พิมพ์หน้านี้ - ....เรารักกันได้มั๊ยครับพี่......จบแล้วคร้าบ 3-10-10 (รักที่ไม่ควรรัก...แต่ก็รักไปแล้ว...)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: due ที่ 25-03-2010 09:20:44
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ดีครับ
ผมมีนิยายที่แต่งไว้ที่บอร์ดอื่น
เพื่อนๆลองอ่านกันดูนะครับ
ไม่รู้ว่าจะชอบกันรึเปล่า
รู้สึกว่าเหมือนจะมีคนเคยโพสต์แต่ไม่จบ
เอาเป็นว่าผมจะโพสต์ให้ใหม่เลยนะครับ
ขอบคุณคร้าบ
ตอนที่ 1 พรหมลิขิต
"เหม่อมองบนฟ้าไกล จ้องมองด้วยความสงสัย
ว่าใครกันนะใคร ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน
มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุผลจริงๆ ที่เราเจอกัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย อย่างนั้นขอได้หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย
ฉันขอได้ไหม......"
เค้าคนนั้นขับรถไปร้องเพลงไป และเมาอีกนิดหน่อย
"แล้วเมื่อไรพรหมลิขิตมันจะช่วยกูบ้างว่ะ แต่กูว่าคงอีกนานว่ะ"
แต่เมื่อเค้ากำลังจะเลี้ยวรถเข้าบ้านตัวเองเค้าก็
"เอี๊ยด" เสียงล้อรถบดกับถนนอย่างแรง
แต่มันคงสายเกินไปแล้ว
"กูไม่ได้ต้องการพรหมลิขิตอย่างนี้ ทำไมฟ้าโหดร้อยกับกูจังว่ะ" ยังมีอารมณ์อีกนะ
เค้าขับรถไปชนกับบางสิ่งบางอย่ง สิ่งนั้นคือ มนุษย์นั่นเอง
"มันนจะตายป่าวว่ะ"
"แล้วจะเอาไงดีว่ะกู" คิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"เผ่นหนีดีกว่ากู ยังไงแล้วกูก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหนา จะเลวเพิ่มอีกสักนิดจะเป็นไรไป"ความคิดฝ่ายชั่วสั่งการ
"เอ้ย..ว่าแต่กูก็ไม่ใช่คนเลวอะไรนักหนาเหมือนกันนี่หว่า ทำผิดก็ต้องรับผิดชอบ" ความคิดฝ่ายดีสั่งการบ้าง
"แล้วตกลงกูจะเอายังไงกับชีวิตกูและชีวิตที่นอนอยู่กลางถนนดีว่ะ เอาไงเอากันว่ะ " ในที่สุดเค้าก็
"พ่อบอกว่า เกิดเป็นผู้ชายต้องมีความรับผิดชอบมาก่อนเป็นอันดับแรก แต่เวลานี้กูไม่อยากเป็นผู้ชายเลยว่ะ"
"แบบนี้แล้วกัน กูลงไปดูมันก่อนดีกว่า ถ้าตายเราค่อยหนี ถ้ามันยังหายใจค่อยนำส่งโรงบาล แบบนี้ดีที่สุดแล้ว" ดีที่สุดแล้วจริงหรือ
ในที่สุดคนที่ชั่งครึ่งหนึ่ง ดีครึ่งหนึ่งก็ลงไปดูผลงานที่เค้าก่อขึ้น
"ยังหายใจอยู่ป่าวว่ะ กูไม่ได้ตั้งใจนะโว้ย มึงดันเจ๋อมายืนอยู่หน้าบ้านกูมืดๆค่ำๆเอง กูรู้ว่ากูผิด แต่มึงเองก็มีส่วนผิดนะโว้ย" เค้าพูดพร่ำไปเรื่อย ขาก็เดินไปหาคนเจ็บด้วย
เมื่อเค้าไปถึง เค้าก็เอาไปสัมผัมที่จมูก ผลปรากฏว่า
"เอ้ย มันยังไม่ตาย มันยังหายใจอยู่" เค้าดีใจเป็นที่สุด
"แผลเผลอก็ไม่มีไม่เห็น ผู้ชายไรว่ะใจเสาะชะมัด โดนรถเฉี่ยวแค่นี้สลบไปได้" ยังมีหน้าไปบ่นอีกนะ
"เอ้ย เผื่อบอบช้ำภายใน งั้นเอาตัวไปส่งโรงบาลดีกว่า"
เมื่อเค้าคิดได้ดังนั้น เค้าก็อุ้มชายโชคร้ายคนนั้นไปที่รถเพื่อจะไปส่งโรงบาล แต่ก็ไม่วายบ่น
"ผู้ชายไรว่ะ ตัวเล็กนิดเดียว ผิวก็ขาวอย่างกะหยวก ที่บ้านคงยากจนเลยไม่มีไรกินถึงได้ผอมขนาดนี้"
"ถ้ามึงตายมึงอย่ามาหลอกกูนะโว้ย กูช่วยมึงแล้ว แต่มึงไม่ยอมช่วยตัวเอง มึงขี้เกียจหายใจเองนะโว้ย" คิดเข้าไปได้คนเรา
-
ที่โรงพยาบาล
"คุณหมอคับ เอ่อ..คือว่า..พะ..เพื่อน ผมเป็นไงบ้างคับ" วินถามคุณหมออย่างยากลำบากเพราะเค้าไม่รู้ว่าต้องใช้สรรพนามเรียกอย่างไรกับคนที่เคยเจอกันเป็นครั้งแรก
"คนป่วยไม่เป็นไรมากหรอกคับ เค้าแค่ตกใจมากกว่าเลยสลบไปนะคับ"
"รอดแล้วกู" บ่นเบาๆ
"ว่าไงนะคับ" คุณหมอถามยำ้เพื่อความแน่ใจ
"เอ่อ..คือผมหมายความว่าโล่งอกไปหน่อยนะคับที่เพื่อนปลอดภัย" รอดตัวไปนะ
"ดูคุณเป็นห่วงเพือนจังนะคับ ...งั้นผมขอตัวก่อนนะคับ"
"ตามสบายคับ ขอบคุณนะคับคุณหมอ" มารยามงามมั่กๆๆ
"มันเป็นหน้าที่คับ ขอตัวล่ะคับ" แล้วคุณหมอก็เดินออกไป
"กูก็ขอบคุณตามมารยาททที่เรียนมาเหมือนกันโว้ย" วินไม่วายบ่นส่งท้าย
"เข้าไปดูว่าที่เพื่อนใหม่กูซะหน่อยดีกว่า" เพื่อนที่เค้าไม่ตั้งสร้างซักเท่าไรเลย
ในห้อง
"มึงอย่าเป็นไรนะโว้ย"
"-" เงียบ
"ตื่นได้แล้วโว้ย กูขี้เกียจเป็นคนบ้านั่งพูดอยู่คนเดียว" กับคนป่วยก็ยังโมโหได้
"-" เงียบ
"แต่หมอบอกว่า มึงไม่เป็นไรมาก ...งั้นกูกลับก่อนดีกว่า ได้ป่าว" แล้ววินก็จับหัวของคนป่วยพยักหน้ารับ
"งั้นหมายความว่ามึงอนุญาตกูแล้วนะ" ทำไปได้คนเรา
"งั้นกูไปก่อนนะ ...แล้วพรุ่งนี้กูจะมาแสดงตัวเป็นคนดี มารับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลให้นะ" พูดเองคิดเองหมดเลย
แล้ววินก็จับหัวคนป่วยให้ส่ายหน้าไปมา สนุกจังเลยนะนายวิน
"ไม่ต้องเกรงใจกูหรอก บ้านกูรวย ไม่จนเหมือนบ้านมึงหรอก ห่ะๆๆๆ มึงคงสงสัยว่ากูรู้ได้ไงว่าบ้านมึงจน เพราะมึงตัวเล็กนิดเดียวไง ที่บ้านคงไม่มีไรกิน เพราะมึงจนฮ่าๆๆๆๆๆๆ" ท่าจะบ้าพูดอยู่คนเดียว
"ท่าจะบ้าแล้วกู พูดอยู่คนเดียวได้ตั้งนาน ก็มึงนั่นแหละไม่ยอมลุกมาพูดกับกู" วินเริ่มพาลกับคนป่วย
"งั้นกูไปล่ะนะ พรุ่งนี้กูจะมาใหม่" แล้ววินก็เดินออกจากกห้องไป แต่ไม่ทันไรเค้าก็ได้ยินเสียงร้องดังขึ้น
"โอ๊ย"
"เอ้ย เสียงใครวะ ห้องนี้มี2 คนคือกู กับ..." แล้ววินก็หันไปที่บนเตียง "มัน ถ้ากูไม่ร้องงั้นก็แสดงว่าคนที่ร้องคือ" ก่อนที่วินจะพูดจบ เสียงร้องของคนบนเตียงก็ดังขึ้นอีก
"โอ๊ย ช่วยด้วย ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว " คนบนเตียงร้องโวยวายด้วยความจเจ็บปวด
"เอ้ย มึงอย่าร้องเสียงดังสิ กูทำไรไม่ถูกนะ" วินลุกลี้ลุกลนตกใจทำไรไม่ถูก
"ขอยาหน่อย ปวดจะตายอยู่แล้ว" คนป่วยยังโวยวายไม่หยุด
"ยา แล้วจะให้กูไปเอายาที่ไหนล่ะ" วินรีบถามไปทันที
"ที่ไหนก็ได้ แล้วแต่คุณสิ" คนป่วยตอบด้วยเสียงขาดตอนเพราะความเจ็บปวด
"ที่ไหนก็ได้ ที่ไหนก็ได้ แล้วมันที่ไหนว่ะ" วินคิดไป ก็เดินวนไปเวียนมาหลายรอบ
"เร็วสิ จะตายอยู่แล้ว"
"โอ๊ย ....เออใช่ คุณหมอจัดยาไวให้นายก่อนออกไป บอกว่าถ้านายตื่นมา ให้เอายาให้นายกินด้วยเพราะนายต้องปวดหัวแน่นอน " วินดีใจที่คิดออก
"ก็เอามาซักทีสิ" คนป่วยโมโหเพราะความเจ็บปวด
"พูดแบบนี้จะปล่อยให้ตายไปเลยดีกว่า ให้คนอื่นช่วยแล้วยังจะมาตะคอกเค้าอีก" วินบ่นไปพลางแต่เค้าก็นำยาไปป้อนให้คนป่วยในที่สุด
"ขอบคุณมากคับ" แล้วคนป่วยก็พักผ่อนสักครู่
วินก็นั่งอยู่ข้างๆตลอดเผื่อเค้าต้องการไรอีก มีน้ำใจเหมือนกันนะเนี่ย
แล้วคนป่วยก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
"มึง...เอ๊ย นายฟื้นแล้วเหรอ แล้วยังปวดหัวอีกป่าว" สรรพนามที่วินใช้ช่างเหมาะสมกับบุคคลที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกมาก
"ดีขึ้นมากแล้วครับ ขอบคุณมากนะคับที่ช่วยผม" คนป่วยพยายามจะยกมือไหว้วิน
"ไม่ต้องไหว้หรอก " วินยกมือนเกาหัวแก้เขิน
"แล้วว่าแต่คุณเป็นใครคับ แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วผมเป็นอะไรไปคับ" คนป่วยทำหน้างงสุดขีด
วินก็หน้างงไม่แพ้กัน "นายจำไรไม่ได้เลยเหรอ" วินถาม
"คับ" คนป่วยสีหน้าสลด
"งั้นเหร อ ...แล้วเป็นใครมาจากไหนล่ะ เราแน่ใจว่าอันนี้นายต้องรู้ "
"-" เงียบ
"แล้วบ้านนายอยู่ไหน เดี๋ยวเราขับรถไปส่ง" วินถามด้วยความห่วงใย
"-" เงียบ
"ว่าไงล่ะ"
"ไม่รู้คับ" คนป่วยตอบ
"ห๊า... มึง...เอ๊ย นายหมายความว่าไงที่ไม่รู้ อย่ามาล้อเล่นนะ" วินเริ่มขำไม่ออก
"แม้แต่ชื่อผมเองยังไม่รู้เลยคับว่าผมชื่ออะไร เป็นใคร บ้านอยู่ไหน " คนป่วยก้มหน้าตอบ
"อย่ามาล้อเล่นน่า กูไม่ขำนะโว้ย" วินเริ่มหน้าซีด
"ผมก็อยากให้มันเป็นแค่เรื่องล้อเล่น... แต่มันคือความจริงคับ" คนป่วยตอบพลางจะร้องไห้
"กูอยากจะบ้าตาย" วินก็อยากร้องไห้เหมือนกัน
"ผมขอโทษนะคับที่ทำให้คุณเดือดร้อน" ตอนนี้คนป่วยน้ำตาเริ่มไหลแล้ว
"ตอนนี้มึงกำลังบอกกูว่า...มึง...ความ...จำ...เสื่อม... ใช่ป่าว" วินถามยำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
"-" คนป่วยไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้ารับ
"ฮ่าๆๆๆ... มึงความจำเสื่อมจริงๆๆๆ......แล้วจะเอาไงต่อดีว่ะกู" วินนั่งลงและก้มหน้าก้มตาคิด
"ผมขอโทษ"คนป่วยก็บอกว่าขอโทษไม่หยุดปาก
วินก็นั่งบ่นพึมพำอยู่คนเดียวอยู่อย่างนั้น เค้าแค่ตกใจจนทำไรไม่ถูก แต่เค้าคิดแล้วว่าต่อไปเค้าต้องทำไรซักอย่าง แต่ตอนนี้ขอทำใจก่อนโว้ย
"ความจำเสื่อม...ความจำเสื่อม...ความจำเสื่อม..."
-
เจิมเรื่องใหม่ :mc4:
อย่าลืมลงกฎนะคะ แล้วถ้าขึ้นตอนต่อไปก็เปลี่ยนหัวเรื่องบอกด้วย คนอื่นจะได้รู้ว่าอัฟเดทแล้ว :teach:
เป็นกำลังใจให้นะ :L2:
คราวนี้เอาให้จบนะคะ :bye2:
-
อย่าลืมเอากฎมาลงก่อนขึ้นเรื่องนะครับ
ใส่เฉพาะหน้าเเรก copyกฎมาจากเรื่องอื่นก็ได้
เเล้วเลือก Modifyที่มุมบนขวามือ เพื่อเเก้ไขเเล้วกด save
มาเจิมเรื่องใหม่ :mc4: :mc4:
:L2:กำลังใจครับ
-
เรื่องใหม่ ๆๆ
สนุกค่า
:L2: :L2:
-
หนุกดีๆ
มาต่อน่ะครับ
-
:mc4: รับเรื่องใหม่
+1 เป็นกำลังใจ
-
ตอนที่ 2 : พี่น้องคู่ใหม่
หลังจากที่ทั้งคู่ต่างก็ตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองกันครู่นึง
คนป่วยก็เป็นคนที่ทำลายความเงียบ
"ผมความจำเสื่อม...งั้นคุณบอกผมได้ป่าวว่าผมเป็นใคร มาจากไหน ..." คนป่วยเริ่มตั้งคำถามหลังจากที่เงียบกันไปได้สักครู่
"นาย..ปะ...เป็น..." 'แล้วตกลงมึงเป็นใคร กูจะไปรู้ได้ไง กูเองก็เพิ่งเจอมึงเป้นครั้งแรก' วินเริ่มอ้ำอึ้ง
"แล้วคุณมีความเกี่ยวข้องยังไงกับผมคับ" คนป่วยรุกถามต่อ ทั้งที่คำถามแรกยังไมได้รับคำตอบเลย
วินเงียบ เค้ากำลังคิดว่าจะตอบคำถามทั้งหมดยังไง แล้วเค้าก็คิดว่า 'เอาว่ะ เอาไงเอากัน แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน ช่วยทั้งตัวมึงและตัวกูด้วย กูเป็นคนก่อขึ้นมาทั้งหมด งั้นกูก็ต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด กูมันลูกผู้ชายตัวจริงอยู่แล้ว'
"ว่าไงล่ะครับคุณ... คุณตอบผมได้ป่าวคับ" คนป่วยยังไม่ละความพยายาม
"ทำไมกูจะตอบมึงไม่ได้ ก็ในเมื่อมึงเป็น ... เป็น"
"เป็นไรล่ะคับ"
"เป็น ...หลานของกูไง" ฉลาดจังเลยกู
"ห๊า... ผมนี่นะเป็นหลานของคุณ"คนบนเตียงทำตาโต
"แล้วมันแปลกตรงไหนว่ะ ที่มึงจะเป็นหลานของกู" วินเองก็เริ่มยั๊วะแล้วตอนนี้ เค้ามีคุณสมบัติไม่เหมาะตรงไหนที่จะเป็นน้าของคน
"ก็...ก็...เออมันออกจะแปลกๆไปหน่อยไม่ใช่เหรอคับ " คนป่วยกะอักกระอ่วนที่จะถาม
"แล้วมันแปลกตรงไหน... กูมันไม่ดีตรงไหน" วินยืนกอดอก
"ก็ดูแล้วคุณกับผมอายุก็น่าจะพอๆกัน ....แล้วอย่างงี้คุณจะเป็นน้าของผมได้ยังไงล่ะคับ" คนป่วยอธิบาย
'โกหก ขอโกหกให้ตลอดล่ะกันว่ะ เทวดาคับ คราวนี้ผมโกหกเพื่อทำความดีไถ่โทษนะคับ เทวดาอย่าลงโทษผมนะคับ'
"ก็มันแบบว่า...ว่า มึงเป้นลูกพี่ลูกน้องกับกูไง มึงเป็น...เป็นลูกขอคุณอากูไง"เกือบไปแล้วไหมล่ะกู แล้วว่าแต่อากูมีลูกรึป่าวว่ะ
"อ๋อ ...เป็นอย่างงั้นเองเหรอคับ" คนพยักหน้าทำเหมือนกับเค้าจะเข้าใจ แต่
"เอ้อ..."จู่ๆคนป่วยก็ถอนหายใจออกมาเสียงดัง
วินโล่งอกไป แต่เสียงถอนหายใจของเค้าทำให้วินตกใจ
"โอ๊ย....อะไรของมึงอีกว่ะ กูตกใจหมดเลย เสียงอย่างกะ เห็บโดนนกเอี้ยงจิก" เปรียบเทียบเข้าไปได้ไง ที่วินตกใจเพราะกลัวจะโดนจับได้ว่าเค้าแต่งเรื่องทั้งหมดมา
"ผมขอโษนะคับที่ทำให้คุณตกใจ" คนบนเตียงทำหน้าสำนึกผิด
"เออ...ไม่เป้นไร ว่าแต่มีไรสงสัยอีกล่ะ ขี้สงสัยจังเลย"
"เออนะ... แล้วกูจะไปรู้ได้ไงวะว่ามึงชื่อไร" วินแอบบ่นเงียบๆคนเดียว
"คุณว่าไงนะคับ"
"กูว่ามึงอ่ะ....ชื่อ...ชื่อ ตาร์" ฉลาดอีกแล้วกู
"ผมชื่อตาร์เหรอครับ" คนที่ถูกบอกว่าชื่อตาร์ชี้หน้าตัวเอง
"เออสิ... ว่าแต่มึงไม่ต้องมาเรียกกูว่าคุณเคินอะไรหรอก... เรียกกูว่าพี่วินก็ได้"
"ให้เรียกว่าพี่วินเหรอคับ"ตาร์ทำหน้างง
"จะงงอะไรของมึงอีกว่ะ"วินเริ่มรำครญอีกแล้ว
"เอ่อ...ผมคิดว่าคุณกับผมอายุน่าจะพอๆกัน งั้นผมขอเรียกชื่อว่าวินเฉยๆได้ป่าวคับ"
คนถามทำหน้ายิ้มระรื่น แต่ต้องหุบลงในทันที เมื่อ
"ไม่ได้โว้ย... บอกว่าให้เรียกพี่ก้ต้องเรียกพี่ อย่ามาต่อรอง อีกอย่างฉันอายุมากกว่าตั้ง 2 ปี และกูก็มีศักดิ์เป็นน้าของมึงด้วย" วินทำสีหน้าจริงจัง
"ครับผม พี่วินก็พี่วินครับ ไม่เห็นต้องดุกันเลย"
"เออว่าง่ายๆหน่อย จะได้อยู่ด้วยกันได้นานๆหน่อย"
"อะไรนะคับ อยู่ด้วยกันนาน พี่วินหมายความว่าไงคับ" คนถามตวาดตอีกแล้ว
"ระวังตาึงจะถลนออกจากเบ้าสักวันนะ... ก็หมายความว่า มึงต้องอยู่กับกูไปอีกนานไง แค่นี้ทำโง่ไม่เข้าใจไปได้" หลอกด่ามันได้สำเร็จ
"แล้วอยู่นานแค่ไหนคับ"
"ก้จนกว่า...จนกว่า" จนกว่าไรดีว่ะกู
"จนกว่าไรคับพี่วิน"
"จนกว่าพ่อแม่ของมึงจะกลับจากต่างประเทศไง"
"กลับมาจากเมืองนอก?" ตาร์ถามซ้ำอีกครั้ง
"ใช่... ก็มึงเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกไม่กี่วันมานี่เอง ส่วนพ่อแม่ของมึงจะตามกลับมาทีหลัง"
"ห๊า...หน้าบ้านๆอย่างผมนี่นะเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก" ตาร์ถามออกไปพร้อมกับชี้หน้าตัวเอง
"ช่างเปรียบเทียบนะ แต่มันก็เหมาะดีว่ะ ฮ่าๆๆๆ"
"ก็หลักฐานมันฟ้องอยู่บนหน้าผมนี่คับ จะให้ปฏิเสธไงล่ะ ก็ผมไม้ได้ดูดีแบบพี่วินนี่คับ" ตาร์ทำหน้าเศร้า
"ของมันแน่อยู่แล้วไอ้น้อง พี่มันหล่อมาแต่เกิด...แต่มึงก้น่ารักดีนี่ ... ตัวเล็กๆๆ ขาวๆๆ ดูน่าถนุถนอมดีออก" วินพูดไปก็จ้องหน้าตาร์ไป
"พี่วินคิดแบบนบั้นจริงๆเหรอคับ... พี่วินคิดว่าผมน่ารักเหรอคับ" ตาร์ดีใจจนลืมตัวเผลอไปจับแขนของวินเข้า "เออ... ขอโทษคับ" พอรู้ตัวตาร์ก็รีบขอโทษวินทันที
วินไองก็ไม่ว่าอะไร
"มึงพักผ่อนเถอะ...คุณหมอบอกว่าพรุ่งนี้มึงก็ออกจากโรงบาลได้แล้ว... กู เอ้ย... ชั้นว่าชั้นเองก็จะกลับไปพักที่บ้านเหมือนกัน นายอยู่คนเดียวได้นะ" วินเริ่มกลับมาใช้คำสุภาพหลังจากที่คุยันมาซักครู่
"เอ่อ..พี่วินคับ คือว่า...คือ"
"คืออะไรลอีกล่ะ...มึงนี่เรื่องมากจริงโว้ย" แต่พอถูกขัดใจปุ๊บ สันดานดิบเริ่มออกปั๊บ
"คือว่าผมกลัวผีอ่ะคับ"ตาร์รีบพูดรัวเร็วจนเกือบฟังไม่ทัน
"ฮ่าๆๆๆ...อายุเท่าไรแล้วว่ะ...ยังกลัวผีอยู่อีก ขำว่ะ" วินยังขำไม่หยุด
"ก้คนมันกลัวอ่ะ แล้วว่าแต่มันน่าขำตรงไหนมิทราบครับ" ตาร์เริ่มย้อนกลับบ้าง
"เออ..ไม่ขำก็ได้..แล้วจะให้ทำไงล่ะ บอกมาสิ ให้จ้างพยาบาลพิเศษมั๊ย"
"ถ้ามันต้องลำบากขนาดนั้น พี่วินกลับไปพักผ่อนเถอะคับ ผมอยู่คนเดียวได้" ตาร์คิดว่าวินพูดประชดเรื่องพยาบาลพิเศษที่เค้าเองทำตัวเรื่องมากน่ารำคาญ หน้าของเค้าตอนนี้ก็เลยดูสลดไป
ตัววินเองที่พูดมาอย่างนั้นเค้าไม่ได้พูประชดอะไรเลย เค้าหมายความตามนั้นจริงๆๆ
"เป็นไรอีกล่ะ หน้าจ๋อยเชียว" วินถามเมื่อเห็นว่าคนช่างพูดอย่างตาร์นั่งเงียบไป
"ป่าวนี่คับ พี่วินกลับไปพักผ่อนเถอะคับ" พูดเสร็จก็ก้มหน้าอีก
"กำลังงอนอยู่ป่าวนิ ถ้าหากไม่จ้างพยาบาลแล้วจะให้พี่ทำไง นายจึงจะไม่กลัวผีล่ะ" วินแทนตัวเองว่าพี่เป้นครั้งแรก อาจจะเพราะตอนนี้วินเริ่มที่จะสนิทและคุ้นเคยกับตาร์บ้างแล้ว เริ่มมีความรู้สึกว่าตาร์คือคนที่เค้าต้องดูแลและรับผิดชอบ
"พี่วินแทนตัวเองว่าพี่หรอครับ" ตาร์เผลอยิ้มออกใมทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ลืมเรื่องกลัวผีไปเลย
"งั้นสิ..แล้วมีไรรึป่าวล่ะ หรือว่าจะให้มาใช้มึงกู...กูมึงเหมือนเดิมก็ได้นะ" วินพูดกวนประสาท
"พูดแบบนี้แหละคับน่ารักดี พี่รู้ป่าวว่าตอนที่พี่วินแทนตัวเองว่าพี่มันน่ารักขนาดไหน" ตาร์จ้องหน้าวินจนลืมตัว
"ไม่ต้องมายอหรอก รู้ตัวตั้งนานแล่วว่าหล่อ ...แล้วเรื่องของนายตกลงจะเอาไง" วินวกกลับมาเรื่องเดิม
"หากไม่รบกวนจนเกินไป...พี่วินกรุณาช่วยนอนเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ป่าวคับ" ตาร์ทำตาน่าสงสาร ทันที
"ทำไมไม่กราบเท้าซะเลยล่ะ...เล่นพูดซะขนาดนี้แล้ว"วินพูดแขวะให้
:"ตกลงว่าพี่วินจะนอนกับผมป่าวคับ"
"เอ๊ย..พูดแบบนี้เดี๋ยวฟ้าก็ผ่าหรอก"วินโวยวายขึ้นมา
"ฟ้ามันจะผ่าได้ไงล่ะคับ ฝนมันก็ไม่ได้ตกซักกะหน่อย ...ผมก็แค่อยากให้พี่วินนอนเป็นเพื่อนเฉยๆ แล้วทำไมพี่วินต้องบอกว่าฟ้ามันจะผ่าด้วยล่ะคับ " ตาร์มีสีหน้างง เพราะเค้าไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมฟ้าต้องผ่า ซื่อ (ซื่อบื้อ)
"แล้วก็ไม่พูดให้มันเคลียร์ๆๆตั้งแต่แรก"
"แล้วผมพูดไม่เคลียร์ตรงไหนเหรอครับพี่วิน"
"ช่างมันเถอะ อย่าไปสนใจมันเลย" วินบอกปัดๆไป เพราะไม่อยากพูดเรื่องนั้นอีก
"ขอโทษคับ...แล้วว่าแต่ตกลงพี่วินจะนอนเป็นเพื่อนผมป่าวคับ"
"พี่สมควรจะนอนเป็นนายดีรึป่าวล่ะ "วินทำสีหน้าครุ่นคิด
"นะครับพี่วินคนดี นะคับ นอนเป็นเพื่อนผมนะคับ" ตาร์ทำตาปริบๆอ้อนพี่ชาย
"เออ นอนก็นอนว่ะ"
"ขอบคุณคับพี่วิน ผมว่าแล่วพี่วินต้องไม่ใจร้ายกับผม พี่วินเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกเลยคับ"
"พูดมากอยู่ได้ นอนได้แล้ว จะได้หายเร็วๆ ฝันดีนะโว้ย...อย่าฝันเห็นผอสระอีล่ะ "วินแกล้งดุตาร์แต่ก็ไม่วายหยอกล้อเค้าจนได้
"พี่วินแกล้งผมอีกแล้ว ไม่เป้นไรคับ ผมอภัยให้ ออิอิ...ฝันดีนะคับพี่วิน"
วินช่วยจัดแจงห่มผ้าให้ตาร์และกลับไปนอนที่โซฟา แล้วทั้งคู่ก็หลับไป
ทั้งคู่เพิ่งเจอกันและได้คุยกันเป้นครั้งแรกในวันนี้แต่ทั้งคู่ก็สนิทและคุ้นเคยกันอย่างรวดเร็ว
ทั้งคู่ลืมไปว่าพวกเค้าเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกแต่เพราะตาร์คิดว่าวินคือพี่ชายของเค้า จึงสนิทได้ไม่ยากนัก
แต่สำหรับวินตาร์คือคนแปลกหน้าสำหรับเค้า ตาร์คือคนที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกจริงๆ แต่วินก้รู้สึกดี สนุก กับการพูดคุยหยอกล้อกับตาร์วินคงหลงเสน่ห์เจ้าน้องชายกำมะลอคนนี้เข้าให้แล้ว (ตอนนี้น้องชายจริงๆนะ อย่างอื่นไม่เกียว)
-
ตอนที่ 3 สมาชิกห้องคนใหม่
"โอ้โหนี่ห้องพี่วินเหรอคับ ทำไมมันใหญ่โตอย่างนี้ล่ะคับ แล้วพี่วินอยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอคับ" ตาร์ตื่นเต้นกับห้องใหมม่ที่เค้าจะได้ย้ายเข้ามาอยู่
"ใหญ่งั้นเหรอ พี่ก็ว่างั้นๆแหละ ไม่เห็นจะใหญ่โตอะไรเลย" วินทำท่ายักไหล่ ยียวนกวนประสาทต้า
"งั้นเหรอคับ งั้นก็คงงั้นมั้ง ผมว่าที่ผมอยู่ที่เมืองนอกคงใหญ่กว่านี้เยอะเลย" ต้าได้ทีเลยคุยสำทับใหญ่ แต่ดูเหมือนเค้าจะลืมไรไปบางอย่าง
"นายความจำเสื่อมไม่ใช่เหรอ แล้วนายจำได้ยังไง ว่าบ้านนายที่เมืองนอกมันใหญ่กว่าของของพี่" วินพยายามจับผิดต้า
"ก็พี่วินบอกเองว่าผมอยู่เมืองนอก งั้นผมก็ต้องรวยสิคับ เมื่อรวยแล้วบ้านก็ต้องใหญ่สิ" ต้าคิดอย่างไรก็ตอบอย่างนั้น
"แล้วนายคิดว่าจะอยู่ห้องนี้ได้ป่าวอ่ะ พ่อคนบ้านรวย" วินได้ทีเลยประชดเข้าให้
"อยู่ได้สิครับ ห้องออกจะสบายขนาดนี้ " ต้าพูดแล้วก็มองสำรวจห้องไปเรื่อยๆด้วยสายตาอันตื่นเต้น เค้าคงลืมไปว่าเมื่อกี้เค้าเพิ่งพูดว่าห้องนี้มันธรรมดา
"อ้าวไหนบอกว่าห้องพี่มันธรรมดาไง แล้วทำไมต้องมองสำรวจซะขนาดนั้น"
"ก็....ก็....ผมจำเรื่องที่เมืองนอกไม่ได้ เลยตื่นตาตื่นใจกับสิ่งแปลกใหม่ไงคับ" ว่าแล่วต้าก็สำรวจห้องต่อไป
วินอดยิ้มกับความใสซื่อของต้าไม่ได้
"อยู่ๆไปเหอะ เด๋วนายก็ชินกับห้องเองแหละ"
"ค้าบพี่วิน" ต้าหันมาส่งยิ้มจนตาหยี
"บ้านนอกจังเลยนะนายเนี้ยะ" วินเผลอพูดออกไป
"พี่วินว่าไรนะคับเมื่อกี้" แต่ต้าก็หูดีพอกัน
"ป่าวๆๆ พี่ก็ว่า นายเพิ่งมาจากเมืองนอก ก็เลยไม่ชินกับการตกแต่งแบบไทยไง เลยดูสนใจเป็นพิเศษ" แก้ตัวบ่อยจนชำนาญ
"ผมก้ว่างั้นแหละคับ " ต้าทำท่ายักไหล่กวนประสาทวิน
"งั้นกระผมก็ขอเชิญพ่อนักเรียนนอก ขนกระเป๋าไปไว้ในห้องได้แล้วคับ"
"ห้องไหนล่ะคับพี่วิน" ต้าหันมาถามในทันที
"ก็ห้องนอนของพี่ไง ก็ห้องนี้มีห้องนอนแค่ห้องเดียว" วินตอบโดยไม่ต้องคิดเลย พร้อมกับชี้ไปที่ห้องของตัวเอง
"วะ...ว่าไงนะคับ จะให้ผมนอนห้องเดียวกับพี่วินเหรอคับ ละ...แล้วมันจะดีเหรอคับ" ต้าอึกอักที่จะถามต่อ
"ถ้านายไม่ห้องเดียวกับพี่ ก็นอนตรงนั้นไง " วินพูดพร้อมกับชี้ไปที่โซฟา "เด็กนอกเรื่องมากอย่างนี้ทุกคนเลยอ่ะป่าว หรือว่าไม่ชินกับการนอนกับคนอื่น นอนคนเดียวจนชิน รังเกียจคนอื่นรึไงอ่ะ ทำไมเด็กนอกมองไม่เห็นหัวเด็กไทยรึไงอะ" วินพูดต่ออีกยาว จนต้าหน้าซีดไปหมดแล้ว แต่วินยังไม่ทันสังเกตเห็น วินยังไม่ชินกับการที่ต้องมีใครมาคอยขัดเค้า ไม่ทำตามที่เค้าบอก และยังไม่ชินกับการที่ต้องมีใครมาอยู่ร่วมห้องกับเค้า
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคับพี่วิน" ต้าพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น "ผมก็แค่กลัวพี่วินจะอึดอัดที่ต้องมานอนด้วยกัน เพราะพี่วินคงชินกับการนอนคนเดียว ผมเองนะนอนตรงไหนก็ได้คับ" ต้าพูดเสร็จก็ก้มหน้าทันที
วินเองก็เพิ่งรู้สึกตัวเองว่าพูดแรงเกินไป
"เอ่อ...พี่ขอโทษ ที่พูดแรงไปหน่อย พี่ก็เป็นแบบนี้แหละ ปากเสีย นายไม่ต้องคิดมากหรอก อยู่ไป เด๋วนายก็คงชินกับนิสัยของพี่เองแหละ" วินพูดพร้อมรอยยิ้ม
"ครับพี่วิน" ต้ายิ้มออกมาได้ในที่สุด เมื่อวินเอามือมาขยี้หัวเค้าเล่น
"เอาของไปเก็บในห้องได้แล้ว เด๋วพี่ช่วยนะ" วินพูดจบก็เดินนำหน้าถือของของต้าเข้าห้องไปเลย
"ขอบคุณคับพี่วิน" ต้าตะโกนตามหลัง
ต้านั่งจัดการจัดของให้เข้าที่อยู่นานจนกระทั่ง
"ต้า ออกมากินไรก่อนเร็ว นายจัดของนานแล้วนะ เด๋วก็หิวตายหรอก" จะดีอยู่แล้ว ปากเสียจนได้
"อดข้าวไม่ตายหรอกคับ จะตายเพาะพี่วินแช่งนั่นแหละ" ต้าเหน็บเข้าให้
"งั้นเหรอ ปากพี่ศักสิทขนาดนั้นเลยเหรอ ขอบคุณที่ชมนะ" วินทำเป็นไม่สนใจว่าต้ากำลังประชด
"ผมประชดคับพี่วิน" ต้าทนไม่ได้จนบอกออกมา
"งั้นเหรอ พี่ก็นึกว่าชม" วินว่าแล้วก็ยิ้มให้ต้าแบบกวนประสาทสุดๆ
ขณะนั่งกินข้าวกัน ต้าก็ถามไรไปเริ่อยเปื่อย
"พี่วินคับเมื่อก่อนผมเป้นคนยังไงเหรอคับ ก่อนที่ผมจะความจำเสื่อม"
"แล้วกูจะไปรู้มึงได้ไงล่ะ" วินเผลอตัวอีกแล้ว
"พี่วินหมายความว่าไงคับ" ต้าทำหน้างง
'ซวยอีกแล้วกู ปากหนอปาก' วินบ่นในใจ "ก็หมายความว่า..พี่เองก็ไม่ค่อยรู้ไรมากหรอก เพราะนายไปอยู่เมืองนอกตั้งนาน นานๆจะได้เจอกันที พี่เองเลยไม่ค่อยรู้เรื่องนายสักเท่าไรหรอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ" แกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน
"งั้นเหรอคับ " ต้าทำหน้าแบบงงๆ
"ก็งั้นสิ แล้วพี่จะโกหกนายไปทำไม" ทำหน้าให้น่าเชื่อถือเข้าไว้
"แต่ผมยังไม่ได้ว่าไรพี่เลยนะคับ ทำไมต้องรีบแก้ตัวด้วยล่ะ" ต้าพูดขณะเอียงหน้ามองวิน
"งั้นเหรอ พี่ก็คิดว่านายไม่เชื่อที่พี่บอก" เหงื่อเริ่มตก
"ผมเชื่อพี่วินคับ ถ้าไม่เชื่อพี่วินผมจะไปเชื่อใครล่ะคับ" ต้าพูดพร้อมยิ้ม
"นายเชื่อก็ดีแล้ว" 'กูจะได้ไม่ต้องมนั่งแต่งเรื่องต่ออีก' อันนี้พูดในใจ
"แล้วว่าแต่พี่วินล่ะคับเป็นคนยังไงเหรอ" ต้าถามพร้อมกับจ้องหน้าพี่วิน
วินยืดอกขึ้นทันทีพร้อมกับตอบด้วยความมั่นใจ "พี่ก็เป็นคนหล่อไง ถึงหล่อมากด้วยนะ" ตอบเสร็จก็ยักคิ้วให้ต้า
"แหวะ คนหลงตัวเอง" ต้าว่าแล้วก็ปล่อยก๊ากออกมา
"อ้าว หรือนายว่าไม่จริง หรือนายว่าพี่ขี้เหร่ บอกมสิ" วินพูดเสร็จก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวทันที
ตอนนี้ต้าหยุดหัวเราะแล้วจ้องหน้าวินนิ่ง ที่วินยกยอตัวเองมันไม่ผิดจากความเป็นจริงเลย มันออกจะน้อยไปด้วยซ้ำ ทุกส่วนที่ประกอบขึ้นมาเป็นวิน ถูกคัดสรรมาอย่างดีที่สุด ทุกอย่างสมส่วนพอเหมาะพอดี ไม่มีไรมากเกินไป ไม่มีไรน้อยเกินไป รูปร่างหน้าตาของวินจึงโดดเด่นและสามารถดึงดูดสายตาจากคนอื่นได้เป็นอย่างดี ต้านั่งจ้องหน้าวินอยู่อย่างนั้นจนลืมไปว่ากำลังถูกจ้องมองกลับ
วินเองตอนนั่งกินอยู่เพลินก็รู้สึกว่ามีคนกำลังนั่งจ้องอยู่ พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นต้านั่งจ้องตัวเองอยู่
"เป็นไง ตะลึงกับความหล่อของพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ" วินเป้นคนทำลายความเงรียบ และยังไม่หยุดที่จะหลงตัวเอง
แต่มีเหรอที่ต้าจะยอมพูดไปอย่างที่เค้าคิด
"ฮ่าๆๆๆ ผมก็ว่างั้นแหละ เพราะขนาดจิ้งจกมันนยังทึ่งกับความหล่อของพี่ จนลืมตัวปล่อยอึลงมาใส่หัวพี่เลย " ต้าว่าแล่วก็หัวเราะจนตัวงอ
"มึงว่าไงนะ จิ้งจกขี้ใส่หัวกูเหรอ เวรเอ้ย" วินว่าอย่างหัวเสีย
"ฮ่าๆๆๆ.............."
"มึงหัวเราะไรของมึงนักหนา รีบไปเอาผ้ามาเช็ดให้หน่อยเร็ว"
"ก็ผมหัวเราะคนโดนหลอกไง ฮ่าๆๆๆๆขำจะตาย" ต้าพูดพร้อมกับหัวเราะต่อไป
ต้าคงลืมดูคนที่เค้าหลอกว่าตอนนี้หน้าตาบูดบึ้งขนาดไหน
"มึงว่าไงนะ มึงหลอกกูเหรอไอ้ต้า" วินย่างสามขุมไปหาต้า
ตอนนี้ต้ายิ้มไม่ออกแล้ว" พี่วินคับ ผมแค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง อย่าโกรธกันสิคับพี่วินคนหล่อคนดี" ต้าพยายามวิงวอนขอความเห็นใจ
"มึงตายไอ้ต้า ย้า........"
วินวิ่งถลาไปตะครุบต้าจนล้มลงไปกับพื้นทั้งสองคน แล้ววินก็ขึ้นคร่อมต้าทันที แล้วลงมือแก้แค้นไอ้ตัวแสบทันที
-
ค้างงับป๋ม
จิ้มๆๆๆๆ เรื่องใหม่
เด๋ววินกะต้า สปากค์ แน่
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ตอนที่ 4 รักนะ
ผ่านมา 2 วันแล้ว ที่ต้าได้เข้ามาอยู่กับวิน
"เอ้ย ต้าตัวมึงยังไม่หายแดงอีกเหรอว่ะ " วินถามต้าขึ้น เมื่อเห็นรอยแดงบนตัวของต้า ขณะที่ต้ากำลังใส่ผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ เป็นจ้ำๆ
"ก็ใช่นะสิคับพี่วิน ก็ฝีมือใครกันละคับที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ก็พี่วินไม่ใช่เหรอคับที่เล่นต้าซะหนักเลย ดูสิคับยังแดงเป้นจ้ำๆอยู่เลย ไม่รู้จะหายเมือไร" ต้าพูดพร้อมกับชี้รอยแดงบนตัว
"ก็ใครใช้ให้มึงมาแกล้งกูก่อนล่ะ ถ้ามึงไม่แกล้งกูก่อน มึงก็ไม่โดนหนักขนาดนี้หรอก" ตอนนี้วินเริ่มกลับมาใช้สรรพนามสมัยพ่อขุนอีกแล้ว อนุรักษ์ไทยจริงๆ
"ผมแกล้งพี่วินแค่นิดเดียวเอง แต่ดูพี่วินกลับทำกับผมสิ ทำผมซะแดงทั้งตัวแบบนี้ เลย แล้วผมจะออกไปข้างนอกได้ยังไงล่ะคับ " ต้ายังไม่ยอมเลิกบ่น จนตอนนี้วินเริ่มสำนึกผิดแล้ว แต่ก็ยังปากดีต่อไป
"ออกไม่ได้ก็ไม่ต้องออกไปสิ พี่แกล้งนายแค่นิดเดียวเอง แต่ผิวนายดันเจือกขาวจั๊วะ ซะขนาดนั้น รอยแดงมันเลยเห้นชัดไง " เวลาที่วินต้องการจะง้อใคร เขาจะพูดดีเสมอ งั้นตอนนี้ก็หมายความว่า........................... วินกำลังพยายามง้อน้องชายตัวดีของเค้าอยู่นะสิ
"งั้นผมผิดเองก็ได้คับ พี่วิน ที่ผมดันไปล้อเล่นพี่วินเล่น และก็เป้นความผิดผมอีกนั่นแหละที่ผมดันเกิดมาผิวขาวเอง ดีป่ะคับที่ผมคิดได้แบบนี้" ต้าทำท่าสำนึกผิด แต่จริงๆแล้วต้าไม่ได้โกรธอะไรวินเลย เค้าแค่อยากรู้ว่าพี่ชายคนนี้ จะห่วงจะน้องชายอย่างเค้ามากน้อยแค่ไหน
"มันก็ไม่เชิงว่าเป้นความผิดของนายหรอก " วินพูดพร้อมกับเดินไปประชิดตัวต้า และก้มลงดูรอยแดงบนตัวของต้าซึ่งมันก็เกิดจากน้ำมือของเค้าเองอย่างสำนึกผิด
"พี่วิน" ต้าเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังแกล้งวินแรงเกินไปแล้ว
"นายเจ็บมากป่าวต้า..........พี่...." วินถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม
"ไม่หรอกคับพี่วิน ไม่เจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว" ต้าเองก็เสียงสั่นเหมือนกันแต่ใบหน้าของเค้าตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยรอยยิ้มของความดีใจ ที่คนที่ตังเองแคร์เป็นห่วง
"พี่ขอโทษ พี่แค่จะแกล้งนายนิดเดียวเอง แต่นายดันดิ้นซะแรง พี่ก้เลยเผลอตัวแกล้งแรงไปหน่อย พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ทำให้นายต้องเจ็บตัวอีกแล้ว " วินพูดพร้อมกับใช้มือสัมผัสรอยแดงบนตัวของต้าอย่างแผ่วเบา
"ไม่เป้นไรคับพี่วิน ต้าไม่เป้นไรจริงไคบพี่"
"พี่ .ขอโทษ พี่ขอโทษนายจริง นายอย่าโกรธพี่ได้มั๊ย" วินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ผมบอกแล้วไงคับพี่วินว่าผม ไม่เป็นไรจริงๆ ผมไม่ได้โกรธพี่เลยแม้แต่นิดเดียว" ต้าชักเริ่มไม่สนุกกับการอยากแกล้งวินเหมือนในตอนต้นเพราะเค้ารู้สึกว่าเรื่องมันกำลังจะเลยเถิดไปกันใหญ่
"นายไม่ได้โกรธพี่จริงๆนะ" วินย้ำ
"แน่สิคับพี่วิน " ต้าดีใจมาก เพราะตอนนี้เค้ารู้แล้วว่า พี่ชายคนนี้ห่วงเค้า แคร์เค้ามากแค่ไหน
"พี่ไม่คิดว่าการที่พี่จั๊กกะจี้นายด้วยตะเกียบ มันจะทำให้นายเจ็บตัวขนาดนี้ พี่มันเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย แค่นายแกล้งพี่เรื่องจิ้งจกนิดเดียว พี่ไม่น่าแกล้งนายรุนแรงขนาดนี้เลย"
"ผมไม่เป้นไรจริงๆคับ ตอนนี้ผมไม่เจ็บแล้ว ที่มันยังเห็นรอยแดงอยู่ คงเพราะผมขาวเกินไปอย่างที่พี่บอกจริงๆนั่นแหละคับ" ต้ากำลังพยายามทำให้วินรู้สึกดีขึ้น
"แต่............."
"แค่พี่ห่วงผม ล้อเล่น หยอกล้อกับผม ผมก็ดีใจแล้วคับ ผมไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเรารักกันแค่ไหน เราสนิทกันแค่ไหน และคุ้นเคยกันแค่ไหน เพราะผมจำเรื่องในอดีตไม่ได้เลย แต่ที่ผมรู้ตอนนี้คือ พี่วินเป้นเพียงคนเดยวที่ผมรุ้จัก และไว้ใจ การที่วินให้ความสนิทกับผม มันก้แสดงให้เห้นว่าพี่วินรักและห่วงผม ไม่รังเกียวจผม ผมดีใจนะคับที่ได้มาอยู่กับพี่วิน ผมรักพี่วินนะคับ พี่ชายที่แสนดีของผม"
"พี่เองก็ดีใจ ที่มีน้องชายอย่างนาย พี่จะดูแลนายจนกว่า...................."
"จนกว่าไรคับพี่วิน"
"ก้จนกว่าพ่อแม่นายจะกลับมาจากเมืองนอกนะสิ " เออ้ รอดตัวไป
"แล้วพี่วินรักน้องชายคนนี้บ้างป่าวคับ" ต้ากำลังรอคอยคำตอบอย่างตั้งใจ
"ว่าไงนะ" วินตกใจทีได้ยินคำถามนี้
"ผมถามว่าแล้วพี่วินรักน้องชายคนนี้บ้างป่าวคับ"
"รักงั้นเหรอ ........ระ...........รัก............มั้ง " อึ้งรับประทานวินไปเรีบยบร้อยแล้ว
"ดีใจจังคับที่พี่วินรักผม แต่ของมันก็แน่อยู่แล้ว น้องชายน่ารักขนาดนี้ ไม่รักได้ไงไหว" ต้าได้ที บ้าง
"อืม" วินเริ่มกลับมาระอาในความขี้โอ่ของต้า แต่ก็น่ารักดี
"งั้นผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า" แล้วต้าก็ไปอาบน้ำ
"แล้วพี่จะปิดนายไปได้นานแค่ไหนกัน" ตอนนี้วินรู้สึกรักน้องชายกำมะลอคนนี้จริงๆ เค้ารู้สึกผูกพันธ์และสนิทสนมอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เค้ากับต้าเพิ่งรู้จักกัน
-
ตอนที่ 5
ตอนนี้ก็ผ่านมาได้ สองอาทิตย์แล้วที่ต้าได้ย้ายเข้ามาอยู่กับวิน
“ต้าวันนี้นายอยู่ห้องคนเดียวไปก่อนนะ เด๋วพี่จะออกไปดูเกรดที่มหาลัยหน่อย”
“พี่วินเรียนปีไหน และเรียนสาขาไรคับ”
“พี่เรียนอยู่ปีสามแล้ว เรียนสาขาที่คนหน้าตาดีเค้าเรียนกันนะ”
“สาขานี้มีด้วยเหรอครับ ไม่ยักกะรู้มาก่อน งั้นผมคงเรียนสาขานี้ไม่ได้หรอกคับ”
“อ้าว ทำไมล่ะ” วินสงสัย
“เพราะผมมันหน้าตาไม่ดีพอไงคับ” ต้าพูดแล้วก็แกล้งหน้าเศร้า
“คงงั้นแหละ เพราะหน้าตานายมันไม่ได้เรื่องเอาซะเลย” วินแกล้งซ้ำเติมเพราะหมั่นไส้ต้า เพราะจริงๆแล้วหน้าตาของต้าไม่ได้ห่างไกลกับคำว่า เทพบุตรสุดหล่อ สุดน่ารัก เลย
แล้วต้ากับวินก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ตกลงแล้วพี่วินเรียนสาขาไรคับ เพราะพี่วินเรียนสาขาไร สาขานั้นหน้าตาดีหมดล่ะคับ เพราะพี่ชายของต้าน่ารักที่สุดในโลกเลย” ต้ายิ้มประจบ
“ให้มันได้อย่างนี้สิน้องชาย พี่เรียนวิดวะ” วินยืดอกตอบเพราะภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองเรียนมาก
“สุดยอดไปเลยคับพี่วิน แต่…..” ต้าดีใจเสร็จก็เศร้าทันที
“ทำไม มีไรรึป่าว บอกพี่ได้ทุกเรื่องเลยนะ”วินถามต้าทันทีเพราะเค้าเป็นห่วงความรู้สึกของต้ามาก
“ไม่มีไรหรอกคับ พี่วินไม่ต้องห่วงผมหรอกคับ” แล้วต้าก็นั่งก้มหน้ากินข้าวต่อ
ตอนนี้วินพอจะรู้แล้วว่าต้าเศร้าเพราะเรื่องอะไร และต้องการอะไร
“ว่าแต่นายอยากเรียนบ้างรึป่าวล่ะ ” วินแกล้งถามด้วยความไม่ใส่ใจเท่าไร
แต่คนที่ได้ยินกลับหัวใพองโต
“ต้าเรียนได้จริงๆเหรอคับ”ต้าถามด้วยความตื่นเต้น
“เรียนได้สิถ้านายอยากเรียน และต้องตั้งใจเรียนด้วยนะ เพราะพี่เส้นใหญ่ ช่วยนายได้สบายอยู่แล้วสำหรับเรื่องนี้” วินได้ทีคุยโอ่ใหญ่เลย แต่ยิ่งไปกว่านั้น เค้าดีใจมากกว่าที่ได้เห็นรอยยิ้มจากน้องชายกำมะลอ
“ผมจะไม่ทำให้พี่วินผิดหวังเลยคับ ผมสัญญา” ต้าพูดด้วยความมั่นใจ
“งั้นวันนี้นายไปกับพี่เลยดีกว่า วันนี้พี่จะพานายไปสมัครเรียน”
“งั้นผมขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคับ” แล้วต้าก็วิ่งไปห้องทันที
“รีบๆเข้านะโว้ย ถ้าช้าพี่ไม่รอจริงๆด้วย” วินแกล้งน้องอีกแล้ว
“พี่วินก็อยู่เฉยๆไปสิคับ อย่ามากวนเวลาแต่งตัวของผม ผมจะได้รีบๆ” ต้าสวนกลับมาทันทีเหมือนกัน
“ย้อนพี่เหรอ ” แล้ววินก็กำลังจะเดินไปแกล้งต้าทีห้องนอน
แต่
“เสร็จแล้วคับ ผมดูเป็นไงบ้างคับ เหมือนตัวตลกป่าวคับ” ต้าเดินออกมานอกห้องพอดี
“-”เงียบ
“พี่วินคับ ต้าดูเป็นไงบ้าง ” ต้าเรียกสติของวินอีกรอบ พร้อมกับสำรวจตัวเองไปเรื่อย โดยไม่ได้สนใจว่าคนตรงหน้าตอนนี้เป็นไงบ้าง
“-” เงียบ เพราะตอนนี้วินกำลังตะลึงกับสิ่งที่เห็น ปกติต้าก้น่ารักมากอยู่แล้ว ยิ่งได้ใส่ชุดที่มันดูดีขึ้นมาหน่อย ยิ่งทำให้ต้าน่ามองมากขึ้น ละสายตาไม่ได้ ‘ทำไมน้องกูน่ารักจังว่ะ’
ต้าถามไปสองครั้งงแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ จึงเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นวินกำลังยืนจ้องหน้าตัวเอง ก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีสิคับท่านผู้ชม
“พี่วินคับ”ต้าเรียกวินอีกรอบ
“อ้อ….เอ่อ นายว่าไง” วินได้สติกลับมาก็ทำไรไม่ถูก
“ต้าถามว่าต้าดูเป็นไงบ้างใส่ชุดนี้แล้ว เหมือนตัวตลกป่าวคับ”
“ก็…..ก็…..เอ่อ พอดูได้แหละ ก็น่ารักดี” วินแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ ทั้งทีเมื่อกี้ยังยืนตะลึงอยู่เลย
“ดูดียังไงก็สู้พี่วินของผมไม่ได้หรอกคับ” ต้ายิ้มจนตาหยี
“ปากดียังงี้ สงสัยสาวๆคงติดนายตรึมแน่” ว่าแล้ววินก็ขยี้ผมของต้าเล่นเบาๆ
“อย่าสิคับพี่วิน เด๋วผมก็เสียทรงหมด” ต้าปัดมือวินเบาๆเป็นการขัดขืน
“พูดถึสาวๆตาลุกวาวเชียวนะ” วินแซว
“จะไปกันได้ยังคับพี่วิน เด๋วก็สายหรอก” ต้าดุ
“ตกลงกูมีน้องหรือมีพ่อกันแน่ว่ะ” วินบ่นเล่นเบาๆ
“มีน้องสิคับ น่ารักด้วยนะน้องพี่วินอ่ะ” แล้วต้าก็เดินแซงวินไปคอยที่รถอยู่ก่อนแล้ว
“แต่มันก้น่ารักจริงๆนะ” วินบ่นกับตัวเองพร้อมรอยยิ้ม
-
มาเจิมๆๆๆ
ต้อนรับจร้า
งุงิ วินต้า...น่ารักเชียว 55+
-
น่ารักดี
-
โว้วๆๆ....แวะมาเจิมเรื่องใหม่ของคุณดิวด้วยคนนะครับ o13
น่ารักกันได้อีกพี่น้องคู่นี้ แล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อ ชักอยากอ่านตอนต่อไปแล้วสิ
เป็นกำลังใจให้มาต่อตอนต่อไปไวๆนะครับ :pig4:
-
o13
-
ต้าป็นใคร???
เเต่คู่นี้น่ารักกันดี
-
ที่มหาลัย
“โห มหาลัยของพี่วินใหญ่จังเลยคับ สงสัยค่าเทอมคงแพงน่าดู”
“นายมัวแต่สนใจอย่างอื่น สนใจสาวๆรอบตัวนายบ้างสิ เค้ามองนายกันใหญ่เลย ถ้ากินนายได้คงกินนายเข้าไปแล้วแหละ ” วินประชดให้
“ทำไมเค้าต้องมองกันด้วยล่ะคับ ผมมีไรผิดปกติรึป่าว”ต้าหมดความมั่นใจทันที
“ผิดปกติตรงที่ นายมันน่ารักเกินไปไง” แล้ววินก็เดินออกไป
“พี่วินเค้าเป็นอะไรของเค้า ทำไมจู่ๆต้องโกรธกันด้วย พี่วินคับรอด้วยสิคับ” แล้วต้าก็วิ่งตามวินไป
“หวัดดีคับ ทีเซอร์”
“หวัดดีคับ ทีเซอร์”
“หวัดดีคับ ทีเซอร์”
“หวัดดีคับ ทีเซอร์”
“หวัดดีคับ ทีเซอร์”
“หวัดดีคับ ทีเซอร์”
มีคนมากมายที่ทักทายวิน ด้วยควาเคารพยำเกรง แต่ทุกคนกลับเรียกวินว่า ทีเซอร์ มันหมายความว่าไง ต้าสงสัยมาก
“พี่วินคับ รอผมด้วยสิคับ ผมไม่รู้จักที่นี้นะคับ ผมกลัว” ต้าเรียกวินเอาไว้ ได้ผล วินหยุดยืนรอต้าทันที
“พี่ขอโทษ พี่ลืมไปว่านายไม่เคยมาที่นี่มาก่อน เหนื่อยป่าววิ่งตามมาซะไกล” วินพูดพร้อมกับยืนจ้องหน้าและส่งผ้าเช็ดหน้าให้ต้าซับเหงื่อเพราะหน้าต้าตอนนี้เต็มไปด้วยเหงื่อ
“ต่อให้ผมต้องวิ่งตามพี่วินตลอดชีวิต ผมก็ยินดีคับ แค่มีพี่วินอยู่ข้างๆก็พอแล้วคับ” ต้าพูดด้วยความจริงใจ
“นายไม่ต้องมาเหนื่อยวิ่งตามพี่ตลอดชีวิตหรอก สักวันนึงนายก้ต้องมีชีวิตของนายเอง”
“ตราบใดที่พี่วินยังคงยินดีให้ผมเรียกและวิ่งตาม ผมก็ยังเต็มใจทำมันต่อไปคับ”
“งั้นช่วงนี้นายก็ออกกำลังกายด้วยการวิ่งไล่พี่ไปก่อนล่ะกัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แล้ววินก้วิ่งหนีต้าอีกรอบ
แล้วต้าก็วิ่งตามมาทันจนได้
“พี่วินคับต้าสงสัยว่าทำไมเค้าต้องเรียกพี่วินว่าทีเซอร์ด้วยล่ะคับ แล้วมันหมายความว่าไง”
“เอ่อ ก็ มัน มัน ” วินอึกอักที่จะตอบ
“เอ้ย หวัดดีไอ้ทีเซอร์ กูคิดว่าวันนี้มึงจะไม่มาซะแล้ว ” คนๆนึงทักทายวินอย่างสนิทสนม และมีอีกคนที่เดินตามหลังมา
“เอ้ย มึงพูดอย่างนี้กับทีเซอร์ได้ยังไง เด๋วก็ได้ไปท่องนรกหรอก” วินแกล้งโหด
“ผมผิดไปแล้วคับทีเซอร์ ผมขอประทานโทษ อย่าทำอะไรผมเลยนะคับ” คนถูกขู่น้ำเสียงลนลาน
ในที่สุดพวกเค้าก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“พวกนายเล่นไรกันนะ ทำเป็นเด็กๆกันได้ โตๆกันแล้วนะ”อีกคนที่ยืนข้างหลังแย้งขึ้น หลังจากที่ไม่ได้พูดไรมานาน
“นั่นปะไร โดนแม็กซิส ด่าเข้าให้จนได้ ด่ารับวันเปิดเทอมเลยนะแม็กซิส” วินโอดครวญขึ้น
“ก็จริงป่าวล่ะอยู่กันตั้งปีสามแล้วยังเล่นกันเป็นเด็กๆไปได้ แล้วมันน่าให้ด่าป่าวล่ะ บอกกุมาหน่อยซิ” แมกซิสบ่นซะยาวเลย
“พอเลยมึง กูพูดนิดเดียวมึงบ่นซะถึงเชียงใหม่เลย” วินย้อนให้
“เอ๊ย ทุกคนหยุดให้กันให้หมดเดี๋ยวนี้เลย กูเห็นเทวดาองค์น้อยๆตกลงมาจากสวรรค์ว่ะ ” จู่ๆคนที่กวนประสาทคนแรกก็ตะโกนขึ้นมา
“บ้าไรของมึงอีกว่ะ ปิดเทอมนิดเดียวประสาทแดกเลยเหรอมึง” วินด่าให้
“ก็เทวดาองค์น้อยๆทียู่ข้างหลังมึงไง ตกลงมาจากสวรรค์ชั้นไหนว่ะ ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนั้น” มันเพ้ออย่างกับคนบ้า
“เออ ใช่ กูลืมแนะนำไปเลย พวกมึงนั่นแหละมั่วกู จนลืมไปเลย” วินไม่วายโยนความผิดใส่เพื่อน (พระเอกประสาไรว่ะ)
“มึงอย่าพร่ามได้ป่าวว่ะ แนะนำมาได้แล้วว่าเทวดาข้างหลังมึงเป็นใคร ชื่อไร” มันพูดด้วยแววตาเยิ้ม
“มึงไม่ต้องมามองน้องเค้าด้วยสายตาแบบนี้เลย นี่มันน้องกูโว้ย ห้ามยุ่งห้ามแตะ โดยเฉพาะมึง ” แล้ววินก็ชี้ไปที่คนชอบพูดกวนประสาท
แล้ววินก็แนะนำเพื่อนของเค้าให้รู้จักกับต้า“ คนนี้ชื่อพี่เค เป็นคนเนียบสุดยอด บางครั้งพี่หายใจผิดจังหวะมันยังด่าพี่เลย ” วินแนะนำเคหรือแมกซิสให้ต้ารู้จักแต่ยังไม่วายกัดเค้าจนได้
“เกินไปแล้วมึง กูเหรอจะไปกล้าด่าท่านทีเซออย่างมึง” เคก้ไม่ยอมเหมือนกัน
‘ทีเซอร์อีกแล้ว มันหมายความว่าไงกัน มันคืออะไรกันแน่ ทำไมพี่วินไม่ยอมบอกเรา มันต้องมีอะไรซักอย่างแน่ๆ’ ต้าคิดในใจ พร้อมกับหันไปจ้องหน้าวิน
แล้ววินก้ทำเป็นเมินหลบหน้าไป เค้ายังไม่พร้อมที่จะให้ต้ารับรู้ในตอนนี้
“น้องต้าอย่าไปฟังไอ้พวกนี้มันเยอะนะคับ มันก็กวนประสาทคนเก่งเป้นที่หนึ่ง พี่เป็นเพื่อนกับมันมานานไม่ยักกะรู้ว่าวินมันมีน้องชายหน้าตาน่ารักอย่างน้องด้วย” เคหันไปพูดกับต้าในตอนสุดท้าย
“งั้นเหรอคับพี่เค” แล้วต้าก้หันไปมองหน้าวินอีกครั้งด้วยความสงสัย
วินก็หันไปสบตาต้าพอดี แต่เค้าก็พูดไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว จึงสวนเคกลับทันที
“พี่หล่อน้องก็ต้องหล่อดิว่ะมึง”
“ขอประทานโทษนะคับทุกคน พวกมึงไม่คิดจะแนะนำกูให้เทวดาองค์น้อยรู้จักกูบ้างเหรอ ” คนที่เกือบจะถูกลืมโวยวายขึ้น
วินได้ที จึงสวมรอยเล่นบทที่เพื่อนยื่นมาให้ เพื่อเป็นการแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าไปก่อน’ขอบคุณว่ะกูมีเวลาเมื่อไร กูจะพามึงไปเลี้ยงให้หนำใจเลยเพื่อน ’
“เออ โทษทีว่ะ กูลืมไป ต้านี่เพื่อนพี่มันชื่อ………..” วินยังไม่ได้แนะนำชื่อก็โดนขัดขึ้นมาซะก่อน
"พี่ชื่อภูมิ คับ เป้นคนหน้าตาดี นิสัยดี แต่ที่สำคัญกว่านั้น คือพี่ยังโสด หรืออีกนัยนึงคือ พี่ยังรับสมัครแฟนอยู่คับ" ภูมิขายตัวเองสุดๆ
"ไม่ขายตัวเองเลยนะมึง" เคแซว
"มึงโสด แล้วมึงเจือกมาบอกน้องกูทำไม " วินแขวะให้
"งั้นกูตอบพร้อมกัน 2 คำถามเลยล่ะกัน เพราะกูมีดีให้ขาย และตอนนี้คือกูอยากมีแฟนขึ้นมาเฉยๆ นี่คือคำตอบของกู " ภูมิ กับเพื่อนของเค้า แต่ตากลับจ้องไปยังต้า
ต้าเองก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกันที่มีคนมายืนจ้องเค้าอยู่อย่างนี้ เลยไปยืนใกล้วินมากขึ้น และจับชายเสื้อของวินไว้
"อ้าวมึง มึงพูดไรว่ะ น้องกูกลัวมึงซะงั้น" วินบอก ส่วนต้าก้รีบปล่อยชายเสื้อของวินทันที
"ป่าวนะคับพี่ ผมไม่ได้กลัวพวกพี่ซะหน่อย พี่วินก้พูดเกินไป" ว่าแล้วต้าก็ส่งค้อนวงใหญ่ให้วินอย่างน่ารัก
ทุกอิริยาบทของต้าอยู่ในสายตาของภูมิตลอด เค้าคิดว่าเด็กคนนี้ยิ่งมองก้ยิ่งน่ารัก
"ผมต้านะคับ หวัดีทั้งพี่เคและพี่ภูมินะคับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคับ" ต้าแนะนำตัวเองอย่างน่ารัก
"พี่รับฝากใจด้วยนะคับ ต้า สนใจอยากฝากกับพี่ไว้รึป่าวคับ ใจนะ" ภูมิอดแซวไม่ได้ แต่หวังผลในระยะประชิด
"พวกพี่ตลกกันจังคับ คุยด้วยแล้วสนุกดี" ต้าตอบแก้เก้อ เพราะเค้าไม่รู้จะตอบไรไปได้มากกว่านี้แล้ว
ส่วนวินที่ได้ยินภูมิพูดอย่างนั้นก็จ้องหน้าของภูมิเขม็ง แต่แค่แว็บเดียวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
"ไอ้ 2 ตัวนี้มันเป้นเพื่อนของพี่มาตั้งแต่เด็ก ปากมันอาจจะเสียไปหน่อย แต่รับรองได้ว่านิสัยดี" วินบอกต้า
"ครับ"ต้าพยักหน้ารับรู้
"ไอ้วินแล้วต้าเป็นญาติฝ่ายไหนของมึงวะ กูไม่ยักกะรู้มาก่อนว่ามึงมี........." ภูมิถามขึ้น แต่โดนวินขัดขึ้นซะก่อน
"เอ้ย พวกมึงกูขอพาต้าไปสมัครเรียนก่อนนะโว้ย เด๋วคนเยอะกูขี้เกียจรอ" แล้ววินก้ดึงมือต้าไปทันที ก่อนที่ความจะแตก เพราะภูมิกับเคสนิทกับเค้ามาก พวกเค้ารู้ว่าวิน ไม่ไคยมีญาติที่ไหน
"ไอ้ภูมิมองน้องไอ้วินซะไม่กระพริบตาเลยนะมึง" เคแซว
"ก็น้องเค้าน่ารักซะขนาดนั้น กูไม่มองได้ไงไหวว่ะ มึงก็รู้ว่ากูเป็นอะไร ยังไง" ภูมิส่งประกายตาวิบวับไปยังเค เพื่อนผู้รู้ใจของเค้า
"มึงอย่าไปยุ่งกับน้องเค้าเลย ต้ามันเป็นน้องไอ้วินนะเว้ย ไม่ใช่ใครๆที่มึงเคยคบมา " เคเตือน
"แล้วถ้าคราวนี้กูอยากจะบอกมึงว่ากู รู้สึกดีกับน้องเค้าจริง ๆ กูสนใจน้องเค้าจริงๆ กูพร้อมที่จะหยุดแค่น้องเค้าเท่านั้น" ภูมิพูดดด้วยน้ำเสียงและแววตาจริงจัง ซึ่งหาได้ไม่ง่ายนักจากคนที่ชื่อภูมิคนนี้
"มึงคิดและรู้สึกแบบนั้นจริงๆรึว่ะ มึงอย่าลืมนะว่าคราวนี้ มันน้องของไอ้วิน" เคเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"งั้นมั้ง ไม่รู้สิ กูเองก็ยังไม่แน่ใจเท่าไร เอ๊ะ หรือว่าแน่ใจแล้ว แต่ที่กูแน่ใจคือ กูรู้สึกดีๆกับน้องต้าจริงๆ"
"มึงก็น่าจะรู้ว่ามันเป็นไปได้ยากมาก ยิ่งความรักแบบนี้ ยิ่งมันเป็นน้องของไอ้วินอีก มันยิ่งยากเข้าไปอีก " เคพูดด้วยน้ำเสียงอันเหนื่อยออ่น
"งั้นเหรอ" ภูมิจ้องหน้าของเคขณะที่ ถาม
"กูว่ามึงตัดใจซะเถอะ เพื่อความเป็นเพื่อนของพวกเราทั้งสามคน มึงรักได้แต่มึงต้องเก็บไว้ มึงต้องซ่อนมันไว้ กูไม่อยากให้มึงเจ็บ เหมือน..."
"เหมือนมึงใช่ป่าวล่ะ " ภูมิพูดแทรกขึ้นก่อนที่เคจะพูดจบ
"เอ๊ย มึงพูดบ้าไรของมึงอ่ะ" เคมีท่าทางตกใจ
"ก็พูดความจริงไง ความจริงที่ว่า มึงรัก ไอ้.........วินไง" ภูมิพูดเน้นทีล่ะคำ
"ไม่จริง มึงพูดบ้าไรของมึง" เครีบปฏิเสธทันที แต่ตอนนี้เค้าก้มหน้าตลอด เค้าไม่กล้าสบตาภูมิ
"มึงอย่ามาโกหกกูเลย มึงรักไอ้วิน รักมานานแล้วด้วย ไอ้วินไม่รู้ แต่กูรู้ รู้มาตลอดเลยด้วย"
"งั้นเหรอ แล้วมึงรู้ได้ไง แล้วรู้มานานแค่ไหนแล้ว" ในที่สุดเคก็ยอมรับ
"กูรู้ได้ยังไงเหรอ คำตอบบนี้ตอบยากว่ะ เอาเป็นว่า มึงเป้นเพื่อนกู กูเป็นเพื่อนมึง และเราก็มีไรเหมือนกันหลายๆอย่าง กูเลยรู้ล่ะกัน เอาตามนี้นะ" แล้วภูมิ ก็ตบบ่าเคเบาๆ
"งั้นเหรอ มึงรู้ แล้วมึงคิดว่าไอ้วินมันจะไม่รู้เหรอว่ะ" เคถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่เศร้าเหลือเกิน เค้าไม่อยากให้วินรู้ เพราะเค้าไม่อยากสูญเสียวิน ไปเพราะความรู้สึกของเค้าที่ไปทำลาย
"กูไม่แน่ใจว่ะ" ภูมิตอบตามที่เค้าคิด
"มันคงไม่รู้หรอกนะ เพราะกูก็ไม่ได้แสดงงออกเยอะ กูก็ปฏิบัติกับกับวิน เหมือนทำกับมึงทุกอย่าง" เคให้กำลังใจตัวเอง และมองไปที่ภูมิ
"คงงั้นแหละ" ภูมิ เออออตาม
"ว่าแต่เรื่องของมึงเหอะ มึงจะเอายังไง เดินหน้าหรือถอยหลังว่ะ"
"มันอาจจะเป็นแค่ความประทับใจก็ได้ที่มองเค้าน่ารัก "
"กูก็ขอให้มันเป็นแค่นั้นจริงๆเหอะ" เคตบบ่าเพื่อนเบาๆ
"อืม"ภูมิตอบได้แค่นั้น แต่คำตอบจริงๆเค้ารู้อยู่แล้ว ว่าเค้ารู้สึกยังไงกับต้ากันแน่
-
แล้ววันเปิดเทอมที่ต้ารอคอยก้มาถึง
"เป็นไงตื่นเต้นป่าว วันนี้จะไปเรียนเป็นวันแรก" วินถามขณะที่ยืนคอยต้าหน้าห้องก่อนออกไปเรียนพร้อมกัน
"ที่สุดเลยคับพี่วิน ไม่รู้ว่าวันนี้จะเจออะไรบ้าง จะโดนรุ่นพี่แกล้งรึป่าว จะมีเพื่อนคบมั๊ย" ต้าพูดด้วยสีหน้าวิตกกังวลจริงๆ
"น่ารักๆอย่างนายใครแกล้งลงก็บ้าแล้วแหละ แล้วอีกอย่างนายนิสัยดี มีเพื่อนคบอยู่แล้ว" วินให้กำลังน้องชาย
"ขอบคุณคับพี่วินสำหรับกำลังใจที่วิเศษที่สุด"
"อืม แต่ถ้ามีใครกล้ามารังแกนายบอกพี่ได้เลย พี่จะไปจัดการมันเอง" วินบอกด้วยเสียงเหี้ยม
ต้าสะดุดกับคำพูดของวินมากเลยเผลอถามออกไปแบบนั้น
"พี่วินมีเรื่องชกต่อบบ่อยเหรอคับ แล้วทำไมที่มหาลัย จึงมีคนที่ดูเกรงใจพี่วินเยอะจัง คับ"
"ทำไมถ้าพี่เป็นแบบนั้น แบบที่นายคิดนายจะเกลียดพี่ นายจะไม่อยู่กับพี่เหรอ"วินพูดด้วยน้ำเสียวที่ยากจะคาดเดา
"ป่าวคับ มันไม่ใช่แบบนั้น " ต้ารีบบอกทันที เพราะเค้ากลัวว่าวินจะเข้าใจผิด
"ไปเหอะ อย่าไปสนใจเลย เด๋วจะไปเรียนสายตั้งแต่วันแรก" แล้ววินก็นำหน้าเดินออกไปก่อน แต่
"พี่วินคับ อย่าเข้าใจผมผิดสิคับ ไม่ว่าพี่วินจะเป็นยังไงผมก้ยังรักและเคารพพี่วินเสมอคับ ผมแค่เป็นห่วงพี่วินเฉยๆ" ต้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกับเดินเข้าไปหาวินช้าๆ
"เหรอ" วินพูดดได้แค่นั้น ก็เดินออกไปที่รถโดยไม่รอต้าเลย
ที่มหาลัย
เมื่อต้าและวินมาถึง ก็เจอเพื่อนทั้งสองของเค้ายืนรออยู่แล้ว
"ดีไอ้วิน ดีคับน้องต้า " ทำไมไอ้ภูมิมันช่างให้ความเหลื่อมล้ำกันขนาดนี้
"ดีว่ะ" วินทักตอบในน้ำเสียงที่ไม่ต่างกันเท่าไร พร้อมกับเหล่ตาไปมองต้า
"ดีคับพี่ภูมิ พี่เค" ต้าพูดขึ้นเป็นครั้งแรก
"ดีคับน้องต้า" เคทักตอบ
"เคมึงเป็นรึป่าว ดูหน้าซีดๆนะ ไม่สบายป่าว" วินถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
"ป่าว กูคงนอนดึกไปหน่อย " คำตอบหากิน
"ไอ้วิน กูมีเรื่องจะคุยกับมึงหน่อย" ภูมิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ซึ่งนานครั้ง เค้าจะเป็นอย่างนี้ พร้อมกับหันไปมองที่ต้า
"อ้าว ไอ้ภูมิ มึงไม่สบายอีกคนแล้วเหรอ ถึงได้พูดด้วยเสียงอย่างนั้น" วินยังคงแซวเพื่อนเล่น โดยที่ไม่รู้ว่าเรื่องภายหน้ามันจะเป็นอย่างไร
"งั้นมั้ง ....ว่าไงมึงว่างป่าว กูมีเรื่องจะคุยกับมึงนิดหน่อย" ภูมิยังคงมาดขรึม
"อะไรของพวกมึงว่ะ ทำไมวันนี้แปลกทั้งคู่" วินสบถเบาๆ
"ภูมิมึงคิดดีแล้วเหรอ มึงคิดใหม่อีกทีมั๊ย" เคแย้งขึ้น
"กูคิดมาเป็นอย่างดี" ตอบด้วยความมั่นใจ
"พวกมึงพูดเรื่องบ้าไรกันว่ะ บอกให้กูเข้าใจบ้างดิว่ะ" วินโวยวายขึ้น
"เด๋วกูก็กำลังจะบอกมึงอยู่นี่ไง" ภูมิหันมาบอกวิน
"พี่วินคับคือ....." ต้าเหมือนมีเรื่องจะพูด แต่
"น้องต้าคับ พี่มีเรื่องจะคุยกับไอ้วินมันหน่อย น้องต้าช่วยไปรอที่โรงอาหารกับไอ้เคก่อนได้ป่าวคับ เด๋วพี่กับไอ้วินตามไป" ภูมิหันมาพูดกับต้าบ้าง
"แต่ พี่วิน....." ต้ายังคงจะพูดไรต่อ แต่
"ไอ้เค พาต้าไปรอกูที่โรงอาหารก่อน กูก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าไอ้ภูมิ มันมีไรจะคุยกับกู" วินพูดกับเค โดยที่ไม่ยอมหันไปมองต้าเลย
แล้วต้ากับเค ก็เดืนออกไป
"ตกลงมึงมีไรจะคุยกับ กู พูดมาได้เลย"
"มึงเคยบอกใช่ไหมว่ามึงอยากให้กูมีใคร เป็นตัวเป็นตนจริงๆซะที"
"ใช่ ...แล้วไง"
"ถ้าตอนนี้กูจะบอกมึงว่า กูเจอคนที่กูหยุดด้วยแล้วล่ะ"
"ก็ดีสิว่ะ " วินพูดด้วยยินดี พร้อมกับตบบ่าของเพื่อนเบาๆ
"แล้วถ้าคนนั้นคือ............ต้าล่ะ มึงจะว่าไง" ภูมิบอกออกมาในที่สุด
มือของวินตกจากบ่าภูมิในทันที
วินทำไรไม่ถูกในขณะนั้น ได้แต่ยืนอึ้งอยู่
ภูมิเองก็เงียบเช่นกัน แต่ทั้งคู่กลับมีความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
วินรู้สึกเหมือนมีอะไรมาต่อยหน้าเค้าอย่างจัง มันรู้สึกมึนงงไปหมด สิ่งรอบตัวหยุดอยู่กับที่ แม้กระทั่งลมหายใจของเค้าเอง
ภูมิรู้สึกว่าเค้าได้ทำในสิ่งที่อยากทำแล้ว แล้วกำลังรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ แม้ว่าคำตอบจะออกมาเป็นเช่นไร เค้าก็ยังคงจะ ทำตามในสิ่งที่เค้าตั้งใจไว้ ตั้งแต่แรกแล้ว
เมื่อวินเงียบไปนาน ภูมิเลยเป็นคนทำลายความเงียบนั้นซะเอง
“ว่าไงมึง ที่กูถามมึงก่อน เพราะกูเห็นว่ามึงอ่ะ เป็นพี่ของต้าเค้า”
“มึงกำลังคิดไรอยู่ไอ้ภูมิ ทำไมมึงมาถามไรเหี้ยๆกับกูอย่างนี้ มึงมันบ้าแล้วรึไงว่ะ” วินตะคอกถามภูมิ พร้อมกับจับคอเสื้อของภูมิไว้อย่างแรง
“แต่กูจริงใจกับน้องมึงจริงๆนะโว้ย”
“มึงมันบ้าไปแล้วแน่ๆ”วินยังคงไม่ตอบคำถามอยู่ดี
“มึงมันไม่เคยรักใครจริง มึงไม่รู้หรอกว่าการที่เราเจอคนที่ใช่อ่ะ มันมีความสุขแค่ไหน กูผิดด้วยเหรอที่คนทีใช่ของกู คือน้องของมึง”
“แต่มึงกับต้าเป็น……” วินหยุดพูดเอาซะดื้อๆ
“ใช่ กูกับต้าเราสองคนเป็นผู้ชายเหมือนกัน แล้วทำไมว่ะ”
“ก็นั่นไงว่ะ มึงสองคนเป็นผู้ชายแล้วจะมาคบกันได้ไง”
“มึงก็รู้อยู่ว่ากูเป็นยังไง เราคบกันมาตั้งแต่เด็ก”
“ใช่ กูรู้ว่มึงเป็นยังไง แล้วกูยังรู้ด้วยว่า…….”
“มึงรู้ใช่มั๊ยว่า ไอ้เคมันคิดยังไงกับมึง” ในที่สุดเค้าก็พูดออกมา
“แล้วไง”
“มึงก็รู้ว่าไอ้เคมันชอบมึง แล้วทำไมมึงจึง…….”
“แล้วทำไมกูจึงทำเป็นไม่รู้ ไม่สนใช่มั๊ย เพราะกูรักพวกมึง กูรักไอ้เค กูรักเพื่อนคนที่ไอ้เคมาก มากพอๆกับมึง กูไม่อยากให้ความรู้สึกบ้าๆนั่นมาทำลายสิ่งดีๆระหว่างพวกเรา”
พลั่ก! ภูมิต่อยหน้าวินจนล้มไป
“มึงเรียกความรู้สึกดีๆที่ไอ้เคมีให้กับมึง ว่าความรู้สึกบ้าๆงั้นเหรอ มึงพูดออกมาได้ไงว่ะ” แล้วภูมิก็เข้าไปต่อยซ้ำอีกครั้ง
วินเองก็ไม่ยอมโต้ตอบ ปลาอยให้เพื่อนต่อยเค้าอยู่อย่างนั้น
เมื่อภูมิแยกตัวออกมา วินเลยพยายามลุกขึ้นยืน
“มึงมันเห็นแก่ตัวที่สุดไอ้วิน มึงเคยรู้บ้างรึป่าว่า ไอ้เคมันทรมานแค่ไหนกับการที่มันต้องเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้คนเดียว ทั้งที่มันเห็นมึงอยู่ทุกวัน แต่มันก็ไม่สามารถบอกมึงได้ มึงเคยคิดถึงความรู้สึกของมันบ้างมั๊ย” ภูมิพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัดพร้อมกับเข้าไปเขย่าคอวิน
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ให้กูยอมรับรักไอ้เคงั้นเหรอ” วินเลยพูดประชดออกไป แต่
“ถ้ากูบอกว่าใช่ล่ะ มึงจะกล้าทำป่าวล่ะ” ภูมิย้อนให้
“กูจะกลับไปเรียนแล้ว ” แล้ววินก็ทำท่าจะเดินออกไป
“แล้วตกลงมึงว่าไงเรื่องที่กูบอกว่ากูชอบต้า มึงจะไฟเขียวให้กูรึป่าว” ภูมิตะโกนขึ้น
วินหยุดชะงักในทันที แล้วยืนหยุดอยู่กับที่อย่างนั้น ไม่ยอมตอบคำถามของภูมิ
“ว่าไงล่ะมึง กูจริงจังกับน้องเค้าจริงๆนะโว้ย”
แล้ววินก็ค่อยๆหันมา ที่ภูมิ และวิ่งเข้าหาภูมิในทันที
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมเรื่องบ้าๆแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นรอบๆตัวกูด้วยว่ะ ทำไม” วินตะโกนอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับกระชากคอของภูมิไป
“แล้วทำไมมึงต้องโมโหบ้าขนาดนี้ด้วยว่ะ มึงโมโหที่ไอ้เครู้สึกกับมึงอย่างนั้น หรือมึงโมโหที่กูบอกว่ากูชอบต้ากันแน่ว่ะไอ้วิน ”
มือของวินตกลงจากคอของภูมิทันที ที่ได้ยินเพื่อนพูดแบบนั้น เค้าเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าโกรธเรื่องไรกันแน่ แล้วทำไมต้องโมโหมากขนาดนี้ด้วย แต่เค้ามีเหตุผลให้กับตัวเองว่า อาจจะเป็นเพราะเค้ายังไม่พร้อม ที่จะให้ใครมาดูแลต้าแทนเค้า เพราะเค้ายังไม่ได้ชดใช้ความผิดให้สาสมกับที่เค้าได้ทำไว้กับต้าเลย
“ว่าไงไอ้วิน ” ภูมถามย้ำอีกคั้ง
“กูไม่มีไรจะพูด ตามใจมึง กูไม่มีสิทธิ์บังคับทั้งมึงและต้า หากต้าคิดกับมึงเหมือนที่มึงคิดกับมัน ก็แล้วแต่พวกมึง กูไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว” แล้ววินก็เดินออกไป พร้อมกับสายตาของภูมิที่มองวินอย่างประหลาด
-
เฮ้อ...ดูเหมือนพี่วินจะกำลังสับสนในใจอยู่ละมั้งว่า คิดยังไงก็พี่เคอยู่ :เฮ้อ:
:impress2: แต่ต้าก็น่ารักดีนะครับ
มาต่อไวๆนะครับ รออ่านต่อไปอยู่ครับ :pig4:
-
o13 ไปเลย
-
สนุกกกกกกกก!!!!! o13
สนุกมากๆเลยค่ะ
มาต่อเร็วๆน้าาาาาาาา
:bye2:
-
:เฮ้อ:
-
นี่ก็ผ่านมาได้ หลายเดือนแล้วที่ต้าได้ย้ายเข้ามาอยู่กับวิน
หลังจากเหตุการณ์ที่ภูมิได้บอกกับวินว่าเค้าคิดย่างไรกับต้า ภูมิกับต้าก็ดูสนิทกันมากขึ้น ไปไหนมาไหรด้วยกันบ่อยๆ แต่ยังอยู่ในสถานะพี่กับน้องเท่านั้น เพราะต้ายังไม่แน่ใจบางอย่าง สิ่งนั้นคือ ใจของต้านั่นเอง เพราะต้าไม่มั่นใจว่าเค้าคิดยังไงกับภูมิกันแน่
แต่กลับตรงกันข้ามกับความสัมพันธ์ระหว่างต้าและวิน ทั้งสองคนนี้ทะเลาะกันทุกวันในช่วงนี้ เรื่องเล็กก็สามารถทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ พูดดีกันได้ไม่เกิน สองประโยค วินก้จะเริ่มหาเรื่องต้าอีกแล้ว
อย่างเช่นในวันนี้ก็เช่นกัน
ตอนที่พวกเค้าทั้งสองกำลังนั่งทานอาหารเช้ากันอยู่ ต้าพยายามชวนวินคุยเพื่อสร้งบรรยากาศดีดี
“ทำไมพี่วินมาอยู่หอคนเดียวล่ะคับ ทำไมไม่อยู่กับเพื่อน หรือพักที่บ้านล่ะคับ”
“กูอยากอยู่คนเดียว อยู่หลายคนแล้วมันน่ารำคาญว่ะ” วินจงใจตะคอกในตอนท้ายพร้อมกับจ้องหน้าต้า
แต่ต้าแกล้งทำเป็นไม่สนใจ เพราะเค้าไม่ต้องการทะเลาะกับวิน
“พี่วินมาอยู่ทีหอแบบนี้งั้นพี่หรือน้องพี่วินที่บ้านก็เหงาแย่สิคับ” ต้ายังคงชวนคุยต่อ
”พี่เป็นลูกคนเดียว” วินเริ่มมาพูดดีบ้างแล้ว
ต้าเลยยิ้มออกมาได้บ้าง
“แล้วพี่วินไม่เหงาเหรอคับ เวลาที่ต้องอยู่คนเดียว” ต้าถามออกไป พร้อมกับรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจ่อ
“ไม่นิ” วินตอบได้เท่านั้น ก็กินข้าวต่ออย่างไม่สนใจ เหมือนกับเป็นการตัดบทว่า มึงเงียบได้แล้ว แล้วกินข้าวไป กูหิว อะไรประมาณนั้น
“เหรอคับพี่วิน” ต้าพูดได้เท่านั้นก็เงียบไปเหมือนกัน
‘เราหวังจะได้ยินคำตอบอะไรจากพี่วินงั้นเหรอ มึงมันบ้าไปแล้วไอ้ต้า มึงมันบ้าไปแล้ว’ ต้าก่นด่าตัวเองในใจ
วันนี้วันหยุด พอทานข้าวเสร็จวินก็ออกมานั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น พอต้าล้างจานเสร็จก็ออกมานั่งดูด้วย
ทั้งคู่นั่งกันอยู่อย่างนั้นสักครู่ด้วยความเงียบ ในที่สุดต้าก็เป็นคนทำลายความเงียบซะเอง
“พี่วินคับวันนี้ ต้าขอออกไปเที่ยวทะเลกับพี่ภูมินะคับ ”ต้าพูดพร้อมกับยิ้มอย่างน่ารักที่สุด
“นัดกับมันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาขอกูอีกทำไม” วินตอบออกมา แต่ตาเค้ากลับจ้องอยู่ที่ทีวีตลอด
“พี่วินคับ” ต้าเรียกวินเสียงเข้ม แบบที่ไม่ค่อยเป็นมาก่อน
“ทำไม มึงมีปัญหาไร อีก ปัญหาเยอะจริงนะมึง” วินพูดออกมาแบบที่ต้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้ยิน
เมื่อต้าได้ยินดังนั้น ก็โมโหขึ้นมาบ้างเหมือนกัน
“หมู่นี้พี่วินเป็นไรไปคับ ไม่ค่อยพูดกับต้าเลย คุยกันที่ไรก็เหมือนกับจะชวนทะเลากันะด้วยทุกครั้ง ต้าทำไรให้พี่วินลำบากใจ ไม่สบายใจ หรือว่าต้าทำไรผิดรึป่าวคับ หากต้าทำไรผิดพี่วินก็บอกต้ามาสิคับ อย่าทำแบบนี้เลยคับ ต้าอึดอัด ” ต้าพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ พร้อมกับตาแดงๆ
วินได้เห็นและได้ยินอย่างนั้น ก็ใจอ่อนยวบลงเหมือนกัน แต่ด้วยแรงทิฐิที่มาจากเหตุไรไม่อาจทราบได้ แม้แต่เจ้าตังเค้าเอง ก็เลยแกล้งทำไม่สนใจและไล่ให้ต้าไปทำธุระส่วนตัวต่อ
“ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวไอ้ภูมิจะมารับไปเที่ยวไม่ใช่เหรอ”
“ไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยแล้วก็บอกมาดีดีสิคับ ทำไมต้องมาทำเย็นชา ด่าเช้าด่าเย็นกับผมอยู่อย่างนี้ ไม่อยากดูแลผมแล้วก็บอกมา ผมเองก็ไม่อยากทำให้ใครมาลำบากเพราะผมเหมือนกัน ไม่อยากเห็นหน้ากันแล้ว ก็บอกมา ผมจะได้ไป” ต้าพูดไปร้องไห้ไป ตอนนี้ต้าปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครแล้ว
วินเห็นอย่างนั้นก็สงสารต้าเหมือนกัน แต่เพราะคำพูดของต้าที่ว่า เค้าจะไปจากที่นี่ ทำให้วินโมโหขึ้นมาทันที
“จะไปอยู่กับไอ้ภูมิงั้นเหรอ ไปเลย มึงอยากไป มึงไปได้เลย ย้ายของของมึงออกไปได้เลย จะให้กูช่วยย้ายด้วยป่าวล่ะ เผื่อว่ามึงรีบมากๆไง ” วินตะคอกออกมา พร้อมกับเดินไปที่ห้องนอนแล้วเปิดประตูห้องนอน พร้อมกับชี้ให้ต้าเข้าไปเก็บของที่อยู่ในห้อง
“นี่ใช่ไหมคับพี่วิน สิ่งที่พี่วินพยายามทำและบอกผมมาตลอด ที่แท้พี่วินแค่อยากให้ผมออกไปจากที่นี่ ใช่มั๊ยคับ ” ต้าตะโกนออกมาในตอนท้าย แล้วจะเดินเข้าห้อง แต่โดนวินกระชากมือเอาไว้ก่อน
“ทำไมมึงรักไอ้ภูมิมันมากนักรึไง ถึงได้อยากไปอยู่กับมันตัวสั่นอย่างนี้ นัดแนะกับมันไว้ดีแล้วใช่มั๊ย”วินพูดพร้อมกับเขย่าตัวต้าจนตัวโยน
เพี๊ยะ!
ต้าตบหน้าวินไปเต็มแรงมือทันทีที่วินพูดอย่างนั้น ทันที่สะบัดตัวหลุดจากวินน
“เรื่องนี้มันไม่เกียวไรกับพี่ภูมิเลยนะคับ เรื่องนี้มันเรื่องเราสองคน คนอื่นไม่เกี่ยว อย่าพยายามเอาพี่ภูมิมาเกี่ยวเลยคับ ” ต้าพูดพร้อมกับจะเดินเลี่ยงออกไป เพราะไม่อยากให้เหตุการณ์มันเลวร้ายลงไปมากกว่านี้
แต่ต้าไม่รู้หรอกการที่เค้าพยายามพูดเหมือนกับจะพยายามปกป้องภูมิ มันเหมือนเป็นการเติมเชื้อไฟของวินให้มันลุกโชนขึ้นไปอีก ดังนั้น วินจึบกระชากตัวของต้ามาอย่างแรง จนต้าเซถลา เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของวินอย่างเลี่ยงไม่ได้ ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ใกล้ชิดกันเกินไปแล้ว
“รักมันมากใช่ไหม กูถึงแตะต้องมันไม่ได้เลย” วินพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน พร้อมด้วยสายตาที่จ้องเขม็งไปยังต้า
“แล้วพี่วินอยากได้คำตอบแบบไหนจากผมล่ะคับ” ต้าเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน กลับกวนโทสะของวินให้เพิ่มขึ้นไปอีก
“อย่ามายอกย้อน” วินตะคอกใส่
“ก็ได้คับ ถ้าพี่วินอยากได้คำตอบว่า ใช่ ผมก็จะตอบว่า ใช่ ผมชอบพี่ภูมิ แล้วก็ชอบมากด้วย พอใจสำหรับคำตอบที่พี่ต้องการยังคับ” ต้าตอบด้วยตาแดงๆ แต่น้ำเสียงช่างกระด้าง ตอนนี้ต้ารู้สึกปวดที่ใจมาก
“รักมันมากใช่ไหม แล้วกูจะคอยดูซิว่าคนที่มึงรัก มันจะช่วยไรมึงได้บ้าง”
ว่าแล้วต้ายังไม่ทันตั้งตัวเลย วินก็ฝังจมูกลงบนคอต้าทันทีอย่างหนักหน่วง
ส่วนต้าเองก้ตกใจมาก เค้าไม่คิดว่าวินจะทำกับเค้าได้ถึงขนาดนี้ แม้จะเกลียดกันมากก็ตาม
ต้าพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการรุกรานของวินให้ได้ แต่กลับไปเป็นการกระตุ้นให้วินทำเค้ารุนแรงขึ้นไปอีก
แล้ววินก็เอาหน้าออกจากซอกคอของต้า พร้อมกับพูดว่า
“เรียกไอ้ภูมิคนดีของมึงมาช่วยสิ” วินด้วยเสียงเย้ยหยัน ตายิ้มแต่มันไม่น่ามองเอาซะเลย
ว่าแล้วเค้าก็ฝังจมูกของเค้าเองลงไปยังคอของต้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับรุนแรงกว่าเดิม
ต้ารู้สึกเจ็บที่ซอกคอมาก เพราะวินกัดที่คอของต้าอย่างจัง
จนต้าเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
วินเองยิ่งได้ใจเมื่อได้ยินเสียงร้องของต้า
เค้ากำลังจะทำอะไรไปมากกว่านี้แน่ หากเค้าไม่ได้ยินสิ่งที่ต้าพูดออกมาด้วยเสียงที่อู้อี้ แต่มันกลับชัดเจนในความรู้สึกของเค้า
“นี่ใช่ไหมครับพี่วิน สิ่งที่พี่วินทำกับน้องชายของพี่เอง น้องชายคนที่พี่เคยบอกว่า รัก และจะคอยดูแลและปกป้อง หากมีใครมารังแก นี่หรือคับสิ่งที่พี่วินบอกว่าจะทำเพื่อผม มันคือสิ่งนี้เหรอคับ ” ต้าพูดไปร้องไห้ไป สะอื้นจนตัวโยน
ฝ่ายวินเองก็อึ้งไปเหมือนกัน ดีที่คำพูดของต้าช่วยเตือนสติเค้าไว้ ก่อนที่เค่จะทำร้ายต้ามากไปกว่านี้
วินหยุดการกระทำอันเลวร้ายของเค้าในทันทีที่ต้าพูดจบ แล้วด่าตัวเอง ‘กูทำเหี้ยๆกับต้าแบบบนี้ได้ไงว่ะ คนที่กูเรียกว่าน้องชาย กูทำลงไปได้ไงว่ะ ไอ้ชั่วเห้ย’
“ต้า” วินเรียกต้า หลังจากที่ต้าร้องไห้จนตาบวมเสียงแหบเสียงแห้งไปแล้ว
“พี่วินทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง ” ต้าพูดได้แค่นั้น ไอ้น้ำตาบ้ามันก็ไหลลงมาอีก
“ต้า…..พี่ขอโทษ ” วินพูดได้แค่นั้น ก็เดินออกจากกห้องไปเลย
ต้าเองเมื่อวินออกไปแล้ว ก็ทรุดตัวลงกับพื้นทันที พร้อมกับร้องไห้จนไม่กลัวว่าน้ำในร่างกายมันจะหมดไปกับน้ำตา
สักครู่หลังจากนั้น ต้าก็ไปอาบน้ำแต่งตัว รอภูมิมารับไปเที่ยวทะเล ยังไงมันก็ดีกว่าที่ต้องมานั่งคิดไรบ้าๆอยู่คนเดียวแบบนี้ หลังจากนั้นไม่นาน ภูมิก็มารับต้าออกไปเที่ยวตามที่นัดกันไว้
-
วันนี้ทังวัน ภูมิพาต้าเที่ยวในที่ต่างๆ แต่ดูแล้วต้าไม่ค่อยสนุกเทาที่ควร
“ไม่สนุกเหรอคับต้า แล้วต้ายังอยากจะไปเที่ยวที่ไหนต่ออีกป่าวคับ ” ภูมิถามด้วยความห่วงใย
“สนุกสิคับพี่ภูมิ ไปเที่ยวมาตั้งหลายที่ ผมอาจจะเหนื่อยมั้งคับ เลยดูเหมือนไม่ค่อยสนุกเท่าไร ” ต้าตอบพร้อมพยายามให้ดูจริงใจที่สุด
“แล้วยังอยากจะไปเที่ยวต่อที่ไหนอีกรึป่าวคับ”
“ไว้วันหลังดีกว่าคับ วันนี้ทั้งพี่ทั้งผมเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว กลับบ้านเลยดีกว่าคับ” พูดเสร็จต้าก็หันไปมองนอกหน้าต่างรถทันที
“ได้คับ”ว่าแล้ว ภูมิก็ขับรถไปส่งต้าที่บ้านทันที
เมื่อมาถึงหน้าบ้าน
“ต้าคับ ต้ารู้ใช่มั๊ย คับว่า จริงๆแล้วพี่รู้สึกยังไงกับเรา พี่ก็ไม่อยากเร่งรัดต้ามากจนเกินไป”
.”ครับ” ต้าพูดได้แค่นั้นก็เงียบอีก
“ต้าครับ พี่ชอบต้ามากเลยนะคับ ต้าพร้อมที่จะให้โอกาสพี่ดูแลและปกป้องต้ารึป่าวคับ” เมื่อต้าได้ยินคำว่า ปกป้อง ต้าก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมาทันที ซึ่งต้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมต้องไปนึกถึงเค้าด้วย ทั้งที่เค้าเพิ่งจะทำร้ายตัวเองไปเมื่อเช้า แต่ต้าก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า ความรู้สึกของคำว่าปกป้องจากปากของวินและภูมิมันต่างกันมาก ภูมิพูดคำว่าปกป้อง มันให้ความรู้สึกเหมือนกับเป็นคำธรรมดาคำนึง มันไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไรเลยพอที่จะทำให้ใจเต้นได้ แต่สำหรับคำว่าปกป้องของวิน มันให้ความรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย เชื่อใจ และมั่นใจในคำพูดนั้นว่าเค้าสามรถทำได้อย่างที่พูดจริงๆ ต้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าคำๆเดียวกัน แต่คนพูดคนล่ะคนกัน มันจะให้ความรู้สึกที่ต่างกันมากมายขนาดนี้
ต้ายืนคิดเหม่ออยู่ซักครู่ จนภูมิต้องเรียกซ้ำอีกครั้ง
“ว่าไงครับ ต้า จะยอมให้โอกาสที่จะได้ดูแลและปกป้องเรารึป่าว”
“เอ่อ คือว่า ” ต้าอึกอักที่จะตอบ พร้อมกับมองเข้าไปในบ้าน
“หากต้ายังไม่พร้อม ยังไม่ต้องให้คำตอบพี่ในตอนนี้ก็ได้นะคับ พี่ไม่อยากให้ต้ารู้สึกว่าพี่บีบคั้นต้าจนเกิน ”
“ขอบคุณครับ” ต้าตอบพร้อมด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
“แต่พี่อยากให้ต้ารุ้ไว้ว่าพี่จริงใจกับต้าจริงๆ หากต้าเหงา ไม่มีใครหรือผิดหวังจากอะไรก็แล้วแต่ ขอให้ต้าคิดถึงพี่
เป็นคนแรกได้ไหม พี่ขอเป็นคนแรกที่ต้าจะคิดถึงในยามที่ต้าไม่สบายใจได้ไหมคับ”
“ครับ” ต้าพูดพร้อมกับมองเข้าไปในบ้านอีกครั้ง
“พี่ขออย่างเดียวนะคับ ขอให้ต้าอยู่ในที่ที่พี่สามารถมองเห็นและปกป้องต้าได้ และอย่าเอาพี่ไปแทนที่ใครบางคน อย่าเอาความรู้สึกของพี่ไปชดเชยของใครบางคน ” ภูมิพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาที่เศร้าพอๆกัน
ในขณะที่ภูมิยังพูดไม่ทันจบ ต้าก็หันมาจ้องหน้าภูมิทันทีด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร แล้วเค้าก็สงสัยด้วยว่า ทำไมภูมิต้องพูดอย่างนั้นด้วย เค้าต้องการจะบอกอะไรกันแน่
“พี่ภูมิคับ…….” แต่
“รับปากพี่สิคับต้า”
“คือ เอ่อ ครับ ผมรับปากพี่นะคับ ถ้าวันไหน ต้าพร้อมที่จะมีใครซักคน คนแรกที่ต้าคิดถึงจะเป็นพี่ภูมิแน่นอนคับ” ต้ายิ่มจนตาหยี น่ารักจนภูมิต้องเอามือมาขยี้หัวเล่น ซะงั้น
“เห็นป่าวว่าผมเสียทรงหมดแล้ว หมดหล่อกันพอดี” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ขอบคุณนะคับที่ยอมเป็นไกด์ให้ผมในวันนี้ สนุกมากเลยคับวันนี้”
“จะไล่ให้พี่กลับก็บอกมาดีดีก็ได้ ” ภูมิพูดเสร็จก็หัวเราะออกมา เค้าแค่ล้อต้าเล่นเท่านั้น
“ไม่ใชอย่างนั้นซะหน่อยคับ อย่าเข้าใจผมผิดสิคับ” ต้ารีบอธิบายเหตุผล
“พี่แค่ล้อเล่นนะคับ อย่าคิดมาก”
“พี่ภูมิก็ แกล้งกันอยู่ได้ ”
“ไม่แกล้งแล้วคับ งั้นพี่กลับก่อนนะคับ นอนหลับฝันดี ถ้าให้ดียิ่งขึ้น ก็หลับฝันถึงพี่ด้วยล่ะกัน”
“กลับบ้านดีดีนะคับ ขับรถระวังด้วยล่ะ ฝันดีเช่นกันคับ”
แล้วภูมิก็เดินออกไปที่รถซึ่งจอดห่างออกไป
แล้วต้าก็กำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน
แต่ดันสวนทางกับวินเข้าที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี แล้วข้างๆของวินก็ยังมีผู้หญิงสวยเซ็กซี่บาดใจยืนนัวเนียอยู่ไม่ห่าง
“สนุกมากเลยใช่มั๊ยที่ได้เที่ยวกับไอ้ภูมิวันนี้ เลยกลับซะมืดเลย ” วินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและแววตาที่เย็นชาสุดๆ
“ก็สนุกดีครับ พี่วินเองก็คงสนุกไม่แพ้ผมเหมือนกัน” ต้าพูดพร้อมกับเบนสายตาไปยังผู้หญิงคนนั้น
“สนุกเท่าไร คงไม่เท่านายหรอก”
“เหรอครับ” ต้าพูดได้แค่นั้น ก็คิดไปถึงเรื่องเมื่อเมื่อเช้าที่ทะเลาะกัน เค้าสงสัยว่าวินลืมไปแล้วจริงๆเหรอเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าระหว่งเค้าทั้งสองคน ทำไมจึงทำเหมือนกับไม่มีไรเกิดขึ้น ”
“เป็นไง ตกลงคบกันกับไอ้ภูมิแล้วเหรอ” วินถามด้วยรอยยิ้ม แต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่ทิ่มแทงใจเหลือเกิน
“ครับ” ต้าตอบพลางยิ้ม แล้วหันไปตะโกนเรียกภูมิ ซึ่งเดินห่างออกไปแล้ว
“พี่ภูมิครับ ผมให้คำตอบพี่ได้แล้วครับ ตกลงเราคบกันนะครับ”
“จริงเหรอครับต้า พี่ดีใจที่สุดเลย ” ภูมิตอบกลับมาทันที และกำลังจะวิ่งย้อนกลับมาที่ต้าอีกครั้ง
แต่ต้าห้ามไว้ก่อน
“ไม่ต้องวิ่งกลับมาหรอกครับ เดี๋ยวจะเหนื่อยนะคับ ค่อยเจอกันพรุ่งนี้ล่ะกันนะคับ” ต้าตะโกนกลับไป
“ครับ คนดี พี่เชื่อต้านะ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะคับ เดี๋ยวพี่มารับ แล้วไปเรียนพร้อมกันนะคับ พี่ไปล่ะคับ“
“ครับ กลับบ้านดีดีล่ะ” ต้าโบกมมือให้ภูมิ จนรถลับตาไป
ต้าทำยังกับไม่มีวินยืนอยู่ตรงนั้น
”รักกันดีนะ”
“ก็ดีคับ ผมหวังว่า พี่วินคงไม่ขัดข้องหรือว่าอะไรผมนะคับที่ทำอย่างนี้” ต้าพูดด้วยรอยยิ้ม
“เรื่องของนายพี่ไม่เกี่ยว ขอให้รักกันดีดีและนานล่ะ” วินเองก็ยิ้มไม่แพ้กัน
“ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวไปนอนก่อนนะคับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” แล้ววินก็เดินไปยังห้องพักทันที
ส่วนวินเอง เมื่อส่งผู้หญิงคนนั้นขึ้น taxi แล้ว ก็รีบกลับเข้าห้องทันที ตอนนี้ใจของเค้ากำลังร้อน กำลังเจ็บ กำลังปวด เค้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
-
:m15: ทำไมพี่วินไม่บอกความจริงให้ต้ารู้ละครับ
ปล่อยไปแบบนี้ เดี๋ยวก็เจ็บกันทั้งสองฝ่ายซะหรอก :laugh:
ขอบคุณครับและเป็นกำลังใจให้ดิวนะครับ :pig4:
-
o13
-
ขอโทษด้วยนะครับที่หายไปนานเลยสำหรับเรื่องนี้
พอดีมีไรไม่สะดวกนิดหน่อย
แต่รับรองต่อไปจะมาอัพให้บ่อยๆ
เรื่องนี้รับรองความสนุก มีครบทุกรสครับ
อยากให้ทุกคนได้อ่านกันนะ....
ตอนที10
แล้ววินก็เดินเข้ากลับมาในห้องทันที
“เป็นไงบ้าง สนุกกันเพลินเลยอ่ะดิ เหนื่อยรึป่าวล่ะ ท่าทางจะทำกิจกรรมกันเยอะนะ” วินถามอย่างเย้ยหยัน
“ก็ดีคับ สนุกดี แต่ไม่เหนื่อยคับ เพราะพี่ภูมิเค้าดูแลผมเป็นอย่างดีเลยคับ” ต้าตอบแบบไม่ใส่ใจ แล้วกำลังจะเดินเข้าห้องนอน
“อย่ามากวนโมโหกูนะมึง เมื่อเช้ายังไม่เข็ดอีกรึไง” วินโมโหอีกแล้ว
“พี่วินเป็นอะไรไปคับ ทำไมพี่วินถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ทำไมพี่วินไม่เหมือนพี่วินคนเดิม พี่วินคนเดิมหายไปไหนคับ เอาพี่วินคนเดิมกลับมาได้ไหมคับ พี่วินไม่รักน้องชายคนนี้แล้วเหรอคับ งั้นก้ส่งผมกลับไปอยู๋กับพ่อกับแม่ผมสิคับ ผมเองก็คงทนอยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ได้นานหรอกคับ หากพี่วินยังเป็นแบบนี้ต่อไป ” วินพูดไปก็พลางสะอื้นอีกแล้ว ทั้งที่เค้าพยายามกลั้นมันไว้อย่างเต็มที่แล้ว
“แล้วกูเป็นยังไง กูไม่ดีตรงไหน อะไรที่กูไม่เหมือนเดิม” วินพูดพลางเขย่าตัวต้า
“พี่วินน่าจะรู้ตัวดีที่สุดนิคับ ว่าอะไรที่มันเปลี่ยนไปบ้าง ทำไมต้องให้ผมบอกด้วยล่ะคับ” ต้าย้อนกลับ
“กูบอกให้ตอบก็ตอบ ไม่ต้องมาย้อน” วินตะคอกอีกครั้ง
“แล้วสิ่งที่กำลังทำและที่ทำมาทั้งหมด รวมทั้งเรื่องเมื่อ……..” ต้าจะพูดว่าเรื่องเมื่อเช้า แต่รู้สึกมันมีอะไรมาอัดอยู่ที่ลำคอ ทำให้พูดไม่ออก
“เรื่องเมื่อเช้าทำไม” วินรู้ว่าต้าจะพูดอะไร จึงต่อให้จนจบ พร้อมกับยิ้มให้ต้าอย่างสะใจ
“ครับ...พี่คิดว่าทั้งหมดที่พี่ทำมา มันสมควรแล้วเหรอคับว่า ที่พี่ชายคนนึงจะทำกับน้องชายของเค้า พี่คิดทบทวนให้ดีสิคับ ” ต้าพูดพร้อมกับจ้องหน้าวินอย่างไม่กลัวเกรงอีกแล้ว
“ย้ำจังเลยนะ ไอ้พี่ชายน้องชายอ่ะ ทำไมมึงกลัวกูลืมเหรอว่ามึงกับกูอ่ะเป็นไรกัน ” วินพูดด้วยสายตาทีบ่งบอกว่ากำลังโกรธจัด
“คับ พี่วินคงลืมไปแล้วว่าเราสองคนเป็นไรกัน หากพี่ไม่ลืม พี่คงไม่ทำกับผมแบบนี้หรอกคับ” แล้วแววตาของต้าก็สลดลงทันที
“งั้นเหรอ ” วินพูดได้แค่นั้น แววตาก็หม่นลงวูบหนึ่ง แต่ต้าก้สามารถสังเกตเห็นได้
“พี่วินครับ...พี่วินมีเรื่องไรไม่สบายใจรึป่าวคับ ผมทำไรผิดล่ะคับ ผมทำไรให้พี่วินไม่พอใจรึป่าวคับ พี่วินบอกผมมาสิคับ ผมพร้อมที่จะแก้ไขทุกอย่าง หรือว่าผมรบกวนพี่วินมากเกินไป งั้นต่อไปผมจะไม่ยุ่งวุ่นวายอีกแล้วนะคับหากพี่วินไม่ชอบ ผมขอแค่ให้พี่วินคนเดิมกลับมาแค่นั้นพอแล้วคับ ” แล้วน้ำตาของต้าก็หลั่งไหลออกมา อย่างไม่อาย
วินเองก็ตาแดงๆ มีอาการไม่ต่างจากต้านัก แต่เค้ายังไม่ร้องไห้ในตอนนี้หรอก'ต้า มึงไม่เคยรู้อะไรเลย มึงไม่เคยรู้หรอกว่ากูต้องเก็บไรไว้บ้าง กลางคืนกูต้องนอนสะดุ้งกลางดึกบ่อยๆ เพราะมึง มึง
ไม่เคยรู้ว่าตอนนี้กูรู้สึกอะไรบ้าง ในตอนนี้ มึงรู้แค่ว่า กูกับมึงเป็นพี่น้องกัน แต่มึงมันไม่เคยรู้อะไรไปมากกว่านี้' แล้วมือของวินก็ค่อยๆหล้นลงจากบ่าของต้า
“งั้นพี่วินก็บอกผมมาสิคับ ผมพร้อมที่จะรับรู้ทุกอย่าง หากพี่วินจะบอกผม” ต้าพูดพร้อมกับจับมือของวินไว้อย่างอ่อนโยน
“มึงอย่ารู้เลย ให้กูรับกูรู้อยู่คนเดียว มึงอยู่ให้สบายไปเหอะ” วินพูดอย่างอ่อนแรง
“งั้นพี่วินก็เชิญเก็บมันไว้คนเดียวเลย หากมันทำให้พี่มึความสุข”
“ท่าทางของกูมันบอกว่ากูความสุขมากนักรึไง” วินตะคอกอีกครั้ง
“แล้วทำไมต้องเก็บมันไว้คนเดียวด้วยล่ะคับ”
“มันยังไม่ถึงเวลาที่มึงต้องรับรู้ ”. วินพูดด้วยเสียงต่ำ
“งั้นก็เชิญเก็บไว้คนเดียวเหอะคับ ผมไม่อยากรู้แล้ว แต่ระวังจะเป็นบ้าไปซะก่อนนะคับ ” พูดเสร็จต้าก็เข้าห้องนอนไป
ส่วนวินก็ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ตรงนั้น สักพักเค้าก็ไปนั่งที่โซฟา
มุมหนึ่งของต้า
ผมไม่ร้จริงๆว่าผมทำไรผิด ผมทำไรให้พี่วินโกรธ ตอนนี้ผมรู้สึกแย่เอามากๆเลยที่พี่วินเป็นแบบนี้ ผมไม่ขอให้พี่วิน รักผมมากขึ้น ดูแลผมมากขึ้น ผมขอแค่พี่วินคนเดิมกลับมาก็พอ ผมไม่ได้ขอมากไปใช่ไหมคับ ถ้าถามว่าผมโกรธหรือเกลียดพี่วินรึป่าวในตอนนี้ บอกได้เลยคับว่าความรู้สึกเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้นที้งตัว หัวใจ และสมอง ของผมเลยคับ ผมยังรักและเทิดทูนพี่วินเหมือนเดิมเหมือนอย่างวันแรก แต่ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมกลัวพี่วินเอามากๆเลยคับ ผมกลัวพี่วินจะทำกับผมเหมือนอย่างนั้นอีก กลัวว่าพี่วินจะไม่รักผมอีก กลัวว่าพี่วิน จะไม่ยอมให้ผมอยู่ด้วย กลัวว่าพี่วินจะไม่หยอกล้อพูดคุยเล่นกับผมเหมือนเดิม มันกลัวไปสารพัด หรืออาจจะเป็นเพราะผมยุ่งกับพี่วินมากเกินไปก็ได้ แต่ผมก็แค่รักและอยากดูแลพี่วินด้วยตัวของผมเอง เพราะพี่วินเป็นพี่ชายของผม ผมก็แค่อยากจะมีส่วนร่วมในวันหนึ่งๆของพี่วิน อยากดูแลพี่วิน อยากอยู่ข้างๆพี่วิน อยากให้พี่วินจดจำผมได้ ผมไม่ผิดใช่ไหมคับ เพราะพี่วินเป็นพี่ชายผม มันหน้าที่ของน้องชายที่ต้องทำให้พี่ชายไม่ใช่เหรอคับ
เมื่อกี้ผมตอบปฏิเสธเรื่องคบหาสมาคมกับพี่ภูมิไปแล้ว แต่พอเห็นพี่วินยืนอยู่ข้างๆกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม จู่ๆผมก็โกรธขึ้นมาเฉยๆ ซึ่งปกติผมไม่ใช่คนที่โกรธง่ายขนาดนั้น ความโมโหเมื่อกี้ทำใฟ้ผมพลั้งปากตอบตกลงพี่ภูมิไป ทำไมผมต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย ผมก้ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไม ผมรู้แค่ว่า ผมไม่อยากให้ใครๆที่ไม่ใช่ผม มายืนข้างๆพี่วิน ในที่ๆผมเคยยืน ที่ๆข้างพี่วินผมอยากให้มันเป็นที่ของผมคนเดียวเท่านั้น ผมเองก็รู้มันเป็นไปได้ยาก งั้นผมขอแค่ตอนนี้เท่านั้น ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ผมคงเป็นคนที่หวงพี่ชายเอาซะมากๆ ก็พี่ชายผมน่ารักซะขนาดนั้น ผมอยากหาคำตอบให้ตัวเองมากๆเลยว่า ความรู้สึกบ้าๆแบบนี้มันเกิดขึ้นเมื่อไร เกิดขึ้นตอนไหน และมันเกิดขึ้นกับคนที่เป็นน้องชายและมีชายที่น่ารักเหมือนกันทุกคนรึป่าว เมื่อกี้ตอนที่ผมตอบรับพี่ภูมิไป ผมหวังลึกๆว่าพี่วินคงจะ ห้ามเรื่องนี้ ที่จะคบกับพี่ภูมิเค้า แต่ป่าวเลย พี่วินกลับเฉย ไม่รู้สึกอะไรเลย หรือว่าผมหวังอะไรอยู่ลึกๆ ผมกำลังคิดอะไร ทำไมมันปวดใจขนาดนี้ ทำไมต้องแคร์พี่วินมากขนาดนี้ ใช่ มันต้องใช่แน่ ก็พี่วินเป็นพี่ชายคนเดียวของผม มันต้องเป็นเพราะเหตุผลนี้แน่ๆ ทำไมมันปวดทีหน้าอกอย่างนี้ ปวด...ปวด...มากๆๆๆๆๆๆ
จบมุมของต้า
มุมของวิน
ผมอยากจะบอกให้มันจบๆไปจริงๆเลย ว่าผมกับเค้าไม่ได้เป็นพี่น้องอะไรกัน เลย ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนด้วย เราเป็นแค่คนแปลกหน้ากันที่มีเหตุจำเป็นบางอย่างที่ทำให้ต้องมาอยู่ร่วมกัน ผมจะได้หมดภาระบ้าๆนี้ไปสักที ภาระบ้าๆเหรอ ไม่ใช่นะ มันไม่ภาระบ้าๆเลย ผมเต็มใจที่รับและทำมัน ต่างหาก และผมเองก็มีความสุขมากด้วยที่ได้ทำ ผมรู้สึกดีทุกครั้ง ที่เห็นรอยยิ้มของต้า เจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของเค้า และทรมานทุกครั้งที่เค้าต้องมาร้องไห้เพราะผม ผมโมโหทุกครั้งที่เห็นต้ายืนอยู่ข้างๆคนอื่น ที่ไม่ใช่ผม ใช่ เพราะต้าเป็นน้องชายของผม ผมจึงต้องดูแลเค้า และที่เค้าต้องมาเป็นแบบนี้เพราะผมเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้น ใช่ มันต้องคือความรู้สึกนี้แน่ๆ คือความรู้สึกที่ต้องรับผิดชอบ กับการกระทำที่ผมได้ก่อไว้ เพื่อเป็นการไถ่โทษ หากมีใครซักคนที่สามรถรักและดูแลต้าได้จริง ๆ ผมก้ควรจะปล่อยเค้าไป ให้เค้าไปอยู่กับคนที่เค้าเลือกแล้ว แต่ผมอยากรู้จริงๆว่าเมื่อถึงวันนั้นขึ้นมาจริงๆ ผมจะสามารถปล่อยต้าไปให้กับคนอื่นได้จริงๆเหรอ แค่ต้าตอบตกลง ว่าจะยอมคบกับไอ้ภูมิ ผมก็โกรธ โมโห จนเกือบจะเป็นบ้า ผมต้องพยายามทำหน้าให้เหมือนกับไม่รู้สึกอะไร แต่รู้มั๊ยคับว่ามันทำไดยากมาก ผมอยากจะบอกให้ต้ารับรู้ว่าพี่คนเดียวก็สามารถดูแลนายด้เป็นอย่างดี ไม่ต้องให้คนอื่นมาดูแลหรอก แต่มันพูดไม่ได้ ผมเลยกระอักเลือดให้มันตกในอยู่คนเดียว สงสัยผมคงหวงน้องชายคนนี้เอามากๆ ก็น้องผมมันน่ารักซะขนาดนี้นี่คับ มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ไหมคับ คงเป็นเพราะผมไม่เคยมีน้องชายมาก่อน พอมีกับเค้าบ้าง ก็เลยเห่อไปหน่อย แต่ผมไม่ชอบจริงๆนะ ที่ต้าตอบตกลงจะคบกับไอ้ภูมิ คิดแล้วอยากอัดให้ภูมิว่ะ...
จบมุมวิน
-
หลังจากนั้นสักครู่วินก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ตรงนั้นเป็นเวลาสักครู่ จนกระทั่ง
“โครม” เสียงดังมาจากในห้อง
“ต้า” วินตะโกนเรียกต้าทันที พร้อมกับวิ่งไปยังที่มาของเสียง
ภาพที่เห็นทำให้วินถึงกับอึ้งไปทันที
“ต้า” วินตะโกนออกไปพร้อมกับถลาไปที่ร่างที่นอนคุดคู้อยู่บนพื้น
ภาพที่วินเห็น คือ ต้านอนตัวงอยู่บนพื้น ใบหน้าขาวซีด สีหน้ามีแววเจ็บปวดเหลือเกิน
“ต้า นายเป็นไรไปอ่ะ ” ว่าแล้ววินก็รีบไปช้อนร่างของต้าให้อยู่ในอ้อมแขนของเค้า
“-” เงียบ
"ต้ามึงอย่าเงียบสิ ... ถ้ามึงยังนอนเฉยๆแบบนี้กูจะจี้เอวมึงเดี๋ยวนี้แหละ"
"...." เงียบ
"มึงอย่ามล้อเล่นแบบนี้สิ กูไม่สนุกนะ ..มึงเล่นอย่างนี้กูตกใจนะต้า" วินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่า
"........." เงียบ
"กูยอมแพ้แล้ว กูยอมมึงทุกอย่าง มึงลุกขึ้นมาสักทีสิว่ะ" แล้วน้ำใสๆก็หยดลงบนหน้าของต้า
"......." เงียบ
"ทุกอย่างกูผิดเอง กูยอมรับผิดทุกอย่าง กูมันบ้าไปเอง มึงจะเกลียด จะด่า จะต่อยกูยังไงก็ได้ ขอแค่มึงลุกขึ้นมาได้มั๊ย" แล้ววินก็ซบลงไปที่หน้าของต้า พร้อมกับปล่อยโฮออกมา
"..." เงียบ
"ต้า ครับ ตื่นนะครับ พี่ขอร้อง" แล้ววินก็ค่อยๆบรรจงจูบเบาๆไปที่หน้าผากของต้าอย่างอ่อนโยนที่สุด
"......"เงียบ
แล้วต้าก็รีบไปโทรศัพท์เรียกรถโรงบาล แล้วก็รีบวิ่งกลับมาที่ต้าในทันที
"นายนอนเฉยๆแบบนี้ก็น่ารักดีนะ นอนเฉยๆแล้วไม่ต้องมาทำปากเก่ง แต่พี่คงไม่ชอบ พี่คงชอบนายที่ปากเก่งมากกว่านะ งั้นนายก็รู้สึกตัวได้แล้วนะ" วินนั่งบ่นพร่ำเพ้ออยู่คนเเดียว
"พะ...พี่...พี่วิน" ต้าเริ่มรู้สึกตัว
"ต้า ...นายรู้สึกตัวแล้ว เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึป่าว แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง...แล้ว............แล้ว............." วินยิ้มมออกมาทันที และพูดจนฟังไม่ออกเป็นภาษา
"ผมสบายดีครับพี่" ต้ายิ้มออกมา แต่มันเป็นยิ้มที่เจ็บปวดเอามากๆ
"นายสบายดีก็ดีแล้ว เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้ว" วินยิ้มตอบ พร้อมกับเอามือสัมผัสหน้าต้าอย่างเบามือ
"พี่วินครับ........ต้าขอโทษ...." ต้าพยายามพูดในสิ่งที่เค้าอยากบอกวิน
"อย่าเพิ่งพูดไรเลยนะ นายอยู่เฉยๆนะ"
ต้าก็ยิ้มรับ แต่เค้าก็ยังคงพูดต่อไป
"ถ้าต้าทำไรผิดไป ต้าขอโทษ พี่วินอย่าโกรธผมเลยนะครับ อย่าเกลียดผมเลย ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมคงรับความรู้สึกเหล่านั้นไม่ได้แน่นอนครับ ผมคงทรมานและเจ็บปวดกว่านี้อีกไม่รู้กี่เท่า"
พูดเสร็จต้า ก็มีอาการหอบหนักมากขึ้น แต่แล้วเค้าก็พยายามพูดจนจบก่อนที่สติทั้งหมดของเค้าจะดับวูบลง
"ต้าหยุดพูดได้แล้ว เห็นป่าวว่านายเหนื่อยอีกแล้ว ฟังนะ แต่ไม่ต้องพูดไรอีก " พร้อมกับที่วินเอามือไปปัดปอยผมของวินอย่างแผ่วเบา
"..........." ยิ้ม
"พี่ไม่โกรธนายแล้ว ไม่สิ มันไม่ใช่แบบนั้น พี่ไม่เคยโกรธนายเลยต่างหาก แม้พี่อยากจะโกรธนายมากแค่ไหนก็ตาม แต่พี่ก็ไม่เคยโกรธนายลงซักที " ยิ้ม
"พะ ...พี่..."
"อย่าพูดไรอีกเลยนะครับต้า พี่เป็นห่วงเรามากนะรู้ป่าว เชื่อพี่นะครับ" วินพูดอย่างอ่อนโยน
"ผมไม่เป็นไรหรอกครับ แค่หน้ามืดไปหน่อยเดียวเอง" แต่สีหน้าของต้ากำลังบอกว่าเค้ากำลังเจ็บปวดมาก
"ปากเก่งตลอดเลยนะเรา" ความเจ็บของต้าคงสามารถส่งผ่านไปยังวินได้ เพราะวินเองก็กำลังเจ็บปวดไม่แพ้ต้าเหมือนกัน
"...." ต้ายิ้ม พร้อมกับที่มีน้ำใสๆจากตาของต้าไหลไปสัมผัสกับมือของวิน
วินเช็ดน้ำตาให้ต้าอย่างเบามือที่สุด พร้อมกับพูดว่า" น้ำตาไม่เหมาะกับนายหรอกต้า รอยยิ้มต่างหากที่เหมาะกับนาย อย่าร้องไห้เพราะพี่อีกเลยนะ ..........."
"ครับพี่วิน"
"อีกสักครู่เดี๋ยวรถโรงบาลคงจะมาแล้ว"
"ผม...ดะ...ดี...ใจนะ...ครับ...ที่พี่วินไม่...กะ...เกียดผม" ต้าพยายามฝืนยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะ
"ต้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!" วินตะโกนขึ้นสุดเสียง พร้อมกับเสียงรถโรงบาลพอดี
"ต้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอย่างไม่อายใคร
-
ที่โรงพยาบาล
"มึงทำอะไอ้ห๊าไอ้วิน? มึงดูแลต้ายังไงว่ะ น้องเค้าบอบบางขนาดนั้นมึงยังกล้ารังแกน้องเค้าอีกเหรอวะ ห๊า มึงตอบกูสิวะ " ภูมิมาถึงโรงบาลก็เข้ามากระชากคอเสื้อของวินทันที โดยที่ยังไม่ได้ถามอะไรทั้งหมด
"กู ... กู ขอโทษ" วินพูดได้แค่นั้นก็เงียบ
"มึงพูดได้แค่ขอโทษหรือว่ะ แล้วต้าที่นอนอยูในห้องนั้นล่ะ มึงจะทำยังไง" ว่าแล้วภูมิก็ต่อยเข้าที่หน้าวินอย่างจัง
"มึงใจเย็นๆก่อนสิไอ้ภูมิ มึงรู้อะไรบ้างล่ะ มาถึงก็ด่าก็ต่อยไอ้วินมัน คุมสติหน่อยสิว่ะ" เคทนไม่ไหวเลยเข้าไปแยกพวกเค้าออกจากกัน
"กูว่ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำไอ้เค เพราะไอ้วิน ต้าจึงต้องเข้าไปอยู่ในห้องบ้าๆนั้น"
"กูผิดเอง กูมันเลว กูทำให้ต้าต้องเป็นอย่างนี้ กูขอโทษ กูผิด กูขอโทษ" วินพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะพูดกับตัวเองมากกว่า
วินพูดวนไปวนมาอยู่อย่างนั้นหลายครั้ง จนกระทั่ง
"วิน มึงฟังกูนะ มันไม่ใช่ความผิดของมึง หยุดโทษตัวเองได้แล้ว มันอาจจะเกิดจากอุบัติเหตุ ต้าเค้าไม่โกรธมึงหรอก " เคเข้ามาปลอบใจวิน
"ต่อไปกูจะเป็นคนดูแลต้าเอง กูกับต้าตกลงว่าจะลองคบกันดู " ภูมิพูดอย่างคุมสติได้แล้ว
วินได้ยินอย่างนั้น ก็หันมาทางภูมิในทันที ด้วยสายตาที่ไม่มีใครสามารถอ่านออกได้เลย แต่สายตานั้นกำลังบ่งบอกว่าเจ้าของดวงตาคู่สวยนั้นกำลังเจ็บปวด มันกำลังแสดงความรู้สึกให้กับเจ้าของของมันที่ไม่สามารถแสดงออกได้ทางอื่น แต่แค่แวบเดียวเท่านั้นวินก็สามารถปรับดวงตาของเค้าให้กลับมาเป็นปกติได้เหมือนเดิม
"ถ้ามึงสามารถดูแลต้าได้ดีอย่างที่มึงว่าจริง ก็ตามสบาย " วินพูดอย่างกะว่าเค้าไม่สนใจยี่หระต่อสิ่งนั้น แต่ภายในของเค้ากำลังโดนน้ำท่วม จนเกือบจะเอ่อล้นออกมาข้างนออกอยู่แล้ว วินคิดว่ามันแปลกดีนะ ปกติเค้าเป็นคนที่เข้มแข็งมาก แทบจะไม่เคยร้องไห้ เลย แต่ตั้งแต่ที่เค้าได้เจอกับต้า เค้ารู้สึกว่าอะไรในตัวเค้าเปลี่ยนไปหลายอย่าง รวมทั้งไอ้ความรู้สึกบ้าๆแบบนี้ด้วย
พูดเสร็จวินก็ลุกเดินออกไปเลย
ในระหว่างนั้นหมอก็ออกมาจากห้องตรวจของต้า
"คนป่วยได้สติแล้วนะครับ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว สามาถเข้าเยี่ยมได้นะครับ" หมอบอก
"ขอบคุณครับหมอ" พูดเสร็จภูมิก็วิ่งไปหาต้าทันที
"มันไม่อะไรจริงๆหรือครับหมอ" เคถามขึ้นอย่างสงสัยในบางอยย่าง
"ค...คะ... ครับ... ทุกอย่างเรียบร้อยดี งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ" แล้วหมอก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้เคยืนคิดสงสัยอะไรอยู่
วินเองก็ได้ยินทุกคำพูดจากกปากหมอเหมือนกัน แค่นั้นเองสิ่งที่วินต้องการ แค่ต้าปลอดภัยในตอนนี้ นั้นคือสิ่งที่เค้าต้องการที่สุด แต่ตอนนี้เค้ายังไม่กล้าเอาหน้าชั่วๆไปให้ต้าเห็น เพราะที่ต้าเป็นอย่างนี้ วินคิดเสมอว่าเป็นเพราะตัวเค้าเองทั้งหมด ขอโทษ
"ปัง ปัง ปัง" เสียงเคาะประตังขึ้น ต้าใจจดใจจ่อกับการมาของใครคนนั้น แต่
"ต้าเป็นนยังไบ้างครับ ยังเจ็บตรงไหนอีกรึป่าวครับ รู้ป่าววครับว่พี่เป็นห่วงแค่ไหน " ภูมิถามเป็นชุดทันทีพร้อมวิ่งถลาไปที่เตียงต้าทันที
ต้ายังไม่ตอบอะไร เพราะตอนนี้สายตาของเค้าในตอนนี้กำลังมองหาใครคนนั้นอยู่ แต่เค้าก็ต้องผิดหวังอีกครั้งเพราะไม่มีแม้เงาของเค้า
"ว่าไงล่ะครับต้า ยังเจ็บอยู่อีกเหรอครับ ถึงไม่ตอบพี่" ภูมิเรียกสติต้ากลับคืนมา
"ครับพี่ภูมิ ผมหายดีแล้วครับ ขอบคุณครับที่เป็นห่วง แล้วพี่วิ....."
"อย่าไปพูดถึงมันเ สงสัยกลับไปแล้วมั เห็นเดินออกไปข้างนอกเมื่อสักครู่นะครับ" ภูมิตอบอย่างหัวเสีย
"ไอ้ภูมิกลับก่อนเหอะ ต้าเค้าจะได้พักผ่อนบ้าง" เคพูดท้วงขึ้น เมื่อเห็นท่าทางภูมิจะยังไม่ยอมกลับและต้ายังดูเหนื่อยล้าอยู่
"แต่กูอยากอยู่เฝ้าต้านี่หว่า"
"ผมอยู่คนเดียวได้ครับ พี่ภูมิอย่าห่วงเลย อีกอย่างเดี๋ยวพี่วินคง........." ต้าพูดได้แค่นั้นก็หยุดพูดซะเฉยๆ เพราะเค้าเห็นแววตาของภูมิกำลังตัดพ้อเค้าอยู่
"พี่เป็นแฟนของต้ารึป่าวครับ "
"ครับ"
"งั้นพี่ก็แค่อยากดูแลคนที่พี่ฝากใจไว้ พี่ทำอย่างนั้นไม่ได้เหรอครับ" ภูมิอุทร
"ผมขอบคุณพี่ภูมิมากนะครับที่เป็นห่วงผมขนาดนี้ แต่ผมหายแล้วจริงๆนะครับ ผมไม่อยากให้พี่ภูมิต้องมานอนคุดคู้อยู่บนโซฟาตัวเล็กแค่นี้ เดี๋ยวปวดหลังแย่เลยนะครับ ผมเป็นห่วงพี่ภูมินะครับ " ต้ายิ้มประจบ
"เห้ย พวกมึง ลืมไปป่าวว่ายังมีกูอยู่ตรงนี้อีกคน" เคประท้วงขึ้นหลังจากถูกลืมไปนาน
"เงียบไปเลยมึง เวลาพูดของมึงรึป่าว คิดบ้างสิว่ะ" ภูมิแกลังหันดุเค
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ต้าปล่อยก๊ากออกมา
"ถ้าต้าคิดอย่างนั้นจริงๆ รู้ป่าวครับว่าพี่ดีใจแค่ไหนที่ต้าเป็นห่วงพี่"
"ผมก็เป็นห่วงพี่จริงๆนิครับ ป่าวโกหกซะหน่อย" ต้าพูดยืนยัน
"งั้นพี่กลับก่อนก็ได้นะ รักษาตัวดีดีนะ แล้วพรุ่งนี้พี่จะรีบมาแต่เช้าเลยนะ จะมาทานข้าวเช้าด้วย พี่กลับก่อนนะครับ" ภูมิยอมกลับในที่สุด
"หายเร็วๆนะ ต้า" แล้วภูมิบเคก็ออกไป
"พี่วินใจร้ายที่สุด ต้าเกลยดพี่วินแล้ว ดีแล้ว ไม่ต้องมาเลย อยู่คนเดียวก็ได้ ไม่ง้อหรอกคนใจร้าย" ต้าโมโหปนน้อยใจวิน จึงตะโกนออกไป
แต่ต้าไม่รู้หรอกว่าคนที่เค้าเพิ่งบอกว่าเกลียดอยู่เมื่อกี้ กำลังยืนอยู่หน้าห้องของเค้า และเค้าคนนั้นก็ได้ยินทุกคำพูดของต้า เหมือนเดิม เค้าคนนั้นก็เดินออกไป แต่เค้าไม่ได้ไปไหนไกลหรอกตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว เค้าแค่ไปนั่งในสวนโรงบาล ที่ซึ่งเค้าสามารถมองเห็นห้องของต้าได้อย่างชัดเจน แค่นั้นเอง
"พี่วินใจร้าย ใจร้ายที่สุด ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ผมก็ไม่เคยเกลียดพี่วินลงสักที"
ถ้าวินจะอยู๋ฟัง...เค้าคงจะได้ยินประโยคนี้
ตกดึกคืนนั้น
"กึก กึก ๆๆๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ๆๆๆๆๆ" มีเสียงฝีเท้าคนเดินมายังห้องของต้า
"ซวยแล้วเรา มีขโมยในโรงบาลด้วยเหรอว่ะ รู้งี้ให้พี่ภูมิอยู่ด้วยก็ดี เพราะพี่วินคนเดียวเลย" ตอนนี้ต้ากลัวสุดๆ คนที่เค้าคิดถึงเป็นคนแรกคือ วิน แทนที่จะเป็นภูมิ ซึ่งเป็นแฟนของเค้า
"แกล้งหลับไปก่อนล่ะกัน มีไรเดี๋ยววกดกริ่งเรียกพยาบาลล่ะกัน" แล้วต้าก็แกล้งหลับไป
แล้วต้าก็รู้สึกว่ามีมืออุ่นๆ มาจับที่มือของเค้าไว้อย่างแผ่วเบา ตอนนี้ต้ากำลังหลับตาอยู่ แต่ต้าจำได้ดีว่าสัมผัสนี้เป็นของใคร เพราะสัมผัสแบบนี้ มีแค่คนเดียวเท่านั้น ในที่สุดเค้าก็มา ในที่สุดพี่วินก็มา แต่ต้าก็ยังแกลังหลับต่อ
"ต้า นายคงจะเกลียดพี่ชายคนนี้มากเลยสินะ แต่มันก็สมควรแล้วที่นายจะเกลียดพี่ มันสมควรแล้วจริงๆ เพราะพี่ นายจึงต้องมาอยู่ในห้อง สี่เหลี่ยมแคบๆนี้ มันสมควรแล้วล่ะที่สมควรจะได้รับความเกลียดจากนาย" วินพูดไปแต่มือก็จับมือของต้าเอาไว้อย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวต้าจะตื่น อีกมือหนึ่งก็จับและลูบแก้มของต้าไปมาอย่างเบามือเช่นกัน
'ใครที่ไหนเค้าเกลียดพี่กันล่ะ คิดไปเอง คนสุดท้ายที่ผมจะเกลียดในโลกนี้คือ พี่วินนะครับ' แอบเถียง แต่ได้แค่ในใจเท่านั้น
"พี่ไม่มีคำแก้ตัวใดๆๆทั้งสิ้นต่อนาย เพราะพี่ทำทุกอย่างเพราะพี่อยากทำ "
"ตั้งที่พี่เจอนาย พี่รู้สึกว่าพี่เปลี่ยนไปหลายอย่าง"
"จากทีเมื่อก่อนพี่เป็นคนพูดน้อยกว่านี้ แต่พอเจอนายพี่พูดเยอะขึ้นมาก แต่เฉพาะกับนายเท่านั้น"
"พี่ไม่เคยแคร์ใคร แต่พอเจอนายพี่กลับแคร์นายไปซะทุกเรื่อง"
"พี่ไม่เคยยุ่งวุ่นวายเรื่องคนอื่น แต่พอนายเข้ามา พี่กลับเป็นคนขี้บ่น อารมเสีย หงุดหงิด อยากกรู้อยากเห็นเรื่องนายไปซะทุกอย่าง แต่มันก็เป็นเฉพาะกับนายเท่านั้น"
"นายไม่รูหรอกว่า พี่โมโหแค่ไหนตอนที่นายไปกับคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่พี่"
"คงเป็นเพราะพี่เห่อน้องชายอย่างนายมากเกินไป ก็พี่ไม่เคยมีน้องชายมาก่อน พี่เลยไม่รู้ว่าความรู้สึกของพี่ชายที่มีต่อน้องชายมันจะเหมือนอย่างนี้รึป่าว"
"แล้วพี่ชายดีดีเค้าต้องทำไรบ้างให้น้องชาย"
"แล้วพี่ชายที่ดี เมื่อน้องมีแฟนจะต้องดีใจหรือเสียใจ"
"แล้วมัน.มีนยังมีไรอีกมากมายที่พี่ไม่รู้ พี่ไม่รู้เลย "
"ไม่รู้แม้กระทั่งความรู้สึกของตัวเอง"
"แต่สิ่งหนึ่งที่พี่รู้ คือพี่อยากให้นายมีความสุข พี่ไม่อยากให้นายร้องไห้ พี่ไม่อยากให้นายเจ็บ"
"พี่อยากเห็นแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความน่ารักของนายเท่านั้น แม้พี่จะต้องยืนมองอยู่ห่างๆ พี่ก็มีพอใจแล้ว"
"พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆที่ทำเราเสียใจและร้องไห้มาตลอด พี่คงไม่สามารถดูแลนายได้อีกต่อไปแล้ว "
"พี่ไม่มีคำแก้ตัวใดๆทั้งสิ้นกับสิ่งที่ผ่านมา พี่บอกได้แค่ได้แค่ เสียใจ"
แล้วต้ากรู้สึกว่า มีหยดน้ำอุ่นๆตกใส่มือของเค้า ในตอนแรกดูเหมือนจะ2-3 หยด แต่ตอนนี้ดูเหมือนกับว่ามันจะไม่สามารถหยุดไหลได้อีกแล้ว
'พี่วินร้องไห้ทำไมครับ พี่วินไม่ผิดนะครับ ผมผิดเองที่ไม่เชื่อฟังพี่วินครับ'
'พี่วินเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับผม'
'พี่วินอย่าร้องไห้เพราะผมนะครับ ไหนพี่วินบอกว่าจะปกป้องผมไงครับ แต่ตอนนี้พี่วินกลับทำให้ผมเจ็บ มันเจ็บตรงนี้ ที่ใจ อย่าร้องนะครับพี่วิน'
'ผมขอโทษนะครับที่ผมไม่สามารถปลอบพี่วินได้ ผมมันเป็นน้องที่แย่มากๆ'
'ผมรักพี่วินนะครับ'
'แล้วเราจะมาเริ่มกันใหม่กับสิ่งใหม่ๆที่ผมได้รับรู้นะครับ'
"พี่เหมือนคนบ้าเลยนะ นั่งพูดอยู่คนเดียว"
"แต่ก็ดีเหมือนกัน พี่จะได้พูดบ้าง เพราะถ้านายตื่น นายคงไม่ยอมนอนนิ่งให้พี่พูดอย่างนี้หรอก"
''แต่ก็อย่านานนักล่ะ เพราะพี่เหงา มันเหงามากเลยนะ ก่อนที่นายจะมาเป็นน้องชายพี่ พี่ไม่เคยรู้จักคำนี้เลย แต่พอนายเข้ามา พี่กลับคุ้นเคยกับคำๆนี้ ในตอนที่นายไม่อยู่"
"แต่พี่ก็คงต้องฝึกให้ชินกับมัน เพราะอีกไม่นานนายก็จะไม่อยู่กับพี่แล้วใช่ป่าว นายก็ต้องไปอยู่กับคนของนาย"
'คิดเอง เออเอง'
"แต่พี่ก็จะคอยดูแลนายเหมือนเดิมนะ แม้มันจะห่างๆก็ตาม"
'ผมไม่ไปจากพ่ีวินหรอกครับ '
"หลับฝันดีนะครับน้องชายของพี่ พี่อยู่ไม่ไกลจากนายหรอก แม้นายจะมองพี่ไม่เห็น แต่พี่จะเห็นนายอยู่เสมอ พี่ยังอยู่ข้างนายเสมอ"แล้ววินก็จูบหน้าผากต้าเบาๆ ตอนนี้วินรู้สึกสงสัยตัวเองว่า ทำไมเค้าอยากทำแบบนี้กับต้า พ่ีชายทุกคนอยากจูบน้องชายตัวเองแบบนี้รึป่าว แล้วเค้าก็เดินออกไปอย่างไร้ร่องรอย
แต่วินหารู้ไม่ว่า เบื้องหลัง หลังจากที่เค้าออกไป
กำลังมีคนยิ้มจนแก้มจะฉีกเลยหูไปแล้ว
"ฝันดีเช่นครับ พี่ชาย.................ของผม" ทำไมรอยยิ้มของต้าช่างเจ้าเล่ห์อย่างนี้
-
ต้าอยู่โรงพยาบาล 5 วัน ทุกวันจะมีภูมิมาเยี่ยมคุยด้วยนานๆ พอถึงตอนเย็นก็กลับ
แต่ในทุกๆคืน จะมีคนมาคุบกับต้า บอกให้ต้านอนหลับฝันดี ให้หายไวๆ และจบด้วยการจูบที่หน้าผากเบาๆทุกคืน และทุกคืนต้าก็จะนอนหลับด้วยรอยยิ้มทุกคืน
แล้ววันนี้เช้าต้าก็จะออกจากโรงบาล
“พี่มารับกลับบ้านแล้วครับ” ภูมิมารับต้าตั้งแต่เช้ากับเค
“ต้า วินมันมาเยี่ยมนายบ้างรึป่าว พี่มายังไม่เคยเห็นหน้ามันเลยซักครั้ง” เคถาม
ต้าเองก็อึกอักที่จะตอบ “คือ....คือ.. อืม... คือพี่เค้าคงไม่ว่างอ่ะครับ ผมไม่เคยเห็นเลย เค้าไม่เคยมาเลยซักวันเดียวครับ ” ต้าตอบออกไปอย่างนั้น แต่ในใจนี่สิ ‘แต่ตอนกลางคืน พี่วินมาเยี่ยมผมทุกคืนเลยครับ อิอิอิ ผมไม่ได้โกหกพี่ๆนะครับ พี่วินเค้าไม่มาตอนกลางวันเอง ผมเลยไม่เห็นเค้าในตอนกลางวัน’
“มันไม่มาก็เรื่องของมัน กูคนเดียก็สามารถดูแลต้าได้อยู่แล้ว” แล้วภูมิก็หันไปยิ้มกับต้า
“ครับพี่ภูมิ” ต้าก็ยิ้มตอบซะงั้น
แล้วต้าก็ออกจากโรงบาลโดยมีภูมิและเคมาส่ง โดยปราศจากเงาของวิน คิดๆไปมันก็น่าน้อยใจอยู่นะ ต้านั่งหน้าเศร้าเลย
ภูมิเห็นอย่างนั้นเลยถามออกไป
“ต้าแน่ใจนะครับว่ายังอยากอยู่ที่นี่กับไอ้วินต่อไป”
ภูมิถามต้าย้ำอีกครั้ง ทั้งที่ระหว่างทางก็ถาม มาตลอด
ต้าเองก็ยังยืนยันคำตอบเดิม คืออยู่กับวินต่อไป เพราะตราบใดที่วินยังมไม่ออกปากไล่เขา เขาก็จะยังอยู่ต่อไป
“ครับ พี่ภูมิ ผมอยากอยู่กับพี่วิน พี่ชายของผมครับ” ต้าตอบด้วยรอยยิ้มที่มีความมั่นใจเต็มร้อย
“งั้นก็ตามใจต้าล่ะกันนะครับ มีไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเลย อย่าลืมนะครับว่าเราเป็นไรกัน...ห้ามเกรงใจพี่เด็ดขาดนะ” ภูมิบอกในตอนท้าย
“ครับพี่ภูมิ” ต้าเองก็ตอบไรมากกว่านี้ไปไม่ได้
แล้วภูมิกับเคก็พาต้ามาส่งถึงห้องแล้วก็กลับออกไป
เหลือเพียงต้าคนเดียวที่อยู่ในห้อง
“ห้องนอนนี่สินะ ที่เราคิดถึงอยู่ทุกคืนเลย ”
“แล้วเจ้าของห้องหายไปไหนนะ ปล่อยให้ห้องรกอย่างกะรังหนูอย่างนี้ได้ยังไง เห็นที่ต้องจัดการซะหน่อยแล้ว”
แล้วต้าก็จัดการตัวเองให้เป็นผู้จัดการบ้านในทันที
ซึ่งก็เล่นเอาเหนื่อยไปเหมือนกัน
“เอ้อ เสร็จซักที กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยไปเหมือนกันนะนี่ ” แล้วต้าก็ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็มานอนเล่นที่หน้าทีวี เพื่อรออีกคนกลับมา
ต้ารอจนเกือบ 2 ทุ่ม
“แกร็กๆๆๆๆ” เสียงไขกุญแจประตู
.”พี่วินกลับมาแล้ว ”.ต้ายืนยิ้มรอรับวิน แต่หน้าตาต้องเปลี่ยนทันทีเมื่อเห็นว่าวินไม่ได้มาคนเดียว
“อ้าว ต้ากลับมาแล้วเหรอ ดีแล้ว ไอ้ภูมิไปรับล่ะซิ”วินยืนโซเซ ต้องให้ใครอีกคนคอยประคองเอาไว้
“ใครเหรอค่ะวิน หน้าตาน่ารักเหมือนคุณจังเลยค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นพูดไปก็คลอเคลียวินไป
“น้องชายของเราเอง เค้าเพิ่งออกจากโรงบาลอ่ะ” วินตอบไป พร้อมกับจ้องหน้าต้าตลอด
“งั้นเหรอค่ะ ว่าแล้วเชียวว่าทำไมหน้าตาคล้ายกันจัง”
“คุณว่างั้นเหรอเมย์” วินพูดพร้อมกับยิ้มเยาะไปทางต้า
“พี่วินเมามาเหรอครับ” ต้าได้โอกาสพูดบ้างหลังจากที่กลายเป็นอากาศมานาน
“พี่คงดื่มนมมามั้ง สภาพถึงได้เป็นอย่างนี้” วินตอบกวนซะงั้น คนเค้าเป็นห่วงยังไม่รู้อีก
“วินก็ ทำไมตอบน้องเค้าไปแบบนั้นล่ะค่ะ ดูซิหน้าซีดเลย”ปากพูดดี แต่ตานะเป็นประกายเชียวที่เห็นต้าโดนวินประชดให้
“เอ้อ... ต้าคืนนี้นายนอนหน้าโซฟาไปก่อนนะ พอดีเพื่อนพี่เค้าจะค้างที่นี่ด้วย”
..”ครับพี่วิน” แล้วต้าก็เข้าไปเอาที่นอนกับผ้าห่มออกมานอนข้างนอก ‘เพื่อนมานอนด้วย เชื่อตายล่ะว่าแค่เพื่อน ออเซาะกันซะขนาดนั้น’ ต้าบ่นคนเดียว
ในห้องอน
“ห้องแต่งได้น่ารักดีนะค่ะวิน” เมย์พูดพร้อมกับสำรวจไปทั่วห้อง
“ฝีมือต้าเค้าอ่ะ” วินพูดไปยิ้มไปเมื่อนึกถึงคนที่จัดหห้องนี้ เมื่อเช้าตอนที่เค้าออกไปห้องยังรกอยู่เลย แต่พอกลับมาห้องกลับเรียบร้อยซะขนาดนี้
..”วินหายเมาแล้วเหรอค่ะ” เมย์ถามขึ้นหลังจากที่เห็นว่าวินไม่เหมือนคนเมาแล้ว
“อืม ผมหายเมาแล้ว” วินตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“หายเมาเร็วจังนะค่ะ” แล้วเมย์สำรวจห้องไปเรื่อยจนเจอกับอะไรบางอย่าง
"อืม ผมไปอาบน้ำก่อนนะ " แล้ววินก็ทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำ
“ว้าว วินค่ะอันนี้สวยจังเลยค่ะ ตุ๊กตาปั้นตัวนี้ ใครให้มาเหรอค่ะ" เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับจะเอามือไปแตะตุ๊กตาปั้นตัวนั้นทันที
แต่ก่อนที่จะโดนตุ๊กตาตัวนั้น ก็
"ห้ามแตะต้องนะ" วินเห็นเข้าก็รีบดึงมือของเมย์ทันทีและตะคอกใส่เธอ
"โอ๊ย วินเมย์เจ็บนะค่ะ ทำไมค่ะวิน ทำไมเมย์จึงแตะต้องมันไม่ได้" น้ำเสียงของเมย์ในตอนนี้บ่งบอกได้ชัดเจนว่ากำลังเดือด
"ห้ามแตะต้อง"
""จับนิดจับหน่อยไม่ได้เหรอค่ะ กลัวสึกหรอรึไง" เมย์แขวะให้
"สกปรก" วินว่าอย่างจงใจ
"ว่าไงนะ"
"อย่าเอามือสกปรกของเธอไปแตะต้องมันนะ"
"บ้าที่สุดเลยนะ วินอ่ะ"แล้วเมย์กะฟัดกระเฟียดเข้าห้องน้ำไป
"ใครก็แตะต้องไมได้หรอก สิ่งนี้คือของฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันสัมผัสมันได้คนเดียวเท่านั้น เพราะต้าตั้งใจทำสิ่งนี้ให้ฉันคนเดียวเท่านั้น"
วินจับตุ๊กตาปั้นตัวนี้ด้วยความรักทั้งหมดที่เค้ามี เพราะมันคือตัวแทนความทรงจำดีดีระหว่างเค้าและต้า
เมื่ออกมาเมย์ก็จัดการเรื่องทีนอนทันที
“จะให้เมย์นอนฝั่งซ้ายหรือขวาค่ะวิน ”
....”แล้วแต่เมย์สิ” วินตอบพลางขนผ้าห่มกับหมอนมานอนที่พื้นแทน
“อ้าว แล้วนั่นวินจะทำไรค่ะ” เมย์เห็นเข้าก็ตกใจ
“ก็จะนอนไง เมย์นอนบนนั้นไปเหอะ ผมไม่ชอบนอนเบียดกับใคร มันหายใจไม่ออกนะ ”
.”แต่วินค่ะ...”
..”นอนไปเหอะ... ผมไม่ชอบคนเรื่องมาก” แล้ววินก็นอนหลับไปทันที ปล่อยให้เมย์นั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่บนเตียงคนเดียว
“บ้าที่สุดเลย จะเอาชั้นมาไว้บูชารึไง รู้งี้ไม่มาด้วยหรอก”
วินหลับลงไปอย่าง่ายดาย เพราะ 5 วันที่ผ่านมา วินแทบไม่ได้นอนไม่ได้กินตลอดทั้งวันทั้งคืนเลย เพราะมัวแต่เป็นห่วงต้า
ตอนนี้ไฟในห้องถูกปิดไปแล้ว
ที่หน้าห้องดูทีวี
“รีบปิดไฟนอนเชียวนะ กลัวเสียเวลารึไง เราเพิ่งออกจากโรงบาล แทนที่จะให้นอนสบาย กลับไล่ให้มานอนบนโซฟาเล็กๆแบนี้ คิดแล้วน่าน้อยใจชะมัด” ต้าคิดได้อย่างนั้นก็ปาหมอนไปที่หน้าห้องนั้นทันที แต่ก็ต้องตามไปเก็บกลับมา เพราะมันมีหมอนแค่ใบเดียว
-
ตอนเช้า
"ก็อกๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงเคาะปรูดังขี้นที่หน้าห้องนอนของวิน
"ผมเข้าไปได้ป่าวครับพี่วิน" ต้าถามขึ้น
"ใครไปดึงขานายไว้ล่ะ อยากเข้าก็เข้ามาสิ" เสียงวินตอบออกมาโดยไม่เปิดประตู
"ก็ถ้าเข้าไปแล้วผมจะเจอไรบ้างล่ะ " ต้าว่าเสียงงอนๆ
"แล้วว่าแต่นายอยากเจอไรล่ะ" วินตอบออกมาโดยที่ยังไม่เปิดประตูให้ เพราะประตูห้องไม่ได้ล็อก
"ก็ผมยังเด็กอยู่ ยังไม่อยากเห็นไรที่มันประเจิดประเจ้อ เดี๋ยวผมใจแตกใครจะรับผิดชอบล่ะ "
"เด็กจริงอ่ะ แต่เด็กเค้ามีแฟนไม่ได้นะ แต่นายมีแฟนแล้ว" ในตอนท้ายเสียงของวินแผ่วๆไป
"พี่วินครับ" ต้าเองก็ตกใจอยู่เหมือนกันที่จู่ๆวินก็เงียบเสียงไปเลย
"..........." เงียบ
"พี่วินครับ เป็นไรรึป่าว " ต้าเริ่มรู้สึกเป็นห่วงวิน
"............" เ งียบ
"พี่วินครับตอบผมด้วยสิครับ" นำ้เสียงต้าเริ่มร้อนรนน
"ตกลงเราจะยืนคุยกันแบบนี้ใช่ป่าว เข้ามาเหอะ ประตูไม่ได้ล็อก" วินตอบออกมาในที่สุด
"อ้าวประตูไม่ได้ล็อกก็ไม่บอก ให้เรายืนคอยตั้งนาน" แล้วต้าก็เปิดประตูเข้าไป
"......." ต้าเดินเข้าไปก็เห็นวินยืนยิ้มอยู่
"พี่วินครับ" ต้าเรียกชื่อวินแล้วก็สำรวจไปทั่วห้องเหมือนกำลังมองหาไรซักอย่างอยู่
"เมย์เค้าไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว พี่ให้เค้ากลับไปนานแล้ว โทษนะที่เมื่อคืนให้นอนข้างนอก" แล้ววินก็กำลังจะไปอาบน้ำ แต่
"พี่วินใจร้ายที่สุด พี่วินไม่ไปเยี่ยมผมที่โรงบาลเลย ทำไมครับ" จู่ๆต้าก็พูดเรื่องนี้ออกมา
"........" เงียบ
"พี่วินไม่รักไม่ห่วงน่องชายคนนี้แล้วเหรอครับ" นำเสียงของต้าบ่งบอกว่าว่ากำลังน้อยใจสุดๆ ต้าเองก็รู้ว่าวินไปเยี่ยมเค้าทุกวัน แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี ว่าทำไมวินต้องแอบไปหาเค้าตอนที่เค้านอนด้วย
"พี่ไม่ไปนายก็มีคนอื่นไปดูอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แล้วพี่มันจะไปสำคัญไรล่ะ"
"พี่ไม่รู้หรอกครับว่าพี่สำคัญกับผมแค่ไหน แล้วผมล่ะครับ สำคัญกับพี่แค่ไหน ไม่สิ ผมต้องถามว่าแล้วผมล่ะครับเคยสำคัญกับพี่บ้างรึป่าว" ตาของต้าเริ่มแดงๆ
"นายไม่ต้องรูหรอก พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ"
"พี่วินกำลังมีไรปิดบังผมรึป่าวครับ" ต้าถามแปลกๆ
วินเองเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกเหมือนมีไรสักอย่างมาตีที่หัว แปบนึงวินก็เรียกสติกลับมา
"ไม่นิ พี่จะมีไรไปปิดบังนายได้ล่ะ" วินหัวเราะกลบเกลื่อน
"จริงเหรอครับ พี่แน่ใจเหหรอครับ" ต้ายังคงคาดคั้นต่อ
"เอ๊ะ มึงจะเอาไง จะมากวนโมโหแต่เช้าเลยเหรอ " วินเริ่มโมโห
"ผมถามแค่นี้ ทำไมพี่วินต้องโกรธด้วยล่ะครับ"
"มึงจะเอาไงว่ามา กูรำคาญเต็มทนแล้ว"
ต้ารู้สึกเสยววาบในใจทันทีที่ได้ยินว่าวินกำ
งรำคาญเค้าเต็มทนแล้ว แล้ววินก็ตัดสินใจพูดมันออกไป
"พี่คงเห็นว่าผมโง่มากเลยใช่ป่าวครับ"
"แล้วมึงคิดว่ากูโกหกไรมึงล่ะ"
"พี่วินเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจดีที่สุด" ต้ายิ้มเยาะ
"มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้ต้า กูพี่มึงนะโว้ย " วินเริ่มคุมอารมไม่อยู่
"จริงเหหรอครับที่ผมเป็นน้องชายของพี่ แล้วพี่ก็เป็นพี่ชายของผมจริงเหรอครับ มันเป็นอย่างนั้นจริงเหรอครับ" ต้ามองวินด้วยสายตาแปลกไป
"พอเหอะ กูไม่อยากทะเลาะกับมึงตั้งแต่เช้า " วินบ่ายเบี่ยง
"ไม่อยากทะเลาะหรือไม่อยากคุยกับผมกันแน่ครับพี่วิน"
"ตกลงมึงจะชวนกูทะเลาะให้ได้เลยใช่มั๊ย"
"ป่าวนะครับ ผมไม่ได้มาชวนพี่ทะเลาะซะหน่อย ผมแค่อยากรู้ความจริงบางอย่างจากปากของพี่เองต่างหากครับ"
"ความจริงไรมึงอีกล่ะ" วินพูดในขณะที่หลบสายตาของต้า
"ความจริงที่ว่าผมเป็นใครสำหรับพี่กันแน่นะสิครับ " ต้าถามอย่างคาดคั้น
"ตลกนะมึง มึงก็น้องของกูไง ความจำเสื่อมรึไง" วินแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน
"พี่วินโกหกกันรึป่าวครับ พี่วินก็น่าจะรู้แก่ใจของพี่เองดีที่สุดนี่ครับ ทำไมต้องให้ผมถามซำ้แล้วซำ้เล่า" ต้าเริ่มเสียงสั่น
"กูบอกอีกครั้งเดียวนะว่ามึงเป็นน้องของกู และกูก็เป็นพี่ชายของมึง แล้วอย่ามาเซ้าซี้กูอีก" วินพูดเสร็จก็กำลังจะเดินออกไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อ
"พี่วินขี้ขลาด ผมไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ผมรักมากคนนึงจะเป็นคนขี้ขลาดได้ขนาดนี้"ต้าพูดด้วยเสียงกร้าวอย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อน
"มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้ต้า" วินเดินกลับมาหาต้าอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ไม่ดี
"งั้นพี่วินก็บอกมาสักทีสิครับ ความจริงที่พี่วินเก็บอยู่อ่ะ" ต้าพูดด้วยความนุ่มนวล
"ถ้ายังอยากจะอยู่กันต่อไป กูสั่งให้เลิกพูดเรื่องนี้อีกเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นมึงโดนดีแน่" วินพูดด้วยเสียงเหี้ยม
"ที่ผ่านมาผมยังโดนไม่พออีกเหรอครับพี่วิน ที่ผ่านมาผมยังเจ็บไม่หนำใจพี่อีกเหรอครับ ผมต้องเจ็บอีกเท่าไรล่ะครับ พี่จึงจะพอใจ "ต้าพูดออกมาด้วยเสียงอันสั่นเทา
วินได้ฟังอย่างนั้นก็รู้สึกสงสารและเห็นใจต้ามาก เค้าคิดว่านี่เค้าทำร้ายต้ามากขนาดนี้เลยเหรอ ต้าอยู่กับเค้าแล้วมันทรมานขนาดนี้เลยเหรอ แล้วถ้าเค้าปล่อยให้ต้าออกไปอยู่กับคนที่เค้าพอใจ ตัวเองจะอยู่ได้จริงๆเหรอโดยที่ไม่มีเงาของต้าอยู่ข้างเค้า วินทั้งโกรธทั้งเกลียดตัวเองที่ทำให้ต้าเสียใจ วินตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองอยู่สักครู่ แล้วก็ตัดสินใจพูดออกมา
"ถ้ามึงอยู่กับกูแล้วต้องเหนื่อยขนาดนั้น งั้นมึงก็ไปอยู่กับคนที่มึงคิดว่าเค้าทำให้มึงมีแต่ความสุขได้สิ" วินพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ต้าไม่รู้หรอกว่าภายในของวินตอนนี้มันบอบช้ำขนาดไหน
"นี่คือทางที่พี่วินคิดว่าดีที่สุดแล้วเหรอครับ" ต้าถามออกไปอย่างตกใจมากเพราะสิ่งที่เค้าเพิ่งได้ยินไปเมื่อกี้ได้กระชากใจเค้าไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"..............." วินไม่ตอบ แต่เค้าพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
"พี่วินรู้ป่าวครับว่าตอนนี้ผมปวดตรงนี้มากแค่ไหน " ต้าพูดพร้อมกับชี้ไปที่อกด้านซ้ายของตัวเอง
"ถ้ามันพูดได้ มันคงบอกว่าอย่าทำร้ายมันอีกเลย แค่นี้มันก็เจ้บ มันก็ปวดเจียนตายแล้ว" ตอนนี้ต้าเก็บน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
"นั่นไง พี่ไม่อยากทำให้นายเจ็บอีก งั้นนายก็ควรจะอยู่ห่างพี่ไว้ นายจะได้ไม่เจ็บอีก" แล้ววินก็เงยหน้าขึ้น เพื่อให้น้ำตามันตกในใจเค้าเพียงคนเดียว
"พี่ไม่อยากทำให้ผมเจ็บอีกจริงเหรอครับ แต่สิ่งที่พี่เพิ่งพูดออกไปเมื่อกี้มันฆ่าผมเลยนะครับ"
"พอได้แล้วต้า พี่ไม่อยากทำให้นายเจ็บอีก"
"พี่ทำให้ผมเจ็บมาตลอด อีกสักครั้งมันจะเป็นไรไปล่ะครับพี่วิน' ต้าพูดอย่างยิ้มเยาะ
"กูบอกให้หยุด" วิน
:"ไม่'
"พลั่กๆ!!!!!!!!"
"......" เงียบ
"......" เงียบ
"......" เงียบ
"......" เงียบ
"......" เงียบ
"ผมบอกแล้วไงครับพี่วิน ว่าอีกสักครั้งนึงพี่วินก็ยังทำให้ผมเจ็บได้" ต้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสงบ
"ต้าพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขอโทษ" วินบอกขอโทษต้า หลังจากที่เค้าได้ทำร้ายต้าอีกครั้งด้วยการต่อยที่หน้าของต้าอย่างเต็มแรง
"........" ต้ายืนนิ่งน่ำตาไหลนองหน้าไปแล้ว
"ต้าพี่ขอโทษ พี่ทำให้นายเจ็บอีกแล้ว นายจะเตะจะต่อยพี่ยังไงก็ได้ แต่อย่างเงียบอย่างนี้สิ" วินพูดด้วยเสียงสั่น
"........." เงียบ
"ต้าพี่ขอโทษ" วินพูดพร้อมกับก็มหน้าลงไปซุกที่ไหล่ของต้า ตอนนี้เค้าเก็บน้ำตาไม่อยู่อีกแล้ว
"ขอบคุณนะครับพี่วิน ที่วันนี้พี่ทำให้ผมได้รู้ว่า ผมมีค่ากับกับพี่แค่ไหน ผมได้คำตอบแล้วครับ ผมไม่เคยมีค่าอะไรสำหรับพี่เลย" ต้าพูดอย่างสงบและเดินออกไป
"ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ด้วยว่ะ"ต้าตะโกนออกไป พร้อมกับเตะทำลายข้าวของอย่างบ้าคลั่ง
-
ที่มหาวิทยาลัย
" ต้าทำไมมาคนเดียวล่ะ แล้วไอ้วินมันไปไหน " เคถามขึ้นเมื่อเห็นต้ามามหาลัยคนเดียว
"ไม่รู้สิครับ ผมรีบเลยมาก่อน งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับ" แล้วต้าก็ก้มหน้าเดินกำลังจะผ่านไป แต่
"ต้า หน้านายไปโดนอะไร ทำไมมันเขียวช้ำซะขนาดนั้นล่ะ' ภูมิถามขึ้นหลังจากที่เงียบมาตลอด
"ผมหกล้มในห้องนะ....." ต้าตอบไม่ทันเสร็จก็โดนขัดจังหวะซะก่อน
"มึงก็บอกไปสิต้า ว่ากูเป็นคนทำมึงให้หน้ายับซะขนาดนั้น" วินเดินข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน
"มึงทำให้ต้าเจ็บอีกแล้วเหรอไอ้วิน" ภูมิถามขึ้นอย่างโมโห
"ใช่ แล้วมึงจะทำอะไรกูล่ะ" วินถามออกไปคล้ายกับยั่วโมโหภูมิ
"กูก็จะทำแบบนี้ไงล่ะ ........พลั่ก .....พลั่ก่" เสียงที่ได้ยินตอนท้ายคือเสียงที่หน้าของวินโดนตั้นท์หน้าด้วยกำปั้นของภูมิ
"พลั่ก..... โครมๆๆๆ......ตุ๊บ....." เสียงที่ได้ยินทั้งหมดคือเสียงที่วินโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว
เคดูตกใจมาก แต่ต่างกับต้าที่ยืนดูอย่างเฉยชา
ส่วนตัววินเอง ก็ได้แต่ยืนเป็นกระสอบทรายอยู่อย่างเดียว
"มึง... ไอ้วิน ... ไอ้เลว ... มึงจะทำให้ต้าเจ็บไปอีกเท่าไรมึงจึงจะพอใจ" แล้วภูมิก็ต่อยหน้าวินอย่างบ้าคลั่ง
จนตอนนี้ใบหน้าของวินแทบไม่เหมือนผู้เหมือนคนเข้าไปทุกที
"ไอ้ภูมิ พอได้แล้ว เดี๋ยวไอ้วินมันก็ตายคามือมึงหรอก" เคทนดูไม่ได้อีกต่อไปแล้วจึงตะโกนห้ามออกไป
"นั่นแหละที่กูต้องการ" ภูมิตอบกลับมาในทันที แล้วยังคงสำเร็จโทษวินต่อไป
"ต้า รีบวิ่งเข้าไปห้ามไอ้ภูมิที ขืนปล่อยไปอย่างนี้ มีหวังไอ้วินตายคามือไอ้ภูมิแน่ "
"พี่วินสมควรได้รับอย่างนั้นแล้วครับ" ต้าตอบออกไปอย่างเย็นชาเล่นเอาเคอึ้งรับประทานไปเลย
"ต้า.........' เคแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลยที่ได้ยินแบบนั้น
"ผม... จะไปเรียนแล้วนะครับ " ต้ากำลังจะเดินออกไปพอดี แต่ก็หันไปสบตาของวินเข้าพอดี
สายตาของวินกำลังบอกว่า 'ขอโทษ' 'เสียใจ' 'ขอโทษ' มันเป็นสายตาของคนที่กำลังเรียกร้องความเห็นใจ เรยกร้องการได้รับการอภัย สายตาของคนทีกำลังสำนึกผิดอยู่ แต่แล้วต้าก็เดินออกไปจากตรงจุดนั้น โดยที่วินเองไม่รู้หรอกว่า ตอนนี้ต้ากำลังร้องไห้ ต้าเองก็กำลังเจ็บไม่แพ้วินเหมือนกัน
"ไอ้ภูมิพอได้แล้ว " ว่าแล้วเคก็วิ่งเข้าไปแยกทั้งคู่ให้ออกจากกัน
"มึงจำไว่นะไอ้วิน กูจะฆ่ามึงแน่ ถาหากมึงทำให้ต้าต้องเจ็บอีกแค่ครั้งเดียว"แล้วภูมิก็วิ่งตามต้าออกไป
"ไอ้วินมึงเป็นไงบ้าง ไปหาหมอดีกว่าว่ะ' เควิ่งเข้าไประคองต้าให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
"กูสมควรจะได้รับแบบนี้แล้วล่ะ มันสมควรที่สุดแล้ว" วินพูดด้วยรอยยิ้ม
"มึงจะบ้าไปแล้วเหรอ มึงทำแบบี้เพื่ออะไร หรือเพื่อใครว่ะ"
"กูอยากกลับหอ" วินเลี่ยงไม่ตอบคำถามนี้ เพราะตัวเค้าเองรู้ดีที่สุดว่าเค้าทำไปเพื่ออะไร และเพื่อใคร
"งั้นกูไปส่งนะ"
"อืม"
ที่หอพักของวิน
"ให้กูอยู่เป็นเพื่อนก่อนรึป่าว"
"ไม่อ่ะ กูอยู่คนเดียวได้ มึงไปเรียนเหอะ ขอบใจมากว่ะ"
"มึงกับต้าเป็นพี่น้องกันจริงๆเหรอ" เคถามขึ้นเล่นเอาวินงงไปเหมือนกัน
"ทำไมมึงถามอย่างนั้นล่ะ"
"ป่าว .... กูแค่อยากรู้"
"เป็นคำถามที่แปลกดีนะ..... กลับไปได้แล้ว ... กูอยากนอน...."
"ถ้ามึงต้องการ" แล้วเคก็เดินออกไป"
ที่มหาวิทยาลัย
เครีบกลับมาที่มหาลัย แล้วตรงไปหาภูมิกับต้าทันที
"ต้าพี่ว่านายควรรีบไปดูไอ้วินมันหน่อยดีกว่านะ มันอาการน่าเป็นห่วงมากเลย ยังไงพวกนายก็เป็น พี่........น้อง.......กัน"
"จะไปดูมันทำไมไอ้คนเฮงซวยแบบนั้น" ภูมิพูดขึ้นอย่างหัวเสีย
"พี่ภูมิครับ... อย่าว่าพี่วินแบบนั้นนะครับ" ต้าพูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาทว่าแข็งกระด้าง
"พี่แตะต้องไอ้วินมันไม่ได้เลยใช่ไหม" ภูมิเองก็หัวเสียเหมือนกัน
"ยังไงพี่วินก็เป็นพี่ชายของผม"
"พอไดเล้ว ... อย่ามาเถียงกันเลย ต้านายรีบไปดูวินเหอะ" เคเห็นท่าจะไม่ดี เลยรีบแยกทั้งคู่ออกจากกัน
"ครับ... งั้นผมไปก่อนนะครับพี่เค "
"ไปเหอะ"
"พี่ภูมิ ไว้เย็นนี้ผมโทรหานะครับ" ต้าหันไปพูดกับภูมิบ้าง
"พี่ยังรอนายได้อีกใช่ไหมต้า" ภูมิถามขึ้น
"--------" ต้าไม่ตอบ แต่ยิ้มออกมา แล้วก็วิ่งออกไปทันที
"เค .... มึงเห็นสายตาของพี่น้องคู่นี้ป่าวว่ะ"
"อย่าคิดมากกเลยภูมิ ......... พี่น้องกัน มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว"
"กู... กูก็หวังอย่างนั้น"
-
ต้ารีบกลับมาที่หอพักทันที หลังจากที่แยกกับภูมิและเค
ต้ากลับมาถึงห้อง ก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันที โดยที่ไม่ได้เคาะประตู
ภาพที่ต้าเห็นทำให้เค้ารู้สึกเศร้าใจมากๆ
วินนอนอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ด้วยใบหน้าที่มีรอยแผลเต็มไปหมด มีรอยเลือดเกรอะกรังอยู่ริมฝีปาก
เสื้อผ้าก็ฉีกขาด ฝุ่นเประเปื้อน ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าบวม รวมสภาพแล้วแทบไม่เหมือนผู้เหมือนคน แต่ในสายตาของต้า ไม่ว่าวินจะอยู่ในสภาพไหน พี่วินคือคนที่ดูดีที่สุดในสายตาของเค้าอยู่แล้ว
วินนอนเหยียดยาวอย่างกับคนที่ไร้ชีวิตแล้ว มีเพียงหน้าอกที่ยังกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจเท่านั้นที่ยังบอกให้รู้ว่าวินยังมีลมหายใจอยู่
"พี่วิน... ทำแบบนี้เพื่ออะไร....." ต้าพูดในขณะที่ขยับตัวมาใกล้ๆวินในทันที
"........." เงียบ
"พี้วินทำแบบนี้เพื่อต้ารึป่าว ... ถ้าใช่.... ต้าบอกได้เลย ว่าต้าไม่ต้องการ" ต้าพูดด้วยน้ำสียงเศร้าสร้อย
"............" เงียบ
"พี่วินเจ็บตรงไหนบ้าง ......แล้วเจ็บมากมั๊ย"
"......." เงียบ
"พี่วินห้ามทำแบบนี้อีกนะ .........หากพี่วินทำแบบนี้อีกแค่ครั้งเดียว ผมจะไม่ให้อภัยพี่อีกเลย" ตอนนี้น้ำตาของต้าไหลลงบนใบหน้าของวินแล้ว
"............"เงียบ
"พี่วินนอนพักก่อนนะครับ .... เดี๋ยวผมไปเอายามาทำแผลให้นะ .....อย่าแอบหนีไปวิ่งเล่นนะครับ....." ต้าพูดด้วยเสียงที่ยากจะคาดเดาเหลือเกิน
ตอนที่ต้ากกำลังจะดินไปเอากล่องยา ก็มีมือดีมาดึงตัวของต้าจนล้มลงไปทับใครอีกคนที่นอนอยู่
"พี่วิน" ต้าตกใจมาก เพราะคิดว่าวินนอนหลับอยู่
"หายโกรธพี่แล้วนะครับต้า " วินทำหน้าน่าสงสารเพื่อเรียกคะแนนสงสาร
"พี่วิน......ไม่ได้หลับมาตลอดเลยใช่มั๊ย"
"พี่หลับจริง.. แต่พี่รู้สึกตัวตอนที่มีคนมาคุยอะไรไม่รู้ใกล้หูพี่"
"งั้นก็แสดงว่าพี่........."
"ใช่ครับ.... พี่ได้ยินหมดทุกคำที่ต้าพูด"
"ก็ดีครับ พี่จะได้รู้ว่า ผมเป็นห่วงพี่แค่ไหน ถึงแม้ว่าพี่จะทำให้ผมเจ็บอีกกี่ครั้ง" แล้วต้าก็ก้มหน้าลงทันที
"พี่ขอโทษ พี่ไม่ดีเอง พี่ถึงบอกไง ว่าพี่สมควรจะได้รับแบนี้แล้ว "
"ผมก็ว่างั้นแหละครับ"
"พี่รู้ไง ว่าต้าไม่สามารถทำร้ายพี่ได้หรอก พี่เลยเลือกทำแบบนี้ไง"
"โดยการไปยืนให้พี่ภูมิต่อยเกือบเอาชีวิตไม่รอดนี่นะ" ต้าประชดเข้าให้
"แต่มันก็คุ้มไม่ใช่เหรอ อย่างน้อย พี่ก็ได้รู้ว่าต้ายังห่วงแลยังแคร์พี่อยู่เหมือนเดิม"
"ใครบอกพี่อย่างนั้นไม่ทราบ"ต้าทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"การกระทำของนายไง" วินยิ้ม
"แล้วพี่วินล่ะมีไรจะบอกต้าป่าว"
"สักวันนึงพี่สัญญาว่าพี่จะบอกนายเป็นคนแรกเลย"
"แล้วผมจะรอวันนั้นนะครับ"
แล้วต้าก็ไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้วิน
"โอ๊ย.... ต้า นายจะช่วยหรือจะฆ่าพี่กันแน่นี่ เจ็บจะตายอยู่แล้ว" วินร้องโอดโอยในขณะที่ต้าทำแผลให้
"เพิ่งจะนึกออกเหรอพี่วินว่ากำลังเจ็บอยู่อ่ะ"
"พี่เข้มแข็งไง เลยอดทนไว้"
"เอ้า... เสร็จแล้ว"
"ต้า.... นายไม่โกรธพี่นะ" วินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง
"ไม่มีสักครั้งนะครับที่ผมจะเคยโกรธพี่วิน" ต้าตอบด้วยรอยยิ้ม
"พี่รู้สึกแย่ที่สุดเลย"
"มันไปผ่านไปแล้วครับพี่วิน ลืมมันซะเถอะ .....ผมก็จะลืมมันเหมือนกัน"
"แต่นายจะไม่ลืมพี่ใช่ไหม"
"ครับ.....ตราบใดที่พี่ยังต้องการผมอยู่"
"แล้วถ้าพี่ต้องการให้นายอยู่กับพี่ตลอดไปล่ะ......... นายจะว่ายังไง"
"อนาคต ผมตอบไม่ได้หรอกครับ"
"พี่ขอโทษ ที่ตอนนี้พี่ยังไม่พร้อมอะไรทั้งนั้น.......พี่ยังบอกนายไม่ได้"
"เมื่อพี่พร้อมจะบอก ผมก็พร้อมที่จะฟัง... อย่าคิดมากเลยครับ"
"พี่หวังว่าวันนั้นคงไม่สายเกินไปนะ"
"ไม่รู้เหมือนกันครับ"
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไป ต่างคนต่างก็แยกย้ายไปภารกิจของตนเอง
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมเขียนขึ้นสมัยเรียนครับ
ภาษา สำนวน เลยยังไม่ค่อยเข้าที่เท่าไร
แต่ตั้งใจมากนะครับ
กว่าจะเขียนจบนานเลย
ฝากด้วยนะครับ
อ่าน "ตกลงเราเป็นอะไรกันฯ..." เสร็จ ก็แวะมาอ่านเรื่องนี้ด้วยนะครับ
รับรองความ...........ครับ
-
แปะก่อนเย็นๆตามอ่าน 555
-
อ่านรวบเดียวจบ :-[
หนุกดีครับ :impress2:
ว่าแต่เมื่อไหร่ความจริงจะเปิดเผยเนี่ย :call:
คงไม่นานเท่าโจ๊กจูนนร๊าพี่ดิวอี้ :กอด1:
-
:mc4: :mc4:
แอร๊ยยยยยยยย เพิ่งเห็นนนนน
เข้ามาตามด้วยคนแล้วกันเน้อ
:กอด1:
-
เรื่องสนุกดีครับ แต่รอลุ้นว่าถ้าต้ารู้ความจริงหรือจำเรื่องราวในอดีตขึ้นมาได้จะเป็นยังไง ขนาดจำไม่ได้ยังมีเรื่องวุ่นวายขนาดนี้เลย......^_^
-
วันนี้ทั้งวินและต้า ตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นสบายใจในรอบหลายสัปดาห์เลยทีเดียว
“พี่วินแต่งตัวเสร็จยังครับ เดี๋ยวไปเรียนสายนะครับ ” ต้าพูดขณะที่สาละวนอยู่กับอาหารเช้า
“เออ! เสร็จแล้วเร่งอยู่ได้ เร่งมากนัก ก็มาช่วยพี่แต่งตัวซะเลยสิ”
“หืม ! ฝันไปเหอะ ! รีบมากินข้าวได้แล้วครับ”
“ออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“พี่วิน! ฮ่าๆๆๆๆๆ นี่คือสภาพของนักเรียนปีสามจริงเหรอครับ ผมคิดว่าเด็กอนุบาลสามซะอีก ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะพี่เลย ก็นายนั่นแหละที่เร่งให้พี่แต่งตัวอยู่ได้ นายมารับผิดชอบเดี๋ยวนี้เลย ” วินกระดิกนิ้วเรียกต้า
“อ้าว ! แล้วมาเกี่ยวไรกับผมด้วยล่ะครับ พี่วินอย่ามามั่วดิ” แล้วต้าก็จัดการกับธุระของตัวเองต่อ
“จะรับผิดชอบดีดี หรือรับผิดชอบด้วยน้ำตา” วินขู่ไป สายตาก็ยิ้มไป แต่ยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์นะ
“พอผมยอมเข้าหน่อย เอาใหญ่เลยนะครับพี่วิน” ต้าโอดครวญ แต่ก็ยอมเข้าไปหาวินแต่โดยดี
“ว่าง่ายๆแบบนี้จะได้รักกันไปนานๆหน่อย”
“อ๋อ! นี่ถ้าผมดื้อพี่วินก็จะไม่รักและไม่อยู่กับผมใช่ป่าวครับ” ต้างอน (มั้ง)
“มันจะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด” วินพูดด้วยเสียงจริงจัง และก้มหน้าลงสบตากับต้า
ต้าเองก็จะยิ้ม แต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้ จนตอนนี้หน้าแดงไปหมดแล้ว
“อยากจะยิ้มก็ยิ้มออกมาสิ คนเราถ้าดีใจหรือมีความสุขมันก็ต้องยิ้มเป็นธรมมดา”
“ใครดีใจ ใครมีความสุข แล้วทำไมผมต้องมีความสุขด้วยล่ะครับ” ต้าทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ก็ดีใจที่พี่บอกว่าพี่จะดูแลนายตลอดไปไงล่ะ …… เอ๊ะ! หรือว่านายไม่ดีใจหรือไม่เคยต้องการอย่างนั้น”
“ของมันแน่อยู่แล้ว ผมดีใจที่สุดเลยครับ พี่วิน ก็พี่วินเป็น….พี่ชายของผมนี่ครับ เพราะงั้นพี่ก็ต้องคอยดูแลผมตลอดไปสิครับ” ต้าพูดไปก็จ้องหน้าวินตลอด
“นายต้องการแค่นั้นจริงๆเหรอต้า”
“แล้วผมต้องการได้แค่ไหนล่ะครับพี่วิน”
“เอ่อ…..แค่…..แค่…..”
“เห็นไหมล่ะครับพี่วิน....ในที่สุดพี่วินก็ตอบผมไม่ได้”
“ไม่ใช่ตอบไม่ได้ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ที่จะตอบคำถามนี้”
“แล้วอีกนานป่าวครับพี่วิน...ที่พี่จะตอบคำถามนี้ได้”
“คำตอบของพี่ตอนนี้พี่บอกไปแล้ว มันขึ้นอยู่กับว่านายจะหามันเจอรึป่าว”
“ยังไงครับ งง”
“เอ้อ! นายเคยรู้อะไรบ้างปะเนี่ยะ”
“รู้สิครับรู้ว่าผมรักใครไงล่ะ ” ต้ายิ้มแบบฉบับของคนเจ้าเล่ห์
“รักใคร บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ม่ายบอก แล้ววันนึงผมจะบอกพี่วินเป็นคนแรกเลยนะครับ แต่ตอนนี้ผมยังบอกไม่ได้”
“เอางั้นก็ได้ ” แล้ววินก็พูดกับตัวเอง ‘วันนั้นมันคงไม่สายเกินไปหรอกนะ’
“พี่วินว่าไงนะครับ”
“ปะ….ป่าว….. รีบผูกไทด์ให้พี่ได้แล้ว มันจะสายแล้วนะ”
“ใช่ๆๆๆ มัวแต่พูดเล่นกันอยู่ได้”
แล้วต้าก็ยืนประชิดตัววินมากขึ้น จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน วินตัวสูงกว่าต้านิดหน่อย ตอนนี้ระดับหัวของต้าอยู่ที่ปลายจมูกของวิน มือของต้าก็สาละวนอยู่กับการผูกไทด์ให้พี่ชายตัวดี โดยหารู้ไม่ว่า พี่ชายตัวดีของเค้ากำลังลวนลามเค้าด้วยสายตา
“ผมของนายหอมจัง ขอหอมหน่อยนะ” ว่าแล้ววินก็เอาหน้าของเค้าฝังลงบนหัวของต้าทันที และขยี้หน้าไปมา
“พี่วินทำไรอ่ะ ผมของผมเสียทรงหมดเลยนะ”
“ก็ผมของนายหอมดี พี่เลยอดใจไม่ไหว ”
“ทำไม ถือสิทธิ์ไรอ่ะ แล้วทำไมไม่ขอนุญาตผมก่อน” งอนแล้วนะ (หรือเขินกันแน่) หน้าเริ่มแดง
“โกรธเหรอ”
“ป่าว” แล้วต้าก็ดึงไทด์ซะแน่นจนวินหายใจไม่ออก
“แค็กๆๆๆๆๆๆๆ….. แค่นี้ถึงกับจะฆ่ากันเลยเหรอ ” พูดพลางก็ไอไปพลาง
“ตายไปเลยยิ่งดี”
“จริงเหรอ”
“ไม่รู้ไม่ชี้”
“ก็ผมของนายหอมดี พี่เลยอดใจไม่ไหว………นาย….โกรธ….จริงเหรอ” วินพูดพลางทำหน้าสำนึกผิด
“ก้มหน้าลงเดี๋ยวนี้ ก้มให้ต่ำกว่าหน้าของผมด้วย”ต้าพูดด้วยเสียงจริงจัง
“จะลงโทษพี่จริงเหอ …. อย่าลงโทษพี่แรงนะ”
“บอกให้ก้มห้ก้มสิ ไม่ต้องมาต่อรอง”
“ก้มแล้ว ก้มแล้วครับ ยอมทุกอย่างเลย” แล้ววินก็ก้มตัวลง
แล้วบทลงโทษของต้าก็เริ่มต้นขึ้น เค้าก็ไม่ได้ทำไรเท่าหรอก ต้าก็แค่ เอาใบหน้าของเค้าซุกลงบนหัวของวินแล้วขยี้ไปมาตอนแกล้งวินก็ยิ้มไปตลอด
“เอ้ย! ”วินโวยวายขึ้น
“ห้ามเงยขึ้นมาเด็ดขาด” ต้าสั่งเสียงเฉียบขาด
“ถ้านายลงโทษแบบนี้พี่เต็มใจให้ลงโทษตลอดชีวิตเลยครับ” วินพูดขณะที่ตัวเองยังก้มหน้าอยู่
“เอา ! เงยหน้าขึ้นได้แล้ว” แล้วต้าก็ทำหน้าขรึมๆต่อ ซึ่งมาเข้ากับหน้าของเค้าซะเหลือเกิน
“………..” ยิ้ม
“ยิ้มอะไร ถูกลงโทษขนาดนี้ยังจะยิ้มอีก” ต้าพูดหน้าตาย
“แหม! อยากจะหอมพี่ก็บอกกันดีดีก็ได้ไม่ต้องมาคิดแผนนี้นานหรอก ถามหน่อยเหอะ คิดนานป่ะ แผนนี้อ่ะ” ถามไปก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ไป
“เออ….เออ…ผมก็แค่อยากรู้ว่ายาสระผมที่ผมเพิ่งซื้อมาใหม่มันหอมจริงเหมือนกับที่คนขายบอกรึป่าว แล้ว… เอ่อ.. พี่ก็ใช้ยสระผมที่ผมซื้อมาใหม่เหมือนกัน ผมก็เลยทดสอบดู ก็แค่นั้น” ฮู่ว
“โห คิดได้ไง แผนสูงนะ”
“เอาเป็นว่า ยาสระผมอันใหม่นี้หอมใช้ได้”
‘ที่มันหอมเพราะมันอยู่บนหัวพี่มากกว่ามั้ง’
“พูดไรอ่ะ”
“พูดความจริงไง”
“พี่วินถ้าอาหารมื้อนี้ คือหัวใจของต้า พี่วินจะกินมันเข้าไปรึป่าว หรือพี่วินจะเก็บมันไว้” จู่ๆต้าก็เปลี่ยนเรื่องเอาซะดื้อๆ
“อืม กินมั้ง เพราะพี่กินได้ทุกอย่างอยู่แล้ว และอีกอย่างถ้าหัวใจมันออกมาจากตัวนายก็แสดงว่ามันหยุดเต้นแล้ว”
“มันไม่ใช่แบบนั้น….. ถ้าพี่วินเก็บมันไว้ในหัวใจของพี่ หัวใจของผมมันก็จะยังคงเต้นต่อไปได้”
“งั้นพี่ก็จะรีบกินมันเข้าไป”
“ใจร้าย”
“เดี๋ยวสิ พี่จะกินหัวใจของนายให้มันไปรวมกับหัวใจของพี่ไงล่ะ แล้วหัวใจของเราสองคนก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป”
“จริงเหรอ” หน้าตาอยากรู้อยากเห้นมาก
“จริงที่สุดเลย”
“แล้วถ้าเลือกระหว่างผมกับพี่ต้องมีใครซักคนตายก่อนกัน พี่จะเลือกให้ใครตายก่อนกัน ผมหรือพี่”
“ทำไมวันนี้นายถามไรแปลกๆจัง”
“ตอบมาสิครับ”
“งั้นพี่ก็จะเลือกให้นายตายก่อน”
“พี่ไม่ได้รักผมเลยใช่ไหมถึงเลือกให้ผมตายก่อน ใช่สิ ผมตายไปแล้วพี่วินก็จะได้มีน้องคนอื่นอีกใช่ป่าว” งอน น้อยใจ
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย ที่พี่เลือกให้นายตายก่อน เพราะพี่รักนายมากต่างหากล่ะ รักมากซะเสียจนทนเห็นนายร้องไห้เสียใจไม่ได้”
“ยังไงครับ”
“งั้นถามนายนะ ถ้าพี่ตายก่อน นายจะเสียใจ จะร้องไห้ จะเศร้า มีความทุกข์รึป่าว”
“มากถึงมากที่สุดเลยล่ะ”
“ก็นั่นไง ก็พี่ไม่อยากเห็นนายร้องไห้ เสียใจ เป็นทุกข์นั่งร้องไห้ทุกวัน มีชีวิตอยู่กับความหลัง มีความเสียใจอยู่เป็นเพื่อน พี่ไม่อยากจากไปแล้วมองลงมาเจอนายในสภาพแบบนั้น พี่จึงเลือกให้นายจากพี่ไปก่อนไง”
“ครับ” พูดไรไม่ออก ได้แต่ยิ้มอย่างเดียว
“พี่ทำถูกใช่ป่าว ถ้าหากพี่ต้องทำแบบนั้นจริงๆ”
“ครับ แล้วพี่วินจะไม่เสียใจเหรอครับ ถ้าผมต้องไปไกลจนพี่ไม่สามารถมองหาผมเจอแล้วก็จะไม่ได้กลับมาอีก”
“มากถึงมากที่สุดในชีวิต”
“ถ้าวันนึงไม่มีผมอยู่ข้างๆพี่ ผมต้องจากพี่ไปในที่มันไกลแสนไกลจริงๆ พี่จะทำยังไงครับ”
“ถ้าอย่างนั้นนายก็อย่าไปในที่มันไกลแสนไกลนักสิ นายก็ไปในที่ที่พี่สามารถหานายพบได้บ้าง”
“บนท้องฟ้าไงครับ ผมจะมองหาพี่ทุกวัน และถ้าพี่คิดถึงผมพี่ก็แค่มองขึ้นไปแล้วพี่ก็จะเจอผมบนนั้นครับ”
“พูดไรอ่ะ ฟังแล้วเศร้าจัง ไม่พูดแล้ว ไปทานข้าวดีกว่า” แล้ววินก็เดินนำหน้าต้าไปก่อน
“ผมเองก็ไม่อยากจากพี่วินไปไหนเหมือนกัน ผมเองก็อยากอยู่กับพี่วินตลอดไป แต่อีกไม่นาน………” ต้าพูดกับตัวเอง
-
ที่มหาวิทยาลัย
เมื่อวินและต้มาถึงมหาวิทยาลัย ต้ากับวินก็แยกกัน เพราะภูมิขอตัววินไปคุยด้วยตามลำพัง แต่ตอนกลับมาภูมิกลับมาแค่คนเดียว
“พี่ภูมิครับ ทำไมพี่วินยังไม่ตามมาด้วยกันล่ะครับ”
แต่ก่อนทีภูมิจะได้ตอบออะไรก็
“พี่ภูมิแย่แล้วครับ พี่เคกับทีเซอร์กำลังมีเรื่องตะลุมบอนอยู่กับเด็กถาปัตครับ” รุ่นน้องเข้ามารายงานให้ภูมิกับต้าทราบ
“บ้าชะมัดเลย ทำไมไม่บอกกูก่อนว่ะ” ภูมิสบถขึ้นมา
“พี่ภูมิไปช่วยพี่วินกันเถอะครับ” ต้าร้อนรนและเป็นห่วงวินมาก
“เร็วสิครับพี่ภูมิ เหตุการณ์กำลังแย่นะครับ ขืนพี่ภูมิไปช้า มีหวังมีการตายเกิดขึ้นแน่ครับ” รุ่นน้องเร่งภูมิ
“ถ้าพี่ภูมิไม่ไปช่วยพี่วิน งั้นผมจะไปช่วยเองก็ได้” พูดเสร็จต้าก็วิ่งออกไปเลย โดยไม่รอภูมิเลย
“คนที่แย่นะคือฝ่ายโน้นต่างหาก ไม่ใช่ไอ้วินพี่ของนายหรอก” ภูมิหน้าเศร้าลงทันที
เมื่อต้าไปถึงที่เกิดเหตุ เค้าก็เห็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน เหตุการ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าเค้า มันช่างตรงกันข้ามกับที่เค้ากลัวอย่างสิ้นเชิง ภาพที่ต้าเห็น คือ วินกำลังไล่ต้อนนักศึกษาสถาปัตอยู่ ซึ่งทุกคนกำลังหนีกันอย่างล้มลุกคลุกคลานกันหมดทุกคน แต่ละคนก็มีสภาพพังยับเยินกันไปหมด บางคนปากแตก คิ้วแตก เนื้อตัวก็เปื้อนดินปนเลือด ช่างเป็นภาพที่ไม่น่ามองซะเท่าไรเลย
“ทำไมไม่เข้าไปห้ามพี่วินกันล่ะครับ เดี๋ยวพี่วินก็ได้ฆ่าคนขึ้นมาจริงๆหรอก” ต้าหันไปคุยกับคนข้างๆด้วยสายตาแปลกๆ
“ไม่มีใครกล้าเข้าไปหรอกครับตอนที่เซอร์เป็นแบบนี้ มันนานมาแล้วนะครับ ที่ทีเซอร์ไม่เคยเป็นแบบนี้”
“แบบนี้ แบบไหนเหรอครับ” ต้าถามทันที
“โกรธ โมโหจนสามารถฆ่าคนได้ไงล่ะครับ”
คนๆนั้นตอบกลับมาทันที จนทำให้ต้าตัวชาวาบไปทั้งตัว
“พี่วิน” ต้าพูดกับตัวเองมากกว่าที่จะพูดกับคนอื่น
“พวกเด็กถาปัตนะครับ พวกมันพูดไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องขงคุณ พวกผมมาได้ยินเข้าพอดี ก็เลยเข้าไปต่อว่าพวกมันนิดหน่อย แต่พวกเรามากันแค่สองคน พวกมันมากันเจ็ดคน พวกมันก็เลยรุมสะกำพวกเรา ผมก็เลยไปตามคนมาช่าวย เจอทีเซอร์เข้าพอดี ผมก็เลยเล่าเรื่องให้ทีเซอร์ฟัง ฟังเสร็จ ทีเซอร์ก็กลายเป็นแบบนี้ ก็อย่างที่เห็นนี่แหละครับ”
“แล้วทำไมพี่เคไม่เข้าไปห้ามพี่วินล่ะครับ ” ต้าหันไปคุยกับเคบ้าง ด้วยอามรณ์ที่บอกไม่ถูก ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีที่วินเป็นแบบนี้เพราะ ต้องการปกป้องเค้า
“ไม่มีใครหยุดมันได้หรอก นอกจากตัวมันเอง” เคตอบเสร็จก็จ้องมองไปยังเหตุการณ์อย่างเจ็บปวด
แล้วภูมิ ก็มาถึงพอดี
“ใกล้จะตายรึยัง’ ภูมิถามออกไปอย่างไม่ใส่ใจนัก
“กำลังจะ” เคตอบได้แค่นั้นก็เงียบไปอีก
จู่ๆต้าก็วิ่งวเข้าไปในวงที่กำลังตะลุมบอนกันอยู่
“พี่วินพอเถอะครับ แค่นี้พวกเค้าก็กลัวกันจะแย่อยู่แล้ว”
“……” เงียบ
“พี่วินอย่าทำให้ผมรู้สึกกลัวพี่วินไปมากกว่านี้เลยครับ” ต้าพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่า
“……….” วินไม่ตอบไรกลับมา แต่ก็หยุดชะงักไปทันทีเหมือนกันที่ได้ยินประโยคที่ต้าพูดเมื่อกี้
แต่วินก็ยังไม่ยอมหันหน้าไปทางต้าอยู่ดี
“ตอนนี้ผม….. ผมคิดว่าผมไม่รู้จักพี่วินคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้ของผมเลยครับ คุณเป็นใครครับ แล้วทำไมคุณต้อมีหน้าตาที่เหมือนกับพี่ชายแสนดีของผมด้วยครับ ฮือๆๆๆ ” แล้วน้ำตาของต้าก็ไหลออกมา
วินเองก็รู้สึกแย่มากเหมือนกันที่ได้ยินประโยคเมื่อกี้ แต่ในที่สุดวินก็ก้มลงหยิบไม้และกำลังลากมันเข้าไปหาเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย
“พี่วินหยุดนะครับ… ไม่งั้นอีกไม่นาน… ผมจะไปอยู่ในที่ไกลแสนไกล”
แล้วต้าก็วิ่งออกไปเลย โดยมีภูมิวื่งตามไป วินเองเมื่อได้ยินอย่างนั้นจากปากต้า เขาก็หยุดชะงักไปทันที ไม้ก็ร่วงลงจากมือ
พวกเด็กที่โดนวินทำร้ายก็ถือโอกาสเผ่นหนีไปทันที
“พวกมึงไปกันก่อนเหอะ กูอยากอยู่คนเดียว ” วินขอให้รุ่นน้องและเคออกไปก่อน
ส่วนวินเองก็นั่งอยู่ตรงนั้นจนเย็น
แล้ววินก็ได้ยินเสียงมีคนกำลังเดินมาทางเค้า วินหันกลับไปมองช้าๆ ก็พบว่า
“นายกลับมาทำไม”
“จะมาต่อยพี่ไง” ต้าตอบออกมาร้อมตาแดงๆบวมๆ
“’งั้นนายเชิญเข้ามาต่อยพี่เลยสิ...แล้วจะเลือกต่อยตรงไหรดีล่ะ...ตา จมูก ปาก คาง คิ้ใ หรือลำตัวดี....เอาเป็นว่าแล้วแต่นายละกัน....แต่อยา่แรงมากนะเพราะแค่นี้ก็เจ็บพอแล้ว...”
“คนนิสัยไม่ดี คนเกเร คนอันธพาล”
“…………” วินไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มอย่างเดียว
“พี่วินก็รู้อยู่แล้วว่า ผมทำพี่ไม่ลงหรอก ฮือๆๆๆ” แล้วต้าก็ร้องไห้ออกมาอีก
“เด็กโง่!ก็พี่รู้ไงว่านายไม่มีวันทำร้ายพี่หรอก งั้นพี่คงไม่ท้าให้นายทำแบบนี้หรอก ” วินพูดเสร็จก็ก็มหน้าลงไปอีก
“เกลียดพี่วินที่สุดเลย ฮึกๆๆๆๆ” พูดไปก็สะอื้นไป
“เอ้อ! นายไม่ชอบพี่เอามากๆเลยเหรอ”
“ฮึกๆๆๆๆๆ”
“นายไม่ต้องชอบพี่ก็ได้ แต่อย่างเกลียดพี่เลยนะ พี่ขอร้อง” วินพูดขณะที่ก็มหน้าอยู่ตลอดเวลา ถ้าวินเงยหน้าขึ้นมา ต้าคงได้เห็นน้ำตาของวินแล้ว
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไป ต่างคนต่างก็ไม่คุยไรกัน
ความจริงแล้วต้ากลับมาเพื่อจะเอาเรื่องวินที่ใจร้อน ทำไรไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่รู้บ้างรึไงว่ามีคนเค้าห่วงแค่ไหน แต่พอมาเห็นหน้าวินเข้าจริงๆ ต้ากลับทำไม่ลง เวลาวินมายืนอยู่ตรงหน้าต้าทีไร ต้าก็จะรู้สึกอ่อนยวบไปซะทุกครั้ง ตัวต้าเองยังสงสัย
อยู่เลยว่าทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยและจะเป็นเฉพาะกับวินคนเดียวเท่านั้น
-
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ดูเหมือนวินจะคอยหลบหน้าต้าอยู่ตลอด
วันนี้ต้าอยู่ห้องคนเดียว วินออกไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อนๆของเค้า
ต้ายืนจ้อง โทรศัพท์อยู่นานแล้ว แต่ยังไม่สามารถตัดสินใจได้ว่า จะโทรไปหาวินดีหรือไม่
“ป่านนี้พี่วินทำไรอยู่นะ ทานข้าวหรือยัง หรือว่าจะดื่มเหล้าอีกแล้ว แล้วจะไปมีเรื่องกับใครอีกรึป่าวนะ แล้ว……..”
“โอ๊ย! ทำไมต้องคิดมากด้วยว่ะเรา ก็แค่ยกหูขึ้นมาแล้วโทรไปหา แค่นี้ก็จบ”
แต่พอจะโทรเข้าจริงๆ ต้ากลับทำไม่ได้ ต้าดึงมือเข้าออก ที่โทรศัพท์อีกหลายครั้ง
จนนึกถึงคำพูดที่เค้ากับเคเคยพูดด้วยกัน
“พี่เคครับ ความรักคืออะไรครับ”
“ความรัก คือ เวลาที่เราจะโทรหาใครคนนั้น เราจะรู้สึกกระวนกระวายว่าเราจะโทรไปหาเค้าดีรึป่าว โทรไปแล้วเราจะคุยอะไรดี โทรไปแล้วเค้าจะรำคาญเรารึป่าว แล้วเค้าจะอยากคุยกับเราเหมือนที่เราอยากจะคุยกับเค้ารึป่าว แต่ถึงแม้เราจะรู้ว่ามันอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ แต่เราก็จะยืนจ้องโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นไม่สามารถจากไปไหนได้”
“เหรอครับ ความรักนี่ก็แปลกดีนะครับ”
แล้วต้าก็คิดว่าคำพูดของเคมนครั้งนั้นมันช่างเหมือนกับเค้าในตอนนี้ซะเหลือเกิน
“กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะความคิดต้าพอดี
“สวัสดีครับ” ต้ารับสาย
“อืม” คนปลายสายตอบกลับมา
“พี่เองเหรอครับ”
“อืม พี่เอง”
“โทรมาทำไมครับ มีไรรึป่าว” ต้าพยายามพูดให้ปกติที่สุด ทั้งที่ตอนนี้ใจของเค้ากำลังเต้นซะจนมันจะออกมานอกอกอยู่แล้ว
“แล้วนายทำไรอยู่อ่ะ”
“ป่าว”
“โทรมาทำไมครับ อย่าบอกนะว่าโทรมาด้วยเรื่องแค่นี้”
“พี่โทรผิดนะ”
“……….” เงียบ
“………” เงียบ
“พี่วินครับ” ต้าเรียกชื่อวินขึ้นมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“หืม มีไรว่ามาสิ”
“ผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน”
“………….”
“อืม…..เอ่อ… พี่วิน”
“ว่าไง”
“ปะ…. เปล่าครับ”
“นายกล้าล้อเล่นกับพี่เหรอ”
“เปล่าซะหน่อย มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“แล้วอะไรล่ะ”
“พี่วินโทรผิดจริงเหรอ แล้วพี่วินจะโทรหาใครอ่ะ”
“อืม… พี่โทรผิดจริงๆๆ ทำไมล่ะ งอนเหรอ”
“เปล่าซะหน่อย ผมขี้เกียจรับโทรศัพท์ต่างหากล่ะเสียเวลานอนหมด” ต้าบ่นกระปอดกระแปด
“งั้นเหรอ ” วินเสียงสั่นนิดหน่อย
“……….”
“งั้นแค่นี้นะ”
“อืม ครับ”
“………..”
“……….”
แล้วต้าก็เป็นฝ่ายที่วางสายก่อน
หลังจากที่ต้าวางสายเค้าก็พูดกับตัวเอง
“พี่วินโทรผิดจริงๆเหรอครับ” พร้อมกับน้ำตาที่หยดลงมา
ฝ่ายวินเองก็ไม่ต่างกันหรอก
“แค่นี้หัวใจของพี่ก็พองโตแล้ว แค่ได้ยินเสียงของนาย”
แล้ววินก็คิดถึงคำพูดที่เค้าเคยพุดกับภูมิ
“ไอ้ภูมิ ความรักคืออะไรว่ะ”
“ความรักคืออะไรงั้นเหรอ ความรักคือ แม้เราจะไม่ได้เห็นหน้าคนคนนั้น แต่แค่ได้ยินเสียงของเค้า แค่นี้หัวใจของเราก็พองโตแล้ว”
“เหรอ”
แล้ววินก็คิดว่าคำพูดของภูมิมันช่างเหมือนกับเค้าในตอนนี้จริงๆ
แล้วชีวิตของวินกับต้าก็ดำเนินไปแบบนี้เรื่อยๆ ไม่ค่อยได้พูดคุยกัน วินเองก็เอาแต่จะหลบหน้าต้าตลอด
-
รอวันที่จะได้รักกัน :กอด1: :กอด1:
-
ดีคะ due เรื่องนี้เราเคย อ่านแล้วจากบอร์ดเก่าแต่อ่านไปจบ ก็เลยไม่รู้ว่านายเอกความจำเสื่อมจริงอะป่าว ยังไงก็วานให้dueมาลงต่อให้จบทีนะคะ
ขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วย
จาก belzaaa XD
-
จนในที่สุด วันหนึ่ง ต้าก็ทนกับความเย็นชาของวินไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“พี่วินครับ มีเวลาว่างซักนิดพอทีจะคุยกับผมได้ป่าว” ต้าถามขึ้นมาในเช้าวันหยุด
“ได้ แต่อย่านานนักล่ะ พี่มีนัด” วินตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ผมก็ไม่อยากรบกวนเวลาพี่นานเหมือนกัน” ต้ากำลังพยยามบังคับไม่ให้เสียงสั่น พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้เมื่อได้ยินคำตอบของวินอย่างนั้น ทำไมความสุขมันมักจะอยู่กับต้าได้ไม่นานนะ
“มีไรว่ามาสิ”
“ทำไมช่วงนี้พี่วินไม่ค่อยอยู่ห้องเลยครับ”
“พอดีช่วงนี้พี่มีธุระนิดหน่อยอ่ะ”
“เหรอครับ”
.”อืม”
“ผมคิดว่าพี่วินพยายามหลบหน้าผมซะอีก”
วินได้ยินประโยคนี้ถึงกับอึ้งไปเหมือนกัน
“คิดมากน่า พี่จะทำอย่างนั้นไปทำไม”
“นั่นสิครับ แล้วพี่วินจะทำอย่างนั้นไปทำไม”
“พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้มาตั้งนานแล้ว”
“เกี่ยวกับพี่ภูมิใช่ป่าวครับ”
“เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับไอ้ภูมิ” วินรีบแก็ตัวทันที
“พี่เคบอกผมหมดแล้วครับ”
“ไอ้เค มึงนะมึง”
“อย่าไปว่าพี่เคเลยครับ ผมบังครับให้พี่เคเล่าให้ผมฟังเองแหละครับ ”
“ไอ้เคมันเพ้อเจ้อน่ะ อย่าไปฟังมันเลย”
“เหรอครับพี่วิน! แค่พี่ภูมิขอให้พี่วินอยู่ห่างจากผมบ้างเพื่อพี่ภูมิจะได้ใกล้ชิดผมมากขึ้น พี่วินก็ยอม พี่วินไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอครับ” ทำไมช่วงนี้บ่อน้ำตาของต้าตื้นจัง
“แล้วนายจะให้พี่รู้สึกอะไรล่ะ ก็ในเมื่อไอ้ภูมิมันก็แฟนนาย มันไม่ใช่ใครที่ไหน พี่ก็เลยไม่ห่วงไรมาก” วินตอบพร้อมกับก็มหน้า
“พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆเหรอครับ”
“งั้นสิ” ตอนนี้วินเงยหน้าแหงนมองเพดาน เพื่อให้น้ำตามันตกใน
“งั้นถ้าหากวันนึงพี่ภูมิเค้าขอให้ผมไปอยู่ด้วย พี่วินก็จะไม่ว่าอะไรเลยใช่ป่าวครับ”
“ได้สิ ….. ถ้านายพอใจ ถ้านายจะเลือกแบบนั้น พี่ก็ไม่ว่าหรอก”วินตอบพร้อมรอยยิ้ม แต่ช่างเป็นรอยยิ้มที่เศร้าซะเหลือเกิน
“พี่วินร้ายกาจที่สุด พี่วินกำลังทำให้ผมปวดตรงนี้” ต้าพูดพร้อมกับที่จับหน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง
“แล้วนายจะให้พี่ทำไง มันจึงจะถูกที่สุด นายบอกพี่มาสิ” ตอนนี้วินเองก็กำลังพยายามบังคับตัวเองเหมือนกัน
“พี่เคยรักผมบ้างรึป่าว” จู่ๆ ต้าก็ถามคำถามนี้ขึ้นมาดื้อๆ
“ทำไมนายถึงถามอย่างนั้นล่ะ” วินเองก็ตกใจกับคำถามที่ได้ยินเหมือนกัน
“ผมก็แค่อยากรู้”
“……….”เงียบ
“พี่วินช่วยบอกผมทีได้ไหมครับว่าผมเป็นใครพี่กันแน่สำหรับพี่” ต้าจ้องหน้าของวินขณะที่รอคอยคำตอบ
“นายถามแปลกดีนะ ……… นายก็เป็นน้องของพี่ไงล่ะ ความจำเสื่อมนะเรานะ” วินตอบพร้อมกับหลบตาต้า
“มันเป็นเรื่องจริงเหรอครับ”
“……….”วินไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้า
“ผมเกลียดพี่วิน เกลียดที่พี่วินเป็นคนขี้ขลาด” ต้าระเบิดอารมณ์ออกมาทันที
“ต้า…. ถ้านายจะไม่ชอบพี่ แต่นายอย่าเกลียดพี่เลยนะ”วินหมายความอย่างที่เค้าพูดจริงๆ
“พี่วินก็ยอมรับความจริงซะทีสิครับ” ต้าจับตัววินเขย่า
“ความจริงงั้นเหรอ” วินแค่นหัวเราะออกมา
“ความจริงที่พี่วินบอกว่าวันนึงพี่วินจะบอกผมไงครับ วันนี้ผมพร้อมจะฟังแล้ว….. ถ้าพี่วินบอกผมแล้ว อะไรๆ มันก็อาจจะง่ายขึ้นกว่านี้ก็ได้นะครับ ”
“หรือไม่นายก็อาจจะเกลียดพี่ไปเลยงั้นเหรอ ”
“พี่วินก็บอกมาก่อนสิครับ แล้วที่เหลือผมจะเป็นคพิจารณาและตัดสินเอง”
วินตัดสินใจแล้วว่า เค้าจะบอกความจริงกับต้าในวันนี้
“ความจริงก็คือ………… นายกับพี่….. ไม่ได้ปะ…….เป็น….. พะ…”
“…………”
“………..”
“…………”
“…………”
“…………”
“…………”
“…………”
“…………”
“…………”
“…………”
“ครืดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ขิงวินดังขัดจังหวะในทันใด
“โธ่เว้ย!” วินสบถออกมาอย่างหัวเสีย
ส่วนต้าเองก็ถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงนั่งกับพื้นในทันที
“แม่ง ใครโทรมาว่ะ กูจะด่าไม่เลี้ยงเลย” แล้ววินก็หยิบมือถือขึ้นมาจะรับ แต่ก็เห็นชื่อคนที่โทรมาว่า ……..
“แม่ ……… ” วินมีสีหน้าตกใจนิดดหน่อย เพราะปกติแม่ของเค้าไม่ค่อยได้โทรหาเท่าไร แสดงว่าตอนนี้แม่ต้องมีเรื่องแน่นอน
“มีเรื่องไรรึป่าวครับพี่วิน” ต้าเองก็ตกใจเหมือนกันที่จู่ๆวินก็เงียบไปเฉยๆ
แม่พี่โทรมา ไม่รู้มีเรื่องไรรึป่าว"ตอนนี้สีหน้าของวินกำลังกังวลใจมาก
"งั้นก็รีบรับสิครับพี่วิน"ต้าเตือนสติวิน
"อืม"แล้ววินก็กดรับโทรศัพท์
"หวัดดีครับแม่"
"อือ....ๆๆๆๆๆๆๆ วินเหรอลูก" แม่ของวินพูดไปก็ร้องไห้ไป
"แม่ครับ ...แม่เป็นไรครับ" วินก็กังวลหนักเข้าไปอีก
"วิน....วิน.. อือๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"แม่ครับ.. แม่ฟังวินนะครับ.. แม่ใจเย็นๆ แล้วค่อยๆพูดนะครับ" วินเตือนสติแม่ของเค้า
ซึ่งมันก็ได้ผลเพียงเล็กน้อย
"วิน... น้อง....อือๆๆๆๆ"
"น้องอะไร น้องใครครับแม่"
"น้องชาย.... อือๆๆๆ. ของวินไงลูก" ในที่สุดแม่ก็พูดออกอมาแล้ว
"น้องชายของผม?" เล่นเอาวินงงไปเหมือนกัน ตกใจ อึ้งพูดไรไม่ออก
เพราะวินเค้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าเค้าก็มีน้องชายด้วยเหมือนกัน
"ใช่... น้องชายของวินหายตัวไปจากบ้านคุณยายที่เชียงใหม่นะลูก"
"น้องชาย... ของผม" ตอนนี้วินยังงงไม่หายที่จู่ๆเค้าก็ดันมีน้องชาย
"วิน... ช่วยน้องด้วยนะลูก อือๆๆๆๆๆๆๆ ช่วยตามหาน้องด้วยนะ ...ช่วยน้องด้วยนะ..." แล้วเสียงของแม่ก็หายไป
"แม่.. แม่ครับ" วินตะโกนกรอกเสียงไปทางโทรศัพท์ และโทรศัพท์ของเค้าเองก็ตกลงพื้นทันที
ต้าเห็นท่าไม่ดี เมื่อเห็นว่าวินกำลังทรงตัวไม่อยู่ เลยวิ่งเข้ามาประคองได้ทัน ก่อนที่วินจะล้มลง
"พี่วินเป็นไรครับ เป็นไรมากรึป่าว"
"น้องชาย......" วินพูดกับตัวเองราวกับเพ้อ
"พี่วินครับตั้งสติก่อนนะครับ ค่อยๆคิดนะครับพี่วิน" ต้าให้สติวินอีกครั้ง
เมื่อวินเริ่มสงบลงแล้ว
"ต้า.. พี่มีน้องชาย" วินเล่าอย่างงง
"มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่ครับ ที่พี่วินจะมีน้องชาย.....ผมเองยังมีพี่ชายเลย ..แม้ว่าจะ...." เสียงในตอนท้ายของต้าขาดหายไปเพราะเค้าไม่อยากพูดถึงมัน
"มันไม่แปลกหรอกหากพี่รู้มาก่อนว่าพี่มีน้องชาย" วินพูดไปพลางก็จ้องหน้าต้าด้วย
"หมายความว่า......"
"ใช่ หมายความว่า พี่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่มีน้องชาย จนกระทั่งเมื่อกี้"
"มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่ครับ กับการที่มีน้องชาย บางทีน้องชายของพี่วินอาจจะน่ารักก็ได้นี่ครับ"
ต้าปลอบวินพร้อมกับเอาหัวของวินมาซบตรงอกเค้าเบาๆ
"มันไม่เลวร้ายแน่ ถ้าเกิดน้องชายของพี่ที่พี่ไม่เคยรู้มาก่อนมาหายตัวไป"
"ห๊า........"
"นายไปบ้านพี่กับพี่หน่อยได้ป่าว. พี่ไม่อยากขับรถคนเดียวในสภาพนี้"
"ครับ..พี่วิน"
ตอนนี้ทั้งสองคนลืมเรื่องที่คุยค้างกันเมื่อกี้ไปแล้ว เพราะพวกเค้ากำลังมีเรื่องวุ่นๆเข้ามา
แล้ววินกับต้าที่มาถึงบ้านแม่ของวินอย่างรวดเร็ว
"แม่ครับ....." วินมาถึงก็รีบเข้าไปหาแม่ทันที โดยมีต้าตามมาห่างๆ
"วิน... อือๆๆๆๆๆๆๆ....." แม่ของวินนอนอยู่ที่โซฟา เมื่อเห็นวินมาก็พยายามลุกขึ้นนั่ง
"แม่ครับ แม่เป็นไงบ้างครับ" วินรีบเข้ามาประคองแม่เอาไว้
"วิน... ช่วยน้องด้วย... ช่วยน้องด้วยนะลูก"
"เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ครับแม่ ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้ว"
"ความผิด... ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่คนเดียว....ทั้งหมด ....อือๆๆๆๆๆ"
"แม่ครับ... ใจเย็นๆนะครับ แล้วค่อยๆเล่า"
"คือเรื่องมันมีอยู่ว่า............" ก่อนที่แม่ของวินจะเริ่มเล่าเรื่องน้องชายของวินให้ฟัง ก็มีเสียงแทรกขึ้นมาซะก่อน
"พี่วินครับ" เสียงต้านั่นเองที่เพิ่งเดินมาถึงในห้องรับแขก
เสียงของต้าเรียกความสนใจจากทั้งวินและแม่ของวิน
ทั้งสองคนหันไปทางต้าพร้อมกัน
เมื่อที่งสองเห็นต้า สีหน้าและความรูสึกของทั้งสองคนต่างกันอย่างชัดเจน เมื่อได้ยินคำเรียกขานของกันและกัน
"ต้า/วา" แล้วทั้งคู่ก็เรียกคนๆเดียวกัน แต่ต่างกันตรงชื่อเท่านั้นเอง
"แม่....." นี่คือเเสียงต้านั่นเอง
-
อ้าว ดันเป็นพี่น้องกันจริงๆซะอย่างนี้
วินจะทำไงดีล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
ได้ไงอ่ะ
เป็นพี่น้องกันจริงๆเฉยเลย
:serius2:
มาต่อไวๆนะ
ทั้ง2เรื่องเลย
-
อ้าววว!!!!! ตกลงคุณ 2 คนเป็นพี่น้องกันจริงๆเหรอ
แล้วน้องต้า(วา)เป็นโรคอะไรรึป่าวทำไมพูดเหมือนสั่งลาพี่ชายยังงั้นอ่ะ
-
"ต้า/วา" วินและแม่ของเค้าเรียกคนๆเดียวต่างกันที่ตรงชื่อ
"แม่ครับ" เสียงต้านั่นเอง
"วา! ลูกวาจริงๆใช่ไหม ลูกชายของเม่จริงๆใช่ไหม"แล้วแม่ก็โผเข้ากอดต้าในทันที
"แม่ครับ ผมวาจริงครับแม่ ผมเป็นลูกของแม่จริงๆครับ" วาพูดด้วยเสียงอู้อี้เพราะตอนนี้หน้าของเค้ากำลังซบกับบ่าของแม่
'วาลูกของแม่จริงๆครับ!'คำๆนี้ก็องอยู่ในหัวของวินกลับไปกลับมา เกิดอะไรขึ้น ทำไมเค้าไม่รู้อะไรบ้างเลย
"อือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วาไปไหนมาลูก แล้วมาพร้อมกับพี่วินเค้าได้ยังไง" แม่ผลักตัววาออกเบาพร้อมกับถาม
"แม่อย่าร้องไห้เลยนะครับ วาไม่เป็นไร วาสบายดีทุกอย่าง ดูซิครับแม่" ว่าแล้ววาก็หมุนตัวให้แม่ของเค้าดู
"วาหายไปไหนมาลูก รู้รึป่าวว่าทุกคนเค้าเป็นห่วง คุณยายตกใจมาก แล้วมากับพี่วินได้ยังไง"
"ผมก็.....ก็" แล้วต้าก็มองไปยังวิน
แล้วแม่ก็พาต้ามานั่งที่โซฟา ส่วนวินยังยืนค้างอยู่ที่เดิม สมองยังไม่เริ่มสั่งงาน
"มานั่งด้วยกันสิวิน.... เป็นไนรึป่าวลูก หน้าตาไม่ค่อยดีเลย" แมหันไปเรียกวินให้มานั่งด้วยกัน
"ป่าวครับ ผมสบายดี" แล้ววินก็เดินไปที่ทั้งสองคนนั่งอยู่
โดยที่แม่นั่งกับวาที่โซฟาตัวเดียวกัน
ส่วนวินนั่งตรงข้ามกับต้าพอดี
"แม่กลัวมากเลยนะวา แม่กลัวว่าแม่จะไม่ได้เห็นหน้าลูกอีก อือๆๆๆๆๆ...."
"แม่อย่าร้องไห้สิครับ แม่น่าจะดีใจและก็ยิ้มนะครับที่ได้พบกับวาวันนี้" แล้วต้าก็เช็ดน้ำตาให้กับแม่
"นั่นสินะ แม่นี่ไม่ได้เรื่องเลย" แม่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
ตลอดเวลาที่ทั้งสองคนคุยกัน วินไม่ได้พูดอะไรด้วยเลย เค้านั่งเงียยบตลอด แต่ตาของวินกลับจ้องไปที่ต้าตลอดเวลาด้วยสายตาที่บอกความหมายไม่ได้เหมือนกัน
ส่วนต้าก็รู้ตัวว่าวินนั่งจ้องหน้ตัวเองอยู่ เค้าเองก็พยายามไม่มองสบตาวิน
"วิน...นี่น้องชายของลูกนะ " แม่หันไปพูดกับวินบ้าง
"น้องชายยของผม.... ครับแม่น้องชายของผม" วินพูดด้วยน้ำเสียงที่คาดเดาไม่ได้เหมือนกับสายตาของเค้าที่มองมายังต้า
"จ๊ะ แม่ขอโทษที่ไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้วินรู้มาก่อน แต่แม่มีเหตุผลนะลูก"
"เหตุผลเหรอครับ" วินถามด้วยเสียงเย็น
"เหตุก็เพราะ ....วาเค้า............."
ก่อนที่แม่จะพูดจบ ต้าก็แทรกขึ้นมาก่อน
"สวัสดีครับพี่วิน........พี่ชายของผม"ต้าพูดพร้อมกับจ้องตาของวินไปด้วย
"น้องชายเหรอ... น่าขำที่สุดเลย" วินทำหน้าปั้นยาก แล้วก็เดินขึ้นชั้นบนไปเลย
"วิน...วินนต้องเข้าใจแม่นะลูก...อือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " แม่เค้าพยายามอธิบายแต่วินไม่ฟังไรเลย
"แม่ครับอย่าร้องไห้เลย เดี๋ยวผมจะคุยกับพี่วินเองครับ แม่อย่าห่วงไปเลย"
"พยามยามเข้าใจพี่เค้าหน่อยนะวา เค้าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน"
"ครับแม่ ....ผมจะเข้าใจ เพราะยังไงพี่วินกับวา เรา...ก็...เป็น....พี่น้อง....กัน" ทำไมคำพูดแค่นี้ถึงได้พูดยากมากในเวลาแบบนี้
แล้ววาก็พาแม่เข้านอน ตอนออกมาจากห้องของแม่ ต้าก็ได้เจอกับวินพอดี
"สนุกมากพอแล้วรึไง จึงยอมเผยตัววันนี้อ่ะ" วินพูดเยาะขึ้น
"ผมไม่เคยคิดแบบนั้น" วาเองก็พูดสวนไปทันที
"นี่ขนาดไม่เคยคิดนะ มึงยังทำได้เนียนขนาดนี้ ยังปั่นหัวกูได้ขนาดนี้ ถ้ามึงคิด...กูคงหัวปั่นมากกว่านี้แน่ เออ ไม่ใช่สิ แค่นี้กูก็หัวปั่นจนจะบ้าตายอยู่แล้ว" วินพูดพร้อมกับจะเดินหนี แต่
"พี่วิน...ผมขอโทษ...ขอโทษ... ผมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นอย่างนนี้" วาพูดพร้อมกับดึงมือของวินไว้
ตอนนี้วินยืนหันหลังให้ต้า โดยที่มือของต้าจับมือของวินไว้ข้างหนึ่ง
"กูคงฆ่ามึงไม่ได้หรอก.... เพราะยังไงมึงก็เป็น.......น้อง........กู..." แล้วน้ำตาของวินก็ไหลลงมา
"พี่วิน....ต้าขอโทษ...อือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ. .. " แล้วต้าก็ปล่อยโฮออกมา
"ต้าเหรอ.... หึๆๆๆๆๆ ต่อไปนี้ไม่มีต้าอีกแล้ว ต้าได้ตายจากกูไปแล้ว ต้าเค้าจะมีตัวตนอยู่แค่ในความทรงจำของกูเท่านั้น"
ว่าแล้วววินก็สะบัดมือหลุดจากการเกาะกุมของต้า แต่ต้าก็ยังงตามมากอดหลังของวินเอาไว้
"พี่วิน...อือๆๆๆ... อย่าทำแบบนี้เลยครับ... ไม่ว่าต้าหรือวา ผมก็คือผมนะครับ..อือๆๆๆ..."
แล้ววินก็หันมาเผชิญหน้ากับต้า
"ต้ากับวาไม่มีวันเหมือนกันได้หรอก จำไว้" วินด้วยน้ำเสียงที่นิ่งมากจนไม่อยากเชื่อ
แต่สายตาของวินในตอนนี้กำลังบอกว่าเค้าเจ็บปวดแค่ไหน
"ทำไมล่ะครับพี่วิน... พี่วินเคยบอกผมเองนะครับว่าพี่วินรักน้องชายคนนนี้" พร้อมกับทุบไปที่อกตัวเอง
วินไม่ตอบคำถามของต้า แต่กลับถามไปอีกเรื่องนึง
"นายจำเรื่องทั้งหมดได้ตั้งแต่เมื่อไร"แววตาของวินตอนนี้จากเศร้ากลายเป็นดุดัน
ต้าก้มหน้าไม่กล้าสบตาวิน ราวกับเด็กที่ทำผิดแล้วโดนผู้ใหญ่จับได้
"เมื่อไร"
"ตั้งแต่...เอ่อ.... ตั้งแต่ต้นเลยครับ..." วาตอบออกมาเสียงเบา
"แสดงว่าที่ผ่านมามึรู้มาตลอดว่ากูโกหก ใช่มั๊ย" วินตะคอก
"ครับ"
"สนุกมากใช่มั๊ย... เห็นกูเป็นตัวตลก ไอ้โง่ ไอ้งั่ง ...มึงสนุกมากใช่มั๊ย.." วินตะคอกออกมาเสียงดังกว่าเดิม พร้อมกับเขย่าตัวต้าจนต้าตัวโยน
"ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นนะครับ... ผมถามพี่ตั้งหลายครั้งแล้วแล้วว่าพี่วินมีไรจะบอกผมรึป่าว...ผมรอ...รอที่จะให้พี่วินเป็นคนบอกผมเองด้วยปากของพี่วินเอง"
"แล้ว...มึงรู้มานานแค่ไหนแล้วว่า... มึงกับกูเป็น...พี่...น้อง.กัน"
"วันนี้.. ผมเองก็เพิ่งรู้วันนี้พร้อมๆกับพี่วินนี่แหละครับ" ต้ารีบอธิบาย
"งั้นต่อไปนายก็คือ..วา.. จะไม่มีต้าในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว"
"มันจะไปสำคัญอะไรล่ะครับ ก็แค่ความจำ มันจะหายไปหรือมันจะกลับมา ผมก็ยังเป็นผม ผมก็เป็นต้าสำหรับพี่วินได้ "
"มันไม่ทางเป็นได้หรอก ต้าตายไปแล้ว เมื่อต้าตายไปแล้ว ความจำของต้าก็จะตายไปด้วย แต่นายคือวา นายไม่รู้หรอกว่าการที่เราถูกลืมมันเจ็บปวดสักแค่ไหน กูเคยหวังว่า อย่างน้อยจะมีกูอยู่ในความทรงจำของต้าบ้าง แต่ตอนนี้ต้าตายไปแล้ว ต้าก็จะไม่มีความทรงจำเกี่วกับกูอีก กูก็จะเป็นคนที่ถูกลืม" จู่ๆวินก็ซบหน้าลงกับไหล่ของต้า ต้ารู้สึกถึงอาการสั่นสะท้านจากร่างกายของวิน แล้วต้าก็ลูบไปที่แนหลังวินอย่างแผ่วเบา แล้วพูดออกมาช้าๆ เบาๆ แต่ชัดเจน
"ไม่ว่าผมจะเป็นต้า หรือวา ผมก็จะไม่ลืมพี่หรอกครับ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม...พี่วินก็คือพี่วิน และจะอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป"
เมื่อต้าพูดจบ วินก็ผละออกทันที
"มันจะไม่มีวันนั้นกลับมาอีกแล้ว" แล้ววินก็ออกไปเลย
ต้าได้ยินเสียงรถออกไปด้วยความเร็วสูง
"อือ..ๆๆๆๆ..อือ..ๆๆๆ. ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย" ต้าทรุดตัวนั่งลงตรงนั้น สักพัก แล้วก็หลับไปพร้อมกับน้ำตาและเสียงสะอื้น
"ท่านมากัส ... มันจะดีเหรอที่เป็นแบบนี้. ." เสียงนึงกระซิบขึ้น
"ความรักคือสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า" มากัสเอ่ยตอบ
"แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าหนุ่มน้อยคนนี้รักใคร" เทพธิดากล่าว
"ก็ข้าบอกแล้วว่าความรักมันต้องสัมผัสด้วยใจ" มากัสเอ่ยพร้อมยิ้ม
"แล้วมันจะเป็นไปได้เหรอค่ะ ก็ในเมื่อพวกเค้าเป็น...."
"ความรักจะเป็นผู้นำทางเอง" แล้วทั้งสองก็หายไป
-
:เฮ้อ:
-
อ่าวววววว...เรื่องพลิก....มีเทพนิยายด้วยอ่ะ...หรือจะเป็นนิยายแฟนตาซี
-
:L1:สงสัยตั้งแค่แรกแล้วว่าต้าจะต้องจำเรื่องได้ทุกอย่าง เอาใจลุ้นให้ต้ากับวินได้สมหวังในความรัก แต่ก็อดสงสารเคกับภูมิไม่ได้อะ แต่เรื่องหัวใจห้ามกันยาก เพราะความรักใช้หัวใจเลือกไม่ได้ใช้เหตุผลหรือว่าความสงสารเลือก :L1:
-
สงสัยวินคงหายหน้าวาไปอีกหลายวัน :เฮ้อ:
-
:sad11:
ทำไมเป็นแบบนี้
แต่แอบมีเทพธิดาด้วย
น่ารัก
-
หึๆๆๆๆๆๆๆเคยอ่านที่ไหนหว๋าอ่านไม่จบเหมือนกัน
-
ชอบนะครับ แต่เครียสอะ :call:
-
ตอนเช้าที่มหาวิทยาลัย
"พี่ภูมิ พี่เค เห็นพี่วินบ้างป่าวครับ" ต้าวิ่งหน้าตั้งมาแต่เช้า
"พี่ไม่เห็นมันมมาเป็นอาทิตย์แล้ว" เคตอบ
"ที่หอก็ไม่อยู่ ที่บ้านก็ไม่กลับ" ต้าพูดอย่างเป็นห่วง
"มีเรื่องไรกันรึป่าว" ภูมิถามขึ้น
"มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยครับ" ต้าตอบและทำท่าจะเดินออกไป แต่
"นายดูผอมไปนะ ซูบลงเยอะเลย ได้กินได้นอนนบ้างรึป่าว อย่าบอกนะว่า1 อาทิตย์ที่ผ่านมา นายตามหาไอ้วินมันตลอด " ภูมิถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย
"แล้วผมจะดูแลตัวเองนะครับพี่ภูมิ" ต้าตอบพร้อมยิ้มให้อย่างจริงใจเพื่อเป็นการขอบคุณ แล้วก็วิ่งออกไปเลย
"เราทำถูกแล้วจริงๆเหรอไอ้ภูมิ ที่ทำแบบนี้" เคถามขึ้น
"กูก็ไม่รูหรอก กูแค่ทำตามที่ไอ้วินมันขอร้อง"
"กูสงสารพวกมันทั้งสองคนเลยว่ะ ปกติพี่น้องคู่นี้มันรักกันจะตาย มันต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆ"
"กูสงสารต้ามากกว่า ดูน้องเค้าผอมลงไปเยอะเลย กูเป็นแฟนเค้า แต่เค้าไม่เคยนึกถึงกูเลย "
"คิดมากนะเพื่อน" เคตบไหล่เพื่อนเบาๆ
แล้ว2 คนนี้ก็เดินไปที่แห่งหนึ่ง
ที่อพาร์ทเม้นที่ที่ใครบางคนอยู่
"ไอ้วิน กูเอาข้าวมาให้ " เคกับภูมิมาหาวินนั่นเอง
"......." เงียบ
"สงสัยยังเมาหลับอยู่แน่เลยว่ะ" ภูมิพูดขึ้น
"กูว่าไม่ไหวแล้วนะ ไอ้วินมันเมาหนักอย่างนี้มาเป็นอาทิตย์แล้วนะ ขืนมันยังเป็นอย่างนี้ต่อไป มันต้องตายแน่ๆเลยว่ะ" เคนั่นเองที่พูด
"ใครทีไหนตายว่ะ" เสียงวินนั่นเองที่เพิ่งรู้สึกตัวงัวเงียตอบ
"มึงนั้นแหละทีจะตาย ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก หากมึงยังทำตัวแบบนี้อยู่" เคตอบออกไปเพราะโมโห
"เหรอ" วินพูดได้เท่านั้นก็เงียบไป
"ไม่ใช่มึงคนเดียวหรอกที่จะตาย ยังมีอีกคนที่กำลังจะตายตามมึงไปอีกคน" ภูมิพูดบ้าง
"ใครที่ไหนจะมาตายกับกู ก็ดีนะ กูจะได้ไม่เหงา มึงรึป่าวไอ้ภูมิ หรือว่ามึง ไอ้เค" วินพูดเป็นเล่น
"ต้า" ภูมิพูดได้เท่านั้นก็เงียบ
"ฮึ! ต้าเหรอ ต้ามันตายจากกูไปเป็นอาทิตย์แล้ว แล้วกูก็กำลังจะตายตามต้าไปต่างหาก ไม่ใช่ต้าตามกู อย่างที่พวกมึงเข้าใจ " วินพูดประโยคนี้ด้วยน้ำเสียงที่สั่น
"มึงหมายความว่าไงทีพูดว่าต้าตายไปแล้ว" ภูมิถามขึ้น
"กูยังไม่อยากพูดไร พวกมึงกลับไปได้แล้ว กูจะนอน ขอบใจพวกมึงมากนะโว้ย ที่ยังดูแลกู" แล้ววินก็เข้าไปนอน
"ปล่อยมันไปเหอะ ชีวิตมัน"
หลายวันต่อมา
"ไอ้วินมากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวกูต้องรีบไปเรียนอีกนะโว้ย" เคนั่นเอง
"..." เงียบ
"ไปไหนของมันว่ะ" แล้วเคก็เดินหาวินไปทั่ว
สภาพห้องของวินในตอนนี้ มันทั้งอับทั้งชื้น มีกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งเต็มไปหมด บนพื้นก็เต็มไปด้วยขวดเหล้า เคยังสงสัยอยู่เลยว่าวินมันอยู่เข้าไปได้ยังไง
"ฮือๆๆๆ....ฮือๆๆๆๆ.. กูก็เจ็บเป็นนะโว้ย" จู่ๆเสียงนึงก็ดังขึ้น
"ไอ้วิน! " เคตะโกนออกมาอย่างตกใจ แล้ววิ่งไปยังต้นเสียงนั้นทันที
ภาพที่เคเห็นมันช่างเป็นภาพที่น่าสงสารอย่งจับจิตจับใจ เคแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เพราะคนที่เค้ารักกำลังทุกข์ทรมานอย่างหนักด้วยเรื่องอะไรสักอย่างหนึ่ง วินนอนกอดตัวเองอยู่บนพื้น พร้อมด้วยเสียงสะอื้น วินกำลังร้องไห้ น้ำตาไหลนองหน้า ปากก็พรำเพ้อไปว่า'กูก็เจ็บเป็นนะโว้ย มึงมาหลอกกูทำไม'
แล้ววินก็ร้องไห้ออกมาอีก แก็มของวินในตอนนี้มันไม่ชมพูน่าดูเหมือนแต่ก่อน แต่กลับซีดเหลือง ปากที่เคยพูดแต่เรื่องฮาๆ แต่ตอนนี้กลับพูดเพ้อแต่คามเจ็บปวด ดวงตาที่เคยสวยงามเป็นประกาย ตอนนี้กลับถูกปิดบังด้วยม่านน้ำตา
"ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ. ..... หลอกกูทำไม กูก็มีหัวใจ กูก็เจ็บเป็นนะโว้ย " วินพูดออกมาแต่คล้ายละเมออมากกว่า มันจิตใต้สำนึกของคนที่กำลังเจ็บปวดอย่างรุนแรงกับอะไรสักอย่างอยู่
เคกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
"ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ. ไอ้วิน" แล้วเคก็เข้าไปประคองวิน เอาวินมาซบตรงอกเค้า
"กูก็มีหัวใจ กูก็เจ็บเป็น" วินยังเพ้อไม่หยุด
"วินมึงเจ็บคนเดียวเมื่อไรล่ะ มึงเจ็บกูก็ปวดไม่ต่างจากมึงหรอก" แล้วเคก็พยายามพยุงวินมาที่เตียงนอน
"กูเจ็บ เจ็บมากๆเลย" วินเพ้อขณะที่เคเช็ดน้ำตาให้วินอย่างอ่อนโยน
2 ชั่วโมงต่อมา
"ตื่นแล้วเหรอวิน"
"อ้าว เคมึงมาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ แล้วไมมึงไม่ปลุกกู แล้วมึงไม่ไปเรียนเหรอ" วินถามเป็นชุด เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดไรขึ้นบ้างในขณะที่เค้าหลับอยู่
.."ขืนกูไปเรียน กลับมามีหวังกูต้องได้ทำศพมึงแน่เลยว่ะ"
"งั้นเหรอ ...... แต่กูว่ามันก็ดีเหมือนก
"มึงอย่าเป็นแบบนี้อีกเลยนะวิน มึงเลิกเมาได้แล้ว แล้วกลับไปเป็นวินคนเดิมซะ ดูสภาพของมึงตอนนี้ซิอย่างกับซากศพเดินได้ มึงมีปัญหาอะไรนักหนา กูเพื่อนมึงนะโว้ย มึงบอกกูได้ "
".........." วินไม่ตอบได้แต่ยิ้ม
"แล้วไม่ใช่แค่มึงคนเดียวนะที่ตอนนี้กำลังแย่ ต้าเค้าก็แย่ไม่แพ้มึงเหมือนกัน วันทั้งวันไม่กิน ไม่เรียน ไม่นอน เอาแต่วิ่งถามคนโน้นทีคนนี้ทีว่าเห็นพี่วินมั๊ย ตอนนี้ต้าแย่เอามากๆๆ ใครห้ามยังไงก็ไม่ฟัง ตาบวมแดงมามหาลัยทุกวัน จากที่ผอมอยู่แล้วก็ยิ่งผอมเข้าไปอีก พวกมึงเป็นอะไรไป พวกมึงเป็นพี่น้องที่รักกันมากไม่ใช่เหรอ" ภูมิพยายามพูดให้วินเข้าใจ
"เหรอ....มันเป็นอย่างนั้นจริงเหรอ?...ไม่ใช่แค่กูคนเดียวเหรอที่เจ็บ ต้าก็เจ็บเหมือนกูด้วยเหรอ " วินถามออกไปขณะที่ก็มหน้า
"ใช่.... พวกมึงทั้งสองคนสภาพไม่ต่างกันหรอก"
"กูขอเวลาอีกนิด แล้วกูจะกลับไปเป็นวินคนเดิม" ทำไมแค่จะยิ้ม มันยังยากขนาดนี้เลยเหรอ...
"แล้วกูกับทุกคนจรอ"
-
ขห้ายเข้าจัยกานเรวๆนะฮับ :เฮ้อ:
-
ตกลงเป็นเรื่องแนวไหนคะเนี้ย อยู่ดีๆก็มีเทพมาคัสโพล่มา
-
คนอ่านก็รอว่าวินกับต้าจะเป็นยังไงนะ...
-
2 อาทิตย์ต่อมา
ตอนที่ต้ากำลังจะออกจากคอนโดไปมหาลัย เค้าก็ได้ยินเสียงนึงเรียกจากด้านหลัง (แล้วคนแปลกหน้าเข้ามาในห้องได้ยังไง)
"ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้าง ปล่อยให้ตัวเองผอมอย่างนี้ได้ไง" เสียงนั้นถามขึ้น
"ไม่ได้อยากให้ผมตายไปหรอกเหรอครับ คุณจึงจะสาสมใจ" ต้าพูดด้วยเสียงเย็น
"ถ้านยาตายไปแล้ว มันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ" เสียงนั้นถามต่อ
"ก็ที่คุณทำมาทั้งหมด ก็เพื่ออยากจะให้ผมตายทั้งเป็นไม่ใช่เหรอครับ"
"พี่กลายเป็นคนใจร้ายแบบนั้นในสายตานายไปตั้งแต่เมื่อไร"
"ตั้งแต่วันที่คุณหหันหลังให้ผม และทิ้งผมไปในวันนั้น"
"หันหน้ามาคุยกันได้ไหม พี่ไม่อยากคุยกับคนที่แม้กระทั่งหน้าของพี่เค้าก็ยังไม่อยากมอง" คนนั้นคื้อ.......
"ผมกำลังโกรธและกำลังโมโหคุณอยู่" ต้ายังคงยืนหลังอยู่
"พี่มันน่ารังเกียจสำหรับนายมากเลยเหรอ ถึงขนาดหน้าของพี่นายยังไม่อยากมองเลย" เสียงนั้นว่าอย่างประชด
"............" ต้าเงียบ
"หันหน้ามาคุยกันได้ไหม ...... ต้า" เสียงนั้นพูดอย่างอ่อนโยน
".........." เงียบ แต่ต้ารู้สึกอุ่นใจจขึ้นมาทันทีเมื่อคนคนนั้นยังเรียกเค้าว่า ต้า อยู่
"ได้...ถ้านายไม่อยากคุยกับพี่ ไม่อยากมองหน้าพี่... พี่ก็จะไม่ยู่ให้นายเห็นหน้าอีกต่อไป" แล้วเค้าก็กำลังจะเดินออกไปจริงๆ แต่
"พี่วิน...อือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ. อือๆๆๆๆๆๆๆ. พี่วินใจร้ายที่สุด " ต้าตะโกนออกมาก่อนที่วินจะเดินออกไปจากห้อง
"ในที่สุดนายก็ยอมเรียกชื่อพี่แล้วสินะ" วินพูดออกมาพร้อมด้วยรอยยิ้มเศร้า
"คนใจร้าย คนไม่มีหัวใจ" ต้ายังพูดเรื่อยไป โดยทียังไม่ยอมหันหน้าไปคุยด้วย
"นายโกรธพี่ได้ โมโหพี่ได้ แต่อย่าเกลียดพี่เลยนะ" วินพูดด้วยน้ำเสียงทีอ่อนโยนมาก
"ผมก็อยากจะเกลียดพี่บ้างเหมือนกัน พี่จะได้รู้บ้างว่าการที่ถูกคนที่เรารักทำเฉยเมยใส่มันเจ็บปวดแค่ไหน " ต้าพูดไปขณะที่ไหล่สะท้าน
"พี่จะยังคงเรียกนายว่า ต้าเหมือนเดิมนะ" จู่ๆวินก็เปลี่ยนเรื่องเฉย
"........." เงียบ
"ไม่ว่านายจะยอมหรือไม่ พี่ก็จะเรียกนาย ว่า ต้า เท่านั้น" วินพูดอย่างเด็ดเดี่ยว
พร้อมกับเดินมาเผชิญหน้ากับต้าพอดี
"ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้าง ผอมลงไปเยอะเลยนะ รักตัวเองบ้างสิ" วินพูดอย่างกับต้าเป็นเด็ก 3 ขวบเลย
"ว่าแต่คนอื่นเค้า ตัวเองก็เหมือนกันนั่นแหละ ผอมลงตั้งเยอะ หน้าตาก็ซีดเซียว ผมเผ้าก็รกรุงรัง หนวดเคราก็ไม่รู้จักโกน ปากก็ซีดเซียว ดวงตาก็อิดโรย" ต้าเผลอสำรวจวินไปซะทุกส่วน
"พี่ได้ฟังนายพูดแค่นี้ แสดงว่านายยังสนใจพี่อยู่ แค่นี้พี่ก็ดีใจแล้ว " วินยิ้มด้วยรอยยิ้มเศร้าอีกแล้ว
"พี่วินอย่าจากผมไปไหนอีกนะครับ ผมกลัว กลัวว่าพี่วินจะเกลียดผม จะโกรธผม ไม่สนใจผม ไม่มองหน้าผม ไม่คุยกับผม มันกลัวไปสารพัด ผมทรมามาก....ผม..." ก่อนที่ต้าจะพูดจบ วินก็ดึงต้าเข้ามาในอ้อมกอดของเค้าซะก่อน
'คำพูดปลอบและอ้อมกอดจากพี่วิน เพียงพอที่จะทำให้ ความเจ็บปวดทรมานหายไปได้ แต่เวลาที่อยู่ในอ้อมกอดนี้ หัวใจยังรู้สึกเจ็บแปลบนะ ทำไมเราต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย' ทำไมอ้อมกอดที่เคยรู้สึกว่าอบอุ่น แต่ทำไมตอนนี้มันเจ็บปวดได้ขนาดนี้นะ
"ต้า" วินเรียกในขณะที่ยังกอดต้าอยู่
.." ครับ.." ต้าตอบขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของวิน
"ถ้านายจะไม่ชอบพี่.... แต่อย่าเกลียดพี่เลยนะ"
"......" ต้าไม่ตอบ แต่กดหน้า 2ครั้งบนไหล่วินเพื่อเป็นการตอบรับ
แล้วต้ากับวินก็ไปมหาลัยด้วยกันหลังจากที่วินหยุดเรียนไปหลายวันแล้ว
"พี่วินครับ พี่วินยังจำได้ป่าวครับ ที่ต้าเคยบอกว่าต้ามีคนที่รักอยูแล้ว และผมก็บอกว่าผมจะบอกพี่วินเป้นคนแรกเลยเมื่อผมพร้อม" ต้าถามขึ้นขณะที่เดินอยู่ในมหาวิทยาลัย
"นายพร้อมจะบอกพี่แล้วเหรอ" วินถามขึ้นแต่ไม่ยอมมองหน้าต้า
"ครับพี่วิน .......คนคนนั้นก็คือ....คือ........." ต้าเองก็อยากกวนประสทวินโดยไม่ยอมบอกซักที
"จะบอกได้รึยังอ่ะไอ้น้องชายตัวดี" วินเผลอหลุดหัวเราะออกมาจนได้
"ยอมบอกแล้วก็ได้ครับพี่ชายตัวร้าย..... คนคนนั้นก็คือคนที่คอยห่วงใยผมมาตลอด คอยเอาใจใส่ผมมมาตลอด และคอยอยู่เคียงข้างผม......." ต้ายังคงด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเหมื่อลอย ไร้จุดหมาย ราวกับอยู่ในความฝัน
"นายคงรักคนคนนั้นมากสินะ" วินเองก็พูดด้วยรอยยิ้มเหมือนกัน
"ครับ....ผมรักเค้ามาก...มากจนไม่คิดว่าผมจะรักใครได้เท่านี้อีกแล้ว" ต้าพูดพร้อมกับหันมามองหน้าวิน
"บอกซักทีสิ" วินพูดด้วยรอยยิ้มอีกแล้ว
"แต่พี่วินคงไม่แปลกใจนะครับที่คนคนนั้นของผมจะเป้นผู้ชายแทนที่จะเป็นผู้หญิง"
"อืม"
"พี่....พี่...ภะ...ภูมิไงครับ พี่ภูมิคือคนนั้นของผม" ต้ายิ้มออกมาจากใจนะ
"พี่ไม่แปลกใจหรอก เพราะพี่เองก็รู้ว่าพวกนายรักกัน"
"ต่อไปผมจะดูแลพี่ภูมิให้ดีกว่านี้ เพราะที่ผ่านมาผมทำหน้าที่ของคนที่เป้นแฟนกันกันไม่ได้เรื่องเลย"
"ก็ดี .... ภูมิมันรักนายมาก อย่าทำให้เเพ่อรักของพี่เยใจก็แล้วกัน" วินพูดจากใจจริง
"ครับ....พี่วิน" ต้ารับคำอย่างมั่นใจ
"อ้าว! ไอ้วินโผล่หัวมาได้แล้วเหรอมึง" เคนั่นเอง
"เออ ... ก็กูสงสารมึงนี่นา ต้องคอยดูแลกูตลอด ต้องคอยหาข้าวอาบน้ำเช็ดตัวกู ทำให้กูสารพัด แต่กูว่าก็สบายดีนะ มึงทำให้กูต่ออีกได้ป่าว" วินพูดพลางก็เข้าไปกอดไหล่เค
"เรื่องมึงดิ" เคผลักวินออกไป
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....ทำไมมึงหน้าแดงจังว่ะ" วินแหย่เค
"เรื่องของกู...... หวัดดีต้า" แล้วเคก็หันไปคุยกับต้า
"หวัดีครับพี่เค ...พี่ภูมิ"
"ดูดีขึ้นนิไอ้ภูมิ" ภูมิทักวิน
"พี่ภูมิไม่คิดจะทักทายแฟนคนนี้บ้างเลยเหรอครับ เดี๋ยวก็งอนซะเลย" ต้าทำท่าเป็นงอนๆ"
ภูมิหันไปมองต้าอย่างงๆ เพราะต้าไม่เคยพูดและทำแบบน้กับเค้ามาก่อน
"........." ภูมิเงียบ
"ยังทำหน้างงอีก" ต้า
"นายไม่สบายรึป่าวต้า" ภูมิคิดอย่างนั้นจริงๆ เมื่อทุกคนได้ยินประโยคนั้นเข้าก็เล่นเอาฮากันทั้งวง
"โหพี่ภูมิ พูดงี้เลิกกันเลยดีกว่าพี่" ต้าพูดเล่นเท่านั้น
"แล้วตกลงเรายังคบกันอยู่อีกหรอต้า"ภูมิพูดประโยคนี้ออกไป เล่นเอาทุกคนออึ้งไปเหมือนกัน
โดยเฉพาะต้า
"ทำไมพี่ภูมิพูดแบบนั้นล่ะครับ' ต้าถามออกมา
"เค กูหิว ไปหาไรกินเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ" แล้ววินกับเคก็เดินออกไป
"ว่าไงล่ะครับพี่ภูมิ ทำไมพูดแบนั้น"
"ป่าว...พี่แค่อยากรู้"
"ถ้าหากพี่ภูมิยังรู้สึกกับต้าเหมือนเดิม ต้าเองก็พร้อมที่จะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นกว่านี้"
"นายแน่ใจเหรอต้า"
"........." ต้าพยักหนา
"ถ้านายยังต้องการแบบนั้น พี่เองก็ยินดี เพราะพี่เองยังรู้สึกเหมือนเดิมทุกอย่าง"
"ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะครับ ผมไม่ได้ทำหน้าที่ของแฟนที่ดีเลย ผมขอโทษ......"
"ขี้แยอีกแล้วนะเรา" แล้วภูมิก็โยกหัวต้าไปมาเบาๆ
"ผมจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นครับ"
"พี่ภูมิ...ต้ามีไรจะบอกด้วยล่ะ มันค่อนข้างแปลกไปหน่อยนะ"
"เรื่องไรล่ะ"
"ต้ากับพี่วินเราเป็นพี่น้องกันจริงๆ ไม่ใช่แค่ลูกพี่ลูกน้องกันอีกต่อไปแล้วนะครับ...พี่ภูมิดีใจมั๊ย?..."
"แล้วมันจะมีอะไรต้่งจากเมื่อก่อนรึเปล่าละ?..."
"เปลี่ยนไปแล้วทุกอย่าง...ทุกอย่างครับ"
-
แล้วมันจะอย่างงัย ต่อไปครับเนี่ย
-
รอนะคะ รอน้องต้าเคลียร์ปัญหาที่คาอยู่ในใจของพี่ภูมิให้กระจ่าง
-
อ่านแล้วไมเกรนขึ้น :เฮ้อ:
-
:angry2:
ไม่เอาแบบนี้นะ
:เฮ้อ:
-
:a5:.....อึ้ง...
ล่ะจะเป็นไงต่อเนี่ย
-
งืออออออ มันรู้สึกอึงอนยังไงไม่รู้อ่ะ...
-
มาต่อจนได้นะครับน้องดิว...
พี่ต้นไม่ชอบความรักแบบนี่เลยรับ...
มันเจ็บและทรมานกว่าตายจากกันอีก...
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะครับ...คิดถึงนะครับ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อครับ รอ รอ รอ
-
เอาใจช่วยทุกคน
-
ตอนนี้ดูทุกอย่งก็เป็นไปด้วยดี
ทุกคนก็มีความสุขดี
ต้ากับวินก็กลับมาเป็นพี่น้องที่รักกันดังเดิม
ภูมิกับต้าก็ดูแลกันและรักกันดี
เคเองก็มีความสุขที่ทุกคนที่เค้ารักมีความสุข
แต่เคเองกลับรู้สึกถึงความเศร้าแบบเงียบๆที่อยู่รอบกายเค้าตลอดเวลา
วันนี้ต้ากับวินตื่นมาตั้งแต่เช้าและมานั่งคุยกันเล่น...จู่ๆๆต้าก็ถามคำนี้ออกมา
"พี่วินเคยรักใครรึป่าวครับ"
"เคยสิ พี่ก็มีหัวใจเหมือนกันนะ"
"แล้วพี่วินรักเค้ามากแค่ไหน"
"เป็นไรรึป่าว มีปัญหารึป่าว ทำไมถึงถามพี่อย่างนั้นล่ะ"
"ป่าวครับ ผมสบายดี ผมแค่อยากรู้เฉยๆ พี่วินก็ตอบมาสิครับ"
"นายถามว่าไงนะ"
"ผมถามว่าพี่วินรักคนๆนั้นของพี่วินมากแค่ไหน"
"มากแค่ไหนเหรอ....... คงมากแค่ใจมั้ง"
"ยังไง อ่ะ"
"พี่เองก็บอกไม่ถูกหรอก ว่ามากแค่ใจมันเป็นยังไง... แต่ถ้าตราบใดที่หัวใจของพี่ยังอยู่ที่ข้างซ้ายก็แสดงว่าพี่ก็ยังจะรักคนๆนั้นอยู่ ถ้าวันไหนที่หัวใจของพี่ไม่ได้อยู่ข้างซ้ายแล้ว วันนั้นพี่คงหมดรักคนๆนั้นน่ะ" ฮาดีมั๊ย...พี่ชายของผม
"งั้นก็แสดงว่าพี่วินจะรักคนๆนั้นของพี่วินตลอดไปนะสิครับ"
"ป่าว... พี่แค่บอกว่าถ้าตราบใดที่หัวใจของพี่ยังอยู่ด้านซ้ายพี่ก็ยังจะรักคนๆๆนั้นอยู่ต่างหากล่ะ ไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะรักตลอดไป"
"คงไม่มีวันไหนหรอกนะครับพี่วิน ที่หัวใจของพี่เบื่อที่จะอยู่ด้านซ้ายแล้วอยากย้ายมาอยู่ที่ด้านขวาหรือที่อื่นๆ" ต้าว่าให้อย่างประชดเพราะความกะล่อนของพ่ีชายตัวดี
"งั้นเหรอ.....ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" วินหัวเราะออกมาเพราะความน่ารักของน้องชายตัวร้าย
"พี่วินครับ แล้วคนๆนั้นของพี่วินกับผม พี่วินรักใครมากกว่ากัน" ต้าถามออกมาดื้อๆ ตาก็จ้องมายังวิน
"................" วินเองถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำถามนี้เข้า ถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว
"ว่าไงล่ะครับพี่วิน"
"ก็....ก็.... ตอบไงดีล่ะ.... มันไม่เหมือนกัน... มันรักคนล่ะแบบ...มั้ง.... มันไม่ทางเทียบกันได้หรอก" วินตอบออกมาพร้อมกับก็มหน้ามองนิ้วมือตัวเอง
"มันไม่เหมือนยังล่ะครับ" ต้าเองก็ถามพร้อมกับก็มหน้าเหมือนกัน
"คนๆนั้นของพี่....มีไว้เพื่อให้พี่รัก...มีไว้เพื่อให้พี่คิดถึง... มีไว้เพื่อให้พี่ปกป้อง... มีไว้เพื่อคอยส่งยิ้มให้พี่และรับรอยยิ้มของพี่.....มีไว้เพื่อหัวเราะกับพี่ ......มีไว้เพื่อเดินจูงมือกับพี่...แต่นายคือน้องชายของพี่ ต้าคือน้องชายของพี่ น้องชายของพี่" วินตอบออกมาโดยที่ยังก็มหน้าอยู่
"ครับ.... ผมรู้แล้วครับว่ามันไม่เหมือนกันจริงๆ..... คนนั้นของพี่วินกับผม มันไม่มีวันเหมือนกันได้ เทียบกันไม่ได้" ต้าตอบบอกมาพร้อมกับมาองไปทีวินที่เอาแต่ก็มหน้ามองมือตัวเอง
"เพราะนายคือน้องชายของพี่ไง.... น้องชายของพี่...."
"ครับ....น้องชายของพี่"
แล้วคืนนี้ต้าก็ต้องอยู่ห้องคนเดียวตั้งแต่บ่าย เพราะวินออกไปเที่ยวกับเพื่อนของเค้า
ต้านอนกลิ้งเล่นอยู่บนเตียงหลังจากที่วางสายจากภูมิ
ทันใดนั้นต้าก็ได้ยินเสียงคนเดินที่ห้องดูทีวี
ตอนแรกต้าคิดว่าเป็นวิน แต่ถ้าเป็นพี่วินจริงๆคงต้องเรียกเค้าแล้ว
ต้าคิดได้นังนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
เพราะตอนนี้ต้ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับขโมย
แล้วต้าก็ตัดสินใจโทรหาคนที่เค้าคิดถึงเป็นคนแรกทันที
"ฮัลโหล"ต้า
"สวัสดีครับ"
"พี่วินครับ... กลับมาเร็วๆนะ... น่ากลัวมากๆเลย..." วินนั่นเองที่ต้าคิดถึงเป็นคนแรก "เป็นอะไร ตอนนี้อยู่ที่ไหน" วินเองก็ตกใจเหมมือนกันที่ต้าเสียงขาดเป็นท่อนๆ
"บ้านเรามีขโมย" ตอนนี้ต้ากลัวจนคุมตัวเองไม่อยู่ เลยเผลอร้องไห้ออกมา
"อย่าร้องไห้นะ... ใจเย็นๆ พี่กำลังจะไปถึงที่บ้านเดี๋ยวนี้แหละ"วินปลอบต้าด้วยเสียงอ่อนนุ่ม
"ฮึกๆๆๆๆๆ.... พี่...." แล้วต้าก็สะอื้นออกมาอีก
"ต้า...ฟังพี่นะ....ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกนะ" พอต้าได้ยินอย่างนั้นจังหวะหัวใจที่เต้นแรงด้วยความกลัวก็ค่อยๆเบาลงจนเป็นปกติ กลับแทนทีด้วยความอุ่นใจ
".........." ต้าเงียบ
"อีกแป็บเดียวพี่ก็จะถึงแล้ว ว่าแต่นายทานข้าวยัง" เจ๋งมั๊ยพี่ชายผม สถานการณ์อย่างนี้ยังกล้าถามเรื่องแบบนี้อีก...ห่วงกันริงป่ะเนียะ
"ยัง"
"บ้าจริง... ทำไมป่านนี้ยังไม่กินข้าวอีก เอาแต่นอนเป็นบ้าเป็นหลังอีกแล้วใช่มั๊ย...."
"ครับ... พี่วินต้ารู้สึกง่วงแล้วล่ะ"
"ร้องไห้ฟูมฟายขนาดนั้นแถมข้าวยังไม่กินอีก แล้วร่างกายมันจะทนไหวเหรอ"
"ทำไมล่ะครับ....พี่วินสนใจผมด้วยเหรอ"
"พี่เองก็ไม่อยากจะสนใจเท่าไรหรอกนะ"
"ใจดำ"
"ถ้านายง่วงก็เข้านอนซะ แล้วอย่าลืมห่มผ้าด้วยล่ะ"
"ใครจะไปหลับลงล่ะ โจรมันจะเข้ามาฆ่าเมื่อไรก็ไม่รู้"
"มันไม่เข้ามาในห้องนอนนายหรอก ถ้ามันเข้ามา พี่เอามันตายแน่ อย่าห่วงไปเลย พี่จะปกป้องนายเอง"
พอต้าได้ยินวินพูดอย่างนั้นก็ค่อยรู้สึกวางใจขึ้น อุ่นใจ รู้สึกปลอดภัย และเชื่อมั่นในคำพูดของวิน
แล้วต้าก็ขึ้นไปนอนบนเตียง
"หลับรึยัง"
"ยัง"
"หลับซะ"
"นอนไม่หลับ"
"ไหนเมื่อกี้บอกว่าง่วงไงล่ะ"
"ตอนนี้ไม่ง่วงแล้ว"
"งั้นอย่าเพิ่งวางหูนะ เดี๋ยวพี่จะเล่านิทานให้ฟัง ฟังแล้วก็นอนซะ."
"ครับ" แล้วต้าก็ฟังนิทานที่วินเลาให้ฟังไปเรื่อยๆ
"ต้าหลับรึยัง"
"............" เงียบ
"พี่จะปกป้องนายเอง" แล้ววินก็เร่งความเร็วขึ้นอีกเพื่อที่จะได้ไปถึงบ้านได้เร็วขึ้นอีก
ในตอนนั้นที่ห้องนอนทีต้ากำลังนอนอยู่
ต้ากำลังโดนทำร้าย
โดยการบดขยี้ที่อกด้านซ้าย ตรงตำแหน่งหัวใจพอดี
และโจรคนนั้นก็ควักหัวใจของต้าออกมาจากอก
เลือดสดแดงฉานพุ่งออกมา
ต้าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส
ผสานกับเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของโจรร้ายนั้น
"ปัง.ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงเคาะประตู
"..........." ไม่มีเสียงตอรับ
"ต้า... พี่บอกให้เปิดประตู" วินนั่นเอง
"แกร็ก............." เสียงเปิดประตู
เหตุการณ์ที่เกิดกับต้าเมื่อกี้เป็นแค่ความฝันแต่มันน่ากลัวมากๆ พวกขโมยออกไปแล้ว แต่ทำไมหัวใจของต้ายังเต้นแรงอยู่เลย
พอต้าแน่ใจว่าวินมาอยู่ตรงหน้าเค้าแล้วรู้สึกมีความสุขและอบอุ่น แต่หัวใจบ้าๆดวงนี้ก็ยังสั่นอยู่
"ฮึกๆๆๆๆ.....ฮือ.....ๆๆๆๆๆ" ต้ายังคงสะอื้นเพราะฝันร้ายอยู"
"พี่บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก"
"ฮึกๆๆๆๆๆ........"
"เงียบได้แล้ว " วินพูดปลอบอย่างอ่อ่นโยน แล้วเอาหัวของต้ามาซบตรงไหล่เค้าเบาๆ
ต้ารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที ที่ได้รับสัมผัสนี้ จากวินแต่ทำไมใจดวงนี้รู้สึกเจ็บแปลบอีกแล้ว ทำไม ทำไมกัน
"มากัส ข้าสงสารพวกเค้าจังเลย"
"มันเป้นเส้นทางที่พวกเค้าเลือกเอง"
"ข้าสงสารพวกเค้าที่พวกเค้าไม่รู้ใจตัวเอง"
"ถึงแม้จะรู้แล้ว มันจะเป็นไปได้เหรอ งั้นสู้ไม่รู้ดีกว่า"
"มันจะดีจริงเหรอ ถ้าต้องเป็นอย่างนั้นจริงๆ"
"ข้าก็หวังเช่นนั้น"
-
ใครเป็นขโมยหว่า :z1:
นิยายเรื่องนี้แปลกดี
มีเทพด้วยอิอิ :pig4: :pig4:
-
ยังคงมีปริศนาอยู่
-
แล้วขโมยนั่นคือใครอะ?????
-
อ้าวแล้วขโมยล่ะ
-
"ต้า ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก" วินเข้ามาปลุกต้าเพื่อไปเรียน
"............" เงียบ
"ทำไมนอนขี้เซาอย่างนี้นะ เดี๋ยวก็ปล่อยให้ไปเรียนเองหรอก" วินพูดไปก็เขย่าตัวต้าไป
".........." เงียบ
"ตื่นนอนได้แล้วไอ้เด็กขี้เซา" จู่ๆต้าก็ลืมต้าขึ้นมา เล่นเอาวินสะดุ้งไปเหมือนกัน...ก็ตาโตๆ..ใสๆ...ขนาดนั้น...ใครไม่หวั่นไม่ไหวก็ไม่ใช่คนแล้ว...
"พี่วินขึ้นมาบนเตียงผมทำไมครับ"
"ขึ้นมา.....ก็ขึ้นมาปลุกนายให้ตื่นไง นอนขี้เซาชะมัด"
"งั้นเหรอครับ"
"งั้นดิ รีบไป อาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวจะได้ไปเรียนกัน"
"พี่วิน ผมมีไรอยากถาม"...จะถามไรกันตั้งแต่เช้าวะ
"ว่ามาดิ"
..."ความรักมีข้อห้ามบ้างรึป่าวครับ" ต้าถามคำถามนี้โดยที่เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถามไปทำไม
"ทำไมนายถึงถามขึ้นมาล่ะ".
"ป่าวครับ ไม่มีไรหรอก งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ" แล้วต้าก็เข้าห้องน้ำไป
"ข้อห้ามของความรักงั้นเหรอ" วินพูดกับตัวเอง
ที่มหาวิทยาลัย
"ไอ้ภูมิ กูมีเรื่องสงสัยอยากถามมึงหน่อย"
"สงสัยจังนะมึง ว่าแต่เรื่องไรล่ะ"
"มึงว่าความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชายด้วยกัน เป็นความรักต้องห้ามรึป่าวว่ะ แล้วมันเป็นข้อห้ามของความรักป่าวว่ะ"
"แล้วทำไมมึงเลือกจะถามกู"
"ก็มึงเป็น......" วินพูดไม่ออก
"เกย์" ภูมิต่อให้
"........" วินพยักหน้า
"แล้วมึงเคยได้ยินคำนี้รึป่าว ความรักไม่มีเพศ คนเราต่างหากที่ไปกำหนดเพศให้กับความรัก" ข้อความนี้ดิวลอกเค้ามานะครับ ขอบคุณนะครับสำหรับข้อความเจ๋งๆแบบนี้
"งั้นความรักแบบนี้ก็ไม่ผิดนะสิ"
"งั้นมั้ง ก็พวกกูไม่ได้ไปปล้น ฆ่าไปทำร้ายใคร พวกกูก็มีความรักเป็น อยากมีคนรักเหมือนคนอื่นทั่วไป แค่ความรักของพวกกูมันไม่เกิดกับคนต่างเพศ ส่วนท่ีพวกกูอยากได้มาเติมเต็มให้กับชีวิตท่ีเหลือกลับมาเป็นคนเพศเดียวกัน กูอยากจะบอกมึงนะวิน ว่าโลกนี้มันไม่ได้มีแค่หญิงกับชาย พวกกูก็คน มีหัวใจ มีรักเป็น มีเกลียดป็น และก็เจ็บเป็น...ไม่ได้แตกต่างจากหญิงหรือชายเลย...เพราะพวกกูก็เป็นคนเหมือนกัน"
"กูถามมึงนิดเดียว มึงดันเจือกสาธยายตั้งยาว "
"มึงจะได้กระจ่างไง"
"ความต้องการมึงสมหวังแล้ว ตอนี้กูกระจ่างแล้ว ขอบใจว่ะ"
"ทำไมมึงเจือกไปตกหลุมรักผู้ชายทีไหนว่ะ"
"ไม่ใช่! จะบ้าเหรอมึง กูก็แค่อยากรู้เอาไว้ประดับบารมีก็เท่านั้น"
"ส่วนรักต้องห้ามกูไม่รู้หรอก กูคงตอบมึงไม่ได้หรอกนะ"
"ทำไมว่ะ"
"เพราะกูไม่รู้ว่าข้อห้ามของความรักมีอะไรบ้าง กูรู้แค่ว่าไม่มีใครสามารถฝืนความรู้สึกของตัวเองได้ เมื่อรักก็คือรัก แม้จะรู้ว่าไม่สมควรรักก็ตาม"
"งั้นเหรอว่ะ"
"แน่นอนที่สุด"
"ขอบใจว่ะ"
"แล้วต้าไม่ได้มากับมึงเหรอวันนี้"
"ต้าเค้าไปหาไรกินกับไอ้เคมัน"
"แล้วมึงว่ากู...ควรจะหวังกับต้าต่อไปดีรึป่าว" ภูมิถาม
"ต้าเครักมึงนะ เค้าแคร์มึง"
"ใครบอกมึง"
"ต้าไง ที่เป็นคนบอกกู"
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไป
จนกระทั่ง
"คุยไรกันครับสองคน ดูท่าทางเครียดกันจังเลย" ต้านั่นเองที่เดืนมาถึงพร้อมกับเค
"ไอ้วินมันมาปรึกษาพี่เรื่องความรักอ่ะ" ภูมิตอบบล้อๆ
"เหรอครับ ....แน่ะ ไม่ยอมบอกกันบ้างเลยนะครับพี่วิน เก็บเงียบเชียว" ต้าแซว
"แล้ววินไปรักใครล่ะ" เคถามขึ้นบ้าง ซึ่งคำถามนี้ทำให้ทุกคนตั้งใจรอฟังมาก
"ไปบ้าจี้ตามไอ้ภูมิมัน มันพูดบ้าของมันไปคนเดียว กูไม่รู้เรื่องด้วยซะหน่อย" วินว่าพลางตบหัวภูมิเบาๆ
"แล้วใครเมื่อกี้มานั่งปรึกษาเรื่องความรัก... ความรักอะไรน้า... อ๋อ ความรักต้องห้ามอะไรประมาณนี้แหละ" ภูมิพูดออกมาซะยาวเลย
คำพูดของภูมิเล่นเอาทั้งต้าและวินสะดุ้งไปเหมือนกัน แล้วต้าก็หันไหจ้องหน้าวินทันที
ต้าถามภูมิแต่ตากลับจ้องไปที่วินตลอด
"แล้วพี่ภูมิตอบพี่วินไปว่าไงล่ะครับ"
"ถามมันดูเอาเองล่ะกัน"
แล้วต้าก็กลับมายิ้มสดใสได้ดังเดิมเหมือนกับไม่ได้รู้สึกอะไรกับเมื่อกี้
"พี่ภูมิครับ ผมซื้อขนมมาฝากครับ" ต้าพูดพลางขนมส่งให้ภูมิ
"ขนมนี่ของโปรดพี่เลยนะครับ แล้วต้ารูได้ไงล่ะครับ"
"ก็ผมเป็นแฟนของพี่ภูมินี่ครับ เรื่องแค่นี้ง่ายนิดเดดียว"
"กูไม่อยากเป็นเบาหวานตาย เราไปจากที่นี่กันเถอะไอ้เค" วินพูดล้อๆและลากเคออกไปด้วย
"พี่วินระวังไว้เหอะครับ แซวกันขนาดนี้ ผมจะเอาคืนวันที่พี่วินเปิดตัวคนของพี่วินบ้าง" ต้าตะโกนตามหลัง
"งั้นพวกนายคงต้องรอกันไปอีกนาน หรืออาจจะไม่มีวันนั้นเลยก็ได้" วินตะโกนตอบกลับมา และเดินจากไป
ต้ากับภูมิก็ยังคงคุยกันต่อไปหลังจากที่วินและเคได้เดินออกไปแล้ว
"พี่ภูมิครับ" น้ำเสียงและท่าทางของต้าของต้าเปลี่ยนไปทันทีหลังจากที่วินเดินออกไป จากที่ยิ้มหัวเราะก็กลายเป็นเคร่งขรึมจริงจัง
"หืม"
"พี่ภูมิ....เวลาที่พี่มองหน้าผม แล้วพี่รู้สึกยังไงบ้างครับ" ทำไมถามออกไปแบบนั้น ต้าคิดว่าตัวเองคงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
"พูดอะไรของนายนะ"
"ไม่มีอะไรครับ"
"ทำไมล่ะ พูดออกมาสิ"
"ความรักคืออะไร ถ้าเราชอบใครสักคน เราจะรู้สึกยังไงเหรอครับ"
"ถ้าเราชอบใครสักคน ? ทำไมนายแอบนอกใจพี่ แอบไปชอบใครงั้นเหรอ" ภูมิพูดเล่นออกไปเพื่อให้ผ่อนคลายกันทั้งคู่
"เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้เฉยๆ"
"อืม... คงเหมือนชอคโกแล็ตมั้ง "
"ยังไงครับ"
"ก็ความรักมันมีทั้งความหวาน ทั้งขม เหมือนกับชอคโกแล็ตไงล่ะ บางครั้งก็ร้อนรุ่มจนทำให้สามารถหลอมละลายได้ไงล่ะ"
"เหรอครับ"
"จริงๆแล้วนายแอบชอบใครอยู่ใช่มั๊ย"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ" ต้ายังงกับตัวเองอยู่เลยว่าพูดแบบนั้นออกไปได้ไง ทั้งที่ภูมิคือแฟนของเค้าและกำลังนั่งอยู่ต่อหน้าเค้า
"คนๆนั้นคงจะไม่ใช่พี่ใช่มั๊ย" ภูมิถามออกไปดวยรอยยิ้มแต่ช่างเป็นยิ้มที่น่าอึดอัด
"ผมขอโทษนะครับพี่ภูมิ"
"ไม่เป็นไรนิ นายไม่ได้ทำไรผิด ตราบใดที่นายยังไม่พูดคำนั้นออกมา นายก็คือแฟนของพี่"
"ขอโทษและขอบคุณครับ"
เย็นนี้ภูมิกับต้าออกไปทานอาหารค่ำด้วยกันนอกบ้าน
"ต้า นายอยากทานอะไร"
"พี่ภูมิครับ ถ้าอาหารมื้อนี้คือหัวใจของผม พี่ภูมิจจะทานรึป่าวครับ " ต้าไม่ตอบคำถามของภูมิแต่ถามไปอีกเรื่องนึง
"............." ภูมไม่ตอบเพราะกำลังงอยู่กับคำถาม
"ว่าไงล่ะครับ ถ้าพี่ภูมิไม่กินหัวใจของผมในมื้อนี้ พี่ภูมิก็จะตายด้วยเหมือนกัน"
"มันเป็นคำถามที่ยากมากเลยนะ"
"ไม่ยากหรอกครับ แค่พี่ภูมิใช้ความรู้สึกตอบออกมา"
"พี่...พี่คงจะนั่งมองหัวใจของต้า จนลมหายใจสุดท้ายของพี่มั้ง" ภูมิตอบด้วยรอยยิ้ม
"แล้วทำไมทำแบบนั้นล่ะครับ แล้วทำไมไม่กินหัวใจของผมเข้าไป มันจะทำให้พี่ภูมิอยู่ต่อได้นะครับ"
"สำหรับการได้มองการได้เห็นต้า พี่ก็มีความสุขแล้ว"
"ขอบคุณครับพี่ภูมิ"
"แล้วทำไมถึงถามคำถามแบบนี้ขึ้นมาล่ะ"
"ผมเคยถามคำถามนี้กับคนๆนึง แล้วคำตอบของเค้าก็............"
"ไม่ต้องบอกพี่หรอก พี่ไม่อยากรู้"
"ครับ"
"ครืดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" แล้วโทรศัพท์ของภูมิก็ดังขึ้น
"ใครโทรมาครับพี่ภูมิ " ต้าถามออกไปเพราะเห็นภูมิไม่ยอมรับโทรศัพท์
"เค"แล้วภูมิก็รับสายของเพื่อนทันที
จนวางสายไปแล้ว
"มีไรรึป่ววครับ"
"เดี๋ยวพี่ไปส่งนายที่คอนโดก่อนนะ"
"มีเรื่องไรกันครับ ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น" ที่ถามออกไปแบบนั้นต้าไม่ได้อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของภูมิ เค้าแค่เป็นห่วง
"ไม่มีไรหรอก เคมันแค่อยากชวนพี่ไปดื่มด้วยเท่านั้น"
"เอางั้นก็ได้ครับ" แล้วภูมิก็ขับรถไปส่งต้าที่คอนโดทันที
-
อัพแล้ว :L2: :L2:
ไปอ่านก่อนน่ะ
-
เมื่อไหร่
จะเปิดใจนะ ทั้ง 2 คนนี้
คนนึงไม่รู้ตัวว่ารักใคร
อีกคนก็จนใจที่จะบอก
ยังไงก็สู้ๆๆ
^-^
-
ที่ผับแห่งหนึ่ง
วินกับเคกำลังนั่งดื่มกันอยู่ ไม่ใช่สิ วินกำลังนั่งดื่มอยู่คนเดียวต่างหาก เคแค่มานั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ
และตอนนี้วินก็กำลังเมาอย่างหนัก แต่เค้าก็พอจะมีสติอยู่บ้าง
เค้ารูว่าตอนนี้เค้ากำลังพูดและกำลังคิดอะไรอยู่
"เค มึงเคยรู้สึกแบบนี้บ้างรึป่าวว่ะ"
"แบบไหนล่ะ"
"ไม่ได้ชอบ....."
"............"
"แล้วก็ไม่ได้รัก"
".........."
"แต่ขาดไม่ได้"
"ไม่ได้ชอบ แล้วก็ไม่ได้รัก แต่ก็ขาดไม่ได้" เคทวนซ้ำอีกครั้ง
"ใช่ ตอนนี้กูกำลังรู้สึกแบบนั้นอยู่"
"นั่นแหละที่เค้าเรียกว่าความรักไงล่ะวิน"
"ความรักงั้นเหรอ หึหึหึหึหึหึ" วินแสยะยิ้มมา
"กูจะไม่ถามหรอกนะว่าคนๆนั้นคือใคร เพราะคำตอบมึงเองก็น่าจะรู้ดีที่สุดอยู่แล้ว"
"กูไม่รู้ไม่รู้อะไรทั้งนั้น....... กูเกลียดไอ้ความรู้สึกบ้าๆแบบนี้ ทำไงกูจึงจะลบมันออกไปจากหัวกูได้ ทำไง ทำไง กูต้องทำยังไง" ฮือๆๆ วินกลั้นไว้ไม่ไหวออีกต่อไปแล้ว จนปล่อยมันออกมาเป็นหยดน้ำใสๆ
"วิน ใจเย็นๆเพื่อน ....มึงกำลังเจ็บ มึงกำลังปวด...ทรมานอยู่ใช่มั๊ย กูอยากบอกมึงว่าตอนนี้กูเองก็เจ็บไม่ต่างจากมึงหรอก เพราะการเห็นคนที่เรารักกำลังทรมานอยู่มันเป็นความรู้สึกที่แย่เอามากๆเลย" แล้วเคก็เอาศรีษะของวินมาซบตรงไหล่ของเค้าอย่างแผ่วเบา เครู้สึกถึงความชื้นบนไหล่ของเค้าซึ่งมาจากน้ำตาของคนที่เค้ารักและไหล่ของวินกำลังสะท้านเพราะการร้องไห้อยู่
"กูไม่ได้ชอบเค้า กูไม่ได้รักเค้า แต่กูขาดเค้าไม่ได้" วินพูดอู้อี้ออกมาเพราะยังซบกับไหล่ของเคอยู่
"กูเข้าใจมึงนะวิน กูเข้าใจมึงนะ " เคพูดพลางดันตัววินออกอย่างแผ่วเบาพร้อมกับซับน้ำตาให้
"ทำไมไอ้ความรู้สึกบ้าๆแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นกับกูด้วยว่ะ"
"ความรักมันสวยงามเสมอ ถ้าเรารู้จักรักและดูแลมันอย่างดี"
"แต่กูดูแลเค้าไม่ได้ กูไม่มีสิทธิ์ที่จะไปดูแลเค้าเลย"
"ก็มึงรัก มึงก็ต้องดูแลได้สิ "
"มึงไม่เข้าใจหรอก" วินว่าแล้วก็ซัดเหล้าเข้าไปอีกแก้ว
"ถ้ามึงคิดว่าความรักครั้งนี้ทำให้มึงเจ็บได้ขนาดนี้ มึงก็ลืมมันซะสิ แล้วก็ลองหันมาดูความรักรอบๆตัวของมึงบ้าง"
"ถ้าความรักมันเกิดได้ง่ายและลืมได้ง่ายขนาดนั้น กูก็คงไม่ต้องมานั่งทรมานอยู่แบบนี้หรอก"
""นั่นสินะ กูเองก็น่าจะรู้ดีไม่น้อยไปกว่ามึงเลย" แล้วเคก็ดื่มบ้าง
แล้วทั้งคู่ก็นั่งดื่มไปเรื่อยๆ ระหว่างที่รอภูมิตามมาสมทบอีกคน
แต่ในที่สุดก็เกิดเรื่องขึ้นมาอีกจนได้
"ไอ้เค กูไปห้องน้ำหน่อยนะเว้ย" วินพยายามยันตัวลุกจากเก้าอี้
"มึงไปไหวป่าว ให้กูไปเป็นเพื่อนดีกว่ามั๊ย"
"สบายมาก อย่าห่วงไปเลย" แล้ววินก็เดินออกไปอย่างซวนเซเหลือทน
"จะรอดมั๊ยว่ะ" แล้วความคิดของเคก็ถูกต้อง วินเดินไปชนโต๊ะตัวหนึ่งเข้าอย่างจัง จนคนที่โต๊ะนั้นล้มลงไปนอนกองกับพื้นเลย
แล้วเคก็วิ่งไปหาวินในทันที
"โทษนะ ทางมันมืดไปนิด ผมเองก็มึนไปหน่อย เดี๋ยวยังไงผมชดใช้ค่าเสียหายให้นะครับ " วินกล่าวขอโทษ เพราะเค้าทำผิดจริงๆ แล้ววินก็ล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาเพื่อชดใช้ค่าเสียหาย
"เมาแล้วซ่าเหรอมึง" คนในโต๊ะนั้นว่าวินและลุกเดินออกมาจากโต๊ะไปหาวินทันที
ตอนี้วินวินเริ่มสร่างเมาบ้างแล้ว
พร้อมกับคนในโต๊ะนั้นที่ล้มลงไปกับพื้นพลางจับบ่าเพื่อนคนที่เดินออกมาหาวินเอาไว้
"ก็บอกว่าขอโทษไง คนมันไม่ได้ตั้งใจว่ะ จะเอาไง" วินเริ่มโมโห
"กราบตีนกูสิ" เพื่อนของคนที่ล้มลงไปบนพื้นพูดขึ้น
"ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยล่ะกันนะครับ มันเมาไปหน่อย อย่าไปถือสามันเลยครับ แล้วค่าเสียหายทางเราจะชดใช้ให้นะครับ" เคเดินเข้ามาพอดี
"ไม่เอาค่าเสียหายนะ เอาเป็นว่านายมานั่งดื่มกับโต๊ะเราได้ป่าว" ตอนนี้ไอ้คนที่ล้มลงไปกับพื้นหันมาพูดกับเคซะเองแล้ว
"มึงหมายความว่าไง" วินพูดขึ้นมาอีกแล้ว
"ก็ความหมายตามตัว กูเห็นเพื่อนมึงน่ารักดี เลยอยากชวนมาดื่มด้วยแค่นั้นเอง" มันกวนตรีนซะง้น
"พลั่ก.... โครม " เสียงแรกคือเสียงหมัดของวินกระทบกับหน้าคนนั้น เสียงที่ 2 คือเสียงล้มมันคนนั้น
"ไอ้กร มึงเป็นไงบ้างว่ะ" เพื่อนในกลุ่มของคนที่โดนวินต่อย เข้าไปจะดึงมันลุกออกมา มันคนนั้นชื่อกร นั่นเอง
"เพื่อนกู ใครห้ามแตะ ห้ามยุ่ง" วินพูดเข่นเขี้ยว
"เอ้ย ไม่ต้อง กูไมเป็นไร แค่นี้เล็กน้อยว่ะ" กรสะบัดมือเพื่อนออก และลุกขึ้นยืนในทันที
"ก็กูเห็นเพื่อนมึงมันน่ารักดี ก็เลยอยากจะเลี้ยงเหล้า ก็แค่นั้นเอง หรือว่าเค้าไม่ใช่แค่เพื่อนของมึง"
"ไอ้สัตว์..... ไปกันเหอะเค อย่าไปยุ่งกับพวกมันเลย" แล้ววินก็ดึงเคออกไป แต่
"ชื่อเคเหรอครับ ...ชื่อน่ารักเหมาะกับตัวจังครับ ... เรากรนะ...วันหลังเราคงได้มีโอกาสที่คุยกันในสถานการณ์ที่ดีกว่านี้นะครับ" กร ตะโกนตามหลังไป
"เอ๊ย! " เสียงกรนั่นเองที่ร้องขึ้น เพราะเค้าเห็นเพื่อนคนหนึ่งของเค้ากำลังวื่งไปทางวินและเคและมือก็ถือขวดไปด้วย
"อย่า!" กรตะโกนขึ้น แต่มันก็ช้าไปแล้ว
"เพล้ง!" เสียงขวดดังขึ้นเพราะมันได้กระแทกกับศรีษะของวินจนแตกกระจาย
"ฮั่ก !" เสียงวินล้มลงกับพื้นแบบทั้งยืน
"วิน...วิน... วิน .... ฟื้นสิวิน อย่าเล่นแบบนี้นะ" เคฟุบนั่งลงตามวินในทันที และพยายามเรียกให้วินมีสติ แต่วินไม่รู้สึกตัวในตอนนี้แล้ว
"อือ.อือ.ๆๆๆๆๆๆๆ วิน ตื่นสิ นายอยากจะดื่มเหล้าไม่ใช่เหรอ เราต้องรอไอ้ภูมิมาดื่มด้วยนะ นายต้องรอไอ้ภูมิก่อนดิ วิน ... อือๆๆๆๆๆๆ" เสียงเคเรียกวินไป ก็ร้องไห้ไปด้วย
"เค เพื่อนนายเป็นไรมากรึป่าว ให้เราพาไปหาหมอมั๊ย" กรนั่นเองที่ถาม เค้าเองก็ตกใจมากเหมือนกัน เค้าไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้
"อย่ามายุ่ง" เคตวาดกลับไป
กรเองก็ได้แต่ยืนมองเคอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมเดินจากไปไหน
"ไอ้เค" เสียงภูมินั่นเอง
"ไอ้ภูมิ ฮือ...ๆๆๆๆๆ ภูมิ ...วินมันไม่ฟื้น อือ.... ช่วยวินด้วย" เคฟูมฟายแบบไม่อายใครอีกแล้วเมื่อภูมิมาถึง
"ไอ้วิน ตื่นได้แล้ว เห็นมั๊ยว่าไอ้เคมันร้องไห้ใหญ่แล้ว มึงไม่ชอบเห็นเพื่อนร้องไห้ไม่ใช่เหรอ" ภูมิเข้าไปเขย่าตัววินเบาๆ
"ภูมิ...กู...กูลัว... ว่าไอ้วินมันจะไม่ฟื้น"
"ไม่หรอกเค วินมันต้องฟื้น มึงก็รู้ว่าไอ้วินมันนอนขี้เซามากแค่ไหน อีกอย่างไอ้วินรู้ว่ากูจะมา มันเลยแกล้งหลับ เพราะมันไม่อยากเห็นหน้ากูมากกว่า มึงอย่าร้องไห้เลย" ภูมิพยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้น และพยายามปลอบใจเคและพลางนึกถึงไปอีกคนที่เค้าเพิ่งจะไปส่งมา หากเค้ารู้ว่าวินมันเป็นอย่างนี้ เค้าคนนั้นจะเป็นห่วงไอ้วินมากแค่ไหน
"มึงพูดจริงนะภูมิ เดี๋ยวไอ้วินมันจะฟื้นใช่ไหม"
"จริงสิ..กูไม่โกหกมึงหรอก แล้วกูก็ไม่เคยโกหกมึงด้วย" ภูมิว่าพลางขยี้ผมเคเบาๆ
แล้วภูมิกับเคก็พยายามประคองตัววินที่ยังไม่ได้สติมายังโต๊ะตัวหนึ่ง
"ใครทำไอ้วินให้อยู่ในสภาพแบบนี้" ภูมิถามขึ้นอย่างเสียงเย็นเมื่อจัดการให้วินอยู่ในท่าสบายแล้ว
"............." เคไม่ตอบ แต่มองไปยังกลุ่มของกร ภูมิเองก็มองตามสายตาของเคจนเห็นพวกมันที่ทำร้ายวินและพวกมันก็กำลังมองมายังเคและภูมิเหมือนกัน
"พวกนั้นเหรอ" ภูมิถามเสียงเรียบ
"....." เคพยักหน้า
"เดี๋ยวกูจะสั่งสอนให้พวกมันรู้สำนึกว่าการที่ทำให้เพื่อนกูต้องเป็นแบบนี้มันต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม"
ว่าแล้วภูมิก็เดินออกไปยังกลุ่มเป้าหมาย แต่เคดึงมือของภูมิไว้ก่อน
"อย่าเลยนะภูมิ เดี๋ยวเรื่องมันจะไปกันใหญ่ มึงคนเดียวไม่ไหวหรอก กูเองก็ต้องคอยดูแลไอ้วิน " เคพูดแบบนั้นเพราะเป็นห่วงภูมิ เค้าคงทนไม่ได้แน่ที่ต้องมาเห็นเพื่อนรักทั้งสองคนอยู่ในสภาพแบบนี้พร้อมกัน
"กูรู้ว่ามึงห่วงกู แต่กูดูแลตัวเองได้ พวกมันทำกับเพื่อนกู พวกมันต้องได้รับการสั่งสอน มึงดูแลไอ้วินให้ดีล่ะ เรียกรถพยาบาลมารับไอ้วินก็ได้"ว่าแล้วภูมก็แกะมือของเคออกอย่างแผ่วเบา
"ภูมิ ระวังตัวนะมึง"
"......" ภูมิไม่ตอบได้แต่ส่งยิ้มมาให้
"วิน...ความเจ็บของมึงในตอนนี้พอจะเทียบเท่ากับความเจ็บที่อยู่ในใจมึงรึป่าว" เคกลับมานั่งเฝ้าวิน และพูดไปเรื่อยๆ
ทางฝ่ายของภูมิตอนแรกก็ดูว่าภูมิจะได้เปรียบแต่พอเวลานานเข้า ภูมิกลับเสียเปรียบเพราะแรงเริ่มจะหมดฝ่ายนั้นมีกันตั้งหลายคน
"กู...เป็นไรไป...แค็กๆๆๆๆ... ทำไม...." ตอนนี้วินเริ่มได้สติแล้ว
"วิน..ฟื้นแล้ว ...มึงฟื้นแล้ว....ดีจังที่มึงฟื้นแล้ว" เคพูดซ้ำไปซำ้มาอยู่อย่างนั้นเพราะเค้าดีใจจนพูดไรไม่ออก
"กูไม่ได้เป็นไรซะหน่อย แค่รู้สึกปวดหนึบๆที่ท้ายทอยแค่นั้นเอง" วินพูดพลางใช้มือลูบที่ท้ายทอยตัวเอง
"มึงไม่เป็นไรก็ดีแล้ว จะได้กลับกันซะที"
"แล้วนั่นตรงนั้นเค้ามีไรกันอ่ะ ทำไมคนมุงดูกันเยอะจังว่ะแล้วสียงดัง ด้วย เสียงมันคุ้นๆคล้ายเสียงไอ้ภูมิมันเลย" วินว่าขึ้น
"ตายห่าละหว่า ไอ้ภูมิ..." เคพูดไมทันจบ วินก็แทรกขึ้น
"ไอ้ภูมิ...มันเกี่ยวไรด้วย"
"ก็ไอ้ภูมิมันมาหาพวกเรา แล้วมาเห็นมึงนอนสลบอยู่เพราะไอ้พวกนั้นมันทำร้าย ...มันก็เลย..." แล้ววินก็วิ่งแทบตัวปลิวไปยังที่เพื่อนของเค้ากำลังต่อสู้อยู่
"มาคนเดียวแล้วยังซ่าอีกนะมึง น่าจะกระทืบให้ตายคาตรีนเลยว่ะ" เพื่อนในกลุ่มของกรพูดขณะที่ใช้เท้าเหยียบหน้าอกของภูมิไว้ ส่วนกรเองไมได้เข้าร่วมวงด้วย แต่เค้าก็ไม่สามารถห้ามเพื่อนของเค้าได้เหมือนกัน จึงมองอยู่ห่างๆและคอยมองไปยังเคเป็นระยะๆ
"พวกมึงนั่นแหละสมควรตาย เดี๋ยวพวกมึงจะได้รู้ว่าความตายมาอยู่ตรงหน้ามันรู้สึกยังไงบ้าง" เสียงวินนั้นเอง
เมื่อวินพูดประโยคนั้นจบ เค้าก็เข้าไปจัดการกับกลุ่มพวกนั้นทันที
"พลั่ก...โครม... ตุบตั่บ...." ความชุลมุนเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
"มันบ้ามาจากไหนว่ะ แรงอย่างกะกระทิงเดือด" ฝ่ายตรงข้ามหันมาคุยกัน
"มันคนเดียว เราป็นสิบ รุมเลย" ว่าแล้วพวกมันก็บุกเข้าหาวินพร้อมกันทั้งหมด
"พวกมึงคงยังไม่รู้รสความตายดีพอใช่ไหม ย้าก.........." แล้ววินก็วิ่งฝ่าด่านพวกนั้น จัดการพวกมันทีละคนอย่างไท่รู้จักเหน็ดเหนื่อย พวกนั้นก็ยังไม่ยอมแพ้ ยังดาหน้าเจ้าไปหาวินอยู่ดี
ตอนนี้วินกำลังอยู่ในวงล้อมของพวกมัน แต่สายตาของวินกลับไม่มีแววเกรงกลัวซะเลย แต่กลับยิ้มราวกับได้เล่นสนุกอย่างนั้น
ภูมิเองก็พยายามจะเข้าไปช่วยวินเหมือนกัน แต่แค่จะประคองให้ตัวเองลุกขึ้นได้ ก็ยังทำไม่ได้เลย แค่ขยับตัวนิดเดียวร่างกายก็เหมือนจะแยกเป็นเสี่ยงๆ
เคเองก็พยายามจะเข้าไปดูวินและภูมิ แต่โดนใครบางคนดึงตัวเอาไว้
เคหันกลับไปมิงทันทีว่าใครมาดึงตัวเค้าไว้
กรนั่นเอง
"ปล่อยกู... กูจะไปช่วยเพื่อน ...มึงอย่ามายุ่ง..." เคสะบัดตัวไปมา จนตอนนนี้กลายเป็นว่าตัวเค้าเองกลับไปอยู่ในอ้อมกอดของกรตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
"นายเข้าไป ก็ช่วยไรไม่ได้หรอก... มีแต่เจ็บตัวเปล่าๆ..." กรพูดพลางจับตัวเคไว้แน่นขึ้นอีก
"แล้วนายจจะให้เรายืนดูเพื่อนเราโดนทำร้ายอยู่อย่างนี้เหรอ แล้ว....เพื่อนนะ..." แล้วกรก็แทรกขึ้น
"นายตัวเล็กนิดเดียว... เอางี้ล่ะกัน นายโทรเรียกเพื่อนนายให้มาช่วยดีกว่านะ"
"ไม่ได้... " เคเผลอตะคอกออกไป เพราะเครู้ดีว่าวินไม่ชอบให้คนอื่นมาเดเอดร้อนเพราะเรื่องส่วนตัวของเค้าเอง
และตอนนี้ดูเหมือนว่าวินกำลังได้เป็นต่อ ฝ่ายนั้นแทบจะยืนกันไม่ไหวแล้ว
คิดได้นั้นเคก็ยืนสงบนิ่งเหมือนเดิม
"ปล่อยเราได้ยัง... เราไม่ได้เข้าไปแล้ว" เคเองเมื่อรู้ว่ากำลังอยู่ในอ้อมมแขนของกรก็รู้สึกอายๆเหมือนกัน
"เอ่อ...โทษที... เห็นตัวนยนิ่มดี เลยกอดเพลินไปหน่อย" กรพูดพลางเอามือเกาหัวตัวเองแก็เขิน
"ทะลึ่งล่ะ" เคด่าเข้าให้
"แหม ล้อเล่นนิดเดียวเอง"
"แต่รู้สึกว่าตอนนี้คนท กำลังลำบากรู้สึกว่าจะเป็นฝ่ายของนายนะ " เคพูดพลางชักชวนให้กรดูตาม
"เอ้ย... " กรตกใจเพราะเค้าเห็นเพื่อนๆเกือบ 10 คนของเค้านอนล้มระเนระนาดกองกันอยู่บนพื้น ปากแตกบ้าง หัวแตกบ้าง หน้าตายับจนดูไม่ได้ โอ๊ย...ไม่อยากบรรยายสภาพ
"เพื่อนนายมันเป็นคนรึป่าวว่ะ"
"แล้วอย่าคิดนะว่าเพื่อนเราจะหยุดแค่นั้น"
"นายหมายความว่าไง"
"ดูนั่นสิ"
ภาพที่กรเห็นอยู่ตรงหน้า ถึงกับทำให้เค้าอึ้ง พูดไรไม่ออก ....กลุ่มเพื่อนของเค้ากำลังยกมือไหว้วินกันอย่างประหลกๆ เพื่อขอชีวิต แต่ไม่มีความปรานีจากวิน วินยังไล่เตะพวกนั้นอย่างบ้าคลั่ง บางคนก็โดนวินฟาดหัวด้วยขวดเหล้า จนเลืดสาดกระจาย บา
คนก็โดนฟาดด้วยเก็าอี้ บางคนก็โดนกระทืบซ้ำๆจนกระอักเป็นเลือด บา
คนทนความเจ็บไม่ไหวก็สลบไป แต่วินยังไม่หยุดแค่นั้น เค้ายังคงไล่ต้อนพวกที่เหลือ พวกเค้ากำลังจะตาย....แต่ภาพเหล่านั้นกลับเป็นภาพที่ชินตากับเคและภูมิ แต่วันนี้เคสังเกตสายตาของวินว่ามันไม่ได้กระหายการต่อสู้เหมือนทุกครั้ง สายตาของวินกำลังร้องไห้ เพราะความมเจ็บปวด การต่อสู้อาจจะทำให้เค้าลืมความเจ็บไปได้ชั่วครู่กระมัง
"ทำไมเพื่อนนายถึงได้โหดร้ายป่าเถื่อนได้ขนาดนี้" กรพูดขึ้นพลางกลืนน้ำลายลงคอ
"เค้ากำลังเจ็บปวดอยู่ต่างหากล่ะ" เคพูดอย่างแผ่วเบา
"แล้วมาระบายโดยการทำให้คนอื่นแทบตาย หรือบางคนอาจจะตายไปแล้วก็ได้งั้นเหรอ" กรว่าประชด
"นั่นไงล่ะ คือเหตุผลว่าทำไมเราต้องเข้าไปห้ามเพื่อนเราตั้งแต่แรก แต่ตอนนรี้รู้สึกว่าไม่มีใครหน้าไหนจะหยุดเค้าได้อีกแล้ว นอกจากตัวเค้าเอง"
"แม่งเอ๊ย... ทำไงดีว่ะ" กรสบถอย่างหัวเสียเพราะเป็นห่วงเพื่อนลางจะโทรเรียกพรรคพวกมาเพิ่ม
"ไม่ต้องโทร... เดี๋ยวเราเข้าไปหาเพื่อนเราเอง นายยืนตรงนี้แหละ อย่าไปไหน เดี๋ยวไอ้วินมันเห็นเข้า เรื่องมันจะไปกันใหญ่" เคสั่งรวดเดียว
"แต่..."
"อยู่เฉยๆตงนี้ แล้วทุกอย่างจะดีเอง" แล้วเคก็เดินไปหาวินทันที
"..ดุพอกันเลย.....แต่ก็น่ารักดี...ชื่อเคซินะ..."
-
ต้าไปไหนอ่าไม่มาชวนพี่วินเลย
แล้วจะเป็นไงต่อไปเนี่ย :เฮ้อ:
-
พี่วินเข้าสู่โหมดโหดอีกแล้วอ่ะะะะ
-
มันอะไรกันเนี้ยโอ๊ยปวดตับ
-
นานไปแล้ว ไรเตอร์ค้าบบ เมื่อไหร่จะมาต่อ
-
โอ้ววว....มาต่อไวๆนะคับพี่ดิว
-
:call: :call: :call: :call:
-
"วินพอเถอะ... พวกมันกำลังจะตายกันหมดแล้วนะ" เคเข้าไปดึงตัววินไว้
"ปล่อยกู... พวกมันทำไอ้ภูมิ พวกมันทำเพื่อนกูเจ็บ พวกมันต้องเจ็บกว่าเพื่อนกูเป็นร้อยเท่าพันเท่า"
"แค่นี้พวกมันก็ปางตายกันแล้ว เดี๋ยวก็ได้เป็นฆาตกรหรอกวิน" เคพยายามเตือนสติ
"พอหอะไอ้วินกูเองก็ไม่ได้เป็นไรมากแล้ว มึง...พอเหอะ" ภูมิพูดบ้างเมื่อเค้าพอจะพยุงตัวลุกขึ้นไหว
เคและภูมิพยายามจะลากตัววินออกมา แต่
"ปล่อยกู... กูยังจัดการกับพวกมันยังไม่เสร็จเลย" แล้ววินก็สะบัดมือจนหลุดจากเคและภูมิ
"ทำไงดีว่ะภูมิ" เคหันไปถาม
"ปล่อยให้มันเลิกบ้าเองล่ะกัน" ภูมิตอบอย่างช่วยไรไม่ได้อีกแล้ว
"ขืนปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไป มีหวังพวกเรามีเพื่อนเป็นฆาตกรฆ่าคนตายแหงๆ"
แล้วเสียงร้องครวญครางก็ดังขึ้นอีกรอบด้วยน้ำมือของวิน
พวกนั้นกำลังจะตายด้วยน้ำมือของวินจริงๆด้วย
"พวกมึง...มาเจ็บเป็นเพื่อนกูหน่อยนะ.... กูไม่อยากเจ็บคนเดียว" หากพวกนั้นตาไม่ฝาด เค้าเห็นหยดน้ำใสๆไหลรินจากดวงตาของวิน
"ปล่อยพวกเราไปเหอะ พวกเรากลัวแล้ว พวกเรา...." พูดไม่ทันจบ วินก็เตะคนนั้นฟุบลงสลบคาเท้าของเค้าในทันที
ทางด้านหลังของเคและภูมิเพื่อนในกลุ่มของกรอีกคนก็วิ่งถลาไปหยิบขวดขนาดเหมาะมือแต่มันกลับไม่วิ่งไปยังวิน มันกลับวิ่งมาทางเคและภูมิ และทันใดนั้น
"เพล้ง....โครม" ภูมิถึงกับล้มลงไปทั้งยืน
"ไอ้ภูมิ...." เสียงเคตะโกนดัง จนวินหันมามองแล้วก็เจอภูมิที่หัวเต็มไปด้วยเลือด
"พวกมึงทำเพื่อนกู พวกมึงต้องตายให้หมดทุกคน....." วินตะโกนก็อง แล้วเข้าไปหยิบขาโต๊ะเหมาะมือแล้วก็จัดการฟาดไปยังพวกนั้นอย่างไม่ยั้งมือจนเลือดพวกนั้นนองพื้นไปหมดแล้ว
"ไอ้ภูมิ.... อือๆๆๆๆๆๆๆ. ..... ไอ้ภูมิ......มึงอย่าเป็นไรไปนะ....." คืนนี้เป็นคืนทีเคร้องไห้ถึง 2 ครั้งแล้ว
"กู...ไม่...ปะ... เป็นไร... มึงอย่าร้องไห้เลย..." ภูมิพยายามพูดอย่างลำบาก
"ภูมิ... มึงอย่าพูดเลยนะ... เดี๋ยวกูเรียกรถพยาบาลมาแล้ว อีกนิดเดียวนะ... มึงรออีกนิดเดียวนะ..."
"กูไม่เป็นไร... มึงเข้าไปดูไอ้วินดีกว่า ก่อนที่มันจะฆ่าใครตายขึ้นมาจริงๆ...." ภูมิก็ยังไม่วายห่วงเพื่อน
"แต่มึง...." เคเองก็ลังเลเพราะเป็นห่วงภูมิมากเหมือนกัน
"กูยังไหว"
แล้วเคก็พยายามดึงภูมิไปยังที่ปลอดภัย
แล้วเคก็หันไปมองในกลุ่มที่ยังชุลมุนกันอยู่
ภาพที่เคเห็นเล่นเอาตกใจไปเหมือนกัน
เพราะตอนนี้คนที่กำลังต่อสู้อยู่กับวินคือกรนั่นเอง
และตอนนี้ดูกรกำลังจะแย่
กรคงโดนหมัดและตรีนของวินเจ้าไปหลายหมัดหลายตรีน
ส่วนวินเองก็ไม่น้อยหน้าเหมือนกัน หน้าตาแตกยับเยินจนจะจำไม่ได้อยู่แล้ว
"กูต้องทำยังไง... ภูมิ กูต้องทำยังไง" เคพูดเหมือนคนละเมอเพราะภาพตรงหน้าคนที่เค้ารัก.... วินกำลังเจ็บทั้งกายและใจ
แล้วกรก็ล้มลงอีกคน แต่มีหรือที่วินจะยอมหยุด ตอนนี้เค้าวินกำลังบ้าคลั่ง ใช้ไม้ฟาดคนนั้นที คนนี้ที ทั้งทีบางคนก็แน่นิ่งไปแล้ว
"ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป พวกนั้นตายหมดแน่" ภูมิพูดบ้าง
"กูรู้แล้วว่าต้องทำไง" ว่าแล้วเคก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วพูดบางอย่างกับใครบางคนแป็บนึงก็วางสายไป
"มึงโทรหาใคร"
"คนที่จะหยุดวินได้ไงล่ะ"
-
เวลาผ่านไปสักครู่ประตูร้านที่ปิดเงียอยู่นานก็ถูกเปิดออกโดยใครบางคน
"พี่วิน....พี่วิน......แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆ" ต้านั้นเอง เค้าหอบหนักเพราะรีบวิ่งเข้ามา
วินเองเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูก็หันกลับไปมองตามเสียงเรียกนั้นทันที เค้าแสยะยิ้มให้อย่างเลือดเย็น แล้วหันไปสนใจของเล่นที่มีชีวิตที่อยู่ตรงหน้าจของเค้าต่อทันที
"พี่วินพอเถอะครับ... ต้าขอร้อง..." ต้าพูดพลางเดินไปหาวินด้วย เมื่อต้ามองเห็นสภาพของวินอย่างชัดเจน ก็ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เพราะตอนนี้สภาพของวินทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดทั้งเลือดเค้าเองและเลือดของคนเหล่านั้น
"พี่วิน...อือ..ๆๆๆๆๆ...ฮึๆๆๆๆ... พอเถอะครับ... ไม่อย่างนั้นผมจะเกลียดพี่...ถ้าพี่วินยังไม่หยุด...." ต้าพูดคำว่าเกลียดออกไปแล้ว เค้าเองก็ตกใจเหมือนกันที่พูดคำนั้นออกไป ฝ่ายวินเองก็ถึงกับชะงั้กไปเหมือนกันเมื่อได้ยินคำนั้นจากปากของต้า
"นายจะเกลียดพี่จริงๆเหรอ....ต้า" วินพูดออกมาอย่างกับกระซิบ
"อือ...ๆๆๆๆๆๆๆ พี่วินกลับบ้านกันนะครับ... เดี๋ยวต้าทำแผลให้นะครับ...ฮึ....." ต้าพยามกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ แล้วพลางเดินเข้าไปหาวินอย่างช้าๆ ส่วนวินเองก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น วินกำลังรอต้า รอให้ต้าพาเค้ากลับบ้าน ถ้าเค้ากลับบ้าน ต้าก็จะไม่เกลียดเค้าอีก
ทุกการกระทำและทุกคำพูดเคและภูมิได้เห็นได้ยินทุกอย่าง
"มึงเห็นไหมว่าต้าสามารถหยุดวินได้จริงๆ" เคพูดขึ้น แต่ภูมิกลับเสมองไปทางอื่นแทน อย่างกับไม่อยากจะเห็นไม่อยากรับรู้กับภาพตรงหน้า
"พี่วิน.. กลับกันนะครับ... ผมมารับกลับบ้านของเราแล้ว..." ต้าพูดไปกลั้นสะอื้นไป
"ถ้ากลับบ้านไป นายจะทำแผลให้พี่ใช่มั๊ย... ถ้พี่หยุดทำร้ายทุกคน...นายจะไม่เกลียดพี่ใช่มั๊ย...." วินยืนพูดอยู่อย่างนั้นไม่กล้าขยับเขยื้อไปไหน อย่างกับเด็กที่กลัวจะถูกผู้ใหญ่ทำโทษ
"ครับ...พี่วิน...ต้าจะทำแผลให้พี่วิน....แล้วต้าก็จะไม่เกลียดพี่วินด้วย....อือๆๆๆๆ" พูดมาถึงตอนนี้ต้าก็ปล่อยโฮออกมาอีก ต้ากำลังจะถึงตัววินพอดี แต่
"อย่า!" เสียงต้านั่นเอง
"เพล้ง!โครม"เสียงแรกคือขวดที่กระทบกับหัว เสียงที่สองคือ วินกำลังจะล้มแต่ยันตัวไว้กับเก้าอี้ จนเก้าตัวนั้นล้มลงกับพื้น
"พี่วิน" ต้าตะโกนอย่างสุดเสียงและวิ่งถลาไปหาวินทันที
แต่ก่อนทีวินจะล้มลงกับพื้นต้าก็วิ่งมารับตัววินไว้ทัน แต่เค้ารับน้ำหนักตัวของิวนไม่ไหวจึงล้มลงไปกับพื้นเต็มๆ แต่ต้าใช้ตัวของเค้าเองรองรับวินเอาไว้ ทำให้หลังของเค้ากระแทกพื้นอย่างจัง เล่นเอาจุกเหมือนกัน
แต่ต้าเองไม่ได้สนใจความเจ็บปวดของตัวเองแม้แต่น้อยเค้ากลับไม่รู้สึกเสียด้วยซ้ำว่าเค้าก็กำลังเจ็บอยู่เหมือนกัน เพราะใจเค้าทั้งหมดกำลังจดจ่ออยู่กับคนที่กำลังนอนทับเค้าอยู่
แต่ใจของต้ากำลังจะสลายเมื่อเค้าเห็นเลือดที่ไหลมาจากหัวของวินไม่หยุด
ต้าพยายามขยับตัวเองอย่างเบาที่สุดให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วจับศรีษะของวินอย่างเบามือให้มานอนหนุนตักเค้าไว้
"พี่วิน...อือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ต้าพูดไรไม่ออกได้แต่เรียกชื่อวินซ้ำไปซ้ำมา
"ต้า...เจ็บ...เจ็บ...ฮึก....เจ็บทีไหนบ้าง....เจ็บมากมั๊ย" วินพยายามถามถึงต้า โดยไม่สนใจตัวเองเลย
"ไม่ครับ....ฮึกๆๆๆ. ต้าไม่เจ็บเลยครับพี่วิน" ต้าพยายามฝืนยิ้ม
แล้วต้าก็จับมือของวินขึ้นมาแนบแก้มของเค้า ใบหน้าของต้าจึงเต็มไปด้วยเลือดจากมือของวิน แล้วยกมืออีกข้างของวินมาสัมผัสหน้าอกด้านซ้ายของเค้าตรงตำแหน่งหัวใจพอดี แล้วพูดว่า
"พี่วิน....ต้าเจ็บตรงนี้มากเลย....อือๆๆๆๆๆ..."
"ต้า...."
"พี่วินเคยบอกผมว่า...จะปกป้องผม... แต่ตอนนี้ผมเจ็บตรงนี้มากเลย มันเจ็บมากเลยนะพี่วิน.... อือๆๆๆๆๆ...." ตอนนี้หน้าตาของต้าเปื้อนไปด้วยน้ำตาของเค้าผสมกับเลือดของวิน
"ถ้านายต้องเจ็บเพราะพี่....นายอย่าเจ็บเลยนะ" วินพยายาส่งยิ้มให้ต้า
"พี่วิน...."
"........" วินไม่พูดอะไร ได้แต่มองหน้าต้าอยู่อย่างนั้น
"........." ต้าเองก็พูดไม่ออกแล้วเหมือนกัน ได้แต่ให้น้ำตามันไหลอยู่อย่างนั้น เพราะไม่รู้จะห้ามมันยังไง
"อย่าร้องไห้นะ.... ถ้านายร้องไห้ แล้วพี่จะทำยังไงล่ะ แค่ทำให้นายรู้สึกดีขึ้น พี่ยังทำไม่ได้เลย ขอร้องนะ...อย่าร้องไห้อีกเลย....." วินพยายามพูดอย่างลำบาก
พลางใช้มือของเค้าเช็ดน้ำตาให้ต้าอย่างเบามือ ราวกับว่าแก้มนั้นจะแหลกคามือ หากเค้าออกแรงอีกเพียงนิดเดียว
แต่ตัววินเองก็กำลังร้องไห้เหมือนกัน
"พี่วิน...ฮึก...ๆๆๆๆๆ" ต้าพยาพยามหยุดร้องแต่ก็ยังสะอื้นอยู่ แต่ในที่สุดน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลอออกมาอีก ไม่เชื่อกันบ้างเลยรึไง
"ถ้านายร้อง.... ตรงนี้ของพี่มันก็จะเจ็บไปด้วย เพราะอย่างนั้น นายอย่าร้องไห้อีกเลยนะ ถ้ายังมีพี่อยู่เคียงข้างนาย...." มือของต้าถูกดึงไปทาบบนอกด้านซ้ายของวิน จังหวะของใจของวินเต้นรัวเร็ว จนต้าสามารถสัมผัสได้
"ครับ...พี่วิน....ผมจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ตราบใดที่พี่วินยังอยู่ข้างกายผมแบบนี้....พี่วินจะได้ไม่เจ็บตรงนี้ไงครับ...." ต้าพูดในขณะที่มือของเค้าก็ทาบที่อกด้านซ้ายของวิน
"พี่ง่วงนอนแล้วล่ะ..... พี่หลับได้มั๊ย..." วินพูดด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เค้ารู้สึกง่วงนอนจริงๆ หรือเพราะเค้าเสียเลือดเยอะเกินไป ตาของเค้ากำลังปิดลงเรื่อยๆ
"ครับพี่วิน ....พี่วินหลับนะครับ... เดี๋ยวผมจะเล่นิทานให้ฟัง...ถึงบ้านเมื่อไรผมจะปลุกพี่เองนะครับ..."
"......" แล้ววินก็หลับไปพร้อมรอยยิ้มในอ้อมกอดของต้า
"พี่วิน......."
"ต้า พาวินไปโรงพยาบาลเหอะ... ภูมิมันรออยู่ที่รถพยาบาลแล้ว" เคนั่นเอง
"พี่ภูมิ....อยู่ที่นี่ด้วยเหรอครับ" ต้าถามอย่างประหลาดใจ
"อืม"
ต้าเองมัวแต่สนใจวินอยู่เลยไม่ได้สนใจรอบข้างเลย
"ไปเหอะ" เคเรียกอีกรอบ
"ครับ...."
เมื่อมาถึงรถพยาบาล
"ไอ้ภูมิไหวนะมึง" เคทักขึ้น เมื่อเห็นภูมิกำลังจะขับรถตัวเองออกไป
"กูยังไหว"
"อย่าดีกว่าครับพี่ภูมิ ไปรถพยาบาลพร้อมกันดีกว่า พี่ภูมิเองก็เจ็บใช่ย่อย" ต้านั่นเอง
เคเดินแยกไปอีกทางเพื่อจะไปขึ้นรถพยาบาล
"พี่ไหว"
"อย่าดื้อสิครับ... ไปรถพยาบาลนะครับ" แล้วต้าก็เข้าไปประคองภูมิให้เดินไปด้วยกัน
"นายรู้ด้วยเหรอว่าพี่กำลังเจ็บ" ภูมิพูดไปขณะที่ตามองไปข้างหน้า ไม่มองคนที่กำลังพูดด้วย
".........." ต้าเงยหน้าขึ้นมองคนพูด....แต่ไร้ซึ่งคำพูด
มุมของภูมิ
ตอนที่ผมเห็นต้าเดินเข้ามาในผับ ผมแอบหวังเล็กๆว่า เค้าจะวิ่งมาดูผมที่นอนเจ็บอยู่ ก่อนที่จะวิ่งไปหาไอ้วินที่นอนอยู่ไกลกว่าผม
แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย ต้าวิ่งเลยผมไป ต้าวิ่งเข้าไปหาไอ้วินโดยที่ไม่ได้มองมาทางผมเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนนั้นมันเจ็บ เจ็บมากจนบอกไม่ถูก
ไม่ได้เจ็บที่บาดแผล แต่มันเจ็บที่ก้อนเนื้อที่มันกำลังเต้นอย่างช้าๆจนกลัวว่ามันจะหยุดเต้นเข้าซักวินาทีหนึ่ง
แต่ผมก็คิดว่าพี่น้องกัน ยังไงเค้าก็ต้องเป็นห่วงกันเป็นธรรมดา เปล่าหรอกครับ มันเป็นแค่คำปลอบใจที่ผมใช้หลอกตัวเองต่างหาก ผมเห็นสายตาของพวกเค้ามองกัน มันไม่ใช่สายตาของพี่น้องหรอก แต่มันมากกว่านั้น แต่ผมก็ไม่รู้อีกว่ามันมากแค่ไหน ผมเจ็บมากกับทุกภาพที่เห็น ทุกเสียงที่ได้ยิน แต่ยังไงต้าคือแฟนของผม วินและต้าคือพี่น้องกัน ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว งั้นผมขอรอและหวังต่อไปนะครับ ผมไม่ผิดใช่ไหครับ
-
ที่โรงพยาบาล
วินนอนพักอยู่ห้อง 777 โดยมีต้านั่งเฝ้าอยู่ตอลดเวลา และภูมินอนพักอยู่ห้องถัดไป โดยมีเคเฝ้าอยู่
ในห้องพักของวิน
วินยังนอนอยู่ ยังไม่ได้สติเลยมา 1 คืนแล้ว และนี่กำลังจะเข้า คืนที่ 2
"พี่วินครับ ตื่นได้ยัง ขี้เซาชะมัดเลย"
"................." เงียบ
"งั้นผมให้พี่วินนอนต่อก็ได้นะครับ เพราะพี่วินคงยังไม่หายเหนื่อย เลยอยากพักต่อ" ต้านั่งพูดอยู่คนเดียว
".........." ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
"พี่วินครับ .....ผมมีไรอยากจะบอกพี่วินมาตั้งนานแล้วนะครับ แต่ผมไม่กล้า......"
"..............."
"และวันนี้ผมก็ยังคงไม่กล้าเหมือนเดิมหากพี่วินยังตื่นอยู่ ....งั้นผมบอกนะครับ ....เพราะผมกลลัวว่าผมจะไม่มีโอกาสได้บอกมันอีกแล้ว ถึงแม้สิ่งที่บอกไปมันอาจจะดูเลวร้ายในสายตาของพี่วิน แต่พี่วินไม่ต้องรับรู้นะครับ ผมแค่อยากบอก ก่อนที่ผมจะไม่ได้บอก...." ต้าพูดไปด้วยเสียงอันสั่นเครือ และเริ่มมีน้ำตามาคลอ
".............."
"หัวใจของผมจะเต้นแรงทุกครั้งที่เจอพี่วิน และบางครั้งผมก็อยากได้ยินเสียงของพี่วิน จนทำให้กินไม่ได้ นอนไม่หลับ .... และบางครั้งที่ผมมองหน้าพี่ภูมิ ภาพของพี่วินก็จะผุดขึ้นมาในสมองอยู่เรื่อยๆ ทุกครั้งเวลาที่ผมไม่สบาย หรือต้องการใครซักคน หรืออยากโทรหาใครซักคน คนที่ผมจะนึกถึงคนแรก ก็คือ.......ตอนนี้ผมเข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว " ต้าร้องไห้ออกมา เมื่อได้คำตอบทั้งหมดแล้ว
"................"
"ลืมมันซะเถอะ......." ต้าบอกกับตัวเอง
ใช่แล้ว !!!!!!! ต้ากำลังหลงรักพี่ชายตัวเอง และความรักแบบนี้มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้
แล้วต้าก็ฟุบหน้าลงกับฝ่ามือของวิน ร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน แต่พยายามเก็บเสียงร้องเอาไว้ เพราะกลัววินจะตื่นขึ้นมาเห็นเค้าในสภาพแบบนี้
หากต้ายังพอมีสติอยู่ซักนิด ต้าจะรูสึกได้ว่า มือทีเค้ากำลังสัมผัสอยู่นั้นกำลังโอบกระชับมือของเค้าอย่างอ่อนโยนและรับรู้ในสิ่งที่ต้าพูดทั้งหมด
'ต้า....นายชอบพี่จริงๆเหรอ.... ถ้ามันเป็นความจริง นายก็คงลำบากใจ เพราะความรักที่มันเป็นไปไม่ได้ เหมือนที่พี่กำลังเจ็บอยู่ แต่ในส่วนลึกของหัวใจ พี่เองก็มีความสุขขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นายเคยถามพี่ว่า ..... พี่จะทำยังไงถ้านายไม่ได้อยู่ข้างๆพี่อีกต่อไป แต่ตอนนั้นพี่ไม่มีคำตอบให้นาย .... แต่ตอนนี้พี่มีคำตอบให้นายแล้วนะ ....ถ้าวันหนึ่งนายไม่ได้อยู่ข้างพี่จริงๆ ......พี่ก็คงจะหลับไป.....ชั่วนิรันดร์..... '
แล้ววินก็จับมือของต้าเอาไว้แน่นแต่ทว่าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน จนหลับไปอีกครั้ว
"มากัส ....ดูเหมือนตอนนี้ พวกเค้าจะรู้ใจตัวเองกันแล้วนะ"
"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่า ความรักจะเป็นผู้นำทางเอง"
"แล้วความรักที่เป็นไปไม่ได้แบบนี้ มันจะดำเนินต่อไปยังไงล่ะ"
"จำไว้ ถ้าได้พูดความรู้สึกที่มีออกไป คำตอบที่ได้กลับมาจะมีอยู่ 2 อย่าง คือ "ผิดหวัง"กับ"สมหวัง" แต่ถ้าหากไม่พูดมันออกมาละก็ คำตอบของความรักก็จะมีแต่ทางตัน โดยที่ยังไม่พยายามทำอะไรเลย"
"งั้นสุดท้ายของสองคนนี้ละ จะ สมหวัง ผิดหวัง หรือทางตัน"
"ความรักจะเป็นผู้นำทางเอง"
แล้วเสียงเล็กๆทั้งสองก็หายไป
ตอนนี้วินและภูมิก็ออกจากโรงบาลมาได้เกือบเดือนแล้ว จากที่นอนโรงบาลอยู่เป็นอาทิตย์
ชีวิตของพวกเค้าทุกคนก็ยังดำเนินไปตามปกติอย่างที่ควรจะเป็น
วันนี้วินและต้าไมได้ไปเรียนพวกเค้าจึงออกไปเที่ยวกันข้างนอก
และตอนนี้วินกำลังจะข้ามถนนไปอีกฝั่งหนึ่งเพื่อซื้อน้ำดื่ม
"พี่วิน....ข้ามถนนดีดีล่ะ...." ต้าตะโกนตามหลัง
"พี่ไม่ใช่เด็ก 5 ขวบซะหน่อย... พี่ข้ามถนนเป็นหรอกนะ..."
"พี่นี่น่านัก.....เสียแรงที่เราอุตส่าห์เป็นห่วง....." ต้ากัดริมฝีปากแน่น เพราะโทษตัวเองที่หาเรื่องใส่ตัว
วินได้ยินเข้าจึงแกล้งล้อ...."งั้นเห็นแก่นายที่เป็นห่วงพี่....พี่จะเดินระวังตัวแล้วกัน" วินหันมายิ้มให้ต้า แล้วข้ามถนนอย่างระวังที่สุดในชีวิต
แป็บเดียววินก็กลับมา
"ต้า....นายเป็นอะไร" วินตกใจมากที่มาถึงก็เห็นต้าทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพลางเอามือจับหน้าอกด้านซ้ายเอาไว้
"มะ...ไม่เป็นไรหรอกครับ...." ต้าพยายามฝืนพูด
"ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่เป็นไรอีกนะ นายเจ็บหน้าอกแบบนี้หลายครั้งแล้วนะ พี่ไปหาหมอกันดีกว่า"
"อย่าดีกว่าครับ...ผมก็แค่เหนื่อยไปหน่อย หัวใจมันเลยเต้นแรงก็เลยจุกอ่ะครับ..ไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย"
ต้าพยายายืนตัวตรงและหมุนไปรอบๆเพื่อแสดงว่าเค้าไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ
"แน่นะ" วินพยายามคาดคั้น
"แน่สิครับ"ต้ารับคำหนักแน่น
"ต้า...."
"มีไรครับ..."
"...."จู่ๆวินก็ไม่พูดซะงั้น
"งั้นเราไปร้องคาราโอเกะกันมั๊ยครับ"ต้าเสนอความคิด
"แล้วแต่นายสิ"
ที่ร้านคาราโอเกะ
พั่บ....ต้าเปิดหารายชื่อเพลงจากหนังสือและตัดสินใจว่าจะร้องเพลงไรดี เพลงนี้ก็อยากร้องเพลงนั้นก็ชอบ
"เลือกได้รึยัง บอกเลขมา เดี๋ยวกดให้"
"เอาเพลง ...พรมลิขิต...."
"เลือกเพลงที่ฟังสาบยๆหน่อยสิ"
"ทำไมล่ะ"
"ก็พี่อยากฟัง"
ต้าคิดว่าทำไมวินต้องมาขัดใจเค้าด้วย ต้าเองที่จะร้อง ไมใช่ให้วินมาร้องซะหน่อย
"เลือกได้รึยัง"
"งั้นเอาเพลง........" แล้วต้าก็บอกชื่อเพลงไป
ติ๊ดๆๆๆๆ พี่วินกดหมายเลขตามที่ต้าบอกให้อย่างใจดี (หลังจากเผด็จการไปแล้ว) เสียงดนตรีดังมาจากลำโพง
นั่งคนเดียว แล้วมองกระจก
ที่สะท้อนแสงจันทร์วันเพ็ญ
โดดเดี่ยวกับความเหงา
อยู่กับเงาที่พูดไม่เป็น
ฟังเพลงเดิมๆที่เรารู้จัก
แต่ไม่รู้ความหมายของมัน
หากฉันจะหลับตาลงสักครั้ง
และพบกับเธอผู้เป็นนิรันดร์
หากความรักเกิดในความฝัน
เราจุมพิตโดยไม่รู้จักกัน
ปฏิทินได้บอกคืนและวัน
ดั่งที่ฉันไม่เคยต้องการ
แต่อยากให้เธอได้พบกับฉัน
เราสมรสโดยไม่มองหน้ากัน
จูบเพื่อล่ำลาในความสัมพันธ์
ก่อนที่ฉันจะปล่อยเธอหายไป
(โดยไม่รู้จักเธอ)
ทบทวนเรื่องราวต่างๆทุกๆครั้งที่ฉันตื่นนอน
กับบทกวีไม่มีความหมาย
ฉันงมงายสวดมนต์ขอพร
หากจะมีโอกาสอีกหน
จะร่ายมนต์กับสายน้ำจันทร์
เพื่อจะได้หลับตาลงสักครั้ง
เพื่อพบกับเธอผู้เป็นนิรันดร์
หากความรักเกิดในความฝัน
เราจุมพิตโดยไม่รู้จักกัน
ปฏิทินได้บอกคืนและวัน
ดั่งที่ฉันไม่เคยต้องการ
ต้าจำเนื้อเพลงไม่ค่อยได้ จึงต้องดูเนื้อเพลงจากจอมอนิเตอร์ตลอด ต้าร้อง
เพลงไป พลางเหลือบตามองวินที่กำลังสูบบุหรี่ควันขโมงและคอยยืนจับตามองต้าอยู่ ต้ารู้สึกเขินเลยหันกลับมาที่จออย่างใจจดจ่อ
แต่อยากให้เธอได้พบกับฉัน
เราสมรสโดยไม่มองหน้ากัน
จูบเพื่อล่ำลาในความสัมพันธ์
ก่อนที่ฉันจะปล่อยเธอหายไป
(โดยไม่รู้จักเธอ)
หากความรักเกิดในความฝัน
เราจุมพิตโดยไม่รู้จักกัน
ปฏิทินได้บอกคืนและวัน
ดั่งที่ฉันไม่เคยต้องการ
แต่อยากให้เธอได้พบกับฉัน
เราสมรสโดยไม่มองหน้ากัน
จูบเพื่อล่ำลาในความสัมพันธ์
ก่อนที่ฉันจะปล่อยเธอหายไป
(โดยไม่รู้จักเธอ)
แต่ยังไงต้าก็เห็นวินผ่านเงาสะท้อนของกระจกอยู่ดี
ตึกตักๆ!
ใบหน้าของวินทำให้ต้ารู้สึกปวดใจอีกแล้ว
ภาพที่ออกมา...สายตาของวินจับจ้องอยู่ที่สิ่งๆหนึ่งตลอดไม่วางตา และไม่คิดจะหันหน้าหนีไปไปไหน.....
สายตาของวินกำลังจับจ้องมองต้านั่นเอง
แล้วทั้งสองก็ออกมาจากร้าน
"พี่วินครับ...."
"อืม ว่าไง อยากไปไหนอีกรึป่าว"
"ป่าวครับ.... ผมมีเรื่องจะถามครับ"
"ว่ามาสิ"
"ถ้าหากวันหนึ่งผมไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆพี่วิน ....พี่วินจะทำยังไงครับ...."
"ไม่รู้สิ....พี่ไม่เคยคิดถึงวันนั้นเลย"
"ผมเคยถามไปแล้วครั้งหนึ่งนะครับ...ตอบหน่อยสิครับ"
"งั้นพี่ก็คง...หละ.... ดำเนินชีวิตไปตามปกติ...." แต่คำตอบจริงๆวินรู้ดีที่สุด
"งั้นเหรอครับ"
"แล้วนายหวังให้พี่รู้สึกยังไงล่ะ..." วินย้อนให้เล่นเอาต้าสะอึกไปเหมือนกัน
"หวังอะไรเหรอครับ....หวังว่าพี่วินจะร้องให้ไห้ผมบ้างมั่งครับ" ใช่ ต้าหวังอะไรจากวินล่ะ ต้าเองก็ตอบคำถามนี้ไมได้เหมือนกัน
"กลับบ้านกันเถอะ.... ไมได้กลับไปเยี่ยมแม่หลายวันแล้ว"
"ครับ"
*ที่บ้านของแม่วินและต้า
"ว่าไงจ้า 2 หนุ่ม วันนี้เป็นไงมาไงถึงมาที่บ้านได้ล่ะ" แม่ของทั้ง2 คนเดินเข้ามาโอบลูกชาย
"ก็คิดถึงแม่นะสิครับ ไม่เจอตั้งหลายวัน " ต้าอ้อนแม่
"ปากหวานจริงนะเรา...... วา "
"เฉพาะกับแม่คนเดียวครับ"
"พอแล้ว เดี๋ยวแม่เบาหวานกำเริบอีก.....วินว่าไงลูก ไม่พูดเลย"
"ก็แม่เล่นคุยแต่กับ...น...นะ.....น้อง....ไม่สนใจผมเลย" วินแหย่แม่
"แม่ก็รักทั้งคู่นั้นแหละ...แค่ห่วงเจ้าวาเค้ามากหน่อย....วา..แล้วอาการระ......." แม่กำลังจะพูดอะไรซักอย่าง แต่วาก็ขัดขึ้นซะก่อน
"แม่ครับ วันนี้พี่วินกับผมไปร้องเพลงคาราโอเกะมาด้วยนะครับ สนุกมากเลย"
"งั้นเหรอจ๊ะ...พี่วินเค้าดูแลเราดีรึป่าว"
"ดีที่สุดเลยครับ" ระหว่างที่ต้าขัดคำพูดของแม่ขึ้นมา วินก็หันมาจ้องราวกับจะจำผิดต้าซะงั้น
"ว่าแต่คืนนี้2 หนุ่มน้อยจะนอนค้างที่บ้านรึป่าว"
"คะ...ค้าง....."
"คงไม่ละครับแม่ เพราะพรุ่งนี้ต้องเรียนแต่เช้า ...กลับได้แล้ว พี่ไม่อยากขับรถดึกๆ.....แม่ครับ ผมไปก่อนนะครับ " แล้ววินก็เดินออกไปเลย โดยไม่รอต้า
"แม่ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ แล้วผมจะแวะมาเยี่ยมบ่อยๆนะครับ"
"จ๊ะ รักษาสุขภาพดีดีนะวา ...แม่รักลูกนะ" แม่โอบกอดวาไว้
"ผมก็รักแม่ครับ" วาตอบเสียงอู้อี้เพราะซบกับไหล่แม่เค้าอยู่
แล้ววาก็เดินไปหาวินที่รถทันที
วินขับรถด้วยความเร็วมาก ระหว่างทางมีแต่ความเงียบวินไม่พูดไร ต้าเองก็เลยไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน
แล้วทั้งคู่ก็มาถึงคอนโดโดยปลอดภัย
วินรีบเดินขึ้นห้องทันทีโดยที่ไม่รอต้าอีกแล้ว เป็นอะไรของเค้า
ต้าก็เลยได้แต่วิ่งตามไป
จนถึงห้อง
"ต้า นายมีเรื่องปิดบังพี่ใช่มั๊ย"
"ป่าวนะครับ...ผมไม่เคยมีเรื่องปิดบังพี่วินเลย."
"หลายครั้งแล้วนะที่แม่พยาบามถามนาย แต่นายก็บ่ายเบี่ยงทุกครั้ง....." วินคาดคั้น
"ไม่มีไรหรอกครับ...อย่า คิดมากเลย...แม่เค้าก็เป็นห่วงไงครับ ก็เลยถามไปอย่างนั้นเอง..ไม่มีไรหรอกครับ...." ต้าหลบตา
"นายแน่ใจนะ...."
"ครับพี่วิน"
"พี่เชื่อคำพูดของนายได้ใช่มั๊ย...."
"........." ต้าไม่ตอบแต่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
"ต้า....พี่รู้แล้วล่ะว่า....ความรักมันก็มีข้อห้ามเหมือนกัน. ..." จู่ๆวินก็เปลี่ยนเรื่องซะงั้น
"ผมก็รู้คำตอบแล้วเหมือนกันครับ...รู้มาตั้งนานแล้วด้วย...."
แล้วทั้งคู่ก็ไม่พูดไรกันอีกเลย
ต่างคนต่างอยู่ในความคิด ความรู้สึกของตัวเอง
แต่ที่ทั้งคู่รู้สึกเหมือนกัน คือ ความทรมาน ความเจ็บปวด
-
*คอนโดตอนเช้า
ตอนนี้วินและต้ากำลังนั้งทานอาหารเช้าก่อนที่จะไปเรียนกันอยู่
"ชอบมั๊ย?" วินถามคำถามขึ้นมาดื้อๆ เล่นเอาคนที่นั่งด้วยถึงกับงง
"ชอบครับ" ต้าตอบไปก่อนที่จะตักข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
"ชอบมากมั๊ย?" ยังถามไม่เลิก ก็กินอยู่เหมือนกันแล้วจะมาถามทำไม
"ก็ดีครับ....หวานดี"
"กินเข้าไปแล้วรึไงถึงได้บอกว่าหวานอ่ะ...." จู่ๆวินก็เข้าโหมดโหดทันที พูดเสียงดัง พร้อมกับกระแทกช้อนกับจานข้าวในทันที
"ก็กำลังทานอยู่นี่ไงครับ.....ถามแปลกจัง" ต้าก็ตอบไปทันทีเหมือนกัน อย่างงๆๆๆๆ
"หมายถึงอาหารเช้าเหรอที่ว่าชอบอ่ะ...." วินถามพลางยิ้มนิดๆ เปลี่ยนอารมณ์ซะงั้น
"ครับ...." ยังไม่หายงง
"แล้วชอบ.....มั๊ย?" อีกแล้วคำถามนี้อีกแล้ว ถามไปหลบตาไป
"แล้วพี่วินหมายถึงไรละครับ....."
"พี่ถามว่านายอ่ะชอบไอ้ภูมิมั๊ย"
"อืม.......ครับ...."
"งั้นเหรอ?" วินรับคำเสียงแผ่วเบา
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปเลย
*ที่มหาวิทยาลัย
"ต้า!"
"อ้าว...พี่ภูมิวิ่งมาไมครับ เหนื่อยแย่เลย"
"ก็นายเล่นเดินซะตัวปลิวเลย"
"กูเข้าเรียนก่อนนะเว้ย....มึงอย่าเจ๋อโดดเรียนอีกนะ.....ถ้าโดดเรียกกูด้วย....." แล้ววินก็เดินขึ้นตึกไปเลย
"พี่ภูมิเป็นไงบ้างครับ..."
"ก็...ยังไม่ตาย...ยังหายใจได้อยู่...แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหัวใจมันจะหยุดเต้นวันไหน..."
"พี่ภูมิ..." ต้าเรียกอย่างเข่นเขี้ยว
"ว่าไงละค้าบ......." ภูมิตอบรับเสียงยาน
"กวนโอ๊ยแต่เช้าเลยนะครับ..."
"ก็คนมันคิดถึง....เห็นหน้านายตอนนนี้อย่างกับได้เห็นปลาดุกชนเขื่อนเลย....ขำดี..."
"ว่ากันอย่างนี้เลยใช่มั๊ยครับ...นี่แน่ะ!" ว่าแล้วต้าก็ใช้มือจิ้มไปที่หน้าภูมิทันที
"โอ๊ย!....
"พี่ภูมิ...เจ็บมากป่าว..."
"แผลมันยังไม่หายดีนะ..."
"ขอโทษนะครับ...ผมไม่ได้ตั้งใจ...."
"ไม่เป็นไรหรอก.....ไม่เจ็บแล้ว.."
"งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ผมทำแผลให้พี่ภูมินะครับ..."
"จริงนะ..สัญญา...."
"สัญญาครับ..."
ตอนเย็นระหว่งาที่ต้าและภูมิกำลังจะขึ้นคอนโดของต้าเพื่อขึ้นไปทำแผล
"ต้า....."
"ครับ...."
"ต้า..."
"ครับ...."
"ตะ....." แล้วต้าก็ขัดขึ้น
"เรียกอีกครั้งเดียว ถ้าหากไม่พูดขอให้....ขอให้...."
"ขอให้นายรักพี่ตลอดไปได้มั๊ย......"
"เจ็บแผลจนต่อมความหวานกำเริบเหรอครับ" เมื่อหายงงแล้ต้าก็เฉไฉตามเคย
"ว่าไงล่ะ"
"รีบไปทำแผลเถอะครับ...ก่อนที่มันจะลุกลามไปมากกว่านี้..."
"นายนี่....เฉไฉไปทุกทีสิน่า..."
"ปิ๊นๆๆๆๆๆๆๆ!"
"อ้าวพี่วิน.....ไหนบอกว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนไงครับ..."
"ไปเที่ยวกันมั๊ย...." วินถามไปอีกเรื่องนึง
"แต่ว่า...แต่ว่า....ผมกำลังจะทำแผลให้กับ..." ต้าตอบอย่างอึกอัก
"ไม่เป็นไรหรอก....ต้าไปเที่ยวกับไอ้วินเหอะ...แผลแค่นี้พี่จัดการเองได้...." ภูมิพูด แต่คำพูดของเค้าก็กำลังทำร้ายเค้าอย่างเลือดเย็นที่สุด
"ไม่ดีกว่าครับ....ผมสัญญาแล้วว่าจะทำแผลให้พี่ภูมิวันนี้....พี่วินไปเที่ยวเหอะครับ....อย่ากลับดึกนะครับ...."
"ไม่ไปใช่มั๊ย.....ภูมิดูแลต้าดีดีด้วยล่ะ...." แล้ววินก็ขับรถออกไปด้วยความเร็วท้านรกอย่างแรง
"ไม่กลัวมันโกรธเหรอ..."
"กลัวทำไมครับ....."
"ป่าว"
"ขึ้นห้องไปทำแผลกันดีกว่าครับ...."
แต่จริงๆแล้วตอนนี้ต้ากำลังร้อนใจอย่างมาก ไม่รู้ว่าวินจะคิดยังไง
ที่เค้าปฏิเสธไปแบบนั้น
แต่ถ้าจะให้ต้าทิ้งภูมิอีกครั้งเค้าก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
"ทำไมนายไม่ออกไปเที่ยวกับไอ้วินล่ะ" ภูมิถามขึ้นมาถึงห้องและกำลังทำแผลกันอยู่
"ก็ผมอยากดูแลคนที่เคารักผมบ้างนี่ครับ.....และอีกอย่างผมก็สัญญากับพีภูมิไว้แล้วด้วย"
"คนๆนั้นรักต้า...แต่ต้าไม่ได้รักเค้าใช่มั๊ย.."
"พี่ภูมิ........"
"นายตอบไม่ได้หรือไม่อยากตอบ"
"คนที่ผม เลือกคือพี่ภูมินะครับ...."
"อย่า เอาพี่ไปเป็นตัวแทนของใครนะ... ถ้านายทำแบบนั้น..พี่จะเจ็บอีกแสนเท่าล้านเท่า....."
"ผมคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ..."
"ทำไมล่ะ..."
"เพราะ......"
ครืดๆๆๆๆๆๆๆ!
เสียงโทรศัพท์ของต้าดังขึ้นซะก่อน
"สวัสดีครับ...." ต้ารับสาย
"ต้า พี่เคนะ.... รีบมาที่ผับ....ตอนนี้เลย" เสียงเคกำลังหงุดหงิดผสมห่วงใยบวกร้อนใจนิดหน่อย
"เกิดไรขึ้นคครับ" ต้าเองก็ตกใจไปด้วย
"ไอ้วิน มันก่อเรื่องอีกแล้ว.."
"ครับ...ผมจะรีบไปเดี่๋ยวนี้เลย.." ต้ากลัวขึ้นมาอย่างจับใจ กลัวว่าวินจะสลบไปเหมือนครั้งที่แล้ว กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงอันอบอุ่นของวิน กลัวว่าจะไม่ได้เห็นสายตา กลัวมันไปสารพัด
ต้ากำลังจะร้องไห้ ขอบตาร้อนผ่าว เนื้อตัวสั่นสะท้าน้อยๆอย่างไม่รู้ตัว
"จะรีบไปหาไอ้วินไม่ใช่เหรอ....." ภูมิเรียกสติต้ากลับมา
"ครับ..พี่วินกำลังมีเรื่อง"
"อย่าห่วงมันนักเลย มันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว"
"เรารีบไปกันเถอะครับพี่ภูมิ"
*ที่ผับแห่งหนึ่ง
เมื่อต้าและภูมิมาถึงผับที่เคบอกเอาไว้
เข้ามาถึงก็ไม่เจอใครเลย
ต้าเกิดอาการร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
"ต้า..." เคนั่นเองที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังร้าน
"พี่วินล่ะครับ...."
"มันยังไม่กลับมาเลย มันออกไปกับเพื่อนๆในกลุ่ม"
"แล้วไอ้วินมันไปมีเรื่องกับใคร"
"ไม่ใช่มันหรอกที่ก่อเรื่อง ก็เพื่อนๆในกลุ่มนั่นแหละมาขอร้องให้มันออกไปช่วยหน่อย....ก็รูอยู่ว่าถ้าไอ้วินมันร่วมวงเมื่อไร....เรื่องใหญ่ต้องเกิดแน่นอน...."
"พี่วิน...." ต้ารำพึงกับตัวเอง ตอนี้ดูต้าเครียดมากเลย
"ต้า...นายจะกลับไปรอวินทีห้องก่อนก็ได้นะ...เดี๋ยวมีไรพี่โทรบอกล่ะกัน"
"ไม่เป็นไรครับ....ผมจะอยู่รอเจอพี่วินก่อน"
แล้วทั้ง 3คน ก็นั่งอยู่ท่ามกลางความเงียบ
สายตาของต้าจดจ้องอยู่ที่ประตูตลอดเวลา
และเมื่อประตูผลักเข้ามา
ทันทีที่ต้าเห็นหน้าวิน
ต้าก็ควบคุมความรู้สึกตื่นเต้นดีใจเอาไว้ไม่อยู่
ต้าขยับตัวเดินเข้าไปกอดวิน
วินตกตกใจจนทำบุหรี่ที่คาบอยู่ในปากร่วงลงพื้น
"ฮึก...ก...ฮือฮือ.....ผมเกลียดพี่วิน..."
"........."
"ฮือๆๆๆๆๆ. พี่วินชอบทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อย....ไม่คิดถึงใจคนอื่บ้างเลย....อึก....ไม่รู้จักห่วงตัวเอง.....คนนิสัยไม่ดี....ฮือๆๆๆๆ"
น้ำตาของต้าค่อยๆไหลพรั่งพรูออกมา
อ้อมกอดอุ่นๆที่ไม่ได้สัมผัสมานานแสนนาน
ลมหายใจของพี่วิน....
สิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ข้างใน......
ฟังดูราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัส....
ใครกันนะที่บอกว่าความรักเป็นสิ่งสวยงาม....
สำหรับผม (ต้า) มันไม่สวยงามเลยซักนิด .....
ความรักของผมนำแต่ความเจ็บปวดรวดร้าวมาให้ น่าสมเพชชะมัด.....
ความรักที่ไม่มีตัวตน.....
"อึก....พี่วิน..."
"ทำไม....."
"อย่าไปนะ....ต่อไปพี่อย่าทิ้งผมไปไหนอีกนะ...."
"........" วินนิ่งเงียบไม่ตอบ แต่เอามือโอบไหล่ของต้าเอาไว้อย่างนั้น
"อึก...ก...."
"ร้องพอรึยัง..."
"ฟืด....."
พอรู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาของคนรอบข้าง ต้ารีบผละอออกจากอกของวิน
และบังเอิญหันไปสบตาของภูมิเข้าพอดี
หน้าตาของภูมิบุดบึ้ง
"บ้าจริง!.....นายคิดว่าพี่จะไปฆ่าใครรึไง...." วินว่า อย่างเดาอารมไม่ออก
ถึงตอนนี้ ต้าต้องเก็บความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้....เพื่อภูมิ
"พอที!!!!!.... นักเลงอย่างพวกพี่ก็ดีแต่หาเรื่องคนอื่น น่าจะลองโดนพวกมันฆ่าให้ตายกันซะบ้าง จะได้รู้สึก"
ต้าพูดเสียงกร้าว ความจริงต้าไม่ได้คิดแบบนี้หรอก แต่เพื่อภูมิแล้ว
"นายคิดแบบนั้นจริงเหรอ....." วินถามเสียงเบา
กึก!!!!!!!!!!!
คำถามของวินทำให้ต้ารู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ....ไม่จริง.... ความจริงต้าไม่ได้คิดแบบนั้นม้แต่นิดเดียว....พี่วิน....พี่รู้ใช่มั๊ยว่ามันไม่จริง .....
ผมขอโทษ....หวังว่าพี่จะเข้าใจจิตใจของผมนะครับ.....
"ไม่รู้.... พี่ภูมิกลับกันเถอะครับ....." ต้าไม่รู้จะทำยังไงดี
อีกคนนึงก็คนที่รักเค้า
และอีกคนคือคนที่เค้ารัก
ใช่....ต้ายอมรับความรู้สึกนี้แล้ว เค้ากำลังตกหลุมรักพี่ชายตัวเอง
-
:m15: :m15: :m15:
เรื่องมันน่าเศร้ากันทุกคนเลยยยยย
แล้วนี่ต้าจะเป็นอะไรมากมั๊ยอ่า?? ที่ไม่สบายอ่ะ?? เป็นห่วง :กอด1:
-
ลงชื่อว่าอ่านอยู่ครับ ประเด็นคือค้างอย่างแรง
เป็นกำลังใจให้นะครับ
+1
.. ^^
-
โครม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แล้วเสียงฝีเท้าก็วิ่งตรงดิ่งไปยังต้นเสียงนั้นทันที
"ต้า!!!!!!!!!'ทุกคนตะโกนเรียกชื่อต้าพร้อมกัน
ต้ากำลังเดินออกจากผับ แต่ก่อนที่จะถึงประตูต้าก็ล้มลงซะเฉยๆ ภูมิซึ่งตามมาห่างๆก็รับตัวไว้ไม่ทัน เลยทำให้ต้าล้มลงกับพื้นเต็มๆ
วินเองเมื่อหายตกใจ ก็รีบวิ่งถลาไปทีต้าในทันที ตอนนั้นเค้าคงลืมคิดไรไปบางอย่างเลยผลักตัวภูมิออกที่กำลังประคองต้าเอาไว้ในอ้อมกอด
แต่ภูมิเองก็ยอมลุกออกมาง่ายๆ
วินเองประคองต้าเอาไว้ในอ้อมกอดอย่างถนุถนอมกลัวว่าสิ่งๆนี้จะหลุดหายออกไปอย่างไม่มีวันกลับ
ต้าเองก็ยังพอได้สติอยู่บ้าง
"ต้า........."
"คระ.....ครับ...พี่วิน"
"นายเจ็บมากมั๊ย"
"ไม่ครับ ...ผมไม่เจ็บเลย"
"........."วินไม่พูดไรอีกได้แต่นั่งปัดปอยผมให้ต้าที่หล่นลงมาปรกหน้า
"พี่วินรู้ใช่มั๊ยครับ....ว่าสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อกี้ทั้งหมด...มันไม่จริงเลย....พี่วินรู้ใช่มั๊ยครับ ...ใช่มั๊ยครับ...." ต้ากำลังจะหมดแรงลงเรื่อยๆ
"พี่รู้สิ...พี่รู้ดี...ว่านายไม่มีวันอยากให้พี่ตายหรอก"
"ดีจังครับ....ที่พี่วินรู้'
"ในโลกนี้สิ่งที่พี่ยอมไม่ได้เด้ดขาด......คือการที่พี่ต้องมาทนเห้นนายกำลังเจ็บปวดแบบนี้"
"ผมบอกแล้วไงครับ...วา...ผมไม่ได้เจ็บเลย ไม่ได้ปวดด้วย...ผมสบายดีครับ" ต้าพยายามฝืนยิ้ม
"เด็กดื้อ.....แต่ย่าห่วงไปเลย....พี่จะปกป้องนายเอง"
ที่โรงพยาบาล
"ไม่ทราบว่าคุณต้ามีญาติมาด้วยรึป่าวครับ" คุณหมอเดินเข้ามาถาม
"คราบ...ผมครับ....ผมเป็นพี่ชายของเค้าเอง"
"งั้นดีเลยครับ"
"น้องชายผมอาการเป็นยังไงบ้างครับ"
"อาการ...." คุณหมอไม่ยอมตอบคำถาม ทำให้หัวใจของวินเต็นเร็วผิดิปกติ
"ทำไมครับ... มีอะไรร้ายแรงงั้นเหรอครับ"
"เปล่าครับ....คนไข้มีแผลอักเสบในลำไส้เทานั้นครับ"
"อะไรนะครับ..." วินย้อนามเพราะกลัวว่าตัวเองจะหูฝาดไป
"คุณต้ามีแผลอักเสบในลำไส้ครับ ส่วนการผ่าตัดเรียบร้อยดี ไม่มีไรต้องเป็นห่วงครับ..."
"เอ้อ....." วินพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อรูอย่างนั้น
ภูมิเองเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ
ต้าต้องนอนพักฟื้นในโรงพยาบาลอีก 2 วัน
ในระหว่างที่นอนอยู่โรงบาลภูมิจะมาอยดูแลในตอนกลางวัน
วินจะมาดูแนตอนกลางคืน
ในช่วงกลางดึก ต้าตื่นขึ้นมาแล้วเห็นวินยังไม่หลับ กลังนั่งคิดอะไรอยู่บางอย่าง
"ทำไมยังไม่นอนอีกละครับพี่วิน"
"ว่าแต่คนอื่นเค้า นายเองก็ทำไมยังไม่นอนอีก นายต้องพักผ่อนเยอะๆนะรู้มั๊ย"
"ผมพักมา 2 วันจนง่อยจะรับประทานเอาแล้วครับพี่วิน"
"พี่ไม่ง่วง เลยไม่หลับ....จริงๆแล้วพี่เป็นห่วงนายมากต่างหาก......."
"ผมไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย...แค่...แค่..แผลอักเสบในลำไส้เท่านั้น"
"ก็พี่อยากจะนั่งเผ้าอ่ะ ...มีไรมั๊ย..."
"เป็นห่วงผมมากอ่ะดิ ....บอกมาตรงๆก็ได้ครับ" ต้าแซววินเล่นเฉยๆ ไม่ได้คิดจริงจังอะไร แต่
"ใช่.....พี่เป็นห่วงนายมาก " วินตอบออกมาเล่นเอาต้าอึ้งรับประทานไปเลย เพราะวินไม่เคยพูดหรือแสดงอาการแบบนี้มาก่อนเลย
"เหรอครับ..." ทำไมต้องเขินพี่ชายตัวเองด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย
"นายอย่าเป็นแบบนี้อีกนะ นายห้ามล้มต่อหน้าพี่อีกนะ" สายตาของวินกำลังบอกถึงความกลัวและความหวาดหวั่นอย่างชัดเจน
"พี่วิน...." ต้าเองเมือเห็นและได้ยอนอย่างนั้นถึงกับพูดไม่ออกไปเหมือนกัน
."อย่าเป็นแบบนี้อีกนะ... สัญญาสิ..."
"ครับพี่วิน...ผมสัญญา ผมจะไม่ล้มต่อหน้าพี่วินอีกครับ"
ผม (วิน)เป็นห่วงต้ามาก...มากซะจนผมไม่คิดว่าจิตใจของผมจะสามารถห่วงใครได้มากเท่านี้มาก่อน มากซะจนทำให้ผมอ่อนแอและสามารถตายได้
แต่จริงๆแล้วผมควรจะห่วงต้าเพราะนั่นคือหน้าที่ของพี่ชายที่ดี...เป้นหน้าที่ของคนที่มีสายเลือดเดียวกัน ผมเชื่อว่าตัวเองต้องคิดอย่างนั้น ..แต่ทว่าทุกครั้งผมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"พี่วินครับ..." ต้าเรียกวินเป็นครั้งที่ 3 แล้ว
"อือ..ว่าไง"
"คิดไรอยู๋เหรอครับ"
"คิดไรงั้นเหรอ..." วินย้อนถามตัวเองมากกว่าที่จะตอบคำถามของต้า...."กำลังคิดในเรื่องที่มันไม่มมีทางเป็นไปได้"
"งั้นก็อย่าไปคิดมันเลยครับ...คิดไปก็เท่านั้น.." ต้าบอกวินและเหมือนย้ำตัวเองด้วย
"พี่กำลังพยายามอยู่"
"ดีครับ... เอ่อ....พี่วิน อย่าบอกแม่นะครับว่าผมต้องเข้าโรงพยาบาล"
"ทำไม" วินถามเสียงแข็ง
"ผมไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจครับ...แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อย"
"งั้นก็ตามใจนายละกัน"
"ขอบคุณครับ"
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปต่างก็อยู่ในโลกของความคิดของตัวเอง
ต้าพักอยู่ดรงบาลอีก 2 วัน ก็กลับมาเรียนได้ตามปกติ
-
ที่มหาวิทยาลัย
ระหว่างที่ต้าและวินกำลังจะเดินเข้าตึกเรียน
"อ้าว...ไอ้วิน หวัดดี"
"เออ...หวัดดีไอ้ชิน"
ชินเป็นเพื่อนของวินที่เรียนต่างคณะกัน
พลันสายตาของชินก็เหลือบไปเห็นต้าที่ยืนเยื้องด้านหลังของวินเข้าพอดี
"ใครว่ะ..หลังมึงอ่ะ"
"น้องกู...ทำไม" วินตอบแบบหวงๆ
"ดีเลย..." ชินมองต้าด้วยสายตาประกายแวววาว
"อย่ามาทำหน้าแบบนั้นกับน้องกู"
"โห มึง...หวงซะ"
"น้องกู"
"กูรู้แล้วว่าน้องมึง" แล้วชินก็ปล่อยก๊ากออกมาเพราะขำกับท่าทางคนหวงน้องเกินเหตุ
ต้าเองก็ขำเหมือนกันกับท่าทางของพี่ชายตัวเอง
"แล้วไง"วินถามออไปแบบกวนๆ
"พี่วินก็....ทำอย่างกับพี่ชินจะมาลักพาตังผมงั้นแหละ"
"มันก็ไม่แน่" วินสวนให้ทันที
"งั้นช่วยไรอย่างหนึ่งกูได้มั๊ย" ชินถามขึ้น
"ทำไมกูต้องช่วยมึงด้วยล่ะ"
"ไหนๆก็เจอกันแล้ว...ไว้กูจะช่วยมึงติววิชาที่ยังไม่ผ่านให้ฟรีๆเลยเป็นไง"
"คนเห็นแก่ตัว" วินย้อนให้
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ....ไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรงหรอก....กูแค่ขอยืมน้องมึงหน่อยได้มั๊ย..
"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป...กูจะตั้งใจเรียน"
"กูไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย กูอยากได้ผู้ชายมาเป็นแบบวาดรูปแค่นั้นเอง"
"แล้วทำไมต้องน้องกู"
"มึงก็ลองหันไปมองหน้าน้องมึงสิ".
โดยที่ไม่ทันคิดไร วินก็หันหน้าไป ทางต้าทันที
ตึกตัก ๆๆๆปึกๆๆๆๆๆ เสียงเหล่านี้คือเสียงหัวใจของวินที่หันไปหาต้าในทันที
'กลองศึกหรือหัวใจกูเต้นว่ะ' วินคิดในใจ
ตาประสานสายตาซึ่งกันและกัน
"กูมองหน้าน้องกูแล้วไงว่ะ" ปากพูดไปอย่างนั้น แต่ใจนี่สิมันจะระเบิดิกมาจากอกอยู่แล้ว
"มึงยังไม่เห็นอีกเหรอ" ชินถามต่อ
"เห็นไรของมึง ยิงพูดยิ่งง"กูเห็นแต่สิ่งที่กูห็นจะเหมือนกับที่มึงเห็นรึป่าว
"กูมีเพื่อนโง่ๆอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรว่ะ"
"มึงจะบอกกกูดีดี หรือจะให้เอากำปั้นกูง้างปากมึงอ่ะ"
"โห มึงโหดซะ ....ใกล้เกลือกินด่างชิบเลยมึง.... ก็น้องมึงน่ารักซะขนาดนี้ ขนาดดกูเป็นผ฿ชายยังอยากจะนั่งมองหน้ามึงเลย"
พูดกันขนาดนี้ต้าก็เขินสิครับท่านผู้ชม
"ว่าไงต้า....เพื่อนพี่มันนจะขอวาดรูปนายหน่อยได้ป่าว...แล้วแต่นายนะ"
"นานรึป่าวครับ" ต้าหันไปถามชิน
"ไม่ครับ ประมาณครึ่งชั่วโมงเอง"
แล้วต้าก็หันไปถามวินอีกครั้ง เพื่อขอความเห็น
"แล้วแต่นายล่ะกัน " นี่คือความเห็นของวิน ช่ววยให้ต้าตัดสินใจได้มากเลย
"งั้นตกลงครับ"
เมื่อทั้ง3 คนหาทีเหมาะสมในการวาดรูปได้แล้วก็ลงมือวาดกันทันที
ชินบอกต้าว่าทำตัวตามสบาย อย่าเกร็ง แล้วชินก็วาดรูปไป
ต้ารู้สึกว่มีคนนังจ้องเข้าอยู่ตลอดเวลา แต่คนนั้นไม่ใช่ชิน ความรู้สึกมันคนละอย่างกัน
แล้วต้าก็หันไปตามสายตาที่มองมา จนกระทั่งได้สบตากับเจ้าของสายตาคู้นั้น.... วิน
ใช่... วินนั่นเองทั้นั่งมองต้าอยู่ตลิดเวลา .....จนกระทั่งวาดเสร็จ
"ขอบคุณนะต้า .....นายเป้นแบบที่นั่งนิ่งๆได้ดีมาก"
"ครับ..." ต้าตอบได้แน้น ก็ก็มหน้า จะขยับได้ไง เล่นโดนจ้องซะขนาดนั้น
"วิน งั้นกูไปก่อนนะ.... ดูแลน้องมึงดีดีนะเว้ย.... กูปล่ะ" แล้วชินก็เดินออกไป
"เหนื่อยมั๊ย.." วินถามขึ้น
"ป่านิครับ สนุกดี"
"แล้ว....." วินพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
"หวัดดีต้า...ไอ้วินหวัดดี" ภูมินั่นเอง
"อืม หวัดดี" วินทักตอบ
"ดีครับพี่ภูมิ พี่เค" เคที่เพิ่งเดินมาสมทบอีกคน
"หวัดดี ต้า วิน" เคทักตอบ
"ต้า พี่หิวข้าว ไปกินข้าวกับพี่หน่อยได้ป่าว" ภูมิอ้อนกันเห็นๆ
"ได้สิครับ...พี่วิน พี่เค งั้นผมกับพี่ภูมิไปกินไรกันก่อนนะครับ แล้วเจอกันนะครับ" แล้วทั้งคู่ก็ดินนอกไป
วิน-เค
"วิร"เคเรียก
"มีไร"
"การวิ่งตามใครซักคน...มันเหยื่อนะ"
"เหนื่อยมาก"
"แต่ก็ยังคงเลืกที่จะวิ่งตามต่อไป"
"แม่จะรู้ว่ามันอาจจะเหนื่อยเปล่า"
"นายรู้จักความรู้สึกแบบนี้ด้วยเหรอ"
"มึงก็พูดแปลก คนที่มีหัวใจทุกคนก็ต้องรู้จักความรู้สึกแบบนี้ และพอดีกูก็มีหัวใจเหมือนกับทุกคน"
"ตกลงมึงมีหัวใจกับเค้าด้วยเหรอ"
"แต่หัวใจกูมัน......"
"ไปเรียนกันเถอะ" จบการสนทนา
ต้า-ภูมิ
"ต้า" ภูมิเรียก
"ครับ"
"นาย...ยังจริงใจกับพี่นะ"
"ครับ"
"นายจะไม่ทิ้งพี่ไว้คนเดยวใช่ไหม"
"................."
"อาการเป็นไงบ้าง"
"อาการ......."
"แผลผ่าตัด"
"หายดีแล้วครับ"
"ดีแล้ว"
จบบทสนทนา
-
เย็นวันเสาร์ วินนอนเล่นอยู่ที่ห้องคนเดียว
ส่วนต้าออกไปข้างนอกกับภูมิตั้งแต่ช่วงสาย
ห้องที่คุ้นเคย...ไม่เคยรู้สึกว่ามันกว้างมาก่อน
แต่พออยู่คนเดียวทำไมมันกลับรู้สึกว่ากว้าง กว้างมาก มากซะจน..............เหงา
ครืดๆๆๆๆ!!!!!
เสียงโทรศัพท์ของวินจากใครคนหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของวินในทันที
"วิน...กูไปหามึงที่ห้องหน่อยได้ป่าว ...มึงสะดวกรึป่าว"
"มาได้เลย...ว่าแต่ึมึงมีไรรึป่าว
"มึงอยู่คนเดียวรึป่าว"
"กูอยู่คนเดียว กำลังว่างๆอยู่เลย"
"อืม..."
"แล้วมึงจะมากี่โมง"
"ตอนนี้เลย.....ก๊อกๆๆๆๆๆๆ!!!!"
แล้ววินก็เดินไปเปิดระตู
"มาเร็วดีนิ" คนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือเคนั่นเอง
"อืม..."เคตอบพลางจ้องหน้าวิน
"เข้ามาข้างในก่อนสิ" แล้ววินก็พาเคมานั่งในห้องรับแขก
"มีไรรึป่าว" วินถามขึ้นเมื่อนั่งกันเรียบร้อยแล้ว
"กูกำลังจะตาย"
"มึงเป็นไรรึป่าวเค" วินเป็นห่วงเคขึ้นมาทันทีเมื่อเห็ฯท่าทีแปลกๆของเพื่อน
"กูกำลังจะตาย เพราะความรักที่กูมี กูทรมาน กูเจ็บ จนทนไม่ไหสอีกต่อไปแล้ว"
"มึงกำลังจะบอกอะไรกู" วินกำลังกลัวว่าสิ่งที่เคจะพูดคือสิ่งที่เค้่กำลังคิดและเป็นสิ่งที่เค้าพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด
"มึงรู้มาตลอดใช่มั๊ยว่ากูคิดยังไงกับมึง"
"อืม..."ในที่สุดสิ่งที่เค้ากลัวมาตลอดก็เกิดขึ้น วินตอบได้แค่นั้นจริง เพราะเค้าไม่รู้ว่าต้องหาคำไหนมาพูดมันจึงจะดีที่สุด
"มึงรับความรู้้สึกของกูได้มั๊ย"
"กูขอโทษ...กูมีคนที่กูักแล้ว...เพราะฉะนั้นอย่ามารอกูอีกเลยนะ"
"เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับมึง...เพราะถ้ากูจะชอบใคร มันก็เป็นเรื่องของกู"
คำพูดต่อมาของวินทำให้เคถึงกับพูดไม่ออกอ รู้สึกเหมือนใครเอาอะไรมาฟาดใส่หัวเขาอย่างแรง
"แล้วถ้าคนที่กูรักคือ....ต้า...ล่ะ"
"กูชอบมึงวิน...ชอบมากด้วย"
"เรื่องที่กูพูดเป็นเรื่องจริง"
"กูเองก็เหมือนกัน"
"ความรักของกูมันยิ่งใหญ่กว่าหัวใจของมึง กูรักต้ามาก ไม่ใช่แบบพี่น้อง แต่เป็นแบบคนรัก
"แล้วมึงรู้เหรอว่าหัวใจของกูยิ่งใหญ่แค่ไหน"
"ไม่รู้"
"มึงมันไม่เคยรู็อะไรเลย"
"กูไม่เคยรู้ก็จริง แต่กูแน่ใจว่าความรักที่มีต่อต้ามันมากมายจนนำมาเปรียบเทียบกับมึงไม่ได้หรอก จำไว้นะ"
"มึงฟังนะไอ้วิน...มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก"
"กูรู้"
"แล้วทำไมมึงยัง......"
"กูรู้ดี...กูคงทำได้แค่แอบรักต้า ก็อย่างที่มึงบอกนั่นแหละว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ มึงอย่าหลอกตัวเองอีกเลย เพราะอานุภาพความรักของกูมันยิ่งใหญ่ แล้วอย่าคิดนะว่า มึงต้องทุกข์ใจเพราะความรักอยู่ฝ่ายเดียว เพราะความรักของกูมันเจ็บปวดกว่ามึงหลายร้อยหลายพันเท่า"
"แต่ความรักที่ว่ามันผิดนะมันเป็นได้แค่ความรักระหว่างพี่น้อง"
"กูเองก็อยากรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน"
ผ่านมาแล้ว 2 วันที่เคตัดสินใจบอกความร้สึกของเค้าที่มีต่อวิน
คำตอบที่ได้รับทำให้เคเจ็บมาก
แต่เค้ารู้ดีว่าคนที่เจ็บกว่าตัวเอง คือ วิน
และอีกคนที่ดูเกมือนจะเจ็บไม่แพ้กันคือ ต้า
และอีกคนที่เจ็บมาตลอดคือ ภูมิ
2 วันแล้วที่เคไม่ไปมหาวิทยาลัย ....เพราะถ้าไปก็ต้องเห็นหน้าวินแล้ะต้า เค้ากลัว กลัวว่าจะไม่กล้ามาอหน้าเพื่อนตัวเอง
และสงสัยว่าเค้าคงจะเกลียดต้าแล้วล่ะ....เค้าเลยไม่อยากไป
-
เค
วันนี้สายลมเย็นพัดเข้ามาทางช่องหน้าต่าง แต่ในใจผมรู้สึกร้อนอบอ้าวต่างจากสายลม....
ผมเดินออกมาข้างนอก เดินมองดูโน่นดูนี่ไปเรื่อย มองไล่ตั้งแต่สีนของตึดคอนกรีตสูงจนกระทั่งบนพื้นซีเมนตื น่าขำชะมัด ....ผมเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดมุ่งหมาย
ผมควรจะไปต่างประเทศดีมั๊ย...ไปอยู่ในที่ที่ไม่ต้องเจอหน้าของวิน...
อย่าดีกว่า
....ไม่ต้องลงทุนหลบหน้าขนาดนั้นหรอก แต่เท้าของผมนี่สิ...
ลืมไม่ได้จริงๆอย่างที่ใจคิด ผมเดินไปหหาวินอีกครั้ง
และมาหยุดที่หน้าร้านที่วินมักจะมาประจำ
"อืม....พี่โทรผิดจริงๆ ทำไมล่ะ นายงอนเหรอ"
วินกำลังยืนคยโทรศัพท์อยู่ ...ผมซ่อนตัวแอบจับตามองอยู่ข้างตึกไม่ให้วินเห็น
น้ำเสียงของวินฟังดูสดชื่นและมีความสุข...ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ดูดีไปหมด ทั้งใบหน้า ดวงตา จมูก และริมฝีปาก
ผมแอบได้ยินเรื่องที่เค้าคุยโทรศัพท์และพอจะเดาออกว่าฝ่ายตรงข้าม คือ ต้า
ต้า...นายเองเหรอ คือคนที่วินรัก
ถ้าได้ยินสียงคนที่รัก....วินน่าจะมีความสุขอย่างที่ผมเคยเป็น
แต่ทำไมมีน้ำตาซึมที่ขอบตาล่ะ! ถึงมันจะยังไม่ไหล แต่ผมก็พอจะมองออก สีหน้าของวินอมทุกข์...ใช่แล้ว
คนที่ทุกขืทรมานเพราะความรักมากว่าผมก็คือเค้านั่นแหละ แต่ความแค้นของผมที่ถูกเขาปฎิเสธไม่มีทางลบเลือนไปได้
ผมได้แต่ยืนยิ้มเยาะสมน้ำหน้าความรักที่ไม่มีทางสมหวังของผู้ชานคนนั้นเท่านั้น
คำพูดของเข้าผุดขึ้นมาในหัว
'อย่าคิดนะว่านายทุกข์มใจเพราะความรักอยู่ฝายเดียว เพราะความรักของกูเจ็บปวดกว่ามึงหลายร้อยหลายพันเท่า'
เขาพูด-ก ....ผมไม่ต้องุกข์ใจเพราะความรักเลยสักนิด เพราะผมมีโอกาสไดสารภาพรักไปแล้ว
ต่างจากเขา...ต่อให้มีชีวิตอยู่จนหมดสิ้นลมหายใจ เขาก็ไม่มีโอกาสได้พูดคำว่า 'รัก' สักครั้งอยู่ดีได้แต่เก็บซ่อนมันไว้คนเดียว
เมื่อวินเดินกลับเข้าไปในร้าน
ผมก็ฌดินทางต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
ผมควรจะทำยังไงดีมันจึงจะดีที่สุดสำหรับทุกคน
ทำยังไงดีให้ทุกคนเจ็บน้อยที่สุด
ทำยังไงดี...ทำยังไง
ผมคิดไปและเเดนเล่นไปเรื่อยๆ จนไปถึงคอนโดของวินและต้า
ผมเดินมาถึงตรงนี้ได้อย่างไร ผมก็ยังไม่รู้ตัวเอง
เมื่อมาถึงที่นี่แล้ว...ผมต้องทพอะไรบางอย่าง...
ผมยกโทรศัพท็และโทรหาใครบางคนในทันที
"ฮัลโหล"
"ดีครับ"
"ว่างมั๊ย"
"ว่างครับ"
"ออกมาหาพี่ไหน่อยได้มั๊ย"
"ที่ไหนครับ"
"สวนใกล้ๆคอนโดของนาย"
"ได้ครับ ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย"
เคนั่งรอใครบางคนอยู่อยู่ในสวนนั้น
จนกระทั่งเค้าได้ยินเสียงคนๆหนึ่งกำลังเดินตรงมายังเค้า
และเค้ก็ได้พบกับคนที่เค้ากำลังอยากเจอพอดี......ต้า
แล้วต้าก็เข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามกับเคในทันที
"หวัดดีครัยพี่เค...มีเรื่องไรรึป่าว"
"ที่จริงพี่ก็ไม่รู้หรอกว่าพี่อยากเจอนายทำไม....หรือว่าอยากคุยกับนายด้วยเรื่องอะไร"
"พี่เคมีปัญหาไรรึป่าวครับ....คุยกับผมได้นะ พี่ไม่ไปมหาละยตั้ง 2 วัน โทรไปก็ไม่รับสาย พี่วินกับพี่ภูมิเป็นห่วงนะครับ..."
"อย่างงั้นเหร อ....พี่สลบายดี แค่ขี้เกียจและไม่อยากรับโทรศัพท์ใครแค่นั้นเอง"
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ ทุกคนจะได้หายห่วง"
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปซักพัก จนกระทั่ง
"ต้า...." เคพูดในขณะที่สายตาของเค้ามองทอดยาวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
ต้าเองก็ตั้งใจรอฟังว่าเคกำลังจะพูดเรื่องอะไร
"............."
"นายเคยชอบใครบ้างมั๊ย..." เคถามออกไป
"เอ๊ะ!......คนที่ผมชอบนะเหรอครับ......."
"อือ...พี่แค่ลองถามดูนะ""
.................
.................
...................
....................
.................
.................
...................
....................
.................
.................
...................
....................
.................
.................
...................
....................
.................
.................
...................
....................
.................
.................
...................
....................
"ไม่รู้สิครับ...."
"อะไรนะ" คำตอบของต้าทำให้เคชะงัก
"ผมรู้สึกว่าชอบใครคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นคือใครกันแน่...."
............".........".............
"ตอนแรกผมคิดว่าความรักคือความรู้สึกที่ทำให้หัวใจของเราเต้นรัว"
"แล้วไง"
"เวลามองพี่ภูมิใจของผมเต้ารัว....แต่แล้ว...พอเจออีกคน....."
"พอที่เถอะ!"
"..........." ต้าถึงกับชะงักไปทันที
"แล้วนารู้มั๊ยว่าวินมันชอบใคร"
"พี่วินเหรอครับ อืม ไม่รู้สิ...."
"............"
"ทำไมครับ ผมถามให้เอามั๊ย..."
"นายเคยได้ยินเรื่องก็อนหินสองพี่น้องมั๊ย....."
"ก็อนหินสองพี่น้อง" ต้าย้อนถาม
"มีเกาะแห่งหนึ่งชื่อว่าแมมูล พี่เองก็ไม่รูเหมือนกันว่าเกาะนี้มันอยู่ที่ไหน บนเกาะแห่งนี้มีก็อนหินใหญ่สองก็อน กลิ้งตกลงมาจากภูเขา และเกิดิตอดค้างอยู่ที่หน้าผาโดยที่ไม่ร่วงลงพื้นสักที"
เคเกริ่นนิทานเรื่องก็อนหินสองพี่น้องที่ต้าเพิ่งเคยได้ยินเผป็นครั้งแรกให้ฟัง
"นานมาแล้ว มีสามีภรรยาคู่หนึ่งอาศัยอยู่บนเกาะแมมูลนี้ ทั้งสองอายุมากแล้ว แต่ก็ยังไม่มีลูกสักที ....จนกระทั่งฝ่ายภรรยาตั้งท้องขึ้นมา ทำให้บรรยากาศภายยในบ้านเต็มไปด้วยวามสุข ในที่สุดภรรยาก็คลอดลูกออกมาเป็นเด็กฝาแฝดชายหญิงคู่หนึ่ง หลังจากนั้นไม่นาน ความสุขชั่วครู่ก็แปรเปลี่ยนเป้นความทุกข์แสนสาหัส..........."
"ทำไมล่ะ มีลูกผาแผดออกจะดี หญิงหนึ่ง ชายหนึ่ง ชีวิตก็น่าจะมีความสุขดีนี่ครับ"
"เฮ้อ แย่ยังไงนะเหรอ ว่ากันว่าเด็กแฝดชายหญิง จะมีอายุสั้นไงล่ะ หากใครคนหนึ่งมีอันเป็นไปตั้งแต่ยังเล็ก เด กคนนั้นก็จะกลับมาพาเด็กอีกคนไปอยู่บนสวรรค์ด้วย แต่ถ้าเเด็กคู่ไหนมีอายุยืน สองคนนั้นก็จะทำเรื่องผิดประเวณีระหว่างพี่น้อง........
ต้าคิดว่าตั้งแต่เกิดมาเพิ่งจะเคยได้ยินเรื่องแบบนี้แฮะ
"ฝ่ายสามีจึงคิดหาวิธีป้องกันไม่ให้ภายในบ้านเกิดเรื่องน่าอับอายแบบนี้ขึ้น ทั้งสองเก็บลูกชายเอาไว้ และพยายามหาทางกำจัดลูกสาว แต่เขาก็ไม่สามารถตัดใจฆ่าลูกสาวด้วยมืองของตัวเองได้ สามีจึงตัดสินใจว่าจะนำลูกสาวไปลอยแพในทะเล ปล่อยเผชิญโชคตามยถากรรม แต่ฝ่ายภรรยาไม่เห็นด้วย เธอจึงแนะนำว่าให้นำลูกสาวไปทิ้งไว้บนเกาะร้างเล็กๆ ที่อยู๋ฝั่งตรงข้ามแทน และภาวนาขอให้ลูกสาวมีชีวิตอยู่รอดอต่อไป วันต่อมาฝ่ายสามีจึงพาลูกสาวขึ้นแพและพาไปปล่อยไวที่เกาะร้างตามที่ภรรยาเสนอมา หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ลืมเรื่องลูกอีกคนและทำตัวราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น..........."
"แล้วไงต่อครับ....." ต้าถามขึ้นอย่างกระตือรือร้น
"หลายสิบปีผ่านไป เด็กชายเล็กๆก็เติบโตกลายเป็นหนุ่มใหญ่ วันหนึ่งขณะที่เด็กหนุ่มปีนต้นไม้ เขาก็บังเอิญเห็นเงาสีขาวๆบนเกาะเล็กๆที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเข้า เด้กหนุ่มรีบเอาเรื องนี้ไปเล่าให้พ่อฟัง แต่พ่อของเขากลับบอกว่าเขาตาฝาดและสังห้ามไม่ให้ไปที่เกาะนั้นโดยเด็ดขาด แต่ว่าเด็กหนุ่มที่มีชีวิตอยู่บนเกาะไปวันๆ ท่ามกลางทะเลเวิ้งว้าง อย่างเขาไม่สามารถเก็บกดความอยาดรู้อยากเห็นของตัวเองเอาไว้ได้ เขาจึงตัดสินใจแอบถ่อแพไปที่เกาะนั้นทันที....."
"....เด็กหนุ่มคนนั้นเจอน้องสาวของตัวเองใช่มั๊ยครับ....."
"..............................."
แล้วเคก็เล่าต่อ "บนเกาะมีกระท่อมเก่าทรุดโทรมอยู่หลังหนึ่ง เด็กหนุ่มรีบกวาดสายตาไปมองทุกซอกทุกมุม ทันใดนั้นเขาก็เหลือบสายตาไปเห้นคนผมเผ้ายุ่งเหยิงที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดกำลังคลานหนีเขาหัวซุกหัวซุน พอลองเพ่งดูใกล้ๆจึงรู้ว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน.....เพราะเขามีชีวิตอยู่บนเกาะและเพิ่งเตคยเจอเพศตรงข้ามเป็นครั้งแรก...... ตั้งแต่นั้นมา ชายหนุ่มก็เข้าออกเกาะนี้เป็นประจำ ด้วยความตื่นเต้น จนในที่สุดทั้งสองก็เริ่มใกล้ชิดกัน วันหนึ่งชายหนุ่มพาเธอมาที่บ้าน และตกลงปลงใจว่าจะเป็นสามีภรรยากัน ทันทีที่เขากอดเธอ จู่ๆท้องฟ้าก็มืดครึ้ม ฟ้าร้องครืนๆ เกิดลมพายุพร้อมกับเสียงฟ้าผ่า หนุ่มสวสองคนถูกเปลี่ยนเป้นหินก็อนยักษ์กลิ้งตกหน้าผา ....ใช่แล้ว ...ในที่สุดสองพี่น้องก็ถูกสาปเป็นหินเพื่อชดใช้กรรม......."
ต้า.....เมื่อฟังเรื่องจบ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรที่แหลมคมมาปาดลึกกลางใจของเค้า
เค้าอยากจะร้องให้ให้กับเรื่องนี้มาก.... ต้าคิดว่าชะตากรรมของเค้าคงไม่ต่างจากจากเรื่องนี้ ...จะต่างกันก็ตรงที่ ...เค้ารักวินพี่ชายของเค้าฝ่ายเดียว..เพราะพี่วินไม่เคยคิดอย่างนั้นกับต้าเลย
"ต้า....."
ขณะที่ต้ากำลังอยู่ในความคิดของตัวเอง เคก็พูดขึ้นมา
"นายจำเรื่องทั้งหมดที่พี่เล่าให้ฟังได้มั๊ย...."
"แน่นอนครับ... ผมจำได้ทุกอย่าง"
"อืม...นายจำเรื่องนี้ไว้นะ แล้วไปเล่าให้วิน...พีชายของนายฟังด้วย..... "
-
พี่วิน....ทำไมพี่เคต้องมากำชับให้ผมเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟังด้วย คนอย่างพี่วินสนใจเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ .....พี่เคกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงสั่งให้ผมไปเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟัง......
เมื่อผม(ต้า)กลับไปถึงคอนโด หลังจากที่ฟังเรื่องราวของพี่เคที่เล่าให้ฟัง ผมก็รุ้สึกงงในตอนแรกว่าพี่เคจะมาเล่าให้ผมฟังทำไม
มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก ...ฟังแล้วผมรู้สึกปวดใจยังไงบอกไม่ถูก ...มันปวดมากๆ
แต่ผมคิดว่าผมจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้พี่วินฟังหรอก...ถ้าถามว่าทำไมถึงไม่เล่า ผมเองก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้เหมือนกัน
ตอนนี้ผมคงคิดถึงพี่วินมากไปแล้ว....นอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องปมหาบัยแต่เช้า
..แต่ทำไมป่านนี้พี่วินยังไม่กลับอีกละ.จะไปก่อเรื่องที่ไหนอีกรึป่าว....ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย.....
วันนี้ผมไปมหาลัยแต่เช้า ผมอยากเจอพี่เคมาก แต่หายังไงก็หาไม่เจอ แถมไม่เจอทั้งพี่ภูมิและพี่วินเลยตั้งแต่ช่วงเช้า เมื่อคืนพี่วินก็ไม่กลับห้อง
จนกระทั่งตอนเย็นผมจึงได้เจอพี่ภูมิ........
"ต้า.....เคมันฝากบอกลานายด้วยว่ามันจะเดินทางไปต่างประเทศซักพัก"ภูมิบอก
"อะไรนะครับ...ทำไม"
"เคมันมาทำเรื่องลาออกจากมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว และจะเดินทางไปเมืองยชนอกวันนี้"
"ก็เมื่อวานพี่เคยังเจอผมอยู่เลย เรานั่งคุยกันตั้งนาน ไม่เห็นพี่เคบอกไรผมเลย"
"มันคงอยากไปแบบเงียบๆมั้ง ไม่เห็นมันจะบอกใครเลย มีรู้กันไม่กี่คนหรอก.."
"พี่เคจะขึ้นเครื่องกี่โมงครับ" ต้าถามขึ้นด้วยความร้อนรน เพราะเค้ายังค้างคาในเรื่องบางอย่าง
"ทุ่มครึ่ง..."
"ผมจะไปหาพี่เค...ทำไมพี่เคต้องไปด้วย " แล้วต้าก็วิ่งออกไป แต่ก่อนที่ได้ไปไกลกว่านั้น เสียงของภูมิก็ทำให้ต้าถึงกับชะงั้ก
"เพราะไอ้วินไง เพราะพี่ชายของนาย....ไง"
อึ่ง!!!!!!!!! คำตอบของภูมิเล่นเอาต้าถึงกับขาแข็งไปเลย หาลิ้นแทบไม่เจอ ใช่.....พี่เคคิดกับำพี่วินมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน ถ้าลองสังเกตดีดี ถึงแม้จะไม่เคยมีใครบอกในข้อนี้ แต่ต้าก็พอจะมองออก เพราะสิ่งที่เคปฏิบัติต่วอนเสมอมา มันคือคำตอบที่ดีที่สุดอยู่แล้ว
เพราะพี่วินทำใหเพี่เคต้องลาออกจากมหาลัย ต้องเดินทางไปต่างประเทศ
เพราะอะไร ทำไม ผมต้องรูให้ได้
ว่าแล้วต้าก็เรียกรถ taxi ไปสนามบินทันที
แต่โชคร้ายปปหน่อยที่วันี้รถติดมาก กว่จะไปถึงสนามบินเที่ยวบินของเคก็ออกเดินทางไปแล้ว
ผมวิ่งไป วิ่งมาจนเหนื่อย ผมก็ไม่รูหรอกว่าผมจะวิ่งไปทำไม แค่ไม่อยากอยู่กับที่
จนกระทั่งเหนื่อยมากจนวิ่งไม่ไหว เลยหยุดนั่งำพักบนเก็าอี้
แล้วจู่ๆก็มีคนมาหยุดยืนตรงหน้าผม
ผมเงยหน้าขึ้นมอง
เค้ายิ้มให้ผม
หน้าตาของเค้าคุ้นๆ แต่ผมจำไม่ได้
แล้วเค้าคนนั้นก็ยื่นอะไรซักอย่างให้ผม
มันคล้ายๆกับซองจดหมาย
-
จิ้มๆๆพี่ดิวครับ :z13: :z13: :z13:
ค้างงงงงงงงงงงงอ่าครับ :pighaun: :pighaun:
รีบมาต่อน่ะครับ
รออ่านตอนต่อไปครัับ :pig4: :L1: :3123: :L2:
-
ซองอะไร!!
ค้างอีกแล้วพี่ดิว T^T
-
เรื่องนี้เศร้ามาก
รีบมาต่อไว ๆ นะครับ :m15:
..
-
เออ แบบ ไงดี มาต่อเร็วๆๆดีกว่านะจ้ะ :serius2:
-
.."ต้า...ใช่ป่าว" เค้าถามขึ้น
"ใช่ครับ...แล้วคุณ....."
"เคเค้าฝากไว้ให้นาย....เพราะเค้ารู้ว่ายังไงนายก็ต้องมาที่นี่"
"ขอบคุณครับ....." ต้ายื่นมือออกไปรับซองจดหดมาย...พร้อมกับจ้องหน้าเค้า
"นายจำเราไม่ได้ใช่ป่าว"
"ใช่ครับ แล้วไม่ทราบว่าคุณ คือ"
"เราเคยเจอกันในผับตอนมีเรื่อง....มันไม่ค่อยน่าจดจำระหว่างเราหรอกในการเจอกันครั้งแรก " เค้าคนนั้นยิ้มให้ต้า
"ผมจำได้แล้ว คุณนั่นเอง"
"ครับ...ผมกำลังจะบินตามเคไปในเที่ยวบินต่อไป "
"เดินทางปลอดภัยนะครับ...และขอบคุณมากนะครับสำหรับจดหมาย"
"งั้นผมไปล่ะนะครับ โชคดีนะครับ " แล้วเค้าคนนั้นก็เดินจากไป ระหว่างทางเค้าก็ได้โรศัพท์หใครบางคน "เรียบร้อยแล้ว"
ต้าเปิดจดหมายอ่านในทันที อยากจะรุู้ว่าเคจะบอกไรเค้า
ต้า.......
พี่เองก็ไม่รู้ว่าจะเขียนยังไงหรือเขียนไรดี แต่พี่รู้ว่า ยังไงนายก็ต้องมา.....
เรื่องบางเรื่องพี่ไม่รู้ว่าพี่สมควรจะบอกนายดีมั๊ย.....
งั้นพี่จะบอกนายเท่าที่พี่จะบอกได้ละกันนะ
นายเองก็คงพอจะรู้และมองออกว่าพี่ชอบพี่ชายของนาย...วิน
พี่ได้บอกความรู้สึกของพี่กับเค้าไปแล้วเมื่อวันก่อน
แต่เค้าบอกพี่ว่าเค้ามีคนที่เค้ารักอยู่แล้ว....
พี่แปลกใจ เพราะพี่ไม่เคยเห็นว่าวินจะคบใครซักคน
แต่พี่ตกใจมาก....ไม่ใช่ตกใจเพราะวินมีคนที่รักอยู่แล้ว
แต่ตกใจเพราะคนที่เค้ากำลังรักอยู่ต่างหาก
นายเองก็คงยังพอจำเรื่องที่พี่เล่าให้ฟังเมื่อวันก่อนได้ใช่มั๊ย
ต้าได้ไปเล่าให้พี่ชายของนายฟังรึยัง
แล้วนายเองล่ะ รู้สึกยังไงกับเรื่องที่พี่เล่าให้ฟัง
นายคิดว่าเรื่องมันจบน่าเศร้าใช่มั๊ย
ไม่ใช่สิ...ความรักแบบนี้มันไม่สมควรจะเกิดขึ้นเลยต่างหาก
แต่ความรักก็คือความรัก
ไม่มีใครสามารถกำหนดกฏเกณฑ์มันได้หรอก
แม้แต่ใจของตัวเราเอง
ตอนนีวินมันกำลังเจ็บปวดกับความรัก.....ของมัน
มันกำลังเจ็บปวดกับความรักที่ไม่มีทางเป็นไปได้
มันเจ็บปวดกว่าพี่หลายร้อยหลายพันเท่าที่ถูกปฏิเสธ
พี่เมื่อยมือแล้ว.....ว่างๆพี่จะเมลไปหานะ
จำไว้....ความรักคือความรัก ไม่มีใครกำหนดได้
พี่เค
ผมอ่านจดหมายจบน้ำตาก็ไหลพรากลงทันที
ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อายสายตาของใครๆที่ผ่านไปมา
ผมอยากจะร้องไห้ให้น้ำตามันหมดๆไป ผมจะได้ไม่ต้องร้องอีก ...ผมจะได้ไม่ต้องเจ็บอีก
พี่วิน .... พี่วินเจ็บมาตลอดเลยใช่มั๊ยครับ
ไม่ใช่ผมคนเดียวใช่มั๊ยครับที่เจ็บ...พี่วินเองก็เจ็บไม่ต่างจากผมเลย
เจ็บ...เจ็บตรงหน้าอก...เจ็บมาก ผมก้มหน้าลงเพื่อให้น้ำตามันไหลสะดวกขึ้น มันจะได้หมดไปเร็วๆ ผมจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอีก
มันเป็นความคิดที่โง่มากเลย ที่คิดว่าทำแบบนี้แล้วมันจะหาย แต่ผมไม่มีแรงที่จะทำอย่างอื่นได้แล้วนอกจากร้องไห้จนน้ำตาหมด
คิดไปคิดมาผมชักโกรธพี่วินขึ้นมาแล้วซิ
แล้วทำไมผมต้องโกรธด้วย....ไม่รู้สิ ผมไม่รูอะไรทั้งนั้นในตอนี้
แล้วก็มีคนคนหนึ่งมาหยุดยืนตรงหน้าผมพอดี
ผมเห็นรองเท้าของเค้าก่อนหน้าของเค้าซะอีก เพราะผมกำลังนั่งก็มหน้าอยู่
แต่เห้นแค่รองเท้าผมก็รูอยู่แล้วว่าเค้าเป็นใคร เพราะผมจำทุกอย่างทีเป็นเค้าได้
ผมก็ได้แต่นั่งก็มหน้างุดอยู่ตรงนั้น
เค้าคนนั้นก็ไม่ยอมพูดอะไร
อีกไม่กี่นาทีหลังจากนั้น
"ตานายยังมีน้ำตาเหลืออีกมั๊ย"
"ฮึก......."
"ถ้ายังเหลืออยู่...ขอให้พี่เถอะนะ" เค้าบอกเสียงเรียบ
"ฮึก...."
"อย่าร้องอีกเลย........"
"ฮึก !!!!!!!! ฟืดดดดดด"
"เอ้อ กลับบ้านกันเถอะ"
พี่วิน คนๆนั้นคือพี่วินไงล่ะครับ
พี่วินกุมมือผมที่ยังเสียใจไม่หาย
แต่ผมแกะมือพี่วินออก ....พี่เค ขอโทษนะครับ ....ผมรู้ดีว่าพี่ทำเพื่อผม ผมคงตอบแทนพี่ได้แค่คำว่า ขอบคุณ และผมจะไม่สนใจความรักครั้งแล้ว
ผมจะไม่บอกพี่วิน และจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าพี่วนคิดไรอยู่
ต่อไปนี้ผมจะปิดตายหัวใจของตัวเอง
ให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงแค่นี้
ก่อนที่ความรักมันจะถลำลึกจนเลยเถิดไปกันใหญ่
ปัง!!!!
พี่วินมองผมอย่างงๆ ที่เดินเลี่ยงไปนั่งเบาะหลังและปิดประตูเสียงดีง
พี่วินยังไม่เข้ามานั่งในรถ เค้ากำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านนอก
ช่วงนี้ผมสังเกตว่าพี่วินดูดบุหรี่เยอะขึ้น
เรื่องของเค้าสิ ผมไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว
แต่ทำไมต้องสูบด้วย ไม่รู้รึไงว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ
ตอนนี้พี่วินกำลังคิดไรอยู่นะ
กำบลังคิดเหมือนที่ผมคิดรึป่าว
กำลังคิดว่า............
พี่สูบบุหรี่จนเหลือแต่ก้นแล้วเดินมาขึ้นรถ...
เหลือบตามองผมทางกระจกก่อนจะติดเครื่องยนตร์และแล่นรถออกไป
บรืน!!!!!
เพราะมันค่อนข้างดึกมากแล้ว
และนั้นยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหงามากขึ้น
"ร้องไห้พอรึยัง"
พี่วินขับรถไปเงียบๆเหลือบมองกระจกและถามผมขึ้นอีกครั้ง
ถ้าเป็นเมื่อก่อน...เวลาที่พี่วินถามและผมไม่พูดอะไร พี่วินก็จะว่าผมขึ้นมาทันที แต่ตอนนี้พี่วินกลับไม่ทำแบบนั้น
ภายในรถเงียบกริบ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างและหันกลับมามองพี่วิน แค่เห็นท่าทางของเค้าก็ทำให้หัวใจของผมเต้นรัว....ไม่ได้นะ ต่อไปนี้ผมต้องหักห้ามใจตัวเอง
แต่น้ำตาผมมันเริ่มเอ่อล้นขอบตาอีกแล้ว
ผมตั้งใจจะร้องไห้เพื่อพี่วินครั้งสุดท้ายและปาดน้ำตาทิ้ง
ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะพูดว่ารักพี่.....
"พี่วิน"
"..........".
"พี่......"
"อือ....."
"ผม....รักพี่นะ"
"........."
"รักมากด้วย"
"................"
"ผมรักพ่อ...รักแม่...รักพี่.....ผมรักทุกๆคนนะ"
ต่อไปนี้ให้เรื่องมันจบลงแบบนี้แหละ ดีแล้ว........
-
ทันทีที่กลับมาถึงคอนโด ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่ผนังเป็นอันดับแรก
ตีหนึ่งสิบห้านาที
ภายในห้องรับแขกมืดสนิท
ผมคลำทางเดินไปห้องนอนและหมุนลูกบิดประตูห้อง
"ต้า...."
ขณะทีผมกำลังจับลูกบิด ผมก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะเสียงเรียกและเงยหน้ามองเค้า
หลังจากที่ผมพูดจบ พี่ก็ไม่พูดอะไรเลยมาตลอดทาง
ตอนนี้หน้าตาของพี่วินดูเครียดจัด
"........."
ผมไม่ตอบอะไร พี่วินค่อยๆเปิดปาก พูดอย่างแผ่วเบา
"เคมันเล่าอะไรให้นายฟังใช่มั๊ย"
ฮึ....พี่ใส่ใจกับคำพูดของผมในรถด้วยเหรอ......
"เรื่องอะไรล่ะครับ..."
"พี่ก็แค่ลองถามดูนะ"
"........"
หลังจากนั้นพี่ก็นิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีก
แต่พอผมกำลังจะเดินเข้าห้องและปิดประตู ผมก็ได้ยินเสียงของพี่พึมพำดังแว่วมา
"ไม่ว่าไอ้เคมันจะพูดอะไร นายก็อย่าเอามาใส่ใจเลยนะ"
ภายในห้องนอนของผมมืดสนิท ผมปล่อยให้มันมืดอยู่อย่างนั้นและไม่คิดจะเปิดไฟ
หลังจากที่พี่เคเดินทางไปเมืองนอกแหลังจากวันนั้น
ผมก็ยังทำตัวปกติเหมือนเดิมกับพี่วิน
แต่มันก็ลำบากเพราะมันไม่เหมือนเมื่อก่อน
แต่ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไปยังไง สิ่งเดียวที่ยังคงเหมือนเดิมตลอดมาและตลอดไปคือ....ผมกับพี่วินเป็นพี่น้องกัน
พี่วินก็ใช้ชีวิตตามปกติของเค้าไป
ผมเองก็ยังคงคบกับพี่ภูมิอยู่
อย่างเช่นวันนี้พี่ภูมิชวนผมไปหาไรทานนอกบ้าน
ที่ร้านอาหาร
แต่ว่าวันนี้พี่ภูมิ...ทำไมไม่ยอมกิน เอาแต่นั่งจ้องหน้าผมอยู่ได้
เวลากินแบบนี้ ผมไม่ชอบให้ใครมานั่งมองด้วยซิ
"มองอะไรของพี่อ่ะครับ"ผมถาม
"ก็....นายกินมูมมาม"
คนบ้า วันนี้ทำไมพี่ภูมิเอาแต่ทำให้ผมอายอยู่เรื่อยเลยนะ
"มีอะไรติดอยู่มั๊ย"
ผมถามหลังจากใช้หลังมือเช็ดรอบปาก (ซกมกเข้าขั้นเทพ)
"ครับ"
พี่ภูมิตอบว่ายังติดอยู่ ผมกำลังจะเอามือเช็ดที่ปากอีกครั้ง แต่พี่ภูมิดึงมือผมออกและเอาผ้าเช็ดปากมาเช็ดปากให้ผมแทน
"นั่งนิ่งๆสิ"
บรรยากาศแบบนี้ก็ดีนะ
"เรียบร้อย"
"อะ...อืม ขอบคุณนะครับ"
"เมื่อกี้นายใจเต้นล่ะสิ"
มามุกไหนเนี่ยะ
"นายจะมาเมื่อไรก็มา พี่จะเปิดประตูรอไว้ " พี่ภูมิบอกตอนมาส่งผมที่หน้าบ้าน
เปิดประตูรอไว้....หมายถึงไรอ่ะ.....
ผมนอนอยู่ในห้องคนเดียว ไม่ใชสิ ทั้งห้องมีผมอยู่คนเดียวในตอนี้
ท่าทางวันนี้พี่วินจะไม่กลับห้องแฮะ
ผมอยากรีบนอนเร็วๆแต่ข่มตายังไงก็หลับไม่ลงซะที
ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าเหมือนพี่วินกำลังพยายามหลบหน้าผมอยู่ยังไงไม่รู้
ทั้งที่ตอนแรกผมตั้งใจว่าจะพบหน้าพี่วินให้น้อยที่สุด
แต่ไปๆมาๆไหงกลายเป็นว่าพี่วินหลบหน้าผมซะงั้น
และก็เป็นฝ่ายผมเองนั้นแหละที่ต้องมานั่งคิดถึงพี่วินอยู่
จนในที่สุดความอดทนของผมก็มาถึงที่สุดแล้ว
ผมกดเบอร์ที่คุยเคยเป้นอย่างดี
"..................." ทำไมไม่รับสาย
"กริ๊ก...." รับแล้ว
"พี่วินไม่คิดจะกลับบ้านเลยเหรอครับ" ผมถามออกไปเพราะอยากจะประชดเค้า
"ก็พี่กำลังช่วยนายไง...."
"ช่วยไรครับ...."
"ก็ช่วยให้นายไม่ต้องมาเห้นหน้าพี่ไง... พี่คิดว่านายกำลังพยายามหลบหนัาพี่อยู่ซะอีก"
".........." ผมอึ้ง ถึงกับพูดไม่ออก
"แล้วโทรมามีไรรึป่าว"
"คิดถึง...อยากเจอหน้า..." ผมเผลอพูดออกไปตามความรู้สึกในตอนนี้ กรรมแล้ว พูดแบบนั้นออกไปได้ไง ปากหนอปาก
"นายตั้งใจจะโทรหาไอ้ภูมิใชมั๊ย.... แต่ดันกดเบอร์เลยมาติดที่เครื่องของพี่"
"ทำไมล่ะครับ" จากโกรธตัวเองเมื่อกี้ ก็งงซะงั้น
"เพราะคำพูดที่นายพูดเมื่อกี้ ...เค้าใช้สำหรับคนที่คบกันเท่านั้น...."
"งั้นก็คงอย่างงั้นมั้งครับ....ผมคงคิดถึงพี่ภูมิมากไปหน่อย...มือเลยสั่น ....เลยกดเบอร์ผิด งั้นผมขอโทษละกันนะครับ ที่ทำให้พี่ต้องเสียเวลามารับสายโทรผิดอย่างผม" ผมอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งจริงๆ
ผมไม่ได้โกรธพี่วิน แต่โกรธตัวเอง ที่ไม่สามารถห้ามความรู้สึกของตัวเองได้
ผทกำลังจะร้องไห้อีกแล้วใช่มั๊ย
น้ำตาของผมมันยังไม่หมดอีกเหรอ
แต่ถ้าเกิดหูผมไม่เพี้ยนจนเกินไป ผมได้ยินเสียงคล้ายๆคนสะอื้นถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่แวบเดียวก็เถอะ
-
มุมของวิน
ผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดหรือปฏิบัติต่อต้าอย่างไรมันจึงจะดีและเหมาะสมที่สุด
ผมดีใจมากเมื่อกี้นี้เบอร์ที่ปรากฏหน้าจอเป็นเบอร์ของต้า
ผมดีใจและลังเลใจที่จะรับสาย
ผมกลัวว่าต้าจะโทรผิด
กลัวว่าเค้าตั้งใจจะโทรไปหาคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
แต่ผมอยากได้ยินเสียงของเค้า...ถึงแม้เมื่อรับสายแล้วเค้าจะบอกว่าโทรผิดก็ตาม
ผมกดรับสาย...เสียงของต้าก็ดังตามมาในทันที
เสียงนี้ที่ผมอยากได้ยินมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา
ใจของผมพองโตจนมันจะระเบิดอยู่แล้ว
เค้าถามผมว่าไม่คิดจะกลับบ้านเหรอ
ผมก็ตอบตรงๆกลับไป เพราะช่วงนี้ผมรู้สึกว่าเหมือนต้ากำลังพยายามหลบหน้าผมอยู่
ผมก็แค่ไม่อยากให้เค้าลำบากใจ
ผมเลยเลือกที่จะเป็นฝ่ายเดินออกมาซะเอง
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ต้ากำลังคิดไรอยู่ กำลังรู้สึกไรอยู่
เพื่อให้ทุกอย่างมันดีที่สุด ผมเลยต้องห่างจากต้าไว้
เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไรความอดทนของผมมันจะหมดลง
และตอนนี้ตอนที่ผได้ยินเสียงของต้า
ความอดทนของผมก็หมดลงในทันที
-
ก๊อกๆๆๆๆๆ!!!!
ต้ารีบไปเปิดประตูทันที ใครมากันดึกดินขาดนี้แล้ว
"พี่วิน"
"ไปเที่ยวกันมั๊ย"
"มันดึกมากแล้วนะครับ"
"นายจะไม่ไปใช่ไหม"
"........" ต้าไม่ตอบ แต่ยิ้ม
วินขับรถมาเรื่อยๆ โดยมีต้าที่นั่งดูอยู่ด้านข้าง บรรยากาศภายในรถเงียบงัน
ต่างคนต่างไม่พูดไรกัน
ความเงียบจึงเป็นคำตอบที่ ดีที่สุดระหว่างเค้าทั้งสองคน
แล้ววินก็ขีบรถมาเรื่อยๆจนถึงลานโล่งๆที่เต็มไปด้วยต้นหญ้าเล็กๆเขียวขจี สุดลูกหูลูกตา มองแล้วก็สบายตาดีเหมือนกัน
วินจอดรถและชวนต้าให้ลงมานั่งบนลานหญ้าด้ววยกัน
"อากาศดีจังครับพี่วิน" เป็นคำพูดแรกของทั้งสองคนที่พูดดกัน ต้าพูดพร้อมกับสูดหายใจเข้าแรงๆ
".........." วินเงียบไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
"............." ชวนเค้าออกมาเที่ยวแล้วยังไม่ยอมพูดไรเลย ประหลาดจริง อันนี้แค่ความคิดของผมนะ ไม่กล้าพูดไรออกไปหรอก เดี๋ยวโดน
"........" ยังเงียบได้อีกนาน
ลองถามอีกรอบล่ะกัน"พี่วินกำลังคิดไรอยู่เหรอครับ"
"........." เงียบอีกแล้ว
แล้วทั้งคู่ก็เงียบกันไปอีกหลายนาที แล้วจะมานั่งเงียบกันทำไมเนี่ย นั่งเงียบกันในห้องก็ได้ ไม่ต้องถ่อกันมาเงียบกันถึงที่นี้
"นายว่ามั๊ย การรักคนที่ไม่รักเราว่าทรมานมากแล้ว แต่มันยังน้อยกว่าความพยายามที่จะไม่รักคนที่เรารัก" ในที่สุดวินก็ยอมพูดออกมา แต่เป้นคำพูดที่แปลกดีนะ
ต้าคิดว่าจะเงียบดีกว่า จะได้หายแค้นที่ตัวเองถามไปตั้งหลายครั้ง แต่วินไมยอมตอบเค้าซะที คิดได้ดังนั้นต้าก็
"ผมว่า มันก็เจ้บปวดด้วยกันทุกคนแหละครับ ทั้งที่ไม่ได้รักตอบหรือพยยายามที่จะไม่รักทั้งที่รักใจแทบขาด มันขึ้นอยู่กับว่าใครจะเข้มแข็งและสามารถดูแลหัวใจตั้วเองได้ดีกว่ากัน" ไหนบอกจะไม่ตอบไง ก็มันทนไม่ได้ อยากคุยกับพี่วินมาตั้งนาน ปากไม่รักดี
"เอ้อ.... มานั่งที่บรรยากาศดีดี แต่ดันกลับมาพูดเรื่องแบบนี้ เสียบรรยากาศหมดเลย "
วินถอนหายใจเสียงดัง
"พี่วินมีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึป่าวครับ"
"มีมากซะจนพี่ไม่อยากคิดถึงมันแล้ว ...ว่าแต่นายเหอะเป็นไงบ้าง"
"พี่วินหมายถึงเรื่องไรล่ะครับ"
"ก็....ทุกๆเรื่องนั่นแหละ"
"ก็ดีครับ ..มันก็เป็นไปเรื่อยๆของมันอย่างที่มันควรจะเป็น"
"อ๊ะ!!!!!! ดาวตก " จู่ๆวินก็ตะโกนขึ้นมมา และชี้นำไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ต้าเองก็เงยหน้าขึ้นมองตาม
"จริงด้วย" ต้ายกมือขึ้นมาประกบและพร่ำพูดอธิฐาน
วินเองก็เหมือนกัน แต่บางที่อาจจะเป็นเพราะความอาย วินเลยก็มหน้าซะแทบมุดดินเลย
เขาทั้งสองอธิฐานพร้อมกัน แต่ต่างกันตรงท่าทาง และความรู้สึกเพื่อขอในสิ่งที่ตัวเองปรารถนาจากดวงดาว
'เทพแห่งดาวครับ ขอให้ผมอยู่เคียงข้างและเฝ้ามองเค้าตลอดไปด้วยเถอะ'
'ผมไม่ทราบว่าเทพแห่งดาวจะรับฟังคำขอของผมรึป่าว ถ้าท่านสามารถทำให้ความปรารถนาของผมเป็นจริงขึ้นมาได้ ...ถ้าผมตายไป ขอให้ความทรงจำของผมมีแต่เรื่องของเค้าตลอดไป'
"พี่วินอธิฐานอยู่เหรอ"
"อธิฐานอะไร" วินแกล้งปฏิเสธหน้าตาย
"อ้าว...ไม่ใช่หรอกเหรอ"
"เด็กบ๊อง...ท่าทางจะประสาทแฮะ"
"อะไร...มาว่าผมได้ไง...พี่วินอธิฐานอะไร"
"ขอให้หาเงินได้เยอะๆ...พี่บอกนายแล้วพอใจรึยัง"
"คนขี้งก" ต้าย่นจมูกให้
"นายล่ะอธิฐานขออะไร"
"พี่อยากรู้เรื่องของคนอื่นด้วยเหรอ"
"ยังจะมากวนโมโหอีก บอกมา"
"ก็คนมันสงสัยนี่นา คนอย่างพี่วินอยากรู้เรื่องของคนอื่นเป็นด้วยเหรอ...แปลก"
"ต้า....หรือว่า.....นายอยากจะมีเรื่อง"
"ผมขอไรรู้มั๊ย...."
"............."
"ผมขอเทพแห่งดาวว่า .....ขอให้ตัวเองมีความทรงจำดีดีติดตัวอยู่กับผมตลอดไป..."
"อะไรคือความทรงจำที่ดีสำหรับนายเหรอ" ' ในความทรงจำดีดีของนายจะรวมถึงพี่อยู่ด้วยมั๊ย'
"ก็ทุกๆอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผมอ่ะครับ" โดยเฉพาะความทรงจำที่เกียยวกับพี่วินไงล่ะครับ
แล้วทั้งคู่ก็นั่งเงียบกันไปอีกแล้ว ไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น ได้ยินแต่ลมพัดแผ่วเบายามค่ำคืน และเสียงร้องของแมลงบ้าง จนกระทั่ง....
"ฮัดเช้ย!!!!!!!!..........." ต้าจามออกมาเสียงดัง
"นายไม่สบายเหรอ...งั้นเรารีบกลับกันดีกว่า"
"ผมยังไม่อยากกลับเลย แค่อากาศมันหนาวไปหน่อยเองครับ...ผมสบายดี"
"ถ้าไม่กลับก็เอาเสื้อนี่ไปห่มซะ...". ว่าแล้ววินก็ยื่นเสื้อของเค้าไปให้ต้าทันที
"แล้วพี่วินเองไม่หนาวเหรอครับ" ต้าลังเลที่จะรับ เพราะถ้าเค้าหนาว แสดงว่าพี่วินก็ต้องหนาวด้วย ไมยอมให้พี่วินไม่สบายหรอก
"อย่ามาเรื่องมาก ถ้านายไม่ยอมใส่ก็ลุกขึ้น...กลับกันเดี๋ยวนี้เลย" แล้ววินก็ทำท่าจะดึงเสื้อกลับ และลุกขึ้น
แต่ต้าก็คว้าทั้งเสื้อและมือของวินไว้ได้ก่อน
"ใส่ก็ได้ครับ....ไม่เห็นต้องดุกันเลย" ต้าพูดพลางสวมเสื้อ
"ก็นายมันดื้อน้อยซะที่ไหนล่ะ ต้องให้ขู่กันตลอด"
"ไม่ได้ดื้อซะหน่อย...ก็แค่บอกว่าอากาศมันหนาวไปหน่อย...ไม่ได้ไม่สบายซะหน่อย" ยังจะมีหน้าไปเถียงเค้าอีก
"แค่ไม่อยากให้นายไม่สบาย....." วินตอบเสียงอ้ออแอ้มในคอ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้ต้าได้ยิน
"ขอบคุณมากนะครับ" ต้าพูดในขณะที่สายตาทอดมองไปไกลยังท้องฟ้า
"มันคือหน้าที่ของพี่ที่ดีไม่ใช่เหรอที่ต้องทำแบบนี้"
"พี่วิน....เราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆเหรอครับ....."
"พี่วิน....เราสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆเหรอครับ....."
"พูดอะไรของนายอ่ะ"
"ผมรู้สึกว่าเราสองคนไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไร"
"แล้วพ่อกับแม่หน้าตาเหมือนกันรึเปล่าล่ะ"
"ก็ไม่นะครับ "
"ก็นั่นแหละ นายหน้าตาเหมือนแม่ ส่วนพี่หน้าตาเหมือนพ่อ"
"เหรอครับ"
"อืม"
"พี่วินครับ"
"ว่าไง"
"ผมจะไม่ลืมวันนี้ไปจนชั่วชีวิตของผมเลยครับ"
"มันมีค่าให้นายน่าจดจำขนาดนั้นเลยเหรอ"
"........." ไม่ตอบ แ ค่ยิ้ม 'เวลาผมรู้สึกรักพี่วินทีไร หัวใจของผมจะรูสึกสดชื่นและอิสระเหลือเกิน '
"คิดไรอยู่เหรอ"
"คิดให้ตวเองมีความสุขไงครับ" ผมหันไปตอบพี่วิน
"บอกพี่บ้างสิว่าคิดยังไงให้ตัวเองมีความสุข พี่จะได้คิดบ้าง"
"ง่ายนิดเดียวครับ....ก็คิดในสิ่งที่เรารู้สึกจริงๆสิครับ ......แม้ว่ามันจะเป็นเวลาการคิดที่แสนสั้นแต่มันก็สามารถมีความสุขให้กับเราอย่างมหาศาลแบบที่ไม่น่าเชื่อได้เลยนะครับ"
"ขนาดนั้นเชียวเหรอ"
"ผมไม่ตอบนะครับ...เพราะคำตอบขอผมมันแสดงอยู่บนใบหน้าของผมอยู่แล้วทั้งดวงตาและรอยยิ้ม"
แล้ววินก็เห้นว่าต้ากำลังมีความสุขอย่างที่พูดอยู่จริงๆ เพราะสายาของต้าบอกอย่างนั้น สายตาของต้ากำลังยิ้ม
"พี่เชื่อนายแล้ว"
"ฮัดเช้ย!!!!!!" ต้าจามออกมาอีกแล้ว
"กลับกันเถอะ" วินชวนต้ากลับใรทันที
แล้วฝนก็เริ่มโปรยลงมา
"เอี๊ยด!!!!!!!!!!"
"ต้า นายหลับไปแล้วเหรอ ตืนเถอะ ถึงบ้านแล้ว ข้างหลังมีร่ม หยิบเอาไปด้วยล่ะ"
"..............."
"พี่บอกให้ตื่นไง ' วินยังคงเรียกต่อไป
ต้าเองก็ได้ยินเสียงของวินพูดซำ้ไปซ้ำมาจนฟังไม่ออกว่าพูดอะไร
"อืม...ครับ....." เลยตอบรับได้เพียงเท่านั้น
"เป็นอะไร....นายไม่สบายเหรอ"
วินลองเอามือทาบบนหน้าผากของต้า ฝ่ามือของวินอบอ่นจนต้ารุ้สึกได้ แต่ว่าหัวของเค้ารู้สึกร้อนผ่าวไปหมด
"อืม...ครับ..." ต้าพูดออกมาทั้งที่ยังหลับตา
"บ้าจริง!!!! ตัวนายร้อนเป็นไฟเลย'
"ปัง!!!!!!!"
วินลงจากรถมาเปิดประตูฝั่งที่ต้านั่งอยู่และแบกตัวต้าขึ้นหลัง
ต้ารู้สึกว่าแผ่นหลังของวินกว้างใหญ่ดีจัง
น้ำตาของต้าเริ่มไหลออกมา เพราะความเสียใจ....และเจ็บปวด
เสียใจเพราะ... ไม่สามารถบอกได้ว่ารัก
เจ็บปวดเพราะ...ความเป็นสายเลือดเดียวกัน
'ผมไม่อยากซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้อีกแล้ว ... ถึงจะไม่สมหวัง ผมก็จะเลือกความรักที่ทรมานนี้ บางที ต่อไปนี้ผมจะไม่รู้สึกเสียใจอีกแล้ว'
เช้าวันรุ่งขึ้น
ต้าตื่นขึ้นมาในเช้าของวันหยุด
เค้าเดินออกจากห้องนอนด้วยความอ่อนเพลีย เพราะเมื่อคืนเค้าไม่สบาย
ออกมาจากห้องนอนต้าก็ได้ยินเสียงโครมครามและกลิ่นหอมออกมาจากห้องครัว
'ใครมาบุกห้องครัวเราแต่เช้า'
แล้วเท้าของต้าก็พาเค้าเดินไปยังต้นเสียง
ภาพที่ต้าเห็น ทำให้ต้าแยกอารมณ์ไม่ถูก ว่าจะซึ้งหรือฮาดี
เพราะ วินสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวาน กำลังขะมักเขม้นกับการทำอาหาร แต่ปากก็บ่นไปเรื่อย 'โอ๊ย ! ทำไมต้องกระเด็นด้วย ร้อนนะโว้ย' พี่วินโวยวายเพราะน้ำมันกระเด็นใส่
ผมรักพี่วินจังเลย
"พี่วิน"
"ตื่นมาทำไมแต่เช้า ทำไมไม่นอนต่อ เดี๋ยวก็หายช้าหรอก.....โอ๊ย กระเด็นใส่กูอีกแล้ว" พูดกับผมไม่ทันจบ พี่วินก็หันไปสาละวนด่ากับกระทะอีกแล้ว
"เพราะพี่วินนั่นแหละเสียงดัง ผมเลยตื่นเลย" ผมแค่แกล้งพี่วินนะครับ จริงๆแล้วผมตื่นเพราะผมอยากเห็นหน้าพี่วินหรอก ช่วงนี้ชักเอาใหญ่แล้วครับผม
"โห รู้นี้ไม่แหกขี้ตาตื่นมาทำให้กินหรอก...." งอนซะงั้น น่ารักจริงๆ
"โอ๋ๆๆๆๆๆ ผมพูดเล่นนะครับพี่วิน ....ผมนอนพอแล้ว....มีไรให้ผมช่วยป่าวครับ"
"ช่วยไปไกลๆหน่อยได้ป่าว"
"อ้าว คนอุตส่าจะช่วย....." งอนนะนี้
"ไม่ใช่อย่างนั้น...เดี๋ยวน้ำมันจะกระเด็นใส่...มันเจ็บนะ" ที่แท้ก็เป็นห่วงเรานี่เอง
"เป็นห่วงผมใช่มั๊ย" ถามเล่นๆไปงั้นแหละ ดีกว่าออกไปเฉยๆ
"อืม...ห่วงนายมาก" พี่วินตอบผม แต่หน้าไม่หันมามองผมเลย
กระผมก็ทำไรไม่ได้ นอกจากเดินยิ้มออกมาจากห้องครัวอย่างเงียบๆ
รักพี่วินขึ้นอีกแล้วครับ ผมคงจะหยุดรักพี่ชายตัวเองไมได้อีกต่อไปแล้ว
ผมไปนั่งรอพี่วินที่โต๊ะกินข้าวซักครู่ พี่วินก็ยกกับข้าวทั้งหมดมา
ผมจะไปช่วยก็ไม่ยอม บอกแต่ว่า ไม่อยากใช้แรงงานคนป่วย
รู้งี้ผมป่วยทุกวันก็ดี จะได้มีคนเอาใจ
อาหารของพี่วินทุกจานดูน่าทานมากครับ
ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างพี่วินจะทำกับข้าวได้ดีถึงขาดนี้
"กับข้าวของพี่วิน่าทานจังครับ"
"อย่าเชื่อในสิ่งตาเห็น" พี่วินพูดแปลกๆ
"........."
"เอามืออุดจมูกไว้ซะ...แล้วก็กินเข้าไป...ห้ามพูดมากด้วย" สั่งจังเลยพี่ชายเรา แต่ก็รักนะครับ
"ทำไมต้องอุดจมูกด้วล่ะครับ กลิ่นก็น่าทานดีออก" ผมสงสัยในคำสั่งของพี่วิน
"บอกให้ทำก็ทำไปสิ อย่ามาเรื่องมาก รำคาญ" พี่วินเริ่มอารมณ์บูดอีกแล้วครับ
"งั้นมันก็สิทธิ์ของผมเหมือนกัน ที่ผมจะทำอะไรก็ได้" ผมก็ยัวะเป็นเหมือนกันนครับ
"งั้นก็ตามใจ พี่บอกนายแล้ว" แล้วพี่วินก็นั่งกินข้าวไปเอามือปิดจมูกไป
"แปลกคนชะมัดเลย" ผมหันไปค้อนพี่วิน
"จะกินก็กิน อย่าบ่น" หันมาด่าผมอีกจนได้
ผมก็เลิกสนใจพี่วินแล้วตั้งหน้าตั้งตาจะกินข้าวต่อ
วันนี้สงสัยลาภปากแน่เลยครับ
ได้ทานอาหารฝีมือพี่วิน
ผมตักซุปเป็นอาหารชิ้นแรกบนโต๊ะ
"อึก!!!!" ผมถลึงตาทันทีที่ซุปสัมผัสกับปลายลิ้นของผม
"บอกแล้วก็ไม่เชื่อเอง" พี่วินส่งสายตาแบบเยาะเย้ยมาทางผมในทันที
"........" ผมก็ยังคงพูดไรไม่ออก ยังคงสำลักความอร่อยอยู่
"เป็นไงบ้าง"
"ก็ไม่เป็นไรนี่ครับ อร่อยดี" กล้าพูดนะ 'ทำรถขนผงชูรสตกลงในหม้อซุปรึไง'
"เหรอ"
"ผัดผักน่าทานดีนะครับ" ผมยังคงไม่เข็ด อยากลองจานต่อไปอีก คงไม่อีกหรอกนะ
ผมตาโตเป็นครั้งทึ่ 2 ครั้งนี้อาหารแทบจะพุ่งออกมาจากปากของผม แต่ยังดีที่ผมยับยั้งไว้ทันในวินาทีสุดท้าย
"เป็นไงบ้าง"
"อืม.....ก็ดีครับ" ผมพยายามอย่างที่สุดในชีวิตที่จะกลืนสิ่งที่เรียกว่าอาหารลงคอ 'รถบรรทุกเกลือเสียหลักล้มลงในกระทะรึไง'
"เหรอ" พี่วินส่งสายตาแบบนั้นมาอีกแล้ว
ตอนนี้ผมเองเริ่มที่จะขยาดกับการลิ้มลองอาหารฝีมือของพี่วินซะแล้วสิ
อาหารบนโต๊ะที่ผมยังไม่ได้ชิมมีอีก 2-3 อย่าง
ผมเพิ่งจะเชื่อในคำกล่าวที่เค้าว่ากันว่า 'อย่าเพิ่งเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น จนกว่าจะได้พิสูจน์'
ผมก็กวาดาสายตาไปเรื่อยบนโต๊ะ หันไปจ้องตาพี่วินเข้าโดยบังเอิญ ผมรีบหลบในทันที เพราะไม่อยากเสียฟอร์ม
แล้วสายตาของผมก็ไปหยุดอยู่ที่จานไข่เจียว
แค่ไข่เจียงธรรมดา มันคงไม่เป็นไรนะ
คิดได้อย่างนั้น ผมก็ตักไข่เจียวเข้าปากทันที แต่ก่อนที่จะเข้าปาก แอบกลืนน้ำลายนิดหนึ่ง
ไข่เจียวสัมผัสลิ้นปุ๊บ
ผมก็พุ่งพรวดอออกมาในทันที โดยไม่มีการลังเลรีรออีกต่อไป
ผมสุดจะอั้นแล้วจริงๆครับ
พี่วินนั่งมองหน้าผมเฉย
"พี่วิน...." ผมหันไปถลึงตาใส่พี่วินทันที
"ทำไม" ยังมีหน้ามาถามอีกว่าทำไม
"ต่อไปเพื่อสวัสดิภาพของเราทั้งสองคน พี่วินได้โปรดอย่าทำกับข้าวอีกเลยนะครับ แม้แต่จะคิดก็อย่าเลยนะครับ"
"ก็พี่บอกนายแล้ว ว่าให้เอามืออุดจมูกซะด้วยในตอนกินข้าว นายก็ไม่เชื่อพี่เอง "
ผมดื่มน้ำไปอีก 2 แก้ว จึงสามารถพูดต่อได้
"ใครจะบ้าเหมือนพี่วินล่ะ นั่งกินข้าวไป อุดจมูกไป..."
"ก็ถ้านายเอามืออุดจมูกตอนที่นายกำลังทานข้าว นายก็จะไมรับรู้รสชาติของมันไง "พี่วินอธิบายให้ผมฟัง
"มันมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอครับ"
"อย่าพูดมากได้ป่าว" เมื่อพี่วินไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้ผมเข้าใจ เค้าก็หาเรื่องว่าผมซะงั้น
"เหรอครับ..งั้นผมว่าเพื่อความปลอดภัยในชีวิตของเราทั้งสองคน พี่วินอย่าทำอาหารอีกเลยนะครับ แม้แต่จะคิดก็อย่านะครับ"
"ฮึ... คนเค้าอุตส่าห์ทำให้ยังจะมาเรื่องมากอีก...." พี่วินว่าผม แต่ผมรู้ว่าพี่วินไม่ได้ว่าผมจริงๆ เหมือนที่พี่วินรู้ว่าผมพูดเมื่อกี้ผมพูดเล่น แต่คิดจริงนะครับ เพราะผมไม่อยากท้องเสีย
"วันนี้นายจะไปไหนรึป่าว?" พี่วินถามผมในขณะทีนั่งดูทีวีกันอยู่
"วันนี้เหรอครับ...ผมคงจะไปหาพี่ภูมินะครับ"
"เหรอ!!!!!!"
"แล้วพี่วินละครับ จะไปไหนรึป่าว "
"อยู่ห้องไปเรื่อยๆ ยังไม่รู้เลยว่าจะไปไหนดี อยู่เฉยๆบ้างมันอาจจะดีก็ได้" ตอบกันคนละเรื่องเดียวกันเลยนะครับพี่วิน
"อืม...พี่วินเคยได้ยินเรื่องเล่าที่เกี่ยวกับหินยักษ์สองก้อนบ้างรึป่าวครับ" จู่ๆผมก็นึกถึงเรื่องที่พี่เคเคยเล่าให้ผมฟัง
"ฮึ...มีเรื่องแบบนี้ในโลกเราด้วยเหรอ..ไม่เห็นจะเคยได้ยินเลย"
".มีสิครับ... ผมจะเล่าเรื่องนี้ให้พี่วินฟังเอาป่าวครับ"
“เอาสิ...ถ้ามันไม่สนุกนายโดนแน่”
แล้วผมก็นั่งเงียบคิดเรียบเรียงเรื่องราวอยู่สักครู่ ...แล้วจู่ๆผมก็คิดได้ว่าผมไม่เล่าเรื่องนี้ให้พี่วินฟังดีกว่า เพราะถ้าผมเล่าเรื่องนี้ให้พี่วินฟัง เวลาที่ผมจะได้คุยกับพี่วินก็จะน้อยลงไปอีก เพราะผมต้องเป็นฝ่ายเล่าอยู่ฝ่ายเดียว ก็ผมอยากได้ยินสียงพี่วินนี่ครับ
“ไม่เล่าดีกว่าครับ ....ขี้เกียจเล่าแล้วเพราะเรื่องมันยาว ไว้เล่าวันหลังนะครับ”
“ซะงั้นเลย กะว่าจะได้เตะคนเล่นแก้เซ็งซะหน่อยวันนี้” พี่วินจะเตะผมลงจริงเหรอครับ
“พี่วินครับ....พี่วินเหงาป่าวที่พี่เคไม่อยู่แล้ว”
.”ก็มีบ้าง พี่กับมันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ...หายไปมันก็รู้สึกแปลกๆ”
“แค่รู้สึกแปลกๆ แค่นั้นเองเหรอครับ”
“ไม่รู้สิ...มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกนะ”
.”พี่วิน....ถ้าเรารักใครซักคน เราควรจะบอกเค้าคนนั้นดีมั๊ยครับ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
“งั้นเหรอครับ...งั้นถ้าพี่วินรักใครซักคนพี่วินจะบอกเค้ามั้ยครับ”
“ใช่”
“งั้นถ้าพี่วินไม่บอกเค้า ก็แสดงว่าพี่วินไม่ได้รักเค้าจริง”..
“คงงั้นมั้ง”
“เหรอครับ...”
“มีไรรึป่าว ...ถามไรแปลกๆ”
“ป่าวหรอกครับ....งั้นผมไปหาพี่ภูมิก่อนนะครับ”
“อืม” แล้วผมก็เปิดประตูออกจากห้องหลังจากที่ได้รับคำตอบจากพี่วินแล้ว
หากต้ายอมหันมามองด้านหลังก่อนที่จะเดินออกไป ต้าคงจะได้เห็นแววตาอันเจ็บปวดของวิน และคงจะได้ยินประโยคนี้ของวินเช่นกัน
“ถ้าบอกได้...พี่คงจะบอกนายไปนานแล้ว....แต่เพราะพี่บอกมันออกไปไม่ได้ไงล่ะ ....มันเลยจุกอกของพี่จนเจ็บเจียนตายอยู่แบบนี้ไงล่ะ”
-
ผม (ต้า) ออกมาข้างนอกเพื่อจะไปพบพี่ภูมิเพื่อที่จะทำอะไรบางอย่าง
ผมสงสัยว่าตอนนี้ผมคงต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่างเพื่อคนที่รักผม คือการปล่อยเค้าไป เพราะผมรูดีว่า
ผมคงไม่มีวันที่จะรักใครได้อีกแล้ว ความรักของผมมันหมดลงแล้ว...
ผมกำลังจะเดินทางไปเพื่อจะจบทุกอย่างให้ดีที่สุด ผมหวังลึกๆว่มันจะเป็นอย่างนะครับ
"พี่ภูมิครับ ผมจะไปปหาพี่ภูมิที่ห้องนะครับ" ผมต่อสายหาพี่ภูมิทันที
"จะให้พี่ออกไปรับรึป่าว" พี่ภูมิมีน้ำใจให้กับผมมาตลอด
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเองดีกว่า"
"เอางั้นเเหรอ"
"ครับ...งั้นผมวางสายนะ"
ผมนั้ง Taxi ไปหาพี่ภูมิทันที ในระหว่างทางที่นั่งรถอยู่ ผมคิดคำพูดดีดีเพื่อให้พี่ภูมิเข้าใจในเหตุผลที่ผมจะต้องทำอย่างนั้นนะ
แต่เหตุผล ไม่ว่ามันจะดีซักแค่ไหน ผมรู้้ดีว่ามันก็ยังทำร้ายพี่ภูมิอย่างแสนสาหัสอยู่ดี
เจ็บวันนี้ก็จบ ดีกว่าเจ็บไปตลอดนะครับ พี่ภูมิ
"ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!"
"มาเร็วดีนิ" พี่ภูมิมาเปิดประตูให้ผม
"ผมเข้าไปข้างในได้ไหมครับ" ผมพูดขึ้นมาอย่างนั้นเพราะ พี่ภูมิยังยืนขวางประตูอยู่ หลังจากที่เปิดประตูได้ซักครู่
"เอ่อ...เอ้อ....เข้ามาสิ..โทษที" พี่ภูมิเกาหัวตัวเองแกเขิน เพราะมัวแต่ยืนจ้องหน้าผม จนเพลิน
แล้วเราทั้งคู่ก็มานั่งที่โซฟา
"ต้าจะดื่มหรือทานไรดี เดี๋ยวพี่จัดให้"
"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ...ผมเรียบร้อยมาแล้ว"
"จู่ๆมาหาพี่แบบนี้มีไรรึป่าว"
"พี่ภูมิรู้รึป่าวครับ...ว่าพี่ภูมิเป็นคนที่สามารถอ่านใจผมได้ทุกครั้ง"
"แต่บางครั้ง พี่ก็อยากให้สิ่งที่พี่อ่านได้จากสายคาของนายมันผิดพลาดบ้าง"
"หมายความว่าไงครับ"
"ไม่มีไรหรอก......รีบกลับรึป่าวล่ะ"
"คงไม่มั้งครับ....รายการโปรดผมมาพอดี....งั้นผมขอดูทีวีก่อนนะครับ"
"อืม...งั้นพี่เล่นเกมส์นะ"
"เราเลิกกันเถอะครับ"
"พี่จะคิดว่าไม่ได้ยินที่นายพูดแล้วกัน"
"ไม่นะครับผมพูดจริง ผมขอโทษครับ"
"..........."
"ความจริงผมรู้สึกผิดมาตลอด....."
พี่ภูมิยังคงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด สุดท้ายผมยอมเป็นฝ่ายทรยศพี่ภูมิเอง
เพราะผมไม่สามารถลืมพี่วินได้
ถึงผมจะทำใจให้รักพี่ภูมิได้ ...แต่นั่นก็ไม่ใช่ความรักที่มาจากใจจริง
"ตอนนั้นนายเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ พี่บอกว่าอย่าเห็นพี่เป็นแค่ของเล่น แล้วนายก็บอกว่า นายพูดจริงนะ....นี่นะเหรอความจริงใจที่นายบอก"
"นั่นไม่ใช่ความจริงใจ....." ผมเป็นคนที่เลือดเย็นเลวมากใช่มั๊ยครับ
"อะไรนะ"
"ผมมีคนที่รักอยู่แล้ว...ขอโทษนะ... ที่ผมมาคบกับพี่ก็เพื่อจะลืมเค้า"
"พูดใหม่อีกครั้งซิ พี่ไม่ได้ยิน...." พี่ภูมิทำสีหน้าเครียด
"ผมบอกว่าผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"
"ต้า ...ขอโทษนะ วันนี้หูของพี่มันตึง...พี่ก็เลยฟังอะไรไม่ค่อยถนัด เราค่อยคุยกันวันหลังได้มั๊ย...ปัดโธ่เอ๊ย!!!!!...ทำไมไม่ได้ยินอะไรเลยว่ะ" พี่ภูมิบอกและบ่นกับตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์
"ไม่จำเป็นหรอก ผมรู้ว่าพี่ได้ยิน ถึงจะปฏิเสธว่าไม่ได้ยินก็เถอะ"
"บอกว่าไม่ได้ยินก็ไม่ได้ยินสิ....." พี่ภูมิไม่เคยเสียงดังกับผมอย่างนี้มาก่อนเลย...แต่มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ กับสิ่งที่ผมได้ทำกับพี่เค้า
"ผมจะกลับแล้ว" แล้วผมก็กำลังจะเดินออกอไป
"นายห้ามไปไหนทั้งนั้น"
ผมขัดคำสั่งของพี่ภูมิ
สุดท้ายพี่ภูมิก็เข้ามากระชากแขนของผมและดึงเข้าไปจูบ
"อุ๊บ!!!!!!!"
ผมใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายดันพี่ภูมิให้ห่างออกไปจากตัวผม
และซัดฝ่ามือตบเข้าที่แก้มเค้าเต็มแรง ผมทำร้ายพี่ภูมิอีกแล้ว
พี่ภูมิจ้องหน้าผมอย่างไม่สะทกสะท้าน
ยังไงก็ตาม พี่ภูมิเป็นฝ่ายที่เจ็บปวดมากที่สุด
แต่เค้ากลับไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ....ทำไม.....
ทำไมน้ำตาของพี่ภูมิต้องไหลออกมาด้วย
"แค่นี้ใช่มั๊ยครับ....ผมกลับนะ"
"นายเป็นแบบนี้...เพราะไอ้วินใช่มั๊ย"
พี่ภูมิตะโกนถามเสียงดัง ผมนิ่งเงียบไม่ตอบ และเดินจากมา
แต่ก่อนที่ผมจะเดินเลยมาจากตรงนั้น
ผมก็ยังได้ยินประโยคที่ทำให้ผมต้องเสียน้ำตาอีกครั้ง
"นายเกิดมาเพื่อให้พี่รัก....ไม่ว่านายจะเป็นยังไง....พี่ก็จะรัก...."
โลกใบนี้โดนปกคลุมด้วยหมอกอยู่หรือไงนะ
ทำไมมันมืดครึ้มไปหมด
คนที่เดินผ่านไปมาต่างมองผมด้วยสายตาเวทนา
ราวกับว่ากำลังมองคนเสียสติ
ผมทำถูกแล้วใช่มั๊ยครับ!!!!!!!
ผมกลับมาถึงห้องด้วยสภาพมอมแมมสุดๆ
พี่วินเห็นเข้าก็ไม่ว่าอะไรผมเลย เพียงแค่หาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้แค่นั้น
"ทำไมตาของนายมีน้ำเยอะจังเลย .... มันน่าจะหมดไปได้ตั้งนานแล้วนะ"
"ว่างๆ พี่วินก็มาแบ่งไปบ้างสิครับ...ตาผมจะได้หายบวมซะที"
"เรื่องรึไง... น้ำตาของนายก็ต้องจัดการกับมันเอง..."
คำพูดแค่นี้ของพี่วิน ก็ทำให้ผมรู้แล้วล่ะครับว่า พี่วินเป็นห่วงผมแค่ไหน
ผมรักพี่วินขึ้นอีกแล้ว และตอนนี้ใจของผมกำลังพองโต
ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนพี่วินยืนหันหน้าเข้ามาหาผม
พี่วินกำลังเช็ดผมให้ผมอยู่
หัวผมก็อยู่ตรงกลางช่วงท้องของพี่วินพอดี
"เป็นเด็กขี้อ้อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร"พี่วินถามผม แบบนี้เพราะตอนนี้ ผมรวบเอวของพี่วินเข้ามากอดซะแน่นเลยครับ
"ผมเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วครับ เพียงแต่ผมไม่ค่อยแสดงออก...แล้วพี่วินยอมให้ผมอ้อนละป่าวล่ะครับ" ผมตอบและถามมพี่วินเสียอู้อี้เพราะตอนนี้หน้าของผมกำลังซุกอยู่ที่ท้องพี่วิน
"ยอมหรือไม่ยอมผลมันต่างกันยังไงล่ะ เพราะตอนนี้นายยึดท้องพี่เป็นฐานทัพไปซะแล้ว"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ" ขำเลยครับ เจอคำพูดพี่วินแบบนี้ หายเครียดไปเลย
"เฮ้อ.....เหนื่อยมากมั๊ย..." พี่วินถามพร้อมกับโยกหัวผมไปมาเบาๆ
"เหนื่อย? ยังไงครับ แล้วเรื่องไร" ผมเงยหน้าไปจ้องตาพี่วิน เพราะไม่เข้าใจคำถามของพี่วินจริงๆ
"ก็เหนื่อยกับเรื่องทุกเรื่องทีนายกำลังเผชิญอยู่ไง"
"เหนื่อยนะครับ...แต่พอกลับมาเจออพี่วินที่ห้องทุกครั้ง...ความเหนื่อยของผมมันก็จะหายไปเลยครับ...." แล้วผมก็เอาหน้าไปซุกกับท้องพี่วินอีกครั้ง
"พี่จะอยู่กับนายนะ....ตราบใดที่ข้างกายนายยังมีที่ว่างพอสำหรับพี่อยู่..."
"ที่ว่างของผม....มีพอสำหรับพี่วินเสมอนะครับ..."
วันนี้ผมไปเรียนช่วงบ่าย
พี่วินมีเรียนช่วงเช้าก็เลยไม่ได้ไปเรียนพร้อมกัน
ผมไปถึงมหาลัย ก็รีบเดินไปที่โรงอาหารทันทีเลยครับ เพราะหิวมาก
วันนี้ผมไม่อยากเจอพี่ภูมิเลยครับ
ถ้าพี่เคยังอยู่ที่นี่ อะไรๆคงจะดีกว่านี้เยอะ
ไปถึงโรงอาหาร...ผมก็เจอกับคนที่ผมอยากเจอที่สุดและไม่อยากเจอที่สุดกำลังนั่งคุยกันอยู่
ดูเค้าคุยกันเครียดๆยังไงไม่รู้
มันนจะเกี่ยกับผมรึป่าวก็ไม่รู้
ผมควรจะเดินไปหาพวกเค้าดี หรือว่าเดินเลยทำเป็นไม่เห็นดีกว่า
ก็อย่างที่บอกนั่นแหละครับ ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับพี่ภูมิเค้าเลย
ก็ผมทำเค้าไว้เจ็บซะขนาดนั้น
ผมเองก็มีหัวใจเหมือนกันนะครับ
ทำให้คนอื่นเจ็บแล้ว ก็ใช่ว่าตัวผมเองจะไม่รู้สึกอะไรเลย
ระหว่างที่ผมกำลังตัดสินใจอยู่นั้นว่าจะทำอย่างไรดี...พี่ภูมิก็หันมาเห็นผมเข้าพอดี ....ให้มันได้อย่างนี้สิ....
ตอนนี้ผมทำหน้ายังไง...ผมเองยังจินตนาการหน้าตัวเองไม่ออกเลยครับตอนที่สบตากับพี่ภูมิ
กว่าจะคิดไรออกทั้งหมด .....พี่ภูมิก็เป็นฝ่ายเดินจากไปซะเอง
พี่ภูมิคงเสียใจมาก
พี่วินหันมาเห็นผมเข้าพอดี
พี่วินทำสีหน้าแปลกๆใส่ผมด้วย...แล้วพี่วินก็เดินตามพี่ภูมิไปทันที
ผมมันคนเลวมากเลยใชมั๊ยครับ....ที่ทำร้ายคนที่รักผม...หวังดีกับผมซะขนาดนั้น
ผมขอโทษครับ...ผมขอโทษ
ขอโทษจริงๆๆ
พี่ภูมิเกลียดผมเหอะครับ......อย่ามายกโทษให้คนเลวๆอย่างผมเลย
วันนี้ทังวันผมเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องเลย
เพราะมัวแต่คิดถึงสายตาของพี่ภูมิที่มันว่างเปล่าจนน่ากลัว
ถ้าพี่ภูมิมีอาการว่าเกลียดผม หรือโกรธผม ผมอาจจะรู้สึกดีกว่านี้เป็นไหนๆ
และไหนจะสายตาของพี่วินเมื่อเช้าอีกล่ะ
ผมคงจะใกล้บ้าเข้าไปทุกทีแล้ว....
ที่ที่เราสามารถปล่อยทุกอย่างทิ้งไว้ได้ คือบ้าน...กลับบ้านดีกว่า
ผมกลับมาถึงที่บ้าน ที่จริงมันคือคอนโดของพี่วินนั่นแหละครับ แต่ผมมักจะเรียกมันว่าบ้านทุกครังเสมอ....เพราะผมอยู่แล้วมีความสุขครับ
กลับมาถึงผมก็ไม่มีไรทำ ก็เลยทำอาหารเย็นไว้รอพี่ภูมิดีกว่า
แต่ผมเองก็ไมรู้ว่าเค้าจะกลับมาทานรึป่าว
แต่ยังไงผมก็ยังอยากจะทำไว้รอเค้าอยู่ดี
ทำเสร็จผมก็ยกกับข้าวมาจัดที่โต๊ะตั้งแต่ 5 โมงเย็น...
ตอนนี้ 1 ทุ่มแล้ว อาหารทุกอย่างบนโต๊ยังอยู่ที่เดิมและปริมาณเท่าเดิม
เหมือนตัวผมเองที่ยังนั่งอยู่ตรงนี้มาแล้ว 2 ชั่วโมง
"แกร็ก!!!!!!!!!" เสียงประตูเปิดออก...พร้อมกับร่างของใครบางคนที่ผมกำลังรออยู่เดินผ่านเข้ามา
"ทำไมยังไม่ทานข้าวอีก...เดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหรอก...." พี่วินพูดพลางพาตัวเองมานั่งที่เก้าอี้
"ก็.....ไม่อยากทานคนเดียว....ก็....ก็เลยนั่ง...รอ" ผมพูดบ้าอะไรออกอไป ก้มหน้าดีกว่า
"หมู่นี้แปลกๆนะเรา...เป็นไรรึป่าว"
"ไม่รู้สิครับ...แล้วมันแปลกยังไงเหรอครับ"
"ก็ขี้อ้อนมากขึ้น....เอาแต่ใจมากขึ้น"
"........."เงียบ...คือคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับผมในตอนนี้
แล้วผมกับพี่วินก็นั่งทานข้าวกันเงียบๆ... จนกระทั่งเกือบจะทานเสร็จ....
พี่วินก็ถามคำถามที่ผมยังไม่พร้อมจะตอบจนได้
"เลิกกันแล้วจริงเหรอ..."
"อืม.....ครับ"
"ทำไมถึงเลิกกันล่ะ....ไอ้ภูมิมันทิ้งนายเหรอ..."
"ผมเป็นคนบอกเลิกพี่ภูมิเองครับ"
"ทำไม"
"พี่วินไม่จำเป็นต้องรู้หรอกครับ......ว่าทำไม...." ผมบอกปัดความรำคาญ ...พี่วินไม่ต้องรูหรอกว่า เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะพี่...เพราะผมรักพี่ไงครับ....
"เจ็บมั๊ย!" จะถามเอาอะไรครับพี่วิน
"พี่ภูมิเจ็บกว่าผมเยอะครับ...." ตอนนี้ผมตาแดงๆแล้วสิครับ
"ป่าว...พี่หมายความว่า.... ทำร้ายคนอื่นนะ....นายรู้สึกเจ็บบ้างมั๊ย"
"พี่วินเจ็บมั๊ยล่ะครับ...ตอนที่ทำร้ายพี่เคด้วยการปฏิเสธเค้า....ถ้าพี่วินเจ็บยังไง....ผมก็คงจะรู้สึกไม่ต่างไปจากพี่วินหรอกครับ...นอกสียจากพี่วินจะไมรู้สึกไรเลย..." ผมไม่รู้หรอกครับว่าผมตอบแบบนั้นไปทำไม และไม่รูด้วยว่าพี่วินถามผมแบบนี้ทำไม
"นายทำร้ายเพื่อนพี่ทำไม...รู้มั๊ยไอ้ภูมิมันรักนายมากแค่ไมหน...เคยรู้อะไรบ้างมั๊ย" พี่วินตะคอกผมทำไม กลัวว่าแค่นี้ผมยังรู้สึกผิดไม่พอเหรอครับ
".........." ผมไม่ตอบเพราะถ้าผมตอบเสียงผมต้องสั่น น้ำตาผมต้องไหล ผมเลยได้แต่พยายามเก็บให้น้ำตามันตกในดีกว่า
"เอ้อ....." พี่วินถอนหายใจออกมาสีเยงดัง เมื่อเห็นผมพยายามกลั้นสะอื้นไว้
"อย่าร้องเลย....ยังไงมันก็จบแล้ว" พี่วินเดินอ้อมโต๊ะเข้ามาปลอบผมโดยการยืนลูบผมผมไปมาเบาๆ
"ฮึก....ฮึก...พี่วินโกรธผมเหรอครับ....ที่ทำให้พี่ภูมิเสียใจ"
"ไม่ใช่โกรธ....แค่ไม่เข้าใจ..ว่าทำไม....ไอ้ภูมมันรักนายมาก...นายเองก็รู้ข้อนี้ดี....แต่ทำไมนายยังทิ้งมันไป...พี่แค่ไม่เข้าใจ...แค่นั้น" พี่วินพูดเสียงแผ่วในตอนท้าย
"ผมมีเหตุผลของผมนะครับ...เพียงแต่ผมไม่สามารถบอกพี่วินได้แค่นั้นเอง" ก็จะให้ผมบอกได้ยังไงล่ะครับว่า ผมเลิกกับพี่ภูมิเพราะมาหลงรักพี่ชายตัวเอง
"หยุดร้องได้แล้ว...น้ำตานายมาจากไหนนักหนาว่ะ...ตัวก็เล็กนิดเดียว แต่ทำไมเก็บน้ำได้เยอะจังว่ะ"
"พี่วินอย่ามาล้อผมสิครับ...ผมก็อายเป็นนะ"
"เคมันติดต่อมาบ้างรึป่าว" จุ๋ๆพี่วินก็ถามเรื่องพี่เคขึ้นมาซะดื้อๆ
"หือ...อ๋อ...ก็ติดต่อกันททางเมลบ้างครับ แต่ไม่บ่อยเท่าไร"
"มัน...สาบยดีมั๊ย..."
"ก็ดีครับ...เห็นบอกว่าอาจจเรียนต่อที่โน่นเลย...กำลังหาลู่ทางอยู่..."
"พี่คงทำร้ายมันไว้เยอะ...มันเลยไม่อยากกลับมาเห็นหน้าพี่มั้ง " พี่วินทรุดตัวนั่งลงด้านข้างผม
"พี่วินนะไม่รู้เรื่องเลย...พี่นะตกกระป๋องไปตั้งนานแล้ว...ตอนนี้พี่เคเค้ามีคนที่ดูแลเค้าเป็นอย่างดีแล้วครับ...เลิกโทษตัวเองได้แล้ว"
"เหรอก...ก็ดี..นะ พี่จะไดรู้สึกผิดน้อยลง"
"พี่วินอย่าคิดมากเลยนะครับ...เดี๋ยวหมดหล่อไม่รู้ด้วยนะ" ผมรู้ว่าทำไมจู่พี่วินถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะคำพูดของผมเมือกี้ไงครับ...ผมไม่ได้ตั้งใจให้พี่วินคิดมาก แค่ตอนนั้น...ผมไม่รู้ว่าผมพูดแบบนั้นไปทำไม...ผมขอโทษครับพี่วิน
"โห..อย่างพี่นี้นะจะหมดหล่อ....ไม่มีทางหรอก...มีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวินาทีๆ"
"หลงตัวเองชะมัด" ผมย่นจมูกใส่ แต่ผมก็เห็นด้วยนะครับ ก็พี่วินนะ หล่อแน่รักที่สุดเลย
-
ช่วงนี้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาก ได้ทำอะไรตามใจตัวเองมากขึ้น
พี่ภูมิก็ยังไม่คุยกับผมเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้หนีเหมือนช่วงแรกๆ
ยังนั่งทานข้าวกันเหมือนเดิมพร้อมกันทั้งผม พี่วิน และพี่ภูมิ ขาดก็แต่พี่เค
ตอนแรกผมคิดว่าพี่ภูมิจะเป็นหนักมากว่านี้ซะอีก
แต่เป็นแบบนี้มันก็ดีที่สุดแล้วครับ
ผมเป็นห่วงพี่ภูมินะครับ
ยังไง...พี่เค้าก็คือคนที่ดีกับผมมาตลอด
เย้............ดีใจมากๆเลยครับวันนี้
ก็วันนี้พี่วินสัญญาว่าจะพาผมไปเที่ยวนะสิครับ...ได้ไปเที่ยวสวนสนุกอีกแล้ว
ผมชอบเที่ยวสวนสนุกมากเลยนะครับ
(ไม่แน่เราอาจจะเคยสวนทางกันที่สวนสนุกซักที่ก็ได้นะครับเพื่อนๆ)
เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้งและได้ปลดปล่อยด้วย
เมื่อเป็นเด็กเราก็สามารถอ้อนคน...ใกล้ตัวได้ด้วย...คริๆๆๆๆๆ
(ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองทะลึ่งและหื่นกามขึ้นทุกวัน)
"เป็นไรมากรึป่าว...พี่เห็นเรานั่งยิ้มมาตั้งแต่ออกจากบ้านแล้วนะ....ตอนนั่งรถ....นี่ก็มาถึงสวนสนุกแล้ว ยังยิ้มไม่หยุดอีก"
พี่วินถามผมตอนที่ผมกำลังเดินหาเคร่องเล่นในสวนสนุก
"ผมคงจะบ้าไปแล้วมั้งครับพี่วิน...ถึงได้ยิ้มตลอดแบบนี้...." ว่าแล้วผมก็ยังคงยิ้มต่อไป ก็คนมันมีความสุขจะให้ร้องไห้ได้ไงล่ะครับ...ใช่ป่าว
"นายท่าจะบ้าจริงๆแฮะ.....ไปดีกว่าไม่อยากอยู่กับคนบ้า" ผู้ชายคนนี้คือคนที่ผมรักจริงๆเหรอครับ...ช่วยบอกที
"พี่วินรอด้วย....อย่าหนีสิครับ..ผมไม่มีตังค์นะ"
ทำไงได้ครับ...ก็ผมไม่มีตังค์เลย เลยต้องวิ่งตามคนมีตังค์อย่างเดียว
ตอนที่เราทั้งสองคนกำลังวิ่งไล่กันอยู่ ผมหันไปเห็นรถบั๊มพ์ท่าทางจะน่าสนุก เลยชวนพี่วินไปเล่นด้วยกัน
แต่พี่วินไม่ยอมเล่น ขอยืนดูผมเล่นล่ะกัน
ผมเลยต้องเล่นคนเดียว
สนุกดีนะครับ...เพื่อนๆก็คงเคยเล่นเหมือนกัน
เหมือนเราได้ปลดปล่อยเลย
แต่ทำไมหมอนั่นขับมาชนผมอยู่คนเดียวล่ะครับ...ขับมาชนบ่อยซะด้วย
ผมเองก็พยายามขับหนีเค้าก็ยังตามมาชนผมอีกครับ...เอาไงเพ่
จะเอาไงดีเนี่ยะ....ผมหันหน้าไปมองพี่วินข้างสนาม...อ้าวพี่วินหายไปไหนแล้ว
กะจะหันไปฟ้องซักหน่อยว่าหมอนี่มาก่อกวนครับ...พี่วินเข้ามาต่อยมันเลยครับ...
ทำไงดีละทีนี้..รอบของผมก็ยังไม่หมด จะลงก็ไม่ได้อีก...
ทำไงได้เลยต้องขับหนีเค้าต่อไปจนกว่าจะหมดรอบ
เอ้อ...จบรอบซะที
ผมรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นเลยครับ
แล้วออกวิ่งตามหาพี่วินทันที...ใจร้าย ทิ้งน้องได้ลงคอ
ผมหยุดหอบหายใจแล้วสำรวจสายตาไปเรื่อยๆ...แต่ก็ไม่เจอพี่วิน
หายไปไหนของเค้านะ
จะทิ้งกันจริงๆเหรอ
"ขอโทษครับ...." หมอนั่นนั่นเองที่เข้ามาทักผม ก็คนที่มันขับรถมาชนผมตลอดนะครับ
"ครับ?" มารยาทยังมีหลงเหลือในเส้นเลือดแดง
"ขอโทษที่เสียมารยามนะครับ..ไม่ทราบมีแฟนรึยังครับ..."
"ถามทำไมครับ." น๊าน...ผมดันบ้าจี้ไปถามมันซะงั้น
"เผอิญความน่ารักของคุณโดนใจผมเหลือเกินครับ"
ตอนนี้ผมเชื่อแล้วจริงๆครับบว่าผมมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันมากม้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หมับ!!!!!!
"มึงมาอยู่อะไรกับคนของกู" ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบคำถามของหมอนั่นเลยครับ พี่วินก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ และยกมือขึ้นโอบไหล่ผม
"ปละ...เปล่าครับ...เที่ยวให้สนุกนะครับ...." แล้วเค้าก็เผ่นไปเลย
"ไม่เจียมตัวซะแล้ว"
ผมอยากถามพี่วินจังครับว่าทำไมพี่วินถึงพูดแบบนั้นออกมา
ผมรู้สึกตื่นเต้นสงสัยจนเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้
"ทำไมพี่วินถึงบอกว่าผมเป็นคนของพี่วินละครับ'
"บอกว่านายเป็นคนของพี่น่าจะปลอดภัยกว่าบอกว่านายเป็นน้อง...ไม่ใช่เหรอ.....ทำไมล่ะ....นายไม่พอใจเหรอ"
บ้าจริง...เพราะอย่างนี่เองเหรอ
""งั้นเหรอครับ"
"เล่นสนุกมั๊ย...แล้วอยากเล่นอะไรอีกรึป่าว"
"ไม่อยากเล่นแล้วครับ...ผมอยากกลับบ้าน"....จู่ๆผมก็เจ็บหน้อกขึ้นมาอีกแล้ว
แต่พยายามเก็บอาการเอาไว้เพราะไม่อยากให้พีวินต้องเป็นห่วง
พี่วินเองก็คงสงสัยนะครับ ว่าทำไมจู่ๆผมก็อยากกลับบ้านขึ้นมาเฉยๆ
"กลับก็กลับ"
มาถึงห้องพัก …. ผมก็รีบเข้าห้องนอนและไม่ลืมที่จะล็อคประตู
ผมหายามาทานและกำลังจะนอน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
“เป็นไรมากรึป่าว พี่เห็นเราหน้าซีดๆนะ …พี่เป็นห่วงเรานะ” ผมดีใจจังที่ได้ยินคำนี้จากคนที่ผมรัก
“ผมไม่เป็นไรมากหรอกครับพี่วิน แค่ปวดหัวนิดหน่อยเอง….สงสัยคงเป็นเพราะตอนที่เล่นรถบั๊มพ์กระแทกแรงเกินไป…พี่วินไม่ต้องห่วงนะครับ……ขอบคุณนะครับ
พี่วิน” ผมพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้พี่วินผิดสังเกต แต่ผมว่าเสียงของผมมันต้องสั่นๆแน่เลย ผมพยายามเต็มที่แล้วนะครับ แต่ความเจ็บมันก็ยังทำร้าย
ผมอยู่ดี….ผมเจ็บ เจ็บจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
“เราไม่เป็นไรก็ดีแล้วนะ….งั้นพี่ไปข้างนอก จะไปหาไอ้ภูมิมันหน่อย…มีไรนายรีบโทรหา พี่ทันทีนะ”
”ครับ”
“นายอยู่คนเดียวได้แน่นะ….”
“แน่สิครับ”
“งั้นพี่ขอเข้าไปในห้องหน่อยได้ป่าว”
“”ผมจะนอนแล้ว…ผมไม่เป็นไรจริงๆครับ พี่อย่าห่วงเลย”
“อืม งั้นนอนพักนะ แล้วพี่จะรีบกลับ”
“ครับ”
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงปิดประตูดังมาจากด้านนอก พี่วินไปแล้ว
เจ็บ เจ็บ ทำไมมันเจ็บได้ขนาดนี้นะ
เมื่อก่อนผมไม่รู้ว่าผมมีชีวิตอยู่ไปทำไม อยู่ไปเพื่อใคร จะยิ้มจะหัวเราะหรือจะร้องให้กับใคร จะ ทานข้าวกับใคร จะทำกับข้าวให้ใครทาน จะเดินไปพร้อมกับใคร
หากหลงทางจะจับมือใครได้บ้าง แต่ตอนนี้ผมมีคนๆนั้นที่จะทำทุกอย่างได้แล้วครับ พระผู้เป็นเจ้าครับ….อย่าเพิ่งเอาผมไปเลยนะครับ ขอให้ผมได้อยู่ต่ออีกสักหน่อย อีกแค่นิดเดียวนะครับ ผมยังอยากจะอยู่กับคนๆนั้นอีกนิด ผมจะได้มีความทรงจำที่ดีดีในตอนที่ผมได้ไอยู่บนฟ้า นะครับ หลังจากนั้น ผมจะยอมรับการลงทัณฑ์ทุกอย่างด้วยความยินดีครับ
“ดัลลัส......ท่านต้องการให้เรื่องมันจบลงแบบนี้จริงๆเหรอ”
“มนุษย์ทุกคนควรจะเรียนรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าหวัง ..... มันไม่ได้สมหวังไปทุกเรื่องและทุกครั้งเสมอไป”
“แต่มันไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอท่าน.....กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น”
:”โหดร้ายยังไงเหรอแม่เทพธิดาตัวน้อย”
“ก็.......ท่านให้เค้าเป็นผู้ชายทั้งคู่....แล้วทำให้เค้ารักกัน.....แล้วท่านก็มาเฉลยตอนจบว่าพวกเค้าเป็นพี่น้องกัน.....และตอนนี้ท่านกำลังจะเอาชี......”
“จำไว้นะ....ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่มีการแลกเปลี่ยนหรอก....ทุกอย่างมันเหตุและผลที่ทำให้เกิดขึ้นเสมอ”
“ข้าไง ข้าเป็นเทพธิดา ข้าไม่ได้ต้องการอะไรจากมนุษย์โลกที่ข้าช่วยเหลือ ข้าสามารถมอบความรักให้กับทุกคนโดยที่ข้าไม่ได้หวังอะไรตอบแทนเลย”
“ไม่จริงหรอก....มันมีการแลกเปลี่ยนตั้งแต่ต้นแล้วต่างหาก...ลองคิดดูดีดีสิ..... เจ้าเป็นเทพธิดาที่คอยมอบความรักความปรารถนาดีแก่มนุษย์โลก....แต่ต้อง
แลกกับความรักที่เจ้าจะไม่มีวันได้รับกลับมา.....เพราะเจ้ามีหน้าที่แค่ให้ แต่ไม่สามรถรับกลับมาได้....เห็นมั๊ยล่ะแม้แต่เทพเจ้าอย่างพวกเรายังไม่การยกเว้น”
“มันก็จริงของท่าน.....แต่ข้าสงสารพวกเค้า”
“ไม่แปลกหรอกที่เจ้าจะสงสารพวกเค้า.....แต่คิดในอีกแง่สิ.....พวกเค้าได้เกิดมาบนโลก....ได้เจอกับคนที่รัก....สามารถที่จะรักได้และสามารถที่จะตอบรับรัก
ได้....ข้าว่าแค่นี้มันก็สุดแสนจะวิเศษแล้วนะ....”
“จริงเหรอ”
“จริงสิ.....ข้าไม่รู้หรอกว่าความารักมันทำให้คนสุขและทุกข์ได้แค่ไหน .......เพราะมันอยู่นอกเหนืออำนาจข้าที่จะรับรู้ได้....แต่ข้าก็เห็นมนุษย์ทุกคนโหยหา
และปรารถนามันเป็นที่สุด......”
“แล้วท่านจะทำยังไงต่อไปกับมนุษย์สองคนนี้”
“หนุ่มน้อยขอข้าทั้งที....มีหรือที่เทพเจ้าผู้ใจดีอย่างข้าจะปฏิเสธได้.....แต่ข้าก็ไม่ใจดีที่จะให้กันเปล่าๆหรอกนะ....อย่างที่ข้าบอกไง....ทุกอย่างมันต้องมีการ
แลกเปลี่ยนเสมอ”
“ข้าขอให้พวกเค้ามีความสุขอย่างที่สุดกับเวลาที่เหลืออยู่นะ”
“ข้าทำดีที่สุดแล้วนะเทพธิดาตัวน้อย”
“เราทั้งคู่ทำหน้าที่อย่างดีที่สุดแล้ว”
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!
เสียงเคาะระตูทำให้ผมสะดุ้งตื่น......
แต่ผมดีใจนะครับ..... เพราะอะไรนั่นหรอ....เพราะผมยังมีโอกาสได้ตื่นนอนอีกครั้งนะสิครับ
เมื่อคืนผมเจ็บหน้าอกมาก เจ็บมากจนคิดว่าตัวเองอาจจะตายได้.....แต่ผมก็รอดมาได้
สงสัยพระผู้เป็นเจ้ายังสงสารผมอยู่บ้าง......เลยต่อเวลาให้ผมอีกนิด……….ขอบคุณครับ
เมื่อคืนผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้.......แต่รู้ว่าตอนนี้ผมตื่นแล้ว......ตื่นขึ้นมาเพื่อเจอคนที่ผมรักที่สุด
ผมคงนั่งคิดไรอยู่นานเสียงเคาะประตูจึงดังขึ้นอีกครั้ง
แล้วผมก็เดินเปิดประตูทันที
“ทำไมหน้านายซีดขนาดนั้น” ทันทีที่ผมเปิดประตูพิ่วินก็ซัดคำถามใส่ผมเลย
“ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ”ผมไม่อยากตอบคำถาม เลยเสไปถามอย่างอื่นดีกว่า
ดูท่าพี่วินจะขัดใจไม่น้อยที่ผมไม่ยอมตอบคำถามของเค้า
แต่พี่วินก็ยังเป็นคนที่น่ารักเสมอนะครับ
“ตีสี่กว่าแล้ว” พี่วิยังอยู่ในชุดเดิมอยู่เลย แสดงว่า
“พี่วินเพิ่งกลับมาเหรอครับ”
“อืม.....เลยแวะมาดูนายก่อน....ก่อนจะเข้านอน.....ว่าไง....ทำไมหน้าซีดขนาดนี้” แน่ะยังไม่ลืมอีก
’”ผมปวดท้องอ่ะครับ” ช่วงนี้ผมพูดโกหกจนคล่องปากซะแล้ว
“ปวดมากเลยเหรอ”ทำไมพี่วินต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นด้วย
“ตอนนี้หายแล้วครับ”
“ทำไมนายไม่ยอมบอกพี่ว่านายปวดมากขนาดนี้”
“ผมไม่เป็นไรมากหรอกครับ......กินยาหายแล้ว....เห็นมั๊ยว่าผมหายดีแล้ว”
“ทำไมนายไม่คิดถึงใจของคนื่นบ้างว่าเค้าเป็นห่วงนายมากแค่ไหน....เค้าจะอยู่ได้ยังไง....หากเค้าไม่มีนาย...คิดบ้างสิเว้ย” จู่ๆพี่วินก็ระเบิดอารมณ์ใส่ผม แต่ผมไม่โกรธพี่วินนะครับ ผมผิดเองที่ไม่ยอมบอกพี่วิน แล้วพี่วินก็เดินออกจากห้องผมไปเลย
“พี่วิน......”ผมรีบวิ่งถลาไปคว้าข้อมือของพี่วินไว้
“ฮึก....ฮึก....ผมขอโทษ....ขอโทษนะครับ”
“เจ็บมากขนาดนั้นทำไมนายไม่บอกพี่......ถ้านายเป็นอะไรไป....แล้วพี่จะทำยังไง”
“ฮึก....ผมขอโทษ....ผมแค่ไม่อยากจะล้มต่อหน้าพี่วินอีกแล้ว....ก็ผมเคยสัญญากับพี่วินไว้แล้วนี่ครับว่าผมจะไม่ล้มอีก”
“เด็กโง่.....”
พี่วินดึงผมเข้าไปกอดทั้งตัว พร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ....อ้อมกอดนี้อบอุ่น กว้างใหญ่และปลอดภัยเสมอ
“ที่หลังนายห้ามทำแบบนี้อีกนะ....ไม่สบายไม่ว่ามากหรือน้อยต้องบอกพี่ทุกครั้ง......เข้าใจมั๊ย”
“รับทราบครับ.....ต่อไปผมจะบอกพี่วินทุกเรื่องเลย”
“เอ้อ........ไหนๆก็จะสว่างแล้ว งั้นนั่งรถไปเที่ยวทะเลกันมั๊ย”
“ตอนนี้เหรอครับ”
“หรือว่านายไม่อยากไป”
“ผมพูดแบบนั้นเหรอครับ”
“อืม....จะได้ไปถึงตอนที่แดดกำลังสวยไง”
พวกเรามาถึงกันประมาณแปดโมง เพราะพี่วินขับช้ามากๆ บอกว่ากลัวผมสะเทือนในท้องอีก....จะเชื่อดีมั๊ยเนี่ยะ
แต่มาถึงอากาศดีมากเลยครับ.....หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเลย.....ดีใจจังที่ได้อยู่กับพี่วินสองคน
“พี่วินดูคนพวกนั้นสิ เค้ามองพี่กันใหญ่เลย” ใช่ครับคนที่เดินสวนกับพวกเราต่างมองพี่วินกันใหญ่เลย บางคนไม่สวนกับพวกเรา ยังอุตส่าห์เพ่งสายตามามอง.....ก็แหงล่ะ...พี่ชายผมหล่อซะขนาดนี้....ใครไม่มองซิแปลก....ขนาดผมเห็นพี่วินทุกวัน ผมยังอยากจะมองพี่วินทุกวินาทีซะด้วยซ้ำ......แต่ดูพี่ชายผมสิไม่เห็นเค้าสนใจใครเลย.....หือ.....ยิ่งไปกว่านั้นจับมือผมซะงั้น.....แต่ก็ดีครับ....อุ่นดี
“มองไร”สงสัยผมคงจ้องพี่วินนานไปหน่อยละมั้ง
“มอง...มอง...มองว่าคนพวกนั้นเค้ามองพี่วินทำไม”
“มองก็มองไปสิ....ตาของเค้า”
“อ้าว....แล้วพี่วินไม่เขินบ้างเหรอครับ”
“ชินแล้ว...แบบว่าหล่อมาแต่เกิด เหตุการณ์แบบนี้เจอจนชิน”
“โห....คนเรา...ไม่น่าเลยนะครับ....ระวังหาทางออกไม่เจอนะครับ”พี่ชายเราหลงตัวเองขั้นโคม่า.....แต่ก็จริงของเค้า
“นายว่าไงนะ” หล่ออย่างเดียวไม่พอ หูตึงอีก
“ผมอยากเล่นน้ำทะเล”
“ได้....แต่ต้องหาไรทานก่อน....เดี๋ยวได้ปวดท้องกันอีกหรอก”
เข้ามาในร้าน พี่วินสั่งให้ผมหมดทุกอย่างเลย เผด็จการชะมัด
“ไม่ถามความเห็นกันบ้างเหรอครับว่าผมอยากกินไรบ้าง”
“ไม่จำเป็น......พี่เป็นคนจ่ายตังค์”
“โหคนเรามีงี้ด้วย”
“ขืนให้นายสั่งเอง....มีหวังได้กินแต่อาหารขยะทั้งนั้น.....รู้ป่าวว่ามันทำให้โลกร้อนขึ้น”
“เกี่ยวกันด้วยเหรอ”
“ป่าว.....เห็นเค้าพูดกันแล้วเท่ห์ดี เลยอยากพูดบ้าง”
“ซะงั้น”
..”พูดมาก....พี่สั่งไรให้ก็กินไปเถอะ....กินแต่อาหารไม่มีประโยชน์.....ตัวผอมจนลมปลิวได้แล้ว”
“ก็บอกว่าเป็นห่วงผมตั้งแต่ต้นก็จบแล้ว” แหย่นิดนึง
..”บอกทำไม....ในเมื่อนายเองก็รู้ดีอยู่แล้ว” แต่พี่วินตอบกลับมาเล่นซะผมไปไม่ถูกเลย……..แต่ดีใจนะ.....เขินด้วย
เงียบดีที่สุด
เรานั่งรอกันซักครู่ แล้วอาหารที่สั่งไว้ก็มาเสริฟ
“พี่วิน....ดูพนักงานหญิงคนนั้นสิ.....เค้ามองหน้าพี่วินแล้วก็ยิ้มจนแก้มแดงเลย”
“แล้วไง” เกลียดคำนี้จริงๆ
“ก็อยากบอกว่าน่ารักดี.....เค้าคงชอบพี่วินแน่เลย”
“แล้วไงอีก” เชื่อเค้าเลย
..”ก็ทักทายเค้าหน่อยสิ”
“นายอยากให้พี่ทำแบบนั้นจริงๆเหรอ”
“…………………………..”
“อืม.......พอดีพี่ไม่ชอบผู้หญิงที่อายุมากกว่าอ่ะ”
“เอ๊ะ!!!!!!!ผมว่าเค้าอายุเท่าพี่วินนะครับ.....หรือไม่ก็เด็กกว่าด้วยซ้ำ”
“นายอยากรู้เหรอ.....ได้ เดี๋ยวรู้กัน” งานเข้าแล้วไง
แล้วผูหญิงคนเดิมก็เดินมาเสริฟอาหารจานสุดท้ายของเรา
อย่าบอกนะว่าพี่วินจะถามอะ..........
“เธออายุเท่าไร” พี่วินทำผมขายหน้าอีกแล้ว ..........ไปถามอายุผู้หญิงอย่างนั้นได้ยังไงล่ะพี่......ดูผู้หญิงคนนั้นเหวอไปเลยครับ......ก็มันสมควรต้องเหวอ.........จู่ๆมีไอ้บ้าแต่หน้าตาดีที่ไหนมาถามายุเราหน้าตาเฉย
“คะ........ค่ะ.......ว่า..........ว่า.........”
“ถามว่าเธออายุเท่าไรหรอก”
“ยี่สิบค่ะ”
“หน้าแก่”นั่นไงว่าแล้ว....เหวอเลยครับผู้หญิงคนนั้น ผมเองก็ด้วย
แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ทำท่าจะร้องไห้
แต่มีหรือที่พี่ชายตัวดีของผมจะสนใจ พี่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเดียวเลยหลังจากที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องมางงกับชีวิต
..”พี่วินทำไมว่าผู้หญิงอย่างนั้น” ผมถามทันทีหลังจากที่เค้าเดินจากไป
..”ก็หน้าแก่จริงๆอ่ะ....คิดว่า ยี่สิบห้าซะอีก” ยังไม่สำนึกอีก
..”จริงหรือไม่จริง........พี่วินก็ไม่ควรพูดกับผู้หญิงแบบนั้น........ไม่รู้รึไง” ผมละหน่ายกับความไม่สนใจคนอื่นของเค้าจริงๆ
“ก็พูดออกไปแล้ว” ดูพูดเข้า
“ไม่อยากคุยกับพี่วินแล้ว”
“ดี......จะได้กินซักที หิวจะตายอยู่แล้ว” คนตรงหน้าผมเค้ารักผมจริงๆเหรอครับ
เรานั่งทานอาหารจนหมดทุกจาน ก็มันอร่อยอ่ะ สายตาผมดีครับ เหลือบไปเห็นสัปปะรดโต๊ะข้างๆ น่ากินจัง
“อยากกินเหรอ”
“...........” ผมพยักหน้าตอบไป .........หน้าผมแสดงอาการออกไปขนาดนั้นเลยเหรอ
แล้วพี่วินก็โบกมือเรียกพนักงานมา.............ผมเห็นผู้หญิงคนเดิมยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์คนเดียว
แล้วเค้าก็เดิน เดินไปข้างหลังนะครับ ไม่ใช่เดินมาข้างหน้าที่เรานั่งอยู่........สักครู่เค้าเดินออกมาพร้อมกับพนักงานชายอีกคน
..”จะรับอะไรเพิ่มเหรอครับ” พนักงานชายถามพวกผม.............ถ้าหากผมเป็นผู้หญิงคนนั้น ผมก็คงทำอย่างนี้เหมือนกัน...........ไม่กล้าออกมาหรอก โดนซะ
ขนาดนั้น..........คิดๆแล้วมันเคืองพี่วินจริงๆ
“สับปะรดหนึ่งจาน” สั้นได้ใจมากพี่วิน
“ต้องขอประทานโทษด้วยนะครับ ร้านเราไม่มีบริการสับปะรด”
“แล้วทำไมโต๊ะนั้นถึงมีได้” พี่วินเหลียวมองไปที่โต๊ะที่ผู้หญิงสวยนั่งด้วยกันสองคน
“พวกเค้านำมาเองครับ”
“อืม.....ไปได้แล้ว” มารยาทงามจริงๆพี่เรา
แล้วจู่ๆพี่วินก็ลุกออกจากโต๊ะตรงไปยังโต๊ะนั้น............ทำไรอีกละพี่วิน
“เท่าไร” น่านไงผมว่าแล้ว
..”อะไรค่ะ?” ผมล่ะสงสารทั้งสองคนนั้นนะครับ ที่จู่ๆถูกผู้ชายแปลกหน้าแต่หน้าตาดีถามว่าเท่าไร
....”สัปปะรดชิ้นเท่าไร”
“อ๋อ..........ไม่เป็นไรหรอกค่ะ.......นิดหน่อยเอง.......ไม่ต้องจ่ายตังค์หรอก” สองคนนั้นมองพี่วินอย่างกับจะกินพี่วินเข้าทั้งตัว เดี๋ยวคอยดูได้เห็นอิทธิฤทธิ์พี่ชายผมแน่
."ผมไม่ชอบเอาของใครฟรีๆ"ผมทายถูกเด๊ะ........แล้วพี่วินก็หยิบแบงค์พันสองใบวางบนโต๊ะของทั้งสองคน ............แล้วเดินจากมาอย่างไม่สนใจตามเคย
มาถึงตอนนี้คนมองกันทั้งร้านแล้วครับ.........และกำลังมองว่าคนๆนั้นจะไปนั่งโต๊ะไหน..........พี่วินอย่ามาโต๊ะผมนะ
..”เอา...............” คำขอของผมไม่เป็นจริง...................พี่วินยื่นสับปะรดมาตรงหน้าผม
“อายเค้า”
“อาย........อายทำไม ไม่ได้ขอ.........ซื้อมาต่างหาก”
“ผมไม่อยากกินแล้ว”
“เรื่องมากจริง......” พี่วินวางสัปะรดเจ้าปัญหาลงบนโต๊ะแล้วเดินออกไปจากร้านเลย
ทำไงได้ ผมก็ต้องวิ่งตามออกไป
แต่ก็ไม่ลืมที่จะ.................
“ไหนว่าไม่อยากกินแล้วไง” พี่วินถามผมทันทีที่ผมเดินมาทันเค้า
.”ก็มีคนอุตส่าห์หามาให้..........เดี๋ยวเค้าเสียใจแย่เลย............ชิ้นนึงตั้งสองพัน”
“ก็นายบอกเองว่าอยากกิน”
“ก็ถ้ามันลำบาก......ไว้กินคราวหลังก็ได้......ชิ้นนึงตั้งสองพัน......เสียดาย”
“แล้วพี่บอกเราซักคำรึป่าวว่าพี่ลำบาก”
“ขอบคุณครับ”
พูดเสร็จพี่วินก็เดินนำผมไปข้างหน้านิดนึง..........
แล้วเค้าก็ยื่นมือมาด้านหลัง..............
พี่วินส่งมือมาเพื่อให้ผมจับใช่ไหมครับ............
แล้วผมก็ได้
สัมผัสมือที่แสนจะอบอุ่นอีกครั้ง
“เย็นนี้ค้างที่นี่กันมั๊ย”
“ก็ไม่เลวนะครับ”
“ที่ไหนดีล่ะ.........พี่ให้นายเลือก”
“งั้น....งั้น.......ที่นี่ดีมั๊ยครับ คืนนี้เค้ามีคอนเสิร์ตเล่นด้วย” จู่ๆผมก็เจ็บหน้าอกอีกแล้ว.........เวลาของผมกำลังจะหมดแล้วจริงๆเหรอ
-
วิน
ตอนสองทุ่มเราก็เดินออกมาดูคอนเสิร์ตที่ห้องจัดเลี้ยง คนเยอะจัง ไม่ชอบเลย แต่ต้าชอบ ผมก็คงต้องชอบด้วย
ตอนนี้นักร้องเริ่มร้องเพลงแล้วครับ ชักเริ่มมันส์.............
ผมว่าวันนี้ต้าดูแปลกๆนะครับ.........ตอนนี้เรากำลังดูคอนเสิร์ตกัน แต่ต้ากลับมองแต่ด้านข้างของหน้าผม...........และอีกอย่างต้ากำลังร้องไห้ด้วย..........ต้า
เศร้าใจอะไรนักหนา............เพลงมันเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ
ผมเหลือบไปเห็นตาของต้าแดงๆมากเลยครับ........ร้องทำไม......แล้วจู่ๆต้าก็วิ่งออกไปเลย
ต้าหายไปนานมาก ในความรู้สึกของผมเองนะ
ต้ากลับมาแล้ว......เด็กยังดูออกเลยว่าเค้าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
“ต้า.........” ผมตกใจมากนะที่เห็นต้าตาแดงและบวมขนาดนั้น........แต่เสียงรอบข้างมันดังเหลือเกิน
“พี่วิน......”แล้วต้าก็โผเข้ากอดผมในทันที
“ต้า....เป็นไร.......” ใจหายเลยครับ
“เราอย่าเป็นพี่น้องกันเลยนะครับ” ต้าพูดไรผมฟังไม่รู้เรื่องเพราะเสียงเพลงดังมาก
“นายว่าไรนะ……พี่ฟังไม่ถนัดเลย”
“ผมรักพี่วินนะครับ” จู่ๆเสียงเพลงก็จบลงในขณะที่ต้าพูด
ต้าบอกว่า....รัก....รัก........รักผม........ต้ารักผมเหมือนผมรักเค้าใช่มั๊ย
ต้ายังรักผมใช่มั๊ย.........ต้าบอกผมเป็นครั้งที่สองแล้ว
แต่ใจผมก็ยังเต้นเหมือนเดิม........เหมือนกับครั้งแรกที่ได้ยิน............และครั้งนี้ดูเหมือนใจจะเต้นแรงกว่าครั้งที่แล้วซะอีก
ผมรู้สึกว่าตอนนี้ไหล่ของผมกำลังแฉะได้วยน้ำตาของต้า
ทำไมต้านิ่งไป
นิ่งไป
นิ่งไป
นิ่งไป
“ต้า!!!!!!!!!!!!!!” ผมลองขย่าตัวเค้าเบาๆจนแรงขึ้นๆ.......ไม่มีเสียงตอบรับจากเค้า
“ต้า.......” ผมตะโกนออกมาสุดเสียง ดังมากจนคนรอบข้างหันมามอง
ผมคงบ้าไปแล้ว......ผมร้องไห้........ร้องเหมือนคนบ้า
“ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลให้ผมหน่อย.........ฮึก....ฮึก.....คนรักผมกำลังเจ็บ” ฟังไม่ผิดหรอก ผมเรียกต้าว่าคนรัก เพราะผมรักเค้า ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม....ผมรู้แค่ว่าผมรักเค้า
“น่าสงสารจัง เรียกรถพยาบาลใ้หแล้วนะค่ะ สักครู่คงมา” เสียงผู้หญิงคนนึงบอกผม แต่ผมไม่มีแรงพอที่จะขอบคุณเค้าหรือแม้แต่จะจดจำหน้าเค้าเอาไว้
“ต้า....นายอย่าเป็นไรไปนะ”
“………….”
“นายอย่าทำให้พี่ผิดสัญญาสิ.......พี่บอกว่าพี่จะปกป้องนายเอง........แต่ตอนนี้พี่ทำไรไม่ได้เลย”
“………………..”
ผมรีบพาต้ามาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แต่คุณหมอบอกว่าให้พาต้าไปโรงพยาบาลที่เคยรักษาตัวดีกว่า เพราะมีประวัติการป่วยอยู่แล้ว และมีเครืองมือพร้อมที่จะทำการผ่าตัดได้
ทำไม........ทำไมต้องผ่าตัดอีกแล้ว
แล้ว ทางโรงพยาบาลก็ทำเรื่องส่งตัวต้าไปยังโรงพยาบาลที่เคยรับการรักษา.
พอมาถึงต้าก็ถูกส่งตัวไปยังห้องฉุกเฉินทันที
หมอบอกให้ผมคอยด้านนอก.........ผมทำได้ดีที่สุดแค่คอยงั้นเหรอ.....หึ......น่าสมเพชตัวเองชะมัด
แต่ผมก็คอย.....คอย..........คอย.........ระหว่างนั้นผมก็โทรหาแม่กับไอ้ภูมิ.........ยังไงก็ดีกว่าอยู่คนเดียว.....มั้ง
“วินน้องเป็นยังบ้างลูก” แม่วิ่งหอบมาเลยครับ ภูมิก็มาพร้อมกับแม่ด้วย
“ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเลยครับ”
“แม่ไม่ดีเอง......โธ่...........วาลูกแม่.......ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“แม่อย่าร้องเลยครับ ” ภูมิมันพูดปลอบใจแม่ ขอบใจว่ะ
“ถ้าแม่บังครับให้วาผ่าตัดตั้งแต่ตอนนั้น....วันนี้ก็คงไม่ต้องเป็นอย่างนี้.......วาคงหายจากโรค.........”
ก่อนที่แม่จะพูดจบ คุณหมอก็เดินออกมาจากห้องที่ต้านอนอยู่พอดี
“ต้าเป็นไงบ้างครับ”
“คนป่วยปลอดภัยแล้วครับ.....แต่ยังอ่อนเพลียอยู่มาก.......เดี๋ยวผมจะให้พยาบาลย้ายไปห้องพักเลยนะครับ”
“ขอบคุณครับคุณหมอ” ผมยิ้มได้แล้วสินะ
“แม่ครับ........” เมื่อสติกลับมา ผมก็รีบหันไปดูแม่ทันที
“มึงไปดูต้าเถอะ.........เดี๋ยวแม่กูจะดูแลเอง......แม่ครับเดี๋ยวผมพาไปห้องพักนะครับ อย่าห่วงไปเลย ต้าเค้าปลอดภัยแล้ว”
“ต้า?” แม่ทวนคำอย่างสงสัย
แล้วภูมิกับแม่ก็เดินไปยังห้องพัก ...........ขอบใจมากเพื่อน.............ส่วนผมเองยังต้องรอเค้าเข็นต้าออกมาก่อน
พยาบาลเข็นรถของต้าออกมา ต้าหน้าซีดมา หลับตาพริ้มเลย
นายจะรับรู้บ้างมั๊ยว่าพี่กำลังจะขาดใจอยู่แล้ว
ผมเดินตามพยาบาลไปเรื่อยๆจนมาถึงห้องพัก
เข้ามาถึงก็เห็นภูมิกำลังปลอบแม่อยู่......เหมือนกำลังคุยกันบางอย่าง...ดูท่าทางแล้วเครียดเอาเรื่องอยู่
ต้าเข้าในห้องบ้านั่นไม่กี่ชั่วโมงเอง แต่ทำไมตอนต้าออกมาดูซูบซีดเซียวลงไปเยอะเลยละ
ตอนนี้แม่นอนหลับไปแล้ว ก็เล่นร้องไห้มาตั้งนาน
“วิน.......” ภูมินั่นเอง
“ขอบใจมากนะมึง.......กูขอบใจมึงจริงๆ” ผมพูดกับมัน แต่ตาของผมไม่สามารถละไปจากต้าได้เลย
“มึงสัญญาแล้วนะ...ว่ามึงจะดูแลต้าอย่างดี........ตลอดไป”
“อืม....กูสัญญา”
..”ต้า..ถ้าไอ้วินมันผิดสัญญาเมื่อไร....นายต้องบอกพี่นะ.......เดี๋ยวพี่จะไปจัดการมันเอง....แต่ตอนนี้พี่ให้นายพักก่อนดีกว่า.....นายจะได้รีบตื่นขึ้นมาก่อนที่คนบางคนแถวนี้จะเป็นบ้า.....ตื่นมาแล้วคุยกันนะ”
“ไอ้บ้า.....พูดกับคนหลับก็รู้เรื่องด้วย” ผมว่าไปอย่างนั้น แต่ใจก็นึกไปถึงตอนแรกๆที่ผมเจอกับต้า ผมก็คุยกับเค้าทั้งที่ต้าก็ยังหลับอยู่เหมือนกัน.......แล้วต้าเข้า
มาเป็นส่วนหนึ่งของใจผมตั้งแต่เมื่อไร...........แล้วต้าเข้ามาอยู่ในความคิดของผมได้ยังไง.....แล้วผมรักต้าตอนไหน........เอ้อ........ผมจะหาคำตอบข้อนี้ได้รึป่าวนะในชีวิตนี้
ต้านอนหลับไม่ได้สติมาสามวันแล้ว
และมันก็นานเกินไปแล้วสำหรับผม
“กูจะไปถามหมอว่าทำไมป่านนี้แล้วทำไมต้ายังไม่ฟื้นอีก.....มันนานเกินไปแล้วนะ”
“อย่าใจร้อนสิมึง.....หมอบอกแล้วไงว่าต้าปลอดภัยแล้ว”
“มึงอย่ามาห้ามกูไอ้ภูมิ.........กูรอไม่ไหวแล้ว มันนานเกินไป”
“มึงใจเย็นๆหน่อยสิโว้ย......มึงเห็นมั๊ยว่าแม่ร้องไห้ใหญ่แล้ว......มึงมาเป็นแบบนี้อีกคน...แล้วใครจะดูแลแม่ล่ะ”
“กูพยายามแล้วนะโว้ย...พยามอย่างที่ไม่เคยพยายามมาก่อน.........แต่ตอนนี้กูเย็นไม่ได้อีกต่อไปแล้ว......กูกำลังจะตาย....มึงเข้าใจมั๊ยว่ากูกำลังจะตาย” ผมร้องไห้อีกแล้วเหรอนี่
“กูเข้าใจมึงนะวิน.....แต่........อาการของต้าต้องใช้เวลา”
“มึงรู้ใช่มั๊ยว่าต้าเป็นอะไร.......มึงรู้ใช่มั๊ย” ผมเข่ยาตัวไอ้ภูมิจนหัวมันส่ายเลยครับ
“ขืนกูบอกมึงไป......มึงก็จะบ้าไปมากกว่านี้อีกสิ”
..”งั้น.....มึงฆ่ากูให้ตายซะดีกว่า......ถ้าหากต้องให้กูมานั่งรอทรมานขนาดนี้”
-
ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงดังที่คนสองคนกำลังทะเลาะกันอยู่.....ดีใจจัง...ผมได้ทีโอกาสตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว........ขอบคุณครับพระผู้เป็นเจ้า
พี่วินกับพี่ภูมินั่นเองที่กำลังเถียงกันอยู่....พวกเค้ากำลังเถียงกันอยู่ด้วยเรื่องของผม...
น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้วครับ ก็มันห้ามไม่ได้จริงๆนี่นา
พี่วินอย่าร้องไห้เพราะผมเลยครับ
พี่ภูมิอย่ามาดีกับคนอย่างผมเลยครับ
“ภูมิ...กูรู้ว่าต้าไม่ได้เป็นไร...มึงแกล้งกูเล่นเหมือนๆทุกครั้งที่มึงแกล้งกู........ใช่มั๊ย”
“วิน...กูกับมึงเป็นเพื่อนกันมาตลอดชีวิต มึงเจ็บกูเจ็บ มึงสุข กูดีใจ.....กูสงสารมึงจริงๆว่ะ” พี่ภูมิเดินเข้าไปกอดพี่วินไว้
“มึงช่วยโกหกกูก็ได้ ว่าต้าไม่ได้เป็นไรมาก..........มึงโกหกกูสิ” ดูเหมือนตอนนี้พี่วินจะไม่มีสติแล้ว
“วินมึงคุมตัวเองหน่อย.....มึงอย่าทำแบบนี้สิ.....ต้าเค้าจะเสียใจมากนะ”
“กูกลัว......กลัว........กล่วว่าต้าจะไม่อยูกับกูอีกแล้ว ฮึก........ฮึก......ฮึก.........” พี่วินปล่อยให้น้ำตาไหลมาอย่างหมดใจ ดีแล้วครับพี่วิน ร้องออกมา ต่อ
ไปพี่วินจะได้ไม่ต้องร้องอีก
“วิน.....มึงตั้งสติดีดีนะ........มึงฟังนะว่าต้าเป็น........เป็น..........”
“พี่วินครับ......” ผมเรียกพี่วินซะก่อนที่พี่ภูมิจะบอก ผมอยากจะบอกพี่วินด้วยตัวของผมเอง
“ต้า/ต้า”
“พี่วินร้องไห้ทำไมครับ.......ใครทำพี่วินร้องไห้.......พี่วินอย่าร้องไห้นะครับ..........ฮึก....ฮึก....พี่วินรู้มั๊ยครับว่าตอนที่พี่วินร้องไห้ พี่วินน่าสงสารมากเลยนะ ถ้าต่อไปพี่วินร้องไห้อีก ผมจะยอมตามใจพี่วินทุกเรื่องเลยนะครับ......ฮึก.....ฮึก……….”
“ต้า.......นายห้ามหลับไปนานๆแบบนี้อีกนะ”
“ครับ......ผมจะไม่หลับนานๆแบบนี่อีกแล้ว”
..”ต้า...”
“พี่ภูมิ” ผมหันไปตามเสียงเรียก
“นายดูดีขึ้นนะ”
“พี่ภูมิคิดว่าอย่างนั้นเหรอครับ”
“อย่างน้อยตอนนี้นายก็กำลังยิ้ม.......นายไม่ได้ร้องไห้เหมือนทุกครั้ง”
“จริงด้วยครับ” ผมกำลังยิ้มจริงๆด้วย ยิ้มซะก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ยิ้มอีก
ผลั่ก!!!!!!!!!!!!!!!ใครเปิดประตู
แม่นั่นเอง
“วา......หมอบอกว่าลูกมีทางรอดนะ แต่ลูกต้องยอมผ่าตัด” แม่เข้ามาก็โผเข้ากอดผมทันที ลูบหัวลูบหน้าผมอย่างรักใคร่
ทุกสิ่งที่ผมได้รับ แม้ผมจะต้องตาย ผมก็จะไม่เสียใจแล้วครับ
“แม่ครับ........วารักแม่นะครับ”
“แม่ก็รักวานะลูก......รักมาก...แม่อยากดูแลลูกให้มากกว่านี้ ให้ดีกว่านี้..........วาผ่าตัดนะลูก”
“ครับแม่.......ผมจะผ่าตัด” แม้ไม่รู้ว่ามันจะมีทางรอดแค่ไหน.....หรือจะไม่มีทางรอดเลยก็ตาม.....แต่อย่างน้อยผมก็พยายามที่จะทำให้ได้อยู่กับทุกคนที่ผมรัก.......และรักผม
“ดีแล้วลูก........ดีที่สุดเลย”
วิน
ทุกคนพูดไรกัน
ทำไมพูดกันในเรื่องที่ผมไม่เคยรู้
ทำไม....วาแค่แผลอักเสบในลำไส้ไม่ใช่เหรอ......
ทำไมต้องผ่าตัดอะไรอีก
อะไร...ทำไม......ใครก็ได้ช่วยบอกผมหน่อย
ความสงสัยของผมเก็บไว้ได้ไม่นานหรอกครับ
ผมเข้าไปกระชากตัวต้าออกมาจากอ้อมกอดของแม่ (ผมทำแบบนั้นไปได้ยังไง)จนเซมากระแทกกับหน้าอกผมเต็มๆ
..”ต้าบอกพี่มาว่ากำลังพูดเรื่องไรกัน”
“ฮึก....ฮึก....” อย่าเพิ่งมาร้องตอนนี้ได้มั๊ย
“บอกมา...บอกมาสักทีสิโว๊ย”
..”ไอ้วิน....มึงหยุดได้แล้ว มึงอย่าทำแบบนี้เลย....แค่นี้ต้าก็เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว” ภูมิมันดึงต้าออกจากผม
ตอนนี้แม่ร้องไห้...จนเดินออกข้างนอกไปแล้ว
คงทนเห็นผมบ้าไม่ไหวแล้วมั้ง
ผมขอโทษครับแม่
ผมคงรักต้ามากเกินไป
“มึงอย่าเสรือก.....” ผมพูดคำนี้กับเพื่อนที่อยู่ข้างผมตลอดได้ยังไง ผมคงบ้าไปแล้วจริงๆ
“กูไม่ว่ามึงหรอกที่มึงว่ากูแบบนั้น.....กูรู้ว่ามึงกำลังโมโหอยู่.....แต่มึงเลิกตะคอกต้าซักทีได้ไหม”
“กูแค่อยากรู้ว่าต้าเป็นไรกันแน่ .......กูมีสิทธิ์จะรู้ใช่มั๊ย”
“ได้สิครับพี่วิน....ฮึก....ฮึก....ก็พี่วินเป็นคนสำคัญของผมนี่นา”
..”ต้า” ไอ้ภูมิมันเรียกต้าเสียงสั่นๆ
เพราะภูมิรู้ดีว่าต้าต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน พอๆกับทรมานแค่ไหนที่ต้องพูดเรื่องนี้ออกมา
“ไม่เป็นไรครับพี่ภูมิ......ผมทำได้...ผมไหว”
“อย่านะต้า.........ให้พี่จัดการเองเถอะ......แค่นี้นายก็เจ็บมากพออยู่แล้ว........ขอพี่แบ่งความเจ็บวดของนายบ้างได้มั๊ย......เราเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันไม่ใช่เหรอ........ขอพี่ชายคนนี้ทำเพื่อนายได้มั๊ย.......”
“มึงรู้ใชมั๊ยภูมิ....ว่าต้าเป็นไร .....มึงรู้.....แต่กูไม่รู้.......”
“ได้....ถ้ามึงอยากรู้ขนาดนั้น.....งั้นกูบอกมึงก็ได้”
..”พี่ภูมิยอย่า........................”
“ต้าเป็นมะเร็งในหัวใจ”
มะเร็งในหัวใจ
มะเร็งในหัวใจ
มะเร็งในหัวใจ
มะเร็งในหัวใจ
มะเร็งในหัวใจ
มะเร็งในหัวใจ
มะเร็งในหัวใจ
มะเร็งในหัวใจ
ทำไมคำๆนี้มันก้องยอยู่ในหัวของผม ทำไมมันไม่ยอมออกจากหัวของผมซักที
ผมไม่ได้อยากได้ยิน..........ได้ยินมั๊ยว่าผมไม่อยากได้ยิน
ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดอยู่กับที่
ไม่มีใครพูด
ไม่มีใครเคลื่อนไหว
มีแต่ความเงียบ
มีแต่ความเจ็บ
เจ็บจนแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว
เจ็บจนแทบจะหายใจไม่ไหวแล้ว
“พี่วิน.....” ต้านั่นเองที่เดินมาจับมือผมอย่างแผ่วเบา
“..............” ผมยังคงหาเสียงตัวเองไม่เจอ
“พี่วินอย่าห่วงไปเลยครับ...........ผ่าตัดเดี๋ยวก็หายแล้ว”
“…………………….”
ผมอยู่ในห้องนี้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
ผมต้องไป ไปที่ไหนสักที่........ไป....ไป
คิดได้เท่านั้นผมก็วิ่งสุดชีวิตออกจากห้องมาเลย
-
“ต้า” ภูมิเข้าตบบ่าต้าเบาๆ
“ผมยังไหวครับ.......พี่ภูมิ...........แม่ (แม่เดินเข้ามาพอดี)ผมจะมีชีวิตต่อไปได้ใช่มั๊ยครับ ถ้ายอมผ่าตัด”
“ใช่สิจ๊ะลูก............วาต้องอยู่กับแม่อีกนานแสนนาน”
..”ครับ........ผมจะมีชีวิตต่อไป....ขอบคุณครับแม่ที่รักผม.......ขอบคุณครับพี่ภูมิ ยังไงพี่ภูมิก็น่ารักเสมอนะครับ”
แล้วต้าก็วิ่งตามหาวินทันที
ผมวิ่งออกมาจาห้อง.......
ไปไหน
ทำไง
ทำอะไรมึนจึงจะดีที่สุด
“คุณพยาบาล.........พยาบาล......หูแตกกันหมดรึไง”
“ค่ะ......” พยาบาคงตกใจไม่น้อยที่ผมเสียงดังใส่
“ผมต้องการพบคุณหมอที่รักษาต้า....เดี๋ยวนี้”
“สักครู่นะค่ะ......ขอดิฉันเรียนคุณหมอก่อนว่าคุณจะขอเข้าพบ”
จะให้ผมรออีกเหรอ ฝันไปหอะ ผมรอมานานมากแล้ว ต่อไปนี้ผมจะไม่รออีกแล้ว
ผมแทรกตัวเข้าไปตอนที่พยาบาลเปิดประตู
เธอหันไปมองคุณหมอคงอยากจะถามว่าทำยังไงดีกับผม
“ไม่เป็นไร.....คุณพยาบาลอออกไปก่อน”
แล้วคุณหมอก็หันมาเผชิญหน้ากับผมตรงๆ
“ไม่ทราบคุณมีอะไรครับ”
“ผมอยากจะถามคุณหมอเรื่องนึงครับ”
“ถ้าหมอตอบได้ หมอจะตอบ......นั่งก่อนสิ”
“คุณหมอจะตอบคำถามทุกเรื่องใช่มั๊ยครับ”
“คุณก็ลองถามมาก่อนสิ”
“ต้า......คุณหมอรู้จักใช่มั๊ยครับ”
“ฮะแฮ่ม.......”คุณหมอกระแอมออกมาราวกับตกใจในสิ่งที่ผมถาม
“คุหมอรู้ใช่มั๊ยครับ..........และคุณหมอก็สามารถรักษาเค้าให้หายได้ใชมั๊ยครับ”
“ครับ...คุณต้าเป็นมะเร็งในหัวใจ” ผมเกลียดไอ้โรคบ้าบอนี้ที่สุดเลย............ทำไมทุกคนต้องย้ำถึงมันด้วย มันเหมือนมารร้ายที่คอยตามหลอกหลอนผมตลอระยะทางที่ผมวิ่งมาที่นี่
“ทางการแพทย์เองก็เพิ่งพบกรณีแบบนี้เหมือนกัน.......คนเอเชียหนึ่งในล้านเท่านั้นนะครับที่จะมีโอกาสเป็นโรคนี้.......คือผมจะอธิบายยังไงดีล่ะ........คือ.......ตอนนี้มะเร็งตัวนี้กำลังลุกลามไม่หยุดในหัวใจของคุณต้า........บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
คุณหมอพูดอะไรบ้างหลังจากนั้นผมฟังไม่รู้เรื่องแล้ว
ผมคงไม่ภูมิใจนักหรอกถ้าหากต้องให้คนที่ผมรักเป็นกรณีศึกษาของวงการแพทย์ว่ามีการค้นพบมะเร็งในหัวใจเป็นรายแรกของประเทศไทย....เมื่อ.....จาก
คุณ........แม้แต่คิดผมก็ตายได้แล้ว
“การผ่าตัดละครับ.................การผ่าตัดสามารถทำให้มีชีวิตต่อไปได้ไม่ใช่เหรอครับ”
“การผ่าตัดในปัจจุบันค่อนข้างจะ...........”
กรุณาอย่าพูดคำว่าไม่ได้เลยนะครับ
ถ้าไม่ได้จริงๆก็ได้โปรดอย่าพูดมันออกมาเลยครับ
ขอร้องเถอะครับ
คุณหมอมีหน้าที่รักษาโรคและช่วยเหลือผู้ป่วยให้รอดชีวิต ได้โปรดอย่างเพิ่งทอดทิ้งต้าเลยนะครับ..........ผมขอร้อง
พรึ่บ!!!!!!!!!!!!!!!
ผมลุกจากเก้าอี้และคุกเข่าลงต่อหน้าคุณหมอ
ได้โปรดเถอะ ช่วยชีวิตของคนที่ผมรักด้วย
พระผู้เป็นเจ้าครับ ถ้าคุณหมอไม่สามารถรักษาคนที่ผมรักได้...ขอให้ท่านช่วยชีวิตเค้าด้วยนะครับ
ผมสำนึกผิดแล้วครับว่าตัวเองทำผิด
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!
“แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆ......พี่วิน.....” ต้ากระชากประตูห้องตรวจเต็มแรงพร้อมกับยืนหอบหายใจเสียงดัง
ผมค่อยๆเงยหน้ามองต้า
ต้าคงจะออกแรงวิ่งมาเต็มที่ เหงื่อถึงไหลโซมหน้าขนาดนี้
ต้ายืนมองหน้าผมที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น
และหันไปมองหน้าคุณหมอ เพื่อต้องการจะถามว่าเกิดไรขึ้น
ส่วนคุณหมอคงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจึงจะดีที่สุด จึงทำได้แค่พยกหน้าเท่านั้น
หลังจากนั้นต้าก็ถอนหายใจออกมาดังเฮืออกและเดินตรงเข้ามาหาผม
“ลุกขึ้นเถอะครับ......เดี๋ยวเข่าด้านหมดไม่รู้ด้วยนะ” ต้าบอกพลางยื่นมือมาจับที่ไหล่ผม ต้าดูสงบและเยือกเย็นมาก มากจนผมกลัว
..”นายจะไม่ตายใช่มั๊ย” ผมเงยหน้าขึ้นถามต้า
“………………”ทำไมนายไม่ตอบ นายยิ้มทำไมต้า นายกำลังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ
..”นายบอกมาสิ........ว่านายจะไม่ตาย”
“ครับ......ผมจะไม่ตาย”
ผมคงไม่เสียต้าไปนะครับ......ไม่งั้นผมก็คงจะหลับ....ไป......ชั่วนิรันดร์
หลังการผ่าตัดดูต้าผอมลงไปจมเลย
ผอมจนผมเห็นได้ชัดอย่างไม่ต้องสังเกต
หรือว่าเมื่อก่อนต้าก็ผอมแบบนี้อยู่แล้ว
สงสัยจังว่าร่างกายผอมเล็กขนาดนี้ นายเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนในการต่อสู้กับความเจ็บปวด
ผมเอื้อมมือไปลูบไล้เส้นผมของต้าเรื่ อยลงมาจนถึงริมฝีปาก
แหมะ!!!!!!!!!!!
น้ำตาหนึ่งหยดหยดลงบนเตียง ผมละมือจากริมฝีปากต้า เอามือมาปิดหน้าตัวเองแทนเพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ของผมดังออกไป
ผมกลายเป็นคนอ่อนแอขนาดนี้ตั้งต่เมื่อไร.....ตั้งแต่เริ่มรัก........นายงั้นเหรอ......ต้า
ต้าพักฟื้นหลังการผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาลต่ออีกหนึ่งเดือน
แล้วคุณหมอก็บอกว่าสามารถมาพักฟื้นต่อที่บ้านได้แล้ว เพราะอาการของต้าดีขึ้นมากแล้ว
แม่ไม่ยอมให้ผมกับต้ากลับไปอยู่ที่คอนโด ให้กลับมาอยู่ด้วยกันซะทีบ้าน
ผมก็ยอมตามใจแม่นะครับ
เพราะผมรู้ดีว่าแม่ก็ห่วงต้าไม่น้อยไปกว่าผมเลย
และดูเหมือนว่าต้าก็อยากกลับมาอยู่กับแม่เหมือนกัน
ตอนนี้ก็ผ่านมาได้หหนึ่งเดือนแล้วที่ต้ากลับมาอยู่ที่บ้าน
สองเดือนแล้วที่ต้าได้รับการผ่าตัดครั้งแรก
ต้าพยายามแสดงเสมอว่าเค้าไม่เป็นไรแล้ว
เค้าสบายดีทุกอย่าง
แต่ผมแอบเห็นบ่อยๆว่าต้าจับหน้าอกซ้ายพร้อมกับใบหน้าอันเจ็บปวด
ผมดูแลเขาอย่างใกล้ชิด........แม่เองก็แทบจะอยู่กับต้า 24 ชั่วโมง
ภูมิเองก็แวะมาหาบ่อยๆ
เคเองเมื่อรู้เรื่องก็โทรมาสอบถามอาการบ่อยๆเหมือนกัน เห็นบอกว่าปิดเทอมเมื่อไรจะรีบกลับมา
ทุกอย่างคงกำลังจะดีขึ้นเรื่อยๆแล้วใช่มั๊ยครับ
“วา...วิน.......แม่ต้องเดินทางไปต่างประเทศสองอาทิตย์........แต่แม่ไม่อยากไปเลย...แม่ห่วงวา”
“แม่ไปเถอะครับ......ผมสบายดีแล้ว อีกอย่างพี่วินก็ดูแลผมเป็นอย่างดี อย่าห่วงเลยครับ”
“แต่...........”
“แม่ครับ.......ผมดีขึ้นมากแล้ว ที่ผ่านมาสองเดือนเต็มๆที่แม่ดูแลผมตลอด จนแม่แทบจะไม่ได้พักผ่อนเลย”
“แต่แม่...........”
“ผมรักแม่นะครับ........ผมจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด”
“วิน.........แม่ฝากน้องด้วยนะลูก........มีไรเกิดขึ้น......รีบโทรหาแม่ทันทีนะ”
“ครับแม่ผมจะดูแลนะ................เป็นอย่างดีครับ” ทำไมผมถึงพูดคำว่าน้องไม่ได้ซักที
..”แม่รักลูกทั้งสองมากนะ.........แม่คงอยู่ไม่ได้แน่ ถ้าแม่ต้องขาดคนใดคนหนึ่ง...........”
แล้วเราสามคนแม่ลูกก็กอดกัน ผมกอดแม่ ผมกอดต้า ผมไม่รู้หรอกว่าผมกอดต้าในความรู้สึกยังไง ในฐานะไหน รู้แค่ว่าเห็นหน้าเค้าแล้วผมมีความสุข ผมยิ้มได้ ผมก็พอใจแล้ว ผมไม่ได้ขอมากไปใช่มั๊ยครับ
..”แม่ครับ งั้นเดือนนี้ผมขอไปอยู่คอนโดนะครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็.......ก็”
“นะครับแม่ผมกับพี่วินขอไปอยู่คอนโด มันสะดวกต่อการเดินทางไปมหาลัย......อีกอย่างไม่อยากทิ้งห้องไว้นานๆนะครับ”
“งั้นก็ตามใจละกัน.........ก็สองพี่น้องเล่นอ้อนแม่ซะขนาดนี้.......แม่จะใจร้ายได้ไง........ลูกแม่ทั้งสองคนน่ารักขนาดนี้.......หล่อขั้นเทพ.......นิสัยก็.......ก็ถือว่าดีนะ(แม่มีลังเลหมายความว่าไงครับ) มีสาวๆกันบ้างรึยังล่ะ”
ผมกับต้าสบตากันโดยไม่มีการนัดหมาย
“ผมมีคนที่ผมรักแล้วครับ” ผมไม่ได้โกหกระครับ เพราะผมมีคนที่ผมรักแล้วจริง
“แล้ววาล่ะลูก........”
..”เออ...........เอ่อ.........แล้วแม่จะเดินทางเมื่อไรครับแม่” ต้าไม่ยอมตอบคำถามของแม่ มันคงลำบากใจที่จะพูด
“พรุ่งนี้เช้าจ๊ะ”
“งั้นให้ผมกับพี่วินไปส่งนะครับ”
“จ๊ะ’
ตอนเช้า แม่ ผม และต้าก็รีบมุ่งหน้าไปสนามบิน
.”ดูแลกันดีดีนะลูก.......วินแม่ฝากน้องด้วยนะ.........แม่รักลูกนะ”
“ครับ ผมก็รักแม่นะ”ผม
..”ผมก็รักแม่นะครับ”
“เดินทางปลอดภัยนะครับแม่”ผมกับต้าพูดออกมาพร้อมกัน
หลังจากส่งแม่เสร็จผมก็รีบบึ่งรถมาที่คอนโดทันที
..”คิดถึงที่นี่จังเลยครับพี่วิน........พี่วินล่ะครับ”
“นายคิดถึงที่นี้มากขนาดนี้เลยเหรอ”
“ครับ......เพราะที่นี้คือความทรงจำที่สุดแสนจะวิเศษสำหรับผม.......”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะ............ทุกตอนที่อยู่ที่นี้........ก็จะมีพี่วินด้วยไงล่ะครับ”
“เหรอ.......”ถึงกับพูดไม่ถูกเลยครับที่ได้ยินคำตอบของต้าแบบนั้น เงียบดีกว่า
..”นายจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้เปล่า”
“จำได้สิครับ........ผมจำได้ทุกอย่างทุกตอน”
“แล้ววันนั้นนายไปยืนทำไมหน้าบ้าน”
“พี่วินไม่เคยรู้มาก่อนใช่มั๊ยครับว่ามีน้องชายอีกคน”
“อืม”
“แต่ผมรู้มาตลอดว่าผมมีพี่ชายอีกคน และผมก็เฝ้ารอคอยว่าจะได้เจอกันสักครั้ง”
“อืม”
“ตอนนั้นเรายังเด็กด้วยกันทั้งคู่ พ่อกับแม่แยกทางกัน พี่วินอยู่กับแม่ ส่วนผมไปอยู่กับพ่อ”
“แม่มักจะบอกพี่เสมอว่าพ่อตายไปแล้ว”
“ครับพ่อตายไปหลายปีแล้ว ผมอยู่กับย่ามาตลอด”
“นาย.....ลำบากมั๊ย”
..”ไม่ครับ....ย่าดูแลผมดีมาก ย่ารักผมมาก หลังจากที่พ่อเสียผมก็อยูกับย่าสองคนมาตลอด....ย่ามักจะบอกผมเสมอว่า.'รู้มั๊ยวา...ว่าเราอ่ะมuพี่ชายอีกคนหนึ่ง ชื่อพี่วิน พี่วินของวานะน่ารักมากเลย' แล้วย่าก็จะเอารูปของพี่วืนสมัยเด็กๆให้ผมดู....ผมเฝ้ารอคอยมาตลอดว่าสักวันหนึ่งผมจะได้มีโอกาสเจอพี่ชายและเรียกชื่อพี่ชายของผมบ้าง”
ผมไม่เคนรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนเลย แม่ไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลย
“แล้วแม่........”
“แม่กับผมติดต่อกันตลอด....แต่แม่ไม่เคยบอกพี่วินครับ”
“ใช่ พี่ไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย”
“แม่ตั้งใจจะพาผมมาอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพตั้งแต่พ่อเสีย แต่ผมทิ้งให้ย่าอยู่คนเดียวไม่ได้”
“แล้วทำไม.......”
“แล้วทำไมในที่สุดผมจึงตัดสินใจมาที่นี่ใช่มั๊ยครับ”
..”อืม”
“ผมตรวจพบว่าผมเป็นโรคนี้ตั้งแต่อาย15” ผมมองหน้าต้าตอนที่เคาพูดถึงสิ่งที่เค้ากำลังเผชิญอยู่ ดูเค้าไม่กลัว ไม่เกรงเอาซะเลย นายแข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไงต้า
....””””……………..”
“แม่กับย่าขอร้องให้ผมผ่าตัดตั้งแต่ตอนนั้น แต่ผมก็ไม่ยอมผ่า เพราะหมอบอกว่าผมมีโอกาสหายแค่ 20% ถ้าหากรับการผ่าตัด หรือไม่ก็ไม่โอกาสตื่นขึ้นมาอีกเลยหลังผ่าตัดเสร็จ แต่ถ้าผมไม่ผ่า ผมจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้อีก สี่หรือห้าปี ”
ต้ายังคงพูดยิ้มไป ราวกับว่าเรื่องที่เค้ากำลังพูดอยู่นั้นมันเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาแค่นั้นเอง กินยาลดไข้สองสามวันก็หายแล้ว
“นายกำลังจะบอกพี่ว่า.........”จู่ๆก็มีก้อนแข็งๆมาจุกอยู่ที่ลำคอของผมจนถึงกับพูดไม่ออก
“ครับ..และตอนนี้เวลาที่เหลือของผมก็จวนจะหมดเต็มทีแล้ว ผมจึงขอย่ามาหาแม่ที่นี่ มาเพื่อจะมาหาพี่ชายของผมสักครั้ง”
“............” ยังพูดไม่ออกครับ
..”แต่ก็ไม่คิดว่าจะ................เจอพี่วินในตอนนั้นและในสภาพแบบนั้น”
“งั้นแสดงว่านายจำพี่ได้ตั้งแต่ต้นแล้วสิ” พูดมาถึงตรงนี้ชักเริ่มโมโห
“เปล่าเลยครับ ผมบอกแล้วไงว่า ผมเคยแต่เห็นรูปสมัยเด็กของพี่วินเท่านั้น”
“แล้วทำไมนายมาที่บ้านถูก”
“ผมขอที่อยู่จากย่า และเดินทางมาหาเพื่อนก่อน...แต่ผมไม่ได้บอกย่าก่อนจะมา...เพราะถ้าผมบอก ย่าต้องมาด้วยแน่ๆ ผมไม่อยากให้ย่าลำบากกับผมด้วย...เลยคิดว่าถ้าเจอเจอแม่เมื่อไรก็จะโทรไปบอก...แต่ดันเกิดเรื่องซะก่อน...."
"แล้วนายหาบ้านเจอได้ไง?"
"ผมสอบถามเพื่อนว่าบ้านเลขที่นี้อยู่แถวไหน แล้วผมก็มาตามที่เพื่อนบอกไว้”
“แล้วทำไมนายไม่บอกแม่ว่าจะมาที่นี่ล่ะ”
“ผมแค่อยากมาที่นี้ด้วยตัวของผมเอง ในที่สุดผมก็หาบ้านแม่จนเจอในตอนค่ำ......แต่.......”
“แต่นายก็โดนรถชนซะก่อน” ผมกับต้าก็เลยปล่อยฮาพร้อมกัน
..”ใช่ครับ.....แต่จริงๆแล้วผมไม่ได้โดนชนหรอกครับ แต่ตอนนั้นผมตกใจมากไปหน่อย เลยเป็นลมหมดสติไปเลย”
“อ้าว ถ้าเป็นออย่างนั้นแล้วทำไมนายความจำเสื่อมล่ะ”
“คือ.....จริงๆแล้วผมไม่ได้ความจำเสื่อมหรอกครับ”
“’งั้นนายก็หลอกพี่”
“มันก็ไม่เชิงอย่างนั้นหรอกครับ มัน..มัน..คือผมตื่นขึ้นมาก็เบลอๆนะ จำไรไม่ค่อยได้เลย อาจจะเป็นเพราะผมช็อคก็เลยมึนๆไปหน่อย คุณหมอบอกผมว่ามันเป็นการสูญเสียความทรงจำชั่วขณะ หลังจากนั้น สองวันผมก็จำทุกเรื่องได้”
“แสดงว่านาย........”
“ครับ หลังจากนั้นสองวันผมก็จำทุกอย่างได้เหมือนเดิม ไม่มีการขาดตกบกพร่องแม้แต่ตอนเดียว” ยังมีหน้ามาตลกอีกนะมึง
“งั้นนายก็รู้มาตลอกสิว่าพี่โกหกนาย แล้วทำไมไม่บอกกันบ้าง ปล่อยให้พี่ปล่อยไก่อยู่ไก่ตั้งนาน”
“ครับ ผมรู้ว่าพี่วินโกหกผม แต่ผมไม่รู้ว่าพี่วินโกหกผมไปทำไม”
“นายก็เลยแกล้งจำไรไม่ได้ต่อไป เพื่อที่ต้องการจะรู้ว่าพี่โกหกนายทำไมอย่างนั้นสิ”
“แฮ่ะๆๆๆๆ ใช่ครับ”
“แล้วตอนนี้ได้คำตอบรึยังว่าพี่โกหกนายทำไม”
“ไม่รู้สิครับ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าพี่วินโกหกผมทำไม”
“เหรอ.....แล้วอยากรู้มั้ยล่ะ”
“ไม่ดีกว่าครับ........”
“ดี พี่จะได้ไม่ต้องมาโดนนั่งซักฟอก”
“แล้ววันนั้น ผมก็ได้เจอกับแม่โดยบังเอิญเพราะพี่วิน”
“รู้เปล่าว่าวันนั้นพี่ช็อคมากเลย ที่จู่ๆนายก็มาเป็นนะนอ........คนในครอบครัวเดียวกัน”
“ผมเองก็ช็อคไม่แพ้พี่วินหรอกครับ แต่ผมกลัวมากกว่านะ”
“กลัวไร”
“กลัวพี่วินเข้าใจผิด กลัวว่าพี่วินจะไม่ยอมคุยกับผม กลัวมันสารพัดเลย”
“ตอนแรกพี่ก็คิดแบบนั้นนะ”
“แล้วตอนนี้ล่ะครับ”
“คงไม่แล้วมั้ง”
“ขอบคุณครับ”
“แล้วทำไมนายจึงยอมผ่าตัดในวันนั้นล่ะ”
“ผมก็แค่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปก็แค่นั้นเองครับ แม้ว่ามันจะยืดเวลาของผมได้อีกไม่นาน”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ”
“ผมไม่กลัวหรอกครับพี่วิน เพราะเวลาของผมทุกนาทีที่อยู่ที่นี้ มีแม่ มีพี่วินและมีทุกๆคน...ผมมีความสุขอย่างที่สุดแล้วครับ ถึงแม้ผมต้องตายไปตอนนี้จริง ผมก็จะไม่เสียใจเลย”
“แล้วนายไม่คิดเหรอว่าคนที่อยู่ข้างหลังนายนะ เค้าจะอยู่ยังไง จะรู้สึกอะไรบ้าง ที่ต้องมาเห็นนายหมดลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา เค้าจะเจ็บปวดมากแค่ไหน นายมันเห็นแก่ตัวที่สุด” ผมเผลอตวาดต้าออกไป ก็คนมันโกรธนี่ครับ
“ผมอยากให้คนที่ผมรัก และรักผม .......คิดเหมือนผม อย่างน้อยตอนที่เราได้อยู่ดด้วยกัน เราก็มีความสุข มีความทรงจำที่ดีต่อกัน มันคงไม่เจ็บปวดมากหรอกครับ ถ้าวันที่เราต้องจากกันจริงๆมาถึง”
“นายรู้มั๊ย....ว่านายเป็นคนเลือดเย็นแค่ไหน........นายทำร้ายคนได้ทั้งที่หน้านายยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม”
“ผมดูโหดร้ายขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“น้อยไปสิ”
“ผมก็แค่พูดไปตามความรู้สึกและความจริงก็เท่านั้น”
“ความจริงมีอยู่ว่า.......นายต้องหาย การผ่าตัดครั้งแรกเรียบร้อยดี ครั้งที่สองก็ต้องเหมือนกัน”
“ผมเองก็หวังอย่างนั้น...แต่ถ้ามันไม่ได้แล้วจริงๆ ผมก็ไม่เสียใจหรอกครับ เพราะแค่นี้ผมก็มาไกลมากแล้ว”
“เด็กบ้า ทำไมไม่เชื่อกันบ้างนะ”
“ตอนแรกที่ผมมากรุงเทพ เวลาของผมแทบจะไม่เหลือแล้ว ผมภาวนาขอแค่ให้เจอหน้าแม่ หน้าพี่ชายตัวเองก่อนตายเท่านั้น ผมก็พอใจแล้ว แต่จู่ๆอาการของผมก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะไม่เจ็บเลย ทั้งที่ ก่อนมากรุงเทพผมเจ็บจนต้องกินยาครั้งละเกือบกำมือ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆอาการของผมจึงดีขึ้นเรื่อยๆ....”
“สงสัยนายมีกำลังใจที่ดีที่ทำให้อยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป”
“ผมก็คิดว่างั้นแหละครับ”
“จำไว้ การผ่าตัดครั้งที่สองของนายจะต้องเรียบร้อยดี และในที่สุดนายก็จะหายและกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้เหมือนเดิม”
-
การผ่าตัดในครั้งแรกมันก็ดีอยู่หรอกครับ แต่ยังไงผมก็รู้ดีว่าผมจะอยู่ได้อีกไม่นาน
เพราะหัวใจของผมถูกทำลายมานาน
คุณหมอบอกผมว่า........โอกาสรอดของผมมีแค่ 30%เท่านั้นในการผ่าครั้งแรก
และในครั้งที่สองนี้ก็ยังไม่สามารถรับประกันได้ว่าผลจะดีกว่าครั้งแรกหรือไม่
ผมขอร้องคุณหมอไม่ให้บอกใครถึงเรื่องนี้เด็ดขาด
เพราะผมอยากจะใช้เวลาที่เหลืออยู่เพื่อจะได้เห็นรอยยิ้มของคนที่ผมรักและรักผม
ไม่ใช่เห็นแต่คราบน้ำตาของทุกคนเพราะห่วงผม
ผมได้บอกรักแม่ไปแล้ว บอกขอบคุณพี่ภูมิไปแล้วสำหรับความรักที่มีให้ผมมาตลอด
แต่กับพี่วิน.....ไม่ว่าผมจะใช้เวลากับเค้ามากเท่าไร รักเค้ามากเท่าไร ผมไม่เคยรู้สึกว่ามันจะพอเลย
มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นๆทุกวันเลย
มันคงจะพอในวันที่ผมหมดลมหายใจนั่นเองแหละครับ ผมคิดอย่างนั้นนะ
ผมรู้แล้วครับว่าการมีความรักกับใครสักคนสามารถทำให้ความกลัวของคนเราหมดไปได้
เมือก่อนผมกลัวสารพัด กลัวความเหงา กลัวความว่างเปล่า กลัวการร้องไห้ กลัวการอยู่คนเดียว
แต่เมื่อผมมีความรัก ความกลัวเหล่านั้นก็หมดไปทันที
เพราะเมื่อผมเหงา.....คนๆนั้นจะคอยเป็นเพื่อนคุยกับผม
ความว่างเปล่าที่ผมเคยกลัวนักหนา กลับแทนที่ด้วยมืออันอบอุ่นของเค้า
การอยู่คนเดียวที่แสนจะน่ากลัว ก็กลายเป็นการนั่งทานข้าว ดูทีวี ฟังเพลง เที่ยวด้วยกัน
เวลาร้องไห้ก็มีคนๆนั้นคอยยื่นมืออันยิ่งใหญ่และอบอุ่นมาซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
แต่ความพลัดพราก....ผมกลัว กลัวมากเหลือเกิน กลัวมากกว่าตอนที่จะเจอกับเค้าซะอีก
แต่อย่างน้อยผมก็ได้บอกว่ารักออกไปแล้ว
ผมรักพี่วินนะครับ
“นั่งคิดไรอยู่......เงียบเชียว” เค้าคนนั้นของผมนั่นเองครับ
..”พี่วิน.........ผม”
“ทำไมนายเจ็บหน้าอกอีกแล้วเหรอ....ไปหาหมอกัน”
“เปล่าครับ แต่”
“หรือว่านายเจ็บที่ตรงไหรอีก”
“ผมสบายดีทุกอย่างครับ.......ผมแค่”
“จะขออะไรพี่ใช่มั๊ย ถึงได้ทำตาแบบนั้น”
“ผมอยากไปเที่ยวทะเลก่อนการผ่าตัดได้เปล่าครับ”
“แต่อาการของนาย....”
“ผมขอร้องนะครับพี่วิน.....ผมแค่อยากจะไปเที่ยวกับพี่วะ....ผมแค่อยากจะไปพักผ่อนก่อนการผ่าตัดเท่านั้นเอง” เอ้อ ทำไมช่วงนี้ผมปากไวจัง ไวกว่าความคิด
ซะอีก ดีนะที่เมื่อกี้เบรกไว้ทัน
..”พี่กลัว...”
“อย่ากลัวไปเลยครับ....” ผมพยักหน้าพี่วินเพื่อเป็นการสัญญา
..”นายสัญญากับพี่แล้วนะ”
“ครับ ผมสัญญา”
ผมหวังมากเกินรึเปล่าครับ
ถ้าผมจะหวังว่า....ผมจะได้ยินคำว่ารักสักครั้งหนึ่งจากผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมในขณะนี้
เราสองคนมาเที่ยวทะเลกันในตอนเย็นและค้างคืนที่นี่ด้วย
ตอนนี้เรากำลังจะหาไรมาทำให้ท้องอิ่มกันอยู่
..”อยากทานไรเป็นพิเศษรึเปล่า”
“ทานได้ทุกอย่างครับ ยกเว้น.......อาหารฝีมือของพี่วิน”
“ยังไม่ลืมอีกนะ”
“มันลืมยากครับ คิดขึ้นมาทีไร ขนลุกทุกทีเลย”
“อย่ามาง้อให้ทำให้กินล่ะกัน”
“มันจะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด”แล้วผมกับพี่วินก็ปล่อยก๊ากออกมา
เรานั่งทานข้าวกันไปเงียบๆ
ผมรู้สึกเหงาในใจแปลกๆ
ผมแทบจะไม่แตะข้าวเลย
เพราะผมเอาเวลาไปจ้องหน้าพี่วินซะหมด
ผมแค่อยากจะจดจำทุกอย่างที่เป็นพี่วินเอาไว้
ให้มันฝังลึกลงในใจของผม
..”มองหน้าพี่ทำไม มันไม่ทำให้ท้องนายอิ่มหรอก ถึงแม้ใจนายจะอิ่มก็ตาม” กล้าพูดนะพี่วิน
..”ผมแค่อยากจะจำทุกอย่างที่เป็นพี่วินไว้แค่นั้นเอง”เอาสิ ผมก็ไม่จนมุมหรอก
“เหรอ” เกลียดคำนี้จริงๆ
“ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้ว” ก็ผมหมั่นไส้พี่วินนี่ครับ
..”ถ้านายใช้ความจำ.......สักวันหนึ่งนายก็อาจจะลืมมัน.....แต่ถ้านายใช้ความรู้สึก........มันจะอยู่กับนายตลอดไป........เรื่องง่ายๆแค่นี้นายไม่รู้เหรอ.......”
“เหรอคร้าบ........ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยะ.......งั้นผมจะใช้ความรู้สึกบันทึกพี่วินเอาไว้นะครับ ผมจะได้ไม่ลืมพี่วินไง เวลาที่เราไม่ได้เจอกัน......นานๆ”
“เก็บเอาไว้ให้ลึกที่สุดเลยนะ............ห้ามทำหายเด็ดขาด”
“ถ้าผมตายไป.....ผมก็จะเอาความรู้สึกนี้ไปด้วยนะครับ”
“นายไม่เป็นไรหรอก........นายเชื่อพี่นะ”
“ผมเชื่อพี่วินเสมอครับ”
เวลาประมาณสองทุ่มกว่าผมกับพี่วินมาเดินเล่นกันที่ชายหาด
ตอนนี้บนชายหาดแทบจะไม่มีคนเลย
มองไปทางไหนมีแต่ความมืดและเสียงคลื่นเท่านั้น
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะกลัวบรรยากาศแบบนี้มาก
แต่ตอนนี้ผมไม่กลัวแล้ว เพราะผมมีคนๆนั้นอยู่ข้างๆ
โอ๊ย!!!!
ผมเจ็บหน้าอกอีกแล้ว..........เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่มาถึงทะเลแล้ว
เวลาของผมคงจะหมดลงแล้วจริงๆ
ผมพร้อมแล้วครับ
ขอบคุณนะครับที่ช่วยยืดเวลาให้ผมมาตลอด
ผมเห็นพี่วินกำลังนั่งทำอะไรอยู่ซักอย่างบนชายหาดมืดๆ
“พี่วินทำไนครับ”
“เปล่า”
“พี่วิน......”
“ทำไม”
“ผมขอกอดพี่วินหน่อยนะครับ”
“………………” พี่วินไม่ตอบแต่ดึงตัวผมเข้าไปกอดในอ้อมกอดเค้าทันที
กอดของพี่วินอุ่นจัง อุ่นจนผมอยากอยู่ในอ้อมกอดนี้ตลอดไป
พี่วินกอดผมแน่นมาก มากจนรู้สึกถึงความเจ็บ
และที่สำคัญผมรู้สึกว่าที่บ่าของผมมันชื้นๆ
พี่วินร้องไห้งั้นเหรอ
พี่ร้องไห้อีกแล้ว
ผมเจ็บหน้าอก.......เจ็บ...............เจ็บ..............จนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
-
เศร้าอ่า :monkeysad:
การผ่าตัดครั้งนี้มันจะผ่านไปด้วยดีช่ายไหม :sad4:
ทำไม ต้องเป็นแบบนี้ด้วย :angry2:
-
ค้างได้อีก แต่ดูแล้วเหมือนว่าคนแต่งจะแอบใจร้ายนะ
จากที่ท่านเทพทั้งสองคุยกันแล้ว น้องวาหรือต้าของนายวินเนี่ย ท่าจะไม่รอด
ไหนๆ แล้ว ขอเม้นท์ยาวๆ หน่อยเหอะ
ก่อนอื่น ขอชมคนแต่งนะ คิดได้มากๆ มะเร็งหัวใจ
คือแบบว่าเป็นโรคที่เจอยากมากกกกกกกกกกกกก
แต่ก็โอเค เขียนถึงโรคได้ดีครับ 5555
จริงๆ ภาษาเรื่องนี้อ่อนกว่าเรื่องจูนโจ๊กเยอะอยู่
แต่ว่าก็สื่ออะไรได้ดีนะครับ อ่านแล้วก็เข้าใจความรู้สึกตัวละครได้เยอะพอสมควร
อย่างว่าแหละ ผมว่าเรื่องจูนโจ๊กเขียนการพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละครดีมาก
เรื่องนี้จะเป็นรองก็คงจะไม่แปลก
ผมว่านิยายของคุณ due มันจะแปลกอยู่หน่อยๆ ตรงที่มันดูเหมือนอยู่ในโลกที่ไม่ค่อยเหมือนกับที่เราอยู่กันทุกวันเนี้ย
เหมือนอยู่อีกโลกนึงยังไงบอกไม่ค่อยถูก ไม่รู้ว่าคนอ่านคนอื่นรู้สึกแบบนี้เหมือนกันรึป่าว
ปอลอ ทำไมแม่ต้องไปเมืองนอกหรอ?? อันนี้งงมากๆ
อีกเรื่องนึง คำผิดพอสมควรเลยอ่ะครับ check ก่อนอีกรอบก็ดีนะครับ ^^
-
ค้าง !!
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:m15:
-
อย่าให้ต้า ตายเลยนะๆๆๆๆ
ขอร้องงงงงงงงงงง :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:a5: :a5: :a5:
-
ครับ ตอนนี้ผมกอดต้าอยู่
ผมอยากจะกอดต้าอย่างนี้ตลอดไป
แต่ผมรู้ดีว่ามันไม่ทางเป็นไปได้
ผมไม่ได้ร้องไห้นะครับ......ก็อย่างที่ผมบอกมาตลอดนั่นแหละครับว่าน้ำตาผมมันตกในมานาน มันคงตกในจนล้น เลย
เอ่อออกมาทางตาของผมไงครับ
“ต้า......พี่......” สิ่งที่ผมชอบมีอยู่อย่างเดียวเท่านั้น......ต้า.. คือสิ่งที่ผมชอบที่สุดในโลก
ผมรักต้า
เวลาที่ผมอยากพูดคำนี้ออกมา มันจะติดอยู่ในลำคอ จนพูดออกมาไม่ได้
“”............” ตอนนี้สติของต้าแทบจะหมดแล้ว ที่ยืนอยู่ได้เพราะอ้อมกอดของวินเท่านั้น
.”เราอย่าเป็นพี่น้องกันเลยนะ”
“.................”พี่วินพูดไรนะ ต้าดูจะแปลกใจไม่น้อยกับคำพูดในครั้งนี้ของวิน
“นายอย่าเป็นน้องชายแท้ๆของพี่เลยนะ.........ขอให้นายเป็นแค่........ต้า...........ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง..........ที่
พี่สามารถรักได้เท่านั้นก็พอ”
..”.............” พี่วินกำลังจะบอกรักผมใช่มั๊ยครับ ต้าคิดได้อย่างนั้นก็ยิ้มออกมา
“พี่กำลังร้องไห้อยู่นะต้า” ผมยอมรับก็ได้ครับว่าผมร้องไห้
“...........”ต้าไม่ตอบ แต่กอดกระชับวินมากขึ้น
“นายเคยบอกพี่ว่าเวลาที่พี่ร้องไห้ พี่จะดูน่าสงสารมากเลย”
“............”ต้ายังไม่ตอบผม แต่ก็กดศรีษะลงกับไหล่ผมเป็นการพยักหน้าว่าใช่
“ไม่ว่าพี่ต้องการอะไร นายจะยอมให้พี่ทุกอย่างใช่เปล่า”
“...........” ต้าพยักหน้าหงึกหงักกับไหล่ผมอีกครั้ง
..”ตอนนี้พี่ดูน่าสงสารมากเลย พี่ร้องไห้เยอะมากทั้งที่พี่ไม่เคยร้องไห้มาก่อนเลย.......เพาะฉะนั้นนายต้องทำ
ตามอย่างที่พี่ขอนะ”
“...........” ต้าพยักหน้าอีกครั้ง
ตอนนี้น้ำตาของผมมันไหลมาจากไหนไม่รู้ ทำไมมันเยอะขนาดนี้นะ
ผมไม่รู้ว่าต้าจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของผมบ้าง
แต่ผมรู้ว่าต้าก็กำลังร้องไห้ไม่น้อยไปกว่าผมหรอก
และ...........ทุกครั้งที่ผมพูด ต้าก็จะกอดกระชับผมแน่นขึ้นทุกครั้ง
“ต้า................” ผมเรียกต้าอีกครั้ง
..”................” ต้ายังคงเงียบ ต้าเกลียดตัวเองมากที่ทำให้วินต้องร้องไห้ ‘พี่วินเราอย่าเป็นพี่น้องกันเลยนะครับ’
“นายอย่าเป็นน้องของพี่เลยนะ.......พี่ก็จะไม่เป็นพี่ของนาย..........เราจะเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาสองคนที่บังเอิญได้
เกิดมาบนโลกใบเดียวกัน............และเพราะความบังเอิญอีกนั้นแหละที่ทำให้เราได้พบกัน.........พี่ขอแค่นี้ได้มั๊ย”
’”.............” ต้าร้องไห้หนักขึ้น...........พร้อมกับกดหน้ากับไหล่ผมสองครั้ง
.”งั้นตอนนี้นายคือต้า.......ส่วนผมคือวิน ......ผู้ชายธรรมดาสองคนทีมีความรู้สึกดีดีให้กัน”
ผมพูดประโยคนี้ในขณะที่ผมค่อยดันตัวต้าออกจากไหล่ผมเบาๆ
และจับหน้าของต้าให้สบตากับผมตรงๆ
ผมขอแค่เวลานี้เท่านั้นนะครับ........ที่จะทำในสิ่งที่ผมอยากทำมาตลอด
ที่เหลือทุกอย่างผมจะรับผิดชอบด้วยชีวิตของผมเอง
....”ต้า.......” ผมเรียกชื่อต้าเบาๆ
“ครับ”
“นายคือต้าที่สามารถจะรักใครก็ได้”
.”..........” ต้าพยักหน้า
“ส่วนผมคือวิน.....ที่จะรักใครก็ได้เหมือนกัน”
..”………..”
“งั้นผม.............นายวิน.........”
“ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวใจของต้าเองครับ
“รักนายนะ...............ต้า” ผมพูดคำนี้ออกไปแล้วครับ ผมเห็นรอยยิ้มทั้งน้ำตาของต้าด้วย
“.........” ในที่สุดต้าก็ได้ยินคำว่ารักจากปากของคนที่เค้ารักมากที่สุด ความสุขที่สุดเป็นอย่างนี้นี่เอง
“..........” ผมยิ้มให้กับต้า คนที่ผมรัก และสะใจในความกล้าหรือบ้าบิ่นของตัวเอง
“พี่วิน..........”ต้าเรียกผมด้วยรอยยิ้ม
“ว่าไงครับ..........”ผมรักต้าจังครับ ความรักมันดีแบบนี้นี่เอง ถึงแม้มันจะสุขแค่ชั่วครู่ แต่เจ็บยาวนาน
แต่ผมยอมนะครับ เพราะผมรักคนตรงหน้าของผมมากเหลือเกิน
“พี่วินช่วยหันหลังให้ผมหน่อยได้เปล่าครับ”
“………….” แปลกใจสิครับ
“นะครับ ขอร้อง”
..”ได้..........”แล้วผมก็หันหลังให้ต้า
“เดินไปข้างหน้าอีกสามก้าวนะครับ.......” ผมก็เดินไปตามที่เค้าขอ แต่ผมว่าเสียงของต้ามันสั่นๆยังไงไม่รู้
“พี่วิน.......”
....”………………”แล้วผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
หมับ!!!!!!!!!!!!!
ต้ากอดผมจากด้านหลัง อุ่นจังครับ ผมพยายามจะหันกลับไป
“อย่าเพิ่งหันมานะครับ ขออยู่อย่างนี้อีกซักหน่อย”
“””””””””………………………” ”””” ผมก็เลยได้แต่ยืนนิ่งๆ
“ผมรักพี่วินนะครับ..............” หัวใจผมพองโตคับอกเลยครับ
ฟุบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมรีบหันกลับไปทันที
ต้าล้มลงไปนอนกองอยู่กับพื้น
ผมถลารีบช้อนตัวต้าขึ้นมา
“ต้า..........” ผมตกใจมากครับ ผมเขย่า ใบหน้าต้าเบาๆ แล้วต้าก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“ผมแค่อยากรักษาสัญญา ว่าผมจะไม่ล้มลงต่อหน้าพี่วินแล้วไงครับ ผมรักษาสัญญาได้แล้วนะ”
ต้าพยายามที่จะพูดออกมาทั้งที่ผมรู้ว่าตอนนี้เค้ากำลังเจ็บปวดแค่ไหน
“เด็กบ้า เจ็บหนักขนาดนี้ทำไมไม่บอก”
“…………”ต้าไม่ตอบแต่กลับหลับตานิ่ง ผมชักใจไม่ดีแล้วสิครับ
“ต้า...........”ผมตะโกนออกมาเลยครั้งนี้ ไม่นะ ทุกอย่างมันต้องไม่จบแบบนี้’’
“พี่วิน ..........” พอผมได้ยินเสียงของต้าเท่านั้น น้ำตาผมก็ไหลพรั่งพรูออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
พอคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้ยินน้ำเสียงของต้าอีกแล้ว ลมหายใจของผมก็ติดขัดขึ้นมาทันที
“อย่าร้องไห้นะพี่วิน”ต้าพยายามพูดอย่างยากเย็น
“ฮึก.........ฮึก.............ต้า ”
“ว่ามาสิครับ”
“ฮึก..........นายกำลังจะตายใช่มั๊ย”
“.................” ต้าไม่ตอบอะไร และใช้หลังมือของตัวเองเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของผมทั้งสองข้าง
“พูดสิ........ฮึก..........ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ต้าพูดสิว่านายจะไม่ตาย โกหกก็ได้ พูดออกมาสักคำสิว่านายจะไม่ตาย”
“......................”
“ขอร้องล่ะ.........พูดสิว่านายจะไม่ตาย.........นายจะไม่จากพี่ไปไหน”
“ได้ครับ ผมจะไม่ตาย” แล้วต้าก็กอดผมแน่นที่เอว
จนถึงเดี๋ยวนี้ ผมไม่เคยเรียกต้าว่า วาหรือน้องแม้แต่สักครั้งเดียว
เพราะผมชิงชัง รังเกียจเหลือเกินที่ต้องเห็นเขาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวผม
เพราะอย่างนั้นเวลาที่เค้าเรียกผมว่าพี่ทีไร ผมมักจะโกรธเสมอ
เพราะตอนนั้นผมไม่สามารถปฎิเสธตัวเองได้เลยว่าเราเป็นแค่ พี่น้องกัน
“นายไม่ตาย.......อย่าพูดอีกเลย.....นายจะไม่ตาย.......ฮึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ผมไม่ตายหรอกครับพี่วิน”
“ดีแล้ว........เพราะถ้านายตาย.........พี่ก็จะตายตามนายไปด้วย”
“ผมไม่ตายแล้ว”
“ฮึกๆๆๆๆ...............”
“แฮ่กๆๆ!!!!!ทำยังไงดี........ต้ารู้สึกว่าเรี่ยวแรงของตัวเองเหลือน้อยเต็มที แล้วที่พี่บอกว่าถ้าผมตาย พี่วินก็จะตายตาม
นะ.....ถ้าผมไม่อยู่ พี่จะอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปไม่ได้พี่วินอย่าพูดแบบนั้นอีกนะครับ ถ้าพี่วินเป็นแบบนั้น ผมจะเกลียดพี่วิ
นยิ่งกว่าความตายเสียอีก อย่าทำแบบนั้นเลยนะครับ.... ”
ต้าค่อยๆหลุบเปลือกตาลงและพูดเสียงแผ่วเบา คำพูดที่ผมจะจดจำไปชั่วชีวิต คำพูดที่ผมไม่มีวันลืมเด็ดขาด
“ผมรักพี่วินนะครับ........พี่วิน..........ผมรักพี่.............พี่วืน”
ต้าหมดลมหายใจพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมกับน้ำฝนที่ตกลงมาพอดี
“ฮึกๆๆๆๆ........ไม่นะ.........ต้า..........นายจะตายแบบนี้ไม่ได้.........ฮึกๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมพยายามเขย่าตัวต้า น้ำตาไหลพรากเหมือนสายฝนที่ตกลงมา
พระผู้เป็นเจ้าได้โปรดช่วยคนที่ผมรักด้วยเถิดครับ
“อย่าทิ้งพี่ไป..........ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงผู้ชายคนหนึ่งนั่งร้องไห้ท่ามกลางสายฝนอย่างบ้าคลั่ง...........เพราะกำลังจะสูญเสียสิ่งที่รักชั่วนิจนิรันร์.............มันน่าสงสารได้ขนาดนี้เลยเหรอ
-
:m15: :o12:
-
จะเป็นไงต่อไปอ่า :monkeysad: :sad11:
-
เศร้าทั้งเรื่องเลย :m15:
คนเขียนไม่สงสารคนอ่านมั่งรึไงนะ
อ่านไปร้องไห้ไปแทบทุกตอนเลย(อินไปไหน)
รีบๆมาแก้ให้แฮปปี้ด่วนเลย :o12:
-
อ๊ากกกกกกก
ทั้งค้างทั้งเศร้า
อย่าให้ต้าตายเลยนะๆๆๆๆๆๆ
ขอร้องงงงงงงง :m15: :m15: :m15:
-
มันไม่จิงใช่ไหม :z3:
-
อ่านตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้าย ร้องไห้มันทุกตอน จะดราม่าไปใหมอ่ะ อือๆๆๆๆๆ
:m15: :monkeysad: :sad11:
-
รอดูผลแล้วกัน
เอาใจช่วยนายวินนะครับ ^^
-
อ่านตอนนี้แล้ว
:a5: :a5: :a5:
กว่าเดิมอีก
:m15: :m15: :m15:
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยยยยยยยย
-
ผมตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยม มองไปด้านไหนก็มีแต่สีขาว ผมอยู่ที่ไหน
ผมตายแล้วใช่มั๊ย.........ผมจะไม่ได้เห็นหน้าคนที่ผมรักได้อีกแล้วใช่มั๊ย
ผมเห็นทุกคนนั่งเศร้ากันหมดเลย..........แม่.......พี่ภูมิ.........แล้ว.......แล้วพี่วินหายไปไหน.....ทำไมผมไม่เห็นพี่วิน
ทุกคนกำลังร้องไห้.........ทุกคนกำลังไห้ให้ผมเหรอ.......ร้องทำไม......อย่าร้องอีกเลยครับ
ผมพยายามจะเรียกแม่แต่แม่ไม่ได้ยินผมเลย
แล้วจู่ๆก็มีเสือตัวใหญ่โผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้
มันวิ่งจู่โจมจะเข้ามาทำร้ายผม
ผมทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว........นอกจากวิ่งหนี
ปากก็ตะโกนขอความช่วยเหลือไปด้วย แล้วจะมีใครได้ยินผมรึเปล่านะ
ผมวิ่งไปเรื่อยๆ.......เรื่อยๆ.......เรื่อยๆจนเริ่มจะหมดแรง
เอ๊ะ!!ผมเห็นหลังของใครบางคนที่มันแสนจะคุ้นเคย......ใครซักคนที่ผมรักมาก.......มากสุดหัวใจ
“พี่วิน” ผมตะโกนออกมาได้แล้ว
“วา/ต้า” เสียงใครกำลังเรียกผม
“พี่วินอย่าทิ้งผมไป........อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว.....รอผมด้วย”
“ต้า.......ต้า.......ตื่นสิ” เสีงใครกำลังเรียกผมอีกแล้ว
“ฮือๆๆๆๆๆ...........พี่วินรอผมด้วยสิครับ.......ผมกลัว.........ไหนพี่วินเคยสัญญาว่าจะไม่ทิ้งผมไปไหนละครับ”
พี่วินไม่ยอมตอบอะไรกลับมาเลย....แต่พี่วินค่อยๆส่งยิ้มที่แสนจะอบอุ่นให้ผมแล้วก็ค่อยๆห่างผมไปเรื่อยๆ......เรื่อยๆๆ...เรื่อยๆๆๆๆ.........จน
“พี่วิน............”ผมตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมกับลืมตาโพลง
“วา/ต้า”
“…………..”ผมยังคงหาเสียงของตัวเองไม่เจอ
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ........วา......ลูกฟื้นแล้ว.........ลูกกลับมาหาแม่แล้ว”
“ต้า.......นายรู้สึกเป็นยังไงบ้าง”
..”แม่........พี่ภูมิ.......”ผมค่อยๆพูดออกไปเบาๆ
“”ลูกปลอดภัยแล้ว.........วา........ฮึกๆๆๆๆๆๆๆ”
..”ครับแม่..........ผมฟื้นแล้ว” ผมรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่เปลี่ยนไปภายในตัวผม
..”ต้านายรู้สึกเป็นยังบ้าง...........เจ็บหรือปวดตรงไหนรึเปล่า”
“รู้สึก........เหรอครับ........รู้สึกอบอุ่น.......มันบอกไม่ถูก....รู้สึกทั้งอยากจะร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมกัน...........รู้สึกดีใจและเศร้า...มันผสมปนเปกันไปหมด.............มัน......มัน.”
มันบอกไม่ถูกจริงๆนะครับ แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
ผมกวาดสายตาไปทั่วห้อง.....ผมกำลังมองหาใครบางคนอยู่........พี่วินอยู่ไหน
“แม่ครับ.......แล้วพี่วินละครับ...พี่วินไปไหน..”ผมถามแม่ออกไปแค่นั้น แม่ถึงกับปล่อยโฮทันที
พี่ภูมิเองก็เบือนหน้าหนีอีกคน ........ผมแอบเห็นพี่ภูมิร้องไห้ด้วย
ทำไมทุกคนมีอาการแปลกๆ
“พี่ภูมิ..........พี่วินอยู่ไหนครับ”ผมเปลี่ยนเป้าหมายไปถามพี่ภูมิทันที
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แล้วแม่ก็สลบเลยครับ ผมเองก็ตกใจมากเหมือนกันแต่ไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้
มีแต่พี่ภูมิเท่านั้นที่ช่วยประคองตัวของแม่ไปนอนพักที่โซฟา
“พี่ภูมิ.....แม่เป็นยังบ้างครับ.........”
“สงสัยคงเพลีย........ไม่ได้พักผ่อนเลยเป็นอาทิตย์แล้ว.........เฝ้านายตลอดเลย”
นี่ผมหลับไปเป็นอาทิตย์เลยเหรอ
..”แล้วพี่วินละครับ..พี่วินออกไปหาไรกินข้างนอกเหรอครับ.....หรือว่าพี่วินไปไหน?”
....”วิน.....วินมันก็อยู่ใกล้ๆนายตลอดนั่นแหละ” พี่ภูมิพูดกับผมแต่ทำไมไม่ยอมสบตาผมเลย
.”ยังไงครับ.......ผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นพี่วินเลย......พี่ภูมิหมายความว่าไงครับ” ตอนนี้ผมเริ่มสังเกตถึงความผิดปกติบ้างแล้วครับ
“.................. ” เงียบ
“พี่วินอยู่ไหนครับ” ผมเพิ่มเสียงในการถามมากขึ้น
“................”เงียบ
“ตอบสิครับ..........ผมถามว่าพี่วินอยู่ไหน”
ผมกำลังตะคอกพี่ภูมิอยู่..ผมไม่อยากทำแบบนี้เลยจริงๆ แต่ผมกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้
“…………” เงียบ
“พี่วินอยู่ไหน...........บอกมานะ.............บอกให้บอกมาไง” ผมไม่พูดเปล่า ใช้มือทุบเตียงไปด้วย น้ำตาไหลอีกแล้วครับ
“ต้าอย่าทำอย่างนี้เลย.........ไอ้วินรู้มันคงจะเสียใจ” พี่ภูมิเห็นอย่างนั้นก็รีบถลามาจับแขนทั้งสองข้างของผมไว้ทันที
ผมไม่ได้ยินเสียงใครอีกแล้วตอนนี้
ผมเพ้อพูดคนเดียวมากกว่า.............มากกว่าที่จะพูดกับใครรู้เรื่องอีกแล้ว
“พี่วินอยู่ไหน........พี่วิน......พี่วิน.........อยากเจอ...........คิดถึง...........อยากกอด............พี่วิน.........พี่วินอย่าทิ้งผมไป..........ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมรู้สึกมีอะไรแหลมๆมาจิ้มที่แขนของผม แล้วผมก็หลับไปเลย
ดีเหมือนกัน........ผมจะได้ไปตามหาพี่วิน
-
“ดัลลัส........ท่านเห็นผลการกระทำของท่านรึยัง..........ว่ามันโหดร้ายแค่ไหน?”
“เทพธิดาตัวน้อย.......จะโทษข้าก็ไม่ถูกนะ.........พวกเค้าเลือกทุกอย่างให้เป็นอย่างนั้นด้วยตัวของพวกเค้าเอง........ข้าไม่ได้บังคับใคร...อะไรทั้งนั้น”
“แต่ท่านกำหนดทุกอย่างไว้......ทำให้พวกเค้าต้องเลือกอย่างนั้น..........”
“ข้าขอยืนยันว่าเค้าเลือกของเค้าเอง”
“ท่านใจร้ายเกินไปแล้วนะ.........”
“เทพธิดาตัวน้อย........งั้นข้าขอถามเจ้าหน่อย........ถ้าเจ้าเป็นพวกเค้า........เจ้าจะทำยังไง”
“ข้าไม่รู้”
“มันไม่แปลกที่เจ้าตอบคำถามของข้าว่าไม่รู้ เพราะเจ้าไม่เคยรักใครด้วยใจที่ผูกพัน.........และไม่เคยรับความรักอย่างแท้จริงจากใครเลย.......เพราะชีวิตอย่างพวกเราถูกกำหนดไว้แล้วว่ามีหน้าที่แค่มอบความรัก......แต่ไม่มีสิทธิ์แต่จะรับความรักกลับคืนมา”
“ข้าไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกันตรงไหนเลย”
“เกี่ยวสิ........เพราะมนุษย์มีพรวิเศษอยู่ข้อหนึ่ง ที่พวกเราไม่มี.........มนุษย์สามารถรักใครก็ได้ที่อยากจะรัก.......และในเวลาเดียวกันก็สามารถตอบรับความรู้สึกนั้นได้เช่นกัน...........เมื่อคนสองคนมีความรู้สึกดีดีต่อกัน.........นั้นเรียกว่า ความรัก เมื่อรักก็ต้องห่วงใย หวงแหน ผูกพัน ไม่ต้องการเห็นคนที่รักต้องเจ็บปวด และไม่ต้องการพลัดพราก.....แต่เมื่อวาระสุดท้ายมาถึง.....ความพลัดพรากก็เป็นสิ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เลย”
“ก็ยังไม่เกี่ยวกันอยู่ดีนั่นแหละ”
“แต่เพื่อให้คนที่ตัวเองรักยังสามารถมีลมหายใจอยู่ต่อได้ ผู้ชายคนหนึ่งจึงยอมมอบลมหายใจให้กับคนที่เค้ารัก .....เพื่อให้คนรักของเค้าอยู่ต่อไปได้.............เค้าทำดีที่สุดแล้วสำหรับคนที่เค้ารัก........ส่วนข้าเองสามารถให้พวกเค้าทั้งสองคนมีลมหายใจอยู่บนโลกได้เพี่ยงแค่คนเดียว............ เพราะมันคือชะตาที่ใครจะฝืนหรือลิขิตไม่ได้........แต่ข้าก็ใจดีถึงที่สุดแล้วนะ ที่ให้พวกเค้าทั้งสองคนเป็นฝ่ายเลือกเองว่า........ใครจะยังหายใจอยู่บนพื้นโลกเบื้องล่างที่เต็มไปด้วยความสับสน........และใครอีกคนที่จะคอยมองอีกคนจากตรงนี้ ตรงที่เรายืนมองมนุษย์โลกในทุกๆวัน......ข้าเองก็ทำดีที่สุดแล้วเหมือนกัน.........แล้วเจ้าจะยังหาว่าข้าใจร้ายอยู่อีกรึเปล่าล่ะ.........เทพธิดาตัวน้อย”
“ข้าเข้าใจท่านแล้ว.........ท่านเองก็คงจะลำบากใจไม่น้อย.......ข้าขอโทษ”
“เจ้าเข้าใจข้าและเข้าใจทุกอย่างก็ดีมากที่สุดแล้วล่ะ”
“แต่ข้ามีข้อสงสัยอยู่ข้อหนึ่ง”
“สงสัยอะไร”
“มนุษย์ทุกคนทำไมจึงต้องการความรัก.....ทำไมต้องขวนขวายหาสิ่งที่เรียกว่ารักอยู่ตลอดเวลา.........ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าสักวันหนึ่งอาจเจ็บ อาจปวด ทรมานเมื่อการพลัดพรากมาเยือน.........ทั้งที่รู้อย่างนี้ทุกคนก็ยังคงตั้งหน้ารอคอยและแสวงหาสิ่งนั้นอยู่ตลอด”
“ง่ายนิดเดียว.........เพราะความรักมันหวานไง........ใครๆจึงอยากจะลิ้มลอง........แต่ทุกคนคงลืมไปว่ารสชาติมันไม่ได้มีแค่ความหวานอย่างเดียว มันมีความขมด้วย แต่เมื่อได้ลิ้มลองความหวานแล้ว........รสชาติอื่นใดที่จะตามมาก็ไม่หวั่นเกรงอีกต่อไป”
“ข้าไม่รู้หรอกว่าความหวานรสชาติมันจะเป็นยังไง........แต่ข้าจะไม่มีวันลิ้มลองเด็ดขาด”
“เจ้าคิดถูกต้องที่สุดแล้ว เพราะถ้าเจ้าอยากจะลิ้มลองความหวานเมื่อใด เจ้าก็จงเตรียมตัวและใจพบกับความขมไปพร้อมๆกันด้วย”
“แต่ยังไงข้าก็สงสารพวกเค้าทั้งสองคน”
“ข้าและพวกเค้าทั้งสองคนทำดีที่สุดแล้ว........และมันก็ทำได้แค่เพี่ยงเท่านี้ ...........มันจะไม่มากกว่านี้ไปได้อีกแล้ว”
-
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่ผมหลับไปนานเท่าไรไม่รู้
“วา”
“แม่”
“เป็นไงบ้างลูก”
ผมเห็นพี่ภูมิเบือนหน้าหนีผมอีกแล้ว
“พี่วินละครับแม่” ผมถามได้แค่นั้นจริงๆ น้ำตาก็ไหลนองหน้าแม่อีกแล้ว
แม่เบือนหน้าหนีผมอีกคน
แม่ไม่ยอมตอบอะไรผมเลย
แต่กลับยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ผมแทน
ผมยื่นมือไปรับกระดาษใบนั้นด้วยมืออันสั่นเทา
ผมกลัว.......กลัว.....กลัวอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่รู้ว่ากลัว
แล้วผมก็เปิดกระดาษแผ่นนั้นพร้อมกับที่แม่และพี่ภูมิเปิดประตูออกไปจากห้อง
ผมเจอกับลายมือที่คุ้นตาและคุ้นเคยเป็นอย่างดี และไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะลืมเจ้าของลายมือนี้ได้
ต้า................
เป็นไงบ้าง......อืม........ถ้านายอ่านกระดาษแผ่นนี้ได้ แสดงว่านายคงอาการดีขึ้นมากจนเกือบจะหายเป็นปกติแล้วสินะ
.............พี่ดีใจกับนายด้วยแล้วกัน....พี่เองก็ไม่รู้จะเขียนอะไรเหมือนกัน...ไม่เคยต้อมานั่งเขียนอะไรแบบนี้มาก่อน
เลยไม่รู้ว่าเค้าต้องเขียนอะไรกันบ้าง.......เอาเป็นว่าพี่จะเขียนในสิ่งที่พี่อยากจะบอกกับนายแล้วกัน......ง่ายดี
ตอนนี้นายคงสงสัยว่าพี่อยู่ไหนใช่มั๊ย..........พี่ทิ้งนายไปไหนรึเปล่า......นายจงรับรู้ไว้เลยว่าพี่อยู่ข้างๆนายตลอดเวลา
.....นับจากนี้เป็นต้นไป......แต่แย่หน่อยที่นายคงมองไม่เห็นพี่......แต่นายจะรับรู้ได้เสมอว่าพี่อยู่กับนายตลอดเวลา
นายจะอยู่ในสายตาของพี่ทุกจังหวะหายใจ..........พี่จะมองนายจากบนนี้......ถ้านายอยากเจอพี่ นายก็แค่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พี่จะยิ้มให้นายเสมอ
อ่านมาถึงตรงนี้ผมรู้แล้วครับว่าทำไมหลังจากที่ผมฟื้นขึ้นมา ผมจึงรู้สึกแปลกๆ ทั้งอบอุ่นและเศร้าไปพร้อมๆกัน
ผมไม่ได้ร้องไห้จริงๆนะครับคราวนี้ แต่น้ำตามันไหลออกมาเอง ผมไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่าผมจะสงบได้ถึงเพี่ยงนี้
กับเหตุการณ์นี้
ผมใช้มือขวาจับหน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง....ตรงนี้..คนที่ผมรักและรักผม..........เค้าอยู่ตรงนี้......เค้าอยู่ตรงนี้กับผม
พี่บอกแล้วไงว่านายจะต้องหาย และต้องใช้ชีวิตต่อไปอีกนานแสนนาน
พี่รักษาสัญญากับนายได้แล้วนะ .........นายภูมิใจในตัวผู้ชายธรรมดาๆคนนี้มากเลยใช่เปล่า
.......นายยังจำได้เปล่า ว่าครั้งหนึ่งนายเคยถามพี่ว่าถ้าอาหารมื้อนี้เป็นหัวใจของนายพี่จะกินรึเปล่า และเงื่อนไขคือถ้าพี่กินพี่จะรอด และถ้าปฏิเสธ พี่ก็จะตายทันที พี่เลยตอบไปว่า งั้นพี่จะกินหัวใจของนาย นายก็เลยบอกพี่ทันทีเลยว่าพี่ใจร้าย
แต่พี่ก็อธิบายเหตุผลให้นายฟังว่าทำไมพี่จึงทำอย่างนั้น นายยังจำเหตผลของพี่ข้อนั้นได้มั๊ย
ทดสอบกันหน่อยละกันว่านายยังจำได้อีกรึเปล่า..........คว่ำหน้ากระดาษจดหมาย.......แล้วหลับตาบอกให้พี่ฟังหน่อย...ห้ามขี้โกงแอบอ่านนะ
ผมหลับตาลง แล้วปากก็ท่องคำพูดของพี่วินในวันนั้น
“พี่ไม่ได้ใจร้ายนะ ก็ถ้าหัวใจนายออกมาจากตัวนายก็แสดงว่ามันหยุดเต้นแล้ว แล้วพี่ก็จะกินหัวใจของนายเข้าไปเพื่อให้พี่มีชีวิตอยู่ต่อได้และหัวใจของนายก็จะไปรวมกับหัวใจของพี่กลายเป็นดวงเดียวกันและหัวใจของเราทั้งสองคนก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ผมพูดถูกรึเปล่าครับพี่วิน ผมลืมตาและเปิดอ่านจดหมายต่อทันที
พี่ไม่เคยผิดหวังในตัวนายเลย ......แหม!!!!!นายความจำดีชะมัดเลย .......ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าความรู้สึกของนาย
มั่นคงดีนะ เพราะถ้านายจำสักวันนายจะลืมมัน แต่ถ้านายรู้สึกนายจะไม่มีวันลืม
อ่านมาถึงตรงนี้ผมเผลอยิ้มออกมา มือขวายังคงสัมผัสที่หน้าอกซ้ายอยู่
“พี่วินขี้โกง ไม่เห็นมีเฉลยเลย” ผมพูดกับกระดาษนะครับ
ห๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆนายคงกำลังคิดว่าพี่ขี้โกงนายอยู่ใช่มั๊ยที่ไม่มีคำเฉลยให้
ก็จะเฉลยไปทำไม เพราะพี่รู้ดีอยู่แล้วว่า คำตอบจากปากนาย ยังไงมันก็ถูกต้องที่สุดอยู่แล้ว....ใช่รึเปล่าล่ะ
นั่นไง....ตอนนี้หัวใจของเราสองคนก็รวม เป็นดวงเดียวกันแล้วและจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
“ครับ...........เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
อย่าลืมนะ พี่ไม่ได้จากนายไปไหนเลย นายอย่าร้องไห้ อย่าเสียใจ
อ้อ......อีกอย่างนายเคยถามพี่ว่า..........ถ้าให้เลือกว่าถ้ามีใครต้องตายก่อนระหว่างนายกับพี่
พี่จะเลือกให้ใครตายก่อน พี่ตอบว่าให้นายตายก่อน
เพราะพี่ไม่อยากให้คนที่พี่รักต้องอยู่คนเดียวกับความเสียใจ
แต่ในที่สุดพี่ก็เลือกที่จะเป็นฝ่ายไปก่อน
เพราะพี่รู้ดีว่านายจะไม่อยู่คนเดียว และจะไม่เสียใจเมื่อพี่จะต้องมามองนายจากตรงนั้น บนท้องฟ้า
เพราะใจพี่จะรวมกับใจนาย
นายไม่ได้อยู่คนเดียว พี่อยู่กับนายตลอดเวลา
“ครับ....พี่วินอยู่กับผมตลอดเวลา.... ผมสัมผัสได้”
ใช่......อีกอย่างหนึ่งที่นายเคยถามพี่ คิดไปคิดมานายถามพี่เยอะเหมือนกันนะ
นายถามพี่ว่า ถ้าวันหนึ่งนายจะไม่อยู่กับพี่แล้ว พี่จะทำยังไง
พี่ก็ตอบนายไปว่า ก็ดำเนินชีวิตไปตามปกติ แต่นั่นมันเป็นแค่คำตอบที่ออกมาจากปาก
ไม่ใช่จากใจ เพราะคำตอบจริงๆคือ ถ้านายไม่อยู่กับพี่ ........พี่จะหลับ...........ไปชั่วนิรันดร์
พี่ไม่อยากเป็นคนนอนกินบ้านกินเมือง ไม่อยากเป็นคนขี้เซา พี่เลยเลือกที่จะคอยมองนายจากบนนี้แทนไงล่ะ
เฮ้อ..........เริ่มเมื่อยมือแล้ว.....เสียงคลื่นน่าฟังจัง
แต่ถ้าฟังดีดีก็จะรู้ว่าคลื่นมันกำลังเหงานะ........
ชาติหน้ามีจริงเราอย่าเกิดมาเป็นพี่น้องกันอีกเลยนะ
ไม่ว่านายจะอยู่ส่วนไหนของโลก ............พี่ก็จะตามหาให้เจอจนได้........แล้วพี่จะมาทวงหัวใจพี่คืน........พร้อมกับจะขอใจของนายด้วย.........นายจะว่าไงบ้าง.........ตกลงเปล่า.........ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต้า......พี่มีอะไรจะบอกนาย (เพราะถ้ารอให้พี่พูดกับนายเองตรงๆพี่ไม่แน่ใจว่าพี่จะกล้าพอพูดมันออกมารึเปล่าหรือพี่อาจจะไม่มีโอกาสได้พูดมันอีกแล้ว งั้นพี่ขอบอกผ่านกระดาษแผ่นนี้นะ) ตอนนี้นายอ่านจดหมายมาถึงตรงนี้แล้ว
พี่ขอให้นายคิดแค่ว่าเราสองคนเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งแค่นั้น ไม่ได้เป็นพี่น้องกัน
เป็นแค่คนสองคนที่บังเอิญมาพบกันและมีความรู้สึกดีดีต่อกัน
พี่อยากจะบอกนายว่า................................
ต้า...ผมรักคุณ
ต้า...พี่รักนาย
ต้า...กูรักมึง
แล้วนายละต้า พอจะบอกกับผมอีกสักครั้งจะได้มั๊ยครับ..............
เหมือนกับที่บอกในโรงพยาบาล ในคอนเสิร์ต........ผมอยากจะฟังมันอีกสักครั้ง
ผมเอาจดหมายแนบกับอกซ้าย พร้อมกับพูดแผ่วเบา
วิน...ผมรักคุณ
พี่วิน...ผมรักพี่
พี่วิน...ต้ารักพี่
แล้วผมก็หลับไปพร้อมๆกับรอยยิ้มและน้ำไปพร้อมๆกัน
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง........หลังจากที่ผมหลับไปนาน
จดหมายยังแนบอยู่กับอกซ้ายผมและใจของพี่วิน
ผมบอกกับแม่ว่าอยากเจอกับคนที่เก็บจดหมายฉบับนี้ไว้ให้
แล้วแม่ก็ไปเรียกพยาบาลคนนั้นเข้ามา
ผมขอร้องให้เธอเล่าเหตุการณ์ในวันนั้นให้ผมฟัง
เธอเล่าว่ามีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามาแล้วก็ร้องเสียงดังเอะอะโวยวายเรียกหาหมอ
บนหลังก็แบกผู้ชายอีกคนอยู่ซึ่งดูเหมือนจะหมดสติแล้ว
หมออกมาก็รีบนำคนป่วยเข้าห้องผ่าตัดทันที แต่หมอบอกว่าอาการของคนป่วยไม่ดีเลย อยากให้ทำใจไว้ด้วย
ผู้ชายคนนั้น (ซึ่งก็คือพี่วิน)ก็บอกออกไปว่าหัวใจของเค้าสามารถทำให้คนป่วยมีชีวิตต่อไปได้ ให้หมอเอาหัวใจของเค้าไปใส่ให้คนป่วยแทน (พี่วินนะพี่วินกับหมอยังจะไปขู่เค้าอีก)หมอบอกว่าทำไม่ได้ แล้วคนนั้นก็บอกว่ายินดีที่จะบริจาคหัวใจให้ และได้ทำหนังสือยินยอมบริจาคให้เสร็จแล้ว หมอถึงกับอื้งไปเลย เพราะไม่เคยเจออย่างนี้มาก่อน และเค้าก็ได้ฝากจดหมายฉบับนี้ไว้ให้คนป่วย
ผมขอบคุณคุณพบาบาลที่เล่าให้ฟังและขออยู่คนเดียว
ผมฟังไปอยากจะทั้งร้องไห้และหัวเราะไปพร้อมๆกัน
แต่ในที่สุดน้ำตาก็ชนะ ผมเลือกที่จะร้องไห้........เพราะอะไรผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
คนสองคนถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัด คนหนึ่งเข้าไปเพื่อจะได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
แต่อีกคนเข้าไปเพื่อจะหลับชั่วนิรันดร์
มือผมยังคงจับอยู่อกซ้ายตลอด
ผมรู้แล้วครับว่าพี่วินเอาเวลาที่ไหนไปนั่งเขียนจดหมายฉบับนี้
ก็คืนที่ผมได้ฟังคำว่ารักจากพี่วินเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายไงครับ
-
ผมนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลต่ออีกสองเดือน
แล้วก็ออกจากโรงพยาบาล
เดือนแรกที่ออกจากโรงพยาบาลแม่ขอร้องให้ผมไปพักที่บ้านเพราะเป็นห่วงอาการทั้งกายและใจของผม
ผมก็ยอมอยู่ที่บ้านเพราะไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ
หลังจากนั้นอีกหนึ่งเดือนผมก็ขอแม่กลับไปอยู่คอนโด
ผมยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนตอนที่พี่วินอยู่
ผมยังคงอยู่ที่คอนโดของเรา
ผมยังขับรถของพี่วิน
ผมยังนั่งกินข้าวกับพี่ภูมิที่โต๊ะเดิมในมหาวิทยาลัย
ยังเอาหนังเรื่องที่ผมและพี่วินชอบมาดูบ่อยๆ
ยังฟังเพลงที่เคยฟังด้วยกัน
ยังใส่เสื้อผ้าที่ไปเดินซื้อด้วยกัน
ยังใช้แก้วใบเดิมที่เป็นแก้วคู่
ผมยังทำอะไรเดิมๆไม่ต่างไปจากที่พี่วินยังอยู่
คงเพราะผมรู้สึกอยู่เสมอว่าพี่วินยังอยู่กับผมตลอด
พี่วินไม่ได้ทิ้งผมไปไหน
เรายังอยู่ด้วยกันตลอดเวลา
เชื่อมั๊ยครับหลังจากวันนั้น (วันที่ผมได้อ่านจดหมายครั้งแรก) ผมไม่เคยร้องไห้อีกเลย
คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เหมือนกับทุกๆคืน ที่ผมออกมายืนมองท้องฟ้าที่ระเบียงห้อง
พร้อมกับพูดคำเดิมๆที่เหมือนกับเปิดเทปวนไปก็วนมา
“พี่วินครับ...........วันนี้พี่วินเป็นไงบ้าง........ผมเห็นพี่วินกำลังส่งยิ้มมาให้ผม..........ผมส่งยิ้มกลับไปแล้ว......เห็นรึยังครับ.....เห็นเปล่า.........เมื่อไรเราจะได้เจอกันละครับ.........เราอยู่ใกล้กันแค่นี้.......แต่ผมไม่เห็นพี่วินเลย...........แต่ผมรู้นะว่าพี่วินกำลังมองผมอยู่.ขี้โกง.....แต่ไม่เป็นไร........สำหรับพี่วิน.........ผมยอมทุกอย่าง........ง่วงนอนแล้วนะครับ.........ผมไปนอนก่อนนะครับ”
“พี่วินครับ.............ผมรักพี่วินนะครับ
ทุกๆคืนผมจะพูดและจะทำแบบนี้จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว
และก่อนที่ผมจะเข้านอนในทุกๆคืนอีกเช่นกัน จะมีลมพัดอ่อนๆพัดมาโดนแก้มผม และเสียงลมพัดดังหวีดหวิวเบาๆๆฟังดูเหมือนกับจะบอกว่า “ต้า.......พี่รักนายนะ”
และกิจวัตรประจำวันของผมจะจบลงด้วยการอ่านจดหมายฉบับนั้นและนอนหลับไปพร้อมๆกับมันและหัวใจรักของพี่วิน
-
จบแล้วนะครับ
ดิวคิดว่ามันจบอย่างสวยงามที่สุดแล้วนะครับ
มันจบอย่างที่มันควรจะจบ
ยังไงก้รอลุ้นอีกเรื่องหนึ่งด้วยนะครับ "ตกลงเราเป็นอะไรกัน (ถ้ารู็แล้วกูจะบอกมึงเอง)"
สำหรับเรื่องนี้ก็ใกล้แล้วเต็มที่เหมือนกัน
อีกไม่กี่ตอนแล้วครับ
ขอบคุณครับ
-
รับไม่ค่อยจะไหวเศร้าไปอ่ะ จบแบบทำร้ายจิตใจกันนี่
-
เศร้าเกินอ่ะ
อ่านแล้วอึนไปเลย
แต่ก็เขียนได้ดีครับ +1
ยังไงรออ่านเรื่องโจ๊กจูนต่อนะครับ ^^
-
ทำใจอ่านเกือบไม่จบมันสะเทือนใจ สะเทือนอารมณ์มาก น้ำตาไหลแข่งกับน้องต้าเลยทีเดียว
-
:m15: รักกันตลอดไป :กอด1: :L2:
-
:m15:
อ่านไปน้ำตาไหลไป
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ครับ
T-T
..
-
T.T เศร้าอ่ะะะะะะะะะ
-
เศร้าเกินอ่า
พี่ดิว
-
เป็นไปตามคาดเลยครับพี่ดิว
อ่านถึงช่วงที่ต้าหมดลมหายใจ บ่อน้ำตาแตก
แต่อ่านมาถึงช่วงใกล้จบ กลับไม่เศร้าเท่าไหร่
เอาเป้นว่าเรื่องนี้จบได้สวยครับ
(ปล.ยังเศร้านิดๆ ขอบคุณครับพี่ดิวที่นำเอาเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน)
-
จบเศร้าอ่าครับ :sad11:
-
เป็นนิยายที่ดีจดจำติดตรึงหัวใจ
ขอบคุณครับ คุณดิว
ขอบคุณจริง
เรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ที่ชอบมากที่สุดอีกเรื่องหนึ่ง
มันดีมาก
จากภาษาที่ใช้เขียนที่ค่อยๆขัดเกลาจนสวยงานและชัดเจน ติดอยู่ในใจคนที่ได้อ่าน
ขอบคุณจริงครับ
ผมดีใจนะที่ได้อ่านเรื่องนี้ :L2:
ปล.แม้จะเศร้า :o12: แต่มันก็จบอย่างที่มันควรจะเป็น :pig4:
-
อ่าน ที เดียว จบ เลย
ยาว ดี ครับ
อ่าน ๆ ไป ก็ พอ เดา ทาง ออก นิด หน่อย ว่า จะ จบ ยัง ไง
แต่ ก็ แค่ เดา เลย อ่าน มา เรื่อย ๆ
จน กระ ทั่ง ถึง ตอน จบ ก็ เป็น อย่าง ที่ คิด จริง ๆ
เศร้า ไม๊ ...เศร้า
แต่ ทำ เพื่อ คน ที่ เรา รัก มัน ก็ เหมาะ สม ที่ สุด แล้ว หละ
ขอบ คุณ สำ หรับ ความ รัก ดี ๆ ครับ
-
หวังว่าชาติ อย่าให้ต้าและวินเกิดมาเป็นพี่น้องกันอีกเลย
สาธุ :call:
-
:m15: เศร้าเกินอะ :m15:
คิดอยู่แล้วว่าวินต้องทำแบบนี้
ขอให้คำขอขอวินเป็นจริงในสักวัน
-
เศร้าสุดๆ
:m15:
-
เศร้ามากก :sad4: ร้องไห้ตาม เลยย อ่า ค๊าบ บบ
-
เศร้าแต่ก็ซึ้ง
พิมไปเช็ดน้ำมูกไป T_____T
ขอบคุณคนแต่งค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
เศร้าจัง :impress3: น้ำตาท่วมจอ
อ่านไปก็มีทั้งเศร้า ทั้งซึ้ง ถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้ดีคะ
แต่รู้สึกบางช่วงอาจจะตัดตอนอารมณ์แบบว่างงนิดนึง
หรือไม่ก็ตัดเร็วไปนิดไม่ปะติดปะต่ออะ (ไรเตอร์ไม่โกรธใช่ป่าว อะ อะ ให้ :กอด1: ที)
แต่ก็ถือว่าดีสำหรับเรื่องแรกๆ ที่เริ่มเขียนนะคะ (ใช่ป่าว)
ดังนั้น ไรเตอร์ก็แต่งเรื่องมาให้อ่านอีกเยอะนะนุกดี 555 (แต่ไม่ขอแบบเศร้าๆ ได้ป่าว :sad4: แบบนั้นเค้ารับไม่ได้)
ปล. ขอบคุณ ไรเตอร์ สำหรับเรื่องดีๆ นะคะ xxx
-
พี่ดิวใจร้าย
:m15: :monkeysad: :sad11: :impress3: :sad4: :o12:
ทำไมต้องจบแบบนี้ด้วยล่ะ
ไม่เห็นสวยตรงไหนเลย
ถ้าโจ๊ก-จูนจบแบบนี้ ไม่สวยนะ
จะโกรธพี่ดิวมากด้วย
ขอบคุณนะค่ะที่มีเรื่องดีๆให้อ่าน
แต่มันก้เจ็บเกินไปนะ
(เม้นไปปาดน้ำตาไป)
ไม่รุ้ทำไมถึงอินมากขนาดนี้ แต่อ่านไปนิดนึง รุ้ว่าต่อไปจะเป็นไง
ก้ร้องก่อนแล้วอ่ะ ยิ่งไปอ่านยิ่งร้อง
ขอร้องล่ะพี่ดิว
อีกเรื่องของพี่อย่าจบแบบนี้นะ :monkeysad:
:pig4:
-
:o12: เศร้ามากเลยอ่ะ อ่านไปนั้งร้องไห้ไป :sad4:
ทำไมจบแบบนี้อ่ะ..
เปลี่ยนใหม่ได้ไหมค่ะ :serius2:
เศร้าเกิน.. :bye2:
-
มาเจิมก่อนอ่าน ^^
-
:m15: :m15: :m15: :z3: :z3: :z3:
จบแบบนี้ ทำใจไม่ได้
-
กว่าจะอ่านหน้าสุดท้ายจบ น้ำตาก้ไหลตลอดๆๆ
อ่านไปร้องไห้ไป
เหนื่อยจิงๆ
แต่ขอบคุณมากๆๆเลยนะค้บ ที่เขียนเรื่องดีีๆๆมาให้อ่าน
-
เศร้าอ่ะ อ่านรวดเดียว น้ำตาหมดเปนโอ่งเลย
-
:m15: พิมพ์ไปร้องไห้ไป
เรื่องนี้เศร้ามากเลย
เขียนเรื่องได้ดีน้า
อ่านไปร้องไห้ไปตลอดเลย
:L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟ :sad11:
-
เศร้าที่สุดเลยอ่ะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เศร้าจังเลยอ่ะ เราร้องไห้ด้วย T^T
พี่วินกับน้องต้า รักกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
กินใจมากๆๆๆๆๆเลย :o12:
-
เศร้าจริงๆเลยอ่ะ
บ่อน้ำตาแตกเลย ตอนจบอ่ะ
ไม่เคยคิดว่าจะมีใครให้หัวใจคนอื่นได้ทั้งๆที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่
:m15:
ขอบคุณคนเขียนมากเลยนะคะ
:กอด1:
-
:z8: :เศร้า2: :impress3: :sad12: :monkeysad: :m15: :sad11: :sad4: :o12:
-
มันจบแบบเศร้าเกินไป ร้องให้มาจะทั้งเรื่องเลยครับ Y____Y''
-
เ ศ ร้ า เ กิ น ไป จ ริ ง ๆ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: เศร้ามากๆเลยยยยย
ตอนแรกมาอย่างน่ารักเลย พี่วินน้องต้า แค่เป็นพี่น้องกันก็เศร้าแล้ว พี่วินยังมาตายอีก :a5:
น่าสงสารทั้งคู่เลย กว่าวินจะบอกรักก็ไม่ทันซะแล้ว :เฮ้อ:
ไปสู่สุขตินะวิน :call: :L1:
สนุกค่าาาาา ถึงจะเศร้าแต่ซึ้งกินจายยยยมากกกก
ปล. แล้วที่คนอื่นเรียกวินว่าทีเซอร์นี่มาจากอะไรอะคะ อยากรู้อะ หุๆๆ
น่าจะมีภาคต่อแบบว่า ชาติหน้าของวินกะต้า 5555 จะได้แฮปปี้เอนดิ้ง :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:sad11:อ่านที่เดียวจบเลย มันเศร้ามากเลยง่ะ :monkeysad:
-
เราร้องไห้ในออฟฟิสอะ ดิวใจร้าย.......
สงสารต้าร์จังเลย พี่วินด้วย .... แล้วเครู้จะเสียใจไหมเนี่ย ..ทำไมเศร้าแบบนี้ละครับ
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
เข้ามาดันอีกรอบ ..เศร้า :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สุดยอดของนิยายอ่ะ
ผมบอกได้แค่นี้จิงๆครับ
อธิบายไม่ถูกเลย
ถ้าเป็นชีวิตจิงมันจะดีจิงๆ
อย่างในนิยายไหมครับ
ขอบคุณที่นำนิยายมา
แบ่งปันกันนะครับ
o13 :sad4: :o12: o13
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ยังเป้นเหมือนเดิม
:z3:
-
เห็นเรื่องนี้นานแล้วแต่ก็ไม่ได้อ่านสักที
เพิ่งเห็นว่าคุณดิวเขียนเลยเข้ามาเซย์ฮัลโลสักหน่อย
แต่พออ่านจากคอมเม้นแล้ว มันต้องเศร้ามากแน่ๆ
เลยไม่อ่านจะดีต่อตัวเองที่สุด ฮ่า าา ใจไม่ไหวพอกับเรื่องเศร้าๆ :sad11:
แต่ก็อยากเข้ามาเป็นกำลังใจให้คุณดิว
ถึงเค้าจะไม่ได้อ่านก้เถอะ :กอด1:
-
งืออออออ!!! TT__TT
:o12:
เศร้าาาอ่า....ทำไม คนเขียนใจร้ายจังง ไม่สงสารคนอ่านเลย ฮ่าๆ
อ่านแล้วอินมากๆ....
นั่งหน้าคอม อ่านน้ำตายังไหล ไม่อายน้องที่นอนอยู่ด้วยเลย
ยังโดนมันหาว่า บ้าา!! 5555+
ก็คนมันซึ้งอ่ะเนอะ....^^)++
:m15:
-
เห็นเรื่องนี้นานแล้วแต่ก็ไม่ได้อ่านสักที
เพิ่งเห็นว่าคุณดิวเขียนเลยเข้ามาเซย์ฮัลโลสักหน่อย
แต่พออ่านจากคอมเม้นแล้ว มันต้องเศร้ามากแน่ๆ
เลยไม่อ่านจะดีต่อตัวเองที่สุด ฮ่า าา ใจไม่ไหวพอกับเรื่องเศร้าๆ :sad11:
แต่ก็อยากเข้ามาเป็นกำลังใจให้คุณดิว
ถึงเค้าจะไม่ได้อ่านก้เถอะ :กอด1:
ลองอ่านดูสิครับ คุณ Bejae
เรืองมันไม่ได้เศร้าขนาดนั้นหรอก ออกจะน่ารัก น่าหยิก
ลองดูนะครับ เผื่อจะชอบ หึหึหึ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะ
ขอบคุณทุกๆคนด้วยครับ
-
ยิ่งอ่านน้ำตายิ่งไหลมาจากไหนก็ไม่รู้ ..... รู้ทั้งรู้ว่าเป็นนิยายแต่ก็หยุดร้องไร้ไม่ได้อ่ะ :m15:
ตอนเลิกกลับแฟนยังไม่บีบหัวใจขนาดนี้เลย o1
พออ่านตอนจบน่ะ แทบอ่านไม่รู้เรื่องเลย ต้องอ่านตัวหนังสือผ่านน้ำตาอ่ะ :o7:
จบแบบ เอ่อ แบบ ..... แบบได้ประทับใจเคล้าน้ำตา :monkeysad:
-
ถ้าเรื่องนี้เปนเรื่องที่เกิดขึ้นจิง คงเจ็บปวดน่าดู
เศร้ามากเลย น้ำตาไหลไม่หยุดเลย
-
มันเด็ดตรงที่มีทั้งหมด 6 หน้า ( ณ ขณะอ่าน) และเป็นเนื้อหาที่จัดเต็มทั้งหมด 5 หน้า มีรีพลายคนอื่นนิดเดียวจริงๆ
เรื่องนี้ผมว่าจบดีนะ เพราะผมไม่ค่อยปลื้มการที่พี่น้องกินกันเองสักเท่าไหร่ จะว่าหัวโบราณก็ได้นะ
แต่ว่าบางเรื่องที่อ่าน ผมก็ยอมรับได้เพราะบางครั้ง ชีวิตของบางคนมันก็ไร้ทางเลือก และมันก็เป็นเหตเป็นผลในตัวของมัน
เรื่องนี้ก็เช่นกัน ทั้ง 2 คนไม่รู้มาก่อนว่าเป็นพี่น้องกัน เค้ารักกันก่อน พอรู้มันก็ทำใจลำบาก
แต่อย่างที่คนเขียนบอกจริงๆ ว่าการพยายามไม่รักคนที่เรารักมันทรมาน และมันทำยากจริงๆ
เอานะ อย่างน้อย หัวใจ 2 ดวงก็ได้อยู่เคียงคู่กันตลอดไป o7
แต่คนเขียน อะไรคือทีเซอร์ที่ว่าในตอนแรกๆ คนเขียนลืมคลายปมหรอ? ผมว่าไม่ได้อ่านข้ามนะ :confuse:
+1 ขอบคุณมากครับที่ลงอย่างโหด (หมายถึงยาวนานติดต่อกัน) :pig4:
-
เจ็บปวด .... แต่ก็น้าความรักย่อมมีบทสรุปของมันเอง ทุกๆ อย่างคงไม่ได้หวานชื่นอย่างที่เราคิดเสมอไป
-
อยากจะบอกว่าน้ำตาไหลตลอดเรื่องเลย ไม่ได้ร้องไห้นะมันไหลออกมาเอง :m15:
จบได้ดีมากครับถึงจะเศร้าแต่อบอุ่นยังไงก็ไม่รู้สินะ :o12:
-
:hao5: เศร้ามากกกกก
-
ดราม่าหนักมาก เศร้าทั้งเรื่องเลย
ปวดหัวใจที่สุด
ยังอ่านไม่จบเลย ขอทำใจก่อนนะ T__T
-
สวัสดีครับ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ดิวหัดเขียน
การลำดับเรื่องราว อาจจะงงๆ มึนๆไปบ้าง แต่ดิวว่ามากเลยแหละ
รายละเอียดและองค์ประกอบต่างๆก็ขาดๆเกินๆ
แต่ก็ขอบคุณทุกคนที่ยังให้กำลังใจ ช่วยกันอ่าน ช่วยกันเม้นท์นะครับ
ขอบคุณค้าบบบบบบบบบบบบ :pig4: :pig4: :pig4:
-
พอดีเปิดดูแว๊บๆได้ข่าวมาดราม่าหนัก งั้นเดี๋ยวจะมาอ่านวันหลังนะคะ
ช่วงนี้จิตใจอ่อนแออ่านเรื่องเศร้าไม่ได้ ลองอ่านตอนแรกดูแล้วออกจะฮาๆนะ น่าติดตามดี
แล้วจะมาอ่านอีกทีนะคะ^^
-
อ่านจบแล้ว โฮๆๆๆๆๆๆ :sad4:
เจ็บปวดหัวใจที่สุด
ไม่นึกว่าพี่วินจะเลือกวิธีนี้
ไม่รู้ว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดหรือเปล่า
แต่มันทำคนอ่านเศร้ามากกกกกก T_T
นั่งอ่านในที่อบรม(อย่าเลียนแบบนะค๊าาา)
อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ด้ายยยยยย อกจะระเบิด
ขอบคุณคุณดิวสำหรับเรื่องบีบหัวใจเรื่องนี้
คุณทำให้อิชั้นอินมากกกกก โฮวๆๆๆๆๆๆ
-
สารภาพเลยว่าอ่านสองตอนแรกแล้วก็มาอ่านสามตอนสุดท้าย
เศร้ามากเลยค่ะ รู้สึกว่าตัวเองเปิดนิยายเรื่องไหนก็มีแต่ตอนจบแบบนี้ตลอด
นี่ขนาดแค่สามตอนสุดท้ายยังทำเอาร้องไห้เป็นเผาเต่าซะขนาดนี้ นี่ถ้าหากอ่านตั้งแต่เริ่มจนจบน้ำตาไม่หมดก๊อกเลยเหรอเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ แล้วก็ขอโทษที่ไม่อาจอ่านตั้งแต่ต้นจนจบได้เพราะว่าคงทำใจไม่ได้
ขอบคุณค่ะ
-
ถึงมันจะทำให้เราถึงกับต้อง น้ำตาร่วง แต่มันเป็นนิยายที่ดีนะ แล้วก็ดีที่เป็นแค่นิยาย :mew6:
ขอบคุณมากเลยค่ะ
-
:mew1: