call: สาธุอย่ามีเลยน่ะ มีเฉพาะภาพน่ารักของเชนซ่าร์ดีกว่า
-
พี่เอย์ขี้หึงจัง 5555
แปลว่ารักปิงมากๆเลยสินะ
ชอบเวลาอ้อนมากๆ แบบว่าเขินแทนปิง :o8:
-
อมยิ้มจนเมื่อยแก้มอีกแล้วครับ
ปิงกับพี่เอย์ก็ยังหวาน ๆ กันไป ตีกันบ้าง อ้อนกันบ้าง น่ารัก
จากที่พี่เชนสอนปิงเรื่องให้ไว้ใจพี่เอย์ นี่รู้เลย พี่เชนเค้ารักหมาปิงมากจริงๆ
รักแบบเหมือนเป็นพี่ชายแท้ ๆ ที่เป็นห่วงน้อง ความสัมพันธ์แบบพี่น้องคู่นี้น่ารักดีครับ
เหลือแต่กัสนี่ล่ะนะ หากไม่ได้คู่พี่เชนและยังไม่มีคู่ มีแนวโน้มว่าจะก่อปัญหาได้ในอนาคต
ส่วนคู่พี่เชนนี่ ท่าทางจะเป็นเชนซ่าร์แน่แล้ว?
(แต่ก็ยังแอบอยากให้เชนคู่กัสอยู่นะครับ แหะๆ)
:L2: :L2: :L2:
ขอบคุณคุณหนมปังกาแฟนะครับ
ตอนนี้มาแบบยาวววว......จุใจมากครับ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอดูเรื่องกัสนะคะ
มีจุดนึงที่พี่เชนเอาอมยิ้มหรือขนมจากปากตัวเองใส่ปากพี่แพร แต่เขียนชื่อผิดเป็นพี่แพรทำกับพี่แพรน่ะค่ะ ลองตรวจดูนะ
-
ถ้าพี่เอย์เป็น ผญ คงท้อง ลูกสาม แล้วมั้ง แสนอ้อน แสนยั่วเกิ๊นนนน อยากได้แบบนี้มั่งอ่ะ แบบ หึงก้อหึงได้น่ารักนะ ไม่น่ารำคาญอ่ะ
-
พี่เอย์หมาปิง เขาหยอกกันน่ารักมากๆ อบอุ่นมากตอนนี้ เขินด้วยที่บ้านแม่ปิงอะ :z1:
พี่เอย์ก็ช่างอ้อน แต่บางทีพี่เอย์ก็มีนิสัยเด็กน้อยน่ารักในตัว ปากแข็งจริงเชียว
กดเบอร์ผิดแล้วทำไมถึงเป็นเบอร์ปิงล่ะพี่เอย์ ชอบพี่เอย์แบบนี้นะ ดูน่ารักๆ
ยิ่งตอนเถียงกับพี่เชนนี่เหมือนเด็กมาก พี่เชนก็กวนอยู่นะ เกือบได้วางมวยกันแล้ว
แต่พี่เชนพี่พิมเป็นคนดีมากๆ รักปิงมากจริงๆ อยู่ข้างๆปิงมาเสมอ ให้โอกาสปิงเสมอเลย
หาคนแบบพี่สองคนนี้ยากมากนะ แต่ปิงโชคดีมากที่ได้เจอคนแบบพี่พิมพี่เชน
และโชคดีมากที่ได้รักพี่เอย์และพี่เอย์ก็รักปิงมากๆด้วย ยิ่งตอนที่พี่เอย์หอบผ้ามานอนกับปิง
มันน่ารักมาก ผู้ชายหล่อๆมายืนหอบผ้าห่มขอนอนด้วย แล้วตอนบอกรักให้ทำปากจู๋นั่น
น่ารัก เขิน ฟินสุดๆกับตอนนี้อะ บรรยายไม่ถูกเลยทีเดียว :-[
ตอนต่อไปจะไปเจอพี่ซ่าร์แล้ว จะมีโอกาสเป็นซ่าร์เชน เชนซ่าร์ไหมนะ :mew2:
ปล.อยากรู้พี่เอย์บอกอะไรพี่เชนตอนที่อยู่ที่ออฟฟิศ แล้วพี่เอย์ว่าอะไรพี่เชนอีกที่รับโทรศัพท์ปิง
มันดูซีเรียสนะกลัวจะวางมวยกัน แต่ทำไมเราฮาก็ไม่รู้ที่สองคนนี้เถียงกัน :laugh:
ปลล.หวังว่ากัสคงจะไม่คิดอะไรเกินเลย หรือมาทำอะไรให้เอย์ปิงต้องทะเลาะกันนะขอแค่นี้แหละ
เพราะแค่เรื่องแม่พี่เอย์ก็ทำเอาเครียดหนักแล้ว :katai1:
แอบใจกระตุกตอนที่ปิงเอาสมุดบัญชีมาคืนพี่เอย์แล้วพี่เอย์บอกให้เก็บไว้ วันไหนที่พี่เขาไม่เหลืออะไรจะให้ปิงเลี้ยง พี่เอย์พยายามทำทุกอย่างให้ได้อยู่กับปิงจริงๆ
พี่เอย์หมาปิงสู้ๆนะ อย่าปล่อยมือจากกันจับไว้ให้แน่นๆนะ รักพี่เอย์หมาปิง :L1:
-
อยากให้พี่เชนเอาเลือกปากไอ้เอย์ออกสักครั้งว่ะ มากเกินนะไอ้เอย์นี้ ปิงก็เหลือเกินตามใจมันอยู่ได้ พี่เชนยังไปสนับสนุนมันอีก ซิ มันซ่อจริงๆนะปิง แต่ดีใจที่ปิงเห็นงานดีกว่าอย่างอื่นนะ ต้องห่วงชีวิตตัวเองก่อนอย่างอื่นนะถูกต้องแล้ว เผื่อไปเจอคุณยายแล้วเจอคำพูดแย่ๆ เดียวเสียกำลังใจแย่ นี้ไม่ใช่ผู้หญิงกับผู้ชายนะ นี้ผู้ชายกับผู้ชายนะ คุณหญิงยายยิ่งหัวโบราณไม่แพ้แม่ไอ้เอย์อีก คงจะสมหวังง่ายหรอก สงสัยคราวนี้ไอ้เอย์คงถูกตัดห่างปล่อยวัดจริงๆ หึหึ
-
สงสารพี่เชน โดนตลอด ทำอะไรก้อผิดทุกอย่างในสายตาพี่เอย์
ตอนนี้มุ้งมิ้งดีอ่ะ โดยเฉพาะตอนโพสแรกที่บ้านหมาปิง คึคึ
พี่ซ่าร์ พี่เชน คือ??
-
อย่าให้คุณแม่พี่เอย์ร้ายเกินไปน๊าา
เพราะยังไงก็แม่สามี ร้ายไปตอนหลังๆมาจะมองหน้ากันไม่ติด :mew1:
-
:ling2:จะเอาตอนต่อไป!!!
-
เชนซ่าร์จะดีนะ อิอิ :hao6:
-
กัสจะเข้ามามีบทบาทไหม
-
ชอบโมเมนท์เวลาเอย์กับเชนทะเลาะกันอะ มันดูเหมือนเพื่อนที่รู้ใจและสนิทกันมากๆเลย
มิตรภาพของเชน พิม ปิง มันหาได้ยากนะสำหรับในชีวิตคนๆนึงที่จะได้เจอและได้รับมันอย่างนี้
พี่เอย์ก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะ แม้จะหึงจะหวงแบบเด็กๆบ้าง แต่ต่อให้แก่ขนาดไหนเรื่องหึงหวงมันก็ไม่ไว้หน้ามั๊ง เชื่อสิใครก็เป็น
วุฒช่วยเอากัสไปจัดการที ทีแรกว่าจะใช้พี่เชน แต่ดูท่าพี่เชนอยากจะไฝว้กับพี่ซ่ามากกว่า
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มทั้งตอนจริงๆ มีหุบบ้างตอนพูดถึงกัส ชิ
-
ขอบคุณ :)
-
กัสนี่ โผล่มาทีไร รู้สึกอึดอัดแทนปิงทุกที ช่วยไปไกลๆทีได้ไหม :z6:
พี่เอย์อย่าไว้ใจกัสมาก ถ้าห้ามปิงนอนห้องเดียวกับพี่เชน แล้วทำเองนะ :m16:
จะยุให้ปิงเข้าหา พี่ซ่าเลย :laugh:
-
ใครคนนั้นที่เชียงใหม่ 5555555
-
เดี๋ยวพี่ซ่าผับพี่เชนก็จะเจอกันแล้วสินะ อิอิ :-[
-
มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้งที่สุด !!!!
หวังว่าเจ้าของนามว่ากัส คงไม่หาเรื่อง
ให้ทั้งคู่ทะเลาะกัน
-
เอไม่คิดแต่กัสคิดนะ กัสทำใจได้แล้วหรอ
-
ยาวสะใจมาก ของคุณคนแต่งนะจ้ะ :กอด1:
พี่เอย์เป็นคนขึันง่ายยยยยยย จริงๆ :laugh:
-
รู้สึกสงสารพี่เชนจัง โดนทุกเวลา 555
หวังว่ากัสคงจะไม่ทำเรื่องเนอะ...คนสองคนที่เข้ามาในเวลาเดียวกัน แต่ทำไมให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันนะ
แต่ก็ยังคงเชื่อในตัวพี่เอย์และปิง เสมอ หุหุ
-
ไม่ชอบแบบนี้เลย
มันอึดอัดสุขก็สุขไม่สุด
รอรอรอรออรอ
หมาปิงงงงงงงงง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ดีนะซ่าร์ไม่ว่างเสาร์นี้ ไม่งั้นที่ปิงติดงานแล้วไม่ไปหาคุณย่าต้องถูกว่าแน่เลย
จะว่าไปเราไม่สงสารกัสนะ เพราะเอย์ไม่เคยให้ความหวัง
-
พี่เอย์หึงโหดตลอด แต่อ้อนปิงได้น่ารักมากก
หวังว่าฝั่งพี่เอย์จะไม่เกิดเรื่องนะ ไม่ค่อยไว้ใจกัสเลย
-
ตอนนี้เหมือนเป็นการปูทางไปหาอีกคู่เลยเนาะ
น่ารักดีกันจริงๆ อย่างที่เชนว่านั่นแหละปิง
ในเมื่อเอย์เชื่อใจเรา เราก็ต้องเชื่อใจเขา
อีกอย่างถ้ากัสมันทำให้เอย์เปลี่ยนได้คงเปลี่ยนไป
ตั้งแต่สามปีก่อนแล้วล่ะ
อยากได้แบบยาวๆอีกจังเลยเนาะ :mew1:
-
ตอนนี้พี่เอย์คงเป็นผู้ชายที่เกเรและเอาแต่ใจที่น่ารักที่สุดอ่ะ :-[
นี่ดีนะที่พี่เชนแกเป็นคนใจเย็น ไม่อย่างนั้นปิงได้ห้ามมวยกันมั่ง
เห็นทะเลาะกันอย่างนี้อย่ามากอดคอกันทีหลังก็แล้วกัน
อยากให้พี่พิมเจอกับคุณแม่พี่เอย์จริงๆ เสือเจอสิงห์ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
รอดูเรื่องกัสนะคะ
มีจุดนึงที่พี่เชนเอาอมยิ้มหรือขนมจากปากตัวเองใส่ปากพี่แพร แต่เขียนชื่อผิดเป็นพี่แพรทำกับพี่แพรน่ะค่ะ ลองตรวจดูนะ
>> แอร๊ยยยย ชะแว๊บไปแก้มาแล้วค่ะ ขอบคุณที่บอกนะ :ling1:
-
อยากได้เมะอ้อนๆแบบพี่เอย์สักคนจัง
ปิงโชคดีมากอ่ะ
-
เห็นพี่เอย์กวนตีนพี่เชนแล้วตลกดี ขี้หึงโคดดดอ่ะ 5555555
พี่เชนก็ใช่เล่น ได้พูดเหี้ยใส่เต็มหน้าพี่เอย์ กร๊ากกก
ดูสนิทกันไปแล้วอย่างบอกไม่ถูก ตีกันสนุกดีอ่ะ ชอบๆ
พี่เอย์น่ารัก ตอนนี้เหมือนไว้ใจพี่เชนแล้ว ยอมให้ปิงไปสองคนไม่ว่าด้วย
เราเชื่อใจพี่เชนนะ พี่เชนคนดีน่ารัก
แต่ฝั่งพี่เอย์ที่ไปกะกัสนี่สิ ไม่ค่อยไว้ใจกัสเท่าไรเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รักๆกันก้อดีแร้วววว >3<
อย่าพึ่งมาม่านะ ขอคนอ่านพักก่อน :try2: :try2:
55555555
แต่กังวลกะอิกัส มากอ่ะ =_=
กับพี่เชนก้อด้วยนะ สนิ๊ทสนิทกัน เปนเราเราก้อหึงอ่ะ ด้วยความสัตย์จริง
-
พี่เอย์อ้อนหมาบ่อยเกิ๊นนนนนน
อิจฉาาาา
-
แอร๊ยยยย เอย์xเชน รึ เชนxเอย์ ดีนะ 555 // โดนหมาปิงถีบ!!!
เก๊าล้อเล่นน่า ขืนเป็นงั้นฟ้าผ่าตายพอดี 555
อยากบอกว่า เค้าอ่านตอนนี้ด้วยความรู้สึกที่ว่า พี่เอย์แมร่งโครตน่ารักอ่ะ จริงๆนะ
รู้สึกถึงความน่ารักของพี่เอย์ ตั้งแต่บรรทัดแรกจนถึงบรรทัดสุดท้ายเลย
ตอนที่หอบที่นอนหมอนมุ้งมาหาปิงนี่ อิชั่นกรี๊ดมากอ่ะ ตอนที่อ้อนหมาปิงก็ใช่เลย
ขนาดตอนที่ทะเลาะกะพี่เชน เค้าก็ยังว่าน่ารัก
แม้แต่ตอนที่ด่าว่า "เหี้ย" เค้านี่เห็น "เหี้ย" ตาโตแก้มป่องลอยมาเลย คิดดูน่ารักขนาดไหน 555
เป็นเอามากนะเราเนี่ย รึว่าเราจะถูกพี่เอย์ทำเสน่ห์ซะแล้ว ถึงได้หลงขนาดนี้ อร๊ายๆๆๆ >o<
ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไปจ้าาาา ^^
-
ตัดความกังวลเรื่องกัสออกไปไม่ได้จริงๆ
ก็อย่างที่ปิงคิดนั่นแหล่ะ ปกติเอย์เป็นคนหยิ่งๆไง
แต่การเข้าถึงแบบถึงเนื้อถึงตัวของกัส ดูมันพิเศษๆอ่ะ
-
ไอ้นิสัยขี้เหวี่ยงของพี่เอย์เนี่ยขอซื้อต่อได้ป่ะ?ชอบว่ะ
เชนซ่าร์เชนซ่าร์เชนซ่าร์เชนซ่าร์เชนซ่าร์เชนซ่าร์เชนซ่าร์เชนซ่าร์เชนซ่าร์เชนซ่าร์เชนซ่าร์ซ่าร์ซ่าร์ซ่าร์ซ่าร์ซ่าร์ซ่าร์ซ่าร์ซ่าร์~
-
พี่เอย์จะขี้อ้อนไปไหนนนน เขินแทน
พี่เชน-พี่ซ่าร์ คิคิ
-
พี่เอย์พออยู่กับพี่เชนแล้วเหมือน ผ.ม. มากก รู้สึกพี่เอย์เป็นแมงง้องแง้ง และปิงของฉัน> ตัวปลากรอบช้าดๆ
-
พี่เอย์เสมอต้นเสมอปลายมากกกกกกกกกกกค่ะ เรื่องอ้อนแบบเอาแต่ใจกับน้องมันเนี่ย :hao6:
แต่ที่ลุ้นตูดโด่งอยู่เนี่ย............ต้องคู่นี้เลยยยยยยยยยยยยย พี่เชน กะ พี่ซ่าร์เนี่ยแหละเค่อะ :z3: :z3: โอ๊ยยยยยย ไม่ไหวจะเกร็งงงงงงงง 5555555
-
ชอบพี่เชนจัง น่ารักกก
-
แวะมาทักทายค่ะ ช่วงนี้ติดพันเลยต้องอดทนไว้ :m15: เพราะอยากจะอ่านแบบซึมซับทุกตัวอักษร แอบเห็นคอมเม้นท์แล้วเริ่มเกิดอาการลงแดงอยากจะอ่าน กรี๊ดๆๆๆ รอเจ้ก่อนนะหมาปิง :man1:
-
o13
-
มาอ่านนแล้วชอบยาวสะใจมั๊กกกก ค่ะ ตอนหน้าซ่าเจอเชนป่ะเนี่ยยกิ้วววว
-
ชอบมากกกกก (ลากกอไก่ยาวๆ) ชอบฉากน่ารักๆ ระหว่างเอย์กับปิงที่สุดเลย o13
-
นี่คือจุดเริ่มต้นของอีกค
ู่หรือเปล่าาา
-
พี่เอย์หึงโหด สสสสส มากกกกกกก
ลุ้นๆๆๆ รอฉากที่ใฝ่ฝัน .... อยู่นะคะ โฮะๆ (มาแต่เบาๆ อยากได้แบบจัดหนัก 55) :hao7:
-
พี่เชนกับพี่ซ่ มีความหลังกันป่ะเนี่ยยย ดูตึงๆแปลกๆ รอเชียงใหม่นะจ๊ะ
-
ไม่ยาวเยย มาต่ออีกนะครับผม สนุกๆๆ
-
ดีใจที่มาแบบยาวๆ ขับรถเองก็ตั้ง 10ชั่วโมง มาแบบนี้แหละดีแล้ว รักพี่เิอย์กับปิงปิง จุ๊บๆ
-
รอเชนซ่าร์ :hao6: :hao7:
-
พี่เอย์ขี้หึงจัง ชอบอ่ะ :impress2: :impress2:
อย่างเห็นหมาปิงหึงพี่เอย์จัง o18 o18
พี่เชนนี่ก็ชอบกวน...จังนะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่เอย์ขี้หึงไปอีก แต่ก็ธรรมดาสำหรับระดับความหึงพี่เอย์นะ5555555
ตลกเวลาพี่เอย์พี่เชนเขาหาเรื่องกันมาก คนนึงก็ยั่วไปอีกคนก็ยั่วขึ้นตลอดค่ะ ชอบๆๆ
ว่าแต่พี่เชนกะพี่ซ่าร์ แอร้ยยยยย กรี๊ดเชนซ่าร์แบบดีเลย์ค่ะ
คือพี่เชนดูหมั่นพี่ซ่าร์มากๆ จะมีอะไรหรือเปล่า?? คู่นี้จะต้องน่ารักแน่เลยง่า อิอิ :impress2:
สุดท้าย พี่พิมพี่เชนน้องปิงเป็นครอบครัวที่น่ารักมากๆ ใส่ใจกันมากๆ ดีใจที่ปิงมีคนดีๆรอบตัวแบบนี้
รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
พี่เชนกับพี่ซ่าร์ รอตอนสองคนนี้เจอกันค่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตอนนี้จะดูมุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้งขั้นแมค ถ้าไม่มีชื่อ กัส โผล่มา
เบรกอารมณ์น่ารักของพี่เอย์น้องปิงไปเลยอ่ะ
ตอนต่อไป พี่เชนปะทะซีซ่าร์ กิกิ
-
ปิงกังวลเรื่องกัส เราก็ว่าเมื่อไหร่กัสจะเลิกชอบเอย์นะ
-
อ่านเป็นรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้แต่รู้แค่ว่าชอบมากอะอ่านวนไปมากี่ที่ก็ยังสนุกอยู่เหมือนเดิม
-
ตอนหน้าก็ไปพิสูจน์ตัวกับคุณแม่(สามี)แล้วใช่ไหมเคอะ
ปล.ทำไมเราชอบพี่เชนจุง มีคู่ไหมเนี้ย :hao3:
-
พี่เชนเนี่ย พระรองเกาหลี สัสๆ
ดีเว่อร์ โอ๊ย ใครล่ะ จะมาดามใจคุณพี่
-
:katai4: :katai4: :katai4: เข้ามารออ่านทุกวันเลย
-
ซ่าร์ เชนๆๆๆ
เชียร์คู่นี้
พี่เอย์น่ารักว่ะ ยิ่งอ่านยิ่งหลง
รอตอนต่อนะนะนะ
-
เอย์ตั้นกับปิงนี่มันเกิดมาคู่กันจริงๆ นะ อ่านแล้วแบบมันต้องคู่กันอ่ะ มันรู้จังหวะกันดี รู้ว่าอีกคนเป็นไง เราต้องทำไงเค้าจะอารมณ์ดี
เหมาะกันที่สุดแล้วล่ะ
ส่วนกัสอย่ามาวุ่นวายอะไรเลยนะ ยอมรักความจริงเหอะ เอย์ตั้นไม่ได้เกิิดมาเพื่อนนายว่ะ
ตั้งตารอเชนซ่าร์อีกคู่ ท่าจะแซ่บ ซาร์มันไบอยู่แล้วนี่เนอะ
-
อิพี่เอย์กวนอ่ะ
นี่ถ้าเราเป็นพี่เชนนะ คงได้วางมวยกันสักยก กร๊ากก
-
และแล้วก้คืนดีกันแล้วววววววววว ดีใจมากมากมากมากกกก ว่าแต่เค้าไปเชียงใหม่กันพี่เชนก้ได้เจอพี่ซ่าแล้วอะดิ อิอิ
-
พี่เอย์ปากแข็งว่ะ ถ้านี่เป็นปิงนะจับดูดปากสั่งสอนและ :laugh:
ขอให้พี่เอย์กับปิงผ่านอุปสรรคของแม่กับย่าได้
พี่เชนไปคู่พี่ซ่าซะ555 นี่แอบหวังอยู่นะเนี่ย
-
อิพี่เอย์ง้องแง้งขึ้นเยอะเบยยย :hao6:
-
มารอพี่เอย์กับหมาปิงที่ท่าน้ำทุกวันเลย
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
เข้ามารอหมาปิงคร้าบบบ.......
:impress: :impress: :impress:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย พี่เอย์คร้าาาาาาาาาาาา จะน่ารักไปไหนคะ เวลาอ้อนเนี่ย เห็นแล้วอยากจับมาฟัดแทนหนูปิง(?)
:o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2:
ฮาตอนพี่เอย์กัดกับพี่เชนทุกที โอ๊ย พี่เชนรับเคราะห์ตลอด แต่สงสัยจังว่าพี่เอย์กระซิบกระซาบอะไรกับพี่เชนล่ะเนี่ย//ทำหน้าเผือกสุดฤทธิ์ :katai2-1:
ปล.พี่เอย์น่ารักที่สุดของที่สุดเลยตอนนี้ แต่ยังไงๆโรคุก็ยังเชียร์พี่เชนอยู่ดี//หมายถึงเชียร์ให้มีคู่นะเคอะ
ปล.อีกที พี่เชนแมนมว้ากค่ะ แอร๊ย :mew1:
-
มารอหมาปิง พี่เอย์ ^^
-
มารอเหมือนกัน :ling1:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
มารอๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องปิงพี่เอย์ คิดถึงๆๆๆๆ :katai4:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:....จริงๆแล้ว วันนี้เป็นไข้หวัดเพราะตากฝนเมื่อวาน แต่ก็เข้ามาดูว่าน้องปิง กับเอย์ตั้นมาหรือยัง.......ฮึบๆๆๆๆๆ..... :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
http://www.youtube.com/v/3wdb3WyCCaU
#32 จะมีไหมสักคนมาเปลี่ยนชีวิตของฉัน....เธอคือใคร
พี่เชนท่าทางหัวเสียตั้งแต่รถจอดลงที่หน้าบ้าน แล้วกลายเป็นว่าคนที่เดินมาเปิดให้เป็นพี่ซ่าร์ เราเข้าถึงตัวเมืองเชียงใหม่กันราว ๆ ตีสองพี่เชนขับเร็วนะผมว่า แต่ผมก็มั่นใจพี่เขาค่อนข้างรอบคอบและระมัดระวัง บ้านพี่ซ่าร์เป็นบ้านไม้สองชั้นสไตล์ล้านนาท่ามกลางสวนไม้ สวยมาก ไฟดวงเล็กๆสีส้มถูกจุดอยู่ในโคมไฟเถาวัลย์ยาวตลอดแนวรั้ว
“ทำไมมึงไม่บอกกูก่อนวะ ว่าเราจะต้องมาพักกันที่นี่” ผมกับพี่เชนกำลังหยิบเอาสัมภาระในรถคนล่ะใบออกมา
“อ้าวผมก็ว่าพี่รู้แล้วว่าเราจะมาพักที่บ้านพี่ชายพี่เอย์” ผมพูดเบา ๆ แล้วลงจากรถ พี่ซ่าร์ยืนรออยู่ก่อนแล้วขณะที่พี่เชนเองก็ปิดประตูฝั่งพี่เขาเดินเข้ามาหาผม
“ให้ตายเหอะ ถ้ากูรู้ว่าต้องถ่อมาพักที่บ้านไอ้นายแบบขี้เต๊ะไอ้ดาราขี้เก็กแบบนี้กูไม่รับปากแฟนมึงแน่ๆ” เสียงบ่นเบา ๆ ดังขึ้นด้านหลัง
“พี่เชนไปว่าพี่ซ่าร์เขาทำไม พี่ซ่าร์ใจดีนะครับ ไม่ขี้เก็กหรอกน่าตาพี่เขาหล่อแบบนี้แหละเลยดูเหมือนเก็กไง จริง ๆ แล้วนิสัยดี” ผมอธิบายไปเบา ๆ แอบดุพี่เชนนิดๆด้วย คือยังไม่เข้าใจพี่เขาเป็นอะไรท่าทางไม่ชอบพี่ซ่าร์ตั้งแต่เจอกันครั้งก่อนโน่นแล้ว เจ้าของบ้านเดินนำเข้าด้านใน
“มาเลยปิง เดี๋ยวขึ้นไปดูห้องกัน เอย์มันโทรมาบอกเมื่อวาน ฉุกละหุกไปหน่อยแต่พี่ให้แม่บ้านเขาเตรียมห้องไว้ให้แล้ว”
“พี่ซ่าร์ครับ นี่พี่เชนเจ้านายผมเอง คือจะเรียกว่าเป็นพี่ชายก็ได้ เราทำงานด้วยกันครับ พี่เชนกับพี่เอย์อายุเท่ากัน” เราสามคนหยุดกันอยู่ที่หน้าบันไดทางขึ้น ผมถือโอกาสแนะนำสองคนให้รู้จักกันอีกครั้งกลัวว่าพี่ซ่าร์จะจำพี่เชนไม่ได้
“สวัสดีอีกครั้งนะครับเจ้านายน้องปิง เจอกันครั้งที่สองแล้วนี่” พี่เขายิ้มให้พี่เชน ยื่นมือออกมาขอเช็คแฮนด์ทำความรู้จัก แต่อีกคนทำท่าไม่สนใจ ฝ่ายนั้นเลยเก้อไปนิด
ผมรีบใช้ไหล่สะกิดดันๆ พี่เชนคิ้วขมวดมองหน้าผมก่อนถอนใจพรืดแล้วกระแทกเสียงห้วน “หวัดดีครับ”
พี่ซ่าร์ลดมือลง คือวืดไปเลยเพราะพี่เชนไม่ยอมยื่นมือมาจับด้วย พี่เขาเก้อไปเลยนะ ผมส่งยิ้มแห้ง
“ขะ...ขึ้นไปกันเถอะครับ” รีบพาเปลี่ยนเรื่องรุนหลังพี่ซ่าร์ให้เดินขึ้นไปพี่เชนดึงแขนผมไว้พูดเสียงเบา
“อย่าไปใกล้มัน”
“หือ??”
“กูไม่วางใจมัน มึงอย่าไปใกล้มันดิ่ ทิ้งระยะห่างหน่อย”
“พี่เชนครับ พี่ซ่าร์เป็นพี่ชายพี่เอย์” ผมกระซิบบอกย้ำ ไม่อยากให้พี่เขาซีเรียส คิ้วขมวดตั้งแต่ขับรถเข้าบ้านแล้ว
“คุยอะไรกันเหรอ ถึงแล้วนะนี่ห้องปิง เล็กไปไหม” เจ้าของบ้านเปิดห้องออกให้ดู ผมอมยิ้มห้องน่ารักมากเลยครับเห็นแล้วนึกถึงบ้านแม่ คือบ้านเราก็เป็นไม้นะแต่ไม่หรูหราแบบนี้
“ไม่เล็กเลยครับ ขอบคุณมากผมชอบเลย”
“งั้นก็ดีแล้ว ทำตัวตามสบายนะปิง เดี๋ยวพี่จะพาเชนเขาไปดูห้อง ปิงนอนเลยก็ได้ดึกมากแล้วพรุ่งนี้ต้องออกทำงานแต่เช้าใช่ไหม”
“ครับ ขอบคุณครับพี่” ผมปลดกระเป๋าสะพายลงจากบ่าแล้วหันไปหาอีกคน
“พี่เชนครับเจอกันพรุ่งนี้เลยนะ นี้วันนี้ขอนอนก่อนละกันพี่ผมไม่ไหวแล้วว่ะ”
“มึงนอนได้นะ กลัวรึเปล่า”
“เฮ้ยพี่ ผมไม่เป็นไร เจอกันพรุ่งนี้พี่เชนเข้าห้องเถอะครับ” พี่เชนมองผมอย่างชั่งใจก่อนพยักหน้า ประตูปิดลงแล้วผมวางกระเป๋าที่ข้างเตียง ถอดเสื้อออกแล้วเข้าห้องน้ำล้างเนื้อล้างตัว หนาวนะไม่อาบน้ำหรอกดึกแล้วด้วย กระโดดขึ้นเตียงห่มผ้าผืนโต กดไลน์บอกพี่เอย์ว่าถึงที่พักแล้วก่อนที่จะนอนหลับไป
Caesar’s Part
“มึงชื่อเชน?” ผมถามขึ้นตอนที่เราเดินออกมาจากห้องของปิง มันไม่ตอบไม่หันมองผมด้วยซ้ำ ยังมีหน้าหันหน้ากลับไปมองประตูของห้องของเจ้าปิง แฟนน้องชายผม
ตรง ๆ เลยนะรู้สึกตงิดๆกับไอ้หมอนี่นิดหน่อย เมื่อกี้ปิงบอกมันอายุเท่า ๆ กับไอ้เอย์เพราะงั้นผมจะใช้กูมึงกับมันคงไม่เป็นไรมั้ง หน้าตาท่าทางแบดๆไม่เหมือนหมาปิง เพราะงั้นคุยแบบเถื่อนๆแม่งแบบนี้แหละไม่ต้องสุภาพมากมาย
“กูถามมึง ไม่ได้ยิน?” ผมหยุดเดิน ถามจ้องหน้ามัน อะไรวะแม่งกวนตีนกูจริง ๆ ถามอะไรก็ไม่ตอบ พูดอะไรก็ไม่พูด ไม่ได้เพิ่งจะเป็นด้วยนะท่าทางมันไม่ชอบขี้หน้าผมตั้งแต่เจอหน้ากันคราวก่อนแล้ว
แบบนี้ผมยิ่งอยากจะเอาชนะเลย
“เฮ้ กูกำลังถามมึงอยู่นะ”
“........” เออเอาเข้าไป เงียบได้อีก เมินผมทำเป็นหันมองโน่นนี่อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่ามันได้ยินแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ ผมคันตีนสุด คืออยากบอกว่าไม่ใช่คนดีนะ ภาพพจน์หน้าทีวีคือคนล่ะเรื่องกับชีวิตจริงของผมเลย ผมตัดสินใจหยุดลงที่หน้าห้องๆหนึ่ง มันที่เดินตามจึงหยุดเช่นกัน
“นี่ห้องกู มึงตามมาทำไม” ผมแกล้งมัน หมั่นไส้ว่ะแม่งถามไม่พูดดีนัก คือตัวมันสะพายกระเป๋าคาดใส่ไหล่คิดว่าผมจะพาเดินไปที่ห้องเหมือนกับปิงเลยเดินตามผมมาจริง ๆ ผมก็ต้องเดินพามันไปส่งที่ห้องมันอยู่แล้ว แต่มันอยากกวนตีนดีนัก
ผมอมยิ้มรอดูหน้าคนโดนแกล้ง
“จะให้กูนอนห้องนี้....กับมึง?” อะไรวะแม่ง ดู๊ดูมันพูดนี่ผมรุ่นพี่มันไม่ใช่หรือไง หน้าผมชาไปกับคำพูดของมัน
“ถ้ามั่นใจงั้นก็เปิดเข้าไปดิ่”
“ปิงบอกมึงอายุเท่ากับน้องชายกู” ผมสวนขึ้น มันจะพูดเพราะไปหน่อยไหม เรียกผมมึงตั้งแต่คำแรกที่ทักกันเลย
“มั้ง” ไอ้เหี้ย กวนส้น
“งั้นมึงก็ต้องเรียกกูว่าพี่ดิ่....หึหึ ‘พี่ซ่าร์ครับ’ ไหนมึงลองเรียกดิ๊” มันหันขวับมามอง ผมอย่างขำอ่ะ แต่ยังกลั้นยิ้มไว้ได้ แสยะให้มันเห็นหน่อย ๆ
" พี่ซ่าร์ครับ ไหนห้องผมล่ะพี่ เหมือนปิงมันพูดไงแบบนั้นสิถึงจะน่ารัก ทำให้กูเอ็นดูจะดีกว่าไหมครับ น้องเชน” ผมอมยิ้มทำเสียงเป็นตัวอย่างล้อเลียนมัน
“หึหึ ขำว่ะ” จู่ๆมันหัวเราะขึ้น รอยยิ้มผมหุบลงทันที
“ทำไมกูต้องใช้คำว่าพี่กับคนที่แม้แต่น้องชายตัวเองก็ยังไม่เคยเรียกมันว่าพี่เลยสักคำ”
“มึงพูดเหี้ยไร”
“ตามนั้น ได้ยินว่าแบบไหนล่ะ ลองทวนประโยคให้กูฟังสิ แล้วจะบอกให้ว่ามึงได้ยินถูกต้องรึเปล่า”
อ่ะโหยยยยยย มันพูดเหี้ยไรวะผมแทบกระโจนเข้าไปชกมันแล้วถ้าไม่ติดว่าปิงเป็นคนพามันมาแล้วมันเป็นแขกของไอ้เอย์ ก็จริงที่เอย์มันไม่เคยเรียกผมว่าพี่ เราต่างกันแค่ปีเดียวเล่นหัวกันมาแต่เด็กเพราะงั้นมันไม่แปลกที่น้องผมจะเรียกผมแค่ซ่าร์
แต่กับไอ้เห้นี่มันใช่เหรอ?? มันควรจะให้เกียรติผมดิ่ อะไรแม่งวะ หน้าตากวนตีน พูดจากวนประสาท แล้วนิสัยย้อนคำของมันอีกหลุดออกมาแต่ละประโยคนี่ผมแบบ....เชื่อมันเลย ได้ยินว่ามันเป็นโปรแกรมเมอร์เบอร์หนึ่งของยูเซย์ โปรแกรมเมอร์ปากหมาแบบนี้มีด้วยเหรอวะ
“กูจะเข้าห้องสักทีได้หรือยัง หรือมึงยังอยากจะเสวนากับกูต่อจนถึงเช้า เดี๋ยวเข้าไปนอนคุยกันข้างในก็ได้นี่ มึงว่านี่ห้องมึงใช่ไหมนะ”
ผมข่มลมหายใจกัดฟันกรอด บอกตัวเองอดทนไว้ ๆ ก้าวพรวดๆเดินถัดไปอีกห้องแล้วเปิดประตูผลั๊วะ!ออก
“เรื่องอะไรกูจะให้มึงเข้าไปนอนด้วย หน้าอย่างมึงฝันไปเหอะจะได้เห็นแม้แต่เตียงนอนกู เข้าไปดิ่ นี่ห้องมึงไง”
“หึหึหึ” มันหัวเราะในลำคอแล้วเดินกระแทกไหล่ผมแทรกผ่านเข้าไป
“มึงหัวเราะเหี้ยไร” ผมอดไม่ไหวตามเข้าไปถาม ประตูห้องปิดลง
“หัวเราะก็แปลว่าขำไง”
“นั่นแหละ แล้วมึงขำเหี้ยไร” ผมก้าวเข้าหา มันนั่งลงที่เตียงเท้าสองแขนเอนตัวไปด้านหลัง แสยะยิ้มมอง ทำท่าเหมือนตัวเองเหนือกว่า
“ทำไม?? ตามเข้ามาทำไมกูจะนอนแล้ว หรือมึงจะนอนด้วย ไหนมึงบอกนี่ห้องกู”
“อย่ามากวนตีนกูให้มาก กูพี่มึงนะ”
“กูจำได้สิ มึงเป็นรุ่นพี่กูอยู่แล้ว มีอะไรดีกว่าเรื่องอายุที่มากกว่ากูแค่ปีเดียวล่ะ แบบนั้นกูจะยอมเรียกมึงว่าพี่ให้ก็ได้”
“คเชนทร์!” ผมตะคอกขึ้นเสียงดัง โกรธมากนะบอกเลยกำหมัดแน่น
สายตาของมันเหมือนใครสักคนที่ผมเคยรู้จักเมื่อนานมาแล้ว
“ไหนเมื่อกี้ถามไงว่ากูชื่อเชนใช่ไหม จะเอาไงแน่ตอนนี้รู้แม้กระทั่งชื่อเต็ม ๆของกู พวกดาราเนี่ยไม่เคยจริงใจหร๊อก ทำหน้าตาว่าน่าเชื่อถือยิ้มร่ากับทุกคน มันก็มีเฟคกับเฟคนั่นแหละว๊า”
“ปากดีนักนะมึง กูก็ถามไปตามมารยาท ก็แค่อยากจะชวนมึงคุย เห็นว่ามึงเป็นเพื่อนกับปิง”
“นั่นแหละที่เรียกว่าเฟค งี้ไงถึงเกลียดพวกดารา รู้จักกูหรือก็ไม่ทำเป็นส่งยิ้มหวาน หึหึ โคตรตอแหลเลย”
“เกินไปหน่อยไหม เราเพิ่งจะรู้จักกันนะ ออกตัวแรงไปรึเปล่าบอกไม่ชอบกันเนี่ย”
“ชิ น่าเบื่อ” มันว่าแล้วลุกขึ้น
“ออกไปได้แล้วมั้งกูจะนอนแล้ว ดาราน่ารำคาญ” คว้าเอากระเป๋าที่วางอยู่บนเตียงโยนโครมลงที่พื้นจากนั้นเดินหายเข้าห้องน้ำไป
ผมคำรามในคอไล่หลังอย่างขัดใจแต่มันไม่เห็น ไม่คิดเลยว่าเจ้านายปิง คนที่ไอ้เอย์บอกปิงนับถือเหมือนพี่ชายมันจะเป็นคนกวนตีนมากขนาดนี้ เดินออมาจากห้องปิดประตูเสียงดังโครมครามเอาให้มันสะดุ้งไปเลยไม่เกรงใจใครแล้ว ผมยืนสงบใจอยู่หน้าห้องไม่ถึงห้าวิด้วยซ้ำ เสียงแกร็กล็อคกลอนดังจากภายใน ผมนี่กัดฟันกรอดเลยมันแสดงออกชัดเจนมากว่าไม่อยากให้ผมกวนไม่ชอบขี้หน้าผม ชัดเจนมากจริงๆ
ไม่เคยมีใครทำกับผมแบบนี้
คนอย่างผมเจอใครมีแต่คนวิ่งเข้าหา พี่ซ่าร์อย่างนั้น น้องซ่าร์อย่างนี้ ซีซ่าร์โคตรเท่ หลายๆคำพูดยกยอปอปั้น มีแต่ไอ้เหี้ยนี่คนเดียว
มันเป็นบ้าอะไรของมัน??
คืนนั้นกว่าผมจะหลับลงเกือบตีสี่ ยังต้องถ่างตาตื่นมาเตรียมต้มน้ำไว้ให้แขกของน้องชายที่มาพักที่บ้านอีก สำหรับหมาปิงผมเต็มใจเหอะปิงน่ารักผมชอบมัน เอาวะผมจัดการทำเบรคฟาสต์ง่าย ๆ ไว้สองที่ส่วนตัวเองน่ะไม่เคยกินเช้าอยู่แล้ว จานของปิงผมจะแถมไข่ให้อีกสองฟอง ผมชอบปิงนะปิงน่ารักเป็นเด็กดี ผมชอบเขาตั้งแต่ได้รู้จักเขาผ่านทางน้องชายของผมเมื่อสามสี่ปีที่แล้ว ปิงไม่ได้เปลี่ยนไปเลยยิ่งมารู้ว่าตอนนี้น้องประสบความสำเร็จผมเองก็ดีใจด้วย ปิงน่ารักกับผมพูดเพราะมีน้ำใจ
แหม่... ทำไมมันแตกต่างจากอีกคนราวฟ้ากับเหวแบบนี้วะให้ตาย! ผมเคาะตะหลิวกับขอบกระทะอย่างสะใจเมื่อนึกบางอย่างออก จานนี้ผมจะให้ไข่ดาวมันแค่ครึ่งฟองบอกตอนทอดมันไหลหายไปเอง ไส้กรอกก็แค่ชิ้นเดียวต้องบอกมันหมดพอดี ส่วนแฮมเอาชิ้นแข็ง ๆ นี่เลยชิ้นนี้ขี้เหล่สุด ส่วนชิ้นสวยๆเก็บไว้ให้หมาปิง เจ้าเอย์มันกำชับมาแล้วผมต้องเลี้ยงดูปูเสื่อน้องสะใภ้ผมให้ดี อ้อที่จะลืมไม่ได้อีกอย่าง เดี๋ยวไอ้บ้านั่นมันต้องลงมาหากาแฟกินแน่ ๆ นอนดึกขนาดนั้นต้องตื่นแต่เช้าแบบนี้ คึคึ เดี๋ยวตูจะซ่อนครีมซ่อนน้ำตาลแล้วบอกลืมซื้อมีแต่เมล็ดกาแฟเปล่าๆนี่แหละกินไม่กิน โอ๊ยยยยแค่คิดก็ขำกลิ้งอยากดูหน้ามันว่ะ แดกกาแฟดำได้ตาค้างไปจนถึงตอนดึกแน่ ๆ
เสียงตึงตังดังขึ้นที่ด้านหลังผมรีบหันไปมอง ไอ้โซ่ตรวนแห่งความดำมืดมันลงมาแล้วเชิ้ตสีดำผูกเนคไทสีเงินเส้นเล็กๆ ขามันยาวมากพูดง่าย ๆ ผมว่ารูปร่างเหมือนเอย์ตั้นน้องชายผมไม่มีผิด แต่ผมไม่สนใจเซ้นต์แฟชั่นมันหรอก เสื้อผ้าหรูหราดูดีกว่านี้ผมใส่มาหมดแล้วตอนถ่ายแบบเพราะงั้นเวลาอยู่บ้านผมจึงมักใส่เสื้อผ้าธรรมดา ยิ่งอยู่ในช่วงพักผ่อนยาวแบบนี้ผมมาเชียงใหม่จะใส่เสื้อผ้าม่อฮ่อมเย็น ๆ โปร่ง ไม่ก็ผ้าฝ้ายสวย ๆ สบาย ๆ ทุกครั้ง
มันลากเก้าอี้ออกมานั่งกางหนังสือพิมพ์อ่าน ผมนึกโทษตัวเองนิดๆแม่งกูไม่เก็บหนังสือพิมพ์วะ แล้วเอาฉบับเก่าๆมาแทนที่ ทำท่าบอกไม่ได้ซื้อ ทางที่ดีน่าจะหยิบของปีที่แล้วโน่นเลยมา
มองไปที่บันไดอีกครั้งปิงยังไม่ลงมา คงกำลังแต่งตัวอยู่ตอนนี้เจ็ดโมงครึ่ง
“กาแฟอยู่ที่เคาน์เตอร์” ผมถือจานอาหารเช้าค้างไว้สองมือ สองจานใหญ่ ๆ ยังไม่วางลงกลัวมันเห็นความแตกต่าง มันพับหนังสือพิมพ์เก็บแล้วเงยหน้ามองผมจากนั้นลุกขึ้นไปที่เคาน์เตอร์ ผมรีบวางสองจานปรู๊ดลงทันทีจัดการครอบฝาชีไม้สองอัน พอหันกลับไปมองเห็นมันกำลังตักเมล็ดกาแฟใส่ช่องแล้วกดสวิท เอาแก้วรองเครื่อง ผมยกยิ้มรอเวลาดูมันว่ามันจะทำยังไงต่อไป มีแต่กาแฟเปล่า ๆ นมหรือครีมเทียมก็ไม่มี น้ำตาลหรือก็ไม่ หึหึ เอาแล้วไงเริ่มส่อง ๆ หาอะไรบางอย่างข้างที่ชงกาแฟแล้ว มึงไม่เห็นหร๊อกกกกูซ่อนไว้แล้ว ไว้ปิงลงมาจะชงให้อย่างหวานมันและอร่อยเลย
“หวัดครับพี่ซ่าร์” ผมสะดุ้ง เสียงปิงดังขึ้นผมรีบหันมา หมาน้อยในชุดเชิ้ตสีเทาเท่มาก รูปร่างกำลังดีพอฟัดพอเหวี่ยงกับผมนั่งลงที่โต๊ะ
“ปิงนั่งทางนี้ครับ” ผมรีบบอกน้อง ปิงดันไปนั่งผิดฝั่งด้านนั้นมันเป็นจานที่ผมทำไว้แกล้งไอ้โซ่ตรวนแห่งความมืดนั่นไง มันชื่อเชนใช่ไหม เชนกับโซ่ก็อันเดียวกันอ่ะแหละ เพราะงั้นเรียกมันโซ่ขึ้นสนิมได้ยิ่งดี โทษฐานไม่รู้จักเด็กจักผู้ใหญ่
“พี่เชนหาอะไรน่ะครับ” ปิงเดินเข้าไปหามัน
“น้ำเชื่อม” ผมขมวดคิ้วทันทีที่มันตอบ
“พี่ซ่าร์ครับ ที่นี่มีน้ำเชื่อมไหมครับพี่ หรือจะเป็นคาราเมลก็ได้พี่เชนเวลาทานกาแฟจะไม่ใส่น้ำตาลกับครีมเทียมน่ะครับ” ปิงหันมาถาม ผมอึ้งไปนิดแต่ค่อย ๆ เดินไปที่ตู้เย็นแล้วเปิดหยิบให้ ปิงรับไปแล้วบีบลงให้มัน ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ไม่อยากจะบอกเลยว่าไอ้ห่านี่มันทำไมต้องรสนิยมเดียวกันกับผมเลยวะ หายากนะคนที่กินกาแฟดำแล้วไม่ใส่น้ำตาลหรือครีมแต่ใส่น้ำเชื่อแทนเพราะมันจะเพิ่มความขมปี๋ขึ้นไปอีก เมื่อก่อนผมไม่กินแบบนี้แต่ช่วงที่ถ่ายละครติดๆกันหลายวันมีรุ่นพี่เขาแนะนำมาผมลองกินดู ติดใจ
“ปิงกินกาแฟไหมเดี๋ยวพี่ชงให้”
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมชงเองก็ได้” ปิงเดินมาหยิบแก้วผมเลยปราดเข้าไปรับ ชนกับไอ้โซ่ตรวนมันหันมามองตาเขียว อะไรของมันวะผมจะเทคแคร์น้องมึงเดินมาขวางทางเอง แล้วก็นะมึงไม่นับถือกูเป็นพี่เพราะงั้นเชิญมึงเทคแคร์ตัวเองไปเหอะ
“พี่ชงให้เอง ปิงไปนั่งเถอะ”
“พี่ซ่าร์ทำไมถึงอยู่เชียงใหม่ล่ะครับ ผมขออนุญาตถามได้ไหม” ปิงนั่งลงแล้วเปิดฝาชีเล็กๆออก รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากขณะที่อีกคนเปิดฝาชีออกเหมือนกัน มันกลับหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ผมขำ
“พักน่ะ ชาร์ตแบบสักสองสัปดาห์ก่อนกลับไปลุยงานอีก” ผมตอบปิง แอบหันไปมองแล้วขำจานอาหารของไอ้คุณคเชนทร์ แหม่ ถ้าสมน้ำหน้านี่มันจะบาปป่ะวะ ผมแกล้งเด็กผมก็รู้แต่มันอยากมาอวดดีปีนเกลียวผมก่อนทำไม
“ดีจังเลยครับมีหยุดพักเหนื่อยด้วย ชาร์ตพลังธรรมชาติที่เชียงใหม่เนี่ยโอเคมากๆเลย” ผมวางกาแฟลงให้น้อง
“ต่อไปถ้าปิงมาเที่ยวบอกพี่ได้เดี๋ยวเอากุญแจแล้วขึ้นมาพักฟรี ๆ ได้เลย พี่อนุญาต”
“ขอบคุณมากครับ แค่นี้ก็เกรงใจพี่มากแล้ว พี่ซ่าร์ใจดีจริง ๆ ใช่ไหมครับพี่เชน”
คุณคิดว่ามันจะตอบเหรอ ผมรอฟังคำขอบคุณของมันจนเหนื่อยก็ไม่มีคำนั้นหลุดออกมาจากปากมันหรอก ท่าทางเจ้าปิงจะไม่สังเกตจริง ๆ ว่าอาหารในจานตัวเองเยอะมากเมื่อเทียบกับจานของคนตรงข้ามที่ทุกอย่างมีแค่อย่างละครึ่ง มันก้มหน้าก้มตากิน
“เดี๋ยวพวกผมต้องออกไปแล้วครับ พี่ซ่าร์จะออกไปไหนหรือเปล่า”
“ไม่หรอกพี่นอนเล่นอยู่บ้านนี่แหละเดี๋ยวดึกๆจะพาไปเที่ยวนะ ตอนเย็นกลับมาทานข้าวด้วยกันไหม”
“ไม่!” คำแรกที่มันพูดกับผมวันนี้ เกือบจะเป็นเสียงตะคอกด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวกูจะพามึงไปกินของอร่อย ๆ น่าเบื่อทำไมต้องหมกตัวอยู่แต่ในบ้านจะไปไหนก็ไม่กล้า ใช้ชีวิตหลบ ๆ ซ่อน ๆ ทำอะไรก็ต้องปิดบังเปิดเผยไม่ได้สักอย่าง กูรันทดแทนจริง ๆ กับชีวิตแบบนี้”
“พี่เชน” ปิงทำตาดุใส่มัน คำพูดมันแทงใจผมทุกคำเลย มันตวัดสายตามองมาก่อนจะเรียกปิงให้ขึ้นรถปิงหันมายิ้มเจื่อนๆให้ผม
“ขอโทษนะครับพี่ซ่าร์ปกติพี่เชนใจดีไม่เคยเป็นแบบนี้เลยครับ”
“ไม่เป็นไร พี่ไม่ถือหรอก” ผมตอบแล้วยิ้ม กลัวน้องไม่สบายใจ มองตามท้ายรถที่ขับออกไปปิงวิ่งลงมาปิดประตูแล้วโบกมือให้ผม ที่นี่ไม่มีแม่บ้านประจำเพราะผมนาน ๆ จะขึ้นมาทีเพราะงั้นงานบ้านหลายอย่างผมจึงต้องทำเอง
ในที่สุดเขาสองคนก็ออกกันไปแล้ว คำพูดทั้งหมดที่ออกมาจากปากของมัน ไอ้คนอวดดีติดอยู่ในหัวผมซ้ำไปซ้ำมา เรื่องจริงของตอนนี้ก็คือผมเริ่มเอียนกับชีวิตที่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ในวงการบันเทิง จะเดินไปไหนทีต้องปลอมตัวไม่ก็พรางตัวให้มิดชิด เวลาส่วนตัวแทบจะไม่เคยมี ใช้ชีวิตเพื่อสังคมทำอะไรต้องแคร์สื่อไปทุกอย่าง ผมรักหน้าตาตัวเองมากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างชื่อเสียงสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด แต่ ณ ตอนนี้ผมก้าวผ่านจุดนี้มาแล้ว ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่ยิ่งกว่าพายุเมื่อตอนเกิดเรื่องน้องอันวาลูกชายของผมเอง ผมอิฉาไอ้เอย์แทบจะบ้าเมื่ออันวาเรียกมันว่าแด็ดดี้แทนที่จะเป็นผมที่อันวาเรียกเป็นคนแรก
แต่เรื่องราวก็ผ่านพ้นมานานตอนนี้อันวาโตขึ้นมาก เขาเรียนอยู่ที่ฟลอริด้า ผมไปหาลูกบ่อยนะเดือนล่ะครั้งนี่คือดีมากแล้วสำหรับระยะทางระว่างเมืองไทยกับอเมริกา ส่วนนานะแม่ของอันวาเธอกำลังคบหากับผู้ชายคนใหม่ซึ่งเขาก็เป็นคนดีเข้าใจและใจดีกับอันวามาก ผมเองก็ยินดีไปกับเธอด้วย พวกเราโตๆกันแล้วไม่ใช่เด็กๆอย่างแต่ก่อนอีก เมื่อตอนที่เอย์ตั้นอยู่นิวยอร์กเห็นว่านานะพาอันวาไปหามันสองครั้งได้นอกนั้นก็คอลวีดีโอคุยกันเหมือนทุกที แต่อันวาจะรู้และเข้าใจไปโดยปริยายแล้วว่าแด็ดดี้จริง ๆ ของเขาก็คือผม ผมไม่แคร์แล้วหากตอนนี้จะมีสื่อเปิดเผยเรื่องของผมกับนานะและอันวาขึ้นมา ผมยินดีที่จะยืดอกยอมรับว่าผมนี่แหละคือคุณพ่อตัวจริง
ปิงกับคเชนทร์กลับมาถึงบ้านราวทุ่มเศษ เห็นว่าไปเดินตลาดไนท์กันมา หมาปิงหน้าบานยิ้มร่าเลย ผมรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยตอนที่เห็นไอ้เชนมันกอดคอแฟนน้องชายผมเดินเข้าบ้านมือใหญ่ของมันยีหัวปิงเล่นอย่างเอ็นดู คือคุณเข้าใจใช่ไหมว่ามันใช่เหรอแบบนี้คือเรียกว่าพี่น้องแน่ ๆ ใช่ไหม ผมสงสัยในสายตามันตั้งแต่เอย์ตั้นน้องชายผมบอกให้ช่วยสังเกตดู แน่นอนว่าปิงคงไม่ได้คิดอะไรแต่ไอ้โซ่ตรวนนี่ขอผมดูมันไปอีกสักพักก่อน ยังไม่ไว้ใจบอกตรง ๆ
“พี่ซ่าร์ครับ ผมซื้อขนมมาฝากพี่” ปิงยื่นลูกชิ้นปิ้งส่งให้ ผมอมยิ้ม ปิงก็ยังคงเป็นปิง ไม่สงสัยเลยทำไมเจ้าเอย์รักมันมากขนาดนี้
ลูกชิ้นปิ้งสองไม้ T^T
“พี่เชนบอกพี่ซ่าร์ไม่กินจุ เพราะว่าพี่ซ่าร์เป็นนายแบบ รักษาหุ่น” ปิงเดินมานั่งลงที่โซฟาข้างผม ทั้งสองคนถอดเนคไทกันออกหมดแล้ว มันจะรู้ไหมลูกชิ้นปิ้งราดน้ำซอสหวาน ๆ เป็นอะไรที่ผมชอบมากกกกกแล้วออกไปหาซื้อกินยากด้วย หน้าตาแบบผมเดินไปไหนใครก็รู้จัก เพราะงั้นอาหารพื้น ๆ แบบนี้ผมจึงไม่ค่อยมีโอกาสได้กิน
ผมมองไปที่ไอ้ตัวขัดลาภ มีอย่างที่ไหนไปบอกน้องมันว่าผมรักษาหุ่นไม่กินจุ บอกให้รู้ ผมน่ะกินจุมาก ไม่ได้เลือกกินเหมือนไอ้เอย์นะ แต่คือผอมเองรูปร่างแบบนี้เอง แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยอ้วนเลย
“แล้วเป็นไงเรา งานที่บริษัทนั่นไปดูแล้วโอเคไหม”
“ครับ ก็โอเค คุยที่นั่นเสร็จตั้งแต่ก่อนเที่ยงแล้วล่ะครับพี่เชนประเมินงานแปปเดียวทางเจ้าของเขาอยากให้เราทำให้อยู่แล้วเลยไม่มีปัญหาอะไร”
“งั้นก็ดีแล้ว” ผมยกนาฬิกาขึ้นดู
“ปิงกับเชนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยไหม เดี๋ยวพี่พาออกไปนั่งกินเหล้ากัน”
“กินเหล้า?” ปิงทำตาโตหันมาหาผม ผมกำลังยัดลูกชิ้นปิ้งเข้าปาก
“ใช่ครับ เดี๋ยวพี่จะเที่ยว เชียงใหม่ตอนดึกๆสวยนะขับรถเล่นรอบเมืองเสร็จแล้วไปนั่งกินเหล้าปั่นกันต่อ ไม่เมาหรอกรับรอง เราสามคนไม่มีใครคออ่อนหรอกใช่ไหม”
“พี่เชนครับ ” ปิงหันไปหามัน ทำท่าเหมือนจะถามว่าเอาไง
“ตามใจมึง”เสียงทุ้มตอบเรียบๆ มันกำลังแกะอมยิ้มกิน
“แต่พี่กินได้เหรอครับพรุ่งนี้ขับรถกลับนะ” ปิงถูกมันผลักหัวจนเงิบ
“มึงเหอะอย่าเมาล่ะขี้เกียจนอนเฝ้าหมา”
“โหยผมไม่เมาหรอกมีแต่พี่แหละ”
“หึหึหึ” มันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
ผมรู้สึกบางอย่างในใจนะ เวลาที่มันพูดคุยกับปิงดูอบอุ่น สายตาก็อ่อนโยน คเชนทร์จะดูเป็นตัวของตัวเองมากเวลาที่คุยกับน้อง แต่กลับกันทุกครั้งที่มันคุยกับผมท่าทางเหมือนกำลังปิดบังอารมณ์ที่แท้จริง คือเหมือนปิดซ่อนอะไรไว้ ตั้งใจพูดจาร้าย ๆ ตั้งใจทำเย็นชาใส่ผม
เพราะอะไร??
“พี่ซ่าร์ครับ แต่พรุ่งนี้คือพี่เชนต้องขับรถกลับ”
“แค่เหล้าปั่นน่าปิง ไม่กระเทือนหรอกคนหน้าตาแบบนั้น”
“หึ” ทั้งมันทั้งผมแสยะยิ้มแล้วหรี่ตามองกัน คือหมั่นมันมากกำลังจะใส่ไปอีกสักดอกแต่หมาปิงมันจัดการเอาอมยิ้มที่กำลังแกะยัดใส่ปากพี่ชายมันก่อน เจ้าบ้านั่นทำหน้าทำตาเอ๋อไปเลยดิ่
“เอ้ยยยยยยย ไอ้ปิงทำอะไรกูเนี่ย” มันโวยวายขึ้น
“ก็พี่ทำหน้าแปลกๆผมก็นึกว่าพี่คงจะหิวดิ่”
“กูไม่หิวมึงแหละกินไปเองเลย”
“เย้ยยยยยยยพี่เชนผมไม่อ๊าววววววว” เสียงสองตัวมันแกล้งกัน กลายเป็นว่าตอนนี้เจ้าปิงโดนพี่ชายมันยัดอมยิ้มอันเดิมเข้าปาก สองคนนั่งกอดคอกันไว้ ปิงหน้างอไอ้เชนบิดแก้มกลมๆขอมันจนแดง
ไม่ชอบใจเลยจริง ๆ ปิงมันแฟนน้องชายผมนะ
.
.
“ซี้ดดดด หูยเปรี้ยว” เสียงปิงมันซี๊ดปากหลังจากดูดเหล้าปั่นสีสวย เราสามคนนั่งชิลกันอยู่ในโซนเอ้าท์ดอร์ของร้านเหล้าปั่นเล็กๆ
“สมดิ่ มึงอยากเลือกรสนี้ทำไมกูบอกแล้วว่ามันจะเปรี้ยว”
“ก็พี่เชนเลือกสีนั้นอ่ะ ผมเลยเลือกสีนี้มา จะได้สลับกันดูดรู้หลาย ๆ รส”
“เอางั้นเอาของกูไปดูด” มันสลับแก้วของตัวเองกับของปิง แล้วตักกับข้าวใส่จานให้ “กินนี่ด้วย จะได้ไม่เมามึงกินข้าวห่างหลายชั่วโมงแล้ว”
“แอร๋ แก้วนี้ทำไมขมงี้ล่ะ” ปิงเบ้หน้าแลบลิ้นแผล็บๆเหมือนหมามาก
“อะไรของมึงเรื่องมาก กิน ๆ ไปเหอะ”
“คร้าบๆ”
ผมหัวเราะแล้วเลื่อนจานกรีนนัทไปให้เห็นปิงชอบ ไอ้พี่ชายตัวดีตวัดสายตาใส่ก่อนจะเลื่อนจานนั้นออกแล้วเปลี่ยนเป็นเกรียบกุ้งไปวางแทน ผมแกล้งไม่ใส่ใจ เรากำลังทำสงครามประสาทกันอยู่หรือไงผมคิด บ่อยครั้งที่สายตาเผลอสบกันพอดี ตอนแรกผมไม่คิดหรอกว่าตัวเองจะหลบแต่มันคืออะไรวะ ตาสบกันทีไรเป็นผมที่ยอมเบนออกไปก่อนทุกทีสิ
แล้วเราสามคนก็นั่งดูดเหล้าปั่นกันไป หมาปิงท่าจะชอบมันเติมเป็นเหยือกที่สี่แล้ว เดินเซนิดๆด้วยนะ แต่มันไม่เมาหรอก
“เฮ้ยพี่ผมจะไปสั่งอีก” ปิงลุกขึ้นยืนผิดท่าเซจนจะล้มไอ้เชนรีบรับเอาตัวน้องมันไว้
“เมาแล้วมึง”
“เมาที่ไหน ผมแซบอ่ะ ที่กรุงเทพไม่มีเหล้าปั่นรสชาติพวกนี้ ที่นี่พิเศษเดี๋ยวพรุ่งนี้กลับแล้วผมจะกินเยอะๆเลย”
“จะกินสีอะไรเดี๋ยวกูเดินไปสั่งให้เอง”
“ฉีม่วง ฉองแก้วเยยย” เมาจริงนี่หว่า ยิ้มตาหวานมาก ผมดูหน้าไอ้เชนตายังใสอยู่มันแดกเข้าไปแค่สองเหยือก ส่วนผมต้องใส่หมวกแคปมามิดชิดดื่มแค่เหยือกเดียว นั่งก้มหน้าตลอด
ครืดดดดด ครืดดดดดดดดดดด
-
http://www.youtube.com/v/3wdb3WyCCaU
ครืดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดด
มือถือปิงที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นเรียก ผมชะเง้อคอไปดู น้องชายผมเองหน้ามันบานเต็มหน้าจอ ปิงเม็มรูปได้ทุเรศสุด
“ปิง แฟนมึงโทรมา” ไอ้เชนยกมือถือส่งให้ “นั่งนี่นะเดี๋ยวกูออกไปสั่งมาให้”
ผมนั่งมองคนที่เดินออกไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ สลับกับมองปิงที่นั่งคุยโทรศัพท์ มันจะดูแลกันดีเกินไปป่ะวะ ผมก็คิด ไอ้เอย์คงจะด่ากราดยับมาแน่ ๆ ปิงหน้าบูดเลยแหงล่ะต้องฟังออกแล้วว่าเมา พอมันวางสาย ไอ้น้องชายตัวดีโทรเข้าเครื่องผมทันที
“ไอ้เหี้ยซ่าร์มึงพาปิงไปกินเหล้า?” มันแว๊ดขึ้นตั้งแต่ผมยังไม่ฮัลโหลเทส ผมรีบดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหู
“นิดหน่อยเองแค่เหล้าปั่นแถวบ้าน”
“บ้านพ่องเด่ะ เหล้าปั่นร้านนั้นใช่ไหม ร้านดัง ๆ แถวนิมมานXX”
“แสนรู้นะมึง”
“ดูแลให้หน่อย ปิงเวลาเมาแล้วมันชอบอ้อนอย่าให้ไอ้เหี้ยนั่นนอนกับมันนะ มึงเคลียร์ให้ดี ดูให้กูด้วย”
“รู้น่า”
“แต้งส์” ผมกำลังจะวาง
“ซ่าร์เดี๋ยว”
“มีอะไรอีก”
“กูไว้ใจมึงนะ คนนี้กูจริงจังมึงรู้ใช่ไหม หมาปิงของกูนะเว้ยไม่อนุญาตมึงเหมือนทุกคนที่ผ่านมา”
“คร้าบรู้แล้วครับท่านเอย์ตั้น ท่านประธาน น้องซีซ่าร์จะดูแลให้ดีเลย ไว้ใจได้” ผมประชดมันเสร็จแล้วกดวาง
เชนเดินกลับมาตอนที่ผมวางหูพอดี ปิงมันนั่งยิ้มตาหวานเล่นอะไรบางอย่างอยู่ในมือถือ
“ไหวนะ กูสั่งให้อีกสองเหยือก”
“ไหวพี่ แต่พรุ่งนี้พี่ขับนะผมช่วยไม่ไหวหรอก”
“กูเคยบอกว่าจะให้มึงขับ?”
“ฮิฮิ” มันยิ้มตาหยีเจอไอ้เชนบิดจมูกไปทีมันปัดออกอย่างแรงเลย
เราสามคนนั่งดูดเหล้ากันต่ออีกฟังเพลงไปเรื่อย ผมยกมือถือขึ้นดูเวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้ว บรรยากาศในร้านชิลมากเพลงเบา ๆ ช้า ๆ คลออยู่ตลอดเป็นเพลงเย็น ๆ สบายฟังง่าย
ตุ่บบบ!!
ผมสะดุ้งขึ้น จู่ ๆ ปิงโยนมือถือโครมลงที่โต๊ะหน้าตานี่ไม่สบอารมณ์เอามากๆ คเชนทร์เองก็คงสังเกตเหมือนกันกับผม เป็นมันที่เร็วกว่าคว้าเอามือถือปิงขึ้นมาแล้วพลิกหน้าจอดู มันส่ายหัวแล้วโยนโทรศัพท์ลงที่โต๊ะทันทีเหมือนกัน ท่าเดียวกันเปี๊ยบ
“โทรไปถามมันดิ่” เสียงคเชนทร์ ปิงส่ายหน้าจับเอาเหยือกเหล้ามาดูดต่อ มันไม่ทันใจยกซดเลย
“ไม่มีอะไรหรอกแค่รูปถ่ายคู่กัน มึงอย่าไปคิดอะไรมาก กิน ๆเข้าไปเดี๋ยวเมาแล้วมึงก็จะลืมได้เอง กลับไปค่อยถามดู”
ผมมองไปที่หน้าจอมือถือ ปิงใช้ซัมซุงจอใหญ่ ภาพจากอินสตาแกรมโชว์รูปถ่ายคู่ของน้องชายผมกับใครสักคนข้างๆ
ผมถือวิสาสะหยิบขึ้นมาดู
จริง ๆ มันก็แค่รูปถ่ายคู่ของเพื่อนผู้ชายสองคนปกติทั่วไปแต่ที่น่าสนใจมากกว่านั้นคือ สองคนในรูปนั่งอยู่ข้างกันที่เก้าอี้ชายหาด เอย์ตั้นนั่งอยู่ที่เตียงผ้าใบส่วนอีกคนตัวเล็กน่ารักนั่งอยู่ที่ตรงพนักวางแขนของเก้าอี้โน้มตัวไปใกล้กอดคอเอย์มันไว้ โพสท่ายิ้มใส่กล้องหัวชนกัน
ท่าทางโคตรจะสนิทสนม....ผมรู้มานิดหน่อยเหมือนกันว่าตอนนี้เอย์มันอยู่ที่ปราณบุรี
กับใคร??
“พี่เชนครับปิงง่วงนอน” เสียงคนข้าง ๆ พูดขึ้นปิงเมามากแล้ว คเชนทร์รับเอาแขนมันไปพาดไว้ที่บ่า
“พวกเราจะกลับกันแล้ว มึงไปคิดตังค์” ผมพยักหน้ารับเบา ๆ ลูบหัวน้องปลอบใจไอ้เชนทร์รีบดึงปิงออกจากมือผม
“พวกกูจะไปรอที่รถ”
เราใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้าน ปิงนอนหลับอยู่ที่อกมัน ผมมองผ่านทางกระจกหลังอยู่ตลอดคเชนทร์ไม่ยอมปล่อยปิงออกจากอกมันเลย สายตาที่มันจ้องมองออกไปมองข้างทางผมอธิบายไม่ถูก
“คืนนี้กูจะนอนห้องนี้กับปิง มึงออกไปเลยก็ได้เดี๋ยวกูจัดการเปลี่ยนชุดให้มันเอง”มันนั่งลงที่เตียงเริ่มปลดกระดุมเสื้อปิงลง รายนั้นหลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว
“ทำแบบนั้นไม่ได้ มึงจะเช็ดตัวให้มันก็ทำไปเสร็จแล้วก็ออกไปที่ห้องมึง กูไม่อนุญาตให้มึงนอนที่ห้องนี้”
“ทำไม” มันลุกขึ้นมา
“..........” จะให้ผมตอบออกไปได้ยังไงว่าเอย์ตั้นมันสั่งกำชับมาทั้งที่ตัวมันเองก็ทำอะไรไม่รู้อยู่กับใครอีกคน
“กูจะลงไปเอาน้ำเย็น” มันว่าแล้วเดินแทรกตัวออกไป ผมนึกได้ว่าตัวเองเก็บมือถือปิงไว้เลยเอาขึ้นมาวางลงให้ที่ข้างเตียง นึกยังไงไม่รู้ลองรีเฟรชหน้าจอนั้นดูใหม่ปรากฏว่าถูกลบทิ้งไปแล้ว ผมล้วงมือถือตัวเองขึ้นมาทันที ดึกแล้วแต่ก็คิดว่าจะต้องโทรถามเอย์ให้รู้เรื่อง ผมเดินออกไปที่หน้าห้องกำลังจะต่อสาย
“อย่าโทรนะ ไม่ต้องโทร” มันเดินขึ้นบันไดมาพร้อมเหยือกน้ำเย็นในมือคว้าหมับเอาโทรศัพท์ผมไป
“กูจะถามเอย์ให้”
“ไม่จำเป็น”
“แต่ปิงมันไม่สบายใจ ถ้าหาก.....
“กูดูแลมันได้ บางทีน้องชายมึงอาจไม่จำเป็นอีกแล้ว”
“ไอ้เหี้ย! มึงชอบแฟนน้องชายกูเหรอ” ผมตะคอกขึ้น กระโจนใส่มันเลย ไม่สนใจอะไรแล้ว คำพูดที่ออกมาจากปากมันคือเห้มากจริง ๆ
“หึหึ” มันดึงมือที่ผมขยุ้มคอเสื้อมันออก แสยะยิ้มแล้วทำท่าจะเดินเข้าไปข้างใน ผมก้าวขวางไว้
“จริงไหม มึงชอบปิงจริงเหรอ”
“นั่นมันเรื่องของกูไม่เกี่ยวกับมึง”
“แต่ปิงเป็นน้องกู เป็นแฟนน้องชายกู มันรักมึงมากคำก็พี่ สองคำก็พี่ เวลาที่อยู่กับมึงเที่ยวบอกกับทุกคนว่ามึงเป็นพี่ชาย ชั่วเอ้ยมึงทรยศความรู้สึกของมัน”
“มึงพูดเองทั้งนั้น คิดไปเองแล้วก็พูด ไม่รู้อะไรจริงสักอย่าง สักแต่จะพูด หลีกไป!” มันหัวเสียผลักผมออกแทรกตัวจะเข้าไปด้านในแต่ผมยังขวางไว้อีกเลยเจอมันสวนคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อแล้วดันตัวผมกระแทกใส่ฝาผนังเสียงดัง
“เชี่ย! เดี๋ยวหลังกูเป็นรอย” แรงมากผมเจ็บแผ่นหลังไปหมด ร่างกายผมจะเป็นรอยด่างดำไม่ได้เด็ดขาดเวลาถ่ายแบบคุณก็รู้
“คเชนทร์ มึงพูดออกมาก่อนว่ามึงคิดยังไงกับปิง กูไม่ยอมนะถ้ามึงคิดไม่ซื่อแล้วมาอยู่ข้างๆแฟนน้องชายกูแบบนี้ ไอ้ตัวอันตราย”
“ถอยไป!” มันว่า
“ไม่ถอย” ผมตามรังควานมัน
“กูบอกให้ถอย” ท่าทางมันเอาจริง
“ไม่ถอ- เย้ยยยยยยยยยย” มันคว้าเอาคอเสื้อผมแล้วลากไปตามทางเดิน ผมทั้งเดินทั้งล้ม
“ไอ้เหี้ย มึงปล่อยกู บ้าไปแล้ว กูแค่ถามว่ามึงคิดยังไงกับปิง ถ้าไม่ได้คิดก็แค่บอกกูมาสิวะ อย่ามาทำแบบนี้กับ.....อุ๊กก!!” ผมถูกโยนโครมลงบนเตียงที่ห้องของมัน เชนแรงเยอะมากจริง ๆ
“นอนไป นอนอยู่ตรงนี้อย่ามายุ่งเรื่องของกู” มันว่าแล้วหันหลังให้กำลังจะก้าวออกไปผมรีบลุกขึ้นวิ่งไปดึงคอเสื้อมันจากด้านหลังจนหน้าแหงน ไอโขลกออกมา “อย่ามาอวดดีดับกูมึงบอกกูมาคิดไงกับปิง”
“หาเรื่องใส่ตัวจริง ๆ นะมึง” มันคำราม
มันหันกลับมาจ้องหน้าผมอย่างนิ่ง แววตาที่มองคล้ายใครสักคนขึ้นมาอีกแล้ว ผมล้วงลึกความทรงจำของตัวเองยังไงก็นึกไม่ออก เราสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนผมมั่นใจว่าอย่างนั้น แต่สองครั้งแล้วที่ดวงตาสีดำสนิทคู่นี้จ้องผมราวกับว่าเราสองคนเคยรู้จักแล้วเป็นคู่แค้นกันมา
ผมไม่เคยมีศัตรูที่ไหน
ทำยังไงผมก็นึกไม่ออก
เฮือกกก!!
ผมสะดุ้ง เชนกระชากแขนผมแล้วเหวี่ยงลงที่เตียงอีกครั้ง แรงมากจนผมแทบจุก มันเดินหน้าเข้าหาปลดกระดุมเสื้อตัวเองลง
“ไอ้เหี้ย! มึงคิดจะทำอะไร” ผมร้องขึ้นมาสุดเสียงเพราะมันกระโดดขึ้นคร่อมกดสองแขนผมลงจนจมฟูก ผมดิ้นๆๆทั้งร้อง มันแสยะยิ้มสายตาโลมเลียไปทั้งตัว
“จำกูไม่ได้จริงเหรอ” มันถามเสียงเย็น “หึหึ ความจำมึงสั้นมากนะ”
“เชนมึงปล่อยกูก่อน”
“แต่ไหนแต่ไรกูไม่เคยอยากถูกตัวมึงเลยมึงรู้ไหม มาถึงที่นี่ก็พยายามที่จะไม่พูดกับมึงแล้วแต่ใครกันที่มาคอยหาเรื่องเซ้าซี้กับกูอยู่ตลอด”
“ดะ....เดี๋ยว” ผมเริ่มเจ็บแขนมันกดไว้แรงมากๆ
“กูจะคิดยังไงกับปิงเกี่ยวอะไรกับมึง”
“ไอ้เหี้ย ไม่เกี่ยวได้ไง กูเป็นพี่ชายไอ้เอย์ ถ้ามึงคิดอะไรไม่ซื่อกูก็ไม่อยากให้มึงอยู่ใกล้ชิดน้องมันอีก กูจะบอกน้องกูให้ระ....อื้อออออ ตุ๊บๆๆๆๆ”
มันเอามือมาบีบปากผมแรงมากน้ำตาแทบจะเล็ดก้มตัวลงมาประกบปากสอดแทรกปลายลิ้นแล้วบดขยี้ ผมใช้มือที่เป็นอิสระทุบๆๆๆหลังมัน ประตูหน้าห้องยังเปิดอ้าไว้
“ปล่อยกะ........อื้มมมมมม ชะ....เชนนนน”
แขนขาเราสองซัดกันนัวเนีย ยิ่งผมขัดขืนมันยิ่งบ้า ผมทั้งเตะตั้งถีบทั้งทุบ จูบเหี้ยอะไรยาวนานมาก ปากผมเจ็บระบบไปหมด
“ปล่อยกู! แฮ่กๆๆๆ” ผมได้โอกาสตอนที่มันถอนจูบออกกระเสือกกระสนคว้าเอาอากาศเข้ามาหายใจ
“เชน มึงเป็นไบ??” ผมหอบหายใจถามมัน แล้วยกหลังมือปาดเช็ดริมฝีปากตัวเอง ผลักตัวมันออกแต่มันยังคร่อมผมไว้แน่น
“กูเป็นผู้ชาย! กูไม่ได้เป็นไบ!! ไม่ได้เป็นเกย์!!! ”
“แต่มึงจูบกู จูบกับผู้ชาย มึงเป็นไบแล้วแน่ ๆ”
“อย่ามาปากดี!” มันแว๊ดขึ้น
“กูบอกว่ากูเป็นผู้ชาย ขยะแขยงมึงแทบจะแย่ รู้ไว้ด้วย จูบเมื่อกี้กับมึงกูแม่งโคตรรู้สึกแย่เหี้ยๆเลยว่ะ เลวร้ายสัสๆ”
“ไอ้.....อื้มมมมมมมม ตุ่บๆๆๆ ผั๊วะๆๆตุ่บๆ”
มันบ้าไปแล้วแน่ ๆ มันว่ารู้สึกแย่เหี้ยๆเลวร้ายสัสๆ แต่มันก้มลงมาดูดปากผมต่อ ผมจะงับลิ้นมันก็ทำไม่ได้ ถูกมันบีบปากไว้แน่นมาก กรามกูจะหลุดไหมผมคิด
“ปล่อยยยยยยย” ผมครางเรียกทั้งที่ปากเรายังติดกัน มันยิ่งตวัดเอาลิ้นเกี่ยวผมรุนแรงขึ้น เสียงดูดลิ้นดูดปากดังลอดออกมา เหี้ยเอ๊ยจูบกับผู้ชายผมเคยทำมาแล้วทั้งนั้นเด็กน่ารักหน้าไหน ๆ ผมสอยมาหลายสิบ แต่ทำไมวะ ทำไมถึงไม่มีใครจูบผมได้ถึงใจเหมือนไอ้หมาบ้านี่เลยสักคนเดียว
สัสเอ้ย!
ผมเผลอหลับตาลงแล้วจูบตอบมัน....อื้มม ~
“อื้ออ..” เชนแรงเยอะมากและรุนแรง มันสอดมือเข้ามาที่เสื้อแล้วบีบบี้ที่ส่วนสำคัญสองติ่งเล่นนวดเฟ้นราวกับว่าหน้าอกผมดูมๆเหมือนพวกผู้หญิง ปลายจมูกโด่งก้มซุกลงที่ซอกคอ
“อ๊ะ!” ผมสะดุ้งเฮือกร้องอย่างดัง มันดึงจุกนมผมแรงมาก บดบี้เข้าไปอีก
“กูเกลียดมึง” มันพูดทั้งที่ยังระดมจูบ เลียปลายลิ้นร้อนไล่ไปตามโครงหน้า ผมเอียงหัวตอบรับให้สอดคล้องกับจังหวะของมันอย่างลืมตัว ผมเริ่มรู้สึกได้แถว ๆ หน้าขา
เชนกำลังมีอารมณ์.....แต่ไม่ใช่แค่มัน
“กูเกลียดหน้าตามึง เกลียดท่าทางถือดีที่คิดว่าตัวเองหน้าตาดีเหนือกว่าใคร ๆ ของมึง” มันไล่จูบยาวลงไป กระดุมเสื้อผมถูกปลดออกตอนไหนผมไม่รู้ตัวเลย
ลิ้นร้อนกำลังซุกซนป่าเถื่อนอยู่แถว ๆ หน้าอกของผม มันอ้อล้ออยู่ตรงนั้นนานหลายนาที เสียงจ๊วบจ๊าบดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง ผมทั้งเจ็บทั้งเสียว
“อ๊ะ....
“มึงจำกูไม่ได้จริง ๆ” มันว่าแล้วยืดตัวขึ้น ละทุกอย่างออกมามีแต่ตัวมันที่ยังคร่อมผมไว้ ถอดเสื้อที่สวมอยู่ออกทางหัว
“กูเคยท้าต่อยกับมึงสองครั้งตอนมอปลาย แล้วทุกครั้งมึงก็ไม่เคยมาตามนัดเลยหายหัวตลอด ลากเอาแฟนกูไปปู้ยี่ปู้ยำ กว่าจะได้ตั๊นหน้ามึงแต่ล่ะหมัดกูตามจนรู้สันดานมึงไปหมดแล้วนั่นแหละ”
“ดะ....เดี๋ยว....
มันพูดเรื่องอะไร??!!
“กูไม่เข้าใจ ผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนของกูทำไมต้องไปเสร็จด้วยชื่อเหี้ย ๆ ของมึงด้วย ซีซ่าร์ ชื่อนี้กูโคตรเกลียดเข้าไส้เลยมึงรู้ป่ะ”
ผมสตั๊นไปหลายวิ จ้องมองมันดี ๆ ในที่สุดภาพวันเก่า ๆ ค่อย ๆ ไหลเทย้อนกลับมา นานมากแล้วจริง ๆ ผมแทบจำไม่ได้ เชนเป็นรุ่นน้องผมหนึ่งปี อยู่คนละโรงเรียน แต่ผมที่หน้าตาดีตั้งแต่เด็กก็ถือว่าดังสุดในรุ่นนั้น ผมกับน้องชายไปหว่านเสน่ห์จีบสาว ๆ ต่างโรงเรียนตลอด ผมจะไปรู้ได้ไงใครมีแฟนแล้วหรือไม่มี ใครให้ผมก็เอาทั้งนั้น
ผู้หญิงของเอย์ส่วนใหญ่ใช้แล้วทิ้งเลยมันจะพูดออกไปตรง ๆ ครั้งเดียวแล้วคือจบ สมัยนั้นผู้หญิงฮิตจดแต้มกันมากแต่แบบนั้นเอย์ตั้นมันไม่เอา ผมเลยต้องขอให้มันช่วยสกรีน เอย์มันเก่งมากเรื่องดูหญิงสดไม่สด แต่มีอยู่ไม่กี่คนที่เขาบอกว่าสนใจแค่ผมคนเดียวรู้สึกว่าคนนึงน่าจะเรียนอยู่มอสี่โรงเรียนสหแห่งหนึ่ง แล้วพอเรามีอะไรกันเธอติดผมแจ ผมคิดว่าผมคือผู้ชายคนแรกของเธอนะ ชื่ออะไรจำไม่ได้รู้แต่เรานอนกันบ่อยมาก แต่ผมไม่ปล่อยให้พลาดจนมีวันนึงเด็กผู้ชายที่เป็นรุ่นน้องเดินเข้ามาหาผมถึงในโรงเรียน สายตามันแข็งกร้าวจ้องผมแบบชนิดที่แบบ...บอกไม่ถูกเลย คำพูดของมันสั้น ๆ ห้วน ๆ แค่ประโยคเดียว
“มึงทำลายหัวใจของกู ผั๊วะ!”
นั่นแหละครับ จุดจบของผู้ชายเจ้าชู้อย่างผมสำหรับสาว ๆ โรงเรียนนั้น
แต่โชคชะตามักเล่นตลก พอผมขึ้นมอหกหน้าตารูปร่างคือรัศมีจับยิ่งกว่าเดิมทั้งชายทั้งหญิงมีมาให้ผมเลือกไม่เว้น สาว ๆ โรงเรียนอื่นเข้ามาหาผมเพียบ คราวนี้คนที่ผมถูกใจเธอเป็นถึงดรัมเมเยอร์ไม้สองของโรงเรียนคริสเตียนชื่อดังที่สุด เธออยู่มอห้า ผมไล่จีบเธออยู่แค่สองสามวันในที่สุดสอยลงมาได้สำเร็จ เสร็จแล้วผมก็เบื่อ แต่ก็ยังเจียดเวลาไปนอนกับเธอบ้างถ้าว่าง เราวินๆกันทั้งคู่ได้กันครั้งแรกผมจัดเธอบนรถ เธอร้องลั่น ตามใจผมทุกอย่างไม่เคยขัด แต่แบบนั้นมันทำให้ผมเบื่อเธอเร็วขึ้น
ในที่สุดใครจะรู้เธอคนนี้ดั๊นเป็นสาวของไอ้หมาบ้าที่มันมาชกผมเมื่อตอนนั้น ตอนมอสี่ คนเดียวกันเป๊ะ
“ไอ้เหี้ย มึงจะตามจองล้างชีวิตกูไปถึงไหน ผั๊วะ!!”
และแล้วนั่นก็เป็นจุดจบอีกครั้ง ของผู้ชายเจ้าชู้อย่างผมที่โรงเรียนที่สองนั้นอีกครั้ง
ผมกำลังคิด ว่าคนที่ตามจองล้างไม่ใช่ผม หากแต่เป็นมันคนนี้ต่างหาก ผมจ้องหน้าคนที่คร่อมร่างกายผมไว้ในตอนนี้ อะไรวะเมื่อก่อนผมสูงกว่ามันนะตัวก็ใหญ่กว่าด้วย แต่ตอนนี้คือเชนรูปร่างสูงใหญ่มากจริง ๆ ผมยังจำรสชาติของหมัดหนักๆเน้น ๆ ของไอ้เด็กบ้านั้นได้ดี ตอนนั้นมันเตี้ยกว่าผมนิดนึงได้หน้าตาท่าทางเหมือนพวกแบดบอยเด็กเถื่อน ๆ หลังห้อง ชายเสื้อหลุดลุ่ยถือกระเป๋าจาคอบแบนๆ ยืนสูบบุหรี่รอผมอยู่ที่รั้วหน้าโรงเรียน ผมหลับตาปี๋เลย กลัวโดนชก เมื่อนึกไปว่าถ้าผมเป็นมัน ผมคงจะเกลียดตัวเองน่าดู
“มะ...มึงจะชกกูอีกเหรอ” ไอ้เหี้ยวันนั้นกลับบ้านปากเขียวโดนแม่ซักใหญ่ เลยเป็นเหตุให้พ่อแม่ผมรู้หมดว่าผมเกเรแค่ไหน
“หึหึหึ มึงจำได้แล้วงั้นเหรอ”
“......” ผมขยับมือแทบได้จะเตะขาขึ้นมาก็โดนมันทับขาไว้ หนักฉิบ
“ไม่ต้องกลัว กูโตแล้วมีอย่างอื่นดีกว่าเรื่องชกต่อยเยอะ” มันลากปลายนิ้วแหย่เข้าที่ริมฝีปากผม ผมทำท่าจะงับเลยโดนมันบีบปากเข้าให้อีก ผมดิ้นๆแล้วปัดมือมันออก
ไอ้เหี้ย โคตรเจ็บ มันลวนลามร่างกายผมด้วยสายตาอีกแล้ว ผมเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาจริง ๆ
“ตะ....แต่กูไม่ได้แย่งใครมาจากมึงอีกเลยนะ”
“นั่นมันก็ใช่”
“แล้วยังไงล่ะ งั้นมึงก็ปล่อยกูทีเซ่ กูไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”
“มึงร่ำไรกับกูเรื่องปิง”
“กูก็แค่ถาม” ผมสวน นึกในใจ จะว่าไปมันยังไม่ตอบคำถามผมเลยมันคิดยังไงกันแน่กับปิง
“แค่ถามกูก็ไม่ชอบ ปิงมันน้องกู เรื่องของพวกกูสองคนมึงคนนอกไม่จำเป็นต้องสอดเข้ามารู้”
“แน่ใจว่ามึงคิดกับมันแค่น้อง” ผมอยากตบปากตัวเองสถานการณ์แบบนี้ยังสอดปากใส่มัน
“ก็แล้วมึงเกี่ยวเหี้ยไรด้วย ถ้ากูคิดกับปิงมากกว่าน้องจริง ๆ มึงก็คิดจะแย่งมันไปจากกูอีกงั้นสิ”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น!!” ผมตะโกนใส่หน้ามัน ผมเคยชอบปิงจริง ๆ ผมยอมรับแต่พอรู้ว่าเอย์ตั้นเอาจริงกับคนๆนี้ผมสลัดความรู้สึกออกไปได้ทันที ปิงเป็นน้องผมคนหนึ่งเหมือนกัน ผมจะทำลายมันได้ยังไงปิงเป็นเด็กดี มันปฏิเสธผมชัดเจนตั้งแต่ตอนนั้น แตกต่างจากผู้หญิงของคเชนทร์
“อย่าทำบาปอีกเลยซีซ่าร์ ลองเป็นเมียกูดูสักที ต่อไปนี้มึงจะได้ไม่ไปฟัดแฟนเขาเมียใครมั่วซั่วอีก อย่างน้อยๆมึงก็จะถูกตราหน้าไปแล้วว่ามึง เคยเป็นเมียกู”
“ไม่อ๊าววววววววววววววววววววววววววววว”
“หึหึ”
“ไอ้เหี้ย อย่าทำแรง อึ่กกก....อ..ฮ้าา กูเจ็บบบ”
“เรื่องของมึง”
“โว๊ยยยยยยยยยยแต่กูเจ็บ เบาหน่อยสิวะ มึงดูดแรงเหี้ยๆเลย คอกูจะเป็นรอยไม่ได้นะ”
“กูไม่สน”
“โอ๊ยยยยยยยยยย ไอ้หมาบ้ามึงจะกัดกูไปทั้งตัวเลยหรือไง อะ..อื้มมมมมม......”
.
.
.
และนั่นจะใช่จุบจบครั้งสุดท้ายในความเจ้าชู้ผมคนนี้หรือเปล่า
#ซีซ่าร์หล่อโคตรพ่อทุกสถาบัน
Tbc.
# มาเสิร์ฟแว๊ววววววววตัวจริงของพี่เชน แบดนะ 5555 วันนี้คล้ายตอนพิเศษเพราะเป็นพาร์ทของพี่ซ่าร์ ไม่รู้ชอบกันไหมนะคะ เรื่อย ๆ กันไป
# เอิ่ม..แบบนี้ค้างไหมหว่า ถ้าถามว่าพี่ซ่าร์จะเรียบร้อยโรงเรียนพี่เชนไหมน่ะเหรอ? หรือหมาบางตัวจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน ไปดูกัน
อาจจะเป็น...แบบนี้ :laugh:
v
v
ก๊อกๆ
“พี่เชนครับ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นทั้งผมทั้งมันต่างชะงัก เชนเงยหน้าขึ้นจากซอกคอผมทันที
“พี่เชนครับปิงฝันร้าย ปิงนอนด้วยนะ”
เหี้ยแล้วมึง ผมนึกในใจ
“ปิงเปิดเข้าไปแล้วนะครับ” มันเด้งตัวพรวดออกจากผม ตวัดผ้าห่มผืนโตเพียงแค่ครั้งเดียวคลุมผมไว้จนมิดชิด เสียงสับสวิทไฟดังขึ้นแสงสว่างภายในห้องดับวูบ ผมแอบมุดหน้าออกมาดูนิดๆ
แกร๊กกกกก กกก มันเปิดประตูให้น้อง
“พี่เชนปิงเมาพี่ ฝันร้าย นอนกับพี่ดีกว่า” ปิงขยี้ตาแล้วเดินแทรกตัวเข้ามาเลย
“เดี๋ยวก่อน มึงฝันอะไร” มันดึงแขนน้องไว้
“ไม่รู้เสียงใครทะเลาะกันรึเปล่า เสียงดังผมกลัว ผมนอนกับพี่นะ ถ้าพี่อึดอัดเดี๋ยวผมนอนหน้าเตียงได้” ปิงเดินแทรกเข้ามาหาวหวอด ดันตัวมันให้ออกจากทาง แต่เป็นมันที่รั้งแขนน้องไว้แน่น
มันก้มลงหยิบเสื้อ
“เดี๋ยวกูไปนอนเป็นเพื่อนมึงที่ห้องนั้นดีกว่า ออกไปกันเลย”
“หือ? เอางั้นเหรอพี่”
“เออ อย่าถามมาก”
“ครับพี่เชน” มันดึงแขนปิงให้เดินตามออกไป ผมถอนหายใจเฮือกโล่งอก
หึหึ ซีซ่าร์ไม่มีจบอยู่ที่ผู้ชายแบดบอยอย่างมึงหรอกเว๊ยไอ้คเชนทร์ เด็กกูต้องมีแต่หล่อขาวตี๋ตัวเล็กน่ารักน่าเอาน่าจูบ พวกเถื่อน ๆแมนๆ อย่างมึงกูขอผ่านว่ะ เหอๆ
V
V
หรือว่าอาจจะเป็น....แบบนี้ :hao6:
V
V
ก๊อกๆ
“พี่เชนครับ ปิงเข้าไปนะ” ผมที่นอนคว่ำหน้าเพราะความเหนื่อยล้าและระบมมาทั้งคืน รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงใครเรียกที่หน้าประตู
แกร๊กกกกก กกก
“พี่เชนทำไมพี่......เย้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!” ปิงก้าวเข้ามาพูดอะไรบางอย่างถึงกับร้องจ้าออกมาดังลั่น น้องยืนตาเหลือกจ้องผมกับเชนที่นอนอยู่ข้างกันบนเตียงนอนสีขาวสภาพยับเยินยู่ยี่เพราะกิจกรรมฟาดฟัน แล้วฟัดกันช่วงดึก
เด็กปอสามมาดูยังรู้เลยว่าเราสองคนผ่านศึกหนักกันมาแค่ไหน
“หืมม ปิง?? มีอะไรวะ” ไอ้คเชนทร์มันลุกขึ้นนั่งขยี้ตา แล้วถามน้อง
ปิงยังยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้น
“อะไรของมึงเป็นอะ....เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!” คราวนี้เป็นเสียงไอ้บ้าข้างตัวร้องขึ้น มันกระโดดลงจากเตียงเร็วมากยืนตาโตมองผม
เหี้ยเหอะ ผมอยากถามว่าคนที่ทำให้กูมีสภาพเยี่ยงนี้ มันคือใครกันล่ะวะ
หึหึ แล้วผมคนที่น่าสงสารที่สุด จะลุกก็ลุกไม่ได้ระบมเจ็บแสบปวดก้นปวดตัวไปหมด จะทำอย่างไรได้นอกจาก....
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พวกมึงออกไปให้หมดทุกคนเดี๋ยวนี๊ กูอ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
นี่คือจุดจบของ #ซีซ่าร์หล่อโคตรพ่อทุกสถาบัน
# พิเศษให้เล่น ๆ ค่ะ ยังไม่รู้เลยว่าจะแบบไหน ลองเลือกดูไหม??? แฮ่ๆ(ลูกหมาลิ้นห้อย)
# ใครคิดถึงพี่เอย์หมาปิงรอตอนหน้า ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้นะคะ :mew1:
(ปล. อีกนิด มินตั้งชื่อตอนไม่ค่อยเป็น ใช้ชื่อเพลงตลอดเลย ไม่ว่ากันนะ โฮรรรรรรรร)
-
นี่แบบว่าไม่รุ้ไม่ได้ตั้งใจนะ
แฟนพี่เชนเอามาสองคนเลย 555
แล้วไปๆมาๆ พี่เชนกลายมาเปนเจ้านายหมาปิงอีก
อย่างนี้พรหมลิขิตรึเปล่าจ้ะ ซีซ่าร์
-
:pig4: :pig4:
-
รักคนเขียนที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :กอด1: :L2:
คิดว่าอย่างเอย์ไม่มีทางโพสท์รูปชัวร์ๆๆๆๆๆๆๆๆ กัสแน่ๆๆๆๆ :angry2: แต่เอย์ก็นะ ทั้งที่รู้ก็ยังไม่ทำอะไรให้น้องมันสบายใจแบบชัดๆ ใสๆ ซะทีๆๆๆๆๆๆๆๆ
วุ๊ย!! 'รมณ์เสีย!!! :m16: ไปเชียร์ พี่เชนพี่ซ่าร์ต่อดีก่าาาาาาาาาาาาาาาาา :hao7: :hao7:
-
เย่ๆๆ มาแล้วววววววววววว
สู้ๆนะคะ :mew1:
-
เซ็งเอกับกัสมากมาย เปลี่ยนพระเอกเป็นเชนหรือซีซ่าร์เลยดีไหม
-
:mew3:เชียร์พี่ซ่ากับพี่เชน เย้ๆๆๆๆๆๆ
-
^
^
^
จิ้ม จิ้ม
ขอแบบที่ 2 ค่า เราเชียร์ให้ซ่าเสร็จเชน :hao6:
-
:pig4: :pig4:
-
อยากบ้องหูคุณชายเอย์ตั้นจริงๆเลย บอกตรง..........ไอ้หน้าหมาเอ้ย :beat:
แล้วมีหน้ามาหึงน้อง หมาปิงงอนให้ยาวๆเลย เจ้หนับหนุน
ว่าแต่ พี่ซ่าเป็นเคะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะโดนไม่โดนน้า ตื่นตุ้น
-
ยังคงเชียรพี่เชนปิง
รู้สึกเปื่อยกับเรื่องกัสเล็กน้อย งืออออ
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: รักที่สุดเลยยยยยยยยยย
-
แบบสองก็โอนะ :z1:
หมาปิงเอ้ย คนเป็นแฟนกันสงสัยก็ถามไปเลย ไม่ใช่คนอื่นนะ มีสิทธิ์หึงได้
ส่วนเอย์ก็รู้ว่าเพื่อนคิดไม่ซื่อ ก็ยังให้ความสนิทจนเกินเหตุอีก เซ็ง วู้ๆๆ :z6:
-
พี่เชนแบดๆๆๆๆ แต่พี่เป็นคนอบอุ่นมากนะ ดูแลปิงดีมากๆๆๆๆๆๆ รู้สึกงอนพี่เอย์ๆๆๆๆๆไม่ชอบคนที่เอย์ไปเจอที่ต่างประเทศเลยจำชื่อไม่ได้แล้วด้วยไม่สนใจๆๆๆๆๆ
-
เชียร์ข้อแรก....ของอย่างนี้ต้องลูกล่อลูกชนกันหน่อยล่ะ..อย่าพึ่งเสร็จเชนซิ..มันต้องวางแผนกันหน่อย :laugh:
-
:m16: :m16: :m16:พี่เอย์ทำเป็นหึงคนอื่นดูตัวเองทำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โกรธแล้วนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอจุดจบของซีแบบที่ 2 นะ
5555555555
เสร็จเชนแล้วประมาณนี้
5555555
กัสนี่ยังไง บอกกกกกด
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า เกลียดเชนท์อ่ะ คือเราไม่พอใจตัวละครนี้มานานแล้ว 555
รู้สึกเหมือนไม่น่าไว้ใจ :mew5: :mew5:
-
กัสอีกแล้วเหรอ
บริสุทธ์ใจจริง
ทำไมต้องลบ
เอย์ทำงานเสร็จ
ทำไมไม่บินตามปิง
ไปนั่งระริกระรี้กับกัสทำไม
สมควรที่ปิงจะคิดมากนะเอย์
-
ขอเลือกแบบที่สองได้ไหมคะ :hao7:
อยากให้มีคู่นี้มาอีกหลายๆตอนเลยค่ะ รู้สึกช่วงนี้อ่านคู่ปิงกับพี่เอย์ละหน่วงๆเรื่องกัสตามปิงไปด้วยยังไงก็ไมรู้ค่ะ
ยังไงก็มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ
-
ก็ว่าทำไมพี่เชนถึงไม่ชอบพี่ซีซ่าร์เพราะแบบนี้นี่เอง แต่จะโทษพี่ซ่าร์คนเดียวก็ไม่ได้นะ ของแบบนี้ต้องดูฝ่ายคนของเราด้วยว่าจะยุ่งกับเขาก่อนรึเปล่า ไปกับเขาเองด้วยความสมัครใจรึเปล่านะพี่เชน แต่พี่ซ่าร์นี่ก็นะน่าให้พี่เชนจัดการ จะได้เลิกนิสัยแบบนี้ :z1:
แต่พี่เอย์นี่ยังไง ทำไมต้องมาถ่ายรูปลงอะไรแบบนั้นด้วย กัสนี่พี่เอย์บอกไปตั้งแต่สมัยเรียนแล้วนะ ไม่ได้คิดอะไรกับพี่เอย์แล้วใช่ไหม ไม่งั้นนะ :z6:
-
555
น่าจะเป็นว่า ปิงหลับถึงเช้า
แล้วเชนก็ฟัดกับซ่าร์โต้รุ่งเลย :hao7:
-
แบบสอง :mew1:
-
เราว่ากัสแอบใช้มือถือเอย์โพส นังนางร้ายยยยยย :beat:
-
คดีพลิก ซ่ากำลังจะได้พ่อให้ลูก
ขอแบบ2นะ
-
กัสนางจะเอายังไง จะช่วยเอย์ตั๊นทำอะไรอีกหรือเปล่า หรือกำลังจะเป็นมือที่สาม แต่ไม่ชอบวิธีการนี้เลยถ้าเป็นแบบแรก ไปดึงนังนี้มาทำไม เกลียดมัน
ส่วนซีซ่าร์ :hao6: ยอมพี่เชนเหอะนะ :hao7:
-
พี่เชนนี่มีนิสัยเหมือนพี่เอย์สินะ
รูู้สึกแย่เห้ๆ เลวร้ายสัสๆอะไรกันค้าา :impress2:
ปล. ไม่อยากให้พี่เชนเมานะ
เอาเป็นแบบแรกดีกว่าค่ะ กรี๊ส :man1:
(แล้วต่อไปก็ค่อย................................ :oo1:)
-
ที่แท้พี่ซ่าร์ก็.....อิอิ
-
:m16: เบื่อนางกัสสสสส :fire: รู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วจะมาทำอะไรมุ้งมิ้งอย่างคนเป็นแฟนทำ...มันใช่เหรอค่ะ
:angry2: คิดหน่อยนะ จะทำอะไร ได้ข่าวว่า พี่เอย์ยังติดประเด็นกับปิงอยู่นะ
-
นี่ขนาด ตอนพี่ซ่าเชนนะ พี่เอย์แม่งก็ยังมาขโมยซีนให้อารมณ์เสียอีก :m16:
กัส.. เมื่อไหร่เธอจะเลิกยุ่งกับเอย์ เจ้านายลูกน้องน่ะรู้จักมั้ย ชอบสร้างเรื่อง :beat:
ส่วนพี่เชนพี่ซ่า ขอส่งพี่2คนไปประตูสรรค์ :heaven
-
รำกัสมากกกกกกกก รำจริงๆ นางจะปลื้มโพสต์รูปเพื่อ???? ต้องการไรจากสังคม
น้องปิงของคนอ่าน คนอ่านรักมาก หงัดหงิดก็ไม่อยากให้น้องรู้สึกค่ะ พี่เอย์นี่น่าให้น้องนอนกับพี่เชน เอาให้หวงบ้านพังไปเลย
ที่จริงคือพี่เอย์แกหึงหมดอ่ะ ทั้งพี่ซ่าร์ทั้งพี่เชน
ปิงกลายเป็นน้องที่ต่างคนต่างหวง น่ารักดีอ่ะ เธอน่ารักใครๆ ก็รัก อยู่กับใครก็เป็นธรรมชาติไปหมด ฮาเรื่องอาหารเช้า 555
พี่ซ่าร์ก็คิดได้
เชนซ่าร์ อืมมมม ได้อยู่ค่ะ พี่เชนนี่แบดเลยเวลาอยู่กับซ่าร์ อ่อ เคยมีอดีตมานี่เอง ตอนแรกคิดว่าแกเคยโดนดาราหักอก 555
แต่สงสารซ่าร์นะ แบบตอนนั้นก็ไม่ได้ตั้งใจ เชนไม่รู้เหรอว่าบรรดาแฟนตัวเองอ่ะแรดดดดดดดด หรือเป็นข้ออ้างอยากปล้ำเขา
สงสารนะ มันแรงอ่ะ ไม่รู้ว่าเป็นคนซีเรียสไหม พี่เอย์คะ จะได้ดองเป็นญาติกับพี่เชนแล้วรู้ตัวมั้ยเนี่ย
ขอเวอร์แบบปิงำม่รู้เรื่องไรเลยค่ะ ปล่อยเขาได้กันตามสะดวกเถิดเทิงกันไป 555 แล้วพี่เชนจะกลับ กทม เลยรึ โหดร้ายนะเฮ้ย
ถ้าได้แล้วทิ้งอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:hao6:คดีพลิก 55555555
คิดถึงพี่เอย์แล้วอ่ะะะะ :katai4:
เบื่อกัสมากกกกกก
-
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พวกมึงออกไปให้หมดทุกคนเดี๋ยวนี๊ กูอ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
นี่คือจุดจบของ #ซีซ่าร์หล่อโคตรพ่อทุกสถาบัน
-
เชน ซาร์ สนุก ลุ้นดี
แต่พี่เอยดิทำให้น้องเสียใจอีกแล้ว :hao7:
-
เอาจบแบสองอ่ะค้าาา อร๊ายยยย :hao7:
ปล เอานังกัสไปเก็บเหอะค่ะ โพสแบบนั้นดูก็รู้ว่าตั้งใจ แม่ละอยากจะเตะยอดหน้า กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
พี่เชนคนดีไม่ทำแบบนี้สิ พี่ซ่าร์ไม่ได้ทำผิดอะไรเสียหน่อย
พี่เอย์เคลียร์เรื่องรูปคู่ด่วน
-
:mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
ฮ่าๆ กดสอง ชอบแกล้งพี่๋ซ่าร์
ปิงคงงอนแล้วววว พี่เอย์จะง้ออย่างไรรรรร
เคลียร์กัสให้จบๆไปเหอะ ดูนางตั้งใจจะยั่วจริงๆ
-
กรั๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดคู่นี้ก็มา. โอ้ยยยยยยยน. ปลาบปลื้ม
เชนซ่าร์ ต้องแบบที่สองสิ!!!!
ก็ว่าทำไมพี่เชนไม่ชอบพี่ซ่าร์ขนาดนี้ ที่แท้ก็มีอดีตกันสินะ!!
ไหนๆก็ผ่านมาแล้ว. พี่เชนก็คิดซะส่าได้พี่ซ่าร์เป็นเมีย ไถ่โทษแฟนสองคนที่แร่ดมาหาพี่ซ่าร์เองละกัน ดีมั้ยเอ่ยยยย
ต้องดีสินะ. 5555555 เชียร์คู่นี้สุดใจ
แต่คุณเลขากัส. ต้องการอะไรจากสังคมคะ พูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!
อัพรูปแล้วลบ. แลดูไม่บริสุทธ์ใจหนักไปอีกกกก
นี่จะไม่ทนนะคะ!!!!! :katai4: พี่เอย์ต้องมีคำตอบเรื่องนี้นะคะ
และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะจัดการเรื่องกัสให้เด็ดขาดสักที !!!!!!!!!!!!1
-
เอามิ๊กกันคะ หูยยยยว่าแล้วมันต้องป๊ะกัน
-
รู้สึกว่ากัสจะแซะตลอดเวลา
น่ารำคาญนะ
-
เชนจะโทษซีซ่าร์ฝ่ายเดียวไม่ถูกนัก ถ้าชะนีไม่เล่นด้วยเรื่องก็จะไม่เกิดขึ้น
แต่นี่คือนิยายวายจึงเป็นต้นเหตุให้ซีซาร์มาคู่กับเชน
-
:o9: :o9: ขอแบบ"สอง" อยากเห็นพี่เชนแบบแบดๆ :oni2: :oni2:
ส่วนตอนหน้าหวัังว่าเอย์จะจัดการกัสเด็ดขาดซะที o18 o18
-
กดโหวตแบบสอง ครับ :D
-
เบื่ออินังกัส :z6:
-
หล่อทุกสถาบันงานเข้าเจ้าค่าาาาา :heaven :heaven :heaven :hao3: :hao3: :laugh: :laugh:
-
มาโหวตแบบ 2 :laugh:
-
ขอบคุณ :)
-
ขอเป็นแบบที่สองงงงงงงง
กรี๊ดร้องงงงงงง :hao7: :hao6:
-
และแล้วก้มาถึงจุดจบของซีซ่า หล่อโครตพ่อทุกสถาบัน55555555 ขอเลือกทางสองนะ แต่ไม่ว่าจะทางไหน เราก้เชื่อว่าพี่ซ่าพบกับจุดจบอยุ่ดี 55555/
-
เอาแบบที่2ครับ จะได้ปิดบัญชีพี่ซีซาร์อะุ เบื่อกัสด้วยย
-
แบบที่สาม
พี่เชน เมื่อคืนปิงฝันร้าย ได้ยินเสียงใครไม่รู้ทะเลาะกันทั้งคืนเลย ปิงกลัวจนไม่กล้าลุกจากเตียงแหน่ะ
เอ๊ะทำไมพี่ซ่าเดินท่าแปลกๆ
:hao7:
-
อินังกัส อุตส่าห์เชื่อว่านางบริสุทธิ์ใจ(ถึงจะด่าเพราะเกลียดนิสัยมุ้งมิ้งไร้สติก็เหอะ)
ดีแหละ ให้นางเลวเป็นนางร้ายไปเลยก็ดี จะได้ด่าได้เต็มปากเต็มคำหน่อย555
-
เรื่องเอย์กับกัสยอมไม่ได้จริงๆ ต้องเคลียร์ให้เด็ดขาดไม่ให้นางมายุ่งอีก
นางก็ใช้ความเป็นเพื่อนคอยอี๋อ๋อ
ไม่บริสุทธิ์ใจแน่ๆ ถ้าเอย์ยังทำตัวยังงี้ตัวเองไม่มีสิทะิ์มาว่าปิงหรอก
ทีกับปิงไม่กล้า กับกัสดันออกสื่อผ่าน ig
ไม่ว่าจะกี่ตอน ฉันก็อยากจะตบๆๆๆๆๆๆๆ อิพระเอกนี่จริงๆ :beat: :beat: :beat:
มันไม่ได้เลวแบบเรื่องอื่นนะ แต่การกระทำดันเหมือนกะล่อนตัวพ่อซะงั้น
ส่วนพี่ซีซาร์กำลังจะมีปั๋ว
กดหนึ่งรัวๆ ให้มาต่ออย่างรวดเร็ว
-
เราว่าพี่เอย์ไม่ได้คิดอะไร แต่กัสอะคิดอะไรอยู่แน่ๆเลย
โอ๊ย ไม่ชอบเลยอะ :z6: หลบไปกัส! คนเค้าจะรักกัน!!
-
อรั๊ยยยยยยย :-[
-
เชียร์เชนซ่า
:-[
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
//ตาย :heaven
//กลับมาเกิดใหม่
โอ๊ย โรคุจะหัวใจวายตายค่ะ พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชน//โดนพี่ซ่าร์ตบ
:pighaun: :haun4: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
โอ๊ยๆๆเลือดท่วมจอเจ้าค่าาาาาาา ขอแบบสองค่ะ :z1:
ส่วนนังกัส...อีบ้า อีแรด อี@#$%^*@#&*
ใครก็ได้จับนังนั่นไปปิ้งที!!!!!!! :fire:
-
เอ่อ อิพี่เอย์คะ จัดการอิกัสด่วน อย่าโง่นะ หนูขอร้อง !!!!! พี่เชนจัดการมังทั้งคู่เลย
:z6: :z6:
-
โหหหห. ซีซ่าาาา
-
^^
-
:ling2:เมื่อไหร่กัสจะมาเคลียร์คะ เราไม่ได้มองน่งร้ายนะ แต่ไม่มาเคลียสักทีก็เริมคันยุบยิบ
-
แบบว่า....โลกกลมพรหมลิขิตมากครับ มีภูมิหลังเบื้องลึกกันด้วย นึกไม่ถึงเลย
แย่งแฟนเค้ามาตั้งสองคนไม่แปลกใจเลยที่นายเชนจะแค้นฝังหุ่นพี่ซ่าร์ขนาดนี้
เชนซ่าร์เริ่มต้นดุเดือดมาก ดึงคอเสื้อกันไป ดึงคอเสื้อกันมา ไหงไปฟัดกันอยู่บนเตียงได้ล่ะครับนั่น
ผมว่า..ให้พี่เชนจัดเต็มให้กับความแค้นที่ผ่านมาในคืนนี้ไปเลยก็ดีนะครับ หุหุ คุคุ คึคึ :m10: :m10:
เพราะหลังจากนี้แค้นจะได้กลายเป็นรักซักที.... :impress2: :impress2: (โอย น้ำเน่ามาก ผม 555+)
ฮาาาาา......ว่าไปนั่น แล้วแต่คนแต่งดีกว่าครับ ยังไงได้หมด
ส่วนหมาปิง ก็กลับไปเคลียร์กับพี่เอย์ดี ๆ นะครับ รู้เลยปิงมันคิดไปไกลมาก....แล้วแน่นอน
พี่เอย์เคยพูดเด็ดขาดกับกัสไปแล้ว แต่กัสยังคงไม่เลิกตอแย ตีเนียนเพื่อนสนิท(ที่คิดไม่ซื่อ)ตลอด
หรือว่างานนี้ หมาปิงอาจต้องออกโรงบ้าง???
สนุกเข้มข้นเหมือนเดิม
มาร่วมลุ้นคู่เชนซ่าร์ครับ แหม่...คู่นี้ก็แซบไม่แพ้กัน
จะลงเอยยังไง ยังนึกภาพไม่ออก แต่รู้ว่ามันส์..แน่
-
ชอบแบบที่ 2 ค่ะ 5555555
-
จะมาซึนอีกคนเรอะพี่เชนนนน (หรือโซ่ของพี่ซ่าร์ 5555)
ชอบคู่นี้นะ ถึงเนื้อถึงตัวอย่างรวดเร็ว >////<
ชอบแบบที่ 2 อ่า
แต่คู่เอย์กับปิง ยังน่าเป็นห่วงงงงงงง =_=
-
ชอบแบบแรก....เอาที่ร้ายสุดๆไปเลย 5555 ซ่าโดนทิ้งค้าง.....ส่วนเชน ไม่แคร์....โอ้ รุกในฝัน เลวได้ใจ 5555
-
ขอแบบไหนก็ได้ที่พี่่ซ่าเสร็จพี่เชน อร๊ายยยยยย :-[
ส่วนอิกัสรำคาญนางมาตั้งแต่แรกแล้ว ต้องให้หมาปิงออกโรงสินะ
-
เราว่ากัสจะต้องสร้างปัญหาให้เอย์กับปิงแน่เลย
ส่วนเชนเรื่องอดีตไม่น่ามาว่าซาร์นะเพราะผู้หญิงก็มายุ่งกับซาร์ด้วย
จะมาโทษซาร์ได้ไง น่าจะให้เชนหลงรักซาร์บ้างนะ
-
เชนซาร์ ใช้ได้ๆ คู่นี้แลท่าจะดุเดือด
-
อีกแล้ว คือไม่เข้าใจเอย์ แกหึงปิงยังงั้นยังงี้ เที่ยวบ้าใส่แบบไม่คิด
แต่ตัวเองบอกว่าบริสุทธิ์ใจ แล้วต้องให้ปิงยอมรับสิ่งที่ตัวเองทำหรอ สนิทเชี่ยๆเลยว่ะ
คืออยากจะบอกคนเขียนว่า เราไม่ได้หวงเอย์ว่ะ แต่เรารักปิงมากแค่นั้นเอง คิดว่าน้องคงรู้สึกไม่ดี ไม่เคลีย คาราคาซัง เป็นเราคงรู้สึกอย่างนั้น
กัส รู้สึกไม่ดีกับนายมากๆ แค่ชื่อโผล่มาแต่ละตอนก็ทำเอาเบื่อทุกที :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อย่าลืมว่าพี่ซ่าไม่ได้ปิดประตูนะจ๊ะ เพราะงั้นปิงเคาะประตูไม่ได้ อิอิ
แล้วทุกคนอย่าลืมว่าตอนต้นๆเรื่องปิงเคยสาธยายว่าเอย์กับซ่าหน้าสวย
ดูดี และจากตอนนี้ที่ซ่าบอกว่าตัวเองตัวพอๆกับปิงนั้น
แสดงให้เห็นแล้วว่าเป็น"รับ"ให้เชนแน่ๆ คิคิ
เรื่องมือถือเอย์ไอ้กัสต้องเป็นคนทำแน่ๆ แล้วเอย์เห็นก็เลยลบทิ้งไป
ขอให้เอย์จัดการขั้นเด็ดขาดด้วยเถอะเบื่อมันว่ะ :m16:
-
แบบที่ 2 นะ นะนะ อยากกกกมากก
-
พี่ซ่าของน้อง อร๊ายยยยยย :ling1:
-
ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร...แต่หลังๆมานี่เริ่มเหม็นเขียว ‘คุณกัส’ ขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ
กำลังอ่าน เชนซ่าร์ เพลินๆ กำลังฟินกับน้องปิงสุดเลิฟ กัสดันโผล่มาใน IG ด้วยภาพคู่ชวนคิด!
ฮึ่ย! ไอ้พี่เอย์แม่งก็ไม่มีขัดขืน อิหนูกัสก็.....อร๊ายยย โมโหค่ะ!! ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีอะไร แต่อึดอัดใจฝุดๆเลยค่ะ งื่ออออ...
ปล. แอบอินไปหน่อย ขอโทษนะจ๊ะ
ปล. 2 ขอเลือกข้องสองได้มั้ยคะ เอาแบบปิงโผล่มาตอนเช้า ตอนที่ซ่าร์เสียเอกราชเรียบร้อยโรงเรียนเชน อร๊ายยยย...
-
:z6: อยากขาคู่ใส่อิพี่เอย์ กะออกัส :z6:
-
ทำไมพี่เอย์เป็นแบบนี้ ฮือออออ สงสารหมาปิง :hao5:
-
พี่เชนกับพี่ซาร์แย่งซีนคู่หลักไปชั่วคราว แต่อยากให้คบแบบถาวร :-[
ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้มั๊ย เราเชียร์นะ แต่ถ้าไม่ใช่ก็ขอให้ญาติดีกันก็พอ
บางทีชีวิตพี่ซาร์อาจจะมีสีสันและหลุดออกจากกรอบบ้างก็ได้นะ
ส่วนเรื่องพี่เอย์และกัสนั้นไม่อยากออกความคิดเห็น เดี๋ยวจะแรง
แต่ก็อยากจะรู้จุดประสงค์ว่าถ่ายรูปอย่างนี้แล้วโพสต์ ต้องการจะสื่ออะไร
พี่เอย์รู้หรือเปล่า แล้วคิดมั๊ยว่าหมาปิงมันจะมาเห็น :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ผมว่าเอาทั้งสองแบบมาร่วมกันน่าจะดีกว่านะครับ เหมือนแบบว่าปิงมาแบบเมาๆ มาเจอเหตุการณ์ซีซ่ากำลังโดดทำอยู่ แล้วเหตุการณ์เรานั้นหยุดลง ทำให้ซีซ่าเสียน้ำตาลูกผู้ชายจะดีกว่า โดยมีปิงเป็นคนกลาง สุดท้ายเชนคิดได้ตามง้อซีซ่าอะไรแบบเนี้ย ส่วนไอ้เอย์ยังเหี้ยอีกแล้ว ชอบปล่อยตัวกับไอ้กัสอีกแล้ว ทีตัวเองชอบหึงไม่เข้าเรื่อง แถมตัวเองไม่สนความรู้สึกปิงเลย เซ็งโว้ย เฮ้อเหนื่อยใจ กับสี่คนนี้ จะสงสารใครดี
-
ชอบแบบที่2อ่ะ หุๆ
-
อย่างพี่เอย์มันต้องโดน :z6:
ส่วนกัส :beat:
หมาปิง สู้ สู้ :L2:
-
ปิงเมาขนาดนั้นจะตื่นมาขัดขวางได้เหรอ
-
โอ๊ น้องโซ่สนิมสวาทของพี่ซ่าร์ 555
เก็บความแค้นมาหลายสิบปี โดนแย่งเมียไป 2 คน
จับทำเมียเองซะเลย เง๊ย เลือก ข้อ 2 เจ้าค่า
รู้สึกเบื่ออิเอย์อีกรอบนึงละ
มีถ่ายร่งถ่ายรูปเซลฟี่ กะนังแร่ด แล้วยังปล่อยให้กัสเอามือถือมาลงรูปอีก
จงใจมาก เขางอกแล้วเอย์
-
กัสคิดจะทำอะรายยยยยไหนบอกว่าตัดใจแล้วนิ :angry2: พี่เอย์เคลียร์ด่วนๆเลย :hao3:
คู่พี่เชนกับพี่ซ่าท่าทางจะแซ่บ :hao6: :hao6:
-
น่าจะเป็นอย่าง 2 อ่ะ 5555
เพราะจำได้ว่าพี่ซ่าร์ไม่ได้ปิดประตูนะ =,.= น้องปิงคงไม่ต้องเคาะหรอก โฮะๆ
-
รู้สึกว่า กัส เปรียบเหมือนหลุมดำนะ ที่คอยจะดูดเอาความสุขความรู้สึกดีๆ ไปจากน้องปิงและคนอ่าน
จัดการด่วนๆนะพี่เอย์ เรื่องนี้จะไม่ทนขอบอก :z6:
เอามาขัดจังหวะต่อยจูบ ต่อยจูบของเชนกับซ่าสทำไม เอานังกัสไปเผาเลย :fire:
-
คราวนี้ไม่ทำให้ชัดเจนมีเรื่องแน่ๆพี่เอย์ สุดกับคู่นี้ที่มันช่างเดือดพล่านเหลือเกิน
-
ตลกดี
-
เฮ้ย เอาจริงดิ จะให้พี่ซ่าร์ตกเป็นเมียพี่เชนจริงๆน่ะเหรอ
โอ้ย พี่เชนเก็บความแค้นมานานมาก คราวนี้คงได้ชำระสักที
พี่ซ่าร์เตรียมตัวโดนลงโทษ คึคึ :oo1:
-
เสียดายพี่ซ่าจัง โอมายกอด มาต่ออีกนะครับผม
-
มีแบบที่สามไหมคะ ปิงตื่นมาตอนกลางคืนไดยินเสียงห้องข้าง ๆ เลยทุบพนัง เห้ยเอากันเบาๆหน่อยครับ ปิงง่วง 555 แล้วโทรไปเซ็กโฟนกับพี่เอยเอย์ 5555 ดีไหมคะแบบนี้
-
เออ...อันนี้ โกรธ เกลียด .......รึว่า หลงรักอะคะ
-
พี่เอย์ครับอันนี้ให้พี่ :beat:
แค่รูปคู่ก็ไม่อนุญาตให้อัพไอจีนะ ก็รู้ว่ามันไม่มีอะไรแต่ก็โมโหแทนปิงนี่ครับ :beat: :beat:
ส่วนพี่เชนทร์พี่ซ่าร์ แซบบบบบมาก 55555 คู่นี้ฉีกแนวจากคู่แรกนะ แรงดิบเถื่อน ชอบครับ o13
*ขอเลือกแบบที่สอง
-
แบบสองน่ารักกว่านะ
5555555
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอเลือกแบบ 2
พี่เชนจะได้มีคู่ซะที จะได้ไม่คิดเกินเลยกับหมาปิงอีก
ส่วนนังกัส มันจะวางแผนเลื่อยขาเตียงพี่เอย์กับหมาปิงสินะ
เค้ามีเจ้าของแล้ว ยังจะอยากได้ของเค้าอีก หน้าด้านจริง ๆ
หมาปิงคงต้องทำอะไรซักอย่างให้พี่เอย์รู้ว่าหมาหวงมากแค่ไหน
และก็ทำให้พี่เอย์ตาสว่างซักทีว่านังกัสมันจ้องจะงาบอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก
หึ่มมมมมม...อินไปนะ นี่ขนาดยังไม่รู้ว่าพี่เอย์ถ่ายรูปกับใครกันแน่ 555+
-
เอย์ตั้นนนนนนน กัสเป็นภัยตัวฉกาจเลย
โอย ปิงยิ่งคิดมากอยู่ คนมันเคยมีแผลนะ หวั่นไหวง่ายอยู่แล้ว
ส่วนเชนกับซีซ่า ก็แล้วแต่ ฮี่ๆ
-
นังกัสสสสสสสสส ต่อให้นางเคยช่วยตามหาน้องปิงก้เหอะ. แต่นางดุร้ายยยยยยยยย
ดุไม่ซื่อ ดุอ่อยมากกกกกกกกก อย่านะคะ อย่าแม้แต่จะคิดว่าจะแย่งของของน้องปิง
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :hao6: :hao6: เชนซีซ่าร์ ใช่เลยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7: :hao7:
-
:really2: :really2: :really2: อยากจะบอกว่า คนแต่งเก่งมากๆ ที่สามารถเรียกอารมณ์ร่วมจากแฟนๆนักอ่านได้อย่างมากมาย คนอ่านพร้อมที่จะกระโจนอารมณ์เข้าไปร่วมในเหตุการณ์นั้นๆได้ แบบไม่มีเงื่อนไข น่าภูมิใจแทนผู้แต่งจริงๆครับผม
-
ขอ2.....ช้าเพื่อ..ได้ก่อนจีบทีหลังตามแบบเชน 555
-
ขออนุญาติหยาบคายค่าาาาา
กรี้ดดดเกลียดอินังกัสสสสสสส อินังลำยองงงงงนี่
แบบคอพี่เอย์ก้ชัดเจนแล้วไงว่าเค้าไม่เอาแกรรร
แล้วยังจะมาเพ่นพ่านรอบๆตัวให้เค้ามีปันหากะเมียยยเพื่อ
นี่ขอเดามาแอบเอามาโพสเองพี่เอย์เหนกลัวปิงคิดมากเลยลบ!!
แต่ถ้าพี่เอย์โพสเองนี่มีเคือง //ตบตี
ไม่ยอมเคลียร์ให้ชัดๆต่อหน้ากันไปเลย
ปล่อยให้น้องมันไม่สบายใจเพื่อ
อินนนจัด!!!
ส่วนคูซ่าร์ขอเชียร์เบอร์2ค่าา
เอาแบบให้มีพยานรับรู้ว่าทำไรกันแล้ว
เชนจะได้ต้องรับผิดชอบ ถ้าไม่รับผิดชอบก้จะดูเลวร้ายในสายตาหมาปิงมวากก
-
อ๊ายยยยย พี่ซ่าจะเสร็จพี่เชนแล้วววว (ยัง!!!)
มาต่อเร็วๆนะที่รัก เค้าอยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ อ๊าย พี่ซ่าพี่เชน >...<
-
อ้าว คดีพลิกซะงั้น ได้สามีเลยงานนี้ซีซาร์ 555
-
เย้ยย... เราก็อุส่าเชื่อแล้วนะว่าพี่เชนไม่ได้คิดไรกะหมาปิง
แล้วไมตอนนี้ พี่เชนมาพูดไรให้กำกวมแบบนี้ล่ะค๊าาา จะแกล้งซีซ่าร์ รึว่ายังไง?
เพราะฉะนั้น อย่าเพิ่งให้พี่ซ่าร์เสร็จน้องเชนนะ (หมาปิงตื่นมาขัดขวางเด๋วนี้!!)
จนกว่าคนอ่านอย่างอิชั้นจะรู้ว่าเชนไม่ได้คิดไรกะปิงจริงๆ ห้ามทำไรซีซ่าร์นะ ฮึ่มๆๆ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
ด้านมืดของพี่เชน o18
-
กัสนี่จะยังไงกันเนื่ย
สงสารน้องปิงจุงเบย :3125:
-
:z1:
Vote แบบสองด้วยคน
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:.........พรุ่งนี้วันจันทร์แล้วเหรอออออออออ.........มาบอกรักน้องปิงกับพี่เอย์ตั้นก่อน....พรุ่งนี้ทำงานแร้วววววววววววว.....ปิงก็อย่าขาดงานน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา... :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย ไม่สบายใจเชนปิงมากกกกกกกกก
อิพี่เชนนี่ยังไงงงงง อึดอัดๆๆๆ โคตรอยากรู้เลยอ่ะ นี่แอบเชียร์ให้พี่ซ่าเค้นพี่เชนเอาความจริง
คืออิพี่น้องนี่เยอะมากกกกกกกกจริงๆ พูดเลยหึงแทนพี่เอย์
ส่วนตัวนี่คิดว่าหนักกว่าเอย์กัสอีก โอ้ย!! พี่หงุดหงิดดดดด เอาอิเชนออกป๊ายยยยยย อย่ามายุ่งกับหมาปิงนะ
จงหลงพี่ซ่าเดี๋ยวนี้!!! :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ตามอ่านถึงตอนล่าสุดซะที...
พี่เชนกับซีซ่าร์นี่จะรักกันง่ายๆเลยหรอ
-
คิดถึงพี่เอย์
-
หมาปิง จะมารึยังหนอ ^^
-
ปิง เลิกงานหรือยัง เค้าเลิกงานแล้วน้าาาาาา
-
:3129: :3129: :3129:
มาส่อง......คู่เชนซ่าร์ (ตกลงเสร็จมั้ย??) กับหมาปิงครับ
-
คิดถึงพี่เอย์มากกกกกกทราบแล้วมาต่อหน่อยคร้าาา รักหมาปิง รักพี่เอยื รักพี่เชน รักพี่ซ่าร์
วี๊ดวิ๊วววววว :katai4:
-
ThankS
-
มารอพี่เอย์กับหมาปิง
:katai5: :katai5:
-
ทำไมผมเพิ่งมาเจอนิยายเรื่องนี้เนี่ยะ
พี่เขียนโคตรเก่งเลยอ่ะ นี่อินมากนะจะบอก
ทั้งฮา ทั้งโหด ทั้งเศร้า โดยเฉพาะตอนที่พี่เอย์ต้องไปเรียนต่อ
จนมาถึงตอนล่าสุดก็ยังครบรสเหมือนเดิม .... ผมติดตามนะครับ
ผมตั้งนิยายของพี่ไว้เป็น bookmark ในมือถือเลยนะครับ
ขอบคุณนะครับที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้ออกมา :z2:
-
:katai5: มา รอ อยาก อ่าน :katai5:
-
เข้ามารอ เผื่อคนแต่งใจดีนำมาลงคืนนี้
-
http://www.youtube.com/v/Oo946hKwK4s
# 33 ความลับ.....
จิ๊บๆๆๆ
ผมรู้สึกตัวขึ้นในตอนเช้า แสงแดดที่ลอดผ่านเข้ามาทาบตัวไปกับเตียงนอนหนานุ่ม ม่านหน้าต่างผ้าฝ้ายสวยพลิ้วไปตามสายลมอ่อน เสียงนกกระจิบร้องทักทายเอื้อนเอ่ยท่วงทำนองในแบบของมันจุดรอยยิ้มแรกของวันให้กับผมได้มากมายจริง ๆ เมื่อนึกได้ว่าที่กรุงเทพถ้าหากจะได้ยินเสียงบรรดานกกระจิบกระจอกร่ำร้องราวกับว่าพวกมันเป็นนาฬิกาปลุกก็คือต้องไปนอนกับแม่และพี่ขมที่บ้านสวนเท่านั้น ซึ่งพักหลังผมไม่ค่อยได้กลับไปนอนเลยจริง ๆ ด้วยงานของผมที่มากมายขึ้นทุกวันทำให้ผมจะค้างที่ออฟฟิศเป็นส่วนใหญ่
ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจยืดเส้นสายใช้เวลาอาบน้ำทำธุระส่วนตัวไม่นาน สำรวจข้าวของทุกอย่างคิดว่าครบถ้วนเรียบร้อยไม่มีอะไรหลงลืม หยิบกระเป๋าขึ้นสะพายคาดบ่าแล้วเดินออกมา วันนี้เราคงต้องออกกันแต่เช้าพี่เชนบอกว่าจะแวะตลอดทางกว่าจะถึงกรุงเทพคงค่ำพอดี จะว่าไปไม่รู้ป่านนี้พี่เขาจะตื่นกันหรือยังเมื่อคืนจำได้ว่าผมเมามากไปหน่อยแต่พี่เชนกับพี่ซ่าร์ก็มึนนิดๆเหมือนกันนะถ้าผมจำไม่ผิด
เดินลงมาด้านล่างวางกระเป๋าไว้ที่โซฟาก่อนตรงเข้าไปในครัว พี่เชนแต่งตัวเรียบร้อยนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วยกินกาแฟไปด้วยหน้าตารีแล็กซ์ ในขณะที่พี่ซ่าร์อยู่ในชุดกันเปื้อนลายวันพีชการ์ตูนยอดฮิตที่ผมเองยังติดตาม พี่แกเดินไปเดินมาใช้ทัพพีคนๆอะไรบางอย่างอยู่ในหม้อชะเง้อหน้าลงไปดู
“พี่เชนครับ” ผมนั่งลงข้างพี่เขา ทักขึ้นแต่ตานี่ยังจ้องพี่ซ่าร์อยากรู้นิดๆด้วยว่าพี่เขากำลังทำอะไร
“ตื่นสายนะมึง”พี่เชนพับหนังสือพิมพ์วางไว้ หยิบกาแฟขึ้นมาซดจนหมด
“อากาศดีว่ะพี่ หนาวนิดๆนะ”
“หนาวแล้วทำไมไม่ใส่เสื้อกันหนาว มึงเอามาอยู่นี่”
“ใช้เมื่อคืนไปแล้ว เหม็นเหล้าผมเก็บเลยดิ่”
“มีตัวเดียว?”
“ครับเอามาแค่ตัวเดียวพี่” ผมว่าแล้วลุกขึ้น กำลังจะเดินเข้าไปหาพี่ซ่าร์ แต่รายนั้นหันมาหาเสียก่อน
“ปิงครับกาแฟหรือโอวัลตินดี” พี่ซ่าร์ถามเสียงสดใส เออพี่เขาหล่อจริงนะสมแล้วที่เป็นไอดอลเวลาที่ไม่แต่งหน้านี่คือใสปิ๊งมาก
“กาแฟดีกว่าครับพี่ อ่า...เดี๋ยวผมชงเองเกรงใจครับแค่นี้ก็รบกวนพี่มากแล้ว”
“เป็นไงบ้างเมื่อคืน เราหลับสบายไหม” พี่ซ่ายื่นแก้วให้ ผมจัดการชงในส่วนของตัวเอง
“สบายครับพี่ เมาไงแต่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคนทะเลาะกันหรือไงนี่แหละผมคิดว่าตังเองคงฝันอ่ะ ตอนแรกว่าจะลุกขึ้นเดินออกมาดูแต่คิดอีกทีนอนต่อดีกว่าผมคงฝันไปอ่ะนะ หนาวด้วยแล้วพี่เชนกับพี่ก็คงหลับกันหมดแล้ว”
จริง ๆ ผมกลัวด้วยนะเมื่อคืนเสียงอะไรไม่รู้แปลกๆ แล้วคือบ้านทั้งหลังเป็นไม้ด้วยไงผมเลยคิดไปว่าไม้กระดานมันอาจจะลั่นเอี๊ยดๆไหมอะไรแบบเนี๊ยะ แล้วม่านหน้าต่างคือพัดโบกตลอดคืนด้วย เสียงลมหรือเสียงอะไรไม่รู้ครืดคราดอืออาอยู่ตลอดเลย ผมก็คิดไปไกลกลัวว่าจะเป็นสิ่งลี้ลับ พอคิดได้แบบนั้นคลุมโปงนอนเลยดิครับจะรอใครอีก จะให้เดินออกไปเรียกพี่เชนเหรอ? ไม่ไหวหรอกผมว่าเสียงมันคล้ายจะมาจากทางนั้น ผมนอนไปเลยดีกว่าแปปเดียวก็หลับได้ต่อ
“เหรอครับปิง” พี่ซ่าหน้าเจื่อน ๆ ว่ะ ส่งข้าวต้มหมูสับร้อนๆให้ผม สดใหม่จากเตามาก
“ขอบคุณครับพี่” ผมรับมาแล้วเดินไปนั่งลงข้างพี่เชนร้อนมือมากวางถ้วยเกือบไม่ทัน
“หูยร้อนๆ” ผมบ่นไปสะบัดมือไป พี่เชนส่ายหัว
เคร้ง!!!
เสียงถ้วยข้าวต้มอีกถ้วยวางเคร้งลงต่อหน้าพี่เชน คือวางแรงมาก น้ำข้าวต้มแทบจะหกกระฉอกออกนอกชาม ทั้งผมทั้งพี่เชนเงยหน้ามองคนวาง พี่ซ่าร์หมุนตัวกลับไปสนใจที่เคาน์เตอร์ต่อในทันที ผมเลยส่งสายตาถามไปพี่เชนส่ายหัวกลับมา ความหมายของพี่เขาคือ ไม่รู้ หรือบอกให้ผมไม่ต้องไปสนใจวะ
เราทานข้าวกันประมาณยี่สิบนาทีได้พี่เชนลุกขึ้นก่อน ตบไหล่ผม
“เดี๋ยวเราจะกลับกันเลยมึงเช็คของให้เรียบร้อย อย่าลืมอะไรเด็ดขาดกูขี้เกียจวนกลับมาอีก”
“ครับพี่”
“ปิง ต้องตรวจดูให้ดีเลยนะครับห้ามลืมอะไรทิ้งไว้ แล้วก็เช็คให้ดีด้วยว่าใครบางคนเอาอะไรจากที่นี่ไปไหมเพราะพี่ก็ขี้เกียจตามไปทวงถึงที่กรุงเทพเหมือนกัน” คราวนี้เป็นพี่ซ่าร์พูด พี่เขายิ้มหวานมากแต่คือทำไมผมรู้สึกสยองมากกว่าวะ
แปลก...
ผมมองผู้ชายสองคนที่ยืนจ้องหน้ากันอยู่ แววตาแต่ละคนนี่คือลุกโชนมาก พี่เชนนี่ก็ไม่เคยอ่อนลงให้พี่ซ่าร์เล๊ยไม่รู้ขัดใจอะไรพี่เขานักหนา แต่มันแปลกที่ว่าวันนี้พี่ซ่าร์ต่อปากต่อคำด้วยแถมยังพูดเหมือนกับว่ากำลังกัดกันอยู่งั้นแหละ
“ถ้าอิ่มแล้วก็ออกไปกันเลย” พี่เชนบอกผมอีกครั้งก่อนเดินลิ่ว ๆ นำไปที่หน้าบ้านคว้ากระเป๋าตัวเองขึ้นมาแล้วมุ่งไปที่รถ ผมรีบยกแก้วน้ำซดพรวดๆ
“พี่ซ่าร์ครับผมขอโทษนะ จริง ๆ พี่เชนใจดีนะครับ”
“ไม่เป็นไรปิง ไม่ต้องขอโทษ”
“ครับ เดี๋ยวผมจะออกไปแล้ว” ผมรีบเอาชามตัวเองไปวางที่ซิ้งค์ล้างด้วยความเร็ว
“ไม่เป็นไรทิ้งไว้นี่เดี๋ยวพี่ล้างเอง” ถึงพี่เขาจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็ล้างจนเสร็จ
“เดี๋ยวพี่เดินออกไปส่งครับ” พี่เขาถอดผ้ากันเปื้อนวางไว้แล้วแตะหลังผมให้เดินออกมาด้วยกัน พี่เชนยืนดูปลาคาร์ฟอยู่ที่บ่อหินหน้าบ้าน รออยู่
“ปิงมึงดูนี่ดิ่” พี่เชนหันมาเรียก ผมเดินเข้าไปหา พี่ซ่าร์เองก็ตามมาด้วย
“ตัวนี้น่ารัก เหมือนมึงเลย สีเหลือง” พี่เขาชี้
“ไรอ่ะพี่ หาว่าผมหน้าเหมือนปลาอ่อ?” ผมทำหน้าแหยง
“น่ารักดี”
“พี่ชอบเหรอครับ”
“ที่บ้านกูมีนะ แต่ที่ออฟฟิศไม่มี”
“พี่ชอบปลา?”
“ใช่ ดูแล้วเพลินดี พวกมันว่ายไปเรื่อย ๆ อิสระไม่ต้องถูกใครลากจูงไป แบบนั้นกูไม่ชอบเลย”
ผมย่อตัวนั่งยอง ๆ ลงพี่เชนเองก็นั่งลงด้วย พี่ซ่าร์ยื่นขวดอาหารปลาส่งให้ พี่เชนเงยหน้ามอง ผมว่าสองคนนี้แปลกๆว่ะ ผมแอบดูว่าพี่เชนจะรับหรือเปล่า
โคตรลุ้น
“อ่ะ มึงให้” พี่เขารับมาแบบเร็วมากแล้วยัดใส่มือผมเลย
ผมก็เปิดขวดแล้วตักโรยๆให้นิดๆ พี่เชนมียิ้มให้ปลาด้วยเว้ย ประหลาดดีแท้ทีกับเจ้าของปลาล่ะทำหน้ายักษ์ใส่ ผมเห็นนะพี่ซ่าร์แอบมองพี่เชนด้วย สายตาอบอุ่นเชียวอะไรวะไหงเวลาเผชิญหน้ากันกัดกันได้ทุกที
เล่นปลากันเสร็จ ก็คงต้องถึงเวลากลับกันเสียที พี่ซ่าร์เดินไปส่งเราสองคนที่รถ วันนี้พี่เขาใส่ชุดผ้าฝ้ายแบบชาวเหนือหล่อมาก พี่ซ่าร์ผิวขาวสวยเหมือนกับพี่เอย์ บ้านนี้ผิวดีกันทั้งบ้านทั้งที่เป็นผู้ชาย หน้าตานี่คือเขาเรียกผู้ชายหน้าสวยด้วยนะ ทั้งพี่เอย์พี่ซ่าร์นั่นแหละครับ ที่นี่ยุงเยอะเหรอวะไหล่พี่เขาแดงเป็นจุดๆเชียวผมแอบเห็นแว็บๆ ผมเลยก้มดูไหล่ตัวเองบ้างเผื่อจะมียุงมากัดเหมือนกัน เออไม่มีนี่หว่าโชคดีไป
“ปิง เดี๋ยวถ่ายรูปกันก่อน มาที่นี่พี่ยังไม่ได้ถ่ายรูปกับเราเลยนะ” พี่ซ่าร์เดินเข้ามากอดคอผมแล้วเอามือถือตัวเองยื่นออกไปสุดแขนเอียงหัวเข้ามาใกล้
“อย่าหนีดิ่วะ เอียงหัวเข้ามาชิดพี่” ผมทำตามเพราะเฟรมโทรศัพท์มันแคบ แล้วเซลก้ากันเองแบบเนี๊ยะหัวต้องชิดหน้าต้องแนบนะบอกเลยไม่งั้นหลุดเฟรมแน่ ๆ
แชะ! พี่เขากดชัตเตอร์เรียบร้อย ผมเลยเอามือถือผมขึ้นมาด้วย พี่ซ่าร์รู้งานแอคท่าหล่อรอเลย แต่ว่าผมย่อตัวลงมุดออกจากแขนพี่เขาก่อน
“พี่เชนครับ มานี่” ผมเดินไปลากพี่เชนให้มาถ่ายด้วยกัน พี่เขากำลังกดมือถือของตัวเองทำอะไรสักอย่างผมเลยดึงโทรศัพท์พี่เขามาไว้กับผมก่อน พี่เชนกำลังจะโวยแต่ผมแกล้งทำหน้าดุใส่
“นะครับพี่ นิดเดียวผมอยากได้รูปเราสามคนเลย มาเชียงใหม่ทั้งทีจะเอาไปให้แม่กับพี่ขมดู” ผมฉลาดใช่ไหม คึคึ ต้องพูดแบบนี้ไม่งั้นคนอย่างคุณพี่เชนไม่มีทางมาทำเรื่องไร้สาระกับพวกผมแบบนี้หรอก
ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าคนที่อยู่ในเฟลมมีพี่ซ่าร์พี่เชนแล้วผมอยู่ตรงกลางเรียงกันผมก้าวออกมานิดๆแล้วย่อตัวลงเพื่อให้เราสามคนเข้าเฟรมได้แบบไม่มีใครหลุด หัวพี่เชนกับพี่ซ่าร์เลยจำเป็นต้องติดกัน
“พี่เชน พี่แชะดิ๊ ผมแขนสั้นยืดไม่ถึงหรอกพี่”
“เรื่องมากจริงมึงนี่” พี่เขาต่อว่าแต่ก็รับเอาไปยื่นแขนออกไปจนสุดกดถ่ายด้วยความเร็วสูง ผมยังไม่ทันแอ็คหล่อเลยด้วยซ้ำ
“เฮ้ยพี่ไรวะ เสร็จแล้วจริงดิ่” ผมก้มมองรูปในมือถือตัวเอง
“โฮ้ย ไม่อ๊าวววววว แบบนี้ผมไม่ยอมดูสิทำไมผมถึงขี้เหร่อยู่คนเดียวแบบนี้แล้วพี่เชนหน้าพี่งอได้อีก เอาใหม่นะๆๆ”
“ไม่เอาเว้ย” พี่เชนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยแถมยังจะยื่นมือมาดึงโทรศัพท์ตังเองที่ผมถือไว้ ผมรีบหลบเหอะ
“พี่เชนครับ ผมขอใหม่พี่ นะๆ” ผมทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ พี่เขาถอนหายใจแต่ก็ยอม
“พี่ซ่าร์ครับขอให้ผมอีกช็อตนะครับพี่”
“มาดิ่” พี่ซ่าร์ยิ้มให้ ผมดีใจมากเหอะ ได้ถ่ายกับไอดอลขวัญใจผม เรื่องอะไรจะยอมเอารูปที่ตัวเองขี้เหร่ไม่ตั้งตัวแบบนั้น
“พี่สองคนหัวชิดกันแบบเมื่อกี้นะครับ พี่เชนถือกล้องดี ๆ พี่ยืดไปให้สุดเลย ผมนับนะ หนึ่ง สอง แชะ!
แชะ!
แชะ!
สามแชะ ไม่ใช่แค่พี่เชนแล้วครับที่เป็นคนถือกล้องเพราะพี่ซ่าร์เองก็เอาโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดช็อตเมื่อกี้นี้เหมือนกัน มือผมที่ถือโทรศัพท์พี่เชนไว้ก็ยื่นออกไปกดด้วยความเร็วแสง
สรุปว่าในมือถือเราสามคน มีรูปถ่ายช็อตเดียวกันหมด ฮ่าๆ พี่เชนหน้างอเลยดิ่ ดึงโทรศัพท์ตัวเองออกจากมือผมทันทีแล้วยัดมือถือผมคืนมา
“ไร้สาระ เปลืองเมมโมรี่”
“แต่ถ้าพี่ลบ ผมกับพี่ซ่าร์โกรธเลยเอาดิ่” ผมสวนขึ้น ตีคิ้วกวนๆส่งให้ พี่เชนยืนกัดปากนิ่ง
“ชิ กูอยากเก็บไว้นักล่ะ ขึ้นรถ กลับได้แล้วมึงไอ้น้องชั่ว”
“ห๊า?? นี่พี่ว่าผมอ่อ พี่พูดอะไรนะเมื่อกี้ผมได้ยินไม่ชัด”
“ช่างดิ่ กูจะพูดครั้งเดียว” พี่เชนโดดขึ้นนั่งประจำตำแหน่งคนขับแล้ว ผมเลยหันไปบอกลาพี่ซ่าร์เห็นพี่เขาก้ม ๆ ทำอะไรกับมือถือ ผมเลยเดินเข้าไปดู พี่ซ่าร์อัพรูปลงไอจี ผมตามพี่เขาอยู่ด้วยนะ
“อัพเลยเหรอพี่”
“อือรูปนี้แหละ ไม่ได้อัพนานแฟน ๆ เขาอยากเห็นแล้วมั้งว่าพี่ทำอะไรอยู่ที่ไหน”
พี่ซ่าร์ยิ้มให้ผม ทำไมผมถึงรู้สึกว่าพี่เขาอารมณ์ดีกว่าวันแรกที่เรามาถึงกันเสียอีก ขนาดตอนที่เดินออกมา ยังดูเครียดๆอยู่เลยแต่พอเราไปดูปลาด้วยกันเซลฟี่กัน ยิ้มใส่กล้องด้วยกัน
ผมรู้สึกว่าอะไรหลายสิ่งหลายอย่างดีขึ้น
ผมขึ้นนั่งประจำที่ คาดเบลท์แล้วหันไปโบกมือให้ไอดอลขวัญใจผม ผมแอบเห็นนะพี่เชนที่ทำท่าเมินไม่สนใจหันไปมองพี่ซ่าร์ด้วย แวปหนึ่งของแววตา อ่อนโยนมากเหมือนอยากจะพูดอะไรด้วย ผมคิดว่าอาจจะเป็นคำขอบคุณหรืออะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พูดแม้แต่โบกมือลาก็ยังไม่มี
รถเราเคลื่อนตัวห่างออกมา พี่เชนเงียบไปผมเองก็ไม่กล้าถาม ดูเหมือนบรรยากาศไม่ค่อยปกติผมว่าเงียบไว้ก่อนจะดีที่สุด รถออกมาได้สักระยะพี่เชนเอื้อมมือเข้ามายีหัวผมผ่านรถไอติมถามผมว่าหิวไหมผมส่ายหัวพี่แกยิงยาวออกมากันเลย
“พี่เชนครับ พี่ซ่าร์เท่เนอะพี่ว่าไหม”ผมชวนคุย
“เฉย ๆ”
“อะไรเฉย ๆ พี่เขาออกจะหล่อ”
“บอกไปแล้วนี่กูไม่ชอบดาราไอดอล พวกนายแบบอะไรเทือกนั้น ยิ่งพวกไฮโซด้วยยิ่งแล้วใหญ่”
“ทำไมวะพี่ ผมว่าไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ดาราก็คนนะพี่ไปอคติพี่เขาทำไม”
“กูต้องบอกมึงเหรอ”
“พี่อิจฉาพี่ซ่าร์อ่ะดิ๊ ตัวเองไม่หล่ออย่างเขาอ่ะ”
“เหี้ยเหอะ กูหล่อกว่า หุ่นก็ดีกว่า มึงไม่รู้อะไร”
“พูดอย่างกับเคยเห็นเลยนะครับนะ”
“อย่าถามมาก กินขนมของมึงไปช่วยกูดูทางดิ่ พูดเรื่องอื่นทำไมวะ” พี่เชนหันมาว่าหน้ายุ่งเชียว
“ก็เปล่า ผมแค่แปลกใจทำไมพี่ดูไม่เฟรนลี่กับพี่เขาเลย”
“บอกแล้วไง กูไม่ชอบพวกดารา”
“เออแล้วถ้าพี่เขาไม่ใช่ดาราล่ะ ถ้าวันนึงพี่เขาไม่ใช่ไอดอลแล้ว เลิกเป็นดาราแล้ว พี่เชนจะชอบพี่เขาไหมครับ” ความหมายของผมคือจะพูดดีๆกันได้ไหม เป็นมิตรกันไหม
แล้วดูพี่เชนตอบ
“เขากับพวกเรามันคนละระดับ กูไม่เคยคิดเอื้อมไปคว้าเอาคนที่อยู่ไกลจากความเป็นจริงแบบนั้น มาไว้ข้างกายหรอกนะ ปล่อยเขาไปกับคนที่ทุกๆอย่างเหมาะสมกับเขาจะดีกว่า”
ผมว่าผมรู้สึกแปลกๆกับคำตอบของพี่เขามากเลยว่ะ มันมีความหมายอะไรลึกซึ้งกว่าคำถามของผมป่ะวะ
"ผมว่าพี่ตอบไม่ตรงคำถามว่ะ ผมถามว่า ถ้าวันนึงพี่เขาไม่ใช่ไอดอลแล้ว เลิกเป็นดาราแล้ว พี่เชนจะชอบพี่ซ่าร์เขาไหม" ผมก็ยังยืนยันความหมายเดิมของผมนะ คือจะพูดดีๆกันได้ไหม เป็นมิตรกันไหม
พี่เชนหันมองผมแวบนึง เงียบไปนิดก่อนจะตอบ...
“ความลับ”
ความลับ? ผมทวนคำงึมงำอยู่คนเดียว อะไรวะถ้าปกติธรรมดาก็ต้องพูดออกมาได้เลยดิ ทำเป็นพูดจากำกวมทำไม ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าคนขับ พี่เชนอมยิ้มนิดๆด้วยนะ กำลังจะอ้าปากพูดต่อเจอพี่แกยัดมันฝรั่งใส่ปากผมเลยจำเป็นต้องหยุด
เสียงเพลงจากสถานีวิทยุดังขึ้น พี่เชนฮัมตามเบา ๆ
“......แม้ใจจริง จะรักเพียงใด แม้ในใจ ยังอยากจะมีตัวเธอนั้นไว้นานเท่านาน
อยากมีทางเดินร่วมกัน แต่เธอคงมีทางที่ดี กว่าที่ฉันจะมีให้เธอ......”
เราสองคนกำลังมุงหน้าสู่กรุงเทพ อีกหลายชั่วโมงแน่ ๆ กว่าเราจะเดินทางไปถึงเห็นพี่เชนว่าจะอ้อมไปอีกทางพาเที่ยวด้วยนิดหน่อยผมก็เออไม่เคยมา ได้ผ่านๆไปดูก็ดี ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำเพลงบนรถก็สไตล์เย็น ๆ ผมกดมือถือเข้าไอจีไล่เช็ครูปอัพเดทใหม่ ๆ หมาบาสกับไอ้วุฒิทำไมโพสกันหลายรูปงี้วะเมื่อคืนไลท์ไปแล้วยังมีหลงเหลืออีกเหอะ มีเพื่อนคนอื่น ๆ อีกผมกดไปเรื่อยรูปไหนชอบไลท์ให้สักหน่อยรูปไหนหมั่นไส้ก็เม้นท์แซวๆกันไป พอมาถึงรูปล่าสุดไอจีของพี่ซ่าร์ ผมนี่แทบสำลัก กำลังยกขวดซดอยู่พอดี
“ฮ่าๆๆๆๆๆ กร๊ากกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆ”
“ปิงมึงเป็นบ้าเหรอจู่ ๆ หัวเราะขึ้นกูตกใจนะเว้ย”
“โอ๊ยพี่เชนผมขำว่ะ ฮ่าๆๆๆ กร๊ากกกพี่โอ๊ยยยยทำไมถึงเป็นแบบนี้ พี่ผมสงสารพี่ว่ะให้ตายเหอะ” ผมหัวเราะจนท้องขัดท้องแข็ง พี่เชนหันมองไปด้วยขับรถไปด้วยหน้าตานี่คือสงสัยผมน่าดู
“พี่ก็ดูดิ่ ไม่ให้ผมขำได้ง๊ายยยยย ฮ่าๆๆๆ” ผมยื่นมือถือส่งไปให้พี่เขาดู ลุ้นอยู่นะไม่รู้พี่เชนจะขำเหมือนผมหรือว่าฉุนปรี๊ดกันแน่
มันก็จริงที่ผมเองก็ไม่ได้หัวเราะรูปหรอก เราสามคนยืนเรียงกันโดยที่พี่ซ่าร์กับพี่เชนเอนหัวชนกันแล้วผมที่อยู่ตรงกลางย่อตัวลงทำมือเป็นรูปดอกไม้บานใต้คาง ยิ้มแป้นให้กับกล้อง ดูแล้วมันก็น่ารักใช่ไหม ถึงพี่เชนจะหน้าบูดนิดๆแต่ก็แมนดีนะ
แต่ที่สำคัญสุดมันอยู่ตรงเน๊.....พี่ซ่าร์ดันแคปชั่นรูปนี้ไว้ว่า ‘เชนนี่มัม ซีซ่าร์แด๊ด แอนด์อ๊าวเออร์ซันสวีทที๊ปิงปิง’
จะไม่ให้ผมขำแล้วพี่เชนอารมณ์เสียได้ยังไงครับ ผมถาม
“หะ........เหี้ยยยยยยยยยยยย”
พี่เชนร้องขึ้นมาอย่างดัง พวงมาลัยถูกหักลงที่ข้างทางเร็วมาก ผมใจหายวาบดีนะที่พี่เชนยังคุมสติอยู่ได้ไม่เบรกพรวดพราดกลางเลนไม่งั้นตายห่าแน่
“โฮ้ยยยยยย!!!!” พี่เชนหน้างอหงิกเลยดิ่ โกรธมากแน่ ๆ กัดปากด้วยเว้ย
“โอ๋เอ๋ๆ จะงอนไรเล่า ผมว่าน่ารักดีออกพี่ ไหนๆเอามาคืนเลย เร็ว ผมดูอีกหน่อยนี่ผมกลายเป็นลูกชายพี่แล้วจริงดิ่ เชนนี่มัมมี๊ สวัสดีครับคุณแม่ กร๊ากกกกกก”
“ไอ้เหี้ยกวนตีน อย่ามาล้อกูนะ มึงลองมาเป็นกูบ้างดิ่ แสบนักนะไอ้ดารานั่น” พี่เชนฉุนขาด ทุบพวงมาลัยตุ่บๆๆ
“พี่เชนแต่ผมว่าไม่เป็นหรอก รูปน่ารักดีพี่ ไม่เป็นไรๆ หึหึหึ ยอดคนฟอลพี่เขาแค่ไม่กี่ล้านเอ๊ง~ ชิล” โอ๊ยยกูขำ
“ไอ้ปิงมึงหยุดพูดได้แล้ว จะซ้ำเติมแผลกูไปถึงเมื่อไหร่”
“คร้าบๆ ผมไม่หัวเราะแล้ว ขับต่อนะออกรถเถอะครับเชนนี่”
“ไอ้ปิง!!!”
“โทษๆๆๆ ผมล้อเล่น โอ๊ยยยยยย อย่าตีผมนะ”
“สมน้ำหน้ามึง ชิ อย่าให้กูเจอนะ ฮึ่มมม”
หลังจากนั้นตลอดทางพี่เชนถูกผมเรียกว่า เชนนี่ มาตลอด หน้าตาคุณพี่นี่แบบ...นะ ฮึมฮัมขัดใจ ท่าทางจะแค้นฝังหุ่นพี่ซ่าร์มากมายแหละ ไม่รู้ว่าไปกรุงเทพจะมีโอกาสได้เจอกันไหม แต่ผมว่าอย่าเลย สองคนนี้ลงรอยกันดี ๆ ซะที่ไหน
รถเราเลี้ยวเข้าปั๊มเพื่อเติมน้ำมันและเสริมเสบียงคน พี่เชนแยกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาส่วนผมเซเว่นสิครับขนมนี่เต็มถุง เราเดินออกมาเจอกันด้านหน้าผมยื่นลูกอมส่งให้
“มือถือมึงไม่ได้เปิด?” พี่เชนถาม
“ไม่ครับ ทำไมอ่ะพี่” ผมปิดไว้เองแหละ
“แฟนมึงโทรเข้าเครื่องกู โทรกลับไปหาคุณท่านด้วยล่ะ ท่าทางเครียดมากเหมือนกันนะมึง”
“หึ ไม่อ่ะ” ผมส่ายหน้า ก็รู้นะวันนี้มันต้องโทรหาแน่ผมเล่นไอจีเสร็จปิดเครื่องเลย รูปพี่เอย์กับเลขาของมันเมื่อคืนยังทำผมนอยด์ไม่หายอารมณ์ไม่ค่อยดี ผมยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่แล้วเมื่อเช้าเปิดเช็คดูรูปนั้นถูกลบไปแล้วอีก
เออดีโพสเสร็จลบ กูจะดูอีกหน่อยจับผิดอีกนิดนี่คือทำเห้ไรไม่ได้
RRRRR
RRRRRRRR
ว่าไม่ทันขาดคำมือถือพี่เชนดังอีก พี่เขายื่นมาหาผม
“พี่เชนถ้าผมปิดเครื่องพี่ด้วย พี่จะว่าไรผมป่ะ”
“ทำไม” พี่เชนหันมาถามทันที เรากำลังแยกกันเดินขึ้นรถ
“ผมไม่อยากคุยไง”
“ตามใจมึง” ผมจัดการปิดเครื่อง วางโทรศัพท์พี่เชนคืนไว้ที่หน้ารถ ยังไม่อยากจะคุยจะเคลียร์อะไรตอนนี้ ผมชอบพูดแบบต่อหน้าไปเลย ไม่รู้นะความรู้สึกของผมพี่เอย์มันโกหกไม่เก่งนักหรอกถ้าหากผมได้คุยกับมันต่อหน้าผมจะรู้ได้ทันทีจากแววตาของมันว่ามันโกหกไหมอะไรยังไง
อยากรู้เหมือนกันความสัมพันธ์ของมันกับเลขาส่วนตัวคนนั้น เดี๋ยวจะเค้นให้พูดออกมาเองเลย
พี่เชนวิ่งเส้นอ้อมเข้าจังหวัดแพร่พาแวะพิษณุโลก เส้นนั้นร่มรื่นมากต้นไม้เยอะไกลหน่อยแต่เราแวะกันตลอดทางเจออะไรอร่อยก็แวะกิน คุณเชื่อไหมผมสร้างขยะเต็มรถเจอพี่เขาด่าดิ่เดี๋ยวกินนั่นกินนี่ไม่หยุดปาก แต่พี่แกก็ขนลงไปทิ้งให้นะ พี่เชนน่ะปากร้ายใจดีเหมือนพี่เอย์เปี๊ยบ ถนนเส้นนั้นสวยงามร่มรื่น พี่เชนบอกว่าผมไม่เคยมาเลยพาเที่ยว ผมก็ตื่นตาตื่นใจไปตามเรื่อง
เรามาถึงกรุงเทพกันราวสี่ทุ่มกว่า ๆ หน้าออฟฟิศยังคงมีพี่ยามสองคนนั่งเฝ้าอยู่อย่างเคย แต่รถที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนก็ทำเอาพี่เชนหันมองมาที่ผมทันทีเหมือนกัน
“กูเปิดเครื่องได้แล้วดิ่” พี่เชนพูดแล้วยิ้ม เออแซวกันเข้าไป
“ผมงอนเหมือนผู้หญิงเลยใช่ไหมล่ะ”
“ยิ่งกว่า”
“พี่เชนอ่ะ”
“กูสงสารแฟนมึงว่ะ ลงไปได้แล้ว เคลียร์กันให้รู้เรื่องถามๆไปเรื่องไหนมึงไม่ชอบใจต้องบอกออกไปให้หมดถ้ามันตอบแล้วไม่เข้าหูค่อยว่ากันอีกที”
“สอนดีว่ะพี่ ผมขอบคุณนะ”
“ไอ้เหี้ยไม่ต้องมายิ้มหวานกูขนลุก”
“หึหึ ผมแกล้งเล่นหรอก ไปแล้วนะครับ วันนี้พี่เชนนอนไหน”
“นอนบ้านดิ่ แวะมาส่งมึงไงรู้ดิ่คุณชายมึงป่านนี้ต้องมายืนรอแล้ว ลงไปเร็วกูไม่อยากเสี่ยงเจอตีนไฮโซ ดูซิจ้องตาเขียวแล้ว” พอรถจอดลงแบบสนิทพี่เอย์เดินเข้ามาหาอย่างไวเลยผมรีบหันไปคว้าเอากระเป๋าที่หลังเบาะ มีถุงของฝากแม่กับพี่ขมนิดหน่อย
“ไปแล้วครับพี่เชน ขอบคุณมากพี่” ผมตบไหล่พี่เขาเบา ๆ พี่เชนพยักหน้าให้
“เจอกันพรุ่งนี้ลุยงานกันต่อ เคลียร์กันดี ๆ นะมึง”
“ครับผม” ผมพยักหน้าอมยิ้มแล้วปิดประตูรถให้ พี่เชนกับพี่เอย์ไม่ค่อยคุยกันนักหรอกถึงเห็นกันก็ไม่มีใครทักขึ้นก่อนยกเว้นจะมีธุระจำเป็นจริง ๆ ซีอาร์วีของพี่เชนเลี้ยวกลับออกไปแล้ว
-
http://www.youtube.com/v/Oo946hKwK4s
“หมาปิง” พี่เอย์เดินเข้ามาหา หน้างอนิด ๆ ผมมองดูมันยังอยู่ในชุดทำงานเชิ้ตรัดรูป พับแขนขึ้นมานิด ๆ สแลคยังไม่ได้ถอดแต่คุณชายลากแตะคู่โปรด
“ทำไมมาถึงช้า ซ่าร์บอกว่ามึงออกกันมาแต่เช้าแล้ว” พี่เอย์จับเอาของในมือผมไปถือไว้แทน
“เที่ยวน่ะครับ แวะตลอดทางเลย” ผมตอบเรียบ ๆ แกล้งเก็กนิด ๆ
“เที่ยวที่ไหน” เสียงมันเริ่มเปลี่ยน หน้าก็งออยู่แล้วเลยงอขึ้นไปอีก ขี้เหล่ว่ะแฟนใครเนี่ย ไม่เห็นจะหล่อเล๊ย หน้าบูดฉิบ ผมรู้มันคงอยากถามเรื่องโทรศัพท์เต็มทน ผมก็ไม่สนใจนะเดินตาม ๆ กันไปพอขึ้นรถพี่เอย์เอื้อมมือมาดึงสายเข็มขัดแล้วกดคาดให้ผมเอง มันชะงักไปนิดตอนที่ปลายจมูกเฉียดๆกับแก้มผมรีบเบี่ยงออก
“เดี๋ยวกลับไป มึงรีบอาบน้ำเลยนะ”
“ทำไมครับ”
“........” มันไม่ตอบ ส่ายหน้าแทน ทำจมูกฟึดฟัด
“ผมไม่อาบหรอก ผมจะอาบตอนดึกๆ”
“ดี ดื้อกับกูได้ตลอด”
“ผมไม่ได้ดื้อ ทำไมผมต้องอาบล่ะพี่บอกเหตุผลมาดิ่”
“วันนี้มึงปิดมือถือทำไม” พี่เอย์ไม่ได้ตอบคำถามผมแต่เปลี่ยนไปถามเข้าเรื่องเลย จะว่าไปเรื่องนี้ทำเอาผมเซ็งจนเมาไปเลยดิ่เมื่อคืน วันนี้เลยปิดเครื่องทิ้งแม่ง ขี้เกียจคุย
“แบตหมด” ผมโกหก
“ปิงอย่ามาหาเรื่อง” มันละมือข้างซ้ายออกมาจากพวงมาลัยยื่นเข้ามาล้วงเอามือถือผมออกไปจากกระเป๋าเสื้อเลย เสียงเปิดเครื่องดังขึ้น รถติดไฟแดงพอดีพี่เอย์จ้องผมนิ่งเลย
“โกหกกู?”
“ครับใช่ ผมโกหก”
“หมาปิง!”
พี่เอย์หันมาจ้องหน้าผม เราสองคนเงียบกันไป พอรถผ่านแยกนี้มาได้พี่เอย์เหยียบเร็วมากแบบมากๆ ใช้เวลาไม่นานมันเลี้ยวขวับเข้าช่องจอดที่คอนโดข้างรถบีเอ็มคันเล็กของมันพอดี
“พี่เอย์ครับ ช่วยส่งผมที่บ้านได้ไหมพี่”
“ลง”
“เรื่องของเราไว้คุยวันหลังนะ ผมอยากกลับบ้านจริง ๆ” ผมเหนื่อยมากจริงนะตอนแรกก็กะว่าจะแค่โกรธไม่นานหรอกเดี๋ยวกลับมาผมจะถามมัน เคลียร์นิดหน่อยเพราะจริง ๆ มันก็แค่รูปถ่ายธรรมดาไม่น่ามีอะไร ถือว่าหายแล้วเสียด้วยซ้ำ
เแต่ตอนที่ผมขึ้นรถแล้วหันไปมองที่เบาะหลัง เสื้อคลุมตัวเล็กของใครบางคนในรูปถ่ายวันนั้นยังพาดอยู่ที่เบาะที่ผมนั่งพิงอยู่นี่
คุณคิดว่าผมจะรู้สึกแบบไหนกันล่ะ??
บอกไม่ถูกเลย คือจริง ๆ ผมก็รู้อยู่แล้วว่าเขาสองคนไปด้วยกัน ผมเครียดมากนะ คิดไปเองไม่รู้จนถึงไหนต่อไหนทั้งที่ตัวผมเองใส่เสื้อพี่เชนก็ยังเคย แต่ทำไมวะผมถึงรู้สึกแย่แบบเหี้ย ๆ เลยกับทุกๆการกระทำของเลขาคนนี้ของพี่เอย์
ผมไม่รู้เขาคิดยังไงต่อกัน
บางทีผมอาจจะเป็นแค่คนโง่ ๆ ที่โดนเขาสองคนหลอกมานานก็แค่นั้น....ควายไง ผมอ่ะ
“ลงมาได้แล้ว” พี่เอย์เดินมาเปิดประตูออกให้ ผมเงยหน้ามองพี่เขา พี่เอย์ที่อยู่ในชุดทำงาน จะห้าทุ่มแล้วมันยังไม่ได้อาบน้ำ ไม่รู้ว่าไปยืนรอผมอยู่ที่หน้าออฟฟิศนานแค่ไหน โทรศัพท์ทั้งของผมทั้งของพี่เชนติดต่อไม่ได้ทั้งคู่ แต่มันก็ยังมาคอย ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เชนอาจส่งผมลงที่บ้านสวนก็ได้
แต่พี่เอย์ก็ยังมา
“เราสองคนต้องคุยกันใช่ไหมปิง”
ผมเงยหน้ามองพี่เขาก่อนตัดสินใจก้าวลงไป เดินนำไปที่ลิฟต์ เป็นพี่เอย์ที่กดเรียก บรรยากาศในลิฟต์ห้าสิบชั้นคือเงียบมาก พี่เอย์จ้องผมตลอด
ในที่สุดสายตาเราสองคนสบกันพอดีอีกแล้ว มันก้าวเข้ามาหายันมือเข้ากับผนังลิฟต์กักผมไว้ที่มุม ก้มปลายจมูกลงมาใกล้ ผมหันหลบแล้วผลักมันออกห่าง
“เดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำก่อนเลยนะ กูไม่ชอบกลิ่นนี้ของมึงเลย ให้ตาย”
“ก็ผมนั่งรถตลอดทั้งวัน” ผมคิดว่ามันหมายถึงกลิ่นเหงื่อ
“ตัวมึง มีแต่กลิ่นน้ำหอมไอ้เชน ทั้งเส้นผม เสื้อผ้า กูโคตรโมโหเลยนะ”
ลิฟต์เปิดออกพอดีผมรีบมุดออกมาจากวงแขนมัน เดินฉับๆไปที่ห้อง พี่เอย์ดึงแขนผมไว้ สายตาเหมือนคนที่เพิ่งนึกเรื่องอะไรบางอย่างได้
“เดี๋ยวก่อน มึงใส่เสื้อใคร?” ผมก้มดูตัวเอง ผมใส่เสื้อคลุมของพี่เชนอยู่ จริง ๆ คือเสื้อหนาวผมเหม็นเหล้า พี่เชนมีเสื้อคลุมสองตัว ผมเลยหยิบมาใส่ไว้ตัวนึง ตอนลงลืมถอดคืน
“พี่เอย์!” ผมร้องขึ้นเลย พี่เอย์มันบ้ามันกระชากเสื้อคลุมผมออกแรงมาก กระเป๋าผมร่วงตกลงที่พื้นเราสู้กันนิดๆในที่สุดเสื้อผมถูกมันถอดออกไปได้
“กลิ่นไอ้เชน” มันเอาขึ้นมาดม เปิดประตูห้องแล้วกระชากแขนผมดึงเข้าไปเลย
พรึ่บบ!!
เสื้อพี่เชนถูกโยนทิ้งลงที่โซฟา ปาลงเลยมากกว่า ก่อนที่คนโยนจะเดินตรงเข้าไปที่ห้องน้ำ เสียงน้ำดังขึ้นมันเดินออกมาแขนเสื้อที่พับไว้อยู่แล้วถูกมันพับให้สูงขึ้นอีกนิด มันเดินออกมากระชากแขนผม
“เข้าไปอาบน้ำ”
ผมบิดแขนตัวเองออก เดินหนีไปยืนอยู่อีกฝั่ง พี่เอย์เซ่อไปเลย
“ไม่เอา ผมไม่อาบ”
“ปิง”
“ผมจะกลับบ้าน”
พูดแล้วถึงนึกได้ ผมพูดอะไรออกไปวะ?? ทะเลาะกับแฟนเอะอะจะกลับบ้านแบบนี้มันเหมือนเมียทะเลาะกับผัวพอโกรธปุ๊บบอกจะหนีกลับบ้านเลยนี่หว่า อีกอย่างนะบอกจะกลับบ้านแล้วเสือกเดินตามเขาขึ้นมาอีก เออดี ทำดี
“ปิง มึงโกรธกูเรื่องอะไรเนี่ย ต้องเป็นกูไม่ใช่หรือไงที่ต้องเป็นฝ่ายโกรธ มึงหายไปไหนตลอดทั้งวันโทรศัพท์ก็ปิดติดต่ออะไรไม่ได้ กูรู้ว่ามึงจะกลับวันนี้รีบกลับมาจากปราณฯกลัวไม่ทันมารับมึง ยืนรออยู่ที่นั่นตั้งแต่หกโมงเย็น มึงมาถึงสี่ทุ่มกูไม่ว่า แวะเที่ยวกันมาตลอดทางกูก็ไม่ว่า ใส่เสื้อไอ้เหี้ยนั่นกูจะอดทนไว้ แต่มึงมาทำท่าทีเย็นชาใส่กูแบบนี้??”
“ผมจะกลับบ้าน” ผมเดินเข้าหากระเป๋าตัวเอง พี่เอย์รีบเดินเข้าหาแต่ผมหลบ
“ปิง” หน้าพี่เอย์เครียดมาก
“พี่ไม่รู้จริงเหรอ ว่าผมโกรธพี่เรื่องอะไร” ผมถอยหนีอีกนิดเมื่อมันเดินเข้ามาใกล้อีก ยังไงก็แล้วแต่ผมไม่อยากให้พี่เอย์รวบตัวผมเข้าไปกอดหรอก แบบนั้นยังไม่ทันได้เคลียร์ผมคงจะใจอ่อนอีกแน่
“เรื่องอะไร มึงบอกสิ”
“ผมไม่บอกหรอก ถ้าพี่คิดว่าผมทำเย็นชาใส่ แสดงว่าพี่ต้องรู้ว่าผมโกรธ”
“ก็แล้วมึงโกรธกูเรื่องอะไรล่ะ มึงไม่บอกกูจะรู้ได้ไหม”
“พี่แม่ง”
“ปิง!” พี่เอย์ขายาวมากมันก้าวเข้าหาจะคว้าผมไว้ ผมเหยียบขึ้นโซฟาแล้วกระโดดลงมายืนอีกฝั่ง
“ผมจะไม่บอก ถ้าพี่ไม่รู้ว่าผมโกรธเรื่องอะไรพี่ก็ไม่ต้องเคลียร์ เราไม่ต้องคุยกันอีก จบไป”
“หมาปิง!” มันตะคอกขึ้นเสียงดังมาก แต่ผมไม่สนใจ
“มึงบอกกูมา มึงไม่พอใจกูเรื่องอะไร หรือว่าที่กูไม่ได้บินตามไป กูบอกแล้วใช่ไหมกูมีงานที่ปราณบุรีจริง ๆ เพิ่งจะกลับมาถึงตอนเย็นกูก็รีบมารอมึงที่ออฟฟิศเลย กูจำได้ว่าบอกมึงไปแล้วนะ”
พี่เอย์เสียงสั่น ๆ ดูท่ามันอัดอั้นมากๆ ผมเดินไปคว้าเอากระเป๋าสะพายตัวเองขึ้นมาด้วยความเร็ว
“ผมจะให้พี่พูดแค่ครั้งเดียว ผมคิดว่าพี่รู้อยู่แล้วว่าผมไม่พอใจพี่เรื่องอะไร ถ้าพี่ยังพูดไม่ถูกประเด็นอีก วันนี้ผมจะกลับจริง”
“ปิง....” พี่เอย์เดินเข้ามาหา มันรวบจับสองมือผมไว้แน่นเลย ดันตัวผมให้เดินถอยหลัง เราสองคนจ้องหน้ากัน
“จะลองใจกูเหรอ คิดอะไรอยู่”
“ผมเปล่า”
“.....”
“ผมจะกลับ”
“.......”
“ผมนับแค่สาม หนึ่ง สะ.....
“โกรธกูเรื่องกัสใช่ไหม รูปที่ลงอินสตาแกรมนั่น”
ผมอึ้งเลย....โคตรอยากร้องไห้ มันเองก็รู้นี่ว่าเรื่องนี้ทำให้ผมไม่สบายใจ มันคิดว่าผมไม่เห็นภาพก่อนที่มันจะลบออกไปหรือไงถึงได้ไม่บอกอะไรผมเลย นี่ถ้าผมไม่คั้นมันออกมาพี่เอย์จะบอกอะไรผมบ้างไหม
ผมจ้องหน้ามัน แววตาของผมเต็มไปด้วยความน้อยใจแน่ ๆ
“ผมโคตรโง่เลยพี่”
“ไม่ใช่แบบนั้นเลยปิง มึงกำลังเข้าใจกูผิด” ดวงตาพี่เขาเองก็สั่นไหว
“เสื้อพี่เขา ยังพาดอยู่หลังรถพี่เลย”
“ปิงครับ”
“เบาะรถพี่ที่ผมนั่ง ก็มีแต่กลิ่นของเขา”
“.....”
“พี่เอย์ครับ ผมถามหน่อย พี่ทำกับผมขนาดนี้แล้วพี่ยังมีสิทธิ์อะไรจะมาหึงผมกับพี่เชน?”
“ปิง!” มันตะคอกขึ้น
“ผมโคตรโกรธพี่เลยนะ ขอชกหน้าพี่ทีนึงได้ป่ะวะ ผั๊วะ!!”
ถึงผมจะพูดไปแบบนั้นแต่ผมไม่รอให้มันอนุญาตหรอกนะ ผมซัดปากมันเท่าที่ความโกรธผมจะมีนั่นแหละ พี่เอย์เซไปเลยดิ หน้ามันหันไปตามแรงหมัด มือนี่จับพนักโซฟาพยุงตัวไว้
ผมรู้ผมทำรุนแรงแต่ผมทนไม่ไหวจริงนะ อะไรคือการที่รู้ว่าผมโกรธเรื่องนี้แน่ ๆ แต่เฉไปที่เรื่องอื่น นี่ถ้าผมไม่บีบมันจนสุดมันจะพูดเรื่องรูปถ่ายคู่อะไรนั่นไหม
ผมคว้าเอากระเป๋าอีกครั้งเดินหันหลังออกมาเกือบจะถึงประตูอยู่แล้ว
หมับบบ!!!
มันเข้ามาสวมกอดผมไว้จากด้านหลัง ตัวสั่นนิดๆหัวใจเต้นแรงจนแผ่นหลังผมยังรู้สึกได้ ลมหายใจจากปลายจมูกที่ซุกลงแถวบ่าร้อนระอุ
“ไม่ให้ไป” มันพูดเอาแต่ใจ
“แต่ผมจะกลับ” เออเอาดิ่ ผมก็เอาแต่ใจเป็นเหมือนกันเหอะ
“ปิง...” พี่เอย์เสียงสั่น
“กูผิดเอง ผิดเองที่ไม่ระวัง กูจะไม่แก้ตัวถึงแม้ว่าคนที่โพสจะไม่ใช่กู แต่คนที่ผิดก็คือกูเองที่ระวังตัวน้อยเกินไปปล่อยให้เขามาใกล้ชิดได้แบบนั้น ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามึงเห็นแล้วจะไม่สบายใจ กูก็ยังไม่ทันระวังอะไรให้มากขึ้น”
“พี่คนนั้นเขาใช้มือถือพี่ได้ด้วย??” ผมกำหมัดแน่น กัดฟันกรอดเลย
“ไม่ใช่แบบนั้นปิง กูจะไม่แก้ตัวอะไรนะ เอาเป็นว่าคืนนั้นเรานั่งดื่มกันหลายคนไม่ใช่มีแค่กูกับเขา กว่าจะได้เช็คมือถือก็จนกลับไปถึงห้องนั่นแหละถึงได้รู้”
“พี่นอนห้องเดียวกับเขาไหม”
“ไม่ใช่ คนละห้องดิ่วะ” พี่เอย์งับไหล่ผมเบา ๆ ผมเบี่ยงตัวออกมันกอดแน่นเลย ตัวร้อนมาก มันยื่นมือถือส่งมาให้ผม
“แล้วไม่ใช่มีแต่รูปกับเขานะ กูถ่ายกับหลายคน กับหมากับแมวกับตึกก็ยังถ่าย รูปนั้นกัสเขาใช้มือถือตัวเองถ่ายแล้วส่งมาที่เครื่องกูจากนั้นอัพลง กูต่อว่าไปแล้ว ไม่รู้เลยเขาเอาเครื่องกูไปเล่นตอนไหน”
“......” ผมเงียบและนิ่งไปนาน กำลังชั่งใจ จริง ๆ ไม่ได้โกรธมากมายนะเพราะระบายออกไปกับหมัดเยอะแล้ว คุณก็รู้เวลาเราถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ เฟรมแคบแบบนั้นบางทีหัวเราติดกันมันก็ธรรมดา กอดคอกันเออมันก็ธรรมดา แต่ที่เครียดนิดๆนี่คือ คุณบอกผมดิ่ ถ้ารู้ว่าทำอะไรผิดมาก็บอกให้ผมรู้ก่อนที่จะให้ผมเป็นคนพูดความผิดนั้นออกมาเอง
แฟร์ๆไปเลยบอกผม
“อย่าโกรธนะ ไม่มีอะไรจริง ๆ กูมีมึงอยู่แล้วจะไปมีใครคนอื่นอีกได้ไง รักหมาคนเดียว”
ให้ตาย! ผมใจอ่อนกับประโยคสุดท้ายของมันเข้าแล้วจริง ๆ เสียงพี่เอย์อ้อนมาก ตัวก็หอมอ้อมกอดอุ่น ๆ ลมหายใจที่รินรดอยู่แถวต้นคอผมทำเอาผมอ่อนระทวยหายโกรธมันเป็นปลิดทิ้ง
เอาวะได้ตั๊นไปแล้วหนึ่งหมัด ลดความเครียดลงได้เยอะ ผมหันกลับมามอง พี่เอย์ก้มหน้านิ่งเลย ผมเลยเอียงหัวเข้าไปดูใกล้ ๆ
ตายห่า....มุมปากเขียวปั๊ด
“เจ็บไหมล่ะ??” ผมจับคางมันเชยขึ้นมาดูให้ชัด พี่เอย์ส่ายหน้า
“เลือดออกไหม ด้านในน่ะ” มันส่ายหน้าอีก นัยน์ตาเศร้ามาก ผมรู้ดิปากช้ำแบบนี้แตกแน่ล่ะด้านใน ดึงแขนมันให้มานั่งลงที่เบาะ หยิบเอากระป๋องปฐมพยาบาลเล็กๆ มาเปิดออกเพื่อใช้งาน
“ไม่เอา กูไม่ทายานะเจ็บ แสบด้วยกูไม่ชอบ” มันถดๆตัวออก หน้าตาเหมือนเด็กที่กลัวการใส่ยาสุดฤทธิ์
“นิดเดียวครับพี่ เดี๋ยวผมทำเบา ๆ”
“ไม่เอา” มันกอดผมแน่นเลยซุกหน้าเข้าที่อก พี่เอย์อ้อนเก่งอีกแล้ว “ไม่ทา กูไม่ทาเดี๋ยวมันก็หายเอง”
คุณชายงอแงแบบนี้ผมแย่นะบอกเลย เจ็บตัวแล้วไม่ยอมทายา พรุ่งนี้เดี๋ยวปากเขียวอื๋อได้อายพนักงานคนอื่น ๆ แน่
“ให้มึงนวดให้ได้ไหม ไม่ทายาหรอกเดี๋ยวก็หายแล้ว”
“ทายาก่อนครับ รอยช้ำแบบนี้ไม่ต้องนวดนะ” ผมแต้มสำลีเข้ากับแอลกอฮอล์พี่เอย์ส่ายหน้าตาแดงทำเหมือนจะร้องไห้ ผมเลยรีบวาง
“โอเคไม่ทาครับไม่ทา งั้นติดพลาสเตอร์” มันส่ายหน้าอีก กอดผมไว้แน่นซุกหน้าเข้าที่อกอีกครั้ง
“งั้นให้ทำยังไง” เออผมชกพี่เขาผมรู้สึกผิดนิดๆอ่ะอยากจะทำอะไรให้มันบ้าง
“งั้นมึงก็นวดให้กูได้ไหม นวดให้ดิ่” พี่เอย์เงยหน้าขึ้นมอง ผมว่ามันช้อนสายตาด้วยเหอะ อ้อนแม่งสุดตรีน ถ้าเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆกูจับแม่มขึ้นมาฟัด หมั่นเขี้ยว
“นวดแบบไหนครับ” ผมถาม
นวดปากเนี่ยนะผมก็แปลกใจ พี่เอย์เลื่อนนิ้วมือขึ้นมาไล้ที่ริมฝีปากผม
“เอาปากมึงนวดที่ปากให้กูไง” จบเลยสิครับ ผมสตั๊นได้อีกประมาณหลายวิ นั่งตัวแข็งทื่อเบื่อมุกเสี่ยวแม่ง
“ค่อย ๆ นวด นวดเบา ๆไม่นานเดี๋ยวหายเอง” พี่เอย์ยกสองแขนขึ้นมาแล้วสอดรอบคอผมไว้ มันค่อยรั้งศีรษะผมให้ต่ำลงมา อะไรวะท่าทางแบบนี้มันเหมือนกับผมจะได้นำเลยนี่หว่า
เห้แล้วมึงไอ้ปิง หรือว่าพี่เอย์จะกลายไปเป็นฝ่ายรับได้แล้วจริง ๆ โดนผมชกไปทีรู้ใจตัวเองเข้าแล้วดิ่ คึคึ
“พะ...พี่เอย์จะให้ผมทำเหรอครับ” ผมหมายถึงพี่เอย์อยากจะให้ผมกอดพี่ใช่ไหม อะไรแบบนั้น ยะฮู้วววกูสัญญาจะทำเต็มที่ จะอ่อนโยนไม่ทำให้พี่ต้องร้องไห้เล๊ย
“อือ” มันครางตอบให้ตายเหอะตามันยังมองช้อนอ้อนอยู่เลย วิบวับเจ้าเล่ห์น่ารักได้อีก ผมดีใจจนเนื้อเต้นลืมความโกรธเมื่อครู่ไปจนหมด
“พี่เอย์ครับ ผมดีใจ”
“มึงหายโกรธกูหรือยัง หมาปิง” บ้าเอ๊ยจะยั่วกันไปถึงไหน หน้าตาแบบ..คุณชายกัดปากรอฟังคำตอบ
“หายแล้วครับ” หายสนิทถ้าพี่ยอมให้ผมกอดจริงอ่ะนะ
“นวดให้กูนะ กูเจ็บปาก” มันใช้สองแขนที่คล้องคอผมไว้รั้งให้ผมก้มลงมารับจูบจากปากของมัน ผมเอียงหัวเพื่อให้องศาการจูบของเราสอดรับ พี่เอย์จูบเก่งเหมือนเคยแต่วันนี้ในเมื่อมันจะให้ผมเป็นฝ่ายกอด งั้นผมจะของัดทุกกลยุทธ์ออกมาโชว์เลยก็แล้วกัน ห่างเรื่องพวกนี้ไปนานแต่สัญชาตญาณผมดีไม่มีตกอยู่แล้ว ผมหลับตาลงแน่นสองมือนวดเฟ้นมันไปตามจุดต่าง ๆ ทั่วตัว อิพี่เอย์แม่งผิวเนียนโคตรเลยว่ะ มือผมเริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตลูบๆๆแล้วก็ลูบ หรี่ตาขึ้นดูเห็นพี่เอย์หลับตาลงแน่นอมยิ้มนิด ๆ ผมคิดเอาเองว่าพี่เขาพอใจเลยกดริมฝีปากแล้วเพิ่มแรงจูบขึ้นอีก
ริมฝีปากนวดเฟ้น ลิ้นร้อนกวาดต้อนกันและกันอย่างไม่มีลดละ
“อืมม” ผมหลับตาแน่นรู้สึกเย็นวาบที่หน้าอก เสื้อที่ใส่อยู่ถูกปลดกระดุมออกตอนไหนไม่รู้ตัวเลย ขณะที่มือผมยังสาละวนอยู่กระดุมเม็ดที่สองของพี่เอย์ หัวเข็มขัดผมถูกแกะออกเรียบร้อยแล้ว มือใหญ่สอดเข้าไปที่ด้านหลังเฟ้นแก้มก้นผมเล่น
“อ๊ะ....” ผมสะดุ้ง พี่เอย์หัวเราะเบา ๆในคอ ปากมันยังดูดผมไว้ไม่ยอมปล่อย ผมรีบดำเนินการกับเสื้อผ้ามัน พี่แอย์ไม่ทันใจอะไรสักอย่าง มันกระชากเสื้อตัวเองออกแรงมากตอนนี้คือรางกายส่วนบนเราสองคนเปลือยเปล่า ผมเหลือแต่กางเกงยีนส์ที่แกะหัวเข็มขัดออกแล้ว ขณะที่พี่เอย์ยังอยู่ในสแลคที่ผมยังไม่สามารถถอดเข็มขัดมันออกได้
ตรงๆเลยไหม เข็มขัดเหี้ยไรวะผมแกะไม่เป็น ตายๆ ไอ้ปิงมึงตายห่าแน่ กางเกงผมแทบจะหลุดลงมากองแล้วขณะที่ผมยังไม่รู้วิธีงัดหัวเข็มขัดหรูหราของมันเลย
“อื้ออ...” ผมร้องประท้วง พี่เอย์ยิ้มอีก หัวเราะเสียงต่ำแล้วเอามือซ้ายสอดเข้ามาปลดล๊อคหัวเข็มขัดของตัวมันเองให้เผยออก
ผมสาละวนอยู่กับการแกะส่วนล่างของมันรู้ตัวอีกที อะไรวะนี่มันบนโซฟาแล้วเหตุใดผมจึงมานั่งคร่อมตัวมันไว้แบบนี้ ร่างกายเราสองคนเปลือยเปล่าไฟก็ยังไม่ได้ปิดหน้าผมร้อนฉ่าไปหมด
พี่เอย์นอนอมยิ้มยื่นสองมือขึ้นมานวดหน้าอกผมเล่น จะบีบทำซากไรนักหนามันมีอยู่แค่นี้แหละ แห้ง ๆ
“น่าเจี๊ยะ” มันว่าแล้วแกล้งดึงจุก ผมฟาดผั๊วะลงไปทีมันยิ้ม ผมหน้าแดง
“กูหมายถึงจุ๊กๆของมึงอ่ะ” ผมคิ้วขมวดนิดๆ จุ๊กๆเหี้ยดิ่
“เนี่ยะอ่ะ น่ารักสีชมพูน่าดูด” ดู๊ดูมันพูดโคตรหน้าด้านผมหน้าร้อน ควันแทบจะขึ้นหัวแล้ว
“พี่แน่ใจแล้วนะที่จะให้ผมทำอ่ะ” มันยักคิ้วให้แทนคำตอบ เลื่อนมือลงมาขยำแก้มก้นผมเล่น ผมฟาดแขนมันไปอีก มันหัวเราะเสียงต่ำ
“มึงอายกูเหรอ”
“เหี้ยเหอะใครอาย พี่แหละเตรียมตัวอาย ถ้าผมทำแล้วพี่ได้อายมากแน่ ๆ อ่ะ” ไม่รู้จะถามทำซากอะไรผมหน้าแดงขนาดนี้ อายจนจะตายห่าแล้ว
พี่เอย์เอื้อมมือไปหยิบรีโมทกดหรี่แสงไฟให้อ่อนลง ตอนนี้ห้องทั้งห้องจึงกลายเป็นสีส้มอ่อน ๆ
“งั้นเหรอ แล้วทำไมกูถึงต้องอายล่ะ” มันยิ้มอีก โยนรีโมทที่กดเสร็จเรียบร้อยทิ้งแบบมั่ว ๆ
“เออจะไม่อายจะหน้าด้านก็เรื่องของพี่เหอะ พี่จะหลับตาไว้ก็ได้นะ ผมสัญญาผมจะทำเบา ๆ”
“ทำแรงก็ได้ กูมั่นใจน้องเอย์กูไม่มีวันหัก มันแข็งแรงพร้อมรบทุกสถานการณ์”
“ลูกชายผมก็แข็งแกร่งไม่แพ้พี่หรอก” อะโด่วววทำมาคุย
“อ่ะเหรอ หึหึหึ” มันหัวเราะเสียงต่ำอีกแล้ว ผมไม่ชอบเสียงโทนนี้ของมันเลยจริง ๆ
“พี่ยิ้มไรอ่ะ”
“เปล่า ลูกชายมึงชี้หน้ากูอยู่เนี่ย” ผมรีบหุบขาทันที
“รีบทำเร็วเข้า มึงทำนะ” มัวว่าแล้วลูบก้นผมเล่นอีก ขนลุก
“ผมทำแน่อยู่แล้ว” ผมยิ้มรับแล้วยกตัวขึ้น กำลังจะเลื่อนตัวออกมาอยู่หว่างขามัน เอาล่ะวะวันนี้กูจะได้เสียบคนแล้ว แต่พี่เอย์เลวมากมันขยับตัวขึ้นมากอดผมไว้แน่นเปลี่ยนท่าทางมานั่งพิงพนักโซฟาไว้ผมอยู่บนตักมันเหมือนเดิม
“ต้องใช้ครีมป่ะวะ” มันบ่นพึมพำเอื้อมมือไปดึงลิ้นชักด้านข้างเปิดออก หยิบขวดเจลมา
“ถ้าพี่กลัวเจ็บ” ก็ใช้เหอะ ผมคิด พร้อมพยายามปีนลง
“ไม่ดีกว่า อยากได้ยินเสียงมึงร้องแบบเน้น ๆ เลย” มันพูดแบบนั้นแต่ก็บีบครีมลงที่มือนะ อมยิ้มอีกด้วย วงแขนคุณชายคือกอดรัดผมไว้แน่นมากผมจะลงก็ลงไม่ได้แบบนี้จะทำอะไรกันได้ยังไง
“เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมร้องลั่นเด้งตัวออกจนสุด อิพี่เอย์รีบคว้าผมไว้แน่นกอดชิดยิ่งกว่าเก่า มือมันที่เต็มไปด้วยเจลจู่โจมผมแล้ว
“พะ...พี่เอย์ ไหนว่าวันนี้ให้ผมเป็นคนทำไงพี่” ผมโวยวายถามหน้าตาตื่น ก้มลงมองลูกชายพี่เอย์พร้อมมาก มือมันกำลังนวดอยู่ที่จุดสำคัญที่สุดปราการสุดท้ายของผม
“อ๊ะ..” ผมรู้สึกอายจนต้องซบหน้าลงที่บ่าแล้วกอดมันไว้แน่น ไม่ได้เด็ดขาดมันกำลังจับตรงไหนกันน่ะ
“มะ....ไม่เอานะ พี่เอย์ พะ...พี่ขี้โกงผมนี่”
“หืม กูไม่ได้ขี้โกงนะ กูให้มึงเป็นคนทำจริง ๆ มึงทำเลยตามสบายกดเองขยับเอง กูจะนั่งดู”
“พี่แม่งเหี้ย ยะ..อย่า ตะ..ตรงนั้น มะ..ไม่....” ผมทุบหลังกอดคอมันแน่น
“เหี้ยแค่ไหนก็ทำเรื่องลามกแบบนี้แค่กับมึงนะ”
“อื้ออ.....พี่แม่ง...” ผมส่ายหน้าขัดขืน ไม่ยอมให้ลูกชายมันเข้ามาได้แต่ก็สวมกอดมันอยู่ที่ท่านั้นนะ เออผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง
“ปิง มึงควรชินกับการถูกกูกอดได้แล้ว”
“ไม่เอาหรอก พูดจา อ๊ะ...”
“เอาเถอะ แต่ไร้เดียงสาแบบนี้กูก็ชอบเหมือนกัน”
“พี่เอย์ผมอยากทำ พี่บอกแล้วว่าจะให้ผมทำนี่ อ๊ะพี่....” มือมันโคตรลามกอย่างว่าจริง ๆ ผมเกลียดมือมัน
“ก็ให้มึงทำอยู่นี่ไง”
“หือ? ”
“ออนทอป”
“ห๊า!!??”
“มึงทำได้ตามใจมึงเลย แบบนั้นปิงไม่ชอบเหรอครับ หืม หึหึหึ”
มันพูดแล้วอมยิ้มอีก พี่เอย์แม่งเจ้าเล่ห์ ความโกรธผมพวยพุ่งขึ้นมาอีกแล้ว มันรีบคว้าจับสองมือผมไว้แน่น กูว่าแล้วท่าทางตำแหน่งแบบนี้มันชักแปลก
“อย่าต่อยกูอีกนะ จะดุไปไหนครับ เมียกูนี่ห้าวตลอด”
“ผมไม่สน พี่มันขี้โกง”
“ต้องสนดิ”
“ไม่สน”
“ต้องสนนะ”
“พี่อ่ะ”
“...ปิง....” พี่เอย์ยกมือซ้ายขึ้นมาลูบแก้มผม เราสองคนจ้องตากัน มันรั้งตัวผมเข้าไปใกล้แล้วกระซิบ เบามากกกกกกก
“love you na ka”
หือ??? ผมชะงัก เหี้ยเหอะเมื่อกี้มันพูดนะคะ??? เลิฟยูนะคะเนี่ยเหรอ??!! อะไรวะผมว่าผมได้ยินไม่ค่อยชัดเลย หน้าร้อนผ่าวๆไปหมด เมื่อนานมาแล้วสมัยยังละอ่อนความฝันของเด็กเทคนิคปอนด์ๆคนนึงอย่างผมถ้าจะมีพี่สาวสวย ๆ แต่งตัวไฮโซมาสอนบทรักแล้วพูด เลิฟยูนะคะ ให้ฟังนี่แบบ..ผมคงเคลิ้มไปเลยอ่ะ แต่ถึงแม้จะเปลี่ยนจากพี่สาวคนสวยเป็นพี่ชายหน้าสวยแต่แมน ก็โออยู่นะ ผมว่า
“มึงอาย?” เสียงพี่เอย์ปลุกผมออกจากห้วงความเพ้อฝันเก่า ๆ ตุ่บ! ผมทุบมันแก้เขิน ช่วยไม่ได้ผมเขินมากนี่ เป็นอิพี่เอย์พูดอีก
“จะอายอะไร๊ นั่นน่ะกูร้องเพลงเล่น ๆ”
ห๊ะ? ผมที่กำลังบิดเพราะความขวยเขินหยุดชะงักเลยดิ่ ต่อยเบา ๆ เข้าที่แขนมันอีกที พี่เอย์ทำปากบอกให้รู้ว่าเจ็บๆๆ ผมแกล้งหน้างอ
“อยากฟังอีก”
มันส่ายหน้าแล้วอมยิ้ม คือประโยคนั้นพี่เอย์พูดได้อ้อนมากจริงนะผมอยากได้ยินอีกสักครั้ง บ้าฉิบเลย
“พูดใหม่เร็วครับพี่ เมื่อกี้ผมได้ยินไม่ชัดเลย” อยากจะรู้ว่าใช่คำนั้นแน่ไหม
มันกระตุกมุมปากนิดๆลูบแผ่นหลังผมเล่นไปมา ปลายจมูกโด่งซุกซนอยู่แถว ๆ ซอกหูซอกลำคอ พี่เขากดหัวผมเข้าไปใกล้อีกหน่อยแล้วกระซิบ...
“ความลับ”
“ไอ้.....!” ผมเกือบเผลออุทานคำหยาบ พี่เอย์คว้าหมับเอาแขนผมไว้แล้วส่ายหน้าบอกอย่าหลุดพูด ผมพายามทุบมันอีก
“พี่แม่งพูดจา ผมไม่สนแล้วไม่ฟังอีกก็ได้ ต่อไปถึงพี่พูดดังกว่านี้ผมก็จะไม่ฟัง เย้ยยยยยยยยย ตุ่บๆๆ ผั๊วะๆๆ”
“ให้ตายเหอะ ไม่คิดจะอยากกอดมึงเลยจริ๊ง ๆ กูนี่เจ็บตัวได้ตลอด วันนี้เอย์ตั้นขอสดครับ”
“เดี๋ยวๆๆๆ ขะ...ขอเวลาแปป ให้ผมรีเซทตัวเองก่อนดิ่ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย”
ผมดันมันไว้ ขอตั้งตัวสักนิดก่อนเถอะวะ นั่งรถมาก็เมื่อยตูดจะแย่แล้วนี่ยังต้องมาทำอะไรแปลกๆกับตูดอีก โอ่ยยยตู
“ไง รีเซทเสร็จยัง เตรียมใจแล้วใช่ไหม”
หึหึ ผมอมยิ้มนิดๆ เดี๋ยวจะกวนตีนคนสักหน่อย “อื้อรีเซทเรียบร้อย สวัสดีครับมึงเป็นใคร?”
“เดี๋ยวเหอะมึงกวนกูจริง ๆ นะ อย่าดิ้นดิ่วะอยู่เฉย ๆ เลยจะไปไหน เพี๊ยะ!” เสียงมันฟาดก้นผมดังก้องไปทั้งห้องไม่เจ็บนะแต่เหมือนโดนกระตุ้นอะไรสักอย่าง หน้าผมเหรอหราเลยดิ่มันรีบคว้าผมเข้าซุกอก
“พี่เอย์คร้าบบบบบปิงไม่อ๊าววววววววววว ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยย”
แต่ผมเร็วกว่านะ ผมโดดออกจากตัวมันจนได้แทบจะสะดุดล้ม ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเข้าห้องน้ำเลยจะรอช้าอยู่ทำไม เรื่องอื่นไว้คิดทีหลังตอนนี้ขอหนีให้ได้ก่อน เสียงพี่เอย์แว่วตามมาไม่ไกลนัก
กูจะล็อคประตูทันป่ะวะเนี่ย โดนฟัดแน่ ๆ กูน๊อ~
“ชอบให้กอดในห้องน้ำก็ไม่บอกกันตรง ๆ นะมึง อ้อมค้อมอยู่ด้ายยยยยยยย”
“อ๊ากกกกกกกกกก”
อิพี่เอย์แม่งมารยาแสนล้านเล่มเกวียน....ผมจะไม่เชื่อมันอีกแล้วเวลามันทำหน้าอ้อนผม กับคำพูดเร่าร้อนพวกนั้น
Tbc.
# เลิฟซีนตลกๆโฮ้ย เขียนยาก คือไม่อยากให้ออกมาเป็นทางการมากนักค่ะ ยังไม่ถึงช่วงพีคที่สุดของเลิฟซีน ต้องกั๊กเอาไว้ก่อน แฮ่ ๆ
# เออแล้วตกลงว่าอิคู่นั้นเขาได้กันยังอ่ะ?? อันนี้ก็อยากรู้เหมือนกัน :hao4: ขอบคุณทุกท่านที่โหวตทางเลือกกันมานะ
# ขอบคุณที่รอและเข้ามาตามดูอย่างสม่ำเสมอ มีพี่คนนึงบอกด้วยว่าทำงานอยู่เลิกงานแล้ว น่ารักอ่ะ น้องมีกำลังใจต่อเลยดิ่ ขอโทษที่ช้าค่ะ แอบดีใจนะมีคนชมด้วย อ่านปลื้ม(ยิ้ม) ยังไงก็จะพยายามรักษาเวลาให้แต่เราเองก็ต้องอ่านหนังสือเหมือนกันค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันนะคะ รักและเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปนะ
:mew1:
-
จิ้มก่อน
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอจิ้มก่อน
แอบสงสัย พี่เชนโดนกดหรือเปล่าเนี่ยลักษณะนี่
ส่วนคู่นี้นึกว่าจะตีกันตายซะแล้ว ดีใจที่ดีกันได่
-
อิกัสนี่ไม่หยุดจริงๆสินะ
-
อุกิ้วววววววววว เชนนี่ เชนนี่..............
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย ขำ น่ารักโพดดดดดดดดดดดด :ling1:
ส่วนนังกัส...ชั้นยังไม่หายแค้นหล่อนนะยะ มาให้ชั้นตบล้างน้ำสักหน่อยเถอะ!!! :m16:
หมาปิงเอ้ย...หนูนี่อินโนเซ้นท์จริงๆ ยังไม่เข้าใจเหรอว่า ระดับพี่เอย์เขารับไม่ลงหรอก ถ้าเขาจะให้หนูทำมันก็มีแต่ออนท็อปเท่านั้นแหละลูก :laugh:
สองคนนั้นได้กันยังเนียะ?? คาใจเฟร้ยยยยย แต่ดูเหมือนดอกรักกำลังเริ่มผลิบานอีกต้นนะคะ :3123:
รอคู่รอง(?) o13
-
เกือบแล้วนุ้งปิง เดือบได้ทำละ พยายามต่อไปนะจ๊ะ :mew1:
ว่าแต่!! พี่เชน กะ พี่ซ่า นี่ยังไง??! :katai2-1:
-
ปิงรั่วตลอดๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
เอย์ตันคราวหลังอย่าให้มีแบบนี้อีกนะ :z6:
-
สวีทเล็กๆของพี่เอย์กับหมาปิง 555
-
ปิงเกือบไปแล้ว :o8:
-
คู่พี่เชนนี่ยังไงๆ
ความลับหรอ เค้าอยากรู้อ่ะๆ
ส่วนอีกัสนี่ มันเป็นอะไรขาดความอบอุ่นไงดอกกกกก :angry2:
-
อยากอ่านเชนกะซีซ่าร์
-
อิกัสนี่จะเอายังไงกันแน่ อยากมีเรื่องใช่ปะ
เชนนี่!!!!!!!!! :hao6: :hao6:
-
ศาสตร์การนวดแบบนี้มีที่ร้านไหนบ้างงงงงงง :man1:
-
นาทีนี้ดิฉันดันโฟกัสไปที่คู่ความลับเชนซีซ่าร์
อยากรูจังว่าอะไรยังไง อิอิ
-
โอ้ยยย แล้วปิงจะรอดมั้ยนั่น
ว่าแต่เราต้องหายโกรธพี่เอย์ตามหมาด้วยป่ะ
ถ้าเอย์ยังใจดีกับกัสแบบเดิมๆ รับรองว่า
กัสยังทำให้ปิงเครียดได้อีกเยอะ
คิดไว้แล้วเชียว ว่ากัสไม่หยุด
วางแผนให้ปิงเห็น เอย์ใจอ่อนเกินไป ชิส์
-
นังกัส แกจะโดนตบ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :angry2:
-
เมื่อไหร่พี่เอย์จะจัดการกัสไปให้พ้นๆสักที นางไม่จบ พยายามจะทำให้แตกแยก น่าเกลียดตัวเองโดนเขาปฏิเสธแล้วแท้ๆ
-
กัสเค้ากำลังจะทำอะไร!?!...
แต่คุณชายเอย์ตั้น น่ารัก ง๊องแง๊ง... มากมาย.. อ้อนงี้แล้วใจอ่อน
-
เชนซ่าร์นี่ยังไง คืนนั้นเขาได้ทำอะไรกันไหม ได้กันรึเปล่ายังไง คืออยากรู้คู่นี้มากตอนนี้ อย่าเก็บเป็นความลับเลยพี่เชน :m12:
ชอบใช่ไหมล่ะที่พี่ซ่าร์อัพรูปแล้วแคปชั่นแบบนั้น คืนนั้นต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆเลย ดูมีอะไรเปลี่ยนแปลงกับท่าทีของทั้งคู่ คนเขียนได้โปรดมาเฉลยทีเถอะค่ะ :dont2:
กัสนี่ยังไง เริ่มจะไม่ชอบแล้วนะ มาหยิบมือถือพี่เอย์ไปโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนั้น ถึงจะบอกว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ตัวเองไปทำงานกับพี่เอย์ในฐานะแค่เลขานะ เริ่มไม่ชอบแล้ว ดูวุ่นวายเกินเหตุ :m16:
พี่เอย์เลยโดนต่อยเลย แต่พี่เอย์ก็ไม่ยอมเก็บโทรศัพท์ไว้ให้ดีๆ รู้ทั้งรู้ว่ากัสคิดอะไรกับตัวเอง อาจจะทำอะไรก็ได้ให้ปิงเข้าใจผิด (นี่เราคิดไกลไปเปล่า) อย่าปล่อยให้กัสเข้ามาวุ่นวายกับพี่มากไปล่ะ เดี๋ยวจะเกิดปัญหาตามมา จะหาว่าไม่เตือนนะพี่เอย์
เกือบไปแล้วหมาปิง เกือบได้อยู่บนแล้ว แต่เขินตามปิงเลยที่พี่เอย์บอก love you naka :-[ เข้าใจกันแบบนี้ก็ดีแล้ว อย่าทะเลาะกัน โกรธกันก็หันหน้าคุยกัน เคลียร์กัน อพราะกว่าจะได้กลับมาเจอกัน ได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งมันใช้เวลาหลายปีเลยนะ รักกันๆนะ (ปล.พี่เอย์จะเปิดห้องน้ำเข้าไปเคลียร์ต่อได้ไหม :z1: )
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ แต่ขอเชนซ่าร์ก่อนได้ไหมคะ ขอเคลียร์เรื่องคืนนั้นว่าตกลงยังไง ไม่งั้นเดี๋ยวนอนไม่หลับ ฮ่าๆๆๆๆ อยากรู้จะเป็นเชนนี่มัมกับซีซ่าร์แด๊ดจริงๆรึเปล่า คึคึ :m3:
:mew1: :L2:
-
รู้สึกผิดหวังกับตอนนี้ สรุปก็ยังไม่เครียร์เลย ส่วนหมาปิงนี้ก็อ่อนจริงๆ สมแล้วที่ได้เป็นแค่เมียไอ้เอย์ละนะ เขาอ้อนหน่อยก็ยอมพีกล้าถวายต..ดแล้ว ผิดหวังมากๆ ขนาดรู้ว่าตัวเองโง่แต่ก็ยอมโง่ ความรักทำให้คนเป็นแบบนี้หรอเนี้ย สงสัยคงเป็นโสดต่อไปอะดีแล้ว จะได้ไม่โง่ เฮ้อ ทำไงได้ก็มันติดไปแล้วนี้นะ จะเป็นยังไงก็อ่านมันอยู่ดี ส่วนคู่พี่นี้เจ็บใจจริงๆ แต่ปิงนี้สิ ผิดหวังในตัวปิงมาก เฮ้อ เพ้ออีกแล้วเรา ก็ดีกว่าคนแต่งไม่มาต่อให้ล่ะนะ
-
5555จากที่อึมครึม เป็นหื่นซะงั้นพี่เอย์
ว่าแต่คู่โน้นน่ะ ใครได้ใครคะ 5555
-
น่าจะต่อยสักสองทีนะ โกรธอะ ชิ!!
ขอบคุณ :)
-
:m20: :m20: :m20:
-
นี่มัน!!!!
ไอ้คุ่รักคุ่นี้ มันจะเมคเลิฟกัน หรือมาเล่นตลก 555
พี่เอย์ควรจะระวังตัวกว่านี้ กัสเองก็รุ้นี่ว่าเปนได้แค่เพื่อน
และปิงเปนแฟนพี่เอย์
-
เอย์ก็รู้ว่ากัสรู้สึกยังไงกับตัวเอง
แต่ยังปล่อยให้อยู่ใกล้ แล้วจะเล่นมือถือเอย์ได้อีก
ถึงปิงจะเข้าใจแล้ว แต่มันก็ยังไม่เคลียอ่ะ
ของตบกัสสะทีได้ป่ะ :z6: :z6:
-
ปิงหายโกรธง่ายไป คนอ่านยังไม่เคลียร์เรื่องของกัสเลย
พี่เอย์จัดการอะไรให้ดีขึ้นบ้าง
รอให้พี่เสร็จกัสก่อน น้องมาเห็น จบ
-
น้องต่อยพี่จะปล้ำเอ้ยยยยยพีีจะปล้ำ. 5555
-
โฮๆๆๆๆๆๆๆ ตกลงพี่ซ่าร์ยังไม่เสร็จน้องเชนใช่ม๊ายยยยยยยยย คนเขียนแกล้งเค้าอ่าาา T__T
พี่ซ่าร์คงไม่ให้น้องเชนปล้ำง่ายๆหรอกเนอะๆๆๆ ง่าาา จะมีใครเห็นด้วยกะเค้าไหมเนี่ย อิอิ
ส่วนพี่เอย์บอกตรงๆเลยนะ ไม่ห่วงเท่าไรเรื่องกัส รู้ว่าน่าจะจัดการได้
แต่อยากรู้ว่าจะจัดการยังไงต่างหาก เหอๆๆ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
:m16: อีตาพี่เอย์ บอกเลยยังไม่หายโกรธนะ ทำไงก้ได้กับนายซูกัสอะไรนั่นให้เด็ดขาดซะที
ส่วนหนูปิง ฮาตลอด น่ารักเสมอเลยนะ รักปิงๆ :mew1:
-
พี่เอย์ไม่เด็ดขาดเรื่องกัส โดนปิงหมัดเดียวน้อยไป
ดีแล้วที่พี่เอย์กับปิงได้คุยกัน ถึงจะทะเลาะกันก่อนก็เหอะ
เคลียร์กันไปทีละเรื่อง ส่วนพี่เอย์ระวังตัวเองมากกว่านี้นะ
คู่พี่ซ่าร์พี่เชน ท่าจะสนุก รออ่านนะ
-
เป็นฉากเรียกเลือดที่ขำท้องแข็ง
พี่เอย์เคยคิดที่จะบอกรักหมาปิงดีๆซักครั้งบ้างไหมเนี่ย? 555555
พี่เชนกับพี่เอย์ดูๆไปนี่นิสัยคล้ายๆกันเลยเนอะ
-เชนซ่าร์ สรุปเลยนะ..ได้กันยัง? o18
-น้องกัสจ๊ะ...สรุปจะแย่งพี่เอย์ใช่ไหม?
เดี๋ยวเจอๆ :3125:
-
เชนนี่-ซีซาร์ น่าร็อกอ้า! สรุปเค้าได้กันยังไงอะ.. ฉันใคร่รู้!
มิทราบค่าปรับมันยัง 500 อยู่มั้ย!?! อิฉันขอถอดรองเท้าตบนังกัสทีเถอะ!!!
เจอะงูกับอีกัสนี่ คงต้องจับงูฉกมัน ดีไม่ดีงูตายเลยนะนั่น อีนี่มันร้ายยิ่งกว่างูพิษคร้าคุณผู้อ่าน!
บักพี่เอย์นี่ก็พระเอกละครไทยมาก ๆ ไม่เคยทันเล่ห์เหลี่ยมมารยาของพวกนางร้าย
อุ๊ย.. เขาไม่ทำอย่างนั้นหรอก ไม่รู้เขาจะทำไปเพื่ออะไร เขาเข้าใจว่าเราเป็นได้แค่เพื่อน เขารู้ว่าผมรักหมาปิงมาก... บลา บลา บลา
:angry2: แกกินน้ำป้าเช็งแทนข้าวรึอีพี่เอย์!!!
แต่ทั้งหมดทั้งมวลฉันก็ให้อภัยเขา แค่เขาเอ่ย เลิฟยูนะคะ
โอ๊ย.. อย่าว่าแต่หมาปิงเลย ติ่งอย่างฉันยังเสียจริตเลยฮร้า
ไหนจะวิธีนวดปาก ไหนจะหลอกล่อให้ออนท๊อป :give2:
-
ตกลงว่าเชนนี่มัมได้กับซีซ่าร์แด๊ดรึยังครับ ลุ้นนะเนี่ย
ดูเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้จะดีขึ้นนะ
ส่วนพี่เอย์ตั้น การออดอ้อนคือชนะทุกสิ่ง หมาปิงยังแพ้ทาง น่ารักไปนะครับพี่เอย์....
หมาปิงเกือบพลาดแหนะ ดีทืี่ไหวตัวทัน
น่ารักมากครับ เวลาพี่เอย์อ้อนปิงเนี่ย แค่อ่านยังเขินแทนปิงเลยครับ
-
พี่เอคงต้องพาน้องไปเจอแล้วเคลียร์ต่อหน้ากัสอ่ะ
-
เชนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาร์
เหมือนมีบางอย่างกำลังเปลี่ยนไปปปป
เปลี่ยนในทางที่ดีใช่มั้ยยยยยยยยยยยยยยยย
คืนนั้นสรุปมันยังไงงงงงงงงงงงงงงง พี่เชนบอกมากนะะะ :ling1: :ling1:
ส่วนพี่เอย์กับหมาปิง แหมมมมมม กว่าจะพูดได้ เป็นไงหละ โดนน้องต่อยก่อนถึงจะพูดดด !!! :katai1:
บอกเลยว่าเราโคตรไม่พอใจกัสที่ทำแบบนี้ ถ้าพี่เอย์ไม่จัดการ มีปัญหาอีกแน่ๆ
ส่วนหมาปิงงงง นั๊ลล๊ากกกกกกก คิดได้ไงว่าอิพี่เอย์มันจะยอมให้รุกกกกก 5555555555555555
-
ผิดประเด็นค่ะทั้งปิงและพี่เอย์
เอย์รู้ทั้งรู้ว่ากัสชอบ ไอ้การที่ทำแบบนี้ทั้งที่ชอบน่ะ มันไม่มีทาง"บริสุทธิ์ใจ"ค่ะ
เป็นเรานี่เอามือถือเราไปจัดการเองนี่มีไฟว์ค่ะ คนที่ไม่รู้สถานะตัวเองก็ไม่ควรได้สิทธิ์ในหน้าที่นั้นไปนะ
มันไม่เหมือนกรณีเชนกับปิงนะคะ เพราะเชนไม่เคยออกปากว่าชอบปิง แต่กัสพูดว่าชอบเอย์
-
เฮ่ยยยยยยยยยย ความลับของมัมมี่เชนนี่กับแด๊ดดี้ซีซ่าร์คืออารายยยยยยยยยยย
ส่วนอิพี่เอย์ตั้น ตบปากตัวเอง 3 ครั้งแล้วล๊อกมือถือเดี๋ยวนี้ค่ะ
ตรูว่าแล้วว่ากัสไม่ธรรมดา
-
อร๊ายยยยยยยยย :z3: :z3: :z3: :z3:
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น น้องมินช่วยมาเล่าแจ้งแถลงไขด่วนมันคาใจมาก
เรารู้สึกว่าเชนน่าจะกดซีซาร์ แต่ก็เหมือนซีซาร์กดเชน
หรือว่าสองคนนั่นจะแค่จีบกัน คาใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แอร๊ยยยยยยยย :z3: :z3: :z3:
เรื่องกัสนี่ยังไงก็ต้องจัดการด่วนเลยนะ แฟนก็ไม่ใช่มายุ่งกับมือถือชายเอย์ได้ไง อินี่หวังจะเคลมใช่มั้ย :beat: :beat: :beat:
แล้วทำไมชายเอย์ไม่พกมือถือไว้กับตัวตลอด :m16:
หม่อมแม่ทีเรื่องปิงฉลาดมากกกกกกก ที่อิเลขาตัวเนียนคุณแม่ไม่รู้เหรอว่ามันจะเคลมลูกชายตัวเอง :m31:
นี่หม่อมแม่ไม่ยุติธรรมเลยนะ ปล่อยมันเข้ามาใกล้ได้ยังไงงงงงงงงงง แอร๊ยยยยยยยย :fire: :fire: :fire:
อ๊ายยยยยย ตอนนี้สติแตกไม่พอใจกับกัสและชายเอย์มาก :m31:
นี่ถ้าปิงไม่ซักจะบอกป่ะ ต้องซักจนหยดสุดท้ายถึงจะกล้าบอก สุดท้ายชายเอย์ก็มีแววที่จะไม่ซื่อสัตย์กับน้องปิงเช่นกัน
ฉันจะเชื่อใจอิพระเอกคนนี้ได้ม้ายยยยยยยยย
วุ้ยขัดใจ :m16:
ถ้าอิชายเอย์ไม่จัดการอิกัสขอให้มันได้เจอดราม่าจัดหนักซักทีเถอะ ให้มันเสียใจบ้างจะได้รู้ว่าคนอื่นระทมขนาดไหน
ตัวเองทิ้งเขามาสามปีแล้วยังจะเอาแต่ใจอีก นี่หนูปิงใจดีมากแล้วนะ ไม่กระทืบจมดินที่ทำแบบนี้ก็บุญแล้ว :z6:
แล้วนี่รู้ว่ากัสยังชอบอยู่ก็ปล่อยคาราคาซังอีก
ปอลิง: นี่คงเป็นเม้นท์ที่ยาวที่สุดครั้งแรกของเรื่อง
ปอลิ่ง: อิกัสนี่ทำให้ฉันหมั่นไส้เทียบเท่าอิธิปจากอีกเรื่อง :katai1:
ปอลิ้ง: ฉันขอกลับไปตามหารักแท้กับพี่เชนดีกว่า รายนั้นเยี่ยมยอดเก๋กู๊ดกระเทียมดองเป็นยองใยที่สุดในเลิศหล้านภาลัยหาที่ใดเปรียบ :heaven
-
ตกลงคู่นั้นใครได้ใคนอะ
หรือจะมาแนวโปรแกรมเมอร์ไสตร์
-
พี่เอย์น่ารักอ่ะ :heaven :heaven :heaven อิจฉาปิงปิงงงงงงงงงงงง :katai1: :katai1: :katai1:
-
^^
-
อิพี่เอย์ ขอร้องอย่าเป็นพระเอกโง่ๆ ทั้งที่รู้ว่าอิกัสมันรู้สึกยังไงกับตัวเองเเท้ๆ
ช่วยเคลียร์กับมันให้จบๆ ทำร้ายปิงมาหลายปี อย่าได้ปล่อยมือที่สามหน้าด้านตอเเหลมันมาทำลาย
ทำไมต้องปิดบัง? ทำไมต้องอั้มอึ้ง??? คือคุณมึงโกรธปิงได้เเต่ตัวเองกลับทำเองซะยังงั้น
คนเขียนจ๋าาา ก่อนต่อคู่พี่เชนขอเคลียร์อิกัสก่อนนะๆๆๆๆ มันอึดอัดใจ 5555
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ความลับข่ะ ชู่ววววว สรุปเขาได้กันไหม อยากเผื๊อกอยากเผือกอ่ะ ท่าทีเปลี่ยนไป แต่เอ.. ก่อนจบเราว่าพี่เชนจะกด
เช้ามามันแปลกๆ เหมือนพี่เสียท่าเขาไงไม่รุ แต่พี่ซ่าร์ก็มีรอยแดง อืม ยุงกัด 5555 ทูบีคอนตินิวใช่มั้ยคะ
‘เชนนี่มัม ซีซ่าร์แด๊ด แอนด์อ๊าวเออร์ซันสวีทที๊ปิงปิง’ ฮาสิ่งนี้มากกกกกก กร้่กกกกกกๆๆๆ
เชนนี่เขินเลยจ่ะ
พี่เอย์ ~~~~ ผู้มีความผิดติดตัว กัสนี่ขนาดไม่มีบทเลย คนอ่านเกลียดไปแล้ว 70% บ้านก็รวย ลาออกไปเหอะไป รำคาญ
แฟนเขามีแล้วก็รู้ ถ่ายรูปแล้วลงแบบนี้คือตั้งใจปั่นป่วนแน่ๆ ทำลืมเสื้ออีก นี่นิสัยแย่นะ ไม่ชอบ ใครทำปิงเสียใจเราเกลียด
แต่เข้าใจอารมณ์ปิงตอนนี้นะ คือพี่เอย์แม่งรู้อยู่แล้ว จะบ่ายเบี่ยงเพื่อไร น่ากลับบ้านปล่อยให้ง้อให้เข็ดจริงๆ
วันหลังห้ามขาด้ลยนะกับกัสเนี่ย เกลียดอ่ะ (อินเว่อร์วังมากค่ะ)
น้องเอย์คือขี้อ้อนมาก อ้อนจนปิงคิดว่าจะได้เสียบ โอ๊ย เพลีย คนอ่านเขารู้กันหมดเหอะว่าเธอจะโดนออนทอป
มีปิงคนเดียวแหละที่ไม่รู้ 5555 ตอนนี้หมันไส้พระเอกค่ะ ชริสสสสส์ ปิงหายงอนคนอ่านไม่หาย
มาต่อเร็วๆ นะคะ ขอบคุณค่า
-
กัสนี่ร้ายจริงๆ
-
ตอนนี้ขอบอกเลยว่า
ความลับ ><
-
ขอเชนซ่าร์
สักตอนแบบเน้นๆเถอะค่ะ :hao6: ทนไม่ไหว :ling1:
-
คิดว่า พี่เอย์รู้ดีว่ากัสกำลังทำอะไร แต่เพราะกัสเป็นเพื่อน เลยไม่อยากทำอะไรรุนแรง
พอๆกับตอนของลูกซีซ่าร์ ที่คิดว่า ปิงรู้ ปิงจะต้องเข้าใจ คิดว่า สิ่งที่ทำมันดี
แต่คนรักอ่ะ โดนเมินก็เยอะ โดนกีดกั้นจากแม่เอย์มาก็มาก นี่ยังต้องมามองแฟนกับใครไม่รู้ผ่านโซเชียลอีก
บอกเลย เห็นแล้วอยากกระโดดตบนางกัสมาก ยิ่งเอย์รู้ แต่สิ่งที่ทำได้คือ แค่ลบรูปกับง้อปิง
สรุปคือ ง่ายไปป่ะว่ะ อยากให้กัสทำมากกว่านี้ป่ะ จะได้เสียปิงไปจริง ขอโทษนะที่อินมากไป
แต่ถ้าอ่านผ่านตัวอักษรปิงนะ เราเห็นว่ากัสเปิดเผยมากอ่ะ ถ้าเราเป็นคนนอก คงคิดจริงๆว่า กัสคบกับเอย์ป่ะ เปิดเผยขนาดนั้น
ถ้าเอย์ไม่ทำอะไรสักอย่าง จะเชียร์ปิงให้อยู่โสดเลย ทำอะไรคิดเอง เออเองทั้งนั้น งั้นปิงคงไม่ต้องคบหรอก ดีป่ะ :seng2ped:
-
คู่หมาปิงนี่เราไม่ห่วง เพราะตกล่องปล่องชิ้น กินสิ้นตั้งแต่หัวจรดหางกันไปแล้ว
แต่พี่เชนกับพี่ซ่าร์นี่ตกลง จุดจบแบบ 1 หรือ 2 ค่า!? :impress2:
แล้วก็สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด อินังกัส (ขอหยาบหน่อย)เกย์เถื่อนแบบหล่อนคิดจะแหวกกลางระหว่างความสัมพันธ์ของหมาปิงใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :angry2:
ขอให้สุดท้ายนังนี่ไสHead กลับกระต๊อบไปซ้าาาาา!!!!!!!!!!!!! :z6:
-
อยากรู้ความลับของเชนซ่าร์แล้ว
:katai5: :katai5: :katai5:
-
พี่เอย์คะ เหตุผลพี่มันเหมือนเหตุผลพระเอกละครทีวีประเทศหนึ่งเลยนะคะ ถึงแม้เราจะเชื่อปต่เราก้อไม่ไว้ใจกัส และไม่พอใจพี่เอย์ คนระดับอย่างเอย์ตันนี่ยอมให้คนอื่นเล่นโทรศัพท์หรอคะ? เป็นถึงท่านประธานเลยนะ ยอมให้เลขาเล่นมือถือ มันไม่ใช่แ่ะ
ส่วนปิงที่ให้อภัยเอย์เราเข้าใจค่ะ ไม่โกรธด้วยเพราะใครโดนแฟนงอแบบนี้ใจอ่อนยวบบบบบบบอยู่แล้วววววว
พี่เอย์รีบเคลียร์กัสได้แล้วค่ะ
-
ปิงใจอ่อนเกินไป...
เอาจริงๆ รู้สึกว่ายังไม่เคลียร์นะเรื่องกัสอ่ะ
เพราะถึงจะบอกว่า อ้าว ทีเชนกับปิงยังสนิทกันได้เลย แบบนั้นมันก็ไม่แฟร์ดิ
แต่เราว่ามันต้องทำความเข้าใจในจุดนี้ด้วยนะ ว่าเชนกับปิงบริสุทธิ์ใจต่อกัน คิดกันแบบพี่น้อง
ในขณะที่กัสชอบเอย์และเอย์ก็รู้อยู่เต็มอก แต่ก็ยังไม่ยอมเว้นระยะห่าง
คือมันต้องมีช่องว่างบ้างอะไรบ้าง ไม่งั้นถ้าปล่อยให้มาล้ำเส้นแล้วสร้างความร้าวฉานแบบนี้อีก
ระวัง ครั้งหน้าปิงจะไม่ใจอ่อนง่ายๆ แบบครั้งนี้นะจ๊ะเอย์ตัน โฮะๆๆๆๆๆๆ :laugh3:
-
เหอะๆ สนุกนะคะ มาต่อเร็วๆนะ
หึ อิกัสนี้จะเอาไงเนี้ย ตงิดใจตั้งแต่มันมาทำงานที่เดียวกันละ คนจะตัดใจเค้าไม่มาสมัครทำงานที่เดียวกันหรอก ชิ ฉันไม่ได้ร้ายนะ แต่ถ้าอิกัสยังไม่เลิกนี้แกตายยยยแน่ :m31: :angry2:
-
แอร๊ยยส์ิ แล้วคู่พี่ชายเค้าไปถึงไหนกันอยากไปเผือก :z1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนแรกก็แปลกใจ เอ๊ะ...อ่านข้ามตอนคู่พี่เชนไปเหรอเนี่ย
ทำไมถึงตื่นมาคุยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คนเขียนช่วยเฉลยหน่อยนะคะ คนอ่านอยากรู้ใจจะขาด
ส่วนคู่ปิงก็หวานๆ ฮาๆ ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วมั้ง 5555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
อยากเห็นปิงจัดหนักให้อีกัส สักดอกเอาให้หนักกว่ายัยชะนีแม่คนแรกอะ
เพื่อนก็อยู่ส่วนเพื่อน มาที่หลัง จำใส่หัวไว้ด้วย คน มา ที หลัง ชัดมะ (อินจัด)
พี่เชน พี่ซ่าร์ ใครรุกใครรับ แสดงว่าต้องได้กันแล้ว :hao6:
-
เชน...นายยังมีความลับอีกอย่างกับเรานะ!!
เมื่อคืนอ่ะ เสียงน่าสงสัยที่ปิงปิงนอนผวานั่นเสียงพวกนายชิมิ
บอกความจริงเรามาเดี๋ยวนี้นะ!!
อิอิ
ปล.หาคู่ให้กัสที อย่าให้เธอเป็น "คี่" อยู่เลย...
-
ฮา กับเลิฟซีน ของเอย์ปิงมาก จะตลกกันไปไหน
พี่เชน พี่ซ่า อะไรยังไง เสียงเอี๊ยดอ๊าด อืออา ที่ปิงได้ยิน คือเสียงใคร
ใครได้ ใครเสีย แต่พี่ซ่ามีรอยดูดต้องรับสิ แต่พี่ซ่าเรียกพี่เชนว่ามัมมี๊ :m28: ขอเบื้องหลังหน่อยค้า
-
กรี๊ดมากกกกกกับพี่เชนพี่ซ่า รูปIGทำสับสนนะคะ ใครแด๊ดใครมัมกันแน่ 555 พี่เอย์กับหมาปิงเคลียร์กันไปแล้ว สงสารพี่เอย์นะ ตามง้อตลอด หมาปิงก็โหดจริง แต่ที่หมาปิงทำก็ถูกต้องนะคร๊าบบบบบ 5555 ขุ่นเลขานี่ยังไงๆ เดี๋ยวจะจัดซักดอก
-
ลุ้นจนตัวโก่งว่าพี่เอย์กับหมาปิงจะง้อกันผ่านไหม ลุ้นมากกกกกก :z1: :z2:
ดีใจที่ผ่านไปได้ด้วยดี ดีใจมากกกกกกกกกกก โล่งงงงงงงงง :call: :pig4:
แต่นังกัสนี่อันตรายล่ะนะถึงขั้นตั้งใจเอามือถือพี่เอย์โพสรูปเองเนี๊ยะ นางไม่ธรรมดาน๊ะจ๊ะ นางร้ายยยยยยยยย หึหึ :z6: :beat:
ขอให้ทั้งคู่จัดการนังกัส และผ่านเรื่องนี้ไปได้ด้วยดีน๊าาาาาาาา
ฮาเรื่องบนโซฟาที่หมาปิงคิดเองว่าต้องได้รุกพี่เอย์แน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หมาปิงน่ารักมากกกกกกกกกกก :oo1: :impress2:
พี่เอย์เจ้าเล่ห์ น่ารักอ๊ะะะะะะะะ :z2: :hao7: :hao6:
-
เฟลกับตอนนี้นิดตรงที่พี่เอย์ไม่อธิบายอะไรให้มันชัดเจนอะ เอาแต่พูดว่ารักเพื่อเลี่ยง เหมือนไม่ค่อยอยากเคลียร์ ไม่รู้สิ ทั้งที่พี่เอย์น่าจะรู้จากสามปีที่ผ่านมาว่าควรทำทุกอย่างให้เคลียร์ แต่ก็ไม่อธิบายถ้าไม่เค้น ขนาดเค้นแล้วยอมรับแล้วยังไม่อธิบาย แย่ว่ะ อ่านแล้วให้ความรู้สึกแบบผัวเจ้าชู้ เมียจับได้ ยอมรับแต่ไม่เคลียร์ หาเรื่องอื่นมาพูดกลบเกลื่อน สุดท้ายทำอีก :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กว่าจะได้สวีท ต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัวกันซะก่อน ซาดิสต์นะเนี่ย :laugh:
เรื่องกัสจะว่าเคลียร์ก็ยังไม่นะ ปิงต้องเอาให้กระจ่างกว่านี้
ไม่อย่างนั้นก็จะต้องมีเรื่องอะไรมากวนใจอีกอ่ะ คนมันคิดไม่ซื่อ
ส่วนพี่เชนกับพี่ซ่าร์ คืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นเหรอ อยากรู้ :z1:
รอพี่เอย์กับหมาปิงเสมอนะ แล้วก็เอาใจช่วยคนเขียนด้วยจ้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
สมควรให้ปิงโกรธจริงๆ เอย์ตั้นสมควรบอกกัสไว้เลยว่า อย่ามายุ่งกับชั้นนนนนนนนนนนนนน 5555
-
นังกัสนี่ถ้าไม่โดนตบแบบจัดเต็ม อิชั้นคงไม่หายแค้นแทนน้องปิง :z6:
-
ถ้าพี่เอย์จะอ้อนขนาดนี้ หมาปิงจะไม่ทน 55555
-
อ๊ายย :hao7: :hao7:
-
เบื่อๆๆๆๆ กัส
พี่เอย์จัดการขั้นเด็ดขาดไปเลย ไม่งั้นเราจะสั่งน้องปิงลุย (ห๊ะ!!)
สรุปเชนนี่มัม กะ ซีซ่าห์แด๊ด นี่ยังไง มาเคลียร์ด่วนค่ะ
-
โอ๊ยยยย!!!! ไมมันน่ารักงี้น้อ
-
ดีจังที่หมาปิงหายโกรธพี่เอย์แล้ว นึกว่าจะมีดราม่าอีก งื้ออออออ :hao5: ดีแล้วๆๆๆ
แต่ยังไงเรื่องกัสก็ควรจะเคลียร์ได้แล้วนะพี่เอย์ หลายครั้งแล้วนะโว๊ยยยยยยยยยยยยยย :angry2:
-
ก๊ากกกกก 5555 อิหมาปิง ไม่เคยทันอิเฮัยแกสักทีนะก๊ะ :hao7:
โดนหลอกให้ตกหลุมแบบนี้มาแล้ว ก็ยังอุตส่าห์ตงลงไปอีก 555 :laugh:
-
เริ่มชอบคู่เชน-ซีซ่าร์แล้วสิ
-
เชนกับซ่าส์ มีซัมติงกันแน่แล้ว จากหลักฐานทั้งเสียงทั้งรอยแดงบนไหล่
แต่ยังคงเก็บเป็น ความลับ กันอยู่ว่าใครรุกใครรับ งานเผือกต้องมา :hao6:
ส่วนอิกัสคงต้องการที่จะ แทรกกลาง ระหว่างพี่เอย์กับน้องปิงสินะ
ถึงได้พยายามทำทุกวิถีทางทำแบบเนียนๆด้วยนะ น่าตบมาก :beat:
พี่เอย์บอกไปเลย ไม่มีตรงกลางให้ใครหน้าไหนมาแทรกได้
LOVEน้องปิง :L1: พี่เอย์LOVE
-
รำคาญกัสมากขึ้นทุกตอน ๆ :ruready สร้างแต่เรื่องอะ เราไม่คิดว่าจะตัดใจหรอก ไม่ชอบเลยคนที่บอกว่าขอแค่ได้อยู่ข้าง ๆ อะ เหอๆๆๆ ได้โอกาสอะฉวยทุกคน
ส่วนพี่เชน กรี๊ดแป๊บบบบบบบ :z3: :z3: :z3: ไม่ได้อ่านแป๊บเดียวแซ่บกับพี่ซ่าร์ถึงขนาดนี้ แอร๊ยยย แล้วคืนนั้น เรื่องคืนนั้น มันเกิดอะไรขึ้น แอร๊ยยยยยยยยยย :z3: :z3: :z3: ไม่เคลียร์ค่ะไม่เคลียร์ ขอเพิ่มมมมม :-[ :-[ :-[
-
กัสลายออกแหละ นางร้ายยยย หมั่นไส้มั่กกก
อยากให้พีคเรื่องกัสสุดๆ แล้วกำจัดๆออกไปจากเรื่องนี้ซะที
นี่จะฟินก็ฟินไม่สุดคันใจหยุบหยิบเรืี่องยัยคนนี้
ปิงก็อ๊อนนนอ่อนน เพลีย ดูกลับไปเป็นหมาปิง หมาเฝ้าบ้านหัวอ่อนของเอย์เหมือนเดิมแระ
-
http://www.youtube.com/v/LkJRU5lFXJY
บทที่ 34 การเปลี่่ยนแปลง
“ทางคุณคิดว่าจะใช้ระยะเวลานานเท่าไหร่”
“ผมจะรีบดำเนินการให้เร็วที่สุด จากที่ประเมินรูปแบบของงานมาคร่าว ๆ น่าจะใช้เวลาสักสามเดือนเป็นอย่างต่ำครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็แค่ถามดู ถึงจะยืดเวลาออกไปมากกว่านี้แต่ถ้าหากมันเป็นผลดีกับบริษัทฉันก็ยินดี ไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะ”
ช่วงกลางสัปดาห์นับตั้งแต่วันที่ผมกับพี่เชนกลับกันมาจากเชียงใหม่ เราเริ่มศึกษารูปแบบงานอย่างคร่าว ๆ ของอัศวคอนสตรัคชั่น ต้องขอบคุณพี่พิมเป็นคนที่ละเอียดและรอบคอบมาก วันนี้เป็นวันเซ็นสัญญาจริง ทั้งผมทั้งพี่เชนและพี่พิม ยูเซย์ของเราตกลงว่ารับงานของบริษัทนี้ไว้ในการดูแล
“รายละเอียดในสัญญาครบถ้วนสมบูรณ์ดี ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงหวังแค่ว่าพวกเธอทั้งสามคนจะฟอลโล่วไปตามกฎและข้อตกลงทุกอย่างในนั้น”
คุณรันจรดปลายปากกาเซ็นต์อนุมัติไว้ในเอกสารสำคัญ คุณทนายของบริษัทยื่นคู่สัญญาอีกฉบับให้เราทั้งสามคนเซ็นต์รับไปพร้อมๆกัน เป็นอันว่าทุกอย่างเรียบร้อย
ตลอดการพูดคุยกันภายในห้องประชุมเล็กๆแต่หรูหรา คุณแม่พี่เอย์พูดแต่เรื่องของธุรกิจมีทนายความกับเลขาของเธอนั่งอยู่ขนาบสองข้าง ส่วนทางฝ่ายของเราเป็นคนเสนอข้อสัญญาเอง พี่พิมพาทนายความที่เป็นเพื่อนของเธอมาเพื่อดูข้อสัญญาบางอย่างของทางอัศวคอนด้วย แต่ทุกอย่างอยู่ในเกณฑ์เราทั้งหมดจึงจบข้อตกลงทางธุรกิจกันได้
“เดี๋ยวฉันจะกลับออกไปเลย งานเราเยอะมากจริง ๆ ถ้าหากทางยูเซย์มีเรื่องอะไรสงสัยอยากจะถามให้ติดต่อผ่านทางคุณปู เลขาของฉัน ไว้เราเจอกันอีกทีตอนที่งานของพวกคุณเป็นรูปเป็นร่างแล้วก็แล้วกัน เป็นเกียรติมากนะที่ได้พวกคุณมาทำงานด้วย” คุณรันเธอว่าแล้วลุกขึ้นทั้งเลขาทั้งทนายความต่างลุกขึ้นตาม พวกผมเองก็ลุกบ้างเช่นกัน
“ขอบคุณมากครับคุณรัน ทางเราต่างหากที่สมควรจะพูดว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่อัศวไว้ใจให้เราดูแลเรื่องระบบคอมพิวเตอร์ทั้งหมดให้ ผมและหุ้นส่วนสัญญาว่าจะทำงานให้ดีที่สุด สุดความสามารถเลยครับ”
คุณรันยิ้มให้ ความจริงนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอในลุคของผู้หญิงทำงานท่านประธานคนเก่งคนสวย คุณแม่พี่เอย์ไม่แก่เลยสักนิดเก่งและคล่องแคล่ว สมแล้วที่เธอดูแลบริษัทใหญ่ขนาดนี้ได้ด้วยตัวเอง
คุณคงกำลังสงสัยใช่ไหมท่าทีที่เธอมีต่อผมตลอดการเจรจานั่น เธอมองผมแบบธรรมดามากสายตาปกติเหมือนคุยกันทั่วไปไม่มีอะไรเคลือบแฝง
ตอนนี้เราทั้งหมดกำลังเดินออกมาจากห้องประชุม
“พิชย” จู่ ๆ เธอหยุดเดินแล้วหันมาเรียก ผมที่เดินอยู่ข้างพี่เชนหยุดชะงัก ค่อยเดินเข้าไปหาเธอ
“เป็นไปได้ไหมที่บริษัทของคุณจะส่งคนเข้ามาดูแลระบบคอมพิวเตอร์ของที่นี่แบบเต็มเวลา พวกคุณขอเวลาทางเราอย่างน้อยสามเดือน เพราะอย่างนั้นช่วงที่งานเสร็จ เวลาที่ระบบรวนหรือเกิดปัญหาคุณจะแก้ไขให้เรายังไง”
ผมคิดว่าเธอคงกังวลใจ ผู้หญิงหัวใจเหล็กที่ต้องดูแลพนักงานหลายพันคนย่อมต้องสนใจเป็นห่วงทุกเรื่องราวเป็นธรรมดา
“เรื่องนี้คุณรันไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ทางเราจะมีพนักงานที่จะให้อยู่ประจำที่นี่ตลอดเวลาในการเปลี่ยนแปลงระบบ เพราะช่วงนั้นเครื่องอาจจะเกิดปัญหาขึ้นบ่อย จนกว่าจะแน่ใจเราจึงจะส่งคนของเรากลับคืนครับ”
เธอจ้องผมนิ่งคล้ายคนรอฟังคำตอบ ผมเองก็ตอบไปตามปกติเลยนะ ทุกบริษัทที่ผ่านมายูเซย์เราก็ทำแบบนี้เหมือนกันอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวว่าบริษัทไหนอย่างไร เราใช้มาตรฐานเดียวกัน
“อย่างนั้นหรือ แล้วถ้าคนที่ฉันอยากจะให้มาอยู่ประจำเพื่อดูแลงานที่นี่คือคุณล่ะ พิชยจะทำให้ฉันได้ไหม”
“ตอนนี้ผมดูแลอยู่ที่อัศวออโต้ครับและมีสองบริษัทที่ต้องวิ่งรอกเหมือนกัน คิดว่าคุณคงจะทราบอยู่แล้ว ทางเราวางแผนไว้แล้วว่าจะส่งใครมา แต่ที่นี่เป็นบริษัทที่ใหญ่มากถือว่าใหญ่ที่สุดที่เราเคยรับงานมาเพราะอย่างนั้นผมกับพี่คเชนทร์ตกลงกันไว้แล้วครับว่าเราทั้งคู่จะสลับกันมาดูแลร่วมกับเจ้าหน้าที่ที่ทางเราจะส่งมาประจำอยู่ที่นี่อีกสองคน จนกว่างานจะสมบูรณ์เรียบร้อย”
เธอยิ้มอ่อนโยนมากมาให้ผมยกมือขึ้นมาแตะที่แขน ผมรู้สึกขนลุกวาบไปทั้งตัวไม่รู้เธอกำลังคิดอะไรอยู่ รอยยิ้มแบบนี้ผมไม่ชอบเลยนะ ดูเป็นทางการแปลกๆ
“ตอบได้ดีมาก ฉันจะรอดูผลงานของเธอ ทำให้ได้จริงอย่างที่พูดล่ะ”
“ขอบคุณครับ ผมจะทำเต็มที่”
เธอเดินไปแล้ว ขณะที่พี่พิมก็แยกตัวออกไปกับคุณทนาย ตอนนี้เหลือผมกับพี่เชนและคุณปูเลขาส่วนตัวของเธอ คุณปูพาพวกเราลงมาดูห้องที่จะให้ใช้เกี่ยวกับการวางระบบคอมพิวเตอร์ทั้งหมดของบริษัท ที่ชั้นสามโซน B
“ห้องนี้คุณรันเธอสั่งให้จัดไว้สำหรับพวกคุณ ถ้าหากมีอะไรต้องการเพิ่มเติมก็บอกผ่านทางพี่ปูได้ค่ะ หรือถ้าจะติดต่อโดยตรงพี่จะนั่งอยู่หน้าห้องท่านประธานที่ชั้นยี่สิบสาม ขึ้นไปหาได้ตลอด” คุณปูบอกพวกเราแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ในที่สุดผมกับพี่เชนก็ลงลิฟต์กลับกันออกมา
“หนาว.....” ผมครางว่าแล้วห่อตัว แอร์ที่นี่หนาวมากทั้งที่อากาศภายนอกก็เย็นมากอยู่แล้ว
“ปีนี้ทำไมหนาววะพี่”
“ใส่ทั้งเชิ้ตทั้งสูทยังจะหนาวอยู่อีกมึงนี่”
“ก็มันหนาวจริงอ่ะ” เราเดินกันมาถึงรถ พี่เชนเปิดประตูหลังแล้วหยิบเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ออกมายื่นส่งให้ผม ผมนึกได้ทันที
“พี่เชนครับเสื้อพี่ที่ผมใส่ไปวันนั้นผมยังไม่เอามาคืนเลย” ตัวที่พี่เอย์มันกระชากออกแล้วปาทิ้งนั่นแหละ
“ช่างเหอะ วันไหนมึงนึกได้ค่อยเอามา” ผมจัดการสวมเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ทับลงไปอีกชั้น โทรศัพท์ดังขึ้นพอดีเลยกดรับ พี่เชนขับรถออกไปแล้วเรากำลังมุ่งหน้ากลับออฟฟิศ
“ไงมึง พักเที่ยงแล้วดิ่” หมาบาสมันโทรมา
“พี่ปิงจะเข้ามาป่ะเนี่ย”
“ไม่เว้ยส่งใบลาแล้วนี่”
“ลูกพี่ปิง ผมเห็นพี่เอย์พี่น่ะควงสาวด้วย สวยเช้งวับเลย วิ๊งๆ”
“อะไรของมึงอีก” คิ้วผมเริ่มกระตุกนิดๆ ไอ้บาสแม่งหาเรื่องมาให้กูจริงจริ๊ง
“จริงพี่วันนี้ทางฝ่ายขายเรียกมาให้ผมขึ้นไปช่วยดูเครื่องแทนพี่ใช่ป่ะ แล้วคุณพี่เอย์น่ะกำลังพาใครสักคนนี่แหละไฮโซ้ไฮโซ เหมือนพวกดาราเลยสวยมาก เดินดูรถกันอยู่”
“เออ ลูกค้าวีไอพีมั้ง”
“ก็คงงั้นแหละ แต่วีไอพีมากไปนะควงแคนพี่เอย์ของพี่ได้ด้วยเหรอ”
“ว่าไงนะ!” คิ้วกระตุกจริงแล้ว
“เฮ้ยพี่ผมกินข้าวก่อนไอ้วุฒิมาแล้ว” เสียงไอ้บาสโวยวายอะไรสักอย่างที่ปลายสายก่อนที่หมาวุฒิมันจะเอาโทรศัพท์มาพูดกับผมต่อ
“ไอ้ปิงมึงอย่าไปเชื่อมัน ไอ้บาสมันแกล้งมึง กูก็ขึ้นไปด้วย”
“ไอ้เหี้ยตกลงว่าโกหก”
“เออมันโกหกเรื่องควงแขนแต่เรื่องความสวยนี่ไม่แหลเว้ย หล่อนงามมาก พวกไฮโซแหละมาดูรถ เฟอ-รา-รี่” ดู๊ดูมันออกเสียงโคตรดัดจริต
“อ่อๆ” ผมรับคำไปแล้วก็วาง ไม่ได้ติดใจอะไรเลยนะผมเห็นหลายทีแล้วสาวสวยมาซื้อรถหรูๆคันนึงหลายสิบล้านบางทีพี่เอย์ต้องออกมาดูแลเองเลย ลูกนักการเมืองบ้างลูกพวกนักธุรกิจใหญ่โตบ้างมันเล่าให้ผมฟังหมดนะ เพราะงั้นผมเลยเฉย ๆ ไม่รู้สิผมเป็นผู้ชายด้วยมั้งแล้วค่อนข้างไว้ใจมัน ผมคิดนะถ้าพี่เอย์ไม่รักผมจริงสามปีที่เราห่างกันมันคงไม่กลับมาตามง้อผมแบบนี้หรอก หาคนใหม่ไปเลยไม่ง่ายกว่าจะมาตามง้อเด็กช่างกะโปโลแบบผมเหรอหน้าตาก็ธรรมดา คนละระดับกันทุกอย่าง
ดอกฟ้ากับหมาวัดแหละเอาง่าย ๆ
แต่พี่เขาคือค่อนข้างมั่นคงผมเลยเฉย ๆ กับหลายเรื่อง
เรามาถึงที่ออฟฟิศกันช่วงบ่ายนั่งทำงานกันตลอด พี่พิมเองก็กลับมานั่งพิมพ์ข้อมูลของบริษัทใหม่ที่เพิ่งติดต่อเข้ามาตอนนี้งานเราเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาก พี่พิมถึงขนาดจำเป็นต้องมีคนช่วยรับงานแล้ว โปรแกรมเมอร์มีเกือบสิบคนแต่มือหนึ่งยังคงเป็นพี่เชนกับผมอยู่ บางวันช่วงเย็นเราจะมีอบรมซอฟแวร์ตัวใหม่ ๆ แลกเปลี่ยนความรู้กับพวกพนักงานด้วย มีพี่ ๆ บางคนเขียนโปรแกรมเก่งมากเพียงแต่เทคนิคยังไม่สู้เราสองคนแค่นั้นเอง
พี่เชนเคยบอกไว้ว่าไม่หวงความรู้เลย เพราะถ้าหากพนักงานเราเก่งบริษัทเรายิ่งเติบโตขึ้นได้อีกแล้วจะมีคนที่เราไว้ใจได้ช่วยทำให้งานเราเบาขึ้น เพราะงั้นพวกผมจึงแลกเปลี่ยนความรู้กันอยู่เสมอ
“ปิงล็อคประตูให้เรียบร้อย” ตกเย็นพนักงานประจำกลับกันหมด เหมือนอย่างเคยผมกับพี่เชนอยู่โยง ผมคาบขนมเดินออกมาล็อคประตู มันเป็นแบบประตูกระจกผลักสองบานใหญ่ ผมเลยมองออกไปด้านนอกเพิ่งจะห้าโมงกว่าแต่ฟ้าเริ่มมืดแล้วคงเพราะเป็นฤดูหนาว
เห!
ผมเพ่งดูดี ๆ อีกครั้ง
ใครวะ? คุ้น ๆ กำลังเดินเข้ามาแล้วพี่ยามเดินเข้าไปหาคุยอะไรกันบางอย่างมือถือผมดังขึ้นพอดี
“สวัสดีครับ” ทำไมเป็นเบอร์พี่ซ่าร์
“ปิงออกมาดูให้หน่อย ยามที่นี่เขาว่าพี่ไม่มีบัตรให้เข้าไปไม่ได้”
“อ้าวเฮ้ย พี่ซ่าร์มาเหรอครับ” ผมอุทานลืมตัวเพ่งดูดี ๆ คนที่ใส่หมวกแก็ปสีดำยืนคุยกับยามอยู่มันพี่ซ่าร์จริงนี่หว่า ผมเลยรีบปลดล็อคประตูแล้วเดินออกไป
“พี่ซ่าร์เข้ามาก่อนครับพี่” ผมพยักหน้าบอกลุงยามว่าเป็นแขกของที่นี่ คุณลุงมาถามอีกนะว่าใช่ซีซ่าร์คนนั้นหรือเปล่าพี่ซ่าร์ยิ้มให้ลุงแกไม่รู้ไปเอากระดาษมาจากไหนยกมือไหว้แล้วบอกช่วยเซ็นต์ให้หน่อยจะเอาไปฝากลูกสาว พี่ซ่าร์ใจดีเซ็นต์แล้วเขียนชื่อลูกสาวลุงลงไปด้วยบอกให้ตั้งใจเรียนพี่เขาเป็นกำลังใจให้
“อ่ะนี่” พี่เขายื่นถุงกระดาษส่งให้
“อะไรครับพี่”
“ขนมไง”
“ขนม?” ผมทวนคำยกถุงขึ้นมาดู คืออะไรวะจู่ ๆ ยื่นของให้บอกขนม นี่เห็นผมเป็นเด็ก?
“ใช่ พี่ว่าจะเอาให้วันที่ปิงกลับนั่นแหละลืมไปเลยจริง ๆ ใส่รถเอาไว้เห็นเจ้าเอย์ว่าออฟฟิศปิงอยู่แถวนี้ผ่านมาเลยแวะดูหน่อย”
“อ๋อ ขอบคุณครับ พี่นั่งสิ” ผมว่าแล้วเดินเอาถุงของฝากเข้ามาเก็บในครัวเตรียมแก้วหาน้ำดื่ม ที่นั่งเยอะนะแต่พี่ซ่าร์เลือกนั่งลงข้าง ๆ พี่เชนเว้ยเฮ่ย
แปลก....
“พี่เชนครับ พี่ซ่าร์มาแหนะพี่” ผมดึงเฮดโฟนอันใหญ่ออกจากหูพี่เขา ไม่แน่ใจว่าพี่เชนเห็นแล้วหรือยัง แต่ไม่แน่พวกเรา บางที่ถ้ากำลังมีสมาธิอยู่กับโคดของโปรแกรมจะไม่สนใจสิ่งรอบตัวเลย
เหมือนองค์ลงโปรแกรมเมอร์สไตล์สมาธิเราดีมากจริงนะ
“มาทำไม” สั้นมากและห้วน พี่ชายผมเองหันมาแล้วถามแบบ...ไร้เยื่อใยมาก
“มาหามึงไง” อันนี้เป็นพี่ซ่าร์ตอบ สองคนสู้ตากันพี่เชนหลบก่อนอีกแล้ว ผมวางแก้วน้ำลงให้ เปิดลิ้นชักพี่เชนแล้วหยิบอมยิ้มรสคาราเมลยื่นให้อีกอัน พี่เชนรีบคว้าหมับตะครุบคืนมา
“ไม่ให้ อันนี้ของกู”
“กูอยากกินตายล่ะ” พี่ซ่าร์ก็ปากใช่ที่นะ
“พี่เชนครับ” ผมดุ กระทุ้งศอกไปทีพี่เชนหยิบเอาป๊อกกี้ส่งให้แทน เอาอมยิ้มยัดคืนแล้วปิดลิ้นชัก
ผมจะบอกอะไรนะลิ้นชักโต๊ะพี่เขามีแต่ขนม ผมนี่แหละเป็นคนซื้อมาใส่ไว้ 5555 แทนบุหรี่เพราะเมื่อก่อนพี่เขาสูบแต่เดี๋ยวนี้เลิกแล้ว
“ได้ยินว่าวันนี้ปิงไปที่อัศวคอนมาเหรอ” พี่ซ่าร์หันมาหาผมหยิบป๊อกกี้ขึ้นแทะไปด้วย
“ครับใช่ วันนี้เราเซ็นต์สัญญากับที่นั่น ทำไมพี่รู้ล่ะครับ” ผมนั่งลงที่โต๊ะ มองหน้าจอผมต่อ
“ไอ้เอย์โทรบอกน่ะ ความจริงวันนี้พี่เข้าบริษัทนะแต่ทำงานคนละส่วนกัน เจ้าเอย์ห่วงเราน่าดูกำชับให้พี่ขึ้นไปดูพี่เลยบอกมันไปว่าคุณแม่กับคุณปูเลขาของท่านคุยอยู่ใครจะกล้ายุ่งล่ะ เจอมันด่ากลับมาอ่ะดิ่ บอกวันนี้ติดลูกค้าสำคัญเลยมาไม่ได้ ลูกสาวท่านทูตมั้งชอบไอ้เอย์ด้วยนะปิงระวังไว้ให้ดี ๆ”
“แห่ะๆ” ผมยิ้มตาหยีเพราะรู้ว่าพี่ซ่าร์แซวเล่น แอบดีใจนิด ๆ ไม่ใช่อะไรหรอกช่วงบ่ายหลังจากไอ้หมาบาส มันรายงานข่าวด่วน พี่เอย์โทรเข้ามาบอกผมแล้วเรียบร้อย ผมชอบนะคือมีอะไรบอกมาเลยตรง ๆ แบบนั้นคือไม่หึงครับ ถือว่าคุณบริสุทธิ์ใจ
“แล้วก็ ช่วงบ่ายเห็นว่าไปดูโครงการก่อสร้างแถว ๆ พรานนกอีก มันโทรมาบอกปิงไหม ช่วงนี้ออกไซด์บ่อยนี่”
“บอกครับ เห็นว่าวันนี้จะเข้ามาค่ำ ๆ เดี๋ยวพี่ซ่าร์อยู่ทานข้าวด้วยกันนะครับพี่เอย์จะซื้ออาหารเข้ามา”
“ไอ้เอย์แม่งเปลี่ยนไปจริง ๆ แต่เวลาอยู่กับพี่ทำไมมันเหมือนเดิมวะ กวนตีน เอาแต่ใจ คงดีแต่กับปิงคนเดียวแน่ ๆ”
“ไม่ใช่หรอกครับ” ผมแก้ต้วอ้อมแอ้มจริง ๆ ก็เขินอยู่นะ ผมรู้ดีสิพี่เอย์น่ะเหรอมันจะซื้อของมาให้กินถ้าไม่ใช่ว่าผมอยู่ด้วย
“พี่อยู่ทานด้วยได้เหรอ” พี่เขาหันไปหาพี่เชน
“ไม่ได้! มึงรีบกลับไปเลยมาทางไหนไปทางนั้น กลับไปให้ไว” เสียงพี่เชนว่าขึ้นผมรีบดุ
“พี่เชน พี่!” พี่เชนขมวดคิ้วมุ่นเชียว
“พี่ซ่าร์อ่านนี่ไปนะครับ ไม่ก็เล่นเกมส์เดี๋ยวพี่เอย์มาแล้วกินข้าวด้วยกัน ผมขอทำงานก่อนคืนนี้กลัวไม่เสร็จ” ผมว่าแล้วครอบเฮดโฟนใส่หูเลยใครชวนคุยตูไม่สนแล้ว เดี่ยวเผื่อวันนี้คุณชายมากเรื่องลากผมกลับด้วยอีกงานผมไม่เสร็จแย่แน่ ต้องรีบทำก่อน พรุ่งนี้มีงานใหญ่
ผมก็พรมนิ้วลงไปคีย์บอร์ดส่วนตัวผมแม่นมากแทบจะหลับตากระดิกนิ้วได้เลย ผมชอบทำงานแล้วฟังเพลงไปด้วยนะ กำลังจะกดหาเพลงเพราะๆ
“ทำไมไม่ไปทำงานทำการ ดาราวางงานเหรอมึง หรือไม่มีคนจ้างแล้ว” เสียงพี่เชนดังลอดเข้ามา ผมชะงักมือที่กำลังกดเพลงเลยดิ่ อะไรวะพี่สองคนจะกัดกันอีกเหรอ
“กูจะทำเหี้ยไรได้ หมาบางตัวมันกัดกูจนเป็นรอยแดงเถือกแบบนี้”
เฮ้ยๆๆๆๆๆ ความอยากรู้อยากเผือกสูงปรี๊ด นี่ผมจะบาปป่ะวะพี่เขาพูดเรื่องอะไรกัน ผมแกล้ง ๆ กดๆนิ้วไปกับแป้นพิมพ์พี่เขาคงนึกว่าผมเปิดเพลงไม่ได้ยินที่พูดกันแหงเลย ผมสาบานผมจะตั้งใจฟังให้มากที่สุด
“แล้วใครมันยั่วกูก่อน”
“ไอ้เหี้ย กูไปยั่วมึงตอนไหน เป็นมึงทั้งนั้นทำกู”
“กูไปทำเห้ไรมึง”
“ทำเรื่องเรื่องเลว ๆ ไง มึงอย่าคิดนะว่ากูจะปล่อยมึงไปง่าย ๆ” เสียงพี่ซ่าร์ดุมากผมไม่กล้าหันไปมอง ไม่รู้พี่สองคนทำอะไรแบบไหนกันอยู่ ฟังได้แต่เสียง
“มึงจูบกูแล้ว มึงเป็นของกู” อันนี้เสียงพี่ซ่าร์ใจผมเต้นตุ๊มต่อม ใครจูบใครวะพระเจ้า!
“ไอ้เหี้ย! เดี๋ยวน้องได้ยิน” พี่เชนเบรค
“ปิงมันฟังเพลง ไม่รู้เรื่องหรอก”
“มึงเบียดมาทำไมเนี่ย ออกไปไกลๆดิ่”
“เอาโทรศัพท์มึงมา กูจะดู”
“เฮ้ย จะเอาไปทำไม อย่าเล่นนะ”
“มึงมีแฟนหรือยัง”
“ถามเหี้ยอะไรของมึง ไว้คุยกันวันหลังกูบอกแล้วใช่ไหม เดี๋ยวน้องได้ยิน”
“ได้ยินแล้วจะทำไมมึงตอบกูก่อนดิ่ มึงมีแฟนยัง”
“เรื่องของกู”
“คเชนทร์!”
“ขยับออกไปกูจะทำงาน”
“มึงมันใจร้าย”
“อย่ามางี่เง่านะซีซ่าร์ กูไม่ใช่ผู้หญิงของมึงอย่ามาหว่านกูแบบนี้กูไม่ชอบ”
“ใครกันแน่ที่หว่าน วันนั้นมึงเองไม่ใช่หรือไงที่ทำกู มึงจูบกู ถอดเสื้อกู ทั้งดูดทั้งกัดจนตัวกูแดงเป็นจ้ำเป็นจ้ำแบบนี้ มึงไม่คิดที่จะขอโทษหรือรับผิดชอบอะไรเลยหรือไง”
ตายห่า....ผมชะงักค้างไปแล้วพี่สองคนกำลังพูดเรื่องอะไรกัน เหี้ยเหอะ
“ต้องการอะไรซีซ่าร์” เสียงพี่เชนเย็นมาก
“มึงมาคบกับกู”
“ฝันเอาเหอะ ไปฝันไกลๆกูด้วย รำคาญ”
“แต่มึงควรรับผิดชอบ”
“มึงเป็นผู้หญิงเหรอ ถึงเป็นผู้ชายถ้ากูรักกูก็จะรับผิดชอบ”
“ไอ้เหี้ย พูดจาหมาๆ”
“น่ารำคาญ”
“มึงมันแย่ที่สุด ทำกูแล้วมึงยังจะเฉยอยู่อีก ตื่นมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่นอนกอดกูไว้ทั้งคืน”
“แล้วกูทำอะไร กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“จูบ กอด กัด นี่คือไม่ได้ทำอะไรของมึงเหรอ”
“สรุปคือมึงติดใจกู”
“งี่เง่า กูพูดถึงขนาดนี้มึงยังไม่เข้าใจ”
เสียงครืดดังขึ้นพี่เชนเปิดลิ้นชักโต๊ะ ผมเหล่ดูสุดชีวิตพี่เขายื่นอะไรบางอย่างส่งให้พี่ซ่าร์
“เอาไปดิ่ นี่รูปถ่ายกูไง ไปช่วยตัวเองอยู่ในห้องน้ำไป๊ ใช้รูปกูก็ได้ถ้ามึงเงี่ยนกูนัก”
“คเชนทร์!” พี่ซ่าลุกขึ้นแล้วเว้ย ผมมองไม่เห็นหน้าพี่เขาแต่น้ำเสียงนี่คือเย็นเฉียบมาก กำมือแน่นเลย
“กูสาบาน กูจะจีบมึงให้ได้เลย”
“หึหึ ขำว่ะ จะมีวันนั้นไหมล่ะมึง พ่อพระเอก พ่อดารา 5555555”
“กวนตีน”
“อย่ามายุ่งกับกู กูมีคนที่กูชอบอยู่แล้ว”
ตึ่ง!!!
ผมหันขวับไปแบบอัตโนมัติเลยเสียงตึงที่ดังขึ้นพี่ซ่าร์ถีบเก้าอี้พี่เชนแรงมากไถลไปไกลชนชิดผนังเลย พี่สองคนจ้องผมใหญ่
“อะ...เอ่อ มีอะไรกันเหรอครับ เดี๋ยวผมลดเสียงก่อนนะพี่” ผมทำท่าถอดหูฟังออก พี่เชนหยิบเสื้อกันหนาวเดินมายื่นส่งให้ผม
“ใส่ซะ อากาศเย็น มึงยิ่งเป็นหวัดง่าย”
พี่ซ่าร์ลุกพรวดเดินไปนั่งลงอีกที่ไม่ไกลกันนักพี่เขาดูอารมณ์เสียมาก เสียงเคาะบานกระจกดังขึ้นที่ด้านหน้าผมรีบลุกขึ้นเอาเสื้อพี่เชนวางพาดไว้ก่อน ตอนนี้พี่เอย์คงจะมาแล้ว ใจนี่เต้นตุ๊มๆต่อมๆ เลยนะทุกคำพูดที่พี่ๆสองคนคุยกันยังอยู่เต็มสองรูหู
อะไรวะทำไมคืนนั้นมันเกิดเรื่องมากมายแบบนี้ผมหลับไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลยสักอย่างแย่จริง ๆ
“หิวไหม” พี่เอย์เอาแขนมันพาดคอผม เดินถือถุงของกินเข้ามาเจอพี่ซ่าร์นั่งอยู่มันหยุดชะงักนิดนึง
“มึงมาทำไม” น่าสงสารพี่ซ่าร์ว่ะเจอใครก็ถามแต่แบบนี้
“มาหาแฟน” พี่เชนหันขวับไปมองเลย ตานี่เขียวปั๊ด ผมกับพี่เอย์มองหน้ากันผมรีบดึงพี่เอย์ให้รีบเดินเข้าไปในครัว คืออะไรวะพี่ซ่าร์แม่งโคตรตรงอุบาทนี่ถ้าผมไม่ได้แอบฟังมาก่อนคงตกใจ อิพี่เอย์สิหน้าตาเหรอหราพยายามจะถามแต่ผมส่ายหน้าบอกเดี๋ยวเล่าให้ฟัง
“มึงพูดเหี้ยไรเงียบปากหน่อย” เสียงพี่เชนดังมาถึงด้านใน
“กูก็พูดของกูไปเรื่อยมึงเอาหูมาฟังเองทำไม”
“ก็....
“พี่เชนครับ พี่ซ่าร์ครับทานข้าวด้วยกัน”
ผมเรียกตัดบททุกอย่าง ท่าทางสองคนนั่นจะกัดกันอีกแล้ว พี่เอย์ซื้อสเต็กปลาแซลมอน มาสี่กล่องผมเลยถามว่ารู้เหรอว่าพี่ซ่าร์จะมา มันบอกไม่รู้แต่ซื้อมาเผื่อกลัวผมไม่อิ่มเลยสำรองมากล่องนึง เราทานข้าวกันเสร็จพี่เอย์กับพี่ซาร์นั่งคุยอะไรกันอยู่ที่โซฟาคิดว่าคงจะเป็นเรื่องงานสองคนพี่น้องหน้าตาเหมือนกันเลย ผมกับพี่เชนก็ทำงานกันต่อไปสักสามทุ่มกว่าๆพี่ซ่าบอกจะกลับผมเลยเรียกพี่เชนให้เดินออกไปส่ง
“ไปส่งทำไม มันมาเองก็กลับเองดิ่”
“พี่เชนครับ ออกไปส่งเถอะน่า นิดเดียว”
“ไม่เอา งานกูยุ่ง” ว่าแล้วก็ทำงานต่อ ผมเปิดลิ้นชักพี่เขาหยิบอมยิ้มออกมาอันนึงพี่เชนเงยหน้ามอง ผมไม่สนใจเดินตามพี่เอย์ออกไปส่งด้วยอีกคน
“พี่ซ่าร์ครับพี่เชนฝากมาให้” ผมแบมือยื่นอมยิ้มรสคาราเมลส่งไป พี่ซ่าร์ยิ้มกว้างเชียวก่อนหยิบเอา
“อย่าโกรธพี่เชนนะครับ พี่เขาเป็นแบบนั้นแหละ บ้างาน ปากไม่ตรงกับใจ”
“ไม่โกรธหรอก เดี๋ยววันหลังมาใหม่ ไปนะเอย์ ไปแล้วปิง”
ผมโบกมือให้ส่งยิ้ม พี่เอย์รีบคว้าหมับลงมาจับ “จะโบกไรนักหนา ปลื้มดิ่ ขวัญใจมึงนี่”
“เอ๊าพี่ก็ พี่ซ่าร์เขาอุตส่าห์มา”
“สนิทกันจังนะ กินข้าวนี่คุยกันตลอดมีอะไรรึเปล่าตอนที่ไปเที่ยว”
“มีมั้ง”
“กับใคร” มันเสียงเครียดเลย ดึงแขนผมไว้ ผมเลยหยิกแก้มมันไปทีแล้วกระซิบ “กับพี่เชน พี่ซ่าร์กับพี่เชนไม่ธรรมดาแล้วพี่”
“จริงดิ่?” พี่เอย์ทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ
“จริงครับ”
พี่เอย์คิ้วขมวดหน้ามุ่ยไปเลยก่อนเข้ามานั่งรอผมต่อที่ด้านใน มันส่ายหัวด้วยนะคงคิดว่าไม่น่าใช่ ผมเองถ้าไม่ได้ยินกับหูว่าพี่เขาจูบกันแล้วนี่ผมไม่มีทางเชื่อลงเด็ดขาด
“ปิงมึงนอนไหน” พี่เชนถามผม
“ว่าจะกลับครับพี่ เดี๋ยวจะเสร็จแล้ว”
-
“งั้นมึงเช็คอันนี้ให้กูหน่อย” พี่เขายื่นแฟ้มมา ผมชะโงกหน้าเข้าไปดู
“กูว่ามันยังไม่โอเคว่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องเข้าไปแล้วกูไม่อยากให้มีปัญหาหรือสะดุดตรงไหน” มันเป็นเลย์เอาท์คร่าว ๆ ของแผนงานบริษัทอัศวคอน
“แก้ตรงนี้ดีไหมพี่” ผมใช้ดินสอวงลงไปให้
“แต่ถ้าแก้ตรงนั้นจุดนี้เราต้องปรับใหม่ทั้งหมด”
“ครับใช่ นิดเดียว เดี๋ยวผมจัดการเอง” ผมดึงแฟ้มมาแล้วลงมือทำ พี่เอย์เดินเข้ามาดูด้วย
“พอได้ไหมปิง แม่กูเขา...เอ่อ..ดีกับมึงไหม งานมันยากเกินหรือเปล่า”
“ไม่ยากหรอกครับผมจะทำให้ดีที่สุด คุณแม่พี่เอย์ท่านก็พูดดีกับผมนะ เราคุยกันแต่เรื่องงานผมว่าท่านเป็นคนที่เก่งมากๆเลย มองผมนี่ไม่มีแววตาอคติอะไรเลยด้วยซ้ำ”
“คุณแม่เป็นแบบนั้นแหละ ถ้าท่านโฟกัสเรื่องงานเราต้องทุ่มให้เต็มร้อย ท่านไม่ชอบคนเหลาะแหละงานคืองาน แล้วก็แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้เสมอ มึงค่อย ๆ ทำไป นับจากวันพรุ่งนี้กูจะเข้าไปประจำที่นั่นบ่อยขึ้น จะคอยดูเรื่องงานมึงให้ด้วยอีกแรง”
“ขอบคุณครับพี่”
ผมนั่งทำงานของผมไปพี่เอย์เลี่ยงไปนั่งรออยู่ที่โซฟา พักนึงมันก็เอนตัวลงแล้วหลับ พี่เชนสะกิดบอกผมเลยเดินเอาผ้าห่มไปห่มให้พี่เอย์สะดุ้งลุกขึ้นพูดงัวเงียขยี้ตา
“กลับได้แล้วเหรอ” ผมมองดูเวลาเที่ยงคืนแล้ว คุณชายหัวยุ่งมาก ใช้มือเสยผมให้มัน
“พี่เอย์กลับก่อนดีไหมครับ งานผมยังไม่เสร็จเลยคิดว่าวันนี้คงไม่ได้กลับ”
“งั้นเหรอ อือไม่เป็นไรกูเอาเครื่องนอนมาเดี๋ยวไปหอบลงมาจากรถ เปิดประตูให้กูหน่อยดิ่”
“พี่เอย์” ผมสงสารมันจริงนะ ถ้ามันนอนค้างที่นี่ต้องนอนพื้นแล้วพรุ่งนี้คือต้องออกเช้ามากเพราะต้องกลับไปเปลี่ยนชุดก่อนออกไปทำงานอีก
“พี่...เอ่อคือ....” ผมรู้สึกผิด
“ไม่เอาอย่าคิดมากดิ่วะ มึงก็ทำงานไปกูนอนเฝ้าข้าง ๆ ไม่เป็นไรนี่ หรือว่ากูกวนรึเปล่า”
“ไม่ใช่ครับ ผมกลัวว่าพี่จะไม่สะดวกสบาย”
“ไม่สะดวกที่ไหนกูเต็มใจเหอะ อยู่กับมึงย่อมดีกว่านอนคนเดียวอยู่แล้ว” พี่เอย์ยกมือขึ้นมาลูบหัวผมเราเดินกันมาถึงด้านนอก อากาศหนาวมาก ลมพัดโกรกผ่านเข้ามากลิ่นดอกโมกริมรั้วหอมมากเลย ผมมองหารถพี่เอย์
“พี่เอย์ครับ รถพี่?”
“เปลี่ยนใหม่แล้วล่ะ” พี่เอย์ว่าแล้วเปิดประตูรถคันใหม่ออก หยิบกองหมอนกับผ้าห่มที่ถูกพับไว้อย่างเป็นระเบียบขึ้นมาใส่อก
“คันนั้นมึงบอกมีแต่กลิ่นกัสเขาใช่ไหมเสื้อเขาก็ยังอยู่หลังรถ กูเลยถอยคันนี้มาใช้เลย เปลี่ยนคันนั้นไว้เวลาไปทำงานนอกสถานที่ดูไซด์งาน ให้พนักงานขับรถขับ กัสเขานั่งหน้าส่วนกูนั่งหลังมึงจะได้สบายใจไง แล้วคันนี้ไว้ใช้รับแฟนกูคนเดียวไม่อนุญาตให้ใครทั้งนั้นมานั่ง”
ผมเขินสุดหน้าร้อนผ่าวเลยชกต้นแขนมันไปเบา ๆ พี่เอย์กอดคอผมไว้ ออดี้สีดำคันใหญ่ รถสวยมากเงาวับวิ๊งเลย
“หนาวเหรอ”
“ครับ หนาว” พี่เขาเลื่อนมือเข้ามากอดที่แขน ผมซุกพี่เขาเลยดิ่ เรากำลังจะเดินเข้าออฟฟิศกันแล้ว
“พี่เอย์นอนชั้นบนก็ได้นะครับ ผมมีห้องมีเตียงด้วย”
“แบบนั้นก็ไม่มีความหมายดิ เหมือนนอนคนเดียวอยู่ดี”
“งั้นก็ตามใจ อาบน้ำไหม”
“ไม่อ่ะ หนาว” ผมกำลังจะจัดการปูที่นอนลงให้พี่เชนหันมามองพวกเรา พี่เอย์ยักคิ้วให้แจกคำพูดกวนตีนอีกแล้ว “มึงไปเอาไม้มาถูให้ดิ เหมือนวันนั้นไง”
“เรื่องดิ่”
“เออ งั้นเดี๋ยวกูพาปิงกลับเลย” พี่เชนลุกพรวดขึ้นจ้องหน้ากัน
“งานกูยังไม่เสร็จ มึงห้ามงอแงนะ เรื่องมากกูไล่กลับแม่งทั้งคู่” พี่เชนบ่นงึมงำแต่ก็เดินไปเอาม็อบออกมาถูๆลากๆให้นะ พี่เอย์มองแล้วอมยิ้มด้วยผมรู้ว่ามันน่ะรู้สึกดีกับพี่เชนแล้วล่ะไม่งั้นไม่สนใจพูดด้วยหรอก
“เอ้า..เอาไปเก็บเอง” พี่เชนยัดไม่ถูพื้นใส่มือพี่เอย์ “ล้างให้ด้วย ล้างให้สะอาดหลาย ๆ น้ำ”
“กูทำไม่เป็นหรอก” พี่เอย์จับเอาไม้พิงโต๊ะพี่เชนไว้แล้วนอนลงบนที่นอนตัวเองกอดหมอนห่มผ้าแล้วหลับตาเลย ผมกับพี่เชนยืนมองดูมัน คุณชายมีหรี่ตาขึ้นมาดูพี่เชนด้วยเว้ย พอเห็นพวกผมจ้องอยู่รีบหลับปี๋เลย
“กูหลับแล้วเหอะ มึงเอาไปล้างเองดิ”
“ชิ แฟนมึงแม่ง” พี่เชนบ่น ๆ แต่ก็จับเอาไม้ถูเข้าไปล้างให้อยู่ดี สรุปคืนนั้นพี่เอย์หลับปุ๋ยก่อนเพื่อน ผมกับพี่เชนตีสองกว่า ๆ มั้งถดไถลงนอนๆอยู่แถวนั้นแหละไม่รู้เรื่องว่าเช้าตอนไหน
จนกระทั่ง...
“เหี้ยยยยยยยยยยย!!!”
เสียงพี่เอย์ดังมาก ทั้งผมทั้งพี่เชนเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพรวดพราดพร้อมกัน
“เป็นไรพี่เป็นไร” ผมถามหน้าตื่นหันซ้ายหันขวา
“ไอ้ปิง หมาปิง” พี่เอยืเป็นไรวะ เสียงแม่งเหมือนเด็กจะร้องไห้ ผมคิดว่ามันคงจะฝันร้าย
“ฮ้าววววว ไรอ่ะพี่ พี่เอย์เป็นไรครับฝันเหรอ” ผมหาวไปด้วยถามไปด้วย พี่เชนขยี้ตามองนาฬิกาแล้วล้มตัวลงนอนต่อ พี่เอย์ที่นั่งอยู่ตรงกลางคือหน้าตาเหมือนจะร้องไห้มากจริงนะ
ฝันอะไรของมัน โตแล้วแท้ ๆ
“พี่เอย์พี่เป็นไร”
“ไอ้เหี้ย มึงทำไมถึงมานอนด้านนี้” คุณชายเบะปาก
“ก็ผมนอนด้านนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนี่ พี่ยังลืมตาดูผมเลยอ่ะตอนผมจะนอน”
“กูก็ลืมนี่ กูนึกว่ามึงนอนด้านนี้ด้วย ที่ห้องกูเตียงของเรามึงนอนด้านซ้ายนะ”
“อือ แล้วไงอ่ะครับ”
“ไอ้หมาปิง! ก็เมื่อคืนกูนึกว่ามึงนอนฝั่งนี้”
“อือครับ แล้วไงเหรอ” โอยยยผมง่วงมากเลยขอล้มตัวลงนอนต่ออีกนิดเถอะว่ะ มองไปดูฝั่งซ้ายพี่เชนนอนเบียดๆจนจะตกฟูกอยู่แล้ว หลับตากรนต่อ
“บ้าๆๆ กูกอดไอ้เหี้ยตัวยักษ์นี่ทั้งคืนเลยดิ่ กูอยากจะร้องไห้ ฮือๆๆๆ”
“โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรหรอก นอนต่อเถอะพี่นอนๆๆ” ผมดึงแขนมันให้นอนลงคิดว่ามันฝันร้าย พี่เอย์พูดอะไรที่ผมจับใจความไม่ได้ คือสมองผมยังไม่รีเซทเลยนะ มันเออเร่อมาตั้งแต่เมื่อคืนโน่น ยังไงก็ช่างก่อนผมง่วงจะตายห่าแล้ว มันพูดว่ามันกอดใครวะตัวยักษ์ แต่ช่างเหอะพรุ่งนี้ช่วงบ่ายผมต้องเข้าไปทำงานที่อัศวคอนเป็นวันแรก ผมต้องเก็บแรงไว้เยอะๆ
.
.
เช้าตรู่วันต่อมาหลังจากพี่เอย์ออกไปแล้วผมอาบน้ำแต่งตัวลงมากินข้าว พี่เชนโซโล่อาหารง่าย ๆของเราสองคนจากไมโครเวฟ วันนี้พี่เขาไม่ได้ไปไหนเรานัดกันที่อัศวคอนช่วงเที่ยง แต่ตอนเช้าผมต้องเข้าไปที่ศูนย์รถก่อน มีงานบางอย่างที่ต้องทำ ต้องเคลียร์
“ปิงมานี่ดิ๊” ไอ้วุฒิกวักมือเรียก ผมเพิ่งเดินไปบอกพี่ปอนด์เรื่องลางานพี่เขาเลยบอกว่าคุณภีมลงมาบอกไว้แล้ว
“งานทางนั้นยาวเลยดิมึง”
“มั้ง แต่กูก็ต้องแวะมาที่นี่ตลอดอยู่แล้ว สลับกันกับพี่เชน ที่นั่นคือบริษัทเขาใหญ่มากจริงว่ะมึง กูทิ้งไม่ได้เลย”
“เข้าใจเว้ยโชคดี”
“ไอ้เหี้ย พูดอย่างกับจะไม่เจออีกนาน พรุ่งนี้กูก็มาที่นี่เหมือนเดิมอ่ะแหละ”
“อ้าวเหรอ มาเหรอ”
“สัส กวนนะมึง ว่าแต่ไอ้บาสไปไหนวะ” ผมหันซ้ายหันขวา วุฒิยื่นหมากฝรั่งให้ ผมรับมาแกะกิน
“ขึ้นไปฝ่ายขาย มันพอเป็นเรื่องโปรแกรม ที่มึงฝากให้ช่วยนั่นแหละ มันเลยต้องวิ่งรอกดูแทนให้ตลอด”
“เหยดเข้ กูต้องขอบคุณมันมากหน่อยซะแล้ว เดี๋ยวคิดก่อนจะซื้ออะไรให้มันดีถ้วยถังกะละมังไห”
“ฮ่าๆๆๆๆ มันคงดีใจตายห่าล่ะ”
ผมสองคนหัวเราะกันลั่น
“ปิง เราสามคนไม่ได้ไปเตะบอลกันนานแล้วนะ เย็นนี้ไปได้ป่ะวะ”
“เย็นนี้?” ผมนึกๆๆๆแล้วก็นึก
“อือ ช่วงนี้มึงไม่มีเวลาให้พวกกูเลย กินเหล้ากันสักวันดิ่”
“ไปได้ๆ เดี๋ยวกูรีบทำงานให้เสร็จ วันนี้จะกลับไปนอนกับคุณนายแม่ดีกว่า เจอกันสักสองทุ่มไหม ยังไง เตะบอล เรื่องแดกเหล้าไว้ค่อยนัดกันอีก”
“เออเย็นนี้เดี๋ยวกูโทร”
“จ๋าจ๊ะ น้องวุฒิ”
“สัส”
ฮ่าๆๆๆๆ
เที่ยงกว่า ๆ
“ตายๆๆๆรถอะไรช้าฉิบหาย นี่บีทีเอสบ้านกูมันช้าได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ”
ผมวิ่งไม่คิดชีวิตทันทีที่ประตูเปิด จับมอไซด์รับจ้างซิกแซกนิดหน่อยตอนนี้ผมก็มายืนอยู่หน้าบริษัทก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดในประเทศแล้วเรียบร้อย ช่วงพักเที่ยงพอดี มีพนักงานเดินกันให้วุ่นรถเข้าออกตลอดทางด้านข้าง ผมโทรหาพี่เชนถามพี่เขาบอกว่ามาถึงแล้วอยู่ที่ห้องคอมชั้นสาม นึกขึ้นได้เพราะวันนั้นคุณปูเลขาของคุณแม่พี่เอย์บอกห้องที่เราต้องใช้ทำงานไว้แล้ว ผมยื่นบัตรที่ได้มาเพื่อขอเข้าไปด้านในคราวนี้พี่ยามยิ้มให้พร้อมทำความเคารพอีกต่างหากผมเลยรีบโค้ง ๆ ก้มหัวลงไปแขวนบัตรไว้ที่คอ พี่เขายิ้มใหญ่เลยบอกผมโค้งได้สวยงามมาก ผมเดินมาที่ชั้นหนึ่งกว้างขวางโอ่โถงพื้นนี่เป็นหินอ่อนขัดสีเทาเงาวับ มองหาลิฟต์ว่ามันตั้งอยู่แห่งหนใดเพราะวันนั้นตอนลงคือลงที่ชั้นใต้ดินลานจอดรถเลย นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ผมเดินมาที่ชั้นนี้
สำหรับลิฟต์แก้วตัวใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางผมขอบาย มีลิฟต์อีกสองฝั่งดูหรูหราสีทองใหญ่มากเอาวะ กูเลือกอันนี้ล่ะ มองไปดูรอบ ๆ แต่ล่ะคนคือไม่สนใจกันเลย คนเยอะนะแต่ดูเหมือนวุ่นกันไปหมด
ผมก็ยืนรอลิฟต์มันลงมา รอไปเรื่อย ๆ ดูนั่นดูนี่ไป
ติ๊ง....
เสียงลิฟต์เปิดออก ผมดีใจกำลังจะก้าวขาเข้าไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักกึก...
เมื่อมองเห็นว่าใครกันที่ยืนอยู่ด้านใน
พี่เอย์กับเลขาของมัน สองคนมองออกมาที่ผมพี่เอย์ตาโตเลย อะไรกันผมก็บอกมันแล้วนี่ว่าผมจะเข้ามาวันนี้ แต่อย่างว่าผมเองก็ตกใจมากคือไม่คิดว่าจะได้เจอ บริษัทมันกว้างใหญ่มากเจอกันได้นี่แปลกเลย
ขาผมกำลังจะก้าวเข้าไปแต่เสียงคนข้าง ๆ พี่เอย์ดังขึ้น
“ลิฟต์ลงนะครับ ไม่ใช่ลิฟต์ขึ้น”
มือเล็กยื่นมากดปุ่มปิด ผมก้าวถอยหลังทันที ประตูลิฟต์ค่อยเลื่อนปิดลง พร้อม ๆ กับภาพใครคนนั้นที่ผมเรียกว่าแฟน กำลังจะหายไปจากสายตาผม
ใจผมหล่นวาบ
แต่ในที่สุดประตูเปิดกว้างออกอีกครั้ง พี่เอย์ก้าวออกมาเร็วมาก เดินฉับๆเข้ามาหาผมเลย
“เพิ่งมาถึง?” ผมพยักหน้าหงึกๆเอื้อมมือไปกดลิฟต์ใหม่
“กูกำลังจะออกไปไซด์งานตกใจหมดเลยไม่คิดว่าจะเจอมึง”
“ผมก็ตกใจพี่” เอาจริง ๆ เราสองคนไม่เคยเจอกันที่นี่มาก่อนเลยนะ
“สักสองสามชั่วโมงเดี๋ยวกลับมา ห้องมึงอยู่ชั้นสามใช่ไหมกูไปดูมาแล้ว”
“ใช่ครับ”
“เดี๋ยวกูเดินขึ้นไปส่งนะ” ลิฟต์เปิดออกพอดี พี่เอย์ดึงแขนผมเดินเข้าไปด้านใน เลขามันยืนกดหมายเลขสามให้
“ขอโทษนะครับเมื่อกี้ผมจำไม่ได้จริง ๆ ขอโทษที่เสียมารยาท” พี่เขาอมยิ้มส่งมาให้ แต่ผมแกล้งทำเมิน ๆ ไม่สนใจเงยหน้าทำท่าดูเพดานลิฟต์ พลางนึกในใจ ขอโทษพ่องดิ่ กูนี่ใจหายวาบแฟนกูทั้งคนจะหายไปกับมึงในลิฟต์นั่นอ่ะ ตรง ๆ เลยไหม ทั้งหล่อทั้งรวยทั้งขี้อ้อนทั้งรักผม ผมก็หวงมันนะ ถึงบางทีมันจะเหี้ยไปบ้างก็เออ คนอ่ะใครมันจะเพอร์เฟควะ
“เนคไทมึงเบี้ยวปิง ผูกยังไง” พี่เอย์เอื้อมมือขึ้นมาจัดปมให้ผมใหม่
“แล้วนี่ทำไมไม่ใส่เสื้อกันหนาวมา อากาศเย็น แอร์ที่นี่หนาวมากด้วยเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกมึงนี่น๊า” มันจัดๆเสื้อให้ผม เสยผมให้อีกด้วยผมก็ยืนให้มันจัดนะ ช่างดิ่ แฟนผมอ่ะ ไม่อายใครหรอก
“ผมลืม”
“เสื้อคลุมกูอยู่ที่ห้องชั้นยี่สิบสามมึงขึ้นไปเอาได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
ลิฟต์เปิดออกพอดี พี่เอย์เดินออกมาส่ง เลขามันหอบแฟ้มอะไรไม่รู้เต็มอ้อมอกเลย ท่าทางงานจะเยอะน่าดู
“เดี๋ยวเย็นนี้กลับพร้อมกัน กูจะเข้ามาตอนเย็น ๆ ดูงานสองที่อาจจะช้าหน่อยรออยู่นี่อย่าเพิ่งกลับก่อนเข้าใจไหม”
“แต่วันนี้ผมนัดพวกไอ้บาสกับไอ้วุฒิไปเตะบอล”
“นั่นแหละเดี๋ยวกูไปส่ง อย่าลืมนะถ้าหนาวก็ขึ้นไปเอาเสื้อกูอยู่ข้าง บนพาดไว้ที่เก้าอี้มึงหยิบไปใช้ได้เลย”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับคำ มันเอื้อมมือมาจับสายกระเป๋าผมรั้งขึ้นดู
“หนักว่ะ มึงแบกไรมาเนี่ย”
“เครื่องคอมไง” ผมเป็นอะไรล่ะ โปรแกรมเมอร์แถมพ่วงตำแหน่งนักวิเคราะห์ระบบเข้าไปอีกคุณคิดว่าผมจะเดินเข้าบริษัทตัวเปล่า ๆ ได้เหรอ ผมแบกทีนึงสองเครื่องเลยเหอะ
“เดี๋ยวก็เตี้ยหรอก แบกหนักขนาดนี้มายังไงเนี่ย มอไซด์เหรอ”
“ก็นะ บีทีเอสต่อมอไซด์ลงหน้าบริษัทเป๊ะเลย”
“พรุ่งนี้มึงเข้าไปเลือกเอารถสักคันไป กูอนุญาต”
ผมส่ายหน้ายกมือโบ๋เบ๋ พี่เอย์ผลักหัวผมมาทีเงิบกันไป แฟนผมใจดีนะแต่ผมไม่เอาของมันหรอก ผมไม่ใช่คนเห็นแก่ได้ขนาดนั้น
“พี่เอย์รีบไปเถอะครับเดี๋ยวสายนะ” ผมส่งยิ้มหวานให้ลืมไปเลยว่าเลขามันเดินตามหลังพวกเรามา พี่เอย์ตบไหล่ผมเบา ๆ เราสามคนเดินมาหยุดลงที่หน้าห้องพอดี
“ใจร้ายจังนะเอย์ ไม่คิดจะแนะนำกัสกับน้องเขาจริงอ่ะ งั้นกัสแนะนำตัวเองก็ได้” เสียงเล็กแทรกขึ้นมา พี่เขาเดินเข้ามาใกล้เราสองคน ผมเริ่มเอะใจนิดหน่อยทำไมเลขาถึงได้เรียกชื่อตัวเองกับชื่อของเจ้านายสนิทสนมขนาดนั้น ปกติน่าจะใช้คำว่า ‘คุณเอย์’ กับคำว่า ‘ผม’ แทนตัวเองดิ
“สวัสดีครับปิง ผมกัสมา เป็นเลขาของเอย์ที่อัศวคอนครับ”
พี่เขาเรียกผมว่าปิงด้วยทั้งที่ป้ายชื่อที่คอผมนี่เขียนไว้ว่า พิชย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ เรีกกผมว่าพี่กัสก็ได้” มือเล็กยื่นออกมาให้ผมจับ พี่เขายิ้มให้รอยยิ้มน่ารักมากๆ
“สวัสดีครับคุณกัสมา” ผมยังคงเลือกที่จะเรียกชื่อจริงพี่เขาดีกว่า ผมยืนออกไปจับตอบ มือพี่เขานิ่มมากคล้ายมือผู้หญิง หน้าตาท่าทางเหมือนทอมบอยน่ารัก
“กูจะออกไปแล้วนะ กลัวจะสายเดี๋ยวเลทมากไม่ดี” พี่เอย์บอกผมยกมือขึ้นมาแตะหลังแล้วทำท่าจะเดินออกไป โทรศัพท์มันดังขึ้นพี่เขาเอาออกมากดรับ พูดเป็นภาอังกฤษทั้งหมดใจความเป็นเรื่องาน พี่เอย์หันออกไปคุยอีกด้านแต่ผมก็ยังได้ยินเสียงมันอยู่ดี เดี๋ยวนี้ผมเก่งแล้วนะพี่เชนสอนจนผมพูดไฟแลบเลยแต่ยังไม่คล่องเท่าพี่เอย์หรอก พอจะรู้เรื่องแหละเพราะผมขยันท่องขยันจำตอนอยู่บนรถจากกรุงเทพเชียงใหม่ เชียงใหม่กรุงเทพเราสปีคอิ๊งกันตลอดทางเลย
เดี๋ยววันหลังผมจะพูดอวดพี่เอย์ ผมก็คิดโน่นนี่ไป
“ดีใจมากเลยครับที่ได้เจอกันแบบจริงจังเสียที ผมอยากจะเจอตัวจริงคุณมานานแล้ว ความจริงเราเคยเจอกันแล้วนะครั้งนึง แต่ตอนนั้นมีเรื่องมีราวขึ้นมาก่อนผมเลยยังไม่มีโอกาสได้คุยเลย” เสียงพี่เขาดังขึ้นผมหันไปมอง รอยยิ้มน่ารักช่างพูดยิ้มกับผมแบบเป็นมิตรมาก ความจริงแล้วพี่เขาน่าจะนิสัยดีนะผมว่า ถ้าไม่ติดว่าวันที่ผมเจอพี่เขาวันแรก กับไอ้ท่าทางสนิทชิดเชื้อแบบนั้นกับพี่เอย์ แล้ววันนั้นที่พี่เอย์มันปัดเครื่องคอมตกที่ศูนย์รถนั่น ผมคงไม่อคติกับมันขนาดนี้
แต่ผมจะทำตัวเป็นนางเอกไปก่อน ผมส่งยิ้มไปให้
“อ้อครับ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”
“เปล่าหรอกครับไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอกแค่อยากรู้จักน่ะ ได้ยินเอย์พูดถึงปิงตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ที่นิวยอร์กแล้ว ผมเลยคิดว่าตัวจริงคุณจะเป็นคนแบบไหนกันนะ แค่นั้นแหละครับ”
เห?? สมัยเรียนอยู่ที่นิวเยอร์ก ??
“คุณกัสมาเรียนที่เดียวกับพี่เอย์เหรอครับ” ผมถามเสียงเรียบทั้งที่ใจนี่ ยิ่งกว่าลุ้นหวย อย่าตอบว่าใช่นะมึง
“ใช่ครับ เราเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกัน แล้วก็พักอยู่ด้วยกันครับ อืม ฝึกงานที่เดียวกันด้วยนะ ตลอดสามปีเลย”
ผมสตั๊นได้อีก คุณรู้ไหม
“กัส” พี่เอย์คุยเสร็จเดินเข้ามาหาพี่คนนั้น
“มิสเตอร์เอริคของเดอะเรสสิเดนท์ทาวน์โทรมา เดี๋ยวช่วยเช็คข้อมูลตัวแปรโครงสร้างไซด์ซีอีกที เขาค่อนข้างกังวลเรื่องคุณภาพของทุกอย่างอยากให้เราการันตีออกมาเป็นรายละเอียดแบบย่อแล้วส่งไป จัดการให้ผมด้วยผมตกลงไว้ไม่เกินสัปดาห์หน้า”
“ได้ครับ” พี่คนนั้นรับคำ เอาบางอย่างขึ้นมาจดๆ
“ปิงเดี๋ยวกูต้องออกไปก่อนเย็นจะแวะมาห้ามกลับก่อนนะ ย้ำอีกครั้ง” ผมจ้องหน้ามัน คำพูดเลขามันลอยอยู่เต็มหัว กูว่าแล้วรู้สึกนะว่ามันกับคุณซูกัสอะไรนี่สนิทกันมากเกินไปหน่อยรึเปล่าที่แท้เรียนมาด้วยกันตลอดสามปีเรื่องจริงเหรอวะเนี่ย
“เป็นอะไร??”
พี่เอย์ถามขึ้น ผมดึงแขนมันเดินห่างออกมาอีกนิดแล้วกระซิบถาม
“พี่สองคนเรียนจบมาจากนิวยอร์กพร้อมกันเหรอครับ”
“ใช่ มีอะไร?”
“......”
เออก็ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากถามดูว่าใช่แน่ ๆ จริงไหม ก็แค่นั้นไง
ผมผิดป่ะล่ะผมแค่อิจฉาตอนที่พี่ห่างจากผม กลับเดินอยู่ข้าง ๆ เขาตลอดเวลา ตั้งแต่สามปีที่แล้วจนถึงตอนนี้ข้างตัวพี่ก็ยังคงมีเขาอยู่ด้วยตลอด
ผมผิดมากป่ะวะที่เป็นคนคิดมากแบบนี้ ขี้หึงด้วยนะผมอ่ะ อะไรวะกับคนอื่นผมไม่เห็นคิดมากแบบนี้ โฮ้ยยย ปวดกบาล
มือใหญ่ยกขึ้นมายีหัวผมอีกแล้ว เวลาที่มันรู้ว่าผมไม่สบายใจพี่เอย์จะทำแบบนี้ทุกครั้ง ผมเงยหน้ามองมัน พี่คนนั้นเองก็มองมาทางพวกเราสองคน
“เดี๋ยวกูจะรีบกลับมา” พี่เอย์กำลังจะเดินออกไป ผมเห็นเลขามันยิ้มให้ผมอีกแล้ว โคตรเกลียดรอยยิ้มน่ารักนั่นเลยให้ตายเหอะ
“มีอะไรปิง” ผมรั้งแขนพี่เอย์ไว้ มันเลยหันมาถามอีก ผมมองซ้ายมองขวา ตอนนี้ไม่มีใครมีแค่เราสามคนแค่นั้น
“ผมหึงพี่ไง” ผมป้องมือกระซิบเบา ๆ เอาดิ่ กูก็ตรงเป็นเหมือนกันนะ มันหันมาเลิกคิ้วถาม ประมาณว่าหึงกูกับกัสเนี่ยนะ ผมเลยตีคิ้วส่งไป พี่เอย์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์หนึ่งทีก่อนมองซ้ายมองขวาแล้วทำอะไรบางอย่าง
“ฟอดดดดดดด เดี๋ยวกูกลับมาเย็น ๆ รอนะรู้ป่ะ”
มันทำทุกอย่างด้วยความเร็วสูงมากจริง ๆ หอมแก้มผมตอนไหนไม่รู้เลยต่อหน้าต่อตาเลขามันอ่ะแหละ ผมหน้าร้อนผ่าว อิพี่เอย์บ้าหน้าด้านทำอะไรไม่อายเหอะ จริง ๆ โคตรดีใจนะ ผมรู้ตัวอีกทีคือพี่เขาเดินออกไปแล้วหันมาชี้มือบอกผมว่าให้รอ
ผมยืนอึ้งค้างอยู่ตรงนั้นกี่วิไม่รู้ รู้ตัวอีกทีพี่เชนเปิดห้องออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ดึงผมให้เดินเข้าไป
“เป็นเหี้ยไรของมึง เอาเครื่องออกมาได้แล้วเร็ว ทำงานๆ เออเร่ออีกแล้วนะเดี๋ยวเจอกูรีเซทให้แล้วมึงจะหนาวเลย”
"หยึยขนลุกพูดอะไรของพี่วะ"
"มึงคิดอะไรไปเองล่ะ ถึงขนลุกแบบนั้น"
"พี่แม่ง" ผมนึกถึงเรื่องที่พี่กัดจูบดูดพี่ซ่าร์อ่ะดิ่ แต่พี่เขาไม่รู้เรื่องหรอกว่าผมรู้
"อย่าพูดมาก เอาเครื่องออกมาเร็ว"
"ครับๆ ดุจริงวุ๊ย!"
Tbc.
วันนี้มาเร็ว แฮ่ ๆ ที่นี่ฝนตกอีกแล้ว อากาศดีมากค่ะ นั่งพิมพ์เล่น ๆ เสร็จก็ลงให้เลย
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้นะคะ รักและเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปนะ :mew1:
ปล. อีกนิดค่ะ คือเราเองก็มือสมัครเล่น เรียนอยู่เหมือนกันว่างเมื่อไหร่พิมพ์ให้ลงให้ เพราะงั้นบางตอนคือไร้สาระมากบางคนอาจผิดหวัง เราขอโทษด้วยจริง ๆ คะ
ปล. อีกนิด ตอนนี้ติดนิยายอยู่เรื่องนึงค่ะไม่ได้รู้จักกับเขาหรอกนะ ภาวนาให้คนเขียนมาต่อตลอดกลัวว่าเขาจะหายไปกลางทางจังเลย เรื่องก็สนุกดีด้วยแต่ทำไมคนอ่านน้อยจัง เราใช้อีกยูสนึงเมนท์ให้ เพื่อนๆถ้าชอบลองเข้าไปดูนะคะ เรื่องนี้ ==>เรื่องนี้ค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42890.0)
-
อร๊ายยยยยย ทำไมตอนนี้มาเร็ว ฉันตั้งตัวไม่ทัน :ling1: :ling1: :ling1:
-
ดีใจมาเร็วอย่างนี้ชอบ
อ่านตอนนี้มีความสุขมาก ยิ้มไม่หุบเลยทั้งตอนให้กับความน่ารักของพี่แอย์
-
ไม่ไร้สาระหรอกค่ะ เราชอบ อ่านเพลินดีค่ะ
-
กัสนี่ยังไงๆอยู่นา กะแย่งพี่เอย์เปล่านี่ แปลกๆว่ะ
-
ส่งนังกัสกลับนิวยอร์ค
ปล พี่เอย์น่ารักก หมาปิงอย่าคิดมากนะ :katai2-1:
-
ไม่ผิดเลยที่หนูปิงจะหึงลูก ไหนๆพี่เอย์ก้อชอบให้หนูปิงแสดงออกว่ารักใคร่อยู่แล้ว
ก็ทำให้เต็มที่เลย เพราะบางที คนบางคนก็คิดว่า ขอแค่อยู่ใกล้ๆ ในฐานะเพื่อนไปตลอดก็ดี
แต่...ถามว่าในใจนั้น...คนละเรื่อง คนแบบนี้ร้ายที่สุด
เพราะเป็นเพื่อนที่ดี เอย์เลยทำอะไรไม่ได้ ปิงก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าเอย์กับปิงไม่มั่นคงจริงๆ
กัสก็คงเป็นเพื่อนที่ดีที่ไม่ทิ้งเอย์...และบุญหล่นทับ เพราะเป็นปิงเองที่ไม่เชื่อใจและเลิกรักเอย์ไป
มันก็...ความหมายของคำว่า เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ...นั่นล่ะ
มันยากต่อการที่เอย์จะบอกว่า เลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ เพราะกัสไม่ได้ทำอะไรที่เกินขอบเขตของการเป็นเพื่อน
เพียงแต่ท่าที วาจา ในฐานะเพื่อนสนิทมาใช้กับเอย์
ปิงก็ไม่สามารถพูดได้ว่า พี่อย่ามายุ่งแฟนผมได้ป่ะ เพราะหนูปิงจะร้ายมาก กลายเป็นคนไม่มีเหตุผลทันทีทันใด
หนูปิงกับพี่เอย์จึงควรรักกันให้มากและมั่นคงที่สุด ในคนรอบข้างอิจฉาไปเลย!!!!! :katai3:
-
กรี๊ด ด น่ารัก เปิดเผย แสดงออกมาให้โลกรู้ 55 o13
-
น้องปิงคู่แข่งเยอะมาก
ส่วนกัสนี่ไม่ได้มาดีแน่นอน o22
ทำไมพี่เอย์ไม่เปลี่ยนคนทำงานให้มันจบๆ ปิงจะได้สบายใจสักที
สงสารน้องปิงจะหวานก็หวานไม่สุด มีแต่เรื่องคนนั้นคนนี้เข้ามาทำให้ไม่สบายใจตลอดเลยอ่ะ :sad4:
-
:katai4: น่ารักอ๊ะ อยากได้พี่เอย์
-
มาเร็วแบบนี้ชอบค่า ตอนนี้พี่ปิงรีบทำคะแนนใหญ่เลยนะ ค่อยใช้ได้หน่อย
หมาปิงก็หิงเป็นกับเค้าแล้วด้วย บรรยากาศค่อยๆดีขึ้นนะ แต่ช่วยกำจัดกัสออกไปซักที เบื่อขี้หน้านางมากๆ
ปล. ยกป้ายไฟเชียร์คือพี่ซ่าร์กับพี่เซนด้วย :L2:
-
ไม่ได้คาดว่าจะได้อ่านวันนี้ เข้าใจอารมณ์ปิง ถ้าพี่เอย์ไม่กำจัดปัญหากัสให้เด็ดขาด คนอ่านก้ยังหน่วงไม่จบ แม้กระทั้ง
อ่านตอนตลก หรือโรแมนติกก็ตาม
-
เดาได้เลยว่าอีกัสมาร้ายชัวร์ แต่อยากให้ปิงร้ายกว่าและเชื่อว่าปิงทำได้
ขนาดแฟนเก่าพี่เอย์ปิงยังไฝว้มาแล้วเลย นับประสาอะไรกับผู้ชายเคลียร์ไม่ได้ต่อยแม่มเลย :z6: :beat:
-
ขยันฝุดๆ คนอ่านปลื้มจัง ขอบคุณค่ะ
คุณแม่ดูนิ่งมาก แต่ก็ดูน่ากลัว ไม่รู้จะทดสอบอะไรปิงอีก จะยอมรับง่ายๆ เลยก็คงไม่ใช่แน่ๆ อ่ะ บรึ๋ย สยองข่ะ
พี่ซ่าร์มาเต็มมาก ได้ใจ คือคืนนั้นยังไม่ได้กัน แต่กริ้บกริ้วนะ นอนกอดกัน กลายเป็นพี่ซ่าร์รุก 555
คือพี่เชนปากแข็งป่ะว้า ตื๊อต่อไปนะพี่ซ่าร์ พี่เชนดูมุ้งมิงมากตอนนี้ ขำปิงแอบฟังว่ะ เนี้ยนเนียน
พี่เอย์คือน่ารัก เปลี่ยนรถเลย ใหิแฟนนั่งคนเดียว ตอนแกแกล้งหลับนี่ฮานะ ตอนตกใจตื่นก็ตลก
ชอบคำว่าห้องของเราเตียงของเรามาก อบอุ่น น่ารักดี
นังกัส ชั้นคันกับแกมาก สาบานว่าจำไม่ได้จะปิดลิฟท์ใส่ แต่พอถึงเวลาก็เรียกชื่อถูก สะตอมาก
"ทั้งหล่อทั้งรวยทั้งขี้อ้อนทั้งรักผม ผมก็หวงมันนะ" ปิงได้กล่าวไส้ 555 ก็จริงอ่ะ น่าหวงมาก
แล้วกัสทำมาประกาศเรื่อวอยู่ด้วยกัน เรียนด้วยกัน โอ๊ย เกลียดจัง หอมแก้มโชว์แม่มเลย
ไล่ออกดีมั้ย รำมาก โหวตกัสออกจากเรื่อวนี้ค่ะ ข้อหาคิดไม่ซื่อกับท่านประธาน
-
กัสอย่ามาร้ายนะ เขารักกันหวานกันขนาดนี้แ้ล้ว
-
คนที่หน้านิ่งแต่คอยแซะแบบกัสนี่ล่ะน่ากลัวที่สุด
น่ารำคาญคูณสิบ พยายามมองนางในแง่ดีมาหลายตอนแต่นางพยายามแลนด์มาร์กเหลือเกิน
ผสมกับความแอ๊บใส บอกตามตรงมันน่านัก!!
-
แค่กอด จูบ กัด ดูด เองเหรอพี่เชนท์??
ขอบคุณ :)
-
อร๊ายยยย มันฟินไม่ลงอ่ะ เพราะอิกัสเเท้ๆ อินี้ไม่เคลียร์ฟินไม่ลงจริง เเง๊ๆๆๆๆ
อิก๊าสสสสสสส รวยก็รวยจบจากนอกเเต่กระเเดะมาเป็นเลขา ถุ้ยยยย ชั้นล่ะสงสารพ่อเเม่หล่อนซะจริงๆ ส่งไปเรียนตั้งเมกา
:z6: :z6: :z6:
อิพี่เอย์ก็เฉยซะ ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน เฮ้ออออ
:katai1:
-
55555555555555 ขำพี่เชน
-
v.v อีกัสนี่แอบด้านเบาๆ
เก็บมันซะ
-
โคตรรักเลยอ่ะ วันนี้เจอแต่เรื่องงี่เง่า พอมาเจอแบบนี้โคตรรักคนเขียนเลยค่ะ.....
-
กัสเหมือนประกาศความเป็นศัตรูยังไงๆๆอยู่นะ
บอกเลยไม่ชอบนางมากชะนีไม่ปลื้มสุดๆ
:angry2: :angry2: :fire: :m31:
-
แอร๊ยยยยยยยย :hao7: เชนซีซาร์นี่มันพาฟินมากกกกกกกกก :ling1:
อ๊ายยยยยยยย ฟินจนตัวแทบแตก อ๊ายยยยยยยยย //กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
หลังจากนี้ขอให้พี่สองคนมีบทเยอะๆนะ
อ๊ายยยยยย ทำไมพี่เชนของฉันถึงไปโดนชายเอย์กอดโดยไม่รู้เรื่องยังงั้นล่ะ สงสารพี่เชน แต่ขำชายเอย์ :laugh: เอ๊ะ!ยังไง
ตอนนี้อยากให้ส่งอิกัสกลับเชียงใหม่ไม่ก็อเมริกาไปเลยอ่ะ :angry2:
คือมันส่อแววมาก คือสนิทกัน ต้องให้รู้ถึงขนาดว่าพักด้วยกันด้วยเหรอ
ฉันว่าอินังนี่มัน กะให้ร้าวฉานแน่ๆ ไหนจะปิดลิฟท์ใส่หน้าอีก
แหม ทำเป็นพูดจำไม่ได้ อย่างแกจะลืมศัตรูหัวใจลงรึ
อยากให้ชายเอย์เคลียร์เรื่องอินี่จริงๆ อันตรายกว่าลูกสาวท่านฑูต
ไม่ก็ให้หม่อมแม่มาจัดการ ไหนก็จะจัดการปิงแล้ว จัดการอิกัสที่อยากกินเจ้านายตัวเองไปก่อนเลยนะหม่อมแม่
ปอลิง: หม่อมแม่ใช้รอยยิ้มธุรกิจเข้าสู้ ต้องมีอะไรแน่ๆ
-
^^
-
พี่เชนแม่มปากจัดว่ะ 5555555555555555 ขำแปร๊บ พี่ซ่าร์สู้เค้านะ อดีตดันมีคดีกะเค้าไว้เยอะก็งี้แหละ แต่ถึงอย่างนั้นพี่เชนต้องรับผิดชอบนะในสิ่งที่พี่เชนทำลงไป คิดดูดิถ้าพี่ซ่าร์เป็นปลากัดก็ท้องเป็นครอกแล้วอะเล่นฟัดเค้าเกือบทั้งตัวแบบนั้น
ขำพี่เอย์นอนกอดผิดคน 55555555
ส่วนเรื่องของเลขาปากถือศีล ระวังพี่เอย์จะไม่ทน ประมาทไปแล้วคิดว่าพี่เอย์ไม่กล้าทำอะไรเหรอ คู่นี้ถ้าไม่แซะกันเองก็ไม่มีใครแซะลงหรอก ยิ่งตอนนี้รักคืนรังแล้วทั้งคู่ :-[ อย่าให้มันเยอะ ชิ่ว ๆ
-
ตอนนี้หลากหลายอารมณ์เลยยย หึงก็บอกว่าหึงไงเนาะหมาปิง คิคิ
แต่คู่เชนซ่าร์นี่ดุเดือดกันจริงๆ -.,-
-
มีปัญหากับนังกัส :z6: :z6: :z6:
-
อร๊ากกกกก :m31:
เปิดศึกอย่างเป็นทางการ
กัสคิดว่าจะสู้ปิงได้เหรอ หึหึ เดี๋ยวจะเจอจัดหนัก
ก็รู้ว่าเค้ารักกันมานาน มาก่อน ก็ยังอยากจะได้พี่เอย์
เฮ้อ ส่งใครมาเอานางไปที
เค้าเบื่อนางจริงๆ เจอชื่อกัสแล้วหงุดหงิดตลอด :katai1:
เป็ดอวอร์ดคราวหน้าเราจะโหวตกัสเป็นตัวร้ายเลย
-
กัสนี่พยายมอยู่สินะ ยังไม่ยอมตัดใจจากเอย์ ทั้งๆที่เอย์ก็พูดไปแล้วแท้ คาใจพี่เชนบอกมีคนที่ขอบแล้วนี่ใช่ปิงมั้ยเนี่ย ดูการกระทำต่อปิงแล้วดูมีใจให้ปิงนะ
-
น่ารักนะเนี่ยพี่เอย์
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่เอย์ ชัดเจนมากเค้าชอบ ส่วนคู่พี่ซาร์กะพี่เชนนี่ แลดูพี่เชนจะแพ้นา :laugh:
-
นั่นแหนะ! พี่เชนทำอะไรพี่ซ่าร์ ไปกอดไปจูบไปดูดเขาแบบนั้นได้ไง รับผิดชอบเลย เป็นแฟนกับพี่ซ่าร์เลย พี่เขาตามมาถึงที่ทำงานเลยนะ อย่าช้ายิ่งหล่ออยู่ด้วย คึคึ ต่อไปพี่ก็จะมีพี่ซ่าร์มาตามจีบแล้ว ระวังจะหลงรักพี่ซ่าร์เข้าจริงๆล่ะ :m12:
พี่เอย์น่าสงสาร โธ่!คิดว่าเป็นปิงคงกอดซะแน่นแน่เลย ที่ไหนได้เป็นพี่เชนซะงั้น :laugh: แต่พี่เอย์ตอนนี้น่ารักนะ แสดงออกมาให้ปิงและกัสรู้เลยว่าพี่รักใคร ใครคือตัวจริง ใครคือแฟนพี่ แบบนี้แหละพี่ที่เราต้องการ หึหึ กับกัสนี่ไม่รู้จะยังไง เหมือนจะไม่ได้คิดอะไรแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าพยายามจะกีดกันปิง พยายามจะแสดงให้เห็นว่าตัวเองสนิทกับพี่เอย์ ต้องรอดูต่อไปกับคนๆนี้ แต่อย่ามาทำให้พี่เอย์ของเราต้องโดนปิงโกรธล่ะ จะไม่เอาไว้แน่ ฮึ่ม!
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
:mew1: :L2:
-
เชนซ่าร์น่ารักที่สวดดดดดด.....
พี่ซ่าร์ลุยเลย เอาให้คนปากแข็งยอมสยบให้ได้เลยนะ เค้าเป็นกำลังใจให้
โมเม้นท์พี่เอย์กับพี่เชนก็น่าร็อกอะ... แหม.. พอหมาปิงเล่าว่าเชนซ่าร์มีซัมซิ้งรองกัน เลยสบายใจล่ะสิ ยอมพูดกับพี่เชนเชียว
ส่วนนังกัส.. อีผีบ้าาาาาาาาาา........ มันน่าจะโดนลิฟท์หนีบหัวไปซะ!
แหม ทำมาเป็นเล่าว่าอยู่นิวยอร์คมาด้วยกันอย่างนู้นอย่างนี้ หล่อนไม่ต้องมาฉี่รดแสดงความเป็นเจ้าของเลยนะ หล่อนมันตัวเมีย What a BIATCH!!!
-
เปลี่ยนจากเชน-ซ่าร์
เป็นเชน-เอย์ได้ไหม? 555555
-
ชอบบบบบบ
หงุดหงินกัสอ่ะ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เอ้านึกว่าได้กันแล้ว ซี่ซ่าร์กับพี่เชน ที่แท้ก็ แค่กัด จูบ ดูด เลีย :hao6:
นางมาดากัสก้า กล้าปิดลิฟใส่น้องปิงได้ไงเดวมึงเจออออ
-
ชอบบบบบบ เชนซ่านี่มันใช่!!!
-
ซ่าเชน ซ่าเชน แบบพี่เชนว่าเค้าเยอะ เลยอยากให้โดน ฮ่าๆๆๆๆ
ส่วนนังกัสมา เมื่อไหร่ จะไปเกิดใหม่สักที เกลียดดด เหอะ
พี่เอย์น่ารักนะ ชัดเจนดี ปิงก็ตรง แบบนี้ชอบ
-
เชนกับซ่าก็ฮาดีนะ แต่นี่แสดงว่าคืนนั้นยังไม่ :oo1: นะซิ คนอ่านอยากให้ซ่าโดน :oo1: นี่นา
:laugh:
-
ขอพี่เอย์กะน้องปิง หวานใส่กันต่อหน้ากัส เยอะๆๆๆๆๆอีก ชอบบบบบบบอ่ะ :ling1:
แต่อิพี่เชน กะ พี่ซ่าร์นี่ดิ น่าร็อกกกกอ่ะ :impress2: :man1:
-
เข้าใจปิงนะ อยู่ๆแฟนก็หายไปสามปีไม่มีติดต่อ จนเลิกรอไปแล้ว
ปรากฎว่ากลับมาพร้อมเลขาที่สนิทกันมากๆแล้วจ้องจะแอ้มแบบนี้ แถมเป็นเลขาที่อยู่ด้วยตอนปิงหายไปสามปีแถมดึงตัวมาทำงานต่ออีก
ถึงเอย์ตันจะไม่คิดอะไรแต่ช่วยนึกถึงใจคนรอได้มั้ย?
ตัวเองยังหึงเชนกับปิงจนได้เลือด ทำไมพอถึงทีตัวเองกลับไม่ทำให้มันดีกว่านี้
พอเชนไปกับปิงสองคนล่ะให้โทรรายงาน จะไปด้วย พอตัวเองล่ะ? เหอะ ไม่เคลียร์ คุมให้มันอยู่หน่อยคุณ ผู้หญิงที่ควงแขนนั่นอีก
เห็นปิงไม่อยู่เลยยอม? ปฏิเสธไม่ได้? รักษาน้ำใจ?
พี่เชนแกก็ไปกับพี่ซ่าแล้ว..หาคนมายั่วเอย์ตันอีกคนหน่อยสิคะ #ชั่ว
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ปิงเลยกลายเป็นพยานรักของพี่ทั้งสองแบบไม่ตั้งใจ แต่ตั้งใจฟัง :laugh:
พี่ๆเขาคงจัดการกันได้แหละ เรื่องตัวเองเถอะ ดูยังไงก็ไม่วางใจอยู่ดี
ปิงไม่ผิดที่ไม่ไว้ใจ แต่พี่เอย์ก็ชัดเจน แม้ว่าหน้าที่จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็ตาม
กัสเองก็ไม่ได้พูดจาหรือทำอะไรให้เรารู้สึกว่า ต้องจัดการให้สิ้นซาก
แต่การแสดงออกถึงการสนิทสนมมันก็ทำให้ปิงไม่ชอบใจได้เยอะล่ะ
คงต้องจำกัดเรื่องการวางตัวและคำพูด นอกนั้นก็พี่เอย์จัดการได้
กังวลหนักเข้าพี่เอย์โชว์หวานซะเลย เดี๋ยวนี้ออกสื่อแล้วน้า~ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เราเกลียดนังกัส :m31:
บอกเลยนะ เราไม่สนับสนุนให้ผู้แต่งเขียนให้นังกัสเจอคนดีที่รักมัน
เหมือนเรื่องอื่นๆบางเรื่องอ่ะ ผู้แต่งชอบหาผัวให้ตัวร้าย อยากจะกรี๊ด ขัดใจอย่างแรง
แล้วเรื่องนี้ ถามจริงเมื่อไหร่นังกัสจะโดนถีบ
จะให้ช่วยนี่บอกเลยนะหนูปิง
ผัวยังต่อยได้ นับประสาอะไรกะอิตัวที่จ้องจะแย่งผัว ถีบมันไปเลยหนู :beat: :z6:
-
ในที่ซู้ด~~~~~~!!!!!!!
ก้อมีตอนที่มุ้งมิ้ง น่ารัก แบบฟินตลอดทั้งตอนจนได้
ตอนนี้ฟิน!! จนจะลอยได้อยู่แร้ว >\\\\\<
ชอบคู่เชนซ่าร์ หรือว่า ซ่าร์เชน เอ๊ะยังไง?!!
คู่นี้มาแบบตรงเผง ขวานผ่าซากสุดๆ ^0^
ส่วนเอย์ปิง ฟินเอย์น่าร๊าก เอาให้กัสตัดใจไปเร๊ย หึหึ
-
ขอนอกเรื่องไปฟินเชนเอย์แป๊บนะคะ กรี๊ดด
คือพี่เอย์ชอบไปงุ้งงิ้งๆกับพี่เชนอะ คือพี่เอย์แบบ ทำไมมุ้งมิ้งขนาดนี้
แล้วนี่นอนกอดพี่เชนทั้งคืนเลยอ๊ะะ :m3:
เข้าเรื่องๆ
ขอสวดส่งกัสด้วยคน คือคิดอะไรอยู่
ไปไกลๆไปป๊ อิชั้นเริ่มไม่โอเคกะเธอแล้วอะ
ว่าด้วยเรื่องเชนซ่าร์
พี่ซ่าร์รุกมากกกกกก ชอบพี่เชนแล้วอะดิ๊ :m12:
-
ชอบคนแต่งมาลงสม่ำเสมอดี
-
อาววววววววแหล่วๆๆๆๆๆๆๆ พี่ซ่า พี่เชนยังไงๆ อิอิ
หมาปิงช็อคตาตั้งอ่ะทีนี้ 555555555 มันส์ล่ะว๊อยยยย อย่าลืมเม้าท์ให้พี่เอย์ฟังด้วยนะปิง อิอิ
หมาปิงจัดการนังกัสให้กระเด็นไปไกลๆเลยนะ เอาแบบจัดการกับแฟนเก่าพี่เอย์เลยนะ
อึ๊ยยยยยยยยยย เกลียดนังกัส นางร้ายยยยย
แต่ชอบพี่เอย์ที่รักหมาปิงมากมาย แสดงออกว่ารักของเค้าดีจริงๆ หมาปิงรักตายเลย อิอิ
-
นั่นไงๆ กัสมาแบบเนียนๆใสๆ
รู้จักหมาปิงของพี่เอย์ตั้นน้อยไป
ถ้าอยากจะอยู่ไกล้พี่เอย์ในฐานะเพื่อน
ให้นานกว่านี้ แนะนำอย่าทำให้หมาปิงหึงนะ
หมาปิงหึงมากๆ ตะโดนลดสถานะความสำคัญลง
เชนซ่าร์ อ่านแล้วจั๊กตี้ดีจังเลย มุ้งมิ้งแบบเถื่อนๆ
-
หมั่นไส้กัสสสส
ปิงจัดไปสักดอก
พี่เชน พี่ซ่าร์แอบฟินอ่ะ :-[
-
พี่ซ่าร์เขาชอบความรุนแรงเหรอ เพิ่งรู้อะ
พี่เชนอย่าโหดร้ายกุพี่ซ่าร์นักดิ
พี่เอย์แม่ง น่ารักว่ะ อยากได้ๆ
ปิ่งปิ๊งอย่าปล่อยให้หลุดมือนะ น่ารักแบบนี้หายากว่ะ
ส่วนน้องกัส นางร้ายเหรอ เสียดายของว่ะ 55
-
พี่เชนจะไปคู่พี่ซ่าร์แล้ว กัสจะคู่กับใครล่ะฮะงานนี้
ทิ้งไว้ว่างๆ เดี๋ยวทำเอย์-ปิงดราม่าอีก เบื่ออ่ะ
เจอคุณหญิงแม่คนเดียวก็หมดแรงแล้วนะฮะ
-
อโทษพ่องดิ่ กูนี่ใจหายวาบแฟนกูทั้งคนจะหายไปกับมึงในลิฟต์นั่นอ่ะ ตรง ๆ เลยไหม ทั้งหล่อทั้งรวยทั้งขี้อ้อนทั้งรักผม ผมก็หวงมันนะ ถึงบางทีมันจะเหี้ยไปบ้างก็เออ คนอ่ะใครมันจะเพอร์เฟควะ
ทำไมขำประโญคนี้ของหมาปิงหละ 555555555555555555
ไม่ใช่พี่เอย์ที่จะหึงเป็นคนเดียวนะ หมาปิงของเราก็ขี้หึงไม่ต่างกัน :hao3:
กัสนี่ตกลงยังไงดี ชั้นเดาทางเธอไม่ออก สรุปว่าเธอจะเอายังไงกับชั้นนนน เธอจะดีหรือเธอจะร้ายยย ??? :katai1:
ส่วนอีกคู่นึงงงง พี่เชนนนนนนนนน ทำกับพี่ซ่าร์ไปขนาดนั้น ถ้ายังจะมาบอกว่าไม่คิดอะไร มันจะไม่ดูใจร้ายไปหน่อยหรอพี่
หื้มมมมมม คนปากไม่ตรงกับใจ !!!!
พี่ซ่าร์สู้ๆนะพี่ :m31:
-
ปิง...นับวันยิ่งน่ารักขื้นนะเนี่ย :-[ พี่เอย์จัดการกัสให้หน่อยน่ะดูไม่น่าไว้ใจเลย :angry2:
-
ซ่าร์เชน เชนซ่าร์ มันโดนใจที่สุดอ่า
พี่เอย์น่ารักขึ้นทุกวัน
เด๋วนี้ทำไรคิดถึงปิงตลอดๆ
>.<
-
โอ๊ยย คู่เชนซ่าร์เด็ดมากกกกก
พี่ซาร์สู้ตายอ่ะ ไม่กลัวไรเลย ไม่รู้เลยมีหมาแอบฟังอยู่ทุกสิ่งอย่าง 5555555
แอบกลัวว่าจะตีกันตายก่อนจะได้รักกันมั้ย กร๊ากกกก
ชอบพี่เอย์กับปิงที่เชื่อใจกันอ่ะ
ไม่งั้นยิ่งพี่เอย์ทำงานที่แบบต้องเจอคนนั้นคนนี้ ระแวงกันแย่แน่
แต่เคืองกัสสุดไรสุดนะตอนนี้ ตั้งใจจะทำไรรรร แอบลงรูปประกาศศึกกับปิงงั้นหราา
แล้วจะปิดลิฟต์ใส่ปิงอีกกกก มันน่าาาา
:katai4: :katai4:
-
ขุ่นพระะะะะะะ คู่พี่เชนพี่ซ่านี่แบบ ไม่ไหวแล้ว ขโมยซีนอย่างแรงงง โฮกกก
พี่เชนใจแข็งมากเลยนะ แอบเชียร์พี่ซ่ารุกต่อไป 5555555555
-
โอ๊ยยย พี่เอย์น่ารักอะ กำลังคิดเล่นๆว่า ปิงก้บอกพี่เอย์ไปสิว่าหึง พี่เอย์ต้องชอบใจแน่ๆ แล้วก็ชอบจริง 5555 สะใจ ได้เห็นช็อตเด็ดด้วย ไม่รู้ตัวตนของกัสจริงๆเป็นไง แต่ตอนนี้มั่นไส้มาก
-
5555 อิจฉาอิเฮัยกะอิหนูปิงโว้ยยยยยย ชู้รัก เอ้ย คู่รักแห่งปี ยกให้เลย
ฮึฮึ แต่ขำคู่พี่ซาซ่าส์กับพี่เชนจริงๆ ดุเด็ดเผ็ดมันส์กันมากคู่นี้ แอบเสียดาย ที่ไม่ได้ทำมากกว่านั้น โฮะๆ :hao6:
-
สองตอนรวดๆ เอย์น่ารักคงเดิม
แต่หนูปิงหึงเอย์มากขึ้น ซึ่งดีมากกกก
เบื่อไอ้กัสว่ะ ใครมาเอามันไปเก็บที
ตอแหลที่สุดอ่ะ :m16:
-
ปิงทำตัวน่ารักมาก มีบอกว่าหึงด้วย
-
อ่านและดัน......ดอกฟ้ากับหมาวัด และ ตรงนั้นคือหน้าที่ ตรงนี้คือหัวใจ......รักผู้แต่งทั้ง2ท่านจริงๆครับ
-
พี่เอย์ครับ พี่มันน่ารักมากกกก อิจฉาหมาปิง :ling1:
พี่เชนพี่ซ่าร์ดุเดือดดีจริงๆ ต่อยกันเลนไหมพี่ :laugh:
ส่วนอิกัสเราจะไม่สนใจ :hao3:
-
ถ้าไม่คิดจะแย่งก็แล้วไปนะกัส
แต่ถ้ามาแนว ใสๆ แต่ แอบร้ายนี่
เธอจะโดนแฟนคลับหนูปิงสาปส่งเอานะ 5555
-
กะเข้าใจนะว่าเป็นงาน แต่มันก็อดรู้สึกไม่ได้นี้เนอะ มันอยากเชื่อใจ แต่หลายเหตุการณ์มันทำให้คิดนี้หว๋า ทีตัวเองยังหึงจนหืดขึ้นคอ ความยุติธรรมไม่มี ก็แล้วแต่มันจะเป็นไป ขอแค่ให้มันผ่านไปด้วยดี จบแอปปี้ ผมก็ซึ้งแล้ว คาดหวังกับตอนจบอย่างมากอ่ะนะ คึคึ กดดันคนแต่งนิยาย
-
น่ารักอ่ะปิง
-
“บ้าๆๆ กูกอดไอ้เหี้ยตัวยักษ์นี่ทั้งคืนเลยดิ่ กูอยากจะร้องไห้ ฮือๆๆๆ”
“โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรหรอก นอนต่อเถอะพี่นอนๆๆ”
...ฮาพี่เอย์...รอเชนซ่าร์...
-
หึงก็บอกไปเถอะปิง
เห็นไหมว่าพี่เอย์มันชอบบบบ
กัสนี่ตัดใจจากพี่เอย์ได้รึยังอ่ะ
-
คู่เชนซ่าร์นี่อะไรยังไงกันครับ คืนนั้นหลังจากฟัด กัด ดูด จูบกันไปนี่ จบที่นอนกอดกัน แค่นั้น??? เสียดายจัง
ยิ่งพี่เชนทำเป็นเกลียด อาจจะแปลว่ายิ่ง(แอบ)ชอบก็ได้ ใครจะไปรู้ เนอะๆ
พี่ซ่าร์เค้าแสบได้ใจจริง ๆ ออกปากว่าจะจีบพี่เชนเลยนะ สู้ๆครับ อีกไม่นานต้องได้หัวใจเชนนี่มัมมาครองแน่นอน
ส่วนพี่เอย์ น่ารักมากกกก..... มีเปลี่ยนรถด้วย ออดี้คันนี้สำหรับแฟนนั่งเท่านั้น ทำไมพี่เอย์หวานใส่อย่างงี้ล่ะครับ
แถมตอนที่หมาปิงบอกว่าหึงพี่เอย์กับกัส ยังมีหอมแก้มโชว์อีก กัสมาก็กัสมาเหอะ มีเงิบ....ชัวร์
พี่เอย์ทั้งขี้อ้อน ทั้งโรแมนติกส์ ชอบทำหวานๆใส่ในแบบของพี่เอย์ หมาปิงจะไปไหนรอดเนี่ย ไม่รอดแน่แล้ว
กัส นายยังคงหวังจะทำลายความรักของเค้าสองคนให้ได้สินะ
แต่มันยากส์............นะ บอกเลย
ขอบคุณน้องหนมปังกาแฟครับ
ให้ความรู้สึกหลากหลายอารมณ์ในตอนเดียว
ทั้งอึ้ง ทึ่ง ตะลึง (คู่เชนซ่าร์) และขำ (หมาปิงที่แอบฟัง)
แล้วก็อารมณ์หวานๆ (อมยิ้มจนเมื่อยแก้มตอนพี่เอย์หวานใส่หมาปิง)
สุดท้าย หมันไส้ กัส (มากกกกก...)
อ้อ....ไว้จะตามไปอ่านนิยายที่แนะนำมานะครับ
>>> ตรงนั้นคือหน้าที่ ตรงนี้คือหัวใจ
-
มาเร็วมวาก!!!!! O_O ตกใจนะเนี่ย พอรู้ข่าวปุ๊บ กรี๊ดก่อน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดเสร็จมานั่งอ่าน...
พี่ซ่าร์!!!!! แรงมวาก!! ติดใจพี่เชนเข้าแล้วดิ เคะรุกงี้ชอบค่ะ!! หึหึหึ :hao6:
พี่เอย์ น้องปิง ดีมาก!! แสดงให้รู้เลยว่าพวกกรูรักกันนนนนนน นังกัสไปไกลๆเลยป่ะ!! :angry2:
สองจิตสองใจอ่า...ใจนึงก็สงสารพี่ซ่าร์ แต่ใจนึงก็อยากให้พี่เชนทรมานพี่ซาร์แบบเมะใจร้ายสาย S//โดนพี่ซ่าร์ถีบ :z6:
รักทั้งสองคู่เลยค่ะ เอาใจพี่ซ่าร์ขอให้จีบพี่เชนติด(??)นะคะ o13
-
ปิงดีมากลูก..หึงก็บอกว่าหึง ไม่ใช่เกลียด..อยากจะแย่งแฟนเขา แต่พอเจอหน้าแล้วบอกว่าจำไม่ได้
o18
-
ฮา พี่เอย์ แค่เข้าใจผิด เผลอนอนกอดพี่เชนทั้งคืนแค่นี้ ถึงกับร้องไห้ พี่เชนยังไม่ว่าไรเลย เนอะ 5555
แต่พี่ซ่าร์นี่ โดนกัด โโนดูด พี่เชน รับผิดชอบด้วย ต้องให้พี่ซ่าร์ดูด.. คืน นะจ๊ะ
ส่วนเรื่อง คุณกัสมา
ปิงเอาอยู่ จิ้บๆ แค่เขา เรียน กิน นอน ที่เดียวกัน มาแค่ 3 ปีเอ๊ง
แต่ปิงอยู่ห้องเดียวกัน นอนเตียงเดียวกัน ถึ
งอิพี่เอย์ จะเป็นประสาท คิดเอง เออเอง ท้งปิงไปตั้ง 3 ปีก็เหอะ แต่ก็เป็นคนที่พี่เอย์รัก คนเดียวนะจ๊ะ
พี่เอย์จัดให้นั่งหน้ารถ ก็คงจะเจ็บจี๊ดๆๆๆ อยู่ละมั้ง
-
“เป็นเหี้ยไรของมึง เอาเครื่องออกมาได้แล้วเร็ว ทำงานๆ เออเร่ออีกแล้วนะเดี๋ยวเจอกูรีเซทให้แล้วมึงจะหนาวเลย”
"หยึยขนลุกพูดอะไรของพี่วะ"
"มึงคิดอะไรไปเองล่ะ ถึงขนลุกแบบนั้น"
"พี่แม่ง" ผมนึกถึงเรื่องที่พี่กัดจูบดูดพี่ซ่าร์อ่ะดิ่ แต่พี่เขาไม่รู้เรื่องหรอกว่าผมรู้
"อย่าพูดมาก เอาเครื่องออกมาเร็ว"
"ครับๆ ดุจริงวุ๊ย!"
Tbc.
วันนี้มาเร็ว แฮ่ ๆ ที่นี่ฝนตกอีกแล้ว อากาศดีมากค่ะ นั่งพิมพ์เล่น ๆ เสร็จก็ลงให้เลย
ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้นะคะ รักและเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ต่อไปนะ :mew1:
ปล. อีกนิดค่ะ คือเราเองก็มือสมัครเล่น เรียนอยู่เหมือนกันว่างเมื่อไหร่พิมพ์ให้ลงให้ เพราะงั้นบางตอนคือไร้สาระมากบางคนอาจผิดหวัง เราขอโทษด้วยจริง ๆ คะ
ปล. อีกนิด ตอนนี้ติดนิยายอยู่เรื่องนึงค่ะไม่ได้รู้จักกับเขาหรอกนะ ภาวนาให้คนเขียนมาต่อตลอดกลัวว่าเขาจะหายไปกลางทางจังเลย เรื่องก็สนุกดีด้วยแต่ทำไมคนอ่านน้อยจัง เราใช้อีกยูสนึงเมนท์ให้ เพื่อนๆถ้าชอบลองเข้าไปดูนะคะ เรื่องนี้ ==>เรื่องนี้ค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42890.0)
สวัสดีค่ะ คุณ CoffeeQBread
ขอบคุณที่ช่วยแนะนำนิยายของเรานะคะ ก็แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆ ยอดอ่านถึงได้ขึ้นพรวดพราดผิดปกติ 555 ขอฝากตัวติดตามอ่านผลงานเรื่อง ดอกฟ้าฯ ด้วยนะคะ
และขอบคุณคนอ่านเรื่อง ดอกฟ้าฯ ด้วยค่ะที่ตามไปอ่าน
ถูกผิดประการใดช่วยแนะนำติติงด้วยค่ะ เราเป็นมือใหม่ในเล้าเป็ดค่า
ขอบคุณก๊าบ :impress2:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แอบอยากรู้เหตุการณ์วันนั้นของพี่ซ่า :m3: :m3: :m3:
-
ชอบช่วงสองตอนล่าสุดนี้จัง :katai2-1:
กัสนี่หน้าแบ๊วๆใสๆ แต่ข้างในร้ายลึกรึเปล่า
-
โอ๊ยตายๆ หลังจากกรีดร้องกับเชนซ่าร์แล้วยังต้องมาแอบขำ(ปนจิ้น)กับเชนเอย์อีกนะ
พี่เชนกับพี่เอย์นี่ทำเราจิ้นมาสิริรวมสามตอนถ้วนแล้วนะคะ ก่อนหน้านี้ก็เม้นต์ไปทุกรอบที่พบเห็นเลย ฮ่าๆๆ
ตอนแรกดูสถานะแล้วน่าจะเป็น เชน x ซ่าร์ แต่พอมาตอนนี้ทำไมไม่ค่อยแน่ใจเล็กน้อย กลัวจะเป็น ซ่าร์ x เชน
คือเราคิดเอาว่าที่พี่ซ่าร์เขียน(เหมือนป่าวประกาศ)เรียกพี่เชนว่าเชนนี่มัมเนี่ย
เป็นอารมณ์ประมาณฝ่ายรับที่ไม่ยอมรับในสถานะภรรยา(ถูกกด)ของตน
เลยปากแข็งพยายามยกตัวเองขึ้นเป็นสามีให้ได้ในสายตาชาวบ้านหรือในสายตาสาธารณชน
อะไรประมาณนั้น ก็มโนไปเรื่อย แต่ในความเป็นจริงทั้งสองคนนี้ยังไปไม่ถึงขั้นนั้นน่ะสิ มันเลยสามารถพลิกกลับได้ตลอดเวลา
ส่วนกัสนี่เป็นอะไรมากไหม ชั้นดูแล้วว่าหล่อนคงตั้งใจจะทำสงครามประสาทกับน้องปิงใช่ไหมยะ
ทั้งหน้าด้านเอามือถือชาวบ้านมาโพสต์รูปชวนให้เกิดความแตกแยกซะเองโดยไม่ขงไม่ขอเจ้าของมันซ๊ากคำ
อิตอนมาป๊ะกันที่ลิฟต์ที่บอกจำน้องปิงไม่ได้แล้วปิดลิฟต์ใส่นี่ชั้นก็ยังสติลคิดว่าหล่อนตอฯนะคะ -_-
คือปิงมันก็ไม่ได้บอกซักคำว่าจะขึ้นหรือจะลง แถมยังก้าวเท้าเข้าไปในลิฟต์แล้ว ซึ่งถ้าไม่รู้จักกันจริง
แล้วหล่อนเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าใครจะขึ้นหรือจะลง ถึงขนาดไม่รอคำตอบแต่กดจิ้มปิดลิฟต์เฉยเลย โคตรน่าคิด
ไม่แน่นะ ดิชั้นว่ากัสมาเธอรู้ด้วยซ้ำว่าปิงจะไปชั้นไหนทำงานห้องไหน หึๆ ตอจริงๆ -_- / -_- / -_-
ชอบความชัดเจนของพี่เอย์ที่แสดงกับปิงต่อหน้ากัสนะ คิกๆๆ สะใจจริงๆ
พี่เอย์น่ารักน้า ซื้อรถใหม่ หอมแก้มเอย จัดเสื้อ ห่วงกระเป๋า ห่วงสุขภาพ บลาๆๆ
แต่บางทีก็มีส่วนน่าถีบเหมือนกัน คือก็รู้ว่าน้องกังวลเรื่องกัส แต่ก็เหมือนสมัยแฟนเก่าอ่ะ เอย์ชอบคิดว่าตัวเองจัดการได้เอง
เลยเลือกที่จะไม่ค่อยพูดไม่ค่อยเล่าเท่าไหร่นัก แต่ทีกับน้องนี่ไม่ได้นะห้ามโน่นห้ามนี่ไปหมด ทีตัวเองล่ะ หึๆ
แต่ขณะเดียวกันเราก็เข้าใจเอย์ตรงที่กัสเป็นทั้งเพื่อนทั้งเลขา คงทำงานเก่ง และพักหลังคงไม่ได้แสดงออกอะไรชัดเจนมาก
ก็เลยไม่มีเหตุผลที่จะไปจัดการ เช่น ไล่ออก ย้ายตำแหน่ง หรือบอกไปตรงๆว่าเอ็งอย่าพยายามทำอย่างนี้ต่อไปเลยนะ
ถึงอย่างนั้นก็หวังว่าพี่เอย์จะมีวิธีจัดการปัญหานี้นะ กลัวมันจะลุกลามใหญ่โต กับคุณหญิงแม่นี่ก็ไม่รู้คิดอะไรอยู่ ศึกหลายด้านจริงๆ
เอ้อ ช่วงท้ายๆตอนนี่พี่เอย์ย้ำเรื่องอีกไม่กี่ชั่วโมงจะกลับมากับปิงเยอะจริงๆ มันมีนัยยะอะไรหรือเปล่า
กลัวว่าสุดท้ายจะไม่ได้กลับมาตามสัญญา แบบกัสนางจะวางแผนก่อเรื่องสร้างความร้าวฉานอะไรอีกไหมเนี่ย โห่ยยย =____=
น้องปิงกับพี่เอย์เชื่อใจกันมากๆนะ จับมือกันแน่นๆ กัสคงใช้ความเชื่อใจนี่แหละมาทำให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแพ้ภัยไป
สู้ๆทั้งคู่นี้ อีกคู่ และคนเขียน
:katai2-1:
-
กัส ต้องการอะไร
-
กัส เป็นไรมากป่ะวะ เสนอหน้าจริงๆ เลย ถามปิงสักคำไหมว่าอยากจะรู้จัก(คนที่คิดจะแย่งแฟนชาวบ้าน) เค้ารึเปล่า หงุดหงิดเอย์อ่ะ ทำไมต้องให้กัสทำอะไรแบบมีอภิสิทธิ์กับตัวเองด้วย เรื่องบางเรื่องไว้สำหรับปิงคนเดียวก็พอมั้ง
ปล. ตอนนี้อยากเผือกเรื่องพี่ซ่ามากอ่ะ :hao7:
-
ปิ๋งน่ารักเสมอ....พี่เอย์อย่างอ้อนอะชอบผชแบบนี้มากๆๆ...คู่ฮาร์ดคอ พี่เชนชีช่า...แบบว่าเหมอะสมกันมากๆๆ
-
คือชอบบบพี่ซ่าร์อ่าาาาา เคะราชินีชัดๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
พี่ซ่าแม่งเกรียนว่ะ555 มาตามให้เขารับผิดชอบถึงที่เลย กัสนี่อย่านะ :beat: อย่าแม้แต่จะคิด
-
ศึกรอบด้านนะน้องปิง
ทั้งกัสที่ดูเหมือนจะไม่ยอมรามือ และคุณแม่ที่แววตาและท่าทางก็ดูแปลกๆ ไม่น่าไว้ใจ
แล้วยิ่งช่วงนี้ปิงก็ขี้หึงบ๊อยบ่อย มีอะไรเล็กน้อยก็กระเทือนจิตใจแล้ว สู้ๆละกันเนอะ
ผัวของเราก็ย่อมเป็นของเรา ใครหน้าไหนก็เอาไปไม่ได้ 555555555555
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:.........วันศุกร์ ( สุข ) แร้ว......ปิลปิลเลิกงานหรือยังงงงงงง..... :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจอปิงหึงเข้าไป..ฟินไปดิพี่เอย์อะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
555 พี่เอย์เป็นคนน่ารักจริงๆนั่นแหละ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
เพิ่งได้อ่าน 2 ตอนสุดท้าย กดหาหน้านิยายมือจะหงิกเลย ฮื่อออออ
เดี๋ยวนี้คนแต่งไม่อัพหน้านิยายที่หัวกระทู้แล้วอ่ะ เสียใจ T^T
-
กัสนิ ชักอย่างไง
-
อย่านะจ๊ะ น้องกัสสสสสสสสส
-
กัสนี่ ดีหรือร้าย เดาทางไม่ถูกเลย
เข้าใจกันและกันนะทั้งปิงและพี่เอย์ มั่นคงเข้าไว้ไมีว่าจะเกิดอะไร ให้นึกสามปีที่ห่างกันไว้
-
เราหมั่นไส้พี่เชน ขอ :z6: ที ฮึ่ยยยย
เล่นตัวนักนะ ขอให้พี่ซ่าร์เสร็จพี่เชนไวๆ อยากเห็นพี่เชนหลงเมีย (อ้าว :laugh: )
#ซีซ่าร์ทีม
-
คิดถึงพี่เอย์หมาปิง&พี่เชนพี่ซ่าร์ :ling1:
-
ไม่รู้คิดไปเองมั้ย กัสน่ากลัวแหะ
-
พี่ซ่าร์ออกตัวแรง
พี่เอย์น่ารัก
-
ตามอ่านมาตั้งแต่เมื่อคืนค่ะ เพิ่งอ่านทัน
สนุกมาก เสียน้ำตาให้น้องปิงกับพี่เอย์ด้วย
ตอนล่าสุดฟินมาก ชอบปิงที่เป็นคนตรงๆมีอะไรก็บอกไม่เหมือนนางเอกหนังไทย55555
พี่เอย์ก็แสดงออกชัดเจน :mew3:
-
พรุ่งนี้ก็วันจันทร์แร้ว....ไปทำงานกันน่ะปิงๆ..... :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
http://www.youtube.com/v/iEFOxcWPg_U
Unseen 01 "รัก" ไม่มีเหตุผล - เชนซ่าร์
“ผมต้องขอโทษจริง ๆ ครับพี่จูดี้ ไว้เคลียร์ทางนี้เสร็จผมจะลองพิจารณาเรื่องงานโฆษณาตัวนี้ดูอีกที”
“จ้าพี่ฝากน้องซ่าร์ด้วยนะ ถือว่าช่วยพี่นิดนึงเพราะทางนั้นเขาระบุมาเลยว่าอยากได้เรา พี่เองก็จนปัญญา บอกไปแล้วนะว่าซ่าร์ทำงานไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินเลย จะมากจะน้อยถ้าน้องเขาอยากทำเขาก็ทำ แต่ทางนั้นก็ไม่เข้าใจเสนอราคาสูงลิ่วจนพี่นี่ปวดหัว เกรงใจเขามากเกรงใจซ่าร์ด้วย เอเยนซี่ของเรามีซ่าร์นี่แหละที่ขายดีสุดแต่ก็เล่นตัวสุดเหมือนกัน คนอะไร๊รวยอยู่ขนาดนี้ยังจะมาเล่นหนังเล่นละครอีก”
“ไม่หรอกครับพี่”
“ถ่อมตัวทำไม หนูรวยจริงนี่ลูก”
“อา ตกลงจะแซะผมใช่ป่ะเนี่ย”
“ว๊าย! ปล่าวจ๊ะเปล่า พี่จูดี้กล้าเหรอ ไม่กล้าแหย่อัศวหรอก เอาเป็นว่าฝากดูงานตัวนี้ให้พี่ด้วยน๊านะ แล้วเดี๋ยวยังไงรับไม่รับซ่าร์โทรบอก พี่ขอตัวไปจัดคิวของน้องติวเตอร์ก่อนนะจ๊ะ”
“ได้ครับ โอเคแล้วเดี๋ยวผมโทรไปบอกอีกที”
ผมกดวางสายจากพี่จูดี้สาวประเภทสองคนเก่งที่ตอนนี้ทางบริษัทส่งมาดูแลคิวงานให้ผม จริง ๆ ผมรับงานอิสระนะแต่ตอนช่วงที่ทำแรก ๆ มีเอเยนซี่รายนี้ดูแลให้ หลังจากหมดระยะของสัญญาผมเริ่มรับงานเองเขาไม่ค่อยพอใจนักแต่ก็ยังส่งคนมาคอยดูแลคิวให้เหมือนเดิม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกเพราะเขาก็หางานป้อนให้ตลอดถึงไม่มีสัญญาเป็นทางการแต่ตอนนี้เราโตกันมากขึ้นมันเป็นเรื่องของสัญญาใจกันมากกว่า ส่วนเรื่องเงินทองก็ปกติทั่วไปมีการหักจ่ายจากผมให้ ซึ่งผมก็ถือว่าเหมือนเป็นการจ้างผู้จัดการส่วนตัวก็แล้วกัน
เอเยนซี่รายนี้ค่อนข้างแฟร์และตามใจผมเพราะงั้น ผมจึงปล่อยให้เขาจัดการเรื่องตารางงานไปแค่โทรมาบอกว่าผมจะโอเคกับงานอะไรแค่นั้นจบ
“คุณนิ้งเข้ามาหาผมหน่อยครับ” ผมกดเรียกเลขาส่วนตัว ครู่นึงเธอเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา
“เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอก ถ้ามีงานอะไรที่ด่วนมากจริง ๆ โทรเข้ามือถือผมเลยนะ”
“ได้ค่ะ คุณซ่าร์จะไปถ่ายละครเหรอคะ”
ผมส่งยิ้มให้ปิดแฟ้มงานบนโต๊ะพร้อมเลื่อนแบบพิมพ์เขียวสามเซทของโครงการคอนโดมิเนียมใจกลางกรุง ส่งให้
“อันนี้ผมแก้ไขให้เรียบร้อยแล้ว ส่งไปให้คุณนิชาฝ่ายวิศวกรรมเกลาแปลนให้ผมอีกทีเดี๋ยวสัปดาห์หน้าให้เขาส่งกลับมาผมจะเช็คใหม่อีกรอบ”
“ได้ค่ะ” เธอยิ้มหวานหยด คุณนิ้งเธอเป็นแฟนคลับผมด้วยนะเห็นแบบนี้ไม่ใช่อ้อยหรืออะไรหรอกเธอมีสามีมีลูกแล้วแต่บ้าละครแค่นั้นเอง ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็เขินอายผมได้ตลอด ทั้งที่ผมมาทำงานที่นี่ก็บ่อยมากแท้ ๆพักหลังเข้าบริษัทแทบทุกวันแต่อย่างไรเสียเธอคงยังไม่ชินกับผมอยู่ดี
“คุณซ่าร์จะออกไปถ่ายละครเหรอคะ” เธอยังถามมาอีก เออ ตารางงานผมเอาไปดูเลยดีไหม หื้มม??
“เปล่าครับ วันนี้มีสัมภาษณ์หนังสือนิดหน่อย แต่คิวไม่ชนกับนัดตอนสี่โมงเย็นเพราะงั้นคุณเทคแคร์ลูกค้ารอผมได้เลย ออนไทม์”
“ได้ค่ะคุณซ่าร์”
ผมสั่งงานไว้แค่นั้นก่อนลุกเดินออกมาจากห้อง เสื้อสูทเหรอ? ผมไม่ใส่หรอกถอดพาดไว้ที่พนักเก้าอี้นั่นแหละ แค่เชิ้ตสวย ๆ สักตัวกับรูปร่างแบบนี้ของผม สาว ๆ ทั้งบริษัทก็กรี๊ดกันแทบจะตายห่าอยู่แล้ว ลงลิฟต์มายี่สิบกว่าชั้น ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้องทำงานห้องหนึ่งของชั้นสาม
ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ก่อนเคาะประตูสองทีแล้วเปิดเข้าไป
หนาว....ห้องนี้เย็นมาก ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งกำลังวุ่นอยู่กับการจัดแฟ้มเอกสารเรียงเข้าตู้ สายไฟเครื่องคอมพิวเตอร์จากโต๊ะทำงานสองสามโต๊ะระโยงระยางเหมือนกับว่ายังจัดการไม่เสร็จ เซิร์ฟเวอร์เครื่องใหญ่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง
วันนี้เป็นวันแรกที่ยูเซย์จะต้องเข้ามาทำงานที่นี่และผมก็รู้มาแล้วว่าห้องที่ชั้นสามห้องนี้ถูกเซทไว้เป็นห้องทำงานเกี่ยวกับระบบคอมพิวเตอร์ทั้งหมดของบริษัท
“มีอะไร”
เจ้าของห้องเงยหน้าถามเสียงห้วนสายตาแปลกใจนิดๆที่เห็นผมมาปรากฏตัวแบบนี้ ผมเบะปากแล้วยักไหล่ถือวิสาสะเดินดูโน่นนี่นั่นจนทั่วห้อง ตั้งใจกวนประสาทเดินวกไปวนมารอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อ หากแต่คเชนทร์ไม่ได้พูดอะไรอีก เขานั่งลงเปิดแฟ้มงานแล้วขีดเขียนอะไรบางอย่างลงไปอีกมือหนึ่งลากเมาท์แล้วคลิกๆๆชำนาญมาก ทำเหมือนกับว่าผมเป็นแค่อากาศธาตุไม่มีตัวตน ผมรู้สึกฉุนนิดๆ เดินไปนั่งลงข้างมันเลยดิ่
แต่อย่า....คุณอย่าคิดว่าผมจะนั่งแบบธรรมดา ผมทิ้งตูดนั่งลงบนโต๊ะ ข้าง ๆแฟ้มงานมันน่ะแหละผลักแป้นคีย์บอร์ดออกนิด ๆ มันเงยหน้ามองตาเขียว ได้ผลแฮะยั่วแบบนี้ทำคนเสียประสาทได้จริง ๆ ผมแอบยิ้มนิด ๆ คือคเชนทร์น่ะเป็นคนที่แปลกมากสำหรับผมนะ ทำไมกันวะมันทำเหมือนรังเกียจไม่สนใจผมแบบมาก ๆ ถึงมากที่สุด ถึงผมจะรู้ความจริงแล้วว่ามันทำแบบนั้นเพราะสาเหตุอะไรแต่คือเรื่องมันนานนมมาแล้วใช่ไหมมันคิดแค้นเรื่องเด็ก ๆ แบบนั้นเลย?? ไม่ชอบขี้หน้าผม? รำคาญผม? แล้วไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับผมไง ผมเลยอยากจะเอาชนะมัน
ความจริงแล้วเรื่องคืนนั้นที่เชียงใหม่เอาจริง ๆ เลยนะ ตรง ๆ เลย ตอนแรกผมก็ไม่ยอมหรอกคล้ายกับว่ามันบังคับผมใช่ไหม แต่ไปๆมา ๆ คือเคลิ้ม ผมก็ไม่ใช่จะบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอะไรนะ มากอดมาจูบกันขนาดนี้ใครไม่เคลิ้มวะยิ่งได้ทั้งหญิงทั้งชายอยู่แล้ว แต่ติดอยู่นิดเดียวแค่ว่าท่าทางมันเหมือนกำลังเป็นฝ่ายกอดผม ผมเลยพยายามที่จะพลิกแต่สู้แรงมันไม่ไหว เชนเป็นคนที่จูบเก่งนะ เก่งมาก เก่งจนผมหลับตาลงแล้วปล่อยเลย คิดไปว่ากูไม่สนแล้วจะอยู่บนหรืออยู่ล่างขอให้ได้ถูกไอ้เหี้ยนี่กอดเป็นพอ
เราสองคนถอดเสื้อกันแล้วด้วย กางเกงผมเกือบจะหลุดอยู่แล้วในขณะที่หัวเข็มขัดมันถูกผมปลดออกเรียบร้อยแล้วด้วย แต่ไหงไปๆมา ๆ กลายเป็นว่ามันพลิกตัวลงมานอนกอดผมไว้แล้วก็หลับไป คืนนั้นผมมองดวงหน้ามันผ่านแสงสลัวของดวงจันทร์ตลอดทั้งคืน กว่าจะหลับลงได้เกือบเช้า ทำไมก็ไม่รู้โชคชะตาเล่นตลกกับผมจริง ๆ ผมดันรู้สึกดีกับมันขึ้นมา คนแปลกประหลาด คนที่ไม่ต้องมาคอยเอาใจผม คนที่พูดจากับผมแบบตรง ๆ ด่าก็ด่าเลยไม่มายาปากหวานเหมือนวงการที่ผมเคยพบเจอ
ที่สำคัญที่สุด ผมติดใจมันตรงที่มันทำให้ผมไม่สุดนี่แหละ แม่งน่าค้นหาอยากจะรู้ว่าสุดๆของมันแล้วมันจะรู้สึกยอดเยี่ยมขนาดไหน
เพราะอย่างนั้นผมจึงสนใจมัน ตามมันไปถึงออฟฟิศหวังว่าจะคุยดี ๆ ด้วยสักครั้ง แต่ทุกอย่างคือผิดพลาดไปหมด คเชนทร์ไม่ชอบผมอย่างน่าตกใจ ทั้งที่เราทำกันไปได้ครึ่งทางแล้วแท้ ๆ มันไม่ได้รู้สึกอะไรกับร่างกายผมเลย?? ร่างกายที่ใครต่อใครก็ชมแล้วบอกว่าสวยงามเพอร์เฟค ไร้ที่ติทั้งหน้าทั้งหลัง ผมรู้สึกว่าตัวผมหมดเสน่ห์เข้าแล้วจริง ๆ ผมเฟลนิด ๆ บอกกับตัวเอง ไม่ว่าอย่างไรผมต้องเอามันมาเป็นของผมให้ได้
รสจูบของมัน...เรียวลิ้นร้อน ๆ ที่เกี่ยวกระหวัดดูดดึงปลายลิ้นผม
ทุกสัมผัสของมัน....มือหนาที่ไล้ลูบบนเรือนกาย ทั้งนวดทั้งเฟ้น
ไรฟันขาว ๆ ที่กัดแล้วเลียผมจนขึ้นรอยไปตามจุดกระสันทุกส่วนสัดของร่างกาย
ผมยังจำได้ดีเสมอ....
คืนนั้นผมสงสัยว่ามันเมามากหรือไม่ได้เมาเลยกันแน่ ทั้ง ๆ ที่เรากอดกันแล้วแบบนั้น เสียงหอบหายใจถี่และหนักจากมันคล้ายคนกำลังข่มใจ ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงด้วยการสวมกอดคว้าเอาตัวผมซุกเข้ากับอ้อมอกมันจนถึงเช้า ผมเผลอหลับลึกลงไปตื่นมาอีกทีคือเชนออกไปจากห้องแล้ว
ความอบอุ่นจากร่างกาย...ผมไม่เคยลืมและอยากได้รับจากมันอีก
....ผมผิดไหม....
“มีธุระอะไร” เสียงมันห้วนมากจริง ๆ
ตอนนี้คเชนทร์คงกำลังโกรธที่ผมนั่งบนโต๊ะทำงานมัน แต่ผมไม่สนใจ เราสองคนจ้องกันอีกแล้ว และทุกครั้งต้องเป็นมันที่หลบสายตาผมก่อนเสมอ ก้มมองงานของตัวเอง
“เปล่า” ผมตอบ
“แล้วมึงมาทำไม”
“มาหามึงไง”
“มาหาทำไม”
“กูมาหาแฟนกูผิดตรงไหนล่ะ ก็แค่มาดู นี่บริษัทของที่บ้านกูนะ กูจะเดินดูทุกห้องตรวจทุกลิ้นชักทุกโต๊ะเลยก็ยังได้” ผมแกล้งมัน ทำตัวเหมือนพวกลูกคุณหนูพูดจาเอาแต่ใจ มันคงหมั่นไส้ผมน่าดูนั่นแหละ เออเกลียดกูอีกแหง ๆ ผมก็โฮ้ย กวนตีนมันแล้วสนุก ห้ามใจตัวเองไม่ไหวจริง ๆ ชอบมันนะแต่ก็ชอบยั่วโมโหมันด้วย
คเชนทร์ส่ายหัวใส่ผมอย่าระอาใจ ผมเลื่อนแฟ้มงานมันออกนิด ๆ เจอมันเงยหน้าขึ้นมองอีก ผมเลยตีคิ้วกวนตีนส่งไป
“มึงกำลังทำอะไรอยู่” ผมถาม
“รดน้ำต้นไม้มั้ง หรือมึงเห็นกูกำลังอาบน้ำอยู่ล่ะ”
“แบบนั้นก็อยากเห็นเหมือนกันนะ ที่เชียงใหม่ได้เห็นแค่ท่อนบน บอกตรง ๆ กูไม่อิ่มเลย ถ้าหากว่า....
“ซีซ่าร์!” มันตะคอกขึ้นขัดกลางประโยค ผมพูดไม่ทันจบ
“มีธุระอะไรพูดมาแล้วกลับออกไปซะ ตอนนี้เป็นเวลางานคนที่มีตำแหน่งเป็นถึงรองประธาน มาก่อกวนพนักงานธรรมดาอย่างผมนี่แย่นะ”
“เฮ้ยมึงพูดเพราะเป็นด้วยเว้ย น่ารักนี่นา” ผมเอียงหน้าเข้าไปใกล้ ทำทีว่าจะหยิกแก้ม มันเอียงหลบเร็วมากลุกพรวดพราดขึ้นเลย
“เหี้ยเอ้ย กวนประสาทกูดีจริง ๆ นะมึง ต้องการอะไร ตรง ๆ เลยอย่ามาอ้อมโลก พูดมาให้มันตรง”
“ใจเย็นดิ๊ มึงนี่ยั่วขึ้นเร็วจริง แค่จะบอกว่าตอนนี้ห้าโมงครึ่งแล้ว” ผมชี้ ๆ ที่นาฬิกา
“แล้วไง”
“แดกข้าวด้วยกันดิ”
“ไม่!”
“ทำไม หรือเที่ยงนี้มึงจะไม่กิน”
“กินดิ่ ทำไมจะไม่กิน แต่กินกับคนอื่นนะไม่ใช่กับมึง”
“กินกับกูไม่ดีตรงไหน” ผมคิ้วกระตุกนิด ๆ
“ทุกตรง” มันตอบไม่สนใจ ผมเหล่ตามองมันแล้วลากเก้าอี้อีกตัวมานั่ง เชนหยิบเอาแฟ้มอันใหม่เรียงขึ้นใส่ตู้
“เฮ้อเหนื่อยจัง ถ้างั้นขอหลับอยู่ตรงนี้ละกันนะ” ผมว่าแล้วแกล้งฟุบลงที่โต๊ะทำมือวัดขนาดความหนาของแฟ้มงานกองใหญ่ที่เจ้าของห้องกำลังหยิบเอาไปจัดเรียง มันมองผมตาเขียวปั๊ด ผมไม่สนเบะปากใส่มัน มันส่ายหัว
“ดาราแบบมึงทำงานออฟฟิศอย่างคนอื่นเขาเป็นด้วยหรือไง”
“ต้องเป็นสิวะ มึงไม่รู้ดิ่ กูเรียนจบอะไรมา”
“กูไม่สนใจ ถ้าเป็นไปได้ไม่ต้องบอกนะ”
“สถาปัตย์ไง กูเป็นสถาปนิกของที่นี่ ทำงานก่อนเอตั้นสามปี จบแค่ปริญญาตรีไม่ได้ไปต่อโทเหมือนไอ้เอย์หรอก เพราะงั้นกูถึงทำงานเร็ว” มันตวัดสายตามองมาที่ผมอย่างไม่อยากจะเชื่อมั้ง
“แล้วตอนนี้โครงการก่อสร้างหลายร้อยโครงการของอัศวคอน ก็มีกูเป็นหัวหน้าทีมออกแบบรวมไปถึงแบบงานก่อสร้างและตกแต่งที่พวกเราต้องดิวและประสานงานกับทั้งพวกวิศวกรและอินทีเรีย กูเก่งนะคเชนทร์ ไม่ใช่เป็นแค่ดารานายแบบที่วัน ๆ ยิ้มใส่แต่หน้ากล้องอย่างที่มึงว่าหรอก งานอย่างอื่นกูก็ทำเป็นเหมือนกัน”
มันนิ่งไปนิดก่อนหันกลับมาบอกผมช้า ๆ ชัด ๆ “บอกทำไม กูอยากฟัง??”
“กูจะบอกแฟนกู ผิดตรงไหน”
“ใครแฟนมึง พูดให้ดี” มันสวนพรวดเลย
“อ้าวใครฟังก็คนนั้นแหละ เมื่อกี้ถ้ามึงไม่ได้ฟังก็อย่าร้อนตัวสิ”
“กวนตีนฉิบหาย” มันเดินมาดึงเก้าอี้ผมให้ไถลออกไปแล้วเลื่อนเก้าอี้ตัวเองมานั่งลงแทน
“กวนแต่กับมึงคนเดียวเหอะ” ผมว่า
“เออ กูควรภูมิใจงั้นดิ่”
“เต็มที่เลยครับเชน มีแฟนเก่งแบบนี้น้องเชนต้องปลื้ม ถูกต้องที่สุด” ผมยกยิ้มยั่วพร้อมกับคำพูดกวนประสาท คเชนทร์จ้องผมนิ่ง ก่อนลุกขึ้นแล้วเดินหน้าเข้าหา อะไรวะแค่เรียกน้องเชนก็โกรธ เรื่องจริงไม่ใช่ไงมันอายุน้อยกว่าผมปีนึงนะ
“หึ อยากเป็นแฟนกูจริงเหรอ ซีซ่าร์” มันถามเสียงเย็นเฉียบ ผมเริ่มสยองนิด ๆ ตายห่าอยากไปยั่วมันก่อนจริง ๆ รอยยิ้มมันทำไมเหี้ยมเกรียมแบบนี้วะเนี่ย
“จริงจริ๊ง”
ผมหลุดปากตอบไป นึกอยากตบปากตัวเองสักสิบรอบ รู้สึกเริ่มตกใจนะเชนเดินเข้ามาใกล้มาก ก้มลงมาจนปลายจมูกมันจะชนกับแก้มผมอยู่แล้ว ผมหลับตาเลยดิ่
โดนจูบแก้มแน่ ๆ แล้วกู อึ๋ยยยย ผมนับเลย สาม สอง หนึ่ง ศะ...
“มึงนี่มันง่ายจริง ๆ นะ รู้ว่ากูไม่ได้รักแล้วยังจะตื้อ รู้ไหมคนประเภทนี้เขาเรียกว่าอะไร”
ไอ้เหี้ยไม่จูบกูแล้วยังจะมาพูดมาก ผมลืมตาโตใส่มัน ผิดหวังนะสัส นับถอยหลังจนจะถึงศูนย์อยู่แล้ว
“คนหน้าด้านไง”ผมเริ่มคิ้วขมวด เกลียดรอยยิ้มที่เหมือนกับว่ามันรู้ทันผมไปเสียทุกอย่าง
“ไม่ต้องมาว่า” ผมตะโกนออกไป
“คนหน้าด้าน มีอยู่ทุกที่สินะในวงการมายา ขนาดถอดผ้าถ่ายแบบกับใครต่อใครที่ไม่รู้จักมึงก็ยังทำได้ ด้านนนนน ดีจริงๆ”
“ไอ้คเชนทร์!” มันกำลังจะถอยออกแต่ผมดึงคอเสื้อมันไว้กระชากเลย ตรง ๆ คือโกรธนะมันด่าผมด้าน ไม่ชอบเว้ย นั่นมันคืองานไม่ใช่รึไง ผมก็แค่ทำไปตามหน้าที่ความรับผิดชอบ แก้ผ้าที่ไหนถอดหมดที่ไหน ผมเหลือกางเกงในไว้ทุกครั้งเหอะ
“มึงเกลียดกูขนาดนั้น?” ผมถามโพล่งขึ้น
“ยิ่งกว่าคำว่าเกลียด”
“ไม่เคยมองกูเลย?”
“มึงไม่เคยอยู่ในสายตา”
“เคยคิดถึงกูบ้างไหม? ตั้งแต่วันนั้นที่เชียงใหม่”
“เสี้ยววินาทีเดียวกูก็ไม่เอามาคิดให้เสียเวลา”
“แล้วมึงมาจูบกูทำไม กอดกูทำไม ทั้งดูดทั้งเลียทั้งกัด ทำให้ร่างกายกูตอบสนองกับมึงทำไม” ผมโพล่งออกมาจนหมด แต่ล่ะคำตอบของมันนี่โคตรเจ็บเลยไอ้เหี้ย ผมอยากจะร้องไห้
“......” มันเงียบไป แต่จ้องผมนิ่ง ผมรู้สึกโกรธปะปนกับความไม่เข้าใจ เอาดิ่ถ้าเกลียดกัน ถ้าไม่รู้สึกอะไรเลย แล้วคุณมาทำแบบนั้นกับผมทำไม แน่นอนมันไม่ถึงขั้นสุดท้ายหรอกที่เราทำกันแต่มันก็เกินเลยไปกว่าขอบเขตของคำว่าเกลียดมากเลยใช่ไหม
ผมไม่ใช่คนไร้เดียงสานะ อ้อมกอดนั่นร่างกายผมอ่านไม่ผิดหรอกมันอ่อนโยนมาก มากๆเลยด้วยซ้ำ
“มึงมันใจร้าย”
“กูไม่เคยใจดีกับคนที่กูเกลียด”
“แล้วมึงใจดีกับใคร กับคนที่มึงรักงั้นสิ” ผมสวนขึ้น
“มันก็ต้องใช่แน่อยู่แล้ว” มันตอบชัดเจนน้ำเสียงคือมั่นคงชัดมาก
ใจผมหล่นวาบ เมื่อนึกขึ้นได้ในทันทีว่าคนที่มันใจดีด้วยที่สุดคือใคร ไม่ว่าใครก็ดูรู้ ทั้งๆที่ไม่ใช่พี่น้องกันแท้ ๆ แต่คเชนทร์ใจดีกับปิงมากที่สุด มากเป็นพิเศษ แทบจะไร้ทุกๆเงื่อนไขเสียด้วยซ้ำ
“ออกไปได้แล้วกูจะทำงาน” มันว่าแล้วจะหันหลังเดินไป ผมดึงมือมันไว้
“ไม่ออก เที่ยงแล้วมึงต้องกินข้าวกับกู”
“ไม่กิน ออกไป”
“ไม่ไปกูจะรอมึง” ผมไม่ยอมปล่อยมือมันหรอกจับไว้แม่งงี้แหละ
“ห้องมึงอยู่ชั้นไหน” มันหันมาถาม
“ยี่สิบสาม ห้องรองประธานฝั่งขวา”
“มีเลขาไหม”
“มี ทำไม?” ผมเงยหน้ามองมัน มันบิดมือออกจากผมได้ยกหูโทรศัพท์เครื่องภายในขึ้นกำลังกดหมายเลขผมรีบตะครุบมือมันเอาไว้อีก
“มึงจะโทรหาเลขากูทำไม”
“จะให้มาพาเจ้านายงี่เง่ากลับห้องไง กวนกูอยู่เนี่ยจะได้ทำไหมงาน”
“ก็กูบอกว่าหิวข้าวไง มาชวนไปกินแค่นี้เองมึงออกไปกินข้าวกับกูบ่ายเข้ามาก็ไม่กวนแล้ว ใครจะไปนั่งเฝ้ามึงได้ทั้งวัน กูเองก็ต้องทำงานเหมือนกันนะ”
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดังออกมา ผมรู้มันเบื่อผมจะตายแล้ว แต่ผมเป็นคนแปลกมากนะ ยิ่งยากๆผมยิ่งอยากได้ เอาดิ่
“ออกไปซะซีซ่าร์หัดอายซะบ้างนี่กูไล่มึงเป็นรอบที่สิบแล้วมั้งเนี่ย”
“ไม่เอา” ผมว่าเอาแต่ใจ “ทำไมมึงถึงออกไปกินข้าวกับกูไม่ได้ แค่ชั่วโมงเดียว”
“ไม่ได้! กูนัดปิงไว้แล้ว เดี๋ยวน้องมาถึงไม่เจอกูเขาจะตกใจ”
ผมชะงักไปนิด รู้สึกน้อยใจในทันทีที่ได้ยินมันพูดแบบนั้น อะไรวะทำไมอะไรๆต้องปิงมาก่อนผมทุกทีเลย ผมหน้างอ มันหันมามองแล้วส่ายหัวก่อนทิ้งตัวนั่งลงอีกโต๊ะจัดการกับสายพ่วงต่าง ๆ ของเครื่องคอมตัวใหม่ที่กำลังจะติดตั้ง ผมจ้องมันไม่วางตาเกิดคำถามมากมายขึ้นในใจ
ผมต้องถาม
“คเชนทร์ มึงเคยจูบปิงไหม”
“ไอ้เหี้ย! ถามเห้ไรของมึง” มันลุกพรวดขึ้นหน้าตาคือตกใจมาก
“มึงเคยกอดปิงรึเปล่า”
“ซีซ่าร์!” มันตะคอกขึ้น สองมือมันกำหมัดแน่น
“แล้วมึงเคยดูด เคยเลียตัวน้องแบบที่มึงเคยทำกับกูไหม?”
“ซีซ่าร์มึงหุบปากนะ” เสียงมันสั่นแล้ว ปราดเข้ามากระชากคอเสื้อผมแรงมาก ผมเจ็บนะปมเนคไทกับกระดุมเม็ดบนสุดคือติดคอหอยมากอยู่แล้ว แต่คเชนทร์ดูท่าทางโกรธจัด ชิ ผมไม่สนหรอก
“จี้ใจดำมึงหรือไง ความจริงคนที่มึงอยากจะทำอย่างนั้นด้วยคือปิงใช่ไหม วันนั้นที่เชียงใหม่ถ้าหากไม่มีกูคอยห้ามไว้ มึงก็คงจะทำกับน้องไปแล้วดิ่ หึ แต่เจอกูเบรกไว้ก่อน มึงโมโหเลยทำแบบนั้นกับกูแทนใช่ไหม”
“.........” มันไม่ตอบเงียบไป ข่มกรามแน่นจนผมเห็นว่าตัวมันสั่น
“ใช่ไหม!” ผมตะคอกขึ้นเสียงดัง เหลืออดมากจริง ๆ ถ้าเรื่องจริงเป็นแบบนั้นนะ มันเลวมาก
“มึงคิดแบบนั้นเหรอ? คิดมาตลอดเลย?? ตั้งแต่กลับมาจากเชียงใหม่นี่มึงคิดแบบนี้มาตลอดเลย??”
ความจริงแล้วผมไม่ได้คิดมาตลอดหรอก แต่คำพูดของมันถึงปิงเมื่อครู่ทำให้ผมรู้สึกอิจฉาขึ้นมาจริง ๆ ทุกแววตาทุกคำพูดกับน้อง ทำไมถึงให้ผมแบบนั้นบ้างไม่ได้
...ความอบอุ่นแบบนั้น...
“กูไม่ใช่ตัวแทนใครนะ”
“มึงคิดเองทั้งนั้น”
ผมดึงมือมันที่จับคอเสื้อผมอยู่ออก ไอโขลกออกมาสองสามทีก่อนหันกลับมาหามันอีกครั้ง คเชนทร์ยืนนิ่งพิงโต๊ะไว้ มันมองออกไปที่ด้านนอกด้วยสายตาที่ผมไม่สามารถอ่านออกจริง ๆ ม่านพลาสติกบานเกล็ดที่ถูกชักปิดไว้จนทึบ เราสองคนสามารถมองเห็นคนภายนอกได้ แต่ที่ด้านนอกนั้นจะไม่มีทางมองเห็นคนด้านในได้เลย ผมพยายามจัดการกับอารมณ์ตัวเอง ดูเหมือนผมจะคิดมากไปจริง ๆ ผมบอกตัวเองว่าคเชนทร์ก็แค่ดีกับปิง รักปิงเหมือนน้องเหมือนกับที่ผมรัก ผมมันบ้าคิดโน่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย
“งั้นกูจะสั่งให้เขาเอาข้าวเข้ามาให้กูกินที่นี่ มึงจะเอาอะไรกูจะสั่งเผื่อ”
“ที่นี่ไม่ได้ ออกไปกินที่ห้องมึง”
“แต่กูจะกินที่นี่”
“อย่ากวนนะซีซ่าร์”
“มึงไม่ยอมออกไปกับกู แล้วกูก็เอาเข้ามากินที่นี่ไม่ได้?”
“ใช่”
“ไอ้เหี้ย ใจร้าย”
“กูไม่เคยใจดี กูบอกไปแล้ว”
“มึงมันเหี้ย”
“อือ ลุกขึ้นได้ยังกูจะทำงาน” มันอือออยอมรับว่าตัวเองเหี้ย ลุกขึ้นมาดึงแขนผมให้ลุกออกจากโต๊ะ ตัวมันเข้าไปนั่งแทนที่ ไม่สนใจผมเลยสักนิด
“ออกไปเหอะ กลับไปได้แล้ว”
“......” หน้าผมร้อนผ่าว ๆ ควันจนจะขึ้นหัว คือโกรธมาก ไม่เคยมีใครไล่ผมเหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้เลย ตั้งแต่เกิดมาทุกคนคอยเอาใจตลอด คนที่ผมตามจีบทุกคนยิ้มรับไม่เคยมีแม้แต่คนเดียวหยาบคายแบบนี้กับผม ผมฟิวส์ขาดคว้าเอาเก้าอี้ที่มันนั่งอยู่กระชากหมุนมาทางผม กระโดดคร่อมตักแม่งเลย โมโหสุดแล้ว เสียงเชนร้องดังอุ๊ก! อย่างดัง มันคงหนักมากแหละผมไม่ใช่ตัวเล็กด้วยนะ
“ทำเหี้ยไร ลุกออกไป” มันว่าแล้วผลักตัวผมออก ผมส่ายหน้า ยกสองแขนกอดคอมันไว้ “กูหิว”
“เถียงกับกูแล้วมึงอิ่มไหม หิวก็ออกไปหาอะไรกินดิ่ อย่ามางี่เง่า”
“จะกินมึง” ผมแกล้งยื่นปากทำท่าจะงับจมูกโด่ง ๆ ของมัน ไอ้เชนจับเอวผมรั้งออกทันทีแต่ผมไม่ยอมยิ่งกอดคอมันแน่นยิ่งกว่าเดิม
“มึงมันน่าขย้ำ” ผมว่า
“!!??!?!!” มันทำหน้าตกใจกับคำพูดผม
“กูจะกินมึง อ้ำๆ” ผมทำปากเหมือนสิงโตจะขย้ำเหยื่อ มันเอียงหน้าหลบ
“พูดเห้ไร ลุกออกไปกูหนัก” มันทั้งพูดทั้งผลักผมให้ลุกออกจากตักแต่ผมไม่สนใจได้ที่นั่งดี ๆ แล้ว ผมซบเลยดิ่ กอดคอมันไว้เอาคางตั้งลงที่ไหล่แล้วแอบดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง เที่ยงแล้วคงไม่มีใครเปิดเข้ามามั้ง ไม่งั้นได้ตายห่าแน่ นั่งอยู่ท่านี้ไม่ค่อยดีมันแปลกๆอยู่
“ลุกๆๆ หนักเหี้ยๆเลย”
“มึงจูบกูก่อน แล้วกูจะออกไป” ผมพูดแล้วกัดปากยั่วมัน ไอ้เชนตาเขียวปั๊ด ผมแอบขำในใจ คึคึ ก็แค่แกล้งหร๊อกใครจะไปให้จูบจริงว๊า
“จูบดิ่ จูบแล้วกูออกไปเลยกูสัญญา หิวจะตายห่าแล้วเนี่ย ข้าวเช้าไม่ได้กินรอมากินเที่ยงกับแฟนหน่อยก็เล่นตัวฉิบหาย เฮ้อออมีแฟนแบบนี้ต้องทำใจ”
“ลุกออกไป รำคาญพูดจาไร้สาระ” ผมส่ายหน้า
“โอ๊ยเหี้ย! เจ็บ!” มันร้องขึ้นอย่างดัง เจอผมกัดไหล่มันดิ่
“หยุดนะไอ้ซ่าดิสต์!! ลงไปจากตักกูเลย!”
“ใครซาดิสต์กว่า มึงไม่ใช่ไงวันนั้นกัดกูจนเป็นรอยไปทั้งตัว” แววตามันชะงักนิดๆ
“ลุกๆ รำคาญกูหนัก ซ่าร์ลุกออกไป”
“ไม่เอา” ผมส่ายหน้า
“แล้วมึงจะเอาอะไรวะ”
“อยากทำเหมือนวันนั้น” ผมขยับตัวเลื่อนขึ้นไป ท่าทางนี่เหมือนผมกำลังกดมันอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ๆ นั่นแหละ เก้าอี้เอนไปด้านหลังนิด ๆ ตามน้ำหนักตัวของเราสองคน
“มึงจะให้กูซั่ม?”
เพี๊ยะ!! “ลามกพูดจาแม่ง” ผมตบหน้ามันไม่แรงนักหรอก มันตาเขียวเชียวยกมือขึ้นมาบีบปากผม ใครจะให้มึงซ่ำ ถ้ากุไม่เคลิ้ม มีแต่กูนี่แหละที่จะซ่ำมึง
“แล้วมึงมายั่วกูทำไม”
“อยากยั่ว” ผมว่าเสียงไม่เป็นศัพท์โดนมันบีบปากไว้นี่ มันแกล้งผมบีบแรงขึ้นอีกผมเลยทุบ ๆมัน
“ออกไปได้แล้วไป รำคาญ” ในที่สุดมันเอาจริง เชนแรงเยอะมากจับเอวผมยกขึ้นจากตักมันแล้วตัวมันลุกออกจากโต๊ะไป ผมรีบคว้าแขนมันเอาไว้
“ไปกินข้าวด้วยกันนะ เร็ว”
“ไม่ไป”
“แต่มึงต้องไป”
“ไม่เอา ออกไปกูจะทำงาน”
“คเชนทร์”
“วุ๊ย! น่ารำคาญฉิบหาย มานี่!”
มันตะคอกขึ้น มือใหญ่คว้าหมับดึงเอาผมแล้วเหวี่ยงไปจนชิดผนังตัวมันพุ่งเข้ามาใกล้คเชนทร์ขายาวมาก เราสองคนยืนอยู่ข้างประตูพอดี มันกักเอาตัวผมไว้ในอ้อมแขนจ้องหน้าผมนิ่งพอมายืนเทียบกันแบบนี้เลยรู้ว่ามันสูงกว่าผมอยู่นิดหน่อย ผมทำจมูกฟุดฟัด กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากตัวมันแตะปลายจมูกผมพอดี๊พอดี
กลิ่นเหี้ยไรวะ โคตรมีเสน่ห์เลย
“มึงหิวมากใช่ไหม” มันถามขึ้น ผมพยักหน้ารับ
“อยากกินข้าวกับกูใช่ไหม”
ผมพยักหน้าหงึกๆอีก
“ถ้ากูไม่ยอมกินด้วยมึงจะไม่ออกไปใช่ไหม”
พยักรัวเลยคราวนี้
“งั้นหลับตาลงซิ”
“ทะ.....ทำไม” ผมงง
“ไอ้เหี้ยถามมากนะมึง กูบอกให้หลับตาลงจะแดกไหมข้าว”
“มึงก็พูดให้มันดีดิ่ แดกข้าวทำไมต้องหลับตา แล้วไหนข้าวมึงอ่ะ”
“จะหลับไม่หลับ”
“ไม่”
“ดื้อฉิบหาย งี่เง่าแล้วยังน่ารำคาญ ไม่หลับงั้นมึงก็ออกไปเลยไป รีบไป!” มันทำท่าจะละตัวออกจากผม ผมเลยรีบดึงเสื้อมันไว้
“เออกูหลับก็ได้” มันจะทำเหี้ยไร ผมก็คิด
ผมจ้องมันนิ่ง คือไม่เข้าใจ ปากบอกว่าจะหลับตานะแต่บ้าฉิบตาผมยังจ้องมันแป๋วอยู่เลย ดวงตาคมกริบจ้องผมแน่นิ่ง จู่ ๆ คเชนทร์เลื่อนมือเข้ามาทาบปิดดวงตาผมไว้ เมื่อความมืดมิดเข้ามาแทนที่ทุกอย่าง ขณะที่นัยน์ดวงตาไม่สามารถมองเห็นภาพได้ ความรู้สึกรับรู้ในจุดอื่นจึงไวมากเป็นพิเศษ
บางสิ่งหยุ่นและนุ่มทาบทับที่ริมฝีปากผมแล้วขบเม้มอยู่แบบนั้น ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาขณะที่ผมเผยอริมฝีปากขึ้นเพื่อตอบสนองสิ่งเร้านั้น มันกำลังจูบผมอีกแล้ว เราสองคนจูบกันเหมือนวันนั้นทุกอย่าง มือที่มันทาบปิดดวงตาผมไว้ กดแน่น ผมไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ ไม่มีแสงสว่างเล็ดลอดเข้ามาได้แม้แต่น้อย จูบที่ค่อยแรงขึ้นและรวดเร็ว ลิ้นร้อนกวาดต้อนทุกสิ่งทุกอย่างในโพรงปากอุ่น ผมยกมือขึ้นขยุ้มหน้าอกเสื้อมันไว้แน่น ลมหายใจแทบขาดห้วงเมื่อความหวามไหวไปกับรสสัมผัสทำเอาผมรู้สึกเคลิ้ม ผมอยากจะเริ่มนับมาก ว่ามันจูบผมกี่วินทีไปแล้วหากแต่ทุกสิ่งอย่างกลับจบลง
รวดเร็วเหมือน ๆ กับคำพูดของมัน เย็นชาไร้หัวใจ ไม่แคร์ผมเลยแม้แต่นิด
“ออกไปได้แล้วใช่ไหม” มันถอดมือออกจากดวงตา ผมหน้าผมร้อนผ่าวๆ ขณะที่ตัวมันกลับแสดงสีหน้าเฉยเมยมาก เหมือนกับว่าจูบที่มันมอบให้มา เป็นเหมือนกับเพื่อนฝูงหยิบยื่นขนมขวานให้กันแบบธรรมดาไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไรเลยทั้งสิ้น
“มะ...มึง....”
“อย่าพูดนะ”
“มึงจูบ....
“กูบอกว่าอย่าพูดไง”
“แต่ว่าเรา...”
“เงียบซีซ่าร์!”
ผมก้มหน้านิ่งกัดปากไม่เข้าใจมัน กำลังจะเอื้อมมือออกไปจับเสื้อมันอีก แต่มันเดินหนีไปนั่งลงที่โต๊ะก่อน
“ออกไปดิ่” มันไล่อีก
“จูบของมึงหมายความว่ายังไง” ผมตัดสินใจถามออกไปรวดเดียว
“ไม่มีความหมาย” มันก้มหน้าเขียนอะไรไม่รู้ ผมเดินฉับเข้าไปหาดึงแฟ้มงานออก เชนเงยหน้าขึ้นมองผม
“ตะ...แต่ แต่ว่าจูบ...”
“ไม่-มี-ความ-หมาย-อะ-ไร-เลย” มันเน้นเสียงชัดๆ
“ไม่มีความหมาย?” ผมทวนคำพูดมัน
“ใช่”
“แล้วมึง...
“ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น อยากคิดอะไรก็คิดไป รู้ไว้อย่างเดียว กูไม่เคยคิดว่าใครเป็นตัวแทนของใคร มึงก็คือมึง แค่นั้นแหละที่กูรู้สึก”
คเชนทร์เป็นคนที่แปลกประหลาดมากไปแล้วจริง ๆ ต่อให้ผมคิดจนหัวแตกก็คงไม่มีทางรู้ความรู้สึกภายในใจของมันได้ มันบอกว่าผมไม่ใช่ตัวแทนของใครแต่มันก็ไม่ยอมให้ผมได้ใกล้ชิดมากไปกว่านี้ทั้งที่เราทำเรื่องสนิทชิดเชื้อขนาดนั้นไปแล้ว
อะไรวะ โปรแกรมเมอร์แม่งเป็นแบบนี้เหรอวะ อินดี้ ติสแตก แปลกคน หมาปิงทำไมไม่เห็นเป็น เอ๊ะหรือว่ามันเองก็ติสแบบนี้เพียงแต่ผมไม่เคยรู้ ไอ้เอย์ทำใจแบบไหนวะ
“ซีซ่าร์เที่ยงกว่าแล้ว ไหนมึงว่าได้กินแล้วจะออกไปไง”
“หือ?.....ห๊ะ?” ผมกำลังเบลอจากรสจูบ
(มีต่อค่ะ)
-
http://www.youtube.com/v/iEFOxcWPg_U
“กูจะทำงาน”
“เออ กูรู้แล้ว” ผมกระแทกเสียงใส่ ก่อนเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วทิ้งก้นนั่งลงที่ตักมันอีกครั้งแบบมึน ๆ ช่างดิ่ ผมคิดว่าผมจะจีบมันแล้ว มันเป็นของผมอ่ะ
“เชนครับ”
“โฮ้ยไอ้เหี้ย กูจะอ้วก”
“อย่าผลักกูนักดิ่วะ รู้แล้วเหอะว่าไม่อยากให้นั่ง หวงไปทำไมกะอีแค่นั่งตัก กูแฟนมึงนะต้องนั่งได้ดิ่ นั่งได้คนเดียวด้วย”
“มีอะไร!” มันว่าอย่างอารมณ์เสีย
“กูสืบมาแล้วมึงยังไม่มีแฟน”
“ชอบเสือกนะมึงเรื่องของกูไม่ใช่หรือไง”
“ไม่ได้หรอกเรื่องนี้กูจำเป็นต้องเสือก ไม่ชอบจีบคนมีเจ้าของแล้ว มึงดันว่างเองความผิดมึงเพราะงั้นกูจีบได้”
“ประสาท ใครจะยอมถูกมึงจีบ”
“นี่ขนาดไม่ยอม” ผมอมยิ้มเลิกคิ้วเย้ยมันนิดๆ นึกถึงรอยจูบนั่นแล้วหน้าร้อนขึ้นมาอีก เหี้ยเหอะผมจะอายมันทำไมวะ จูบคนมาก็เยอะแยะ ผมงงกับตัวเองจริงจริ๊ง
“พูดมาก”
“พูดมากกับมึงคนเดียว” ผมทำปากยื่นมันบีบปากผมอีก ผมเลยชกพุงมัน หมาบ้ามันปัดมือผมทิ้งแรงมากไม่ถนอมกูเล๊ย
“กูจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ขออีกแค่อย่างเดียว”
“มีอะไรอีก”
“กู....เอ่อ...”
“พูดไม่ออกก็ไม่ต้องพูด ลุกดิ่กูหนัก”
“อย่าผลักดิ่วะ พูดเดี๋ยวนี้แล้วแม่ง”
“ว่ามา อย่าลีลานะมึง กูจับโยนออกไปแล้วมึงได้อายพนักงานแน่ๆ”
ผมยกสองมือประคองหน้ามันจ้องตา ตัวมันเองก็เหมือนจะรอฟังว่าผมจะพูดอะไร
“กูเป็นพี่มึงแค่ปีเดียว”
“แล้วไง”
“แต่ว่า....กูก็อยากเรียกมึงว่า ‘พี่เชน’ เหมือนกันนะ” ผมพูดรัวมาก รวดเดียวจบ มันตาเขียวปั๊ดจ้องผมอย่างกับจะจับกินอย่างนั้นแหละ
“ไอ้.........!”
เรื่องอะไรจะรอให้มันด่า ผมรีบลุกขึ้นเลยดิ่ ก้าวปรู๊ดเดียวถึงหน้าประตู แอบขำมันนิด ๆ เอาวะวันนี้ได้กำไรแล้วล่ะว๊าได้จูบคนฟรีๆ ได้ดูหน้ามุ่ย ๆ ของคนโกรธ มันกำลังนั่งคั่งแค้นผมอยู่ที่โต๊ะแน่ ๆเผลอๆอาจมีอะไรลอยฟาดออกมา ผมรีบเปิดประตูออกมาแล้วยืนพิงอยู่อีกฝั่งด้านนอก เรื่องอะไรจะรอให้โดยเขวี้ยงล่ะเผ่นก่อนดีที่สุดเข้าไปกวนเขามากขนาดนี้ไม่โดนตีนมาก็ดีตายแล้ว
แต่คำพูดของผมเมื่อกี้คือจริงจังนะ ‘พี่เชนครับ’ เหมือนหมาปิงมันเรียกนั่นไง บางทีถ้าหากเรียกแบบนั้นแล้วมันจะใจดีกับผมบ้างไหม??
“นี่...” ผมเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งเมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ มันเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงาน ทำท่าตกใจนิดๆเมื่อเห็นว่าผมยังไม่ไปจริง
“มึง อาหารที่มึงป้อนกูวันนี้รสอะไร??”
มันขมวดคิ้วทำหน้าสงสัยผมเลยทำปากจู๋ยื่นส่งไปให้ เห็นมันยกยิ้มร้าย ๆ ก่อนวางปากกาลงบนโต๊ะเสียงดัง
“รสยาพิษไง กินแล้วมึงมีสิทธิ์ตายได้นะ”
“อ้อเหรอ รสยาพิษงั้นดิ่”
“อือ”
“แต่กูชอบนะยิ่งกินยากๆนี่ยิ่งชอบเลย วันหลังซ่าร์ขอกินอีกนะครับ พี่เชน”
“เหี้ย!”
ปัง! ผมปิดประตูห้องมันแล้วรีบเดินออกมาเลยดิ่คราวนี้ ล้วงกระเป๋าอมยิ้มตลอดทางเจอพนักงานด้านนอกทักทายก็ทักไปตามปกติส่งยิ้มให้ กดลิฟต์เพื่อรอลงไปที่ชั้นใต้ดิน มองดูรอบด้านลิฟต์อีกตัวฝั่งตรงข้ามเห็นเจ้าเอย์เดินออกมากับปิง มีเลขาของมันเดินรั้งท้ายหอบแฟ้มเต็มอกไปหมด กำลังมุ่งหน้าไปห้องที่ผมเพิ่งจะเดินออกมา ผมยกมือลูบริมฝีปากตัวเอง
หึหึ จูบแม่งหวานเหี้ย ๆ เลย เล่นตัวแบบนี้สิกูชอบมาก
ยกมือถือขึ้นมาต่อสายออกหาพี่จูดี้ คนดูแลคิวงานของผมเอง
“พี่จูดี้ครับขอโทษจริงนะ ผมคงไม่รับงานชิ้นนั้นนะครับ รบกวนช่วยแคนเซิ่ลให้ด้วย”
“ต๊ายยยทำไมล่ะจ๊ะ ผิดหวังนะเนี่ย”
“ขอโทษจริง ๆครับผมว่าลองให้เด็กใหม่ ๆ เข้าไปออดิชั่นก่อนดีกว่า ผมทำงานมานานแล้วชักเบื่อแล้วด้วย พี่ก็รู้ช่วงนี้ผมรับงานน้อยลงมากแล้ว”
“เข้าใจจ้า พ่อคนรวย เดี๋ยวถ้ามีตัวใหม่สำคัญชิ้นใหญ่ ๆ เข้ามาพี่จูดี้โทรบอกซ่าร์นะ รับไม่รับค่อยว่ากัน”
“ได้ครับ ขอบคุณครับพี่”
เห็นทีงานในวงการบันเทิงอาจจะต้องลดลงบ้างแล้ว หมาบ้าบางตัวมันไม่ชอบคนวงการนี้เสียด้วยสิ พูดถึงทีไรนี่หน้าหงิกหาว่ามายาบ้างล่ะเสแสร้งบ้างล่ะ ผมไม่ได้ทำเพื่อใครหรอกนะแต่คืออยากจะเฟดตัวออกมาอยู่แล้ว งานที่บริษัทยุ่งมากจริง ๆ น้องชายผมเองก็เรียนจบกลับมาแล้วทุ่มให้แบบเต็มที่ ผมเป็นถึงพี่ชาย ถ้ามัวแต่เหลาะแหละไม่จับอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอันสักที คงไม่ดีแน่ๆ
Unseen 01 - เอย์ปิง
“ฮัลโหลปิงมึงอยู่ไหนเนี่ย”
“สนามบอลครับ ผมเพิ่งมาถึงพี่” ผมคาบป๊อกกี้ไว้แล้วปิดรถให้พี่เชน โบกมือนิดหน่อยพี่เชนพยักหน้า ซีอาร์วีสีดำก็เคลื่อนตัวออกไป
“อะไรของมึง กูโทรบอกแล้วไงว่าจะเข้าไปรับทำไมถึงออกมาก่อนแบบนี้วะ”
“พี่เอย์ครับผมรีบ นัดพวกไอ้บาสไอ้วุฒิไว้กลัวว่ามันจะดึกเลยออกมาก่อน ผมโทรบอกพี่แล้วนี่ตอนนั้นพี่ยังตอบเออๆอยู่เลย พี่เอย์ถึงไหนแล้วครับ”
“ถึงบริษัทแล้ว เพิ่งถึงนี่แหละ งานกูแม่งพอไปถึงไซด์งานแถวคลองเตยไซด์บางนาดันเรียกมาให้ไปดู กูนี่วิ่งรอกเลย รถติดสัสๆไกลฉิบหาย” เสียงมันขุ่นมากท่าทางจะเหนื่อยช่วงนี้ออกพื้นที่ตลอด งานของอัศวในความรับผิดชอบของพี่เอย์เยอะมากจริง ๆ ยิ่งผลงานดีทางลูกค้าก็ยิ่งต้องการตัว พักหลังมานี่พี่เขาบอกว่าบางบริษัทระบุตัววิศวกรเลยนะ
“มึงแม่ง ไม่รอกู” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดต่อว่ามาจากปลายสายผมจินตนาการหน้างอๆของมันออกเลยแหละ หมาบาสวิ่งเข้ามาตบหลังผมดังผั๊วะผมเลยยกขาจะถีบมันเจอมันดึงขาไว้เลย
“ไอ้เหี้ยบาสกูเกือบล้ม” ผมอุทานเบา ๆ
“หมาปิงเจอเพื่อนมึงแล้ว?”
“ครับใช่ บาสกับวุฒิ แล้วก็พรรคพวกเก่าน่ะครับ” ผมทิ้งของที่อุ้มมาลงที่พื้นนั่งลงเริ่มเปลี่ยนรองเท้า เสื้อผ้าเปลี่ยนมาแล้วตอนแวะเอาสตั๊ดที่บ้านก่อนมาถึงนี่
“มีเพื่อนแล้วลืมกูแล้วดิ่”
“อะไรอีกนิ่” ผมแนบมือถือเข้าที่หูแล้วใช้ไหล่ดัน รองเท้าใส่ยากต้องยกขาชี้ ๆ ขึ้นสูง ๆ ให้ทายว่าสตั๊ดผมสีอะไร แฮ่ ๆ ดำฟ้าสวยนะ
“ง้อดิ่ง้อ กูโกรธอ้ะ”
“โอ๋เอ๋ๆ อย่าโกรธน๊ะจ๊ น้องเอย์ไม่งอแงกับพี่ปิงนะครับนะเดี๋ยววันนี้เลี้ยงติม โอเค๊” ผมมองซ้ายมองขวาพวกไอ้บาสโบกมือเรียกแล้ว พยักหน้าให้
“เพี้ยนแล้วมึง” ได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะนิดๆ ตอนนี้คงกัดปากอายกลั้นยิ้มอยู่ดิ่ มันชอบให้ผมพูดเพราะๆหยอกมันแบบนี้แหละ
“พี่เอย์หายโกรธยังครับ”
“ยังเว้ย”
“ว๊าแย่จัง งั้นคืนนี้ไม่ชวนไปนอนค้างที่บ้านด้วยหรอกโกรธกันแบบนี้กลับไปก็มีแต่เถียงกันเปล่า ๆ แยกไปนอนออฟฟิศดีกว่าเนาะ”
“หมา”
“อะไรเล่าพูดจริงเหอะ”
“ลองมึงไม่ให้กูไปค้างด้วยดิ่ คืนนี้กูขย้ำมึงบนรถจริงด้วย”
“ผมกลัวเหรอ”
“กลัวไม่กลัวมึงร้องเสียงหลงลั่นนรถเลยแหละ ให้กูอัดเสียงไว้ป่ะละ”
“พี่แม่ง พูดจา”
“เรื่องจริงนี่” มันหัวเราะเบา ๆ มาตามสาย ผมมองไปกลางสนามสองหนุ่มเท้าสะเอวด่าผมแน่แล้ว
“พี่เอย์ครับวางแล้วนะจะเตะบอลแล้ว เพื่อนรอเดี๋ยวเจอกัน พี่เอย์ตามผมมานะ ซื้อโค้กมาฝากด้วยของไอ้หมาบาสมันเอาน้ำเขียว หมาวุฒิเอาสไปรท์ เลย์สามถุง ขาไก่สองถุง แล้วก็อย่าลืมป๊อกกี้ของผม”
“ได้ทีสั่งใหญ่เลยนะมึง หมาเอ๊ย”
“เจอกันพี่” ผมบอกแล้วโยนมือถือวางไว้แถวนั้น ก่อนวิ่งเข้าไปหาพรรคพวกเตะบอลกันเสียงโหวกเหวก ไม่ต้องห่วงนะครับว่าโทรศัพท์ผมจะหายคนรู้จักกันทั้งนั้น ทั้งนั่งทั้งนอนกองกันอยู่แถวริมสนาม ผมเล่นจนลืมเวลาไอ้วุฒิเดินเข้ามาหาแล้วบอกพี่เอย์มาแล้วนั่งรอผมอยู่ตรงโน้น ผมเลยมองตามออกไปมันยังอยู่ในชุดทำงานแต่ถอดเนคไทกับพับแขนเสื้อขึ้นแล้ว ยืนพิงมอไซด์ใครสักคนมองมาทางผม ผมวิ่งเหยาะๆออกไปหามัน
พี่เอย์ยื่นน้ำส่งให้ผมยกซดเลยใช้ล้างหน้าด้วย อากาศเย็นนะแต่เตะบอลจนเหงื่อเต็มตัวไปหมดนั่นแหละ
“พี่เอย์มานานยังครับ”
“เหนื่อยไหม”
“หือ?”
“เหงื่อมึงท่วมตัวเลย ผ้าเช็ดหัวเอามาป่ะวะเนี่ย” ผมสะบัดๆหัวที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไอ้บาสเดินมาถึงพอดีมันโยนผ้าเช็ดตัวเล็ก ๆ ส่งให้พร้อมยกมือไหว้พี่เขา ผมกำลังจะเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดหัวพี่เอย์เดินเข้ามาดึงเอาไป ทำท่าจะเช็ดให้เองผมรีบหลบ
“เฮ้ยพี่คนเยอะแยะ”
“มึงอาย?”
“อย่าหาเรื่องดิ่” ผมจับข้อมือมันไว้พี่เอย์แม่งแสดงออกสุดอ่ะ
“ตกลงว่าอาย ที่มีกูเป็นแฟนแบบนี้คืออาย”
“ไม่ใช่แบบนั้น พี่เอย์ครับ..” ผมส่ายหน้าปฏิเสธไป บอกมันไม่เอาไม่ทะเลาะ ดูสถานที่ด้วยถ้ามีแต่พรรคพวกเพื่อนฝูงผมนี่คือไม่เคยอายเลย แต่เด็กๆสนามบาสข้าง ๆ คนเยอะมาก
พี่เอย์ล็อคคอผมไว้
“เดี๋ยวจะเช็ดให้แบบเนียน ๆ”ไอ้บาสไอ้วุฒิรู้งานมันถอยหลังชิดๆเข้ามาบังสายตาคนให้ พี่เอย์แม่งไม่เช็ดธรรมดานะมันน่ะก้มหน้าเข้ามาจนจมูกนี่จะชนหน้าผมอยู่แล้ว ผมรีบถอยออกคือตัวผมมีแต่เหงื่อกลัวมันว่าเหม็นน่ะ
“คุณพี่เอย์ขอรับ เช็ดให้ผมบ้างดิ่พี่” จู่ ๆ ไอ้บาสพูดขึ้น พี่เอย์เงยหน้าจ้องมันใหญ่
“เช็ดให้แต่ลูกพี่ปิงได้ไง คุณพี่ลำเอียงนี่ผมกับไอ้วุฒิก็เหนื่อยเหงื่อท่วมตัวเหมือนกันนะ” ไอ้บาสมึงกล้ามากเหี้ย ผมมองมันตาโต
“เอองั้นมึงเข้ามาดิ่ เดี๋ยวกูเช็ดให้ มานี่มา”
“เอาจริงดิ่พี่” ขนาดตัวมันเองยังตกใจ
“เอ้อ เข้ามาดิ่” พี่เอย์ยื่นแขนที่ไม่ได้กอดคอผมไว้ออกไปหามันแล้วยิ้มกวักมือเรียก ไอ้บาสทำหน้าสยองปากเบะแต่ก็ก้าวเข้าหานะ
“จะ...จะเช็ดให้จริงเหรอ”
“จริ๊ง” ดูเสียงพี่เอย์มันตอบแค่นี้ก็รู้แล้วว่ามันมีแผน ไอ้วุฒิหัวเราะออกมาก่อนทิ้งตัวนั่งลงที่พื้นหญ้า ผมยกแขนหนักๆของพี่เขาออกจากคอแล้วลงไปนอนแผ่อยู่ข้างมัน เงยหน้ามองท้องฟ้า ไอ้บาสเห็นแบบนั้นวิ่งเข้ามานอนด้วยอีกคน
เราสามคนมองขึ้นไปข้างบนนั้น บนฟากฟ้าที่วันนี้เต็มไปด้วยหมู่ดาวมากมายแข่งกันทอประกายแสงระยิบระยับ ผมลองยื่นมือขึ้นไปทาบวัดขนาดของดาว สะดุ้งตกใจแทบแย่เมื่อใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนปรากฏอยู่ในนั้น ไม่ไกลแต่ก็ไม่ใกล้ ใบหน้าพี่เขาอยู่ในกรอบมือที่ผมทาบขนาดของดาวพอดี พี่เอย์ก้มมองผมอยู่ก่อนเดินเข้าหานั่งลงเหนือหัวผมแล้วจับศีรษะผมให้หนุนลงที่ตักมัน
สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามา เวลาตอนนี้จวนจะสามทุ่มแล้ว มือใหญ่เสยผมผมเล่น มันก้มลงมากระซิบอะไรบางอย่างไม่รู้ใกล้มาก ผมเลยเงยหน้าถามไปอีกว่าพูดอะไรผมไม่ได้ยิน พี่เอย์ยิ้มแล้วดีดหน้าผากผมมาที ผมบอกให้มันพูดอีกมันส่ายหน้าแล้วอมยิ้มหวาน ผมลุกขึ้นเลย
“พี่เอย์หิวเหรอครับ พี่พูดว่าหิวใช่ไหม”
“หิวนะ แต่เมื่อกี้ไม่ได้พูดว่าหิวหรอก”
“อ้าวแล้วพูดอะไร”
มันยิ้มแล้วก้มหน้าทำท่าอาย ๆ ผมพี่เอย์ยาวขึ้นอีกแล้วลมพัดโกรกเข้ามาเส้นผมสีอ่อนของมันพลิ้วสลวย พี่เขายกมือขึ้นเสยผมตัวเองแล้วสะบัดหน้านิด ๆ มันจ้องหน้าผมเราสองคนสบตากันอีกแล้ว ผมตีคิ้วใส่มันแก้เขิน จะทำอะไรได้ล่ะเพื่อนก็อยู่ข้าง ๆ เนี่ยอย่าหวังเรื่องสวีท
“ไปกินข้าวกันไหม กินที่ไหนก็ได้ข้างทางริมรั้วหรือว่าร้านเพิงเล็ก ๆที่พวกมึงชอบไป”
“พี่กินแบบนั้นได้เหรอครับ นึกยังไง” มันขยับเข้ามาอีกนิดคว้าเอาคอผมไปกอดไว้อีกแล้ว เรื่องกอดคอผมเฉย ๆ นะ ในที่สาธารณะเราสองคนรู้กันเลยว่า กอดคอ กอดเอว โอบบ่า ย่อมดีกว่าเดินจับมือเป็นไหน ๆ ผู้ชายกับผู้ชายอ่ะข้อจำกัดก็นะ
“กินได้สิวะ ขอแค่มีมึงนั่งอยู่ด้วย กูกินที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น”
“จริงดิ่”
“จริง”
“งั้นชวนเพื่อนผมไปด้วยนะ พี่ชวนพวกมันดิ่” ผมกับพี่เอย์ลุกขึ้นแล้ว สองหมายังนอนยัดหูฟังเพลงอยู่ พี่เอย์เขี่ยๆพวกมันแล้วส่งสัญญาณบอกจะพาไปกินข้าว ไอ้บาสกระโดดจนตัวลอยบอกวันนี้จะมีลาภปากได้กินของอร่อย ๆ หมาวุฒิเลยโบกหัวมันไปที ผมบอกจะกินต้มเส้นข้างรั้วสนามกีฬานี่แหละ พี่เอย์ขมวดคิ้วเลย
“ต้มเส้นอะไร แบบไหนกูกินได้เหรอ”
“อ้าว” ผมเอ๋อไปนิดๆอะไรวะไหนบอก กูกินอะไรก็ได้ขอแค่มีมึงนั่งอยู่ด้วย อะโด่วพอบอกจะพาไปกินต้มเส้นคุณชายนี่ซักฟอกตูอีก ผมก็ลื๊มลืมไปได้ไงว่าคุณชายกินยาก
“ต้มเส้นร้อนน่ะครับ พี่เคยกินไหมหม้อใหญ่ ๆ ที่ใส่เลือดใส่ขาไก่ใส่ลูกชิ้น เวลากินต้องปรุงรส”
“ไม่เคยหรอก”
“อ้าวแล้วเอาไงเนี่ย” ไอ้วุฒิมันอยากมีบท ปล่อยมันพูดบ้าง มันคงหิวจัด
“เออไหนว่ากินได้ทุกอย่างไง” ผมถามอีก
“ใช่ๆเมื่อกี้ผมก็ได้ยินนะ พี่ว่ากินที่ไหนก็ได้ขอแค่มีมึงนั่งกินด้วย” หมาบาสมันลอกเลียนคำพุดพี่เอย์มาทั้งประโยคผมขำพรืดเลยเจอพี่เอย์ยกขาเตะก้นมันร้องดอดโอยใหญ่
“พี่เอย์ครับ แล้วตกลงไงเนี่ย”
“อะ...เออ คิดว่ากินได้เดี๋ยวดูก่อน”
“กินได้แน่นะครับ”
“อือๆ”
ผมว่าไม่ใช่แล้วล่ะ แต่ก็ลองดูกันก่อน เราทั้งหมดเดินไปที่รถ บาสกับวุฒิมันมามอ’ไซด์เลยขับนำไปก่อนบอกจะไปสั่งรอ พี่เอย์เปิดท้ายรถเพื่อให้ผมเอาของใส่เข้าไปผมเปลี่ยนจากสตั๊ดเป็นแตะ แล้วถอดเสื้อบอลออกพี่เอย์ตาเขียวปั๊ดใส่ผมทันที
“ไอ้เหี้ย มึงถอดเสื้อทำไม”
“เหม็นเหงื่อเดี๋ยวผมเปลี่ยนตัวใหม่ผมเอามานะ” ผมว่าแล้วเปิดกระเป๋าเอาเสื้อยืด พี่เอย์แม่งรีบเอาผ้ามาห่มคลุมหลังให้ผม ผมหยิบออก
“หูยพี่ผมผู้ชายครับ ถอดเสื้อโชว์สาวทั่วสนามมาแล้วกะอิแค่เปลี่ยนเสื้อท้ายรถนี่แบบ ธรรมด๊าธรรมดามากๆ”
“เออดี พูดจาดีเดี๋ยวมึงโดน”
“ผมพูดความจริงเหอะ”
“มึงไม่อาย”
“ไม่เห็นอาย อายทำไม”
“แน่ใจว่าไม่อาย”
“ไม่อาย” ผมตอบมั่นใจ
“เอองั้นรอยดูดที่ไหล่ที่ต้นคอกับที่หลังมึงสองสามรอยนี่โชว์ใครก็ได้งั้นดิ่”
“เฮ้ย! มีจริงอ่ะ” ผมสะดุ้งรีบจับดูทันที หน้าเสียเลยดิ่ อิพี่เอย์แม่งแกล้งหัวเราะผมใหญ่ ผมรีบสวมเสื้อตัวใหม่ให้เรียบร้อยมิดชิดอาจจะมีจริงหรือไม่มีใครจะรู้เมื่อเช้าไม่ได้ส่องดูด้วย พี่เอย์แม่งเวลามันได้ที่นะดูดแรงเหี้ยๆ ผมปรายตามองมันอย่างไม่วางใจ จากนั้นเราสองคนตามออกมาหาไอ้วุฒิกับบาสที่ร้านต้มเส้นกัน
“ปิง” พี่เอย์สะกิด หลังจากที่เรานั่งลงที่โต๊ะ ร้านเพิงหมาแหงนริมรั้วแต่คนเยอะมากต้องใช้บัตรคิวนะ ผมรับประกันร้อยเปอร์เซ็นต์คุณชายไม่เคยมา ถ้วยต้มเส้นร้อนวางอยู่ต่อหน้าพวกเราเรียบร้อย ไอ้วุฒิกับไอ้บาสแดกล่วงหน้าไปแล้วมันบอกหิวรอไม่ไหว
“อะไรครับพี่เอย์” ผมเอียงหัวเข้าไปใกล้ พี่เอย์เหมือนหน้าเสียนิดๆอยากจะพูดไรวะ
“ที่นี่มีข้าวผัดกุ้งป่ะวะ”
“ห๊ะ!” ผมอุทานขึ้นมาอย่างดัง จ้องหน้าคนถามอย่างมัน
“เออนั่นแหละ ที่นี่น่ะ เขาขายข้าวผัดกุ้งด้วยไหม เผื่อสั่งที่อื่นให้ได้อะไรแบบนี้”
ร้านต้มเส้น ถามหาข้าวผัดกุ้ง?? ตอนนั้นที่ร้านส้มตำแม่ผม มันก็ถามหาข้าวผัดกุ้ง??
คือไรวะ ??
“พี่ๆ พี่ปิง” ไอ้บาสก้ม ๆ กระซิบเสียงเบา
“ลูกสาวร้านนี้สวยเช้งเลยพี่โน่นน่ะโตเป็นสาวแล้วนะเดี๋ยวนี้ กำลังตักต้มเส้นช่วยแม่เขาอยู่โน่นไง ผมเล็งไว้ตั้งแต่มาสั่งแล้วไม่เห็นเขาสนใจ พอพี่สองคนเดินเข้ามาน้องเขามองพวกพี่นะ มองนานแล้วด้วย”
“ไหน ๆ” ไอ้วุฒิมันเผือก ผมเองก็หันดูบ้าง พี่เอย์รีบคว้าหมับบีบต้นคอผมไว้
“จะดูเหี้ยไร เด็กประถม” พี่เอย์ออกความเห็นได้พลาดอย่างแรง
“ประถมที่ไหนพี่ นั่นมันเด็กมหาลัยแล้วชัดๆ ดูนมดิ่”
ผมกระทืบเท้ามันไปทีมันร้องจ๊ากลั่นขึ้นเลย มันเสือกพูดคำว่านมดังมากจนโต๊ะข้าง ๆ หันมอง ผมมองดูเธอใหม่อีกครั้งเสื้อแม่นางคือคับติ้วรัดจริงแหละลายหมีที่หน้าอกนี่หัวกว้างเชียว นมมหาลัยอย่างว่าจริงวุ๊ย นมปอโทเลยไหมเนี่ย
“พูดจริง” ไอ้บาสงึมงำต่อ ผมนึกอะไรดี ๆ
“พี่เอย์จะกินข้าวผัดกุ้งใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมเดินไปถามน้องเขาให้นะ” ผมทำท่าลุกขึ้นเจอคุณชายดึงพรวดลงที่เดิม มันจ้องผมตาเขียวเลย
“กูรู้ทันนะปิงเดี๋ยวเหอะมึง เดี๋ยวเหอะ”
“นิดเดียวอยากดูใกล้ ๆ” สเปคผมด้วยนะขาวสวยหมวยอึ๋ม ที่สำคัญคุณคงไม่ลืมใช่ไหมผู้หญิงสไตล์ผมทุกคนต้องแรง นี่ทิ้งลายมาหลายปีเพราะมันคนเดียวเลยนะ
“ชอบนมเขาดิ่มึงอ่ะ” มันพูดเบา ๆ ผมยักคิ้วตอบ อิพี่คิ้วขมวดหน้าบูดหันหน้าหนีเฉยเลย
“รีบกินรีบกลับ” มันก้มลงตักต้มเส้นเข้าปากสองสามคำ คิดว่าไม่ถูกใจลุกขึ้นแล้วไปยืนรอที่รถเลย ไอ้บาสกับไอ้วุฒิเซ่อไปมันถามผมว่าพี่เอย์เป็นไรทะเลาะกันอีกอ่อ? ผมส่ายหัวบอกไม่ใช่ ความจริงคือพี่เอย์ร้อนมั้ง เหงื่อมันออกมาเยอะมาก คุณชายไม่กินของร้อน ๆ แบบนี้ถึงแม้อากาศจะหนาวแต่ร้านมันเล็กไปคนเยอะคงอึดอัดเลยเดินไปยืนรอที่รถ
“แค่นั้นเหรอ แค่ร้อน” หมาบาสยังสงสัย
“มีอีกอย่างด้วย”
“อะไรวะพี่”
“หึงไง”
“หึงใคร?”
“หึงกูนี่ไงไอ้เหี้ย แฟนกูจะไปหึงมึงงั้นดิ่” ผมแทบจะเอาส้อมจิ้มตามัน แหม่..ถามออกมาได้
“แล้วหึงไรอ่ะ ยังไม่เห็นมีอะไรน่าหึงเลย”
“ก็เรื่องนั้นแหละ เรื่องเดียวที่มึงพูด กูแค่จะล่อให้กินต้มเส้นเลยแกล้งบอกว่าจะเดินไปถามเรื่องข้าวผัดกุ้งให้ แค่นั้นแหละ”
“หึงเลยดิ่”
“ก็เออ ขี้หึงฉิบหายไม่มีเหตุผลเลย ถ้าเป็นกูนะเรื่องแค่นี้ใจกว้างใช่ไหม มีเหตุผลกูไม่หึงงี่เง่าเด็ดขาด กูแฟร์ กูชิล”
“จริงอ่อ”
“จริงดิ่วะ”
ผมหันไปมองอีกทีอ้าวพี่เอย์หายไปไหนแล้ววะ ไอ้วุฒิเตะขาป๊าบๆมาที่ใต้โต๊ะแล้วบุ้ยใบ้ให้ดู หน๊อย... คุณชายยืนกอดอกพิงรถออดี้คันงามของมันโดยมีอิลูกเจ้าของร้านนี่ยืนคุยอะไรบางอย่างอยู่ด้วย ยิ้มให้มันอีกนะเห้ยๆๆ มีชี้มาทางผม เดี๋ยวเหอะๆใครกันแน่นที่จะโดน ผมคิ้วกระตุกสุดๆ หน้าตานี่คือไปแล้ว ถลึงตาใส่มันเลยดิ่ชี้ส้อมจิ้มๆไปทางมัน อิพี่เอย์ยิ้มใหญ่มันเรียกน้องเขาให้หันมาดูผมอีกครั้ง ผมกำลังจะเบะปากใส่มันไอ้บาสแม่งเขย่าเรียกไว้ก่อน
“เรียกเหี้ยไร” ผมตะคอกออกไป คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีแดกให้ไวๆหน่อยก็ไม่ได้ไอ้พวกช้าชีวิตมึงเติมน้ำมันตราเต่าหรือไง
“ลูกพี่เป็นไรอ่ะ”
“ไม่ได้เป็นไร” ผมตอบเสียงห้วน ดูไอ้วุฒิมันแทะขาไก่เป็นอันสุดท้าย เออผมพาลผมรู้ตัว
“หึงพี่เอย์เขาดิ่”
“ก็เออ”
“ไหนว่าไม่ขี้หึงไง มีเหตุผล แฟร์ ชิล”
“กะ.....” กูพูดไม่ออก เข้าตัวทุกอย่าง
“ขี้หึงเหมือนกันนะเนี่ย”
“ก็แฟนกูอ่ะ”
“นั่นๆ น้องเขาเดินออกไปแล้ว หน้าจ๋อยเลยดิ่ เจอพี่เอย์พี่ปฏิเสธชัวร์”
ผมมองไปที่มันอีกครั้งคุณชายกวักมือเรียกแล้วทำปากบอกให้ไวๆ พวกผมเสร็จพอดีเลยลุกกันออกไปจ่ายตังค์ เราแยกย้ายกันกลับ วุฒิตัวดีมันมีการนัดพี่เอย์กินเหล้ากันอีกคุณชายก็เออออไปกับมัน
“นอนไหน” รถเลี้ยวออกมาแล้ว
“นอนบ้านครับ วันนี้บอกแม่ไว้แล้ว”
“แล้วกูอ่ะ นอนไหน”
“ห้องพี่ดิ่”
“จิ๊! เออมึงไม่ต้องชวน กูไม่อยากนอนกับมึงหรอก เดี๋ยวกลับห้องนอนกอดน้องหมีดีกว่า ตัวใหญ่ ๆ นิ่ม ๆ กอดแล้วอุ๊นอุ่น ”
“น้องหมีไหน”
“น้องหมียักษ์”
ผมหน้างอ มันหัวเราะหึหึ ไม่มีง้อต่อเลยนะแค่เอามือเอื้อมมายีๆหัวผมแล้วก็เงียบ ผมก็เออไม่ได้โกรธหรอกเราเล่นกันแบบนี้บ่อยฟังเพลงไปเรื่อย ๆ จนรถจอดลงที่รั้วหน้าบ้าน
“พี่เอย์นอนไหนครับ” ผมถามมันจริงจัง
“นอนนี่ได้ป่ะ เดี๋ยวเข้าไปบอกแม่”
“ถ้านอนนี่ห้ามนะ ผมบอกไว้ก่อน”
“ห้ามอะไรอ่ะ”
“อย่าๆ อย่ามาเนียน” ก็รู้อยู่แท้ ๆ
“แต่วันนี้กูอยากนะ” มันทำเสียงอ้อน
“ไม่เอาหรอก ผมเหนื่อยขี้เกียจด้วย”
“มึงนอนเฉย ๆ เดี๋ยวกูจัดการเองมึงจะเหนื่อยอะไรล่ะ”
“ไม่เอา”
“หมาปิงครับ”
“อย่า ไม่ต้องเลย”
“ครั้งเดียว”
“งั้นพี่ให้ผมกอดพี่เอาป่ะล่ะ”
“เฮ้ย ไม่เอ้า” ดูดิ่ทีตัวเองยังรีบปฏิเสธ
“ทั้งปี นี่ถามจริงเมื่อไหร่ผมจะได้พี่บ้างวะ พี่เอย์ขี้อ้อน น่ารัก เสียงก็เพราะ ผมว่าพี่เป็นฝ่ายรับนี่อนาคตไกลรุ่งพุ่งจู๊ดเลยนะพี่”
“ไอ้เหี้ย!” มันฟาดหมอนที่ผมกอดอยู่ตีหัวผมแรงมาก ผั๊วะๆๆ
“โอ๊ยๆๆๆเจ็บๆๆๆ พี่เอย์พอแล้วพี่ พอแล้วครับ” ผมยกแขนกัน ๆ ไว้ พี่เอย์ไม่หยุดง่าย ๆ
“มึงพูดเหี้ยไรล่ะ”
“เอ๊าพูดเรื่องจริง ผมแมนกว่าพี่เหอะ”
“กูแมนกว่ามึงร้อยเปอร์เซ็นต์”
“ผมแมนกว่า”
“กูนี่แมน แมนโคตรโคตรแมน”
“ลองป่ะล่ะ ลองที่นี่เลย แม่จะรู้ก็ช่างถ้าพี่ยอมให้ผมกอดผมสัญญา ผมจะมีพี่คนเดียวรักเดียวใจเดียวไม่มองใครหน้าไหนอีกเลย เอาดิ่”
“หมาปิงมึงมันแย่ที่สุด นี่แสดงว่ามึงยังมองคนนั้นคนนี้อีกใช่ไหม กูกอดมึงนี่ยังไม่พอใจดิ่ แย่มากมึงมันแย่ที่สุด แย่ๆๆ”
“อะไรอีกเล่า พูดเล่นนนนนน” โอ่ยยยยตายกูตายมือมันหนักจริงไรจริงแขนผมนี่เขียวไปหมดแล้ว
“พี่เอย์พอแล้วครับผมพูดเล่น”
“พูดเล่นก็ไม่ชอบ มึงมันเจ้าชู้”
“เจ้าชู้ที่ไหน”
“เจ้าชู้เหอะ มึงพูดเองเมื่อกี้”
“ปิงพูดเล่นครับ จะมีใครได้ไงรักพี่เอย์คนเดียวเลอออออออออ”
เงียบเว้ยคราวนี้ คุณชายกอดหมอนแน่นหน้ายังงออยู่ แต่หยุดตีผมแล้ว
“จริงนะ”
“จริงสิครับ”
“งั้นมึงไปเปิดบ้าน กูนอนนี่แหละ”
“เห้ยพี่นอนนี่จริงอ่ะ จะให้ผมกอดอ่อ”
“กูดิ่จะกอดมึง เตรียมหาผ้ามาอุดปากไว้ให้ดี แม่มึงได้ยินแน่คืนนี้กูซอยไม่ยั้งทำโทษมึงพูดจาไม่เข้าท่า เดี๋ยวจะพิสูจน์ให้เห็นแมนไม่แมนวัดกันที่ตรงนี้ สะโพกมึงกับกูใครพลิ้วกว่ากัน”
“โฮ่ยพูดแบบนี้ผมสู้ตายอ่ะ สะโพกผมไม่มีขาดตอนครับขอบอก พี่นั่นแหละที่จะแพ้”
“เออเดี๋ยวเรามาสู้กัน”
“ได้เล๊ย” ผมตอบรับอิพี่เอย์ยิ้มกว้างเชียว มันขำผมหน่อย ๆ ด้วยนะ ผมรีกระโดดลงจากรถแล้วกดกริ่งเปิดรั้วทันที พี่เอย์ขับเข้ามาจอดไว้ด้านใน จิตใจนี่นึกถึงศึกประลองสะโพกคืนนี้ สนามแข่งคือห้องนอนผมเอง ใครพลิ้วกว่ากันเหรอ??? มันต้องผมแน่อยู่แล้ว หึหึ พี่เอย์ก็พี่เอย์เหอะ จะสู้ผมคนนี้ได้ไง
ปล. หมาปิงลืมไปนิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายรับ จะไปซอยถี่ ๆ สู้พี่เขาได้ไงล๊าา หมาเอ้ยย
*************************Unseen Complete ***************************
มาแว๊วววววววเสิร์ฟขนมปังกาแฟช่วงดึก มาอ่านกันนะคะ วันนี้เป็นตอนแทรก ถ้าใครยังจำได้ อันซีนเชนซ่าร์จะเป็นช่วงกลาง ๆ ของตอนที่แล้วก่อนที่ปิงจะเข้าไปที่บริษัทแล้วเจอพี่เอย์ในลิฟต์ไง พี่เชนอยู่ที่ห้องคอม
ส่วนอันซีนปิงเอย์เป็นของแถม จริง ๆ จะเขียนเฉพาะคู่รอง เหตุการณ์คือเย็นวันนั้นค่ะ สองคนเขาทำอะไรกันบ้าง อ่านกันเล่นๆนะ
ขอบคุณทุกท่านที่ทิ้งกำลังใจไว้ให้กันค่ะ รักและเอ็นดูปิงกับพี่เอย์ แถมพี่เชนพี่ซ่าร์ด้วยนะ :mew1:
สำหรับใครที่ขี้เกียจกดหาว่าเราลงกระทู้ที่หน้าไหน ให้ไปกดลิงค์ที่สารบัญนะทำไว้ให้แล้ว
(ปล.พิเศษ ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยไปอ่านเรื่องที่มินแนะนำนะคะ พี่คนเขียนคงจะดีใจและมีกำลังใจเขียนต่อให้อ่านเรื่อย ๆ ขอบคุณแทนพี่เขาด้วยค่ะ คนอ่านของมินน่ารักกันทุกคนเลยจริง โชคดีนะที่เราได้พบกันผ่านทางตัวอักษร ขอบคุณมากมายค่ะ จากใจ :pig4:)
-
อ้ากกกกกกกกกกกกก เจออันซีนดีใจปานถูกหวย
หมาปิงไม่เจียมตัวเหมือนเดิมเลยนะคะ ไม่ทราบว่าเช้าตื่นมาสะโพกครากหรือเปล่า? :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
*******
พี่เชนนนนนนนนนนนนนน
ไอเลิฟยูววว
-
พี่เชนครับพี่แบดมาก ทำไมถึงใจร้ายกับพี่ซ่าร์นักล่ะ เย็นชาทำม๊ายยยพี่ซ่าร์หล่อนะ พี่เขาน้อยใจคิดไปไกลเลย
ส่วนคู่พี่เอย์โอ๊ยยยน่ารัก กัดกันแบบคนรู้ใจ อยากได้พี่เอย์ว่ะ :ling1:
-
คือว่าอ่านพาร์ทพี่เชนไปมันแบบ......
:o8: :-[ :m1: :m3: :jul1:
ฟิน!!!! ฟินมาก ฟินมากๆ
มันแบบว่าก๊าวใจดีจริง
อร๊ายยยยยยยยยยย มาแนวหนุ่มซึนก็น่ารักไปอีกแบบนะพี่เชน
-
คู่รองต้องค่อยเป็นค่อยไปเนอะ ส่วนคู่หลักก็งอลง้อแบบเกรียนๆกันไป 555 :pig4:
-
ขอจิ้มก่อนเถอะ
-
พี่ซ่าร์สู้ๆ ท่านั่งตักนี่บอกสเตตัสมาก ใครรุก ใครรับ
พี่เชนดูใจแข็ง แต่คุ้มค่าการรอคอยแน่ถ้าได้รักใคร เพราะฉะนั้นสู้ค่ะ
พี่เอย์ติดแฟนมาก หวงมาก ง้องแงงมาก แต่น่ารักมากเช่นกัน
ปิงน่ะไปแกล้งแหย่ให้หึง โดนเส้นเลย ขำนะ ไปว่าเขา ตัวเองก็หึงมากเหมือนกัน ปิงตลก
ยังคิดจะรุกเขาเนอะ สงสารคนอ่านเถอะลูก จิ้นไม่ออกเอาจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:o12: สมกับที่รออออ
-
จะแข่งกันทำไม ช่วยๆกันดีกว่า 55555
เข้าทางพี่เอย์เลยงี้
-
โถ หมาปิง ยิ่งพลิ้วพี่เอย์จะยิ่งฟินนะบอกให้ :hao6:
แก้คำผิดนิดนึงค่า เด็กปฐม > เด็กประถม
มาถึงเชนซ่าร์ กรี๊ดแป๊บ ฮือออ แซ่บเสมอต้นเสมอปลาย แต่พี่เชนอะ ใจร้ายเกินไปแล้วนะ จงเกลียดจงชังอะไรพี่ซ่าร์นัก พูดจาแต่ละคำนี่ทำร้ายกันได้อีก คิดไปคิดมาหรือพี่ซ่าร์จะเป็นมาโซ แล้วนี่ถ้าไม่หน้าหนาเหมือนพี่ซ่าร์(ชม? 55) เตลิดหนีไปแล้ว พี่เชนเลิกแอ๊บนะ ทำเป็นร้ายเพราะกลัวใจตัวเองก็บอกมาเหอะ :ruready
-
อิๆๆๆ
-
แอบสงสารพี่ซ่าร์ :mew2:
-
คนแต่ง ระบุหน้านิยาย ที่หัวกระทู้ด้วยก็ดีนะคะ คนมาตามอ่านที่หลัง จะได้หาได้ง่ายขึ้น ^^
-
ตอนนี้เค้าลุ้นคู่พี่เชนกะพี่ซ่าร์ :laugh: พี่เชนไม่รอดงานนี้ได้เป็นปั๋วพี่ซ่าร์แน่ๆ :hao6:
-
เขาว่ายิ่งเกลียดยื่งรักนะพี่เชนรักซีซ่าร์มากอะดิ :z1:
-
พี่ซาร์เหมือนนางแมวยั่วสวาทมากอ่ะ :hao6: แบบนี้เชนแย่แน่ :katai2-1:
อยากอ่านตอนศึกประลองสะโพก อยากรู้ใครชนะ :hao5:
-
อิหมาปิงช่างไม่เจียมบอดี้ซะเล้ยยยยย
โดนพี่เอย์จัดหนักแน่ เหอๆๆ
ส่วนพี่ซ่าร์แรงและตรงมากๆ ชอบค่าาาา ^^
-
โอยยยยยยยยยยย อยากเป็นจิ้งจกในห้องหมาปิง
อยากแอบดูการประลองสะโพกใครพริ้วกว่าก๊านนนนนนนนนนนนนนน :haun4:
คนแต่งใจรัายตัดจบตอนทำม๊ายยยยยยยยยยยย :katai1:
ชักดิ้นชักงอๆๆๆ :z3:
-
:m25: ตายๆเจออันซีนดอกนี้เข้าไป
น้องปิงรับแต่เอวก็พริ้วได้นะ :oo1:
:-[ ขอบคุณมินครับ
-
รักเอย์ตั้นฮับบบบบ หมาปิงถ้าไม่ดูแลเฮียเอาใจ ให้สมตำแหน่งเมีย ..!? ช้านจะลักพาตัวเอย์ตั้นล่ะนะ
กรีดดดดดร้องงงง คู่ พี่เชน.. ซีซ่าร์ โดนกินตับแน่ 555
-
หมาโง่.... 5555
-
:mew1:
-
หมาปิง ท้าแบบนี้มีแต่เสียกับเสีย แต่คนอ่านเชียร์พี่เอย์
ส่วนพี่ซ่าร์ ทำมึนต่อไปค่ะ พี่เชนซึนไปหน่อย แต่เดี๋ยวก็เข้ากันได้เอง ฮึๆ
:hao3:
-
คู่ของซีซ่าร์กับเชนนี่น่ารักไม่แพ้กัน
รอตอนเชนมาเล่าว่าคิดยังไงกับซีซ่าร์
-
ทำไมเชนนี่ต้องหลบตาพี่ซ่าร์ด้วยน้า
น่าสงสัยๆๆ
:-[
-
ปิงพี่เอย์ ซอยกันเข้าไป :oo1:
พี่ซ่าน่ารักนะ ชอบพี่เชนล่ะสิ
-
อยากรู้เบื้องหลังพี่เชน ว่าเป็นแบบนี้เพราะอะไร เกลียดพี่ซ่าเพราะเหตุผลนั้นแค่นั้นหรอ :hao5: :hao5: :hao5:
-
เอย์ปิงน่ารักตลอดเวย์ เชนซ่าคู่นี้ก็มาโหดตลอดเวย์
-
โอ้ยย อีพี่เชนอย่าเยอะ! :beat: :beat: :beat:
เดี๋ยวน้องอันวากลับมาล่ะจะดูหน้าคนบอกเกลียดๆหน่อยสิ ฮึ่ยยยย หมั่นไส้จริงๆเลย รีเควสฉากพี่ซ่าร์เมินพี่เชนสักฉากได้มั้ยคะ5555
พี่ซ่าร์ของน้องน่ารัก ขยันหยอดขยันอ่อยจริงๆ
:hao5: :hao5: :hao5: คุณค่าที่คุณคู่ควร
#ซีซ่าร์ทีม
แบบอ่านแล้วคิดถึงพี่เอย์กับปิงสมัยแรกๆ เพียงแต่พี่ซ่าร์แกไม่ซึน ส่วนพี่เชนม่างโคตรซึนเลย โกรธ มาทำพี่ซ่าร์ของน้องเสียใจได้ยังไง :katai1:
แต่พอมาอ่านมุมพี่ซ่าร์แล้วคือ..เออ ขนาดพี่แกเจอพี่เชนอยู่กับหมาปิงแค่ไม่กี่ฉากเองนะ แต่พี่เชนคือดูใส่ใจปิงเกินไปจริงๆอ่ะ เป็นเราเราก็คิด -_- แบบอีนี่มันคิดเกินพี่ชายป่าวว๊าาาา แต่พาร์ทปิงเล่าคือพี่เชนแลดูคิดแค่พี่น้องจริงๆอ่ะแหล่ะ(หรา? ก็ไม่รู้สินะ) คือพี่ซ่าร์ไม่รู้ไง พี่ซ่าร์ไม่ผิด น้องเชียร์พี่ซาร์ พี่ซ่าร์หล่อ 55555555 แต่อย่าให้พี่ซาร์เปลืองตัวนักเลยค่ะเดี๋ยวอีพี่เชนมันกำไร ฮรึ่ยยย :beat: :beat: :beat:
-
โอ้โหคู่รองนี้กินขาดดดดด
พี่ซาร์แซ่บจริงๆ ยั่วเข้าไปๆ
พี่เชนงานเข้าของจริง จะทนไหวไปได้กี่น้ำ 555555
หมาปิง ตัวเท่าลูกหมาคิดจะไปรุกพี่เอย์ 55555
-
^^
-
ชอบเรื่องนี้มากนะค๊ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ
-
เอ่อ น้องปิงนี่ท่าทางจะลืมว่าตัวเองอยู่ฝ่ายไหนนะนี่
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่เชนปากร้ายมากกกกก
ขอบคุณ :)
-
เชนซ่าร์ ซ่าร์เชน นี่ดุเดือดมากเลยนะ พี่ซ่าร์ก็ช่างกวน ช่างยั่วโมโหพี่เชน พี่เชนหลุดบ่อยๆเลย
แต่ทำไมพี่เชนถึงทำแบบนี้กับพี่ซ่าร์ล่ะ ปากบอกว่าเกลียดแต่มาจูบทำไม ถึงพี่ซ่าร์จะตื๊อแค่ไหน
แต่พี่เชนก็ยังไปจูบทั้งที่บอกว่าเกลียด เราก็งงกับการกระทำของพี่เชนนะ เอาไงแน่พี่
ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับฉัน พี่ซ่าร์ควรร้องเพลงนี้ให้พี่เชน 5555 รอลุ้นต่อไปว่าจะยังไงกัน
แต่แอบสงสารพี่ซ่าร์เบาๆ ถูกพี่เชนว่าซะขนาดนั้น แต่ก็ยังถูกจูบอีก ตอนนี้เหมือนคนไม่รู้อะไรเลย
หมันไส้พี่เชน ตกลงจะเอายังไงกันแน่ ถ้าไม่เอาเราขอนะ พี่ซ่าร์ทั้งหล่อและรวยมาก เก่งด้วย o13
ปิงจะแข่งกับพี่เอย์จริงอะ ลืมตัวใช่ไหมว่าตัวเองบทบาทไหน :m20:
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
:mew1: :L2:
-
ตอนนี้ขออวยคู่รอง เค้าแซ่บกันจริงๆอ่ะ หุๆ
หนูปิงเอ้ย ขี้หึงกว่าอิพี่เอย์อีกนะ 5555 ชิลๆ
-
ปล. หมาปิงลืมไปนิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายรับ จะไปซอยถี่ ๆ สู้พี่เขาได้ไงล๊าา หมาเอ้ยย
:m20:
-
พี่ซ่าร์เด็ดสุดเลยครับ แรงงงง.......ส์ได้ใจ อยากได้เค้าก็ต้องยั่วสิเน๊อะ
คาดว่าพี่เชนต้องเป็นคนจำพวกปากไม่ตรงกับใจขั้นสูงสุด ยิ่งรักมากยิ่งแสดงออกว่าเกลียดมาก เป็นอย่างงั้นใช่รึเปล่าครับ?
พี่เชนครับ ไม่มีใครเค้าจูบคนที่เกลียดกันได้แบบลึกซึ้งและร้อนแรงแบบนี้นะ
แล้วก็ไอ้การดูด ฟัด รัด กัด เลีย แต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่เชียงใหม่นั่นก็ด้วย มันใช่สิ่งที่จะทำกับคนที่เกลียดเร๊อะ??
เชียร์พี่ซ่าร์สุดใจ เอาให้พี่เชนหลงกล แสดงตัวออกมาเลยนะครับ
เมื่อถึงวันนั้น พี่ซ่าร์อย่างลืม(แกล้ง)เล่นตัวด้วยนะ มันจะสะใจกระผมมาก
ฮิฮิ ฮิฮิ :hao3:
การรักกันหลังจากมีประเด็นให้ทะเลาะกันจนแทบจะเกลียดกัน ส่วนใหญ่จะกลายเป็นรักอมตะนะครับ
และถ้าได้รักกันแล้วล่ะก็ จะรักกันหวานมาก หวานกว่าคู่ที่รักกันหวานมาตั้งแต่แรกด้วย จริงๆนะ ดูจากคู่หมาปิงพี่เอย์สิ ชัดเลย!
กลับมาคู่พี่เอย์หมาปิง หมาปิงสู้เค้านะเอาให้เอวพลิ้วกว่าพี่เอย์เลย แบบว่าพลิ้วอยู่บนตัวพี่เอย์ไรงี้ โอเคปะ? :impress2:
ระวังแม่ได้ยินเสียงแปลกๆด้วยนะครับ คาดว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่ร้องกันดังที่สุดเท่าที่เคยทำกันมา
:hao6: :hao6: :hao6:
อยากบอกน้องมินว่าทุกตอนที่ได้อ่านไม่มีตอนไหนไร้สาระเลยนะ ตั้งแต่ที่ได้อ่านมา
มันเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครที่แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจของคนแต่ง
ไม่มีหลุดคาแรคเตอร์ซักตัว มันต่อเนื่องและลื่นไหล สนุกมากทุก ๆ ตอน
ขอบคุณครับ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ซีซาร์สู้ๆ จีบพี่เชนให้ได้เลยยยยย o13
น้องปิงมันก็ยังมั่นใจว่าจะได้รุกพี่เอย์เนาะ :m20:
-
อร๊ายยยยย~~ คู่ริงจะมาแรงแซงโค้งคู่หลักแล้วเนี่ย รักแบบดุเดือด มีเงื่อนงำ หุหุ
-
เชนซ่านี่คือ แซ่บมากกก
ลุ้นอ่ะ มีแววว่าพี่ซ่าจะโดนเสียบแน่นอน
หมาปิง รึจะสู้พี่เอย์ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
คู่เชนกับซ่าร์ พูดดีๆกันหน่อยสิ เชนก็ช่างไล่ซ่าร์สะจริง ถ้าชอบซ่าร์ขึ้นมาจะสมน้ำหน้าให้ เล่นตัวนัก
เดี๋ยวนี้พี่เอย์ขี้งอนเก่งจริงต้องให้ปิงง้อตลอด แต่น่ารักอ่ะ
หมาปิงจะไปแข่งกับพี่เอย์ได้ไงเดี๋ยวก็จะมาบ่นว่าสู้พี่เอย์ไม่ได้นะ 5555
-
หลุดขำกร๊ากกับ ปล.ท้ายตอน :m20:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
กระอักเลือดตายอยู่หน้าคอมมมมมมมมมมมม เอื๊อกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
จัดไปคนละดอกสองดอก
-
ชอบทั้ง 2 คู่เลย
คู่ใหม่มีอะไรให้ลุ้นอีกเยอะ
ส่วนคู่หลัก พี่เอย์รีบเคลียร์เรื่องที่น้องไม่สบายใจก่อน ไม่นั้นคนอ่าน รู้สึกว่าหน่วงอยู่นิดๆ
ไว้ใจพี่เอย์ แต่มือที่ 3 เราไม่รู่ว่าเขาคิดและจะทำเช่นไร
-
เพิ่งได้อ่าน 2 ตอนสุดท้าย กดหาหน้านิยายมือจะหงิกเลย ฮื่อออออ
เดี๋ยวนี้คนแต่งไม่อัพหน้านิยายที่หัวกระทู้แล้วอ่ะ เสียใจ T^T
เชนซ่า นี่ดุเดือดดี พี่เชนปากเหรอนั่น
พี่เอย์กับปิง ปิงยังไม่ล้มเลิกความคิดที่กดพี่เอย์อีกเหรอเนี่ย
เลิกเหอะ พี่เอย์มันไม่ยอมหรอก 555
เราเป็นอีกคนที่อ่านจบตอนไหนจะเซฟหน้านั้นไว้ ถ้ามาต่อ ตอนต่อไปจะกดไปอีกไม่กี่หน้า
อีกอย่างหน้าแรกของนิยายจะโหลดช้าเพราะตัวหนังสือจะเยอะมาก
เราอ่านในโทรศัพท์ มันจะโหลดช้ากว่าใช้คอม
ถ้าสะดวกรบกวนใส่เลขหน้าค่ะ ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เปนไรค่ะ
-
ตะกี๊เม้นเพลินๆ ไปกดปุ่มไรไม่รู้ ที่เม้นหายหมดเลย แงงงงงงงงงงงง :sad4:
เอาใหม่...จะผิดมั้ยถ้าจะบอกว่า
ชอบคู่รองมากกว่าคู่หลักอ้ะ!!//ผิดดดดดดดดดดดดดดดด :angry2:
ไม่ใช่พี่เอย์หมาปิงไม่น่ารักนะ สองคนน่ารักน่าหยิกกันเหมือนเดิม แต่...แต่พี่ซ่าร์พี่เชนแย่งซีนไปหมดเลย มันร้อนแรงอะ :fire:
สีหน้าตอนอ่าน >> :hao6:
ถ้าพี่ซ่าร์ไม่ถึก(และไม่มาโซ?)พอนี่ ฉะกับพี่เชนไม่ได้จริงๆ
พี่เชนว้อยยยยยย ชอบเค้าก็บอกไปเห๊อะ!!! จะมัวซึนอยู่ไย :katai3:
-
ฟินไปดิ น่ารักทุกคนเลออออออ :m1: :m1: :m3: :m3: :m7: :m7: :m2: :m2:
-
โอ๊ยยยย กรี๊ดดดด เราจะไม่ทน!!!!! พี่ซ่าอ่อยได้น่ารักมากอ่ะ!!!!
ถามจริง พี่เชนทนได้ไงเนี่ยยยยยยยย
คือพี่ซ่าทั้งยั่วทั้งอ่อยขนาดนี้นะ ที่จริงก็หวั่นไหวอยู่ละสิ! อย่ามาทำซึนๆ
-
หมาปิง ยังไม่ล้มเลิกที่จะกดพี่เอย์อีกเหรอ
ซอยสะโพกแข่งกัน 555 สงสัยต้องออนทอปแล้วล่ะ
เชนกับซ่าร์ก็นะ ซ่าร์ใจถึงใจกล้าดีจริงๆ
ว่าแต่ใครกันนะที่เชนชอบอยู่
ถ้าเป็นปิงล่ะแย่เลย
ลุ้นดีกว่าว่าซ่าร์จะจีบเชนติดหรือเปล่า
-
พี่เอย์น่ารักที่สุดอ่ะ
หมาปิงกวนนะเรา
ซ่าร์คิดบวกได้ดีมาก ส่วนเชนแกกำลังหลอกตัวเองอยู่รึเปล่า
-
ขอประกาศตัวเป็นแม่ยกเชนซ่าร์อย่างเป็นทางการจ้าาา :hao7: :hao7:
คือชอบ คือดีงาม งานอวยต้องมา :hao6: :hao6:
ขอคู่นี้เยอะๆเถอะค่ะ พลีสสสสสส :m3: :m3: :m21: :m21: o7 o7 :dont2:
-
พี่เชนนี่มาแนวพี่เอย์เลยอะ
เมื่อก่อนพี่เอย์ก็พูดกับปิงแบบเนี๊ยว่า 'ไม่ได้ชอบ' แต่จูบเขาเฉยเลย
นี่พี่เชนก็บอกกับพี่ซ่าร์ ว่าเกลียดบ้างล่ะ ไม่สำคัญบ้างแหละ แต่ในใจนี่คือไร เกลียดเขาแล้วจูบเขาไม??
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกพี่เชนกับพี่เอย์นี่นิสัยเหมือนกันมากอะ มันต้องใช่สิ พี่เชนนางต้องมาแนวเดียวกะพี่เอย์แน่ๆ
พวกซึนขั้นเทพ
อ๊ากกก เมื่อไหร่จะมีพาร์ทของพี่เชนบ้างน้ออ
-
อ่านแล้วอมยิ้มอีกแล้ววววว
-
คือไม่แน่ใจว่าเราอ่านผิดรึป่าว
แต่ตอนที่ซ่าไปหาเชน ชวนกินข้าวเที่ยง
เวลาที่เชนถามซ่า ทำไมซ่า ตอบว่า ห้าโมงครึ่งอ่าคะ
ตอนแรกนึกว่าจะไปกินข้าวเย็น
อ่านไปอ่านมา ข้าวเที่ยง
ขึ้นขั้นย้อนกลับไปดู ก็เป็นห้าโมงครึ่งจริงๆ
แล้วก็ ซ่ำ กับ ซั่ม
พิมสับขาหลอกมากค่ะ
เม้นต่อๆ
ตอนที่อ่านเชนซ่า จบ เลื่อนลงมาเจอเอย์ปิง แบบตกใจ
เฮ้ย มีด้วย ดีใจอ่า อิอิ
อยากอ่านพาสเชนด้วยค่ะ พรีสสสส
อยากรู้ว่าเชนแอบฮักน้องปิงจริงป๊ะ
เชียร์ซ่านะจ๊ะ รุกเยอะๆ เหอะๆ
-
รักเรื่องนี้มาก ทุกตัวละครเลย :katai2-1:
-
555555
คือตลกปิงมากอ่ะ
จะส่ายเอวสู้เรยนะ อย่างเจ๋ง!!! กิกิ
ส่วนพี่โซ่(เชน) จองเราดูซินกว่าพี่เอย์อีกน๊าาาา
แต่ไม่เปนไร พี่ซ่าร์ซะอย้่าง
ช่างยั่วมากกกกก >\\\\\<
-
ปิงกล้ารับคำท้าขนาดนี้ไม่กลัวคุณนายแม่กับพี่ขมจะได้ยินเหรอ :z1:
-
หมาปิงช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย พี่เอย์ชนะแน่ :z13: :z13: :z13:
-
เชนซ่านี่ก๊าวววววใจจริงๆ
ส่วนหมาปิง ถามจริง?จะเอาอะไรไปสู้เค้า
เพิ่งเคยเห็นเมะเขินแล้วทุบเคะ อั้กๆๆ 555555
-
ซีซ่าร์ vs พี่เชน ยกนี้ใครชนะหว่า
-
นี่หมาปิงยังคิดจะกดพี่เอย์อีกเหรอ
-
ขอ "ความในใจพี่เอย์" ได้เปล่าคะตอนหน้า แบบว่ามันยังไม่เคลียเรื่องไอจีที่กัสเอาลง อยากรู้ว่าเอย์ตั้นจัดการยังไง แบบรายละเอียดในเหตุการณ์เลย
พี่เชนเกือบจะหางานให้ปิงปวดหัวเล่นแล้วไหมล่ะ แต่ก็เข้าใจนะ ว่าเป็นดอกฟ้ากับหมาวัดอย่างที่พี่เคยพูดอะ :mew2:
-
พี่น้องบ้านนี้จีบเกรียนเหมือนกันเลย :z2:
-
ปากบอกว่าไม่รักไม่ชอบแต่กานกระทำมันใช่นะคราบพี่เชน....อิอิ
-
เชียร์พี่ซ่าร์ให้ยั่วพี่เชนให้หมดความอดทน555
-
ชอบมากๆเลบค่ะ เขียนได้น่ารักและภาษาสวย
อ่านไปอินไป ชอบทั้งสองคู่เลยค่ะ อ่านรวดเดียวเลย
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
:-[ ซีซ่า เชน นี่คือใช่อะ ปากแข็ง ซาดิสดี ชอบบบบบบบบบบบบบบ
ส่วนพี่เอย์กับหมาปิงน่ารักเหมือนเดิม แต่เบื่อนางกัสละ เคลียร์นางสักที
บางทีแอบเบื่อการกระทำพี่เอย์นะที่แบบไม่เด็ดขาดสัดที
-
อาจจะคราก แล้วคลานแทนเดินได้นะหมาปิง
ส่วนพี่เชน ซึน ได้อีกกกกก
-
ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนคร่า หานิยายแบบนี้มานาน ชอบมากๆๆๆเลยค่ะ
แต่พี่เอย์นี้บุคลิกฝ่ายรับชัดๆ ทั้งขี้อ้อน ขี้งอล หน้าสวย แต่จริงๆถ้าให้น้องปิงรุกก็ไม่ไหวเหมือนกันอิอิ
อยากเห็นตอนพี่เชนเริ่มชอบพี่ซ่าร์จังเลย ลุ้นคู่นี้ พี่ซ่าร์สู้ๆ o13
-
นุ้งปิงพลิ้วเอวสู้เลยลูก กระแทกกลับข้ามหลังแรงๆ :oo1://เบลอเม้นนี้
-
คเชนแม่งซึนอีปากแข็งงงงง เอ๊ะหรือปากนุ่มต้องไปถามซีซ่าร์ซะแล้ว :hao7:
พี่เอ้ย ซอยถี่ๆเลย ฮ่าๆปิงเสร็จแน่ :hao6:
-
ปูเสื่อรอ...ขนมปังกับกาแฟ :mew4:
-
http://www.youtube.com/v/OQT8jCtsr9g
# 35 ทีมชง...
“อื้อ....พี่เอย์พอก่อนครับผมหายใจไม่ทัน”
ผมเบี่ยงหน้าหลบปากและจมูกร้อนที่ระดมซุกไซ้ลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่แทนที่คนถูกปรามจะหยุดกลับรุกเอารุกเอาจนผมตั้งตัวไม่ได้ สองมือดึงสาบเสื้อสูทมันไว้จนแน่นไม่สนแล้วจะยับไม่ยับ
“กูจะทำโทษมึงที่ชอบหนีไปบริษัทนั้นโดยไม่บอกกูตลอด”
“อือ...ผม...ปะ..เปล่านะ”
ผมแสร้งทำเสียงดัดจริตนิดๆ จริง ๆ จักจี๋มากไม่ได้เสียวเหี้ยไรหรอกส่วนเรื่องหายใจไม่ทันนี่เรื่องจริงปกติเราไม่จูบกันแบบนี้นะแต่วันนี้คือโดนมันแกล้งไง สามวันหลังจากที่ต้องเข้างานที่อัศวคอนเป็นครั้งแรก ล่วงมาจนถึงวันศุกร์สุดสัปดาห์ทั้งผมทั้งพี่เชนติดตั้งเครื่องคอมพิวเตอร์และเซทระบบใหม่ให้กับทุกแผนกเรียบร้อย หน้าที่ต่อไปคือผมกับพี่เชนต้องเข้าไปนั่งสับเวรกันคุมอยู่ที่นั่นร่วมกับพนักงานอีกสองคนของบริษัทเราเอง
“พยศจริง ๆ มึงนี่มันดื้อที่สุดของความดื้อ”
“อื้อ...”
ผมมองดูเวลาที่หน้ารถ เช้านี้เราสายกันแน่ ๆ อะไรวะพอลงมาจากห้องแค่ผมบอกมันว่ายังไม่รู้เลยว่าวันนี้จะได้อยู่กินข้าวเที่ยงด้วยไหม มันจับผมฟัดทั้งที่กำลังจะออกรถอยู่แล้ว ดีที่ฟิล์มรถดำมากแล้วที่จอดคือมิดชิด ผมอดคิดไม่ได้พี่เอย์คงติดฟิล์มดำๆเพื่อการนี้โดยเฉพาะแหง๋ ๆ
“พี่เอย์อย่า..”
ผมพยายามขยับตัวหลบมือซุกซนของมัน มือร้ายเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตผมแล้วหยอกเย้าอยู่ที่สองจุกดึงแล้วบดบี้แบบที่มันชอบทำ
“ตอบกูก่อนวันนี้จะขึ้นไปกินข้าวด้วยกันไหม หื้ม”
“ผมไม่...ไม่รู้ อ๊ะ...พี่เอย์ผม...”
“จะไปอัศวคอนอีกงั้นดิ่”
“พี่เอย์ผมทำ...ทำงานนี่ครับ...อื้อ...” ผมแอ่นลำตัวขึ้นมาให้มันดูดได้ถนัดๆไปเลย เอาวะมึงจะดูดจะจูบเหี้ยไรรีบทำ พอใจแล้วออกรถเสียที
“นมมึงแม่ง”
เพี๊ยะ! “อย่าพูด” ผมฟาดต้นแขนมันไปพี่เอย์กัดแล้วดึงจุกขึ้นมาผมร้องลั่นเลย “อ๊ากกกกกกก!!!!”
“หึหึ” มันขำเบาๆในคอ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองสายตานี่เจ้าชู้สุด
“พอยัง พอใจแล้วดิ่ พี่แม่ง”
“ง่ำๆๆๆ” มันทำเสียงปัญญาอ่อนแล้วแกล้งจะก้มลงไปงับจุกอีกครั้ง ผมรีบพลิกตัวหลบคราวนี้ไม่ยอมแล้วมันกอดไว้แน่นเลย จูบต้นคอที่พ้นปกเชิ้ตของผมออกมาแค่นิดเดียวเสียงดังมาก
“อิ่มแระ ไปทำงานกันดีกว่าเนอะ”
ผมหันมองมันตาเขียว มันอิ่มแล้วมันยิ้มหันไปออกรถแต่ผมนี่ดิ่ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยต้องจัดแต่งใหม่อีก ผมเผ้าถูกมันเสยจูบหน้าผากจนเปียกไปหมด เออดี ทำดีแฟนกูแม่ง แง่งๆๆๆ
พี่เอย์ยิ้มตลอดทาง ส่วนผมนั่งอย่างหวาดระแวงนิด ๆ กลัวมันคึกบ้าขึ้นมาอีก รถออดี้เครื่องเสียงเพราะนะผมว่า เราฟังสปอตโฆษณาตลกๆแล้วเราก็หัวเราะไปด้วยกันอย่างอารมณ์ดี รถจอดลงที่จอดรถของท่านประธานของอัศวออโต้
“จูบก่อน”
“ห๊า!!” มันรั้งแขนผมไว้ไม่ให้ลง ผมหันไปมองมันตาโต
“จุ๊บเดียว ตรงไหนก็ได้”
“ไม่เอาหรอกเดี๋ยวคนเห็น พี่เอย์ครับนี่มันที่ทำงานนะ”
“งั้นมึงไม่ต้องลง เอาดิ่”
“พี่แม่ง” มันบีบแขนผมแน่นมากท่าทางไม่ยอมง่าย ๆ ผมใช้สายตาปรามแต่ตัวมันไม่สนอยู่ดี มองซ้ายมองขวายังเช้าอยู่มากปลอดคนจับมือมันขึ้นมาจูบรัวที่หลังมือด้วยความเร็วแสง
“จุ๊บๆๆๆ” พี่เอย์ยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวเรียงสวย ผมตีแล้วผลักมันก่อนกระโดดลงจากรถ ได้ยินแต่เสียงหัวเราะไล่ตามหลัง วันนี้ที่อัศวคอนฯเวรพี่เชนเฝ้าช่วงเช้าผมกะว่าจะเข้าไปช่วงบ่าย อาจจะต้องมีงานที่ต้องทำร่วมกัน เพราะงั้นวันนี้ตอนเช้าจะต้องเข้าอู่ใส่ชุดหมีอย่างที่ใจรักเสียหน่อยไม่ได้ใส่มาหลายวัน คิดถึงนะ
“อ้าวสวัสดีครับมาทำงานใหม่เหรอครับน้อง” ผมยืนอยู่หน้าตู้ล็อคเกอร์สวมชุดหมีเสร็จกำลังรูดซิบ เสียงคนพูดดังอยู่หลังบานพับตู้ ผมรีบปิดบานล็อกเกอร์แล้วดูหน้าไอ้คนพูด
“ไอ้เหี้ย กูก็นึกว่าใคร” ยกขาฟาดตูดมันไปที หมาบาสแม่งมาถึงเข้ามาเปลี่ยนชุดเหมือนกัน
“มาเช้านะเนี่ย มีออดี้สุดสวยของท่านประธานมาส่งนี่เร็วจริงไรจริงน๊าพี่กู คึคึ”
“ไอ้บาสมึงแม่งอยากคาบประแจเหล็กใส่ปากแต่เช้าเลยดิ่มึง” ผมไล่เตะมันอีก เราเล่นกันจนไอ้วุฒิเข้ามาเปลี่ยนชุดแล้วเจอ ระหว่างนั้นห้องวุ่นมากเพราะมีพนักงานคนอื่น ๆ ทยอยเข้ามาวางกระเป๋าเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือน ๆ กันพี่ปอนด์เห็นผมแล้วชี้หน้าเลย ผมยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้
“หนีงานนะเรา”
“โหพี่ทางนู้นยุ๊งยุ่ง ผมคิดถึงชุดหมีนี่ตลอดอ่ะ”
“ไอ้เหี้ย รักงานซ่อมรถหรือรักที่จะใส่ชุดช่างกันวะ”
“รักทั้งคู่”
“ไอ้ตัวเจ้าชู้”
ทั้งห้องหัวเราะกันร่วนก่อนที่เราจะแตกกระจายไปประจำตามจุดซ่อมต่าง ๆ ผมยังไม่ผ่านด่านบีเอ็มฯเพราะงั้นพี่ปอนด์ยังต้องดูแลผมอยู่ ส่วนไอ้วุฒิเดี๋ยวนี้อัพเกรดไปช่วยที่หน่วยเบนซ์แล้ว หมาบาสยังอยู่ด้วยกันกับผมที่เดิม
“อ้าววุฒิ มาพอดีมึงหยิบสเปรย์แดงส่งให้กูดิ๊” พี่ปอนด์เห็นไอ้วุฒิเดินมาใกล้เลยเรียกมันส่งของให้
“มาทำไมชะเรี่ย” ผมยื่นขาออกไปเขี่ยมัน ไอ้วุฒิเตะกลับมาคืน คือผมมุดอยู่นะไม่ใช่อะไรวันนี้พี่ปอนด์พามุดท้องรถไม่ยอมใช้เครื่องไฮโดรลิคยกขึ้น พี่เขาบอกอยากนอนทำเมื่อคืนหนักไปหน่อยเมื่อยสะโพกยืนไม่ไหว พวกเราเลยโห่แซว แฟนพี่เขาสวยมากนะทำอยู่ฝ่ายบุคคลชั้นบนในตึกน่ะแหละ
“เออมึงมาทำไรวะ เบนซ์ไม่มีคิวอ่อ” ไอ้บาสถาม
“ไอ้เหี้ย เบนส์ต่อคิวยาวเป็นหางว่าวกูแอบหนีมาชวนพวกมึงไปเที่ยวกันคืนนี้”
“เที่ยวไหน”ผมยื่นหน้าออกมาเลย ไอ้วุฒิมันนั่งยอง ๆ อยู่ข้างรถนะ
“ผับไหม ยังไง”
“ไม่ไปบ้านไม้แดงอ่อ ลุกทุ่ง ๆ เพื่อชีวิต” ผมมองหน้ามัน
“เฮ้ยไม่เอา วันนี้กูอยากกินเหล้าเคล้าภาพนารีสวย ๆ ส่ายสะโพกโยกย้าย แถวตะวันแดงแม่งเจอแต่นารีลูกทุ่งกูเบื่อๆว่ะ เราไม่ได้เที่ยวด้วยกันนานแล้วด้วย เที่ยวแบบเด็กเทพอ่ะเด็กเทพ”
“ไอ้เหี้ยเด็กเทพจริง ๆ แม่งกูเห็นเที่ยวแต่ลูกทุ่งเพื่อชีวิตนี่แหละมีแต่เด็กต่างจังหวัดกระแดะเที่ยวอาร์ซีเอ”
“เอ้ยไปๆๆกูอยากไป พี่ปอนด์ไปด้วยกันไหมพี่” ไอ้บาสแทรกขึ้น มันชวนพี่เขาด้วยแต่พี่ปอนด์ยันโครมมันดิ่ แฟนแกปล่อยไปไหนง่าย ๆ ล่ะ
“กูไปกับพวกมึงได้ก็ดีดิ่สัส”
“ไม่เห็นเป็นไรอยากไปอย่ากลัว เมียเหรอ จิ๊บๆ”
“กูไม่ได้กลัวเว้ยแต่ไม่อยากมีเรื่อง โกรธทีง้อเป็นเดือน อดอยากปากแห้งอีกต่างหากจะไปสอยใครก็ไม่ได้เพราะงั้นพวกมึงหนุ่มโสดไปกันโลด กูสละสิทธิ์”
“โถพี่กูน่าสงสารเสียจริง” หมาบาสมันว่า
“ว่าไงวะปิง มึงไปได้ป่ะ”
ผมนิ่งคิดนิดนึง ดูเหมือนวันนี้จะไม่มีงานที่ต้องเคลียร์ ตอนดึกก็ว่างนะ แต่อิพี่เอย์นี่ถ้ารู้ว่าผมไปไม่ชวนเดี๋ยวมีเรื่องอีก เพราะงั้นจะชวนมันไปด้วยก็แล้วกัน มันเคยเที่ยวกับเพื่อนผมแล้ว แล้ววันนั้นก็เห็นนัดกินเหล้ากับไอ้วุฒิ พวกมันคงไม่มีปัญหามั้ง
“เออ ไปได้ ๆ” ผมกะจะชวนพี่เอย์ด้วย เลยทำปากบอกไอ้วุฒิให้รู้ มันโอเค คือผมไม่อยากจะเอ่ยชื่อพี่เขาเสียงดัง พี่ปอนด์ไม่รู้เรื่องของผมกับพี่เอย์เพราะงั้นเลยต้องบอกใบ้กันแบบนี้ บาสวุฒิมันก็เข้าใจนะ เวลาไปเที่ยว ไปหลาย ๆ คนมันส์ดี
สาย ๆ ของวันนั้นพี่เอย์โทรหาแล้วบอกให้ผมรอเดี๋ยวจะเข้าอัศวคอนเหมือนกัน มันกลัวผมนั่งมอไซด์ตากแดดเลยรีบเคลียร์งานที่นี่จนเสร็จ ผมก็เออตามใจ พี่เขานัดไว้เที่ยงครึ่งผมกินข้าวพร้อมพรรคพวกที่แคนทีน เปลี่ยนชุดแล้วเดินขึ้นไปหามัน พี่เอย์วางแฟ้มสุดท้ายลงพอดี คุณภีมเข้ามาเก็บแฟ้มงานทุกอย่างแล้วเดินตามพวกเราออกมา
“กินข้าวยัง”
“กินแล้วครับ พี่เอย์ล่ะ”
“ยังดิ่ กลัวไม่ทันมึง วันศุกร์กูงานเยอะมากต้องเคลียร์ของทั้งสัปดาห์ เร่งเกือบตาย”
“เร่งทำไมอ้ะ ผมไปเองได้ก็บอกแล้วนี่ครับ”
“นั่นสินะ กูเร่งทำไมวะเนี่ย”
ผมหันขวับไปมองเลยดิ่ มันยิ้มให้แล้วผลักหัวผมแรงมากอยากซุกอกมันนะรู้ว่ามันรักเลยอยากทำงานให้เสร็จไว ๆ จะได้ออกไปพร้อมกัน แต่อ้อนตรงนี้คงไม่ดีผมหันไปยิ้มกว้างให้พี่เอย์รีบผลักผมออกห่างอีกครั้งผมรู้ดิ่มันกลัวห้ามใจตัวเองไม่ไหวแหง๋มๆ เราสองคนลงลิฟต์กันมาพี่เอย์ขับรถไม่นานนะระหว่างนั้นผมบอกมันเรื่องเที่ยวชวนพี่เขาไปด้วยมันตอบโอเคอย่างไว สักพักนึงรถก็เลี้ยวเข้าที่ชั้นใต้ดินอัศวคอนสตรัคชั่น
“พี่เอย์จะกินข้าวที่ไหน”
“เดี๋ยวให้กัสสั่งอาหารขึ้นมาให้ กูกินที่ห้องนี่แหละ”
“กัส....คุณกัสมาเลขาพี่น่ะเหรอครับ”
“ใช่ วันนั้นมึงเจอเขาแล้วนี่”
“.....”
“ปิง?”
รถจอดลงแล้วนะ แต่ผมยังไม่ลง ผมมองหน้ามันพี่เอย์เองก็คงสงสัยว่าผมเป็นอะไร มันเลิกคิ้วทำหน้าเป็นคำถาม
“ผมไม่ค่อยชอบอ่ะ รู้สึกว่าพี่สนิทกับเขามากเลยนี่”
“หมาเอ้ย บอกรักกูบ่ายโมงตรงเลยนะมึง” มันยกนาฬิกาขึ้นดู
“บอกรักที่ไหน” ผมหน้าบู้ใส่ พี่เอย์จะเอามือมาเชยคางผมปัดทิ้ง
“หึงกัสเขาอีกแล้วดิ่”
ผมพยักหน้ารับ ผมหึงจริงผมก็บอกนะ รู้สึกไม่ชอบว่ะ ตอนแรกกะว่าจะลืม ๆ ไปแล้วเรื่องจัดเนคไท เรื่องเสยผมให้ แต่พอมาเป็นเรื่องอัพรูปลงไอจีนี่แบบ...
“ผมไม่ชอบว่ะพี่”
“ไม่ชอบกัส?”
“อือ ดูเหมือนผมไม่มีเหตุผลใช่ไหมล่ะ แต่คือตั้งแต่วันนั้นที่พี่เอย์อัพรูปแล้วลบมันไม่ใช่ว่ะพี่คือแบบ...พี่สองคนสนิทกันแบบฉิบหายเลย ผมคิดนะว่าเออใช่ผมป่ะวะที่เป็นแฟนพี่เนี่ย”
“โหปิง มึงขี้หึงมาก”
“ใช่ครับ ผมยอมรับ”
“กูจะแก้ไขยังไงวะเนี่ย เรื่องรูปวันนั้นกูอธิบายไปแล้วนี่”
“ผมที่เป็นแฟนพี่ยังไม่เคยอัพรูปแทนพี่เลยนะ พี่เองก็ไม่เคยยุ่งวุ่นวายกับมือถือผม แล้วเขาเป็นใคร มีสิทธิ์?”
“กูต่อว่าไปแล้ว กัสเขาก็ขอโทษเขาผิดเขาเองก็ยอมรับ เรานั่งกินกันอยู่หลายคนเจอคนรู้จักเข้ามาทักกูเลยต้องลุกขึ้นไปคุย กลับมาที่โต๊ะอีกทีถึงได้รู้ว่าลืมมือถือวางทิ้งไว้ก็ไม่ได้สนใจจนเห็นว่าเขาอัพรูปตอนที่ถึงห้องพักนั่นแหละกูบอกไปแล้วนี่”
“......”
“กูทำมึงไม่สบายใจกูขอโทษด้วยแต่อยากให้มั่นใจว่ากูไม่ได้อะไรกับเขาจริง ๆ นะปิง”
“แล้วเขาล่ะครับ พี่คนนั้นเขาคิดยังไงกับพี่ คิดแค่เพื่อนเหมือนที่พี่คิดหรือเปล่า”
“ปิง คนคิดเกินเลยกับกูมีเยอะแยะมาก ถ้ามึงเอามาใส่ใจไปหมดเราต้องมานั่งเคลียร์กันอยู่แบบนี้ตลอดเลยไหม”
“เฉพาะแค่คนนี้แหละ”
พี่เอย์เอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ “ปิงครับ อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดเมื่อเราสองคนรักกัน”
ผมก้มหน้านิ่งรู้ดีว่าคำตอบนั้นคืออะไร ก่อนตอบมันไปเบาๆ “......ความเชื่อใจ”
“ใช่ ความเชื่อใจ”
“แต่ถ้าพี่ไม่ทำตัวให้ผมเชื่อใจ แล้วจะมาร้องขอความเชื่อใจจากผมนี่ผมว่าไม่แฟร์นะ”
“กูทำอะไรล่ะ เรื่องความใกล้ชิดกับเขาใช่ไหม เรื่องความสนิทสนมของกูกับเขา”
“.......” ผมเงียบ รู้สึกตัวเองผิดมากป่ะวะ นี่เรากำลังทะเลาะกัน??
“โอเคได้ มึงไม่สบายใจ งั้นเดี๋ยวกูจะเปลี่ยนเลขาคนใหม่”
ผมรู้สึกตื้อขึ้นมาเลย รู้สึกตัวเองกลายเป็นคนผิดไปเสียอย่างนั้น คุณกัสมาเขาอยู่ของเขาดี ๆ แต่ผมจะกลายเป็นคนที่ทำให้เขาต้องเปลี่ยนงาน โยกย้ายตำแหน่ง งานของพี่เอย์อาจจะมีเขาที่คอยเดินเรื่องให้ทุกอย่างพี่เอย์ทำงานสองที่คนที่จะคอยเก็บงานทั้งสองแห่งคือเลขาที่รู้ใจสองคน ที่ศูนย์รถมีคุณภีมทำให้ทำไมผมถึงไม่รู้สึกหึง แต่ที่นี่มีคุณกัสมาเป็นคนจัดการให้ เพราะอะไรผมถึงรู้สึกไม่ชอบเขามากขนาดนี้
หรือผมกลัวว่าจะถูกเขาแย่งพี่เอย์ไป ผมไม่เชื่อใจพี่เอย์งั้นเหรอ??
“เหมือนมึงกับคเชนทร์ไง”
ผมเงยหน้ามองทันที พี่เอย์จ้องผมอยู่ “มึงกับเขาสนิทกันมากเกินไปนะ กูเองก็ไม่ชอบ”
“แต่ว่า...แต่ว่าผมกับพี่เชน....”
“มันไม่เหมือนกันเหรอ กูเองก็หึงนะ มึงสนิทกับเขามากเลยนี่”
“ผม.....” ผมพูดไม่ออก สายตาพี่เอย์ไม่สดใสเลย เหมือนมันกำลังบอกว่าทำไมผมถึงไม่เข้าใจมัน
“พี่เอย์ครับ นี่เรากำลังทะเลาะกันเหรอ”
“เปล่า เราแค่กำลังปรับความเข้าใจกัน
“พี่จะเปลี่ยนเลขาจริงเหรอ”
“จริงสิ”
“......” คือผมเป็นนางเอกไง เป็นคนดี บ้าฉิบ
“กูกับกัส เราเรียนมาด้วยกัน พักอยู่ที่เดียวกัน สามปีที่กูอยู่นิวยอร์ก ตรง ๆ เลยนะปิง เขาดูแลกู”
“พี่คนนั้นเขาชอบพี่ใช่ไหม”
“ใช่ แต่นั่นมันนานแล้วก่อนกูจะกลับมา ทุกอย่างจบไปแล้วกูปฏิเสธเขาไปเพราะว่ามีหมาดื้อบางตัวมันยึดใจกูไปตั้งแต่วันนั้นที่มึงใส่ชุดกันเปื้อนเพี้ยน ๆ มาทำอาหารให้กูกินไง จำได้ไหม”
ผมก้มหน้าแอบยิ้มนิดๆเมื่อนึกถึงวันคืนเก่า ๆ ของเรา เรื่องจริงของผมกับมัน ความรักของเราผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะมาก ขนาดวันเวลาที่เราสองคนต้องห่างหัน ความห่างไกลยังทำลายความรักของเราไม่ได้ ผมยังจะต้องการอะไรจากมันอีก พี่เอย์อาจไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุด แต่ก็เป็นคนที่ผมเลือกแล้วว่าจะรัก
ผมเงยหน้ามองมันอีกครั้ง มือใหญ่เลื่อนมากุมมือผมเอาไว้แน่น เราสองคนจ้องตากัน
“อยากจูบมึงว่ะ แต่ตรงนี้คงไม่ได้เดี๋ยวติดไว้ก่อนละกัน”
ผมชกแขนมันเบา ๆ พี่เอย์บิดจมูกผมเราสองคนลงจากรถมาพร้อมกัน
“พี่เอย์ครับ” ผมเรียกพี่เขาหันมามอง
“เรื่องคุณกัสมาเลขาพี่ อย่าเพิ่งให้เขาออกนะ” ผมยังไม่อยากเป็นตัวอิจฉานี่
“ทำไม ไม่หึงกูแล้ว?”
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น”
เราเดินมาถึงลิฟต์พี่เอย์ยกมือขึ้นมายีหัวผมอีกแล้ว “หมา” มันพูดแล้วทำท่าจะหยิกแก้ม ผมรีบหลบแล้วผลักมันออก
“มีแต่นางร้ายนะ เขาทำกันแบบมึง ฟ้องพระเอกให้ไล่นางเอกออกจากงานไง”
“พี่แม่ง แง่งๆๆๆๆ” ผมถลึงตาใส่มันทำท่าจะเข้าไปกัด อิพี่เอย์แม่งแย่มันทำเสียงดัดจริตล้อเลียนผม เสียงหัวเราะมันดังลั่นลิฟต์เลย ผมนึกอะไรดี ๆ ได้
“พี่คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกงั้นดิ่” เอาแล้วเว้ย คุณชายหยุดหัวเราะ มันจ้องผมตาเขียวเลย
“มันก็ไม่แน่หรอก พระเอกอาจไม่ใช่พี่ก็ได้นะ”
“หื้ม??” คุณชายเดินหน้าเข้าหาผมเลย คราวนี้ผมถอยจนชิดมุม ลิฟต์แม่งวิ่งช้าอะไรวะทำไมมันไม่กดที่ชั้นสามของผม มันดันกดชั้นยี่สิบสาม แบบนี้เสร็จแน่นานกว่าจะถึง
“ก็ลองดูดิ่วะ กูกระทืบตายแม่งทั้งคู่อ่ะ มึงลองเปลี่ยนพระเอกให้ไม่ใช่กูดูดิ่” มันรวบเอาตัวผมจับไว้แน่นอีกแล้ว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” โดดดูดหูแรงมาก ฟินไปดิ่ผมอ่ะ
คุณชายยังมีหน้ามาโบกมือบ๊ายๆตอนผมกดปิดลิฟต์อีกนะ บ้าฉิบให้ผมขึ้นมาส่งมันก่อนทุเรศสุดผมยกมือขึ้นเช็ดๆน้ำลายเปียกๆที่หูตัวเองก่อนกดลิฟต์ลงมาที่ชั้นสาม เคาะก๊อกๆสองที่ก่อนเปิดเข้าไปด้านใน
ตายห่า.....
“มาแล้วเหรอ พิชย”
คุณแม่พี่เอย์กับเลขาของท่านพร้อมชาวต่างชาติสองคนกำลังคุยอะไรสักอย่างอยู่กับพี่เชน ผมรีบเอากระเป๋าวางลงแล้วยกมือสวัสดีท่าน พี่เชนพยักหน้าให้เดินเข้าไปหาใกล้ ๆ
พี่เชนแนะนำผมกับแขกฝรั่งสองคน ผมจับมือทักทายพูดแนะนำตัวอีกนิดหน่อย คุณปูเลขาของท่านถอยออกไปยืนห่างจนเกือบจะถึงประตู
บทสนทนาภายในห้องเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดทุกถ้อยคำ คุณแม่พี่เอย์บอกให้ผมแนะนำเรื่องการใช้โปรแกรมเกี่ยวกับโครงสร้างการออกแบบของงานวิศกรรมผสมผสานกับงานทางด้านสถาปัตยกรรม พี่เชนมองหน้าผมนิ่งเลยทำท่าจะเดินเข้ามาแทน เจอคุณรันเดินเข้าไปหาแล้วบอกปล่อยให้พิชยทำไปคเชนทร์ช่วยมาดูตรงนี้ให้ฉันแทน พี่เชนมองผมอีกครั้งอย่างเป็นห่วงแต่ผมพยักหน้าไปบอกพี่เขาว่าไม่เป็นไรผมจะค่อย ๆ ทำ
ผมพาลูกค้าต่างชาติทั้งสองท่านมาดูงานที่โต๊ะผม มีคอมพิวเตอร์สามเครื่องวางเรียงกันไว้ คอมฯสำหรับงานออกแบบนั้นสเปคจะยิ่งใหญ่กว่าชาวบ้านผมถนัดมากกว่าพี่เชนจึงมอบส่วนนี้ให้ผมดูแล แล้วโชคดีที่สุดอีกอย่างที่ผมฝึกพูดและฟังภาษาอังกฤษมาจนคล่องแล้วถึงแม้จะยังไม่ชำนาญมากมายแต่ผมมั่นใจว่าสื่อสารได้ไม่มีผิดพลาดแน่ ๆ คุณรันหันมองมาที่ผมเป็นระยะ ขณะที่พี่เชนเองก็เช่นกัน
เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง คุณแม่พี่เอย์จึงเดินเข้ามาหาแล้วบอกให้คุณปูพาลูกค้าทั้งสองท่านไปที่ห้องรับรอง พวกผมจับมือบอกลากัน หนึ่งในมิสเตอร์ตบบ่าผมแล้วชมผมด้วยนะผมเลยโค้งคำนับให้แบบเก้าสิบองศาเลยเขายิ้มให้อย่างจริงใจแล้วหันไปบอกคุณแม่พี่เอย์ว่าผมยอดเยี่ยมมาก
“คิดว่าสัญญาก่อสร้างครั้งนี้คงไม่มีปัญหา คนของคุณมีคุณภาพมากนะ หวังว่าทีมวิศวกรและทีมสถาปนิคจะมีคุณภาพเหมือนระบบงานที่มิสเตอร์พิชยแนะนำผมเมื่อครู่”
“แน่นอนมิสเตอร์ ทีมงานของเราการันตีคุณภาพทุกหน่วยอยู่แล้ว ผลงานที่ผ่านมาคุณสามารถใช้เป็นมาตรฐานได้”
ดวงตากลมสวยมองมาที่ผมแล้วพยักหน้าให้เบา ๆราวกับคำขอบคุณในแบบของผู้ใหญ่ ก่อนที่เธอจะเดินออกไปพร้อมกับเลขาและแขกของท่าน
“ทำดีมาก” พี่เชนเดินมาตบบ่าให้กำลังใจอีก น้ำตาผมรื้นขึ้นมาจนคลอหน่วย นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ผมเริ่มฝึกฝนภาษาที่สองแล้วได้ใช้ความสามารถอย่างเต็มที่ ผมนึกขึ้นได้เลยนะถ้าวันนั้นผมไม่กระตือรือร้นที่จะหัดท่องหัดจำหัดพูด วันนี้ผมคงจะโดนดูถูกมากเลยและไม่สามารถช่วยให้งานราบรื่น ถึงแม้ผมจะยังเขียนบทความได้ไม่ถูกต้องตามไวยากรณ์นักแต่ผมก็กำลังฝึกฝนอยู่ ส่วนเรื่องการพูดสำเนียงผมออสซี่เหมือนพี่เชนเป๊ะ เดี๋ยววันหลังจะไปประชันฝีปากกับสำเนียงอเมริกันของพี่เอย์ดูดิ๊ใครจะรัวกว่ากัน คึคึ
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ พี่เชนกำลังยุ่งอยู่กับงานที่หน้าจอผมเองก็พักสายตาจากหน้าจอด้วยเหมือนกัน มองต่ำลงไปที่ช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่ที่วางไว้ที่พื้นใกล้ ๆ กับโต๊ะทำงานของพี่เขา ช่อดอกไม้ราคาแพงของใครบางคนที่ถูกพี่เชนเมินแล้วทิ้งไว้ช่อแล้วช่อเล่าสามวันมาแล้ว เขาก็ยังจะส่งมาให้ได้แทบทุกวัน พี่เชนให้พนักงานทำความสะอาดเก็บทิ้งไปทุกวันนะ ผมมาทำงานอ้าวเห็นช่อใหม่วางไว้อีกแล้ว วันนี้สีแดง
...ผมรู้หรอกว่าของใคร....
“เอ้อพี่เชนครับ คืนนี้ไปเที่ยวกับพวกผมป่ะ”
“เที่ยวไหนวะ”
“ยังไม่รู้เลย ไปหาเอาข้างหน้า รัชดาแหละ”
“อาร์ซีเอดิ่”
“ไปป่ะล่ะ”
“ไปๆ” พี่เชนตอบแล้วทำเสียงเปรี้ยวปาก ผมหัวเราะ เราไม่ได้กินเหล้ากันนานแล้วเหมือนกัน ยิ่งไปพร้อมหน้าพร้อมตายิ่งห่างหายไปนานมาก คืนนี้ได้หวานปากแน่
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทั้งพี่เชนทั้งผมเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน เจ้าของช่อดอกไม้สวยคนนั้น เดินเข้ามาหา
“พิชยทำงานเหรอครับ”
“โหพี่ซ่าร์เรียกผมเต็มยศเลยนะครับ” พี่เขาหาเก้าอี้ว่าง ๆ นั่งลง
“ยังนะ ถ้าเต็มยศจริงต้องมีคำว่า น้องสะใภ้ใส่ไปด้วยสิ”
“เหอะๆ เดี๋ยวนี้แซวเก่งนะพี่” ผมทำหน้าแทบไม่ถูกถ้าพี่เขาไม่ใช่ซีซ่าร์ที่ผมปลื้มนะ มีเฮ ผมคงจับอะไรสักอย่างฟาดใส่แล้ว น้องสะใภ้พ่องดิ่ ผมกำลังหาทางเป็นน้องเขยพี่อยู่เนี่ย
“หอมจัง หอมอะไรอ่ะ” พี่ซ่าร์ถามขึ้น ผมเห็นนะพี่เขามองดอกไม้ช่อนั้นด้วยที่กองอยู่น่ะ ตาเศร้าเชียว
“หอมดอกไม้ครับ หอมกุหลาบ” ผมลุกขึ้นแล้วก้มลงหยิบมันขึ้นมาจากพื้น
“เมื่อกี้คุณแม่พี่เข้ามากับลูกค้า กลัวว่าจะเห็นน่ะครับพี่เชนเลยเอาวางไว้ที่ใต้โต๊ะก่อน”
พี่ซ่ายิ้มหน้าบาน ผมเดินเอากุหลาบไปวางไว้ที่โต๊ะพี่เชน รายนั้นเงยหน้ามองผมแบบงงเลย
“รก เอาออกไปวางไว้ที่อื่น”
“ไว้ที่ไหน ตรงนี้แหละ” ผมว่า
“แต่กูไม่ชอบกลิ่นมัน เยอะเกินกูฉุน” พี่ซ่าเดินมาหาผมทันที รับเอาช่อกุหลาบนั้นไปแล้วดึงออกมาแค่ดอกเดียววางขวางไว้ที่แป้นคีย์บอร์ด ไม่สนเลยว่าพี่เชนจะทำหน้าแบบไหน ผมรีบเลี่ยงออกมานั่งลงที่ตัวเองพร้อมถือช่อดอกไม้กลับมาวาง
“แบบนี้ไม่เยอะแล้วดิ่ ดอกเดียวกูคงวางได้นะ”
“เอาออกไปวางที่อื่น ตรงนี้กูทำงานมึงไม่เห็น”
พี่ซ่าร์ส่ายหน้าเลื่อนตูดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะพี่เชน “มึงก็ทำไปดิ กูแค่ลงมาหาปิงมึงอยากทำอะไรก็ทำไป”
“หยิบดอกไม้มึงออกไปจากแป้นคีย์บอร์ดกู” เสียงพี่เชนเย็นเฉียบมาก พี่ซ่าร์ส่ายหน้าอีก ผมล่ะเสียวพี่เชนจับดอกเขวี้ยงออกมาจริง ๆ ดอกไม้สวยนะแต่มันวางผิดที่มากไปหน่อย ผมพยายามแอบดูสุดฤทธิ์ เอากับผมดิ่ อยากรู้อยากเผือกอ่ะ
พี่เชนจ้องหน้า พี่ซ่าร์กำลังจะอ้าปากด่าอะไรสักอย่างรายนั้นรีบหยิบกุหลาบขึ้นมา เด็ดๆๆแล้วก็เด็ดกลีบดอกร่วงเต็มโต๊ะพี่ซ่าร์ทำท่ายิ่งกว่าผู้หญิงนับ รัก-ไม่รักสลับกันไป ผมนี่ขำพรืดเลยพี่เชนหันมองผมหน้าแดงแป๊ดปนเขียว ๆ คือทั้งอายทั้งโกรธแน่ ๆ
พี่กูเจอผู้ชายจีบโฮ้ยผมขำ
“ไอ้.......!” พี่เชนจะด่าก็ด่าไม่ออก น่าสงสารว่ะ
“อะไร” พี่ซ่าร์ทำหน้าซื่อๆ เล่นละครเนียนมากมิน่าเป็นดาราได้
“ทำเชี่ยไรของมึง อยากเด็ดดอกไม้ไปนั่งเด็ดห้องมึงดิวะ กูทำงานอยู่เนี่ยกวนฉิบหายเลย”
“เอ้ยอย่าๆๆๆๆ” พี่ซ่าร์ห้ามไว้จับแขนพี่เชนไว้แน่น อิพี่ผมมันปัดกลีบดอกไม้สีแดงสดออกจากโต๊ะมัน
“มึงอย่าทำดิ่กูกำลังนับเลย เกือบจะรู้แล้วว่ารักหรือไม่รัก เหี้ย!มึงมาปัดของกูทำไมเล่า”
“สกปรก”
“สกปรกที่ไหน หอมออก สวยด้วยสวยเหมือนมึง”
“ไอ้เหี้ย! น่ารำคาญ ไปนับบนห้องมึงไป๊”
“ไล่ตลอดอ่ะมึง กูไปเดี๋ยวนี้แล้วก็ได้” พี่เขาลุกขึ้นแบบโมโหปนน้อยใจ พี่เชนไม่สนใจเลย พี่ซ่าร์น่าสงสารว่ะใช้สองมือโกย ๆ กลีบดอกไม้ทำเป็นกองภูเขาเล็ก ๆ
ผมกัดฟันต้องแกล้งทำนิ่ง ๆ ประมาณไม่รู้เรื่องไม่ได้ยินทั้งที่โต๊ะอยู่ติดกันไม่ถึงเมตร พี่เชนถูกชมว่าสวย กูอยากจะบ้า พี่เชนเท่สุดหล่อด้วยไม่มีหรอกคำว่าสวยอะไรนั่น พี่ซ่าร์แม่งไม่มองตัวเองเล๊ยยย
“มึงทำอะไร”
“ก็เก็บไปนับต่อบนห้องไง นับตรงนี้มันขวางทางมึงนี่ กลัวแฟนรำคาญ”
“ประสาท” พี่เชนว่าแล้วลุกเลย เดินไปเปิดดูเครื่องเซิร์ฟเวอร์หน้าตาเฉย พี่ซ่าร์โกยกลีบกุหลาบใส่กระดาษเอสี่แถว ๆ นั้นกำลังจะเดินออกไป แต่ผมเรียกไว้ก่อน
“พี่ซ่าร์ครับ”
“ครับ ปิงมีอะไร”
“คืนนี้ไปเที่ยวกันไหมพี่ ไปกับพวกผมนะ”
“เที่ยวแบบไหน”
“แฮงค์เอาท์ครับ”
“โอเคได้ เดี๋ยวพี่พาไปรู้จักที่ดีๆอยู่ ค่อนข้างส่วนตัว ไม่พลุกพล่าน ปิงค่อยโทรบอกเพื่อนๆนะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” พี่ซ่าร์ทำไม้ทำมือชี้ไปทางพี่เชนถามแบบไม่มีเสียงว่ารายนั้นไปด้วยไหม ผมบอกว่าไป พี่ซ่าร์ชูนิ้วโป้งให้แล้วบอกค่อยโทรนัด
“ได้ครับแล้วเจอกันพี่”
พี่เขาเดินออกไปแล้วพี่เชนหันมาจ้องผมใหญ่
“ไปชวนมันทำไม น่ารำคาญ”
“เอ๋าพี่ซ่าร์เขาน่ารักออก พี่เชนแหละพูดไม่เพราะเลย ใจดีกับพี่เขาหน่อยก็ไม่ได้”
“ทำไมกูต้องใจดีกับคนแบบนั้น”
“พี่อ่ะ”
“กูไม่อยากไปแล้ว”
“เฮ้ยไม่ได้ ๆ พี่สัญญากับผมแล้ว กินเหล้ากันเหอะพี่ ไม่ปาร์ตี้กันนานแล้วอ่ะเราคลายเครียดกันบาสวุฒิก็ไป”
“แฟนมึงไปด้วยป่ะ”
“ไปดิ่”
“เออดี ไปมันทั้งพี่ทั้งน้อง มึงคอยดูเหอะกูจะได้กินไหมเหล้า แซะกูอีกสัส”
“กินสิครับกินไม่มีใครแซะหรอก พี่เชนใจกว้างๆนะ พี่ซ่าร์เขาใจดี ดูสิส่งดอกไม้มาจีบพี่ทุกวันเนี่ย”
“ปิงมึงเงียบไปเลย รู้ไปถึงไหนอายเขาตายห่าผู้ชายส่งดอกไม้มาจีบกูนี่อยากจะกระทืบมันให้จมดิน”
“โฮ้ยใจร้าย พี่เชนแม่ง ถามจริงพี่ไม่รู้สึกอะไรกับพี่ซ่าร์จริงอ่อ”
“โน จะไปรู้สึกห่าอะไร จีบกูได้ตลอดศก ทำอย่างกับกูเป็นผู้หญิง มึงดูหน้ามันกับกูก็รู้แล้วใครจะเป็นฝ่ายไหน ไม่ดูตัวเองชอบทำอะไรแปลกๆ ถ้ากูชอบกูจีบเอง ใจกล้าหน้าด้านแบบนั้นให้ตายกูชอบไม่ลงหรอก”
“จริงดิ่”
“ก็จริงสิวะ”
ผมยิ้มเจื่อนส่งไป มันก็จริงว่ะถ้าเป็นผมไม่ชอบนะส่งดอกไม้มาจีบแบบนี้ไม่ค่อยดี ถ้าเป็นผู้หญิงว่าไปอย่างแต่คือพวกผมเป็นผู้ชายไง ยิ่งแมนๆเท่ ๆ แบบพี่เชนแกไม่ชอบหรอก ต่อยกันแล้วจูบยังดีกว่ามาจีบแบบผู้หญิงจ๋า เดี๋ยวคืนนี้ผมจะลองบอกพี่ซ่าร์อีกที ผมว่าพี่เชนมีใจนะแต่ปากแข็ง ก็ถ้าไม่มีใจจะไปจูบไปกอดพี่เขาทำไมที่ผมแอบได้ยินคืนนั้นอ่ะ ผู้ร้ายปากแข็งจะเอาอะไรมาง้างวะ เดี๋ยวจะลองถามพี่เอย์ดู
-
http://www.youtube.com/v/OQT8jCtsr9g
คืนนั้น....เราทั้งหมดรวมตัวกันตอนสี่ทุ่ม ผับหรูขนาดกลางแถวรัชดา พี่ซ่าร์นัดไว้ที่นี่บอกเป็นส่วนตัว แพงหน่อยชาร์ตเยอะแต่ดูแลความปลอดภัยและรับประกันความสนุก พี่ซ่าร์มารออยู่ก่อนแล้วใส่หมวกแก็ปสีดำมิดชิดแต่งตัวธรรมดาเสื้อยืดกางเกงยีนส์ แต่ออร่านี่พุ่งกระจายมาก พี่เขาเปิดประตูรถเดินออกมาเมื่อเห็นรถพี่เอย์จอดลง พี่เชนตามมาจอดข้างกันแบบติดๆ ขณะที่วุฒิกับบาสขับมอไซด์มารออยู่ก่อนแล้วมันเดินเข้ามาหา
“เข้าไปกันเลยกูจองไว้แล้ว” พี่ซ่าร์บอกแล้วพวกเราเดินตาม ๆ กันเข้าไปหนุ่มโฉดโสดชั่วคราว ชุดดำยกแก๊งหกคน สาวๆที่ยืนออกันอยู่ด้านนอกนี่มองกันเป็นตาเดียว พี่ซ่าร์ขยับเข้าไปยืนใกล้ ๆ พี่เชนกับพี่เอย์สองคนนั้นตัวสูงบังไว้ได้หมด ขณะที่บาสวุฒิและผมเดินรั้งท้าย
“หมาปิง มานี่ดิ่” พี่เอย์มันหยุดแล้วหันมารอยื่นมือออกมาอีกต่างหาก คว้าหมับมือผมไว้เลย ไอ้บาสขยับมาบัง ๆ ไว้ให้รู้งานแบบนี้มิน่าพี่เอย์ชอบซื้อขนมดี ๆ มาฝากมัน
ที่นั่งเป็นโซฟานุ่มมุมเฉียงของร้านชั้นลอยเตี้ย ๆ พี่เอย์นั่งลงก่อนผมนั่งข้างถัดมาเป็นพี่เชนหมาบาสและไอ้วุฒิ ส่วนพี่ซ่าร์เดินมาถึงท้ายสุดแวะคุยกับเจ้าของร้านเห็นว่ารู้จักกันเพื่อนของเพื่อนพี่เขามั้ง ก่อนเดินไปหาไอ้บาสแล้วบอกขยับไปหน่อย สรุปตอนนี้พี่ซ่าร์พี่เชนนั่งข้างกัน
ตำแหน่งคือ พี่เอย์ ผม พี่เชน พี่ซ่าร์ บาสและวุฒิ เรียงกันแบบโค้ง ๆ ด้านหน้ามีโต๊ะเล็กวางอาหารเครื่องดื่ม สาว ๆ สองคนเข้ามาชงเหล้า พี่ซ่าร์ก้ม ๆ ใหญ่ เลยคงกลัวจำได้ไฟยังไม่ค่อยมืดมากเสียงเพลงสนุกสนานเป็นจังหวะเร็ว
เราทั้งหมดหมดดื่มกินพร้อมฟังเพลงไปเรื่อยๆ
เวลามากินเหล้าพี่เอย์จะไม่ค่อยพูดนะ มันจะนั่งฟังเพลงแล้วก็ค่อย ๆ ดื่มของมันไป ผมเองก็จิบ ๆไปนิดหน่อยไม่อยากกินเยอะ พี่เชนนี่คอแข็งกินเยอะเหมือนกันแต่เมายาก พี่ซ่าร์เหรอดื่มดิ่เยอะนะแต่คิดว่าพี่เขาชิลแหละคอคงแข็งพอๆกับพี่เชน ส่วนไอ้วุฒิไอ้บาสเติมให้พี่ ๆ เขาตลอดไม่มีขาดสาว ๆ มือชงหายไปไหนไม่รู้ ดึกแล้วเพลงเปลี่ยนจังหวะเป็นช้าๆ ไอ้วุฒิคว้าบุหรี่ขึ้นมาจุดพ่นควันสบายใจ หน้าที่เติมเหล้าเลยเป็นของหมาบาสคนเดียว
“คะวะอี้ เดสเน๊”
???
จู่ ๆ พี่ซ่าร์พูดอะไรบางอย่างขึ้น ผมที่นั่งติดกับพี่เชนได้ยินชัดเต็มสองหู พี่เขาถือแก้วเหล้าไว้หันมามองพี่เชนตานี่เยิ้มเลย คือใครๆก็ดูรู้ว่าคำนี้พูดกับพี่เชนแน่ ๆ
“มึงพูดอะไร” พี่เชนถามหน้าเหรอหรา คืองงแดกพูดง่าย ๆ จู่ ๆ หันมาพูดอะไรก็ไม่รู้ ทำท่าทางแปลก ๆ เป็นใครก็ตกใจนะ
“คะวะอี้ เดสเน๊” พี่ซ่าร์ยังพูดคำเดิมอีก คราวนี้พี่เชนคิ้วขมวดเลยเว้ยหันมองผมกับไอ้บาส พวกผมรีบหลบตาทำเป็นมองโน่นนี่ไปผมมองที่เพดานเออว่ะเพิ่งสังเกตหลอดไฟในผับมันเป็นรูปร่างแบบนี้เหรอวะ ส่วนพี่เอย์กับไอ้วุฒิไม่ต้องพูดถึงนะ นั่งเงียบไม่สนใจอะไรฟังเพลงจิบเหล้าเงียบ ๆ มีแต่มืออิพี่เอย์มันแหละกอดเอวผมไว้ตลอด
“ไอ้เหี้ย” เสียงพี่เชนดังขึ้น พี่เขามองหน้าพี่ซ่าร์ท่าทางไม่วางใจ คนพูดภาษาแปลกๆก็ยิ้มนะดูมีเลศนัยยังไงไม่รู้ สมแล้วกับที่พี่เชนหวาดระแวง
“คะวะอี้ เดสเน อยากรู้เหรอแปลว่าอะไร” พี่ซ่าร์แม่งกวนตีนสุดไรสุดหน้าตาแบบเสือดาวอ่อยเหยื่อมาก
“เชี่ย กูไม่อยากรู้แล้ว มึงอย่าพูดนะ”พี่เชนขยับ ๆ เข้ามาหาผมอีก คงเจอพี่ซ่าเบียดเข้ามาจากอีกฝั่งแน่ ๆ
“คะวะอี้ เดสเน แปลว่า มึงน่ารักจัง”
เคร้ง!! เสียงที่คีบน้ำแข็งไอ้บาสมันทำตกลงที่โต๊ะ ผมส่งสายตาให้มันประมาณว่าอย่ากระโตกกระตากจะแอบฟังต้องเนียน
“ไอ้เหี้ยหุบปากไปเลย ไม่อยากได้ยินจากปากมึงหรอก”
“ใจร้ายว่ะ” พี่ซ่าร์บ่นอุบอิบ “ชมก็ไม่ได้ ไม่ขอบคุณยังโดนด่าอีกเฮ้อ ซีซ่าร์เซ็ง”
พี่เขาทำท่าเอามือก่ายหน้าผากพิงซบไหล่พี่เชนไว้ นี่ผมกำลังนึกในใจนะไอ้พี่น้องสองคนนี้มันขี้อ้อนมากจริงๆ แปลกเป็นบ้าเลยพี่เอย์นี่เผลอไม่ได้เอาหัวเข้ามาซบไหล่ผมได้ตลอดผมต้องเด้ง ๆ ไหล่ให้รู้ว่ามากไปมากไป พี่เอย์อมยิ้มจิบเหล้าแก้เขินแล้วนั่งตรงๆใหม่ แต่พี่เชนไม่ใช่นะรายนั้นเจอพี่ซ่าร์ซบไหล่ใช่ไหมมันผลักหัวเงิบเลยดิ่ ได้ยินแต่เสียงพี่ซ่าร์หัวเราะชอบใจคงสนุกแหละแกล้งพี่เชนได้ นั่งกันไปสักพักพี่เชนเฉยเว้ยพี่ซ่าร์ซบไหล่นานแล้วด้วย
"ขอยืมไหล่หน่อยนะ กูเหนื่อยนี่"
พี่เชนเงียบเว้ยไม่ตอบอะไรแต่ก้ไม่ผลักออกเหมือนทุกครั้ง ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็น
“เฮ้ยพวกพี่ผมนึกอะไรดีๆออก ฟังๆๆๆทางนี้พี่ ทางนี้” ไอ้บาสหน้าตาท่าทางตื่นเต้นมันดีดนิ้วเหมือนนึกเรื่องอะไรขึ้นมาได้ ไถลก้นมานั่งลงที่พื้นต่อหน้าพวกเราทั้งหมด
“เอางี้นะในฐานะที่พวกผมเป็นน้องแล้วพวกพี่เป็นพี่” ทุกคนมองไปที่มัน ผมมั่นใจว่าทุกคนกำลังคิดเหมือนกันคือ ไอ้บาสมันเมาก่อนเพื่อนแล้วแน่ ๆ
“เรามาเล่นกัน ผมจะถามพวกพี่คนละหนึ่งคำถาม เป็นคำถามเดียวกันทั้งหมด ถ้าใครตอบผ่านแล้วอยากถามอะไรใครต่ออีกก็เชิญ แต่แค่คำถามเดียวนะ คำถามเดียวเท่านั้น! สำคัญที่สุดคือคนถูกถามต้องตอบ ถ้าไม่ตอบเหมาจ่ายหมดคืนนี้แล้วเจอพวกผมสามคนบอยคอตใช่ไหมวะปิง”
ผมหูผึ่งพอพูดถึงเรื่องจ่ายตังค์ โฮรรรร กูอยากร้องไห้หมาบาสแม่งเล่นเชี่ยไรไม่มีการเตรี๊ยมกับกูล่วงหน้าเลยสัส
“ว่าไงวะปิง มึงโอเคใช่ไหม”
“เออๆ”
“โอเคนะ ใครไม่โอยกมือด้วยครับ”
พวกพี่ๆทุกคนนิ่ง พี่เอย์มองแล้วก็เฉย พี่เชนพี่ซ่าร์ไม่มีใครว่าอะไรคงคิดว่าไอ้บาสมันไร้สาระ ผมเองก็รอฟังมันต่อ”
“เอาล่ะ คำถามแรกผมจะถามคนที่หล่อที่สุดในกลุ่มพวกเรา แต่นแต๊น พี่ซ่าร์”
ครืดดดดดดดดดดดด เสียงพี่เอย์ใช้เท้ายันโต๊ะที่วางเครื่องดื่มกระแทกใส่หลังมัน ไอ้บาสหันมอง หน้าตาเหรอหรา
“ถามกูนี่ กูคนแรก”
ไอ้บาสหันซ้ายหันขวารีบประเคนน้ำสีอำพันส่งให้มันอย่างดงาม คล้ายถวายเครื่องราช แล้วกระซิบบอกขอถามพี่ซ่าร์ก่อนให้เกียรติพี่เขาเป็นดารา เรื่องหล่อพี่เอย์หล่อกว่าอยู่แล้ว แต่อยากคุยกับไอดอลก่อนแค่นั้นแหละ” อิพี่เอย์พยักหน้าหงึก ๆ เข้าใจ ผมขำพรืดตลกว่ะเชื่อไอ้บาสต้องไปกินหญ้านะ โดนตบหัวมาอีกมันน่ะชอบรู้ทันผมชกมันไปเบา ๆ ก่อนหันไปสนใจคำถามจากปากหมาบาส
“พี่ซ่าร์ พี่เคยมีแฟนมากี่คนแล้ว” พี่ซ่าร์ผงะไปนิด ๆ คงงงว่าจู่ ๆ บาสถามอะไรขึ้นมา
“ทะ...ทำไม”
“เอาน่า พี่ต้องตอบนะครับ เรากำลังเล่นกันไง”
"อ้าวเหรอ"
"ใช่ๆ"
“งั้น เดี๋ยวกูนับก่อน”
“โฮ้ยต้องนับด้วย?”
“นับดิ่ รอแปป คณิตคิดเร็ว” ไอ้บาสแม่งทำเสียงติ๊กต๊อกๆๆรอ
“ต้องนับผู้ชายด้วยป่ะ” พี่ซ่าร์ถามอีก
“ห๊า!” ผมไอ้วุฒิไอ้บาสร้องทักเป็นเสียงเดียว ตกใจนิด ๆ เออแล้วผมตกใจทำไมก็รู้อยู่แล้วพี่เขาจีบพี่เชน แต่ไอ้บาสท่าจะตกใจมาก พี่เชนแกนิ่ง นั่งกินเหล้าฟังเพลงเบา ๆ ไปราวกับไม่ได้ยินเรื่องอะไรทั้งนั้น
“อ่ะจ๊ะๆๆ เด็กๆเข้านอนแต่หัวค่ำ กูล้อเล่นพวกมึงนี่ก็”
“พี่ซ่าร์พี่แม่งร้ายว่ะ ตกลงกี่คนอ่ะพี่”
“ยี่สิบขึ้น วู๊ว!กูนับไม่หมดลืมแล้ว เยอะเกิน”
“ร้ายกาจจริงด้วย”
“เออแต่กูตอบจริงนะ ไม่ปิดเว้ย ชายแท้ยอดชายต้องได้ทั้งชายทั้งหญิง คึคึ”
“แหวะ ผมอยากให้แฟนคลับพี่มาฟังว่ะ ลูกพี่ปิงว่าไง” ไอ้บาสเอื้อมมือมาดึงแขนผมให้ลงไปนั่งที่พื้นด้วยกัน ผมก็ยอมนะไถลตูดลงมานั่งอยู่ข้าง ๆ มัน พี่เอย์มอง ๆ แต่ไม่ได้ว่าอะไร ผมหยิบแก้วใครไม่รู้ซดน้ำเปล่าแก้ฝาดปาก
“กูตอบแล้วต่อไปตากูถามใครก็ได้ใช่ป่ะ”
“อ่ะครับ ใช่ ๆ แค่คำถามเดียวนะ แล้วคนถูกถามต้องตอบด้วยไม่งั้นมีอันทุกคนเลิกคบ ฮิ้วววว” ผมกับหมาบาสประสานเสียงผมหยิบถั่วลิสงคั่วอบเนยมาใส่ปาก รอฟังคำถามจากพี่ซ่าร์
“กูจะถามคเชนทร์”
“ถามว่า...”
ไอ้บาสเป็นลูกคู่ให้ พี่ซ่าร์จ้องหน้าพี่เชนแบบจริงจังมาก ผมกลั้นหัวเราะพอๆกับไอ้หมาบาส เราสองคนตีคิ้วกันอย่างรู้ทัน
“ผู้ชายที่มึงอยากขึ้นเตียงด้วยมากที่สุด คือใคร?”
ทุกคนสตั๊นไปหมดกับคำถามตรงแบบอุบาทเกรียนโคตรของพี่ซ่าร์ โดยเฉพาะคนถูกถามหน้านี่ขนาดอยู่ในที่มืดๆยังแดงเห่อขึ้นได้ ไม่รู้โกรธหรืออาย
“.......” พี่เชนไม่ตอบเว้ย เงียบไปนานมากยกแก้วจิบแล้วจิบอีก
“พี่เชนอย่าโกงพี่ ตอบมาดิ่” ไอ้บาสมึงช่างกล้า พี่เชนมองผมตาแป๋วเลย ผมก็จ้องพี่เขานะ รอฟังคำตอบ
“ผมนับหนึ่งถึงสาม พี่ไม่ตอบพวกผมเมินพี่หมดนี่อ่ะ ถือว่าไม่แฟร์” ไอ้บาสมึงจริงจังมากไปป่ะวะ มันเริ่มนับแล้วด้วย
สาม
สอง
หนึ่ง
“กูขึ้นได้กับทุกคนยกเว้นมึงคนเดียว”
เอื๊อกกกก ผมทำเสียงเอฟเฟคประกอบพี่ซ่าโดนแทงไส้ทะลัก กำลังจะกระอักเลือดตาย พี่เอย์หัวเราะจนตัวงอเจอพี่ซ่าร์หันขวับไปตวัดสายตาใส่ พี่เชนนั่งขำหึหึ คุณต้องไม่ลืมนะว่าตอนนี้ผมที่นั่งคั่นกลางระหว่างพี่เอย์กับพี่เชนลงมานั่งข้างล่างแล้วเพราะงั้นตอนนี้พี่สองคนเลยนั่งติดกันแบบอัตโนมัติ
“โอ๊ยกูขำ” พี่เอย์ยังขำไม่หยุดมันเป็นพวกเส้นตื้นอยู่แล้วพี่ซ่าร์นี่หน้าเขียวปากยู่เลยดิ่
“สมน้ำหน้ามึงว่ะซ่าร์ กูขำมากสมน้ำหน้ามึ้ง” พี่เอย์เอ้ยยย ขำเหี้ยไรวะสงสัยสะใจคำตอบ
“ไม่เอาดิ่วะพี่ตอบแบบนี้ไม่ได้ครับ ต้องตอบระบุตัว เดี๋ยวนะเอางี้ง่าย ๆ ในบรรดาพวกเราห้าคนเนี่ย คนที่พี่อยากขึ้นเตียงด้วยมากสุดคือ.....”
เอาแล้วไม่รู้อะไรดลใจหมาบาสถามอะไรแผลง ๆ
“จำเป็นต้องตอบเหรอวะ”
“จำเป็นๆมึงรีบตอบมา” พี่ซ่าร์เสริมเข้าไปเขย่าขาพี่เชนใหญ่เลย
พี่เชนเงียบไปนิดมันจ้องผมนิ่ง ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ อย่านะเว้ยพี่ ผมคิดในใจอย่าหางานงอกให้ผมเชียวนะ
“ปิงไง กูนอนกับมันบ่อยออก”
“อ้าวไอ้เหี้ย! พูดแบบนี้เดี๋ยวมึงเจอ”พี่เอย์กระโดดคร่อมพี่เชนไว้เลย ผมรีบลุกเข้าไปดึงไว้ พี่ซ่าร์เองก็หน้าตาตื่น พี่เอย์แม่งร้ายมากมันดึงคอเสื้อพี่เชนแบบแน่นมากตัวมันขึ้นคร่อมพี่เขาจริงนะ ท่าทางเอาจริงด้วย
“ล้อเล่น! ไอ้เหี้ย กูล้อเล่นหรอก” พี่เชนผลักมันออก พี่เอย์กลับมานั่งหน้างอ ผมตบๆต้นขามันไว้บอกให้ใจเย็น ๆ
“มันแม่ง พูดจา”
“ไม่มีไรหรอกพี่ พี่เชนล้อเล่นครับ”
“กูรู้เหอะ” มันยังยู่หน้างอแง ผมตบๆขามันอีกยื่นเหล้าส่งให้
“อ่ะๆ เปลี่ยนคนๆ คราวนี้ผมถามพี่เชนบ้าง”
ไอ้บาสเห็นท่าไม่ดี มันจัดการเปลี่ยนคำถาม พวกผมก็รอฟังต่อ พี่เอย์จับหมอนมาคั่นกลางไว้ระหว่างตัวมันกับพี่เชน แล้วทำท่ารังเกียจโกรธแล้วอะไรแบบนั้น พี่เชนแอบขำมันนะผมเห็น
“พี่เชน แล้วพี่อ่ะ เคยมีแฟนมากี่คน?”
“กูต้องตอบ?”
“เอ๋า ต้องตอบดิ่พี่”
“อ่า.....งั้นนับก่อน”
“อะไรพี่ก็ต้องนับอ่อ?”
“ต้องนับดิ่วะ ใครจะไปจำได้แม่งกูจบมาตั้งนานแล้วเหี้ย” พี่เชนทำหน้าทำตานึก อิพี่ซ่าร์จ้องมันใหญ่
“นับรวมผู้ชายด้วยนะพี่”
“ไอ้เหี้ย! แฟนกูมีแต่ผู้หญิงจะนับรวมผู้ชายทำไม ไปตายซะ!”
“แต่กูเป็นผู้ชายคนล่าสุดของมึงนะ มึงต้องนับด้วยดิ่คเชนทร์” พี่ซ่าร์เสริมเจอพี่เชนหันขวับไปมองตาถลึง รายนั้นยกมือบอกยอมๆพี่เชนเลยหันมาหาไอ้บาสกับผมต่อ
“สิบสองคนประมาณนี้....อืม...สิบเอ็ดๆ”
“เฮ้ยอะไรกันแน่สิบเอ็ดหรือสิบสองพี่เอาดีๆ”
“สิบเอ็ด สิบเอ็ด”
“โหเยอะเหมือนกันนะ จริงจังป่ะวะพี่”
“จริงจังอยู่สองคน แล้วสองคนนั้นก็โดนหมาตัวเดียวกันคาบไปแดกทั้งคู่”
“จริงดิ่”
“เออจริง”
“โหจัดมันสักดอกสิ กวนตีนแบบนั้นเป็นผมไม่เอาไว้เหอะ ชาตินี้ให้ตายไม่มีวันญาติดีด้วย มันจะต้องเป็นศัตรูคู่แค้นของผมตลอดไป” ผมรีบกระตุกเสื้อไอ้บาสไว้มันหันมาถามอะไร ๆ
“หึหึ” พี่เชนยิ้มเย้ยไปหาพี่ซ่าร์ เจอพี่ซ่าร์ยกแก้วเทพรวดยัดเข้าปากพี่เขา พี่เชนสำลักเกือบตายพี่ซ่าร์ตบๆหลังให้ดีนะเป็นน้ำมะนาว
พี่เอย์ขำได้อีก หัวเราะพี่เชนอีกแล้ว สองคนตาเขียวใส่กัน
“เล่นเหี้ยไรของมึง อ่ะ..แค่กๆๆๆ” พี่เชนทั้งโวยทั้งไอ
“อ่ะๆต่อๆ พี่เชนถามใครก็ได้พี่ หนึ่งคำถาม”
ไอ้บาสยังคงทำหน้าที่ของมัน พี่เชนกวาดสายตามองพวกเราทั้งหมดหนึ่งรอบก่อนหยุดอยู่ที่พี่เอย์เป็นคนสุดท้าย
“เอตั้น มึงจริงจังกับปิงไหม?”
ผมมองหน้าพี่เชนทันที คือไม่คิดว่าพี่เขาจะพูดคำถามนี้ออกมา พี่เอย์มองพี่เชนตาเขียวปั๊ดเลย มันหยิบเอามือถือที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมากดๆๆยุกยิกพักนึงชูหน้าจอใหญ่ ๆ ให้พี่เชนดู สายตานี่กวนแบบสุด
‘จริงจัง ทำไม?’
พี่เชนยกแก้วขึ้นจิบ “มึงไม่สิทธิ์ถามกู ตอนนี้กูถามมึงได้ฝ่ายเดียว”
พี่เอย์กัดฟันกรอดเลย ผมเห็นพี่ซ่าร์ยกแก้วขึ้นซดที่เดียวหมดรวดไอ้วุฒิเป็นคนเติมให้
“แล้วมึงใช้มือถือตอบทำไม ทำไมไม่ตอบกูดี ๆ”
“กูไม่อยากพูดกับมึงไง”
“อ้าว นี่ไม่เรียกว่าพูด?”
“จิ๊! ยุ่ง” เสียงพี่เอย์ฮึดฮัดขัดใจก่อนยกอีกแก้วขึ้นจิบ
“อ่ะๆๆต่อ ๆ มาต่อที่พี่เอย์เลยครับ สารภาพมาให้หมด พี่อ่ะมีแฟนมากี่คนแล้ว ตอบให้ดีนะครับ คนรอฟังเยอะ”
“เดี๋ยวนะ กูนับก่อน”
“โฮ้ย ต้องนับอีกแล้วไรวะเนี่ย มันเยอะขนาดต้องยกนิ้วเลยอ่อ”
พี่เอย์มันไม่นับธรรมดานะมันยกมือขึ้นมานับด้วย สองมือเลย ผมอมยิ้ม เฉย ๆ นะเรื่องอดีตไม่ค่อยสนใจหรอกฟังไปเล่น ๆ สนุก ๆ
“เอามือผมอีกไหมพี่” ผมแซวมัน พี่เอย์ยื่นมือออกมาผลักหัวผม
“เอออะไรจะเยอะขนาดนั้นวะ เยอะกว่ากูแหงเลย” พี่ซ่าร์บ่นออกมาอีก กระดกเหล้าเข้าปาก
“สิบสี่อ่ะ ถ้ารวมคนที่มึงอยู่ด้วยวันนั้น ที่กูพาไปช้อปปิ้งแล้วบอกเลิกอ่ะ คนที่สิบสาม”
“ใช่ย่อยนะเนี่ย เจ๋งว่ะ” เสียงไอ้บาส
“รวมผู้ชายด้วยป่ะ” ผมหลอกถามมัน
“ถ้านับคนสุดท้ายก็มีผู้ชายคนเดียว มึงไง คนที่สิบสี่ปิดบัญชีกูพอดี”
“วู๊วววๆๆๆๆ คำตอบเป็นที่น่าพอใจโว๊ยพี่ปิงหุบยิ้มพี่หุบๆ เอาล่ะพี่เอย์ตาพี่ถามอะไรใครก็ได้มาหนึ่งคำถามครับ” หมาบาสเป่าปากรู้งานดีมาก ตอนนี้ผมเขินสุด ปิดบัญชีอะไรวะใช้คำนี้หมายความว่าพี่เอย์จะมีผมเป็นคนสุดท้ายงั้นดิ่ ฟินไป
“อ่ะครับตาพี่เอย์ถามได้หนึ่งข้อ เชิญเลยพี่”
“กูจะถามซีซ่าร์”
“ว่าไงครับน้องชาย” เสียงพี่ซ่าร์กวนตีนสุด เมาแล้วมั้งนะ
“มึงมานั่งทำเห้ไรที่นี่?” เราทุกคนหันขวับมองที่พี่ซ่าร์
จะว่าไปมันก็จริงพี่ซ่าร์เป็นดารานายแบบที่ดังมาก พี่เอย์เคยบอกว่าชวนเที่ยวนี่ยากมากกว่าจะออกมาได้ คราวนั้นถ้าคุณจำได้พี่เขาถึงขนาดปลอมตัวเพื่อไปเที่ยวร้านไม้แดงกับพวกผม แต่วันนี้ใส่แค่หมวกแก็ปปิดหน้าลงมาต่ำๆแค่นั้น ดูข้าง ๆ ยังหล่อเลยเหอะ
“อะไรวะเรื่องแค่นี้ต้องถาม”
“พี่ซ่าร์ครับตอบพี่ พี่เอย์มีสิทธิ์ถาม”
พี่เขาขยับตัวนั่งดี ๆ หันไปหาพี่เชน สองคนมองหน้ากันนะผมว่า ก่อนพี่ซ่าร์จะตอบเสียงดัง ฟังชัด แจ่มสุด
“มาจีบคเชนทร์ไง”
จบครับพี่ผม พี่ซ่าร์ตอบแล้วกระโดดขึ้นนั่งตักมันเลย พี่เชนหน้าหรา “ไอ้เหี้ย!เล่นไรของมึงเนี่ย”
“อยากนั่งนี่” น้ำเสียงอ้อนตีนพี่เชนเหลือหลาย เมามากแล้วแน่ ๆ หรือแกล้งวะผมก็ดูไม่ออก นักแสดงด้วยเหอะพี่เชนไม่ทันพี่ซ่าร์หรอกว่ะ ผมหันไปมองอีกทางพี่เอย์ไม่สนใจพี่มันเลยนะ สงสัยชิน
“ลงไปจากตักกูได้แล้วตัวมึงหนักอย่างกับหมู” พี่เชนจับเอวพี่ซ่าร์ออกจากตัก ขยับเข้ามาชิดพี่เอย์อีกนิด
“ใจร้าย” เสียงพี่ซ่าร์
“ปิงมึงขึ้นมานั่งข้างบนมาข้างกูนี่” พี่เชนเรียกผม
“ไม่เอากูจะนั่งข้างมึงคนเดียว”พี่ซ่าร์โวยขึ้น ส่ายหน้าแล้วซบลงที่ไหล่
“บ้าเอ๊ย มึงเมาเหรอเนี่ย”
“เปล่า”
“งั้นนั่งเฉย ๆ ถ้ามึงเลื้อยใส่กูอีกกูเปลี่ยนที่จริงนะ”
พี่ซ่าร์เบะปากเงียบไปเลยตั้งแต่ตอนนั้น
ไอ้บาสดีดนิ้วใหม่อีกครั้ง
“เอาล่ะๆสุดท้าย ๆ ผมจะถามลูกพี่สุดที่รักของผม พี่ปิง” มันเอามือเข้ามากอดคอผม ไอ้วุฒิมองมาที่พวกเรามันนั่งจิบเหล้าท่าทางมีความสุขมากมือข้างนึงคีบบุหรี่ไว้ด้วยนะ
“ลูกพี่บอกมา สารภาพมาเลยลูกพี่มีแฟนมากี่คนแล้ว?” ไอ้บาสยกแก้วเหล้าส่งให้ผมรับมากระดกรวดเดียวจบ
“คนเดียว” ผมตอบเสียงดังฟังชัด
“วู๊ววๆๆลูกพี่ผมรักเดียวรักเดียวใจเดียวเว่ยเฮ้ย” ผมแอบเห็นนะพี่เอย์นั่งยิ้มเลยดิ่ มันก้มหน้ากัดปากนิ่งท่าทางน่ารักมากถ้าไอ้บาสตัวดีมันจะไม่เสือกพูดประโยคต่อไปออกมา
“พี่เอย์ครับผมบอกให้รู้นะ ผู้หญิงคนนั้นสวยด้วย พี่ปิงตามจีบตั้งแต่อยู่ปวช.ปีหนึ่งโน่นแน่ะ พอได้เขาแล้วก็คบกันดิ่ โอ๊ยยยยยยย!” ผมเบิร์ดกะโหลกมันไปทีโทษฐานพูดมากไม่ดูหน้าพี่เอย์เล๊ย จากยิ้ม ๆ ในตอนแรก มันหุบลงเลยทันทีที่หมาบาสพูดว่า เป็นผู้หญิง
“ไอ้เหี้ยบาสกูหมายถึงพี่เอย์ มึงพูดเหี้ยไร” ผมดุมัน
“อ้าวผมก็นึกว่าพี่พูดถึงบุ๋ม”
ยังจะพูดต่ออีก ไอ้หมามึงนะมึง งานกูเข้าอีกแล้ว พี่เอย์นิ่งไปเลยมันยกแก้วเหล้าซดสองแก้วติดๆ ไอ้วุฒิเห็นท่าไม่ดีพยักหน้าเรียกบาสให้ขึ้นไปนั่งที่ ผมเองก็ลุกขึ้นไปนั่งที่เดิมด้วย พี่เชนขยับให้ผมนิดๆ พี่ซ่าร์นี่ซบไหล่พี่เชนแล้วนะ อิพี่เอย์นั่งหน้ามุ่ยกินของมันไปผมเลยเอามือไปจับมือมันไว้ ผมรู้ดิ่ถ้าตอบว่าคบมาหลาย ๆ คนมันคงไม่คิดอะไร แต่นี่ผมตอบว่ามีแค่คนเดียว ไอ้บาสก็เสือกพูดอีกว่าผมรักเดียวใจเดียว จริง ๆ คือผมมีหลายคนนะแต่ที่ผมคบจริงจังและยอมใช้คำว่าแฟนเท่าที่เพื่อน ๆ รู้ก็จะมีแค่บุ๋ม คนนั้นแหละผู้หญิงคนที่ครั้งล่าสุดเรากำลังจะมีอะไรกันแล้วพี่เอย์โทรมาตามว่ามันเมามากให้ไปรับ ผมเลยต้องทิ้งเธอออกมา ไม่รู้คุณจำได้ไหมนะนานมากแล้ว
“เดี๋ยวๆๆยังเลิกเล่นไม่ได้นะกูยังไม่ได้ถามเลย” ผมยังไม่ยอมจบ อยากถามบ้างไรบ้าง
“เออกูก็ยังไม่ได้ถามเลย” ไอ้วุฒิเองก็แทรก
“มึงไม่เกี่ยววุฒิ พวกเราเหมือนคนๆเดียวกันกูเป็นพิธีกรเพราะงั้นมึงก็อยู่เฉยๆด้วย”
“ตกลงเหลือกูถามคนเดียวใช่ป่ะ ถามใครก็ได้นะ”
“โอเคพี่ปิง หนึ่งคำถาม”
“กูจะถามพี่เชน” อิพี่เอย์หันขวับเลย ผมรีบจับมือมันไว้ หันไปขยิบตาให้
“ถามว่า....”
“พี่เชนครับ พี่ว่าพี่ซ่าร์หล่อป่ะ?”
เอากับผมดิ๊ พี่เชนมันไม่มีวันตอบตรง ๆ หรอกไอ้ประเภทขี้เหร่มากหรือหล่อสะเด็ดไม่มีหลุดจากปากพี่ผมหรอก
รอฟังคำตอบดูละกัน
“ไอ้ปิง มึงแม่ง” พี่เชนหันมาตบหัวผมเจอพี่เอย์เอาหมอนฟาดหน้าไปพี่เชนหลบเกือบไม่ทันสองคนจะกัดกันอีกคนกลางอย่างผมได้แต่ห้ามทัพ
“หยุดๆๆๆๆ พอๆ พี่เชนตอบผมมาพี่” ผมยัดหมอนให้พี่เอย์มันกอดไปก่อน มือจะได้ไม่ว่างกวนพี่เชน
“เร็วครับเร็ว พี่มัวแต่เล่นกับพี่เอย์อยู่นั่นแหละ ลูกพี่ปิงเขามีสิทธิ์ถาม พี่มีหน้าที่ตอบก็ตอบมาครับ เป็นผู้ใหญ่แล้วอย่าโกงเด็กๆนะ”
“ไอ้เหี้ยบาสเงียบเลย กูจะตอบเนี่ย”
พวกผมตั้งใจรอฟัง พี่ซ่าร์นั่งอมยิ้มมองหน้าผม คือทุกคนลุ้นกันมากว่าพี่เชนจะตอบอะไร คำว่าหล่อขอบอกว่าน้อยไปนะสำหรับพี่ซ่าร์ ดูดีและหล่อมากนี่ใช่เลย
พี่เชนหันไปหาพี่ซ่าร์ จ้องหน้าแบบ...คือเป็นใครก็ต้องอายอ่ะ พี่ซ่าร์เองก็มอง สองคนจ้องตากันเหรอวะ ให้ตาย นานมากผมหยิกมือตัวเองอยากจะลงไปชักดิ้นชักงอฉิบหายแต่ติดที่ยังไม่อยากโดนกระทืบ
“ดูใกล้ ๆ มึงขี้เหร่ฉิบหายเลย”
วิ๊ววววววววววว เสียงผมกับไอ้บาสสองคนเป่าปากขึ้นมาพร้อมกัน พี่เชนตอบเหี้ยไรวะ พี่ซ่าร์ยิ้มแก้มแทบแตกชกต้นแขนพี่ผมใหญ่ พี่เชนส่ายหัวไม่สนใจอีก
"มึงแม่ง มึงเป็นคนแรกเลยนะที่พูดว่ากูขี้เหร่" ฟังดูเหมือนประโยคต่อว่านะแต่พี่ซ่าร์พูดราวกับว่าภูมิใจมากที่ได้ยินประโยคนี้
"กูพูดจริง" เสียงพี่เชนตอบไป ผมแอบยิ้มกับท่าทางของสองคน
พวกเรานั่งดื่มกันไปเรื่อย ๆ ช่วงดึก ดนตรีเปลี่ยนจังหวะกลับมาคึกคักอีกครั้งอินโทรเพลงโปรดสุดมันส์ของไอ้บาสดังขึ้น ไอ้บาสลุกทันทีดึงมือผมแล้วชวนลุกกันออกไปที่ด้านล่าง พวกผมอยู่ชั้นลอยจุดแรกเพราะงั้นถ้าจะลงไปต้องเดินผ่านบันไดซึ่งคนเยอะมาก
“ไปเหอะลูกพี่ เราไม่ได้เที่ยวแบบนี้กันนานแล้ว ดิ้นๆๆ ออกกำลังกันหน่อย” ไอ้วุฒิลุกมารอด้วยอีกคน ผมตัดสินใจลุก เพื่อนผมทั้งนั้นเพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงผมเป็นตัวของตัวเองเพื่อนเฮไหนผมเฮนั่นถึงผมมีแฟนผมก็ไม่เปลี่ยนไปจากเพื่อน ๆ นะพยายามหาเวลาให้พวกมันเสมอ เราสามคนลงมากันที่ชั้นล่างผมก็โยกๆไปตามจังหวะเพลงโยกไปมาไหงไหลมาอยู่ตรงกลางได้วะเนี่ย งงตัวเองไอ้บาสยังอยู่ใกล้ ๆ หมาวุฒิเจอผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกักตัวไว้แล้วผมกับไอ้บาสเองก็กำลังจะโดน
“หวัดดี โบว์ค่ะ ตัวเองเรียนที่ไหนเหรอ” เธอเต้นเข้ามาใกล้ ๆ แล้วถาม ผมก็เออยิ้มไปตามมารยาท แต่เธอนมใหญ่ดีว่ะผมชอบ แรงส์ใช้ได้ทาปาสีดำๆเปรี้ยวสุดตัวขาว ๆ เล็บสีดำสั้น ๆ เหมือนคนญี่ปุ่น
“หวัดดีครับปิงครับ ผมทำงานแล้วนะ”
“อ้าวจริงดิ่”
“จริ๊ง” ผมสีเธอนิด ๆ เอาวะเมาด้วยแหละ จุดนี้คนมั่วมากต่อให้อิพี่เอย์ใส่แว่นสี่ตามันก็ไม่มีทางมองเห็นหรอก ไฟมืดๆมั่วๆแบบนี้
“ปิง” ไอ้วุฒิเดินมาเรียก ปากมันคาบบุหรี่ด้วยนะ ไม่เชิงเดินมาหรอกมันเต้นมามากกว่าตอนนี้เต้น ๆ สีน้องโบว์อยู่กันผมไอ้เหี้ยนี่ ผมดันมันออก
“เพื่อนปิงเหรอ”
“ครับใช่”
“ปิงหล่อจังคะ เท่กันทั้งกลุ่มเลย”
“โบว์ก็สวยครับ”
“จริงดิ่”
“จริ๊ง”
โบว์หัวเราะเล่นหูเล่นตา เธอเอามือมาตีผมเบา ๆ
“ออกจากนี้ไปไหนกันเหรอ”
“หืม?”
“โบว์ถามว่าคืนนี้ปิงจะไปต่อที่ไหนอีกไหม?”
“อ่า....”
เอาล่ะวะผู้หญิงถามมาแบบนี้มัน.... เฮ้ยอะไรวะผมรู้สึกว่าใครวะเบียดกูจังเบียดชิดอยู่ด้านหลังเนี่ย แม่งเต้นดี ๆ ไม่ได้หรือไงไอ้วุฒิเดินเต้นมาแทรกระหว่างผมกับน้องเขาอีก
“ปิง”
“ไรวะเรียกเห้ไรนักหนา โทษทีครับโบว์เพื่อนผมเมา” ผมต่อว่าไอ้วุฒิแล้วหันไปยิ้มให้น้องโบว์
“ไม่เป็นไรๆ เพื่อนปิงน่ารักดี เดี๋ยวนะเราแลกไลน์กันนะ ปิงยังไม่ตอบโบว์เลยคืนนี้ไปต่อไหน” เธอควักมือถือขึ้นมาแล้วยิ้ม ล้วงออกมาจากหน้าอกด้วยนะ
“เอ่อ...
“ปิง” ไอ้วุฒิเรียกอีกผมกำลังจะตอบเธอ แต่คราวนี้ไม่ใช่แค่วุฒิแล้วหมาบาสเองก็เต้นเข้ามาหา
“ลูกพี่ปิงขึ้นไปเหอะ” มันชวนกระตุกชายเสื้อผมด้วย
“เดี๋ยวดิ่ แปป” ผมกำลังล้วงกระเป๋าหลังจะเอามือถือขึ้นมา โบว์โยกย้ายส่ายสะโพกไปด้วย ยิ้มเชิญชวนให้ผมไปด้วยพร้อมกดเบอร์โชว์ให้ดู
หัวผมไวมากนะเรื่องแบบนี้จำได้แล้วด้วยหมายเลขสิบหลัก ขณะมือล้วงสองกระเป๋าก็แล้วแต่ทำไมไม่เห็นมือถือตัวเองวะ เริ่มล้วงกระเป๋ายีนส์ด้านหน้า ไม่เห็นอีก เริ่มคิด...
“หานี่เหรอ” โทรศัพท์ผมถูกยื่นมาต่อหน้าโดยมือของใครบางคนที่ยืนเต้นเบียดผมอยู่ด้านหลังนานแล้ว
“อ่าใช่ครับ ขอบคุ.......” ผมพูดไม่จบประโยคเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่ยื่นมือถือส่งมาให้
“พะ...พะ...พี่เอย์!!”
“ว่าไงครับปิง” เสียงเย็นเฉียบเลยมึงหน้ามันนิ่งมาก ผมตายห่าแน่ มันส่งยิ้มไปให้น้องโบว์ เธอไม่รู้เรื่องมองผมกับมันสลับกันไปมา
“พี่ชายปิงเหรอ เมื่อกี้ได้ยินนะเรียกว่าพี่เอย์ด้วย โบว์ค่ะยินดีที่ได้รู้จักโบว์เรียนนิเทศฯ....”
“ครับยินดีที่ได้รู้จัก ผมเอย์ตั้น แฟนปิงครับ คนที่น้องกำลังจีบนี่แหละ” แขนมันล๊อคปั๊บเข้าที่คอ รั้งเอาแก้มผมให้เอียงรับริมฝีปากร้อนๆ เสียงจ๊วบบบบ!!ดังขึ้นเบา ๆ ขณะที่ผมหรี่ตา
น้องโบว์เงิบบบบไปแล้ว
....ยังคงเหลือแต่ผม ที่ชีวิตคืนนี้ ตูจะรอดไหม??......
Tbc.
มินมาแว้ววว เสิร์ฟขนมปังร้อนๆเลยค่ะ แอบอู้ไปติดคุโรโกะโนะบาส เชื่อไหมเพิ่งได้อ่านแล้วเก็บเอนิเมะ โฮรรรรจิ้นมากฟินกระจายเลย น่ารัก
ขอบคุณทุกท่านนะคะ ทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันทุกๆคำติชมมีค่ามากสำหรับคนแต่ง ช่วยรักและเอ็นดูหมาปิงพี่เอย์พี่เชนพี่ซ่าร์ต่อไปนะคะ :mew1:
ขอบคุณเรื่องคำผิดค่ะบอกได้ตลอดเลย มินพิมพ์เร็วมากคิดปุ๊ปพิมพ์เลยไม่เคยร่างแล้วลอกเพราะงั้นจะผิดเยอะขนาดอ่านทวนแล้วยังแก้ไม่หมด ส่วนเรื่องเลขหน้าบางครั้งลืมจริงค่ะ วันนี้ใส่ให้นะ
ปล. ช่วงสองตอนมานี่เราโดนกดลบคะแนนตลอดเลยค่ะไม่เข้าใจเหมือนกัน ขนาดนั่งลงให้อยู่นี่ยังมีคนกดลบเลยเราทำอะไรให้ใครไม่พอใจเหรอคะ แต่ช่างมันเราไม่สนใจ :laugh: แต่งให้แฟนคลับหมาปิงพี่เอย์อ่านค่ะ ไม่เกี่ยวกับคะแนนชื่นชมอะไรนั่นหรอก ไม่สนอยู่แล้ว :laugh: :laugh: เราใสๆค่ะ จริงจริ๊ง :laugh:
-
o13 o13 o13
-
ขอจิ้มก่อนน่ะ
ไม่รอด ฟอร์ชัวร์ปิง โดนแน่ๆ พี่แอย์จัดหนักจัดเต็มเลยน่ะพี่
-
ไม่รอดแหงๆเลยค่ะหนูปิง
ลางานไว้ซัก1อาติ๊ดยังคะ? ถ้ายัง รีบทำเลยนะคะ เด๋ยวจะโดนยึดทอสับไปปปป
-
ข้าเจ้าว่างานนี้ปิงตายแน่ 55555
พี่เอย์เปิดตัวอย่างงดงาม 55555
-
พี่ซ่าร์มันเกรียนมาก 555 แต่จริงๆก็เกรียนไม่แพ้กันหรอกนะแต่ละคน :m20:
ส่วนน้องหมาปิง พลาดแล้วลูกเอ๋ยย คืนนี้เสร็จพี่เอย์แน่ๆ :haun4:
-
ตายแน่ๆ หมาปิง :mew3:
-
แรดนักโดนแน่ปิงปิง 55555
-
พี่เอย์ พีเอย์ พี่เอย์
-
เราแฟนคลับพี่เอย์
ปิงเสร็จแน่ งานนี้555
อ่านไปอ่านมา...
พี่เชนนนน ถ้าไม่อยากรับ ก็รุกพี่ซ่าร์แทนเลยสิคะ ><
ไหนๆพี่เอย์ก็รุกแล้ว ให้พี่ซ่าร์รับบ้างก็ไม่เลว
พี่ซ่าร์น่ารักจะตาย มีนั่งตักอ้อนซบกันด้วยยยย
-
โถ น้องปิงๆ คิดจะบริหารเสน่ห์เหรอ เอ็งตายแน่ จับได้จะ ๆ 555555555 ขำ พี่เอย์หึงโหดเอ็งลืมไปแล้วใช่ไหม
คุณแม่ดูนิ่ง ๆ เราเดาว่ากำลังมองเห็นศักยภาพของว่าที่ลูกสะใภ้อยู่ใช่มั้ย งานผ่านไปด้วยดี ดีใจกับหมาปิงด้วยที่ฝึกพูดภาษาอังกฤษตั้งแต่วันนั้น เยี่ยม
พี่เชนอะพี่เชนนนน ตัดรอนกันตล๊อดตลอด คอยดูนะ หลวมตัวให้พี่ซ่าร์เมื่อไหร่จะยุให้พี่ซ่าร์เล่นตัวบ้าง แต่ที่บอกว่าพี่ซ่าร์ไม่หล่อเนี่ยคือปากไม่ตรงกับใจแบบร้อยแปดสิบองศาเลยปะ พี่เอย์แพ้ไปเลย แล้วจะให้จีบยังไงดี ให้หวานใส่พี่เชนก็ไม่ชอบ ให้ตามตื๊อพี่เชนก็ว่าน่ารำคาญ อยู่เฉย ๆ พี่เชนก็เบะปากใส่ จะเล่นบทโหดก็ไม่เวิร์กเพราะพี่เชนโหดกว่า 5555 พี่ซ่าร์หงายเงิบหลายครั้งจนน่าสงสารละ นี่เราคิดปัญหาการจีบพี่เชนอย่างจริงจังมากเลยนะ เชนซ่าร์มันใช่เลย เค้าอยากเห็นพี่เชนในซีนหวั่นไหว มันต้องฟินแน่ ๆ :hao7:
เรื่องกดลบคะแนน เราเม้นท์นิยายอย่างเดียวยังโดนกดลบเรื่อยเลย ไม่เคยเม้นท์หาเรื่องใครด้วย ช่างมันเถอะค่ะ บางทีอาจจะมีพลังงานบางอย่างก็เป็นได้ :a5:
-
5555555 หมาปิงตายแน่ ตายแน่หมาปิง
ส่วนคู่พี่เชนกับพี่ซ่านี่ฮาร์ดคอร์ดีค่ะ ชอบ55555 :o8: :o8: :o8:
นี่ๆๆๆ เราไม่ได้อ่าน NC มานานแล้วววววว :ling1: :ling1: :ling1:
-
ปิงโดนแน่ :z1: :z1:
-
ก๊ากกกกก ฮ่า ฮ่า ฮ่า เสร็จแน่ปิงเอ๋ย :jul3:
-
ขอให้รอดปลอดภัยน่ะปิงปิง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :m20: :m20: :laugh: :laugh:
-
๕๕๕ ชะนีเงิบไปเลย พี่เอย์จัดการสั่งสอนปิงซะหน่อย
-
พี่เชนนี่แนวเดียวกับพี่เอย์เลยนะดูแล้ว ปากไม่ตรงกับใจ มาบอกว่าพี่ซ่าร์ขี้เหร่ :impress2:
แต่ไม่ชอบพี่ซ่าร์จริงอะ พี่เขาหล่อนะ แต่อย่าพูดว่าแรงๆมากได้ไหม บางทีก็น้อยใจแทนพี่ซ่าร์ :monkeysad:
แต่ปิงรู้สึกจะงานเข้านะ โดนจัดหนักแน่เลยคืนนี้ หึหึ :z1:
สู้ๆนะคะคนเขียน :mew1: :L2:
-
ไม่นะ!อย่าทำอย่างนี้!!!!คนเขียนจบ(ตอน)ได้ค้างใจมากกก :katai1:
ปิงนายไม่รอดแน่ๆ :hao3: พี่เอย์จัดการเด็กเจ้าชู้ให้เข็ดที่ค่ะ :เฮ้อ:
-
ไอ้หมาปิง...แกนี่ตัวดีจริงๆ แฟนมีเป็นตัวเป็นตนยังมีหน้าไปให้ท่าคนอื่นอีก :fire:
พี่เอย์จัดหนักๆเลยค่ะ!! :m16:
-
หมาเอ้ยยยยยยย
ฟ้าเหลืองแน่คืนนี้ :hao7:
-
เหมือนเพื่อนจะเตือนแล้วนะปิง 555555555
-
ใจเขาใจเรานะหมาปิง ต่อหน้าต่อตากันเลย ถ้าพี่เอย์ทำบ้างจะรู้สึกไงอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่เชนนี่ขั้นกว่าของพี่เอย์สินะะะะ
-
อร๊ากกกกกกพี่เอย์หึงโหด
พี่เอย์แบ๊ว
พี่เอย์ขี้อ้อน
พี่เอย์งอนน่ารัก
เหมือนพี่เอย์กะป๋าเชนจะเข้ากันได้ในบางสถานการณ์
ถ้าเอย์ตันกะพี่เชนแทคทีมกันถล่มพี่ช่านี่ สนุกแน่ 5555
-
:m20: โอ๊ย หนูปิง ยังไม่ทิ้งลายอีกเหรอเนี๊ยเดี๋ยวคืนนี้เจอดีแน่
ปล. ชอบเวลาพี่เอย์เขินจัง :o8:
-
กว่าพี่เชนกับพี่ซ่าจะลงเอยกันนนน แม่ยกลุ้นกันจนเหนื่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮรือออออออ บางทีพี่เชนก็ปากแข็งเกินไป ปากร้ายเกินไป สงสารพี่ซ่าร์ :katai1:
ส่วนพี่เอย์กับหมาปิง โอ้ยยยยยยยยยยย นั๊ลล๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
คืนนี้หมาเสร็จแน่ๆๆๆๆ :hao3:
-
ตอนนี้ปิงไม่น่ารักเลยนะจ๊ะ
-
387 +1 =388
รักพี่เอย์สุดใจ ฉากหน้าขอร้อนๆนะค่ะ ถอดให้หมดค่ะ อิคึๆๆๆ
-
หมาปิงเจ้าชู๊ววววววววววววววววววว หว๋ายยยยยยยย ต่อหน้าต่อตาเลยยยยยยยย :hao6:
พี่เอย์จัดหนักจัดเต็มเลยนะคะ บรรยายฉากนัันให้พวกเรารู้ด้วยน๊าาาาาาา
ฮาตอนพี่เอย์ถีบโต๊ะส่งสัญญาณว่ากรุหล่อสุดนะกรุหล่อ. กรี๊ดดดดดดด
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ เรารักเรื่องนี้มากกกกกกกก พูดเลย
รอคอยให้มาต่อทุกวัน
-
ถ้าจะโดนพี่เอย์ทำโทษหนักๆคืนนี้ ขอบอกเลยนะว่าแฟนคลับไม่สงสารน้องปิงนะคร้าบบบบบ :m20:
กดบวกให้กำลังใจมินครับ
ที่คะแนนบวกลดลงผมคิดว่าอาจจะเกิดจากการที่แฟนๆที่จะกดบวกให้แต่ดันไปสัมผัสโดนคะแนนลบเสียก่อน
แบบไม่ได้ตั้งใจอ่ะครับ #คิดบวกไว้ก่อน
สู้สู้ครับ :L2:
-
ปิงปิงพลาดอย่างแรง คิดได้ไงมาเที่ยวกับพี่เอย์แต่ไปจีบหญิงอื่น
สงสัยคืนนี้โดนจัดหนักแน่ :laugh:
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักผู้ชายคนนี้ ทั้งรัก ทั้งหลง ทั้งหมั่นไส้ ทั้งอยากกัด ทั้งอยากกอด ไปลยานใหญ่(มากกกก) สำหรับผู้ชายชื่อเอย์
แต่หมาปิงอย่าเพิ่งน้อยใจ เพราะจะหานายเอกทั้งฉลาด เข้าใจทั้งตัวเอง และแฟนตัวเองอย่างน้องปิงนี่ยิ่งอยากกว่าอีกนะ
ของคุณ คุณมินมากนะค้าาาาาาาา สนุกมากกกกกกกกกค่ะ :L1: :pig4:
-
แก้งค์ปิง วุฒิ บาส เค้าชงเข้าขากันดีจริงนะครับ
จากนี้ไป....จงชงบ่อยๆ มีโอกาสเมื่อไหร่จัดเลย ยิ่งชงยิ่งอร่อยนะคู่เชนซ่าร์เนี่ย
พี่เชนกับพี่ซ่าร์น่าจะมีอะไรในกอไผ่บ้างแล้ว พี่เชนยอมให้ซบ ยอมให้นั่งตัก นี่ก็ไม่ธรรมดาแล้วนะครับ
พี่เชนคิดอะไรกับพี่ซ่าร์แล้วดิ อาการมันฟ้อง......
คืนนี้หมาปิงเจอคุณชายเอย์ตั้นทำโทษหนักแน่ ไม่มีทางรอดแล้ว หมาปิงเอ๋ย
นานาจิตตัง เก็บเฉพาะสิ่งดีๆไปนะครับ
เป็นกำลังใจให้น้องมินครับ
:กอด1: :กอด1:
-
ก๊ากกกกกกกก สงสารพี่เชนจริงๆเลย :laugh:
โดนกลั่นแกล้ง
มามะเราจะปลอบเอง
หนูปิงงานเข้าละหนูเอ๋ย
เรื่องคะแนนเห็นด้วยกับเม้นบน แค่เม้นนิยายอย่างเดียวก็โดนกดลบ มันมีพลังงานที่มองไม่เห็นซ่อนอยู่ :laugh3:
แต่พอเดาๆได้ว่าจากเรื่องไหน มีไม่กี่เรื่องที่ความเห็นไม่ถูกจริตคนเขียนและ/หรือสาวก โดนจวกทั้งเม้น ทั้งเป็ด ทั้งคะแนน
-
#งานโซ่แส้กุญแจมือต้องใา
-
ไม่รอด :oo1:
พี่เอย์ดูเป็นคนดีไปเลย เมื่อเจอปิงโหมดเจ้าชู้
-
ปิงแรด เรางอนปิง มีแฟนแล้วยังเจ้าชู้ ถ้าพี่เอย์ทำบ้างจะรู้สึกยังไง
ไม่ปลิ้ม !!!!
อย่ามาบอกว่าเล่นๆ ถ้าพี่เอย์เล่นๆบ้างละ :เฮ้อ:
-
พี่เอย์จัดหนักแน่ๆ....หมาปิง
-
หึๆ มันต้องจัดหนักๆนะแบบนี้
คราวหลังจะได้ไม่ทำอีก หุๆ
หนูปิงจิรอดไหมนะ 55555
-
คู่เชนซ่าร์ นั่ เมื่อไหร่จิลงเอย :hao7:
นุ้งปิง หาเรื่องอีกแล้ว :laugh:
-
“แต่ถ้าพี่ไม่ทำตัวให้ผมเชื่อใจ แล้วจะมาร้องขอความเชื่อใจจากผมนี่ผมว่าไม่แฟร์
ชอบประโยคนี้มั่กมาก ปิงพูดได้โดนจริง ๆ
คู่พี่เชนพี่ซ่าร์นี่ก็ฮาร์ดคอร์มาก ๆ รอดูวันพี่เชนอยู่ในกำมือพี่ซ่าร์
ชอบพี่เอย์หึงอะ พี่เอย์หึงแล้วน่าร๊ากกกก... หมาปิงเอ๊ย... คืนนี้ฟ้าเหลืองแน่มึง! :haun5:
-
ไอ้ปิงสันดารว่ะ
ทั้งๆ ที่ถามหาความเชื่อใจจากเฮียเอย์เเท้ๆ
ไม่ว่าจะทำเพราะความคักคะนองหรืออะไรก็เเล้วเเต่
ถ้าเเลกไลน์กันปัญหาก็ยิ่งจะตามมา :z6: :beat:
-
555555 ปิงแม่ง ไม่สิ้นลาย
ชอบ ซีซ่าร์ กะ เชน จัง แอบสงสารซีซ่าร์นะ
-
โถๆๆๆปิง คดีเก่า(แฟนคนเดียว) ยังไม่เคลีร์ย
ก็มาสร้างคดีใหม่ ( แลกไลน์กับน้องโบว์) ซะแล้ว
สนับสนุนให้พี่เอย์ลงโทษปิงสถานหนักเลยนะคะ
พี่ซ่าร์กับคเชนนี่มันยังไงกันแน่นะ จะลุ้นได้มั้ยน้อ
-
ปิงเอ้ยปิงงานเข้าอีกจนได้
-
จัดหนักไปเลยพี่เอย์...5555
-
จิ้นคุโรโกะ เหมือนกันเลยยยย เสียดายมังงะ จบไวเกินนนนนข ยังฟินไม่พอเล้ยยย 5555
ตอนหน้าอ่ะ พี่เอย์จะลงโทษไงน้าาาา /มุดใต้เตียงรอ
-
พี่เอย์-หมาปิง น่ารัก
ชอบเชน-ซาร์ นะค๊ะ บาส-วุฒิด้วย เพื่อน ๆ น่ารักค่ะ
-
ถ้าปิงรอดนี่พี่แบบบบบบบบ ไม่เชื่ออ่ะ 5555555 แกตายแน่ปิงงงง
-
ปิงโดนปิดบัญชีแบบทบต้นทบดอกแหง่มๆ :hao6:
มาต่อไวๆ น่ะคนเขียน มันค้างอ่ะ :hao5:
-
ฮ่าๆ แฮงค์เอ้ากันเป็นคู่ แล้วปล่อยพี่เชนกับพี่ซ่าไว้ สองคนนี้คงไม่ตีกันตายนะ
ปิงก็นะ ม่อสาวไม่ดูผัวตัวเองเล๊ย ฮ่าๆ
ปล.อีกัสตัวไม่โผล่แค่ชื่อก็ทำให้เกลียดได้ อนุภาคความชังแรงจริง
-
555 คิดว่าคงไม่รอดอ่ะปิง
พี่เชนนี่มันปากหนักสุดๆไปเลย
คุณแม่เอย์เริ่มเห็นว่าปิงน่ารักแล้วแน่ๆเลย
รอตอนต่อไป :hao7:
-
แกโดนจัดหนักแน่ปิงเอ๋ย
-
ขอบคุณ :)
-
:z1:อยากเห็นพี่เชนเป็นรับเหลือเกิน
แค่นึกก็ :hao6:
-
ปิงนี่เจ้าชู้ จิ้มตูดซะ :z13:
-
ไม่รอดแน่ปิงไม่รอดต้องโดนพี่เอย์จัดหนักแบบลุกไม่ขึ้นแน่
บังอาจเจ๊าะแจ๊ะสาวต่อหน้าสุดที่รัก 5555
เมื่อไหร่เชนจะเป็นแฟนซ่าร์เนี่ยลุ้นนานแล้วนะ
เจอหน้ากันทีไรเชนจะฆ่าซ่าร์อยู่แล้ว
-
เดี๋ยวนะ แล้วทิ้งพี่เชนกับพี่ซ่าร์ให้อยู่ด้วยกันเนี่ยนะ เหล้าเข้าปากแล้วทั้งคู่แล้วด้วย
ตายๆๆๆ จะทำอะไรกันบ้างล่ะเนี่ย
-
ฮามากกกกกกกก ชอบๆ
น้องปิงของป้าไม่รอดแน่แล้วววววว :hao7:
-
ชอบพระเอกแบบพี่เอย์จังเลย หาไม่ค่อยจะเจออ่ะ
ประเภทขี้งอน ขี้อ้อน แต่ก็เจ้าเล่ห์ รวมอยู่ที่พี่เอย์หมด
อธิบายลักษณะแล้วเหมือนพี่เอย์จะเป็นรับนะเนี่ย :laugh:
หน้าที่นั้นให้พี่ซ่าร์ดีกว่า เพราะคงงัดพี่เชนไม่ขึ้น
คู่นี้น่าลุ้นกว่า ลุ้นว่าเมื่อไรพี่เชนจะใจอ่อนเสียที
พี่ซ่าร์ทั้งอ่อย ทั้งจีบแล้วนะ ยอมเถอะพี่เชน :-[
รอตอนหน้าว่าคู่นี้จะคืบหน้าหรือเปล่า หรืออะไรยังไง
แล้วก็ตามดูว่าหมาปิงจะมีแรงไปทำงานหรือเปล่า
คาดว่าพี่เอย์คงจะลงโทษไม่น้อย ความผิดกระทงเบ้อเริ่ม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
พี่เอย์สายตาดีถ้าเป็น ปิงๆทำอะไรเห็นหมดนะ5555
-
โดนซะมั้ง
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
พี่ซ่าน่ารักอ่ะ :hao6:
-
พี่เอ๊ย์!!!!!! พี่แม่งน่ารักโพดๆๆๆๆ รู้ป่ะว่าจิ้นพี่กับพี่เชนนะเนี่ยโง้ยยยยยย พระเอกไรวะน่ารักขี้อ้อนขี้งอนเอาหมอนฟาดหน้าคนที่มากวนแฟนตัวเอง :haun5:
ส่วนพี่เชนพี่ซ่าร์ต่อยกันแล้วจูบนี่คือดีงามนะ พี่ซ่าร์เปลี่ยนแผนจีบใหม่เหอะพี่ :laugh3:
รักทุกคู่ หมาบาสกับวุฒิก็รักนะคะ o13
-
5555++
หมาปิงแกเสร็จแน่งานนี้ เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่รอดๆ //ยืนไว้อาลัย
-
หมาปิง ไม่รอดแน่ 5555
-
เสร็จแน่ปิงง :hao7:
-
หมาปิงเอ้ย ทำตัวเองแท้ๆ ขอให้พี่เอย์ลงโทษสถานหนัก
พี่เชนก็อย่าใจร้ายกับพี่ซ่าร์นักเลย พี่ซ่าร์ยอมซะขนาดนี้แล้ว
-
ตายแน่
-
น่วมแน่คืนนี้ หึ หึ
-
เอาหนักๆเลยนะพี่เอตั้น...5555
-
หมาปิงทำอะไรลงป๊ายยยยยยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
คือแบบครึ่งแรกดูสวีทงุ้งงิ้งกับพี่เอย์มากจนเรารู้สึกแบบ เออ คู่นี้มันลงตัวแล้วอ่ะ ต่างคนต่างมั่นคงต่อกันและกันละ
หมาปิงนี่วินตรงที่พูดตรงๆนี่แหล่ะ หึงบอกหึง จบ ปัญหาในภายภาคหน้าจะไม่เกิดเพราะเคลียร์กันเข้าใจแล้วอะไรแล้ว แต่พอมาพาร์ทน้องโบว์ เห้ยยยยยยยหมาปิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เกินไปแล้วนะ!!!!! คือถ้าพี่เอย์ไม่เห็นแล้วไงต่อหืม? จะแอดไลน์ไปจริงดิ จะคุยจริงดิ :a5: เราเรียกว่านอกใจแล้วนะแบบนั้นอ่ะ ฮึ
โมเม้นพี่เอย์พี่ซ่าร์คือน่ารัก!!! พี่น้องบ้านนี้นิสัยเหมือนกันจริงๆอ่ะ เราชอบโมเม้นพี่น้องแบบนี้ แบบดูกัดๆกันแต่ก็รักกันดี(?) 55555555 ขี้อ้อนกันทั้งคู่เลย :-[ โอ่ย เค้าเลี้ยงมาดีๆ คุณแม่เราว่าก็แลดูน่ารักนะ คือไม่เอาเรื่องส่วนตัวมายุ่งกับเรื่องงาน แยกแยะได้ ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพี่เอย์ คือดี
ส่วนพี่เชน! ตอนแรกที่ทิ้งกุหลาบพี่ซาร์นี่เราเคืองนะ เล่นตัวเกินไปปะ -_- เดี๋ยวให้พี่ซ่าร์หาเป้าหมายใหม่มร่างเลย เคือง
แต่พาร์ทในผับคือดีงามมมมมมมมมมม อีพี่เชนมันน่ารักว่ะ คือซึนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะซึนไปไหนคะพ่อคุณ
ตามที่ปิงบอกว่าพี่ซ่าร์หล่อแต่พี่เชนแกตอบว่าขี้เหร่นี่ คำถามแรกแปลเป็นอีกอย่างได้ปะว่าผู้ชายที่อยากจะนอนด้วยเนี่ยมีมึงคนเดียว :impress2: :impress2: ฮือออฟินนนนนนนน หวั่นไหวบ้างรึยังคะ หวั่นไหวหรือยังงงงงงงง
แต่เราแบบใจเสียนิดนึงตรงที่พี่เชนแกมองปิงบ่อยเกินไปนะ ถามว่ามีแฟนกี่คนก็มองปิง อยากนอนกับใครก็มองปิง อะไรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆก็ปิงอ่ะ คิดแค่พี่ชายน้องชายจริงป่ะเนี่ย ถ้าทำพี่ซาร์เสียใจเราจะไม่ให้อภัยเลยนะ :beat: :beat: :beat:
-
อะไรๆ จะเกิดอะไรขึ้นอ่ะ ((งานเผือกต้องมา))
พี่เชนอ่ะ อะไรจะเล่นตัวขนาดนั้น ซีซาร์ออกจะแซ่บขนาดเน้
ชิชะ ซาร์ถ้าจีบติดนายต้องแก้แค้นบ้างนะ เอาให้อิพี่เชนกระอักเลยเคืองๆ
ทำเล่นตัวเป็นสาวน้อยไปได้
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ จ้า
-
อิน้องปิงไม่ได้ลุกจากเตียงแน่.....
-
ปิงอาจจะฟ้าเหลืองก็ได้จะคืนนี้ เพราะทำตัวไม่ดีต่อหน้าพี่เอย์ อิอิ
-
อิพี่เอย์นัวเนียแฟนม้าก หัวหูเปียกหมดอ่ะ หมั่นไส้คนฟินมีแฟนให้ฟัด 555
ปิงหึงกัสแปลกไหม ไม่แปลก สมเหตุสมผลไหม ก็สมอ่ะ เอย์ต้องปรามกัสให้อยู่ไม่ใช่จ้องจะนัว กัสเองก็ไม่เห็นจะเจตนาดี เรื่องอัพไอจีก็ยังขึ้นปรี้ดๆๆ นะคะ (เข้าข้างนายเอกสุดจริตชีวิตจิตใจค่ะ)
ตอนพี่เอย์รีบเคลียร์งานเพื่อไปส่งน้องน่ารักจัง ตอนปิงคุยกับมิสเตอร์ทั้งหลายคือดีอ่ะ สะใภ้อัศวไม่ใช่จะธรรมดา
พี่เชนขาทำเย็นชา ถ้าพี่ซ่าร์ท้อเลิกตื๊อจะเหงานา ปีนตักคือบอกตำแหน่งอีกละ นั๊วเนีย
เอิ่ม ปิงคะ เพื่อนแต่ละคนหามาแต่เรื่องค่ะ 555
ขอบคุณค่ะ
-
กดลบมาเราก็กดบวกกลับ
-
^^
-
งานเข้าแน่ๆ :hao6:
สงสัยคืนนี้ จะรอดยากกกก
-
ปิงงานเข้า :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
55555555 ตลกท้ายตอนจริงๆ
เสร็จแน่เลยปิงเอ๊ย :m20:
-
บอกได้เลยว่าหมาไม่รอดแน่
:hao7: :hao7: :hao7:
-
555555555555
สมน้ำหน้าปิงอ่ะ เล่นมากดีนัก!! รู้ทั้งรู้ว่าเค้ามาจีบ
โดนเอย์จัดการ ชัวร!!! 555
-
ตอนหน้าให้ปิงสองคำ *จัดหนัก* 55555 เจัาชู้ได้ถูกเวลาจริงๆช่างกล้าเน๊อะ
-
หึหึหึ
ขอให้ปิง "โดน" 555555555555555
-
น่ารักเหมือนเดิม
ชอบมากๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ปิงโดนแน่ๆ 5555
-
ปิงดื้ออะ พี่เอย์จัดเต็มเลยยยยยย
พี่ซ่าร์ รั่วอ่ะ
-
พี่เชนนี่คลุมเครือจริงๆ สรุปแอบคิดอะไรกับปิงจริงๆป่าวเนี่ย :katai5:
-
พี่ซ่าร์โคตรหน้าด้านเลยอ่ะ สุดๆ นับถือๆ
เป็นเรานะถอดใจไปนานล๊ะ
พี่เชนแกเป็นพวกเดียวกับพี่เอย์ป่ะเนี่ย
พวกซึนน่ะ
-
ปิงโดนแน่ ฮ่าๆๆๆๆ :z1:
พี่ซ่าร์ พี่เชนเขาว่าพี่ขี้เหร่นะจะเขินทำไม
(แล้วคนอ่านเขินทำไม) ไม่รู้ชอบ มึนๆซึนๆ ด้านดี
ปล. แม่พี่เอย์นี่ตั้งใจพาคนมาเช็คความสามารถปิงใช่ไหม ไหนตอบ!
-
พี่เอย์จัดให้ปิงสักทีสิต่อหน้าต่อตา
อย่างนี้ต้องจัดไป ปิงมันจะได้ไม่ซ่าอีก อิอิ
พี่เชนกับพี่ซ่า ยังกัดกันไปมาเหมือนเดิม
-
สวัสดีค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่าน แหะๆ
สนุกมากกก ลุ้นมากกก ซึนมากก และซึ้งมากกก
พลาดมากที่เพิ่งเข้ามาอ่าน ฮ่าๆ
ขอฝากตัวด้วยนะคะ ชอบพี่เอย์มากกกก ปิงก็น่ารักก
พี่ซ่าร์ก็ด้วย ทุกคนเลยค่ะ
มาต่ออีกนะคะ จะรอค่า
-
ปิงเจ้าชู้ ตายแน่ๆ
-
พี่เอย์พี่เชน ซึนเหมือนกันเลย
ปิงเจ้าชู้ พี่เอย์ลงโทษด่วนๆ :ling1:
-
วันนี้จะได้อ่านไหมหนอ~~~
-
http://www.youtube.com/v/u1ssG0nLswE
#36 พี่เอย์โกรธผมแล้ว
“ให้กูส่งที่ไหน?”
ผมหันขวับมองหน้ามันทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ เสี้ยวหน้าคนขับที่เฉยเมยมาก
....พี่เอย์โกรธผม....
ตั้งแต่ออกมาจากร้านเราไม่ได้คุยอะไรกันเลยพี่เอย์พูดน้อยมากถ้าไม่จำเป็นคือไม่พูดเลย หน้าผมพี่เขาก็ไม่มองนะคือหลีกเลี่ยงชัดเจนมาก มันงอนผมเรื่องแฟนคนเดียวกับเรื่องน้องโบว์แลกไลน์น่ะแหละ
ก่อนหน้านี้ เราหกคนแยกย้ายกันกลับพี่ซ่าร์ท่าทางเมามากอ้อนพี่เชนตลอดบอกให้ไปส่ง กว่าจะตกลงกันได้ผมต้องกล่อมอยู่นานมากสรุปคือพี่เชนพาพี่ซ่าร์กลับ ไอ้วุฒิขับรถพี่ซ่าร์กลับให้บอกว่าจะเอาไปจอดไว้ที่คอนโดพี่เอย์ส่วนผมกับพี่เอย์กลับด้วยกัน หมาบาสซิ่งมอไซด์กลับคนเดียวมันบอกจะแวะไปกินข้าวต้มอีกต่างหาก
“ไรเนี่ย พี่โกรธผมจริงอ่ะ?”
“ตกลงให้กูส่งที่ไหน?”
ผมเงียบหน้ายุ่งเอามือไปวางที่ตักมันแล้วลูบ ๆ พี่เอย์ยังเฉยไม่สนใจกันสักนิด อะไรคือการเล่นตัวแล้วเปลี่ยนเรื่องถามวะ ทำไมต้องถามล่ะว่าจะให้ส่งที่ไหนพรุ่งนี้ผมไม่มีงานสักหน่อยเราอยู่ด้วยกันที่ห้องเล่นกันได้เป็นครึ่ง ๆ วันนะ ผมคิดว่าพี่เอย์จะพาผมกลับห้องมันเสียอีก
“ตกลงให้กูส่งที่ไหน จะถึงทางแยกแล้ว”
ผมเงยหน้ามองมันเอนหัวไปพิงที่ไหล่
“...บ้านครับ ส่งผมที่บ้าน”
ผมตอบไปเบา ๆ รถเลี้ยวแยกไปทางขวาทันที ผมหลับตาลงอย่างผิดหวัง ดึกมากแล้วเกือบ ๆ ตีสอง บรรยากาศภายในรถเงียบกริบไม่มีแม้แต่เสียงเพลง คราวนี้โกรธหนักเลยดิ ผมยังไม่เคยเจอสถานการณ์ที่พี่เอย์มันโกรธมากขนาดนี้ด้วย
“พี่เอย์ครับ...”
“......”
“พี่เอย์ผมไม่ได้อะไรนะ แค่คุยกันเล่น ๆ ผมมีพี่อยู่แล้วผมไม่คิดจริงจังกับใครหรอกครับ น้องเขาน่ารักดีเลยยิ้มให้คุยด้วยสนุกกันธรรมดา สุดท้ายน้องเขาจะขอแลกไลน์ผมก็เลยจะเอาขึ้นมาเม็มตามมารยาท แต่สาบานได้เลยนะไม่คิดตอบกลับนะครับ”
นี่คือเรื่องจริงนะครับ มีคนขอแลกไลน์ผมเยอะมากทั้งหญิงทั้งชายนั่นแหละผมก็ให้นะไม่หวงเลยเพียงแต่ผมไม่เคยตอบกลับเลยก็แค่นั้น ผมรักเดียวใจเดียวเหอะไม่งั้นสามปีมานี่ผมเปลี่ยนแฟนไปหลายคนแล้วดิ
ผมเงยหน้ามองมันทั้งที่ยังซบอยู่ที่ไหล่ พี่เอย์ขับรถไปเรื่อย ๆ ผมมองดูที่ข้างทางร้านรวงปิดไปหมดแล้วมองเห็นเพียงร้านสะดวกซื้อที่เปิดทั้งวันทั้งคืนยังคงมีไฟนีออนสว่างจ้า
ขยับตัวมานั่งดี ๆ ในเมื่อพิงก็แล้วซบก็แล้วคนขับอย่างมันก็ยังไม่สนใจ ผมก้มหน้านิ่งรอคอยมือใหญ่ของใครบางคนมาลูบลงบนหัว แต่รอนานเท่าไหร่ก็ไม่มีฝ่ามืออบอุ่นนั้นเลย พี่เอย์เฉยเมยมาก ผมแอบมองมันตาปริบ ๆ ใกล้จะถึงบ้านแล้วด้วย
“พี่เอย์ครับผมไม่....
“ถึงบ้านมึงแล้ว”
พี่เขาพูดตัดประโยคอย่างไร้เยื่อไยขณะที่รถจอดลงที่หน้ารั้วบ้านพอดี ผมหันไปมองมันอีกครั้งพี่เขาทอดสายตามองไปที่ด้านหน้าไม่หันมาหาผมด้วยซ้ำ
“อย่าโกรธกันดิ แบบนี้ไม่เอานะพี่”
“......”
“พี่ก็รู้ผมขี้เล่น ผมเล่นไปทั่วอ่ะ เก็บเอามาคิดมากทำไม”
“.....”
“พี่เอย์ครับผมไม่...
“ลงไปได้แล้ว”
คำพูดไร้เยื่อไยแบบนี้ที่ไม่ได้ยินมานานมากแล้วตั้งแต่เราสองคนยังเป็นแค่นายจ้างลูกจ้าง ตั้งแต่วันที่สองเรายังไม่รู้จักสนิทสนม
ผมส่ายหัวตัดสินใจกดสายเบลท์ออกจากไหล่ คิดจะชวนมันนอนค้างด้วยกันที่นี่ป็นอย่างสุดท้ายที่จะทำได้แล้วสำหรับวันนี้
“ถ้ายังไงพี่นอนที่นี่ด้วยกั....
“ลงไปได้แล้ว ดึกแล้วกูจะรีบกลับ”
คำชวนให้นอนค้างที่นี่ด้วยกันยังไม่ทันจะพูดจบ กลับถูกขัดขึ้นกลางทางอีกครั้ง ความน้อยใจตีตื้นขึ้นมา ผมมองหน้ามันอย่างอ่อนใจก่อนตัดสินใจเปิดรถออกไป อากาศข้างนอกหนาวมากผมห่อไหล่เสื้อหนาวไม่ได้ใส่ไปด้วย ลมเย็นพัดโกรกพากลิ่นหอมของดอกไม้มาตามสายลมอ่อนๆ รถออดี้สีดำที่ผมเพิ่งก้าวลงมายังไม่ยอมเคลื่อนตัวออกไปแต่จะเพราะอะไรก็ช่างคนขับก็ไม่สนใจจะเดินลงมาส่งผมแม้แต่น้อย ผมก้าวเข้าไปกดกริ่งเรียกยืนรอคอยด้วยความหนาวเย็น ครู่หนึ่งพี่ขมเปิดออกมาดูพอเห็นว่าเป็นผมพี่เขารีบวิ่งมาเปิดให้ทันที
“อะไรเนี่ยปิงอากาศหนาวออกทำไมไม่ใส่เสื้อกันหนาวฮึเรา” พี่เขารีบพาผมเข้าบ้าน เสียงรถเคลื่อนตัวดังขึ้นที่ด้านหลัง ผมหันกลับไปอีกครั้งรถพี่เอย์ขับออกไปแล้ว
นี่มันโกรธผมขนาดนี้เชียว??
“ไปเที่ยวมาเหรอ กลิ่นบุหรี่หึ่งเลยนะ”
ผมพยักหน้ารับเบา ๆ “แม่หลับแล้วเหรอครับพี่ขม”
“หลับไปแล้วพี่ขมก็หลับแล้ว ปิงควรโทรมาก่อนนะถ้าจะมานอนบ้านดึกดื่นแบบนี้ มายืนรอคนเดียวอันตรายรู้ใช่ไหม”
ผมพยักหน้ารับเบา ๆ บอกพี่ขมว่าหนาวแล้วขอตัวไปอาบน้ำ พี่ขมเดินไปปิดไฟให้ ผมเดินเข้าห้องพิงบานประตูอย่างเหนื่อยใจรู้นะว่าตัวเองผิดเต็ม ๆ เลยแต่ไม่คิดว่าพี่เอย์มันจะจริงจังขนาดนี้ ตรง ๆ เลยนะผมคิดว่าพี่เอย์จะแค่งอน ยังไงซะคืนนี้คงจะค้างด้วยกัน ไม่งั้นอย่างเลวร้ายที่สุดมันน่าจะเดินลงมาส่งผมจนกว่าพี่ขมจะมาเปิดให้ ลูบหัวกันสักหน่อยด่าอีกสักนิดในแบบของมัน แต่นี่อะไรวะไม่ใช่เลยทำเหมือนกับว่าเราไม่ใช่แฟนกัน
เฉยเมยและเย็นชามาก
นี่ความผิดผมมากมายขนาดต้องทำกันแบบนี้?
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ กดมือถือโทรหามันอีก ต้องง้อดิผมคิด ผมผิดผมต้องง้อ แฟนผมทั้งคน
เสียงเรียกรอสายนานมาก ผมอดทนรอคิดว่ามันจะไม่รับเสียแล้ว แต่ในที่สุดพี่เขาก็กดรับ
“พี่เอย์ครับ” ผมเรียกมันทำเสียงอ้อน
“มีอะไร” คนตอบน้ำเสียงเย็นชาได้อีก
“พี่ถึงห้องรึยัง”
“....ถึงแล้ว”
มันเงียบไปนิดก่อนจะตอบว่าถึงแล้ว เหมือนผมจะได้ยินเสียงเพลงเบา ๆ นะหรือว่าพี่เอย์ยังไม่ถึงห้องยังอยู่บนรถ ผมคิดว่าต้องพยายามชวนคุยเสียงพี่เอย์ยังตึงอยู่มาก “อากาศหนาวจังครับ พี่เอย์อาบน้ำหรือเปล่า อย่าบอกนะว่า...
“โทษทีนะปิงถ้าไม่มีอะไรสำคัญกูขอวางก่อน ดึกแล้วอยากจะพัก”
“.......”
ผมเงียบไปกับคำพูดของมัน เสียงที่ปลายสายเงียบไปแล้วเหมือนกัน ทางนั้นคงรอให้ผมกดวาง
“.....ครับ”
ผมกดวางสายถอนหายใจยาวเอนตัวลงนอนมือก่ายหน้าผาก เอาวะไว้ง้อต่อพรุ่งนี้ คืนนี้ดึกมากแล้วกว่าจะนอนหลับปาเข้าไปเกือบตีสี่ สารพัดวิธีง้อที่จะคิดขึ้นมาได้
เช้าตรู่ ร้านส้มตำแม่ตะนาวศรีเปิดทำการเป็นปกติ
“แม่ครับวันนี้อยากฟังเพลงอะไรเดี๋ยวปิงเปิดให้”
ที่ร้านของแม่จะเปิดเพลงเพื่อชีวิตเบา ๆ คลอไว้ตลอดทั้งวัน คุณนายเธอชอบฟังเพลงพี่ขมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะชอบไปกับแม่ผมด้วย แม่ว่าไงพี่ขมก็ยิ้มตามใจดีตั้งแต่ผมเป็นเด็กโน่นแหละ
“เอาเพลงนี้นะ”
เสียงเพลงสัญญาเมื่อสายันต์ของไทธนาวุฒิดังขึ้นแม่ยิ้มใหญ่เลย ผมจัดการกับสายลำโพงที่มันหล่นออกมาจากรางเก็บสายไฟที่แนบติดอยู่ที่เสา นานๆทีจะอยู่บ้านต้องตรวจเช็คในสิ่งที่ผู้หญิงมองข้ามกันหน่อยพวกสายไฟหลอดไฟปลั๊กไฟถ้ามีตัวไหนไม่เรียบร้อยผมจะจัดการเปลี่ยนให้คุณนายเธอใหม่ทั้งหมด เรื่องแบบนี้ไม่ประมาทเด็ดขาด
“ปิงโหลดเพลงของอรวีมาให้แม่ด้วยสิลูก วันนั้นพี่ขมไปซื้อรวมชุดมาจากตลาดแม่ชอบนะ”
“ปิงเคยทำมาให้แล้วนี่ครับแม่”
“มันหายน่ะสิ แม่เก็บดีเกินแฟลตไดร์ฟก็อันเล็กมาก เผลอวางไว้ที่ไหนไม่รู้ หายเลย”
“อ๋อได้ครับได้ เดี๋ยวปิงจัดการให้ใหม่”
“มาๆกินข้าวกันก่อนเร็วเข้า เดี๋ยวลูกค้าเข้ามาแล้วจะยุ่ง” พี่ขมเรียกมาจากด้านนอก พี่เขาหาข้าวหาปลามาตั้งไว้ที่นอกชาน ผมกับแม่เดินเข้าไปนั่งลงด้วยกัน เดี๋ยวนี้ที่ร้านมีลูกจ้างมาช่วยงานเพิ่มอีกสองคนแม่กับพี่ขมเลยไม่ยุ่งมากนัก
“ปิงเข้าออฟฟิศรึเปล่าลูกวันนี้”
“คิดว่าจะเข้าไปช่วงบ่ายน่ะครับ มีงานค้างนิดหน่อย แม่มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าจ๊ะถามดู เห็นเราอยู่ช่วยแม่ได้เลยแปลกใจไม่ได้มีบรรยากาศแบบนี้ระหว่างเราสามคนนานแล้วนี่” ผมขยับเข้าไปกอดเอวคุณนายไว้แล้วเอียงหัวซบไหล่เล็ก แม่วางช้อนเอามือขึ้นมาลูบหัวผม
“คิดถึง” เสียงแม่เบามากแต่ก็อบอุ่นมากเช่นกันผมหอมแก้มแม่เบา ๆ พักหลังมาผมทำงานหนักตลอดค้างทั้งที่ออฟฟิศที่ห้องพี่เอย์นานๆทีถึงจะมาค้างที่บ้าน
“ปิงรักแม่นะ รักพี่ขมด้วย” เห็นทีตั้งแต่นี้ต้องแวะมาค้างที่บ้านให้บ่อยขึ้นแล้ว ชวนพี่เอย์มาค้างด้วยกันบ่อย ๆ แม่คงไม่ว่าอะไรมั้งนะ
เราทานข้าวกันเสร็จ เริ่มมีลูกค้าทยอยเข้าร้าน แม่กับพี่ขมเทคแคร์ไป ผมเองก็เอาโน๊ตบุคที่ทิ้งไว้ที่นี่มานั่งเข้าเนตเล่นไปเรื่อย ๆ โต๊ะริมระเบียงใต้ร่มเงาของต้นลีลาวดีต้นใหญ่ถูกผมจับจอง ขณะที่ลูกค้าโต๊ะอื่น ๆ ก็ทานอาหารกันไปแดดไม่ร้อนนะอากาศเย็น ๆ ช่วงปลายเดือนพฤศจิกายน ผมดูเวลาเห็นว่าสายมากแล้วคิดว่าพี่เอย์คงจะตื่นแล้วล่ะ ผมจึงกดโทรหา
รอสายนานมากแต่ไม่มีคนรับจนสายตัดไปเองผมคิดไปว่าคุณชายคงยังไม่ตื่น ไว้ค่อยโทรใหม่ วันเสาร์แบบนี้อาจจะนอนหลับอุตุอยู่บนที่นอนแน่ ๆ
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ผมเขียนโปรแกรมโหลดเพลงเล่นให้คุณนายจนเสร็จ พี่เชนโทรเข้ามาถามว่าจะเข้าออฟฟิศไหม
“ไปครับพี่ เดี๋ยวบ่าย ๆ”
“มึงจะบ่ายแค่ไหนวะ นี่มันบ่ายสองแล้ว”
“อ้าวเหรอ”
ผมเล่นคอมฯลืมเวลาไปเลยได้ยินพี่ขมเรียกกินข้าวเที่ยงนะแต่ก็เออออไปบอกเดี๋ยวเข้าไปกินเอง แม่เอาแตงโมสีแดงฉ่ำมาวางไว้ให้ผมก็ยังไม่ได้แตะเลย ขอจิ้มกินสักชิ้นก่อนลุกขึ้นเก็บเครื่อง
“แม่ครับเดี๋ยวปิงจะออกไปแล้วนะ”
“ไปยังไงลูก ปิงจะเดินไปเรียกรถเหรอ เอารถแม่ไปไหม”
“ไม่ครับไม่เป็นไร เดี๋ยวปิงเดินไปเรียกแท็กซี่แปปเดียว” มอไซด์ผมจอดอยู่ออฟฟิศ
“เอาข้าวไปกินตอนเย็นไหมเดี๋ยวแม่ห่อให้เอาไปฝากเชนเขาด้วย”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมเดินเข้าไปกอดแม่กอดพี่ขม พาดเป้ขึ้นบ่าแล้ววิ่งลงบันไดชานไม้เตี้ย ๆ เดินออกมาไม่นานก็ถึงถนนใหญ่เรียกแท็กซี่
“สายนะมึง หิวข้าวเนี่ย” พี่เชนเงยหน้าขึ้นจากงานทักผมตั้งแต่ผลักประตูเปิดเข้าไป
“เมื่อคืนพี่เชนนอนไหนครับ”
“นอนนี่แหละ ทำไม”
“เปล่าครับผมถามดู”
อะไรวะพี่เชนหลบตาผม ทำท่าทางแปลกๆคล้ายคนมีความผิดอะไรผมเก่งนะเรื่องแบบนี้จับได้หมดแหละแต่ตอนนี้รู้สึกหิวเหมือนกันวางกระเป๋าไว้ที่เก้าอี้เห็นเสื้อใครสักคนพาดไว้ใกล้ ๆ แต่ผมไม่ได้สนใจ เดินเข้าไปหาของกินในตู้
“ต้มเผื่อกูด้วย”
“มาม่าเหรอ” ผมปิดตู้เย็นแล้วหันไปร้องถาม พี่เชนพยักหน้าหงึก ๆ สรุปว่าบ่ายวันนั้นเราโซ้ยมาม่ากันสองคน ต่อด้วยการนั่งทำงานกันจนเกือบจะเย็น
ไร้ซึ่งเสียงโทรศัพท์ผม นิ่งสนิท
“เมื่อคืนพี่ไปส่งพี่ซ่าร์เขาถึงบ้านป่ะ” ผมนึกอะไรไม่รู้จู่ ๆ ถามขึ้น
“กะ...ก็ เออ มะ...มึงถามทำไม”
“เปล่าครับก็ถามดู พี่ซ่าร์ดูเมา ๆ” ผมมองหน้าพี่เขา พี่เชนจ้องผมนิ่งเลย ทำไมตอบตะกุกตะกัก เสื้อใครคนนั้นที่พาดอยู่ใกล้ ๆ สะกิดใจผม นั่นมันเสื้อที่พี่ซ่าร์ใส่เมื่อคืนนี่หว่าไหงมาพาดอยู่ที่นี่วะ เสื้อคลุมสีดำ ผมเหล่มองคนข้าง ๆ แล้วอมยิ้ม อะโด่วเอ๊ยพาพี่เขามานอนที่นี่แน่ ๆ ทำเป็นตอบว่าไปส่งถึงบ้าน หึหึพี่เชนไม่รู้เรื่องหรอกว่าผมรู้ทันแล้วผมก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อนะ
เรานั่งทำงานกันต่อไป เวลาล่วงมาถึงตอนเย็นตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้เลย สี่โมงเย็นแล้ว ผมตัดสินใจกดโทรออกหาพี่เอย์อีกครั้ง
เสียงรอสายนานมากอีกแล้ว ผมรอคอยไปเรื่อย ๆ สายตัดไปสองทีแต่ผมก็ยังตื้อจะโทรหาต่อ
“สวัสดีครับ”
ไม่ใช่เสียงพี่เอย์ที่เป็นคนรับ ผมอึ้งนิด ๆ
“ฮัลโหล...” ทางนั้นกรอกเสียงมาอีก
“ครับ ผมขอสายพี่เอย์” ผมรู้แล้วว่าเป็นใคร วันนี้พี่เอย์ไม่ได้ทำงานนี่ ทำไมถึงมีเลขาคนสนิทมารับสายให้แบบนี้วะ
“เอย์ประชุมครับ ตั้งแต่เช้าเลย ช่วงบ่ายก็ลากยาวกันมายังไม่จบเลยครับตอนนี้เบรกช่วงสองอยู่เอย์เขาเดินออกไปพักน่ะครับ ลืมมือถือวางทิ้งไว้ผมเห็นปิงโทรมาหลายครั้งแล้วกลัวว่าจะคอยเลยตัดสินใจรับให้”
“ครับไม่เป็นไร ไว้ผมค่อยโทรไปใหม่”
“ยังไม่รู้เลยนะครับว่าวันนี้เราจะเสร็จกันกี่โมงคิดว่าอาจจะลากไปจนดึกถ้าไม่เสร็จคงต่อกันพรุ่งนี้อีก ถ้าไงจะให้ผมบอกให้เอย์โทรกลับไหมครับ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่เอย์เห็นเบอร์ผมโทรไปคงโทรกลับมาเอง ไม่รบกวนคุณเลขาหรอกครับ”
“แต่เบอร์คุณโทรเข้าเครื่องเอย์ตั้งแต่เช้าแล้ว คือ...คือว่าผมยังไม่เห็นเอย์เขาโทรกลับไปเลย ถ้าไงเดี๋ยวผมบอก.....”
“ไม่รบกวนคุณหรอกครับ ถ้าพี่เอย์ว่างเดี๋ยวคงโทรมาหาผมเองขอบคุณที่ช่วยเทคแคร์แฟนผม ขอบคุณที่ช่วยรับสายให้ ผมวางแล้วนะครับ”
ผมกดวางสายอย่างหัวเสีย
“เชี่ยเอ๊ย!” ผมสบถแล้วลุกขึ้น เดินออกไปล้างหน้าล้างตา พี่เชนหันมามองตอนผมนั่งเช็ดหน้าเช็ดหัวอยู่
“ปิดเครื่องแม่ง!” ผมพูดอยู่คนเดียวกดปิดเครื่องแม่งเลย ต่อให้เปิดก็ไม่มีหมาตัวไหนมันโทรมาหาหรอก
“เป็นไรวะ”
ผมส่ายหัว เข้าโหมดงานของผมต่อ พี่เชนยังจ้องผมอยู่นะผมหันไปมองพี่เขาลุกเข้ามาหา
“เป็นไร ทะเลาะกัน?”
ผมนิ่งไปนิดก่อนตัดสินใจพยักหน้า
“แล้วเมื่อกี้ใครรับสาย”
“เลขาพี่เขา เห็นว่ากำลังประชุมกันอยู่”
“คนที่มึงเล่าให้กูฟังนั่นเหรอ ที่เรียนมาด้วยกันกับแฟนมึง”
ผมพยักหน้าอีก พี่เชนยกมือขึ้นมาลูบหัวผม น้ำตาผมแทบทะลัก มือใหญ่และเย็นที่ผมรอคอยตั้งแต่เมื่อคืนแทนที่จะเป็นมือของพี่เอย์ที่ลูบหัวปลอบใจผม กลับกลายเป็นมือของใครอีกคนที่ผมคิดกับเขาแค่พี่ชายเสมอมา
“พี่เคยเห็นเลขาพี่เอย์ไหม”
“เคยเห็นครั้งนึง ใช่คนตัวเล็กๆหน้าตาคล้ายผู้หญิงออกทอมๆหน่อยนั่นใช่ไหม กูเห็นเขาสองคนเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยกัน ตอนนั้นขึ้นไปดูงานที่ชั้นงานวิศวกรรม ชั้นเก้ามั้ง สองคนนั้นดิวงานกับพนักงานอยู่”
“เขาน่ารักใช่ไหมพี่”
“ใช่ น่ารักเลยเหมือนผู้หญิงมาก”
ผมส่ายหน้าแล้วจ้องหน้าจอต่อ ช่างแม่งทำงานของผมดีกว่าไม่มีมันสามปีผมก็ยังอยู่มาได้จำเป็นอะไรผมต้องมีแฟนแล้วเจ็บปวดอยู่แบบนี้ ผมคิดมากนะขี้หึง และหวงของที่เป็นของผม
บ้าฉิบ! วันนั้นให้พี่เขาไล่มันออกจากงานเลขาบ้าบอนั่นซะก็จบแล้วทำตัวเป็นนางเอกแล้วเป็นไงล่ะที่นี่ เจ็บใจเองสมน้ำหน้าตัวเองดีป่ะวะ
“ปิง” พี่เชนเรียกขึ้นผมสะดุ้ง พี่เขาเลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้กอดบ่าผมไว้แล้วตบเบา ๆ
“ใจเย็นมึง ต่อให้คนๆนั้นน่ารักหรือดีแค่ไหนถ้าแฟนมึงไม่ได้ชอบเขาเรื่องมันก็ไม่มีอะไรนะ ตอนนี้มึงกำลังคิดมากไปอีกแล้ว เขาบอกว่ากำลังประชุมกันมันก็แน่นอนที่เลขาจะต้องนั่งอยู่ด้วยกันกับแฟนมึง คิดอะไรวะนี่ถ้ามึงเป็นแฟนกูนะเตะโด่งออกนอกประตูเลยเนี่ยโทษฐานหึงจนเลือดขึ้นหน้าไม่ดูเหตุดูผล”
“ช่างดิ่ ผมหึงจริงอ่ะ”
“พูดกับเด็กเป็นแบบนี้ล่ะน๊อ กูล่ะสงสารแฟนมึงจริงจริ๊ง แล้วเรื่องเมื่อคืนมึงผิดร้อยเปอร์เซ็นต์มีอย่างที่ไหนไปม้อสาวแบบนั้นกูนั่งอยู่ข้างบนยังเห็นเลย แฟนมึงมีเหรอจะนั่งเฉยอยู่ได้”
“แต่ผมก็แค่คุยเล่น ๆ ไม่ได้คิดจริงจังนี่”
“แล้วถ้าแฟนมึงเขาไม่ลงไปเรียกมึงสองคนจะแลกเบอร์กันอยู่แล้ว ต่อไปผู้หญิงคนนั้นเขาไลน์มาโทรมาตื้อมาวุ่นวายมึงจะทำไง”
“ผมไม่เคยตอบหรอก ผมไม่มีทางทำแบบนั้น มันก็แค่มารยาทผู้หญิงเขาขอแลกผมเลยจำเป็นต้องเอาโทรศัพท์ผมขึ้นมาก็แค่นั้นพี่”
“แล้วทำไมมึงไม่เลือกที่จะพูดว่า ‘ขอโทษนะครับผมมีแฟนแล้ว’ แบบนั้นล่ะปิง”
“.......” ผมก้มหน้านิ่ง รู้ว่าผิดเต็มประตูไม่มีอะไรจะเถียงหรอก ผมก็พยายามจะง้อและคิดว่าจะไม่ให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก แต่อะไรกันวะโทรไปดั๊นมีเรื่องเลขามันรับสายแทนอีกทำผมปรี๊ดแตกขึ้นอีกรอบ
คืนนั้นผมนั่งทำงานจนดึกดื่น เอามือถือมาเปิดเครื่องอีกทีคือตีหนึ่ง มีมิสคอลแจ้งไว้หนึ่งสายผมดีใจเกือบตาย พอกดดูดันเป็นไอ้หมาบาส ผมบ่นๆๆๆแล้วไลน์ไปด่ามัน จากนั้นปิดเครื่องเลย พี่เชนแอบหัวเราะผมด้วย
คืนนั้นก็ถดไถนอนกันอยู่ข้างโต๊ะเหมือนเดิม และวันต่อมาเช่นกันกับวันเสาร์ไม่มีสายเรียกเข้าจากพี่เอย์แม้แต่ครั้งเดียว อดน้อยใจไม่ได้เมื่อนึกว่ามันคงประชุมอยู่กับพนักงานของมันโดยมีคุณเลขานั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่าง
“ออกไปกินไอติมกันไหม”
เสียงพี่เชนถามขึ้น ผมนั่งทำงานตั้งแต่เช้าจนค่ำไม่เงยหน้าไปไหนทั้งสิ้นพี่เชนนึกสงสารมั้งเลยชวน
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
คืนนี้ผมมีแผนไว้แล้ว ในเมื่อโทรไปง้อแล้วไม่รับเดี๋ยวจะตามไปหาที่คอนโดมันเลยดิ ยังไงคุณชายก็ต้องกลับไปนอนที่ห้องอยู่แล้วนี่
-
หนึ่งทุ่มกว่า ๆ ผมออกจากออฟฟิศ คร่อมมอไซด์กำลังจะสตาร์ท พี่เชนออกมายืนบ๊ายบายยิ้มเยาะ ผมชี้หน้าคาดโทษไปพี่เขาเบะปากทำท่ากลัว
“มึงจะกลับมานอนนี่ไหม”
“เดี๋ยวดูก่อน”
ผมว่าแล้วโบกมือให้เลี้ยวรถออกไปจุดหมายคือคอนโดหรูหราของแฟนผมเองผมเข้าไปวนดูรถพี่เอย์มีแค่คันเดียวแสดงว่ายังไม่กลับวันนี้มันใช้ออดี้ ส่วนบีเอ็มยังจอดอยู่ที่เดิม ผมตีรถมอไซด์คันเก่งมาจอดลงที่จอดประจำของผมตั้งแต่เมื่อครั้งกระโน้น สองทุ่มแล้วอากาศเริ่มเย็นผมลงมายืนที่ใต้ชายคาออฟฟิศทำความสะอาดเล็กๆที่ปิดไฟไว้จนมืด
ที่เก่าที่ผมเคยมายืนนับชั้นของอาคารฝั่งตรงข้าม ตึกเจ็ดสิบชั้นริมน้ำเจ้าพระยาโดยที่ห้องเป้าหมายสำหรับการนับวันนี้ของผมยังคงเป็นห้องเดิม
ชั้นห้าสิบ ห้องพี่เอย์
ลมหนาวพัดผ่านเข้ามาผมห่อไหล่นิดๆ ลืมเอาหมวกแก็ปมาด้วยเสื้อคลุมก็ไม่ได้ติดมา สายตายังทอดไปที่ตึกสูงหรูหราใกล้ ๆ ผมเริ่มนับจากชั้นบนลงมา หนึ่ง-สอง-สาม พอถึงยี่สิบ
ห้องนั้นยังปิดไฟไว้
ผมนับอีกคราวนี้นับจากล่างขึ้นบน หนึ่ง-สอง-สาม พอถึงชั้นห้าสิบ
โอเคห้องนั้นยงคงมืด เกือบสี่ปีที่ผ่านมาสายตายังใช้ได้นะ ผมยกหน้าจอมือถือขึ้นดูไม่มีสายเรียกเข้า เวลาตอนนี้คือสี่ทุ่มนิดๆแล้ว นึกถึงวันนั้นที่ฝนตกพรำแล้วผมมาหลบฝนอยู่ที่นี่ใต้ชายคาเล็กๆลำบากมาก ต้องยืนหลบฝนอยู่ตรงนี้จนถึงตีสองมั้งนะถ้าจำไม่ผิด
ผมดูเวลาที่หน้าจอมือถืออีกครั้งก่อนทิ้งตัวนั่งลงที่พื้น มองดูสวนหย่อมฝั่งตรงข้ามมีดวงไฟสีส้มลูกกลม ๆ จากโคมประดับที่เรียงตัวเป็นแนวทอดไปตามทางเดิน
.....รอ.....
ผมรอจนรู้สึกขึ้นว่า อะไรกันวะทำไมเวลาจนป่านนี้มันยังไม่เข้าห้องอีก หรือว่ายังคงมีประชุมต่อเนื่องมันจะเกินไปไหมประชุมอะไรกันทั้งวันแบบนั้น ไม่มีเวลาที่จะโทรกลับมาหาผมเลย โกรธกันมากมายขนาดนั้น??
คุณเชื่อไหมผมรอจนตีสอง ทั้งฟังเพลงทั้งเล่นเกมส์ในมือถือแบบไร้สมาธิมาก คอยจดๆจ้องๆชั้นนั้นไว้ตลอด จนแล้วจนรอดป่านนี้ก็ยังไม่เปิดไฟ
ผมส่ายหัวแล้วตัดสินใจลุกขึ้นจับรถมอไซด์ขับกลับบ้าน พี่ขมออกมาเปิดให้อีก
“ฮัทชิ่ว” ถูจมูกฟึดฟัด
“ทำไมไม่ชอบใส่เสื้อหนานะเรานี่” พี่ขมบ่นอุบเลย เดินเข้าไปในห้องน้ำบอกเปิดน้ำอุ่นไว้ให้แล้วรีบเข้าไปอาบ
“พี่ขมปิงหนาว” ผมรู้สึกว่าตัวสั่น ๆ กอดอกจะเดินเข้าห้องพี่เขารีบเข้ามาจับดูที่หน้าผาก
“ตัวไม่ร้อนนี่ เดี๋ยวเช็ดตัวดีกว่านะอย่าอาบน้ำเลย”
“พี่ขมปิงคอแห้ง หิวน้ำด้วยครับ”
“เรานี่จริงๆเลยน๊าปิงเอ๊ย ไปไหนมาเนี่ยตากลมจนตัวเย็น เดี๋ยวถ้าพรุ่งนี้ตัวร้อนนะแม่ด่าแน่ๆอ่ะ” น้ำอุ่นๆในกระติกถูกเทออกมาให้ผมดื่ม ผมค่อย ๆ จิบ แม่จะมีกระติกเก็บความร้อนตั้งไว้เวลาดื่มกินตอนกลางคืน
“พี่ขมปิงหนาว” ปากผมเริ่มสั่น “ปิงนอนด้วยนะครับ”
ผมเดินเข้าห้องแม่เลย น้ำท่าไม่อาบแม่งแล้วหนาวมากปีนขึ้นเตียงเข้าไปนอนกอดแม่ คุณนายตกใจพลิกตัวหันมาผมซุกอกแม่เลยนะ หนาวทั้งกายหนาวทั้งใจแม่เอาวิคที่หัวเตียงมาทาหน้าอกให้ผม ผมรู้สึกแสบ ๆ แน่นจมูก แม่กระชับผ้าห่มให้จนชิดอก
“ตัวอุ่น ๆ นะเราทากันไว้ก่อนลูก พรุ่งนี้ตื่นมาจะได้สบายตัว”
“แม่ครับปิงหนาว” ผมอ้อนแม่ ซุกอกหลับตาลงแน่น อยากร้องไห้ พยายามไม่คิดอะไรให้มากท่องไว้ว่าพี่เขาทำงานๆๆๆๆๆ พรุ่งนี้ผมต้องเข้าที่อัศวคอนแต่เช้า ผมจะต้องหาเวลาขึ้นไปหาพี่เอย์ให้ได้ไม่รู้ว่าพี่เขาจะเข้าศูนย์รถก่อนไหมหรือจะเข้าที่นั่นเช้าเลย ผมคิดไว้ว่าจะโทรถามหมาบาสอีกที
เช้าวันต่อมาผมมีไข้ต่ำๆแต่ยังไงก็ยังอยากไปทำงาน วันนี้ต้องเข้าที่อัศวคอนตอนเช้าพร้อมพี่เชน ไม่รู้สึกปวดหัวหรืออะไร คิดว่าคงเป็นเพราะตากน้ำค้างมากไปเมื่อคืน เดี๋ยวสาย ๆ คงจะดีขึ้นแม่โทรบอกพี่เชนไว้ว่าผมตัวร้อนพี่เชนโทรมาด่าแล้วบอกให้หยุดไม่ต้องเข้าไปทำงานผมเลยบอกไปว่าไม่เป็นไรหายแล้ว
“อย่าดื้อนะมึง ถ้ามาเจอกูแล้วตัวมึงยังร้อนนะกูจะจับมึงยัดใส่รถพากลับบ้านจริง ๆ”
“หายแล้วพี่”
“เออให้มันจริง อยู่ไหนถึงยัง”
“ถึงแล้วครับกำลังเดินเข้าไปเนี่ย” ผมลงจากมอไซด์รับจ้างที่เรียกต่อมาจากบีทีเอสใกล้สุดจ่ายตังค์
บ๊อกๆ บ๊อกๆ
เสียงลูกหมาดังมาจากที่ไหนสักแห่ง ผมมองซ้ายมองขวา กดวางสาย
บ๊อกๆ
เสียงเห่าเล็กๆยังดังมาอีก เห็นหางสีขาวปนน้ำตาลอ่อนเล็กๆไหวๆอยู่ด้านหลังโขดหินของป้ายทางเข้าบริษัท เลยย่องเข้าไปดู หมาตัวเล็กมากๆมัดจุกสีม่วงเงยหน้ามองผมด้วยสายตาที่แบบ...น่ารักมาก
บ๊อกๆ บ๊อกๆ
มันเรียกอีกเลียปากไปมา ผมย่อตัวลงลูบหัวมัน “มึงหิว?”
“บ๊อกๆ” มันตอบรับ ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายเจอขนมปังโดนัทเลยแกะให้มันกิน หมาน้อยเลียปากส่งยิ้มให้ผม มองผมตาแป๋วเลย ดีที่เมื่อเช้าแม่เอาขนมใส่ไว้ให้ ผมแบ่งกับมันกินกัน
“มึงขอบใจกูดิ่”
“บ๊อก”
“ดีมาก” ผมยิ้มให้มันลูบหัวอีกครั้ง มันกระดิกหางหาง ทำท่าขออีก ผมยกมือโบ๋เบ๋บอกหมดแล้ว
“เย้ยยยยยย!!” จู่ ๆมันกระโจนเข้าหาผมเลยนะ รับเอาไว้แทบไม่ทันเลียหน้าเลียตา เสื้อเปื้อนไปหมด มันย่ำโคลนอยู่ด้วย
“บ๊อกๆ บ๊อกๆ”
“มึงชื่อไรเนี่ย กูจะเข้าไปทำงานแล้วเดี๋ยวสาย ขืนเล่นกับมึงต่อกูโดนไล่ออกแน่ ๆ”
“บ๊อก”
“เฮ้ยไม่เอาอย่าเลียดิวะ หมาลามกเหรอมึง คึคึ หน้ากูเปียกหมดแล้ว” ผมหัวเราะหลบลิ้นสีแดงสดของมันที่เลียแก้มผมแผลบๆ ทำไมมันน่ารักงี้วะ ที่คอมีชื่อห้อยไว้ด้วย มันดิ้นไปดิ้นมาผมอ่านไม่ได้
หมาใครเนี่ย??
“นี่ตัวเล็กกูถามว่ามึงชื่ออะไร”
“บ๊อก”
ผมหัวเราะมันนิดๆ หมาอะไรวะแม่งทำหน้าทำตาอ้อนกูเหลือเกิน มึงนะมึงจะน่ารักไปไหน จุกที่มันมัดเป็นกิ๊บโบว์สีม่วง ชิสุตัวเล็กๆมีดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ๆ เหมือนขนนุ่ม ๆ ของมัน ขนไม่ค่อยยาวมากน่าจะอายุไม่เกินขวบนึงหรอก มันส่ายตูด หางไกวดุ๊กดิ๊ก
“หมูปิ้ง”
ผมหันขวับไปตามเสียง ไอ้ตัวเล็กกระโดดลงจากตักผมทันที มันวิ่งดุ๊กๆเข้าไปหาผู้ชายคนหนึ่งในชุดทำงานเหมือนกันกับผม หน้าตาท่าทางน่าจะรุ่นผมนี่แหละ เขายื่นสองมืออกมารับมันแล้วอุ้ม ผมยืนขึ้นกระชับสายกระเป๋าที่บ่าแก้ขัดเขิน คือคิดว่าน่าจะเป็นหมาของเขาที่ผมบังอาจมาเล่นด้วยแถมยังเอาขนมให้กิน
“เดี๋ยวพี่ปูนพากลับบ้านแล้วครับ คนเก่งรอที่นี่เก่งมาก”
ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก สรุปว่าไอ้หมาน้อยตัวนี้มีเจ้าของจริงสินะ มิน่าล่ะมัดจุกสวยเชียว เขามองมาที่ผมแวบนึงก่อนอุ้มเจ้าหมาน้อยเดินไปขึ้นรถที่จอดชะลอแอบไว้ที่ฝั่งทางออก จับให้มันนั่งหน้าคาดเข็มขัดให้แล้วตัวเองวิ่งอ้อมไปขึ้นที่ฝั่งคนขับ จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกไป
หมูปิ้ง??
น่ารักดีนี่หว่า หมาน้อย ><
ผมเดินเข้ามาด้านในปัดๆเสื้อที่เปื้อนโคลนจากขาเจ้าหมาน้อยออกจากอก ขึ้นลิฟต์แป็ปเดียว ก็เดินมาถึงห้อง เจอพี่เชนนั่งหน้ายักษ์อยู่ที่โต๊ะ พอเห็นผมปุ๊ปพี่เขารีบลุกขึ้นมา
“เป็นอะไร” น้ำเสียงคือตกใจมาก มองเสื้อผ้าผมใหญ่เลย “รถล้ม?”
“เปล่าครับ เปล่าๆ”
“โกหกป่ะเนี่ย แล้วเสื้อผ้ามึงไปถูกอะไรมา”
“เล่นกับหมา”
“หมา?”
“ใช่ครับ เจอหมาน่ารักที่หน้าบริษัทเลยแวะเล่นกับมัน เปื้อนเลยดิ”
“สมน้ำหน้า หมาอะไรของมึง ไอ้แดง ไอ้ดำ ไอ้เขียว หรือไมโลโจโจ้โอล่ะพ่อ”
“บ้าแล้วพี่ น้องชื่อหมูปิ้ง เป็นชิสุ น่ารักมว๊ากกกกกก รักเลย”
“จริงดิ่ ของใครว่ะ”
“ไม่รู้อ่ะเจอที่ป้ายหน้าบริษัท ผมเลยแบ่งขนมให้น้องกิน สักพักเจ้าของเขามาเรียกมันแล้วก็พากลับไป”
“พนักงานที่นี่เหรอ”
“มั้งนะ ใช่แหละใช่ๆ”
ผมนึกถึงชุดที่เขาสวมพร้อมป้ายชื่อที่ห้อยคอก็น่าจะใช่พนักงานที่นี่ล่ะนะ ดูเวลาที่ข้อมือก่อนกดคอมเปิดเครื่อง เตรียมทำงาน เสียงมือถือดังขึ้นรีบควักออกมาด้วยความดีใจ นึกว่าจะเป็นของใครคนนั้นที่มันงอนผมอยู่ แต่หน้าจอคือชื่อไอ้หมาบาส
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ อะติ๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมแกล้งมัน พูดไม่เป็นศัพท์ตรงภาคภาอังกฤษกวนตีนไอ้บาสเล่น
“อ่ะจ๊ะๆๆลูกพี่ปิงสุดยอดแห่งความกวน หายยัง?”
“หายเหี้ยไร”
“เอ๋าโทรไปบ้านแม่บอกพี่ตัวร้อนเมื่อคืนไปแรดมาอีกอ่อ”
“เปล่า”
“แล้วไหนแม่บอกพี่กลับเข้าบ้านเกือบตีสาม ไปไหนมาอ่ะ”
“มึงเป็นเมียกูเหรอไอ้หมาบาสซักฟอกกูจนจะขาวเป็นโอโม่อยู่แล้วเนี่ย”
“บอกมาก่อนดิ่ เมื่อคืนไปไหนมา”
“ห้องพี่เอย์ไง”
“อย่ามาโกหก”
“รู้ไงว่ากูโกหก”
“รู้ก็แล้วกัน บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเมื่อคืนไปไหนมา”
“เปล่า”
“......” มันเงียบไป
“สัสบาส เงียบทำไมวะกูจะทำงานเนี่ย มึงโทรมาทำไมยังไม่ได้บอกกูเลยนะ”
“จะโทรมาบอกไงวันนี้แฟนพี่ไม่ได้เข้ามาทำงานที่นี่นะ ผมเจอคุณภีมลองถามดูเห็นบอกว่าวันนี้พี่เอย์น่าจะอยู่ที่อัศวคอนตลอดทั้งวันเลย”
“แล้วยังไง”
“เอ๊าก็ไหนว่าโกรธกัน”
“มึงรู้ไงว่ากูกับพี่เอย์โกรธกัน”
เสียงมันบ่นอะไรมิ๊ๆๆๆอยู่ที่ปลายสายแต่ไม่ได้ตอบกลับมาเงียบหายไป “หมาบาส” ผมเรียกมัน
“เอาน่าผมรู้งะกัน แล้ววันนั้นพี่ก็ม่ได้ไปเที่ยวกับควายนะ พวกผมนี่รู้กันหมดอ่ะลูกพี่โดนเมินดิ ทำผิดชัดๆแบบนั้นเป็นใครก็โกรธกันทั้งนั้นแหละ แต่ที่มันอึ้งอยู่เนี่ยก็คือพี่ยังไม่ง้อคุณพี่เอย์เขาได้อีกเหรอ”
“จะง้อได้วันนี้ล่ะเว้ย เดี๋ยวตอนเที่ยงกูมีแผนของกูแล้ว”
“จริงดิ่”
“เออ”
ผมด่ามันไปอีกนิดหน่อยแล้วกดวาง พี่เชนนั่งหัวเราะเสียงต่ำอยู่ข้าง ๆ โทนเสียแม่งเย้ยผมเต็มที่ ผมเลยขว้างปากกาใส่ไปเจอชี้หน้ากลับมาสิ เรานั่งทำงานไปเรื่อยๆโดนตามตัวไปดูแลที่ฝ่ายบัญชีกับฝ่ายการตลาด ไม่มีอะไรมากผมแนะนำไปแบบง่าย ๆ พนักงานที่นี่ฉลาดกันอยู่แล้ว แถมอีกนิดสวยด้วยนะ
“พี่เชนครับ เดี๋ยวผม....” ผมชี้ๆมือทำสัญลักษณ์ให้รู้ว่าจะขึ้นไปชั้นบน พี่เชนทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่
“ขอให้ง้อได้นะมึง เอาดอกไม้ด้วยป่ะ”
“กวน” ผมพูดไว้แค่นั้นก่อนเปิดประตูแล้วเดินออกมา ภายในลิฟต์คือผมคนเดียว ตื่นเต้นนิดๆจะไปง้อแฟนต้องใจเย็นๆหน่อยสูดลมหายใจเข้าลึกๆคนนี้พิเศษไม่ชิลเหมือนสมัยเด็กๆแล้วนะ ผมบอกตัวเองต่อไปคงต้องปิดตำนานความเจ้าชู้มีแฟนเป็นตัวเป็นตน อย่างที่พี่เชนแนะนำมันก็เข้าท่าดี ‘ขอโทษนะครับผมมีแฟนแล้ว’ คำนี้นี่จะนำไปใช้ทั่วราชอาณาจักรเลยผมสาบาน ไม่อยากมีเรื่องอีกแล้วง้อยากฉิบหาย คือคราวนี้พี่เอย์โกรธผมแบบจริงจังมากนะ ปกติเคยที่ไหนไม่โทรหาเลยสองวันกว่า ๆ แล้วเนี่ย
ผมยกนาฬิกาขึ้นดูเที่ยงพอดี หน้าห้องพี่เอย์ไม่มีใครอยู่เลย โต๊ะคุณเลขามีงานกองไว้แต่ไร้ซึ่งเจ้าของโต๊ะอาจจะออกไปทานข้าว หรือไม่งั้นเขาสองคนออกไปไซด์งานข้างนอกรึเปล่า ผมก้าวเข้ามาจนถึงหน้าประตู คิดว่าอยากจะเปิดเข้าไปดูด้านใน ความรู้สึกบางอย่างคิดว่าพี่เอย์น่าจะยังอยู่ที่นี่ ผมไม่เคาะหรอก ผมจะเซอร์ไพรส์มัน
บานประตูถูกผมเปิดเข้าไป
พี่เอย์ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะจริง ๆ แต่มันติดอยู่นิดเดียวที่เลขาของมันก็นั่งอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม เขาสองคนกำลังทานอาหารด้วยกัน คุยกันยิ้มแย้ม
หน้าผมชาไร้ความรู้สึกมาก ชา...ยิ่งกว่าโดนลมหนาวเมื่อคืนนี้โกรก
ผมยืนมองเขาสองคนนิ่งเลย สองขาหนักอึ้งคล้ายคนโดนตอกหมุดอยู่ที่พื้น ความรู้สึกทุกอย่างประดังประเดเข้ามา
พี่เอย์มองมาที่ผม
“มีอะไร”
เสียงเย็นชาจากเจ้าของห้องถามขึ้น ความน้อยใจตีขึ้นมาจนตื้อไปหมด คนที่ผมใช้คำว่าแฟนด้วยเห็นผมขึ้นมาหาถึงห้องในเวลาเที่ยงตรงแบบนี้แล้วถามผมว่ามีอะไร คำเดียวกับมีธุระอะไรถึงขึ้นมา ขึ้นมาทำไม อะไรแบบนั้นใช่ไหม ผมกำมือแน่นกัดฟันข่มอารมณ์ทุกอย่างบอกตัวเองให้ใจเย็น ๆ เขาก็แค่นั่งกินข้าวด้วยกัน
“เอย์เดี๋ยวกัส....” เลขามันลุกขึ้นทำท่าว่าจะขอตัวออกไป
“ไม่เป็นไรกัสกินต่อเถอะ”
“แต่ว่าเผื่อน้องเขามีธุระจะคุยกับเอย์เป็นส่วนตัว”
“ไม่เป็นไร มีอะไรเขาก็คุยได้ ว่าไงปิงขึ้นมาหากูมีอะไร”
ผมยืนค้างอยู่ตรงนั้น ทุกคำพูดทุกการกระทำระหว่างเขาสองคนผมเก็บเข้าเม็มโมรี่ชัดเจนทุกอย่าง ผมไม่อยากง้อมันแล้ว ผมโกรธมากบอกเลยช่างแม่ง เลิกก็เลิกวะ ทำกับผมแบบนี้ไม่เห็นหัวกันชัดๆ ทำตัวเย็นชากับผมไม่พอทั้งที่รู้ว่าผมไม่ชอบให้มันใกล้ชิดกับคน ๆ นี้ถึงแม้จะแค่นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามกันผมก็ไม่ชอบ
“ผมเบนสายตามองมันกับเลขาสลับกัน สุดท้ายผมจ้องมันนิ่ง
“ผมจะขึ้นมาชวนพี่กินข้าวด้วยกันแต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว เชิญทานกันต่อเถอะครับ ขอโทษที่เข้ามารบกวน”
ปัง!!
เสียงผมปิดประตูห้องให้เกียรติเขาสองคน ปิดดังมากไปหน่อยพลั้งมือ หึหึ นี่ผมเป็นนางเอกจริงๆนะ แฟนตัวเองนั่งกินข้าวอยู่กับเลขาผมควรหึง? ท่าทีเย็นชาแบบนั้นของมัน ผมควรจะทำยังไง? ผมรู้ เรื่องคืนนั้นผมผิดมาก เรากำลังโกรธกันแต่มันสมควรไหมที่พี่เอย์จะทำตัวเย็นชาขนาดนี้กับผม บอกกับเลขามันว่าให้นั่งอยู่ระหว่างเราได้ ธุระของผมไม่สำคัญงั้นดิ นี่ผมกำลังจะขึ้นมาง้อมันใช่ไหม แผนที่วางไว้ทุกอย่างคือผิดพลาดไปหมด
ไม่ง้อแม่งแล้ว ผมไม่น่ารักใช่ไหม ผมเอาแต่ใจใช่ไหม ช่างเหอะ ผมไม่ใช่คนดีอะไรหรอกไม่ได้นางเอกจ๋านี่หว่า
ลิฟต์ค่อยปิดลง ไม่เห็นแแม้แต่เงาของมันตามผมออกมา
ช่างแม่ง! มันเลือกคนๆนั้นก็แล้วกันไป
ผมดูเวลาอีกที ใครจะไปอยากกินวะข้าว กดลิฟต์ลงไปที่ชั้นล่างมีร้านกาแฟเล็กๆสำหรับพนักงานอยู่ที่นั่นผมจะลงไปซื้ออะไรเย็น ๆ มาทำให้หัวผมเย็นลง
“ลาเต้เย็นครับ” ผมสั่งไป ยืนรออยู่แถวเคาน์เตอร์ หน้าตานี่คืองอมากนะผมอารมณ์ไม่ดีนี่ ดูนั่นดูนี่ไปที่นี่มีขายเค้กด้วยเหรอวะเมนูอะไรไร้เซ้นส์สุดๆตัวหนังสือหวัดเป็นบ้าเลยเห็นอะไรก็ขัดตาถังขยะสวยแค่ไหนสะอาดแค่ไหนผมก็ว่ามันไม่น่าดู ผมพยายามข่มลมหายใจเอาใหม่ลองสังเกตรอบ ๆ ร้าน ความจริงที่นี่ร่มรื่นมากนะ มองเข้าไปด้านใน มีพนักงานหลายคนเลยมานั่งทานกันอยู่ในนั้น ผมมองลึกเข้าไปอีกมีที่สูบบุหรี่ด้วยเว้ย ด้านหลังยาวติดสวนของที่นี่เลยนี่นาอะไรกันเดี๋ยวต้องบอกพี่เชนแล้วรายนั้นคอกาแฟ
“ได้แล้วค่ะ หกสิบห้าบาทค่ะ”
ผมจ่ายเงินไปแล้วรับเงินทอนพร้อมรับกาแฟจากน้องเขามา เดินออกไปที่หน้าร้านกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บเงินทอนที่ซุ่มซ่ามทำหล่น แต่พอลุกขึ้นมาอีกที
“เฮ้ย!! โครม!!”
เสียงอุทานขึ้นดังมากผมตกใจจนตัวสั่นเพราะเดินชนเข้ากับใครคนนึง กาแฟทั้งแก้วเทราดเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเปียกชุ่มไปหมด แก้วกระดาษในมือกลิ้งไปมาอยู่ที่พื้นน้ำแข็งกระจัดกระจาย เลอะเทอะจนเด็กพนักงานในร้านวิ่งออกมาดู
“ขอโทษครับผมขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ผม...” ผมรีบบอกมือไม้สั่น คือผมผิดจริงผมรู้นะ ผมก้มเก็บเงินไงลุกขึ้นแล้วเดินเลย ทำยังไงดีวะเสื้อเขาเปื้อนหมดแบบนี้
“ผม ผม....
“ไม่เป็นไรครับ” เขาพยักหน้าให้ผมอย่างสุภาพทั้งที่เสื้อตัวเองเลอะมาก ท่าทางจะเดินเลี่ยงออกไป
“เดี๋ยวครับ คือผมไม่ได้ตั้งใจ คือ....”
“ไม่เป็นไรไม่ต้องตกใจครับห้องน้ำอยู่ใกล้ ๆ เดี๋ยวผมเข้าไปล้างหน่อยเหนียวตัวมากเลย”
เขาว่าแล้วเดินไป มีพนักงานเข้ามาทำความสะอาดพื้นที่สกปรก ผมบอกขอโทษน้องพนักงานร้านด้วย รีบเดินตามหลังเขาคนนั้นไป
“คุณครับ เดี๋ยว เดี๋ยวผม...
“ไม่เป็นไรครับ ผมขออนุญาตล้างตัวก่อนนะ”
ผมพยักหน้ารับหงึกๆ รู้สึกผิดมากมายจริง ๆ เข้ามายืนรอถึงในห้องน้ำเลยนะเสื้อเปื้อนไปหมดทั้งตัว เขากำลังถอดเสื้อที่สวมอยู่ออก วางเนคไทเอาไว้
“เดี๋ยวเสื้อผมล้างให้นะครับ” ผมอาสา คือผมรู้สึกว่าตัวเองผิดมากจริง ๆถ้ามีอะไรช่วยได้ผมอยากช่วยนะ เราสองคนน่าจะอายุพอๆกัน ผมว่าหน้าตาเขาดูคุ้น ๆ ไงไม่รู้
Tbc.
มาแว้ววววววขอรับ ขออนุญาตตัดไว้ตรงนี้ค่ะตอนนี้ค่อนข้างยาว ไว้ค่อยมาลงต่อให้อีก มาอ่านกันนะ
ขอบคุณทุกๆกำลังใจนะคะ ไม่โดนลบคะแนนแล้วซ้ำยังมีคนกดเพิ่มให้อีก ขอบคุณมากค่ะ ไม่ต้องกดแล้วนะ มินขอบคุณมากๆแล้ว :mew1:
เรื่อยๆกันไปนะชีวิตรักมีทั้งจีบกันรักกันงอนกันทะเลาะกันแล้วก็เอากัน///เย้ยยยยไม่ใช่แล้ว อิอิ
-
ปิงทำผิดจริงๆ ควรจะยอมรับหน่อย ถึงแม้ว่าเอย์จะทำตัวเย็นชาไปหน่อยก็ต้องยอมรับ
หวังว่าปิงไปช่วยชายที่เดินชน(น่าจะเป็นเจ้าของชิสุมั้ง) แล้วเอย์คงไม่เข้ามาเห็นฉากที่ดูล่อแหลม พาลให้เข้าใจผิดโกรธ-งอน
กันไปมากกว่าเดิมหรอกนะ
-
เฮ้อออออออออ
เลิกค่ะเลิกก
-
พี่เอย์โกรธก็เข้าใจอยู่นะ
แต่นานไปมันจะเป็นเรื่องนะสิ
มือที่สามสี่ห้าของแต่ละฝั่งน้อยซะที่ไหน
-
ปิงโดนโกรธเลย
แต่ตอนนี้อีพี่เอย์ก็น่าจะโดนโกรธกลับบ้างนะ :katai1:
-
พี่เอย์ คิดอะไรอยู่
เขาคนนั้นเป็นใครรรรรร
-
แงๆๆ พี่เอย์เย็นชามากเลย เจ็บปวดแทนหมาปิง
-
เจ้าของหมูปิ้งช่ายม๊าาาาาา
น่าสนใจๆ :hao6:
-
ปิงทำผิด ก็ขอโทษแล้ว ก็ง้อแล้ว ทำไมพี่เอย์ไม่ให้อภัยกันบ้าง
ทีพี่เอย์หายไปสามปีเขายังรอเลย :sad4:
-
เจ้าของหมูปิ้งป่ะ?
เอ๊ะๆในห้องน้ำถอดเสื้อ
เลิกแน่งานนี้ :katai3:
-
เฮ้ย!!! น้ำตาจะไหลอ่ะ ไหงเป็นงี้อ่ะ ไม่ยอมๆๆๆๆ
-
บอกไม่ถูก
-
รูสึกว่าเอย์ทำเกินไป โกรธให้ตลอดชีวิตแล้วกัน น้องจะได้ไม่ต้องเสียใจซ้ำซ้อน
เชียร์ให้ปิงเป็นโสดอีกครัง
-
เอย์อย่าเยอะ ช่วงนี้ขยาดดราม่านะ :mew1:
-
เห็นในกระทู้แนะนำ และเข้ามาอ่านรวดเดียวเลย
เคืองอิพี่เอย์อ่ะ เคืองตั้งแต่ตอนทำพระเอก (ฟันแล้วทิ้ง??) ไปไม่บอก แล้วทำเป็นเจ็บปวดอยู่คนเดียว คือปิงน่าสงสารมาก คนรอโดยมีจุดหมาย กับรอโดยไร้ความหวัง มันคนละเรื่องกันเลยนะ คือนี่ปิงใจอ่อนเร็วมากด้วยซ้ำ...
แล้วเรื่องกัส อย่าเอามีเปรียบเทียบกะพี่เชน คือพี่เชนไม่ได้กะเคลมปิง ในขณะที่กัสคือใช่ แล้วอะไรคือเอารูปคู่ไปโพสลงเครื่องคนอื่นไม่บอก อย่ามาซึนว่าไม่ได้อะไร ทำแบบนี้ความบริสุทธิ์ใจมันไม่มีหรอก แล้วอิพี่เอย์คือก็ปล่อยให้คนที่ชอบตัวอยู่ด้วยตลอดอ่ะ ควรส่งไปเป็นเลขาคนอื่นแทนนะ พี่ซ่าร์ก็ได้ อย่าบอกว่าเรื่องงานกะเรื่องส่วนตัว เพราะกัสก้าวก่ายถึงเรื่องส่วนตัวก่อน แล้วคนที่ปล่อยให้เกิดขึ้นโดยไม่ทำไรคืออิพี่เอย์ ตั้งแต่ให้จัดเนคไทน์ให้ล่ะ ใช่เรื่องหรอ คือคิดภาพตาม เลขาผู้ชายจัดไทน์ให้นายอ่ะ... ผู้หญิงยังไม่ทำค่ะ นอกจากจะอ่อย... ฟิลแบบว่าอิพี่เอย์มีกัสดูแลมาตลอด 3 ปี คือมันเกินเพื่อนไม่รู้ตัว รักปิงนะ แต่กัสก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว... คือมันน่ะแหล่ะ ตัดเค้าไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะอ่อย ให้ความหวัง ไม่เว้นระยะห่าง แล้วให้เชื่อใจ ถุยยยย
พอมาตอนนี้ ปิงผิดใช่ แต่ดูรู้ว่าคือเฮฮา คือไม่ไร ไม่เหมือนกะที่อิพี่เอย์อยู่กะกัสนะ คือทำเมิน อะไรยังไงก็ได้ แต่ไม่ใช่กับกัส คือมันล้ำเส้น สมควรที่ปิงคิดว่า เลิกก็เลิกวะ ...แดรกมาม่า 3 ปีมันคงน้อยไปสำหรับพี่เอย์ เอาไปแดรกต่อไม๊ หรือยังไง หึ๊
ผู้เสื้อขาวคนใหม่นี้ ช่วยเข้ามาต้มแซ่บมาม่าให้อิพี่เอย์แดรกซัก 3 เดือนนะ หรือจะอีก 3 ปีเอาให้ปิงเปลี่ยนใจเลยก็ได้ หมั่นไส้มัน :z6:
-
สั้นๆ เลยนะ อยากถีบพี่เอย์ :beat: แล้วก็อยากกระทืบนังกัส :z6:
-
มาอีกแล้วครับ
มาม่าอีกถ้วย :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ค้างงงงงงงอ่ะ รอตอนต่อไปจ้าาาาาา
-
ืทำอะไรให้เราหมั่นไส้เรื่องอิคุณกัสหลายเรื่องยังไม่พอ ยังมาเป็นแบบนี้อีก ทีน้องปิงยังให้อภัยเรื่อง 3 ปีเลย ปิงงงงง งอนมันกลับเลยยย หาแฟนใหม่เลยยยยยยยย เอาเสื้อขาวนะแหละเป็นแฟน อิพี่เอย์อย่าไปเอามันเลยนิสัยไม่ดี ไม่เชียร์แกแล้วอิบ้าาาาาาาาา :z6: :z6: :beat: :beat:
ปล.สำหรับกัสเกลียดมากตัวละครแบบนี้สั้นๆ ตอแหล!!! ทำเป็นไร้เดียงสาคนดี หึ๊ :beat:
-
บางทีก็รำคาญพี่เอย์นะ บ่องตง :z6:
-
เรากำลังโกรธกันแต่มันสมควรไหมที่พี่เอย์จะทำตัวเย็นชาขนาดนี้กับผม บอกกับเลขามันว่าให้นั่งอยู่ระหว่างเราได้
ตามนั้น -_-
แรกๆเราอ่านแล้วเราก็ว่าปิงผิด100%นะ คือคิดจะสานต่อหรือไม่ยังไงก็ไม่สมควรทำ อย่าเอาเรื่องมารยาทมาอ้าง
แต่พี่เอย์ก็ทำเกินไปว่ะ ถ้าไม่เคลียร์แล้วจะเข้าใจกันไหม? ถึงปิงจะพูดเหมือนแก้ตัวก็เถอะ
ไอ้เรื่องตึงใส่ยังไม่เท่าไหร่นะ พอมาเจอเรื่องกัสนี่แบบ จบ เลิกกันไปเลย(แต่เรื่องนี้พี่เอย์เป็นพระเอกนี่หว่า :m16:) เราเป็นปิงเราก็โกรธ รู้ว่าปิงไม่ชอบแล้วยังจะทำอีกนะ คือทำเพื่ออะไรเนี่ย ประชดหรอ? พอใจรึยังล่ะ
เชื่อเถอะ พอกัสเห็นสองคนนั้นทะเลาะกันเดี๋ยวก็มีความหวังขึ้นมาอีก ขอให้สมใจพี่เอย์ไปเลยนะ หึ
ยุให้น้องปิงโกรธคืนบ้าง
แล้วตัวละครใหม่จะมาแนวไหนเนี่ย คือบังเอิญเจอกันสองครั้งนี่ไม่ธรรมดานะแถมเจอกันทีนี่ฉากพระ-นางมากกกกกกกก โฮ่ย ถ้ามาแบบมือที่สามนี่จะหัวเราะใส่หน้าอีพี่เอย์ให้ สมควร!
*สะบัดบ็อบใส่พี่เอย์รัวๆ โกรธ
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เลิกเลย สนับสนุน ดีทั้ง 2 ฝ่าย ว่าที่แม่ยายสบายใจด้วย อยู่กับคนใจแคบเหนื่อย
ทีตัวเองทำลับหลังกว่าจะบอกต้องเค้นแล้วเค้นอีก
คือ 100
เหตุผลที่ควรเลิกกับเอย์ตัน
1เหตุผลที่ควรคบต่อ
คือ ปิงรักมัน
-
ปิงก็สมควรโดนโกรธนะ บอกไปแบบที่พี่เชนพูดก็ได้แต่ไม่ทำ (คงนึกไม่ออกล่ะมั้ง)
แล้วเรื่องกัสรู้นะว่าปิงหึง แล้วไม่ชอบที่พี่เอย์สนิทกับกัสแบบนี้ แต่ปิงก็สนิทกับพี่เชนนะ
ปิงกอดคอ เล่นกัน สนิทกันกับพี่เชนมากๆ พี่เอย์หึงแต่ก็ไม่ได้ห้ามให้เลิกยุ่งอะไร
แต่กับกัสปิงก็สมควรเข้าใจให้มากๆไว้ว่านั่นแค่เลขา และเพื่อนพี่เอย์ที่เรียนด้วยกันมา
กัสอาจจะชอบพี่เอย์อยู่ก็ได้ แต่พี่เอย์ไม่ได้ชอบ หนักแน่นกับปิง รอที่จะกลับมาเจอกันตลอด
ส่วนนี้ความคิดเราเราว่าปิงต้องหนักแน่นให้มากกว่านี้นะ ไม่งั้นอาจทะเลาะกันตอนหลังได้
แต่พี่เอย์นี่ทำไมพูดแบบนั้น เดี๋ยวก็มีปัญหางอนกันไปมาหรอก นี่ปิงก็งอนกลับแล้วด้วย
ทำไมต้องเอาคนที่แฟนตัวเองไม่ขอบ คิดระแวงเขามาทำแบบนี้ มันน่านักนะ
จะมีคนใหม่เข้ามาอีกแล้วนะ เจ้าของหมาน้อยแน่เลย ทีนี้สองคนต้องหนักแน่นรักกันให้มากขึ้น
ปัญหาหลายอย่างเริ่มเข้ามา เรื่องแม่ยังไม่ผ่านด่าน เรื่องกัสยังไม่เคลียร์เท่าไร
จะมีเรื่องคนใหม่มาอีกแล้ว เอาใจช่วยให้ทั้งสองคนผ่านไปได้นะ จับมือกันไว้ให้แน่นๆล่ะ
อย่าปล่อยให้ปัญหามันค้างคา อย่างอนกันไปมา เคลียร์ให้มันจบ มันจะดีเองนะเราว่า
:mew1: :L2:
-
พี่เอย์โกรธปิงก็เข้าใจนะ
แต่ไม่เปิดโอกาสให้ปิงง้อเลยเหรอ
แล้วการที่กัสรับโทรศัพท์จากที่ปิงโทรมา
พี่เอย์ไม่แคร์ความรู้สึกปิงเลยเหรอ
ไหนจะยอมให้กัสอยู่ฟัง ทั้งๆที่รู้ว่าปิงมาง้อ
พี่เอย์ต้องการทำให้ปิงรู้สึกเดือดใจกับการ
ที่แฟนไปยุ่มย่ามกับคนอื่นเหรอ
แต่อย่าลืมนะว่ากัสเป็นคนต้องห้าม
หนับหนุนปิง ไม่ง้อแล้ว เลิกก็เลิก
เลือกคนนั้นก็เลือกไป
แต่ว่ามันค้างมาก อีกนานมั้ยจะมาต่อ
-
คราวนี้ขอดราม่าหนักๆให้พี่เอย์ รำคาญ :z6:
ตอนแรกเข้าใจที่พี่เอย์งอน
แต่ทำงี้ไม่ถูกอ้ะ หักหน้าแฟนตัวเองต่อหน้าคนอื่นเฉยเลย
ส่วนปิง ใจแข็งหน่อยนะ พี่ไหว้ล่ะ
มองๆคนอื่นไวับ้างก็ดี หนุ่มเสื้อขาวเป็นต้น 55555
ส่วนพี่เชน ปล่อยนางไปกับพี่ซ่าร์อ้ะถูกต้องแล้ว o18
อยากอ่านตอนต่อไปละอ้ะ คนเขียนสู้ๆ! :hao7:
-
^^
-
เอย์ทำอย่างนี้ไม่ถูกนะ ไม่เปิดโอกาศให้ปิงปรับความเข้าใจแล้วยังเย็นชาใส่
คนอ่านชักหมั่นไส้ จะสนับสนุนให้ปิงไปคบคนอื่นซะเลย :m14:
-
พี่เอยใจร้าย เลิกแล้วเอาคนที่ชนเลย ชิส์อย่าง้ออ ค่า ปิง :m31:
เดี๋วพี่เอยมาเจอตอนฉากถอดเสื้อของคนที่เอยทำกาแฟหกใส่(รึเปล่า)
ถ้าเปนอย่างนั้นไม่ต้องแก้ตัวปล่อยให้อีพี่เอยเข้าใจผิดไปเลย :angry2:
-
อ่านคอมเม้นเเล้วไม่อยากอ่านตอนนี้เลย เดี๋ยวรออิพี่เอย์หายงอนเเล้วจะมาอ่านะ 555555
:mew5:
-
ตอนแรกสงสารพี่เอย์นะก็เข้าใจว่าหึง แล้วปิงยังไปทำแบบนั้นอีก เหมือนเล่นไปทั่วอะ...
แต่พอมาเจอพี่เอย์อยู่กับกัสนี่ก็...เริ่มอยากสมน้ำหน้าแล้วละที่ปิงโกรธกลับบ้าง
คิดว่าถึงจะโกธรกันขนาดไหนมันไม่ใช่เรื่องที่จะดึงพวกมือที่สามเข้ามานะ
โดยเฉพาะมือที่สามที่ว่านั่นยังคิดกับเอย์แบบไม่บริสุทธิ์ใจ แถมยังรอเสียบอยู่ตลอดเวลาด้วย
และนี่ก็ยังเป็นอีกเรื่องที่ยังเคืองพี่เอย์อยู่ ทั้งๆที่รู้ว่ากัสคิดยังไง และประพฤติตัวแบบที่ดูยังไงก็ยังตัดไม่ขาดแท้ๆยังให้มาอยู่ด้วย แล้วไม่ตักเตือนอีก เหมือนปล่อยให้ทำไปซะแบบนั้น
ถ้ายังไงคืนดีกันงวดนี้ก็ควรเคลียร์ให้หมดทุกเรื่องทุกข้อข้องใจชนิดไม่ต้องมีอะไรมาสกิดให้เกิดครางแครงอีกนะ
ไม่อยากให้โกรธกันนานแต่อยากให้เข็ดชนิดที่ไม่ต้องมาทำเรื่องแบบนี้ให้ต้องมีการโกรธกันอีกอะ
แล้วพี่ซ่ากับเชนนี่ยังไงนะเหมือนพัฒนาการจะเร็วกว่าแต่พี่ซ่าก็น่าสงสารนิดๆนะเป็นคนง้อคนอ่อยอยู่ฝ่ายเดียวเลย เชนได้กำไรเห็นๆ อิอิ
ส่วนผู้ชายปริศนาที่เข้ามาใหม่ขอให้เป็นคนดีเหอะ จะมาเป็นพี่เป็นเพื่อนหรือเป็นคนปรับทุกข์อะไรก็ได้ที่ไม่ได้มาแทรกความสัมพันธ์ของคู่นี้อีก รู้สึกอิ่มกับมือที่สามสี่ห้าแล้วอะ ไม่อยากให้มีเพิ่มแล้วววววววว
รอตอนต่อไปค่า^^
-
ไม่นะ ยังอึมครึมอยู่เลยอ่า ค้างนะ รีบต่อเร็วเข้าๆๆ อ่าา :katai1:
-
ไม่น่ารีบอ่านเลย คืนนี้นอนไม่หลับแน่ๆคิดเรื่องน้องปิง
อารมณ์สีเทามาก :mew4:
มาต่อไวๆนะคิดถึง
-
สนับสนุนให้เลิกค่ะ
เปลี่ยนพระเอกไปเลย หมั่นไส้อิตาเอย์ตั้น
ทีตัวเองทิ้งให้เขารอตั้งสามปี อยู่ๆก็กลับมาง่ายๆ
เรื่องนี้ปิงผิดก็จริงที่ไปจิ๊จ๊ะกับคนอื่น
แต่ปิงก็พยายามจะเคลียร์และขอโทษ คือพยายามง้อแล้ว
ที่ไม่ชอบที่สุดคือการหักหน้าปิงต่อหน้ากัส
แบบนี้ไปคบกับกัสเลยไหมคะ กลายเป็นให้ความหวังกัสอีก
ทีนี้กัสก็จะคิดว่าตัวเองเหนือกว่าปิง อีกหน่อยก็ตามมารังควาญไม่เลิกแน่ๆ
คนเสื้อขาวดูน่ารักดีนะคะ น่าจะมีวุฒิภาวะทางอารมณ์ดีกว่าอีพี่เอย์
ไหนว่ารักนักรักหนา ทำไมถึงไม่ยอมฟังคนที่ตัวเองรักอธิบาย ทำไมไม่ยอมให้ง้อ ทำไมต้องประชดเพื่อทำร้ายอีกฝ่ายขนาดนี้
ฮึ่ยยยย อ่านแล้วโมโหห
-
โห พี่เอย์นี่ทำเกินไปรึป่าว
โดนโกรธกลับแน่ๆ
-
อะไรของนายเนี่ยพี่เอย์ อ่านแล้วหงุดหงิดแทนหมาปิงนะ :katai1:
ถ้าไม่มีข้อแก้ตัวดีๆตอนหน้านะ จะไม่ยกปิงให้แล้ว คอยดู!!
-
ขัดใจพี่เอย์มาก โกรธแทนปิงสุดๆ
รับไม่ได้ที่มีอิกัสมาเกี่ยวนี่แหละ เอาอิกัสออกไปเลย ไม่ชอบสุดๆ
คนมาใหม่นี่ดูเข้าท่าดีนะ แต่ก็ไม่อยากให้เป็นมือที่สาม
ไม่อยากให้มีมาม่าแล้ว สงสารปิง แค่ 3 ปีที่ผ่านมาปิงก็บอบช้ำพอแล้ว
ตอนนี้อยากให้คดีพลิก พี่เอย์ตามง้อปิงบ้าง พี่เอย์งอนแรงไป
ควรหันหน้าคุยกันไม่ใช่ประชดประชันแบบนี้
สุดท้าย ร้องขอ เอาอิกัสออกไปจากเรื่องเถอะค่ะ แค่เห็นชื่อก็ไม่อยากอ่านชื่อนางแล้ว ฮึ่มๆ
-
หวังว่าคงไม่ไปชนโครมกับ มือที่สาม หรอกน้ะ :ling1: :ling1: :ling1: :katai5: :katai5: :katai5: :ling2: :ling2:
-
เห็นในกระทู้แนะนำ และเข้ามาอ่านรวดเดียวเลย
เคืองอิพี่เอย์อ่ะ เคืองตั้งแต่ตอนทำพระเอก (ฟันแล้วทิ้ง??) ไปไม่บอก แล้วทำเป็นเจ็บปวดอยู่คนเดียว คือปิงน่าสงสารมาก คนรอโดยมีจุดหมาย กับรอโดยไร้ความหวัง มันคนละเรื่องกันเลยนะ คือนี่ปิงใจอ่อนเร็วมากด้วยซ้ำ...
แล้วเรื่องกัส อย่าเอามีเปรียบเทียบกะพี่เชน คือพี่เชนไม่ได้กะเคลมปิง ในขณะที่กัสคือใช่ แล้วอะไรคือเอารูปคู่ไปโพสลงเครื่องคนอื่นไม่บอก อย่ามาซึนว่าไม่ได้อะไร ทำแบบนี้ความบริสุทธิ์ใจมันไม่มีหรอก แล้วอิพี่เอย์คือก็ปล่อยให้คนที่ชอบตัวอยู่ด้วยตลอดอ่ะ ควรส่งไปเป็นเลขาคนอื่นแทนนะ พี่ซ่าร์ก็ได้ อย่าบอกว่าเรื่องงานกะเรื่องส่วนตัว เพราะกัสก้าวก่ายถึงเรื่องส่วนตัวก่อน แล้วคนที่ปล่อยให้เกิดขึ้นโดยไม่ทำไรคืออิพี่เอย์ ตั้งแต่ให้จัดเนคไทน์ให้ล่ะ ใช่เรื่องหรอ คือคิดภาพตาม เลขาผู้ชายจัดไทน์ให้นายอ่ะ... ผู้หญิงยังไม่ทำค่ะ นอกจากจะอ่อย... ฟิลแบบว่าอิพี่เอย์มีกัสดูแลมาตลอด 3 ปี คือมันเกินเพื่อนไม่รู้ตัว รักปิงนะ แต่กัสก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว... คือมันน่ะแหล่ะ ตัดเค้าไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะอ่อย ให้ความหวัง ไม่เว้นระยะห่าง แล้วให้เชื่อใจ ถุยยยย
พอมาตอนนี้ ปิงผิดใช่ แต่ดูรู้ว่าคือเฮฮา คือไม่ไร ไม่เหมือนกะที่อิพี่เอย์อยู่กะกัสนะ คือทำเมิน อะไรยังไงก็ได้ แต่ไม่ใช่กับกัส คือมันล้ำเส้น สมควรที่ปิงคิดว่า เลิกก็เลิกวะ ...แดรกมาม่า 3 ปีมันคงน้อยไปสำหรับพี่เอย์ เอาไปแดรกต่อไม๊ หรือยังไง หึ๊
ผู้เสื้อขาวคนใหม่นี้ ช่วยเข้ามาต้มแซ่บมาม่าให้อิพี่เอย์แดรกซัก 3 เดือนนะ หรือจะอีก 3 ปีเอาให้ปิงเปลี่ยนใจเลยก็ได้ หมั่นไส้มัน :z6:
เห็นด้วยครับหมั่นไส้มัน ทำแบบนี้แม่งเลิกเลยเถอะ :z6:
-
โกรธกันนาน ๆ ไม่ดีนะพี่เอย์ เดี๋ยวมีคนมาแย่งไปอีกหรอก
ว่าแต่คนที่โดนชนนี่ใช่เจ้าของหมูปิ้งเปล่า
-
พี่เอย์ ยังไงเคลียร์ด่วน
-
ที่ปิงทำเหมือนเอามือตบหัว แต่ที่เอย์ทำเหมือนเอาตีนเหยียบหน้าเลยนะ
รู้ว่าโกรธ ว่าหึง และปิงก็ทำไม่ถูก แต่ที่เอย์ทำมันมากเกินไปนะ เลิกกันไปเลยค่ะ
-
เลิกกันเลยเหอะ โมโห ขึ้นเนี่ยขึ้น ผู้ชายคนนั้นคงเจ้าของหมา สนิทกันไปเลยปิงใครจะไม่สนใจก็ช่าง
อยู่ได้คนเดียวมาตั้งนานอีกแค่นี้ก็ต้องอยู่ได้ เข้าข้างปิงสุดจริต
ไม่ชอบที่พี่เอย์ไม่ฟังน้องพูดจนจบ ขอตัดสาย ไม่โทรกลับ เกลียดกัสที่ใช้คำพูดแบบปิงไม่สำคัญ
ตอนแรกก็คิดว่าปิงผิดอ่ะแหละควรจะง้อ แต่เจอตอนกัสรับสายกับตอนพี่เอย์ถามน้องว่ามีอะไร จะพูดก็พูดมาเลยนี่คือจบ
ความผิดได้เทไปที่พี่เอย์แบ้ว ทำไมอ่ะ ลำเอียง ยอมรับ 555
น้องไม่สบายนะเอย์ แต่เหมือนเอย์จะไปอยู่กับเพื่อนปิง ซึ่งถ้าจริง เอย์ยิ่งต้องรู้ว่าปิงไม่สบาย เลิกเรียกพี่แล้วค่ะ หมั่นไส้
เหมือนจะเขียนตอนต่อไปไว้แล้วใช่ป่ะคะ พรุ่งนี้ลงเลยไหมอารมณ์กำลังขึ้นได้ที่เลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เอาจริงคือปิงมันเก่งขึ้นนพ
มีเหตุลมากขึ้น
ชอบตรงที่รู้ว่าผิดก็ต้องยอมรับ. ต้องขอโทษต้องง้อ
ตอนนาวเถียงพี่เชนว่าเป็นมารยาทบลาๆๆๆ พอโดนพี่เชนตอกกลับ
ปิงก็เถียงไม่ออกและยอมรับผิด
พี่เอย์ไม่แปลกที่จะโกรธ แบบก็ควรโกรธอ่ะเนอะ แฟนเรามันเจ้าชู้เบาๆ
แต่แบบเอากัสมาทำงี้ได้หรอว่ะ
เออๆเป็นเพื่อนกันพอเข้าใจ กำลังโกรธอยู่ก็พอรู้
แต่แบบใจปิงนี่มันคงเจ็บอ่ะ
เราก็ผิดจะไปด่าพี่เอย์ก็ไม่ได้
คือเรานี่คิดแบบปิวเลน เออออออออออไม่ง้อแม่งแล้ว
อยากเลิกก็เลิกเลยแม่ง โมโหอ่ะ
แต่ปิงเก่งที่คุมสติ เก่งที่มาหาอะไรเย็นๆทานจะได้ใจเย็น
เก่งที่ไม่ประชดกลับแบบโง่ๆ
ตอนนี้เชียร์ปิงค่ะ
ปกตินี่เอฟซีพี่เอย์นะ
แต่พักๆ ทำน้องเจ็บใจ ทำเราเสียน้ำตาอีก
ปล.จะไม่ชอบึนชื่อปูนถ้ามาเป็นมิแที่ส่ม และมาเข้าใกล้ หรือมาถูกตัวน้องปิง
เราจะสาปปปปปป
ปล.2หลังจากพี่เชนมีคู่และรู้ว่าไม่รักปิงแบบนั้น พี่เชนแม่งน่ารักมากกกก 5555
-
คนนึงก็ทำผิด เพราคิดน้อย อีกคนก็ทำผิด เพราะอยากประชด
-
ปิงผิดเต็มๆเลยนะ
แต่ก็ไม่ควรเอานังกัสมาเกี่ยว ไม่ชอบคนนี้จริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ปิงทำผิดก็จริง แต่ที่พี่เอย์ทำนี่แบบไม่แคร์กันเลยอะ โกรธแทนปิง ฮึ้ย
ตอนก่อนยังบอกว่ากับกัสไม่มีอะไร มีแบบเลิกจ้างเป็นเลขาก็ได้ แล้วนี่อะไร เซ็งพี่เอย์จริงๆ เพิ่งจะง้อปิงได้ไม่ทันไร ดีแตกอีกละ ให้ปิงเลิกๆ ไปเหอะ มีคนรอเสียบแทนพี่เอย์เยอะจะตาย
โอ๊ย อ่านตอนนี้แล้วปรี๊ดค่ะ :katai1:
-
นั่นไง เอาแล้ว อิพี่เอย์เล่นตัวทีไรเป็นเรื่องทุกที ยังไงล่ะทีนี้ มือที่3-4-5โผล่มาแล้วนะ
ตอนนี้รู้สึกแบบ :katai4: :ling1: :katai1: :hao7:
-
ปิงทำตัวเองล้วนๆ คนที่พูดว่า "เลิกก็เลิก" มันน่าจะเป็นพี่เอย์มากกว่านะ
คนที่มีแฟนแล้วแต่ยังแลกไลน์ไปทั่วแถมอ่อยหยอดสาวอีกเนี่ย เขาเรียกว่านอกใจนะ
รู้ทั้งรู้ว่ามากับแฟนแต่ยังทำตัวแบบนี้มีสิทธิโกรธคนอื่น? ถ้าจะบอกว่าแค่แจกไลน์เล่นๆ ไม่ได้คิดจริงจัง
พี่เอย์ตอนนี้ก็แค่กินข้าวกับเลขาเช่นกันใช่ว่าคบกันในฐานะแฟนเสียเมื่อไหร่...ปิงจะโกรธทำไม
#เอย์ตันทีม :fire:
-
หืม พี่เอย์งอนอะไรนานขนานนั้น ปกติชอบพี่เอย์เชียร์พี่แกตลอดนะ
แต่รอบนี้แอบตัดคะแนนอ่ะ ไม่รู้ว่านี่ตัวจริงพี่เอย์ หรือจะประชดกับกัส ให้ปิงหึงคืนหรือไง
-
เซงพี่เอย์ :katai1:
-
ีพี่เอย์โกรธจริงๆ นะเนี่ย :sad4:
-
เฮ้ออออ เอวัง เรื่องที่พี่เอย์โกรธหมาปิงนี่เข้าใจเลย เพราะปิงมันบ้ามันผิดจริงๆ
แต่เรื่องแดก เอ้ย ทานข้าวกับกัสนี่คืออะไร หมางเมิงคืออะไร ถามคำตอบคำคืออะไร
แม่งจะโกรธนานขนาดนั้นเลยหรอ รมณ์เสีย :o211: :o211: :o211:
-
หงุดหงิดพี่เอย์
-
เดี๋ยว อิพี่เอย์ มันก็มีเหตุผลกากๆๆๆๆ ที่ออกมาอ้างว่า
เพราะอะไร ทำไม ถึงต้องทำเย็นชา กับหมาปิงแบบนี้
เพราะจะดัดนิสัยปิงเพราะจะให้ปิงรู้สึกตัว ว่าไม่มีสิทธิ์ทำตัว ยั่วอ่อยไปทั่ว
เพราะจะให้ปิง ออดอ้อนตัวเองคนเดียว
เพราะช่วงนี้เครียด งานยุ่งมากมายจริงๆ เคลียงานของปิงน่ะแหละ
และเพราะอะไรอื่นๆ อีกหลายร้อยเหตุผล ที่อิพี่เอย์ มันมุบมิบ คิดเองเออเอง
ว่านี่ทำเพื่อปิงล้วนๆเลยนะ ทำดีแค่ไหน ปิงไม่เคยรู้เลย
:z6:
-
โกรธเว้ยยย โกรธธธธธธธธธธ โกรธๆๆๆๆๆ
ไม่ใช่โกรธหมาปิงนะ...โกรธพี่เอย์ค่ะ!!! พี่เอย์ทำเกินไป งอนได้ไม่ว่า แต่อย่ามาทำจิ๊จ๊ะกับนังกัสนะคะ เลว!! เลวมาก ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1:
เป็นโรคุๆก็โกรธค่ะ คงทำแบบเดียวกับหมาปิงเด๊ะๆเลยค่ะ โอ๊ยยยยยย หงุดหงิด อยากคว้าคอมมาทุ่มหัวพี่เอย์//โหดไปมั้ย??
ว้ากกกกกกกกกกก ตัดแบบนี้ทำร้ายมาก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก//สติแตกไปแล้ว
:z3: :ling1: :m31:
-
ถ้าอิพี่เอย์ยังทำตัวแบบนี้ยุให้เลิกเลย
ที่ผ่านมามันยังไม่เคลียร์และชดใช้ไม่พอนะ
ไหนบอกว่าขอโอกาส อยากจะดูแลปิง นี่ปิงตอบตกลงกลับมาเป็น'แฟน' ตอนไหน ตอบ!!!
คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์มากเลยเหรอ พาเรื่องยุ่งๆมาทั้งนั้น
ผู้ชายแบบเอย์ตั้นเหมือนจะพยายามเรื่องความรักเวลาตัวเองเป็นคนเล่าเรื่อง แต่พอคราวปิงเล่ากลับเป็นคนที่เหมือนไม่พยายาม ไม่เคยอธิบายคิดว่าคนอื่นจะเข้าใจตัวเอง ทำตามใจตัวเองหมด สมมุติว่ามีคนนึงดีกับคุณมากๆแต่คุณไม่รู้ว่าเค้าทำเรื่องดีๆให้คุณ คุณจะเข้าใจมั้ยว่าเค้าเนี่ยแหละเป็นคนที่รักและหวังดีกับคุณมากๆมาตลอด ผู้ชายยังงี้ขอบาย
มีทุกนี้ได้เพราะสมบัติเก่ากับสิ่งที่แม่ปูทางให้ ไม่สามารถสร้างอะไรมาด้วยตัวเองได้ ถึงจะเก่งส่วนหนึ่ง แต่ได้ดีขนาดนี้เพราะเป็นลูกเจ้าของ
ถามจริงด้านความสามารถในการเอาชีวิตรอดสู้ผู้ชายคนอื่นในเรื่องได้มั้ย ใช้แต่อำนาจที่ตัวเองมีกดคนอื่นเขา
ไม่ไหวจะเคลียร์กับผู้ชายคนนี้ คิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นตลอด ซักวันนึงที่ตัวเองไม่เหลืออะไรเลยจะรู้สึก
แต่สำหรับชายเอย์คงไม่มีวันนั้นหรอก ถึงจะล้มละลายแต่ที่บ้านก็ต้องมาช่วยเหลือเพื่อไม่ให้วงศ์ตระกูลด่างพร้อย
แล้วถ้าคืนนั้นที่โมโหปิง ถ้ามีโจรทำร้ายปิงหน้าบ้านจะเป็นยังไง
แล้วตอบให้ได้ว่าคืนที่ปิงไปเฝ้าหนีไปนอนไหน
ที่สำคัญ"เคยบอกว่าจะไม่ให้เลขายุ่งกับมือถือตัวเอง แล้วนี่คืออะไร ตอบ!!!!!" :fire:
ขอกลับไปกรี๊ดพี่เชนแบบเปิดเผยดีกว่า แอร๊ยยยยยยย :m3:
ปอลิง: ดุเดือดเพราะหมั่นไส้มัน มันไม่เคยเคลียร์ตัวเองได้เบ็ดเสร็จซักเรื่อง ทั้งแม่ทั้งเลขา ให้ตายสิหัดทำตัวเป็นพระเอกหล่อรวยที่น่าหลงไหลหน่อยยยยยยยยยย
-
หมาปิงผิดจริงๆนะเนี่ย เฮ้อๆๆ จำไว้เป็นบทเรียนเลย
ธรรมดานะคนรักกัน คบกัน อยู่ด้วยกัน ย่อมมีเรื่องให้ทะเลาะกันบ้าง
จิ๊บๆ เมื่อเทียบกับ 3 ปี ที่ห่างกันไป ^^
-
แย่นะเจอเรื่องแบบนี้ :a5:
ก็อยู่ที่ใครจะยอมลงให้กันก่อน แต่อย่าปล่อยไว้นานเกินไปนะ
ได้ยินไหมพี่เอย์ o18
-
ปิงเอ้ย ...เหนื่อยนักก็พักเถอะลูก ในเมื่อเวลา 3 ปี ที่ ปิงรอเอย์ มันไม่ได้ทำให้เอย์ เชื่อใจปิงมากพอ ยังมีคนอื่นที่ ดีกับปิงมากกว่าเอย์อีกเยอะ
-
ปิงผิดจริง คือเข้าใจ ปิงผิดก็พยายามแก้ไขแล้ว
แต่กลับเป็นพี่เอย์ที่ไม่ยอมรับฟัง คุณรักกันนิ รักกันต้องคุยกันไม่ใช่หรอ?
พี่เอย์ทำเหมือนไม่ให้โอกาสปิงได้อธิบายเลยนะ.. พี่เอย์นิสัยโคตรเด็กอะ
โกรธคือเข้าใจนะ แต่กลับทำแบบนี้ ยุ่งเกี่ยวกับกัส ทั้งที่ก้รู้ว่า กัสคิดอะไร และปิงคิดอะไร?
ทำให้รู้สึกว่า พี่เอย์แม่งงง เป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดในเรื่องเลย ==!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
หมาปิงผิด...แต่พี่เอย์เยอะไปน่ะ..ทำแบบนี้สมควรโกรธ...ถ้าเป็นแบบนี้ห่างๆกันไปเถอะ...ปัญหาใหญ่มีไม่แก้ดันไปสร้างปัญหายิบย่อยมาซ้อนลงไปอีก...พี่เอย์มันคงไม่แคร์หมาปิงแล้วทำกันขนาดนี้...ไม่ใช่คนรักกันทำให้กัน....ตอนนี้คนอ่านเม้นท์มากแต่ดูแล้วเบื่อปัญหาเบื่อความปัญญาอ่อนเอาแต่ใจของอิพี่เอย์...แถมหายไปไหนจนตี2 ไม่กลับคอนโด...
-
:เฮ้อ:
-
พี่เอย์งอลมากไปป่ะ?? งอลเป็นสาวเลยน่ะ
ถ้าเจอแบบปิ๊งจะเลิกง้อเหมือนกันอ่ะ
-
พี่เอย์งอลมากไปป่ะ?? งอลเป็นสาวเลยน่ะ
ถ้าเจอแบบปิ๊งจะเลิกง้อเหมือนกันอ่ะ
-
เรื่องทะเลาะกันงอนกันมันธรรมดา แต่แบบเอย์ตั้นต้องทำให้เรื่องมันใหญ่และบานปลาย
ฮ่วยยยยยยยยยยย น่ารำคาญแท้
-
อ่านจบตอนนี้ แล้วอยากขออ้อนคุณคนเขียนช่วยมาต่อในเร็ววันทีนะจ๊ะ ค้างคาใจมากๆ เลย
>..<" อ่านจบแล้วได้แต่ถอนหายใจ สลับกันทำตัวไม่น่ารักแบบนี้ เมื่อไหร่จะได้รักกันแบบราบรื่นเสียที
ปล.พี่เชนสอนปิงได้ดีมากเลย ปลื้มพี่เชน <3
-
เกลียดมือที่สามชัดนะคุณเลขา?
ขอบคุณ :)
-
เจ้าของน้องหมูปิ้ง? :hao7:
-
เราเกลียดการโกรธแล้วประชดกันมากที่สุดเลยอ่ะ
ใช่ปิงผิด ทำไมไม่บอกเขาไปเลยว่ามีแฟนแล้ว
แต่พี่เอย์อาจจะอยากดัดนิสัยปิงก็ได้ถึงได้อยู่กับกัส
แต่ว่ามันอาจจะกลายเป็นเสี้ยนหนามเล็กๆคอยตำใจปิงนะแบบนี้
พี่เอย์ก็ยังเอาแต่ใจเหมือนเดิมอยู่ดี แล้วคอยดูว่าปิงจะมีเพื่อนซี้คนใหม่เป็นคุณเจ้าของน้องหมูปิ้ง
แล้วทีนี้อิพี่เอย์ได้หัวเน่าแน่ เชอะ!! :เฮ้อ:
-
o22 เออ....รึว่า ปิงจะมีแฟนใหม่อะเเนี่ย อ่านไปอ่านมาแล้วเหมือนจะต้องแยกกันไงไม่รู้สิ รึว่าเราคิดมากไป :katai1:
-
เลิกเลยปิง :katai1: :katai1:
-
ให้มันได้งี้สิ
-
อ่านเอย์ตั้นกับปิงตอนนี้ทำไมผมนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมานะ
When I fall in love with you
Wish this dream is forever true
Having you right here face to face
Let nobody else come between me and you
When I fall in love
ปิงตกลงกลับมารักเอย์ตั้นอีกครั้ง
อยากจะยืนอยู่ตรงนี้ด้วยกัน
ไม่อยากให้มีใครมาขวางกั้นระหว่างสองเราอีกแล้ว
(ครั้งนั้นก็คุณแม่ ครั้งนี้ก็คุณเลขา)
-
ตอนแรกปิงผิดจริงๆๆนั้นและ ต่อพอมีกัสมายุ่งมากินข้าวด้วยกัน คราวนี้อิพี่เอย์ผิดเต็มๆ ไม่เข้าใจ ทะเลาะกันทำไมต้องเอามือที่ 3 4 5 มาประชดด้วยเน้อ จากที่จะมาง้อ อารมณ์คือไม่ง้อละ
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
โกรธพี่เอย์มากอ่ะ
-
พี่เอย์โกรธโหดโพ๊ดดดดดดดดดด
ก็จะดัดนิสัยปิงบ้างก็ใช่เข้าใจ
แต่ก็ไม่ควรไปจี้จุดนั้นป่ะว้ะเอานังกัสมาเล่นด้วยเนี่ยแล้วพูดต่อหน้าแบบนั้นนังกัสมันก็ได้ใจดิ
โอยตอนนี้สงสารหมาปิงมาก หมาปิงเลิกง้อก่อนเหอะ
พี่เอย์เย็นลงแล้วทนคิดถึงหมาปิงไม่ไหวค่อยตามหาปิงเองนะหมั่นไส้ว่ะ
ปิงไปกินข้าวกับเจ้าของหมูปิ้งเอาคืนแม่งงงง :z6:
-
ห่าง...กันสักพัก ห่างกัน...สักพัก
-
ปิงผิดจริงนะ ทีพี่เอย์ไปกับเลขาปิงยังไม่พอใจเลยใช่ปะล่ะ ละบอกว่าคุยเล่นๆ พูดมาได้เดี๋ยวเจ้ตีตายเลย โดนโกรธก็อยากจะสมน้ำหน้าเหมือนกัน แต่เราแม่ยกหม่ปิง เราให้อภัยปิงเสมอ 5555
พี่เอย์ค๊า ทำเย็นชาไปไม่ช่วยอะไร บอกปิงไปตรงๆดีกว่ามั้ยว่าไม่ชอบ ไม่ให้ทำอีก สามปีที่เสียไปมันก็นานพอแล้วนะ ยังจะเอาเวลามาทำร้ายกันต่อไม่เสียดายรึไง แล้วยังใช้เลขาอีก มันแรงตรงนี้แหละ หมาปิงโกรธบ้างเลย โดนหมาปิงเกลียดเต็มๆแล้วเลขา คดีเยอะขึ้นทุกทีนะ หึหึ ดูกันต่อไป
คนที่ปิงเดินชนเจ้าของหมูปิ้งใช่ปะ ต้องมีบทบาทในอนาคตอันใกล้แน่ๆ ลุ้นๆ
และ...!!!! เชนซ่าร์ ทำตัวมีพิรุธงั้นคืออัลไลค๊าพี่เชนนนนนน ฮี่ๆๆๆ มันต้องเกิดอะไรขึ้นใช่มั้ย สารภาพ!!
-
อ่านตอนที่แล้วที่ปิงไปเล่นด้วยกับผู้หญิงคนนั้น แถมจะให้ไลน์อีกเรานี่คิ้วกระตุกเลย โมโหแทนพี่เอย์
ไม่รู้อะไรดลใจให้น้องทำแบบนั้นนะ น่าจะคิดหน่อยว่าแฟนตัวเองจะเห็นเข้าบ้างไหม ยิ่งเค้าขี้หึงขี้หวงอยู่ด้วย
คือก็เข้าใจว่าน้องคงไม่คิดอะไรหรอก แต่มันก็ไม่ควรทำใช่ปะ ยิ่งฟังตอนน้องแก้ตัวกับพี่เชนก็เซ็งอีก เหตุผลไรฟระ
แต่ดีนะที่หลังจากพี่เชนสอน น้องก็รับฟังและจะนำไปปฏิบัติ
ตอนแรกที่เข้ามา เราแอบอ่านคอมเม้นต์ก่อน อื้อหือ แลดูจะดราม่า พี่เอย์เละกับเละ
สงสัยเพราะทำใจก่อนจะมาอ่าน เลยยังรู้สึกทนไหวกับความ'เยอะ'ของพี่เอย์นะ
ก็ถ้าคิดในมุมกลับกัน ถ้าพี่เอย์ไปให้เบอร์คนอื่น ถึงจะบอกว่าแค่แลกเบอร์แลกไลน์กันเล่นๆยังไงก็ไม่ติดต่อหรอกก็เถอะ
เราก็คงยังยุให้น้องปิงโกรธอีกๆอยู่แน่ๆเลยอ่ะ ฮ่าาา เรื่องแบบนี้เล่นๆก็ไม่ได้นะน้องปิง ทีเรื่องกัสปิงยังไม่โอเคเลยใช่ปะล่ะ
แต่สิ่งที่ยอมไม่ได้คือการที่เอย์ให้กัสรับโทรศัพท์แถมพูดจาแบบนั้นใส่ปิงอีก ตอนปิงจะไปพูดเคลียร์กันก็บอกให้กัสอยู่ฟังด้วยได้
คืออัลไลๆๆห๊ะ! รู้ว่าน้องไม่ชอบมากๆแล้วยังทำแบบนี้คือประชดเพื่อดัดนิสัยปิงหรือเพราะความโกรธมันบังตาเหรอ
ตอนที่แล้วกับต้นตอนนี้เราโมโหน้องปิงก็จริงนะ แต่พอลากกัสเข้ามานี่ขอบอกเลยว่ากระแสตีกลับเลยค่ะคุณพี่
คุณพี่ทำเกินไปค่ะ ถ้าจะแก้เผ็ดหรือดัดนิสัยเพื่อให้น้องรู้สำนึกว่าถ้าปิงเป็นฝ่ายที่โดนแบบนี้เสียเองจะรู้สึกยังไง
ก็ควรใช้วิธีอื่นนะ ไม่ใช่เอากัสที่เป็นตัวปัญหาในใจน้องเข้ามา ใช่ค่ะ มันได้ผล แต่มันจะกลายเป็นการสร้างแผลใหญ่ให้น้องเลยนะ
เอย์นี่นิสัยเหมือนฝ่ายรับในร่างฝ่ายรุกเนอะ ความเยอะสิ่ง ขี้งอน ฯลฯ ตอนก่อนๆนู่นที่ทุบปิงเอาๆแล้วบอกว่านิสัยไม่ดีๆนี่ก็ใช่
มีหมูปิ้งกับตัวละครใหม่เข้ามาด้วย ชอบน้องหมาน่ารักอ่ะ ปิงไปเล่นกับน้องหมูปิ้งเยอะๆเลย เซ็งเอย์
คุณคนเขียนมาต่อไวๆน้า ตอนนี้ฮอตมากๆ กระแสด่าเอย์ถล่มทลาย ไม่อยากให้อารมณ์ขาดตอน อิอิ
:katai3:
-
หมาปิงผิดจริงๆนั่นแหละ ผิดแบบแก้ตัวไม่ขึ้นด้วย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :katai1:
แต่ว่าพี่เอย์ ถ้าจะโกรธจะเมินน้องก็ไม่ควรลากกัสเข้ามาเป็นตัวแปรเพิมหวะพี่
โอ้ยยยยยยยยยยย ปวดหัว
แล้วเจ้าของชิสุอะไรนั่นจะมามีบทบาทอะไรมั้ย ไม่นะะะะะะ อน่านะะะะะะะะะะะะะะะะะะ :katai4:
-
เป็นไงหล่ะหมาปิง ทำไรไม่คิดถึงพี่เอย์เลยน่ะ
มันน่านักน่ะ หมาปิง
-
:z1:เกรินตอนที่แล้วว่าพี่เอย์ไม่ใช่พระเอก มีพลิกป่าวเนี้ย
-
รีบๆมาต่อนะค่ะใจจะขาด :ling1:
-
ใช่เจ้าของหมูปิ้งรึเปล่าน๊อ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เอย์จะวินแล้ววว ถ้าไม่ลากกัสเข้ามาเกี่ยว
แต่ดูจากเหตุการณ์นี้ 3 ปีที่ผ่านมาปิงโตขึ้นจริงๆ
ไม่ฟูมฟายดราม่า เห็นฉากต่ำตาแล้วเก็บเอามาร้องไห้ไรแบบนี้555
ส่วนเอย์ไม่มีอะไรจะกล่าว อุตส่าห์ไปเรียนคนเดียวถึงเมืองนอกเมืองนาไกลหูไกลตาพ่อแม่ แต่กลับไม่มีการพัฒนาด้านวุฒิภาวะใดๆ แถมอาการดูหนักกว่าเก่าอีก
บอกตรงๆไม่อยากอ่านพาร์ทเอย์จากเหตุการณ์นี้เท่าไร เบื่อเหตุผลที่เอย์ชอบยกมาเล่าให้ตัวเองดูดี แรกๆก็พออิน แต่บ่อยๆชักรู้สึกเหมือนเอย์แถ เยอะก็ยอมรับว่าตัวเองเยอะอย่ามาพูดจาหล่อๆ
-
ปิงผิดนะ ทั้งที่รู้ว่าพี่เอย์ไม่ชอบให้ตัวเองเจ้าชู้เรี่ยราดแต่ก็ยังชะล่าใจคิดอะไรง่ายๆ แค่เพราะรักษามารยาท(มันก็อาจใช่ในบางครั้ง)
แต่กับกันลองเปลี่ยนมาเป็นพี่เอย์แจกเบอร์ให้สาวหรือหมุ่มแล้วบอกว่าแค่รักษามารยาท ปิงจะชอบและทนได้เหรอ?? :angry2:
ส่วนกัสเราไม่รู้ว่ายังไงกับเอย์กันแน่ แต่ถ้าคิดจะแย่งเอย์จริงล่ะก็โอกาสนี้ก็มาถึงเธอแล้วล่ะ :katai2-1: ชอบพี่เชนทุกตอนสอนน้องได้ยอดเยี่ยม o13
ปล.ค่ะ เราไม่ชอบพวกเจ้าชู้ ยิ่งพวกที่คิดน้อยในเรื่องสำคัญ แต่บางเรื่องนี่คิดมากจัง <=อันนี้แอบเหน็บแนมปิง :katai3:
-
จะโกรธจะงอน ก็เจ้าใจน่ะ แต่คิือทำไมต้องเอากัสเข้ามาเป็นประเด็น เด๋วมันจะมีเรื่องเข้ามาให้มันยุ่งยากเข้าไปอีก สาธุคนใหม่ก็จีบปิงไปเลยล่ะกัน จะได้ยกปิงให้เค้าไปเลย
-
แอบสิงอ่านมานานแล้ว ไม่เคยคอมเมนต์เลย 5555
แต่คือหลายตอนละเก็บกดสุดๆ อิพี่เอย์แม่ง
คือไม่ชอบสุดๆพีคมากตอนที่ปิงถามเค้าเคยอยู่กับพี่เอย์ที่เมกาหรือครับ
แล้วเอย์ตอบไปว่า ใช่เค้าดูแลกูตลอด 3 ปี คือไรพี่เอย์ ห่ะ ทำไมตอบแบบนี้
แล้วยังตอนนี้อีก ทั้งๆที่รู้ว่ากัสคิดไม่ซื่อด้วยแล้วยังใช้กัสมาทำให้ปิงเจ็บเหมือนที่ตัวเองเจ็บอีกหรอ
คิดว่าคนอ่านจะสงสารแกรึไงฮะ ตอนแกหนีไปเมกาปิงมันเจ็บกว่าแกเป็นพันเท่า เพราะการรอแบบไม่มีจุดหมายมันทั้งคิดถึง โหยหา สงสัย ข้องใจ แม่งมันโคตรจะเทาเลยในความรู้สึก ท้อมันก็ไม่แปลก ส่วนแกแม่มรู้ทุกอย่าง แกแม่มก็แค่รอด้วยความคิดถึง
กลับมาง้อนิดหน่อยปิงมันรักแกเฉยๆเหอะ ถึงยอมกลับไปคบด้วย
ลองดูไหมให้ปิงหายไปในที่ๆแกไปไม่ถึง หาไม่เจอสัก 3 ปี อยากรู้นักว่าจะรอได้เหมือนที่ปิงรอไหม
ปิงมันก็แค่เด็กจนๆ คนเข้าหาไม่เยอะเท่าพี่เอย์หรอกนะ ความกดดันมันต่างกัน
ฐานะเอย แม่พี่เอย์เอย สังคมเอย แค่ปิงมันไม่ได้มีพี่เอย์เป็นโลกทั้งโลกของมันตัวเองยังเดือดร้อนเลย แล้วตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ชีวิตที่เมกาเป็นยังไงบ้าง มีเพื่อนกี่คน ปิงมันไม่เคยรู้ ไม่เคยบอกอะไรเลย
มันไม่แฟร์กับปิงเลยจริงๆ
ขอให้ปิงหมดรักพี่เอย์เร็วๆ เชื่อเราเหอะกับพี่เอย์มันไม่ใช่ความรักหรอก
ไปหาอยู่กับคนที่ให้ความรู้สึกเย็นสบายกับเราเถอะ อยู่กับพี่เอย์มันร้อนเกินไป อยู่ไม่ได้หรอ
แนะนำหนุ่มน้อยเจ้าของหมูปิ้ง คนรักสัตว์ย่อมจิตใจดี อิอิ
-
เออปิง เลิกก็เลิก เลิกไปเลย หมั่นไส้เอย์
-
พี่เอย์สมควรโกรธอยู่.. เพราะปิงก็ไม่น่าทำอย่างนั้น..พี่เชนท์พูดถูกต้อง
แล้วยิ่งทะเลาะแบบนี้นะ มือที่345โผล่มาอีกบาน เรื่องราวจะไปกันใหญ่ล่ะที่นี้
-
อิพี่เอย์!!! อย่ามาทำแบบนี้กับหมาปิงของเก๊านะ!!! เลิกค่ะ! เลิก!
ขอ :z6: สักทีเถอะ ฮึ่มมมมมม //แม่ยกหมาปิงจะไม่ทน
-
เห็นด้วยครับหมั่นไส้มัน ทำแบบนี้แม่งเลิกเลยเถอะ :z6:
ถูกค่ะ ถ้าจะทำร้ายความรู้สึกกันแบบ "ตั้งใจ" อย่างนี้ ไม่ต้องคบแล้วเลิกเหอะ :angry2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
หมาปิ้งสู้ๆ
-
เลิกกันไปอาจจะเข้าใจอะไรมากขึ้นนะปิง
แค่แนะนำแต่ไม่อยากให้ทำตาม
-
o13
-
เก็ปไว้ก่อนดีกว่า ทำใจอ่านไม่ลงตอนเศร้ากลัวเสียใจ
-
เก็ปไว้ก่อนดีกว่า ทำใจอ่านไม่ลงตอนเศร้ากลัวเสียใจ
เก็บเหมือนกัน....เก็บมา 17 ตอนแล้ว :เฮ้อ:
“ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป กูก็ยังจะเป็น ‘พี่เอย์’ คนเดิมของมึง กูสัญญา”
จะรอนะพี่เอย์
-
:hao7: สารถึงคนแต่ง อยากบอกว่าตอนนี้ ร้อนแรงมาก เม้นต์กันกระจาย อารมณ์ร่วมพุ่งปรี้ดดดด คนแต่เก่งมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่พาอารมณ์คนอ่านไปสู่จุดทำลุจุดเดือดได้ แต่.....ยังไงก็รักปิงน่ะ
-
ณ จุดๆ นี้ เข้าข้างปิงค่ะ โฮ่ๆ ลำเอียงกันชัดๆ
มาต่อเร็วๆ น้า คนอ่านใจจะขาด เวอร์มั้ย
-
เบื่อปิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปิงแมร่งงี่เง่า
ปิงแมร่งทิฐิ
ปิงแมร่งกวนตีน
ให้พี่เอย์โกรธไปนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลย
ง้อนิด ง้อหน่อย ก้องี่เง่าแล้ว
เปลี่ยนนางเอกไปเลย
-
พี่เอย์งอนนานไปไหมครับ แถมยังทำตัวใกล้ชิดกัสอีก มันน่านัก! น่าให้ปิงตัดใจเลิกไปเลย
ถ้าปิงเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ คุณพี่เอย์จะหนาวถึงขั้วหัวใจนะครับ หึหึ ผมเตือนแล้ว
ปิงทำกาแฟหกใส่เจ้าของเจ้าหมูปิ้งใช่ไหมครับเนี่ย??
หรือคนนี้จะมาทำให้พี่เอย์หึงจนควันออกหัวอีกครั้ง
พี่เอย์ครับ รีบตามไปง้อหมาปิงมันนะครับ
ชีวิตคนเรามันสั้น อยากทำอะไรต้องรีบทำ ก่อนที่อะไร ๆ จะสายเกินไป
ขอบคุณน้องมินครับ ตอนนี้ทำเอาสงสารหมาปิงอีกแล้ว
มาต่อไวๆนะครับ ตอนจบทำพี่ค้าง......เติ่ง ติดลมบนไปไกลแล้ว....
-
มันเริ่มไม่สนุกเข้าไปทุกที จะยังไงดี ปิงนี้ก็ยังทำตัวแบบนี้อยู่นะ น่าจะคิดให้มันดี ส่วนเอย์ทำกันขนาดนี้คงอยากเลิกแล้วมั้ง ที่ทำคงอยากจะบอกสินะว่ากูสนิทกับกัสขนาดไหน กูไม่จำเป็นต้องง้อมึงด้วยซ้ำ อยู่กับกัสแล้วกูมีความสุขกว่าอยู่กับมึงเยอะปิง ผมว่าไอ้เหี้ยเอย์เนี้ยให้ความใกล้ชิดกับกัสมากกว่าปิงอีกทั้งที่เป็นแฟนกับปิงแท้ๆ ส่วนพี่เชนไอ้เอย์ก็หึงไม่เข้าเรื่องทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าที่ปิงลืมตาอ่าปากได้ทุกวันนี้เพราะพี่เชน ก็จริงอยู่ที่ไอ้เหี้ยเอย์ทำทุกวันนี้เพื่อปิง แต่อย่าลืมนะว่าฐานะไอ้เอย์กับปิงมันต่างกัน เอย์มันมีทุกอย่าง มันมีอำนาจเงิน โดยเฉพาะทางสังคม แล้วทั้งนี้มันจะต้องทำตัวเพื่อพิสูจน์รักเป็นสิ่งที่จะต้องทำแล้ว ส่วนเรื่องแม่ไอ้เชี้ยเอย์มันก็ยังหาทางกีดกันอีก ถ้าไม่มีอะไรแอบแฝง ไอ้เหี้ยเอย์มันสมควรต้องรับผิดชอบนะ ถ้าแม่มันเล่นไม่ซือ ไอ้เหี้ย้งเอย์แม่งก็เห็นแก่ตัวสัตย์ๆอ่ะ ตัวเองสามารถทำได้ แต่ปิงห้ามทำ จากการกระทำที่ผ่านมา ปิงเป็นฝ่ายยอมมันตลอด แล้วปิงก็ใจอ่อนให้มันทุกที่ จะโกรธไอ้เชี้ยเอย์ก็ไม่ถูกทั้งหมด เพราะปืงตามใจมันตลอดจนมันเสียนิสัย ปิงก็ไม่ยอมทำอะไรให้มันแน่ชัด ถามไอ้เชี้ยเอย์มันไปเลยจะปล่อยให้มันคุมเครือแบบนี้หรอว่ะ อ่านไปก็อารมณ์เสียไป ตกลงแม่งจะเอายังไงกันแน่ คนอ่านก็อึดอัดเป็นนะโว้ย สามวันดีสี่วันไข่นะ แนะนำให้ห้างกันสักพักหรือเลิกไปเลยก็ดี มันจะได้สมกันไง ดอกฟ้ากับหมาวัดนะ ดอกฟ้าก็ส่วนดอกฟ้า หมาวัดก็ส่วนหหมาวัด ไม่เห็นมันจะเกี่ยวของสมหวังกับความรักได้เลย ปิงมันยังจนอยู่ดี ตอนนี้ปิงยังตามหลังไอ้เหี้ยเอย์ตั้งหลายเท่าชาตินี้จะตามทันไหม แอบมั่นไส้คนแต่งนิดนึง เข้าข้างไอ้เหี้ยเอย์มันจริงนะ แอบประชด ผมเข้าข้างปิงนะ เลิกไปเลยก็ดี ให้สมใจอยากของแฟนคลับไอ้เอย์ไง ผมก็อยากให้ปิงเลิกเหมือนกันหลายคนคงคิดเหมือนผมเหมือนกัน นิยายมันไม่สนุกมากขึ้นทุกที ตอนนี้ปัญหามันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ยังไม่เคลีย์เลยกับมีเพิ่ม บทพิสูจน์รักแม่งมันสาหัสจริงๆ คนอ่านก็เริ่มท้อแล้วล่ะ เซ็ง
-
เอ้ยยยยย ทำไมเรารู้สึกค้างงงงงง
จริงๆเราว่าปิงเนี่ยผิดเต็มๆเลยนะ ทุกอย่างตัวเองทำได้ แต่พี่เอย์ทำไม่ได้ อย่างเรื่องกัส พี่เอย์ก็บอกแล้วว่าไม่ได้คิดอะไร พยายามออกห่างแล้วด้วยซ้ำถ้าปิงไม่งอน พี่เอย์ก็ไม่มานั่งกินข้าวกับกัสหรอก
ทีปิงกับพี่เชน สนิทกันขนาดนั้น พี่เอย์ยังไม่ว่าเลย ถึงจะหึงโคตรๆก็เหอะ
เข้าใจปิงนะว่า อุตส่าห์มาง้อแล้ว เจอภาพแบบนี้มัน จี๊ด แต่แบบ หนักแน่นในการง้อหน่อยเหอะ
แล้วๆ เจ้าของชิสุเนี่ย อย่ามาทำให้ทะเลาะกันเพิ่มเล๊ยยย
-
อิพี่เอย์ท่าจะเล่นไม่เข้าเรื่องอีกละ :katai1:
ผช. คนนั้นเจ้าของหมูปิ้งป่ะนะ แย่แน่อิพี่เอย์
-
ปิงผิด อันนี้รู้ แต่ปิงก็ง้อแล้วนะ
เอย์ตั้น งอนพองามสิจ๊ะ เห็นมั้ยเรื่องมันไปกันใหญ่แล้ว
เราไม่ชอบกัสอะ พูดเลย เหมือนเค้าลางว่าจะเกิดเรื่องเข้าใจผิดกันเพราะกัสอีก
เอ๊ะ ผู้ชายคนนั้น เจ้านายหมูปิ้งแน่ๆเลย อิอิ คู่แข่งเอย์มาเพิ่ม ฮ่าๆ
อยากรู้ตอนพี่เชนส่งพี่ซ่าร์ มีอะไรเกิดขึ้นน๊า
รอตอนต่อไปค่า
-
อ่านตอนนี้แล้วผิดหวังกะเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ขอโทษที่พูดแบบนี้แต่เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นี่ตอนที่ 36 อยู่แล้ว ผ่านอะไรด้วยกันมามากปิงกะเอย์ยังเป็นแบบนี้อยู่เลย คือเราไม่เข้าใจทั้งปิงทั้งเอย์อะ แบบพี่เอย์เข้าใจว่าโกรธและเสียใจแต่ไปดึงอีกัสมาให้ปิงรู้สึกแย่แบบนี้ทำทำไม จากที่ปิงคิดจะง้อเลยจี๊ดเลิกง้อซะเลย มันดูไร้สาระเกินไป อายุเท่าไหร่แล้ว ส่วนปิงนี่อะไรตัวเองไปจิ๊จ๊ะกะคนอื่นแบบตั้งใจ มันไร้เหตุผลอะ ไม่รักพี่เอย์เลยหรอ ถึงจะบอกว่าเกรงใจ แต่ทำในที่ที่พี่เอย์อยู่ด้วยนี่มันสุดๆเลยนะ ลองกลับกันว่าเป็นพี่เอย์ทำดิ ปิงนี่แบบตัวเองทำได้คนอื่นทำไม่ได้ อย่างเรื่องกัสเนี่ยตัวเองลืมคิดไปว่าตัวเองก็มีพี่เชน ถึงพี่เชนจะไม่ได้คิดไรก็เหอะ แต่ปิงให้ความสำคัญกะพี่เชนพอๆกะพี่เอย์แล้ว เลิกยุ่งด้วยก็ไม่ได้ ก็เหมือนกับกัสแหละ พี่เอย์ก็คิดเหมือนกัน แล้วไหนจะมีเจ้าของหมูปิ้งเข้ามาเป็นมือที่สามอีก คงจะตามมาด้วยปัญหาอีกมาก ไหนจะยังมีปัญหาที่คุณหญิงแม่อีก เรารู้สึกว่ามันเริ่มเยอะเกินไป สามวันดีสี่วันไข้ขนาดนี้ ตอนนี้กลายเป็นว่าเรารออ่านพี่เชนพี่ซ่า มากกว่าพี่เอย์กะหมาปิงแล้ว เบื่อสองตัวละครนี้มาก
-
ติ่งน้องปิง ขอยืนยันว่า สาวในผัป ไม่เท่ากับอีกัส คือคนแปลกหน้าที่ไม่ร้จักมาสี ไม่เจ็บปวดเท่าคนที่ใจระแวงมาใช้ชีวิตประจำวันแทนที่นะ..ถ้าปิงผิดสิบ พี่เอก็ผิดร้อย แง่มมมมม ขอให้หึงหัวทิ่มหัวตำ เหอๆ
-
แหะๆ
ปัญหาของคนรัก ... มักเป็นเรื่องมาจาก'ความเชื่อใจที่มีให้กันไม่มากพอ'
พี่เอย์งอลแล้วก็โกรธที่ปิงทำแบบนั้น แต่ทำไมไม่รับฟังในสิ่งที่ปิงจะบอก
เปิดอกคุยกันให้ชัดๆ ว่าตัวเองต้องการอะไร
ปิงเองก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลหรือเอาแต่ใจตัวเองถึงขนาดนั้นหรอก
แต่เรื่องนี้ปิงก็ผิดเต็มประตูจริงๆนั่นแหละ ก็อย่างที่พี่เชนบอก
ขนาดแค่พี่เอย์สนิทสนมกับเลขา ปิงก็ทั้งหึงและหวงซะขนาดนี้
เป็นพี่เอย์บ้าง แกก็ไม่ชอบหรอก(ยิ่งขึ้นชื่อเรื่องขี้หึงด้วย อาจจะมากกว่าปิงด้วยซ้ำ... - -)
แต่เป็นเรา ถ้าไปเห็นพี่ปิงอยู่กับเลขา แถมยังเย็นชาใส่เรา ทั้งที่เราเป็นแฟนเขา ต่อให้เราผิด
ก็อดไม่ได้ที่จะต้องน้อยใจ เรื่องแบบนี้คุยกันเอาสองคนก็ได้นี่ ทั้งที่รู้ว่าเราไม่ชอบ แต่ก็ยังประชดอีก
คงต้องรอให้ใจเย็นทั้งสองคนก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที เฮ้อออ :เฮ้อ: แต่โกรธกันนานก็ไม่ใช่เรื่องดีนักหรอกน๊าาาา
-
กลับมาไล่อ่านคอมเมนต์แล้วยิ่งขึ้น (บางอันก็แรงน่ากลั๊ว..คุณคนเขียนควรภูมิใจที่คนอินได้ขนาดนี้) สรุปได้ว่า ประชาชนยังไม่ต้องการคำแก้ตัวจากอิพี่เอย์ และเริ่มระอามันละ มอร์โอเว่อร์ ในเมื่อพี่เชนหลุดโผไปแล้ว เรียบร้อยโรงเรียนซีซ่าร์..ป๊าน้องหมูปิ่้งก็แลดูเป็นอะไรที่ดี ....ว้าแต่ว่า ไม่ได้ตั้งใจให้คล้องจองกันชิมิคะ หมาปิง กะหมูปิ้งเนี่ย
-
ตามอ่านผลงานของคนแต่งมาตั้งแต่เรื่อง พี่เลี้ยง...The day i was your man
ครั้งแรกที่อ่านเรื่องนี้เรารู้สึกว่าคนแต่งมีพัฒนาการขึ้นมากๆ เนื้อเรื่องน่ารักกก อ่านแล้วเพลิน หยุดไม่ได้จริงๆ o13
แต่พักหลังๆมานี่มันเริ่มกลับมาดราม่าแบบไม่สมเหตุสมผลเหมือนในเรื่องพี่เลี้ยงเลย
ประเด็นที่ยังเป็นปัญหาเก่าๆเรื่องหมาปิงพิสูจน์ตัวกับแม่พี่เอย์ เรื่องกัสก็ยังไม่เคลียร์ ก็เริ่มมีประเด็นการหึงแบบอยู่ดีๆก็งี่เง่าเกินบรรยายขึ้นมาของอิพี่เอย์ แถมมีเจ้าของน้องหมูปิ้งเข้ามาเป็นประเด็นอีก......ปมมันเริ่มจะเยอะจนยุ่งเหยิงมากเกินไปแล้ว :ruready
เราว่าถ้าดราม่ามันค่อยๆมาทีละนิด แบบจบไปทีละประเด็นๆน่าจะโอเคกว่านะคะ
บ่นๆไปตามความรู้สึกส่วนตัว แต่ยังไงเราก็จะตามอ่านต่อไปอยู่ดีค่ะ สู้ๆนะคะ
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ อยากจะรอฟังเหตุผลจากด้านอิพี่เอย์บ้าง :3123:
-
ไม่ได้มาอ่านนานมากกก พอมาอ่านอีกทีก็ตรงกับดราม่าพอดี อะไรกันเนี่ยยยยยย :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
เราจะไม่ด่าพี่เอย์ก่อน รออ่านอีกสองสามตอน เพื่อพี่เอย์มีเหตุผลที่ทำแบบนั้น :ling1: :ling1: :ling1:
-
เห็นตอนใหม่มา แวะมาอ่านเมนท์ก่อน 555 ดราม่ากะจาย จะอ่านดีมั๊ยน๊า...
เอาจริงๆนะ เรื่องกัสนี่ ไม่น่าห่วงเท่าไรนะ คิดดูไปอยู่ด้วยกันตั้งนาน ด้วยบรรยากาศและความใกล้ชิด..
ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...ที่หนักและน่าห่วงมากกว่าคือทางครอบครัวเอย์มากกว่า ทั้งคุณแม่และคุณหญิงย่า..เอาการอยู่นะ
-
พี่เอย์นี่นิสัยเสียจริงๆ ปิงเลิกๆไปก็ดีนะ น่าเบื่ออ่ะ
-
เอ้า! ตีกันให้พอใจเลยจ้ะ :katai1:
-
ชอบอ่านอารมณ์แบบนี้อะ แบบหึง หวง โกรธ มันหน่วงนิดๆ (โรคจิตปะเนี่ย 555)
บรรยายหมูปิ้งซะเห็นภาพ อยากอุ้มเลย เจ้าของหมูปิ้งนี่ยังไงกันนะ
มาต่อเร็วๆนะ
-
แอบสนใจ เจ้าของหมาอ่ะ พ่อหนุ่มที่เดินชน เราสนใจคุณนะ คึคึคึ o18
-
พี่เอย์ประชดปิงหรอ
ปล. ตอนนี้สั้นมาก เสพติดตอนยาวๆมานาน รู้สึกตอนนี้มันไม่พอ :hao4:
ต่อด่วนนะค้าา ค้างมากกกกกกก
-
อย่าประชดกันไปมานะะะะะะ เดี๋ยวจะมาม่าอีกอ่ะะะะะะ :z3: รักกัน รักกัน
-
ตอนนี้เม้นกันมันมากอ่า คนเขียนรีบมาต่อโดยไว อยากรู้จักตัวละครใหม่แล้ว เบื่อนิสัยเดิมๆตัวละครเก่าแล้วคะ ไม่ชอบไอ่พี่เอย์ทำเหมือนไม่แคร์ยังงั้นแหละ ปิงก็งี่เง่าแฟนอยู่ด้วยยังจะหาเรื่อง ตอนนี้ คือคนเขียนปูเพื่อตัวละครใหม่เลยป่ะคะ :katai3:
-
ไม่เอา...ไม่เอาวิธีการลงโทษด้วยการเย็นชาใส่กันนะ ไม่ๆ ((คนหวังแอบหื่น))
พี่เอย์ก็นิสัยสาวน้อยเกิน หมาปิงก็นิสัยเสียนิดนุง อะไรกันหนักหนากะอีแค่ประโยค
ปฏิเสธผู้หญิงง่ายๆ ทำมาเป็นคนมากมารยาทไปได้ ชิส์....
ตอนนี้คนอ่านเครียดตามหมาปิง แต่แอบสมน้ำหน้าคู่รักคู่นี้อยู่มิน้อยปันใจไปให้คู่เชน ซาร์ดีกว่า ฮาๆ
ท่าทางจะแซ่บกว่าคู่พี่เอย์หมาปิง
-
อ่านคอมเม้น ก่อน เลยคิดว่าจะยังไม่อ่านตอนนี้ เกลียดเอย์ว่ะแม่ง ขอเปลี่ยนพระเอกได้ป่ะ
----------------------------------
อดทนไม่ไหว อ่านแล้ว เกลียดเอย์มากกว่าเดิม
เลิกก็เลิกเลยปิง อยู่คนเดียวได้มาตั้งนาน อยู่คนเดียวต่อไปจะเป็นอะไร
มุ่งหน้าทำงานให้ประสบความสำเร็จ ดูแลแม่กับพี่ขม ไม่มีเอย์ก็อยู่ได้ ปิงเข้มแข็ง
-
จี๊ดดเลยอ่ะตอนที่ปิงเจอพี่เอย์นั่งกินข้าวอยู่กับอิห่อออกัส นี่ของตูขึ้นมาก
ตอนแรกแอบงอนปิงนิดๆเหมือนกันเรื่องน้องโบว์แลกไลน์ แต่เราลำเอียงค่ะ บอกเลย
พี่เอย์งอนทำเป็นเมินหมาปิง เยอะไปไหมพี่
หรือพี่เอย์อยากให้ปิงง้อต่อหน้ากัส ให้ปิงแสดงออกเลยว่าพี่เอย์เป็นของปิง แบบนี้อ่อ??
เออถ้าเป็นแบบนี้ก็โอเคอยู่นะ
รออ่านต่อ ยังไม่จบตอนว่าเขาไม่ได้
คนเขียนอดทนนะคะ สู้ๆนะ บางคอมเม้นท์แรงมากจริงๆด่ากันถึงขนาดถ้าเป็นเราท้อแน่ๆ
อย่าหายไปนะคะ สู้ๆนะ เพรามินเขียนดีไงคนอ่านเขาอินจัดมากไปหน่อย
สู้ๆ โหมดดราม่านักเขียนโดนตลอด เห็นมาหลายเรื่องแล้ว :ling1: :ling1:
-
เดี๋ยวเจอปิงงอนบ้างแล้วจะหนาวนะ คุณเอตั้น
-
เอาจากใจเรานะ เราชอบเรื่องนี้มาก
ตอนหลังเราเข้าใจว่าคนอ่านจะอยากให้มันเป็นบรรยากาศแบบฟ้าหลังฝน
คนแต่งก็เลยใส่ตอนพิเศษซึ้งๆ เฮฮา ออกมาหลายตอนอย่างต่อเนื่อง
แต่ต้องไม่ลืมว่าคนอ่านยังลุ้นเรื่องพิชิตใจแม่ผัวอยู่นะ คือรอแล้วรอเล่าก็ไม่ได้อ่านสักที
แล้วพอมาต่อด้วยดราม่าง้องอน ยิ่งเหมือนเรื่องออกทะเลไปใหญ่
คือเราชอบนะ แต่เราว่ามันไม่ถูกที่ถูกเวลาอ่ะ ยังไงก็ให้กำลังใจนะ
-
โอ้ยยยยยย!!!
คือโมโหพี่เอย์มากอะ แม่งไม่ใช่มากๆ คิดว่าการหักหน้าแฟนตัวเองต่อหน้าคนที่แฟนตัวเองไม่ชอบนี่มันสุดจะทนจริงๆแล้ว
มันเป็นเรื่องที่แย่ที่สุดเท่าที่จะนึกออกเลย หน้าชาสุดๆ
งี้ต้องเลิกค่ะ ไม่ใส่ใจความรู้สึกกันขนาดนี้มันต้องเลิก
เอย์แม่งไร้ความคิด ไม่มีสามัญสำนึก หายไป3ปีเจอแค่นั้นยังน้อยไป นี่ยังจะมางี่เง่า
ความชัดเจนสบายใจก็ไม่มี เรื่องเยอะเรื่องเยอะไปหมด
เรื่องเล็กๆหรือเรื่องใหญ่แค่ไหนแม่งควรคุยกันปะวะ
ไม่ใช่ประชดจนเรื่องบานปลายขนาดนี้
มันเริ่มไม่สมเหตุสมผลไม่สนุกแล้ว ไม่ขำไม่ยิ้มไม่อะไรเลย
โมโหหหหหหหมาก!!!!!!
คือถ้าเอย์มันไม่สำนึกและไม่ได้รับผลการกระทำหรือไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้นจนน่าพอใจล่ะก็
เปลี่ยนพระเอกค่ะ!!!!!!!!
ไม่งั้นทนอ่านไม่ได้แน่ๆ เกลียดคนนิสัยแบบนี้มากกกกก
รักพี่เชนคนเดียวตอนนี้ :m31:
-
มาต่อไวๆ นะครับ คนเขียนอย่าช้า คนอ่านจะลงแดงตายแหละ 555
-
เอย์ตันทำตัวเด็กไปไหม ไม่เหมาะที่จะเป็นคู่รักของปิง
มาต่อไวไวนะ มันเดือดไปหมดแล้ว
บอกแล้วว่า กัสต้องทำเรื่อง
ผิดที่มึงแหละไอเอย์
#อยากให้ปิงโสดอีกครั้ง
-
มึคนเข้ามาทั้ง 2 ฝ่ายเลย หวังว่าจะไม่มีอะไรนะ ^^
-
งอนกลับให้นานๆเลยนะหมาปิง!!! ทุกทีจะเข้าข้างพี่เอย์นะ แต่คือ ตอนนี้ไม่ใช่ละ เอย์ตันทำเกินไปจริงอ่ะ แบบนี้มันมากกว่าจะสอนปิงให้รู้จักความผิดของตัวเอง แต่มันเป็นการทำร้ายจิตใจกันชัดๆ ไม่อยากให้ปิงหายโกรธง่ายๆอีก ยอมเอย์มาหลายครั้งละ แม้จะยังรัก แต่ถอยห่างออกมาจากคำว่าแฟนดูก้ดีนะ เผื่อปิงอาจจะได้เจอคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจมากกว่า จากที่ยอมมาตลอด ยอมเข้าใจไม่งี่เง่าเรื่องกัส แล้วเอย์มาทำแบบนี้นี่แบบ
เฮ่อ...ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบาย อยากเห็นหมาปิงโกรธนานๆ เอาช่วงที่เอย์มันเย็นชาใส่นี่แหละ ขอมือที่สามที่สี่ อบอุ่น ไม่เอาแต่ใจ น่ารัก มาจีบปิงสักคน
ไม่น่ารักสำหรับพี่เอย์ แต่ปิงอาจจะน่ารัก สำหรับคนอื่นก็ได้ อยากเย็นชานัก ก็อย่ามาหึงทีหลังแล้วกัน
เชอะ!!!
-
ตอน 3 ปี กลับมาเจอกัน เข้าใจกัน ดูแล้วทั้งคู่น่าจะเข้มแข็งขึ้นนะ....แต่ทำไมเหมือนความรักของทั้งคู่กลับเป็นเด็กๆอีกครั้ง
ทำไมไม่รู้สึกว่า ผ่านอะไรกันมาก้อมาก แต่ไม่ได้ทำให้รู้สึก หรือ สื่อถึงความรักว่าหนักแน่น และมั่นคงเลย ทำให้คนอ่านรู้สึกลุ้น
และเป็นห่วงตลอดเวลาเลย....................
ส่วนปิง ....พอเจอภาพบาดอารมณ์ก้อเหมือนจะพอกันที เลิก ประชด ไม่เอาแล้ว แต่เราคิดว่า ระหว่างปิงกะเชน...ยังน่าหึง น่าหวง มากกว่าเอย์กะกัสซะอีก พี่เอย์ทนได้ แต่ทำไมปิงอดทนได้น้อยจัง พี่เอย์ตามใจปิงมากเกินไปรึป่าว...เบื่อเลยยยยยย
ส่วนเชนกะซ่า...น่าจะดูมั่นคงทางอารมย์มากกว่านะ ขอเพียงเชนยอมรับว่ารักซ่า...ซ่าก้อเต็มที่ กล้าลุย ส่วนเชนไม่กล้าเพราะคิดว่าซ่าดูสูงกว่าไม่อยากดึงลงมา (รึป่าว)
ไม่รู้หละ....หลายเม้ันอาจเชียร์ปิง แต่งานนี้เชียร์เอย์ เข้าข้างเอย์ เบื่อปิง เบื่อกัส ..............
คนแต่งสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เกลียดพี่เอย์ หมาปิงหาคนใหม่เลยลูก คนที่หนักแน่น ไม่ทำร้ายจิตใจหนูทุกวี่วัน
อีพี่เอย์สมควรโดน :beat: :z6:
-
คืนนี้จะมาต่อมั้ยคะคนเขียน ค้างมากมายอ่ะ นั่งรีทั้งวันเลยทีเดียว 555+
อยากรู้ว่าจะมีการตามง้อมั้ย แล้วใครง้อ หรือว่าจะเลิกกัน หรือจะห่างกันสักพัก รอนะคะ
จริงๆ ก็อยากให้เลิกกันอ่ะ อุปสรรคเยอะค่อด แต่อีกใจก็อยากให้ดีกันเร็วๆ ตัดนางกัสออกจากชีวิตไปซะ ให้มันชัดเจนไปเลย
-
ความอคติเป็นบ่อเกิดความแตกแยก
เดี๋ยวก็ประชดกันไปมา คนที่เสียใจก็คือทั้งสองคนเองนั้นละแล้วไหนจะตัวประกอบในวิธีการประชดอีก
ปัญหามันจะใหญ่กว่าเก่าเอาง่ายๆนะ
สู้นะทั้งคู่
-
:เฮ้อ:
-
พี่เอย์ทำเกินไปนะครับ.....โกรธแทนปิ๋งแล้วนะ
-
ตอนแรกก็โกรธที่ปิงทำแบบนั้น แต่ตอนหลังโกรธธธธธธ พี่เอย์มากไม่ให่เกียรติน้อง หักหน้า แถมยังอนุญาติให้กัสแสดงตัวว่าเหนือกว่าน้องปิงอีก อีกอย่างหายไปไหนมา เลิกเลยปิง หาใหม่ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
คนที่เดินชนกันนี่เจ้าของหมุปิ้งที่ชื่อปูนป่ะเนี่ย ทั้งแก้วเลย เต็มๆ
ถ้างี่เง่า ง้อยากเกิน เลิกดีไหม? อ้าว จบเลย55
-
ปิงทำด้วยความไม่รู้ รู้เท่าไม่ถึงการณ์ แต่ก็สำนึกผิดและปรับตัว และง้อ
แต่เอย์ทำด้วยความตั้งใจ ตั้งใจหักหน้า ตั้งใจผลักไส
คิดเหมือนกันนะว่าถ้าปิงเป็นอะไรคอขาดบาดตายขึ้นมา โทรหาเอย์
ปิงคงไม่รอด
ก็ขอให้รักกับกัสไปนานๆแล้วกัน ความเลวที่ทำเอาไว้ต้้งหลายปี ปิงยังยกโทษให้ง่ายดาย
แต่เรื่องนี้ปิงไม่ตั้งใจ ทำไปแบบคืดไม่ถึง กลับเจ้าคิดเจ้าแค้น ทำทุกอย่างให้ปิงเจ็บปวดด้วยความตั้งใจ
ก็พอเห๊อะ จะไปเป็นผู้นำครอบครัวอะไรเขาได้ มันผิดอะไรก็หันหน้าคุยกัน
ไม่ใช่ว้าปิงมันไม้ง้อ ไม่สำนึก
ต้องให้มันคลานเข่าไปกราบเท้ามั้ย
ถึงจะคุยกันแบบผู้ใหญ่
ไม่ใช่แบบเด็กไม่รู้จักโต ที่คงไม่มีวันเป็นหัวหน้าครอบครัวให้ใครได้
ปิงมันยังมีความคิดความอ่านเป็นผู้ใหญ่กว่า มี่พอมีปัญหาก็คุยกันให้รู้เรื่อง ให้จบๆ
นี่เอย์ทำนิสัยเด็กน้อยน่าเบื่อ ไม่คุย ไม่รับสาย ต่อไปทะเลาะไรกันมันคงหนีไปต่างประเทศ เหมือนที่เคยทำมาแล้วละ
ถ้าปิงเป็นคนนิสัยสันดานแบบเอย์
โดนทิ้งไป3ปีแบบนั้น เอ็งไม่มีทางมานั่งคบเค้าลอยหน้าลอยตาแบบนี้หรอก จำไว้เถอะ พ่ออนาคตผู้นำครอบครัว
-
ตอนนี้ ไหนๆมันก็เสียงแตกเป็นฝ่ายๆ ทั้งฝ่ายเชียร์เอย์ กับฝ่ายเชียร์ปิงแล้ว
ต่างฝ่ายก็ด่าอีกฝ่ายสาดเสียเทเสียมากๆ(ขำเนอะ55)
ก็แนะนำให้แต่งให้ห่างกันรึเลิกกันไปเลยก็ดีน้า ฝ่ายเชียร์เอย์จะได้พอใจ
ยกปิงให้คนอื่นก็ดี เจ้าของหมูปิ้งก็ดีนะ ถ้าเขาเป็นผู้ใหญ่พออ่ะนะ^^
ส่วนเอย์ก็คู่กัสไป เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น เอย์จะได้คนที่ทุกอย่างเท่าเทียมกันสักที. แบบดอกฟ้าๆน่ะ^^
-
เห็นในกระทู้แนะนำ และเข้ามาอ่านรวดเดียวเลย
เคืองอิพี่เอย์อ่ะ เคืองตั้งแต่ตอนทำพระเอก (ฟันแล้วทิ้ง??) ไปไม่บอก แล้วทำเป็นเจ็บปวดอยู่คนเดียว คือปิงน่าสงสารมาก คนรอโดยมีจุดหมาย กับรอโดยไร้ความหวัง มันคนละเรื่องกันเลยนะ คือนี่ปิงใจอ่อนเร็วมากด้วยซ้ำ...
แล้วเรื่องกัส อย่าเอามีเปรียบเทียบกะพี่เชน คือพี่เชนไม่ได้กะเคลมปิง ในขณะที่กัสคือใช่ แล้วอะไรคือเอารูปคู่ไปโพสลงเครื่องคนอื่นไม่บอก อย่ามาซึนว่าไม่ได้อะไร ทำแบบนี้ความบริสุทธิ์ใจมันไม่มีหรอก แล้วอิพี่เอย์คือก็ปล่อยให้คนที่ชอบตัวอยู่ด้วยตลอดอ่ะ ควรส่งไปเป็นเลขาคนอื่นแทนนะ พี่ซ่าร์ก็ได้ อย่าบอกว่าเรื่องงานกะเรื่องส่วนตัว เพราะกัสก้าวก่ายถึงเรื่องส่วนตัวก่อน แล้วคนที่ปล่อยให้เกิดขึ้นโดยไม่ทำไรคืออิพี่เอย์ ตั้งแต่ให้จัดเนคไทน์ให้ล่ะ ใช่เรื่องหรอ คือคิดภาพตาม เลขาผู้ชายจัดไทน์ให้นายอ่ะ... ผู้หญิงยังไม่ทำค่ะ นอกจากจะอ่อย... ฟิลแบบว่าอิพี่เอย์มีกัสดูแลมาตลอด 3 ปี คือมันเกินเพื่อนไม่รู้ตัว รักปิงนะ แต่กัสก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว... คือมันน่ะแหล่ะ ตัดเค้าไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะอ่อย ให้ความหวัง ไม่เว้นระยะห่าง แล้วให้เชื่อใจ ถุยยยย
พอมาตอนนี้ ปิงผิดใช่ แต่ดูรู้ว่าคือเฮฮา คือไม่ไร ไม่เหมือนกะที่อิพี่เอย์อยู่กะกัสนะ คือทำเมิน อะไรยังไงก็ได้ แต่ไม่ใช่กับกัส คือมันล้ำเส้น สมควรที่ปิงคิดว่า เลิกก็เลิกวะ ...แดรกมาม่า 3 ปีมันคงน้อยไปสำหรับพี่เอย์ เอาไปแดรกต่อไม๊ หรือยังไง หึ๊
ผู้เสื้อขาวคนใหม่นี้ ช่วยเข้ามาต้มแซ่บมาม่าให้อิพี่เอย์แดรกซัก 3 เดือนนะ หรือจะอีก 3 ปีเอาให้ปิงเปลี่ยนใจเลยก็ได้ หมั่นไส้มัน :z6:
ถูกใจมากภาวนาให้เจ้าของหมูปิ้งเป็นคนดี ไม่ทิ้งให้รอแบบไม่มีความหวัง ไม่หลอกฟันแล้วหนีแล้วมาพร่ำเพ้อ่ว่าตัวเองเจ็บซะเต็มประดา
ทั้งที่จริงปิงคือคนถูกทิ้งแบบไร้จุดหมาย ต้องมานั่งรอคอยเป็นควายแบบคนโง่ที่ไม่เห็นทางออก
พ่อยอดชายนายเอย์เขาเจ็บมากกกก และก็จะมีบทแก้ตัวมาบรรยายหล่อๆ หาทางลง ขอความสงสารชิวๆตามสูตร
ที่ฟังแล้วอยากเบะปากให้คนนิสัยแบบนี้ เหอๆ
เชียร์เจ้าของหมูปิ้งน้า อิอิ
-
มันเป็นเหมือนชีวิตใครหลายๆ คนนะ หึง โกรธ ทิฏฐิ ไม่เข้าใจ ประชด มือที่สาม คนเข้ามาใหม่ นี้แหละการพิสูจน์ใจ กับความรัก มาต่อเร็วๆ นะ อยากอ่านแล้ว แต่แอบเข้าข้างปิงนะ น่ารัก ดี สู้กับเวลาที่รอคอย สู้ชีวิตจนมีทุกวันนี้ ปิงสู้ๆ :katai5: :katai5: :hao7:
-
น้องปิง ชอบหมาได้นะ แต่เจ้าของหมาไม่ต้องงงงงง
แค่นี้ ก็มือที่สามที่สี่ที่ห้า เยอะแยะอยู่แล้ว
-
อย่าประชดกันอยู่เลย รังแต่จะทำให้เสียใจกันเปล่าๆ
พูดกันด้วยเหตุผลดีกว่า แม้ความรู้สึกที่เสียไปมันเรียกกลับคืนมาไม่ได้
แต่ความรู้สึกดีๆในอนาคตเราสามารถสร้างได้ไม่ใช่หรือ...
-
ขอแสดงความเห็น ซึ่งหลายคนได้แสดงไว้แล้ว
คิดเหมือนกันเลย เอย์งอนไม่ว่า แต่ทำร้ายปิง ไม่ถูกนะ
น้องง้อ ขอโทษ โทรหา อธิบาย แต่เอย์ไม่ฟัง ไม่รับสาย
เลวร้ายสุดคือเอาคนอื่นมาเย้ย คนที่ปิงไม่ชอบด้วย นี่เอามีดแทงปิงดีกว่าไหม
คือติดต่อไม่ได้มาสองวันกว่า แกไปไหน แล้วถ้าปิงมันป่วย คงอาการเพียบแล้วล่ะ
งงว่า ไม่ห่วงคนที่ตัวเองรักเลยเหรอ งอนวันเดียวก็พอมั้ง
การกระทำของเอย์ ไม่สมควรแก่เหตุ
ช่วยมาต่อ ขอเหตุผลดีๆ ของเอย์ด้วยนะ
ประชุมก็เชื่อว่าประชุม แต่ตีสองไม่กลับคืออะไร
แล้วเคยกินข้าวกับแฟน แต่เอามือที่สามมานั่งขวางคืออะไร
อ่านไปก็โกรธนะ ถ้าเป็นเรา เลิกเลย
-
เข้ามารอออ ติดตามตอนต่อจากนี้มาก อยากรู้บทสรุปเป็นไง
เข้ามาดักอย่าง อย่ามาเอาแนวsexคืนดีเหมือนคราวที่แล้วนะ เคลียร์กันจริงๆจังๆสักทีเหอะ
-
เริ่มเบื่อ....
อยากให้โตๆเป็นผู้ใหญ่กันสักที ทั้งสองฝ่ายเลยนั่นแหล่ะ
คืนดี แล้วก็ทะเลาะกัน แล้วก็กลับมาคืนดี แล้วก็ทะเลาะกันใหม่
มานั่งเคลียร์กันให้จบๆไปเลยเหอะ
จะอยู่ หรือจะแยก หรือจะยังไง
กัสก็เหมือนกัน
พี่เอย์เอาออกไปเสียทีเถอะ
รำคาญเป็นที่สุด
เบื่อพี่เอย์ เบื่อปิง(น้อยกว่าพี่เอย์นิด) เบื่อยิ่งกว่าใครกัส เฮ้อ...
-
ก็ไม่เคยเชียร์พี่เอย์อยู่แล้วอ่ะ ทะเลาะกันเรื่องปิงสีหญิง เลย ทำแบบพี่ปิงห้ามใช่ป่ะ เออดีทำไปดิ
เอาจริงๆพอกันทั้งคู่ เหนื่อย ว่าแต่ใครอ่ะ แอร้ยยยยยยยยย หมูปิ้งงงงง
-
อ่านแล้วก็...เพลีย
เหมือนนิสัยในการทำงานและการใช้ชีวิตของปิงจะดีขึ้น...แต่ไอ้การไม่คิดเล็กคิดน้อยในเรื่องของตัวเอง ปิงจะเป็น 0
ปิงหึงพี่เอย์ได้ น้อยใจได้ แต่พอมาถึงเรื่องการกระทำของปิง ยอมรับว่า บางครั้งหนูปิงทำอะไรโดยลืมไปนะ ว่ามีพี่เอย์อยู่ด้วย
อาจเป็นเพราะตลอด 3 ที่ปิงไม่มีพี่เอย์ ปิงมีบ้าน มีครอบครัว มีเพื่อนที่ทำงานและเพื่อนๆค่อยค้ำจุน พอถึงเวลาที่ทั้งสองอยู่ด้วยกัน ปิงถึงลืมเอย์...ลืมนึกถึงว่า ถ้าเราทำแบบนี้ พี่เอย์จะคิดอย่างไง ถ้าทำแบบนี้ จะดีไหม น้องเลยพลาด
ส่วนพี่เอย์ การที่รักเดียวใจเดียวอย่างมั่นคงน่ะ เป็นเรื่องดี แต่ไอ้เรื่องขี้หึง หรือ คิดเอง เออ เอง นี่ก็ไม่ได้พัฒนาสักนิด เอย์รอปิงมา 3 ปี โดยไม่บอกอะไรน้อง กลับมาแค่ง้อ น้องหายงอน ก็กลับเป็นเหมือนเดิม เป็นเอย์ที่สามารถสั่งอะไรน้องได้ ลงโทษน้องได้ อย่างเรื่องกัส เอย์ไม่คิดมากเพราะ 3 ปี ที่ไม่มีปิง เอย์มีกัส
ถ้าเราเม้นเยอะ ก็ขอโทษนะ แต่เราอินจัดอ่ะ คือ อ่านนะ เรารู้สึกว่า ทั้งสองคนกำลังหาเรื่องทะเลาะกันอยู่อ่ะ ตั้งแต่กลับมาเชียงใหม่ เรารู้สึกว่า มันหวานขึ้นนะ แต่ก็แค่นั้นป่ะ เพราะสุดท้ายแล้ว ปัญหาในใจปิงก็ไม่ได้หายไปเรื่องกัส แล้วการที่ปิงให้เบอร์สาวแบบนั้นไป เราว่าผิดนะ สู้บอกว่า มีแฟนแล้ว ดีกว่า เดินเข้าไปเต้นกับเค้าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหรอก คนที่แฟนมาด้วย ทำแบบนั้นก็เหมือนกับการไม่ให้เกียรติแฟนเราหรอก
เพราะฉะนั้น การที่เอย์จะประชดปิงด้วยการกินข้าวกับกัส ก็คงเหมือนกับการสั่งสอนว่า อย่าทำอีก ปิงทำแบบนี้กับเอย์ ไม่ให้เกียรติเอย์ เอย์ก็จะทำแบบนี้กับปิง ไม่ให้เกียรติปิงบ้าง เป็นการเอาคืน เป็นการลงโทษน้อง ตามนิสัยเอย์ คิดเอง เออเอง
เราคิดว่าเราเข้าใจในจุดนี้นะ แต่การกระทำของทั้งสองบอกเลย ว่าทั้งคู่ยังคุยกันไม่มากพอ ยังคบหาดูใจ สร้างความเชื่อใจกันได้ไม่ดี เราคิดว่า ปิงทำผิดครั้งนี้ คงเป็นความผิดครั้งแรกที่ควรโกรธแต่อภัยให้ได้ เพราะถ้าปิงโทรคุย หรือถึงขั้นแอบคบกัน มีอะไรกัน นั่นสิ น่าเลิก เอย์ควรโกรธและสอนน้องรึเปล่า บอกน้องรึเปล่าว่าไม่ชอบแบบนี้ เอย์เจ็บ หรืออะไรที่สามารถทำได้มากกว่า ตัดปิงออกจากวงจรชีวิตและไปสนิทสนมกับกัสเกินหน้าที่เลขา เพราะอย่าลืม กัสชอบเอย์ การที่เอย์ทำแบบนั้น กัสสามารถเข้าข้างตัวเองได้ว่าปิงกำลังหมดความสำคัญและตัวเองก็อาจเป็นคนสำคัญของเอย์ได้ เอย์ลืมไปหรือเปล่า เอย์มีสิทธิ์โกรธ แต่เอย์ไม่มีสิทธิ์เลิก เพราะเอย์กำลังขอโอกาสที่ตัวเองทิ้งน้อง...และ 3 ปีนั้น เอย์มีกัสนะ ถึงจะแค่เพื่อน ก็แค่เอย์คนเดียวรึเปล่าที่คิดแบบนั้น แต่การที่เอย์ทำแบบนี้กับปิง มันก็เหมือนความหมายที่ว่า 'ห่างกันสักพัก' นั่นล่ะ
ถ้าเกิดปิงเจ็บจนเกินทนล่ะ ความผิดครั้งเดียวแลกกับการที่เอย์ไปไหนมาไหนกับกัส ถ้าคืนดีกันอีก แล้วทะเลาะกันอีก เอย์ก็จะไปหากัสอีก ปิงคงคิดจะเลิกถาวรล่ะ มันไม่ใช่นิสัยที่คนรักกันเค้าทำหรอก มันเหมือน ตาต่อตา ฟันต่อฟันกันมากกว่า
ไม่ใช่การรักด้วยใจ แบ่งปันด้วยใจ หรือใส่ใจซึ่งกันและกันอย่างที่เคยเป็นแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว คิดดีๆ ไม่รู้สิ เราอ่านไวมาก หน่วงมาก และรู้สึกว่าคนเขียน เขียนดีนะ สร้างอุปสรรคและสถานการณ์จนเราอิน แต่เรารู้สึกว่า ตัวละครสองคนนี้ ไม่มีพัฒนาด้านความรักเลย มันเหมือนกับทั้งสองพยายามจะเรียกวันเก่าๆกลับมาโดยไม่มองสิ่งแวดล้อมอ่ะ เหมือนฝืนอยู่ ฝืนรักโดยที่ไม่เคลียร์อะไรสักอย่าง ปิงอยู่กับการกลัวและระแวง ส่วนเอย์อยู่กับการหึงหวง มันไม่สามารถเข้ากันได้เลย ถ้าเม้นเยอะไป... มากไป ก็ขอโทษด้วย
-
ปิงสู้ๆๆๆๆๆ
มือท่สามสี่ห้าเนอะเหลือเกิน
พี่เอย์อย่างอนนานนักสิ
ปิงผิดก็จริง แต่น้องไม่ได้ผิดมากขนาดนั้นซะหน่อย
-
แปะไว้ก่อนไม่กล้าอ่าน เพราะเห็นแต่ละคอมเม้นแบบเเซ่บมาก ด่าเอย์ตั้นกระจาย หุหุ บวกอีกัสมาแรดเงียบอีกตัวว่าแล้วมันต้องสร้างปัญหาอยากให้ปิงจัดงามๆให้สักดอกตอกหน้าหงายเหมือนคราวแม่น้องอันวาจริงๆ
เอาไว้รอตอนหน้าจะอ่านรวดเดียวเลยสองตอน
ปล.ถ้าอินจัดจะด่าพี่เอย์ย้อนศรให้ด้วย :hao7:
-
ขอบคุณจริงๆที่ทำให้เราหน่วงอีกแล้ว
และขอบคุณจริงๆที่ทำให้กัสอาจจะเอาโอกาสช่วงนี้แทรกเข้ามา
ถ้างั้นก็ขอให้ปิงเจอคนที่จะทำให้เลิกเศร้าก็แล้วกัน
พี่เชน-ซ่าร์ แอบมีความลับสินะ แต่เชนสอนน้องดีมากเลย
-
อิพี่เอย์แม่งโกรธแล้วเย็นชาเกิน แล้วยังทำตัวสนิทชิดเชื้อกับกัสอีกรู้ว่าปิงไม่ชอบยังทำ
น่าจะมีหนุ่มใหม่มาชอบปิงนะ ให้อิพี่เอย์บ้าไปเลย หมั่นไส้ไหนว่ารักนักรักหนาไง
-
พี่เอย์คงจะมีเหตุผลอะไรแบบพระเอกๆ มารองรับใช่มั้ย
เราว่าวัดใจนะ คนเขียนต้องมีเหตุผลจูงใจคนอ่านพอสมควร..ใช่มั้ยคะ
ตอนนี้กองเชียร์แตกเป็นสองฝั่งแหล่ววววว
-
เรื่องนี้เราว่าปิงผิดเต็มๆอ่ะ ขนาดมากับพี่เอย์ด้วยนะยังทำได้
ไม่ใช่คิดว่าเอย์ไม่เห็นแล้วจะทำอะไรก็ได้ เหมือนไม่ให้เกียรติกันเลย
ขนาดเอย์เองยังออกตัวเต็มๆไม่มีกั๊ก ไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น
แต่ปิงกลับทำแบบนี้ แถมยังไม่รู้ตัวอีก ความอดทนก็ต่ำ แค่เขานั่งกินข้าวกันยังทนไม่ได้
ชักเริ่มเบื่อปิงนะ เอย์เจอแรงกดดันรอบข้างเยอะกว่าปิงเยอะแยะ แต่ไม่เห็นงี่เง่าเลย
ปิงเยอะไปป่ะ เซ็งจิต เหมือนคนพูดไม่รู้เรื่อง สงสารพี่เอย์จริงๆจุดนี้
-
ได้โปรดมาต่อวันนี้เถอะ
-
มีตัวแปรมาซะมั่ง พี่เอย์จะได้ไม่คิดว่าปิงเป็นของตาย
-
อยากให้มาต่อด่วนสงสารปิงๆ
-
เมื่อไรปิงจะเลิกเจ้าชู้ซะทีอ่ะ สงสารพี่เอย์จังเลย คบกับพี่เอย์มาตั้งนาน แต่ก็ยังเจ้าชู้ไปเรื่อย แล้วยังจะมีสิทธิหึงพี่เอย์กับกัสด้วยหรอคะ
-
เข้าใจพี่เอย์ที่โกรธปิง
แต่ถ้าจะประชดขนาดนี้ก็เลิกกันเถอะ น่าเบื่อ
เดี๋ยวคนเขียนคงมีพาร์ทพี่เอย์มาหักล้างอีก
เบื่อประเด็นกัสแล้วอะ อ่านแล้วอึดอัดทุกที เหมือนคลื่นใต้น้ำไงไม่รู้
จากการอ่านมาพี่เอย์ชอบพูดให้ปิงสบายใจแต่ไม่เคยทำตัวให้ปิงสบายใจเลย
-
บอกตามตรงไม่ชอบนิสัยปิงตอนนี้เลย
ถึงจะบอกว่าคุยเล่นๆ เม็มเบอร์ไว้แต่ไม่คิดตอบ แต่ทำไมถึงไม่คิดว่าถ้าพี่เอย์ทำบ้างตัวเองจะรู้สึกยังไง
ต้องให้พี่เชนมาบอกถึงจะรู้สึกรึไง สมควรที่พี่เอย์จะโกรธจริงๆ แต่พี่เอย์ถึงยังไงพี่ก็ไม่ควรดึงกัสมาเพื่อหักหน้าปิงแบบนี้
ผ่านอะไรมาก็ตั้งเยอะมาผิดใจกันแบบนี้มัน :เฮ้อ:
ดราม่าเรื่องคุณแม่คุณย่าก็ยังไม่เคลียร์ จะไหวไหนนะคู่นี้
-
:katai1: :katai1: เลิกกันไปเลยป่ะปิงหาใหม่อิพี่เอย์ก็ไปกับอิกัสเลยไป เบื่ออิกัสพยามยามแทรกแซงอยู่นั่น เบื่ออิพี่เอย์จะโกรธไรนักหนาโกรธแล้วก็ลากอิกัสเข้ามาเกี่ยวให้ปิงเจ็บ เพื่อ? เบื่อนิสัยปิงแค่พูดว่ามีแฟนแล้วมันยากตรงไหน งอแงง๊องแง๊งแล้วก็หายโกรธกันง่าย ๆ เนื้อเรื่องมันก็จะวนอยู่แค่นี้ ถามว่าอินกะเนื้อเรื่องไหมก็อินนะ แต่แบบเจอเนื้อหาเดิม ๆ บ่อบ ๆ มันก็กร่อยได้นะคะ ขออภัยที่ระบายยาวไปหน่อยค่ะ
-
รอฉันรอเธออยู่ คืนนี้จะมาม้ายยยย :sad4:
-
เรื่องนี้เราว่าปิงผิดเต็มๆอ่ะ ขนาดมากับพี่เอย์ด้วยนะยังทำได้
ไม่ใช่คิดว่าเอย์ไม่เห็นแล้วจะทำอะไรก็ได้ เหมือนไม่ให้เกียรติกันเลย
ขนาดเอย์เองยังออกตัวเต็มๆไม่มีกั๊ก ไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น
แต่ปิงกลับทำแบบนี้ แถมยังไม่รู้ตัวอีก ความอดทนก็ต่ำ แค่เขานั่งกินข้าวกันยังทนไม่ได้
ชักเริ่มเบื่อปิงนะ เอย์เจอแรงกดดันรอบข้างเยอะกว่าปิงเยอะแยะ แต่ไม่เห็นงี่เง่าเลย
ปิงเยอะไปป่ะ เซ็งจิต เหมือนคนพูดไม่รู้เรื่อง สงสารพี่เอย์จริงๆจุดนี้
ห่ะ เอย์นี่นะไม่งี่เง่า55555555
นี่เราอ่านเรื่องเดียวกันป่าวเนี่ย^^
ปล ถ้าเอย์มันกดดันมากนัก ก็ขอให้มาบอกเลิกปิง เอาให้มันจบ
ปิงโดนหลอกฟันแล้วทิ้งมา3ปีละ. แค่นี้สบายมาก
-
ฮือ~ ยังไม่มาต่อ จะลงแดงแว้วว ช้านนอยากอ่านตอนต่อปายย
จากคนอ่านที่คร่ำครวญถึงคนเขียน ขอให้แต่งเสร็จไวๆ
-
คนเขียนรีบมาต่อด่วนค่ะ ก่อนที่คนอ่านจะฆ่ากัยตาย ณ จุดๆ นี้ แบ่งกันเป็น 2 ฝ่ายแล้วเรียบร้อย รีบๆ มาเคลียร์สถานการณ์ด่วน!!!!!!!!!
:call:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:.........ก่อนอื่นคือ ขอให้กำลังใจคนแต่งก่อน คุณสุดยอดมาก ตอนนี้ไม่บอกหรอกว่าใครผิด เพราะคนแต่งได้ส่งทุกคนขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของอารมณ์คนอ่านแล้ว เรื่องต่อจากนี้คงพัฒนาให้ตัวละครสองตัวนี้มีพัฒนาการในเรื่องความรักและอารมณ์ เป็นไปในทางที่ ชัดเจนขึ้น ว่าระรักต่อ หรือถอยห่างกันไป เพราะถ้าจะรักกันแล้วไม่มีความสุข ถอยห่างกันดีไหม และครั้งนี้ให้ปิงเป็นคนถอย สัก 3 ปีเหมือนที่เอย์เคยถอยดีไหม อย่าลืมว่า 3 ปีที่เอย์ถอยไป เอย์ไม่เดือดร้อนเรื่องสถานะทางเศรษฐกิจ แต่นั่นไม่ใช่ปิง ปิงมีแม่ มีพี่ขม ที่ต้องดูแล ปิงต้องสร้างอนาคตเพื่อคนที่รักอีก 2คน สร้างอนาคตไปในขณะที่...ความรักของตน ไม่รู้ว่าอนาคตอยู่ที่ไหน แต่ปิงก็รอ ทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย นี่คือบทพิสูจน์ข้อหนึ่งว่าปิง มีรักที่มั่นคงแค่ไหน ในขณะที่พี่เชนคือคนที่ให้ โอกาศทางเศรษฐกิจโอกาศที่น้อยคนจะให้กับปิงได้ แต่มันก็คือโอกาศเรื่องนั้นเรื่องเดียว ทั้งคู่ไม่เคยเกินเลยต่อกัน ในขณะที่เอย์ละ เอย์อ้างว่า 3 ปีที่โน่น กัสคือคนที่ดูแลเขาอยู่ แต่มันไม่ใช่แค่ดูแลแบบเพื่อน กัสคิดเกินเพื่อนและเอย์ก็รู้ เมื่อกลับมาพบปิงอีกครั้ง เพราะปิงรักไงเลยดูเหมือนปิง ง่าย ความง่ายของปิงทำให้เอย์คิดจะทำอะไรกับปิงก็ได้อย่างนั้นหรือ การไปเที่ยวในสถานที่อโคจร ทุกคนรู้ว่าไปเพื่อ สนุก ปลดปล่อย แต่หลังจากนั้นต้องกลับมาเป็นคนเดิม ซึ่งปิงเป็น แต่เอย์ไม่ใช่ บางทีการคิดอะไรบางเรื่องทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น สุดแต่ว่าเหตุผลนั้นมันเพียงพอที่จะละเลย มองข้ามมันไปบ้างหรือไม่ การถอยห่างออกมาอาจทำให้เรามองเห็นปัญหาได้ง่ายขึ้น แล้วเราก็จะรู้ตัวว่า ควรเดินไปในเส้นทางไหนที่เราจะไม่ต้องเจ็บปวด ให้กำลังใจคนแต่งครับผม แต่ตามพล็อตของคุณนั่นแหละครับ ดีที่สุดแล้ว
-
เจ้าของหมูปิ้งแหงเลย :katai2-1:
-
ดุเดือดมากสำหรับตอนนี้ของเหล่าสาวกปิง&เอย์ น้องมินรีบมาสลายความอัดอั้นด่วน!!
-
ตรูละหน่ายกับไอ้เด็กบ้าคู่นี้จริงๆ ต้องทรมานกันมา 3 ปี นี่ยังไม่สาแก่ใจพวกแกใช่ม๊าย จะเอาอีกใช่ม๊าย
ก็เข้าใจนะคนคบกัน ไม่มีรักไหนที่ดีทุกวัน สรุปเลยเรื่องนี้ผิดทั้งคู่ ปิงผิดตอนแรก เอย์ตั้นผิดตอนหลัง
แต่ผิดทั้งหน้าและหลังคือกัส เหมือนนางยังไม่ยอมตัดใจนะ
ขอให้คนที่เป็นเจ้าของหมาชิสุสุดน่ารักเนี่ย มาคู่กับแม่นางกัสทีเถอะนะ นางจะได้เลิกเป็นเหาฉลามกับเอย์ตั้นซะที
แล้วใครมันจะง้อใครล่ะเนี่ย งอนทั้งคู่ เด๋วเอย์ตั้นแม่มต้องเข้าใจผิดเรื่องรูปหล่อเจ้าของหมาแน่ เฮ้อ ผมตรูหงอกไปอีก 3 เส้น เพราะมัน 2 ตัวเลยเนี่ย
-
มารอดูว่าเมื่อไร ปิงจะง้อพี่เอย์สำเร็จ
:serius2: :serius2:
-
//เข้ามารอตาปริบ ๆ
เห็นแต่ละคอมเม้นท์แล้วดุเดือดมาก 5555
-
o2 o2 o2
http://www.youtube.com/v/06tfQNE9y4M
#36 พี่เอย์โกรธผมแล้ว(100%จบ)
“เฮ้ย!! โครม!!”
เสียงอุทานขึ้นดังมากผมตกใจจนตัวสั่นเพราะเดินชนเข้ากับใครคนนึง กาแฟทั้งแก้วเทราดเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเปียกชุ่มไปหมด แก้วกระดาษในมือกลิ้งไปมาอยู่ที่พื้น น้ำแข็งกระจัดกระจายเลอะเทอะจนเด็กพนักงานในร้านวิ่งออกมาดู
“ขอโทษครับผมขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ผม...” ผมรีบบอกมือไม้สั่น คือผมผิดจริงผมรู้นะ ผมก้มเก็บเงินไงลุกขึ้นแล้วเดินเลย ทำยังไงดีวะเสื้อเขาเปื้อนหมดแบบนี้
“ผม ผม....
“ไม่เป็นไรครับ” เขาพยักหน้าให้อย่างสุภาพ ทั้งที่เสื้อตัวเองเลอะมาก ท่าทางกำลังจะเดินเลี่ยงออกไป
“เดี๋ยวครับ คือผมไม่ได้ตั้งใจ คือ....”
“ไม่เป็นไรไม่ต้องตกใจครับห้องน้ำอยู่ใกล้ ๆ เดี๋ยวผมเข้าไปล้างหน่อยเหนียวตัวมากเลย”
เขาว่าแล้วเดินไป มีพนักงานเข้ามาทำความสะอาดพื้นที่สกปรก ผมบอกขอโทษน้องพนักงานร้านด้วย รีบเดินตามหลังเขาคนนั้นไป
“คุณครับ เดี๋ยว เดี๋ยวผม...
“ไม่เป็นไรครับ ผมขออนุญาตล้างตัวก่อนนะ”
ผมพยักหน้ารับหงึกๆ รู้สึกผิดมากมายจริง ๆ เข้ามายืนรอถึงในห้องน้ำเลยนะเสื้อเปื้อนไปหมดทั้งตัว เขากำลังถอดเสื้อที่สวมอยู่ออก วางป้ายชื่อและเนคไทเอาไว้
“เดี๋ยวเสื้อผมล้างให้นะครับ” ผมอาสา คือผมรู้สึกว่าตัวเองผิดมากจริง ๆถ้ามีอะไรช่วยได้ผมอยากช่วยนะ เราสองคนน่าจะอายุพอๆกัน ผมว่าหน้าตาเขาดูคุ้น ๆ ไงไม่รู้
“จะล้างให้ผมใช่ไหม” เสื้อถูกถอดออกมาแล้ว เขายิ้มแล้วยื่นมันส่งมาให้ ผมรีบรับมาล้าง เปียกโชกไปหมดคงต้องขยี้ แต่คราบสีกาแฟเข้มมากคือถ้าขยี้แล้วเสื้อมันก็จะยับ ทำไงดีวะเปียกไปหมดทั้งตัวแน่คราวนี้ ผมคิดแล้วคิดอีกท่าทางกลุ้มยิ่งกว่าเจ้าตัวที่ยืนถอดเสื้อแล้วอมยิ้มมองผมอยู่
“เอ่อไม่ทราบว่าคุณมีเสื้อสำรองอีกไหมครับ คือว่า....”
ผมชูเสื้อที่เปียกโชกไปหมดให้เจ้าของเขาดู เขาส่งยิ้มมาให้ผมอีกครั้งแล้วส่ายหน้า ผมนึกถึงหน้าพี่เชนลอยมาเลยดิ เรื่องนี้พี่เชนอาจช่วยได้ รูปร่างเขาสูงพอๆกันกับพี่เชนปกติพี่แกจะมีเสื้อสำรองอยู่ที่รถ ผมรีบกดมือถือต่อสายหา พี่เชนซักไซ้ผมใหญ่ผมเลยบอกความจริงๆไปพี่เขาบอกให้ผมรีบขึ้นไปบนห้องแบบด่วน ๆ
“มีอะไรพี่”
“เออน่ามึงรีบขึ้นมาเหอะ”
ผมรับปากไปแล้วกดวางสาย เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสื้อเปียกที่ผมถือไว้
“คือว่าถ้าไม่เป็นการรบกวน คุณขึ้นไปกับผมที่แลปชั้นสามได้ไหมครับ พี่ผมมีเสื้อตัวใหม่อยู่เดี๋ยวผมเอาให้คุณยืมใส่ก่อน ต้องขอโทษอีกครั้งจริง ๆ ครับทำให้คุณเดือดร้อนมากๆเลย”
เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วจับเอาเสื้อเปียกในมือผมไปบิดน้ำออกจนหมาด สลัดแล้วสวมทั้งๆอย่างนั้น เสื้อสีขาวแนบเนื้อมากผมยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่อากาศเย็น ๆ เขาคงจะหนาว ผมหยิบป้ายชื่อเนคไทของเขามาถือไว้ให้
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมถือเอง” เขายื่นมือออกมา
“ไม่เป็นไร ขอให้ผมได้ช่วยอะไรบ้าง”
เขาอมยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ เราเดินกันออกมาที่ด้านนอก ผมกดลิฟต์ให้
“ห้องผมอยู่ชั้นสามนะครับ”
“วันนี้เราเจอกันสองครั้งแล้ว”
“หืม?” ผมหันขวับไปมอง คือจู่ ๆ เขาพูดขึ้น ลิฟต์เปิดออกพอดี เราสองคนก้าวเข้าไปด้านใน
ผมมองหน้าเขา
“เมื่อเช้าคุณเล่นกับหมาของผม”
หืม?
“หมูปิ้ง” เขาบอกเลิกคิ้วนิดๆ พยักหน้าแล้วยิ้ม ชี้มาที่เสื้อผม ตรงหน้าอกยังมีรอยเปื้อนดินโคลนจากเท้าเล็กๆของเจ้าหมูปิ้งเปื้อนอยู่
“เฮ้ย! จริงดิ”
“จริงครับ คุณยังมองผมเลยนี่”
“อ่า...ใช่ คุณจริง ๆ ด้วย หมูปิ้งน่ารักมากเลยครับ”
เขายกยิ้มอีกครั้ง ผมจำเขาได้แล้ว เจ้าของหมูปิ้งคนที่อุ้มมันไปขึ้นรถแล้วคาดเข็มขัดให้
“ผมปูนครับ ผมเกิดเก้าสองนะ ผมรู้จักชื่อคุณได้ไหม” เขาแนะนำตัวด้วยชื่อเล่น แล้วมองมาที่ป้ายชื่อผม
“อ๋อครับปูน ผมปิง เกิดเก้าสองเหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จัก” ลิฟต์เปิดออก เราสองคนเดินออกไปด้วยกัน ห้องคอมฯจะอยู่ท้าย ๆ ของตึก เราต้องเดินกันต่ออีก
“งั้นก็รุ่นเดียวกัน เรียกปิงเฉย ๆ นะ”
“ได้ดิ พูดมึงกูด้วยได้ป่ะ” ผมยิ้มแกล้งถามไปเล่น ๆ
“เอางั้นเลยเหรอ” ปูนทำหน้าแปลก ๆ ผมหัวเราะโดนแหย่ง่ายมากเลยนี่หว่า เพิ่งเจอกันใครจะกล้าพูดแบบนั้นล่ะ
“ว่าแต่ ปิงอยู่ไอทีเหรอครับ?”
“เปล่าหรอก แต่จะว่าใช่ก็ได้ ผมเป็นคนของยูเซย์ เข้ามาวางระบบให้ที่นี่ เดี๋ยวพองานเข้าที่ก็ไปแล้ว ไม่ใช่พนักงานประจำของที่นี่หรอกครับ”
“จริงดิ่”
“อือ แล้วปูนล่ะ ทำอยู่แผนกไหน”
“ปิงลองทายดิ ห้ามแอบดูที่ป้ายชื่อผมนะ”
“อืม...” ผมทำท่านึก ก็นึกจริง ๆ นะ ปูนท่าทางสมาร์ทเท่ตัวสูง หน้าตาดีสะอาดสะอ้าน น่าจะเป็นลูกน้องพี่ซ่าร์มั้งนะ
“สถาปนิกเหรอ?”
“หึหึ ผิดแล้ว”
“มัณฑนากร?”
“ยังผิดอีก”
“แล้วอะไรอ่ะ”
“ผมปูน ทีมวิศวกรของอัศวคอนฯครับ ทำงานอยู่ที่ชั้นเก้า ไว้ปิงว่างเมื่อไหร่ขึ้นไปหาได้”
ผมนิ่งไปนิด แค่ได้รู้ว่าปูนเป็นลูกน้องของใคร เราเดินกันมาถึงหน้าห้องพอดี
“ถึงแล้ว ห้องนี้แหละ”
“ห้องไอที ผมเคยผ่านมานะ แต่ไม่เคยเข้าไปได้ยินข่าวว่าห้องเย็นเฉียบเลยนี่”
“ใช่ ขั้วโลกเหนือนิดๆ ฮ่าๆๆ”
“เฮ้ยจริงดิ่” ปูนทำท่าตกใจ โดนผมหลอกเข้าแล้วจะจริงจังไปไหน รู้สึกตลกดี
“จริงที่ไหน เปิดแอร์ให้เครื่องน่ะ น้องเซิร์ฟฯชอบเย็นๆ” ผมเคาะสองทีก่อนเปิดเข้าไป
แต่ขาผมหยุดนิ่งชะงักอยู่ที่หน้าประตู ปูนคงแปลกใจเพราะผมบังเขาไว้หมด ร่างสูงโปร่งที่ด้านหลังขยับมายืนข้าง ๆ ผมหันไปมอง ปูนผงะนิดๆเหมือนกัน เมื่อเห็นใครบางคนที่นั่งอยู่ด้านใน
พี่เอย์นั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของผม มองผมกับปูนสลับกัน
“สวัสดีครับคุณเอย์” เสียงปูนดังขึ้น ผมขยับให้เขาเดินเข้ามา
“ปิง” พี่เชนเดินเข้ามาหา มองปูนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม คือเสื้อปูนเปียกมากแล้วที่สำคัญเปื้อนคราบกาแฟ ผมเล่าให้พี่เชนฟังแบบคร่าว ๆแล้วทางโทรศัพท์ เพราะงั้นแค่พยักหน้าว่าใช่ พี่เชนก็เข้าใจ
“อ่ะนี่ครับ เสื้อผมเอง” พี่เชนยื่นเสื้อส่งให้เขา
“ปูน เดี๋ยวผมพาไปเปลี่ยนนะ ห้องน้ำอยู่อีกฟากนึง” ผมจำเป็นต้องทำนะ คือผมผิดที่เป็นต้นเหตุทำเสื้อเขาเปื้อนเพราะงั้นผมขันอาสาพาไปนี่คือดีสุดแล้ว
“ปุรินทร์ เกิดอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าคุณ” เสียงขึงขังของพี่เอย์ดังแทรกขึ้นมา เราทั้งหมดหันไปมอง มันยังนั่งอยู่ที่เดิม แต่สายตาคือจับจ้องปูนมาก
“อุบัติเหตุน่ะครับ กาแฟหก”
“กาแฟ?”
“ใช่ครับ”
“ไปเหอะปูน เดี๋ยวผมพาไปเปลี่ยนนะ มันหนาวไม่ใช่หรือไงยืนอยู่แบบนี้” ผมตัดบท ดึงแขนปูนจะพาออกจากห้อง เสียงโครมครามดังขึ้นด้านหลัง เสี้ยววินาทีเท่านั้นพี่เอย์ปราดเข้ามายืนประชิดเพื่อนใหม่ของผม สีหน้ามันคุกคามปูนมากจริง ๆ เก้าอี้ผมล้มระเนระนาด พี่เชนท่าทางตกใจไม่น้อย ปูนสิยิ่งแล้วใหญ่ผมว่าเขาดูตกใจยิ่งกว่าพี่เชนเสียอีก
“พี่เอย์!” ผมอุทานเรียกมันอย่างลืมตัว
“คือว่าขอโทษด้วยครับเสื้อผมเปื้อนและเปียกอาจจะไม่สุภาพ แต่ว่าปิงเขาอาสาช่วยซักให้แล้ว แต่คือมันยังไม่สะอาดผมเลยจะขึ้นมาเปลี่ยน”
ผมมองปูนอย่างทำอะไรไม่ถูก เพราะเขาไม่รู้เรื่องจึงคิดว่าพี่เอย์ไม่พอใจที่เขาสวมชุดทำงานไม่เรียบร้อยเลอะเทอะและแต่งตัวไม่สุภาพภายในบริษัท ยิ่งเขาเป็นลูกน้องของพี่เอย์ด้วยแล้วได้ยินมาเหมือนกันวิศกรของที่นี่ค่อนข้างเข้มงวดเรื่องระเบียบการแต่งตัว
สายตาคมกริบของพี่เอย์จ้องมองลงมาที่มือผมที่ยังถือเนคไทและป้ายชื่อของปูนไว้
พี่เชนขยับเข้ามาใกล้ “เดี๋ยวกูพาเขาไปเปลี่ยนเอง” ดึงเอาของในมือไปถือไว้เองแล้วตบบ่าเรียกปูนให้ก้าวตามออกไป เขาหันมองผมแวบนึงสายตาปูนเป็นเครื่องหมายคำถาม ผมพยักหน้าให้ เจอพี่เอย์ตวัดสายตาจ้องหน้าไปอีก ปูนรีบจ้ำอ้าวตามหลังพี่เชนไปแบบติดๆ
ตอนนี้เลยเหลือเราแค่สองคนอยู่ในห้อง
“มึงคิดจะทำอะไร”
ผมหันมองคนพูด พี่เอย์กดล๊อคประตูแล้วกักผมเอาไว้ด้วยสองแขนของมัน หลังผมชิดผนัง ผมจะมุดออกมาแต่มันไม่ยอม ใช้หน้าขาดันไว้
ผมผลักอกมัน
“โกรธกูถึงขนาดทำตัวประชดประชัน ไปราดกาแฟใส่ใครสักคนเลยงั้นเหรอปิง”
“พี่เอย์!”
“คิดอะไรอยู่ไปยืนซักเสื้อให้ผู้ชายอยู่ในห้องน้ำแบบนั้น มึงคิดบ้างไหมว่าตัวเองทำตัวเหมือนอะไร”
“......” ผมคิ้วขมวดกำลังคิดตามคำพูดของมัน
“เรื่องผู้หญิงวันนั้นมึงยังไม่เคลียร์กับกูเลยนะ มีคนใหม่เข้ามาเร็วมากจริง ๆ กูเผลอปล่อยมึงไม่ได้เลยใช่ไหม แค่ทิ้งให้ห่างสายตาไม่กี่นาทีนี่ ถึงขนาดล่อให้เขาถอดเสื้อต่อหน้ามึงได้นี่ กูนับถือฉิบหายเลย”
“พี่เอย์!!” ผมตะคอกขึ้นสุดเสียง ไม่เข้าใจอะไรมันเลยสักอย่าง พี่เอย์กำลังพูดเรื่องอะไร นี่กำลังคิดว่าผมทำอะไรกันแน่
“เราเดินชนกัน ผมเดินชนเขา กาแฟหกรดเสื้อผ้าไปหมด ผมแค่จะรับผิดชอบที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ พาเขาไปซักเสื้อในห้องน้ำ ขึ้นมาหาพี่เชนจะเอาเสื้อให้เขาใส่แทนไปก่อน พอเข้ามาก็เจอพี่มาหาเรื่องผมอยู่แบบนี้ มันคืออะไรครับ”
“ก็แล้วมึงทำอะไรล่ะ” พี่เอย์แทรกขึ้น
“มึงต้องรับผิดชอบอะไรนักหนา ถึงขนาดให้มันถอดเสื้อยืนรอมึงซักเสื้อให้งั้นดิ่? ถือเนคไทรอมันงั้นดิ่? มึงเป็นเมียกูใช่ไหมปิง!!”
ผลั๊ก!!!
“อย่ามาพูดแบบนี้กับผม!” ผมผลักมันออกสุดแรง
“แต่กูไม่ชอบ!” พี่เอย์เซไปนิดแต่มันคว้าเอาแขนผมไว้กระชากทีเดียวเหวี่ยงผมหลังแนบประตู
“แล้วผมชอบเหรอ!!”ผมตะคอกขึ้นมาดังมาก ฟิวส์ขาดไปแล้วผลักหน้าอกมันด้วยสองมือ ผลักๆๆแล้วก็ผลัก เดินหน้าออกไปเรื่อย ๆ ขณะที่มันต้องก้าวถอยหลัง
ขึ้นสุดแล้วกู
“พี่นั่งกินข้าวกับเขาแล้วถามว่าผมมีธุระอะไรถึงขึ้นไปหาผมชอบเหรอ? ผมรอพี่สองวันโทรไปก็ไม่รับสาย รู้ว่าผมมิสคอลแต่ไม่เคยโทรกลับมาหาผมเลย พอโทรไปอีกมีคนกดรับผมดีใจแทบตายสุดท้ายเป็นเสียงเลขาส่วนตัวของพี่ ประชุมเหี้ยไรครับ ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้ายันตีสามเลยเหรอ เราโกรธกันพี่ไม่มีเวลาจะให้ผมเคลียร์เลยด้วยซ้ำ”
“.......”
“ผมก็รู้ว่าพี่ทำงาน แต่ผมไม่เชื่อหรอกว่าเวลาสักแค่นาทีเดียวพี่จะเจียดมาโทรกลับหาผมไม่ได้ พี่มันแย่มากโกรธผมแล้วทำตัวเย็นชาผมเสียใจนะ เมินผมทำไม ทำเหมือนกับว่าผมเป็นคนอื่น ผมง้อพี่ไหมสองวันมานี่ผมง้อตลอดเมื่อคืนก็ไปรออยู่ที่คอนโดพี่กลับมาตอนไหน ตีสองผมกลับห้องพี่ยังปิดไฟมืดอยู่เลย โทรไปก็ไม่รับ พี่ยังเห็นว่าผมเป็นแฟนพี่อยู่ไหม โทรบอกผมสักคำดิ่ มันหนาวนะยืนรอพี่ตากลมอยู่แบบนั้น”
“.......”
“ขอทางด้วย ผมจะไปดูเพื่อน”
ผมผลักมันออกอีกเป็นครั้งสุดท้าย พี่เอย์ยืนนิ่ง เราจ้องกันไม่มีใครยอมลง พี่เอย์โกรธมากผมรู้ ถ้าเรื่องคืนนั้นผมผิดเดี๋ยวผมจะขอโทษ แต่เรื่องวันนี้มันผิด คนที่ควรขอโทษคือมัน มาหาเรื่องกันแบบนี้ผมไม่ชอบมาก
“กลับห้องด้วยกัน” มันคว้าหมับข้อมือผมไว้
“ไม่ไป! ผมจะทำงาน”
ผมบิดมือออก แต่มันไม่สนใจผมหรอกเดินไปคว้าเอากระเป๋าแล้วลากแขนผมออกจากห้องตรงไปที่ลิฟต์” พี่เชนกับปูนเดินมาจากอีกทางไกล ๆ สองคนมองผมนิ่งเลย ลิฟต์เปิดออกพอดี พี่เขาลากผมเข้าไปข้างใน
“พี่เอย์ ผมจะทำงาน ไว้ค่อยเคลียร์กันตอนเย็น” ผมไม่ยอมมันดึงผมเข้ามุม กดปิดเรียกชั้นใต้ดิน
“กูปล่อยมึงไม่ได้แล้วปิง แกล้งโกรธก็ไม่ได้ แกล้งเมินก็ไม่ได้ ต่อไปมึงจะต้องอยู่ในสายตากูตลอด ไม่ปล่อยแล้ว”
“พี่มันบ้าไปเอง ผมไม่กลับนะจะขึ้นไปทำงานก่อน งานผมยังค้างอยู่ที่เครื่องเลย”
เราสู้กัน มือใหญ่กำรอบแขนผมแน่นมาก ผมรั้งแขนตัวเองแรงแค่ไหนก็ไม่หลุดจากมือมันได้
“พี่เอย์ปล่อยผมครับ” ออกจากลิฟต์มาเจอรถมันพอดี
“ขึ้นไป” ผมกำลังจะถูกยัดขึ้นรถ
“ผมไม่ไป!” ผมคว้ากรอบประตูไว้
“ไปเคลียร์กันที่ห้อง เคลียร์ที่นี่รู้เรื่องยากแล้ว เรื่องของเราเคลียร์ได้ที่เดียว”
“พี่เอย์ปล่อยผมก่อน ผมไม่กลับนะพี่” ผมมองซ้ายมองขวาลิฟต์อีกตัวข้าง ๆ เปิดออกพอดี ผมรีบยืนดีๆ
“เอย์” เสียงคนที่ก้าวออกมาจากลิฟต์เรียกขึ้น เราสองคนหันไปมอง เป็นเลขามันเดินออกมา
“เอย์จะไปไหนน่ะครับ”
“จะกลับ มีอะไร” เสียงมันเหวี่ยงมาก กระชับมือผมแนบไว้ที่ลำตัว
“แต่บ่ายนี้เอย์มีนัดคุยงานกับฝ่ายออกแบบ เดี๋ยวจะถึงเวลาแล้ว กัสลงมาเอาแฟ้มงานให้ เอย์ออกไปไม่ได้นะครับ”
“แคนเซิ่ลไป เดี๋ยวผมจะบอกอีกทีว่าจะนัดใหม่วันไหน เรื่องไม่ด่วนเลื่อนได้ผมเช็คแล้ว”
“เอย์แต่ว่า..เอย์ออกไปไม่ได้นะครับ จะไปไหนกับน้องเขาน่ะ” เลขามันเดินเข้ามาใกล้ แต่ยังอยู่คนล่ะฝั่งของรถ
“คุณเป็นแค่เลขาผมใช่ไหมกัส นี่ผมจะไปไหนมาไหนกับแฟน ผมต้องบอกคุณด้วยเหรอ ผมบอกให้คุณเลื่อนก็ทำตามที่บอก เรื่องส่วนตัวผมคุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง ทำตามหน้าที่ในบริษัทของคุณก็พอ”
“เอย์...”
“กัสมา” เสียงพี่เอย์เย็นเฉียบ มันก้าวเข้าหาทั้งที่ยังจับมือผมไว้แน่น ผมเลยต้องก้าวตามมันไปด้วย
“ถ้าคิดว่าคำสั่งแค่นี้จัดการให้ไม่ได้ ลองเปลี่ยนไปเป็นเลขาคนอื่นดูดีไหม สาขาที่เชียงใหม่ก็ใกล้บ้านคุณดีนะ พักหลังมานี่รู้สึกว่าคุณจะก้าวข้ามขอบเขตที่ผมเคยบอกเอาไว้ขึ้นมาอีกแล้ว เพื่อนน่ะยังไงก็เป็นได้แค่เพื่อนกัส ถ้าหากจะมีอะไรมากมายกว่านั้น มันจะเกิดขึ้นตั้งแต่เราสองคนอยู่ที่นิวยอร์กแล้ว”
“...เอย์....”
“วันนี้ผมจะไม่เข้ามาอีก จัดการเลื่อนนัดให้ด้วย ทำงานเลขาของคุณให้ดี สนใจผมแค่เรื่องงานก็พอ”
พี่เอย์ไม่สนใจอะไรอีก มันว่าจบจับผมยัดขึ้นรถฝั่งคนขับแล้วมันขึ้นตามมาผมจำเป็นต้องขยับ ๆ เพราะโดนเบียด
คุณกัสมาเลขามันยืนเซ่ออยู่ตรงนั้น
“พี่เอย์เราเคลียร์กันตรงนี้ก็ได้ แล้วเดี๋ยวพี่ขึ้นไปทำงาน ผมเองก็ยังมีงานที่ค้าง...”
“เคลียร์ที่นี่ไม่รู้เรื่องหรอก มึงกับกูต้องเคลียร์กันที่ไหน หืม? ไหนบอกซิ ทะเลาะกันทุกทีนี่กูพามึงไปเคลียร์ที่ไหนครับปิง”
ผมตาโตเมื่อนึกขึ้นได้
“ผมไม่ไปหรอก” ผมจะเปิดประตูออก มันสตาร์ทรถเร็วมากล็อคคอผมไว้ด้วยแขนข้างเดียว
“อย่ามายุ่งกับผม” ผมกำลังพยายามจับแขนมันยกออก
“นั่งเฉย ๆ อย่าหาเรื่อง มึงไม่อยากให้มีอุบัติเหตุรอบสองใช่ไหม”
รถเลี้ยวออกจากบริษัทเร็วมากทั้งที่มันใช้แค่มือเดียว เลี้ยวมาฝั่งนี้จุดหมายคือห้องหรูของมันแน่ ๆ ผมขบฟันอย่างไม่พอใจ แต่ทว่าจู่ๆรถกลับชะลอลงที่ข้างทาง
“ตัวมึงทำไมอุ่น ๆ” มันปล่อยแขนผมออกขยับมาหาดี ๆ ผมเบี่ยงหลบ
“ไหนดูซิ” พี่เอย์สอดมือเข้ามาลูบที่แผ่นหลัง ผมดันหน้าอกมันไว้ หน้าตาคุณชายคือตกใจมาก มันรวบเอาตัวผมเข้าไปกอด ยกสองมือขึ้นเช็คซอกคอผมอย่างร้อนรน
“ที่มึงบอกว่าไปนั่งคอยกูที่คอนโดเมื่อคืนนี่เรื่องจริงเหรอวะปิง เมื่อคืนน่ะนะ?”
“ผมจะโกหกพี่ทำไม”
“หมาเอ๊ย กูไม่อยู่สักหน่อยมารอทำไมวะ ตากน้ำค้างทั้งคืนเลยดิ”
“ใครจะรู้ล่ะ ผมก็คิดว่าพี่เลิกงานแล้วจะกลับห้องนี่”
“มึงไม่โทรหากูล่ะ”
“ผมไม่กล้าโทรหรอก โทรตลอดไม่เคยรับเลย รู้ว่าผมมิสคอลไปยังใจร้ายไม่ยอมโทรกลับนี่”
“........”
“ผมหนาวด้วยอากาศก็เย็น รอจนถึงตีสองโน่น”
“กูจะทำโทษมึงไง ไม่อยากให้เจ้าชู้อีก แกล้งทำเป็นเมินไปงั้นแหละคิดถึงมึงจะตายห่า วันที่ไปส่งมึงที่บ้านรอจนไฟห้องมึงดับนั่นแหละถึงได้ขับรถกลับมา คิดว่ากูไม่เจ็บปวดรึไง คิดว่ากูไม่อยากลงไปส่งเหรอ คิดว่ากูไม่อยากจะเข้าไปค้างด้วยกันงั้นดิ่”
“เรื่องนั้นผมผิด ผมยอมรับ”
“รู้ด้วยดิว่าตัวเองผิด” พี่เอย์หอมแก้มผมเบา ๆ ผมหลบแล้วปราม “อย่าทำ”
“ผมไม่อยากถูกพี่ทำแบบนี้หรอก ผมโกรธอยู่นะ” ผมตีปากมัน ผลักมันออก พี่เอย์ก้มหน้าลงมาเอาหน้าผากเราชนกัน สอดมือเข้ามาที่ซอกคอวัดไข้ผมอีกครั้ง
“โกรธกูเรื่อง?”
“นี่ไม่รู้จริง?”
พี่เอย์จ้องผมนิ่งคล้ายกำลังรอฟังคำพูดต่อไปของผม
-
พี่เอย์จ้องผมนิ่งคล้ายกำลังรอฟังคำพูดต่อไปของผม
“พี่มันแย่ พี่พูดเย็นชาเแบบนั้นกับผมต่อหน้าเลขาของพี่ เรื่องของผมไม่สำคัญงั้นสิ? เขาจะนั่งอยู่ด้วยก็ไม่เป็นไรงั้นดิ? กินข้าวกับเขานี่ยิ้มเชียวนะ คือไรครับพี่ ผมเป็นแฟนพี่นะ หรือพี่แคร์คุณกัสมามากกว่าผม กลัวว่าเขาจะกินข้าวไม่อิ่มเหรอ ผมจะง้อพี่สักหน่อยเนี่ยถึงขนาดอยากให้เขานั่งรับรู้เรื่องราวของเราได้ ตกลงจะเอาไง? เลิกกันไปเลยไหมยังไง ผมได้หมดนะ”
ผมพรั่งพรูคำพูดที่เก็บอยู่ในใจออกไปทั้งหมด พี่เอย์มองผมนิ่งไม่ละสายตาไปไหนเลย นัยน์ตาคมกริบวูบไหวสั่นนิดๆ
“เกินไปนะ พูดถึงขนาดขอเลิกเลยเหรอเนี่ย หนักแน่นหน่อยปิง” มันยกมือขึ้นมาเสยผมที่ปรกหน้าผากออกให้
ผมปัดมือมัน
“พี่ทำผมโมโหมากนะ เรื่องผมผิดผมยอมรับ แล้วเรื่องที่พี่ทำเย็นชาใส่ผมล่ะ ไม่ให้โอกาสผมได้พูดแม้แต่คำว่าขอโทษ ทั้งยังทีท่าแบบนั้นกับผมต่อหน้าเลขาพี่อีก รู้ใช่ไหมว่าผมไม่ชอบเขาอยู่แล้ว”
“แล้วทำไมไม่เดินเข้ามาหากูต่อหน้ากัสเขาเลยล่ะ กูแอบหวังนะอยากให้มึงเดินมานั่งลงที่ตักเลยด้วยซ้ำ จะไปแคร์อะไรกับคนนอกอย่างเขา กูเป็นของมึงใช่ไหมแสดงออกให้เขารู้ไปเลยสิ กัสมาเขาเป็นแค่เลขากู ถึงเราจะเรียนมาด้วยกันแชร์บ้านหลังเดียวกันเขาอาจจะดูแลกูหลายเรื่อง แต่เขาก็เป็นได้แค่นั้นน่ะปิง กูไม่เคยวางเขาเอาไว้มากเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลยแม้แต่นิดเดียว มึงเชื่อไหมกูกับเขาเรานั่งกินข้าวด้วยกันบ่อยนะไม่ใช่แค่วันนี้ที่มึงเห็น กูไม่ได้ลากเอาเขาเข้ามาประชด ไม่ใช่เลย ไม่ใช่ว่าเรียกมากินเพื่อจะให้มึงเห็น แล้วที่บอกกับเขาไปว่า เขาสามารถนั่งอยู่ได้ถึงแม้ว่ามึงมีเรื่องสำคัญจะคุย ก็เพราะว่าอยากให้เขาได้เห็นเหมือนกันเวลาที่มึงแสดงออกว่ามึงเป็นเจ้าของกู แค่มึงเท่านั้นกูอนุญาตทุกอย่าง”
“......”
ผมเงียบไป คิดตามกับคำพูดของมันทุกๆถ้อยคำ ผมไม่หนักแน่นจริงอย่างที่ว่า ผมคิดไปได้ยังไงมีเรื่องขึ้นมาปุ๊ปผมคิดไปได้ยังไงว่าเลิกก็เลิกวะ ผมโมโหหน้ามืดจนถึงขนาดพูดคำว่า เลิกรา ออกมาได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นเชียวหรือ? เวลาตลอดหลายปีของเรามีค่าไม่พอกับความเชื่อใจที่ผมควรจะมีให้กับมันเลยหรือยังไง จริง ๆ วันนี้ที่ผมเห็นมันอยู่กับเลขา ถ้าเพียงแค่ผมเดินเข้าไปหาแล้วพูดกับมัน เมินอิคุณกัสมานั่นไป เรื่องราวทุกอย่างคงเคลียร์ไปแล้ว เพราะผมรู้ดีว่าพี่เอย์มันก็แค่งอนผม เมินผม โกรธผมได้ไม่นานนักหรอก
เอาใหม่ ต่อไปนี้ผมจะต้องปรับปรุงตัวใหม่ หนักแน่นกับทุกๆอย่าง อุปสรรคที่จะผ่านเข้ามาอีกไม่ใช่น้อย ๆ ถ้าหากผมกับมันไม่หนักแน่นพอ เราสองคนคงพังทลายลงไม่เป็นท่าแน่
คำว่า ‘หนักแน่น’ สำคัญมากจริง ๆ สินะ
ผมเงยหน้ามองมัน พี่เอย์ลูบแก้มผมเบา ๆ
“กูขอโทษเรื่องที่ทำตัวเย็นชาใส่”
“ผมเองก็ขอโทษ เรื่องคืนนั้น”
“มึงรู้ไหม ถึงแม้ว่าเราสองคนจะทะเลาะกันหนักมากแค่ไหน แต่คำๆเดียวที่กูไม่เคยคิดที่จะพูดมันออกมาเลยระหว่างเรา ก็คือคำว่า ‘เลิกกัน’ จำไว้นะปิง”
“......พี่เอย์”
ทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองผิดมากแบบนี้วะ ผมเลื่อนมือขึ้นมาจับมือพี่เขาไว้ พี่เอย์ยังลูบแก้มผมอยู่
ดวงตามันเศร้ามาก
“หมาปิง มีคนเขาว่าความรักของคู่เราสามวันดีสี่วันไข้ไม่สมกับที่รักกันมานานเลยสักนิด เวลาไม่ได้ช่วยให้ความรักของเราก้าวหน้าขึ้นเลย ชีวิตรักของเราสองคนน่าเบื่อ ยิ่งอ่านก็ยิ่งเบื่อ ผิดหวังกับเราทั้งคู่ ไม่มีอะไรน่าติดตามเลยสักนิด พัฒนาการความรักของเราต่ำลงจนน่าใจหาย เขาเกลียดกูกันหมดแล้ว”
“จริงดิ่?”
“จริง”
“แล้วพี่คิดยังไง?”
“.......”
พี่เอย์ไม่ตอบคำถามนี้เพียงแต่ยิ้มบางออกมา
“ไม่ใช่แค่พี่หรอกครับที่โดนเกลียด ผมก็โดนด้วย”
“จริงดิ่?”
“จริงครับ”
“แล้วมึงคิดไง?”
“.........”
ผมอมยิ้มให้พี่เอย์อย่างเดียว ไม่ตอบมันเช่นกัน ถึงแม้หลายคนจะผิดหวังกับรูปแบบความรักของผมและพี่เอย์ แต่ผมอยากจะบอกให้รู้ไว้ครับ ชีวิตจริงไม่สวยหรูหรอกนะถึงเรื่องราวของพวกผมจะน่าเบื่อไม่สนุกอีกต่อไปแล้ว แต่อย่างไรก็ตามเราสองคนยังคงเชื่อมเกี่ยวกันไว้ด้วยคำว่ารักเพียงแค่คำเดียวเท่านั้น พี่เอย์ไม่ใช่คนดีที่สุดและเช่นกันผมก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดา ผิดพลาด รู้เท่าไม่ถึงการณ์ รักโลภโกรธหลง ล้วนมีอยู่ในตัวทั้งหมดทั้งสิ้น
นี่คือคนครับ สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ ผมและพี่เขาอาจจะมีจิตวิญญาณที่ต่ำกว่าเกณฑ์การประเมินของคุณไปบ้าง แต่อย่าคาดหวังเลยครับ ขนาดพวกผมยังชิลเลย
ผมชอบข้อความนี้นะ อ่านเจอมาจากคุณสักคนนี่แหละ อาจจะมีเป็นสิบเป็นร้อยเหตุผลที่บ่งบอกว่าผมกับพี่เอย์สมควรจะเลิกกัน แต่เชื่อไหมว่ายังมีเหตุผลสำคัญที่สุดเพียงแค่เหตุผลเดียว ที่ทำให้เราสองคนยังคบหากันอยู่ นั่นก็คือ ผมรักมัน และเช่นกัน พี่เขาก็รักผม
“เออจริงสิ แล้วเมื่อคืนพี่ไปไหนมาอ่ะ” ผมถามเปลี่ยนเรื่อง
“เมื่อคืนกูกลับไปนอนบ้าน แต่ก่อนหน้านั้นแวะไปนั่งกินเหล้ากับเพื่อนมึงด้วยนะ”
“ว่าไปนั่น จริงป่ะเนี่ย?” ผมตกใจนิดๆ คิดว่ามันพูดเล่น
“เมื่อวานประชุมเสร็จช่วงบ่ายคุณย่ากูเขากลับมาจากหัวหิน กูกับซ่าร์เลยต้องแวะเข้าไปหา คุยธุระ ทานข้าวกับท่าน พอค่ำหน่อยก็แวะไปหาเพื่อนมึงที่ห้องกินเหล้ากันดิ่ ไม่ได้กลับมานอนห้องหรอก หอวุฒิกับบาส มันเส้นเดียวกับบ้านกูพอดี เมานิดๆ กูไม่อยากขับรถไกล”
“เฮ้ย พี่ไปกินเหล้ากับพวกมันจริงเหรอเนี่ย”
“ก็จริงดิ เจอเพื่อนอีกคนนึงของมึงด้วยนะชื่อเปรี้ยวหรือไงนี่แหละ นั่นน่ะยังมากับเมียเลย”
“มากับเมียอะไรเขาอยู่ด้วยกันแล้วเหอะ ห้องข้าง ๆ ห้องไอ้วุฒิไง”
“อ้าวเหรอ”
“ไรเนี่ยไปหาเพื่อนผมไม่บอกผมสักคำ”
“เรื่องอะไรจะบอกมึง กูจะไปหลอกถามพวกมันเรื่องน้องบุ๋มแฟนคนเดียวของมึงนั่นแหละ กูก็หึงนี่ ถึงเป็นแฟนเก่ากูก็อยากรู้นะ”
“หึหึ” ผมแอบขำมันนิดๆ พี่เอย์ขี้หึง คิดมากเรื่องแฟนเก่าผมขนาดนี้เลยเหรอวะ นึกถึงคำพูดไอ้บาสทันทีไม่แปลกใจแล้วจู่ ๆ มันโทรมาบอกผมว่าพี่เอย์จะไม่เข้าศูนย์รถวันนี้แต่มาที่อัศวคอนเลย พี่เอย์ใช้มันโทรมาบอกชัวร์
ผมยกยิ้มขึ้นอย่างรู้ทัน “พี่ใช่ไหมให้หมาบาสมันโทรมาบอกผมว่าตัวเองจะเข้างานที่ไหนเช้านี้”
พี่เอย์ก้มหน้านิ่ง มันพยักหน้ารับเบา ๆ พร้อมคำพูดเสียงอ่อน “กูอยากให้มึงมาง้อนี่”
“แล้วพอผมขึ้นไปง้อ ก็ทำเป็นเล่นตัวงั้นดิ่”
“แค่อยากให้มึงแสดงออกกับกูมากขึ้นอีกนิด”
“คิดได้ไงเนี่ย เป็นพวกชอบโชว์เหรอ”
“ต่อไปมึงห้ามเจ้าชู้อีกนะ รู้ไหม” มันเชยคางผมไว้แล้วพูดเสียงอ่อน ผมอมยิ้มกลั้นขำ ไม่ได้ตอบมัน พี่เอย์บิดจมูกผมนิดๆก่อนขยับตัวไปนั่งดี ๆ
“เดี๋ยวพาไปที่นึง” มันว่าแล้วยิ้มหันมาลูบหัวผม เอามือวัดไข้แถวซอกคอเชคอุณหภูมิอีกครั้ง
“ปวดหัวไหม?”
ผมส่ายหน้า “พี่เอย์จะพาผมไปไหนครับ”
พี่เขายิ้มอย่างเดียวมันขับรถมุ่งไปเส้นทางที่ผมคุ้นเคยดีอยู่แล้วพักเดียวรถก็มาจอดลงที่ช่องจอดที่คอนโดของมัน
“ขึ้นไปไหม หรือจะรอที่นี่”
“พี่มาเอาของ?”
มันพยักหน้า ปลดเบลท์แล้วเอื้อมมือมาตบหน้าขาผมเบา ๆ “รอนี่แปปเดี๋ยวกูลงมา”
พี่เขาหายไปประมาณสิบห้านาที ผมนั่งกดเกมส์ในมือถือเล่นอยู่เงยหน้าขึ้นอีกทีคือตกใจมาก
ไอ้พี่เอย์ ไอ้ฆาตกรรรรรรรรรรร
มันใส่ชุดอะไรของมัน หล่อมากๆ หวีผมเสยขึ้นโชว์หน้าผากสวยๆ ท่าทางคือคุณชายดี ๆ เลยนี่นา หอบอะไรสักอย่างพาดมาที่แขน กำลังเดินมุ่งมาที่รถ
“ปิงมึงเองก็ใส่ตัวนี้ทับเข้าไปนะ” พี่เอย์เปิดประตูรถฝั่งผมออกแล้วยื่นสูทให้ ผมรับมาอย่างงงๆ กำลังตะลึงกับชุดของมัน
“เดี๋ยวจะพาไปทำธุระสำคัญ แต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อยก็ดี”
รถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว เส้นทางไม่คุ้นเลย
“พี่จะพาผมไปไหน?”
“เซอร์ไพร้ส์” พี่เอย์ยิ้มอย่างเดียว เอื้อมมือมายีหัวผมอีก
ยี่สิบนาทีหลังจากนั้นออดี้คันงามก็มาจอดลงที่หน้ารั้วกว้างใหญ่ของคฤหาสน์หรู ผมนึกถึงเมื่อสามปีที่แล้วทันที เคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเป็นงานอะไรสักอย่างไม่รู้คุณยังจำได้ไหมนะ พี่เอย์พาผมมาในฐานะของพนักงานขับรถของมัน
มองจากตรงนี้ยังเห็นเลยว่าถนนเส้นเล็กที่เชื่อมยาวไปถึงตัวบ้าน สองฝั่งเต็มไปด้วยต้นลีลาวดีใหญ่สีขาวเหลืองเป็นสิบ ๆ ต้นเรียงรายไปตามแนวยาวขนานไปกับถนน
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
ไม่น่าเชื่อว่ายังมีบ้านแบบนี้อยู่ใจกลางกรุงเทพอยู่อีก
....บ้านคุณย่าพี่เอย์.....
“พี่เอย์ครับ?”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องตื่นเต้น” มันเอื้อมมือมาจัดเนคไทให้ผม
“คุณย่ากูท่านชอบคนแต่งตัวเรียบร้อยมากๆแบบนี้แหละ อาจจะแปลกๆหน่อย ดูดิ่ของกูนี่ชุดใหม่ที่ท่านเพิ่งสั่งให้คนเอามาส่งให้เลยนะ คอลเล็คชั่นอะไรสักอย่างล่าสุดจากดีไซเนอร์ส่วนตัวที่ท่านตัดให้กูกับซีว่าร์เป็นประจำ ส่วนสูทของมึงกูสั่งตัดไว้ให้เมื่อสองสัปดาห์ที่แล้วที่บอกว่าจะพามาหาท่านไง”
พี่เอย์หล่อมากชุดมันกับชุดผมคนละแบบ ของมันไม่มีเนคไทนะแต่เชิ้ตด้านในคือกระดุมซ่อนแบบชิดคอ หล่อแบบคุณชายผู้สูงศักดิ์
“มึงเองก็หล่อ” มันเสยผมให้
“เมื่อวานมาทานข้าวกับท่านมีโอกาสกูเลยลองคุยๆไว้ คุณย่าอยากเจอมึงเหมือนกัน กูบอกท่านไว้ว่าจะพามาไม่คิดว่าจะได้มาหาเร็วแบบนี้ แต่ก็ดีเหมือนกัน จะช้าจะเร็วยังไง ก็ต้องมีแค่มึงอยู่แล้วที่กูจะพามา”
“แล้วพี่บอกท่านว่ายังไงครับ”
“ก็บอกว่าจะพาแฟนมาหาไง”
“เฮ้ย! พี่ทำไมบอกแบบนั้นวะ”
“กลัวทำไมล่ะ เรื่องจริงนี่”
“แล้วเรื่องพี่เดียร์ล่ะ คู่หมั้นพี่อ่ะ”
“เดี๋ยวกลับไปคุยให้ฟัง ตอนนี้เอาตรงจุดนี้ให้รอดก่อน” มันว่าแล้วบีบมือผมเบา ๆ อีกที
“อย่ากลัวคุณย่านะท่านใจดี เป็นตัวของตัวเองนะปิง”
จะว่าผมไม่สั่นเลยนี่คือผมโกหกนะ มือมันที่กุมผมไว้เย็นเฉียบพี่เอย์เองก็ตื่นเต้นไม่แพ้ผมหรอก
“แล้วท่านรู้ไหมนิว่าแฟนพี่เป็นผม เป็นผู้ชาย”
“หึ ไม่รู้อ่ะ กูบอกแค่ว่าจะพาแฟนมาหา”
....เจริญแล้วกู....
มีพนักงานมาเปิดพร้อมทำความเคารพ รถเคลื่อนเข้ามาจอดลงที่ด้านใน พี่เอย์ยังใช้มือซ้ายที่ว่างจากพวงมาลัยกุมมือผมไว้
“ปิง” พี่เขาเรียกขึ้น ผมที่กำลังมองดูต้นไม้สวย ๆ รีบหันกลับมามอง
“สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้เป็นประสบการณ์ที่ดีของเรา ถึงกูจะทำตัวแย่ไปบ้าง ถึงกูจะบกพร่องอยู่มาก สุดท้ายแล้วไม่ว่ายังไงระหว่างมึงกับครอบครัวกูจะวางมึงไว้ก่อนเสมอ จำไว้แค่นั้น”
“พี่เอย์?”
“เพราะกูรู้ว่าครอบครัว ยังไงซะเขาก็ตัดกูไม่ขาด อาจจะนานหน่อยแต่อย่างน้อยกูก็ยังคงเป็นลูกเป็นหลานของพวกเขา แต่สำหรับมึงถ้ากูต้องสูญเสียไปอีกครั้งกูคงไม่มีวันได้มึงคืนมารอบสองอีกแล้วแน่ ๆ”
“พี่เอย์ครับ”
“ต่อไปนี้ ถึงมึงจะทำเรื่องผิดพลาดกูก็จะกอดเอาไว้อย่างอบอุ่น จะไม่ทำเย็นชาใส่อีก กูรู้แล้วว่าตัวเองมันแย่มากแค่ไหน ถึงแม้เวลาผ่านไปกูจะไม่เปลี่ยนแปลง จะรักแค่มึง”
ผมแทบอยากจะร้องไห้ พี่เอย์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจ
“บางที ออกมาเปิดบริษัทเล็กๆเองก็ดีเหมือนกัน กูคิดไว้แบบนั้น ทิ้งคำว่าอัศวไว้ข้างหลัง ใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่กับมึงสองคน เลี้ยงหมาสักสามสี่ตัว เลี้ยงอะไรก็ได้ที่มึงชอบ ที่บ้านเล็กๆของเรา” พี่เอย์ยกมือขึ้นมาลูบลงที่หัวผมอีกครั้ง
“ถ้าถึงวันนั้นจริง ๆ มึงจะว่ายังไง?”
ผมเงยหน้ามองพี่เขา เราสองคนสบสายตากันความรู้สึกหลากหลายของสองเราถ่ายทอดออกมาผ่านความอบอุ่นของฝ่ามือที่กอบกุมกันไว้
“ผมไม่เคยกลัว ถ้ามีพี่อยู่ข้าง ๆ ผมพร้อมจะไปกับพี่ทุกที่เลยครับ”
พี่เอย์พยักหน้าให้ตบบ่าเสริมกำลังใจ แล้วบอกให้เราลงจากรถกัน
มีแม่บ้านมายืนรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นพี่เอย์เดินเข้าไปเธอยิ้มใหญ่เลย พี่เขาเดินเข้าไปโอบเธอเบา ๆ
“ป้าแพมสวัสดีครับ” จมูกเล็กยื่นเข้ามาหอมแก้มพี่เอย์ เธอเขย่งด้วยนะ
“ปิงนี่แม่นมกู สวัสดีท่าน” พี่เอย์บอกผมเบา ๆ ผมรีบยกมือขึ้นไหว้ “สวัสดีครับ”
“ไหว้พระเถอะลูก” ป้าเขารับไหว้งดงามมาก แม่นมพี่เอย์เหรอวะ? สมัยนี้ยังมีแบบนี้ด้วยเหรอ ป้าแพมคล้ายคนเชียงใหม่เลยหน้าตาท่าทางออกสาวเหนือหน้าคล้าย ๆ แม่ผมเลยอ่ะ ทำไมรู้สึกแบบนั้นวะ
“คุณหญิงท่านรออยู่แล้วค่ะ เชิญด้านใน”
ผมเริ่มเหงื่อแตกพลั่กๆ ความจริงบ้านหลังนี้เย็นมากเลยนะลมโกรกอากาศโปร่งสบาย พื้นหินขัดทั้งหลัง แต่ทำไมเหงื่อผมถึงออกชุ่มไปหมด มือนี่เย็นสุด พี่เอย์หันมามองหลายครั้งแล้ว มันทำสีหน้าเป็นห่วง
“รู้สึกไม่ดีเหรอ ปวดหัวไหม กูนี่แย่จริง ๆ นะพามึงมาทั้งที่ตัวยังรุม ๆ”
“ไม่ใช่แบบนั้นพี่ ผมไม่ได้เป็นไข้นะ แต่คือมันตื่นเต้นไง”
พี่เอย์พนักหน้าให้เบา ๆ มองมาที่มือผมมันเลื่อนมือมาแตะ จะให้คว้ากันมาจับคงไม่เหมาะแน่ซึ่งผมเข้าใจเลยพยักหน้าให้ไป
“คุณย่าพี่ท่านอยู่ที่ไหนน่ะครับ” ผมพูดเบาๆ รู้สึกว่าเดินเข้ามาแล้วทำไมยังไม่ถึงสักที บ้านใหญ่มากมายจริง ๆ
“ท่านชอบไปนั่งเล่นอยู่ที่เรือนรับรองด้านหลัง ที่นั่นมีหลายอย่างให้มึงดูนะ”
“อะไรอ่ะครับ”
“มีหมา มีแมว มีสระปลา ดอกบัวสวย ๆ กระรอก กระต่าย ถ้าวันนี้พวกมันไม่กลัวมึง รับรองเดี๋ยวโผล่หน้ามาให้เห็นกันแน่ ๆ”
“จริงดิ่”
“จริงสิวะ แต่อย่าไปไล่จับสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ มึงเรียบร้อยนิดนึงแค่นั้นพอแล้ว เวลาท่านถามอะไรก็ตอบไปตรง ๆ แบบที่มึงเป็นน่ะแหละ ทุกอย่างเป็นตัวของตัวเองจบ โอเคนะ”
ผมพยักหน้าหงึกๆรับปากมัน
เราสองคนเดินมาถึงเรือนรับรองเล็กด้านหลัง
******** Please forgive me, Although I’m not a good writer But I intend to write out each step.********
Ps.
#โอ่ยยยยเซ(โงนเงน)กระอักเลือดสุด(แค่กกกๆๆ)กับหลายๆคอมเม้นท์ ขอพาพี่เอย์หมาปิงกับตัวเองไปรักษาตัวก่อนนะ ไว้เราสามคนเยียวยาได้แล้วจะพาพวกเขาลับมาหาอีก(ลากขาออกไปแบบเซๆ)
#ที่จริงแล้วบทนี้เป้าหมายคือ ถ้าอ่านครั้งเดียวร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม คนอ่านจะถูกเราดึงขึ้นไปอยู่ที่จุดพีคของอารมณ์โกรธและไม่พอใจ จากนั้นเราจะต้องค่อย ๆ พาคุณลงมาแบบเรื่อย ๆ จนคุณดาวน์ลง ทุกอย่างจบไม่มีอะไร แต่เราตัดสินใจผิดพลาดมากจริง ๆ ที่ปล่อยทุกคนค้างเติ่งไว้ที่จุดพีคนั่นเมื่อสองวันที่แล้ว คราวนี้จะพาลงมามันเลยยากนิดนึง ยังไงก็ช่วยอ่านไปแบบชิล ๆ อย่าไปคาดหวังเลย อย่าตีกันนะคะดุเดือดเลือดพล่านมาก เรื่องใกล้จบแล้วด้วย ถามว่าเจ้าของหมูปิ้งมีบทไหม มีค่ะ(แต่ไม่ใช่คู่ของอิกัสนะบอกเลย นี่ก็เกลียดมันเหมือนกัน)
Sorry again. :pig4:
-
ดีใจ หมาปิงมาแล้ว
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิกัสไม่มีคู่ โอ๊ยสะใจ
“หมาปิง มีคนเขาว่าความรักของคู่เราสามวันดีสี่วันไข้ไม่สมกับที่รักกันมานานเลยสักนิด เวลาไม่ได้ช่วยให้ความรักของเราก้าวหน้าขึ้นเลย ชีวิตรักของเราสองคนน่าเบื่อ ยิ่งอ่านก็ยิ่งเบื่อ ผิดหวังกับเราทั้งคู่ ไม่มีอะไรน่าติดตามเลยสักนิด พัฒนาการความรักของเราต่ำลงจนน่าใจหาย เขาเกลียดกูกันหมดแล้ว”
“จริงดิ่?”
“จริง”
“แล้วพี่คิดยังไง?”
“.......”
พี่เอย์ไม่ตอบคำถามนี้เพียงแต่ยิ้มบางออกมา
“ไม่ใช่แค่พี่หรอกครับที่โดนเกลียด ผมก็โดนด้วย”
“จริงดิ่?”
“จริงครับ”
“แล้วมึงคิดไง?”
“.........”
ผมอมยิ้มให้พี่เอย์อย่างเดียว ไม่ตอบมันเช่นกัน ถึงแม้หลายคนจะผิดหวังกับรูปแบบความรักของผมและพี่เอย์ แต่ผมอยากจะบอกให้รู้ไว้ครับ ชีวิตจริงไม่สวยหรูหรอกนะถึงเรื่องราวของพวกผมจะน่าเบื่อไม่สนุกอีกต่อไปแล้ว แต่อย่างไรก็ตามเราสองคนยังคงเชื่อมเกี่ยวกันไว้ด้วยคำว่ารักเพียงแค่คำเดียวเท่านั้น พี่เอย์ไม่ใช่คนดีที่สุดและเช่นกันผมก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดา ผิดพลาด รู้เท่าไม่ถึงการณ์ รักโลภโกรธหลง ล้วนมีอยู่ในตัวทั้งหมดทั้งสิ้น
นี่คือคนครับ สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ ผมและพี่เขาอาจจะมีจิตวิญญาณที่ต่ำกว่าเกณฑ์การประเมินของคุณไปบ้าง แต่อย่าคาดหวังเลยครับ ขนาดพวกผมยังชิลเลย
ผมชอบข้อความนี้นะ อ่านเจอมาจากคุณสักคนนี่แหละ อาจจะมีเป็นสิบเป็นร้อยเหตุผลที่บ่งบอกว่าผมกับพี่เอย์สมควรจะเลิกกัน แต่เชื่อไหมว่ายังมีเหตุผลสำคัญที่สุดเพียงแค่เหตุผลเดียว ที่ทำให้เราสองคนยังคบหากันอยู่ นั่นก็คือ ผมรักมัน และเช่นกัน พี่เขาก็รักผม
เราก็รักเธอ แต่เรารักปิงมากกว่า ถึงพี่เอย์จะมีเหตุผล แต่เราก็อยากสะบัดบ๊อบใส่อยู่ดี โด่ว
-
เอาเนื้อหาก่อน เราชอบตอนนี้นะ พอพูดกันเปิดใจแล้ว เหมือนทั้งสองคนจะโตขึ้นอีกคนละนิดละหน่อย
อุปสรรค ทำให้เข้าใจกันมากขึ้น ต้องหนักแน่นขึ้นมากกว่านี้นะพี่เอย์ปิงปิง อ่านตอนนี้แล้วค่อยยังชั่ว หายใจออกหน่อยค่ะ เฮ้อออ
:เฮ้อ:
ส่วนคุณคนเขียน อยากจะบอกว่าไม่มีอะไรผิดพลาดเลยค่ะ คนอ่านแค่อินกันไปในคนละมุมมอง
แบบว่าลุ้นโคตรๆ อยากให้สองคนนี้มันเข้าใจกันรักกันแบบหวานๆซักที ได้โปรดเถอะ ตามอ่านแล้วเครียด 555+
แต่นั่นเราว่า คนเขียนเขียนได้ดีมากๆเลยนะคะ :pig4: :L2:
-
พี่เอย์ หมาปิงสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
:L1:
-
เอาจริงคือนี่ไม่เลิกอ่านนะเพราะมันไม่ได้งี่เง่าแบบนั้น
หรือไม่ได้แบบที่เรารับไม่ได้
แต่ที่เรามีโมโห ที่่เรารู้สีึกเพราะเราเอาาตัวเองไปผูกกับตัวละคร
เรารู้สึกว่าตอนที่แล้วถ้าเราเป็นปิงคือ เราก็จะเป็นงี้จะง้อๆ เพราะเราผิด
แต่ถ้าเจอคนที่ไม่ชอบมาอยู่กับแฟนตัวเอง เราก็โกรธ เห้ยยยเราก้มีหัวใจนะแก
มาย้ำยีได้ไงง เราจะโกรธมากก อารมณืนั้นแบบจะเลกก็เลิกเลย
แต่เชื่อเหอะเมื่อเราเย็นลงเราจะคิดได้
เหมือนปิง เราว่าพอปิงเย็นลงปิงมันก็ีคิดได้นะ พอมันฟังเหตุผลพี่เอย์มันด็เข้าใจ
ดังนั้นเราไม่โกรธปิงเลยจากตอนที่แล้ว ส่วนที่ปิงไปเต๊าะสาวคือแบบนางเป็นคนเจ้าชู้ไง
ตอนเจอโดนดัดสันดานแบบนี้แหละ พอพี่เชนพูดเลยเข้าใจว่ามันไม่ควร
ส่วนพี่เอย์นี่เป็นคนรักพระเอกมากนะ แต่ตอนที่แล้วพี่โกรธมาก
พอมาตอนนี้ที่มาดูถูกน้องปิงอีกเรื่องปูน เป็นเราเป็นปิงนะถีบปากแม่ง
แต่พอมานึกว่าอารมณืพี่เอย์คือเขาโกรธ น้อยใจเรื่องที่ปิงเต๊าะสาวอยู่ พอมาเจอแบบนี้เลยขึ้น
คนเขามีผิดพลาดกันได้ ทำให้ความรู้สึกตอนอ่านตอนนั้นเราเข้าใจพี่เอย์
พอมาเจอกัส ตอนพี่เอย์เหวี่ยงนี่คือนึกอารมณืออกเลย กูกำลังเคลียกับเมียเฟ้ย อย่ามาสอดเฟ้ย5555555555
แต่อยากตีพี่เอย์ตรงที่บอกว่าอยากให้ปิงมานั่งตักด้วยซ้ำ
โอ๊ย ย ยพ่อเจ้าประคุณปิงมันไม่เอาน้ำราดหัวยัยกัส ตามด้วยฟรีคิกใส่พี่เอย์ก็ดีเท่าไรแล้ว
พอมาตอนพี่เอย์พูดว่าคนอ่านคิดงี้บลาๆ รู้สึกเห้นใจคนเขียนเลย
แต่จะบอกว่าไงดีละ เวลาอ่านนิยาย เราเป็นคนหนึ่งที่ยึดมั่นในความคิดของคนเขียน
ชอบที่คนเขียนเขียนออกมาจากความคิด ความรู้สึกตัวเอง
ไม่ได้ทำเพราะอยากเซอร์วิสคนอ่าน หรืออยากเรียกกระแส ถ้าไม่สมเหตุสมผล ไม่ตรงแนวที่เราชอบ
เราก็จะเลิกอ่านเอง แต่อันนี้สำหรับเรามันไม่ได้ไม่สมเหตุสมผล มันยังเป้นจริงที่เกิดขึ้น
ต้องมีเรื่องโน้นนี่นั่นประดีประดังเข้ามา ตัวละครต้องเป็นฝ่ายค่อยๆแก้เป็นจุดๆไป
ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เพราะคนจะชอบหรือไม่ เเราเชื่อว่าจะให้คนชอบเหมือนกันหมดไม่ได้ แต่งตามสิ่งที่คิดไว้ พลอตที่วางให้
อยู่บนความสมเหตุสมผลก็พอ
ปล.ยาวไปปป โอ๊ย ย ยอินค่ะ ขอโทษ
-
พี่เอย์โคตรตรงอ่ะ เน้นชัดๆ กัสหน้าหงายเลย 55
อยากลุ้นคู่พี่เชน+ซ่าร์ต่อด้วยอ่ะ
-
แหมมม กว่าจะเข้าใจกันได้ ยอมรับ ค้างสุดๆ พีคสุดๆ เม้นกระจาย
กว่าทั้งคู่จะรู้ตัวนะค่ะ
ต่อไปก็คุณย่า และคุณแม่ของทั้ง 2 ฝ่ายนะ
ส่วนกัสก็... :z6:...เอย์ทำได้เยี่ยมมาก o13 รอให้ทั้งคู่ผ่านไปด้วยกันนะ
ปล.เห็นไหม นังกัสไม่ได้มาดีหรอก มานิ่งๆ เงียบๆ ในฐานะเพื่อน ให้ปิงคิดมาก ร้ายบริสุทธิ์จริงๆค่ะ :beat:
-
ว้า .... ยุไม่ขึ้น
อุส่าห์เอา 100 เหตุผลที่ควรเลิกกับพระเอกที่ชื่อ "เอตันย์" มาให้น้องน้ำเหนือเลือก
ทำไมน้ำเหนือไม่เลือก 100 เหตุผลละลูก ป้าแค่ให้เหตุผลเดียวที่จะกลับไปรักพระเอก น้ำเหนือกลับไปเข้าใจกันซะแบบนั้น
ร้อยคำชัง ไม่เท่าหนึ่งคำรัก
เอาละ ทีนี้รู้แล้วนะว่าทะเลาะกันที มีคนจะตีกันตายขั้นเป็นนโยบายแห่งชาติกันทั้งสัญชาติวาย
โด่...ยังเสียใจอุส่าห์กด+เป็ดคนหนับหนุนคนที่ให้น้องน้ำเหนือเลิกกะพระเอกคนนี้
เอาเหอะ ก็รักเค้านี้ ..... คราวนี้ ว่าที่แม่ยาย กับคุณย่าคงไม่มีบทน้ำตาตกใน
ไม่มีที่ทำกิน แนะนำมาซื้อที่แถวลำปางนะ
-
บอกได้คำเดียวครับน้องมิน “เก่ง” เขียนจนนักอ่านอินไปกับตัวอักษรที่บรรจงร้อยเรียงมา
บทจะซึ้ง»»คนอ่านก็เขินตาม :o8:
บทจะเศร้า»»คนอ่านก็มีน้ำตา :monkeysad:
บทที่มีกัสออกมา»»คนอ่านก็อยากให้เอา(อีนี่)ไปเก็บ#หมั่นไส้ :z6:
ต้องขอชมน้องมินคนแต่งครับ เยี่ยมมากๆ o13
:pig4:
***น้องปิง พี่เอย์รวมถึงคนแต่งด้วย อย่าคิดว่ามีคนไม่ชอบนะที่วิพากษ์วิจารณ์กันไปเพราะมีอารมณ์ร่วมทั้งนั้น***
-
อ่านยังไม่จบเลยค่ะพึ่งถึงตอนที่พี่เอย์ไปเรียนต่อ แต่อยากเม้นให้คนเขียนๆดีม่กๆค่ะ ชอบมากเลย ไม่ว่าจะฉากฮา ซึ้ง โรแมนติค ดราม่า nc ทุกอย่างประทับใจมากๆเลยค่ะ รักพี่เอย์รักหมาปิงมากๆเลย ขอบคุณคนเขียนน่ะค่ะ เขียนได้ดีมากค่ะ จะตามอ่านและเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:เฮ้อ:
-
เข้ามากดบวกให้ ชอบมากค่ะ :กอด1:
โดยเฉพาะตอนนี้ ค่อยยังชั่ว
กลัวเลิกกันจะแย่ ผ่านอีกบททดสอบ
รอลุ้นตอนเจอคุณย่าต่อไป :L1:
-
สะใจมากๆกับคำพูดพี่เอย์ตอนที่พี่ท่านพูดตอกใส่หน้ากัส :laugh:
พี่เอย์กับปิงเรียนรู้ความหมายของคำว่ารักเพิ่มขึ้น o13 ดีแล้วค่ะทั้งสองต้องหนักแน่นในคสามรักเข้าไว้
บางทีคนอ่านก็อินกับเรื่องเกินไปหน่อย จื่งทำอะไรที่อาจทำให้คนเขียนไม่สบายใจ ขอโทษด้วยคร้า :mew6:
-
สะใจมากกกกกกกก
-
พี่เอย์พูดได้ซึ้งจนน้ำตาไหลเลย
พาไปเจอคุณย่าหวังว่าจะเรียบง่าย ไม่มีอุปสรรคนะ ถ้าให้ดีขอให้คุณย่าเป็นสาววายรุ่นใหญ่เลย แต่กลัวว่าจะเป็นอุปสรรคที่ใหญ่มากๆ
-
...เหตุผลของเอย์ตั้น... ถ้านายอายุ 8 ขวบ จะไม่ว่าซักคำ
โคตรเอาแต่ใจ เหนื่อยแทนปิง ความคาดหวังระหว่างสองคนนี้มันเยอะมากจริงๆ
เห็นชัดเลยว่าไม่เข้าใจอีกฝ่ายเท่าไหร่ อีกนานแค่ไหนระหว่างสองคนนี้จะมั่นคง
เอย์ตั้นนนนนนนนนนนนนน นายต้องทำให้ปิงมั่นใจมากกว่านี้นะ
-
กินข้าวกับกัสบ่อย แต่ไม่ควรจะใช่มื้อกลางวันที่ปกติเอย์จะลากปิงมากินด้วย
ข้อแก้ตัวเรื่องกินข้าวกะกัสตอนปิงโผล่หัวไปนี่ไม่สมเหตุสมผลอย่างแรง.. ถ้าให้เอย์แก้ตัวตรงๆว่าตั้งใจแกล้งประชดเพื่อให้ปิงน้อยใจยังจะเข้าท่ากว่า
อ่านตอนนี้แล้วหงุดหงิด พอไม่พอใจคอมเม้นท์ของคนอ่าน ผู้แต่งมีการใส่ความเห็นของผู้อ่านเข้าไปในเนื้อเรื่องดั๊วะ.. นี่มันอาร๊ายยยย! เสียอรรถรสเป็นบ้า :katai1:
นิสัยช่างประชดของเอย์ นี่คงจะมาจากนิสัยของผู้แต่งล่ะมั้ง ซึ่งมันไม่ก่อให้เกิดผลดีเลย
ปล.อยากถีบอิกัสเหมือนเดิม ไม่สะใจที่เอย์ด่าเลย บอกตรง
-
5555+ เห็นลงท้ายตอนแล้วขำเลย ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ เขียนดีแล้ว พาคนอินได้ขนาดนั้น เป็นปรากฏการณ์ด่าพระเอก (+นายเอก) รัวๆ รุนแรงที่ไม่ได้เห็นมาตั้งกะพี่โปรดกะน้องปลื้ม (เรื่องนั้นก็เม้นท์ดุเดือดตั้งป้อมเปิดวอร์เหมือนกัน 555)
คือมันก็สมจริงในหลายๆเรื่องนะ (ไม่สมคนจะอินหรอ) คืออิพี่เอย์ก็ซึนงี่เง่าในหลายๆเรื่องมาตั้งกะหลายปีที่แล้วล่ะ ทั้งคู่คือแบบมองแต่ด้านตัวเองไง คือทั้งสองคนไม่ได้คบเข้าใจ ใช้เวลารู้จักกันและผูกพันงี้ คือคบแปปเดียว รักมากจริง แต่ไม่ได้เรียนรู้กันเลย พอกลับมาคบกันอีกที สิ่งแวดล้อมมันไม่เหมือนเดิม อะไรๆก็เปลี่ยนไป ก็นะ
เดิมหมาปิงก็ยอมมาก เพราะมันก้ำกึ่ง แฟนกะนายจ้างอ่ะนะ อิพี่เอย์ก็ไม่เคยได้รู้จักหมาปิงจริงๆ ว่ามันเฟรนลี่กึ่งอ่อย (เราว่าปกติผู้ชายเฟรนลี่นะ คือไม่ได้จูบปากไซร้คอนะ คือแบบหยอดกันขำๆอ่ะ)
ส่วนอิพี่เอย์เดิม นางไม่เอาใครเลย แล้วอยู่ๆเหมือนก็ยอมให้กัสเข้ามา ทั้งๆที่ดูก็รู้ว่าคิดเกินเพื่อน ทั้งๆที่ปกติพี่เอย์คือ ไม่เอาใครเลย หมาปิงจะระแวงมาก ก็ธรรมดาอีกเหมือนกัน
สรุปเราว่าคนแต่งเขียนดีแล้ว ก็ไปตามเดิมแหล่ะ ไม่ต้องอินตามเม้นท์มากก็ได้ เดี๋ยวเรื่องที่วางไว้จะกระทบจนไม่เป็นธรรมชาติอ่ะ
...มีที่ดูแปลกๆของตอนนี้คือ ที่พี่เอย์บอกอยากให้หมาปิงแสดงความเป็นเจ้าของ หวงพี่เอย์ต่อหน้ากัสอ่ะ คือมันมะใช่ล่ะนะ ถ้าอิกัสมันออกตัวแรงแบบนางร้ายก็ว่าไปอย่าง คือนางก็เนียนๆไง แล้วจะให้หมาปิงแบบ เดินไปนั่งตัก จิกกัดอิกัสนิคือ ป่วยล่ะ 555 คือหมาปิงมันก็ผู้ชายนะเฮ้ย แมนๆ ไม่ใช่เก้งกวางบ่างชะนีที่ไหน แล้วคืออยู่ในที่ทำงาน หมาปิงก็มาทำงานให้นะ ไม่ใช่เป็นคนนอก... คือเหตุผลนี้ของพี่เอย์ดูฮามาก... มันแก้ตัวไปนะ... แล้วมาใส่อารมณ์เรื่องปูนคือมโนแรงไปมาก เป็นหมาปิงนิคือต่อยเลือดกลบปากไปล่ะ แล้วที่อยู่ๆมาแรงใส่อิกัสด้วย มันคงงงเนอะ คือเมื่อกี้ยังนั่งกินข้าวกรุบกริบอยู่เลย (อิกัสคงคิดอ่ะ กุยังไม่ทันทำไรเลย แค่มาตามงานตามหน้าที่เอง) คือพี่เอย์ควรจะตึงกะกัสไปตั้งแต่เรื่องลงรูปนะ จัดไทน์หรือคำสรรพนามเรียกไม่เหมาะในที่ทำงานตั้งแต่แรกล่ะ ไม่ใช่ปล่อยให้เข้าหาเกินเพื่อนเกินเจ้านายเลขามาตลอดแล้วก็มาใส่อารมณ์เอาตอนนี้ที่อิกัสมันไม่ได้ทำไรอ่ะ... แถมมีเรื่องคนอ่านแทรกด้วยคือฮาาา... แบบ ห้ะ o22
สรุปของสรุป อย่าได้อะไรกะเม้นท์มากเลยค่ะ เรื่องสนุก คนอิน ก็เม้นท์แรง ไม่ต้องเซค่ะ เดินอย่างมั่นคงแล้วต่อตอนถัดไปเลยค่ะ (ขออย่างด้านๆเนียนๆ) o13
-
นี่กำลังเข้าสู่จุดที่เข้มข้นอีกแล้ววววว คุณย่า ><
ปล พี่ซ่าร์บทนี้มาแต่ชื่อเน๊อะ ฮริ้งงง
-
มาเชียร์น้องปิง เอาชนะใจย่าให้ได้นะ
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆ รักหมาปิงกับพี่เอย์
ขอบคุณ :)
-
ในความเป็นจริง เป็นอย่างที่ปิงว่านั่นแหละ ถ้าใครลองได้มีความรักแล้วล่ะก็
เมื่อเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ของทั้งปิงและพี่เอย์ หลายคนอาจทำตัวงี่เง่ายิ่งกว่าที่ปิงกับพี่เอย์ทำซะอีก
ตอนนี้เข้าใจทั้งพี่เอย์และหมาปิงแล้ว ขออภัยที่ตอนที่ผ่านมาออกจะเข้าข้างหมาปิงมากไปซักหน่อยจนละเลยความรู้สึกพี่เอย์
พี่เอย์ไม่ต้องน้อยใจไปนะครับ ผมรักทั้งคู่แหละ จริงๆนะ
ส่วนน้องมินก็ไม่ต้องตกใจไปนะครับ การที่นักอ่านมีอารมณ์ร่วมไปกับเรื่องจนมีการเข้าข้างคนนั้น อยู่ฝ่ายคนนี้
หรือทำให้นักอ่านรักตัวละครตัวหนึ่งมากเป็นเป็นพิเศษ และเกลียดตัวละครบางตัวมากเป็นพิเศษ
ทำให้คนอ่านอินจนถึงขั้นจริงจังขนาดนี้ได้ มันเยี่ยมมากนะครับ แสดงว่าบรรลุผลสำเร็จในการถ่ายทอดอารมณ์
สู้ๆนะครับ ยังยืนยันตรงนี้ว่า เรื่องนี้สนุก เข้มข้น และน่าติดตามทุกตอน
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล.เรื่องใกล้จบแล้วเหรอ ยังไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านพี่เอย์กับหมาปิงต่อไปเรื่อยๆ
แล้วจะมี Side Story คู่เชนซ่าร์ด้วยมั้ยครับ?
-
มีอิงคนอ่านด้วยนะ 555 เคลียกันได้ดีมากเลยแล้วปูนจะมีบทต่อไหมเนี้ย
เอ๊ะหรือว่าเรื่องต่อไป
-
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้และบอกเลยว่ารักเรื่องนี้มาก มากจริงๆจากใจเลยค่ะ
ให้กำลังใจคนแต่งนะคะ ที่คนเม้นแบบนั้นเป็นเพราะว่าคุณเขียนได้ดีมากๆๆๆนะคะ ดีมากจริงๆ
เค้าถึงได้อินกับตัวละครนี้มาก
อย่าคิดมากนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จะเป็นแฟนคลับคุณตลอดไปค่ะ สู้ๆ :L2:
ต้องดีใจภูมิใจกับฟีดแบคนะคะ นั่นคือคุณประสบความสำเร็จในการเขียนมากๆเลยน๊าาา
ความรักของหมาปิงกับพี่เอย์ก็เหมือนคนทั่วไปค่ะมีอุปสรรคบ้างอะไรบ้างเป็นเรืองธรรมดามากค่ะ
เรารักเรื่องนี้มากๆ ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้จบเลยค่ะ เขียนแบบนี้เรื่อยๆตลอดไปเลยน๊าาา
ขออย่างเดียวขอ ขอแบบพี่เอย์คืออย่าเลิกกันนะ
เอาล่ะ ขอให้ทั้งคู่ผ่านด่านคุณย่าไปได้ด้วยดีน๊าาา :call:
-
คนเขียนไม่ต้องกังวล เขียนไปตามที่คุณวางไว้ดีแล้ว
นับถือจริงๆ ที่ทำให้คนอ่านของขึ้นได้ เดือดผุดๆ
เรื่องราวเคลียร์ไปแล้ว แต่ก็ยังเคืองไอ้เอย์นิดๆถึงปลานกลางอยู่ดี
จะจบแล้วเหรอ ที่เหลือขอแบบหวานๆ ขำๆ เยอะๆนะ
-
ให้กำลังใจคนแต่งนะคะ
โชคดีที่รออ่านรวดเดียวตอนปัญหาคลี่คลายแล้ว
ถ้าค้างเติ่งตอนพีคนี่ คงได้สู่สมรภูมิเดือดเหมือนคนอื่นๆแน่เลย 55555
แต่ว่ายังแอบคิดๆจะโดดถึบขาคู่พี่เอย์กับตบกะโหลกทุยๆของปิงเหมือนกันนะ
ได้บทเรียนกันแล้ว ต่อไปต้องจับมือกันแน่นๆอย่าปล่อยมือกันเด็ดขาดนะ
-
สัมผัสความหล่อของเจ้าของหมูปิ้งได้เลยอะ 55555
-
ไปไม่ถูกเหมือนกัน เราว่ามันแปลกๆที่มีการพาดพิงถึงคนอ่านในนิยาย
แต่คือเข้าใจอารมณ์นะ โดนกระแสวิจารณ์เยอะขนาดนั้น
ยังสามารถรวบรวมลมปรานมาปั่นงานต่อจนเสร็จ นับถือๆ
สู้ต่อไปครับ
-
เรื่องราวความรักของคนคู่นี้ ไม่น่าเบื่อนะ
แต่ที่น่าเบื่อคือ นิสัยเอย์ตั้น ที่ดูเหมือนว่า ผ่านไปสามปี ก็ไม่พัฒนาเป็นผู้ใหญ่ขึ้นสักนิด
แถมยังน่าจะแย่ลงกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ก็ดูเหตุผลของเอย์ตั้น กากๆๆๆ อย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย
เมินปิง เพราะอยากให้ปิงสำนึก
ให้ปิง น้อยใจเสียใจใหญ่โต
คือความรู้สึกนี้ไม่ใช่เล็กๆ
แต่พอมาเคลีย ในมุม อิพี่เอย์ก็เหมือนจะเป็นเรื่องจิ๋วหลิว
ทำนิสัยแย่ๆใส่ แล้วก็มาหึงสะบัดเหวี่ยงแหว่ง เป็นหมาบ้าเหมือนเดิม
ยังมีหน้ามาพูดว่านั่งกินข้าวกับกัสทุกวัน บ่อยๆแบบนี้เป็นปกติ
แล้วยังมาพูดว่าตอนนั้นอยากให้ปิงแสดงตัวต่อหน้ากัส ว่าเป็นเจ้าของตัวเอง
จะให้ปิงนั่งตักโชว์ น่ะเหรอ เพื่ออะไร เหอะๆๆ
การที่จะแสดงว่าปิงเป็นเจ้าของตัวเองนั้น มันควรจะเป็นเอย์ตั้น ที่ชัดเจน
การบอกปิงว่ามีอะไรก็คุยกันตรงนี้ แค่คำพูดสั้นๆคำเดียว คือ มีอะไรก็พูดมาตรงนี้ได้เลย
ตรงที่มีกัสนั่งอยู่ด้วย เหมือนเป็นการบอกปิงทางอ้อมว่า
กัสมีความสำคัญ ที่ควรรับรู้เรื่องราวการทะเลาะ การผิดใจกันของคู่รัก
เหมือนจะบอกปิงว่า กัสควรได้รับรู้ ในเรื่องนี้ เพราะเอย์ไม่มีความลับกับกัส
เฮ่ย ...มันมองไปได้ถึงขนาดนั้นเลยนะ
แต่ก็ดีแล้ว ที่ปิงเป็นคนใจคอหนักแน่น มีวุฒิภาวะ มีความคิด ที่กว้างกว่าเอย์ตั้นเยอะ มากกกก
ปิงจึงยอมรับเหตุผลกากๆ ของเอย์ เพราะความรัก ตัวเดียวเท่านั้น
พูดไปให้หมด ให้เคลีย ให้เอย์ตั้นตาสว่างซะที
ยกนิ้วให้ปิงค่ะ
แต่มาตอนท้ายๆนี่ เริ่มจะไม่ไหวกับเอย์ตั้นอีกแล้ว อยู่ๆพามาหาท่านย่า
จะมาแนะนำแฟนกับย่า
แต่ไม่เกริ่นนำ หรือบอกย่าว่าแฟนเป็นผู้ชาย เนี่ยนะ
..คือ ต้องการอะไร
ต้องการทดสอบความอดทนของปิงเหรอ
หรือว่าต้องการโชว์แมน โชว์พาว
แค่คุณแม่ของคุณ ขนาดตอนนั้นบอกให้แม่รู้ด้วยซ้ำ
ปิงยังโดนดูถูกเหยียดหยามกระหน่ำจากคุณหญิงแบบผู้ดีๆ ซะกระอักเป็นเลือด
แล้วนี่ พามาเจอเป็นๆ ต่อหน้า แบบไม่รู้ตัวอีก
ไม่กล้าจะคิดต่อ ถึงความ เด็ก ของเอย์ตั้น จะนำพาอะไรเกิดขึ้นกับปิงอีก
หวังว่าท่านย่าผู้แสนจะระเบียบเคร่งครัด ผู้ดีสุดโต่ง
จะเป็นหญิงห้าว ท้าวสุร ไม่แคร์สื่อ ไม่แคร์ชื่อเสียงวงศ์ตระกูล
และยอมรับหลานสะใภ้ผู้ชาย ด้วยความยินดีและเอ็นดู สุดๆ
สมความตั้งใจของเอย์ตั้นนะ
ซ๊าาาาาา ทุ
-
ดีใจที่เคลียร์กันได้แล้ว ฟู่ววววว ไม่คิดว่าคอมเม้นจะดุเดือดขนาดนั้น 555555
เข้าใจเลยว่าตอนที่แล้วมันสุดมาก ทั้งปิงทำตัวน่าตี ยิ่งพี่เอย์ทำตัวงี่เง่ามาก น่าด่า
ซึ่งที่จริงแล้วก็คือพี่เอย์หายโกรธแล้วแต่แค่อยากให้ปิงมาง้อ เพียงแต่วิธีการมันเย็นชามากเกินไป
และมันทำร้ายจิตใจปิงเอามากๆ เลยเป็นเรื่องเป็นราวเข้าไปใหญ่เลย :m16: :m16:
แต่เอาน่า สุดท้ายเค้าก็ดีกันนะ สองคนนี้ผ่านอะไรมามากแล้ว รักกันมากด้วย
จนบางครั้งก็มีวิธีแสดงออกกันผิดไปหน่อย ซึ่งตรงนี้คงต้องมาปรับกันให้ดีขึ้น
จะติดตามพี่เอย์น้องปิงต่อไปนะคะ ยังไงก็เอ็นดูสองคนนี้เสมออ้ะ ชอบมากๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งต่อไปด้วยค่ะ สู้ๆน้า แต่งดีไปหน่อย อินกันไปหมดเลย 555555
ปล. แต่ที่พาดพิงเรื่องคนอ่านไว้ในเรื่องทำเอาสะดุดจริงๆล่ะค่ะ มันอ่านแล้วแปลกๆ
เราว่าถ้าไม่มีอาจจะดีกว่าน้าาา
-
เค๊าขอโทษนะพี่เอย์ พ้อไปซะเยอะเลย 555
อย่าว่าแต่ปิงไม่หนักแน่นเลย คนอ่านก็ไม่แน่น
แต่มันก็จริงนะ ปิงไม่ค่อยแสดงเป็นเจ้าของเอย์
ต่อไปถ้าเจอคนหวังเคลมแฟนเรา ปิงจัดหนักเลยนะ
เรื่องในชีวิตประจำวันก็มีการเข้าใจผิดกันเยอะ
ที่เขาว่าไงผัวเมียกัน อย่าทะเลาะกันข้ามคืน
ใครจะมาเป็นคู่เจ้าหมูปิ้ง หรือจะเป็นหมาบาส
-
ลุ้นๆตอนหน้าหมาปิงจะได้ทำศึกกับคุณหญิงย่าไหม อิอิ
จะรอตอนต่อไปนะค่ะ พักผ่อนให้สบาย
แล้วค่อยมาต่อตอนต่อไปก็ได้ค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนนี้พาอารมณ์ลงได้แล้วจริงๆนั่นแหละ :laugh:
แต่ยังไงก็ยังหมั่นไส้ชายเอย์ไม่หาย :beat: ถือว่าดีที่คราวนี้แกเคลียร์เรื่องกัสได้ จะยอมยกโทษให้กึ่งนึง :haun5:
แต่ความจริงสิ่งที่แกทำก็แลดูไร้เหตุผลเหมือนกันนะ คือนางยังไม่ได้อะไรมากเลยตอนมาตามอ่ะ ถ้าเกิดตอนนั้นนางห่วงงานจริงๆ ก็น่าสงสารนาง แต่เมื่อถัวๆกับที่เคยทำมา ถือว่าทำโทษรวบยอดและย้อนหลังแล้วกัน
อีกอย่างที่อยากติชายเอย์คือ นี่แกต้องให้เกิดเรื่องก่อนเรอะค่อยมาเคลียร์แบบรุนแรง ถ้าเคลียร์เบาๆแต่แรกก็โอเคแล้ว :angry2:
ยังไงแกก็เทียบชั้นพี่เชนของฉันไม่ได้อยู่ดี :laugh3:
เปิดเม้นท์อ่านก็ตกใจ รู้สึกเหมือนเรากำลังอยู่ในม๊อบอะไรสักอย่างเลย ฮ่าฮ่าฮ่า
เม้นท์กันเมามันมาก น้องมินอย่าซีเรียสนะเออ นี่แสดงว่าเขียนดี คนอินมากกกกกกก อินกว่าเรื่องที่แล้วอีก ยิงใส่เอย์จนพรุนเลยทีเดียว ฮ่าฮ่าฮ่า
แอร๊ยยยยยยย ทำไม่ตอนนี้พี่เชนมีบทแค่เป็นเพนกวินน้อยในห้องเซิฟเวอร์
ชายเอย์ใครชอบเอาไป ใครอยากได้พี่เชนมาสู้กับฉันมา :hao3:
รู้สึกจะมีศัตรูหัวใจเยอะไปแล้ว
น้องปูนน่ารักจังเลยยยยยยยยยยยยย แต่จะคู่กับใครเอ่ยยยยยยยยยย
ปอลิง: นี่เป็นสิ่งที่นิยายชั้นเยี่ยมต้องเจอ อิอิ
ปอลับ: กำลังใจน้อยๆจะตามไป :mew1:
-
น้อง มินนนนนนนน เรียกเหมือนหนิดหนม อิอิ
ที่เค้าแบ่งเป็น 2ฝ่าย พี่ว่ามันไม่เกี่ยวว่าเขียนไม่ดีเลยนะ เค้าอินค่ะ อินมาก หมายถึงเอาหัวจิตหัวใจตัวเองลงไปอยู่ในเนื้อเรื่องเรียบร้อยแล้ว อย่าได้ซีเรียสค่ะ โอ๋ๆๆๆๆๆ ใจเย็นๆนะคะ คนเขียนอยากแต่งแบบไหน มีพล๊อตอะไรยังไงก็แล้วแต่ เอาให้สุดไปเลยค่ะ เราชอบอ่านเรื่องที่นักเขียนไม่เอนเอียต่อกระแสวิพากษ์ของคนอ่าน
ตอนที่เอย์บอกปิงเรื่องที่ว่ามีคนไม่ชอบความรักของเค้า พอๆกะหมาปิง อ่านตอนนี้แล้วเหมือนโดนตบหน้าเลยค่ะ 55555 คืออ่านแล้วรู้เลยว่าต้องการจะสื่ออะไรกับคนอ่านล่ะ
ตอนที่แล้วกับตอนนี้อารมณ์คนละอย่างจริงๆ มุมมองในเรื่องความรักของคนอ่านทุกคนมันมีสีสรรค์ดีนะ ชอบอ่านเวลาเค้าบลัฟกัน น้องมินเจ๋งมากบอกเย
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.ว่าแต่ไม่ชอบหรอคะว่าที่คนอ่านเค้าออกมาบลัฟกันเพราะเค้าอินกันมากกกกกก ไม่ค่อยเห็นนิยายเรื่องไหนที่เม้นท์กันดึเดือดเพราะอินจัดขนาดนี้ ถ้าเป็นเรานี่นอนกระดิกนิ้วเท้าแล้วค่ะ แบบว่านิ้มมุมปากนิดๆเพราะรู้สึกว่าทำสำเร็จที่ทำให้คนอ่านจะเป็นจะตายเพราะนิยายที่ตัวเองแต่ง
กลับกลายเป็นคนเขียนกลัวคอมเม้นท์คนอ่านที่รุนแรง 55555 โอ๋ๆๆๆๆๆนะคะ
-
เมื่อไหร่อิเอย์มันจะโต เฮ้อออ ความพัฒนาการในเรื่องความคิดของนางยังไงก็ยังงั้น
ทั้งๆ ที่ปิงเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาเยอะ
ไม่ยอมมาเคลียร์กันดีๆ ไม่ฟังอะไรเลย ทั้งที่ปิงมันง้อเเทบตาย เเต่เลือกที่จะประชดประชันราวกับชะนีประชดผัว
ส่วนนังกัสคือเเรดเงียบ จะให้ปิงจิกกัดออเซาะผัวมันก็ยาก คนกลางอย่างเเกนั่นเเหละอิพี่เอย์ควรตัดไฟเเต่ตั้นลม
นังกัสมันเป็นเเค่อุปสรรคเล็กๆ ถ้าทำตัวให้เคลียร์เเละวางขอบเขตอย่างชัดเจนเเต่เเรกมันก็จบ
เเต่นี้มันไม่ เเล้วยังดึงมาเป็นหมากเพื่อประชดปิง ใช้ส้นเท้าคิดเหรอวะอิพี่เอย์???
เเต่ก่อนมันไม่เเคร์ใครอยากทำไรก็ทำ ขนาดเเม่มันยังบอกจะยอมตัดขาดเพื่ออยู่กับปิง
เเต่ทำไมกับนังกัสมันถึงคาราคาซังไม่ยอมจบซักทีล่ะอิพี่เอย์???
ปล. นังกัส ผู้ชายเขาพูดขนาดนี้เเล้วหล่อนคงไม่หน้าด้าน เนียนจะจับทำผัวหรอกนะ
////ขอบคุณคนเขียนที่ทำให้ความดันขึ้น 5555 อินมากมาย
วางเรื่องไว้ยังไงก็เขียนตามนั้นเถอะค่ะ อย่างตามใจคนอ่านเลย เดี๋ยวเนื้อเรื่องมันจะไม่ผูกกัน :กอด1:
-
ท่านย่าอย่าสร้างดราม่านะคะ มอะนั้นแล้ว :z13: :z13: :z13:
-
อีกัสโดนพี่เอย์ตอกหน้านี่ฉันสะใจมากกกกกกก
ด่านคุณย่าสู้ๆนะ
-
ไม่อยากเม้นมากเลยแหะ เดียวหาว่าไปคอมเม้นเจ้ากี้เจ้าการ55
เอาเป็นว่าดีค่ะ จบประเด็นหึงหวงซะที (แบบคาใจคันใจยิบๆ แต่ปล่อยผ่านหละกัน)
-
พี่เอย์กับหมาปิงเคลียร์กันเรียบร้อย
ทีนี้ก็มาดูว่าคุณย่าจะรับได้หรือเปล่า
เป็นกำลังใจให้กับความรักของทั้งสองคน
ขอให้ผ่านอุปสรรค์ต่างๆไปได้ด้วยดี
-
เข้าใจพี่เอย์ที่โกรธปิง
แต่ถ้าจะประชดขนาดนี้ก็เลิกกันเถอะ น่าเบื่อ
เดี๋ยวคนเขียนคงมีพาร์ทพี่เอย์มาหักล้างอีก
เบื่อประเด็นกัสแล้วอะ อ่านแล้วอึดอัดทุกที เหมือนคลื่นใต้น้ำไงไม่รู้
จากการอ่านมาพี่เอย์ชอบพูดให้ปิงสบายใจแต่ไม่เคยทำตัวให้ปิงสบายใจเลย
+1+เป็ดเลย คอมเม้นนี้ ^^
และ เหมือนเดิมคือ คุณชายเขาประชด
และ เหมือนเดิม มีเหตุผลหักล้างเสมอ เขาคือพระเอกกกก
ปิงสู้ๆๆ
-
คืนดีกันแล้วมีความสุข.......
-
ชอบคำพูดพี่เอย์ อบอุ่นเว่อร์ๆๆๆๆๆ น่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆ
เอาใจช่วยทั้งคู่ขอให้ผ่านด่านคุณย่า
-
พี่เอย์รักปิงมากนะ เตรียมพร้อมทุกอย่าง ทำทุกอย่างเพื่อปิงแบบนี้
ต่อไปปิงต้องหนักแน่นเข้าไว้ จับมือกันไว้ให้มั่นอย่าปล่อยมือกันนะ
เรื่องกัสคงจะเคลียร์แล้ว พี่เอย์พูดไปแบบนั้นคงจะไม่ยุ่งวุ่นวายเกินอีกนะ
ปัญหาต่อไปคือเรื่องแม่ และคุณย่าที่ไม่รู้ว่าท่านจะรับได้มากน้อยแค่ไหน
ว่าแต่คุณย่าเคยรู้ไหมว่าพี่ซ่าร์เคยนอนกับทั้งชายและหญิงเลย
ถ้ารู้คิดในทางที่ดีอาจจะรับได้ครึ่งหนึ่งอีกครึ่งคงเป็นเรื่องฐานะของปิง
แต่อะไรก็ไม่เเน่นอนต้องรอดูกันต่อไป และเรื่องครั้งนี้คงทำให้ปิงหนักแน่นขึ้น
คนรักกันต้องมีทะเลาะกันบ้าง ชีวิตไม่ได้สวยหรูหรือโรยด้วยกลีบกุหลาบ
นี่ก็แค่บททดสอบความรักของทั้งคู่ที่มีต่อกัน ทั้งคู่รักกันจะผ่านมันไปได้ด้วยดี
รักกันให้มากๆล่ะพี่เอย์หมาปิง มีอะไรก็พูดคุยกันอย่าปล่อยให้ค้างคาเลยนะ
รักกันๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ คิดว่าคนเขียนๆดีมากแล้ว อย่าท้อนะคะ รออ่านอยู่เสมอ
:mew1: :L2:
-
เฮ้อ...มันไม่รุนแรงหรอกค่ะ แต่มันละเอียดอ่อน เหอะๆๆ รอคอยตอนต่อไปนะค่ะ
-
ว่าจะไม่หายโกรธอิพี่เอย์มันง่ายๆแล้วนะ แต่อ่านตอนนี้แล้ว ทำไม่ได้555 พี่เอย์มันงี่เง่าจริงๆแหละ แต่เราว่าคนทีมีความรักอ่ะ ส่วนใหญ่ อารมณ์มาเหนือเหตุผลแทบทั้งนั้น แต่คือ ตลกดีนะ เรื่องความรักเนี่ย ทำให้พี่เอย์ดูเด็กกว่าปิงลงไปทันที อิอิ แต่ก็พอๆกันแหละนะ ปิงเอง บางครั้งก็ดูเด็กมาก 55
ปล.ไม่ว่าจะยังไงก็ยังชอบเรื่องนี้นะ มีหมดทุกอารมณ์ ตอนเศร้าก็ทำนอยด์ไปหลายวัน ตอนหวานก็ฟินทุบหมอนใส้แทบแตก ตอนเครียดก็ด่ามันส์กระจาย555
อินจริงอะไรจริง
ปล.2 คนเขียนสู้ๆ เรื่องนี้คนอ่านเยอะ อะไรๆ มันก็เลยเยอะเป็นธรรมดา
-
คุณคนอ่าตอนนี้ฟินกันแล้วคุณคนเขียนเป็นไงบ้างค้าาาา ดีขึ้นหรือยัง เราเป็นกำลังใจให้น้าาา ดูจากการปรับบทเล่าอารมณ์ของคนเขียนลงไปในเนื้อเรื่องแล้ว น่าจะนอยและเสียใจกับคอมเม้นต์บางอัน มากๆ ...เราอ่านเราก็ว่ามันแรง แต่เชื่อไหมว่าพออ่านจนจบแล้ว หลายๆคนเปลี่ยนใจ บางคนยังค้างคา เขาไม่ได้เกลียดคุณคนเขียนหรือพี่เอย์หรือปิง แต่เขารักนิยายเรื่องนี้มาก จนอินตาม เวลาใครทำผิดก็ผิดหวังตามอารมณ์เข้มข้นพอๆกับที่ร้องให้น้ำตาหยดแหมะๆตามหมาปิงนั่นแหละ อย่างเราตอนโกรธนี่เหวี่ยงแฟนตัวเองเลยเพราะอ่านเรื่องนี้ (พฤติกรรมเข้าข่ายอีเลขานรก!!)พอเห็นพี่เอย์มันดีกับหมาปิงมากๆ ก็ดีใจแล้ว นี่แสดงว่าเรื่องนี้ได้รับความรักล้นหลามเพราะเวลาเราไม่ชอบเรื่องไหน เราแค่ "กดปิด" วินโดว์นั้นก็จบ แต่ทุกคนยังอยู่ ถึงจะบ่น จะเหวี่ยง แต่ก็เป็นเสียงที่จะช่วยดันนิยายนี้ให้เป็นเรื่องหนึ่งในบรรดาเรื่องที่เป็นตำนาน หลายเรื่องอย่างlove sickก็มีจุดนี้ด้วยเหมือนกัน เสียงเหล่านี้จัเป็นตัวแทนใจจากคนอ่าน ชนิดถ้าเอมมีตัวตนจริงนางคงโดนลากไปตบพร้อมเจ๊เห็ด แต่ก็ขอให้หนักแน่นนะคะ เป็นตัวของตัวเอง และพาเรื่องนี้ไปให้สุดด้วยกัน คุณคนเขีบนโดดขึ้นมาเพราะไม่เหมือนใคร การเขียน พล็อตเรื่อง ก็ขอให้เป็นตัวเองต่อไปป เราจะคอยให้กำลังใจ เก็บคำวิจารณ์ไว้แก้ในส่วนที่เห็นว่า เอออจริง (จริงๆตอนนี้แค่ตัดจบผิดจังหวะอะเราว่า) ส่วนตรงไหรไม่ใช่ ก็ช่างมัน เวลาจะกรองคนอ่านและคนเขียนเข้าหากันเอง มิฉะนั้นนิยายทุกเรื่องมันจะกลายเป็น ะเขารักผมมากnc รัวๆ จบ. เป็นกำลังใจให้น้าาา
-
^^
-
อ่านจากมือถือ ตรง ps อ่านไม่ออกเลยค่ะ (-"-
ทำไมต้องทำตัวขาวอ่ะคะ? ไม่เข้าใจ?? (- -"
-
อบอุ่นใจมากๆ
-
คราวนี้เป็นบทเรียนนะคะ.....ถ้าคราวหน้าจะลงแล้วมันตัดจบที่จุดพีค....ก็อย่าพึ่งลงเลยค่ะ ลงช้านิดหน่อยก็ได้ บางทีพีคแล้วค้างมันปวดใจจจจจ :hao5: :ling1:
-
มาต่อแล้วววววววววววววววววววววววว เราคนนึงล่ะที่ไม่เคยเบื่อหมาปิงกับพี่เอย์เลย และเราก็เชื่อว่านักอ่านหลายๆ คนก็ไม่เบื่อหรอก แต่มันอินในอารมณ์ไง คนเขียนอย่าเพิ่งน้อยใจน่ะ
เอาจริงๆ แล้วอ่ะ คู่รักหลายๆ คู่ก็มีหึงหวง งี่เง่า เอาแต่ใจมากกว่าพี่เอย์กับหมาปิงอีก เพราะงั้นก็ไม่สามารถไปตัดสินอารมณ์หรือนิสัยใครแทนได้ เพราะแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ปล.รอตอนหน้าเจอคุณหญิงย่าจะออกหัวออกก้อย :mew1:
-
คนแต่งเค้าแต่งให้อ่าน .. แต่งดีจัดพออ่านแล้วก็อิน
พออินจัด บางคนเค้าก็เม้นท์แรง แทนที่จะดีใจว่าแต่งให้คนอินได้ขนาดนี้กลับไม่ชอบ
เราว่าน่าจะมีคำเตือนก่อนลงเรื่อง "ใครที่รู้ตัวว่าจะเม้นท์แรงเพราะอินจัด กรุณาอย่าอ่าน" หรือ
"ผู้เขียนไม่ต้องการคอนเม้นท์ของคนอินจัด กรุณากดปิดนิยายเรื่องนี้ถ้าท่านเป็นคนแบบนั้น"
คนแต่งนิยายนี่เค้าต้องการอะไร ระหว่างคำชมสุดติ่งกระดิ่งดอย หรือคอมเม้นท์ที่มาจากความอินของนิยายที่อ่าน
เรื่องนี้อิฉันทำใจ ตอนหน้าอาจจะไม่มา หรือกว่าจะมานี่คงอีกนาน เดาว่าคงมาปลายปีหน้าล่ะมั้ง :เฮ้อ:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เป็นกำลังใจให้คุณมินนะ :จุ๊บๆ:
แต่งดี เรื่องมันโดน คนเลยอิน
ถ้าสบายใจแล้ว กลับมาต่อนะ เค้ารออยู่
ที่พี่เอย์พูดใส่นังกัส.. แหม๊...มันถึงใจอีช้อยจริง ๆ
แต่ร้าย ๆ อย่างนังกัสจัง มันคงไม่ถอดใจง่าย ๆ หรอก... นังงูพิษ!
-
:เฮ้อ: ดีนะที่เราเก็บไว้อ่านรวดเดียวไม่งั้น คงคลั่งตายตั้งแต่สองวันก่อน เอิ๊กๆ
สองตอนรวด ทำให้ได้รู้ว่า เออว่ะ ทำไมปิง มันไม่เลือกที่จะบอกว่า ขอโทษครบผมมีแฟนแล้ว เหมือนที่พี่เชนมันบอก
ถ้าให้ดูก็ผิดทั้งคู่แหละ คือปิงคิดง่ายคิดตื้นไปโดยที่ไม่ได้ดูเลยว่าเอย์มันจะรู้สึกยังไงเวลามีคนมาจีบแฟนเรา เป็นเราก็ไม่พอใจอะ
เห้ยเเฟนกูนะมึงมาจีบทำไมแล้วอีแฟนตัวดีของเราดันไปแลกไลน์อีกต่างหาก เชื่อเลยว่าในชีวิตจริงถ้าทำอย่างนี้นะ หัวแตกตั้งแต่กลับโต๊ะเหล้าแล้วละไม่เก็บไว้คนเดียวสองวันหรอกนะ ประกาศศักดาให้โลกรู้ว่านี้คือเมียกู
มาถึงพี่เอย์คุณชายปวดจิต รายนี้ก็ไม่ได้ดีกว่ากันเล๊ยย จะเล่นจะงอลอะไรแม่งเอาแต่ใจสุดๆแล้วเรื่องอีกัส ที่ปิงขึ้นไปเจอว่านั่งกินข้าวหงุงงิ้งกันอยู่นะ ถามจริงเหอะคิดงั้นจริงดิ คิดว่าปิงมันจะเข้าไปทำอะไรแบบนั้นจริงหรอ :ruready ถ้าเป็นเราอีกละฮ๋าๆ ถ้าเป็นเรานะ อารมณ์ที่จะขึ้นไปง้อแฟนแล้วไปเจอฉากเด็ดและคำพูดที่แสนจะเสียดสี เข้าไปเลย แล้วคว้าจานแล้วโป๊ะหน้าทั้งสอง แต่เน้นขยี้ที่หน้าอีกัสแรงๆหน่อย จากนั้นบอก แดกให้อิ่มและอร่อยนะ แล้วเดินหันหลังกลับพร้อมปิดประตูให้ดังที่สุดเอาให้หลุดเลยได้ยิ่งดี ถึงจะหายซะใจหน่อย
ชอบตอนที่เอย์บอกกับกัสมาว่า เรื่องส่วนตัวอย่ามาก้าวก่าย หน้าที่ของคุณมีแค่งานเท่านั้น ประโยคเด็ดของตอนเหมือนกันนะจุดนี้ คือถ้าเป็นกัสเองเจอพี่เอย์พูดแบบนี้มากระอักครับ บอกได้คำเดียว แต่ถ้าหน้าด้านขนาด สดุดล้มเอาหน้าฟาดพื้นแล้วปูนแตกนี้คงไม่เป็นอะไรหรอกกับคำพูดแค่นี้ จิ๊บๆ อย่างหนาตราช้าง หลังจากตอนนี้ไปนางคงจะอยู่ในที่ของนางแบบเจียมเนื้อเจียมตัวแล้วละ (เป็นกุหน่อยไม่ได้นะมึงงงไปตั้งแต่มันบอกที่บอสตันโน้นแล้ว นิยายเรื่องนี้หล่อๆเยอะแค่พี่เอย์เอาให้ปิงมันไปเหอะ ฮ่าๆ)
ตลกตรงที่อยู่กันในรถนี้แหละที่บอกกันและกันว่าโดนคนอ่านด่า ฮ่าๆมันรู้ตัวกันด้วย แต่ก็ดีนะเป็นรสชาติของชีวิตทะเลาะกันบ่อยจะได้มีภูมิคุ้มกันเยอะ
ต่อไปขุ่นย่ามาเอง จะเป็นไงหนอออ จะโหดแล้ว หญิงแม่ไหมนะ แต่ดูแล้ว ถ้าเบาะๆเอย์คงโดนตัดออกจากกองมรดก แต่ไม่เป็นไรเมียก็มีตังนิ ปิงปิงมันมีเงินเก็บเยอะนะ เรานั่งหน้าหล่อเล่นกับหมาที่บ้านแล้วรอเมียกลับมาทุกวันๆ มันก็ฟินจะตายแล้วปิงอะ ฮ่าๆ
คนแต่งสู้ๆ :3123:
-
เนี้ย ถ้าคุยกันแบบนี้ตั้งแต่ที่แรกเรื่องก็จบล่ะ คบกันมาก็ตั้งนาน ได้กันก็ไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง จะใช้ชีวิตรวมกันอยู่แล้ว ลืมไปได้ยังไงว่าการใช้ชีวิตร่วมกันมันต้องมีอะไรบ้าง เข้าใจ เชื้อใจ ซื่อสัตย์ และอันสุดท้ายต้องคุยกันด้วยเหตุผม อีกคนเป็นไฟ อีกคนต้องเป็นน้ำเพื่อค่อยดับไฟ เอย์นะเป็นผู้ใหญ่แล้วนะเว้ย แถมได้ชื่อว่าเป็นผัวอีก ผู้นำครอบครัวนะ หรือจะแบบเอย์เป็นชีกขวาปิงเป็นชีกซ้ายแล้วเดินไปพร้อมๆกัน มีกันและกันอย่างเข้าใจ สิ แบบนี้ถึงจะมีปัญหาแตก็มีความสุขได้ถ้าพูดคุยกันนะ คนแต่งก็สู้ๆนะครับ
-
คือ อินมากค่ะ ตอนที่แล้วรู้สึกแย่มาก แต่ตอนนี้ฟินสุดๆ 555
อุปสรรคทำให้คนเราเติบโตค่ะ มีอะไรก็ควรคุยกันนะ
ปล. ผู้แต่งแต่งเก่งมากค่ะ อินไปกับเนื้อเรื่องและตัวละครเลย ชอบมากกกก ^^
-
ชอบตอนที่พี่เอย์มันเคลียร์กับกัส ผัวเมียเค้าจะไปไหนกันยังจะมาห้ามไม่ให้ไปเจอตอกหน้าหงายเลย สม
เคลียร์ปัญหาคาใจกันแล้วเอย์จะพาปิงไปหาย่า ทีนี้ล่ะจะโดนสั่งห้ามเหมือนแม่สั่งห้ามเอย์หรือเปล่าก็ไม่รู้
เอาใจช่วยปิงให้ผู้ใหญ่รักก็แล้วกัน
-
พาร์ทแรกก็เพิ่งจะได้อ่านยังไม่ทันได้เม้นท์เลย พาร์ทหลังก็ตามมาแล้ว
ถ้าตามความเห็นเรา เราว่า ทุกคนคงคิดว่าพาร์ทนี้เป็นพาร์ทแก้ตัวของพี่เอย์
แต่ถ้าอ่านต่อเนื่องกันไปแบบเรา เราว่ามันคืออารมณ์ปกติของคนเรานะ
มีโกรธ มีงอน ถ้าไม่รักคงไม่มีอารมณ์พวกนี้หรอก ปิงเองก็คงไม่ต้องรู้สึกผิด
หรือพี่เอย์เองก็คงไม่โกรธจนพูดอะไรรุนแรงทำร้ายจิตใจปิงอย่างนี้หรอก
ตอนแรกก็คิดนะว่า คู่นี้มันจะอะไรกันนักกันหนาเนาะ มีเรื่องได้ตลอดสิน่า
แต่พอมาคิดว่า ความรักนะไม่ใช่การเรียน ที่เรารู้ว่าอีกสี่ปีเราจะได้รับปริญญา
เราไม่รู้หรอกว่าความรักเราจะเดินไปได้ไกลแค่ไหน ยังไงที่เรียกว่าก้าวหน้า
พี่เอย์เองก็รู้ว่าปิงเป็นคนยังไง ไม่อย่างนั้นสามปีที่ผ่านมาคงมีแฟนไปแล้ว
แต่เรื่องพี่เอย์มันมีที่มาที่ไปมาก่อนไง ปิงมันก็เลยอ่อนไหวเป็นธรรมดา
นี่ไม่ใช่นิยายเรื่องแรกที่เรื่องราวความรักของตัวเอกเป็นอย่างนี้ หมายถึงอุปสรรคอ่ะนะ
เพราะผูกพันธ์ก็เลยอิน พี่เอย์น้องปิงและคนเขียนทำให้เรารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจริง
ดังนั้นอย่าได้คิดมากค่ะ คนอ่านยังติดตามต่อไปแน่ๆ อย่าได้กังวล
ขอให้ความมั่นคงของทั้งคู่ผ่านด่านคุณย่าไปได้ด้วยดีนะจ๊ะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่า~
-
อึ้งมาก ที่คนเขียนตอกกลับคนวิจารณ์ในตัวนิยาย
โหหหห
-
แบบว่าจริงๆก็แอบน้อยใจอีกพี่เอย์ตอนมันเมินนะ
แต่ที่ไม่ชอบเป็นเรื่องเป็นราวก็ตรงยัยกัสนี่แหละ ทะเลาะเพียงสองคนไม่ว่า แต่ถ้าลากคนที่สามที่เป็นเรื่องราวกันอยู่แล้วมายุ่งนี่เกลียดมากๆ
-
okay ชัดนะ ชัดใช่ไหมกัสมา......ฮึๆ
คืนดีกันแล้ว.....เฮ้อ เลิกหน่วงสักที
คุณย่าจะว่ายังไงบ้างนะ อยากรู้ๆๆๆ
รีบมาต่อน๊า... :hao7:
-
ส่วนตัวเรา เราชอบเรื่องนี้ แม้จะขัดใจเอย์ แต่ก็ยังชอบ
ไม่ชอบก็บางเรื่อง เช่นฟันแล้วทิ้งไป3ปี หรือทะเลาะกันแล้วลากมือที่3มาเกี่ยว ทำให้กัสมีความหวัง
ก็เท่านั้น เพราะรักปิง สงสารปิง
แต่ถ้าปิงทั้งเอย์จะรู้สึกว่าเราเข้าไปจุ้น ไปเสล่อวิจารณ์คน2คนที่รักกัน
เราก็ขอโทษ. ขอโทษจริงๆ
เราแค่อยากให้หันหน้าคุยกัน ให้มันชัดๆเท่านั้น
แต่ถ้ามันกลายเป็นไปยุ่งเรื่องคนรักกัน
เราขอโทษ
ต่อไปไม่ยุ่งแล้ว^^ ขอให้2คนนี้รักกันไปนานๆ จบลงด้วยดีนะ^^
-
ค่ะ ค้างเติ่งกับครึ่งแรกจริงๆ แบบเงิบไปเลย 555 แต่รักพี่เอย์กับหมาปิงเหมือนเดิม ความรักก็งี้แหละมีผิดพลาด มีเรียนรู้ เดินต่อไปด้วยกัน
พี่เอย์เป็นพระเอกที่ทำตัวน่าโมโหหลายรอบมาก แต่ชอบมาโกยคะแนนชดเชยทีหลัง คราวหน้าไม่เอาแล้วนะ อิ่มมาม่าอยู่ได้ถึงภาคสองแล้ว 555 แถมตอนนี้ สะใจบทตอกกลับเลขามาก(ชื่อยังไม่อยากพิมพ์ถึงเลย เหอๆ) พี่เอย์ก็รู้ตัวนี่หว่า จัดการได้เด็ดขาด ดันเข้ามาตอนพี่เอย์ของขึ้นเอง โดนซะ หุหุ
จะจบแล้วเหรอ ขอเคลียร์เชนซ่าร์ก่อนนะ อั๊ยๆๆ ปูนดูบริสุทธิ์ใจอย่างยิ่ง หรือจะเข้ามามีบทบาทในคู่นี้กัน
-
พี่เอย์กับหมาปิงดีกันแล้ว :กอด1:
อยากบอกคนเขียนว่าเรารักนิยายคุณนะ :L2: ทุกข์ สุข เศร้าเคล้าน้ำตา หัวเราะ เขินอายไปกับทุกตอนของนิยายคุณ
เวลาเข้าเล้าทีไร เราจะมองหานิยายของคุณเสมอ สู้ สู้ +1แถมเป็ด :mew1:
-
ยังเหลืออุปสรรคอีกหลายอย่างที่พี่เอย์กับปิงต้องฟันฝ่าไปด้วยกันเนอะ
สู้เค้านะๆ :katai2-1:
ชอบคำพูดของพี่เอย์ตอนนี้มาเลย ฟังดูเด็ดขาด มั่นคง ดูพึ่งพาได้ :impress2:
สรุปแล้วนังกัสมันก็หวังอะไรกับเอย์อยู่จริงๆด้วย :angry2:
-
ที่แท้พี่เอย์แกล้งงอนหมาปิง o13
กัสคงไม่กล้าล้ำเส้นแล้ว :z6:
-
ตอนที่แล้ว ถือว่าคนแต่งประสบความสำเร็จมากเลยนะ
รู้เลยว่าคนอ่านเป็น FC ของตัวละครตัวไหน
แหม่ ถ้านัดโต้วาทีกันได้ ท่าทางจะแซ่บมาก
พี่ FC คนแต่งนะ แต่อินเว่อร์ไปหน่อยน่ะ 5555
-
:เฮ้อ: เรายังคิดว่าพี่เอย์ควรปรับปรุงตัวจริงๆนะ ดูไร้พัฒนาการไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เลยอ่ะ เอาแต่ใจตัวเองเกินไปแต่ก็นะ..หมาปิงมันตามใจพี่เอย์เกินไปด้วยแหล่ะเลยกลายเป็นความเคยชินไปละ
อ่านช่วงแรกๆที่พี่เอย์หึงปูนกับปิงนี่คือแบบคำพูดพี่เอย์ดูถูกปิงมากนะ ถ้าไม่รักมากนี่เป็นเราต่อยปากแหกไปละ ปากไม่ดีจริงๆว่ะ
ยิ่งแบบตอนด่ากัสอ่ะ อย่าหาว่างั้นงี้เลยนะ มันควรจะพูดถึงขนาดนั้นป่าววะ รู้ว่าเป็นคน รู้ว่าโมโห แต่ฝ่ายนู้นเค้าก็มีจิตใจนะเว้ย คือเรื่องพูดให้มันชัดเจนอ่ะดี สนับสนุน แต่ไม่ใช่ไปหักหน้าเค้าต่อหน้าคนอื่นแบบน้านนนนนนนนนน :katai1: แกเรียกไปทำความเข้าใจกันสองคนก็ได้มั้ย คำพูดที่เคลียร์แล้วไม่แรงขนาดนี้ไม่มีแล้วหรอ ยังไงก็เพื่อนนะเว้ย นี่พูดจาเหมือนจะตัดเพื่อนกันเลยอ่ะ โอ่ย เป็นตอนเดียวเลยมั้งที่สงสารกัส ขนาดตัวละครนี้เป็นตัวที่เราไม่ชอบเลยนะ พี่เอย์แม่งงี่เง่าาาาาาาาาาาาา
พอถึงตอนง้อกันเราก็ :เฮ้อ: ว่าละ ยังไงปิงก็ต้องใจอ่อน เอาเถอะ ตามนั้น
แต่จะบอกว่าพอมาเรื่องคุณย่าพี่เอย์นี่เราไม่เครียดเลยนะ คนที่เลี้ยงพี่เอย์กับพี่ซ่าร์ออกมาเป็นแบบนี้ได้นี่ลึกๆต้องใจดีมากอ่ะ คือเป็นเราหลานชายง้องแง้งงี่เง่าขนาดนี้เอาขี้เถ้ายัดไปละ 55555555555 แม้คุณย่าจะเนี้ยบไปนิดก็เถอะ โฮ่ยย
#คิดถึงพี่เชนพี่ซ่าร์แล้ววววว คู่นั้นเค้าไปกันถึงไหนแล้วเนี่ยยยย พี่ซ่าร์ของน้อง :-[ :-[
#ปูนจะคู่ใครหว่า? เหลือตัวละครชายอีกกี่ตัวเนี่ย? วุฒิ บาส สามพี? พี่ช่างรถที่โผล่มาบ่อยๆ?(ได้ข่าวว่ามีเมียแล้ว?) 55555
-
เอิ่ม...โรคุก็พูดไปตามเนื้อผ้าน่ะค่ะ อย่าใส่ใจกับคอมเม้นเลย ยิ่งคอมเม้นโมโหมากนี่ ดีออกนะคะ(?)แปลว่าเราเขียนได้กินใจมากค่ะ ไม่ใช่เราแต่งไม่ดีๆ :katai2-1:
ตอนแรกนึกว่าอวสานแล้ว//ตกใจ
ยังสินะ... รอพี่เชนพี่ซ่าร์นะค้า
-
รักที่ดี ต้องฟันฝ่าอุปสรรคไปอีกมากมาย ..... แต่ปลายทางที่จะตามมา คือความรักที่ทรงคุณค่าและงดงามอย่างแน่นอน
แม้อดีต จะแก้ไขไม่ได้ แต่ปัจจุบัน เราก็เพียงทำสิ่งที่ดี เพื่อมีไว้ให้จดจำในอนาคต
ชอบความคิดของหนูปิงแล้วก็พี่เอย์มากค่ะ ยังไงก็ขอให้ผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆไปได้ด้วยดีนะคะ :กอด1:
-
ก่อนอื่นก็ต้องขอชมคนเขียนก่อนแหละค่ะที่เขียนเรื่องราวได้ สนุกขนาดนี้
ที่จริงแล้วเรื่องนี้ ไม่ได้น่าเบื่อนะ ทั้งเอย์ทั้งปิงเป็นคนธรรมดา เรื่องรักก็ต้องงี่เง่ากันบ้าง
คนเรามันเพอร์เฟคไปหมดน่ะไม่มีหรอก แต่เราบอกตามตรง เข้าข้างปิงมากๆ
ถ้าเรื่องนี้ จะจบแบบไม่แฮปปี้ เราก็ไม่สน อินถึงขั้น ถ้าเอย์มีตัวตนจริงนะ จะไปตบสักหน่อย
(ต้องเข้าใจนะคะว่าแม่ยก ปิง เลยอินไปนิด)
เรื่องนี้ มันติดอยู่อย่างเดียวตรงที่ ปิงรักเอย์ เอย์ก็รักปิงเนี่ยแหละ
บางทีอ่านแล้วก็หดหู่ไป ดอกฟ้ากับหมาวัดจริงๆนั่นแหละ ปิงพยายามอะไรเยอะมาก
เพื่อที่จะได้อยู่ข้างๆเอย์ อดทนรอมาตั้งหลายปีทั้งๆที่ไม่ต้องรอก็ได้
รู้นะว่าเอย์ก็ทรมานแต่มันไม่ได้เสี้ยวนึงของปิงป่าววะ ปิงรอคอยแบบไร้จุดหมาย
ณ ตอนนั้น มันแบบ เจ็บแทนปิงมาก พอกลับมา แป๊บเดียวก็คืนดี เพราะปิงรัก คำเดียวเลย
แล้วนี่ เรื่องหึงกันไปหึงกันมา ถ้าปิงจะไปเอาคนอื่น ปิงก็เอาไปตั้งนาน ตอนที่หายไปสามปีนั่นแหละ
ไม่แห้งเหี่ยวรอมาถึงขนาดนี้หรอก
ส่วนกัส ไม่รู้สิ กัสรักเอย์ แล้วก็อยู่ด้วยกันตลอดสามปี ปิงจะไม่ชอบมันก็ถูกแล้วมั้ย
อิเอย์ให้แค่เพื่อนก็รู้นะ แต่อีกคนเค้าไม่ได้คิดแบบนั้นนี่
ถึงแม้ตอนล่าสุดเอย์จะบอกตอกหน้าไปแล้วก็เถอะ
แล้วไหนจะเรื่องงอนหึงหวงกันยังไม่จบ เอย์ลากปิงเข้าไปหาย่าอีก
บอกตรงๆนะ ให้ปิงไปเจอเรื่องหนักเกินไปหรือเปล่า
อินกับเรื่องนี้มากจนเม้นยาวแบบไม่เคยเม้นมาก่อน
ขอบคุณที่คนเขียน เขียนเรื่องนี้มา เราชอบมากๆค่ะ
สุดท้าย ที่ด่าว่าเอย์มาทั้งหมด ที่จริงเราก็รักเอย์นะแต่เค่รัก ปิงมากกว่า แค่นั้นเอง
สู้ๆค่ะ รอติดตามตลอดนะคะ
:กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ้ะ
เขียนดี คนเลยอิน อย่าคิดมาก
ความรักมันไม่ง่ายเหมือนต้มมาม่าด้วยไมโครเวฟ ที่เพียงใส่น้ำแล้วก็ ปิ๊ง ออกมาเป็นมาม่าหอมฉุยให้เราอิ่มท้อง
ก็เหมือนกับคนที่เป็นแฟนกัน ใช่ว่าเจอกันปุ๊บ รักกันปั๊บ เข้ากันได้ดีมีความสุขกันเลยเสียเมื่อไหร่
ทุกอย่างมันต้องใช้เวลาและการปรับตัว เพื่อให้สามารถประคองรักไปด้วยกันได้
อย่างหนึ่งที่สะท้อนมาจากเรื่องนี้คือการบอกเหตุผลและความรู้สึกให้อีกฝ่ายทราบอย่างตรงไปตรงมา แม้ตัวละครจะเผยออกมาแบบตั้งใจหรือสภาวะกดดันก็ตาม แต่เราคิดว่านี่แหละคือหลักอย่างหนึ่งของคนคบกัน เพราะถ้ามัวแต่เก็บงำไว้มีแต่ทำให้ไม่สบายใจเปล่าๆ แถมยังมีผลให้อีกฝ่ายคิดไปในแง่เลวร้ายได้ คิดว่าหลายเหตุการณ์ที่ผ่านมาน่าจะเป็นบทเรียนให้เอย์ปิงได้ค่อยๆพัฒนาความรักของตัวเองให้ดียิ่งขึ้น
-
เราว่าเรามักจะเข้าข้างปิงมากกว่าเอย์เสมอ โดยเฉพาะเรื่องกัส
เพราะสำหรับเรา 3 ปีมันนานมาก แล้วกัสอยู่ใกล้เอย์ตลอดสามปีที่ไปเรียนต่อ
ถ้าเราเป็นปิงเราคงกลัวมากอ่ะค่ะ แถมเอย์ยังยอมให้กัสดูแลอีก
ทั้งนี้ทั้งนั้นคนแต่งไม่ต้องคิดมากนะคะ
ที่คนอ่านคอมเม้นท์ต่อว่าเอย์แรงๆก็เพราะว่าอินจัดเนอะ
คือถ้าเราไม่ชอบเรื่องนี้ หรือคนแต่งเขียนไม่ดี เราจะไม่อินขนาดนี้เลยนะคะ
รักเรื่องนี้มาก :)) สู้ๆนะคะ
-
ค่อยโล่งหน่อยที่ทั้งสองเคลียร์กันได้ และกลับมาหนุงหนิงกันเหมือนเดิม
มาเจอคุณย่าขาเนี้ยบแบบนี้หนูปิงจะเป็นไงบ้างเนี้ยะ แม่สามีก็ยังเอาชนะใจไม่ได้เลย
ดอกฟ้าดอกนี้อยู่สูงนัก เหนื่อยแทน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ ในฐานะที่ครั้งหนึ่งเคยริเขียนฟิคเหมือนกัน และแต่งได้
ถูกใจคนอ่านบ้าง ไม่ถูกใจบ้าง คนเราต่างจิตต่างใจต่างความชื่นชอบจะให้ถูกใจ
ใครไปหมดเป็นไม่มี แต่งไปตามความคิดของเรานั่นแหละรับฟังได้ ปรับปรุงได้
แต่อย่าเอามาเป็นอารมณ์เสียทั้งหมดมันจะหมดกำลังใจเอาง่ายๆ สู้ๆ นะคะ จะติดตาม
อ่านเรื่อยๆ นะ แต่อาจมีหงุงหงิงบ้างตอนพี่เอย์เกิดอารมณ์สาวน้อยอีก ฮาๆ
-
น้องคนเขียนใจเย็นและสู้ๆ ค่ะ จงยึดมั่นในสิ่งที่เราอยากทำอยากเขียนอยากสื่อออกมาค่ะ
คำวิพากษ์วิจารณ์มันก็นานาจิตตังน่ะ ที่ทุกคนอินก็เพราะน้องเขียนให้อินได้ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
พี่เอย์ตั้น หึงพลังมาก!!!! พ่นไฟซะห้อง server ร้อนเลย ฮีด้อนท์แคร์กับทุกสิ่ง สนใจอย่างเดียวคือปิง 555
ปูนนี่มีมึน แต่มีประกายวิ้งบางอย่างเกิดขึ้นจริง เพราะปิงเป็นคนอัธยาศัยดีด้วยมั้ง นั่นยิ่งทำให้หึงไฟแล่บค่ะ
หึๆๆๆๆๆๆ อยากขำไปสามบ้าน สะใจนังกัสมา ยุ่งดีนัก ล้ำเส้นดีนัก เจอพี่เอย์เวอร์ป่กจัดไฟแล่บจัดมาชุดใหญ่
มากมายพอรึยังนังกัสสสสส เป็นชั้นลาออกนะ หน้าบางสิยะ ลาออกเลย รำคาญหน้ามันมาก
แอบขำพี่เอย์ จะแกล้งงอนก็ไม่ได้เพราะแฟนงอนพลังกว่า 555 ปล่อยห่างตาไม่ได้อีก เพราะเฟรนด์ลี่มาก
ชอบตอนเค้่ห่วงมากตอนรู้ว่าน้องไม่สบาย น่ารักค่ะ ชอบคำว่าความรักธรรมดามันก็ต้องมีทะเล่ะกันไปเรื่อยงี้หล่ะ
แต่คำที่พี่เอย์ไม่พูดแน่คือเลิกกัน ซึ่งจริง พี่เอย์แสดงงั้นมาตลอด คิดถึงขนาดจะทิ้งทุกอย่างไปอยู่ด้วยกัน ซึ้งเว้ย
เชื่อว่าคุณหญิงย่าจะต้องผ่านนนน~ ให้หลานสะใภ้คนนี้แน่นอนค่ะ น่ารักขนาดนี้
ขอบคุณค่ะ กลับมาต่อไวๆ นะคะ
-
คู่นี้รักแรงหึงแรงจนน่ากลัว
คือตอนระเบิดอารมณ์นี่ช่างสุดๆกันทั้งสองคน
ไม่อยากให้ร้อนทั้งสองฝ่าย อยากให้ถ้าอีกคนร้อน อีกคนก็ต้องเย็น
ทะเลาะกันเพราะความหึงหวงเนี่ย ชีวิตคู่มักไม่ยืดนะคะ (ไม่ได้แช่งเน้อ)
กว่าพี่เอย์กับปิงจะผ่านมาถึงจุดนี้ ต้องผ่านอะไรมาเยอะแยะมากมาย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:..........เมื่อวานมาให้กำลังใจคนแต่งไปแล้ว วันนี้ก็มาให้กำลังใจอีกครั้ง และแล้ว....ทั้งปิงและเอย์ ก็มีพัฒนาการไปอีกขั้น จากเปราะบาง ก้าวเข้าสู่ คิดได้...และจะหนักแน่น....เมื่อก้าวผ่านจุดที่คิดจะถอยหลังมาได้แล้ว ปิงคงรู้ตัวว่าความหนักแน่นจะทำให้ความรักมั่นคง และเอย์ก็คงจะรู้ว่า ทางข้างหน้าจะต้องโอบกอดไว้ให้ความอบอุ่นไม่ปล่อยให้เดียวดาย ชีวิตไม่ยืนยาว คนเราจะมี 10 ได้กี่ครั้งเชียว รักและใช้ชีวิตให้มีความสุขดีกว่าน่ะ จากจุดประทุอารมณ์ขั้นสูงสุด ค่อยๆไหลลงข้างล่างและเย็นลง ความคิดก็ต่างออกไปจากเดิม คุณคนแต่ง คุณสุดยอดมาก อ่านคอมเมนท์แล้ว...อืมม....สุดยอดจริงๆ.... :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามทันแว้วๆๆๆ ดีใจจังตื่นเต้นแทนเลยเนี่ย55
-
โอ้ววววววววววว o13 o13 o13
ลุ้นกันเยี่ยวเหลืองไปเลยทีเดียวสำหรับคู่นี้ เค้าแข็งแกร่งกันจริงๆ :hao7: :hao7:
ไปเจอคุณย่าน้องปิงจะไหวไหมน้าาาา ขอให้คุณย่าเข้าใจพี่เอย์ด้วยเถิ้ดดด ธุเพี้ยงงงง !!!!!
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกดีสุดๆเลยค่ะ เวลาหวานก็หวานนนน เวลาเจ็บก็เจ้บบบบบเจ็บ และที่สำคัญ มันเรียลลลลลลลลลลลลลลลลลล
คือดี คืองาม คือเลิศ รักคนเขียนที่สุดในโลกกกกกกก จู้บบบบบบบบบบบบ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
การอ่านนิยายก็เหมือนการดูละครที่คนดูจะอินและติดตาม ลามไปจนถึงการพูดคุย
ต่างฝ่ายต่างชอบตัวละครไม่เหมือนกัน เมื่ออินมาก ๆ ก็ลามไปจนถึงดาราที่แสดงขนาดไม่กล้าไปเดินตลาด
เพราะกลัวโดนแม่ค้าด่า เพราะว่าเขาเล่นถึงบทจนคนดูอินไปกับมัน จนบ้างครั้งอาจแยกแยะระหว่างเรื่องจริงกับการแสดงไม่ออก
การที่แต่ละคนวิจารย์นิยายที่ตนอ่านก็เหมือนกัน แต่ละคนก็คิดไปคนละแบบ ต่างคนต่างจินตนาการ
ซึ่งความคิดของแต่ละคนมีความหลากหลาย เพราะฉะนั้นคำวิจารย์ที่ออกมาก็จะแตกต่างกัน
แต่ผู้เขียนจะเก็บคำวิจารย์ที่ดี หรือคำวิจารย์ที่ไม่ดี มาใส่ใจ บางครั้งเราก็ไม่ควรคำนึงถึงความต้องการของแต่ละคนก็ได้
เพราะแต่ละคนก็มีความต้องการแต่ละแบบไม่เหมือนกัน ฉะนั้นเราควรทำในสิ่งที่ตัวเองชอบและมีความสุขไปกับมันจะดีกว่าที่ต้องมาแคร์ความรู้สึกของทุกคนนะ
ว่าแต่เรื่องใกล้จบแล้วเหรอ ต่อจากนี้ชีวิตของทั้งคู่จะเป็นอย่างไรต่อ รอตอนต่อไปนะ
ขอให้หายเจ็บไวไวแล้วกลับมานะ คิดถึงพี่เอย์กับน้องปิง
:L2: :L2: :L2:
-
ดีกันได้สักที....คนอ่านลุ้นแทบแย่ :เฮ้อ:
แต่ว่าพามาเปิดตัวขนาดนี้ จะเจออะไรต่อเนี่ย :ruready
-
งงคนอ่าน สงสารคนเขียน. :jul3:
อุตส่าห์แต่งเรื่องมันๆ น่าอ่าน บางเม้นท์วิจารณ์เกินขอบเขตไปนะ
ทำไมต้องไปว่าที่ตัวคนเขียนวะ ไม่ข้าใจว่ะ
ส่วนทีผู้แต่งใส่ข้อความเหมือนคุยกะผู้อ่าน เรามองว่าเป็นสิ่งที่ตัวละครบอกว่า
"กูไม่ได้เป็นอย่างที่มึงคิดนะเว้ย" อารมณ์นั้นน่ะ :hao7:
ขอเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะ เรื่องนี้เข้มข้นดี ไม่จืดชืด เยี่ยม!
-
อย่าทะเลาะกันบ่อยน่ะ หวานๆเข้าไว้
คุณย่าจะเป็นยังไงน้อออออออออออ ขอให้คุณย่าชอบไอ้หมาปิงด้วยเหอะ
-
พึ่งรู้ว่ามีต่อ ค้างอยู่ตรงโกรธอิพี่เอย์ตันได้หลายวันมาก
แต่แอบชอบตรงที่ในที่สุดก็คุยกันรู้เรื่อง จูนหากันได้ซะที เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะคุยกันไม่ชัดนี่ล่ะ
คนรักกันมันต้องคุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่ใช่เอะอะปิดบัง เอะอะเมิน
ทำดีแล้ว :katai2-1:
ปล.เอากัสมาไปไกลๆเถอะค่ะ เป็นไม่กี่เรื่องที่เกลียดมือที่สามจริงๆ แบบวีนๆเหวี่ยงๆนี่ยังรับมือง่ายกว่าแบ้วใสซื่อแต่แอบแรงแบบนี้
:ling1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :katai4:
-
ชอบอ่ะอาจาจะมี100เหตุผลให้เลิกกัน
แต่มีแค่เหตูผลเดี่ยวที่ยังไงก็เลิกกันไม่ได้
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
โอ้วว้าว คืนดีกันแว้ว
เราก็เป็นคนหนึ่งที่ค่อนข้างอิน และก็ผูกพันกับเอย์ปิงมาก ไม่รู้ว่าเราเป็นคนหนึ่งที่โพสต์แล้วทำให้เสียกำลังใจหรือเปล่านะ คือเราอินในเรื่องราวของมันสองคนน่ะ แบบว่าเห็นห่างกันมาเนิ่นนาน ก็เลยเอาใจช่วย อยากให้มีความสุขมากๆ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ได้มีเจตนาติติงนักเขียนนะ คุณเขียนได้ดีมาก เราเข้าใจในแง่มุมที่คุณนำเสนอ ความรักมันไม่ดีไปทุกวันหรอก ไม่งั้นเราคงไม่ติดหนึบและอินจัดขนาดนี้ ไม่อยากให้เสียกำลังใจนะ ถ้าพร้อมเมื่อไหร่พาไอ้สองคนนั้นมาหาเราเร็วๆ นะ ถ้าไปนาน เราคงคิดถึง
ขอบคุณอีกครั้ง นิยายที่เป็นมากกว่านิยายเรื่องนี้ค่ะ
-
ว่าแล้วพี่เอย์ต้องมีเหตุผลเสมอ คริคริคริ
พี่เอย์พาน้องปิงไปหาคุณย่า เห้ออ มาม่าเก่ายังไม่ทันอืด มาม่าใหม่แกะซองมาอีกละ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เอิ่มมมม อ่านตอนนี้จนมาถึงท้ายเรื่อง เอ๊ะ ชักยังไงๆ
คือปกติถ้าเป็นนิยายที่มีคนเม้นท์เยอะๆเช่นเรื่องนี้ เราจะไม่อ่านทุกเม้นท์ไง
จะอ่านแบบว่าเม้นท์ใกล้ๆกันพอ จบ รอตอนต่อไปถึงเข้ามาอีกที แค่นั้น
แต่เนื่องจากเนื้อเรื่องตอนท้าย และห้อยท้ายของผู้เขียน ทำให้เราต้องย้อนไปอ่านเม้นท์เพื่อนๆซะหน่อย เหอๆๆ
...ก็ อ่ะนะ อย่างที่เห็น ไม่ต้องพูดไรมาก ดุเดือดกันเลยทีเดียว
คนเขียนเก่งนะ ทำให้คนอ่านมีอารมณ์ร่วมได้ขนาดนี้
ให้กำลังใจนะคะ ยังไงเราก็จะตามพี่เอย์กะหมาปิงไปจนจบแน่นอนค่ะ สู้ๆ ^^
เห็นเราเม้นท์ชิลๆอย่างอันก่อน แต่จริงๆเราก็รู้สึกนะ คล้ายๆใครหลายคนแหละ
พออ่านจบตอนที่แล้ว ตั้งสติสักแป๊บ มันก็นึกถึง ระยะเวลา3ปีและก่อนหน้านั้น
รวมถึงความรักของพี่เอย์และหมาปิง มันเลยคิดว่า "จิ๊บๆ"
แต่เหตุผลจริงๆอาจเป็นเพราะเรารู้สึกเชื่อใจพี่เอย์มากๆเลยนะ ไม่รู้ทำไม หลายตอนแล้วล่ะ
ไม่รู้คนเขียนร่ายมนต์อะไรใส่เรา ถึงทั้งรักทั้งหลงพี่เอย์แบบนี้ อร๊ายๆๆๆ >o<
เอาล่ะ ยาวมากแล้ว ยังไงก็รอตอนต่อไปเสมอๆ คนเขียนยิ้มๆนะค๊าาา ⌒.⌒
-
คุณย่าจะว่าไงนะ ลุ้นๆๆ ขอให้รักสะใภ้คนนี้ด้วยเถิด
-
ขอให้ย่า ชอบปิง หลงปิง รักปิง เพี้ยง
-
:katai5: แวบมาดู มายัง มายัง คิดถึงปิงแล้ว
-
ชอบประโยค สอง ปรโยชน์นี้มาก "ไม่ใช่แฟนทำแทนไม่ได้"
“คุณเป็นแค่เลขาผมใช่ไหมกัส นี่ผมจะไปไหนมาไหนกับแฟน ผมต้องบอกคุณด้วยเหรอ ผมบอกให้คุณเลื่อนก็ทำตามที่บอก เรื่องส่วนตัวผมคุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง ทำตามหน้าที่ในบริษัทของคุณก็พอ”
“ถ้าคิดว่าคำสั่งแค่นี้จัดการให้ไม่ได้ ลองเปลี่ยนไปเป็นเลขาคนอื่นดูดีไหม สาขาที่เชียงใหม่ก็ใกล้บ้านคุณดีนะ พักหลังมานี่รู้สึกว่าคุณจะก้าวข้ามขอบเขตที่ผมเคยบอกเอาไว้ขึ้นมาอีกแล้ว เพื่อนน่ะยังไงก็เป็นได้แค่เพื่อนกัส ถ้าหากจะมีอะไรมากมายกว่านั้น มันจะเกิดขึ้นตั้งแต่เราสองคนอยู่ที่นิวยอร์กแล้ว”
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
็บอกแล้วว่าถ้าคิดจะคบกับเอย์มีแต่เหนื่อยกับหน่าย เพราะมันมีปากไว้อมขี้ มีอะไรไม่ยอมพูด
เข้าใจว่าเอย์โกรธเพราะถ้าเป็นเราๆก็โกรธปิงเหมือนกัน แต่ก็ควรพูดควรบอกเหตุผลบ้าง
ปิงไม่ใช่พระอรหันต์ที่จะมานั่งตรัสรู้ว่าเอย์คิดอะไรเป็นอะไร ในเมื่อตัวเองก็รู้อยู่ว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงออก
แล้วยิ่งมาเจอเอย์อยู่กับกัส ถ้าเป็นเรามีกระโดดถีบเอย์เลยนะและยิ่งอีกัสทำกระแดะตอแหลเป็นจะออกไปข้างนอก
มันคงคิดว่าตัวเองสำคัญให้เอย์ต้องรั้งให้อยู่ และเอย์ก็ทำแบบนั้นจริงๆ แม้มันจะไม่ใช่จุดประสงค์ที่กัสต้องการ
แต่การกระทำมันก็เหมือนเอย์แคร์อิกัสไง คืออยู่กับคนอื่นยังพอทำใจแต่นี่เอย์ก็รู้ทั้งรู้ว่าปิงไม่ชอบกัส
แล้วยังจะมาแสดงเหมือนหักหน้าปิงต่อหน้ากัสมันอีกเป็นใครๆก็ปรี๊ด นี่เรายังว่าปิงใจเย็นมากๆเลยนะ
และที่สำคัญเอย์ก็ต้องยอมรับว่าตัวเองมีความผิดติดตัวอยู่มากโข ทั้งเรื่องที่หายหัวไปสามปีแล้วยังอีกัสอีก
ตอนที่เอย์ว่ากัสเราแอบอยากให้ปิงมันออกสาวซักนิด แบบเบะปากแสยะยิ้มใส่มันซักทีสองทีเพราะรำคาญมันมาก
บอกเลยครับว่าเรื่องนี้จะให้ใครคู่ใครเราอ่านได้หมด แต่ยกเว้นอีกัสคนเดียวขออย่าได้จับคู่มันกับใครเลยเพราะเราอ่านไม่ลง
หรือถึงแม้จะอ่านก็ไม่ฟินอยู่ดีเพราะจากแค่หมั่นไส้ตอนนี้มันกลายเป็นเกลียดมันเข้าไส้แล้วล่ะ แต่ก็แอบดีใจที่คนแต่ง
ก็ไม่ชอบมันเหมือนกัน เราไม่อยากให้ตัวร้ายหรือคนที่ชอบปั่นป่วนความรักคนอื่นต้องมีความสุขแม้จะเป็นแค่นิยายก็ตาม
ขอให้จบแบบที่มันเจ็บและไม่มีใครเอาเราว่ามันสมเหตุสมผลเป็นที่สุด
ปล.ใกล้จบแล้วเหรอเนี่ย ม่ายยยยยยยยยยยยย เหมือนเพิ่งอ่านแค่แป๊บๆเองนะ :hao7:
-
คิดถึงที่สุด มาต่อเถอะนะคะรักเรื่องนี้ พี่เอย์หมาปิง รักสุดๆ
เอาแบบสวีทๆเลยน๊าาาาา
-
:ling1: :ling1: :ling1: นอนรอมาหลายคืนแล้วน่ะครับรีบๆๆมาต่อได้แล้วครับ :z13: :z13:
-
มารออ่านอีกวัน
-
:L3: :L3: :L3: :L3: :L3:......เลยมารอบอกรัก ปิง-เอย์ ในคืนวันเสาร์นี้ครับผม ฝนก็ตก อากาศก็เย็นสบาย...แหม....มีปิง-เอย์ มาให้อ่านตอนนี้ คงดีสุดๆ..... :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: ขอบคุณค้าบบบ เป้นกำลังใจให้คนแต่ง
-
วันนี้ไม่มาหรออ :hao5:
-
เมื่อไหร่จะมาอ่ะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทำไมช้าจังงง
คิดถึงๆ
-
สั่งส้มตำพี่ขมนั่งรอหมาปิงน้าาา
ปล.เห็นน้องกัปตัน แล้วรึกถึงหมาปิงเลยอะ
-
พี่เอย์กับน้องปิงคุยกับคุณย่านานจัง......มารอนานแล้ว
-
6วันผ่านไป นานเหมือน6ปี
มาต่อได้แล้วน๊าาาาา คิดถึงที่สุดเลยค่าาา
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
มาต่อเร็วๆน้าาา
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สู้ๆๆๆ รักเรื่องนี้ค่ะ
-
จะบอกว่าตามอ่านมานานแล้วแต่ไม่เคยเม้นให้เลย มาตามอ่านทีเดียวรวดใช้เวลาเกือบ2อาทิตย์กว่าจะหาเวลาอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ เราประทับใจนิยายเรื่องนี้มาก เห็นชื่อเรื่องมานานแล้วแต่ไม่เคยกดอ่าน พอไม่มีนิยายอ่านเลยลองเลือกอ่านเรื่องนี้เพราะเห็นเขียนได้100กว่าหน้าแล้ว ปกติชอบอ่านที่แต่งจบแล้วน่ะกลัวค้างอ่ะ แต่เรื่องนี้น่าติดตามตั้งแต่ตอนแรกเลย มีความสุข ฮา ซึ้ง เศร้า ลุ้น ครบรส มินแต่งเก่งมากๆเลยจ้ะ สามารถทำให้คนอ่านอินได้ขนาดนี้ เห็นเม้นแรงๆก็นึกเห็นใจกลัวคนแต่งจะเสียใจเวลาอ่านเม้น แต่ก็นั่นละเพราะคนอ่านเค้าอินมากไง สื่อให้เห็นว่าเราแต่งเก่งสื่ออารมณ์ตัวละครได้ดีมากๆไงล่ะ อย่าไปนอยด์เนอะ รีบกลับมาเขียนให้อ่านกันไวไวน่ะ มีความสุขจริงๆที่ได้อ่านเรื่องนี้ชอบทุกตอนเลย อ่านไหลลื่นไม่สะดุดเลยสมเหตุสมผลที่สุด รักเอย์ตั้นมากๆ รักหมาปิงมากเช่นกัน ซีซาร์กับเชนก็ลุ้นมากกรีดร้องแดดิ้น บาสวุฒิก็น่ารัก คือรู้งี้ตามอ่านนานล่ะ แต่ก็ดีที่พึ่งได้อ่านเพราะไม่ค้างคามากเท่าไหร่ ถ้าตามอ่านแล้วเจอดราม่าตอนพี่เอย์ไปเรียนน่ะ เราชักตาตั้งแน่มันติดไปแล้วนี่น่ะค้างเติ่งแน่เลย แต่ดีที่พึ่งเริ่มอ่านและอ่านรวดเดียวแต่อ่านนานหน่อยเพราะคิดตามตลอดจินตนาการตามตลอดมีความสุขมากจริงๆเวลาอ่านยิ้มตามตลอดอ่ะ เวลาบรรยายถึงกลิ่นหอมดอกไม้รู้มั้ยว่าเรารู้สึกว่าหอมกลิ่นดอกไม้จริงๆ เวลาบรรยายว่ายืนริมรั้วลมพัดเย็นๆได้กลิ่นดอกโมก ได้กลิ่นลีลาวดีรู้มั้ยว่าเราเหมือนได้กลิ่นหอมดอกไม้จริงๆ คนเขียนเขียนเก่งจริงๆ เห็นทั้งภาพได้ทั้งกลิ่นคริคริ แล้วอีกอย่างเวลาคนเขียนลงเพลวอ่ะเราอยากกดฟังมากแต่พอกดทำไมมันไม่ขึ้นอ่ะ เราใช้แท็บอ่านมีแต่คำว่ายูทูปขึ้นขาวดำไม่รู้ด้วยว่าลงเพลงไร กดก็ไม่มีไรเกิดขึ้นเสียดายจังอดฟังเพลงคลอเลยไม่งั้นคงได้อรรถรสกว่านี้ สุดท้ายให้กำลังใจน้องมินน่ะแต่งเก่งมากรักพี่เอย์มากไม่เคยโกรธเลยคติเราเมะถูกเสมอ5555 รักหมาปิงมากเช่นกันน่ารักที่สุด เชนซาร์รออยู่น่ะอยากรู้จะแย่เขาถึงไหนกันแล้วอิอิ สุดท้าย....รู้งี้อ่านตั้งนานแล้วดอกฟ้ากับหมาวัด ประทับใจและมีความสุขทุกๆตอนเลย
-
แม่นมของพี่เอย์นี่เป็นพี่น้องกะแม่ของปิง อ่ะป่าว
แบบ..ตอนหลังเด้วคุณย่าก็โกรธพี่เอย์ไรงี้ แม่นมก็มาช่วยพูดให้คุณย่า
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
โอ่ยยยย คิดถึงพี่เอย์ครับผมจะลงแดงแล้ว คิดถึงมากกกกกกกกก :ling1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด นักเขียนออนไลน์ฉันควรจะทำยังไง :z3: :z3:
-
http://www.youtube.com/v/aVhGFZ0Re9o
#37 ไปด้วยกันไหม...ปิง?!
….♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ เหมือนเราอยู่คนละฟ้า อยู่คนละชั้น รักเอยไม่เคยนึกฝัน จะบินลัดฟ้า
เพราะเธอคือดวงดาว เพราะเราคนธรรมดา แต่คืนนี้ดาวลอยจากฟ้าลงมา ลงดินด้วยรัก ชโลมหัวใจ ♪ ♫♪ ♫ ♩ ♬
♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ รู้ตัวว่าดีไม่พร้อม ดั่งใจนึกฝัน แม้เธอจะบอกรักฉัน แต่ใจฉันหาย
เพราะเธอนั้นสูงค่า แต่ฉันมันไม่มีอะไร แค่เพียงใจดวงเดียวเท่านี้ที่มีให้เธอ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫
♬｡ ♫ ♫ รักเธอเท่าไร รักเธอเท่าไร ทุกลมหายใจก็ยังลอยไปที่จะให้เธอ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫
เพราะมีน้อยไป นึกยังน้อยใจอยู่เสมอ ใจที่มีแต่เธอก็ยังน้อยไป ♪ ♫ ♫ ♪ ♫ ♩ ♬
♫ ~ ♬ ♫ ~ ♬ ♪ ♩ แสงดาวไม่เคยลับหายจากใจของฉัน แล้วเธอผู้เป็นเหมือนฝันได้ยินฉันไหม
แม้มันจะมืดมนหม่นหมองมองไม่เห็นทางใด แต่ในใจของฉันคนนี้ยังมีแสงดาว ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫
♪ ♫ ♩ ♬ ♬｡ ♫ ♫ แต่ในใจของฉันคนนี้จะมีแต่เธอ เสมอไป……..
เสียงเพลงบรรเลงคลอมาตามสายลมอ่อน เรือนรับรองหลังเล็กที่โอบล้อมไปด้วยต้นลีลาวดีใหญ่ ดอกไม้เหลือขาวร่วงหล่นอยู่ตามทางเดิน ฝั่งขวาของเรือนมีสระบัวที่ออกดอกชูช่อสวย เรือแจวลำน้อยผูกลอยอยู่ริมฝั่งน้ำ เสียงนกการ้องจิ๊บ ๆแทรกเข้ามา ที่ตรงกลางเรือนมีคุณย่าพี่เอย์นั่งรออยู่ตรงนั้น เก้าอี้โยกหวายตัวใหญ่กับหญิงสูงวัยมวยผมขึ้นแบบชาวเหนือ ผมรู้สึกประหม่ามากถึงมากที่สุด พี่เอย์หันมองอีกครั้งพยักหน้าให้กำลังใจ ก่อนนำผมเดินเข้าไปหาท่านใกล้ ๆ ในมือสวยที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัย เธอกำลังนั่งถักไหมพรมอยู่
“คุณท่านคะ คุณเอย์มาค่ะ” ป้าแพมแม่นมของพี่เอย์ คลานเข่าเข้าไปบอก คุณหญิงเงยหน้าขึ้นมอง สายตาอ่อนโยนจดจ้องอยู่ที่ผมกับพี่เอย์สลับกัน
“คุณย่า สวัสดีครับ” เราทั้งคู่เดินเข้าไปใกล้ ๆ ท่าน พี่เขาย่อตัวนั่งลงที่พื้น ผมเองก็นั่งลงด้วย
“เอย์ตั้น หลานมาเหรอลูก”
“คุณย่ายังถักต่ออยู่อีก” พี่เอย์จับตะกร้าหวายอันเล็ก ๆ ที่วางอยู่บนตักเธอออกมาดู เธอหยิบเอาเนื้องานถักออกมา มันเป็นผ้าพันคอสีเขียวขี้ม้าถักด้วยนิตติ้ง ยังไม่เสร็จดีแต่คิดว่าจวนจะเสร็จแล้วแน่ ๆ
“ก็หลานย่าจะได้ใช้ หนาวปีนี้ย่าทำให้ไม่ทันเลยแย่จริง ๆ ทำไมปีนี้หนาวไวนักก็ไม่รู้ ไหนเอย์ลองดูซิลูกความยาวพอดีไหม” เธอหยิบเอาผ้าพันคอผืนนั้นลองทาบวัดที่คอเขา
พี่เอย์ยิ้มแล้วพยักหน้า
“ต้องยาวกว่านี้อีกหน่อย โตขึ้นทุกปีเลยนะเรา แต่ก่อนย่าถักแค่เดี๋ยวเดียวก็เสร็จ แต่เดี๋ยวนี้คิดว่าถักยาวแล้วแต่ก็ยังสั้นอยู่เลย” เธอบ่นพึมพำเบา ๆ ส่ายหน้าให้ตัวเอง พี่เอย์คว้ามือเธอมาจับ
“คุณย่าครับวันนี้ผมพาคนสำคัญของผม มาให้คุณย่ารู้จัก” พี่เอย์หันมาหา ผมขยับเข้าไปใกล้ คุณย่ามันมองมาที่ผมแล้วพยักหน้าเบา ๆ
“ปิงสวัสดีท่าน”
“สวัสดีครับ” ผมพนมมือไหว้ เอาแบบให้อ่อนน้อมที่สุด
“สวัสดีครับคุณย่า มึงต้องพูดแบบนี้”
พี่เอย์แก้คำพูดให้ผมใหม่ ผมสะดุ้งนิด ๆ รู้สึกว่าเหงื่อชุ่มแผ่นหลังไปหมด ร้อนมากกับชุดและตื่นเต้นแบบชนิดที่ สุดขีด
“สวัสดีครับคุณย่า” ผมไหว้ใหม่อีกครั้ง นอบน้อมไม่ต่างกับครั้งแรก เธอพยักหน้าให้อีก มุมปากยังคงเปื้อนรอยยิ้มอยู่ คุณย่าพี่เอย์ทำไมถึงสวยวะ ขนาดมีอายุแล้วยังสวยงามมาก หน้าตาหมดจรด ไม่แต่งแต้มอะไรเลย ลักษณะเดียวกับคุณแม่ของมัน เครื่องประดับมีเพียงแหวนเพชรวงเล็ก ๆ ที่สวมติดนิ้วนางไว้
“เพื่อนเอย์เหรอลูก?”
“คุณย่าครับ ปิงเป็นคนรักของผม”
“.......”
เธอนิ่งไป ชะงักเลย รอยยิ้มที่มุมปากหายวับไปกับตา พี่เอย์บีบมือเธอเบา ๆ
“เมื่อวานผมเกริ่นไว้แล้ว คุณย่าเองก็ยังบอกว่าอยากจะรู้จัก วันนี้ผมพามาแล้วครับ”
“คนรัก..ของเอย์?” เธอพึมพำอีก สายตาจดจ้องอยู่ที่ผม
“ใช่ครับ คนรักของเอย์”
“....”
“คุณย่ารังเกียจเอย์ไหม เอย์เป็นหลานคุณย่า ทุกอย่างของเรายังคงเหมือนเดิมเพียงแต่เอย์มีคนรักเพิ่มขึ้นมา ระหว่างเอย์กับคุณย่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง คุณย่ารับได้ไหมครับ”
สายตาพี่เอย์คืออ้อนวอนมาก มันก้มลงไปมองหน้าท่านใกล้ ๆ มือใหญ่ที่กุมมือคุณย่าตัวเองไว้สั่นไหวนิดๆ ผมกลืนน้ำลายที่จุกอยู่ลงคอเหนียวหนืด ความรู้สึกหนักอึ้งตีตื้นขึ้นมาจนจุกอกไปหมด สงสารมัน นี่คือความรู้สึกลึกๆของผม ผมเคยคิดนะว่าบางทีถ้าผมหรือมันคนใดคนหนึ่งเป็นผู้หญิงอะไร ๆ ของเราคงจะดีกว่านี้ง่ายกว่านี้ แต่ในเมื่อเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เราสองคนจำเป็นต้องฟันฝ่ากันไป ลำพังแค่ฐานะที่ไม่คู่ควรก็หนักมาแล้ว นี่ยังมีเรื่องที่ลำบากยิ่งกว่า
...คนรักที่เป็นผู้ชาย....
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณย่าผิดหวัง แต่อย่างที่ผมบอกไปเมื่อวานไม่ว่าคุณย่าจะคิดเห็นเช่นไรผมก็ยังอยากจะพาคนที่ผมรักมาให้คุณย่าได้รู้จักครับ”
“........”
เธอยังคงเงียบ ไม่พูดอะไรเลย ใบหน้าสวยค่อยเบือนหันหนีไปทางสระบัว ทอดสายตาออกไปไกลแสนไกล สายตาที่ผมและพี่เอย์คงไม่มีวันเข้าถึงได้ แต่เพียงแค่มองดูทั้งผมและมันต่างก็เข้าใจ
เรื่องของเราจะให้ผู้ใหญ่มายอมรับง่าย ๆ มันก็คงไม่ใช่
พี่เอย์ปล่อยมือท่านออกช้า ๆ มันก้มหน้านิ่ง ผมขยับไปอีกนิดอยากจะปลอบใจมันมากอยากจับมือเอาไว้อยากตบหลังให้กำลังใจ
“พี่เอย์ครับ” ผมเรียกให้เบาที่สุดรู้สึกตัวเองกับมันตัวเล็กลงมาก เล็กยิ่งกว่ามด พี่เอย์หันมามองผม แววตาคู่นั้นเจ็บช้ำ ผมเข้าใจนะพี่เอย์กล้าหาญมากแล้วในสายตาของผม มันกล้ามากที่พาผมมาที่นี่ กล้าบอกกับผู้ใหญ่ว่าผมสำคัญอย่างไรกับมัน กล้าสารภาพว่าตัวเองมีรสนิยมอย่างไรโดยไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น ซึ่งขนาดผมยังไม่กล้าจะบอกแม่กับพี่ขมเลย ความสัมพันธ์ของเรา
“...สามปี...”
จู่ ๆ คุณหญิงพึมพำขึ้น ทั้งผมทั้งมันต่างเงยหน้าขึ้นมอง สายตาเธอยังทอดออกไปในทิศทางเดิม เรือลำน้อยโคลงตัวนิดๆ อาจเพราะสายลมบางพัดผ่านผิวน้ำ
“สามปีที่ย่าและแม่ของเราพยายามกีดกันมาตลอด”
“คุณย่า?” ทั้งพี่เอย์ทั้งผมตกใจไม่แพ้กัน แม้จะเป็นคำพูดพึมพำแต่ยังได้ยินชัดเจน
“แต่ทำอะไรเราสองคนไม่ได้เลยจริงๆ”
“คุณย่าครับ?” พี่เอย์ท่าทางตกใจไม่น้อย
“ชื่ออะไรนะ?” เธอหันมามองผมแล้ว สายตาดุขึ้นนิดๆ
“ชะ...ชื่อปิงครับ” ผมตอบ พี่เอย์ขยับเข้ามาใกล้ มันรู้ผมประหม่ามาก
“เดี๋ยวอยู่ทานข้าวด้วยกัน คุยกับฉันสักนิดก่อน แพมตั้งโต๊ะเลยเย็นนี้ฉันจะทานข้าวกับหลาน” เธอบอกผมแล้วหันไปบอกแม่นมพี่เอย์ ป้าแพมลุกขึ้นทันที
“ที่นี่มีอะไรหลายอย่างให้ดู เอย์พาหนูปิงเขาเดินเล่นดูโน่นนี่รอไปก่อนนะลูก เดี๋ยวแพมเขาเรียกแล้วเรามานั่งทานข้าวด้วยกัน”
“คุณย่าไปเดินเล่นพร้อมกับเราไหมครับ เดี๋ยวผมจูงเดิน” พี่เอย์ว่าแล้วเข้าไปพยุงเธอลุกขึ้น ความจริงเธอแข็งแรงมากนะ แต่พี่เอย์มันเอาใจผู้ใหญ่เก่ง วงแขนกว้างโอบเอาตัวเธอไว้จนมิด
เราสามคนเดินเข้ามาที่สวน ผมเดินอยู่ข้าง ๆ พี่เอย์
“ที่บริษัทรถเป็นยังไงบ้าง ได้ยินพ่อเขาบอกว่าเอย์ทำงานดี ลูกค้าเยอะขึ้นแบบนี้ย่าก็หมดห่วงนะลูก”
“ครับก็เรื่อย ๆ ความจริงไม่ใช่แค่ผม โชคดีที่ได้พนักงานดี ๆ มาทำงานด้วยมากกว่า ทุกอย่างของเราเลยพลอยดีไปด้วย กิจการก้าวหน้ามากครับ”
“ผลกำไรปีนี้ ย่าคิดว่าจะเพิ่มสัดส่วนให้เอย์ขึ้นอีกหน่อยคุยกับพ่อเขาไว้แล้ว ต่อไปส่วนของย่าทั้งหมดจะยกให้เราดูแล ทนายกำลังดำเนินการให้อยู่เอย์รอเซ็นต์เอกสารอย่างเดียวนะลูก”
“คุณย่า ผมไม่....”
“อย่าคิดปฏิเสธอีก เอย์โตแล้วพร้อมจะมีครอบครัว ย่าทำแบบนี้ถูกต้องที่สุดแล้วลูก”
“......”
“รับเอาไว้นะ”
“ขอบคุณครับคุณย่า”
“จริงสิ เห็นรันเขาบอกว่าหนูปิงทำงานอยู่ที่นั่นด้วยใช่ไหม” คราวนี้เธอหยุดเดินแล้วมองมาที่ผม
“ใช่ครับ ปิงทำอยู่ที่หน่วยซ่อมของบีเอ็มดับเบิ้ลยู ที่ศูนย์รถ” พี่เอย์ตอบแทนให้
“ทำไมล่ะ? เป็นถึงคนรักของท่านประธานแห่งอัศวเชียวนะ ทำไมถึงต้องไปทำงานแบบนั้น งานซ่อมรถนะหรือ”
สายตาของเธอเต็มไปด้วยคำถามจริงจัง พี่เอย์พยักหน้าให้ผมเบา ๆ เป็นสัญญาณว่าให้ตอบเธอ ผมนึกถึงคำพูดของมันที่กำชับก่อนเข้ามาในนี้ทันที ‘เป็นตัวของตัวเอง’ ตอนนี้ผมอาจจะกำลังถูกทดสอบอยู่ก็เป็นได้
“ผมชอบงานนั้นครับ” ผมตอบออกไปตามความรู้สึกจริงๆ
“ชอบ? แค่ชอบรึ?”
“ครับแค่ชอบ เพราะชอบผมเลยทำ ถึงผมจะมีงานอื่นที่สามารถทำได้อีก แต่ถ้ามีเวลาพอที่จะทำต่อได้ ผมก็อยากจะทำครับ เพราะว่าเป็นงานที่ผมชอบ”
“แต่งานซ่อมมันเงินน้อยไม่ใช่รึไง ตำแหน่งก็อยู่ชั้นล่าง ไม่มีอะไรการันตีหน้าที่การงานได้สักอย่าง ไม่คิดอยากจะเป็นหัวหน้าช่างเหรอ ลองให้เอย์เขาเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาสักหน่อยดีไหม”
“โอ๊ะไม่ครับไม่ ผมยังไม่เก่งขนาดนั้นผมเป็นแค่ลูกมือของพี่ปอนด์ดีแล้วครับ” ผมพลั้งปากพูดยาวไปรึเปล่าก็ไม่รู้ ทั้งพี่เอย์ทั้งคุณย่าของมันมองผมนิ่งเลย
“เจ้าปอนด์น่ะเหรอ หึหึ” เธอหัวเราะเบา ๆ
“ครับคุณย่า ปอนด์เขาดูแลปิงอยู่ ผมจัดการไว้แบบนั้น”
ผมเริ่มงง บางทีคุณย่าท่านอาจจะรู้จักพนักงานของศูนย์รถทุกคนอะไรแบบนั้น
“ปอนด์เป็นช่างซ่อมส่วนตัวของคุณย่า รถยนต์ของที่นี่ทุกคันมีเขาเป็นคนดูแล” พี่เอย์หันมาไขความข้องใจให้ ผมพยักหน้ารับ เราเดินกันมากลางสวนกว้างจวนจะถึงริมสระบัวอยู่แล้วกระรอกตัวน้อยวิ่งผ่านกิ่งไม้ใหญ่จากตันหนึ่งสู่อีกต้นหนึ่ง ผมตื่นเต้นมากมายไม่ค่อยได้เห็นแบบนี้
“เอย์ตั้น ชอบที่ดินทั้งหมดของที่นี่ไหมลูก ที่บ้านสวนหลังนี้”
“มีอะไรครับคุณย่า ทำไมถามแบบนั้น”
“ถ้าชอบย่าจะยกให้”
“ไม่เอาหรอกครับ คุณย่าเก็บไว้เถอะผมอยากมาหาเมื่อไหร่ผมก็มาได้ ผมไม่เอาหรอก”
“เป็นแบบนี้ทุกที ถามทีไรไม่เคยจะอยากได้เลย ย่ากลุ้มใจจริง ๆ ไม่ลองถามหนูปิงเขาดูล่ะ เผื่อเขาจะอยากให้น้องเอย์รับไว้ก็ได้นะ”
“ปิง มึงอยากได้ไหม อยากให้กูบอกท่านว่ายังไง” พี่เอย์หันมาถามผมทันที รู้แน่แล้วว่าผมถูกลองใจ คงอยากให้ผมตอบให้คุณย่ามันฟัง ผมไม่ชอบนะคำถามลองใจหรืออะไรพวกนั้นแต่เพื่อความสบายใจของแฟนผมผมจะตอบให้ คำตอบที่ออกมาจากใจผมเลยจริง ๆ
ก็อย่างว่าคุณย่ามันไม่รู้จักผมนี่ เขาก็คงจะถามหว่าน ๆ ไปเผื่อได้รู้ว่าผมเป็นคนแบบไหน
“ผมไม่รู้ครับผมตามใจพี่เอย์ แต่ผมคิดว่าเราอยู่ในที่เล็ก ๆ ของเราพอใจในส่วนที่เรามี แบบนี้ก็ไม่ทุกข์นะครับ”
เธอยิ้มบางมองหน้าหลานชาย ยกมือขึ้นมาลูบหัว
“เอย์ตั้น เดี๋ยววานเข้าไปดูป้าแพมซิลูก ตั้งโต๊ะกันเสร็จหรือยัง ย่ากลัวแขกจะหิวแล้ว หน้าแดงเหงื่อตกไปหมด”
พี่เอย์หันมาหาผมทันที ผมรีบยกหลังมือปาดเหงื่อ คือผมร้อนจริง ๆ ครับทั้งที่อากาศเย็นสบายมาก ร่มรื่น มันทำท่าจะเข้ามาเช็ดให้ผมรีบถอยหลังแล้วทำหน้าดุพี่เอย์คงจะนึกออกมันจึงหยุดอยู่แค่นั้น
“ไป เข้าไปดูแพมเขาให้ย่าที”
“เดี๋ยวกูมานะ แปปเดียว” มันหันมาบอกเมื่อคุณย่าเธอย้ำอีกครั้ง ผมพยักหน้าให้ รู้ว่ามันห่วง รู้ว่ากำลังถูกทดสอบ เราสองคนรู้ทุก ๆ อย่าง แต่เราก็ต้องสู้ ถึงมันจะบอกไม่ว่าอย่างไรก็จะเลือกผม แต่ผมก็ยังอยากให้มันรักษาครอบครัวตัวเองไว้อยู่ดี ผมจะทำให้ถึงที่สุด
พี่เอย์เดินห่างออกไปแล้ว เธอค่อยนั่งลงที่ม้าไม้ยาวมีพนักพิง บอกให้ผมนั่งลงข้าง ๆ ตอนแรกผมจะนั่งลงที่พื้นแต่เธอส่ายหน้าแล้วบอกให้นั่งลงข้าง ๆ กัน
“ปลาสวยดีนะ หนูอยากจะให้อาหารพวกมันไหม”
เธอชี้มือไปที่ถังอาหารปลาเล็ก ๆ ที่วางอยู่ไม่ไกลผมเดินไปหยิบมา มือเล็กตบแปะๆๆ ไม่นานปลาใหญ่มารวมตัวกันเยอะแยะ
ผมโรยอาหารลงไป ปลาคาร์ฟที่เลี้ยงในบ่อดิน น่ารักจัง ธรรมชาติมากๆเลย
“สมัยก่อนเอย์เขาชอบมาดูปลามาก ฉันต้องคอยอุ้มไว้ตลอดเพราะกลัวว่าเขาจะตก เมื่อไหร่ที่เขาแวะมาที่นี่เขาจะต้องมาเล่นกับเจ้าปลาพวกนี้เสมอ”
โฮ่ง!
เสียงหมาตัวใหญ่ดังออกมาจากเรือนไม้เก็บเครื่องมือทำสวนใกล้ ๆ ไม่นานนักโกลเดนรีทรีฟเวอร์สีน้ำตาลอ่อนตัวโตมากสองตัว วิ่งเหยาะๆเข้ามาหามันวิ่งเร็วไม่ได้หรอกเพราะมันอ้วนมากหนักตูดล่ะดิ ผมชอบหมานะไม่กลัวหรอก
“เจ้านี่ชื่อโบวี่ส่วนเจ้านั่นชื่อดีว่า เอย์เขาตั้งไว้ให้ตั้งแต่มันสองตัวยังเด็ก พวกเขาโตมาด้วยกันเลยนะ”
เจ้าหมาสองตัวเข้ามาดมผมใหญ่ผมลูบหัวมันเบา ๆ มันกระโดดสองขาขึ้นมาตะปบหน้าอกผมอีก โอ่ยยหมาดื้อกูคุยกับผู้ใหญ่อยู่เนี่ยมึงไม่เห็นเหรอหื้ม?? ผมเม้มปากหมั่นเขี้ยวมัน มันเลียเลยดิ่ ผมเลยบีบปากมันน้ำลายเยอะมาก
“ที่นี่มีทั้งกระรอก กระแต กระต่าย โน่นแน่ะ กระรอกตัวนั้นมีชื่อดัวยนะ เจ้าเอย์เขาตั้งให้ ฉันสอนให้เขาเรียกมันว่า ‘สควอรอล’ แต่เขาดัดเสียงได้น่ารักมาก เขาเรียกว่า ‘สควอรอลดอล’ ฉันยังขำสำเนียงแบบนั้นมาจนถึงทุกวันนี้”
“ผมหันไปยิ้มให้กับท่านทั้งที่ยังฟัดอยู่กับเจ้าหมาแฝดสองตัวยักษ์ คุณย่าพี่เอย์มีใบหน้าที่อ่อนโยนมากจริง ๆ แววตาเธอก็อ่อนโยนไม่แพ้กัน เธอเองก็หันมาส่งยิ้มให้ กวักมือเรียกสองหมาที่วุ่นอยู่กับผมให้เข้าไปหา
“โบวี่ดีว่า มาหาย่า มานั่งนี่” เธอตบลงข้างตัว เจ้าหมาแสนรู้วิ่งเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ ลิ้นห้อยมองหน้าผมด้วย ไอ้เจ้าโบวี่นี่กวนชะมัด ผมทำหน้าดุๆ มันตวัดลิ้นยาว ๆ เลียใส่แล้วเชิดหัวทำไม่สนใจ
“หนูปิง ฉันรู้ว่าหนูเป็นเด็กดี สามปีที่ฉันกับคุณแม่ของเอย์เขาเฝ้าดูหนูอยู่ตลอด เรารู้ว่าหนูดีกับเอย์มากแค่ไหน ครอบครัวหนูเองก็เป็นคนดี ฉันนับถือหนูนะความดีความกตัญญูที่มีต่อคุณแม่และครอบครัว”
เธอลูบหัวเจ้าดีว่าแล้วหันมาที่ผมอีกครั้ง
“เรื่องฐานะฉันยังสามารถยอมรับได้ไม่คิดรังเกียจอะไรเลย ความขยันขันแข็งของหนูฉันเห็นมาตลอด แต่หนูปิงอย่าโกรธฉันนะถ้าฉันจะบอกว่า ไม่ว่าอย่างไรฉันก็อยากเห็นหลานชายฉันมีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีลูกตัวเล็ก ๆ มาวิ่งเล่นในสวนแห่งนี้ มีเสียงสดใสน่ารักเรียกเอย์เขาว่า ‘คุณพ่อครับ’ ‘คุณพ่อขา’ เอย์ตั้นเป็นเด็กดีไม่เคยทำเรื่องให้ฉันเสียใจ ฉันไม่อยากพูดจาแบบนี้กับหนูเลย แต่ฉันก็จำเป็นจะต้องพูด”
ผมก้มหน้านิ่งคิดตามเธอทุกอย่าง ‘คุณพ่อครับ’ ‘คุณพ่อขา’ งั้นหรือ?? ความเป็นจริงที่ผมหลีกเลี่ยงที่จะคิดมาตลอด ผมรู้ผู้ชายอย่างเรามีลูกไม่ได้ ผมกับพี่เอย์รักกัน เราสองคนคิดแค่ว่า แค่เราเท่านั้นสองคนก็มีความสุขได้ แต่ผู้ใหญ่มักคิดแต่เรื่องของอนาคตเสมอ
...ผมเข้าใจ...
“ปล่อยหลานชายฉันไปได้ไหม ถือว่าฉันขอร้อง ฉันรู้ไม่ว่าฉันจะเสนอหรือหยิบยื่นอะไรให้หนูคงจะปฏิเสธที่จะรับไว้ทั้งหมด ฉันรู้หนูกับเอย์ตั้นรักกันด้วยใจจริง ๆ แต่ทว่า...ความรักจริง ๆ ไม่จำเป็นต้องครอบครองไว้ ถ้าหนูรักเอย์เขาจริงลองคิดดูอีกครั้ง ปล่อยให้เขาได้มีชีวิตที่เป็นปกติ มีผู้หญิงดี ๆ สักคนผ่านเข้ามา ได้แต่งงาน มีลูก เป็นหัวหน้าครอบครัว แค่นั้นเองที่ฉันต้องการ”
ผมกลืนก้อนจุกลงลำคออย่างยากลำบากยิ่ง รู้สึกตัวเองตัวเล็กลงไปมาก ผมสงสารเธอนะ ผมรู้ว่าเธอคงรู้สึกผิดหวังมากจริง ๆ
“ถือว่าเห็นแก่ฉันได้ไหม ปล่อยให้เอย์เขามีชีวิตที่เป็นปกติเหมือนคนทั่วไป ฉันแก่มากแล้วช่วงชีวิตบั้นปลายก่อนที่จะมีอะไรๆเกิดขึ้น ขอให้ฉันได้เห็นว่าหลานชายที่ฉันรักที่สุด มีครอบครัวที่ดี สมบูรณ์พร้อมเถอะนะหนูปิง”
“คุณย่าครับ”
ผมสะดุ้งขึ้น คุณหญิงท่านเองก็มีทีท่าตกใจ เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นที่ด้านหลัง พี่เอย์มาตั้งแต่เมื่อไหร่มันยืนอยู่ด้านหลังเราทั้งคู่สองมือบีบไหล่ผมแน่นสั่นนิดๆ ผมเอื้อมเอามือไปตบ ๆ มือมัน อยากให้รู้ว่าผมไม่เป็นไร ความจริงก็เตรียมใจมาอยู่แล้วผมคงไม่โชคดีเจอคุณย่าหัวโบราณที่จู่ ๆ ทันสมัยไฟแรงขึ้นมาหรอก ความเป็นจริงมันต้องยากเย็นแบบนี้
“อาหารเสร็จแล้ว เราไปทานกันนะครับคุณย่า”
พี่เขาพยุงเธอขึ้นมีผมเดินตามที่ด้านหลัง พี่เอย์แตะมือผมแล้วพยักหน้าให้ เราทั้งสามคนเดินเข้าไปที่เรือนเล็ก นั่งทานข้าว ระหว่านั้นพี่เขายังคงยิ้มแย้มคุยกับคุณหญิงย่าของมันเหมือนเดิมทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยน ผมเองก็นั่งฟังย่าหลานคุยกัน จนกระทั่งค่ำ ๆ ถึงเวลาที่เราต้องลากลับ
“ว่างเมื่อไหร่ก็แวะมาอีกนะ ย่าอยู่กับเอย์แล้วมีความสุขมาก”
“คุณย่าดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะครับ”
เธอเข้ามาหอมแก้มมันพี่เอย์เองก็หอมแก้มเธอตอบกลับไป พี่เขาอ่อนโยนกับท่านมากเลยนะ กอดเธอไว้จนจมแขน ผมอดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ นึกถึงเรื่องที่เธอคุยกับผม สงสัยนิด ๆ เหมือนกันว่ามันได้ยินประโยคสำคัญที่เธอต้องการจะสื่อกับผมหรือไม่
เราสองคนออกมาจากบ้านนั้นแล้ว เสียงเพลงเบา ๆ จากสถานีวิทยุ ตัดกับสปอตโฆษณาดังเป็นระยะ
“ขอโทษนะปิง ให้มึงต้องมาฟังเรื่องที่ไม่สบายใจอีกจนได้”
ผมตกใจนิด ๆ เสี้ยวหน้าคนขับที่มีแววของความกังวลผสมอยู่
“พี่ได้ยินเหรอครับ?”
“ได้ยินสิ ได้ยินทุกคำที่ท่านพูดนั่นแหละ” พี่เอย์เลื่อนมือซ้ายลงมากุมมือผมไว้
“อย่าเกลียดคุณย่ากูนะ แล้วก็...ขอโทษทีที่ครอบครัวกูเป็นซะแบบนี้”
“ไม่ใช่ครับพี่ ผมไม่ได้คิดมากหรอก บอกให้รู้ไว้อย่างนะ ความรักไม่จำเป็นต้องครอบครองไว้ก็จริง แต่ผมไม่คิดแบบนั้นหรอก สำหรับพี่น่ะ รักของผมจะต้องครอบครองไว้ต่างหาก ผมไม่ยอมเสียพี่ไปง่าย ๆ บอกเลย ผมเด็กสมัยใหม่ไม่โบราณครับ รักของผมต้องแย่งชิง ต้องไขว่คว้า และสุดท้ายคือต้องได้มาครอบครอง นี่แหละคติของผม”
“หึหึ มึงนี่มัน...” มันยกยิ้มร้ายส่ายหน้านิดๆ แต่ท่าทางพึงพอใจคำตอบผมเป็นที่สุด
“เพราะว่าผมเป็นนางเอกไง คึคึ”
“จะใช่เหรอวะปิง กูว่าคติแบบนั้นมันคติของนางร้ายนะ”
“ใช่ที่ไหน นางเอกยุคใหม่แล้วดิ่ ต้องร้ายต้องแรง แอบเลวนิด ๆ กำแพงสูงแค่ไหนผมจะปีนจะไต่ขึ้นไปให้ถึง”
“จริงเหรอวะ? แม้ว่ามันจะโคตรชันน่ะนะ”
“ถ้าผมปีนขึ้นไปไม่ถึงผมก็ไม่กลัวหรอก ผมรู้พี่นั่นแหละต้องยื่นมือลงมาหา”
รถชะลอตัวจอดติดไฟแดง พี่เอย์มองมาที่ผม มันยื่นมือซ้ายออกมาหา สายตามุ่งมั่นเต็มเปี่ยม “ไปด้วยกันไหม ปิง!?”
“พี่เอย์?!”
“ความจริงกูก็คิดไว้อยู่แล้วเรื่องของคุณย่า คุณแม่ เรื่องครอบครัวและวงศ์ตระกูล”
“แล้วพี่จะทำยังไงครับ” ผมยื่นมือออกไปจับมือมันไว้ พี่เอย์เอามือผมขึ้นไปทาบแตะที่ริมฝีปาก มันจูบเบา ๆ
“คิดว่าน่าจะใช้เวลาสักสองสามเดือน เคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย อย่างที่กูเคยบอกไว้ออกมาทำบริษัทเล็ก ๆ เองก็ดีเหมือนกัน ถ้าเราอยู่กันไปแบบนี้สักวันหนึ่งครอบครัวกูต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายกับมึงอีกแน่ ๆ กูจัดการให้มันจบ ๆ ไปเลยดีกว่า คุณพ่อกูท่านใจดีนะ เดี๋ยวจะลองปรึกษาเรื่องเปิดบริษัทเล็กๆดู ช่วงนี้คุณแม่เดินทางต่างประเทศบ่อยกูจะใช้เวลาในช่วงนี้แหละ เคลียร์ทุกๆอย่างไว้”
“มันจะยุ่งยากไปไหมพี่ ความจริงพี่อยู่แบบนั้นไปก็ได้นะ เราก็แอบ ๆ เจอกันไง”
มันหันขวับมามองเลย ตาเขียวอีกแล้ว ผมรีบยกสองมือขึ้นเป็นสัญลักษณ์ว่ายอมแพ้ๆ ผมพูดเล่น
“แอบได้ที่ไหนเรื่องแบบนี้ กูคบมึงแล้วก็อยากเดินไปไหนมาไหนด้วยกันเปิดเผยสิวะ อย่าบอกนะว่ามึงอยากจะแอบ” คุณชายเสียงเหวี่ยงนิด ๆ
“เฮ้ยไม่ใช่แบบนั้น” ใครจะอยากคบแบบแอบ ๆ เล่า ผมก็อยากให้คนรู้เหอะว่าผมเป็นเจ้าของมัน
“ถ้างั้นก็เตรียมตัวไว้”
-
“ถ้างั้นก็เตรียมตัวไว้”
“เรื่องอะไรพี่”
“คุยกับบ้านกูแล้ว เดี๋ยวต้องคุยกับบ้านมึงด้วยดิ อย่ามาเอาเปรียบ มึงได้กูแล้วคิดจะปิดแม่กับพี่ขมเหรอ”
“เฮ้ย! อะไรเร็วขนาดนั้น” ใครได้ใครพูดผิดพูดใหม่เลยเหอะ ผมเริ่มหน้าหงิกบ้าง
“ช้าไปนะกูว่า ช้ากว่าบ้านกูอีก”
“พี่แม่ง”
“จะบอกแม่มึงรึเปล่า หรือจะคบกันไปแบบแอบ ๆ ก็ได้นะ”
“เรื่องดิ่”
ผมตอบแทบจะทันที พี่เอย์มันยิ้มใหญ่เลยมันตบหัวผมเบา ๆ ผมรู้หรอกมันทำเป็นพูดลอกเลียนคำพูดผมน่ะ
“หึหึหึ”
“พี่แม่งหัวเราะไรอ่ะ”
“ตลกมึงไง”
“ตลกเรื่อง?”
“เปล๊า” มันปฏิเสธเสียงสูงยิ้มนิด ๆ ผมหมั่นไส้เหวี่ยงมือฟาดท้องมันไปที่ คุณชายร้องโอดโอย
“แล้วตกลงวันนี้นอนไหน”
“นอนบ้านเหอะ คิดถึงคุณนายอ่ะ”
พี่เอย์หักรถเข้าอีกเลนทันที เจอเรื่องครอบครัวมันแล้วผมปลงว่ะ คิดถึงคุณนายกับพี่ขม ผมมั่นใจแม่จะเข้าใจผม ครอบครัวของเราไม่จำเป็นต้องรักษาหน้าตาอะไรแบบของมันเพราะอย่างนั้นทุกสิ่งทุกอย่างจะง่ายกว่ากันเยอะ ซึ่งผมเข้าใจนะไม่โทษหรอก
“ขอจูบก่อนเข้าบ้านได้ป่ะวะ”
มันล็อคเอาคอผมเข้าไปกอด ชะลอรถลงที่ข้างทางที่ดินว่าง ๆ ก่อนถึงหน้าบ้านผมแค่ไม่กี่เมตร พี่เขามองดูที่ดินมืด ๆ ลดเสียงเพลงลง มันก้มหน้าลงมาทำท่าจะจูบ ผมใช้แรงฮึดเฮือกสุดท้ายยกท่อนแขนมันออก หน้ามันหงิกไปแล้ว ผมรีบชี้ๆไปที่หน้าบ้านบอกให้รีบขับไปดึกแล้ว มันขัดใจนิดหน่อยแต่ก็เข้าเกียร์เดินหน้าต่อ
ในที่สุดรถมาจอดลงด้านในรั้วไม้เตี้ย ๆ เรียบร้อย แม่กับพี่ขมยืนหน้าเขียวอยู่
“เจ้าปิงนี่จริง ๆ เลยนะ จะมาไม่เคยบอกก่อนเล๊ย เอย์กินข้าวมาหรือยังลูก” แม่บ่นผมแล้วถามพี่เอย์
“ทานเรียบร้อยแล้วครับ”
“ปิงก็กินแล้วครับ แม่อ่ะ ปิงคิดถึงอยากมานอนด้วยนี่ วีนทำไมเนี่ย”
“อ่ะแค่กๆๆๆ” เสียงคุณชายกระแอมไอ หน้าตานี่คือคิ้วขมวดสุดแค่ได้ยินผมอ้อนว่าอยากจะนอนกับแม่
“พูดแค่นี้ว่าแม่วีนเหรอเราเดี๋ยวเหอะ ไปอาบน้ำอาบท่ากันไป พาพี่เอย์เข้าไปหาผ้าเช็ดตัวในห้อง เดี๋ยวแม่ชงนมอุ่น ๆ ให้ พี่ขมเขาไปได้นมสดมาจากตลาดเจ้านี้อร่อยแม่เติมน้ำตาลลงไปนิด ๆ ไปอาบน้ำแล้วพาพี่เขาออกมากิน เจ้าปิงนี่เลิกดื้อได้แล้วปล่อยเอวแม่เดี๋ยวนี้” แม่ตีแขนผมเบา ๆ เพราะผมกอดเอวคุณนายไม่ยอมปล่อยจนเธอบิดพุงผมนั่นแหละผมเลยยอมปล่อยเอวเธอได้
เราสองคนเข้าไปในห้อง พี่เอย์นอนแผ่หราลงกับฟูกทันที มันคงเหนื่อยแหละทั้งเหนื่อยกายเหนื่อยใจ คือเดี๋ยวนี้เวลามานอนคุณชายยึดฟูกใหญ่ของผมไปแล้วเรียบร้อย ผมจะปูฟูกเล็กๆอีกอันลงข้าง ๆ แต่ตื่นเช้าขึ้นมาทีไรเราสองคนนอนอยู่ฟูกเล็กแคบ ๆ ทุกทีสิน่า ก็ไม่รู้จะปูทำไมเหมือนกัน
“พี่เอย์ครับ อาบน้ำ” ผมนั่งลงข้าง ๆ เอาผ้าเช็ดตัววางลงที่ท้องมัน พี่เขาดึงเอาตัวผมขึ้นไปกอด สภาพผมตอนนี้คือตะกายขึ้นมานอนอยู่บนตัวมันเรียบร้อย
“ปิง ที่ดินข้าง ๆ บ้านมึงนี่ที่ใครวะ”
“หือ?” ผมนึก
“ที่บ้านคุณย่าพี่พิมครับ พี่ถามทำไม”
“เขาจะขายไหม กูอยากได้นะ”
“ทำไมอ่ะพี่ นึกยังไง”
“ไม่อยากให้มึงต้องห่างแม่ ไหน ๆ จะออกมาอยู่ด้วยกันแล้วก็ซื้อที่ที่มันใกล้กับบ้านมึงเลยไง มีที่ดินเปล่าติดกันแบบนี้ดีออก เดี๋ยวเราสร้างบ้านหลังเล็กๆเลี้ยงหมาสองสามตัว วันไหนมึงอยากมานอนกับแม่เราก็เดินข้ามรั้วมาก็ถึงแล้วไง ได้ดูแลท่านด้วย แบบนี้ไม่ชอบเหรอ”
“พี่เอย์?”
“กูพูดจริงนะ ลองถามพิมเขาให้หน่อย แบ่งขายไหมอยากได้สักแปดสิบตารางวาก็ได้ ไม่เอาเยอะหรอก”
“แล้วคอนโดพี่ล่ะ”
“นั่นน่ะแม่ซื้อให้ตั้งแต่กูเรียนมัธยมโน่น ถ้าจะออกมากูจะไม่เอาอะไรของเขาออกมาเลย เงินที่เก็บไว้พอจะมีอยู่ ค่อยมาหาเพิ่มเอาใหม่ ลำบากหน่อยแต่กูไม่เป็นไรหรอก เมียกูแกร่งหึหึ โอ๊ยยย อย่าตีดิ”
“พี่แม่งพูดจาไม่รู้เรื่อง อาบน้ำเร็ว”
“อาบให้หน่อยดิ”
“ได้ที่ไหนเล่า แม่นั่งดูทีวีอยู่กับพี่ขมอ่ะ”
“ฟอดดด พูดเล่น” มันหอมแก้มผมแล้วลุกพรวดขึ้นเลย ชิงเข้าห้องน้ำได้ก่อนอีกต่างหาก ผมนึกถึงคำพูดของมันแล้วคิดตาม ถ้าพี่เอย์เอาจริงครอบครัวมันร้อนขึ้นมาแน่ ๆ ถึงผมจะอยากอยู่กับมันแต่ถึงขนาดให้มันทิ้งทุกอย่างแล้วแยกตัวออกมาแบบนี้ จะดีเหรอวะ? เฮ้อ...ผมถอนใจคิด ช่างดิ ผมก็รักของผมอ่ะ ถ้าพวกเขายอมรับความรักของเราไม่ได้ การที่มันคิดจะแยกตัวออกมานี่คือคงสุดๆของมันแล้วเหมือนกัน อะไรจะเกิดคงต้องปล่อย
ผมสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวลุกขึ้นตามมันออกไปอาบน้ำ เราแต่งตัวกันเสร็จออกมานั่งกินนมสดร้อนที่แม่อุ่นไว้ให้ ดูทีวีไปด้วยกันจากนั้นแม่กับพี่ขมเข้านอนกำชับผมกับพี่เอย์ปิดไฟให้เรียบร้อย
“อย่านอนดึกนักนะลูก พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าไปทำงานอีก”
“ครับแม่”
“นั่งตักกูมา” มันพูดขึ้นดึงแขนผมจะให้ลุกไปนั่งที่ตักมัน
“ไม่เอา”
“งั้นเข้านอนป่ะ” มันชวนอีก อิพี่เอย์กอดเอวผมไว้แน่นกว่าจะลุกขึ้นได้กระทืบเท้ามันไปสองทีเอาหมอนอิงกดหน้ามันเราสู้กันจนโซฟาจะขาด พี่เขาลุกขึ้น เดินไปที่โต๊ะริมหน้าต่าง
“ผมจะปิดไฟแล้วพี่”
“อือปิดสิ”
ผมก็ปิดลงจริงนะ พี่เอย์ยังยืนอยู่ที่ตรงนั้นผมเดินเข้าไปที่ครัวเช็คดูไฟให้เรียบร้อย ออกมาเห็นมันเอาอะไรบางอย่างเก็บใส่กระเป๋า ผมเดินเข้าไปหา มันรีบดันตัวผมไว้เหมือนไม่อยากให้เดินเข้าไปแถว ๆ นั้น
ผมยิ่งอยากรู้สิ
“เข้าห้องป่ะ”
“พี่ทำอะไร”
“ง่วงนอนแล้ว มึงเข้าไปปูที่นอนก่อน”
“แม่จัดการให้แล้วครับตอนที่พี่อาบน้ำ” ผมชะเง้อไปทางโต๊ะริมหน้าต่างอิพี่เอย์แม่งโคตรพิรุธมันกักผมไว้ แล้วทำท่าจะกอดผมรีบหนี มันดึงมือผมแล้วพาวิ่งเข้าห้อง
“พี่เข้าไปก่อนนะ ผมลืมปิดไฟห้องน้ำ”
มันพยักหน้าแล้วเดินเข้าไป ผมเดินไปดูในจุดที่ผมสงสัย ที่โต๊ะตัวนั้นมีเงินใบพันวางอยู่จำนวนหนึ่ง ทับไว้ด้วยแท่นกระดาษโน้ตอย่างดี
พี่เอย์วางเงินไว้ให้ ในที่ๆ ผมจะวางไว้ให้แม่เสมอเวลาที่แวะมานอนบ้าน
ผมเดินเข้าไปในห้อง เห็นมันนอนหลับตาไปแล้ว อยากจะถามนะแต่คิดอีกที ถ้าเป็นเรื่องที่มันอยากจะให้ผมรู้พี่เขาคงจะบอกออกมาแล้ว บางทีมันอยากจะหยิบยื่นเงินให้กับแม่แต่พูดไม่เป็น จะบอกผมก็คงจะอายเลยได้แต่ทำแบบนี้ มิน่า ผมนึกถึงวันก่อนแม่โทรมาบอกว่าผมวางเงินมากเกินกว่าทุกครั้ง ผมเองยังงงๆแต่คิดว่าแม่คงจำผิดเลยไม่ได้ท้วงอะไร ที่แท้เป็นพี่เขาวางเอาไว้ให้
“พี่เอย์ครับ นอนแล้วเหรอ”
อะไรก็ไม่รู้มันนอนห่มผ้าจนชิดคอหลับตาพริ้มท่าทางเหมือนคนหลับลึกลงไปแล้ว วันนี้อากาศเย็นห้องผมไม่มีแอร์นะ พัดลมก็ไม่ต้องเปิด ผมเดินไปผลักหน้าต่างกว้างออกอีกหน่อย ลมหนาวจากภายนอกโกรกผ่านเข้ามา
“อะไรเนี่ย หลับแล้วจริงดิ ผมปิดไฟเลยนะ”
“อือๆ” เสียงมันอืออาตอบรับ แต่ไม่ยอมลืมตานอนห่มผ้าแบบเหมือนคนหนาวจัดมาก ผมสงสัยนิด ๆ พอปิดไฟเสร็จลองคลานเข้าไปดูมัน
“เย้ยยยยยยยย!!!!!!!” กูว่าแล้ว แผนการคุณชาย ผมถูกลากเข้าไปในผ้าห่ม ไม่ตกใจหรอกมุขเก่า แต่ที่ตอนนี้นอนตาเบิกโพลงอยู่ก็เพราะ....
ภายใต้ผ้าห่มผืนโต พี่เอย์ล่อนจ้อนมาก มันเข้าห้องมาก่อนผมแค่แปปเดียวเท่านั้นทำไมถอดทุกอย่างไวแบบนี้
มือไม้มันกำลังฟัดผม ปลายจมูกโด่งระดมซุกลงมาแล้ว ผมดิ้น “เดี๋ยวๆๆๆอะไรเนี่ย พี่อยากกอดผมมากขนาดนี้เหรอ?”
มันชะงักกึกเลย
“อยากกอดก็บอกดี ๆ สิครับเดี๋ยวผมตั้งท่าก่อนจะให้กอดดีๆเลย นะๆตั้งท่าแปปๆ”
“จิ๊ กูบอกตอนไหนว่ากูอยากกอดมึง”
คึคึ เข้าแผนผมแกล้งมัน มันผลักผมออกพรืดดดดดจนสุดแขนเกือบตกฟูก คุณชายหน้างอลุกขึ้นนั่ง เสื้อผ้าก็ไม่ใส่หนาวขนาดนี้ ผมขยับดึ๊ดๆเข้าไปหาใหม่ ดึงผ้าห่มออกจากตักมันมาห่มให้ตัวเอง สรุปคือมันนั่งล่อนจ้อน
ตากูจะเป็นกุ้งยิงไหมเนี่ย ลูกชายมันชี้โด่เด่
“ตกลงพี่ไม่ได้อยากกอดผม?” ผมหรี่ตาแอบ ๆ มอง
“....” มันทำเสียงฮึดฮัดขัดใจ ขยับตัวไปมาแต่ยังนั่งอยู่
“งั้นก็นอนลงนะครับนะ ไม่อยากกอดก็ไม่กอดเนอะ หนาว นอนเร๊ว” ผมดึงแขนมัน ดึงๆบอกให้มันนอนลง พี่เอย์หันขวับมามอง ปัดมือผมทำท่าไม่อยากให้จับ
นี่แหละเวลามันเล่นตัวกับผม งอนยิ่งกว่าสาวน้อย
“ทำไงดีว๊า ผ้าห่มผืนโต๊โตแต่ไม่มีใครเข้ามาห่มด้วยเล๊ย เดี๋ยวไปตามเจ้าโบวี่มานอนด้วยดีกว่าเนอะๆ พี่เอย์ครับเราไปรับโบวี่มาจากบ้านคุณย่าพี่ดีไหมขอยืมมาให้ผมนอนกอดหน่อยนะ”
“ฝันดิ่” มันว่าหน้าหงิกกระชากผ้าห่มผมออกแล้วตัวมันเข้ามานอนกอดก่ายผมไว้
“กูไม่ให้มึงไปกอดคนอื่น” คนอื่นที่ไหน นั่นมันน้องหมา
“แล้วให้ผมพูดว่ายังไงอ่ะ”
“พูดว่าอยากให้กูกอดแค่คนเดียว” น้ำเสียงคุณชายเอาแต่ใจมาก
“เฮ้ยพี่นั่นแหละอยากกอดผม ผมไปอยากให้พี่กอดตอนไหน”
“ไม่ใช่! มึงอยากให้กูกอดไงกูเลยต้องดึงเข้ามากอด แบบนี้อ่ะ แบบนี้ๆๆ” มันสาธิตคำพูดมันด้วยการกอดผมแน่นมาก ๆ รัดจนจะบิดเป็นเกลียวเชือกอยู่แล้ว
“แบบนั้นเหรอพี่ สรุปผมอยากให้พี่กอด พี่เลยกอดผม แบบนั้นดิ่”
“ก็เออ”
“พี่แม่งขี้โกงว่ะ”
“ตัวมึงทำไมหอมวะ วันนี้อาบน้ำแล้วถูสบู่อ่ะดิ่”
“ผมถูของผมทุกวันเหอะ”
“คึ ครีมอาบน้ำมึงสามเดือนไม่เคยเปลี่ยน กูรู้เวลามึงสระผมเอาน้ำแชมพูแทนครีมอาบน้ำใช่ไหมล่ะ ไอ้ขี้เกียจ”
“ทำเป็นรู้ดี”
“กลิ่นมึงกูรู้ทุกซอกทุกมุมนั่นแหละ”
“ทำไมพี่พูดแล้วมันลามกวะ”
“จริงดิ่”
ผมยักคิ้วให้ อิพี่เอย์ยกยิ้มร้าย ๆ ก่อนเลื่อนตัวขึ้นมากระซิบ
“หิวแล้ว....กินมึงบนเตียงนี่เป็นความคิดที่ไม่เลวนะ มาที่นี่ทีไรได้กินทุกทีสิน่า” เสียงเซ็กซี่ดังขึ้นที่ริมหู ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลงมาเล่นเอาให้ผมขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว จะว่าชินมันก็ชินอยู่ แต่จะว่าไม่ชินมันก็ไม่ชินนะ
มือมันเร็วมาก ทำงานควบคู่ไปกับริมฝีปากและปลายลิ้นได้อย่างลงตัว คำพูดนั้นของมันเปลี่ยนบรรยากาศภายในห้องให้กลายเป็นลามกขึ้นมาในทันที
“อื้มม พี่เอย์ครับ เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อน”
“เงียบเถอะปิง”
เสื้อผ้าผมหลุดลุ่ยออกตั้งแต่ตอนไหน ทั้งมันทั้งผมกอดรัดฟัดเหวี่ยง ร่างกายเปลือยเปล่ารัดรึงทาบทับกับแสงของดวงจันทร์ที่ทอพาดลงบนฟูกหนานุ่ม
“ลองที่ริมหน้าต่างไหม อากาศดีด้วยวันนี้”
“ไม่เอาพี่ เดี๋ยวแม่ได้ยิน”
“มึงอย่าร้องดังดิ”
“ทำไม่ได้” ผมส่ายหน้า เวลารู้สึกดีผมชอบระบายออกมาทางเสียง นี่เป็นเสน่ห์อย่างนึงของผมนะบอกเลย เมื่อก่อนเวลานอนกับสาว ๆ ผมชอบคนที่ลีลาดี ๆ ร้องดัง ๆ ตอนนี้ผมเองเอามาปรับใช้กับตัว อิพี่เอย์ทั้งรักทั้งหลงอยู่นี่แหละผมไม่ยอมเป็นท่อนไม้หรอก ถึงจะอายแต่เรื่องแบบนี้มันต้องสามัคคีปรองดองเซ็กซ์น่ะมันต้องสองฝ่ายถึงจะสนุก ผมคิดแบบนั้น จะให้กลั้นเสียง ทำไม่เป็นหรอกครับ
มันยิ้มแล้วพลิกตัวลงมานอนแทนที่ผมเร็วมาก สภาพผมตอนนี้คือเปลือยกายนอนทับอยู่บนตัวมันพี่เอย์ประคองผมลุกขึ้นนั่ง
“ฟันดาบกันไหม”
“พี่แม่ง” ผมฟาดเพี๊ยะมัน “หน้าด้าน พูดจาลามก”
“ทำป่ะล่ะ”
“ทำดิ!”
“หึหึ” และแล้วมันก็จัดการ ใช้มือมันนั่นแหละผมอายขนาดนี้อย่าให้ผมเป็นฝ่ายทำเลย พออยู่บนเตียงแล้วพี่เอย์แม่งมันด้านสุดไรสุด ผมตัวเกร็งไปหมด เกี่ยวแขนกอดคอมันไว้ซุกหน้าลงที่ไหล่ครางลอดออกมาเบา ๆ
“ปิงชอบเหรอครับ หื้ม?”
ผมพยักหน้าหงึกๆ มันเลื่อนมือข้างที่ว่างขึ้นมาประคองท้ายทอยผม เราจูบกันอีกครั้งในขณะที่ส่วนล่างยังสู้กันอยู่ไม่หยุด
“มึงทำนะ วันนี้”
“ไม่เอา” ผมส่ายหน้าอีกมั่นใจว่าหน้าตัวเองแดงเถือกไปหมดแน่ ๆ มันยิ้มแล้วดูดปากผมแรง ๆ หนึ่งที ก่อนพลิกตัวผมลงไปที่ฟูกคุณชายตระหง่านพร้อมรบอยู่ที่หว่างขาผมเรียบร้อย ผมดึงแขนมันลงมา เราจูบกันอีกหน ปลายนิ้วร้อนลากยาวลงไปจนถึงส่วนที่สำคัญ ผมสะดุ้ง
“ฮ..อ๊ะ...” ครางจิกต้นแขมมันแน่น ตัวสั่นนิดๆเมื่อนิ้วร้ายเคลื่อนตัวเข้าออก
มันทำอย่างที่เคยทำ
ผมร้องอย่างที่เคยร้อง
ริมฝีปากกดจูบลงมา ลูกชายเราทั้งคู่พรักพร้อมมากแล้ว
...ร้อน.....
“จะเข้าไปแล้วนะ” มันจับขาผมชูขึ้น ก้มดูดเบา ๆ ที่โคนขาด้านในก่อนสอดแทรกกายใหญ่เข้ามา
“พี่แม่ง จะทำอะไรก็รีบทำอย่ามาพูดนะ เรื่องแบบนี้...” ผมอาย เอามือปิดหน้า ผ่อนลมหายใจ ทำอย่างที่มันเคยสอน ทุกอย่างกำลังดำเนินไป พี่เอย์แม่งเลวมันปัดมือผมออกบอกไม่ให้ปิดหน้าปิดตามันจะมอง ผมเลยหลับตาลงช่างแม่งแล้วแต่มัน
ไม่รู้จะมองทำเหี้ยไร คนอายจะตายห่าแล้ว
มันแทรกกายเข้ามาจนสุด ชายผ้าม่านพลิ้วไปตามกระแสลมเอื่อยๆจากภายนอก
สองร่างหลอมรวม
จุดเชื่อมต่อร้อนราวกับไฟ
ห้องทั้งห้องลุกโชน
ลมหายใจแห่งรักผสานเป็นหนึ่งเดียว
มันโอบกอดผมไว้ ขยับกายด้านล่าง....ผมชอบให้มันทำแบบนี้ที่สุด
หยาดเหงื่อผุดพรายขึ้นที่หน้าของสองเรา
ทั้งผมทั้งมันปาดเช็ดออกให้แก่กัน ริมฝีปากจูบซับอีกครั้งอีกหนที่ไรผมหอม
“อ๊ะๆ....พี่เอย์..ช้าหน่อย...อ่ะอื้มม..”
มันเป็นคนที่ชอบจูบมากมายจริง ๆ
จูบมาราธอน.....จูบแบบลืมตาย......จูบข้ามคืน
คุณเชื่อไหม...ผมทำมาหมดแล้ว
“พี่เอย์ อ๊ะๆๆ ผม ผะ...ผม...อ๊าา.....” ผมจิกฟูกจนเล็บจะหลุด เสียวสุดไรสุด ก่อนปลดปล่อยทุกอย่างของผมออกมา พี่เอย์ซอยถี่กระแทกเข้าออกเป็นว่าเล่น ผมครางสั่นจนลืมตาย ไม่สนแล้วใครจะได้ยินอะไรยังไง มันรีบคว้าผมเข้าไปจูบปิดปาก
“อื้มมมมม....อื้อออ....”
เสียงเราสองคนครางออกมาพร้อมกันทั้งที่ยังจูบ มันพาไปแตะเส้นขอบฟ้าถึงสองครั้งเอาจนผมหอบ เสยปอยผมเปียกชื้นออกให้ผมอีกครั้ง กดจูบลงมาที่ขมับอย่างรักใคร่
นัยน์ตาอ่อนโยนจ้องผมแน่นิ่ง
คำพูดที่มันมักจะพูดเสมอทุกครั้งที่เรารวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
“หมาปิง....รักมึงนะ”
ผมพยักหน้ารับเลื่อนมือขึ้นมาประคองแก้มมันไว้ รั้งตัวเองขึ้นไปจูบมันอีกหน
“ผมก็รักพี่”
คืนนั้น...พระจันทร์ยังคงเต็มดวงสวย ถึงแม้ครอบครัวพี่เขาจะรับเรื่องราวของเราไม่ได้ แต่มันยังคงมีผม มีครอบครัวของผม ผมมั่นใจแม่ผมจะไม่ห้ามความรักของเราสองคน
....โปรดอย่าให้มีใครต้องทิ้ง หรือถูกทิ้งไปอีกเลย.....
“ไปด้วยกันไหม ปิง!?”
ผมตัดสินใจแล้วตั้งแต่ตอนที่เอื้อมมือไปคว้าจับมือใหญ่และเย็นนั้นไว้
Tbc.
มาเสิร์ฟแล้วค่ะ พี่เอย์หมาปิง คัมแบ็ค!
ขอบคุณมากทุกๆข้อความกำลังใจ เราไม่ได้ต้องการคำชมหรอกไม่อยากให้เข้าใจผิด เจอกระแสดราม่าตั้งแต่ตอนที่พี่เอย์ทิ้งปิงไปเรียนต่อแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไร แต่ขอร้องเรื่องเดียวค่ะอย่าไปบลัฟความคิดเห็นคนอื่นเลยนะ ไม่อย่างนั้นมันจะกลายเป็นสงครามโต้กันไปมาไม่จบสิ้น เราคิดแบบนั้นตอนนั้นเลยอยากจะชะลอเนื้อเรื่องลงก่อน ไม่ใช่ว่าแตะไม่ได้ยุ่งไม่ได้วิจารณ์ไม่ได้ วิจารณ์เลยได้ทุกอย่าง แต่อย่าบลัฟกันค่ะ ไงๆเขาก็เป็นคู่รักกัน ทะเลาะกันเถียงกันมันเรื่องธรรมดานะ มันเป็นทิศทางของบทแค่นั้นเอง อินจ๊าดดดดดดดดดดดดดดดดด และต้องขอโทษด้วยหากทำให้ไม่สบายใจ
ตอนนี้มาแล้วนะคะ อาจจะมีหลายคนที่ไม่เข้าใจเราแล้วทิ้งกันไป ทว่ายังคงเหลือแต่คนที่เข้าใจเหตุผลของเราแบบนั้นจะดีกว่า ค่อย ๆ อ่านไปเด้ออออ
ปล. ช่วงนี้นานๆมาทีได้ป่ะคะ?? เทศกาลสอบมาถึงแล้ว รบกวนรักและเอ็นดูหมาปิงกับพี่เอย์ต่อไปด้วย ขอบคุณงับ มิลเลี่ยนแต้งส์ :mew1:
-
ดราม่าเบาๆทุกตอนเลย รู้สึกหนึบหัวใจ ฮ่าา
แต่เราชอบนะคะ :mew1:
-
คุณย่าขาใจอ่อนเถอะนะ
-
คงถึงเวลาที่ทั้งคู่จะฝ่าฟันไปด้วยกันละล่ะ ขนาดการพิสูจน์มา 3 ปี ยังไม่ช่วยอะไร ให้ผู้ใหญ่ฝั่งเอย์คิดได้เลย ต่อให้ลูกเป็นอย่างไร พ่อแม่ก็ควรจะรักที่เค้าเป็นเค้า ดีกว่าเตลิดแล้วทำผิดพลาดก็โทษว่าเป็นความผิดของอีกฝ่าย เคยดูตัวเองรึยังว่าเลี้ยงลูกแบบไหนมา ขีดเส้น ตีกรอบ พอถึงเวลาแก่ตาย ลูกหลานก็บ้านแตกแล้ว...จะโทษว่าลูกหลานทำตัวไม่ดีก็ไม่ได้นะ...เพราะใจมันไม่ไปตั้งแต่ทีแรก แต่ที่ทำก็เพราะคำว่า กตัญญู ทั้งนั้น โลกสมัยนี้เลยต้องปรับตัวกันเยอะ ทั้งคุณพ่อ คุณแม่ และลูกๆ เชื่อเถอะ บางที อาจจะได้ชีวิตที่มีความสุขมากกว่ามามองดูความทุกข์ของลูกหลานนะค่ะ (อินนนนน) :เฮ้อ:
-
ไม่ทิ้งหรอกค่ะ หมาปิงน่ารักขนาดนี้ :katai3:
-
อืม เริ่มรู้แกวบ้านเอย์แล้วเลยไม่หงุดหงิดละ คือรักลูกรักหลาน แต่รักในแบบที่ต้องให้เขาเดินในทางที่ตัวเองวางไว้เท่านั้นน่ะ ดูท่าคงไม่ยอมรับแล้วล่ะ นึกถึงปรัชญาของคาริลยิบราน บุตรของท่านมิใช่บุตรของท่าน คน ๆ นึงเมื่อเค้าก็มีความคิดชีวิตจิตใจของตัวเอง มโนเห็นอนาคตของพี่เอย์ว่าคงจะมีความสุข และเพื่อการนั้นก็เลยต้องทำลายความสุขปัจจุบันของพี่เอย์ทิ้งไป ห๊ะ อะไรเนี่ย ปากบอกว่าปิงเป็นเด็กดี แต่ก็ตั้งตากีดกันได้ตั้งสามปีและท่าจะดำเนินต่อไป ดราม่าคุณย่าไม่นึกสงสารคุณย่าเลย บอกว่าบั้นปลายแล้ว ละไม่อยากใช้ชีวิตที่เหลือเห็นหลานมีความสุขบ้างเหรอ คือทนได้ยังไง เห็นหลานตัวเองอยู่อย่างนั้นหลายปี รู้เห็นมาตลอดแต่ก็ทำต่อไป กลับมาเค้ายืนยันคำตอบเดิมก็ยังจะหาทางให้เขาเลิกกัน เฮ้อ มุ่งมั่นกันจริง ๆ เป็นเราล่ะก็เหนื่อยเลิกไปนานละ ทั้งย่าทั้งแม่จะคิดอย่างนั้นทำอย่างนั้นใครก็ห้ามไม่ได้ ส่วนพี่เอย์จะคิดยังไงทำยังไงก็ห้ามไม่ได้เหมือนกัน
พี่เอย์โคตรจริงจังกับปิง บวกคะแนนให้ บวกคะแนนให้หมาปิงด้วย คติประจำใจปิงเริ่ดมาก สู้เค้า ห้ามปล่อยมือพี่เอย์นะ แต่เจอคติพี่เอย์เข้าไป >> ลำบากหน่อยแต่กูไม่เป็นไรหรอก เมียกูแกร่ง 55555 ถูกใจจ :laugh:
ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะคะ
-
น่านนนนนนน คุณย่าเล่นหนูปิงแล้วไงงงงงงง :katai1:
รักอิพี่เอย์สุดๆ ทำได้ดีมากเลยเสี่ยเอย์ จุ๊บเหม่งที! [ผลัวะ//โดนหนูปิงตบ//ผัวข้า ใครอย่าจุ๊บ (ใช้คำโครตน่าเกลียด - -) -หนูปิง]
ขอให้ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆไปด้วยกันได้ตลอดรอดฝั่งนะคะ ^^
ปล.ในที่สุดฉากที่รอคอยก็มาาาาา :pighaun:
-
จับมือกันไว้แล้วทุกๆอย่างจะผ่านไปด้วยดีๆๆ
-
คุณย่าคะ...สงสารหนูปิงหน่อย ปิงรอมาตั้ง 3 ปีแล้วยังจะ@$$&#^%@$!%& :m16:
ทำตัวเป็นคุณย่าที่ดีหน่อยสิคะ เห็นแก่ความสุขหลานเถอะค่ะ//งอน
รอฝั่งแม่ปิง พี่ขมค่ะ อยากรู้ว่าสองคนนั้นจะทำหน้ายังไงตอนรู้ความจริง 55555555555 :katai2-1:
-
จับมือสู้ไปด้วยกันพี่เอย์น้องปิง
เวลาที่คู่นี้มันหื่น ฟิน จริงๆ
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ๊ะ ;)
-
:เฮ้อ: ไม่รู้จะมีดราม่าอีกหรือเปล่า
-
คิดถึงพี่ซ่าร์ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
นักอ่านก็ยัง หนักแน่น ในความรักของน้องปิงกับพี่เอย์เสมอครับ
เห็นทั้งคู่จับมือแล้วไปด้วยกัน :n1: แฟนคลับอย่างเราก็พร้อมที่จะส่งกำลังใจ
ไปอยู่เคียงข้างของทั้งคู่นะครับ
-
ขออีกซักทีเถอะ คือเบื่อแม่กับคุณย่าของเอย์มาก
สามปีที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยรึไง พูดมาได้ว่าขัดขวางที่สุดแล้ว
นี่เหรอความคิดของคนที่อยู่มาจนป่านนี้ คือไม่อยากแช่งนะ แต่เราอดไม่ไหวจริงๆ
ถ้าเราเป็นปิงนี่อาจได้ระเบิดลงแล้วนะ แค่สามปีที่ทั้งสองคนทรมาน พวกเค้าไม่คิดถึงความรู้สึกของสองคนนี้เลยรึไง
อย่างน้อยๆก็น่าจะเห็นถึงความสุขของลูกของหลานตัวเองอย่างเอย์บ้าง
สรุปที่ทำทุกอย่างก็เพื่อตัวเองทั้งนั้น หากจะมองว่าเอย์เห็นแก่ตัว แต่อย่าลืมสิ ว่าที่ขอให้เอย์ไปเรียนต่อสามปีเอย์ก็ทำให้แล้ว
แล้วที่บอกว่าถ้ากลับมาจะไม่ขัดขวาง หมามันเห่ารึไง หรืออัลไซเมอร์รับประทาน แก่แล้วผิดคำพูด ยังจะมามีหน้าขอร้องปิงมันอีก
ในเมื่อเลือกที่จะทำลายความรู้สึกของปิงกับเอย์ ทั้งสองคนก็สมควรอย่างยิ่งที่จะเห็นแก่ความสุขของตัวเองบ้าง
ในเมื่อเอย์ก็ได้ทำตามที่ขอไปแล้ว ยังจะมาเอาอะไรอีก ออกมาเลยเอย์เราเชียร์เต็มที่
ความสุขของเราเราเลือกคนที่จะอยู่เคียงข้างเราเองได้ แม่กับย่าคงไม่ได้อยู่กับเราไปจนเราแก่จนเฒ่าหรอก
อีกอย่างถ้าปิงเป็นคนไม่ดีหรือย่ากับแม่ของเอย์ไม่ได้รู้จักเพราะคิดว่าจะมาเกาะแล้วห้ามขัดขวางเราจะไม่ว่าซักคำ
นี่อะไรรู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจว่าปิงเป็นคนยังไง ที่บอกว่าเฝ้ามองอยู่ทั้งปิงทั้งครอบครัว แล้วยังจะมีหน้ามาถามลองใจเหมือนดูถูกปิงมากๆ
รอวันที่เอย์เดินจากแม่กับย่า เราจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลยคอยดู
ปล.ไม่ใช่เราไม่เข้าใจหรือไม่ได้มองในมุมของแม่กับย่าของเอย์นะ
แต่เราเบื่อที่สองคนนี้ดันทุรังทำร้ายหลานตัวเองอยู่ได้ อยากให้พิสูจน์
เอย์ก็พิสูจน์แล้วไงทำไมไม่รักษาคำพูด แก่จนจะลงโลงกันอยู่แล้วนะ
จะเอาอะไรกับเอย์กับปิงอีกเนี่ย บอกว่ายอมรับเรื่องฐานะได้แต่ยอมรับเรื่องมีแฟนเป็นผู้ชายไม่ได้
สามปีที่ผ่านมาเอาเวลาไปถักไหมพรมหรือฉีดโบท็อกซ์อยู่รึไงจ๊ะ ถึงได้ไม่ทำความเข้าใจและพยายามยอมรับซักที
ทั้งที่ปิงกับเอย์เจ็บปวดจะเป็นจะตาย พยายามอดทนขนาดไหน แล้วจะให้สามปีแห่งความทุกข์ของสองคนนั่นมันสูญเปล่ารึไงมีหัวใจกันบ้างรึเปล่า
นี่แน่ใจนะว่าหวังดีกับเอย์จริงๆ หรือที่จริงแล้วแค่กลัวตัวเองจะอายขายขี้หน้าที่มีหลานเป็นเกย์
ทั้งแม่ทั้งย่านี่มันเลวบริสุทธิ์จริงๆ(รู้สึกพักนี้จะได้ใช้คำนี้บ่อยมากกับนิยาย)
คือเหมือนทำดีแต่การกระทำมันทำร้ายคนให้ตายทั้งเป็นถึงสองคน
เราชอบที่ปิงบอกว่ารักจริงต้องแย่งชิงมาก อยากให้ปิงพูดคำนี้กับคุณย่ามากๆอ่ะ
คงจะหงายเงิบที่คิดว่าปิงจะยอมง่ายๆ เอย์ไม่น่าเข้ามาขัดเลย อยากให้ปิงพูดให้คุณย่ามันได้คิดบ้าง
เราจะรอหัวเราะร่าตอนที่ทั้งคุณย่าทั้งแม่รู้ว่าลูกและหลานทั้งสองคนกินผู้ชายทั้งพี่ซาร์ทั้งพี่เอย์(ตอนแรกจะสงสารเห็นใจแม่กับย่านะ แต่พอมาได้อ่านตอนนี้ รอสะใจแทนดีกว่า)
ยังไงเอย์ก็พาคุณย่ากับแม่ไปหาหมอรอแต่เนิ่นๆก่อนที่จะจากมานะ เดี๋ยวหัวใจวายไม่รู้ด้วย 555555+++
-
บ้านพี่เอย์ไม่น่าปล่อยพี่เอย์ให้ออกมาง่าย ๆ นะ
ยังไงก็สู้สู้ทั้งสองคนละ
-
เข้าใจคุณย่านะ ตอนนี้คงต้องหาจุดที่พอดีระหว่างเอย์กับที่บ้าน
พี่เอย์ก็คิดไปเยอะ เพราะขาดน้องไม่ได้แน่ก็ต้องหาหนทางไว้รองรับ
แต่ที่บ้านจะมีไม้เด็ดมาอีกมั้ยนี่สิ สู้ๆ ไปด้วยกัน มันคงดีกว่าสู้คนเดียว
ชอบตอนพี่เอย์ให้เงินแม่ น่ารักดี ตอนอยู่กับคุณย่าก็น่ารักนะืผู้ชายคนนี้อ่อนโยน
ฮาตอนงอนปิงโอ๊ย ยังกับเด็ก นี่ผัวหรือลูกคะ ฟันดาบช้งเช้ง อรั๊ย เขิน
ขอบคุณค่ะ
-
จะเอาแต่เหลนไม่เอาความสุขหลานรือ...... งั้นไปไข่ไว้ให้ใครท้องก็ได้มั้ง อุ้มบุญก็ได้ป่ะ
อะไรคือรัก อยากให้มีชีวิตที่ดี โดยไม่สนความรู้สึกเจ้าตัวอ่ะ บอกไปเลยว่ารับไม่ได้ จะให้มีชีวิตอย่างที่คิดไว้แล้วเท่านั้นดีกว่า คือพูดเหมือนอยากให้หลานมีความสุข (โดยจะกำจัดความสุขในชีวิตหลานออกไป)
อืม แต่ขุ่นย่าพี่เอย์บุคลิกผิดกะสมัยก่อนตอนต้นๆเรื่องเลย ตอนนี้ดูละมุนมาก 555
ให้กะลังใจคนเขียนและติดตามต่อปายยยย :katai5:
-
ครอบครัวพี่เอย์ ไม่ขัดขวางหัวชนฝา
แต่ลึกๆก็ยังคงมีความหวังจะให้พี่เอย์มีลูก
ถ้าพี่ซ่าร์บอกเรื่องลูกชาย ไม่แน่อะไรมันอาจเบาลง
-
ไม่ทิ้งหรอกครับ ตามอ่านอยู่เสมอ
-
สุดจะบรรยายกับตอนนี้ :hao5: o13 เป็นกำลังใจให้เอย์กับปิงฝ่าฟันอุปสรรคน่ะ :กอด1:
แอบตกใจที่ย่าพี่เอย์รู้เกี่ยวกับเรื่องสามปีนั้น :hao3: ปิงมันต้องอย่างงี้ซิ รักคือการครอบครอง555แนวคิดนางเอกยุคใหม่ o13
-
มีความสุขซักทีนะพี่เอย์
-
ฮ่วยยย บ้านพี่เอย์นี่แบบว่า..อ่านแล้วอารมณ์เสีย เข้าใจยากเย็นจริงๆ ทั้งคุณแม่คุณย่าเลย :m31:
แต่ประทับใจที่พี่เอย์ปฎิบัติกับคุณย่านะ พระเอกมากๆ อ่อนโยนอบอุ่นและก็อดทนได้ดีจริงๆ
ส่วนหมาปิงก็น่ารักมาก นายเอกยุคใหม่ ได้ใจเราจริงๆ 555 สู้ๆนะปิงปิงพี่เอย์ ทำดีแล้ว อย่าปล่อยมือกันอีกล่ะ
ขออย่าให้มีดราม่าอีกเลย สาธุ >/\<
-
ไหนบอกว่าให้ไปเรียน 3 ปี กลับมาแล้วจะปล่อยพี่เอย์ไง
ไหงเป็นเงี้ยยยยย เป็นทั้งแม่ทั้งย่าาา โอยยยย ปวดหัวววว
บอกว่าอยากเห็นเอย์มีครอบครัวที่มีความสุข ก็นี่ไงล่ะความสุขของหลาน
ที่ต้องเจ็บปวดกันมา 3 ปียังไม่พอใจย่าอีกเหรอคะะะะ อยากให้หลานเจ็บอีกใช่มั้ยยย
ไม่ไหวกับครอบครัวพี่เอย์อ่ะฮื้ออออ สงสารพี่เอย์กับหมาปิง :mew6: :mew6:
แต่ตอนท้ายๆนี่ช่วยกลบความหงุดหงิดใจไปได้ค่ะ
ฮื้อออ เขินนนนนน พี่เอย์บนเตียงนี่โคดปากตรงกับใจอ่ะ 5555555
เอ็นดูพี่เอย์น้องปิงเสมอนะคะ จุ๊บๆๆๆ
-
เมื่อไรสองคนนี้จะมีความสุขที่แท้จริง
-
ว้าวว พี่เอย์ชวนปิงวิวาห์เหาะ :mc4:
-
เชือว่าทั้งสองคนต้องมีความสุขในตอนนั้น ฝ่าฝันมาก็เยอะ โดนอีกนิดจะเป็นไรไป
ปล แม่ยกคนนี้จะคอยเชียร์ห่างๆ ฮี่ๆๆ
ปล 2 อยากให้คนแต่งรวมเล่มจังง
-
ชอบความหนักแน่นมั่นคงของทั้งสองคน
ไม่ต้องแบบอารมณ์ดราม่าน้ำเน่าให้ปวดใจ o13 :3123:
-
แม่กับพี่ขมจะรู้วันนี้แหละว่า น้องปิงเป็นเมียพี่เอย์ :hao6: :hao6: :hao6:
-
สู้ๆน่ะพี่เอย์ ปิงปิง เดี๋ยวคุณย่า กับ คุณแม่ ก็จะรับได้เอง :hao5: :hao5: :katai2-1: :katai2-1: :call: :call:
-
ได้ข่าวว่าตระกูลอัศวฯ มีเหลนแล้ว คือว่าลูกซีซาร์นี่มันไม่ใช่คนรึไง ทำไมมองข้ามหัว :serius2:
อยากได้เยอะแบบทีมฟุตบอลเลยป่ะ
ตอนแรกบอกว่าครบสามปีก็จะไม่ยุ่งกัน นี่เหมือนบอกกลายๆเลยนะว่า นี่ขอร้องดีปล้วนะ ไม่ยอมก็เจอกัน
อยากให้เอย์คุยกับครอบครัวอีกหลายๆครั้ง ไม่ใช่ปล่อยมาบลัฟปิงอยู่นั่นแหละ
บอกตั้งบริษัทเองจะไหวมั้ย ถ้าโดนแม่กับย่าแกล้งเผื่อให้กับมา ชายเอย์จะทนได้มั้ย
ถ้าเกิดใช้อิทธิพลเถื่อน จ้างคนมาทำร้ายปิงล่ะ เราไม่รู้หรอกว่าทำได้ขนาดไหน
เพราะ ย่ากับแม่ยังไงก็แลดูไม่น่าไว้ใจ
แล้วนี่ถ้ารู้ว่าซีซาร์จีบพี่เชนของชั้น มีหวังอกแตกตาย โฮะๆๆๆๆ :haun5:
ปอลิง: ระบบคอมของบริษัทอยู่ในมือเรา แฮกซะๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็จะรวยๆๆๆๆๆๆ ฮ่าฮ่าฮ่า //ตัวร้ายจัง ฉันนี่ ฮ่าฮ่าฮ่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณย่านี่หัวไม่ทันสมัยเลย เอย์ตันหลานรักมีแฟนเป็นผู้ชายไปคนหละ
แล้วถ้ารู้ว่าซีซาร์มีแฟนเป็นผู้ชายอีกคนจะรู้สึกไงเนี่ย
-
พี่เอย์เป็นเด็กดีมากเลยอ่าสัมผัสได้
หมาปิงอันนั้นเป็นเด็กดีอยู่แล้ว
พี่เอย์รักหมาปิงมากๆๆมากจริงๆ คิดถึงอนาคตของกันและกันตลอดเวลา โอยยยยรักอ่ะ รักทั้งคู่
ขอให้ผ่านอุปสรรคครั้งนี้ไปให้ไ๊ด้น๊าาา
ห้ามแยกจากกันห้ามปล่อยมือกันน๊าาา :L1:
กอดดดดดดด
-
พี่เอย์ ทีหลังเงี่ยนก็บอกว่าเงี่ยนดิ ไม่ต้องมาอ้างว่าหนาว 5555555555 #ท่ดๆ #ขออภัยในความไม่สุภาพ
-
ถ้ามันง่ายแบบที่พี่เอย์คิดก็ดีน่ะสิ :hao4: :hao4: :hao4:
ผ่านมันไปให้ได้นะคะ สู้ๆ :katai2-1:
-
อ่านตอนนี้เเล้วรู้สึกว่า นังกัสไม่มีความหมายอะไรเล้ยยย
นางเป็นเเค่กลิ่นผายลมที่มาเป็นครั้งคราว ทำให้ไม่ชอบใจ เเต่ก็ไร้ซึ่งความหมาย 5555555
คุณยายกัลคุณเเม่นี้ ถ้าเป็นชะนีรุ่นเดียวกัน ตบหน้าหงายไปเเล้วนะคะ
คนอะไรไม่รักษาคำพูด 3 ปีผ่านไปจะไม่ขัดขาง เเล้วทำไมคุณยายมาขอให้คนเลิกกันหน้าด้านๆ ยังงี้ล่ะคะ
มีเมียมีลูกเเล้วมีความสุขทุกคนหรึไง อายุก็เยอะเเล้วทำไมยังคิดได้เเค่นี้น้ออ
ห่วงลูกหลานหรือห่วงหน้าตาทางสังคมกันเเน่
เขาไม่เห็นหน้าไม่ได้คุยกันตั้ง3ปี ทนเจ็บเพื่อพวกคุณ ทำไมคะ? จะให้ปิงมันตายเเทนหรึไงถึงจะยอม
คิดว่าเเม่ของปิงน่าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้มากกว่าคนรวยๆ ที่มัวเเต่ห่วงสังคมมากกว่าความสุขของลูกตัวเอง เชอะ
รักคนเขียนค่ะ ขอบคุณที่มาต่อ :3123:
-
ปิงยังคงต้องฝ่าด่านคุณย่าอีกซิน่ะ
-
เดินจับมืไปด้วยกันนานๆนะ....
-
พี่เอย์กับปิงสู้ๆนะ ดูท่าบ้านพี่เอย์จะเหนียวแน่นนะ
ไม่ปล่อยมาง่ายๆแน่ สงสัยแม่พี่เอย์จะยึดติด ย่าก็ด้วย
เพลียยยย
-
พี่เอย์รักปิงมากจริงๆนะ ทุ่มเพื่อปิงแบบนี้ ปิงอย่าปล่อยมือพี่เอย์นะ ต้องแย่งชิงมาให้ได้ตามคติที่ถือไว้
แถมกลับมาที่บ้านปิงยังมากอดกันอีก :z1: พี่เอย์บอกรักปิงด้วย ทั้งสองรักกันจริงๆ จับมือกันไว้ให้มั่นนะ เอย์ปิง
ส่วนคุณย่าไม่อยากเห็นความสุขของหลานหรอ คุณย่าลืมคิดไปหรือเปล่าว่าต่อให้คนเราแต่งงานมีลูกกัน
แต่ถ้าเข้ากันไม่ได้ ไม่ได้รักกัน อยู่กันไปเดี๋ยวก็ต้องเลิกเข้าสักวัน แล้วพี่เอย์จะมีความสุขได้อย่างไรล่ะคุณย่า
สามปีที่คุณย่าทำให้เอย์ปิงห่างกัน แต่พวกเขายังรักกันมั่นคงแบบนี้คุณย่าน่าจะยอมรับได้แล้วนะหนูว่า
แต่นั่นแหละคุณย่าแค่อยากเห็นครอบครัวที่สมบูรณ์ของพี่เอย์ แต่ครอบครัวที่สมบูรณ์คือครอบครัวที่มีความสุขนะ
เป็นกำลังใจให้เอย์ปิงฝ่าฟันไปให้ได้ จับมือกันไว้ให้มั่นๆนะ สู้ๆพี่เอย์หมาปิง
:mew1: :L2:
-
แปลก!!! ครอบครัวพี่เอย์นี่ยังไง ไม่เห็นแก่ความสุขของปิงก็ควรเห็นแก่ความสุขของพี่เอย์นะ
กีดกันก็แล้ว ทำอะไรก็แล้ว ทำไมไม่ยอมรับนะ หรือต้องให้พี่เอย์เดินจากไปก่อนถึงจะคิดได้กันนะ
แต่อีกแง่ก็เข้าใจความรู้สึกของคนในครอบครัวของพี่เอย์เหมือนกันนะ คงอยากให้ได้ดี มีอนาคต
สรุป งงตัวเอง 555
ปล. ตั้งใจสอบนะคะ Get A จร้าาา ^^
-
จะอยู่อ่านปิง-เอย์ไม่จนจบเลยนะค๊ะ
ขอบคุณค่ะ
-
คุณย่าพี่เอย์นิถึงจะใจดีแต่ก็ยังเห็นเเก่ตัวเนอะ อย่างว่าและคนสมัยก่อนอยากเห็นลูกหลานมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ แต่ความเป็นจริงอะไรที่สมบูรณ์แบบครัชคุณย่า หลานไม่ได้รักแต่อยากให้แต่งกับผู้หญิงคนนั้นคนนนี้ที่หาให้ มีลูกไว้สืบสกุล เฮ่อ.. ถ้าคิดถึงความสุขของคนที่เรารักสักนิดก็คงจะดี เอย์ชอบแบบนี้ควรจะปล่อยให้เค้าได้ทำและเรียนรู้เองจะถูกจะผิดผลลัพท์มันก็เกิดกับตัวเค้าซึ่งจะเป็นบทเรียนได้อย่างดีเยี่ยม แต่ถ้าย่าอยากได้แบบที่ย่าต้องการเรียบร้อยมั่นใจได้ยังไงว่า เอย์กับภรรยาจะมีความสุข ที่ทุกวันจะฟรุ้งฟริ้ง สหวีวีวี่ กันตลอดเวลาแล้วมีลูกน้อยสองคนชายหญิงวิ่งเกาะขาทั้งซ้ายและขวา ตื่นเถอะอย่าเอาความอยากของตัวเองมายัดเยียดให้ลูกหลานได้รับกรรมนั่นไว้เลยมันเป็นบาปที่เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดแต่มันก็เกิดเพราะ ไปขัดขวางความรักของเค้า ชาติหน้าถ้าย่าเกิดมาเป็นแบบนั้นแล้วจะรู้ดี (เวิ่นเว้อ ฮ่าๆ)
ชอบพี่เอย์ตอนนี้นะ ที่บอกปิงว่าไปด้วยกันไหม ชอบคุณพ่อพี่เอย์ด้วยตั้งแต่3ปีก่อนโน้น ไม่ขัดขวาง แต่ก็ช่วยได้เท่าที่ทำมั้ง ท่านใจดีและไม่ได้กำหนดกฏเกณ์ให้ลูกต้องทำตามแบบนี้ๆ
คงต้องรอพี่ซ่าได้พี่เชนเป็นสามีและไปหอบเอาลูกที่ต่างแดนมาเปิดตัวมั้ง ทางย่ากับแม่ถึงจะได้ ตายตาหลับ เพราะมีคนสืบสกุล(ถ้าน้องโตมาเป็นเกย์อีกละก็นะ จะขำให้ฮ่าๆๆ เป็นตามพ่อกับอา)
-
หมาปิง :เธอรู้ไหม ทุกนาทีที่มีเธออยู่ตรงนี้ช่างโชคดีแค่ไหน หากมีวันนึงที่เราต้องจากกัน..แล้วฉันจะอยู่อย่างไร
เอย์ตั้น : ชู่ว์...ไม่มีวันที่เราจะไม่รักกัน บอกเลยฉันจะไม่ทิ้งเธอไป....
#ฟิน #ชู่ว์ว์ว์
-
ขอบคุณ :)
-
คิดอยู่ว่าคุณย่าคงจะไม่ยอมง่ายๆ
คราวนี้หลานออกมาเอง คงร้องรนกันน่าดู
3ปีนี้มันยังไม่พอที่จะยอมรับอีกหรอ รักหลาน ก็เห็นใจหลานเถอะนะ
หลานอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดี มีคนรักที่ดี เท่านี้ก็น่าจะมีความสุขแล้วนะคะคุณย่า
-
พี่เอย์รักปิงมากๆเลยสินะ แบบตอนที่ย่าพี่เอย์บอกว่า อยากให้พี่เอย์ >>มีครอบครัวที่ดี สมบูรณ์พร้อมเถอะนะหนูปิง เลยสงสัยแล้วคุณย่าไม่อยากให้พี่เอย์มีความสุขหรอ รู้ว่าหวังดีแต่การทำแบบนั้นสั่งให้ปิงไปจากพี่เอย์อย่างงี้พี่เอย์จะไม่เสียใจหรอ เป็นคุณย่าที่หวังดีแต่ดูใจร้ายกับหลานมากๆเลยอ่ะ
-
อันที่จริงผ่านไปสามปี คุณย่าก็ดูอ่อนลงมานิดหน่อยแล้วเหมือนกันนะ
ถ้าเอย์ทำอะไรจริงจัง คุณย่าน่าจะเข้าใจได้ในที่สุดนะ ...
เป็นกำลังใจให้คู่นี้ต่อไป
ปล. คู่พี่ซ่าก็รออยู่นะฮ้าฟฟฟฟฟ>///<
-
คุณย่าคร้าบ เห็นใจพี่เอย์กับหมาปิงเถอะครับ
เอาใจช่วยทั้งสองคนให้ผ่านด่านคุณย่าไปได้
พึ่งรู้ว่าพี่เอย์หื่นมากแต่ชอบแกล้งซึน หมาปิงร้องดังขนาดนั้นระวังคุณแม่กับพี่ขมได้ยินนะครับ :hao3: :hao3:
น้องมินตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะครับ
ขอให้สอบผ่านฉลุย get A ทุกตัวเลยนะครับ
คนอ่านคนนี้รอได้เสมอ
:กอด1: :กอด1:
-
เบนแอบงงทะเลาะกันอยู่ดีๆว๊าบมาบ้านคุณย่าได้ไง 5555 เลยต้องย้อนกลับไปดู ก็ถึงบางอ้อ เบนคิดเหมือนพี่เอย์นะ คำว่าเลิกกันอย่าพูดออกมาง่ายๆเลย เราผ่านอะไรกันมาตั้งเยอะแยะ นังไงก็ควรคุยกันก่อน พี่เอย์ใจร้ายมากถึงบอกว่าอยากให้แสดงตัวเป็นเจ้ของใครจะกล้า ขนาดโทรไปยังไม่รับเลย อารมณ์นั้นโคตรหง่อ อะยอกเลย ส่วนเรื่องคุณย่า ก็ต้องรอดูกันต่อไป อย่าทำร้ายจิต
ใจกันอีกเลย พิสูตรก็ทำไปแล้ว ทำไมยังจะขอให้ห่างกันอีก
-
ต้องรีบดึงคุณพ่อมาเป็นพันธมิตร o22
-
พี่เอย์หายซึนทันทีตอนกินหมาปิง...
ให้ตายสิ ขัดใจกับบ้านพี่เอย์มากอ่ะ จะอะไรนักหนา
ปิงก็โดนแล้วโดนอีกจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว
พี่เอย์พยายามทนห่างปิงตั้งสามปี สามปีเชียวนะ
ติดต่อกันก็ไม่ได้จนปิงเกือบจะตัดใจให้ขาดอยู่รอมร่อ
อายุก็ปูนนี้แล้ว ทำไมไม่เห็นใจหลานตัวเงบ้างอ้ะ
สู้ๆนะปิง สู้ๆนะพี่เอย์ :katai1: :katai1:
-
:mew3:
-
อ่านแล้วเขินเลย ความรักมันค่อยๆเติบโตอย่างที่มันควรจะเป็น ละมุนเลยขนาดฉากเสียเลือดนะเนี่ย :haun4:
-
อะโฮ๊ย ตามอ่านมาจนทัน ชอบอ่ะครับ ครบรสชาดดี บทดราม่านี่น้ำตาใหลเลย ขอบคุณนะครับคนเขียน ที่มอบเรื่องราวดีๆมาให้อ่านกัน มาต่อไวๆนะครับ
-
พี่เอย์ หมาปิง สู้ สู้ :กอด1:
คนเขียนก็ สู้ สู้ เหมือนกันน้า :L2:
-
ก็หวังว่ามันจะไปด้วยกันจริงๆนะ กลัวสะดุดกลางทางแล้วมีฝ่ายเสียสละนะสิ ก็ขอให้เข้าใจกัน พูดคุยกันแบบนี้ ถ้าลองพูดคุย เข้าใจในตัวอีกฝ่าย ซื่อสัตย์ ยังไงก็ฝ่าฟันมันไปได้แน่ ถ้ารักกันขนาดเนี้ยนะ คนแต่งก็สู้ๆ แล้วกัน ขอให้โชค Aเด้อ รอได้ๆ
-
บอกเลยว่าไม่เคยคิดจะทิ้งหมาปิงกับพี่เอย์เลยสักนิด
สนุกมากๆแถมซึ้งกินใจ o13
-
คุณย่า...หลานคุณย่าหาแค่มีคนรักเป็นผู้ชาย...ทั้งคู่เลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณย่าทำใจเถอะค่ะ ปลง และทำใจยอมรับ เพราะเดี๋ยวเชนซ่าจะทำให้ท่านเซอร์ไพสอีกรอบ
-
จับมือกันไว้ให้แน่นๆ นะหมาปิง
-
ใช่ ปิงกับพี่เอย์ไม่ต้องแยกจากกันแล้ว เพราะพี่เอย์เลือกปิง
-
:m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17:
-
รออ่านทุกขณะจิตในทุกๆตอน เป็นกำลังให้ทุกๆคนให้หาทางออกได้
-
สาธุ ขอให้คุณแม่รับได้เถอะ แล้วคุณย่จะอะไรอีกเนี่ย คุณแม่ก็ตกลงแล้วว่สามปีทนได้ไม่มีขัดขวาง คราวนี้มันทำได้แล้วก็ปล่อยมันไปดิ
-
เข้าใจเหตุผลครอบครัวฝ่ายเอย์นะ ผู้ใหญ่ก็ต้องคาดหวังผู้สืบสกุล แต่ไม่ต้องห่วงนะคะคุณย่า
พี่ซาร์มีหลานสืบสกุล และจะมีสามีมาช่วยเลี้ยงหลานให้พร้อมกันด้วย 55
อร๊อยยย มีฉากหวามๆ คนอ่านเขิลเลย ฮาๆ :o8:
-
คิดว่าตาฝาด.. แอร๊ยยยย!
หมาปิงกะพี่เอย์ fighting!!
แม่กะย่านี่เป็นพวกรักแบบมีเงื่อนไข สามปีผ่านไปไม่พิสูจน์อะไรเลยเรอะ
ผู้ใหญ่สับปลับว่ะ
-
พี่เอย์ครับคือแบบ....ผมชอบพี่มากว่ะ :ling1:
จับมือกันไว้นะ :กอด1:
-
คำพูดพี่เอย์โรแมนติคสุดๆอ่ะ ไม่รู้ซิอ่านแล้วได้สัมผัสถึงรักแท้อ่ะ
-
อยากให้มีครอบครัวที่ดีพร้อม
แต่คุณย่าคะ..ทุกอย่างที่ว่ามามันต้องเริ่มจากที่คนสองคนรักกันแล้วช่วยกันสร้างครอบครัวขึ้นมาไม่ใช่เหรอคะ
:hao4:
-
เราว่าข้อเสียคู่นี้คือมีอะไรไม่คุยกันให้ดีๆก่อน
ชอบคิดไปเองจนเลยเถิด อิพี่เอย์นี่ตัวดีเลย จิ้มตูดซะ :z13:
-
อุปสรรค์มีไว้ให้ก้าวข้าม สู้ๆนะทั้งสองคน
ตอนนี้ไม่รู้จพเม้นท์อะไรดี มันหลายความรู้สึกเกิน
รอตอนต่อไปจ้า :hao7:
-
สู้ๆนะทั้งคู่ ห้ามปล่อยมือกันเด็ดขาด ไม่งั้นคนอ่านจะเศร้า T_T
ก็อย่างที่หลายๆเม้นท์ว่า 3ปีนี่ไม่ได้ทำให้คุณย่ากะคุณแม่พี่เอย์คิดอะไรได้บ้างรึไง
แบบว่าถ้าเป็นเรานี่ เหนื่อยแล้วนะ ช่างๆมันเหอะ 55
ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:z1: สู้ๆจ้า
-
ตามทันแล้วววววววววววววว ดีใจมากกกก
อ่านแล้วอมยิ้มไปตั้งแต่ตอนแรกๆ ขอเม้นรวบยอดที่เดียว ช่วงกลางนี่พีคมากอะ ฉากก่อนไปเรียนต่อนี่คือน้ำตาไหลพรากๆ สงสารทั้งสองฝ่ายเลย สามปีที่รอคอยเนี่ย
ส่วนช่วงครึ่งหลังที่กลับมาแล้ว กว่าจะเคลียร์กว่าจะเข้าใจกัน บีบคั้นมากจริงๆ ยิ่งตอนหลังสุดที่เจอพี่เอย์เฉยชาถึงกับไปไม่เป็นเลย เพราะทั้งเรื่องยังไม่เคยเจอโมเม้นต์แบบนี้ เศร้าแทบปิง แต่ก็ดีใจที่ตัวเองมาอ่านที่หลัง มีอีกตอบให้อ่านแล้ว อารมณ์เลยไม่กระชากออกไปนอกโลก ตอนล่าสุดก็คิดไว้อยู่แล้วว่าครอบครัวระดับนี้คงไม่ยอมง่ายๆ แต่แหม สัญญาก็ต้องเป็นสัญญามั้ยค่ะ อ้างนู๋นนี่นั่น ก็ทำร้ายสองคนนี้ไม่ได้แล้วหละ
คิดว่าคู่นี้คงประคองกันไปได้ตลอดรอดฝั่งเพราะผ่านอะไรมาเยอะ เจ็บและอดทนกันมาเยอะ รักมากกกกก
ปล ตอนนี้ชอบคู่รองเชียร์พี่ซ่าร์ แต่ประเด็นคือถ้าพีซ่าร์คู่พี่เชนไปอีกคน ครอบครัวคงกรี๊ดลั่นจนนึกภาพไม่ออก แงๆๆๆ
ปล 2 ชอบพี่เชน เป็นตัวละครที่อบอุ่นมากกกกกกก พี่ชายมากกกก ปิงโชคดีมากๆที่ได้เจอกับบริษัทนี้
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ไม่ได้อ่านนิยายดีๆมาซักพักเจอเรื่องนี้เข้าไปรักเลย โชคดีมากๆที่กดเข้ามาอ่าน รอตอนต่อไปนะคะ
-
เราอ่านแล้วรับรู้ได้ว่าทั้งคู่รักกันมากกกกกกจริงๆ รักแบบเข้าใจกันพยายามปรับเข้าหากันตลอด ขอแค่เชื่อใจและยึดมั่นพอ สู้นะคะคนแต่ง เรารอได้
-
อิอิ :m10: :m3: :m10:
-
ดีกันแล้วสิ ความรักนี่ทำให่คนทำอะไรได้หลายอย่างจริงๆ
เอาใจช่วยนะ ขอให้ทั้งสองครอบครัวเข้าใจในความรักของเอย์ปิงได้เร็วๆ
-
:heaven :pig4: :pig4:
-
วันนี้คงไม่มาต่อ งั้นนอนล่ะน่ะ
-
คุณย่าเองก็รู้เห็นกับแผนทดสอบของคุณแม่เหรอเนี่ย
ทั้งๆที่รู้มาตลอด แต่ก็ยังอยากจะพรากความสุขไปจากลูกหลานอีกเหรอ
ที่ผ่านมาทั้งเอย์และปิงต่างก็ไม่ยอมปล่อยมือจากกัน
ได้แต่บอกว่าอยากให้เอย์มีครอบครัวที่อบอุ่น อยากอุ้มหลาน
แล้วเคยถามเอย์บ้างหรือเปล่าว่าเอย์จะมีความสุขมั๊ย
ถ้าวันข้างหน้าเอย์ไม่มีความสุข ทั้งแม่และย่านั่นแหละที่จะทุกข์เสียเอง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
ขุ่นย่า ยอมๆไปเหอะ...ช-ช รักกัน ฟินนะขอบอก555
ถูกใจ1 : เจ้าของหมูปิ้งมีบท คือออกมาน้อย แต่มันกระชากใจมากอ่ะ หล่อสุภาพ
ถูกใจ2 : ปูนไม่ใช่คู่ของน้องมันดังกัส 55555555 ขอหัวเราะให้ฟ้าถล่ม อันนี้โดนใจที่สุด อิอิ
-
โหะๆๆ หมาปิงเอ๊ย
ครางดัง เตียงสั่น บ้านสะเทือนขนาดนี้
ยังจะคิดว่าคุณนายแม่กับพี่ขม ไม่ได้รู้เรื่องอยู่อีกเร๊อออออ คิดว่าคงจะรู้มาตั้งนานแล้วแหละ ฮ่าๆๆ
เบาๆ กับหม่อมย่า
นึกแล้วก็ให้สะใจนัก หลานชาย 2 คน ทั้งรักมาก กับรักน้อย
คนนึงก้มีแฟนเป็นผู้ชายเหนียวแน่น อีกคนก็กำลังตามจีบผู้ชายแบบติดหนึบ 555 ตบเข่าป้าบๆๆ สะจาย
-
คนเขียนอยู่ใหนหนอ มาต่อได้แล้วนะครับ คิดถึงใจจะขาดแล้วครับ
-
ที่แท้คุณย่าสมรู้ร่วมคิดด้วยนี่เอง สงสารเอย์กีบปิงพยายามเ ท่าไหร่ก็ไม่มีใครยอมรับได้ซักที เราหวังว่าแม่ปิงจะเข้าใจนะ
-
:mew3:
วันนี้จะมาต่อมั๊ยน้าาา...
คิดถึงเอย์ตั้นกับหมาปิง
และก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยจ้าาา
:mew1:
-
รออออออออออออออออ :z10: :z10: :z10: :z10:
-
http://www.youtube.com/v/cuKagHSpk3M
บทที่ 38 เอย์ตั้น ,ซีซ่าร์
Aeton’s Part
“เอย์ตัดสินใจแน่นอนแล้วใช่ไหมลูก”
“ครับคุณพ่อ”
ท่านเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาวางลงที่โต๊ะแล้วเลื่อนส่งให้
สมุดบัญชี?
“ถ้าจะออกไปจริง ๆ ไม่ต้องเอาอะไรออกไปทั้งสิ้น ออกไปแต่ตัวทำให้แม่กับคุณย่าเขาเห็น นี่เป็นพันธบัตรกับสลากออมสินที่จะครบกำหนดอีกห้าปีข้างหน้าพ่อซื้อเอาไว้ให้ลูก ทั้งแม่ทั้งย่าเขาคงจะพอใจแน่ถ้าได้รู้ว่าเอย์ไม่ได้เอาอะไรออกไปเลยสักอย่าง เต้นเป็นเจ้าเข้าแน่ล่ะคราวนี้ ลูกรอฟังข่าวดีได้เลย เราจะมาเล่นเกมส์กันสักหน่อย”
“ขอบคุณครับคุณพ่อ” ผมหยิบสมุดบัญชีธนาคารที่ท่านส่งให้ขึ้นมาเปิดดู ยอดซื้อไม่น้อยเลย อย่างละยี่สิบล้านบาท
มันมากเกินด้วยซ้ำ
“คุณพ่อครับมันมากเกินไปรึเปล่า”
“ไม่หรอก ลูกยังเบิกใช้ไม่ได้จนกว่าจะครบกำหนดของมัน เผื่อเอาเงินรางวัลที่ลูกจะต้องได้ในทุกๆเดือนอยู่แล้วกับดอกเบี้ยการออมไว้ใช้ในคราวจำเป็น ถ้าเอย์คิดว่าไม่อยากถือไว้ก็ให้แฟนของลูกเป็นคนเก็บ ถือว่าเป็นของขวัญจากพ่อ”
“.........”
ผมเงยหน้ามองท่าน สายตาคุณพ่ออ่อนโยนเสมอ ท่านใจดีตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเปลี่ยนเลย
“ถ้าแม่กับคุณย่าเขาเต้นขึ้นมาจริง ๆ พ่อจะห้ามไว้เอง ลองให้เขาสองคนไม่ได้ดั่งใจดูบ้าง แล้วดูว่าพอลูกไปแล้วเขาจะเป็นยังไงกัน ถึงวันนั้นเชื่อสิเดี๋ยวเขาก็ไปตามเอย์กลับมาเอง”
“คุณพ่อไม่ขัดขวางผมเหรอครับ”
“ถึงอยากจะขัดพ่อก็ขัดไม่ได้หรอกจริงไหมล่ะ? มันช่วยไม่ได้นี่ถ้าขัดขวางแล้วจะทำให้รอยยิ้มของลูกต้องหดหายไป พ่อว่าปล่อยให้ลูกลองผิดลองถูกด้วยตัวเองจะดีกว่า สัญญากับพ่อนะถึงผลจะออกมาเป็นยังไง เอย์จะต้องยอมรับให้ได้ มั่นใจแล้วว่าคนๆนี้คือคนที่ใช่สำหรับลูกก็จงเดินหน้าต่อไป ขนาดหญิงชายอุปสรรคยังมีมากมาย นับประสาอะไรกับพวกลูก เพราะฉะนั้นจิตใจที่เข้มแข็งและมั่นคงจะทำให้ลูกก้าวเดินต่อไปด้วยกันได้ ต้องอดทนนะลูก”
“คุณพ่อ เอย์ขอบคุณมากครับ” ผมตื้นตันใจมากไม่รู้จะพูดกับท่านด้วยคำว่าอะไร มันจุกอกไปหมดพร่ำพูดแต่คำว่าขอบคุณ
“ไว้พ่อจะแวะไปหา ฝากบอกหนูปิงด้วย”
“คุณพ่อรู้!? รู้จักปิงเหรอครับ!?”
“รู้มาตลอด คอยดูลูกกับคนที่ลูกรักอยู่ตลอด”
“......”
“รักกัน ให้อภัยกัน ดูแลกันให้ดี ทำให้แม่กับคุณย่าเขาเห็น ถ้าเขาจะเล่นไม่ซื่อกับลูกและคนของลูก พ่อจะจัดการให้ไม่ต้องกลัวไม่ปล่อยอีกแล้ว สองคนนั้นทำเกินไปจริง ๆ ลูกทำบริษัทเล็กๆของลูกไป มีบ้านหลังเล็กๆสักหลัง พ่อจะเป็นแบคอัพให้เอง”
ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปหาท่าน คุณพ่อยืนขึ้นแล้ววาดวงแขนกอดผมไว้ มืออบอุ่นและมั่นคงตบลงที่บ่าผมเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ คุณพ่อเป็นแบบนี้เสมอท่านจะคอยดูผมอยู่ห่าง ๆ ถึงเรื่องราวภายในบ้านรวมทั้งผมกับซ่าร์คุณแม่จะเป็นคนคอยดูแลคุณพ่อเดินงานระหว่างประเทศ ไม่บ่อยนักที่ท่านจะอยู่บ้านได้เต็ม ๆ วัน แต่ทุกครั้งที่ผมต้องการกำลังใจและเดินมาจนสุดทางแล้วจริง ๆ ท่านเองก็ไม่เคยทอดทิ้ง
ผมยังจำได้...เมื่อครั้งยังเป็นเด็กคุณพ่อจะปล่อยผมวิ่ง ปีน ไต่ และเล่นซนทุกอย่าง ท่านไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วยแม้ว่าผมจะตกลงมาแล้วร้องไห้ ถึงวิ่งแล้วล้มท่านก็ยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ ตรงนั้นไม่ไกลจากตัวผมแต่ก็ไม่เคยก้าวเข้ามาหา ท่านรอดูจนผมลุกขึ้นได้เองแทบทุกครั้ง ล้มแล้วลุกขึ้นไปเล่นใหม่ ปล่อยผมเล่นจนผมพอใจ มือใหญ่ของคุณพ่อจะยื่นเข้ามาจับจูงมือเล็กๆของผมแล้วพาเดินกลับบ้านเสมอ
ถึงแม้ว่าไม่บ่อยนักเพราะท่านไม่ค่อยมีเวลา ช่วงนั้นธุรกิจบ้านเรากำลังเติบโต แต่ทุกครั้งที่ท่านจูงผมกับซ่าร์ไปเล่นที่สนามเด็กเล่นของหมู่บ้าน
ผมไม่เคยลืม...
“ถ้าเราเป็นแผลน้องเอย์ต้องหัดใส่ยาเองแบบนี้นะลูก จิ้มยาแดงแล้วทาลงไป เจ็บนิดหน่อยแต่ลูกผู้ชายต้องอดทน เอย์ตั้นไม่ร้องนะครับ”
“ล้มเอง เจ็บเอง ต้องยอมรับแล้วลุกขึ้นเองหากลูกยังอยากจะเล่นต่อไป มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำ เอย์ก็ทำพ่อไม่ห้าม พ่อจะไม่บอกว่าสิ่งที่ลูกทำมันถูกหรือผิด เอย์ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง จงเดินหน้าไป มีแต่คนที่เดินไปจนสุดทางเท่านั้น ที่จะได้มาซึ่งสิ่งที่ตัวเองต้องการ พ่อเชื่อใจลูก เชื่อว่าลูกจะเลือกทำแต่สิ่งที่ดี ๆ”
“...คุณพ่อ....”
“เป็นคนดี ใช้ชีวิตอย่างสุจริต แค่นั้นเองที่พ่อต้องการ พ่อจะอยู่กับลูกเสมอ”
“.......ขอบคุณครับพ่อ”
ท่านพยักหน้าให้ ผมไหว้ลงที่ลาดไหล่ของท่าน ไหล่กว้างอบอุ่นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เมื่อครั้งยังเด็กทุกครั้งที่ผมร้องไห้คุณพ่อจะอุ้มผมไว้ ผมกอดท่านแล้วซุกหน้าลงไปเสมอ มาตอนนี้ก็ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว ไหล่อบอุ่นแข็งแกร่งนี้ยังคงเป็นที่ให้ผมซุกลงไปพักพิงได้
.
.
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมชะเง้อหน้าจากตู้เสื้อผ้าหันไปดู คนเคาะเดินเข้ามานอนแผ่ลงที่เตียง จ้องมองดูผมที่อยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“แปลกว่ะ วันนี้เจอมึงที่บ้าน” เสียงคนถามดังมาจากเตียงผมเอง
ผมไล่สายตาเลือกเสื้อเชิ้ตที่เรียงโทนสีเอาไว้เต็มราวตั้งแต่สีอ่อนไปจนถึงสีเข้ม ในที่สุดเลือกหยิบออกมาได้หนึ่งตัว พาดลงที่พนักโซฟาแล้วเดินไปจัดการตัวเองที่หน้ากระจก
“กูมาบ่อยนะ มีแต่มึงนั่นแหละ มาทีไรไม่เห็นเคยเห็น” ผมมองคนถามผ่านกระจกเงาบานใหญ่
ซีซ่าร์นอนเอาสองมือหนุนหัวผิวปากด้วยท่าทางสบาย ๆ
“ไม่นับตอนกลางคืนดิวะ มึงเข้ามาตอนกลางคืนเข้าห้องแล้วก็หลับทุกที แต่ตอนนี้มันกลางวัน มึงเคยเข้ามาเปลี่ยนชุดที่บ้านด้วยอ่อ? แวะคอนโดไม่ง่ายกว่ารึไง”
“รู้ว่าวันนี้คุณพ่ออยู่บ้าน กูตั้งใจมาคุยกับท่าน”
“คุณพ่อเพิ่งกลับมาจากสิงคโปร์เมื่อคืนนี้”
“ใช่ กูรู้ แล้วมึง? ไม่เข้าบริษัทรึไง หรือมีงานถ่ายแบบถ่ายละครอะไรนั่นอีก”
“อืม.....
มันทำท่านึกคำตอบอะไรสักอย่างผมมองไปเห็นมันดิ้นไปมาอยู่บนเตียงทำผ้าปูยับยู่ยี่ไปหมด
“เฮ้ย ซ่าร์มึงอย่ามาทำที่นอนคนอื่นยับนะ นอนลงไปแบบนั้นเสื้อผ้ามึงเองก็ยับไม่รู้ด้วย” ใส่สูทแท้ ๆ ไม่ระวังตัวเองเลย
“จะเนี๊ยบไปไหนวะ มึงนี่มันคุณชายจริง ๆ กูจะเข้าบริษัทเดี๋ยวนี้แหละ เห็นรถมึงเลยเดินขึ้นมาดู จะไปพร้อมกันป่ะ ปิงอยู่ที่นั่นนะมึงไม่เข้าไปหาน้องเหรอ”
“เดี๋ยวจะเข้าไปรับตอนเย็น วันนี้กูมีเคลียร์งานที่ศูนย์รถ”
ช่วงนี้งานผมเยอะมาก พยายามคิดอยู่ตลอดว่าจะเคลียร์ส่งงานภายในสองหรือสามเดือนจะเสร็จไหม คือถ้าจะส่งงานต่อให้คนอื่นทำผมอยากจะให้เขาดูและอ่านได้ง่ายที่สุด ไม่อยากให้เป็นภาระคนมารับช่วงมากเกินไป
“ซ่าร์” ผมเดินเข้ามาหามันที่ข้างเตียง มันเอื้อมมือมาทำท่าจะกระตุกปมผ้าเช็ดตัว ผมคว้าจับมือมันไว้ จ้องหน้าแล้วพูดจริงจัง
“ช่วยดูงานที่บ้านแทนกูได้ไหม กูคิดว่าจะออกไปเปิดบริษัทเล็กๆทำเอง” แววตาเจ้าเล่ห์ซุกซนเปลี่ยนไปทันที มันลุกพรวดขึ้น ผมพยักหน้านิดๆ บอกให้รู้ว่าผมพูดจริงจัง กำลังจะเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตที่วางพาดไว้ แต่ถูกมันดึงมือไว้อีก
ซ่าร์ถามหน้าตาตื่น
“เรื่องจริงเหรอที่ว่ามึงพาปิงเข้าไปหาคุณย่า”
“จริง”
“มึงเอาจริงเหรอวะเอย์”
“ใช่” ผมดึงมือตัวเองออกจากมือมันแล้วเดินไปหยิบเสื้อมาสะบัดสวม
“จะออกไปเมื่อไหร่”
“เร็ว ๆ นี้ กำลังเคลียร์ทุกอย่างอยู่”
“แล้วมึงจะไปอยู่ที่ไหน คอนโด?”
“เปล่า กูซื้อที่ ใกล้ ๆ กับบ้านแม่ของปิงไว้แล้ว คิดว่าจะสร้างบ้านหลังเล็ก ๆที่นั่น พื้นที่ใช้สอยไม่มากนักหรอก แต่คิดว่าน่าจะพอดีกับกูสองคน มีหมาอีกสักสองสามตัว ปิงมันชอบหมา”
ช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมาปิงคุยกับพิมเรื่องที่ดิน คุณย่าของพิมใจดีมากแบ่งขายให้ผมแปดสิบตารางวา แม่ปิงตกใจมากพอรู้ว่าผมไปซื้อที่ดินเล็กๆตรงนั้นไว้ เราสองคนคุยกันไว้แล้วว่าจะบอกเรื่องของเรากับท่านช่วงที่บ้านกำลังจะเสร็จ
“เฮ้ยจริงดิ!? จริงป่ะเนี่ย”
“จริง”
มันตบหัวผมมาที
“แล้วมึงมองข้ามหัวกูไปได้ยังไง ใครเขียนแปลนบ้านให้มึง กูเป็นสถาปนิคนะ อยากได้แบบไหนบอกเลยเดี๋ยวกูจัดการ....”
“ไม่เป็นไรซ่าร์” ผมกอดคอมันไว้
“พวกกูไม่ชอบอะไรที่มันยุ่งยาก ปิงมันอยากได้แนว ๆ รีสอร์ทชั้นเดียวเล็กๆ กูเลยกะว่าจะเขียนแปลนเอง ดูแลกันเอง ขอบใจมึงมาก”
“กูโคตรอิจฉามึงเลยว่ะเอย์ อยากทำอะไรก็ได้ทำ ตั้งแต่เด็กแล้วมึงมักจะได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการเสมอในขณะที่กูถึงเกเรยังไงกูก็ยังต้องทำแต่ในกรอบที่บ้านวางไว้ให้ เพราะว่ากูขาดความเชื่อมั่น เพราะว่ากูไม่เคยมีคู่คิดที่พร้อมจะเดินไปกับกูจริง ๆ เลยสักคน บางที..ถ้าหากกูเจอคนที่เขาจริงจังกับกูบ้างเหมือนมึงเจอปิง กูอาจจะมีคนนำทางให้ออกไปดูโลกภายนอกบ้างก็ได้”
“ขอโทษนะซ่าร์ กูออกไปแบบนี้คนที่ต้องรับภาระทุกอย่างแทนก็คือมึง คนนอกไม่รู้คงจะคิดว่ามึงโชคดี ส่วนกูโง่มากที่ทิ้งทุกอย่างไป แต่จริง ๆ กูรู้ดีว่า ทำให้มึงลำบากแค่ไหน”
“ไอ้น้องเหี้ย” ซ่าร์เสียงสั่นมุดออกจากแขนผม นั่งชันเข่าขึ้นซุกหน้าลงไป
“ขอโทษที่เห็นแก่ตัว” ผมลูบหัวมัน
“ยังไงมึงก็เป็นน้อง ถึงจะแค่ปีเดียวแต่น้องก็คือน้อง กูยอมน้องกูคนเดียว”
มันตาแดงแล้วจริง ๆ ผมเอื้อมมือไปกอดคอมันไว้อีก คราวนี้มันก้มหน้าซุกไหล่ผมกลับมา
“อื้อๆๆๆ” มันฟาดมือลงมาที่หลังผม ทุบๆๆแล้วก็ทุบ ผลักตัวผมออกจ้องสาบเสื้อที่ยังไม่ได้กลัดรังดุมเลยสักเม็ด
“กระดุมเสื้อเนี่ย มึงติดไม่เคยเรียบร้อยหรอก ยับยู่ยี่ประจำให้กูต้องติดให้ใหม่อยู่เรื่อยตั้งแต่เด็กแล้ว” มันว่าแล้วจับกระดุมกลัดให้ใหม่ ทีล่ะเม็ดๆ ก้มหน้าก้มตาติด เรียงลงมาจนถึงเม็ดสุดท้าย มันน้ำตาคลอๆก้มหน้างุดเชียวคงไม่อยากให้ผมเห็น
“แล้วมึงจะแวะมาที่บ้านอีกไหม”
“มาสิ”
“มาหากูเหรอ”มันเงยหน้าทันที
“ใช่ มาหามึง”
“แวะมาจริงนะ”
ผมคว้ามือมันมาจับไว้เมื่อมันเริ่มแกะกระดุมที่ติดแล้วออกอีกครั้งแล้วทำท่าจะติดเข้าไปใหม่ ผมรู้มันทำอะไรไม่ถูก มันรู้สึกถึงความไม่มั่นใจ พอได้ยินเรื่องที่ผมจะออกไปอยู่เองมันคงกลัว คงเหงา คงอะไรหลาย ๆ อย่างคิดในแบบของมัน
ซ่าร์เอามือมาจับปอยผมด้านหน้าที่ปรกลงมาปิดหน้าผากผม
“ผมยาวมากแล้วนะมึง ไปซอยออกบ้างดิ่วะอยากจะหล่อเหมือนกูหรือไง” ผมเสยหัวตัวเองขึ้นแล้วลุกขึ้นมายืนที่หน้ากระจกหยิบกางเกงมาใส่ร้อยสายเข็มขัดให้เรียบร้อย สเปรย์น้ำแร่ถูกฉีดพ่นใส่ฝ่ามือแล้วตบๆให้ละอองน้ำกระจายไปเกาะที่ตัวเสื้อ
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ในแบบของผู้ชาย
“แล้วเรื่องของมึงเป็นไงบ้าง?” ผมเดินไปเปิดตู้เล็กเลือกหยิบเนคไทขึ้นมาหนึ่งเส้น
“เรื่องอะไรวะ”ซ่าร์เดินเข้ามาหา มันอาสาผูกให้ ไม่รู้เคยบอกคุณไหมนะซ่าร์ตัวเล็กกว่าผมนิดหน่อยหุ่นมันพอๆกับปิงนั่นแหละ
“เรื่องคเชนทร์”
“ทำไมอ่ะ” ท่าทางมันตกใจนิด ๆ อ้าปากหวอเลย ผมใช้สายตาบีบมันให้ตอบออกมา บอกให้รู้เป็นนัยว่า อย่ามาทำเนียนรู้ทั้งรู้ว่าผมหมายถึงอะไร
“ก็...ไม่รู้ดิ ยังไม่มีอะไรแน่นอนหรอก มึงก็รู้กูคบไปเรื่อยไม่เคยจริงจังเป็นชิ้นเป็นอัน” สายตามันดูเศร้านิด ๆ คิดว่าน่าจะมีเรื่องราวระหว่างมันกับเจ้านั่นอยู่
“ชอบมัน?”
“หือ??”
“ทำไมถึงชอบมัน?”
“มะ...ไม่รู้สิ เพราะมันไม่เหมือนคนอื่นมั้ง มันไม่ชอบกูไง”
“อ้อ มึงชอบแบบนั้น? ชอบคนที่เกลียดมึง??”
คุณเชื่อไหม มันผูกไทให้ผมเป็นรอบที่สองแล้ว ทั้งที่รอบแรกก็เรียบร้อยดีแต่มันกลับแกะออกผูกใหม่ ซ่าร์ประหม่ามากจริง ๆ แค่ผมถามเรื่องคเชนทร์
“ก็น่าสนใจดีไม่ใช่ไง อยู่วงการแบบกูเจอแต่คนง่าย ๆ มาเยอะ แค่กูมองก็แทบจะทอดกายให้ ง่ายทั้งชายทั้งหญิง มันก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะแต่ก็ต้องบอกว่าส่วนใหญ่ แค่ชื่อของกูบวกกับนามสกุลอัศว มีแต่คนอยากจะจับกินทั้งนั้น กูเห็นมีแต่มันคนเดียวนี่แหละที่ยังดื้อดึงกับกูอยู่”
“เออ มึงก็คงเข้ากับมันดีแหละ ขอให้มันรักมึงไว ๆ ละกัน”
ผมพูดแบบปลง ๆ เห็นมันผูกเสร็จรอบนี้แล้วเลยเลี่ยงออกมา เช็คทุกอย่างที่หน้ากระจกอีกครั้ง หยิบกระเป๋าตังค์กับมือถือ
“น้องเหี้ย! ไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องของกูเลย กูมันยังแค่เริ่มต้น จริงไม่จริงกูเองก็ยังไม่รู้ เรื่องตัวเองมึงเอาให้รอดเหอะ ปิงมันหล่อนะเว้ยถึงมึงจะเท่มากแต่ระวังน้องให้ดีแล้วกัน ผู้หญิงในบริษัทเราชอบมันเยอะนะกูบอกให้รู้”
ป๊าปปป!!!
“กวนตีน” ผมยกขาเตะก้นมันไปแรง ๆ ซ่าร์ด่าผมใหญ่ มันเตะคืนผมรีบหลบ
“ไอ้เหี้ย กูไปแล้ว” คว้าเอาสูทพาดลงที่แขนแล้วเดินออกมา ขณะลงบันไดจัดเนคไทให้เข้าที่อีกครั้ง เสียงตะโกนดังไล่หลังมาติด ๆ
“เอย์ พรุ่งนี้มึงเข้าบริษัทไหม”
มันร้องถามอยู่ที่หัวบันได หน้าตานี่คือแบบ คาดหวังมากอะไรของมันไม่รู้ ผมยังไม่ได้ไปไหนสักหน่อยเลย
“เข้า”
ตอบไปแค่สั้น ๆ คิดว่าจะไม่หันไปแล้วนะ แต่อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปดูนิดหน่อย
พี่บ้ามันจะยิ้มทำไมของมัน อัศวคอนยังไงก็ต้องเข้าไปอยู่แล้ว เพียงแต่วันนี้ไม่ว่างแค่นั้นเอง
Ceasar’s Part
ตุ่บบ!!
ผมวางถุงขนมลงที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ เครื่องคอมพิวเตอร์สามเครื่องเรียงเป็นแนวเฉียงจนเกือบจะเต็มความยาว เจ้าของโต๊ะคือแฟนของน้องชายผมเอง
“พี่ซ่าร์?.....สะ....สวัสดีครับ” มันทำหน้าตางง ๆ มองถุงขนมกับหน้าผมสลับกัน
“พี่ซื้อมาฝากผมเหรอพี่?”
“อือ กินดิ่” ผมนั่งลงหน้าโต๊ะน้อง แอบๆมองไอ้เจ้าของโต๊ะใหญ่ตัวข้าง ๆ ตั้งแต่ผมเดินเข้ามาไม่เห็นว่ามันจะเงยหน้าขึ้นมองผมเลยสักนิด
ให้ตาย ผมนี่มันไม่น่าสนใจขนาดนั้น??
“ขอบคุณครับ” ปิงว่าแล้วทำท่าจะหยิบหมากฝรั่งแท่งใหญ่สีฟ้าที่ผมเจาะจงซื้อมาฝากหมาบ้าบางตัว ผมรีบคว้ามือมันไว้
“เฮ้ยอันนี้ไม่ได้” มันทำหน้าตกใจ
“อันนี้กูซื้อมาฝาก.......”
ผมชะโงกหัวเข้าไปพูดเบา ๆ แทบจะไม่มีเสียง มันพยักหน้ารับประมาณว่าเข้าใจ ผมเลยโยนหมากฝรั่งแท่งนั้นใส่หัวไอ้บ้าที่นั่งสนใจแต่งานของตัวเองอยู่ มันหันมามองผมตาเขียวหน้านี่แบบคือโกรธมาก
“เชี่ย! มึงขว้างมาทำไม กูทำงานอยู่เนี่ย”
“กูพอใจ”
ผมแสยะยิ้มกวนตีนมัน แค่เรียกร้องความสนใจจากมันได้ผมก็รู้สึกว่าผมชนะ คึคึ เชนมันด่าผมก็จริงนะแต่มันยัดหมากฝรั่งเก็บใส่ลิ้นชักไว้ ผมเลยเบะปากใส่มัน มันส่ายหัวทำท่าหงุดหงิด
“เที่ยงนี้มึงไปกินข้าวที่ไหนมา” ผมถาม เพราะเข้ามาก็บ่ายแล้วขึ้นไปจัดการสะสางงานของตัวเอง บ่ายสามขอลงมาพักเบรคสักหน่อย
“......”
“คเชนทร์!” เมื่อถามแล้วไม่ตอบผมเลยเรียกมันอีก
“มึงเกี่ยวไรด้วย”
“กินที่ไหน” ผมดื้อ
“ชั้นสองไง” มันตอบแบบส่ง ๆ
“กินกับใคร”
“ยุ่ง”
“กินกับใคร” ผมถามอีกครั้งลากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ค่อย ๆ กระดื๊บๆเข้าไปหามัน โต๊ะมันกับปิงติดกันมาก เก้าอี้เข้าไม่ได้ ผมเลยได้แต่นั่งจ้องมันที่ด้านหน้า
“ว่าไงล่ะ มึงไปกินกับใคร” ไอ้โต๊ะมันก็ร๊กรก ผมผลักๆหน้าจอให้หันไปทางซ้ายอีกนิดคือมันบังใบหน้าเชนไปเกือบหมด
“กูไม่ตอบ”
มันทำหน้านิ่งตอบกวนโทสะผมมากจริง ๆ ก็รู้หรอกอารมณ์ตัวเองสาวน้อยมากไปหน่อย แต่ผมก็แค่ยากรู้เรื่องของมันนี่
“ปิง” ผมเรียกน้อง หันขวับไปหา เจ้าปิงเงยหน้ามองผมหน้าตาตื่นเพราะโทนเสียงผมเริ่มเปลี่ยน ตาปิงสวยมากนะคุณรู้ยัง มันเป็นเด็กที่ตาโตมาก ๆ
“กินกับผมครับ พี่เชนกับผมลงไปกินด้วยกัน”
“แล้วไป”
“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”เสียงเชนมันบ่นออกมา ถึงจะเบามากแต่ผมได้ยินเหอะ
“เหี้ย กูโทรหาไม่เคยจะรับหรอก”
“ถ้าเป็นไปได้ ไม่ต้องโทร”
ผมทำมือเป็นปูไต่ ค่อย ๆ ไต่ๆไปหามันจนเกือบจะถึงแป้นคีย์บอร์ดแล้วไต่กลับทำแบบนี้อยู่หลายรอบ มันตวัดสายตามองมาเขียวปั๊ด คุณต้องเข้าใจว่าโต๊ะสองคนนี้คือเต็มไปด้วยเครื่องและอุปกรณ์ฮาร์ดแวร์มากมาย บางครั้งมันใช้หน้าจอหลบหน้าผม ผมก็ปัดๆหน้าจอให้ได้ตำแหน่งดี ๆ เจอมันจิ๊ปากใส่มาทุกครั้ง
“มึงมันใจร้าย”
ผมต่อว่าแล้วนั่งเงียบ จริง ๆ เมื่อเช้าผมเข้าบริษัทสายเพราะเจอเจ้าเอย์อยู่ที่บ้านเราคุยกันสองสามเรื่อง พอจะรู้ความลำบากของมันกับปิงอยู่เหมือนกัน ช่วงบ่ายผมเข้ามาเคลียร์งานอยู่ที่ห้องจนเสร็จคิดถึงหมายักษ์บางตัวเลยเดินลงมา ไอ้ครั้นจะเดินลงมาเฉย ๆ ก็ดูท่าจะแปลก ๆ ผมเองก็อายปิงมันเหมือนกันเพราะงั้นเลยให้เลขาไปซื้อขนมลูกอมจากชั้นสอง แคนทีนและร้านค้าของบริษัทขึ้นมาให้
เสียงต๊อกแต๊กจากคีย์บอรด์และเมาส์ ยังดังเบา ๆ อยู่ที่ห้อง จะว่าไปห้องนี้เย็นจัดเอามาก ๆ ไม่มีพนักงานคนอื่นอยู่เวรวันนี้มีแค่คเชนทร์กับปิงเท่านั้น สายตาสองคนที่จดจ้องอยู่กับหน้าจอ ผมรู้สึกได้ถึงความตั้งใจของเขาทั้งคู่มาก ๆ ปิงเลื่อนเก้าอี้เข้าไปหามันยื่นแฟ้มบางอย่างให้ดู เชนกาอะไรลงไปสักอย่าง ทำไมผมถึงรู้สึกว่าพอสองคนนี้อยู่ด้วยกันทำงานด้วยกันแล้วมันใช่มาก ๆ คือแบบความตั้งใจเหมือนส่งออกมาจากปณิธานและจิตวิญญาณของเขาทั้งคู่จริง ๆ พวกโปรแกรมเมอร์มักเป็นแบบนี้เสมอ??
จริง ๆ แล้วเวลานี้ยูเซย์ค่อนข้างเป็นบริษัทรับออกแบบและติดตั้งระบบฯที่ดังและประสบความสำเร็จมากทีเดียว ยิ่งช่วงหลังมานี่มีข่าวว่ากำลังผลิตซอฟแวร์ให้กับบริษัทก่อสร้างยักษ์ใหญ่อย่างอัศว ยูเซย์ยิ่งมีแต่คนอยากจะได้ตัว เอย์มันเคยบอกด้วยนะว่ามีบริษัทร่วมทุนของญี่ปุ่นมาทาบทามปิงให้ไปทำงานด้วยแต่พอรู้ว่าปิงเองก็เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของยูเซย์ทางนั้นเลยต้องวางมือไป น้องอายุเพิ่งจะแค่นี้แต่ก็มีพรสวรรค์และเก่งมาก ไม่น่าเชื่อว่าเขาไม่เคยได้เรียนการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์จริงจัง ทุกอย่างศึกษาเองทั้งหมด ปิงเคยบอกผมครั้งนึงว่าคเชนทร์เป็นเหมือนอาจารย์ของมัน
-
RRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRR
“สวัสดีครับ ไอที”
โทรศัพท์สายภายในดังขึ้น คเชนทร์เป็นคนรับสาย พูดอะไรกับปลายทางสักอย่างจนสุดท้ายบอกลาแล้ววางลง
“ปิง มึงลองดึงข้อมูลเครื่องของชั้นเก้าทั้งหมดมาดูซิ”
“ชั้นไหนนะครับพี่เชน” ปิงขยับตัวมาที่เครื่องตัวเองแล้วจัดการ
“ชั้นเก้า งานวิศวกรรม เห็นว่าโปรแกรมมีปัญหา”
“โอเค”
เสียงมันเชื่อมโยงข้อมูลทั้งจากมือแป้นคีย์บอร์ดและเม้าส์ สองมือของปิงทำงานเร็วมากจนน่าตกใจ เสียงต๊อกแต๊กๆๆๆดังรัวออกมา หน้าจอสลับเพจไปมาวุ่นวาย ในที่สุดแช่อยู่ที่หน้าจอนึง
“อืม...ตัวไหนน๊า...อืม มีบัคโผล่มาด้วย....อ่าเจอแล้ว....เดี๋ยวจะเก็บกวาดให้หมดเลย”
“ขึ้นไปดูให้เขาหน่อยละกัน คนนั้นน่ะเขาโทรลงมา เจาะจงตัวมึงเลยนะ”
“คนไหนครับพี่เชน” ปิงหันไปถาม
“เขาบอกว่าชื่อ ปูน เดี๋ยวมึงรู้เอง เขาว่าจะรอมึงอยู่ที่นั่น ขึ้นไปดูหน่อยละกันเครื่องคงแฮงค์จริงแหละ เจอบัคไม่ใช่เหรอ”
“อ๋อ ได้ครับเดี๋ยวผมขึ้นไป”
ปิงลุกขึ้นหยิบมือถือที่วางอยู่ น้องค้อมหัวให้ผมแล้วขอตัวเดินเลี่ยงออกไป
“ใครวะ ปูน?” เมื่อประตูห้องปิดลงแล้วผมหันมาถามมัน
“.......”
“นี่คเชนทร์กูถามมึงอยู่นะ ใครที่ชื่อปูนน่ะ”
“ไม่รู้”
“อ้าวไม่รู้ยังไงมึงเรียกน้องให้ขึ้นไปหา ไหนว่าอยู่ชั้นเก้า ลูกน้องไอ้เอย์เหรอทำไมถึงเจาะจงให้ปิงขึ้นไป มีอะไรรึเปล่า”
“กูไม่รู้”
“คเชนทร์!”
“ปิงมันเคยทำกาแฟหกรดเสื้อผ้าเจ้านั้น มันสองคนเลยรู้จักกัน เพื่อน ๆ รุ่นปิงมันนั่นแหละ”
“แน่ใจว่าแค่เพื่อน เจาะจงให้ปิงขึ้นไปทำไม เป็นมึงก็ได้ไม่ใช่??”
“อันนี้กูไม่รู้”
ผมคิ้วขมวดนิดๆ จะว่าผมคิดมากมันก็คงจะใช่แต่ปิงมันน้องสะใภ้ผมนี่
“คิดมาก บ้าเร็วนะ รู้ยัง?”
“ไอ้.....!”
ผมจะด่าก็ด่าไม่ออก มันพึมพำของมันเองเบา ๆ แต่กระทบผมเข้าแบบเต็ม ๆ จะว่าไปปิงมันไม่มีเพื่อนรุ่นเดียวกันเท่าไหร่นอกจากวุฒิกับบาสบางทีอาจจะมาเจอเพื่อนดี ๆ สักคนที่นี่ก็เป็นได้ ผมสลัดความคิดฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อยออกจากหัวแล้วมองคนที่กำลังตั้งหน้าอยู่กับเครื่อง
ตอนนี้เหลือเราอยู่ในห้องกันแค่สองคน เอาเป็นว่าผมจะพูดธุระจริง ๆ ของผมเลยแล้วกันความจริงแล้วลงมาหามันวันนี้ก็เพื่อจะคุยเรื่องนี้ เมนหลัก
“นี่ อาทิตย์หน้ากูจะรับงานถ่ายแบบหนังสือนะ”
“.........”
“มันเป็นงานครบรอบสิบปีของหนังสือหัวใหญ่ พี่เขาช่วยกูตั้งแต่เข้าวงการใหม่ ๆ เขาขอให้กูถ่ายแบบครั้งนี้ให้ แต่จะออกแนว...เอ่อ เน้นโชว์รูปร่างนิด ๆ น่ะ”
มันหยุดมือลงทันที ตวัดสายตามาที่ผม
“แล้วยังไง?” เสียงเหวี่ยงฉิบหาย
“ไปถ่ายที่กระบี่ คอนเซปคือ ‘คู่รักข้าวใหม่ปลามันฮันนีมูนริมทะเล’ กูก็คงใส่กางเกงว่ายน้ำ กับนางแบบที่ใส่บิกินี่น่ะนะ”
มันเงียบไปเลย จ้องผมตาเขียวแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมนี่ดิ่ ยั่วมันแหละใจเต้นตุ่บๆ บอกเลยกัดฟันทำหน้าซื่อๆสุดผมเก่งอยู่แล้วเนียนมากไม่ต้องห่วง
“กูก็แค่อยากบอกให้รู้ กลัวมึงคิดมากว่ากูหายไปไหน บอกให้รู้ไว้ก่อนดีกว่า”
“กูนี่เหรอจะคิดมากถ้ามึงจะหายไป” รอยยิ้มยียวนผุดขึ้นที่มุมปากมัน ขณะที่รอยยิ้มผมหายวับไปกับตา ผมมองค้อนมัน ไอ้ตัวใจร้าย คำพูดมึงจะตรงไปไหน เดี๋ยวผมจะยั่วมันให้ถึงที่สุดเลยเอาดิ๊~
“มึงก็รู้ใช่ไหมล่ะ คอนเซปคู่รักฮันนีมูนมันเป็นยังไง กางเกงว่ายน้ำที่กูใส่มันก็ไม่เชิงเป็นแบบสปอตหรอก ถ้าตกลงว่ารับ กูว่าจะไปฟิตติ้งเย็นนี้ พี่เขาเลยส่งรูปเสื้อผ้ามาให้ดูก่อน มันก็กางเกงในชายธรรมดาเลย เน้นแบบเซ็กซี่โชว์ขนอ่อนที่หน้าท้อง ซิกแพคไรแบบเนี๊ยะ แล้วก็คงมีอุ้ม มีกอด มีจูบที่แก้ม แล้วก็มีซบที่อกน้องนางแบบเขาด้วย”
เอาล่ะเว๋ยยยย มันทำเสียงฮึดฮัดในคอ พิมพ์อะไรอยู่ไม่รู้กดปุ่มดีลีทนับครั้งไม่ถ้วน ลีทแล้วลีทอีกไม่ได้ดั่งใจมันหน้าตานี่เครียดมาก ผมไม่รู้มันรำคาญผมพูดมากหรือไม่พอใจที่ผมจะไปถ่ายแบบวาบหวิวอะไรนั่น
แต่ผมจะมองในแง่หลังไว้ก่อน หึ ขอยั่วอีกนิดเถอะวะ หน้าตามันกำลังได้ที่คิ้วเข้ม ๆ นี่ผูกติดกันจนจะเป็นโบว์แล้ว
ผมแสร้งทำเสียงอ่อยๆน่ารักน่าเอ็นดู
“ก็ถ้ามึงไม่ว่าอะไร กูจะได้รับๆพี่เขาไป นางแบบสวยด้วย ข้อเสนอก็ดี รีสอร์ตที่พักอะไรก็สวย บรรยากาศก็เป็นใจ กูก็.......”
“มึงจะรับงานอะไรก็เรื่องของมึง ไม่จำเป็นต้องมาบอกหรืออธิบายอะไรให้กูรู้หรอกซีซ่าร์” มันโพล่งขึ้นมา ผมชะงักกึกเลย
“แม่ง” ลุกพรวดยืนขึ้น คำตอบของมันไม่เหนือไปจากความคาดหมายเท่าไหร่นักหรอก แต่ไม่คิดว่ามันจะตรงเผงขนาดนี้
พยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้
“มึงนี่มันเย็นชาเกินไปแล้วมั้งเชน”
“ก็แล้วจะทำไมล่ะ” มันเงยหน้าถามเหมือนทุกอย่างเป็นเพียงแค่เรื่องธรรมดา ผมถึงกับหมดความอดทน โพล่งสิ่งที่ไม่สมควรพูดที่สุดออกไป
เรื่องระหว่างผมกับมัน...
“ถามจริง ๆ เรื่องคืนนั้นของเราไม่มีความหมายกับมึงเลยหรือไง”
“.......”
“มึงกอดกูแล้ว”
“........”
“ทั้งที่มึงจะพากูไปส่งที่โรงแรมก็ได้แต่มึงก็ไม่ทำ เลือกที่จะพากูกลับไปค้างที่ออฟฟิศมึง”
“........”
“ทำไมต้องทำตัวเย็นชากับกูขนาดนี้ ทั้งที่คืนนั้นมึงยัง....
“มึงเรียกร้องเอง” มันสวนขึ้น เงยหน้าจ้องผม
“ใช่! กูเรียกร้องเอง”
“ผ้าปิดตาวันนั้น มึงก็เป็นคนผูกให้กูเอง”
“....ใช่ กูผูกเอง”
ผมหลับตาลงแน่น นึกถึงความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในคืนวันนั้น
คเชนทร์ที่ถูกปิดตาเอาไว้ไม่สามารถมองเห็นอะไรสักอย่าง
มันคร่อมอยู่บนตัวผม
ผมยกมือขึ้นไปลูบแก้มมันก่อนที่จะสอดเข้าที่ท้ายทอย ค่อยรั้งตัวมันลงมา
เอื้อนเอ่ยถ้อยคำ....
“จินตนาการสิ คิดว่ากูเป็นเขาคนนั้น”
“จูบสิ กอดกู คิดว่ากูเป็นเขาคนนั้นของมึง”
“เรียกชื่อเขาสิ เรียกอย่างที่มึงคิดอยากจะเรียกมาตลอด”
เป็นผมเองทั้งนั้นจริงอย่างที่มันว่า คเชนทร์ใจร้ายมาก ผมส่ายหน้าอย่างไม่คิดจะยอมรับ หันหลังแล้วก้าวเดินห่างออกมา ขณะมือจับอยู่ที่ลูกบิดประตู เสียงทุ้มจากด้านหลังกลับดังขึ้น
“กูไม่สนใจว่ามึงจะรับงานแบบไหนยังไง แต่ว่า...ถ้ากูเห็นมึงถ่ายแบบอย่างที่มึงว่าออกมา กูจะชกหน้ามึงเอาให้เขียวไปถ่ายแบบถ่ายเหี้ยอะไรของมึงอีกไม่ได้อีกต่อไปเลย”
ผมหันขวับกลับมาทันที เราสองคนสบสายตากัน มันไม่พูดผมเองก็ไม่พูด ผมไม่ยอมหลบหรอก ขอจ้องจนกว่ามันจะอายผมไปเลย
คำพูดของมัน บ้าที่สุด หัวใจที่กำลังเต้นแรงเกิดมุมเล็ก ๆ ที่จุดรอยยิ้มมุมปากจากผมได้
“นี่คือคำสารภาพรักจากมึงงั้นดิ่?”
“ประสาท” มันว่าแล้วเบนสายตาไปที่หน้าจอ
“กูชอบมึงนะ ชอบปากเก่ง ๆ ของมึงนี่แหละ” ผมปราดเข้าไปถึงตัวมัน เชยคางมันขึ้นมา โดนปัดมือออกแรงมาก เจ็บระบมจนต้องสลัดๆ
“แต่กูไม่ชอบมึง เสียใจด้วย”
“คึคึ ทำไมมึงพูดคำนี้แล้วกูรู้สึกว่ามันน่ารักดีวะเชน นี่มันคำสารภาพรักชัด ๆ”
“บ้าไปแล้วดิ่มึงอ่ะ”
“คึ”
“เมื่อเช้ากินยามารึเปล่า”
ผมยิ้มแถมหัวเราะมันเบา ๆ ต่ออีก
“มึงจะหัวเราะทำเหี้ยเหรอ” มันตาเขียว
“คึคึ” ผมยังคงหัวเราะต่อไม่หยุด
“ซีซ่าร์!” เชนตวาด ผมเบรคจึ๋กรอยยิ้มตัวเองแทบไม่ทัน
“ไม่ชอบกู แล้วมึงกอดกูทำไม” ผมลอยหน้าถาม
“.....”
“ใช่ไหมล่ะ? คนไม่ชอบกันเขาไม่กอดกันหรอก แค่จูบปากยังน่ารังเกียจเล๊ย”
“หึ กูว่ามึงเข้าใจอะไรผิดไปนะ ซีซ่าร์” มันใช้น้ำเสียงแปลกๆ ทำให้ผมนึกเอะใจบางอย่าง
“ยังไง?” ผมขมวดคิ้ว อะไรกันวะเมื่อกี้ยังเหมือนถือไพ่เหนือกว่ามันอยู่เลย ตอนนี้ท่าทางชักไม่ค่อยดี มันจะพลิกเกมอะไรใส่ผมรึเปล่า ผมเหล่ตามองรอฟังว่ามันจะพูดอะไร
“วันนั้นมึงเองที่เป็นคนผูกผ้าคาดตาให้กู เสร็จแล้วมึงพูดว่ายังไง หื้ม ลืมคำพูดตัวเองรึไง....‘จูบสิ กอดกู คิดว่ากูเป็นเขาคนนั้นของมึง’ มึงพูดแบบนั้นใช่ไหม”
“เออ แล้วยังไงล่ะ??”
“คำตอบง่ายนิดเดียว”
“อะไรเชน มึงจะพูดอะไร”
มันลุกขึ้นแล้วก้าวเดินออกมากึ่งนั่งกึ่งยืนพิงโต๊ะตัวเองไว้ “กูกอดคนที่กูรักไง ไม่ได้กอดมึง”
“เชี่ย! โคตรเจ็บ”
“เป็นความเจ็บที่มึงเองเต็มใจนี่ เจ็บแล้วก็จำเอาไว้ให้ดี ๆ ถ้าวันนั้นกูไม่เมากูไม่มีทางทำเรื่องพรรค์นั้นกับมึงเด็ดขาด”
ผมกำหมัดแน่นจนมือผมสั่น หวนนึกถึงคืนนั้นที่ผมกับมัน เอย์ตั้น ปิง บาสและวุฒิไปเที่ยวด้วยกัน ผมเมามันเองก็ไม่ต่าง แต่เป็นมันที่ทนปิงรบเร้าไม่ไหวพาผมติดรถกลับมาดัวย ผมบอกมันว่าไม่กลับบ้านเพราะถ้ากลับไปสภาพนี้คือโดนแน่ๆ อย่างน้อยเปิดโรงแรมนอน
แต่สุดท้ายมันพาผมกลับไปค้างที่ออฟฟิศของมัน ผมยอมรับว่ายั่วมัน ผมคิดถึงคืนนั้นที่เชียงใหม่แล้วผมห้ามตัวเองไม่ได้จริง ๆ ผมไม่ใช่คนบริสุทธิ์ไร้เดียงสาหรอกนะเพียงแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมยอมให้คนอื่นกอด คเชนทร์ที่เมามากเหมือนกับผมพยายามผลักผมออกแล้วบอกให้ผมนอนดี ๆ แต่ผมไม่ยอมคว้าผ้าอะไรสักอย่างที่อยู่แถวนั้นขึ้นมา แล้วบอกกับมันว่า ขอแค่ครั้งเดียว กอดผมแค่สักครั้ง เชนนิ่งอึ้งไปผมได้โอกาสคาดผ้าผืนยาวผูกปิดดวงตามันไว้ มันจับมือผมแล้วส่ายหน้าห้าม แต่ผมไม่ยอม บอกกับมันว่าไม่เป็นไรขอแค่เป็นมันที่กอดผม จะกอดในฐานะของใครผมก็ยอมได้
ผมปิดตามันไว้เพราะผมรู้ว่าถ้ามันมองเห็นว่าคนที่ตัวเองกอดเป็นผม มันอาจจะกอดต่อไม่ลง
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป อารมณ์ปรารถนาที่อยู่เหนือความคิดและสติสัมปชัญญะทุกอย่างถูกฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เข้าควบคุม
ในที่สุด....
“จินตนาการสิ คิดว่ากูเป็นเขาคนนั้น”
“จูบสิ กอดกู คิดว่ากูเป็นเขาคนนั้นของมึง”
“เรียกชื่อเขาสิ เรียกอย่างที่มึงคิดอยากจะเรียกมาตลอด”
“เชน....อ๊ะ.....อ๊าา....ฮ.อื้อ.....อื้มมมม...”
“xxxxxx”
คำพูดสุดท้ายของมันที่ผมไม่สามารถได้ยินจริง ๆ รู้แต่ว่ามันขยับปาก ชื่อของใครคนนั้นที่มันเรียก...ตอนที่เราสองคนทั้งผมและมันแตะขึ้นที่จุดสูงสุดของอารมณ์ความต้องการ เชนกอดผมแน่นมาก
“ถามจริง ๆ วันนั้นมึงคิดว่ามึงกำลังกอดใคร”
“......”
“คเชนทร์”
“แล้วกูเรียกชื่อใครออกมาล่ะ”
ผมหลับตาลงแน่น กัดริมฝีปากไว้
“เรียกชื่อเขาสิ เรียกอย่างที่มึงคิดอยากจะเรียกมาตลอด”
“xxxxxx”
“นึกได้รึยัง วันนั้นกูเรียกชื่อใคร”
ผมเบือนหน้าหนีอย่างขุ่นเคือง กัดฟันระงับความโกรธไว้ ผมมันโง่มากผมรู้ ยอมทำอะไรแบบนั้นทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ได้คิดอะไรด้วยสักนิด แล้วพอตอนที่สำคัญที่สุดผมดันหมดสติคาอกมัน เห็นแต่ริมฝีปากที่ขยับเรียก แต่ไม่สามารถจับใจความเสียงได้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเรียกชื่อใครออกมา
“หึหึ มึงไม่ได้ยินสินะ”
กรอดดดด
ผมกัดฟันแน่น
“น่าโมโหตัวเองใช่ไหมที่หมดสติไปก่อนแบบนั้น” กล่องกระดาษทิชชู่ใกล้มือถูกผมคว้าขึ้นมาแล้วฟาดใส่ มันรับไว้ได้พอดี
“แต่กูว่าดีแล้วล่ะที่มึงไม่ได้ยิน” มันแสยะยิ้มพูดต่อ
“ทำไม!”
“เปล่า ก็แค่คิดว่าดีแล้วไงที่มึงไม่ได้ยิน”
“คเชนทร์มึงบอกมานะ กูรู้จักเขาไหม คนนั้นของมึง ชื่อที่มึงเรียกออกมา”
“......” มันยกยิ้มอีกครั้ง ยิ้มร้าย ๆ ไม่ตอบอะไร เท้าแขนทิ้งน้ำหนักตัวยืนขึ้นเต็มความสูง เดินอ้อมกลับไปนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง ก้มหน้าเขียนอะไรบางอย่าง
“คเชนทร์?”
“จะเตือนไว้อีกครั้ง อย่าให้กูเห็นนะ ไอ้งานถ่ายแบบที่มึงพูดมา”
“กูจะถ่าย”
“ลองดู”
“จิ๊!” ผมจิ๊ปากใส่มัน กำลังจะเบะแถมอีกหน่อยเจอมันเขวี้ยงหมอนที่พิงหลังไว้ฟาดมาใส่หัวโคตรแรง
“ออกไปได้แล้ว น่ารำคาญ”
“ไอ้ขี้เหร่!” ผมเหลืออดไม่รู้จะด่ามันแบบไหนถึงจะสมใจ โพล่งคำๆนี้ออกมาไม่ตั้งใจเหมือนกันแค่อยากจะให้มันเจ็บปวดหมดความมั่นใจ ผมหล่อกว่ามันแน่ ๆ ผมมั่นใจ
มันลุกพรวดขึ้นมาอีก จ้องหน้าผมแล้วปราดเข้าหา ผมถอยไม่รู้ตัวเลย
“เออกูขี้เหร่ คนขี้เหร่อย่างกูได้กอดคนแบบมึงก็แล้วกัน ทำไม?? ติดใจอ่ะดิ่ ชอบลีลากูเหรอ เอากันอีกไหมล่ะ แต่โทษทีนะ ขอกูผูกตาไว้เหมือนเดิมด้วย ไม่งั้นแค่จูบมึงกูยังทำไม่ลงเลย”
“เพี๊ยะ!” ผมตีปากมัน
“ซีซ่าร์!!” มันกระชากเอาแขนผมขึ้นไปบีบ “ปากดีนักนะมึง”
“ดีน้อยกว่ามึงนะกูว่า”
เสียงมันบดฟันกรอดเลย ผมได้ยิน
“ออกไปจากห้องกูได้แล้ว”
“เออ! ไล่อยู่ได้ กูจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ไม่เคยรักกูหรอก น้อยใจเป็นเหมือนกันนะเว้ย เหี้ย!”
ผมเบ้หน้าใส่ สะบัดมือจะออกไป คเชนทร์มันบ้ากระชากแขนผมเข้าหาตัว สองมือของมันประกบแก้มผมจนบู้บี้แล้วโน้มใบหน้าเอียงเข้าหา
มันจูบผมแรงมากกกกกกกดูดเอาริมฝีปากจนติดมากับปากมันก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าหา ปลายลิ้นร้ายกาจที่ไล่ต้อนเอาจนผมที่เคยจูบมานักต่อนักยังต้องอ่อนระทวย
“อื้มมมม....อะเอนนนนนนนนนนนนน”
มันจะสนใจอะไรดูดเอาดูดเอา ผมเรียกชื่อมันไม่เป็นศัพท์ ไม่น่าไปยั่วมันก่อนเลยจริง ๆ
“อื้ออออ...” จิกมือเข้าที่อกเสื้อมันอย่างทำอะไรไม่ได้ โกยเอาอากาศพร้อมหอบหายใจหนักเมื่อตอนที่มันถอนจูบออกมา
ปลายจมูกเรายังชนกัน มันก้มเอียงอยู่อย่างนั้นจ้องหน้าผมนิ่งใกล้ชิดมาก ผมนิ่งอยู่พักนึง ก่อนตัดสินใจผลักมันออก ยกแขนขึ้นปาดเช็ดริมฝีปาก รู้สึกทั้งหน้าทั้งตัวชาไปหมด ถึงจะทั้งดีใจปนตกใจแต่ก็รู้สึกอายมากเหมือนกัน
“เชี่ย! ไหนว่ามึงไม่อยากจูบ”
“กู-ไม่-เคย-อยาก ออกไปได้แล้ว” มันคว้าลูกบิดประตูเปิดผลั๊วะออก
ผมตั้งสติได้รีบก้าวพรวดออกไปแล้วปิดประตูดัง โครม! เอาให้มันตกใจไปเลย
สาวเท้าไปตามทางเดินมุ่งไปที่ลิฟต์
นึกถึงรสจูบรุนแรงแบบเมื่อกี้ของมัน
เหี้ยเหอะ ผมทำไมชอบวะ!?
จูบที่ร้อนแรงแบบนั้น
นี่ตกใจตัวเองมากเหมือนกันนะ
Tbc.
เออ พี่เชนเรียกชื่อใครอ่ะพี่?? ใจร้ายนะเรา เดี๊ยะเหอะ
วันนี้เอาอิมเมจตัวละครมาฝากกันนะคะ ไม่รู้ว่าไปดับต่อมจิ้นใครไหม แต่คือเวลาเราแต่งเราจะนึกภาพพี่ ๆ เขาเป็นแบบนี้ค่ะ
คู่หลัก พี่เอย์หมาปิง
กดเพื่อดูรูปใหญ่
(http://image.ohozaa.com/t/408/PmWuKm.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xSDmbfy9I5hW9wbS)
ู^
^
คุณชายเอย์ตั้นกับน้องหมียักษ์ตัวโปรด พี่เอย์ขี้อ้อน น่ารัก เมะหน้าสวย ดูดีแบบคุณชายๆ อิมเมจเลยออกมาแบบนี้ค่ะ
(http://image.ohozaa.com/t/6da/GsSfww.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xSBqtwBX1wUlhulW)
ู^
^
นี่หมาปิงค่ะ คอนเซปเด็กเทคนิคเท่ๆ ปิงหล่อนะ เท่ด้วย เจ้าชู้
-
คู่รอง พี่เชนพี่ซ่าร์
(กดเพื่อดูรูปใหญ่)
(http://image.ohozaa.com/t/151/JRCbZk.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xSDoxiN8xicvvyJj)
^
^
นี่คือพี่เชนหลังจากโกนหนวดแล้วเรียบร้อย ก่อนหน้านั้นเซอร์กว่านี้มาก
สุดท้าย คนนี้ค่ะ
V
V
(http://image.ohozaa.com/t/2e5/vreuIk.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xSBTONvWgVRwDhmU)
^
^
ไอดอลสุดหล่อ อิมเมจพี่ซ่าร์
-
ขออีกรีฯนะ คือ เราลงรูปได้ไม่เกินรีล่ะสองรูปไม่รู้เป็นไร T^T
(http://image.ohozaa.com/t/696/qWaULP.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xSDNfMTonxU7iSwe)
(http://image.ohozaa.com/t/77a/vfdfTH.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xSDqgIlMssY3f3VK)
ู^
^
นี่พี่เชนตอนที่เจอปิงใหม่ ๆ หนวดเคราเฟิ้ม ยังไม่เลิกบุหรี่ ผมยาว เซอๆ โปรแกรมเมอร์สไตล์
-
จิ้มไว้ก่อน :L2:
-
พี่เอย์เอาจริง มีคุณพ่อเป็นแรงหนุน คุณพ่อน่ารักมากอ่ะ โมเม้นท์สองคนพี่น้องก็น่ารักมาก
พี่ซ่าร์นี่จะเคะขึ้นทุกวัน น่ารักค่ะ ชอบตอนพี่เอย์พูดถึงบ้าน จะเลี้ยงหมาเพราน้องชอบ อบอุ่น น่ารักเชียว
โอ๊ย พี่เชนนนนน ไอ้คนปากแข็ง ได้เขาแล้ว ชอบเขาแล้วก็ยังปากแข็ง ส่วนพี่ซ่าา์ก็ซ่าส์มากแถวบ้านเรียกปากดี 555
งี้ต้องตบด้วยปาก จัดไปหนึ่งดอก ท่าทางจะขี้หึงไม่แพ้พี่เอย์นะพี่เชนเนี่ย
เอิ่ม ปิงลูก สามีมาจะหึงไหม กับปูนยิ่งมีคดีกันอยู่ หึงแน่พันเปอร์เซ็นต์
กีสสสสสส อิเมจปิงแป้บ น่ารักมากกกกก ผอมๆ ขายาวๆ น้องตาโตด้วย โอ๋ย น่ารัก พี่ซ่าร์ก็น่ารักมาก #จิตสมัครรักเคะค่ะ 555
ขอบคุณค่ะ
-
พี่เชนเรียกใครอ้ะ ตอบบบบ :o12: :o12: :o12: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อร๊ายยยยยยยย
เอาฉากคืนนั้นมาาาาาาาา :z3: :z3: :z3: พลาดไปได้เยี่ยงไร
มีซัมติงกันขนาดนั้นเลยเหรอ
นับวันยิ่งสัมผัสได้ว่าซีซาร์เข้าสู่สาย M มากขึ้นเรื่อยๆ
อีกไม่กี่ตอนเราจะได้เห็น คุณย่ากับคุณแม่ออกมาดิ้นแล้ว สะใจจริงๆ :laugh5:
หมั่นไส้มานานแล้ว ขอฉากแบบเท่ๆหน่อยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า
คราวนี้เราจะได้เห็นคุณพ่อออกมาปกป้องลูกมากขึ้นแล้วล่ะ
ปอลิง: พี่เชนหล่อมากกกกกกกกกกกก :z3:
-
คุณพ่อออกมาช่วยพี่เอย์แล้ว ทีนี้คุณแม่กับคุณย่าคงจะต้องยอมแล้วล่ะ แต่ถ้าไม่นี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ฉะนั้นสู้ๆนะพี่เอย์ ทำให้พวกท่านเห็นว่าพี่เก่ง พี่กับปิงรักกัน ช่วยเหลือกัน และทำให้ชีวิตคู่ของพวกพี่มีความสุข แม้จะมีไม่มากแต่ก็มีความสุขในแบบที่เป็น มีบ้านหลังเล็กๆกับน้องหมา แค่นี้ก็มีความสุข เพราะได้อยู่กับคนที่รัก :m1:
ชอบเวลาที่สองพี่น้องคุยกัน พี่ซ่าร์น่ารัก อ้อนๆพี่เอย์ ติดน้องแน่เลย คึคึ
แต่มาเจอพี่เชนปากแข็งใส่ หวงเขาแต่ไม่พูด รักเขาแต่ไม่พูดเรียกชื่อเขา(ใช่ไหม)แต่ไม่พูด ได้เขาไปแล้วจะไม่รับผิดชอบหรอพี่เชนพี่ซ่าร์เสียหายนะ น่าให้พี่ซ่าร์ยั่วให้หึงเยอะกว่านี้ แล้วถามให้แน่ใจไปเลยว่าจะชอบไหม บางทีก็หมันไส้พี่เชน คนเขามาอ่อยถึงที่แต่ทำเล่นตัว เชอะ
รอลุ้นคู่เชนซ่าร์เมื่อไรพี่เชนจะบอกรักพี่ซ่าร์ รีบมารับผิดชอบเลย :z1:
:mew1: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิมเมจหมาปิงอร๊ายยยย ฟินนกระจายยย
พี่ซ่าร์นี่โคตรทนโคตรอึด คเชนทร์นี่มองไม่ออกเลยว่าแค่ปากหนักหรือไม่รู้สึกอะไรเลย
ปล. คุณพ่อในตำนานนี่นาาาาาา สุดยอดดดดด ฮีโร่สุดๆเลอออออ
-
ขอฉากเชนกะซีซ่าร์
-
พี่เชนนี่นิสัยคล้ายพี่เอย์หรือเปล่า
ปากกับใจไม่ตรงกันเนี้ยะ o18
-
มาจิ้มก่อนอ่านนนนน :L2:
-
ขอบคุณ :)
-
เลือดพุ่งกับอิมเมจตัวละคร :pighaun:
-
ชื่อใครรรรรรรรรร. อย่าบอกนะว่า.......เอย์ตัน 55565
-
สงสัยพี่เชนได้เชื้อปากแข็งไม่ตรงกับใจจากพี่เอย์มา ... :hao3:
ปากบอกว่าไม่ แต่การกระทำไปแล้วค่าาาา o18
-
โฮฮฮ คุณพ่อคะะะ โผล่มาทีเดียวเอาใจแม่ยกไปหมดหน้าตักเลย คุณพ่อน่ารักมากอะ ฮือออ :mew6: นึกว่านอกจากพี่ซ่าร์จะไม่มีใครเข้าข้างเอย์ซะแล้ว
พี่เชนนนนนนนนนน ชริ น่าหมั่นไส้ว่ะ พี่ซ่าร์แค่ยั่วให้หึง แต่พี่เชนนี่ทำให้เสียใจตลอดอะ เดี๋ยวๆๆจะยุให้พี่ซ่าร์ปันใจ คำพูดนี่สวนทางกะการกระทำตลอดเลยนะ คิดจะชิงตำแหน่งปากไม่ตรงใจกับพี่เอย์เหรอ หลัง ๆ พี่เอย์พูดอย่างที่คิดแล้วนะ ปรับปรุงบ้าง เดี๋ยวพี่ซ่าร์น้อยใจมาก ๆ ล่ะก็ ฮึ... ก็ทำไรไม่ได้อะ ยังไงก็ดูจะชอบ 555
-
เป็นกำลังใจให้พี่เอย์และหมาปิง สู้ๆ คนเขียนก้็ด้วย ><
-
อยากกอดคุณพ่อสักพันครั้ง :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: แถมจุ๊บอีก :mew1: :mew1:
พี่เชนทำไมปากแข็ง+ปากอย่างใจอย่าง+ปากไม่ตรงกับใจ เหมือนพี่เอย์(ตอนแรกๆ)อย่างนี้
ถ้าบอกว่าเป็นพี่น้องกันจะเชื่อเลยน่ะเนี่ย :hao3:
-
ตอนนี้คนที่เท่ห์ที่สุด คือ คุณพ่อ :heaven
-
นี่ว่าพี่ซ่าร์ควรไปรับวุ้นแปลภาษาซึนมาจากน้องปิงนะ เผื่อจะเข้าใจพี่เชนได้ง่ายเหมือนปิงเข้าใจอิพี่เอย์ แต่แม๊...เอาจริงๆอยากเห็นคุณชายลำบากเพื่อหมาปิงสักพักนิ เล่นมารวยอยู่ดีแบบนี้ ไม่มันส์ออะ (คือสายเอส..ชอบเห็นคุณชายลำบาาก) แต่..จะว่าไป แค่ปูน นี่ก็มีเค้าคุณชายลำบากนิดๆละนิ 5555 ติดตามต่ออออ ด้วยใจระทึกค่า เห็นอัพทีชีวิตก็มีความสุขทีเน้อ
-
จะบอกว่าผิดหวังนิดหน่อยกับอิมเมจพี่น้องเอย์กับซ่า
แต่ ขอกรี๊ดดังๆกับอิมเมจ คู่หูโปรแกรมเมอร์อะ หล่อเซอร์มาก หมาปิงเท่ห์สุดๆ :-[ :mew1: o13
ว่าแต่คุณพ่อแย่งซีนไปหมดเลยนะเนี่ยตอนนี้เนี่ย
-
อิมเมจคนอื่นนี่โอเค แต่เมจน้องปิงนี่...มิสคอนเซปไปหน่อยนะ แมนไปพี่ไม่โอเค เมจคนนี้นางต้องเป็นรุกเท่านั้น หรืออย่างน้อยก็น่าจะหาให้พี่เอย์ดูข่มเมจน้องปิงสักนิสสสส
-
ซีซ่าน่าสงสารนะ
-
ชอบคู่รอง...ห่ำหันกันดีจัง....
-
ตอนนี้คุณพ่อเป็นอะไรที่สุดยอดมากอะ อ่านจบแล้วรู้สึกว่ามันสั้นอะไม่ทั้นได้จุใจอะไรเลย อยากอ่านอีกแล้ว
-
คเชนทร์นี่ปากแข็งจริงๆ หรือนี่เป็นการแสดงความรักในแบบของเค้าที่มีต่อซีซ่าร์นะ
-
รักพ่อพี่เอย์ เอารางวัลพ่อดีเด่นไปเลยค่ะ :mc4:
สงสารพี่ซ่าร์ เอาฉากคืนนั้นมาาาาา :ling1:
พี่เชนปากแข็ง ชอบเค้าก็บอกไปซิ
-
อ่านตอนนี้อย่างมีความสุข
เพราะย้อนหลัง คืนนั้นที่ออฟฟิศ ถ้าอิปิงรู้ คงแถกแดดิ้น ต่อมเผือกทำงาน 555
-
ลงไปกราบแทบอกคุณพ่อพี่เอย์
ขอบคุณมากจริงๆที่ยังมีคนในครอบครัวเข้าใจ ฮรือออออ
ต่อจากนี้มันคงไม่ง่ายพี่เอย์กับหมาปิงจับมือกันไว้ให้แน่นแล้วค่อยๆเดินไปด้วยกันนะ
แต่คนชื่อปูนนั่นอะไรยังไง!!!!ทำไมต้องมารีเควสชื่อหมาปิง มีนอกมีในอะไรมั้ย อย่าแม้แต่จะคิดนะ!!!!!!!! :katai1: :katai4:
ส่วนคู่พี่เชนกับพี่ซ่าร์นี่ พิศาลมากจริงๆตบจูบ
พี่เชนก็ปากไม่ตรงกับใจเกินนนนน
คำพูดบางคำมันก็แรงทำร้ายจิตใจคนฟังเกินไป. เห้อออออ แต่ยังเชื่อว่าวันนั้นพี่เชนกอดเรียกชื่อพี่ซ่าร์นะ ใช่มั้ยยยยยขอให้มันเป็นแบบนั้น
สงสารพี่ซ่าร์ :mew6:
-
พ่อพี่เอย์ใจดีมากเลยครับ สู้ๆนะครับเอย์ตั้น
-
หมั่นไส้อิพี่เชน ปากดี ระวังได้อย่างปากไม่ได้อย่างใจนะมรึ๊งงงงงง :a14:
แล้วปูนปั้นนี่อะไรยังไง รึจะเป็นอุปสรรคคลาสสิกมือที่สามที่ขุ่นแม่กะขุ่นหญิงย่าส่งมาาาาาาาาาาา :a5: //มโนไปไกล ส่งตัวเล็กปอดบวมมาน่าจะต้มมาม่าได้แซ่บกว่าสำหรับหมาปิงนะ กร้ากกกกกกกก
ว่าแต่ขุ่นพ่อนี่ ออกโรงมาเพื่อเรียกคะแนนนิยมชัดๆ :a9:
-
คุณพ่อน่ารักมาก คอยดูแลลูกอยู่ห่างๆ
พี่เอย์ก็น่ารัก ทำเพื่อปิงได้หลายๆเรื่อง
พี่ซ่าร์สู้สู้นะ พี่เชนปากแข็งมาก
-
เข้ามานั่งนับวันรอความสะใจยัยคุณแม่กับคุณย่าในวันที่รู้ว่าเอย์จะไป
รอสมน้ำหน้ากับการห่วงหน้าตาทางสังคมมากกว่าความสุขของลูกหลาน :m20:
-
ติดใจ เชนซ่าร์แบบโงหัวไม่ขึ้นนน
มาบ่อยๆนะ คู่นี้ รักเลยยยย :hao6: :hao6:
ไอ้ปูน มึง !!!!
-
เชนซ่าร์ มาแรงแซงทางโค้ง
ทำต่อมเผือกคนอ่านกระจุยกระจาย
อยากรู้ชื่อคนนั้น ไม่ต่างจากซีซ่าร์หรอก
เป็นกำลังใจให้พี่เอย์กับหมาปิงกันต่อไป
ว่าแต่เจ้าของหมูปิ้งจะอยากเจอปิงทำไมนะ
-
คุณพ่อเป็นพ่อพระที่สุด เอตั้นโชคดีจัง
เอาใจช่วยนะ
-
พี่เชนปากแข็งอะป่าววววววกิ้วๆๆ
หมาปิงพี่เอย์สู้ๆผ่านพ้นอุปสรรคไปให้ไดันะ :L2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
เชน ซ่า นี่......ซึนก็ไม่ใช่ sm ก็ไม่เชิง
-
น้ำตาซึมเลยอ่า ตอนเอย์พูดกับพี่ซ่า
คุณพ่อพี่เอย์เอาใจไปเลยค่าาาาาาาาา คุณพ่อน่ารักใจดีที่สุดเลยยยย
ขอให้คุณแม่กับคุณย่าแพ้ใจพี่เอย์กับหมาปิงน๊าาาาาาาา
ฮอลลลลลลลลล ตอนนี้ชอบพี่เชนอ่ะแกกกกกกกกก ฮอลลลลลลล
พี่เชนปากแข็งแต่โคตรเท่ห์เลยข่าาาาาาาาา อ๊ายยยยยยยยยย
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกถึงคำว่าครอบครัวขึ้นมาเลยค่ะ :katai2-1:
ปล อยากรู้จังว่าคุณพี่คเชนทร์เรียกชื่อใครรร
-
:jul1: จัดไปค่ะ
-
พ่อเอย์น่ารักมากกก เอาตำแหน่งคุณพ่อดีเด่นไปเลย อิอิ
เชน :angry2: นายจะซึนไปอีกนานไหม เดี๊ยวยุให้ซ่าไปหาใหม่เลย :laugh:
ภาพอิมเมจของปิง นี่โอ้ว...ใช่เลย แต่ของเอย์ที่เราจิ้นไว้กล้ามน่าจะใหญ่กว่านี้หน่อยนึง
-
อิมเมจคือใช่มากครับ พี่เอย์ขี้อ้อนต้องหวานหน่อย สไตล์คุณชาย ส่วนปิงเท่ แมน
พี่เชนพี่ซ่าร์ นี่คือ ชอบบบ
รักคุณพ่อมากครับ :ling1:
-
ดีจังที่พ่อของเอย์ไม่ขัดขวาง
เบื่ออิเชนปฏิเสธซ่าร์อยู่นั่นแหล่ะ
-
พี่เชนปากแข็งไปมากไหมอ่ะ
ชอบพูดทำร้ายความรู้สึกพี่ซ่าร์
หึยยยยยยยยยยยยยยย
:m16: :m16: :m16:
-
พี่เชน!!! FCพี่เชนได้ปะวะ!
ชอบบุคลิกพี่แกจัง
นิสัยคล้ายๆพี่เอย์
สุดท้ายอิมเมจน้องปิงโดนมาก!
ปกติผช.คนนี้จะได้อิมเมจเป็นเมะ
อ๊ากกกก!! โดน!! #น็อคฮอลลล
-
คุณพ่อน่ารัก :L2:
-
คุณพ่อน่ารักที่สุด ขอให้เอย์กับปิงฝ่าฟันไปจนสำเร็จ
เชน-ซ่าร์ เมื่อไหร่จะลงล็อคนะ เชนปากแข็งเหลือเกิน
สุดท้ายนายปูน มีอะไรแอบแฝงรึเปล่า รึว่าร่วมมือกับกัสนะ (คิดลบสุดๆ)
-
คู่น้องจะมีปัญหาอีกรึเปล่าเนี้ย กลัวเป็นแผนอีกจัง แต่เชื่อใจปิงนะ แต่กลัวเอย์เข้าใจผิดไง คุณพ่อน่ารักที่สุดเลย อยากได้พ่อแบบนี้บ้างจัง แต่ก็เอาใจช่วยนะ อุปสรรคเยอะ ทั้งคู่น้อง คู่พี่ แต่คู่พี่แบบ SM อ่ะ รักกันลุ่นแรงมาก แอบสงสารพี่ซ่านะ แต่พี่เชนหล่ออย่าบอกใคร ส่วนปิงน่ารักอย่าบอกใคร ส่วนพี่ซ่าออกแนวญี่ปุ่นอ่ะ แต่สรุปชอบ พี่ซ่าน่าจะน่ารักหรือก็หล่อกว่านี้คงจะฟินมากกว่านี้อ่ะเพราะพี่เชนหล่อกลบรัศมีพี่ซ่าหมดเลยอ่ะ ถ้าเปลี่ยนรูปพี่เชนเป็นพี่เอย์นี้ คงจะฟินมากอ่ะ เหมาะกันปิงดี คนแต่งอย่าคิดมาก เราฟินในแบบของเราหรอก แค่อยากบอกให้ฟังเฉยๆ ยังไงเราก็ชอบนิยายเรื่องนี้มากจะติดตามจนจบเลยแหละ จะจบแบบไหนก็แล้วแต่คนแต่งเลย เราจะยอมทำใจยอมรับมันทุกอย่างในเมือหลงขนาดนี้อ่ะ :mew2:
-
รอลุ้น อนาคตปิงเอย์ อุปสรรคมีไว้แก้ไขจัดการ ต้องมั่นคง เชื่อใจ ร่วมฝ่าฟัน
แอบสงสัยปูน เหมือนพี่ซ่าร์ เหมือนจะมีอะไร
ลุ้นหนักกับคนปากแข็งแต่แสดงออก 555 พี่เชน นี่ ไรว้า!! ไม่ใจเลย พี่ซ่าร์ สู้ๆ
ขอบคุณคุณพ่อที่เข้าใจ ช่วยเหลือ จะผิดจะถูก ลูกเลือกเอง พ่อได้แค่ดูอยู่ เฝ้าระวัง
ส่วนตัว ชอบเรื่องนี้มาก มากกว่าพี่เลี้ยงอีกค่ะ
สนุกสนาน มีอรรถรส ชอบพี่เอย์ รักปิง หมั่นไส้พี่เชน ลุ้นพี่ซ่าร์ เกลียดยัยกัส ระแวงปูน ระทมคุณแม่แถมคุณย่า คุณพ่อมาวิน
มีแอบนอยด์ไปเหมือนกันในบางตอน จนต้องด่าตัวเอง จะจริงจังอะไรนัก 555
เสน่ห์อีกอย่างที่ทำให้น่าติดตาม คือ ความสม่ำเสมอ ค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตามอ่านทันซะที เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
อ่านเรื่องนี้หลากหลายอารมณ์มาก ฮา เขิน โมโห ซึ้ง เศร้า
ที่แน่ๆคือร้องไห้ไปกับปิงกับพี่เอย์ในหลายๆตอนเลย(อินมาก)
ขอเม้นท์ตอนล่าสุดเลยละกันนะคะ
คุณพ่อกลายเป็นฮีโร่ของเรื่องไปเลย
คิดว่าจะไม่มีใครในบ้านเข้าข้างพี่เอย์ซะแล้ว(ยกเว้นพี่ซ่าร์) :hao5:
อยากเห็นคุณแม่กับคุณย่าดิ้นพล่านมาก o18
พี่เชนกับพี่ซ่านี่ฮาร์ดคอร์กันจริงๆ :hao6:
ปูน ถ้าจำไม่ผิดคือคนที่ปิงทำกาแฟหกใส่ใช่มั้ย
ทำไมต้องเจาะจงเป็นปิงหว่า หรือว่ามาหลงเสน่ห์ปิงอีกคนแล้ว
รอตอนต่อไปนะคะ
หมาปิงสู้ๆ พี่เอย์สู้ๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คู่ปิงดูท่าหายห่วง ปูนคงไม่มีปัญหาอะไรมากใช่มั้ยนะ
แต่ที่รู้ๆ คู่พี่เชนกับพี่ซ่า แซ่บมาก ขอต่อยาวๆ ซักท่ีเถอะค่า มันกร๊าวใจมาก ><~~~
-
ดีใจที่สุดที่คุณพ่ออยู่ข้างพี่เอย์ เห็นบอกว่าใจดี ไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้ ซึ้ง :hao5:
มีคุณพ่อเป็นแบ็คให้พี่เอย์ลุยเต็มที่เลยค่ะ คว้าความสุขของเราเอาไว้
ให้คุณย่าและคุณแม่ผิดหวังดูบ้าง จะได้รู้ว่าที่ผ่านมาเอย์และปิงรู้สึกอย่างไร
ตอนต้นมาเล่นเอาเราน้ำตาซึม ซาบซึ้งไปกับพ่อลูกคู่นี้ และพี่น้องคู่นี้ด้วย
แต่ตอนหลังของพี่ซ่าร์นี่แบบ......พี่ซ่าร์เหมือนสาวน้อยแรกรักเลยอ่ะ
คือเอาจริงๆนะ ถ้าเราเป็นซ่าร์เราคงไม่ทนให้พี่เชนโขกสับแบบนี้หรอก
อายด้วยส่วนหนึ่ง ที่สำคัญพี่เชนไม่มีทีท่าว่าจะรักจะชอบแต่อย่างใด
ถึงอย่างนั้นเราก็แอบหวังว่าคู่นี้เขาจะได้คู่กัน แม้พี่ซ่าร์จะน่วมไปหน่อยก็ตาม
การที่พี่เชนห้ามให้ถ่ายแบบ หวังว่ามันจะเป็นสัญญานที่ดี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
พี่เอย์แกเด็ดขาดและจริงจังกับปิงมาก
-
เอลตัน กะ ี ซีซ่า สู้ๆนพคุณ มาไฝว้กะคุณแม่ คุณย่าด้วยกัน
พี่เชนก็เลิกปากแข็ง เลิกเล่นตัวได้ละ
-
o13
-
พี่ซ่าร์ทำใจนะเพราะพี่เชนแกปากแข็ง อิอิ
-
เย้มาแล้ว ขอบคุณครับคนเขียน กราบ ซึ้งพี่เอย์ คุณพ่อ พี่ซ่า โอยน้ำตาจะใหล
-
คู่ซ่าร์-เชน คล้ายๆคู่ ปิง-เสี่ยเอย์ ตอนแรกๆเลย
แต่ว่าคู่นั้นเค้าจะอารมณ์ง่ายๆกว่านี้ และอีกอย่าง นั่นคือเอย์ไม่ใช่เชน เลยทำให้อะไรๆมันดูรุนแรงกว่า
แต่ก็สะใจดี 5555 ถ้าคู่เสี่ยเอย์-หนูปิงคือคู่รักโรแมนติก น่ารักใสๆ
คู่อิเชน-ซ่าร์ ก็ต้องรักแบบผู้ใหญ่ๆ (แถม sm หน่อยๆให้ด้วย โฮะๆ)
:hao7:
-
คุณพ่อใจดีจัง :mew1:
-
สงสารซีซ่าร์ลูก
ไม่มีใครเห็นใจหนูเลย :sad11:
+1จ้า
-
ปรบมือรัว ๆ ให้คุณพ่อ ของเอย์
เราชอบจัง
-
ทำไม...โรคุมองแล้วรู้สึก...พี่เอย์เคะจัง//โดนตบซ้ายขวาหน้าหลัง
ส่วนหมาปิง...สเปกเลยคร่าาาาาา แบดบอยแบบนี้ อรั๊ยยยยยยยย
พี่เชนพี่ซ่าร์เหมาะมากค่ะ
ว่าแต่พี่เชนเรียกชื่อใครอ้ะ!!? แล้วมาจูบพี่ซ่าร์ทำไมอ้ะ!!!??? คาใจว้อยยยยยยยยยย :katai1:
-
:hao7: เชนซ่าาาาาาาาาาาาาา คือดีงามมมมมม
-
ขอโทษด้วยนะคะถ้าเม้นนี้จะทำให้ใครไม่พอใจ ขอออกตัวไว้ก่อนเลย
นี่เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนบุคคลเท่านั้นค่ะ
เราเพิ่งมาเจอเรื่องนี้เมื่อวาน อ่านรวดเดียวจนถึงตอน พี่เอย์โกรธผมแล้ว... เกือบๆครึ่งตอนแล้วยังไม่ได้อ่านต่อค่ะ
อาจจะขอเวลาไปพักทำอย่างอื่นก่อนแล้วกัน เพราะตอนนี้พูดตรงๆนะคะ ผิดหวังกับน้องปิงค่อนข้างมาก
จริงๆก็เริ่มนอยด์น้องตั้งแต่ตอนที่น้องตัดสินใจจะเลิกรอแล้วค่ะ ไม่ใช่นอยด์ที่น้องตัดสินใจเลิกรอนะคะ
เรื่องนั้นน่ะเข้าใจได้ แต่พอพี่เอย์กลับมาง้อ ทำไมปิงต้องเดินหน้าทำร้ายและทำลายจิตใจพี่เอย์ขนาดนั้นด้วย ?
เราเคยอยู่สถานะเดียวกับน้องปิงนะคะ เคยเป็นคนรอเหมือนกัน เราเข้าใจค่ะ มันจะมีวูบนึงที่เป็นแบบน้องเลยว่า ทำไมต้องเป็นเราที่รอด้วย ?
เค้ารอเราอยู่รึเปล่าเรายังไม่รู้เลย มันเฟลนะ ช่วงนั้นขนาดเค้าติดต่อมาเรายังเป็นคนตัดสายทิ้งเลยค่ะ แต่มันไม่นานไง เราก็คิดได้เอง
ถ้าเค้าไม่รักคงไม่ทำแบบนี้ ถ้าเค้าไม่รอเราเหมือนกันป่านนี้จะยังตามเราอยู่หรอ ซึ่งคือไอ้วูบนิสัยเสียน้อยใจบ้าบอนั่นมันคือนิดเดียวจริงๆค่ะ
นอกนั้นคือความรู้สึกรักแล้วก็คิดถึงล้วนๆ แถมพอเค้ากลับมาง้อเราขนาดนี้แล้วใจแข็งไม่ลงหรอกค่ะ เลยไม่ค่อยเข้าใจน้องปิงเท่าไหร่
มันไม่ใช่แค่เรื่องตอนที่พี่เอย์มีปัญหากับครอบครัวเรื่องเดียวนะคะ อย่างเรื่องพี่เชน หรือเรื่องคุณเลขา หรือเรื่องล่าสุด
น้องปิงเหมือนยังเด็กเกินไป ยังมองแต่เรื่องของตัวเอง มุมมองของตัวเองอยู่ตลอด
"ทำไมพี่เอย์ทำแบบนั้นกับปิง" "ปิงแค่เล่นเฉยๆทำไมพี่เอย์ไม่เข้าใจ" "พี่เชนแค่พี่ชายทำไมพี่เอย์ต้องหึงตลอด"
แต่ไม่เคยมองมุมมองของพี่เอย์บ้างเลยว่าถ้าพี่เอย์ทำสิ่งเดียวกับที่ปิงทำบ้าง ปิงจะเป็นยังไง ? จะคิดยังไง ?
ก่อนหน้านี้ก็เหมือนพี่เอย์จะยอมลงให้น้องตลอด ยอมเดินหน้าง้อน้องเต็มที่ ยอมเปลี่ยนเลขาง่ายๆทั้งที่เจ้าตัวก็เป็นเพื่อนมานาน
ยอมมานั่งง้อนั่งอธิบายทุกอย่าง บางทีก็ไม่รู้สิคะ
ยิ่งตอนที่พี่เอย์บอกว่ายอมทิ้งชื่อเสียง เงินทอง ศักดิ์ศรี หรือแม้แต่นามสกุล ยอมเป็นคนล้มละลายเพื่อน้องได้
แต่น้องกลับคิดว่า "อย่าให้ผมต้องเลือกเลยระหว่างพี่เอย์กับพี่เชน พี่เป็นคนสำคัญของผมทั้งคู่" พูดตรงๆนะคะอ่านประโยคนี้แล้วเราช็อกไปเลย
คือสตั๊นแบบ นิ่งไปหลายวินาทีจริงๆ .. พี่เชนพี่พิมดีกับน้องปิงมาก จริงค่ะ เราไม่เถียง ทั้งเอ็นดูเหมือนน้องชายทั้งคอยดูแล
แต่เอาพี่เชนมาเทียบกับพี่เอย์ตั้นแล้วไม่รู้จะเลือกใครเนี่ยนะ คือไร้คำพูดไปเลยค่ะจริงๆ เราว่าเหมือนพี่เอย์ให้น้องเยอะอยู่ฝ่ายเดียวยังไงก็ไม่รู้นะ
ลองคิดเล่นๆนี่แค่พี่เอย์ไปทำงานกับเลขากลับมาในรถมีกลิ่น อันนี้เรื่องงานล้วนๆนะคะ ไม่มีความไม่บริสุทธิ์ใจมาเกี่ยว น้องยังวีนขนาดนี้
ถ้าพี่เอย์ไปเล่นๆกับสาวที่ไหนแบบที่น้องทำบ้าง คิดว่าน้องจะทำยังไงคะ ?
แล้วพอโทรไปง้อเค้า เลขาเค้ารับ ยังจะงอนแถมปิดเครื่องอีกเนี่ยนะ .. คือแบบ อันนี้คือไม่รู้จะพูดยังไงเลย
เข้าใจค่ะอารมณ์หึงงี่เง่าน่ะ พี่เอย์ก็เคยโทรมาแล้วพี่เชนรับเหมือนกันใช่ไหม เราจำได้ ไม่เห็นจะเป็นเรื่องราวใหญ่โตอะไรเท่านี้เลย
ขอหลบไปทำใจนิดนึงนะคะ คิดว่าคงกลับมาอ่านต่อแหละค่ะ
ขอโทษอีกครั้งถ้าทำให้ใครไม่พอใจกับคอมเม้นท์นี้ของเรา ขอโทษที่มันยาวเกินด้วยจะทำฟ้อนต์เล็กๆนะคะ
ขอโทษจริงๆค่ะ
-
พี่คเชนทร์ นี้เค้าไม่มีใจให้กันเลยเหรอ ถึงขนาดบอกถ้าไปถ่ายแบบอย่างที่บอกจะต่อยตาเขียว แถวบ้านเรียก หึง นะ หุหุหุ
-
ยกป้ายไฟเชียร์คุณพ่อเลย
อนาคต กับ ความสุขของลูก
คุณพ่อเลือกความสุขของลูก...มันโดนใจก็
ตรงนี้แหละ
-
^^
-
อิๆๆๆ แต่ละคน เหอะๆๆๆ ปากบอกว่าไม่รักนะค่ะพี่เชน....
-
ดีใจที่คุณพ่อเอย์เข้าใจลูกจังเลย สงสารซาร์นะบางที พี่เชนแกก็แบบโอ๊ยยยยยยเฮียปากแข็งไปไหนว่ะ
-
ชอบคู่ซีซาร์ :hao7:
-
ชอบซีซ่าจุงง งง งง เธอแรงงงงงง :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
แอบไม่เข้าใจนายคเชนอยู่เหมือนกันนะ สมมุติเรื่องกลายเป็นว่าคเชนก็ชอบซีซ่ามาตั้งนานแล้ว
แล้ว ? เริ่มตั้งแต่ตอนไหน ? พี่แกก็ออกจะเสียงแข็ง ปากหนักขนาดนั้น ถ้ามีพาร์ทคเชน คงจะเข้าใจกระจ่างขึ้น
-
มาให้กำลังใจค่ะ :L2:
ตามอ่านอยู่นานทนไม่ไหว ต้องไปสมัครสมาชิกเพื่อมาเม้นท์ให้กำลังใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เราโพสต์ในเล้าเลยนะคะ
จะบอกว่าหลายคนอาจจะขัดใจกับการกระทำหลาย ๆ อย่างในตัวปิง หรือพี่เอย์ แต่เราชอบกับสิ่งที่คุณเขียนมานะคะ เพราะเราคิดว่ามันเรียลดี
การจะให้ตัวละครพูดว่าต่อไปจะมีเหตุผล ไม่หึงไม่หวง ไม่เป็นแบบนั้นแบบนี้แล้ว แล้วหลังจากนั้นก็เปลี่ยนตัวเองได้ฉับเลยนี่เราว่ามันดูนิย้ายนิยาย มันควรจะต้องมีสถานการณ์ทดสอบความมั่นคงแบบที่คุณทำอยู่เราว่ามันโอเคดีแล้ว แม้จะน่าหงุดหงิดใจไปบ้าง แต่มนุษย์เราจริง ๆ มันก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่มีใครเพอร์เฟ็กไปซะทุกอย่างหรอก แต่เพราะความรักจะทำให้เราอภัยให้กับความไม่เพอร์เฟ็กของแฟนเราได้
แต่แอบสารภาพว่ามีช่วงหนึ่งที่อ่านข้าม ๆ คือช่วงที่เลิกกัน พี่เอย์ไปอยู่เมืองนอกแล้วมีกัสเข้ามาวุ่นวาย ทนอ่านไม่ได้เพราะเจ็บแทนหมาปิง แต่กลับรับเรื่องของปิงกับพี่เชนทร์ได้แฮะ 5555
ส่วนคู่พี่ซาร์กับพี่เชนทร์นี่ชอบมากค่ะ แซ่บดี 5555 แต่ก็แอบสงสารทั้งคู่นะ สงสารพี่ซาร์ที่พี่เชนทร์ใจร้าย ปากหนักมาก ทำพี่ซาร์เสียใจอยู่ตลอดเวลา แต่ก็สงสารพี่เชนทร์ด้วย เพราะแน่ใจว่าตัวเองคงเจ็บไม่น้อยอยู่เหมือนกันที่ทำไปแบบนั้น
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้า เอาตามใจชอบเลยค่ะเพราะเรามั่นใจว่ามันจะออกมาดีอย่างแน่นอน :mew1:
-
โฮๆๆๆ ตอนนี้เสียน้ำตาอีกแล้วอ่ะ
ตอนที่พี่ซ่าร์กะน้องเอย์เค้าคุยกัน
ทั้งซึ้ง ทั้งเศร้าบอกไม่ถูก T_T
อยากให้มีโมเม้นท์พี่น้องแบบนี้อีกอ่ะ อารมณ์ไหนก็ได้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
อ่านตอนนี้แล้ว ก็แอบเห็นใจคุณแม่ กะ คุณย่า นะ มีลูก 2 คน คนนึงมีเมีย คนนึงร่ำๆ จะหาผัว คิดแล้วก็ :mew5: แทน :hao4:
-
คู่เอย์ตั้น-ปิงเริ่มจะสร้างครอบครัวแล้ว ... คู่ซีซ่าร์-เชนยังปากแข็งกันอยู่เลย 5555
-
ไปถ่ายแบบเลยอยากง้างปากคนปากแข็งอ่ะ
-
อา! อา! อา! :oni1:
เป็นกำลังใจให้น่ะ
ทุกคู่เลย (เลิฟๆ พี่เอย์)
:oni2: :oni2: :oni2:
-
พี่เชนรักพี่ซ่าร์แน่เลย :hao6:
-
ชอบคู่พี่ซ่าอ่ะ นางยั่วฟุดๆ 55+ :hao7: :hao7:
-
ซีซาร์อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
รู้สึกอยากอ่านคู่นี้เยอะอ่าาาาาาาาา
อิๆๆๆ
-
:ruready
แวะมาส่อง
.
.
.
ไปล่ะ...ดึก ๆ แวะมาดูอีกรอบ
:katai5:
-
:call: มาทีเถอะอยากอ่านแล้วอะ
-
มายังๆๆๆ
-
จิ้มมมม :katai5:
-
คุณพ่อน่ารักมาก ถึงกับออกตัวเป็นแบคให้ ถึงมีเวลาให้ลูกๆน้อยแต่ก็รักและดูแลเอาใจใส่อยู่ตลอด
ชอบแนวคิดการสอนลูกๆของคุณพ่อครับ มันโดนใจมาก
พี่ซ่าร์มีมุมไม่มั่นใจด้วย ดูน่าทะนุถนอมน่ากอดปลอบไปเลย
ทำไมปูนต้องเจาะจงปิงขึ้นไปดูระบบให้
คิดในแง่เลวร้ายสุดๆเป็นแผนสร้างความแตกแยกของคุณย่ากับคุณแม่รึเปล่า
หากคิดในแง่ดีปิงอาจได้เพื่อนดีๆเพิ่มอีกคนอย่างที่พี่ซ่าร์คิดก็ได้
พี่คเชนทร์ครับ พี่มาสายซึนเต็มตัวแล้วรึเปล่า ปากบอกไม่แต่อาการนี่มันคือใช่สุดๆ
เอะอะอะไรก็จับจูบเลยนะครับ แหม่
ขอช็อคอีกแป๊บกับเรื่องพี่ซ่าร์โดนพี่เชนจัดไปแล้ว คิดอยู่ว่าคืนนั้นมันต้องมีอะไร
แต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นสุด คืนนั้นพี่เชนเรียกชื่อใคร ไม่ได้เรียกชื่อพี่ซ่าร์หรอกเหรอครับ
ขอให้พี่ซ่าร์สมหวังไวๆนะครับ ดูท่าแล้วไม่น่าจะนานแล้วแหละ อาการพี่เชนออกชัดขนาดนี้
:กอด1: น้องมินคนแต่งครับ
-
พี่เชน ปากนี่ตรงข้ามกับใจเลยนะ ไหวป่ะคะพี่ ถามจริง... :เฮ้อ:
-
พี่ซ่าร์กับพี่เอย์บทจะมุ้งมิ้งฟรุ่งฟิ้ง ก้น่ารักมากอะ
-
คราวนี้มีคุณพ่อเป็นแบ็คแล้ว เย้ :mc4:
รอลุ้นตอนต่อไป ดีจังที่ปิงไม่น้ำเน่า
แบบชั้นต้องถอย ชั้นต้องบอกเลิกเพื่ออาคตที่ดีของเขา
ถือว่าโชคดีมากๆที่ทั้งสองพร้อมจะไปด้วยกัน
พูดถึงพี่ซ่าร์ อร๊ายยย ตัวเองเป็นมาโซเปล่า
เชนก็นะ ปากแข็งมากกก ถึงขนาดนั้นแล้วแท้ๆ
ยังซึน ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
น่ารักมากๆทั้งคู่หลักคู่รอง อยากอ่านต่อเเล้วนะ คนเขียนหายไปไหนอ่ะ
-
มาแล้วววว?
o13 o13 o13
-
:katai5: มายังเอ่ย
-
มาส่องอีกวัน
-
ตอนนี้ยาวมากค่ะ แบ่งเป็นสองพาร์ทคือ พี่เอย์หมาปิง กับ พี่เชนพี่ซ่าร์ จะบอกว่าจริง ๆ คู่รองวันนี้ถือเป็นเมนหลักเพลงประกอบก็เป็นของคู่สอง ส่วนคู่พี่เอย์ปิงถือเป็นพร็อพเสริม แต่ก็เป็นเรื่องราวหลักที่ต่อเนื่องกับตอนที่แล้ว
มาอ่านกันให้สนุกนะคะ
http://www.youtube.com/v/oKPcChunFH4
บทที่ 39 Today more than yesterday and less than tomorrow.
....Each day I love you more....
“เฮ้ย จริงป่ะเนี่ย.....!?”
“จริงดิ ผมจะโกหกปูนทำไม”
“หน้าแบบนี้น่ะเหรอ ช่างฟิต!?”
“ครับ หน้าแบบผมนี่แหละ” ผมยิ้มเหี้ยมเกรียม
ย้อนกลับไปเมื่อสักสิบห้านาทีที่แล้ว พี่เชนเรียกให้ผมขึ้นมาดูเครื่องที่ชั้นเก้า บอกว่าเป็นปูนโทรลงมา พอขึ้นมาหาเขานั่งรอผมอยู่แล้วจริง ๆ เราคุยเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อย ในขณะที่ผมนั่งแก้โปรแกรมให้
“มิน่าล่ะ ผมถามน้องเขาทีไรก็บอกว่าไม่รู้จริงๆว่าปิงจะเข้างานช่วงไหน แอบงงอยู่หลายวันเลย”
“น้องไหน?” ผมหันขวับมอง ละสายตาออกจากหน้าจอ อย่าบอกนะว่าน้องเชน คึคึ ผมจะขำกร๊ากเข้าให้
“เปล่า ผมไม่ได้หมายถึงพี่คเชนทร์หรอกนะ แต่หมายถึงน้องพนักงานของยูเซย์แหละ บางทีมีขึ้นมาดูเครื่องที่ชั้นนี้ให้เหมือนกัน”
“รู้อีกว่าผมคิดอะไร”
“ก็ปิงหัวเราะผมนี่”
“ผมเปล่าเหอะ”
“ร้ายนักนะ หัวเราะกันอยู่ชัด ๆ ถึงจะแค่เบา ๆผมก็รู้หรอก”
“อ้าวเหรอ”
ผมตอบไปเรียบ ๆ ไม่ได้หันไปมองตั้งใจกับโปรแกรมต่อ พอจัดการกับเครื่องคอมฯของปูนเสร็จเรียบร้อย ผมลุกขึ้นแล้วสลับที่กับเจ้าของโต๊ะให้อ้อมกลับเข้ามานั่ง ปูนเริ่มทดสอบตัวโปรแกรมที่ผมเพิ่งจะกำจัดบัคตัวกวนให้เสร็จ
“อ่า...โอเคแล้ว ปิงนี่แปลกคนจริงนะ”
“แปลก??”
“ใช่แปลกมาก” ปูนเงยหน้าละสายตาขึ้นมามอง “เป็นทั้งช่างซ่อมรถ ซ่อมเครื่องคอม ทำไมไม่ซ่อมคนด้วยเลยล่ะ”
“ก็ถ้าหัวดี ๆ เรียนจบหมอ ผมก็คงรับซ่อมคนด้วยอ่ะนะ”
“หึหึ ที่สำคัญนายเป็นคนที่ตลกมากอีกด้วย ไม่ต้องเรียนหมอก็อาจจะซ่อมจิตใจใครบางคนได้นะ”
“อะไรอ่ะ หมายความว่ายังไง”
“เปล่าๆ อย่าใส่ใจเลยผมก็พูดไปเรื่อยแหละ” ปูนโบกมือ ผมเหล่ตามองอย่างจับผิด แต่เจ้าตัวรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่มีอะไรจริง ๆ แค่รู้สึกดีที่ปิงเป็นคนตลก อยู่ด้วยทีไรผมยิ้มกว้างทุกที”
“ผมไม่ตลกนะ ผมเป็นคนซีเรียส”
“โทษทีนะปิง ผมขอถามอะไรอย่างสิ ได้ไหม”
“ว่ามาเลย” ผมลองรันโปรแกรมดูอีกครั้ง ขณะที่หูรอฟัง
“นาย...แต่งงานรึยัง?”
“ห๊ะ!!??” เผลออุทานขึ้นเสียงดังจนโต๊ะอื่นยังหันมามอง ปูนหัวเราะผมใหญ่แล้วยกมือบอกพี่ ๆแถวนั้นว่าไม่มีอะไร แค่คุยเรื่องตลกกันเท่านั้น
“ว่ายังไงล่ะ? ผมถามว่าปิงแต่งงานรึยัง”
“จะเป็นแบบนั้นได้ไงเล่า! เราเพิ่งจะอายุเท่าไหร่กันเอง ไหนว่าเก้าสองเหมือนกันไง อย่าถามเรื่องแต่งงานเซ่!!” ผมอารมณ์เสียนิด ๆ แต่ยังแฝงไว้ซึ่งความตลก รู้ว่าปูนพูดเล่น แต่ยังไงมันก็ชักไร้สาระไปใหญ่แล้ว ผมกำลังคิดจะขอตัวกลับ เจอเขากระตุกเสื้อไว้
“ล้อเล่นน่า ใจร่มๆ ใจร่มๆ ปิงมาดูไอ้หน้าจอเนี๊ยะให้ก่อนเร็ว เปลี่ยนสีให้ผมใหม่ได้ป่ะ สีนี้แสบตาไปนิด ผมอยากได้สีเขียวอ่อน ๆ”
ผมขมวดคิ้วแล้วก้มลงไปดู
“แต่ก็ใช้แบคกราวด์สีนี้ทุกเครื่องนะ มันเป็นโปรแกรมสำเร็จรูปไงสีเลยต้องเหมือนกัน”
“ทำไมนายไม่ทำแบบที่ว่าให้ยูสเซอร์เลือกแบคกราวด์ได้เองล่ะ เสริมพร๊อพตรงนี้ลงไปอีกหน่อยสิ”
“ไม่ใช่แบบนั้นครับปูน โปรแกรมตัวอื่นผมออกแบบให้มีความหลากหลายนะ แต่ว่า...นี่เป็นสีของบริษัทเพราะงั้นทางคุณรันเธอขอมาว่าแบคกราวด์ของซอฟแวร์ตัวนี้ขอล๊อคให้เป็นโทนสีนี้ ความจริงสีฟ้าก็สบายตานะ ให้ความรู้สึกเย็น ๆ ถ้าหากว่าปูนแสบตาเดี๋ยวผมจะตั้งค่าแสงจากหน้าจอให้ต่ำลงอีกหน่อย”
“อ้าว เหตุผลเป็นแบบนั้นเหรอเนี่ย” ปูนอมยิ้มเขิน ๆ ยกมือเกาหัว “อายนิดๆนะเนี่ย ปล่อยไก่ใส่ปิงตัวเบ้อเริ่มเลย”
“ไม่หรอก คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด” แต่มึงผิดมากที่ไม่รู้ ผมย้อนอยู่ในใจ แกล้งคิดต่อยอดไปเล่น ๆ ปูนเหมือนจะรู้ความคิดผมอีกเขายื่นมือเข้ามาผลักหัวผมแรงมาก
“เฮ้ย เล่นไรเนี่ย เดี๋ยวงานไม่เสร็จ”
“จวนเสร็จแล้วไม่ใช่ไง”
“รู้อีก”
“หึหึ”
ผมปรับหน้าจอให้ปูนจนเสร็จ จากนั้นบอกขอตัวจะลงไปแล้ว
“เดี๋ยวผมเดินลงไปส่ง” เขาว่าแล้วลุกขึ้นเลย
“เฮ้ยจะไปส่งทำไม” ปูนเดินออกมา เขารุนหลังผมให้เดินออกมาที่ด้านนอก ห้องที่ปูนนั่งทำงานนี่มีพนักงานอยู่เยอะมาแต่ละโต๊ะจะถูกแบ่งพาร์ทิชั่นชัดเจน ปกติแล้วชั้นเก้าจะมีพี่เชนกับน้องพนักงานอีกคนขึ้นมาดูให้ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ผมขึ้นมาเห็นเครื่องของที่นี่
“ขอบคุณนะครับปิง”
“ไม่เป็นไรนี่มันงานของผมอยู่แล้ว”
“ผมเลี้ยงกาแฟดีไหม”
“กาแฟเหรอ?” พอพูดถึงกาแฟผมรู้สึกผิดขึ้นมาอีก เขายิ้มใหญ่เลยคงคิดว่าแกล้งผมได้ “ว่าไง กินได้ป่ะ กาแฟ?”
“ได้อยู่แล้ว แต่ขอผมเป็นคนเลี้ยงปูนได้ไหม”
“ทำไมอ่ะ ผมกะจะเลี้ยงขอบคุณปิงนะ จะตัดหน้ากันเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้น เรื่องแก้โปรแกรมมันเป็นงานของผมอยู่แล้ว แต่ที่ผมจะเลี้ยงเนี่ยเพราะยังรู้สึกผิดอยู่นะเรื่องที่ทำกาแฟหกใส่นายวันนั้น เพราะงั้นให้ผมเลี้ยงปูนเถอะ เพื่อเป็นการขอโทษอีกครั้งนะครับ”
ปูนยื่นมือออกไปกดลิฟต์ลงให้ ไม่ต้องรอนานแต่อย่างใดเพราะประตูเปิดออกแล้ว
“ตกลงครับ งั้นวันนี้รบกวนด้วย”
เราก้าวเข้าลิฟต์พร้อมกัน จริง ๆ ต้องกดชั้นสามห้องไอที แต่ผมกดไปที่ชั้นหนึ่งร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่ผมกับปูนเจอกันครั้งแรก พร้อมกับเหตุการณ์ที่ทำให้เราสองคนรู้จักกัน
“นายกินอะไรแบบไหน” ผมถามเขาเมื่อเรามายืนอยู่ที่ร้านกันแล้ว
“อเมริกาโน่”
ปูนตอบสบาย ๆ ผมออเดอร์กับพนักงานไปสองแบบ
“แปลกดี พวกวิศวกรชอบกินกาแฟดำเหรอ”
“หืม?”
“ทำไมถึงชอบกาแฟดำ” ผมนึกสงสัยขึ้นมานิดๆเหมือนกัน พี่เอย์เองก็กินแบบนี้
“แล้วแต่คนนะ ส่วนผมไม่ชอบครีม มันเอ่อ ไม่รู้ดิ ก็แค่ไม่ชอบล่ะมั้ง”
ผมพยักหน้าให้เบา ๆ ปูนส่งยิ้มมาให้ “อยากเป็นผู้ใหญ่เร็ว ๆ ไง เมื่อก่อนเห็นพวกรุ่นพี่ที่คณะเขากินกันแบบนี้เลยลองกินตามแบบมั่ง มีความรู้สึกว่าอยากจะโต ตอนนั้นน่ะนะ หลังจากนั้นก็เลยติด”
“ตลกแล้วมึง”
“ห๊ะ!”
ผมหลุดปากตกใจตัวเองนิด ๆ ปูนเลิกคิ้วแล้วยกยิ้ม ผมนึกถึงเจ้าหมูปิ้งขึ้นมาทันที
“คึคึ ปูน นายยิ้มเหมือนหมูปิ้งเลย”
“ห๊า??”
ผมกำลังตลกกับท่าทางแบบนั้น พนักงานเรียกขึ้นพร้อมยื่นกาแฟให้ ผมรับมาแล้วจ่ายตังค์ไป
“ชอบเหรอ” ปูนหันมาถาม เขาดูดกาแฟไปด้วย
“ชอบอะไร”
“หมูปิ้งอ่ะ”
“อ่า...น้องน่ารักมาก”
“วันนี้ก็พามานะ”
“จริงดิ!? พามาที่ไหน”
“ที่นี่แหละฝากพี่ยามเขาไว้ที่เดิม เดี๋ยวตอนกลับต้องแวะออกไปรับ วานให้พี่เขาช่วยดูน่ะ นาน ๆ ที”
“หมายความว่ายังไง ทำไมปูนถึงไม่ปล่อยน้องไว้ที่บ้านล่ะ พามาบริษัททำไมกัน” มันร้อนด้วยไงตรงที่หมูปิ้งอยู่
“หมูปิ้งเป็นหมาของพี่สาวผม สองวันนี้พี่เขาไปทำธุระที่ใต้ ผมเลยต้องรับฝากไว้ให้จะปล่อยไว้ที่ห้องก็กลัวจะเหงา เลยพามาทำงานด้วย อย่างวันก่อนพี่ผมก็ไม่อยู่ เป็นแบบนั้นแหละ มีลูกติดแล้ว” ปูนพูดปนขำ
“จริงเหรอเนี่ย”
“ครับจริงสิ”
เราสองคนเดินลงไปที่ชั้นหนึ่ง ออกประตูหน้าที่ป้ายของบริษัทจะมีสวนหย่อมเล็ก ๆ อยู่ตรงนั้นที่ๆผมเจอหมูปิ้งครั้งแรก
“นั่นไงเจ้าอ้วน”
ผมมองไปทางที่ปูนบุ้ยใบ้ เจ้าหมูปิ้งกำลังกลิ้งเล่นอยู่กับน้องเหมียว คือมันสองตัวทำไมถึงอ้วนกลมเหมือนกันวะ แล้วหมากับแมวกำลังเล่นกันเนี่ยนะ!!??
“หมูปิ้ง มาหาพี่ปูน”
เสียงปูนเรียกขึ้น เจ้าหมูกำลังนอนหงายสี่ขาชี้ ๆ ขึ้นฟ้ามองอะไรของมันไม่รู้ พอได้ยินเสียงปูนเท่านั้น มันหยุดชะงักแล้วตะปบสองขาหน้าตั้งท่าหมอบมองมาทางเรา ก่อนจะส่ายตูดวิ่งดุ๊กๆเข้าหา ปูนชูมือยื่นออกไปรับน้องอุ้มใส่อก มันแลบลิ้นเลียหน้าเขาใหญ่เลย
“หงิงๆๆ” เสียงมันดีใจ จนร้องครางออกมา ปูนหัวเราะ
“พี่ปูนขอโทษนะครับ หมูรอพี่ปูนนานไหม”
“หงิงๆๆ” มันตอบอีก ผมเองก็หัวเราะบ้าง หมาน้อยทำหน้าตาแปลก ๆ มันหันมามองผมแล้วแลบลิ้นให้ หางกระดิกดุ๊กดิ๊ก
“ขี้อ้อนนะเรา” ผมลูบหัวมัน
“ไปหาพี่ปิงนะ หมูให้พี่ปิงอุ้มหน่อยนะครับ”
ปูนว่าแล้วยื่นเจ้าหมูปิ้งตัวกลมส่งมาให้ผม ผมรับมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เออหนักนิดๆกี่โลเนี่ย สักเจ็ดกิโลได้มั้ง ชิสุอะไรอ้วนจัง
“เฮ้ยๆๆ อย่าเลียดิ่วะ ยังลามกไม่เปลี่ยนเลยนะมึงนี่” ผมแก้มเปียกไปหมด เจ้าหมูปิ้งเห่าบ๊อก ๆ ร้องหงิงๆมันซบอกผมด้วย
“อ้อนเก่งนักนะมึง ไหนดูซิผู้ชายหรือผู้หญิง” ผมว่าแล้วแอบดู เห็นไข่มันเป็นพวง ตายห่า นี่กูมีเสน่ห์แม้กระทั่งกับหมาตัวผู้อ่อ?? คิ้วผมกระตุก ขณะที่หมูปิ้งยังเลียแก้มผมต่อไป จะลามลงมาที่ปากแล้ว
“เฮ้ย ไอ้หมูนี่ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวกูจะจับเอามึงไปทำลูกชิ้นปิ้งดีไหม หื้ม?? ลูกชิ้นอันกลมๆ ใหญ่ ๆ เหมือนตูดมึงเดี๊ยะเลย”
“บ๊อกๆๆ” มันเห่าต่อว่าราวกับฟังออก มองหน้าปูนแล้วทำท่าทางแปลก ๆ ปูนหัวเราะร่า ผมจุกที่ถูกรวบมัดไว้ด้านหน้าหลุดลุ่ยลงมาแล้ว คงเพราะเล่นกับเจ้าเหมียวเมื่อกี้แล้วใช้ขาหน้าตะปบแกล้งกัน ผมจับ ๆ ให้มันตั้งขึ้นไปดี ๆ
“หมูปิ้งอยู่นิ่ง ๆ ครับ เดี๋ยวพี่ปูนมัดผมให้ใหม่”
ปูนก้าวเข้ามา ผมกระชับอุ้มน้องดี ๆ เขาแกะกิ๊ปโบว์แล้วแกะยางอันเก่าออกรวบมัดผมให้น้องใหม่ ผมช่วยถือโบว์สีม่วงของน้องไว้ก่อน มองดูเขาทำแล้วอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ปูนใจดีมากจริง ๆ เขารักหมามากเลยนะ รู้สึกถึงความอ่อนโยนแผ่รัศมีออกมา
ปิ้น!!
เสียงแตรรถดังขึ้นเราสองคนกับอีกหนึ่งหมาสะดุ้งพร้อม ๆกันหันไปทางต้นเสียง ผมลืมไปเลยนะว่าตัวเองยืนอยู่ใกล้กับทางเข้าออกของบริษัท
รถพี่เอย์?
กระจกสีชาฝั่งคนขับกำลังลดลงเรื่อย ๆ พี่เอย์สวมเรแบนหันมองมาที่เราทั้งหมด มันขมวดคิ้วนิด ๆ ผมที่อุ้มน้องอยู่เดินเข้าไปหา
“พี่เอย์ เพิ่งเข้ามาเหรอครับ”
“หมาใคร??”
มันถามเสียงเย็นเฉียบ เงยหน้ามองผม หมูปิ้งร้องหงิงๆซุกลงที่อก มันกลัวเสียงพี่เอย์ป่ะวะ ผมกำลังคิด
“หมาเพื่อนครับ น้องชื่อหมูปิ้ง ”
ถึงจะหน้างอนิด ๆ เหมือนคนไม่พอใจ แต่พี่เขาก็ยื่นมืออกมาลูบหลังมัน ขนน้องนิ่มแล้วก็ฟู สะอาดและหอมมากนะ พี่เอย์เป็นคนรักความสะอาดถ้าหมาสะอาดมันจะชอบมากเลย มีอยู่ครั้งนึงเราไปเดินสวนฯด้วยกันมันเกือบซื้อลูกหมากลับมาแล้วดีที่ผมเบรกไว้ก่อน อุ้มแล้วรู้สึกชอบคุณชายบอกจะเอากลับมาเลี้ยง ผมเลยว่ารอให้บ้านเสร็จก่อนไหมถ้าเอาไปตอนนี้ไม่มีใครเลี้ยงสงสารหมาแล้วไม่อยากให้เป็นภาระคนอื่นด้วย นั่นแหละมันถึงยอม
“แล้วนั่นอะไร”
“อ๋อ อันนี้กิ๊ปโบว์ของน้อง”
พี่เอย์เปิดประตูเดินออกมา มันหยิบเอากิ๊ปในมือผมแล้วติดใส่ที่จุกเล็ก ๆ ของหมูปิ้งให้ มือใหญ่เก้ ๆ กัง ๆ ทำไม่เป็นแต่ก็ยังอยากจะทำ
“บ๊อกๆ” เจ้าตัวดีรู้งาน เห่าเสียงเล็กขอบคุณ เจอพี่เอย์ยกมือตบหัวมันไป ผมรีบถลึงตาใส่ หัวน้องยิ่งเล็กๆตบมาทีกลัวกะโหลกหมาจะพาลยุบ มันขำ
“สวัสดีครับคุณเอย์” ปูนเดินเข้ามาหาพวกเรา พี่เอย์พยักหน้าให้ ปูนรับหมูปิ้งไปจากผมแล้วขอตัวเดินเลี่ยงออกไปรอ
“หมาของเจ้านั่นเหรอ” พี่เขาปลดแว่นกันแดดออก
“ใช่ครับพี่”
มันมองตามหลังเพื่อนผมไปอีก
“เดี๋ยวเลิกงานแล้วขึ้นไปหากูที่ห้องนะ กลับพร้อมกัน”
ผมพยักหน้า พี่เอย์ก้าวขึ้นรถแล้วขับเข้าไป ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู รู้สึกเหมือนกันว่าสีหน้าพี่เขาดูเหนื่อย ๆ เข้ามาเย็นแบบนี้คงเคลียร์งานที่ศูนย์รถยาวตั้งแต่เช้า
“มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า ไม่มี”
“คุณเอย์กับปิงท่าทางสนิทกันนะ”
“เหรอ”
“ใช่”
ปูนมองผมด้วยสายตาที่เหมือนกำลังค้นหาความจริงอะไรสักอย่าง แต่ผมตอบไปแค่นั้นไม่ได้พูดอะไรต่อให้มากความ ชวนปูนเข้าไปด้านใน เขาฝากหมูปิ้งไว้ที่พี่ยามอีกครั้ง เราจวนจะเลิกงานกันแล้วเพราะงั้นคงอีกไม่เกินชั่วโมงหมูปิ้งจะได้กลับบ้าน ผมลูบหัวมันแล้วบอกลา น้องเห่าเสียงเล็กน่ารักมากเลย มันส่ายตูดให้ผม
ผมกับปูนแยกกันที่ลิฟต์ พอเดินมาถึงห้อง พี่เชนซักไซ้ผมใหญ่ว่าทำไมหายไปนาน ผมเล่าเรื่องหมูปิ้งให้ฟัง พี่เขาสนใจแล้วบอกวันหลังแอบพาขึ้นมาเก็บไว้ที่ห้องเราได้ไหม
เออความจริงผมก็คิดเอาไว้อยู่ เดี๋ยวจะโทรไปบอกปูนว่าถ้าเอาน้องมาวันไหนให้แอบ ๆ พาขึ้นมาไว้ที่ห้องผม ไม่รู้ว่ามันผิดกฎไหมแต่ผมยังไม่เคยเห็นหมากับแมวเดินอยู่ในบริษัทที่แสนสะอาดแบบนี้
เดี๋ยวผมจะลองถามพี่เอย์ดู
“พี่เชนครับผมออกไปก่อน พรุ่งนี้จะเข้าศูนย์รถตอนเช้า บ่ายถึงจะได้แวะมาที่นี่นะพี่”
ผมยัดของใส่กระเป๋าแล้วสะพายขึ้นบ่า กระเป๋าเครื่องทั้งนั้นไม่ใช่อะไรนะ หนักมากอ่ะ
“แล้วคืนนี้มึงจะไปค้างกับกูที่ออฟฟิศไหม”
“ไม่ครับ งานผมเสร็จแล้ว มีโปรแกรมของอีกที่ พรุ่งนี้ถึงจะเข้าไปค้าง พี่เชนมีอะไรไหม”
“เปล่า ไม่มีหรอก แค่จะได้ไม่ต้องรอมึงกินข้าว ตกลงว่ามึงจะไปค้างที่ออฟฟิศพรุ่งนี้?”
“ครับ พี่เชนจะกลับบ้านก็ได้นะ เดี๋ยวผมเฝ้าให้”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะคุยเรื่องงานใหม่ที่พิมเขาเพิ่งไปรับมาด้วย”
“อะไรอ่ะพี่ ด่วนไหมผมคุยได้นะ”
“เดี๋ยวค่อยคุยก็ได้ ไม่ด่วนนักหรอก ไว้มึงมาค้างด้วยกันก่อน”
“โอเคงั้นเจอกันพรุ่งนี้พี่ ผมไปนะครับ”
พี่เขาพยักหน้าให้เบา ๆ ผมเดินไปที่ลิฟต์ขึ้นไปที่ชั้นจุดหมาย
ชั้นยี่สิบสามห้องรองประธาน
“สวัสดีครับ” ผมทักออกไป คุณกัสมาเลขาพี่เอย์นั่งก้มหน้าก้มตาง่วนอยู่กับงาน เขาเงยหน้ามองผม ตกใจนิดๆ
“ปิงมาหาเอย์เหรอครับ” พี่เขายืนขึ้น ผมตอบรับไป
“เชิญครับ” บานประตูถูกเคาะเบา ๆ สองทีก่อนมือเล็กจะเปิดให้
“เอย์ครับ ปิงขึ้นมาหา” เราเดินเข้ามาด้วยกัน พี่เอย์เงยหน้าขึ้นจากกองงาน มันสวมแว่นสายตาด้วย
นานแล้วนะที่ผมไม่เห็นพี่เอย์ของผมในลุคนี้ ผมยืนจ้องมัน พี่เอย์ขยับปมเนคไทนิด ๆ
“เอย์ร้อนเหรอครับ นั่งตากแดดทำไมกันนะ” เลขามันเดินอ้อมไปที่ด้านหลัง จัดการหมุนม่านพลาสติกบาง ๆ ปิดลงให้เพื่อกันแสงแดด ห้องมืดลงนิด ๆ หยิบรีโมทขึ้นมาปรับแอร์ให้อีก
พี่เอย์พยักหน้าเรียกผมให้เดินเข้าไปหา ผมเห็นนะแต่ยังไม่เดินเข้าไปในทันที กลัวมันทำอะไรรุ่มร่าม
“ปิงจะทานอะไรไหมครับ กาแฟไหมหรือว่าจะเป็นชาร้อน” คุณเลขาถามขึ้น
“ไม่ครับ ขอบคุณมาก”
“กัส เดี๋ยวเอาแฟ้มนี้ออกไปเช็คให้ผมอีกรอบ แปลให้ด้วยก็ดี เพราะเราต้องส่งงานนี้ทั้งหมดไปที่ศูนย์บริการข้อมูลของผู้ใช้ ผมว่าเขาคงจะต้องการงานที่เป็นภาษาไทยด้วย”
“ได้ครับเอย์ กัสชินภาษาอังกฤษมากกว่า แต่เดี๋ยวจะลองทำให้ใหม่ไม่รู้ภาษาใช้ได้ไหมนะ ไว้พรุ่งนี้เอย์เข้ามาตรวจดูให้นะครับ” พี่เขาเดินเข้ามารับงานจากมันแล้วเดินออกไป คราวนี้พี่เอย์กวักมือเรียกผมให้เดินเข้าไปหาใกล้ ๆ งานมันเต็มโต๊ะมากจริง ๆ คุณชายเวลาอยู่ในโหมดงานแล้วดูเท่ไปอีกแบบ
“นั่งนี่มา” มันดึงเนคไทผมแล้วตบลงที่ตัก
คิดเหรอว่าผมจะยอมหย่อนก้นลงที่ตักมันง่าย ๆ ผมเท้าแขนลงที่โต๊ะ กักตัวมันไว้กับเก้าอี้ตัวใหญ่ของมันก่อนขยับก้าวเข้าไปชิด เราสองคนจ้องตากันขณะที่มันยังไม่ยอมปล่อยเนคไทผมออกดึงรั้งลงไปหา ใบหน้าคุณชายในอ้อทกอดผมนี่น่ากินอยู่ไม่น้อย ผมยิ้มพรายก่อนก้มลงไปจุ๊บที่ริมฝีปากมันหนึ่งที
พี่เอย์มันชอบแบบนี้แหละ มันชอบให้ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน พักนี้รู้ทันมันแล้ว ใบหน้าหล่อเหลายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมหมั่นไส้กำลังจะก้าวออกมาเจอมันกระตุกเนคไทแบบสุดแรงรั้งเอาตัวผมให้นั่งลงที่ตักมันได้อยู่ดี
“เย้ยยยยยยยยพี่!! นี่ที่ทำงานนะครับ เผื่อมีคนเปิดเข้ามา”
“ไม่มีหรอก เขาทำงานกันอยู่”
“ก็เผื่อ....
“อย่าดิ้นดิ ขอกอดหน่อย จูบแค่นั้นจะไปพออะไร” มันพูดพึมพำสอดมือกอดเข้าที่เอวผม ทำจมูกฟึดๆดมอยู่ที่หลัง ผมหันไปหามัน
“มึงคิดถึงกูไหม” พี่เอย์มองหน้าผมแล้วอ้อน ผมดึงแว่นตามันออกมาแล้วสวมไว้เอง พี่เอย์ยิ้มใหญ่เลย จับมือถือขึ้นมาใช้มือข้างเดียวถ่ายรูปเราสองคนด้วยกัน
“ไม่คิดถึงหรอก”
“จริงดิ”
“พี่เอย์อย่าครับ” มันซุกหน้าลงแล้วทำท่าจะลวนลาม ผมเลยตีมัน
“หันมาดี ๆ เร็ว นั่งคร่อมหันหน้ามาหากูสิ”
“ไม่เอาหรอก” ผมบอกไม่หันแล้วคุณว่ามันยอมไหม เราสู้กันในที่สุดผมก็นั่งอยู่ท่าเดิมอยู่ดี อิพี่เอย์ฮึดฮัด ได้แต่กอดเอวผมไว้
“เมื่อกี้หมาใครวะ ที่ซุกอกมึงน่ะ”
“หมาเพื่อน ชื่อหมูปิ้งบอกพี่แล้วนี่ เออจริงสิพี่เอย์ครับ ที่นี่เขาให้เอาน้องหมาเข้ามาได้ไหม”
มันส่ายหน้า
“ใจร้ายว่ะ” ผมต่อว่าไป เซ็งเลยดิ่
“มันเป็นกฎ”
“ผมเข้าใจ แต่ถ้าแอบ ๆ ล่ะ แอบอุ้มขึ้นมาได้ไหม”
“แอบก็ไม่ได้ แบบนั้นยิ่งไม่ดี”
“แต่ผมสงสารน้อง”
“ถ้างั้นก็ฝากยามไว้ ให้น้องเล่นรออยู่ที่ลานจอดรถ กับสวนหย่อมด้านหน้า” พี่เอย์มันพูดเหมือนที่ปูนทำไว้ไม่ผิดเลย จริง ๆ ผมก็เข้าใจอยู่หรอก ได้แต่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“ปิง บางทีกูไม่อยากเลี้ยงหมาแล้ว” มันพูดเสียงอู้อี้ เป็นเพราะจมูกโด่ง ๆ ของมันยังซุกผมอยู่ไม่หยุด ผมไม่เข้าใจหลังผมหอมมากเหรอวะ ดมอยู่นานแล้วเนี่ย
“หือ?? พี่ว่าอะไรนะครับ”
“ก็เคยบอกไว้ใช่ไหม ว่าถ้าบ้านเสร็จเราจะเลี้ยงหมาสักสองสามตัว”
“อ่า แล้วยังไง” ผมกับมันวางแผนกันไว้
“กูเปลี่ยนใจแล้วนะ ไม่อยากเลี้ยงแล้ว”
“เฮ้ย ทำไมอ่ะพี่ ผมชอบหมาพี่เอย์บอกตามใจผมนี่”
“ก็นี่แค่หมาคนอื่นมึงยังรัก ทั้งรักทั้งอุ้ม แล้วถ้าเกิดเป็นลูกๆของเรามึงไม่ทั้งรักทั้งหลงเลยหรือไง”
“ก็รักดิ ลูกผมๆก็รักนะ” ผมหมายถึงน้องหมานั่นแหละ
“เพราะงั้นกูถึงไม่อยากจะเลี้ยงไง”
“พี่เอย์??”
“กูไม่อยากให้มึงไปสนใจอย่างอื่นนอกจากกู ถ้ามีหมามึงก็จะไปรักหมา ถ้ามีแมวมึงก็จะไปสนใจแมว ลูกเต้าไม่ต้องพูดถึงให้ตายกูไม่มีวันรับเอามาเลี้ยง แค่ให้มึงสนใจกูคนเดียวพอ”
“พี่เอย์ พี่แม่ง”
“เอาแต่ใจกับมึงคนเดียวหรอก”
ดู๊ดูกำลังจะด่าต่อ เจอมันทำเสียงอ้อนจูบไหล่ผมเบา ๆ แล้วซุกหน้าลง ผมส่ายหน้าระอาในความใจแคบของมัน ไม่รู้พูดจริงพูดเล่น แต่หึงผมกับน้องหมาน่ะนะ ใช่แน่ ๆ แล้วคือหน้าบูดตั้งแต่เห็นผมอุ้มอยู่ข้างล่าง
“รักแค่กูไม่ได้เหรอ” มันงับแขนผม
“อะไรเนี่ยพี่ หาเรื่องเหรอ งี่เง่าไปแล้วนะ”
“ความรักทำให้เรากลายเป็นคนโง่และงี่เง่าในบางครั้ง มึงไม่เคยได้ยิน?”
“ก็เค๊ย แต่ไม่เคยคิดว่าจะหึงแม้กระทั่งน้องหมา”
“หึงแม่งหมดแหละ ทั้งหมาทั้งเจ้าของหมา กูเห็นมึงอยู่กับมันสองทีแล้วนะ บอกไว้ก่อน กูมีจำนวนครั้งอยู่แล้วในใจ ถ้าครบเมื่อไหร่ ไอ้เจ้าของน้องหมูปิ้งคนนั้นได้เร่ร่อนออกไปหางานใหม่แน่ ๆ อ่ะ”
“เกินไปนะครับพี่เอย์ หึงอะไรให้มันมีขอบเขตหน่อย”
“หวงมึงเกินไปต่างหาก รักมากหวงมากขาดเหตุผลกลายเป็นคนงี่เง่า”
เพี๊ยะ!!
“เจ็บนะเนี่ย มึงนี่มันรุนแรงชะมัด”
“พี่แม่ง พูดจา”
“หึหึหึ”
“ไร้สาระ รักมากต้องฉลาดขึ้นมากๆต่างหาก นำเอาความงี่เง่าในอดีตมาปรับปรุงปัจจุบันให้ดีขึ้นไง”
“มึงจริงจังไปนะปิง” มันทำหน้าแหยง ๆ พูดปนหัวเราะ
“ก็พี่อ่ะ....”
“เห็นมึงหน้างอแล้วกูชอบว่ะ มีความสุขได้แกล้งคน วันนี้ไปเลือกผ้าปูที่นอนใหม่นะ”
“ไม่เอาหรอก ที่ห้องพี่มีตั้งเยอะ”
“เปล่าไม่ใช่แบบนั้น เอาไว้ใช้ที่บ้านใหม่”
“หูยเดี๋ยวค่อยซื้อก็ได้ บ้านยังไม่เสร็จสักหน่อย”
“ไม่เอา อยากไปซื้อไว้ก่อน”
ผมถอยหายใจ จะเถียงยังไงไม่ชนะคุณชายเขาหรอก ผมหันไปหามันถอดแว่นออกจากใบหน้าตัวเองแล้วสวมกลับไปคืนให้ พี่เอย์ขยับตัวแว่นนิดหน่อย
“กลับกันเลยเหอะ หิวแล้วว่ะ”
เย็นวันนั้นเราไปกินอาหารกันที่บ้านค่ำๆเดินออกไปดูบ้านที่กำลังสร้างนิดหน่อย แม่กับพี่ขมทำต้มยำกุ้ง ไข่ยัดไส้เนื้อปู กับผัดเห็ดเข็มทอง พี่เอย์มันกินเสร็จนอนหลับอยู่ที่โซฟา แม่เลยบอกให้ผมไปเอาผ้าห่มมาห่มให้พี่เขา พี่ขมเดินมาหยิบของพอดี
“เอย์เขาน่ารักนะปิง หน้าตาเหมือนเด็กเลย”
“เฉพาะตอนนอนหลับเท่านั้นแหละพี่ขม อย่าให้ตื่นนะ ดุเหมือนหมานี่”
ผมว่าแล้วรีบเผ่น พี่ขมเองก็วิ่งออกมาด้วย จริง ๆ แอบเห็นรอยยิ้มนิดๆที่มุมปากมัน ไม่รู้กำลังฝันหรือแอบได้ยินที่ผมคุยกับพี่ขมกันแน่
-
http://www.youtube.com/v/oKPcChunFH4
Ceasar’s Part
ตีสอง.....สายฝนกำลังโปรยปราย
เสียงเพลงจากสถานีวิทยุตัดกับสปอตโฆษณาดังขึ้นเป็นระยะ เครื่องเสียงรถยนต์ชั้นดีนุ่มทุ้ม ท้องฟ้าภายนอกเป็นสีดำสนิท กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆคลุ้งออกมาจากลมหายใจของคนขับ ล้อแมกซ์จากเบนส์สปอตยังคงบดไปตามท้องถนนหลวงที่เปียกชื้นในยามค่ำคืนอย่างต่อเนื่อง
ช่วงเวลาแบบนี้รถไม่ติดอีกแล้ว ผมหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าอีกเลน ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีรถยนต์สีดำก็มาจอดลงที่หน้าบริษัทขนาดกลาง ออฟฟิศห้าชั้น แสงไฟที่ลอดออกมาจากห้องชั้นล่างบอกให้ผมรู้ว่าใครบางคนในนั้นยังคงนั่งทำงานอยู่
“...ฝน...” ผมพึมพำกับตัวเอง มองออกไปนอกหน้าต่าง สายฝนโปรยลงมาพร้อมกับกิ่งต้นโมกที่ไหวเอน ลู่ไปกับแรงลม ถึงนั่งอยู่ภายในรถยังรู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บจากภายนอก
อากาศช่วงปลายปีแบบนี้หนาวจับใจดีจริง ๆ
ผมล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก รอสายนานมากแต่ไม่มีใครรับ
ผมจะโทรยี่สิบสองครั้ง ผมคิดแล้วเริ่มนับ
สายตัดจากการกดเรียกไปเรื่อยๆ จนในที่สุด
“มีอะไร” เสียงห้วนดังมาจากปลายสายที่กดรับเมื่อตอนที่ผมมิสคอลไปเป็นครั้งที่สิบสอง
“แวะมาหามึง เปิดให้หน่อยสิ”
“........” มันเงียบไป ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
“ฝนตกอยู่ด้วย เดี๋ยวกูจะวิ่งลงไปมึงเปิดประตูให้หน่อยนะ”
ผมรวบรัดตัดความกดวางสาย สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตัดสินใจเปิดรถออกไป คิดว่าวิ่งฝ่าสายฝน ตัดไปแค่แปปเดียว แต่เหมือนโดนแกล้ง เมื่อลุงยามเดินเข้ามาหาทันทีที่ผมทำท่าจะวิ่งขึ้นไปที่บันไดด้านหน้าประตูออฟฟิศ
“คุณมีธุระอะไรครับ มากลางดึกแบบนี้”
“ผมบอกคเชนทร์ไว้แล้วครับ ผมซีซ่าร์ไงคนที่ให้ลายเซ็นต์ลุงไปฝากลูกสาววันนั้นไงครับ”
“พ่อหนุ่มลุงจำได้นะ แต่ว่าคุณเชนเขาไม่เปิดออกมาแบบนี้ ลุงเองก็เปิดให้คุณไม่ได้จริง ๆ ครับ ไปรออยู่ตรงนั้นกับลุงก่อนไหม”
ผมเอามือจับมือถือที่กระเป๋ากางเกงที่เริ่มจะเปียก รู้ทั้งรู้ว่าโทรกลางฝนมันอันตรายแต่ผมคิดว่าจะโทรเรียกอีกครั้ง
“อย่าโทรเลยครับฟ้าร้องด้วย ไปหลบฝนตรงนั้นก่อนนะเดี๋ยวลุงเคาะเรียกให้”
“ไม่เป็นไรครับลุงเดี๋ยวผมจะรอเขาอยู่ตรงนี้แหละ ไม่ต้องเรียก ลุงมองผมไว้ตลอดก็ได้แต่ขอผมยืนอยู่ที่หน้าประตูได้ไหมเผื่อว่าเขาจะมองเห็น แล้วเปิดให้ผม”
ผมเองก็อยากจะวัดใจกับมันเหมือนกัน ดูซิจะใจร้ายใจดำกับผมได้สักแค่ไหน บอกแล้วแท้ ๆ ว่าฝนตกรออยู่ข้างนอกให้เปิดออกมา
คนใจร้ายแม้แต่ม่านยังไม่เลิกขึ้นดูเลย
“เอาแบบนั้นก็ได้ แต่ถ้านานเกินไปคุณต้องกลับนะครับเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
ผมพยักหน้าให้ ลุงแกเดินกลับไปแล้ว ลมพัดมาแรงมากสายฝนยิ่งสาดโปรยมาอย่างหนักเสียงฟ้าร้องคำรามดังแทรกเข้ามา ผมยกมือขึ้นกอดอก ริมฝีปากเริ่มสั่น
หนาวมากจริง ๆ
“คเชนทร์ ไอ้ตัวใจร้าย” ผมบ่นพึมพำปากสั่น คุณเชื่อไหมยี่สิบนาทีมันยังไม่ยอมเปิดประตูออกมาเลย
ผมก็ใจแข็งนะ ถือว่าบอกไปแล้วเพราะงั้นผมจะไม่เคาะเรียกมันอีก
หนาวจนทนจะไม่ไหวผมเริ่มอยากจะร้องไห้ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมผมถึงต้องมาทำเรื่องอะไรที่มันไร้สาระแบบนี้
ความรู้สึกบางอย่างในใจมักทำให้คนเราโง่เขลา....นี่ผมชอบมันมากขนาดนั้น??
ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมถึงได้ชอบ
ความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าอยากเอาชนะได้ไหมนะ ชอบ? รัก?
เป็นแบบไหนแม้แต่ตัวเองก็ยังให้คำตอบไม่ได้
ผมหันกลับมามองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีดำมืด ปล่อยให้สายฝนชะล้างลงมาที่ใบหน้า ไม่รู้ว่าน้ำตากับสายฝนอันไหนอุ่นกว่ากัน
ความเย็นของอากาศทำเอาผมหัวตื้อไปหมด
ผมจะให้เวลามันอีกยี่สิบนาทีสุดท้าย คิดว่าความอดทนทุกอย่างคงจะต้องจบลงในวันนี้ และตรงนี้ ยี่สิบนาทีแรกมันยังไม่ยอมเปิดออกมา ยี่สิบนาทีให้หลังก็คงไม่มีอะไรต่างกัน หากแต่...ผมคิดว่าจะรอ
เรากอดกันแล้ว....เป็นมันที่กอดผม
เราจูบกันแล้ว....หลายครั้ง................เราทั้งคู่
ผม....ทำแทบทุกอย่างแล้ว ถ้ามันจะใจแข็งแบบนี้อยู่ผมจะไม่คิดรั้งไว้อีกแล้ว
....หนาว....
....หนาวเหลือเกิน....
ผมเอนตัวพิงผนัง เสียงฟ้าผ่าที่ไหนสักแห่งดังเปรี้ยงเข้ามา ตกใจยกสองมือขึ้นปิดหู ทรุดตัวนั่งยอง ๆ ลงข้างผนังกอดตัวเองแล้วน้ำตารื้นออกมา
“...คนใจร้าย....”
เหลืออีกเพียงแค่นาทีเดียวจะครบยี่สิบนาทีที่ตั้งเอาไว้ คงต้องตัดใจแล้วจริง ๆ ต่อไปจะไม่มากวนใจอีกหรอก ผมเสยหัวที่เปียก ๆ ขึ้นแบบลวกๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นจะเดินลงมาแล้ว ขอหันกลับไปมองอีกสักครั้ง
แต่ต้องตกใจแทบผงะ เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่ยืนกอดอกพิงอยู่หลังบานประตูนั้น
เชนยืนมองผมนิ่งมาก หัวมันเอนพิงกระจก นัยน์ดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยถ้อยคำของมัน จ้องมองออกมา
แต่ว่า...แค่ผมเห็นมันเท่านั้น น้ำตาจากไหนไหลรินออกมาก็ไม่รู้
ไอ้ตัวใจร้ายทำไมไม่รอให้ตากฝนเป็นไข้ตายไปก่อนถึงค่อยมาเปิดให้ล่ะ คนที่แย่ที่สุดก็คือมันไง ผมโมโหมากขนาดนี้มันยังไม่ยอมเปิดออกมาเลยพิงกระจกมองอยู่แบบนั้น
ผมสุดจะทน
ยกนิ้วกลางชูให้มันแล้วแลบลิ้นใส่ เอากับกูดิ๊ กูโมโหแล้วแม่ง ไม่อยากชอบมึงแล้วด้วย จะไม่สนใจอีก กูจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว ไม่มารบกวนมึงอีกกูสาบานได้
ผมตัดใจหันหลัง แล้วก้าวออกมา
หมับบ!!
โดนคว้าจับแขนไว้ แรงมากจนต้องหันกลับไปดู มันดึงผมให้เดินตามเข้าไปด้านใน ผมเกือบจะลื่นตั้งหลายครั้งหลายหนเพราะหมดทั้งตัวเปียกโชก มันจับผมยัดเข้าไปในห้องน้ำเล้กๆ เปิดฝักบัวอุ่น ๆ แล้วราดรดลงมา ผมทั้งหลบทั้งผลักมัน
“เชน ไอ้บ้ามึง ดะ...เดี๋ยวก่อน”
“เงียบซะ”
มันดึงเสื้อผ้าผมออก เราสู้กันค่อนข้างทุลักทุเล มันฉีดฝักบัวใส่หัว อย่าถามถึงอ่างอาบน้ำนะห้องนี้ไม่มีหรอก ทั้งแคบแล้วก็เล็ก มีน้ำอุ่นให้อาบดีแค่ไหนแล้ว
“จะฉีดไปถึงไหน ขอกูหายใจหายคอบ้าง” ผมลูบน้ำออกจากใบหน้า ลูบแล้วลูบอีกเพราะมันฉีดราดลงมาตลอด เสื้อผมถูกถอดออกไปแล้ว ยังเหลือแต่กางเกงยีนส์
“ชะ...เชน เดี๋ยวก่อนได้ไหม หยุดก่อนสิวะ เหี้ยเอ้ย” ผมเหลืออดผลักมันออกอีก เราเปียกปอนด์ด้วยกันทั้งคู่มันเสียบฝักบัวไว้ที่ก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออกมาบ้าง
“บ้าเอ้ย ทำให้กูต้องมาอาบน้ำหน้าหนาวตอนตีสองตีสามเนี่ยนะ มึงมันบ้ามากจริง ๆ ซีซ่าร์” มันสบถหัวเสีย
“ก็เพราะมึงไม่ใช่ไง ถ้ามึงเปิดให้กูแต่แรก กูจะเปียกแบบนี้เหรอ”
“ก็แล้วมึงมาทำไมล่ะ บ้านช่องไม่มีให้กลับรึไง ดึกๆดื่น ๆ มาหากู ร่านไปนะ”
“คเชนทร์!!”
“กูพูดผิดตรงไหน มึงมาหากูแบบนี้มันก็ยั่วกันใช่ไหมล่ะ”
“ฮ.อึก......กูเปล่า”
“หึ เปล่า? อย่ามาแก้ตัวเลย สันดานมึงอ่ะ จะกอดกับใครก็ได้ไม่ใช่เหรอ มึงนอนกับผู้หญิงผู้ชายมากี่คนแล้วคิดว่ากูรู้สึกยังไงล่ะ ต้องยอมกอดมึงทุกครั้งที่มึงรีเควสมารึไง กูก็คนนะทำไมต้องยอมทำแบบนั้นเวลาที่มึงอยากด้วย”
เพี๊ยะ!!
“ซีซ่าร์!” มันตะคอกลั่นจับสองแขนผมบีบ “กล้าตบกูเหรอ”
“ปากหมาอย่างมึงกูตบครั้งเดียวน้อยไปนะ”
“บ้าเอ๊ย มาหาเพื่อให้กูกอดไม่มีใครยั่วเก่งเท่ามึงอีกแล้ว”
“คเช.......อื้มมมม....”
มันจับท้ายทอยผมล๊อคแล้วกดจูบลงมา จูบที่ร้อนแรงราวกับเปลวเพลิง ช่างต่างกันกับอุณหภูมิร่างกายที่เย็นเฉียบของเราทั้งคู่ยิ่งนัก
สายน้ำเย็นฉ่ำจากฝักบัวยังราดรดลงมาที่เราสอง เชนเปลี่ยนองศาการจูบหลายต่อหลายครั้งบดขยี้ริมฝีปากผมอย่างร้อนแรง ขณะที่มือมันสอดเข้ามาที่เอวแล้วรั้งให้แนบเข้าหาตัวมัน
ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเราสัมผัสซึ่งกันและกัน
ผมกอดคอมันไว้รับจูบร้อนแรงอย่างทุลักทุเล
ช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน....ผมปล่อยให้มันจูบจนพอใจ ในที่สุดมันถอนริมฝีปากออกมาแล้วจ้องหน้าผมนิ่ง มัดกล้ามเนื้อที่แผงอกกระเพื่อมขึ้นลงคล้ายกำลังสกัดกั้นอารมณ์และความรู้สึก
“ไอ้ขี้เมาเอ๊ย” สายตาจับผิดมาก ผมได้แต่ยอมจำนน ก้มหน้า
“กินนิดเดียวเหอะ”
“ชิ อาบเสร็จแล้วก็ออกมา จะไปเตรียมชุดให้ แม่งยุ่งยากฉิบหาย!”
มันปิดประตูดังมาก เดินบ่นออกไป ขณะที่ผม เข่าแทบทรุด น้ำในตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง
นึกว่าจะไม่ยอมมาเปิดให้กันแล้ว
นึกว่าเรื่องของเราที่ยังไม่ทันจะได้เริ่มอะไรเลย จะต้องจบลงแล้วจริง ๆ
พรึ่บบ!!
ผ้าขนหนูถูกโยนคลุมลงที่หัว ผมที่แต่งตัวแล้วเรียบร้อยนั่งอยู่ที่พื้น ชุดเสื้อกับกางเกงนอนยาว ๆ ของมันรุ่มร่ามไปนิด ดูท่าจะเป็นชุดออกกำลังมากกว่า อย่างว่าผู้ชายเซอๆแบบนี้จะไปมีชุดนอนเรียบหรูได้ยังไงกัน
“ขอบใจ” ผมเช็ดหัวเปียกๆของตัวเอง
“มึงมาทำไม”
“........”
“ขอเหตุผลดีๆด้วยนะ มาหากูดึกๆดื่น ๆ ถ้าอ้างไอ้เหตุผลลามกๆของมึงกูจะจับมึงโยนออกไปข้างนอกจริงด้วย”
มันว่าแล้วเดินเข้าไปด้านในทำอะไรบางอย่างก๊อกๆแก๊กๆ ก่อนถือแก้วแล้วเดินออกมา
“บอกได้รึยัง มาหากูมีอะไร” คเชนทร์ยื่นแก้วแบบมีหูส่งให้ ผมรับมาถึงได้รู้ว่าเป็นชาร้อน หอมมาก ผมใช้สองมือประคองแก้วเป่า ๆ แล้วค่อย ๆ จิบ ชาเขียวร้อนทำให้หายหนาวได้บ้างนิดๆเหมือนกัน
“ขอโทษนะที่มารบกวน”
มันส่ายหน้านิดๆถอนใจยาว นั่งกอดอกมองผม
“ถ้ารู้ว่ามารบกวนจริง ๆ มึงก็รีบ ๆ กลับไปสิ กินเสร็จ ผมแห้งแล้วก็กลับไปได้ เสื้อผ้ามึงจะทิ้งไว้ที่นี่ก่อนก็ได้เดี๋ยวให้แม่บ้านเขาจัดการซักให้”
ผมดื่มชาร้อนจนหมดขณะที่นั่งฟังมันทั้งบ่น ความรู้สึกว่าหนาวตีเข้ามาอีกครั้งผมยังไม่แห้งดีเลย ร่างกายกลับสั่นขึ้นมาอีก ผมยกมือขึ้นกอดอก คิดว่าเชนคงสงสัย มันก้มลงมาดูผม
“เป็นอะไรของมึง”
“หนาวนิดๆน่ะ” ผมตอบออกไปทั้งที่ปากยังสั่น ความจริงไม่นิดนะ ผมหนาวมากเลยต่างหาก เอนหลังพิงโต๊ะไว้ เปลือกตาเริ่มหนักอึ้ง เหมือนกับว่าง่วงนอนขึ้นมาเสียอย่างนั้น
.....หนาวจัง หนาวมากๆเลย.......
เสียงเก้าอี้เลื่อนเข้ามาใกล้ ผมปรือตาขึ้นมอง มันขยับเข้ามาหาดึงผมให้นั่งอยู่ที่หว่างขามันพอดี มือใหญ่ช่วยเช็ดผมให้อีกแรง มันทำไปแบบเงียบ ๆ ผมเองก็ง่วงจนไม่อยากจะพูด ในที่สุด มีเสียงเก้าอี้เลื่อนห่างออกขณะที่ตัวคนลุกออกไปแล้ว เชนเดินไปที่ไหนสักแห่งแต่ผมไม่ได้ลืมตาดูหรอก เสียงฝนยังตกอยู่ตลอดอย่างมากมันก็คงจะหนีผมขึ้นไปนอน ทิ้งผมไว้ตรงนี้ก็ได้ ช่างเถอะ ขอแค่มีที่หลบฝน นั่งหลับตรงนี้ไม่มีปัญหาหรอก รู้สึกตัวจะเอนลงเรื่อย ๆ หัวมึนตื้อไปหมด
แต่จู่ๆ
“นั่งดี ๆ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู ขณะที่ความอบอุ่นจากผ้าห่มนวมผืนใหญ่ถูกโอบรอบตัวผมไว้ด้วยวงแขนกว้างใหญ่ของใครคนนั้นกระชับเข้ามา ผมปรือตาขึ้นมอง เชนนั่งอยู่ข้าง ๆนี่เอง เมื่อหลับตาลงอีกครั้งมันขยับวงแขนกอดผมให้แน่นขึ้น
.....อุ่นขึ้นมาแล้ว.....
“คเช......
“หลับซะ อย่าพูดอีก”
มันกดหัวผมซุกเข้าที่อก น้ำเสียงเรียบ ๆ แต่อุณหภูมิร่างกายกลับร้อนมาก ความรู้สึกในใจอาจจะกำลังพลุ่งพล่านแตกต่างกับบุคลิกภายนอกราวฟ้ากับเหว
อ้อมแขนของมัน.....ราวกับรุ่งอรุณ
ผมมีความรู้สึกแบบนั้น ทั้งอบอุ่นและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เราสองคนนั่งกันอยู่แบบนั้น ผมที่ง่วงนอนมากพอเจออ้อมกอดแบบนั้นเข้าไปดันนอกไม่หลับขึ้นมาเสียดื้อๆ จริง ๆ แล้วผมไม่อยากจะหลับลงไปมากกว่า อยากจะยืดช่วงเวลานี้ออกไปอีกหน่อย
“คเชนทร์”
“มีอะไร”
ผมก้มหน้านิ่ง ความคิดที่ว่าจะพูดเรื่องราวบางอย่างออกมามันสมควรไหม แต่ผมคิดว่าเชนสมควรที่จะรู้
เพราะเรื่องนี้เองที่ทำให้ผมต้องออกไปดื่มมาคืนนี้และขับรถมาหามัน เรื่องราวของผม...
“ถ้าวันนึง จู่ ๆ มึงได้รู้ว่าจากนี้ไปมึงต้องเลี้ยงดูเด็กเล็กๆคนนึงตลอดไป มึงจะทำยังไง”
“หมายถึงอะไร”
“หมายถึง.....ลูก เด็กๆน่ะ”
“.......” มันขมวดคิ้ว ทำหน้าสงสัย
“หมายถึงว่าจู่ๆ วันนึงผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกมึงมาตลอดหกปี เธอมาบอกกับมึงว่าจะพาลูกกลับมาให้มึงเลี้ยงเพราะเธอกำลังจะไปแต่งงานใหม่ ไม่อยากให้เด็กต้องอยู่กับพ่อเลี้ยง และเธอกำลังจะสร้างครอบครัวขึ้นมาใหม่เลยอยากจะให้มึงรับเลี้ยงดูเด็กคนนั้นต่อ ถ้าเป็นมึง มึงจะทำยังไง”
“........”
ผมก้มหน้ากัดปากตัวเองจนสั่น ทั้ง ๆ ที่อุ่นมากแล้วแท้ ๆ ทั้งๆที่มีอ้อมแขนของมันกอดไว้แล้วแท้ ๆ แต่ความจริงอันนี้ที่ผมจำเป็นต้องบอกกับมันออกไปกลับทำให้ผมรู้สึกถึงความหนาวเหน็บขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อหัวค่ำนานะโทรมาหาและบอกเรื่องราวทั้งหมด ฤดูร้อนปีหน้าเธอจะพาอันวามาให้ผม และจะให้ผมเป็นคนรับผิดชอบเลี้ยงดูตลอดไป
“ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกกูน่ะเหรอ ใช่ไหม? ใช่รึเปล่า??” เสียงคเชนทร์ปลุกผมออกจากภวังค์ความคิด มันมองหน้าผมด้วยสายตาที่จริงจังกว่าครั้งไหน ๆ
“ใช่ ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกจริง ๆของมึง”
“ถ้าอย่างนั้นก็มีแต่จะต้องดีใจ กูผลิตลูกเองไม่ได้ต้องอาศัยผู้หญิงเพราะงั้นจู่ ๆ ผู้หญิงเขายกลูกให้กูแบบนั้นกูจะรับไว้ด้วยความเต็มใจเลย”
“แล้วมึงไม่กลัวเหรอ”
“กลัวอะไร”
“ก็...ไม่เคยเลี้ยงเด็ก ทำอะไรก็ไม่เป็น ต้องพาไปโรงเรียน ต้องสั่งสอน ต้องรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่าง”
“ไม่กลัวหรอกเพราะกูโตแล้ว กูมีความรับผิดชอบมากพอ”
“..........”
ผมนิ่งไปอีก ก้มหน้าลงใหม่ ทำยังไงดี ผมอยากจะบอกกับมันเรื่องของผมและอันวา เชนจะยอมรับผมได้ไหม แต่ไม่ว่ายังไงเร็ว ๆ นี้มันจะต้องรู้ เป็นผมที่บอกมันเองกับปากจะดีกว่าให้ไปรู้จากคนอื่น โอ๊ยยยยย ผมคิดมากจนหัวจะแตกคิ้วขมวดกันจนเป็นปม
“ทำไม มึงมีลูกแล้วเหรอ?”
“ห๊า??” ผมอ้าปากหวอเลยเงยหน้ามองมัน ไม่คิดว่าจะโดนยิงคำถามตรง ๆ ออกมา
“เรื่องสมมติเมื่อกี้ คือเรื่องของมึงใช่ไหม?”
“คะ....คือ.....”
“บอกกูมาให้หมด มีอะไรรีบเล่า”
ผมกัดริมฝีปาก ตัดสินใจเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ ให้มันฟังตั้งแต่ต้นจนจบ เวลาผ่านไปพักนึง ไม่รู้เลยว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามเข้าไปแล้ว รู้แต่ว่าพอเล่าจบ คเชนทร์เหมือนกับว่าจะหลับไปแล้วจริง ๆ มันกรนนิดๆด้วยนะคิดว่าคงเหนื่อยมาทั้งวัน
ยกมือขึ้นเสยผมให้
“ขอโทษนะที่กูมันไม่บริสุทธิ์ผุดผ่อง ขอโทษที่กูเป็นคนร่าน ๆ แบบนี้”
“หึ”
ผมสะดุ้งตกใจ จู่ ๆ มันยกยิ้มร้ายขึ้นมาที่มุมปาก นึกว่าหลับอยู่เผลอพูดแปลกๆ ออกไป น่าอายเป็นบ้าหน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาอีก
“รู้ด้วยเหรอว่าตัวเองร่าน”
“มะ...มึง...”
“น้องชื่ออะไรนะ ลูกมึงอ่ะ”
“อันวา”
“จะกลัวทำไมวะซีซ่าร์ พูดถึงลูกตัวเองมึงต้องเชิดอกอย่างภูมิใจสิ ชีวิตมึงผ่านอะไรมาตั้งเยอะ ลองมองดูที่ปลายเท้าตัวเอง มึงผ่านอะไรมาตั้งมากมาย หนทางที่มึงเดินมา ประสบการณ์ต่างๆเส้นทางที่ทอดยาวมาแบบนั้น มึงมีแต่จะต้องภูมิใจ ไม่มีอะไรที่มึงจะต้องกลัวเลย”
ผมเงยหน้ามองมัน เอนหัวซบลงไป เชนอายุเท่ากับเอย์ซึ่งน้อยกว่าผมปีนึง ความคิดความอ่านโตมากกว่าผมมากมาย มันพูดให้ผมคิดได้จริง ๆ นะว่า ไม่มีอะไรที่น่ากลัวเลย เรื่องดี ๆ กำลังจะเกิดขึ้นกับผมต่างหาก อันวาเป็นเหมือนของขวัญจากพระผู้เป็นเจ้า ในเมื่อตอนนี้ผมได้สิทธิ์ที่จะเลี้ยงดูอย่างถูกต้องแล้ว ผมควรจะต้องยอมรับแล้วเงยหน้ามองทุกๆคนอย่างภาคภูมิใจ ว่าลูกชายผมน่ารักและหล่อแค่ไหน
“กูคิดว่าจะออกจากวงการแล้วล่ะ....คิดว่าจะไม่ทำอีกแล้ว”
“ทำไม?? เพราะมึงมีลูกงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่หรอก เรื่องมีน่ะมีมานานแล้ว แต่เพราะจากนี้ไปกูอยากจะเป็นตัวอย่างที่ดีและต้องมีเวลาให้กับเขา ถ้าจะตัดสินใจเลี้ยงแล้วก็จะทำให้ดีที่สุด”
“ถ้ามีคนคิดแบบมึง คนทำงานในวงการคงไม่ต้องแต่งงานมีลูกมีเต้าหรอกมั้ง”
“ก็ถ้ากูไม่มีงานประจำอยู่แล้วมันก็ต้องเป็นอย่างนั้น แต่บังเอิญกูรวยไง กูเลยเลือกได้”
“หึ”
“ไม่ชอบรึไง ไหนว่าไม่ชอบให้กูทำงานใช้ร่างกายถ่ายแบบโน่นนี่นั่น”
“กูบอกตอนไหน จำได้ว่าไม่เคยพูดเลยนะ”
“ไม่รู้ล่ะ ก็มึงชอบทำท่าทางแปลกๆเวลาที่กูพูดถึงเรื่องรับงาน คิดว่าจะเคลียร์ออกให้หมด จะออกมาแบบถาวรไปเลยไม่กลับเข้าไปแสดงรับงานหรืออีเว้นท์อะไรอีกแล้ว”
“เรื่องของมึง จะทำอะไรก็ทำ คิดเอาเอง”
มันว่าเรื่องของผมก็จริงนะ แต่เชนยิ้มนิดๆด้วยผมแอบเห็น ผมก้มหน้าจิกนิ้วตัวเองเล่น ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป ช่วงเวลาแบบนี้แสนพิเศษมากจริง ๆ ผมรู้สึกขอบคุณสายฝนมาก ๆ
“ตีสี่แล้ว จะกลับหรือจะนอน” มันเปลี่ยนเรื่อง ขยับตัวออกจากผม
“นอนดิ เดี๋ยวตอนเช้าค่อยออกไป”
“ตามใจมึง” มันลุกขึ้นเดินไปที่โซฟา ส่งหมอนโยนเข้ามาให้ ส่วนตัวเองเดินไปเปิดเครื่องคอม นั่งทำงานต่อ
“นอนไปเลย เดี๋ยวเช้าแล้วจะปลุก”
“แล้วมึงไม่นอน?” ผมเงยหน้าถาม
“นอนแล้ว เมื่อกี้ไง”
“เอาจริงดิ? มึงนอนแค่สามสิบนาทีเนี่ยนะ” ช่วงเวลาที่ผมเล่าเรื่องของนานะกับอันวาให้มันฟัง รวมถึงเรื่องเมื่อสามปีที่แล้วตอนที่นานะกลับมาวุ่นวายกับเอย์
“อือ แค่นั้นก็พอแล้ว”
ผมมองมันแล้วค่อย ๆ ล้มตัวลงนอน โดยมีมันนั่งทำงานอยู่ข้าง ๆ พลางความคิดหนึ่ง เกิดขึ้นในใจ
มีแฟนเป็นโปรแกรมเมอร์ลำบากแบบนี้เหรอวะ แต่จะว่าไปมันยังไม่รับผมเป็นแฟนเลยด้วยซ้ำเลยนี่ เป็นผมมานอนเฝ้ามันเองเหอะ
ไม่รู้เอย์มันเคยมานอนเฝ้าเจ้าปิงแบบนี้บ้างรึเปล่า
ผมเริ่มคิดโน่นนี่นั่นขึ้นมาอีก
“ไม่ต้องคิดมากไปหรอก ที่ตรงนั้น...ที่มึงนอน น้องชายมึงมานอนบ่อยมาก”
ผมทึ่งตะลึงงันไปเลย ไม่รู้ว่ามันรู้ได้ไงว่าผมกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่
คเชนทร์น่ากลัวว่ะ
ผมรีบกระชับผ้าห่มมุดจนเหลือแต่ท่อนหัว หลับตาปี๋ แต่ความคิดอย่างอื่นยังคงพลุ่งพล่าน คเชนทร์มันอ่านใจคนได้หรือไงวะ เดี๋ยวจะลองดูอีกสักอย่าง
ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง มันหันมามองอีกทำหน้าสงสัย
“เชน” ผมพูดเสียงอ้อนดึงขากางเกงมัน กระตุกๆ
‘ขอจูบอีกได้ไหม’
นี่คือผมพูดในใจนะ ดูซิว่ามันจะอ่านใจผมได้อีกรึเปล่า
“ซีซ่าร์นอนไป อย่าคิดเรื่องอะไรที่มันยุ่งยากคนอื่น”
มันปัดมือผมออก เลื่อนเก้าอี้ขยับเข้าไปชิดโต๊ะยิ่งขึ้นอีก ผมเงยหน้าอ้อนมันอีก ไม่รู้ว่าที่มันพูดเมื่อกี้คือเข้าใจความหมายของผมไหม
เพราะงั้นผมจะลองคิดใหม่ คิดในใจเงียบ ๆ .....
‘นิดเดียวครั้งเดียว ง่วงแล้ว จุ๊บเดียวแล้วกูนอนเลย’
มันหันมองมาอีกครั้งก่อนนิ่งไปครู่เหมือนคิดอะไรบางอย่าง และท้ายที่สุด รวดเร็วมาก ๆ มันก้มลงมาบีบปากผมแล้วกดจูบจนชิด
ผมล๊อคคอมันไว้ทันที เราจูบกันราวหนึ่งนาทีได้ไหมนะ? ผมไม่รู้ ปลายลิ้นพัวพันมาก จนในที่สุดมันดึงมือผมออกจากคอแล้วผละตัวออกไป
“มึงนี่มัน......” มันทำท่าทางหงุดหงิด ส่งเสียงรอดไรฟัน ผมยกยิ้ม ลิ้นผมลามกนิดๆนะ เคยมีคนว่าไว้แบบนั้น มันโดนเข้าแล้วแหง ๆ จุดที่ทำให้รู้สึกดี
“จูบเก่งเหี้ยๆเลยใช่ไหม”
ผมพูดอย่างภูมิใจยิ้มพรายพร้อมแลบลิ้นยั่วมัน ก่อนจะเอนตัวนอนลง ห่มผ้าแล้วหลับตาลง เชนทำเสียงฮึดฮัดในลำคอก่อนเปล่งถ้อยคำที่ทำให้รอยยิ้มผมต้องหุบฉับลง
“จูบไม่ได้เรื่องเหี้ยๆเลยต่างหาก ไปฝึกมาใหม่นะ”
ให้ตาย เดี๋ยวนี้ชักจะเริ่มเข้าใจคนแบบมันมากขึ้นแล้ว
อะไรคือบอกให้ไปฝึกมาใหม่??
คืนนั้นผมหลับลงได้สนิทมาก
http://www.youtube.com/v/x6cfNgUXyNM
เสียงเพลง เดือนเพ็ญ ปลุกผมให้ลืมตาตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า ที่โต๊ะทำงานข้าง ๆไม่มีใครนั่งอยู่แล้ว เสียงก๊อกแก๊กดังลอดออกมาจากด้านใน ผมลุกขึ้นนั่งขยี้ตา ดนตรีเพื่อชีวิตแบบนี้ไม่ค่อยได้ยินนานมากแล้ว ชีวิตของผมนี่มันมีแต่แสงสีไฮโซเสียจนเคยตัว รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากถูกจุดขึ้นมา อากาศยังหนาวเย็นอยู่มาก แต่สายฝนด้านนอกหยุดลงแล้ว ขยับผ้าห่มขึ้นมากอดตัวเองไว้
“ถ้าตื่นแล้วก็รีบกลับไป”
มันเดินเข้ามาหา ยื่นน้ำเปล่าส่งให้ผมหนึ่งแก้ว ทำเสียงจริงจังไปได้
“ตื่นถึงก็ไล่กูเลยนะ มึงนี่มันใจร้ายจริง ๆ”
“พูดมาก ตื่นแล้วก็รีบลุกขึ้น”
“เพลงนี้เพราะจัง ไม่ได้ยินนานแล้ว ตั้งแต่กูยังเป็นเด็ก”
“........” มันนั่งนิ่ง ๆ มองทอดออกไป เหมือนกับว่ากำลังฟังเพลงนี้อยู่
♫ ♫ “...ลมเอย ช่วยเป็นสื่อให้ นำรักห่วงจากดวงใจ ของข้านี้ไปบอกเขาน้ำนา
ให้เมืองไทยรู้ว่า ไม่นานลูกที่จากมา
จะไปซบหน้ากับอกแม่เอย....” ♫ ♫
ผมร้องคลอไปกับท่อนนึงของเนื้อเพลง ขณะที่เชนพึมพำบางอย่างขึ้น มันก้มหน้ามองที่มือของตัวเอง
“ชื่อเพลง เดือนเพ็ญ เพลงเพื่อชีวิต ตอนนั้นกูไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ฟังแล้วเหงามากเลย โคตรคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่”
“มึงชอบดนตรีแนวนี้เหรอ” นี่เป็นครั้งแรกที่มันยอมพูดเรื่องส่วนตัวให้ผมได้ฟัง
“เปล่า”
“แล้วทำไม....”
“ปิงมันชอบ เปิดขึ้นมาก็มีแต่เพลงพวกนี้กูขี้เกียจวุ่นวายเปลี่ยน ว่าแต่มึง จะลุกได้รึยัง” เสียงมันเปลี่ยนเป็นแข็งขึ้นมา หลังจากก่อนหน้าพูดถึงเนื้อเพลงยังทำท่าทางใจดีกับผมอยู่เลย
“อื้ออ ง่วงนี่ยังนอนไม่อิ่มเลยเหอะ” ผมว่างอแงแล้วเอนตัวลงใหม่อีกครั้ง พยายามไม่คิดมากมายอะไร
“ซ่าร์......
“สิบห้านาที”
“ไม่มีทาง......
แล้วเราสองคนก็กัดกันต่ออีกกว่าครึ่งชั่วโมง ตอนที่ผมยอมออกจากออฟฟิศมาได้เชนทำหน้าเขียวหน้าเหลือง
คิดแล้วก็ตลก
จะไม่ให้มันโมโหผมได้ยังไง
เพราะผมขู่ว่าถ้ามันไม่ยอมจูบอรุณสวัสดิ์ ผมจะนอนแม่งอยู่แบบนี้แหละไม่ลุก ไม่ไปไหนทั้งนั้น พนักงานจะมาก็ช่างให้คนเขาได้รู้ไปเลย
นั่นล่ะ เช้านี้จึงเป็นเช้าที่สดใสม๊ากมากแม้จะนอนไม่ค่อยเต็มอิ่ม
จูบอรุณสวัสดิ์ที่แถมรอยกัดมาด้วยนี่เยี่ยม!จริงๆ
ซี๊ดส์....เจ็บปากว่ะ
Tbc.
ทำไมถึงยาวนักก็ไม่รู้ นั่งพิมพ์ไปแบบเพลิน ๆ อ้าวปิดตอนไม่ลง แย่แล้ว กว่าจะหาจุดที่จะจอดลงได้ แอร๊กก
ปล. บางทีก็แอบคิดค่ะ ถ้าเรื่องนี้ปิงไม่ได้คู่กับพี่เอย์ หมาน้อยของเราจะคู่กับใคร
ปอลิงอีกที ขอบคุณทุกท่านมากๆนะคะ ช่วยรักและเอ็นดูพี่ๆเขาต่อไปด้วย ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ทิ้งไว้ให้กันค่ะ :mew1:
-
มาจองก่อนน้าาา
-
จองคิวต่อ แล้วจะไปอ่านนะ
-
:ling3: อยากอ่านอีกๆๆๆๆ
-
ตกลงเชนนี่มันยังไงกันนะ
-
ปูน!!!!!!!หยุดจ้พ แม้แต่จะติดก็ผิดละจ้ะ
ไมัอนุญาตค่ะ. นี่ทีมพี่เอย์ หวงปิงแทนพี่เอย์มากกกกกกก ถ้าไม้ใช่พี่เอย์ก็คงไม่มีคนอื่นแล้ว
ส่วนเชนซ่าร์ พี่เชนด่าพี่ซ่าร์ว่าร่าน!!!โอ้วโหวววว แรงไปนะพี่เชนนน สงสารพี่ซ่าร์ รักเค้าแล้วก็อย่าซึนนักเลยยย
-
พี่ซีซ่าร์น่าย๊ากก
เป็นผช.ที่ดูมุ้งมิ้งมาก
พี่เชนนี่นิสัยคล้ายๆที่เอย์อะ
ปากแข็งจริงอะไรจริง
มาต่อตอนใหม่ไวๆ
บอกเลยเรื่องนี้เข้ามาดูทุกวัน
วันละสามเวลา เช้า กลางวัน เย็น
:กอด1: :กอด1:
[/b]
-
ทำไมตอนเชนกับซีซ่าอ่านแล้วอึดอัดทุกที เหมือนซ่าตามอยู่ฝ่ายเดียว เชนกะซึนยิ่งกว่าซึน บอกไม่ถูก แต่ก็ตามอ่านคู่นี้ตลอดนะ อ่านทั้งทีรู้สึกอึมครึมๆนี้แหละ :mew5:
-
พาร์ทของซีซ่าร์เล่นเอาน้ำตาแทบเล็ด :mew6: สงสารซีซ่าร์ แถมคนอ่านเริ่มมโนดราม่าไปไกล
ยังดีที่เชนมาเปิดประตูนะ ไม่งั้นจะยุให้คนเขียนเปลี่ยนบทพระรองเลย :m19:
-
ปูนชอบปิงแล้ว แต่ปิงมีผัวแล้วค่ะปูน ตัดใจซะ ผัวน้องเป็นผู้ชายขี้หึงที่ไร้เหตุผลได้เสมอถ้าเป็นเรื่องของปิงค่ะ
น้องหมูปิ้วน่ารักมาก ขำพี่เอย์หึงรวบตึงไปหมดทั้งหมา แมว เจ้าของหมา โอ๊ย เสาไฟฟ้าก็ยังหึงเลยมั้ง
น่ารักๆ
พี่เชนปากหนักแถมปากร้ายอีก โอ๊ย เพลีย ฮาร์ดคอร์กันมาก พี่ซ่าร์ซาดิสต์ป่ะวะ ถึงทนได้
ผู้ชายแบบนี้สงสัยจะบอกรักตอนหลับมั้ง 555 น้องอันวาจะมาแล้ว น่ารักๆ
ขอบคุณต่ะ
-
พี่เอย์ขี้หึงมากจริงๆๆ
-
เศร้า...เดาใจเชนไม่ถูกเลย
เหมือนพี่ซ่าร์ออกแนว...ขอแค่มีความสุขไปวันๆ ประมาณนั้น :sad4:
-
พี่เอย์ขึ้หึงไปน่ะ
ส่วนพี่เชนก็ซึนกับพี่ซ่าร์ไปน่ะ
-
หลงรักพี่นน้องคู่นี้ ซาร์น่ารักว่ะ แง้วๆๆ
-
ถ้าซ่าตัดใจเชนทร์จะเป๋นไงน้าาาา
หมาปิงคู่กะพี่เอย์น่ะดีแล้วค่าาาาาาา
อ่านเรื่องนี้ละฟินทุกกกกกที มันเพลินนนนนนน ยาวจุใจสุดๆๆๆ
ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่ามันไม่พอ อยากอ่านต่ออีกแล้ว
-
ปูนสมควรถามปิงนะว่ามีแฟนรึยัง เพราะจะได้ตัดใจตั้งแต่ตอนนี้ ก่อนที่จะต้องไปหางานใหม่อย่างที่พี่เอย์ว่านะ
ยิ่งขี้หึง ขี้หวงมากอยู่ด้วย จนตอนนี้หึงกับหมากับแมวทุกตัวไปแล้ว โธ่~ พี่เอย์คนหล่อ ฮ่าๆๆๆๆ น่ารักมากจริงๆ
แต่ชอบพี่เอย์โหมดอ้อนปิงแบบนี้ น่ารัก ปิงก็ตามใจ ดูน่าเอ็นดูมากคู่นี้ ถึงพี่เอย์จะปากแข็งบางทีแต่มันดูน่ารักนะ
ไม่เหมือนพี่เชน อาการปากแข็งของพี่ทำไมทำเราแอบหมันไส้ไม่รู้ เคืองด้วยที่ว่าพี่ซ่าร์แบบนั้น หลายครั้งแล้ว
เป็นเราจะไม่ทนแล้ว ไม่ตื๊อแล้ว แต่พี่ซ่าร์อาจชอบแนวโหดแบบนี้เลยยังคงทนอยู่ได้ พี่ซ่าร์คงชอบพี่เชนมากสินะ
แล้วพี่เชนล่ะชอบพี่ซ่าร์รึยัง อย่าทำแบบนี้เลยเราสงสารพี่ซ่าร์อะ ถึงพี่ซ่าร์จะไม่เป็นไรแต่เรานี่ล่ะที่เป็น 55555
อ่านตอนคู่นี้บางครั้ง(หลายๆครั้ง)แล้วอึดอัด สงสารพี่ซ่าร์ที่คอยวิ่งตาม คอยเข้าหาพี่เชนอยู่ฝ่ายเดียวตลอด
ในขณะที่พี่เชนเหมือนจะผลักไส แต่ก็ไปดึงพี่ซ่าร์ไว้ไม่ให้ไปไหน พี่ซ่าร์เลยไม่ไปไหนแบบนี้ เฮ้อ~ แอบหน่วงเบาๆ
เดี๋ยวอันวาจะมาแล้ว หวังว่าอะไรๆจะดีขึ้น คงจะพัฒนาขึ้นบ้างสำหรับคู่นี้ ถ้าไม่จะไปสมัครเป็นพี่เลี้ยงให้น้องอันวา
ดูแลพี่ซ่าร์เองเลยนะ ไม่ง้อพี่เชนแล้ว ตอนนี้เข้าข้างพี่ซ่าร์ (รอดูพฤติกรรมพี่เชนก่อน อิอิ)
ตอนที่พี่ซ่าร์ยืนตากฝนนี่อยากให้พี่ซ่าร์กลับบ้านเลยไม่ต้องทนรอ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา พี่เชนก็นะ เอายังไงกันพี่คะ
คุณคนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
:mew1: :L2:
-
ขอบคุณที่มาต่อให้ค่ะ ยาวสะใจมากๆเลย :L2:
-
พี่เอย์กะหมาก็ไม่เว้น
-
พี่เอย์ก็ขี้หึงจังงงงง ปิงก็ไม่ค่อยจะยอม 55555
ส่วนพี่เชนกะซีซาร์นี่.... SM สินะ
-
หวานเชียว :-[ :-[ :-[
-
ถ้าปิงไม่ได้คู่พี่เอย์ คนอ่านคงขาดใจตาย เพราะนั่งลุ้นมาตั้งนาน
ว่าแต่พี่เชนนี่ใจแข็งจริง ๆ ปากไม่ตรงกับใจเหมือนพี่เอย์ แต่เหมือนว่าจะใจแข็งมาก ๆ ไม่ยอมพี่ซ่าง่าย ๆ เลยจริง ๆ
พี่ซ่าคงต้องอดทนมาก ๆ กับรักครั้งนี้ บางทีการมีลูกมาอยู่ด้วยอาจจะเป็นกาวเชื่อมใจของพี่เชนกับพี่ซ่าก็ได้นะ
-
ซีซ่าร์สู้ๆนะ
พี่เชนอย่าใจร้ายนักเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาอีกกกกกก
รักคู่เชนซ่าร์มากกกกกก ชอบบบ ซ่าร์เป็นคนขี้อ้อน มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งมาก
เห็นอย่างนี้ เชนอาจเลี้ยงลูกกรอกรึป่าว ? 5555 เดาใจเก่ง
มาบ่อยๆน้า เราเข้ามารอทุกวันเลย
"ขอให้อิปูนมีผัวแล้ว โอเครจบ "
-
o13 ซีซ่าร์จะเอาอันวามาเลี้ยงแล้วววว
ทีนี้ก็เป็นครอบครัวพร้อมหน้า
-
ถ้าเรื่องนี้ หมาปิง ไม่ได้คู่กับพี่เอย์......
จะ คุกคาม คนแต่ง ยัน ลูกบวช..!!!
-
พี่เอย์ขี้หึงแต่น่ารักๆๆ แบบนี้ปิงรักหมดใจเลย
-
ชอบนะ...ขอยาวๆๆๆๆ 555
-
อ่านตอนนี้ คืนนี้ที่นี่ก็ฝนตกเหมือนกันได้บรรยากาศ เชนกับซ่าส์ เลย
จะบอกว่าเชนไม่สนใจในตัวซีซ่าส์เลยก็พูดได้ไม่เต็มปาก
จะรอดูต่อไป :กอด1:
-
นึกว่าพี่ซ่าร์จะต้องตัดใจจากเชนทร์ซะแล่ว
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมคราวนี้คู่เชนซีซาร์มาแนวมุ้งมิ้งแบบนี้ล่ะ :jul1:
ไม่ทันตั้งตัวจริงๆ แบบว่าดูๆไปคู่นี้ก็พัฒนาในแบบของเขา
พี่เชนก็แสดงออกนิดแล้วด้วย ซีซาร์อย่าเพิ่งท้อเสียก่อนล่ะ
ส่วนคู่เอย์ปิงต้องรอ ดราม่าจากหม่อมแม่และหม่อมย่าสินะ
น้องปูนจะคู่กับใครกันนะ หรือว่าจะเป็นเจ้าของแมว :hao3:
-
ชอบคู่เชนซ่าร์ ><
-
อ่ะ ดูกันต่อปายยยยยยยยยยยยย
เชน ซ่าร์ นี่มันเร้าใจจริงๆ กว่าจะถึงบทสรุปนี่ ไม่อยากจะเดา อิอิ
ขอบคุณค่ะ ^^
-
พี่เชนใจร้าย แต่ก็ใจดีอยู่เหมือนกัน
บางทีอาจจะเป็นซึนตัวพ่ออย่างจริงจังซินะะะะะ ><
-
:mew1:
-
ชักจะคิดมากเรืีองเชนกับปิงแล้วนะนี่
-
พี่เชนนน อีผู้ชายปากร้าย! :katai1:
ผู้ชายที่พูดคำว่าร่านออกมานี่ไม่ธรรมดานะ คำนี้ผู้หญิงยังไม่ค่อยพูดกันเลยอ่ะ หูย
พี่ซ่าร์ไม่น่าไปรอมันเลย สงสารอ่ะ อุตส่าห์ตากฝนรอ :monkeysad:
แล้วดูอีพี่เชนมันพูดจา เฮ้อ แม่งงี่เง่า
ทีแรกเรานึกว่าจะมีดราม่าน้องอันวาตอนที่สองคนนี้เค้ารักกันแล้วซะอีก แบบอยากเห็นอีพี่เชนกระอักบ้างอะไรบ้าง แต่เอาเถอะ :hao5: พี่ซ่าร์ดูแบบ แค่ได้รับเศษเสี้ยวของความใจดีก็ดูมีความสุขแล้วอ่ะ
ส่วนพี่เชนกับปิง เราว่ามันตงิดๆว่ะ พี่เชนนี่อาการออกทุกครั้งที่พี่ซ่าร์พูดถึงปิงเลยนะ -_- หรือจะเป็นแบบ พี่เชนชอบปิงนะแต่รู้ตั้งแต่แรกว่ามีแฟนแล้วเลยไม่อยากได้มาครอบครองขอแค่เป็นคนดูแลใกล้ๆแบบนี้ต่อไป งี้เหรอ? เหยยยยยยย :katai1: ถ้าเป็นแบบนี้นี่สงสารพี่ซ่าร์เลยนะ แม่งอุปสรรคที่ก้าวข้ามไม่ง่ายด้วยอ่ะ คือปิงเนี่ยอยู่ใกล้ใครใครก็รักไง ขนาดปูนเจอกันครั้งสองครั้งยังดูจะเกินเลยเลย ขนาดอีพี่เอย์แรกๆใจแข็งจะตายยังหลงน้องมันอ่ะ แล้วปิงมันดูแลพี่เชนมากี่ปี เทคแคร์ขนาดนั้น ขนาดที่แบบพี่เชนแม่งยอมเลิกบุหรี่เลยนะเว้ยยยยยยย โฮกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
แต่ที่พี่เชนรู้ใจพี่ซ่าร์ขนาดนั้นเราว่าพี่ซ่าร์ก็ยังพอมีหวังนะ คือถ้าไม่อยู่ในสายตาตลอดคนเราจะไม่รู้หรอกว่าอีกคนคิดอะไรอยู่ เราว่าพี่เชนไม่รู้ใจปิงเท่าที่รู้ใจพี่ซ่าร์ด้วยซ้ำ หรือพี่แกจะเป็นแบบlove-hate relationshipมานานแล้วงะ? เกลียดนะแต่ก็สสนใจอยู่ตลอดเวลา พอพี่ซ่าร์แกเข้าหาเลยเหมือนจะมีทิฐิป่ะ ทั้งที่จริงๆก็ชอบไปแล้ว? กรี๊ดดดดด ฉันเพ้อเจ้ออะไรเนี่ย 5555555
โฮ่ย ตอนนี้ดีอ่ะ แบบอึมครึมดี ขนาดพี่เชนมันทำตัวดีกว่าที่ผ่านมานะแมร่งยังอึมครึมกันได้อีก 55555 ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
เชนซึนยิ่งกว่าเอย์อีกอะ
คือแบบตามแทบไม่ทัน แถมรู้ซะตลอดว่าซ่าร์คิดอะไร ฮ่าๆ
เอย์หึงแม้กระทั่งน้องหมา ฮ่าๆ น่าเอ็นดูจริงๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
พี่เชนวาจาเราะร้ายมาก
ขอให้พี่ซ่าทิ้งๆๆๆๆ
เชอะ
:m16:
-
ชอบตอนปิงจุ๊บปากพี่เอย๋ที่โต๊ะทำงานอ่า น่ารักมุ้งมิ้งมากกกกกกกก :hao7: :hao7: :-[
พี่เอยืน่ารักอ่ะ หึงแม้กระทั่งน้องหมา พี่เอย์รักหมาปิงมากกกกกกกกกกกกก โอยยยยยยยยย รักอ่ะ :o8: :-[
เชนกับซ่าก็น่ารักว่ะ โอ๊ยยยยยยย รักเรื่องนี้มากค่ะ :hao7:
-
เชื่อว่า ปูนต้องอะไรสักอย่าง ใครให้มาทำร้ายความสัมพันธ์หรือเปล่า หรือมาเอง แต่ทำตัวสนิทกะปิงเกินไป
ไม่ต้องให้บทเยอะค่ะ อ่านแล้ววิตกจริต 555
เห็นด้วยกะพี่เอย์ อยู่ด้วยกันเกินลิมิตเมื่อใด จัดไปเลยค่ะ
ปิง มองคนแง่ดีมากๆ กลัวจะตกเป็นเหยื่อ เพราะตัวเองไม่ได้คิดอะไร
ส่วนพี่เชนกะพี่ซ่าร์
เราชอบนะคะคู่นี้ น่ารักดี
พี่เชนเก๊กชนะ ฟอร์มเยอะ
พี่ซ่าร์ อ้อนเก่ง ทดสอบพี่เชนไปเรื่อย 555
แต่ไม่อยากให้ร้องไห้
ส่วนคนเขียนขา
อย่าแอบคิดเลยค่ะว่าถ้าปิงไม่ได้คู่กับพี่เอย์ แล้วจะคู่กะใคร
อ่านแล้วแอบหวั่น ปนหวาดระแวง
ทุกครั้ง จะบอกคนอ่านเสมอว่าให้เอ็นดูหมาปิงกับพี่เอย์
เขารักกัน แถมทั้งสองผ่านอุปสรรคมากว่าสามปีแล้ว
อย่าแยกพวกเขาเลยนะคะ
ไม่อยากได้ยินคำว่าคนที่ไม่ใช่ก้อคือไม่ใช่ หรือคู่กันแล้วไม่แคล้วกัน
อร๊ายยย กังวลนะคะเนี่ย
เรื่องนี้ออกตลกจบดี ชิมิคะ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่เอย์ยังคงหึงได้คงเส้นคงวาจริงๆ
นายปูนเลิกยุ่งกับปิงได้ละ
เชน-ซ่าร์ อึมครึมกันต่อไป
น้องอันวาจะได้มาอยู่กับพ่อแล้ว ซาร์เป็นพ่อที่ดีนะ
อยากรู้จริงๆที่เชนเอ่ยถึงปิงบ่อยๆเพียงเพราะเอ็นดูเป็นน้อง
หรือแอบคิดไม่ซื่อจริงๆ.........หรือ...เพียงเพราะเบี่ยงประเด็นออกจากซาร์
-
สงสารซ่าร์ เห็นใจเชน เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่น่ะ :mew1: :mew1:
-
ซีซ่าร์น่ารักจุงงงงงงงงงง :heaven :heaven อยากเห็นซ่าร์เลี้ยงน้องอันวาเร็วๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เอาอีก เอาอีก ค่า
ซีซ่าร์แลซาดิสนะ มาให้เชนด่าตลอด 555
-
ชอบคู่เชนซ่าร์ น่ารักกกกที่ซู๊ดดดดดดดดด o13
-
ตอนนี้จะเริ่ดที่สุด ถ้าไม่มีกัสโผล่มา
พี่เอย์ขี้หึงเสมอต้นเสมอปลาย ขนาดหมายังห้าม
ปูน ต้องมีอะไรซักอย่างอ่า ต้องดูกันต่อไป
เชน ซีซ่าห์ ก็แซ่บได้ตลอดๆ
อ้อ รบกวนคุณนักเขียนดูนิดนึงนะคะ
คือตอนที่เชนเปิดน้ำอุ่นราดซ่า แต่พอจูบกันกลายเป็นน้ำเย็นไปอ่าค่ะ
เราเลื่อนขึ้นไปอ่านสองรอบ ก็ไม่เจอเชนปิดน้ำอุ่นนะคะ
-
น้องอันวาจะมาเหรอลูก กรี๊ด
-
แน่จริงก็กล้าว่าพี่เอย์ต่อหน้าสิปิง อิอิ
ชักรำคาญซ่าร์เหมือนกัน ตื้อมากเกิน
-
ถ้าน้องอันวามาอยู่ไทย หมาปิงต้องติดน้องจนทำอิพี่เอย์หึงแน่ๆ
เพราะขนาดหมาแมวอิพี่เอย์มันยังหึงไม่มียกเว้นเลย
อยู่ดีๆทำไมปูนถึงมาทำเหมือนชอบหมาปิงหว่า
พี่ซ่าร์พาน้องอันวามาให้(ป๊ะป๋า)เชนช่วยเลี้ยงด้วยนะ
ตอนตากฝนเค้าแอบน้ำตาซึมตามพี่ซ่าร์เลยเหอะ
สงสารพี่ซ่าร์มาก อ่านไปแอบด่าอิพี่เชนไปที่ไม่ยอมเปิดประตูซักที
คู่นี้มันดูหวานๆ อบอุ่นๆนะ แต่มันก็ยังหน่วงๆมากกว่า
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
พี่เชนโคตรซึนอ่ะ ยิ่งกว่าพี่เอย์อีก มาแอบเชียร์ซ่าร์ให้ทลายกำแพงความซึน 55
-
คืออ่านไปอ่านมาทำไมมันฟินคู่พี่เชน พี่ซาร์มากกว่าอ่ะ ชอบอ่ะ
คุณย่า คุณแม่จะอกแตกตายไหมล่ะนี่ได้ทั้งสะใภ้ ทั้งเขย ทั้งหลานพร้อมๆ กันเลยอิๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อยากตบ เชนนนนน :beat: :beat: :beat: :z6:
-
พี่เชนนนนนน อย่าใจร้ายนักเลย
ถ้าไม่รักก็บอกกันนะ อย่าเลี้ยงไข้
แต่ถ้ารักก็ช่วยเมตตาความรู้สึกพี่ซ่าร์กว่านี้หน่อยเถอะ :เฮ้อ:
-
พี่เชนช่วยแย้มความในใจออกมาซักนิดได้ไหม
คนอ่านเดาใจคุณพี่ไม่ถูกจิงๆนะ
:mew2: :mew2:
-
ปูนนนนนน คิดไรกะปิงป่าวววเนี่ยยย
-
ผิดไหมมมม หากรักเธอฉันทำผิดไหมมม
อร้ายย ชอบคู่เชนซ่าร์สุดดดละ โอ้ยยยชอบบบ
-
เพลงเพราะมากเลยคร่าาาาา :m15: ฟังแล้วชวนให้คิดถึงอะไรสักอย่าง(เพราะตอนนี้นั่งอยู่ในบ้าน ไม่รู้จะคิดถึงบ้านไหนอีก - -)
แหม่ะ อิพี่เชน เสมือนมันมีญาณทิพย์ = =' จิตสัมผัสได้ว่า ถ้าไม่เปิดตอนนี้ อิหนูซ่าร์จะไม่รอกูแล้ว ไรประมาณนั้น :laugh:
คู่อิพี่เอย์นี่ก็นะ หวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าก็คงเทียบไม่ติด อะไรจะงี่เง่าขนาดน้านนนน :hao7:
คนมีความรัก มักจะเด็กลงไปนิดนึง แต่กรณีอิพี่เอย์........ ไม่ต้องพูดก็คงเข้าใจสินะ :m20:
สงสารหนูปิงแต่..... ฉันก็อิจฉาแกเหมือนกันว่ะ :z3:
-
ปูน นายอย่าคิดอะไรเลยเถิดกับหมาปิงเชียวนะ เสียใจเห็นๆ
หมาปิงน่ะของพี่เอย์เค้า เดี๋ยวจะซวยไม่รู้ตัว
พี่เอย์ครับพี่ก็ตลกไปนะ หึงแม้กระทั่งน้องหมา ทำไปได้
ฉากเชนซ่าร์แอบหวานนะครับ ออกแนวรุนแรงตบจูบไปบ้าง
แต่จบแบบอบอวนไปด้วยบรรยากาศอบอุ่นในใจลึกๆ มันฟิน!
พี่เชนนี่โชคดีสองต่อเลยนะหากรับรักพี่ซ่าร์
จะได้แฟนพร้อมลูกชายวัยกำลังน่ารักในคราวเดียวเลยนะครับ
คุ้มสุดๆ อย่าซึนนานนักนะ ไปช่วยพี่ซ่าร์เลี้ยงน้องอันวาเร็วๆดีกว่านะครับ น้องน่ารักมาก
ตอนนี้ยาวจุใจอ่านพร้อมฝนพรำๆที่หน้าต่างพอดี บรรยากาศเข้ากับฉากเชนซ่าร์มากๆเลยครับ
อากาศเย็นๆพาเอาอินฉากพี่ซ่าร์ตากฝนหนักเลย ขอบคุณน้องมินนะครับ
มายาวๆแบบนี้ ชอบมากกกกก
-
แอร๊ยยยยยย พี่เชนเรียก ซีซ่าร์โล้ววววววว คู่นี้นี่ ประโยคเดียวก็หวานได้อ้ะะะะ อีพี่เอย์กะหมาปิงพาร์ตนี้ถิอว่าเซฟ (ไม่ซวยและไม่โดนด่า555) ส่วนคู่ซึนเดเระ ก็สำเร็จรูปเฉยอะะะ พี่เชนจะมีลูกซะงั้นนน ดูจะเป็นคุณพ่อที่น่ารักมากๆเลย หวังว่าคู้เชนซ่าร์คงไม่โดนพายุที่บ้านเท่าหนูปิงพี่เอย์เนอะ คิดถึงเรื่องนี้มากนะคะ มาต่อเร็วๆน้าา
-
คู่รองเขาหวานน่ารักกันมากๆ กำลังรอครอบครัวที่สมบูรณ์ ม่าม๊าซ่าร์ ป๊าเซนกับน้องอันวาอ่ะ เอ๊ะ หรือป๊าซาร์ ม่าม๊าเชนดีนะ :hao7: :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
พี่เชนทร์เป็นเมะ ที่ซึนที่สุดที่เคยเจอมา... :hao3:
-
พี่เอย์กับปิงก็ยังมุ้งมิ้งอยู่
ส่วนปูนนายคนนี้ต้องมีอะไรมากกว่าที่คิดแน่ๆ
เชน ไอ้คนปากร้าย
สงสารพ่อมือใหม่อย่างซีซ่าร์ตอนที่โดนแกล้งให้ตากฝน
น้องอันวาคือของขวัญสำหรับซ่าร์นะเอามาล่อให้คเชนมันหลงเลยๆ
-
เชน อ่อนลงไปเยอะอ่ะ พี่ซ่าร์ สู้สู้
-
อยากฟังความคิดเชนบ้างว่าคิดยังไงกับซีซ่าร์ น่าจะปากไม่ตรงกับใจ
ขอบคุณผู้เขียนด้วยครับ
-
พี่เอย์กับหมาปืงรักกันทุกวัน ช่วงนี้ไม่ทะเลาะกันเลย
หวานกันตลอดเวลา จับมือกันไว้นะ
สำหรับพี่ซ่าร์ ก็น่าเห็นใจพี่เขานะ ต้องเป็นฝ่ายเข้าหาพี่เชนทุกที
อยากให้พี่เชนเลิกทำตัวเป็นหินสักที
-
คู่ที่ต้องตามลุ้นตอนนี้น่าจะเป็นพี่เชน กะ พี่ซ่าร์นี่แหละ อยากให้พี่เชนได้เจออันวาเร็วๆ จัง จะรักลูกเค้าขนาดไหนนะคุณพี่เชนนนนนน :m12: :m3:
-
เข้ามาอ่านทีสองตอนรวด5 5 55 5 55
ตอนที่แล้วคุณพ่อเอาไปเลยค่ะ ห้าดาว น่ารักมาก
แต่ก็อย่างว่านะ พี่เอย์คงรู้สึกนิดหนึ่งแหละ ที่ทิ้งให้พี่ชายทำงานเหมือนคนเห็นแก่ตัว
เอาจริงพี่ซ่าส์แม่งน่ารักนะ
-
หมาปิงคู่กับพี่เอย์ดีแบ้ว พี่เอย์ขี้หวงมาก
พี่เชนใจอ่อนแต่ยังปากหนักอยู่ สงสารพี่ซ่า พี่ซ่าสู้ๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สวัสดีค่ะ มินชะแว๊บมาแจ้งข่าว
ช่วงนี้มีสอบนะคะเพราะงั้นของดอัพนิยายสักหนึ่งสัปดาห์นะ
ช่วงปลายสัปดาห์หน้าคิดว่าน่าจะมาต่อได้ ตอนนี้ขอทุ่มพลังไปที่เรื่องเรียนก่อน
หวังว่าเอฟซีพี่เอย์หมาปิง พี่เชนพี่ซ่าร์คงจะเข้าใจนะคะ ขอโทษมากมายจริงๆ
แล้วค่อยกลับมาเจอกันอีก จะเอาตอนใหม่สนุกๆมาฝากด้วย
ขอบคุณมากงับ :pig4:
-
โอเคค่ะหนู ขอให้เกรดเอนะจ้ะ หลังสอบแล้วเจอกัน
-
เจ็บปวดๆๆๆๆๆ แต่ก็เข้าใจเพราะเราช่วงนี้ก็ใกล้สอบเหมือนกัน
-
รับแซบเจ้าค่ะ เค้าก็เพิ่งสอบเสร็จวันนี้ อิอิ
ขอให้สอบได้พี่เอนะคะ แฮ่ๆๆๆ
เจอกันหลังสอบค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่แจ้ง :กอด1:
-
รับทราบค่ะขอให้ข้อสอบง่ายๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ o13 o13 o13 o13 o13
รออ่านเหมือนเดิมค่ะ :m4: :m4: :m4: :m4:
-
รับทราบ ขอบคุณที่แจ้งงให้ทราบ
โชคดีในการสอบนะคะ
-
รับแซบ :hao3:
-
ตั้งใจอ่านหนังสือนะคะ
สู้ๆนะคะ
-
ตั้งใจสอบ เก็ตเอๆ นะคะ ^^
-
เคร ขอให้ทำข้อสอบได้นะจ๊ะ
-
ขอให้ทำข้อสอบได้นะคะ ^^
-
รับทราบค่ะ ขอให้สอบได้คะแนนเลิศๆนะคะ
:ped149:
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :call: :call: :call: :call:
-
รับทราบค่าาาาาา
-
รอได้เสมอจ้า...
และขออวยพรให้ทำข้อสอบได้ผ่านฉลุยยยนะคะ
-
รับแซ่บ จะรอนะจ๊ะ
-
รับทราบครับ
ยังไงก็จะรอพี่เอย์กับหมาปิงเสมอ
นานแค่ไหนก็รอได้ รอพี่ซ่าร์กับพี่เชนด้วย
และก็ขอให้คนแต่งทำข้อสอบผ่านฉลุยนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ :กอด1:
-
รอนะค้า :katai5:
-
รอครับ
ขอให้โชคดีในการทำข้อสอบนะครับ
-
รับทราบจ้า ขอให้ได้คะแนนเยอะๆ นะ โชคเอจ้ะ
-
รับแซ่บ
-
ครับผม :mew1: ขอให้ผ่านทุกวิชาที่สอบนะ
-
คู่เชน-ซีซ่าร์ดูใช้ใจสื่อกันดีจัง ชอบๆๆ
-
โอเช ตั้งใจสอบเน้อ โชคเอจ้าาา
-
รับทราบค่าน้องมิน
สู้ๆน้า ขอให้ได้คะแนนสอบดีๆ ได้เกรดสวยงาม
-
ขอให้ตั้งใจอ่านหนังสือนะ แล้วการสอบจะผ่านไปได้โดยง่าย
-
รอได้ครับ แต่อย่าทิ้งเรื่องนี้ไปน่ะ
-
รับทราบ อย่าทิ้งกันนะ :hao3:
-
รับทราบ!!! ขอให้ได้คะแนนดีๆนะค่ะ
-
Good Luck o13
-
o13 o13 o13
-
OK จะรอนะค่ะ
ขอให้สอบผ่านได้ A ทุกตัวนะค่ะ
:L2:
-
สวัสดีค่ะ มินชะแว๊บมาแจ้งข่าว
ช่วงนี้มีสอบนะคะเพราะงั้นของดอัพนิยายสักหนึ่งสัปดาห์นะ
ช่วงปลายสัปดาห์หน้าคิดว่าน่าจะมาต่อได้ ตอนนี้ขอทุ่มพลังไปที่เรื่องเรียนก่อน
หวังว่าเอฟซีพี่เอย์หมาปิง พี่เชนพี่ซ่าร์คงจะเข้าใจนะคะ ขอโทษมากมายจริงๆ
แล้วค่อยกลับมาเจอกันอีก จะเอาตอนใหม่สนุกๆมาฝากด้วย
ขอบคุณมากงับ :pig4:
ยังไงเรื่องเรียนก็ต้องมาก่อนเนาะ สู้ๆจ้า
สอบได้ทุกตัวเลยนะ o13
รอจ้า :กอด1:
-
จะรอคร้า ตั้งใจสอบและขอให้ได้คะแนนเยอะๆนะค่ะ
-
โอเคจ้าา ตั้งใจสอบน้าา โชค A จ๊ะ ! o13 o13 o13
-
:heaven :heaven :heaven :heaven
-
รอได้จ้า ขอให้สอบได้ทุกวิชา ที่อ่านๆ เก็งๆ ไว้ตรงกับข้อสอบทุกข้อนะ
แล้วสอบเสร็จรีบลงนิยายให้อ่านอีกนะจ้ะ กำลังลุ้นกับความรักของพี่เชน
พี่ซาร์อยู่เลย ^^
-
ตั้งใจสอบนะ ขอให้ทำได้ ได้คะแนนสูงๆจ้า :call:
-
รับทราบครับผม จะพยายามข่มความคิดถึงพี่เอย์ กับ หมาปิง เอาไว้ :mew6:
ขอให้สอบผ่านฉลุย ได้เกรดดี ๆ นะค้าบ :mc4: :mc4: :mc4:
-
เพิ่งตามอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ
ชอบมากๆๆๆเลยค่าาา :กอด1:
พี่เอย์และหมาปิง ต้องฝ่าฟันอุปสรรค(คุณแม่และคุณย่า)ไปได้แน่นอน มีคุณพ่อเป็นแบคอัพซะด้วยย อิอิ
ช่วงที่ห่างกันและไม่เข้าใจกันของพี่เอย์และหมาปิง เราร้องไห้หน้าจอตอนอ่านเลย หน่วงสุดๆ :o12: :o12:
แต่งดีมากๆๆค่ะ o13 รอติดตามน๊าาา
โชคเอในการสอบค่าา ^^ :mc4:
ปล. พี่เชนจะซึนไปไหน สงสารซ่าร์ :heaven
-
โชค A+ คร้า
:katai2-1:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
รอ
รอ
รอ
รอ
-
คิดถึงเกินจะทนไหว
-
^^
-
ซีซาร์คเชนทร์นี่ซี้ดมาก ชอบๆๆ รอดูอิเชนทร์มันหลงซาร์จนโงหัวไม่ขึ้น ขอให้น้องมินได้เอทุกตัวน่ะ
-
คิดถึงแล้วค่าาาาาาา :katai5:
-
http://www.youtube.com/v/0W7OcUWmMZE
บทที่40 จากพี่เอย์ถึงผม จากผมถึงพี่
....ช่วงสองสามเดือนมานี้พี่ซ่าร์มาที่ออฟฟิศบ่อยมาก....
“กูไม่เข้าใจ ทำไมถึงชอบแลบลิ้นนักวะ”
“ยั่วมึงไง”
“เดี๊ยะเหอะ กูจะกัดลิ้นมึงให้กุดเข้าสักวัน”
“ไอ้เหี้ย! ใจร้าย”
“ขยับออกไปดิ๊ อึดอัด!”
....พี่เชนเองก็ดูแปลกไป....
“มึงก็กินก่อนดิ กูชงให้มึงตั้งนานแล้วเนี่ย มีแก่ใจจะกินบ้างไหม”
“กูบอกเหรอว่าหิว”
“แล้วใครล่ะนั่งตาบวมเป็นแพนด้า หน้าก็เครียดขึงอย่างกับไข่ ไม่ให้คิดว่ามึงง่วงแล้วให้กูคิดยังไง ชงกาแฟให้ยังจะมาว่าอีก”
“พูดมาก”
“พูดกับมึงหรอก”
....สองคนนี้มักจะต่อปากต่อคำคล้ายคนกำลังทะเลาะกันอยู่ แต่จริง ๆ แล้วคือ....ไม่ใช่.....
“เมื่อไหร่จะกลับ รำคาญ กูจะทำงาน”
“กูหายไปเมื่อไหร่ แสดงว่ากลับ”
“มานั่งจ้องกูอยู่ได้ คนจะทำงานไม่ใช่รูปปั้นเทพบุตรจะได้ให้มึงมานั่งจ้องไม่สึกไม่หรอ”
“กล้าพูดนะคเชนทร์ รูปปั้นเทพบุตรงั้นเหรอ??”
“รีบ ๆ กลับไปเลย ไปถ่ายหนังถ่ายละครอะไรของมึงนั่นเลยไป”
“โกรธกูจริงดิ่”
“ไม่ได้โกรธ”
“แล้วประชดทำไม”
“กูไม่อยากเห็นหน้ามึง”
“จะโกรธไรเนี่ย ก็บอกแล้วว่ามันเป็นแค่งาน วันนั้นที่ถ่ายทำฉากนี้ กูโทรมาบอกมึงแล้วด้วยนะ มึงยังบอกไม่สนใจ พองานออกมาแล้วพาลมางอนกูอยู่เนี่ย”
“มึงหุบปากนะ!”
...พี่ผม....พูดมากยิ่งกว่าครั้งไหนๆ แสดงท่าทางเอาแต่ใจกับพี่ซ่าร์อย่างที่ผมไม่เคยเห็นพี่เขาทำกับใครมาก่อน...
“ไม่หุบ! เพราะมึงงอนกู โกรธกู มึงไม่เข้าใจกู แม่งง้อเป็นชั่วโมงแล้วเนี่ย เข้าใจกันบ้างดิวะ”
“กูไม่อยากจะเข้าใจหรอก กับคนที่ปากก็เอาแต่บอกว่าชอบกูแต่กลับไปทำแบบนั้นกับใครก็ได้โดยไม่คิดเหี้ยไรเลย”
“ก็มันเป็นงาน บทเลิฟซีนมันก็ธรรมดา เรื่องนี้เรื่องสุดท้ายของกูแล้วด้วย ก่อนจะออกจากวงการแบบถาวร กูขอทิ้งทวนคาสโนว่าแบบเท่ๆหน่อยดิวะ”
“เรื่องของมึง”
....ว่ากันว่า คนเรามักแสดงออกว่าเอาแต่ใจต่อหน้าคนที่สำคัญกับเราเท่านั้น....
“ซีซ่าร์ขยับไป”
“มึงกินกาแฟแก้วนี้ก่อนดิ”
“น่ารำคาญ” แต่พี่เขายกซดนะรวดเดียววาง เสียงแก้วกระทบโต๊ะอย่างดัง
“อร่อยป่ะ”
“จืดยิ่งกว่าน้ำเปล่า”
“คึ แต่อย่างน้อยมึงก็กิน”
“ไม่ได้อยากกินเลยสักนิด”
“จริงดิ งั้นคายออกมา”
“ถุย” พี่เชนทำเสียงถุยก็จริงนะแต่ไม่ได้ถุยอะไรออกมาหรอก พี่แกเอานิ้วชี้ยัดเข้าไปในปากพี่ซ่าร์แทน ผมโคตรของความเขินสองคนนี้แม่งเล่นไรกัน
“ไอ้.....!”
“ทำไม? อยากตบกูเหรอ” คนถามส่งสายตาท้าทาย
“ไอ้อ้าาา....” เสียงพี่ซ่าร์อื้ออ้าเพราะมีนิ้วแข็งแกร่งของพี่เชนยัดอยู่ในปาก ขณะที่คนทำยกยิ้มร้าย ยั่วโมโห ถอนปลายนิ้วออกมาแล้วจับสองแขนเล็กบีบแน่น
“ให้ตบเอาไหม แต่ขอแรง ๆ นะ” น้ำเสียงหยั่งลึกท้าทาย สายตาของพี่เชนดูราวกับคมมีด ที่กำลังขยับเชือดเฉือนไปทั่วทุกส่วนของร่างกายคนฟัง ผมขนลุกไปทั้งตัวคือพี่เชนในโหมดแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมเห็น
“จัดให้กูสักทีสิ”
ผั๊วะ!!
แอร๊~ ~ สมใจ...ฝ่ามือที่หลุดจากพันธนาการได้ประเคนเข้าเต็มๆที่กลางหลัง ผมกัดปากพยายามกลั้นหัวเราะ อิโถถถถถถ อยากเล่นกับเขาแต่เล่นไม่เป็นไปยั่วเขาจนเจอฝ่ามือเข้าแบบนั้นดีนะไม่โดนเข้าที่แก้ม พนันกันได้เลยถ้าถอดเสื้อออกรับรองว่ารอยฝ่ามือเมื่อตะกี้ยังหลงเหลือแดงเถือกอยู่แน่ ๆ
“เหี้ย! มือหนักฉิบ”
“มึงท้ากูเอง”
พี่เชนมองพี่ซ่าร์ตาเขียว อีกฝ่ายดูเหมือนพออกพอใจ แต่สำหรับพี่ผมแล้ว...ยิ่งเห็นแบบนั้นยิ่งหน้าบูดมาก เขียนโปรแกรมที่ว่ายากสุดหินพี่แกยังไม่ออกออร่าอารมณ์บูดอารมณ์เสียได้เท่ากับครั้งนี้มาก่อน พี่เขาเบนสายตามองมาที่ผมแวปหนึ่งหรือว่าเพิ่งนึกได้ว่ามีผมซึ่งเป็นบุคคลที่สามนั่งโทนโท่อยู่ตรงนี้ด้วย จะว่าเผือกก็เผือกล่ะวะ คนมันอยากรู้อยากเห็นนี่ ผมสะดุ้งนิดๆ รีบหันกลับมาสนใจที่หน้าจอของตัวเองลืมไปเลยว่าทำท่าใส่หูฟังเพลงอยู่ ตายๆความแตกแหงๆว่าผมแอบฟัง ช่วยไม่ได้นี่อยากมานั่งเถียงกันข้างโต๊ะผมทำไม
ไอ้อาการอยากรู้อยากเห็นเรื่องของเขาสองคนยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ก็ช่วงสองสามเดือนมานี้พี่ซ่าร์มาหาพี่เชนตลอด ก่อนหน้านั้นก็ยังเคยทิ้งเสื้อผ้าเปียกๆไว้ในห้องน้ำ ผมนี่แหละที่เป็นคนซักให้แล้วพี่เชนยังบอกไม่ต้องเอาไปคืน ไม่กี่วันหลังจากนั้นเสื้อผ้าชุดนั้นก็หายไปและมีตัวใหม่มาแทนที่ สรุปว่ายังไงอะไรแบบไหน?? แต่พี่ซ่าร์มาที่นี่ทีไรคือจะต้องทิ้งเสื้อผ้าไว้?? แล้วใส่อะไรกลับ? แล้วใส่อะไรนอน? แล้วมาเอาคืนตอนไหน? มีแต่ปริศนาดำมืดเต็มไปหมด
....ปริศนาระหว่างสองคนนี้ ยิ่งค้นก็ยิ่งลึก.....
....ความสัมพันธ์นั้น....
“ขยับไป ๆ จะทำงานอย่ามากวนนะซีซ่าร์” คราวนี้เสียงพี่เชนจริงจังมาก หันมาจ้องหน้าพี่ซ่าร์แบบตรง ๆ เลย ตายห่าเป็นผมนี่รีบถอยแน่ ๆ ดูดิ๊พี่ซ่าร์จะทำยังไง
“จิ๊! ไม่พูดกับมึงแล้วก็ได้”
เออ แล้วหลังจากนั้นใครล่ะจะตกเป็นเป้าหมายใหม่ของพี่แก ก็ผมนี่สิครับ พี่ซ่าร์หันมาที่ผมในทันทีเลื่อนเก้าอี้เข้ามาหาแล้วสะกิด ผมแสร้งทำท่าขยับเฮดโฟนอันใหญ่ที่ครอบหูออกข้างหนึ่ง ทำท่าประมาณว่าอะไรครับ พี่มีอะไรเหรอ?? หน้าตาผมดูซื่อๆอยู่แล้วคงไม่มีปัญหาหรอก เห็นพี่เชนแอบยิ้มนิดๆท่าทางจะรู้ว่าผมแอบฟังตั้งแต่หันมาป๊ะสายตากับผมตอนก่อนหน้านั้นแล้ว
“ครับ??”
“ปิงฟังอยู่ใช่ไหม เมื่อกี้”
“ห๊ะ!!??” ผมตกใจแทบช๊อค รู้สึกว่าหน้าตัวเองซีดลง เหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วโดนจับได้
“รู้น่าว่าฟังอยู่”
“แห่ะๆ ก็เสียงพวกพี่มันเบาที่ไหนกันล่ะครับ” ผมทำหน้าแบบยอมจำนน
“พี่ชายเราอ่ะแย่ งอนพี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเนี่ย โทรมาก็ไม่ยอมรับสาย วันนี้พี่มาง้อด้วยตัวเองยังไม่เลิกงอนเลย”
“แล้ว...พี่เชนงอนอะไรพี่อ่ะครับ ผมถามได้ไหม”
“ก็เนี่ย คลิปเนี๊ยะ....”
พี่เขาหยิบมือถือขึ้นมายื่นส่งให้ดู คลิปสามนาทีกว่า ๆ เบดซีนประเด็นฮอตของซีซ่าร์ซุปเปอร์สตาร์ดังที่กำลังจะอำลาวงการบันเทิงกับละครทิ้งทวนเรื่องสุดท้าย (http://www.youtube.com/watch?v=zzI7enrnzpE) ข่าวร้อนตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา ทั้งข้อความทางเน็ต ทางทีวีตีข่าวกันกระจุย
ผมดูเสร็จทำหน้าไม่ถูก ความจริง เห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ก็ผมนี่แหละที่เป็นคนเรียกพี่เชนให้มานั่งดูด้วยกัน เมื่อคืนผมค้างที่นี่ พี่เอย์มันก็มาปูที่นอนๆอยู่แถว ๆ นี้แหละพอละครออนแอร์คุณชายเขาก็นั่งดู สักพักเรียกผม ผมเลยเรียกพี่เชนอีกทอด สรุปเราสามคนนั่งดูทีวีด้วยกัน สุดท้ายพี่เชนหน้าบอกบุญไม่รับฟาดงวงฟาดงาหาเรื่องพาลไปทั่ว เกือบๆจะวางมวยกับพี่เอย์ตั้งหลายครั้งเพราะโดนคุณชายมันรู้ทันแซะตลอด พี่เชนไม่ยอมหลับยอมนอนนั่งเขียนโปรแกรมยันเช้าใครโทรมาก็ไม่รับ นั่งตาค้างเป็นหมีแพนด้า พอผมเข้าไปถาม
“พี่เชน พี่หึงพี่ซ่าร์เหรอ?”
“ตลกแล้วมึง กูจะหึงมันทำไม มันจะไปจูบไปอุ้มไปขึ้นเตียงเห้อะไรกับใครไม่เกี่ยวกับกูสักนิด”
“แล้วพี่อารมณ์เสียทำไม?”
“กูร้อนไง ร้อนแม่งร้อนโคตรๆเลย อากาศเมืองไทยเดี๋ยวนี้ชักไม่ไหว พรุ่งนี้กูจะซื้อต้นไม้มาลงเพิ่มอีก”
ผมแอบเบะปาก แหม่ร้อน? พูดมาได้ ร้อนรุ่มในใจล่ะสิไม่ว่า คือน้ำเสียงพี่ท่านรอดไรฟันมาก พูดแบบไม่สบอารมณ์สุด ๆ ผมรู้ดิ ก็อิพี่เอย์แม่งเมื่อก่อนปากหนักแบบนี้เหมือนกันไม่มีผิด
“เชน เที่ยงนี้มึงจะกินมาม่าผัดหรือมาม่าต้ม” พี่ซ่าร์ตะโกนถามออกมาจากในครัว
“ไม่กิน”
“อะไรนะ ผัดมาม่าเหรอ”
“บอกว่าไม่กินไง”
“อ๋อผัดมาม่า แล้วปิงล่ะ เหมือนกันได้ไหม พี่ผัดพร้อมกันเลย”
“พี่ซ่าร์ครับ เดี๋ยวพี่เอย์เข้ามารับผม”
“อ้าวเหรอ โอเค งั้นผัดมาม่าแค่สองที่ เฉพาะของพี่กับคเชนทร์ เอาแบบเผ็ดๆละกันรสจัดแซ่บๆ”
“พอเลยมึงเดี๋ยวครัวกูพัง ไปนั่งรอไปเดี๋ยวกูทำเอง” พี่เชนเดินหน้ายักษ์เข้าไปหาทันทีที่ได้ยินว่าอีกคนกำลังจะลงมือทำ
ผมเห็นนะตอนพี่ซ่าร์จะเดินออกมามีเขินนิดๆด้วยเพราะพี่เชนใช้แขนรั้งตัวเอาไว้ ก่อนกระตุกสายผ้ากันเปื้อนที่พี่เขาใส่อยู่แล้วถอดออกมาใส่ไว้ที่ตัวเองแทน
พี่ซ่าร์หน้าแดงก้มงุดเลยกัดปากจนเลือกห้อไปหมดแล้วมั้งนั่น “คเชนทร์ มึงนี่มันช่างเป็นคนบาปจริงๆนะ”
“พูดอะไร?” พี่เชนผูกผ้าเสร็จกำลังหยิบซองมาม่าออกมาจัดการฉีก พี่ซ่าร์เดินอ้อมจากโต๊ะอีกฝั่งเข้าไปหาทางด้านหลังเอนหัวพิงเข้ากับไหล่กว้าง ผมหน้าร้อนผ่าวนี่เป็นคนแอบดูแท้ ๆ ยังเขินแทนขนาดนี้
“ไม่สนใจกันแท้ๆแต่กลับทำดีด้วย เย็นชาจนกูคิดว่าจะถอดใจแล้วตั้งหลายครั้ง แต่สุดท้ายมึงก็กลับมาทำดีกับกูอีก แบบนี้กูก็หวั่นไหวอีกจนได้”
“.......” พี่เชนยืนนิ่ง ปล่อยอีกคนซบอยู่แบบนั้น อิโถวววววว วิชั่นผ่านหน้าจอเครื่องคอมแบบเอนๆนี่มันขัดใจผมเป็นบ้าเลย ขอหันไปดูเลยเหอะ ทำท่าเอาหนังสือพิมพ์ขึ้นมากางบัง
“ผู้ชายใจร้าย ทำแบบนี้มีแต่จะยิ่งทำให้ชอบขึ้นไปอีก”
“กูเคยบอกไปแล้ว กูไม่ใช่คนใจดี”
“ใจดีสิ ทั้งเย็นชาแต่ก็ยังใจดี มึงมันน่าโมโหจริงๆ”
“ใครกันแน่ที่น่าโมโห กวนกูตลอด เดี๋ยวพูดโน่นพูดนี่ น่ารำคาญไม่ใช่หรือไงมึงน่ะ ไปนั่งรอไปเดี๋ยวเสร็จแล้วจะเรียก”
ผมค่อย ๆ โผล่หัวออกจากหนังสือพิมพ์เห็นพี่ซ่าร์เดินไปล้างมือจากนั้นออกมานั่งอยู่ใกล้ ๆ กับผม หน้าพี่เขายังแดงอยู่เลยนะ ผมนึกบางอย่างขึ้นได้ วันก่อนพี่เอย์คุยเรื่องน้องอันวาให้ฟัง เห็นว่าคุณนานะคู่กรณีเก่าของพี่เอย์จะพาน้องกลับมาให้พี่ซ่าร์เลี้ยงเพราะเธอกำลังจะแต่งงานใหม่
“พี่ซ่าร์ครับแล้วน้องอันวาจะมาเมื่อไหร่อ่ะพี่”
“อ๋อเดือนหน้าน่ะ เดี๋ยวนานะจะโทรมาบอกวันที่แน่นอนอีกทีตอนนี้เห็นว่าจัดการเรื่องเอกสารต่าง ๆ อยู่”
“แล้วน้องจะเข้าเรียนชั้นไหนอ่ะครับ”
“มาต่อเกรดสองที่เมืองไทย เดี๋ยวจะดูโรงเรียนให้อีกทีก่อน แต่ก็มีในใจอยู่แล้วล่ะนะ เชนเขาช่วยแนะนำให้ พี่เองก็ค่อนข้างชอบ”
“จริงดิพี่!?” ผมตกใจนิดๆ กระซิบถามแบบไม่อยากเชื่อ พี่ซ่าร์พยักหน้าบอกใช่ๆ ไม่นึกมาก่อนคนอย่างพี่เชนจะรู้จักโรงเรียนเด็กๆกับเขาด้วย
ไม่นานนักอาหารก็เสร็จ พี่เชนปากบอกไม่กินๆ ทำท่าเหมือนไม่อยากทำแต่เชื่อไหมครับอาหารที่ออกมาตกแต่งสวยงามมาก ท่าทางจะอร่อยด้วย นี่ถ้าไม่นัดกับพี่เอย์ไว้ก่อนผมต้องมีวาสนาได้กินด้วยแน่ๆ ผมนั่งมองอาหารสองจานตาละห้อย
“อ่ะนี่ จานนี้ของมึง”
“เฮ้ย!” ผมตาโตมาก ดีใจที่สุด พี่เชนเลื่อนจานผัดมาม่าอีกจานส่งให้ จานเล็กๆนะไม่ใหญ่มากมีสาหร่ายโรยหน้า ของโปรดของผม นั่นก็แสดงว่าพี่เขาทำเผื่อผมด้วย
“กันไว้เผื่อหิว กว่ามันจะมารับมึงเหอะ”
“ขอบคุณงับ พี่เชนใจดีที่ฉุด” ผมยิ้มกว้างแกล้งทำเสียงวิบัติเล็กๆ
“รีบๆกินเข้าไปไม่ต้องมายิ้ม กระแดะนักนะมึง” โดนโบกหัวกลับมาจนหน้าเงิบ พี่ซ่าร์หัวเราะผมใหญ่ ผมคีบสาหร่ายให้พี่ซ่าร์ลองชิมด้วยพี่เขาพยักหน้าบอกชอบๆ
เราสามคนทานอาหารกันเสร็จ ผมเคลียร์งานต่ออีกหน่อย ลุกเดินออกมายืดเส้นยืดสายในครัวเพราะเห็นพี่ซ่าร์กำลังผ่าแตงโมอยู่ แอบหยิบชิมเจอตีมือเข้าอย่างจังเจ็บเลยดิ พี่ซ่าร์แม่งสวยแต่ดุว่ะ
“ล้างมือยัง ไปล้างก่อนเลย”
“คราบๆ”
“ปิง มานี่ดิ๊” เสียงพี่เชนเรียกมา ผมโยนขวดน้ำพลาสติกที่กินหมดลงถังแล้วเดินกลับไปหา พี่เขายื่นแฟ้มงานส่งให้
“หัวข้อนี้ทำสรุปเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
ผมมองหน้าพี่เชนใกล้ ๆ แล้วพาลนึกไปถึงเรื่องสอดนิ้วชี้ยัดเข้าปากพี่ซ่าร์อีก คือตรงๆเลยนะผมเขินมากอ่ะ ไม่ใช่ว่าพี่เอย์ไม่เคยทำ แต่เวลาที่เราจะทำแบบนั้นมันต้องส่วนตัวไม่ใช่หรือไง แบบปิดไฟมืดๆแล้วทำเรื่องอย่างว่า แต่อันนี้อะไรนั่งคุยกันอยู่ยังสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้
“มึงหน้าแดงทำไม ไม่สบายรึเปล่า”
“ปะ....เปล่าพี่ ผมร้อนมั้งเมื่อกี้กินแตงโมสีแดงหน้าเลยแดงไง” ผมแก้ตัว หน้าร้อนผ่าวไปหมด ตายๆ เกิดพี่เชนจับได้ว่าผมแอบดูผมตายแน่
“อะไรคือกินแตงโมสีแดงแล้วหน้าแดง? มึงบ้าเหรอ ไปล้างหน้าล้างตาไป ทำงานมากจนเบลอแล้วดิ่ แล้วก็อย่าลืมเรื่องงานที่บอกไปเมื่อกี้ด้วยนะ”
“ครับๆเสร็จแล้วครับ ผมส่งเข้าเครื่องพี่แล้ว เดี๋ยวรอแค่ปริ๊นออกมา”
“ตรวจทานให้ดีอย่าให้มีจุดผิดพลาดนะ”
“ครับพี่เชน”
งานของอัศวคอนสตรัคชั่นมีกำหนดส่งมอบพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้าย ผม พี่เชนและพี่พิมเราต้องไปส่งงานกับท่านประธานก็คือคุณรันในวันพรุ่งนี้ จริง ๆ แล้วสัญญาของยูเซย์กับทางอัศวมีกำหนดปีต่อไป และภายในปีนี้ทางเราดูแลให้ตลอดแต่ช่วงสามเดือนแรกผมกับพี่เชนไปอยู่ประจำดูแลระบบให้แบบใกล้ชิด เพราะงั้นนับจากวันพรุ่งนี้ไปทางยูเซย์ไม่มีความจำเป็นต้องเข้างานที่บริษัทนั้นอีก
“มันจะมารับมึงกี่โมง”
“เที่ยงครึ่งครับ พี่เอย์ออกจากอัมพวามาแล้ว เดี๋ยวอีกสักไม่เกินชั่วโมงคงจะมาถึง”
จริง ๆ วันนี้วันอาทิตย์เราหยุดกันทั้งหมดแต่ช่วงนี้พี่เอย์คุยงานกับเพื่อนบ่อยมากเรื่องออกมาหุ้นทำบริษัทรับเหมาก่อสร้างด้วยกัน อย่างวันนี้ก็ไปสมุทรสงครามแต่เช้า เมื่อกี้โทรเข้ามาบอกว่าออกมาแล้วเดี๋ยวจะเข้ามารับผมไปเลือกของแต่งบ้านกัน บ้านพี่เขาภายนอกเสร็จหมดแล้วนะคงเหลือแต่งานตกแต่ง
“แล้วเย็นนี้มึงจะเข้ามาอีกไหม”
“ไม่อ่ะครับ พรุ่งนี้เจอกันที่อัศวคอนเลย ผมจะเข้าไปพร้อมพี่เอย์นะ”
“โอเค ได้”
ที่จริงแล้ว...พรุ่งนี้เป็นวันที่สำคัญกับผมมาก ทั้งงานส่งมอบที่ต้องเจอกับคุณแม่พี่เอย์อีกครั้ง ทั้งเรื่องที่พี่เอย์นัดคุยกับคุณแม่ของมันเรื่องขอแยกตัวออกมา และสุดท้ายก็คือ เรานัดกันไว้ว่าจะบอกแม่ของผมกับพี่ขมให้รับรู้เรื่องของเราด้วย
ปิ้น~ เสียงแตรรถจากด้านนอกดังมาหนึ่งครั้ง ผมรู้ทันทีพี่เอย์มาถึงแล้ว ไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำคุณชายก็ผลักประตูแล้วเดินเข้ามา
“กินข้าวรึยัง?” มันตรงมาที่ผม ก้มลงแล้วกระซิบถามเบา ๆ ผมส่ายหน้าบอกยัง
“หิวไหม”มันถามต่ออีก ปลายจมูกโด่งๆจะชนเข้ากับแก้มผมอยู่แล้ว ผมขยับออกนิดๆ
“ไม่ครับ”
“แล้วพี่กินยัง”
“ยังเลยแต่ไม่ค่อยหิวหรอก” มือใหญ่ยีลงที่หัวผม
“เอย์มากินแตงโมเร็ว” เสียงพี่ซ่าร์เรียกออกมาจากด้านใน เราทั้งหมดหันไปมอง ที่แท้พี่ซ่าร์ปาดแตงโมไว้ให้พี่เอย์นี่เอง พอมันเดินเข้ามาปุ๊ปพี่ชายที่แสนดีก็เปิดตู้เย็นหยิบจานแตงโมออกมาเลย ผมกับพี่เชนนั่งหัวโด่ตั้งนาน ขนาดไปแอบหยิบชิมยังโดนตีมือเลยเหอะ
พี่เอย์กำลังจะเดินเข้าไปหาแต่เหมือนนึกบางอย่างได้ มันล้วงกระเป๋าควักอะไรสักอย่างออกมา
“เอาไป” กล่องลูกอมสีฟ้า ๆ ถูกโยนส่งให้พี่เชนแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เกือบจะถูกหัว ดีนะพี่เชนตาไวคว้าเอาไว้ได้ทัน เฉียดฉิวมาก
“เหี้ย มึงส่งให้กูดีๆไม่เป็นรึไง”
สองคนนี้เจอกันทีไรกัดกันตลอดผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ รู้แต่ว่าผมลุกขึ้นแล้วเดินเลี่ยงมาด้านใน นั่งลงข้าง ๆ พี่ซ่าร์จิ้มแตงโมกินไปด้วยดูทีวีไปด้วย
เสียงสองคนนั้นยังต่อปากต่อคำกันอยู่ไม่หยุด
“ทำไมต้องส่งให้มึงแบบดี ๆ ต้องให้กูคุกเข่าถวายให้มึงงั้นดิ จิ๊ เสียเวลาต้องจอดรถแวะซื้อไอ้ลูกอมบ้าบอไรเนี่ย”
“กูบอกให้มึงซื้อมารึไง ตอนไหน”
“หน้าปากซอยก็มีไม่รู้จักเดินออกไปซื้อเอง”
“กูก็บอกอยู่นี่ไงว่าไม่ได้บอกให้มึงซื้อมา”
“นั่งสบายอยู่คนเดียว ทำให้คนอื่นต้องลำบาก ถ้าหมาปิงไม่โทรบอกมึงคิดว่ากูจะซื้อไหม”
“เออกูเปลี่ยนใจแล้ว ทำไมล่ะ กูอยากให้มึงซื้อมาให้นี่ไง กูอยากจะทำให้มึงลำบาก ยิ่งมึงหาที่จอดเพื่อลงซื้อยากเท่าไหร่กูยิ่งดีใจ ฮ่าๆๆๆๆ”
ฟิ้วววว ~
“เฮ้ยๆๆๆๆ อย่านะมึงอันนั้นแพง อย่าเล่นไม่รู้เรื่องนะ เย้ยยย!!!!”
กราวววววว วววว วว~ ~
ตะกร้าแมวเหมียวอันเล็กๆที่บรรจุแฟลชไดร์ฟนับร้อยถูกพี่เอย์มันหยิบขึ้นมาแล้วขว้างใส่พี่เชน ดูเหมือนว่าจะรับทันนะแต่พี่เชนพลาดไปเลยทำให้แฟลชไดร์ฟร่วงกรูลงที่พื้นอย่างช่วยไม่ได้ พี่เชนหน้าหราไปเลย
“กูไม่สน”
“อ้าวพูดแบบนี้เดี๋ยวสวย”
“จิ๊” พี่เอย์ทำตัวเหมือนคนไม่รู้สึกรู้สา มันยืนกอดอกพิงโต๊ะ ยังรักษามาดคุณชายไว้ ขณะที่พี่ผมสิหน้างอคลานเก็บของอยู่ที่พื้นแล้ว
“มาช่วยกูเก็บดิ๊ ยืนมองอยู่ได้มึงทำนะ ปามาได้เนี่ย ถ้ามีอันไหนหายไปนะกูโทษมึงเลย”
“โทษตัวเองสิ มึงรับไม่ทันเอง มาโทษกูได้ไง”
“มึงนี่มัน....ชิ ภาวนาให้กูเก็บให้ครบทุกอันเถอะมีของแฟนมึงทำอยู่มากกว่าครึ่งบอกให้รู้ถ้าหายขึ้นมาปิงมันต้องนั่งทำใหม่นะ รู้ยัง?”
“ไม่เอา! มึงแหละทำแทนมันไปดิ”
“อย่ามาพูดมากเก็บช่วยกูเร็วเข้า”
“ไม่เอากูรีบ ปิงมึงเสร็จยัง ป่ะ หิวแล้วเดี๋ยวออกไปกินผัดไทยกุ้งสดกันดีกว่า”
พี่เอย์แม่งกวนตีนพี่เชนอยู่ตลอด มันไม่สนใจจะก้มลงไปช่วยหรอกเดินเข้ามาหาผมแล้วบอกให้จิ้มแตงโมป้อนกลัวมือเปื้อนจากนั้นดึงผมให้ออกไปพร้อมกัน พี่ซ่าร์หัวเราะมันใหญ่ ขณะที่พี่เชนส่งสายตาระยะทางไกลมองมาตาเขียวทั้งๆที่ยังนั่งอยู่ที่พื้นเก็บกวาดสิ่งที่มันทำกระจายไว้แบบนั้น
ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปหยิบเอากระเป๋า กำลังจะก้มลงไปช่วยเก็บแต่อิพี่เอย์นิสัยไม่ดีดึงแขนไว้แล้วผลักให้ผมรีบๆเดินออกไป พร้อมกับทิ้งคำพูดกวนตีนไว้อีกประโยค
“คเชนทร์กูไปแล้วนะ เก็บให้สนุกนะมึงเดี๋ยวจะกินผัดไทยเผื่อ หึหึหึ”
“พี่เอย์ไม่เอาครับอย่าไปแกล้งพี่เชนสิ”
“ปิงมึงกลับมาเก็บช่วยกูเลย กูเป็นพี่มึงนะ” พี่เชนรีบแทรกขึ้นมา เงยหน้ามองผมน่าสงสารมาก
“ไม่เอา กูจะพามันออกไปแล้ว ซีซ่าร์มึงออกมาช่วยมันเก็บดิ”
“ไม่เอาหรอก กูจะนั่งกินแตงโมดูทีวีสบายใจ”
ผมหันมองพี่เชนตาละห้อยขณะถูกดึงแขนให้ออกไปที่ประตู
พี่ผมน่าสงสารเป็นบ้าเลย
ขนาดพี่ซ่าร์ยังไม่มาช่วย ผมว่าจริง ๆ แล้วพี่ซ่าร์ร้ายกาจมากเหอะ ดูซิหน้ายิ้ม ๆ แต่ปล่อยพี่เชนไม่สนใจเลยสักนิด รู้สึกเหมือนพี่เขากำลังสะใจอะไรสักอย่าง หรือว่าจะโดนพี่เชนแกล้งมาเยอะ อันนี้ก็ไม่รู้
.
.
“บ้านของเรา!?”
“ใช่ บ้านของเรา มึงชอบทำอาหารเพราะอย่างนั้นกูเลยให้เขาออกแบบห้องครัวให้ออกมาดี กว้างขวางและครบเครื่องที่สุด อุปกรณ์ภายในเดี๋ยวจะให้ช่างที่รู้จักกันมาวัดขนาดแล้วติดตั้งทุกอย่างให้ เราจะเอาครัวแบบที่สามารถใช้งานได้จริง มีตู้เย็นใหญ่ ๆ มีเตาอบเผื่อว่าต่อไปมึงอยากจะทำขนมหรือทำอาหารอะไรต่ออะไรของมึง”
“พี่เอย์ครับ ผมบอกตอนไหนว่าผมชอบทำอาหาร ทำครัว ทำขนม”
“ไม่รู้อ่ะ แต่เมื่อก่อนมึงชอบทำข้าวผัดกุ้งให้กูกินนี่ ต่อไปอยู่ด้วยกันมึงต้องทำดิ”
เวรแล้ว ผมทำเป็นเฉพาะสิ่งที่ผมกินเป็นเท่านั้น มันเหมาเป็นว่าผมชอบทำอาหารได้ยังไงกันวะ ยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อ หน้าพี่เอย์เริ่มเหวี่ยงนิดๆ
“งั้นจะเอาป่ะล่ะหรือจะปรับครัวให้เล็กลงไปอีกก็ได้ ตามใจมึงนะไม่เอาก็ไม่เอา” คุณชายพูดเจือน้ำเสียงน้อยใจหน่อย ๆ ผมรีบก้าวเข้าไปหา “เอาสิครับเอา เอาห้องครัวกว้างๆนี่แหละ” แค่ประโยคนี้คุณชายก็ฉีกยิ้มแล้ว มันน่ะชอบให้ผมทำอาหารให้ทาน ความจริงผมก็ชอบนะ ต่อไปจะพยายามทำเมนูให้หลากหลายขึ้น ปกติพี่เอย์กินยากมาก เพราะอย่างนั้นมีครัวกว้าง ๆ ครบเครื่องก็ดีไปอย่าง ผมจะได้หัดทำโน่นนี่นั่นไว้ให้มันกิน ยิ่งพี่เขาชอบทานฝีมือผมมากกว่าจะออกไปทานข้างนอกหรือซื้อกับข้าวถุงมาทานกัน
แต่ฮึ่ยยยย คิดแล้วกลุ้มว่ะ ผมยกมือยีๆหัว เมื่อคิดไปถึงขนาดว่าตัวเองกำลังจะกลายไปเป็นพ่อบ้านเต็มตัว หน้าที่นี้มันอะไรก๊านนนน นับวันจะเหมือนภรรยาเข้าไปทุกที พี่เอย์มันมองมาที่ผมแบบแปลกๆคงงงว่าผมขยี้หัวตัวเองทำไม
“เป็นอะไรของมึง?” มันถามอย่างสงสัย
“เปล่าครับ” ผมปฏิเสธไป
“มึงก็ลองคิดๆไว้ล่ะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็ค่อยบอกนักตกแต่งเขาไปใหม่นะปิง”
“ครับพี่เอย์”
ช่วงบ่ายหลังจากที่เราแวะทานข้าวกันที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ง่าย ๆ พี่เอย์พาผมไปเลือกแบบของผ้าม่าน โซฟา โต๊ะอาหาร คือทุกอย่างที่เกี่ยวกับการตกแต่งภายใน ทำไมถึงกลายเป็นผมที่เป็นคนเลือกและตัดสินใจผมเองก็ยังงง
มันให้เหตุผลแค่ว่าบ้านหลังนี้เป็น บ้านของเรา
“ปลูกดอกไม้ตรงนี้นะ มึงชอบดอกอะไรวะปิง”
เราเดินมาถึงระเบียงไม้ระแนงสีขาวด้านข้าง พี่เอย์ชี้ให้ดูพื้นที่ว่างของตัวบ้าน ดินปรับระดับพร้อมลงหญ้าและต้นไม้
“ปลูกลีลาวดีไหมครับ ดอกโตๆสีขาวเหลืองผมชอบนะ ส่วนที่เล็กๆด้านล่างเอาเป็นแปลงกุหลาบดีไหม หรือจะปลูกมะลิซ้อนดีกว่าเผื่อตอนเช้าส่งกลิ่นหอม ๆ อยู่ตรงกับหน้าต่างห้องนอนเราพอดีเลย”
“ตามใจมึงก็แล้วกัน ลงลีลาวดีใหญ่สักต้นที่มุมนั้น ปลูกซากุระเมืองไทยด้วยดีไหมออกดอกเล็กๆสีชมพูเวลาบานพร้อมกันทั้งต้นสวยมากเลยนะมันจะปลิวเข้ามาที่หน้าต่างห้องนอนเราด้วยนะ มึงชอบไหมปิง ส่วนที่ว่างข้าง ๆ กันจะให้เขาขุดบ่อหิน สร้างบ่อปลาสวย ๆ เลี้ยงปลาคาร์ฟไว้ให้มึงดูเล่นไง”
“พี่เอย์ครับ แล้วฝั่งนั้นล่ะ” ผมชี้ไปทางด้านหน้า พี่เขาสร้างเหมือน ๆ กับจะเป็นร้านอะไรสักอย่าง พื้นที่ไม่เยอะนะ แต่ก็ดูน่ารักทันสมัยสมกับที่เป็นวิศวกรคนดังออกแบบ มีสวนหย่อมเล็กๆกับต้นตะโกประดับไว้
“ตรงนั้นจะไว้เป็นโฮมออฟฟิศ กูไม่อยากจะไปเช่าตึกทำบริษัทอะไรให้ยุ่งยาก เพราะงั้น มีออฟฟิศเล็กๆไว้สำหรับรับงานแค่นั้นก็คงพอ ถึงจะออกนอกเมืองมาหน่อยแต่กูพอจะมีลูกค้าที่เขาไว้ใจส่งงานให้กันอยู่”
มันพาผมเดินมาดูใกล้ ๆ สไตล์การออกแบบทันสมัยมาก พื้นที่เล็กๆแต่สามารถทำให้รู้สึกสบายใจเวลาที่มองอย่างบอกไม่ถูก คล้ายรีสอร์ทสวยที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพมหานคร
“พี่เอย์ผมว่าพี่ออกแบบออฟฟิศได้สวยมากเลยครับ เดี๋ยวถ้าเอาโซฟากับโต๊ะที่เราไปเลือกกันมาเมื่อกี้วางลง จะกลายเป็นออฟฟิศที่ลงตัวมาก สีโทนขาวปนน้ำตาลนิดๆ ผมชอบนะ”
พี่เอย์พยักหน้าเบา ๆ เราเดินกันออกมาที่ด้านหน้า มองภาพรวมของตัวบ้านรวมทั้งหน้าร้านอีกครั้ง
“ตัวออฟฟิศต้องออกแบบให้โมเดิร์นหน่อยเพราะลูกค้าส่วนใหญ่จะตัดสินใจจากการตกแต่งร้านของเราด้วยแต่กูไม่ทิ้งสไตล์คลาสสิคนะ อยากให้เขารู้สึกประทับใจตั้งแต่เข้ามาติดต่องานกับกูเลย”
“พี่เก่งว่ะ ผมชื่นชมนะ ตอนแรกก็คิดอยู่เหมือนกันว่าบ้านที่ปรับโซนเป็นออฟฟิศในตัวจะดูดีแค่ไหน พอเห็นเข้าจริง ๆ แล้วคือสวยมากเลยครับ ทันสมัยพร้อม ๆ ไปกับความคลาสิค ดูหรูหราแต่ไม่ทิ้งเอกลักษณ์ของความคลาสสิค”
“ตอนที่เรียนอยู่นิวยอร์กกูเคยไปอบรมเกี่ยวกับการตกแต่งภายในสไตล์ล้ำยุคมาเลยเอามาปรับใช้กับบ้านตัวเอง งานที่รับอาจจะไม่เยอะเท่าเมื่อก่อน แต่โชคดีหน่อยมีลูกค้าที่คุ้นเคยกันแล้วเขาชอบฝีมือกูตามมาเป็นลูกค้าของที่นี่ด้วย โครงการก่อสร้างสองแห่งกูก็เพิ่งรับเอาไว้ เขาพูดเรื่องโครงการใหญ่ขึ้นมาอีกกูเลยขอเอาไว้ว่าอยากจะทำเฉพาะโครงการเล็กๆเพราะไม่อยากจะไปตัดหน้าบริษัทของพ่อแม่ตัวเอง”
“พี่ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมครับ เรื่องนั้น..” เราเดินกันออกมาด้านนอก รั้วด้านข้างของบ้านติดกันกับรั้วบ้านแม่ผม ที่ดินส่วนที่พี่เอย์ซื้อไม่ใหญ่มากนะแต่กว้างดี เพราะบ้านเราหลังไม่ใหญ่มากออฟฟิศด้านหน้าจึงสามารถแยกออกมาจากตัวบ้านได้
พี่เขาสอดมือเข้ามาจับมือผมไว้
“กูตัดสินใจแน่นอนแล้ว ต่อไปต้องใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา ต้องประหยัด เพราะต้องดูแลเรื่องการเงินเองทั้งหมด เดี๋ยวกูจะไปดูรถญี่ปุ่นสักคันมาไว้ใช้ มึงต้องไปเลือกด้วยกันนะ”
“เอาคันเล็กๆไหมพี่ ผมว่าฮอนด้าแจ๊ซก็น่ารักดี”
“แจ๊สไม่ได้ มึงเคยเห็นยักษ์สองตัวนั่งรถคันเล็กๆไหม ตลกไปนะ”
“พี่แม่งบ้า หาว่าผมเป็นยักษ์เหรอตัวเองเหอะทั้งสูงทั้งใหญ่ งั้นเอาแอคคอร์ดป่ะละ”
“ไม่ได้ แอคคอร์ดเกินล้าน กูไม่อยากใช้เงินฟุ่มเฟือยอีกแล้ว อันไหนประหยัดได้ต้องประหยัดไว้ก่อน เงินเก็บจะได้เหลือเยอะๆเดี๋ยวจะฝากไว้ที่เมียทั้งหมดนั่นแหละ”
“บ้าไปแล้ว พี่แม่ง” ผมอายจนหน้าร้อนผ่าว ผลักมันกระเด็นไปจนชนรั้ว พี่เอย์คว้าเอาไว้ทันเกือบล้ม
“มึงเขินเหี้ยไรวะ เล่นแรงฉิบหายล้มลงไปกูได้เปื้อนจริงเนี่ย”
“ก็พี่พูดจาแบบนั้นทำไมเล่า มันน่าอายออก”
“กูพูดจริงทุกอย่างนี่”
มันดึงแขนผมไปจับมือไว้อีก
-
http://www.youtube.com/v/0W7OcUWmMZE
มันดึงแขนผมไปจับมือไว้อีก
“กูว่าจะซื้อรถแบบเจ็ดที่นั่งอะ พับเบาะได้ เป็นแวนในตัว ฮอนด้าแวนตัวใหม่ก็สวยนะ”
“เอ้ยจริงดิ มันจะไม่แพงไปเหรอไหนว่าห้ามเกินล้าน”
“ก็พอสู้ได้ ถูกกว่าแอคคอร์ดนิดๆ ซื้อเงินสดไม่แพงหรอก ล้านกับอีกจิ๊ดเดียว”
“เแต่แจ๊ซน่ารักดีนะ ผมชอบ”
“อ้าวเหรอ แต่ว่า.....” พี่เอย์ทำท่าทางอึกอักแปลก ๆหยุดเดินก้มหน้าคิ้วขมวดคล้ายคิดอะไรบางอย่าง ผมก้มลงไปมองมัน
“ทำไมครับ พี่อยากได้คันใหญ่ๆเหรอ”
“ก็...”
“ก็อะไร”
“ก็เผื่อว่ามีน้องหมา เวลาเราไปเที่ยวทะเลไม่ก็ภูเขาด้วยกัน จะได้พาน้องไปด้วย”
“หืม?”
“ถ้าเราออกเป็นรถครอบครัว เผื่อน้องตัวโตขึ้นจะได้นอนเล่นอยู่หลังรถแบบสบาย ๆ มึงจะปูที่นอนให้น้องก็ยังได้ ถังเสื้อผ้าของเล่นของใช้ของน้อง”
เชื่อเขาเลย...นี่เรากำลังพูดถึงน้องหมานะ ทั้งที่มันเคยง๊องแง๊งบอกไม่อยากจะเลี้ยงเพราะกลัวผมให้ความสนใจกับหมามากกว่ามัน แต่ในที่สุดคุณชายก็ยอมตามใจผมอยู่ดีเพราะรู้ว่าผมชอบ หัวใจรู้สึกอุ่นขึ้นมายังไงบอกไม่ถูก สอดมือกอดเข้าที่เอวมัน เรากำลังจะเดินข้ามมาที่รั้วบ้านผมอยู่แล้วแต่ผมอดไม่ได้จริง ๆ ซุกหัวเข้าที่อกกว้าง
“ขอบคุณมากครับพี่เอย์”
“กูทำได้ทุกอย่างเพื่อมึง แล้วก็ทิ้งได้ทุกอย่าง เพื่อมึงเช่นกัน”
“พี่เอย์”
“กูไม่มีอะไรแล้วนะปิง นับจากวันพรุ่งนี้ กูเหลือแต่มึงเท่านั้น”
“....ผมทำให้พี่ลำบาก”
นี่คือความรู้สึกที่ติดอยู่ในใจผมมาตลอด ตั้งแต่รู้ว่ามันคิดจะย้ายออกมาจากบ้านแบบจริงจัง คนที่ยอมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้วมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งกับคนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างผม พี่เอย์ลำบากเพื่อผมมากมายจริง ๆ
พี่เขาส่ายหน้าช้า ๆ “นี่คือสิ่งที่กูเลือกเอง ถ้ารักกูห้ามพูดคำนี้อีกนะ” มือใหญ่ลูบลงที่หัวผมอย่างที่เคยทำ
“ลำบากกายกูไม่เคยกลัว ถึงแม้บางอย่างจะไม่เคยทำแต่ก็คิดว่าจะสามารถก้าวผ่านมันไปได้ เพราะว่ามีมึงอยู่ข้าง ๆ แค่นั้นเองที่กูต้องการ กูจะอยู่กับมึงจนกว่าผมของมึงจะกลายเป็นสีขาวเลย”
“.......” ผมก้มหน้าระบายรอยยิ้มออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ รู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก น้ำตารื้นออกมาคลอจนเต็มหน่วย ขณะที่มือใหญ่และเย็นนั้นยังลูบอยู่ที่ศีรษะ ริมฝีปากกลับพึมพำท่วงทำนองไพเราะมากๆ
♫ ♫ ~ ♪ “.........动也不能动 也要看着你
直到感觉你的发线 有了白雪的痕迹
直到视线变得模糊 直到不能呼吸
让我们 形影不离......” ♫ ♫ ~ ♪
พี่เขายิ้มอ่อนโยนส่งให้ขณะที่ผมแปลไม่ออกเลยสักนิดว่าเพลงที่มันร้องมีความว่าอย่างไรบ้างรู้แต่ว่าเพลงเพราะมากเสียงพี่เอย์ทุ้มและนุ่ม ผมทำหน้าสงสัยกำลังจะอ้าปากถาม พี่เขาใช้ปลายนิ้วชี้ทาบลงที่ริมฝีปากแล้วส่ายหน้าประมาณว่าอย่าถาม ผมขมวดคิ้วขณะที่มันยังยิ้มและดึงตัวผมเข้าไปกอด
“คราวนี้มึงไปเสิร์ชหาไม่ได้เหมือนภาษาอังกฤษหรอกนะ”
“พี่เอย์พี่มันแย่ที่สุด คนอะไรจะพูดได้หลายภาษาแบบนั้น ผมเองก็อยากจะรู้นะความหมายของคำพวกนั้น”
“จะรู้ไปทำไม บอกก่อน”
“ไม่รู้แหละ ผมก็อยากรู้ของผมเหอะ ทำนองมันก็เพราะแถมพี่ยังร้องมันออกมาในช่วงเวลาแบบนี้ ทำท่าซึ้ง ๆ ผมก็คิดว่า......”
“คิดว่าอะไรครับ?” น้ำเสียงพี่เอย์เหมือนคนรู้ทันแทรกขึ้นมา นั่นยิ่งทำให้ผมเขินจัด หน้าร้อนไปหมด
“พี่เอย์พี่แม่งงงง ไม่คุยแล้ว”
ผมทุบอกมันดังอุ๊ก! โทษฐานกวนตีนไม่เลิกทั้งเขินทั้งอิ่มเอมใจหยิบจับอะไรไม่ถูกสองมือที่ว่างเปล่าไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่ยกขึ้นมาทุบตีมัน
พี่เอย์ขำผมจนหน้าแดงคอแดงไปหมด ผมเลยพาลจะขำไปด้วย
“พรุ่งนี้มึงมีนัดปิดงานที่อัศวใช่ไหม”
“ครับใช่”
“อย่างที่แพลนไว้ พรุ่งนี้กูเองก็จะเข้าไปบอกกับที่บ้านเรื่องของเราแล้วเรื่องออกมาทำร้านเอง คุณพ่อกับคุณแม่อยู่บ้านกันทั้งคู่ พอเสร็จแล้วเรามาบอกแม่มึงกับพี่ขมด้วยกันนะ ทำวันเดียวให้เสร็จหมดทั้งสองบ้านเลย อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด เป็นไงเป็นกัน”
“พี่เอย์ครับ?”
“ไม่เป็นไร กูตัดสินใจแล้วจะออกมาอยู่ที่นี่ กับมึง”
สายตาพี่เขามั่นคงและแน่วแน่ มันกำมือผมแน่นมาก ผมรู้ว่ายังไงเสียความรู้สึกของคนที่จะแยกออกมาอยู่ตัวคนเดียวโดยที่จะทิ้งครอบครัวไว้ด้านหลังนั้นไม่ง่ายเลย พี่เอย์ทำทุกอย่างเพื่อผมมากมายจริง ๆ ในเมื่อครอบครัวของมันยอมรับเรื่องของเราไม่ได้ มันจึงตัดสินใจทำเรื่องแบบนี้
“ผมขอไปรอรับพี่ที่หน้ารั้วบ้านได้ไหม เอามอ’ไซด์ไปนะ”
“ได้สิ ขอแค่เป็นมึง จะจักรยาน มอไซด์หรือจะเดินเท้าขึ้นรถเมล์ กูก็พร้อมจะไปกับมึงอยู่แล้ว”
ตายห่า....อยากกอดมันขึ้นมาเลยจริง ๆ อิพี่เอย์แม่งพูดเอาใจคนเก่งตั้งแต่เมื่อไหร่
“พี่”
“อะไร”
“เรามาฉลองที่บ้านใหม่กันสักยกเถอะว่ะ ผมโคตรซึ้งใจเลย”
“ได้ดิ เคาน์เตอร์ครัวเสร็จแล้วพอดีว่าจะชวนมึงลองอยู่เนี่ย กูออกแบบระดับความสูงให้เท่ากับช่วงเอวมึงเลยนะ”
“บ้า ลามก”
“มึงดิลามก ใครเป็นคนชวนกันล่ะ”
“เออ ผมไง”
“ป่ะ อยากเหมือนกัน”
“ไม่อ๊าววววว พูดเล่น แม่เรียกกินข้าวแล้วนั่น” เสียงแม่แว่วมาจากบ้านโน้นแล้วจริง ๆ นะ ผมทำท่าจะวิ่งหนีเจอมันคว้าเอวไว้
“หึหึ มึงนี่น๊า ยั่วเก่งฉิบหายยังไม่รู้ตัวอีก”
“พี่เอย์ปล่อยยยยยยยยยยผมมมมมม”
คืนนั้นผมนอนค้างที่บ้านโดยที่พี่เอย์เองก็กลายเป็นแขกร่วมห้องไปอีกวัน แม่กับพี่ขมคงชินกับมันแล้ว เพราะแค่เห็นว่ามันไปทานข้าวเย็นด้วยพี่ขมก็เข้าไปปูที่นอนให้แบบเสร็จสรรพ ชุดนอนคุณชายยังมีอยู่ที่บ้านผมเลยสองชุด
พี่เอย์อาบน้ำนานมากไม่รู้จะขัดถูขี้ไคลอะไรนักหนาทั้งที่ตัวมันก็ห้อมหอม มันแต่งตัวเรียบร้อยเดินเช็ดหัวออกมา ดึงแขนผมให้เข้าไปนั่งลงที่ตัก
“พี่เอย์อย่าแกล้งดิครับ ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยตัวเหม็นนะ”
“หื้ม?? เหม็นตรงไหน ไหนดูดิ๊”
จมูกโด่งๆของคุณชายซนมาก ยุ่งอยู่แถว ๆ หลังคอผม ทำเสียงฟึดฟัดคล้ายหมา ผมเบี่ยงตัวหนี
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อนพี่ ขอผมไปอาบน้ำก่อนดิ แล้วเดี๋ยวค่อยหอม นะๆ”
“ก็ได้ แต่กูจะจับเวลามึงห้ามอาบเกินสิบนาที”
“โหยขี้โกง ทีตัวเองอาบครึ่งชั่วโมง”
“กูชอบนี่น้ำบ้านมึงเย็นดี อาบจากโอ่งเลยหายากมาก ๆ”
“เว่อร์ไป น้ำที่ไหนก็เย็นเหอะ”
“เออจะว่าไปถ้าบ้านเราเสร็จซื้อโอ่งน้ำไปวางไว้ข้างๆอ่างจากุซซี่นะ”
“อะไร!? นี่อย่าบอกนะว่าพี่สั่งอ่างจากุซซี่เข้ามาไว้ที่บ้านแล้ว”
“ก็ใช่ดิ่ มึงเข้าไปดูห้องน้ำรึยัง อ่างน้ำวนสีขาวรูปกระต่าย กูทุ่มให้กับบาธรูมมากนะเพราะรู้ว่าเราสองคนทำกิจกรรมในนั้นบ่อย ตอนแรกว่าจะประหยัดงบห้องน้ำอยู่เหมือนกัน คิดไปคิดมากลัวมึงไม่ โอ๊ยยยยย ตีกูทำไมเนี่ยปิง มือหนักฉิบ!”
“พี่แม่งบ้า พูดอะไรหัดอายบ้างเหอะ” ผมฟาดมันรัวเลย ช่างดิ่ คนเขินนี่
“กูพูดจริง” มันตอบเสียงอ่อย
“บ้า ประสาท ใครเขาจะเข้าไปทำอะไรบ้าบอในนั้นไม่มีหรอก ผมไม่ยอมทำแน่ๆอ่ะ”
“จริงเร้ออออ กูเห็นมึงออกจะชอบ” พี่เอย์ยิ้มกว้างไม่สนใจว่าผมจะอายหน้าขึ้นสีเลยสักนิด คุณชายทำหน้าสบายใจเท้าแขนแล้วนอนคว่ำหน้าเอาหนังสือซอฟแวร์แถวๆนั้นมาเปิดอ่าน ผมฟาดผั๊วะอีกครั้งทิ้งทวนก่อนลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้กำลังจะเปิดประตูออกไปอาบน้ำบ้าง
RRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์มือถือดัง ผมมองหาจำไม่ได้ว่าตัวเองเอาวางไว้ที่ไหน ได้ยินเสียงนะของผมเอง แต่ยังไม่เห็นตัวเครื่อง เสียงเรียกดังมาจากฟูกนอน
“ปูน?”
พี่เอย์พูดขึ้น มันชูมือถือผมค้างไว้แล้วหันหน้าจอออกมา ผมเดินเข้าไปหาจะเอามากดรับ มันรีบเอามือถือหนีไปอีกทาง
“มันโทรมาหามึงทำไม” ทั้งเสียงทั้งหน้าคุณชายเริ่มเหวี่ยง มันลุกขึ้นนั่งคว้าหมอนเข้ามากอด จ้องมือถือกับผมสลับกัน
“เอ๋าจะรู้ไหมครับเนี่ย เดี๋ยวผมขอรับก่อนดิ” ผมเดินเข้าไปจะคว้าเอาอีกครั้ง มันส่ายหัวปราม
“มึงไปอาบน้ำเดี๋ยวกูรับให้เอง ถ้าเป็นธุระสำคัญจริง ๆ กูจะให้มันฝากข้อความไว้”
“เฮ้ยไม่เอาพี่ เดี๋ยวผมรับแปปเดียว รับตรงนี้แหละเพื่อนผมเองเผื่อเขามีธุระอะไรสำคัญ”
พี่เอย์ตวัดสายตามองผมเขียวปั๊ดเลย อะไรวะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลยเหอะเพื่อนโทรมาผมแค่จะหยิบมากดรับผิดตรงไหนล่ะ
“พี่เอย์อย่าเล่นครับ เอามาเร็วเดี๋ยวผมรับก่อน ปูนเพื่อนผมนะ”
-ติ๊ด-
เสียงมันกดตัดสาย พร้อมยัดเครื่องใส่กระเป๋าเสื้อนอนของตัวเองทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ ผมนั่งมองมันแบบที่พูดอะไรไม่ออก ส่วนมันก้มลงไปสนใจหนังสือต่อ
“จะอาบไหมน้ำ หรือว่าจะนอนทั้ง ๆแบบนี้ กูรับได้หมดนะ” มันว่าทั้งที่ตายังสนใจหนังสือแต่ดึงแขนผมจะให้นอนลงไปด้วยกัน ผมรีบลุกขึ้นทันที
“พี่แม่งแง่งๆๆๆ” ผมบ่นอุบอิบระอากับทีท่าเอาแต่ใจของมัน ส่ายหัวแล้วรีบวิ่งออกจากห้อง ได้ยินเสียงมันหัวเราะไล่หลัง
แต่เสียงมือถือดันดังขึ้นอีกครั้ง ผมหันกลับไปมอง อิพี่เอย์ตาเขียวปั๊ดคิ้วมุ่น มันล้วงเอามือถือขึ้นมา จ้องผมแล้วกดรับสายแทน มีการชี้หน้าคาดโทษเสร็จแล้วโบกมือไล่ให้ผมออกไปอาบน้ำอีกด้วย
แล้วผมจะทำยังไงได้ล่ะ ได้แต่เดินออกมานี่แหละปล่อยให้มันรับสายไป ภาวนาขอให้ปูนมันพูดแต่เรื่องงานก็แล้วกันเพราะไม่งั้นคืนนี้ผมโดนจัดหนักจัดเต็มแหง ๆ
สายน้ำเย็นฉ่ำ อากาศช่วงต้นปีกำลังเย็นสบายได้ที่เลย ผมอาบน้ำเสร็จใส่เสื้อกล้ามกางเกงเตะบอลเน่า ๆ เดินคล้องผ้าขนหนูผิวปากตรวจดูบ้านอีกครั้ง แม่กับพี่ขมเข้านอนกันแล้ว กดสวิทปิดไฟทุกห้องเรียบร้อยก่อนเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง
ตุ่บบบ!!
เฮ้ย ตกใจนะเนี่ย อะไรวะหมอนใบเบ้อเริ่มถูกปามาจากไหนเข้าเป้าเต็ม ๆแสกกลางหน้าผมเลย มองเห็นคนปานั่งหน้างอจนเกือบจะหักอยู่บนเตียง ผมตั้งสติได้รีบเดินเข้าไปหา เจอมันฟาดหมอนตะลุมใส่จนหลบแทบไม่ทัน
“เฮ้ย อะไรเนี่ยพี่” ผมยกมือขึ้นมากันไว้
“มึงแม่ง เจ้าชู้ตลอด” มันทั้งบ่นทั้งตี
“เจ้าชู้ที่ไหน ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยเหอะ พี่เอย์ไม่เอานะครับ ไม่งอแงนะ ผมเจ็บนะเนี่ย พอแล้วเลิกตีได้แล้ว” ผมพยายามแย่งหมอนในมือมัน อิคุณชายเอาแต่ใจมันฟาดหมอนทิ้งไปแล้วมุดตัวเองเข้าไปอยู่ในผ้าห่ม คืออยากจะบอกว่าขำมาก ตัวมันก็ใหญ่ ๆ ใช่ไหมแล้วตอนนี้ผ้าห่มคือเหมือนกับตัวดักแด้อะไรสักอย่างอยู่ข้างใน มันพันหัวพันหางไว้จนมิด
งอนผมอยู่นั่นแหละ
“พี่เอย์ครับ” ผมเขย่าเรียกที่ก้อนผ้ายักษ์ ได้ยินแต่เสียงมันอู้อี้อยู่ข้างใน
“โอ๋ๆๆ พี่เอย์ไม่เอานะ ไม่งอน ไหนดูซิใครทำอะไรน้องเอย์บอกพี่ปิงซิครับ” ผมทั้งพูดทั้งขำ
“อื้ออออ” มันทำท่าหลบ ก้อนผ้าห่มกลิ้งไปจนชิดฝา ผมขยับๆเข้าไปอีก
“ไหนบอกซิครับ ปูนเขาโทรมาทำไม เขาพูดอะไรกับพี่ แล้วที่มางอนผมอยู่เนี่ย ไม่บอกเหตุผลผมจะรู้ไหมว่างอนผมเรื่องอะไร หื้ม?”
“จิ๊! กูไม่สนใจหรอก มันว่ามีธุระส่วนตัวจะคุยกับมึงแล้วจะโทรมาใหม่กูโมโหเลยขว้างโทรศัพท์มึงทิ้งไปแล้ว” เสียงพี่เขาตอบอู้อี้ลอดออกมาจากผ้า มันยังไม่ยอมโผล่หัวออกมาหรอกนะ ผมคุยกับก้อนอะไรสักอย่างอยู่เนี่ย
“เฮ้ยไรเนี่ยพี่ มือถือผมพี่ขว้างทิ้งเหรอ” ผมมองหากวาดตาไปจนทั่ว จริงอย่างว่าแบตกับตัวเครื่องแยกตกอยู่ข้างเตียง พี่เอย์แม่งจริง ๆ เล๊ย
“ห้ามมึงเปิดเครื่องนะ ไม่งั้นจากงอนธรรมดากูจะอัพเกรดเป็นโกรธเลย” มันรีบพูดทำอย่างกับรู้ว่าผมเก็บเครื่องขึ้นมาวางไว้ที่โต๊ะแล้ว
“โอ๋ๆไม่เปิดหรอกครับ นี่แค่งอนใช่ไหม ไม่ได้โกรธผมนะ”
“อื้อ”
ผมตัดสินใจลุกขึ้นไปปิดไฟ หันกลับมาเห็นคุณชายโผล่หน้าออกมานิดๆจากนั้นรีบมุดเข้าไปในผ้าอีกครั้ง คงโผล่หัวออกมาดูแหละว่าผมลุกเดินไปไหน พอเห็นว่าไปแค่ปิดไฟกำลังจะเดินกลับเลยมุดหายเข้าไปในผ้าห่มอีก
“ใครจะมานอนข้าง ๆ น๊า วันนี้ไม่มีหมอนข้างด้วย” ผมทำท่านอนอยู่ที่ฟูกตัวเอง พูดขึ้นมาลอย ๆ แอบมองมันคุณชายแอบโผล่ตาออกมามองพอเห็นว่าผมจ้องอยู่มันรีบมุดเข้าไปอีก อะไรวะแม่งทำท่าน่ารักทำไม
“เฮ้อหนาวจัง ไม่มีผ้าห่มเลยเนี่ย ใครจะใจดีให้ห่มด้วยน๊า”
ผมอมยิ้มทันทีเมื่อรู้สึกได้ว่าไอ้ก้อนผ้ากลม ๆ ยาวๆ กำลังขยับ ๆ เข้ามาหา พร้อมกับมือใหญ่ของมันที่สอดออกมาดึงผมเข้าไปนอนด้วยกันในผ้าห่มผืนโต อิพี่เอย์เร็วมากมันคร่อมทับผมไว้ ตวัดผ้าห่มคลุมเราทั้งคู่
“กูจะทำโทษมึง” ปลายจมูกเราชิดกัน ผมไม่กล้าขยับ จะอ้าปากตอบก็กลัวจะเจอมันจูบปิดลงมา ได้แต่ส่ายหน้าบอกไม่ๆ
“มีผู้ชายโทรหาดึกๆดื่นๆ ไหนปิงลองบอกสิครับจะให้พี่เอย์ทำโทษยังไง”
ดู๊ดูมันพูด เพื่อนผมมีแต่ผู้ชายอ่ะ โทรหากันนี่เรื่องธรรมดามากนะ ผมผลักมันออก ยิ่งโดนรัดแน่น
“อะไรเนี่ยพี่ เพื่อนผมมีแต่ผู้ชายอ่ะ”
“แต่คนนี้ไม่เหมือนกัน กูเซ้นต์แรงนะเรื่องแบบนี้”
“หราาา” ผมแกล้งทำเสียงล้อมัน
“ไม่ต้องมายิ้ม” ขนาดปิดไฟอยู่ในผ้าห่มมันยังเห็นนะว่าผมกำลังยิ้ม ก็ขำมันแหละ คนอะไรขี้หึงสุด มันเอามือขึ้นมาลูบแก้มผม ผมยื่นมือไปดึงผ้าห่มออกนิดๆคือหายใจไม่ค่อยออกด้วยอึดอัด พี่เอย์จุ๊บเบาๆลงที่มุมปาก
“หมาปิง ไปญี่ปุ่นกันไหม?”
“ห๊ะ??” ผมกลังนึกว่าตัวเองฟังอะไรผิด จู่ ๆ พี่เอย์พูดเรื่องไปญี่ปุ่นทำไม
“ช่วงปีใหม่ยุ่ง ๆ ยังไม่ได้พามึงไปเที่ยวที่ไหนเลย มัวแต่ยุ่งเรื่องบ้าน เรื่องร้านใหม่ ตอนนี้บ้านเสร็จแล้ว พอตกแต่งเสร็จเราไปเที่ยวกันสักอาทิตย์นึงนะ กลับมากูจะได้ลุยงานเต็มตัวไปเลย”
“อะไรเนี่ย พี่ชวนผมไปฮันนีมูนเหรอ”
มันจ้องผมนิ่ง อมยิ้มออกมาแล้วพลิกตัวกลับไปนอนลงข้าง ๆ เสยผมทำหน้าตาอารมณ์ดี ผมว่ามันหน้าแดงด้วยนะคิดว่าเขินนิดๆ
“กูจะตั้งชื่อทริปนี้ว่าฮันนีมูนนรก” มันดึงผมเข้าไปกอดอย่างหมั่นเขี้ยว เอาขาเกี่ยวตัวผมไว้แน่น
“ห๊ะ? ทำไมอ่ะครับ” ผมถามอย่างสงสัย
“เพราะว่ากูจะกอดมึงในทุกๆที่ ที่เราไป”
นัยน์ตาคุณชายวูบไหวไปมาเจ้าเล่ห์มาก ๆ ผมรีบหลบแทบไม่ทัน ทั้งคำพูดคำจาแบบนั้น...
“กอดน่ะ มึงเข้าใจความหมายไหม กอดแบบลึกซึ้งไม่ใช่นอนกอดธรรมดาแบบนี้ ไปกอดที่ห้องญี่ปุ่น กอดที่โต๊ะอุ่นขา แล้วก็ไปกอดที่บ่อน้ำร้อน”
“บ้า พี่แม่ง”
“นรกไหมล่ะที่นี้ นรกสำหรับมึงแต่สวรรค์สำหรับกูไง หึหึหึ”
“พี่เอย์พี่แม่งนิสัยแย่ นิสัยเสีย นิสัยไม่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลยครับ”
“อ๊ะเหรอขอบใจนะที่ชมกู ง่วงแล้ว นอนดีกว่า”
ว่าแล้วมันก็หลับตาลงไป รอยยิ้มยังคงมีอยู่เต็มใบหน้า มันกำลังจินตนาการอะไรผมไม่อยากจะรับรู้ ผมจ้องหน้ามันแล้วอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นเสยปอยผมให้ ผมลากปลายนิ้วลงมาตามโครงหน้า พี่เอย์ผมยาวขึ้นอีกแล้ว ยิ่งมองดูดีๆยิ่งเหห็นว่าพี่เอย์มีใบหน้าที่สวยมาก ดูดีและสูงส่ง ผมอดที่จะพึมพำออกมาไม่ได้
“พี่เอย์ครับ พี่เป็นผู้หญิงของผมนะ”
“หื้ม?? อะไรนะ มึงว่าอะไรนะปิง” มันลืมตาโพลงขึ้นทันที
“ผมบอกว่าพี่เป็นผู้หญิงของผม”
คราวนี้มันยันตัวขึ้น เท้าแขนไว้จ้องผมแบบตกใจอะไรสักอย่าง
“พี่รู้ไหม พี่น่ะเปรียบเสมือนดอกฟ้าเลย ดอกไม้ที่สูงศักดิ์ แต่ตอนนี้กำลังโน้มกิ่งลงมาหาหมาวัดอย่างผมให้ได้เชยชม”
“มึงคิดแบบนั้นเหรอ”
“ครับ”
“..........”
“นับจากวันพรุ่งนี้ พี่จะกลายเป็นคนของผมอย่างเปิดเผยแล้ว ต่อไปผมมีสิทธิ์ขาดในตัวพี่เต็มที่นะบอกไว้ก่อนจะไปทำเจ้าชู้กับใครเจอผมจัดหนักให้อย่ามาร้องโอดโอยทีหลัง”
“หืม? ปิง กูว่ามึงพูดผิดตั้งแต่ต้นประโยคเลยว่ะ”
“ไม่ผิดหรอก พี่เป็นของผม”
“แล้วมึงอ่ะ มึงเป็นของกูด้วยใช่ไหม”
“ไม่รู้ไม่ชี้ ผมง่วงนอนแล้ว” ผมหน้าร้อนผ่าวรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมากอดซุกหน้าลงไป อายมันนิดๆด้วยแหละ ใครจะบ้าพูดว่าตัวเองเป็นของมัน มันต่างหากที่เป็นของผม เสียงพี่เอย์หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ผมยังไม่ยอมลืมตาดูมันเอามือมาลูบแก้มผม ส่งเสียงพึมพำ
“คนที่เป็นดอกฟ้าน่ะมันมึงต่างหากปิง ครอบครัวของมึงด้วย จนป่านนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก”
คืนนั้นเราสองคนหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน ผมจำไม่ได้ว่าใครกอดใครรู้แต่ว่าเช้าวันต่อมา หน้าพี่เอย์ซุกอยู่ที่อกผมเหมือนทุกครั้งที่เราตื่น หลายปีที่ผ่านมาท่านอนของมันยังไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ขี้อ้อน น่ารัก ทำตัวอย่างกับเด็กๆ แต่ทุกกิริยาที่ว่ามานั้นผมชอบนะที่มันทำกับผมแค่คนเดียวเท่านั้น
.
.
“ขยับเนคไทขึ้นอีกหน่อยปิง เชนนั่งตรงนั้นสิให้ปิงมานั่งข้างพิมนี่”
“กูว่ามึงมานั่งฝั่งนี้มา ข้าง ๆ กูนี่ ให้พิมมันนั่งตรงนั้นคนเดียวไปเหอะ”
“เชนกวนกูนักนะ”
“ชู่ว์เป็นผู้หญิงอย่าขึ้นกู มันไม่งามเดี๋ยวคนเข้ามาได้ยิน โอ๊ยยย ไอ้พิม!”
“สมน้ำหน้าเป็นผู้ชายอย่าขึ้นไอ้กับผู้หญิง กูหยิกแค่นี้มันยังน้อยไป ปิงช่วยพี่ตีมันเร็ว”
เราสามคนหยอกกันแม้กระทั่งที่ห้องรับรองเล็กของอัศวคอนสตรัคชั่น ตอนนี้ทั้งผมพี่เชนและพี่พิม พร้อมกันอยู่ที่ห้องประชุมเล็กเรียบร้อย อีกแค่ไม่กี่นาทีจะถึงเวลานัด ซึ่งวันนี้เป็นวันสุดท้ายสำหรับการส่งมอบงาน นับจากวันนี้เป็นต้นไปผมไม่มีความจำเป็นต้องเข้ามาที่นี่อีก เว้นแต่ทางบริษัทจะเรียกตัวไปให้เข้ามาดูตัวระบบให้เป็นครั้งคราว จริงๆกำหนดการของเราหมดตั้งแต่เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมาแต่ทางคุณรันท่านประธานของที่นี่ขอไว้ว่าให้ต่อช่วงระยะการดูแลให้กับที่นี่เพิ่มอีก แต่ถึงอย่างนั้นงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
ในที่สุดวันสุดท้ายสำหรับที่นี่ก็มาถึง
“ฉันพอใจมากกับระบบคอมพิวเตอร์ของบริษัทที่ถูกออกแบบมาใหม่ทั้งหมด สามสี่เดือนมานี่ผลงานที่สามารถการรันตีประสิทธิภาพของยูเซย์ไม่ทำให้ฉันผิดหวังเลยจริง ๆ”
เมื่ออยู่ในโหมดงานคุณแม่พี่เอย์จะสวยงามดั่งนางฟ้าเสมอ เธอจริงจัง มั่นคงและแน่วแน่มีเป้าหมายที่ชัดเจนอยู่ตลอดเวลา เวลาในห้องประชุมดำเนินต่อไปอีกครู่หนึ่งผมนั่งฟังพี่เชนกับพี่พิมคุยตอบรับกับเธอและเลขาของเธอเป็นครั้งคราว เธอมองมาที่ผมบ่อยนะแต่ก็ไม่ได้ยิงคำถามอะไรสำคัญ เป็นคำถามพื้น ๆ ที่แม้แต่เด็กพนักงานทั่วไปเองก็ยังสามารถตอบได้
ในที่สุดทุกคนลุกขึ้น เธอจับมือแสดงความขอบคุณกับทั้งพี่เชนพี่พิมและสุดท้ายเธอยื่นมือมาที่ผม พี่เชนขยับเข้ามาหาขณะที่ผมยื่นมืออกไปคุณรันส่งยิ้มใจดีให้
“ขอบคุณมากๆ อีกครั้งหวังว่าต่อไปเราคงได้ร่วมงานกันอีก”
“เช่นกันครับ ผมขอขอบคุณที่อัศวให้โอกาสพวกเรามากมายเหลือเกิน”
รอยยิ้มของเธอทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน อดที่จะคิดไม่ได้ว่าเย็นนี้ถ้าหากพี่เอย์เข้าไปคุยกับเธอเรื่องขอแยกตัวออกมา รอยยิ้มสวยงามนี้คงจะหดหายไปแน่ ๆ ที่สำคัญเธอจะรู้ไหมว่าผมคนนี้คนที่เธอกำลังใจดีด้วยกำลังจะพรากลูกชายไปจากเธอแล้ว
ผมขอภาวนาให้พี่เอย์คุยกับครอบครัวเข้าใจ ให้เธอสามารถยอมรับพวกเราได้ เพราะไม่อย่างนั้นทางที่พี่เขาเลือกอาจจะทำให้เธอทุกข์ใจเป็นอย่างมาก
แต่ว่า....ผมขอสัญญาครับ พี่เอย์อย่างไรเสียก็จะเป็นคนของตระกูลอัศวตลอดไป ถึงมันจะแยกมาอยู่กับผมแต่ผมไม่เคยโกรธหรือคิดรังเกียจตั้งแง่อะไรกับครอบครัวพี่เขาเลย ผมกับพี่เอย์จะรอวันที่ครอบครัวพี่เขาให้อภัย ถึงจะนานแค่ไหน คนที่เป็นแม่อย่างไรก็คือแม่ หากจะตัดขาดกันยังไงก็ไม่มีวันขาดกันได้จริง ๆ หรอกผมเชื่อแบบนั้น ผมไม่มีวันยอมถ้าหากพี่เอย์จะกลายเป็นคนอกตัญญูแบบนั้น และผมก็เชื่อว่าพี่เอย์ไม่มีทางกลายเป็นคนแบบนั้นได้
“ปิง”
เสียงพี่เชนเรียกให้ผมออกจากภวังค์ความคิด ผมสะดุ้งรีบปล่อยมือเธอออกนึกได้ว่ากำลังเสียมารยาท แต่คุณแม่พี่เอย์ยังยิ้มอย่างอ่อนโยน เราทั้งหมดเดินตามกันออกมาด้านนอก ขณะที่ผมกำลังจะเดินแยกไปหาพี่เชนและพี่พิม
“พิชย” เสียงเธอเรียกไว้ ผมชะลอตัวลงหันมาหาเธอ
“ฉันเห็นฝีมือของเธอแล้วจากซอฟแวร์ที่ทำให้กับบริษัทเรา คเชนทร์เขาบอกว่างานเกี่ยวกับฐานการขึ้นรูปตัวอาคารการคำนาณค่าแม่แบบ และงานของแผนกวิศวกรรมทั้งหมดส่วนใหญ่เป็นพิชยที่เป็นคนเขียนโปรแกรมขึ้นมา”
“ครับใช่ ผมกับพี่คเชนทร์แบ่งหน้าที่กันรับผิดชอบ”
“ดีนะ งานของพวกเธอลงตัวมาก พนักงานของเราเองก็ชอบมากแบบสอบถามที่ฉันให้ทำไปผมตอบรับออกมายอดเยี่ยม”
“ขอบคุณมากครับคุณรัน”
“ขอถามอีกสักอย่างสิ” คราวนี้เธอหยุดเดิน ผมเองเลยต้องหยุด
“ครับ?”
“สำหรับโปรแกรมเมอร์และนักวิเคราะห์ระบบอย่างเธอ ฉันอยากจะรู้ว่า งานวางระบบในอุดมคติของเธอมีทิศทางเป็นแบบไหน เธอทำงานมาจนถึงขนาดนี้เคยคิดถึงความสำเร็จในอุดมคติที่วางเอาไว้บ้างไหม”
ผมอึ้งไปนิดไม่คิดว่าจะเจอเธอยิงคำถามที่ยากมากขนาดนี้ ปกติแล้วคนทั่วไปไม่มีใครมาถามกันในเรื่องราวแบบนี้ คำถามของเธอสามารถชี้วัดเป้าหมายในอนาคตที่ผมแพลนไว้ทั้งหมดได้เลยในตัว
ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมากมายจริง ๆ
“ผมพยายามที่จะเขียนโปรแกรมออกมาให้ผู้ใช้ระบบ ใช้ได้สะดวกสบายและตรงกับความต้องการมากที่สุด ผมคิดไว้ถึงกระทั่งว่าซอฟต์แวร์ที่ดีควรจะมีเสถียรภาพในตัวเอง ไม่จำเป็นต้องอาศัยฮาร์ดแวร์ก็สามารถทำงานได้ด้วยตัวของมันเอง”
“หมายความว่ายังไง เธอกำลังจะบอกฉันว่า ซอฟแวร์ที่ดีควรจะกำจัดฮาร์ดแวร์ให้หมดไปอย่างนั้นรึ”
“ก็ทำนองนั้นครับ”
“หึหึหึ” เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ ราวกับว่าคำพูดของผมเป็นสิ่งเพ้อฝัน
“ผมอยากจะให้ยูสเซอร์สามารถดึงซอฟแวร์ที่ผมออกแบบขึ้นมาใช้งานได้เลยไม่ว่าจะนั่งอยู่ที่ไหน ไม่จำเป็นต้องยึดติดกับตัวเครื่อง เพียงแค่คิดและจินตนาการตัวซอฟแวร์จะถูกปล่อยออกมาเป็นภาพบนอากาศ นั่นคือซอฟแวร์ในอุดมคติของผม”
“หึหึ” เธอยังคงหัวเราะออกมาเบา ๆ ซึ่งนั่นทำให้ผมแปลกใจ
“พิชย ความคิดของเด็กๆน่ะไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังโตขึ้นไม่ได้จริง ๆ สินะ คำว่า ‘อุดมคติ’ ยังไงก็เป็นแค่อุดมคตินั่นแหละ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ใช้ซอฟแวร์โดยปราศจากฮาร์ดแวร์มารองรับ เด็กอย่างเธอก็เพ้อเจ้อไปเรื่อย อุดมคติอย่างไรเสียก็ยังเป็นอุดมคติอยู่วันยังค่ำล่ะนะ”
“ไม่จริงหรอกครับ” ผมสวนขึ้นทันที อาจจะเสียมารยาทแต่ผมอยากจะอธิบายต่ออีกสักนิด
“อุดมคติ คือสิ่งที่ความเป็นจริงจะต้องก้าวขึ้นไปหา ผมอยากให้คุณรันเปิดใจลองมองดูโลกยุคใหม่ ๆ สิ่งที่ผมพูดไปเมื่อสักครู่ไม่ได้ห่างไกลจากความเป็นจริงเลย โลกยุคใหม่หนึ่งบวกหนึ่งอาจจะไม่เท่ากับสองอีกแล้ว”
“อย่างนั้นรึ แต่ว่า...สิ่งที่เธอพูด ความหมายของมันทั้งหมด เธอตั้งใจจะบอกอะไรกับฉันล่ะ ของที่มันคู่กันมันก็ต้องอยู่คู่กัน มันก็เหมือนกับลูกไม่ว่าอย่างไรพ่อกับแม่ก็คือสิ่งที่สำคัญที่สุดที่เขาจะต้องเลือก เธอยังเด็กนักพิชย เรื่องราวของเธอกับลูกชายของฉัน ฉันรับรู้ทุกอย่างถามว่าสนับสนุนไหมตอบเลยว่าไม่ แต่ฉันเองก็ไม่อยากผิดคำพูดที่เคยให้ไว้กับเอย์เขา เพราะอย่างนั้นเลยไม่เข้าไปขัดขวางปล่อยให้เอย์เขาเล่นกับเธอไปอีกสักพัก จนกว่าเขาจะเบื่อนั่นแหละเธอถึงจะรู้ตัว...ว่าที่สุดแล้วชายกับหญิงก็ต้องคู่กันเป็นเรื่องธรรมดา เธอต้องยอมรับให้ได้ ฉันไม่อยากให้เธอถลำลึกไปมากกว่านี้ เฟดตัวเองออกมาเถอะ ไม่นานหรอกเดี๋ยวเธอจะลืมทุกๆอย่างได้เอง”
ผมกับเธอยืนอยู่ห่างกันแค่ไม่ถึงเมตรแต่ความรู้สึกของเราสองคนช่างห่างไกลกันมากมายเหลือเกิน ผมคิดว่ากำแพงนี้สูงชันเกินไป มองเห็นพี่เชนกับพี่พิมกำลังยืนรอผมอยู่ข้าง ๆ ไม่ไกล แค่ผมก้าวออกไปจากผู้หญิงคนนี้ความสบายใจจะเข้ามาหาผมได้ในทันที แต่ผมยังเลือกที่จะยืนเผชิญหน้ากับเธอจนถึงที่สุด
“เธอเป็นเด็กดีนะพิชย วันนี้ขอบใจมาก ถ้ามีโอกาสฉันหวังว่าเราจะได้กลับมาร่วมงานกันอีก”
เธอยังคงยิ้มให้ก่อนจะเดินแยกออกไปแล้วทิ้งให้ผมยืนนิ่งงันอยู่ที่ตรงนั้น ผมไม่รู้ด้วยซ้ำคำถามต่าง ๆ มากมายของเธอจริงใจหรือแค่ต้องการจะเชื่อโยงผมเข้าสู่เรื่องของพี่เอย์ ความรู้สึกต่าง ๆ ตีตื้อขึ้นมาจนเต็มหัว
ผมไม่เข้าใจ ทำไมเธอถึงได้ดื้อรั้นนัก ผมกับพี่เอย์ผิดมากหรืออย่างไร
เราก็แค่รักกัน.....เท่านั้นเอง
แต่ว่าให้เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่รู้สึกผิดมากนักตอนที่ไปรอรับมันเพื่อกลับ ‘บ้านของเรา’
‘พี่เอย์ครับ อย่างน้อยความรักของเราจะเอาชนะทุกๆอย่างให้ผ่านไปได้ใช่ไหม?’
“...กูจะอยู่กับมึงจนกว่าผมของมึงจะกลายเป็นสีขาวเลย”
'ผมก็จะอยู่ข้างๆ ขอเป็นคนของพี่จนกว่าจะถึงวันสุดท้ายของชีวิตเลยครับ'
Tbc.
ขอบคุณมากมายค่ะสำหรับกำลังใจที่ส่งให้ มินมาแล้วนะ คิดถึงกันม๊ายยยย
ปอลิง คลิปละครของพี่ซ่าร์ เอิ๊กๆมโนได้แจ่มไหม ฮี่ๆ ส่วนเพลงนี้เพราะมากๆนะคะ ลองจินตนาการว่าเป็นพี่เอย์ร้องแล้วจะแบบ....เอิ่ม ทำไมพี่เอย์รักปิงจังเลยอ่ะ :ling1:
-
เดี๋ยวมาอ่าน ดีใจที่มาต่อแล้ว :mew1:
พออ่านจบ.... มีความรู้สึกอยากอ่านตอนต่อไปทันที....
มันต้องเป็นกับดักแน่ๆ กับดักที่เรียกตัวเองว่า ความคิดถึง
กอดน้องเอย์ พี่ปิง :กอด1: คู่นี้อ้อนกันได้น่ารัก
-
มาแล้วววว
สอบได้เอชัวร์555
-
ทำไมพาร์ทนี้มันซึ้งขนาดนี้ๆๆๆๆๆ :hao5: :hao5:
-
โอ้ยยยยย พี่เอย์ทำไมเคะ 5555 ยอมรับเลยว่าอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม คือซึ้งอ่ะ
สู้ๆนะคะนักเขียนรออ่านตอนต่อไปอยู่นะ
-
Love Love คนเขียนที่พาพี่เอย์ น้องปิง กลับมาหวานให้คนอ่านอิจฉา :mew1:
-
ขอจิ้ม ขอกรี๊ดก่อน
-
อ่านตอนนนี้จบแล้วขอมอบคำๆให้ให้กับแม่ของพี่เอย์ อิปรอบบบบบบบบบบบบ
เดี๋ยวก็รู้ว่าเอย์เค้าจะเลือกใคร แทบรอตอนที่พี่เอย์เค้าไปบอกที่บ้านไม่ไหวล่ะ จะรอสมน้ำหน้ามัน
ปล.ตอนแรกก็เห็นใจนางนะ แต่มาตอนนี้บอกได้เลยว่ารอสะใจอย่างเดียว
ไม่หลงเหลือความเห็นใจความเข้าใจอะไรอีกแล้วทั้งนั้น รำคาญมากๆด้วยล่ะ
-
พี่เอย์งอนได้น่ารักมาก อยู่แล้วให้อารมณ์ความรู้สึกเหมือนลูกแมวขี้้อ้อน
คุณรันแม่พี่เอย์นี่ขัดขวางความรักของลูกแบบสุดตัวเลยทีเดียว
ขอบคุณครับ
-
♫ ♫ ~ ♪ “.........动也不能动 也要看着你
直到感觉你的发线 有了白雪的痕迹
直到视线变得模糊 直到不能呼吸
让我们 形影不离......” ♫ ♫ ~ ♪
โอ้วๆๆ เพลงนี้โรคุรู้จักค่าาาาาา ชอบมากเลย ชื่อเพลง 至少还有你 ยังดีที่มีเธอ ขออนุญาตแปลนะคะท่อนนี้
จะขยับก็ขยับไม่ได้ ได้แต่มองเธออยู่อย่างนั้น
จนกว่าจะรู้สึกได้ว่าเส้นผมของเธอมีสีขาวเหมือนหิมะ
จนกว่าการมองเห็นจะพร่าเลือน จนกว่าจะสิ้นลมหายใจ
ให้เงาของเราสองคนไม่แยกจากกัน
>w<
พี่เอย์ได้กี่ภาษาแล้วเนี่ย เก่งไปไหนคะ หือๆๆ :katai4:
ปล.ตอนนี้กุ๊กกิ๊กน่ารักกันทั้งสองคู่ค่ะ
ปล.หม่อมแม่คะ มีสองคำจะให้...
ดี-ออก ค่ะ//หยาบคายไปป่ะ?
-
ไม้แก่ก็ดัดยากอย่างนี้แหละ
พี่เอย์หมาปิงสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตบหน้ากับ บทสุดท้าย
-
แม่.... ตกลงมองความสุขของเอย์หรืออุดมคติของตัวเองกันแน่
โคตรตกยุคเลย
-
จบตอน เป็นตอนแรกที่อ่านโดยยังไม่มีคนเม้นเลยใจไม่สั่นฮ่าๆ
เชนซ่า เริ่มละๆ ปากเเข็งนะ พี่เชน โดนพี่เอย์แกล้งซะใจฮ่าๆ
บ้านพี่เอย์อยากเห็นง่ะ
ตอนก่อนหน้าชอบพ่อพี่เอย์มากกก
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึก ตั้งแต่ตอนนั้นตอนที่จับพี่เอย์แยกกับปิงเมื่อสามปีก่อนได้ฟังแม่พี่เอย์พูดแล้วคิดว่าสามปี แล้วจะไม่ยุ่ง แต่นี้อะไรหึ เดี๋ยวได้รู้ว่าเอย์จะอะไรให้ครั้งนี้จะห้ามจะขู่ก็ไม่ได้เพราะประมุขของบ้านเป็นแบ็คอัพพี่เอย์ว่ะ ฮ่าๆสะใจรอบสอง
-
พี่เอย์วางแผนชีวิตหมดทุกอย่าง ซึ้งแทนปิงจริงๆ
-
อย่าได้หวั่นไหวน้องปิง
-
เหมือนไกล้จะจบแล้ว
-
มาต่อแล้ว ดีใจจจจจ
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาถล่มทลายกว่าตอนอื่นๆเนี่ย :sad4: :hao5:
คุณแม่พี่เอย์ยังไม่ยอมรับเลย หัวแข็งจริงเชียว :z3:
รอดูความตั้งใจของพี่เอย์กับปิงเถอะ
รอตอนหน้าาาา ขอให้ทุอย่างผ่านไปด้วยดีนะคะ :กอด1:
-
ตอนนี้หวานล้ำ สองคู่ชูชื่นมากเลยครับ คู่พี่เชนพี่ซ่าร์คาดว่าอีกไม่นานคงลงตัว พี่เชนแค่ซึนแต่รักหมดใจอ่ะนะ :o8:
จากนี้ไป พี่เอย์กับหมาปิงจะได้ทำตามที่วาดหวังไว้แล้ว ประทับใจแผนฮันนีมูนนรกของพี่เอย์จัง ขอซื้อนะครับ o13
แล้ว.....แม่ของปิงกับพี่ขมจะช็อคมั้ย ถ้ารู้เรื่องทั้งหมดว่าลูกชายพาลูกเขยเป็นพี่เอย์แต่งเข้าบ้านเนี่ย
แต่คงไม่ช็อคหรอกเน๊อะ น่าจะพอรู้ ก็พี่เอย์เค้าเขย่าเสาเรือนตอนมานอนค้างเพื่อบอกเป็นนัยๆ อยู่บ่อย ๆ นี่นะ คึคึ
ก็เกือบทุกครั้งที่มาค้างบ้านนี้ ต้องมีเหตุให้ทำโทษกัน ทำประตูกัน ทุกทีไปสิน่า
:hao3: :hao3: :hao3:
ปล. ฝากถึงคุณแม่รันกับคุณย่าคร้าบ อย่าใจร้ายกับพี่เอย์หมาปิงอีกเลยนะครับ
ขอบคุณน้องมินนะครับ ที่พาตอนหวานๆมาให้อ่าน ซึ้งและหวานมากๆ
ชอบที่สุดตอนที่พี่เอย์ บอกปิงว่าจะอยู่จนผมปิงขาวเลย มันซึ้งสุดไปเลย
Anyway, ที่สอบผ่านไปทำได้มั้ยเอ่ย อวยพรย้อนหลังให้น้องมิน Get A ทุกตัวเลยนะครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อร๊ายยยยย ทำไมสองพี่น้องนี่ชอบแกล้งพี่เชนของฉันจังเลย สังสารพี่เชนเค้าบ้างเถอะ จะกลายเป็นเบ๊แล้วนะ :mew4:
ชายเอย์ พี่เชนเขาเป็นพี่เขยแกนะ ทำตัวดีๆหน่อย
หม่อมแม่ไม่รู้เหรอว่าเดี๋ยวนี้เทคโนโลยีพัฒนาไปเรื่อยๆแล้ว iphone ยังใช้โปรแกรมออกแบบ interior ได้เลย
อีกไม่นาน google glass ก็คงทำสำเร็จ แล้วมันก็ต้องสำเร็จแน่นอน ความคิดของปิงไม่ได้เพ้อฝันหรอกนะ
เตรียมรับความดราม่าและสะใจในตอนหน้า มันต้องแซ่บแน่ๆ :hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๊าาาาา ในที่สุดด.............ก็มาถึงวันนี้...
หวังว่าจะไม่มีเรื่องมาทำให้ท้องอืด(มาม่า)กันนะจ๊ะ :mew1:
-
คุณรันมาแรงเสมอ
คอยเกาะติดจอต่อไป
-
โอ๊ยยยยยยยยยฟินกันทั้งสองคู่เลยอ่ะ :-[ :impress2: :man1: อ่านไปจิกหมอนไป ความรู้สึกคือมันใช่เลยอ่ะ o13
ส่วนยัยคุณรัน ตอนนี้เรามองนางเหมือนนางมารร้ายจริงๆอ่ะ :fire: :3125: :z6:
-
คุณแม่พี่เอย์เอาอีกแล้วหวังว่าคราวนี้พี่เอย์จะไม่ผิดสัญญาอีกนะไม่งั้นเปลี่ยนพระเอกเลยนะคนเขียน
-
ถึงเวลาต้องก้าวผ่านอย่างเปิดเผยแล้วสินะ แอบซ่อนไปไม่ได้อะไรขึ้นมา
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีนะ เอาใจช่วยเสมอ เอย์ปิง :mew1:
-
พาร์ทนี้พี่เอย์กับปิงซึ้งมาก :hao5: :hao5: :hao5:
ส่วนคู่พี่เชนกับพี่ซ่าร์ แลดูมุ้งมิ้งมากกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
เกือบจะหวานล่ะ อีกนิดเดียว แต่โดนความหื่นตัดหน้าไปก่อน
สู้ไปด้วยกันนะ พี่เอย์น้องปิง ชอบพี่เอย์ตอนนี้จัง ได้ใจสุดๆ o13
พิสูจน์ให้แม่รู้เลย ว่าอุดมคติกำลังจะกลายมาเป็นความจริง เพราะคำว่า"รัก" ที่คุณแม่ไม่เข้าใจ
เข้าใจอะไรยากจริงๆ มนุษย์ป้าเนี่ย หงุดหงิดแทน เฮ้อออ :angry2:
-
ตอนนี้มันซึ้งกินใจมากเลยอ่า
ทั้งพี่เอย์ทั้งปิง ทำไมทำตัวน่ารักกันอย่างนี้เนี่ย >.<
-
:-[ :-[ :-[
ขุ่นแม่ชอบพูดทิ้งท้ายไว้ บับบ เตรียมตัวไว้ ชั้นมีทีเด็ด :serius2:
แล้วนี่อิพี่เอย์จะแยกตัวมานี่ นางจะรังควานไงอีกล่ะ :เฮ้อ:
-
ปูน อย่าเยอะค่ะอย่าได้มาวอแวหมาปิงในเชิงนั้นเด็ดขาด!!!!! ไม่งั้นงานนี้มีดักตบ พูดเลยยย :katai1:
ส่วนพี่เอย์คนดีน่ารักมากกกกกก
บ้านของเรา พี่เอย์รักปิงมากจริงๆนพ
หมาปิงกับพี่เอย์จับมือกันผ่ายอุปสรรคไปให้ได้นะ
นซ่าร์กัดกันวันละนิดรักกันวันละหน่อย เพิ่มขึ้นๆทุกที
เอาใจช่วยคู่นี้สุดกำลังงงงงง
-
เเม่พี่เอย์นี้มัน "ดีออกกกกกกกกกกกกกกก" จริงๆ
ชั้นจะไม่ยุ่งๆ เเหม ที่พูดปาวๆ นี้คือเห่าเหรอคะ? ไม่จิกไม่กัดเล้ยยยย
อยากเห็นวันที่พี่เอย์ทิ้งทุกอย่างมาเพื่อปิงจริงๆ
ก็อย่างที่ชะนีเเม่พูดนะคะ "ของที่มันคู่กันมันก็ต้องอยู่คู่กัน"
เห็นเเก่ตัวอิบอ๋าย หล่อนไม่รู้จักตัวตนที่เเท้จริงของลูกๆ เลยใช่ไหมเนี่ย
มีเงินมีสมอง เเต่ไร้จิตใจ
-
เย็นนี้แม่พี่เอย์คงมีแผนเด็ดไว้แล้วสิ อย่ามีดราม่ามาแยกปิงเอย์อีกเลยนะ สามปีที่ผ่านมันหนักแล้วจริงๆ
-
ส่วนตัวแล้วลูกชายคุณแม่มองโลกได้อุดมคติกว่าปิงอยู่สองสามระดับนะคะ..
และสำหรับเราสิ่งที่ปิงบอกก็ยอดเยี่ยมนะ เหมือนที่คนเคยฝันขะบินบนฟ้าหรือใครสักคนบอกว่าจะไปให้ทั่วโลกในยุคที่ยังไม่มีใครไปกันนั่นล่ะค่ะ
คนเรามันต้องมีจินตนาการที่ผลักดันให้มีแรงจูงใจนะเราว่า มองโลกแคบหรือมองแต่ในกรอบเดิมๆฉีกตลาดใหม่ๆ เปลี่ยนโลกไม่ได้หรอกค่ะ..
-
คุณแม่จะยอมรับไหมนะ
-
โฮๆๆๆ ถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณแม่ยังไม่ยอมเข้าใจอีกนะ
ความสุขของเอย์ ก็คือการได้อยู่กับปิงนะ ทำไมๆๆๆๆๆ T__T
-
:monkeysad: พี่เอย์น่ารักมากกกกกกเลย อย่ายอมแพ้นะทาเคชิ (อิอิ) ปิงเอย์สู้ๆเป้าหมายมีไว้พุ่งชน ทำให้คุณแม่ยอมรับให้ได้คุณแม่อย่าดื้อมากนะ
-
คุณแม่นี่ดื้อมากกกก
-
ความมั่นคงของเอย์ในตอนนี้มันกินใจเรามาก
ทั้งสองคนจะต้องผ่านไปได้แน่นอน...ถึงจะใช้เวลาแต่มันต้องได้แน่
เชื่อว่าแม่ปิงกับพี่ขมรับได้อยู่แล้ว
คุณรันเธอช่างดื้อเสียจริง....หากเอย์เห็นเป็นของเล่นของแปลกจริง
เขาคงเลิกสนใจตั้งแต่สามปีก่อนแล้วล่ะ....
ปล.หวังว่าจะได้อ่านทัวร์นรกสักตอนนะ....คิๆ
-
:mew1:
-
ตอนแรกที่บังคับพี่เอย์ไปเรียนต่อ ก็เห็นร้องไห้สงสารลูกอยู่หรอก พอจะเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่
แต่พักหลังมานี่นางเลือดเย็นขึ้นนะ ทำอะไรไม่ละอายใจ ไม่กลัวลูกจะเกลียดบ้างเลย
อยากให้ได้รับผลซะให้สาสมสักที เป็นนางร้ายสวยๆมาหลายมาตั้งแต่ต้นไม่มีใครทำอะไรได้เลย
:katai1:
-
พี่เอย์เด็กน้อย น่ารักมากๆ
คุณรันเธอดื้อจริงๆนะ เธอไม่ยอมรับความรักของทั้งสองเลยจริงๆ
เฮ้อ ผ่านไปให้ได้นะทั้งสอง เราจะเป็นกำลังใจให้
สู้ๆนะคะคนแต่ง
-
โอ๊ยยยย พี่เอย์ พระเอกมากค่าาาาาาาา :impress2:
พี่เชน พี่ซาร์ ก็ฮาไปไหนนน รักจิกกัดมากกกกกกก :laugh:
คุณรันยังไม่ยอมแพ้อีกเหรอ สู้ๆนะพี่เอย์ :katai1:
-
พี่เชนพี่ซ่าร์ อ่านแล้วเขินเลย
ถึงจะเห็นว่ากัดกันแต่มันชวนให้เขินมากจริงๆ
เวลาอยู่กับหมาปิง พี่เอย์ก็ยังเป็นเด็กชายเอย์ตันเสมอ น่ารักมุ้งมิ้งมาก
คุณแม่กับพี่ขมน่าจะเข้าใจและยอมรับความรักของทั้งสองคนแน่ๆ
ส่วนทางคุณรันก็ปล่อยให้พี่เอย์จัดการ
หมาปิงสู้ๆ พี่เอย์สู้ๆนะ
ปล.รอดูคุณแม่พี่เอย์ดีดดิ้นวิ่งพล่านค่ะ o18
-
ผมว่าแล้ว แบบว่า มันมีอะไรแอบแฝงอ่ะ นางคุณแม่พี่เอย์มันพูดให้คิดมากจริงๆ เหมือนจะบอกว่าจะมีอะไรที่ทำให้ไอ้เอย์ต้องยอมจำใจทำเพื่อปิงอ่ะ เฮ้อ ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย ก็ขอให้มีความสุขกันเร็วๆแล้วกันนะ รีบๆมาต่อด้วยแล้วกันคุณคนแต่ง คึคึ กดดันๆๆ
-
พี่เอย์กับปิงน่ารักมาก
-
:-[ :-[ :-[ :-[
โอ้ยยยยยเขิลลลลลลลลแทนอิหนูปิงงงงงง
พี่เอย์หวานเว่อร์ค่ะคุณพี่ อะไรจะรักปิงขนาดน้านนนน
อยากได้แบบพี่เอย์ซักคนนนนน โอ้ยยยย อิจหนูปิง
-
คุณหญิงแม่ยอมรับสักทีเถอะ :เฮ้อ:
-
“...กูจะอยู่กับมึงจนกว่าผมของมึงจะกลายเป็นสีขาวเลย”
'ผมก็จะอยู่ข้างๆ ขอเป็นคนของพี่จนกว่าจะถึงวันสุดท้ายของชีวิตเลยครับ'
เขิน :hao7: :hao7:
-
ที่สุดแล้วคุณแม่จะยอมรับทั้งคู่ได้หรือเปล่านะ
-
แค่คนที่ไม่เคยเจอประสบการณ์ในรูปแบบอื่นเท่านั้นเอง
-
พี่เอย์ทำตัวน่ารักจัง ปิงไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วว่าที่แม่สามีไม่ยอมรับเรา
ไปสร้างตัวกันกับพี่เอย์เลย
-
เบื่อคุณแม่มากค่ะ เอาคุณแม่ไปเก็บแป๊บ :katai4:
เชนซ่าร์นี่บางทีความใจร้ายของพี่เชนทำเอาหดหู่เลยนะ เหมือนจะมีความแค้นอะไรมากกว่าเคยโดนแย่งแฟนไปเลย ถึงทำกับพี่ซ่าร์ขนาดนี้ พี่ซ่าร์นี่ก็ยังตามติดเหมือนโดนของอะ แต่สรุปโดยรวมทำไมอ่านแล้วมันเขินงี้!! ยิ่งตอนนี้สิ มีงอนกันด้วย กรี๊ดด พี่ซ่าร์จับจุดความซึนของพี่เชนได้หมดแล้ว ฮ่าๆ แต่กว่าพี่เชนจะใจอ่อนจริง ๆ พี่ซ่าร์นี่คงช้ำไปทั้งกายใจ...หรือเรามโนไปเอง คือพี่ซ่าร์นี่ถึกทนกว่าหมาปิงอีก 555
เห็นตอนพูดถึงออสเตรเลียทำตัวเอียง หรือมันจะมีอะไรในกอไผ่ของประโยคนี้กัน
-
เชนโคตรซึนเลย คุณแม่เอย์ก็ใจแข็งมาก...มากเกินไปหรือเปล่า
-
พี่เอย์ เท่มาก ๆ โอ๊ยยยยย บรรยายไม่ถูก เอาใจช่วยคร่าาา
-
สู้ สู้ นะน้องปิงพี่เชื่อว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป
-
กรี๊ดดดดด ทนไม่ไหว :katai1: อยากเห็นแม่พี่เอย์เงิบ สุด ๆ เอาให้หงายท้องตึงเลยนะค้า :fire: :fire:
-
เชนซ่าร์ฟินมาก อยากรู้จริงๆว่าพี่ซ่าร์มาค้างบ่อยๆแล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง พี่เชนเมื่อไรจะเลิกปากแข็ง แต่แค่นี้ก็พัฒนาขึ้นเยอะมากแล้วจริงๆคู่นี้ พี่เชนปากก็ว่านะแต่ก็ทำให้ พี่ซ่าร์ก็น่ารัก แถมอันวาจะมาแล้ว ทีนี้พี่เชนก็ต้องดูแลทั้งลูกและป๊าเลยนะ ว่าแต่พี่จะไปเป็นคุณป๊าของน้องอันวาไหม
พี่เอย์รักปิงมากจริง คนที่ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อความรัก แต่การที่พี่เอย์ออกมาครั้งนี้มันจะเป็นบทพิสูจน์อีกอย่างหนึ่งที่จะทำให้แม่พี่เอย์เห็นนะว่าเอย์ปิงรักกันมากแค่ไหน ผูกพันกันมากแค่ไหน เขาเกิดมาเพื่อกันและกัน พี่เอย์เตรียมทุกอย่างไว้เพื่อปิงเลย ตอนนี้ทุกอย่างเพื่อปิงและความรักของทั้งคู่ ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี รักกันนานๆจนผมขาวเลยนะเอย์ปิง
แม่พี่เอย์ก็ควรคิดได้แล้วนะว่าทั้งสองคนรักกันแค่ไหน ถ้าพี่เอย์จะเห็นปิงเป็นของเล่นคงไม่รอมานานขนาดนี้ ตอนที่ทั้งสองห่างกันพี่เอย์คงไปหาของเล่นชิ้นใหม่แล้ว แต่นี่ทั้งสองยังรักกัน และรักกันมากขึ้นทุกวัน แม่พี่เอย์น่าจะรู้ได้แล้วนะ รู้นะว่าแม่พี่เอย์หวังดีรักพี่เอย์มาก แต่บางอย่างก็ต้องถามความสมัครใจ ความชอบของเจ้าตัว ก็ขอให้คุณแม่พี่เอย์รู้ตัวแล้วคิดได้เร็วๆนะ เอาใจช่วยเอย์ปิง สู้ๆ
ปล.อยากตามไปทัวร์กับเอย์ปิงมั่งจัง :z1:
:mew1: :L2:
-
รอออออออ~~ รอดูคุณแม่กับคุณย่าว่าจะเป็นยังไงตอนพี่เอย์บอกจะออกจากบ้านนนน o13 o13 o13 :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอาใจช่วยพี่เอย์ กับหมาปิงให้ผ่านมันไปให้ได้
-
อีกนิด.. อีกนิดเดียว พี่เอย์แปลงร่างเป็นเคะ?
ขอบคุณ :)
-
ตอนนี้อ่านแล้วซึ้งมาก อยากได้ผชแบบพี่เอย์ 55555555555555555555555 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
จะได้กิน มาม่า ตอนจบไหมเนี่ย คุณแม่แกแรงจริง อะไรจริง
-
ขอบคุณนะครับที่มาต่อ ปูเสื่อรอตอนต่อไปนะครับ
-
พี่เอย์ทำไมเป็นรุกที่ขี้อ้อน เอาแต่ใจ แถมน่ารักแบบนี้เนี้ย :m3: อิจฉาปิงจัง
เอ่อคุณแม่ครับทำไมชอบขัดขวางความสุขของคุณลูกจังอะ แบบนี้มันบาปนะครับ :sad2:
พอดีอ่านมาจนถึงตอนปัจจุบันแล้วพึ่งได้มีโอกาสมาเม้น ชอบมากเลยครับเรื่องนี้ :pig4:
-
งื้อออออ ตอนนี้หวานน้ำตาลทับหัวเลยอ้าาาาาาาา แอร๊ยยยยยยยยยย พรุ่งนี้อาจมีช็อตมหาโหดบ้าง แต่เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้กันมาขนาดนี้แล้ว ขอให้เอย์กับปองเชื่อมั่นในความรักเนอะ ปล.อยากได้ลิงค์ฟังเพลงุจุง
-
อยากเห็นหน้าคุณหญิงแม่ตอนที่รู้ว่าพี่เอย์เลือกปิงจุง หึหึหึหึหึหึหึ
-
อ่านตอนนี้จบแล้วแบบ...... :mew6: พี่เอย์ช่างเป็นผู้ชายที่เลิศเลอมาก
ถ้าพี่เอย์และหมาปิง (สรรพนามลำเอียงมาก) เป็นคนที่มีชีวิตอยู่ในโลกนี้จริงๆ
ต้องบอกว่าเป็นคู่ที่น่าอิจฉาที่สุดในโลก ไม่ใช่เพราะพี่เอย์รวย ไม่ใช่เพราะปิงเก่ง
แต่เป็นเพราะเขาไม่เคยปล่อยมือจากกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
ไม่ต้องหาข้อพิสูจน์ใดๆมาทดสอบ เพราะทั้งสองคนผ่านมันมาหมดแล้ว
แม้แต่เรื่องใหญ่อย่างครอบครัวทั้งสองคนก็กำลังจะผ่านมันไปได้เช่นกัน
กับครอบครัวเอย์มันอาจจะไม่ได้ผ่านแบบสวยหรู แต่เชื่อเถอะว่าสักวันมันจะดี
สู้ๆนะ อนาคตและความสุขเราต้องคว้ามันมาด้วยตัวเอง o13
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
-
รักเรื่องนี้มากเลย
มารออย่างจดจ่อ 555
คนเขียนแต่งได้นารักที่ซู้ดดดดด :hao7: o13
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
มารอนะคร๊าาาาาาาาาาาา
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอยยย จะน่ารักไปไหนค้าบบบ :-[
-
สรุปใครเป็นนายเอก 555 พี่เอย์ขี้หึงงี่เง่ามาก แต่ก็น่ารักมากๆ เขวี้ยงหมอนใส่ เขวี้ยงโทรศัพท์ เขวี้ยงทุกอย่าง
เอาตัวมุดผ้าห่มอีก ชอบตอนแกพูดถึงเรื่องบ้าน ถึงห้องต่างๆ ถึงอนาคตร่วมกัน รถ น้องหมา ไรงี้ เอ็นดูว
แม่พี่เอย์ยังมุ่งมั่นเหมือนเดิม งั้นเราคงต้องแยกทางค่ะ
ชอบมากที่สุดก็ตอนพี่เอย์บอกว่าปิงต่างหากที่เป็นดอกฟ้า เป็นคนที่มีคุณค่าที่พี่เอย์รักไรงี้ ฮิ้วๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
“...กูจะอยู่กับมึงจนกว่าผมของมึงจะกลายเป็นสีขาวเลย”
o13 o13 o13
-
(http://image.ohozaa.com/t/713/Xf9e0Q.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xSLsOYK9LMI1nqZs)
http://www.youtube.com/v/6I1zCyqugZ0
#41 "...คุณแม่..."
-คฤหาสน์อัศวเหมมินทร์-
ร่างเล็กบอบบางผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานในทันที ใบหน้าของเธอเครียดขึงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สองมือกำแน่นเข้าหากัน คุณแม่ตัวสั่นนิดๆ
“เอย์พูดอะไรออกมา รู้ตัวไหมว่าลูกกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่”
เย็นวันนั้น คุณแม่กลับมาถึงบ้านช่วงค่ำๆขณะที่คุณพ่อกับผมและซีซ่าร์รออยู่ก่อนแล้วที่ห้องทานอาหาร เราทานข้าวพร้อมกันกันสี่คนพ่อแม่ลูกเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ผ่านมาก ซีซ่าร์ตั้งใจทำตัวให้ว่างในขณะที่คุณพ่อคิดว่าน่าจะพอรู้แล้วว่าวันนี้ผมต้องการจะคุยธุระกับคุณแม่เรื่องที่เคยบอกกับท่านไว้ก่อนหน้านั้น
ที่ห้องทำงานของท่าน หลังจากทานข้าวเสร็จเราจะมานั่งคุยพร้อมหน้ากันที่นี่เสมอ แต่วันนี้ซีซ่าร์เลี่ยงออกไปคงเหลืออยู่แค่คุณแม่คุณพ่อและผมเท่านั้น
“คุณแม่ครับ” ผมก้าวเข้าไปหาท่าน ผมรู้ว่าประโยคเมื่อสักครู่ทำให้ท่านโกรธมาก แต่ผมตัดสินใจแล้ววันนี้อย่างไรเสียผมก็ต้องพูด
“ผมตัดสินใจตามที่พูดไปทุกอย่าง คิดมานานแล้วครับ คิดแล้วคิดอีก คิดจนความคิดผมตกผลึกในหัวใจไปแล้ว ว่าคนที่ผมรักจริง ๆ คือใคร”
“ลูกพูดแบบนั้นหมายความว่าลูกกำลังจะบอกแม่ว่ารักเด็กคนนั้นมากกว่ารักพ่อกับแม่อย่างงั้นหรือ คุณพ่อก็นั่งอยู่ที่นี่นะให้เกียรติพ่อกับแม่บ้าง”
“แม่ครับ”
“จะพูดอะไรเอาให้มันพอดี พูดจาเหมือนกับจะขอแยกตัวออกไปแบบนี้คิดบ้างไหมว่าพ่อกับแม่จะรู้สึกยังไง”
“ผมเคารพรักคุณพ่อกับคุณแม่มากที่สุด ไม่เคยมีใครมาแทนที่ได้ แต่สำหรับปิง เขาเป็นคนที่ผมเลือกที่จะใช้ชีวิตจากนี้ต่อไปด้วยกันจนถึงวันสุดท้าย อย่างที่ผมบอกไป นับตั้งแต่วันนี้ผมจะออกไปทำงานด้วยตัวเอง ในเมื่อคุณแม่ยอมรับเรื่องของผมกับน้องเขาไม่ได้ผมจะไม่ขออยู่ในอัศวอีก ความรักของผมไม่จำเป็นต้องหลบๆซ่อน ๆ ครับ ถ้าผมรักใครผมจะให้เกียรติคนๆนั้น เดินจับมือไปด้วยกันอย่างเปิดเผย คุณพ่อคุณแม่สองฝ่ายรับรู้ ครอบครัวเราสองคนรู้จักกัน เดินเคียงข้างไปพร้อม ๆ กันไม่ว่าจะเกิดเรื่องดีร้ายแค่ไหนเราก็จะไม่ทิ้งกันและกัน แบบนั้นครับคือความรักที่ผมต้องการ”
“แล้วแม่ห้ามเหรอ” เสียงเธอเย็นเฉียบ ดวงตากร้าวขึ้นมาจ้องผมนิ่ง
“แม่ห้ามเอย์เหรอลูก ลูกอยากจะคบเด็กนั่นก็คบไปแม่ไม่ห้าม ทำตามใจลูกเลย คบไปเลยแม่ไม่ห้าม เพียงแต่ท้ายที่สุดขอให้ลูกเลือกผู้หญิงดีๆสักคนมาเป็นคู่ชีวิตแค่นั้นพอ”
“คุณแม่ครับ” ผมเรียกชื่อท่านขึ้นมาอย่างอ่อนใจ คุณแม่ทำไมไม่ยอมเข้าใจอะไรบ้างเลย เธอส่ายหน้าถอนหายใจยาวมาก ราวกับว่าเหนื่อยหน่ายสิ่งที่ผมกำลังพยายามจะพูดจะบอก
“น้องเอย์ แม่ว่าเอย์ฟุ้งซ่านมากไปแล้วนะ ถึงขนาดกล้ามาพูดกับแม่เรื่องจะขอออกจากบ้าน ออกจากอัศว ลูกกำลังจะบีบให้แม่ต้องเลือกใช่ไหม ถ้าแม่ไม่อยากให้ลูกออกไปนั่นคือแม่ต้องยอมรับคนของลูกงั้นรึ”
“ผมเพียงแต่อยากให้คุณแม่ยอมรับปิง ยอมรับครอบครัวของเขา ผมกับปิงรักกันด้วยใจจริงผมรักเขาไปแล้วไม่เคยคิดจะรักใครคนไหนอีก การที่คุณแม่มาพูดว่าให้ผมคบๆไปท้ายที่สุดค่อยให้ผมเลิกกับเขาแล้วหาผู้หญิงสักคนมาแต่งงานด้วยแบบนั้นผมถือว่าคุณแม่ดูถูกผมมาก ดูถูกหัวใจของผม”
“เอย์ตั้น!” เธอขึ้นเสียงพร้อมก้าวเข้ามา
“แม่เพียงอยากให้ลูกโตขึ้นกว่านี้อีกหน่อยลูกจะคิดได้ เรื่องความรักระหว่างชายกับชายน่ะ...โถ่เอ๊ยมันจะไปกันได้สักกี่น้ำ”
“แม่ครับ ผมกับน้องรักกันจริง ๆ มันไม่ใช่แค่ความหลงใหลชั่วครั้งคราว ไม่ใช่แค่ความชอบความใคร่หรือเพ้อฝันไปกับรูปลักษณ์ภายนอก เราสองคนรักกันครับแม่”
“แล้วเด็กคนนั้นล่ะ? ลูกเชื่อใจเขาหรือ เชื่อใจได้มากแค่ไหน เชื่อว่าเขาจะรักลูกซื่อสัตย์กับลูกคนเดียวไปจนวันตายน่ะลูกเชื่อเขาได้เหรอ เชื่อได้ไหม”
คุณแม่เสียงสั่น สายตาเธอยังคงเต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่ทว่าคำตอบที่ผมจะให้เธอได้คงทำให้เธอมีแต่ผิดหวังยิ่งขึ้นไปอีก
“ครับ ผมเชื่อ เพราะต่อให้เป็นชายกับหญิงถ้าหากจะไม่ซื่อสัตย์ก็นอกใจกันได้อยู่ดี มันไม่ใช่แค่ชายกับชายหรอกนะครับแม่ ขอร้องว่าอย่ามาดูถูกความรักของพวกเรา”
“เอย์ตั้น!” เธอแผดเสียงลั่นอย่างที่ไม่เคยทำ จ้องผมแน่นิ่ง คุณแม่กำลังโมโหมาก แต่เธอยังพยายามที่จะข่มใจ
“โทษทีนะเอย์ แต่แม่ยอมรับความสัมพันธ์ของพวกลูกไม่ได้จริง ๆ ถ้ายังยืนยันว่าจะคบกันต่อไปก็ทำแบบที่แม่บอก คบไปได้เลยแต่ท้ายที่สุดแล้วลูกต้องแต่งงานกับผู้หญิง มีลูกมีครอบครัว ถึงเวลานั้นพอลูกมองย้อนกลับไปลูกจะเห็นเลยว่าความรักของเด็กๆน่ะมันเป็นเรื่องที่ตลกสิ้นดี คำว่าครอบครัวสิถึงจะอยู่กับเราได้ตลอดไป คู่ชีวิต ครอบครัว คำพวกนี้ต่างหากที่สำคัญกว่าความรักจอมปลอมระหว่างชายกับชายแบบนั้น”
“คุณแม่ครับ สี่ปีที่ผ่านมานี้คุณแม่ยังไม่เชื่อความรู้สึกของพวกผมสองคนอีกเหรอ เรารักกันครับแม่”
“แม่เหนื่อยนะเอย์ตั้น สงสัยว่านับตั้งแต่วันพรุ่งนี้คงต้องให้ลูกเดินทางไปดูงานต่างประเทศแทนแม่แล้ว ไปประจำอยู่ที่สิงคโปร์ดีไหมแถบเอเชียใต้แม่จะให้ลูกเป็นเป็นคนคุมทั้งหมดเลย”
ผมส่ายหน้าอย่างคนท้อ พูดไม่ออก รู้สึกถึงความดื้อรั้นของเธออย่างถึงที่สุด คุณแม่ไม่สามารถยอมรับตัวตนของผมได้เลยจริง ๆ นี่คิดถึงขนาดว่าจะส่งผมไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองอีกแล้ว
คุณแม่จะเคยรู้ไหมว่าถึงตัวผมจะอยู่ไกลจากเมืองไทยแค่ไหนแต่หัวใจของผมยังคงอยู่ที่นี่เสมอ
“อย่าดื้อกับแม่ อย่าให้ต้องใช้อะไรแย่ ๆ มาบังคับกันอีก แม่ไม่อยากจะพูดนะว่ายูเซย์เป็นคู่สัญญาของบริษัทเรา นับจากนี้อีกหลายเดือน สัญญารายปีที่หากแม่จะใช้เทคนิคเล็กๆน้อย ๆ เด็กคนนั้นกับชื่อเสียงที่สั่งสมมาหลายปีของยูเซย์จะล้มครืนลงไม่เป็นท่า ลูกอย่าให้แม่ต้องทำแบบนั้น”
ผมแค่นยิ้มอย่างขมขื่น สิ่งที่ท่านพูดมาไม่ได้อยู่นอกเหนือจากสิ่งที่ผมคิดไว้เลย คุณแม่เปิดไพ่ใบสุดท้ายขึ้นมาแล้ว ท่านใช้มันเพื่อข่มขู่ผมจริง ๆ แต่ผมไม่กลัวหรอกนะเพราะว่าผมเตรียมรับมือไว้หมดทุกทางแล้ว อะไรมันจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิด ผมเพียงแต่ไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้นเพราะกลัวว่าเธอต้องเจ็บปวดหากรู้ว่าสุดท้ายแล้วคนที่โดนเล่นงานไม่ใช่ยูเซย์ ไม่ใช่ปิง หากแต่เป็นผมคนนี้ ลูกชายของเธอ
“แม่รักลูกนะเอย์ ตอนนี้โฟกัสที่เรื่องงานก่อนเถอะ ถ้าคิดว่าจะคบต่อก็ทำไปแบบที่แม่ว่า คบเล่น ๆ พอเบื่อก็เลิก ถึงเวลาที่เหมาะสมแม่จะหาคนดีๆที่คู่ควรและเหมาะสมกับลูกให้เอง รับรองได้ว่าลูกต้องพอใจ แม่สัญญา”
ผมส่ายหน้าอย่างเหน็ดเหนื่อยหัวใจ ก้าวถอยหลังออกมาในขณะที่คุณแม่กำลังจะเอื้อมมือมาหาผม
“น้องเอย์?”
“คุณแม่ครับ ผมไม่เคยเสียศรัทธาในความรักของคุณพ่อกับคุณแม่เลยสักครั้งและนับจากวันนี้ก็ยังคงจะเชื่อว่าความรักของพ่อกับแม่คือรักที่บริสุทธิ์มาจากใจจริง ๆความรักที่มีมาถึงผม”
ผมคุกเข่าลงต่อหน้าท่าน ก้มลงกราบหมอบลงไป น้ำตาลูกผู้ชายหนึ่งหยดไหลตกลงมา ปลายเท้าเล็กๆของคุณแม่กดแน่น สองขาเล็กๆสั่นเทา
“ผมขอโทษที่เป็นลูกอกตัญญู ไม่สามารถทำตามความหวังของคุณแม่ได้ นับจากวันนี้ไปผมจะไม่ใช่คนของอัศวอีกต่อไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นคุณพ่อกับคุณแม่ก็ยังคงเป็นพ่อกับแม่เพียงหนึ่งเดียวของผม”
“เอย์ตั้น!” คุณแม่ร้องไห้ตะคอกชื่อผมลั่น ขาเธอสั่นมากเสียงเรียกชื่อผมเองก็สั่นเทิ้มไปหมด ไหล่เล็กๆนั่นห่อลงอย่างน่าสงสาร ผมเงยหน้าขึ้นมอง น้ำตาคุณแม่ไหลตกลงมาที่พื้นพรหมต่อหน้าต่อตาผม
“ผมเพียงแค่เข้ามาลาคุณพ่อกับคุณแม่เท่านั้น ขอโทษจริงๆครับที่อกตัญญูไปแล้ว”
ในที่สุดผมตัดสินใจลุกขึ้น ตาดวงเล็กที่จ้องผมอยู่สั่นไหว
“คุณแม่รักษาสุขภาพด้วยนะครับ”
“ทำไมเราต้องมาทะเลาะกันเพราะเด็กคนนี้ด้วย ลูกรักเด็กนั่นถึงขนาดเลือกที่จะไปโดยไม่ใยดีพ่อกับแม่เลยอย่างนั้นหรือ ลูกเลือกเด็กนั่นมากกว่าแม่กับพ่องั้นเหรอเอย์ตั้น”
“......” ขอโทษครับแม่ ผมพูดไม่ออกจริงๆ
“ครอบครัวของเรามีกันและกันมายี่สิบกว่าปี แม่ดูแลลูกประคบประหงมน้องเอย์มาตลอดไม่เคยบกพร่องตรงไหน ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ทำทั้งงานหลักงานดูแลทั้งเรื่องภายในบ้าน น้องเอย์ยังเห็นแม่เป็นแม่ของลูกอยู่อีกไหม!?”
เธอตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด ร้องไห้ ดวงตาแดงช้ำเต็มไปด้วยรอยน้ำตา ขณะที่ผมเองก็มีหยดน้ำจากนัยน์ตาไหลตกลงมาอีกอย่างช่วยไม่ได้จริง ๆ นึกถึงเมื่อครั้งยังเด็ก คุณแม่โอบอุ้มผมอย่างอ่อนโยน จับมือเขียนหนังสือ สอนทำการบ้าน ไปรอรับที่เรียนพิเศษ พาไปสมัครเข้าเรียน เฝ้าไข้เมื่อยามเจ็บป่วย และสั่งสอนผมเสมอทุกครั้งที่มีเรื่องมีราวซนๆตามประสาเด็กผู้ชาย
ครั้งหนึ่งนานมาแล้วคุณแม่เคยบอกเสมอลูกผู้ชายต้องไม่ทำให้ผู้หญิงต้องร้องไห้
“คุณแม่ครับน้องเอย์เจ็บ เพลงแกล้งมาหยิกแก้ม เอย์โกรธเผลอตีเพลงไป เพลงร้องไห้เสียงดัง”
“น้องเอย์ครับ เป็นผู้ชายไม่ทำให้ผู้หญิงร้องไห้นะลูก เด็กดีไม่ใช้กำลัง ลูกผู้ชายไม่รังแกผู้หญิง ถ้าไม่ชอบใจน้องเอย์เดินเลี่ยงออกมานะลูกนะ น้องเพลงตัวเล็กน่าสงสาร”
แต่ทว่าวันนี้ ผมทำให้คุณแม่ร้องไห้และเจ็บปวด ผู้หญิงตัวเล็กๆแค่นั้นกำลังยืนร้องไห้เพราะผิดหวังในตัวลูกชายอย่างผม
“คุณพ่อกับคุณแม่รักษาสุขภาพด้วยนะครับ” ผมตัดสินใจหันหลังออกมา คุณแม่วิ่งเข้ามาขวางไว้ เธอคว้าจับมือผมที่กำลูกบิดประตูไว้แน่น
“แม่ไม่ให้เอย์ไป!”
“.......” เราสองคนสบสายตากัน แววตาคุณแม่สั่นไหวช้ำและหม่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเว้าวอน
“ธีร์คะ คุณช่วยพูดกับลูกทีสิ ฉันคนเดียวไม่ไหวแล้วลูกไม่ยอมฟังฉันเลย ธีร์ช่วยบอกเอย์ทีว่าอย่าไป บอกกับลูกให้ที”
ในที่สุดเธอร้องบอกกับคุณพ่อ ท่านนั่งอยู่กับพวกเรามาตั้งแต่แรก แต่คุณพ่อเป็นแบบนี้เสมอ ท่านจะปล่อยให้คุณแม่คุยกับผมจนถึงที่สุดแล้วจริง ๆ การที่คุณแม่เอ่ยปากเรียกท่านให้เข้ามาคุยกับผมทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน นั่นแสดงให้เห็นแล้วว่าเป็นเรื่องที่คุณแม่หมดหนทางแล้ว
ท่านลุกขึ้นมาแล้ว มือแข็งแกร่งลูบลงที่เส้นผมคุณแม่อย่างอ่อนโยน
“ปล่อยให้ลูกไปเถอะรัน”
“คุณธีร์!”
“ในเมื่อลูกอยากจะออกไป ก็ปล่อยให้เขาได้ไป”
“คุณธีร์คุณพูดอะไรคะ! คุณพูดอะไรอยู่? ลูกเรากำลังจะขอออกจากตระกูลนะ ออกจากอัศว ลูกกำลังจะไปจากเราแล้ว”
“รัน ปล่อยให้ลูกไปนะ”
“ฉันไม่ยอมหรอก ฉันไม่มีวันยอม ถ้าลูกยังจะดึงดัน ฉันจะทำทุกอย่างให้รู้ไปเลยว่าเด็กคนนั้นจะไม่มีที่ยืนอยู่อีกต่อไป”
“แต่ถ้าคุณทำร้ายคนที่ลูกรัก ลูกจะเกลียดคุณนะรันผมบอกคุณได้แค่นี้ คุณยอมรับได้เหรอ?? และผมคนนี้จะไม่มีวันยอมให้คุณทำแบบนั้นอีกแล้ว ผมตามใจคุณมามากแล้วรัน คุณรักลูกในทางที่คุณคิดว่ามันถูกต้องโดยที่ไม่เคยดูความสมัครใจของลูกเลย”
“คุณธีร์!”
“ไหนคุณเคยบอกว่าความสุขของลูกคือรอยยิ้มของคุณยังไงล่ะ นั่นคุณโกหกผมเหรอ”
“คุณพ่อ” ผมพึมพำชื่อท่านออกมา ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาพ่อกับแม่ผมไม่เคยทะเลาะกันแม้แต่ครั้งเดียว คุณพ่อยอมลงให้คุณแม่ทุกอย่าง แบ่งหน้าที่กันชัดเจน แต่วันนี้แน่นอนว่าคุณพ่อกำลังช่วยผม ถึงขนาดช่วยแสร้งทำเป็นไล่ ความจริงคือท่านรู้อยู่ก่อนแล้วทุกอย่าง ยอมขัดใจคุณแม่คนที่ท่านรัก
“ผมจะพูดแค่ครั้งเดียวและเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อยให้เขาได้ไป ในเมื่อคุณยอมรับลูกกับคนรักของลูกไม่ได้คุณต้องปล่อยให้เขาไปรัน ปล่อยลูกไป”
“ทำไม? ฮ.อึกก...ทำไมคุณถึงยอมให้ลูกไป คุณไม่รักลูกเหรอคะธีร์ คุณยอมปล่อยลูกไปได้ยังไง”
“เพราะว่าผมรักลูกน่ะสิ ผมถึงยอมให้ลูกได้ไป ความสุขของลูกคือรอยยิ้มของพ่อกับแม่ คำๆนี้ผมไม่เคยลืมหรอกนะ”
“คุณธีร์คะ”
“ปล่อยให้มันออกไปเลย ปล่อยให้มันไป แต่บอกให้รู้อย่างนึงถ้าคิดจะไปจงไปแต่ตัว ห้ามหยิบฉวยเอาอะไรของอัศวไปแม้แต่อย่างเดียว ลูกจะทำได้ไหมเอย์ตั้น!”
ท่านขึ้นเสียงดังใส่อย่างที่ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยได้เห็นและได้ยินมาก่อน สายตาคุณพ่อเด็ดเดี่ยวและแน่วแน่มาก ท่านแสร้งทำทีเป็นไล่ผมทั้งที่ฝืนตัวเองอยู่ เพื่อให้คุณแม่ไม่ยื้อผมไว้อีก ผมไม่รู้จะขอบคุณท่านอย่างไรดี ได้แต่เงยหน้ามองท่านอย่างตื้นตันและเสียใจพร้อมๆกันที่ทำให้ท่านต้องลำบากใจแบบนี้ แค่งานที่รับผิดชอบอยู่ก็มากพอแล้วยังต้องมาวุ่นวายกับเรื่องของผม
“คุณพ่อ ผมขอบคุณครับ” ผมก้มหน้าตอบพนมมือขึ้นไหว้ น้ำตาคลอขึ้นมาจนเต็มหน่วย
“..ฮ.อึกก....ฮึ่กก..น้อง...เอย์....ฮึก...อย่าไป...” เสียงคุณแม่สะอื้นไห้ ท่านจะโผเข้ามาหาผมแต่ถูกคุณพ่อดึงเอาไว้ ผมคุกเข่าลงอีกครั้งก่อนก้มลงกราบที่ปลายเท้าของท่านทั้งสองคนพร้อมกัน
“คุณพ่อคุณแม่รักษาสุขภาพด้วยนะครับ”
ผมค่อยถอยหลังออกมาก่อนยันตัวลุกขึ้น ลูกชายที่อกตัญญูอย่างผมจำเป็นต้องออกไปแล้ว เงยหน้ามองท่านสองคนช้า ๆ คุณแม่ร่ำไห้แทบขาดใจในขณะที่คุณพ่อพยักหน้าให้ช้า ๆ ในที่สุดผมตัดสินใจหันหลังแล้วเดินออกมา ได้ยินเสียงของเล็กๆเธอเรียกชื่อผมขาดๆหาย ๆ แว่วตามมาด้วย เสียงร่ำไห้ด้วยความเสียใจดังกึกก้องอยู่ในหัว ห้องทำงาน ห้องที่ผมเห็นเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวใหญ่เสมอตั้งแต่ผมยังเด็ก ความทรงจำระหว่างผมกับคุณแม่ ตั้งแต่บันได ห้องนั่งเล่นห้องครัว แม้แต่เปียในใหญ่หลังนั้น ไม่มีจุดไหนที่ไม่มีความทรงจำของเธอกับผมอยู่ร่วมกัน
ผมรู้...คุณแม่รักผมที่สุด
“น้องเอย์ ทำการบ้านรึยังลูก ไหนแม่ดูซิ สองบวกหนึ่งได้เท่าไหร่เอ่ย โอ้โห..เลขสามตัวเบ้อเริ่มเลย”
“คุณแม่ครับ น้องเอย์เก่งใช่ไหม”
“ไหนเอย์ลองเขียนชื่อตัวเองให้แม่ดูอีกครั้งซิครับ เอย์ตั้นต้องมีไม้โทด้วยนะ คำว่าเอย์ทำไมไม่ใส่ยอยักษ์การันต์ล่ะหื้ม ลายมือเหรอเนี่ย ลูกชายตัวจิ๋วของแม่”
"ตัวการันต์เขียนยาก น้องจะเอย์พยายาม"
“น้องเอย์ครับแม่กลับมาแล้ว ซื้อเลโก้ชุดใหญ่มาให้ลูกด้วยนะ เอย์จะต่อเป็นหุ่นยนต์ใช่ไหมลูก”
“คุณแม่ไปนานน้องเอย์คิดถึง ฮ่องกงอยู่ไกลเหรอครับ ไกลเท่าโรงเรียนอนุบาลของน้องเอย์หรือเปล่า”
“เอย์มากินข้าวก่อนลูก กุ้งผัดเปรี้ยวหวานที่หนูชอบ วันนี้แม่ลงมือเองเลยนะ เอย์ทานเยอะๆนะครับ”
“เอย์จะให้คุณแม่ป้อน เอย์ไม่อยากให้คุณแม่ไปไกลๆอีก น้องเอย์คิดถึง”
“น้องเอย์อยากไปสิงคโปร์กับคุณแม่ น้องเอย์อยากไปดูสิงโตทะเลตัวใหญ่ ๆ”
“เดี๋ยวน้องเอย์โตขึ้นแม่จะให้ไปจนเบื่อเลย ตอนนี้ตั้งใจเรียนก่อนนะ อนุบาลกอไก่ผ่านไปให้ได้ ฮึบๆๆ น้องเอย์สู้ๆ”
“ครับคุณแม่ เอย์จะตั้งใจเรียน”
“คุณแม่ครับ วันแม่ปีนี้คุณครูให้น้องเอย์เป็นตัวแทนร้องเพลงอิ่มอุ่น คุณแม่จะไปฟังเอย์ร้องใช่ไหมครับ”
“ไปสิลูก ไหนลองซ้อมให้แม่ฟังซิ น้องเอย์ร้องเพราะแค่ไหนน๊า”
♫ ♫ “อุ่นใดๆโลกนี้ไม่มีเทียบเทียม อุ่นอกอ้อมแขนอ้อมกอดแม่ตระกอง......”
“เรามาร้องท่อนนี้พร้อมกันนะ น้องเอย์กับแม่”
♫ ♫ “ให้เจ้าเป็นเด็กดี ให้เจ้ามีพลัง ให้เจ้าเป็นความหวังของแม่ต่อไป”
“เก่งมากลูก แม่รักน้องเอย์สุด”
“คุณแม่ เอย์กลับมาแล้วครับ”
“เหนื่อยไหมลูก แม่เตรียมขนมไว้ให้แล้วเปลี่ยนเสื้อแล้วลงมากินกันนะ เรียนพิเศษเหนื่อยไหมเดี๋ยวจะต้องสอบเข้ามัธยมแล้ว ตั้งใจเรียนนะลูกนะ”
“แม่ครับ เอย์ติดวิศวจุฬานะ แม่ดีใจไหมครับ เอย์ทำได้แล้ว”
“เก่งมากลูกแม่ เห็นไหมว่าถ้าเราตั้งใจจริงซะอย่าง ไม่ว่าอะไรเราก็จะทำได้”
“เอย์ตั้น ผลการเรียนแจ้งมาที่บ้านลูกได้เกียรตินิยมอันดับสองเหรอลูก ทำไมไม่เคยบอกให้แม่รู้เลย”
“ผมอยากให้คุณแม่ดีใจครับ”
“ทำดีมาก แม่ภูมิใจในตัวลูก เอย์ไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังเลยจริง ๆ”
‘ขอโทษครับแม่ เอย์ขอโทษ’
ผมก้มหน้าน้ำตาตกในอยู่ตรงนั้น ก้าวเดินลงบันไดมาจนสุด หันมองไปรอบๆบ้านอีกครั้ง ไม่ว่าเมื่อไหร่ความทรงจำของผมภายในบ้านหลังนี้เปี่ยมล้นเสมอ ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อประคองน้ำตาไม่ให้ไหลตกลงมาเห็นซีซ่าร์ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ในมือถืออะไรบางอย่างยื่นส่งให้ผม
“อะไร” ผมถามมันพร้อมสูดจมูกกลั้นน้ำมูกยกหลังมือขึ้นปาดเช็ดน้ำในตา ซ่าร์ยกมือขึ้นมายีหัวผม มันดึงผมเข้าไปกอดแล้วตบลงที่หลังเบา ๆ
“มึงเป็นน้องชายกูตลอดไป”
“ซ่าร์ ฝากพ่อกับแม่ด้วย ดูแลท่านให้ดี แวะไปหากูบ้าง”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
เราพูดกันแค่นั้นก่อนที่ผมจะผละออกมา คุณเชื่อไหม...ผมเพิ่งรู้วันนี้เองว่าระยะทางจากบันไดหินอ่อนหน้าบ้านไปจนถึงประตูรั้วมันช่างไกลแสนไกล ผมเดินเท้าออกมาโดยที่ไม่หันกลับไปมองข้างหลังอีกเลย ความทรงจำที่เกิดขึ้นกับผมตั้งแต่เกิดจนถึงวันนี้ผมจะไม่ลบมันออกไปจากหัวใจ ทั้งดีใจเสียใจผมจะขอเก็บมันไว้ทุกอย่าง อย่างน้อยยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาผมโชคดีที่มีครอบครัวที่ดีเสมอมา นับจากนี้ไปผมขอเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ด้วยขาและมือของตัวเอง ถึงจะต้องผ่านความยากลำบากแค่ไหนผมก็เชื่อว่าผมจะต้องก้าวข้ามมันไปได้ เพียงเพราะ
ข้างหลังรั้วนั่น....
ท่ามกลางแสงจันทร์สีนวลที่สาดส่อง ปรากฏร่างคุ้นเคยยืนทอดกายรออยู่แล้วที่ข้างรถมอเตอร์ไซด์นั่น สายลมโชยอ่อนพัดผ่าน ชายเสื้อเชิ้ตสีอ่อนบางเบาปลิวไสวเล็กน้อย ปิงยืนมองผมแน่นิ่งก่อนที่เราสองคนต่างก้าวเข้าหากันและกันช้า ๆ
“พี่เอย์ครับ”
มือเล็กยื่นเข้ามาหา สอดมือประสานกับผมไว้ก่อนดึงเข้าไปบีบกระชับแน่น น้องคงเห็นว่าผมร้องไห้แน่ ๆ เพราะแววตาของมันดูหมองลงมาก
“กลับบ้านเรากันนะ บ้านของเรา”
-
http://www.youtube.com/v/6I1zCyqugZ0
มอเตอร์ไซด์คันเก่าทะยานตัวมุ่งสู่จุดหมายปลายทาง ผมกอดเอวมันไว้ซบใบหน้าซุกลงที่แผ่นหลังโดยไม่แคร์สายตาใครต่อใครอีกแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจริง ๆ หนทางที่แสนสูงชันทว่าเราสองคนกำลังจะก้าวข้ามผ่านไป ล้มลุกคลุกคลาน เป็นมันที่เต็มใจเดินไปกับผมเสมอ รู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวของตัวเอง อาจจะเป็นเพราะกระแสลมโกรกบวกกับอุณภูมิที่กำลังลดต่ำลงเพราะความมืดที่ย่างกราย รถจอดลงที่ใต้ต้นลีลาวดีหน้ารั้วบ้าน ผมกับปิงก้าวลงมายืนอยู่ข้างกัน เราสองคนประสานมือจับกันไว้ ปิงพยักหน้าให้เบาๆก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินขึ้นไปที่ริมระเบียง คุณแม่ปิงกับพี่ขมหันมายิ้มอย่างเอ็นดูให้ขณะที่ผมกับมันยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากกัน
“เอย์ ปิง มาลูกมา มาทานข้าวกับแม่ พี่ขมเขาทำของโปรดลูกๆสองคนเลยนะดูซินี่ มีแกงจืดมะระยัดไส้ กับน้ำพริกกะปิปลาทูที่ปิงชอบ ส่วนของเอย์พี่ขมไปซื้อกุ้งสดมาลองผัดฉ่าให้ทานไม่รู้จะชอบกันไหม แม่แถมไข่เจียวหมูสับเพิ่มอีกเมนูด้วย มาลองชิมดูนะลูกนะ นั่งๆเร๊ว มานั่งด้วยกัน”
“ปิง พี่ขมตักข้าวให้เลยนะครับ พาพี่เอย์เข้าไปล้างมือกันก่อนไป ออกมาจะได้กินกัน” เสียงพี่ขมดังลอดมาจากด้านใน ผมกระชับมือปิงแน่นแล้วเดินเข้าไปหาคุณแม่ของมัน เราสองคนคุกเข่าลงข้างๆท่าน คุณแม่ปิงท่าทางตกใจ เธอหันมา
“แม่ครับ ปิงกับพี่เอย์มีเรื่องสำคัญจะบอกกับแม่”
“เราสองคนรักกันครับแม่ ผมอยากจะขออนุญาตคุณแม่ดูแลน้องนับจากวันนี้เป็นต้นไป”
ทั้งปิงและผมก้มกราบลงพร้อมกันที่ปลายเท้าเล็กนั่น ผมก้มอยู่อย่างนั้นขณะที่ในใจเฝ้าภาวนาขอให้มีมือเล็กๆที่แสนอบอุ่นเสมอมาลูบลงที่ศีรษะปิงสักครั้ง ผมสงสารมันเหลือเกินถ้าหากว่าปิงต้องมาเจออะไรที่เหมือนกับผม แม่ปิงใจดี ผมคิดว่าท่านคงจะเข้าใจ แม้ว่าจะต้องใช้เวลาสักหน่อยแต่ไม่นานนักท่านจะต้องยอมรับได้
ผมไม่รู้เวลาผ่านไปนานกี่วินาทีหรือกี่นาที ที่เราสองคนก้มชิดปลายเท้าอยู่แบบนั้น ผมรู้ว่าปิงเองก็คงรอฝ่ามือที่โอบอุ้มมันมาตลอดลูบลงไปอย่างให้อภัย ไหล่ปิงที่ชิดอยู่กับผมสั่นเทิ้มขึ้นมา ผมสงสารน้องมากแต่ไม่ว่าอย่างไรเราทั้งคู่ต้องผ่านวันนี้ไปด้วยกัน
สายลมอ่อนๆโกรกผ่านพัดเข้ามา รู้สึกได้กลิ่นหอมของดอกลั่นทมกำจายไปทั่วทุกอณู แม่ของปิงยังคงเงียบในขณะที่ผมคิดแล้วว่า บางทีถึงเราสองคนจะไม่เหลือใครเลยก็ตาม แต่เรายังคงมีกัน มันยังคงมีผม และผมยังคงมีมัน ผมหลับตาลงแน่นกัดฟันข่มทุกความรู้สึก ไม่อยากจะรับรู้จริง ๆ ว่าครอบครัวของเราสองคนยอมรับตัวตนของเราไม่ได้เลย
ผมหันไปหาน้องทั้งที่ยังก้มหน้า เห็นแล้วว่าปิงร้องไห้ ทั้งที่มันเป็นคนร้องไห้ยากมาก แต่ครั้งนี้หัวใจคงเจ็บปวดมากจริง ๆ ปิงก้มหน้าอยู่แบบนั้นไม่หันมามองแม้แต่ผมด้วยซ้ำ ความรู้สึกของพวกเราทั้งคู่ผมเข้าใจดี ไม่ใช่ว่าผิดหวังที่ผู้ใหญ่ไม่ยอมรับเรา แต่เป็นความรู้สึกว่าผิดที่ทำให้พวกท่านผิดหวังในตัวเรามากกว่า
ขณะที่มือผมกำลังจะขยับไปหาน้อง บางอย่างเย็น ๆ กลับรดลงมาที่มือของเราทั้งคู่ ผมตกใจแต่มองเห็นแล้วว่าเป็นขันเล็กๆสีเงิน ภายในนั้นเป็นน้ำที่ผสมแป้งหอมลอยดอกมะลิ
“ขอให้ลูกทั้งสองคนจงร่วมครองรัก อยู่ด้วยกันจนแก่จนเฒ่า ขอให้มีแต่ความสุขสดชื่น ทรัพย์ศฤงคารอันใดไม่สำคัญเท่าจิตใจที่งดงามของลูกๆ หนักนิดเบาหน่อยให้อภัย สมหวังดั่งปรารถนา รักกันตลอดไปนะลูกนะ”
“แม่ครับ” ปิงโพล่งเสียงสั่นเครือออกมา มันเงยหน้ามองคุณแม่ของมันด้วยความซาบซึ้งใจร้องไห้โฮอย่างหมดอาย ขณะที่พี่ขมขยับเข้ามาแล้วลูบเข้าที่ศีรษะของเราทั้งสองคน
“ขอให้น้องสองคนมีวันชื่นคืนสุข อยู่ด้วยกันไปจนแก่จนเฒ่า รักกันดูแลกันเป็นของกันและกันจนวันสุดท้ายเลยนะเอย์ปิง”
ไม่ใช่เพียงแค่ฝ่ามือที่อบอุ่นเท่านั้น พี่ขมดึงเราทั้งคู่ขึ้นมา ปิงโผเข้าซุกอกแม่มันทันที พี่ขมเองก็กอดผมไว้ ผมส่ายหน้าอย่างกลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหวแล้ว ร้องไห้ออกมาเช่นกัน ในหัวใจตื้นตันไปหมด
“แม่ครับ ปิงขอบคุณ พี่ขม ปิงขอบคุณมากครับ” ปิงมันทั้งร้องไห้ทั้งพูดขอบคุณ น้องดีใจมากจนดูเหมือนทำอะไรไม่ถูกเช็ดน้ำตาเช็ดแล้วเช็ดอีก ขณะที่แม่หันมายิ้มอ่อนโยนให้ผม มือเล็กยกขึ้นมาลูบที่หัว
“เอย์มานี่ลูก” ท่านเรียกขึ้น พี่ขมตบไหล่ผมเบา ๆ บอกให้ขยับเข้าไปหา
ท่านใช้สองแขนเล็กที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นกอดทั้งผมและปิงไว้ด้วยกัน
“ขอโทษนะลูกที่แม่คนนี้ไม่มีทรัพย์สินอะไรจะมอบให้ แม่ให้เราสองคนได้แต่ความรักที่บริสุทธิ์จากหัวใจของแม่เท่านั้น ถึงใครจะไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แค่แม่คนนี้ก็พอแล้วเนาะ แม่จะให้ความรักกับลูกๆทั้งสองคนเอง แม่จะเป็นหลักพักพิงใจให้ จะอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ ขอให้ลูกสองคนอยู่ด้วยกันไปจนแก่จนเฒ่าเลยนะลูกนะ”
ผมซึ้งใจเหลือเกิน แขนเล็กๆของเธอกระชับกอดผมไว้แน่นนัยน์ตาดวงเล็กนั่นช่างเด็ดเดี่ยวและมั่นคงและงดงาม
“ขอบคุณครับแม่ ผมสัญญาจะดูแลปิงให้ดีที่สุด ตราบเท่าที่ชีวิตลูกผู้ชายคนนึงจะทำได้”
“ผมต่างหากครับแม่ที่จะดูแลพี่เอย์ให้ดีที่สุด ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลย”
“อย่าเถียงกันลูก เรื่องแค่นี้ก็ไม่ยอมลงให้พี่เขาเหรอเรานี่จริงๆเลยนะ” เธอดุปิงนิดๆ ไม่ได้จริงจังนัก แต่หมาปิงมันยู่หน้าแกล้งออเซาะเธอ
“แม่ครับปิงอยากรู้ แม่กับพี่ขมใจดี ทำไมถึงไม่โกรธปิงกับพี่เอย์ล่ะครับ ทำไมแม่ถึงรับได้ เรื่องของพวกผม”
“รับไม่ได้ก็แย่ล่ะ แม่ทำใจมาจะสี่ปีแล้ว ตั้งแต่วันที่พี่เอย์เขาไปเรียนต่อ ปิงเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนเลย แบบนั้นไม่ให้แม่กับพี่ขมรู้ได้ไง เนอะขมเนอะ แสดงออกขนาดนั้น รักพี่เอย์เขามากจนแม่กลุ้มแทบตายแน่ะ”
“จริงเหรอครับ แม่รู้มานานแล้วเหรอ”
“จ้าาาา” แม่ปิงลากเสียงล้อ ขณะที่พี่ขมหัวเราะร่า มือเล็กหยิกแก้มหมาปิงอย่างหมั่นเขี้ยวแกมเอ็นดู
“มาๆ ทานข้าวกันดีกว่า มีกับข้าวแค่นี้ล่ะนะฉลองวันวิวาห์ลูกแม่สองคนเลยเนาะ กินๆๆ กินกันให้อร่อยไปเลย ไหนเอาโค๊กมาเปิดซิ เอย์กินสไปร้ท์นะลูกเห็นปิงเคยบอกไว้ว่าเอย์ชอบสไปร้ท์”
“แม่ครับ แต่บ้านพี่เอย์เขา....”
“ไม่เป็นไรลูก บอกไปแล้วนี่ มีแค่แม่พอไหม ได้ไหมครับเอย์ให้แม่ได้ทำหน้าที่เป็นแม่อีกคนของลูกนะ เรามาอยู่ด้วยกัน มีความสุขไปด้วยกันตามอัตภาพนะลูก”
“ขอบคุณครับ คุณแม่” ผมซาบซึ้งใจมากจริง ๆ ก้มหน้าตอบรับทุกความรู้สึกที่เธอส่งมาให้ ปิงมันแอบมองผมแล้วยิ้ม
“มาๆกินกันดีกว่า ขมวันนี้เรามาฉลองวันวิวาห์ให้ลูกๆของเรากัน ไม่เมาไม่เข้านอนนะบอกเลย กินบาคาร์ดี้ดีไหมหรือขมจะเอาสปาย”
“อะไรกันจะกินจริงเหรอเนี่ย งั้นไม่เมาไม่เลิกจริงนะ” สองมือพี่ขมหนีบเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์อ่อน ๆ มาสี่ห้าขวด ผมช่วยรับมาวางขณะที่พี่เอย์กำลังช่วยคีบน้ำแข็งใส่แก้ว
“แม่ครับพี่เอย์เขาเขินอ่ะ ดูดิ่หน้าแดงแจ๊ดเลย เพราะแม่พูดเรื่องวันวิวาห์อ่ะแหละ” หมาปิงมันแซว คือผมเขินไอ้คำว่าวันวิวาห์อย่างที่ว่าจริงนะ มันดูแปลกๆไงไม่รู้ ถึงจะไม่ได้คิดมาก่อนว่าวันนี้คือวันวิวาห์แต่ก็ถือว่าเป็นวันพิเศษของเราทั้งคู่ ผมรู้สึกหน้าร้อน ๆ ขึ้นมา
“จริงเหรอลูก เอย์เขินเหรอ”
“ปะ...เปล่าครับ ไม่ได้เขินหรอก” ผมตอบอ้อมแอ้ม ทั้งที่จริงเขินมาก
แล้วเสียงหัวเราะของพวกเราก็ดังขึ้นกันทั้งวง หมาปิงมันกอดเอวคุณแม่แล้วซุกหน้าเย้ยผม คอยดู๊ คืนนี้มันจะโดนผมจัดโทษฐานล้อผมไม่หยุด รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าของเราทั้งหมดทำให้ผมฉุกคิดถึงทุกคนที่บ้านของตัวเองทันที ป่านนี้ไม่รู้คุณแม่จะหยุดร้องไห้หรือยัง พรุ่งนี้ท่านมีกำหนดเดินทางไปต่างประเทศ ผมกลัวว่าท่านจะไม่สบาย แต่คุณพ่อสัญญาไว้แล้วว่าช่วงนี้จะดูแลให้เป็นพิเศษ ทว่าถึงอย่างนั้นผมเองก็อดที่จะคิดไม่ได้
บางที เส้นบาง ๆ ที่กั้นเอาความรู้สึกของคุณแม่ไว้คงต้องการเวลาในการหลอมรวม
สักวันหนึ่ง.....
‘แม่ครับผมจะรอวันนั้น วันที่คุณแม่เข้าใจและยกโทษให้กับพวกผม’
Tbc.
# มาสั้นๆ ตอนนี้เป็นบทที่เขียนยากมากเลยค่ะ ต้องเขียนภายใต้เงื่อนไขที่ว่า พี่เอย์จะบรรยายอย่างไรจึงจะไม่ให้ดูอกตัญญูต่อบุพการี ซึ่งวันนี้สองคุณแม่รับบทเด่นมาก อยากจะให้รู้สึกซาบซึ้งไปกับความรักความผูกพันระหว่างแม่กับลูก ฉีกบทออกให้ดูเลยว่าวิสัยทัศน์ที่แตกต่างกันของสองคุณแม่ ส่งผลไปถึงลูกๆและตัวเองอย่างไรบ้าง ซึ่งผลที่ได้รับก็อย่างที่เขียนให้เห็นค่ะ แต่อย่างว่า...ทัศนคติคนเรามันเปลี่ยนกันยาก (ตอนที่แต่งนี่แอบนึกถึงหน้าคุณแม่พี่เอย์ น่าจะประมาณคุณสินจัย ดุๆแต่ดูดี แสดงเก่งๆแบบนั้นเลยค่ะเพราะเวลาเข้าบทกับพี่เอย์อยากให้คนอ่านซึ้งและอินไปกับซีนอารมณ์ที่เอื้อไปถึงตอนที่พี่เอย์หมาปิงกราบลงที่เท้าของคุณแม่ปิง คือจุดนี้อินไม่อินขึ้นอยู่กับคุณแม่พี่เอย์ส่งบทตั้งแต่ช่วงแรก)
# พอลองมองย้อนกลับไป เพิ่งรู้ค่ะว่าพี่เอย์กับหมาปิงเดินทางกันมาไกลเหลือเกินแป๊ปๆสี่สิบกว่าตอนแล้ว น่าจะเข้าโค้งสุดท้ายได้แล้วเนอะ รู้สึกขอบคุณจริง ๆ ค่ะสำหรับนักอ่านที่ให้กำลังใจกันมาตลอด ล้านคำขอบคุณยังไม่เพียงพอหรอกสำหรับความรักที่ให้กับพี่เอย์หมาปิง มินเองก็รักพี่ๆเพื่อนๆและน้องๆนักอ่านทุกท่านเช่นกันนะคะ
ปอลิง. เพิ่งสังเกตว่าห่างจากเอ็นซีหลายตอนแล้ว เอิ่ม...... :katai5:
-
คุณแม่............
เป็นชื่อตอนที่สื่อได้ดีจริงๆค่ะ
ชอบคุณแม่น้องปิงมากกกกกก
และขอให้คุณแม่พี่เอย์เข้าใจทั้งสองคนไวๆนะคะ
รอตอนหน้า หวังว่าทั้งคู่จะร่วมฝ่าฟันไปด้วยกัน :กอด1:
-
สู้ๆๆๆนะ เวลาจะช่วยให้อะไรๆดีขึ้น
-
บอกคนแต่งเลยว่า ติดตามตั้งแต่ตอนเอามาลงแรกๆเป็นนิยายที่สนุกตั้งแต่ต้นเรื่อง สนุกทุกตอน อ่านแล้วอินไปกับมัน ตอนที่มันหน่วงๆก็แทบอยากจะเอาเมาส์ฟาดคนแต่ง(ล้อเล่นค่ะ อิอิ) ขอบคุณที่เขียนอะไรดีๆสนุกๆมาให้อ่านนะคะ :katai2-1:
ปล มาถึงตอนนี้แล้วรู้สึกได้เลยว่าทั้งคู่เข้มแข็งมากๆค่ะ
ปล2 อย่าลืมรวมเล่มนะคะ จะหยอดกระปุกรอ โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ความเข้าใจเป็นสิ่งที่สำคัญจริงๆ
คนเป็นพ่อเป็นแม่มักตั้งความหวังไว้ที่ลูก และเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เขาเสมอ
จึงเป็นธรรมดาที่จะทำใจลำบาก สู้นะทั้งสองคน
-
มาสั้นๆแต่คนอ่านถึงขั้นน้ำตาเล็ด
ยิ่งเป็นเรื่องครอบครัวแบบนี้ด้วยแล้ว...#พราก TTOTT
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
เค้ารักแม่ปิง รักพี่ขมมมม แต่คิดไว้แต่แรกแล้ววว่า 2 คนนี้น่าจะรู้เรื่องปิงอยู่แล้ว
คุณพ่อพี่เอย์เท่มากกกกค่ะ o13 o13 ส่วนคุณแม่พี่เอย์ เวลา 4 ปีที่ผ่านมา ทำไมถึงไม่ทำตามสัญญาไว้คะ
พอจะเข้าใจนิดๆตอนแรกที่ให้ห่างกัน แต่ตอนนี้ ความรักของทั้งคู่มันหยั่งลึกกันไปแล้ว เป็นผู้ใหญ่ อย่าผิดคำพูดสิคะ :katai3: :katai3:
ส่วน NC :hao6: :hao6: :hao6: เค้าอยากอ่านนนนนนนนน จริงๆนะ หลายตอนแล้ววว คือบับว่า อยากได้อะไร
ที่มันซาบซ่านนนหัวใจบ้างงงง :impress2: :impress2: :-[ :-[ รอนะๆๆๆๆๆๆๆ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
บรรยากาศทั้งสองบ้านแตกต่างกันมาก
แม่พี่เอย์ร้องไห้ แต่ทำไมเราไม่ได้รู้สึกอยากร้องไห้ไปกับผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงที่กำลังเสียใจ
ในทางกลับกันกับบ้านของหมาปิงมีผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยว คำพูดของเธอทำเอาเราน้ำตาซึม
ถ้าเพียงแม่พี่เอย์จะเข้าใจ หรืออย่างน้อยๆก็พยายามที่เข้าใจในสิ่งที่ลูกเป็น ระยะเวลาสี่ปีเท่ากัน แม่ปิงรับรู้และพยายามเข้าใจในสิ่งที่ลูกเป็นและคนรักของลูกแต่แม่พี่เอย์กลับไม่เคยที่จะเข้าใจ หนำซ้ำยังดูถูกความรักดูถูกหัวใจของลูกตัวเอง มันน่าเศร้านะ
จากนี้ไปเป็นคู่ชีวิตกันแล้ว รัก เข้าใจ ไว้ใจซื่อสัตย์ต่อกันและผ่านอุปสรรคไปให้ไดนะหมาปิงพี่เอย์
-
ไม่รู้จะบรรยายอะไร มันแน่นอกไปหมดแล้ว สงสารแม่เอย์อยู่หรอกน่ะแต่ถ้าดื้อขนาดนั้นก็ไม่ไหว :ruready
ดีใจจังที่แม่ปิงเข้าใจ ตอนนี้คุณแม่เป็นฮีโร่ของเอย์กับปิงเลยอ่ะ :3123: :L2:
-
บางคนอ่านตอนนี้แล้วอาจจะซึ้ง เศร้า น้ำตาไหล
แต่สำหรับเรา โคตรสะใจเลยอ่ะ 5555+++++
คือไม่ใช่เราไม่เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่นะ
ทุกทุกสิ่งทุกอย่างที่มันพูด ที่มันกระทำและที่มันคิด
ล้วนแล้วแต่เป็นความเห็นแก่ตัวทั้งสิ้น สมแล้วที่ถูกลูกทิ้งมา
ถ้าเอย์ดึงดันที่จะไปไม่ฟังใครอารมณ์ร้อนและโกรธแม่ตัวเอง
เราอาจจะมองว่าอกตัญญูได้ แต่นี่คนแต่งๆให้เรารู้สึกสงสารและเห็นใจเอย์มากกว่าแม่
พลอยให้คิดว่าเอย์ทำถูกแล้ว เพราะถ้าขืนอยู่ต่อไปมีแต่จะทำให้คนรอบข้างเดือดร้อนมากกว่านี้
คือถ้าเป็นช่วงแรกๆแล้วเอย์จะออกจากบ้านเราคงสงสารและเห็นใจ
แต่เป็นตอนนี้ได้แต่สมน้ำหน้าอย่างเดียว ที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรซักที
ซ้ำยังทำทุกวิถีทาง ทั้งขัดขวางแล้วบอกจะให้รักกัน
แล้วพอกลับมายังมาบอกว่ารับไม่ได้ แล้วคุณเมิงจะพูดเพื่อ?? ให้ลูกตัวเองทรมานตั้งสามสี่ปี
แล้วมาบอกว่าไม่ยอมรับ โคตรทุเรศเลยว่ะ พูดจากลับกลอกแบบนี้เราโคตรรับไม่ได้เลย
ไม่ยอมรับและไม่ยอมเปิดใจก็ให้มันทุกข์ทรมานต่อไป แต่ถ้ามันยังไม่หยุด
ยังจะทำลายชีวิตคนๆนึงที่เค้าแทบไม่มีอะไร และยังคิดจะทำให้ปิงไม่มีที่ยืนอีก
ไม่เรียกชั่วก็ไม่รู้จะพูดยังไง หวังว่าคุณพ่อคงจะขัดขวางหรือจัดการยัยคุณแม่มหาภัยได้อยู่หมัดนะ
คือจะเห็นใจก็เห็นใจไม่ลงเพราะถึงตอนนี้ยังไม่รู้สึกไม่สำนึกว่าสิ่งที่เองทำตัวเองพูดมันจะทำร้ายลูกแค่ไหน
(แต่แอบสงสัยเอย์ไม่ไปลาคุณย่าเลยเหรอ) ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกได้ว่าปิงและครอบครัวเหมือนดอกฟ้า
ไม่ใช่หมาวัดอย่างที่ใครๆเขาพูดกัน แล้วยิ่งมาเห็นกริยาการพูดและความคิดของแม่พี่เอย์ยิ่งทำให้เราอนาถใจ
และคิดเปรียบเทียบกับแม่ของปิงว่านางนี่มันหมาวัดชัดๆ
ปล.เป็นตอนที่อ่านแล้วมีความสุขโคตรๆ เป็นตอนที่รอคอยมานานแสนนาน
คืนนี้เราคงฝันหวานบนความทุกข์ของอียัยคุณแม่พี่เอย์ หลังจากที่มันมีความสุข
บนความทุกข์ของลูกชายตัวเองกับปิงมาตั้งสามสี่ปี ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ฮึก ซึ้งอ่ะ น้ำตาไหลเบยย :hao5:
-
:o12: :o12: :o12:
กราบถวายตัวเป็นเด็กในสังกัดขุ่นพ่อพี่เอย์ // กราบเบญจางคประดิษฐ์เต็มรูปแบบปลายนิ้วโป้งจรดจมูกนิ้วชี้จรดหว่างคิ้ว o1
-
แง๊ :sad4: :o12: :m15: :monkeysad: :sad11:
-
สู้ๆนะทั้งสองคน ซักวันคุณแม่พี่เอย์จะต้องเข้าใจแน่ๆ ^^
-
อ่านพารท์คุณแม่พี่เอย์ แล้วเราจะร้องไห้
รู้สึกถึงความรัก ความเป็นห่วงที่แม่คนนึงจะมีให้ลูกได้
เรารู้ซึ้งถึงความรู้สึกนี้จริงๆที่อยากจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดไว้ให้กะคนที่เรารักที่สุด
เพราะเราก้อเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวเหมือนกัน เลยเข้าใจในเหุผลของคุณแม่ของพี่เอย์เลย
:monkeysad: :monkeysad:
-
นั่งตัวสั่นมือสั่นกับตอนนี้มาก อินสุดๆ น้ำตาคลอเป้าเลย
-
:monkeysad: :monkeysad: :sad11: :pig4: :pig4:
-
น้ำตามาเป็นสายเลยจ้า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ซึ้งงง น้ำตาไหล ขอให้คุณแม่พี่เอย์เข้าใจเร็วๆ :mew6:
-
อินจัดจนร้องไห้เลยยยยยย
แต่ละคำ แต่ละบรรทัดมันกัดมันกินเข้าไปในใจ ฮืออออ
สนุกมากกกกกกกกกเลยค่ะ รอตอนต่อไปปปปป
รักคนเขียน จู๊บบบบบบบบบบง จุ๊บบบๆๆๆๆ
-
น่ารักมากกกกกอะ น้ำตาซึมเลย แม่เอย์แอบคล้ายแม่น้องดาว ฮอร์โมนเนาะ คือรักมาก แต่รักไม่เป็น รักเมื่อลูกได้ดั่งใจเท่านั้น แต่ก็เพราะคิดว่าสิ่งที่เลือกให้มันดีแล้ว คือรัก แต่ไม่มีศรัทธาและเชื่อมั่น ในเลือดเนื้อเชื้อไขของตน ที่สอนมาเองกับมือเป็นอย่างดี ถือเป็นคนฉลาด แต่ย้อนแย้งในตัวเอง ตอนี้พี่เอย์กับหมาปิงก็คงเลิกสวนทางกันแล้ว หันมาจับมือเดินไปด้วยกันในโค้งสุดท้าย เข้าสู่ตอนจบที่สวยงาม ก็ขอให้มรชีวิตที่ดี มีรักที่หนักแน่น นะคะ นี่อินมากเหมือนลูกสาวิออกเรือนเอง แอบสงสัยว่าน้ำลอยดอกมายังไง น่าจะมีตอนแม่ลุกหนีไปอะไรงี้) รอติดตามจนจบและภาวนาให้มีภาคต่อของอีกหลายๆคู่นะคะ ชอบฝีมือคนเขียนจริงๆ
-
สักวัน คุณแม่ จะเข้าใจเอง พี่เอย์ สู้ๆๆ อย่าเพิ่งยอมแพ้นะ
คุณแม่กะพี่ขม ที่สุดจริงๆ น่ารักมากๆๆ ยังไงก็เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับ พี่เอย์น้องปิง ไปตลอดนะคะ ^^
-
จิตใจคนเรามันต่างกัน
บางคนต้องใช้เวลาเยอะ
บางคนอาจใช้้เวลาน้อยกว่า
แม่ปิงใช้เวลาภายใน 4 ปี ในการยอมรับ
แม่พี่เอย์ คงต้องใช้มากกว่า 4 ปี ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไร
-
คุณแม่พี่เอย์คงต้องการเวลา แต่คุณแม่ของน้องปิงเป็นคุณแม่ที่เข้าใจลูกมาก
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
สู้ๆนะค่ะ ทั้งคู่
-
อ่านแล้วร้องไห้เลยตอนนี้ เราเข้าใจแม่พี่เอย์นะ เพราะรักลูกมาก อยากให้ลูกได้แต่สิ่งดีๆ
อยากให้ลูกไม่ต้องเป็นที่ครหานินทาของสังคม แต่เรื่องมันขึ้นอยู่กับเจ้าตัวของพี่เอย์เอง
เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้ คุณแม่พี่เอย์ยังไม่เข้าใจตรงนี้นะเราว่า
คุณแม่พี่เอย์มองแค่ว่าอยากให้พี่เอย์ได้สิ่งดีๆ จนลืมถามความต้องการที่แท้จริงของพี่เอย์ไป
เรื่องเลยเดินมาถึงจุดนี้ สงสารคุณแม่พี่เอย์นะ ลูกที่เฝ้าดูแลถนุถนอมมาตลอดมาเดินจากไปแบบนี้
หัวอกคนเป็นแม่ต้องเจ็บมากอยู่แล้ว ทีนี้ก็อยู่ที่คุณแม่แล้วล่ะว่าจะยอมรับเรื่องของพี่เอย์กับปิงได้ไหม
ถ้ายอมรับได้คุณแม่ก็จะได้ลูกชายกลับคืนมา ตอนนี้ขึ้นอยู่ที่ตัวคุณแม่แล้วล่ะ
ส่วนคุณแม่ของปิงเป็นแม่ที่รักลูกมาก รักของแม่ปิงคือการได้เห็นลูกมีความสุขในสิ่งที่เลือก
คอยดูแลอยู่เคียงข้างลูกในทุกช่วงเวลา
ร้องไห้กับตอนนี้เลย :m15: ขอให้ผ่านช่วงเวลาเหล่านี้ไปได้นะเอย์ปิง
ขอให้คุณแม่พี่เอย์ยอมรับได้เร็วๆ คุณแม่จะได้ลูกชายสุดที่รักกลับคืนอ้อมกอด
:mew1: :L2:
-
มันทำใจได้ยากจริงๆ
-
อ่านแล้วร้องไห้ตามเลย แต่คนเขียนทำได้ดีจริงๆ ค่ะ ไม่รู้สึกว่าพี่เอย์อกตัญญูเลย กลับมองว่าคุณแม่ของพี่เอย์นั้นรักลูกในแบบของตัวเอง ในทางที่คิดว่าถูก แต่ไม่ถามถึงความสมัครใจของพี่เอย์สักเท่าไหร่ ต่างจากคุณแม่ของปิงที่รักลูกเช่นกัน แต่ก็ยอมรับ และคำนึงถึงความสุขของน้องปิงมาเป็นหลัก และเมื่อน้องปิงมีความสุข คุณแม่ก็ไม่พ้นจะมีความสุขตามไปด้วย...
หวังว่าคุณแม่พี่เอย์จะทำความเข้าใจได้นะคะ ให้เวลาเป็นตัวช่วยเยี่ยวยา และชื่นชมคุณพ่อจริงๆ ค่ะ เด็ดเดี่ยวมาก
-
จุกอกกับแม่ปิงมาก ๆ น้ำตาจะไหล ซึ้งงงอะ :hao5: เราอยากจะเป็นแม่แบบนี้นะ คือรักลูกในแบบที่ลูกเป็น และยอมรับได้ตราบเท่าที่เค้าเป็นคนดี และปิงก็เป็นเด็กดีมาก ๆ ครอบครัวนี้เราถือว่าพร้อมและครบแล้ว ของคำว่าครอบครัว คือรักและเข้าใจกันได้ขนาดนี้ เยี่ยมมม
บ้านของเอย์ เราไม่สงสารคุณแม่เท่าไหร่ เพราะเราไม่อยากเป็นคนแบบนั้นมั้ง เลยเห็นด้วยกับความรู้สึกคุณแม่ไม่ได้จริง ๆ เหมือนความรักของแม่เอย์เปลี่ยนไปเลย ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตีกรอบวาดทางให้ลูกตัวเองเดินขนาดนั้น? ดูถูกปิงไม่พอดูถูกเอย์ด้วย จะไม่ตั้งใจหรือยังไงก็เถอะ คุณแม่คงต้องจัดการความรู้สึกตัวเองแล้วแหละ เพราะเอย์คงไม่กล้าเอาตัวเองเป็นเงื่อนไขอะไรกับคุณแม่หรอก ไม่งั้นคงแตกหักกันไปแล้ว
-
คนแต่งโปรดรับผิดชอบตาบวมๆของเราด้วยยยยยย :hao5:
ซึ้งอ่ะ
+1 :กอด1:
-
ซึ้งงงง :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้พี่เอย์และหมาปิง สู้ๆน่ะ
-
สักวันเราก็คงเป็นเหมือนพี่เอย์คงไม่เหลืออะไรไปแต่ตัวแล้วจรีงๆ :hao5:
-
อิชั้นร้องไห้ น้ำตาไหลพรากกก :m15:
พี่เอย์น่าสงสารอ่า คุณแม่ก็น่าสงสารนะ แต่ณ.จุดนี้ เราเป็นแฟนคลับหมาปิง ของอลคุณแม่นิดหนึ่ง
ขอให้คุณแม่พี่เอย์เข้าใจเร็วๆนะคะ ความสุขแชะรอยยิ้มของลูกชายที่รักมาก คุณแม่ลืมไปได้ยังไงกัน
ส่วนคุณแม่น้องปิง ท่านเข้าใจโลกและชีวิตได้ดีจริงๆค่ะ ปิงโชคดีมากๆ ที่เติบโตด้วยความรักที่อบอุ่นมากๆเลย
เพราะแบบนี้ ปิงถึงโตมาเป็นคนดีและน่ารักมากขนาดนี้ จนทำให้พี่หลงรักหัวปักหัวปำล่ะเนอะ
ร่ายมายาวมากเลย แบบว่าเค้าอิน :sad4:
-
ขอให้คุณแม่เข้าใจเร็วๆด้วยเถอะ
ติดตามมาตั้งแต่ต้ร
พอมาอ่านตอนนี้รู้สึกซึ้งใจมาก
ในสังคมนี้ แม้สังคมเราจะเปิดกว้างกับเรื่องนี้
แต่ก็ยังมีคนส่วนมากที่ยังไม่เข้าใจและไม่ชอบ
แต่ถึงยังไงก็เป็นกำลังใจให้ปิงกับเอย์นะ สู้ๆๆๆ
:mew4: o13 :hao5: :katai2-1:
-
ถึงจะรักมากแต่รักแบบแปลกๆ หวังดีแบบคาดคั้น นี่เราแอบคิดเลยนะถ้าเอย์ตั้นเรียนไม่เก่งหรือไม่ตามใจแม่มาตลอดนี่จะมีสภาพแบบไหน
ลูกนะไม่ใช่ดินปั้นหรือไม้ดัดจะได้ทำอะไรตามที่เราต้องการ
ที่น่ารังเกียจจนเห็นใจไม่ลงก็ตรง บอกว่าเดี๋ยวก็แต่งงานมีลูก
เฮ่ย รักอีกคนให้แต่งงานกับอีกคน สงสารผญ.คนนั้นบ้างเหอะ ต้องมาเป็นเครื่องมือให้แม่
ความรักมันบังคับไม่ได้ ถึงเข้ากันได้คุยกันรู้เรื่อง แต่ไม่รักก็คือไม่รัก
คุณแม่บาปแท้
-
ซึ้งเนอะ สักวันมันคงจะดีกว่าวันนี้ละนะ
-
น้ำตาจะไหลตามตอนที่พี่เอย์นึกถึงตอนเด็กๆกับคุณแม่
และก็ตอนที่คุณแม่ของปิงอวยพรให้ทั้งคู่
ซึ้งสุดๆเลยค่ะ รักพี่เอย์กับหมาปิงมากๆๆๆๆ สู้ๆนะ
ไม่อยากให้ถึงโค้งสุดท้ายเลยจริงๆน๊าาาาา
ไม่อยากให้จบเลยอยากอ่านแบบไม่มีวันสิ้นสุดอ่าได้โปรดดดดดด
ปล.นั่นสินะ อยากอ่านNCจัดหนักกกกกกกกกกกกกอูยยยยย
ฟินรอแล้วววววว. รอNCวันเข้าหอน๊าาาาาา อิอิ :oo1: :hao7:
-
น้ำตามาเต็มจ้า.......ตอนนี้
ขอ :กอด1: น้องเอย์หน่อย หมาปิงหลบๆ :katai5:
-
ประทับใจค่ะ ความเป็นแม่ เพื่อความสุขของลูก รักคนที่ลูกเลือก
แอบอิน แม่เรายอมรับลูกเขยจนๆ เพราะเป็นคนที่เรารัก
คิดถึงลูกสาววัยทีนเอจ เมื่อถึงวันนั้นเราต้องทำได้อย่างที่แม่เราทำ :เฮ้อ:
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหลเข้าใจแม่พี่เอย์เนอะ
-
เราชอบตอนนี้มากเลย เราชอบแง่มุมความรักแล้วก็การตัดสินใจของคู่เอย์กับปิง
เรารู้สึกว่าการรักแบบคู่นี้มันทำให้รู้สึกถึงความมั่นคง ช่วยประคับประคองไปด้วยกัน
แล้วก็หวังให้อนาคตแม่ของเอย์จะเข้าใจทั้งคู่เนอะ :mew1:
-
เข้าใจความรักของแม่
-
ขอบคุณคนเขียนค่ะ...ตอนนี้ประทับใจจริงๆ...จากใจเลย...คุณแม่พี่เอย์ก็ไม่ผิดหรอก...คนเราต้นทุนทางสังคมมันต่างกัน...ทางนั้นเลยคิดมากหน่อยชื่อเสียงเกียรติยศของตระกูลอีก...แต่คุณพ่อเยี่ยมมากๆไม่แคร์สังคม...ต้นแบบที่ดีของพี่เอย์...ในขณะที่แม่หมาปิงความที่ใกล้ชิดลูกถึงสังเกตุเห็นความผิดปกติได้...รักแบบไร้เงื่อนไข...วันนี้พี่เอย์แมนมากค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึมเลยอะ :hao5:
แม่ของปิงเข้าใจในตัวของลูกชาย ส่วนคุณแม่ของพี่เอย์ยังคงมีอคติในความรักแบบนี้อยู่สินะ
เอาใจช่วยพี่เอย์กับปิงนะ รอวันที่ท่านจะเข้าใจและยอมรับมัน
(แต่ระหว่างนี้ไม่อยากให้เกิดเรื่องอย่างที่คุณแม่ท่านขู่ไว้เลยอะ :o11:)
-
ตอนนี้เศร้ามากๆ เลย น้ำตาไหลเลย
คุณรันแม่ของพี่เอย์นี่รั้นจัง บอกให้เอย์คบปิงเล่นๆ พอเบื่อก็เลิกแล้วจะหาชะนีมาให้แต่งงานด้วย
ขอบคุณครับ
-
พูดตรงๆ ว่าเราเข้าใจที่แม่เอย์อยากให้ลูกมีอนาคตดีๆ
แต่ไม่สงสารที่นางร้องไห้เลย คือแบบแยกกันสามสี่ปีนั่นไม่ได้ทดสอบแล้วหรอ?
เห็นคำพูดแม่ปิงแล้วแบบ เราร้องไห้อ่ะ เข้มแข็งมาก
อยากให้สองคนอยู่แบบนี้ต่อไป อย่ามีดราม่ามาอีกเลย :sad4:
-
ฝากบอกคุณรันด้วยว่า "ลูกไม่ใช่ตุ๊กตาบาร์บี้นะ"
ถึงจะมาปั้นแต่งได้ตามต้องการ
-
สวัสดีค่าาาาาาาา
เพิ่งได้เข้ามาอ่านพี่เอย์กับน้องปิง (ปกติไม่อ่านนิยายที่ยังไม่จบกลัวค้าง) :z1:
อ่านรววดเดียวแบบไม่หลับไม่นอนเลยค่ะ ตอนพี่เอย์ไปเรียนนี่แบบฮือออออ ร้องไห้สะอึกสะอื้น แงงงงง :hao5:
ใกล้จะจบแล้วหรอเนี่ยย ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ :hao6:
-
o13 o13 สงสารพี่เอย์ ดีที่ยังมีคุณพ่อยอมรับนะ ทั้งเศร้าและมีความสุขพร้อมกันเลยตอนนี้
ปล. ห่างเอ็นซีนานแล้วจริง บางทีก็อยากเห็นพี่เอย์โดนรุกบ้าง :hao6:
-
การรักลูกก็ต่อเมื่อลูกทำในสิ่งที่เราสั่งเเละต้องการ อิชั้นสงสารนังคุณเเม่ไม่ลงจริงๆ ค่ะ
-
ตอนแรกคิดว่าหลังจาก 3 ปี ที่พี่เอย์ไป ตปท. กลับมา แม่คงจะยอมรับได้ว่าเด็กๆรักกันจริง
แต่มันก็ไม่ใช่ แม่รันดื้อรั้นเหมือนๆกับชื่อเลย
-
กะไว้แล้วเชียวว่าแม่หมาปิงต้องรู้อยู่แล้ว คุณแม่น่ารักที่สุด เลี้ยงลูกด้วยความเข้าใจจริงๆ
หวังว่าสักวันแม่พี่เอย์จะเข้าใจ
-
ดีใจที่แม่ปิงเข้าใจ
รอฉากเข้าหอนะ
-
ซึ้งมาก คนเป็นแม่ :monkeysad:
แม่ของปิงน่ารักมาก เข้าใจลูก
และรอเวลาที่แม่ของพี่เอย์เข้าใจ
-
แงงงงงงงงงง สงสารเอย์จังขอให้คุณแม่ยอมรับได้เร็วๆ น่ะ :hao5:
ปล.ติดตามตอนต่อไป :ling1:
-
ร้องไห้แต่เช้าเลย ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี :m15:
ถึงแม้ว่าคุณแม่พี่เอย์จะดื้อรั้น แต่เธอรักลูกไม่แพ้ใคร
แม้มันจะทำร้ายพี่เอย์ แต่ต้องยอมรับว่าเธอรักพี่เอย์มากจริงๆ
ถ้ายอมเปิดใจตั้งแต่เมื่อสี่ปีที่แล้วก็คงไม่เป็นอย่างนี้
ทั้งๆที่ลูกๆก็ยอมตามเงื่อนไข แต่แม่กับย่ากลับไม่ทำตามนั้น
ยิ่งแม่ของปิงแสนดีเท่าไร แม่พี่เอย์ก็ติดลบมากเท่านั้น
ทั้งสองคนอยู่ในสถานะเดียวกัน นั่นคือแม่ แต่สองคนกลับแตกต่าง
อาจเพราะแม่ปิงไม่ได้มีหน้าตาและสังคมที่ต้องแคร์
มีแค่ลูกและความสุขของลูกเป็นสำคัญ ซึ่งถือว่าปิงโชคดี
บ้านใหม่คงทำให้พี่เอย์เข้มแข็งและพิสูจน์ให้ใครต่อใครเห็น
และขอให้วันที่พี่เอย์รอคอยมาถึงในเร็ววัน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ โทษฐานทำให้ร้องไห้
-
:monkeysad: ไม่เป็นไรเน๊อะเอย์ให้เวลาคุณแม่หน่อย
-
คงจะส่งอารมณ์ได้จริงมั้ง แบบไม่ปลื้มแม้ไอ้เอย์อย่างแรง พอมาแม่ปิงนะ ขอบอกน้ำตาร่วงอ่ะ ตอนแม่ไอ้เอย์ไม่ซึ้งเท่าแม่ปิงเลยอ่ะ แบบอยากให้แม่เราเป็นเหมือนแม่ปิงอ่ะ เป็นคุณแม่ที่ดีที่สุดในสามโลก รักแม่ปิงจังเลยอ่ะ รอตอนต่อไป
-
คุณแม่พี่เอย์หัวทึบ หัวโบราณมากค่ะ - -
ส่วนคุณแม่หมาปิงไม่เชิงว่ายอมรับได้ แต่คือทำใจมานานละ 555
เรื่องนี้จะจบแล้วสินะ...จะจบยังไงเนี่ย คุณแม่จะรับได้มั้ย? แต่ดูท่าทางจะคงยาก เห็นแก่ความสุขลูกเถอะยัยหม่อมแม่!!
-
คุณแม่พี่เอย์ไม่ผิดนะ อยากให้คุณแม่ปล่อยวางค่ะ แล้วจะมีความสุขขึ้นนะ
-
ให้เวลาท่านหน่อยนะพี่เอย์ สู้ๆ :กอด1:
-
แอบสงสารพี่เอย์ แต่อย่างน้อยบนความทุกข์ ยังมีความสุขเล็กๆนะ พี่เอย์หมาปิง
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
น้ำตาท่วมจอ :m15: :m15:
-
โอยพี่เอย์กับคุณแม่ :ling1:
-
โอ้ย!!! ไมมันทรมาทอย่างนี้เนี่ย ร้องจนไห้ตามแล้ว อื่อๆๆ คนแต่งสู้นะอยากอ่านตอนต่อไปแล้วของแบบยาวๆๆเลยนะคร้า ขอร้องไห้ต่อก่อนนะ
-
น้ำตาซึมสงสารเอย์ตั้น ทำไมแม่ของเอย์รั้นอย่างนี้
ดีใจกับปิงและเอย์ที่แม่ของปิงยอมรับแถมยังบอกว่าเป็นวันวิวาห์อีกด้วย
-
ร้องไห้เรยยยย
เสียน้ำตาให้กับตวามรักของแม่ทั้งสองคน
ถึงจะไปคนละทาง แต่ก้อคือความรักที่บริสุทธิ์ T.T
หวังว่าแม่พี่เอย์จะใจอ่อนเร็วๆ
-
ฮืออออ
เศร้า ซึ้ง ดีใจ เสียใจ
ความรู้สึกตีกันมั่วไปหมดเลย
-
จิตใจคนเรามันต่างกัน
บางคนต้องใช้เวลาเยอะ
บางคนอาจใช้้เวลาน้อยกว่า
แม่ปิงใช้เวลาภายใน 4 ปี ในการยอมรับ
แม่พี่เอย์ คงต้องใช้มากกว่า 4 ปี ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไร
-
น้ำตาไหลเลยค่ะ ซึ้งตอนคุณแม่เอาน้ำมารดแล้วก็อวยพร แม่ทุกคนรักลูก แต่ก็มีแนวคิด การมอง สังคม การยอมรับที่ต่างกัน
ได้แต่หวังว่าแม่พี่เอย์จะยอมรับได้ มันเป็นไปแล้วมันก็ต้แงยอมรับอ่ะ แม่ปิงใจดีมาก อวยพรซึ้งมากอีก พี่ขมก็น่ารัก
พี่น้องเอย์เขินหน้าแดงเลย อย่างน้อยก็มีกำลังใจด้านนี้พอจะหนุนให้มีแรงสู้ต่อเนอะ สู้นะปิงเอย์
ลืมพูดถึงคุณพ่อ ท่านน่ารักมาก กราบบบบค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เสียน้ำตาให้กับเรื่องนี้อีกแล้ว :m15:
-
แม่งงง คนเขียนทำเราร้องไห้....//เอาคีย์บอร์ดปาหัว//
ซึ้งอ่ะ ขอให้ฝั่งพี่เอย์ทำใจได้เร็วๆล่ะกัน ส่วนเอ็นซี........ขอ ฮันนีมูนนรก อยู่นะคะ 5555 :hao7: :haun4:
-
คงไม่ว่าและกล่าวโทษคุณแม่ของพี่เอย์หรอกครับ
เพราะท่านก็รักลูกตามแบบที่ท่านจะเห็นว่าดีที่สุด
แต่เหมือนท่านจะลืมเหตุผลไปข้อหนึ่ง
คือความรักต้องมีความเข้าใจด้วย คุณแม่เข้าใจแต่ตัวท่านเอง
ว่าต้องการอะไร อยากให้ลูกเป็นอะไรโดยลืมว่าลูกเองก็มีหัวใจ
มีความรู้สึกนึกคิดว่าต้องการอะไร มันน่าเศร้านะ
ก็ได้แต่หวังเหมือนกับพี่เอย์ ว่าสักวันคุณแม่จะเข้าใจ
:L1:
ส่วนคุณแม่ของน้องปิงผมว่าท่านลึกซึ้งนะอะไรที่ว่าเป็นความสุขของลูก
ท่านยินดีและรับได้หมด ใครจะไม่รักน้องปิงกับพี่เอย์ก็ช่างเขาแต่แม่
รักของแม่คนเดียวก็พอเนอะ แค่คำพูดนี้ก็ทำเอาน้ำตาซึมได้เลยครับ
เพราะคุณแม่เองก็รู้ว่าน้องปิงกับพี่เอย์คนรัก นิสัยใจคอดีแค่ไหน
ทำตัวน่ารักกันมากเพียงไร แค่นี้สำหรับท่านคงไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้แล้ว
:กอด1: ความรักของผู้หญิงสองคนที่เป็น แม่ เหมือนกันแต่ความสุขทางใจช่างต่างกันเหลือเกิน
:L2: ขอบคุณน้องมินเช่นกันครับสำหรับนิยายและก็อยากบอกว่า ไม่อยากให้เป็นโค้งสุดท้ายเลยจริงๆ
ขอเป็นหลายๆโค้งหน่อยนะ คนอ่านยังคิดถึง :mew1:
-
อ่านน้ำตาซึม
พ่อพี่เอย์สุดยอด เท่ มาก
-
ชอบพ่อพี่เอย์อ่ะ แฟร์ๆดี o13
-
ซึ้งมาก น้ำตาไหลเลย เขียนได้ดีมากเลยค่ะ
อินมาก ราวกับกำลังสำผัสความเสียใจของแม่พี่เอยจริงๆเลย
แม่ก็รักลูกและหวังให้ลูกของตัวเองพบเจอ แต่คนที่ดี มีลูกมีหลานสือสกุลได้
ถ้าเราเป็นแม่พี่เอยก็คงจะทำแบบเดียวกัน จากนี้ความรักของพี่เอยกับหมาปิงจะเป็นยังไงต่อนะ
ยิ่งมีเรื่องของซีซ่าร์อีกคนคนแม่ทำใจดีๆไว้นะค่ะ :sad4:
ติดตามจร่า า :L2:
-
ต้องให้เวลาคุณแม่พีเอย์นะคะ เค้าก็รักลูกของเค้า ถึงจะรักไปในทางที่ผิดก็ตาม
คิดว่าสักวันหนึ่ง(ต้องมีสักวันแหละ) คุณแม่จะเข้าใจในความรักของพี่เอย์กับหมาปิง
ว่ามันจะจีรังยั่งยืนกว่ารักของชายหญิงปกติ คุณแม่ต้องยอมรับและปล่อยวางให้ได้นะคะ
เพราะถึงยังไงคุณแม่ก็ไม่ได้อยู่กำหนดชีวิตของพี่เอย์ตลอดไป
มาฝั่งของหมาปิง คุณแม่และพี่ขมช่างน่ารักจริงๆ เข้าใจลูก ยอมรับและรับได้ในสิ่งที่ลูกเป็น สิ่งที่ลูกต้องการ
สองครอบครัวนี้ช่างแตกต่างกันมากเหลือเกิน
ถึงพี่เอย์จะเหลือแต่ตัว แต่พี่เอย์ก็ยังมีสมองและความรัก ต่อไปนี้ก็ร่วมสร้างทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นมาพร้อมกับหมาปิงนะ
-
คุณแม่ปิงน่ารักกกกกกกกกมากกกกกกกก o13 o13 o13
ส่วนคุณแม่พี่เอย์ก็สู้ๆน่ะ ทำใจได้เร็วๆน้าาาาาา :hao5: :hao5: :hao5: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สู้สู้นะทั้ง 2 คน ดูแลความรักให้ดี รักกันตลอดไป
สงสารแม่พี่เอย์ ถ้าต้องรู้เรื่องพี่ซ่าร์อีกคนจะยังรับได้ไหมร
-
ขอบคุณ :)
-
รักในทางที่ผิด ทำลายทุกอย่าง
แม่เอย์เป็นห่วงเอย์ แต่รักในทางที่ผิด ด้วยอคติมืดบอดในใจของตน
ทัศนคติแคบแบบคนที่ยึดมั่นถือมั่น และเคยชินกับการออกคำสั่ง
เคยชินกับการให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เธอวาด
แต่เธอเข้าใจผิด ลูกไม่ใช่ภาพวาดของเธอ ที่จะวาดแต่งแต้มทุกอย่าง และมันจะสวยงาม
ภาพวาดของเอย์ก็คือของเอย์
มันอาจแตกต่าง แต่ไม่มืดบอด ไม่มืดดำ ไม่คับแคบ และไม่ตื้นเขิน
อย่างจิตใจคุณแม่ที่เป็นมาตลอดแน่นอน
พยายามคิดเข้าใจแม่พี่เอย์ แต่ก็เห็นแต่เพียงความมืดยอดของทัศนคติที่เอาความรักและยุญคุณล้นเกล้ามาเป็นกรงขัง
ให้ทุกอย่างเป็นอย่างใจเธอ สักวันเธอจะชดใช้ความมืดบอดในใจของเธอครั้งนี้
และจะสอนให้เธอโตเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพจริงๆ นอกเหนือจากบุญคุณความเป็นพ่อแม่
-
คนอ่านน้ำตาตก :mew6: :mew6:
สงสารพี่เอย์อ่ะ ถึงจะเข้าใจความรู้สึกของคุณแม่พี่เอย์ก็เถอะแต่ก็ยังสงสารพี่เอย์อยู่ดี ได้แต่หวังว่าคุณแม่จะลกทิฐิลงไม่งั้นคนที่ช้ำที่สุดคงไม่พ้นตัวคุณแม่เอง
-
แอบสงสารแม่พี่เอย์เบาๆ แต่แม่พี่เอย์ก็ไม่ลดทิฐิ ไม่ต่างกับการทำร้ายตัวเองและพี่เอย์ :hao5:
-
ให้มันได้แบบนี้สิ...คนที่เขารักและเข้าใจลูกจริงๆ
ต้องเป็นแบบแม่ของปิงนี่ เพราะที่แม่ของเอย์ทำ
มันคือความเห็นแก่ตัวที่เอาความรักของลูกมากระทำ
ต่อไปนี้ก็ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขนะ แล้วสักวัน...
วันนั้นที่แม่ของเอย์เข้าใจจะมาถึง... :กอด1:
-
อะไรที่มันมากเกินไป รังแต่จะทำให้คนนั้นเป็นทุกข์
เหมือนแม่เอย์ตั้น รักมาก หวังมาก ...ก็ทุกข์มากเช่นกัน
-
เห็นถึงความดันทุลังของ แม่พี่เอย์แล้ว เพลีย ตระกะป่วยมาก ให้ลูกคบๆไปสุดท้ายยังไงก็ให้แต่งงานกับ ชะนีโดยที่ตัวเองเลือกให้ เลี้ยงลูกให้เป็นลูกไม่ใช่สัตว์เลี้ยงหรือหุ่นเชิ้ดที่จะกำหนดชะตาชีวิตเค้าได้นะ คงเข้าใจความหมายคำว่าแม่ผิดทางรู้ว่ารักและหวังดีอยากให้ลูกได้ดีทุกอย่างแต่ สิ่งที่ตัวเองคิดนั้นมันดีสำหรับลูกจริงหรือ เคยลองถามบ้างไหม แล้วสุดท้ายมาอ้อนวอนร้องไห้เพื่ออะไรในเมื่อตัวเองเป็นคนกำหนดมาให้มันเป็นแบบนี้ก็รับผลกรรมนั้นไปละกัน (สะใจมาก)
-
ตอนแรกนั่งอ่านอยู่หน้าอ่านต้องรีบเข้าห้องมาร้องไห้เลยอ่ะ ฮือออ ซึ้ง
มันเจ็บจริงๆนะ เรื่องแม่พี่เอย์ ขอให้เข้าใจเร็วๆ
ขอบคุณแม่และพี่ขมที่เข้าใจ
-
ได้แต่รอให้คุณแม่เข้าใจแต่คงนาน
-
:a5: รอลุ้นต่อไป
-
เพิ่งตามอ่านครับ
สนุกมากๆ
ตั้งแต่พี่เอย์ไปเมืองนอก จนกลับมานี่เรียกน้ำตาได้ตลอด
ยิ่งตอนล่าสุดตอนแม่ของปิงอวยพรนี่น้ำตาไหลพรากๆ ไม่หยุดเลย TT
รอตอนต่อไปครับ
-
เห็นคำว่าคุณแม่แล้วไม่กล้าอ่านต่อ กลัวเอย์โดนคุณแม่เปิดอันติใส่.. #โหมดไม่ยอมรับอะไรทั้งสิ้น
อ่านมาก็จริงอย่างที่คิด.. ชอบแม่ปิงอ่ะ น่ารักมาก มีพูดครับกับพี่เอย์ด้วย ;[]; ใช่ว่าคุณแม่ของพี่เอย์จะไม่ดีนะ
เข้าใจว่ารักลูก อยากมอบสิ่งที่ดีให้กับลูก แต่คคิดว่าเอย์ตันยังเป็นเด็กๆที่ต้องให้ผู้ปกครองตัดสินใจให้ทุกอย่างอยู่ล่ะมั้ง ถึงทำแบบนั้นลงไป ยังดีที่พี่เอย์แกมีความหนักแน่นพอตัว เตรียมการไว้เยอะ.. นี่ถ้าบอกแม่เรื่องบริษัทลมนั่น คงมีช็อกกันไปข้าง..
:katai5:
-
เมื่อไรมาจ๊ะ หลายวันแล้วเนี่ย
-
มารึยังเอ่ย?
:mew3: :mew3: :mew3:
-
เข้ามารอตอนต่อไปค่าาาา :katai4: :katai4: :katai4:
-
^^
-
มาบอกคิดถึงพี่เอย์ น้องปิง รวมถึงพี่ซาร์ พี่เชนด้วยค่า :L2: :กอด1: :3123:
-
***********ตอนนี้จัดเสิร์ฟเอ็นซีวาบหวาม เด็กๆเข้านอนแต่หัวค่ำนะคะ*********
บทที่ 42 คำยินดี1
-สองสัปดาห์หลังจากนั้น-
.....แสงจันทร์ที่พาดผ่านเข้ามา กับคืนวันที่เร่าร้อนคืนหนึ่งของสองเรา......
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
ผมงัวเงียสอดมือปะป่ายหาต้นกำเนิดของเสียง ให้ตาย ข้างนอกมืดตึ๊ดตื๋อแบบนี้ใครตั้งปลุกไว้เช้ามืดตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เลย ยันตัวขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์ตัวดีตั้งอยู่แถว ๆ โต๊ะข้างเตียงซึ่งฝั่งนั้นอีกคนยังนอนมุดอยู่ในผ้าห่ม
ผมเอื้อมมือไปหยิบเข้ามากดปิดเสียง ดูเวลา เหยยยย ตีสี่! ทำไมถึงตั้งเช้าแบบนี้เนี่ย วันนี้พี่เอย์นัดกับแม่ว่าจะพาไปตลาด แต่เวลาที่นัดคือตีห้ามันมาตั้งปลุกตั้งแต่ตีสี่ทำไมกันวะ แล้วคนตั้งเองยังมุดอยู่เลยนะ
รู้สึกว่าแอร์เย็นเฉียบมาก เราสองคนถอดเสื้อนอนกันทั้งคู่ จะว่าไปเมื่อคืนยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำกอดกันไปกอดกันมาแล้วก็หลับ
ร้านของพี่เอย์เสร็จเกือบจะร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วรวมถึงการตกแต่ง เห็นว่ากำหนดเปิดจะเป็นสัปดาห์หน้าหลังจากที่เรากลับมาจากไปเที่ยวกัน ที่แพลนไว้ว่าจะไปญี่ปุ่นมันก็ใกล้เข้ามาแล้วจริง ๆ คืนนี้ผมคงต้องจัดกระเป๋าเพื่อเดินทาง พี่เอย์บอกว่าวันนี้เราสองคนจะพาแม่ไปตลาด ไม่คิดว่ามันจะตั้งปลุกไว้เช้าเป็นพิเศษ
“มีอะไร มึงคิดอะไรอยู่” มันสวมกอดเข้ามา จริง ๆผมตกใจนิดๆเพราะเห็นว่ามุดอยู่ใต้ผ้าห่มคงเป็นเพราะผมขยับตัวมันเลยหลุดออกจากอกผม
“เพิ่งตีสี่พี่ ตั้งปลุกเช้าจังพี่เอย์จะออกไปวิ่งเหรอครับ”
“เปล่านี่”
“แล้วทำไม...”
“นั่นสิ ทำไมกันนะ มึงไม่ลองคิดถึงเรื่องเมื่อคืนดูล่ะ หื้ม?”
“พี่พูดอะไรล่ะนั่น....” ว่าไปแล้วนึกขึ้นได้จริง ๆ รู้สึกผิดหน่อย ๆ แฮะ
“อืม หมามันแกล้งกูไง ทำให้กูมีอารมณ์แล้วตัวเองก็นอนหลับเฉ๊ยเลย เสื้อผ้าเลยถอดอยู่ครึ่งๆกลางๆแบบเนี๊ยะ”
“อย่ามาจับดิ่” ผมปัดมือมันออก อิพี่เอย์แม่งลามก ล้วงมาได้
“อะไรเล่า หนาววววว”
“หนาวก็ซุกของตัวเองเหอะ อย่ามายุ่งของผมนะ”
“ไม่เอาของมึงอุ่น รีบสานต่อเรื่องเมื่อคืนให้เสร็จเร็ว เดี๋ยวตีห้านัดแม่ไว้แล้วจะพาไปตลาดด้วยกันไง”
“นี่ พี่จะพาคุณนายไปจริงอ่ะ” ผมพลิกตัวหันไปหามัน ตั้งแต่ได้ยินมันนัดกับแม่ว่าวันนี้จะไปหิ้วของช่วย ผมนี่แปลกใจแล้ว
“จริงดิ่ รีบทำเหอะ สักสามสิบนาทียังทัน”
“พี่แม่ง จะทำจริงๆ?”
“ทำจริงดิวะ แต่เป็นมึงนะไม่ใช่กู ก็เมื่อคืนตกลงไว้แล้วไง ใครมันยั่วกูบอกจะเป็นคนทำเอง”
“เห้ย แต่ผมว่า....”
“อะไร? อย่าบอกนะว่า ไร้ฝีมือ”
หนอยยยยย น้ำเสียงเน้นมาก ดูถูกกันเห็น ๆ ผมกัดปากใส่มันเลย
“อย่ามาดูถูกผมนะ” ผมดุมัน อิพี่เอย์แย่สุด ผมรู้นะว่ามันแกล้งพูดยั่วผม แต่ผมก็ไม่ชอบนี่ ปีนขึ้นไปคร่อมบนตัวมันเลย ทิ้งน้ำหนักนั่งสุดแรง
“มึงนี่มันยั่วขึ้นจริงนะหมาปิง ฮึ๊บ หนักว่ะ มึงอ้วนขึ้นนะเนี่ย สองโลได้ไหม หื้ม?” มันประคองรับก้นผมไว้ทันทีสอดมือเข้าที่ขอบแล้วดึงออก
“บ้า ไม่อ้วนเหอะ! ผมไม่อ้วนสักหน่อย”
“ครับๆไม่อ้วนๆ ไหนดูซิ ปิงมีดีแค่ไหนครับ ฝีมือโอ้โลมสาวใช้ได้แน่รึเปล่า” สองมือใหญ่ขยำขยี้อยู่ตรงนั้น แก้มก้นผมเนื้อเยอะอยู่ด้วยไม่แห้งนะเออ มือร้ายเลื่อนขึ้นมากอดเอาคอผมแล้วรั้งลงไปรับริมฝีปากร้อน
“สุดฝีมือมึงเลยนะ” เสียงกระซิบสุดท้ายก่อนที่เราจะแลกจูบลึกซึ้งต่อกัน
“อื้มม....”
พี่เอย์เปลี่ยนองศารับจูบหลายมุมแล้ว เราสองคนสาละวนกับการเล่นปลายลิ้นกันและกันจนพอใจ มันครางขัดใจเพราะผมถอนจูบแล้วลากปลายลิ้นไล้เลียไปทั้งคางทั้งแก้ม พี่เอย์โกนหนวดเกลี้ยงมากหน้ามันเนียนผิวดีเหมือนผู้หญิง คุณชายเงยหน้าขึ้นนิดๆให้ลำคอรับริมฝีปากผมได้ถนัด
ผิวเนื้อละมุนหอมจรุงใจยิ่งทำให้ผมลืมแทบทุกอย่าง
ผมจูบไล่ลงมาที่แผงหน้าอก มัดกล้ามเนื้อแน่นมากสมบูรณ์แบบ พี่เอย์ชอบวิดพื้น มันเคยบอกว่ามีกล้ามแขนกับกล้ามหน้าอกนิดๆแบบนั้นเวลาใส่เสื้อผ้าแล้วจะสวย ซึ่งก็จริง เพราะมันชอบใส่เชิ้ตแล้วปลดกระดุมสองเม็ดบนโชว์กล้ามเนื้อสวย ๆ
“ปิง อืมม....” มันครางหนักหน่วง มือผมสอดเข้าไปที่ขอบกางเกงแล้วดึงลง พี่เอย์กดหัวผมดันลงไปคล้ายคนไม่ทันใจ ขณะที่ผมยังคงวุ่นวายอยู่กับกล้ามเนื้อหน้าท้องที่อัดแน่นด้วยความอิจฉา แกนกลางมันผงาดขึ้นเต็มที่แล้ว
“ทำสักทีสิวะ กูรีบนะเนี่ยเดี๋ยวตีห้าก่อนพอดี” มันว่าแล้วจิกหัวผมให้ต่ำลงไปอีก
“อื้อๆ” ผมแกล้งมัน ไม่ยอมแตะปลายลิ้นและริมฝีปากลงไปที่ลูกชายมัน พี่เอย์ครางฮึดฮัด คุณชายโดนขัดใจ
“บ้าเอ๊ย” มันสบถพร้อมกับดึงตัวผมขึ้นมาจูบ พี่เขาพลิกตัวสลับตำแหน่งเร็วมาก ตอนนี้มันคร่อมตัวผมไว้แล้วจ่อลูกชายคนเก่งอยู่ที่ปาก
“หมาปิงอย่ามาลีลา กินเร็วดิ่”
ผมยังแกล้งอื้ออ้าขัดใจ มันทนไม่ไหวจับหัวผมจะให้ครอบริมฝีปากลงไปให้ได้ผมแกล้งเม้มปากแน่นเจอมันบีบให้อ้าแล้วยัดลงไป ผมหัวเราะเบา ๆ แทบสำลัก รู้สึกเลยว่าลูกชายมันร้อนมาก เสียงมันครางหนักๆดังลอดออกมาขณะที่ผมเองก็ไม่ยอมแพ้พยายามทำให้ดีที่สุดเช่นกัน พี่เขาเท้าแขนเข้ากับผนัง สะโพกสอบโยกเล็กน้อยรับริมฝีปากร้อนๆจากผม
“ปิง อืมม...” เมื่อความอดทนสิ้นสุด มันถอนลูกชายมันออกจับตัวผมขึ้นนั่งคร่อม คว้าเจลขึ้นมาบีบป้าย แล้วสอดส่ายสะโพกหนาเข้าหาอย่างเนิบนาบ ผมเกร็งตัวจนสุดเมื่อมันส่งปลายนิ้วเข้ามาก่อนที่แก่นกายร้อนค่อย ๆ แทรกตามเข้ามาทีละนิดๆ จนจมลำ
...ร้อน...แน่น.....
“ขยับเอง” มันสั่ง
“อื้ออ” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งอายทั้งเจ็บ สองมือจิกแขนมัน ท่านี้ลึกมากช่วงที่กดสะโพกลงไปนี่คือเจ็บสุด พอเจอมันสวนกลับขึ้นมาแล้วซอยถี่ความเสียวเริ่มเข้ามาแทนที่ ผมงี้ครางลั่นห้องเลย
“อื้ออ....อ๊าา....พะ...พี่เอย์...คะ..ครับ...”
เตียงใหญ่สั่นสะเทือน พอๆกับร่างผมที่สะท้านร้าวไปหมด ทั้งผมทั้งมันครางแข่งกันบ้านเราเองไม่ต้องกลัวใครได้ยิน ผมเมามันมากเคลิ้มสุด ส่งเสียงเรียกมันไม่ขาดปาก
“ปิงขยับ” มันสั่งอีก
ผมเอาใจมันสุดฝีมือ ไม่ใช่อะไรนะไอ้เหี้ยบาสมันเคยบอกผมว่าภรรยาที่ดีต้องเป็นกะหรี่ตอนอยู่บนเตียง เซ็กส์น่ะจะสนุกต้องสนุกกันทั้งสองฝ่าย ผมไม่ยอมเป็นท่อนไม้หรอก ผมมีประสบการณ์มาก่อนแล้วช่วงเวลาที่เคยนอนกับผู้หญิง คนไหนเป็นท่อนไม้นอนนิ่งๆมัวแต่อายนะผมโคตรเบื่อ เพราะงั้นตอนนี้ ผมจึงผันตัวเองกลายร่างเป็นคาวบอยหนุ่มควบคุมอำนาจบุรุษผู้ซึ่งนอนครางจนตัวเกร็งเพราะกำลังรับน้ำหนักจากผม
“ดีมาก แบบนั้นแหละ ทำอีกปิง ทำต่อไป”
“อะ...อาา... แบบนี้ใช่ไหมครับพี่”
“อืมม ดีมาก แรงอีก ออกแรงอีก”
“คนบ้า ลามก”
“เออ นี่ก็กำลังทำเรื่องลามกอยู่”
ดูพี่เอย์มันพูดจา มีการยกยิ้มร้ายส่งให้ นอนมองผมพร้อมสูดปากระบายความเสียว ผมแลบลิ้นใส่ มันหมั่นเขี้ยวคว้าคอแล้วจับผมลงไปดูดจูบ
“เสียวเหี้ยๆเลย” เสียงคุณชายแหบพร่า เร้าอารมณ์มากถึงมากที่สุด มันสวนสะโพกขึ้นมาขณะรั้งสะโพกผมให้ยกสูง ผมหอบแฮก ลมหายใจแทบขาดห้วงพี่เอย์เล่นทีเผลอตลอด ขยำมือกำเข้าที่หน้าอกมัดกล้ามเนื้อแน่น ๆ มีไว้ให้ผมจิกดีจริง ๆ
“อื้อ” ผมส่ายหน้าอีก รู้สึกหน้าตัวเองร้อนฉ่าวูบวาบไปทั้งตัวขณะที่หมุนสะโพกส่ายหาตำแหน่งที่โดนเข้าจัง ๆ และทุกครั้งที่ผมสะดุ้งเพราะโดนจุดสำคัญพี่เอย์จะสวนพั่บๆๆขึ้นมาตลอด ผมแทบจะถึงจุดหมายไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เหนื่อยจนฟุบลงไปแนบอกมันอีก
“ไม่เสร็จกูไม่ลุกนะมึง เดี๋ยวแม่เดินมาเรียกจะแย่เอานะ”
ตุ๊บๆๆ ผมทุบอกมันก่อนตัดสินใจลงมือบรรเลงทุกๆอย่างด้วยตัวเอง เมื่อมองเห็นเข็มยาวที่หัวเตียง พี่เอย์ยิ้มอีกแล้ว มันหัวเราะเบา ๆ ก่อนพลิกตัวผมลงมาแล้วจัดการแทรกกายร้อนเข้าไป เตียงใหญ่สะท้านสะเทือนเสียงเราสองคนระงมลั่น ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อก่อนผมใจกล้าหน้าด้านมากเวลาทำกับผู้หญิงไม่เคยมีความอายเลยสักนิดกับท่านี้ เห็นสาวๆบางคนยกแขนขึ้นปิดหน้าเวลาที่ผมทำยังอดคิดไม่ได้เลยว่าจะอายไปไหน หน้าแดง ๆ หน้าตาน่ารักดีออก แต่พอถึงทีตัวเองบ้างผมกลับอายมากๆทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยเป็นยกมือขึ้นปิดหน้าเหมือนกัน พี่เอย์ปัดมือผมออกแล้วคว้าผมเข้าไปจูบ พลิกแพลงท่าท่าโน่นนี่สารพัดที่มันจะสรรหามาทำ จนเอวผมนี่เคล็ดยอกไปหมด
และเมื่อถึงที่สุด....ท่าที่มันมักใช้ปิดเกมส์เสมอทุกครั้งก็ถูกงัดออกมาใช้ มันซ้อนตัวอยู่ด้านหลังกอดผมไว้แนบอกอย่างรักใคร่ สอดแทรกร่างกายส่วนล่างเข้ามาพร้อมขยับสะโพกกระชั้นถี่ เหงื่อเม็ดเล็กเม็ดน้อยผุดพรายขึ้นที่ใบหน้าสองเรา พี่เขาจูบซับลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใบหน้าผมถูกจับให้หันมารับจูบไม่รู้กี่หนต่อกี่หน มันจ้องหน้าผมราวกับว่ากลัวว่าผมจะหายไปไหน ผมไม่รู้ว่าในใจมันคิดเรื่องอะไรอยู่แต่เราสองคนต่างมีปมที่คล้ายคลึงกัน ในวันนั้นวันที่เราเป็นของกันและกันครั้งแรก...กลับกลายเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ผมเอื้อมมือขึ้นไปเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้ พี่เอย์หน้าผากสวยมากดูเหมือนผมเคยบอกไปแล้ว มันซุกใบหน้าลงมาที่ซอกคอผมทันทีที่จุดสูงสุดของมันกับผมกำลังจะแตะถึงกัน มือมันเอื้อมเข้ามาทักทายกับลูกชายผม
“อ๊ะ....อ๊ะ...” ผมครางเสียงสั่น ความร้อนจากร่างกายกำลังจะทะลักออกมาแล้ว พี่เอย์เร่งขยับเร็วขึ้นไปอีกมันจับให้ผมหันไปรับจูบ ร่างกายของผมกำลังจะแตะถึงขอบวิมานสวรรค์ พี่เขาจุดรอยยิ้มมุมปากยกสูง ช่างเป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมเสน่ห์และกระชากใจจนผมอดที่จะยกมือขึ้นมาลูบไล้ไม่ได้
ผิวกายนุ่มยิ่งได้เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราย ความชื้นจากฝ่ามือใหญ่กลับยิ่งถ่ายทอดความร้อนออกมา ราวกับจะระบายให้รู้ว่าความร้อนรุ่มกำลังสุมในรสสวาทแทบมอดไหม้
“อ๊ะ...อ๊าา....อื้ออ....” ผมครางไม่เป็นศัพท์เมื่อแตะถึงเส้นสุขสมพร้อมกับปลดปล่อยสายธารแห่งความสุขออกมาเป็นสาย ขณะที่ตัวมันขยับถี่ ๆ ตามมาติดๆ เสียงเนื้อกระทบกันดังถี่ลั่น ก่อนรู้สึกถึงความร้อนที่พวยพุ่งเข้ามาฉีดทะลักจนไหลล้นเอ่อออกมาที่โคนขา กามารมณ์โค้งสุดท้ายเรียกเสียงห้าวคำรามดังลั่น
“อ่าา...สุดยอด!”
มันกอดผมไว้เต็มอ้อมแขน เสียงหอบหายใจทั้งมันทั้งผมยังไม่จางหาย พี่เอย์จูบซ้ำๆลงที่เนินไหล่ ส่งเสียงกระซิบที่ริมหู
“รักนะคะ”
ผมพยักหน้าเบา ๆ คำพูดหวานเลี่ยนที่มันจะพูดก็ต่อเมื่อเราเมามันส์กันจนถึงขีดสุดจริง ๆ มันเคยพูดว่าคำสารภาพรักจะให้ลึกซึ้งต้องพูดตอนเมคเลิฟใช่ไหม ผมว่าแบบนั้นมันก็ดีอยู่ แต่ความเขินอายอาจทำให้หัวใจเต้นเร็วจนผิดปกติได้ เหมือนผมตอนนี้
พี่เอย์จุดรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ขึ้นมาอีกแล้ว
“ปิง กูถามอย่างนึงสิ”
“ครับ?” มันเสยปอยผมที่ชุ่มเหงื่อออกให้ ประทับจูบนุ่มนวนลงมา ผมขยับหันมาหา จ้องหน้ารอฟังคำถามจากมัน
“เพราะอะไรถึงเลือกกู”
“หือ?” ผมอึ้งไปนิด ไม่คิดว่าจะโดนถามอะไรแบบนี้
“ทั้งที่มีใครอีกหลายคนที่เขาเต็มใจจะดูแลมึง เพราะอะไรเหรอปิง เพราะอะไรถึงรักกู”
นัยน์ตาพี่เอย์วูบไหวเล็กน้อย ดูเหมือนคนกำลังประหม่าที่จะได้ฟังคำตอบจากปากของผม จริงๆผมเคยถามใจตัวเองเหมือนกันนะ ทำไมต้องเป็นมัน? ช่วงที่เราห่างกันผมจะเปิดใจให้ใครอีกสักกี่คนเข้ามาก็ยังได้แต่ผม เลือกที่จะไม่ทำ ผมไม่คบใครหน้าไหนอีกเลยตั้งแต่ได้เจอมัน
ผมคิดว่าผมรักมันตั้งแต่วันแรกที่เราสองคนเจอกันด้วยซ้ำ
คนเราลองได้รักใครสักคนเข้าแล้ว จะไม่คิดไขว่คว้าหาใครเข้ามาอีกเลย
ผมคิดว่าพี่เอย์เองก็คิดเช่นเดียวกันกับผม
“พี่จำ....วันที่เราเจอกันครั้งแรกได้ไหม”
“จำได้สิ” พี่เอย์พยักหน้ารับเบา ๆ “มึงทำกูแสบนักนี่ โกงค่าผัดไทยกูไปตั้งสี่ร้อยกว่าบาท แถมยังแกล้งเดินชนทำแกงสีดำๆหกใส่เสื้อกูอีก”
ผมอมยิ้ม รู้สึกปริ่มมากไม่คิดว่ามันยังจำได้แม่น แต่ผมเองก็ไม่เคยลืมหรอกนะถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
“เพราะว่าพี่แปลกไง คนอะไรกินส้มตำไม่เป็น ผมเห็นเพื่อนพี่ทั้งโต๊ะกินข้าวเหนียวกันหมด แต่พี่กลับไม่ยอมแตะต้องเลย ขนาดตำไทยที่แม่ตั้งใจทำให้พี่ยังไม่ยอมแตะ ร้องหาข้าวผัดกุ้งในร้านอาหารอีสานเล็กๆ ผมหมั่นไส้เลยหยิบห่อผัดไทยที่จะซื้อมากินก่อนออกไปเตะบอลเทใส่จานแล้วขายให้พี่ สี่ร้อยกว่าบาทนั่นแหละ”
“หืม? สารภาพมาเดี๋ยวนี้นะ ผัดไทยห่อนั้นมึงซื้อมาเท่าไหร่กันแน่”
“เอาจริงดิ่”
“อือฮึ” มันพยักหน้าใช้สายตาคาดคั้น ผมเลยต้องยอมจำนน
“สี่สิบบาทครับ ร้านหลังโรงเรียน แขวนใส่รถมอไซด์มาตั้งหลายนาที”
“หมาเอ๊ย”
“ก็พี่อยากเรื่องมากทำไม โดนผมโกงถูกต้องแล้ว”
“นี่เหรอ เหตุผลที่รักกู ชอบคนเรื่องมากงั้นดิ่”
“แล้วก็...ตอนที่ไปอัมพวาขากลับพี่ปาอะไรใส่หัวผม ผมจำได้นะ”
“ยังจำได้ด้วยเหรอ”
“มันก็....หลายๆอย่างอ่ะนะ” ผมยกมือขึ้นไปปิดปากมันกันถามมากเรื่องอีก พี่เอย์รีบหลบ มันแกล้งจี๋เอวผม ผมเลยจะถีบมันเจอคุณชายตวัดขาก่ายผมไว้แน่นเลย เราสองคนเขินกันนิดๆ
“แล้วพี่ล่ะ ทำไมถึงรักผม ผมถามได้ไหมครับ”
“หื้ม??”
“พี่เอย์ตอบสิครับ ทำไมต้องเป็นผมด้วย ตัวเลือกพี่เยอะแยะเลยนี่ ทำไมถึงต้องเป็นผมล่ะ”
ผมจ้องหน้ามันนิ่ง อยากรู้เหมือนกันไหน ๆ มันก็ชวนพูดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วถือโอกาสถามซะเลย
“มึงอยากรู้จริงอ่ะ”
“อื้อๆ” ผมพยักหน้า จดจ่อรอฟัง แอบเห็นแววตาเจ้าเล่ห์กลอกกลิ้งไปมา ริมฝีปากยกยิ้มร้าย มันรัดผมไว้แน่นขึ้นไปอีก
“ไม่บอก”
แง่ววววว
“ขี้โกงว่ะ”
“นิสัยไม่ดีเลยเนอะกูเนี่ย”
“ทำไมถึงไม่บอก”
“ไม่บอก! เพราะไม่ชอบคนขี้เหร่ ไม่ชอบคนเห็นแก่ตัว ไม่ชอบคนนิสัยไม่ดี ไม่ชอบคนนอกใจ ที่สำคัญไม่ชอบคนไม่รอ”
ผมสตั๊นกับสิ่งที่มันพูดไปหลายวินาทีเหมือนกัน ถ้าคุณคิดตามเหมือนผมจะรู้เลยว่า นั่นเป็นคำสารภาพรักจากมันที่วิเศษมาก
เชื่อเขาเลย ทุกอย่างที่พูดคือตรงข้ามหมดแน่ ๆ
“มึงรู้ไหม มึงทำอะไรได้เก่งที่สุด”
“อะไรครับ เขียนโปรแกรมเหรอ”
“เปล่า ไม่ใช่”
“หรือว่าข้าวผัดกุ้ง?”
“ยังไม่ใช่อีก”
“แล้วอะไรอ่ะครับ”
“มึง ‘รอ’ เก่งที่สุดเลยไง”
ผมนึกถึงคำพูดของตัวเองตอนที่ไปรอมันที่ห้องเป็นครั้งสุดท้ายขึ้นมาทันที วันนั้นผมยืนร้องไห้อยู่ริมกระจกมองวิวเจ้าพระยาแบบมืดๆ
....ผมเก่งนะ ผมรอเก่งใช่ไหม?? แม้ว่าผมจะรออย่างไม่มีจุดหมายไม่มีคำตอบอะไรเลย แต่ผมก็ยังจะรอ....
จะว่าไปช่วงเวลานั้นโคตรทุกข์ใจเลยนี่หว่า รู้สึกตัวเองหน้างอขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงว่าผมต้องเสียน้ำตาและร้องไห้หนักแค่ไหนในเวลานั้น ผมเริ่มดิ้นๆๆแล้วทุบมันระบายความแค้น พี่เอย์คว้ามือผมแล้วกอด ทำปากจุ๊ๆบอกให้ผมเงียบ
“ชู่ว์ นอนเฉย ๆ อย่าดิ้น ปิงไม่ดื้อนะครับเราสองคนผ่านเรื่องราวตรงนั้นมาแล้ว เดี๋ยวกูเอาอะไรให้นะ”
มันขยับตัวไปเปิดลิ้นชักที่หัวเตียง หยิบอะไรบางอย่างออกมา
“อ่ะนี่”
“อะไรครับ” ผมรับมา มันเอื้อมมือไปกดสวิทเปิดไฟหัวเตียง ผมเลยเห็นว่าสิ่งนี้คืออะไรที่พี่เขาส่งให้
สมุดบัญชี
“คุณพ่อฝากให้ ยังเบิกใช้ไม่ได้นะแต่ท่านว่าเอาไว้ให้มึงลุ้นเงินรางวัล ถูกทุกงวดอ่ะกูว่า สลากออมสินคุณพ่อท่านซื้อเรียงหมวดเหมามาล่ะมั้งนะ”
“ตะ...แต่ พี่เอย์ครับทำไมยอดมันถึงเยอะแบบนี้ล่ะพี่” ผมขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีก ไม่แน่ใจถึงตำแหน่งของเลขศูนย์ มันเยอะมากจนตาลาย
“เอาน่า ไว้ให้ได้ลุ้นถ้ามึงไม่อยากได้เอาฝากแม่ไว้ไหมล่ะ ผู้ใหญ่ชอบเสี่ยงโชค ถ้าเผื่อถูกรางวัลทุกๆงวดแม่จะยิ้มดีใจนะ”
“พี่พูดจริงเหรอ อนุญาตเหรอครับ”
“กูให้มึงแล้ว มึงจะเอาให้ใครกูไม่เคยว่าหรอก ถ้าสบายใจอยากทำอะไรก็ทำ”
“ขอบคุณครับพี่เอย์”
“หึหึ ขอเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ป่ะวะ กิริยาขอบคุณแบบเมบๆอ่ะ”
“แบบไหน”
“แบบเมื่อกี้....เมคเลิฟ...อีกสักยก”
เหอๆ นั่นก็แค่พูดกันเล่น ๆ หรอก อีกสิบห้านาทีจะตีห้าผมรีบผลักมันออกแล้วลุกเลย แย่งกันเข้าห้องน้ำแต่ในที่สุดก็เข้าไปอาบพร้อมกันทั้งคู่ ผมจำเป็นต้องล้างตัว พี่เอย์ก็ไม่กวนนะมันอาสาจะช่วยแต่ผมไม่ยอม ผมใช้ความชำนาญจัดการตัวเองแป็บเดียว ปวดสะโพกนิดๆว่ะท่าทางเอวจะเคล็ด
.
“ปิงเป็นไรลูก ทำไมเดินแบบนั้นเอวเคล็ดเหรอ”
ผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยากจะเอากุญแจรถปาหน้ามันนัก เสียงอิพี่เอย์หัวเราะเยาะผมเบา ๆ แม่ไม่ได้ยินหรอกเพราะมันแต่ก้มดูต้นไม้ดอกไม้แถว ๆ รั้ว แต่ผมรู้นะว่ามันกำลังคิดอะไร แอบชี้หน้ามันพี่เอย์ยักไหล่ใส่
“เปล่าครับ เดินชนมุมโต๊ะน่ะแม่”
“ทายารึยังเดี๋ยวก็เขียวช้ำตัวเรายิ่งช้ำง่ายโดนอะไรนิดนึงก็เขียวแล้ว เดี๋ยวกลับมาจากตลาดเอย์นวดให้น้องนะลูกนะ”
“ครับ”
ผมฟาดกุญแจใส่มันอย่างโมโห พี่เอย์ยิ้มร่ามันคว้าหมับเอาไว้ แล้วบอกแม่ว่าให้ขึ้นรถ ตัวเองขึ้นไปประจำที่นั่งคนขับ เราสามคนกับรถกระบะหนึ่งคันมุ่งสู่ตลาดสดในเวลาเช้าตรู่ ตีห้าแบบนี้ไม่ได้มากับแม่นานแล้วเหมือนกัน พักหลังผมยุ่งกับงานประจำมีแต่พี่ขมที่เป็นคนพาแม่ไป
“ฮ้าวววว” ผมอ้าปากหาว ทั้งง่วงทั้งเหนื่อย แม่หันมาตีแขนเบา ๆ
“เป็นอะไรน่ะเรา ตื่นตีห้านี่หาวหวอดเชียวนะ ปิงนี่นับวันขี้เซานะลูก เมื่อก่อนตื่นตีสี่พาแม่ไปตลาดไม่บ่นสักคำ ขี้เกียจเหรอเรา”
ผมส่ายหน้าไม่มีอะไรจะเถียง ตวัดสายตาไปมองไอ้ตัวคนต้นเหตุทันที ใครล่ะที่เป็นคนตั้งปลุกตั้งแต่ตีสี่ ใครล่ะที่ไม่ยอมลุกแล้วยังจะให้ผมทำอะไรน่าอายนั่น สารพัดท่าทางนั่นผมเอวเคล็ดแค่นี้ยังน้อยไป
“จอดตรงนี้ได้เหรอครับแม่” พี่เอย์ถาม มันตั้งลำถอยรถเข้าที่จอดดี ๆ เราสามคนลงมายืนที่ฟุตบาต
“ได้จ้า พี่ขมเขาฝากรถไว้ที่นี่ประจำ หน้าร้านนี้คนรู้จักกัน” แม่เดินเข้าไปทักทายอาซิ่มเจ้าของร้าน ผมกับพี่เอย์เดินเลี่ยงมายืนรอ คุณชายหน้าตาท่าทางตื่นเต้นมาก วันนี้มันใส่กางเกงวอร์มผ้าสีเทาเข้มกับเสื้อยืดคอแหลมสีเทาเข้ารูป นี่คือชุดนอนเลยนะ เรารีบกันมากเข้าห้องอาบน้ำพร้อมกับแต่ต่างคนต่างทำภารกิจ เสร็จออกมาคว้าได้ชุดไหนก็หยิบใส่มาเลย
(มีต่อค่ะ)
-
“พี่เอย์กินขนมไหมครับ” ผมดึงมันไปแถว ๆ ขนมครกทรงเครื่อง พี่เอย์พยักหน้ายืนยิ้ม คนขายถามว่าเอาไส้อะไรมันชี้ๆข้าวโพดกับฟักทองป้าคนขายเลยหยิบให้ ก่อนเราจะเดินออกมาป้าแกเรียกมันใส่แถมลงไปอีกคู่ อิพี่เอย์ยิ้มกว้างเชียว
“ขอบคุณครับคุณป้า”
“ไปลูกเข้าไปเอาหมูก่อน สายแล้วเดี๋ยวของดีๆหมด” แม่เดินมาเรียก ผมกับพี่เอย์เดินตามหลังคุณนายเข้าตลาด มันทั้งเดินทั้งกิน รู้สึกเลยนะว่าคนมองมันเยอะมากอาจเพราะเขาไม่ค่อยคุ้นหน้า แล้วท่าทางคือไม่เหมือนคนแถว ๆ นี้
“ปิงอร่อย มึงกินป่ะ” มันหันมาถาม ผมส่ายหน้า แม่กำลังสั่งหมูกับป้าเจ้าประจำ
“ไม่เจอนานนะลูกปิง โตเป็นหนุ่มแล้ว”
“สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ อิพี่เอย์มืออ่อนทำตามแม่ยิ้มใหญ่เลย
“แล้วอีกคนน่ะใครกันจ๊ะศรี ทำไมฉันไม่เคยเห็นว่าเธอจะเคยพามาเลย” ป้าแกส่งหมูออกมาให้พี่เอย์ยื่นมือเข้าไปรับ มันเปลี่ยนสีหน้าทันทีพอรู้ว่า โคตรหนัก ผมเลยยื่นมือจะถือช่วย มันบอกไม่เป็นไร
“นี่ก็ลูกชายเหมือนกันจ๊ะ ลูกชายคนโต” แม่ขยับเข้ามาหาพี่เอย์ มันยกมือที่หิ้วของไหว้ป้าเจ้าของร้านอย่างทุลักทุเล
“ต๊ายตายมารยาทดีทั้งพี่ทั้งน้อง รูปร่างนี่เอ้อเหอสูงใหญ่ล่อตะเข้จริงจริ๊ง ไม่รู้มาก่อนเลยนะลูกชายคนโตจะหล่อมากขนาดนี้ รู้จักแต่หนูปิง”
“ไปนะ เดี๋ยวจะต้องไปซื้อผักอีก” แม่บอกลาแล้วรีบเดินเลี่ยงออกมา ป้าเขายังโบกมือให้พวกเราไวๆ ผมเห็นพี่เอย์มันขำเลยถามไปว่าขำอะไร
“ป้าขายหมูตลกดี”
“แกจะจีบพี่ให้ลูกสาวแกอ่ะดิ เนี่ยจีบผมมาตั้งแต่เด็กแล้วพี่ไม่รู้อะไร”
“แล้วลูกสาวแกสวยป่ะล่ะ”
“เดี๋ยวเหอะ” ผมหยุดกึ๊กทันทีแกล้งมองมันตาขวาง อิพี่เอย์ยกมือขึ้นแบบคนยอมแพ้ “ล้อเล่น” ก่อนดัน ๆ ผมให้เร่งเท้าเดินตามแม่ไป
คนเริ่มเยอะขึ้น หกโมงเช้าแล้วขณะที่สองไม้สองมือของเราเต็มไปด้วยผักด้วยหมูและเครื่องแกงต่าง ๆ
“พี่เอย์หนักไหมครับ”
“มึงอยากฟังเรื่องโกหกแต่เช้าไหมวะปิง” หน้ามันเลืองแล้วนะผมว่า ยังไงก็ตามอย่าเป็นลมอย่างเดียวพอ
“เออ เอาที่พี่สบายใจเหอะ”
“ไม่หนักเลยว่ะ เบาสบายเหมือนปุยนุ่น กูยังสามารถหิ้วได้อีกเป็นสิบๆโล ดูซินั่นแม่กำลังซื้ออะไรเพิ่มอีกแล้ว โคตรดีใจ”
“เอย์ไหวไหมลูก เอาให้ปิงช่วยถือ เดี๋ยวนิ้วเขียวนะถืออยู่คนเดียวแบบนั้น”
“แม่ครับช่างเขาดิ่ พี่เอย์มันอยากให้แม่ชมว่าเก่ง”
“หมาปิงมึงหุบปาก” มันเตะขาผม
“แม่เห็นไหมพี่เอย์พูดไม่เพราะแต่เช้าเลย”
“เอย์หนักไหมลูก” แม่ลำเอียงว่ะ ผมก็ถือนะไม่ใช่มือเปล่า ทำไมทำท่าห่วงแต่มันก็ไม่รู้
“ไม่หนักครับ เอย์อยากช่วยแม่”
“แหวะ” ผมแลบลิ้นทำท่าโก่งคออ้วก พี่เอย์มันโกหกแม่ชัดๆมันหนักจนหน้าซีดไปหมดแล้วนิ้วก็แดงจนเริ่มจะเขียวยังทำหน้าชื่นตาบานบอกไม่หนัก
“กลับกันได้แล้วเดี๋ยวช่องทางออกแม่ซื้อผักอีกสักสองสามอย่างจะได้กลับกันเลย”
เรากลับกันมาถึงบ้านเกือบเจ็ดโมง สายไปหน่อยพี่ขมจัดร้านแล้วเรียบร้อย ผมกับพี่เอย์เอาของเข้าไปวางไว้ให้ในห้องครัว ก่อนแม่จะไล่ให้กลับกันไปได้แล้วเพราะแปดโมงผมต้องออกไปออฟฟิศ พอเดินตัดรั้วมาถึงบ้านพี่เอย์มันกระโจนลงนอนที่โซฟาทันทีคว้าหมับน้องหมีเข้ามาก่าย
“พี่เอย์ไปล้างมือล้างเท้าก่อนครับ ไปตลาดมาเปื้อนนะ”
“เจ็บมือ” มันทำเสียงอ้อน ผมนั่งลงข้าง ๆ จับมือมันขึ้นมาดู มือพี่เอย์นิ่มมากๆตอนนี้แดงเถือกเลย ผมยกขึ้นมาเป่าๆให้
“ถ้าหนักก็บอกผมสิ ผมจะได้ช่วยพี่ไง”
“บอกได้ไง มึงเองก็ของเต็มมือเหมือนกัน”
“แต่ผมก็เคยชินนี่ครับ ช่วยแม่มาตั้งแต่เด็กแล้ว”
“สงสารแม่กับพี่ขมว่ะ หิ้วของแบบนี้ทุกวันปวดมือแย่เลย”
“ปกติพี่ขมไปด้วยแล้วสองคนนั้นจะใช้บริการรถเข็นของตลาด ไม่ถือเองหรอกพี่”
“อ้าว” มันลุกขึ้นนั่งทันที จ้องผมใหญ่เลยประมาณว่าแล้วทำไมคราวนี้ให้กูถือไรแบบเนี๊ยะ ผมรีบขยับออกมานิดๆ
“ก็แหม่....วันนี้ลูกเขยพาไปทั้งทีคุณนายแกคงอยากจะโชว์ล่ะมั้ง มีหนุ่มหล่อตั้งสองคนเดินรั้งท้าย ขืนจ้างรถเข็นมาอีกเป็นขบวนล่ะคราวนี้ แม่แกกลัวเอิกเริกไง”
“เป็นแบบนั้นเหรอ จริงดิ่”
“ใช่ครับ ผมคิดว่านะ”
“กูก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก กลัวว่าแม่จะหนักที่ต้องหิ้วของทุกวันเท่านั้นเอง เดี๋ยวร้านกูเปิดแล้วอยากให้แม่มาดูแลออฟฟิศให้มากกว่าถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้ไปขายของทำงานหนักแบบนั้นเลย”
“พี่อย่าไปพูดเรื่องนี้กับแม่นะครับ ผมน่ะเคยบอกให้เลิกขายส้มตำเจอโกรธไปตั้งหลายวัน อาชีพนี้น่ะแม่ภูมิใจแล้วก็รักมาก ทุกวันนี้ที่ทำคือไม่ได้หวังเรื่องเงินทองนะ แม่ทำแก้เหงาผมเองก็จนปัญญาเหมือนกัน”
พี่เอย์พยักหน้าเข้าใจ มันกอดเอวผมซุกหน้าลงไปแล้วอ้อน
“มึงจะออกไปตอนไหน” วันนี้วันเสาร์ผมต้องเข้าออฟฟิศ นัดกับพี่เชนไว้แล้ว
“สองโมงครับ เดี๋ยวจะไปแต่งตัวแล้ว พี่เอย์นอนต่ออีกหน่อยก็ได้ สักสามโมงเดินไปกินข้าวที่ร้านนะ แม่บอกว่าจะเตรียมไว้ให้”
“อย่าลืมนะวันนี้ซ่าร์มันจะมากินข้าวเย็นด้วยเดี๋ยวกูจะบอกแม่ไว้”
“ครับผมไม่ลืมหรอกเดี๋ยวชวนพี่เชน หมาบาสแล้วก็ไอ้วุฒิมากินด้วยกัน สักห้าโมงเย็นน่าจะเสร็จนะผมว่างานเคลียร์ไปจนเกือบหมดแล้ว”
“อื้อ กูรอนะ”
“ครับ พี่เอย์นอนเถอะเดี๋ยวผมไปแต่งตัว อย่าลืมนะครับสามโมงต้องตื่นไปกินข้าวนะอย่าให้แม่เป็นห่วง”
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวไปช่วยตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่าเผื่อได้ล้างมะเขือเทศให้ เมื่อกี้กูเห็นแม่ซื้อมะเขือเทศเยอะแยะเลย น่าเล่น”
“อะไรครับ อะไรน่าเล่น” ผมงงกับคำตอบของมัน
“กูชอบเล่นมะเขือเทศ สีแดงสวย กินก็อร่อย ว่าแล้วออกไปเลยดีกว่ามึงไปแต่งตัวดิ่ กูไปช่วยแม่แล้วนะ”
พี่เอย์วิ่งออกไปแล้วแค่พูดถึงเรื่องมะเขือเทศ คุณคงจำได้ใช่ไหมมันชอบกินมะเขือมาก พักหลังผมไม่ค่อยได้ทำข้าวผัดมะเขือเทศให้มันกิน เพราะนั้นมันแอบไปที่ร้านแล้วหยิบมะเขือเทศของแม่มากินเล่นบ่อยมาก ไม่คิดว่าวันนี้มันเล็งมาตั้งแต่อยู่ที่ตลาดแล้ว ท่าทางมีความสุขน่าดู
.
.
บ่ายแก่ ๆ ที่ออฟฟิศของยูเซย์
“แย่แล้ว กูแย่แล้วไอ้หมาบาส กูแย่แล้วคราวนี้”
ผมคุกเข่าทรุดลงกับพื้น ฟุบลงไปอย่างคนที่หมดแล้วซึ่งความหวัง มืดมนมากๆ หมาบาสมันเดินเอาอะไรสักอย่างออกมาจากในครัว กำลังจะเข้ามาเห็นผมทำท่าแบบนั้นคงตกใจมากพอดู ขณะที่เสียงไอ้วุฒิกับพี่เชนนั่งหัวเราะผมอยู่ไม่ไกล
“ลูกพี่ปิง พี่เป็นไรน่ะ” บาสมันถลาเข้ามาดู ผมยกสองมือทึ้งหัวตัวเองฟุบลงที่พื้น พี่เชนยังคงหัวเราะต่อไป เสียงหัวเราะปิศาจมาก ผมล่ะเกลียดนัก
“พี่ปิงเป็นอะ....” มันจับผมขึ้นมาดูหน้า พอเห็นว่าผมจริงจัง มันถึงกับพูดไม่ออก
“กะ...กะ....เกิดอะไรขึ้นพี่??”
“ไอ้บาสกูแย่แล้วมึง” เสียงผมราวกับคนร้องไห้จริงนะ
“อะไร ลูกพี่เป็นอะไร” มันเองก็ตกใจไม่น้อย หน้าตาสงสัยผมมาก
“มันไม่ตั้ง ไอ้เหี้ย! ลูกชายกูไม่ตั้งแล้ว กูอยากจะร้องไห้” ผมยกสองมือปิดหน้าพูดด้วยน้ำเสียงไว้อาลัยกับลูกชายตัวเองจนถึงที่สุด
จบสิ้นแล้วผม
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมเข้าออฟฟิศมาแต่เช้านั่งทำงานกับพี่เชน วันเสาร์พนักงานจะกลับไวหน่อย บ่ายสี่โมงเย็น ไอ้บาสกับไอ้วุฒิแวะเข้ามาช่วยเกี่ยวกับงานเอกสาร ผมหยิบเอาซีดีที่หมาบาสมันให้เป็นของขวัญเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว มันบอกของเด็ดฉลองงานแต่งผมกับพี่เอย์ ผมก็รู้หรอกมันเป็นหนังเอวี เรื่องแบบนี้มันก็ธรรมดาใช่ไหม หาโอกาสดูไม่ได้สักทีพี่เอย์อยู่บ้านทุกตลอดวันนี้เหมาะทุกประการผมจึงติดใส่กระเป๋ามามา กะว่าจะมานั่งดูกับพี่เชน
พอเคลียร์พนักงานได้หมด ผมเปิดเลยสิครับพี่เชนก็ดูด้วยไอ้วุฒิไอ้บาสเองก็ดูไปด้วยทำงานไปด้วย เราดูแบบนี้กันบ่อยพวกผมผู้ชายนะเรื่องธรรมดาใช่ไหมล่ะ
แต่ว่าคราวนี้สิที่มันแปลก...
“ตลกไปแล้ว พี่ปิงโกหกป่ะเนี่ย แผ่นนี้น่ะ ริโอเชียวนะพี่ สเป็คพี่ขวัญใจพี่มาตลอดเลยไม่ใช่เหรอ ริโอนมใหญ่ๆน่ะทั้งขาวทั้งอวบ ไหนว่าดูทีไรของขึ้นทุกทีมาวันนี้ไหงบอกไม่ตั้งงั้นล่ะ”
“มึงหยุดพูดสักทีได้ไหมเหี้ย! ไอ้วุฒิมึงมาเอาเพื่อนมึงไปเก็บเลยนะ”
ผมโมโหจนทำอะไรไม่ถูกปากล่องอะไรต่อมิอะไรใกล้มือใส่หัวไอ้วุฒิ มันกับพี่เชนยังคงนั่งหัวเราะผมอยู่แบบนั้น ไอ้บาสยังทำหน้างงๆ
“ไหนดูดิ๊ ไม่ตั้งจริงดิ่” พี่เชนเดินเข้ามาหา ทำท่าจะมาขอดู
“เฮ้ยๆๆๆ พี่บ้าอย่ามายุ่งของผมนะ”
“ไม่จริงม๊าง พวกกูตั้งกันถ้วนหน้ามึงอย่ามาแหล หมาปิง”
“แหลที่ไหนเล่า บ้าเอ๊ย ผมแย่แล้วพี่คราวนี้หมดอนาคต”
“เฮ้ยจริงดิ่มึง จริงจังไปไหมหน้าตามึงน่ะ”
“พี่เชน ฮือๆ ผมเพิ่งอายุยี่สิบสองเองนะพี่ ฮือๆ พระเจ้า”
ผมยกสองมือปิดหน้าอยากจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ เมื่อเช้ายังสุขสดชื่นกับพี่เอย์อยู่เลยแต่ไหงพอตกเย็นลูกชายผมงอแงแบบนี้ เมื่อก่อนดูสาวริโอทีไรผมคึกคักดึ๋งดั๋งตลอด ทำม๊ายทำไมตอนนี้ถ้าไม่ใช่พี่เอย์ผมถึงไร้อารมณ์กับทุกคนไปหมดแบบนี้ได้
ผมไม่เข้าใจ
“สมน้ำหน้ามึง ไปๆๆ ปิดๆ ไปกันได้แล้วมั้ง ไหนว่าจะไปกินข้าวบ้านมึงไง คนครบกันแล้วยังเสือกมาเปิดหนังโป๊ดูไม่รู้เรื่องอีก สมน้ำหน้าพระเจ้าลงโทษมึงแล้วไปเคลียร์กับแฟนมึงเอง ลุกเร็ว” พี่เชนเอาขาเขี่ยๆผมให้ลุกขึ้นขณะที่ไอ้วุฒิมันจัดการปิดเครื่อง ปิดอุปกรณ์ไฟฟ้าทุกชนิด จะห้าโมงแล้วกว่าจะถึงบ้านก็เกือบหกโมงทานข้าวเย็นด้วยกันพอดี
“ไม่ต้องมาเศร้า มึงไม่ตั้งกับผู้หญิงน่ะดีแล้ว ถ้าแฟนมึงรู้ดีใจแน่” พี่เชนเดินเข้ามากอดคอพาผมเดินออกมาจากร้าน เราทั้งหมดไปรถพี่เขา ผมทิ้งมอ’ไซด์ไว้ที่นี่เลย พรุ่งนี้วันอาทิตย์หยุด แล้ววันจันทร์คือผมกับพี่เอย์จะไปเที่ยวกันหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะไปไหน พี่เอย์มันอยากไปญี่ปุ่นซื้อตั๋วแล้วแต่ผมงอแงผมอยากไปเกาหลี จะไปตามรอยซีรี่ย์ที่ผมชอบ มันว่าผมบ้าดารา
“ใครจะไปบอกล่ะ พวกมึงเหอะห้ามปากโป้งนะเว้ยพี่เอย์รู้กูตายแน่” ผมหันไปปรามสองหมาที่กำลังขึ้นเบาะหลัง มุดออกจากวงแขนหนักๆของพี่เชนขึ้นนั่งด้านหน้า
“ครับๆ ไม่บอกๆ คึคึคึ” เสียงวุฒิกับบาส พวกมันทั้งขำทั้งครับๆ
“ขอให้พระเจ้าคุ้มครองมึงนะปิง”
พี่เขาหัวเราะออกมาก่อนที่ซีอาร์วีสีดำจะเคลื่อนตัวออกไป สามสิบนาทีหลังจากนั้น เราทั้งหมดก็มาถึงบ้านสวนในเมืองใหญ่ที่แสนน่ารัก คุณเชื่อไหมครับยิ่งพี่เอย์มันสร้างออฟฟิศขึ้นมาที่นี่ พื้นที่ตรงนี้คือสวยมาก แม่เล่าให้ฟังว่าลูกค้าหลายคนมาขอถ่ายรูปโฮมออฟฟิศไปเก็บไว้แล้วบอกเป็นบ้านในฝันอยากมีแบบนี้บ้าง นี่ขนาดร้านมันยังไม่ทันได้เปิด พี่เอย์ได้คุยกับลูกค้าที่เขาบอกกันปากต่อปากเรื่องบ้านสวนสไตล์รีสอร์ทใจกลางเมืองจนมันรับงานไว้แล้วประมาณสามหลังมั้งนะ ถ้าผมจำไม่ผิด เพียงแต่ตอนนี้รอวันเปิดร้านอย่างเป็นทางการ
กำหนดการคิดว่าเป็นหลังจากที่เรากลับจากไปเที่ยวกัน
“แม่ครับ ปิงมาแล้ว” ผมเดินนำทุกคนขึ้นมา ที่ระเบียงร้านของแม่ หกโมงกว่า ๆ เวลาโพล้เพล้ แม่ พี่ขม พี่เอย์พี่ซ่าร์นั่งคุยกันอยู่ก่อนแล้ว
ทุกคนยกมือสวัสดีแม่กับพี่ขมแล้วทยอยๆกันนั่งลง ไอ้วุฒิกับไอ้บาสรู้งานมันเข้าครัวไปช่วยโน่นนี่นั่นกับพี่ขม พี่เชนนั่งลงข้างพี่ซ่าร์ผมนั่งกับพี่เอย์
“คุณซีซ่าร์มานานแล้วแล้วนะปิง ไหนบอกแม่ว่าห้าโมงก็ถึงแล้วไง” ผมอมยิ้มอย่างคนไร้ข้อแก้ตัว ไม่อยากจะบอกว่าที่ช้าเพราะนั่งดูหนังเอวีกันอยู่
“คุณน้าครับอย่าเรียกผมคุณเลยครับ เรียกซีซ่าร์เฉยๆก็ได้” พี่ซ่าร์ท่าทางนอบน้อม แม่ผมเขินนิดๆด้วยนะ ช่วยไม่ได้หรอกพี่ซ่าร์เป็นพระเอกในดวงใจของแม่เลยนี่ ลับหลังนะเวลาแม่ดูละครเรียกพี่ซ่าร์ว่า น้องซ่าร์เลยด้วยซ้ำ ผมเองยังแปลกใจวันนี้คุณนายเรียกคุณซีซ่าร์
เพี๊ยะ!!
“โอ๊ยแม่ ตีปิงทำไม ปิงเจ็บอ่ะ”
“รู้นะเรา คิดอะไรอยู่”
“แม่ครับ ปิงไม่ได้คิด ปิงใสๆ”
“จะ.....จะ...เจ็บ....!” คุณนายบิดพุงผม เบา ๆ ก่อนขอตัวเข้าไปดูในครัว
“ทำอะไรอยู่ ทำไมช้า” เสียงพี่เอย์เย็นเฉียบมาก ทั้งที่มันก็พูดธรรมดานะ ผมสะดุ้งเฮือก อย่างว่าคนทำความผิด ผมเห็นพี่เชนแอบยิ้มร้าย ปัดโถ่ อย่ามาปากโป้งก็แล้วกัน เพราะครั้งนึงผมเคยแอบเปิดดูตอนกลางคืนแล้วหลอกมันว่าเขียนโปรแกรม โดนจับได้คุณชายใส่ผมไม่ยั้งเลยหาว่านอกใจไปดูผู้หญิงคนอื่น ผมนอกใจที่ไหนผมก็แค่ดูหนังแล้วมันมีฉากหื่น ๆ ที่สำคัญช่วงนั้นผมเริ่มรู้สึกตัวเองมีปัญหา อารมณ์กับผู้หญิงหดหายเลยต้องพยายามหาหนังพวกนี้มาดู ไปๆมา ๆ วันนี้ถึงได้รู้แน่ ๆ ว่าถ้าไม่ใช่พี่เอย์ผมแทบไม่รู้สึกอยากนอนกับใครอีกเลย
“ทะ..ทำงานสิครับ พี่เอย์ถามอะไรน่ะ”
“จริงนะมึง ท่าทางนี่ไม่ใช่เลยนะ” มันทำท่าทำเสียงเหมือนคนรู้ทัน ผมรีบจะลุกเจอมันดึงชายเสื้อไว้แล้วบอกให้นั่งลง แม่เดินเอาจานแตงโมสีแดงชิ้นใหญ่ ๆ เข้ามาวางไว้ให้
“คุยกันไปนะลูกเดี๋ยวแม่จะเข้าไปเตรียมอาหารให้”
“แม่ครับให้เอย์ช่วยไหม” ดูมันอ้อนแม่ผมนะ พี่เอย์ช่วงนี้มันช่วยที่ร้านบ่อย เวลาพูดกับแม่ เอย์อย่างงั้น เอย์อย่างงี้ผมแอบหมั่นไส้ แม่ก็รักมันมากด้วย
“ไม่เป็นไรลูก เอย์ล้างผักให้แม่เหนื่อยเลยนะวันนี้ เดี๋ยวอาหารเย็นแม่กับพี่ขมจัดการเอง เจ้าบาสกับเจ้าวุฒิก็อยู่ เอย์นั่งคุยไปเถอะลูก เชนซีซ่าร์ตามสบายนะครับ แต่เอ๊ะ..เชนรู้สึกว่าพี่ขมเขาจะทำผัดเห็นโคนของญี่ปุ่นไว้ให้ เชนเคยบอกว่าชอบ กินแกล้มกับอะไรดีลูก น้ำพริกกะปิเชนกินได้ไหม หรือจะเอาน้ำพริกหนุ่มเดี๋ยวแม่ตำให้แป๊ปเดียว”
“ได้ครับ อะไรก็ได้ผมทานได้ทุกอย่าง ขอบคุณครับแม่” พี่เชนกอดเอวแม่แล้วบอกขอบคุณ แม่กับพี่เชนสนิทกันมากเลยนะ เมื่อก่อนพี่เขามาทานข้าวด้วยบ่อย พี่ขมจะรู้ใจมากที่สุด
“ส่วนของเอย์ เดี๋ยวแม่เตรียมเครื่องไว้แล้วให้เจ้าปิงเข้าไปผัดกุ้งสดกระทียมพริกไทยให้นะลูก”
“อ้าวแม่ครับ ทำไมเป็นผมล่ะ แม่ผัดดิ่ แม่ผัดอร่อย” จะว่าไปผมยังไม่มีวาสนาได้กินกุ้งผัดกระเทียมพริกไทยฝีมือแม่เลยเหอะ แม่น่ะจะทำเมนูกุ้งก็เฉพาะวันที่พี่เอย์มาทานด้วยเท่านั้น ช่วงนี้มาบ่อยผมเลยมีลาภปากไปด้วยเพราะพี่เอย์มันกินยาก
“เพราะแม่รู้ว่าเอย์จะทานเฉพาะฝีมือเราน่ะสิ อย่ามาโวยวายเดี๋ยวเตรียมของเสร็จจะให้บาสมาเรียก”
“ขอบคุณครับแม่” พี่เอย์ยิ้มแป้น มันทำหน้าเหมือนคนเหนือกว่าใส่พี่เชน ยักคิ้วกวนตีนนิดๆ คุณเชื่อไหมว่าตอนที่แม่บอกพี่เชนเรื่องผัดเห็ดนะหน้าพี่เอย์งอมาก แต่พอพูดเรื่องผัดกุ้งของคุณชายเท่านั้นแหละหน้าบานเป็นกระด้งเลย
“ซีซ่าร์แวะมาบ่อย ๆนะครับ ต่อไปจะได้รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร ถ้าอยากจะมาก็มาได้ตลอดชวนเชนมาเป็นเพื่อนก็ได้ แม่เข้าไปแล้วนะ”
“อ่ะแค่กๆๆๆๆๆ” พี่ซ่าร์ถึงกับสำลักน้ำ พี่เอย์มันนั่งอยู่ใกล้สุดนะแทนที่จะเอามือไปลูบหลังให้มันรีบขยับมาหาผมทำท่ารังเกียจซะอย่างนั้นดีดูมันทำ แม่ผมก็พูดแทงใจดีจริงจริ๊ง
“แค่กๆๆๆ” พี่ซ่าร์ยังไอต่อ น้ำเลอะเทอะไปหมดเป็นพี่เชนที่ยกมือขึ้นลูบให้แทน มีดึงกระดาษส่งให้เช็ดปากด้วยนะ พี่เอย์ชวนผมให้หันไปดูดอกลีลาวดีใหญ่นอกรั้ว มันกอดคอผมไว้เราเอนหัวชิดกัน
“ดูดอกไม้ตรงนี้กับกูดีกว่า ปล่อยสองคนนั่นคุยกันไป ถ้ามึงแอบฟังกูจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น” เสียงพี่เอย์กระซิบ ผมพยักหน้าหงึกๆ
เสียงพี่เชนดังขึ้นแล้ว “ทำไมวันนี้ถึงมา”
“แล้วมึงอ่ะ ทำไมวันนี้ถึงได้มา”
“กูถามมึงก่อนนะ”
“กูก็อยากรู้นี่ มึงตอบกูก่อนดิ แล้วกูจะตอบคำถามมึง”
“กวน”
“มึงดิกวน”
“รีบกลับไปเลยไป”
“ไม่ต้องมาไล่ นี่ไม่ใช่บ้านมึง เอาเสื้อกูติดรถมารึเปล่า”
“เสื้ออะไร”
“ตัวเมื่อคืน ลืมไว้ที่ห้องมึงอ่ะ”
“ประสาท ใครจะเอามา มึงอยากได้คืนนี้ก็แวะไปเอาดิ”
“มึงชวนกูเองนะ คืนนี้เหรอ”
“แค่บอกให้ไปเอาเสื้อ”
“กระหม่อมรับบัญชา”
เพี๊ยะ!
“อะไรเล่ามาตีกันทำไม กูเจ็บนะเนี่ย” พี่ซ่าร์โวย
“สมน้ำหน้า”
ผมไม่รู้แล้วว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันต่อ เจอกันทีไรกัดกันทุกทีแต่เนื้อหานี่มันไม่ใช่เลยนะผมว่า ผมจะหันกลับไปเจอพี่เอย์ล็อคหัวไว้
“ฟังต่อก่อน นิ่งๆ” มันกระซิบอีก
“แตงโมหวานดีว่ะ กินดิ่มึง” นี่เสียงพี่ซ่าร์นะ งึมงำคล้ายของกินเต็มปาก คงกินแตงโมชิ้นใหญ่ ๆ อยู่
“ไม่ชอบกิน มันหวานเกิน เหนียวมือด้วย”
“ไหนเมื่อกี้มึงบอกคุณน้าว่ากินได้ทุกอย่างไง โกหกอ่ะดิ่”
“ไม่ได้โกหก”
“ยังไง”
“กินได้ทุกอย่างถ้าคนที่ชอบถาม แต่สำหรับคนที่ไม่ชอบถึงอร่อยแค่ไหนก็ไม่กิน”
“เด็กว่ะ”
“เรื่องของกู เอ้ยยยยย ยัดมาทำบ้าไรเนี่ย” เกิดเสียงโวยวายขึ้น พี่เชนน่าจะโดนยัดแตงโมใส่ปากเรียบร้อย
“กินเข้าไปอย่าปากดี เดี๋ยวคนที่มึงไม่ชอบจะขี้เกียจแวะไปเอาของคืนนี้”
“ไม่เคยอยากให้ไป”
“แล้วเมื่อคืนหมาตัวไหนมันโทรหากู”
“ก็บอกรอบที่ร้อยแล้วว่ามือมันกดผิด จะโทรหาเพื่อนดันพลาดไปกดเบอร์มึง ต้องให้บอกอีกสักกี่ครั้งซีซ่าร์ จิ๊!”
“ถุย กูเชื่อตายล่ะเย้ยยยยย อั๊ดอาอำไอ๊!!”
“กินๆเข้าไปจะได้ไม่พูดมาก”
แตงโมชิ้นใหญ่ถูกยัดเข้าไปในปากพี่ซ่าร์แล้วชัวร์ๆ ผมเห็นพี่เอย์นั่งอมยิ้ม มันยังกอดคอผมไว้นะ แสงไฟหน้ารถสาดมาจากรั้วหน้าบ้าน ผมเพ่งสายตามอง พี่เอย์ขยับนิดๆไฟแยงตามันแน่ๆ
“รถใครวะปิง?”
ผมลุกขึ้นมองดี ๆ
ใครสักคนเดินลงมาท่าทางเก้ๆกัง ๆ ในมืออุ้มอะไรสักอย่างแนบอก ผมกำลังเพ่งว่าใครกันที่ยืนมองมาที่เราเพราะบริเวณรั้วค่อนข้างมืดจากเงาของลีลาวดีใหญ่ที่บดบัง
น่าจะเจอกันมาตั้งนาน ก่อนที่เธอจะเป็นของใคร
อยากให้มันมีปาฏิหาริย์ให้ตัวฉันย้อนเวลากลับไป
จะไม่ยอมให้เราคลาดกันฉันคงจะพบรักเธอก่อนใคร
มันน่าเสียดาย.....ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง
http://www.youtube.com/v/bvQwTaOqDoY
.................................................................50%.................................................................
Tbc.
ตอนนี้ค่อนข้างยาวขอแบ่งลงสองช่วงค่ะ
วันนี้มีเสิร์ฟเอ็นซีให้ ห่างเหินมานานอาจจะฝืดๆหน่อยอภัยให้กันนะคะ มินใสๆเขียนเอ็นซีไม่ค่อยเป็นเล๊ยยย เอิ๊กๆ ตอนนี้เอาไปแค่นี้ก่อนนะ ช่วงนี้ไฟมอดลงมากเริ่มตันค่ะ แต่งไม่ค่อยออกเลย นักวิ่งระยะทางไกลมักแผ่วปลายนะ มินกำลังคิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้น หลังจากนี้จะพยายามให้มากขึ้นค่ะ ตอนท้ายใครมากันนะ? เดี๋ยวครึ่งหลังได้รู้กัน จริงๆชื่อตอนเป็นของครึ่งหลัง แต่คิดไม่ทันแล้วเอาเป็นใช้ชื่อนี้แหละ
ขอบคุณทุกๆท่านที่ให้กำลังใจและติดตามอ่านกันมาตลอดค่ะ ขอบคุณที่รักพี่ๆทุกคนในเรื่อง ช่วยเอ็นดูพี่เอย์หมาปิงพี่เชนพี่ซ่าร์ต่อไปด้วย
ขอบคุณงับๆ :pig4:
มีอะไรมาอวดกันค่ะ มีเพื่อนนักอ่านที่เป็นแฟนนิยายเรื่องนี้วาดแฟนอาร์ตให้ ขอบคุณกันไปแล้วแต่อยากป่าวประกาศขอบคุณอีกหน ขอบคุณโรคุมากๆค่ะ
(http://image.ohozaa.com/t/fba/YD4HNk.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xVYmiqC9bHV9ZzyA)
แฟนอาร์ตสวยมากตกแต่งเรียบร้อย นี่คือพี่เอย์กับหมาปิง
(http://image.ohozaa.com/t/476/z0zIre.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xVYmpwbMRlyQCoUK)
แล้วก็รูปนี้เพิ่งได้มาค่ะ น่ารักมาก โรคุสุดยอด
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpf1/v/t35.0-12/10752281_450186378457180_1706604947_o.jpg?oh=4ddc9b9d0c9510ae7ffa4ae094b20d80&oe=5451AE2F&__gda__=1414630847_2ba29dad7c7dd9077834414867de9d09)
เพื่อนๆพี่ๆนักอ่านคิดว่าน่ารักไหมคะ? ติชมภาพให้กำลังใจคนวาดหน่อยนะคะ พี่ซ่าร์น่ารักเนอะ
-
แอร๊ยยยยย ใครมาวะ???
เอ็นซีเอิ่ม :haun4:
ส่วนรูปน่ารักมากค่ะ ชอบมากๆ สื่อสารได้ดีเลยนะ (วาดเก่งจัง)
-
โอ้สวรรค์ ในที่สุดฉันก็ได้อ่าน
-
ใครมา แอบหวั่น
อุ้มอะไร ถ้าแนบอกนี่ เด็กเล็ก หรือลูกหมา หรืออะไร
แถมจบด้วยเพลงปาฏิหารย์แบบไม่มีจริงนี่ คิดมากนะคะ
ไม่เอาแล้วนะคะเศร้าๆ น่ะ พลีส
-
แบบนี้พี่เอย์ดีใจแย่ๆๆๆๆๆ
หมาปิงไม่ตั้ง555+
-
กรี๊ดดดดดดดดดตัดจบซะงั้นใครมาอ๊ะ ไม่อยากกินมาม่าแล้วน้า
-
จิกหมอนรัวๆๆๆๆๆๆๆๆ
คู่นี้รักกันมากอะ ชอบๆ :กอด1:
แปะไว้รออีกครึ่งนึงนะคะ
-
ครอบครัวสุขสันต์ ชอบจัง อยากให้อยู่ในโหมดนี้นานๆ
อ่านแล้วยิ้มมีความสุขไปกับทั้งคู่
บวกเป็ดเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
+1 :กอด1:
-
เมียพี่ซ่าร์ไหมนะ ถ้าใช่พี่เชนจะเป็นไงบ้างหว่า ทะเลาะกันน่ารักดี อีพี่เชนปากแข็งมาก น่าตีจริงๆ เอ๊ะ หรือคุณแม่พี่เอย์มา!!!!
พี่เอย์แกทุ่มเทกับเรื่องฟาดเมียมาก ยอมตื่นเช้าเพื่อการนี้ ปิงก็ร้อนแรงดีลูก ขอให้สามีรักหลง
ปิงบอกถ้าหลงกว่านี้คงถูกจับมัดไว้บ้านแล้ว 555 ก็พี่เอย์โคตรรักหลงปิงเลยนี่นา
ตอนพี่เอย์เอาใจแม่นี่น่าเอ็นดูมาก ตอนคุณแม่ทำกับข้าวให้พี่ก็หน้างออีก พระเอกชั้นเด็กมาก
อืม ปิงลูก หนูเป็นเคะโดยสมบูรณ์แล้วค่ะลูก ดูหนังแล้วไม่ขึ้นเนี่ย แค่หนังพี่เอย์ก็หึงได้ ฮาอีะ
ขอบคุณค่ะ
-
อร๊ายยยยยยย. ฟอนเวอร์ :katai1:
-
พี่อย์ทำเอาปิงเอวเคล็ดเลยนะ :z1:
แต่พี่เอย์ร้ายนักนะ แอบฟังอย่างเนียนๆ
มีการบอกให้ปิงฟังต่อด้วย 5555
ว่าแต่ใครมาล่ะนั่น???
:mew1: :L2:
-
เย้ !!!! คนเขียนมาแล้ววว :katai2-1:
-
นึกแล้วว่าต้องชอบรูปนี้ 555
พี่เชนพี่ซ่าร์กัดกันน่ารักมากค่ะ พี่เชนซึนจังอะ อร๊ายยยยย
แล้วโรคุจะรีบปั่นให้น้า ทุกรูปเลย
ส่วนคู่หลัก พี่เอย์นี่...หื่นไม่เป็นรองใคร สรุปพี่น้องคู่นี้หื่นกันทั้งคู่เลยใช่ป่ะ//โดนพี่เอย์พี่ซ่าร์รุมตบ(?)
//เผ่น
-
หื่นมากกกกกกกก 5555555555
สงสารหมาปิงไม่ตั้ง แถมจะโดนพี่เอย์หึงหนังอีก กำจริงๆ
พี่เชนนี่ปากแข็งพอๆ กับ พี่เอย์แรกๆ เลยนะ
พูดอะไรตรงข้ามกับความคิดตลอด ฮ่าๆ
-
ตอนปิงพูดว่า "ผมเก่งนะ ผมรอเก่งใช่ไหม?? แม้ว่าผมจะรออย่างไม่มีจุดหมายไม่มีคำตอบอะไรเลย แต่ผมก็ยังจะรอ...." เศร้าไปกับปิงเลย คนที่ถูกปล่อยให้รออย่างไร้จุดหมาย
ขอบคุณครับ
-
ใครมาอ่า
ซ่าร์กับเชนน่ารักดี
ปล. Fan art น่ารักค่ะ
-
ชอบรูปปก หล่อทั้งคู่เลยอะพี่เอย์กับปิงปิง
ตอนนี้น่ารักดี แต่ตอนสุดท้ายใครมาแล้วที่อุ้ม คน หมา หรืออะไร?
-
รักแม่ ตอน"ลูกชายคนโต" และหมั่นเขี่ยวอีพี่เอย์มากกกตอนชอบเล่นมะเขือเทศ น่ารักกกกก >////< วิ่งไป่เล่นมะเขือเทศอะะะะ คู่เอย์ปิงนี่มีเสน่ห์ตอน อยู่ด้วยกันเฉยๆใช้ชีวิตปกติๆก็น่ารักแล้ว อ่านแล้วมีความสุขโดยไม่ต้องหวือหวา อยากเห็นสองคนนี้ใช้ชีวิตด้วยกันไปเรื่อยๆ เชนซ่ารฺ นี่ต้องกัดกันถึงจะสนุก วันไหนหวานใส่กันแสดงว่าป่วย
-
ภูมิใจแทนพี่เอย์ตัดปัญหาปิงมีกิ๋ก :m20: นกเขาไม่ขันกับใครอื่นนอกจากพี่เอย์ :man1:
ตอนสุดท้ายใครมาอ่ะ :hao4:
-
เราชอบความรู้สึกเวลาที่อ่านตอนพี่เอย์กับปิงอยู่ด้วยกันมากๆ เรารู้สึกว่ามันอบอุ่น แล้วก็จริงใจ :กอด1:
อิจฉาความสัมพันธ์ของคู่นี้จัง :เฮ้อ:
-
ใครอ่ะใคร ครายยยยยยยยยยยยยยย :a5: :a5: :a5: :hao5: :hao5: :hao5:
คุณแม่ หรือ น้องอันวา หรือใครอ่ะ สงสัยจัดดดดด :hao4: :hao4: :hao4: :ruready :ruready :ruready
-
ฮืออออออ ใครมาอ่า เค้ากำลังสวีทหวานกันนอยู่สองคู่ จะมาทำม๊ายยย :katai1:
ไม่เอาม่าแล้วน้าา ได้โปรด :mew2:
-
ใครมันม๊าาา
-
เป็นตอนที่มีความสุขกันจริง ๆ
ว่าแต่ใครกันนะมาซะค่ำขนาดนี้ (แม่พี่เอย์เปล่า)
-
คนที่มาเป็นผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า
อุ้มลูกนางมากฝากไรเงี่ย
อยากมีโมเมนต์ให้เอย์ปิง หรือเชนซีซ่าร์ เลี้ยงเด็กอะ
-
:pig4:
-
จะว่าไปดีใจกับพี่เอย์ดีไหม ที่ปิงมันไม่ตั้งเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนท้ายยยยยยยใครกันิ คุณแม่พี่เอย์? หรือเลขาคนนั้นหว่าจำชื่อไม่ได้
-
:o8: :-[ :impress2: :pig4:
-
เมียพี่ซ่าร์มาชัวร์
ชอบรูปขาวดำด้านล่างคะ น่ารักมากๆ น้องปิงนี้เหมือนตัวจริงมาเองหน้าตาเจ้าเล่ห์ได้ใจ
-
ชอบมากๆประทับใจทุกตอน
สู้ๆนะคะ
-
ใครมาหาปิง...ปูน
-
ใครกันที่เอาคำยินดี (หรือเปล่า)
มาให้หมาปิงกับพี่เอย์
แต่คิดว่าคงเป็น
ฝั่งปิงแน่ๆ
-
สุดท้ายพี่เชนก็กินแตงโมนะ แหม มันสื่ออะไรน๊าาา เราอะชอบเวลาสองคนนี้กัดกันแล้วมีหมาปิงเป็นแบ๊คกราวน์จัง เหมือนได้แอบฟังไปด้วย ตลกดี 55555
ว่าแต่ใครมา หรือจะเป็นเมียเก่าพี่ซ่าร์ เอาแล้วๆ
-
:mew1:
-
เอาใหม่
ถ้าคาดจากเพลง คนที่มาอาจจะเป็นปูน อุ้มน้องหมามา!!
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ใครมาอ่าาาาาา
ถ้าให้ทาย พ่อพี่เอย์?????
ปล. ที่ทายนี่มาจากความอยากของเราล้วนๆ 5555
-
ขอบคุณ :)
-
กลายเป็นครอบครัวใหญ่ ลูกชายเยอะแยะไปหมดเลย
ชีวิตที่ไม่ได้สวยหรูแต่ก็มีความสุขในทุกๆวัน
โดยเฉพาะพี่เอย์สุขกว่าใคร มีแต่คนรักและเอาใจ
ได้รู้ถึงความเหนื่อยยากและลำบาก รสชาดของชีวิตเนาะ
ว่าแต่คนที่มาตอนท้ายนี่จะใช่ปูนหรือเปล่าหนอ
อุ้มน้องหมามาด้วย เดาเอานะ ต้องติดตามครึ่งหลังกันล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
หวานแหวชูชื่นนนนนน
พี่เอย์กับหมาปิงนี่มันน่ารัดจริงๆ
แต่จำหมาปิงตอนเครียดเรื่องไม่ตั้ง กร้ากกก ตั้งกัยพี่เอย์คนเดียวก็พอแล้วว
ส่วนเชน.่าร์นี่ปากบอกว่าไม่แต่ใจตอบว่าใช่
หวังให้บุคคลที่มาใหม่อุ้มลูกพี่ซ่าร์มานะะ อย่าน้อยมันก็ดีๆกว่าคุณคนนั้นอุ้มลูกหมา ถ้าเป็นอย่างอื่นระเบิดคงลงหนักกก
-
อัยยะ หมดอนาคตจริงๆก็งานนี้แหละปิง จะได้เป็นเมียไอ้เอย์เต็มตัวสักที คึคึ
-
ถึงจะมาแค่ครึ่งก็ไม่เป็นไรนะ
เพราะตอนนี้ NC มาเต็มๆ :hao6:
แล้วนั่นใครมากันนะ รอๆๆๆๆ :hao7:
-
อาบน้ำไปก็คิดถึงเรื่องนี้ไป
ว่าใครที่มาพร้อมกับคำยินดี
ตอนแรกก็คิดว่าคงเป็นกิ๊กเก่าปิงสักคน
แต่ตอนนี้แว่บเข้ามาอย่างชัดเจน "กัส"
-
ลูกชายปิงจะตั้งกับพี่เอย์คนเดียวเท่านั้น :m12:
ใครจะมานะ แม่ของเอย์ หรือเปล่า
-
หวานหยดย้อย ทั้งสองคู่เลย :mew1:
ว่าแต่ใครมาน้าาาา
-
พ่อพี่เอย์มากินข้าวด้วยอ๊ะเป่า o13
-
โอ๊ะโอ บุคคลปริศนา
:katai5: :katai5: :katai5:
-
กรี๊ดดดด น่ารักมุ้งมิ้ง
-
โอ้ยยย ฟินนน
-
:ruready :ruready :ruready
แงะใครมาอีกหว่าาาา จะได้กินมาม่าอีกไหม
ไม่อยากกินมาม่าแล้วน้าาาา มันอืดไปหมดแบ้ว
กอดขาอ้อนวอนคนเขียนน อย่าให้เจ็บช้ำอีกเลยยย 5555
ว่าแต่พี่เอย์นี้ นอกจากจะหื่น ยังโคตรเด็กน้อยเลยย
อ่านทีไรขำพี่เอย์ทุกที เหมือนปิงมีลูกเล็กๆ มากกว่ามี ผั_ อ่า
-
:haun4: รออ่านต่อออออ
-
ร้อนแรงจริงๆน้องปิง&พี่เอย์ :oo1:
ใครมาหา? ถ้าให้เดาน่าจะเป็นกัสมา
นาทีนี้คิดออกแค่คนนี้คนเดียว ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง
รอครึ่งหลังครับ :hao3:
-
ใครอุ้มอะไรมาน้า
-
2 ครอบครัวสุขสันต์ คนอ่านก็ยิ้มแก้มปริไปด้วย
เดาว่าคนที่มา อุ้มลูกของซีซาร์มาให้หรือป่าว ถ้าใช่ล่ะกรี๊ดเลย
ครบพ่อพ่อลูก
-
NC o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
ใครที่มานะ
น่าสงสัยจัง
-
ใครมาหว่า ปูนหรอ
เอานะ เก่งๆอีกไม่นานก็สร้างตัวได้ อยู่กับความรักดีกว่าอยู่กับเงินทองและความทุกข์
:hao3: :hao3: :hao3:
-
ใครมา??? :ling1: :ling1:
ปูนหรือว่ากัสครับเนี่ย :ling3:
ปล. ภาพแฟนอาร์ตสวยมากครับ ผมชอบนะ
-
เปิดตัวมาด้วยความหื่น หลังจากผ่านดราม่ามา :haun4:
แลดูเอย์ต้องปรับตัวอีกเยอะเหมือนกัน แต่ย้ายมาอยู่ข้างนอกแบบนี้ ต่อไปก็ต้องเริ่มทำอะไรด้วยตัวเองแล้วล่ะนะ
ปิงไม่ตั้ง ยังงี้เอย์ดีใจตายเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ตั้งกับเอย์คนเดียว :laugh:
รู้สึกว่าพี่เชนกับพี่ซีซาร์จะมีซัมติงหลังไมค์กันเยอะนะช่วงนี้ :hao3:
ถ้าช่วงข้าวใหม่ปลามันจะไม่ยิ่งกว่านี้เหรอ
คนที่มาเนี่ย คุณแม่หรือคุณย่าหรือเปล่า
รูปน่ารักดีจ้า แต่ขอรีเควสพี่เชนแบบเต็มตัว //โดนตบ
-
ใครมากันหว่า
ตอนต้นเรื่องนี่แซ่บมาก หุหุ
-
รู้สึกมีความสุข ^^
-
ใครมาด้อมใครมามอง รออีกครึ่งหลังค่ะ
-
ฟิน :hao6: :hao6: :hao6:
-
ใครมากันนะ อยากรู้ม๊ากกกกกกกกกกก
-
พี่ชิน รึเปล่า (หายไปนานจำชื่อคนเลี้ยงน้องหมูปิ้งไม่ ได้) ฮ่าๆ
ต้องเปงพี่คนนี้แหละ ฟันกราม เอ้ย ฟันธง :ling2:
-
ครอบครัวใหญ่เชียว ลูกชายเต็มบ้านเลยเนาะคุณแม่
ถึงขนาดต้องตั้งนาฬิกาปลุกเลยเหรอพี่เอย์ :laugh:
ที่พี่เอย์อยากช่วยแม่เพราะจะได้เล่นมะเขือเทศ น่ารักจริงๆ :กอด1:
พี่เชนพี่ซ่าร์เขากัดกัน แต่ที่พูดแต่ละอันนี่ทำเอาเขินเลย :-[
ทิ้งท้ายไว้แบบนั้นแล้วจะเป็นใครหนอที่มาน่ะ :katai1:
-
ชอบที่หมาปิงไม่ตั้งกับผู้หญิงแล้ว จะได้ตั้งกับพี่เอย์คนเดียวและตลอดไป :hao6:
ใใช้ชีวิิิตอย่างสมรรถะก็ดีนะ ไม่ต้องคิดอะไรให้วุ่นวาย ไม่ต้องปวดหัวกับสิ่งรอบข้าง
แค่มีคนที่เรารักแค่ไม่กี่คน ก็เพียงพอแล้ว อยากให้พี่เอย์กับหมาปิงมีความสุขในทุกๆวัน
ส่วนใครที่มานั้น ก็เกินจะคาดเดา :hao7:
-
กลายเป็นครอบครัวใหญ่ไปแล้วววว
คุณแม่ลูกชายเยอะเต็มไปหมดเลย
พี่เอย์น่ารักอ่ะ
ปล.ถึงขนาดตั้งนาฬิกาปลุกเลยคิดดู :mew1:
-
เปิดตัวมาด้วยความหื่น หลังจากผ่านดราม่ามา :haun4:
แลดูเอย์ต้องปรับตัวอีกเยอะเหมือนกัน แต่ย้ายมาอยู่ข้างนอกแบบนี้ ต่อไปก็ต้องเริ่มทำอะไรด้วยตัวเองแล้วล่ะนะ
ปิงไม่ตั้ง ยังงี้เอย์ดีใจตายเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ตั้งกับเอย์คนเดียว :laugh:
รู้สึกว่าพี่เชนกับพี่ซีซาร์จะมีซัมติงหลังไมค์กันเยอะนะช่วงนี้ :hao3:
ถ้าช่วงข้าวใหม่ปลามันจะไม่ยิ่งกว่านี้เหรอ
คนที่มาเนี่ย คุณแม่หรือคุณย่าหรือเปล่า
รูปน่ารักดีจ้า แต่ขอรีเควสพี่เชนแบบเต็มตัว //โดนตบ
มีแต่แบบครึ่งตัวแบบเรียลอะจ้า (ไม่ใช่จิบิ) ตอนหน้าคุณหนมปังกาแฟถึงจะลงนะคะ
//คนวาด
-
ใครมา??? :ling1: :ling1:
ปูนหรือว่ากัสครับเนี่ย :ling3:
ปล. ภาพแฟนอาร์ตสวยมากครับ ผมชอบนะ
ขอบคุณค่ะ >_<
-
มีไปหาที่ห้องกันด้วยอ่ะแอบไปกันตอนไหนเนี่ย
-
พี่เอย์อาการหนักนะ มีตั้งนาฬิกาปลุกมาเพื่อสิ้งนี้เลยอ่ะ โอ๊ยยยยยยยยยยย รักอ่ะ
ครอบครัวหมาปิงน่ารักมากกกกกกกกกกก
พี่เอย์ก็แอบเป็นแฟนคลับคู่พี่เชนกับพี่ซ่าด้วยใช่ม๊าาาาาาา มีแอบฟังด้วยความตั้งใจด้วยแหน่ะ อิอิ
หมาเอย์ไม่ตั้งกับสาวๆล๊าววววววววว ถ้าพี่เอย์รู้พี่เอย์ยิ้มแก้มแตกแน่นอน และก็คงจะทำให้เจ้าหมาปิงตั้งตลอดๆ 5555555
ตอนท้าย ปูนอุ้มน้องหมามาหาปิงป่าวแวร๊ ปิงเตรียมงานเข้าเลยงี้ พี่เอย์ยิ่งขี้หึงอยู่นะเว้ยยยยย 5555555
-
เพิ่งได้อ่านเพราะคิดว่าเรื่องนี้จะมาแนวเศร้าเคล้าน้ำตา พอตัดใจอ่าน อืม ผิดจากที่คิดคนล่ะเรื่องเลย
แต่ตั้งแต่อ่านนิยายมาเพิ่งมีคนเรียกเที่ยงคืนว่า หกทุ่ม ก็เลยคิดว่าอาจจะเป็นความนิยมของที่ใดที่หนึ่ง
เข้าเรื่องนิยายมั้ง สนุกดีชอบตอนทำงานแล้วนี่แหละ ตัวละครก็ไม่เยอะจนน่ารำคาญ เสียอย่างเดียวบ้านนี้ลูกน้อยไปหน่อยเป็นเกย์ทั้งคู่อีก มีน้องอันวามาแทน ความกดดันจะไปอยู่ที่เด็กนะ
-
ว้ายยยย :-[
ตอนนี้เค้ามุ้งมิ้งกันทั้งคู่หลักคู่รองเลยเฟร้ย
แต่ขำพี่เอย์ ชอบเล่นกับมะเขือเทศ หนูเอย์ตั้นปีนี้กี่ขวบคะลูก? กร๊ากกก
เรื่องคู่หลักนี่ไม่มีอะไรจะคอมเม้นต์ละ คู่นี้ลงตัวกันไปแล้วอ่ะ ความรู้สึกมันมั่นคงกันทั้งคู่ ต่อให้มีปัญหาอะไรตามมาอีกก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้วมั้ง รออ่านฟินๆกันไปยาวๆเลย :m3:
ส่วนคู่รอง ถ้าไม่บอกว่าพี่ซ่าร์เป็นพี่ชายพี่เอย์นี่เรานึกว่า พี่เชนกับพี่เอย์สายเลือดเดียวกันเลยนะ
นิสัยเหมือนกันเกิ้นนนนนนนนน ขรรม โคตรฟอร์มจัดอ่ะ
ปากแข็งจริงเว้ย อยากจะให้คนที่ไม่ชอบขี้เกียจแวะไปเอาของคืนนี้จังเลยยยยยยย
อยากเห็นหมาบ้าฟึดฟัด 555555555
นี่พี่ซ่าร์หล่อและรวยมากเลยนะ พูดจาร้ายกาจใส่เค้ามากๆจะดีหรอ จะดีหราาาาาาาาาาา งอนจริงจังขึ้นมามันจะยุ่งเอานา
อยากอ่านตอนของสองคนนี้เพียวๆมั่งจังเลยค่ะ น่ารักดี อีพี่เชนนี่ทั้งตลกและน่าหมั่นไส้ไปพร้อมๆกัน :m20: ส่วนพี่ซ่าร์ยังคงน่ารักซำเหมอแม้(ท่าทาง)จะโดนยิงประตูจนพรุนแล้วก็ตาม เอฟซีค่ะ กอด :กอด1: อดทนนะคะ พวกผู้ชายซึนๆปากร้ายๆนี่แหล่ะพอได้มาแล้วนี่รักเมีย หลงเมียโงหัวไม่ขึ้น :m26: นึกไม่ออกให้หันไปดูอีพี่เอย์เป็นตัวอย่าง กรั่กๆๆๆ
แนะนำให้น้องปิงติววิชาให้ รับรองอีพี่เชนไปไหนไม่รอดหร๊อกกก ทุกวันนี้ยังดูจะไม่ไปไหนแล้วเลย 555555 บ้าที่สุด เขิล
เดาว่าคนที่มาเป็นปูนรึเปล่า? ดูจากเพลงท้ายเรื่อง โหดฝัดๆ ไปทำอีท่าไหนให้เค้าตกหลุมเสน่ห์ได้เนี่ยยยยยปิงงงง
-
รอครึ่งหลัง รอหมาปิงรอพี่เอย์
-
เหมือนมีลางบอกเหตุ รึเปล่า?? :mew2: :mew2:
-
ใครมาอ๊ะ?!
คู่เชน-ซ่าร์ ก็ยังเหมือนเดิม(กัดกันเหมือนเดิม) แต่ดูท่าแล้วจะรักกันมากขึ้นเนอะ 555
หนูปิง แอนด์ พี่เอย์ ก็ยังคงความน่ารัก สดใส สมวัย(?)มาให้ยลเสมอๆ โฮะๆ :impress2:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:.......ไปต่างจังหวัดมา ขากลับเจอรถติดมาก ขับรถ 200 กว่าโล โดนไป 7 ชั่วโมง.....ปวดขาสุดๆ แต่ก็แวะมาหาน้องปิงกับพี่เอย์ก่อน พรุ่งนี้ต้องปิดบัญชีสิ้นเดือนอีก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เข้ามารอพี่เอย์ หมาปิง
คิดถึงล๊าวววววววววววว
-
คนนั้นคือใคร ใครมากัน ค้างงง
NC อื้อหือออ :o8:
เขินเลย อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อุปสรรคที่มีก็ฝ่าฟันกันต่อไปนะครับ ต่อไปนี้ขอให้พี่เอย์หมาปิงเจอแต่เรื่องดีๆ ไม่มีดราม่า
ขอให้คุณแม่กับคุณยายพี่เอย์เข้าใจโลกในเร็ววัน ไม่งั้นเมื่อไหร่ที่รู้เรื่องพี่เชนพี่ซ่าร์ไปอีก มีหวังเป็นลมซ้ำแน่ๆ
เพราะคู่เชนซ่าร์เค้าไปกันไกลแน่แล้ววววว.....
ช่วงนี้หมาปิงเร่าร้อนมว๊ากกก ประสบการณ์ตรงมันดีอย่างงี้ เป็นเมียต้องใจถึงงงงงง......สิเน๊อะๆๆๆ
แหม่...หวานล้ำกันเหลือเกิน..... เกรงว่าเสียงจะดังไปถึงบ้านแม่ซะจริงๆ
พี่เอย์อ้อนแม่ปิงน่ารักจังครับ เห็นภาพแม่อมยิ้มมาเลย
แล้วก็ ใครมาเอ่ย.... ลูกพี่ซ่าร์รึเปล่า???
ขอบคุณน้องมินนะครับ
นี่แค่ครึ่งตอนเหรอครับเนี่ย??? ชอบๆๆๆๆ
มันยาวววววววววววววววว........ดีจังครับ อ่านซะตาฉ่ำกันไปเลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
มาเพิ่มเติมอีกนิด รูปวาดพี่เอย์หมาปิงน่ารักมาก คล้ายกับที่จินตนาการไว้เลยครับ มันใช่เลย
-
แล้วอย่างนี้ วันนี้จะได้ไหมหนอ :hao4:
-
ใครหนะะะ อะไร ยังไง
-
คิดถึงพี่เอย์หมาปิงแล้วนะ เมื่อไหร่จะมาสักที
-
http://www.youtube.com/v/tMIXA-gKufo
อยากเป็นคนนั้น..คนที่เธอรักกันด้วยหัวใจ
อยากเป็นคนนั้น.......คนที่เขาได้มีเธอข้างกาย
อยากจะทำทุกทาง....เพื่อให้เธอหันมองและสนใจ
แต่ไม่รู้ต้องทำยังไง ไม่รู้ต้องทำแค่ไหน.......เธอจะรักกัน
ปูน??
รูปร่างท่าทางน่าจะใช่แต่ปูนไม่เคยรู้จักบ้านผมเพราะงั้นเลยคิดว่าไม่น่าจะมาถูกได้ ผมกำลังจะเดินลงไปดู เจอแม่ถือจานข้าวเกรียบทอดสวนทางเข้ามา
“ปิง ใครมาน่ะลูก ลงไปดูซิใช่มาบ้านเรารึเปล่า”
“ครับ เดี๋ยวปิงลงไปดู”
ผมวิ่งลงบันไดไม้เตี้ย ๆ ตัดทางเดินแคบ ๆ ผ่านต้นไม้ดอกไม้ จนมาถึงรั้วไม้หน้าบ้าน คนที่อยู่ในเงามืดถึงได้ขยับตัวออกมาพร้อมๆกับเสียงเล็กของสิ่งที่อุ้มอยู่ในอ้อมอกดังขึ้น
“บ๊อกๆ”
“ปูน!?”
“ไง....”
เขากล่าวทักทายแค่สั้น ๆ ใบหน้านั้นยังคงยิ้มแย้ม แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันแฝงไว้ด้วยความเศร้าสร้อย
“ปูนรู้จักบ้านผมด้วยเหรอ เข้ามาดิ่” ผมก้มเปิดรั้วให้ ปูนเดินเข้ามา เจ้าอ้วนหมูปิ้งในอ้อมอกเขาดิ้นใหญ่ มันทำท่าดีใจเมื่อเห็นผม
“หมูปิ้งอย่าดื้อครับ ไปหาพี่ปิง”
เขายื่นน้องมาให้ ผมรับมาอุ้มกระชับอก เจ้าหมาน้อยเลียแก้มผมใหญ่ร้องหงิงๆดีใจ ผมเลยจูบหัวมันเบา ๆ
“ครับๆกูรู้แล้วว่ามึงดีใจ นิ่ง ๆ ดิ่วะหมูเน่านี่”
ปูนอมยิ้มลูบหลังมัน น้องซุกลงที่อกผม ออดอ้อนออเซาะ
“ขึ้นไปหวัดดีแม่กันปูน วันนี้คนเยอะหน่อยนะ นายมาถูกวันพอดีกับข้าวเยอะแยะเลยล่ะ”
“เห็นรถจอดเยอะเลย มีแขกเหรอผมกวนรึเปล่า”
“อ๋อไม่ๆ ขึ้นมาสิ” ผมนำเขาขึ้นมาที่ระเบียงไม้ที่ยกสูงจากพื้นไม่มากนักสักหนึ่งเมตรเห็นจะได้ ปูนยกมือขึ้นไหว้แม่
“จ้าไหว้พระเถอะลูก นั่งก่อนนะเดี๋ยวแม่เข้าไปหาอะไรมาให้กิน” ปูนหันมาอีกทางสีหน้าเขาดูตกใจตั้งแต่ตอนก้าวขึ้นบันไดมาแล้วเห็นว่าเป็นใครบ้างที่นั่งอยู่แล้ว แต่ผมพาเขาไปสวัสดีแม่ก่อนเท่านั้น
“สวัสดีครับคุณเอย์คุณซีซ่าร์พี่คเชนทร์”
“นั่งนี่ก็ได้” พี่เชนพยักหน้าเรียก ปูนยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมมองตามหมูปิ้งกับผม ผมอุ้มน้องเดินเข้าไปหาพี่เอย์ “น้องชื่อหมูปิ้งครับ”
พี่เอย์พยักหน้าเอื้อมมือขึ้นมาลูบหลังมัน หมูปิ้งยิ้ม ตากลม ๆตื่นเต้นดีใจ ลิ้นสีแดงสดไล้เลียหลังมือมันเบา ๆ ทักทาย
“ขี้อ้อนนะมึง” มันค่อนคอดเจ้าหมูแต่สายตานี่คาดโทษผมน่าดู
“ปูนนั่งสิ เดี๋ยวกินข้าวพร้อมกันนะ” ผมบอก
“ไม่เป็นไรครับปิง ผมแวะมาธุระน่ะ เดี๋ยวจะกลับแล้ว”
“เฮ้ย ทำไมล่ะ” ผมเดินเข้าไปหา
“เอ่อ....” ปูนอึกทำท่าเหมือนมีเรื่องอยากจะพูด “ลงไปคุยด้านล่างได้ไหม” เขาพูดเสียงเบา บุ้ยใบ้ไปที่ม้านั่งยาวใต้ต้นไม้ แถวริมรั้งเตี้ยๆที่ติดกับบ้านของพี่เอย์
“โอเคงั้นเดี๋ยวเราลงไปคุยด้านล่างกัน” ผมหันไปที่โต๊ะ พี่เอย์นั่งกดมือถือเล่นอยู่
“ปล่อยหมูปิ้งไว้แถวนี้ได้ไหม”
“ได้ครับ”
ผมวางน้องลงที่พื้น มันตื่นเต้นใหญ่วิ่งส่ายตูดหันหน้าหันหลัง พี่ซ่าร์ลุกขึ้นมาเล่นกับมัน เจ้าหมูอ้วนเข้าได้กับทุกคน มันฉอเลาะพี่เขาใหญ่เดินไปดม ๆ ขาพี่เชนอีกด้วย ผมล่ะลุ้นแทบระทึกกลัวมันไปแงะขาพี่เอย์เดี๋ยวจะโดนเตะกลับมา คุณชายมาดนิ่งๆแบบนี้เดาใจยากเหลือเกิน
“ปูนลงไปรอก่อนนะเดี๋ยวผมตามลงไป” ผมบอกปูนลงไปรอก่อนที่จะเดินเข้ามาหาพี่เอย์ จิ้มแตงโมป้อนมัน
“พี่เอย์ครับเดี๋ยวผมขึ้นมานะ รู้สึกเหมือนเขามีเรื่องอยากคุย เดี๋ยวคืนนี้ผมเล่าให้ฟัง พี่เอย์เด็กดีไม่งอแงนะครับนะ” ผมกระซิบมันเบา ๆ ตบลงที่ไหล่พี่เอย์กัดปากใส่ ผมเลยชกพุงมันไปเบา ๆ แล้วเดินตามปูนลงมาหันกลับไปมองอีกที เห็นมันก้มหน้าเล่นมือถือทำท่าไม่สนใจ แต่ผมเหงื่อตกคิดแล้วว่าคืนนี้คงเป็นผมที่ซวยอีกแหง๋ๆได้ง้อกันยาวแน่ เพราะถ้ามันเฉยๆเมื่อไหร่นี่ผมหวั่นทุกทีอ่ะ
“บ้านปิงน่ารักดีนะ ไม่คิดว่าจะมีบ้านสวนเล็กๆที่อยู่ใจกลางเมืองใหญ่แบบนี้ ผมวนรถสองรอบแหนะกว่าจะหาเจอ” ปูนนั่งรอผมอยู่แล้วที่ม้าไม้ ท่าทีสบาย ๆ ดูเหมือนเขาจะชอบสวนเล็กๆแบบนี้มาก
“เออ ว่าจะถามอยู่เนี่ย ปูนรู้ได้ยังไงว่าบ้านผมอยู่ที่นี่ ยังอุตส่าห์หาเจอนะ”
“ถามพนักงานของยูเซย์น่ะ น้องคนที่เข้าไปประจำแทนปิงกับพี่คเชนทร์ไง ไม่ได้เจอกันเลยมีแต่คุยมือถือ แต่ก็ยังรู้สึกว่าปิงไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”
“ผมไม่เปลี่ยนหรอกยังเป็นปิงคนเดิมนั่นแหละ ช่วงนั้นยุ่งมากจริง ๆ ไม่ได้บอกปูนเลยว่าครบกำหนดสัญญากับอัศวแล้ว แต่ก็คิดนะว่าถ้ามีอะไรเดี๋ยวปูนคงโทรหาแหละเพราะมีเบอร์อยู่แล้วนี่”
“ปิงเคยคิดเรื่องของผมด้วยเหรอ”
“คิดดิวะ ก็ปูนเป็นเพื่อนผมนี่ ว่าแต่มีอะไรมาหาผมถึงบ้านนี่อย่าบอกนะว่าแค่ผ่านมาคุยเล่นน่ะ”
“คึคึ” เขาหัวเราะ ผมนี่อยากจะมะเหงกเขกหัวมันนัก ผมพูดอะไรขำตรงไหนนักหนา ปูนชอบมองหน้าผมแล้วหัวเราะ บางทีก็ยิ้มอยู่คนเดียว
“ผมตกใจมากเลยตอนที่รู้ว่าคุณเอย์ออกจากบริษัท คนเขาพูดกันให้ทั่วเลย แผนกวิศวกรรมเลยต้องดึงรองกรรมการขึ้นมาทำแทน ท่านประธานวิ่งวุ่นมากท่านดูอารมณ์ไม่ดีอยู่ตลอดเลย ตั้งแต่คุณเอย์ออกไปงานทุกอย่างที่ทำค้างไว้มีคุณซีซ่าร์สานต่อให้ แต่นั่น...ก็ยังไม่ตกใจเท่ากับเมื่อกี้ตอนที่เห็นว่าทั้งสองคนนั่งอยู่บนบ้านปิงหรอก”
“พี่เขามาทานข้าวกันน่ะ เรารู้จักกันมานานแล้ว”
“ปิง”
“ครับ ว่าไง?” ลมโกรกผ่านเข้ามาพอดีผมยกมือเสยๆเส้นผมไม่ให้บังสายตา ช่วงนี้ผมยาวมากจริง ๆ คงต้องหาเวลาไปซอยออกสักหน่อย มองขึ้นไปที่บนระเบียงเจอพี่เอย์มองลงมาเช่นกัน
“มีอะไร? จะบอกได้หรือยัง มาหาผมวันนี้มีเรื่องอะไรมาใช่ไหม” ผมถามเข้าเรื่องเลย คิดว่าถ้านานไปไม่ดีแน่ สายตาคนที่อยู่ข้างบนบ้านนี่เขม่นผมมากแล้ว
“เก่งจังนะ รู้ได้ยังไงว่าผมมีเรื่องมา”
“ก็ดูหน้าซะก่อน ปกติปูนไม่เป็นแบบนี้หรอก” ผมลุกขึ้นยืน เอื้อมมือเด็ดดอกไม้มาดมเล่น ยางสีขาวของดอกลีลาวดีไหลลงตามก้านดอก
“แบบไหนครับ” ปูนเงยหน้ามอง เขาถามผมกลับมา จริง ๆ แล้วผมกับปูนเจอกันบ่อยนะช่วงที่ไปทำงานที่อัศวถึงผมจะออกมาแล้วเขาก็ยังโทรมาหาอยู่ตลอดคุยโน่นนี่กัน จนรู้สึกว่าสนิทกันไประดับนึงเลยล่ะ
“รอยยิ้มของนาย ไม่เหมือนเดิมเลยถึงจะยิ้มให้กับผมแต่มันไม่ใช่รอยยิ้มอย่างที่ผมเคยเห็น เมื่อก่อน”
“หึหึ ยอมแพ้ให้กับปิงจริงๆเลย”
“งั้นก็บอกได้หรือยัง มีอะไรถึงมาหาผมถึงที่นี่”
“ผม....เพิ่งเลิกกับแฟนมา เมื่อกี้นี้เอง”
“ห๊ะ!?” ผมอุทานขึ้น จะว่าตกใจมากก็ได้
“ปลอบหน่อยดิ มาเพื่อให้ปลอบโดยเฉพาะเลยนะ” สายตาเขาดูเศร้า ๆ ริมฝีปากระบายรอยยิ้มคล้ายคนที่กำลังปลอบใจตัวเองอยู่ ครั้งล่าสุดที่เราคุยโทรศัพท์กัน ถึงแม้จะใช้เวลาไม่นาน วันนั้นรู้สึกผมจะค้างที่ทำงาน เห็นว่าเขากำลังมีปัญหากับแฟน แต่ก็ยังไม่แน่ใจ เหมือนปลายทางจะต่อว่าเขาอยู่หรืออะไรยังไงสักอย่าง ตอนนั้นปูนบอกขอตัดสายวางไปก่อน แล้วหลังจากนั้นก็ยังไม่ได้โทรหาผมอีกเลย
“ปลอบเหรอ?”
“ใช่ ปลอบหน่อยดิวะ”
ผมฟาดผั๊วะลงไปที่หัวทุยๆของเขาหนักๆหนึ่งที ปูนร้องจ้าเลยยกมือลูบแล้วบอกเจ็บ ๆ
“ก็เนี่ย ปลอบให้แล้วจะมาโวยอะไรล่ะ”
“หูยยยมือหนับฉิบเป๋งเลย”
“ไม่ได้หนักแค่มือนะ ตีนก็หนักมากไม่แพ้กัน”
“ดุจังเลยนะ คึคึ” ปูนหัวเราะขึ้นมาอีกแล้ว คราวนี้ผมจ้องหน้าเขาเอาเรื่อง
“ยอมแล้วๆ ไม่หัวเราะแล้วครับ ปลอบแบบปิงเนี่ยผมหายช้ำใจได้จริง ๆ แต่เปลี่ยนมาเจ็บตัวแทน อูยหัวโนไหมเนี่ยดูให้หน่อยดิ่”
“ไม่ดู ปล่อยให้มันแตกไปเลยสมน้ำหน้า”
“ใจร้ายว่ะ แต่ขอบคุณนะที่รับฟังผม”
“ถ้าพูดออกมาแล้วสบายใจก็พูดเถอะ ปูนเป็นเพื่อนผมนะมีอะไรปรึกษาได้ทุกเรื่อง มีอะไรอยากจะพูดอีกไหม”
“ไม่ล่ะ ก็แค่อยากจะบอกไงว่าผมเลิกกับแฟนผมแล้ว”
“ถ้าอย่างงั้นไปกินข้าวกันเหอะ เดี๋ยวแม่เรียกแล้ว”
ผมชวนเขาขึ้นบ้าน เห็นแม่กับพี่ขมหมาบาสกับหมาวุฒิทยอยเอากับข้าวออกมาแล้ว พี่เอย์นั่งตาเขียวส่งสายตาระยะไกลจ้องผมอยู่ ผมโบกมือให้ เจอมันเขวี้ยงอะไรไม่รู้มาคิดว่าเป็นเศษใบไม้แถวนั้นเพราะเห็นบางอย่างปลิว ๆ
“ป่ะ” ผมชวนอีกครั้ง ปูนลุกขึ้นเขาเหยียดแขนออกจนสุดทำท่าบิดขี้เกียจเขาตัวสูงกว่าผมไม่มากนะรูปร่างพอๆกับพี่เชนพี่เอย์ ปูนเอื้อมมือไปเด็ดลีลาวดีใหญ่มาหนึ่งดอก
“ขอนะ สวยดี”
“ไม่ใช่แค่สวยหรอก หอมด้วย บ้านผมชอบลีลาวดีกันทั้งบ้าน”
“เป็นดอกไม้ที่มีเสน่ห์นะ คงเหมือนเจ้าของบ้านล่ะมั้ง”
“ใคร? แม่ผมเหรอ”
“กวนนักนะ”
“ก็ถ้าหมายถึงผม ของมันก็แน่อยู่แล้วล่ะนะ เฮ้ย! ระวังหน่อยสิยางมันอันตราย เดี๋ยวกระเด็นเข้าตาหรอก” จู่ ๆ ปูนเอื้อมมือเด็ดออกมาอีกดอก ผมกลัวยางจะกระเด็นใส่เลยปรามเอาไว้
“ปิง...”
“หื้ม? ขึ้นไปกันเถอะพี่ๆเขาเรียกแล้ว ขึ้นไปทานข้าวด้วยกันนะ” หมาบาสมันโบกมือเรียกผมไวๆ แอบมองไปที่พี่เอย์อีกแวบเจอคุณชายหน้าหงิกไปแล้ว บาสมันกำลังอุ้มหมูปิ้งยัดใส่อกพี่เชน แต่ผมเห็นพี่เอย์ยื่นมือมามันตบหัวน้องด้วยนะ
“ไม่ดีกว่า ฝากบอกคุณแม่ปิงให้ด้วย เดี๋ยวผมจะกลับแล้วล่ะ”
“อ้าว!”
“แค่แวะมาบอกน่ะ บอกแล้วไงมาให้ปิงช่วยปลอบ”
“ตลกไปไหมวะ ปูน?”
ปูนยิ้มกว้าง หันไปผิวปากเรียกหมูปิ้ง เจ้าอ้วนเห่าเสียงเล็กๆลงจากตักพี่เชนมายืนส่ายตูดแกว่งหางอยู่ที่หัวบันได ผมเดินเข้าไปอุ้มมันมาให้เขา ปากน้องมอมมากดูเหมือนพี่ซ่าร์จะป้อนอะไรมันสักอย่าง
“ดูอีกทีก็ยังยืนยันคำเดิมนะ บ้านปิงน่ารักจริง ๆ ไม่คิดว่าจะมีบ้านสวนแบบนี้กลางกรุงเทพเลย คล้าย ๆ รีสอร์ท ยิ่งบ้านหลังนั้นยิ่งสวยสะดุดตา ผมชอบดีไซน์มากๆ งานก่อสร้างที่รับผิดชอบอยู่ยังไม่เคยได้คุมการก่อสร้างบ้านสวนแบบนี้เลยสักครั้ง หลังนั้นน่ะบ้านในฝันผมเลยก็ว่าได้”
ปูนชี้ไปที่บ้านหลังข้าง ๆ ผมคิดว่าเขาไม่รู้ว่านั่นเป็นร้านและบ้านของพี่เอย์
“เจ้าของเขาทำงานอะไรอ่ะปิง ออกแบบได้สวยนะ ไอเดียดีมาก”
“เจ้าของเขาก็นั่งอยู่บนบ้านเมื่อกี้ไง ปูนเองก็ยังสวัสดีไปเลย”
ปูนเบิกตาขึ้นทำท่าแปลกใจพอสมควร ผมจึงไขความข้องใจของเขาให้ “บ้านพี่เอย์น่ะ”
“เฮ้ย จริงดิ่?”
“ครับจริง” ผมกระชับหมูปิ้งอุ้มดีๆตัวมันหนักเหมือนกันนะขนนุ่มมากแต่ยังไม่ยาว วันนี้มัดจุกสีฟ้ารูปสับปะรด ชิสุทำไมน่ารักน่าชังงี้วะ
“หึหึหึ” เสียงปูนหัวเราะออกมาเบา ๆ อีกครั้ง คราวนี้เป็นผมแล้วที่แปลกใจ ถามไปว่าปูนหัวเราะอะไร เขายังขำอยู่ไม่หยุด
“เป็นไรมากไหมมึง” ผมประชด
“โห เดี๋ยวนี้ขึ้นมึงกูเหรอ”
“ก็ผมไม่เข้าใจนี่ ปูนหัวเราะอะไรเสียงแปลกๆ”
“เปล่าๆไม่ได้ขำปิงหรอก ผมหัวเราะตัวเองน่ะ นี่ถ้าซื้อหวยนะ รวยแล้ว”
“ทำไม?” ไอ้หมอนี่ยิ่งพูดยิ่งชวนงง เราเดินกันมาถึงที่รั้ว ผมมาส่งเขา
“ปิงครับ” ปูนเรียกขึ้น ผมมัวแต่ก้มลงเล่นกับหมูปิ้งที่อุ้มอยู่ ขานรับ
“คุณเอย์เขาเป็นคนพิเศษของปิงใช่ไหม?”
ผมหยุดมือที่กำลังจะยื่นออกไปผลักประตูรั้วทันทีที่ได้ยินคำถาม หน้าตาปูนจริงจังมาก เขาจ้องผมเหมือนกับว่าอยากจะค้นหาคำตอบจากในดวงตาเสียให้ได้
“ขอโทษนะที่ถาม แต่ได้โปรดบอกความจริงกับผม เรื่องคุณเอย์กับปิงน่ะจริงใช่ไหมครับ?”
ความจริงแล้ว เรื่องผมกับพี่เอย์ก็ไม่ได้เป็นความลับอะไรนะแต่จะให้มานั่งเปิดเผยประกาศตัวปาวๆมันไม่ใช่อ่ะ คือถ้าจะรู้ก็รู้เองแล้วก็เงียบไปดิ่ อะไรแบบนั้น แต่ปูนมาแปลกเขาถามผมถึงสองครั้งพยายามจะเอาคำตอบให้ได้ ผมชั่งใจอยู่นิดหน่อยก่อนพูดความจริงออกไป
“ใช่ครับ พี่เอย์เป็นคนพิเศษของผม”
“หึหึหึ” เขาระบายเสียงหัวเราะออกมาอีกแล้ว พร้อม ๆ กับรอยยิ้มจาง เจ้าหมูปิ้งพยายามจะตะกายออกไปหาปูน ผมเลยส่งมันให้เขา ปูนรับไปอุ้มไว้ หมูปิ้งเลียแก้มเขาใหญ่
“ไม่เป็นไรหมู พี่ปูนไม่เป็นไรครับหยุดเลียได้แล้ว”
“บ๊อกๆ” หมาน้อยเสียงเล็กๆ
“หมูปิ้งว่าพี่ปิงน่ารักไหมครับ หื้ม? หมูชอบพี่ปิงไหม อยากให้พี่ปูนพามาหาพี่ปิงบ่อยๆไหมครับ”
“บ๊อกๆ” เจ้าหมูขานรับเสียงเล็กเสียงน้อย ผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
“ถ้าอยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้ ถ้าหากไม่เจอผมปูนแวะเข้าไปคุยกับพี่เอย์ที่บ้านนั้นก็ได้ ไม่งั้นก็นั่งคุยกับแม่กับพี่ขม”
“ขอบคุณนะครับปิง”
“เฮ้ยไม่เป็นไร เกรงใจทำไมเราเพื่อนกัน มีอะไรไม่สบายใจก็มาเล่าให้กันฟัง”
“ทำไมผมไม่เจอปิงเร็วกว่านี้นะ เร็วกว่านี้สักสามสี่ปีแบบนั้นพอจะทันไหม”
“พูดอะไรน่ะปูน ล้อผมเล่นใช่ไหม”
“เปล่านะ ผมพูดจริง ๆ ทำไมเราไม่รู้จักกันมาตั้งแต่แรก เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียน ปิงกับผมจะต้องเป็นเพื่อนสนิทกันได้แน่ ๆ”
“ถ้าเพื่อนสนิทน่ะ เริ่มจากตอนนี้เลยก็ยังได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องพูดคำว่าเสียดายเลยนี่ ความสัมพันธ์ของเพื่อนจะเกิดขึ้นตอนไหนไม่สำคัญหรอก หากแต่มันจะเป็นความสัมพันธ์ที่อยู่กับเราสองคนไปไม่มีวันจบสิ้นนะ”
“หมายความว่า ‘เพื่อน’ ดีกว่า ‘คนพิเศษ’ งั้นดิ”
“ไม่ใช่แบบนั้น ดีเหมือนกันแต่อยู่คนละฐานะ”
“ล้อเล่นน่า อย่าจริงจังสิ” เขายื่นหมูปิ้งเข้ามาหา ผมทำหน้าสงสัยทั้งที่จะขึ้นรถอยู่แล้วทำไมถึงทำท่าเหมือนจะยื่นหมูมาให้ผมอุ้มอีก
“รักน้องไหม?”
“หือ??”
“รักหมูปิ้งไหม?”
“รักสิ น้องน่ารัก”
“.....”
“มีอะไรปูน?”
“เปล่า แค่รู้สึกว่าอยากเจอกันเร็วกว่านี้จริง ๆ ให้ตายเหอะ ถ้าผมฉกนายมาจากเขาได้ ผมก็อยากจะทำนะ”
“อะไรของมึง พูดจา” ผมตกใจเลย คิดว่าตัวเองหูฝาดกับประโยคท้าย ๆ ของเขาหรือยังไงกันแน่ อยากจะถามให้แน่ใจ กำลังจะอ้าปากถามปูนกลับชวนคุยเรื่องอื่น
“ถ่ายรูปด้วยกันหน่อยสิ ได้ไหม” เขาเอามือถือขึ้นมา ยื่นแขนออกไปจนสุด ผมกระชับหมูเข้าที่อกปูนย่อตัวลงนิดๆเอนหัวเข้าไปชนหัวเล็กๆของเจ้าหมู เสียงแชะดังขึ้นสองทีก่อนที่เฟรมของกล้องจะปิดลง
ปูนหันมามองหน้าผม เขารับเอาน้องไปอุ้มไว้คืน
“ยินดีด้วยนะปิง ดีใจกับนายทุกอย่าง ดีใจที่ได้รู้จักถึงแม้จะช้าไปมากแต่ผมก็ดีใจอยู่ดี ขอให้มีความสุขกับคนพิเศษของปิงนะ”
“ขอบใจมาก นี่คือคำอวยพรเหรอวะ” ผมพรูลมหายใจโล่งอก คิดว่าเมื่อกี้คงมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆ อาจจะได้ยินอะไรผิด อย่างปูนจะมาพูดในเชิงนั้นกับผมคงไม่ใช่ วันก่อนยังบอกกับผมเรื่องแฟน ถึงวันนี้จะมาบอกว่าเลิกกันแล้วแต่อย่างไรเสียแฟนเขาก็คงจะสวยน่ารักเหมาะสมกับปูนแน่ ๆ
ผมมันแย่ชะมัดคิดสงสัยเขาไปได้ยังไง
“เปล่า นี่คือคำยินดี”
“แล้วมันต่างกันตรงไหน”
“ต่างตรงที่ความรู้สึกไง”
“พักนี้พูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องนะปูน หรือว่าวันนี้โดนหักอกมาใจเลยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวใช่ไหม” ผมยกมือขึ้นเกาหัว ไม่ค่อยเข้าใจคำพูดเขามากนัก แต่ก็คิดว่าปูนคงกำลังสับสนเลยพูดจาวกวนไม่รู้เรื่อง
“หึหึ คงงั้นแหละ ไปนะ หมูปิ้งบ๊ายบายพี่ปิงซิ ฝากบอกแม่กับพี่ๆเขาด้วยนะปิง ผมขอตัวกลับก่อน”
“อย่าไปคิดอะไรมาก ปูนเป็นคนดีผมว่าสักวันนึงปูนต้องเจอคนดีที่เข้ากันได้และเขารักปูนจริง ๆแน่”
“ขอบใจนะ” ปูนเอาน้องวางลงที่เบาะหมูปิ้งรู้งานกระโดดไปนั่งเชิดอยู่ที่เบาะคนนั่งข้างๆทันที หันหน้ามามองผมลิ้นห้อย
“ขับรถดีๆล่ะ”
ปูนขึ้นรถไปแล้ว กระจกค่อยเลื่อนตัวลงช้า ๆ เขาคาดเข็มขัดทุกอย่างเรียบร้อย
“มีอะไร?” ผมก้มลงถาม
“ปิง ผมเลิกกับแฟนแล้ว”
“อ่าฮะ ผมรู้แล้วก็ปูนบอกผมแล้วนี่”
“แล้วปิงรู้ไหม? ว่าแฟนผมน่ะ เป็นผู้ชายนะ”
“ห๊ะ!!??”
“ผมคบกับเขามาปีเศษๆแล้ว ไม่รู้ทำไมพอผมได้รู้จักกับปิง ผมกลับมีความรู้สึกว่าที่แล้วๆมาทุกๆคนรวมถึงเขาคนนั้นก็ยังไม่ใช่ เราเริ่มคุยกันน้อยลง ไม่ว่าเขาหรือผมจะพูดเรื่องอะไรมันดูเหมือนเข้ากันไม่ได้เลย ผมคิดถึงขนาดที่ว่าทำยังไงผมถึงจะเสาะหาคนแบบนายได้ ปิงเป็นคนที่ใช่สำหรับผมมากๆเลย คนที่ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าความสัมพันธ์ที่ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆโดยไม่เอาเรื่องเงินทองหน้าตาหรือฐานะชาติตระกูลมาเกี่ยวข้อง ผมไม่รู้เลยว่าผมต้องไปหาคนแบบนี้จากที่ไหน”
ผมอึ้งไปหลายวินาทีเหมือนกันคำพูดร่ายยาวของปูนที่ผมไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปแม้แต่น้อย รู้สึกตัวอีกทีคือมือของใครสักคนสอดเข้ามาจับมือที่เย็นเฉียบของผมไว้ มองเห็นไฟท้ายรถที่ทิ้งห่างออกไปไกลโข เสียงหมาบาสตะโกนเรียกแว่วมาจากด้านบน เป็นพี่เอย์มันเดินลงมาตาม ผมรีบก้มลงปิดรั้วแล้วเดินขึ้นบ้านมาด้วยกัน
“แม่ครับปูนกลับแล้วนะ”
“เพื่อนปิงเหรอลูก ไม่เคยเห็นเลย”
“ครับ รู้จักกันตอนไปทำงานที่อัศวน่ะ” พี่เอย์นั่งลงแล้วผมขยับเข้าไปตาม แม่กับพี่ขมนั่งด้วยกัน บาสกับวุฒิและพี่เชนพี่ซ่าร์
“ทานกันเลยลูก พี่ๆเขารอเรานานแล้ว”
ผมตักกุ้งทอดกระเทียมพริกไทใส่จานให้พี่เอย์ นึกเสียใจมากเหมือนกันที่มัวแต่คุยกับปูนเลยไม่ได้ทำเมนูนี้ให้มันเลย จานนี้แม่คงเป็นคนผัดให้ พี่เอย์ไม่ได้ถามไม่ได้พูดอะไร นั่งทานไปเงียบๆ เวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นพี่เขาจะเงียบขรึมดูเป็นผู้ใหญ่แบบนี้เสมอ ไม่ค่อยง๊องแง๊งออดอ้อนผมแบบที่คุณเห็นอยู่บ่อย ๆ หรอก ผมเคยถามว่าทำไมถึงทำแบบนั้น มันบอกก็นิสัยแบบนี้ จะอ้อนเฉพาะคนที่อยากอ้อน พูดเอาแต่ใจเฉพาะกับคนที่ตัวเองรัก ทั้งด้านที่อ่อนแอ ด้านที่ไร้ค่า ทุกๆอย่างของมันมีผมเท่านั้นที่มันอนุญาตให้เห็นตัวตนของมันได้ คนอื่นมันไม่สนใจ
ผมตักมะเขือเทศฝานแช่เย็นใส่จานให้มันอีกชิ้น พี่เอย์จิ้มเข้าปากท่าทางเอร็จอร่อย
“พี่ไม่ถามผมเหรอ ว่าปูนเขามาทำไม”
“ไม่ถาม ไม่อยากรู้”
“ไม่อยากรู้แต่ก็อุตส่าห์ลงไปรับเนาะ เออดีเหมือนกัน กะว่าจะเล่าสักหน่อย งั้นไม่ต้องเล่าละ” พี่เอย์หยุดมือจากอาหารทันที ผมหันไปยิ้มยั่วมัน เจอมันหรี่ตาคาดโทษ
“เดี๋ยวคืนนี้กูมีวิธีรีดข้อมูลทุกอย่างจากมึงก็แล้วกัน ตอนนี้ยังไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ ไว้กูจะค่อย ๆ ถามเอาจากร่างกายมึงเอง.....จุ๊ๆ ทุกตารางนิ้วเลย”
เสียงกระซิบมันเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ สีหน้านิ่งไม่ขยับแม้แต่นิด ยิ่งมันทำท่าเฉยๆนะผมยิ่งกลัวเลยให้ตายเหอะ ผมนี่นั่งเฉยอยู่ไม่สุขแกล้งเตะขามันเล่น พี่เอย์หันมามองหน้า ผมเตะอีกครั้งมันกระทืบเท้าผมมาแบบเต็มแม็ค เจ็บดิ่หน้าเหยเกเลยแหละ พอเห็นผมไม่พูดมันกระทืบมาอีกสามสี่ครั้งแล้วให้ตาย คุณชายเอาแต่ใจนี่จริง ๆ เลย
“เอย์เติมอีกไหมลูก เชนล่ะเอาไหม ซีซ่าร์ด้วย ส่วนเจ้าปิงเดินไปเติมเองเลยไป”
“หูยแม่ลำเอียงนี่ พี่ขมครับปิงไม่อิ่มอ่ะ” ผมอ้อนพี่ขมดีกว่าแม่อีก เดี๋ยวนี้ไม่สนใจผมแล้ว
“เอาอีกจริงเหรอเดี๋ยวก็อ้วนหรอก ไม่หล่อนะเรา”
“อ้วนไม่กลัว กลัวไม่อ้วน” ผมเลื่อนจานส่งให้ พี่ขมหัวเราะ คนใจดีเติมข้าวให้หนึ่งทัพพีน่ารักมาก พี่เอย์เองก็เลื่อนส่งให้ พี่ซ่าร์ขอเติมอีกบ้าง เจอพี่เชนแย่งจานคืนมา
“มึงอ่ะอ้วนแล้ว พอเลย”
“บ้า อย่ามายุ่งนะกับข้าวอร่อยกูก็อยากกินอีกเยอะๆสิ” พี่ซ่าร์ถลึงตาใส่
“ไม่เอาพอแล้วมันหนักนะ มึงไม่เข้าใจรึไง”
“พูดอะไรของมึง”
“ไหนว่าคืนนี้จะแวะไปเอาเสื้อ ถ้าจะไปไม่ต้องเติม แต่ถ้าจะเติมให้ได้คืนนี้ไม่ต้องไป”
ตึ่ง! เสียงเก้าอี้พี่เชนครูดไปกับพื้นอย่างดัง คนถีบทำท่าไม่ทุกข์ไม่ร้อน พี่เชนขยับเก้าอี้ตัวเองกลับเข้าที่เดิมหันไปจ้องพี่ซ่าร์ใหญ่
“ไม่เติมก็ได้วะ จิ๊!”
คู่กรณีสบถขึ้น พี่ขมนี่งงเลย ตกลงพวกมึงเป็นอะไรกันแกคงคิดแบบนี้มั้ง
“ไม่เอาไม่เอา ไม่แกล้งกัน ถ้าอิ่มกันแล้วก็กินผลไม้กันนะลูก แตงโมกับมะละกอสุก พี่ขมเขาหั่นเอาไว้ให้”
“แม่ครับ เอย์อยากทานมะเขือเทศอีก”
“จ้าๆ ของเอย์แม่เตรียมไว้ให้แล้ว อ่ะนี่เย็น ๆ เลยจิ้มซอสมะเขืออีกไหม”
“ขอบคุณครับแม่”
“ทานกันไปนะแม่กับพี่ขมเข้าครัวก่อน”
พวกเราหกคนนั่งเล่นคุยกันไปเรื่อย ไอ้บาสมันเอาไลน์สาวๆเข้ามาอวด มีสอนเทคนิคสามีรักสามีหลงอะไรของมันผมเลยโบกหัวมันไปที ส่วนไอ้วุฒินั่งเล่นเกมส์สู้กับพี่เอย์อยู่ พี่เชนพี่ซ่าร์คุยอะไรกันสักอย่างแต่หน้าตานี่เหมือนคนกัดกัน
จนกระทั่งสมควรแก่เวลา
-
จนกระทั่งสมควรแก่เวลา
“งั้นพวกผมกลับกันเลยนะครับแม่ กลับนะครับพี่ขม” พี่เชนเดินเข้าไปบอกแม่ หมาบาสมันช่วยเช็ดจานต่ออีกนิดพี่เชนก็รอมันนะ ผมแอบเห็นพี่เขาเดินลงไปด้านล่างดูอ่างบัวกับปลาตัวเล็ก ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองพี่ซ่าร์ คงประมาณว่าเรียกให้ลงไปหาแหละ พี่ซ่าร์ทำเฉยเจอพี่เชนปากิ่งอะไรสักอย่างขึ้นมาใส่ พี่เขารับไว้เกือบไม่ทันดีนะไม่ทิ่มหน้า
“อย่าลงมานะมึง ยืนอยู่ตรงนั้นจนเช้าเลยนะ” พี่ผมแม่งจะเรียกสาวลงไปดูปลาด้วยนี่ ไม่มีความน่ารักเล๊ยสักนิด พี่ซ่าร์กำลังจะเดินลงไปหาเจอพี่เอย์มันดึงไว้แล้วกอดจากด้านหลัง
สายตานี่เย้ยพี่เชนแบบ หืมมมม ผมเองก็หงิดๆเหมือนกันเหอะ อย่าว่าแต่พี่เชนเบะปากแล้วยักไหล่ใส่เลย
“เสร็จแล้วพี่” ไอ้บาสเดินเข้ามาเรียก ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ พี่เอย์ปล่อยพี่ซ่าร์ออกแล้วยกยิ้ม ผมตีมัน รู้เลยว่าแกล้งพี่เชน แต่รายนั้นไม่สนอะไรเท่าไหร่เดินไปรอที่รั้วแล้ว
“แม่ครับงั้นปิงกับพี่เอย์ส่งพี่ๆเขาแล้วจะเดินไปบ้านโน้นเลยนะ”
“ปิงเอาเมลอนไปไว้กินกันไหมลูก พี่ขมได้มาสดๆใหม่ๆเลย หวานมาก”
ผมหันไปถามพี่เอย์ มันส่ายหน้าบอกอิ่มมาก แม่เลยบอกจะเก็บไว้ให้ในตู้เย็นพรุ่งนี้มากินกัน เราเดินลงมาส่งแขกกันข้างล่าง
“มึงจะไปเที่ยวกันวันไหนนะ” พี่ซ่าร์หันไปถามน้องชาย
“วันจันทร์ ไฟท์ดึก”
“แล้วกลับมาวันไหน”
“ยังไม่รู้ แต่คิดว่าไปกันสักสัปดาห์นึง ทำไม”
“เปล่าถามดู สัปดาห์หน้า นานะจะเอาอันวามาส่ง เดี๋ยวจะพาหลานมาหา”
“แล้วคุณพ่อกับคุณแม่รู้แล้วเหรอ เรื่องของอันวา”
“รู้แล้ว คงยังช๊อคเรื่องของมึงมั้ง ช่วงนี้ท่านไม่ค่อยพูดหรอกทำแต่งาน กูบอกอะไรก็บอกตามใจจะทำอะไรก็ทำแต่ก็สั่งแม่บ้านเตรียมห้องเด็กไว้ให้นะแต่งซะเท่เชียว ส่วนคุณย่านี่เทียวมาที่บ้านหลายรอบแล้วล่ะ จะตามตัวมึงให้ได้แต่เจอคุณพ่อปรามไว้ แล้ววันก่อนเดียร์มันก็โทรมาบอกคุณย่ารบเร้าให้มันมาคุยกับมึงให้ แต่มันบอกท่านว่าช่วงนี้ยุ่งมากไม่มีเวลาขึ้นมากรุงเทพเลย กูว่าท่านผอมลงเยอะนะ คงคิดมากเรื่องของมึง”
“......อืม” พี่เอย์พึมพำตอบออกไปแค่นั้นนัยน์ตาดูหมองลง ไม่ต้องอะไรมากหรอกผมเข้าใจดี ความรู้สึกผิดต่อผู้หลักผู้ใหญ่เต็มอกเราทั้งคู่อยู่แล้ว
“ไปแล้วเว้ย เที่ยวให้สนุกนะเอย์ ไปนะปิงเที่ยวให้สนุก” พี่ซ่าร์กำลังจะเดินออกไปขึ้นรถ แวะพูดอะไรกับพี่เชนบางอย่างเบามากผมไม่ได้ยิน เจอพี่เชนผลักหัวเกือบทิ่ม พี่ซ่าร์หันมาจ้องหน้าตาเขียวหมาบาสมันรีบดึงพี่เชนไปขึ้นรถ แต่พี่เขาเดินเข้ามาหาผมก่อน
“ปิงพรุ่งนี้มึงจะเข้าออฟฟิศไหม”
“พรุ่งนี้วันอาทิตย์พี่”
“อะไรวะ เมื่อก่อนยังไม่มีแฟนนี่วันอาทิตย์มึงโผล่หัวมานั่งทำงานเกือบทุกวัน เดี๋ยวนี้ไม่เคยโผล่หัวไปหรอก กูว่ากูลดเงินเดือนมึงซะดีกว่ามั้ง”
“อ้าวเฮ้ยพี่ พูดอะไรแบบนั้นครับ ไปๆๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเข้าไปแต่เช้าเลย”
“ไปเชื่อมันทำไม มันอยากลดให้ลดไปไม่ต้องสนใจ คเชนทร์มึงรีบกลับไปเลยไป” พี่เอย์เดินเข้าไปหาพี่เชน ผลักหลังทีกระเด็นไปถึงตัวรถ พี่เชนมองมันตาเขียว
“เหี้ย! เล่นแรง”
“เมื่อกี้มึงผลักหัวพี่กูแรงกว่านี้อีก กูเห็น”
“พี่มึงชอบเล่นแรง ๆ กูทำแบบนั้นมันดีใจมึงไม่รู้อ่อ”
“ประสาท จะไปไหนรีบไปรำคาญ พี่กูไม่ชอบรอใครนาน ๆ ขืนมันไปรอแล้วไม่เห็นมึงกูว่ามันจะกลับเลยนะคเชนทร์”
“ปากดี”
“ไม่ใช่มีดีแค่ปากนะ อย่างอื่นกูก็ดีไม่แพ้ปากหรอก มึงอยากชิมไหมล่ะ”
“ไอ้เหี้ย”
“มาดิ เดี๋ยวกูสงเคราะห์ให้”
“เดี๋ยวเหอะมึง” พี่เชนชี้หน้าพี่เอย์อย่างคนเหลืออด คุณชายสะบัดใส่ไม่สนใจ เจอพี่เชนดึงแขนผมเข้าหาคว้าคอเข้าไปกอด พี่เอย์มันตาเหลือกเลย
“ไอ้เหี้ย! ปล่อยเมียกูนะ”
“ชู่ว์....จุ๊ๆๆ ไม่พูดเสียงดังนะครับเอย์ตั้น ขอโทษพี่เชนก่อนแล้วเดี๋ยวปล่อยหมาปิงของมึงเดี๋ยวนี้เลย”
“กูจะฟาดปากมึงวันนี้แหละ เดี๋ยวมึงโดนแน่ๆอ่ะ เดี๋ยะๆเดี๋ยวมึงเจอ” พี่เอย์ปราดเข้ามาเจอไอ้บาสกับไอ้วุฒิดึงไว้ ผมนี่ขยับไม่ได้เลยพี่เชนเล่นแรงมาก ทุกทีไม่เคยลากเอาผมไปเอี่ยวด้วยนี่หว่า
“พี่เชนผมหนัก ปล่อยก่อนพี่” ผมพยายามจะมุดออกจากวงแขน แต่คือยกไม่ออก มือหนักและเหนียวมาก
“มึงเฉยๆดิ่ กูขอแกล้งมันแปปเดียว” พี่เชนกระซิบ ปากไม่ได้ชิดแก้มหรืออะไรผมนะ แต่ในมุมมองของพี่เอย์นี่ผมว่าคงเหมือนหอมแก้มกันแน่ ๆ เพราะหน้ามันเขียวขึ้นมาแล้วจริง ๆ เตะขาทำท่าจะถีบพี่เชน เสียงไอ้บาสโวยใหญ่เพราะเกือบคว้าพี่เอย์ไว้ไม่ทัน
“คุณพี่เอย์ใจเย็นครับพี่ พี่เชนเขาทำเล่น เล่นกัน แมนๆ” ไอ้บาสเสียงสั่นนิดๆ
“แมนพ่องเหรอ! มันหอมแก้มเมียกูไอ้เหี้ย แบบนี้มันแมนตรงไหน ถ้าเป็นเมียมึงบ้างล่ะสัส ไอ้บาสไอ้โง่!”
“เหย! ถ้าเป็นเมียผม ผมตีมันปากแม่มแตกแล้วพี่ไม่มียืนด่ากราดอยู่แบบนี้หรอก”
“งั้นมึงก็ปล่อยกูสิโว๊ยยยย สัส สันดานจับกูไว้หาพ่องเหรอ”
“ปล่อยไม่ได้”
“ปล่อยกู๊วววววว ปิงมึงมุดออกมาดิ่วะยืนให้มันกอดอยู่ได้กูโมโหนะ ขึ้นแล้วเนี่ย ขึ้นแล้ว”
“คึคึคึ” เสียงพี่เชนขำ ผมรีบใช้โอกาสนั้นมุดออกมาได้จริง ๆ พี่เอย์หน้าบูดเลยมันดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่นหน้าบูดมากๆ
“มึงขำเหี้ยไร รีบๆกลับไปเลย”
“ไปครับไปพี่เชนอย่าเล่น” ไอ้วุฒิขยับเข้าไปดึงเสื้อเรียกบอกให้ขึ้นรถ พี่เชนไม่รู้เวลาเสียจริง ยังส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่พี่เอย์ ผมนี่ดึงแขนมันไว้แน่นมากนะ กลัวมันเข้าไปตั๊นหน้าพี่เขาจริงๆ
“เห้อมมม ตัวหมาปิงหอมฉิบหายเลยว่ะ เดี๋ยววันหลังกูจะขอดมใหม่แบบเต็ม ๆ ทั้งซอกคอ หลังหู ปลายผม เฮ้อ....ห๊อมมมมมมมหอม”
“สัส! กูทนไม่ไหวแล้วเหี้ยเอ๊ย....”
พี่เอย์หลุดจากมือผมไปจนได้มันปราดเข้าหาพี่เชนเร็วมากกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเข้าหาตัว หมัดตรงเงื้อสูงเตรียมจะชก พี่เชนนี่หลับตาปี๋เลย ผมพุ่งเข้าไปแต่คิดว่าคงไม่ทันแน่
“เอย์ มีอะไรกันลูก” เสียงของแม่ดั่งสวรรค์ประทานช่วยชีวิตพี่เชนมากจริง ๆ พี่เอย์มันเหมือนตั้งสติได้ค้างหมัดไว้ห่างจากหน้าพี่เชนไม่ถึงสองเซ็น จากนั้นค่อย ๆ ลดหมัดลง ทีละนิดๆ
“มะ...แม่ครับพวกผมเล่นกันแบบนี้ประจำแหละ พี่เอย์กับพี่เชนเขาชอบเล่นต่อสู้ๆแรงๆ” ไอ้บาสรู้งานมันขยับเข้าไปกอดเอวแม่ที่ด้านหลัง แม่หันมองมาที่ผม
“ไม่มีอะไรครับแม่ขึ้นบ้านเถอะ พวกปิงเล่นกันน่ะเดี๋ยวพี่เขาจะกลับกันแล้ว” ผมเสริมเข้าไปอีกแรง แม่ค่อยพยักหน้าดูสบายใจขึ้น
“เออแบบนั้นค่อยเบาใจ เด็กผู้ชายหยอกกันแรงจริงๆนะแม่เป็นห่วง เอย์พาปิงเข้าบ้านเถอะลูกดึกแล้ว”
“ครับ” พี่เอย์มันขานรับเสียงจ๋อยมาก
“ส่วนเชน ขึ้นรถลูกกลับได้แล้ววันหลังค่อยมาใหม่นะ ขับรถดีๆด้วย”
“ครับแม่” พี่เชนเองก็เสียงจ๋อยไม่แพ้กัน สมน้ำหน้าจริง ๆ ต่างคนต่างกวนกันดีนักเจอแม่โกรธแย่แน่ คุณนายเดินขึ้นบ้านไป พี่เอย์ขยับเข้าไปหาพี่เชนทันที
“จะบอกอะไรให้รู้ ซีซ่าร์มันชอบผู้หญิงเอาใจเก่ง ทำตัวน่ารัก พูดเพราะ ที่สำคัญสวยและเซ็กซี่ หึหึหึ ซึ่งกูดูแล้ว ทั้งหมดนั่นไม่มีในตัวมึงเลยคเชนทร์ ถ้าหลังจากนี้ซ่าร์จะทิ้งมึงมันก็ช่วยไม่ได้นะ”
พี่เอย์กวนตีนโคตร ๆ มันเดินมาหาผมคว้าหมับข้อมือแล้วขยับเข้ามากอดหันไปส่งยิ้มร้ายเหี้ยมเกรียมเย้ยพี่เชน ซึ่งรายนั้นก็ไม่ยอมแพ้หรอก ก้าวเข้ามาหามันเช่นกัน
“อ้าวจริงดิ่?? แล้วมึงรู้อะไรไหม ปิงน่ะมันเคยโดนผู้หญิงที่เป็นลูกค้าส่งช่อดอกไม้ใหญ่ ๆ มาให้ถึงบริษัทตั้งหลายคนนะ ทั้งช็อกโกแลตเอย ขนมเค้กเอย แคนดี้เอย นกกระดาษ เต่าในขวดโหล กระทั่งบัตรฟรีห้องสวีทฮันนีมูนของโรงแรมดังริมหาดหัวหิน ปิงมันก็ได้มาหมดแล้ว มึงเคยรู้ข้อมูลพวกนี้ไหมล่ะ ผู้หญิงพวกนั้นมีแต่คนสวย ๆ ใส่สั้นๆโคตรจะเซ็กซี่ทั้งนั้น ซึ่งกูก็ดูแล้ว ทั้งหมดนั่นไม่มีอยู่ในตัวมึงเหมือนกันนั่นแหละ”
“เฮ้ย!! พี่เช๊น” ผมอุทานขึ้นเลย หน้านี่ซีดสุด พี่เชนแม่งเผากูแล้ว ตายแน่กูตายเลยคืนนี้พี่เอย์มันเอาผมตายแน่ ใจผมนี่ร้องไห้โฮไปแล้วด้วยน้ำตาแทบจะไหล ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองพี่เอย์ด้วยซ้ำ พวกไอ้บาสวุฒิเงียบหมด พี่เชนเล่นแรงมากจริง ๆ ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่แทบจะเอาลงคอไม่ได้ จุกมาก
งานนี้จะโทษใครดี พี่เอย์มันอยากไปแหย่เขาก่อนด้วย
“โถ่เอ้ยเรื่องนั้น รู้ดิ๊ใครจะไม่รู้ แต่กูไม่สนใจหรอก ตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างก๊านนน กูมั่นใจกูมีดีถึงขนาดที่ว่า ตอนนี้ หมาปิงมันไม่มีทางจะไปต้องการใครหน้าไหนอีกทั้งนั้น โดยเฉพาะ ผู้หญิง”
“เฮ้ย!/ เฮ้ย!/ เฮ้ย!” ผม หมาบาสและไอ้วุฒิเฮ้ยขึ้นพร้อมกัน แน่นอนเรากำลังนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่ออฟฟิศตอนกลางวัน ผมไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เอย์มันจะรู้ความลับเรื่องนั้นของผม
“มึงมั่นใจขนาดนั้นเชียว สวยเซ็กซี่แค่ไหนมึงก็ไม่สนงั้นดิ” พี่เชนยังจะพูดต่ออีก ผมล่ะเชื่อเขาจริง ๆ
“เออ กูมั่นใจ”
“ดี๊ เชิญมั่นใจไปเหอะ กูไปล่ะ เห้ยบาสวุฒิขึ้นรถ” แต่ละคนทยอยขึ้นไปนั่งพี่เชนคาดเข็มขัดแล้วปิดประตูปัง กระจกถูกลดลง
“ปิง มานี่ดิ๊”
ผมจะเดินไปหาเจอพี่เอย์มันดึงแขนไว้ “ไม่ต้องไป มีอะไรมึงพูดมาเลย”
“พี่เอย์แปปเดียวครับ นะ” ผมพยักหน้าบอกพี่เอย์ขอเข้าไปคุยกับพี่เชนดี ๆ สังหรณ์ใจว่าจะเป็นเรื่องงาน
เดี๋ยวอาทิตย์นี้ผมไม่อยู่เผื่อพี่เขาจะบอกอะไร
“มีอะไรพี่” ผมถาม มองเห็นไอ้บาสมันนอนแผ่ลงแล้วที่เบาะหลัง ส่วนไอ้วุฒิกำลังกดมือถือยิกๆ ไลน์กับใครไม่รู้
“โกรธกูไหม เมื่อกี้” พี่เชนจ้องหน้าผม
“.....”
ผมแกล้งเงียบไม่ตอบกำลังชั่งใจคิดว่าจะตอบว่าโกรธดีไหม คือจะว่าโกรธก็ว่าโกรธนะ แต่ก็รู้ว่าพี่เชนพูดเล่น ที่ไม่ชอบนี่คือไปยั่วพี่เอย์มัน แล้วคนที่ซวยก็ผมไง ทั้งเรื่องปูน ทั้งเรื่องนั้นเรื่องนี้อีก คืนนี้ผมจะเหลืองไหมถาม
“โกรธจริงดิ่”
“พี่เชนแม่ง คนที่ซวยน่ะผมนะ พี่พูดอะไรไม่คิดเลย” ผมต่อว่าไปเบา ๆ
“ทำไมจะไม่คิด ที่พูดน่ะกูคิดทุกคำนะ”
“แหวะ ตอแหล ถึงเป็นพี่ผมก็ด่าได้เหอะ แย่ที่สุดผมนี่แหละซวยแน่ๆอ่ะ”
“ทำไมมันจะทำโทษมึงงั้นดิ่” ยังมีหน้ามายิ้มอีก เห็นผมจ๋อยแล้วพี่เชนรู้สึกดีเหรอวะ
“ของมันแน่อยู่แล้วไม่ใช่รึไงพี่”
“ถ้าอย่างนั้นกูจะให้มึงหยุดได้หนึ่งสัปดาห์ เผื่อเจอโทษหนักลุกไม่ไหว หรือมันจะพามึงไปทำโทษที่ญี่ปุ่นเกาหลีก็เรื่องของมึงเหอะ ไปเที่ยวซะ กลับมาแล้วค่อยเจอกัน เที่ยวให้สนุกไม่ต้องกังวลเรื่องงานหรืออะไรทั้งนั้น กูจัดการที่เหลือทุกอย่างให้เอง”
“พี่เชน!” ผมเผลอเรียกชื่อพี่เขาออกมาแบบไม่รู้ตัวเลย พี่เชนใจดีมากๆ ปกติหยุดงานหนึ่งสัปดาห์นี่ผมยังคิดมากอยู่เลยนะ ตอนที่ทำเรื่องลาเกรงใจพี่เชนมาก งานเยอะแทบทุกวัน พี่เชนจะยุ่งมากๆถ้าผมไม่อยู่ แต่วันนี้ พี่เขากลับบอกให้ผมไปทั้งที่ตัวพี่เขาเองยังไม่เคยทิ้งงานไปไหนนานๆเลยสักครั้ง
“อ่ะนี่...” พี่เชนยื่นซองอะไรบางอย่างส่งให้
“อะไรครับ”
“พิมมันฝากมาให้ บอกรางวัลที่มึงเป็นเด็กดีมาตลอด” ถึงไม่เปิดดูก็รู้พ็อคเก็ตมันนี่ชัวร์ ผมซาบซึ้งใจจริงๆ พี่ๆสองคนดีกับผมเสมอเลย
“ขอบคุณครับพี่เชน ฝากขอบคุณพี่พิมด้วย”
“โทรไปบอกมันเองดิ กูไปนะ” พี่เชนเอามือออกมาลูบหัวผม เจอพี่เอย์ที่เดินมาอยู่ใกล้ๆตอนไหนก็ไม่รู้ปัดมือพี่เขาทิ้งแรงมาก พี่เชนชี้หน้าคาดโทษมันก่อนขับรถตรงออกไป
“พี่เอย์ครับ พี่เชนเขาหยอกพี่เล่นน่ะ รู้ใช่ไหม”
“จิ๊! ง่วงแล้วจะกลับไปนอน” ผมปิดรั้วให้แม่เรียบร้อย เราสองคนเดินตัดรั้วเตี้ย ๆ ทะลุผ่านเข้ามาที่บ้านของพี่เอย์ พี่เอย์มันจูงมือผมพาไปดูปลาคาฟที่มันเพิ่งซื้อมาลง เสียงน้ำไหลออกจากบ่อหินไล่ระดับชั้นเข้ากับสายลมที่โกรกเข้ามาพัดพาเอากลีบของดอกลีลาวดีสีขาวปลิวตกลงมาลอยอยู่ในบ่อ
พี่เอย์กวักมือลงในน้ำช้อนดอกไม้ขึ้นมาแล้วยื่นส่งให้ผม
“ดอกไม้สวยไหม หมาปิง”
“สวยสิครับ” ผมก้มเอาปลายจมูกลงไปแตะที่กลีบดอก พี่เอย์ยกมืออีกข้างลูบแก้มผมเบา ๆ
เราสบสายตากันก่อนที่มันจะเอ่ยคำพูดน่าอายที่ทำเอาผมร้อนฉ่าไปทั้งตัว
“แต่มึงสวยกว่า กูคิดแบบนั้น”
ถ้าเป็นคุณจะอายมากไหมล่ะ มันพูดบ้าอะไรของมันแทนที่จะชมผมว่าหล่อมันเปรียบผมกับดอกไม้แล้วยังบอกว่าผมสวยกว่าดอกไม้ที่ผมคิดมาตลอดว่าสวยมากที่สุด
ผมรีบหันหน้าหนีเดินจ้ำอ้าวเข้าบ้านเลย พี่เอย์เดินตามเข้ามาเร็วมากมันดึงแขนผมไว้แล้วกอด ผมชกๆๆพุงมันแก้เขิน
“พี่แม่ง สวยเสยอะไรผมผู้ชายเหอะถ้าจะชมให้พูดว่าหล่อดิ”
“งั้นชมว่าน่ารัก”
“ไม่เอา”
“ครับๆ หล่อๆหมาปิงกูหล่อที่สุดเนอะหล่อถึงขนาดมีสาวๆส่งของให้ไม่ขาดสายเลยดิ่”
“พี่เชนโม้หรอกนั่นน่ะ”
“หื้ม?? จริงเร้อ เดี๋ยววันนี้มีเรื่องที่ต้องเคลียร์หลายเรื่องเลยนะ มึงรู้ใช่ไหมว่ามันอาจจะต้องใช้เวลานานแล้วก็เหนื่อย เพราะฉะนั้นกูจะให้โอกาสมึงสารภาพมาก่อนหนึ่งเรื่องที่เหลือค่อยไปว่ากันบนเตียง”
“เรื่องอะไร ผมไม่เคลียร์หรอกผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”
“หื้ม ไม่ผิดเลยงั้นเหรอ ไอ้การที่ผู้ชายแวะมาหาถึงบ้าน แล้วหนีไปนั่งคุยกันสองคนนี่ไม่ผิดเลยงั้นดิ่”
“ไม่รู้ ไม่ผิดอ่ะเพื่อนผมก็มีแต่ผู้ชายนี่” ผมแกล้งตีมึน จริง ๆ กะจะเล่าให้มันฟังทุกเรื่องอยู่แล้วล่ะ แต่ตอนนี้ขอเล่นตัวหน่อย แหม่...ไอ้หมาบาสมันอุตส่าห์กระซิบบอกเรื่องจริตมารยา พี่เอย์จะได้รักจะได้หลง มันบอกว่าเล่นตัวนิดๆหน่อย ๆ ผู้ชายเขาชอบ ซึ่งผมคิดๆดูแล้วก็คงจะจริงผู้หญิงให้หมดเปิดเผยหมดถามอะไรก็ตอบ ของตายผมเองก็ไม่ปลื้ม เพราะของั้นเล่นตัวนึงละกันแต่แบบขอเท่ๆสไตล์ผม
“อะไรล่ะนั่น ทำหน้าทำตาจะยั่วกันแต่หัวค่ำเลยนะครับปิง”
“เฮ้ยอะไรอ่ะพี่ ผมไม่ได้ยั่วนะ นี่เขาเรียกเล่นตัวอยู่”
“เล่นตัวที่ไหน มึงกัดปากยั่วกูชัดๆ มามะขึ้นเตียงกันเลยเหอะ” จบคำพูดมัน ผมวิ่งหนีเลย
“เห้ยพี่เอย์ไม่เล่น เอ้ยยยยยยยยยยยย” โดนมันรวบจับไว้จนได้ พี่เอย์ดึงผมนั่งลงที่โซฟา บนตักมัน ผมผลักขามันแยกออกตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมนั่งอยู่หว่างขามันเรียบร้อย
“พี่เอย์ครับถามจริงนะ ตอนนั้นพี่กะต่อยพี่เชนจริงดิ่?”
“ก็จริงสิวะ มันกวนตีนกูมึงไม่เห็น?”
“พี่เชนเขาทำเล่น พี่ก็รู้พี่เชนกับพี่ซ่าร์....”
“ไม่เกี่ยว เรื่องนั้นกับเรื่องของมึงไม่เกี่ยวกัน กูไม่ชอบมันนี่ เรื่องที่มันเกี่ยวข้องกับมึงทีไรกูปรี๊ดขึ้นทุกที ไม่ชอบเลยแม่ง” มันถอนหายใจแรงมากกอดเอวผมแล้วตั้งคางลงที่ไหล่ ผมเอื้อมมือไปหยิบรีโมทมากดเครื่องเล่นเพลง มีเสียงดนตรีเบา ๆ ดังคลอไปเรื่อย ๆ ทำให้บรรยากาศดีขึ้นนะผมว่า โรแมนติกนิดๆด้วยเพราะพี่เอย์มันไม่ยอมเปิดไฟนีออนมันใช้ไฟหรี่ดวงเล็กๆเต็มฝ้าเพดานไปหมด ตอนนี้เลยเหมือนกำลังดูดาวกันอยู่ มันแต่งบ้านสวยมากจริงๆ ผมอมยิ้ม
“พี่คิดมากเกินไปแล้ว พี่เชนใจดีนะครับ ใจดีมากๆ”
“ดีกับมึงคนเดียวอ่ะดิ”
“อะไรล่ะนั่น ทำหน้าเหมือนไม่ชอบพี่เขามากๆเลยเหอะ”
“ไม่รู้สิ กูรู้สึกอิจฉาทุกครั้งเลยที่มึงอยู่ใกล้ชิดกับมัน พอคิดว่าตลอดสามปีที่กูไม่อยู่ มึงมีมันเป็นคนดูแลมาตลอดกูนี่ก็เทียบไม่ติดแล้ว ตรงๆเลยนะปิง คู่แข่งที่กูกลัวที่สุดก็คือมันนั่นแหละ ถ้าเกิดวันไหนที่มันคิดกับมึงเกินกว่าคำว่าน้องขึ้นมาจริง ๆ กูยังไม่รู้เลยว่าจะเอาอะไรตรงไหนไปสู้คนอย่างมัน”
“พี่เอย์ครับ!”
“กูพูดจริง นี่คือความรู้สึกจริง ๆ ลึกๆจากใจกูเลย ถึงแม้ว่ากูจะเชื่อใจมึงแต่ในใจก็อดที่จะคิดเรื่องนี้ไม่ได้”
“แต่ผมก็เหมือนกับพี่นะ”
“หื้ม?”
“คุณกัสมาเลขาของพี่ไงครับ นั่นน่ะก็หนามทิ่มใจผมอยู่ตลอดเหมือนกันนี่ ตรง ๆ เลยเหมือนกัน ใครเข้ามาหาพี่ก็ไม่สะกิดใจผมเท่ากับพี่คนนั้นหรอก พอนึกถึงว่าสามปีที่พี่ไปอยู่ที่นิวยอร์กมีคุณกัสเขาดูแลพี่ตลอดแล้วผมแบบ....ฮึ่ยยย รับไม่ได้เลย แหวะเซ็ง”
“หึหึ เซ็งมากป่ะ”
“มากมายอ่ะ”
“เข้าใจความรู้สึกกูแล้วดิ่”
“พี่ก็เข้าใจความรู้สึกผมแล้วใช่ไหม”
“ครับ เข้าใจสิ”
“เออว่าแต่คุณกัสมาเขาว่าไงบ้างอ่ะครับ เรื่องที่พี่ออกมาจากบริษัท”
“ก็ไม่ว่าไงนี่ เขาจะมีสิทธิ์ว่าอะไรล่ะ”
“แต่พวกพี่เป็นเพื่อนกันมานานนี่ครับ เขาไม่ว่าอะไรยังไงเลยเหรอ”
“เดี๋ยวเขามาแล้วมึงก็ถามเอาเองดิ่ เห็นว่าจะมาวันเปิดร้านแน่ ๆ อ่ะโทรมาบอกกูตั้งหลายครั้งแล้ว”
“ฮั่นแน่แอบคุยกับเขาเมื่อไหร่เนี่ย”
“ไม่เคยแอบครับ โทรมาตอนไหนกูก็คุย ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเป็นพิเศษเพื่อนกูมีแต่ผู้ชายเหมือนกันอ่ะ”
หนอยยยยมาทำเป็นย้อนคำพูดผม ‘เพื่อนกูมีแต่ผู้ชายเหมือนกันอ่ะ’ ผมกัดปากเมื่อทวนคำพูดของมันอยู่ในใจ
“กัดปากทำเชี่ยเหรอ ยั่วกูชัดๆหมาเอ๊ย” มันล๊อคคอผมพยายามให้หันกลับไปจะจับจูบ แต่ผมหลบได้ทัน พี่เอย์จับๆเส้นผมๆเล่น
“แล้วยังไงอ่ะเรื่องเจ้าทายาทบริษัทเบียร์ยักษ์ใหญ่นั่นน่ะ”
“ใครพี่?”
“ก็คนที่มาหามึงนั่นไง ไอ้คนที่โทรมาหามึงบ่อย ๆ แล้วกูโยนมือถือมึงทิ้งอ่ะ”
“ใคร!? ปูนเหรอ?”
“อือ มันว่าไงบ้างอ่ะ มาหามึงทำไม”
“เดี๋ยวนะพี่เอย์ พี่บอกว่าเขาเป็นทายาทบริษัทเบียร์เหรอครับ”
“ใช่ ลูกชายคนที่สามของตระกูลนารากุล เจ้าของบริษัทเบียร์นำเข้าอันดับหนึ่งของประเทศ อย่าบอกนะว่ามึงไม่รู้ เขาออกงานสังคมบ่อยนะ แม่เขาเป็นเพื่อนกับคุณพ่อกูเอง จบวิศวมาเลยอยากมาหาประสบการณ์ก่อนเข้าไปรับช่วงงานที่บริษัท”
“ไม่เคยรู้มาก่อนจริง ๆ พี่” ผมเข้าใจทันที คำพูดที่ปูนพูดกับผมทั้งหมดก่อนหน้านี้ คนที่เข้ามาคบกับเขามักจะหวังแต่เรื่องฐานะและผลประโยชน์
อาจจะเป็นเพราะผมไม่เคยถามเรื่องบ้านของเขาเลย
“ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ ไปให้กูรีดข้อมูลที่เตียงดีกว่าเนาะ”
ผมถองศอกใส่พุงมันไปหนึ่งพี่เอย์ตัวงอร้องโอดโอย
“สมน้ำหน้าพี่แล้ว”
“หมาปิงมึงพูดเฉยๆได้ป่ะวะกัดปากแล้วทำหน้าแบบนั้นทำไม เพลงยิ่งกำลังทำกูเคลิ้มอยู่เนี่ย จะว่าไปที่โซฟานี้เคยเอากันรึยังวะ อูยยยเจ็บ ศอกกลับมาได้เห็นกูเป็นหินเป็นไม้รึไงกันนะเล่นแรงมึงอ่ะ”
เพี๊ยะ!
“ตีกูทำไมอีกเนี่ย เจ็บเลย มือหนักฉิบหาย”
“ก็พี่พูดทำไมล่ะ ชอบพูดอะไรทะลึ่งเรื่อยเลยอ่ะเดี๋ยวนี้”
“เอ๊าก็แค่ถาม ว่าไงล่ะตรงนี้เคยซั่มกันยัง”
“บ้า ยังจะพูดต่ออีก”
“มึงก็ตอบก่อนดิ่”
“เคยแล้ว เหี้ย!” ผมตะโกนคำว่าเหี้ยแล้วลุกวิ่งปรู๊ดเข้าห้องเลย ได้ยินแต่เสียงพี่เอย์หัวเราะตามหลังมา
“หื้มมมม หมาปิงมึงนี่มันน่ารักจริงๆเล๊ย มามะเดี๋ยวพี่เอย์จะให้รางวัลนะครับ เด็กดี”
Tbc.
ยาวจุใจอิ่มไหมคะ?? อ่านกันจนเบลอไปเลยเนอะ 555+ มินใจดีให้ชิมตอนหน้าอีกหน่อยค่ะ
กลางห้างสรรพสินค้า
“อันวาครับนิ่ง ๆ สิ เดี๋ยวได้กินไอศครีมแล้ว รอแปปเดียวนะ”
“อันวาจะไปหาแด๊ด เอย์ตั้นกำลังคุยกับใครน่ะ ผู้หญิงขี้เหร่คนนั้น ใส่กระโปรงสั๊นสั้นเดี๋ยวจู๋ก็โผล่หรอก” เด็กดื้อทำท่าจะหลุดจากมือผม น้องจะวิ่งเข้าไปหาพี่เอย์เสียให้ได้
“เด็กแก่แดด แด๊ดคุยกับเพื่อนอยู่อันวาไม่ดื้อนะครับอยู่ตรงนี้กับพี่ปิงก่อน” ผมขำมากผู้หญิงที่ไหนใส่สั้นแล้วจู๋จะโผล่ เจ้าอันวาแก่แดดแก่ลมมากจริง ๆ
“ไม่เอา! อันวาจะไปหาแด๊ด อันวาไม่ให้แด๊ดคุยกับใคร อันวาหวงไม่ให้คุยกับผู้หญิง” เจ้าอ้วนหลุดจากมือผมแล้วจริง ๆ วิ่งตรงรี่เข้าไปเกาะขาพี่เอย์ ผู้หญิงสวยมากคนนั้นตาโตเลย เธอทำท่าตกใจไม่น้อย
“เอย์ตั้นอันวาหิวแย้ว ปิงรอนานอันวาก็รอ แด๊ดจะคุยไปถึงไหนกันน่ะ อุ้มๆๆ”
“อะ...อะ...เอย์???” เธอสตั๊นไปหลายวิอยู่เหมือนกัน
“แด๊ดอุ้มๆ พิคมีอัพพลีส” หมาน้อยชูสองแขน ช้อนสายตามอง
“มะ...ไม่อยากเชื่อเลย เอย์มีลูกแล้วจริงเหรอคะ ไม่จริงหรอก หวานไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย ถามใครๆเขาก็บอกว่าเอย์ยังโสดไม่เห็นควงใครสักที ตั้งแต่กลับจากนอกก็ไม่เห็นมีข่าวเลยว่าเอย์แต่งงานแล้ว”
“แด๊ดไม่โฉด แด๊ดมีอันวาแย้ว มีปิงด้วย” พี่เอย์อุ้มเจ้าตัวยุ่งแนบอก แขนกลมกอดคอมันแน่นเลย
“ต๊ายยยเด็กแก่แดดน่ารักน่าเอ็นดู หล่อเหมือนคุณพ่อเปี๊ยบเลย น่ารักมากค่ะเอย์หัวทุ้ยทุยทำผมทรงเดียวกับคุณพ่ออีกต่างหาก น่ารักน่าชัง” ดูเหมือนเธอเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วมาก ปากแดง ๆ กับแพขนตาและมาสคาร่าสีฟ้าเข้มขยับวิ๊งๆไปมา เข้มจัดไปนะสำหรับกลางวันแบบนี้
“อันวาครับ สวัสดีพี่เขาก่อนเร็ว” พี่เอย์บอกน้อง
“ไม่เอา อันวาไม่ทำ อันวาไม่ชอบคนขี้เหร่ ใส่สั้นๆ ระวังกะจู๋โผล่ออกมาหรอก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เด็กบ้า”
ปากเล็กๆนี่ร้ายเหลือมาก เพราะทันทีที่เธอกรีดร้องขยี้ส้นรองเท้า น้องอันวาหัวเราะร่า กระโดดลงจากอกแล้วดึงแขนพี่เอย์มาหาผมทันที
................
-
ขอบคุณโรคุซังที่ตั้งใจวาดแฟนอาร์ตเพิ่มเติมให้นะคะ มินทยอยเอามาให้เพื่อนๆดูด้วย
(http://image.ohozaa.com/t/gff/iK5GMr.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xWJ3Qz1HEnoCQTey)
ส่วนนี่ค่ะ พี่เชนพี่ซ่าร์ (โรคุลำเอียงไปนิดนะเนี่ย พี่เชนทำไมหล่อกว่าพี่เอย์หื้มม??)
(http://image.ohozaa.com/t/40f/jWvMiJ.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xWJ4g5uO4ekfq1Lo)
มินขอบคุณค่ะ ไม่รู้จะขอบคุณแบบไหนถึงจะดีพอแล้ว รู้สึกโชคดีค่ะที่โรคุซังรักเรื่องนี้และมีน้ำใจวาดให้เพื่อน ๆนักอ่านทุกท่านได้ดูกันด้วย
ข้อความด้านล่างคุณนักวาดฝากมาขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ชอบรูปของเธอค่ะ
คุณหนมปังงงง ตอนลงฝากแคปข้อความโรคุไปด้วยน้า
โรคุอยากขอบคุณทุกคนที่มาติชมรูปแฟนอาร์ตโรคุค่ะ ที่ต้องให้แคปไปเนี่ยเพราะเม้นแล้วกลัวว่าคนอื่นๆจะไม่เห็นกัน
แล้วก็มีหลายคนด้วย คงตามขอบคุณได้ไม่หมด เลยขอบคุณรวมๆเลยละกัน
ขอบคุณจริงๆค่าาา :pig4:
-
:z13: ไว้ก่อน
พลิกมากที่ปูนเป็นลูกของเจ้าของเบียร์ยักษ์ใหญ่
เดี๋ยวนี้เอย์คุมอารมณ์หึงเก่งเนาะ..คู่นี้น่ารักตลอด
เชน-ซ่าร์ดูท่าคงมีลุ้นให้เขาเผยความรู้สึกเร็วๆนี้รึเปล่า
แค่สปอยมาก็น่ารักแล้วนะอันวา........จะรอตอนหน้าจ้า :hao7:
-
ขอจิ้มด้วยความดีใจก่อน
มันปลื้มใจจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
-
กรี๊ดดดด ชอบน้องอันวาอย่างรุนแรง
เดาไม่ผิดว่าปูนมา5555
แหมมม สงสารหยูป้ง
พี่เชนเล่นแร๊งว์ ปิงแทบช็อค 555
หวังว่าจะไม่มีเรื่องอะไรดราม่าอีกน่ะ
เราก็สงสัยพี่กัส ตอนอ่านช่วงที่พี่เอย์ไปอยู่กับกัสนี้กัดฟันน ชั้นกลัวพี่เอย์เปลี่ยนใจมาก!
-
ฮู้ววววววว วันนี้ขอเม้นแบบไม่ลำเอียงว่าน่ารักทั้งสองคู่เลยค่ะ
หมาปิง...อะไรแกจะมีเสน่ห์ได้ทั้งชายทั้งหญิงเนี่ย หาๆๆๆ
ปล.ขอตอนพิเศษพี่เชนพี่ซ่าร์ได้มั้ย//ทำตาปิ๊งๆ *-*
-
ยาวจุใจมากค่ะ ไม่รู้ทำไมไม่ชอบปูนเลย ดูไม่จริงใจยังไง บอกไม่ถูก
อย่าคิดมาแย่งหมาปิงซะให้ยากเลย ไม่ยกให้หรอก :fire:
ปล. อ่านมาซะยาว เจอร้ำจิ้มตอนหน้านี้แบบแย่งซีนสุดๆ อยากอ่านแล้ว :call:
-
เด๋วนี้พี่เอย์ฮาขึ้นนะ5555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ปูนเป็นได้แค่เพื่อนนะดีแล้ว อย่าเป็นมากกว่านี้เลย
พี่เชนกับพี่เอย์ เคยคุยกันดีๆไหม จะงับหัวกันตลอด
จากสปอย
อันวาจะมาขโมยซีน ใจจะเอนไปหาน้องอันวา
น้องมันน่าฟัดดีนะ
-
หมาปิงห้ามคิดเรื่องปูนเด็ดขาด
พี่เชนพี่ซ่าร์ทำไมตลก ปากพี่เชนนี่เหมือนพี่เอย์แต่ก่อนเลย
พี่เอย์ค่ะ คือพี่ขี้อ้อนปิงมันมากไปแล้ววววว//น่าร๊าาาาาก
สำหรับน้องอันวา โอ๊ยยยยรักสุดใจเลยลูกหนูน่ารักมากกกกก :ling1:
ปล. รูปน่ารักมากค่ะ คนวาดฝีมือดีจัง//พี่เชนหล่อไปป่ะพี่
-
ปูนเป็นทายาทตระกูลดัง บ้านรวยด้วย มาหาเรามาปูน 55555 เราจะเลี้ยงหมูปิ้งอย่างดี
สงสารปูนนะ แต่ไม่ว่าจะมาก่อนหรือมาหลังมันก็ไม่สำคัญเท่ากับเขารักหรือไม่รักเราหรอกนะ
ไว้ปูนจะเจอคนที่ดีๆรักที่ปูนเป็นปูน ไม่ได้มองที่ฐานะ อย่างที่ปูนมองหามาตลอด สู้ๆนะ
พี่เชนนี่ช่างแกล้งพี่เอย์จริงๆ เกือบไปแล้วนะพี่นะ เกือบปากแตกแล้ว แต่ชอบที่สองคนนี้ทะเลาะกัน
เหมือนเด็กๆทะเลาะกัน คนนึงก็อารมณ์ขึ้นง่าย อีกคนก็ช่างแหย่ขี้แกล้ง 55555
ว่าแต่พี่ซ่าร์ตัวหนักหรอพี่เชน ไปรู้ได้ยังไง แหนะๆ คืนนี้พี่ซ่าร์ต้องไปเอาเสื้อที่ออฟฟิศพี่ด้วย :m12:
อยากอ่านพาร์ทพี่น้องซ่าร์เอย์ ชอบตอนที่พี่เอย์กอดพี่ซ่าร์แกล้งยั่วพี่เชน มันน่ารักมากๆ
ปิงคงจะโดนหนักแน่นอนคืนนี้ พี่เชนไปยั่วโมโหพี่เอย์ขนาดนั้น หึหึ ฟ้าจะเปลี่ยนสีไหมปิง :z1:
น้องอันวาจะมาแล้ว ดูท่าจะแสบมากๆเลย แต่อะไรคือการที่ผู้หญิงใส่กระโปรงแล้วจู๋จะโผล่ลูก 55555 :m20:
รอน้องอันวามาปั่นป่วนเอย์ปิง เชนซ่าร์นะ
:mew1: :L2:
-
เสน่ห์แรงไม่มีตกเลยหมาปิงของเรา
-
อันวาโหดมาก
สั้นจุ๋โผล่ :ling2:
-
ว้ายยยยยย ตอนนี้ก็น่ารักปนซึ้งเนาะ
ว่าละว่าปูนต้องรวยยยย
รอน้องอันวาตอนหน้าาาาาาา น่าร๊ากกกก
-
พี่เอย์แม่งกระต่าย :katai5:
-
พี่เอย์หื่นตลอดดดดด
-
หมาปิงห้ามคิดเรื่องปูนเด็ดขาด
พี่เชนพี่ซ่าร์ทำไมตลก ปากพี่เชนนี่เหมือนพี่เอย์แต่ก่อนเลย
พี่เอย์ค่ะ คือพี่ขี้อ้อนปิงมันมากไปแล้ววววว//น่าร๊าาาาาก
สำหรับน้องอันวา โอ๊ยยยยรักสุดใจเลยลูกหนูน่ารักมากกกกก :ling1:
ปล. รูปน่ารักมากค่ะ คนวาดฝีมือดีจัง//พี่เชนหล่อไปป่ะพี่
ไม่ได้ตั้งใจนะคะ มือมันไปเอง~~~~ :z1://โดนตบ
-
ปิงห้ามคิดมากน้าาาาา
พี่เอย์นี่เหมือนแมวเลย 555555
-
พี่เอย์กับพี่เชนนี่คงตีกันยันแก่อ่ะ สนุกเลย :katai3:
-
เอ่ออ ต่อไปนี้ปิงไม่ต้องระแวงพี่เอย์อีก
แค่สามัคคีกับน้องอันวาไว้ก็พอ
-
ปลื้มปริ่ม
-
อันวากับพี่ปิงเข้ากันได้ดีนะท่าทางจะน่ารัก
ปูนชอบปิงจริงด้วย เขาก็รู้กันหมด มีปิงแหละทำอึน โปรไฟล์เริ่ดด้วยน้า อยากฉกปิง 555 สงสัยทำจริงคงมีตายไปข้าง
พี่เอย์ขี้หึงจะตาย กับพี่เชนนี่คู่กัดกันตลอดกาลเนอะ ถ้าแม่ไม่ห้ามนี่มีต่อย มงเมีย ฮุ้ว พี่เอย์ประเจิดประเจ้อตลอดอ่ะ
ที่จริงแกมีปม ปิงก็มีปม ถถถถ ปลอบใจกันเองเนอะ รักกันให้แน่นเข้าไปอีก
ขอบคุณค่ะ
-
เยี่ยม o13 o13 o13 o13
-
ปิงเสน่ห์แรงมากมีผู้ชายมาสารภาพรักถึงบ้านเลย พี่เอย์หึงนะเนี่ย
น่าสงสารปูน อุตส่าห์เจอคนที่ใช่แล้ว แต่บังเอิญว่าเค้ามีคนรักหรือเจ้าของไปแล้ว
น้องอันวาดูท่าจะร้ายใช่ย่อยนะเนี่ย แต่เป็นแบบนี้น่ารักดี น้องน่าจะกันผู้หญิงให้ทั้งซีซ่าร์และเอย์ได้แน่
ขอบคุณครับ
-
เชนซ่าร์ คู่นี้เขาไปเอาเสื้อได้น่าคิดสุดๆ :hao6: :hao6:
-
อยากเจออันวาแย้ววววววว
-
อ้าวปูนเป็นทายาทเบียร์เลยหรอ
มามะมาหาพี่ดีกว่านะ
มากินเบียรืกันสักคืน 5555555555
-
พี่เอย์พี่เชนเจอกันทีไรได้ไฝว้กันทุกทีซิน่ะ
ทำหมาปิงลำบากอีก
อ่านตัวอย่าง อันวาร้ายกาจอ่ะ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
โหหหห ปูนรวยอะ แอบเสียดายปูน คริคริ :hao6:
-
ปิงอยู่เฉยๆก็ยังมีคนมาหลงรักเลย :pigha2:
ชอบอ่านตอนพี่เอย์งอน เราว่ามันขำปนน่ารักดี 5555 :-[
-
อาาาา คุ้มที่รีเฟรชรอทั้งวันสุดๆ ดีใจจังที่้เห็นพี่เอย์โตขึ้นมาก เป็นผู้ใหญ่และไว้ใจ เชื่อใจในตัวหมาปิง ส่วนปิงเองก็กล้าเปิดเผยความรู้สึก อยากอ่านต่อไปไม่ให้จบ! ปิงกะพี่เอย์ลงตัวแล้ว ต่อพี่ซ่ารฺพี่เชนได้ม๊ายยยยยย หรือจะพี่ปูนหมาบาส!!!! คิดถึงและยังอยากเจอ โผล่มาพอวห้หายคิดถึง อยากเห็นเชนซ่ารฺเลี้ยงลูก (คนเขียนบอกยังไม่จบตอนนี้โว้ยยย) แต่ผูกพันกะเรื่องนี้จริงๆนะคะ
-
วร๊ายยยยยยยยยยยยย
ชั้นเดาไม่ผิด แต่ซื้อหวยดันไม่เคยถูกก
ปูนคะ อย่าค่ะ ห้ามค่ะ !!! มันสายไปแล้วค่ะ จะเร็วกว่านี้ สามปี ห้าปี สิบปี แต่ยังไงเอย์ปิงเค้าก็หากันจนเจอแหละค่ะะะ
หายเศร้าๆเร็วๆด้วยความปรารถนาดี แล้วหาคนที่เป็นของตัวเองจริงๆนะคะ o18
ส่วนคุณพี่เอย์ อร๊ายยยยยยยยยยย เอะอะฟาดน้องปิงงง จับกินตลอดดดดดด
โอ้ยยยยยยยยยย มันน่ารักกกกกกกกกกกก :hao6: :hao7:
-
พี่เชนกับพี่เิย์กัดกันได้มันมากกกก5555 สงสารปิงเลย
แฟนอาร์ตน่ารักมากๆค่ะ :mew1: :mew1:
-
มาช้าไปหลายปีเลยปูน
-
อ่านเพลินเลยค่ะ...น่ารักกันมากๆดูอบอุ่น...หนุ่มพวกนี้หื่นน่ะ...แอบพูดมีนัยยะตลอด...พี่เชนเล่นท่ายากหรือไง
-
รอดูความแสบของน้องอันวา
-
หมาปิงเสน่ห์แรงมาก รอน้องอันวา
-
555 อันวากลับมาเท่ากับปิงมีหน่วยเสริมเลยนะเนี่ย พี่เอย์โดนแน่!!
-
ทำไมอ่านเชนกับเอย์ทะเลาะกันแล้วรู้สึกฟินง่ะ
ขอบคุณ :)
-
สงสารปูนที่แสนดี มาเจอคนที่คิดว่าใช่เขาก็มีเจ้าของเสียแล้ว
ขอให้คนดีๆอย่างนี้เจอคนที่ดีสมกันในเร็ววันนะจ๊ะ :กอด1:
ตอนนี้ไม่รู้จะชูป้ายคู่ไหนดี ชอบทั้งสองคู่เลยล่ะ พี่เชนพี่ซ่าร์ก็น่ารัก
ขอให้มีความสุขอย่างนี้ตลอดไป แล้วก็ขอให้เป็นทริปที่สนุกนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
น้องอันวา ออกมายั่วให้หลงแล้ว
-
ชอบน้องอันวา...อิอิ
-
โอยยยยยยยย อยากอ่านNC ตรงโซฟาาาาาาาาาาาา 5555555555+
:hao6: :hao7: :haun4:
ปูนอย่าไปแย่งปิงมาจากพี่เอย์นะเว้ยยยยยยยย :z6: :katai1:
พี่เอย์ทะเลาะกับพี่เชนตลกอ่าาาาาาา พี่เอย์เหมือนเด็กเลย หมาปิงมึนตึ๊บบบบบบบบ55555+ :katai4:
พี่เอย์น่ารักกกกกกกกกกกกก :-[
-
ถึงว่าสิทำไมปูนถึงได้มาหลงเสน่ห์ปิง
สงสารปูนเหมือนกันนะ หาคู่ให้ปูนหน่อย
พี่เอย์กับพี่เชนนี่น๊า แหย่กันไปมาจะต่อยกันจริงๆซะงั้น
ถ้าคุณแม่ไม่เดินออกมาดูพี่เชนโดนพี่เอย์ต่อยแน่ๆ
น้องอันวาจะมาแล้ว ความแสบน้องอันวาเหมือนปิงเลย
อยากเห็นความแสบของน้องอันวา มาต่อไวๆนะคะ
-
รู้ไหมเค้าฟินตอนไหนสุด
ตอนที่พี่เอย์ดึงพี่ซ่าร์มากอดจากด้านหลังอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดด พี่น้องมุ้งมิ้ง 555
ถึงจะแกล้งพี่เชนก็เถอะ อิอิ ^^
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป
-
ไม่ได้อ่านมาสองตอน หน้าไปไกลมากกกกกก
รบกวนคนแต่งใส่หน้าให้หน่อยได้มั้ยคะ คนตามอ่านที่หลังเปิดย้อนจนตาลายยยยยยย
-
อันวาน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
-
ตอนนี้ก็ยาวอยู่นะคะ แต่ถ้าถามว่าจุใจไหม ยังไงดีละคะ ก็มันสนุกนี่คะ มีหลายประโยคที่ชอบใจ ประทับใจ อยากรู้เรื่องราวต่อไป มันเลยเหมือนไม่จุใจ เคยไหมคะ ที่อ่านหนังสือรวดเดียวจบทั้งเล่มโดยไม่หยุดนะค่ะ นิยายเรื่องนี้ก็แบบนั้นแหล่ะค่ะ เท่าไหร่ก็เหมือนไม่พอ รู้ตัวอีกทีก็จบแล้ว o13
-
น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆๆ :-[ :-[
:L1: :pig4: :L1:
-
อันวาน่าร้ากกกก
-
:hao3: อยากกดเอย์ตัน ชอบผู้ชายแบบนี้
-
หมาปิงสุดหล่อ หัวกระไดไม่แห้งเบยยยย
-
ปิงนี่ตั้งแต่มีสามี เสน่ห์แรงต่อเพศเดียวกันจริ๊งจริง
ปล.คนเขียนคร่าาาาาา ใส่หน้าให้หน่อยจิ หาไม่ค่อยเจออ่ะ :ling2:
-
อีพี่เอย์ ถ้ามีโหวตตำแหน่งรุกสะดีดสะดิ้งนี่เราจะรัวโหวตให้เลย :m4:
พี่เอย์คือแบบบบสาวมากกกกกกกกก ขำอ่ะ ว่าจะไม่ขำแต่อดไม่ได้ พี่เอย์เป็นคนตลกสินะ 55555555
มากรี๊ดตรงที่พี่เอย์กอดพี่ซ่าร์จากข้างหลังนี่แหล่ะ แบบบเหยยยยยยยยยยย แอร๊ย :m3: อีพี่เชนถอยไปค่าาาาา
กรี๊ดโมเมนต์พี่น้องอ่า หลายช็อตละ น่ารักกันจริงๆ
ส่วนพี่เชนนี่น่าหมั่นไส้ทุกตอนอ่ะ ไม่แคร์จริงหรอ จริงหราาาาา ก็ไม่รู้สินะ 5555555555
อยากเห็นพี่ซ่าร์เล่นตัวบ้างไรบ้าง พอกรุบกริบ ให้พี่เชนฮึดฮัดๆ สะใจ :m3:
ปล.แอบกลัวใจปูนจริงๆ ถ้ารู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วและจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ไม่ต้องบอกชอบปิงไปก็ได้ป่าวว๊าาา ยิ่งรู้ว่าฐานะใกล้เคียงกับพี่เอย์นี่ยิ่งหวั่นเลย กลัวจะมาแบบเป็นคลื่นใต้น้ำอ่ะ :m17: ไม่เอาน๊า หวังว่าเราจะคิดมากไปเอง
-
ปิงนี่ตั้งแต่มีสามี เสน่ห์แรงต่อเพศเดียวกันจริ๊งจริง
ปล.คนเขียนคร่าาาาาา ใส่หน้าให้หน่อยจิ หาไม่ค่อยเจออ่ะ :ling2:
คุณหนมปังทำหน้าสารบัญไว้แล้วค่ะ อยากอ่านตอนไหนก็จิ้มเลย
-
ปูนนนนน.........
มีแฟนเป็นผู้ชาย แถมเป็นทายาทบริษัทเบียร์ยักษ์ใหญ่อีก
เกินคาดไปเยอะเลยครับ แต่ปูนก็นิสัยดีและอบอุ่นอยู่นะ
อีกไม่นานคงได้เจอคนดีๆมาให้รักนะครับ
คู่เชนซ่าร์นี่ก็ตีกันน่ารักดีครับ พี่เชนก็นะมาแนวเดียวกับพี่เอย์เปี๊ยบเลย
พูดอะไรกับพี่ซ่าร์ทีนี่ต้องแปลความเป็นตรงข้าม ปากไม่ตรงกับใจซะจริงจริ๊งงงง
ตอนหน้าน้องอันวาจะมาแล้ว รอน้องอันวานะครับ
ชอบเรื่องนี้มากเพราะนอกจากเรืี่องจะสนุกแล้ว
ยังมาตอนนึงนี่ยาวววววว จุใจ
แถมมาถี่มาบ่อยอีกต่างหาก
ขอบคุณน้องมินนะครับ มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรืี่องนี้
กอดให้กำลังใจน้องมิน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล. รูปวาดพี่เชนพี่ซ่าร์ มีคาแรคเตอร์ซะด้วย น่ารักดีครับ
-
ฮาตอนแถม อันวาแสบน่าดู :laugh:
-
ช็อคกับปูน :a5:
ดันเป็นคนไม่ธรรดาซะได้ นึกว่าหนุ่มน้อยคนนี้จะเป็นคนธรรดาๆซะอีก
ปิงนี่เสน่ห์แรงจังนะ ใครๆก็รัก อิอิ
ทำไมพี่เอย์ชอบแกล้งพี่เชนจังเลย ส่วนพี่เชนก็อย่าไปหาเรื่องเอย์มันสิ
เดี๋ยวพี่ก็โดนรุมแกล้งเดี๋ยวจะแย่
รูปอิมเมจพี่เชนหล่อมากกกกกกก :hao7:
ดูท่าคู่ เอย์ปิงคงจะไม่ใครทำอะไรได้แล้วล่ะมั้ง :hao3:
-
ช็อคกับปูน :a5:
ดันเป็นคนไม่ธรรดาซะได้ นึกว่าหนุ่มน้อยคนนี้จะเป็นคนธรรดาๆซะอีก
ปิงนี่เสน่ห์แรงจังนะ ใครๆก็รัก อิอิ
ทำไมพี่เอย์ชอบแกล้งพี่เชนจังเลย ส่วนพี่เชนก็อย่าไปหาเรื่องเอย์มันสิ
เดี๋ยวพี่ก็โดนรุมแกล้งเดี๋ยวจะแย่
รูปอิมเมจพี่เชนหล่อมากกกกกกก :hao7:
ดูท่าคู่ เอย์ปิงคงจะไม่ใครทำอะไรได้แล้วล่ะมั้ง :hao3:
ขอบคุณค่ะ >_<
//ชัดเจนมากว่าคนวาดเทใจให้ใครสุด
//เผ่น
-
อันวาน่ารักกกกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2:
อยากอ่านแย้วววววววววววววววววว :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เดี๋ยวนะๆ ซ่าร์ เชน
“มึงอ่ะอ้วนแล้ว พอเลย”
“บ้า อย่ามายุ่งนะกับข้าวอร่อยกูก็อยากกินอีกเยอะๆสิ” พี่ซ่าร์ถลึงตาใส่
“ไม่เอาพอแล้วมันหนักนะ มึงไม่เข้าใจรึไง”
“พูดอะไรของมึง”
“ไหนว่าคืนนี้จะแวะไปเอาเสื้อ ถ้าจะไปไม่ต้องเติม แต่ถ้าจะเติมให้ได้คืนนี้ไม่ต้องไป”
มัน หนัก นะ หืมมมมมมม เธอคิดเหมือนชั้นหรือเปล่าบีหนึ่ง 5555555555555555555 :hao7:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
พี่เชนบอกพี่ซ่าหนักนี่ยังไงนะ แสดงว่าพี่ซ่าอยู่บนประจำดิ
-
(http://image.ohozaa.com/i/2ae/uINIZo.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xX4N2adwij4TxWdj)
http://www.youtube.com/v/BWk4KCAotAQ
-พฤศจิกายนปีที่แล้ว-
เย็นวันนั้นเรามาเดินซื้อของกันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต
“พี่เอย์กินอันนี้ไหมครับ” ผมประคองกล้วยหอมแบบแปลกๆ ขึ้นมาให้พี่เขาดู พี่เอย์หันมายิ้ม มันกำลังสนอกสนใจเลือกมะเขือเทศออสเตรเลียที่เพิ่งมาลงใหม่
“อะไร? ทำไมมันเป็นแบบนั้น หวีเล็กจัง”
“อันนี้เป็นกล้วยหอมแบบธรรมชาติค่ะ เราปลูกไว้ที่สวนของพืชผักสวนครัว ปล่อยให้มันเจริญเติบโตเอง ถึงหวีจะเล็กไปหน่อยแต่อร่อยมากเลยนะคะ” พนักงานสาวเขาแนะนำ
“กล้วยหอมธรรมชาติเหรอครับ?” ผมทวนคำถาม
“ใช่ค่ะ ปลูกแบบธรรมชาติไม่ใช้ยาฆ่าแมลงหรือสารเคมีเลย”
“พี่ลองกินดูไหมครับ ผมว่าท่าทางอร่อยนะ หวีไม่ใหญ่มากน่ารักดี” ผมหันไปถาม พี่เอย์ขยับเข้ามาหาผม
“สักสองหวีดีไหมคะ” พนักงานประคองส่งให้เรา พี่เอย์ใช้สองมือรับมาเลยนะ มันน่ะกินเป็นอยู่แค่ไม่กี่อย่างกล้วยหอมก็ถือว่าเป็นของที่มันชอบเพราะงั้นมันจะทะนุถนอมมากเป็นพิเศษ กลัวช้ำ
“รับอย่างอื่นเพิ่มอีกไหมคะ”
“ไม่ครับขอบคุณ” มันกอดเอวผมแล้วพาเข็นรถเดินออกมา พนักงานเธอมองเราสองคนด้วยสายตาซุกซนผมจึงยิ้มหวานให้ จะแกะมือมันออกจากเอวก็เดี๋ยวงอนขึ้นมาอีกเลยปล่อย ไม่ใช่ว่าชินหรืออะไรแต่วันนี้พิเศษหน่อยไม่อยากดื้อให้มันโกรธ
“ปิง ของมึงเป็นกล้วยหอมแบบไหนวะ แบบธรรมชาติหรือแบบใส่สารเคมี”
“เฮ้ยพี่พูดไรอ่ะ” ผมหน้าตาเหรอหรา จู่ ๆ พี่เอย์มันพูดเรื่องบ้าอะไร พอผมถามคุณชายมีขำอีก ดีนะยังพูดเสียงเบา
“ก็ถามดูไง มึงว่าของมึงเป็นแบบไหน แบบธรรมชาติมะ หรือเป็นแบบใส่สารเคมีแบบกู กล้วยหอมยักษ์ คึคึ”
“บ้า ลามก พี่แม่ง” ผมขยับหนีมัน พี่เอย์ดึงผมเข้ามากอดคอไว้อีก ผมมุดออกทำท่าไปยืนเลือกน้ำผลไม้แช่เย็น
“ลามกที่ไหน กูพูดถึงเรื่องกล้วยมึงคิดไปไกลเอง” ฟาดผัวะลงกลางหลังมันแก้เขิน ลืมไปเลยว่าอยู่กลางซุปเปอร์ พี่เอย์เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ มันวกรถเข็นกลับไปเอาขนมปัง ผมเลยมองหน้ามันตอนเข้ามาก็ไม่สนใจพอเห็นว่าซื้อกล้วยมันคงเพิ่งนึกออกว่ากล้วยหอมต้องกินกับขนมปังนิ่มๆ
“เอาเยอะๆ” มันบอกตัวเองแล้วคีบๆๆๆขนมใส่ถาด ผมเองก็ชี้ๆสิ่งที่ผมอยากกิน เราซื้อเยอะมากจนพูนถาดเพราะกินจุทั้งคู่ กำลังต่อคิวจ่ายตังค์ ผมเห็นแผ่นหลังใครสักคนไวๆ เลยสะกิดเรียกพี่เอย์ให้ดู
“เฮ้ย! พี่เอย์ครับ โน่นๆพี่โน่น” พี่เอย์หันไปมอง เสียงผมคงตื่นเต้นน่าดู บุ้ยใบ้ดึงมันให้รู้ว่าผมกำลังมองไปทางไหน
“มันมาด้วยกันได้ไงวะ” พี่เอย์พึมพำ
“เข็นรถช่วยกันด้วยอ่ะพี่” จะไม่ให้ผมตกใจได้ไง พี่เชนพี่ซ่าร์กำลังเลือกซื้ออะไรกันสักอย่างอยู่ไม่ไกล ตอนแรกเห็นแค่แผ่นหลังยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่พอเห็นว่าเป็นพี่เชนปุ๊ปแล้วคนข้าง ๆ ใส่ผ้าปิดปากสีดำกับหมวกแคปดำผมรู้ทันที อยากจะบอกว่าพี่ซ่าร์หล่อมากนะขนาดปิดหมดยังแผ่ออร่าความหล่อออกมาได้ ผิวงี้อื้อหือสวยเนียนคือไม่เหมือนคนธรรมดา คุณเคยเห็นแจจุงของดงบังไหม แบบนั้นแหละพี่ซ่าร์พี่ชายพี่เอย์หล่อแบบนั้นเลย
“ตามๆ หมาปิงตาม” ผมน้อมรับบัญชาเลยครับ เราเข็นตามแบบห่าง ๆ ผมพยายามแอบดูสุดฤทธิ์มาซื้ออะไรกันวะ พี่เอย์มันบอกตามก็จริงนะแต่มันไม่ค่อยสนใจหรอกมันหยิบโน่นหยิบนี่ สนใจพวกปลาญี่ปุ่นที่เขากำลังแร่อะไรของมันไปตามเรื่อง บางทีก็ไปหยุดยืนดูอะไรแปลกๆพวกกุ้งหอยปูอะไรที่มันอาจไม่เคยเห็น แต่ผมนี่สิชะเง้อจนคอแทบเป็นกะเหรี่ยงยาวๆแล้ว
“พอแล้วมึงคอยืดคอยาวเชียว”
“พี่อ่ะ ไปใกล้กว่านี้อีกนิดได้ไหม”
“ไม่เอาพอแล้ว ไปซื้อกระทงไป ซุ้มอยู่ทางโน้น เดี๋ยวดึกๆคนไปลอยเยอะกูไม่ค่อยชอบ เรารีบซื้อรีบออกไปกันดีกว่า สองคนนั้นช่างหัวมันเหอะ”
ผมแอบกัดปากด้วยความเสียดายก้มหน้าเรียกคะแนนเห็นใจอยากดูต่ออีกสักหน่อยแต่พี่เอย์มันไม่หลงกล แต่เอาวะจะตามดูไปไม่มีอะไรดีขึ้นมาแค่รู้ว่าพี่สองคนมาช็อปด้วยกันผมก็มีแต้มต่อไว้ล้อพี่เชนได้สบายแล้ว คึคึ
วันนี้คนเยอะมาก เราเข็นรถกันไปเรื่อย ๆ จนจะถึงซุ้มกระทงอยู่แล้ว
ตายห่า!!!!
“พี่เอ๊ย์!!! ” ผมอุทานเสียงแหลม ไม่ดังมากนะแต่จับแขนมันเขย่าๆๆ พี่เอย์ตกใจหน้าเหวอเลย
“อะไรของมึง”
“เหี้ยเหอะพี่ สองคนนั้นแวะซื้อกระทงกัน” พี่ซ่าร์กำลังเลือกกระทงขนมปังสีชมพูกับสีฟ้า เหมือนพี่เชนจะพูดอะไรสักอย่างในที่สุดวางสีชมพูลงเอาสีฟ้าใส่รถเข็นแทน เฮ้ยเอาจริงดิ่หยิบลงรถเข็นแล้วด้วย อันเดียว!!
“สงสัยจะไปลอยคืนนี้มั้ง” พี่เอย์พูดเสียงเรียบๆธรรมดา แต่ผมตาโต “หืม?”
“เขาซื้อกระทงกันแสดงว่าจะไปลอยด้วยกันอ่ะดิ มึงก็รู้อยู่แล้ววันนี้วันอะไร”
“เฮ้ยพี่ แต่ว่า....”
“ก็เหมือนกับเราไง ไปเหอะ สนใจไรนักหนาวะ”
จริง ๆ แล้ววันนี้พี่เอย์มันชวนผมไปลอยกันในสถานที่แห่งหนึ่ง ผมถามมันว่าที่ไหนคุณชายเก็บเงียบไม่ยอมบอก จนกระทั่งถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่ามันจะพาผมไปที่ไหน อะไรนะ เอเชียทีคเหรอ? ไม่ใช่หรอกครับ พี่เขาไม่ชอบที่ๆคนพลุกพล่านแบบนั้น
ตอนที่เราไปต่อคิวจ่ายตังค์คนค่อนข้างเยอะทุกช่องต่อคิวเต็มกันหมด ผมแอบมองไปที่อีกช่องไกลๆเห็นพี่เชนกำลังยื่นบัตรจ่ายตังค์ ขณะที่พี่ซ่าร์ยืนเฉยๆ มองโน่นนี่นั่นรอ ผมแอบอยู่ที่ไหล่ด้านหลังของพี่เอย์ กางขาให้ตัวเองเตี้ยลงอีกนิด ดีนะพี่ซ่าร์ไม่หันมาทางนี้ ยิ่งกลัวเห็นพวกเรา เพราะพี่เอย์เองเองก็ดูโดดเด่นไม่แพ้กัน พี่ซ่าร์เดินไปยืนล้วงกระเป๋ามองที่แผงหนังสือตรงช่องทางออก คงกำลังดูรูปตัวเองมั๊ง เพราะหนังสือที่ลงปกพี่เขามีเยอะมาก
สักพักพี่เชนจ่ายเงินเสร็จเดินออกมาหามีแค่ถุงกระทงกับขนมไม่กี่อย่าง พี่เชนเอามือไปจับฮู๊ดที่เสื้อพี่ซ่าร์ขึ้นมาคลุมใส่หัวไว้ให้ คงกลัวคนจำได้เพราะมีน้อง ๆ ผู้หญิงกลุ่มนึงมองมาที่พี่ซ่าร์แล้วซุบซิบอะไรกันสักอย่าง สองคนนั้นเดินกันออกไปแล้วเร็วมากๆ ผมยืนดูจนตาลอย พี่เอย์ดึงแขนให้เดินตามออกไปบ้าง
“มองอะไรนักหนาวะ ชักหึงนิดๆ” พี่เอย์หน้าตาไม่สบอารมณ์แล้วผมรีบดึงๆเสื้อมันไว้
“เฮ้ยพี่ ไม่ใช่แบบนั้น” เราใช้รถเข็นๆข้าวของที่ซื้อมา คุณชายทำท่างอนเป็นเด็กๆ ผมตัดเรื่องพี่เชนกับพี่ซ่าร์ออกไปในทันที
“พี่เอย์ครับผมเข็นให้นะ” ผมอ้อนมัน
“จิ๊ มึงมันแย่ที่สุด” มันปล่อยรถเข็นออกผมขยับเข้าไปเข็นแทน
“เดี๋ยวคืนนี้นวดให้ด้วย” ผมพูดเอาใจอีก จริง ๆ ชอบนวดให้มันนะ เราเล่นกันแบบนี้ประจำผมนวดให้มัน มันนวดให้ผม สุดท้ายวันไหนคิวมันนวดให้ผมนี่ยาวกันทุกทีเพราะพี่เอย์ชอบลวนลาม มือมันจะชอนไชไปเรื่อย
“งั้นหายงอนก็ได้” คุณชายยิ้มร่าเป็นเด็กๆ เราเดินกันออกมาที่ลานจอดรถ พอปลอดคนพี่เอย์มันกอดปุ๊บซ้อนตัวเข้ามาช่วยเข็น
“กูช่วย” เร็วกว่าคำพูดปากร้อน ๆ งับลงที่หูอย่างหยอกล้อผมขนลุกซู่ไปหมด จะหันไปด่ามัน อิพี่เอย์หัวเราะร่วนเลย ผมชกพุงมันไปที วันนี้พี่เขาอารมณ์ดีนะ เห็นที่ทำงอนเมื่อกี้คงแกล้งให้ผมสนใจน่ะแหละ ผมง้อแค่นิดเดียวคุณชายก็ยิ้มแล้ว
เราขับรถออกจากซุปเปอร์ไม่นาน ก็มาถึงร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง ข้างนอกนี่ธรรมดามากๆ แต่พอเดินเข้าไปด้านในอยากบอกว่าสวยงามมากกกกกกก โรแมนติกที่สุด ระเบียงไม้สีขาวที่ยื่นออกไปรับลมริมแม่น้ำเจ้าพระยายามดึกประดับไว้ด้วยโคมไฟสีส้มดวงเล็กๆตลอดทั้งแนว วันนี้คนเยอะเป็นพิเศษอาจเพราะเป็นคืนวันลอยกระทง เสียงเพลงวันเพ็ญเดือนสิบสองดังมาตลอดทางเดินเข้าร้าน พอจับจองหาที่นั่งได้ มีพนักงานเข้ามาต้อนรับ พี่เอย์แนะนำผมให้พี่เขารู้จัก ที่แท้เป็นร้านของครอบครัวเพื่อนพี่เอย์ มิน่าเราสองคนถึงได้ที่นั่งวิวดีมากๆเป็นส่วนตัว ผมก็สงสัยนะทำไมเรามากันค่ำๆแต่โต๊ะนี้ดูเหมือนถูกจองไว้ก่อนแล้ว ซึ่งจริงอย่างที่คิดเลย เพื่อนฝูงเยอะกว้างขวางนี่มันดีแบบนี้เอง
“ตามสบายนะมึง เดี๋ยวกูไปดูแลแขกก่อน”
“เฮ้ย ว่าจะไปสวัสดีพ่อกับแม่อ่ะ”
“อยู่ในครัวโน่นแน่ะ ไปป่ะล่ะ”
“ไปดิ่วะ ปิงรอที่นี่แปปนะ”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับ พี่เอย์ลุกออกไปแล้ว ผมก็นั่งมองโน่นนี่นั่นไปตามเรื่องมีหลายคู่หลายคนทยอยเอากระทงลงไปนั่งลอยกันที่บันไดทางลงริมแม่น้ำ ผมมองดูวิวริมเจ้าพระยาที่มุมนี้แล้วสวยงามมากๆ ไม่คิดว่าจะมีร้านแบบนี้ซ่อนตัวอยู่ ผมมองไปที่ตึกสูงๆหลายสิบที่ฝั่งตรงข้าม มีอยู่อันนึงสะดุดใจผมมากเลย ตึกกระจกสูงเสียดฟ้ามาก
“รอนานไหม”
มันเดินกลับมานั่งลงฝั่งเดียวกับผม เราสองคนนั่งหันหน้าไปชมวิวกลางคืนของลำน้ำเจ้าพระยาด้วยกัน สายลมพัดผ่านเข้ามาอีกครั้ง เส้นผมสีอ่อนของผมพลิ้วไสวเสียจนต้องเอามือขึ้นมาเสยเหน็บไว้ เสียงเพลงถูกเปลี่ยนเป็นดนตรีบรรเลงช้าเบา ๆ คู่รักหลายคู่ที่บนโต๊ะเริ่มจุดเทียนขึ้นมาแล้ว มีน้องพนักงานเข้ามาจุดที่โต๊ะผมบ้าง ที่ครอบเทียนเป็นแก้วใสเผยให้เห็นเปลวไฟเริงระบำเป็นเงาสวยงามอยู่ภายใน
ผมแอบคิดนะ ทำไมเปลวไฟไม่กลายเป็นรูปหัวใจวะ แบบนั้นจะโรแมนติกน่าดูขึ้นอีกสิบเท่าเลย ดอกกุหลาบสีแดงดอกโตปักลงที่แก้วทรงสูง
“หนาวไหม” มันถามขึ้น พาดแขนขึ้นมาที่พนักเก้าอี้ผม
“ไม่ครับ อากาศกำลังเย็นสบายเลย” ความจริงหนาวนิดๆแต่ผมชอบ
“ปิง” พี่เขายกแก้วเบียร์ขึ้นจิบท่าทีสบายๆ เอนหัวลงลงที่ไหล่ผม เราสั่งอาหารกันไม่กี่อย่างดูเหมือนเพื่อนพี่เอย์จะรู้เลยให้เวลาเราเป็นส่วนตัวมากๆ ไม่มีพนักงานมารบกวน
“ดูตรงนั้นสิ โน่นน่ะมึงจำได้ไหม” ผมมองตามที่พี่เขายกแก้วขึ้นชี้ ที่ฝั่งตรงข้ามเยื้องไปทางขวานิดๆ ตึกสวยมากสูงชันมองไกลๆเห็นแสงไฟระยิบระยับดวงเล็กๆเต็มไปหมด
“มึงเห็นไหม ตึกสูงๆตรงโน้น” เรือสวยงามประดับโคมไฟสีส้มเป็นของโรงแรมอะไรสักอย่างเคลื่อนตัวลอยผ่านเข้ามา ผมอดไม่ได้ที่จะยกมือถือขึ้นมาถ่ายภาพไว้ พี่เอย์จิ้มปุ่มสลับเปิดกล้องหันมาฝั่งพวกผม มันขยับเข้ามาอีกนิดขณะที่ผมฉีกยิ้มแบบเอาให้ขี้เหร่สุด คุณชายเก็กสีหน้าเท่ๆ ก่อนผมจะกดปุ่มแชะลงไป
“อะไรครับ พี่จะชี้ให้ผมดูอะไร”
“ตึกสูงๆนั่นน่ะ คอนโดกูไงมึงจำได้ไหม” มันคว้าเอามือผมไปจับไว้ที่ตัก
“เอ๊า จริงดิ่” ผมตกใจนิดๆ พอเพ่งมองดี ๆ ถึงได้รู้ว่าใช่ คือฝั่งด้านนั้นตึกสูงสวยงามเยอะมากอันไหนเป็นคอนโดอันไหนเป็นโรงแรมผมนี่มองมั่วมาก พี่เอย์เงียบไปพักมันหยิบดอกกุหลาบสีแดงที่ปักอยู่ในแก้วออกมา
“นานมาแล้วกูเคยบอกเด็กกะโปโลคนนึงว่าจะพามาที่นี่สักครั้ง”
“หืมม??”
“ตอนนั้นเราสองคนยืนอยู่ที่ริมกระจกห้องกูที่ชั้นห้าสิบ สูงมากมึงตื่นเต้นใหญ่มองมาฝั่งนี้ไม่ยอมหยุด กูเลยบอกไปว่าวันนึงจะพามาที่นี่ไง จำได้ไหม หื้ม?” มันเอาดอกไม้มาตีหัวผมเบา ๆ ในขณะที่หัวสมองผมไหลเร็วยิ่งกว่าตอนรันโปรแกรมแล้วดึงความเร็วสุดยอดออกมาใช้ พยายามดึงข้อมูลเก่า ๆ ออกมา
แต่ผมจำไม่ได้ ให้ตายเหอะ
“ตอนนั้นกูชี้มาทางฝั่งนี้ มึงยังถามเลยว่าที่ไหน”
ผมพยายามนึกใหม่อีก แต่ทำยังไงก็นึกไม่ออก ตายๆนี่ผมช่างไม่ละเอียดอ่อนเอาซะเลย เคยจำได้ลาง ๆ เหมือนกันว่ามันเคยพูดว่าจะพาไปที่ไหนสักแห่งแต่ก็ไม่ค่อยชัดเจน
ผมจ้องหน้ามัน พี่เอย์ยกมือขึ้นมาไล้เข้าที่แก้ม “พี่เอย์หมายถึงร้านนี้เหรอครับ?”
“ใช่ ตอนเรียนพวกกูมานั่งดื่มกันที่นี่บ่อยมาก เวลามองไปที่ฝั่งตรงข้ามจะสวยงามและเห็นห้องนั้นชัดเจน” ผมเพ่งสายตามองไปส่วนบนของตึกนั้นมืดเกือบหมดมีแสงไฟสีส้มดวงเล็กๆบ้างประปราย
“ไม่อยากเชื่อเลย หลังจากนั้นตั้งเกือบสี่ปีถึงได้พามึงมาที่นี่” มันขยับเข้ามาอีก จากที่เราใกล้กันอยู่แล้วชิดเข้าไปอีก ปลายจมูกมันใกล้แก้มผมมากเฉียดไปเฉียดมา ลมหายใจอุ่นร้อนทำเอาผมขนลุกไปหมด ดีนะมุมที่เรานั่งอยู่ค่อนข้างปลอดคนและเป็นส่วนตัว พี่เอย์ยกมือผมขึ้นมาจูบ มันแลบลิ้นร้อนออกมาเลียไล้ที่หัวนิ้วโป้งเบา ๆขณะที่สายตานี่จ้องหน้าผมอยู่
“พี่เอย์อย่าครับคนเยอะ” ผมขยับออก ใบหน้าร้อนฉ่าดึงมืออกจากมัน รีบทำทีเป็นยกมือถือขึ้นดู พี่เอย์หัวเราะนิดๆ
“จะสามทุ่มแล้วพี่” ผมพูดเขิน ๆ หยิบกระทงส่งให้ พี่เอย์ขยี้หัวผมก่อนขยับตัวนั่งดี ๆ
“งั้นไปลอยเลยไหม”มันถาม
พี่เอย์ปักเทียนลงไป ผมเป็นคนจุดไฟนำทาง เราขยับออกมาจากเก้าอี้นิดเดียวก็เจอบันไดทางลงสู่แม่น้ำสายสำคัญ เพราะว่าเป็นที่นั่งแบบพิเศษ บันไดฝั่งนี้จึงเป็นที่ส่วนตัวมากๆ เฉพาะของสองเราเท่านั้น
“พี่เอย์อธิฐานพร้อมกันนะครับ” พี่เขาประคองกระทงอย่างระมัดระวัง ผมใช้สองมือโอบรอบมือมันไว้
เราสบสายตากัน ถ้อยคำนับล้านความหมายถูกร้อยเรียงบอกเล่าความในใจมากมาย โดยที่ไม่มีแม้แต่คำพูดจาสักคำ
ในที่สุดทั้งผมทั้งมันหลับตาลงทั้งคู่
คำอธิฐานแห่งรักถูกสายลมเย็นพัดผ่านทุกอณูของผิวกาย มิตรภาพกำลังถักทอโอบกอดสองหัวใจให้อบอุ่นอิ่มเอม ไอหมอกแห่งความเข้าใจล่องลอยขึ้นเป็นสายใยบาง ๆเรียงร้อยเข้าสู่ห้วงหัวใจที่โหยหาซึ่งกันและกัน มือใหญ่เลื่อนเข้ามาประคองฝ่ามือเล็ก กระทงสวยงามค่อยบรรจงวางลงไปที่สายน้ำเย็นฉ่ำ
“มึงคือคนสุดท้ายในหัวใจของกู”
เปลวเทียนล่องลอยนำทางความรักไปจนสู่จุดสุดท้ายแห่งรักนิรันดร์
“พี่คือหัวใจของผม”
ขอพระแม่คงคาอวยพรให้เราสองคนประคองความรักที่มีให้แก่กันและกัน.....ยาวนาน..........มั่นคง.............ตลอดไป
...แต่เราก็หากันจนเจอ
มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา
รู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่า เมื่อมีใครสักคนข้างกาย
เกิดมาเพื่อหาใครคนหนึ่ง เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ
เราต่างรู้โลกมันแสนกว้างใหญ่ แต่มันคงไม่ยากเกินไป.....ที่ฉันจะพบเธอ
******************Special Part Complete*************************
-
ปิงเสน่ห์แรงจริง แอบเห็นใจปูนหาคู่ให้ปูนสักคนนะคะ
รอน้องอันวา น่ารักมากก ท่าทางร้ายไม่เบา
-
ทำไมถึงเป็นปีที่แล้วล่ะ
-
ทำไมถึงเป็นปีที่แล้วล่ะ
^
^
เพราะว่าการดำเนินเรื่องในตอนปัจจุบัน น่าจะอยู่สักประมาณต้นๆเดือนมีนาคม น้องอันวาจะมาแล้ว ลอยกระทงช่วงปลายปีก่อนพี่เอย์จะตัดสินใจสร้างบ้านข้าง ๆ บ้านปิงไงคะ
-
อยากไปลอยกระทงบ้างจังงงงง
ขอให้ทั้งคู่รักกันนนานๆๆๆๆๆ นะคะ
ถึงไม่ใช่พระแม่คงคา ก็อยากอวยพรให้น้าาา
รอตอนหลักจ๊ะ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
จะไปลอยด้วยยยยยย
แต่ตั้งแต่ปีที่แล้วอ่ะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
หวานกันมากๆ อบอุ่นมากๆเลย
ยิ่งคำพูดตอนสุดท้ายของทั้งคู่ด้วย :m1:
ว่าแต่พี่เชนพี่ซ่าร์แอบมาซื้อกระทงกันด้วย
ไปลอยที่ไหนกันน่ะพี่ :m12: ขอตามไปด้วยสิ
:mew1: :L2:
-
อุ้ยอ่านตอนพิเศษแล้ว
รู้สึกคันยิบๆที่หัวใจ
หวานจนมดไปแทะ
-
อิจฉาคนมีคู่ไปลอยกระทง
-
ไม่ว่าจะตอนปกติหรือตอนพิเศษก็หวานแหววตลอด
แต่กว่าจะหวานอย่างนี้ก็ฝ่าฟันกันมาไม่ใช่น้อย
ขอให้ความรักของคู่นี้ดำเนินไปไม่มีที่สิ้นสุดจ้ะ
อีกคู่พี่ซ่าร์กับพี่เชน รู้สึกจะมาแรงสูสีคู่หลักเขาเลย
ปิงสงสัยอะไรถามพี่เอย์เลย รู้สึกว่าจะรู้ดี :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ สุขสันต์วันลอยกระทงค่ะ :กอด1:
-
หวานตลอดดดดดดดดดด
-
ของเชนซ่าร์สักตอนเถอะ :hao5:
-
ว้าว มีตอนพิเศษด้วยล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากเลยจ้ะ ที่เห็นใจคนไม่มีคู่ไปลอยกระทงเช่นเรา
เลยเสริฟความหวานแหววของสองคนนี้ให้แทน
-
อ่านแล้วเศร้า...ไม่ใช่อะไรนะ
1. ลอยไม่ได้
2. ต่อให้ลอยได้ก็ไม่มีใครให้ลอยด้วย มีแต่แมวอยู่ข้างๆตัวนึง :hao5:
:call: สุขสันต์วันลอยกระทงน้ามินนนน
พี่เชนพี่ซ่าร์นี่แอบมีซัมติงกันมานานแล้วสินะๆๆๆๆๆ :hao6://เขิน(อิจฉาด้วย)
ฮืออออออออออ อิจฉาคนมีคู่ เมื่อไหร่จะหากันจนเจอแบบพี่เอย์หมาปิงบ้าง :sad4:
-
อยากอ่านคู่เชนซีซ่าร์อ่ะ :mew1:
-
ไปทานอาหารด้วยกันในบรรยากาศที่สงบและต่อด้วยลอยกระทงพร้อมกับอธิษฐานพร้อมกัน ช่างแสนโรแมนติกสุดๆ
ขอบคุณครับ
-
ขอคู่เชนซ่าบ้างค่ะ...
-
เขินนนนนนอ่ะ มุ้งมิ้งมากกก :impress2: :impress2: :impress2: :-[ :-[ :-[
-
คำอธิษฐานของสองคนซึ้งมากเลยค่ะพี่เอย์โรแมนติกง่ะ หวานทุกที่ จะกินปิงเข้าไปอยู่ละ
ร้านก็บรรยากาศดี น่าอิจฉาจีๆ เลย พี่ซ่่ร์เหมือนแจจรุงของเค้าเหรอ คือเริ่ด คือสวยบลิ๊งวิ๊งวั๊งจ้า #แฟนคลับน้องแจขาค่ะ
แล้วตอนเลือกกระทงกันน่ารักอ่ะ ตอนเอาฮูดคลุมหัวให้ก็น่ารัก ตอนพี่เอย์หึงก็น่ารักเช่นกันค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ปิงน่ารักอ่ะ ง้อพี่เอย์ตลอด
-
อิจฉา คู่นี้ สุด ๆ
-
ช้อปปิ้ง และลอยกระทงกันหวานมาก
แต่อิน้องปิง ต่อมเผือกทำงานไม่หยุด 555
พี่เชน อุตส่าห์แอบแล้วเชียว
ปล. แจจุงดงบัง แต่ตอนนี้เป็น แจจุง JYJ เนาะ
-
หวานเวอร์
-
หวานตลอด อิจฉาหมาปิง :กอด1:
-
หวานตลอด อิจฉาหมาปิง :กอด1:
-
ชีวิตขาดหวานไม่ได้ :o8:
สุขสันต์วันลอยกระทงครับน้องมิน
-
ตอนนี้มันทำให้ในอกเราปริ่มยังไงไม่รู้
น่ารักกันที่สุด. :กอด1:
-
เขินจนตัวแตกจ้า
โมเม้นขอพรนี่แบบ หวานถูกใจมาก
-
อั๊ยยยยยยยย บรรยายซะเห็นคู่เชนซ่าเป็นยุนแจเลย (อายุอานามคนอ่านก็...) ตอนนี้หวานมาก หวานสดมดเป็นลม อุนสุดอะไรสุด ขอบจังเลยค่าาา คุณคนแต่งมีความสุขวันลอยกระทงนะ
-
หวานอ่ะ :hao5: :hao5: ฟินด้วย :impress2: :impress2:
-
อร๊ายยยหวานมากกกก อิจฉา :ling1:
พี่เชนพี่ซ่าร์ โอ๊ยยความลับเยอะเนาะ อยากรู้อยากเผือกค่าา
-
หว๊าานหวานน รับวันลอยกระทง :-[
-
คู่นี้ลอยกระทงแบบหวานๆ แล้วอีกคู่ละเป็นไงเนี่ย :impress2:
-
อร๊ายยยยยยย น่าอิจฉา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ขอฉากลอยกระทองของพี่เชนด้วยได้มั้ย
พอดีอยากรู้ว่าเขาจะหลบซ่อนกันยังไง :laugh3:
-
หวานซึ้งมากค่ะ
รักกันนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตลอดไปเลยนะ ^^
-
ลอยกระทงกัน หวาน......จริงจังเลยนะครับ
มุมนี้ พี่เอย์โรแมนติกมากกกก.... หมาปิงเขินซะ
คู่พี่เชนพี่่ซ่าร์ก็กุ๊กกิ๊กกันใช่เล่น พี่เชนดูแสดงออกว่าเป็นห่วงเป็นใยพี่ซ่าร์ชัดเจน
ลอยกระทงอันเดียวกันซะด้วย คึคึ มันมีอะไรมากกว่าที่คิดแน่แล้ววววว
อยากอ่านความเป็นไปของคู่พี่เชนพี่ซ่าร์บ้างจังครับว่าเค้าไปหวานกันขนาดนี้ได้ยังไง
ขอบคุณน้องมินครับสำหรับตอนพิเศษหวาน ๆ
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
เชน-ซีซ่าร์มีไปซื้อของกันที่ห้างสองคนด้วย
ขอบคุณครับ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อิจฉาคนมีคู่โว้ยๆๆๆๆ
-
โมเม้นหวานๆ ให้ฟินกันเบาๆ
อิจฉาาาาาาาา
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ขอบคุ :katai2-1:ณค่ะ
-
ขอบคุณ :)
-
บอกเลยนะว่าอิจฉาคนมีคู่ลอยกระทง
หมาปิงก็มีพี่เอย์
พี่ซีซ่าร์ก็มีพี่เชน
ชะนีอย่างเราไร้คู่อย่างเดียวดาย :mew5:
-
คู่เฮียเชนน่าจะมาบังเอิญเจอกันที่ร้านด้วย คงสนุกหมาปิงเค้าละ
-
เขินเลย พี่เอย์กะหมาปิงหวานมาก สถานที่ก็โรแมนติก :-[
เอ๊ะๆๆๆ พี่เชนกะพี่ซ่าร์ไปลอยกระทงกันที่ไหนน๊า :hao7:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ชอบเอย์- ปิงมากกกก
เป็นคู่ที่น่าอิจฉามากค่ะ
อิจฉาปิงที่ได้ผู้ชายอย่างพี่เอย์ไป
ผุ้ชายไรก็ไม่รู้อ้อนได้น่ารักมว๊าก อ่านแล้วเราเขินไปกับปิงเลยอ่ะ
อ่านเรื่องนี้อาจจะมีม่าบ้างนิด เสียน้ำตาด้วย
แต่อ่านแล้วมีความสุข สนุก มากก เขินเวลาพี่เอย์น้องปิงเค้าหวานกันอ่า :impress2: :-[ :mew1:
-
อีกกี่ตอนเอ่ย?
-
โอ๊ย เป็นลอยกระทงที่หวานมากๆ
อยากทำตัวเป็นสโตกเกอร์ตามพี่ซ่าร์กับพี่เชนจัง :hao6:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
อยากอ่านคุ่พี่เชนพี่ซ่าร์บ้างงง
-
ปิงไม่ค่อยอยากรู้เลยเนอะ 5555
พี่เอย์แอบพาไปหวานก่อนลอยกระทงซะด้วย
-
รอหมปิงกับพี่เอย์อยู่นะฮ๊าฟฟฟฟ คิดถึงจุงเบยยย :hao5:
-
อ่านไปได้2ตอนน่าสนุกดีคะปิงน่าจะฮาส่วนพี่เอย์น่าจะกวนมชอบภาษานะคะลื่นไหลดี ไปอ่านต่อก่อนนะคะ
-
คิดถึงพี่เอย์ หมาปิงล๊าวววววววว
-
เป็นวันลอยกระทงที่น่าอิจฉามาก คาดว่าทั้งแม่น้ำและท่าน้ำจะมีมดมาเกยตี้นกันเพียบเลย หวานเกิ๊น :กอด1: พี่เอยน่ารัก น้องปิงก็น่ากอด :laugh: เป็นคนที่ใครอยู่ด้วยก็สบายใจ ดีที่พี่เอยมองเห็นจุดนี้แล้วคว้าหัวใจของน้องมาเป็นของตัวเองได้ :a9:
ตามอ่านจนทัน เป็นนิยายที่มีครบทุกรสชาดจริง ๆ หวาน เศร้า เคล้าน้ำตา ฮากระจาย สนุกมากเลยค่ะ ไม่ค่อยมีคำผิด ใช้ภาษาไทยได้ดี เข้าใจง่าย ซึ่งคิดว่าเป็นความใส่ใจของคนเขียนมากกว่า ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนเขียนในการสร้างผลงานดี ๆ ทัั้งเรี่องนี้ และเรี่องต่อ ๆ ไปนะคะ :L2:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
หวานแววมากๆเลย
-
อ่านถึงตอน 12 แล้ว ชอบอ่ะ พี่เอย์ซึนจริงๆ
อ่านแล้วฮา ยังไม่เจอตอนมาม่าหวังว่าจะไม่มาม่านะค่ะ
-
สะดุดตรงแจจุง วงดงบัง เนี่ยแหล่ะ!!!
รักคนเขียนเลย บอกตรง
เราเป็นแคสนะ เมนแจจ๋า แต่คีฟ5
ผิวนางออร่าจริงๆอย่างที่คนเขียนบอกเลย
:mew1:
-
เข้ามารอ พี่เอย์หมาปิง พี่เชนพี่ซ่าร์ แล้วก็น้องอันวาคร้าบบบบบ.....
จริงๆ เข้ามากระทู้นี้ทุกวันเลย บอกเลยว่า......คิดถึงมาก....
อ่านซ้ำตอนก่อนหน้าไปหลายรอบเลยครับ
น้องมินหายไปไหนเอ่ย ???
มาแจ้งข่าวคราวบ้างนะครับ
-
:call: :call: :call:
โอมมม...คืนนี้คนแต่ง
จงมาต่อ...ซักทีเถอะนะ พลีสสส
o18
-
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบมากค่ะ อยากมีแฟนแบบพี่เอย์ อยากมีคนดีเข้ามาในชีวิตแบบน้องปิง
จะมีโครงการรวมเล่มไหมค่ะ นิยายดีๆอยากมีเก็บเป็นรูปเล่มจ้า
-
เมื่อไหร่จะมาหนอ?
-
อ่านตอน ที่ว่าง แล้วน้ำตาปริ่ม นิยายอะไร อ่านแรกๆ ฮา กลางๆ หน่วงมาก
ชอบคะ อ่านแล้วอินอ่ะ คอยเอาใจช่วยพี่เอย์กับน้องปิงนะค่ะ
มันช่างบีบอารมณ์เสียนี่กระไร
-
อ่านถึงตอน # 28 ....ผ่านพ้น.....
น้องปิงโดนแน่ๆ เมาแล้วถอดเสื้ออ่อยพี่เชน
รู้สึกนะว่า ปิงมันไม่สดใสและฮาเหมือนตอนแรกๆ ด้วยความทรมานใจกับ 3 ปีแห่งการรอคอยละซินะ
ชอบนิยายเรื่องนี้จังเลยค่ะ คิกคิก
-
# 29 ความในใจของผม...เอย์ตั้น
เข้าใจความรักของแม่น่ะ
อยากได้ผู้ชายแบบพี่เอย์ เฮ้ย เทหมดหน้าตักรักหมดใจ
โอ้ย ฟินมากๆค่ะ ความรักของทั้งสองคน
-
เข้ามารอ ขอเถอะจงมาๆๆๆๆๆ :call: :call:
-
คิดถึงแล้วมาเถอะ
-
https://www.youtube.com/v/AEAYe4SwK2I
บทที่ 43 เจ้าตัวแสบ
เช้าวันใหม่ที่แสงแรกแห่งวันยังไม่สาดส่อง ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างหนักๆทับลงมาที่หน้าอก พอตั้งสติดีๆถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้นอนอยู่คนเดียว ที่ข้าง ๆ ยังมีอีกคนที่นอนอยู่ด้วยกันซึ่งตอนนี้มันทั้งรัดทั้งกอดทั้งทับไว้จนอึดอัดไปหมด
“อือ....พี่....” ผมครางเรียกงัวเงีย หวังว่าคนข้างตัวจะขยับกายออกสักนิดสักหน่อย พักนี้พี่เอย์นอนร้ายขึ้นมาก แข้งขาปัดป่ายไปหมด ตั้งแต่เรากลับมาจากเกาหลีคุณชายมีท่าทีในการนอนเปลี่ยนไป แต่ก่อนมันจะชอบซุกอกผมตลอด แต่พักนี้รู้สึกผมจะเป็นฝ่ายโดนจับซุกกับอกมันมากกว่า
“พี่เอย์ครับ ตีห้าแล้ว ตื่นไหม” ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่หัวเตียงจริง ๆ ตั้งปลุกไว้ที่ตีห้าครึ่ง นัดแม่กับพี่ขมไว้ว่าจะช่วยเรื่องอาหารตื่นเร็วขึ้นหน่อยอาจจะดี วันนี้เป็นวันสำคัญของพี่เอย์ มันได้ฤกษ์เปิดร้านช่วงราว ๆ เก้าโมงเช้า เพราะอย่างนั้นแม่กับพี่ขมจึงรับหน้าที่ดูแลเรื่องอาหารให้ พี่เอย์จะทำหน้าที่รับแขกสำคัญของมันส่วนผมก็ดูแลช่วยเรื่องทั่ว ๆไป
ปลายจมูกซนเริ่มคลอเคลีย ผมสะดุ้งนิด ๆ เพราะมัวแต่เพลินอยู่กับห้วงความคิด หันไปมองอีกทีคุณชายกำลังยกยิ้มทั้งที่ตายังไม่ลืม มันยิ่งกระชับกอดแน่นเข้าอีกซุกหน้าลงที่ไหล่ ผมขยับยังไงก็ไม่ยอมลุก
“นิดเดียวๆ” มันกระซิบเสียงแผ่วพร่า ลมหายใจร้อนรวยรินเข้าหู ผมงี้ขนลุกซู่
“ไม่เอาพี่ ลุกเดี๋ยวนี้เลยครับ” ผมรีบปรามไว้ก่อน ไม่งั้นยาวกันแน่ ๆ มือไม้มันเริ่มล้วงที่แปลกๆ
“ดื้ออะมึง”
ถึงมันจะไม่ยอมฟังแต่ผมก็จัดการผลักมันออกได้สำเร็จ คุณชายฮึดฮัดขัดใจในที่สุดลุกขึ้นนั่งเสยผมตัวเองแบบลวกๆ
“ปิงมึงมาดูนี่ดิ๊ อะไรกัดหลังกูวะโคตรคัน” ผมลุกขึ้นบ้างกำลังจะเดินไปเปิดไฟ พี่เอย์คว้าเอาแขนไว้แล้วทำหน้ายู่ยี่เรียกให้มาดูหลังให้มัน
“เดี๋ยวผมเปิดไฟก่อนดิ แบบนี้ดูไปก็ไม่เห็นหรอกครับ”
ผมมองไปที่แผงอกกว้างเปลือยเปล่า กล้ามเนื้อท้องที่เป็นลอนสวยงาม รูปร่างมันยังคงดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน อาจเพราะพี่เอย์ชอบวิดพื้นและยกเวท ที่สำคัญช่วงนี้พี่เอย์ไม่ค่อยใส่เสื้อนอน มันชอบบอกว่าเวลาที่ผิวเราสัมผัสกันแล้วมันรู้สึกดี
“ก็ดูทั้ง ๆ แบบนี้แหละ”
ผมขยี้ตาแล้วนั่งลงข้างหลังมันก้มลงมองหารอยตุ่ม ดูแล้วดูอีกก็ไม่เห็นว่าจะมีตัวอะไรกัดทำให้ผิวพรรณที่สวยงามของคุณชายมีรอยด่างพล้อย ในเมื่อตาเปล่ามองไม่เห็น มือผมเลยต้องเลื่อนขึ้นไปสัมผัส ลูบดูว่ามันมีตุ่มอะไรอยู่ตรงไหน
“ไม่มี....อื้มม...!!”
โดนจนได้ หลงกลมันอีกจนได้ วงแขนแข็งแรงรัดคอผมลงมา พร้อม ๆ กับร่างกายใหญ่โตทาบทับ ริมฝีปากสวยเอียงเข้าหาแล้วกดจูบลงมาอย่างร้อนรน พี่เอย์มันเป็นแบบนี้เสมอตอนเช้า ๆ มันชอบจูบ แล้วไม่ใช่จูบแบบธรรมดาด้วยนะคือแบบเร่าร้อนมากผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก เห็นผมเป็นแบบนี้แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราต้องจูบต้องหรือทำอะไรแปลกๆทุกวัน แต่มันไม่ใช่แบบนั้นสิ คุณชายชอบเล่นแบบนี้มาก ซึ่งไอ้การที่ผมต้องมาถูกจับเล่นคู่กับมันนี่ค่อนข้างเสียเปรียบมากมายจริง ๆ
ผมปล่อยให้มันจูบจนพอใจ รู้ว่าอย่างไรเสียมันเองก็ต้องลุกเพราะตีห้ากว่าแล้ว พี่เอย์ถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง มันทำอย่างกับว่าเสียดายนักหนาทั้งที่เราก็นอนข้างกันในทุกวัน มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบหน้าลูบตาผม ใบหน้าเราห่างกันแค่คืบ
ผมพิจารณาโครงหน้ามันดี ๆ นานแล้วที่ไม่ได้มองมันชัดเจนแบบนี้ แสงแรกแห่งวันทาบลงมาที่เตียง ดวงอาทิตย์ยามเช้ากำลังจะโผล่พ้นเส้นขอบฟ้า ดวงตาเรียวสวยสีดำสนิทลึกล้ำราวกับห้วงราตรี คิ้วเข้มได้รูป ริมฝีปากบางรับกับจมูกที่โด่งเป็นสัน เส้นผมละเอียดยาวระต้นคอที่แม้ตอนนี้จะดูยุ่งเหยิงไปบ้าง แต่นั่นก็ไม่ได้ลดทอนความหล่อเหลาออกจากเครื่องหน้าที่ชัดเจนของมันได้
ผมค่อยยกมือขึ้นมาลูบแก้มมันแผ่วเบาสอดเข้าไปจนถึงท้ายทอย
“ทำให้กูพอใจสิ แล้วจะลุก”
มันเหมือนกับอ่านใจผมออก ในห้วงเวลาที่ผมกำลังเคลิ้มกับใบหน้าของมันทีไรมักจะได้ยินคำพูดสองแง่แบบนี้เสมอ แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้ผมหลงเคลิ้มตาม ตรงกันข้ามผมกลับตั้งสติได้และรู้สึกตัวขึ้นทันที
อุ๊ก!!
“โอ๊ย เจ็บเนี่ย เล่นแรงตลอดอ่ะ” พี่เอย์หน้ามุ่ย มันลุกขึ้นในทันที ผมยกเข่าขึ้นกระทุ้งหน้าท้องมัน ถึงไม่แรงมากแต่ก็ไม่ได้เบานะ เราสองคนมีงานที่ต้องรีบจะมามัวเคลิบเคลิ้มเล่นอะไรแปลกๆคงไม่ดีแน่
“ก็ถ้าพี่มัวแต่ทำเรื่องอย่างว่า เช้านี้อะไรๆมันจะทันไหมล่ะครับ ลุกได้แล้วไปอาบน้ำเลย!”
ผมคว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่โยนใส่มันแล้วพูดดุๆ ส่วนตัวเองก็หยิบเอาอีกผืนแล้วเดินขยี้หัวออกไปใช้ห้องน้ำด้านนอก ไม่สนว่าจะมีใครนั่งมองตามตาละห้อยด้วยความเสียดายหรืออะไรก็แล้วแต่
ว่าจะไม่ถอยหลังหันมามองแล้วก็อดไม่ได้ เห็นพี่เอย์นั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง ที่บ่าเปลือยพาดผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่ผมเพิ่งโยนส่งให้ขณะที่มันซบใบหน้าลงที่ฝ่ามือแล้วส่ายหัวแรง ๆ
นี่มันเป็นเด็กหรือไงโดนขัดใจแค่นี้ถึงกับทำท่าทางเป็นเด็กประถมแบบนั้น
บ้าเอ๊ย...คุณชายงี่เง่า!
งานทำบุญตักบาตรช่วงเช้าผ่านไปด้วยความกรุณาของแม่กับพี่ขม วันนี้ที่ร้านส้มตำของแม่ปิด เราทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่ร้านใหม่ของพี่เอย์ หมาบาสกับวุฒิมาถึงตั้งแต่หกโมงทำหน้าที่รับส่งขบวนพระสงฆ์จัดพิธีอะไรของมันไปซึ่งผมกับพี่เอย์ไม่ถนัด พี่เชนเองก็แวะมาตักบาตรด้วยแล้วบอกจะรีบกลับไปก่อน ถ้าเย็นเคลียร์งานได้อาจจะแวะมาใหม่ เพื่อนบ้านบริเวณใกล้เคียง รวมไปถึงเพื่อนฝูงของพี่เอย์ซึ่งทยอยมากันเรื่อย ๆ ทั้งชายทั้งหญิง ซึ่งตอนนี้มันก็กำลังคุยกับแขกเหรื่ออยู่
แต่ว่า...มีอยู่คนหนึ่งที่ผมไม่คิดมาก่อนว่าจะได้เจอ แล้วที่สำคัญพี่เอย์บอกเองว่าเขาคนนี้จะมาช่วยมันทำงานอยู่ที่ร้านนี้อย่างเต็มตัวในฐานะเลขาคนใหม่ของมัน
“คุณภีมทานอะไรดีครับเดี๋ยวผมจะเดินไปตักมาให้”
“ไม่เป็นไรครับ คุณปิงตามสบายเลย เดี๋ยวผมขอเคลียร์ห้องนี้ต่ออีกนิด”
ใช่แล้วครับ ไม่รู้ว่าคุณยังจำคุณภีมได้ไหม เลขาพี่เอย์ที่อยู่อัศวออโต้คาร์ไง ผมเองก็เพิ่งจะรู้เมื่อตอนที่ออกมาหน้าบ้านแล้วเจอคุณภีมจอดรถรออยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่าพี่เอย์มันไปพูดหว่านล้อมอะไรแบบไหน คุณภีมถึงได้หน้ามืดลาออกจาบริษัทที่แสนมั่นคงอย่างอัศวแล้วมานั่งอยู่ร้านเล็ก ๆ ที่ทำเกี่ยวกับงานรับเหมาก่อสร้าง
งานต้อนรับแสดงความยินดีในช่วงเช้าที่ผ่านไปแสนราบรื่นต้องยกความดีความชอบให้กับคุณภีมถือว่าเป็นพ่องานเลยทีเดียว ทำหน้าที่คุณเลขาได้อย่างไร้ที่ติ พอเคลียร์แขกกันเกือบหมด ผมกับเขาเลยต้องมานั่งเคลียร์ห่อของขวัญช่อดอกไม้ ที่แสนมากมายจนเกือบจะล้นออฟฟิศออกมาจนถึงประตู
คุณเลขาคนใหม่หอบกล่องของขวัญทั้งหลายซ้อนๆกันเรียงเข้าไปที่มุมหนึ่งของห้อง ผมเองก็ขยับช่อดอกไม้ทั้งเล็กทั้งใหญ่ วางเรียงตามเข้าไปติดๆ ทั้งป้ายชื่อของพี่ซ่าร์ที่ห้อยตกลงมาจากกุหลาบชมพูสวยช่อโตๆ ตัวแทนจากอัศวทั้งสองแห่งซึ่งมีเลขาของคุณพ่อพี่เอย์เป็นตัวแทนส่งมาให้ ช่อดอกไม้จากบริษัทรับเหมาก่อสร้างและผู้ประกอบการอีกนับสิบๆแห่งที่เป็นของเพื่อนทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องของพี่เอย์ อย่างช่อนี้ก็ของยูเซย์ พี่เชนให้เด็กส่งมาในช่วงสายเป็นลิลลี่สีขาวแซมด้วยกุหลาบสีน้ำเงินเข้มถูกจัดไว้ในกระถางเคลือบสวยงาม ผมยกแขนขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผากพร้อมๆกับการยกตะกร้าหวายที่อัดแน่นไปด้วยกุหลาบสีแดงไปวางไว้ที่อีกมุม
คุณชายส่งแขกเสร็จแล้วเดินเข้ามาด้านใน
“พี่เอย์หิวไหมครับ” ผมเดินเข้าไปหามัน พี่เอย์ทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวอย่างหมดแรง วันนี้มันใส่สแลคสีดำกับเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มปลดกระดุมออกสองเม็ด ทับด้วยเสื้อนอกสีเดียวกัน ทั้งชุดไม่รู้ว่าราคาปาเข้าไปเท่าไหร่ ผมเคยบอกมันนะว่าเสื้อผ้าใส่แบบธรรมดาบ้างก็ได้ แต่พี่เอย์เป็นคนที่ชอบใส่เสื้อผ้าที่เน้นเนื้อผ้าคุณภาพดีเพราะอย่างนั้นราคาจึงแพงมาก แต่พี่เขาบอกว่าเฉพาะชุดทำงานเท่านั้น ชุดอยู่บ้านก็แบบธรรมดาแต่ผมว่ามันโกหกธรรมดาของมันก็ยังแพงมากสำหรับผมอยู่ดี
ผมแนบกระป๋องน้ำอัดลมเข้ากับแก้มมัน พี่เอย์สะดุ้งนิดๆพอรู้ว่าเป็นอะไรเย็น ๆ คุณชายก็อมยิ้มรับไปเปิดดื่มอย่างสบายใจ
“คุณภีมเดี๋ยวคุณเดินไปทานข้าวที่บ้านแม่เลยนะ เมื่อกี้เห็นเจ้าบาสมันมาตามแล้ว” พี่เอย์บอกคุณเลขาของมัน ผมดูแล้วก็รู้สึกสงสารพี่เขานะหลังจากจัดการเรื่องกล่องของขวัญและช่อดอกไม้ คุณภีมยังต้องไปจัดการกับโต๊ะทำงานใหม่เอี่ยมของตัวเอง ซึ่งมีทั้งงานเอกสารงานต่าง ๆ ที่ทยอยเก็บเป็นแฟ้มเข้าตู้
“นั่นสิครับ วันนี้เหนื่อยแล้วคุณภีมยังไม่ได้ทานอะไรเลย ออกไปพร้อมผมก็แล้วกันนะ” คราวนี้ผมเป็นคนชวน พี่เอย์คงไม่หิวหรอกเพราะมันนั่งทานกับเพื่อนฝูงตั้งแต่เช้ากินไปคุยไป มีแต่ผมกับคุณภีมวิ่งวุ่นหานั่นโน่นนี่บริการให้มันเลยยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเราเลย จนเวลาล่วงมาบ่ายแบบนี้
“มึงยังไม่กิน?” พี่เอย์หันมาถาม มันทำหน้าตาประหลาดใจ
“ครับ เดี๋ยวผมมานะพี่ พี่เอย์อาบน้ำสักหน่อยก็ได้ครับท่าทางเหนื่อย ๆ ผมไปกินข้าวที่บ้านโน้นแปปเดียว” มันพยักหน้ารับ ผมกับคุณภีมเลยเดินออกมา เราสองคนใช้ประตูด้านข้างเดินลัดเลาะมาแป๊ปเดียวก็เข้ามาอยู่ในเขตรั้วบ้านของแม่แล้ว
“มาลูกมาปิง คุณภีม มาทานข้าวด้วยกัน” แม่กับพี่ขมหมาบาสกับวุฒิเองก็กำลังนั่งทานอยู่พอดีเลยกวักมือเรียกเรา พี่ขมลุกขึ้นไปตักข้าวเพิ่ม
“คุณภีมทานพร้อมกันกับแม่ได้ไหมครับหรือว่าไม่สะดวกจะแยกไปนั่งที่โต๊ะนั้นเดี๋ยวผม...”
“ไม่เป็นไรครับผมไม่ยุ่งยากทานได้นั่งได้ทุกที่ คุณปิงไม่ต้องเกรงใจผมขนาดนั้น”
ผมส่งยิ้มจริงใจไปให้ คุณภีมเองก็ส่งยิ้มกลับมา เขาขยับแว่นตานิดๆความจริงแล้วหน้าตาท่าทางเขาไม่เหมือนคนที่จะมาตกระกำลำบากกับพี่เอย์เลยนะ บางทีผมก็สงสาร
เราทานข้าวกันจนเสร็จ แม่กับพี่ขมเก็บอาหารออกไปแล้วหมาบาสมันอาสาช่วยแม่ล้างจาน ส่วนวุฒิเดินไปสูบบุหรี่อยู่แถว ๆ รั้วพลางจัดการกับเศษใบไม้เศษขยะ ผมจึงลุกเดินเข้าไปยกผลไม้ออกมา
“จานนี้พิเศษ แม่บอกว่าคุณภีมน่าจะชอบครับ” แตงเมลลอนสีเขียวพี่ขมได้มาจากตลาดอีกแล้วมันสดมาก ได้ยินว่าไปรู้จักกับป้าเจ้าของสวนเขาใจดีลดให้เป็นพิเศษ
“คุณแม่คุณปิงใจดีจังนะครับ พี่ขมเองก็ด้วย”
“คุณภีมครับ เรียกผมว่าปิงเฉย ๆ ก็ได้ คือมันรู้สึกจักจี้ยังไงไม่รู้เวลาที่มีคำนำหน้าเพราะๆแบบนั้น ผมไม่ค่อยชินน่ะครับ” ความจริงที่บริษัทพนักกงานรุ่นน้องๆเรียกผมคุณปิงก็มีบ้าง แต่คนที่รู้จักกันจริง ๆ จะเรียกแค่ปิง ไม่งั้นก็คือคุณพิชยไปเลย ผมมีความรู้สึกว่าน่าจะสนิทกับคุณภีมได้อีกถ้าเราจะขยับสรรพนามในการเรียกหากัน อย่างน้อยที่สุดพี่เขาก็เป็นคนดีและยังอุตส่าห์ลาออกมาช่วยงานพี่เอย์
ผมรู้ดีว่าการที่ต้องมาทำงานเป็นเลขาให้คนแบบพี่เอย์ของผมนั้นไม่ง่ายเลย มันทำงานเก่งก็จริงแต่นิสัยส่วนตัวค่อนข้างจะไม่เอาใคร ถ้าไม่ถูกใจคือบายเลย ทุกอย่างสามารถตัดจบไปได้ง่าย ๆ แทบจะทุกกรณี
“เอาแบบนั้นเหรอครับ” คุณภีมใช้นิ้วมือเรียวยาวดันแว่น มองหน้าผมอึกอัก
“ใช่ครับ เรียกปิงเฉยๆนี่แหละ”
“ถ้าอย่างนั้นปิงก็เรียกผมว่า พี่ภีมก็ได้”
“เฮ้ย...แต่ว่า....”
“เมื่อก่อนผมก็เรียกแค่ปิงนะ ตอนที่อยู่อัศวออโต้ แต่ตอนนี้ผมมาทำงานให้คุณเอย์แล้วปิงเองก็เหมือนเจ้านายอีกคนของผมเพราะอย่างนั้นผมคิดว่าบางทีมันอาจจะไม่เหมาะ แต่ถ้าคุณปิงไม่ถือต่อไปจะเรียกครับ”
คุณภีมบรรจงจิ้มแตงเมนลอนเข้าปาก เขาเคี้ยวตุ้ยๆจนเต็มแก้ม หมาบาสเดินออกมาจากครัวมันเองก็มานั่งเบียดอยู่ข้าง ๆผมแล้วมอง
“ตกลงตามนี้นะครับ ผมเรียกแค่ปิงเฉย ๆ ปิงเองก็เรียกผมแค่พี่ภีม”
“คะ.......
“เห็นทีจะไม่ได้หรอกครับ”
เสียงทุ้มดังอยู่ด้านบน ผมรีบเงยหน้าขึ้นมอง พี่เอย์มันเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ขึ้นมาพร้อมกับวุฒิ ขัดจังหวะคำตอบของผมที่กำลังพูดอยู่กับคุณภีม ผมเลยอ้าปากค้างกับคำตอบ
“พี่เอย์?”
“ผมไม่อนุญาตให้ปิงเรียกใครว่าพี่อีก เป็นคุณภีมต่อไปน่ะดีแล้วครับ”
“ขอโทษด้วยครับคุณเอย์” หน้าตาพี่เอย์มันเอาจริงเสียจนขนาดหมาบาสยังมองมันหน้าเหวอ ไม่ต้องพูดถึงคุณภีมที่ตอนนี้หน้าซีดยิ่งกว่าแผ่นกระดาษ คงอยากจะแปลงร่างเป็นมดเพราะเจอสายตาที่จ้องลงมาแบบนั้น
“พี่เอย์ครับดุเกินไปแล้วพี่ ไปแกล้งคุณภีมเขาทำไมน่ะ”
“กูแกล้งที่ไหน พูดจริง” มันว่าแล้วชี้ ๆ บอกผมให้จิ้มแตงหอม ๆ ให้มันกิน ผมเลยจับยัดเข้าไปชิ้นใหญ่ ๆ เจอมันตบกะโหลมาทีไอ้หมาบาสหัวเราะใหญ่ผมเลยโบกมันต่ออีกทอดให้หายแค้น คุณภีมมองพวกเราแล้วก็ยิ้มขำ
“พี่เชนจะมาตอนไหนวะปิง” เสียงไอ้วุฒิมันถามขึ้น ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูด้วยความเคยชินแต่ลืมไปเลยว่ามันเสีย วันนี้เลยไม่ได้ใส่ จับยกข้อมือหมาบาสขึ้นดูแทน
“น่าจะช่วงเย็น” ผมตอบ เพราะพี่พิมไปภูเก็ตเพื่อติดต่องานสองสามวันแล้ว พี่เชนจึงต้องดูแลงานออฟฟิศอยู่คนเดียวกว่าจะปลีกตัวมาได้ เมื่อเช้าบอกต้องเลิกงานก่อน
“ยังอุตส่าห์แวะมาตักบาตรช่วงเช้านะครับ คุณคเชนทร์ใจดีกับปิงมากจริง ๆ” จู่ ๆ คุณภีมพูดเรื่องไม่น่าจะพูดออกมา พี่เอย์มันถึงกับวางส้อมจิ้มแตงลงกับจาน
“พี่เชนรักพี่ปิงจะตาย ขนาดผมขอร้องยังนะไม่เคยยอมหรอกแต่ถ้าเป็นพี่ปิงนะพูดแค่คำเดียว พี่เชนทำให้ทุกอย่างอ่ะ”
“ไอ้บาส มึงหุบปาก” ผมกระแทกขามันแรง ๆ ที่ใต้โต๊ะ พูดแม่งไม่รู้เรื่องเล๊ย ดูหน้าพี่เอย์มันบ้าง หมาบาสมันยังหันมามองหน้าผมแล้วยักไหล่ ประมาณว่าไม่รู้เรื่องว่าจู่ ๆ ผมไปเตะขามันทำไม ผมได้แต่แยกเขี้ยวใส่
“เงียบ ๆ เหอะมึงอะ” ผผมย้ำอีก
“ผมพูดจริง ไม่เชื่อถามไอ้.....
“พอแล้วมึง เงียบ!!” คราวนี้ผมโหเกี่ยวคอมันแล้วใช้มืออุดปาก ไอ้บาสแม่งทุเรศมันดิ้นๆทำท่าทางแรด ๆ กวักไม้กวักมือให้ไอ้วุฒิช่วย กว่าจะนั่งตรงๆได้เล่นเอาผมนี่เหนื่อย ขณะที่คุณชายยังนั่งเงียบอยู่ เสียงเพลงเบา ๆ ดังลอดออกมาแม่โบกมือส่งยิ้มมาให้ ผมเลยตะโกนขอเพลงเข้าไปแม่จัดให้แบบด่วน ๆ เราทั้งหมดเลยผ่อนคลายขึ้น พูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อยพร้อมกับฟังเพลงกันไปด้วย
“พี่เอย์ครับเราไปแกะของขวัญกันดีไหมเต็มออฟฟิศเลยนะมีแต่กล่องใหญ่ ๆ ทั้งนั้นผมตื่นเต้นนะเนี่ย”
“แหมพี่ปิงจะตื่นเต้นทำไมอ่ะของทั้งหมดนั่นพี่เอย์เขายกให้พี่อยู่แล้วล่ะ โอ๊ย!”
ไอ้หมาบาสนั่งดีๆนี่แทบไม่ได้ปากมันช่างแกว่งหาเรื่อง ผมตบหัวมันแรง ๆ ไปอีกทีก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะ เข้าไปบอกแม่ว่าจะกลับไปจัดการงานต่อที่บ้าน พี่เอย์มันเดินตามเข้ามาคว้าแขนผมไว้
“นาฬิกาไปไหน”
สายตาคมกริบจ้องลงมาที่ข้อมือว่างเปล่าของผม ปกติผมจะใส่นาฬิกาตลอดมันเองก็คงเพิ่งสังเกตตอนที่เราคุยกันเมื่อตะกี้ พอผมลุกออกมาเลยเดินแยกมาถาม
“มันเสียน่ะครับ ว่าจะเอาไปซ่อมยังไม่มีเวลาเลย”
“ทำไมไม่บอก”
“หือ?” ผมเลิกคิ้วสูง คือก็แค่นาฬิกาเสียทำไมต้องบอกมันด้วยผมเองก็ไม่เข้าใจ เดี๋ยวซ่อมเสร็จเอามาใส่แค่นั้นก็จบ
พี่เอย์ถอดนาฬิกาของมันออกมาแล้วยื่นให้ เป็นเรือนหนังสีดำหรูหราแล้วก็สวยมากๆ ซึ่งเวลาที่พี่เอย์ใส่เรือนนี้ทีไรมันจะเลือกใส่เข้าคู่กับเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมลงมาที่หน้าอกแล้วพับแขนขึ้นนิดๆ วันนี้ก็เช่นกัน
“กูให้”
“ให้ผม?!” ผมร้องทวน
“อย่าเรื่องมาก รับๆไป”
ผมกำลังงงๆ ทำอะไรไม่ถูกหันซ้ายหันขวาเจอพี่เอย์ตบหัวอีกครั้งแล้ว นี่ผมกำลังนึกนะช่วงนี้คุณชายทำไมถึงชอบตบหัวผมนักมันเอ็นดูอะไรนักหนา สมองผมจะเสื่อมหากินไม่ได้เข้าสักวันงานเขียนโปรแกรมยิ่งต้องใช้สมองอันปราดเปรื่อง
“หรือไม่อยากได้ มันเก่าแล้วงั้นดิ่”
“เก่าที่ไหน ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมแค่ อะ...เอ่อ..เกรงใจ”
“เกรงใจทำไม มึงกับกูก็คนๆเดียวกัน อย่ามาพูดคำนี้อีกนะ น่าโมโห” คราวนี้มันยู่หน้า ผมรีบรับมาเลยคุณชายโมโหแล้ว นาฬิกาสวยมากพี่เอย์ใส่หลายครั้งแล้วก็จริงแต่ยังใหม่มาก ๆ อย่างที่บอกว่ามันเป็นคนสะอาดและรักษาของใช้ดีมาก ถึงแม้จะใส่และถูกใช้งานหลายครั้งแต่ความสวยและใหม่กลับไม่ได้ลดลงเลย แม้กระทั่งสายหนังยังไม่หักเลยด้วยซ้ำ
“พี่เอย์ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้มันแล้วทาบตัวเรือนลงที่ข้อมือ พี่เอย์เป็นคนใส่ให้ผมเอง มันขยี้หัวผมแล้วส่งยิ้มร้ายให้พร้อมกับคำพูดจาน่าตี
“ถ้าเกรงใจก็ผ่อนเป็นความพึงพอใจให้กูช่วงก่อนนอนก็แล้วกัน”
“ฝันไปเหอะ” ผมเบะปากยักไหล่ใส่ เจอคุณชายคว้าหมับเข้าที่ไหล่
“เอองั้นถอดออกมา”
“ไม่เอา! ให้แล้วให้เลยสิ” ผมรีบวิ่งหนี สะดุดจนเกือบหน้าคะมำไอ้วุฒิกระโดดหลบแทบไม่ทัน
“พี่ปิง ใครมาน่ะพี่” หมาบาสพูดขึ้น มันยืนมองรถเก๋งสีขาวคันโตที่เพิ่งดับเครื่องจอดลงที่หน้าบ้าน ผมเองก็มองดูด้วย เราเคลียร์แขกไปหมดแล้วยังมีใครอีกที่ยังไม่มา
และทันทีที่ผมเห็น
“พี่เอย์ครับ” ผมมองข้ามไหล่หันไปเรียก คุณกัสมาเลขาและเพื่อนเก่าของมันยืนถือช่อดอกไม้ใหญ่มากๆอยู่ที่หน้าประตูรั้ว
“กัสน่ะปิง” เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้น ผมรู้อยู่แล้วล่ะ พี่เอย์คงเกรงใจผมเลยหันมามอง ผมพยักหน้าให้มันแล้วบอกให้ลงไปรับแขก
“ไปด้วยกันไหม”
“ไม่หรอกครับ พี่เอย์ลงไปหาเพื่อนเถอะ ผมรออยู่นี่นะ”
“เดี๋ยวกูจะพาเขาไปดูที่ออฟฟิศ รีบ ๆ ตามมาล่ะ” ผมพยักหน้ารับทราบ พี่เอย์หันไปสั่งความบางอย่างกับคุณภีมก่อนเดินลงไป
(มีต่อค่ะ)
-
“ไม่ไปด้วยจะดีเหรอพี่” หมาบาสมันพูดขึ้นเบา ๆ ผมหันหลังเดินเข้ามาในบ้าน แม่กับพี่ขมนั่งดูทีวีในครัวกันอยู่ ความจริงคุณภีมเดินกลับไปแล้วชวนผมไปด้วยแต่ผมคิดว่ายังไม่ไปตอนนี้จะดีกว่า
“ไม่เป็นไรหรอก นั่นเพื่อนพี่เอย์” ผมบอกหมาบาสแต่ดูเหมือนว่าจะปลอบใจตัวเองไปด้วย
“ไอ้วุฒิล่ะวะ”
“ผมส่งมันไปแล้วพี่ ลูกพี่ปิงไม่ต้องห่วงเดี๋ยวถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลไอ้วุฒิมันจัดการให้”
“ไอ้เหี้ย มึงนี่ก็เกินไปนะ”
“ผมกับวุฒิห่วงลูกพี่หรอก ก็รู้ๆกันอยู่”
ผมพยักหน้าเบา ๆ หยิบหมอนที่ตกลงจากโซฟาขึ้นมากอด ไอ้บาสมันวิ่งออกไปที่หน้าบ้านหายไปพักนึงก็เดินเข้ามา หน้าตานี่บอกบุญไม่รับปากบ่นงุบงิบอะไรสักอย่าง ผมกำลังจะเหยียดตัวลงนอนอยู่แล้วเลยต้องกระดิกนิ้วเรียกมันเข้ามาหา
“เป็นไรของมึงอีก ดูทำหน้าเข้า” ผมดีดหน้าผากมัน หมาบาสมันชอบอ้อนผมนะ เห็นตัวมันโตๆแบบนี้นิสัยนี่เด็กยิ่งกว่าผม
“พี่ปิงกลับเหอะ ไปบ้านคุณพี่เอย์ด้วยกันเร็วเข้า”
“อะไรของมึง”
“น่านะ กลับกันเหอะพี่ ไอ้เหี้ยวุฒิมันอยู่คนเดียวผมไม่สบายใจ มันน่ะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมไอ้คุณกัสมาอะไรนั่นหรอก แล้วพี่ก็มานั่งสบายอกสบายใจอยู่นี่เดี๋ยวก็โดนเขาคาบพี่เอย์ไปหรอก โด่ววววว”
“พูดอะไรของมึง กูก็บอกแล้วว่าพี่เอย์กับคุณกัสเขาเป็นแค่เพื่อนกัน กูเชื่อใจคนของกู”
“เพื่อนกันน่ะผมรู้ คุณพี่เอย์ไม่ได้คิดน่ะผมก็รู้ แต่ว่าคุณกัสมาอะไรนั่น ถ้าเป็นอย่างที่พวกเรารู้กันมาก่อน ผมไม่ไว้ใจ”
“ทำไม?” ผมกอดอก ตั้งใจฟังคำตอบของมัน
“ก็เพราะว่าเขาเคยชอบพี่เอย์ของพี่ คนเรามันชอบน่ะมันไม่ได้เลิกชอบกันง่าย ๆ นะพี่ แล้วงี้ถ้าเกิดเขาทำอะไรแปลกๆขึ้นมาพี่จะทำไง”
“อะไรของมึงที่ว่าแปลกๆ”
“ก็อย่าง นั่งคุยกันที่ชิงช้าใกล้ ๆ กับบ่อปลา พูดคุยหัวเราะด้วยกันอย่างสนิทสนม คือแบบ ทำทุกอย่างเหมือนที่ผมที่ไอ้วุฒิที่พี่เชนทำกับพี่อ่ะ”
“เออแล้วทำไม ถ้าเขาจะทำกันแบบนั้นแล้วทำไม”
“วะ! พี่ปิงเนี่ย ไม่เข้าใจอะไรซะเล๊ย”
“มึงแหละพูดเข้าเรื่องซะทีอ้อมโลกอยู่ได้”
คราวนี้ไอ้บาสมันตั้งท่าแล้ว จ้องหน้าผมยิ่งกว่ายักษ์จะกินเลือด
“ก็ตอนนี้เขาสองคนนั่งคุยกันอยู่ที่ชิงช้าใต้ต้นไม้แล้วก็ดูปลาอยู่ด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน ยิ้มให้กันแล้วผมยังแอบเห็นว่าไอ้คุณกัสมาอะไรนั่นจับมือพี่เอย์ของพี่ด้วยนะ”
ผมลุกพรวดขึ้นทันที ไม่ต้องรอให้มันพูดจบหรอก
“แล้วทำไมมึงบอกกูช้าแบบนี้วะ!” แกว่งขาไปเตะเข่ามันฉาดใหญ่ ๆ ก่อนเดินดุ่ม ๆๆ ลงไปที่รั้วบ้าน เสียงหมาบาสมันวิ่งตามลงมาแบบประชิด
“อยู่โน่นพี่”
ผมมองไปตามทางที่มันชี้ให้ดู ไม่รู้ทำไมเหมือนกันตอนแรกที่ลงมาก็กล้าดีนะ แต่พอเดินมาใกล้ๆแล้วรู้สึกว่าเสียงผมกับหมาบาสจะคล้ายกับคนกระซิบเข้าไปทุกทีเหมือนเรากำลังแอบทำความผิดอะไรสักอย่าง
“เอาแล้วๆ” ไอ้บาสมันพากย์ ผมรีบตบกะบาลมันไปอีกครั้ง จนนับไม่ถ้วนแล้วว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวัน พี่เอย์กับคุณกัสมานั่งอยู่ข้าง ๆ กันที่มานั่งยาว สองคนกำลังมองดูปลามั้งนะ ก้มๆมองอยู่แถวนั้นไม่ดูปลาคงมองหาไส้เดือนกิ้งกือล่ะ หน้าตาคนตัวเล็กนี่ยิ้มแย้มกว้างขวางมากดูมีความสุขสุดๆ จะว่าไปคุณกัสมาเขาทำไมน่ารักวะหน้าตาเหมือนเด็กทอมบอยน่ารักๆที่ผมเคยคิดอยากจะจีบเมื่อตอนมัธยมแต่เพราะมาแพ้แม่สาวลายเสือ นับตั้งแต่ยกครูกับแม่เสือดาววันนั้นสเป็คผมก็เลยออกๆแนวสาวเซ็กซี่ซะเป็นส่วนใหญ่
เดี๋ยวนะ มาเข้าเรื่องเรากันก่อนผมว่าผมออกนอกเรื่องไปอีกแล้ว ข้าง ๆ สองคนนั่นไม่มีดอกไม้ช่อใหญ่ที่ผมเห็นตอนที่คุณกัสมาลงรถ แสดงว่าเข้าไปที่ออฟฟิศกันแล้วค่อยเดินออกมา ผมรู้สึกคันยิบๆที่หลัง หันข้ามไหล่ตัวเองไปถึงกับต้องผงะ ไอ้หมาบาสแม่งจะเข้ามาใกล้อะไรนักหนา
“เหี้ย! มึงขยับออกไปดิ๊ จะมาใกล้ทำไมเล่า” ผมว่าฉุนเฉียว
“ผมก็อยากรู้นี่ ตรงนี้มันต้นไม้บังอ่ะ”
ผมจนใจขยับออกมาอีกหน่อยแต่คิดว่าเราสองคนยังคงถูกบดบังจากมุมของพี่เอย์อยู่ดี มันไม่มีทางมองเห็นได้หรอก ไอ้บาสสะกิดเข้ามาอีก
“ลุกแล้วๆ”
ทั้งสองคนลุกจากม้านั่งยาว พี่เอย์เดินตามหลังคนตัวเล็กไป คงกำลังเดินชมสวนชมนกชมไม้ชมห่าเหวอะไรของมันอยู่ แต่โชคเข้าข้างชะมัด คุณกัสมาเดินใกล้เข้ามาทางพวกผมเพราะอย่างนั้นมุมนี้เห็นสองคนนั้นชัดเจนมาก
“ดูหน้าดิ ระรื่นจริง” ผมถองศอกเข้าที่ท้องมันเบา ๆ ไอ้บาสหน้าเขียวจะร้องผมรีบเอามืออุดปากไว้ มันรีบถลึงตาบอกว่าเขาสองคนกำลังจะเดินเข้ามาใกล้ ผมเลยรีบปีนขึ้นไปแอบบนง่ามของกิ่งไม้ใหญ่ คือไม่สูงมากหรอกนะแต่มันก็พอจะแอบ ๆ เกาะอยู่ตรงนั้นได้ หมาบาสไต่ตามขึ้นมาติด ๆ แต่เรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นก็ดั๊นเกิดขึ้นมาจนได้ มันเผลอพลาดอะไรไปไม่รู้หมาบาสมันลื่นทีเดียวปรื๊ดเลยคว้าเอาขาผมดึงตกลงมาพร้อมกัน เสียงก้นกระแทกลงพื้นโครมใหญ่ พี่เอย์กับคนตัวเล็กนั้นหันมาหน้าตาตื่น ๆ ผมที่ตกลงมากับมันด้วยหน้าถอดสี
“เป็นอะไรปิง !?” มันก้าวเข้ามาหายื่นมือออกมาให้ ไอ้บาสจะยึดมือมันไว้แล้วลุกขึ้น แต่เจอพี่เอย์เอามือหลบยื่นมาให้ผมยึดแทน หมาบาสมันเลยเกาะขาผมขึ้นมาอีกที
“มาเมื่อไหร่ แล้วทำอะไรกันอยู่” ผมทำหน้าไม่ถูกพี่เอย์น่ะเวลาที่ไม่ได้อยู่กันสองต่อสองมันดุมากนะ เสียงพูดนี่แบบถ้ากินหัวผมเข้าไปได้มันคงทำ เพราะอย่างนั้นไม่ต้องพูดถึงหน้าไอ้บาสเลยมันหดเหลือสองนิ้วไปแล้ว
“เอย์ครับอย่าดุนักเลยน้องกลัวจนสั่นแล้วนั่น” เสียงเล็กเจื้อยแจ้ว คุณกัสมายิ้มขำผมกับหมาบาส เนื้อตัวเราสองคนคงมอมแมมแหละลื่นก้นจ้ำเบ้า พื้นหญ้ามันก็ชื้น ดินเปื้อนก้นไปหมด
“เจ็บไหม” มันเดินเข้ามาจับตัวผมแล้วดู ผมรีบขยับถอย พี่เอย์ชักสีหน้าขึ้นทันที
“สวัสดีครับปิง ขอโทษด้วยนะวันนี้มาช้าไปหน่อย แต่ว่าผมก็ตั้งใจมาอวยพรนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
“ที่ร้านเอย์สวยมากบ้านก็น่ารัก ผมรู้สึกอิจฉาปิงมากจริง ๆ” ดวงตากลมโตจ้องมองมือของพี่เอย์ที่กำลังหยิบเศษใบไม้แห้ง ๆ ออกจากหัวผม ไอ้บาสนี่ยืนเงียบอยู่ข้างหลัง
“อิจฉาทำไมกันครับ บ้านคุณกัสมาอยู่เชียงใหม่ผมว่าต้องสวยกว่าที่นี่แน่ ๆ”
“อยู่เชียงใหม่ไม่ได้หมายความว่าต้องมีบ้านสวย ๆ แบบนี้นี่ครับ”
เอ่อ โทษทีผมคงจะพูดผิดไป ความหมายของผมก็คืออากาศที่นั่น ต้นไม้ดอกไม้ที่นั่น แล้วอีกทั้งพี่เขาก็เป็นถึงวิศวกรบางทีบ้านอาจจะสวยงามกว่านี้หลายเท่า
“ผมชอบที่นี่นะ เมื่อก่อนตอนที่ผมกับเอย์เรียนอยู่ด้วยกัน ผมเห็นโปรเจคของเอย์มีรูปแบบงานก่อสร้างสไตล์นี้เยอะมากไม่คิดว่าถึงคราวบ้านตัวเองจริง ๆ เอย์เขาจะทำฝันให้เป็นจริงได้ ผมนี่ทึ่งไปเลยล่ะครับ ตอนนั้นยังช่วยกันแรเงาภาพอยู่เลยเผลอแปปเดียวเพื่อนผมคนนี้มีบ้านเป็นของตัวเองแล้ว”
“กัส ไม่เอาน่า” พี่เอย์ส่ายหน้าเบา ๆ สายตามันปรามพี่คนนั้นอย่างเห็นได้ชัด หมาบาสกระตุกเข้าที่ชายเสื้อผม พอหันไปมองผมเห็นมันตาแดง ๆ คล้ายคนจะร้องไห้ผมถลึงตาถามว่ามันเป็นบ้าอะไร ไอ้บาสส่ายหน้าแรง ๆ พอดีกับที่คุณกัสมายกมือขึ้นดูเวลา
“คุยกับเอย์เพลินจนลืมเวลาไปเลย เดี๋ยวกัสขอตัวกลับก่อนดีกว่านะครับ”
คุณเลขาคนเก่าก้าวเดินนำออกไปพี่เอย์มองมาที่ผมแล้วดึงแขนให้ตามไปด้วย
“ยินดีด้วยอีกครั้งนะครับเอย์ กัสกลับนะ ปิงครับน้องบาสพี่กลับแล้วนะ” มือเล็กแทนที่จะยกขึ้นโบกลาพวกผมแต่คุณกัสมากลับทำสิ่งที่ตรงกันข้าม พี่เขาเขย่งเท้าเพื่อเอื้อมไปหยิบเศษใบไม้แห้งที่ปลิวลงมาติดอยู่ที่ปกเสื้อด้านหลังของพี่เอย์ออกให้ ดวงตาสวยส่งยิ้มเปิดเผยให้กับผู้ชายตัวสูงที่อยู่ตรงหน้า
“ต้องให้ดูแลอยู่เรื่อยเลย ไม่เปลี่ยนไปเลยนะเอย์ตั้น”
คำพูดที่กำลังลอยหายไปกับสายลม แต่กลับตอกย้ำเข้ามาในจิตใจผมราวกับเข็มทิ่มแทง รู้สึกหน้าทั้งหน้าชาไปหมด ฝ่ามือเองก็เย็นเฉียบ ผมยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ไม่รับรู้ด้วยซ้ำใครจะอยู่หรือจากไป สมองกำลังพร่าเบลอกับอากัปกิริยาเมื่อตะกี้ของใครคนนั้นกับคนรักของผม
“คิดอะไร” ผมสะดุ้งโหยงเพราะถูกใครบางคนเอานิ้วดีดที่หน้าผาก พอมองดูคนรอบข้างอีกทีก็พบว่าคุณกัสมากำลังส่งยิ้มให้
“ไปแล้วนะครับปิง ไว้วันหลังว่าง ๆ จะแวะมารบกวนใหม่นะ”
ผมพยักหน้าพยายามเหยียดยิ้มออกไป แต่มันคงเป็นได้แค่รอยยิ้มการค้าบาง ๆ และก่อนที่คุณกัสจะปิดประตูรถลง พี่เอย์ยื่นมือมาขยี้หัวผมแล้วคว้ากรอบประตูนั้นไว้ คนขับตัวเล็กหันมามองทันที
“กัสเข้าใจใช่ไหมที่ผมบอกไปทั้งหมดของวันนี้”
พี่เขาเงยหน้าขึ้นมองสบตาพี่เอย์ ดวงตากลมสั่นไหวและช่างเต็มไปด้วยแววแห่งการตัดพ้อ มันจะดูน่าสงสารนะถ้าหากเมื่อกี้ผมไม่โดนพายุอารมณ์พัดโบกเล่นเอาหัวใจแกว่งไปนิดๆ
“เข้าใจครับเอย์”
“.....” พี่เอย์นิ่งไปแต่สายตานี่จ้องหน้าคนตัวเล็ก มือของมันคว้าสอดเข้ามาที่มือผมแล้วขยับมายืนดี ๆ
“ถ้าว่างก็แวะมาเที่ยว ผมกับปิงก็เหมือนคนๆเดียวกันถ้าหากกัสมาแล้วไม่เจอผมแวะเข้าไปคุยกับแม่หรือน้องก็ได้ นายเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน กัส”
คุณกัสมาปรายสายตามาที่ฝ่ามือของพวกเราก่อนเงยหน้ามองผมแล้วสุดท้ายไปหยุดอยู่ที่พี่เอย์
“ขอบคุณครับเอย์ นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว”
ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลังจากคุณกัสมากลับไป วุฒิกับบาสกำลังช่วยคุณภีมจัดการข้าวของและเอกสารต่าง ๆ ที่ออฟฟิศ ขณะที่ผมกับพี่เอย์เพิ่งเดินออกมาจากด้านใน
อย่ามาถามเลยนะว่าเราสองคนเข้าไปทำอะไร ก็แค่ผมงอนมันเล็กๆน้อย ๆ เรื่องแขกคนพิเศษของมันนั่นล่ะ คุณชายเลยจัดการประเคนของง้ออันใหญ่อันโตเล่นเอาซะจนผมจุกเดินเป๋แทบจะไม่ไหว
อย่า.....คุณอย่ามาเข้าใจผิด
ก็แค่พี่เอย์พยายามปอกกล้วยหอมลูกใหญ่ๆแล้วป้อนให้ผมกิน ทั้ง ๆ ที่รู้ทั้งรู้ว่าผมไม่ชอบกินกล้วยเลยสักนิด
“พี่ปิงมาดูๆ” เสียงไอ้บาสกวักมือเรียก มันนั่งกองอยู่ที่พื้นวุ่นกับการแกะห่อของขวัญในส่วนที่พี่เอย์อนุญาต จริง ๆ ไม่ควรจะแกะวันนี้นะแต่พี่เขาทนลูกตื้อหมาบาสมันไม่ไหวเลยปล่อยตามใจ เจ้านั่นยิ้มร่าเริงใหญ่ดูมันตื่นเต้นกับกองของขวัญยิ่งกว่าเด็กๆ
“อะไรของมึง” ผมเดินไปขัดสมาธิอยู่ข้าง ๆ
“นาฬิกาไม้ สวยมากๆเลยพี่ของญี่ปุ่นด้วย ยี่ห้อเนี๊ยะแพงมากเลยนะ เออๆยี่ห้อเดียวกับที่พี่ใส่นี่แหละ” มันจับข้อมือผมขึ้นมาชี้ ๆ แล้วหรี่ตาทำท่ารู้ดี พี่เอย์เพิ่งใส่ให้ผมเมื่อตะกี้ที่บ้านแม่ มันยังอุตส่าห์แอบมาเห็นเข้าจนได้
ผมผลักหัวมันแรง ๆ ไปอีกที หมาบาสแยกเขี้ยวใส่ผมเลยเขกมะเหงกมันไป เราเล่นฟัดกันจนไอ้วุฒิกับคุณภีมส่ายหัว ผมกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น จู่ ๆ พี่เอย์เดินออกมาใช้ขาสะกิด หมาบาสรีบปีนลงมาจากตัวผมทันที
“อะไรพี่” ผมเงยหน้าถาม ปรายตามองกล่องของขวัญถูกแกะออกจนหมด วุฒิเก็บกระดาษพร้อมริบบิ้นสะอาดเรียบร้อย สิ่งของมากมายต่าง ๆ ถูกวางกองไว้บนโต๊ะกระจกและบนพื้น
“ออกไปดูดิ๊ ใครมา”
ทั้งผมทั้งบาสลุกขึ้นพร้อมกัน เห็นหัวรถคุ้น ๆ แต่ตัวรถดันถูกต้นไม้ใหญ่บดบังผมรีบวิ่งออกไปโผล่หัวดู
“พี่เอย์ พี่ซ่าร์มาแล้วครับ” ตะโกนเข้ามาบอกมันพร้อมๆกับเดินออกไปต้อนรับนายแบบหนุ่มรูปหล่อที่ตอนนี้มือข้างหนึ่งจูงเด็กผู้ชายน่าตาน่ารักน่าชังอายุสักประมาณแปดเก้าขวบเข้ามา
“ไงปิง” พี่เขาโยนเป้เด็กประถมลายสไปเดอร์แมนสีเขียวส่งให้ ผมรับไว้เกือบไม่ทัน
“พี่ซ่าร์สวัสดีครับ” ผมสวัสดีพี่เขานะแต่สายตาโฟกัสอยู่ที่เจ้าตัวเล็ก
“เจ้าเอย์อ่ะ”
“อยู่ข้างในพี่ เข้ามาดิ”
เดินแปปเดียวเราก็มานั่งจ้องเจ้าเด็กตัวเล็ก ๆ ที่มีใบหน้าเหมือนกับพี่เอย์เปี๊ยบอย่างกับฝาแฝด น้องเห็นกล่องของขวัญที่เหลือบางส่วนดีใจใหญ่เข้าไปกระโดดโลดเต้น ดอกไม้สารพัดช่อเจอมือเจ้าหนูน้อยทั้งหอมทั้งเด็ดทั้งดม หมาบาสมันทำหน้าที่พี่เลี้ยงเด็กได้ดีมาก
“ก็อย่างที่บอกไปเมื่อคืน คงต้องรบกวนมึงกับปิงสักสามวัน” พี่ซ่าร์มองไปที่ลูกชายก่อนหันกลับมาที่ผม
“พี่รู้ว่าปิงเองก็ไม่เคยมีน้อง เจ้าเอย์ก็ยิ่งแล้วใหญ่ แต่ยังไงก็ไม่อยากทิ้งเด็กเล็กๆไว้ที่บ้าน คุณแม่กับคุณพ่อก็ไม่อยู่”
“ก็เลยจะเอามาฝากไว้ที่กู”
“อย่างน้อยเขาก็ยังคุ้นเคยกับมึง” พี่ซ่าร์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ทำท่าไม่ค่อยสบายใจ ส่วนพี่เอย์ไม่สนใจหน้าไหนหรอกมันนั่งมองน้องอันวากับหมาบาสเล่นกันอยู่
“ยังไงก็ฝากด้วยนะปิง เดี๋ยวจะไปขึ้นเครื่องเลย ไว้สุดสัปดาห์พี่กลับมาจะรีบมารับน้องทันที”
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับพี่ซ่าร์ ผมจะดูแลให้เท่าที่จะทำได้” ผมเห็นพี่เขาหน้าตาไม่สบายใจเลยพยายามพูดปลอบใจไป น้องอันวาท่าทางเลี้ยงง่ายคงไม่ยุ่งยากหรอก จริง ๆ พี่เอย์มันต้องสนิทกับน้องนะ ขนาดตอนอันวาเข้ามาเห็นหน้ามันยังกระโดดใส่ด้วยความดีใจ ปากนี่เรียกแต่เอตั้นๆ ถึงแม้ว่าพอเห็นบรรดากล่องของขวัญและดอกไม้จะพุ่งตรงเข้าหา ผมเองก็แอบสงสัยนะทำไมพี่เอย์มันทำท่าขัดใจได้ขนาดนั้น
“แล้วนอนคนเดียวได้ป่ะเนี่ย” เสียงทุ้มต่ำของพี่เอย์ถามคำถามสิ้นคิดขึ้น หัวสมองผมลั่นเปรี๊ยะรู้ทันทีว่ามันไม่พอใจเรื่องอะไร
ไอ้คุณชายเด็กเอ๊ย
“ให้อันวานอนกับมึงดิวะ เด็กยังเล็กๆอยู่เลยจะทิ้งให้นอนคนเดียวได้ยังไง” พี่ซ่าร์เดินเข้าไปหาพี่เอย์ต่อว่ามันเสียงเขียว
“ไอ้เอย์อย่าให้มันเกินไปนะมึง”
“รู้แล้วๆอย่ามาย้ำมาก ไปไหนก็ไป ไป ปวดประสาทอยู่ดีๆเอาเด็กมาฝาก ถ้านอนคนเดียวได้อีกเรื่อง”
“พี่เอย์ครับทำไมพูดแบบนั้น” ผมรีบเดินเข้าไปหามัน แต่พี่ซ่าร์รู้ใจน้องชายมากเลยนะไม่ถือสา พี่เขายกยิ้มมุมปากทำมือกางนิ้วชี้กับนิ้วโป้งออกเป็นรูปปืนแล้วยิงใส่มัน พี่เอย์รีบผลักพี่ชายตัวเองออก
“กูไปนะ” จบคำพูดพี่ซ่าร์ พี่เอย์ยกขาใส่ทันที
“ไปบอกอันวาก่อนดิ เดี๋ยวได้ร้องไห้หรอก อย่างน้อยบอกเขาให้เข้าใจ”
พี่ซ่าร์พยักหน้าเดินเข้าไปกระซิบอะไรกันสักอย่าง อันวาพยักหน้าแล้วตอบรับครับๆๆๆ แก้มกลมถูกขโมยหอมแรงๆจากนั้นพี่เขาก็เดินออกไป
“อ้อปิง”
“ครับ” พี่ซ่าร์หยุดชะงักที่หน้าบ้าน
“อันวาบางครั้งก็นอนละเมอนะ ถ้าไงดึกๆปิงช่วยกอดไว้แน่น ๆ ด้วยล่ะ”
“จะไปไหนก็รีบไปเลยไป!” กล่องอะไรสักอย่างเปล่า ๆ ลอยไปเกือบถูกหัวพี่ซ่าร์ เป็นพี่เอย์มันปาออกไปเอง ผมนี่ได้แต่ส่ายหัว คุณชายทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา ยกมือเสยๆผม
“เอย์ตั้น อันนี้อะไร” อันวาปีนขึ้นมาบนตักมัน หลังเล่นสนุกจนเลอะเทอะหมาบาสกับไอ้วุฒิกำลังทยอยเก็บกล่องของเรียงใหม่เป็นรอบที่ยี่สิบ
“นาฬิกาไง”
“ทำไมนาฬิกามีรูปร่างแบบนี้” น้องอันวา ชูสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นสูง ๆ สายสร้อยห้อยตกลงมาถึงตัก เด็กน้อยปีนเหยียบบนหน้าขาพี่เอย์แล้วพยายามจะกระโดดให้ตัวสูงขึ้นอีก
“นั่งเฉย ๆ ดิวะ ดื้อนะเราเดี๋ยวนี้”
“เอย์ตั้นดุอันวา” เจ้าตัวเล็กทำแก้มป่องพองลม ยกสองมือกอดอก ทำท่างอนแต่ก็ยอมนั่งลงบนตักมัน
“ไม่ง้อนะ บอกไว้ก่อน”
“อันวาจะเล่นกับปิงก็ได้” เจ้าหนูกระโดดลงมานั่งที่ตักผมทันที รับแทบไม่ทัน
“อันวาเรียกว่าพี่ปิงสิครับ ไม่ใช่ปิงเฉย ๆ นะ ไม่งั้นก็เรียกคุณอาก็ได้”
ดวงตากลมโตเงยหน้ามองผม จ้องอยู่นานในที่สุดยืนขึ้นช้า ๆ ราวกับว่าใบหน้าผมเป็นของประหลาดกระทั่งตัวเองยังไม่แน่ใจว่าหน้าผมเป็นอะไร ทำไมเจ้าเด็กนี่จู่ ๆ ยืนจ้องเอาๆ
“ปิงครับ” เสียงเล็กเรียกขึ้น
“พี่ปิงครับ” ผมทวนให้น้องรู้ว่าควรจะเรียกผมแบบนี้ แต่อันวาส่ายหัวแรง ๆ
“ปิง” น้องเรียกผมอีก แขนเล็กกอดเข้าที่คอ
“ว่ายังไงตัวเล็กหิวแล้วเหรอ” ผมกะเอาไว้ คิดว่าถึงเวลานี้แล้วน่าจะหิวเดี๋ยวจะพาไปหาแม่กับพี่ขมสองคนนั้นตื่นเต้นแน่
“อันวาง่วงนอน ปิงพาอันวาไปนอนหน่อย”
“หา!?”
“อันวาง่วง อยากให้ปิงกล่อมแล้วก็นอนกอด”
“ทะ...ทำไม” ผมแอบกลอกตาส่องไปที่พี่เอย์ รู้สึกว่ามันนั่งแยกเขี้ยวหน้าเขียวหน้าเหลือง
“อันวาเห็นปิงแล้วคิดถึงมัม อันวาอยากให้ปิงกล่อมนอน”
ใจผมอ่อนยวบลงทันที คือตอนแรกก็ไม่เป็นหรอกนะเลี้ยงเด็กน่ะ ยังคิดอยู่ว่าจะพยายามอะไรแบบไหน แต่พออันวาพูดถึงคุณแม่ของตัวเองแล้วผมนึกสงสารขึ้นมาทันที ดึงเจ้าตัวเล็กเข้ามากอดแล้วลูบหัว
“ได้สิ เดี๋ยวคืนนี้พี่ปิงนอนกอด แต่อันวาต้องไปทานข้าวเย็นกับพี่ปิงพี่บาสพี่วุฒิแล้วก็แด๊ดเอตั้นก่อนนะครับ หลังจากนั้นเราจะมานอนด้วยกัน”
“ปิงจะเล่านิทานให้อันวาฟังด้วยไหม”
“เล่าสิ”
คืนนั้นเราทั้งหมดไปทานข้าวกันที่บ้านแม่ ทั้งพี่ขมทั้งแม่ตื่นเต้นใหญ่ขอตัวน้องไปนอนด้วยแต่อันวาทำไมถึงติดผมซะเหลือเกินก็ไม่รู้ ขนาดหมาบาสกับไอ้วุฒิบอกจะกลับเด็กน้อยยังไม่สนใจสักนิด บาสมันแกล้งร้องไห้แล้วบอกน้อยใจอันวาไม่รัก เด็กซนหัวเราะเอิ๊กอ๊ากใหญ่ จนดึกๆเราสามคน ผมพี่เอย์และอันวาเดินจูงมือกันผ่านรั้วเล็กๆเข้ามาที่บ้านของพี่เอย์
“ไปอาบน้ำนะ อันวาอาบเองเป็นไหม” ผมเปิดกระเป๋าสไปเดอร์แมนหาผ้าขนหนูและชุดนอนรวมทั้งแป้งเด็ก พี่ซ่าร์เตรียมให้ดีมาก
“อันวาจะอาบกับปิง ให้ปิงถูจู๋ให้” เจ้าหนูถอดผ้าถอดผ่อนตัวเองได้เร็วมาก พักเดียวก็อยู่ในชุดวันเกิด ก้นกลมๆพุงโตๆ ใส่สร้อยข้อมือสี่ขาเลยน่ารักมาก
“เฮ้ย! ให้มันน้อย ๆ หน่อย” พี่เอย์พูดเสียงดุ มันเดินไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัวของมันแล้วคว้าหมับข้อมือกลมก่อนจูงเข้าห้องน้ำไป
“อาบกับแด๊ดสนุกกว่า เดี๋ยวให้ดูอะไรดีๆ” ตอนแรกเจ้าอันวาตั้งท่าเบะปากเตรียมจะร้องไห้ แต่พอพี่เอย์บอกว่าจะให้ดูอะไรดีๆ หูเจ้าหนูก็ตั้งขึ้นมาทันที ปากเล็กๆกับดวงตาซุกซนกลิ้งกลอกอยากรู้อยากเห็นเงยหน้าถาม
“อะไรเหยอ ดูอะไรครับแด๊ด”
“เอาเหอะน่า อันนี้น่ะมันต้องแช่น้ำด้วยกันมันถึงจะดูได้”
“งั้นให้ปิงแช่ด้วยไหม ดูพร้อมกันเลย” เจ้าหนูชีเปลือยพุงโตผ้าขนหนูหลุดอยู่ตรงทางเข้า ผมนั่งหัวเราะ พี่เอย์เลยชี้ๆบอกว่าผ้าหลุดแล้ว มือเล็กๆของน้องรีบหอบเอาผ้าผืนของตัวเองขึ้นมาห่อไข่กับกระจู๋ไว้
“ไม่ได้หรอกอันนี้น่ะเป็นความลับ เรารู้กันแค่สองพอ”
“แต่ว่า...
“ถ้าถามมากเรื่องวันนี้จะให้นอนนอกห้อง เอาไง”
“ไม่ครับ อันวาไม่ถามมาก อันวาจะแช่น้ำกับแด๊ด” น้องอันวาส่ายหน้าแรง ๆ พี่เอย์มันทำให้เด็กกลัวได้ตลอดจริง ๆ ผมชี้หน้ามัน ก่อนที่สองพ่อลูกจะเดินเข้าไป
“เดี๋ยวจะทำให้ดูว่าหนอนเล็กกับหนอนใหญ่มันต่างกันยังไง” อิพี่เอย์นิสัยเลว ดูมันสอนลูกผิดๆถูกๆ ผมนี่อยากจะเดินไปบีบคอมันนักแต่มองสภาพห้องตอนนี้แล้วเหนื่อยใจ เก็บ ๆ ๆอะไรให้เข้าที่แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเองเดินออกไปอาบน้ำที่ห้องด้านนอก
พอเข้ามาสองพ่อลูกยังไม่ออกมากันอีก แต่ชุดนอนของน้องที่ผมวางเตรียมไว้ให้กับกระป๋องแป้งเด็กหายไปแล้ว แสดงว่าเจ้าตัวดีกำลังถูกจับแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำ ผมหยิบหนังสือเกี่ยวกับซอฟแวร์ที่อ่านประจำขึ้นมาเปิดๆฆ่าเวลานอนอ่านอยู่บนเตียง เสียงห้องน้ำเปิดออกมาพร้อมกับเจ้าหนูหน้าขาว ๆ ในชุดนอนลายการ์ตูนบาร์บี้สีฟ้าที่ทำให้ผมถึงกับแอบขำ ทรงผมเรียบแปล้วิ่งถลาหน้าตั้งออกมาหา
“ปิง! ปิง! ปิงแย่แล้วๆ” น้ำเสียงนี่แบบตื่นเต้นมากปีนขึ้นเตียงมาหาผม
“อะไรครับอันวาเป็นอะไร” ผมลุกขึ้นถามจับน้องมานั่งบนตัก พี่เอย์มันนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจัดการสวมชุดนอนของตัวเอง
“หนอนยักษ์ล่ะ หนอนยักษ์อยู่ในอ่าง อันวาเห็นมันมุดน้ำอยู่ในอ่างอันวากลัวมากเลย ตอนเอย์ตั้นกอดไว้มันยังอยู่แถว ๆ ขาแด๊ดเลย”
ผมแทบจะบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูกหลังจากได้ยินประโยคนี้ของเจ้าหนู พี่เอย์มันขำพรืดแน่ ๆ เกาะตู้ผ้ายืนหัวเราะจนไหล่สั่น ดู๊ดูมันเล่นแกล้งอะไรลูกชายแบบแปลกๆ
“อันวาน่ะ ไม่เคยพบเคยเห็นแบบนี้มาก่อนเลยครับ หนอนอะไรทำไมมันมาอยู่ใต้น้ำ มันตัวใหญ่ๆเท่ากับข้อมือของอันวาเลย ยืดๆหดๆแล้วมันก็พยักหน้าผงกหัวได้ อันวากลัว” เจ้าหนูยกมือโชว์ขนาดของหนอนแล้ว โผเข้ามกอดคอผมรัดไว้จนตัวเซ ผมได้แต่ลูบหลังเล็กๆปลอบใจ
“ไม่กลัวหรอกครับ เดี๋ยวพี่ปิงจัดการให้ อันวาไม่ต้องกลัวอะไรเลย”
“ปิงจะไปกำจัดหนอนเหรอ”
“ใช่ เดี๋ยวพี่ปิงกำจัดให้เอง”
“มันอยู่ในห้องน้ำล่ะ อยู่ในอ่าง”
“อ่าได้ เดี๋ยวเดินไปกำจัดให้เดี๋ยวนี้เลย” ผมแกล้งเดินเข้าห้องน้ำแล้วจิ้มกดโถชักโครก เสร็จแล้วก็เดินกลับออกมา เจ้าหนูอันวายิ้มหน้าบาน แป้งเด็กที่ทาเล่นเอาหน้าหนุ่มหล่อน่ารักหน้าชังขึ้นอีกเป็นกอง
“เรียบร้อยครับ พี่ปิงกำจัดให้แล้ว” ผมเดินผ่านพี่เอย์แอบหยิกพุงมันแรง ๆ หนึ่งทีเจอมันเตะขามาเกือบล้มผมเลยถลึงตาใส่มัน พี่เอย์เดินมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียง
ขณะที่เจ้าหนูรีบปีนลงจากเตียงวิ่งไปที่กระเป๋าของตัวเองเปิดซิบหยิบอะไรบางอย่างออกมา
“ปิงครับๆ อันวาง่วงแย้วจะให้ปิงกอดพาเข้านอน” เจ้าหัวทุยๆผมสีน้ำตาลประบ่าหน้าตาเหมือนกับพี่เอย์เปี๊ยบวิ่งจ้าเข้ามาหาอีกครั้ง มือเล็กหนีบหนังสือนิทานเล่มบาง พยายามปีนขึ้นเตียงเป็นครั้งที่เท่าไหร่ผมก็จำไม่ได้
“น้องอันวาเรียกว่าพี่ปิงสิครับ ไม่งั้นก็เรียกว่าอาปิง” ผมที่เพิ่งสังเกตว่าเจ้าหนูติดกระดุมผิดเม็ด จึงเอื้อมมือไปติดกระดุมเสื้อชุดนอนให้ใหม่ ท่าทางยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย
แต่เอ๊ะเมื่อกี้พี่เอย์มันอาบน้ำกับน้อง อย่าบอกนะว่าปล่อยให้น้องอันวาแต่งตัวปะแป้งเองโดยที่มันยืนมองเฉย ๆ มิน่าล่ะแป้งถึงได้เต็มแก้มกลมๆแบบนั้น
หมาน้อยส่ายหน้างุดๆ เอาหัวหนุนซุกลงที่ตักผม “ไม่เอา อันวาไม่เรียกเดี๋ยวปีหน้าอันวาก็สูงกว่าปิงแล้ว”
“เด็กดื้อมานอนนี่มา ต้องเรียกพี่ปิงนะรู้ไหมอย่าให้ต้องพูดหลายทีอันวากี่ขวบแล้วครับ”
“ไม่เอา อันวาไม่เรียก” เจ้าหนูเบะปากขณะที่ผมทำหน้าดุใส่
“ถ้าอันวาทำตัวไม่น่ารัก พี่ปิงจะไม่กอดนะ” ผมตบลงที่หมอนบอกให้มานอนที่ตรงนี้ข้าง ๆ ผม พี่เอย์มันลงทุนนะปกติเตียงวางอยู่กลางห้องใช่ไหม มันเลื่อนไปจนชิดผนังแล้วจัดที่นอนให้อันวาอยู่ริมสุด ถัดจากนั้นให้เป็นผมแล้วมันนอนด้านนอก เราขึ้นนอนเรียงกันตามลำดับ
“อันวาน่ายัก ให้ปิงกอดๆๆ อุ้มๆๆ งื้ออออ ปิงอย่าทำหน้าแบบนั้นอันวาน่ายัก อันวาง่วงแย้วว” น้องปีนเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างผมกับพี่เอย์ คุณชายนี่ฮึดฮัดขัดใจมากมันที่ซุกหลังผมอยู่ต้องเอามือที่กอดเอวผมไว้ใต้ผ้าห่มออก
“โอ๋ๆครับๆ อันวาจะนอนตรงนี้เหรอ จะนอนตรงกลางใช่ไหม” ผมขยับให้น้องนอนดี ๆ
“อันวาจะนอนตรงนี้ ข้าง ๆ ปิงกับแด๊ด” เจ้าหนูพลิกตัวเข้าไปหาพี่เอย์หัวเล็กๆซุกลงที่อกกว้าง
“แด๊ดดี้เอย์ตั้น เล่านิทานให้อันวาฟังหน่อยคราบ อันวาอยากจะฟังเรื่องลูกหมูฉามตัว”
“เด็กดีต้องนอนแต่หัวค่ำ อันวาเป็นผู้ชาย ผู้ชายเก่ง ๆ เขานอนติดผนัง และไม่ฟังนิทานก่อนนอนด้วยนะ” เสียงทุ้มว่าขึ้นอย่างดุๆ อันวาผงกหัวขึ้นมอง
“แต่แด๊ดดี้เอตั้นก็ไม่นอนติดผนัง เอย์ตั้นไม่เก่งเหรอ”
“แด๊ดเก็บที่เก่งๆไว้ให้อันวาไง อันวาเก่งไม่นอนกอดพี่ปิงนะ อันวาต้องนอนกอดตุ๊กตาหมีแทน อ่ะ เอาเจ้านี่ไปกอด” มันส่งตุ๊กตาหมียัดให้น้อง พี่เอย์แย่มากสอนหลานผิดๆถูกๆ อันวาจ้องมันนิ่งเหมือนพ่อลูกกำลังส่งสายตาอะไรกันสักอย่าง ก่อนน้องจะปีนข้ามผมกลับไปนอนที่ตัวเองแล้วเรียบร้อย
“ดีมากเด็กดีแบบนี้สิถึงจะเก่ง” ผมได้ยินเสียงมันแอบหัวเราะอยู่ด้านหลัง พี่เอย์แกล้งเด็กได้เนียนมากจริง ๆ ผมส่ายหัวเลย
“อันวาเก่งต่อไปอันวาโตขึ้นอันวาจะปูแลปิงนะ อันวายักปิง ปิงยักอันวาไหม” เจ้าตัวอ้วนสุดหล่อเอาขาก่ายหมีแต่หันหน้ามาซุกอกผมแทน ใบหน้าเล็กๆช้อนสายตาขึ้นมองด้วยแววตาเจ้าเล่ห์มากๆ
แววตาที่เหมือนกับเวลาที่พี่เอย์มันอ้อน....บ้าชะมัด! นี่ถ้าบอกว่าน้องเป็นลูกมันนี่ผมโคตรจะเชื่อเลยนะ
(มีต่ออีกค่ะ)
-
แววตาที่เหมือนกับเวลาที่พี่เอย์มันอ้อน....บ้าชะมัด! นี่ถ้าบอกว่าน้องเป็นลูกมันนี่ผมโคตรจะเชื่อเลยนะ
“ดูแล ไม่ใช่ปูแล” ผมแย้งขึ้น อยากจะดีดกะโหลกเล็กๆไปสักทีหมั่นเขี้ยว แต่กลัวน้องเจ็บเลยพาดมือกลับมาฟาดลงที่หลังพี่เอย์แทนรายนั้นบ่นงึมงำอะไรสักอย่างไม่ได้สรรพอยู่ข้างหลัง
“นั่นแหละปิงบอกก่อน ปิงยักอันวาไหม” เจ้าหนูอ้อนต่อ
“รักสิครับ ทำไมจะไม่รักล่ะอันวาเด็กดี”
“มัมเคยบอกว่าอันวาหล่อเหมือนแด๊ดเอย์ตั้น ปิงยักอันวาใช่ไหม ยักใช่ไหมคร๊าบ”
“ครับๆ รักๆ”
“จิ๊! น่ารำคาญว่ะ เมื่อไหร่จะนอนวะเด็กอะไรพูดมากชะมัด” เสียงพี่เอย์มันบ่นดังขึ้นจนผมจับใจความได้ มีแกล้งจับมือน้องที่กอดผมอยู่ออก พออันวากอดมาใหม่มันก็จับออกอีก ทำแบบนี้สี่ห้าครั้งจนอันวาเบะปากทำท่าจะร้องไห้มันเลยหน้าเสียจับมือน้องมากอดผมไว้ใหม่อีกครั้งด้วยตัวเอง
“เออๆๆ อย่าร้องๆ” คุณชายเริ่มรน ผมแอบขำ มันทำหน้าไม่ถูก
“แด๊ดนิฉัยไม่ดี”
“อันวานอนได้แล้วครับดึกแล้ว เดี๋ยวพี่ปิงเล่านิทานเลยนะ วันนี้จะเล่าเรื่องยักษ์กินคนดีไหม อืมม ยังไงดีน๊าาา กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว........
ปากเล็กๆอมยิ้ม ฟังไปหัวเราะไปคิกคักบางครั้งก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้สักพักกลับมาหัวเราะอีก คงกำลังจินตนาการอะไรอยู่สักอย่าง ในที่สุดหน้าตาที่เหมือนกับพี่เอย์อย่างกับฝาแฝด ตะกุยตะกายขึ้นมาหาจูบลงที่แก้มผมแล้วเอาจมูกมาชนๆก่อนเลื่อนไถลลงไปนอนหลับตาอ้าปากสบายใจอยู่ที่หมอนของตัวเอง
เช้าวันต่อมา
ทั้งผมทั้งพี่เอย์กำลังเผชิญกับเจ้าหนูจำไมระดับโลก บรรดาคำถามมากมายหลายสิบส่งต่อจากปากน้อย ๆ เจื้อยแจ้วออกมาแต่เช้า น้องอันวาตื่นตั้งแต่ผมกับพี่เอย์กำลังจะแอบเล่นจ้ำจี้กัน ตัวมันขึ้นคร่อมผมแล้วเรียบร้อย จมูกโด่งกำลังซุกอยู่ที่ซอกคอ เราสองคนเคลื่อนที่ขยับมาจนถึงขอบเตียง ผ้าห่มผืนโตๆห่มเราไว้เสียมิด มันช่างดูเย้ายวนและเคลิบเคลิ้มกับรสจูบและการเล้าโลมจนทั้งผมทั้งมันกลิ้งตกลงข้างเตียงกันทั้งคู่ พี่เอย์มันเห็นว่าจุดนี้ปลอดสายตาเด็กดีเลยจะจัดหนักขณะที่ผมเองก็บอกให้มันหยุดรุ่มร่ามเสียที
ในขณะนั้นเองเสียงเล็กๆที่ไม่คาดคิดก็ดังสะท้อนกังวานขึ้นภายใต้ความมืด
“แด๊ดนิสัยไม่ดี รังแกปิงทำไมน่ะ อึ๊บๆ ขึ้นมาเลยนะ ไปนอนทับปิงไว้แบบนั้นเดี๋ยวหายใจไม่ออกหรอก” เจ้าหนูปีนลงเตียงมาผลักๆพี่เอย์ออก แล้วจูงผมขึ้นไปนอน ใบหน้าเล็กซุกลงที่อกแล้วหลับไม่รู้เรื่องต่อไป พี่เอย์มันฉุนจนสุดลุกขึ้นเสยๆๆผมอย่างอารมณ์เสีย ก่อนคว้าเอาผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำแล้วออกมานอนบ่นอะไรของมันจนหลับ
แล้วพอตอนเช้า
“แด๊ดครับทำไมปิงบอกว่าตู้เย็นบ้านเราอยู่กับคุณย่าศรี อันวาไปเปิดดูบ้านเรามีแต่ขวดน้ำ บ้านคุณย่าศรีขนมเต็มเลย”
“แด๊ดครับ ทำไมอันวาต้องทนกินข้าวจนหมดจานทั้งที่อันวาไม่ชอบสักกะนิด”
“แด๊ดครับทำไมคนๆนั้นต้องใส่แว่นไว้ที่หน้าตลอดเวลา ถ้าถอดแล้วจะมองไม่เห็นเหรอ” (คำถามนี้คุณภีมถึงกับกุมขมับ)
อื่นๆอีกมากมายจนมาถึงคำถามสุดท้าย
“แด๊ดครับ ทำไมอันวาถึงอยู่กับแด๊ดไม่ได้ ทำไมต้องไปทำงานกับปิง??”
บนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยบรรดารถ ชั่วโมงเร่งด่วนแบบนี้ขนาดพี่เอย์เลี่ยงใช้เส้นทางเล็กๆเพื่อไปส่งผมที่ออฟฟิศ สถานการณ์จราจรยังสุดแสนจะย่ำแย่ เราใช้เวลากว่าชั่วโมงถึงจะฝ่ามาถึงออฟฟิศผมได้
“วันนี้แด๊ดมีนัดกับลูกค้า อันวาต้องทำงานช่วยพี่ปิงนะ เดี๋ยวเย็นๆจะมารับแล้วเราสามคนไปกินไอศรีมกัน” พี่เอย์จอดรถลงแล้วหันมาเชยคางเจ้าตัวเล็ก สองพ่อลูกกำลังสบสายตากัน
“เข้าใจนะ ไอศครีมตอนเย็นท่องไว้”
“ครับผม แด๊ดสัญญาแล้ว เย้ๆๆๆ ไอศครีม”
“งั้นก็ลงไปได้แล้วเจ้าตัวดื้อ” พี่เอย์ส่ายหน้า ผมส่งยิ้มไปให้มือใหญ่ขยี้หัวเล็กแล้วส่งมาที่หัวผมต่ออีกที
“เย็นๆกูมารับ”
“ครับพี่เอย์”
ผมจูงเจ้าหนูที่มือนึงถือถุงพลาสิกใส่ของเล่นเดินก้าวขึ้นบันไดด้านหน้า เจอพนักงานหลายคนเริ่มทยอยกันเข้ามาทำงาน มียกมือสวัสดีทักทาย
“ต๊ายยยย น่ารักจังเลยค่ะ เด็กที่ไหนเนี่ย โอ๊ยยยป้าจะเป็นลม ทำไมหนูหล่อจังเลยลูก” พี่เตือนฝ่ายบัญชีกำลังเดินเอาน้ำออกมารดต้นไม้ เธออดไม่ได้ที่จะแวะมาจับแก้มเจ้าหนู
“อันวาสวัสดีคุณป้าครับ” ผมบอกพร้อมปล่อยมือน้องออก น้องอันว่าน่ารักมากยกมือไหว้อย่างสวยเชียว บางทีก็อดคิดไม่ได้นะว่าคุณนานะเธอสอนลูกดีมาก น้องอันวามารยาทดี ไหว้สวย พูดจาภาษาไทยชัดเจน ผมเคยลองพูดกับน้องเป็นภาษาอังกฤษ อันวาก็ตอบเป็นอังกฤษทั้งหมด แบบนี้ผมจึงชอบดีมากๆที่ไม่ใช่ไทยคำฝรั่งคำ
“หนูหล่อมากลูก เข้าไปข้างในกับป้าป่ะ” เธออาสาจูงอันวาเข้าไป ประกอบกับโทรศัพท์ผมดังเลยเอาออกมากดรับ ปล่อยน้องเข้าไปด้านในก่อน
แต่ขณะที่กำลังคุยอยู่ได้ไม่ทันวางสาย เจ้าหนูวิ่งหน้าตาตื่นออกมาหา ในมือชูถุงพลาสติกที่ใส่ของเล่นมาจากบ้านขึ้นสูงจนสุดแขน ขนาดนั้นก็ยังจะลากกับพื้น
“ปิง! ปิง! หนีเร็วๆ” เสียงเล็กๆกับท่าทางเหมือนวิ่งหนีอะไรมาสุดชีวิต เจ้าหนูทิ้งถุงแล้วโดดโผเข้าหาผมทันที ผมสอดมือรับมาอุ้มไว้โดยอัตโนมัติ
“ปิงๆหนีเร็ว วิ่งๆๆ”
“อันวาเป็นอะไรครับ กลัวอะไรน่ะหนีอะไรมา” มือเล็กกอดคอผมจนแน่นซุกหน้าเข้าที่ไหล่เบะปากทำท่าจะร้องไห้
“ปิงหนีเร็ว ๆ ยักษ์มา ยักษ์มาแล้ว”
“ยักษ์ที่ไหน” ผมเดินอุ้มเจ้าหนูเข้าไปด้านใน พี่เตือนเดินสวนออกมาพอดีดูเธอโล่งใจ เพราะตะกี้อันวาคงสะบัดแขนเธอแล้ววิ่งหนีออกมา
“อันวาลงครับ ไม่มียักษ์นะดูดี ๆ ที่นี่มีแต่สาว ๆ สวยๆทั้งนั้นเลยสวัสดีพี่ๆก่อนเร็ว” ผมหลอกล่อให้น้องหันมา กว่าเจ้าตัวเล็กจะยอมผมอุ้มจนเมื่อยไปหมด ในที่สุดพอหันมาเจอสาวสวยที่เดินออกมาหยิบเอกสารที่เคาน์เตอร์เจ้าอันวารัดคอผมแน่นสุดก่อนจะโหนตัวลงที่พื้น
“พี่สาวครับ พี่คนสวย”
“ว่าไงจ๊ะหนุ่มน้อย”
“อันวาง่วงนอนพาไปนอนหน่อย”
เสียงหัวเราะดังกันทั้งออฟฟิศ น้องอันวาเจ้าชู้มากจริง ๆ ถ้าชอบใครเข้าล่ะก็ชวนเข้านอนลูกเดียว ผมวางกระเป๋าสะพายลงที่โต๊ะปล่อยเจ้าตัวเล็กวิ่งเล่น หน้าตาท่าทางเหมือนกำลังมองหาใครสักคนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ สักพักพี่เชนเดินออกมาจากด้านใน
“สายนะมึง” มือใหญ่ผลักหัวผมเบา ๆทักทาย
“โหยพี่ รบกับเด็กเนี่ย”
“รบกับเด็กหรือรบกับผู้ใหญ่เอาให้แน่”
“เด็กครับเด็ก อย่ามาแซวกันนักเลย”
ผมกำลังแปลกใจ คิดว่าอันวาคงเป็นอะไรสักอย่าง น้องเข้ามากอดผมทันทีที่พี่เชนหย่อนก้นนั่งลงที่โต๊ะตัวข้าง ๆ โดยมีกาแฟสีเข้มจัด ถูกวางลงบนโต๊ะด้วย อันวามองพี่เชนตลอดทำหน้าแบบกล้า ๆ กลัว ๆ
“ไงเราเจอกันอีกแล้วนะ”
พี่เชนก้มลงทักเจ้าตัวเล็ก อันวายกสองมือปิดหูแล้วส่ายหน้าแรง ๆ แลบลิ้นปลิ้นตาใส่พี่เชนแต่รายนั้นทักแล้วก็แล้วกันไปไม่ได้ใส่ใจอะไรต่อ
“มึงกินป่ะ ไปชงดิวะ” พี่เชนมองหน้าผม
“ดีเหมือนกันพี่ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเลย”
“ก็บอกแล้ว มัวแต่รบกับผู้ใหญ่มันก็ลำบากหน่อยแหละ”
ผมเตะขาไปยันเก้าอี้พี่เชนทันที ไม่ค่อยถนัดนักเพราะติดเจ้าเด็กอ้วน
“อย่ามาว่าแต่ผมเลย ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนพี่ซ่าร์เขามานอนค้างที่นี่เรอะ”
สายตาเรียวดำสนิทคมกริบแวววาว ปราดมองมาที่ผมทันที ผมแสยะยิ้มใส่เจอท่านพี่ชี้หน้ากลับมา
กำลังจะลุกขึ้นไปชงกาแฟกินบ้างแต่ติดเจ้าเด็กน้อยซุกตักไว้ไม่ยอมปล่อย
“อันวากลัวอะไรครับ ไปเล่นกับพี่คนสวย ๆ โน่นไป เดี๋ยวพี่ปิงกินกาแฟเสร็จแล้วจะทำงาน อันวาเอาของเล่นมาเล่นรอนะครับ”
อันวาทำปากยื่นปากยาว ส่ายหน้าแรง ๆ อีกครั้ง ผมกำลังจะก้มลงไปพูดกล่อมพอดีว่าน้องพนักงานที่มาฝึกงานเดินผ่านมา เธอเลยเรียกเจ้าหมูอ้วนไปเล่นด้วย อันวาพอเห็นคนสวยมาเรียกก็คงลืมอะไรบางอย่าง วิ่งหน้าตั้งออกไปกอดช่วงขาเรียวยาวของเธอทันที
“อันวาง่วงนอน” เสียงเล็กเจื้อยแจ้ว ผมนี่ส่ายหัวเลย
เวลาผ่านไปไม่เร็วนัก ช่วงเที่ยงเราสั่งข้าวผัดมาทานกัน เจ้าเด็กดื้อกินง่ายแถมยังซนไม่เปลี่ยน วิ่งเล่นไปมาอยู่ห่าง ๆ จากผมและพี่เชน แต่สายตานี่เฝ้าจดจ้องมองผมไว้ราวกับกลัวว่าจะหายไปไหน เจ้าหนูเล่นไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยจนกระทั่งเย็น พนักงานเริ่มทยอยกันกลับ ไม่มีอะไรที่น่าดึงดูดใจอีกแล้ว ผมเห็นเจ้าหนูไปยืนโบกมือบ๊ายบายพี่สาวคนสวย จากนั้นก็เข้ามากอดซุกเอวผม
“อันวาง่วงรึเปล่า วันนี้ยังไม่ได้นอนเลยนี่” ผมเริ่มนึกถึงเรื่องที่พี่ซ่าร์บอก น้องอันวาต้องนอนกลางวัน แต่วันนี้คงตื่นเต้นพอๆกับแปลกที่เลยตาสว่างตั้งแต่เช้า
“ไม่ครับ อันวาไม่ง่วงอันวาจะดูปิงทำงาน อันจะเฝ้า”
“เฝ้าอะไร พี่ปิงไม่หายไปไหนหรอก”
“ไม่ อันวาจะเฝ้า”
ผมก็ปล่อยไป ทำงานเขียนโปรแกรมอะไรของผมไปเรื่อย ตอนนี้เหลือแค่ผมกับพี่เชนและน้องพนักงานผู้ชายอีกสองคนเท่านั้น แล้วท่าทางก็กำลังจะกลับกันทั้งคู่ พี่เชนคงอยากจะได้อะไรสักอย่างลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผมแล้วเอื้อมมือข้ามหัวไปหยิบของที่วางอยู่ที่โต๊ะตัวต่อไป
เพี๊ยะ!!!
“โอ๊ย!! อะไรกันวะเนี่ย”
เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!!
“เฮ้ย! อะไรนักหนาไอ้เด็กเวรนี่”
ทั้งพี่เชนทั้งผมตกใจไม่ต่างกัน แต่พี่เชนคงตกใจกว่าสบถคำออกมาเสียงดังมาก ก็เพราะจู่ ๆ อันวาไปลากเอาไม้บรรทัดเหล็กอันยาว ๆ ของใครสักคนแถว ๆ นั้นมาฟาดลงที่กลางก้นพี่แกอย่างดัง ผมรีบลุกขึ้นยืน
“ไอ้ลุงยักษ์ ไอ้คนนิสัยไม่ดี แย่ที่สุดอย่ามาตะโกนใส่ผมนะ”
เสียงเล็กๆแว๊ดกลับ หลังจากปีนขึ้นมายืนอยู่ที่เก้าอี้ผม พยายามจะให้ตัวสูงเท่ากันกับพี่เชนมั้งนะ แต่ดูท่าเก้าอี้ที่มันหมุนได้แบบนี้จะทำให้การยืนของน้องไม่มั่นคงเท่าไหร่ อันวาทำท่าเหมือนกับจะตกลงไป
“ทำไม! มีปัญหาเรอะ!?” พี่เชนสอดสองมือเข้ามาอุ้มหนูน้อยลงมาจากเก้าอี้ทันทีแต่อันวาดิ้นๆๆรัดคอแล้วกัดลงไปที่ไหล่จนพี่เชนวางลงแทบไม่ทัน
“บ้าเอ๊ย เด็กบ้าอะไร โอ๊ยเจ็บนะเนี่ย” พี่เชนยกมือขึ้นลูบรอยกัด
“เจ็บให้ตายไปเลยอันวาเกลียดยักษ์!”
“ยักษ์อะไร แกพูดอะไรไอ้เด็กบ้า” พี่ผมฟิวส์ขาด พี่เชนเวลาหลุดแล้วน่ากลัวพอๆกับพี่เอย์เลยนะ
“ผมบอกว่าอย่ามาตะโกนใส่ผม!” น้องอันวายกสองมือปิดหูแล้วส่ายหน้าแรง ๆ อีกครั้ง พี่เชนนี่ขบฟันแล้ว ท่าทางพี่แกโมโหมาก ผมนี่ยืนเซ่อไปเลยไม่รู้อันวาเป็นอะไรดูไม่ถูกชะตากับพี่เชนตั้งแต่วิ่งเข้ามาแล้ว พลางนึกขึ้นได้ในทันทีตอนที่อันวาวิ่งถลาออกไปหาผมด้านนอกพร้อมกับบอกว่าให้หนีมียักษ์อยู่ข้างในคงเห็นพี่เชนแน่ ๆ จะว่าไปพี่เชนกับพี่เอย์ก็ตัวเท่ากันนะ ทำไมถึงพูดว่าพี่เชนเป็นยักษ์??
“ทำไม มีปัญหาเรอะ!?”
“ผั๊วะ!!”
คราวนี้พี่เชนหน้าเงิบไปข้างหลังทันทีที่คำว่า ‘มีปัญหาเรอะ’ หลุดออกมาจากปาก เจ้าอันวาประเคนตลับใส่แผ่นดีสก์ปาหัวพี่ท่านอย่างแรง ไม่อยากจะบอกว่ามันตรงเผงลงที่กลางหน้าผากเลย พี่เชนแพ้แล้วเพราะหลบไม่ทัน พี่เขายกมือนวดที่หว่างคิ้ว อันวารีบวิ่งแจ้นเข้ามาเกาะอยู่ขาผมแล้วช้อนสายตาอ้อน
“ปิง อุ้มๆ”
ผมที่กำลังยืนงงอยู่กับเหตุการณ์สุดระทึกถึงกับเพิ่งตั้งสติได้เมื่อเสียงเล็กๆเรียกขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง
“ปิง อุ้มๆ”
หมาน้อยเบะปากกำลังจะร้องไห้ ผมตั้งสติได้รีบอุ้มน้องขึ้นมาทันที
“อันวาจะกลับบ้านอันวาคิดถึงแด๊ด อันวาจะหาเอย์ตั้น”
“อันวาไม่งอแงนะครับ ตอนนี้แด๊ดกำลังทำงาน พี่ปิงก็กำลังทำงาน อันวาเด็กดีต้องรอก่อนนะ เดี๋ยวแด๊ดก็มารับแล้ว เราสามคนจะได้ไปกินไอติมกันไงเนาะ”
ผมหลอกล่อบอกน้องขณะที่มองหัวโน ๆ ของพี่เชนไปด้วย รายนั้นท่าทางจะปลง นั่งแยกเขี้ยวข่มอารมณ์อยู่ที่เก้าอี้
“อันวาไปดูซิ อาเชนเจ็บหัวนะนั่น อันวาเป็นคนทำไม่ใช่เหรอ ไปเป่าให้หน่อยเร๊ว” ผมจะวางเจ้าตัวเล็กลง แต่แขนกลมกอดคอผมไว้จนแน่น ส่ายหน้าแรง ๆ อีกครั้ง เบะปากคล้ายคนจะร้องไห้
“อันวาจะกลับตอนนี้” น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยน ผมนี่ใจหายวาบเลย ถ้าเกิดร้องไห้จ้าขึ้นมานี่ผมทำอะไรไม่ถูกจริง ๆ นะ ต้องพยายามหาเหตุผล ผมเชื่อนะเด็กเขาก็น่าจะมีเหตุผลของเขาและเข้าใจเหตุผลของเราอยู่
“ยังกลับตอนนี้ไม่ได้ แล้วงานพี่ปิงล่ะ”
“อันวา.....”
เจ้าหนูเสียงอ่อย แขนเล็กยังกอดคอผมแน่นเหมือนเดิม แต่น้องซบใบหน้าลงที่ไหล่ ตาปรือๆ ผมคิดอยู่แล้วว่าอันวาคงง่วงนอน เลยพาอุ้มเดินช้า ๆ แล้วตบตูบให้เบา ๆ คือน้องก็ไม่ได้ตัวเล็กนะ แขนผมนี่ปวดและชาไปหมด พี่เชนเดินเข้ามาหาชี้บอกให้วางน้องลงที่โซฟา ผมจะทำตามแต่เสียงเจ้าตัวเล็กงอแงขึ้นอีกผมเลยต้องอุ้มแล้วตบตูดต่อไปทั้งที่แขนนี่ล้าไปหมดแล้ว
พี่เชนเดินหายขึ้นไปชั้นบนสักพักเดินกลับลงมาพร้อมกับหมอนและผ้าห่ม แขนอีกข้างหนีบตุ๊กตาปลานีโม่ตัวใหญ่ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าพี่ท่านไปเอามาจากที่ไหน สีออกส้มตุ่น ๆเลยคิดไปว่าน่าจะเป็นของที่พี่เชนใช้กอดอยู่เป็นประจำ
“เอามานอนตรงนี้มา” พี่เชนจัดหมอนจัดผ้าห่มแล้วตบลงที่โซฟาพยักหน้าเรียก
“ไม่เป็นไรพี่เดี๋ยวผมอุ้มนอนก็ได้” ผมกลัวอันวาจะตื่นอีก ไม่อยากให้ร้องไห้ ผมแพ้เสียงเด็กร้องไห้กับผู้หญิงร้องไห้มากๆนะคุณรู้ยัง คือขออะไรได้หมดอ่ะถ้าเป็นช่วงเวลาแบบนั้น ผมค่อนข้างใจอ่อน
“ดื้อนักนะมึง อย่าให้ต้องพูดมากเหมือนเด็กๆ”
พี่เขาสอดสองแขนเข้ามาอุ้มน้องออกไปวางลงบนที่นอนที่เตรียมไว้ทันที ตอนที่อันวาขยับคล้ายจะร้องไห้ เจ้าตุ๊กตาปลาตัวใหญ่ก็ถูกยัดเข้าไปไว้ที่อก เจ้าหนูกอดพาดแขนขาแล้วอมยิ้มที่มุมปาก ผมเองเห็นแบบนั้นก็อดยิ้มบางออกมาไม่ได้
“มึงเองก็นอนด้วยสิ เดี๋ยวตื่นมาไม่เห็นก็โวยวายอีก”
คราวนี้ถึงทีผมส่ายหน้าบ้าง ความจริงอยากจะส่ายแรง ๆ เหมือนเจ้าอันวาอยู่เหมือนกัน คิดอีกทีอย่าดีกว่า ผู้ใหญ่ทำมันไม่น่ารักหรอก
“นอนลงไป” พี่เชนก้าวเข้ามาแล้วกดไหล่ผมลง
“อย่าสิ” ผมใช้มือปัดแขนพี่เขาออก
“อย่าดื้อมากปิง ดูตามึงซิแดงขนาดนี้แล้วแสดงว่าเมื่อคืนนี่ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่กวนทั้งคืนเลยใช่ไหม”
“เปล่า ไม่ใช่สักหน่อย”
“นอนเถอะ เดี๋ยวมันมารับแล้วกูจะปลุก นอนไปซะ”
คราวนี้ผมยอมนอนลงแต่โดยดี ต่อกรกับทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่นี่ทำผมล้าไปหมด พี่เชนจับผ้าห่มขึ้นมาห่มให้จนชิดอก ทั้งผมทั้งอันวาตอนนี้เลยดูเหมือนคู่หูที่ตกระกำลำบากมานอนหลับอยู่ที่โซฟาตัวยาว ๆ ดีนะที่เบาะมันกว้างหน่อย ไม่อย่างนั้นคงได้เบียดจนใครสักคนตกพื้นไปแล้ว
พี่เชนเดินไปเอาโน้ตบุ๊คมาเปิดวางแล้วนั่งลงที่พื้น เอนหลังมาพิงไว้ข้าง ๆ พวกเรา
บางที....ผมก็รู้สึกนะว่า ทำไมพี่เขาถึงได้ใจดีกับผมมากมายขนาดนี้
Tbc.
ช้าไปหน่อยค่ะ เลยกลับมาด้วยคำขอโทษแบบยาว ๆ อย่างที่เคยบอกว่าไฟมอดแผ่วปลายมาก ใกล้จบแล้วล่ะค่ะอีกนิดเดียวจริง ๆ อ่านกันให้สนุกนะคะ
เห็นมีหลายคนอยากอ่านพี่เชนพี่ซ่าร์ เดี๋ยวให้มินปิดคู่หลักก่อนนะอีกไม่นานหรอก แล้วจะต่อคู่นั้นเป็นตอนพิเศษให้
ขอบคุณมากค่ะสำหรับทุกๆกำลังใจ ตอนหน้าก็อาจจะช้าอีก ใครคิดถึงกันก็กลับไปอ่านตอนเก่าๆรอก่อนก็ได้นะ
นี่รูปพี่เชนปิงพี่ซ่าร์ เซลฟี่ตอนอยู่เชียงใหม่ค่ะ
(http://image.ohozaa.com/t/685/1VYqrd.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xY0aDJ7IQCBS1RE0)
ขอบคุณภาพจากโรคุซังนะ (บอกเลยว่าภาพนี้ชอบมากๆอ่ะ//โปรดดูที่ชื่อ หุหุ)
ปล. น้องอันวามีเหตุผลอะไรครับ ทำไมไปเรียกอาเชนว่ายักษ์แบบนั้น หืมม?? :mew1:
-
อันวามาแล้ววววววววววววววววววววว น่ารักฝุดๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
ชีวิตมีสีสันต์ๆๆๆ
-
แอบสงสัยอ่ะครับว่าทำไมซีซ่าร์พูดเหมือนกับว่าพ่อและแม่เค้ารู้แล้วว่าตัวเองมีลูก
ทั้งที่แต่ก่อนยังทำเหมือนปิดบังเหมือนยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยซักคนนอกจากพี่เอย์ (หรือเราอ่านพลาดไปตอนไหน)
อิกัสมันโผล่มาทีไรเป็นต้องคันไม้คันมืออยากตบมันจริงๆ
แทบรอวันที่ปิงอดทนไม่ไหวปรี๊ดแตกกระทืบมันซักทีให้เข็ด
คือรู้เลยว่ามันพยายามกวนประสาท อิดวก เค้าบอกอยู่ว่าไม่คิดอะไรด้วย
ยังแรดพยายามอ่อยเค้าอยู่นั่น ปิงอย่ายอมมันนะ อย่าทนด้วย
แสดงให้มันรู้ไปเลยว่าเราไม่ทน (ทีขนาดพี่เอย์ยังหึงออกนอกหน้าได้ เราก็ทำได้เหมือนกันนะปิง)
คือตอนนี้สำหรับเราพี่เอย์เคลียร์ตัวเองแล้วนะ
(แม้ความจริงอยากให้ตัดขาดมันไปเลยถ้ายังไม่หยุดเพราะขนาดครอบครัวเอย์ยังตัดขาดได้เลย)
เหลือแต่ปิงที่ต้องหัดรู้จักใช้สิทธิ์ของตัวเองซักที บางคนอาจจะมองว่ามันไม่ควรอย่าทำเลย
เหมือนพวกบ้าผู้ชายตบตีแย่งกันไปเพื่อ...... แต่สำหรับเรามันไม่ใช่
แค่ทำให้อิกัสมันรู้ว่าเรารู้ทันและไม่ได้จะยอมให้มันมาปั่นหัวได้ฝ่ายเดียว
เพราะบางทีการนิ่งเฉยก็ไม่ได้เป็นผลดีสำหรับอีพวกไม่มีจิตสำนึกหรือพวกบัวใต้ตมหรอกนะ
ฉะนั้นเราควรกระชากมันแรงๆออกมาจากตมเผื่อมันจะโผล่พ้นน้ำและรู้แจ้งว่าอะไรเป็นอะไร
จะได้หัดยอมรับความจริงซักที
-
เย้ๆๆๆ มาแล้ว
-
เจิม...
เด็กดื้อ เค้าว่าเด็กยิ่งดื้อยิ่งน่ารัก หมั่นนักเชียวโตไปฉลาดน้อยเสียที่ไหนเจ้าหนูนี่
ว่าแต่พี่เชนคะ..........ไหหวมั้ยกับอันวา ว่าที่ลูกเลยนะพี่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่เชนจะรับไหวมั้ยน้อ ถ้าอีกหน่อยต้องมาดองกับพี่ซ่าร์ แล้วจะทนกับเจ้าตัวเล็กนี้ได้มั้ยหนอ...หึหึหึ :katai3:
อันวาน่ารักมาก มาอยู่บ้านป้ามั้ยลูก :impress2://อีนี่มันโชตะค่อนค่ะ
รอต่อน้าาาาา รอทุกคู่เลย :call:
-
ดีใจ น้องมินพาน้องอันวามาแล้ว
ขอจิ้มก่อน อ่านจบแล้วจะมาเม้นเพิ่มนะครับ
===================
น้องอันวาแสนน่ารัก ตอนนี้กลายเป็นหมาน้อยแสนแสบของแด๊ดเอย์ตั้นกับปิงไปแล้ว ต่อไปพี่เชนจะเอาอยู่มั้ยครับเนี่ย
อีกหน่อยต้องอยู่กัน 3 คนพ่อลูก คงสนุกสนานกันน่าดู เพราะนอกจากพี่เชนจะตีกันกับพี่ซ่าร์แล้ว ยังต้องสู้รบกับน้องอันวาอีกนะ มันส์แน่ๆงานนี้
น้องอันวาโตมา เดินตามรอยคุณพ่อซีซ่าร์กับแด๊ดเอย์ตั้นเป๊ะเชียวนะครับ ชอบสาวๆสวยๆ แถมมีหยอดพี่ปิงไว้ล่วงหน้าอีกต่างหาก
หมาปิงพี่เอย์ยิ่งมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันยิ่งหวานและหื่นมากกว่าเดิมอีก พี่เอย์ก็นะ น้องอันวานอนอยู่ด้วยแท้ๆ ยังอุตส่าห์ 18+ ได้ นับถือในความหื่นของพี่จริงๆ
ขอบคุณน้องมินนะครับ
สู้ๆนะครับ เป็นกำลังใจให้เสมอ
-
เจียมตัวหนรอยนะกัสส แกมาทีหลังปิงนะ อย่ามาทำตัวให้คนเกลียดมากกว่านี้ ดูก็รู้ว่าตั้งใจเยาะปิงชัดๆ หนูปิงเขารู้จักอิพี่เอย์ดีกว่าแกอีกแถมรู้ลึกรู้จริงยันตับไตไส้พุงเลยเหอะ เพราะฉะนั้นก็จงรู้ตัวและถอยไปไกลๆห่างๆคู่นี้เลยจะดีมากกก
-
หวังว่าคราวนี้กัสจะตัดใจจากพี่เอย์ได้แล้วนะ ถึงจะยังทำไม่ได้แต่ก็ควรคิดจะตัดใจได้แล้ว
เพราะพี่เอย์ก็แสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่ารักใคร และปิงสำคัญกับพี่เขามากแค่ไหน
อันวามาแล้ว มาถึงก็ป่วนเลยนะหนูน้อย แต่อะไรคือการที่พี่เอย์สอนน้องแบบนั้น 55555
หนอนยักษ์ โธ่อันวาลูก แล้วสอนแต่ละอย่าง หึหึ เด็กวัยนี้ยิ่งจำแม้นนะพี่เอย์ สอนน้องซะ ฮ่าๆๆๆ
แต่ปิงเลี้ยงเด็กเก่งนะ แต่เหนื่อยเพิ่มสองเท่าเลยคราวนี้ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ แต่เด็กดูพูดง่ายกว่านะ 5555
น้องอันวาฉลาดมากด้วย แต่แววเจ้าชู้มาแต่เด็กๆเลย จะชวนสาวไปนอนอย่างเดียว 55555
ว่าแต่ทำไมน้องอันวาถึงดูกลัวพี่เชน พี่เคยไปทำอะไรน้องรึเปล่าตอนน้องกลับมาใหม่ๆ
อันวาเลยดูจำฝังใจแบบนี้
ปล.พี่เอย์กับปิงไปญี่ปุ่นรึเปล่าคะ ไม่ใช่เกาหลี
ปลล.ขอเชนซ่าร์ด้วยนะคะ คึคึ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
นั่นสิๆ รีบมาเฉลยเลย
ขอบคุณคนแต่งครับสำหรับตอนนี้ ยาวสะใจ หายคิดถึงไปได้หน่อยนึง
น้องอันวาแสบ น่ารักมาก
-
กัสมา ชื่อนี้ยังไม่ตายไปจากเรื่องอีกหรอเนี้ยะ ยังๆ ยังจะมาอาลัยอาวร ก้านคอสักทีดีไหมฮึ
น้องอันลูกหนูขัดจังหวะแดดดี๊ได้ดีจริงๆฮ่าๆ
ตลกตรงปลานิโมยักษ์นี้แหละไม่รู้ว่าพี่เชนก็ชอบอะไรแบบนี้ด้วยฮ่าๆๆๆ
-
ตอนนี้ยาวมากกกกก หลากหลายอารมณ์ดี
ขอบคุณค่ะ ^^
เอ่อ.. อยากจะบอกว่า เรารู้สึกว่ากัสเป็นปุถุชนคนธรรมดาดีนะ ไม่รู้ทำไม ⌒.⌒
-
กัสมา หล่อนออกแค่ไม่กี่ฉากกกก :beat: :beat: :beat:
ทำไมถึงอยากตบหล่อนเยี่ยงเน้
โอ้ยยย กรุ่นกะนางมากกกกก ทำไมต้องพูดแบบนั้น
แบบทำว่าเข้าใจทุกอย่างนะ ยอมตัดใจ แต่ทุกคำพูดหล่อนแบบ :z6: :z6:
ยากจะถีบหล่อนลงบ่อปลาจัง ให้ตายยยยย
ส่วนน้องอันวาาาาา น่ารักที่สุดในสามโลกกกกกก
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่เชนนนนนนนนนนน
รู้สึกอบอุ่นจัง
-
ขอบคุณ :)
-
เคยเห็นป๊าเชนกัดแดดดี้ซีซาร์ใช่ม๊าาาาน้องอันวา น่ากลัวงานนี้พี่เอย์จะมีศัตรูหัวใจตัวเล็กแล้วล่ะวันนี้ ให้สามผ่านเลย ทั้งสองคนจับมือกันข้ามผ่านเรื่องกัสได้ดีมากโดยเฉพาะอิพี่เอยฺ ก็เหลือเรื่องพี่เชนอีกเรื่อง พี่เอย์ต้องหนึกแน่นเข้อ วันนี้ยาวสะใจมากๆ มากอดทีนึงงงงงงงง จุ๊บ
-
ทำไมไม่ชอบอาเชนล่ะลูก
-
คุณภีมนี่ชักยังไงๆนะ..
ปล.น้องไม่ชอบเชนเพราะแอบเห็นเชนแกล้งซีซาร์แน่ๆเลย :hao7:
-
อันวาน่ารักอ่ะอยากได้มากอดนอนสักคืน :man1: พี่เอย์ชอบแกล้งจริง :hao3:
คุณกัสมานับจากนี้ไปก็ขอให้อย่าได้พบเจอเธออีกเลย :call: :call:
-
พี่เอย์เด็ดขาดไปเลย กัสจะได้ไปๆสักที :hao3:
พี่เชนทำอะไรให้อันวาไม่ชอบหว่า :hao6:
-
พี่เชนไปทำไรให้น้องโกรธน้าาาา
รอค่ะๆ
สู้ๆนะคะคนเขียน
-
อันวามีซัมติงอะไรกับพี่เชนมาก่อนหน้านี้รึเปล่านะ :hao3:
-
ทำใจให้ไม่มายด์ขุ่นน้องกัสได้ยากยิ่งอยู่นะ คือนางไม่เคยมีโมเม้นเพื่อนกันเฮไหนเฮนั่นกะอิพี่เอย์เลยอ่ะ คือตั้งแต่เปิดตัวออกมา คาแรกเตอร์นางคือเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อมาตั้งกะประโยคแรกที่โผล่มาเลยค่ะ มันเลยยากนะ ที่จะทำใจว่าเฮ้ย มันเพื่อนกัน เพราะมันไม่ใช่และไม่เคยใช่อ่ะ คือนางดูแลเทคแคร์แบบแอบรักแอบเนียนมาตลอด ยิ่งกว่าแฟนเก่าอีก พูดเลย คือถ้าเคยเป็นแฟนเก่านะ มันยังมีจุดเริ่มและจุดที่จบอ่ะ แต่นางไม่ใช่ คือนางแบบ ก็หวังเคลมมาตลอดช่วงเวลาทีรู้จักกัน เพราะงั้น นางจะไม่มีฟิลที่แบบ ต้องเปลี่ยนต้องปรับ ต้องมีระยะห่าง คือสรุปว่า ดูนางไม่จบ ไม่ว่าจะอะไรยังไงก็จะเป็นเงี้ยแหล่ะ รอแอบกินไปเรื่อย...
แล้วอย่ามา เฟรนชิพ พูดเลย นางไม่เคยเห็นเป็นเพื่อน อิพี่เอย์เป็นผู้ที่นางอยากกินมาโดยตลอด เฟรนชิพคือไม่เคยมี นางไม่ได้เลวนะ แต่เป็นคาแรกเตอร์ที่แบบ เอาออกไปทีเหอะ รำคาญ จะเลวก็ไม่สุด จะดีก็ไม่เต็มที่ ทำให้นายเอกจะเกลียดก็ไม่ได้ พระเอกจะร้ายใส่ก็ยังไงอยู่.. เป็นอิแอบคอยครีเอทความระแวงและร้าวฉานให้เรื่อยๆ...
มีสองทางออกให้นาง..
1. ตัดขาด
2. เสกฝาชีให้นางซะ
ไม่งั้นนางก็จะเป็นอิหอกข้างแคร่ไปเรื่อยๆอ่ะ :เฮ้อ:
ส่วนน้องอันวา โตขึ้นอยากแต่งงานกะปิงใช่ไม๊ลูก พูดสิพูด แววมันออก o18
-
สงสัยอันวาคงเห็นยักษ์พี่เชนแน่ๆเลย :mew4:
-
:mew1:
-
พี่เชนเคยไปรังแกพ่อเขาให้อันวาเห็นแน่ๆเลยค่ะ5555
-
จำได้ว่าปิงอยากไปเกาหลี แต่พี่เอย์อยากไปญี่ปุ่น สรุปว่าไปเกาหลี แสดงว่าศึกนี้ปิงชนะสินะ ฮ่าาา
ดีจัง คุณภีมตามมาด้วย ว่าแล้วเชียวว่าอิพี่เอย์ต้องหวงไม่ให้เรียกคนอื่นว่าพี่อีก ขี้อิจจริงๆนายคนนี้ คริคริ
ทั้งเจ้านายทั้งเลขาตามกันมาเป็นพรวนขนาดนี้ จะว่าไปก็อยากรู้สถานการณ์ทางบ้านพี่เอย์นะ
แต่ก็ยังอยากให้ความสงบสุขยังคงอยู่ต่อไป ยิ่งตอนนี้น้องอันวามาอยู่กับปิงนี่ยิ่งป่วนเลย
โอ๊ย เด็กน้อยน่ารัก เป็นคนชอบเด็กอยู่แล้ว เวลาอ่านนิยายที่มีเด็กๆเนี่ยมีความสุขทุกทีเลย
ตอนอันวาหน้ามืดไปเกาะขาสาวๆนี่จู่ๆก็นึกถึงชินจังบวกออฟชั่นเสริมทำหน้าหื่นขึ้นมาเลย กร๊ากกก
ชอบเวลาน้องเรียก ปิงๆ น้องทำแด๊ดเอย์ตั้นหวงพี่ปิงแล้วรู้ไหมเนี่ย เด็กคนนี้เหมือนพี่เอย์ย่อส่วนจริงๆ
แล้วกับพี่เชนทำไมน้องอันวาไม่ชอบล่ะคะ ไปเจออะไรกันมาก่อนหรือเปล่าถึงไม่ชอบ สงสัยๆ
ฤามันถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์ แต่ต้องเป็นกรรมพันธุ์พี่เอย์นะ เพราะถ้ามาทางพี่ซ่าร์น้องต้องชอบพี่เชนดิ กรั่กๆๆ
ส่วนกัส มาแปบนึง แต่แบบหมั่นไส้นางมากอ่ะ มาทำเป็นพูดความหลังสมัยอยู่นอก มาหยิบใบไม้ออกให้พูดถึงเรื่องดูแลกัน ยังกะลำเลิก
ชิส์ เค้าก็พูดกับหล่อนตรงซะขนาดว่าถ้าจะให้ตรงกว่านี้คงต้องเอาไม้หน้าสามฟาดหน้าแล้วล่ะยังเก็บอาการไม่ค่อยอยู่เลยนะยะ
ว่าแต่ยังไม่ถึงตอนที่น้องอันวาลากปิงไปช่วยพี่เอย์จากสาวๆที่ได้อ่านในสปอยล์ตอนที่แล้วเลย สงสัยจะตอนหน้าเนอะ
คนเขียนหายไปหลายวัน แต่มาพร้อมเนื้อหาอัดแน่น ตอนนี้ยาวมากๆ อ่านไปยิ้มไปมีความสุข
:mew1:
-
พี่เชนทำอะไรไว้น้องอันวาถึงกลัว? 5555 สงสัยกินตับพ่อเค้าแน่เลยเด็กเลยไม่ชอบ :katai5:
-
พี่เชนแอบทำหน้ายักษ์ใส่น้องแน่เลย
หรือชอบไปแกล้งพ่อน้อง น้องเรียกว่ายักษ์ 55555555
-
Unseen-01 รักไม่มีเหตุผล
เชน ซ่าร์
อ่านแล้วลุ้นอ่ะ คอยเอาใจช่วยคู่นี้ ลุ้นสุดตัวว่า เชนจะยอมจูบพี่ซาร์รึเปล่าคิคิ
คู่นี้จะเป็นไงน้้า ออกแนวร้อนแรง พี่ซ่าร์นี่ตกลงแนวรุก แต่ต้องยอมเป็นรับใช่เปล่าค่ะ
ติดนิยายเรื่องนี้ ช่วยด้วยยยยยยย ถอนตัวไม่ขึ้นจ้า
จะคอยเป็นกำลังใจให้น้องมินนะ
“ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น อยากคิดอะไรก็คิดไป รู้ไว้อย่างเดียว กูไม่เคยคิดว่าใครเป็นตัวแทนของใคร มึงก็คือมึง แค่นั้นแหละที่กูรู้สึก”
ประโยคนี้ของพี่เชนเด็ดชอบมาก
******************
คู่พี่เอย์กะ ปิงก็น่ารักแหม มีหึงกันด้วย ว่าแต่ ปิงค่ะ ปิงเป็นฝ่ายรับทำใจเสียเถอะ พี่เอย์เขาไม่ยอมง่ายๆหรอกนะ
-
หึหึ ส่งสัยอันวาเห็นพี่เชนทะอะไรพี่ซ่ารึเปล่า หรือมีคนยุนะ เอย์ตั้นนะ คึคึ เหมือนเอย์มากอะ อันวา น่าจะถอดแบบออกมาเลย
-
น้องอันวา น่ารักอ้ะ
-
น้องอันว่าอายุเท่าไหร่ทำไมทั้งดื้อทั้งซนแบบนี้ แสบจริงๆ :really2:
-
กัสนี่ยังพยายาม ต่อหน้าปิงแท้ๆน่าเกลียดอ่ะ
-
^^
-
นึกว่าปิงจะเป็นเจ้าตัวแสบของพี่เอย์เสียอีก ที่แท้เป็นน้องอันวานี่เอง
แต่จะเป็นเจ้าตัวแสบสำหรับใครอันนั้นต้องถามพี่เอย์กับพี่เชนดูเอานะ
น้องต้องมีเหตุผลของน้องแหละ หรือว่าน้องเห็นพี่เชนรังแกพี่ซ่าร์ o22
มีเจ้าตัวแสบมาสร้างสีสันให้กับครอบครัว พร้อมกับสร้างความปวดหัวด้วย
น้องน่ารักมากๆ เห็นแล้วอยากจับฟัดให้หนำใจ :man1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เอาเรื่องเอย์ก่อนละกัน
กัสสิ่งที่ทำอยู่นี่มันไม่ได้น่าสงสาร เห็นใจ หรือว่าอะไรเลย
นอกจากคำว่า น่าสมเพช ทั้งๆที่เอย์ก็บอกอยู่ตลอดว่าไม่คิดอะไร
และอย่าทำให้ปิงคิดมากและเดือดร้อนก็ยังทำ รู้ทั้งรู้ว่าถึงทำไป
เอย์ก็ไม่มาหาตัวเองแท้ๆ ยอมเป็นเพื่อนที่ดีของเอย์ดีกว่าไหม?
ส่วนเรื่องของเชน
สงสัยอันวาจะเจอตอนเชนดุพ่อซาร์เข้าให้รึเปล่านะ แล้วแบบนี้
ถ้าได้อยู่ด้วยกันจริงๆจะเลี้ยงได้หรอ
และเราเองก็ยังสงสัยทำไมเชนถึงดีกับปิงมากนัก
เรื่องนี้ควรคลายข้อสงสัยได้ละนะ
-
:hao6: ครอบครัวสุขสันต์
-
อันวาเกลียดพี่เชนทำไมนั่นคนในครอบครัวหนูนะลูก
-
ที่ั่กัสมาทำกับเอย์ต่อหน้าปิง
ใจยังไม่กระตุก เท่ากับที่ปิงคิดเลย
บางที....ผมก็รู้สึกนะว่า ทำไมพี่เขาถึงได้ใจดีกับผมมากมายขนาดนี้
-
กัสคิดจะทำไร พี่เอย์ก็ยืนยันแล้วนะเป็นได้แค่เพื่อน
แล้วมาพูดแบบนี้ทำไม
พี่เชนโดนน้องอันวาตั้งป้อมแล้ว ไปทำไรน้องมันไว้
น้องอันวามาขโมยซีนชัดๆตอนนี้
-
อันวาน่ารัก :mew1:
-
เด็กนิสัยเสีย
เด็กนิสัยไม่ดี
อ๊ากก เกลียดเด็ก
(รู้สึกเป็นนางมารร้าย)
:m16:
-
โดนแด๊ดเอย์ตั้นเสี้ยมอะไรมาคะ น้องอันวา
โรคขี้หึงมันแก้ไม่หาย เลยใช้เด็กแกล้งพี่เชนเหรอพี่เอย์ นิสัยว่ะ
-
พี่เอย์ไห้อันวามาคุมพี่ปิงป่ะนะตอนนี้ยาวได้ใจมากเลยครับ
-
น้องอันวา ต้องเห็นยักษ์ รังแก คุณพ่อแน่ๆ........ มาทำให้คุณพ่อร้อง...@?ไห้!!!? อิย๊ะ อิย๊ะ.... เลยได้เป็นยักษ์
-
36- พี่เอย์โกรธผมแล้ว
อ่านแล้่วหน่วงตอนพี่เอย์เย็นชาอ่ะ แต่ปิงก็น่ะ มีคนเข้ามาตลอด แต่ปูนนี่แนวผมไม่รู้อะไรจริงๆนะ
ชอบนะคะ มนุษย์ไม่มีใครเพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง น้องมินแต่งนิยายได้ไม่ดูเวอร์เกิน
เพราะทุกอย่างไม่มีอะไร สมบูรณ์แบบ คนเราก็เหมือนกัน มีรัก มีโกรธ ไร้เหตุผล กันบ้าง
ส่วนกัส เอิ่ม แกเป็นตัวร้ายจริงๆเลยน่ะ
-
พี่เอย์หวงแม้กะทั่งกับหลานชายน้อยแสนจะน่ารักกกกกกกกกกก อร๊ายยยยยยย
หลงรักน้องอันวาาาาาาาาาา
-
เหอะๆๆๆ อันวาแสบใช่ย่อย
:katai5: :katai5: :katai5:
ปิงรบกับทั้งเด็กและผู้ใหญ่ เหนื่อยน่าดู
-
เด็กน้อยคนนี้ป่วนมากจริง ๆ
ทำไมถึงอยากดูแลปิงนะ
-
อันวาออกแนวฉลาดน่ารัก ท่าทางจะก๊อบปี้พี่เอยตอนเด็กมาแน่เลยดูคล้าย ๆ กันมาก แอบสงสารปิงต้องรับศึกสองทาง ทำเอาเพลียกันไปข้างไม่ได้หลับได้นอนสบายเลย พี่เอยก็ช่างหลอกเด็กได้เนียนจริง ๆ ยังสงสัยอยู่ว่าติดสินบนลูกให้มาเฝ้าปิงกับพี่เชนหรีอเปล่า :mew5: ถ้าหากใช่นี่มันเข้าข้อหาหลอกเด็กชัด ๆ o18
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
หลงรักอันวาเลยอ่ะ
ดูท่าคงมีความหลังกับเชน 555
คนแต่งสู้ๆน้า. มาช้าก็ไม่เป็นไรหรอก
-
อ่านถึงตอนล่าสุดแล้นอ่านทันเสียทีก็คอยเอาใจช่วยพี่เอย์น้องปิงพี่เชนพี่ซ่าร์นะค่ะหวังว่าคุณแม่รันจะยอมใจอ่อนในท้ายที่สุดน่ะค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อันวาแสบใช่เล่น ตอนถามว่ามีปัญหาเรอะ นี่มันพี่เอย์ในร่างเด็กชัดๆ อ่ะ มีอะไรกันนะสองคนนั้น ทำไมน้องมาตี
แล้วที่นอนกันนี่ดูเป็นครอบครัว ถามว่าถ้่แด๊ดดี้เอตั้นมาเห็นจะเป็นไง คงตื่นกันสามคนรวด
ฮาตอนพี่เอย์มางอแงเรื่องหลานต้องนอนด้วย หลอกหลานให้ไปนอนริมอีก แสบจริงๆ แต่น้องได้แก้แค้นเรียบร้อยด้วยการขัดจังหวะ 555
คุณภีมน่ารักจัง แต่นังกัส ไม่หยุด ไม่เบิก ด้านนนนนนน นิสัยไม่ดี เอย์ชัดเจน มีมันนี่แหละด้าน แรงไหมคะ ไม่เนอะ กำลังดี
ขอบคุณค่ะ
-
นังกัสยังไม่ไปที่ชอบๆอีกเรอะ ชอบทำให้คนอื่นร้าวฉานจริงๆ
ทำตัวอย่างนี้ วันหลังไม่ต้องมานะ
เพราะพี่เอย์สอนอันวา แล้วเดี๋ยวอันวาก็จะโตมาเป็นแบบพี่เอย์สินะ ฮ่าฮ่าฮ่า
นิสัยเหมือนกันจริงๆ
แล้วน้องอันวาจะไปแกล้งพี่เชนทำไม สัญชาตญาณมันบอกเหรอ
พี่เชนของเค้าโดนแกล้งประจำเลย น่าสงสารจริงๆ
อิตระกูลอัศว นี่แกล้งพี่เชนตลอดดดดดดดดดด
-
อันวาทั้งน่ารักทั้งแก่แดดจริงๆ เจ้าชู้ตั้งแต่เด็กเชียวนะ
กัส นางยังพยายามอีกนะ ตอนแรกก็เห็นใจนางอยู่หรอกนะ
แต่พอนางมาทำแบบเดิมไม่จบไม่สิ้นนี่ก็ไม่ไหวเหมือนกัน
ตัดใจแล้วเป็นเพื่อนกันไม่ชอบ งั้นก็ตัดนางออกจากชีวิตอิพี่เอย์ซะเถอะ :beat:
อันวาต้องมีความหลังกะพี่เชนแน่ๆ กัดซะขนาดนั้น
รบทั้งกับเด็กและผู้ใหญ่คงเหนื่อยมากสินะหมาปิง :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ :bye2:
-
อันวาน่ารัก
-
นารักมากๆเลยสงสารเอย์ตัน55อดๆ
-
ในที่สุดน้องอันวามา เห็นปิงแล้วบอกเหมือนมัม ชอบให้กอดให้อุ้มตลอด
สงสารปิงต้องดูแลทั้งเด็กเล็กและเด็กโข่ง โดนทั้งคู่กวนทั้งคืนแทบไม่ได้พักผ่อน
กัสมานี่ดูจะยังอาลัยรักเอย์ตั้นอยู่ เหมือนจะไม่อยากปล่อยไปง่ายๆ แต่ดีหน่อยที่พี่เอย์มั่นคง พูดชัดเจนกับปิงเลยว่า เค้าเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น
ทำไมน้องอันวาถึงไม่ชอบพี่เชนหละ หรือว่าเพราะพี่เชนจะมาแย่งความรักจากแด๊ดดี้ซีซ่าร์
ขอบคุณครับ
-
พี่เชนไปทำไรน้องอันวาเนี๊ยะะ เอ๊ะ ! หรือเพราะไปแกล้งพ่อน้องเค้าไว้ เลยโดนเอาคืน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อันวาน่ารัก 5555
-
น้องอันวาทำไมไปว่าพี่เชนอย่างนั้นหว่า
หรือเคยทำอะไรให้เด็กเห็นจนกลัวน่ะ
น้องน่ารักมาก แอบสงสาร โดนป๋าเอตั้นหลอกไปหลายอย่างเลย
-
อยากรู้อ่ะว่าพี่เชนไปแกล้งอะไรอันวา ทำไมเด็กถึงบอกว่าพี่เชนเป็นยักษ์ อิๆ สงสัยเจอตอนกัดคอแด๊ดดี้ซีซาร์อยู่แน่ๆ เลย
ช่วยย้อนอดีตให้รู้หน่อยค่ะ ว่าระหว่าพ่อเลี้ยง(?) ลูกเลี้ยง(?) นี่มันมีอะไรเกิดขึ้นกันแน่
พี่ซาร์เหมือนจะเป็นแด๊ดที่ดีเนาะ เอ๊ะ! หรือสัญชาตญาณความเป็นแม่สูงกันแน่ถึงเตรียมของให้ลูกเยอะขนาดนี้
-
น้องอันวาน่ารักไปไหมม เจ้าหนูจำไม
ป่วนเขาไปหมดเลย
แต่พี่เอย์นี่ไม่ค่อยเลยนะ ไปสอนอะไรน้องน่ะ
หนอนยักษ์คืออะไรร
-
คาดว่าอันวาต้องเจอกับพี่เชนก่อนจะไปหาปิง
แล้วเจอแย่งพ่อซ่าส์ไปหรือเปล่าเลยฝังใจเจ็บพี่เชนขนาดนั้น
-
รอๆๆๆ อันวาน่ารัก :mew1:
-
พี่เชนไปทำอะไรอันวาป่ะเนี่ยยยย
-
อันวาแสบจริงๆ ฮ่าๆ
งี้ ซีซาร์ก็ลำบากนะ ลูกไม่ชอบพี่เชนเนี่ย
-
รู้สึกปิงเจ็บมากกว่าพี่เอย์มาก
รู้สึกปิงพยายามคิดและปรับตัวมากกว่าพี่เอย์มาก
รู้สึกปิงแคร์พี่เอย์มากกว่าพี่เอย์แคร์ปิงมาก และๆๆๆ
รู้สึกสงสารปิงมากกว่าพี่เอย์ (ทั้งที่ตอนแรกเสียใจ เห็นใจพี่เอย์ และเชียร์อยู่ตลอด
แต่ตอนนี้ไม่แล้ว วู๊วว กองเชียร์อารมณ์เสีย เปลี่ยนฝ่ายๆๆ :seng2ped:)
ถ้าพี่เอย์ยังอ้างว่ารักปิงแต่ยังทำตัวได้กากเกรียนแบบนี้ เราสนับสนุนให้ปิงเด็ดขาด
งั้นก็เลิกๆ ไปเหอะ สงสารหัวใจปิงว่ะค่ะ (ขออภัยคนอ่านเกรียนกว่า เพราะยิ่งตามยิ่งเครียด ไมเกรนขึ้น สงสารปิงชะมัด อินจัด เง้อออ)
(อยากบอกคนแต่ง นี่เป็นเม้นท์แรกของเราเลยนะ ว่าอ่านเรื่องนี้แล้วเครียดค่า ตกลงมันดราม่าเต็มๆ ใช่ม้ายๆๆๆ :ling1:)
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำนิยาย บอกได้คำเดียวว่าเด็ดจริงๆเรื่องนี้ !
สนุกมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
ปิงเป็นนายเอกแบบที่ชอบมากกก พี่เอย์ก็เป็นพระเอกที่ขอยอมรับในความมั่นคงของฮี
ฮียอมทำทุกอย่าง วางแผนเพื่ออนาคตคู่ คือแบบ... ดีเลิศ
ชอบเชน-ซ่าร์ แม้จะกัดๆทะเลาะกันประจำแต่อ่านแล้วมันเปรี้ยวใจ
น้องอันวาก็สมเป็นตัวแสบ ขัดลาภพี่เอย์ 555 น้องน่ารักจริงจริ๊งงง
เรื่องนี้รักหมดทุกคนเลย ยกเว้นคุณกัส
คือ เนื่องจากนางมาเรื่อยๆ แอบแซ่บพี่เอย์อยู่เรื่อย เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
แต่นางไม่ได้แสดงออกแรงๆ จะให้น้องปิงไปเปิดศึกไปว่าก็ไม่ได้
ได้แต่มองนางแอบตอดพี่เอย์ร่ำไป เห็นแบบนี้แล้วมันคันไม้คันมือ
ดีที่พี่เอย์บอกตรงๆออกมาแล้วนะ ถ้านางยังไม่หยุดก็เกินไปละ
-
เมื่อไรมาหนอ
-
รอ ฉัน รอ เธอ อยู่
:t3: :t3: :t3:
-
:katai5: :katai5:
-
:call: :call: :call:
มามะ มามะ
-
เพิ่งได้มาอ่าน
สนุกจริงๆ
ยังอ่านไม่ทันจ้า
-
รอๆ
-
แอมเวททิ้งฟอร์ยูววววว :ling1:
-
https://www.youtube.com/v/-ScuZwe5h7Q
# 44
ผมลืมตาตื่นด้วยอาการงุนงงรู้สึกเหมือนกำลังนอนอยู่ท่ามกลางแผ่นดินสั่นไหวหรืออะไรสักอย่างที่ทำให้ตัวผมโคลงเคลงได้ขนาดนี้ แรงเขย่าที่แขนและช่วงไหล่ทำให้ผมต้องหรี่ตามองเด็กน้อยตัวเล็กที่กำลังใช้ความพยายามเขย่าตัวผมอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อะ...อะไรอ่ะ!?”
ผมงัวเงียถามพลางยันตัวลุกขึ้น ความทรงจำทั้งหมดช่วงก่อนนอนไหลเทเข้ามาทันที รับรู้ว่าตอนนี้ผมนอนอยู่ที่ออฟฟิศ หลับไปพร้อมกับเจ้าหนูอันวาตั้งแต่ช่วงเย็น และมีพี่เชนนั่งทำงานอยู่ใกล้ ๆ พร้อมกับโน้ตบุ๊คคู่ใจของพี่แก แต่ว่าตอนนี้ตัวคนหายไปมีแต่เครื่องที่ยังเปิดหน้าจอค้างไว้ ประกอบกับเจ้าอันวาทำหน้าทำตาแปลกๆเขย่าผมอยู่เนี่ย
“ปิง! ปิง!”
“มีอะไรอันวา”
“ปิง! ตื่นๆ!” เจ้าตัวเล็กทำท่าทีลุกลี้ลุกลน
“หืม?? มีอะไร” ผมถามย้ำเข้าไปอีก ลุกขึ้นนั่งขยี้ตา ผ้าห่มหล่นจากอกกองลงที่ตัก
“เอตั้นล่ะ”
“เอตั้นทำไม”
“เอตั้นกำลังจะฆ่ายักษ์”
“หืม??” ผมคิ้วมุ่นทวนรูปประโยคอีกหนึ่งครั้งในใจก่อนลุกพรวดลงจากโซฟาเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ อันวาผงะไปนิดท่าทางน้องตกใจ หนูน้อยเงยหน้าอ้าปากหวอมองผม
มือเล็กชี้ไปที่หน้าประตูทางเข้า
สิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้ก็คือ พี่เอย์มันกดไหล่พี่เชนไว้จนชิดผนัง สองคนกำลังสู้อะไรกันสักอย่าง พี่เชนเองก็ดันหน้าอกมันไว้ ต่างคนต่างดึงและดันกันไปมา
“ใจเย็นๆได้ไหม เหี้ยเอ๊ย!” พี่เชนส่งเสียงลอดไรฟัน พยายามแกะมือพี่เอย์ออก สายตาต่อว่าคนตรงหน้ามาแบบเต็ม ๆ
“ก็แล้วมึงทำเหี้ยไรล่ะ นี่ถ้ากูไม่เข้ามาก่อน มึงไม่....”
“ไม่อะไร!?” พี่เชนสวนขึ้น ก้าวขาทรงตัวไปอีกด้านเมื่อพี่เอย์มันเพิ่มแรงกดขึ้นอีก
“มึงเห็นกูทำอะไร กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยห่า!” พี่เชนตะโกนใส่
“อย่ามาแก้ตัว กูจะฆ่ามึงตอนนี้”
“แล้วมึงคิดว่ากูจะยืนเฉยๆให้มึงทำเหรอ ห๊ะ!?”
ผมตั้งสติได้พอรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร รีบวิ่งเข้าไปกอดหลังพี่เอย์มันไว้เลย
“พี่เอย์พอแล้วครับ” พี่เชนถูกกดลงที่พื้นแล้วเรียบร้อยสภาพพี่ชายผมนี่คือเสียเปรียบถึงขีดสุด อันวาวิ่งไปเอาอะไรสักอย่างแถว ๆ โต๊ะซึ่งผมยังไม่ทันได้สนใจ
เพี๊ยะ!!!
“โอ๊ยเจ็บ!”
พี่เชนร้องลั่น ผมเองก็ตกใจไปด้วยเป็นอันวาไปลากไม้บรรทัดเหล็กอันยาวอันเดิมมาฟาดลงที่แขนพี่เชน ที่สำคัญกว่านั้นคืออันวาระดมตีลงไปหลายทีมาก
เพี๊ยะๆๆ
“โอ๊ยพอๆเจ็บ”
“อันวาพอแล้วครับ ไม่เอาอย่าทำอาเชน พอแล้ว” ผมรีบเข้าไปแย่งไม่บรรทัดเหล็กอันยาว ๆ มาถือไว้คว้าเอวน้องมากอด ในเมื่อยังห้ามพี่เอย์ไม่ได้ผมจะต้องห้ามเจ้าตัวเล็กก่อน แต่เจ้าหนูคือรั้นมากดิ้นออกจากผมพุ่งตรงไปกระโจนทั้งตัวทับลงไปหาพี่เชน พี่เอย์ตกใจจนต้องผละออกมา
“อันวา พอ!” พี่เอย์ใช้เสียงเด็ดขาดออกคำสั่ง น้องอันวาหยุดในทันทีพี่เอย์ดึงเอาน้องออกมา
“เอย์ตั้น ยักษ์ยังไม่ตายล่ะ” หมาน้อยเงยหน้าบอกพี่เอย์ คล้ายกำลังสนุกที่แด๊ดดี้พากำจัดยักษ์ พี่เชนนี่ได้แต่ส่ายหัว ขณะที่พี่เอย์กลับหัวเราะออกมาเบา ๆ
“เชี่ย! หยุดหัวเราะกูเลย” พี่เชนหอบหนัก ลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้าพี่เอย์ ประมาณว่าฝากไว้ก่อนเหอะอะไรแบบนั้น
“สมน้ำหน้ามึงไง อยากแกล้งกูดีนักเป็นไงล่ะขนาดเด็กยังดูรู้”
ผมหันมองพี่เชน คือกำลังงงว่าพี่เชนไปแกล้งอะไรพี่เอย์ ปกติแล้วถ้ามันมารับพี่เชนต้องปลุกผมและอันวา แต่นี่เหมือนพี่เอย์มันมาก่อนหน้านั้นนานแล้วแน่ ๆ ระหว่างที่ผมยังไม่ตื่น เกิดอะไรขึ้น
“พี่เชนไปแกล้งอะไรพี่เอย์อ่ะครับ”
“แกล้งที่ไหน กูไม่ได้ทำอะไรเลย” พี่เชนยักไหล่ตอบ พลางเบนสายตาไปจ้องหน้ากับเจ้าตัวเล็ก รายนั้นกำลังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่
ผมเลยมองไปที่พี่เอย์อีกครั้ง
“ถุยไม่ได้ทำ แล้วหมาตัวไหนมันไม่ยอมเปิดประตูให้กู เห็นกูยืนรออยู่แท้ ๆ ยังมายั่วทำเป็นก้มลงไปห่มผ้าให้ปิง มึงคิดว่ากูเข้าไปไม่ได้ แต่คงลืมคิดว่าประตูออฟฟิศมึงเป็นกระจกงั้นดิ่”
“ก็เพราะมึงมันบ้า ถีบมาได้ ถ้ากระจกแตกขึ้นมาจริง ๆ มึงจะทำไง”
“ทำไมกูจะต้องทำอะไร มึงสิที่ต้องเป็นคนทำ”
“เชี่ย กวนตีน”
“มึงกวนตีนกูก่อนนะ”
“เอาป่ะล่ะ เอาป่ะล่ะ เอาอีกไหม”
โฮ้ยยยย ผมจะบ้า สองคนกระโจนเข้าหากันอีกแล้ว อันวาก็ใช่ย่อยนะเดินไปทุบๆๆขาพี่เชน ปากนี่ร้องด่าแต่ยักษ์ใจร้ายๆ ผมรีบเดินเข้าไปแทรกกลางเลย
“พอสักทีเถอะครับ!” ผมตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด ใช้สองมือผลักแยกสองคนออกห่างกัน
“ผมจะกลับแล้ว” ผมพูดแรงๆก่อนเดินไปคว้าเอากระเป๋าที่โต๊ะ แล้วเดินไปจูงมืออันวาพาออกไปด้านนอก เจ้าหนูน้อยคงรู้ว่าผมโกรธรีบชูมืออ้อน
“ปิง อุ้มๆ” ผมหยุดยืนมองหน้าน้องนิ่ง
อันวาเบะปากตั้งท่าจะร้องไห้ ผมรีบช้อนมืออุ้มเจ้าตัวดีขึ้นมา พอๆกับพี่เอย์มันเองก็คงรู้ว่าผมโกรธ รีบเดินเข้ามาหาทันที
“โกรธอะไรล่ะ กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
ผมจ้องหน้ามันเลย อยากจะถามเหลือเกิน นี่เหรอครับที่คุณพูดว่าไม่ได้ทำ ออฟฟิศเละเทะไปหมด เล่นกันยิ่งกว่าเด็กอนุบาล
“โอ๊ะ....โอ๊ะ....โอ๊ย! เจ็บนะเนี่ย ไม่เห็นมีใครเป่าให้คนโดนรังแกเล๊ย สักคน” เสียงทุ้มของพี่เชนดังขึ้น เราสามคนหันไปดู แขนพี่แกแดงเป็นรอยไม่บรรทัด ผมตกใจนิดๆไม่คิดว่าเมื่อกี้อันวาฟาดแรงขนาดนั้น
“เจ็บเลยเนี่ย” พี่แกบ่นงึมงำทำท่าแบบเจ็บมากแล้วเหล่ตาดูท่าทีของน้องอันวา เจ้าหนูมองรอยแดง ๆนั้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ คงกำลังคิดว่ารอยนั้นมันเกิดจากฝีมือของตัวเอง
“อันวาไปดูแผลให้อาเชนก่อนเร็ว อันวาเป็นคนทำอาเชนใช่ไหมครับ”
หมาน้อยส่ายหัวแรงๆแล้วซุกหน้าลงที่คอผมทันที แขนเล็กๆรัดไว้แน่นมาก
“อันวาไม่ดู อันวาเกลียดยักษ์”
พอพูดมาอย่างนี้แล้วผมเลยคิดว่าจะต้องถามให้รู้เรื่องไปเลย ยักษ์ที่อันวาพูดถึงตั้งแต่เช้านั้นคือใครกันแน่
“ไหนยักษ์ อันวาว่าใครเป็นยักษ์ครับ หืม บอกพี่ปิงได้ไหม”
“อันวาจะช่วยแด๊ด แด๊ดจะฆ่ายักษ์ อันวาจะช่วย” เจ้าหนูโหนลงจากผมแล้วกระโดดลงพื้นเดินไปชูแขนบอกให้พี่เอย์มันอุ้ม รายนั้นกว่าจะยอมอุ้ม อันวาต้องดึงเสื้อมันอยู่นาน
“ใครคือยักษ์” พี่เอย์อุ้มน้องกระชับอกแล้วถาม
“นั่นไงยักษ์” มือเล็กๆชี้ไปที่พี่เชน
“อันวาเกลียดยักษ์ ยักษ์ใจร้ายอันวาไม่ชอบ” เจ้าตัวเล็กส่ายหน้า ตาเริ่มแดง ๆ ปากเบะออก จู่ ๆ น้ำตาก็ร่วงผลอยตกลงมา พี่เอย์หน้าถอดสี ผมเองก็ตกใจ น้องไม่ร้องสักแอะ มีแต่น้ำตาไหลลงมาเรื่อย ๆ จ้องหน้าพี่เชนด้วยแววตาแห่งความเสียใจ
“อันวา” ผมใจหายวาบลูบหัวน้อง พี่เชนจ้องผมใหญ่ ผมรู้ว่าพี่เขาคงอยากจะให้ผมถามน้องให้รู้เรื่องแน่ ๆ ผมเช็ดน้ำตาให้น้องอันวา
“ทำไมอันวาถึงว่าอาเชนเป็นยักษ์ล่ะครับ อาเชนไปทำอะไรอันวาตอนไหนกัน”
พี่เชนก้าวเข้ามาหา อันวาเบะปากน้ำตาร่วงลงมาอีก พี่เขาชะงักแล้วยืนนิ่งเลย จ้องหน้าน้องอันวาตลอด คงกำลังรอคำตอบจากปากน้อย ๆ ถึงเหตุผลที่ว่าทำไมเจ้าหนูถึงได้ไม่ชอบพี่เขา
“อันวาคิดถึงมัม” เสียงเล็กๆสะอื้นไห้ซุกลงที่ไหล่พี่เอย์ ผมรีบกอดน้องไว้อีกแรง กลัวว่าน้องจะขาดความอบอุ่นแม้ว่าพี่เอย์อุ้มไว้อยู่แล้วแต่ผมก็คิดว่ายังไม่พอ อันวาขาดทั้งพ่อทั้งแม่ แน่นอนว่าคงจะเหงา ขนาดผมมีแต่แม่คนเดียวบางครั้งยังอดคิดถึงพ่อไม่ได้แม้ว่าจะไม่มีความทรงจำเรื่องนั้นอยู่เลย
“วันที่มัมมาส่งอันวา ซีซ่าร์ไปรับอันวากับคุณอาคนนี้ อันวานอนหนุนตักมัมพอตื่นขึ้นมามัมก็หายไป แล้วอันวาก็เห็นคุณอาคนนี้กำลังกินปากกินแก้มแด๊ดอยู่ อันวามองไปเรื่อย ๆ คุณอาเขากัดลงมาที่คอแด๊ดด้วยเสร็จแล้วก็เอาลิ้นเลีย อันวาก็เลยคิด ตอนที่อันวานอนหลับ เจ้ายักษ์ใจร้ายมันต้องกินมัมไปแน่ ๆ ถ้าอันวาไม่ตื่นขึ้นมาก่อน แด๊ดดี้ซีซ่าร์ต้องถูกเจ้ายักษ์นี้จับกินทั้งตัวอีกแน่ ๆ ซีซ่าร์ร้องด้วย ทำหน้าตาเหมือนกำลังเจ็บปวด อันวากลัวยักษ์กิน”
“จะ...จะ..จับ..กะ...กิน....!?” ผมครางไม่เป็นภาษา ตกใจจนไปไม่เป็น อันวาหันมาแล้วกอดผมไว้ทำท่าเหมือนจะให้อุ้ม ผมจึงรับตัวน้องมาอุ้มอย่างงงๆ พี่เอย์นี่หน้าเหวอไปไม่ต่างกับพี่เชนพี่หน้าหดเหลือสองนิ้วเหลืองซีดแทบเป็นกระดาษ
“ใช่ครับ ถ้าแด๊ดถูกจับกินไปอีกอันวาจะอยู่กับใคร อันวาไม่ชอบเจ้ายักษ์ใจร้าย”
“จะ....จับกินแบบไหน....กัน..น่ะ!?” ผมไม่รู้ว่าตัวเองถามออกไปได้ยังไง ปากมันครางไปเองจริง ๆ อาจเพราะต้องการคอนเฟิร์มอีกรอบ(......มั้งนะ)
“กินแบบนี้....” ปากเล็กหันมาจูบลงที่ปากผมแบบประกบทันที ผมนี่ตาแทบเหลือกออกมานอกเบ้าขณะที่พี่เอย์กับพี่เชนยืนจ้องอันวาจูบกับผมแบบตาเบิกกว้างกันหมด
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย! / เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย! / เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย!”
เสียงเราสามคนตะโกนออกมาพร้อมกัน แต่แน่นอนว่าคนละความหมาย พี่เชนนี่หน้าเหวอร้องเฮ้ยเพราะโดนจับได้ที่ทำอะไรแปลกๆกับพี่ซ่าร์น่าอายชะมัด! ส่วนพี่เอย์มันเฮ้ยเพราะตกใจที่ผมโดนเจ้าเด็กน้อยจับจูบ ขณะที่ตัวผมเองทั้งร้องเฮ้ยทั้งผลักน้องอันวาออกเพราะตกใจที่โดนจูบยังไม่เท่าไหร่แต่เรื่องที่พี่เชนไปดูดปากกับพี่ซ่าร์ต่อหน้าเด็กนี่มันน่าตกใจจริง ๆ
เราสามคนเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งในเย็นย่ำของวันนั้นกับรถยนต์ญี่ปุ่นคันใหม่ของพี่เอย์โดยทิ้งพี่เชนไว้ที่ออฟฟิศอย่างไม่ไยดีโทษฐานทำเรื่องอะไรบ้า ๆ โดยไม่ดูหน้าดูหลัง อ้อ.. ลืมบอกไปนะก่อนหน้าที่จะไปเที่ยวเกาหลีกันพี่เอย์กับผมไปเลือกรถมาไว้ใช้ พี่เขาตกลงใจซื้อรถญี่ปุ่นแบบครอบครัวยี่ห้อที่ดูๆกันไว้แล้ว ขณะที่มันให้ผมเป็นคนเลือกสี อยากจะบอกว่าก็สีขาวเหมือนคันก่อน ๆ ของมันนั่นแหละครับ ผมสังเกตมาตลอดพี่เอย์ไม่เคยใช้รถสีอื่นไม่ว่าจะเป็นยี่ห้อไหน เพราะอย่างนั้นผมจึงคิดว่าเอาสีนี้น่าจะเหมาะกับมันที่สุดและที่สำคัญผมก็ชอบนะ
“เอตั้น อันวาจะกินไอศรีมสามลูกล่ะ” หมาน้อยปีนลงจากรถแล้วรีบวิ่งเข้าไปเกาะขาพี่เอย์ มันกดสวิทล๊อคแล้วจับจูงมือเล็ก ๆ เดินเข้ามาหาผมทันที
อันวากำลังเงยหน้าอ้อนมัน
“เดี๋ยวก่อนๆอันวาเปลี่ยนใจแล้ว อันวาจะกินห้าลูก”
“จะกินเท่าไหร่ก็ได้แต่ที่สำคัญคือต้องทานข้าวก่อน” พี่เอย์บอกน้องเสียงเรียบ
“ครับผม แล้วปิงล่ะ ปิงจะกินกี่ลูก ห้าลูกเท่าอันวาไหม”
“เยอะไปป่ะ” ผมก้มลงถาม เจ้าหมาน้อยคว้าเอามือผมไปจูงไว้อีกข้าง พี่เอย์มองแล้วเดินอมยิ้มเลย ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเราสามคนเดินจูงมือกันไป น้องอันวาฮัมเพลงฝรั่งเสียงใสน่ารักน่าหยิก จนผ่านมาถึงบันไดเลื่อน เจ้าหนูท่าทางจะกลัว ทำหน้าแหยงๆ
“เอตั้นอุ้มหน่อย” น้องอันวาชูแขนขึ้นช้อนสายตาอ้อน พี่เอย์ส่ายหน้าบอกไม่
“ขึ้นพร้อมกัน ถ้าอันวากลัวก็ยืนอยู่ตรงนี้เดี๋ยวแด๊ดกับพี่ปิงขึ้นไปรอข้างบน”
เด็กน้อยเบะปาก พี่เอย์ยังทำสีหน้าไร้อารมณ์ อันวาเปลี่ยนเป้าหมายหันหน้ามาทางผมทันที
“ปิงครับ ปิงอุ้มอันวาหน่อย”
ผมถอนใจพยายามไม่มองหน้าคุณชายที่กำลังส่งสายตาปราม อันวาเบะปากออกอีกครั้งตาเริ่มแดงก่ำ ผมรีบก้มลงไปหากลัวน้องจะร้องไห้ตัดสินใจช้อนตัวขึ้นมาอุ้มไว้แล้วก้าวขึ้นบันไดเลื่อนไป ก่อนวางเจ้าหนูลง แก้มกลมแดงจัดเมื่อมองเห็นโคนขาอ่อนๆ ของสาว ๆ ที่ขึ้นไปก่อนหน้า มุดหัวลงมาซุกขาผมพร้อมหัวเราะชอบใจเอิ๊กอ๊าก
“ปิงดูนั่น เอิ๊กๆๆ”
พี่เอย์คงหมั่นเขี้ยว มันขยี้หัวน้องจนยุ่งเหยิงไปหมด
“ร้ายนักนะเรา”
“อันวาน่าย๊ากกกก”
ผมส่ายหัวเลย เราสามคนจูงมือกันเดินเล่น หลายครอบครัว หลายคนที่เดินผ่านมาต่างหันมอง เจ้าอันวาพอเห็นคนสวยๆก็แจกรอยยิ้ม บ้างก็ทำจ๊ะเอ๋ สาวแท้สาวเทียมต่างมองหนุ่มน้อยกับพี่เอย์เป็นตาเดียว ไม่ใช่ว่าแค่หน้าเหมือนกัน ทรงผมแม้กระทั่งการแต่งตัวนี่คือถอดแบบพี่เอย์มามากๆ
“กินอะไรกันดี อยากกินอะไรบอกแด๊ด”
“อืม....อันวาจะพิซซ่า” หนูน้อยทำท่าคิด กอดอกแล้วเอานิ้วชี้จิ้มมุมปาก
“พิซซ่าไม่ได้ นั่นไว้ค่อยซื้อกลับบ้าน เลือกเป็นข้าว กินแบบไทย ๆ”
“งั้นก็......” เจ้าหนูเริ่มคิดใหม่คิ้วขมวดกลอกกลิ้งสายตาแล้วชี้ไปที่ร้านใกล้ ๆ “งั้นกินอันนั้น!”
“แต่ร้านนั้นไม่มีไอศกรีม แบบนั้นยังจะกินอีกไหม”
หมาน้อยส่ายหัวแรง ๆ พี่เอย์มองหน้าผม ผมเลยเสนอช่วยอีกแรงนึง
“กินโน่นไหม โน่นน่ะ” ผมชี้ไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่ตกแต่งเมนูไว้ด้านหน้าสวยงามน่ากิน อันวาตาโตเป็นประกาย
“แล้วร้านนั้นมีไอศกรีมไหมครับปิง”
“มีสิครับ เดี๋ยวหม่ำๆข้าวเสร็จแล้วพี่ปิงออเดอร์ไอศกรีมให้นะ”
“โอเค” ใบหน้าเล็กยิ้มจ้าตอบรับเสียงสูง รีบจูงมือผมให้วิ่งตรงไปที่ร้านนั้น
“เดี๋ยวก่อนๆ” ผมชะลอไว้หน่อยนึง เพราะเจ้าหนูทั้งวิ่งทั้งเดินคิดว่าคงลืมไปแล้วว่ามากับแด๊ดดี้อีกคน พอหันไปมองเห็นพี่เอย์ยังยืนอยู่ไกล ๆ
แต่ที่สำคัญก็คือคุณชายไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว
“อันวาเดี๋ยวก่อน รอแด๊ดก่อนครับ” ผมจูงน้องเดินกลับไปหา พี่เอย์กำลังคุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด รูปร่างดีมากชุดแซกสั้นโชว์เรียวขาขาวจั๊วะ
“เอย์ตั้นคุยกับใคร?” น้องอันวากระตุกแขนผมแล้วถาม
“เพื่อนแด๊ดมั๊งนะ เดี๋ยวเรารออยู่ตรงนี้ก่อน อันวาอย่าดื้อนะครับ แด๊ดคุยธุระอยู่” ผมกับอันวายืนห่างออกมาประมาณสักสี่ห้าเมตร จะบอกว่าไม่แอบมองเธอเลยเดี๋ยวก็จะว่าผมโกหก คือก็มองนะแต่ความรู้สึกของผมนี่คือ ยัยนี่มันใครวะ เจ้าอันวายิ่งแล้วใหญ่ จ้องสองคนนั้นแล้วทำท่าเหมือนไม่ได้ดั่งใจ คิ้วเข้ม ๆ ใบหน้าที่เหมือนกับพี่เอย์เริ่มมุ่น ยุ่งเหยิง
น้องเริ่มดิ้น จะสะบัดมือผมแล้วเข้าไปหาพี่เอย์
“อันวาครับนิ่ง ๆ สิ เดี๋ยวได้กินไอศครีมแล้ว รอแปปเดียว”
“อันวาจะไปหาแด๊ด เอย์ตั้นกำลังคุยกับใครน่ะ ผู้หญิงขี้เหร่คนนั้น ใส่กระโปรงสั๊นสั้นเดี๋ยวจู๋ก็โผล่หรอก”
“เด็กแก่แดด แด๊ดคุยกับเพื่อนอยู่อันวาไม่ดื้อนะครับอยู่ตรงนี้กับพี่ปิงก่อน” ผมขำมากผู้หญิงที่ไหนใส่สั้นแล้วจู๋จะโผล่ เจ้าอันวาแก่แดดแก่ลมมากจริง ๆ ปกติชอบผู้หญิงสวยนะแต่พอเห็นพี่เอย์ยืนคุยด้วยแล้วเกิดหวงขึ้นมา
“ไม่เอา! อันวาจะไปหาแด๊ด อันวาไม่ให้แด๊ดคุยกับใคร อันวาหวงไม่ให้คุยกับผู้หญิง” เจ้าอ้วนหลุดจากมือผมแล้วจริง ๆ วิ่งตรงรี่เข้าไปเกาะขาพี่เอย์ ผู้หญิงสวยมากคนนั้นตาโตเลย เธอทำท่าตกใจไม่น้อย
“เอย์ตั้นอันวาหิวแย้ว ปิงรอนานอันวาก็รอ แด๊ดจะคุยไปถึงไหนกันน่ะ อุ้มๆๆ”
“อะ...อะ...เอย์???” เธอสตั๊นไปหลายวิอยู่เหมือนกัน ท่าทางตกใจใช่เล่น
“แด๊ดอุ้มๆ พิคมีอัพพลีส” หมาน้อยชูสองแขน ช้อนสายตามอง
“มะ...ไม่อยากเชื่อเลย เอย์มีลูกแล้วจริงเหรอคะ ไม่จริงหรอก หวานไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย ถามใครๆเขาก็บอกว่าเอย์ยังโสดไม่เห็นควงใครสักที ตั้งแต่กลับจากนอกก็ไม่เห็นมีข่าวเลยว่าเอย์แต่งงานแล้ว”
“แด๊ดไม่โฉด แด๊ดมีอันวาแล้ว มีปิงด้วย” พี่เอย์อุ้มเจ้าตัวยุ่งแนบอก แขนกลมกอดคอมันแน่นเลย
“ต๊ายยยเด็กแก่แดดน่ารักน่าเอ็นดู หล่อเหมือนคุณพ่อเปี๊ยบเลย น่ารักมากค่ะเอย์ หัวทุ้ยทุยทำผมทรงเดียวกับคุณพ่ออีกต่างหาก น่ารักน่าชัง” ดูเหมือนเธอเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วมาก ปากแดง ๆ กับแพขนตาและมาสคาร่าสีฟ้าเข้มขยับวิ๊งๆไปมา เข้มจัดไปนะสำหรับกลางวันแบบนี้
“อันวาครับ สวัสดีพี่เขาก่อนเร็ว” พี่เอย์บอกน้อง
“ไม่เอา อันวาไม่ทำอันวาไม่ชอบคนขี้เหร่ ใส่สั้นๆ ระวังจู๋โผล่ออกมาแย้ว”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เด็กบ้า!”
ปากเล็กๆนี่ร้ายเหลือมาก เพราะทันทีที่เธอกรีดร้องขยี้ส้นรองเท้า น้องอันวาหัวเราะร่า กระโดดลงจากอกแล้วดึงแขนพี่เอย์มาหาผมทันที
เราสามคนเดินห่างออกมาแล้ว ทั้งผมทั้งพี่เอย์ไม่ได้หันกลับไปมองเธออีก น้องอันวารีบวิ่งเลี้ยงเข้าไปในร้านอาหารทันที มารู้ทีหลังว่าเป็นสาวมหาลัยเดียวกันที่เคยตามจีบมันอยู่
“ร้ายนักนะเรา” พี่เอย์ขยับออกให้อันวาแทรกตัวเข้าไปนั่งที่เบาะด้านใน ก่อนที่ตัวมันจะตามเข้าไป ส่วนผมนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มือใหญ่ขยี้ลงที่หัวเล็ก
“ผู้หญิงร้ายกาจ....” อันวาตีมือพี่เอย์ออก เชิดหน้าแล้วกอดอก
“หืม?” ทั้งผมทั้งพี่เอย์มองเจ้าหนู
“ถ้าเอย์ตั้นมากับอันวา เอย์ตั้นไม่ต้องไปสนใจใครหรอก มองแค่อันวาก็พอ”
“หมายความว่ายังไง?” พี่เอย์ถามเสียงเข้ม พนักงานเข้ารับออเดอร์ผมเลยชี้บอกไป ส่วนเจ้าหนูอันวาชี้เอาแบบเต็มชุด พอผมถามว่าจะกินหมดไหม หมาน้อยพยักหน้ารัวๆบอกหมดแน่นอน
“แด๊ดครับ อันว่าน่ายักอันวาเป็นเด็กดี แด๊ดยักอันวาไหม” เจ้าหนูปีนขึ้นบนเบาะแล้วกอดคอพี่เอย์พร้อมกับจูบแก้มมันไปหนึ่งที
“ถ้าแด๊ดยักอันวาห้ามมองผู้หญิงคนอื่น”
ผมกลั้นยิ้มแทบจะไม่อยู่ เจ้าหนูอ้อนเก่งมากเหมือนใครกันวะ พี่เอย์นี่ทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่กอดตอบเจ้าหนูไว้แล้วมองมาที่ผม
เราสองคนส่งยิ้มให้กัน
“ไปนั่งกับพี่ปิงไป”
“ให้ปิงป้อนอันวาเหรอ” น้องเงยหน้าถาม พี่เอย์พยักหน้าให้เบา ๆ เจ้าหนูเลยมุมลอดใต้โต๊ะแล้วขึ้นมานั่งเบาะข้าง ๆ ผม
“อันวายักปิงด้วย ปิงหวงแด๊ดไหม หวงเหมือนอันวาไหมครับ”
เอาแล้วไง...เจ้าเด็กแก่แดดพูดเข้าเรื่องจนได้ พี่เอย์มันจ้องผมใหญ่เลยดิ คิดว่าคงอยากได้ยินคำตอบ ผมแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้มองโน่นนี่ไปเรื่อย จนเจ้าหนูตัวดีปีนขึ้นมานั่งลงที่ตัก
“เอตั้นรักปิง อันวารู้”
หือ?? ผมตาโต จู่ ๆ เจ้าเด็กแก่แดดกระซิบอะไรเข้าหู พอเห็นว่าผมทำหน้าทำตาแบบนั้นเจ้าเด็กตัวดีหัวเราะร่ามือกลมๆจับพุงตัวเองแบบตลกใหญ่
“เส้นตื้นป่ะเนี่ย” ผมเริ่มคิดว่าอาการเส้นตื้นอาจเป็นกรรมพันธุ์ เลยจี้ๆๆ เจ้าพุงกลมยังหัวเราะไม่หยุด เสียงเริ่มดังขึ้นมาผมเลยเอามืออุดปากเล็กไว้ พี่เอย์มันมองเราสองคนแล้วส่ายหัว อาหารมาเสิร์ฟพอดีเจ้าตัวเล็กเลยพุ่งความสนใจไปที่ของกินตรงหน้า
-
เรานั่งทานข้าวกันไปคุยกันไป อยากจะบอกเลยว่าน้องอันวาเป็นเด็กที่ทานข้าวสะอาดมากไม่เลอะเทอะเลยสักนิด ขนาดใช้ตะเกียบคีบไข่หวานย่างราดครีมซอสยังสามารถทำได้ดีไม่มีตก พี่เอย์มันจ้องน้องใหญ่เลย อันวายกนิ้วโป้งบอกตัวเองเก่ง ผมเลยขยี้หัวทุยๆของน้องไป
พี่เอย์จูงมือน้องเลี้ยวเข้าร้านหนังสือสำหรับเด็ก เจ้าหนูได้นิทานสองภาษาเกี่ยวกับโลกและอวกาศมาสามสี่เล่ม
เรากลับบ้านกันไม่ดึกนัก แต่ไม่รู้เป็นเพราะเพลงเบา ๆ ซึ้งๆที่พี่เอย์มันเปิดอยู่บนรถบวกกับความอิ่มจากทั้งข้าวทั้งไอศครีมรึเปล่า เพราะว่าตอนนี้ปากเล็กๆของเจ้าหนูอ้าหวอ ใบหน้าน่ารักน่าหยิกนอนหลับตาพริ้มอยู่ที่เบาะหลังอย่างสบายอารมณ์ มุมปากนั้นยังแอบเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มของความสุข
พี่เอย์ชะลอรถลงข้างทางบอกให้ผมไปหยิบผ้าห่มที่ท้ายรถออกมา “อยู่ที่ตะกร้านะ”
ผมรีบวิ่งลงไปเอา ตะกร้าหวายสี่เหลี่ยมไม่ใหญ่นัก มีอุปกรณ์และชุดเสื้อผ้าสำหรับออกกำลังกายที่ถูกพับไว้อย่างดี พับล่างสุดคือผ้าห่มผืนบาง ๆ พี่เอย์มันเป็นคนสะอาดมากจริงๆนะ มีระเบียบและเรียบร้อย ต่างกับผมผมที่ชอบรื้อของจนพัง แต่ก็เป็นมันตามเก็บตามพับให้ทุกที
ขอนอกเรื่องนิดนึง อยากจะบอกว่าตู้เสื้อผ้าคุณชายเรียบร้อยมากนะ เสื้อเชิ้ตนี่แขวนไล่โทนสีเต็มความยาวของห้อง ขณะที่ชุดเสื้อยืดใส่เล่นมันก็พับไว้ดีมาก ตอนแรกผมกะว่าจะทำให้เองแต่พี่เอย์ส่ายหัวบอกจ้างซักรีดจะดีกว่าอนุญาตให้ผมเก็บเข้าตู้ให้แค่นั้น เพราะว่าคุณชายเห็นตู้ผ้าผมยับเยินมาก ก็สไตล์เด็กเทคนิคอ่ะ แมนๆไง เลอะๆหน่อย จะเอาอะไรมากล่ะ
และเหตุผลนั่นแหละครับที่ทำให้มันไม่ไว้ใจให้ผมจัดการเรื่องเสื้อผ้าให้อีกเลย
ผมเอาผ้าห่มค่อยห่มลงให้เจ้าหนู ขยับขึ้นไปจนชิดอก จากนั้นเข้ามานั่งประจำที่ตัวเอง แล้วรถก็เคลื่อนตัวขับออกไป มือใหญ่เอื้อมเข้ามายีลงที่หัว พี่เขาหันมามองขณะที่ผมอ้าปากหาว
“นอนดิ เดี๋ยวถึงแล้วกูปลุก”
เพราะว่าแอร์เย็นเฉียบมาก ดนตรีในรถก็เสียงทุ้มนุ่ม ถึงไม่อยากจะนอนก็อดที่จะง่วงขึ้นมาไม่ได้ รถติดไฟแดง พี่เอย์เอื้อมเข้ามาเลื่อนเบาะเอนลงให้ พอหน้าเราใกล้กันเจอมันขโมยจุ๊บไปเต็ม ๆ หนึ่งครั้ง ผมงี้ใจหายวาบกลัวรถเมล์คันที่จอดอยู่ข้าง ๆ จะเห็น พี่เอย์หัวเราะผมใหญ่ มันผลักหัวผมเบาๆหนึ่งทีก่อนเคลื่อนรถขยับออกไป
พอรถจอดลงที่หน้าบ้านเรา ผมเป็นคนลงมาเปิดรั้วให้ น้องอันวาหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่อง พี่เอย์จอดรถเสร็จอุ้มน้องเข้าห้องแล้วจัดการวางลงที่เตียง ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้น้องเป็นชุดนอน เจ้าหนูงอแงนิดๆผมเลยต้องกอดไว้ตบตูดกล่อมเบา ๆพักนึงก็นิ่งแล้วหลับไป
“พี่เอย์ อาบน้ำครับ” ผมส่งผ้าเช็ดตัวให้มัน คุณชายออกมานอนเปิดทีวีดูอยู่ด้านนอก วันนี้มาแปลกนึกว่าจะดูบาร์บี้แต่กลับเปิดช่องข่าวกีฬาซะงั้น
“อันวาหลับแล้ว?” มันดึงแขนผมแล้วรั้งเอวให้นั่งลงข้าง ๆ
“ครับ หลับเรียบร้อย”
“วันนี้อาบน้ำด้วยกันนะ ถูหลังให้กูหน่อย” มันลุกขึ้นมานั่งกอดเอวผมไว้ ขายาว ๆ นี่พาดมาอีกด้าน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมนั่งนิ่งให้มันกอดอยู่ที่หว่างขา
“พี่เอย์ลุกเถอะครับ อาบน้ำให้เรียบร้อยนะเดี๋ยวเข้านอนกัน ดึกแล้ว” จริง ๆ ผมห่วงน้องนั่นแหละ ปล่อยนอนคนเดียวก็กลัวว่าตื่นมาแล้วไม่เห็นใครนอนอยู่ข้าง ๆ จะกลัว อยากจะชวนมันเข้านอนเร็ว ๆ ทั้งที่เพิ่งจะสี่ทุ่มเท่านั้น
“งั้นมึงก็ลุกไปเอาผ้าเช็ดตัวดิ อาบด้วยกัน” พี่เขาดันเอวผมลุกขึ้นแล้วดึงมือบอกจะพาไปอาบน้ำ ผมนี่ตัวแข็งทื่อเลยนะพอรู้ว่ามันจูงมือเข้าไปในห้อง
“พี่เอย์จะอาบที่ห้องนี้เหรอครับ” ผมถามตกใจเพราะว่าห้องน้ำในห้องนอนอยู่ไม่ไกลจากเตียง ก็คิดไปก่อนว่าอาบทีไรไม่เคยรอดมือมันกลัวน้องจะได้ยินอะไรแปลกๆ
“ห้องนี้แหละดี เผื่ออันวาตื่นจะได้รู้ด้วย”
“เฮ้ยพี่เอย์ไม่เอาครับ ไว้วันหลังเถอะนะ” น้องนอนอยู่ด้วย ผมนี่หน้าเหวอเลยครับ น้ำเสียงกับท่าทางมันดูหื่น ๆ ขึ้นมาแล้ว
“อย่ามาเรื่องมากหมาปิง ถอดเสื้อผ้ามึงออกเร็ว” มันคว้าผ้าเช็ดตัวในตู้ผมมาเร็วมาก รุนหลังผมให้เข้ามายืนอยู่ในห้องน้ำของมันเรียบร้อย
คุณชายยกยิ้มเล่ห์ขณะที่กำลังปลดกระดุมเสื้อตัวเองลงทีละเม็ด.....ทีละเม็ด
“ไม่เอาอ่ะ ผะ...ผมจะออกไปอาบข้างนอก” ผมขยับ ทำท่าจะเดินออกไปมันกระชากแขนทีเดียวปลิวติดผนัง พี่เอย์เวลาหื่นนะมันชอบทำอะไรแรงๆ กดผมเข้ากับผนังนี่คุณชายทำบ่อยมาก
“อ่ะ...อื้มม” ปลายจมูกซุกซนกับเรียวลิ้นร้อนๆ เริ่มซุกไซ้ไล้เลียไปทั่วโครงหน้า ยิ่งผมหันหนี ริมฝีปากมันจะยิ่งตามมาขบมาเม้ม พอเสียงครางผมหลุดออกมาแค่นั้น มือไม้มันจะเริ่มทำงานทันที
“อย่าพี่...มะ..ไม่เอา”
“ไม่ไหวแล้วว่ะปิง”
ผมตั้งสติใหม่อีกรอบ พยายามไม่เคลิ้มไปกับมัน ดันมันออกจนสุดแรง พี่เอย์มองหน้าผมนิ่งเลย
“พะ....พรุ่งนี้” ผมพูดปัดๆไปก่อน ดูหน้ามันแล้วรู้เลยว่าไม่พอใจแน่นอน แต่ทำไงได้น้องนอนอยู่ด้านนอกผมกลัวน้องจะตื่นมาได้ยิน ถึงล็อคประตูแล้วแต่ถ้าเขามาได้ยินมันยิ่งจะไม่ดี
“พรุ่งนี้จริงดิ”
“ครับ จริง ๆ”
พี่เอย์เว้นช่วงคิดไว้นิดนึงก่อนที่มุมปากจะกระตุกรอยยิ้มขึ้นมา พอผมเห็น มันรีบตีสีหน้าเย็นชาอีกครั้ง ผมรีบถอยๆๆไปจนชิดประตู ไม่ว่ามันจะกำลังคิดอะไรแต่ขอให้ผมได้ออกไปจากจุดนี้ก่อนดีที่สุด
“เอาแบบนั้นก็ได้ มึงออกไปเหอะเดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน”
ผมยิ้มรับทันที น้อยครั้งนะที่พี่เอย์มันจะใจดีแบบนี้ส่วนใหญ่ถ้าเป็นเรื่องเซ็กส์คุณชายจะเอาแต่ใจมาก ถ้ามันอยากนี่ไม่ว่า ณ มุมไหนของบ้านผมโดนมันกอดมาจนเกือบจะหมดแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะยอมปล่อยกันออกไปง่าย ๆ แบบนี้
“แฮ่ๆ” ผมยิ้มเผล่ รีบเปิดประตูออกมาทันทีสิครับจะยืนช้าอยู่ทำไม แอร์ในห้องนอนหนาวมากมองเห็นอันวาดิ้นจนผ้าห่มหลุด ผมเดินไปปรับอุณหภูมิให้พอดี กระชับผ้าห่ม ห่มให้น้องใหม่ จ้องมองใบหน้าเล็กๆนั่นอีกครั้ง แพขนตาที่หลับพริ้มยาวสวย จมูกที่โด่งได้รูปรับกับริมฝีปากเล็กสีสดน่ารัก
อันวาหน้าตาเหมือนพี่เอย์มากจริง ๆ
“อื้อ....อันวายักเอตั้น” น้องครางละเมอ ผมเสยเส้นผมสีอ่อนขึ้นเบา ๆ ขณะที่มุมปากน้องยิ้มรับอย่างมีความสุข
“หมาปิง” เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมาพร้อมกับใครบางคนในนั้นเรียกชื่อผม
“หยิบผ้าเช็ดตัวเข้ามาให้ดิ๊ กูลืมว่ะ” ผมรีบเดินไปดู พี่เอย์ยังอยู่ข้างใน ส่งแต่เสียงสั่งออกมา ผมมองซ้ายมองขวา จริง ๆจำได้นะว่าเมื่อเช้าเตรียมผ้าเช็ดตัวพาดไว้ให้แล้วเป็นสีน้ำตาล หรือว่าบางทีมันอาจไม่ชอบใช้ผ้าสีอื่น จะมีสีที่คุณชายใช้เป็นประจำคือสีขาวขนนุ่มผืนใหญ่ ขนาดชุดคลุมอาบน้ำมันยังเป็นสีขาวเลยนะ
ผมสไลด์ตู้แล้วคว้าเอาผ้าขนหนูสีขาวออกมา เดินเข้าไปพาดไว้ให้มัน พี่เอย์ยืนอาบน้ำอยู่ในห้องกระจก เสียงฝักบัวดังซู่ซ่า ผมมันนิสัยเสียเองถ้าได้แอบๆดูมันจะเร้าอารมณ์มากกว่าไง เลยหันไปแอบดูพี่เขานิดๆ กระจกแม่งใสมากเห็นร่างกายกำยำภายใต้สายน้ำฝักบัวชัดเจน ขณะกำลังไล่สายตาสำรวจด้วยความอิจฉา จู่ ๆ บ้าฉิบหายพี่เอย์มันหันมาพอดี สองมือเสยผมขึ้นจากสายน้ำที่รินรดอยู่
“แก้ผ้าเลยเหรอพี่” ผมหัวเราะแก้เขิน คือทำอะไรไม่ถูก เหมือนมันจะรู้แน่ ๆ ว่าผมแอบมอง
“ใครอาบน้ำไม่แก้ผ้าวะ”
พี่เอย์พูดเรียบๆ แต่ผมนี่ยังนิสัยแย่อยู่นะ สายตาคือมองต่ำมาก พยายามห้ามตัวเองแล้วแต่มันอยากเห็นนี่ ถึงจะเห็นกันบ่อย ๆ แต่เห็นแบบแวปๆแบบนี้มันไม่ธรรมดา ผมเองก็ไม่เข้าใจ รู้สึกหัวใจตัวเองเต้นรัวและเร็วมาก
“มาอาบด้วยกันเร็ว”
“ไม่เอาหรอกครับ” ผมรีบปฏิเสธ ตั้งสติได้หันหลังให้กะจะเดินออกไปด้านนอก
“งั้นถูหลังให้หน่อย”
“เหี้ย!!”
ผมตกใจร้องอุทานออกมาอย่างดัง คือใครจะไปรู้มันจะก้าวพรวดพราดออกมาจากห้องนั้นตอนไหน ผมกำลังจะเดินก้าวออกไปได้อยู่แล้วโดนกระชากแขนที่เดียวเข้าไปอยู่ในอ้อมอกมันเลย พี่เอย์เอามือปิดปากผมไว้ พ่นลมหายใจหื่น ๆ เป่าลมที่ด้านหลัง
“ชู่ว์ อย่าเสียงดัง เหี้ยอะไรจะหล่ออย่างนี้วะ”
ผมรีบหันไปหามันทันที พี่เอย์กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์พูดเสียงกระเส่าอยู่ริมหู มันดึงแขนผมลากเข้าห้องอาบน้ำจนได้ เนื้อตัวผมเปียกปอนสายน้ำไปหมด
“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนพี่” ผมพยายามจะห้าม มือนึงจับกรอบประตูกระจกไว้ คุณชายช้อนสายตาอ้อน
“ของกูขึ้นแล้วอ่ะ รับผิดชอบมาเลย”
“เรื่องเหอะ พี่ขึ้นเองนี่” ผมก้มลงมอง พระเจ้า! ลูกชายมันทำมุมเกินเก้าสิบองศาไปแล้ว ชี้ขึ้นมาที่หน้าผมเลย ผมรีบถอยกรูจนหลังชิดฝา กระจกในห้องเปียกไปหมด พอๆกับเสื้อผ้าของผม
“ทำไงดีวะ กูยังเด็กกูไม่รู้จริงๆนะเนี่ย พี่ปิงครับสอนเอย์หน่อย ของเอย์ตั้งแล้วพี่ปิงช่วยผมหน่อยนะ”
พี่เอย์แม่งมันบ้า มันจับลูกชายตัวเองชักๆๆแล้วเดินหน้าเข้าหา ผมถอยๆๆเอาหลังไถกับผนังหนีมัน อิพี่เอย์หน้าด้านสุดมันยังสาวลูกชายต่อไปไม่ยอมหยุด ผมเองก็สุดจะทน อยากแล้วเหมือนกันนะเฮ้ย
“พะ....พี่เอย์ อย่าครับ” ผมเสียวสันหลังวาบตอนที่โดนมือของพี่เขาเขี่ยแล้วบีบเข้าที่หัวนม ทั้งที่ปากผมยังปฏิเสธอยู่แต่ใจนี่ไปแล้วเกือบครึ่ง
“ช่วยกูหน่อย” มันพูดเสียงพร่า
“ตะ...แต่....น้องนอนอยู่ข้างนอก”
“หลับไปแล้ว”
“ไม่เอาอ่ะ” ดู๊ดูผมยังปฏิเสธ อยากตบปากตัวเองสามครั้ง
“งั้นมึงยืนเฉย ๆ เดี๋ยวกูทำของกูเองเกาะบ่ากูไว้ดิ๊” ผมชั่งใจอยู่ไม่นานระหว่างทำแบบเต็มสูตรกับยอมให้มันทำจนเสร็จไปฝ่ายเดียว
แต่พี่เอย์มันคงคิดว่าผมกำลังชั่งใจประหนึ่งให้มันทำดีหรือไม่ให้ทำเลย
มันไม่เข้าใจผมหรอกว่าผมเองก็อยากเหมือนกัน แต่ปากผมแม่ง....
ผมตัดสินใจส่ายหัว อิพี่เอย์แกล้งทำหน้าเหี้ยม “ผมกลัวน้องตื่น”
“ไม่ตื่นหรอก” มือมันทั้งลูบทั้งคลำ กางเกงผมหลุดลงไปกองที่หน้าขาแล้ว เสื้อยืดสีขาวก็ถูกมันดึงออกทางศีรษะ
“งั้นจะเอาไงล่ะ? ถ้าไม่ทำในนี้มึงก็รู้นะกูลากออกไปทำที่เตียงข้าง ๆ อันวาเลยเอาดิ”
ผมขบฟันเลย ยกขาถอดยีนส์ออกในทันที คุณชายยิ้มร้ายพยักหน้าแล้วบอกผมทำดีมาก ตัดสินใจได้ดี ผมแกล้งหลบจูบมัน
“ห้ามทำถึงที่สุด! ผมจะยืนเฉยๆ” อะไรที่ทำให้ผมพูดออกไปแบบนั้น T_____T
พี่เอย์ทำตาเจ้าชู้ มันจับมือผมเกาะบ่ามันไว้ ริมฝีปากโน้มเข้ามาบดขยี้ เราสองคนขยับเข้าไปอยู่ภายใต้สายน้ำเย็นฉ่ำ เสียงจูบแลกลิ้นดังครางอื้ออึง อารมณ์ผมนี่มาจนเต็มครับ ส่วนพี่เอย์ไม่ต้องพูดถึงมันครางกระหึ่มนานแล้ว พอปราการสุดท้ายของผมหลุดร่วงลงไป ทุกๆอย่างก็ดำเนินตามสเต็ป ที่บอกว่าผมจะยืนเฉยๆน่ะมันไม่ใช่แบบนั้นหรอก พออารมณ์อะไรต่อมิอะไรมันมาแล้ว ผมนี่แหละตัวดีเลยทั้งลูบทั้งเร้ามันจนอิพี่เอย์ที่ครางเสียงต่ำในลำคออยู่แล้วต้องควบคุมลมหายใจแทบบ้า ผมไม่ยอมเป็นท่อนไม้หรอกนะ ผมเองก็มีเทคนิคที่สำคัญของผมอยู่ เซ็กส์ของผมต้องสนุกและเร้าใจกันทั้งสองฝ่าย ขณะที่คุณชายเองยังคงความหื่นเหมือนวันวานและวันก่อนๆ
แม้ว่าเราจะห่างเรื่องอย่างว่ากันไปแค่คืนเดียว แต่ท่าทีที่มันกอดผม....ราวกับว่าตายอดตายอยากมาสามสี่ปี
“อื้ออ....พะ....พี่..เอ...ย์....” ผมร่ำร้องเสียงน่าเกลียดตามจังหวะกระแทกกระทั้นของสะโพกสอบ พี่เอย์อมยิ้มน้อยใหญ่ เรื่องที่ว่าห้ามทำจนถึงที่สุดอะไรนั่น มันไม่มีหรอกครับ ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างของมันชำแรกแทรกเข้ามาจากทางด้านหลังแล้วเรียบร้อย ท่อนแขนแกร่งกอดรัดผมไว้ ลิ้นร้อนไล้เลียไปทั่วทั้งติ่งหู ลำคอและลาดไหล่หลัง
คุณรู้ไหมว่า...เวลาที่กอดกันภายใต้ละอองของสายน้ำ มันรู้สึกดีมากๆจริง ๆ นะ ความเจ็บอะไรต่าง ๆ ไม่ค่อยมีหรอกมีแต่ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่มากกว่า ได้อารมณ์ไปอีกแบบ ถ้ายังไม่เคยคุณต้องลองนะครับ
“ปิง....อูยย...สุดยอด....มันส์แบบนี้ขออะไรให้หมดเลย” เสียงทั้งครางทั้งหอบน้ำเสียงมีแต่ความรัญจวนราวกับคนกำลังสำลักความสุข กอดรัดลำตัวผมแน่นขึ้นอีกเป็นสองเท่า ร่างกายที่ร้อนฉ่าปะทะกับสายน้ำเย็นๆ ขณะที่ผมดันนึกอะไรสนุกๆออก ก็เพราะมันอยากแกล้งมารยาเรียกผมเข้ามาในนี้ดีนัก คราวนี้ผมจะแกล้งมันกลับบ้าง ดูซิคุณชายจะทำหน้าทำตาแบบไหน
“พี่ ผมมีอะไรจะบอก”
“อะไร” มันทั้งถามผมทั้งพยายามกับส่วนล่างของมันไป เสียงเนื้อหนังปะทะหน้าขามันผสมกับเสียงน้ำ เริ่มดังขึ้นมากพอๆกับความเสียวซ่านที่มากขึ้นเรื่อย ๆ ผมถึงกับต้องยันมือกับผนังห้อง
“ผมเป็นทอมมีจู๋”
มันหยุดชะงักทันที ทุกการกระทำหยุดนิ่ง เอาล่ะเหวยผมคิดในใจหน้าตาคุณชายจะเป็นแบบไหนวะ ผมค่อย ๆ หันไปมอง หน้ามันนี่แบบเรียบเฉยมากเหมือนเจอเรื่องเหนือธรรมชาติยังไงอย่างงั้น ผมกลั้นหัวเราะแทบจะไม่อยู่ อิพี่เอย์มันจะไปเชื่อเรื่องโกหกแบบนั้นได้ยังไง ผมโพล่งหัวเราะก๊ากออกมา เจอโบกกะบาลมาอย่างแรง เมื่อมันรู้ว่าโดนผมแกล้ง คราวนี้คุณชายจัดหนักจัดเต็มยิ่งกว่าเดิมเป็นผมนี่แหละที่ซวย
“เชี่ย มันใช่เวลามาเล่นเหรอ” พี่เอย์จัดการผมต่อ
“ก็พี่ทำบ่อยแบบนี้เกิดผมท้องขึ้นมาทำไง”
“กูอยากให้มึงท้องแบบฉิบหายเลยล่ะ จะได้จับแต่งงานแล้วผูกมัดไว้กับกูแค่คนเดียวเนี่ย”
“ขนลุก อย่าพูดเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้เหอะ”
“เออ แล้วใครเล่นก่อน”
“....” ผมเถียงต่อไม่ออกเพราะตัวเองเป็นคนเริ่มเล่นจริง ๆ เลยแกล้งหันเหความสนใจร้องครางแบบหยาบคายเร้าอารมณ์ตามที่ไอ้บาสเพื่อนตัวดีมันสอนมา คราวนี้พี่เอย์ยิ้มเลยสิ
และแล้วในที่สุดกิจกรรมหนักๆก็เสร็จสิ้นไป หน้าตาพี่เขานี่สดชื่นยิ้มร่ามาก มีบอกให้ผมอาบน้ำถูหลังให้ ผมเลยรีบๆจัดการแล้วไล่ให้มันออกมา ก่อนทำความสะอาดร่างกายตัวเองบ้าง ตอนแรกพี่เอย์มันไม่ยอมบอกจะทำให้ผมอายสิครับ รีบดันๆมันให้พ้นๆเลย
พออกมาด้านนอก ผมเดินเช็ดหัวเข้าไปที่เตียงมองน้องอันวาที่ยังนอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่อง พี่เอย์มันดึงแขนผมให้นั่งลงหน้าเตียง ช่วยเช็ดผมให้ ผมสะบัดๆๆ มันเลยเขกกะบาลมาที
“นั่งเฉยๆดิวะ นิ่งๆ” แล้วมันก็จัดการเช็ดให้ต่อ หยิบไดร์เป่าผมมาเปิดแบบเบาๆเป่าพอให้หมาด
“พี่เอย์นอนก่อนเลยนะ คืนนี้ผมมีงานต้องทำต่ออีกหน่อย” ผมบอกมันหลังจากที่เดินเอาผ้าเช็ดตัวไปผึ่งตากในห้องน้ำ คุณชายนอนหนุนแขนรออยู่แล้ว
“อะไร! งั้นวันนี้ก็ไม่ได้กอดอ่ะดิ” มันทำหน้าตาตื่นเด้งตัวลุกขึ้นมาถาม ผมนี่ปรี๊ดขึ้นมาทันที อะไรคือคำว่าไม่ได้กอด!? ก็เมื่อกี้หมาตัวไหนมันกอดผมเสียงดังอยู่ในห้องน้ำนั้นกันวะ มือผมเร็วมากคว้าหมอนที่ตกอยู่หน้าเตียงฟาดไปหามันทันที
“แล้วไอ้ที่ทำในห้องน้ำเมื่อกี้นี่มันเล่นชิงช้าสวรรค์หรือไงครับ! นั่นมันก็กอดแล้วไม่ใช่เหรอ” ผมว่าดุๆ พลางส่ายหน้าไม่อยากจะสน เดินไปเปิดเครื่องคอมฯ เปิดโคมไฟดวงเล็กที่โต๊ะหนังสือ เตรียมจะเขียนโปรแกรมงานที่ค้างไว้ต่อ เสียงสวบสาบดังมาจากเตียงเห็นคุณชายขยับไปห่มผ้าให้น้องอันวาใหม่ แล้วตัวมันก็หอบหมอนหอบผ้าห่มของตัวเองเดินมาหาผม
ผมเงยหน้ามอง คำถามที่เกิดขึ้นในใจก็คือ....พี่เดินมาทำไม?? ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีก?? จะมายืนมองผมทำงาน??
“จะนอนใกล้ๆ” มันว่าเสียงอ้อน วางหมอนวางผ้าห่มลงไปที่พื้นพรหม ตัวคนนี่นั่งลงไปแล้วข้าง ๆ เก้าอี้ผมเลย
“พี่เอย์ครับ พี่ไม่ใช่เด็กสามขวบนะ ขนาดอันวายังนอนคนเดียวได้เลย”
“ไม่สนอ่ะ งืมม..ม”
มันฮึดฮัดขัดใจบ่นอะไรไม่รู้อยู่คนเดียวขณะทิ้งตัวนอนลงไปพร้อมกับห่มผ้านวมผืนโตจดชิดอก ทำท่าหลับตาอีกต่างหาก ผมมองมันแล้วก็มองน้องที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก่อนตัดสินใจลุกขึ้นแล้วดึงแขนมันขึ้นมา
“ไปนอนที่เลย เดี๋ยวผมเอางานไปนั่งทำใกล้ๆ พี่เอย์ลุกครับ”
คุณชายรีบลุกขึ้นในทันที สายตากลอกกลิ้งสุดจะเจ้าเล่ห์ มันไม่ช่วยผมขนหรอก แค่หอบเอาหมอนเอาผ้าห่มตัวเองกลับไปนอนลงที่ริมเตียง มองผมขนย้ายอุปกรณ์มานั่งทำอยู่ข้าง ๆ นี่ผมเริ่มจะคิดแล้วต่อไปจะเอาโต๊ะทำงานวางไว้ที่ตรงนี้ไปเลยไม่ต้องย้ายไปย้ายมา
ในที่สุดเจ้าผู้ใหญ่จอมงอแงก็หลับไป ภายในห้องมืดๆมีเพียงโคมไฟตั้งโต๊ะดวงเล็กกับเครื่องคอมพิวเตอร์ที่เปิดหน้าจอโปรแกรมค้างไว้ บรรยากาศที่เงียบสงบไร้เสียงใดๆรบกวนมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่แทบจะไม่ได้ยินดังลอดออกมา ผมหน้าร้อนฉ่าเมื่อดันไปนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องน้ำนั่นอีก คือเราสองคนเร่าร้อนกันมากจริง ๆ ผมรีบสะบัดหัว ตัดสินใจครอบเฮดโฟนอันใหญ่เปิดเพลงช้าเบา ๆ เรียกสมาธิของตัวเองกลับคืนมา
คืนนั้นจำได้ว่าพี่เอย์มันตื่นขึ้นมาประมาณตีสามเรียกผมที่ฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะให้ขึ้นไปนอนด้วยกัน ปลายจมูกโด่งฝังลงที่เรือนผมนุ่มหอมอย่างรักใคร่ มือใหญ่เข้ากอบกุมมือเล็กถ่ายทอดความอบอุ่นแผ่ซ่านออกมาอย่างอ่อนโยน พี่เขาเอื้อมตัวไปจูบแก้มน้องอันวาเบา ๆ ก่อนแตะสัมผัสแผ่วเบาลงมาที่แก้มผมบ้าง เราสามคนนอนกอดกันและกันไว้อย่างอบอุ่น ผมเคลิ้มจวนจะหลับเสียงทุ้มต่ำกระซิบคำหวานลงที่ริมหู ทำเอาผมเผลออมยิ้มที่มุมปากจนหลับไป
“...โชคดีจริง ๆ ที่ได้เจอกัน....”
Tbc.
ตอนนี้ไม่มีเมนหลักไม่มีสาระอะไรเลยค่ะ เขียนไว้อ่านเล่น ๆ คั่นตอนหน้า เพราะไม่อยากให้ถึงตอนหน้าเล๊ยยยยยยย คิดถึงค่ะ ไม่อยากจะให้ถึงตอนหน้าจริงๆนะ ฮือๆๆๆๆๆ รู้สึกผูกพันกับตัวละครมาก บางครั้งยังเผลอคิดไปว่าพี่เอย์ หมาปิง พี่เชนพี่ซ่าร์และน้องอันวามีตัวตนจริงๆไหม
มีท่านที่ถามมาเกี่ยวกับคุณแม่พี่เอย์เรื่องน้องอันวากับพี่ซ่าร์ คิดว่าเขียนอธิบายคร่าวๆไปแล้ว น่าจะอยู่ตอนที่ 42(ครึ่งหลัง)นะถ้าจำไม่ผิดค่ะ
*เดี๋ยวหลังปิดเรื่อง มีตอนพิเศษเป็นบทสัมภาษณ์ตัวละครมาให้อ่านกันค่ะ จะได้รู้ความรู้สึกของหลายๆตัวละครหลักก็จากตรงนั้นล่ะมั้งนะ ใครมีคำถามหรืออยากรู้อะไรก็ส่งมาถามได้นะเดี๋ยวมินถามพี่ๆเค้าให้อีกที*
ปล. เอาจบแบบหักมุมไหมคะ 5555555++ แกล้งคนอ่านแล้วมีความสุขมากนะ รู้ยัง?? อิอิ (ทุบโต๊ะรัวๆ) //เดี๋ยวเหอะมึง เดี๋ยวโดน//
ปอลิงอีกนิด ตอนหน้าจะมาในเร็ววันไม่ช้าเหมือนตอนนี้นะคะ :ling1:
-
ขอจิ้มก่อนด้วยความดีใจ
-
แปะไว้ก่อนเดี๋ยวเข้ามาอ่าน
-
ผูกพันกับหมาปิงมากๆๆเหมือนกัน ติดตามมาตั้งแต่ตอนแรก เหมือนผ่านอะไร ๆ มาพร้อมหมาปิงกะพี่เอย์เลย
แต่ก่อนอื่นขอขำพี่เชนก่อน เห็นพี่เชนหน้าซีดแล้วสะใจไงไม่รู้ 5555555 โดนแฉหมดละ เด็กมีพฤติกรรมเลียนแบบนะคะะ
-
อันวา พระเอกในอนาคต อิอิอิ :impress2:
-
:-[ :-[ :-[
น่ารักที่สุดในสามโลกเลยยยยย
รักอันวา รักหมาปิง อิพี่เอย์นี้ขอคิดก่อน 555555
ขำพี่เชนสุดละตอนนี้ จะกินป๊ะป๊าอันวาซะงั้น
-
อยากถามหนูมินว่าตัวลคร มีชื่อจรีง มีใครบ้าง. แล้วบอรีสัดของพ่อแม้พี่เอย์มีจรีงในเมืองไทยหรอ?
-
อันวาน่ารักกกกมากลูก ครอบครัวอบอุ่นมากๆ ทั้งอยากให้จบและไม่อยากให้จบเลย
จะไม่ได้อ่านแล้วเหรอ ผูกพันกับปิงปิงและพี่เอย์เหมือนกัน คู่นี้ผ่านอะไรๆมาด้วยกันมากจริงๆ
ปล. จะรบกวนไปมั้ย ถ้าจะขอตอนพิเศษเยอะๆเลยนะคะ
-
ขำเหตุผลที่พี่เชนกลายเป็นยักษ์ในสายตาอันวา เงิบกันเป็นแถบ พี่เชนถึงขั้นหน้าซีด 555
หวานมาก พี่เอย์ยังคงสเต็ปหื่นได้ทุกสถานการณ์ ส่วนหมาปิงก็เร่าร้อนเชียว
ตอนนี้น่ารักและหวานมาก ไม่อยากให้จบเลย ถ้าจบคงคิดถึงทุกคนในเรื่องเลย
ถ้าจบขอตอนพิเศษเยอะๆๆๆๆ นะคะ พลีสสสสส >3<
-
อย่าบอกนะว่าตอนหน้าจะจบแล้ว :a5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านยังไม่ทันจ้า
เป็นกำลังใจให้อีกคน
-
พี่ยักษ์เชนโดนอันวาแฉ 555555
น้องอันวาน่ารัก
-
ไม่อยากให้จบเลย แงๆ
ผูกพันกับทุกตัวละครจริงๆ
รุละว่าทำไมอันวาไม่ชอบเชน 5566
-
5555...น่ารัก
-
อยากอ่านตอนหน้า...แต่ก็ไม่อยากอ่าน เอ๊ะยังไง!!! :mew5: :mew5:
..รู้สึกหลงรัก ตัวละครทุกตัวเลย แอบมโนว่า มีอยู่จิง ไม่อิงนิยาย 555+ เรื่องนี้มันสนุก ครบรส จิงๆค่ะ ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีๆๆ :pig4: :pig4:
แต่ยังไม่อยากให้จบเลยง่าาา :hao5: :hao5:
-
ดีใจจังครับเปิดมากระทู้นี้ น้องมินก็พาน้องอันวามาพอดี
น้องอันวาน่ารักมาก
เหตุผลที่น้องอันวาคิดว่าพี่เชนเป็นยักษ์นี่18+จริงๆ
พี่เอย์หื่นและเจ้าเล่ห์เสมอต้นเสมอปลาย
จบตอนซะหวานซึ้งเชียวครับ
อยากบอกน้องมินเหมือนกันว่า
"โชคดีจริงๆที่ได้อ่านเรื่องนี้"
ขอบคุณครับ
-
ถ้าเรื่องนี้จบ คงคิดถึงน่าดู
เวลาเข้ามาในเล้า เราจะต้องสอดส่ายสายตาหาเรื่องนี้เสมอ ^^
เสียน้ำตาไปก็เยอะ ได้รอยยิ้มก็มากมายเช่นกัน...
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปจ้าาา ^^
-
อยากอ่่านเรื่องพี่ซ่่า ต่ออออ
-
ปูเสื่อนอนรอคับผม
-
พี่เชน...พี่เชนเจ้าขาาาาา ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ ถุยยยยยย
//เสียงแป้กๆๆมาแต่ไกล
ขนาดมีเชนซ่าร์แค่จิ๊ดเดียวยังทำโรคุฟินได้ขนาดนี้ อิจฉาอันวาจรุงงงงงง ได้เห็นอะไรดีๆ อะฮุๆๆ :haun4:
ส่วนพี่เอย์หมาปิงก็... :jul1: ดูอีโมจิเอาเอง กร๊ากๆ พี่เอย์หื่นและเจ้าเล่ห์ได้ใจมวากกกกก ชอบเวลาเมะแกล้งเคะแบบนี้อะค่ะ ชอบบบบบบ//ไม่ค่อยหื่น
จะจบไม่ว่า แต่ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ//ผิด
ส่วนบทสัมภาษณ์เหรอ...อืม โดยมากอยากรู้เกี่ยวกับพี่เชนค่ะ เพราะพี่เชนเนี่ยซึนตัวพ่อ ซึนกว่าพี่เอย์ กว่าใครในเรื่อง เลยอยากรู้ความในใจพี่เชนที่สุดเลย//ที่รักเก๊า(หลบทีนพี่ซ่าร์)
อย่าลืมแฟนอาร์ตนาาาาาา
-
หักมุมแบบจริงๆแล้วแม่ของเอย์กับคุณย่ารักและชอบปิงมากอยากได้ปิงเป็นหลานสะใภ้ใจจะขาดแต่แกล้งทำเป็นไม่ชอบเพื่อลองใจเฉยๆ
-
พี่เอย์นิสัยยิ่งกว่าอันวา
-
อันวาคะ :laugh:
-
อันวาน่ารักน่าเอ็นดูมากๆ กลัวยักษ์มากสินะลูก 55555
ตอนว่าผู้หญิงคนนั้นนี่คิดเลยหนูไปเอาคำพูดแบบนี้มาจากไหน
ผู้หญิงมีจู๋คิดได้ไงลูกตัวแค่นี้ แต่พี่ชอบ 55555 น่ารักมากๆ
ขี้อ้อนอีกต่างหาก นิสัยนี่ถอดแบบพี่เอย์มาเลยรึเปล่าเนี่ย
พี่เอย์ก็หื่น ขี้อ้อนยิ่งกว่าอันวาอีก แต่ชอบที่พี่เอย์พี่เชนทะเลาะกัน
มันเหมือนเด็กมาก ทะเลาะกันด้วยเรื่องที่ไม่น่าทะเลาะ 55555
แต่พี่เชนจะกินพี่ซ่าร์หรอ :z1: อยากเห็นพี่เชนกินพี่ซ่าร์บ้างอะ
ปิงก็หื่นเหมือนกันนะนี่ มีแอบดูพี่เอย์เขาด้วย ปากปฏิเสธนะ
แต่ใจนี่ไปแล้ว แล้วไปแกล้งพี่เอย์เขา 55555
เป็นครอบครัวสุขสันต์มากๆ แต่จะจบแล้ว ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้นะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
โหยยยยยย ครอบครัวนี้น่ารักอะ
ฮาพี่เชนนนนนนน สงสารก็มีบ้าง แต่ฮากว่าาาา :laugh:
รอตอนต่อไปน้าาาาา :กอด1:
-
:laugh: :laugh: ตลกอันวาอะ พี่เชนกินไม่รู้ดรื่องเลยเด็กเลยกลัว 5555
-
พี่เอย์ยังคงความเจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยนนนน
น้องอันวา น่ารักมากกกก
-
อันว่านี่ฉลาดนะ จากที่พูดว่า "เอตั้นรักปิง อันวารู้"
ส่วนปิงนี่มีทีเด็ดมัดใจพี่เอย์ได้อยู่หมัด จาก "ผมไม่ยอมเป็นท่อนไม้หรอกนะ ผมเองก็มีเทคนิคที่สำคัญของผมอยู่ เซ็กส์ของผมต้องสนุกและเร้าใจกันทั้งสองฝ่าย"
พี่เอย์นี่ขนาดน้องอันวานอนหลับอยู่ในห้องยังหื่นกับปิงอีกนะ
ขอบคุณครับ
-
จะจบแล้วเหรอคะว้ากกกกกกกกกกกกกยังอยากอ่านต่ออยู่เลย อิอิ
ว่าแต่จะมีรวมเล่มมั้ยคะ อยากได้ :katai2-1:
-
o18 อิพี่เชน หน้าหงาย 55555+ กินปากซีซ่าร์ต่อหน้าเด็ก
-
อ๋ออออออออออออออออ
ที่แท้ ยักษ์ที่อันวาเรียกก็เป็นแบบนี้ นี่เอง หึหึ กินแก้มกินปากไซร้ซอกคอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ไม่หื่นเลยน่าาาาพี่เชน
อยากถามว่าทำไมชอบหวานกันแค่สองคนฮะพี่เชน แบ่งๆกันดูหน่อยไม่ได้หรอ นี้ถ้าน้องอันไม่แฉคงไม่รู้ว่ามีช๊อตนี้นะ :katai1:
ส่วนพี่เอย์กับปิงปิง เร้าร้อนมาก อยากถามพี่เอย์ว่าชอบกอดปิงตรงส่วนไหนของบ้าน :-[ :o8: แต่เราอยากเห็นฉากในห้องครัวแถวๆเค้าเตอร์ไรทำนองนี้อะ จัดให้หน่อยสิ :hao6:
-
ห้ามหักมุมค่ะ ห้ามขาด! ต้องแฮปปี้ย์ทูเกเตอร์เท่านั้นค่ะ
น้องอันวาน่ารักมาก พี่เชนมีเหวอ 5555 ตอนน้องไปกำจัดชะนีนั่นน่ารักมาก มากับอันวาให้มองอันวาคนเดียว น่ารักอ่ะ
เหมือนพ่อแม่ลูกมากเลยตอนไปด้วยกัน พี่เอย์ขี้หื่น เจ้าเล่ห์ด้วยล่ะ ก็ฟินกันไปจ้า
แล้วไรจะอ้อนแฟนขนาดนั้น ต้องไปนอนข้างๆ เอ็นดูแกอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามอ่านอยู่จ้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หลงรักน้องอันวาาาาาาาา
-
ขอบคุณ :)
-
รักกันมากใช่มั้ย ..ดี เห็นคนที่เราเอาใจช่วยมาตลอดมีความสุข
เราก็มีความสุข
:กอด1:
-
ปกติเวลาอ่านซีนหวานๆติดต่อกันนานๆเราจะชอบเบื่อ
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วไม่รู้สึกเลยนะ เราชอบความรู้สึกเวลาพี่เอย์อยู่กับปิง
เรารู้สึกว่ามันเป็นความรักจริงๆ ความรักแบบที่ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะยังเป็นเหมือนเดิม
อาจจะเพราะได้อ่านสิ่งที่ทั้งสองคนผ่านด้วยกันมาด้วยมั้ง
อีกอย่างเราชอบนิสัยพี่เอย์มากเลย :o8:
อยากอ่านเรื่องนี้ไปอีกเรื่อยๆนะ :L2:
-
สรุปว่าที่พี่เชนโดนเรียกว่ายักษ์เพราะโดนเห็นตอนจะกินซีซาร์ :laugh:
ตอนแรกเรานึกว่าเพราะคุณพี่หน้านิ่งน้องมันเลยกลัว ฮ่าฮ่าฮ่า
อายเลยสิคุณพี่เด็กเห็นแถมความลับเปิดเผย ฮ่าฮ่าฮ่า
ปิงกับเอย์ทำอะไรน่ะ ระวังอันวาเห็นนะ เดี๋ยวก็นึกว่าเอย์เป็นยักษ์หรอก
เห็นฉากกินปิงอะไรงี้ ฮ่าฮ่าฮ่า
แลดูเป็นครอบครัวสุขสันต์มุ้งมิ้งกันดี :o8:
ไม่เอาหักมุมนะ ไม่ใช่อยู่ๆดี หญิงแม่กับย่าบุกมาชิงตัวอะไรงี้
-
ยังอ่านไม่ทันจ้า
สู้ๆ(ให้กำลังใจตัวเอง)
-
:hao7: พี่เอย์ นี่ก็นะ เอาจนได้
-
ก็หื่นพอๆกันนั้นแหละเรื่องนี้ อยากรู้ว่าทำไหมเอย์ถึงรักปิงได้ ซึ้งสองคนนี้ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยนอกจากความหื่น ที่อยากรู้มากที่สุดคือเชนซ่านี้แหละ ตกลงเขาเป็นผะไรกัน
-
ปิงกับพี่เอย์หวานๆ ซึ้งๆ ละมุนๆ
พี่เชนเป็นยักษ์เพราะไปกินปากแด๊ดซ่า
อยากรู้เรื่องคู่ของคเชนท์กับซีซ่าร์จัง
ไหนว่าปูนมีคู่อ่ะ คู่เลขาพีมคงจะเหมาะ
เพราะเห็นปิงว่าเลขาพีมน่ารักด้วยน่ะซิ
-
อิพี่เอย์!! เรื่องหื่นๆนี่แผนสูงตลอด
ฮาเหตุผลที่พี่เชนเป็นยักษ์ของน้องอันวา
ในความรู้สึกของผู้ใหญ่มันทั้งฮาทั้งเงิบเลยว่ะ
แต่พอคิดในมุมของเด็กแล้วมันน่ากลัวมากนะ
มากับแม่ แต่พอตื่นมากลับไม่เจอแม่ตัวเอง
เจอแต่พ่อที่กำลังกำลังโดนกินปาก แถมยังร้องเจ็บปวด(?)อีก
แต่ยังไงพี่เชนกะน้องอันวาก็ต้องเจอกันอยู่บ่อยๆละนะ
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอ ยังไม่อยากให้จบเลย
รู้สึกผูกพันกับตัวละครเรื่องนี้มาก
อยากติดตามชีวิตของหมาปิงพี่เอย์ พี่เชนพี่ซาร์น้องอันวาไปเรื่อยๆ
-
การเป็นยักษ์มีสาเหตุมาจากประการละฉะนี้แล ฮ่าๆๆๆๆ
เอย์หื่นตลอดอ่ะ หมาปิงนี่ก็เคลิ้มตลอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มตลอดไม่เครียดเลย :mew1:
-
https://www.youtube.com/v/m__oafvzDg0
#45 จากวันนั้นจนถึงวันนี้(The End.)
หลายเดือนผ่านไป
เย็นย่ำแบบนี้ที่ออฟฟิศของยูเซย์ ผมยืนทอดสายตาผ่านบานกระจกใส มองเม็ดฝนที่ตกกระทบลงที่พื้นซีเมนต์แล้วกระเด็นกระดอนขึ้นมานิดๆ จะผ่านหน้าฝนไปอีก แล้วขณะที่หลายสิ่งหลายอย่างในหน้าที่การงานของผมเริ่มขยับขยายและเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น
เมื่อต้นเดือนที่แล้วผมกับพี่เชนได้สมัครและสอบไปอบรมเพิ่มเติมเกี่ยวกับงานไอทีและโปรแกรมมิ่งที่โมนาช ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่พี่เชนเคยเรียน มันเป็นคอร์สสั้นๆแค่สิบกว่าวัน แต่นั่นทำให้ผมที่ไม่เคยเรียนการเขียนโปรแกรมอย่างจริงจังมาก่อนสามารถจับทิศทางและรายละเอียดของงานที่ตัวเองทำได้ดียิ่งขึ้นไปอีก
ผมคิดว่าตัวเองมีทักษะที่เพิ่มขึ้น ในขณะที่พี่เชนเองมุ่งเน้นไปที่การวิเคราะห์และวางระบบ เราอยู่ที่นั่นแค่ไม่กี่วันก็จริงแต่คุณก็รู้อยู่แล้วพี่เอย์มันจะปล่อยผมอยู่กินกับพี่เชนสองต่อสองนานขนาดนั้นคงไม่ได้ พี่เขาจัดการเคลียร์งานแล้วตามพวกผมไปตั้งแต่วันที่สองโน่น พอเห็นหอพักที่ผมกับพี่เชนไปเช่าอยู่รวมๆกับพวกเด็กจากเกาหลีและเมืองจีน คุณชายวีนแตกแล้วบอกให้ผมหาที่พักใหม่ทันที สรุปคือได้บ้านพักใกล้มหาวิทยาลัยยิ่งขึ้นไปอีก
เราสามคนตื่นแต่เช้าแล้วออกไปขึ้นรถเมล์พร้อมกัน ในช่วงเวลาที่ผมกับพี่เชนเข้าเรียน พี่เอย์มันจะไปนั่งรออยู่ที่สวนสาธารณะไม่ไกล ถ่ายรูปดูโน่นดูนี่ของมันไป ผมนี่ถึงกับขำมีสาว ๆ เข้ามาทักคุณชายด้วย มันเลยอำพวกเธอไปว่าเป็นลูกครึ่งจีนอเมริกันมาจากนิวยอร์ก แล้วพ่นสำเนียงหลอกลวงไป สาว ๆ ออสซี่ทิ้งเบอร์ไว้ให้หลายคนมากยังมีการเอาออกมาอวดผมอีก
“ปิง!” เสียงเรียกจากด้านหลังทำเอาผมตกใจ ละสายตาออกจากสายฝนที่บานหน้าต่าง หันไปมองคนเรียก
“ยืนเหม่ออะไรวะ พิมเขาเรียกมึงนานแล้ว”
“อ้าวเหรอ พี่พิมว่าไงครับ” ผมเดินเข้าไปที่โต๊ะ เย็นๆแบบนี้พนักงานกลับกันหมดแล้ว วันนี้พี่พิมเรียกผมกับพี่เชนประชุมงานกัน ผมเลยต้องอยู่ยาวจนถึงเย็น
“ปิงเอาแฟ้มนี้ไปสีเขียว ส่วนเชนแฟ้มนี่สีฟ้านะ” พี่พิมแจกงานให้ ผมกับพี่เชนเปิดพลิกดู
“มันจะมีกำหนดการต่างๆและตารางงานคร่าว ๆ ตอนนี้บริษัทของเรามีพนักงานเยอะขึ้นมาก งานปลีกย่อยต่าง ๆ ปิงสอนเด็กรุ่นน้องได้ดีพี่เองก็คอยดูช่วยอยู่ ส่วนเชนเด็กที่ทำช่วยเกี่ยวกับงานวางระบบก็เริ่มมีประสบการณ์เพิ่มมากขึ้น เพราะฉะนั้นตอนนี้มันมีการยื่นคำขอมาที่บริษัทของเรา”
พี่พิมดูอึดอัดใจนิดๆที่จะพูด ทั้งผมทั้งพี่เชนต่างเงยหน้ารอฟัง
“พูดมาดิวะ เป็นอะไรของมึงอีก”
“มันอาจจะทำให้ทั้งเชนและปิงลำบากเพิ่มขึ้นแต่พิมก็คิดว่าอยากจะให้บริษัทของเราสนับสนุนงานในส่วนใหม่นี้”
“งานอะไร” พี่เชนถามขึ้น
“เป็นวิทยากรบรรยายพิเศษตามมหาวิทยาลัยต่าง ๆ ตอนนี้เกือบๆยี่สิบมหาวิทยาลัยทั่วประเทศยื่นจดหมายเชิญมาที่เรา พิมเองก็เกรงใจเพราะมันไม่ได้อยู่เฉพาะแค่ในกรุงเทพ ทั้งภาคเหนือภาคอีสานภาคใต้ พอเขาเห็นว่าเรามีโปรแกรมเมอร์และนักวางระบบมือโปรก็อยากจะเชิญเราไปบรรยายให้กับนักศึกษาของเขา เชนกับปิงไปผ่านการอบรมที่โมนาชมา ยิ่งเพิ่มดีกรีการันตีบริษัทของเราเข้าไปอีก”
“เป็นวิทยากร เหมือนที่ผมไปบรรยายพิเศษที่ ม.บูรพาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วน่ะเหรอครับ”
“ใช่จ๊ะปิง แบบนั้นแหละแต่ตอนนี้จะเป็นมหาลัยใหญ่ ๆ ทั้งของรัฐบาลและเอกชน นี่คือจดหมายที่ส่งมาขอตัวเชนกับปิงไป” พี่พิมโชว์จดหมายปึกใหญ่ ๆ ในมือให้พวกเราดู
“เชน มึงคิดเห็นว่ายังไง จะรับต่อไหมงานแบบนี้” พี่พิมหันไปขอความคิดเห็นจากพี่เชน จริง ๆ ก่อนผมไปบรรยายที่ ม.บูรพา พี่เชนถูกเชิญไปบรรยายครั้งแรกที่เอแบค ภาควิชาไอที ตั้งแต่นั้นมายูเซย์ดังกระหึ่มในหมู่นักศึกษามาก
“ก็ตามใจ ถ้ามึงคิดตกลงใจยังไงก็แค่บอกพวกกูมา กูกับปิงไม่มีปัญหา”
“ใช่ครับพี่พิม พี่ไม่ต้องเกรงใจถ้าพี่พิมบอกให้ทำ ผมกับพี่เชนไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว”
“งั้นก็ขอบใจมาก”
หลังจากนั้นผมรับเอกสารมาแล้วตรวจดูต่ออีกหน่อยพี่เชนก็ไล่ให้กลับเพราะฝนด้านนอกเริ่มจะตกหนัก ผมจึงตัดสินใจอยู่ว่าจะขับมอไซด์ฝ่าฝนกลับดีหรือไม่ จริง ๆ หลายคนบอกว่าผมควรจะออกรถได้แล้ว แต่ผมยังดึงดันไว้ ไม่ใช่ว่าขี้เหนียวหรืออะไร เพราะว่ารถของแม่จริง ๆ ก็ไม่ค่อยได้ใช้ถ้าวันไหนฝนตกหรือผมต้องเดินทางไกลๆผมจะขับคันนั้น และถ้าหากพี่เอย์ไม่ได้มีคิวออกไปไซท์งานที่ไหนมันจะบังคับให้ผมขับรถมันออกมา แต่วันนี้ก็อย่างที่คุณรู้ คุณชายไปไซท์งานที่ระยอง ช่วงนี้บริษัทพี่เขาบูมมาก รับสร้างรีสอร์ทเป็นว่าเล่น ขนาดหน้าฝนที่งานก่อสร้างทำได้ยากเย็นมันยังมีคิวต้องไปติดต่องานกับลูกค้านายทุนหลายราย คุณภีมเลขามันนี่วิ่งหน้าวิ่งหลังจนผมคิดว่าพี่เขาผอมลงหลายกิโลเหมือนกันนะ
พี่เอย์ร่ำๆจะหาผู้ช่วยออกไซท์มาไว้อีกสักคน
“ไปดิ่ เดี๋ยวกูไปส่ง” พี่เชนเดินมาดันหลัง คงเห็นผมยืนคิดอยู่ที่ประตูนานแล้ว
“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผม...
“อย่าพูดมากเดินลงไป เอ้าร่ม กางซะ” เพราะรถจอดอยู่ฝั่งตรงข้าม ผมกับพี่เชนเดินลุยออกมาภายใต้ร่มคันใหญ่ ถึงอย่างนั้นก็เปียกกันนิดๆอยู่ดี
“ส่งที่บ้านเลยไหม มึงจะไปไหนก่อนรึเปล่า”
“ไม่ครับ ส่งที่บ้านเลย”
เป็นเพราะฝนที่เทหนักลงมาตั้งแต่บ่ายด้วยรึเปล่า การจราจรที่ติดมากอยู่แล้วยิ่งฝืดเข้าไปใหญ่ ผมนี่เจอแอร์เย็นๆอยู่บนรถกับบรรยากาศฝนพรำถึงกับอ้าปากหาวเลย พี่เชนหันมาผลักหัวผมเบา ๆ
“ง่วงก็นอนดิวะ เดี๋ยวถึงแล้วจะปลุก”
“พี่เชนลำบากมาส่งผมทำไมไม่รู้ ที่จริงกลับเองได้เหอะ”
“ไม่ต้องมาหลงตัวเองเลย ใจจริงก็ไม่อยากมาส่งเท่าไหร่นักหรอก”
“อ้าว!” ผมหันไปมองหน้าคนขับเลย พี่เชนขำเบา ๆ ผมนึกสงสัยบางอย่างอยู่แล้วเพราะเมื่อกี้มีสายโทรเข้าเครื่องพี่เขา น่าจะเป็นพี่ซ่าร์ผมเห็นรูปแวปๆแต่พี่เชนคุยเร็วมากวางสายไปก่อน
“จริง ๆ แล้วพี่มีธุระต้องไปแถว ๆ บ้านผมใช่ป่ะละ”
“ไม่มี๊” พี่เชนร้องปฏิเสธเสียงสูง
“อย่า....อย่ามาโกหก ผมรู้จักพี่ดีที่สุดโกหกทีไรหูพี่กระดิกทุกที”
“เฮ้ยจริงดิ!?” พี่เชนรีบจับหูตัวเองทันที ผมนี่ถึงกับขำกร๊ากเลย เจอโบกหัวมาอีก ผมได้แต่ยกมือลูบอย่างเจ็บช้ำ
“สารภาพมาเลย ที่มาส่งผมนี่คือจะไปรับพี่ซ่าร์กับน้องอันวาอ่ะดิ” ผมหรี่ตาเหมือนคนรู้ทัน หันไปจ้องหาความจริงเลย พี่เชนอึกอักไปนิดหน่อยก่อนยักไหล่ตอบ
“ก็....นะ....
“อะไรคือก็นะ” ผมถามย้ำไปอีก
“ก็นัดกับเจ้าเด็กแสบนั่นไว้ ขืนไม่ไปมึงก็รู้เจ้าอ้วนนั่นจะร้องไห้งอแงแค่ไหน”
“อะไรครับ แล้วพี่ไปสนิทสนมกับน้องอันวาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนั้นยังเห็นเรียกยักษ์อยู่เลย”
“โอ๊ยยย มึงจะพูดอะไรล่ะ เรื่องตั้งหลายเดือนมาแล้ว เด็กๆลืมไวออก”
“พี่อย่ามาเบี่ยงประเด็นตอบผมมาก่อน น้องอันวาเลิกกลัวพี่แล้วอ่อ??”
“กูมีวิธีของกูเหอะ”
“พี่เชนครับ” ผมเค้นเสียงดุเมื่อเห็นพี่เขาเล่นตัวไม่ยอมบอก
“อะไรของมึงนักหนาวะ กูกับอันวาดีกันแล้วมึงจะอยากรู้อะไรเนี่ย ถึงแล้ว ลงๆ” รถจอดลงที่หน้าบ้านพอดี พี่เชนไล่ผมลงพร้อมกับผลักหัวส่งมาอีก
“ไปแล้วก็ได้ ขอให้สนุกกับภรรยาและลูกชายนะครับพี่ชาย”
“เชี่ย! มึงรีบลงไปเลย”
พี่เชนผู้เป็นสุภาพบุรุษวิ่งลงมาพร้อมกับร่ม เปิดประตูฝั่งผมพร้อมรับผมลงไปส่งถึงหน้าประตูบ้าน ผมกำลังปลื้มใจที่พี่เขาช่างเป็นคนแสนดีและสุภาพบุรุษ แต่แล้วต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อพี่เชนดันบอกออกมาว่า
“กูจะใช้ร่มไง ถ้าให้มึงกางลงมาแล้วกูจะเอาอะไรไปรับลูกกับเมียกูล่ะวะ”
ผมนี่อยากจะทึ้งผมตัวเองมากครับ รีบไล่ไอ้พี่บ้าให้รีบ ๆ กลับไปเลย
คืนนั้นพี่เอย์กลับมาถึงบ้านดึกมาก ผมชวนคุณภีมให้นอนค้างด้วยกันเพราะเห็นว่าท่าทางพี่เขาเหนื่อยมาก แต่แกบอกภรรยาโทรตามหลายรอบแล้ว นี่เหยียบสุดตีนเลยจากระยองยิงตรงเข้ากรุงเทพ ผมเลยไม่อยากจะขัด
“พี่เอย์ลุกเลยครับ ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมานอนนะ”
“ไม่ไหวแล้วว่ะ กูเหนื่อย” พี่เอย์มันนอนคว่ำซุกใบหน้าอยู่ที่โซฟาพร้อมกับคว้าน้องหมียักษ์เข้ามากอด ผมดึงแขนมันขึ้นมาลากให้ไปอาบน้ำ แรงผมก็เยอะอยู่นะพี่เอย์นี่ถูกผมลากไปทั้งชุดทำงานมันนั่นแหละ
“อึ๊บ พี่เอย์ครับไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนสบายๆไง”
“ไม่เอาอ่ะ กูจะนอนตรงนี้” มันไม่สนผมเลย ล้มตัวนอนลงที่พรหมเอาตุ๊กตาหมีที่ลากติดมือลงมาด้วยรองหัว ผมนี่ได้แต่อ่อนใจ จัดการปลดกระดุมเสื้อมันออก ถอดทุกอย่างแล้วเช็ดตัวให้แทน คุณชายนอนนิ่งปล่อยผมทำ
“เสียวว่ะปิง มึงอย่าเช็ดแถวนั้นนานดิ่วะ” พี่เอย์มันบอกทั้งที่ยังหลับตา ผมเลยแกล้งไปจับๆๆลูกชายมัน มันรีบปัดมือผมออก
“กูเหนื่อยนะวันนี้ ไม่ไหวแล้วนะเว้ย อย่าไปทำให้มันตั้งขึ้นมาเชียวล่ะ”
“ก็แล้วพี่ไปทำอะไรมากันครับเนี่ย เหนื่อยอะไรนักหนา ไหนว่าไปแค่ระยอง ทำอย่างกับขับรถไปสตูล”
“ก็แค่ระยองนั่นแหละแต่กูตระเวรดูงานตั้งหกไซท์ มึงคิดดูดิ เจอเพื่อนเก่าที่เป็นเจ้าของรีสอร์ทอีก มันจองตัวไว้ทำให้โรงแรมมันอีก กู....โอ๊ยยยย.....กูเหนื่อยเหี้ยๆเลย”
ผมเช็ดตัวให้มันเสร็จ ใส่เสื้อผ้าชุดนอนให้เรียบร้อย พี่เอย์มันชูแขนขึ้นมาบอกผมอุ้มๆ ท่าทางเหมือนเจ้าหนูอันวาไม่มีผิด ผมเลยเตะมันไปเบา ๆ พี่เขาหัวเราะแล้วดึงแขนผมเลย
“วันนี้กูจะใจดีนอนกอดมึงเฉย ๆ เพราะงั้นอุ้มกูขึ้นเตียงเร็วเข้า”
“ไม่ไหวหรอกครับ พี่เอย์พูดอะไรน่ะ”
“อุ้มหน่อย อุ้มท่าเจ้าหญิงนะ”
“เพี้ยนไปแล้วเหรอพี่ ไปเจออะไรมาเนี่ย” ผมยืนเกาหัวเลย พี่เอย์หลับตาแล้วทิ้งตัวลงนอนที่พรหมอีกครั้ง มือมันกอดน้องหมีไว้แน่นมากใช้ต่างหมอนหนุนนอน ผมจนใจได้แต่ลากมันขึ้นเตียงกว่าจะได้นอนนี่คือเกือบ ๆ ตีสอง ผมทุลักทุเลมาก ห่มผ้าให้มันจนชิดอกปิดไฟแล้วปีนขึ้นเตียงประจำที่ตัวเอง
“ปิง” เสียงเรียกงึมงำที่ด้านหลัง ผมหันไปมอง พี่เอย์ดึงผมเข้าไปกอดไว้ชิดอกมัน
“วันนี้กลับมาบ้านยังไง กูไม่เห็นรถมึงเลย”
“วันนี้ฝนตกหนักตลอดทั้งเย็นเลยครับ พี่เชนเลยมาส่ง ผมจอดมอไซด์ไว้ที่ออฟฟิศ”
“อ่อ มันมาส่งมึงให้จริง ๆ ด้วย”
“อะไรอ่ะพี่ หมายควาวว่าไง”
“กูโทรบอกมันไว้ไง ห่วงว่ะไม่อยากให้ขับรถตากฝนถ้าฝนตกก็อยากให้มันเป็นคนมาส่งมึงเอง”
“โหยพี่เอย์ครับ ผมกลับแท็กซี่ได้เหอะ” ผมไม่รู้มาก่อนเลยนะว่าพี่เอย์โทรคุยกับพี่เชน รายนั้นถ้าไม่ถามคือไม่พูดอยู่แล้ว
“คนอื่นกูไม่ไว้ใจ”
พี่เขาพูดไว้แค่นั้นก่อนที่เราสองคนจะหลับตามกันไป คืนนั้นอุ่นนะ ทั้งที่อากาศเย็น ๆ เพราะฝนพรำลงมาทั้งคืน
เสียงนกร้องจิ๊บ ๆ ดังแทรกเข้ามา แสงของวันใหม่แยงสายตาเล็กน้อย ผมขยับตัวออกจากวงแขนใหญ่ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตานั่งทำงานของผมต่อตั้งแต่หกโมงเช้า เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ พี่เอย์มักจะตื่นสายแล้วชอบอ้อนเรียกผมไปนอนกอดดูหนังด้วยกัน เราใช้ช่วงเวลาแบบนั้นด้วยกันบ่อย ๆ เพราะงั้นเช้านี้ผมจะสะสางงานให้เสร็จๆก่อนคุณชายจะตื่น เดี๋ยวนี้โต๊ะทำงานลากมาตั้งติดไว้กับเตียง ขนาดนั่งบนเก้าอี้มันยังไม่ยอม ผมเลยต้องใช้พื้นที่นิดหน่อยของเตียงแทนเก้าอี้นั่ง พี่เอย์หรี่ตามองมาที่ผมพอเห็นว่าผมนั่งทำงานอยู่ใกล้ ๆ คุณชายก็หลับลงต่อทั้งที่มือนี่ยังคว้าเอาเอวผมกอดไว้ไม่ยอมปล่อย
ช่วงสายๆของวัน เราสองคนเดินไปทานข้าวที่บ้านของแม่ คุณนายกำลังคั้นมะพร้าวเห็นว่าจะทำขนมอะไรสักอย่าง
“เอย์กินบวดฟักทองเป็นไหมลูก” แม่เงยหน้าถามขึ้นขณะที่พี่เอย์มันกำลังสนอกสนใจกับวิธีการคั้นมะพร้าวด้วยมือ ส่วนผมไม่สนหรอกผมเห็นจนชินแล้ว ถึงปกติแม่จะทำแต่อาหารอีสานขายก็เถอะ แต่ก็มีบ้างที่ใช้กะทิสดๆทำของหวานไว้ขายด้วย
“ผม.....เอ่อ....” พี่เอย์มันยิ้มอย่างเดียว ผมมองแล้วก็ขำคิดว่าคุณชายคงไม่รู้จักหรอก บวชฟักทองอะไรนั่น
“อ่า ไม่เป็นไร งั้นเอย์กินกล้วยบวดชีได้ไหม เมื่อเช้าพี่ขมไปตลาดมาได้กล้วยกำลังน่าอร่อยแม่เลยว่าจะทำให้เอย์ทาน”
“กล้วยบวดชีเหรอครับ?”
“ใช่จ๊ะ ที่มีกล้วยผสมกับน้ำกะทิน่ะ”
“อ๋อกินเป็นครับ เอย์กินแต่น้ำ กินกล้วยแบบนั้นไม่ค่อยเป็น”
“อ้าว แล้วกินกล้วยแบบไหนถึงจะเป็น”
“แม่ใส่กล้วยหอมได้ไหมครับ แบบนั้นเอย์กินได้”
พี่ขมที่กำลังกินน้ำอยู่นี่ถึงกับสำลัก หน้าดำหน้าแดงไปหมดผมขยับเข้าไปลูบหลังให้ แม่นี่หน้าเหวอไปแล้ว ส่วนพี่เอย์มันหันมามองผมคงอยากจะถามเหลือเกินว่ามันพูดอะไรผิดไปตรงไหน
“พี่เอย์ครับ กล้วยบวดชีเขาไม่ใช้กล้วยหอมทำหรอก” ผมไขข้อข้องใจให้มัน
“อ้าวเหรอ ไม่รู้นี่ก็เห็นมันเป็นกล้วยเหมือนกัน”
แม่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พี่เอย์มันเลยอาสา “แม่ครับให้เอย์ช่วยทำไหม เอย์อยากเล่นคั้นมะพร้าว”
“เอาสิลูก เอย์ไปล้างมือมาก่อนนะ เดี๋ยวแม่สอน เจ้าปิงด้วยไปล้างมือเลยเดี๋ยวมาคั้นช่วยกันกับพี่เขา”
“แม่ครับปิงขี้เกียจ ปิงจะช่วยพี่ขมล้างผัก”
“ช่วยที่ไหนกัน เจ้าปิงจอมขี้เกียจเอาแต่นั่งดู” พี่ขมเสริมขึ้นมา แม่มองหน้าผมดุๆ ขณะพี่เอย์กำลังจะลุกขึ้น เสียงรถจอดลงที่รั้วหน้าบ้าน เราทั้งหมดที่นั่งเล่นกันอยู่ที่ระเบียงเลยหันไปมอง
“ใครมาน่ะลูก ปิงลงไปดูซิมาหาพี่เอย์เขารึเปล่า” พี่เอย์เองก็ชะโงกออกไปดู ผมก้าวลงบันไดเจอมันดึงแขนไว้ พี่เอย์สีหน้าเครียดขึ้นมากขณะที่สายตายังจ้องไปที่รถคันนั้นไม่ยอมละออก
“พี่เอย์ครับ?”
“เดี๋ยวกูลงไปเอง มึงรออยู่นี่”
“พี่เอย์?” เพราะว่าพี่เขาสีหน้าไม่ค่อยดี ผมจึงไม่อยากปล่อยให้มันลงไปคนเดียว เรียกถามพี่เขาอีกครั้ง รั้งแขนมันไว้ ส่งสายตาบอกว่าผมจะลงไปด้วย แต่พี่เอย์ยกมือขึ้นลูบหัวผม พร้อมกับพยักหน้าให้เบา ๆ
“รถของที่บ้านมา ไม่เป็นไรมึงรออยู่ที่นี่”
พี่เขาเดินลงไปแล้ว ผมมองตามแผ่นหลังกว้างไปตลอด จนแม่ต้องเดินเข้ามาหาแล้วกอดลงที่บ่าผม ผมเห็นคุณแม่พี่เอย์ประคองคุณย่าพี่เอย์เดินลงมา คุณย่ามันเหมือนกำลังร้องไห้โผเข้ากอดมันอย่างน่าสงสาร แม่ที่ดูอยู่ด้วยถึงกับบีบไหล่ผมไว้ ผมบอกไม่ถูกนะว่ากำลังรู้สึกแบบไหน หลากหลายอารมณ์มาก ทั้งเป็นห่วงทั้งสงสารทั้งกลัว ที่มากที่สุดคืออยากจะลงไปดูแต่ในเมื่อพี่เอย์บอกให้ผมรออยู่ที่นี่ผมก็จะรอมัน ตอนนี้บรรดาแขกเหรื่อกำลังเดินตามหลังมันเข้ามา พี่เอย์เดินอยู่ข้าง ๆ คุณแม่ของมัน ส่วนคุณหญิงย่ามีคนดูแลอีกคนประคองมาด้วย พี่เอย์ขยับเข้าไปจูงท่านในตอนที่ทุกคนต้องทยอยขึ้นบันได แม้จะแค่ไม่กี่ขั้นแต่สำหรับคนสูงอายุก็ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ
แม่หันมามองหน้าผม “ปิงลูก...”
“แม่ครับปิงอยู่กับแม่ตรงนี้ พี่เอย์เองก็อยู่เพราะงั้นแม่ไม่ต้องกลัวนะ” พี่ขมเดินเข้ามาหาแม่ทันที
“ขม พวกเขากำลังขึ้นมา”
“ไม่เป็นไร เราไปเตรียมน้ำท่ามาไว้ให้แขกเถอะ อย่างน้อยเขาก็เป็นญาติของเอย์ ไปปิงเข้าไปยกน้ำออกมาให้ครอบครัวพี่เขา”
ผมเดินตามพี่ขมเข้าไปอย่างว่าง่าย ตั้งสติสูดลมหายใจจากนั้นถือถาดน้ำออกมา แม่กับพี่ขมเลือกเอาแก้วใบใหม่ที่คิดว่าสวยและสะอาดเอี่ยมที่สุด ผมมองแม่แล้วก็สงสาร แม่ทำเพื่อผมมากมายจริง ๆ สิ่งที่ผมกลัวแม่เองก็กำลังกลัวเช่นเดียวกัน ท่านคงกำลังคิดว่าบ้านพี่เอย์จะมาเอาตัวพี่เขากลับไปแล้วผมที่เหลืออยู่จะอยู่แบบไหน แต่ผมมั่นใจในตัวพี่เอย์ วันนี้ไม่เหมือนเมื่อวันวานอีกแล้วพี่เอย์สามารถยืนหยัดด้วยตัวเองผลงานทุกอย่างเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมาการันตีความสามารถพี่เขาได้เป็นอย่างดี
แน่นอนว่ารวมไปถึงเรื่องของเรา ความรักที่มั่นคงของเราสองคน
“คุณย่าครับคุณแม่ครับ นี่น้าศรีแม่ของปิง ส่วนนี่พี่ขมญาติอีกคนของปิงเหมือนกัน” พี่เอย์แนะนำคุณย่ากับคุณแม่ของพี่เขาให้รู้จักครอบครัวของผม แม่กับพี่ขมยกมือขึ้นไหว้ และไหว้ผ่านไปถึงป้าอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังคุณย่าของพี่เอย์ด้วย ถ้าจำไม่ผิดเธอเป็นแม่บ้านที่ดูแลเรื่องอาหารอยู่ที่บ้านสวนของคุณย่าพี่เอย์ ผมเห็นเธอเมื่อตอนไปที่นั่นแค่ครั้งเดียวแต่จำได้เพราะหน้าตาเธอคล้ายชาวเหนือเหมือนกับคุณแม่ของผม
“ศรี!” เสียงเธออุทานขึ้นมา คุณแม่พี่เอย์ยังหันไปมอง
“ศรี ลูกลุงสร้างกับแม่จุ๋มใช่ไหม ฉันพี่แพมไง จำกันได้รึเปล่า”
แม่นิ่งไปนิดนึง คิดว่าคงกำลังทบทวนอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนที่ดวงตาสวยจะเปลล่งประกาย แม่ยืนขึ้นแล้วยิ้มอย่างดีใจ
“พี่แพม?! ศรีเอง ไม่รู้เลยว่าพี่ทำงานอยู่กับคุณท่าน”
สองคนเหมือนลืมอะไรไปบางอย่างแม่ผมทำท่าจะเดินเข้าไปคว้าป้าแม่บ้านคนนั้นเข้ามาคุยแต่ผมดึงเสื้อแม่ไว้ก่อนกลัวว่าคุณท่านกับคุณหญิงแม่พี่เอย์จะว่า แต่ผิดคาด คุณหญิงย่ามันยิ้มกว้างแล้วบอกให้สองคนเขาคุยกัน
“ดีใจจริง ๆ ที่รู้จักกัน แบบนี้เห็นทีย่าจะไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว”
“คุณท่านคะ ดิฉันรับรองเลย ศรีเป็นเด็กดีมาก ดิฉันเห็นน้องตั้งแต่เด็กก่อนที่จะเข้ากรุงเทพมาทำงานกับคุณท่าน คนๆนี้แหละที่ดูแลพ่อแม่ไม่เคยห่าง แม้กระทั่งเดี๋ยวนี้ถึงแม้จะไม่มีญาติมิตรที่ไหนแล้วก็ยังส่งเงินกลับไปให้พี่สาวแม่ของเขาอยู่ตลอด แม่ของหนูปิงเป็นคนดีมากค่ะดิฉันขอรับรอง”
“พี่แพม.....” แม่เรียกเธอเสียงสั่นเครือ ยกมือไหว้ครั้งแล้วครั้งเล่า
“เอาล่ะๆไม่ต้องมาโพทะนาความดีอะไรแล้ว แค่เห็นว่าเลี้ยงดูหลานฉันดีฉันก็พอจะรู้แล้วล่ะนะ” ท่านพูดพร้อมกับมองไปที่กะละมังเล็กๆที่แม่กำลังคั้นกะทิค้างไว้อยู่ มุมปากเปื้อนรอยยิ้ม
“กำลังจะทำอะไรกินกันล่ะหืม” เธอถามออกมา มองหน้าผมกับแม่
“น้าศรีกำลังจะทำกล้วยบวชชีให้ผมทานครับคุณย่า” พี่เอย์ชิงตอบให้แทน
“เอย์กินเป็นเหรอลูก” คราวนี้แม่มันแทรกขึ้น
“คิดว่าจะลองครับคุณแม่ เมื่อกี้ผมกำลังจะลองคั้นกะทิดู คุณแม่มาก่อนเลยวิ่งลงไปเปิด ปิงมานี่มา” พี่เอย์ตอบคุณแม่มัน แล้วหันมาเรียกผม
“ไหว้คุณย่ากูกับแม่กูรึยัง” ที่จริงผมไหว้แล้วนะแต่ไหว้ใหม่อีกรอบก็ไม่มีปัญหา
ผมยกมือไหว้แบบหล่อๆ เอาให้อ่อนน้อมที่สุดเลย คุณย่าพี่เอย์กับคุณแม่มันเงยหน้ามองผม คุณย่ากวักมือเรียก พี่เอย์พยักหน้าบอกให้ผมย่อตัวนั่งลงข้างมัน เราสองคนคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ กัน มือเล็กที่เต็มไปด้วยริ้วรอยประดับกำไลหยกสวยงามเก่าแก่ยกขึ้นมาลูบลงที่หัวผมเบา ๆ
“เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม ขอโอกาสให้ย่าสักครั้งนะลูก” ท่านมองหน้าผม แววตาอ่อนโยนกว่าครั้งไหน ๆ ที่ผมเคยได้เจอ คุณแม่ของมันเองก็ลูบลงที่หลังของพวกเรา
“ที่ผ่านมาแม่รับรู้แล้วว่าการที่สูญเสียลูกไปมันช่างทรมานมากมาย แม่ได้แต่เฝ้าดูไม่กล้าแม้แต่จะเข้ามาหา ขอโอกาสให้แม่ได้ทำหน้าที่แม่ที่ดี ทำทุกอย่างเพื่อลูกจริง ๆ ไม่ใช่แค่ความต้องการของตัวเองแบบแต่ก่อนนะลูกนะ”
คุณแม่พี่เอย์ร้องไห้ออกมาแล้ว เธอซับน้ำตาด้วยกระดาษทิชชู่สีขาวที่ถือติดมือมาด้วย ป้าแพมรีมเดินเข้ามาหาลูบแผ่นหลังเล็กเพื่อปลอบใจ
“คุณหญิงกับคุณรันมาจอดรถแอบดูคุณเอย์ทุกอาทิตย์เลยนะคะ แล้วทุกครั้งก็ร้องไห้กลับไปตลอด ”
“แม่กลัวเอย์ลำบากลูก แม่ทำทุกอย่างเพื่อลูก หาเงินหาทองไว้ให้ ถ้าไม่มีลูกแล้วแม่จะหาของเหล่านั้นไว้เพื่อใครกัน น้องเอย์ให้โอกาสแม่สักครั้ง หนูปิงขอโอกาสให้ฉันคนนี้ด้วย ฉันรู้ว่าตัวเองทำผิดมามาก ทั้งเห็นแก่ตัว นึกถึงแต่ตัวเอง ลืมความต้องการของลูกไปจนหมด ต่อไปนี้ขอให้ฉันได้แก้ตัว เราทุกคนมาเป็นครอบครัวเดียวกันนะ มาเป็นญาติกัน”
“ย่ารักเอย์นะลูก ยอมรับคนที่เอย์รักและจะรักคนรักของเอย์รวมไปถึงครอบครัวของหนูปิงด้วย เรามาเป็นครอบครัวเดียวกันนะหลานย่า อย่าได้แยกออกไปแบบนี้ ย่าคิดถึงเอย์ใจจะขาด รักมากนะลูกนะ”
พี่เอย์หันมามองหน้าผม ตามันแดง ๆ ขณะที่ผมเองก็มองหน้ามันอยู่ ไม่รู้พี่เอย์จะตัดสินใจแบบไหน มันก้าวเดินออกมาจากอัศวแล้ว เหมือนกับนกที่โผบินออกจากรัง ถ้าผมมองไม่ผิดผิดสายตาพี่เอย์นั้นแน่วแน่และเด็ดเดี่ยวมาก มันหันมามองหน้าผมส่งสายตาบอกให้รู้แม้ว่าจะไม่ได้เอ่ยเป็นคำพูดออกมาผมก็รู้ว่ามันคิดจะให้ผมทำอะไร
เราสองคนก้มกราบลงไปที่ตักคุณย่ามันพร้อมกัน
“เอย์ไม่เคยโกรธคุณย่าเลย เอย์มีคุณย่าแค่คนเดียว คนที่ใจดีกับเอย์มาตลอดตั้งแต่เล็ก ทุกวันนี้เอย์ก็ยังรักและเคารพคุณย่าอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง”
“หลานเอย์ของย่า” คุณย่ามันร้องไห้สะอื้น มือเล็กลูบแล้วลูบอีกอยู่ที่หัวพี่เขา พี่เอย์หันมาหาคุณแม่มันบ้าง ก้มกราบลงที่ตักเล็ก ผมเองก็กราบลงข้าง ๆ ไม่กล้าสัมผัสตักเธอกลัวว่าจะไม่เหมาะสมเธออาจจะถือตัวอะไรแบบนั้น ตรง ๆ เลยคือผมเกรงใจเธอมาก กิริยาแบบผู้ดีของเธอยังคงตราตรึงในหัวใจผมอยู่
แต่ครั้งนี้แม่พี่เอย์ลูบเข้าที่หัวผมแล้วกดลงให้สัมผัสกับตักเธอได้ เธอตบหลังผมเบา ๆ พอเงยหน้าขึ้นมองเธอร้องไห้ออกมาอีก
“ทำไมแม่ถึงไม่คิดให้เร็วกว่านี้นะ ทั้งๆที่เอย์ก็บอกแม่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งว่าหนูปิงเป็นเด็กดี ทั้ง ๆ ที่แม่เองก็รับรู้มาตลอด”
“แม่ครับ เอย์ขอบคุณมาก”
คุณรันเธอส่ายศีรษะเบา ๆเอ่ยคำพูดสุภาพแล้วหันไปหาคุณแม่ของผม “แม่ต่างหากที่ต้องขอบคุณ ขอบคุณเธอมากนะศรี ขอบคุณที่ดูแลเอย์ตั้นให้ฉัน ขอบคุณที่รักลูกฉันเหมือนกับลูกของเธอเอง ฉันเฝ้ามองมาตลอด ทุกครั้งที่ได้มาจอดเฝ้าดู เธอดีกับน้องเอย์มากจริง ๆ ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันเห็นเธอตำหนิหรือด่าว่าเขา ฉันไม่รู้จะพูดอะไรไม่รู้จะตอบแทนเธอยังไงดีเท่าคำพูดนี้ ฉันขอโทษและขอบคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณหญิง” แม่ผมโบกมือพลางพูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ คุณรันถึงกับระบายรอยยิ้มออกมา
“อย่ากลัวฉัน เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ศรีอายุน้อยกว่าฉัน มาเป็นน้องสาวฉันเถอะนะ ฉันเองก็ไม่มีพี่น้องที่ไหน เห็นเธอดีกับลูกชายฉันแบบนี้แล้วฉันละอายแก่ใจมากจริง ๆ ที่ทำกับหนูปิงไปมากขนาดนั้น”
“อะ...อะ..เอ่อ...คะ... คือ...อ..” แม่ผมละล่ำละลักพูดไม่เป็นศัพท์ คุณแม่พี่เอย์จึงลุกขึ้นไปจับมือแม่ไว้ ผมเห็นทั้งสองคนส่งยิ้มให้กัน แม่ผมน้ำตาคลอ
-
แล้ววั้นนั้นเราทั้งหมดก็ช่วยกันทำอาหาร แม่กับป้าแพมช่วยกันทำน้ำพริกปลาทู ต้มยำกุ้งและไข่ยัดไส้ พี่เอย์มันตั้งอกตั้งใจฝึกคั้นน้ำกะทิเพื่อทำกล้วยบวดชีของมันต่อ ส่วนผมพี่ขมบอกให้บึ่งมอไซด์ไปตลาดซื้อผักสดถั่วพลูมายำเสริมเข้าไป พอถึงเวลาอาหารพี่เอย์มันบอกให้ผมไปทอดไข่เพิ่มเพราะมันกินไข่ยัดไส้ไม่เป็น แต่แม่ผมรู้ใจทำเสริมไว้ให้คุณชายเรียบร้อย
เย็นวันนั้นเราทั้งหมดทานข้าวด้วยกัน คุณเชื่อไหม...ผมเพิ่งจะเห็นว่าพี่เอย์มีความสุขแบบสุขมากๆเป็นครั้งแรก มันอมยิ้มตลอดเวลา นั่งใกล้ผมไม่ยอมห่าง จนคุณแม่กับคุณย่ามันยังแซว นึกว่าเราสองคนกลายเป็นฝาแฝดกันไปแล้ว
“แล้วแวะไปหาย่าบ่อย ๆ นะลูก กลับไปทำงานของบ้านเรา บริษัทรถนั่นเป็นของเอย์เจ้าซ่าร์เขาดูแลให้เราอยู่ ย่ารอให้เอย์กลับมานะลูก”
“คุณย่าครับ เรื่องนั้น......”
“ไม่เป็นไร ค่อยเป็นค่อยไป เอย์อยากจะกลับไปทำต่อตอนไหนก็ได้ ย่าเข้าใจว่าหลานคงกำลังภูมิใจกับบริษัทใหม่ของตัวเอง แต่เอย์ต้องไม่ลืมว่าที่นั้นก็เป็นบริษัทของเอย์เหมือนกัน ย่าติดตามข่าวนะ รู้มาว่างานของเอย์เติบโตขึ้นมากจริง ๆ ลูก”
“ไม่หรอกครับคุณย่า ผมกำลังเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ คงต้องหาประสบการณ์อีกเยอะ”
“เอาล่ะๆอย่าเพิ่งคุยเรื่องงานกันเลย เอาเป็นว่าว่างเมื่อไหร่ เอย์กับหนูปิงต้องแวะไปหาย่านะลูก แวะไปบ่อย ๆ เลย” คุณหญิงย่าท่านโบกไม้โบกมือพาคุยออกนอกเรื่องงาน พี่เอย์เองก็ยิ้มรับ
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าช่วงเย็นเอย์กับปิงว่าง เราจะแวะเข้าไปทานข้าวกับคุณย่าครับ” เราทุกคนเดินออกมาส่งคุณหญิงท่านที่รถ ป้าแพมร่ำลากับแม่ผมใหญ่เลย คงอยากจะคุยกันต่อ ผมเห็นเธอขอเบอร์โทรศัพท์ที่บ้านไปด้วย คุณแม่พี่เอย์ขยับออกมาเตรียมพาคุณย่ามันขึ้นรถ
“ถ้าอย่างนั้นอาทิตย์หน้าแม่จะนัดคุณพ่อเรากับเจ้าซ่าร์ไว้ เดี๋ยวพอไปรับอันวาจากที่เรียนพิเศษแล้วเราไปเจอกันที่บ้านคุณย่าเลยนะลูก นะปิง ไปด้วยกันนะศรี ขมด้วย ฉันเชิญนะ” คุณแม่พี่เอย์ส่งยิ้มอ่อนโยน แววตาเธอดูจริงใจกว่าครั้งไหน ๆ แม่ผมกับพี่ขมนี่ไหว้แล้วไหว้อีกคล้ายคนทำอะไรไม่ถูก
“ครับแม่แล้วเจอกัน” พี่เอย์ตอบรับคุณแม่มันเบา ๆ หากแต่ถ้อยคำนั้นหนักแน่น และมันคงจะทำจริง ๆ ผมเองก็พลอยอมยิ้มไปด้วย
ในที่สุดครอบครัวพี่เขาก็ออกรถไป แม่ผมนี่ผลักหัวผมเลยมีการบอกแม่ตื่นเต้นแทบแย่ ถ้าหัวใจวายไปจะทำไง ผมกับพี่เอย์รีบวิ่งขึ้นไปช่วยเก็บจานไปล้างจากนั้นเราสองคนก็แยกกลับไปนอนบ้าน
พี่เอย์ฮัมเพลงตลอดทาง ผมรู้มันมีความสุขมาก อะไรจะดีเท่าครอบครัวของเราเข้ากันกับคนที่เรารักได้ เราสองคนยืนดูปลาด้วยกัน ผมย่อตัวนั่งลงกวักมือไปตามน้ำเย็น ๆ พี่เอย์นั่งลงด้วยมันชี้บอกว่าผมหน้าเหมือนปลาตัวสีเหลืองผมเลยบอกมันนั่นแหละหน้าเหมือนปลาชอกเกอร์สีดำคุณชายงอนใหญ่วิ่งไล่ผมจนเข้าถึงบ้าน
คืนนั้นไม่มีฝนตกลงมาเลยแม้แต่เม็ดเดียว แต่ผมกลับมีความรู้สึกว่าหัวใจผมชุ่มชื่นอย่างบอกไม่ถูก เรานอนอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน
“ปิง ศุกร์หน้ามึงว่างไหม”
“หืม? พี่เอย์จะไปไหนครับ”
“ว่างป่ะละ ไปเที่ยวค้างคืนกันสักวัน”
“ที่ไหนพี่”
“อัมพวา”
วันนี้ไม่เหมือนวันนั้น สี่ปีที่แล้วผมเคยคิดในใจว่าถ้าได้มาเที่ยวที่นี่ในช่วงกลางคืนคงจะสวยงามน่าดู ตอนนี้ผมยืนอยู่ท่ามกลางดวงไฟสีส้มมากมายพอๆกับผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา พ่อค้าแม่ขายทั้งในน้ำทั้งบนบกต่างเรียกลูกค้าให้เขามาซื้อหาของกินของที่ระลึกของตัวเอง
จำได้ว่าวันนั้นผมตื่นตาตื่นใจมาก เดินมองซ้ายมองขวาตลอดทาง ตัวปลิวไม่สนใจใครทั้งนั้น เงินในกระเป๋ามีแค่ร้อยกว่าบาท
แต่วันนี้มือหนึ่งของผมจับจูงกับมือใหญ่และเย็นของใครอีกคน ตลกไหมที่ว่าใครคนนั้นคือคนเดิมที่เคยมากับผมเมื่อสี่ปีที่แล้ว
วันนั้นผมกับมันเป็นแค่ นายจ้างกับลูกจ้าง
แต่วันนี้ เราสองคนใช้ชีวิตร่วมกันแล้วในฐานะ.....คนรัก
ผมคิดว่าจุดเริ่มต้นของความรู้สึกและอะไรหลายๆอย่างของเรา เริ่มมาจากที่นี่
“พี่เอย์กินไอติมไหมครับ”
คุณชายพยักหน้า ผมเดินเข้าไปต่อคิวสั่ง เป็นมันที่ยืนรอผมอยู่ไม่ไกล พอผมหันไปเห็นคุณชายชูโทรศัพท์จิ้มกดชัตเตอร์รู้เลยว่ามันกำลังถ่ายรูป แต่ผมไม่ส่งยิ้มให้หรอก มีสาว ๆ หลายคนกำลังมองพวกเราอยู่ด้วยดูเหมือนพวกเธอจะเห็นว่ามันเพิ่งปล่อยมือผมออกไปตะกี้นี้เอง
“อ่ะ ถ้วยนี้ของพี่”
พี่เอย์อมยิ้มทันที ผมส่งถ้วยที่ไม่มีถั่วให้มัน จำได้ว่าตอนมาที่นี่ครั้งแรกพี่เอย์บอกว่ามันไม่กินถั่ว
“อร่อยไหมครับ”
“ก็ใช้ได้ เคยกินแล้วนี่เจ้านี้”
“พี่จำได้?”
“กูไม่มีทางลืมหรอก”
คำพูดแค่นั้นของมันก็ทำเอาผมอิ่มอกอิ่มใจมากแล้ว เราเดินผ่านขนมครกชาววังเจ้าอร่อยกัน พี่เอย์ชี้ให้ผมดูท่าทางคุณชายจะอยากกินแน่ ๆ ผมเลยไปต่อคิวซื้อให้อีก คราวนี้นานพอสมควรเห็นพี่เอย์เดินไปสนอกสนใจเรือขายผลไม้สดด้านล่าง มันนั่งลงไปที่พื้นห้อยขาผ่อนคลาย ยกมือถือขึ้นมาบันทึกภาพเหล่าบรรดาเรืออาหารในลำน้ำ ผมซื้อเสร็จเดินไปนั่งลงข้าง ๆ มันพี่เอย์ขยับนิดๆ เพราะเป็นช่วงหัวค่ำคนเลยค่อนข้างเยอะ เราเบียดๆกันกับคนอื่นแต่ก็พอจะนั่งได้ กินขนมครกไปชมวิวแม่ค้าพ่อค้าพายเรือขายของไป ลมโชยโกรกเข้ามาเบา ๆ เรียกเอารอยยิ้มและความรู้สึกสบายใจของเราเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“ผมยาวแล้วมึงอ่ะ” พี่เอย์ชี้ๆบอกให้ผมเหน็บปลายผมเข้าหลังหู ผมเลยชี้บอกมันว่า พี่เอย์ก็ยาวเหมือนกัน พี่เอย์ก้มหน้าแล้วแอบยิ้ม ผมรู้มันอาย จริง ๆ คนเยอะนะแต่ผมคิดว่าช่างเหอะจะแคร์อะไรล่ะไม่มีใครรู้จักผมกับมันหรอกน่า ผมจึงเอามือเช็ดๆเข้าที่เสื้อก่อนเอื้อมไปเสยเส้นผมนุ่ม ๆ ที่ปลิวระใบหน้าออกให้คุณชาย พี่เอย์คงตกใจที่เห็นผมกล้าทำ มันเงยหน้าจ้องผมตาโต แก้มนี่แดงขึ้นนิดๆ ผมยักคิ้วส่งไปให้มัน อะไรวะนี่ผมกำลังจีบมันอยู่งั้นดิ่ พี่เขาก้มหน้าใหญ่เลย ผมก็แกล้งไม่สนใจมองนั่นนี่ไป
พอขนมหมดเราสองคนลุกขึ้น พี่เอย์สอดมือเข้ามาที่ผม เราเดินกันไปจนสุดทางเจอกับร้านอาหารร้านเดิมที่เราเคยมานั่งด้วยกันเมื่อครั้งนั้น ผมและมันต่างมองหน้ากันไม่ต้องบอกอะไรมากหรอกครับ เราทั้งคู่ต่างเดินเข้าไปที่โต๊ะเดิม เก้าอี้ตัวเดิม โชคดีมากที่ที่นั่งตรงนี้ยังคงว่างอยู่ทั้งที่เป็นจุดชมวิวที่ดีที่สุดในร้าน ผมเดินเข้าไปก่อน แต่วันนี้พี่เอย์ไม่นั่งฝั่งตรงข้ามผมเหมือนวันนั้นอีกแล้ว มันเดินตามเข้ามานั่งข้างๆกัน
“เมนูค่ะ” น้องพนักงานยื่นเมนูส่งให้ พี่เอย์เลื่อนเข้ามาให้ผม ปกติเวลาไปทานอาหารนอกบ้านเดี๋ยวนี้ผมเป็นคนสั่งตลอด คุณชายทานได้ทุกอย่างที่ผมออเดอร์ไป
“พี่เอย์กินอะไรดีครับ เอาผัดไทไหม หรือยากกินข้าวผัดกุ้ง ข้าวผัดปู” ผมหันไปถาม พี่เขาเอียงหัวเข้ามาใกล้ ๆ ดูเมนูด้วยกัน
“ผัดไทก็ได้มั้ง มึงกินไรอ่ะ?”
“งั้นเอาผัดไทกุ้งสดแล้วก็กระเพราไก่ไข่ดาวครับ” ผมสั่งน้องเขาไป ขณะที่ตอนนี้คุณชายกำลังยกมือถือขึ้นถ่ายรูปคุณป้าคนหนึ่งที่พายเรือผ่านไป แกขายอะไรสักอย่างสีหน้ายิ้มแย้มมาก
“แล้วน้ำล่ะคะ”
“ขอเป็นน้ำเปล่าครับ” ผมตอบ
น้องเขารับเมนูไปแล้วยิ้มให้ พี่เอย์เซลฟี่ภาพเราสองคนเยอะมาก พอผมเอามาดูแล้วบอกขี้เหล่ มันไม่ยอมลบบอกรูปผมขี้เหล่ๆมันชอบ เก็บไว้เป็นไดเร็กทอรี่ลับ ผมก็ปล่อยมันไปไม่อยากจะสน อย่าให้ผมค้นเลย คุณก็รู้มือแฮกอ่ะ ผมค้นเจอหมดแหละมันอยากเก็บความสุขของมันก็ทำไป
พักเดียวน้องเขาก็เอากับข้าวมาเสิร์ฟ อาหารน่ากินมากๆ เราลงมือทานกันแบบค่อยเป็นค่อย ๆ พี่เอย์ชี้ให้ผมดูนั่นดูนี่พร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้ามันตลอด
ผมอยากให้ความสุขแบบนี้อยู่กับเราสองคนไปนาน ๆ ตราบใดที่ผมยังมั่นคง ผมคิดว่าพี่เอย์เองก็จะมั่นคงกับผมเช่นกัน
“มื้อนี้ผมจ่ายใช่ไหม”
ผมถามขึ้นแบบนั้น ทำเอาพี่เขาหันมามองผมแบบงง ไม่ใช่อะไรนะทุกวันนี้ผมเป็นคนถือเงิน เรื่องค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ภายในบ้านพี่เอย์ให้ผมรับผิดชอบ มันมีหน้าที่หาเงินแล้วโอนเข้าบัญชีผม เพราะงั้นเดี๋ยวนี้เวลาไปซื้อของอะไรผมเป็นคนจ่ายทุกอย่าง ยกเว้นของใช้ชิ้นใหญ่ ๆ คุณชายจะแบ่งเงินเก็บไว้ส่วนหนึ่ง ในจุดนั้นผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมัน พอทำแบบนี้แล้วเราจะไม่มีปัญหากันเลย
“จำได้ว่าตอนนั้นผมเอาเงินมาแค่ไม่กี่ร้อย ยังมีหน้าขอเลี้ยงข้าวพี่อีกเนอะ” ผมว่ายิ้ม ๆเมื่อนึกถึงเรื่องของเราเมื่อครั้งก่อน พี่เอย์ยื่นมือมาบิดจมูกผม
“หมาจริงๆมึงน่ะ” มันผลักหัวผม พอดีกับที่น้องเขาเดินผ่านมาผมเลยเรียกให้เก็บตังค์ พอพวกผมจะลุกออกจากโต๊ะน้องพนักงานเสนอตัวบอกเดี๋ยวถ่ายรูปคู่ให้ พวกผมต้องการไหม?
พี่เอย์ยื่นมือถือส่งให้เธอทันทีไม่ต้องให้ถามซ้ำซาก มันกอดคอผมไว้แล้วเก็กหน้าหล่อขณะที่ผมแกล้งกัดริมฝีปากแล้วหรี่ตาใส่กล้อง ในที่สุดน้องเขาจิ้มกดชัตเตอร์ถ่ายให้เรากันพลาดอีกสองรูป พี่เอย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บอกร้านนี้บริการดีสุภาพมันประทับใจวันหลังจะมาอีก
ดึกขึ้นมากแล้ว เราเดินย่อยอาหารกันในขากลับ ผ่านร้านรวงต่าง ๆ มากมายทั้งของฝากของที่ระลึกชิ้นเล็กๆน่ารักไปจนถึงชิ้นใหญ่โต ผมได้ที่รองแก้วรูปช้างไปฝากแม่กับพี่ขม พี่เอย์มันกำลังเลือกดูพวงกุญแจน่ารักๆอะไรของมัน
เราเดินออกมาเรื่อย ๆ ในที่สุดผ่านร้านที่ผมเฝ้ารอมานาน ตอนแรกยังคิดอยู่นะว่าร้านนี้ยังจะมาตั้งขายอยู่ไหม ปรากฏว่าขายครับ เธอคนขายคนนั้นยังนั่งร้อยและถักเชือกข้อมือหนังสีสันต่าง ๆ อยู่ ผมจำเธอได้ในทันที
“เส้นนี้เท่าไหร่ครับ” ผมเดินเข้าไปถาม พี่เอย์เดินตามเข้ามาด้วย
“สองร้อยห้าสิบบาทค่ะ จะให้เขียนชื่อไหมคะ” เธอตอบกลับมาพร้อมส่งรอยยิ้มสวยมาก ผมเลยยิ้มตอบกลับไปเป็นมารยาท
“เอ่อ....” จริง ๆ ก็อยากจะได้นะ มาคราวนี้ก็พอมีตังค์จ่ายอยู่หรอก แต่ติดที่ว่าตอนนี้คุณชายตาเขียวใส่แล้ว มันจ้องผมใหญ่ ผมลองแกล้งส่งสายตาอ้อนมัน จริง ๆ ก็อยากให้มันซื้อให้เหมือนวันนั้นแหละ แต่จะให้บอกยังไงแบบไหนอ่ะ เจอมันทำตาเขียวส่ายหัวแล้วเดินแทรกคนออกไปเลยคงโมโหที่ผมไปยิ้มตอบเธอแน่ ๆ ผมรีบค้อมหัวให้เธอแสดงความขอโทษที่ถามแล้วไม่ซื้อ จากนั้นรีบเดินตามมันออกมาเห็นแค่หลังคุณชายไวๆเลี้ยวเข้าร้านกาแฟไปแล้ว ผมเลยรีบเดินตาม
“เอาเหมือนเดิม”
เสียงพี่เขาออเดอร์ขึ้นพลางเลื่อนเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง ผมนี่ตาโตเท่าไข่ห่าน ตายห่า...จะไปจำได้ไหมวันนั้นมันสั่งกาแฟอะไร ยอมรับจริง ๆ ว่าลืมไปแล้วมันเป็นชื่อภาษาแปลกๆ แต่ตอนที่ไปสั่งผมก็บอกแค่กาแฟเย็นธรรมดา มันก็ไม่เห็นจะว่าอะไรเพราะงั้นวันนี้ก็สั่งแบบเดิมละกัน
“มึงสั่งไปนะ กูปวดท้องว่ะขอไปเข้าห้องน้ำแปป” มันเดินเข้ามาบอก ยัดมือถือส่งให้ผมถือไว้ เห็นเดินเลี้ยวซ้ายออกไป ผมกลับไปนั่งรอกาแฟไม่นานพอได้ก็เดินไปจ่ายตังค์แล้วยกแก้วของเราสองคนมาที่โต๊ะ ระหว่างรอหมาบาสมันไลน์มาแซว มันรู้ได้ไงว่าวันนี้ผมกับพี่เอย์มาเที่ยวกัน ผมถามไป มันเลยบอกว่าพี่เชนบอก ผมคาดคั้นไปอีกว่าพี่เชนรู้มาจากใคร ไลน์จากพี่เชนเลยเด้งขึ้นมาว่าตอนนี้พี่เชนพี่ซ่าร์น้องอันวาหมาบาสและไอ้วุฒิ มานั่งกินข้าวกับแม่และพี่ขม เห็นบอกว่าแม่ทำสุกี้เลี้ยง ผมนี่อิจฉาขึ้นมาเลยสิครับ ใช้อีโม่ด่ามันไปเยอะมาก
“คุยกับใคร” พี่เอย์เดินกลับมา มันจับหัวผมแล้วนั่งลงข้าง ๆ ผมเลยโชว์ไลน์ให้มันดู ไอ้บาสแม่งทุเรศสุดมันถ่ายรูปชูสองนิ้วกับแม่ผมและน้องอันวาหน้าระรื่น รูปถัดไปเป็นพี่เชนพี่ซ่าร์นั่งคู่กัน แล้วอีกรูปเป็นมันกับไอ้วุฒิกำลังชนกระป๋องโค้กกันอยู่ มีรูปน้องอันวาทำหน้าทะเล้นเดี่ยว ๆ พี่เอย์เลยบอกขอคุยกับอันวา เปลี่ยนเป็นโหมดโทรคุย เจ้าหนูแยกเขี้ยวทำหน้ายักษ์แล้วบอกให้มันรีบกลับมา สรุปไลน์ไปไลน์มากว่าจะมีใครยอมลงให้กันก่อนนี่ปาเข้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง
พอออกจากร้านกาแฟ เราเดินดูของกันมาเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึงทางออก พี่เอย์ถามว่าจะเอาขนมอะไรไปกินที่ห้องไหมผมเลยบอกไม่เอา อิ่มแล้ว มันยิ้มแล้วบอกกินน้อยๆไว้อ่ะดี ทำอะไรจะได้สะดวกไม่หนัก ผมงี้เปรี๊ยะเลยสิครับ มันพูดเรื่องสิบแปดบวกรึเปล่าวะ? พอหันไปทำหน้ายักษ์ถาม คุณชายยังมีการมายักไหล่ใส่อีก ผมเลยยกขาใส่มันเจอมันผลักหัวกลับมา
เรากลับถึงห้องกันดึกๆ อย่าถามนะว่าโรงแรมไหน เพราะคุณพี่ตั้งใจพาผมกลับไปพักที่รีสอร์ทเล็กๆที่มีบ้านเป็นหลัง ๆ ทาสีสดใส มีระเบียงที่ยื่นไปด้านหลังติดแม่น้ำแม่กลอง
บรรยากาศของที่นี่ยังเงียบสงบดีเหมือนเดิมทุกอย่าง
แล้วโชคก็เข้าข้างเราอีกครั้งเมื่อบ้านพักหลังสุดท้ายสีส้มๆ นั้นยังว่างอยู่ พี่เอย์รับกุญแจมาแล้วเดินนำผมไป เรามีแค่กระเป๋าสะพายเล็กๆใบเดียวใส่ชั้นในของผมและมัน ส่วนเสื้อผ้าพรุ่งนี้ค่อยลงมาเอาพี่เอย์จัดการแขวนไว้ที่รถ
“โห คิดว่าจะไม่ว่างซะแล้ว เหลือเชื่อเลยโชคเข้าข้างชะมัด” ผมทิ้งตัวนั่งลงที่เตียงนุ่ม กวาดตามองไปทั่วห้อง เช็คสภาพโดยรวมด้วยสายตา
“พูดอะไรของมึง” พี่เขาปลดกระดุมเสื้อลง ถอดแล้วพาดไว้ที่โต๊ะ มันหยิบชุดคลุมอาบน้ำสีขาวมาใส่ เดินมานั่งลงข้าง ๆ แต่คุณชายทำไมไม่ผูกสายชุดวะ เดินมาทั้งๆแบบนั้นเผยให้เห็นแต่ท่อนบนที่เปลือยเปล่ากับชั้นในชายสีขาวที่ห่อหุ้มอะไรบางอย่างตุง ๆ ไว้ แบบนี้มันตั้งใจยั่วผมชัดๆเลยนี่
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก!
“ก็ทั้งโต๊ะเก่าที่ร้านอาหารนั้นยังว่าง ทั้งที่คนเต็มร้าน แล้วก็ยังรีสอร์ทสีส้มหลังนี้ แบบนี้มันเหมือนกับวันนั้นของเราเลยนี่ครับ”
ผมนั่งบ่นพึมพำของผมไป พี่เอย์พิงหลังเข้าที่หัวเตียงยกขาข้างหนึ่งแยกออก เอามือถือขึ้นกดดูรูปอะไรของมันไป สาบชุดคลุมที่ไม่ได้ปิด เปิดเผยให้เห็นแทบทุกอย่าง คือโชว์หมดอ่ะกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นมัดสวยงามกับไอ้นูนๆที่เป้า ผมคิดว่าตัวเองกำลังหน้าร้อนฉ่าขึ้นมา อายนิดๆแต่พี่เอย์ดูเหมือนจะไม่รู้ มันยังจ้องมองหน้าจอมือถือของมันอยู่
“มันจะไม่ว่างได้ไงวะ กูจัดการโทรจองก่อนทุกอย่างเรียบร้อย มึงรู้ไหม ค่าจองน่ะแพงกว่าค่าอาหารของเราวันนี้อีกไม่รู้ตั้งกี่เท่า ส่วนที่ห้องนี้ภีมเขาเป็นคนจัดการจองให้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว ดีหน่อยที่ไม่ต้องจ่ายเพิ่มอีก เขาคิดราคาเดิมเพราะชื่อกูเคยเป็นลูกค้าไว้ตั้งแต่ตอนนั้น”
ผมถึงกับหันไปมองมันแล้วเบะปาก “อะไรจะลงทุนขนาดนั้น” ไม่อยากจะเชื่อ
“ที่จริงก็ไม่อยากทำหร๊อกกกก กลัวหมาบางตัวมันโวยวายเดี๋ยวก็บ่นโน่นบ่นนี่อีก กูรำคาญไงเลยรีบทำตัดหน้าไปเลย”
ผมหรี่ตามองมันแล้วยกยิ้ม เอื้อมตัวไปจุ๊บแก้มหนึ่งทีแล้วบอกขอบคุณ พี่เอย์ทำท่าจะกัดจมูก ผมเลยรีบหลบ มันดึงผมเข้าไปอาบน้ำด้วยกัน ผมถูหลังให้มันขณะที่มันก็ขัดหลังให้ผม เราเล่นกันเบา ๆ ไม่มีอะไรมากนะ พอออกมาพี่เอย์ดึงผมออกไปดูแม่น้ำที่ระเบียงด้านหลัง ดึกๆแบบนี้เสียงจิ้งหรีดจั๊กจั่นและเหล่าแมลงตัวเล็กตัวน้อยต่างฮัมเพลงไปกับสายลมคล้ายเสียงดนตรีจากธรรมชาติกำลังบรรเลงมากจริง ๆ
แต่สิ่งที่งดงามแปลกตา ชวนให้ผมประทับใจมิรู้ลืมก็คือ....
พี่เอย์ค่อย ๆ ช้อนฝ่ามือขึ้นไปในอากาศ เพราะว่าเราปิดไฟที่ระเบียงจนมืดเราจึงเห็นสิ่งนี้กันชัดเจนมาก หิ่งห้อยเปล่งแสงสีสวยลอยอยู่เหนือฝ่ามือของมัน คุณชายยิ้มจนตาเป็นประกายเมื่อต้องกับแสงของหิ่งห้อย ขณะที่มืออีกข้างของมันสอดเข้ามาจับเอามือผมไปช้อนอีกตัวมาไว้ข้าง ๆ กัน
แม้กระทั่งหิ่งห้อยยังเป็นใจ เราสองคนหัวเราะออกมาตอนที่เจ้าหิ่งห้อยแสนสวยสองตัวบินเข้าหากันแล้วค่อย ๆ ลอยออกไปบนลำน้ำ แสงระยิบระยับสวยงามมากๆ พี่เอย์เอื้อมมือมาสวมกอดผมไว้เบา ๆ กดคางลงที่ไหล่
“เข้านอนไหม มึงง่วงหรือยัง” ผมเอนหัวไปหามัน พี่เขาจูบลงที่ขมับผม ก่อนที่เราสองคนจะเดินกลับเข้ามา
ไฟในห้องก็ปิดไปแล้ว ไฟที่ระเบียงก็ปิดไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมสำหรับการนอนแล้ว ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของใครบางคนที่เป่ารดอยู่ที่ซอกหู
ไม่ต้องบอกคุณก็รู้ใช่ไหมว่าพี่เอย์มันกำลังคิดจะทำอะไร สี่ปีที่แล้วผมถูกไล่ลงมานอนที่หน้าเตียงแต่มาวันนี้ผมกลับนอนอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นนั้น
ใจผมกำลังอมยิ้ม ในขณะที่ปลายจมูกโด่งซุกซนกำลังเริ่มทำหน้าที่ ผมนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“พี่เอย์ครับ” ผมเรียกขึ้น เสียงพี่เขาครางรับอยู่แถว ๆ ซอกคอ ยังไม่ยอมเอาหน้าออกมา ลิ้นร้อนกำลังเริ่มทำงานผมดิ้นหนีนิดๆเพราะเริ่มจักจี้
“พี่เอย์ เดี๋ยวก่อนครับ” ผมเรียกมันขึ้นมาอีก
“อะไร” มันผละออกมาแล้วจ้องหน้าผม ร่างกายส่วนล่างร้อนฉ่า คิดว่าคงอยากทำเต็มที่แล้ว
“พี่รักผมจริง ๆ ใช่ไหม” มันนิ่งไปเลย มือไม้ที่กำลังลูบกำลังขยำนี่แบบ หยุดการกระทำทุกอย่าง ผมเองก็จ้องหน้ามัน เอาวะมาถึงขนาดนี้แล้วผมจะต้องเดินหน้าต่อ ผมเองก็มีความนึกคิดของผมอยู่
ไม่ขอมันวันนี้จะไปขอวันไหน!!!
“พูดอะไรของมึง อยู่ด้วยกันมาจนขนาดนี้แล้ว” พี่เขาเริ่มเสียงเครียดๆ มันเริ่มขยำขยี้ต่อ
“ก็...ถามดูไง”
“ไร้สาระ ต่อเลย” มันว่าแล้วซุกหน้าลงไปต่อ ผมนี่ขนลุกไปหมด แต่ยังเบี่ยงตัวหลบ
“หมาปิง อะไรของมึงอีก”
“ก็ถ้าพี่รักผมจริง ๆ ผมขออะไรพี่อย่างได้ป่ะล่ะ”
“อ้อ ที่แท้อยากได้ของ ได้สิวะมึงอยากได้อะไรรีบบอกมาเลยวันนี้กูใจดี น้องปิงขออะไรพี่เอย์ยกให้หมดเลย” มันพูดเจ้าเล่ห์แล้วยิ้ม ผมนี่หยิกขาตัวเองไว้เลยครับ ขอให้มันพูดจริงทำจริงด้วยเถอะว๊า สาธุ แม่งจะบนเอาดีสคนที่เกลียดขึ้นเปลี่ยนในเฮดทวิตเลยเหอะ
“ว่าไงล่ะมึงอยากได้อะไร รีบบอกกูมาเร็วเข้า”
“เอ่อ...คือ..ถ้าผมขอแล้วพี่จะให้แน่นะครับ”
“ก็เออสิวะ อย่าลีลาอยากได้อะไรรีบบอก”
“จริงนะ” ผมถามย้ำลงไปอีก มันกดปลายจมูกลงมาที่ปลายจมูกผมแล้วแกล้ง ผมเลยยกสองมือประคองแก้มมันไว้
เราจ้องตากัน
เอาวะ...บรรยากาศแบบนี้ถ้าขอแล้วมันอาจจะอยากลองให้ผมดูสักครั้งจริง ๆ ล่ะ ผมสูดลมหายใจหลับตาแน่นๆ ท่องนะโมๆๆ
“บอกมาเร็ว”
“ครับจะบอกเดี๋ยวนี้แหละ”
“ว่า.......”
“ผมขอเป็นฝ่ายเอาพี่บ้างได้ไหมครับ” หนักแน่นและชัดเจน ผมกลั้นใจพูดออกมารวดเดียว............................................จอด
พี่เอย์เงียบไปทันที ผมว่าหน้ามันเริ่มบิดเบี้ยว คล้ายกับว่าโกรธผมมาสักสามชาติ ขณะที่ผมเริ่มสำนึกแล้วว่าตัวเองคงจะพูดอะไรผิดไป กำลังจะอ้าปากบอก คุณชายยกขาขึ้นในท่าตั้งรับสวยงามโชว์ของรักของสงวนพร้อมทั้งบรรจงถีบผมลงจากเตียงอย่างงดงาม
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!” ผมร้องลั่น ไม่คิดว่ามันจะเล่นรุนแรงแบบนี้ ผมรีบใช้แขนเกาะขอบเตียง กำลังจะปีนขึ้นไปใหม่ แต่เจอมันปาหมอนลงมาใส่หน้าพร้อมกับเรียวนิ้ว ที่ชี้ลงมาที่ผม
“นอนตรงนั้นไปเลย อย่าขึ้นมาเชียวนะมึง!”
พี่เขาว่าจบห่มผ้ามิดชิดแล้วหลับตานอนในทันที ผมนี่สิ นั่งคิ้วมุ่นกอดหมอนอยู่หน้าเตียง อะไรกันวะ สี่ปีผ่านมานึกว่าจะได้นอนอยู่ในอ้อมกอดอุ่น ๆ ของมัน ที่ไหนได้โดนไล่ลงมานอนในตำแหน่งเดิม ที่เดิมเปี๊ยบเลย
ผมล้มตัวนอนลงไปอย่างเซ็ง ๆ คืนนั้นจำไม่ได้ว่าหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกทีเหมือนมีอะไรบางอย่างมาซุกเข้าที่อกแล้วขยับยุกยิก ผมค่อย ๆ หรี่ตาตื่น
รอยยิ้มแรกแห่งวันถูกจุดขึ้นมาเมื่อเห็นชัดๆว่าเป็นใครคนนั้นคนเก่าที่ไล่ผมลงจากเตียงเมื่อคืนนี้ซุกหน้าอยู่กับอก ผมพยายามยกหัวขึ้นมาจูบลงที่กลุ่มผมนุ่ม ๆ ของมัน พี่เอย์เหมือนจะรู้สึกตัวมันรีบลุกขึ้นนั่งแล้วขยี้ตา
“เหี้ย! มึงทำอะไรกูรึเปล่าเนี่ย!?”
ผมงงเลยสิ จะทำอะไรตอนไหนกันวะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลยเหอะก็แค่จูบเส้นผม แค่นั้นจะเป็นไรไป
“อย่านะมึง” มันชี้หน้าผมไว้ก่อนค่อย ๆ เดินเข้าไปอาบน้ำ ผมนอนแผ่ลงอย่างมีความสุข ถึงแม้เมื่อคืนเราจะไม่ได้ทำอะไรกันเลยแต่ผมกลับรู้สึกดีนะ
พักเดียวพี่เอย์เดินผิวปากออกมา มันยิ้มแล้วยักคิ้วให้ท่าทางมีความสุขมากมายจริง ๆ ต่างกับก่อนเข้าไปลิบลับ คงเข้าไปสำรวจล่ะสิว่าตัวเองเสียหายที่ตรงไหน อย่างว่ามันไม่เคยโดนคงไม่รู้หรอกว่าถ้าโดนผมทำจริง ๆ อย่าว่าแต่ต้องสำรวจอะไรเลย แค่ตื่นมาพี่ท่านก็เดี้ยงแล้วล่ะครับ
ตุ๊บ!!!
“ยิ้มเหี้ยไร ไปอาบน้ำได้แล้ว”
จู่ ๆ ถุงอะไรสักอย่างตกลงมาที่หัว พี่เอย์มันล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วปาใส่หัวผม ผมนี่โมโหเลยเหอะ ก็ไม่ได้เจ็บอะไรหรอกแต่คือ มันโดนหัวพอดีเลยตกใจ ผมหยิบขึ้นมาดูพอคลำๆถุงชักเริ่มแปลกๆ เงยหน้ามองมัน
“จิ๊! น่ารำคาญเป็นบ้า แทนที่จะอยากได้อะไรหรูๆกว่านี้ ต้องให้กูเดินไปซื้อเชือกหนังเส้นละไม่กี่บาท”
ผมตาโต แทบจะกระโจนกอดมัน ความรู้สึกตื้นตันตีขึ้นมาจนเต็มอก ก็แอบคิดนะเมื่อตอนที่มันบอกว่าปวดท้องที่ร้านกาแฟ แต่คุณชายเดินเลี้ยวออกไปอีกทาง ผมเลยคิดว่าไม่น่าใช่
แต่ในที่สุดพี่เอย์ก็ซื้อเจ้าของสิ่งนี้มาให้ผมจริง ๆ
เหมือนกับวันนั้นไม่มีผิด
เชือกร้อยข้อมือ ที่มีเมล็ดข้าวสารลอยน้ำอยู่หลอดแก้วเล็กๆ เขียนไว้ว่า P&A forever
“พี่เอย์ขอบคุณครับ” ผมเดินเข้าไปกอดมันแล้วหอมแก้ม พี่เอย์คงอายนิดๆมันผลักหัวผมออกเบา ๆ
“เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหมละ”
“อะไรอ่ะ” ผมรีบถอยหลังเลย คุณชายยกยิ้มร้ายสุดแสนเจ้าเล่ห์เดินหน้าเข้าหา กระดุมเสื้อเชิ้ตที่ติดจนเสร็จแล้วกลับถูกปลดออกอีกครั้ง พร้อมกับมือใหญ่ที่เอื้อมมากระชากแขนผมแล้วเหวี่ยงไปที่เตียง
ผมรู้แล้วแน่ๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผม
ตรงๆนะ.....โคตรไม่คุ้มเลยกับเชือกเส้นเดียว
และในตอนนั้นเองความคิดอันบรรเจิดของผมก็ลั่นเปรี๊ยะขึ้นมาจากมันสมองอันชาญฉลาด ผมรีบเสนอขึ้นมาทันที
“เอางี้ป่ะล่ะพี่ วันนี้ถ้าใครกดใครได้ คนนั้นก็เป็นฝ่ายได้ไป พี่เอย์จะยอมเล่นกับผมไหม”
มันหยุดชะงักอีกครั้งเหมือนกำลังคิดพิจารณา ในที่สุดผมเห็นรอยยิ้มร้ายผุดขึ้นที่มุมปากมัน ก่อนที่เสียงหัวเราะหึหึจะตามมา
พี่เอย์จ้องหน้าผมนิ่ง ดวงตาคมวูบไหว
“เอางั้นก็ได้ ลองดูกันสักตั้งต่อไปมึงจะได้ไม่ต้องพยายามกับเรื่องไร้สาระอีก”
ณ ตอนนั้น ความรู้สึกผมไม่รู้ว่าคืออะไร ผมคิดว่าผมอาจจะมีโอกาสกดมันได้ ความรู้สึกหน้ามืดตามัวไปกับรสรักของมัน มากจนกระทั่งท้ายที่สุดแล้วได้ยินแต่เสียงครางน่าเกลียดของตัวเองดังสะท้อนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว
“อื้ม...แรงๆเลย พี่เอย์ครับแรงอีก...แรงๆเลย อื้มม...ม....”
พระเจ้า! ไม่น่าเชื่อว่าผมจะสามารถพูดอะไรแบบนี้ออกมา
พี่เอย์คร้าบบบบบปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณที่รักกัน....
ขอบคุณทุกครั้งที่คอยกอดฉัน
ในวันที่ปัญหา ถาโถมเข้ามาใส่
จะตอบแทนความรัก ที่ฉันได้จากเธออย่างไร
ก็รู้ดีว่าไม่พอ แต่ขอทำให้ดีที่สุด
ขอบคุณในความรัก ที่หาไม่ได้จากที่ไหน
จะรักเธอให้มากพอ และขอทำให้ดีที่สุด.
The End.
จบแล้วค่ะ....อยากจะพูดหลายสิ่งหลายอย่างเลย แต่คงไม่มีอะไรดีพอเท่าคำว่า ขอบคุณ และต้องขอโทษหากว่ามีบางอย่างที่ผิดพลาดไป
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่คอยตามอ่านเสมอ ขอบคุณท่านที่สละเวลาลงคอมเม้นท์ให้ มีบางคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ตอนแรกกระทั่งตอนนี้ นี่คือจุดที่นักเขียนมือสมัครเล่นตัวเล็กๆอย่างเราปลื้มปริ่มมากและจะขอนำกำลังใจจากทุกท่านไปปรับปรุงผลงานชิ้นต่อไปให้ดีขึ้นค่ะ
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด Thaiboyslove ที่ให้โอกาสได้เผยแพร่ผลงาน
ขอบคุณทุกๆคะแนนโหวดที่ทำให้ผลงานเรื่องนี้ ติดโพลล์เซ็งเป็ดอวอร์ดครั้งที่ 8 (กราบบบบบบขอบคุณมากๆ ถึงมากที่สุดเลยค่ะ)
พิเศษสุดท้ายค่ะ ขอบคุณพี่เดียร์ที่สนับสนุนน้องสาวคนนี้เสมอ ขอบคุณจูนที่วาดการ์ตูนสวยๆให้ ขอบคุณทุก PM ที่ส่งมาให้กำลังใจกันค่ะ และขอบคุณนักอ่านที่ยังไม่ทิ้งกันไปตั้งแต่ดราม่าตอนนั้น(คุณแข็งแกร่งและพร้อมจะให้โอกาสรวมถึงเข้าใจเรามากจริงๆ)
ปล. ยังมีคำถามคำตอบ(บทสัมภาษณ์ตัวละคร)อีกหนึ่งตอนนะคะ จากนั้นมินจะแจ้งเรื่องย้ายไปห้องจบ อย่าลืมมาอ่านตอนหน้ากันนะ ขอบคุณมากงับ ขอบคุณที่เอ็นดูพี่เอย์หมาปิงพี่เชนพี่ซ่าร์น้องอันวาและทุกตัวละคร :pig4: :mew1: :กอด1:
มิลเลี่ยนแต๊งส์!!!
-
:z13: แปะก่อน
******
ชอบบรรยากาศตอนที่ย่ากับแม่เอยมาจริงๆ มันดูอบอุ่น และอิ่มใจ
เอย์น่ารักตลอดเลย และปิงเอ็งนี่ก็เพี้ยนคงเส้นคงวาเหมือนกัน ฮ่าๆ
ดีใจที่วันนี้เห็นเด็กๆมีความสุข
เชนเองก็เต็มปากเต็มคำกับคำว่าเมียกูนะ แม้จะยังไม่เคลียร์เรื่องความรู้สึกกับปิงก็เถอะ
แต่เราก็อยากให้ดูแลซาร์และลูกไปตลอดนะ อุตส่าห์ญาติดีกันแล้ว
และสุดท้ายขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆเหมือนกันจ้า :กอด1: :L2: o13
-
เห็นแล้วตกใจ จบแล้วหรือ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปันค่ะ ขอบคุณจริงๆ เรื่องนี้สอนเราหลายอย่างเลย เชื่อใจในกันและกัน เข้าใจกัน ความรักและูกพันธ์ของแต่ละคน รักในความอดทนของปิง รักในความเข้าใจกันของทั้งคู่ รักในความตั้งมั่นของเอย์ตัน รักในการเติบโตของทั้งคู่
ขอบคุณมากๆค่ะ
จะรอสู่ขอหนังสือนะคะ :กอด1:
ปล.ขี้เหร่พิมพ์แบบนี้มั้ยคะ เห็นตอนนึงช่วงที่เอย์ตันกับปิงไปกินข้าวกันแล้วใช้คำว่าขี้เหล่
-
ขอบคุณมากค่ะ เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจมากค่ะ
-
จบแล้วจะซึ้งซะหน่อยก็ไม่ได้ ปิงทำฮาอีกแล้ว :laugh3:
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ ติดตามกันมายาวนาน :กอด1:
ปอลอ รอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :กอด1: :L2:
-
จบแล้วว เร็วจังเหมือนเพิ่งเริ่มอ่านไปไม่นาน รอตอนพิเศษ :mew3: :mew3: :mew1:
-
จบแล้วววววววว ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ
เรื่องนี้เป็นนิยายที่เราประทับใจและชอบมากๆเรื่องหนึ่งเลย ถึงขนาดที่เราคิดว่าถ้าเรื่องนี้ออกรวมเล่ม เราจะซื้อทันทีแบบไม่ลังเลเลย
ว่าแต่จะมีรวมเล่มมั้ยคะ //ส่งสายตาปิ๊งๆ :impress2:
ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ จะรอติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆเลย รักคนเขียน รักหมาปิง :กอด1:
-
ในที่สุดก็ได้รับการยอมรับสักทีนะ
-
:sad4: สารภาพว่าหลงนิยายเรื่องนี้มากๆ ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
ตอนจบสมบูรณ์แบบมากคับ ไร้ที่ติ
อยากมีแฟนแบบเอย์ตั้นมั่งจัง จะจับกดให้ได้เลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆคับ o13
-
รักเลยเรื่องนี้
-
ว้าาาาาา ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
พี่เอย์กับปิงหวานกันตลอดดดด
คงคิดถึงแย่เลย
ปล.จะมีรวมเล่มมั้ยคะเนี่ยยยย รอๆๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
จบแบบน่ารักน่าหยิกมาก
-
เอาจริงๆ ไม่อยากให้จบเร็วๆอย่างนี้ แต่ดูไปดูมาแล้ว ก็จบกำลังดี ไม่ยืดไปไม่สั้นไป
ขอบคุณคนเขียนเช่นกัน ที่นำเรื่องดีๆเช่นนี้ มาให้เราได้อิน ได้อ่าน
แต่คิดว่าคงจะกลับมาอ่านซ้ำอีกรอบแน่ๆตอบจบจริงๆอีกที
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณ คนเขียนที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้ได้อ่าน เป็นเรื่องที่สนุกมาก มีครบทุกรส
รออ่านเรื่องใหม่ต่อไป :L2: :pig4:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆ. จบแว้วววว. ขอบคุณคนอ่านมากๆครับ สนุกมากเลยย :laugh:
-
จบแบบงดงามไปอีก 1 เรื่อง ยิ้มไปกับทั้งสองคนจริงๆ
จะมีตอนพิเศษของเชษฐ์ซ่าร์ไหมคะ
-
จบได้ดีมว๊ากกกกกกกกกกกก....สงสารหมาปิง อดเลย
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆมาให้เราได้อ่าน
Happy Ending >.<
:mew3: :mew3: :mew3:
-
:hao5: :hao5:
จบได้น่ารักสุดๆ
ขอบคุณมากนะคะ
จะรอเรื่องต่อไปค่ะ
-
ขอบคุณที่ทำให้ได้มีโอกาสอ่านนิยายสนุกๆเช่นกันคร้าบบบบ
ถ้ามีแพลนสำหรับเรื่องต่อไป รบกวนแจ้งในบทสุดท้ายด้วยนะฮะจะได้ตามไปอ่านอีก :mew1:
-
แหม
อย่าว่างั้นงี้เลย :o8:
ที่จิงก้ออยากเห็นพี่เอย์โดนกดบ้างไรบ้างนะ :hao7:
-
อยากอ่าน ซี่ซ่า กับ พี่เชน ต่ออีกจัง
-
เศร้าเลยอ่าา ชอบเรื่องนี้มากๆ เหมือนเป็นเพื่อนที่รู้จักกันเห็นกันตั้งแต่เด็กจนโตอะไรแบบนั้น
ใจหายเลย แต่ก็เป็นเวลาที่สมควรแล้ว งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา
จะเก็บความประทับใจเรื่องนี้ไว้เสมอค่ะ
รักปิงเอและทุกคนเลย
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้
:L2:
-
จบน่ารักมากกกกกก
ดีใจที่ครอบครัวพี่เอย์เข้าใจซะที :กอด1:
รอตอนพิเศษน้าาาาา
-
จบเสียแล้ว...คิดถึงกันแย่...ขอบคุณคนเขียนเรื่องสนุกมากๆ...ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ...
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะค่ะ คนเขียนเก่งมากอ่ะเขียนออกมาได้ธรรมชาติมากทำให้อินได้ทุกตอนเลย
รู้สึกผูกผันกับตัวละครในเรื่องเหมือนว่ามีอยู่จริงๆ o13 รอตอนพิเศษเรื่องนี้และผลงานเรื่องต่อไปค่ะ :mew1:
ปล.ตอนสุดท้ายของ The End นี้ ขอฉากสุดท้ายของพี่เอย์กับปิงได้ไหม แลดูปิงร้อนแรงซะมัด :hao6:
-
ขอบคุณมากค่ะที่เขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา อ่านแล้วมีความสุขทุกตอนเลยค่ะ(แม้จะเป็นดราม่าบ้างบางตอน) แต่ขอให้ตอนจบแฮปปี้คนอ่านก็สุขสุดๆแล้วค่ะ :กอด1: ขอบคุณอีกครั้งนะค้าาาาาาาาา จะรอตอนพิเศษน้าาาาาาาาาาาาาาา (ได้มั้ย? :impress:) :L2: :pig4:
-
ขอบคุณคนเขียนด้วยเช่นกานนนนนนน นิยายสนุก และน่ารักมาก ๆ
:) รอติดตามผลงานน้าาาา
-
Million Thanks แด่จขกท.ด้วยนะคะ
จบได้น่ารักมาก สมกับที่ติดตามมาเลย
ปอลอ หมาปิงยังไม่เจียมตัวเหมือนเดิม 55555
-
ประทับใจมากจริงๆค่ะ สำหรับนิยายเรื่องนี้ (พี่โหวตให้เป็นนิยายสุดประทับใจด้วย) o13 o13 o13
รักปิงกับเอย์ พี่ซ่ากับพี่เชน น้องอันวา มากกกกกก
ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ จะรออุดหนุนตอนรวมเล่มนะคะ
และจะรออ่านงานเขียนใหม่ๆของคนแต่งเสมอ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จบแล้วอ่า ยังอยากอ่านอยู่เลย
แต่ก็จบด้วยดี เข้าใจกันทั้งหมด
สนุกมากๆ ตั้งแต่ต้นเรื่อง
ปล.แอบขอทวง S.W.A.T-D(คู่หูสืบคดี)ค่ะ ต่อจนจบเลยนะคะ ชอบๆ
-
จบแล้วเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย คือเรารู้สึกว่าตัวละครในเรื่องนี้มีตัวตนจริงแล้วนะ ผูกพันง่ะ แอบรู้สึกว่าปิงกะเอย์คงใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขอยู่สักมุมไหนในประเทศไทยนี่แหละ
ในที่สุดบ้านพี่เอย์ก็ยอมรับแล้ว ดีใจแทนพี่เอย์เรื่องนี้สุด ๆ เลย ครอบครัวยังไงก็ตัดกันไม่ขาดหรอก
รอตอนพิเศษค่ะ อยากอ่านคู่เชนซ่าด้วย คนปากแข็งอย่างพี่เชนเวลาฟอร์มหลุดหรือทำอะไรไม่เนียนแล้วมันสะใจคนอ่าน 555
-
ขอบคุณเหมืนกันนะค่ะ
ที่ทำให้รู้จัก และรักนิยายเรื่องนี้
ไม่ว่าจะมีอุปสรรคมากแค่ไหน(มาม่า)ก็...ผ่านมาได้
ชอบค่ะ
รักผู้ชายที่ชื่อเอย์ตัน
และชืนชมหมาปิง
ทำให้รู้ว่าดอกฟ้าาาาาาาาาาก็เป็นของหมาวัดดดดดดอยู่ดี
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
เชื่อไหม?
เราแอบแวะเวียนมาที่เรื่องนี้ทุกวัน แอบหวังให้คนแต่งมาโพสต์เรื่องต่อให้จบ ตามประสาอ่านแล้วติดพัน อ่านแล้วค้าง อ่านแล้วอยากรู้บทสรุป ... ประมาณนั้น...
อยากบอกว่าปลื้มปริ่มน้ำตาจะไหล (เวอร์!!) เมื่อที่สุดบทสรุปของเรื่องนี้ก็มาถึงจนได้ เย้ !! :pig3:
เรารักทุกๆ อย่างในเรื่องนี้มากๆ เลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่สร้างสรรค์เรื่องนี้ขึ้นมาให้เราได้อ่านอย่างมีความสุขในหลายๆ วันที่ผ่านมานี้นะคะ :mew1:
ขอบคุณจริงๆ ค่ะ o15 :c3:
-
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายดีๆนะคะ เวลาผ่านไปเร็วมาก อ่านตอนสุดท้ายเวลาในเรื่องผ่านไป 4 ปี แต่เรารู้สึกเหมือนเพิ่งเริ่มอ่านคุณชายเอย์ตั้นกับหมาปิงเมื่อไม่นานมานี้เอง รอตอนพิเศษนะคะ เป็นนิยายดีๆอีกเรื่องที่จะไม่ลืมเลยค่ะ
ปล. อยากเห็นพี่เชนหึงงงงงง!!! 55555555
-
จบแล้ว ฉันต้องคิดถึงเธอแน่ๆเลย :monkeysad:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
-
ตอนพิเศษๆๆ
สนุกมากค่า รอเรื่องต่อไปน้า
-
ขอบคุณเรื่องดี ๆ ค่ะ
-
:pig4 :pig4: :pig4:
-
จบลงอย่างสวยงามมาก
ผูกพันกับทุกตัวละครจริงๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขมากๆ
ขอบคุณ คุณมิน สำหรับนิยายดีๆแบบนี้ด้วยนะงับ
-
ขอบคุณค่ะ เรารักเรื่องนี้นะ เหมือนผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ 555
พี่เอย์เป็นตัวละครที่เรารักมาก ถ้าจำคอมเม้นท์เก่าๆเราได้ เราอวยพี่เอย์เยอะอยู่ >o<
หมาปิงไม่ต้องน้อยใจนะ เค้าก็รักหมาเหมือนกัน แต่แอบปันใจให้พี่เอย์นิดนึง อิอิ
ส่วนพี่ซ่าร์อย่าไปยอมอิตาเชนมันเยอะนักนะ หมั่นไส้ๆๆๆ ผู้ชายอาไร้ ชิๆ :P
สุดท้ายขอบคุณคนเขียนค่ะ ทำเราเสียน้ำตา ปวดตับไตไส้พุงไปซะเยอะ
แต่มันคือเรื่องราวที่ทำให้เราประทับใจมาก ขอบคุณอีกทีค่ะ ^^
-
จบลงอย่างสวยงาม
ทั้งคุณหญิงย่า คุณหญิงแม่ มาง้อถึงบ้านเลย อดคิดไม่ได้ว่ามันง่ายเกินไปมั้ยออกจะทิฐิแรงขนาดนั้น
แต่ก็ดีแล้วค่ะ มีความสุขถ้วนหน้ากันไป
เที่ยวอัมพวา อบอุ่นดีจัง แม๊ คิดว่าอิน้องปิง จะได้ฟันพี่เอย์สำเร็จซะอีก แอบเชียร์นะ เล็งมาตั้งแต่เริ่ม สุดท้ายก็ถูกถีบตกเตียง
ขอบคุณที่มีนิยายดีๆมาให้ตามอ่าน ตามอิน ทั้งหมั่นไส้เอย์ตั้น ทั้งเจ็บปวดแทนปิง ติดงอมแงมจริงๆเรื่องนี้
-
ในที่สุดพี่เอย์คืนดีกับที่บ้านได้แล้ว
น่าสงสารปิงท้ายที่สุดก็ยังไม่สามารถกดพี่เอย์ได้ เป็นฝ่ายได้รับความสุขต่อไป
ขอบคุณผู้แต่งที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้ได้อ่านด้วยครับ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
สนุกมากเลย
-
จบแล้วววว สนุกมาก ชอบตอนจบดีนะ ลงตัวดี แม่ก็เข้าใจ ย่าก็เข้าใจ
แต่เอ๊ะ เหมือนจะลืมเรื่องคู่หมั่นไปป่ะ ฮ่าๆหาไปเลยนะ
ตอนจบคุณพ่อพี่เอย์ไม่โผล่มาทักทายสักหน่อยเหยอ
ปล. หมาปิงคิดจะกดพี่เอย์ใช่ไหมแต่สุดท้ายนิแบบ ฮ่าๆ ครางลั่นห้องเลยทีเดียว :hao6:
-
จบแล้ววว เป็นเรื่องที่สนุกมากค่ะ เราชอบความมั่นคงขอวพี่เอย์กับปิง
ชอบที่พี่เอย์รักปิง ปิงรักพี่เอย์ ถึงบางครั้งจะงอน จะทะเลาะกันบ้างแต่ก็ดีกัน ฝ่ายใดฝ่ายนึงลดทิฐิง้อ
ถึงตอนเจออุปสรรคก็ยืนข้างกัน ถึงพี่เอยืจะเคยทิ้งปิงไปเรียนต่อ
แต่นั่นก็แสดงให้เห็นว่าพี่เอย์ทำเพื่อปิง เราชอบนายเอกที่ไม่ดื้อมาก เพราะบางครั้งมันดูดันทุรังไป
ปิงเป็นนายเอกในดวงใจเราคนนึงเลย ปิงเอาใจใส่พี่เอย์ เข้าอกเข้าใจพี่เอย์
ตอนที่พี่เอย์เลือกทิ้งทุกอย่างเพื่อปิงแล้วแม่ศรีรับเอย์มาเป็นคนในครอบครัวด้วยนี่อบอุ่นมากค่ะ
เราชอบครอบครัวปิงมาก
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องราวดีๆ ให้ได้อ่าน
เราอยากอ่านเชนซ่าาา
-
ดีใจกับคนเขียนที่ได้จบนิยายเรื่องนี้อย่างสวยงาม
แต่เสียใจที่จากนี้เราจะไม่ได้อ่านเรื่องของเอย์ตั้นกับปิงอีกแล้ว
คนแต่งค่ะเขียนเรื่องไหนเราก็จะตามไปอ่านค่ะ
-
ไม่อยากจะบอกทุกวันนี้ถ้าได้ไปห้าง จะคอยแอบส่องมองหาพี่เอย์กับน้องปิงทุกครั้ง
เผื่อเห็นจะได้เดินเข้าไปทัก แล้วขอเซลฟี่ด้วยซักรูปสองรูป555 :laugh:
รักหมาปิงกับพี่เอย์จัง :กอด1:ไม่อยากให้จบเลยเพราะเป็นYเรื่องแรกที่อ่านแล้วได้ครบทุกรส
ทั้งยังทำให้เราร้องให้ตามได้โดยไม่รู้ตัว :sad11:
-
จบแล้วววววววววววววววว
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก
รักพี่เอย์ตั้นกับหมาปิงงงงงงงงงงงงงงง
รอตอนพิเศษ
-
เป็นนิยายที่โอเค เรื่องหนึ่งเลยนะ อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ ให้คะแนนเต็มเลย อ่านแล้วมีความสุข ยังไงก็จะรอติดตามผลงานชิ้นต่อไปของผู้เขียนนิยายเรื่องนี้อีกนะ เป็นการสื่อออกมาถึงความรักที่มั่นคงมากชอบๆ เหมือนความรักของเราเลย อยู่กินกันมา11 ปีจนเขาเพิ่งเสียไปเมื่อวันที่ 3 มีนาคม 2557 นี่เอง
-
จบแล้วใจหายเนอะ จะไม่ได้ติดตามดูพี่เอย์กับปิงอีกแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกนะ :L2: รออ่านเรื่องใหม่ต่อเน้อ
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีดี อย่างนี้มาให้อ่านครับ
เป็นกำลังใจให้ ถ้ามีโอกาส หวังว่าจะได้อ่านผลงานใหม่อีกนะครับ
ป.ล. ขอตอนพิเศษ เชนซ่า หนักๆเลยครับ :hao7:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
รออ่านเรื่องต่อไป และรอตอนพิเศษค่า
:pig4:
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีดี ให้เราอ่าน รักเรื่องนี้มาก :กอด1:
อยากอ่านเชนซ่า :katai2-1: :katai2-1:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
แอบใจหายเล็กๆๆเลยยย จบแล้วววววว
ติดตามความรักของพี่เอย์กับมาปิงมานานนนนน
มีทุกอารมณ์ทั้งสุขเศร้าเหงาตลก ครบทุกรสมากค่ะ
ซูฮกคนแต่งเลยยย ดำเนินเรื่องได้ดีค่ะ
ถึงแม้ว่าบางครั้งทั้งปิงและเอย์จะมีโหมดงี่เง่า แต่ก็ดูเป็นมนุยษ์ดีนะคะ
คืออ่านแล้วอินทุกตอนนนนนนน
แอบรอตอนพิเศษอยู่นะคะ ไม่ได้กดดันอะไรเลย 5555
สุดท้ายรักพี่เอย์ รักหมาปิง รักอันวา รักพี่ซ่าร์ รักพี่เชน รักทุกตัวละคร
และสุดท้ายยย รักคนแต่งมากๆๆๆค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮรืออออออออออออออออ
จบแล้วววว ใจหายยแต่ก็มีความสุข
รักพี่เอย์กับหมาปิงงงงง
ความผูกพันธ์เกิดขึ้นครั้งแรกที่ร้านส้มตำแม่ศรี
ดีใจที่พี่เอย์กับปิงมีวันนี้กันจนได้
ทั้งสุข ทั้งทุกข์ก็ผ่านมาด้วยกัน ให้ความรักยังคงอยู่ตลอดไป
ขอบคุณที่สร้างพี่เอย์กับหมาปิงมาให้รัก
ขอบคุณมาก จะไม่ลืมพี่เอย์กับน้องปิง :mew1: :mew1:
-
จบสะแล้ววววว
ยังงัยก็ขอบคุณคนเขียนมากนะครับ ที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่าน
สุดท้าย จะรอติดตามผลงานต่อไปนะครับ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จบแล้ว เรื่องนี้สนุกและประทับใจมากๆ ประทับใจในความรักของเอย์ปิง
ทั้งสองคนรักกันและจับมือกันฟันฝ่าอุปสรรคจนในที่สุดก็ได้รักได้อยู่ด้วยกัน
ต่างรักกัน ดูแลกันในทุกๆเรื่อง คอยแกล้งกันสร้างสีสันให้ชีวิตรักของทั้งคู่
พี่เอย์ขี้งอน ปากแข็งแต่รักปิงมาก พยายามทำเพื่อปิง เฝ้ารอที่จะกลับมาหาปิง
ปิงรักเเละเฝ้ารอวันที่พี่เอย์จะกลับมา รับฟังเหตุผล และเข้าใจพี่เอย์ในทุกๆเรื่อง
ความรักความเชื่อใจของทั้งคู่ทำให้คุณแม่และคุณย่าเห็นและยอมรับในที่สุด
แม้กว่าจะมีวันนี้ทั้งคู่ฟันฝ่ามาหลายเรื่อง แต่ผลของมันคือความสุขในชีวิตของทั้งคู่ :m1:
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวสนุกๆแบบนี้นะคะ แต่สิ่งหนึ่งที่อยากขอคนเขียนมากๆ
คือขอตอนพิเศษของพี่เชนพี่ซ่าร์หลายๆตอนได้ไหมคะ :m17: คือแอบค้างเบาๆกับคู่นี้
คือรู้ว่าทั้งคู่คงคบกันในที่สุด ไม่งั้นพี่เชนไม่เรียกพี่ซ่าร์ว่าเมีย เรียกอันวาว่าลูกอย่างเต็มปากเต็มคำ
แต่อยากอ่านว่าตกลงกันยังไง คบกันท่าไหน :z1: แล้วอยากอ่านครอบครัวสุขสันต์ของน้องอันวา
อยากรู้พี่เชนแกไปทำยังไงให้น้องอันวาเลิกกลัว ไม่รู้จะขอเยอะไปไหมนะคะ
แต่ถ้าเป็นไปได้ขอตอนของคู่นี้ด้วยนะคะ พลีส~ :m5:
และขอบคุณคนเขียนอีกครั้งสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้ รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
จบอย่างสวยงาม แต่อีกใจหนึ่งไม่อยากให้จบเลย
คิดถึงพี่เอย์น้องปิง พี่เชนพี่ซ่าร์ น้องอันวาและทุกๆคน
จะรอตอนพิเศษ และจะติดตามเรื่องต่อไปค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆสนุกๆด้วยค่ะ
เป็นเรื่องที่ประทับใจมาก ^^
-
:pig4: ขอบคุณที่แต่งเรื่องที่สนุกๆมาให้อ่าน มีทั้งสุข. ทุกข์ เศร้า
ปล. ขอตอนพิเศษเยอะะเลยจ้า 55555
-
ฟกรี๊ดดดดดดดดด อิ่มเอมมาก ฉากหิ่งห้อยนี่หวานนนน อุ่นนนน สุดหัวใจเลยอะค่ะ มีความสุขกับหมาปิงกับพี่เอย์มากๆ รู้สึกผูกพันกับสองคนนี้จริงๆิ ขนาดตอนนี้รู้ว่สแฮปปี้เอนดิ้งแล้ว เรากลับไปอ่านยังทนตอนเศร้าไม่ได้เลย รักเรื่องนี้มากๆ และอยากขอร้องให้คุณคนแต่งทำsequal ต่อเถิดคาะ ไม่ว่าจะเป็นเชนซ่ารฺ หรือหมาบาส เราก็อยากอ่าน อยากจะรู้สึกว่าพวกเขามีชัวิต มีตัวตนอยู่จริง และกำละงมีความสุขกันอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่ง ขอบคุณจริงๆนะคะ อ่านแล้วมีความสุขมากๆ
-
จบลงอย่างประทับใจ
ในที่สุดครอบครัวพี่เอย์ก็ยอมรับได้ซักที :กอด1:
ตอนพิเศษจะมีมั้ยน้า
:mew2:
-
จบแล้ว จบแล้วโว้ยยยยยยยยยยย :hao7:
ตอนเห็นจั่วหัวนี่แบบกรี๊ดลั่น รีบมาอ่าน
ก่อนอื่นขอสครีมพี่เชนก่อน...กรี๊สสสสสสสสสสสสส พี่เชนขา หายซึนแล้วเหรอคะ พูดมาได้ว่าลูกเมียเต็มๆปาก
กรี๊ด พี่เชนมีลูกมีเมียแล้ว เก๊าอกหักแล้ว//ไม่ใช่ละ :hao5:
(อีนี่มันกรี๊ดทุกตอนที่พี่เชนออก ดู๊ดู)
ขอตอนพิเศษเยอะๆผิดมั้ย?//ทำตาวิ้งวับ :mew2:
ทุกอย่างแฮปปี้เอ็นดิ้งดี แต่หมาปิงก็ยังกดพี่เอย์ไม่สำเร็จอยู่ดี โถววววว เป็นรับไปน่ะดีแล้ว มันเสียวกว่านะเค้าว่ากันมาอย่างนั้น//เผ่น
ไม่น่าเชื่อว่าจบแล้ว//เร็วมาก
ตั้งตัวไม่ทันเลย แต่ยังไงๆ เอย์ปิงเชนซ่าร์ก็จะยังอยู่ในใจโรคุตลอดปัยยยยยย :กอด1:
-
แฮปปี้ทุกฝ่าย เย้ๆๆๆ
ปล.อยากอ่านคู่พี่เชน & พี่ซ่าร์
-
ติดมากและก็จบลงอย่างรวดเร็ว
รอติดตามตอนพิเศษนะคะ :bye2:
-
แฮปปี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :mew1: :mew1:
-
:ขอบคุณมากๆค่ะ รักนิยายเรื่องนี้มากๆ รออ่านตอนพี่เชนกับซีซาร์นะค้าาาา♡♡
-
ตอนสุดท้ายนี่เดจาวูกับ 4 ปีก่อนเลย อิอิ น่ารักมากอ่ะ อ่านแล้วยิ้มมีความสุข
อยากอ่านความคืบหน้าและความเป็นไปของ 3 พ่อแม่ลูก (เชน-ซ่าร์-อันวา) จัง
-
ปิงยังคิดว่าจะกดพี่เอย์ได้จริงๆเหรอ :m20:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้นะจ้ะ :pig4: :pig4: อยากอ่านเรื่องพี่เชนกับพี่ซ่าร์ และหนูน้อยอันวานะคะ :mew1:
-
จบซะแล้ว
-
ขอบคุณเช่นกันค่ะ ขอบคุณมากๆ :กอด1:
-
อธิบายความรู้สึกตอนนี้ยังไงดี
ความสุขมันปริ่มๆล้นๆจนบอกไม่ถูก
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายน่ารักๆแบบนี้
พอนึกย้อนไปวันแรกที่พี่เอย์กับปิงเจอกันกว่าจะผ่านอุปสรรคต่างๆมาจนถึงวันนี้ได้
ทั้งลุ้น ทั้งยิ้ม ทั้งเสียน้ำตาไปมาก รู้สึกเหมือนไม่นาน แต่ก็นานที่พวกเขาอยู่ในใจของเรา ไม่มีอะไรจะบอกนอกจากคำว่า
ขอบคุณ จริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะ :L2: :L2: :L2:
ป.ล. มีตอนพิเศษไหมคะ :katai2-1:
-
พิเศษๆๆๆ รออยู่นะค่ะ...
-
:man1: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณมากค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ เราตามอ่านมาเรื่อยๆ จบไปอีกเรื่องแบบชึ่นมึ่น หาจุดสรุปที่ลงตัวได้ดี
ชอบที่มั่นคงกันมาทั้งสองคน ฝ่าฟันมาด้วยกันกว่าจะมาถึงบทสุดท้ายได้ แม่ยกปลึ้ม :pig4:
-
อ่านจบแล้ว มีความสุข อยากขอบอกว่าได้ตีดตามนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรกจนถืงตอนจบ
แต่สุดท้ายก็จบแบบHappy คนอ่านเป็นแฟนคับมาจากประเทศเพื่อนบ้านตีดกับจังหวัด หนองคาย และอุดธธานี
ทุกครั้งที่ได้อ่านนียายเรืองนี้บอกได้เลียว่ามีความสุขมากกกกกก ความรักแบบบนี้ก็มีแต่อยู่ในนียาย ดอกฟ้ากับหมาวัดเท่านั้น แต่ชีวิดจริงคงไม่มี
แบบ นี้ ควหาอยากกกกกเหมือนกับ จะตีดตามผลงานน้องมินคนสวยไปเรื้อยๆ ถ้าผลงานนั้นนั้นอ่านสนุกเหมือนพี่เอย์กับหมาปิง
แต่ว่าเรืองของเชนกับชีช่าย็งไม่จบแคร่นี้ช่ายไหม. ?น้องมิน.
สุดท้าย พี่ขอขอบพระคุญอีกครั้งที่ได้เอานียายดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่านขอชื่นชมผนงานน้องนินมากๆ
ขอให้น้องมินประสบความสำเล็ดในทุกๆเรื่องนะคับ
จาก: พี่เบี้ล ญ กรุงปักกิ่ง สป จีน 2014ปี/11เดือน/25ที่
:pig4:
-
นิยายสนุกๆ คนเขียนเก่ง
ตัวละครโลดแล่น แฟนๆ ลุ้นเชียร์
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
พอจบไม่อยากให้จบ แต่ทุกๆอย่างมีเริ่มก็มีจบเนาะ
ขอบคุณทุกตัวอักษร ทุกฟีลลิ่ง ทุกแรงขับเคลื่อน ทุกแรงสนองนี๊ดนะคะ เป็นนิยายที่ติดมากจนถึงมากที่สุด ถึงที่สุด
และยาวที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลย แต่ว่าตอนมีเรื่องทะเลาะกันนี่ ชวนให้เอาเมาส์ปาอัดหน้าตัวละครพอสมควร(อินมาก)
ท้ายที่สุดรักพี่เอย์กับปิงมาก แต่ก็เกลียดมากเหมือนกันเวลางี่เง่าใส่กัน จะอกแตกตาย คนอ่านหัวใจจะขาด โอ๊ยทำไมพวกแกผ่านอะไรกันมามากมาย จะมาสะดุดเพราะเรื่องเล็กๆแบบนี้เหรอ ไม่นะๆ (อินเกิ๊น) รักพี่ซ่า รักพี่เชน รักแม่ศรี พี่ขม รักคุณแม่และคุณย่า ที่กว่าจะเข้าใจกันก็เกือบวินาทีสุดท้าย ดีใจที่เข้าใจกันและดูแลกันและกันก่อนที่เวลาจะสายไปมากกว่า
และสุดท้ายขอขอบคุณอู้แต่งอย่างสุดซึ้งหัวใจ ที่นำเรื่องราวดีๆแบ่งปันผ่านตัวอักษรให้ได้รู้จักหลายๆคนผ่านนิยายเรื่องนี้ ทั้งคอมเม้นหลังไมค์กันดุเดือด ขอขอบคุณจริงๆคะ
ท้ายสุดๆขอตอนพิเศาส่งท้ายด้วยนะคะ รักและรักม๊ากมาก จากคนอ่านตัวน้อยๆ ♥
-
จบแล้ววววว :กอด1: ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
รักและผูกพันกับเรื่องนี้ จนรู้สึกเหมือนหมาปิงเป็นน้องชายไปแล้ว
ปิงน่ารักมากๆตั้งแต่ต้นจนจบเลย ชอบความรักของปิงกับพี่เอย์มาก
มั่นคงหนักแน่นและเป็นตัวของตัวเอง เป็นความรักที่แตกต่างแต่ลงตัวมากๆ
-
จบแล้วว เอย์ปิง
สนุกมากค่ะ ขอบคุณเขียนที่เขียนเรื่องราวดีๆมาให้อ่านนะคะ
เรื่องนี้ทำให้เสพติดมาก มีช่วงพีคตอนที่เอย์หนีหายไป เราอินตามแทบตาย
สุดท้ายก็ลงเอยกันด้วยดีเนาะ
อยากได้ตอนพิเศษด้วยจังค่ะ เอาคู่เชนซ่าร์มาขยายบ้างน่าจะดีนะคะ
-
งืออ ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ ทำใจไม่ได้ :ling3:
เราอยู่กับเอย์ปิงจนคิดว่าเค้ามีตัวตนไปจริงเสียแล้ว ไม่อยากให้จบเลยย
ยังติดตามผลงานของคนเขียนต่อไปนะคะ ชอบสำนวนการเขียนมากๆ
:katai2-1:
-
อ่านจบหัวใจมันอุ่นซ่านขึ้นมาเลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่วันแรกที่โพสจนวันนี้ถึงตอบจบซะแล้ว
อยากบอกว่าสนุกมากค่ะ เหมือนได้เฝ้าดูความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไปด้วยกัน
ดีใจที่สุดท้ายก็แฮปปี้มีความสุขกันทุกฝ่าย
แต่ตอนนี้อยากอ่านคู่พี่เชน-พี่ซ่ามากค่ะ มันยังมีปริศนาอึมครึมอีกหลายอย่าง 555
ขอตอนพิเศษคู่พี่เชนเยอะๆนะคะ รออ่านอยู่ค่า...
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
:-[ ขอตอนพิเศษด้วยนะค้าบ :monkeysad:
อยากให้แต่งเรื่องใหม่ ให้เจ้าหนูอันวาเป็นพระเอก :hao7:
-
ไม่อยากให้จบเลยอะ....รู้สึกเหงาๆไงไม่รู้...คงคิดถึงพี่เอย์หมาปิงพี่เชน พี่ซ่า บาส วุติ และน้องอันวา...ที่สุด...จุ๊บๆคนเขียนที่ทำให้เรามีความสุขและเศร้าๆ..อิอิ..จะรอเรื่องต่อไปครับ
-
อ่านมาตั้งแต่เรื่องมีอยู่ 7-8 ตอน ชอบปิงตั้งแต่อ่านครั้งแรก
ปิงเป็นคนดีมาก ไม่เคยคิดว่าพี่เอคนปากแข็งจะน่ารักได้ขนาดนี้
อ่านตั้งแต่ยังไม่ได้สมัครเล้าเลย 5555 เรื่องนี้น่ารักมาก
รู้สึกใจหาย เพราะเวลาเข้าเล้าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องแรกๆเลย
ที่ค่อยมองหาว่าคนแต่งมาอัพหรือยัง ขอให้ปิงกับพี่เอมีความสุข
รักกันนานๆ อย่าลืมตอนพิเศษนะ ชอบน้องอันวา
พิมรั่วๆตามความคิดไม่ได้เรื่องคำ อย่าถือส่ากันนะ อิอิ o13
-
จบไปแล้วกับอีก 1 เรื่องอันน่าประทับใจ
ชอบมากค่ะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นในหัวใจมากก ชอบความมั่นคงของตัวละครทั้ง 2 คนเลย
บอกได้คำเดียวว่า ปลื้มปริ่มมากอ่าาา
ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องราวดีดี ^^
-
อ๊ายยยยย happy endding จบอย่ามีความสุขสักที o18
รักคู่นี้มากอ่ะ จริงๆ ยังไงถ้ามีคู่เชน-ซ่าร์ออกมา ก็จะรอติดตามนะคะ :กอด1:
รักคนแต่งจุง จุ้บๆ :pig4:
-
44 บทรองสุดท้ายก่อนจบ
ว้าวเข้ามาอ่าน สองตอนรวด น้องอันวาน่ารัก พี่เชนแอบทำอะไร พี่ซีซาร์เนี่ย คริคริ
ฉากในห้องน้ำนั่น คนอ่านเลือดสาดเลยนะเออ คิคิ ทอมมีจู๋ คิดไปได้ นะ หมาปิง
ถ้าเป็นก็ดีซินะ จะได้มีลูกให้พี่เอย์ตั้น
อีกตอนหนึ่งก็จบแล้วผูกพันกับเรื่องนี้มากเลยค่ะ
-
อ่านมา2วันเต็มๆ สนุกมากๆๆ
มีหลากหลายอารมณ์มากๆ
ตอนดรามาก็ทำเอาน้ำตาร่วงเลย
ตอนหวานก็หวานได้สุดๆ
พี่เอย์น่ารักมากกกก น้องปิงก็ดีมากกก
ขอบคุณจริงๆที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน
รู้สึกเต็มอิ่มมากๆ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^^' :o8:
-
#45 จากวันนั้นจนถึงวันนี้(The End.)
อ่านตอนจบจบแล้ว ดอกฟ้ากับหมาวัด เป็นนิยาย ที่สนุกจริงๆ นะค่ะ มีครบทุกรส ตลก มุ้งมิ้ง อบอุ่น
ชีวิตการทำงาน เศร้า ทุกข์ บีบคั้น สมหวัง รวมถึงเรื่องครอบครัว
อ่านแล้ว รู้สึกอินว่า มีพี่เอย์ กับน้องปิง พี่ซาร์ พี่เชน เป็นบุคคลที่มีตัวตนจริงๆ
ขอบคุณ น้องมิน ที่แต่งนิยาย สนุกๆ มาให้อ่านนะค่ะ ทุกตัวละครมีเสน่ห์ของตัวเองจริงๆ
จะคอยเป็นกำลังใจให้ และติดตามผลงานเรื่องใหม่ๆ ในอนาคตของน้องมินนะค่ะ
จะรออ่านตอนพิเศษ กับบทสัมภาษณ์ค่ะ
รัก หมาปิง และดอกฟ้าเอย์ตั้น รวมถึงตัวละครต่างๆน่ะค่ะ
และก็จะรอคอยโปรเจคที่เคยพีเอ็มคุยกันด้วยน่ะค่ะ o18
-
จบซะแล้วอ่า ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย รอตอนพิเศษนะค้าาาา
-
คนอ่านเองก็ต้องขอบคุณคนเขียนมากๆเช่นเดียวกันค่ะ
นิยายเรื่องนี้ทำให้เรายิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ ไปกับเรื่องนี้ด้วย
เป็นอีกเรื่องที่สนุกจริงๆ ประทับใจทั้งเนื้อเรื่องและตัวละคร
ประทับใจในความมั่นคงและอดทนของพี่เอย์และปิงจนมีวันนี้ได้
ประทับใจในความกตัญญูของปิง ทำให้เจอแต่สิ่งดีๆในชีวิต
เราจะรอผลงานเรื่องใหม่ที่จะทำให้เราประทับใจอย่างนี้อีกนะจ๊ะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ผมเริ่มอ่านประมาณกลางสัปดาห์ที่แล้ว
อ่านรวดเดียวเลย ไม่ได้สนใจอ่านหนังสือเพื่อแกตแพตเลย 555
สอบเสร็จมาดูต่อ เห้ย จบแล้ว
ขอบคุณมากๆนะคับ ผมไม่ค่อยเก่งนะ
แต่ผมอยากบอกว่าผมรักเรื่องนี้มากคับ
-
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องราวดีๆ
รอติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ
โดยเฉพาะ เชนซ่า
-
ติดตามมานาน
รักเลย :heaven :heaven :heaven
-
อะไรอ่า เค้าไม่ได้เข้ามาหลายวัน จบแล้วอ่า ยังเสคน้องอันวาไม่สะใจเลยยยยยยย
ยินดีกับทุกคนด้วยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
รอติดตามเรื่องต่อไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สู้ๆ น๊า อยาอ่านตอนพิเศษเชน ซ่าอ่า นะ นะ เค้าอยากอ่านนนนน
-
ขอบคุณคนเขียน
ทีเขียนนิยายดีๆ
ให้ได้ติดตามอ่าน
จนกระทั่งถึงตอนจบ
ขอบคุณทุกตัวละคร
โดยเฉพาะหมาปิงกับพี่เอย์
ที่ทำให้คนอ่านได้รู้สึกในทุกรสของนิยาย
-
จบได้น่ารักและอบอุ่นมากๆ o13
-
จบแล้วอะยังอ่านไม่ทันเลย
-
สุดท้ายนี้ตอนนี้และตลอดชีวิต ปิงก็ไม่มีทางได้กดเอย์ 555 ก็ถือว่าเป็นตอนจบที่ดี เพราะผมก็รู้ซึ้งว่าการแต่งนิยายเนี้ยมันยากมาก กว่าจะเขียนได้แต่ล่ะตอนนี้ต้องแก้เป็นสิบรอบอ่ะ ถึงจะเป็นตอนจบที่กระซับไปหน่อยแต่ก็ถือเป็นตอนจบที่ดีครับ
-
ติดตามมานาน รักเรื่องนี้จัง :impress2: คนเขียนแต่งได้สนุก ครบทุกรสเลย
รักคนเขียนที่ซู้ดดดด :L1: o13
รอติดตามอ่านตอนพิเศษนะคะ
คงคิดถึงตัวละครแน่ๆเลย :laugh:
-
เห๋อ....?จบแล้ว...? เวลาผ่านไปเร็วแฮะ แป๊ปๆเรื่องนี้ก็จบล่ะ.... ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกันนะคะ!! <3
-
ขอบคุณเช่นกันค่ะสำหรับผลงานดีๆ รอติดตามเรื่องใหม่นะคะ
แฮปปี้เนอะ ยิ่งกลับมาที่อัมพวามันคือใช่ เม็ดข้าวสารนั่น น่ารัก จำได้ว่าสมัยก่อนคุณชายปากแข็งมากถึงมากที่สุด
คงมีแต่ปิงคนเดียวแหละมั้งที่อ่านภาษาพี่เอย์ออก พอย้อนกลับไป พี่เอย์ น้องปิง คนอ่านและคนเขียนก็ผ่านไรกันมาเยอะแยะมากมายเลยนะคะ
ประทับใจจริงๆค่ะ กับการพัฒนาของตัวละคร โดยเฉพาะน้อวปิง สิ่งที่ปิงเป็นวันนี้มันมีเหตุผลรองรับ น้องได้มันมาจากความพยายาม
เอาจริงๆ อย่างที่พี่เอย์บอก ปิงคือดอกฟ้าค่ะ ส่วนพี่เอย์ข้อดีที่สุดคือรักเดียวใจเดียว ไม่วอกไม่แวกไรเลย รักมั่นคงมาก
และทำเพื่อคนที่รักได้แบบที่สุดจริงๆ ข้อเสียคือขี้หึงมากไป แต่ก็เป็นข้อดีเหมือนกันเพราะมันน่าเอ็นดู 555
รักแม่ปิงกับพี่ขมมากค่ะ กำลังใจสำคัญ พี่เชนพี่ชายที่แสนดี พี่พิมพี่ที่น่ารักและหางานเก่งที่สุ้ดดด
พี่ซ่าร์คุณพ่ออะไรเอ่ยขี้อ้อนแฟน น้องอันวาคนโปรดของป้าคนอ่าน บาสวุฒิเพื่อนที่น่ารัก
คุณพ่อพี่เอย์ กรี๊ด คนนี้ออกน้อยแต่คนอ่านก็รักค่ะ เท่ห์โคตร คุณแม่และคุณย่าก็งามสง่าจบได้สวยมากค่ะ
ตกใครไปไหมนี่ 555
ขอบคุณอีกครั้งค่า
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้มากๆ เลยจ้า :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย จบแล้ว :hao5:
แต่ฉันดันอยากร้องไห้เพราะไม่อยากให้จบอยากอ่านอีกกกกกกก :ling1:
เป็นการจบที่เลิศมาก เคลียร์ได้แฮปปี้สุดๆ ได้เห็นความก้าวหน้าของตัวละคร
ว่าเป็นผู้ใหญ่ได้มากขึ้นขนาดไหน
แต่ฉากเอย์ขอใส่กล้วยหอมในกล้วยบวดชีนี่แทบจะสำลักตามที่ขม ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
ปกติเอย์ซดแต่น้ำ ฮ่าฮ่าฮ่า
พี่เชนนี่สรุปว่าก็ยอมรับจนได้ว่ามีพี่ซ่าร์เป็นเมียและมีน้องอันวาเป็นลูก :haun5:
จะว่าไปอีกนานมั้ยกว่าพี่เชนจะเปิดตัวว่าเป็นลูกเขยของตระกูลนี้
ต้องเอาให้เริ่ดเลยนะพี่เชนนนนนน
ฉากย่ากับหญิงแม่มาคืนดี นี่ค่อยยังชั่ว ถ้าบุกมาชิงตัว คงได้มีการด่าสาดเทเสียอีกเป็นแน่แท้ o18
ว่าแต่มีหลายบริษัทงี้เอย์จะทำไหวมั้ย งานเยอะเลยนะ
ปอลิง: ดีใจจังตอนจบ ไม่มี คุณกัสมา มาเกี่ยวข้อง :laugh:
ปอลิ่ง: ปูนนี่เตรียมโผล่มาอีกเรื่องใช่มั้ยนี่
รออ่านเรื่องต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :L1: :L1:
ขอบคุณน้องมินที่เขียนมาให้พวกเราอ่านกันจ้า :กอด1:
-
จบแบบ Happy ครอบครัวมีความสุข
และเข้าใจกัน รอตอนพิเศษพี่ซ่าร์กับพี่เชน และวิธีง้อน้องอันวา :L2:
-
จบแล้วววว ในที่สุด
เรื่องนี้สนุกมากๆอะ มีครบทุกรสเลยจริงๆ อ่านแล้วอบอุ่นเลย
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วก้ไม่เบื่อ ไม่เลี่ยน ไม่เอียน
ชอบจริงๆเวลาที่เอย์ปิงอยุด้วยกัน เหมือนไม่ต้องบอกรักกันบ่อยแต่ก้รู้ว่ารักกันมากอะ
บอกเลยว่าชอบเมะแบบเอย์มากกก เป็นเมะที่แบบขี้อ้อนมาก เหมือนเอานิสัยเคะบางอันมาใส่ลงไป //ฮา
จบแล้วทั้งดีใจเหมือนเรามาส่งเค้าถึงฝั่งแล้วไรงี้
และเสียใจที่จะไม่ได้มาตามรีเฟรชเรื่องนี้อีกแล้ว
ปล.รอตอนพิเศษ และขอตอนพิเศษเพิ่มกันคิดถึงเอย์ปิง เชนซ่าร์
ปล2 รอเรื่องใหม่(ถ้ามี) เอามาแปะๆในนี้บ้างนะคะ จะได้ตามกันถูก
-
เค้ารอรวมเล่มนะ
อยากเก็บเล่มเรื่องนี้ ดอกฟ้ากับหมาวัด(Out Of Reach)
ชอบมาก
ชอบหมาปิง
ชอบพี่เชน
ชอบพี่ซ่าร์
ชอบแม่ปิง
ชอบพี่ขม
ชอบน้องอันวา
และถึงจะหมั่นไส้อิพี่เอย์ ในตอนนู้นนนนนนน
แต่ตอนนี้ก็เริ่มชอบขึ้นมานิดๆแล้วแหละ
ขอให้รวมเล่มนะคะ
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
จะจบแล้ววววว
สนุกอ่ะขอรับ
อยากบอกว่ามันเป็นอะไรที่....
เรื่อยๆ แต่ฟินมากๆ
คือบอกไม่ถูกขอรับ
รู้แต่ว่ามันอิ่มไปหมด
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
:mew4: จบเเล้วอ่ะ สนุกมากกกกกก ขอบคุณมากๆค๊าาาา เลิฟๆ หมาปิง กะ พี่เอย์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณมากๆ ครับ สนุกมากมาย ^.^
-
ดีใจกับพี่เอย์ปิงด้วย ที่พี่บ้านเอย์ยอมรับแล้ว
มีความสุขจริงๆสักทีนะ
:pig4:ขอบคุณสำหรับนิยายจ้า
-
:pighaun: :pighaun: ติดตามมานานจบแล้วววว ผมเพิ่งหลบออกมาจากมุมมืด ขอบคุณมากครับ สนุกมากกกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เป็นนิยายที่ติดตามมาตลอด เห็นพัฒนาการของตัวละครในเรื่อง
รู้สึกถึงความอบอุ่น ความรักที่อยู่รอบๆตัวเลยทีเดียว
ขอบคุณนิยายดีดีนะคะ ติดตามผลงานอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
พี่เอย์ กับ ปิงปิง น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จุ๊บบบบบบบบบบบบบ :heaven :heaven :heaven
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงๆสำหรับนิยายดีๆ
รักคนเขียนมากนะ ขอบคุณคร๊าาาาา :L2:
-
https://www.youtube.com/v/EqUphdovCNc
ตอนพิเศษ
** 99 คำถามล้วงลึก เจาะทุกประเด็นที่คุณอยากรู้และคาใจ **
วันนี้หนุ่มๆในเรื่องมานั่งเปิดใจให้สัมภาษณ์พิเศษ ตอบแทนทุกท่านที่ให้กำลังใจกันมาตลอดค่ะ
เป็นคำถามที่มาจากนักอ่านหลายๆท่านทั้งที่ซ่อนตัวและเปิดเผยตัวตน(ขออนุญาตไม่ใส่ชื่อ) บางท่านเคยถามไว้ค่ะนานแล้วไม่รู้ว่าตอนนี้เลิกอ่านไปแล้วหรือยัง 5555+ บางท่านส่งพีเอ็มมาและคำถามอื่น ๆ อีกหลากหลาย คิดว่าหลายคนอาจจะอยากรู้
มินจะเสิร์ฟให้อิ่มเลยค่ะ ไปกินขนมปังกาแฟจิ้มนมพร้อมกันเลยนะคะ...........ไปอ่านกันค่ะ
Aq – 01
1. ถามพี่เอย์ค่ะ ทำไมพี่กับปิงถึงรักกันได้ทั้งๆที่ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย ประทับใจน้องตรงไหนที่สุด?
พี่เอย์ : ปิงเป็นเด็กดีครับ และคนที่ผมรักไม่จำเป็นต้องมีอะไรที่เหมือนผมนะ ความรักไม่มีเหตุผลหรอก (ยิ้ม)
2. แล้วพี่เอย์ขี้หึงจริงๆเหรอคะ? เหมือนที่แสดงออกในเรื่องเลยรึเปล่า?
พี่เอย์ : เปล่านี่ ไม่เคยหึงเลย ผมเฉยๆกับทุกอย่าง
ปิง : อะแค่กๆๆๆ
พี่เอย์: เป็นไร อะไรติดคอ
ปิง : เปล่าครับเปล่า
พี่เอย์ : .......(ยกขาขึ้นไขว่ห้าง เบือนหน้าไปอีกทาง และทำท่าไม่รู้ไม่ชี้)........
พี่ซ่าร์ : กูว่าคำโกหกติดคอแหงๆ โอ๊ย!! อะไรตกใส่หัวผม
Aq – 02
ถามพี่เอย์ค่ะ รู้สึกยังไงที่โดนมองว่าเป็นเมะขี้อ้อน มุ๊งมิ๊ง?
พี่เอย์ : เมะแปลว่าอะไร
พี่เชน : มันอาจจะเป็นอาหารชนิดหนึ่ง
พี่เอย์ : ใส่มะเขือเทศด้วยป่ะ
ปิง : ผมว่าน่าจะมีกุ้ง
พี่ซ่าร์ : พวกมึงจะเชยไปไหน เมะกับเมพ มันอาจจะเป็นอันเดียวกันก็ได้
มิน : พอเถอะค่ะ เราข้ามไปข้ออื่นก่อนเนาะ
Aq – 03
1. ถามพี่เชนค่ะ ตอนที่ปิงบอกให้เลิกบุหรี่ ทำไมต้องเลิกทันทีด้วย ให้ความสำคัญกับคำพูดปิงขนาดนั้น?
พี่เชน : เปล่าครับ ยังไม่ได้เลิกทันที มีแอบไปสูบที่หน้าตึกอยู่บ้างหลังๆเริ่มรำคาญเลยเลิกไป อ้อ..ปิงไม่เคยบอกให้ผมเลิกสูบหรอก เขาแค่บอกว่ามันไม่ดี
2. แล้วทำไมพี่ถึงโกนหนวดแล้วตัดผมสั้นคะ ทรงเก่าเซอร์มาก เท่ดีออก
พี่เชน : มันร้อนไง เบื่อลุคเก่าๆด้วยเลยลองเปลี่ยนดู หลังจากนั้นก็ยังไม่ได้กลับไปไว้อีกเลย
Aq – 04
1. ถามพี่เอย์ครับ รู้สึกยังไงที่พี่ชายตัวเองไปคบหากับพี่เชน? เลือกที่จะคบผู้ชายกันทั้งสองพี่น้องเลย
พี่เอย์: ผมเฉยๆนะ ไม่มีปัญหาหรอกซีซ่าร์เขามีอันวาแล้ว คุณพ่อคุณแม่หลังจากผ่านเรื่องของผมมาอะไรๆก็ง่ายขึ้นแล้วล่ะ
2. ตอนกลับจากนอก ซื้ออะไรมาฝากปิงครับ นอกจากสร้อยข้อมือ?
พี่เอย์: โมเดล Ace จากวันพีช ปิงชอบมากเลยครับ
Aq – 05
ถามพี่ซ่าร์ พี่เคยถูกพี่เชนบอกรักบ้างป่ะคะ?
ซีซ่าร์: เรื่องนี้ต้องตอบด้วยเหรอวะ....(มองหน้าคนอื่นแบบงงๆ)
พี่เชน: ข้ามไปเหอะ ข้อนี้ขอผ่าน
Aq – 06
ขอถามปิงค่ะ ลีลาบนเตียงพี่เอย์เป็นไงบ้างคะ?
ปิง: ก็ใช้ได้นะครับ ธรรมดาดาษดื่น โอ๊ย!! ใครปาอะไรมาเนี่ย
งั้นถามพี่เอย์ก็ได้ ลีลาบนเตียงปิงเป็นยังไงบ้างพี่?
พี่เอย์: คุณยุ่งอะไรด้วย เรื่องแบบนั้นมันส่วนตัวไม่ใช่หรือไง
อ้าว งั้นเปลี่ยนไปถามพี่ซ่าร์ ลีลาพี่เชนเด็ดไหมพี่?
ซีซ่าร์: เอิ่ม.....ก็นะ(ยิ้ม)
แล้วพี่เชนล่ะคะ ลีลาบนเตียงพี่ซ่าร์แจ๋วเลยใช่ไหมพี่?
พี่เชน: ไม่ได้เรื่องหรอก!
ซีซ่าร์: หืม??
Aq – 07
ถามพี่ซ่าร์ค่ะ ได้ยินว่าซ่าร์เป็นคนเจ้าชู้มาก เดี๋ยวนี้เลิกรึยัง?
ซีซ่าร์: ผมเป็นผู้ชายครับ(ยิ้ม)
Aq – 08
อยากถามพี่เชนว่า พี่เป็นคนปากแข็งมากไหมพี่ ซึนหนักเลยนี่พี่น่ะ
พี่เชน: ไม่นี่ นิ่มนะ ลองจับดูสิ (เอามือขึ้นจับริมฝีปากตัวเองดู)
Aq – 09
ถามปิงค่ะ ตอนนั้นที่ปิงไปรอพี่เอย์อยู่ที่ห้องเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนั้นก็ไม่ไปอีกเลย ตอนนั้นปิงจะตัดใจจริงๆเหรอคะ?
ปิง: ผมรักเดียวใจเดียวครับ
พี่เอย์: (ยิ้ม)
Aq – 10
1. ถามปิงค่ะ พี่เอย์หอมแก้มบ่อยไหม?
ปิง: ไม่ค่อยนะครับ นานๆที
2. แล้วบอกรักล่ะ พี่เอย์พูดให้ฟังบ่อยไหมคะ?
ปิง: ก็ทุกครั้งที่ เอ่อ......
พี่เอย์: คำถามน่ารำคาญ เรื่องของคนอื่นสนใจทำไม
พี่ซ่าร์: เอ๊ะ แต่กูอยากฟังนะ
พี่เชน: จะว่าไปกูก็อยาก
พี่ซ่าร์: มึงมาแปลกนะวันนี้(หันมองพี่เชน)
ปิง: ผมไม่ตอบแล้วครับ เปลี่ยนคำถามเถอะ
Aq – 10
ถามพี่เอย์ค่ะ หล่อๆแบบนี้เคยอกหักไหมคะ?
พี่เอย์: ยังไม่เคยนะครับ
Aq – 11
ถามพี่เชนค่ะ ตกลงพี่ชอบพี่ซ่าร์นานแล้วใช่ป่ะคะ?
พี่เชน: ความลับครับ
Aq – 12
1. พี่ซ่าร์จบอะไรมาครับ?
ซีซ่าร์: ผมจบสถาปัตย์นะ
2. แล้วพี่ดื่มเหล้าสูบบุหรี่ไหมครับ?
ซีซ่าร์: ผมไม่ชอบบุหรี่ มีดื่มเหล้าบ้างเล็กน้อย
Aq – 13
ขอถามพี่เชนว่า ตกลงพี่มีแฟนมาแล้วกี่คนกันแน่?
พี่เชน: จำได้ว่า ผมเคยบอกไปแล้วนะ
Aq – 14
ถามปิงค่ะ ปิงชอบดูหนังโป๊กับเพื่อนๆจริงเหรอ??
ปิง: ผมเป็นผู้ชายครับหนังโป๊เรื่องธรรมดานะ ถึงพักหลังนี่จะดูแต่ GV ก็เถอะครับ5555555
Aq – 15
ถามพี่ซ่าร์ครับ ช่วงแรกๆพี่จีบปิงด้วยนี่ ชอบน้องเหรอ?
ซีซ่าร์: ปิงเป็นเด็กที่กตัญญูน่ารักและนิสัยดี ผมไม่ได้ชอบน้องในแบบที่คุณคิดหรอก
Aq – 16
คือเราลุ้นคู่เชนเอย์มากเลยค่ะ อยากจะถามว่าพี่เชนคิดอะไรกับพี่เอย์บ้างป่ะคะ? และพี่เอย์รู้สึกแบบไหนกับพี่เชน??
พี่เอย์: คำถามนี้ไม่ชวนให้ตอบเลย ข้ามไปเถอะครับ
พี่เชน: นั่นสิ
Aq – 17
ทุกคนชอบสีอะไรกันบ้างคะ?
พี่เอย์: สีขาว
พี่เชน: ดำครับ
ปิง: สีดำครับ
ซีซ่าร์: ผมชอบสีฟ้า
Aq – 18
ถามพี่เชน พี่เคยหึงพี่ซ่าร์บ้างป่ะคะ? แล้วหึงเรื่องอะไร?
เชน: ไม่เคยหรอกครับ
Aq – 19
อยากถามน้องปิงค่ะ ตอนนั้นที่พี่เอย์ทำเย็นชาใส่ ปิงรู้สึกยังไง?
ปิง: รู้สึกดี(ยิ้ม) โอ๊ย!!!! ใครปาอะไรมาอีกเนี่ย
Aq – 20
1.ถามน้องมิน อยากรู้ว่ามินหน้าตาแบบไหนคะ?
มิน: หน้าเหมือนแฟนโนบิตะไง คึคึ
2. ขอถามอีกข้อ ในบรรดาตัวละครทั้งหมด มินชอบใครที่สุดคะ?
มิน: ชอบปิงค่ะ อยากให้ปิงเป็นผู้ชาย มินจะแต่งงานกับปิง
ปิง: ผมเป็นผู้ชายครับ
พี่เอย์: หึหึ ขำว่ะ
Aq – 21
อยากถามพี่ซ่าร์ว่า พี่เชนขี้หึงมากไหมพี่??
ซีซ่าร์: ขี้หึงมากๆครับ
Aq – 22
พี่เอย์ใส่ชั้นในยี่ห้ออะไรคะ??
พี่เอย์: ข้อนี้ขอผ่านครับ
Aq – 23
ทุกคนรู้สึกยังไงกับน้องมินคะ??
พี่เอย์: เธอคงเกลียดผมแหละ ให้แต่ผมสร้างปัญหาอยู่เรื่อย
ปิง: ผมว่าเธอแปลกๆนะ
พี่เชน: เธอนอนดึกมากด้วยนะ บางครั้งออนไลน์ดึกๆก็เจอ เธออ่านหนังสือมั้ง
พี่ซ่าร์: เธอบอกเธอชอบผมในละครมากกว่าผมตัวจริง
กัส: แน่นอนว่าเธอเกลียดผม ทำให้ผมโดนด่าตลอด
ปูน: เอ่อ...ผมไม่อยากจะพูดมากเลยครับ แค่นี้เธอก็ไม่หาคู่ให้ผมแล้ว
Aq – 24
1.ถามพี่เชน พี่กับปิงใครพิมพ์เร็วกว่ากัน?
พี่เชน: ผมสิ
2.แล้วพี่กับปิง ใครอดนอนได้นานกว่ากัน?
พี่เชน: ผมไง
3.เคยแข่งกันเขียนโปรแกรมไหมคะ? แล้วใครชนะ??
พี่เชน: ปิงชนะ
ปิง: เพราะผมเลือกใช้ภาษาที่ตัวเองถนัดในการเขียน พี่เชนเลยแพ้
4.แล้วแข่งเขียนโปรแกรมอะไรกันคะ บอกได้ไหม??
พี่เชน: ......ผ่านไปได้ไหมข้อนี้......
ปิง: รูปโป๊ผู้หญิง เพ้นท์สีสวยๆแล้วให้เต้นยั่ว
พี่เชน: รีบๆข้ามไปเลยเถอะ
พี่เอย์: หึหึหึ
Aq – 25
อยากถามปิงค่ะ ตกลงว่าปิงทำอาหารเก่งไหม?
ปิง: ไม่เลยครับ
Aq – 26
ถามพี่ซ่าร์ค่ะ ได้บอกกับที่บ้านไหมว่าคบกับพี่เชน?
ซีซ่าร์: ไม่ได้บอกครับ ผมโตแล้วเพราะงั้นจะคบใครขอเป็นเรื่องส่วนตัว อีกอย่างคือผมเองก็มีอันวาอยู่แล้ว คุณแม่ท่านไม่ยุ่งเรื่อง ของผมหรอกครับ(ไม่เหมือนเจ้าเอย์นะ) โอ๊ย!!! ใครตบหัวผมน่ะ
Aq – 27
อยากถามพี่เชนว่ารู้สึกยังไงที่พี่ซ่าร์คบแบบไม่เปิดเผย
พี่เชน: ผมชอบนะ ก็ผมนี่แหละที่เป็นคนบอกให้คบกันไปแบบเงียบๆ ไม่งั้นเรื่องของพวกผมคุณก็รู้หมดแล้วสิ
Aq – 28
1.พี่เอย์ พี่ดื่มเหล้าสูบบุหรี่ป่ะคะ?
พี่เอย์: ก็มีบ้าง..ถ้าไปเที่ยวกับเพื่อนฝูง นานๆที
2.แล้วจริงรึเปล่าที่ว่า ผลไม้พี่กินเป็นแต่กล้วยหอม?
พี่เอย์: มีส้มอีกอย่างนึงครับ
Aq – 29
ถามปูนค่ะ ปูนนายแอบชอบปิงอยู่จริงๆสินะ??
ปูน: อะไรนะครับ!!??
Aq – 30
ช่วงนี้เล่นเกมส์อะไรกันอยู่?
พี่เอย์: เป่ายิงฉุบ ใครแพ้ดูดอมยิ้ม
ปิง: พี่เอย์พูดอะไรครับนั่น!
พี่เอย์: พูดเรื่องเกมส์ไง
พี่ซ่าร์: เออ เราเล่นดูบ้างดีป่ะวะเชน
พี่เชน: ไม่ต้องเล่นให้ยุ่งยากหรอก สลับกันดูดอยู่แล้วอมยิ้มน่ะ
มิน: เอ่อ...นี่มันคำถาม 18+ รึเปล่าคะ
Aq – 31
ถามพี่เชนค่ะ พี่มีพี่น้องไหมคะ?
พี่เชน: มีพี่สาวคนเดียวครับ ส่วนน้องยกให้เจ้าปิงละกัน
Aq – 32
อยากถามคุณกัสค่ะ ถามจริง ๆ ตั้งใจยั่วปิงใช่ป่ะ เจอทีไรคือแบบทำไมต้องพูดใส่น้องตลอดว่าตัวเองสนิทกับเอย์งั้นงี้??
กัส: เปล่านี่ครับ ผมใสๆนะ ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก (ยิ้มหวาน)
Aq – 33
ขอให้พี่เอย์กับปิงรักกันตลอดไป แอบรู้สึกว่าปิงกะเอย์คงใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขสักมุมไหนในประเทศไทยนี่แหละ
พี่เอย์: บ้านผมก็อยู่ตรงนั้นไง ข้าง ๆ บ้านปิง
ปิง: บ้านพี่เอย์น่ารักมากครับ
มิน: 5555555555++ มันไม่ใช่คำถามแล้ว แล้วมันก็ไม่ใช่คำตอบด้วย
Aq – 34
ถามน้องมินค่ะ ไหนว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่าไง ทำไมช่วงกลาง ๆ เรื่องมันถึงพีคแบบนั้นคร๊าาา??
มิน: ......(ยิ้ม)......อันนี้มินขอรับผิดค่ะ
Aq – 35
อยากถามพี่เชน รู้สึกยังไงกับปิง??
พี่เชน: ปิงเป็นคนที่ผมใกล้ชิดด้วยมากที่สุดครับ เป็นเหมือนน้องชาย อืมม...แค่นั้นก่อน
Aq – 36
1.ถามปิงค่ะ ตกลงวุฒิกับบาสเป็นแฟนกันป่ะ??
ปิง: อันนี้ผมก็ไม่รู้นะครับ แต่บาสมันเคยบอกว่าถ้าวุฒิไม่นอนอยู่ข้าง ๆ มันนอนไม่ค่อยหลับ มันกลัวผี
2.แล้ววุฒิไม่ค่อยพูดจริง ๆ ใช่ไหมคะ?
ปิง: มันเป็นแบดบอยครับ วุฒิเป็นคนที่เท่มาก
Aq – 37
ถามพี่เอย์ค่ะ สเป็คพี่เป็นแบบไหน คนที่จะทำให้พี่สนใจมองได้?
พี่เอย์: ผมชอบคนที่บุคลิกนะไม่ใช่หน้าตา คือดูรวมๆแล้วต้องดูดีอะไรแบบนั้น ที่สำคัญตัวต้องหอมน่ากอด
ปิง: (ยิ้มจนตาหยี)
พี่เชน: แต่ตัวจริงดันได้คนติงต๊อง ไม่ชอบอาบน้ำ
ปิง: พี่เชนพูดอะไรน่ะครับ(หน้ายุ่งทันที)
Aq – 38
อยากถามพี่เชนว่า ทำไมชอบแอบไปหวานกันสองคนกับพี่ซ่าร์ แบ่งๆกันดูหน่อยไม่ได้เหรอคะ?
พี่เชน: คุณอยากดูเหรอ
ปิง: นั่นสิ เรื่องแบบนั้นมันน่าดูตรงไหน
พี่เอย์: อย่างมึงมีสิทธิ์พูดเหรอวะปิง
ซีซ่าร์: คำถามนี้ขอข้ามไปก่อนนะครับ
Aq – 39
พวกพี่ๆแต่ละคนเล่นกีฬาอะไรกันบ้างคะ?
พี่เอย์: เทนนิส
พี่เชน: วิ่ง
ปิง: วิ่งครับ
ซีซ่าร์: บาสเก็ตบอลนะ
Aq – 40
ถามคนเขียนค่ะ ทำไมถึงไม่ชอบใส่เลขหน้าเวลาที่ลงเรื่องล่ะคะ รู้ไหมว่ามันหาลำบากมากเลย?
มิน: บางครั้งก็ลืม บางครั้งชื่อตอนยาวมาก บางครั้งตั้งใจไม่ใส่ ขอโทษที่ทำให้ลำบากค่ะ
Aq – 41
อยากถามพี่ซ่าร์ว่าเคยหอมแก้มพี่เอย์บ้างไหมคะพี่?
ซีซ่าร์: ตอนเด็กๆก็เคยนะ บ่อยด้วย
Aq – 42
อยากถามปิงว่านิสัยอะไรของพี่เอย์ที่ปิงเอือมระอามากที่สุด?
ปิง: นิสัยกินง่ายๆแต่กินยากๆของพี่เอย์ครับ
Aq – 43
อยากถามพี่เชนว่า ทำไมถึงไม่พูดจาดีๆหวานๆกับพี่ซ่าร์บ้าง?
พี่เชน: นั่นสิ
Aq – 44
พี่ซ่าร์รู้สึกยังไงกับพี่เชนคะ ชอบพี่เขามากเหรอ เพราะว่าเห็นพี่ซ่าร์ทุ่มเทมากจริง ๆ ทั้งที่พี่เชนนี่เย็นชามากๆ?
ซีซ่าร์: เอ๊ะ เชนเย็นชาเหรอ ก็แค่แรกๆมั้งที่คุณเห็น เพราะเวลาอยู่ด้วยกันสองคนเชนเขาน่ารักมากเลยนะ ตามใจผมทุกอย่างเลย
Aq – 45
พี่เชนครับ พี่ทำวิธีไหนอันวาถึงยอมญาติดีด้วย?
พี่เชน: ความลับ (ยิ้ม)
มิน: พี่เชนเล่นง่ายตลอดอ่ะ
Aq – 46
มีคนอยากให้พี่เอย์จิ้นๆฟินๆกับพี่ซ่าร์ด้วย พี่สองคนคิดยังไงคะ??
พี่เอย์: .........
ซีซ่าร์: (ยิ้ม) ผมแสดงได้ทุกบทบาทครับ
Aq – 47
ถามปิงค่ะ รู้สึกยังไงกับพี่เชน?
ปิง: พี่เชนเป็นพี่ชายที่ผมสนิทด้วยมากที่สุดครับ
Aq – 48
พี่ซ่าร์คะ ระหว่างพี่กับพี่เอย์ พี่คิดว่าใครหล่อกว่ากัน?
ซีซ่าร์: ผมแน่นอนอยู่แล้ว แต่เอ๊ะ เอย์เขาก็หล่อนะ
เอย์: ผมว่าผมหล่อกว่านะ(ยิ้ม)
Aq – 49
เห็นว่าดีกันกับน้องอันวาแล้ว พี่ใช้วิธีไหนกันนะ?
พี่เชน: นั่นสินะ ความลับมั้ง
Aq – 50
1.ถามพี่เอย์ค่ะ ชอบอะไรในตัวปิงที่สุด แบบว่ารักเลยอ่ะค่ะ?
พี่เอย์ : นิสัยครับ
2.ถามปิงด้วยค่ะ ชอบอะไรในตัวพี่เอย์ที่สุด แบบว่ารักเลยเหมือนกัน?
ปิง : พี่เอย์ขี้อ้อนครับ
Aq – 51
อยากถามปิงว่า ปิงชอบพี่เอย์ตอนใส่แว่นหรือไม่ใส่มากกว่ากันคะ?
ปิง: ผมชอบพี่เอย์ตอนไม่ใส่เสื้อผ้ามากที่สุด เพราะรูปร่างพี่เขาดีมากๆเลยครับ
พี่เอย์: (ยิ้ม)
พี่เชน: เขินเหี้ยไร
พี่เอย์: เรื่องของกู
-
Aq – 52
พี่เชนเคยหอมแก้มพี่ซ่าร์แบบดีๆมั่งไหมพี่?
พี่เชน: ....เอ่อ....ข้ามไปเถอะครับข้อนี้
ซีซ่าร์: (ยิ้ม)
Aq – 53
เรียนจบที่ไหนกันบ้างคะ??
พี่เอย์ : คอร์เนลล์ครับ
พี่เชน : โมนาชครับ
ปิง : ผมจบปวส. ต่อปริญญาตรีที่ ม.กรุงเทพครับ
ซีซ่าร์ : จุฬาครับ
Aq – 54
อยากให้เขียนเรื่องใหม่ โดยให้น้องอันวาเป็นพระเอกครับ
อันวา: อันวาจะได้เป็นพระเอกเหรอ??
มิน: อันวาอยากเป็นไหม
อันวา: เป็นให้ก็ได้ แต่ต้องให้ปิงเป็นนางเอกนะ
พี่เอย์: รีบๆข้ามไปเลย ข้อนี้ขอผ่าน
Aq – 55
พี่เอย์คะ พี่มันนิสัยยิ่งกว่าอันวา
อันวา: แสดงว่าเอตั้นน่ายักกว่าอันวาสิ คึคึ เอย์ตั้นน่าย๊ากกกกกก
พี่เอย์: ....(ยิ้ม)....
Aq – 56
ถามพี่เชนค่ะ รู้สึกยังไงที่อันวาเรียกว่ายักษ์?
พี่เชน: ตอนที่รู้เหตุผล ผมอายมากเลยนะ
มิน: งั้นจะแก้ไขยังไง?
พี่เชน: ต่อไปจะทำแบบแอบๆละกัน (เอ้าเฮ้ย!! ใครปาอะไรมา)
Aq – 57
พี่เอย์รู้สึกยังไงกับคุณกัสคะ? เคยแอบมีใจให้แบบสักนิดสักหน่อยไหม??
พี่เอย์: กัสเป็นเพื่อนผมครับ ผมไม่เคยคิดว่าเขาเป็นอย่างอื่นเลย
Aq – 58
1.ถามน้องมินค่ะ เรื่องนี้มินเจอจุดเปลี่ยนที่ต้องปรับพล๊อตบ้างไหมคะ?
มิน: เจอค่ะ กลางทางเลย สารภาพตามตรงจริง ๆ แล้วพี่เชนกับคุณกัสจะต้องเป็นมือที่สามของทั้งสองฝ่าย แต่เมื่อมาคิดดูดี ๆ แล้วบทพระรองแบบนั้นมันน่าเศร้าเกินไป อีกทั้งพี่เชนมีพระคุณกับปิงและที่บ้าน มันจะกลายเป็นเรื่องดราม่าไม่จบไม่สิ้น มินเลยต้องดิ้นพล๊อตหาทางออกไปอีกทาง นี่คือจุดเปลี่ยนที่สำคัญของเรื่อง (แต่ใครจะไปรู้จริง ๆ ในใจพี่เขาคิดยังไงเนอะ)
2.แล้วรู้สึกยังไงกับดราม่าคนเขียนคนอ่านในตอนนั้น คนอ่านหายไปเกือบครึ่งเลย
มิน: ดีแล้วล่ะค่ะ เหลือไว้แต่คนที่เข้าใจเราจะดีกว่า จริง ๆนิยายเชิงเรื่องเล่าแบบนี้การแทรกเหตุการณ์ปัจจุบันสดๆเข้าไปนี่มันทำให้อินดีออกนะ (คึคึ ความจริงคืออยากขอโทษมากๆ เลยค่ะเพราะบางคนอาจรู้สึกเสียอรรถรส แต่ถ้าเป็นการบรรยายแบบบุคคลที่สามมินไม่สามารถแทรกได้อยู่แล้วล่ะ)
Aq – 59
ถามพี่เอย์ค่ะ ทำไมพี่ถึงชอบมีคำพูดเสี่ยว ๆ อยู่เรื่อยเลยคะ?
พี่เอย์: คำพูดเสี่ยว ๆ คืออะไรครับ มันหมายถึง คำพูดเจ๋ง ๆ อะไรแบบนั้นรึเปล่า
มิน: เอิ่ม.....
Aq – 60
ถามพี่เชนค่ะ อาหารที่พวกพี่ชอบทำกินกันมากที่สุดเวลานั่งทำงานดึกๆคือ?
พี่เชน: มาม่าไง เร็วและง่าย
ปิง: ส่วนผมจะทำพวกอาหารเวฟสำเร็จรูปที่ซื้อมาจากเซเว่นครับ พี่เชนชอบกินบะหมี่เจนะ
Aq – 61
อยากถามน้องปิงค่ะว่า ชอบอะไรในตัวพี่เอย์มากที่สุด?
ปิง: แน่นอนครับว่าเงิน โอ๊ย!!! ใครปาอะไรมาอีกเนี่ย หัวผมโนหมดแล้ว
Aq – 62
1.อยากถามพี่เอย์ว่าชอบกอดปิงตรงส่วนไหนของบ้านคะ?
พี่เอย์: โต๊ะกินข้าวครับ
ปิง: มันเป็นวงกลมนะ ผมกลัวมันพลิกมากเลย
มิน: ทำไมคะปิง?
พี่เอย์: เพราะมันเป็นกระจกไง
2.อยากเห็นฉากกอดกันในห้องครัว แถวๆเคาน์เตอร์อ่ะ?
พี่เอย์: เคาน์เตอร์ผมกอดเขาบ่อยมาก โดยเฉพาะตอนที่ปิงล้างจากมือของเขาจะไม่ว่างมาทุบตีผมได้
ปิง: ผมว่าคำถามคุณแปลกๆนะ
พี่เอย์: (คิ้วขมวด) นั่นสิ ข้ามไปถามคนอื่นบ้างเหอะ
Aq – 63
แอบถามพี่เชนค่ะ พี่ชอบกินอมยิ้มจริงเหรอพี่?
พี่เชน: ก็อมแทนบุหรี่ครับ
Aq – 64
ยกมือถามพี่เอย์ค่ะ อาหารที่พี่ชอบกินมากที่สุด นอกจากข้าวผัดกุ้งใส่มะเขือเทศ คืออาหารอะไร?
พี่เอย์: ผัดไทไงครับ
Aq – 65
ปิงชอบเป็นฝ่ายรุกมากกว่าฝ่ายรับเหรอคะ?
ปิง: เอ่อ....คือ.......(โป๊ก!!!! พี่เอย์เขกหัวอย่างดัง)
พี่เอย์: ข้อนี้ข้ามไปได้เลย
Aq – 66
1.ถามน้องอันวาค่ะ อันวาชอบกินไอศกรีมรสอะไรมากที่สุดคะ? และเพราะอะไร?
อันวา: รสนมครับ เพราะปากจะหอมนม ตัวอันวาก็หอม อาเชนบอกว่าถ้าอันวากินไอติมรสนมตัวอันวาจะน่าจับหอม โดยเฉพาะที่พุง อาเชนชอบเล่นซุกพุงอันวาที่ฉุด
2.แล้วทำไมอันวาถึงไปสนิทกับอาเชนได้คะ ตอนแรกๆไหนว่ากลัว อาเชนเป็นยักษ์
อันวา: อาเชนมีร้านไอศกรีมใหญ่ๆ อันวากินได้เท่าที่ต้องการเลยยยย
มิน: ?????
ปิง: พี่สาวพี่เชนเปิดร้านขายไอศกรีมน่ะครับ
อันวา: ยักษ์ไม่มีร้านไอศกรีมได้หรอก (ปีนขึ้นไปนั่งบนตักอาเชนแล้วยิ้ม)
Aq – 67
อยากถามว่าบริษัทพ่อแม่พี่เอย์มีจริงในเมืองไทยเหรอ?
มิน: เอิ่ม.....ก็นะ.....ค่ะใช่ๆ น่าจะมีแหละ
Aq – 68
ถามพี่เอย์ค่ะ ตกลงว่าตอนนี้พี่เอย์กินส้มตำข้าวเหนียวเป็นรึยังคะ?
พี่เอย์: ปิงเคยทำให้ผมกินนะ แต่ก็ยังไม่กล้าลองเลย
ปิง: พี่กินแล้วนี่ วันนั้นแม่ทำตำไทยให้พี่กิน พี่เอย์ชิมไปหนึ่งคำ
พี่เอย์: อ้าวเหรอ
ซีซ่าร์: เอย์ มึงยังไงกันแน่
พี่เอย์: เราข้ามไปข้ออื่นกัน
Aq – 69
อยากถามมินค่ะ เคยคิดจะเปลี่ยนพระเอกเป็นพี่เชนไหมคะ?
มิน: ไม่เคยคิดค่ะ
Aq – 70
ช่วงนี้พี่เอย์ฟังเพลงแนวไหนคะ?
พี่เอย์: เดี๋ยวนี้บนรถทำไมมีแต่เพลงเพื่อชีวิตก็ไม่รู้
ปิง: ใครบอก ยังมีเพลงฝรั่งอีกตั้งสองแผ่นแน่ะครับ
Aq – 71
ถามพี่ซ่าร์บ้างค่ะ ได้ทำอาหารให้พี่เชนทานบ้างรึเปล่า?
ซีซ่าร์: ผมทำกับข้าวไม่เป็นนะ เชนเขาเป็นคนทำทั้งของผมและของอันวาเลยครับ
พี่เชน: อ่ะแฮ่มๆๆๆ
พี่เอย์: คนใช้ดีๆเลยนี่หว่า
ปิง: พี่เอย์ อย่าไปพูดความจริงสิครับ โอ๊ย!! โดนใครปามาอีกแล้ว
Aq – 72
ขอถามปิงค่ะ อะไรที่ทำให้คุณหวาดผวาได้
ปิง: ตอนที่พี่เอย์มันหึงกับมันหื่นครับ
พี่เอย์: สองหอ นะ (ชูสองนิ้วแล้วยิ้ม)
พี่ซ่าร์: ไหนเมื่อกี้มึงว่าไม่เคยหึงไง(หันไปถามพี่เอย์)
พี่เอย์: กูว่าตอนไหน???
Aq – 73
พี่เชนใส่ชั้นในยี่ห้ออะไรคะพี่ ส่วนตัวนิดนึง?
พี่เชน: เอ๊ะ ยี่ห้ออะไรนะ (ทำท่านึก)
พี่ซ่าร์: คาลวินไคลน์
พี่เชน: อ่า..ใช่ครับ
Aq – 74
ถามพี่เชนค่ะ ถ้าพี่ยังไม่มีใคร และถ้าปิงยังโสดและไม่มีแฟน นิสัยก็ตรงสเป็คพี่ทุกอย่าง พี่จะจีบปิงไหม?
เชน: ถ้าดูแล้วคิดว่าใช่ ก็คงจะจีบครับ
Aq – 75
ถามพี่เอย์บ้าง ว่าถ้าพี่ซ่าร์ไม่ใช่พี่ชายและเป็นคนที่ตรงกับใจพี่ทุกอย่าง พี่จะจีบพี่ซ่าร์ไหม?
เอย์: ซีซ่าร์เป็นพี่ชายผมครับ
งั้นถามใหม่ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่เชนเป็นผู้หญิงแล้วนิสัยตรงกับใจพี่ทุกอย่าง พี่จะจีบพี่เชนไหมคะ?
เอย์: ไม่ครับ! ถ้าผู้หญิงหน้าตาแบบนี้ผมขอบาย
เชน: ผมเป็นผู้ชายครับ
Aq – 76
ไหนว่าปูนมีคู่อ่ะคะ คู่กับเลขาภีมคงจะเหมาะดีนะ
มิน: ปูนยังไม่มีคู่ค่ะ มินแอบกั๊กไว้ คึคึ ส่วนคุณภีมเขามีภรรยาแล้วค่ะ สวยด้วย
Aq – 77
น้องอันวาถ้ามีคนมาติดต่อให้ถ่ายแบบถ่ายโฆษณา พี่ซ่าร์จะอนุญาตไหมครับ?
ซีซ่าร์: อันวาว่าไง อยากทำรึเปล่า
อันวา: จะให้อันวาเป็นนายแบบเหรอ ถ่ายกับสาวสวยๆรึเปล่า(หน้าแดงซุกอกพี่เชน)
ซีซ่าร์: โตแล้วค่อยว่ากันครับ
Aq – 78
ถามปิงค่ะ เดี๋ยวนี้ยังไปเตะบอลกับวุฒิและบาสอยู่ไหม?
ปิง: นานๆทีครับ แต่ถ้าไปพี่เอย์จะตามไปด้วย แล้วก็พักหลังมานี่พี่เชนกับพี่ซ่าร์จะพาน้องอันวาไปออกกำลังกันที่นั่นบ่อยมาก วิ่งกันเป็นครอบครัวเลยครับ
Aq – 79
ถามพี่ซ่าร์ครับ จุดไหนของพี่เชนที่ทำให้พี่ซ่าร์ประทับใจมากที่สุด?
ซีซ่าร์: เชนเขาเคยบอกว่าเขาไม่ชอบผม นั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมประทับใจมากที่สุด
พี่ชอบคนที่เขาไม่ชอบพี่??
ซีซ่าร์: ก็ทำนองนั้น
ปิง: ประหลาดดีนะครับ
พี่เอย์: มันบ้าไง
พี่เชน: (นั่งอมยิ้ม)
Aq – 80
อยากถามพี่เอย์ว่าตกลงวันนั้นที่อัมพวา พี่กดปิงสำเร็จไหมคะ หรือโดนปิงกดไปแล้ว?
พี่เอย์: (ยิ้มปริ่ม)
ปิง: ข้ามครับข้าม ข้อนี้ขอข้าม
Aq – 81
พี่ซ่าร์คะ พี่เชนเคยซื้ออะไรให้ไหมที่ทำให้พี่ประทับใจมากๆ
ซีซ่าร์: กิ๊ปหนีบผมนะ อันใหญ่มากเลย เชนชอบบอกว่าผมยาว ๆ มันบังหน้าไปหมด ผมเอาไว้ใช้หนีบตอนสอนการบ้านอันวากับเวลานั่งดูทีวีด้วยกันกับเขาน่ะ กิ๊ปปากเป็ดสีฟ้า
Aq – 82
คืออยากจะรู้ว่า พี่เอย์ชอบพาปิงไปเดินช้อปกันที่ไหนอ่ะคะ แบบว่าไปบ่อยสุด?
พี่เอย์: เมื่อก่อนก็สยามนะ พารากอน เซ็นทรัลเวิลด์ แต่เดี๋ยวนี้ก็ Terminal 21 แต่ถ้าแค่ซื้อผักผลไม้ง่าย ๆ ก็ท็อปฯใกล้ๆบ้าน
Aq – 83
อยากถามว่าปิงรู้สึกยังไงคะที่ตอนนั้นโดนพี่เอย์ฟันแล้วทิ้ง? หนีไปเมืองนอกเลย
ปิง : จริงๆผมดีใจนะ ถึงยังไงครั้งหนึ่งคุณก็ยังเคยมีความทรงจำร่วมกันกับคนที่คุณรัก ถ้าเทียบกับที่พี่เขาต้องหายไปโดยไม่ได้กอดผมเลย ผมว่าผมเลือกโดนฟันแล้วทิ้งดีกว่า (แรงไปป่ะ อันวาหลับแล้วแหละ)
Aq – 84
พวกพี่ๆสูงเท่าไหร่กันบ้าง? น้ำหนักด้วยค่ะ?
พี่เอย์ : ผมสูง 188 ครับ น้ำหนัก 76
พี่เชน : 187 ครับ หนัก 77
พี่ซ่าร์ : 182 ครับ หนัก 68
ปิง : ผม 180 หนัก 67 ครับ
Aq – 85
ชอบคำพูดประโยคหนึ่งของพี่เอย์มากเลยค่ะ พี่พูดไว้ว่า ‘กูจะอยู่กับมึงจนกว่าผมของมึงจะกลายเป็นสีขาวเลย’ ไม่ทราบว่านั่นคือความรู้สึกลึกๆของพี่เลยรึเปล่าคะ
พี่เอย์: (พยักหน้าเบาๆ) ใช่แล้วครับ
ซีซ่าร์: อะไร!? มึงเคยพูดคำเสี่ยวๆแบบนั้นด้วยเหรอ
พี่เอย์: เรื่องของกู
Aq – 86
พี่เอย์ถนัดข้างไหนกันแน่คะ ซ้ายหรือขวา?
พี่เอย์: ผมถนัดซ้ายครับ
Aq – 87
อยากรู้ว่าพี่เอย์เคยใส่คอนแทคเลนส์บ้างไหมค่ะ?
พี่เอย์: ไม่เคยครับ ถ้าไม่ใช้แว่นตาก็ไม่ใส่เลย ปกติผมใส่แว่นเฉพาะตอนอ่านหนังสือนะครับ พักหลังออกไซท์งานตลอด จะใส่แว่นกันแดดครับ
Aq – 88
ถามปิงค่ะ เวลาหลอดไฟหรือเครื่องใช้ไฟฟ้าที่บ้านเสีย ใครเป็นคนซ่อม เป็นคนเปลี่ยนคะ?
ปิง: ผมสิครับ
แล้วพี่เอย์ล่ะคะ?
ปิง: พี่เอย์ทำไม่เป็นหรอกครับ รายนั้นเขาชอบซ่อมแซมพวกตุ๊กตาหมี คือเป็นของใช้ส่วนตัวของพี่เขาน่ะครับ
พี่เชน: เฮ้ย!! จริงดิ!? โอ๊ย!!!! ปาอะไรมาใส่กูวะ มือหนักตลอดนะมึง(หันไปถลึงตาใส่กับพี่เอย์)
Aq – 89
อยากจะรู้มากๆเลยค่ะ พี่เอย์คะทำไมเวลาพี่ใส่เสื้อ พี่ต้องปลดกระดุมลงมาสองเม็ดทุกครั้งเลย?? (ปลดสามเม็ดไม่ได้เหรอพี่ คึคึ)
พี่เอย์: ถ้าใส่เนคไท ผมติดครบทุกเม็ดนะ เว้นแต่ว่ามันจะหลุดเองเพราะหน้าอกผมค่อนข้างเยอะ
Aq – 90
ใช้โทรศัพท์มือถือยี่ห้ออะไรกันบ้างครับ?
พี่เอย์ : ไอโฟนกับซัมซุงครับ สีขาวทั้งคู่
ปิง : ซัมซุงครับ
พี่เชน : ไอโฟนครับ
ซีซ่าร์ : ไอโฟนครับ สีเทากับสีทอง
Aq – 91
ถามพี่เอย์ค่ะ ในเรื่องนี่พี่หื่นมากๆเลย คิดว่าตัวเองเป็นคนเซ็กส์จัดไหมคะ? (อันวาหลับแล้วค่ะ ถามได้)
พี่เอย์: ใช่ครับผมเป็นคนเซ็กส์จัด แต่ผมว่าเรื่องแบบนี้ธรรมชาติของผู้ชายนะ
แล้วพี่เชนล่ะคะ คิดว่าตัวเองเซ็กส์จัดไหม?
พี่เชน: ผมเหรอ.....ไม่เลย (ส่ายหัว)
งั้นขอถามน้องมินดีกว่า สองคนนี้ใครเซ็กส์จัดกว่ากันคะ?
มิน: มินว่าพี่เชนค่ะ (กินเงียบๆไม่กระโตกกระตากน่ะ คาแรคเตอร์พี่เขาคือแบบนั้นเลย)
Aq – 92
อยากรู้ว่าปิงเคยซื้ออะไรให้พี่เอย์ไหม นอกจากพวงกุญแจรูปเสื้อหมี ตั้งแต่ตอนที่ไปอัมพวากันครั้งแรก??
ปิง: ก็มีน้ำหอมนะครับ
Aq – 93
ไหนบอกว่าจะไปญี่ปุ่นไงคะ ไปไงมาไงถึงลงตัวที่เกาหลีล่ะคะ?
พี่เอย์: ปิงอยากไปเกาหลีครับ ผมเลยตามใจ อีกอย่างหิมะที่เกาหลีกำลังสวยที่ช่วงนั้นด้วย
รบกวนพี่เอย์ ช่วยเล่าเรื่องตอนที่ไปเที่ยวให้ฟังนิดหน่อยได้ไหมคะ?
พี่เอย์: เราไปพักกันสองที่นะ ออกไปนอกเมืองก่อนเพราะปิงบอกว่าอยากลองเล่นสกี เขาชอบเล่นสกีมากเลยล่ะครับ ตอนที่ไปเราตื่นกันแต่เช้ามืดทุกวันเพื่อออกมาดูวิวหิมะที่เนินสกีใกล้ๆรีสอร์ท สวยมากนะถึงแม้จะฉีดหิมะเทียมผสมด้วยก็เถอะ สาย ๆ เราถึงได้ไปเช่าชุดเช่าอุปกรณ์แล้วไปเล่นกันครับ พอเล่นเหนื่อยก็ออกมาพักกินต๊อกโบกีร้อน ๆ นั่นคือสิ่งที่ปิงและผมประทับใจมาก เราอยู่ที่สกีรีสอร์ทกันสามคืน อีกสามคืนที่เหลือลุยแหลกเที่ยวในโซล เดินกันทุกตลาดทุกย่านทุกห้างที่ปิงบอกอยากไป กลับเข้าโรงแรมแต่ละทีเกือบๆตีหนึ่ง หลับเป็นตายไม่ได้ทำอะไรเลยให้ตายสิ! ถ้าพาไปคราวหน้าผมจะพาออกไปพักนอกเมืองอีกจะดีกว่า
ปิง: ขากลับผมช้อปเงินที่เหลือแลกไว้ทั้งหมดที่อินชอนครับ อยากจะบอกเลยว่าหน้าแตกมากตอนไปซื้อน้ำแล้วคิดว่าตัวเองเหลือแบงค์หมื่นวอน จริง ๆ เป็นแค่แบงค์พันวอน(ดูเลขศูนย์พลาดไปไม่ชินกับสีแบงค์จริงๆ) พอพนักงานบอกสามพันวอนผมส่งเงินให้ เขาส่ายหน้าแล้วบอกให้ผมเช็คเงินใหม่ ผมงี้อายมากเลยครับ คือเงินที่แลกไม่เหลือแล้วด้วย บัตรเขาก็ไม่ให้ใช้ ที่สำคัญพี่เอย์มันดูเครื่องเขียนรออยู่อีกร้าน ผมเลยก้มหัวขอโทษไป ดีที่น้องเขายังไม่ได้กดน้ำให้ นี่แหละครับเรื่องหน้าแตกสุดๆของผมตอนไปเที่ยว”
แล้วปิงประทับใจอะไรที่สุดคะ?
ปิง: แอร์ฯของเกาหลีสวยมากครับ ผมนั่งมองเธอเดินไปเดินมาตลอดทั้งคืนเลย โอ๊ย!!! ใครปารองเท้ามาเนี่ย
Aq – 94
ถามพี่เอย์ครับ เห็นพี่แต่งตัวดีๆแบบนี้ เคยใส่รองเท้าแตะบ้างไหมพี่ แล้วถ้าใช้อยู่เป็นแตะแบบคีบหรือแบบสวม
พี่เอย์: แบบคีบครับ นานๆที
Aq – 95
อยากรู้ว่าพี่เชนเคยซื้ออะไรให้ปิงบ้างไหมคะ? แล้วสิ่งนั้นคืออะไร
พี่เชน: ก็แค่ฮาร์ดดิสน่ะครับ
ซีซ่าร์: เทียบกับกิ๊บปากเป็ด 49 บาทไม่ได้เลย
ปิง: เพราะผมกับพี่เชนพนันกันไว้น่ะครับ ตอนที่แข่งเขียนโปรแกรมว่าใครแพ้ต้องซื้อฮาร์ดดิสรุ่นใหม่ให้อีกฝ่าย
พี่เอย์: มิน่ามึงถึงชนะ เงินเดิมพันสูงเลยนี่หว่า คงพยายามเต็มที่เลยดิ
ปิง: เอ๊ะ ผมไม่ได้ขี้เหนียวนะ
Aq – 96
พกเงินสดติดกระเป๋าคนละเท่าไหร่คะ?
พี่เอย์ : ประมาณห้าพัน ผมชอบใช้บัตรมากกว่า
ปิง : ถ้าไปแค่ที่ทำงานก็สองพันครับ ไม่ชอบใช้บัตรเลย แทบจะไม่ได้ใช้
พี่เชน : ไม่เกินห้าพัน บัตรนานๆใช้ที
ซีซ่าร์ : สามพันครับ ส่วนใหญ่ใช้ในบัตร
อันวา: อันวามีตังค์ฉองย้อยยยย (อ้าว! น้องอันวาตื่นตอนไหนคะเนี่ย)
Aq – 97
ใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรกันบ้างคะ?
พี่เอย์ : ผมชอบหยิบ Armani Attitude มาใช้บ่อยสุดครับ แต่จะใช้แค่สองปั๊มที่ซอกคอซ้ายและข้อมือขวา แทบจะเป็นกลิ่นประจำตัว
พี่เชน : ที่ใช้บ่อยสุดก็ Allure Chanel ครับ กลิ่นอื่นก็แล้วโอกาส
ซีซ่าร์ : กลางวันส่วนใหญ่จะใช้ Davidoff cool water ครับ แต่ถ้าจะออกไปค้างข้างนอกกับเชนดึกๆ จะใช้ Armani mania เพราะกลิ่นมันจะอ่อนกว่า อันวาก็ชอบด้วยครับ
ปิง : ผมไม่ได้ใช้น้ำหอมครับ ผมหอมธรรมชาตินะ คึคึ เอ๊ะ...แต่เมื่อก่อนพี่เอย์เคยซื้อแอปเปิ้ลเขียวของ DKNY ให้ ก็หอมดีนะครับ แต่ผมว่ากลิ่นมันไม่เท่อ่ะ ผมเลยยังไม่ได้ใช้
ปูน : กลางวัน Eternity ของ Calvin Klein ส่วนกลางคืนจะใช้พวกตระกูล Dior
Aq – 98
คำถามข้อนี้สำคัญค่ะ พี่เชนตอบมาซะดี ๆ อยากจะถามพี่ว่า ถามจริง ๆ เถอะพี่เชนเคยแอบชอบปิงไหมคะ??
เชน: ..............(ยิ้ม).................
มิน: เล่นง่ายอีกแล้วพี่เรา
Aq – 99
ขอถามพี่เอย์ค่ะ ตอนนั้นที่พี่หึงปิงแล้วปัดเครื่องคอมพิวเตอร์หล่นกระจาย พี่รู้สึกยังไงแบบไหนคะ?
พี่เอย์: ผมว่าคำถามคุณมีคำตอบอยู่ในนั้นแล้วนะ
พี่เชน: ไหนว่าไม่เคยหึงไง
พี่เอย์: กูพูดเหรอ
มิน: อ้าว!!
**คำแถม เอ้ย คำถาม**
ให้บอกความลับที่พวกเรายังไม่เคยล่วงรู้ มาคนละ 1 ข้อค่ะ
พี่เอย์ : หมอนข้างส่วนตัวผมสกรีนรูปหมาปิงแบบเต็มตัวครับ ไม่ใช่ว่าเอาไว้กอดเวลาคิดถึงนะ แต่เอาไว้จัดการเวลาโมโหแล้วทำอะไรตัวจริงไม่ได้ (ผมมันช่างน่าสมเพช)
ปิง : ผมเคยแอบเช็คโทรศัพท์พี่เอย์สองครั้ง และเคยเอาเสื้อนอกของพี่เขามานอนกอดตอนที่พี่เอย์ต้องค้างต่างจังหวัดเวลาออกไซท์งานไกลๆ
พี่เชน : โทรศัพท์มือถือผมตั้งวอลเปเปอร์เป็นรูปซีซ่าร์กับอันวาครับ
พี่ซ่าร์: ผมกับเอย์มีรอยสักรูปผีเสื้อเกาะเถาวัลย์อยู่ที่สะโพกด้านหลัง(ตอนนั้นช่วงมอปลายเราไปทำมาพร้อมกัน) แต่นั่นยังไม่ใช่ความลับเท่ากับที่ว่า พักหลังสีมันเริ่มจางลงเพราะเชนชอบเลียมันบ่อยมากเลยครับ (เพี๊ยะ!! ตีก้น....เสียงเอฟเฟคประกอบจากปิงซึ่งพี่เชนหันมองตาเขียว ขณะที่พี่เอย์นั่งขำ)
***และแถมอีกข้อ สุดท้ายค่ะ***
ทุกคนบอกไอดีไลน์กันหน่อยได้ไหมคะ เผื่อมีใครอยากแอดไปคุยด้วย
พี่เอย์ : Pororo_Aeton* แต่ผมไม่รับแอดคนที่ผมไม่รู้จักนะ
ปิง : Ace_PingPich* ผมยินดีรับเพื่อนทั่วราชอาณาจักรครับ ถึงแม้จะไม่เคยตอบเลยก็เถอะ(ยิ้ม)
พี่เชน : Nemo_Chain* ผมไม่ค่อยสนใจเล่นไลน์หรอกก็แค่มีไว้....แค่นั้นแหละ แค่นั้นก่อน
ซีซ่าร์: Conan_Sar* คิดว่าน่าจะใช่อ่ะนะ ผมเบลอๆอาจมีบางอย่างผิดพลาด(ยิ้ม)
น้องอันวา : Anwar_Aloha* งับ อันวารับเฉพาะคนฉวยๆนะคร้าบ
กัส : เอิ่ม...ผมว่า...ไม่มีใครอยากจะไลน์ไปหาผมหรอกมั้งครับ (ยิ้มน่ารัก)
ปูน : Pooh_Poonpoon* ผมโสดนะครับ ไม่หล่อและจนมาก แมนๆคุยกันได้(ยิ้ม)
********************************************
จุใจไหมคะ?? แทนคำขอบคุณทุกอย่าง รักทุกๆท่านที่มีน้ำใจให้กันเสมอมา จบจริง ๆ แล้วล่ะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งงับ! :mc1:
ปล. ชอบน้องเป็ดเหลืองตัวใหม่ของเล้ามากค่ะ ทำหน้าทำตามิมิ ขี้อายน่ารักน่ากอด มา มาหอมทีนะ ฟอดดดดดดดดดดดดด ม๊วฟฟฟ
-
ขอบคุณครับ
ไม่ได้เข้ามานาน รวดสามตอน ได้แถมตอนพิเศษอีก
ปลื้มมากครับ
ประทับใจสุดจริงๆเรื่องนี้ :pig4:
-
จบลงไปอย่างสวยงาม
ขอบคุณคนเขียนมากๆจริงๆนะคะ ที่เขียนเรื่องราวดีดีให้อ่าน
เราอาจจะไม่ค่อยได้เม้น
มาเม้นทีเดียวตอนจบเลย ฮ่าๆ
เป็นนิยายอีกเรื่องนึงที่เข้าไปอยู่ในใจเราแล้ว ^ ^
รักตัวละครทุกตัวเลยค่ะ
โดยเฉพาะหมาปิง :)
-
ทุกคนน่ารักจังงงงง
หวังว่าจะมีโอกาสได้อ่านผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
-
มินแปลกๆอย่างที่ปิงว่าหรือเปล่าอะ กร๊ากกกกกกกกก
:L1: :L1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :mew1: :mew1:
-
ตอนพิเศษ
จาเอาตอนพิเศษ :ling1:
-
ขอบคุณค่ะ
เป็นนิยายอีกเรื่องที่ประทับใจ
ครบรส o13
รอเรื่องใหม่นะคะ
-
ชอบคำแถมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
มาอีกบ่อยๆนะค่ะ
คิดถึงงงงงงนะ
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
ขอบคุณคนเขียนมากสำหรับนิยายสนุกๆ นี้ครับ
ชอบตัวละครทุกตัวเลย
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะแ แต่จะเป็นการขอมากไปไหมถ้าจะบอกว่าขอตอนพิเศษเชนซ่าร์อีก
คือคู่นี้รู้สึกยังไม่จุใจอะค่ะ อยากอ่านครอบครัวสุขสันต์ แล้วพี่เชนไปเลียอะไรพี่ซ่าร์บ่อยๆ :z1:
อยากเห็นพี่เชนตามใจพี่ซ่าร์อย่างที่พี่ซ่าร์บอกบ้าง :mew2:
ขอบคุณมากๆอีกครั้งนะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
ขอบคุณน้องมินสำหรับการถามตอนชบตอนพิเศษจ้ารักนิยายเรื่องนี้ รวมถึงตัวละครทุกตัวรักคนแต่งด้วยค่ะจะคอยเป็นกำลังใจให้จ้า
-
ขอบคุณจริงๆ
-
สุดท้ายก็ไม่รู้จนได้
-
ก็ยังรีเควส เชน ซ่า สักตอนเถอะจ้า
-
ชอบประโยคสุดท้ายของปูน ฮ่าๆ แมนๆคุยกัน แตะบอลด้วยใช่ไหม ครึครึ
รู้สึกพี่เอย์กับพี่เชน์จะเนียน ข้ามบ่อยมากกกกกก :katai1:
-
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่มรวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่มรวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่มรวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
-
ึให้ไอดีมานี่แอดจิงนะ o13
-
จบแล้วววววววว TTTOTTT'
สารภาพว่าจนวันนี้ยังไม่กล้าอ่านตอนสุดท้ายยย ฮือออออออ
ก่อนอื่นน ขอบคุณคนแต่งมากกกก มากๆๆๆๆๆ เลยค่ะ ตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นเลยยยยย มีแอบหยุดอ่านไปเป็นพักๆเวลามีมาม่าาา หนีไปรวบรวมความกล้าค่ะ
เป็นนิยายที่ชอบมากกกกกก ดูไม่เพ้อ ไม่ฝัน ดูเรียลลล มันเลอค่าา เป็นนิยายในฝันเลยค่ะ ตามหามานานนนนนน
ก็ขอให้คนแต่งมีนิยายดีๆแบบนี้คลอดออกมาอีกเยอะๆนะค้าาาาา รอติดตามค่าาาา จุ๊บบบบบบบบบบบบบ
-
ไม่ยอมๆๆๆ :ling1: คำตอบที่เค้าอยากรู้จากหลายๆคำถามข้ามตลอดอ่ะ :hao5:
-
อ่านแล้วฮามาก
ทั้งคำถามและคำตอบ
คนที่เกรียนที่สุดคือพี่เอย์ มีอะไรสาวมาถึงตัวนี่ตบกบาลกับเอาของปาลูกเดียว ฮ่าฮ่าฮ่า
พี่เชนก็เล่นสายนิ่งๆ ยิ้มโลดดดดดดดด
จากที่อ่านมาแลดูปูนนี่รสนิยมหรูหรายังไงไม่รู้
ปอลิง: รอเรื่องของปูน หวังว่าไม่ได้คู่กัสนะ
-
ตอบคำถามยัง พากันฮาได้อีก...
แต่คำถามจุดเปลี่ยน พลอตของเรื่องนี้ น่ากลัวจริง กัสยังไม่น่ากลัวเท่าพี่เชนจริงๆ กลัวใจปิงเลย
-
ขอแอดไอดีไลน์พี่เชนไปได้มั้ย คึคึคึ :hao6:
พี่เชนหื่นเงียบจริงๆ มินเอามาโชว์หน่อยได้มะ?//ทำตาปิ๊งๆ :katai2-1:
ปล.เขินพี่เชน แอบหวานนะคะคุณพี่ ต่อหน้าทำเป็นเย็นชา แต่...หึหึหึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆ//หัวเราะทำไม?
ความลับเยอะยิ่งน่าค้นหาอะค่ะ...//จ้องพี่เชนตาเป็นมัน
สรุป น้องอันวายอมเพราะร้านไอติม ฮาาาา
แต่รู้สึกงานนี้คนซึนสุดน่าจะเป็นพี่เอย์นะ
-
แอดไลน์ปูนแพ้พ พอดีเขาโสดคนเดียวในที่นี้ 555
พี่เอย์นี่ไม่ขี้หึงเลยนะ ปาไรใส่น้องเรื่อย
ชอบตอนแถมอ่ะค่ะ หมอนข้างรูปน้อง เพราะทำตัวจริงไม่ได้ มันคงเยินเนอะ เพราะพี่เอย์โมโหบ่อย เด็กเอาแต่ใจ
ส่วนน้องปิงมีเอาเสื้อเขามากอด น่ายักกกกอ่ะ #พูดแบบอันวา
ฮาอันวากับพี่เชนปรองดองกันเพราะไอติม
ขอบคุณค่า
-
เข้ามาอ่านก็ถึงตอนจบเลย :กอด1:
ชอบเรื่องนี้นะ บรรยายความรู้สึกได้ดี รักน้องปิงกับพี่เอย์
ขอบคุณน้องมินผู้แต่งด้วยครับ :L2:
-
ขอบคุณค่ะ...คิดถึงกันแย่เลย
-
อ่านคำถาม แล้วอยากอ่านเรื่องพี่ซีซาร์ !!!!
-
ไม่ค่อยได้มาเม้นท์ แต่รักเรื่องนี้มากๆ ขอบคุณคนเขียนที่ทำให้คนอ่านอารมณ์ดีที่ได้อ่าน(อ้อ ยกเว้นช่วงที่พี่เอย์ทิ้งหมาปิง หดหู่มากค่ะ)
-
โปโรโร่เอยฺตั้น!!!! ไม่ค่อยมุ้งมิ้งเลยพี่เอย์ สารภาพว่าหลังๆจิ้นคุณชายกะหมาปิงเป็น วว กต. ไปแล้ว มาเจอพี่่เอย์ร่อยแปดแปดนี่เงิบบบบแอบอยากให้ตอบไลน์จริงอะไรจริง หรือไม่ก็อัพเฟสสั้นๆ เล่าเรื่องพี่เอย์กับหมาปิงบ้างแก้คิดถึง วันสองวันสามสี่บรรทัดก็ยังดี ฮือออออออ เสียใจที่จะไม่ได้เจอเอย์กะปิงแล้วอะ ต่อไปเราจะมานั่งเฝ้าเล้ารอใคร #ลงไปดิ้นเป็นอันวา รอเรื่องใหม่ต่อนะคะ อย่าลืมหแบหนุ่มๆมาทักทายให้หายคิดถึงด้วย ขอบคุณมากๆจริงๆสำหรับทุกนาทีแห่งความสุขเวลาอ่านเรื่องนี้ เราอ่านซ้ำไปมาหลายรอบมากๆ และก็คงจะอ่านต่อไปอีก รักพี่เอย์ หมาปิง เชนซ่ารฺ และน้องมินนะคะ ขอบคุณล้านที
-
Thank :mew1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับ ถาม-ตอบ บทนี้
และขอบคุณที่อิพี่เชนที่ตอบไม่ตรงคำถามที่อยากรู้เลย
เลี่ยงตลอดๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่จากที่ซาร์ตอบเหมือนจะสรุปได้ว่า พวกเขาอยู่ได้กันแล้ว :hao3:
สุดท้ายอยากบอกว่ารักทุกคนจ้า
ปล.ขอบคุณหนูมินที่แต่งนิยายดีมาให้อ่านนะจ๊ะ :pig4:
ปล.2 เอาความลับอิพี่เชนมาลงหน่อยอยากรู้ :hao7:
-
ผมอยู่กรุงปักกิ่ง ได้อ่านนินายพี่เอย์ กับ หมาปีงทุกวันคับ
ขอบคุณน้องมินคนสวยที่เอานิยานดีๆให้ได้อ่าน
ผมเป็นคนลาวมาเรียนภาษาจีนทีกรุงปักกิ่ง ได้ตีดตามเรื่องนี้
ทุกตอนไม่มีตอนไหนที่ไม่ได้อ่าน
ขอบคุณน้องมินมากๆที่เอานียานดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่าน
ขอถามหน่อยนะครับ ว่า ชื่อ พี่เอย์ กับหมาปิงเนียมีอยู่จรีงไหมครับ?
ผมมีความสุขมากที่ได้อ่านนียายเลื่องนี้มากครับ
ครั้งหน้ามีผลงานอะไรของน้องมินช่วยบอกล่วงหน้าหน่อยนะครับ
จะได้ตีดตาม ขอบคุญครับน้องมิน :pig4:
-
จบไปอีกเรื่องแล้ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆนะครับ
-
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ดีใจที่ได้อ่านตั้งแต่เริ่มต้นจนมาถึงตอนนี้... ^^
-
พี่เชนนี่ตอบง่ายตลอดด
-
แม้แต่อ่าตอนคำถาม ก็ทำให้เรายิ้มอย่างมีความสุขจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายเยี่ยมๆแบบนี้มากนะคุณมิน
รัก ดอกฟ้ากับหมาวัด ที่ซู้ดดดดดด :-)
-
:-[ :-[ร๊าาาากกกกกทุกคนเลยๆๆๆๆ
-
กว่าจะตอบครบ หมาปิงหัวปูดหมดแล้ว 555
ถามตอบ น่ารักมากๆๆ
ชอบจัง
ตอนมาม่ากลางเรื่องก็ตามอ่านตลอดน๊า ไม่หนีไปไหน ตามด่าอิพี่เอย์ ด้วยความหมั่นไส้ 5555
แต่ไม่ได้ว่าคนแต่งสักนิดเลยนะ แต่งนิยาย สุดจะสะเทือนตับ มาให้อ่านขนาดนี้ รักนะ จ๊วบๆๆๆ
-
ชอบๆๆๆๆๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:กอด1: เป็นนิยายอีกเรี่องที่ประทับใจมากค่ะ ทำให้ทั้งหัวเราะ และร้องไห้ได้จริง ๆ ที่สำคัญคี่อคำผิดน้อยมาก แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจของคนแต่ง ว่าผลงานที่ออกมานั้นเกิดจากความใส่ใจที่มากกว่าปกติ ทำให้คนอ่านได้อรรถรสอย่างแท้จริง อยากขอบคุณที่ใส่ใจ และขอบคุณที่แต่งนิยายดี ๆ สนุก ๆ แบบนี้ให้ได้อ่านกัน เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ เป็นเรี่องที่ไม่ทำให้รอนานมากเกินไป อัพเร่ี่อย ๆ ไม่ช้ามาก ซึ่งถูกใจคนอ่านอย่างที่สุดได้เลยล่ะค่ะ
ปล.เป็นกำลังใจ และจะติดตามผลงานต่อ ๆ ไปนะคะ
:katai3:
-
ขอบคุณสำหรับความทรงจำดีๆนะคะ
จะรอติดตามผลงานต่อไปค่ะ
:จุ๊บๆ:
-
อ๊ายยยยยยยยยยย เขินมากกกกกก :o8: :o8:
พี่เอย์นี่ก็ปากแข็งจริงๆ อีกคนก็พูดตรงจนเกินไป
อ่านมาหลายตอนแล้วแต่ไม่ได้แสดงความเห็นเลย
-
จบแล้ว มีไว้แต่ความประทับใจ
อยากบอกอีกครั้งว่าเรารักเรื่องนี้มากจริงๆ รักปิง รักเอย์ รักซ่าร์ รักเชน รักทุกคนในเรื่องนี้ เราสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน แม้แต่ตอนที่เศร้า ก็มีความสุขซ่อนอยู่ แบบว่ารู้สึกผูกพัน ได้ยิน ได้ฟัง ได้สื่อสาร กับพวกเค้าก็มีความสุขแล้ว
ขอบคุณนักเขียนจากใจนะ ที่ทำให้เราพบกับความสุขแบบนี้
แล้วพบกันใหม่ เรื่องต่อไปนะ เราเป็นแฟนนิยายคุณตลอดไปแน่นอน
-
พี่เชนความลับเยอะอ่ะ
ส่วนตัวคิดว่าพี่เชน
ต้องเคยชอบปิง
แต่ตัดใจเพราะรู้
ว่าปิงมีคนที่ชอบ
แต่กับซ่าร์เดาไม่ถูก
ที่แน่ๆปิงกับพี่เอย์น่าย๊ากกกก
-
:-[ เราก็ชอบพี่เอย์ตรงขี้อ้อนนะ 555
พี่เชนในเรื่องดูเงียบๆเหมือนไม่ถึงไหนกะซีซาร์เลย
แต่พอมาอ่านบทสัมภาษณ์แล้ว เงียบๆแต่กินเรียบจริงๆจ้า 5555
-
ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าดอกฟ้าฯ จบแล้ววว ติดตามอ่านมาตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ เข้ามาดูทุกวัน
เป็นนิยายเรื่องแรกที่ต้องมองหาเวลาเข้ามา ถึงจะเสี่ยวไปหน่อย แต่ก็ยอมรับเลยว่าผูกพันเอามากๆ
ขอบคุณนะคะที่พาทั้งปิง พี่เอย์ พี่เชนและพี่ซ่าร์สุดที่เลิฟ มาจนถึงตรงนี้ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ (เขินจุง คำพูดคำจาดูเสี่ยวไปหน่อย 5555)
-
ขอบคุณ :)
-
ยังอยากอ่านเรื่องพี่เชนพี่ซ่าอยู่เลยยยยยยยยยยยยยย ขอสเปเชียลเชนซ่าเยอะๆนะคะ ถ้าเป็นไปได้ขอภาคต่อเชนซ่าเลยยยยยยยยย
-
ไม่เอาาาาาาาาา เค้ายังไม่พอใจเลย
อยากอ่าน side story ของคู่ะี่เชน พี่ซ่าร์ อยากอ่าน แง้วๆๆๆๆๆ
รอคนแต่งใจดี ปิ๊งๆๆๆ
-
ตอนหน่วงนี่กดข้ามเลย55
สนุกมากค่า อ่านไปจิกหมอนไป ขำไป ขอบคุณน้าาา :mew1:
-
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย อยากอ่านไปเรื่อยๆ
เรื่องนี้จะอยู่ในลิสต์เรื่องที่ต้องเข้ามาอ่านบ่อยหลายๆรอบแน่นอน
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4:
-
จบแล้วเย่ ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะะ
ว่าแต่ จะมีรวมเล่มมั้ยน้อออออ _ _.
-
ขอบคุณนะคะ :pig4:
สนุกมากๆเลย แต่แอบเศร้าไปหลายตอน
ปล. อยากได้ตอนพิเศษอีก :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณน้องมินมากครับ ประทับใจตั้งแต่เริ่มเรื่องจนถึงตอนจบจริงๆ มีหลากหลายอารมณ์ครบทุกรส
เรื่องนี้เป็นนิยายในดวงใจที่ชอบที่สุดเรื่องหนึ่งเลยครับ
ตอนพิเศษที่เป็นคำถามเอ็กซ์คลูซีพก็สุดฮาและน่ารักมากๆครับ ชอบเวลาน้องอันวามาตอบด้วย น่าย้ากกกกกกกที่สุดอ่ะครับ
เป็นกำลังใจให้น้องมินสำหรับเรื่องนี้และเรื่องต่อๆไปนะครับ จะรอติดตาม
ปล. ยังรอตอนพิเศษของคู่พี่เชนพี่ซ่าอยู่นะครับ จะมีมั้ยเอ่ย? (อยากอ่านจังคร้าบบบบ #ส่งสายตาปิ๊งๆ)
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก อ่านไม่หลับไม่นอน
ไปทำงาน ถึงกับสลบอ่ะ 555
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆๆๆๆ สนุกจริงๆ ครบทุกอารมณ์ ถึงกลางๆเรื่องตัวเอกจะงี่เง่าผิดคาดไปหน่อย แต่ก็เพื่อให้ได้บทเรียนที่ดี ก็คงจำเป็นละนะ คือที่บอกว่าผิดคาดเพราะเหมือนตัวเอกตอนแรกจะหนักแน่นกว่านี้นะ ไม่นึกว่าจะขี้หึงอะไรแบบนั้นออกไป
แต่เอาเป็นว่า ชอบมากกกกกกกกกก สนุกมากกกกกกก วางไม่ลงเลย อ่านๆๆ จนจบ
ถึงคนแต่ง นายเจ๋งมากครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ
-
ขอตอน พิเศษ พี่เชน พี่ซ่าาาา :hao5: :hao5:
ขอบคุณค๊าาาาาา :katai2-1: :katai2-1:
-
สำหรับเรื่องนี้ สนุกมากๆเลย และซึ้งมากๆเลย :hao5: :hao5:
-
“พี่เอย์ครับ ถ้าพี่ได้ผมแล้วพี่ยังจะเป็นพี่เอย์คนเดิมของผมอยู่ไหม”
แวะมาอ่านซ้ำอีกรอบชอบมากค่ะ
-
ThankS
-
ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องราวน่ารักของหนุ่มๆ อยากถามว่าจะมีรวมเล่มมั๊ยคะ อยากเก็บไว้อ่าน ชอบมากเลยค่ะ
-
อ่านจบแล้ว สองคืนรวดค่ะ
ร้องไห้ด้วยล่ะ พีคสุดๆตอนเอย์ฟันปิงแล้วทำข้าวผัดกุ้งให้แล้วทิ้ง
ปกติเราจิตแข็งมากนะ เรื่องดราม่าในนิยายเนี่ย (เพราะตัวเองก็เป็นคนเขียนที่ชอบดราม่าเหมือนกัน)
ชื่นชมคนเขียนนะคะ ที่เฉลี่ยบทออกมาได้ดีมากๆ ปกติถ้านิยายยาวขนาดนี้ักจะพ่วงคู่รองมาด้วย แล้วบางทีก็เผลอโฟกัสไปที่คู่รองจนคู่หลักจมหายไป แต่นี่แบบคุณใจแข็งมากจริงๆนะ เป็นเรานะตายไปตั้งแต่ให้ฮารุมะเป็นอิมเมจของซีซาร์แล้ว (ตอนแรกนึกว่าซีซาร์จะดูเมะๆกว่านี้)คงจะขย้ำซีซาร์ไม่มีเหลือหรอกค่ะ (ใช้อิมเมจคนเดียวกันเลย ) เพราะคาแรกเตอร์เชนนี่แบบ โดนมากจริงๆ
ดอกฟ้านี่เหมาะกับเอย์มากอะค่ะ คือไงล่ะ หล่อนะ คุณชายนะ แต่ก็เหมือนดอกฟ้าของน้องปิงเลย แล้วเวลาปิงดูแลเอย์น่ะ เหมือนดูแลผู้หญิงน่ะ เอย์จะแบบอ้อนเหมือนเด็กผู้หญิงเอาแต่ใจหน่อยๆน่ะค่ะ สรุปจะแมนมากเฉพาะเวลาบนเตียง(?)
ส่วนน้องปิง หมาชัดๆ บุคลิคนี่หมาซนๆ ใช่เลยค่ะ น้องปิงคือ แมนมาก ผู้ช้ายผู้ชาย ดูเป็นผู้ชาย ขนาดว่าเป็น(เมีย)ของเอย์แล้วน้องก็แมนมากๆอยู่ดี บนเตียงก็แมนอะ เปิดเผยสุดๆ ชอบนะ ไม่มีมาอายอะไรกัน ดีค่ะ
เมนต์รวมๆอีกอย่างคือ คำผิดน้อยมากๆค่ะ แล้วก็จัดหน้าได้โอเคเลยล่ะ ส่วนเพลงประกอบก็หามาได้ทุกตอนเลย ประทับใจมากๆเลยค่ะ สำหรับเราที่ไม่ค่อยฟังเพลงไทยเท่าไหร่ก็ถือว่าได้เปิดโลกได้ไปด้วยในตัวนะ
ปล.จะเขียนคู่ เชนกับซีซาร์ ต่ออยู่ใช่ไหมคะ จะรอนะ
ปล2. +เป็ดให้แล้วนะคะ
-
โอ๊ยยย สนุกสุดๆๆ บีบคันหัวใจเหลือเกินนน
เพิ่งจะเข้ามาอ่านตอนที่จบไปแล้ว ติดงอมแงม ขอบอกเลยแอบอ่านตอนทำงานด้วยนะ 555 ลุ้นได้อีก
ชอบตัวละครทุกคนเลย จะรอติดตามเรื่องต่อไปจ้า :mew1: :mew1:
-
:pig4:ขอบคุณสำหรับนิยายซึ้งๆน่ารักๆ สนุกมากค่ะ อยากอ่านคู่เชนกับซ่าอีกค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
ขอบคุณมากๆ สำหรับนิยายดีๆ ครับ ผมรักนิยายเรื่องนี้
-
ประทับใจเรื่องนี้มากมาก ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักน่ารักแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
อ่านทีเดียวรวดเลย :D ชอบทุกๆคนมากกกกกกกกกก
แอบลุ้นตอนพิเศษเซนซ่าร์เบาเบา ฟินคู่หลักแล้ว อยากฟินครอบครัวคู่รองด้วย ถ้าคนเขียนจะกรุณา 5555555
รู้สึกอ่านแล้วไหลลื่นมาก ชอบบบบ รักเลย ขอบคุณอีกทีนะคะ ฮิฮิ
-
รักเรื่องนี้มากและก็รักตัวละครเรื่องนี้มาก จริงๆนะ
ไม่อยากให้จบเลยอ่าาาา คิดถึงงงง
อยากให้มาต่ออีกทุกอาทิตย์ต่อไปเรื่อยๆๆเลยอ่าาา
-
ขอบคุณมากนะค่ะที่เขียนนิยายดีๆให้อ่าน สนุกมาก ภาษาไหลรื่นได้ อ่านแล้วไม่มีสะดุดเลย
ตอนแรกๆตามติดทุกวัน ช่วงหลังๆงานยุ่งไม่ค่อยได้อ่าน
มาอ่านอีกทีก็จบซะละ ดีใจที่พี่เอย์กับน้องปิงแฮปปี้
ขอตอนพิเศษเพิ่มสักสองสองตอนคงดีไม่่น้อยค่า 55555 :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่เอย์เป็นเมะที่มุ๊งมิ๊งมากๆ อ่านแล้วนึกถึงพี่อินเลย อิอิ คาแรคเตอร์ เป๊ะมาก เป็นคุณชาย หล่อ รวย เรียนจุฬา และก็มุ๊งมิ๊ง แต่ไม่เหมือนแค่คณะที่เรียนแค่นั้นเอง 5555 :-[ :-[
ปล.รอผลงานเรื่องต่อไปอยู่น่ะค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะะะ ไม่อยากให้จบเลยยยย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคร๊าา :-[ :-[
-
สนุกมากครับ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
:L2:
-
อ่านจุใจมาก แต่ละตอนยาวๆด้วย
ขอบคุณมากๆนะคะ
จะคิดถึงเอย์ปิง เชนซ่าร์ อันวา วุฒิบาส
และตัวละครทุกตัวในนิยายเรื่องนี้ค่ะ
คิดถึงมินคนแต่งด้วยน้า ทีแรกไม่กล้าอ่าน
กลัวๆมาจากพี่เลี้ยง แต่พอได้อ่านแล้วคนละฟิล
สนุกมากจริงๆ
//อยากอ่านภาคต่อ เชนซ่าร์ :ling1:
-
อ่านยาวทีเดียวเลยหยุดไม่ได้จริงๆสนุกมากๆ ชอบมากๆเลย ขอบคุณนะครับ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากกก รักตัวละครเรื่องนี้ที่สุดดดดด สร้างผลงานดีๆมาอีกนะค่ะ ติดตามม
-
o13 o13
-
:กอด1:
-
ยังไม่อยากให้จบเลย :sad4: ขอตอนพิเศษอีกสัก 10- 20 ตอนได้ไหมเนี่ย 555 หากพี่คนเขียนเห็นใจคนอ่านตาดำๆ เค้าอยากจิอ่านตอนของพี่ซ่าส์กับพี่เชนอีกอ่ะ :call: มันไม่พอออออ สุดท้ายรักคนเขียนน่ะ :mew1:
-
จะมีพิมพ์เป็นหนังสือไหมค้า 2,000 ก็ยอมอยากได้ TT
ถ้ามีจะรีบซื้อเลยยอมมมมมมมมม
-
ติดตามและลุ้นกับพี่เอย์หมาปิงมาตลอด แต่ตอนจบเพิ่งได้มาอ่านซะนี่!!
งื้อออ ชอบตอนจบค่ะ เหมือนเรื่องทุกอย่างมันคลี่คลายหมดจริงๆ มันแฮปปี้จริงๆ
ดีใจมากที่ในที่สุดครอบครัวของพี่เอย์ก็ยอมรับได้ซักที
อุปสรรคมากมายในเรื่องนี้มาจากคุณแม่และคุณย่าทั้งน้านน
ทำน้องปิงบอบช้ำมากมายเลยทีเดียวเชียว :hao5: :hao5:
อยากบอกว่ารักพี่เอย์น้องปิงมากกกกก
รู้สึกผูกพันกับตัวละครในเรื่องมากอ่ะ บอกไม่ถูก
เพราะคอยเอาใจช่วย เชียร์นั่น อินนี่เยอะแยะไปหมด 555555
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้ได้อ่านกัน ชอบมากๆค่ะ :กอด1: :กอด1:
ปล. แอบอยากอ่านตอนพิเศษเชนซ่าร์จังเลยน้าาา คู่นี้เค้าแซ่บอ่ะ อิอิ
-
อ่านจบแล้วววววววววววววววว
เป็นอีกเรื่องที่ชอบมากก ประทับใจมากก
ครบทุกรสอ่ะบอกเลอออ
ตอนที่เศร้านี่เล่นเอาเสียน้ำตากันเลยนะะะ
โอ้ยยย เศร้าจิงไรจิงงง
รักเอย์ปิงมากกก คู่นี้ละมุนน มุ้งมิ้งมากเหอะ
บทจะหื่นนี่อิพี่เอย์กะน้องปิงจัดเต็มเลยไง
:m25: :m25:
ชอบคู่เชนกะซ่าร์ด้วยยย แซ่บตัลลอดดคู่นี้
5555555555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคร๊าา :-[ :-[
-
ไม่ทราบว่าคนแต่งได้เอาไปโพสต์ที่ไหน หรืออนุญาตให้ใครนำไปโพสต์ที่ไหนอีกไหมคะ เราไปเจอใน facebook กลุ่มนิยายเกย์คับ มันเป็นกลุ่มปิดค่ะ แอดมินเพจเป็นคนโพสต์
-
คือเราไม่รู้จะติดต่อเจ้าของเรื่องได้ยังไง ถ้าหากคุณเข้ามาแล้วเห็นคอมเม้นท์นี้ของเรา เราแค่อยากมาบอกข่าวว่ามีกลุ่มในเฟสบุ๊คชื่อว่ากลุ่ม "นิยายเกย์คับ" เอานิยายเรื่องนี้ของคุณไปลงให้คนในกลุ่มได้อ่าน ซึ่งเราไม่ทราบว่าแอดมินกลุ่มได้เข้ามาขออนุญาติคุณหรือยัง ยังไงก็ลองตรวจสอบดูนะคะ เพราะที่เค้าเอาไปลงคือหลายเรื่องมาก แต่ล่ะเรื่องไม่มีใส่เครดิตอะไรให้เลย อยากให้ลองตรวจสอบดูค่ะ
-
^
^
ใจเย็นๆนะคะคุณ Jamiiz และคุณ ni9108 นี่มินเองค่ะ คนเขียนเรื่องนี้แหละ ขอบคุณมากๆที่เข้ามาบอกข่าว มินรับแซบ! :a5:
เอาเท่าที่มินรับรู้นะ แอดมินกลุ่มที่ใช้ชื่อว่า ‘นิยายเกย์คับ’ ไม่ได้เข้ามาแจ้งหรือขออนุญาตอะไรหรอกค่ะ ไม่ได้มีการแจ้งเลยแม้แต่ครั้งเดียว! แล้วทางนั้นเขาไม่ให้เครดิตมินด้วยเหรอ?? เฮ้อออ...แย่จังนะคะ อย่างน้อยๆถ้ายังไม่ขออนุญาตจากคนเขียนก็ให้เครดิตกันหน่อยก็ดีเนอะ
แต่ก็....ช่างมันเถอะค่ะ(คิดบวก คึคึ) เราไม่ซีเรียส ตราบใดที่ทางนั้นไม่ได้เอาไปเผยแพร่เพื่อการค้าก็ไม่เป็นไร นิยายเขียนให้อ่านกันเล่น ๆ บอร์ดเปิดต้องทำใจหากจะมีใครอยากได้ไปแชร์ๆกันอ่านต่อก็ไม่ว่ากันค่ะ แต่ขอติติงนิดเดียว เข้ามาบอกให้มินทราบบ้างเถอะนะ จะได้ตามไปขอเข้ากลุ่มแล้วช่วยกระทืบไลท์ให้อีกแรงไง คึคึ (อยากบอกว่าอย่างน้อยให้เครดิตว่าเอามาจากเล้าเป็ดก็ยังดีค่ะ สักหน่อยเถอะนะถ้าพี่เข้ามาอ่านช่วยให้เกียรติกันนะคะ)
จบไปค่ะเรื่องนั้น
มาเข้าเรื่องของเรากัน นอกเล้าอย่าได้ไปใส่ใจ ตอนนี้โฟกัสที่นี่ก่อน
มีคนถามมาเยอะเลยเรื่องรวมเล่มหนังสือ ทั้งหน้าไมค์หลังไมค์ ขอตอบสั้นๆตรงนี้เลยค่ะว่า ทำค่ะ หนังสือน่ะทำแน่ ส่งต้นฉบับไปแล้วครึ่งนึง แล้วตอนนี้มินเองก็เขียนตอนพิเศษเสร็จแล้วค่ะ 5 ตอน
หนังสือขนาด A5 หนึ่งชุดมี 4 เล่ม อัดเนื้อหาให้เต็ม ๆ ที่ลงในเวปทั้งหมดครบทุกตอน และเขียนตอนพิเศษเพิ่มอีกห้าตอน
...สปอยเล็กๆ...
ตอนที่ 1 : ในวันที่พี่เอย์กลับบ้านดึกมาก กลิ่นน้ำหอมปริศนา และต่างหูเพชรชมพู ข้างนั้น....
ตอนที่ 2 : จดหมายลับฉบับเชนซ่าร์ (ย้อนอดีตเชนซ่าร์สมัยมัธยม จุดกำเนิดรักเผ็ดดุ)
ตอนที่ 3 : ในวันที่พี่เอย์กับพี่เชนต้องไปซื้อของด้วยกันที่ซุปเปอร์ฯ (พี่เชนบรรยาย)
ตอนที่ 4 : ผมมีอะไรกับเชนครั้งแรก ที่ออฟฟิศส่วนตัวของเขา คืนนั้น....
ตอนที่ 5 : ตอนแถมเชนซ่าร์
ตอนนี้ทางร้านเขากำลังทำให้อยู่นะคะ มินไม่ได้สั่งโรงพิมพ์ เป็นร้านหนังสือทำมือที่รู้จักกันแถวมหาวิทยาลัย แต่งานก็สวยและมีคุณภาพมากค่ะ
ถ้าถามว่า ราคาชุดละเท่าไหร่???
เอิ่ม....
ต้องกราบขอโทษทุกๆคนด้วยนะคะ มินไม่ขายค่ะ แต่จะทำบริจาคให้เล้าเป็ดแค่ 10 ชุดเท่านั้น ถ้าหากเพื่อนๆอยากได้ จะต้องรอทางเล้าเปิดประมูลของนะ อันนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าครั้งใหม่จะเป็นเดือนไหน แต่หนังสือของมินคิดว่าจะเสร็จไม่เกินเดือนกุมภาพันธ์ 2558 อยากให้ทันการประมูลครั้งหน้าของทางเล้าด้วย ถ้าเพื่อนๆพี่ๆหรือน้องๆอยากได้ต้องตั้งใจไปประมูลเอานะคะ (เดี๋ยวมินจะใช้อีกยูสนึงไปดักราคาไว้ ไม่ให้ต่ำเกินไป คึคึ ล้อเล่นนนนนน)
อย่าโกรธมินนะ แค่อยากจะทำอะไรตอบแทนให้ทางเล้าบ้าง ได้โอกาสดีๆจากที่นี่เยอะมาก แต่มินยังไม่เคยได้ทำอะไรตอบแทนให้เลยสักครั้ง คนเราจะตักตวงอย่างเดียวก็คงไม่ดี ครั้งนี้เลยตัดสินใจว่าจะทำ จริงๆมินไม่เคยทำหนังสือเลยค่ะ เรื่องพี่เลี้ยงฯ ก็มีคนถามเยอะ มีแต่ทำเก็บไว้เอง คราวนี้ถึงคิวดอกฟ้าฯ ขอทำบริจาคละกัน
แล้วคงมีหลายคนเกิดคำถามว่า ทำไมไม่ทำกับโรงพิมพ์ล่ะ ไม่งั้นก็ไหนๆก็สั่งทำแล้วทำมาเผื่อขายบ้างไม่ได้หรือ?? มินขอตอบเลยนะคะ จริง ๆ มีสำนักพิมพ์ติดต่อมาแล้ว แต่มินไม่ได้ตอบกลับไปค่ะ เพราะคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะทำแบบนี้ ตลอดมามินไม่เคยพูดเรื่องหนังสือเลย เพราะอยากจะให้แน่นอนก่อนจริง ๆ ไม่อยากเป็นคนที่ผิดคำพูด มินไม่ชอบเล่นกับการโอนเงินค่ะไม่ชอบวุ่นวายเรื่องเงินทอง แพงแค่ไหน ราคาดี ผลประโยชน์มากอย่างไรมินก็ไม่สน มินไม่สนใจเรื่องเงิน บางคนอาจจะหมั่นไส้ แต่มินก็พูดความจริงไม่ได้เฟค อีกอย่างมินไม่ได้อยู่กรุงเทพ จังหวัดนี้ทำไมไม่มีโรงพิมพ์ดิจิตอลเลยทั้งๆที่มี มข. แท้ๆ เพราะงั้นมินเลยทำกับร้านพี่ที่รู้จักกันก็โอเคดี งานเขาดีค่ะรับประกัน
หรือถ้าเพื่อนๆ อยากได้แต่ไม่อยากเสียตังค์ ก็เซฟเก็บไว้อ่านกันค่ะ ปริ๊นเก็บไว้เองก็ได้ มินไม่เคยว่า
และขอยืนยันอีกครั้ง!!
ตราบใดที่ใครก็ตาม นำนิยายเรื่องนี้ไปเผยแพร่หรือเก็บไว้เพื่ออ่านหรือแบ่งปันเพื่อนฝูง มินไม่ว่า!! แต่....ขอร้องว่า อย่าสวมเครดิตเขียนว่าตนเองเป็นคนเขียน และเอาผลงานของมินไปหาเงินในเชิงธุรกิจ เพราะขนาด เจ้าของเขายังไม่ทำ!! (แบบนั้นถือว่าละเมิดและเราจะจัดการกับคุณจนถึงที่สุดค่ะ ทุกกระบวนการของกฏหมาย)
ขอบคุณที่อ่านกันมาจนถึงตอนนี้ ถึงจะเวิ่นไปบ้างแต่อยากบอกว่า รักคนอ่านดีๆทุกคนเหมือนเดิม
.....จากน้องมินใสๆ เอิ๊กๆๆ......
ปล. สิบชุดมากไปไหมนะ?? กลัวมันจะไม่หมดจังเลยค่ะ ถึงวันนั้นจะมีใครมาประมูลหนังสือเรื่องนี้ไหมก็ไม่รู้เนอะ นั่นคือเหตุผลที่ได้เขียนตอนพิเศษเพิ่มให้ถึงห้าตอน เพราะกลัวว่ามันจะไม่หมดนี่แหละ 555+
ปล อีกนิด. มินขอสัญญาค่ะ การประมูลครั้งหน้าของเล้าเป็ดจะมีหนังสือ ดอกฟ้ากับหมาวัด(Out Of Reach) อยู่ในนั้นแน่นอน ใครรู้บ้างว่าพี่ๆเขาจะเปิดประมูลกันช่วงไหน ได้โปรดบอกหน่อยนะคะ มินจะได้ส่งหนังสือไปบริจาคให้ทันเวลา สาธุ หลังกุมภาเถอะนะ(กราบบบบบบบบ)
Edit *** 15/12/57***
มินขอชี้แจงเพิ่มเติมค่ะ เพราะว่าหลายคนอาจรู้สึกไม่ดี เพราะงั้นเอาแบบนี้ มินจะลงตอนพิเศษทั้งของเอย์ปิงและเชนซ่าร์ในเวปให้ด้วย แบบที่ไม่มีลงในหนังสือเลออออ พิเศษมากจริง ๆ ไม่มีลงเล่มแน่นอนรับประกัน จะเอาให้พิเศษๆสุดเลย แบบ...ประมาณว่า เออฉันอ่านในเวปก็ได้วะ ไม่ได้อ่านในหนังสือก็ไม่เป็นไร ตอนพิเศษในนั้นไม่เท่าไหร่ร๊อก อ่านในนี้เด็ดกว่าอีก เอิ๊กๆ อะไรแบบนั้นค่ะ
ส่วนตอนพิเศษในเล่ม จำเป็นต้องมีจริง ๆ ค่ะ ถึงตอนนั้นเราต้องให้เครดิตคนที่อุตส่าห์ตั้งใจประมูลเพื่อเล้าด้วย เขาเองก็อยากจะได้สิ่งที่พิเศษมากที่สุดเช่นกัน เพราะงั้นอันนี้มินต้องขอความกรุณาด้วยค่ะ(ขอร้องให้เข้าใจมินด้วย //ร้องไห้)
อย่าโกรธกันนะที่ไม่ได้ทำขาย อยากบอกให้รู้ว่าแคร์มากนะ ทุกคนดีกับมินมากๆ มินเองก็รักพี่ๆทุกคนค่ะ
ปล. เพิ่มเติม วันที่ประมูลมินจะจับตาดู คนที่ตั้งใจอยากจะได้จริง ๆ มินย่อมรู้และดูออกค่ะ ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ทุ่มเรื่องเงิน แต่ความตั้งใจของคนเราจะแสดงออกมาโดยที่มินดูแล้วรู้แน่นอน ถึงตอนนั้นมินจะไปเคาะประตูพีเอ็มคุณแล้วถามที่อยู่จัดส่งแน่ ๆ ค่ะ
อย่าเพิ่งท้อนะ ลองสู้ดู ตั้งงบของตัวเองไว้แล้วสู้ๆค่ะ ถ้ามันเกินงบไปก็ปล่อยมัน ทำใจช่างหัวมันค่ะ (หยอดกระปุกกันได้แล้วโน๊ะ)
เจอกันอีกทีตอนพิเศษ ลงในเวปที่เดียว!!
-
อ๊ากกก ตอนพิเศษน่าอ่านสุดๆๆๆ :z1:
-
เสียใจรอเลยได้ไหมอ่าาาาาาา กลัวประมูลไม่ได้ไม่ทันอ่าาาาาาาา
โคตรรักเรื่องนี้เลยค่ะ และบอกเลยว่าอยากให้ทำขายมากๆๆๆๆๆๆ อยากมีหนังสือและตอนพิเศษมาครอบครองงงงงงงง
โฮวววววววววววววว :katai3: :katai4: :mew6:
-
อยากได้บ้าง มีตอนพิเศษเชนซ่าร์ด้วย อยากอ่านมาก :monkeysad:
แล้วจะมีลงตอนพิเศษใฟ้อ่านไหมอะคะ
:mew1: :L2:
-
ฮือ~~~~ เราเสียใจกลัวประมูลไม่ได้จัง อยากได้เป็นเล่มเก็บไว้ เพราะเป็นนิยายเรื่องแรกจริงๆที่ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกๆ จนจบ(เอาจริงๆก็ยังไม่ได้อ่านตอนจบ ยังทำใจไม่ได้ที่จะมีปิงคนน่ารักกับพี่เอย์คนซึนให้อ่านแล้ว :()
-
ขอเสียใจล่วงหน้าเลยล่ะกัน เพราะเราคงไม่ประมูล เนื่องจากสู้คนอื่นไม่ไหวค่ะ แต่เสียดายมากที่ไม่ไดรวมเล่มจำหน่ายอยากได้เป็นเล่มมาก ส่วนเรื่องมีการก๊อปปี้นิยายไปลงในกรุ๊ปเฟส เรากดรายงานให้เฟสบุ๊คปิดเพจนี้ไปแล้ว ทีนร้ก็จะต้องขึ้นอยู่ว่ามีคนจำนวนเท่าไหร่กดรายงาน เพราะไม่ชอบเลยการกระทำแบบนี้ :เฮ้อ:
-
ฮรืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
กลัวประมูลไม่ได้อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai1: :sad4:
-
เรารักและผูกพันกับเรื่องนี้มากอะ ไม่รู้ว่าเวลาเปิดประมูลมาเราจะสามารถทำได้มั้ยนะ (ต้องดูเงื่อนไขจากทางเล้าอีกทีนึงด้วยค่ะ)
-
เราจะสู้ค่ะ
จะรอวันที่ทางเล้าเป็ดเปิดประมูลนะคะ
คนเขียนใจดีกับเล้าจังเลย. แม้จะใจร้ายกับเรานิดๆก็เถอะ โฮรรรรรรร :ling1:
แต่เราชอบนิยายคุณนะ เพราะงั้น เราจะเข้าร่วมประมูลนิยายเรื่องนี้กับทางเล้า เมื่อถึงวันนั้นจ้าาาาา
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย ตอนพิเศษน่าอ่านมากอ้ะะะะะ :ling1:
ปล.เหลืออีกรูปนึงยังไม่ได้ลงสี เดี๋ยวว่างๆจะมาลงสีให้น้าาาา
-
อ่าแย่จังเลยนะคะเอาผลงานของคนอื่นไปโพสโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงานแถมไม่ให้เครดิตอีก เป็นกำลังใจให้นะน้องมิน
ส่วนเรื่องหนังสือ ตอนพิเศษแค่ชื่อก็ดึงดูดแล้วนะคะคริคริ
-
ดีใจที่รวมเล่มค่ะ
แต่ก็เสียใจเล็กๆ ที่อาจจะไม่ได้ครอบครอง
เพราะคงไม่มีกำลังทรัพย์มาประมูลสูงๆ
สมาชิกเล้าเป็ดไม่มีคำว่าหลักร้อยหลักพัน
เขาพูดกันที่หลักหมื่น
เศร้า..
อยากให้ทำเล่มขายค่ะ ถ้าจะตอบแทนเล้า ก็เอารายได้หักค่าใช้จ่าย มาร่วมบริจาคก็ได้นะคะ
แต่ถ้าไม่ทำขายจริงๆก็อยากให้เพิ่มจำนวนเล่มอีกหน่อยได้มั้ยคะ
เพิ่มเป็น 30เล่มก็ยังดี
เผื่อจะได้มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ น้องปิง-พี่เอย์ บ้าง
ทำตาปริ้บๆๆๆ อ้อน แบบหมาปิง
:mew2:
-
เสียใจล่วงหน้า T_T 10 ชุดหมดแน่ๆ ค่ะ ราคาดีด้วยชัวๆ สู้ๆ ไม่ได้แน่ ฮือออออ
แต่เคารพการตัดสินใจของคนแต่งนะคะ
สะเทือนใจตรงที่อดรู้เรื่อง เชน ซ่านี่แหละค่า โฮรวววววว
จะพยายามเข้ามาตอนประมูลนะคะ แต่ทำใจล่วงหน้าแล้วT__T
-
ดีใจที่รวมเล่มค่า เป็นเรื่องที่เราตามตั้งแต่ต้นจนจบเลย จริงๆอยากได้เก็บไว้แต่เคารพการตัดสินใจของคนแต่งค่ะ :L2:
-
มินต๋าาาาาาา กอดๆ มินน่ารักจุง รู้ลัว่าปิงได้นิสัยนี้จากใคร จะรอประมูลเน้อ ว่าแต่ว่า ถ้าเป็นไปได้ อยากให้ลองพิจารณา e book น้า ตอนพิเศษอาจจะลองไปคุยกับคนที่ประมูลได้ว่าเค้าโอเคจะให้แบ่งไหม กั้ตอน ไรงิ จะเอาตังไปทำบุญอย่างอื่นยิ่งดีใหญ่ ที่สำคัญอีบุค้ก็บง่าย เหมาะสำหรับคนเดินทางเยอะๆ หรืออยู่บ้านไม่มีห้องส่วนตัวนิ แต่ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นไรนุ พร้อมจะเข้าใจ พี่ว่าในฐานะคนอ่านที่ซื้อรวมเล่ม ส่วนหนึ่งก็อยากตอบแทนคนเขียนด้วย ที่ทำให้ได้มีช่วงเวลาดีดี ทุกวันนี้พี่ยังกินส้มตำ กะมะเขือไป ยิ้มไปอยู่เลยจ้า
-
ขอร้องไห้แป็ป
-
ฮืออออ
เค้ากลัวประมูลไม่ทันอะ (ทำใจไว้ก่อน เพราะน่าจะยากจริงๆ T^T)
เห็นด้วยกับเรื่องทำเป็นe-book แล้วนำเงินส่วนนี้ไปทำในส่วนที่เป็นประโยชน์อื่นๆไปนะคะ (เชื่อว่ามีคนอยากได้แต่พลาดช่วงประมูลเยอะแน่ๆอะ)
คือเราเป็นหนึ่งในคนที่นิยายที่ชอบมากๆเราจะอยากซื้อเก็บอะ เสียใจเบาๆ หนีไปร้องไห้แป้ป T^T
-
มินไม่สนใจเรื่องเงิน(ตรงๆคือรวยแล้วค่ะ)
ชอบตรงนี้ 55555 จะร่วมประมูลด้วยคนค่ะ ชอบความคิดคุณมินจัง
-
รู้สึกเสียดายที่มีแค่สำหรับประมูลเท่านั้น
บอกตรงๆเลยว่าจะไม่เข้าร่วมประมูลแน่นอน เพราะไม่มีเงินค่ะ
ถ้าทำขายยังไงก็เก็บเงินซื้อได้เพราะไม่น่าจะเกินสองพัน
แต่นี่ประมูลยิ่งมีแค่10ชุดด้วย การแข่งขันต้องราคาสูงมากแน่ๆ บอกเลยว่าสู้ไม่ไหวค่ะ
อันนี้ไม่ได้ว่าคนแต่งนะคะ อย่าคิดมาก อย่าเข้าใจผิดค่ะ
มันเป็นสิทธิของคนแต่ง ยังไงก็เคารพการตัดสินใจของคนแต่งเสมอค่ะ
แค่รู้สึกเสียดายเฉยๆค่ะว่าจะไม่ได้มีหนังสือพี่เอย์กับหมาปิงไว้ในครอบครอง
ปล.1 อยากรู้ความรู้สึกทางฝั่งพี่เชนบ้างว่าอะไรยังไงทำไมรักพี่ซ่าร์
ปล.2 ร้านนั้นอยู่ตรงไหนของ มข. ค่ะ เด๋วจะแว้นมอ'ไซ ไปที่ร้านนั้นเดี๋ยวนี้เลย :duck1:
-
โอ้ยยยตอนพิเศษช่างน่าติดตาม
แต่พิเศษ 1 นี่เล่นเอาใจหวิวๆเลยอ่ะ
ส่วนพิเศษอื่นมันช่างเร้าใจจริงเชียว
-
แงงง กำลังทรัพย์น้อย จะประมูลสู้เขาได้มั้ยเนี้ยเรา :sad4:
-
อยากบอกว่า แม้คนเขียนจะรวยแล้ว ไม่ต้องการอะไร แต่คนอ่านที่อยากจะได้อ่านตอนพิเศษต่อก็ใช่ว่าจะรวยนะคะ....
-
OMG!!! อยากอ่านตอนพิเศษเชนซ่าร์ :hao5:
นับถือน้ำใจคุณมินและก็เคารพการตัดสินใจนะคะ
แต่ความจริงก็อยากได้เรื่องนี้เก็บไว้อ่านเวลาคิดถึงเหมือนกัน ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ ฮือออออ :m15:
-
ในที่สุดก็อ่านจบบบ ลากเลือดกันเลยทีเดียว แอร้ยยยยย
เนื้อเรื่องคือดีมากค่ะ ช่วงที่บอกว่ามีการเปลี่ยนพลอตตอนแรกเชื่อไปเต็มร้อยค่ะว่าพี่เชนชอบปิงเข้าแล้ว
แทบคลั่ง ชื่อตอนนี่แบบอื่อหือ ชวนให้คิดเหลือเกินว่าปิงจะหวั่นไหว แต่ก็ดีที่รอ ปิดรอเก่งจริงๆอ่ะ
ดราม่าคือโหด คุณพ่อพี่เอย์คือดีท่านเข้าใจอ่ะ แต่แม่กับย่าพี่เอย์นี่คือแบบทำร้ายไปแล้วว
รู้สึกดีที่พี่เอย์ตัดสินใจย้ายออกมา ทุกอย่างเลยโอเค แม่กับพี่ขมก็ดีอ่ะ คือซึ้ง TT
ชอบมากค่ะ
แต่สำหรับกัส ... ตรงๆเลยคือเกลียด แค่ชื่อนี่ก็เริ่มเขม่นละ ดั๊นมาเป็นคนที่ชอบพี่เอย์มันยิ่งหนัก
คือเป็นอะไรมากไหม รู้ว่าเป็นเพื่อนเป็นเลขาแต่ก็แบบมากไปป่ะ เค้าก็บอกอยู่ว่ามีคนรักแล้ว
ก็ยังจะมานู่นนั่นนี่อีก แบบให้เกียรติแฟนเค้าบ้าง เค้าเจ็บปวดเค้าเจออุปสรรคมาแล้วให้เค้าสบายบ้างเห๊อะะะะะะะะ อีกอย่างคือเคะแนวนี้ไม่ใช่สไตล์ที่ชอบอ่ะ เลยยิ่งหมั่นไส้ ชิๆๆๆๆๆ
เรื่องอิมเมจ .... กรี๊ดมากค่ะ จงจิน !! ผั_เราเอง(ห้ะ หยาบขอโทษค่ะ) กรี๊ดจริงๆคือรักค่ะ นี่ให้เมจจงจินเคะตลอด แล้วคือเลือกเมจนี้มา ปริ่มมมมม -////-
บ่นไรไม่รู้ 55555
เอาเป็นว่าชอบค่ะ น่ารักและสนุกค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
:pig4: :pig4: :3123:
-
ไม่ได้ว่านักเขียนน้า เคารพการตัดสินใจแต่แค่รู้สึกไม่ดีเฉยๆ
รู้สึกเสียใจที่ไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้เป็นเจ้าของเพราะติดแค่คำว่า"จน"
แต่คงขอนักเขียนไว้ก่อนว่า(อาจ)จะขอไฟล์มาเก็บไว้
ขอบคุณนักเขียนมากที่เขียนมาให้อ่าน ค่อนข้างจะรักเรื่องนี้มากๆ
ขอบคุณนักเขียนที่ทำหนังสือให้คนที่อยากได้และมีกำลังได้เป็นเจ้าของ
ขอบคุณนักเขียนที่ชี้แจ้งเรื่องต่างๆให้เป็นอย่างดี
ขอบคุณนักเขียนที่ใจบุญบริจาคหนังสือค่ะ
และขอบคุณที่สุดจากใจที่สร้างตัวละครที่วิเศษอย่าง ปิงและเอย์ตั้น
และถ่ายทอดเรื่องราวดีๆของทั้งสองไว้เป็นตัวหนังสือ ..... ขอบคุณจริงๆค่ะ
.....จะติดตามตลอดไป......
-
จบแล้วเหรอออออ ยังค้างอยู่เลย คริคริ
อยากอ่าน เชนกับซีซ่าร์ อ่ะ รักกันกันแบบซึนๆ :mew3: :hao7:
-
:mew1: เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วเสียน้ำตาให้ ชอบมาก สนุก อ่านจบแล้ว แต่ละตอนจุใจมากกก จริงๆ อยากอ่านพาร์ทของซีซาร์กับเชนอีกสักหน่อย อยากเห็นเขา 2 คนตอนอยู่ด้วยกัน ปล.แอบอยากอ่านตอนพิษ ไม่ทราบว่าหลังจบการประมูล 10 เล่มไปแล้ว คนแต่งจะเอามาลงให้อ่านกันรึป่าวคะ แอบหวัง แหะ ๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากคะ น้ำตาจะไหลตรง 10 ชุดที่จะมาประมูล
ยังใงก็ขอบคุณผู้แต่งมากๆ ที่เขียนเรื่องดีๆ สนุกๆ มาให้อ่านกัน
-
ดีใจมากค่ะที่คนเขียนจะลงตอนพิเศษเชนซ่าร์ในเวป
อยากอ่านเรื่องของคู่นี้มากค่ะ ทั้งเรื่องคืนแรก เรื่องลูกของซ่าร์ และอีกเยอะแยะ
เพราะที่ผ่านมาได้แต่รู้เรื่องของสองคนนี้ผ่านปิงอีกที อยากรู้จาก part ของเชนซ่าร์เองมากกว่า
ขอตอนพิเศษแบบหวานๆนะคะ ชอบคู่นี้มากค่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
อันนี้ก็ต้องขอโทษผู้แต่งด้วยนะคะที่ทำให้รู้สึกไม่ดี
จริงๆไม่ได้มีเจตนาว่ากล่าวแต่อย่างใด แค่รู้สึกค่อนข้างผิดหวังกับตัวเอง
ที่ โพสไปอาจเหมือนประชดแต่จริงที่ขอบคุณนั้นจากใจจริงๆ
ที่ โพสว่าไม่มีสิทธิ์เพราะจนก็จริงอันนี้เจตนาคืออยากบอกเลยว่าไม่มีเงินประมูล อาจจะมีฉุนนิดที่บอกรวยแล้ว
เพราะช่วงที่ผู้แต่งบอกคือช่วงหลังตรุษจีน และคนค่อนข้างประมูลราคาสูงด้วย
ถ้าช่วงนั้นมีงบก็อาจจะเข้าร่วมประมูลด้วย แต่ถ้าหลักหมื่นก็คงไม่ไหวจริงๆ แค่หลักพันก็กระอั่กแล้ว
ก็ต้องขอขอบคุณอีกรอบที่มาชี้แจ้งเสมอๆ ถ้าเค้าเป็นผู้แต่งก็คงรู้สึกไม่ดีเช่นกันที่มีโพสแบบนี้
ขออภัยจริงถ้าทำให้รู้สึกไม่ดีนะคะ
-
อยากอ่านตอนพิเศษมากกกกกกกกกกกก :ling1:
แต่มีแค่ 10 ชุด เลยไม่อยากตั้งความหวัง :monkeysad:
-
ขอบคุณค่ะ
รอตอนพิเศษจ้า ^^
-
รอ ร๊อ รอ.....
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เซอร์ไพรส์คนอ่านได้ตลอดจริงๆค่ะน้องมิน เคารพการตัดสินใตของคนเขียนและรออ่านตอนพิเศษๆสำกรับคู่ฮือฮาอย่างคู่เชนซ่า
-
อ๊ากกกก. คุณมินใจดีมากกอ่ะ :) :)
-
เรามาหยอดกระปุกเพื่อหนังสือกันนะทุกคน :a1:
ได้ไม่ได้ เราก็ยังมีในเล้าให้อ่าน พร้อมกับตอนพิเศษที่ไม่มีในหนังสือ :laugh:
มีตั้งสิบชุด....... จะพอมั้ย
อาจจะตบดีดุจของเซลล์ในห้าง
สงครามรองเท้ากับเสื้อผ้าก็ผ่านมาแล้ว การประมูลอย่าไปกลัว
ใช้คติเหมือนสงครามกลางห้าง "ถ้าเราตั้งใจและมั่นใจว่าเราได้ เราก็ต้องได้" ฮ่าฮ่าฮ่า
เรื่องก๊อบนิยายนี่ มาเป็นระยะๆเลยเนอะ :เฮ้อ:
แจ้งไปแป๊ปๆเดี๋ยวก็มาใหม่
-
เรื่องนี้สนุกมากคะ ดราม่า ก็ร้องกันไป
แต่เราคิดว่าถ้าจะไม่ทำหนังสืออกมาขาย ก็อย่าสปอย ตอนพิเศษ ที่พวกเราจะไม่ได้อ่านเลยคะ
เพราะเรารู้สึกว่ามันจะมีความอยากรู้ว่า ตอนพิเศษ ในเล่มจะเปนแบบไหนสนุกมั้ย
สำหรับเรา เราคงไม่มีเงินพอที่จะไปประมูลสู้คนอื่นได้
แต่ก็เคารพการตัดสินใจของคนเขียนคะ
แบบผิดหวังเบาๆที่จะไม่ได้อ่านตอนพิเศษในหนังสือ
-
รอค่ะ รอ ร้อออ รอออตอนพิเศษ :heaven :heaven :heaven :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao6: :hao6: :hao6:
-
แวะเข้ามาอ่านเพิ่มเติม
ขอบคุณ คนแต่งที่ใส่ใจ และสนใจรับฟังคนอ่านแบบนี้ โห รักเลยงะ..
ขอบคุณ สำหรับตอนพิเศษที่จะมีในเวบ
และจะพยายามเข้ามาประมูลต่อไปนะคะ
-
เสียดายนะคะที่ไม่มีแบบซื้อ อุตส่าห์อยากเก็บ
แต่ประมูลราคาสูงแน่นอน ขอบาย เหอเหอ
-
เรื่องนี้สนุกมากคะ ดราม่า ก็ร้องกันไป
แต่เราคิดว่าถ้าจะไม่ทำหนังสืออกมาขาย ก็อย่าสปอย ตอนพิเศษ ที่พวกเราจะไม่ได้อ่านเลยคะ
เพราะเรารู้สึกว่ามันจะมีความอยากรู้ว่า ตอนพิเศษ ในเล่มจะเปนแบบไหนสนุกมั้ย
สำหรับเรา เราคงไม่มีเงินพอที่จะไปประมูลสู้คนอื่นได้
แต่ก็เคารพการตัดสินใจของคนเขียนคะ
แบบผิดหวังเบาๆที่จะไม่ได้อ่านตอนพิเศษในหนังสือ
T-T เห็นด้วยอีกเสียงค่ะ ไม่มีเงินประมูลก็เสียใจแล้ว มาเจอชื่อตอนพิเศษในเล่มยิ่งช้ำใจกว่า
-
ขอบคุณค่ะ ที่คนแต่งเข้าใจว่าเราอยากได้ครอบครองงงงงงง
ทีพี่เอย์ยังขี้หวงเลยนี่นา คริ คริ จะรออ่านตอนพิเศษนะคะ
สนับสนุน E-book อีกหนึ่งเสียงค่ะ :กอด1:
-
อ่านมาตั้งแต่แรกแต่ไม่ค่อยได้เม้นต์มาครางนี้ขอรวบยอดที่เยวค่ะ เรื่องนี้สนุกมากๆตอนแรกแอหวังว่าจะมีรูปเล่มออกมา แต่ในเมื่อผู้เขียนแจ้งความต้องการแบบนี้ก็ขอดีใจกับคนอื่นๆที่จะได้เป็นเจ้าของล่วงหน้าค่ะ บอกตรงๆเรื่องประมูลคงเกินความสามารถของเราจริงๆค่ะเพราะถ้าสังเกตุใครๆก็อยากได้กันทั้งนั้นราคาก็แปรตามความต้องการ แอบเสียดายที่เจ้าของไม่ทำรูปเล่มเพิ่ม แต่ก็ดีใจที่ได้อ่านงานเขียนดีๆค่ะ *เคยจำได้ว่ามีเรื่องนึงประมูลกันเป็นหลักหมื่น*
-
มข. เหรอ นั่งรถไปขอซื้อเลยได้ไหมครับ อยู่จังหวัดข้างๆ 555
-
ตอนพิเศษ คู่แข่งที่อยู่เหนือการคาดเดา
วันนั้น.....ไอ้บาสโทรเข้ามา
“โหลลูกพี่”
“เออ มีไร” ทำเสียงซะตื่นเต้นเชียว
“แย่แล้วว่ะพี่ปิง แย่แล้วแย่เหี้ยๆเลย แย่สุด ที่สุดของความสุด”
“อะไรของมึง ค่อย ๆ พูดดิ๊ คนเราต้องมีสติสิวะ ค่อยคิดค่อยพูด ค่อย ๆ เรียบเรียงออกมา มึงจะรีบร้อนไปตายเหรอ” ผมหมุนเก้าอี้ตัวเองหันออกจากหน้าจอ กำลังคิดว่ามันเป็นอะไรของมัน
“กะ...กะ.....กะ.....ก็......”
“เออเอาเข้าไป กูจะได้ฟังไหมวันนี้ มีอะไรพูดมา ค่อยๆพูดค่อย ๆ คิด”
“พี่แน่ใจนะว่าว่าพี่จะฟังอ่ะ”
“ก็แล้วมันอะไรล่ะวะ นี่มึงโทรหากูก็เพื่อจะเล่าไม่ใช่รึไง ตกลงจะเล่าป่ะ เสียเวลากูจะทำงานต่อแล้ว”
ผมดุมัน ไม่ได้ดุจริงจังหรอก แกล้งโวยไปงั้นแหละ จะว่าไปช่วงเช้าเห็นมันโทรมาบอกว่าจะเข้าไปซ่อมไฟต่อไฟที่สระว่ายน้ำของฟิตเนสที่ไหนสักแห่งนี่แหละ ผมเองก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ฟังแบบผ่าน ๆ
“เอา ถ้างั้นก็ฟังดี ๆ” มันเริ่มทำเสียงจริงจัง “ผมจะค่อย ๆ พูด”
“เออว่ามา” ผมเองก็เก็กจริงจังตามมันไปด้วย
“ผมเห็นคุณพี่เอย์แฟนลูกพี่ กำลังสอนผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ว่ายน้ำอยู่เนี่ย บิกินี่สีชมพูสด อวบอูม ช่วงขาขาวเรียว อู๊วววววว สุดยอดอ่ะ”
“ห๊ะ.....!!!!”
ผมลุกพรวดขึ้นแล้วร้องอุทานอย่างดัง ขนาดที่พี่เชนหันมองมาหน้าเหรอหรา
“ไอ้หมาบาสมึงจะรอช้าอยู่ทำไม เรื่องแบบนี้จะเรียบเรียงทำซากเหรอ รีบบอกกูตั้งแต่แรกก็จบแล้ว ไอ้เพื่อนเวร”
“ตกใจไรเล่าตื่นเต้นทำไมตัวเองเป็นคนบอกเองแท้ ๆ ว่าให้ค่อย ๆ พูดอ่ะ”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับกูนะ เดี๋ยวเจอกัน กูเตะตูดบานเลยมึงระวังตัวไว้”
“เออน่า รีบมาเร็วเข้า ช้าหมดหมาคาบไปแดกไม่รู้ด้วย ผมวางแล้วนะเจอกันๆ”
“เดี๋ยวๆๆๆๆ ไอ้เหี้ยบาส” ผมรีบเรียกมันไว้ มีอย่างที่ไหนโทรมาโยนระเบิดไว้ แล้วละเอียดเหี้ยไรไม่มีเลยสักอย่าง จู่ๆบอกจะวางให้รีบไป แล้วไปที่ไหนล๊าาาา
“มึงบอกกูมาก่อนเซ่! สระไหน ที่ประจำพี่เอย์รึเปล่า” ผมพูดรีบร้อนเลยคราวนี้ จะมามัวค่อยคิดเห้ไรไม่ได้แล้ว
“เฮ้ยไม่ใช่พี่ ตรงนี้มัน....สระชื่ออะไรวะ เดี๋ยวนะขอนึกก่อน.....เฮ้ย! พี่ปิง!!”
“อะไรของมึง” มันทำเสียงตื่นเต้นอีกแล้ว ผมนี่ยิ่งอยากรู้ไว ๆ อยู่ หูผึ่งแทบจะรอไม่ไหว
“โฮ้ยๆๆๆๆๆมีโอบ มีโอบ โอ๊ะๆๆๆ ประคองตัวพาว่าย ตายๆๆๆๆ นิ้วแกร่งเผลอไปเกี่ยวเอาสายผูกบิกินี่จนเกือบจะหลุด กำลังขอโทษขอโพยกันใหญ่ ผู้หญิงงี้หน้าแดงแป๊ดเลย โอ๊วววๆๆ ขี่หลังกอดคอพาว่ายแล้วโว๊ยยย กระซิบเหี้ยไรกันไม่รู้ แฟนลูกพี่ยิ้มใหญ่เลย โหวพี่ปิง พี่เอย์แม่งแรงใช่เล่นว่ะ สุดยอดอ่ะปิงมึ๊ง!! ขนลุก”
“ไอ้เหี้ย!!!! มึงรีบบอกกูมาเลย สระไหน ฟิตเนสอะไร กูจะตามไปกระทืบมัน!”
......โปรดติดตามตอนต่อไป......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
-
.
.
ผมทิ้งมอไซด์แทบไม่ทันเมื่อมาถึงฟิตเนสที่ไอ้หมาบาสมันบอก ดีนะที่นี่ใกล้กับออฟฟิศมาก พี่เอย์เคยมาแล้วสามสี่ครั้ง วันนี้มันว่างในขณะที่ผมมีงานต้องเคลียร์ เมื่อเช้ามันส่งผมที่ออฟฟิศ คุณชายบอกจะกลับบ้านสวนไปเล่นกับน้องอันวา เดี๋ยวเย็นจะเข้ามารับ ไม่อยากเชื่อว่ามันจะมาว่ายน้ำเล่นกีฬาออกกำลังอะไรของมันรอผมอยู่ตรงนี้ ดีนะที่ไอ้หมาบาสมันถูกไหว้วานให้มาดูไฟฟ้าให้พอดี เห็นว่ารู้จักมักคุ้นกันอยู่
“พี่ปิง ทางนี้พี่” ผมเดินผ่านเข้าไปด้านใน เจอไอ้บาสยืนโบกไม้โบกมือเรียก ทำท่าทางพิลึกพิลั่นอยู่ใต้ต้นลีลาวดีข้าง ๆ ห้องฟิตเนส ผมจะสนไรล่ะ มองหาคนของผมในสระว่ายน้ำก่อนเลยดิ แต่กวาดตามองหาเท่าไหร่ก็ไม่เห็น อะไรวะที่นี่มีสระใหญ่แค่สระเดียว อีกสองสระเป็นสระเล็กของเด็ก ๆ ถ้าเราเดินมุดซุ้มต้นไม้ดอกไม้ไป ก็จะเจอฟิตเนสรูมที่เป็นกระจกใสมองเห็นด้านในทั้งหมด ซึ่งไอ้หมาบาสมันยืนรอผมอยู่แถวนั้น ใต้ซุ้มกระดังงานะรู้สึก
ผมเดินเข้าไปหามัน
“พี่เอย์กูอยู่ไหน” ถามเสียงเหวี่ยง มองซ้ายมองขวา
“นั่นไงพี่ ในนั้นน่ะ” ผมเมียงมองเข้าไปตามที่มันชี้ ๆ กวาดตาเพียงแค่รอบเดียว
เจอแระ!
“ไหนอ่ะ ผู้หญิงที่มึงว่า” มันเป็นฟิตรวมนะ ของคอนโดแถว ๆ นี้ พี่เอย์มันมาสมัครสมาชิกไว้เพราะเห็นว่าใกล้ที่ทำงานผม
“ห๊ะ!? อะ....อะ...เอ่อ.....” มันอุทานทำตาโต พูดจาตะกุกตะกัก หลบสายตาผม ผมมองเข้าไปอีกที เห็นพี่เอย์มันกำลังเล่นเครื่อง
เล่นอะไรของมันอยู่ ไม่เห็นว่าจะสนใจใคร
ก็ปกตินี่หว่า ไม่เห็นจะมีผู้หญิงเลยสักคน......อย่าบอกนะว่า.........หืมม??
ผมเหล่ตามองไอ้หมาตัวต้นเหตุ
“ไอ้บาส มึงโกหกเรอะ!” ผมถามมัน กระชากคอเสื้อขึ้นมา มันรีบยกสองมือแบบยอมแพ้ “อยากตายใช่ไหมห๊ะ!?”
“มะ...ไม่ได้โกหกพี่”
“แล้วไหนล่ะวะ ไหนว่านิ้วแกร่งเกี่ยวสายบิกินี่สีชมพู ไหนว่ากอดคอพาดำผุดดำว่าย ไหนล่ะผู้หญิงที่มึงว่า”
“อ่ะ..อะ....เอ่อ เรื่องนั้นน่ะ กะ...โกหก”
“หน๊อยยยยยย ไอ้เหี้ย ไร้สาระนะมึงนะ โกหกเรื่องไม่เป็นเรื่อง กูนี่ปรี๊ดขึ้นเลยมึงรู้ไหมห๊า!” ผมตะโกนไล่เตะมัน โหยไอ้ห่า มันหัวเราะลั่นเลย ซักไปซักมาบอกว่าวันนี้วันอาทิตย์เย็นแล้วอยากให้ผมออกมาเล่นด้วย ก็เพราะวันนี้ไอ้วุฒิมันไปรับพาร์ทไทม์ออกไปเชคเครื่องนอกสถานที่กับพนักงานที่บริษัทผม เจ้าบาสมันเลยไม่มีเพื่อน
“พี่ปิงอย่าโกรธดิ ผมแค่อยากเรียกพี่ออกมาเล่นด้วยกันนี่”
“มึงก็บอกกูดี ๆ สิวะ เล่นพูดแบบนั้นไป เกิดกูหัวใจวายขึ้นมาไม่แย่เหรอ” ผมดึงแขนมันนั่งลงที่ม้านั่งยาวริมสระ ใต้ต้นดอกไม้นั่นแหละ มองเห็นพี่เอย์เล่นเวทอยู่ในนั้นชัดเจนมากมันเปลี่ยนอุปกรณ์เป็นครั้งที่สอง ไอ้บาสหน้าจ๋อยผมเลยดึงมันเข้ามากอดคอ
“พี่เอย์กูน่ะ ไม่มีทางเหลวไหลทำตัวนอกลู่นอกทางแบบนั้นหรอกเว้ย พี่เขารักกูจะตาย แม้กระทั่งเดินเฉียดให้ผู้หญิงเข้ามาใกล้นะ ยังไม่เคยอ่ะบอกเลย นี่สงวนเนื้อสงวนตัวไว้ให้กูคนเดียวนะรู้ป่ะ ไม่เคยใช้ร่างกายเปลืองกับใครหน้าไหนหรอก พี่เขาเทคแคร์แค่กู” ผมทำสีหน้าเชิดๆ แน่นอนครับว่าผมโม้ครึ่งนึง หน้าตาไอ้บาสนี่แบบ สงสัยว่าจริงป่ะวะ อะไรแบบนั้น ผมก็เออ ตีคิ้วส่งๆไป
“จริงจริ๊ง” ผมย้ำ เพราะมันทำหน้าตาแบบไม่เชื่อสุดขีด
“เทคแคร์แค่พี่?? ไม่เคยใช่ร่างกายเปลืองกับใคร???”
“ก็เออดิวะ”
“อี๋....” ดู๊ดูมันทำเสียง เบะปากออกอีกด้วย ผมตบกบาลมันไปแรง ๆ หนึ่งที
“ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ พี่เอย์สนใจแค่กู เทคแคร์แค่กูเท่านั้นเหอะ” ชิ ผมไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมันแล้ว
“แล้วนั่นน่ะ เรียกว่าอะไร.....”
หืม?? ผมค่อย ๆ หันมองตามนิ้วมือที่ชี้ ๆ สั่น ๆ ของมันไป
ภาพพี่เอย์กำลังกางแขนออกกำลังโดยที่มีเด็กหนุ่มผิวพรรณขาวผ่อง หน้าตาดี ๆ ยืนอยู่ในอ้อมแขนมัน ภาพของเทรนนิ่งที่กำลังสอนลูกศิษย์วาบวั๊บเข้ามาในหัวผม ไอ้เด้กนั่นแย้มยิ้ม อิพี่เอย์มันคุยอะไรกับไอ้เด็กนั่นไม่รู้ ยิ้มใหญ่เลยเหมือนกัน สักพักมันเดินแยกมายกขวดน้ำขึ้นดื่มแล้วเดินไปที่ลู่วิ่ง ไอ้เด็กนั่นรีบลุกจากเครื่องยกบริหารอกแล้วตามมันไปวิ่งที่เครื่องข้าง ๆ ผมเอะใจนิดๆท่าวิ่งมันแปลกๆ ตูดบิดทำไมวะเหี้ย!
“มันเป็นตุ๊ดป่ะวะพี่” ไอ้บาสถามขึ้นตื่นๆ ผมเมียงมองไม่ค่อยชัดขยับๆเข้าไปอีก ลากไอ้ลุกน้องตัวดีตามเข้ามาด้วย
“ไม่ใช่หรอกมั้ง มันดูแมนๆเหมือนกันนะ” ผมเริ่มเครียดดดดดดด ไอ้สองตัวในห้องกระจก แม่งวิ่งไปยิ้มไป คุยเหี้ยไรกันอยู่วะ พี่เอย์ไม่ได้พูดอะไรหรอกนะ เห็นแต่อีกคนพูดคุยยิ้มอยู่ไม่หยุดเลย
“แต่ผมว่าใช่ ดูสินั่นมันมองแฟนพี่ตาหวานฉ่ำเชียว แบบนี้มันอยากกินคุณพี่เอย์ชัวร์ ๆ บาสฟันธง”
“อย่าพูดนะมึง” ผมหันไปดุมัน มีคนเดินผ่านทางมาพอดี พวกผมเลยยืดตัวขึ้น ประกอบกับคนในนั้นคงหันมองมาพอดีมั้ง พี่เอย์ท่าทางจะเห็นผมด้วย มันทำตาโตเลย
ตกใจเหี้ยไร ผมคิด
ตกใจที่ผมเห็นมันอยู่กับเด็กผู้ชายงั้นเหรอ
หรือว่าตกใจที่เห็นผมมาหามันถึงที่นี่
“ทำไมมึงมาอยู่ที่นี่” มันเดินผลักประตูออกมาหาถามอย่างสงสัย ตามองไอ้หมาบาสสลับกับมองผม แต่ตัวผมนี่มองข้ามไหล่มันไป ด้านหลังมันไอ้เด็กนั่นยืนมองพวกเราอยู่
ผมเห็นมันยิ้มด้วยนะ นิดๆ
“มากันเมื่อไหร่เนี่ย ทำไมไม่เข้าไปหากูล่ะยืนอยู่ตรงนี้นานรึยัง หรือว่ากำลังจะเข้าไป” มันขยับเข้ามาใกล้ผม ยื่นมือมาหาเหมือนจะทำอะไรกับเส้นผม ผมสักอย่าง ผมรีบขยับออก ชี้เข้าไปที่ไอ้เด็กคนนั้น
“พี่เอย์ครับ นั่นใคร”
เอากับผมสิ ผมคนตรงอ่ะ สงสัยต้องถาม
“ไหน ใครวะ” อิพี่เอย์หันซ้ายหันขวา
“คนนั้นน่ะ ข้างหลังพี่” ผมย้ำไปอีก พี่เอย์หันไปมองตามมือผม มันหันกลับมาท่าทางงงๆ
“คนไหน?”
หือ??
“ก็คนนั้นไง” อะไรของมันเห็นกันชัดๆยังถามอีกว่าคนไหน
“ไม่เห็นมีใครเลย มึงชี้ใครเนี่ย นั่นน่ะประตู! กรอบประตูเลยนะนั่น”
จิ๊! ประตูเห้ไร ไอ้เด็กนั่นมันยืนมองพวกเราอยู่ชัด ๆ ไอ้บาสนี่งงตาแตกเหมือนกัน มันเองก็มองผมสลับกับมองไอ้เด็กนั่น
“ก็นี่ไงพี่ ก็คนนี้.......!!”
ผมผลักพี่เอย์ออก จะเดินเข้าไปหาเจ้านั่น พริบตาที่ผมเดินผ่านไหล่พี่เขาเข้ามา สายลมเย็นเยียบพัดโชนผ่านใบหน้า แค่เพียงกระพริบตาหนึ่งที ร่างสูงขาวของเด็กนั่นหายวับไปแล้ว
ผมนี่ขนหัวลุกเลยครับ
“พะ....พะ.....พี่......” ไอ้บาสอ้ำอึ้งพูดติดๆขัด ๆ ผมว่ามันเองก็คงไม่ต่างจากผมหรอก ก็เราเห็นเจ้าเด็กนั่นด้วยกันอยู่แท้ ๆ
“พะ.....พี่เอย์ครับ.....” ผมเองก็ไม่ต่าง
“เป็นอะไรของพวกมึง ทำหน้าอย่างกับเห็นผี จะกลับเลยป่ะเนี่ย เดี๋ยวกูไปหยิบของแปป ”
ผมกับไอ้บาสพูดไม่ออก พี่เอย์กำลังจะหันกลับเข้าไป ไอ้บาสรีบคว้าแขนมันไว้
“ดะ...ดะ...เดี๋ยวครับ”
“อะไร” มันจ้องหน้าหมาบาส
“ผมถามพี่อย่างนึงก่อน ตอนนั้น ตอนที่พี่ลงสระว่ายน้ำ พี่ว่ายกับใครรึเปล่าครับ” หน้าตาไอ้บาสดูไม่ได้เลย ผมรู้ว่ามันคิดอะไร
“ว่ายกับใครอะไร ทั้งสระก็มีแค่กูอยู่คนเดียวดิ ก็ยังคิดอยู่เนี่ยทำไมวันนี้คนน้อยนักวะ กูเซ็งๆเลยขึ้นมาเล่นพวกอุปกรณ์ดีกว่า ยังเล่นไม่ถึงสิบห้านาทีพวกมึงก็มานี่แหละ”
ผมเห็นไอ้บาสหน้าขาวราวกระดาษ มันทำท่าคล้ายคนจะเป็นลม ผมรีบเขย่าแขนมัน พี่เอย์เดินเข้าไปด้านใน คงไปหยิบกระเป๋าอะไรของมันสักอย่าง ผมพยายามเลี่ยงไม่อยากเหลือบมองไปที่ประตูกลัวจะเจอไอ้เด็กนั่นอีก หมาบาสนี่แขนเย็นตัวเย็นมากๆ
“ไอ้บาส มึงไหวป่ะวะ” ผมถาม
“พะ..พี่ปิง” มันเรียกชื่อผมเหมือน ๆ จะร้องไห้
“เรื่องที่ผมเล่าให้พี่ฟังทางโทรศัพท์น่ะ เรื่องจริงนะ ผมเห็นผู้หญิงเกาะหลังพี่เอย์ว่ายน้ำจริง ๆ แต่ดูไปดูมาเธอหายไปไหนไม่รู้ผมเลยนึกว่าตัวเองตาฝาดไหมยังไง หรือว่าเธออาจจะขึ้นจากสระตอนที่ผมไม่เห็น พอพี่มาผมเลยบอกว่าตัวเองโกหกเพราะหาหลักฐานอะไรมายืนยันไม่ได้ ผมเลยต้องบอกพี่ไปแบบนั้น”
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย” ผมอุทานกระซิบ หันซ้ายหันขวา
“อย่าบอกนะว่า ผู้หญิงที่มึงเล่านั่นก็ ผะ........ผะ........ผี!!!!!”
“เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เราสองคนร้องออกมาพร้อมกันทันทีที่คำว่าผีหลุดออกมาจากปากผม ไอ้บาสกระโดดขึ้นกอดคอขาหนีบเอวผมเหมือนกับท่าลิงอุ้มแตง พี่เอย์สะพายกระเป๋ากีฬาออกมาเห็นพอดี มันกระชากไอ้บาสออกจากตัวผมแล้วเหวี่ยงทิ้งลงข้างสระ
“อย่ามารุ่มร่ามกับเมียกูนะ!” พี่เอย์ชี้หน้าด่ามัน ไอ้บาสรีบยกมือขอโทษหน้าแดงมากๆ ผมว่ามันร้องไห้ เพราะความกลัวผีมากกว่าจะกลัวแฟนผม พี่เอย์เดินนำออกไปพวกผมรีบเดินตาม
คืนนั้นทั้งผมทั้งบาสทิ้งมอไซด์ไว้ที่นั่นทั้งคู่ หลังจากกลับถึงบ้านผมเล่าให้พี่เขาฟังมันเลยบอกว่า มิน่าล่ะ ได้ยินข่าวมาเหมือนกันว่าที่นี่ผีดุ แต่ยังไม่เคยเจอกับตัวเลยสักที เลยคิดว่าไม่มีอะไร ผมบอกว่าห้ามมันไปที่นั่นอีกเด็ดขาด
“เออแล้วพี่ยิ้มไรอ่ะ ไอ้บาสมันบอกว่าตอนว่ายน้ำพี่ยิ้มด้วยนี่ แถมตอนวิ่งนั่นก็ยิ้มอีก” ก็ถ้าว่ามันมองไม่เห็นผีอย่างที่พวกผมเห็น แล้วพี่เอย์ยิ้มอะไร พูดอะไรอยู่คนเดียว
“จะไปรู้ได้ไงวะ” มันทำหน้าแปลก ๆ คล้ายกำลังปิดบังอะไรสักอย่าง
“พี่-เอย์” ผมจ้องหน้าคาดคั้น ยังไงซะมันก็ต้องตอบ คนเราจะพูดคนเดียว ยิ้มอยู่คนเดียว เป็นไปไม่ได้
“เอ่อ....ก็คิดถึงมึง บางทีคงยิ้มออกมาเองล่ะมั้ง”
“บ้า แล้วพูดคนเดียวด้วยงั้นดิ่?”
“ประสาท ใครจะไปพูดคนเดียว กูร้องเพลงเล่นโว๊ยยยย”
ผมเบะปากทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ พี่เอย์ผลักหัวผมแล้วดึงลงนอน
“นอนได้แล้ว คิดอะไรมากมายวะ พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าตักบาตรซะ”
คิดได้อย่างนั้นค่อยคลายใจหน่อย
ว่าแต่
ผีดุนี่ก็ธรรมดาอ่ะนะ.....ทว่าที่มันแปลกก็คือ
เป็นเห้อะไรวะ ทั้งผีหญิงผีชาย ทำไมต้องมาก้อร่อก้อติดกับแฟนผมไปเสียหมดด้วยล๊าา!!!!
คู่แข่งที่อยู่เหนือการคาดเดาจริง ๆ เลย
*******Special Complete*********
ตอนหน้าเชนซ่าร์....เร็ว ๆ นี้
-
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ผีแบบนี้จะจัดการยังไง ยากเลย ฮ่าๆ ดีแล้วเนอะที่เค้ามาเล่นแล้วไป โถ่พี่เอย์ฟีโรโมนเหลือล้นจนวิญญาณไม่อาจต้านทาน
-
ตอนพิเศษน่าขนลุกเอิ๊กๆ พี่เอย์นี่ดึงดูดทั้งสองเพศเลยซินะหมาบาสเกือนโดนพี่ปิงถีบซะแล้น
คิดถึงนะเออรอพาร์ทเชนซ่าร์ด้วยค่ะ และปล. จะคอยเป็นกำลังใจให้น้องมินนะค่ะตั้งใจสอบและโชคดีในการสอบนะค่ะ
-
อร๊ายอยากจะกรี๊ด เอย์ปิงมาให้หายคิดถึง ตอนพิเศษนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ o13 ขอบคุณค่ะ
รออีกคู่น๊า :hao6:
-
ขอบคุณมากๆนะคะที่จัดตอนพิเศษให้
แต่จะขอบพระคุณมากถ้าจะแต่งต่อไปเรื่อยๆไม่มีวันจบ เพราะรักเรื่องนี้มาก รักหมาปิงกับพี่เอย์มากกกกกกกกกก
ไม่อยากให้จบเลยจริงๆนะคะ :call:
-
พี่เอย์เสน่ห์แรงตลอดเลยไม่เว้น ผะ.... o22
-
พี่เอย์นี่เสน่ห์แรงจริงๆ มีทั้งผีชะนีและเด็กหนุ่มมารุมเลย
คิดถึงเชน-ซีซ่าร์ด้วย
ขอบคุณครับ
-
น่ากลัวไปนะ พี่เอย์เลิกไปเถอะ :mew5:
เกือบไปแล้วนะปิงนะ เกือบมีเรื่องกับพี่เอย์
เพราะสิ่งที่มองไม่เห็น o22
:mew1: :L2:
-
มาอ่านก่อนไปอาบน้ำ... ผมนี่ถึงกับไม่อาบน้ำเลย
-
5555555 พี่เอย์เนื้อหอมเกิ๊นนนนนน
-
:pandalaugh:
-
มันเหนือความคาดหมายสุดๆ
-
เหนือความคาดหมายจริงๆๆ 555+
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่เอย์เสน่ห์แรงจริง ๆ เลย
น่ารักอ่ะ แหม........เลยอดสวีทกันเลย โดน...แย่งซีน 55
รอตอนหน้าจร้า :กอด1:
-
55555 เราชอบอ่า เป็นตอนพิเศษที่น่ารักมากเลย พี่เอย์นี่เสน่ห์แรงจริงๆ
-
ขอบคุณ :)
-
5555....หมาปิงหึงผี
-
:-[ :-[ :-[
ขอบคุณตอนพิเศษ
พี่เอน่ารักเหมือนที่ว่า... :mew1:
-
เหนือการคาดการจริงๆ ไม่ว่าผีหญิงหรือชาย ก็ยังติดใจพี่เอย์ และทำให้ปิงหึงได้
-
แหม่....เอย์นี่เสน่ห์แรงแม้แต่คนที่ตายไปแล้วด้วยนะ
แบบนี้ปิงจะกันท่าไงไหว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
รอเชน-ซาร์ ต่อไป :hao7:
-
ตอนพิเศษ - 02(เชนซ่าร์)
วันนั้น.....ผมกับอันวาไปนอนค้างที่บ้านเชน
“อาเชนครับอันวาชอบอันนี้”
ดึกแล้วเจ้าลูกชายตัวดีของผมยังไม่นอน เราสามคนนั่งดูหนังกันอยู่ข้างล่าง หนูน้อยปีนขึ้นไปบนตักมัน อันวาพยายามเหยียบที่หน้าขาของคเชนทร์เพื่อปีนต่อขึ้นไปบนเคาน์เตอร์ใกล้ ๆ ที่ตู้โชว์กระจกนั่นเต็มไปด้วยโมเดลหุ่นยนต์เครื่องบินและรถถัง ช่างดึงดูดความสนใจของเจ้าหนูได้ดีมากจริง ๆ
“ระวังจะตกนะ” เชนลุกขึ้นประคองก้นเจ้าหมูอ้วน เขาหยิบโมเดลเครื่องบินออกมายื่นส่งให้
“มีเครื่องบินเต็มเลย อันวาชอบ” แก้มกลมขึ้นสี ดวงตาสวยน่ารักเป็นประกาย อันวาคงจะชอบมากจริง ๆ
“ระวังบาดมือนะครับ” คเชนทร์ยื่นเครื่องบินอีกลำส่งให้
“อันวาคิดถึงคุณปู่กับคุณย่า ทำไมถึงไม่อยู่ คุณปู่ไปไหนครับอาเชน อันวาอยากเล่นเครื่องบินกับคุณปู่” ผมไม่รู้นะว่าลูกชายผมคนนี้ไปหัดนิสัยออดอ้อนออเซาะแบบนี้มาจากใคร พักหลังเชนพาผมกับอันวามาค้างที่นี่บ่อย จนหมาน้อยสนิทกับพ่อแม่ของเขาไปแล้ว อันวาชอบเล่นสนุกกับคุณพ่อของเชนมาก
และไม่เฉพาะที่นี่นะ แม้แต่ที่บ้านผม คุณพ่อคุณแม่รวมถึงคุณย่าเดี๋ยวนี้หลงเจ้าอันวาหัวปักหัวปำ โดนเจ้าหมูน้อยหว่านเสน่ห์ให้หลงไปหมดทุกคนเรียบร้อย
“คุณปู่พาคุณย่าไปเที่ยวหัวหินนะ เราสามคนก็เลยต้องมาเฝ้าบ้านแบบนี้ไง” เจ้าหนูเอื้อมแขนป้อม ๆ ไปกอดรัดคอมันไว้ ดึกแล้วอันวาอาจจะง่วงนอน แก้มกลมซุกลงที่บ่าแกร่ง
“อันวาคิดถึงคุณปู่ ทำไมคุณปู่ไม่พาอันวาไปด้วย หัวหินไกลเหรอ หรือเพราะอันวาเป็นเด็กไม่ดี” ปากเล็ก ๆ เบะออกจมูกรั้นเริ่มแดงก่ำ ผมรีบลุกขึ้นตกใจเหมือนกันกลัวว่าเจ้าหนูจะร้องไห้ แต่คเชนทร์กลับปลอบใจน้องได้ดีมากๆ
“ไม่ใช่หรอกครับ อันวาเป็นเด็กดีอาเชนรู้ แต่ที่คุณปู่ไม่พาอันวาไปด้วยเพราะว่าจะไปสวีทกับคุณย่าสองต่อสองไง ครบรอบวันแต่งงานของคุณปู่คุณย่าพอดี”
“ครบรอบวันแต่งงานเหรอ??” หมาน้อยผละจากไหล่ออกมาถาม
“ใช่ครับ ถ้าอันวาอยากไปวันหลังอาเชนพาไปนะ”
“อันวาจะได้ไปเหรอ ที่หัวหินน่ะนะ”
“ใช่แล้ว หัวหิน”
“แล้วใครไปบ้าง มีอันวา มีอาเชน แล้ว..........มีใครอีกคร้าบ” เจ้าตัวดีหันมามองผม ตอนที่ทิ้งช่วงก่อนคำว่า มีใครอีกหลุดออกมา คเชนทร์นี่ส่ายหัวเลย ผมแอบขำ ยักไหล่บอกไม่รู้นะ กูไม่ได้สอนนะเว้ย
“ใครดีน๊าาา อาเชนให้อันวาเลือกละกัน อันวาเลือกใครก็คนนั้นแหละ”
“จริงเหรอครับ อันวาเลือกได้เหรอ”
“ใช่ เลือกได้เลย” ผมยิ้มไม่หุบ เมื่อลูกชายของผมเก่งฉกาจโดยไม่ต้องให้สอน แหม่ๆ รู้ใจแด๊ดดี้ ดีที่สุดเลยเดี๋ยวกลับบ้านให้รางวัลงาม ๆ
ขณะความคิดกำลังฟุ้งซ่านเตลิดไปไกล เสียงเล็กก็ดังขึ้นทำลายมโนของผมแทบจะหมดทุกอย่าง
“งั้นอันวาจะชวนเอตั้นไป เราไปกันฉามคน มีอันวา มีอาเชนแล้วก็มีเอตั้น อันวาจะไปเล่นเรือกล้วย เล่นคายัก แล้วก็ไปขี่ม้า”
โปรดอย่าถามถึงสีหน้าของคเชนทร์ แค่ได้ยินว่าเจ้าอันวาจะชวนเจ้าเอย์ไป แทนที่จะเป็นผม เชนงี้เหมือนคนกล้ำกลืนฝืนยิ้ม หน้าทั้งหน้าแทบจะปั้นออกมาเป็นยางยืด
..
“อันวาหลับแล้ว?”
หลังจากเราขึ้นมาชั้นบน เชนพาอันวาไปอาบน้ำ แต่งตัวปะแป้ง ผมเป็นคนเล่านิทานกล่อมเจ้าหนูนอน
เรื่องมันดูเหมือนธรรมดาใช่ไหม มันจะไม่มีอะไรเลยนะถ้าหากว่าตอนที่ผมอาบน้ำเสร็จแล้วออกมานั่งดูรูปภาพวัยเด็กของมันในอัลบัมภาพเก่า ๆ มาที่นี่หลายครั้งแต่ก็ยังไม่เคยเอามาดูเลยสักที คเชนทร์เปิดประตูเข้ามา มันเดินเช็ดหัวมองมาที่ผม
“เป็นเหี้ยไร ดูทำหน้าเข้า”
ผมดึงรูปเจ้าปัญหาออกมาถือไว้อยู่ในมืออยู่ก่อนแล้ว เอาโชว์ให้มันดูพร้อมกับถาม “ผู้หญิงคนนี้ใคร?”
มันนั่งลงข้าง ๆ ขัดสมาธิอยู่ที่พื้น
“อ๋อ เพื่อนไง ไม่เห็นตั้งนานนะรูปนี้คิดถึงเหมือนกัน”
อะไรวะ!! ผมเริ่มฉุน มาบอกว่าคิดถงคิดถึงอะไรกัน คนยิ่งคิดมากๆอยู่ ก็รูปที่ถืออยู่เนี่ยมันเป็นรูปถ่ายคู่กันระหว่างเชนกับผู้หญิงสวย ๆ นั่น
ใครที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วทำไมยัยนี่ต้องยิ้มหน้าบานท่าทางมีความสุขมากๆด้วยวะ ผมดูรูปนี้แล้วหงุดหงิดเลยดึงออกมานี่แหละ
“ท่าทางเขาชอบมึงนี่ ดูหน้าดิ่ ดีใจใหญ่เลยไม่ใช่รึไง” ผมประชด
เชนมันยังก้ม ๆ เช็ดหัวมันต่อ แต่ปรายตามองมาที่รูป “อือ ก็เคยคบกันระยะนึงอ่ะนะ”
“ห๊ะ!!” ผมอุทานลืมตัวรีบเอามือปิดปากลืมไปว่าอันวานอนอยู่
“อะไร มีอะไร?” ยังจะมาถาม
“เธอคนนี้เคยคบกับมึงเนี่ยนะ!?”
“เออ แปลกเหรอ ทำไมวะ”
ผมอึ้งแดกไปพักใหญ่ แต่รีบดึงตัวเองกลับมา ก็รู้หรอกว่าขี้หึงมากไป แต่ก็...... อะไรของมันวะทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่าผมหึงจริงนะ
“ปะ...เปล่า ก็แค่คิดว่ามึงเคยเป็นของคนอื่นด้วยเหรอ อะไรแบบนั้น”
“ห๊ะ?! อะไรของมึงซ่าร์”
“ไม่รู้อ่ะ มึงนอกใจกู” ผมสรุปความเอาดื้อๆ งอนขึ้นมาเสียเฉย ๆ อารมณ์แบบแปรปรวน คงเหมือนผู้หญิงที่รอบเดือนมา ช่างดิ ผมแกล้งงอนให้มันง้อบ้างไรบ้าง
“นอกใจอะไรของมึง แฟนเก่าใคร ๆ ก็เคยมีกันทั้งนั้น ถ้าแบบนี้เรียกว่านอกใจ ของมึงเป็นยี่สิบสามสิบไม่เรียกว่านอกใจมากกว่ารึไง”
“หยุดพูดนะ” ผมตะคอกเบา ๆ โมโหแล้วลุกขึ้น มันดึงแขนไว้
“ไม่ง้อนะ บอกไว้ก่อน”
ผมหันขวับไปจ้องหน้ามันเลย เอาดิ๊ มันไม่ง้อผมจริงใช่ไหม ผมสะบัดมือออก เดินมานั่งลงที่โซฟากอดอก มองไปที่อันวาที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง แล้วหันไปที่มันอีกครั้งก่อนสะบัดไปอีกทาง
ชิ! ไม่อยากจะมองหน้ามัน ผมนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้เลยลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่แถวเตียงมากดๆดู รูปภาพผมถ่ายกับเพื่อน ๆ ในวงการผู้หญิงสามสี่คนยังอยู่ในนั้น ผมเลือกรูปที่คล้ายคลึงกับรูปเมื่อตะกี้ของเชนมากที่สุดออกมาตั้งเป็นวอลที่หน้าจอ
หึหึ
เดินกลับไปนั่งลงข้างมันอีกครั้ง วางมือถือตัวเองลง แล้วเหล่ตามอง
“ไร้สาระ” มันว่าแล้วลุกขึ้นเลย โยนผ้าเช็ดตัวทิ้ง ไม่รู้รำคาญผมหรือว่าหึง เดินไปนั่งเสย ๆ ผมที่โซฟายาวข้างเตียง
ผมนั่งอยู่ที่เดิม หน้างอโดยไม่ต้องให้บอก ผมไม่พูดก่อนหรอกช่างดิ่ อะไรวะไม่รู้ว่าหึงกันบ้างไหมยังไง ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่บ้าง ผมก็แกล้งงอนไปงั้นแหละ ก็รู้ว่าต่างคนก็ต่างมีอดีตกันทั้งนั้น แต่ประเด็นแฟนเก่ามันเซ้นท์ซิทีฟไม่ใช่รึไง มาบอกว่าคิดถึงรูปนี้จัง แบบนั้น ผมเองก็คิดสิ ถึงผมจะเคยมีมาเยอะก็เถอะ
“นั่งทำไรอยู่ตรงนั้น ขึ้นมานั่งบนตักกูนี่” ผมหันไปทันที อยากจะเล่นตัวต่ออยู่หรอกนะ แต่โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ มันเรียกผมให้ขึ้นไปนั่งตัก ดีใจฉิบหายเลย แต่ก็แกล้งลุกทั้ง ๆ ที่หน้างอๆแบบนั้น
ผมปีนขึ้นไปนั่งลงที่ตักมัน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่เต็มใจงั้นดิ” ผมยกสองมือคล้องคอมัน ขณะที่สองมือของเชนเอื้อมมาบีบเข้าที่แก้มก้นผม
“ก็มึง......บังคับ”
“งั้นเหรอ หึหึ”
“กูยังโกรธอยู่นะ” ผมผลักหน้ามันออก เมื่อเห็นว่าใบหน้าคมนั้นกำลังโน้มเอียงเข้ามา ริมฝีปากเราจวนจะแตะกัน ถึงจะเสียดายอยู่บ้างแต่ขอเล่นตัวต่ออีกนิด
“บอกแล้วไงว่าไม่ง้อ” มันยังพูดแบบนั้นอยู่อีก
“แล้วนี่ไม่เรียกว่าง้อเหรอ”
มันส่ายหน้าปฏิเสธ กระตุกยิ้มร้ายนิด ๆ เป็นผมเองที่เผลอเอามือเลื่อนขึ้นไปประคองแก้มมันแล้วรั้งใบหน้าให้เข้ามารับจูบ
เราจูบกันแบบธรรมดา ใช้สกิลระดับเด็กประถม ขบเม้มริมฝีปากกันเล่น ๆ
“คนลามก แข็งแล้วนี่หว่า” ผมผละออกแล้วก้มลงดู เชนหน้าแดงนิด ๆ แต่ใบหน้าผมนี่ร้อนวูบวาบมาก
“มึงลามกกว่า แข็งตั้งแต่ปีนขึ้นมาแล้วเหอะ กูรู้”
ริมฝีปากเราแตะกันอีกเป็นครั้งที่สอง มันยังขบเม้มต่อเบา ๆ ผมเอียงหัวให้เข้ากับทิศทางที่ควรจะเป็น
“อันวาจะเห็นป่ะเนี่ย”
“หลับแล้วไม่รู้เรื่องหรอก”
“หัดอายลูกบ้างเหอะ”
“มึงเองก็หัดมีความต้องการให้มันน้อยลงบ้างนะ”
“บ้าๆ เชนคนบ้า” ผมทุบอกมันทำท่าทางให้ออดอ้อนเหมือนเด็กวัยรุ่น
เราสองคนพูดคุยกันแค่นั้นก่อนที่กิจกรรมทุกอย่างจะดำเนินไปตามที่มันควรจะเป็น
เวลาผ่านไปได้สักครู่....เสื้อผ้าสองเราต่างหลุดลุ่ย กองอยู่ตามพื้น มันกับผมกำลังอยู่ในท่า....เอิ่ม อะไรสักอย่าง
ทำไมผมต้องโก้งโค้งโดนมันรั้งก้นยกลอยเด่นขึ้นมาแบบนี้ด้วยวะ เห็นภาพตัวเองในกระจกผ่านตู้เสื้อผ้าบานใหญ่แล้วแบบ.......สองมือผมยึดเบาะของโซฟาไว้แน่นมาก ขณะที่อีกฝ่ายกระแทกกระทั้นลงมาไม่หยุด
ผมว่า ผมกำลังจะตก
“เชน อ๊ะ เดี๋ยว ๆ อ๊ะ....อื้ออ.....” ผมครางลั่น ครั้งนี้เชนดูแปลก ๆ มันต้องเป็นอะไรสักอย่างแน่ ๆ ผมเอี้ยวตัวหันไปดู มันโน้มลงมาจูบปิดปากแล้วครางเสียงต่ำ ๆกระซิบอยู่ที่ข้างหู
“กูไม่ชอบ รูปที่มึงตั้งเป็นวอลในโทรศัพท์ พรุ่งนี้ตื่นมาถ้ายังเจออีก กูจะจัดมึงให้หนักกว่านี้สามเท่า”
“โอ๊ยยย เชนเบาหน่อยเดี๋ยวกูตก”
“...หึ....”
มันไม่ฟังที่ผมพูดหรอก รู้เลยว่าตัวผมไหลลงจากโซฟาเรื่อย ๆ
จนกระทั่ง.....
“เฮ้ยยยยยยยยย หยุดก่อนเดี๋ยววววว.....โอ้วววววว โคร้ม!!”
ผมว่าแล้ว......
ครึ่งตัวของผมร่วงลงที่พื้นขณะที่มันยังรั้งสะโพกผมกับสะโพกมันติดกันอยู่อย่างนั้น
ภาพในกระจกช่างน่าขบขันเป็นบ้า ขาผมชี้ไปคนละทิศละทางอยู่บนโซฟาขณะที่ลำตัวช่วงบนกองตกลงมาที่พื้น เชนพ่นเสียงหัวเราะเสียงดัง มันขำจนหน้าแดงคอแดง ก่อนฉุดดึงผมให้ขึ้นมานั่งข้างกันดี ๆ
“หัวเราะเหี้ยไรล่ะ ก็บอกแล้วว่าจะตกๆ มึงไม่ฟังเองนี่” ผมก้มลงหยิบผ้าห่มที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมาพันตัวไว้
“หึหึ” มันยังขำต่ออีก ผมเลยหันไปจ้องหน้ามัน เชนผลักหัวผมเบา ๆ หนึ่งที
มันยิ้ม
“อยู่กับมึงนี่ไม่มีเบื่อเลยจริง ๆ นะ ซีซ่าร์”
มันว่าแล้วลุกพรวดขึ้นก่อนอุ้มผมทั้ง ๆ ผ้าห่มไปโยนโครมลงที่เตียงแล้วตัวมันเองกระโดดทับลงมา โดยไม่สนสักนิดว่าอันวาจะตื่นรึเปล่า
“ชอบไม่ใช่เหรอ ทำแรง ๆ เล่นแรงๆ”
ผมหันไปกัดนมมัน เชนซี๊ดปากแล้วบอกเจ็บ
“เออ กูชอบ”
“หึหึหึ” มันหัวเราะเสียงต่ำๆอีกครั้ง ก่อนขยับตัวผมเข้าไปกอดไว้จนแน่น
สรุปคืนนั้น......ไม่เสร็จกันทั้งคู่ เพราะว่าหลับกันไปทั้ง ๆ แบบนั้นจริง ๆ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าไปแหย่ให้มันหึงเด็ดขาด ไม่งั้นคนที่เจ็บตัวจะเป็นผมเอง
***Special Complete***
Thx.
-
นึกภาพเชน กะ พี่เอย์ไปหัวหินด้วยกัน แทนที่ทะเลจะหวาน กลัวจะเป็นทะเลเดือดแทน 555
พี่เชนปากแข็งมาก บอกไม่หึง ไม่ง้อ แต่ถ้าพี่ซาร์ทำอีกเจอเป็น 3 เท่า นี่คือไม่หึง ไม่ง้อชิมิ
-
เดี๋ยวนี้พี่เชนเค้าหึงเปิดเผยแล้วแฮะ รักพี่เชนขึ้นอีกเป็นกองอ่ะ ชอบบบบบบบบบบ :ling1:
-
อันวาเลือกคู่ได้สุดยอดอ่ะ ถ้าไปจริงหัวหินกลายเป็นทะเลเดือดแน่ แต่สงสัยก่อนไปทะเลที่บ้านเชนก็เดือดเลือดพล่านแล้วนั่น 555
-
เชนซ่าร์ ฟินดีนะ แต่คือฮามากกว่า 555555
ยังไม่เสร็จเลยแต่ซีซ่าร์ดันตกโซฟาก่อน
รุนแรงกันดีนะ ดีที่อันวาไม่ตื่น ไม่งั้นนะยิ่งกว่านี้
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะสำหับตอนพิเศษ :pig4:
:mew1: :L2:
-
:mew1: :mew1:
-
ถึงจะบอกแบบนั้น... แต่จิงๆแล้วซีซาร์ก็แหย่ให้ เชนหึงทุกวันซินะ 5555 :z1: :z1: :z1:
-
แทบฮาตกเตียงตอนที่อันวาบอกว่าจะไปกับพี่เชนและพี่เอย์
ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh5:
เอาจริงๆก็ฮามากมาย ได้เห็นคู่นี้กัดกันแน่ๆ
แล้วพี่เชนของชั้นก็ต้องโดนแกล้งแบบน่าสงสารแน่ๆ
-
พี่เชนก็หึงโหดไม่ต่างกัน
-
อัยยะ พี่เชนกับพี่ซ่าร์นี่แซ่บไม่ไหวแล้วววว
เขารักกันดุเดือดดีนะ ไม่คิดว่าพี่ซ่าร์จะงอนได้ง๊องแง๊งแบบนี้นะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ
ในที่สุดพี่เชนก็เอ่ยปากให้รู้สึกหึงซักที ฮู้เล่~
-
แซ่บอ่ะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
พึ่งมาอ่านน่ารักทั้งสองคู่เลย
-
จิ้มแปป
คู่นั้นเค้าหวานละมุน คู่นี้แซบสะท้านใจ
-
ยังคงความบ้าไว้ทั้งคู่...ฮาดีค่ะ..รักกันแบบแสบๆแซ่บๆ
-
เชน ซ่า. . . . ซาบซ่าน ถึง ทรวง ♡
-
เชน กะ เอย์ตั้น 5555555555(
อันวา หนูสุดยอด
-
อันวา แกล้ง ป๊ะป๊า ป่าว จะให้อาเชนไปกะพี่เอย์ ตายๆๆๆๆๆๆ พี่เอย์มันคงยอมหรอกนะ 555
-
อยากเตะไอ้พี่เชน ซ่าก็บอกอยู่ว่าจะตกโซฟาๆ ยังจะ....
จากกำลังอีโรติกๆ กลายเป็นคอเมดี้ไปเลยไง :ling1: :katai1: 5555555
น้องอันวาน่ารัก ฉลาดเกินวัย 55 พี่เชนก็นะ ไม่หึงๆ แต่แหมมมมม หึงก็บอกว่าหึงดิ!!!
-
คู่รองนี่เค้ารักกันรุนแรงจริงๆ ฮ่าๆ
-
พอมีน้องอันวา ครอบครัวนี้เลยดูมีความสุขกันสุด ๆ ไปเลย :กอด1: พี่เชนนี่ขึ้หึงแบบไม่น่าเชี่อ ส่วนพี่ซ่ารก็(นิสัย)เด็กมากอ่ะ :ruready
รอตออนพิเศษต่อ ๆ ไปนะคะ
:katai3:
-
โหยยย. คู่รองนี่รักกับแบบดิบๆอ่ะ ฟินรร
-
พี่เอย์นี่เสน่ห์แรงนะ แม้แต่กับผีก็ไม่เว้น
อ๊ากก ขนลุกอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักอ่ะ คู่นี้
ไม่เคยเห็นโมเมนท์เช่นนี้มาก่อน น่าร๊ากกกกกกกกกก
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:haun5: :haun5:
-
เพิ่งได้มาตามอ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบ สนุกมากๆเลยค่ะ
ตอนดราม่าก็เศร้ามาก หมดน้ำตาไปหลายปี๊ป
ชอบนายเอกแบบปิงมาก ซ่าๆแก่นๆแต่ขี้หึงไปหน่อย พี่เอย์ก็เท่สุดๆขี้อ้อนมาก ตอนแรกๆลุ้นว่าพี่เอย์จะเป็นนายเอกซะอีก55555
คู่เชนซีซ่าร์ก็น่าติดตามมากค่ะ อยากให้มีตอนพิเศษออกมาอีกเยอะๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:mew1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ ^^
ดีๆ ให้อิพี่เชนมันแสดงออกมั่ง
ไม่งั้นพี่ซ่าร์ของชั้นรุกอยู่ฝ่ายเดียวตลอดๆ ชิส์
-
น้องอันวาติดอาเชนทร์มากมายนะ น่ารักอ้ะะะะะะ
ติดจนลืมพ่อเลยป่ะเนี้ยะ ฮี่ๆ
หึงพอกัน แต่พี่เชนทร์หึงโหดดเดดด โคตรเท่ห์ อร๊ายยยยย เอาอีกกกกกกกก สั้นไป๊
พลีสสสสสสส
-
พี่เชนพี่ซ่าร์น่ารักมากกกกก หมาปิงกะพี่เอย์ก็ด้วยยย
-
:m20: อย่างฮา
-
:o8: อยากสารภาพว่า ไปอ่านเรื่องนี้มารอบที่ 2 ด้วยล่ะ เป็นเรื่องที่ชอบมากๆๆ ดีมากๆ แต่งได้น่าติดตามสุดๆ ไม่ดราม่ารุนแรง พระเอก-นายเอก น่ารักมาก และจบได้สมบูรณ์แบบที่สุด
อยากได้แต่งเรื่องใหม่ให้อ่านอีกเร็วๆจังคับ :mew1: :mew1:
-
เย้ อ่านจบแล้วจ้า
น่ารักทุกคู่เลย ทั้งเอย์-ปิง แล้วก็เชน-ซาร์ o18
อ่านแล้วก็ขำพี่เอย์นะ พวกปากไม่ตรงกะใจ นิสัยก็เด็กน้อยมาก กินยากอีกต่างหาก
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวดีๆ นะจ๊ะ :กอด1:
-
ตอนพิเศษ1
น่ากลัวมากเลย
ผีหนุ่มนี่หลอกให้หมาปิงกับบาสตกใจเล่น
แต่ผีผู้หญิงในสระว่ายน้ำนี่สิหลอนของจริง
คือเชื่อไปแล้วนะว่าบาสอำหมาปิง
แต่พอเฉลยตอนท้ายนี่ขอนลุกเลย
ตอนพิเศษ2
อันว่าน่ารัก
คิดภาพถ้าพี่เชนไปหัวหินกับอิพี่เอย์แล้ว ฮามาก
ตอนแรกนึกว่าอันวาจะตอบว่าเลือกหมาปิง เงิบเลย
พี่เชนพี่ซ่าร์ขี้หึงพอกัน ฮาร์ดคอร์จริงๆคู่นี้
ปล.จะมีพาร์ทที่พี่เชนเป็นคนเล่าไหมคะ อยากอ่านความรู้สึกฝั่งพี่เชนบ้าง
-
5555555
เชน อันวา เอย์ตั้น ถ้าไปทะเลด้วยกันจริงๆ ตาย ตายแน่ๆ
-
ขอบคุณ :)
-
น้องมินพาตอนพิเศษเชยซ่า มาเยี่ยม คนอ่าน แหมอ่านไปก็หวานไปนะ
พี่เชน แสดงออกกับซ่าร์ เยอะขึ้น ชอบๆ อิอิ
-
:mew1: :mew1: ชอบมากๆครับ ฟินสุดๆ น่าจะมีภาคต่อนะครับ ติดตามๆ
-
:mew1: :mew1: ชอบมากๆครับ ฟินสุดๆ น่าจะมีภาคต่อนะครับ ติดตามๆ
-
เชนนี่ปริศนาเยอะปริศนาแยะ ตอนที่มีอะไรกะซ่าร์ครั้งแรก
ยังมิเคบียร์ว่าเบยยว่าเชนพูดชื่อใครออกมาในตอนท้าย
นี่เรายังนึกสงสัยมาจนบัดเดี่ยวนี้ แต่ก็นะ จะเป็นใครได้ล่ะ
เนอะซ่าร์เนอะ เชนก็หึงโหด ซ่าร์ก็ชอบยั่วะ เอสเอ็มทั้งคู่ คึคึ
-
โคตรดีใจกลับมาจากต่างจังหวัดมาเจอตอนพิเศษสองตอนรวด อย่างฮา ทั้งสองคู่เลย :กอด1: :กอด1: เรารักเรื่องนี้คนแต่งด้วยน่ะจ๊ะ
-
เอย์ตั้นมีเสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ
คเชนก็ขี้หึงใช่ย่อยนะนั่น
-
อ่านมาราธอนมากเลยค่ะ (แอบอู้งานอ่านด้วยล่ะ 55) โดยส่วนตัวชอบเรื่องแนวๆ นี้นะคะ เคะไม่ติดหญิง...ในที่นี้หมายถึงนิสัยกระเดียดไปทางสาว อ่อนแอ ขี้แย จิตตก ขี้กังวล อะไรประมาณนั้นน่ะค่ะ แต่เรื่องติดหญิงจริงๆ ข้ามไปเถอะนะคะ 55 เป็นอันเข้าใจกันเนอะ ชอบปิงมากค่ะแม้บางช่วงจะแอบขัดใจซึ่งก็ไม่ต่างจากความรู้สึกที่มีต่อพี่เอย์เลย ส่วนใหญ่จะเป็นตอนดราม่าแยกย้ายกันเพื่อกลับมาเจอกันใหม่ สะเทือนอารมณ์สุดๆ อะค่ะ คือจากที่อ่านไปยิ้มไปกลายมาเป็นเบะปากน้ำตานอง คนละฟิลเลยให้ตาย 55 ต้องรีบๆ อ่านเพื่อคลายเศร้า สองคนนี้จะผ่านกันไปยังไงนะ แต่เอ๊!! ไหงมือที่สาม สี่ ห้า (อันนี้มโนล้วนๆ) โผล่มาจากไหนหนอ ประหวั่นหน่อยๆ ว่าจะมีการเอนเอียงเกิดขึ้นไหม ตับชักปวดตุบๆ รีบอ่านต่อไป 55 ลุ้นจนเกรงไปหมดจริงๆ กว่าจะผ่านพ้นทุกอย่างมาได้ถือว่าคุ้มนะคะ จากจุดเริ่มต้นจนสิ้นสุดไม่มีอะไรที่เราติดค้างหรือไม่เคลียร์นะ ออกจะสุดโต่งไปหน่อยกะความขี้อ้อนหรือหึงหวงของพี่เอย์ 55 ส่วนตัวละครอื่นๆ ลงตัวแล้วค่ะ อาจจะไม่ได้โฟกัสเท่าคู่หลักเท่าไหร่ แหะๆ (ตีตายเลย) ก็เราจดจ่ออยู่กับการไขคดี(อะไรของเธอ) ไขเรื่องราวของคู่หลักนี่นา แต่ถ้าถามว่าเล็งอะไรยังไงบอกเลยว่า บาส วุฒิค่ะ 555555 แหวกแนวไปไหม โอ้ยยยยยยยยย ไม่รู้สิ มันเหมือนกับมีซัมติงอะไรบางอย่าง แต่ไม่สามารถไขข้อข้องใจได้ ไว้มีความคืบหน้าอย่าลืมมาเล่าให้ฟังบ้างนะคะ กระซิบๆ ก็ได้ 5555
สุดท้ายแค่อยากจะบอกว่าอยากได้หนังสือด้วยอีกคน แต่คงไม่มีโอกาสได้ร่วมประมูลแน่ๆ เสียใจเหมือนกันแต่ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากๆ สำหรับเรื่องราวสนุกๆ ระหว่างพี่เอย์กับหนุ่มปิงนะคะ
:mew1:
-
สกรีมมมมม มีพิเศษเชนซ่าาาาาาา
-
เค้าอยากอ่านเชนซ่าร์ง่าา
คู่นี้นี่ลุ้นมาตั้งนาน อยากรู้ว่าเป็นไงมาไง T T
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนถึงปัจจุบันแล้วหลังจากขาดช่วงไปนาน
ก่อนอื่นต้องขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะสำหรับเรื่องนี้ ชอบมากๆ
ดีใจที่สุดท้ายคุณแม่คุณย่าพี่เอย์ก็ยอมรับได้ แฮปปี้กันถ้วนหน้า
รู้สึกได้ว่าค่อยๆโตมากับทุกๆคนเลย พี่เอย์หมาปิงผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะมาก
ทุกๆอย่างมันเหมือนสิ่งที่เกิดได้จริงๆในชีวิตปกติ ทุกอุปสรรคโดยเฉพาะครอบครัวพี่เอย์ มันคงเป็นเรื่องยากในการจะยอมรับในสถานะครอบครัวใหญ่โตมีหน้ามีตาขนาดนั้น
แต่คุณรันก็ใจร้ายนะ สัญญากับลูกไว้แล้วแท้ๆ เราก็สงสารเขานะ แต่สงสารเอย์ตั้นกับปิงมากกว่า
รวมถึงทุกๆการตัดสินใจของทั้งคู่เราก็เข้าใจได้นะ เขาก็มีเหตุผลของเขา เลยทำให้เรารู้สึกเหมือนเขามีอยู่จริงและผูกพันด้วย
ยิ่งอ่านมาจนจบก็แบบเขารักกันมากจริงๆนะ รู้สึกดีมากๆ 555555555 ใช้เวลาอ่านนานเลยค่ะไม่อยากให้จบ :sad4:
ส่วนคู่เชนซ่าร์ก็น่ารัก พี่เชนปากแข็งได้อีก ยังอยากรู้เรื่องคู่นี้อีกเยอะเลย ขอตอนพิเศษรัวๆนะคะ 555555
น้องอันว่าน่ารักมากๆ พี่เชนทำไงให้น้องชอบเนี่ย เอาของเข้าล่อใช่ไหมสรุป
สุดท้ายก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ขอบคุณจริงๆ รักเรื่องนี้
-
มินมาอัพเมื่อไหร่ ไม่รู้เรื่องเลยอะะะะะะะ
อยากรู้มากๆว่าสองคู่หลังเค้าไปรักกันได้ยังไง//ทำตาปิ๊งๆ :impress2:
-
อันวาหนูเข้าใจเลือกน่ะ ให้เอตั้นไปสวีทกับคเชนร์ ที่หัวหินนนน :m20: :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh: :jul3: :jul3: :jul3:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนถึงปัจจุบันแล้วหลังจากขาดช่วงไปนาน
ก่อนอื่นต้องขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะสำหรับเรื่องนี้ ชอบมากๆ
ดีใจที่สุดท้ายคุณแม่คุณย่าพี่เอย์ก็ยอมรับได้ แฮปปี้กันถ้วนหน้า
รู้สึกได้ว่าค่อยๆโตมากับทุกๆคนเลย พี่เอย์หมาปิงผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะมาก
ทุกๆอย่างมันเหมือนสิ่งที่เกิดได้จริงๆในชีวิตปกติ ทุกอุปสรรคโดยเฉพาะครอบครัวพี่เอย์ มันคงเป็นเรื่องยากในการจะยอมรับในสถานะครอบครัวใหญ่โตมีหน้ามีตาขนาดนั้น
แต่คุณรันก็ใจร้ายนะ สัญญากับลูกไว้แล้วแท้ๆ เราก็สงสารเขานะ แต่สงสารเอย์ตั้นกับปิงมากกว่า
รวมถึงทุกๆการตัดสินใจของทั้งคู่เราก็เข้าใจได้นะ เขาก็มีเหตุผลของเขา เลยทำให้เรารู้สึกเหมือนเขามีอยู่จริงและผูกพันด้วย
ยิ่งอ่านมาจนจบก็แบบเขารักกันมากจริงๆนะ รู้สึกดีมากๆ 555555555 ใช้เวลาอ่านนานเลยค่ะไม่อยากให้จบ :sad4:
ส่วนคู่เชนซ่าร์ก็น่ารัก พี่เชนปากแข็งได้อีก ยังอยากรู้เรื่องคู่นี้อีกเยอะเลย ขอตอนพิเศษรัวๆนะคะ 555555
น้องอันว่าน่ารักมากๆ พี่เชนทำไงให้น้องชอบเนี่ย เอาของเข้าล่อใช่ไหมสรุป
สุดท้ายก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ขอบคุณจริงๆ รักเรื่องนี้
พี่เชนล่อน้องด้วยไอติมค่า
-
:z2: :z2: แวะมาเม้นก่อนไปอ่านต่อ ทนไม่ไหวล้าววว
เอาที่คนแรกเลย บุคคลที่สุดแสนจะสรรเสริญ กัส :beat: คือตั้งแต่ประโยคแรกที่นางปรากฏตัวความหมั่นไส้ก็พุ่งขึ้นระดับสิบชนิดที่ว่า :z6: :z6: ดื้อด้าน หมั่นไส้ น่ารำคาญ ความรู้สึกคือไม่ชอบมากๆ แบบ ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้ ชอบเอย์ก็ชอบไปดิคิดว่าดีแล้วก็ทำไปเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตคนอื่นคิดว่าเขาจะมองตัวเอง ก็ดีนะ ทำไปเถอะพ่อคุณเอาที่เจริญๆ หมั่นไส้สุดติ่งมากกกก :beat: รู้สึกดีขึ้นมาอีกกองที่คนก็เกลียดกัสด้วย แบบก็แอบสะใจอยู่ยิ่งนางไม่มีคู่ยิ่งแบบ :laugh:
ชอบตัวละครแบบพี่เอย์อ่าาา คือแบบเป็นคนปากแข็งซึนนู่นนี่นั่นแต่น่ารักมากเคมีเข้ากั๊นเข้ากันกับปิง ชอบมากกก ปิงอาจพยายามแมนนะแต่นึกนางแมนไม่ค่อยออกหรอกเวลาอยู่กับพี่เอย์ คือพี่เอย์เป็นผู้ชายอบอุ่นมากก ประทับใจทุกอย่างของพี่เอย์เลยค่ะ เรียกว่าพระเอกอบอุ่นแห่งปีก็ว่าได้ คือนางน่ารักมากทั้งต่อหน้าและลับหลังปิง ชอบตอนที่นางปฏิเสธกัสไปตรงๆแบบนั้นที่นิวยอร์ก แล้วยิ่งประทับใจขึ้นไปอีกว่าพี่เอย์ทำเพื่อปิงมากกก อยากให้ปิงรู้ว่าพี่เอย์ทำอะไรเพื่อปิงบ้างมันมากมายจนรู้สึกว่าปิงโชคดีมากๆ ตอนที่พี่เอย์พยายามคุยกับคุณแม่เพื่ออยู่ไทย ตอนที่พี่เอย์ไปนั่งสวนสาธารณะมองดาว ที่พี่เอย์ดูรูปปิงผ่านมือถือตลอด ตอนที่พี่เอย์ให้พี่เดียร์คอยตามดูแลปิงให้แล้วส่งข่าว :กอด1: น่ารักมากๆค่ะ แล้วก็ตอนที่พี่เอย์ตั้งบริษัทลมเพื่อปิง ถ้าเราเป็นปิงแล้วรับรู้เรื่องราวที่ผู้ชายคนนี้ทำพูดได้เลยนะคะว่าร้องไห้แน่นอนคนๆหนึ่งที่ยอมทำเพื่อนเราขนาดนี้ แถมพี่เอย์ยังมั่นคงมากๆด้วยมีแค่ปิงคนเดียวตลอด รักผู้ชายแสนดีแบบนี้ :กอด1:
ปิงชอบที่ปิงเป็นตัวของตัวเองค่ะ อ่านแต่ละตอนก็ต้องยิ้มได้ตลอดปิงไม่ได้แค่ทำให้พี่เอย์ยิ้มนะคะเราก็ยิ้มไปกับปิงด้วย ปิงน่ารักเป็นเด็กดีค่ะกตัญญูมากๆเหมือนที่คนอื่นบอก แล้วก็เป็นคนมีเหตุผลเข้าใจแยกแยะไม่งี่เง่าชอบมากค่ะ
คู่พี่ซีซ่าร์กับพี่เชนนี่ 55 พี่ซ่าร์มาเหนือมากกกกกกตอนแรกนึกว่าพี่เชนจะจีบก่อนซะอีก โถววว ปากแข็งจริงๆพี่เชนเอ้ย จริงๆแอบชอบเขามาตั้งแต่มัธยมก็บอก เชียร์คู่นี้เต็มที่เลย55 ชอบมากกกกกตอนแรกเกือบหมั่นไส้พี่ซ่าร์แล้วนะคะบังอาจมาจิ๊จ๊ะกับปิง แต่ก็รักพี่ซ่าร์แล้วค่ะนางน่ารักดีตอนนี้นางก็มองปิงเหมือนน้องแล้วนี่เนอะ
ไปอ่านต่อดีกว่า :katai5:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะครับ น่ารักมากๆ
-
:pig4:
เชนซาร์น่าติดตาม
-
หมาปิงทีนี้ก็ไม่ต้องพยายามอยากกดพี่เอย์แล้วนะ ฮุฮุ~~ สนุกมากกก :hao6: :hao7: :hao6:
-
อ่านจบแล้วววว :katai2-1: ความรักของพี่เอย์กับปิงมั่นคงมากก รู้สึกอย่างนั้นมาตั้งแต่ที่สองคนห่างกันจนตอนสุดท้าย
ตอนแรกไม่นึกว่าจะมีฉากแม่กับคุณย่าพี่เอย์อีกแต่พอท่านทั้งสองกลับมาน้ำตาไหลเลยค่ะซึ้งมาก :hao5:
อีกอย่างหนึ่งอ่านจบแล้วรู้สึกว่า พี่เชนพี่ซ่าร์ จะเอาอีกๆๆๆๆ รู้สึกอารมณ์ยังไม่จบค่ะ 555
-
สนุกมากค่ะ อ่านแล้วติดเลย ชอบเอย์นะ รู้สึกว่าเป็นฝ่ายที่รักมั่นคงมากกว่า ปิงก็รักเอย์จริง แต่ยังมีเหล่สาวเกี้ยวสาวเล่นบ้าง อาจเพราะนิสัยเป็นเด็กกว่ามั้ง ตอนคุณแม่นี่ทำเอาน้ำตาไหลเลยล่ะ ซึ้งและอินมาก
บวกๆๆจ้า^^
-
ต่างฝ่ายต่างหึงกันเกี่ยวกับเรื่องแฟนเก่าทั้งคู่
ขอบคุณครับ
-
อ่านค้างตั้งแต่ตอนสี่สิบกว่าๆมานาน555555
ตั้งแต่ตอนนั้นลงมารู้สึกได้ถึงความเรียบง่าย
ความสบายใจ อาจจะเป็นเพราะเราตัดความวุ่นวายจากตอนเก่าๆออก
แล้วมาอ่านใหม่ และเพราะความสดใสของเด็กด้วย
บรรยากาศเลยสดใสไปด้วย น้องอันว่ามันน่ารักจริงๆ
ตอนคำถามเราก็ว่าละว่าตอนแรกเราไม่ชอบพี่เชนเลยนะ
มันเป็นความรู้สึกเหมือนโดนแย่งของรักไปอะ
แล้วนี่เป็นคนไม่ชอบตัวรองทุกตัวที่มาชอบนายเอก เลยเหม็นๆหน้าพี่เชน
ที่แท้ก็เพราะตอนแรกคนเขียนจะให้พี่เชนเป็นมือที่สามนี่เอง
ถึงว่าเราถึงไม่ชอบๆ แต่พอมาช่วงกลางๆหน่อยรู้สึกดีกับพี่เชนเฉยเป็นเพราะสัมผัสได้ว่า
พี่เชนคิดกับปิงแค่น้องมั้งคะ
เรื่องหนังสือถือเป็นเรื่องน่ายินดีนะคะที่ทำอะไรให้บอร์ด
เรื่องรวมเล่มหรือไม่เป็นการตัดสินใจจากคนเขียนค่ะ
คนอ่านก็ได้แต่แสดงความต้องการ สุดแล้วแต่คนเขียนตัดสินใจ เราเคารพการตัดสินใจค่ะ
แต่จะพอใจไหมอีกเรื่อง อ้าว5555555555555555
ชอบตอนพิเศษเชนซีซ่าร์เพราะมีน้องอันวาด้วยมั้ง
มันเลยละมุนๆ น่ารักๆสดใสดี
ปล.เรื่องกระแสต่างๆตอนพิเศษต่างๆ เราว่าคนเขียนไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ
ทำตามความตั้งใจ ไว้มีโอกาสพิเศษ แดดร่มลมตกจะมาเขียนตอนพิเศษก็มานะคะ
ไม่ว่าจะมีหรือไม่ ไม่ต้องคิดมากค่ะ
-
:ruready มีความข้องใจกับคนเขียน เราไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว แล้วมาทำให้ผมร้องไห้ทำไม
:angry2:
อิอิ แต่ไงก็ขอชม กลม ครบรส ไม่อยากวาง ผมอ่านแบบจบแล้ว คือยังข้างนะ คือหัวเราะ ยิ้ม เศร้า ร้องไห้ ขนาด หยุดอ่านไปร้องไห้เลยทีเดียวตอนที่คืนแห่งการลาจาก แล้วเพลงอยากหยุดเวลา มันคือใช้มันคือมา มันคืองานประนีต มันคือไม่เตรียมใจ (แม้เอาจริงแอบเอะใจชอบพูดเรื่องเรียนต่อโทมาแต่ต้น) เหมือนพามันมา มันคือการจากลาที่งดงามบนเศษสากหัวใจที่แตกสลาย การรอคอยแบบไม่มีจุดหมายเพียงเชื่อมั่นในคนรักของตน แม้มันจะมีเหตุผลมากมายให้เปลี่ยนใจ แต่ไม่อาจทำร้ายใจตัวเองได้ ของเพียงมีกำลังใจเป็นเพียงเศษซากแห่งความทรงจำที่ทิ้งไวในห้องบนตึกสูง ที่เลื่อนลางลงทุกวัน ในขณะที่อีกฝั่งนั้นคือการอดทนมองเพียงปลายขอบฟ้าหังเพียงคนอันเป็นที่รักจะอดทนได้ อดทนต่อการกระทำอันเลวร้ายเพียงเพื่อรักที่จะเคียงคู่กัน แม้ต้องแลกกับใจที่เจ็บเจียนตายลงทุกๆวัน
โอ้ยอิน ผมเพ้อไปหน่อยคยเขียนเข้ามาอ่านไม่ว่ากันน่ะ คือมันจะเป็นอีกเรื่องในใจที่ไม่อาจลบความรู้สึกไปได้เลยจริงๆ
-
อ้ายยยย ชอบ ให้เป็นเรื่องในดวงใจเลย
เพิ่งอ่านจบ อ่านทั้งวันเลย ฮือๆๆ ร้องไห้ต้อนรับปีใหม่เลย
คนเขียนใจร้ายยยย TAT
อยากรู้ว่าพี่เชนพูดชื่อใครตอนเมาแล้วมีอะไรกับพี่ซ่าอะ หรือบอกไปแล้ว หรือเราอ่านพลาด ฮือออ
ชอบคู่นี้มาก ชอบๆๆ ดิ้นๆๆ อยากให้มีพาร์ทพี่เชนบ้าง คงฟินโลกแตก>___<
ขอบคุณมินนะคะ ที่สร้างเรื่องราวดีๆ ให้อ่าน รักเอย์ตั้นพี่ซ่า ปิงปิง พี่เชนมากกก ~
-
อ่านไปได้ครึ่งนึงและ บอกเลยน้ำตาแตก ไหลหลากมากๆๆๆๆ เจบอ่ะ เป็นการจากลาที่ทรมานมากๆๆๆๆๆ ใจร้ายเนอะ สุดติ่งเลยคุณแม่ สงสารปิงมากอ่ะ แบบเป็นที่ไม่รุอะไร รอแบบไม่มีความหวัง ...... ตอนที่เอย์กลับมานี่แบบกลับมาแบบหล่อๆ เลย ชอบๆๆ จบแล้ววว สวยงามมาก :ling1: :ling1:
-
เชนก็ยังคงเป็นเชน ปากหับใจตรงข้ามทุกอย่าง
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้า :pig4:
-
นิยายสนุกมากเลยครับบบ ขำตอนสัมภาษณ์อะ อิอิ
-
โอ๊ยยย ชอบคู่เชนซ่าร์จริงๆเลยยย
พี่เชนน่ารักน้าเดี๋ยวนี้ ทำมาเป็นไม่หึงงงง
มีเรียกไปนั่งตักด้วยอ้ะ อั้ยยย เขินนนน :o8: :o8:
-
มีตอนพิเศษอีกไหมค้าาาาาาาาา
บอกแล้วไม่อยากให้จบเลยยยยย ติดเรื่องนี้มากกกกกกกก
อยากอ่านต่อไปเป็นสิบๆปีค่ะพูดเลยยยยยยย กราบบบบบบบ
-
เราโคตรชอบเรื่องนี้เลย คือแบบติดเลย รักเลย
อ่านแล้วอินทุกตอนเลย อยากได้หนังสือเลย โฮกกกกก :sad4:
แต่เรารอตอนพิเศษน่ะค่ะ เพราะคงเราประมูลไม่ทันแน่ๆอ่ะ :hao5:
-
:hao7:
ในที่สุด ก้ออ่านจนจบ
ขอบคุณผู้แต่ง นะคับ
เรื่องราวน่ารัก รันทด บีบใจ ได้ทุกอารมณ์
แต่ก้อสมหวังในที่สุด
ขอบคุณมากมายคับ
:hao6:
:haun4:
o13
-
อร๊ายยยยยยย ฟินมากกกก ติดหนึบแบบแกะไม่ออก ขอบคุณคนเขียน ที่ทำให้คนอ่านมีความสุข ช่วงดราม่า มีแอบเสียน้ำตาด้วย แบบ ฮืออออ ไม่เท่าไร แค่ตาบวมปูดไปทำงาน 5555 ชอบมากกกกกกกก คร่าาาาา น่ารักทุกคนเลยยยย รอตอนพิเศษอีกนะคะ
-
ชอบมากเลยอ่ะ ชีวิตในฝัน 555
-
พี่เอย์ เมะผู้มุ้งมิ้ง ขี้อ้อน ปากแข็ง และน่าลากสุดๆบอกเลย
ขอยืมไปเข้าฝันหน่อยนะน้องปิง :hao3:
-
ตอนพิเศษ 03
ทันทีที่ผมก้าวเข้าประตูบ้าน สัญชาตญาณบางอย่างบอกให้ผมระแวดระวังที่ด้านหลัง
“เฮ้ย………!” ผมร้องตกใจ เหตุเพราะมีตัวอะไรบางอย่างกระโจนเข้าหา นี่ขนาดตั้งตัวระมัดระวังไว้ยังโดนตะปบคร่อมด้วยเจ้าสี่ขาขนาดใหญ่ตัวสีน้ำตาลอ่อนขนสลวย มันยืนจ้องหน้าผมคำรามเบา ๆ ในลำคอ
หมายักษ์มาจากที่ไหนกันน่ะ!
“ดอลลี่ไม่เอา” เสียงคำสั่งดังมาพร้อม ๆ พี่เอย์ก้าวออกมาจากด้านใน
ดอลลี่!?
“ดอลลี่ถอยออกมา นั่นพี่ปิงนะ” พี่เอย์มันเข้ามาอุ้มเอาเจ้าหมายักษ์ให้ถอยออกจากร่างผม ทุลักทุเลพอควรเพราะไอ้เจ้าที่มันเรียกว่าดอลลี่ตัวค่อนข้างโต
โกลเดนท์สีน้ำตาลอ่อน ทำไมน่ารักงั้นวะ
“อะไรกันน่ะพี่ หมาใครครับเนี่ย” ผมยันตัวลุกขึ้นแล้วถอดกระเป๋าออกจากไหล่วางทิ้งไว้ที่โซฟา พี่เอย์ดึงเจ้าดอลลี่ให้เดินตามเข้ามาพลางรั้งเอวผมแล้วบอกให้นั่งลงที่ตักมัน
“ดอลลี่นี่พี่ปิงนะ หวัดดีครับก่อนเร็ว” มันกระตุกเชือกฟางที่ใช้ผูกแทนสายจูง คล้องไว้กับปลอกคอหนังสวยงาม เจ้าหมาหันมามองหน้าผม แววตาเป็นมิตรขึ้นมากผมเลยยื่นมือไปลูบขนหลังนุ่ม ๆ ของมัน
นึกสงสัยนิดๆ ทำไมถึงเป็นเชือกฟางล่ะ เชือกจูงน่ะ
“ดอลลี่นั่งลง แล้วหวัดดีครับพี่ปิง เอ้า ยกขาขึ้นมาเร็ว ๆ” มันบอกเจ้าหมาอีกครั้ง กอดกระชับเอวผมแล้วจูบลงที่หัวไหล่ทำหน้ายิ้ม ๆ รอเจ้าหมายกขาโจ๋ขึ้นมาทักทาย ท่าทางคุณชายอารมณ์ดีความสุขเหลือเกินมันจับมือผมให้แบออกรอดอลลี่หวัดดีมา ผมกระเถิบๆลงจากตักนั่งลงข้างมันดี ๆ
“มันชื่อดอลลี่เหรอพี่” ผมยิ้มเมื่อเจ้าหมาแสนรู้ยกขามาแตะมือผม ลูบหัวมันนิด ๆ แล้วหันไปถามพี่เอย์แต่มันลุกเดินไปหยิบถุงอะไรสักอย่างที่ครัวจากนั้นเดินเข้ามานั่งด้วยกันอีกครั้งยื่นขนมปังให้ผมป้อนเจ้าหมา
“กูเห็นมึงชอบหมา ดอลลี่ก็น่ารักนะ เราเลี้ยงมันเถอะ” พี่เอย์พูดอ้อน ๆ ผมยื่นขนมปังให้ดอลลี่กิน มันน่ะกินซะเอร็ดอร่อยเชียวล่ะ พอหมดก้อนยังมาเลีย ๆ มือผมแล้วยิ้มนิด ๆ ทำท่าขอบใจอีกต่างหาก ผมจึงลูบหัวมันเบา ๆ อย่างเอ็นดู
“พี่เอย์เอาน้องมาจากไหนกันน่ะ ซื้อมาเหรอครับ” ถึงแม้จะนึกสงสัยนิด ๆ ว่าทำไมมันถึงซื้อหมาตัวโตแบบนี้มาทำไมไม่ซื้อบั๊ปปี้แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรมากมายหรอกนะ บางครั้งพี่เอย์อาจถูกชะตาดอลลี่แบบรักแรกพบเลยก็ได้
“เปล่า ไม่ได้ซื้อหรอก”
“อ้าว งั้นเพื่อนพี่ให้มาเหรอ หรือลูกค้า คนรู้จักให้มา”
“แบบนั้นก็ไม่ใช่อีก” มันตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ ยื่นมือมาให้ดอลลี่ดม ๆ เล่น เจ้านั่นเลียมือมันซะ
“เอ๋า แล้วพี่เอาดอลลี่มาจากไหนล่ะครับ หรือว่าของที่บ้าน?” ผมเริ่มคิดๆ เรื่องมันชักจะยังไง วันนั้นไปบ้านคุณหญิงย่ามัน หมาแฝดโกลเดนท์สองตัว ไม่ใช่เจ้าดอลลี่แน่ ๆ อ่ะ เห็นผมแบบนี้เรื่องหมาผมจำแม่นนะ สองตัวนั้นสีเข้มกว่านี้
“ไม่ใช่ของที่บ้าน ดอลลี่อยู่แถว ๆ นี้แหละ”
“เฮ้ย!” ผมอุทานขึ้น หันไปหามันดี ๆ จับคุณชายนั่งตัวตรง จากที่มันพิง ๆ เอน ๆ ตัวผมอยู่ ตอนนี้ต้องหันหน้ามาเผชิญกับผมดี ๆ
“ดอลลี่อยู่แถว ๆ นี้หมายความว่ายังไงพี่ อย่าบอกนะว่าน้องเป็นหมาของบ้านข้าง ๆ เพื่อนบ้านของเราแถวนี้อ่ะ” แบบนั้นจะมาชวนผมเลี้ยงมันกันเถอะเนี่ยนะ
“ไม่ใช่ของเพื่อนบ้านสักหน่อย” มันรีบปฏิเสธ
“ก็แล้วมันหมามาจากที่ไหนล่ะครับ หมาใคร พี่ซื้อมา หรือมีคนให้มา บอกผมดีๆได้ไหมเนี่ย ไหนว่าชวนเลี้ยงอยากให้น้องอยู่ด้วย ที่มีที่ไปต้องบริสุทธิ์ใจนะไม่งั้นผมจะกล้ารับเลี้ยงมันไหม”
“มึงอย่าโมโหดิ่ น้องตกใจมึงพูดดีๆได้ไหมล่ะ”
ดู๊ดูมันพูด ผมนี่หุบปากแทบไม่ทัน ครั้งแรกเลยนะที่มันดุผม ผมไม่ได้โมโหนะ ไม่ตั้งใจให้น้องตกใจด้วยแต่แค่สงสัยมากๆก็เลยเผลอเสียงดังขึ้นนิดหน่อยก็แค่นั้น ความจริงแล้วเรื่องหมาเราสอคนแพลนไว้ว่าเดือนหน้าจะไปดูกันที่สวนฯแต่เห็นไอ้วุฒิมันบอกว่าหมาบ้านญาติมันกำลังท้อง ชิสุน่ารักด้วย ผมเลยบอกให้มันจองเอาไว้ให้สองตัว
“ดอลลี่หิวน้ำไหม เดี๋ยวพี่เอย์พาไปกินน้ำนะ” มันลุกขึ้น จับเชือกฟางที่ผูกไว้กับปลอกคอน้องแล้วพาเดินไปที่ห้องครัว ผมเห็นมันเอาถ้วยมาม่าแบบพลาสติกใส่น้ำในตู้เย็นแล้ววางลงให้น้องกิน
“พี่เอย์ครับ พี่พูดให้รู้เรื่องก่อน ตกลงว่าเจ้าดอลลี่นี่มันมาจากไหน พี่เอย์เอาน้องมาจากไหนครับ” ผมจู้จี้อีกครั้ง พี่เอย์ทำท่าไม่สนใจคำพูดผมมันลูบหัวหมาแล้วอมยิ้ม ทำปากจิ๊จ๊ะหยอกเจ้าหมา ผมเลยต้องดึงมันออกมา
“โกรธที่ผมเสียงดังใส่น้องเหรอ” ผมคั้นถาม แต่มันตอบหลบตา “เปล่านี่”
“แล้วพี่เมินผมทำไม ตอบมาให้รู้เรื่องก่อน”
“กูก็แค่อยากให้มึงดีใจ เห็นมึงชอบหมา คิดว่ากลับมาถึงจะกระโจนใส่มันแล้วกระโดดกอดกูหอมแล้วหอมอีกขอบใจที่กูพาน้องมาให้” น้ำเสียงคุณชายแฝงไว้ด้วยความน้อยใจนิด ๆ ผมถอนใจพรวดเลย อยากบอกว่าก็ดีใจอยู่หรอกแต่คนมันตกใจนี่หว่าเข้าบ้านมา หมากระโดดใส่แถมถามอะไรก็ตอบกำกวม ผมก็โมโหอ่ะดิ่
“ผมก็ดีใจอยู่นะ น้องก็น่ารัก แต่ผมก็แค่ถามว่าพี่เอาน้องมาจากที่ไหน แล้วตกลงใครให้พี่มาครับเนี่ย” ผมสรุปเอาเองว่าใช่แน่ ๆ ดูจากปลอกคอสวยงามขนาดนี้คิดว่าคงเป็นหมามีเจ้าของ แต่ติดที่ว่าบ้านเรายังไม่มีอุปกรณ์ของใช้ของน้องหมา พี่เอย์มันเลยเอาเชือกฟางมาผูกจูงน้องไว้ก่อน
“ไม่มีใครให้มาหรอก กูเก็บได้แถว ๆ นี้แหละ”
“หา!!!!!!” ผมอุทานขึ้นเสียงดัง มองหน้ามันกับหมาเหรอหรา อะไรคือเก็บได้ นี่เราพูดถึงหมานะ สิ่งมีชีวิตครับ ไม่ได้พูดถึง ดินสอปากกายางลบ
“มะ.....หมายความว่า ยังไง” ผมเอ่ยคำพูดตะกุกตะกัก
“ก็หมายความอย่างที่บอก เมื่อเช้ากูออกไปวิ่งเจอน้องเดินอยู่ที่สวนกูเลยเล่นกับมัน รอตั้งนานมันไม่เห็นจะมีใครมาด้วย พอกูจะกลับมันก็ตามมา เราเลยเดินมาด้วยกัน มันตามกูมาเองนะไล่ยังไงก็ไม่กลับ กูคิดว่าเป็นหมาของคนแถว ๆ นี้จูงมันไปเคาะถามทุกหลังแล้วก็ไม่เห็นมีใครว่ายังไง”
“แล้วพี่ก็เลยพามันมาบ้านเรา” ผมผิดเอง ผมผิดเองที่เมื่อวานดันค้างที่ออฟฟิศเพราะงานต่อเนื่องที่หยุดมือไม่ได้ มันบอกจะตามไปนอนด้วยแต่ผมดันบอกให้มันเฝ้าบ้าน รู้งี้ให้มันไปนอนค้างกับผมเลยยังจะดีกว่าไปพาหมาใครก็ไม่รู้กลับบ้านมาด้วยแบบนี้
“อือ เก็บมันมา น้องน่าสงสาร”
“แต่พี่เอย์ครับ แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่ามันชื่อดอลลี่”
“กูตั้งให้มันเองแหละ จะให้เรียกมันว่ายังไงล่ะ คิดตั้งนานนึกได้ว่าเมื่อวานมึงทำสลัดปลาดอลลี่ให้กิน มันเป็นอาหารที่แปลกและอร่อย กูเลยคิดว่าน้องควรจะใช้ชื่อนี้นะ”
“แล้วมันก็ยอมหันมาตามที่พี่เรียกงั้นเหรอ?” ผมล่ะเชื่อมันเลยจริงๆ
“อือๆ เราเลี้ยงมันไว้เถอะนะ”
ผมย่อตัวนั่งลงหน้าเจ้าดอลลี่แล้วจับปลอกคอมันขึ้นมาดู “พี่เอย์ครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่รักน้องนะ แต่เจ้านี่ต้องมีเจ้าของแน่ ๆ น้องแค่หลงทาง พี่เจอมันตรงจุดไหนเดี๋ยวเราสองคนจูงเจ้านี่ไปรอที่จุดนั้น เผื่อตอนนี้เจ้าของเขาคงจะตามหา”
“น้องชื่อดอลลี่ไม่ใช่เจ้านี่เจ้านั่นสักหน่อย” มันเสียงแข็งขึ้นนิดๆ ทำท่าดุผม คงไม่อยากให้ผมแทนดอลลี่ด้วยคำว่า it ด้วยซ้ำ
“โอเคดอลลี่ก็ดอลลี่ เราไปกันได้แล้วใช่ไหมครับพี่” ผมตัดสินใจพูดเด็ดขาดจูงเจ้าสี่ขาเดินนำออกไป อิพี่เอย์หน้างอนิดๆ แต่ก็ยอมเดินตามออกมา
ที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ บ้าน พี่เอย์บอกผมว่าเจอมันตรงนี้ ผมชะลอตัวลงดอลลี่วิ่งเล่นดีใจใหญ่ พี่เอย์มันเดินไปหยิบกิ่งไม้แล้วขว้างออกไปบอกให้ดอลลี่ไปเก็บมา สองตัวเล่นกันอยู่อย่างนั้น ผมยกข้อมือดูเวลา ดีนะวันนี้กลับมาไม่ค่ำมาก
ว่าแต่เราจะเจอใครสักคนที่เป็นเจ้าของดอลลี่ไหมหว่า...
“ปิงกูว่าพาน้องกลับไปนอนเหอะมันอาจจะหิวนมแล้วก็ได้เจ้าของเขาไปเห็นมาตามหามันเลยนี่” เวลาเริ่มพลบค่ำ ผมยิ่งงุ่นง่าน มองหมากับมันแล้วร้อนใจ
“น้องไม่ใช่เด็กนะครับ อายุเท่าไหร่ยังไม่รู้เลยมันจะหิวนมได้ยังไง”
“แต่อย่างน้อยน้องก็คงหิวข้าว”
“อะไรเนี่ย ผมกับพี่ก็ยังไม่กินเหมือนกันนะ”
“งั้นเราก็พาน้องกลับ ทำอาหารกินกันแล้วค่อยพาน้องออกมาอีกก็ได้นี่”
“เรื่องเหอะ ถ้ากลับแล้วผมไม่มาอีกนะ พรุ่งนี้ค่อยมาก็แล้วกัน” ดึกๆที่นี่น่ากลัวจะตาย ใครจะมานั่งโด่เด่อยู่สองคนเล่า
“นั่นแหละกลับกันนะ วันนี้ให้ดอลลี่นอนกับเราก่อน” มันทำท่าดีใจเป็นเด็ก ๆ ช่วยไม่ได้ถึงผมจะรักชอบหมาแต่หมาคนอื่นแบบนี้ผมไม่ปลื้มนะครับ ข้อหาขโมยเดี๋ยวคุกตารางจะถามหาเอา
“ไม่ใช่ว่าเราขโมยสักหน่อย แค่ให้น้องกลับไปนอนกับเราก่อน แล้วพรุ่งนี้เราพาน้องออกมารอเจ้าของอีกรอบก็ได้ กูไม่ได้ไปทำงานมึงเองก็หยุดนี่” ผมรู้มันตะล่อมผม
ในที่สุดเราก็พาน้องกลับ แต่ผมรอบคอบมากกว่าบอกให้มันวาดแผนที่บ้านเราพร้อมบอกเรื่องดอลลี่ แปะติดไว้ที่ม้านั่ง เผื่อเจ้าของดอลลี่มาหาเห็นแบบนี้จะได้สบายใจแล้วรับน้องกลับคืนไป
พอกลับมาถึงบ้านผมทำอาหารให้มันกิน พี่เอย์กินสองคำยกที่เหลือให้น้องทั้งหมด จนผมต้องบังคับให้มันกินในจานผมเพิ่มไปอีก คุณคงเคยได้ยินใช่ไหมมันบอกมันไม่อยากเลี้ยงหมาเพราะกลัวผมรักหมามากกว่ามัน เดี๋ยวมันจะกลายเป็นหมาหัวเน่า
อะไรวะ ตอนนี้ผมนี่ต่างที่เป็นหมาหัวเน่า คุณชายเอย์ชีวิตดี๊ดีเอาอกเอาใจหมาซะจนผมนี่แหละครับที่หึงจนหน้าจะมืดอยู่แล้ววววววว
ติ๊งต่อง ~ ~ ~
เสียงกระดิ่งหน้าบ้านดัง ผมกับมันหันมองหน้ากันทันที ก่อนที่ผมจะเดินออกไปดู ผู้หญิงสวย ๆ สองคนยืนชะเง้อชะแง้เข้ามาด้านใน หน้าตาเธอสวยนะแต่ท่าทางร้อนใจนิดๆเหมือนกัน
“สวัสดีครับ” ผมเดินออกไปทัก พี่เอย์เองก็เดินตามออกมา ไม่เพียงเท่านั้นเจ้าดอลลี่ที่วิ่งพรวดออกมาผ่านตัวผมมันกระโจนเกาะรั้วร้องหงิงๆ ไม่เหมือนเสียงหมายักษ์เลยสักนิด
“จัมโบ้!” หนึ่งในสองคนสวยพูดขึ้นเธอดีใจจนร้องไห้ น้ำตาไหลเชียว ผมรู้ทันทีว่าเป็นเจ้าของเจ้าหมาดอลลี่ชื่อปลอม ๆ ที่พี่เอย์ตั้งขึ้นมา
ในที่สุดเราเชิญเธอสองคนเข้ามาด้านใน กล่าวขอบอกขอบใจกันเธอบอกพามันมาเดินเล่นที่สวนนี้เป็นครั้งแรกเจอเพื่อนเลยคุยกันเพลินจนหมาหายไป เธอตามหามันนะแต่คงคลาดกับพี่เอย์ตลอดเลยไม่เจอ เธอกับเพื่อนขอบคุณพวกเราครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดก็ลากลับ เจ้าดอลลี่ยังมีมาเลียมือบอกลาพี่เอย์กับผมอีกด้วย พอรถเธอหายลับออกไปคุณชายมองตามไฟท้ายตาละห้อยผมรู้มันเสียใจหงอยเลยตั้งแต่ตอนนั้น
จนกระทั่งดึก ๆ มันนอนกอดเอวผม
“นี่ปิง เมื่อไหร่หมาที่ไอ้วุฒิมันบอกจะให้เรามา มันจะคลอดวะ กูอยากเลี้ยงน้องอ่ะ”
“หืม? คงใกล้แล้วอ่ะพี่” แต่ถึงมันคลอดแล้วก็ต้องรออีกเดือนกว่านะถึงจะพามันมาอยู่กับเราได้ ผมนอนคิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
“จริงนะ มึงไปเร่งให้หน่อย บอกแม่หมาว่าให้คลอดไวขึ้นได้ป่ะวะ เดี๋ยวกูต้องเตรียมซื้อบ้านซื้อชุดนอนให้น้องดีกว่า โอ๊ะ บ้านไม่ต้องดิ่ กูเป็นวิศวกรเดี๋ยวกูออกแบบเองสร้างเอง มึงทาสีนะเอาสีอะไรดีต้องเตรียมไว้ก่อนลูกเราจะคลอดแล้ว” มันทำเสียงตื่นเต้นดีใจจนผมต้องหันไปมองแล้วตีมัน บอกให้กลับมาสู่โลกของความเป็นจริง พี่เอย์มันบ้าไปแล้ว กวนตีน ผมจะไปเร่งหมาให้มันคลอดลูกได้ยังไงวะ
“กูก็แค่เพ้อไปเรื่อย เพราะว่าคิดถึงดอลลี่อ่ะ ฮื้อๆๆๆๆๆ” พี่เอย์เสียงเศร้ามันเอาหน้าซุกไหล่ผม น้ำตาไม่ได้ไหลหรอกแต่ผมรู้ว่ามันใจหาย คงคิดถึงน้องมาก ๆ ผมเลยเอื้อมมือไปตบหลังมันปลอบใจ
คืนนั้นมันอ้อนให้ผมปลอบมัน....เอิ่มม..ในแบบที่คุณก็คงจะรู้
"ไม่ทำได้ป่ะ"
มันตาเขียวปั๊ดทันทีที่ผมถาม มือไม้ที่กำลังสอดเข้าใต้เสื้อนอนผมแล้วลูบนี่หยุดชะงักทันที ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ผมได้ยินแต่เสียงแอร์
"อะ...อะไรเล่า ผมก็แค่ถามดู" บ้าฉิบอยากทำก็ทำไปดิ่ ถามเล่น ๆ นี่ทำหน้าจริงจังทำไมวะ
"เออ ไม่ทำแล้ว" จู่ ๆ มันพูดเซ็ง ๆ ผละตัวออกจากผมแล้วนอนลงที่หมอนตัวเองเอามือก่ายหน้าผาก ถอนหายใจยาวพรืด
เชื่อป่ะครับ นี่ครั้งแรกเลยนะที่พี่เอย์นอนเอามือก่ายหัวตัวเองแบบนี้ ผมแอบๆเหล่มองมัน
"เฮ้ยพี่ ผมพูดเล่นนนน" ผมสิเริ่มร้อนรน นี่มันโกรธจริงเหรอเงียบไปเลยคราวนี้นานด้วย ผมพูดยังไงคุณชายส่ายหัวลูกเดียว ทำท่าจะหันหนีไปอีกทางผมดึงแขนให้มันหันกลับมา มันไม่ยอม
"จะโกรธไปไหน เดี๋ยวง้ออีกหนึ่งนาทีแล้วไม่ง้อต่อนะบอกไว้ก่อน" ผมว่าเสียงเรียบๆ มันหันขวับกลับมาจ้องผมใหญ่เลย ผมยกสองมือทำท่ายอมจำนน จู่ ๆ มันดึงผมให้นอนลงแล้วตัวมันขึ้นคร่อม ทำหน้าตาขึงขังพร้อมกับน้ำเสียงที่เย็นเฉียบ
"กูจะให้มึงพูดใหม่ คืนนี้จะเอากี่ครั้ง"
"ห๊า!!??" ผมอุทานลั่น มะ...ไม่น่าปากหมาไปถามมันเลย ถ้าไม่พูดยอม ๆ ไปครั้งเดียวก็จบแล้ว แต่ยิ่งท้าทายกับมันเรื่องยิ่งยาว
คืนนี้ไม่จบง่าย ๆ แน่ผม
"ตอบช้ากูคุณสอง ตอบหนึ่งกับสองกูคูณสี่"
ไอ้เหี้ย!! นี่มันเกมส์บ้าอะไร คุณมึงไปเรียนคณิตคิดเร็วมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กูตกเลขกระทันหัน
ผมอยากร้องไห้ ร่ำร้องได้แต่ในใจ
"หมาปิง!!" มันตะคอกขึ้น พี่เอย์กดแขนผมจนจมเตียง คุณชายอาจจะอยากร้ายบ้าง
"สะ....สา.....มมม.." ผมตอบเสียงขาดๆหายๆ ขอบตาร้อนผ่าว ทำท่าทางอ่อนแอสุดขีด ได้ยินแต่เสียงพี่เอย์หัวร่อในลำคอ "หึหึหึ" ใบหน้้าหล่อเหลาร้ายกาจโน้มก้มลงมา จากนั้นปลายจมูกโด่งก็ซุกลงมาทำหน้าที่ของมัน
ก็รู้ทั้งรู้หรอกว่าอิพี่เอย์มันแกล้งแต่ผมก็สมยอมด้วยล่ะนะ คึคึคึ
Special Complete
** สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังนะคะ ตอนหน้าเชนซ่าร์ เดี๋ยวมาลงให้ค่ะ**
-
แหม.......เหมาะสมกันจริงคู่นี้ แล้วขอสามนี่ ต้องคูณด้วย'ไรอ่ะคะ :laugh:
-
พี่เอย์เจ้าเล่ห์เอาเรื่องน้องหมามาอ้าง
แต่ปิงก็สมยอมนะ คืนนี้ยาวไปยาวไป
-
:haun4:
สวัสดีปีใหม่คร๊าาาา
-
ไอ้พี่เอย์น่ารักอ่ะ 555 สงสารปิงนะ แต่ฟิ๊นฟิน :haun4:
-
อ๊ายยยย คิดถึงคู่นี้จังเลยยยยยย สวัสดีปีใหม่คนเขียนด้วยนะคะ
รอพี่เชนพี่ซ่าว่าคราวนี้จะอะไรยังไงนะคะ อิอิ
-
คิดถึงคนเขียน คิดถึงปิงเอย์ นี่สรุปคุณชายนี่เป็นลูกหรือเป็นสามีน้องปิงกันแน่ งอแงได้ใจ
รอเชนซาร์นะคะ
ขอบคุณค่าที่มาต่อตอนพิเศษให้ได้อ่านกัน^^
-
สะบัดพี่เอย์ออก น้องจะเอาพี่ซ่าาา >< 55555
พี่เอย์กะปิง น่ารักเสมอเต้นเสมอปลายเลย
:-[ เมื่อไหร่จะมีน้องหมาเป็นของตัวเองเน้อ ฮิ้ววว
-
อะไรคือพี่เอย์ให้ปิงไปเร่งให้แม่หมาคลอดลูก 55555
พี่เอย์มีแต่ได้กับได้ ปิงต้องปลอบใจพี่เอย์ดีๆนะ :z1:
ขอบคุณคนเเขียนค่ะสำหรับตอนพิเศษ :pig4:
คิดถึงปิงกับพี่เอย์มากๆเลย รอพี่เชนพี่ซ่าร์นะคะ
:mew1: :L2:
-
พี่เอย์เจ้าเล่ห์แต่น่ารัก ปิงเลยยอมหมดใจ
ป.ล. แอบอ่านมานาน แต่เพิ่งมาเม้น ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านและยิ้ม
-
กำลังคิดถึงคุณชายเอย์ตั้นอยู่พอดี คิดปุ๊บ มาปั๊บ :pig4: :pig4:
-
คู่นี้น่ารักไปเปลี่ยนเลยจริง ๆ
-
:oo1: :oo1: :oo1:
พี่เอย์หื่นๆ
-
ตอบ3คูณ5ไปละกัล เคี๊ยกๆๆๆ :hao7: :hao7:
-
ดอลลี่น่ารักกกกกกกก สวสารพี่เอย์ที่น้องดอลลี่อยู่ด้วยได้แค่แป๊บเดียวอ่า :katai1:
ไม่คิดว่าคุณชายจะรักและเอนดูน้องหมาได้ขนาดนี้ โคตรน่ารักเลยยยยยยยย
งื้อออออออออออออ
หมาปิงงานเข้าาาาาาา ขำพี่เอย์คณิตคิดเร็วเข้าตัวตัลล๊อดดดดดดด อ๊ายยยยยยยย
ขอตอนพิเศษเยอะๆๆๆๆๆสัก100ตอนเลยได้ไหมอ่าคะ รักเรื่องนี้มากกกกก พูดเลย :call: :monkeysad:
พลีสสสสสส
-
:-[ กริ๊ดดดด สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังเช่นกันค่ะ ตอนนี้พี่เอย์น่ารักกก แลดูรักน้องหมามุ้งมิ้งดีจริง ดีใจตอนหน้า เชนซ่าาาาาาาา ตั้งตารอเลย55 :mew1: :mew1:
-
สวัสดีปีใหม่เช่นกัน :mc4:
ปิงเนี่ยแพ้ทางคุณชายเขาตลอดเลยน่ะ :hao7: :hao7:
-
ฮาาาา อิพี่เอย์ อยากเร่งให้หมาคลอด คิดไปได้
คิดถึงปิงงงงงงง :mew1:
-
สวัสดีปีใหม่คะน้องมิน ว้าวตอนพิเศษพี่เอย์น่ารักหลงรักดอลลี่จะเร่งให้หมาคลอดลูกอีกว่าไปนั่นคืนนี้จะเอากี่ทีปิงแค่สามเองรึจ๊ะ คิดถึงพี่เอย์หมาปิงและน้องมินจ้า
-
:haun5: :haun5:
-
ใครกันนะเคยบอกไม่อยากเลี้ยงหมา นี่ถ้าเลี้ยงจริงคงหลงน่าดู ตั้งชื่อเสร็จสรรพไม่อยากคืนเจ้าของเขาด้วยนะนั่น
ขำพี่เอย์ตอบช้าคูณสอง ตอบหนึ่งสองคูณสี่อะไรของเขาสักอย่าง กำไรตลอดอ่ะ ปิงน่ารักเนอะ
บางทีปิงก็เป็นผู้ใหญ่กว่าพี่เอย์เยอะ. 555
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนแรกพี่เอย์บอกถ้าเลี้ยงน้องหมาแล้วกลัวปิงจะรักน้องหมามากกว่าตัวเอง แต่พอมีเจ้าดอลลี่เข้ามากลายเป็นพี่เอย์นั่นแหละที่สนใจน้องหมามากกว่าปิงซะนี่
จะรอตอนพิเศษหน้า ขอบคุณครับ
-
โอ๊ยยยยย คิดถึง
พี่เอย์นี่ถ้ามีลูกคงเห่อลูกน่าดู
-
พี่เอย์คนหื่นนนน
นึกว่าปิงจะตอบว่า
สะ...สะ...สิบบบ 5555+
(คนอ่านหื่นกว่า)
-
คิดถึงนะรู้ยัง :mew1: :mew1: :mew1: พี่แอร์น่ารักมีการให้ไปเร่งแม่หมาให้ออกลูกเร็วๆด้วย นี่ถ้ามีลูกเองได้คงจะหลงลูกน่าดู :hao3:
-
น้องปิงแพ้พี่เอย์ตลอดนะ :hao3:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
งื้ออออ พี่เอย์นะพี่เอย์ :hao6: :hao6:
-
จากเรื่องน้องหมามาจบที่ทำโทษได้ยังไงงงงงงงงงงงง พี่เอย์คุณเจ้าเล่ห์มากอะ ดูๆ เหมือนเป้นแผนของพี่เอย์ไงไม่รู้ คนที่เสียเปรียบก็หนีไม่พ้นว่าที่คุณแม่จนได้ 55555 หวังว่าพรุ่งนั้จะลุกไหวนะจ๊ะปิง ก๊ากกกกกกกกกกกกกก(หัวเราะทำไม?)
-
น่ารักกก :katai2-1: :jul1: พี่เอย์งอนน่ารักมากก 55
รอตอนหน้านะคะ พี่เชน :กอด1:
-
สามเนี่ยมีคูณรึป่าว 55555555555
-
คิดถึงหมาเลยใาลงที่หมาปิงหรอพี่เอย์ 55
-
โถๆๆๆ อยากเลี้ยงน้องหมา ต้องไปเร่งให้คลอดไวๆ และ
-
ฮ่าฮ่าฮ่า
สรุปว่าใครอยากเลี้ยงหมามากกว่ากัน นี่ขนาดหมาหลงมาพี่เอย์ยังรักขนาดนี้
เกิดได้ชิสุมา ไม่รับเป็นลูกแล้วอุ้มไปมาไม่สนใจปิงเลยเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
เอิ่มเหมือนพี่เอย์จะเศร้าแต่พลิกวิกฤตเป็นโอกาศหื่นได้ดีเยี่ยม
รู้สึกว่าปิงจะเสียรู้ตลอด ชาตินี้แกไม่มีทางรุกพี่เอย์ได้แน่นอนปิงเอ๊ย
ว่าแต่พี่เอย์จ๋า จะออกแบบบ้านหมาเองเลยเหรอ
อยู่แรกก็คงรักหมานะ แต่พอต่อไปขัดจังหวะจู๋จี๋จะทำยังไง หรือจะได้หมาแล้วลืมเมีย ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh5:
-
โดน ดอลลี่ตุ๋นเปื่อยแล้ว. . .
-
5555555 หมาปิงไม่มีทางทันคุณชายเจ้าเล่ห์แน่นอน ฮาอ่ะ คอบช้าคูณ 2 ตอบ 1 กับ 2 ×4 พี่เอย์ปิดทางหนีทีไล่มาก 5555
-
:impress2: น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ พี่เอย์น่ารักอ่ะ ^^
-
ขอชื่นชมคนแต่งด้วยใจจริงค่ะ :)
แอบสารภาพว่านี่มาอ่านรวดเดียวจบ(รอบสองแล้วด้วย 55 )แล้วเพิ่งจะได้เม้น ขอโทษนะค่ะ แฮะๆ
ใช้ภาษาได้ดีมากๆค่ะ การดำเนินเรื่องมีที่มาที่ไป บทบาทของตัวละครก็ไม่หลุดเลยอ่ะ ได้เห็นพัฒนาการของทั้งเอย์และปิง ซึ่งเราคิดว่าคุณแต่งได้ดีมากๆจริงๆค่ะ เราอ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขมากๆ คือได้หลายอารมณ์มาก อินมาก (ร้องไห้ไปหลายถังอยู่ 55) ฟินมากกกกกกกกกก
ตอนที่ชอบที่สุดสำหรับเราคือพาทช่วงเวลาสามปีที่ไม่ได้เจอกันแต่ล่ะคนรู้สึกยังไงทำอะไรอยู่ ชมคนแต่งอีกครั้งว่าแต่งได้ดีมาก เราอ่านแล้วเห็นภาพตามจริงๆค่ะ อินสุดๆเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะค่ะ เราอ่านเรื่องนี้แล้วเรามีความสุขมากจริงๆ ขอบคุณมากค่ะ เป็นกำลังใจและรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะค่ะ
ปล.ตอนนี้กำลังหาผลงานเรื่องอื่นๆของคนเขียนอยู่ มีแฟนเพจรึป่าวค่ะ เราเล่นกับโทรศัพท์มือถือ หาข้อมูลลำบาก 555 เราชอบการเล่าเรื่องของคุณจริงๆค่ะ ><
สุดท้าย จะเข้ามาเยี่ยมกระทู้นี้บ่อย มารอคุณชายกับหมาปิง โผล่มาเซอร์ไพร์นะค่ะ :กอด1:
-
มันก็แค่แผนการของพี่เอย์
หมาปิงยอมๆไป ไม่ทันคนเจ้าเล่ห์อยู่แล้ว
-
น่ารักเสมอต้าเลยพี่เอย์เนี่ย มีการไปเร่งให้แม่หมารีบคลอดอีกนะ 555
-
แหม เจ้าเล่ห์นักนะอิพี่เอย์
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
พี่เอย์
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ไม่ได้เข้ามาเรื่องนี้ตั้งนาน มีตอนพิเศษไปหลายตอนแล้ว เดี๋ยวไปตามอ่านนะครับ
ปล.1
อยากเก็บเรื่องนี้ไว้อ่านมาก ๆๆ อยากให้รวมเล่มจริง ๆ แต่พออ่านจนเข้าใจเจตนารมณ์ของน้องมินแล้ว
แอบเสียดาย แต่เข้าใจครับ เอาเป็นว่าหากพี่โชคดี... คงมีโอกาสได้เก็บเล่มนี้ไว้กับตัวนะครับ
ปล.2
ขอบคุณน้องมินสำหรับเรื่องสนุก ๆ เรื่องนี้อีกครั้ง กลับมาย้อนอ่านที่ไรก็มีความสุข สนุกทุกครั้ง
รอตอนพิเศษ เชนซ่าร์ครับ อยากอ่านคู่นี้มาก เหมือนเป็น rare scene ไปแล้ว
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณ :)
-
อุ๊ยตายว้ายกรี๊ดดดดดดดด คิดถึงมินจังงงงงงงง คิดถึงพี่เอย์หมาปิง พี่เชนพี่ซ่าร์ คิดถึง(ตัวเอก)ทุกคนเล้ย
โอ๊ยยยยยย จริงๆง่วงมาก แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้เปิดเข้ามาเช็คดู
มินจ๋า เราสอบเสร็จวันนี้ล่ะจ้า (ไม่รู้จะผ่านมั้ย ทำมั่วไปหมด) ส่วนรายงานเหลือแต่ที่ส่งเทอมหน้า ก็สบายไปหลายเปลาะละ :hao5:
โอ๊ย เริ่มเม้นจากอะไรก่อนดี คือ...ดอลลี่นี่โกลเด้นรีทรีพเวอร์ใช่ป่ะ? เราชอบโกลเด้นที่สุดเลย//เบาๆ เดี๋ยวฮายาเตะงอน ฮา
ข้อสอง...คุณพี่เอย์คะ จะเลี้ยงดอลลี่ไปทำไมคะ ในเมื่อที่บ้านก็มีหมาปิงให้เลี้ยงอยู่แล้ว ตัวนี้ซื่อสัตย์ ไม่ทิ้งเจ้าของแน่นอน มองสาวอื่นยังไม่ตั้งเล้ย//โดนหมาปิงลากไปเก็บ
ข้อสาม อยากรู้เพศดอลลี่//ทะลึ่ง
ข้อสี่ พี่เอย์คะ...พอหมาดอลลี่จากไป ก็มาจัดการกะหมาปิงทันที จะหื่นไปหนายยยยย
ข้อห้า ว่าแต่พี่เอย์ หมาปิงก็พอก๊าน สามรอบเลยเรอะ!!? เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกันคะพ่อคู๊ณณณณณ ลืมไป ยังหนุ่มยังแน่นอะเนอะ ออกกำลังกาย(ยามดึก)เยอะๆ ลดพุง//ตอนนี้พุงเราเริ่มโย้ จะคลอดน้องให้พี่เอย์แทนหมาวุฒิละ 555555555
สุดท้าย เดี๋ยวกลับไปไปปั่นแฟนอาร์ตให้เน้อ
ไปละ จุ๊บๆ :mew1:
-
ขอบคุนคราบ :hao5: :o8: :-[
-
พี่เอย์เจอดอลลี่นี่กลายเป็นเด็กชายเอย์ตั้นเลย :laugh:
ขอบุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆนะคะ :pig4:
รอตอนพี่เชนพี่ซ่าร์ค่ะ :hao5:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ ^^
-
ปิงได้ใจตรงที่รู้ว่าพี่เอย์หลอก
ก็เต็มใจโดนหลอก xxx นี่แหล่ะ
-
กรี๊ดดดดด น่ารักมากเลยจ้า :o8:
พี่เอย์อ้อนปิงได้แบบน่ารักเวอร์ อิอิ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
-
อั๊ยยะน้องปิงนี่สมยอมตลอดๆๆๆ
-
:impress2: :mew1:
-
สวัสดีปีใหม่คร๊าาาาา
ตอนพิเศษษษาา มาแล้วว คิกถึงๆๆ
กรีสสส อิพี่เอย์น่ารักอีกแล้วววว หลงอ่ะะ
อ้อนน้องปิงได้น่ารักมว๊ากกกกกก.....
#ฟิ น ไป ดิ :ling1: :ling1:
-
โถ่เอย์น่าสงสาร แต่หนูดอลลี่เขามีเจ้าของทำไงได้ 5555
-
ตอนนี้พี่เอย์น่ารักกกก
-
5555555 พี่เอย์นี่เหมือนเด็กจริงๆ
-
น่าร้ากกกกกก พี่เอย์อ้ะน่าร้ากกกกก :hao6:
-
:mew1:
-
คิดถึงที่สุด!!!
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ดูจากชื่อนี่คิดว่าต้องดราม่ามาก อ่านไปแรกๆ สนุกกกก ไม่ม่าเลย
อ่านไปอ่านมา น้ำหูน้ำตาไหล 555555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
-
มารอตอนพิเศษ เชนซ่าร์ น้า :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารหมาปิง 55555555555
-
พี่เอย์จัดไป สาม 555
-
พี่เอย์น่าร๊ากกกกกกก รอพี่เชนพี่ซ่านะคะ
-
:hao7: คิดถึงน้องปิงจัง อยากอ่านเชน-ซีซ่าร์ด้วยอ่าา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆ ขอบคุณคนเขียนมากๆนะครับ
ที่เขียนนิยายสนุกๆ มาให้อ่าน ตัวละครทุกตัวก็น่ารักมาก
โดยเฉพาะน้องปิง กับพี่เชนเนี้ยเราชอบมากเลย
:pig4:
-
ตอนพิเศษน่าร๊ากกกกกมากกกกก >//<
พี่เอย์ขี้อ้อนน่าหมั่นเขี้ยวจิงๆ น้องปิงก้ง้อตามใจตลอดเลย
:-[
-
อยากมีน้อง เหมือนคู่ซ่ากับเชนเหรอค่ะ :hao3:
-
:jul1: มานั่งรอ พิเศษ เชน ซ่า เปิดมาดูทุ๊กกกกวันนนน มีความรู้สึกว่า ยังอ่านคู่นี้ไม่อิ่มเลยยยยย ฮื่อๆ เหมือนมึนคาใจ ว่า เชนรักตอนไหน อะไรยังไง 555 :hao5:
-
สนุกมากๆๆเลยคร้บผม
-
(เชนซ่าร์)
เช้าวันนั้น โทรศัพท์ผมดังขึ้น
“อือ..” ผมควาน ๆ เอามากดรับ คเชนทร์โทรเข้ามา
“ตื่นยัง..” เสียงมันถามผ่านมา บอกอารมณ์ไม่ถูก ผมหรี่ตามองดูนาฬิกา เพิ่งหกโมงกว่าๆปกติวันหยุดแบบนี้เชนไม่ตื่นเช้านะ มันจะชอบทำงานดึกๆไม่ก็โต้รุ่งแล้วตื่นสาย ๆ ข้างเช้าข้าวเที่ยงรวบเป็นมื้อเดียวคือบ่ายสอง อะไรของมันวันนี้โทรมาอะไรเนี่ยเช้าตรู่แบบนี้
“ตื่นแล้วดิ” ผมโกหกได้อีก ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“ลุกนะ เดี๋ยวเจ็ดโมงกูถึงบ้านมึงแล้ว”
“หือ?!” เจ็ดโมง? จะมาทำไมแต่เช้าอ๊ะ
“มึงจะมาเหรอวะ” ผมขยี้หัวลุกขึ้นนั่ง เสื้อไม่ได้ใส่หรอกนะ เมื่อคืนไปดื่มกับเพื่อนเก่า หนักไปนิดเมากลับมา แฮงค์ ถอดทุกอย่างเหลือแต่กางเกงใน
“ไม่ได้จะมา แต่กูมาแล้ว ตื่นยังเนี่ย” มันถามมาอีก ท่าทางน้ำเสียงมีน้ำโหขึ้นแล้วนิด ๆ นี่ผมยังงงอยู่นะว่ามันจะมาหาอะไรทำไมแต่เช้า
“อือๆตื่นแล้ว”
“ซ่าร์ ไม่ตื่นกูเตะเอาดิ่”
“ไอ้เหี้ย กูตื่นแล้ว มึงถามกูก่อนกูจะยอมให้มึงเตะไหม”
“ปากดีนักนะ รีบไปอาบน้ำแต่งตัว เสื้อผ้าอันวามึงจัดแล้วใช่ไหม อย่าเพิ่งปลุกน้องนะ เดี๋ยวอุ้มนอนไปบนรถเลยก็ได้มันยังเช้าอยู่มาก วันนี้อากาศเย็น ๆ ด้วยปล่อยให้เขานอนไปเลย”
ผมคิ้วขมวดทันทีที่จบประโยคร่ายยาวของมัน อะไรคือการถามผมว่าจัดเสื้อผ้าอันวาหรือยัง อะไรคือบอกอย่าเพิ่งปลุกน้องแล้วบอกจะอุ้มให้นอนไปบนรถ
ผมไม่เข้าใจว่ะ
“ถึงหน้าบ้านมึงแล้ว รีบล้างหน้าแล้วลงมาหากู เสื้อผ้าถือลงมาด้วย ส่วนอันวาเดี๋ยวกูขึ้นไปอุ้มเองก็ได้”
“เดี๋ยวๆๆๆ อะไรวะเนี่ย คือกูไม่เก็ตว่ะเชน มึงมาหากูแต่เช้าแล้วบอกให้เอาเสื้อผ้าอะไรยังไงของมึงเนี่ย” กูงงไปหมดแล้ว
คเชนทร์ไม่ได้ตอบผมกลับมาแต่เสียงที่ลอดมาจากโทรศัพท์บอกให้รู้ว่ามันกำลังบอกยามหน้าบ้านว่าให้เปิดประตู ผมรีบเดินไปเลิกม่านหน้าต่างดู ไม่ชัดจนต้องเปิดประตูระเบียงออกไปมองให้แน่ใจ
ตายห่า มันจริงนี่หว่า
“มึงมาทำไม๊..” ผมถามเสียงแหลม ตกอกตกใจ เชนทร์เคยมาบ้านผมก็จริง แต่รายละเอียดการมาของมันวันนี้ทำเอาผมงงแดกไปหมด
“อย่าเรื่องมาก รถกูจอดแล้วมึงอยู่ไหน อ้อ เจอแระ เข้าไปใส่เสื้อดิ่วะยืนอ่อยอยู่ทำซากเหรอ ห๊ะ!!” เสียงมันตะโกนขึ้นมาตามสาย เปิดประตูรถแล้วเงยหน้าขึ้นมองมาที่ผมชะโงกหัวอยู่ ผมรีบเอามือขึ้นมาปิดอกปิดนมไว้
“ไอ้บ้า แล้วมึงมาทำไมแต่เช้าล่ะ กูก็เพิ่งตื่นเนี่ย เสื้อผ้าเรียบร้อยที่ไหน มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบใส่เสื้อตอนนอน”
“อย่าเรื่องมาก รีบแต่งตัวแล้วเอากระเป๋าเสื้อผ้าลงมาขี้เกียจรอนาน”
“งั้นมึงก็บอกมาก่อนดิ่ ทำไมกูต้องเอากระเป๋าเสื้อผ้าลงไปด้วย มึงจะพากูไปไหน”
คราวนี้เป็นมันที่เงียบไป ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง พอไปเปิดมันก็ถลาพรวดพราดเข้ามากระชากตู้เสื้อผ้าเปิดดู มองผมตาเขียวก่อนมองไปรอบ ๆ ห้อง ถึงขนาดเข้าไปที่ห้องน้ำอีกด้วย
“อะ.....อะไร” ผมถามพลางก้าวถอยหลัง เมื่อเชนยืนจ้องผมอย่างกับจะกินเลือด
“ไหนกระเป๋าเสื้อผ้ามึง..” มันถามรวดเดียว เสียงเย็นได้อีก เลเวลความโกรธดันขึ้นมาแล้วแน่ ๆ
“กะ....กระเป๋า ทำไมวะ!?” ผมตะกุกตะกัก หลังชนผนัง
“ก็กระเป๋าเสื้อผ้าของมึงกับของอันวาไง ไหนว่าจะไปหัวหิน มึงโทรบอกกูนัดแนะคนเดียวเสร็จสรรพตั้งแต่เมื่อคืน บอกกินเหล้าอยู่กับเพื่อน พรุ่งนี้อยากไปเที่ยวกูบอกไม่ว่าง ๆ มึงก็งอนทำเป็นไม่พอใจ กูเลยต้องแหกตานั่งเขียนโปรแกรมเพื่อให้เสร็จทันมารับมึงไปเที่ยวเช้าวันนี้ เหนื่อยก็เหนื่อยง่วงก็ง่วง กูเพิ่งนอนได้แค่สองชั่วโมงก็ต้องตื่นแหกตามารับมึงเนี่ย”
ตายห่า ตายกูตาย ทำไมผมจำคำพูดตัวเองไม่ได้เลยว่า ไปนัดแนะมันตอนไหน สงสัยว่าเมื่อคืนตอนที่คุยเรื่องไปพักร้อนกันแล้วเพื่อนมันพูดถึงเรื่องคอนโดที่หัวหินผมเลยครึ้มอกครึ้มใจลองโทรไปชวนมันดู
แต่แหม่....ขอโทษครับเชน กูลืมสนิทเลยมึง
“อย่าบอกนะว่า......ไอ้เหี้ยยยยยยยยย มึงเมาจนพูดจามั่วไปหมด ลืมแม้กระทั่งคำพูดตัวเองมีแต่กูเท่านั้นใช่ไหมที่จำได้เนี่ยห๊ะ!!!” เสียงคเชนทร์เย็นเฉียบก้าวเข้าหาผมจนชิดก่อนตะโกนอย่างดังใส่หู ผมกอดมันไว้จนแน่น เอาวะ ทำมันโมโหเวลาง้อเนี่ยต้องกอดลูกเดียวผมเรียนรู้ว่าเชนมันแพ้ผมกอดแล้วซุกพุงมันมากที่สุด
“ใจเย็นดิ่วะ มาแล้วก็มา อยากเที่ยวเดี๋ยวกูหยิบเสื้อผ้าแป๊ปเดียว ไปนอนกันสักคืนก็ดีเหมือนกันอันวาเองก็คงอยากเห็นทะเลที่เมืองไทย” ผมตะล่อมมัน ต้องอ้างเรื่องอันวา เชนรักอันวามากเลยนะ พักหลังสองคนติดกันแจ
“กูเนี่ยเหรออยากเที่ยว นั่นมันมึงโทรมาไม่ใช่หรือไง..” น้ำเสียงยังติดโมโหอยู่นิดๆ
“อ่ะ น่าๆๆๆ” ผมอ้อน ๆ ซุก ๆ ซบๆมัน คเชนทร์ใจอ่อนจนได้นั่นแหละมันโมโหเคยนานที่ไหน มือที่ปล่อยเฉย ๆ เอาขึ้นมาจับแผ่นหลังผมไว้แล้ว
“ก็เพราะกูอยากให้อันวาไปเห็นเลยต้องแหกตาตื่นไวขนาดนี้ไง เหนื่อยจนไม่รู้จะเหนื่อยยังไงแล้วยังต้องรักษาคำพูดที่ให้ไว้กับมึงเมื่อคืน บ้าฉิบหายที่แท้เมาจนพูดจาไปเรื่อยเปื่อย”
“ไม่เรื่อยเปื่อย ไม่ฉิบหายหรอก กูพูดแต่เรื่องน่ารักต่างหาก มึงเลยใจดีอยากพากูไปไง”
“......” มันส่ายหัว ตาปรือๆ มองเตียงนอนผมนิ่ง
“แล้วตกลงจะไปป่ะเนี่ย..” เชนถามขึ้นหันมาจ้องหน้า ผมกระโดดงับคอมันก่อนตอบว่าไปดิ่ มันยกมือจะฟาดผม ผมรีบหลบ รู้ว่ามันแกล้งไม่เคยตบจริงนะบอกไว้ก่อน มันน่ะเหรอจะทำขนาดมดแมลงสาบยังกลัวไม่กล้ากระทืบเล๊ย
“ไปดิ่ งั้นกูขออาบน้ำก่อน ขอเวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวเตรียมเสื้อผ้าด้วย อันวายังไม่ตื่นมั้งกูยังไม่แวะไปดูเลย” อันวานอนห้องที่คอนเน็คกับผม ห้องเด็กที่คุณแม่กับคุณพ่อเซ็ทไว้ให้ ท่านทั้งหลงทั้งรักหลานชายมากๆเลยนะ
“อือ งั้นเดี๋ยวขอนอนอีกนิด มึงเสร็จแล้วเรียกกูละกัน”
“ให้กูกล่อมป่ะล่ะ” ผมทำสายตาเจ้าเล่ห์ถาม เชนผลักหัวผมจนเงิบ มันทำตาเขียว
“ไม่ต้อง กูจะนอน” มันว่าแล้วผละออกไปจากตัวผมล้มตัวลงนอน ผมแกล้งจะวิ่งกระโจนขึ้นทับเชนพลิกตัวหนี ผมเลยแกล้งเอาผ้าห่มสะบัดแล้วคลุมตัวมัน จริง ๆ จะห่มผ้าให้นั่นแหละแต่ทำเล่นนิดหน่อย
มันชี้หน้าหรี่ตาก่อนหลับลงไปแล้วจริง ๆ ผมนั่งมองหน้ามันแล้วลูบหัวเบา ๆ รู้ว่ามันอดหลับอดนอนแน่ ๆ เพราะเดี๋ยวนี้ยูเซย์มีงานเข้าเยอะมาก ๆ ทั้งที่มีพนักงานใหม่ ๆ เยอะแต่ทั้งเชนและปิงก็อดตาหลับขับตานอนโต้รุ่งกันอยู่บ่อย ๆ ผมกับเอย์ก็เคยคุยกันเรื่องนี้อยู่เหมือนกันนะ แต่เราเองก็พยายามเข้าใจงานของพวกโปรแกรมเมอร์
“นอนเถอะนะ พักบ้างก็ดีทำงานหนักอะไรกันนักหนาวะหื้ม” ผมพูดเบา ๆ กำลังจะลุกออกไปจากเตียงแต่มือใหญ่และเย็นของมันเลื่อนเข้ามาจับเอามือผมไปกุมไว้ มันดึงไปจนชิดริมฝีปากลมหายใจอุ่นร้อนเป่าลงมาขณะที่เปลือกตาคนยังคงหลับพริ้ม ถ้าผมเข้าใจไม่ผิดนะมันกำลังชวนผมนอนลงด้วย
“ง่วง...” มันว่าขึ้นพร้อมขยับตัวยุกยิก ผมอมยิ้มก่อนเอนตัวลงนอนกอดมันไว้ “สายอย่ามาว่ากันนะมึง”
“หึหึหึ” เสียงหัวเราะเบา ๆ ในคอ พร้อม ๆ กับมุมปากยกยิ้ม ทำเอาผมอยากจะนอนกอดมันไว้แบบนี้ต่อไปตลอดทั้งวันเลยจริง ๆ แต่ฝันและมโนของผมก็พังลงไปไม่มีชิ้นดีเมื่อเสียงหัวเราะของมันเริ่มเปลี่ยนไปก่อนที่ผมจะโดนผลักออกแล้วบอกผมว่า
“ไปอาบน้ำเลย ออเซอะกูอยู่แบบนี้เดี๋ยวทนไม่ไหวขึ้นมาเรื่องยาวหรอกมึง จะได้ไปไหมหัวหินน่ะ”
“เจ็บนะเว้ย ผลักมาได้ก้นกูจ้ำเบ้าหมด” ผมตกลงข้างเตียงจริงนะเนี่ย ปวดสะโพกไปหมด
“สมน้ำหน้า”
“โฮ้ยยยย กูอยากฆ่ามึงจริง ๆ กวนตีน”
“กวนแต่มึงนะ บอกไว้ก่อน”
“เออ ขอบใจเหี้ย ๆ เลยสลัด!”
ผมลุกขึ้นเดินคลำสะโพกบ่นไปไปจนถึงหน้าห้องน้ำ แม้จะโมโหมันแต่แอบอมยิ้มนะ
......ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน คึคึ
Special Complete
** ชะแวปไปเปิดเรื่องใหม่ไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้น(หลายๆตอนจบ) ด้วยค่ะ ถ้ามีเวลาแวะไปอ่านกันได้นะคะ กวน T-E-E-N รัก (II Bad boys)Intro+I (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45278.msg2942826#msg2942826)
-
เชน-ซ่าร์น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
รอตอนพิเศษหน้า ขอบคุณครับ
-
เจ๊รักเชนซ่าร์ที่สุดในสามโลกเลยค่ะ
-
เชนซ่าร์น่ารัก พี่เชนจำคำพูดพี่ซ่าร์ได้ทุกอย่าง แม้พี่ซ่าร์แกจะเมาก็ตาม 5555
แต่พี่เชนน่ารักนะเราอะ รักพี่ซ่าร์มากล่ะสิ เลยตามใจจะพาไปเที่ยว :impress2:
:mew1: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สั้นไปปปปปปปปป อยากอ่านตอนไปหัวหินกันอ่าาาาาาาาา
พ่อแม่ลูก อิอิ
-
น่ารัก :mew3:
-
คิดว่าจะได้อ่านตอนเขาไปเที่ยวกันซะแล้ว
อยากเห็นสามคนพ่อ แม่ลูกเขาหวานๆ55555
-
ซาร์เมาละจำไม่ได้ซะงั้น
-
ชิชิ เชนใจยักษ์ ชอบทำร้ายพี่ซ่า :ling1: :ling1:
-
จิ้มไว้ก่อนเดียวมาอ่าน :z13: :z13:
-
พี่เชนอ่ะ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
จะใครนัดใครก็ช่างแต่อยากรู้ว่าคนแต่งจะเอาตอนพิเศษไปหัวหินมาลงให้อ่านรึเปล่าค่ะ
เพราะเราแอบหวังฉากนั้นอยู่ :hao6: :hao6:
-
งื้ออออ พี่เชนทำไมน่ารักขนาดนี้
ทำมาเป็นโมโหแต่ก็ทำตามที่ซ่าร์ขอตลอดๆ
:mew3:
-
มีพิเศษ 5 6 7 8 ไหมคะ *0*
-
ว้าวพี่เชนกับพี่ซาร์แสะมาทักทายด้วยตอนพิเศษง้อโดยการซุกน่ารักนะพี่ซาร์
คิกถึงคนแต่งค่ะ จิตามไปอ่านเรื่องใหม่ค่ะ
-
ถึงจะทำเป็นโมโหพี่ซ่าส์ แต่ก็ยังตามใจพี่ซ่าส์อยู่ดี
-
พี่เชนน่ารัก ตามใจพี่ซ่าส์ตลอด :mew1:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ดีใจๆๆๆๆๆๆๆตอนพิเศษมาอีกตอนแล้ว ได้เห็นความน่ารักของพี่เชนด้วย
-
:-[ โอ้ยดีใจ เชน ซ่ามาแล้ว เชนแอบน่ารักนะจ๊ะ :katai2-1: อยากอ่านตอนเค้าไปทะเลกันจังหนอออ
-
มาจิ้มไว้ก่อง
-
หุหุ กรุบกริบดีนะ ^_~
-
น่ารักมากๆๆเนาะ
-
สรุปว่าซ่าร์เมาแล้วมั่ว, 5555
-
ไหนอ่ะ ไหนอ่ะ
ฉากสวีททะเลหัวหินล่ะ
ขอเพิ่มตอนได้ไหมค้า
-
อยากอ่านฉากสวีทจังงง
-
คู่นี้นี่ดุเด็ดเผ็ดมันส์จริง ๆ น่าร๊ากกกกกกกก
-
พี่เชนปากแข็ง แต่ใจดียอมตามใจพี่ซ่าร์ทุกอย่างเลยนะ :laugh:
อยากอ่านโมเม้นไปทะเลจังเลย :hao5:
ปล.จะมีพาร์ทพี่เชนเรื่องว่าทำไมถึงรักพี่ซ่าร์ไหมคะ
คือตั้งแต่อ่านมาคนอ่านเขารู้ว่าพี่เชนรักพี่ซ่าร์
แต่คนอ่านไม่รู้เลยว่าพี่เชนเริ่มรักพี่ซ่าร์ตอนไหน อะไร ยังไง
หรือว่าจะไม่แต่งพาร์ทนี้
หรือว่าแต่งแต่มันจะอยู่ในร่วมเล่มให้คนที่ประมูลได้อ่าน
คนอ่านรู้สึกคาใจความรู้สึกพาร์ทพี่เชนมากจริงๆ
ยังคงแอบหวังนิดๆว่าจะได้อ่านนะคะ :กอด1:
-
ชอบคู่พี่ซาร์สุดๆอ่ะ 5555
-
ซึน ซึน ซึน ซึนจริงพี่เชน ทำเป็นบ่นแต่ก็ตามใจพี่ซ่าร์อยู่ดี น่ารักที่สุดเลย > < :mew1:
-
โอ้ยยยยยยยย คู่นี้น่ารักแบบซึนๆ มึนๆ >//<
เค้าขอฉากสวีทหวานๆ ต่อที่หัวหินได้ไหมมมมมค่ะ
:-[ :impress2:
-
น่ารัก>////<
-
พี่เชนตามใจศรีภรรยาใหญ่เลยนะ
เป็นสามีที่ดีจริงๆ o13
-
เดี๋ยวนะ ทำไมมันสั้นๆ จะมีต่อมั้ยนะ
เชนซ่าร์ ติดตามมมมตอนต่อไป คึคึ :hao7:
-
พี่เชนเป็นตัวพ่อ ของตัวพ่อสายซึนที่ ดูออกง่ายที่สุดในโลก 5555
-
เชนก็แอบมุ้งมิ้งเหมือนกันนะครับ ชอบซีนของสองคนนี้จริงๆ มันดูมีอะไรลึกซึ้งมาก.....เวลาเค้าสื่อสารกันทั้งทางคำพูดและการแสดงออก
น่ารักดีครับ ชอบที่เชนซี้ปึ้กกับน้องอันวาด้วย
อยากเห็นฉากครอบครัวสุขสันต์สามคนพ่อลูกเหมือนกันนะครับ น่าจะน่ารักมากๆแน่เลย
-
อ่านรวดเดียวจบ ใช้เวลาหลายวันเลย แต่สนุกมากจริงๆ มีทั้งซึ้ง เศร้า สุข และอิ่มเอมใจครบทุกรสชาติ รู้สึกชอบทุกตัวละคร ผูกพันมาก
สำนวนการแต่งก็ทำให้อินมากๆ ไม่มีช่วงน่าเบื่อ อ่านเพลินๆ ชอบพี่เอย์มาก นิสัยน่ารักน่าฟัดสุดๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ จะคอยติดตามผลงานต่อไป
-
คู่นี้น่ารักกันตลอดดดด ~ :-[
-
ขอบคุณ :)
-
ตามอ่านตอนพิเศษเสียหลายตอน ยิ่งอ่านก็ยิ่งคิดถึง :กอด1:
อยากเรียกร้องตอนพิเศษไปเรื่อยๆ แต่สงสารคนเขียนและเข้าใจด้วย
แอบเสียดายที่คงไม่มีโอกาสได้ครอบครองบรรดาหนุ่มๆเรื่องนี้ :o8:
เอาไว้คอยติดตามเรื่องอื่นๆหรือเรื่องต่อไปของคนเขียนนะคะ
แอบเห็นว่ามีเรื่องสั้นด้วย เดี๋ยวแวะเข้าไปส่องหน่อยดีกว่า :z2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ เป็นอีกเรื่องที่ชอบ :L2:
-
ยิ่งนานวันเชนยิ่งหลงซ่านะ ว่ามั้ย
-
:mew1:
-
พี่เอย์โหมดเด็กน้อยมาอีกแล้วพอเจอน้องหมา คิดเหมือนปิงเลยว่าพี่เอย์นี่แหละจะสนน้องหมามากกว่าปิงแทน5555555
ตลกซ่าร์เมาแล้วก็จำไม่ได้เฉย แต่พี่เชนแคร์พ่อลูกคู่นี้มากเลยนะ อิอิ
น่ารักมากทั้งสองคู่เลย รอติดตามสเปต่อไปค่ะ
แอบเสียดายที่จะไม่ทำขายเพราะชอบเรื่องนี้มากๆ แต่เข้าใจคนเขียนนะคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L1:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ o13
พี่เอย์น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบยังมีความเป็นเด็กเอาแต่ใจอยู่เยอะเลย
เรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึกใสๆๆ ชิลๆๆ ไม่กดดัน ไม่เครียด ดราม่านิดหน่อยกำลังดี
อ่านแล้วสนุกมาก ชอบมากค่า :pig4: :pig4:
-
เชนซ่าร์น่ารักกันจังเลย :m1: :m1:
-
น่าย้ากกกกก :z2: :z2:
-
ปิงเป็นนายเอกคนแรกที่เราอ่านปล้วรู้ เารู้จักใจตัวเองอะ สวนพระเอกเราพี่เแบ์ก็ปากหนักเกิน ปิงนี้แมนเหรอชอบดาราชายชอบมโนเหมือนสาวๆแต่เป็นเด็กชัง ตลกๆดีตอนที่มโนเองคิดเอง หานางเองแบบนี้ได้ยากมากแต่สนุกมากเลยค่ะ
-
หลงเข้ามาอ่าน... รักเลยอ่ะ หมาปิง กับคุณชายเอย์ :mew1: :mew1: o13
-
เพิ่งอ่านจบหน้าแรกค่ะมาเม้นปักไว้ก่อน ไอ้ปิงลูกแม่ตะนาวศรีนี่มันแซ่บไม่แพ้กับข้าวร้านแม่มันเลยนะ ๕๕๕
-
โอ๊ยๆๆๆ ฟิน อ่านเพลินเลย ชอบความมั่นคงของพี่เอย์ตั้น กันน้องปิง น่ารักมากมาย :o8: :o8: :o8:
-
อ่านจบแล้วววว เป็นเรื่องที่สนุกมากๆๆ
ขอบคุณคนแต่งนะคะที่เขียนเรื่องดีๆ :katai2-1:
-
ชอบเรื่องนี้มาก กลับมาอ่านอีกรอบ :mew1:
-
แหมมม น่ารักน่ะเนี้ยยยยย คเชนทร์ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ดีน่ะไม่โดนตื้บน่ะ ซีซาร์ :m4: :m4: :m4: :m4:
-
โอ๊ะ ได้มาอ่านตอนพิเศษ 2 ตอนเลย
ตอนน้องหมา ก็น่าร๊ากกก พี่เอย์นี่รักหมาจริงๆเลย รอหมาออกลูก ก็เอาหมาปิง ไป 3 ทีก่อนละกัน 555
ตอน เชนซ่า ก็ฮา แบบหวานๆนิดๆนะ
พี่เชนงานเยอะเจอโหมดอ้อนของพี่ซ่า ก็อดนอน รีบทำงานมารับ ..เมีย (รึเปล่า)
แต่ ม. ดันเมาลืมซะ
น่ารักได้อีก
ขอบคุณค่า ที่มาลงตอนพิเศษเรื่อยๆ
-
คิดถึงค่าาาาา :ling1:
-
ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยาย ประทับใจทุกตัวละคร โดยเฉพาะหมาปิง รักเลย
จะติดตามผลงานและเป็นกำลังใจสำหรับนิยายเรื่องต่อไปนะคะ ตามอ่านอยู่เช่นกัน
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ o13 :L2:
-
เราอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกอินกับเนื้อหาและการลำดับเวลามากเลย
คือแบ่บ ตอนที่ปิงรอพี่เอย์หลายปีนั่น เราก็รู้สึกได้ว่าเราก็รอ
เรารอไปพร้อมปิงเลยอ่ะ รู้สึกได้ถึงความยาวนาน ทั้งๆที่จริงๆก็ไม่กี่ตอนเท่านั้น
แอบฮาตัวเองเบาๆ 555
ต้องยกความดีความชอบให้คนแต่งอ่ะ ทำเราอินขนาดนี้
ขอบคุณค๊าบบบบ
:pig4:
-
อ่านจบสักที เป็นอีกเรื่องในดวงใจครับ
-
[Special เอย์เชน]
วันนั้น....เป็นช่วงสายๆของวันหยุด
เสียงผลักบานกระจกเปิดเข้ามาเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นมอง เป็นคุณชายเอย์ตั้นแฟนเจ้าปิงเดินหน้ายุ่งเข้ามาด้านใน มองซ้ายมองขวาราวกับกำลังหาใครสักคนทั้งที่ผมนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้แต่มันไม่เลือกที่จะเรียกถาม แล้วผมจะสนทำไม นั่งเคาะแป้นพิมพ์เขียนโปรแกรมของผมต่อไป จนคุณชายเดินเข้ามาด้านในแล้วยังไม่เห็นปิงนั่นแหละมันถึงได้เคาะโต๊ะผมพร้อมกับพับปลายแขนเสื้อขึ้นไปด้วย
“ปิงล่ะ..” เสื้อผ้าของมันคล้ายกับคนที่เพิ่งออกจากงานประชุมมา มันยกนาฬิกาข้อมือสีทองเรือนหรูขึ้นมาดูเวลาทำหน้าหงุดหงิด
“ไม่อยู่”ผมตอบไปแบบสั้น ๆ
“ขยายความหน่อยได้ไหม น่ารำคาญต้องให้กูเดาต่อเองว่ามันไปที่ไหนกับใครยังไงนี่น่าเบื่อว่ะ” ผมเงยหน้ามองมันทันที จะมาวีนแว๊ดๆอะไรอยู่ตรงนี้วะ บอกไม่อยู่ก็คือไม่อยู่ถามอะไรมากเรื่อง
“โทรหามันดิ” ผมว่า และเป็นผมไหมที่ควรรำคาญมันมากกว่า อิคุณชายทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาข้าง ๆ ยกขาขึ้นไขว่ห้างกอดอกแล้วจ้องผมตาเขียว
“กูต้องโทรแล้วไม่ติดสิวะถึงได้ถามมึง บ้ารึเปล่านึกว่าใครเขาอยากจะพูดด้วยมากนักหรือไง”
ผมหันไปจ้องมันพร้อมถอนหายใจยาวเหยียด ไอ้คนไร้มารยาทมาออฟฟิศคนอื่นไม่ทักทายกันสักคำ พอจะถามก็แค่ใช้ปลายนิ้วชี้เคาะๆมาที่โต๊ะทำหน้าทำตาเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของตึก แล้วดูตอนนี้มันนั่งมองมาที่ผมนะ ไม่สนแม่งผมจ้องหน้าจอผมอย่างเดียวดีกว่า ปล่อยมันรอคำตอบเรื่องแฟนมันไปให้ตายเลย
“ตกลงไม่บอกใช่ป่ะ”
“เออ” ผมหันไปตอบ ตีคิ้วให้มันแบบท้าทาย กูไม่ตอบมึงง้างปากกูไม่ได้หรอก ปิงมันถูกลูกค้าขอร้องให้ไปดูเครื่องให้แบบด่วน ๆ แล้วรายนั้นใจดีไปหมดขัดไม่ได้เลยต้องออกไปทั้ง ๆ ที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เรานัดมาต่อเรื่องโปรแกรมกันแท้ ๆ สรุปงานไม่เสร็จอีก
เวลาล่วงผ่านไปไอ้แขกผู้มีเกียรติก็นั่งกดมือถืออยู่แบบนั้นแหละ ไม่ติดจนมันหัวเสียผมคิดว่าปิงคงปิดโทรศัพท์เอาไว้ เวลาทำงานบางทีไม่อยากโดนรบกวนพวกผมก็ปิดเครื่องกันออกบ่อย ๆ
“จิ๊ ปิดเครื่องทำไมวะแม่ง..” เสียงมันบ่นอยู่คนเดียวโยนมือถือลงข้างตัว หยิบวารสารแถวๆนั้นมานั่งอ่านเล่นจนเบื่อเอามือถือมาเปลี่ยนเป็นเล่นเกมส์ซะได้ ตอนนี้ยิ้มแล้ว ผมว่ามันบ้าแน่ ๆ เดี๋ยวทำหน้ายุ่งเดี๋ยวก็ยิ้ม
RRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์มือถือมันดัง ถ้าเดาไม่ผิดต้องเป็นเจ้าปิงโทรมาแล้วแน่ ๆ โดนบ่นไปประมาณหนึ่งบทสวด จากนั้นหน้ามันก็แดงแล้วกลับมายิ้มต่อได้อีกหัวเราะคิกคัก เขินเหี้ยไรของมันไม่รู้ทำหน้าทำตาแม่ง ผมส่ายหัว
“ห๊ะ! อะไรนะหมาปิงมึงจะบ้าเหรอกูจะไปซื้อเป็นได้ยังไง ปลาเผา ส้มตำไทย ไก่ย่าง ขนมจีนน้ำยา ข้าวเหนียว แคปหมู แล้วก็อย่าลืมปลานึ่งแจ่ว!”
(............) ทางนั้นคงจะพูดอะไรมาสักอย่างอิคุณชายทวนคำสั่งจนหน้าจืดไปหมด มันเงียบไปอีกครั้งราวกับตั้งใจฟังคำสั่งอะไรต่ออีก
“กูสั่งไม่เป็นหรอกนะ มึงกลับมาแล้วค่อยเดินออกไปซื้อเองเหอะ” มันว่าใส่โทรศัพท์
(...........)
“ทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ มึงโทรหาลูกพี่มึงดิ นั่งพิมพ์บ้าๆบอๆอยู่เนี่ย ไม่เห็นมันจะทำอะไร..” ผมเหลือบตาขึ้นมองมันทันที เจอะสายตาหงุดหงิดของมันแล้วตัวเองก็หงุดหงิดบ้างเหมือนกัน บ้าฉิบมันหาว่าผมนั่งทำเรื่องบ้าๆบอๆเหี้ยไรของมัน โปรแกรมนี้มูลค่าเป็นล้านๆเชียวนะ โค๊ดโปรแกรมน่ะต่อให้เก่งขนาดไหนถ้าไม่เคยได้เรียนรู้บวกกับพรสวรรค์ฟ้าประทานจ้างให้ก็ทำไม่ได้หรอกฮึ่ยยย ยังเป็นมาพูดว่างานบ้าๆบอๆ ชิ ผมมองมันและมันเองก็มองมาที่ผม ต่างคนต่างตาเขียวปั๊ดใส่กัน สักพักมันโยนอะไรสักอย่างฟาดมาผมรับเกือบไม่ทันก่อนที่ตัวมันจะลุกออกไปคุยโทรศัพท์ต่อที่ระเบียงหน้าออฟฟิศ คงจะคิดว่าผมแอบฟังตายห่าล่ะ หน้าตานี่งออย่างกับปลาทูอ่าวไทย
ตอนนี้มันเดินเข้ามาแล้ว ลากเก้าอี้นั่งลงที่หน้าโต๊ะหยิบปากกาจากโถขึ้นมาเขียนๆๆๆอะไรสักอย่างในกระดาษโน๊ตจากนั้นเลื่อนส่งมาให้ผม
รายการอาหารที่มันคุยกับเจ้าปิงเมื่อกี้นี้แหละ
“อะไร” ผมถามทั้งที่เห็นแล้วนั่นแหละ
“ปิงมันบอกให้มึงออกไปซื้อมารอ” มันบอกหน้าตาเฉย จ้องผมสักพักก็หลบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ หยิบอะไรแถวๆนั้นขึ้นมาดูแบบมั่ว ๆ ผมรู้ได้ทันทีว่าปิงสั่งมันนั่นแหละ อิคุณชายแผนสูงจะให้ผมไปซื้อให้แทน หึหึหึ
อย่าฝัน!
“มึงไปเองดิ” ผมบอก
“ปิงมันบอกว่ามึงรู้ว่าร้านไหนเพราะฉะนั้นให้มึงไป”
“แต่กูว่าปิงมันบอกให้มึงไปมากกว่านะ ถ้าไม่รู้ร้านล่ะก็เดี๋ยวกูจะชี้ให้ดู ท้ายซอยนี่เองร้านเพิงเล็กๆร้านโปรดของแฟนมึงไง”
“ท้ายซอย?” มันทวนคำถามผมพยักหน้าบอกเออๆ
“มึงแหละไปซื้อ” มันยกข้อมือขึ้นดูเวลาอีกแล้ว หน้าเริ่มเครียดขึ้นนิดๆ ท่าทางกังวล
“เป็นไรอีก ก็แค่ท้ายซอยพอมึงเดินไปสุดซอยก็เลี้ยวซ้ายเข้าซอยเล็กๆต่อไปอีกนิด เดินไปเดี๋ยวก็เห็นเองอ่ะ” บ้าฉิบมันทำเอาผมไม่มีสมาธิทำงานต่อเลยเหอะ
“แต่ปิงมันบอกให้มึงไปเองนี่”
“พอๆ กูรู้หรอกว่ามันให้มึงนั่นแหละไป ถ้าปิงมันจะสั่งกูนะมันโทรเข้าเครื่องกูแล้วไม่ต้องผ่านมึงให้เสียเวลาหรอก รีบไปดิเดี๋ยวมันมาได้มีเรื่องหรอกก็รู้อยู่มันทำงานมาเหนื่อยๆโมโหหิวขึ้นมาล่ะมึงง้อยากแน่ ๆ”
“เออก็ได้กูจะไป แต่มึงต้องไปกับกู”มันว่า
“ไม่ใช่เรื่อง”
“แล้วมึงไม่กิน?”
“หึ ไม่กิน”
“ไม่กินแล้วมันสั่งเหี้ยไรเยอะแยะมันสั่งมาเผื่อมึงด้วยชัดๆ ลุกเลยอย่าลีลา” มันไม่ว่าเปล่าจู่ๆกดปิดเครื่องผมเฉยเลย ผมนี่ลุกเลยสิครับบ้าฉิบหายข้อมูลกูเมื่อกี้ยังไม่ได้บันทึกเลยเหอะ
“ทำบ้าอะไรของมึง”
“ตื่นเต้นทำไมก็แค่หน้าจอ มึงบ้ารึเปล่าไหนว่าทำงานไอทีโดนกูปั่นหัวแค่นี้หน้าตาตื่นเลยเรอะ ขำว่ะ”
“มึงนี่มัน จริงๆเลยบ้าเอ๊ย” ผมทนไม่ไหวทั้งด่าทั้งจัดการปิดเครื่องเดินไปคว้าเอากุญแจรถแล้วโยนส่งให้มัน
“มึงขับ”
“อะไร ไหนว่าแค่ท้ายซอย” มันรับกุญแจรถมอไซด์ไว้แล้วถาม
“ท้ายซอยกูก็ขี้เกียจเดินร้อนเหี้ยๆ” ผมคว้าเอาหมวกแคปสีดำใบเก่งสวมเข้าที่หัวแล้วเดินกระแทกไหล่มันออกมา อิคุณชายเบะปากเดินตาม พอลงมาถึงรถมันทำตัวมีปัญหาขึ้นมาอีก
“ขับไม่เป็น” มันบอก ผมนี่ยืนกอดอกควบคุมระดับลมหายใจ ยุบหนอพองหนอ นี่ตกลงผมต้องเทคแคร์มันอีกใช่ไหม
“เออๆกูขับ” ผมบอกมันแบบเซ็งๆ คว้าเอากุญแจมาจากมือ ขึ้นคร่อมเคเอสอาร์คันเก่งที่เจ้าปิงมันไปถอยออกมาใช้ในบริษัท เบาะโคตรสั้นเหมาะกับการขับคนเดียวนะผมว่า
“อ้าว ขึ้นมาสิวะยืนรอเห้ไรอีก” ผมเรียกมันหลังจากสตาร์ทเรียบร้อย คุณชายยืนลังเลอะไรสักอย่าง เหมือนมันจะถอยหลังออกไปผมเลยคว้ามือมันดึงเข้ามาแล้วบอกให้ขึ้นคร่อมมาเลย
“เบาะแคบฉิบหาย” มันว่า
“ช่วยไม่ได้โทษแฟนมึงดิ ปิงกับไอ้บาสมันไปเลือกกันมาเอง”
“มึงก็ขยับไปดิวะ สั้นแบบนี้กูจะนั่งได้ยังไง ร้อนก็ร้อน เหี้ย” มันบ่นอุบดันหลังผมบอกให้ขยับ พร้อมใช้มือบังแดดที่ส่องใส่หน้า
“จะให้กูขยับไปไหนได้อีก แค่นี้ไข่กูก็ติดถังแล้ว มึงรีบหน่อยกูร้อนแดดเปรี้ยงกลางหัวเนี่ยร้อนเหมือนกันนะ”
“แล้วกูไม่ร้อนหรือไง มึงร้อนเป็นคนเดียว?” อะไรของมันวะไม่ยอมขึ้นมาจริง ๆ ยืนทำหน้ายุ่งอยู่ได้ หาเรื่อง
“แล้วจะเอาไง ไปไม่ไป”
“กูจะเอาหมวกแบบมึงอ่ะ” มันมองมาที่หมวกแคปของผม
“ไม่มี มีใบเดียว ขึ้นมาสักทีอย่าเรื่องมาก ร้อนนะเนี่ย” ผมโมโหแล้ว
“กูร้อนกว่า กูไม่มีหมวก” มันเถียง
“โฮ้ยยย เอาไปเลยไปมึงใส่ไว้เลย” ผมคว้าเอาหมวกตัวเองใส่ลงที่หัวมัน ดึงแขนบอกให้คร่อมขึ้นมาได้แล้วน่ารำคาญ ในที่สุดรถก็เลี้ยวออกจากออฟฟิศ ผู้ชายตัวโตๆสองคนนั่งซ้อนกันอยู่บนมอไซด์คันเล็กๆ เป็นภาพที่ไม่น่าดูเลยจริง ๆเบรกแต่ละทีแม่งอัดมาที่ตูดกูนี่แหละขนลุกไปหมด
“มึงจะเบรกเชี่ยไรนักหนา มานั่งในจุดกูบ้างแล้วจะรู้ว่าก้นมึงมันไม่น่าพิสมัยเลยสักนิด” มันพูดเรื่องเห้ไรของมัน
“ปากดีนัก ถ้ามันไม่จำเป็นกูจะเบรกให้โง่เหรอโดนมึงอัดมาแบบนี้มาอยู่จุดกูบ้างจะรู้ว่าน่ากลัวกว่ามึงเยอะ” ผมว่าผมได้ยินเสียงมันหัวเราะต่ำๆ พอหันหน้าไปดูเจอมันเบะปากให้แต่ผมไม่สนใจขับของผมต่อ ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นรถก็จอดลงที่หน้าร้านขายอาหารอิสาน มันรีบกระโดดลงจากรถไม่ต้องถามว่าคนมองเพียบไหม เพียบบบบบบครับ เพราะว่ามันขาวมากผิวโคตรชมพูเลยทำให้ดูโดดและเด่นเกินไป คนแบบนี้ไม่น่าพาไปไหนมาไหนด้วยที่สุด น่าอายเพราะมันหล่อเกิน
“ไหนอ่ะรายการ” ผมยื่นมือไปขอรายการที่มันจดไว้ จะส่งให้ป้าคนขาย มันบอกลืมเอามาด้วยเหี้ยเลยสิ ผมส่ายหน้าเซ็งแล้วจัดการสั่งๆๆๆแล้วก็สั่ง ร้อนมากๆเหงื่อผมไหลลงตามเสื้อเป็นทาง แดดร้อนร้านก็แคบไม่มีที่บังแดดด้วย ผมมองไปที่มันหน้ามันแดงไปหมด เหงื่อไหลตกลงเป็นทางยิ่งเสื้อด้านหลังมันเปียกโชก อิคุณชายหยีตาด้วยความร้อนเพราะมันยืนอยู่กลางแดด ผมรำคาญเลยพยักหน้าบอกให้มันเดินมายืนใกล้ๆตรงนี้มันร่มกว่า แต่มันไม่สนใจยืนทนร้อนอยู่นั่นและผมจะสนเหรอรอคิวต่อไปจนมองไปอีกที อะไรวะอย่าบอกนะว่ามึงจะเป็นลม พวกลูกคนรวยแม่งถูกแดดแค่นี้จะตายเอาให้ได้เลยหรือไงวะ หน้ามันแดงกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัวผมรีบเดินไปดึงมันเข้ามายืนใกล้ ๆ กัน
“ดึงไรเล่า กูร้อน” มันบ่น
“แล้วมึงคิดว่ากูหนาวรึไงล่ะ บ้าเอ๊ย มายืนตรงนี้” ผมหันไปดุ ใช้มือพัดๆให้ตัวเองกับมันด้วย พอเป็นลมจาง ๆ เรารอกันจนกระทั่งได้อาหารครบทุกอย่างผมเอื้อมมือออกไปรับ กำลังจะจ่ายเงินเจอมันส่งใบห้าร้อยให้ก่อน เออดีผมคิด พอเราเดินกันมาที่รถผมยื่นอาหารทั้งหมดให้มันบอกให้มันถือจะขับรถ มันไหวไหล่แล้วเบะปากบอกไม่ ดึงเอากุญแจจากผมไปคร่อมที่นั่งคนขับสตาร์ทรอ
“ไหนว่าขับไม่เป็น” ผมยืนถามเซ่อไปเลย มันหันมามองขยับหมวกที่สวมอยู่ที่หัวแล้วยักคิ้วกวนประสาท
“โกหกมึงไง จะขึ้นไม่ขึ้น ช้าเดินกลับเองนะ” รถทำท่าจะออกตัวผมรีบกระโดดขึ้นคร่อมทันที บ้าเอ๊ย โดนแกล้งขับๆเบรกๆตลอดทางเกือบตกไปตั้งหลายครั้ง โมโหเอามือข้างที่ถือถุงอาหารกอดแม่งเข้าที่เอวมันนั่นแหละ ไก่ย่างร้อนๆคงลวกพุงมันแน่ ๆ มันร้องขึ้นมาดังลั่นโวยวาย
“เหี้ย!! มึงจะฆ่ากูเหรอ มันร้อนนะ”
“กูก็ร้อนเหมือนกัน รีบขับรีบถึงเล่นอยู่ได้” ผมตะคอกใส่หูมันไม่ปราณี
“ไม่ต้องมาสั่ง เดี๋ยวกูวนใหม่อีกรอบเลย มึงคงพอใจใช่ไหม”
“มึงลองดิ กูจะโยนกับข้าวทิ้งตรงนี้เลย..” ไอ้สัส ผมต่อประโยคด่ามันแบบไม่มีเสียง
“มึงไม่กล้าหรอก”
“อย่ามาท้านะมึง”
ในที่สุดรถเลี้ยวเข้ามาจอด ผมรีบลงแล้วเดินไปไขประตูเข้าออฟฟิศ ร้อนแทบตายพอเข้ามาเจอแอร์เย็นเฉียบอิคุณชายนอนแผ่ลงที่โซฟาทันที มันปลดกระดุมเสื้อลงจนเกือบหมด ผมรีบเอาของไปกองไว้ที่โต๊ะอาหารด้านหลัง จากนั้นเดินออกมานั่งจะทำงานของผมต่อ
“อ้าว ทำไมมึงไม่ไปเทอ่ะ” มันลุกขึ้นมามีปัญหากับผมอีก
“เรื่องดิ เดี๋ยวปิงมาค่อยให้มันเท” ผมว่า
“ไม่ได้ มึงต้องเทไว้ให้เรียบร้อยก่อน เดี๋ยวปิงมามันจะได้กินเลย”
“อะไรของมึงวะ เรื่องมากชะมัด” ผมกระแทกปากกาลงที่โต๊ะแต่มันไม่สนใจลุกขึ้นเท้าสะเอวสั่ง
“ลุก”
เฮ้ออ ผมรำคาญลุกๆไปเทๆให้มันจบๆจะได้รีบมาทำงานต่อ หยิบจานหยิบอะไรมาเรียงๆ ๆ ขณะที่ผมกำลังเทอาหารใส่จานมันนั่งมองแล้วทำหน้าตายุ่ง ๆ คิ้วนี่ขมวดแทบจะผูกติดเป็นโบว์ มองหน้าผมสลับกับอาหาร
“อะไร” ผมถาม
“ทำไมไม่มีอาหารที่กูกินได้เลยวะ”
“....!!???!!....” ผมงงว่ามันพูดอะไร กับข้าวเต็มโต๊ะบอกว่าไม่มีของที่มันกินได้ สักพักมันลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบไข่ไก่ออกมาสามฟองยื่นส่งให้ผม
“มึงทอด”
“เรื่องดิ” ผมรีบถอย อะไรวะของกินเต็มโต๊ะบอกกินไม่ได้ให้ผมทอดไข่ อยากกินอะไรทอดเอง เชิญ
“กูทำไม่เป็น” มันว่าขึ้นมาอีกผมไม่สนใจหรอก เดี๋ยวเมียมันกลับมาให้จัดการกันเองเถอะผมทั้งร้อนทั้งเหนื่อยเรื่องอะไรต้องมานั่งเทคแคร์มันวะ แฟนกูรึก็ไม่ใช่
“กูทำเองก็ได้ เลอะเทอะมึงอย่ามาว่านะ” ผมหลับตาลงตั้งสติกับงานตรงหน้าผมจะดีกว่า ไม่อยากสนใจเสียงนกเสียงกาที่ดังมาจากในครัว มือผมจัดการรัวงานของผมต่อไปขณะที่เสียงเคร๊งครั๊งโช๊งเช๊งดังอยู่ตลอดเดี๋ยวกระทะตกบ้างเดี๋ยวตะหลิวหล่นบ้างเสียงตอกไข่นานประมาณสิบครั้งได้ไม่รู้ว่าจริง ๆ มันทอดกี่ฟองกันแน่
“โฮ้ยยยย” ผมร้องขึ้นดัง ๆ อย่างหงุดหงิด แล้วลุกเดินเข้าไปหาคว้าของทั้งหมดมาทำแทน
“หลีกไปเดี๋ยวกูทำเอง”
สุดท้ายผมก็เป็นคนทอดไข่ให้มันจนได้ คุณชายเดินไปล้างไม้ล้างมือ นั่งยิ้มจนหน้าบานตอนที่ไข่เจียววางลงบนโต๊ะ และตอนนั้นเองที่ปิงมันผลักบานประตูเข้ามาพร้อมกับไอ้บาส
“พี่เอย์ครับผมซื้อข้าวผัดกุ้งมาฝากด้วย เจ้านี้ที่พี่ชอบไง แลกกันกับอาหารที่พี่ไปสั่งให้ผมใช่ไหมนะ”
“ดีมากหมาปิง กูจะกินข้าวผัดกุ้งนี่แหละ อย่างอื่นกูไม่สนหรอก” มันรีบเดินยิ้มเข้าไปหาเมียมัน ขณะที่ผมยืนมองดูจานไข่เจียวที่ค้างอยู่ในครัว ไว้อาลัยให้ไข่ของผมและตัวผมเองสักสองสามนาที กูโดนมันหลอกให้ทอดไข่ซะจนเปื่อยไม่มีชิ้นดีเล๊ยยยยย
บ้าฉิบ!
*****Special Complete*****
มาต่อสเปเวปเพิ่มให้ค่าาา ตอนนี้ขอโซโล่พี่เอย์พี่เชนนิดนึงเนอะ 55555555
***แจ้งข่าวนะคะ สำหรับใครที่อยากได้หนังสือดอกฟ้ากับหมาวัด เทศกาลของขวัญเล้าเป็ดมาแล้วจ้า มินส่งเข้าเล้าไปแล้วสิบชุด(ของแถมเพียบเลยค่ะกลัวไม่มีคนเอาอ่ะ เดี๋ยวพี่ๆที่ดูแลคงจะลงรูปตัวอย่างให้ดู สิบชุดไม่เหมือนกันนะ ต่างตรงของแถมนี่แหละ ลองไปส่องๆดูได้นะคะคิดว่าวันเปิดประมูลราคาคงไม่สูง และมินตั้งราคาเริ่มต้นต่ำมากๆค่ะ ถ้าอยู่ในงบประมาณก็ทำบุญด้วยกันกับทางเล้าเป็ดนะคะ เทศกาลของขวัญเล้าเป็ด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45594.msg2970658#msg2970658) วันประมูล 18-19 เมษายน 2558 เลื่อนเป็น มิถุนายน 2558 ลองตามเรื่อยๆค่ะเพราะไม่รู้ว่ากำหนดการจะเปลี่ยนอีกไหม)
รายละเอียดหนังสือ
หนังสือขนาด A5 หนึ่งชุดมี 4 เล่ม และเขียนตอนพิเศษเพิ่มอีกเจ็ดตอน
ตอนที่ 1 : ในวันที่พี่เอย์กลับบ้านดึกมาก กลิ่นน้ำหอมปริศนา และต่างหูเพชรชมพู ข้างนั้น....
ตอนที่ 2 : จดหมายลับฉบับเชนซ่าร์ (ย้อนอดีตเชนซ่าร์สมัยมัธยม จุดกำเนิดความรัก )
ตอนที่ 3 : ในวันที่พี่เอย์กับพี่เชนต้องไปซื้อของด้วยกันที่ซุปเปอร์ฯ (พี่เชนบรรยาย)
ตอนที่ 4 : ผมมีอะไรกับเชนครั้งแรก ที่ออฟฟิศส่วนตัวของเขา คืนนั้น....
ตอนที่ 5 : ตอนแถมเชนซ่าร์
ตอนที่ 6 : (ลงเวป) พี่เอย์หมาปิง ดอลลี่??
ตอนที่ 7 : (ลงเวป) เชนซ่าร์ ตกลงใครนัด??
ขอบคุณมากค่า :mew1:
-
ชอบบบบมากกกก ชอบเวลา2คนนี้อยู่ด้วยกันสุดๆ ทั้งขำทั้งตลก
คือมันกร๊าวใจมากค่ะ อยากได้อีก ไม่ยอม :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ขอบคุณที่มาลงให้นะคะ คิดถึงมากๆค่ะ :mew1:
-
"หน้าตานี่งออย่างกับปลาทูอ่าวไทย" 5555555555
โอ้ยยยย ฮาจนอยากไปซื้อปลาทูมานั่งดูเลย
ชอบอ่ะๆๆ >< ชอบคู่นี้
มาต่อเรื่อยๆ นะคะ คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกกก
ขอบคุณค่ะ
-
หยุดขำไม่ได้ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :pigha2:
-
อยากบอกว่าสงสารพี่เชนเหลือเกินแพ้ให้เอย์ตั้นตลอด 55555 Thank U
-
ชอบโมเมนต์ของสองคนนี้ อยู่กับปิงว่าพี่เอย์ขี้อ้อน เอาแต่ใจแล้ว อยู่กับพี่เชนนี่ยิ่งกว่าอีก กลายเป็นเด็กเลยพี่เอย์ โคตรรรรรเด็ก นางต้องเอาชนะตลอดๆ เอาแต่ใจสุดๆ ตลก 5555555555555
-
พี่เอย์แม่งกวนตีนชิบ :laugh: :laugh: :laugh:
-
:m20: :m20: :m20:
พี่เอย์กวนตีนนนน ได้ใจมากกกกก
โอ้ยไม่รู้จะสงสารหรือขำพี่เชนนนนดี
โดนอิพี่เอย์มันเกรียนใส่ตัลลอดดด
ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยคนอ่ะ ตลกมากกก
55555555 5
-
:m20: พี่เอย์กวนมากๆ เลยสงสารพี่เชนจับใจ และสงสารไข่เจียวที่ถูกทอดทิ้ง :laugh:
คิดถึงหมาปิงจริงๆเลยหยอดกระปุกรอสู้ศึกประมูลเลยค่ะ
-
คู่นี้มีบางฉากให้คนอ่านจิ้นด้วยอ่ะ
-
พี่เอย์พี่เชนน่ารัก กัดกัน รุกรุก กัดกันได้ง้องแง้งงุ้งงิ้ง น่ารักเชียวค่ะ
-
บรรยากาศเหมือนพี่เลี้ยงน้อง
-
o13 o13 อิพี่เอยยย์ นางคือผู้ชายเมะที่เคะ? ตลอดกาลลล 555 :-[ :-[
คือนางจะไม่ยอมแมนเลยใช่ไหมถ้าไม่อยู่บนเตียง(?)กับปิงเนี่ย
เป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจสุดๆอ่ะ พี่เอย์โคตรจะมีพลังบังคับพี่เชนทำอะไรให้ขนาดนี้
แล้วนี่ตัวเองคือแอบหมั่นไส้พี่เชนมานานเรื่องปิงก็หาเรื่องแกล้งชะ? โคตรเด็ก!
พี่เชนก็น่ารัก ผู้ชายปากร้ายใจดี :กอด1: สงสัยจะโดนเอาคืนที่ตัวเองไปแกล้งพี่ซ่าร์ไว้
ตอนนี้เคะโคตรจะไม่มีบท แต่มีไม่มีก็ดูเหมือนจะไม่จำเป็น อิพี่เอย์เคะตลอดกาลล 55
-
น่าร้ากกกกก โอ้ยย น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ
นั่งอ่านในบีทีเอสต้องกลั้นยิ้มแทบตาย กลัวคนนึกว่าบ้า555
-
พี่เอย์สมเป็นคุณชายจริงๆ และยังไปกวนพี่เชนอีก
ขอบคุณครับ
-
ขอคู่ เอย์เชน อีกค่าาา. ชอบฮาดีคู่นี้ 5555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สงสารพี่เชน :m20: โดนพี่เอย์แกล้งซะแล้ว
สองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วเหมือนเด็กๆเลย 5555
:mew1: :L2:
-
คือพี่เอย์กลัวพี่เชนว่างงานมากว่างั้น 55555555
ตกลงวันนี้งานพี่เชนเสร็จรึเปล่าไม่รู้ แต่พี่เอย์ได้กินข้าวผัดกุ้งละนะ กร๊ากกก
-
พี่เชนไม่เคยทันพี่น้องคู่นี้ซะที โดนตลอด น่าสงสารพี่เชน 555
-
คือพี่เชนแพ้ทางว่ะ 555 ยกนี้พี่เอย์ชนะ
-
พี่เอย์นี่คุณชายเอาแต่ใจจริงๆ น่าร้ากกกมากสงสารพี่เชนเนอะ! แต่เราตลกมากกว่า :laugh:
-
ขอบคุณ :)
-
พี่เอย์สุดยอด แกล้งพี่เชนซะหัวปั่นเลย
-
พี่เอย์แสบมาก รู้ว่าพี่เชนขี้รำคาญยังไงก็ต้องมาทำให้
อย่าได้อยู่ด้วยกันเกิน1วัน บริษัทพังแน่ๆ
-
พี่เอย์เป็นตัวอันตรายที่ไม่น่าเข้าใกล้อย่างที่สุด :laugh: สงสารพี่เชนสุดๆเลยตอนนี้ :m15:
-
ทำไมคู่นี้มีรังสีสีชมพูอมม่วง?
-
พี่เอย์นี่สวดยอดดด. เอาแต่ใจสวดยอดดดด. ขอบคุณคนแต่งมากๆๆๆค่าาา
-
ไม่รู้จะสงสารหรือขำพี่เชนดี แพ้ทางพี่เอย์ตลอด
-
เสียดายมีคู่กันหมดแล้ว ไม่งั้นจะให้คู่กัน อิอิ
-
พี่เอย์แกล้งพี่เชนทร์ตลอดดดดดดดดดดดด :o :o :o o16 o16 o16 o3 o3 o3 o17 o17 o17
-
เอย์นี่กวนใช้ได้ๆ :z2:
-
:hao3: พี่เอย์ยังคงความน่ารัก น่าหยิกและความกวนไว้ได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆค่ะ
สงสารก็แต่พี่เชน พอพี่เอย์กลับ คงกินพาราไปสักแผงอะ :hao6:
จะรอประมูลนะคะ :-[
-
:mew5:
-
ผมนี่สงสารพี่เชนเบาๆ
-
เพิ่งตามมาอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
(ใช้เวลารวม 3 คืน เพราะช่วงกลางวันมีเรียน)
อยากชื่นชมคนแต่งว่าดำเนินเรื่องได้ดีมากๆค่ะ
อ่านแล้วเพลิน วางไม่ลง กว่าจะตัดใจนอนได้แต่ละคืนก็ปาเข้าไปตีสามตีสี่ ตาเป็นหมีแพนด้าไปเรียนทุกวันเลยค่ะ555
ส่วนที่ตามมาอ่านเพราะเข้าไปดูในกระทู้ประมูลนี่แหละค่ะ
เลยอยากจะบอกว่า "ไม่ต้องกลัวว่าหนังสือจะเหลือหรือไม่มีคนประมูลหรอกนะคะ"
เพราะผลงานเรื่องนี้ดีมากจริงๆค่ะ
ดังนั้น 10 นี่น่าจะ"ไม่พอ" มากกว่าไม่มีคนประมูลนะคะ
ส่วนราคาก็คงพุ่งด้วยเหมือนกัน รอบที่แล้วสองหมื่นกว่าๆยังมีมาแล้วเลย
เรื่องนี้ไม่รู้ราคาจะพุ่งแค่ไหน แต่ยังไงก็จะรีวมประมูลเรื่องนี้แน่ๆค่ะ
ส่วนจะมีวาสนาได้มาครอบครองมั้ยค่อยว่ากันอีกทีนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่มอบทั้งความสุข ความเศร้า น้ำตา และเสียงหัวเราะให้นะคะ
จะตามเป็นแฟนผลงานต่อไปค่ะ^^
-
ฮาจริงไรจริง 555
-
พี่เอย์ คิดถึง :laugh:
ส่วนของประมูล หวั่นใจมาก คู่แข่งเพียบเลย :z3: เงินยังเก็บได้ไม่ถึงไหนเลย :katai1:
-
พี่เชนแพ้ทางพี่เอย์อ่ะ 55555
:laugh:
-
พี่เขยน้องเมียคู่นี้...ฮาจริง
-
รอตอนอสงอคนนี้ปะทะกันมานานสมใจละ5555 55
อยากอ่านตอนอสองคนี้สามัคคีตามเมียกลับบ้านกัน
แบบเมียหนีเที่ยว สองสามีเลยมาตาม
-
โอ้ยน่าร้ากกกกก
พี่เชนนี่ถึงด่ายังไงก็ลุกมาทำให้ทุกอย่างเลย
-
อยากอ่านตอนพี่ซ่าาาาา อีก :mew2: :mew2:
-
พี่เชนทร์ ท่าจะเครียดน่าดู
พี่ ก้อ อย่าง
น้อง ก้อ อย่าง
แต่ละคน ทำเอาปวดหัว วุ่นวายหมด
น่าสงสารจัง
:hao6:
-
เตรียมงบไว้จำนวนหนึ่งเพื่อประมูลแล้วล่ะ แต่จะได้หรือเปล่าไม่รู้ งบมีจำกััดอ่ะ :mew2:
แถมวันประมูลเป็นวันแต่งงานของลูกพี่ลูกน้องอีก จะว่างมาแข่งกับคนอื่นหรือเปล่านะ :z3:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักๆ และก็น่าประทับใจแบบนี้ครับ :heaven :heaven
-
สนุกมากครับ
-
ทั้งฮาทั้งสงสารพี่เชนเบาๆ :laugh:
อยากอ่านพี่เชนพี่ซ่าร์ค่ะ :hao5:
-
พี่เอย์นี้แกล้งพี่เชน
สองคนอยู่ด้วยกันคงวุ่นวายน่าดู
-
555 สงสารพี่เชนทร์จริงๆ
-
สนุกมากค่ะ
หนังสือก็อยากได้
รอประมูลสินะ
:katai2-1:
-
:call: :call: :call:
ตอนพิเศษจงมา จงมา จงมา
:hao6: :hao6: :hao6:
-
โอ๊ย น่ารักสุดๆ เลยค่ะ ><
ชอบมากกกกกกกกกก
ขอตอนพิเศษอีกสักยี่สิบตอนได้ไหมคะ ฮ่าๆ :heaven
-
แพ้ทางน้องตลอดนะพี่เชน :laugh:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
มาอ่านตอนพิเศษอีกรอบ 55555
ชอบอ่ะ อ่านคู่นี้แล้วยิ้มตลอดๆ ไม่นึกว่าจะอายุเท่ากัน ความเป็นผู้ใหญ่ไม่มีเล๊ยยพี่เอย์เนี้ย :hao7:
อยากอ่าน 2คนนี้ ตอนไปซื้อของด้วยกัน (ที่มีในรวมเล่ม) เหมือนกันค่ะ
แต่คาดว่าคงจะประมูลหนังสือไม่ทัน T^T คู่แข่งเยอะม๊ากกกกกก
ปล.ไม่ทำแบบ e-book ขายบ้างเหรอคะ กระซิกๆ ๆ ๆ :hao5:
-
พี่เชนกับพี่เอย์นี่มุ้งมิ้งกับแปลกๆนะ แต่คนที่น่าสงสารนี่พี่เชนเลย 55555
-
พี่เชนแพ้ทางพี่เอย์จริงๆ โถๆ
-
อุตสาทอดไข่ให้
พอเมียมา
ไข่เจียวเป็นหมั่น
พี่เชน
น่าสงสาร
-
คู่กัดคู่นี้มันฮามากพี่เอย์ก็นะขยันกวนพี่เซนตลอด :laugh:
-
ตายยยยยยสนิท!!! พี่เอย์ยังคุณชายไม่เปลี่ยน
ส่วนพี่เชนก็ยังเป็นคนน่าสงสารเหมือนเดิม
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ต้องมาอยู่กับพี่เอย์ 5555555+
แต่...จะเป็นไรไหม ถ้าเราดันชอบเอย์เชน เข้าซะละ 5555555555+ :hao6:
ฮื้ออออ แค่คิดนะ แค่คิดว่าถ้าพี่เอย์คู่กะพี่เชน มันจะเป็นยังไง 5555
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย :jul1:
โมเม้นนี่ทำเอาแอบจิ้นเบาๆ เป็นแนวคุณชายเอาแต่ใจกับชายหยุ่มซึนเดเระ
เวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันทีเรานี่ฮาทุกที ฮ่าฮ่าฮ่า
ว่าแต่ทำไมพี่เชนของชั้นถึงโดนแกล้งเอาๆอย่างเดียวเลยเนี่ย
พี่แกจะไม่มีวันได้เอาคืนมั่งเลยเรอะ ต้องตกเป็นเบี้ยล่างตลอดไป
ถ้าปิงกับซ่าร์ไม่อยู่บ่อย อิสองคนนี้จะสปาร์คกันมั้ย ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh5:
-
พี่เชนแพ้คุณชายเค้าตลอดเลยอ่ะ55555
-
โหยน่ารักมาก พี่เอย์นี่มันพี่เอย์จริงๆ คุณชายมาก เจ้าปัญหามาก น่ารำคาญมาก แต่ก็น่ารักมาก 5555
นี่สงสารพี่เชนงานการไม่ได้แถมยังปวดหัว พี่เอย์แกยอมน้องปิงคนเดียวจริงๆ
ไว้อาลัยให้กับไข่เจียวด้วยคนค่ะ กร้ากกกกก น่ารักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านจบแล้ว. สนุกมากค่ะ ครบรสเลย ไหนตอนแรกบอกว่าไม่ดราม่าหนักกกกกกก
นี่ร้องไห้น้ำตานองหน้า 55555
อยากได้หนังสือค่ะ ไม่ทำแบบจริงจังหรอคะ
เพราะไม่มีปัญญาไปประมูลกับเขาแน่ๆค่ะ(ยังเรียนอยู่เลย T-T) เสียใจจจจจ อยากอ่านตอนพิเศษกับเก็บสะสมค่ะ เป็นนิยายอีกเรื่องที่ประทับใจมากกก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ จะรอฟังข่าวดีว่าคนเขียนจะรวมเล่ม อิอิ
ปล.เดี๋ยวนี้ถ้ารวมยอดได้ 20 เล่มก็ทำได้แล้วนะคะ
-
โอยยยยย ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
แต่เค้าแอบขัดใจอิพี่เชนอ่าาาา อยากรู้ว่าสรุปแล้วก่อนหน้านี้ชอบปิงอยู่รึชอบพี่ซีซ่าร์มาตั้งกะแรกอ่าาาาาา :katai1:
อยากรู้จริงๆนะเนี้ยยยยยย :katai3:
เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆๆๆๆเลยยยยยย :pig4:
-
พี่เอย์กับพี่เชนนี่อะไร ลิ้นกับฟัน กัดกันตลอด
แต่ส่วนมากเพราะพี่เอย์หาเรื่องก่อนตลอด พี่เชนไม่เคยผิด ไม่เคยผิดดดดด//เชน fc
แอบเซ็งพี่เอย์นิดๆนะคะ แผนสูงนะ ฮึ่มมมมมมมม อย่านะ อย่ามาทำพี่เชนเค้านะ!!//ไม่ค่อยออกนอกหน้าเลย
ในใจพี่เชนคงแบบนี้ >> :angry2:
ส่วนพี่เอย์ >> :katai3:
-
ThankS
-
เข้ามาอ่านรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ รักเรื่องนี้มากจริงๆ คุณคนเขียนทำให้เราคิดว่าตัวละครทุกตัวในเรื่องมีอยู่จริงอ่ะ! สุดยอด รักทุกอย่างในเรื่องเลย :hao5: ที่หนึ่งในใจเราแล้วเรื่องนี้ หลังจากอ่านเรื่องนี้จบรอบแรกเรารู้สึกหัวใจพองฟูมากอ่ะ โคตรแฮปปี้บอกตรงๆเลยอ่านใหม่มันอีกรอบ5555555 พออ่านอีกรอบจบเลยพยายามไปหาเรื่องใหม่อ่านก็ยังไม่มีเรื่องไหนประทับใจเท่าเรื่องนี้ จนต้องกลับมาอ่านอีกรอบเนี่ยค่ะ วนไม่รู้กี่รอบแล้ว คิดถึงหมาปิงกับพี่เอย์ :-[
จะรอรีปริ้นนะคะ เพราะเราอยากได้หนังสือมาเก็บไว้มาก โคตรชอบเลยอ่ะแง้ เพราะคิดว่าคงไม่ทันประมูลTAT รอติดตามข่าวค่ะๆ
-
อ่านกี่ทีก็ชอบ สนุก :hao7: หลงรักเลยย
-
คิดถึงพี่เอย์หมาปิงสุดๆ
-
ทำไมเราพึ่งรู้ว่ามีสเปต่ออีก อ๊ากกกกก พลาดดดดดดดด
แต่ตอนนี้อ่านตามทันละ พี่เอย์กับพี่เชนนี่ยังไงก็ไม่ถูกกันเนอะ แต่ทำไมเราจิ้นสองคนนี้แปลกๆล่ะเนี่ย
แต่ก็สงสารพี่เชนเนอะ คุณชายเอาแต่ใจมากกกกกก(ก.ไก่ล้านตัว) สงสัยคนที่ปราบพยศคุณชายได้จะมีแต่ปิงนั่นแหละ 55555+
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
สนุกกกกก ชอบตอนพี่เอย์จะไปมากกก
ซีนคุยกับแม่นี่ก้รู้สึกร่วมกับพี่เอย์สุดๆเลยค่ะ
พี่ซ่ากับเชนนี่ก้น่าร้ากกกกกก
ชอบผู้ชายแบบพี่เชนนนน ปากแข็งแต่ก็ตามใจนะ
สนุกมากค่ะเรื่องนี้
-
ชอบเรื่องนี้มากคะ จนต้องสมัครเข้ามาเมนเลยทีเดียว
ลุ้นมากแต่ก็จบแฮปปี้ หวานมาก ก็โล่งใจกันไป
ส่วนตัวชอบคู่เชนกับซ่านะ แบบคู่นี้มันยังคาใจเราหลายๆเรื่องอะคะ มีแพลนว่าจะแต่งแยกบ้างรึป่าวคะ? :impress2:
อยากอ่านแบบยาวๆบ้างแบบว่าเราติ่งคู่นี้ สารภาพคะว่าเพราะอยากถามเรื่องเนี้ยจนทนไม่ไหวต้องไปสมัครสมาชิกมาถามโดยเฉพาะเลยละคะ :hao5: คืออยากทราบจริงๆ ถ้าไม่มีหวังเราจะได้ทำใจส่วนถ้ามีแพลนนานแค่ไหนเราก็จะรอนะค่ะ
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้จบไปสักพักแล้วค่ะ ถึงได้มาเขียนคอมเม้น
สนุกมาก เรื่องนี้ยอมรับเลยว่าอ่านแค่สองวัน พี่เอย์เป็นคนที่
ปากแข็งแบบน่ารักกว่าจะเผยไต๋ออกมาได้ว่าชอบปิง ทำเอาลุ้น
กับควาทปากแข็งของคุณชาย พอรักกันก็ดันมีอุปสรรค ลุ้นมากตอนที่กลับมาเจอกันอีกครั้ง คู่ของพี่เชนก็น่ารัก คนเถื่อนกับนายแบบ ปุบปั๊บจะตกลงรักกันก็มาแบบฟ้าแล่บ รอให้มีตอนพิเศษออกมาอีกค่ะ พี่เชนไม่เคยเอาชนะคุณชายเอย์ได้ ของเค้าดีจริงๆ
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ชอบพล็อตเรื่องชอบตัวละครมาก โดยเฉพาะพี่เอย์ โดนใจจริงๆ ชอบความอบอุ่นตอนท้ายๆเรื่องด้วย สรุปชอบทุกอย่าง
ขอบคุณผู้แต่งนะคะที่แต่งเรืองเขียนเรื่องมาได้ดีขนาดนี้. จะคอยติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
พี่เอย์ พี่ป่วนมาก บอกเลย 555
-
ชอบมากกกก ขอยกมือสนับสนุนหากจะทำเป็น e-book^^ :impress2:
-
โอ๊ยยยยย พี่เอย์น่ารักอ่าาาาาา :m1:
รักเรื่องนี้สุดๆ :m3:
-
พี่เอย์นี่มันโคตรเด็กเลยอะ
อะไรจะเอาแต่ใจ ชอบเอาชนะให้ได้ขนาดนั้นนน
สงสารพี่เชนนิดนึง เหมือนยอมๆไปจะได้จบ แต่คือโดนหลอกทุกรอบ
55555555555
คืดถึงเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอบคุณเรื่องเล่าดีๆ คร้าผม ^^
จะติดตามผลงานน่ะคร้าบ.
สนุกมากๆ และเป็นอีกเรื่องในดวงใจคร้าบ
ปอลิง. อ่านเรื่องนี้1 วันพอดี ช่วงสงกรานต์. ปี58
-
อ่านจบแล้ววววววว
ชอบมากเลยค่ะ
พีเอย์มุ้งมิ้งละหื่นมากกก
ส่วนน้องปิงก็น่ารักสุดๆ
แอบชอบคู่เชนซ่าร์เป็นพิเศษ อิอิ
ขอบคุณไรท์ สำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
คือแบบว่า....
อ๊ากกกกกกกก!!!!
ขัดใจๆๆๆๆ
ปอลิง เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 13 จ้า
-
แอร๊ย เอย์ตั้นน่าร๊ากกกกกก
มามะมาให้เจ๊กอดทีมาลูกมา ม๊วฟๆๆ 555+
อ่านตอนที่ 14 แล้วค่า อยากจะบอกว่าแต่ละตอนนี่ยาวมากจริงๆ โอ้....ถูกจ้ายยยย!!!
-
พี่เอย์คะ55555
-
ตอนนี้อ่านถึงตอนที่ 22
ชอบนะคะ รู้สึกเนื้อสมจริงมากๆ ตามความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้เลย
ชีวิตของคนเรา ชีวิตคู่น่ะ มันไม่ได้หยุดอยู่ที่คนสองคนแล้วจบ
ครอบครัว คุณพ่อ คุณแม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ผู้มีอุปการะคุณ บลาๆๆ อีกสาระพัดสาระเพ
เรื่องของหัวใจน่ะใช่ แต่การที่คุณจะคบกับใครแบบจริงจัง จริงใจ นั่นก็หมายรวมถึง
คุณจะต้องคบกับคนของฝ่ายเค้าด้วย มันคือสิ่งที่เรียกว่า "ความสัมพันธ์"
ชอบนะคะ ชอบจริงๆ อบอุ่น และมีความสุขอะ บอกไม่ถูกนะ คือ...จริงๆมันควรจะเศร้า เนอะ
แต่เหมือนมีความรู้สึกรางๆบางอย่าง พอจะเดาเรื่องราวต่อจากนี้ได้บ้างละ ก็คนแต่งบอกแฮปปี้นี่นาเนอะ(เอ๊ะ...รึยังไง ?)
ภาวนาให้ปิงกะเอย์ได้โคจรมาเจอกันอีกซะครั้งละกันนะ
ชอบคุณแม่นะคะ คุณแม่กดดันได้แบบผู้ดีมากอะ อารมณ์เริ่มคล้ายละครหลังข่าว(แซวเล่นๆ)
ถึงแม้คุณหญิงท่านจะกดดัน ข่มขู่ บีบให้เลือก แต่ท่านก็ยังแอบใจดีให้ความหวังกับสิ่งที่เรียกว่า "อนาคต"
ให้อนาคตเป็นสิ่งที่ช่วยตัดสินความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ให้ทางเลือกในอีกแบบ ที่แม้จะทรมานแต่ก็ยังมีหวัง
ทั้งหมดนีี่ละคือความรู้สึกที่รู้สึกอยู่ตอนนี้ ขอบคุณที่รับฟังนะคะ จุ๊บๆ :กอด1:
-
ตอนที่ 26 นี่น้ำตาไหลพรากอ่ะ.....ซึ้ง
-
ตามมาจากกวนตีนรักค่ะ ชอบพลอต&สำนวนของน้องมีน
เรื่องนี้ประท้บใจหมาปิง&ฟินนิสัยขี้อ้อนผิดคาดของพี่เอย์
แต่ท้ายๆคู่พี่ชายแย่งซีนนะ ปันใจให้พี่เชนคนอะไรปากร้ายใจดี
-
สเปตอนเอย์กับเชนนี่โคตรขำอ่ะ :m20:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านมาราธอนมากกกกก แบบ..ตาแฉะอ่ะ (ร้องให้ไง)
หลายตอนเลยทำเราเสียน้ำตามากกกกก
ปลื้มปลิ่มกับนิยายเรื่องนี้มากๆ ขอบคุณคนเขียนนะคะ
ที่เขียนงานเขียนดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
ชอบหมาปิง กับพี่เอย์มาก เหมือนสองคนนี้มีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้
ขอมโนแบบนี้ละกันนะ อยากให้เค้าสองคนมีความสุขตลอดไปเลยไง
คนเขียนมีทัศนคติที่ดีมากๆเลยนะ ถึงได้ถ่ายทอดเรื่องราวและนิสัยแต่ละคนได้แบบดีมากจริงๆ
เราเข้าถึงบทบาทของตัวละครทุกตัวเลยจริงๆ แบบอินมากจริงๆนะ
แต่ว่าไม่ได้เกลียดใครในเรื่องนี้สักคนเลย
แม้แต่ตอนที่คุณแม่ กับคุณย่า ดราม่าแบบมีที่มาที่ไป ไม่ได้ไม่มีเหตุผล เราก็เข้าใจคนเป็นแม่เนาะ
กว่าจะได้มาอ่านเรื่องนี้ก็แบบว่าจบไปแล้วไง เลยไม่ค่อยได้อ่านเม้นคนอื่นๆเท่าไหร่
และเราก็เลยไม่ได้เม้นเลย มีเม้นนี้แหละเม้นเดียว ยังคิดเลยว่าถ้าเริ่มอ่านตั้งแต่ตอนลงเรื่องตอนแรกนี่
เราคงแทบขาดใจแน่ เพราะลุ้นมากอ่ะแต่ละตอน
นิยายดีมากๆค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะคนเขียน
จะไปตามอ่านงานเขียนอื่นๆอีกนะคะ
สู้ๆค่ะ :pig4:
-
เย่เย่ ในที่สุดก็ตามอ่านจนจบ
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ คืออ่านแบบติดจนหยุดไม่ได้เลย
บอกเลยว่าร้องไห้ตายวมไป3วันเลยค่ะ เราเซ้นสิทีฟอ่ะ
รักเรื่องนี้มากๆอ้ะ
แงงงมาไม่ทันเทศกาลประมูล :z3:
-
คิดถึงหมาปิง
-
คิดถึงหมาปิง
-
คือชอบมาก อ่านจบไปแล้ว 1 รอบ และกลับไปอ่านเริ่มใหม่อีก 1 รอบ
มันรู้สึกอินไปกับตัวละครมากๆ การผูกเรื่องราวทำได้ยอดเยี่ยมไร้ที่ติมากๆ
ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป อยากให้ช่วยแต่งอีกหลายๆเรื่อง :hao4:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย..รักทุกตัวละครเลย..ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ..
-
อ่านรวดเดียวจบใช้เวลาหลายอาทิตย์เลยค่ะ
สนุกมากๆตั้งแต่เริ่มเรื่อง ทุกเรื่องราวทุกตัวละครน่าสนใจมาก
คนที่เราชอบที่สุดคงจะเป็น ปูนล่ะมั้ง น่ารักดี
ส่วนตอนที่ทำให้น้ำตาไหลได้อย่างสุดซึ้งใจคือตอน คุณแม่
คนเขียน เขียนออกมาได้ดีมากๆเลยค่ะ
รวมถึงช่วงที่ปิงรอพี่เอย์ไปเรียนต่างประเทศด้วยนะ
นับถือในการอดทนรอของปิง และความรักจริงที่พี่เอย์มีให้กับปิงด้วย
ขอบคุณคนเขียนที่มอบความสุข และเขียนเรื่องราวดีๆเหล่านี้มาแบ่งปันกัน
หวังว่าจะได้ติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
เห้ย คือไรอ่ะ พระเอกน่ารักมุ้งมิ้งมากอ่ะ
คือเอย์ตั้นตัลล๊ากกกกก
น้องปิงก็น่ารัก น่าเอ็นดู
อ่านแล้วแบบ น่ารักๆ ชอบค่ะ ชอบ o13
กอดคนแต่งค่ะ :กอด1:
-
:-[ :bye2: :-[ เอย์ ปิง พระ นายคู่นี้น่ารักมาก เอย์หื่นได้โล่จริง ๆ :hao6: :-[ :hao6:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านสเป โอยยยยยย พี่เอย์พี่เชนนี่ขำไม่ไหวแล้ว 55555555
เหมือนพี่เชนมาเลี้ยงเด็กเลยค่ะ ต้องทำอะไรให้ตลอด เอย์ตั้นก็กวนตลอด
นี่ตลกฉากขี่มอเตอร์ไซค์มาก สลับกันขนลุก :laugh:
เข้ามาดูเรื่องนี้แล้วก็คิดถึงจัง...
ขอบคุณนะคะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านร้องไห้หนักมากหลายตอนเลยทีเดียว
สนุกมากค่ะทุกคนน่ารักหมดเลย
ดีจริงๆที่ตัดสินใจเข้ามาอ่าน ไม่งั้นพลาดแน่ๆ
-
:sad4:
พี่เอย์ของหมาปิง เกินงบแล้ว
อุตส่าห์ขุดไหมาประมูล จะสู้ต่อก็ไม่อยากเป็นหนี้เป็นสิน
ขอซุกอกพี่เชน ร้องไห้ช้ำใจ กระซิกๆๆๆ
-
เข้ามาอ่านตอนจบและตอนพิเศษบอกเลยอยากได้มากๆ
ประมูลสู้แล้วแต่ราคาสูงเกินงบจริงๆ (ไม่พอ5555)
ขอขอบคุณนักเขียนอีกรอบนะค้า ที่ฟังคำขอร้องนักอ่านลงตอนพิเศษให้
ว่าจะรอเก็บเงินซื้อต่อจากคนอื่นเอา 5555เพราะตอนนี้ทรัพย์จาง
ขอบคุณอีกครั้งนะค้า :-)
-
เพิ่งเข้าไปดูเค้าประมูลหนังสือกัน ราคาแต่ละคนโหดมากกกกกกกกกกกกกก แต่มีอยู่ชุดนึงหมื่นสี่บวก คืออัลไรคร้าาาาาาาาาาาา หนังสือทั้งหมด 10 ชุด ราคาประมูลทั้งหมด 61,472 บาท (เฉลี่ยแล้วตกชุดละหกพันกว่า) เบิกกว้างๆๆๆ เลย
เสียใจ เสียดาย เงินไม่ถึง โอ๊ยยยยยยย อยากอ่านตอนพิเศษในเล่ม :hao5:
-
ครบทุกรสจิงๆๆๆ ชอบ แบบว่าชอบมากกกกก
หลงรักพี่เอย์หมาปิงงงงรัวๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีอีกเรื่องนะค่ะคุณมินนน
-
ขำกร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่เอย์นี่ขี้แกล้งจริ๊งจริง
ขอคู่นี้อีกสักตอนได้ไหมอ่ะ 55555555
-
แวะมาอ่านซ้ำอีกรอบเศร้าน้พตาไหลตอนพี่เอย์ไปเรียนต่อสงสารทั้งพี่เอย์และหมาปิง
-
เฮฮามากค่ะเรื่องนี้ หมาปิงนี่มึนเกินนนน ส่วนพี่เอย์นี่ก็มุ้งมิ้งมากกก
นิสัยนี่เหมือนสลับกันยังไงไม่รู้55 ยกเว้นแต่เรื่องบนเตียงนะ :-[
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้จบค่ะ สนุกมากกกกก
ส่วนตัวเราเป็นคนที่หานิยายที่ชอบได้ยากมากเลยนะ
เรื่องนี้คือพอดีๆ ไม่มากไป ไม่ล้นไปในความคิดเรา
เราชอบที่ไม่ว่าในฐานะไหนพี่เอย์ก็ยังพูดกู มึงกับปิงอยู่ คือมันเหมาะสมแล้วกับนิยายชายชาย ที่ตัวละครค่อนข้างแมนทั้งคู่555 เราไม่ได้รู้สึกว่ามันดูหยาบคายเลยสักนิด
เราอ่าน talk ของคุณมินทุกตอนเลยนะ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อ่านตรงคอมเมนต์ต้นเหตุของดราม่าที่คุณมินพูดก็ตาม
เรารู้สึกว่านิยายหนึ่งเรื่องควรจะมีครบทุกรสแบบนี้แหละถูกแล้ว
หลายคนอาจจะไม่ต้องการดราม่า เพราะเปิดเรื่องมาบอกว่าเป็นคอมเมดี้ (ซึ่งส่วนใหญ่ก็ฮาจริงๆ555)
เราอาจจะไม่เข้าใจมุมมองของคนที่เคยอ่านแบบตอนต่อตอนก็ได้ เพราะเราอ่านแบบยาวเลยทีเดียว แอบอ่านสปอยล์จากชื่อตอนไว้แล้ว ทำให้ดูเหมือนว่ามันไม่หนักหนาสาหัสอะไร
เรื่องดราม่าเรารับได้นะ เรามองว่ามันเป็นพัฒนาการของตัวละคร ยิ่งดราม่าช่วงกลางๆ เรื่อง เหมือนเราติดตามตัวละครเหล่านี้มาครึ่งทางแล้ว เราจะเลิกติดตามเพราะเรื่องดราม่าแค่นั้นหรอ ดราม่ามันทำให้เราอยากรู้ไปอีกว่าต่อไปมันจะเป็นยังไงน้า มันอาจจะสมหวัง ผิดหวัง แต่นี่แหละนิยาย รอเซอร์ไพร์สดีกว่า ไม่แอบอ่านสปอยล์ดีที่สุดนะ 55555 (เพราะบางเรื่องเราอ่านสปอยล์แล้วกลายเป็นว่าเราไม่อยากอ่านเลยอ่ะ ทั้งๆที่นิยายจริงๆของเค้าอาจจะสนุกมากๆก็ได้)
เราเป็นคนบรรยายเป็นคำพูดไม่ค่อยเก่ง แต่เราเข้าใจคนแต่งนะ เป็นกำลังใจให้ ขอให้ผลิตนิยายสนุกๆอย่างนี้ต่อไป
เด็กมข.เหมือนกัน อิอิ :D
-
o13 o13 o13
-
ดีใจมากที่บิทหนังสือมาได้ชุดนึง (ปัจจุบันปักธงรอเล้าจัดส่งมาที่บ้านค่ะ 555)
พี่เอย์ หมาปิง <3 <3 <3 นิยายในดวงใจของเรา
-
สนุก o13
-
คิดถึงเอย์ปิง
-
เรื่องไม่ว่าจะเข้ามาอ่าอีกกี่ครั้งก็ยังเสียน้ำตาให้ตลอด เข้ามาอ่าเพราะคิดถึงเอย์ปิง :mew2: :o12:
-
อ่านจบแล้ววว ใช้เวลาสองวันเต็มๆเลยทีเดียว บอกตามตรงว่าชอบคาแร็คเตอร์ของพี่เอย์มากกกก คนอะไรพูดอีกอย่างแต่ความหมายคือตรงข้าม น่ารักมาก :o8: ตอนช่วงที่หายไปสามปีแล้วกลับมาง้อน้องแล้วฉากที่จะให้ดอกกุหลาบน้องแล้วพี่รู้ว่าน้องไม่รับแน่ๆเลยพูดขึ้นว่าฝากถือหน่อย ไม่ได้จะให้อย่าคิดไปเอง เฮ้ยยย คือตอนอ่านนี่อารมณ์หน่วงๆอะ มาเจอฉากนี้เราหัวเราะพรืดเลย เกือบลืมไปเลยว่านิสัยพี่มันตอนแรกๆก็มึนๆแบบนี้ คือเราชอบอะ มันทำให้เรารู้ว่าไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีพี่เอย์ก็ยังคงเป็นพี่เอย์ :laugh: :laugh: เราประทับใจจุดนี้มากๆนะ มันทำให้นึกถึงฉากในตอนต้นๆ นึกแล้วจั๊กจี้ใจแปลกๆ
เรื่องนี้อ่านแล้วอินมากจริงๆ ทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเองมากจนทำให้เราไม่สามารถว่าตัวละครในเรื่องได้เลยยกเว้นกัส ฉากที่ย่ากับแม่ของพี่เอย์มาหานี่ทำเราน้ำตาปริ่มเลย ความอบอุ่นฟุ้งมากๆฉากนี้
ปิงเป็นเด็กดีมาก ขยันและอดทนสุดๆ ปลื้มมมม รอคอยเก่งมากๆด้วย สงสารมากตอนที่พี่หายไปไม่บอกซักคำ ฉากดึ๊กดึ๋ยตอนแรกนี่เคล้าน้ำตามากค่ะ อ่านไปร้องไห้ไป :o12: :o12:
ขอบคุณนักเขียนที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ :กอด1:
-
:c4: :give2: :give2: :m1: :m1: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณครับ ชอบตอนพิเศษมาก ๆ ฮาสุด ๆ :hao7: :hao7:
-
เปิดผ่านเรื่องนี้ไปหลายรอบเลยตัดสินใจอ่านซะที
มันสนุกมากกกกก หมาปิงน่ารักที่สุด
-
สนุกมากค่ะ
-
ชะแวบบ
แอบมาเม้น ทั้งที่เพิ่งอ่านถึงตอนที่15 กำลังหวานเว่อร์ 55555
อยากบอกว่าชอบภาษาของคนเขียนมาก อ่านลื่นเว่อร์ มุกก็ฮา เราอ่านไม่สะดุดเลย
ในเรื่องเราปลื้มพี่เอย์มาก คนบ้านอะไรปากไม่ตรงกับใจได้น่ารักชิบหาย
หมาปิงก็น่ารัก กวรมาก แบบผู้ชายมากๆ ไม่หวานแบบนิยายทั่วไป เรารักนายเอกแบบเน้ 5555
แต่บางครั้งเราก็รู้สึกว่าปิงเห็นแก่ตัว ปิงพยายามให้พี่เอย์ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ แบบที่ตัวปิงเป็น ทั้งเรื่องอาหาร การเป็นอยู่ เพลง ทั้งๆที่รู้ว่าเอย์ไม่ชอบ
แต่เอย์ก็ทำ แต่พอเอย์พาไปทำในสิ่งที่พี่เอย์ชอบ แต่ปิงไม่ชอบ ปิงก็เอาแต่บ่นๆๆ ผมว่ามันไม่อร่อย ไม่ดีเลยพี่ งั้นงี้
เรารู้สึกว่าเอย์พยายามเปลี่ยนเเปลงอยู่คนเดียวแต่ปิงไม่เคยพยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อเอย์เลย เเอบเห็นแก่ตัวอ่ะ
รักแบบนี้ แบบที่มีแค่คนคนเดียวที่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่ตัวเองรัก มันจะยืนมั้ยน้อ
-
:L2: เรื่องนี้สนุกมากค่ะ อ่านติดกันสามวันเลยกว่าจะจบ ชอบมาก ขอบคุณที่นำมาลงให้อ่านค่ะ
-
งื้อออออ นิยายเรื่องนี้สนุกมว๊ากกกกกก 555555 ><
คือต้องขอบคุณคนเขียนมากๆเลยนะค๊าาา ที่เขียนเรื่องดีๆสนุกๆมาให้อ่านคลายเครียดกัน ที่จริงเพิ่งมาอ่านสองวันจบเอง สนุกมาก ติดสุดๆแบบอ่านนิยายจนแบตมือถือหมด 5555
ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ขอให้เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านอีกเยอะเลยนะคะ :pig4: :impress2:
-
อ่านรวดเดียว 2 วันจบ ขอบคุณครับ
-
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ชอบทั้งคู่หลักและคู่รองเลย
-
o13
-
ในที่สุด!!!!! เราก็อ่านจบแว้ว ชอบเรื่องนี้อ่ะ ตลกพี่เอย์และหมาปิงชะมัด ที่ฮาที่สุดคงจะเป็นตอนที่เอย์และเชนอยู่ด้วยกัน 555555
เชนนี่ปากร้ายแต่ใจดีมากจริงๆ บอกไม่ๆทำเองมันซะทุกอย่างเลย แต่สงสัยใคร่รู้มากคือแบบเชนกับซ่าร์ไปรักกันตอนไหนนะ
อยากจะเกาะหน้าต่างห้องนอนดูจัง ไหนตอนแรกบอกไม่ๆๆ เกลียดๆ สักพักลูกและเมียมาเต็มเลยนะเชน :katai3:
เราชอบนิยายที่คุณแต่งนะค่ะ ชอบสำนวนคุณมันไม่มากไปและไม่น้อยไป อ่านๆแล้วมันลื่นไหล ตอนเศร้าก็เศร้าจริงๆ
คือมันพีคมาก เราหน่วงไปหมด ชีวิตมันน่าเศร้าอะไรขนาดนี้ :hao5: แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้ โล่งเลย 55555
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ เราจะติดตามผลงานคุณเรื่อยๆ สู้ๆ :กอด1:
-
กรีสสสสส อ่านจบแล้ว เสียน้ำตาไปตั้งเย๊อะ ขอบคุณค่าาาาาา :hao5: :katai2-1:
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ สนุกมากเลยค่ะ นั่งยิ้มเลย
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังสนุกเหมือนเดิม
-
นิยายที่ชอบมากกกกกกกกกกก
-
:pig4 :pig4: :L2: :กอด1:
-
ด้วยความคิดถึง อีกสักรอบสองรอบสิ
-
อ่านจบแว้วววง. สนุกมากเลยค่า คิดถึง#หมาปิง :impress3: :impress3:
-
สนุกมากๆค่ะ แต่ละตอนหยุดอ่านไม่ได้เลยยยยยย
ชอบความคิดของปิงมากค่ะ บางทีนางก็แอบงี่เง่านิดนึง แต่น่ารัก รักที่สุด
ลูกชายแม่ ~
แอบตามอ่านผลงานคุณมินมาสองเรื่องแล้ว สนุกๆมากเลยค่ะ ภาษาที่ใช้ก็โอเคมากๆเลยค่ะ เข้าใจง่ายๆเลย สวยงามไปในตัวเอง ไม่ต้องใช้คำเวิ่นเว้อเนอะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เย้ๆๆๆๆ อ่านจบแล้ววว สนุกมากกกกกก อินกับนิยายเรื่องนี้มากกกก ชอบลุคพี่เอย์มากก โคตรมุ้งมิ้งอ่ะ 5555
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็น่าร้ากกกก
-
ขอบคุณผู้เเต่งที่มีนิยายเเบบนี้มาให้อ่านๆ
เรื่องเรื่องราวที่น่าประทับใจมากๆๆ
มีทั้งสุขเศร้าปนกันไป
การดำเนินเรื่องมีความละเอียดอ่อนต่อนเป็นค่อยไป
พระเอก นายเอก น่ารักๆๆๆๆๆมากๆ
อ่านนิยายมากเยอะเเต่บอกได้เลยว่าเรื่องนี้ประทับใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...อินฟินิตี้
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะ สู้ๆๆ
เอฟซี:ดอกฟ้ากับหมาวัด
-
:-[
:กอด1:
:L2:
อ่านจนหยุดไม่อยู่ 555 :laugh:
-
เป็นนิยายเรื่องแรกที่ทั้ง หัวเราะ ร้องไห้ โกรธ เกลียด คือหลายอารมณ์ อ่ะ อ่านจนดึกจนดื่น
-
อยากได้เรื่องนี้ ต้องทำยังไงค่ะ เพิ่งอ่านเจอ วานบอก?????? :call:
-
ประทับใจเรื่องราวความรักของพี่เอย์น้องปิงมาก
ชอบคุณชายที่เป็นคนปากแข็ง ขี้อ้อน แต่ก็น่ารักกับนายเอกคนเดียว
เศร้าไปตามหมาปิงเลยที่พี่เอย์หายเงียบไม่ติดต่อไป 3 ปี
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปันค่ะ ขอบคุณจริงๆ เรื่องนี้สอนเราหลายอย่างเลย เชื่อใจในกันและกัน เข้าใจกัน ความรักและูกพันธ์ของแต่ละคน รักในความอดทนของปิง รักในความเข้าใจกันของทั้งคู่ รักในความตั้งมั่นของเอย์ตัน รักในการเติบโตของทั้งคู่
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
สนุกมากค่ะ ชอบหมาปิงมากกก :กอด1:
-
อยากได้เรื่องนี้อ่ เพิ่งเข้ามาอ่าน~~~~~
-
คิดถึงเรื่องนี้จึงได้กลับมาอ่านอีกรอบ :hao5:
พออ่านจบก็ยังไม่หายคิดถึงอยู่ดี..
-
เอิ่มมม กำลังฟินเฟ่อ ทุ่งหญ้า ลาเวนเด้อค๊าเด้อดีๆ ชื่อนานะนี่ทำให้กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกลเลย :serius2:
-
ยี้ ยัยนานะ เรื่องนี้ไม่สมควรมีชะนีแรดๆอย่างหล่อนนะยะ ป้ายหน้าเลยย่ะ :m16:
-
เขิลอ่าาาา ขุ่นพี่เอย์ :o8: :-[
-
อ่านถึงตอนนี้แล้วสงสารปิงว่ะ คือเรายังไม่ได้อ่านพาร์ทของเอย์ เลยไม่รู้ว่าเอย์ต้องเจอและรับแรงกดดันไรบ้าง แต่เราว่ามันง่ายไปหรือเปล่าที่ปล่อยมือกันไปง่ายๆ ไม่เป็นไรเน๊อะปิง ปิงเก่งและเข้มแข็งเสมอ สู้ๆ :monkeysad: :monkeysad:อินเนอร์พี่นี่จัดเต็มน้ำตาไหลพรากๆปานเป็นเรื่องของตัวเอง ลืมไปว่ามันคือนิยาย :hao5:
-
ถ้าเราเป็นปิงนะ ก็พอเข้าใจและให้อภัยให้เอย์อยู่ แต่เรื่องที่เอย์ขอโอกาสอ่ะ คงต้องคิดไปยาวๆๆๆๆๆเลย กลัววันหน้าเอย์จะปล่อยมือเหมือนครั้งนี้อีกไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไรก็ตาม มันก็เจ็บ! เข็ดแทนปิง อภัยให้ได้แต่เรื่องขอโอกาสคงไม่กล้าให้อ่ะ :mew4:
-
เราชอบตอนเอย์อ้อน งอน โกรธ น้อยใจ ปิงนะ ดูแบบคุณชายเธอมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริงน่ารักมากมายอ่าา :impress2:
-
เกลียดอิกัสสส อิมะม่วงแรด แรดเงียบ ร้าย :m16: :m16:
-
ว๊ายตายแล้ว อิชั้นเผลอจิ้นไปได้ยังไงว่า เอา เชนเอย์ ซักทีเถอะน่า :pigha2: :impress2: :hao7:
-
:pig4: :katai2-1: :bye2: :bye2: :impress2:
-
อ่านรอบที่4ค่ะ
-
-
...ขอบคุณคนเขียนมากค่ะที่เขียนเรื่องน่ารักๆๆ มาเต็มทั้งอารมณ์ซึ้ง-เศร้า-ฮา-เกรียน
-
พี่ขมนี่เปนผุายหรืิผุ้หญิงอ่ะ
คิดว่าหญิงมาตลอดแต่มีที่พูดครับด้วย
-
คิดถึงเรื่องนี้ค้าาาาา
-
เข้ามาอ่านเพราะคิดถึงหมาปิงกะพี่เอย์ค่าาา
-
พอผ่านดราม่ากลางเรื่องผ่านไป อ่านไปลุ้นไปจะมีดราม่าอีกไหม ฟู่ว โล่งเลย น่ารักดีค่ะ ทั้งสองคู่ อยากอ่านตอนเชนหึงเป็นแบบเชนเล่าบ้างอิอิ ดำเนินเรื่องได้ดีครบรสเลย ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆให้อ่านนะคะ
-
อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ
อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ
ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ
ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ
พอรู้จักก็อยากจะทักทาย
แต่พอไม่เจอแล้วใจก็วุ่นวาย
เธอหายไปก็ห่วงเธอแทบตาย
จะเป็นเช่นไร ตรงนั้นมีใครดูแลอยู่หรือไม่ ไม่รู้
เกือบลืมหายใจเมื่อเธอเข้ามา ใกล้ ๆ
แค่เธอยิ้มมา ก็สั่นไปทั้งหัวใจ
อยากจะบอกเธอให้ได้รับรู้ความในใจ
แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่
ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร
ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่
ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป
ดีพอแล้วที่ได้มีเธออยู่ใกล้ ๆ
ได้ยินเสียงได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล
จะซ่อนความลับเอาไว้ในหัวใจ
มากเพียงไหนฉันจะไม่ยอมพูดไป
อยากจะบอกให้เธอได้รู้ใจ
ที่จริงก็อยากบอกคำ คำนั้นไป
แต่กลัวเหลือเกินว่าจะต้องเสียใจ
หากเธอรับไม่ได้ เธอคงไม่ยอมให้อภัย กับคำนั้น
อึดอัดเหลือเกิน ต้องเก็บเอาไว้ข้างใน
อึดอัดหัวใจ แต่ก็กลัวว่าถ้าพูดไป กลัวว่าจะต้องเสียใจ
แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่
ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร
ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่
ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป
ดีพอแล้วที่ได้มีเธออยู่ใกล้ ๆ
ได้ยินเสียงได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล
จะซ่อนความลับเอาไว้ในหัวใจ
มากเพียงไหนฉันจะไม่ยอมพูดไป
มองกันให้ดีเธอก็คงรู้
ในความห่วงใยฉันมีอะไรซ่อนอยู่
ที่ยังไม่รู้ คือเธอนั้นคิดอย่างไร
มองกันให้ดี เธอก็คงจะเห็น
ความจริงที่เป็น ว่าฉันคิดอะไร
กับคำนั้น ที่ยังไม่ได้พูดไป
จะเก็บเอาไว้ในวันที่จะเผยใจ
รอวันนั้น วันที่ฉันแน่ใจ
ว่าวันนี้เธอคิดว่าฉันนั้นใช่
และะเธอพร้อม จะฟังความข้างใน
จะบอกว่ารักให้เธอได้ยินใกล้ ๆ
บอกว่ารักเธอได้ยินหรือไม่
ถ้ายังไม่ชัด ฟังอีกครั้งก็ได้
ได้ยินไหมว่ารักเธอทั้งหัวใจ
:; ไม่บอกเธอ Bedroom Audio Ost.Hormones วัยว้าวุ่น (บางส่วนในนิยายเรื่องนี้ ฟินมว๊ากกกก ที่พี่ปิงแซวพี่เอย์ตั้นว่าชอบสไปร์อ่า แต่พี่เอย์ตั้นตอบกลับมาว่า "ป่าว กูชอบไผ่วะ" เขินนนนนนนนนนนน :o8: :-[ :impress2: )
วรั้ยยยยยยย เย้ๆๆ :mc4: :mc4: อ่านจบแล้ว ชอบมากจริงๆ ประทับใจซึ้งใจภูมิใจ หลากหลายอารมณ์มาก จุ๊บๆ ชอบ รักลูกพี่ปิง นิสัยคือตรงไปตรงมาชอบ ฮาด้วย แถกเลยตอนอ่าน
น่ารักกกกกก บ้าบอคอแตก 5555555555 ส่วนคุณชายเอย์ตั้น ก็ชอบมากเหมือนกัน
ตอนแรกๆปากแข็งนะ กิ้วๆ ฟินตัวแตกเลยตอนที่ไปเที่ยวที่อัมพวา ฟินน!! กรี๊ดดดด :katai4: แต่คุณชายเอย์ตั้นรู้ไหมว่า ทำเค้าร้องไห้ตอนที่พี่เอย์ตั้นทำข้าวผัดให้พี่ปิงตอนจะไปต่างประเทศอ่า ซึ้งมาก ร้องไห้หนักมาก :sad4: :o12: โฮกกกกก(แอบร้องตอนแม่พี่เอย์ตั้นด้วย-,-) มาช่วงทำงานชอบสุดๆ พี่เอย์ตั้นเป็นคนที่หนักแน่นและมั่นคงมาก ดีใจกับพี่ปิงมาก
คุณชายเอย์ตั้นนหื่นสุดยอด :impress2: :oo1: :jul1:
แต่ชอบเวลาที่พี่ทั้งสองคนหึง :fire: :m16: :angry2: :serius2: :beat: หึงโหดกันมากๆ พังบ้านได้เลยทีเดียว o22 :a5: :z6: :z3: 5555555 ขำ พี่เชนนี่น่ารักเค้าอยากได้พี่ชายแบบนี้ คริคริ ส่วนพี่ซีซ่ากับพี่เอย์ตั้นก็เป็นพี่น้องที่น่ารักนะ มีความสุข~~555 น้องอันวาก็น่าย๊ากกกกกกกกกก สุดท้ายก็ขอบคุณพี่มินนักเขียนที่เขียนนิยายสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน รักนะจุ๊บๆ :L2: 5555555 ทุกเรื่องราวในเรื่องนี้จะเป็นความทรงจำของเค้าตลอดไป สุดท้ายท้ายสุด มากกว่าชอบ คือ รัก :กอด1:..รักนะดอกฟ้ากับหมาวัด ❤
-
ปักหมุดไว้อ่านนะจ๊ะ
-
:L1 :L1: :L1: :L1:
สนุกมากกกก ชอบ ร้องไห้เลยอะ :katai1:
ขอบคุณมากค่ะ :3123: :L2:
-
อ่านจบแล้ววววว สองวันเต็มๆ :katai4:
สนุกมากมีครบทุกรสเลยดราม่า ตลก หวาน หื่น ซึ้ง :o8:
อยากตบกัสมากเลยอ่ะ ตัวละครกัสคือไม่เคลียร์เลย ไม่รู้ว่านางต้องการอะไรกันแน่ :z6:
พี่เอย์รักมันคงจริงถึงจะดูเลวๆแต่รักจริง5555 อันวาก็น่ารักน่าหยิก o13
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่าาาาา :pig4:
-
ชอบคู่เชนซ่า 5555
แต่คู่หลักเราก็น่ารักเหมือนกัน อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ถึงกับต้องเม้นเลยค่ะ
คือเราบอกเลยว่าเราอ่านเรื่องนี้หลังอ่านเรื่อง กวน teen นะ คือเรื่องนั้นเราก็ค่อนข้างชอบ แล้วก็อินมาก คือคุณมินเป็นคนบิ้วเก่งมากเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ
พอมาอ่านตอนแรกๆ เห็นบอกไม่ดราม่า พอกลางเรื่องเท่านั้นแหละ โอโห คือแบบ ว้อททท ใจสลายมาก ข้อแรกคือไม่ได้เตรียมใจรับดราม่าเลยยย ในใจคือแบบ เห้ยไม่หรอกๆๆ เลยไม่ได้เตรียมใจ เสียขวัญไปประมาณ 5 นาทีได้เลยตั้งสติอ่านต่อ
แต่โดยรวมเราชอบนะคะ เรื่องนี้น่ารัก และอย่างที่บอกคุณมินเขียนได้จะซึ้งก็กินใจ จะหวานก็กร๊าวใจ จะดราม่าก็ละเหี่ยใจจริงเชียวค่ะ ฮ่าๆๆๆ
สุดท้ายนี้ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ ค่ะ รอเรื่องหน้านะคะ :mew1:
-
:mew1: :mew1:
เราอ่านนิยายเรื่องนี้แล้วสนุกมากเลยจริงๆๆชอบทุกๆตัวละครเลย พี่เอย์ หมาปิง พี่เชน พี่ซ่า น้องอันวาและคุณนายตะนาวศรีกับพี่ขม และเพื่อนที่น่ารักมากๆของปิงคือบาส กับวุธ และอีกหลายๆตัวละครที่น่ารักที่ทำให้เรื่องนี้น่าอ่านอ่าแล้วมีความสุข
ต้องขอบคุณคนแต่งมากจริงๆที่ไม่ลากดราม่านานเกินไปเพราะไม่งั้นเรื่องนี้จะไม่น่าอ่านทันทีเพราะมันจะเป็นแค่มุมมองของตัวละครที่แยกกันอยู่แยกกันคิด.....แต่โดยรวมเราชอบมาก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
55555 เอย์เอ้ยยย ความเป็นคุณชายไม่ได้จางลงเลย แต่ไม่แปลกหรอก พอรู้ก็มีคนเอาใจตลอด จะยากอะไรเนาะ
ไม่น่าเชื่อว่าจะมารักกันได้ แล้วรอกันได้นานขนาดนี้
เอย์ไม่หลุดสักนิดเลย ไม่มีวอกแวก ไม่น่าเชื่อว่าเอย์จะยอมทิ้งทุกอย่างมาสร้างด้วยกัน แต่ยังคงความเป็นคุณชาย
ปิงเกือบไปละนะ ทำไรไม่ค่อยคิด ดีนะ เอย์รัก
น่ารักมากค่ะ เพื่อนก็ชง ดูแลกันดี
แต่ละคนเล่นกันเอง งอนกันตลอด แต่คนงอนได้กำไรเนาะ
ขอบคุณมากนะคะ จะติดตามอ่านเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
คิดถึงปิงจัง
-
o13 สนุกมากเลยค่ะ
-
น่ารัก. สนุกจริงๆ. พี่เอย์. เป็นเมะ. ที่เป็นตัวของตัวเองสุดๆ. มีความมุ้งมิ้งสูงมาก. แถมชี้หึงชนิดแอ้ดวานด์กันเลยทีเดว. น้องปิงโชคดีที่สุดที่มีคุณแม่ที่รักและเข้าใจอย่างสูง. ขอบคุณคร้าบบบบ. ชอบมากคร้าบบบ
-
:กอด1:น่ารักดีจังงงง
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:โคตรชอบอ่าาาา
-
สนุกมากๆค่ะ :3123:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ มีหนังสือขายมั้ยคะ :katai1:
-
อ่านจบแล้วยังคงความรู้ปลื้มใจ สุขใจ อบอุ่น ไปทุกครั้งที่ได้อ่านนิยายของคุณนักเขียนคนนี้เลยนะครับ ประทับใจจสก แคปกับเอส มาทีหนึ่งแล้ว มาอ่านปิงกับเอย์ ก็ประทับไม่แพ้กันเลย อยากให้นักเขียนมีผลงานดี ๆ แบบนี้มาให้อ่านอีก อยากให้มาสร้างรอบยิ้ม เรียกน้ำตา มอบความสุขความอบอุ่นอีกนะครับ ชื้นชอบมากครับ อ่านง่ายสบาย ๆ ตัวละครแตาละเรื่องน่ารักไม่แพ้กันเลย ขอบคุณอีกครั้งนะครับ
-
อ่านรอบที่3แล้วก็ยังมีความสุขที่ได้อ่านเหมือนเคย :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบพี่เอย์มากนะ อ้อนมาก
-
ชอบทุกคนเลย :กอด1:
-
คิดถึงคุณนักเขียนมากเลยรู้ไหมครับ อยากให้กลับมาเขียนนิยายอีกนะครับ แต่ละเรื่องของคุณมันประทับใจมากทุกเรื่องเลยนะครับ
-
คิดถึงคุณนักเขียนมากเลยรู้ไหมครับ อยากให้กลับมาเขียนนิยายอีกนะครับ แต่ละเรื่องของคุณมันประทับใจมากทุกเรื่องเลยนะครับ
เห็นด้วยค่ะ เราก็คิดถึงกลับมาเขียนเรื่องราวดีๆให้อ่านกันอีกนะ
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
สงสารเอย์กับปิงมาก คุณแม่ใจร้าย
เชนกับซ่าร์ก็น่ารัก อันวาด้วยค่ะ
-
เพิ่งมาอ่าน รวดเดียวเลย
สนุกมากกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ สนุกๆ แบบนี้นะคะ :mew1: :mew1:
-
สนุกมากเลยยยย ทำไมเพิ่งมาเจอน้าาาา :katai2-1:
-
อ่านครั้งที่้เท่าไรแล้วไม่รู้ แต่ก็ยังประทับใจเหมือนเดิมเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กลับมาอีกรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ ชอบมาก อยากให้มีการรีปริ้นท์นิยายเรื่องนี้ ชอบมากจริงๆ อยากให้คุณนักเขียนมาเขียนดีๆอีกค่ะ
-
คิดถึงหมาปิงจนต้องกลับมาอ่านอีกรอบ ตอนนั้นยังไม่ได้สมัครแอคตอนนี้มีแอคแล้ว เลยมาขอบคุณ ที่เขียนนิยายดีๆให้เราอ่าน เก่งมากเลย ทำเราอินทุกครั้งที่ได้อ่าน หลายๆครั้งที่เห็นเด็กเสิร์ฟร้านส้มตำ คนใส่ชุดหมีแล้วต้องนึกถึงเจ้าหมาปิงกะพี่เอย์ตลอดเลย ตอนนั้นอ่านครั้งแรกคอดว่าฟีลกู๊ดพอมาถึงครึ่งเรื่องเท่านั้นแหละนั้นแหละ กินมาม่าจนจุกเลย พอได้กลับมาอ่านอีกครั้งตัวละครยังคงทำให้เราประทับใจมากๆเลย ตอนที่พี่เอย์ไปเรียน อยากจะคว้าปิงมากอดแล้วลูบหลัง รักในความเด๋อๆเอ๋อๆของเจ้าหมาปิง และแก็งเพื่อนจอมป่วน คถ.ความเพียบพร้อมของพี่เอย์ตั้นด้วย :pig4:
-
สนุกมากเลยค่ะ ทำไมเพิ่งได้อ่านเนี่ย ชอบมาก อ่านยิงยาวเลย งานไม่ได้ทำ วางเรื่องนี้ไม่ลงจริงๆ ชอบตัวละคร ชอบเนื้อเรื่อง ชอบผู้ชายปากแข็งเรื่องยาวมากกก จุใจสุด
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
-
อ่านจบแล้ว...
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ^^
-
สนุกมาก นั่งอ่านติดพันจนเมื่อยไปหมด มันหยุดไม่ได้จริง ๆ
:pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านตอนแรกค่ะ น้องแสบมากนะคะ แต่คงความรู้สึกแบบไม่ชอบหน้าไม่ถูกชะตามั้งคะ คือถ้าเป็นเรา ไม่ชอบเขาเราก็จะหลีกเลี่ยง แต่น้องน่จะเป็นไทป์พุ่งชน ไม่ก็งกมาก ยิ่งมาว่าร้านแม่น้องอีก 555555 แต่เราเดาว่าพี่ซีซ่ากับคุณชายน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกันไหมคะ อาจเป็นญาติรึเปล่า คิดว่าไม่น่าใช่คนเดียวกัน ไม่งั้นน้องคงจำได้แหละ เว้นแต่ลุคนักศึกษากับลุคในทีวีไม่เหมือนกัน เดี๋ยวไปอ่านต่อก่อนค่ะว่าเขาจะมาเจอกันได้ยังไงอีก
-
ไปตามอ่านตอนที่ 1 จากอีกเว็บมาค่ะ แง น้องปิงเป็นเด็กดีมากๆเลยค่ะ น้องรักคุณแม่มากเลยนะคะ เราประทับใจเด็กแบบนี้ล่ะค่ะ ดูน้องไม่ได้เกิดมาร่ำรวย แต่คุณแม่เลี้ยงน้องมาดีอ่ะค่ะ ให้มีความรับผิดชอบ เป็นเด็กดี ตัวแค่นี้ก็ขยันแล้วยังเก่งอีก น้องอายุแค่นี้ก็จะซื้อรถให้แม่ได้แล้วอ่ะ เราเป็นคุณแม่คือเราปลื้มใจตายเลย ดูๆไปน้องเป็นที่รักของคนรอบข้างนะคะ จากตอนแรกที่ไปแกล้งเขาเพราะไม่ชอบ พอมาตอนนี้คือเราแพ้น้อง ผู้ชายรักแม่นี่เราอยากยกขึ้นหิ้งบูชาทุกคนเลยค่ะ 55555 แล้วดูค่ะ นี่พรหมลิขิตแน่ๆถึงได้มาเจอกันอีก เราสะดุดใจนิดนึงตรงที่คุณชายย้ำตั้งสองครั้งนะคะว่่าให้เรยกพี่เอย์ คือมีอะไรรึเปล่าคะ ถูกใจน้องเขาแล้วหรืออย่างไร เรื่องรูปถ่ายก็น่าสงสัยนะคะ หรือจริงๆคุณชายกับคุณซีซาร์เป็นแฟนกัน... เราอย่าเดาเลยเนอะคะ แงง แต่ดูคุณชายโดดเดี่ยวยังไงแปลกๆอ่ะค่ะ
-
ปักว่าอ่านถึงตอนที่ 2 ค่ะ เราชอบลาบหมูมากเลยนะคะ แต่ไม่เคยกินกับเอ็นไก่ทอดเลย แง ใจคอพี่เอย์จะไม่แตะสักนิดเหรอคะ เราเสียดายยย ตอนนี้ก็ยังชอบน้องปิงค่ะ ทำไมเป็นเด็กน่ารัก ดูสิคะ ตั้งงบไว้น้อยนึงก็ไม่ขาดไม่เกิน ขำที่น้องยังอุตส่าห์ทำบุญแล้วขอพรให้พี่เอย์ค่ะ เด็กดี แต่เรารู้สึกอยู่อย่างนะคะ พี่เอย์นี่ชอบน้องแน่ๆเลยยยย ดูเขาขำขนาดนั้นสิคะ เราเดาเล่นๆว่าน้องคงไม่เหมือนใครที่พี่เขาเคยเจออ่ะค่ะ เลยเป็นคนที่ให้ความรู้สึกแปลกใหม่ อยากรู้จักไปเรื่อยๆว่าจะมีอะไรอีก แต่คือพี่เขาก็ดูเจ้าชู้อ่ะ ดูสิคะ จะไปกินข้าวกับใครเนี่ย คนละคนกับที่น้องเจอวันแรกรึเปล่าคะ หรือแบบ จริงๆพี่เอย์กับคุณซีซาร์นี่เป็นแฟนกันแต่ครอบครัวไม่ยอมรับเลยต้องเลิกกันไป ตั้งแต่นั้นพ่อแม่ก็หาผู้หญิงมาให้ตลอด พี่เขาก็ยอมๆไป แงง แต่พี่เขาจะหลงน้องปิงแน่ๆค่ะะะะ แต่พี่เอย์นี่...พระเอกไหมคะ หรือนายเอก... เอ๊ะ
-
ที่เดามาคือผิดหมดเลยค่ะ 555555555555555555555 แต่พี่ชายก็หน้าตาดี บ้านนี้น่าจะหน้าตาดีกันทั้งบ้านสินะคะ ตายแล้ว แต่นิสัยอย่างคุณแพรนี่เป็นใครก็ไม่น่ชอบนะคะ เราก็ไม่ชอบ แต่น้องปิงนี่อยู่ไปอยู่มา รู้จักคุชายได้ไม่นานก็มีความเป็นห่วงล้วนะคะ เนี่ยน้องดูแบบซื่อสัตย์มาก มีการแบบคนแบบนี้คุณชายอย่าเอาเลย น้องงงง อารมณ์พ่อบ้านคนสนิทมากอ่ะค่ะ เรารู้สึกเหมือนเขาเริ่มขยับๆเข้าหากันแล้วนะคะ คุณชายคงเอ็นดูน้องอ่ะ เหมือนเห็นเป็นน้องชายอะไรงี้ ที่ไฟเปิดอยู่เพราะเป็นห่วงเขาไหมคะ ทำท่าเหมือนอยากให้เขานอนด้วยแต่ไม่พูด
-
แงง คือไม่ทราบว่าเราจะหาช่วงที่ขาดไปของตอนที่ 4 อ่านจากไหนได้บ้างไหมคะ เราหาในบล็อกไม่เจอ แงงง แต่ก็พอรู้เรื่องว่าน้องไปงานวันเกิดน้องบุ๋มแล้วพี่เอย์คงเรียกไปรับ ฮืออออ ทำไมพี่เขาเมาแล้วอ้อนจังคะ นี่แอบมีใจให้น้องรึเปล่าคะเนี่ยยย น้องปิงนี่เหมือนเกริ่นๆมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วว่าเริ่มชอบมองผู้ชาย แต่นี่ผู้ชายตัวใหญ่ๆนะคะ หลงพี่เขาแล้วเหรอออ ไม่รู้เลยค่ะว่านี่เมาจริงหรือพี่เขอ่อยอยู่ ใจจริงแกอาจแค่แกล้งแต่น้องหวั่นไหวจริง คิดไปก็คือน้องมีแม่คอยดูแลคอยเลี้ยงมาแต่เด็ก พอโตมาก็รู้สึกว่าต้องรับผิดชอบ เป็นหัวหน้าครอบครัวอ่ะ เวลามีคนมาใจดีด้วยแบบนี้ก็อาจหวั่นไหว เหมือนเป็นใครสักคนที่บอกเราว่าอ้อนก็ได้นะงี้ เราอยากให้เขารักกันจังค่ะ ฮือ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยย เราแพ้อะไรแบบนี้จังค่ะ มีความไปส่งอ่ะ แง คุณชายคะ อย่าเก๊กมากสิคะ นี่พี่ซีซาร์คือมาแกล้งลองใจน้องเหรอคะ จะดูปฏิกิริยาน้องเรื่องคู่หมั่นน่ะสิ! แต่เราว่าเรื่องคุณชายนี่ค่อนข้างชัดเลยนะคะว่าชอบน้องแล้ว 555555 แกคงหมั่นไส้อ่ะ ปลื้มดีนักช่ไหม ลบรูปเลย แต่พอเขางอนก็ง้ออีก นี่ถามจริงๆนะคะ ชอบเขาแล้วใช่ไหมคะ ทั้งออกรับแทน ทั้งหึงหวง แล้วยังไปส่งอีก ส่วนน้องปิงนะคะ เราสังเกตมาสักพัก น้องเหมือนเห็นแก่เงินนะคะ แต่จริงๆคือไม่เลยอ่ะ ดูคุณชายอยากเปย์แต่น้องไม่รับแล้วขำนะคะ ให้ห้าพันก็จะเอาพันเดียวอ่ะ โถ คุณคะ นี่คงเป็นอีกเรื่องที่แปลกสำหรับคุณชายเขานะคะ น้องน่ารักอ่ะ คุณชายชอบน้องแล้วแน่ๆเลยค่ะะะ
-
คุณชายนี่คนซึนของแท้เลยนะคะ 55555 แต่คุณเขาคงไม่เคยชอบใครด้วยมั้งคะ มาเจอแบบนี้ครั้งแรกก็คงไปไม่เป็นอ่ะ แต่น้องน่ารักเนอะคะ จะทำใจแข็งยังไงไหว คนที่ห่วงคุณเกินเงินเดือนอีกเนี่ย เราว่าเดี๋ยวยิ่งอยู่ด้วยกันไปคุณเขาจะยิ่งหลงน้องนะคะ อย่าคิดนานให้ใครมาพาน้องไปก่อนเชียวนะคะ อย่าปล่อยให้น้องรู้ตัวว่าชอบอยู่คนเดียวด้วยค่ะ แงงง หวงมากก็ต้องทำให้เป็นของตัวเองไหมคะคุณ
-
โน้ตไว้ว่าอ่านถึงตอน 7 นะคะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณช้ายยยยยยยยยยยยยย ไปจูบน้องแบบนั้นแต่บอกไม่ชอบเนี่ยนะคะะะะ แง คุณชายไม่อ่อนโยนเลยค่ะ เขินมากๆ แง น้องปิงก็น่ารักเช่นเดิม ทำไมน้องน่ารักคะ เนี่ย ชอบความเป็นคนตรงของน้อง นี่เขากอดกันหน้าโรงหนังถูกไหมคะ ฮือ เราไม่ไหวแล้ว เราเขิน คุณชายรุกแล้วไหมคะ ต่อไปน้องจะโดนกินแล้วหรือไม่ น้องปิงต้องระวังตัวแล้วนะคะ เนี่ย คนแบบนี้เราจะไปไว้ใจได้ยังไงคะ! แต่ไม่แน่หรอกค่ะ น้องอาจเป็นคนปลุกปล้ำคุณชายเองก็ได้ 5555555
-
โอ๊ยยยย พ่อคนปากไม่ตรงกับใจจจจจ ฮืออออ เราว่าพี่เขาตื่นจริงตั้งแต่บอกให้เงียบพี่จะนอนแล้วค่ะ แง เนี่ยยย วอแวน้องแล้วเขินเองล่ะสิคะ แปลกตั้งแต่บอกจะให้น้องไปขับรถให้แล้วค่ะ เพื่อนก็มีมะอ่ะ แล้วเนี่ย ให้น้องเปลี่ยนสูทคือใส่เป็นคู่เหรอคะ ยังไงอ่ะคุณชาย เราว่ามันแปลกๆนะคะคุณ 5555555 แล้วเนี่ย หึงน้องอีก อะไรคือการบอกน้องแบบสมเพชว่าน้องขาวและหัวนมอมชมพู คือนั่นคำด่าหรือไม่อย่างไรคะ คุณชายยยยยยยย รอนะคะ คุณชายรอให้น้องชัดเจนว่าชอบคุณก่อนเหรอคะ ถึงจะบอกว่าชอบน้องอ่ะ เราต้องชิงบอกก่อนสิคะ! บอกก่อนได้เลือกโพสิชั่นไรงี้... นี่เราหวั่นใจนิดๆนะคะ น้องบางทีก็สามีมาก เราหวังแค่เราจะไม่ลงผิดเรือ ลุ้นพอๆกับเขาจะบอกรักกันเมื่อไหร่ก็ลงเรือผิดไม่ผิดนี่ล่ะค่ะ แงงงง
-
แงงงงง อยากได้ฉบับเต็มจังเลยค่ะ ฮือ ตอนที่ 9 นี่พี่เอย์ชอบน้องแล้วแน่ๆเลยค่ะ หึงเขาตลอดอ่ะ เนี่ยตามถ่ายรูปน้องแน่ๆเลยค่ะ คนเรา ทำไมคุณชายปากแข็งงงง นอนกอดน้องทั้งคืนก็ไม่พูดอะไร นี่ผิดผีแล้วนะคะ น้องมีหลักฐานด้วยอ่ะ ให้แม่ไปขอน้องเลยนะคะ 555555 แต่คุณชายตอนแรกรีบ แล้วทำไมมาเดินตามน้องต้อยๆนะคะ แงงง เราสงสัยยยยยย ต้องรอให้น้องบอกรักก่อนคุณชายก็จะเล่นตัวแล้วค่อยบอกว่าชอบน้องเหมือนกันแน่เลยค่ะ 555555
-
ปักว่าอ่านถึงตอนที่ 10 ค่ะ แงงงงงง ช่วงแรกคือเราโกรธมากเลยค่ะ ทั้งโกรธทั้งเสียใจ สงสารน้องอ่ะ คุณชายนี่ก็แบบ โอ๊ยยยย แค่พูดออกมามันจะตายเปรอคะะ งงไปหมด หึงเขาก็หึงนะ แต่ก็เมิน เป็นอะไรอ่ะค่ะ ฮะ เราสงสารน้องปิงมากนะคะ คือน้องชัดเจนมาตลอดอ่ะ รู้สึกอะไรน้องก็พูด สงสัยอะไรน้องก็ถาม มีแต่ตาคุณชายเนี่ยยยย เอาจริงคุณซีซาร์ก็น่าสงสัยนะคะ แกชอบน้องปิงจริงหรือแค่แหย่เล่นนะคะ แต่น้องชัดเจนขนาดนี้แล้วนะคะ!!! อยากตบตีคุณชายมากๆค่ะ แล้วดูค่ะ น้องแค่อยากให้พี่ชัดเจนเนี่ยยย คือถ้าไม่มีครึ่งหลังเราจะด่าคุณชายต่อไป แต่พอดีมีครึ่งหลัง แกปากแข็งนะคะ รออะไรน้อ รอให้น้องบอกรักก่อนเหรอคะ ฮึ่ม แต่เนี่ย หึงก็จูบ หึงก็จูบ เดี๋ยวน้องหึงแล้วจูบบ้างนะคะพี่ ยัยน้องปิงนี่ก็! ไม่เล่นตัวเลยน้อง 55555555 ชอบน้องก็ตรงนี้อ่ะค่ะ ทำอะไรไม่อ้อมเลย มาเจอคนอ้อมแล้วอ้อมอีก แต่แบบ คุณชายคะ ยทจะพูดคุณก็น่ารักอ่ะ นี่ถ้าขี้หยอดกว่านี้น้องปิงคือไปไหนไม่รอดนะคะ แต่นี่คือคุณเขาขอน้องมาอยูู่ด้วยจริงเหรอคะ น้องจะถูกดับฝันอีกหรือไม่ ไปขอน้องจากคุณแม่เลยนะคะ!! ตอนก่อนยังไม่ได้แซว แหมๆ มีไปไหว้คุณแม่น้องแล้วด้วยอ่ะ ตอนนั้นก็คือพาไปหาคุณย่ารึเปล่าคะ คุณชายคะ คือแบบ คุณชายวางแผนแทรกซึมเข้าไปในชีวิตน้องอยู่เหรอคะ ฮือ เขินนนน อยากให้เขารักกันแล้วค่ะะะะ อยากอ่านตอนที่ตัดออกไปด้วยนะคะ ฮือ เมตตาคนมาช้าแบบเราด้วยเถอะนะคะ โปรดชี้ทางสว่างให้เราทีเถอะค่ะ ;w; หรือใครมาอ่านเม้นนี้อยากขายเล่มเรารับซื้อนะคะ ฮืออออออ
-
โอ๊ย ตอนนี้น่ารักมากเลยคะ ฟังเพลงไปอ่านไปคือเขินมาก คุณชายแบบดีๆก็ทำได้นะคะ แต่ไม่ค่อยทำ เราชอบที่เขายอมให้กันอ่ะ น้องปิงก็แบบตามใจคุณชาย คุณชายก็อยากตามใจน้อง ฮือ แต่มาพลิกอารมณ์ตั้งแต่ไปจับก้นน้องนี่ล่ะค่ะ คุณคะ... 55555555555555 น้องเลยกลัวเลยเนี่ย แต่ก็นะคะ เราดีใจที่เพื่อนๆไม่ได้รังเกียจน้องอ่ะค่ะ จะชอบใครยังไงก็เป็นเพื่อนกันอ่ะเนอะ แต่แบบพากันไปดูหนังนี่มัน แงงงง เดี๋ยวเถอะค่ะ ได้แฟนเป็นผู้ชายกันยกกลุ่ม แต่นี่จริงเหรอคะ คุณชายจะเป็นรับจริงเหรอคะ... เราว่าคุณเขารุกก่อนอ่ะ แอบเชียร์คุณชายรุกอยู่นะคะ น้องปิงช้า ไม่ทันคุณชายหรอกค่ะ มั้ง แงงงงงง
-
คือไม่แน่ใจว่าต้องลงเรือไหนเลยค่ะ เราว่าคุณชายรุกนะคะ ดูรุกแรงอ่ะ น้องปิงเป็นเด็กโง่ๆของพี่เขา ตามเขาทันที่ไหนอ่ะ 5555555 แต่ไม่ไหวนะคะ ออกนอกหน้ามาก น้องเอ๊ย นี่ไม่ใช่จากจะกดเขาโดนเขากดกลับแล้วเอ๋อเลยนะคะ คุณชายเคยมีแฟนที่รักมากด้วย ฮือ เธอจะกลับมาไหมคะ นี่ทั้งคู่หมั้นทั้งรักแรก แต่คุณชายก็เลือกน้องปิงแล้วเนอะ กับแฟนคนนั้นนี่ปากแข็งแบบนี้เหมือนกันไหมคะ ทำไมกับน้องนี่พี่อ้อมค้อมเหลือเกิน แต่เนี่ยค่ะ พอมาอ่านพาร์ทคุณชายก็จะกลับไปเชียร์คุณชายเต็มที่ตลอด มองๆไปคุณซีซาร์นี่เหมิอนมีอะไรเลยอ่ะค่ะ ตั้งแต่ตอนแฟนเก่าคุณชายก็บอกเรื่องคู่หมั้น พอคุชายติดน้องปิงก็เหมือนจะเข้ามาแทรก เราเครียดจังค่ะ พี่เขามาดีหรือมาร้าย
-
ปักว่าอ่านถึงตอนที่ 13 นะคะ 555555555555555555 ขำจนเหนื่อยค่ะ น้องปิงลูก ฮือออ โดนรุกกลับเฉยเลยยย นี่คือคุณชายคงยิ้มอยู่ในใจตอนเห็นของที่น้องซื้อมา แต่สงสารคุณเขาจริงนะคะ ถูกทิ้งไว้กลางทางเฉยเลยอ่ะ น้องปิงนี่ เดี๋ยวโดนหักเงินเดือนนะคะ ไปล่อลวงเขาแล้วทิ้งเขา เราขำบาสอ่ะค่ะ พากันคิดเป็นตุเป็นตะมาก ถ้าคุณชายรู้ว่ารน้องปิงไปได้ความคิดว่าคุณชายเป็นรับมาจากใครนะคะ เจอกันได้โดนกินหัวแน่บาสเอ๊ย แต่เขาขี้หึงเนอะคะ ผู้หญิงผู้ชายเข้าใกล้น้องไม่ได้เลยเนี่ย หึงไปหมด แต่ก็เข้าใจอ่ะค่ะ คุณชายดูไม่ค่อยสนใคร พอรักใครก็จริงจังมาก แต่นี่นานะจะกลับมา ฮือ ทำยังไงดีคะ คุณชายยังไม่ได้น้องเลย แต่เราเชื่อว่าน้องปิงแข็งแกร่งค่ะ ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้วนี่คะ น้องไม่ยอมง่ายๆหรอก คุณชายก็อย่าทำให้น้องกังวลนะคะ มีอะไรก็คุยกันค่ะ น้องเป็นเด็กดี มีเหตุผลนะคะ คุยกันดีๆค่ะะะ
-
แงงงงงงงงงงง อยากอ่านเวอร์ชั่นเต็มจริงๆนะคะ ขอไปหาก่อน ฮือ แต่คือแบบคุณชายคือเธอเป็นมากกว่ารักเพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิตมากเลยค่ะ ฮือ แต่รู้สึกมากกว่าแฟนเก่าอีกนี่คงไม่ต้องกังวลอะไรมากมั้งคะ น้องปิงก็แข็งแกร่ง คุณชายก็มึน ใครจะมาแทรกเขาได้ แต่คุณซีซาร์กับคุณเดียร์นี่มีอะไรรึเปล่านะคะ แง เราสับสนกับความสัมพันธ์กับคนกลุ่มนี้มากๆ เหมือนเขารู้กันอยู่ 3 คนนี่อ่ะค่ะ แล้วก็ไม่บอกใคร ฮือ ส่วนเรื่องมาอยู่ด้วยกันนั้นนนนน เราว่าคุณชายก็คงไปขอแม่น้องจริงๆอ่ะค่ะ น้องปิงไม่รอดแน่เลย จะทนได้ถึง 3 เดือนหรือไม่
-
ปักตอนที่ 15 ค่ะ ฮืออออ คือคุณชายไปช่วยงานที่บ้านน้องนี่น่ารักมากเลยค่ะ เราชอบการกระทำชัดเจนนะคะ ถึงคำพูดจะอ้อมโลกมาก แต่แบบ คุณชายที่เคยรังเกียจอะกรหลายอย่างมาวันนี้คือเต็มใจช่วยหมด แม้จะหวังผลแต่แบบ เราว่ามันแสงให้เห็นนะคะว่าคุณชายเขาจริงจังและพร้อมจะปรับตัวให้เข้ากับชีวิตน้องได้อ่ะค่ะ น่ารักก แล้วคุณแม่น้องก็ถูกซื้อไปแล้ว คุณชายรู้วิธีเข้าหาผู้ใหญ่สมกับเป็นคนปรดของคุณย่ามากเลยนะคะ เนี่ย ขวัญใจสาวๆแน่เลย เรื่องคุณนานะเราก็ไม่รู้ยังงไงนะคะ เธอคงอยากกลับมาอ่ะ ไม่รู้เพราะยังรักจริงๆหรืออะไรนะคะ แต่เราว่าอาจจะจบไม่ค่อยดีคุณชายถึงดูปิดใจนะคะ อันนี้เราไม่รู้จะเดาอะไร ทุกคนก็คงมีเหตุผลของตัวเองแหละค่ะ สงสารก็แต่น้องปิง โอ๊ย ตอนน้องตื่นมาแล้วคุณชายไม่อยู่ข้างๆนี่เศร้ามากเลยนะคะ นี่ไปแอบคุยโทรศัพท์ใช่ไหมคะ!! เนี่ย ยังไม่ทันไรเลยอ่ะ แบบนี้น้องจะไว้ใจคุณชายได้เหรอคะ ถึงจะบอกรักน้องแล้วแต่แบบ ทำไมทิ้งน้องงงง คิดในแง่ดี คุณชายอาจไปนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบก็ได้ค่ะ ฮือ เป็นกำลังใจให้น้องปิงนะคะ
-
วันนี้อ่านได้แค่ถึงตอน 16 นี่ล่ะค่ะ โอ๊ย ปวดใจไปหมด แต่เราเดาว่าน้องเป็นลูกคุณซีซาร์ไหมคะ เคยเปรยๆไว้ว่าคุณซีซาร์ชอบควงเด็กต่อจากคุณชายเขา คนนี้ก็อาจเหมือนกัน แต่คุณเขาจะพลาดจนท้องเลยเหรอคะ หรือคนนี้จริงจัง แงงง เราไม่อยากเดาแล้ว เราอยากโอ๋ๆน้องปิง ฮือ เด็กดี ทำไมน้องต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะคะ คุณชาย!! หลายครั้งแล้วนะคะกับไอ้การไม่ยอมพูดเนี่ย แค่พูดดีๆให้น้องเข้าใจก่อนน้องจะเสียใจมันจะตายเหรอคะ หรออะไร ทำไมชอบทำน้องเสียใจ ไม่อยากให้น้องตกเป็นของคุณชายแล้วค่ะ มีคนอื่นให้กดโหวตไหมคะ มองเห็นอนาคตเลยว่าเดี๋ยวน้องก็จะเสียใจเพราะผู้ชายคนนี้อีก เฮ้อ แต่น้องก็รักคุณชายแล้วจริงๆอ่ะค่ะเราว่า จะให้เลิกรักก็คงไม่ง่าย แต่เราไม่อยากเห็นน้องเสียใจแล้ว ถีบคุณชายตกคอนโดไปเลยดีไหมคะ น้องเสียใจแป๊บเดียวแหละ ฮือออ
-
ตอนที่ 17
เราอ่านแล้วโกรธค่ะ ฮือ เรารู้สึกว่าคุณชายเห็นแก่ตัวมาก คือคุณชายมีเหตุผลของตัวเองนะคะ แต่เราไม่เข้าใจว่าแบบจะอะไรนักหนาฮะ! นี่เหมือนแกเรียกร้องให้น้องต้องเข้าใจ ต้องเข้าใจว่าคุณชายเป็นคนแบบนี้ ต้องเข้าใจ ต้องรอได้ เป็นบ้าเหรอคะ คนจะรักกันมันก็ต้องปรับตัวสักนิดไหมอ่ะ ร้อยพ่อพันแม่ จะมีใครเขาไม่ต้องปรับอะไรเลยได้คะ! แล้วเรื่องลูกนี่เราแบบ อยากตีคุณชายสักที คุณชายเห็นเป็นเรื่องไม่สำคัญ แต่น้องเห็นว่ามันสำคัญไหมอ่ะ นี่คุณชายคือไม่คิดถึงใจน้องเลยนะคะ ทำไมน้องต้องทนอ่ะเราถามจริงๆ พอน้องะไปก็มาบอกให้เชื่อใจ ขอตีอีกทีเถอะค่ะ ไม่เคยคิดถึงใจน้องเลยเนี่ย แต่ครั้งนี้เราเดาถูก เย่ น้องอันวาเป็นลูกคุณซีซาร์จริงๆ ฮือ ไม่ชอบนานะเลยค่ะ ไม่รู้อะไรของเธอ เราว่านี่ออกแนวหน้าด้านแล้วอ่ะ ท้องกับพี่ชายเขาแต่จะให้เขามารับเป็นพ่อให้ ใช้อะไรคิดอ่ะ โกรธอีกแล้ว เป็นตอนที่ทำเราหัวร้อนมากจริงๆค่ะ อินมาก อยากกอดน้องปิงแล้วพาน้องหนีไปป แต่ก็มีมุมสะใจอยู่นิดนึงนะคะที่คุณชายแกเข้าใจว่าน้องร้องไห้เพราะคุณซีซาร์มีลูก จะบ้าเรอะ! เราเริ่มสงสัยแล้วค่ะว่าคุณชายโตมายังไง ทุกทีล่ะมั่นใจตลอดว่าอ่านใจน้องออก ทำไมตอนนี้เป็นงี้ พอเรื่องคุณซีซาร์ทีไรคุณชายนี่เด็กขี้อิจฉามากๆนะคะ น้องร้องเพราะโล่งใจไหมล่ะคะ พ่อคุณเอ๊ยยยย แล้วเนี่ย บัดสีมากๆ ได้ขอน้องกับแม่รึยังคะมาล้วงมาควักน้องแบบนี้อ่ะ น้องปิงหนีไปลูก หนีไปปปปป
-
อ่านได้แปดตอนแล้ว ชอบนิสัยปิงมาก ขยัน มีความคิดดี สงสัยอะไรก็ถาม พี่เฮย์เป็นพวกปากไม่ตรงกับการกระทำมาก ๆ
-
น้องปิงงงงงง ทำไมน้องร้าย ฮือ แต่แบบคุณนานะก็น่าหมั่นไส้จริงค่ะ เป็นเราก็อยากตบสักทีให้มีสติ แต่น้องเป็นสุภาพบุรุษอ่ะ น้องไม่ทำร้ายผู้หญิง... เหรอคะ การพาไปกินของเผ็ดขนาดนั้นลำไส้คุณเขาจะยังอยู่ดีไหมอ่ะ 555555 แต่เราก็ไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้จริงๆอ่ะค่ะ แทนี่จะอยู่กับลูก มาวิ่งจับผู้ชายซะงั้น ดีใจที่คุณชายชัดเจนแล้วนะคะ เขายังไม่ได้กันแต่เหมือนได้กันแล้วเลยอ่ะค่ะ เราแบบ ฮือออ คุณชายยย บัดสีมากๆ ผิดผีแล้วเนี่ย ต้องแต่งกับน้องแล้วนะคะ เอาจริงคุณเขาก็ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยของน้องนะคะ ทั้งเรื่องแม่ เรื่องเรียน แกจริงจังกับน้องแบบที่อาจไม่เคยจริงจังกับใครแล้วล่ะค่ะ เฮ้อ แต่ปัญหาทางบ้านคุณเขาก็ยังมีอ่ะ น้องจบปวสแล้วจะเรียนต่อไหมคะเนี่ย หรือจะทำงานเลย คุณชายจองตัวน้องไว้เลยดีไหมคะ แงง จากนี้คุณชายก็จะเรียนต่อใช่ไหมคะ จะโดนส่งไปต่างประเทศไหมคะเนี่ย พอบอกว่าจะเข้มข้นนี่เราก็กลัวดราม่าก่อนเลย ขนาดดราม่าเบาๆเรายังจะรับไม่ไว ถ้าดราม่าหนักเราจะไม่ตายเลยเหรอคะ วอนขอความเมตตา ;w;
-
ตอน 19 แล้ว แงงงง เหมือนมาหวานให้เราตายใจเลยค่ะ เป็นตอนที่น่ารักแบบต้องย้อนกลับไปดูชื่อเรื่อง คุณชายไม่ปากแข็งแล้ว ฮืออออ น้องปิง็อ้อนเหลือเกิน เราชอบที่คุณชายจะทำสวนลำไยเพราะน้องชอบกินนี่ล่ะค่ะ ชอบคนรวย 5555555 แต่แหม คุณคะ แอบถ่ายน้องไว้เยอะมากนะคะ กำลังใจในชีวิต เห็นน้องทำอะไรก็น่ารักไปหมดล่ะสิคะ แง เขิน คิดไปคิดมานะคะ คุณชายเหมือนพร้อมสู้กับทุกอย่างเพื่อน้องแต่น้องดูไม่ค่อยมั่นใจเลยค่ะ เพราะโลกนี้ไม่ได้มีกันแค่ 2 คนทุกอย่างมันเลยไม่ได้เรียบง่ายนะคะ อ่านตอนนี้แล้วกลัวมากเลยค่ะ ดราม่ากำลังมาแน่ๆ ฮือ แต่เรื่องประเด็นน้องไม่เคยอกใครว่าเขียนโปรแกรมเป็นนี่ต้องมาเป็นประเด็นในตอนหลังแน่ๆเลย ฮือ แต่จับมือกันไปนานๆเถอะนะคะ จะหาคนแบบนี้จากที่ไหนได้อีกคะ แงง ไม่อยากดราม่าเลยค่ะ
-
ขอค้างไว้ตอน 20 นะคะ ฮือ เอาจริงตอนนี้เราชอบมากนะคะ ถึงจะแบบดราม่าเริ่มละแต่เราว่าเป็นตอนที่แสดงให้เห็นอะไรหลายอย่างดีอ่ะค่ะ ตอนแรกเรานึกว่าคุณนานะเป็นคนไปบอกคุณแม่ แต่กลายเป็นคุณแม่รู้จากคนที่ร้าน เทียบกันนะคะ ตอนคุณนานะนี่เหวี่ยงวีนดูถูกมาก คนแบบนั้นอ่ะน้องปิงสู้ได้อยู่แล้ว แต่คุณแม่มาแบบนิ่มๆ ไม่ดุด่าว่าอะไร เหมือนแค่มาดูอ่ะ ส่วนตัวเราชอบคุณแม่นะคะ ทั้งคู่ยังต้องผ่านอะไรมากกว่านี้อีกเยอะค่ะถ้าจะอยู่ด้วยกันจริงๆ คุณแม่แค่มาตอกน้ำความจริง แต่เราเสียใจมากที่คุณแม่มองน้องผิดไป น้องไม่เคยหวังเงิน ไม่ได้หวังจะมาจับคุณชายเลยนะคะ คุณชายต่างหากที่หวังจะจับน้อง ติดน้อง เราอยากให้คุณแม่เปิดใจอ่ะค่ะ แล้วจะรู้ว่าทำไมคนๆนี้ถึงทำให้คุณชายรักได้ แง แต่ตอนนี้ก็มีมุมอุ่นๆเยียวยาใจนะคะ เนี่ย คุณชายเริ่มตรงงไปตรงมาบ้างแล้ว เราชื่นชมความคงที่ของคุณชายนะคะ ขี้หึงขี้หวงโกรธง่ายง้อง่าย 555555 ชอบที่เขาไม่รอที่จะเคลียร์แล้วค่ะ น่าจะได้บทเรียนจากเรื่องน้องอันวามาแล้ว เราไม่รู้ว่าสักวันคุณแม่จะยอมรับน้องได้ไหม แต่ตอนนี้เราดีใจที่คุณชายมั่นคงนะคะ น้องปิงอย่าดูถูกตัวเองนะคะ น้องมีดีเยอะแยะคุณชายถึงรัก ถ้าน้องไม่มีอะไรดีคุณชายจะรักน้องเหรอคะ เข้มแข็งและเชื่อใจคุณชายนะคะ เราเชื่อว่าจากนี้น้องก็จะยังคงพยายามต่อไปเพื่อคุณแม่ เพื่อคุณชาย ทุกคนเป็นกำลังใจให้น้องนะคะ แต่แอบมาคิดๆ คุณชายใกล้ได้กินน้องแล้วเหรอะ กรี๊ด น้องปิงลูกก หนีไปปป ตานี่ต้องหื่นกามมากแน่ๆ น้องหนีไปปปป
-
ตอนที่ 21 ฮือ ใจเราา ใจเราไม่ไหวแล้วค่ะะะะะ เป็นตอนที่เศร้ามากๆแต่ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นนะคะ เรามองว่าคุณชายทำสุดความสามารถแล้ว ทางนี้คงเป็นทางที่ดีที่สุดแล้วจริงๆ คนขี้หวงอย่างคุณชายบอกน้องว่าไม่ต้องรอนี่คือต้องเจ็บขนาดไหนอ่ะคะ ถ้าไม่รักน้องจนขนาดอยากให้น้องยิ้มได้ต่อไปโดยที่ตัวเองไม่มีโอกาสได้อยู่ดูแลแล้วอ่ะ ฮือ คุณช้ายยยยย ตอนนี้คือแบบอยากกอดขาคุณชายมากค่ะ แล้วดูสิคะ เป็นครั้งแรกของทั้งคู่ก็ต้องลากันแล้ว ไหนโมเม้นตื่นมาหยอกล้อกันคะ แงงงง ส่วนน้องปิง เรารู้ว่าน้องเข้มแข็งและมองโลกในมุมที่มันเป็นค่ะ เราเชื่อว่าน้องจะผ่านไปได้ น้องจะยังคงขยันเพื่อคุณแม่เพื่อพี่ขม น้องจะยังยิ้มได้ และน้องจะยังมีความหวังค่ะ เป็นกำลังใจให้จริงๆนะคะ บางทีเวลาก็ช่วยพิสูจน์อะไรได้หลายอย่างอ่ะค่ะ ถ้าคือคนที่ช่ในเวลาที่ใช่ ยังไงก็ต้องได้รักกันค่ะ แงงง อยากจะแวบไปอ่านตอนจบเหลือเกินค่ะ โอ๊ย ฮือ คุณแม่ใช่ไหมคะที่ส่งพี่เขาไปเรียนต่อ ตีๆ แต่คุณแม่ก็คงทำเพราะรักคุณชายมากนั่นล่ะค่ะ
-
กลายเป็นคุณพ่อตามใจกว่าคุณแม่อีก เฮ้อ แต่ก็เข้าใจคุณแม่ล่ะค่ะ คุณแม่ก็คงคิดหลายอย่าง อะไรที่จะดีที่สุดสำหรับคุณชายอ่ะ ใช้เวลาพิสูจน์อะไรหลายๆอย่าง 3 ปีนี่น้องก็คงใกล้เรียนจบแล้วเหมือนกัน คุณชายจะกลับมาเป็นของขวัญรับปริญญาน้องไหมคะ ฮือ แต่นี่เราว่าน้องเรียนจบอาจได้ทำงานที่บริษัทรถของคุณชายเขานะคะ คุณแม่ไม่ใช่คนใจร้ายหรอกค่ะ ถ้าคุณแม่เห็นแล้วว่าน้องน่ารักขนาดไหนคุณแม่ก็จะรับได้ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าผ่านคุณแม่แล้วต้องผ่านคุณย่าอีกรึเปล่านะคะ แต่ตอนนี้ตอนคุณชายคุยกับคุณแม่นี่ใจเราเจ็บมากจริงๆค่ะ เป็นอารมณ์ตัดพ้ออ่ะ ทั้งชีวิตไม่เคยขออะไรเลย แค่เรื่องนี้จริงๆทำไมถึงไม่ได้ ฮืออ กอดคุณชายนะคะ คุณแม่รักคุณนะคะ เนี่ย แล้วก็มาคิดนะคะว่าทำไมคุณชายต้องแบกรับทุกอย่างคนเดียว แล้วคุณซีซาร์ไม่ต้องทนรับอะไรเลยเหรอ ไม่ยุติธรรม ฮือ จากนี้จะไม่ติดต่อกันเลย 3 ปีนี่จะทำยังไงล่ะคะ เราว่าต่างฝ่ายต่างไม่มีทางลืมหรอก เฮ้อ ดีตรงที่เป็นนิยายนะคะ เราหวังว่าเราจะวาร์ปผ่านไป 3 ปีได้ในเร็ววัน แง๊
-
โอ๊ยยย ตอนนี้ ตอนนี้คือเราแบบเหงาไปกับน้องแล้วค่ะ น้องเป็นเด็กดี เป็นคนมองโลกในแง่ดี เรื่องดีๆคนดีๆเลยเข้ามาหาน้อง เราดีใจมากๆเลยนะคะที่น้องปิงก็ยังเป็นน้องปิงคนเดิม เป็นเด็กที่รักแม่มาก ความฝันของน้องก็ค่อยๆสำเร็จไปทีละอย่างแล้วนะคะ เนี่ย ทั้งซื้อรถ ทำร้าน ทำไมเป็นเด็กดีขนาดนี้ คุณแม่คุณชายเห็นแล้วใช่ไหมคะว่าน้องน่ารักขนาดนี้ แงงง แต่พี่เชนเราจำได้นะคะ! คนที่เดินชนกับน้องที่ร้านหนังสือไงงงง ฮือ แต่แบบพี่เขาดูไม่น่าเชิงชู้สาวกับน้อง แต่เราคาใจกับวุฒิมากเลยค่ะ เธอคิดอะไรกับน้องปิงรึเปล่าคะ 55555 เป็นเพื่อนกันเถอะะะ น้องปิงมีคนที่รักเต็มหัวใจอยู่แร้ววว ตอนนี้เป็นอีกตอนที่ทำให้เรายิ่งรักน้องปิงนะคะ น้องใช้การขยันทำงานมาเป็นตัวช่วยในการบรรเทาความคิดถึงอ่ะ ร่ำรวยยยย แต่แบบแฟลชแบ็คหาคุณชายเป็นครั้งคราวนะคะ ไม่ได้คิดถึงตลอดเวลา แต่พอมีเหตุการณ์อะไรที่คล้ายกับในอดีตก็จะกลับไปคิดถึง ใกล้ครบ 3 ปีแล้ว อีกแค่ 2 เดือนนะคะคนดี อดทนอีกนิดนะคะ อย่าเพิ่งมีใครนะคะ แงงงง นี่กลัวมากเลยค่ะ เวลาอีกแป๊บเดียวเท่านั้น ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้นบ้างเนี่ยยย
-
อ้าว กรี๊ดดด ไม่สิคะ น้องตัดใจแล้วเหรอคะ ไม่หรอกกกก ฮือออ คุณช๊ายยยย ตามหาน้องเร็วค่ะะะ จ้างนักสืบหาน้องงง น้องอาจแค่งานยุ่งมากๆๆค่ะ โอ๊ย เราเครียด เขาจะได้มีความสุขกันแล้วแท้ๆ แต่คุณชายนี่ขี้โกงมากนะคะ น้องไม่รู้เลยว่าคุณชายอย่ที่ไหนอะไรยังไง แต่คุณชายส่งคุณเดียร์มาส่องน้องอ่ะะะะ เป็นไงล่ะ ก็ส่องได้แป๊บเดียว 5555555 ตอนี้เราลุ้นมากแล้วค่ะ ขอเม้นสั้นนะคะ ไปอ่านต่อก๊อนนนน
-
ตอนแรก่าจะไม่ด่าแล้วค่ะ แต่นี่มันต่อหน้าต่อตา เหมือนมายืนต่อหน้าแล้วท้าให้ด่า เราต้องทำตามสักนิดอ่ะค่ะ เราไม่มีทางเลือกจริงๆ นังกัส!!!!!!!!!! แก๊! เพราะแกคนเดียววว น้องปิงต้องเจ็บอีกรอบเพราะแกคนเดี๊ยว!! คิดในแง่ดีก็คือตอนนี้เป็นเพื่อนกันจริงๆ แต่คิดในแง่ไม่ดีคือนังนี่เสนอหน้ามากเกินไปแล้วนะคะ ทีงี้ทำไมคุณแม่ไม่มาจัดการ ฮะ! พวกหน้าซื่อๆเข้ามาในฐานะเพื่อนนี่ล่ะค่ะร้ายนัก เราเกลียดดดดด น้องปิงลูก ฮือ เราเสียใจนะคะที่น้องตัดใจเร็วไปนิดเดียวจริงๆ แต่พอมาเจอฉากนี้คือเราว่าน้องเดินต่อแล้วจริงๆอ่ะ อารมณ์เหมือนการรอของน้องจบแล้วจริงๆ แต่น้องเข้าใจผิดนะคะ!!!! คุณชายนี่ก็ขี้หึงเหมือนเดิม เขาเรียกตัวเองคุณก็โกรธ เขาเรียกคนอืื่นพี่ก็โกรธ แค่นี้ยังน้อยไป๊! ตัวเองยังรอแบบมีจุดหมายนะ แต่น้องปิงคือรอแบบไร้ความหวังมาก มันเทียบกันได้เหรอฮะ รีบงง้อน้องดีๆเลยนะคะ ถ้ายังทำตัวไม่ดีกับน้องอีกนี่จะเริ่มแช่งแล้ววววว แต่ถึงเราจะว่าคุณชายยังไงเราก็ยังเชียร์คุณชายเป็นพระเอกนะคะ เพราะเราว่าน้องยังรักอ่ะ ฮือ ถ้าคุณชายอธิบายดีๆพาไปคุยกับคุณแม่เรียบร้อยน้องคงดีใจ แง๊ กราบพี่เชน พี่อย่ามาชอบน้องเลยนะคะ ฮือ ให้คุณชายได้รักน้องต่อไปเถอะค่ะ โอ๊ย ใจเรา
-
เฮ้อ คือเราสงสารทั้งคู่นะคะ มีความจำเป็นและเหตุผลกันทั้งนั้นอ่ะ เราแบบ ฮือ นอนร้องไห้ เราต้องทำยังไงอ่ะ เราอยากให้น้องปิงให้โอกาสคุณชายอีกสักครั้ง แต่ก็เข้าใจว่าน้องก็ยังต้องกังวลเรื่องแม่คุณเขาอีก อยากให้คุณชายปล่อบน้องไป แต่เราก็แบบ ไม่ไหวอ่ะ ทางนี้เราว่าเราไม่ไหว คุณชายยังรักน้องนะคะ แต่เราเดาไม่ออกว่าน้องยังรักหรือมันเป็นแค่ความผูกพัน เป็นรักฝังใจอ่ะ สามปีที่คุณเขาเขียนจดหมายที่ไม่ได้ส่งนี่มันแบบ แง๊ คุณ!!! อยากเลือกทางไหนก็ได้ที่ทั้งคู่จะมีความสุขอ่ะค่ะ ฮือ ลืมขอบคุณพี่เชน ขอบคุณค่ะพี่ที่ไม่ได้ชอบน้อง สงสารคุณชาย ตอนหน้าน้องจะลงไปหาคุณชายไหมนะคะ ลงไม่ลงงงง
-
กรี๊ดดดด เป็นตอนที่เราดีใจมากจริงๆนะคะ อยากให้เขาจับมือกันเดินต่อนะคะ เรารู้สึกก้ำกึ่งนะคะ เราสงสารน้องปิงมากๆกับการรอแบบไร้จุดหมาย แต่เราก็สงสารคุณชายกับการต้องมองน้องค่อยๆหายไปต่อหน้าแบบทำอะไรไม่ได้ ใจนึงเราก็คิดว่าน้องน่าจะเจ็บจนพอแล้ว แต่อีกใจเราว่าน้องยังรักอยู่จริงๆ คุณชายเป็นรักแรกของน้องนะคะ เราว่าพื้นฐานน้องเป็นคนซื่อสัตย์อ่ะค่ะ (ขอไทด์อินเพลง นอนฉันก็ยังนอนคนเดียว ฉันยังรักเธอคนเดียววว) ดูจากที่น้องทำเพื่อแม่ทำเพื่อพี่ขม น้องเป็นคนมั่นคง ค่อนข้างยึดติด(อย่างรถมอร์ไซด์น้องก็ไม่ยอมซื้อใหม่) เนี่ย คนแบบนี้ไม่ค่อยเริ่มต้นใหม่นะคะเราว่า แล้วน้องจะเอาอะไรไปเลิกรักอ่ะ ส่วนคุณชาย น้องเป็นรักเดียวของคุณชายจริงๆนะคะเราว่า กับผู้หญิงคนอื่นคือดูก็รู้ว่าเข้ามาเพราะเงินอ่ะ แล้วดูน้อง คนจริงใจแบบน้องเงี้ย คุณชายจะไปไหนรอด แล้วกว่าเขาจะมาเจอกันได้อ่ะ ฮือออ ขอให้รักกันนานๆนะคะ ขอให้จากนี้ชีวิตมีแต่ความราบลื่นนะคะ ฮือ กลัวจังเลยค่ะ เหลืออีกตั้งครึ่งเรื่อง เรารับดราม่าไม่ไหวจริงๆ แงงง ส่วนพี่เชน พี่คะ!! 555555555555555555 คือถ้าเราเป็นพี่เราควรแกล้งตายไหมอ่ะคะ แบบไม่อยู่แล้วโว้ย
-
เอาจริงนะคะ ห้ามปล่อยน้องรอแล้ว!!!!!!!!! นังกัสนี่จะไม่จบใช่ไหมคะ ยังไง ฮะ!!!! เนี่ย น้องเสียใจอีกแล้ว เราคิดว่าคุณชายไม่ได้พอใจให้เป็นแบบนี้หรอกค่ะ คงจำเป็นจริงๆ แต่แบบ เฮ้อออ ที่น้องปิงทำออกแนวประชดแล้วนะคะ เราว่ามันพัฒนากว่าการเฉยๆอ่ะ คุณชายยังพอมีหวังนะคะ พี่เช้นนนนน นี่เริ่มคิดไม่ีอีกละ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับน้องปิงเกินพี่น้องจริงใช่ไหมคะ เรากลัวใจเหลือเกิน แง แล้วคุณชายคะ ทำไมรุนแรง ยังหึงโหดเหมือนเดิม แต่ขำนะคะ เจอคนหน้าบึ้งเข้าไปสร่างเมาทั้งคู่เลยเนี่ย แล้วป่านนี้คือใครจะมาเก็บศพพี่เชนคะ ต้องนอนอยู่นั่นจนเช้าเลยหรือไม่ พี่ไหวไหมคะ สงสาร ทำไมพี่ดูเป็นสนามอารมณ์อ่ะ 5555555 ส่วนน้องปิง เอาแล้วลูกคะ จะได้ออกจากห้องไหมล่ะคะนั่น คิดในแง่ดีนะคะ ถึงคุณชายไม่มาตามนัด แต่ดึกดื่นเลิกงานก็ยังรีบมาหาน้องอ่ะ ไม่ใช่น้องคนเดียวที่รอ ตอนนี้คุณชายก็รอเหมือนกันนะคะ เหมือนน้องตอนนั้นไง รอแบบไม่มีจุดหมาย นี่ยังน้อยนะคะ เพราะรู้ว่ายังไงน้องก็ต้องกลับมา เดาว่าคุณเขาคงขับหาไปทุกที่จนมาคอยอยู่นี่อ่ะ ยิ่งรอก็ยิ่งร้อนใจ ฮืออออ
-
ตอนที่ 29 แล้ววว เราไม่ไหวจริงๆนะคะ ฮือ เราต้องการความขำขันคืนสู่ชีวิตมากๆแล้วค่ะ กรี๊ด ที่แท้คุณชายเขาก็หายไปทำเพื่อน้องอีกแล้ว เนี่ย เพราะคุณชายไม่พูดนี่ล่ะ แต่เราก็เข้าใจนะคะ ใครจะมาพูดอ่ะ ให้คุณเขาโทรบอกน้องว่าวันนี้จะไปเปิดบริษัทลอยๆ จะยอมทุ่มทุกอย่างเพื่อน้อง ยอมถูกไล่ออกจากตระกูล ยอมกลายเป็นบุคคลล้มละลายงี้เหรอคะ น้องก็ต้องไม่ยอมอยู่แล้ว ฮือ กอดๆนะคะคุณชาย พอน้องมากับพี่เชน ร้องไห้หาพี่เชนนี่เราปวดใจมากนะคะ สงสารคุณชายเขาอ่ะ เราเข้าใจน้องนะคะ เราทีมน้องมาตลอดอ่ะ ทั้งคู่แค่มองกันคนละมุมล่ะค่ะ น้องเจ็บมานาน เหมือนมีแผลเป็นในใจี่จะอยู่แบบนั้นตลอดไปอ่ะ พอคุณชายกลับมาก็เหมือนไปสะกิดแผลให้เปิดอีกครั้ง น้องต้องเจ็บต้องระแวงอยู่แล้ว ใครๆก็อยากปกป้องตัวเองค่ะ น้องไม่ผิดหรอก แต่เราสงสารคุณชาย แง พี่เชนคะ อยากรู้พี่เขานี่ล่ะค่ะ น้องปิงไม่ได้หวั่นไหวไปกับเขาใช่ไหมคะ ไม่ได้จะเอาเขามาเป็นตัวแทนคุณชายช่ไหมคะ กรี๊ด เราทำใจไม่ได้อ่ะค่ะ เราเสียใจ ส่วนเรื่องคุณแม่ สุดท้ายคุณแม่ก็แค่ห่วงคุณชายมากๆแค่นั้นเอง แต่คนแบบนี้อ่ะค่ะ คุณแม่เลี้ยงลูกชายมาเป็นคนแบบนี้ คุณชายเขาไม่กลัวอะไรหรอกจริงๆนะคะ ถ้าจะกลัวก็คือกลัวน้องเสียใจ เฮ้อ อยากให้เขากลับมาดีกันเร็วๆจังค่ะ ใจเราจะไม่ไหวแล้ว เราอึดอัดอ่ะ เราทนไม่ได้
-
พี่เชนกับคุณซีซ่าร์ได้ไหมคะ แต่แบบเชียร์คุณซีซ่าร์รุกนะคะ 555555555555 คู่นี้อย่ามาทำเราคิดสิคะเนี่ย ทำไมชอบมีโมเม้น แต่เขาพี่น้องกันแหละะะะ พี่น้องที่สนิทกันงี้ แต่เราเดาถูกก คือคนที่เคยชนกันที่ร้านหนังสือจริงด้วย เย่ แต่พี่เชน-ม่ชอบคุณซีซาร์ขนาดนี้ก็ขอเชียร์ให้-ด้กันค่ะ แอบหมั่นไส้มานานแล้ววว
-
เอาจริงๆนะคะ คือเราเหมือนจะสบายใจ แต่เรื่องพี่เชนนี่คือค้างคาใจเรามากจริงๆ เรารู้ว่าน้องคิดว่าพี่เขาเป็นผู้มีพระคุณเป็นพี่ชายคนสำคัญ แต่พี่เขาคิดอะไรกับน้องมากกว่านั้นรึเปล่าคะ เราปวดหัว ฮือ ส่วนคุณชายนั้น แหม มาถึงตอนนี้คือรุกเอาๆนะคะ ไม่มีปากแข็งแล้วเนี่ย ทำไมอ้อนจังคะ ถ้าน้องเป็นหมาปิงคุณชายก็เป็นแมวอ่ะ 5555555 อ้อนน้องจังเลยเนี่ย คนอื่นมาเข้าใกล้ก็หวงไปหมด แต่ตอนน้องบอกเราเป็นของกันและกันตอนไห ลืมไปแล้วหัวเรานี่แบบ เอาแล้ววววววว นี่อ่อยหรืออะไร คุณชายได้จับฟัดแน่ๆ 5555555 แล้วเนี่ย บอกเขาอย่าทำๆแต่ที่ทำอยู่คือเหมือนอ่อยอ่ะ น้องปิงคะ อะไรยังไงดีอ่ะ คุณชายจะพาน้องไปเปิดตัวกับคุณย่าแล้วด้วย ฮือ ขอให้ไม่ดราม่านะคะ อย่าแยกเขาจากกันอีกเล้ยยย เราเจ็บหนักมาหลายตอนแล้วนะคะ เราไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เราก็เครียด คือเรายิ้มแต่กังวล เรารู้สึกแบบใกล้บ้าแล้วค่ะ ฮือ เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวขมวดคิ้ว
-
ตอนที่ 31 เราว่าช่วงนี้เหมือนไม่ค่อยมีอะไรแล้วนะคะ เหมือนมาหลอกให้เราตายใจแล้วเตรียมฟาดเลยอ่ะค่ะ หวาดระแวงไปหมด ก็เนี่ย เขาคืนดีกันแล้วอ่ะ เราก็ดีใจค่ะ มาครั้งนี้คือเราว่าเขาพร้อมจะเดินไปด้วยกันแล้วจริงๆนะคะ มีความเข้าอกเข้าใจกัน คุณชายก็เริ่มถอยกับบางเรื่องบ้างแล้ว ไม่ใช่ให้น้องเป็นฝ่ายยอมอยู่คนเดียว เนี่ย mother knows best จริงๆนะคะ เขาได้กลับมาหากันในวันที่ใช่และความรักยังเท่าเดิมนี่ดีที่สุดแล้วจริงๆค่ะ เราว่าประเด็นพี่เชนนี่คือไม่ใช่อะไรแล้วค่ะ ปัญหาคือเรานี่แหละค่ะ นี่ก็แอบลงเรือคุณชายพี่เชน กรี๊ดดดด เราเป็นอะไรไปคะ 5555555 แต่นี่ไปบ้านคุณซีซาร์เขาแล้วยังงไงดีคะพี่เชน จะมีอะไรเกิดขึ้นไหมคะะะะ เราหยิบไม้พายแล้วค่ะ พร้อมลงเรือมากๆ ส่วนเรื่องกัสนี่ก็นะคะ ไม่รู้อ่ะ ไม่รู้ตอนนี้กัสยังไง รอดูไปก่อนดีกว่าค่ะ ฮือ
-
เนี่ยยยย เป็นใครก็สงสัยไหมคะ พี่เชน พี่แบบไม่ชัดเจนอ่ะ เราไม่โอเค เรากลัว แต่แบบทำไมเรือหนูล่ม คุณซีซาร์คะ!!! จะยอมให้เขารุกไม่ได้นะคะ สู้สิคะะะะ นี่อยากเห็นพี่เชนถูกรังงแกนะคะ แต่ก็สงสารอ่ะค่ะ ถูกแย่งแฟนบ่อยเหลือเกิน แต่พี่น่าจะดีใจนะคะ มองมุมกลับ ปรับมุมมองค่ะ ผู้หญิงเขาก็ไม่ได้รักพี่จริงมะ ไม่งั้นเขาไม่ไปกับคนอื่นหรอก เรื่องแบบนี้มันต้องยินยอมกันทั้งคู่ป่ะคะ พี่จะไปโทษคุณซีซาร์คนเดียวมันก็ไม่ถู้กก พี่เอาแต่หัวร้อนอ่ะ พี่ต้องมองความจริงด้วยค่ะ ส่วนเรื่องกัส เฮ้อ คุณชายคะ จัดการให้จบเถอะค่ะ จริงนะ ไม่งั้นน้องก็จะเสียใจอีกอ่ะ แต่ว่าไปพี่เชนก็พอกันอ่ะ สาธุ ขอให้เขารักกันดีๆได้สักทีเถอะค่ะ
-
แปะตอนที่ 33 นะคะ เรารู้สึกแปลกๆนิดหน่อยค่ะ ก่อนหน้านี้เหมือนเขาโตขึ้นแล้วทั้งคู่ แต่มาตอนนี้เหมือนย้อนวัยกลับไปตอนเด็กกันอีกครั้ง เราว่าอาจเพราะพอได้กลับมาคบกันเลยเหมือนจะมีสิทธิ์มากขึ้นอ่ะค่ะ เลยหึงหวงได้เต็มที่ เราก็ไม่โกรธใครนะคะ เข้าใจแหละค่ะ ต่างฝ่ายก็เจออะไรที่ไม่ชอบใจกันทั้งคู่อ่ะ ก็ควรเคลียร์กันให้จบนะคะเอาจริงๆ เรื่องกัสนี่คุณชายอย่าทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเลยค่ะ รู้อยู่ว่าน้องไม่สบายใจก็ควรพูดให้ชัดเจน พาน้องไปเจอก็ได้ คุยกันให้จบไป เรื่องพี่เชนก็เหมือนกัน เราว่าพี่เชนควรพูดอะไรสักอย่างได้แล้วอ่ะค่ะ บอกพี่น้องๆ แต่คนอื่นมองแล้วก็คลางแคลงใจอ่ะ มันไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบเออเรารู้กัน 2 คนไงคะ คือน้องมีแฟนแล้วอ่ะ แล้วแฟนน้องกังวลเรื่องนี้งี้ มันก็ควรมีขอบเขตได้แล้วอ่ะ เราคิดว่าคนจะคบกันได้นานมันไม่ใช่ว่าต้อง 'ทน' อ่ะค่ะ ควรอยู่กันด้วยความเข้าใจนะคะ อย่างน้อยทั้งคู่ก็ควรพยายามอย่างถึที่สุดให้อีกฝ่ายสบายใจบ้างอ่ะค่ะ อันนี้เหมือนทั้งคู่ก็แค่ปล่อยๆไป พอมีปัญหาขึ้นมาก็แค่พูดอธิบาย แล้วมันก็จะวนมาซ้ำที่เดิมอีก ส่วนอีกเรื่อง อันนี้ไม่เครียดแล้วค่ะ น้องปิงยังคิดว่าจะได้รุกอยู่อีกเหรอคะ 555555 สงสารน้องนะคะ แต่ขอให้น้องพยายยามต่อไปค่ะ อาจมีสักวันที่เป็นวันของน้องนะคะ
-
พี่เชนกับคุณชายนี่ชักยังไงนะคะ แปลกๆละ หรือคุณซีซาร์เขาไปบอกอะไรน้องชายคะ 5555555 แต่ว่าไปเถอะ ไม่แน่ว่าเรือเราอาจไม่ล่มก็ได้นะคะ เนี่ย เรายังมีหวังว่าคุณซีซาร์จะรุกอยู่นะคะ แง ตอนนี้เราชอบความรวยของคุณชายนะคะ น้องไม่สบายใจก็ถอยรถใหม่เลยเนี่ย ฮือ
-
เฮ้อ เอาจริงๆนะคะ เราไม่ชอบพี่เชนแล้วค่ะ แบบไม่ชอบจริงๆอ่ะ ทำคุณซีซาร์เราเสียใจหลายรอบแล้วเนี่ย เราว่าแกชอบน้องปิงแน่แล้วล่ะค่ะ แต่ก็เข้าใจอ่ะ พี่เขาก็มีสิทธิ์ชอบในที่ของเขา แต่แบบคุณซีซาร์ของหนู ฮือ ทำไมเขาไม่เป็นของเรานะคะ เราเสียใจอ่ะ เราสงสารคุณเขา ส่วนน้องปิง ตายแน่น้อง ตายแน่ๆ แฟนก็มาแล้วยังคิดว่าแฟนจะไม่เห็นอีก น้องงงง คุณชายเอาตายแน่เลยค่ะ แต่ถือว่าน้องทำตัวเอง 555555
-
จริงนะคะ พี่เชนพูดถูกค่ะ เรากดบวกคะแนนเพิ่มให้พี่ในใจนะคะ เรื่องนี้น้องปิงผิดจริงๆค่ะ ระหว่างแฟนกับคนอื่นเราก็ควรจะสนใจความรู้สึกแฟนมากกว่าไหมคะ เฮ้อ คุณชายยิ่งเป็นคนขี้หึงอีก ขนาดคุณซีซาร์พวกวุฒิบาสแกยังหึงเลย แล้วนี่น้องทำเหมือนให้ความหวังฝ่ายนั้นเขาอีกอ่ะ แต่ก็ดีนะคะที่น้องก็รู้ตัวว่าผิดและพยายามแล้ว เรื่องกัสเราไม่รู้จะพูดอะไร เราว่ามันก็ความรู้สึกเดียวกันกับน้องแอดไลน์คนอื่นอ่ะค่ะ ถึงเราว่าคุณชายเย็นชาได้อีกไม่นานหรอก แล้วขอเถอะค่ะ เรื่องกัสนี่ให้จบสักทีค่ะคุณช้ายยย คือแบบอึดอัดใจ ตัดกันให้จบไปดีไหมคะ นี่ขนาดรับสายน้องกัสยังแบบ เป็นเราคือจะพุ่งไปตบแล้วอ่ะ เหมือนเป็ฯห่วงนะคะ เห็นโทรมาแต่เช้า แต่คุณชายไม่เห็นโทรกลับ แล้วแบบถ้าตัวเองพูดคุณชายจะทำตามว่างงั้นเถอะ แงงงง เรานิสัยไม่ดีเลยอ่ะ เรารู้สึกเราปากร้าย ฮือ
-
ปักตอนที่ 36 นะคะ แง้ คือแบบพออ่านถึงตอนที่เหมือนคุยกับคนอ่านเราแบบ 5555555 เอ็นดูน้องค่ะ ฮือ คนเราเกิดและเติมโตมาไม่เหมือนกันค่ะ เราไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินอะไรใครหรอกค่ะ ถูกของเราอาจไม่ใช่ถูกของเขา ยิ่งเราไม่ใข่คนที่เจอเหตุการณ์นั้นด้วยตัวเองด้วยเรายิ่งพูดไม่ได้เลยค่ะว่านั่นถูฏหรือผิด สำหรับเขามันคงถูกที่สุดแล้ว เอาจริงๆนะคะ เรื่องนี้ไม่มีอะไรเลยค่ะเนี่ย แค่งอนกันเอ๊งง แต่ตอนนี้เราดีใจมากนะคะที่เคลียร์เรื่องกัสแล้วเนี่ย รำคาญมาหลายตอนละ เนี่ย เราว่าน้องปิงก็ต้องการแค่นี้แหละค่ะ ส่วนด้านคุณชาย เราว่าคุณเขาทนได้มากกว่าเมื่อก่อนอยู่นะคะ คือแกก็ยังอาละวาดบ้างแต่ก็ดูไม่หนักเท่าเมื่อก่อน เอ็นดูมากตอนจับตัวแล้วน้องตัวร้อนแกดูตกใจมากจริงอ่ะค่ะ ฮือ เนี่ย เสียงอ่อนเลย ห่วงน้องมากนะคะเนี่ย รีบพาไปนอนพักผ่อนที่ห้องเร็วค่ะ นอนกอดน้องด้วย น้องจะได้อุ่นๆ เย่ นี่จะหมดดราม่ารึยังนะคะ ฮือ นี่ยังไม่ได้ไปเจอคุณย่ากันเลย แล้วหนุ่มกาแฟหกนั่นจะมามีบทบาทอีกเหรอคะ เหนื่อยจังเลยค่ะ ต้องลุ้นอีกแล้วเหรอ แงงงง เอ้อ อีกเรื่องค่ะ คุณชายตอนนี้น่ารักอีกเรื่องตรงไปนั่งกินเหล้ากับบาสกับวุฒิแค่เพราะอยากรู้เรื่องแฟนเก่าน้องนี่ล่ะค่ะ ดูสิคะทำไมน่าเอ็นดูได้ขนาดนี้ล่ะคะ ภาวนาให้ดราม่าจงหมดไป // ปัดเป่า
-
โอ๊ย แง คือครอบครัวคุณชายเขาไม่ยอมรับเหรอคะ แต่คุณย่าก็ยิ้มให้น้องแล้วนะคะ หรือนั่นคือเข้าใจว่าคุณชายพาเพื่อนมา แต่คุณแม่ก็ยอมรับน้องแล้ว คุณพ่อก็ตามใจนี่คะ คุณชายอย่าถึงขนาดต้องตัดขาดกับครอบครัวเลยนะคะ เรารู้ว่าคุณชายจะมีความสุข แต่เราว่าแบบนั้นมันเหงาเกินไปนะคะ ฮือ อยากอ่านเต็มๆนะคะ ;w; แต่ไม่เป็นไร คิดซะว่าอ่านแบบนี้เราก็ไม่เจอดราม่าค่ะ แง้
-
ตอนที่ 38 แล้ว แง สารภาพว่าตอนนี้เป็นตตอนแรกที่ทำเราน้ำตาไหลค่ะ เราแพ้โมเม้นครอบครัวอ่ะ ตอนคุณชายคุยกับคุณซีซาร์คือเราน้ำตาไหลพรากเลยค่ะ เนี่ย ประโยคนี้เลยค่ะ “ยังไงมึงก็เป็นน้อง ถึงจะแค่ปีเดียวแต่น้องก็คือน้อง กูยอมน้องกูคนเดียว” ฮือออ ถึงเขาไม่ค่อยแสดงความรักต่อกันแต่จริงๆเขารักกันมากนะคะ เนี่ย ใจเราแพ้อะไรแบบนี้ แล้วยิ่งแบบย้อนไปว่าคุณซีซาร์เคยติดกระดุมให้อีก โอ๊ย พรากแล้วจริงๆค่ะ พอเดาได้จากตอนนี้ว่าตอนก่อนคุณย่ากับคุณแม่คงไม่ยอมรับ คุณชายเลยจะออกจากบ้าน แต่คุณพ่อนี่ใจดีมากจริงๆนะคะ เราว่าอาจเพราะมองกันคนละมุม คุณพ่อเหมือนจะคอยดูอยู่ไกลๆ ลูกไม่ไหวแล้วถึงยื่นมือมาช่วย แต่คุณแม่กับคุณย่าคือใกล้ชิด ทุกอย่างต้องดีที่สุดสำหรับลูก ผลเลยออกมาคนละแบบ จริงๆก็ไม่มีใครผิดหรอกค่ะ มันก็ขึ้นกับมุมมองแหละ ทุกคนรักคุณชายกันทั้งนั้น แต่มีประเด็นเล็กๆที่ทำให้เราชื่นชมคุณชายตอนนี้มากนะคะ ถึงจะตัดสินใจว่าจะไปแล้ว แต่คุณชายก็ไม่ได้ทิ้งทุกอย่างไปทันทีแบบให้มันพังไปไม่สนใจอะไรงี้ คือคุณชายก็เตรียมการไว้แล้ว เราชอบนะคะ เป็นความเล็กน้อยที่บอกว่าคุณชายรักครอบครัวมากขนาดไหน กับน้องปิง น้องเป็นความสุข กับครอบครัวตอนนี้ก็อาจจะเป็นความผูกพันและการตอบแทนน่ะค่ะ เราว่าคุณชายแทบไม่เหลือความสุขในนั้นแล้ว มีแค่ความทรงจำดีๆที่ยังเก็บไว้ได้ เราขำคุณพ่อที่บอกเดี๋ยวคุณย่าคุณแม่ก็ทนไม่ได้เองถ้าคุณชายไปจริงนะคะ 555555 มองขาดอ่ะค่ะคุณพ่อ ประทับใจ ส่วนคุณซีซาร์กับพี่เชน ฮึก เรือเราแบบล่มโดยสมบูรณ์แล้วสินะคะ.... นี่คือเอาจริงๆนะคะ เราแอบคิดว่าพี่เชนอ่ะสนใจคุณชายมาตั้งแต่นู้นแล้วอ่ะค่ะ ตั้งแต่มีเรื่องกันอ่ะ พอมาเห็นตามทีวีบ่อยๆก็คงแบบเขาไม่เคยมองมาที่ตัวเองเลย พอคุณเขาเข้ามาใกล้เลยเขิน แงงงง เขินใช่ไหมคะ ที่ใจร้ายใส่คือเขินไหมคะะะ โอ๊ย นี่อยากรู้ว่าพี่เขาพูดชื่อใครจังค่ะ แต่ตอนนี้พี่เชนก็ดูหึงมากนะคะ แต่แบบ มันก็ไม่ชัดอ่ะะะะ พี่จะมาเลียนแบบคุณชายแรกๆไม่ได้นะคะ!!
-
เอาแล้วค่ะ ยังไงคะ ปูนนี่อะไรยังไงคะะะะ นี่เอาจริงเรื่องพี่เชนเรายังไม่มั่นใจเลย มาเจอปูนอีก แต่เราเข้าใจทุกคนคะ น้องปิงน่ารักมากจริง เป็นเราก็หลง แต่เราจะหลงน้องแบบลูกอ่ะค่ะ ไม่ได้อยากได้น้องแต่อยากให้น้องมีความสุข แงงง ขำคุณชายเขานะคะ ถ้าเลี้ยงหมา น้องก็ต้องสละเวลาที่จะมีให้คุณชายไปดูแลพวกตัวน้อย แบบนั้นจะยอมได้เหรอคะคุณชาย!! 55555555 เอ็นดูเหลือเกิน เราแบบเข้าใจพี่เชนขึ้นมานิดๆนะคะ เจอคนแบบนี้เราก็อยากแหย่อ่ะ น่ารัก แต่ไม่อยากแหย่ถึงขั้นโดนต่อยนะคะ ไม่เอาๆ ตอนนี้เหมือนไม่มีดราม่าให้เรากังวล... ซะที่ไหนล่ะคะ!!!! จริงๆเนี่ยเราอยากให้คุณซีซาร์ตัดใจมากนะคะ ลองถอยออกมาบ้างดีไหมคะ เป็นกลยุทธถอยเพื่อรุกอ่ะ เรายังอยู่ตรงนั้นเขาก็ไม่เห็นค่า ถอยออกมาเพื่อพิสูจน์ว่าเรามีค่าจริงๆรึเปล่า ถ้าไม่ก็จะได้ก้าวเดินต่อไปนะคะ เราดีใจที่คุณเขาจะได้อยู่กับน้องอันวาแล้วนะคะ น้องน่ารักอ่ะ เราเชื่อว่าน้องจะเป็นที่รักของทุกคน ไม่ต้องห่วงว่าจะทำได้ไม่ดีนะคะ มีทั้งคุณชาย ทั้งน้องปิง ทั้งคุณแม่ตะนาวศรี ทั้งพี่ขม เผลอๆก็คงมีพี่เชนด้วย แต่คนนี้ไม่ค่อยอยากหวังอะไรเลยค่ะ คือเราว่าตั้งแต่อ่านมาเราก็ไม่ได้ด่าคุณชายเท่าด่าพี่เชนนะคะ พี่เป็นสนามอารมณ์จริงจังอ่ะ ทำอะไรไม่เคยถูกใจเราเลยเนี่ย 555555 รอวันที่แกจะเลิกปากแข็งอยู่นะคะ ไม่รู้พี่เขากังวลอะไรอยู่ถึงไม่ยอมพูดเรื่องในใจสักทีนะคะ เรานี่ก็ลุ้นเหลือเกิน ถ้าคุณซีซาร์เลิกสนใจเขาได้แล้ว เราขอสมัครช่วยเลี้ยงน้องอันวานะคะ รักกกก <3
-
ตอนที่ 40 แล้วววว ขำน้องปิงอ่ะค่ะ แต่เป็นเราเราก็จะแอบส่องค่ะ งานการไว้ก่อน 55555555 ก็เนี่ย ไม่ชอบเขาหรอก แต่พอเขาไปถ่ายฉากเลิฟซีนก็งอน คนเราอ่ะนะคะ เดี๋ยวเขาไม่ทนแล้วไปอยู่กับลูกสองคนนี่พี่เชนแห้วเลยนะคะ คิดดีๆนะคะเนี่ย คนนี้จีบติดแถมลูกชายน่ารักด้วยนะคะ แบบนี้จะปล่อยไปได้เหรอคะ มาคิดดูแล้วนะคะ สงพี่น้องชอบผู้ชายทั้งคู่แล้วเนี่ย คุณแม่กับคุณย่าคงต้องเข้าทางน้องอันวาแล้วล่ะค่ะ ไม่มีคนมาสืบตระกูลต่อแล้วเนี่ย หรือนี่คือเหตุผลที่คุณนักเขียนส่งน้องอันวามานะคะ ไม่งั้นเรื่องคงดราม่ากว่านี้อีก ฮือ ไม่ใครก็ใครต้องแต่งงานมีลูกแน่ๆเลยอ่ะ ตระกูลใหญ่ก็งี้ ส่วนน้องปิง คุณแม่จะไม่ได้อุ้มหลานแล้ว ไม่รู้คุณแม่คิดยังไงนะคะ แต่เรามองว่าคุณแม่น้องแค่อยากให้น้องมีความสุขอ่ะค่ะ ตอนนี้เป็นตอนที่เราอุ่นๆในใจมากนะคะ เราชอบการจับมือกันเดินไปเรื่อยๆจนแก่นะคะ คอยดูแลกันและกันจนกว่าจะวันสุดท้าย ฮือ แล้วเนี่ย ตอนบอกคุณชายเป็นผู้หญิงของน้องเราแบบ ฮะ? อะไรนะคะ อะไรนะะะะะ 55555555555 คิดไปคิดมาดอกฟ้ากับหมาวัดของน้องกับของคุณชายความหมายต่างกันน่ะค่ะ สำหรับน้องที่มีทุกอย่างขาดแค่เงงินที่น้องไม่ได้มีมากมาย น้องเลยมองว่าคนรวยคือดอกฟ้า แต่คุณชาย เราว่าคุณชายขาดความรักแบบไม่มีเงื่อนไขอ่ะค่ะ เรามองว่ากับครอบครัว ทุกคนรักคุณชายนะคะ แต่เป็นรักแบบมีเงื่อนไขอ่ะ คุณย่าคุณแม่รักและอยากให้คุณชายเดินตามทางที่ตัวเองขีดไว้ คุณพ่อรักละเข้าใจแต่ก็ไม่ได้เข้ามามอบความอบอุ่นให้อ่ะค่ะ ส่วนคุณซีซาร์ก็เป็นรักแบบมองกันอยู่ห่างๆ ส่วนบ้านน้องงปิง ครอบครัวน้องรักและใกล้ชิด เข้าอกเข้าใจ เกื้อกูลกันและกัน จับมือกันเดินผ่านทุกปัญหา นั่นเป็นสิ่งที่คุณชายอาจไม่เคยได้รับ น้องเลยเป็นดอกฟ้าสำหรับคุณชายเขา แต่จะยังไงก็แล้วแต่นะคะ เราดีใจมากๆนะคะที่เขายังจับมือกันไว้ ระหว่างทางมีเรื่องราวมากมายที่เกือบทำให้ปล่อยมือกันไปแล้วก็หลายครั้ง แต่เขาก็ยังคงจับมือกันอยู่ ฮือ นี่พูดเหมือนจะจบแล้วเลย 5555 ขอไปอ่านต่อก่อนนะคะะ
-
แปะตอนที่ 41 นะคะ เฮ้อ ท้ายที่สุดุกคนก็จะต้องเดินต่อไปตามเส้นทางของตัวเองอ่ะค่ะ เอาจริงๆนะคะ เราว่าคุณแม่คุณชายลืมไปว่าคุณแม่ไม่มีทางอยู่กับคุณชายไปได้ตลอดชีวิตของคุณชาย เราเข้าใจว่าคุณแม่ห่วงอนาคต แต่มันคือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง และถ้าจะเปิดใจสักนิดคุณแม่ก็จะเป็นว่าทั้งคู่รักกันจริงๆ ไม่ว่าจะชายชายหรือชายหญิงก็มีโอกาสเลิกกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่มีทางรู้อนาคตหรอกค่ะ แต่ตอนี้ วันนี้คุณชายเลือกน้องแล้ว ตัดสินใจจะจับมือน้องไปจนวันสุดท้ายแล้ว คุณแม่ไม่คิดว่านั่นจะทำให้คุณชายมีความสุขเหรอคะ อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นค่ะ เคยมีคนบอกว่าพ่อแม่เลี้ยงลูกได้แค่ตัว สักวันก็้องปล่อยให้เขาเดินต่อไปด้วยตัวเอง เราไม่มีทางอยู่กับเขาไปได้ตลอดชีวิต เราว่ามันเป็นเรื่องจริงนะคะ ยังไงสุดท้ายนี่ก็คือชีวิตของลูก เขาควรได้เลือกสิ่งที่คิดว่าจะดีกับตัวเองที่สุดด้วยตัวเองค่ะ คุณแม่แค่มองและให้คำปรึกษาก็พอค่ะ ถ้ายังไม่ตายก็ไม่มีคำว่าสายไปหรอกค่ะ เราแอบขำคุณพ่อทั้งที่สถานการณ์ตึงเครียดอ่ะค่ะ เป็นคนไม่ดีเลย เราแบบ คุณพ่อเล่นละครอ่ะะะะะ เฮ้อ แต่ตอนกลับไปหาคุณแม่น้องนี่เราน้ำตาไลอีกแล้วค่ะ นี่ใจแป้วตามเลยตอนน้องกับคุณชายก้มกราบแล้วไม่มีสัญญาณตอบรับ ที่ไหนได้อ่ะคะ แยกไปตักน้ำกับเก็บดอกมะลิกันอยู่เลยช้า 55555555555 น้องปิงร้องไห้เก้อเลย เนี่ย คุณแม่กับพี่ขมเก่ง เลี้ยงมาเองกับมือจะไม่รู้ได้ยังไงว่านั่นแฟน้อง ฮือ จากนี้จะเป็นยังไงต่อนะคะ เฮ้อ ไม่เอาดราม่าแล้วได้ไหมคะ ให้ใจเราได้อุ่นๆแบบนี้่ต่อไปเถอะนะคะ
-
คุณชาย หลังๆคุณชายไม่ค่อยซึนแต่ความหื่นนี่เพิ่มพรวดๆเลยนะคะ 55555555 แต่คุณเขาน่ารักอ่ะ เนี่ย มีการช่วยถือของ พอได้ขนมครกแถมมาก็ยิ้มแป้น งื้อ น่ารักมากๆ แล้วเรื่องอ้อนนี่ก็อ้อนจังเลยอ่ะค่ะ แบบนี้คือน้องปิงคุณแม่พี่ขมหลงจนไปไหนไม่รอดแล้ว แต่แบบว่านะคะ อีกคู่นั่นน่ะ อะไรกันคะ เขาไม่มาหาพี่เชนก็โทรตามเหรอคะ อะไรกันนนน ปากแข็งมากๆเดี๋ยวคุณซีซาร์หนีไปอยู่กับน้องอันวา 2 คนแล้วพี่จะทำยังไงคะะะ พูดอะไรที่มันดีๆบ้างค่ะ อย่าเอานิสียคุณชายแรกๆมาใช้ คึคึ เอาจริงๆตอนนี้คือกลายเป็นหวั่นใจคู่สองแล้วค่ะ คุณชายกับน้องปิงคงไม่ม่าแล้ว แต่คู่นี้เนี่ยยยย จะได้หวานกันไหมคะ ฮือ ส่วนคนที่มาใหม่นั้นนนน ใครไม่รู้ อยากให้เป็นคุณแม่คุณชายนะคะ แง
-
อ้าวปูน ทำไมปูนมาแบบตัวประกอบมากเลยอ่ะค่ะ 5555555 มาทำคุณชายหึง 2-3 ตอน แล้วก็โดนหักอก โถ พ่อคุณ ทำไมบทน้อยขนาดนี้ แต่ดีแล้วค่ะ เราไม่ถนัดรับมือกับดราม่า แต่ตอนนี้เราหมั่นไส้พี่เชนอ่ะค่ะ นี่คิดอยู่ว่าจะมีสักวันที่เราจะชอบพี่เขาขึ้นมาได้ไหม ตอนนี้เหมือนยังไม่เห็นทาง ทีมคุณซีซาร์สุดใจมากๆ เบื่อคนปากแข็ง จริงนะคะ คุณซีซาร์หนีแกไปเถอะค่ะ ไปอยู่กับน้องอันวานะคะ อย่าไปยุ่งกับคนปากแข็งดีแต่พูดร้ายๆเลยค่ะ ใจดีไปก็เท่านั้น ชอบทำตัวร้ายยยยย นี่เรารู้หรอกนะคะที่ลากเอาน้องปิงไปกอดคือแก้แค้นคุณชายที่ไปกอดคุณซีซาร์เขาก่อน 5555555 ส่วนเรื่องทางบ้านคุณชายนี่น่าเศร้านะคะ เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง เอาจริงๆคือเราว่าบ้านนี้แปลกๆอ่ะค่ะ เหมือนรักลูก 2 คนไม่เท่ากัน แต่อาจเพราะปลงกับความดื้อของคุณซีซาร์แล้วเลยเหมือนทำใจได้นานแล้วมั้งคะ ดูแบบยอมง่ายจัง ไม่ถามไม่วุ่นวายอะไรเรื่องน้องอันวาเลยอ่ะ อีกส่วนก็คงดีใจมั้งคะที่มีหลาน เรื่องจะตามคุณชายกลับไปนี่ก็นะคะ เฮ้อ กลับไปคุณชายจะมีควมสุขเหรอ เหมือนเขายังคิดกันไม่ตกอ่ะค่ะ เด็กดีที่เชื่อฟังมาตลอดจู่ๆจะมาดื้อก็คงรับมือไม่ทันอ่ะ อยากให้เขาคิดตกตะกอนกันได้เร็วๆนะคะ คุณชายจะได้มีความสุขมากๆ
-
อ่า ตอนพิเศษเกี่ยวกับวันลอยกระทงเนอะคะ พี่เชนกับคุณซีซาร์นี่อยู่กัน 2 คนทำอะไรกันบ้างนะคะ อยากรู้ คุณชายกับน้องปิงนี่ก็แบบ 555555555555 ที่คุณชายให้ตามนี่ไม่รู้เป็นห่วงพ่ชาย อยากรู้อยากเห็นเอง หรือตามใจน้องงปิงนะคะ เนี่ย นับวันยิ่งน่ารักก
-
น้องอันวามาแล้ววว น้องน่ารักกก ตอนนี้มีประเด็นกหลายอย่างเลยอ่ะค่ะ แง้ เรื่องแรกคือดอกไม้จากพี่เชน ลิลลี่ขาวกับกุหลาบน้ำเงิน เราคิดมากไปหรือพี่เขาตั้งใจสื่ออะไรคะ ตกลงเขาชอบน้องปิงแน่แล้วป่ะคะเนี่ย งั้นก็ปล่อยคุณซีซาร์ไปค่ะ อย่ามาใจดีพร่ำเพรื่อแล้วปล่อยให้เขาเจ็บอยู่แบบนี้ โตแล้ว ทำอะไรให้มันชัดเจนค่ะ! ดีใจกับคุณชายด้วยนะคะสำหรับร้านใหม่ ตอนแรกที่บอกเลขามานี่นึกถึงกัส แต่เป็นคุณภีมเราก็โล่งใจค่ะ แต่ว่านะคะ คุณชายไม่ยอมให้น้องปิงเรียกพี่ภีมอ่ะ 55555 จริงๆกับพี่เชนก็คงไม่อยาก แต่ห้ามไม่ได้ เดี๋ยวทะเลาะกันอีก เรื่องนี้จะคาใจเราไปจนตอนจบเลยไหมคะ เรื่องพี่เชนเนี่ย ส่วนกัส เฮ้อ คุณชายชัดเจนมานานมากแล้วนะคะ หลายตอนแล้วอ่ะ ทำไมตื๊อจัง พอคุณชายออกจากงานแล้วกัสออกด้วยไหมคะเนี่ย ทำไมต้องพยายามมาอยู่ใกล้ ก็รู้นะคะว่าทำทุกคนลำบากใจอ่ะ ก็ยังจะทำ คนเราาา ที่น้องอันวาติดน้องปิงมากนี่เราแอบคิดว่าคุณพี่ซีซาร์สั่งมาแกล้งรึเปล่าคะเนี่ย 555555 แบบหมั่นไส้ หวานกันดีนัก ส่งลูกไปขัดขวาง พี่คะ 5555555555 ส่วนเรื่องน้องไม่ชอบพี่เชนเราก็ว่าคงมาจากคุณซีซาร์นั่นล่ะค่ะ น้องน่าจะเคยเจอหรือเห็นอะไรมาสักอย่าง น้องเลยไม่ชอบ ดีค่ะน้องอันวา ขัดขวางเข้าไปค่ะ พี่เชนต้องไม่ได้คุณซีซาร์ไปจนกว่าแกจะทำตัวดีๆก่อน!! แต่เอ็นดูการชอบใครก็ชวนเขาไปนอนของน้องนะคะ เจ้าชู้ได้ใครมาคะเนี่ย โดอีกหน่อยคุณพ่อปวดหัวตายเลยสาวๆเข้าออกบ้านไม่เว้นวัน
-
น้องอันวาลูกกกกก หนูเห็นอะไรม้าาาาา ผู้ใหญ่พวกนี้นะคะ ดีที่น้องเห็นแค่ฉากจูบซุกไซ้นะคะพี่เชน เป็นไงล่ะ ไปรังแกพ่อน้องงง น้องน่ารักมากเลยค่ะ ดูเป็นเด็กขี้หวงด้วยอ่ะ เราว่าบ้านคุณชายนี่คงขี้หวงกันทั้งบ้านอ่ะ ตอนน้องไปหาคุณชายแล้วแบบอันวารอนี่ แงงงง น้องงงง แล้วยังมาถามอีกรักอันวาไหม รักค่ะคนดี รักกกก โอ๊ย ใจเราาา ทำไมน้องขี้อ้อนได้ขนาดนี้คะ อยากเห็นน้องตอนโตเลยค่ะเนี่ย เราว่าเดี๋ยวคุณซีซาร์มารับกลับต้องมีคนเหงาแน่เลยอ่ะ ตอนนี้เราขอหวีดน้องคนเดียวแล้วกันค่ะ เบื่อจะด่าพี่เชนแล้ว เนี่ย แล้วน้องน่ารักขนาดนี้อ่ะ คุณย่าคุณแม่ไม่สนน้องจริงอ่ะคะ บ้านนี้นี่อะไร แต่เราก็ว่ามากไม่ได้หรอก เราแค่ไม่เข้าใจ แต่เราไม่ใช่เขาาา ส่วนเรื่องคุณชายกับน้องปิงนะคะ เราก็แบบ เขารักกันขนาดนี้ ขอไม่หักมุมเถอะนะคะ เราแบบสบายใจกับตอนนี้ ถึงตอนคุณชายจะต่อยกับพี่เชนเราจะแบบ พี่อีกแล้วเรอะ! นี่เริ่มคิดแล้วนะคะว่าพี่เชนแอบชอบคุณชายอยู่ เรีกยร้องความสนใจเหลือเกิน
-
กรี๊ด แล้วคุณแม่กับคุณย่าก็มาหาคุณชายแล้วววว ฮือ รอคอยตอนนี้มากๆเลยค่ะ เนี่ย คุณชายมีความสุขมากๆเราก็ดีใจ ความจริงคุณชายโรแมนติกมากนะคะ ดูสิคะ อัมพวา แล้วแบบเหมือนเมื่อ 4 ปีก่อนหมด คุณชายก็ไม่เคยลืเหมือนกันนะคะ เราดีใจมากเลยค่ะ ทั้งคู่ก็ยังรักกันตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ เชือกถักอีก 5555555 แต่แบบเกือบลืมไปเลยค่ะ คุณชายเคยเอาสร้อยข้อมือมาใส่ให้น้องไว้แทนแล้วป่ะคะ น้องเอาไปขายแล้วเหรอคะ ข้อมือถึงยังว่างงง ดูนะคะ คุณชายให้เชือกถัก 2 เส้น สร้อยข้อมือ 1 นาฬิกา 1 เราว่าต่อไปอาจมีกุญแจมือ กรี๊ดดดด เป็นตอนจบที่เรียบง่ายดีนะคะ เราสบายใใจที่ทุกคนมีความสุขและยิ้มได้ค่ะ จากวันแรกที่เข้ามาอ่านขอบคุณมากๆจริงๆนะคะ เราหลงรักน้องปิงจริงๆ น้องเป็นเด็กน่ารัก กตัญญู มองโลกในแง่ดี มีความอดทน น้องเป็นเด็กดี เป็นลูกที่ดี เป็นคนรักที่ดี คุณชายเลยหลงรักน้อง จริงอยู่นะคะที่น้องก็เป็นแค่เด็กธรรมดา ภาวนอกก็ไม่ได้มีอะไรโดดเด่น แต่เราว่าหัวใจน้องสวยงามกว่าใครๆหลายคนเลยล่ะค่ะ ตั้งแต่อ่านมา น้อยมากนะคะที่น้องจะว่าร้ายหรือทำตัวร้ายใส่ใคร น้องมองโลกในมุมที่มันเป็น น้องพยายามเข้าใจคนอื่นอยู่เสมออ่ะค่ะ ส่วนคุณชาย แรกๆนี่คุณชายเอาแต่ใจมากนะคะ มากจนแบบเราหมั่นไส้ในใจเยอะมาก แต่ยิ่งเวลาผ่านไปคุณชายก็ยิ่งเปลี่ยนไปค่ะ คุณชายค่อยๆเปลี่ยนตัวเองให้เข้ากับชีวิตที่มีน้อง ช่วงกลางเรื่องเรายิ่งประทับใจคุณชายมากนะคะ คุณชายจะไม่เหมือนน้องตรงคุณเขาจะไม่พุ่งเข้าชนตรงๆ แต่จะวางแผนทุกอย่างเพื่อเลือกทางที่ดีที่สุด บางทีเลยทำให้น้องเสียใจบ้าง คือคุณเขาไม่พูดไงคะ เราก็เข้าใจอ่ะ เรื่องบางเรื่องก็จริงว่าพูดบอกไปเลยก็คงจบ อย่างเรื่องจะไปเรียนต่อ 3 ปี ถ้าบอกน้องให้รอ 3 ปี เราเชื่อว่าน้องก็จะรอค่ะ แต่เราว่าคุณชายก็คิดเยอะอ่ะ อะไรที่ทำให้คนขี้หวงแบบนี้บอกน้องว่าไม่ต้องรอ ถ้าเจอใครที่ดีก็ให้โอกาสเขาเถอะ เราว่าเพราะรักมาก คนเราไม่รู้อนาคตหรอกค่ะ ต่อให้คุณชายจะพยายามจนถึงที่สุด แต่ถ้ามันเกิดพลาดมีอะไรเกิดขึ้นมาแล้วคุณชายกลับมาไม่ได้ ก็จะกลายเป็นผิดสัญญา และน้องก็จะยิ่งเสียใจ สู้บอกว่าไม่ต้องรอไปเลยคงดีกว่า แล้วก็เรื่องที่คุณชายไปสร้างบริษัทลมขึ้นมารับประกันบริษัทน้องนั่นด้วยค่ะ สำหรับเราเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มากนะคะ ใครที่จะยอมทุ่มทุกสิ่งทุกอย่างที่สร้างมาเพื่อคนๆเดียวได้อ่ะคะ แล้วเราก็ดีใจที่คุณแม่ไม่ได้ร้ายกาจถึงขนาดจะทำลายน้องปิงไปเลย เรื่องนี้ก็จะเป็นความลับเล็กๆที่มีแต่คนอ่านที่รู้ว่าคุณชายพยายามปกป้องน้องขนาดไหน ส่วนคุณแม่ของคุณชาย จริงเธอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารนะคะ เราเชื่อว่าคุณแม่ไม่มีทางอยากเห็นลูกชายเจ็บหรอกค่ะ แต่ท่านมองว่าความรักแบบนี้มันไม่ยั่งยืน ต้องเข้าใจนะคะว่าพื้นฐานของผู้ใหญ่เป็นยังไงอ่ะค่ะ เขาเรียกลูกกันว่าโซ่ทองคล้องใจค่ะ และผู้ชายกับผู้ชายไม่มีทางมีลูกได้อยู่แล้ว ทั้งคู่จะไม่มีโซ่ทองนี้ เราคิดว่าคุณแม่คงกลัวว่าเพราะไม่มีอะไรผูกมัด จะจากกันก็จากกันได้ง่ายๆ เพราะไม่มีห่วงอะไร มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอกค่ะ ยิ่งคุณแม่ยังไม่รู้จักน้องปิงด้วยเราเชื่อว่าคุณแม่จะยิ่งกลัว ที่ทำทั้งหมดนั่นก็เพื่อคุณชายจะไม่เสียใจจริงๆ ส่วนคุณพ่อจากที่อ่านมาคุณแม่ตะเป็นแนวปกป้อง ส่วนคุณพ่อจะคอยยืนอยู่ห่างๆ จะเข้าไปช่วยเมื่อเห็นแล้วว่าลูกไม่ไหวจริงๆ คุณพ่อเลยปล่อยทุกอย่าง จนสุดท้ายพอเห็นว่าคุณชายไม่ไหวแล้วจริงๆถึงเข้ามาช่วย ส่วนคุณย่าเราไม่รู้เลยค่ะ ไม่มีความคิดเห็นตรงส่วนนี้นะคะ แฮ่ คุณซีซาร์ แงง คนนี้เรารักมากอ่ะค่ะ คุณเขาเหมือนน้องชายมากกว่าพี่ชายนะคะ ตอนที่คุณชายขอโทษที่ต้องทิ้งทุกอย่างไว้ก็ยังคงตราตรึงใจเราค่ะ ยังไงคุณชายก็เป็นน้อง ทำไมคุณซีซาร์จะไม่ช่วย ฮืออ นึกขึ้นมาแล้วน้ำตาก็จะไหล จริงๆแล้วเราอินกับฉากนี้ที่สุดในเรื่องแล้วอ่ะค่ะ เรารู้สึกว่าคุณชายอดทนมาตลอดและมันไม่ไหวแล้วจริงๆ คุณซีซาร์ที่เอาแต่ใจตัวเอง ดื้อมาตั้งแต่เด็กเคยเห็นน้องชายเป็นเด็กดีมาตลอดจนวันนี้ที่น้องตัดสินใจจะไม่ทำตามแล้วอ่ะ คนเป็นพี่จะต้องรู้สึกยังไงอ่ะคะ เป็นเราก็คือโทษตัวเองที่ทำให้น้องต้องแบกรับทุกอย่างมานานขนาดนี้ ถ้าน้องตัดสินใจเลือกจะมีความสุขเพื่อตัวเองสักทีเราก็จะสนับสนุนทุกทางค่ะ เราว่าคุณซีซาร์ก็คงไม่ต่างกัน ส่วนบ้านน้องปิง บ้านนี้เป็นครอบครัวอบอุ่นที่ใกล้ชิดกันอ่ะค่ะ ทุกคนปรึกษากันทุกเรื่อง คอยแก้ปัญหาไปด้วยกัน ทุกคนทำเพื่อความสุขของกันและกัน มันเลยต่างจากบ้านคุณชายมาก ไม่ได้หมายความว่าบ้านคุณชายไม่ดีนะคะ มันเป็นสไตล์การเลี้ยงลูกของแต่ละบ้านอ่ะค่ะ บอกไม่ได้หรอกว่าแบบไหนดีหรือไม่ดี แต่ที่สุดแล้วเราดีใจมากๆนะคะที่ทั้ง 2 บ้านเปิดจรับกันและกันแล้ว สุดท้ายแล้วความสุขของเด็กๆก็สำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ เราฟังเพลงไม่ธรรมดาจากเรื่องนี้และรู้สึกว่าเหมาะแล้วจริงๆค่ะ "คนธรรมดาที่ไม่ธรรมดาที่สุดฟ้าก็พาให้มาพบเธอ เธอคือคนเดียวที่ไม่ต้องเลิศเลอ แต่อยู่ใกล้เธอเหมือนเจอสวรรค์ในหัวใจ" แค่คนธรรมดาคนนี้ที่คุณชายรอมานานจริงๆค่ะ ขอพูดถึงความรักของทั้งคู่นิดนึงนะคะ เราอ่านจบก็ยังคิดเหมือนเดิมค่ะ เขาเป็นคนที่ต่างกันสุดขั้วนะคะ ต่างฝ่ายต่างก็มองสิ่งที่อีกคนมีและตัวเองไม่มี เป็นการเติมเต็มส่วนที่ขาดหายให้กันอ่ะค่ะ ดอกฟ้าและหมาวัดของเรื่องนี้คงไม่ได้หมายถึงผู้หญิงสวยๆรวยๆ ผู้ชายจนๆหน้าตาก็เฉยๆหรอกค่ะ สำหรับเรา ทั้งคู่เป็นดอกไม้จากฟ้าสำหรับอีกคนมากกว่าค่ะ เป็นอะไรที่หาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว คู่พี่เชนกับคุณซีซาร์เรายังก้ำกึ่งนะคะ ขอหาอ่านแบบเต็มๆก่อนนะคะ สุดท้ายนี้ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับนิยาย เรามีความสุขที่ได้อ่านค่ะ ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ
-
ตอนสัมภาษณ์นี่อ่านเพลืนมากเลยค่ะ และได้รู้ว่าไม่มีใครได้คำตอบอะไรจากการถามพี่เชนเลย 555555555555 พี่ต้องมีเรื่องแยกแล้วไหมล่ะคะ ส่วนคนอื่นๆก็น่ารักค่ะ เอาจริงๆนี่เฉยๆกับกัสแล้วอ่ะค่ะ คิดไปคิดมากัสก็แค่พยายามเพื่อความรักของตัวเอง ก็แค่ว่าอีกคนเขามีแฟนแล้วและรักแฟนมาก ถึงเวลาคนเราก็ต้องรู้จักหยุดอ่ะนะคะ ก็ขอให้โชคดีค่ะ ส่วนคนอื่นๆก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนะคะ ขอบคุณค่าาา
-
กลับมาอ่านตอนพิเศษตอนแรกค่ะ 5555555555555555555555555555555 คือแบบอ่านจบนี่ขำก๊ากเลย โอ๊ย น้องปิงจะสู้ไงคะทีนี้ ต้องไปเรียนปราบผีไหมยังไง โอ๊ย คุณช้ายยย เสน่ห์แรงกระทั่งกับผีเหรอคะคนเรา ฮือ น้องปิง น้องงานยากละค่ะ ต่อไปคุณชายโดนให้ไปยกเลิกสมาชิกแน่ๆ กับพี่น้องก็หึง คือเทียบกันระหว่างหึงกักลัวผีนี่ไม่รู้อย่างไหนมากกว่ากันนะคะ ถ้าเจอตรงๆต่อหน้าน้องอาจจะด่าจนผีร้องไห้เลยก็ได้นะคะ ตลกกก
-
ขำตอนน้องอันวาบอกเลือกคุณชายนะคะ 555555555555555 แล้วพี่เชนคุณชายน้องอันวาก็ได้ไปหัวหินด้วยกัน เอาจริงนะคะเรือผีเราแบบล่องลอยในน่านน้ำอวกาศมากๆเลยค่ะ เนี่ย ชงอะไรไม่รู้ แต่คุณชายพี่เชนนี่มีอะไรๆแน่เลยค่ะ น้องอันวาจะเป็นกัปตันเรือให้เรา กรี๊ด แต่ตอนนี้ทำไมดูหวานๆนะคะ เขาไปเคลียร์อะไรกันตอนไหน นี่รักกันแล้วเหรอคะ ฮือออ คุณซีซาร์ของน้องง ถึงขนาดน้องอันวาเรียกพ่อแม่พี่เชนว่าคุณปู่คุณย่าแล้วอ่ะ นั่นมันต้องเรียกพ่อแม่คุณชายสิคะ แง้ คุณซีซาร์เป็นสะใภ้บ้านนี้ไปแร้วววว คู่นี้คือจะว่าเราเสือกเราก็ยอมอ่ะค่ะ แบบอยากรู้อยากเห็นขั้นสุด เขาอะไรยังไงกันบ้างคะเนี่ยยย
-
คุณชายดูเป็นทาสหมามากเลยนะคะ ดูสิ ไปเจอน้องก็โมเมเก็บมาเลี้ยงเฉยเลย ดูติดน้องมากด้วยนะคะ จริงอย่างน้องปิงว่าค่ะ น้องปิงนี่ล่ะจะเป็นหมาหัวเน่า คุณชายสนใจแต่หมา ฮือ แต่คุณเขาน่ารักอ่ะ ทำไมยิ่งานวันเขายิ่งน่ารักคะ เราหนักใจเหลือเกิน อุตส่าห์ทีมน้องปิงมาตั้งแต่ต้นเรื่อง จะมาตกหลุมความน่ารักไม่ได้นะคะ เราจะฮึบไว้ค่ะ เราจะเข้มแข็ง!
-
อ่านคู่พี่เชนกับคุณซีซาร์แล้วแบบคืออยากรู้มากเลยค่ะ อยากตามติดชีวิตเขา เนี่ย จู่ๆทำไมน่ารักขนาดนี้ล่ะคะ เราว่าเราด่าพี่เชนไปหลายตอนอยู่นะคะ เนี่ยยย ต้องมาชมเฉยเลย แง หนูขอโทษค่ะพี่ ดูสิคะ นอนก็ไม่ได้นอนยังจะมาพาเขาเที่ยว ไหวแน่นะคะ จะหลับในไหมเนี่ยพี่ ง่วงไม่ขับนะคะ ฮือ
-
เรารู้สึกแบบเรือผีโลดแล่นมากค่ะ กรี๊ดดดดดด ฮือ ขี่มอร์ไซด์กันไปอ่ะ กรี๊ดๆ คือแบบจินตนาการสำคัญกว่าความจริงมากๆ ตอนนี้คุณชายแกล้งพี่เชนทั้งตอนเลยน้า เขาน่ารักเหรอคะหรือยังไง 55555555 เรารู้หรอก นานๆทีคุณชายจะได้แก้แค้นบ้างอ่ะ แต่ตอนจบขำสุดเลยค่ะ คุณช้ายยยย งานพี่เขาก็ไฟลุกอยู่ แกล้งพี่เขาไม่เลิกเลยจริงๆ 2 คนนี้นี่คือแบบคนนึงก็น้องเขย คนนึงก็พี่เขยไหมคะ ตีกันจริ้ง เฮ้อ เห็นรูเล่มแล้วเราก็แบบ อยากได้ค่ะ แงงง เรามาช้าไปหลายปีเลย อยากอ่านแบบเต็มๆนะคะ ขอบคุณคุณนักเขียนอีกครั้งนะคะสำหรับนิยาย ตอนพิเศษเรายิ้มทุกตอนเลย น่ารักก
-
คิดถึงเรื่องนี้วนกลับมาอ่านอีกครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้
-
นิยายน่ารักมาก สนุกมาก ขอบคุณนะคะ
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ เป็นนิยายอีกเรื่องที่ชอบมากๆเลยค่ะ
คิดถึงคนเขียนนะคะ ♡
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ ตามมาจากกระทู้ถามหานิยายค่ะ เราชอบมากเลย ชอบตรงที่เคะไม่มีความสาวเลย แมนๆคุยกัน อ่านบรรยายแล้วมันก็เห็นเป็นภาพชาย-ชายนะคะ ซึ่งมันค่อนข้างมีน้อย นยายส่วนมากเคะสาวและบอบบางยิ่งกว่าผู้หญิงสะอีก ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้นะคะ :pig4:
-
o13สนุกมากกกเลยครับ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากค่ะ ชอบทุกตัวละครเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :L2: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มาก พอๆกับ กวนTEEN อยากได้หนังสือจัง
-
:o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[
-
ชอบๆๆๆ
-
อ่านไป มีทั้งหัวเราะ ทั้งน้ำตา สนุกมาก เลย
-
ขออ่านเรื่อยๆ ถึง บท 11 แล้ว หมาปิง ชิคๆ
-
คิดถึงเรื่องนี้ ว่างๆ กลับมาอ่านอีกรอบ 555
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังสนุกเหมือนเดิม ^^
ขอบคุณนักเรียนนะครับบ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยแบบสนุกน่ารักมากๆ
ชอบปิงน่ารักดีค่ะ ชอบนิสัยปิง และครอบครัวของปิงน่ารักดี
ชอบตอนพิเศษของทั้งสองคู่น่ารักมากๆ
ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
-
ขำมากๆ น่ารักสุดๆ ชอบทุกตัวละครเลยครับ ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณที่เเต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ :mew1:
-
กลับมาอ่านวนไป รักเรื่องนี้มาก ๆ ค่ะ
-
คิดถึงเล้าเป็ดเลยหยิบเล่มเรื่องนี้มาอ่านจ้า
-
คิดถึงพี่เอย์กับน้องปิงเด็กดีของเราเสมอ
แวะกลับมาอ่าน :pig4:
-
ตอนดราม่ารือร้องห้ายเหมียนหมาเลยค่า แต่นอกนั้นคือดีฟีลกุ้ด :pig4:
-
ฟังเหตุผลแลัวhereมากกกกกกกกกกกกกก
คือคิดจะปิดยังเค้ายังพอเข้าใจว่าซีซาส์ขอร้อง
แต่นี่มีการบอกว่า ผมไม่เห็นความสำคัญที่จะต้องอธิบาย มันไม่อะไร ไม่สำคัญที่ปิงจะต้องรู้
แต่มาเสือกขอให้ปิงเชื่อใจ ดูไม่ได้สำนึกอะไรเลยว่าการปิดบังเรื่องแบบนี้มันทุเรศกับคนที่เรียกว่าแฟน
ถึงจะไม่มีอะไร แต่พฤติกรรมมันมี ยังบอกด้วยซ้ำว่าไม่อยากให้ปิงจับมือถือ คิดว่าคนเป็นแฟนกันจะไม่สงสัยหรือคิดมากหรอ
มีการมางอนกลับหาว่าเขาไม่เชื่อใจ โยนหน้าที่เชื่อใจให้คนอื่น บอกว่าถ้าปิงเชื่อใจก็จบ ง่ายดีเนอะ แต่การกระทำนี่ตรงข้ามมาก
เชื่อใจกูนะ ทำ/มไม่เชื่อใจกูล่ะ เชื่อใจกูสิ แต่กูไม่บอกอะไรมึงหรอก มึงไม่จำเป็นต้องรู้ มือถือก็อย่ามาจับ ช่วงนี้อยากมีความลับ
ไม่มีอะไร แค่คุยทางไกลกับแฟนเก่าแล้วมึงมาเจอพอดี แต่กูก็ไม่อธิบายอะไรหรอก มึงต่างหากที่ต้องเชื่อใจกู
กอดกับแฟนเก่าได้ เพราะกูไมีได้คิดอะไรไง ทำไมไมีเชื่อใจล่ะ
เหอๆแล้วยังมีหน้ามาบอกว่า พฤติกรรมสำคัญกว่าคำพูด. พฤติกรรมมึงนี่ไม่น่าสงสัยเลยเนอะ แลดูย้อนแย้งกันนพ
เห็นแก่ตัวเกิ้นนน
จริง :katai1: :ling1: