-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
--------------------------------------
สารบัญ #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง
(http://upic.me/i/xz/ubacw5nj.png)
ยกที่ ๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3380857#msg3380857)
ยกที่ ๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3380865#msg3380865)
ยกที่ ๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3380866#msg3380866)
ยกที่ ๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3381028#msg3381028)
ยกที่ ๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3381541#msg3381541)
ยกที่ ๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3382028#msg3382028)
ยกที่ ๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3383296#msg3383296)
ยกที่ ๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3385061#msg3385061)
ยกที่ ๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3432222#msg3432222)
ยกที่ ๑๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3434073#msg3434073)
ยกที่ ๑๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3436800#msg3436800)
ยกที่ ๑๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3439606#msg3439606)
ยกที่ ๑๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3441834#msg3441834)
ยกที่ ๑๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3443537#msg3443537)
ยกที่ ๑๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3445737#msg3445737)
ยกที่ ๑๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3449943#msg3449943)
ยกที่ ๑๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3453375#msg3453375)
ยกที่ ๑๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3456878#msg3456878)
ยกที่ ๑๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3458805#msg3458805)
ยกที่ ๒๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3463331#msg3463331)
ยกที่ ๒๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3472259#msg3472259)
ยกที่ ๒๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3512507#msg3512507)
ยกที่ ๒๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3521148#msg3521148)
ยกที่ ๒๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3521153#msg3521153)
ยกที่ ๒๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3521160#msg3521160)
ยกที่ ๒๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3521242#msg3521242)
ยกที่ ๒๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3521689#msg3521689)
ยกที่ ๒๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3523210#msg3523210)
ยกที่ ๒๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3523211#msg3523211)
ยกที่ ๓๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3524859#msg3524859)
ยกที่ ๓๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3525683#msg3525683)
ยกที่ ๓๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3527481#msg3527481)
ยกที่ ๓๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3529457#msg3529457)
ยกที่ ๓๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3529462#msg3529462)
ยกที่ ๓๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3530510#msg3530510)
*แจ้งข่าวการรวมเล่ม และสเปเชียลค่ะ* (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3530514#msg3530514)
**แจ้งข่าวรูปเล่มเพิ่มเติม** (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3531366#msg3531366)
ยกที่ ๓๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3533661#msg3533661)
ยกที่ ๓๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3536341#msg3536341)
ยกที่ ๓๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3539268#msg3539268)
ยกที่ ๓๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3554609#msg3554609)
ยกที่ ๔๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53797.msg3563749#msg3563749)
ฝากคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้เจค และสกรีมแท็กในทวิตหรือเฟสบุ๊กได้ที่ #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง ค่า
ติดต่อเจคได้ที่
Twitter: @_stargirl666
fanpage: ตั่วเจ้เจค & โซ้ยเจ้ภัค Page (https://goo.gl/pFAH0H) (สำหรับอัพเดตข่าวสารการซื้อขายหนังสือ และข่าวนิยายแบบ Official)
fb: WriterJaq WriterPak Tawee's Sis (https://www.facebook.com/pnovelist)
-----
นิยายเรื่องอื่นๆ ของเจค
ฺB's anatomy ร่างกายนี้หมอขอเป็นเจ้าของ ♥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53775.msg3380257)
รฤกรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62530.0)
-----
เรื่อง 'พยัคฆ์คว่ำกวาง' นี้ เป็นนิยายที่เจคเคยลงที่อื่นจบไปแล้วนะคะ (จนลบไปแล้ว ฮ่า) แล้วก็ตัดสินใจนำเป็นเรื่องที่สองที่เอามาลงเล้าเพราะอยากให้ลองได้อ่านความน่ารักของเสี่ยหานและโซดากัน (เพราะรีไรท์ใหม่ทั้งเรื่องก็จะทยอยลงใหม่ทั้งหมด)
สำหรับการลงเรื่องนี้ครั้งแรกจะลงทีเดียวหลายบทเลยค่ะ
ฝากเพื่อนๆ ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ ^_^
[/color]
-
ยกที่ ๑
“นี่คุณสันติ ผมผัดผ่อนยืดระยะเวลาให้คุณมากกว่าลูกหนี้คนอื่นถึงสองนเดือนครึ่ง คุณเองก็รู้ไม่ใช่หรือ?”
ชายหนุ่มร่างสันทัด อายุยี่สิบเจ็ดปี หน้าตาดีออกไปทางหวานๆ หน่อยกำลังพ่นควันบุหรี่ออกมาทางจมูก เขาเอาขาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อพาดบนโต๊ะด้วยท่าทางวางอำนาจ พูดกับชายหนุ่มแก่คราวพ่อที่ตัวสั่นงันงกด้วยท่าทีติดจะผยอง
หาญศักดิ์ หรือ หาน เคาะหลังมือตัวเองให้ขี้เถ้าของบุหรี่ลงไปกองบนพื้น ชายแก่ยกมือไหว้ปะหลกๆ
“ดะ...ได้โปรดเถอะครับคุณหาน โปรดผัดผ่อนให้ผมอีกสักนิดเถอะครับ ผม...ผมสัญญาว่าดะ...เดือนหน้าผม -- ”
ปังง!!
ชายแก่สะอึกเมื่อผู้เป็นเจ้าหนี้อย่างหาญศักดิ์ตบมือเปล่าลงบนโต๊ะอย่างแรงขัดจังหวะ เขาเปล่งเสียงขัด
“เดือนหน้า?” หาญศักดิ์ทวนเสียงสูงแล้วเอาขาลง “คุณสันติ...คุณจะผัดไปอีกกี่เดือนกี่ชาติกัน ขนาดดอกเบี้ย...” มือข้างที่ไม่ได้คีบบุหรี่และเพิ่งตบโต๊ะชูขึ้นข้างหลังในอากาศ ลูกน้องที่ยืนนบนอบอยู่ด้านหลังรีบนำสมุดสีแดงเล่มหนึ่งมายื่นให้อย่างรู้งาน เขากางมันออกแล้วเปิดพั่บๆ อย่างแรงไปจนถึงหน้าสุดท้าย
“...คุณก็ยังจ่ายไม่ครบ” หาญศักดิ์จิ้มนิ้วกลางปึกๆ ลงบนตัวเลขที่ติดลบบนหน้าสมุดอย่างแรง “ทั้งที่เป็นแค่เงินเล็กน้อย คุณคิดว่าคุณกำลังเล่นกับใคร? ผมมีเมตตาต่อคุณมามากแล้วนะ“
“ท่านครับ...ได้โปรด“ ชายแก่ตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม เหงื่อผุดออกมาเต็มกระหม่อมที่ศีรษะเริ่มล้าน เขามองใบหน้าหวานๆ ที่นิสัยไม่หวานไปกับใบหน้าแม้แต่น้อยแล้วก็หลบสายตาอย่างหวั่นพรึง “กระผม...กระผมไม่มีอะไรจะให้คุณหานแล้ว...ตะ ตอนนี้ผมกำลังจะเริ่มกิจการ...”
“เอาล่ะๆ“ หาญศักดิ์โบกมือขัดอย่างไม่สบอารมณ์ทำเอาสันติหน้าเสีย “ผมไม่อยากจะฟังข้ออ้างล้านแปดของคุณหรอกนะคุณสันติ ไม่ว่าคุณจะพูดจริงหรือโป้ปดมดเท็จก็เถอะ“
ชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ข้างหลังสันติกระชับด้ามปืนที่ซ่อนอยู่ในสูททันที ตอนนี้เพียงแต่รอคำสั่งจากเสี่ยหานหานที่เป็นเจ้านายบอกให้จัดการเท่านั้น
“จะยืดหนี้น่ะมันต้องมีของขัดดอก แต่คุณก็มาแต่ตัวเปล่าตลอด แล้วผมก็ให้“
“...ระ...รถของผม“
“นั่นน่ะมันของค้ำประกัน หรือคุณคิดว่าเจ้าเศษเหล็กตกรุ่นนั่นมันมีค่ามากนักหรือ? ผมใจดีให้คุณเอามาค้ำประกันควบคู่กับดอกเบี้ยก็บุญกะลาหัวคุณแค่ไหนแล้วคุณสันติ“
“...”
สันติได้แต่เงียบกริบ รถคันนั้นเก่าจนตกรุ่น ขับไปไหนก็มีแต่อายขายขี้หน้าเป็นความสัตย์จริงล้วนๆ แต่เขาก็ยังเอามันมาต่อรองกับหาญศักดิ์ ซึ่งตอนนั้นเขากราบกรานขอร้องเด็กคราวลูกคนนี้แทบตาย
“มีแต่ของไร้สาระ“
“...“
“ลูกสาว...“ หาญศักดิ์พ่นควันออกจากจมูกอย่างฉุนเฉียว “...คุณก็ไม่มี“
หาญศักดิ์ทำสีหน้าเบื่อหน่าย ความจริงแล้วภรรยาของสันติเป็นคนสวยมาก แม้จะมีอายุแล้วแต่เค้าลางความงามของเธอก็ยังเตะตาหาญศักดิ์เต็มเป้า แต่เขาไม่มีรสนิยมชื่นชอบหญิงที่ชราภาพถึงปานนั้น... ถ้าสันติมีลูกสาว เขาคงจะนำเธอมาบำรุงบำเรอตัวเองเป็นเมียเก็บ แต่ในเมื่อไม่มี ฉะนั้น สันติผู้ที่กระทำการร้ายแรงทั้งเบี้ยวหนี้ ไม่จ่ายดอกเบี้ย แถมล่าสุดยังพยายามหนีหนี้ สารพัดสารเพ ก็คงต้องจบชะตากรรมลงแค่นี้
“...”
สันติกลืนน้ำลายเมื่อปลายกระบอกปืนเย็นเฉียบสองอันเล็งหาตัวเองจากด้านหลัง ชายชรามองมันผ่านเงาของถ้วยกาแฟที่เย็นชืดเพราะเขาดื่มอะไรไม่ลงตรงหน้า
กริ๊ก...!
เสียงขึ้นนกดังขึ้น เจ้าพ่อหาญศักดิ์ชอบเล่นแบบนี้เสมอ... ปลายกระบอกปืนสองอัน... ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าอันไหนที่จะออกกระสุนยิงเรา
หาญศักดิ์ยกมือข้างที่สูบบุหรี่ขึ้น เตรียมพร้อมที่จะสะบัดข้อมือให้ลูกน้องจัดการให้เรียบร้อย
“ผะ...ผมไม่มีลูกสาว แต่ผมมีลูกชายคนหนึ่งนะครับคุณหาน!!!”
สันติรีบตะโกนออกมาอย่างร้อนรนเพื่อยื้อชีวิต เพียงเสี้ยววินาที หาญศักดิ์ลดมือลงอย่างฉงน ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างโกรธจัด
“ลูกชายรึ?”
น้ำเสียงนั้นอันตราย เขารู้อยู่แล้วว่าสันติมีลูกชายหนึ่งคน แต่เขาไม่เคยสนใจ แล้วตอนนี้สันติคิดว่ากำลังเล่นบ้าอะไรกับเขาอยู่ จะให้เขาเอาลูกชายของตัวเองมาเป็นกระสอบทรายซ้อมมวยหรืออย่างไร
“คะ...คุณหานอย่าเพิ่งโกรธผมนะครับ ดะ...ดะ...ดูรูปเขาก่อนนะครับท่าน“
สันติที่มือสั่นรีบล้วงรูปลูกชายตัวเองในชุดมัธยมปลายออกมา ลูกน้องต่างพากันกลั้นใจเมื่อคิดว่าชายแก่คนนี้ช่างล้ำเส้นได้อย่างไม่เหมาะสม มือที่ปูดโปนไปด้วยเส้นเลือดยื่นมันออกไปวางไว้ตรงหน้าของหาญศักดิ์ทั้งที่สั่นงันงก
ดวงตาของเจ้าพ่อเงินกู้เหล่มองรูปนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ เขาจะสั่งให้ลูกน้องทรมานสันติก่อนฆ่าเสียโทษฐานที่ทำเขาเสียเวลาบ้าๆ
แต่แล้ว...
รูปเด็กหนุ่มในชุดมัธยมปลายที่ส่งรอยยิ้มมีเสน่ห์อย่างเป็นธรรมชาติเข้ากล้องกลับเตะตาหาญศักดิ์อย่างจัง โครงหน้าที่ดูก็รู้ว่าได้เผ่าพันธุ์ชั้นดีมาจากฝั่งแม่ปรากฎอยู่ทุกส่วนบนใบหน้า สายตาและรอยยิ้มของเด็กหนุ่มคนนี้ยั่วเย้าหาญศักดิ์ให้อยากเข้าไปลิ้มลองอย่างคาดไม่ถึง เจ้าพ่อเงินกู้ถึงกับดับบุหรี่ในมือ เขาหยิบรูปนั้นขึ้นมาพิจารณาอย่างสนใจ
มีเสน่ห์... มีเสน่ห์จนอยากจะทำความรู้จักกันเลยทีเดียว
สันติแทบจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นหาญศักดิ์คลี่ยิ้มพึงใจ
“เอาล่ะคุณสันติ...” เสียงของชายหนุ่มเอ่ย “ผมตกลงจะรับข้อเสนอของคุณ“
“เอ่อ ข้อเสนอ?” ชายชราขมวดคิ้ว เขายังไม่ทันพูดอะไรเลย
“ก็คุณจะให้เขามาขัดดอกไม่ใช่หรือ?”
“ปะ เปล่านะครับท่าน! คะ คือ!” สันติตกใจรุนแรง เขาไม่ได้คาดการณ์ไว้อย่างนี้ “คือลูกชายของผมเป็นเด็กฉลาด ผมคิดว่าเขาน่าจะมาช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ คุณหาญศักดิ์ได้ ตะ แต่เขาไม่ได้เป็น...”
สันติจำต้องหุบปากเมื่อเห็นสายตาเฉียบขาดบนใบหน้าที่มีรอยยิ้มเพชรฆาตของเจ้าพ่อเงินกู้
“อะไร...? คุณจะบอกว่าผมเป็นเกย์หนุ่ม เป็นเสือไบฯ แต่ลูกชายของคุณนั้นไม่ใช่...อย่างนั้นหรือคุณสันติ?“
“ปะ...เปล่าครับ ผมทราบว่าคุณหานไม่ได้เบี่ยงเบนทางเพศ“ สันติหายใจไม่ทั่วท้อง หาญศักดิ์กรีดยิ้ม
“งั้นก็ดี“ หาญศักดิ์มองนาฬิกาบนกำแพง เขามันคนใจร้อนอยู่แล้ว “วันนี้ผมจะให้คนไปรับ...น้องคนนี้ที่โรงเรียน“ หาญศักดิ์ตัดสินใจเรียกเด็กหนุ่มว่าน้องเมื่อไม่รู้ชื่อ “แล้วจากนั้นให้มาอยู่กับผม อย่างน้อยก็จนกว่าคุณจะใช้หนี้ผมหมด“
สันติพูดไม่ออก เขากำลังใส่พานถวายลูกคนเดียวของตัวเองให้พยัคฆ์ร้ายตัวเอ้ โซดาเองแม้จะเป็นผู้ชายที่นิ่มนวลสุภาพมารยาทดีแต่ก็ไม่ใช่เกย์จริงๆ จะบริการบำเรอหาญศักดิ์อย่างไรเขาคิดภาพไม่ออก ที่จริง...เขาไม่อยากคิดภาพนั้นด้วยซ้ำ ลูกชายของเขาต้องตรอมใจตายแน่ แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเลย เขารู้ว่าลูกชายคนเดียวคงยินยอมจะใช้ตัวช่วยขัดดอกให้กับบิดาสุดที่รัก แต่เขาไม่ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น เขาไม่อยากทำร้ายลูก
แม้ว่าหาญศักดิ์จะบอกว่าตัวเองไม่ใช่เสือไบฯ แต่เขารู้ดีว่าลูกชายตัวเองมีเสน่ห์กับทุกเพศทุกวัย ตอนนี้สันติจึงเหมือนน้ำท่วมปาก
“ถะ...ถ้าอย่างนั้น ผมขอให้แกมาอยู่กับคุณหานพรุ่งนี้แทนได้ไหมครับ อย่างน้อยให้ผมกับเมียได้ล่ำลาแกก่อน“
หาญศักดิ์หรี่ตามองสันติที่บังอาจยื่นข้อเสนอมาต่อรองอีก สันติรู้สึกตัวลีบเล็กลงจนเหลือขนาดเท่าเมล็ดถั่วเขียว ชายชราตัวสั่นสะท้าน
“คุณคิดจะหนีงั้นสินะ“
“ปะ เปล่านะครับท่าน!! ผมทราบดีว่าอิทธิพลของคุณหานกว้างใหญ่!!”
สันติแทบจะเสียงหลงเมื่อถูกอ่านใจได้ หาญศักดิ์คลี่ยิ้มอันตรายอีกครั้ง
“งั้นก็ไม่ต้องเสียเวลา ผมจะให้ลูกน้องไปรับน้องเขาวันนี้ ดูจากเครื่องแบบและตัวย่อ... โรงเรียนมัธยมฯ เหมศักดิ์สินะ เรียนเก่งดีนี่“ ประโยคหลังหาญศักดิ์พึมพำกับตัวเอง “เอาล่ะ ไม่มีข้อต่อรอง ถ้าคุณยังอยากกลับไปแบบมีลมหายใจให้เมียคนสวยเห็นหน้าละก็... เราจะจบบทสนทนาแค่นี้“
“...”
“ผมจะอนุญาตให้คุณโทรศัพท์บอกลูกตัวเอง ครั้งเดียวต่อหน้าผม“ หาญศักดิ์ยกนิ้วชี้ขึ้น “ว่าต่อไปนี้เขาต้องมาอยู่กับผม แล้วถ้าคุณอยากจะช่วยจริงๆ ล่ะก็ ช่วยเก็บกระเป๋าให้น้องเขาคงเป็นหนทางที่ดีที่สุด“ ใบหน้าหล่อหวานแบบนำสมัยฉีกยิ้มที่ทำให้สันติหนาวจับขั้วหัวใจ “แล้วผมจะให้ลูกน้องไปเอา นั่นแหละสิ่งที่ดีที่สุดที่คุณจะทำได้“
“...”
“เอามือถือคืนให้คุณสันติซิ!”
หาญศักดิ์ออกคำสั่ง ลูกน้องคนที่ยึดมือถือของชายมีอายุไปนำมือถือมาคืนให้เจ้าของทันที
“ครั้งเดียวนะคุณสันติ ต่อหน้าผม“
หาญศักดิ์ย้ำอย่างเฉียบขาด ผู้เป็นพ่อจึงได้แต่กลืนน้ำลายแล้วโทรศัพท์บอกลูกชายตัวเองอย่างรวบรัด และเมื่อวางสาย เขาก็เห็นรอยยิ้มเย็นๆ ที่แสดงถึงความพึงใจของเจ้าพ่อเงินกู้
หาญศักดิ์สั่งให้ลูกน้องยึดมือถือของสันติไว้เหมือนเดิม
“เอาล่ะ วันนี้คุณกลับไปได้แล้ว ผมจะให้ลูกน้องไปส่ง“
“ครับท่าน...”
สันติเดินตัวเกร็งค่อยๆ ก้าวเท้าจะออกไปจากห้องที่จะมืดก็ไม่เชิง จะอับก็ไม่ใช่ที่แสนน่ากลัวแห่งนี้อย่างหนักอึ้งไปทั้งตัว
“อ้อ!”
เสียงของพยัคฆ์หนุ่มทำให้ฝีเท้าของสันติหยุดกึก
“ลูกชายคุณชื่ออะไรนะ ผมยังไม่ได้ถามเลย“
“ชื่อศาสดา...ชื่อเล่นโซดา...ครับคุณหาน“
พยัคฆ์หนุ่มคลี่ยิ้มพึงใจ มองรูปลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของสันติที่ตัวเองยึดไว้ในมือด้วยสายตาสนใจที่ปิดไม่มิด
“โซดาเหรอ... ชื่อน่ารักซะด้วยสิ...”
“เรียบร้อยแล้วครับเสี่ย“
“ดี จะไปไหนก็ไปได้แล้ว อั๊วต้องการพื้นที่ส่วนตัว“
เจ้าพ่อเงินกู้ที่เพิ่งเสร็จสิ้นจากการออกกำลังกายในยิมส่วนตัวในคฤหาสน์เพื่อเสริมสร้างมัดกล้ามและความแข็งแรงในร่างกายมองร่างกายเปลือยท่อนบนของตัวเองอย่างพึงพอใจในกระจก แม้เขาจะไม่ได้มีรูปร่างสูงโปร่งเหมือนชายสมัยใหม่ แต่เขาก็มีร่างสันทัดที่น่ามองทีเดียว และวันนี้เขาก็มาออกกำลังกายเพื่อเน้นรูปกล้ามเนื้อ...ก่อนจะกลับไปจัดการกับของเล่นใหม่ที่ห้องนอนซึ่งลูกน้องมาบอกแล้วว่าได้นำตัวมาให้เขาอย่างเรียบร้อยแล้ว
เขาก็อยากให้เด็กมันเร้าใจหน่อย... ในเมื่อหน้าตาดีขนาดนั้น จะมีอะไรกับคนหน้าตาเหลาเย่หุ่นดูไม่ได้มันก็แย่ไปหน่อยจริงไหมละ
เสียเชิงชายกันหมด
หาญศักดิ์ซับคว้าผ้าขนหนูผืนสะอาดมาซับเหงื่อบนใบหน้า เขาไม่อยากอาบน้ำ...แม้มันจะสดชื่นแต่มันลดกลิ่นฮอร์โมนของร่างกายคนไปด้วย ชายร่างสันทัดเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง...ความพึงพอใจอาบไล้ไปทั่วร่างเมื่อเห็นร่างโปร่งของศาสดานั่งคอยเขาอยู่บนเตียง
หาญศักดิ์ทิ้งตัวลงบนเตียงฝั่งเดียวกันแล้วมองใบหน้าของเด็กหนุ่มหน้าตาดีเปี่ยมเสน่ห์ โซดาเม้มปาก มีท่าทางอึกอักเล็กน้อย หากแต่นั่นก็ไม่อาจลดเสน่ห์ในตัวของคนๆ นี้ได้เลย
“กลัวเหรอ พ่อบอกน้องแล้วใช่ไหมว่าต่อไปนี้ต้องมาอยู่กับพี่“
“ครับ...”
โซดาพยักหน้าแล้วจ้องหาญศักดิ์ด้วยสายตาแน่วแน่ หาญศักดิ์เลิกคิ้ว ประทับใจกับท่าทางแข็งแกร่งนี่ไม่ยอก ปกติทุกคนมักจะกลัวเขาจนตัวสั่นไปหมด
“ถ้าอย่างนั้นก็บริการพี่ดีๆ...แล้วมันจะเป็นผลดีต่อครอบครัวเรา เข้าใจไหม?”
หาญศักดิ์ส่งสายตากรุ้มกริ่ม รู้สึกมีอารมณ์เมื่อเห็นท่าทีสงบนิ่งแต่ก็เก้ๆ กังๆ ไปด้วยของเด็กหนุ่ม มันเย้ายวนอารมณ์กำหนัดเขาไม่ยาก
เขาชอบนักล่ะพวกน่าค้นหาแบบนี้...
“มานั่งนี่...”
หาญศักดิ์ตบฟูกเตียงข้างๆ ตัวเอง โซดายังคงนิ่ง แต่หาญศักดิ์ก็ไม่ได้โกรธอะไร
“มานั่งนี่สิ...“
เขาตบฟูกเตียงเบาๆ อีกครั้ง และครั้งนี้โซดาก็ขยับตัวมานั่งข้างๆ เขาจนได้ หาญศักดิ์เลื่อนมือไปกุมมือของโซดาที่มีขนาดพอๆ กัน
“หึ นิ่งเชียวนะ กลัวเหรอ“
“เปล่าครับ...”
“ท่าทางสวนทางกับคำพูดอยู่นะ“ หาญศักดิ์หัวเราะในลำคอ เพราะโซดานิ่งมาก แม้จะไม่ได้ตัวแข็ง แต่ก็นิ่งมากจริงๆ “ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ไม่ใช่คนน่ากลัวขนาดนั้น เรื่องบนเตียงน่ะ“
โซดาแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากขณะไล่สายตาสำรวจใบหน้าและหุ่นมีเสน่ห์ของคนตรงหน้า ถึงจะเตี้ยกว่าเขาแต่ก็ถือว่ารูปร่างดีอยู่ ก่อนจะเลื่อนสายตามาจับจ้องใบหน้าหล่อแบบหวานๆ แน่นิ่งอีกครั้ง
...ท่าทางนั้นมันยั่วกันชัดๆ หาญศักดิ์ออกแรงดึงมือโซดาให้เข้ามาหาตัว ก่อนจะประกบจูบอย่างร้อนแรง เขาบอกให้แม่บ้านไม่ต้องเตรียมน้ำให้โซดาอาบจนกว่าเขาจะเรียกให้ไปเตรียมน้ำ
เพราะชุดนักเรียนมันก็เร้าใจอยู่ และเขาก็ไม่ได้ถอดมันมานานแล้ว...
มือของหาญศักดิ์ถอดเสื้อสูทและเนกไทของชุดนักเรียนออกไป ตามด้วยค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ต เพราะเป็นเครื่องแบบนักเรียนของโรงเรียนเอกชนชื่อดังจึงมีหลายชั้นมากกว่าปกติ โซดาหอบหายใจแม้จะยังนิ่งเงียบ หาญศักดิ์รู้สึกฮึกเหิม เขาต้องทำให้เด็กนี่มีอารมณ์ร่วมด้วยให้ได้ อะไรที่มันยากๆ นี่สนุกนักล่ะ ถ้าไม่อย่างนั้นอย่ามาเรียกเขาว่าหาญศักดิ์อีกเลย
โซดาถูกหาญศักดิ์บดจูบและจับขย้ำไปตามเนื้อหนังนอกร่มผ้า เสียงของเจ้าพ่อเงินกู้กระซิบ
“โซดา...เคยมีอะไรกับผู้ชายรึเปล่า“
โซดาพยักหน้า “เคยครับ...”
หาญศักดิ์เลิกคิ้ว ถ้าอย่างนั้นแปลว่าลีลาเขามันไม่ถึงใจหรืออย่างไรถึงได้ยังนิ่งแบบนี้ จะเรียกว่าแข็งทื่อไร้อารมณ์ไหมมันก็ไม่ใช่ แต่มันเป็นอารมณ์ในแบบที่คู่นอนของผู้ชายร้อนแรงอย่างเขาไม่เคยเป็น ทั้งการแสดงออกต่างๆ นานา เหมือนมันผิดที่ผิดทางไปหมด
“แต่พี่ไม่เคยหรอก...ดีใจไหม เราเป็นคนแรกเลยนะ”
หาญศักดิ์เริ่มสานต่ออารมณ์ของตัวเองอีกครั้ง บดเบียดร่างเข้ากับร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงกว้าง เขารู้สึกมีอารมณ์เต็มที่
ฟึ่บ!
ในที่สุดเด็กหนุ่มก็หอบกระชั้นอย่างหนัก แก่นกายของโซดาโป่งพอง เขาพลิกขึ้นคร่อมทับร่างของเจ้าพ่อเงินกู้ที่ยกยิ้มเหมือนได้รับชัยชนะ มือของโซดาแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองแล้วเหวี่ยงออกไปข้างๆ สายตาที่ใช้มองมาร้อนแรงจนปลุกเร้าหาญศักดิ์ได้ชะงัดนัก โซดาถอดกางเกงของหาญศักดิ์ออกอย่างรวดเร็วด้วยพละกำลังจนอีกฝ่ายล่อนจ้อน หาญศักดิ์รู้สึกมีอารมณ์รุนแรงเมื่อถูกรุกเร้ากลับอย่างไม่คาดฝัน ก่อนโซดาจะถอดเสื้อผ้าตัวเองจนเปลือยเปล่าบ้าง หาญศักดิ์ไล่สายตามองร่างของคนที่คร่อมเขาอยู่ นึกวาดภาพร่างโปร่งนี้เต้นระบำบนร่างตัวเองแล้วร้องครางชื่อของเขาไม่ขาดปาก
เด็กหนุ่มจับต้นขาหนั่นแน่นของหาญศักดิ์อ้าออกกว้าง ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปตรงกลาง หาญศักดิ์เริ่มตกใจเมื่อโซดาแข็งแรงกว่าที่เขาคิดไว้มาก เด็กหนุ่มร่างสูงล็อกขาของเจ้าพ่อเงินกู้เอาไว้ด้วยกำลังที่ทำให้หาญศักดิ์ดิ้นหรือสู้ไม่ได้เลย
โซดาคลี่ยิ้มกว้าง
“แต่พอดีผมลืมบอกพี่...ว่าผมเป็นฝ่ายรุกน่ะครับ“
“ไอ้เหี้ย!! มึง ไอ้ฉิบหาย!!!! ออกไปเดี๋ยวนี้ ...อ๊าาาาาา!!!!”
TBC
จบไปแล้วกันค่ะกับบทแรก 5555555 คดีพลิก พลิกแรงมากกกก ขอหัวเราะขำเสี่ย
ชอบก็อย่าลืมคอมเมนต์เป็นกำลังใจ ติดแท็กได้ที่ #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง นะคะ
ขอบคุณค่า
[/color]
-
ยกที่ ๒
You lookin' just a little too hard at me
Standin' just a little too close to me
You sayin' not quite enough to me
You sippin' just a little too slow for me
No doubt you're playin' real cool homey
Got me thinkin' what is it you do for me
Trippin' (trippin') a little more than I should be
So let yourself go and get right with me!
[พี่มองผมเขม็งไปแล้วนะ
ยืนก็ใกล้ผมเกินไปแล้วด้วย
สิ่งที่พี่พูดน่ะผมไม่สะทกสะท้านหรอก
เพราะแค่จิบเหล้า ผมว่าพี่ยังจิบช้าไปหน่อยเลย
ไม่ต้องสงสัย พี่กำลังทำเป็นแอ๊คเท่
ทำให้ผมคิดว่าพี่น่ะมาดแมนเสียเต็มประดา
อื้ม...ความจริงผมก็แอบหวั่นไหวอยู่นะ
ถ้าอย่างนั้น ผมว่าเราไปทำให้มันถูกต้องกันดีกว่า :) ]
I'm about to sign you up
We can get right before the night is up
We can get right, get right
We can get right, get right
We can get right
I'm about to fill your cup
We can get right before the night is up
We can get right, get right, tonight
We can get right
[ผมกับพี่เรามีสัญญากันแล้วนะ
เราจะทำให้มันถูกต้องจนกว่าคืนนี้จะจบ
เราจะสนุกให้มันถูกต้อง เราจะสนุกกันให้มันถูกวิธี :)
ผมกำลังจะเติมเต็มพี่แล้วนะ
บอกแล้วไงว่าเราจะทำให้มันถูกต้องจนกว่าจะเช้า
เราจะสนุกให้มันถูกต้อง เราจะสนุกกันให้มันถูกวิธี :) ]
(GET RIGHT – Jenifer Lopez : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
ฝันร้าย... นี่มันฝันร้ายชัดๆ
เจ้าพ่อเงินกู้ตัวสั่นระริกเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบใคร เขากำลังคลุมโปงตัวเองอยู่ในผ้าห่มสีขาว ชายหนุ่มมองรอยเลือดเป็นดวงบนผ้าปูอย่างไม่เชื่อสายตา ...เลือดบริสุทธิ์...เขาอยากจะหยิบปืนในลิ้นชักหัวเตียงมาฆ่าตัวตายเสียเดี๋ยวนี่
มันเป็นต้องเป็นแค่ความฝันแน่ๆ!
“พี่จะร้องไห้กระซิกๆ อยู่ตรงนั้นอีกนานไหมครับ?”
เสียงของเด็กหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาล้วงกระเป๋ากางเกงพิงกำแพงถาม หาญศักดิ์นิ่งไปในทันที ก่อนจะใช้มือที่สั่นเทาค่อยๆ เปิดผ้าห่มที่คลุมร่างตัวเองออกช้าๆ
ศาสดาที่มีผมสีดำสนิทแล้วปัดหน้าม้าลงเมื่อวาน บัดนี้แสกกลางผมออกมาอย่างกับทรงผมของตัวละครเดรโก มัลฟอยในภาพยนตร์แฮร์รี่ พอตเตอร์ มันเผยให้เห็นสันกรามเฉียบคมชัดแจ๋ว แถมยังใส่ชุดที่มาดแมนเต็มที่ราวประกาศศักดา หน็อย...ไอ้ท่าติ๋มๆ เมื่อวานที่แท้ก็หลอกให้เขาต้องเสียรู้ให้มัน ตอนนี้หาญศักดิ์รู้สึกทั้งอายทั้งแค้นจนแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือด เขาลุกขึ้นจากเตียงพรวด ก่อนจะต้องร้องลั่น แล้วลงไปแอ้งแม้งอีกครั้งเมื่อเจ็บช่องทางด้านหลังรุนแรง
“ใจเย็นๆ สิครับพี่” มุมปากของโซดากระตุกยิ้มหล่อเหลาร้ายกาจ “ครั้งแรก...มันก็เจ็บแบบนี้แหละ”
“มึงมันเหี้ย!! มึงทำแบบนี้กับกูได้ยังไง!” หาญศักดิ์แผดร้อง ศักดิ์ศรีที่เคยมีอยู่ถูกทำลายไม่หลงเหลือกลายเป็นเศษฝุ่นผง ชีวิตยี่สิบเจ็ดปีของเขา...ย่อยยับไม่มีชิ้นดี มันเจ็บแค้นเกินอธิบายเป็นคำพูด แล้วเขาจะมีหน้าไปไหว้หลุมศพบรรพบุรุษได้อย่างไร แม้แต่หน้าลูกน้อง...ตอนนี้เขาก็ยังไม่กล้ามองหน้าพวกมันสักคน
เขาเสียประตูหลัง!!
“นี่ผมเอาตัวมาขัดดอกให้พี่นะครับ” โซดาแสร้งทำสีหน้าใสซื่อ “ผมทำอะไรผิดหรือ?”
“มึง!!”
หาญศักดิ์เลือดขึ้นหน้ากระโจนขึ้นเข้าขยุ้มคอเสื้อโซดา เจ้าพ่อเงินกู้คว้ามือข้างหนึ่งไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ไม่ไกลหวังจะหยิบปืนออกมายิงเด็กหนุ่มทิ้งเสีย
แต่แล้ว...
“โอ้กกก!!”
โซดากลับพลิกตัวดัดแขนของคนที่มุ่งร้ายเข้ามาอย่างง่ายดาย เขาเปลี่ยนท่าใช้พละกำลังจนหาญศักดิ์ตกลงไปอยู่ใต้ร่างของตัวเอง ใบหน้าของหาญศักดิ์ขนานเป็นแนวเดียวกับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้โดยมีโซดาล็อกแขนแล้วจิกศีรษะเขาอยู่ด้านหลัง ชายหนุ่มคำรามอย่างโกรธแค้น
“มึง...ไอ้เด็กเปรต ไอ้สัตว์นรก!!”
ผัวะ!!!
ทันทีทันใดเด็กหนุ่มโขกศีรษะของเจ้าพ่อเงินกู้ลงกับหัวเตียงไม้อย่างแรงจนหาญศักดิ์มึน โซดายิ้มในหน้า หากแต่เสียงที่พูดออกมากลับเย็นเยียบ
“พูดกับผัวดีๆ สิครับ...ทำไมพูดไม่เพราะเลย”
หาญศักดิ์โกรธอย่างแรงกล้าจนหน้าขึ้นสีจัด...โกรธเสียจนหูอื้อตาลายหน้ามืด มันทั้งโกรธทั้งแค้นเกินอธิบายเป็นคำพูด เกิดมาทั้งชีวิตเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะถูกหยามศักดิ์ศรีได้ขนาดนี้
“ไอ้เวรตะไล! มึงมันผีห่าส่งมาเกิด!!”
ผัวะ!! ผัวะ!!!
หาญศักดิ์ถูกโซดาซัดหน้าผากเข้ากับหัวเตียงจนเห็นดาวลอยเป็นร้อยดวง
“มึง...มึงตายแน่ อย่าให้กูหลุดออกไปได้นะ!! อั้กก!!!”
เจ้าพ่อเงินกู้ร้องลั่นเมื่อถูกโซดาจับให้หันหน้าเข้าหาเจ้าตัวในชั่วเสี้ยววินาทีเหมือนเขาเป็นแค่สำลีเบาๆ แล้วอัดเข่าขึ้นกระแทกตรงช่องท้องบริเวณลิ้นปี่ทันควัน ก่อนจะบดขยี้ๆ จนเขาหน้าเขียว
“ว้า ต้องให้เลี้ยงด้วยลำแข้งหรือนี่ เมียคนนี้”
“อั้กกกก อึก...!!”
“พอดีผมลืมบอกพี่อีกอย่าง...ว่าผมเรียนมวยไทยมาตั้งแต่เด็กเลยน่ะครับ” โซดาพูดนิ่งๆ มีรอยยิ้มเจือในน้ำเสียง “ท่านี้ เขาเรียกว่าท่าภูผาสะท้านครับพี่”
“ฮึก...อ่อก!”
หาญศักดิ์หน้าเขียวหน้าแดงเมื่อถูกเข่าอัดใส่ระยะประชิดย้ำๆ ดังปั่กๆๆ จนมองทุกอย่างมืดไปหมด มือเด็กหนุ่มหนักชนิดที่เขาสู้ไม่ได้สักนิด โซดาหยิบปืนในลิ้นชักออกมา ก่อนจะซัดด้ามปืนเข้าใส่เต็มท้ายทอยเจ้าพ่อเงินกู้อย่างไม่ปรานีปราศัย
ผัวะ!
...แล้วขึ้นนก
กริ๊ก...!
หาญศักดิ์ทั้งเจ็บทั้งช็อก
“ฟังชัดๆ นะครับเมียของผัว” โซดาพูดสบายๆ เล็งปืนไปที่กลางศีรษะของเจ้าพ่อเงินกู้ เสียงที่เอ่ยจะฟังดูหวานก็ใช่ ฟังดูเยียบเย็นน่าขนลุกไหมก็ใช่เช่นกัน... “พี่ไม่มีวันทำอะไรผมได้หรอก ผมไม่ใช่พวกเหลวเป๋วไม่สู้คนแบบพ่อ ถ้าเกิดพี่ยังไม่เลิกคิดที่จะฆ่าผมล่ะก็ ผมบอกได้เลยว่าวินาทีที่พี่จะฆ่าผมได้ ผมเอาชีวิตพี่ไปก่อนแน่”
“...”
“จะอยู่เป็นเมียผมดีๆ แล้วมีชีวิตข้างนอกเป็นเสี่ยใหญ่เจ้าพ่อเงินกู้เหมือนที่ผ่านมาต่อไปเรื่อยๆ หรือจะหาทางกำจัดผมในวันนี้ จนสุดท้ายผมก็เป่ากระบาลพี่ดับแม่งตั้งแต่ตอนนี้ ...เลือกเอาเอง”
“...”
หาญศักดิ์กลืนน้ำลาย ไอ้เด็กนี่ไม่ใช่ธรรมดา...ในฐานะคนที่คลุกคลีอยู่ในวงการสีเทาไปจนถึงดำแบบเขา รับรู้ได้ไม่ยากว่าคนไหนของจริง และใช่...ศาสดาเป็นของจริง ไม่ได้มีความเป็นสันติตกทอดมาสู้เด็กหนุ่มแม้แต่น้อย นอกเหนือไปจากนั้น เขาก็ยังรู้ดีว่าด้วยพละกำลังและทักษะการต่อสู้ เขาเป็นรองโซดาอยู่หลายขุมหลายเท่าตัว
“ถ้ารับข้อเสนอแล้วพี่ก็ยกมือขึ้นข้างหัวทั้งสองมือ แล้วผมจะเก็บปืน ถ้าไม่อย่างนั้น ก็บอกลาชีวิตน้อยๆ ได้เลยครับเสี่ย” เสียงทุ้มต่ำลั่นวาจา
หาญศักดิ์ฝืนจิตใจเป็นอย่างมาก แต่สุดท้ายก็แบมือออกแล้วทำตามที่เด็กหนุ่มพูด โซดายัดปืนลงไปในลิ้นชักเหมือนเดิม ตอนนี้ทั้งคู่ประจันหน้ากันแบบไร้อาวุธอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่ โดยที่เจ้าพ่อเงินกู้ยังคงตัวเปลือยเปล่า...
“แล้วถ้ามึง...เอ้ย...แก...เอ๊ย น้อง” หาญศักดิ์รู้สึกกระดากปากสิ้นดี ในใจเขาอยากจะวิ่งเข้าไปเตะโซดาให้กระดูกหักเป็นสองท่อน
“พูดมึงกูได้ครับ อย่าด่ากันหยาบคายพอ”
“เออ แล้วถ้ากูไม่รับข้อเสนอของมึงล่ะ?” หาญศักดิ์พูดด้วยสีหน้าขมขื่นเหลือแสน “กูปล่อยให้มึงกลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่ ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้หมดเสีย ต่อไปนี้พวกมึงจะทำไรก็ทำ... กูจะรอพ่อมึงผ่อนหนี้ให้หมด แค่นั้นพอ แบบนี้โอเคไหม?”
โซดาที่เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วยิ้มอยู่กระดกคิ้วขวาสองจึ้ก “ไม่ได้หรอกครับ พี่ทำสัญญาแลกเปลี่ยนตัวผมกับพ่อแล้วนี่ มีเอกสารเป็นลายลักษณ์อักษรว่าจะเอาตัวผมมาขัดดอก ผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพี่จะไม่ฟ้องบ้านผม ทุกวันนี้เราก็จนกันจะตายห่าอยู่แล้วเพราะหนี้ของพ่อ”
หาญศักดิ์อยากจะเหวี่ยงโซดาให้ตกระเบียงตายเหลือเกิน แต่เกรงว่าเขานั่นแหละที่จะกลายเป็นคนที่ตายเอง
เกลียดจริงๆ ไอ้พวกรู้มากน่ารำคาญ
ยิ่งเป็นมึง กูยิ่งเกลียด!
“งั้นกูจะยกเลิกสัญญานั่น มึงได้ยินไหม!!?”
“แต่เมื่อคืนผมตั้งกล้องวีดีโอไว้ด้วยนะครับ”
โซดาที่ยังคงมียิ้มเดิมบนใบหน้าล้วงเอากล้องวีดีโอออกมาจากหลังโทรทัศน์จอแบนเครื่องใหญ่ ซึ่งเป็นจุดที่ทำให้เห็นเตียงกว้างชัดถนัดตา เด็กหนุ่มเปิดโทรทัศน์ กล้องวีดีโอถูกต่อเชื่อมเอาไว้กับโทรทัศน์อยู่แล้วตั้งแต่เช้า ภาพและเสียงที่ชัดเจนขนาด Full HD เริ่มเล่นบนหน้าจอขนาดยักษ์ เสียงว่าชัดมากแล้ว แต่ภาพที่เขาถูกไอ้เด็กนี่ขึ้นขี่ขึ้นคร่อมกระแทกกระทั้นจับทำเมียกลับชัดกว่า มิหนำซ้ำยังเห็นหน้าของทั้งคู่ชัดเจน หาญศักดิ์มีสีหน้าเหมือนเห็นผีหลอกกลางวันแสกๆ ชายหนุ่มขาสั่น ตาเบิกโพลง มุมปากตกห้อย
“พี่จะทำยังไงก็แล้วแต่พี่เลยครับ” โซดาที่ยืนอยู่ข้างจอโทรทัศน์เอามือประสานกุมเป้าอย่างเคารพนบนอบแล้วเอ่ยเสียงเคร่งขรึม “พี่จะปล่อยผมกลับไปก็ได้นะครับ ผมจะเอาความทรงจำระหว่างเราไปด้วย อ้อ...แล้วเมื่อเช้าผมก็อัพมันลงยูทูปกับเฟสบุ๊กเรียบร้อยแล้วครับ แต่ตอนนี้ผมตั้งค่าเป็นส่วนตัวอยู่ วันไหนถ้าเกิดผมคิดถึงพี่มากๆ หรือนึกครึ้มอกครึ้มใจผมจะเปลี่ยนมันเป็นแบบสาธารณะ ผมไม่มายด์หรอกครับที่จะได้เป็นพระเอกหนังโป๊ นางเอกก็เด็ดสะระตี่ซะขนาดนั้น”
“มึง... มึง...”
หาญศักดิ์ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง มือที่ชี้ไปยังโซดาสั่นระริก
“ผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพี่จะไม่หาทางเล่นงานพ่อผมอีก ทุกวันนี้พ่อมีชีวิตอยู่อย่างหวาดระแวงมากพอแล้วเพราะพี่” โซดาก้าวเข้ามาประชิดร่างหาญศักดิ์อย่างรวดเร็ว เจ้าพ่อเงินกู้รีบถอยหนีอย่างหวาดผวา เขามองโซดาเหมือนอีกฝ่ายเป็นซาตานร้าย “เพราะที่ผ่านมาพี่มันทำแต่เรื่องชั่วๆ” เด็กหนุ่มจ่อใบหน้าหล่อคมของตัวเองแทบติดกับใบหน้าหล่อหวานของหาญศักดิ์ “ทำให้ครอบครัวที่มีความสุขเขาต้องมีปัญหาไม่จบไม่สิ้น”
ใบหน้าคมคายคลี่ยิ้มร้ายกาจ
“คิดซะว่าผมเป็นเวรกรรม ติดจรวดก็แล้วกันนะครับ”
“...”
“เมีย...”
เด็กหนุ่มเอียงศีรษะ ดูหล่อบาดอารมณ์ราวพระเอกระดับแนวหน้าของประเทศ...
“...รัก”
“...”
แต่ขอโทษ! กูเป็นผู้ชาย! กูเป็นคนแมน!
แล้วมึงก็ไม่ใช่พระเอกโซดา มึงมันผีห่า!!
-
ยกที่ ๓
There's only two types of guys out there,
Ones that can hang with me,
and ones that are scared
[บนโลกนี้มันก็มีคนอยู่แค่สองพวกเท่านั้นแหละ
พวกที่ยอมให้ผมเล่นด้วย...
กับพวกที่กลัวผม :) ]
(Circus – Britney Spears : แปลเพลงเป็นเวอร์ชันศาสดาในเรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง โดยเจค)
::: METAL TERMINAL :::
หาญศักดิ์เข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายในห้องน้ำบ้าง เข้าไปนานเป็นครึ่งค่อนวันจนโซดาคิดว่าอีกฝ่ายคงพยายามจะจมน้ำตายในอ่างจากุซซี่ แล้วในที่สุด เจ้าพ่อเงินกู้ก็โผเผออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าของชายหนุ่มบิดเบี้ยว ยังคงเจ็บปวดและเจ็บแค้นมหาศาล ดูก็รู้ว่ายังทำใจไม่ได้ที่ต้องถูกทะลวงประตูหลังเสียขนาดนั้น...
“พี่นั่งเลยครับ” โซดาพยัพเพยิดไปยังเก้าอี้ตัวตรงข้าม ตอนนี้เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้อีกฝั่งของโต๊ะกลมตัวเล็ก ก็ตั้งอยู่ในห้องนอนหรูหราของเสี่ยเขานั่นแหละ เด็กหนุ่มเลื่อนจานอาหารไปยังตรงหน้าเจ้าของห้อง “กินข้าวก่อนไหม เมื่อคืน...พี่คงเพลียน่าดูเหมือนกัน”
หาญศักดิ์ตัวกระตุก ชาไปทั้งหน้า แต่ก็ยอมนั่งลงรับประทานชุดอาหารเช้าที่บัดนี้เย็นชืดเพราะเวลาล่วงเลยมาเที่ยงนิดๆ แล้วแต่โดยดี โซดาเลื่อนถ้วยบางอย่างมาให้หาญศักดิ์อีก
“คุณป้าแม่บ้านเอายานี่ให้ผม ผมอ่านสรรพคุณมันดูแล้ว แล้วผมก็คิดว่า...” ใบหน้าของเด็กหนุ่มผุดรอยยิ้มนิดๆ “คงเป็นพี่มากกว่าที่ต้องกินมัน”
“เออ”
หาญศักดิ์กรรโชกเสียงออกมาตามไรฟัน แล้วหลับตาลงอย่างข่มอารมณ์เต็มที่ ชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยจะต้องมาลงเอยแบบนี้ นี่มันช่างเกินคาดฝัน...และน่าหดหู่เหลือเกิน เขากล้ำกลืนฝืนรับประทานอาหารที่ฝืดคอเพราะอารมณ์บูดบึ้งปลงตกจนหมด ก่อนจะกระดกยาจีนรสชาติปะแหล่มนั่นเข้าไปทั้งถ้วย
ถ้าไม่กินยา...เขาต้องระบมไปอีกหลายวันแน่
จะบ้าตาย
ยังโชคดีที่เขาเป็นคนหัวแข็ง ถึงได้ยังอยู่ไหวแม้ว่าจะโดนมันซัดป้าบๆ ที่ศีรษะไปหลายทีก็ตาม
“เอาล่ะ ทีนี้พี่มีข้อตกลงอะไรก็ว่ามาเลย ผมพร้อมแล้ว”
หาญศักดิ์เช็ดปากแบบลวกๆ แมนๆ เหมือนเคยก่อนจะวางกระแทกมือลงบนโต๊ะ เขาเคลียร์คนเรียบร้อยแล้วให้ทั้งแม่บ้านและลูกน้องวันนี้ยังไม่ต้องมาวุ่นวายในส่วนห้องนอน
เขากลัวจนแทบจะประสาทเสียว่าเรื่องนี้จะหลุดออกไป
“เอาล่ะ ฟังนะ กู...กูบอกตรงๆ ว่ากูทำใจไม่ได้วะโซดากับเรื่องที่เกิดขึ้น”
เด็กหนุ่มที่กอดอกเลิกคิ้ว “ทั้งๆ ที่มันเกิดขึ้นไปแล้วเนี่ยนะ?”
“มึงไม่เข้าใจ!” หาญศักดิ์ร้องลั่น “กูเคยมีเมียเป็นร้อย วันนี้กู...กูกลับ...”
“มีผัวแทน?”
“เงียบนะ!!!”
หาญศักดิ์กู่ร้องสุดกล่องเสียงแล้วลุกขึ้นเดินไปเดินมาตัวสั่นๆ ไม่ติดที่ เขายังคงรับไม่ได้...และทำใจไม่ได้เอามากๆ มันไม่จริง...มันเป็นแค่ความฝัน! ฝันร้ายมากด้วย!! ท่าทางของเจ้าพ่อเงินกู้เรียกรอยยิ้มจากเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี เขาเข้าใจว่าหาญศักดิ์คงช็อกจนสติหลุด ฉะนั้นเขาจะเป็นคนจัดการเอง
โซดาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง แล้วเดินไปประชิดตัวหาญศักดิ์อย่างรวดเร็ว เจ้าพ่อเงินกู้สะดุ้งเฮือก ก่อนจะถอยติดกำแพงบ้าน เขามองหน้าโซดาอย่างหวาดผวา
“พี่ฟังนะครับ เอาอย่างนี้ไหม เราจะไม่บอกใคร ว่าพี่เป็นเมียผม”
หาญศักดิ์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
“เพราะผมเข้าใจว่าพี่คงขายหน้าลูกน้อง แล้วก็รู้สึกเสียศักดิ์ศรีมากที่พลาดท่าให้ผม”
...ก็เออสิวะ กูคิดจะฆ่าตัวตายเลยแหละ
“แล้วผมก็จะช่วยงานพี่ เหมือนจุดประสงค์ที่พ่อต้องการจริงๆ แต่แรก พี่ก็รู้ซึ้งถึงน้ำหนักมือตีนผมแล้วนี่ ผมคิดว่าอย่างผมทวงหนี้คนอื่นไม่ยาก หรือพี่จะให้ผมไปช่วยคุมบ่อนพี่ก็ได้ ขับรถขับราอะไรก็ว่าไป”
“...แล้วคนจะไม่สงสัยรึไงว่ามึงอยู่กับกูในฐานะอะไร ในฐานะเจ้านายลูกน้องเขาไม่นอนบ้านเดียวกันห้องเดียวกันหรอกโว้ย”
โซดาคลี่ยิ้ม “เราจะอยู่กันแบบนี้ ผมจะอยู่กับพี่ แต่เราจะให้ทุกคน” โซดาเอามือข้างหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง ทำมือหมุนๆ แบบแมนๆ กลางอากาศ “สวั๊บ...น่ะ เข้าใจไหม?”
“กูไม่เข้าใจ” หาญศักดิ์ตอบทันที โซดายิ้มแล้วสะบัดศีรษะไปด้านหลังนิดหน่อย
“เราจะให้พวกเขาเข้าใจสลับกัน เข้าใจว่าผมเป็นเมียพี่แทน”
“...”
“ถ้าแบบนี้พี่โอเคใช่ไหมล่ะ?”
“...”
ใครที่ไหนเขาปล่อยเมียไปทวงหนี้ให้วะ...
หาญศักดิ์มองหน้าโซดาอย่างชั่งใจ เขาจะเชื่อใจไอ้เด็กนี่ได้จริงๆ หรือ ในเมื่อมันเหลี่ยมจัดขนาดหลอกเขาให้ตายใจเสียจนกลายเป็นผัวเขาได้สำเร็จ แต่เอาเถอะ เขาก็ไม่ได้มีทางเลือกมากมาย...ถ้าโซดาป่าวประกาศเรื่องที่เกิดขึ้นออกไป ชีวิตของเสี่ยเงินกู้หาญศักดิ์คนนี้คงจบเห่ เขาได้หอบเงินทั้งหมดหนีความอับอายขายขี้หน้าไปอยู่เกาะร้างแน่
“...มึง...ห้ามแมนให้ลูกน้องกูคนไหนเห็นเด็ดขาด” ในที่สุดหาญศักดิ์ก็หลุดประโยคหนึ่งออกมาจากปากเสียงแผ่วเบา
“ไม่มีปัญหาครับ” โซดายิ้มแป้นยักไหล่ “ให้ผมไปปัดผมข้างหน้าลงเลยไหมล่ะ แล้วเดี๋ยวไปหยิบเสื้อไหมพรมตัวบางๆ ลายทางสีขาวดำมาเปลี่ยนใส่เลยก็ได้ฮะป๋า~” เด็กหนุ่มกรีดกรายมือเป็นกะเทยสะดีดสะดิ้งแสร้งดัดเสียงบ้องแบ๊วตรงประโยคท้าย
“สัด” หาญศักดิ์สบถออกมาทันทีอย่างแค้นเคืองทำเอาโซดาหัวเราะลั่น “อีกเรื่อง มึงไม่ต้องไปทวงหน้งทวงหนี้อะไรทั้งนั้น งานพวกนั้นใครที่ไหนเขาให้เมียทำ ยิ่งเป็นแค่เมียขัดดอกด้วย มีแต่ผู้ชายแรงควายทำทั้งนั้นแหละ”
โซดายักไหล่อีกหน จริงๆ เขาก็ผู้ชายแรงควายนะ แต่ในเมื่อเสี่ยเขาพูดแบบนั้นก็แล้วแต่เถอะ เพราะเขาไม่ได้จะอยู่ที่นี่ในสถานะผู้ชายมาดแมนแรงควายอันเป็นความจริงของตัวเขาเอง
“งั้นผมก็แล้วแต่พี่”
“แต่ก็ไม่ใช่ว่ามึงจะอยู่ฟรีกินฟรี กูมีงานอะไรที่สถานะของมึงช่วยได้มึงก็ต้องช่วย ท่าทางมึงก็ฉลาดดี (ไม่งั้นกูคงไม่เสียรู้มึงแบบนี้หรอก) อย่าให้เสียข้าวสุก”
“ครับ ตกลง”
“อีกอย่าง...กู...กูไม่เคยมีผัว” คำพูดนั้นหลุดออกมาอย่างยากลำบาก หาญศักดิ์มีสีหน้าเหมือนถูกฝืนบังคับให้กินยาขมทั้งหม้อ “กูเคยมีแต่เมีย กูจะ...จะ...จะ...ไม่ทำอะไรให้มึงทั้งนั้น! แล้วมึงก็ต้องสำนึกด้วยว่ามึงมาอยู่ที่นี่เพราะอะไร”
“โถ...ผมรู้ตัวน่าว่ามีค่าแค่ดอกเบี้ยอันน้อยนิด...” เด็กหนุ่มทำเป็นบีบเสียงน่าสงสาร ก่อนจะกลับมาหน้าระรื่นเหมือนเดิม “เอาเป็นว่าผมจะบำรุงบำเรอบริการปรนนิบัติพี่อย่างดี เอาให้มีความสุขจนจุกอกตายแม่งกันไปข้างนึงเลย แค่นั้นพอไหม...” โซดาว่าพลางลงไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ เขายิ้มแพรวพราว ส่งสายตากรุ้มกริ่มแบบชายเจ้าชู้มองหาญศักดิ์แล้วตบตักตัวเอง
“มานั่งนี่สิครับพี่...” เสียงของเด็กหนุ่มแหบกระเส่า
หาญศักดิ์ทั้งอายทั้งโกรธจนหูแดงเถือกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถูกเรียกตัวอย่างกับเป็นสาวทำงานกลางคืนที่ซื้อกินได้ง่ายๆ เหมือนกับว่าเขาเป็นเมียบำเรอของไอ้เด็กนี่... เออ อีผัวอภินิหาร อีผัวอัศจรรย์!! อีดอกเบี้ยพันล้าน!! ได้ทีแล้วข่มกูใหญ่ โอ๊ยยยย พลาดคืนเดียวชีวิตเสี่ยเงินกู้มันพลิกไปหมด อยากตายว้อยยย
“จะมานั่งดีๆ หรือจะให้ใช้กำลังครับ?”
“มึงรับน้ำหนักกูไม่ไหวหรอก กูตัวหนากว่ามึง” หาญศักดิ์บอกปัดพูดส่งๆ ถึงไอ้เด็กนี่มันจะสูงกว่าเขาเป็นเมตรแต่เขาก็ตัวหนากว่าจริงๆ แหละวะ
ขอแมนกว่าสักเรื่อง ไม่ยอมหมดหรอกโว้ย
“แน่ใจ?” โซดาหรี่ตา “พี่ก็เห็นหุ่นผมไปแล้ว ซิกส์แพ็คผมสวยแน่นกว่าพี่อีก หรือว่าแสงไฟในห้องมันไม่ชัดพอ คราวหน้าพี่ออนท็อปขึ้นขย่มบนตัวผมเลยไหมล่ะเวลาผมสอดใส่พี่จากข้างล่าง จะท่านั่งตักหรือท่านารีขี่ม้าก็ได้เอ้า จะได้รู้ว่าไหว ได้ข่าวว่าเมื่อคืนผมทำพี่ครางเสียงแหบเลยนะครับ”
“หุบปาก หุบปาก หุบปาก!!!” หาญศักดิ์ตะโกนก้องก่อนจะตรงรี่ไปทิ้งตัวบนหน้าตักของโซดา เขาไม่อาจทนฟังเรื่องบัดสีที่สุดแสนระคายหูได้อีกแล้ว เด็กหนุ่มยิ้มกว้างอย่างขบขัน “กูมานั่งแล้วมึงพอใจรึยัง มึงจะพูดอะไรก็รีบพูด!!”
“โอเคครับ พี่มีข้อเสนอของพี่ ผมก็มีข้อเสนอของผม”
“...”
“ผมตกลงจะเป็นแสดงเป็นเมียพี่ให้ทุกคนรับรู้ ทำตัวเป็นเคารพอ่อนน้อมเชื่อฟังพี่ ผมตกลงจะไม่กร่าง ไม่ขัดขวางการทำงานอะไรของพี่”
“...”
“แต่หนึ่ง ผมต้องการให้พี่เลิกรังควานพ่อผม” เสียงของโซดาเย็นยะเยือก ทำเอาหาญศักดิ์ขนอ่อนที่แผ่นหลังตั้งชันเลยทีเดียว “แล้วก็เลิกส่งสายตาเจ้าชู้ให้แม่ผม อย่ามาสะเออะคะนองปากเอ่ยแซวแม่ผมอีก ท่านแก่จนอายุเท่าไหร่แล้ว ยังต้องมาระแวงว่าจะโดนพี่ฉุดไปข่มขืน ลูกน้องพี่ด้วย พี่กับลูกน้องจะมาทำท่ากะลิ้มกะเลี่ยใส่แม่ผมหาอะไร ไม่รู้สึกละอายแก่บาปบ้างรึไง ผมเห็นแล้วทุเรศ...”
“มึง...!!”
“ข้อสอง” โซดายกมือขึ้นขัด ขย่มสั่นหน้าขาตัวเองขึ้นมาเสียเฉย...ด้วยอิทธิฤทธิ์แห่งผัวอภินิหารทำเอาหาญศักดิ์เงียบไปถนัดใจ “พี่ต้องเข้าใจว่าพ่อกำลังก่อร่างสร้างตัวใหม่ หยุดชักชวนให้พ่อเข้าบ่อนของตัวเองถ้าอยากได้เงินใช้หนี้ให้มันครบเร็วๆ ผมก็ไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอกนะ (กูรู้โซดา -- หาญศักดิ์คิดในใจ) พี่จะไปทำให้ใครติดพนงพนันอะไรบอกเลยผมไม่สน แต่คนๆ นั้นต้องไม่ใช่พ่อผม หยุดทำร้ายครอบครัวเรา พ่อผมพลาดเองที่มากู้เงินจากพี่ แล้วยังติดพนันไปช่วงหนึ่ง แต่ตอนนี้พ่อเลิกแล้ว แล้วพี่ก็ต้องเข้าใจว่าเงินมันจำนวนหลายล้าน พี่จะมาบังคับให้พ่อหามาคืนภายในระยะเวลาสั้นๆ มันคงเป็นไปไม่ได้ อย่ามาทำเป็นซึนหวังจะยึดบ้านเรา ให้พ่อกับแม่ผมได้เหลืออะไรคุมกะลาหัวเถอะ แค่พวกเขาต้องส่งผมมาอยู่กับพี่เขาก็กลุ้มกันจะตายโหงตายห่าอยู่แล้ว” โซดาพูดใส่อารมณ์
ตอนนี้กูก็กลุ้มจะตายโหงตายห่าเหมือนกันโซดา กูพลาดมากอ่ะที่อยากได้มึงมาขัดดอก...
หาญศักดิ์กระแอม “...เออ กูจะเลิกตามราวีพ่อมึง ก็ตอนนี้มึงมาอยู่กับกูแล้วไง กูก็ถือว่ามีตัวประกันแล้ว กูไม่ได้ทำงานไร้ระบบ ส่วนเรื่องแม่มึง ก็แม่มึงสวย กูก็มองไปงั้นแหละ ไม่ได้อยากจะได้เป็นเมีย”
“แน่ใจ?”
“...”
โซดาจับใบหน้าหาญศักดิ์ให้หันมา แล้วจ้องตาเจ้าพ่อเงินกู้อย่างดุดัน เด็กหนุ่มขบกรามแน่น ทำเอาผู้เป็นเจ้าพ่อต้องถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ
“ก็...ก็...ก็ถ้าไม่มีอะไรขัดดอกจริงๆ กูก็คงต้องเอาตัวแม่มึงมาอ้ะ” หาญศักดิ์ว่าเสียงสูงตะกุกตะกัก พยายามควบคุมน้ำเสียงแล้วพูดเร็วปรื๋อเมื่อโซดามองมาตาวาววับ
โฮ กูขนลุกแล้วครับผัวววว
“มันไม่มีหนทางแล้วไม่ใช่เหรอวะ เงินเป็นร้อยล้านบาทเลยนะมึง พ่อมึงดอกเบี้ยก็ไม่มีให้กูสักที แต่รสนิยมกูไม่ได้ชื่นชอบสาวแก่ กูบอกได้เลย”
“หัดเห็นแก่บาปบุญคุณโทษบ้างเถอะ ละเว้นคนแก่คนชราบ้างครับ ชีวิตพี่จะได้สูงขึ้น”
หาญศักดิ์กัดฟันกรอด ถูกมันด่าตลอดๆ... ทำอะไรก็ไม่ได้!
“เออ หมดแล้วใช่ไหมข้อเสนอมึง”
“ยังไม่หมดครับ เหลืออีกข้อ” โซดาโคลงศีรษะทำลอยหน้าลอยตา หาญศักดิ์ถอนหายใจพรืด
“งั้นมึงก็รีบๆ พูด กูจะไปทำงาน ป่านนี้ลูกน้องรอกูเหงือกแห้งแล้ว”
โซดากระชับสองแขนเข้าโอบรอบเอวสอบของเมียหมาดๆ เจ้าพ่อเงินกู้ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นสีหน้ากรุ้มกริ่มของเด็กหนุ่มที่วางคางเกยไหล่ขวาของเขาไว้
สีหน้าแบบนั้นมัน...
“ข้อสาม สำคัญมาก...” โซดาส่งสายตาพราวระยับให้ชายหนุ่มบนตักตัวเอง ก้มลงกระซิบเสียงพร่าที่ข้างใบหูอีกฝ่าย
“พี่ต้องให้ผมเอาทุกคืน”
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!! กร๊าซซซซซซซซซซ!!!!!!!!!!!
ชีวิตมาเฟียเสี่ยเงินกู้ของกู ทำไมต้องมาพ่ายแพ้ให้อีเด็กอภินิหารที่อยู่แค่มัธยมปลายด้วย
มันเหมือตบหน้าหาญศักดิ์กลางสี่แยก!
-
ฤทธิ์เดชสุดยอด
-
เสี่ยทิ้งลายก็คาาวนี้แหละ
-
ตอนแรกเหรนชื่อแล้วผ่าน เพราะไม่ชอบแนวแบบ ตบจูบ นายเอกบอบบาง แต่พอลองเข้ามาอ่าน เห้ยยย มันช่ายยยยย ชอบแนวแบบนี้มากคะ!!
-
:m20: :m20: :m20: ฮา อ่ะเสี่ยหาน :m20: :m20:
-
ยกที่ ๔
I look and stare so deep in your eyes,
I touch on you more and more every time,
When you leave I'm begging you not to go,
Call your name two or three times in a row,
[ผมมองจ้องตาพี่อย่างล้ำลึก
สัมผัสพี่อย่างหิวกระหายมากขึ้นทุกครั้ง
พอพี่จะไป ผมก็อ้อนวอนขอให้พี่อยู่
ร้องเรียกชื่อพี่...สองหรือสามทีนี่แหละ :) ]
(Crazy in love – Beyonce : แปลเพลงเป็นเวอร์ชันศาสดาในเรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง โดยเจค)
::: METAL TERMINAL :::
“ไม่! กูไม่ตกลง! ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว! กูไม่มีวันยอมมึงอีก!!”
หาญศักดิ์ลุกพรวดขึ้นจากตักของโซดาทันที เด็กหนุ่มหน้าหล่อแรงควายขมวดคิ้ว เขาลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเสี่ยเงินกู้
“แต่พี่เป็นเมียผมนะครับ กฎบ้านกฎเมืองคือเมียห้ามขัดใจผัวไม่ใช่เหรอ...”
“กฎห่าอะไรของมึง!” หาญศักดิ์ตะเบ็งเสียงจนเส้นเอ็นที่คอขึ้นปูดโปน “เมื่อคืนมันถือเป็นความผิดพลาด! ต่อไปนี้เราจะอยู่กันแบบเพื่อนร่วมบ้าน แค่นั้น! มึงเข้าใจไหม!?”
โซดานิ่งไปอึดใจหนึ่ง เขามองหน้าหาญศักดิ์แน่นิ่ง เจ้าพ่อเงินกู้ใจเต้นระรัวเป็นกลองแต๊ก โอ๊ยย ทำไมเขาต้องมามีภาระพันผูกกับไอ้เด็กนี่ด้วยเนี่ย หาเหาใส่หัวแท้ๆ ไอ้หานเอ๊ย สู้มันก็ไม่ได้อีก...
แต่แล้วโซดาก็คลี่ยิ้มออกมาทำเอาหาญศักดิ์ผงะ เด็กหนุ่มเดินเข้าประชิดร่างสันทัดของหาญศักดิ์จนอีกฝ่ายตาโตถอยกรูดติดกำแพงแทบไม่ทัน
ปัง!
โซดาเอามือซ้ายตบเท้ากำแพงค้ำด้านบนเป็นพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่น หาญศักดิ์สะดุ้งสุดฤทธิ์ มีสีหน้าหวาดผวาเมื่อโซดาส่งสายตากรุ้มกริ่มให้อีกครั้ง มันจะทำอะไรอีกวะเนี่ย...
ฟึ่บ
“เชี่ยยยยยย!!!!!!!!!!!”
หาญศักดิ์แผดร้องเมื่อมือขวาของเด็กหนุ่มฉกล้วงเข้าไปในกางเกงยางยืดของเขาแล้วขย้ำก้นเล่นอย่างมันมือ ขนของหาญศักดิ์ลุกไปทั่วตัวเมื่อถูกจู่โจมกะทันหัน ลำแข้งซ้ายของเจ้าพ่อเงินกู้ดีดผึงขึ้นมาโดยอัตโนมัติ หากแต่โซดาก็ใช้วิชาศิลปะการต่อสู้กันเอาไว้อย่างง่ายดาย หาญศักดิ์เหงื่อแตกพลั่ก นี่เขากำลังอยู่กับเกย์คิงตัวเอ้สินะ... ไหนสันติบอกว่าไอ้เด็กนี่ไม่ได้เป็นเกย์ไง แถมยังทำท่าเป็นห่วงลูกเสียเต็มประดา อย่างกับว่าลูกชายตัวเองอ่อนแอบอบบางเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบงั้นแหละ ช่างเป็นพ่อที่ไม่รู้อะไรเลย และเป็นผู้ชายที่ไม่เคยจะทันใครจริงๆ
สวบ
มือซ้ายที่เท้ากำแพงเปลี่ยนมารั้งร่างของชายหนุ่มให้เข้าแนบชิดกับตน ก่อนจะใช้มือนั้นกระชับโอบรอบเอวสอบ มือข้างขวาสาละวนกับการบีบเนื้อหนั่นแน่นเล่น เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากทำท่ากลัดมันเต็มที่
หาญศักดิ์เหงื่อแตกพลั่ก ใจหวิวๆ เหมือนจะเป็นลม เขามือสั่นจนพูดไม่ออก
นอกจากเขาจะถูกมันจับทำเมียแล้ว...
เขากำลังถูกมันคลำก้นเล่น!!
ไอ้ผีห่าาาา!!!
โซดากระซิบข้างหูของคนในกำมือตัวเอง
“เดี๋ยวพี่ก็รู้...ว่าเราจะอยู่กันสถานะไหน”
“...”
ขอโทษนะโซดา...มึงจะทำเสียงเซ็กซี่ทำไมมิทราบ!
“มะ-มึงออกไป!!!”
หาญศักดิ์ยกเข่าขึ้นหมายแทงท้องโซดาทันควัน ทว่าอย่างที่คาด เด็กหนุ่มสามารถป้องกันตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม แต่เขาก็จำต้องผละร่างออกมาจากการหยอกเล่นกับเจ้าพ่อเงินกู้ เด็กหนุ่มยังคงส่งสายตาแพรวพราวให้หาญศักดิ์
“ผมหมายความว่า เดี๋ยวพี่ก็รู้...”
“...” หาญศักดิ์มีสีหน้าที่หวาดกลัวเป็นอย่างมาก เขารู้สึกเหมือนถูกบังคับให้กลืนน้ำยางเหม็นๆ
โซดาเลียริมฝีปาก ส่งเสียงซี้ด
“...ว่าพี่จะรอด...หรือจะไม่รอด : ) ”
โอ้มายก๊อดดดดดด ไอ้เกย์คิง ไอ้เกย์ก้ามปู!!
ใครก็ได้ช่วยกูด้วย! กูไม่อยากอยู่ลุ้นแล้ว!!
::: METAL TERMINAL :::
หาญศักดิ์แทบจะกระโดดเข้าไปในห้องน้ำ แปรงปากบ้วนฟัน (?) แล้วเข้าไปยืนใต้ฝักบัว เปิดวาล์วน้ำจนสุดเกลียวก่อนจะกุมศีรษะแล้วแหกปากดังสุดเสียงว่า
มันไม่จริงงงงงงงงงง
มันคือฝันนนนนนน
หากแต่เขาก็ได้แต่ยืนลูบหน้าอย่างปลงตกขณะคุ้ยหาผ้าผ่อนในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่มาสวมใส่ ว่า ณ บัดนี้เขาได้มีผัวเป็นตัวเป็นตนเป็นอันเรียบร้อย แถมยังเป็นผัวเด็กที่โหดประหนึ่งฮิตเลอร์ผสมคิมอิลซุงผู้นำเกาหลีเหนืออีกต่างหาก
ตั้งแต่มีผัวผิดชีวิตก็เปลี่ยน...
ฟึ่บ...
ประตูห้องนอนถูกเปิดออกทำเอาหาญศักดิ์รีบใส่เสื้อแทบไม่ทันจนไม่ได้ดูว่ามันกลับตะเข็บ โซดาที่เดินเข้ามายิ้ม ดวงตาของเด็กหนุ่มกลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวโค้งลงเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของหาญศักดิ์
ให้ตายเหอะ...แต่เขาเกลียดรอยยิ้มของไอ้เด็กเปรตนี่จริงๆ มันคือยิ้มแบบเดียวกับที่เขาชอบยิ้มให้พวกลูกหนี้บ่อยๆ...
เวรกรรมตามสนองชัดๆ
“มึงเข้ามาทำอะไรอีก!”
หาญศักดิ์กรรโชกเสียงใส่ โซดาที่มีรอยยิ้มบนใบหน้าเดินมาทิ้งตัวลงบนเตียงที่ยังคงมีผ้าปูที่นอนและผ้าห่มยับยู่ยี่อยู่
“เข้ามาดูเมียเปลี่ยนเสื้อผ้านี่มันผิดเหรอครับ?”
“ใครเมียมึง!!?” หาญศักดิ์รีบสวน เด็กหนุ่มเลิกคิ้วทั้งที่ยังยิ้ม
“ก็แล้วใครผัวพี่ล่ะครับ”
“ก็มึงไง... โอ๊ยยย กูหมายความว่าให้มึงออกไปก่อน”
หาญศักดิ์อยากจะกระโดดเอาหัวโม่งตู้เสื้อผ้าให้ตายคาที่เสียเดี๋ยวนี้เมื่อโซดาปล่อยเสียงหัวเราะร่า เด็กหนุ่มยืดตัวขึ้น หาญศักดิ์รีบมองอีกฝ่ายอย่างระแวดระวังทันที
“นี่มึงจะทำอะไรอีก”
หาญศักดิ์ถามเมื่อเห็นโซดาดึงผ้าปูที่นอนผืนสีขาวออกมาด้วยมือเดียว เด็กหนุ่มยักไหล่
“ผมจะซักให้เมียผมเอง...เพราะคิดว่า” โซดาหลิ่วตา “เขาคงไม่อยากให้แม่บ้านเห็นสิ่งนี้หรอก”
พูดจบร่างสูงก็ชูคราบเลือดบริสุทธิ์สีแดงหราขึ้นมา หาญศักดิ์หน้าขึ้นสีจัด เขาคว้าของในตู้เสื้อผ้าแบบไม่ดูแล้วโยนของที่อยู่ในมือใส่เด็กหนุ่มทันทีเมื่ออดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป
ควับ!
โซดารับได้อย่างรวดเร็ว
“อ่อยเหรอครับพี่...ทำไมต้องโยนกางเกงในสีน้ำเงินเข้มแบบนี้ให้ด้วย กระตุกใจอ่ะ...”
พูดจบโซดาก็สูดดมกางเกงในสีเข้มฟืดใหญ่ต่อหน้าเจ้าของ หาญศักดิ์เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบ มึง...มากไปแล้วนะมึง...
“ไอ้ห่า!!”
หาญศักดิ์ทนไม่ไหวตะโกนด่าออกไปเต็มปากเต็มคำ คอยดูนะ กูจะชักปืนออกมายิงมึงเดี๋ยวนี้ล่ะ!
บั่กกกก!
ไม่ทันถึงนับหนึ่งสองสามลูกเตะอันทรงพลังก็หวดเต็มเหนี่ยวเข้าท้องเจ้าพ่อเงินกู้จากคนที่พุ่งเข้ามาด้วยความไวแสง
โครมมมมมม!
ร่างสันทัดลอยละลิ่วปลิวสไวเป็นผืนธงไปกระแทกตู้เสื้อผ้าเสียงดังสนั่นลั่นทุ่ง
...เรื่องคิดจะคว้าปืน...อย่าหวัง...
“อยู่ดีๆ ขาผมก็ลั่นน่ะครับ เกิดอยากแสดงแม่ไม้มวยไทยท่าเตะตัดกลางให้พี่ดูขึ้นมาเฉยๆ” ร่างสูงยิ้มจนหน้ากลายเป็นแป๊ะยิ้มขณะโน้มหน้าเข้าไปถามคนที่ถูกอัดติดกำแพง แล้วเอียงคอเล็กน้อยราวกับเป็นเด็กน้อยที่ขี้สงสัยเสียเต็มประดา “เอ~ ว่าแต่เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะครับ”
“แอ่ก...ปะ...เปล่าจ้ะ”
ใบหน้าที่มีสีเขียวปนม่วงสำรอกคำออกมาอย่างยากลำบาก โซดาช่วยแงะร่างสันทัดออกมาจากฝาตู้
“อ๋อ งั้นผมคงได้ยินอะไรผิดไป...” เออ ยิ้มเข้าไป...ยิ้มให้หน้าเหี่ยวเลยนะมึง
หาญศักดิ์เงียบกริบ... มองตาโซดาตาใสแจ๋ว นี่ชีวิตนี้เขาจะต้องอยู่เป็นกระสอบทรายให้มันซ้อมเอาซ้อมเอาแบบนี้จริงๆ หรือ...เขาคือเสี่ยเงินกู้...เขาคือเจ้าพ่อหาญศักดิ์! แต่ตอนนี้เขากำลังถูกไอ้เด็กเปรตนี่ควบคุมจนทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
“มองหน้าผมแบบนี้มีอะไรครับพี่”
“เปล่า...”
หาญศักดิ์ปลงตก เอาวะ...ค่อยคิดหาทางกำจัดมันทีหลัง ชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงยีนส์เสื้อหนังมาดเจ้าพ่อเหมือนที่สวมอยู่ทุกวันๆ ก่อนจะปิดประตูตู้
“ไปทำงานหรือครับ”
“เออสิวะ คนเขาไม่ได้ว่างๆ เหมือนมึง หนังส้งหนังสือไม่ไปเรียน”
“ก็วันนี้มันวันเสาร์นี่ครับพี่” โซดาตอบอย่างจริงใจ
เพล้งงงง
“กูไปล่ะ” หาญศักดิ์ทำเสียงฮึดฮัดกลบเกลื่อนที่หน้าแตก โซดายิ้ม เขาถอดเสื้อแจ็กเกตสุดมาดแมนตัวนอกออก เหลือเพียงแค่เสื้อยืดคอกลมสีเรียบๆ ด้านใน แล้วลากผ้าปูไปวางทิ้งในอ่างอาบน้ำจากุซซี่ระหว่างที่อีกฝ่ายโทรศัพท์ภายในคฤหาสน์ตัวเองเรียกคนขับรถให้เตรียมรถมารับข้างหน้า โซดาออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ผมและหน้าเปียก ตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังเช็ดหน้ากับผ้าขนหนูสีขาวสะอาดอยู่ ผมที่เซตเอาไว้เป็นทรงมัลฟอยลู่ลงมาล้อมกรอบหน้า ก่อนจะเดินตามหาญศักดิ์อย่างคุมเชิง เสี่ยเงินกู้อดไม่ได้รู้สึกหวาดระแวงจนต้องคอยชำเลืองมองคนที่เดินตามมาเป็นระยะๆ
อยู่กับไอ้เด็กนี่บอกเลยต้องระวังหลัง! มันชอบเล่นทีเผลอ!
คนขับรถรีบกุลีกุจอเปิดประตูรถให้คุณหานเจ้านายของตัวเอง ชายหนุ่มที่มีสีหน้าเคร่งเครียดก้าวขาขวาเข้าไปในเบาะหลัง
“ฮึก...! ฮือๆ!...โฮ....โฮ!!!”
แต่ยังไม่ทันได้หย่อนก้นนั่ง จู่ๆ โซดาก็กรีดร้องออกมาดังลั่น แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนักเหมือนถูกประตูหนีบนิ้วทำเอาคนขับรถกับหาญศักดิ์หน้าเหวอ เด็กหนุ่มสะอื้นไห้กระซิกๆ...คนขับรถกับเจ้าพ่อเงินกู้อ้าปากหวอมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย โซดาทรุดตัวลงเกาะประตูคฤหาสน์ ทำท่าเจ็บปวดรวดร้าวราวกับกำลังจะขาดใจตาย
“ต้องกลับมา... คะ-คืนนี้ตะ...ต้องกลับมานะฮะเสี่ย....ฮือ” โซดาเอามือกุมหัวใจ ใบหน้าบิดเบี้ยวเปียกปอน “ผะ...ผม...ฮึก...จะรอเสี่ย...กลับมาหาผม...ฮือ...ฮือ”
เด็กหนุ่มไต่กระดึ๊บๆ มาตามพื้น คลานเข่าจากพื้นหินอ่อนในบ้านจนออกมาถึงบริเวณพื้นข้างนอกเหมือนผีเด็กจูออนหน้าขาว แล้วเข้าเกาะแข้งเกาะขาหาญศักดิ์ที่ยังคงช็อก หาญศักดิ์มองโซดาแบบตกใจสุดขีด โซดาแนบหน้าลงกับปลีน่องของเจ้าพ่อเงินกู้
“สัญญานะฮะ...อึก...สัญญานะฮะว่าเสี่ยจะกลับมาหาผม...ฮือ” เสียงใช้เอ่ยถูกดัดจากเสียงทุ้มต่ำให้เป็นเสียงใสที่สั่นพร่า หาญศักดิ์ยังคงอึ้งตะลึงอ้าปากค้างกินลมไปสิบอึก
...มันทำได้ยังไง
“กละ...กลับมาหาผมคืนนี้...สัญญาสิฮะเสี่ย...”
“...มึง...เอ๊ย...โซดา...”
“ฮึก...ผมจะรอเสี่ย...จะรอเสี่ยกลับมาอยู่ตรงนี้นะฮะ”
“...เอ่อ...”
“สะ...เสี่ย...ต้องรับผิดชอบผม...ผม...อึก”
โซดาน้ำตานองหน้า แล้วก็ส่ายหน้ารัวๆ ตัวสั่นพั่บๆ เหมือนเป็นเชิงบอกว่าเสียใจจนพูดต่อไม่ไหวอีกแล้ว เขาเงยขึ้นมองใบหน้าของหาญศักดิ์ที่ดูเหมือนจะเป็นอัมพาตไปแล้วเพราะตกใจสุดขีด ชายหนุ่มถึงกับมีอันเป็นใบ้ เด็กหนุ่มที่ตัวสั่นระริกยืดตัวขึ้นกอดเอวสอบแน่น เขาฝังใบหน้าลงบนหน้าท้องของเจ้าพ่อเงินกู้
“...”
“ฮึก...ผม... ผมเป็นของเสี่ยคนเดียว! โฮ!”
เด็กหนุ่มโหยหวนแล้วล้มพับลงไปบนพื้นคอนกรีต ส่งเสียงสะอึกสะอื้นปานจะขาดใจตายให้ทั้งคนสวน คนขับรถ และคนใช้ได้ยินกันทั้งบาง
“...”
“ท่าทางน้องจะติดคุณหานมากนะครับ...” คนขับรถกระซิบข้างหูหาญศักดิ์ เขามองเด็กหนุ่มที่ตัวสั่นอยู่แทบเท้าเจ้านายอย่างเห็นใจ “สงสัยแกกลัวคุณหานแอบไปหาเด็กๆ”
“...”
เสี่ยใหญ่ที่ได้แต่เงียบกะพริบตาปริบๆ
“น่าสงสารจังเลย” เหล่าแม่บ้านหันหน้าเข้าซุบซิบกัน “สงสัยคุณหานจะเป็นคนแรก...”
“เมื่อคืนก็คงครั้งแรกสินะ...”
“นั่นสิ...เสี่ยก็ยิ่งเจ้าชู้อยู่ด้วย น้องคนนี้ต้องเจ็บปวดเพราะเสี่ยแน่ๆ”
“ไม่รู้เสี่ยจะชุบเลี้ยงจริงๆ รึเปล่าเนอะ...”
“แค่เมียขัดดอกอีกคนไม่ใช่เหรอ... แต่คราวนี้เป็นเด็กผู้ชายเฉยเลยอ่ะ ถึงจะน่ารักแต่คุณหานคงไม่จริงจังหรอก”
“คุณหานคงจะข่มเหงเด็กมันน่าดูสินะเมื่อวาน... เด็กมันถึงได้ทั้งกลัวทั้งเกร็ง...”
“เสี่ยหานน่ะร้ายกาจจะตาย ว่างๆ ฉันไปสอนให้น้องเอาใจเสี่ยดีกว่า...รู้สึกสงสารแล้วก็เอ็นดูยังไงไม่รู้”
“เออใช่ๆ”
“...” <<< หาญศักดิ์
คนที่ล้มพับสะอื้นตัวอ่อนตัวโยนบนพื้นแอบเงยหน้าที่น้ำตานองมองหน้าเจ้าของบ้านแล้ว...
...ยักคิ้วจึ้กๆ ให้สองที...
สาดดดดดดด
อีผัวอภินิหารจอมตอแหล!!!!!!!!!!!
เปลี่ยนจากผีห่าเป็นผีจูออนได้แล้วนะมึงน่ะ... อีผัวตับเป็ดห่านหงส์!!
นอกจากมึงจะต่อยมวยแล้ว มึงยังเคยเป็นเด็กเอ ศุภชัยด้วยสินะ...
ใครก็ได้ ช่วยเอาทิชชู่ชุบแอลกอฮอล์คีบไอ้เด็กเปรตนี่ไปทิ้งไกลๆ ที!!!
TBC
เยยย่ ลงครบรวด 4 บทแล้วค่าา
หวังว่าจะถูกใจเรื่องนี้กันนะคะ เป็นเรื่องที่ผู้แต่งชอบมากๆ แต่งไปขำไปอย่างกับคนบ้า
ถ้าชอบเสี่ยหานกับโซดาก็อย่าลืมคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้เจค หรือจะสกรีมแท็กก็ที่ #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง ได้เลยค่ะ
แล้วเจอกันนะคะ จะรีบมาอัพให้สลับกับศาสตราจารย์ชาญฤทธิ์ (พระเอกอีกเรื่อง) บ่อยๆ เล้ยยยย!
-
ตอนแรกเหรนชื่อแล้วผ่าน เพราะไม่ชอบแนวแบบ ตบจูบ นายเอกบอบบาง แต่พอลองเข้ามาอ่าน เห้ยยย มันช่ายยยยย ชอบแนวแบบนี้มากคะ!!
ขอบคุณค่ะ งื้อ อย่าถูกชื่อเรื่องหลอกนะคะ >_<
-
เรื่องนี้เคยอ่านมาแล้วค่ะ อ่านตั้งแต่เอาลงใหม่ ๆ จนจบ ยืนยันว่า สนุกมาก แต่ตอนนั้นพระเอกนายเอกไม่ได้ชื่อนี้ (เค้าจำได้ เพราะชอบนิยายเรื่องนี้มาก ๆ) แต่มาอ่านอีกรอบ เพราะ ชอบมาก ๆๆๆๆๆ
อยากเชียร์ให้มีภาค 2 จัง
ไรท์แต่งเก่งมากอ่ะ นิยายวาย ที่เราชอบมีหลายเรื่อง แต่เรื่องที่เราจำชื่อเรื่อง ชื่อนายเอก ชื่อพระเอกได้ มีไม่กี่เรื่องนะ เรื่องนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น...
-
ตามมากรี๊ดโซดาผัวอภินิหารของเสี่ยค่ะ 555555555555
รักแรงมากเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้พี่เจคนะคะ
ฉากครั้งแรกของเสี่ยกับเมียนี่แบบ ตรึงใจเราที่สุดในเรื่องนี้แล้วค่ะ
:hao7:
-
ไม่ค่อยชอบแนวขัดดอกเท่าไหร่ แต่พอเจอน้องโซดาพลิก
โอเค หนูชอบแบบนี้ 554555544 โอ๊ย ฮา ไม่ไหวแล้ว :jul3:
-
ไม่เคยอ่านแนวนี้เลยแอบขำเบาๆ ไม่ผิดหวังที่ติดตามมาตลอด
-
ขุ่นพระ. อ่านแล้วแบบอึ้ง. ผิดคลาด. ฮาาาาท้องแข็งเลย. 55555
เสี่ยเอ้ยยยย. เสร็จผัวอภินิหาร
-
ยกที่ ๕
/ มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็กร่างกาย...
ไม่ต้องนึกอาย เป็นลูกผู้ชายต้องกล้า
อย่าไปตะแบง ในเมื่อเรี่ยวแรงโรยรา
ร่ายกายไม่ไหว...ก็ต้องอาศัยโด๊บยา
มีคู่นอนอ่อนกว่าต้องหายาบำรุง... /
(มีเมียเด็ก – พรศักดิ์ ส่องแสง)
“ปิดวิทยุเดี๋ยวนี้!”
หาญศักดิ์แผดร้องดังกึกก้องทำเอาคนขับรถที่เปิดเพลงลูกทุ่งฟังอยู่แล้วร้องคลอไปด้วยสะดุ้งเฮือกกุลีกุจอกดปิดวิทยุแล้วหุบปากแทบไม่ทัน เสี่ยหนุ่มยกมือขึ้นกุมนวดคลึงขมับ
...อีแม่เอ๊ย... เจ็บปวดเหลือเกิน... เพลงเมื่อกี้มันชีวิตกูชัดๆ... แค่เปลี่ยนจากมีเมียเด็กเป็นมีผัวเด็กเท่านั้นเอง...
โอ๊ยยย กูล่ะกลุ้ม!
เรื่องมันเศร้า ขอเหล้าสิบจอก!
ทักษะการตอแหลระดับร้อยเต็มสิบของโซดาทำเอาหาญศักดิ์แทบจะเป็นลม เขาถึงกับหน้ามืดจนต้องหยิบยาดมขึ้นมายัดรูจมูกแล้วนั่งหลับตากอดอกไปตลอดทางบนรถ ตอนนี้พวกคนใช้ที่บ้านพากันเข้าอกเข้าใจไปหมดว่าเขาข่มเหงรังแกไอ้เด็กเวรนั่น ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเขาต่างหากที่ถูกมันกดขี่ย่ำยีซ้อมเอาๆ จนหมดสภาพเจ้าพ่อ จะพูดอะไรก็พูดไม่ได้อีก ใครจะไปยอมรับว่าเสียประตูหลังล่ะ...ให้ตายซะดีกว่า
แม่เจ้าโว้ย! ทำไมเรื่องราวมันเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย
หาญศักดิ์ยกมือขึ้นนวดขมับ แท่งยาดมสีขาวยังคงคาอยู่ที่รูจมูกข้างหนึ่ง คนขับรถได้แต่มองเจ้านายที่มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างหวาดระแวงปนเป็นห่วงผ่านกระจกมองหลัง พาลคิดไปว่าเจ้านายของตัวเองคงจะป่วย
วันนี้หาญศักดิ์จะต้องเข้าไปดูที่บ่อน ชายหนุ่มเส้นใหญ่พอที่จะสามารถเปิดกาสิโนในกรุงเทพได้โดยถูกกฎหมายทุกกระเบียดนิ้ว แน่นอนว่าหาญศักดิ์กับหุ้นส่วนวิ่งเต้นจ่ายใต้โต๊ะกันไปอานให้พวกนักการเมืองและตำรวจชั้นผู้ใหญ่
เสี่ยหนุ่มรีบเก็บยาดมเข้าในกระเป๋าเสื้อหนังเมื่อมีคนเดินมาเปิดประตูรถ... บรรดาลูกน้องที่หลั่งไหลมาจากรถคันที่ขับตามมาต่างเดินตามเจ้าพ่อหาญศักดิ์เป็นขบวนราวละครเรื่องเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้
“สวัสดีครับเสี่ยหาน”
“เสี่ยหานมาเว้ยมึง!”
“คุณหานสวัสดีครับ”
ทันทีที่หาญศักดิ์เดินเข้าไปในส่วนกาสิโนคนก็พากันกระพุ่มมือไหว้อย่ากลัวเกรงในบารมีเป็นทิวแถว หาญศักดิ์หยิบแว่นตากันแดดยี่ห้อเรย์แบนด์แบบลิมิเต็ดอิดิชันขึ้นมาสวม ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบแล้วจุดมันสูบ เขายกมือข้างหนึ่งเป็นเชิงรับไหว้ทุกคน ก่อนจะเดินไปเรื่อยๆ แล้วในที่สุด เขาก็พบเป้าหมาย หาญศักดิ์ยักคิ้วส่งยิ้มให้ชายหนุ่มคนหนึ่ง
“เป็นไงบ้างวะเสี่ยชาน ...กิจการช่วงนี้ไปได้สวยไหม” หาญศักดิ์ถามแล้วยื่นบุหรี่ของตัวเองให้คนที่เอ่ยเรียก
ชาญชัย หรือ เสี่ยชาน เป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบแปดปีหน้าตาหล่อเหลาคมคาย มีรูปร่างสูงใหญ่เกือบถึงร้อยเก้าสิบเซนติเมตร เอกลักษณ์ของชาญชัยคือแววตาที่ดุดันและน้ำเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ ใครที่เพียงแค่ได้สบตาก็กลัวจนแทบจะหายใจไม่ออก รวมไปถึงร่างกายที่สักจนแทบมองไม่เห็นผิวเนื้อไปทั้งร่าง ชาญชัยมีบุคลิกที่น่าเกรงขามจนแม้แต่บางทีหาญศักดิ์ยังต้องเกรงใจ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะชาญชัยแก่กว่าเขาปีนึงด้วยกระมัง ...ถ้าหาญศักดิ์จะต้องยอมรับว่ามีใครที่เท่กว่าเขา...ก็คงจะมีชาญชัยคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่เขาจะยอมรับว่าเท่เหนือชายใดในปฐพี...
ร่างสูงที่มีรอยสักบนร่างกายทั่วตัวรับบุหรี่ไปคาบในปาก
“ก็ดีเหมือนเดิมแหละวะไอ้เสี่ยหาน กาสิโนมึงมันเจ๋งอยู่แล้ว”
หาญศักดิ์ส่ายศีรษะเบาๆ ส่งเสียงอู้อี้ผ่านปากที่คาบมวนสีขาว “ของกูคนเดียวที่ไหนเล่าเสี่ยชาน ก็ของมึงด้วย... หุ้นส่วนกันห้าสิบห้าสิบ กูไม่เอาความดีความชอบคนเดียวหรอกเพื่อน...”
“ฮึๆ กูก็พูดไปงั้นแหละ” ชาญชัยหัวเราะในลำคอขณะจุดซิปโป้ที่ปลายมวนบุหรี่ เขาเป็นเจ้าของอีกคนของกาสิโนเมททอล (Metal) แห่งนี้ และยังร่วมทำกิจการกับหาญศักดิ์อีกหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเงินกู้นอกระบบ อาบ-อบ-นวด ไปจนถึงกิจการบนดินอย่างโรงแรม รีสอร์ท และผับบาร์ สำหรับหาญศักดิ์จะดูแลพวกส่วนเงินกู้นอกระบบ หวยใต้ดิน กับอาบ-อบ-นวดเสียส่วนใหญ่ แต่ส่วนที่ชาญชัยดูแลหลักๆ เห็นจะเป็นการคุมบ่อนหรือการคุมกาสิโน ตามด้วยโรงแรมรีสอร์ท แล้วก็ร้านสักเพนท์ตามร่างกายชื่อดัง ชาญชัยเป็นคนเฝ้นหาช่างฝีมือดีที่สุดมาไว้ที่ร้านเองกับมือเพราะลุ่มหลงในศิลปะของรอยสัก ส่วนหาญศักดิ์ขอเป็นแค่หุ้นส่วนเฉยๆ แต่ไม่ยุ่งกับเรื่องเนื้องาน เพราะเจ้าตัวมีเชื้อจีนเข้มข้นและติดจะหัวโบราณนิดๆ จึงไม่นิยมชมชอบการสักใดๆ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์เช่นกัน
“แล้วมีเรื่องมีราวอะไรไหม”
“ก็มีอีเจ๊คนเดิมนั่นแหละ” ชาญชัยพ่นควันสีเทาออกมาจากจมูก “เมาผัวทิ้งเล่นจนเงินหมดตัวแล้วก็ร่ำร้องจะเล่นอีก พอไม่ได้ดั่งใจมันอาละวาด วิ่งไปปาชิปที่เขาเล่นโปกเกอร์กันอยู่บนโต๊ะไพ่กระจาย”
“หา เมื่อเช้านี่อะนะ?”
“เออสิวะ ตอนตีสี่ กูนี่วิ่งลงมาดูแทบไม่ทัน” ชาญชัยเล่าอย่างหงุดหงิด เขาอาศัยอยู่ชั้นบนของกาสิโนนี่เอง นอกจากเมททอลจะเป็นกาสิโนขนาดใหญ่หรูหราที่ชั้น G แล้ว ก็ยังเป็นโรงแรมห้าดาวที่มีความสูงมากกว่าแปดสิบชั้นอีกด้วย หาญศักดิ์กับชาญชัยเหมาแบ่งกันคนละครึ่งฟลอร์ที่ชั้นหกสิบแปด อันเป็นเลขมงคลที่หาญศักดิ์ให้ซินแสมาดู
แต่โดยส่วนตัวหาญศักดิ์ชอบกลับไปนอนที่คฤหาสน์มากกว่า ในขณะที่ชาญชัยมีที่นี่เป็นบ้านในเมืองหลวงเพียงที่เดียว แต่เจ้าตัวก็ซื้อบ้านพักตากอากาศเอาไว้ที่ต่างจังหวัดและต่างประเทศมากมาย
“แล้วมึงทำไงเสี่ยชาน?”
“ก็ต้องให้ยามตั้งสามคนมาลากออกไป รวมกูด้วยเป็นสี่ แม่งกรี๊ดอย่างกับผีเข้า กูละจะบ้าตาย”
หาญศักดิ์ส่ายหน้าเบาๆ เจ๊คนนี้สร้างเรื่องเป็นประจำ
“แบนแม่งเลยดีไหมวะ” หาญศักดิ์เสนอ
ชาญชัยทำท่าครุ่นคิด “แต่มันเล่นหนักอยู่นา เสียทีเป็นล้านๆ จะแบนก็เสียดาย”
“เออ ก็จริง... แต่ ไม่ใช่ว่ามึงแอบติดใจอีเจ๊หรอกนะ ฮ่าๆๆๆ”
“โอ๊ย เคยเอาแค่ครั้งเดียวตอนเมา” ชาญชัยทำหน้าเบื่อๆ “นั่บทับนั่งถูนั่งขย่มกูซะขนาดนั้น ไม่แข็งก็บ้าล่ะ แต่แม่งเนื้อตัวเหี่ยวไปหมดแล้ว...ไม่ไหวว่ะ แต่ตอนนั้นอารมณ์พาไปไงเสี่ยหาน กูก็เอาๆ ไปอย่างนั้นแหละ ร้องเวอร์อย่างกับหมูถูกน้ำร้อนลวก มิน่าผัวเบื่อ”
เสียงทุ้มต่ำวิจารณ์อย่างไม่เกรงใจ บทสนทนาอันแสนจะห่ามของชาญชัยกับหาญศักดิ์ดูจะเป็นเรื่องปกติ ทุกครั้งที่เจอหน้ากันก็คุยทำนองนี้อยู่บ่อยๆ
ร่างสูงใหญ่พ่นควันออกจากจมูกก่อนจะส่งเสียงเรียกเพื่อน
“เออ...เสี่ยหาน”
“ว่าไง?”
หาญศักดิ์ถามขณะควานหาบุหรี่มวนที่สองมาสูบเพิ่ม เขามองชาญชัยลอดผ่านแว่นตากันแดดข้างบน ก่อนจะกลับไปสาละวนกับบุหรี่เหมือนเดิม
“ได้ข่าวว่ามึงเพิ่งได้เมียใหม่มาขัดดอกนี่ ...ลูกของไอ้แก่สันติน่ะ เป็นยังไงบ้างล่ะหือ?”
ฉึก!
วืด
หาญศักดิ์ถึงกับวืดจุดซิปโป้ไม่ตรงปลายมวน เขามีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกในทันที ซึ่งแน่นอนว่าคนตาไวอย่างชาญชัยสังเกตเห็นโจ้งๆ
“มีอะไร ทำไมมึงทำท่าแบบนั้นเสี่ยหาน? เด็กมันสู้...มันไม่ยอมเสี่ยเหรอ”
ใช่ มันสู้... สู้ทั้งคืนเลย
...ตั้งสู้อยู่นั่นแหละ คือกูก็เหี่ยวแฟ่บไปหลายรอบแล้วไง T_T...
“หรือว่ายังไม่ได้จับเขาทำเมีย? เสียชื่อน่า...”
คือกูโดนจับทำเมียแทนว่ะมึง...
เสียทั้งชื่อ...เสียทั้งประตูหลัง...
“ฮะ...ฮ่าๆ!” หาญศักดิ์ส่งเสียงหัวเราะประหลาดออกมาดังกึกก้องทำเอาชาญชัยถึงกับงง “เปล่าๆ แต่...กลัวกูบอกไปแล้วเสี่ยชานจะตกใจน่ะ”
ชาญชัยขมวดคิ้วเข้าหากัน “ทำไมรึ?”
“อื้ม” เจ้าพ่อเงินกู้กระแอม บอกความจริงกึ่งหนึ่งก็พอแล้วมั้ง... “คือคราวนี้เป็นเด็กผู้ชายว่ะ”
“แค่กกก!!! แค่กก!![/i]”
ชาญชัยสำลักควันบุหรี่หน้าดำหน้าเขียว หาญศักดิ์ถึงกับต้องเอามือไปลูบหลังลูบไหล่ตบอกเพื่อนตัวสูงให้สงบลง เขายกมือเรียกลูกน้องให้รีบหยิบน้ำดื่มมาให้เพื่อน ชาญชัยรับน้ำไปดื่มจนหายสำลักก่อนจะพูดออกมา
“เสี่ยหาน เกิดมายี่สิบเจ็ดปีนี่ผู้หญิงไม่พอเหรอวะ เสือกไปลองอะไรบ้าๆ แบบนั้น” ชายหนุ่มร่างสูงทำหน้าตาไม่อยากจะเชื่อสุดฤทธิ์ ชาญชัยมีท่าทีขยะแขยง โดยส่วนตัวเขาไม่คิดจะลองกับผู้ชายด้วยกันเด็ดขาด หาญศักดิ์แสร้งทำเป็นหัวเราะทั้งที่เหงื่อแตกซิกเต็มหน้าผาก
โอ้แม่เจ้า ถ้ามันรู้ว่ากูเป็นรับมันจะทำหน้ายังไงวะเนี่ย
ต้องโดนมันไล่กระทืบตายคาตีนแน่...
“แหม เด็กมันน่าเอ็นดู...เอารูปไปดูได้”
พูดจบหาญศักดิ์ก็ควักไอ้รูปแอ๊บแต๋วของโซดาใบเดิมที่ยึดมาจากสันติส่งให้ชาญชัยดู ดีนะเขายังไม่ได้เอาออกจากกระเป๋าเสื้อหนัง ใส่ไว้ช่องเดียวกับยาดมนั่นแหละ... ชาญชัยรับไปพิจารณาแล้วก็ขมวดคิ้วพลางพยักหน้า
“หน้าตาท่าทางดีเลยนี่หว่า ถึงว่าเสี่ยชอบ” หาญศักดิ์ไม่ตอบอะไร ไม่ใช่อะไรหรอก
...มันพูดไม่ออก...
ชาญชัยว่าต่อ “แต่ถ้าเป็นกูนะ กูไม่เอาเด็ดขาด แค่เป็นผู้ชายด้วยกันก็ไม่ไหวแล้ว” ร่างสูงใหญ่เบ้หน้า หาญศักดิ์รู้สึกจิตห่อเหี่ยว เขาน่าจะคิดแบบชาญชัย... ไม่น่าตัดสินใจลงมือทำอะไรบ้าๆ ลงไปเลย ฮือ...ชีวิตจะได้ไม่ต้องมาลงเอยบัดซบแบบนี้
ร่างสูงยังคงบ่น “จริงๆ เสี่ยก็รู้ว่ากูเกลียดพวกเกย์เก้ง แต่เอาเถอะ ถ้าเสี่ยชอบในฐานะเพื่อนกันจะพยายามมองข้าม”
“อืม...เมียขัดดอกน่าเสี่ยชาน ก็ไม่ได้จะให้อยู่ถาวร ผู้ชายยังไงก็เกิดมาคู่กับผู้หญิง...”
“สยองจริงๆ” ชาญชัยทำท่าย่นคอ หาญศักดิ์อยากจะร้องไห้ให้กาสิโนแตก ใช่ มันสยองมากเว้ยเพื่อน...มันสยองจริงๆ นั่นแหละ
ฮือออออ
“อ้อ กูไม่ได้ว่าเสี่ยหานนะ หมายถึงคู่อื่นๆ”
“มึงไม่ต้องมาทำเป็นตบหัวแล้วลูบหลังกูเสี่ยชาน โน้น มีเด็กมันเรียกแล้ว” หาญศักดิ์บุ้ยใบ้ไปทางพนักงานคนหนึ่งที่จดๆ จ้องๆ ชาญชัยอยู่นานเหมือนมีเรื่องจะรายงาน แต่เพราะว่าชาญชัยคุยกับหาญศักดิ์อยู่เขาจึงไม่กล้าแทรก “ไปดูงานก่อนไป ไว้ค่อยมาคุย”
“โอเค”
ชายหนุ่มร่างสูงจากไปทิ้งให้เพื่อนอย่างหาญศักดิ์นั่งคอตก ชีวิตนี้ยังไม่รู้จะทำยังไงดีกับอีผัวนรก โอ้ให้ตายไม่อยากกลับบ้านเลยเหอะ...โดนมันทั้งซ้อมทั้งเอา ทำร้ายทั้งจิตใจและร่างกายจนป่นปี้ไม่มีเหลือ
“เสี่ยหานครับ สวัสดีครับ”
“เอ้อ สวัสดีๆ”
หาญศักดิ์ยกมือรับไหว้เฉิน ผู้จัดการหน้าติ๋มแต่แอบหล่อที่ชาญชัยกับตัวเองจ้างเอาไว้ให้คุมบ่อนรองจากผู้เป็นเจ้าของทั้งสองอีกที เฉินเป็นผู้ชายที่จิตใจดีและมีความซื่อสัตย์มาก ตอนแรกเขากับชาญชัยยังคิดเลยว่าเฉินไม่น่าจะทำงานนี้ได้นานเพราะความมีศีลธรรม แต่ตรงกันข้ามเฉินใช้ความเป็นตัวเองจัดการงานได้อย่างไร้ที่ติ รู้ตัวอีกทีเฉินก็เป็นลูกน้องคู่บุญพวกเขาไปแล้ว
“เสี่ยไม่ได้มาเยี่ยมกาสิโนกับโรงแรมอยู่พักใหญ่ เป็นยังไงบ้างครับ”
“อ้อ ก็ดีนี่ ไอ้เสี่ยชานมันดูแลดี ลื้อก็ดูแลดี อั๊วก็ไม่มีอะไรให้หนักใจ” หาญศักดิ์ตอบตามที่คิด
...สิ่งเดียวที่ทำให้หนักใจคือไอ้เด็กหัวมัลฟอยที่รออยู่ที่บ้านเท่านั้นแหละ...
เฉินพยักหน้ารับ ยังคงเอามือกุมเป้าอย่างนบนอบ “ถ้าอย่างนั้นไหนๆ ก็ไหนๆ เสี่ยจะนอนที่โรงแรมเลยไหมครับ เดี๋ยวผมจะได้ให้คนไปเตรียมห้องหับให้เสี่ย”
ปิ๊ง!
“นอน...ที่...นี่...?”
หาญศักดิ์ตาลุกวาว แทบจะมีแสงสุกใสทอประกายเรืองรองระยิบระยับออกมาจากนัยน์ตานั่น เฉินที่ไม่ได้สังเกตยังคงนอบน้อมต่อไป
“ใช่สิครับ ที่นี่ก็เป็นบ้านอีกแห่งของเสี่ยเหมือนกันนะครับ เสี่ยก็ไม่ได้นอนนานแล้ว แต่ผมคอยให้คนทำความสะอาดอยู่ตลอด ถ้าเสี่ยจะนอนเดี๋ยวผมให้แม่บ้านไปเตรียมให้เลย...”
“ตกลง อั๊วจะนอนที่นี่!” หาญศักดิ์ตอบเร็วปรื๋ออย่างมีความสุข ใบหน้าของเขาสดใสเหมือนได้รับแสงแดดที่บริสุทธิ์ที่สุดในยามเช้าตรู่ “จัดหนูๆ ให้ขึ้นไปบริการอั๊วด้วยคืนนี้ เอาเด็ดๆ”
“ครับเสี่ย...”
โอ้ละหนอ ลืมคิดไปเลยว่าที่โรงแรมเมททอลชั้นหกสิบแปดนี่ก็บ้านกูเหมือนกันนี่นา รอดแล้วกูรอด! ไอ้เด็กนั่นก็ให้มันอยู่คฤหาสน์ไปจนกว่าสันติจะผ่อนใช้หนี้หมด (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ตั้งร้อยกว่าล้านบาท) มันจะปีนภูเขา เผากระท่อม กล่อมหน้าไม้ ทำบ้าอะไรก็ทำไป ตัวเขาจะอยู่ที่นี่และทำงานทำการ ใช้ชีวิตเป็นเสี่ยเงินกู้ที่แสนมีความสุขเหมือนเดิม
จบปิ๊ง เฮ้!
หาญศักดิ์คิดอย่างสุขใจพลางเดินไปตบไหล่เฉินปุๆ แล้วหัวเราะหึๆ ลูกน้องหนุ่มงงที่เห็นเสี่ยผู้เป็นเจ้านายที่ตอนแรกยังมีท่าทีเครียดยิ้มร่าได้ขนาดนี้ เจ้าพ่อเงินกู้เดินออกจากกาสิโนไปไถ่ถามพนักงานที่ฟรอนท์ของโรงแรมถึงสถานการณ์ช่วงนี้ โรงแรมสุดหรูเมททอลยังคงสร้างผลกำไรได้อย่างงดงาม มีคนเข้าพักไม่เว้นแต่ละวัน ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณเสี่ยชานที่บริหารงานได้อย่างดีเยี่ยม
“อ้าว วันนี้มึงนอนนี่เหรอ?”
ชาญชัยที่ก้าวเข้าไปในลิฟต์เห็นหาญศักดิ์ที่ก้าวตามเข้ามาด้วยกันกดปุ่มชั้นหกสิบแปด หาญศักดิ์ยักไหล่ ยังคงหัวเราะหึๆ
ร่างสูงหรี่ตาอย่างงุนงง
“มึงเมากัญชามาหรือไงเสี่ยหาน? มาหัวเราะใส่ไม่ตอบกูเนี่ย”
“หึๆ เปล่า...และใช่ วันนี้กูนอนนี่”
แค่คิดถึงใบหน้าของศาสดาที่คงหงุดหงิดงุ่นง่านเพราะเขาจะไม่กลับบ้านอีกต่อไป เขาก็รู้สึกปรีดาเหลือเกิน
ชาญชัยขมวดคิ้ว “มึงเพิ่งได้เมียใหม่มานะ ปกติกูเห็นมึงได้เมียใหม่มาทีต้องรีบปรี่กลับบ้าน ลูกไอ้แก่สันตินี่ไม่เด็ดหรือ? มึงถึงได้ทิ้งเขามานอนโรงแรม เอ๊ะ เด็กมันชื่ออะไรนะ โอ...โออะไรสักอย่าง...”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหาญศักดิ์ลื่นไถลลงจากหน้าเหมือนน้ำยางเหม็นเน่า เขาไม่อยากได้ยินชื่อนั่น
“อย่าพูดถึงเด็กมันเล๊ยเสี่ยชาน” เขารีบเบรก “เอาเป็นว่ากูไม่ได้นอนที่บ้านนี้นานแล้ว มึงอาจจะเหงาเอาได้ กูเลยจะมานอนอยู่ที่นี่สักระยะนึงก็แล้วกัน”
“อยู่ดีๆ มาห่วงกูเหงา ประหลาดว่ะเสี่ยหาน”
รู้จักกันมาร้อยวันพันปีไม่เห็นไอ้เสี่ยหานมันจะเคยเป็นห่วงเป็นใยเขาในเรื่องทำนองนี้ แล้วชาญชัยก็จัดการระบบชีวิตตัวเองได้ ไม่ได้เหงาแต่อย่างใด แล้วก็ไอ้สีหน้ามีชัยของเพื่อนตัวดีนี่สิ ทำเอาเขาสงสัยจริงๆ
หรือว่า...
“มึงงอนเมียเหรอ?”
“แค่กๆ!! แค่ก!! -- บ้า!” หาญศักดิ์สบถดังลั่นลิฟต์ สำลักอากาศและน้ำลายตัวเองหน้าดำหน้าแดง “พูดอะไรแบบนั้นออกมาได้ กูเปล่า!”
“เอ๊า” ใบหน้าหล่อคมทำท่าสงสัยแล้วขมวดคิ้ว “ก็มึงดูเหมือนสะใจที่หาทางเอาชนะใครสักคนได้ กูก็คิดว่ามึงงอนเมีย เลยหนีมา กะให้เขามาร้องไห้ง้อ”
กิ๊ง!
เสียงลิฟต์ดังเมื่อถึงจุดหมาย หาญศักดิ์กับชาญชัยก้าวออกมา ชายร่างเตี้ยกว่าหันขวับไปมองหน้าเพื่อนเขม็ง
“พอ พอเลยมึง” ร่างสันทัดรีบโบกไม้โบกมือให้ชายร่างที่สูงกว่าตนแล้วเอ็ดตะโรยกใหญ่ “เปล่าเว้ย ไม่มีเรื่องน่ากลัวแบบนั้นหรอก เด็กนั่นจะไม่ตามมาง้อกูที่นี่ ไม่มีวัน และไม่มีทางเด็ดขาดโว้ยย!!”
เขาเน้นเสียงอย่างเผ็ดร้อนและกล่าวรัวเร็ว ชาญชัยถึงกับถอนใจ
...วันนี้มันเป็นบ้าอะไรของมัน
“เออๆ ไม่ต้องตะโกนก็ได้ กูไปล่ะ ง่วง... เมื่อคืนก็ไม่ได้นอน”
เจ้าพ่อร่างสูงสุดเท่ที่เต็มไปด้วยรอยสักพูดแล้วเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง ขายาวเดินแยกไปยังอีกทิศ หาญศักดิ์เองก็เช่นกัน เจ้าพ่อเงินกู้ร่างสันทัดก้าวเดินไปที่ห้องตัวเองแล้วทาบคีย์การ์ด ทันทีที่เข้าไปถึงเขาก็เจอสาวสวยร่างอวบอั๋นสองคนในเสื้อผ้าน้อยชิ้นกำลังนั่งรออยู่บนโซฟาหนาหนุ่มตัวใหญ่
เฉินเลือกเด็กได้ถูกใจเขามาก
เจ้าพ่อเงินกู้ยิ้มกว้าง รีบถอดรองเท้าและก้าวเข้าไปใกล้ๆ ...เด็กสาววัยขบเผาะคนหนึ่งไหว้ลงบนหน้าอกของเสี่ยหนุ่มทันทีอย่างรู้งาน หาญศักดิ์สอดปึกเงินลงบนช่องว่างระหว่างเสื้อกล้ามรัดๆ และหน้าอกที่ล้นทะลัก หัวใจชายหนุ่มจะวายที่เห็นหน้าอกอึ๋มนั่นเบียดตัวเข้าหากัน ในขณะที่เด็กสาวอีกคนลงไปนั่งบนพื้นและปลดเข็มขัดกางเกงเขา
หาญศักดิ์เปล่งเสียงร้องในใจดังกระหึ่ม
กูรอดจากขุมนรกมาสู่สรวงสวรรค์แล้วโว้ยยยยยยย
ลาก่อน...ศาสดา...ไอ้ผัวผีห่า!!
-
:::METAL TERMINAL:::
นี่สิหนาสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่าความสุข...
หาญศักดิ์ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี วันนี้นับเป็นวันที่สามแล้วที่เขาไม่กลับคฤหาสน์แต่สถิตอยู่ที่โรงแรมเมททอล วันก่อนเขาก็เพิ่งจะได้ดอกเบี้ยก้อนใหญ่มาจากลูกหนี้อีกสองราย งานที่โรงแรมก็ไปได้สวย กาสิโนยิ่งดีเข้าไปใหญ่ หวยใต้ดินก็รุ่งโรจน์ แถมมีสาวๆ สวยๆ ไม่ซ้ำหน้าบริการอย่างถึงอกถึงใจทุกคืน
ยอดเยี่ยมกว่านี้เป็นไม่มี
“เสี่ยหาน” ชายร่างสูงใหญ่ สายตาร้อนแรงเซ็กซี่ และร่างกายที่มีมัดกล้ามเต็มไปด้วยรอยสักมีรอยยิ้มบนเรียวปากเอ่ยขึ้น “วันนี้ไปรอยัลกัน...”
“หือ?” หาญศักดิ์ที่กำลังจะจุดไฟตรงปลายมวนบุหรี่เลิกคิ้ว รอยัล (Royal) คือชื่อคลับที่พวกเขาเป็นเจ้าของ แล้วเสี่ยชานนึกครึ้มอะไรจู่ๆ ถึงได้มาชวนเขาไปในวันนี้ หน้าตาก็เจ้าเล่ห์ปานนั้น
“ใช่ ไปกันเถอะ กูจะโทรไปบอกลูกน้องให้เตรียมที่เตรียมทาง” ดวงตาของชายหนุ่มพราวระยับ
“นึกอะไรน่ะเสี่ย มีอะไรที่รอยัลรึ หรือว่ามีปัญหา มึงเพิ่งกลับมาจากดูงานที่ร้านสักไม่ใช่เหรอ? จะออกไปข้างนอกอีกแล้วรึไง?”
ชาญชัยส่ายหน้า “เปล่า ที่รอยัลไม่ได้มีปัญหา แล้วกูก็ไม่ได้จะไปตอนนี้ นี่มันเพิ่งห้าโมงเย็นเองนะเสี่ยหาน กูหมายถึงให้เราไปดึกๆ”
“ทำไมล่ะ มันมีอะไร?” หาญศักดิ์อดสงสัยไม่ได้ แม้ชาญชัยจะตั้งใจทำงาน แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะมีความอดทนกับรถติดและอากาศร้อนในเมืองกรุงจนสามารถเดินทางไปไหนมาไหนได้หลายๆ แห่งในหนึ่งวัน ฉะนั้นชาญชัยถึงได้มอบหมายหน้าที่ทวงเงินกู้หลักๆ ให้หาญศักดิ์ไป เพราะเขาทนไม่ไหวกับการเดินทางไปทวงหนี้นั่นเอง
ขืนหน้าที่ทวงหลักๆ เป็นของเสี่ยชาน...บรรดาลูกหนี้คงกลายเป็นผุยผงทุกรายเพราะความหงุดหงิดเมื่อเจ้าหนี้ไปถึงถิ่น
มุมปากหยักของเจ้าพ่อกาสิโนร่างสูงกระตุกยิ้ม พูดประโยคต่อไปช้าๆ
“คืนนี้เป็นคืน Gentlemen night...”
“โอ้เช็ดดดด” หาญศักดิ์เหมือนมีกากเพชรร้อยเม็ดในตาขึ้นมาทันที เขาเข้าใจแล้วสิ “ไป กูไปแน่ มึงโทรบอกเด็กเลย”
“ดี ให้เตรียมห้องด้วยเลยไหม ของกูสั่งเด็กมันเตรียมไว้แล้ว”
“หึๆ...” หาญศักดิ์เดินไปตบไหล่เพื่อน แล้วมองจ้องเข้าไปในตาเสี่ยชานด้วยสายตาพราวระยับ “เสี่ยชาน...มึงคิดว่ากูจะพลาดเหรอครับเพื่อน?”
:::METAL TERMINAL:::
เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มอย่างเร้าใจในคลับรอยัลเล็ดลอดออกมาข้างนอก ขณะนี้เป็นเวลาเพียงสี่ทุ่มครึ่ง...เวลาที่บรรดาคนกลางคืนเริ่มออกมาทยอยล่าเหยื่อ รถสปอร์ตสุดหรูสองคันจอดลงตรงหน้าคลับซึ่งออกแบบไว้เป็นลานกว้างสำหรับให้บรรดาผู้มีอันจะกินที่ออกมาเที่ยวกลางขึ้นได้โอ้อวดของ ...และวันนี้...เจ้าของคลับทั้งสองคนก็เป็นฝ่ายที่อวดเสียเอง
เจ้าพ่อทั้งสองแต่งหล่อเสริมฮิปกันเต็มที่ ขับรถสปอร์ตราคาแพงระยับด้วยตัวเองกันทั้งคู่แล้วซิ่งแข่งกันมายังคลับรอยัล พวกเขาก้าวลงมาจากรถในเวลาไล่เลี่ยกัน แล้วโยนกุญแจให้พนักงานวาเล็ต (Valet) นำรถของตนไปจอดให้ ทั้งสองเข้ากอดคอกันอย่างสนิทสนม พลางมองไปยังคลับเบื้องหน้า
“ซิ่งหนีกูซะตามไม่ทันเลยนะเสี่ยชาน...”
“ทำเป็นพูดดี...”
ทั้งคู่กอดคอกันเดินเข้าไปในคลับ พนักงานร้านวุ่นวายทันทีเมื่อผู้มีอิทธิพลอุตส่าห์มาในคืนที่จัดอีเวนท์สุดพิเศษสำหรับผู้ชาย หาญศักดิ์ถามลูกน้องที่กุลีกุจอนำพวกเขาไปยังที่นั่งพิเศษที่ใกล้ทั้งบาร์และเวทีที่เป็นเสมือนแคตวอร์ก ซึ่งเซตเอาไว้เป็นพิเศษสำหรับโชว์ในค่ำคืนนี้
“โชว์เริ่มไปรึยัง?”
“ยังครับเสี่ยหาน” ลูกน้องหนุ่มรีบตอบเจ้านายอย่างเคารพ “ราวๆ ห้าทุ่มถึงจะเริ่ม เราให้ชะลอการแสดงไว้เพื่อพวกเสี่ยครับ”
“อ้อ ดีมาก...”
บรรดาลูกน้องรีบนำแอลกอฮอล์ที่เจ้าของทั้งสองชอบมาเสิร์ฟ มีทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นน้ำแข็งหรือโซดา หรือแอลกอฮอล์อะไรก็ตาม อีกทั้งยังชงให้แบบที่ถูกใจที่สุด และนำสาวเสิร์ฟที่หน้าตาดีที่สุดมาบริการเสี่ยหนุ่มทั้งสองอีกด้วย ทั้งคู่ยื่นแบงค์พันคนละใบให้เด็กสาวที่ชงแอลกอฮอล์ให้ เธอรีบรับมันไว้แล้วไหว้สวยงาม
“ฮัลโหลๆ!! สวัสดีครับทุกท่านสวัสดีครับ!!!”[/i] ดีเจชื่อดังคนหนึ่งตะโกนใส่ไมค์กลบเสียงเพลงแด๊นซ์ที่ดังกระหึ่ม “วันนี้เราได้รับเกียรติจากผู้ทรงอิทธิพลที่สุดของประเทศไทยทั้งสองนะครับ!!! ทุกคนชูแก้วขึ้น ดื่มให้เสี่ยชานกับเสี่ยหานกันครับทุกคน!!!”
-
“เฮฮฮฮฮฮฮ!!!”
สปอตไลท์ดวงใหญ่สาดส่องไปที่เสี่ยหนุ่มหน้าตาดีทั้งสอง ทั้งคู่ยกยิ้มแล้วชูแก้วขึ้นอย่างมีมาด เสียงเฮดังลั่น ไม่มีใครที่ไม่รู้จักพวกเขาทั้งคู่...พวกเขาคือดวงดาว พวกเขาคือผู้ทรงอิทธิพล พวกเขาคือเจ้าพ่อ...
“และตอนนี้ก็ถึงเวลาโชว์ไฮไลท์ของเราแล้วนะครับหนุ่มๆ ทั้งหลาย!!” ดีเจตะโกนต่อเนื่อง “Music Starts!!!”
สาววัยขบเผาะที่แต่งหน้าจัดและนุ่งน้อยห่มน้อยพากันทยอยออกมาวาดลวดลายบนแคตวอล์ก ต่างยักย่ายส่ายสะโพกอวดสัดส่วนอวบอิ่มเว้าโค้งอย่างถึงใจตามจังหวะเพลง บรรดาฝูงผู้ชายกรูกันติดริมแคตวอล์ก โห่ร้องกันอย่างบ้าคลั่งเต็มที่ หาญศักดิ์กับชาญชัยเพียงมองน้องๆ ทั้งหลายตาเป็นมันอยู่ที่เดิม
สองเจ้าพ่อซี้ดปากเมื่อสาวๆ ทั้งหลายพร้อมใจกันโชว์ลีลาเย้ายวนเต็มที่ ทั้งหน้าอกทั้งของลับแทบจะเทกระจาดให้ดูกันสดๆ เลือดหนุ่มในกายกำลังสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง และชายวัยฉกรรจ์ร้อนแรงอย่างพวกเขาก็ไม่ได้มีความอดทนกับเรื่องพวกนี้มากมายเสียด้วย
“วี้ดดดดด!!”
ผ่านไปเพียงครู่เดียวชาญชัยเอาก็นิ้วเข้าไปในปากแล้วส่งเสียงเป่าเหมือนนกหวีด เขาชูปึกเงินเป็นหมื่นๆ ขึ้นในอากาศ บางทีมันอาจถึงแสน ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยักคิ้วดูทรงเสน่ห์อย่างเหลือร้าย พนักงานร้านรีบส่งสัญญานตามที่เตี๊ยมกันไว้ให้สาวนักเต้นสุดสวยส่วนหนึ่งลงไปบริการสองเสี่ยหนุ่มทันควัน
สาวๆ แปดคนจากยี่สิบที่สวยเอ็กซ์เซ็กซี่ที่สุดก้าวนวยนาดลงมาจากแคตวอล์ก พวกเธอแยกออกเป็นฝั่งละสี่คน แล้วตรงเข้าไปเต้นรำรอบๆ ชายหนุ่มทั้งสอง ชาญชัยแบ่งเงินออกเป็นสองปึก แล้วโยนปึกหนึ่งให้หาญศักดิ์ที่รับเอาไว้ได้ทันท่วงที
ชายหนุ่มสอดเงินตามร่องเสื้อผ้าต่างๆ ของเหล่าเด็กๆ บางคนใจกล้าถึงขนาดแกล้งปลดสายบรายั่วเพื่อแลกเงิน แต่พวกเขาก็ไม่อะไรอยู่แล้ว เพราะทั้งหาญศักดิ์และชาญชัยมีเงินมากมายที่จะซื้อเรื่องพวกนี้อย่างไม่เดือดร้อน เด็กสาวจะทำอะไรพวกเขาก็พร้อมจะเปย์ให้เต็มที่ ขอให้เอาอกเอาใจบริการดีถึงจุดก็พอ บรรดาชายหนุ่มที่เหลือจ้องมองอย่างอิจฉาริษยาเมื่อตัวเด็ดๆ ทั้งนั้นกำลังบริการพวกเจ้าของคลับ
สาวร่างบางคนหนึ่งทิ้งตัวลงบนตักของหาญศักดิ์ เธอส่งสายตาร้อนแรงมีจริตจะก้านแล้วร่อนสะโพกลงบนร่างของเขา บดเบียดกับอวัยวะกลางลำตัวที่เริ่มจะแข็งขืนเต็มที่ อีกสามคนก็ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของเจ้าพ่อเงินกู้ หาญศักดิ์ยิ้มกว้าง กัดริมฝีปากส่งเสียงซี้ดในลำคอ เขาหื่นขึ้นเต็มพิกัด และกำลังจะสำลักความสุขตายคาอกเด็กสาวๆ...
ฟึ่บ!!!
แต่แล้วเขาก็ต้องตื่นจากภวังค์ทั้งที่กำลังเสียวๆ เมื่อมีใครคนหนึ่งกระชากร่างอ้อนแอ้นลงไปจากหน้าตักของเขาจนหญิงสาวคนที่โดนกระชากถึงกับต้องกรีดร้อง เสี่ยหนุ่มขมวดคิ้วหน้าตึง ตะโกนเสียงกร้าวแบบไม่สบอารมณ์สุดขีดที่ถูกขัดความหฤหรรษ์ดื้อๆ
“ใครวะ!!!?”
เขาเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าแบบพร้อมมีเรื่อง ชาญชัยเองก็เงยขวับเช่นกัน ใครหน้าไหนที่มันกล้าดีมาขัดความสุขของพวกเขา ดวงตาคมหรี่ตาเพ่งมองใบหน้าของผู้กล้านั่น ก่อนจะยกมือที่สั่นๆ ขึ้น
“เสี่ยหาน” ร่างสูงชี้นิ้วเรียวยาวใส่ผู้มาใหม่แล้วร้องออกมาดังลั่น “นี่มันเมียมึงนี่!”
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!
สาม...
“ไม่กลับบ้านหลายวันเลยนะครับ...”
สอง...
ร่างนั้นเอียงคอมองเจ้าพ่อเงินกู้...
“ป๊ะ...”
เสียงทุ้มๆ กล่าวทีละคำอย่างเฉือดเฉือน...มีรอยยิ้มที่หาญศักดิ์กลัวจับใจปรากฎบนใบหน้านั่น...
หนึ่ง...
“...ป๋า”
ตี๊ดด.........
ชีพจรของคุณได้ดับลงแล้ว...
“เฮื๊อก....”
เอาแล้วกูโดนผีหลอกกลางผับ
หนีสิครับมึงรอเหี้ยอะไรอยู่!!!!!!!!!!!!!!!
-------------
TBC
ว้ายเสี่ย
ผัวมาค่ะ! 555555555555555
เอาความฮามาเสิร์ฟต่อให้แล้วนะคะ ชอบก็อย่าลืมคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้เจค สกรีมแท็กให้เสี่ยหานกับนายโซดาที่ #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง เลยค่า
-
เรื่องนี้ฮาอ่ะ เอาอีกๆๆๆ โหดกับโฉด สวดยอดดด
-
ทั้งศอกทั้งเข่าคงมากันพรึบแน่ๆ
-
ตลกอ่ะ ชอบๆๆ
-
ติดตามค่ะ o13
-
:laugh: รอโซดา " เอา " คืน เสี่ยหาน :m20::ling1:
:L1: :L1: :L1: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยกที่ ๖
12 o'clock last night in a club
U an a girl do de rub-a-dub-dub
Short dress and long curly hair
Don't deny it cause I saw u dere
Step 1 mi did dede when you giv her di line
Step 2 me did dede when you looked so sincere
Step 3 mi did dede when you hold her close and
Tell her everything dat she waah fe fear
[เวลาเที่ยงคืนตรงในคลับ
พี่กำลังขย่มกับแม่สาวคนหนึ่งอย่างร้อนฉ่า
เธอสวมกระโปรงสั้นแล้วก็มีผมยาวหยักโศก
อย่ามาคิดปฏิเสธเพราะผมเห็นเต็มสองตา
ขั้นที่ 1 ผมเจียนตายตอนที่เห็นพี่คุยกับเธออย่างออกรส
ขั้นที่ 2 ผมแทบตายที่เห็นพี่จริงใจกับเธอนัก
ขั้นที่ 3 ผมเจียนตายที่พี่เนื้อแนบเนื้อน่าหวาดเสียวกับแม่สาวนั่น
แล้วหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างมีความสุขไปถึงไหนต่อไหน...]
(L-L-Lies – Diana King : แปลเพลงเป็นเวอร์ชันศาสดาในเรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง โดยเจค)
::: METAL TERMINAL :::
เจ้าพ่อเงินกู้เตรียมลุกหนีทันที มือไม้ทั้งสองข้างเย็นเฉียบเมื่อเลือดลงไปที่ขาหมด เขาเตรียมออกวิ่งโดยไม่สนใจเหล่าเด็กสาวบนตัก วินาทีนี้โกยเท่านั้นที่จะช่วยได้
เอี๊ยด!
มือใหญ่กดร่างสัดทันให้นั่งจมอยู่ที่เดิมด้วยพละกำลังประหนึ่งคิงคองยักษ์ มือนั้นเหนียวหนึบดุจตุ๊กแก
“จะไปไหนล่ะครับที่รัก นั่งก่อนสิ...”
เอื๊อก...
หาญศักดิ์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาจ้องหน้าโซดาอย่างหวาดผวา เสียงในหัวแผดร้องดังลั่น
ตายแหน่...ตายแหน่...ตายแหน่... (โปรดอ่านเป็นจังหวะวี้หว่อของรถพยาบาล)
เสี่ยหนุ่มตาเบิกกว้าง ตกใจถึงขีดสุด ขนบนร่างกายของหาญศักดิ์ลุกชันไปทั่ว แต่มันไม่ใช่เพราะความเสียวซ่านอีกต่อไป... บรรยากาศที่เคยสนุกสนานของคลับ บัดนี้กลายสภาพมาน่ากลัวเหมือนป่าช้าวัดดอนไม่ผิดสักกระผีก
โซดาในชุดนักเรียนมัธยมแต่ไม่มีเนกไทและเสื้อสูทมีรอยยิ้มพิฆาตอยู่บนใบหน้า
พลั่ก! พลั่ก!!
ร่างสูงผลักร่างผู้หญิงอีกสามคนที่เต้นนัวเนียอยู่รอบตัวหาญศักดิ์ให้ออกไปพ้นทางด้วยพละกำลังดุจช้างสาร ก่อนเขาจะจ้องใบหน้าหล่อแบบหวานๆ ของเสี่ยหนุ่มที่มีสีหน้าตื่นกลัว ชาญชัยเองก็ตั้งตัวไม่ติด และในฉับพลัน...
ฟึ่บ!
“เสี่ยฮะ...”
ร่างโปร่งของเด็กหนุ่มก็ทิ้งตัวนั่งคร่อมลงบนหน้าตักของหาญศักดิ์ในท่าหันหน้าเข้าใส่ แขนยาวๆ คล้องคอเจ้าพ่อเงินกู้ จ้องตาอีกฝ่ายล้ำลึก
“ทำไมเสี่ยไม่กลับบ้านล่ะฮะ...”
ฮะเฮอะเหี้ยอะไรล่ะไอ้จอมตอแหล!
“...” <<< พูดไม่ออก
เด็กหนุ่มเอียงคอเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังเงียบเป็นสากกะเบือ แล้วเปล่งเสียงถามช้าๆ ในลำคอ
“...หืม...?”
อะ...อะ...อะ ไอ้เชี่ย....
กูกลัว!!!
“เสี่ย...ทำไมเสี่ยทำแบบนี้กับผมล่ะฮะ...”
เด็กหนุ่มเริ่มโวยวาย แล้วขย่มร่างบนหน้าตักเจ้าพ่อเงินกู้ที่ถึงกับกลายเป็นใบ้เมื่อถูกผัวผีห่าอาฆาตถึงที่ แรงขย่มนั้นมหาศาลทำเอาหาญศักดิ์เจ็บกระดูกขา เหงื่อเขาแตกพลั่ก แขนที่คล้องคอของเขาเอาไว้ไม่ได้แค่คล้อง แต่มันล็อกคอไปด้วย... แล้วฉับพลันดวงตาคู่คมของโซดาก็มีน้ำตาคลอเบ้าราวสั่งได้
“เสี่ย!! ทำไมไม่ตอบล่ะ! เสี่ยทำแบบนี้ได้ยังไง!!”
“อ้าวเฮ้ยๆ ผัวเมียไปหาที่หาทางเคลียร์กันเองก่อน”
ชาญชัยตะโกนฝ่าเสียงเพลงช่วยเหลือเมื่อเห็นว่าเพื่อนพูดอะไรไม่ออก ส่วนเด็กหนุ่มคนนั้นก็เบ้ปากเตรียมจะร้องไห้อย่างน้อยใจได้ทุกเมื่อ ถึงเขาจะเกลียดเพศที่สามแต่ก็อดเห็นใจไม่ได้ จะว่าไปไอ้เด็กนี่มันหาทางเข้ามาได้อย่างไรกัน...อายุอานามมันก็ยังไม่ถึงเสียหน่อย เมียใหม่เสี่ยหานนี่สุดยอดจริงๆ
“น้อง...กลับบ้านไปซะนะ...”
นั่นคือสิ่งเดียวที่หาญศักดิ์เอื้อนเอ่ยออกมาได้ในยามนี้
“โอ๊ยยยย!!”
“อะไร! มึงร้องอะไรเสี่ยหาน!?”
หาญศักดิ์แผดร้องลั่นเมื่อถูกโซดาใช้วิชามารงัดล็อกขาที่พันเกี่ยวกันอยู่ด้านล่างเต็มแรง เจ้าพ่อเงินกู้ใบหน้าบิดเบี้ยวขึ้นสีแดงม่วงตั้งแต่ลำคอถึงหน้าผากเพราะเจ็บหนัก จนป่านนี้โซดายังล็อกขาเขาไม่เลิกจนหายใจจะไม่ออกอยู่แล้ว
อีผัวเด็กยมบาล...อีผัวตับหมา... อีผีห่าแห่งปี... มึงแสดงอภินิหารให้ศาสดาได้ชมอีกแล้วนะ
แล้วทำไมหนูทดลองต้องเป็นกูด้วยยยยยยยย TTOTT
“เสี่ย! ที่เสี่ยไม่กลับบ้านก็เพราะติดอีหนูพวกนี้ใช่ไหม!!?”
อีผัวเด็กรางวัลออสก้ายังคงซุงแหลต่อไปอย่างไม่แคร์สื่อ (ตอมันเล็กไป) เด็กหนุ่มกรีดร้องน้ำตาร่วงเผาะๆ กวาดสายตามองสาวๆ นุ่งน้อยห่มน้อยทั่วคลับด้วยแววตาตัดพ้อ มือใหญ่ๆ ที่สั่นระริกปาดหยดน้ำบนใบหน้าตัวเองออก พูดเสียงสะอื้น
“ทำไม! ทำไมเสี่ยทำแบบนี้!!”
มือหนาๆ ทุบอั้กๆ ลงบนแผ่นอกของหาญศักดิ์เหมือนสาวน้อยวัยใส แต่สิ่งที่แตกต่างกันคือพละกำลังอันรุนแรงดุจควายป่า
บั้ก! บั้ก! บั้ก!
ก้ำปั้นแต่ละก้ำปั้นทำเอาหาญศักดิ์หน้าเขียว เขารู้สึกช้ำในจนอยากจะอ้วก
ควับ!
“เฮ้ยหยุดน่า!”
“อ๊ายยยยยยย!”
เสี่ยชานผละออกจากหนูๆ เดินมาเหวี่ยงคว้าตัวโซดาที่ไม่ทันตั้งตัวออกไปจากตักเพื่อน เสียงกรี๊ดจากปากเด็กหนุ่มดังสนั่น
“ปล่อยให้เสี่ยหานมันได้สนุกสนานบ้าง เดี๋ยวมันก็กลับบ้านเองแหละ เรื่องแค่นี้อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตเลย”
...ว่าแต่ไอ้น้องคนนี้ตัวหนักจัง เขาต้องใช้พละกำลังถึงสามในสี่เพียงแค่จะคว้าเด็กหนุ่มที่ไม่ทันตั้งตัวให้ออกมาจากตักเพื่อน
เมื่อกี้ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน เด็กนี่ไม่ได้ร้องกรี๊ดตอนถูกเขาเหวี่ยง แต่ร้องตอนที่ยืนได้มั่นคงแล้ว อย่างกับเสแสร้ง
จะว่าไปพอดูใกล้ๆ แบบนี้ สันกรงสันกรามนี่ชัดแจ๋ว หน้าตาก็คมคาย กล้ามรึก็แน่นใช่เล่น ความสูงก็พอๆ กันกับเขา ...โหงวเฮ้งหน่วยก้านดูแล้วเหมาะเอาไปเป็นผู้ช่วยทวงหนี้มาก
เอาเถอะ เสี่ยหานชอบก็เรื่องของมัน...
อย่าปล่อยให้รูปลักษณ์แค่พริบตาหลอกใครเชียว
“เรื่องแค่นี้เหรอ!?”
เพล้ง!
โซดาหวีดเสียงแหลมเล็กแหวกเสียงหนวกหูในคลับอย่างเจ็บปวดเหลือแสน ทำเอาเสี่ยชานหลุดจากภวังค์ที่ครุ่นคิดเหมือนกระจกโดนทุบแตก เสี่ยหนุ่มร่างสูงใหญ่เบะปาก เขาคิดไปได้ยังไง... สาวแตกขนาดนี้เอาไปกรี๊ดใส่หูลูกหนี้ให้ขนลุกเสียมากกว่า
แววตาสั่นระริกของเด็กหนุ่มเคลือบไปด้วยบ่อน้ำตา
“ได้! ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็จะพิสูจน์ให้เสี่ยเห็นกันไปเลย ว่าผมก็ทำได้!!”
หลังประกาศกร้าวด้วยเสียงอันดังก้องโซดาก็หันขวับ ขายาวก้าวพรวดๆ ไปที่เวที แล้วปีนขึ้นไปด้วยท่าทางที่มาดแมนสุดกู่ เด็กหนุ่มโผล่ไปอยู่กลางวงนักเต้นสาวๆ หน้าตาเฉยทำเอาพวกหล่อนงงเป็นไก่ตาแตก สายตาของพวกเธอมีคำถามให้กันและกันเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นนายคนนี้เป็นใคร ขึ้นมาได้ยังไง แล้วมาทำอะไรบนนี้... แต่ไม่ทันที่ใครจะได้หายตื่นตะลึง ทันใดนั้นมือหนาของโซดาก็ยึดเสาเหล็กต้นหนึ่งทันที
~ Baby, can’t you see
I’m calling
A guy like you
Should wear a warning
It’s dangerous
I’m fallin’ ~
(ที่รัก ไม่เห็นเหรอ? ผมเรียกพี่อยู่
ผู้ชายแบบพี่น่ะ ควรจะระวังตัวเอาไว้
สถานการณ์นี้มันอันตราย... แล้วผมก็ชอบน่ะซี่)
มือหนาสองข้างยึดเสาเหล็กแล้วยักย่ายส่ายร่างไปมาบนแคตวอล์กตามจังหวะเพลงที่ดังกระหึ่ม ทั้งรูดไถลทั้งกระเด้าแบบครบเซต เต้นแรงแผ่กระจายอำนาจเป็นวงกลมราวกับเรดาร์แผ่รัศมีตรวจจับสิ่งกีดขวาง จนบรรดาสาวๆ นักเต้นต้องหลบฮือให้กับพลังช้างสารนั่นกันจ้าละหวั่นเป็นวิถีโค้ง
...โอ้อีเหี้ย...
หาญศักดิ์อ้าปากค้าง แทบช็อกตายน้ำลายฟูมปากกับภาพที่เห็น
ศาสดากำลังเต้นอะโกโก้รูดเสา...
~ There’s no escape
I can’t wait
I need a hit
Baby, give me it
You’re dangerous
I’m lovin’ it ~
(พี่ไม่มีทางหนีรอด แล้วผมก็รอไม่ไหวแล้วด้วย
ผมอยากได้ความโด่งดังครับพี่ ให้ผมหน่อยสิ
พี่แม่งชอบลองดีว่ะ
แล้วผมก็เป็นของดีซะด้วย...)
ร่างสูงส่งสายตาเซ็กซี่ทำปากเจ่อหันมาทางหาญศักดิ์อย่างเปิดเผย ทั้งยังทำไม้ทำมือส่งมาให้ชวนสยอง คนในคลับล้วนอึ้งตะลึงกิมกี่จนตัวแข็งกันถ้วนหน้า หาญศักดิ์ที่ตะคริวกินไปครึ่งตัวหันไปสบตากับชาญชัยที่อ้าปากค้าง แล้วเด็กหนุ่มบนเวทีก็หมุนวนก้นสะโพกสลาตันไปรอบๆ ...บั๊มพ์กับสาวสวยทั้งหลายจนพวกเธอต้องถูกลูกหลงกระเด็นตกลงจากแคตวอล์กไปถ้าหากหลบไม่พ้นแรงสลาตันนั่น เวทีนี้กลายเป็นของเขาแต่เพียงคนเดียว โซดาส่ายอาดๆ ไปทั่ว
“เอาอีตุ๊ดควายนั่นลงมาเดี๋ยวนี้!!!”
เสี่ยชานที่ตั้งสติได้ก่อนใครเพื่อนตะเบ็งสุดกล่องเสียง เขาชี้มือไปทางลูกน้องที่ยืนหน้าเงิบติดกันเป็นแพเหมือนปลาช็อกน้ำเย็นเพราะทำอะไรไม่ถูก
“พวกมึง!! พวกมึงขึ้นไปจัดการมันกันให้หมด!!”
บรรดาลูกน้องที่ตั้งสติได้รีบสะกิดกันและกัน ก่อนจะเร่งกรูขึ้นไปบนแคตวอล์กตามคำสั่งเสี่ยหนุ่มที่โมโหจนควันออกหู
~ Too high
Can’t come down
Losing my head
Spinning ‘round and ‘round
Do you feel me now ~
(สูงจังเลย ผมกลัวตก กลับลงไปไม่ได้อ่ะ
ผมกำลังปลดปล่อยอารมณ์จากหัวกบาล
เอามันเลยให้สุดชีวิต
โอ้...พี่รู้สึกถึงผมรึยังล่ะ...)
โซดาเต้นสะบัดช่อมาตรงจุดศูนย์กลางของแคตวอล์ก แล้วยืดตัวก้มลงเป็นท่าผีจูออนชะเง้อศีรษะออกไปนอกเวที ก่อนจะหมุนศีรษะสุดเหวี่ยงอย่างเต็มอารมณ์เหมือนพายุทอร์นาโดจนผู้คนตรงริมเวทีแคตวอล์กแตกฮือเป็นผึ้งแตกรังกันไปทั่ว เกิดช่องว่างเป็นหย่อมๆ เหมือนคนศีรษะล้านที่ผมขึ้นกะปริบกะปรอยแค่บางจุดในทุกๆ ที่ที่ร่างของโซดาโฉบผ่าน
ควับ!!
“ลงมาเดี๋ยวนี้!!”
ชายหนุ่มสองคนขึ้นไปกระชากแขนโซดาเอาไว้คนละข้าง เด็กหนุ่มขมวดคิ้วทันที
“เฮ้ยอะไรเล่าพี่คนกำลังมัน”
ฟึ่บ! ผัวววะ!!!
ร่างสูงโปร่งสะบัดสองร่างหนานั้นออกไปอย่างง่ายดายแล้วหลับตาดื่มด่ำกับเสียงเพลงต่อ โซดาลูบไล้เนื้อตัวตัวเอง เขาลงไปวาดลวดลายบนพื้นแคตวอล์กด้วยท่าทางเซ็กซี่เหมือนพวกนักร้องฝรั่งผู้หญิงในมิวสิควีดีโอ ทั้งคลานทั้งกลิ้งเถลือกไถลอย่างเมามันในอารมณ์ วิญญานบียอนเซ่บวกมาดอนน่าผสมเลดี้กาก้าเข้าสิงเต็มร่าง ดีเจโซดาที่นมใหญ่ๆ ยังต้องชิดซ้ายเมื่อเจอยอดชายนายโซดา...
“พวกมึงจัดการอีตุ๊ดหัวโปกนั่นให้ได้!! ถ้าพวกมึงทำไม่ได้กูจะยิงทิ้งให้หมด!!!”
ชาญชัยยังคงแผดเสียงตะโกนอย่างเดือดดาลเมื่อลูกน้องกี่คนต่อกี่คนก็ถูกโซดาสะบัดคว่ำกันไปคนละทาง กะอีแค่กะเทยคนนึงทำไมมันฤทธิ์เยอะนักวะ!
“จัดการเมียมึงเดี๋ยวนี้เสี่ยหาน!!” เขาหันไปไล่เบี้ยกับหาญศักดิ์ จิ้มหน้าอกเพื่อนรักอย่างแรงด้วยโทสะ เจ้าพ่อเงินกู้มีสีหน้าเจื่อนสุดชีวิต “มันกำลังจะทำคลับเราเจ๊ง!!!”
“มึง...มึงคิดว่ากูจะทำอะไรได้รึ...”
“กูไม่สน!!!” เจ้าพ่อกาสิโนหัวเสียถึงขีดสุด “แต่มึงต้องทำ ต้องทำให้ได้ด้วย!! ไปเดี๋ยวนี้!!! เฮ้ยพวกมึง!!” เขาหันไปชี้มือไปยังลูกน้องที่ยืนเบียดติดกันอยู่ใกล้ๆ แคตวอล์กเพราะไม่กล้าเข้าไปหาโซดาอยู่ ทุกคนตัวแข็งหันมามองเจ้านายหนุ่มที่กำลังโมโหจัดเป็นตาเดียว ชาญชัยชี้นิ้วโป้งข้ามไหล่ตัวเองไปด้านหลัง
“เอาไอ้เสี่ยหานขึ้นไปจัดการเมียมัน!!”
“ครับ!!!”
ทุกคนรีบตอบรับแล้วเข้ามาพาร่างเสี่ยหานขึ้นไปบนแคตวอล์กอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทิ้งเจ้าพ่อเงินกู้กันไปอย่างไม่ไยดี โซดายังคงแสดงลีลาอันเผ็ดร้อนน่าสยองปนสะอิดสะเอียนอย่างไม่ลดราวาศอก ลูกค้าต่างเตลิดหนีช้างตกมันที่บ้าคลั่ง ค่ำคืน Gentlemen Night พังกระจาย
เจ้าพ่อเงินกู้อึกๆ อักๆ หน้าตาหวาดหวั่น จะทำยังไงดีวะเนี่ย...
“จัดการสิวะ!!”
เสียงอันแสนโมโหของชาญชัยทำเอาหาญศักดิ์สะดุ้งสุดตัว
สัดเอ๊ย กลัวเพื่อนก็กลัว...กลัวผัวก็กลัว...
โอ๊ยยยยยย ชีวิตเจ้าพ่อกูหน๊อออ TT_TT
“น้อง...น้องโซดา...” หาญศักดิ์ส่งเสียงเรียก กวักมือไปด้วยเบาๆ “ลงไปคุยกันข้างล่างกับพี่ก่อนนะ”
“มึงทำได้แค่นี้เองเหรอว่ะไอ้เสี่ยหาน!!”
“มึงใจเย็นสิ! ก็กูกำลังใช้น้ำเย็นเข้าลูบ!” หาญศักดิ์รีบตะโกนตอบเพื่อน ไม่รู้จักวาทะศิลป์รึไงไอ้เสี่ยชานนี่ ขั้นแรกเบื้องต้นในการเจรจาอ้ะ!
ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาที่เดิม เขากลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ รวมรวมลมปราณทั่วทั้งร่าง เอาวะ ไม่มีเวลาทำใจแล้ว
ย้ากกกกกก!
เอาจริงแล้วนะว้อย!
“น้องโซดา เอ่อ...หันหน้ามาพูดจากันดีๆ ก่อนดีไหม”
โซดาหันขวับมามองแล้วกัดริมฝีปาก น้ำเสียงสั่นระริกตัดพ้อ
“เสี่ยชอบไม่ใช่เหรอฮะแบบนี้ ผมจะเป็นทุกอย่างที่เสี่ยต้องการ”
เด็กหนุ่มทำท่าจะวาดลวดลายต่อทันที ชาญชัยหน้ากระตุกอย่างหมดความอดทน เตรียมจะเดินมาชกโซดาเต็มที่ หาญศักดิ์รีบเข้ากอดร่างสูงตรงหน้านั่นด้วยความไวแสงเพื่อควบคุมสถานการณ์
...ไม่อยากไปทำเรื่องประกันตัวไอ้เสี่ยชานออกจากโรงพักหรอก ไม่ได้กลัวมึงเลยโซดา จริงจริ๊ง!
เอออีกเรื่อง...ไม่อยากไปนอนเฝ้าไอ้เสี่ยชานหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลด้วย... กูเปล่ากลัวมึงนะโซดา กูเปล่า!
“โอ๋ๆ... น้องโซดาของพี่ อย่าทำแบบนี้เลยนะจ๊ะ มันไม่ดี มันไม่ดี๊...ไม่ดี!”
“แต่เสี่ย...เสี่ย...” เสียงนั้นเจือสะอื้น มองจ้องเข้าไปในดวงตาของคนที่โถมกอดร่างตัวเองอยู่ และก็มีแค่หาญศักดิ์คนเดียวที่รู้สึกถึงประกายเปรี๊ยะๆ แห่งความตอแหลและเหี้ยมโหด “เสี่ยไม่ยอม...ไม่ยอม...ฮึก...กลับบ้าน...ไปอยู่กับผม...”
เสียงที่ขาดห้วงฟังดูเหมือนจะขาดใจตาย เด็กหนุ่มยกสองมือขึ้นปิดหน้า
“เมื่อกะ-กี้...ฮือ...เสี่ย...เสี่ยก็ไล่ผม!”
โซดาลดมือลงเปิดเผยใบหน้าอันหมองเศร้า แล้วใช้มือนั่นผลักร่างสันทัดของเจ้าพ่อหนุ่มออกจากร่างตัวเองจนอ้อมแขนหลุด
ร่างสูงกัดริมฝีปาก แววตาน้อยใจ (เหมือนจะ) ดูน่าสงสาร แล้วพูดอย่างมีสปิริต
“ผมต้องทำฮะ ผมจะแสดงต่อให้จบ...ผมจะทำให้เสี่ยพอใจ...”
“โอ้! โอ้!!” หาญศักดิ์รีบร้องลั่นเมื่อโซดาส่ายสะโพกไปอีกหนึ่งยึก เสี่ยชานที่อยู่ข้างล่างแทบจะลั่น ทุกคนมองคู่ผัวเมียละเหี่ยใจบนเวทีกันตาปริบๆ “อย่าประชดพี่แบบนี้เลยนะจ๊ะ พี่ยอมแล้วจ้ะ...ยอมทุกอย่าง...”
กึก!
“ทุกอย่าง...เลยนะครับ”
หาญศักดิ์กลืนน้ำลายดังเอื๊อกเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาที่คุ้นเคยนั่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งน้ำเสียงที่กลายเป็นปกติสุข เจ้าพ่อเงินกู้หน้าซีดเผือด โซดาที่หันหน้ามามองใบหน้าปั้นยากของเสี่ยหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก
And then ผัวอภินิหาร is back...
เด็กหนุ่มเชิดคางขึ้น กระตุกยิ้มมุมปาก เขาเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง
“ว่ายังไงครับ...พี่?”
น้ำเสียงทุ้มต่ำถามย้ำ
แล้วเจ้าพ่ออย่างเขาจะทำอะไรได้เล่า
นอกเสียจาก...
“จ้ะ...พี่ยอมทุกอย่างแล้วจ้ะ... TTOTT”
-
:::METAL TERMINAL:::
“โอ๊ยยยย!! อ้ากกกก!!!”
“ทำไมไม่กลับบ้านครับ หืม?”
ทันทีที่ประตูห้องชั้นบนของคลับรอยัลที่ลูกน้องเตรียมไว้ให้ปิดลง ไม่ทันตั้งตัวโซดาก็ดัดแขนเขาไพล่หลังดังก็อก
“อ๊าาก อ๊ากก! ปล่อย!! ปล่อยแขนกู!!” หาญศักดิ์ร้องลั่น ดิ้นพล่านเป็นปลาโดนงัดขึ้นบก หน้าเขียวอมม่วงรู้สึกเหมือนไหล่จะหลุดให้ได้
“ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับพี่...” โซดายิ้มพิฆาต ดวงตาโค้งแทบปิด น้ำเสียงที่พูดจาพาทีอย่างสุภาพแฝงความอำมหิตเต็มเปี่ยม “เรามีข้อตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอครับ เมียจ๋า...”
“เมียจ๋าเหี้ยอะไร! ปล่อยกูก๊อนนน!!! โอ้กกกกก!!”
โครมมมมมมมมม!!
โซดาปล่อยจริงแต่ถีบเขาเข้าใส่กำแพงเสียงดังสนั่นลั่นเมือง ไม่ทันหายมึน ร่างถึกๆ ก็ตามมาอัดก๊อปปี้เขากับกำแพงทันควัน
ป้ากกกกกกกกกก!!!!
“อ๊าก! โอ๊ยย!!”
หาญศักดิ์ร้องลั่นเมื่อถูกบดร่างข้างหน้าบี้ติดกับกำแพงสีขาว ร่างโปร่งแข็งของโซดาอัดใส่เขาเต็มเหนี่ยว
/เฮ้ย ไอ้เสี่ยหาน เบาๆ กับเด็กมันหน่อย!! เอากันแรงจนกำแพงสั่นเชียว ฮ่าๆๆๆ/
เสียงเสี่ยชานผู้ไม่รู้อะไรและเอาอีหนูขึ้นมากกอยู่ห้องข้างๆ ตะโกนแซวมา หาญศักดิ์อยากจะร้องไห้แล้วลงไปดิ้นๆๆๆ กับพื้น
แม่ง... ชีวิตบัดซบฉิบหาย... TT-TT
“ออกไป! กูอึดอัด!!” ปลายจมูกหาญศักดิ์อยู่ห่างจากกำแพงแค่หนึ่งมิลลิเมตร ดันเพียงแค่นิดเดียวก็เตรียมจูบกับกำแพงได้เลย
“พี่ทำแบบนี้ได้ยังไงครับ รู้ไหมครับว่าผมอุตส่าห์ทำตัวเป็นผัวดอกเบี้ยที่เจียมตัวแล้วรอพี่กลับบ้านอยู่ที่ท่าน้ำทุกวัน แต่พี่กลับหนีจากอกผมไปดื้อๆ ...รู้ไหมว่าผมจะอกแตกตาย คิดถึงเมียรัก ผมนอนไม่หลับเลย รู้ไหมว่ามันเศร้าแค่ไหน”
หาญศักดิ์มีสีหน้าเหมือนเห็นผีหลอกกลางวันแสกๆ ตรงหน้า ไอ้เด็กเปรตนี่พูดจาน่าขนลุกแบบนี้ออกมาหน้าตาเฉยได้ยังไง เสียงก็ราบเรียบอย่างกับพระในงานสวดศพ แถมยังรัดหน้าอกเขาจากด้านหลังอยู่อีก หาญศักดิ์ขาลอยขึ้นจากพื้นเตะขาวุ่น นี่มันเรียนมวยมาระดับไหนกันวะเนี่ย...
“มึง...ฮ่อก...มึง...”
“อะไรนะครับ?”
“กู...หาย...ฮึก...ใจ...ไม่...”
“อ้อ...ขอโทษครับพี่”
มึงทำขนาดนี้จะขอโทษทำเผือกอะไร
ไม่ให้อภัยเว้ย!
โซดายอมคลายแขนให้นิดหนึ่ง วางคนในอ้อมแขนลงยืนบนพื้นแล้วพลิกร่างของเสี่ยหนุ่มที่อยู่ติดกำแพงให้หันมาประจันหน้ากับตัวเอง เขาเอาสองมือกุมลำคอของหาญศักดิ์ไว้ จ้องตาอีกฝ่ายเขม็ง ยังคงยิ้มดุจเพชรฆาต
“ว่ามาสิครับ”
“ก็มึง...มึง...มึงไม่ให้เวลากูได้ปรับตัวอ้ะ”
เด็กหนุ่มหรี่ตา แล้วเลิกคิ้ว รอยยิ้มหายไปจากใบหน้า หาญศักดิ์รีบอธิบายรัวเร็ว
“คือกูไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ กูก็รับไม่ได้น่ะสิวะ กูเคยบอกไปแล้วนี่”
“พี่ก็เลยหนีงั้นเหรอ?”
“ปะ...เปล่า!! กูแค่ต้องการเวลาตั้งตัว –โอ้กกก!!”
คำโกหกคำโตกระจัดกระจายเมื่อถูกดึงคอลงมาแล้วโดนเข่าแทงขึ้นใส่ตรงลิ้นปี่จนลิ้นห้อย โซดายิ้มในหน้าเหมือนเคย
“ตอบไม่ถูกใจเลยนะครับพี่ แบบนี้มันต้องโดนให้เต็มรัก”
“...อั้กก”
“อ๋อ ท่านี้เรียกว่ากลใช้เข่าโหนนะครับ ทำแบบนี้... เราจะรั้งคอคู่ต่อสู้ลงมา แล้วก็แทงเข่าบี้ๆๆ แม่ง”
“อ้าก!! อ้าก!! อ้ากก!!!”
มึงบอกก็พอ... ไม่ต้องสาธิ๊ตตตตตตตต
เจ้าพ่อเงินกู้จะกลายเป็นบ้า จะตะโกนเรียกให้ลูกน้องมาช่วยก็อายเปล่าๆ ปลี้ๆ ไหนจะไอ้เสี่ยชานอีก...ถ้ามันรู้...มันคงไม่มีวันมองเขาเหมือนเดิม
พลั่ก!!
โซดาจับเหวี่ยงร่างของหาญศักดิ์ร้อยแปดสิบองศาลงไปบนเตียงหนานุ่ม เสี่ยหนุ่มทิ้งตัวนอนคว่ำพังพาบอย่างหมดแรงบนฟูกนิ่มแล้วโกยอากาศเข้าร่าง เมื่อกี้แม่งเกือบตาย... ไอ้เด็กเวรนี่เล่นแรงตลอด แล้วทำไมกูต้องสู้ไม่ได้ขนาดนี้ด้วยวะ T_T
ไม่ทันได้หายใจหายคอให้ชุ่มปอด ร่างสูงก็ตามมาคร่อมทับใส่ด้วยพละกำลังอันหนักหน่วง เด็กหนุ่มหอบหายใจที่ซอกคอของเจ้าพ่อเงินกู้ เหนื่อยไม่น้อยเหมือนกันกับการซ้อมผู้เป็นเมีย แต่พอได้กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับกลิ่นกายที่เป็นเอกลักษณ์จากร่างของหาญศักดิ์ ร่างสูงก็รู้สึกว่ามันชักจะคุ้มค่าเสียแล้วสิ...
“เชี่ย! มึงทำอะไรเนี่ย!!!”
หาญศักดิ์ร้องลั่นเมื่อจู่ๆ ก็ถูกดูดคอหน้าตาเฉย แถมมือไม้ที่แข็งแรงยังล้วงเข้ามาในเสื้อยืดคอกลมแขนยาวมียี่ห้อของเขาอย่างจาบจ้วง
“อยู่เฉยๆ สิครับพี่...” สุ้มเสียงนั้นแหบพร่าด้วยอารมณ์กำหนัด
“ไอ้ผีห่า! ออกไป! ออกป๊ายยยย!!”
วี้หว่อ~ วี้หว่อ~ วี้หว่อ~
หาญศักดิ์ดิ้นพล่านหน้าตาตื่น สัญชาตญาณว่ามีข้าศึกกำลังจะทะลวงประตูหลังร้องดังลั่น รู้ชัดเป็นแน่แท้ว่ากำลังจะถูกจับทำเมียอีกหน แต่ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่พ้นพละกำลังอันมากมีของเด็กหนุ่ม โซดาทั้งลูบไล้เนื้อตัวเขาชวนสยิว ขบกัดติ่งหูแล้วเป่าลมหายใจร้อนๆ เย้ายวนให้ร่างอ่อนระทวย
แต่กูเป็นคนแมนว้อย! กูไม่อ่อนระทวยไปกับมึงหรอกไอ้เกย์สลาตัน!!
“พี่...ทำไมเซ็กซี่แบบนี้ล่ะครับ”
โซดาครางกระเส่า ใช้แรงเพียงหนึ่งในสี่พลิกร่างของเสี่ยเงินกู้ให้นอนหงายใต้ร่าง หาญศักดิ์รีบคลานไต่หนีไปชิดหัวเตียงอย่างรวดเร็ว แต่เด็กหนุ่มก็คลานตามมา ดวงตาคมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาร้อนแรงแล้วลากขาของเสี่ยหนุ่มให้กลับมาอยู่ใต้ร่างตัวเองทันที
วืดดดด
“เซ็กซี่ห่าอะไร! ปล่อยกู! กูบอกให้ปล่อยกู๊วววว!!!”
หาญศักดิ์ร้องแรกแหกกระเชอ แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจแรงขัดขืนนั่น มันช่างน้อยนิดเหลือเกินเมื่อเทียบกับกำลังของเขา มือใหญ่ถกเสื้อของเจ้าพ่อเงินกู้ขึ้น หาญศักดิ์แทบจะแหกปากตะโกน เด็กหนุ่มก้มลงสูดกลิ่นหน้าท้องของเสี่ยดังฟืด สุ้มเสียงกลัดมันสุดขีด
“ยิ่งดิ้นแบบนี้... ยิ่งมีอารมณ์ว่ะ...”
“ไมมมมมมม่!!! ไอ้เหี้ยย!!! มึงจะเอาเงินสิบล้านมึงก็เอาป๊ายยย แต่ปล่อยกู๊ววววว!!”
หาญศักดิ์แทบร้องไห้เมื่อถูกถลกกางเกงออกอย่างง่ายดายทั้งสองชิ้นก่อนโดนถอดเสื้อออก โซดาราวกับทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาไม่สนใจเสี่ยหนุ่มที่แหกปากตะโกนลั่นและไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ตั้งสติจับต้นชนปลายกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นว่าอะไรเป็นอะไร นอกจากความมุ่งมั่นที่จะยัดเยียดสเตตัสเมียให้กับหาญศักดิ์ ร่างสูงโปร่งที่นั่งทับสองขาของอีกฝ่ายปลดเปลื้องเสื้อผ้าท่อนบนตัวเองอย่างรวดเร็ว ยกเว้นแต่กางเกงนักเรียนขายาวที่เขาเพียงแค่ปลดตะขอมันแล้วเลื่อนกางเกงในลงมาพอให้ทำกิจกรรมอย่างว่าได้เท่านั้น เสียงร้องอย่างหวาดกลัวของเสี่ยหนุ่มดังไม่ขาดสายไปตลอดทาง มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของหาญศักดิ์แล้วหยิบเอาถุงยางอนามัยออกมา (เจ้าของกะจะเอามาใช้กับสาวๆ) ก่อนจะกัดซองจนขาดแล้วสวมมันเข้าแก่นกายของตัวเองในสวบเดียว
“ม่ายยยยย! กูจะแจ้งความจับมึง มึงจะข่มขืนกู! ไอ้เลว! ไอ้ผีห่าาาา!!”
“อย่ากลัวเลยครับพี่...ผมสัญญา...ครั้งนี้ผมจะทำเบาๆ”
“กูไม่เชื่อมึ๊งงงงง!! ออกไป...ออกป๊ายยย!! มะม้าาาา ช่วยอั๊วด้วยยยย โอยยยยยยยย!!!”
หาญศักดิ์ถึงกับร้องหาแม่ที่อยู่บนสวรรค์ สติเขากำลังจะหลุดออกมากับพร้อมๆ หลอดเสียง นี่กูจะถูกมันข่มขืนจริงๆ หรือนี่... แรงของโซดามากมายมหาศาลนัก ยามนี้มันยิ่งทบทวีขึ้นสูงทะลุเพดาน ความเสี้ยนมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ครับพี่น้องงงงง
...แล้วทำไมคนซวยต้องเป็นกูทุกที TTOTT
โซดาเลียริมฝีปากตัวเอง “แจ้งก็แจ้งเลยครับ แต่ขอผัวเอาก่อนน้าเมียรัก...”
“ม่ายยยยย ...อ๊าากกกก!!!”
ในระหว่างที่หาญศักดิ์กำลังใจแหลกสลาย โซดาก็เสียบแก่นกายพรวดเข้ามาในร่างของเขาทันควัน หาญศักดิ์กรีดร้องดังสนั่นเป็นกวางโดนเชือด รู้สึกจุกขึ้นมาจนถึงคอหอย อันก็ไม่ใช่เล็กๆ เลยนะมึง... เสียบเข้ามาแต่ละทีไม่เคยมิดด้ามได้ คิดเอาเองแล้วกันว่าปืนโตขนาดไหน จะเบิกทงเบิกทางก่อนก็ไม่มีอ่ะ
อีผัวใจร้าย... TT-TT
หาญศักดิ์จูเนียร์เหี่ยวเฉาป๋อแป๋อย่างตรอมใจและเจ็บปวดรวดร้าวเมื่อถูกขึ้นขี่ขึ้นคร่อม... อีแม่เอ๊ยกูอยากจะกัดลิ้นตายเหลือเกิน...
เจ็บ...เจ็บเว้ย...!
ร่างสูงขยับร่างกายเคลื่อนขึ้นเคลื่อนลง แต่ก็ทำได้แค่ช้าๆ เพราะความฝืดเคือง ยิ่งมีถุงยางก็ยิ่งฝืดเข้าไปใหญ่ มิหนำซ้ำ ถุงยางอนามัยยังขนาดเล็กกว่าอาวุธของเขา จนมันอึดอัดคับตึงเหมือนจะปริแตกให้ได้
“อา...ผ่อนคลายหน่อยสิครับพี่...”
อยากร้องไห้... อยากร้องไห้...
โดนจับทำเมียอย่างไม่เต็มใจแล้วยังต้องมาผ่อนรูกูเพื่อมึงอีกเหรออออออออ ตอบบบบบบบบ TTOTT
โซดาอ้าขาของอีกฝ่ายกว้างแล้วยกสูงลอยจากฟูกเป็นฟุต เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแน่... หาญศักดิ์เกร็งไปหมด เด็กหนุ่มตัดสินใจถอดเอ็นอุ่นร้อนออกรวมถึงถอดถุงยางออกไปด้วย
“สดอีกแล้วเหรอ!!? ม่ายยยย กูกลัววว โอยยยยยยยย!! มะม้า มะม้า!!!!”
ร่างโปร่งก้มลงจูบปิดปากอีกฝ่ายอย่างดูดดื่มจนหาญศักดิ์รู้สึกเหมือนตัวเองถูกสูบวิญญาณ เขาอยากจะอาเจียนเป็นยิ่งนัก
“ใส่ไปมันก็ขาด...” เด็กหนุ่มกระซิบชิดริมฝีปากกันอย่างล่อลวง “ชู่ว...อยู่นิ่งๆ นะครับคนดี...เจ็บนิดเดียว...เดี๋ยวก็หาย...”
คนดีพ่อง! กูเคยหลอกล่อสาวด้วยคำพูดนี้เหมือนกันโว้ย ไม่ต้องมาหลอกเด็กกูววว อีผีห่าาา!
“ปล่อยกู!! ปล่อยกูเดี๋ยวนี้!! ช่วยด้วยย!!”
“อย่าดิ้นไปเลยน่า...ผมสัญญา...แล้วผมจะรับผิดชอบ...”
แสด หลอกเหมือนเวลากูหลอกสาวไม่มีผิด...
กูไม่ได้ต้องการให้มึงมารับผิดชอบ ไอ้ผีเปรต!
โซดาเลียนิ้วตัวเองจนชุ่มน้ำลายแล้วเอื้อมมือข้างนั้นของตัวไปถูๆ ตรงร่องฝีเย็บ เสี่ยหนุ่มตัวกระตุกหงึกๆ ขาทั้งสองข้างสั่นสะท้านจนขาข้างที่ไม่มีอะไรจับไว้ต้องวางลงกับเตียง มันหงิกงอ...
อูย...ทำไมมันหวิวๆ แบบนี้วะ เสียวเว้ย...
ชอบ...
นิ้วเรียวยาวนั่นผลุบเข้าไปแล้วควานหาปุ่มกระสันเหมือนสิ่งมีชีวิต แก่นกายที่เคยพับห้อยค่อยๆ ตื่นตัวทีละน้อย จนในที่สุดก็แข็งตัวเต็มที่แม้ไม่เต็มใจเมื่อถูกบดอัดที่จุดไวต่อความรู้สึกย้ำๆ ใบหน้าหวานนิ่วเข้าหากันเบาๆ เพราะความรู้สึกของจิตใจกับร่างกายที่ขัดกันไปหมด
“ฮะ...อา”
โซดาก้มลงครอบริมฝีปากลงบนแก่นกายของเขา อมจนสุดลำแล้วรูดขึ้นรูดลงทำเอาหาญศักดิ์ต้องสบตากับโซดาอย่างตะลึงมึน นิ้วกลางและนิ้วนางสอดเข้าสอดออกช่องทางด้านหลังไปด้วย เขาโลดแล่นทะยานไปสู่ดินแดนไกลโพ้น โซดาที่ปากไม่ว่างหลิ่วตาตอบกลับ เส้นผมสีดำสนิทนั่นชื้นเหงื่อ ร่างสูงดูหล่อเหลาบาดอารมณ์นัก...เด็กหนุ่มเก่งจนทำให้เขาที่หนีจากถูกทำเมียแทบตายต้องยอมแอ่นตัวให้อีกฝ่ายลงลิ้นโดยสดุดี หาญศักดิ์ส่ายเอวเร่า มีอะไรกับผู้ชายมันดีอย่างนี้สินะ...เพราะโซดารู้หมดเลยว่าตรงไหนที่จะทำเขาเสียวใจแทบขาด...
“อื้อ...อื้อ...”
โซดาจัดการกับหาญศักดิ์จูเนียร์อย่างช่ำชองจนเจ้าของน้ำจะแตกอยู่ร่อมร่อ ช่องทางข้างหลังที่ยังคงถูกสองนิ้วเรียวชักเข้าชักออกขมิบตอดเป็นจังหวะตามอย่างเสียวซ่าน หาญศักดิ์ที่มีอารมณ์เต็มที่กำลังจะระเบิดความสุขสมคาอกผัว แถมเป็นการระเบิดที่รุนแรงมากเสียด้วย
โอ้วจีซัส...นี่มันเลิศศศศศศมากกกก...
โซดาสอดแก่นกายยักษ์ของตัวเองเข้าไปในร่างด้านใต้อีกครั้ง คราวนี้มันเข้าไปได้เป็นอย่างดี เขาเคลื่อนกายขึ้นลงราวเต้นระบำบนร่างเสี่ยหนุ่ม โถมลงฟัดจูบแผ่นอกแบนๆ ของหาญศักดิ์อย่างเมามัน ทั้งคู่ร่วมบทพิศวาสกันอย่างเร่าร้อน
“ฮะ...อา...อ๊า...โอ๊ย...อื้อ...”
แม่ง...ผัวเราเอวดีจริงๆ ว่ะ
เห็นตั้งแต่ตอนกระเด้าเสาเหล็กบนแคตวอล์กแล้ว...ซอยมันจริงๆ ด้วย...
“อูย...อูยย...อ๊า”
กูเป็นเจ้าพ่อหาญศักดิ์ผู้มาดแมน...
“โอ๊ย...ฮะ...อ๊าาา”
แต่ทำไมกูครางดังจัง...?
“อ๊าา..อาา...จะเสร็จแล้วมึง โซดา...อูย...อูยยย”
“อา...จะเสร็จแล้วพี่...พี่แม่งสุดยอด...ซี้ดดด”
เสียท่าเกย์อีกจนได้...
อีดอก
TBC
จบยกที่ ๖
เฮ้ยเสี่ย เสี่ยคือคนแมนนะคะ 5555555555555555555
ขอขำสะใจอีเสี่ยให้ฟันหักหมดปาก
โดน โดนน้องโซดาจัดให้เต็ม 555555555
ไม่เคยแต่ง NC ที่ไหนไปหัวเราะไปเท่าเอ็นซีอันนี้
อ่านจบแล้วถ้าชื่นชอบอย่าลืมคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้เจค สกรีมแท็กที่ #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง นะคะ :mew1:
-
ขำดี
-
ขำดี
ขอบคุณค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ
-
คือแบบหน้ามือมาก. ถึงขนาดต้องไปหาข้างนอกเพราะชอบเรื่องนี้มาก. แต่ก่อนเปฺนฟิคแต่พอมาเป็นสไตล์นี้แล้วชอบกว่ามากๆ. เป็นกำลังใจให้นะครัช
-
คือแบบหน้ามือมาก. ถึงขนาดต้องไปหาข้างนอกเพราะชอบเรื่องนี้มาก. แต่ก่อนเปฺนฟิคแต่พอมาเป็นสไตล์นี้แล้วชอบกว่ามากๆ. เป็นกำลังใจให้นะครัช
ขอบคุณนะคะ จริงๆ เรื่องนี้ไม่เชิงว่าเป็นฟิคมาก่อนค่ะ มันเป็นไทยๆ แบบนี้แหละ แค่ชื่อตัวละครไม่ใช่แบบนี้ >_< สำหรับในเว็บอื่นเจคก็ลบไปหมดแล้วค่ะ คาดว่าต่อจากนี้น่าจะลงที่เล้าที่เดียว ฮ่าๆ
-
โซดา จัดเสี่ยหวานๆ เสี่ยติดใจแล้ว ครางดังสมเป็นเสี่ยมาดแมน :ling1:
ชอบ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนแรกก็บ่นกับตัวเองในใจ มาแนวนี้อีกแล้ว ทำไมพวกชั่วๆ ถึงได้เป็นพระเอก เดี๋ยวคงทำเลวอย่างนั้นทำร้ายอย่างนี้ แต่สุดท้ายนายเอกก็ยังรักจนพร้อมให้อภัยทุกอย่าง
มาสะกิดใจอีกทีตอนโซดาตอบว่าเคยมีอะไรกับผู้ชายแล้ว เอ๊ะ ทำไมหลุดภาพนายเอกผู้ใสซื่อไปหน่อย พอรู้ว่าพลิกแน่นนอนก็ฮาเลย เป็นแนวที่นึกอยากให้เป็นมาตลอดเวลาอ่านเจอพระเอกเลวๆ
สมใจแล้วครับ แต่งเก่งมากมาย
-
กรี้ดดดดด จะพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไรรร
เสี่ยน่ารักมากก55555555 โดนล่อลวงอย่างเสียท่าเลยเสี่ย
พลาดแรงมาก5555 :hao7:
-
ตามมากรี๊ดในฉบับรีไรท์ อ่านแบบนี้ไปอีกอารมณ์นะคะ ทั้งๆที่เรื่องก็เหมือนเดิมนะแต่อ่านแล้วมันคนละแบบเลย 555
เสี่ยต้องสู้นะ! สู้สิเสี่ยยยยย ถึงแม้ผัวอภินิหารของเสี่ยจะของแรงแค่ไหนก็ตาม คึคึคึ
-
อ่านตอนแรกก็บ่นกับตัวเองในใจ มาแนวนี้อีกแล้ว ทำไมพวกชั่วๆ ถึงได้เป็นพระเอก เดี๋ยวคงทำเลวอย่างนั้นทำร้ายอย่างนี้ แต่สุดท้ายนายเอกก็ยังรักจนพร้อมให้อภัยทุกอย่าง
มาสะกิดใจอีกทีตอนโซดาตอบว่าเคยมีอะไรกับผู้ชายแล้ว เอ๊ะ ทำไมหลุดภาพนายเอกผู้ใสซื่อไปหน่อย พอรู้ว่าพลิกแน่นนอนก็ฮาเลย เป็นแนวที่นึกอยากให้เป็นมาตลอดเวลาอ่านเจอพระเอกเลวๆ
สมใจแล้วครับ แต่งเก่งมากมาย
ขอบคุณค่ะ เมนต์ให้ยาวมากดีใจจริงๆ >_< ขอบคุณที่ชอบนะคะ :mew1:
-
o13
-
เสี่ยคนแมน ครางดั๊งงงดัง 5555555555555
-
ยกที่ ๗
Behind my smile is my IQ
I must admit, this does not sit, with the likes of you
You're really sweet, you're really nice
But didn't mama ever tell you not to play with fire?
[หลังรอยยิ้มของผม มันมีมันสมอง
ผมคงต้องยอมรับ ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่พี่ชอบเท่าไหร่
พี่โคตรน่ารักอ่ะ เอาจริงๆ พี่แม่งโคตรสเป็กเลย
แต่แม่พี่ไม่เคยสอนพี่เหรอครับ ว่าอย่าเล่นกับไฟ...:) ]
Don't think that I'm not strong, I'm the one to take you on
Don't underestimate me boy, I'll make you sorry you were born
You don't know me the way you really should
You sure misunderstood
Don't call me baby...
[อย่าเผลอคิดไปล่ะว่าผมไม่แข็งแรง ผมนี่แหละจะกำราบพี่เอง
อย่าประเมินผมต่ำไปซี่ที่รัก... ผมจะทำให้พี่เสียใจที่เกิดมาเลยแหละ :)
พี่ไม่รู้จักผมในแบบที่พี่ควรจะรู้จัก
สิ่งที่พี่คิดเองเออเองเกี่ยวกับผมน่ะมันผิดไปหมด...
ผมขอบอกเลยนะครับว่า
อย่าบังอาจมาเรียกผมว่าเด็กน้อย :) ]
(Don’t call me baby – Madison Avenue : แปลเพลงเป็นเวอร์ชันศาสดาในเรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
เวลาเจ็ดโมงครึ่งยามเช้า หาญศักดิ์ที่ขอบตาดำคล้ำนั่งราวกับไร้วิญญาณอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องของตัวเองบนชั้น 68 ของโรงแรมเมททอล ...เขากลับจากรอยัลมาเมททอลเมื่อเช้านี้ โดยเพียงแค่ไปส่งโซดาที่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆ คลับเท่านั้น ซึ่งเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไร
เมื่อคืนเขาไม่ได้นอนทั้งคืน...
กูเหนื่อยจะนอนก็สะกิดกูอยู่นั่นแหละ... บอกขอทบต้นทบปลายที่หายไปสามคืน เมื่อเช้ามืดก่อนไปเรียนก็บอกขออีกสักดอก กูแกล้งหลับก็จะเอาให้ได้ ทั้งกอดทั้งจูบ เอาหมอนตีสารพัด พอกูไม่ยอมสักทีแม่งซ้อมกูเลยครับ...
‘พี่...ตื่นยังครับ’
‘...’ อุ๊ยอิสัด เรื่องอะไรจะบอกว่าตื่นแล้ว ผมนี่แกล้งหลับต่อเลยนะครับ
‘พี่ครับ...ตื่นหน่อยสิ ผมมีอารมณ์อีกแล้วว่ะ...’
ตอนตีห้าเนี่ยนะ แถมมึงเอากูครั้งล่าสุดตอนตีสามเองนะอีเด็กดอก...
โซดาก้มลงปล้ำจูบคนที่นอนข้างๆ หาญศักดิ์ทำท่าพลิกตัวหนีอย่างรำคาญเหมือนงัวเงียเต็มที่ โซดาทั้งขบทั้งเลียทั้งฟัดอยู่นาน สุดท้ายก็เอื้อมมือไปหยิบหมอนหนานุ่มมาทับๆ ตีๆ ร่างข้างๆ
เสี่ยหนุ่มยังคงนอนเฉย
‘พี่หาน...’ ร่างสูงเอื้อมแขนยาวๆ ไปกอดไหล่อีกฝ่ายแล้วกระซิบข้างใบหู ‘ตื่นหน่อยนะคนดี... แล้วผมจะให้ทุกอย่างเลย...’
ไม่ต้องมาทำเสียงเซ็กซี่ กูไม่หลงกลมึงหรอก...ไอ้สลัดผัก...
‘โอ๊ยยยย!’
เสี่ยหนุ่มแหกปากลั่นเมื่อถูกขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็วแล้วถูกจิกหัวขึ้นมาจากหมอน โซดายิ้มจนตาแทบปิด
‘ตื่น...ไม่ตื่นผมเสียบสดไม่เล้าโลมนะครับพี่... ผัวบอกอะไรหัดเชื่อฟังบ้าง’
เออ อีผัวอภินิหาร เปล่งแสงออกมาได้จากทุกรูทวาร มึงไปนั่งขัดสมาธิตายใต้ต้นโพธิ์ไป๊!
...ไอ้ผีห่า...
เอะอะๆ เลี้ยงเมียอย่างกูด้วยลำแข้งตลอด...ทำร้ายชีวิตเจ้าพ่อกูเหลือเกิน ฮืออออออ
เขากับโซดาออกมาจากห้องพักชั้นสองของคลับรอยัลตอนประมาณเกือบหกโมงเช้า ซึ่งก็จ๊ะเอ๋กับเสี่ยชานที่เดินเปลือยท่อนบนสะลึมสะลือออกมาพอดิบพอดี พอเห็นสีหน้าเหนื่อยสุดแสนของเขาเพื่อนรักร่างสูงก็อมยิ้ม
‘แหม ดูเพลียเชียว เมื่อคืนมึงรุนแรงนะเสี่ยหาน กำแพงห้องกูนี่สั่นป้ากๆ ใหญ่ ฮ่าๆ แล้วเราล่ะ เป็นยังไงฮึ รับไหวรึเปล่า?’
เสี่ยชานไม่วายหันไปแซวโซดา เด็กหนุ่มทำท่าแต๋วแตกบิดตัว เสแสร้งว่าเขินเต็มพิกัด ก่อนจะหลบเลี่ยงเข้าที่แผ่นหลังของหาญศักดิ์อย่างเอียงอาย แน่ะ แก้มขึ้นสีแดงอีกเว้ย มันได้รางวัลออสก้าจริงๆ ท่านผู้โช้มมม เจ้าพ่อเงินกู้ได้แต่ทำสีหน้าปั้นยาก
สัด... มันรับไม่ไหวหรอกครับเพื่อน
เพราะมันเป็นรุก...
ถามกูนี่...กูไม่ไหวแล้วจ้า...
...อยู่ข้างนอกทำตัวเป็นโสรยาผู้น่าสงสาร โถพ่อพิศาลผัวเด็กกู...
อยู่กันสองคนนี่วิญญาณจา พนมสิงร่างตลอดๆ
...แล้วทำไมชีวิตกูต้องเสียท่าพลาดพลั้งให้เกย์ซ้ำๆ เยี่ยงนี้ด้วย...แถมเป็นเกย์คิงก้ามปูจอมสลิดอีก... กูอยากตายครับพี่น้องงงง
ตีดิ๊ด~
“เสี่ยครับ เรียกผมมาเหรอครับ”
เฉินที่ทาบคีย์การ์ดเข้ามาในห้องของหาญศักดิ์เดินมาหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่อย่างนอบน้อมเช่นทุกคราว หาญศักดิ์กระดกยาสมุนไพรจีนแก้ช้ำในแก้วกาแฟรวดเดียวหมด รสชาติที่ขื่นปากเทียบไม่ได้กับความขมขื่นทางจิตใจและความบอบช้ำของร่างกายช่วงล่างด้านหลัง
อยู่ดีไม่ว่าดีก็มีผัว... หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ ไอ้หานเอ๊ย..
“ใช่ อั๊วให้เด็กไปเรียกลื้อมาเองล่ะ”
หาญศักดิ์ตอบเป็นการเป็นงาน เฉินพยักหน้า
“เสี่ยมีอะไรจะใช้งานผมหรือครับ”
ปั่บ!
หาญศักดิ์วางรูปใบเดิมของโซดาลงบนโต๊ะทำงานทันที
“ไอ้หมอนี่ชื่อศาสดา เป็นลูกชายของสันติ หนึ่งในลูกหนี้กู ลื้อน่าจะคุ้นหน้าสันติใช่ไหม มันเคยติดพนันที่กาสิโนเราช่วงหนึ่งด้วย”
“ครับ...ผมจำได้”
สันติเคยงมหัวเล่นพนันอย่างโง่เง่าด้วยความหวังว่าจะได้เงินมาโปะหนี้จนหมด หากแต่มันกลับทำให้หนี้สิบล้านเพิ่มพูนเป็นหลักร้อยล้านเลยทีเดียว
หาญศักดิ์จิ้มนิ้วลงบนใบหน้าโซดาอย่างใส่อารมณ์ “ไอ้เด็กนี่มันเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมศึกษาเหมศักดิ์ เออ โรงเรียนเอกชนอันดับหนึ่งของประเทศเรานั่นแหละ อั๊วต้องการให้ลื้อไปสืบเรื่องของมันมาให้หมด ทุกซอกทุกมุม ให้ทำเป็นความลับ ใช้คนให้น้อยที่สุด ทางที่ดีลื้อห้ามให้คนอื่นรู้เด็ดขาด โดยเฉพาะเสี่ยชาน เข้าใจไหม!?”
“เอ่อ...” เฉินมีสีหน้าลำบากใจทันที ให้ปิดเสี่ยชานที่มีหูตาอย่างกับสับปะรดเนี่ยนะ...มันเรื่องง่ายๆ ที่ไหนกัน
เสี่ยหนุ่มโบกไม้โบกมือ “เฮ้ย ไม่ต้องห่วง อย่าได้กังวลไป ลื้อทำได้อยู่แล้วแหละน่า”
“แต่...แต่...เสี่ยชานเขา...”
“ฟังนะเฉิน ลื้อต้องทำให้ได้” หาญศักดิ์ออกคำสั่ง ดวงตาดุจกวางป่าประกายวาววับเบิ่งโต “อั๊วจะจ่ายพิเศษให้ลื้อเอง แต่ขอให้สืบมาให้ได้ว่าไอ้เวรนี่มันมีที่มาที่ไปยังไง ชีวิตมันวันๆ ทำอะไรบ้าง”
เฉินพยักหน้าอย่างจำนนในที่สุด “...ได้ครับ”
“ดีมาก” หาญศักดิ์เอ่ยอย่างหมายมาด มีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมบนใบหน้า ทีนี้ล่ะ...มึงเสร็จกูแน่โซดา
...ขงเบ้งกล่าวไว้ว่า รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง...
แต่อั๊วหาญศักดิ์คนแมนจะกล่าวว่า รู้เขา รู้เรา มันจะเสียบร้อยครั้ง เสียบไม่ได้สักครั้ง ฮะฮ่า!
คราวนี้แหละ...มึงตายแน่ ไอ้เกย์ก้ามปู!
“อั๊วต้องการให้เร็วที่สุดด้วย ...เอาล่ะ ลื้อมีอะไรจะถามเกี่ยวกับงานนี้ไหมเฉิน”
“เอ่อ ผม...” เฉินที่รับรูปโซดาใส่กระเป๋าเสื้อเริ่มเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่ก็ต่อจนจบประโยคจนได้ “ผมขอทราบความสัมพันธ์ของเสี่ยกับเด็กหนุ่มคนนี้ได้ไหมครับ”
“...”
หาญศักดิ์ตัวกระตุก ใบ้กินจนได้แต่กะพริบตาปริบๆ เฉินกลั้นหายใจรอคำตอบเมื่อหาญศักดิ์ค่อยๆ เปิดปากช้าๆ ราวกับภาพสโลว์โมชัน
“มันเป็น...”
“...”
“มันเป็น...”
เฉินถึงกับเกร็งตัวรับคำตอบ ดวงตาของหาญศักดิ์มีไฟลุกโชน กล่าววาจาชัดถ้อยชัดคำ
“มันเป็นผีบ้านผีเรือนห่าๆ ที่สิงร่างกูทุกคืนด้วยปืนโตของมันไงล่ะ!!”
-
:::METAL TERMINAL:::
หลังจากที่เสี่ยหนุ่มตะโกนแบบนั้นเฉินก็ได้แต่ยืนงงๆ อยู่ที่เดิมเพราะไม่เข้าใจความนัยที่เจ้านายตัวเองอยากจะสื่อ แต่หาญศักดิ์ก็โบกมือปัดๆ ไล่ลูกน้องให้ออกไปจากห้อง เฉินจึงจำต้องไปทำตามคำสั่งแม้จะยังไม่ได้คำตอบที่คาใจก็ตามที
เย็นย่ำค่ำสนธยา ในที่สุดหาญศักดิ์ก็ต้องกลับมานอนคฤหาสน์อย่างทุกข์ระทม เพียงแค่สามสี่วันที่เขาไม่อยู่บ้าน ดูเหมือนว่าศาสดาจะกลายเป็นที่รักของทุกคนไปจนหมด ไล่ตั้งแต่แม่บ้านไปจนถึงคนสวน ยันไปยังยามเฝ้าบ้าน แม้แต่ประตูบ้านยังดูจะรักโซดามากกว่าเขา เพราะพอกลับมาปุ๊บเขาก็หงุดหงิดจนไขกุญแจเข้าไปไม่ได้ แต่โซดาไขกรึ๊กเดียวก็เข้าได้เลย
จ้า ดีจ้า...พ่อคนมากอภินิหาร
โว้ยยยยย
“เอาล่ะครับ ผมคิดว่าเราสองคนต้องมีกฎในการอยู่ด้วยกันเพิ่ม”
โซดาที่เดินไปเดินมาในห้องนอนเริ่มกอดอกและกล่าว หาญศักดิ์ที่มีสีหน้าขมขื่นนั่งอยู่บนโซฟาขมวดคิ้ว
“อะไรกับกูอีกล่ะ คราวที่แล้วมึงก็ไม่รักษาสัญญา กูยังไม่เห็นจะทวง”
“ไม่รักษาสัญญา?” เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว ดวงตาคมหรี่ลง “ไม่รักษาอะไรครับ?”
“มึงมันคนไร้สัจจะ มึงเคยบอกว่ามึงจะแสร้งทำตัวเป็นเมียที่ดีพับเพียบเรียบร้อย มึงเล่นไปออกลวดลายอาละวาดที่รอยัลขนาดนั้น ไอ้เสี่ยชานก็คิดไปแล้วว่ามึงเป็นเด็กตุ๊ดแรด ซึ่งไม่ใช่สเป็กกูเลย (อันที่จริงไม่เคยมีเมียหรือมีแฟนเป็นผู้ชายมาก่อนด้วยซ้ำ) ลูกน้องกูก็อยู่กันเต็ม ไหนเคยบอกว่าจะไม่ทำให้กูต้องขายหน้าลูกน้องไง มึงน่ะผิดเต็มประตู ไม่ต้องมาพูดเลย”
หาญศักดิ์ว่าฉอดๆ อย่างอัดอั้นตันอุรา โซดาปรี่เข้ามาทันทีเหมือนรถถังติดมิสไซล์
ควับ!
“เฮ้ยย”
หาญศักดิ์ร้องลั่นเมื่อถูกกระชากคอเสื้อขึ้นมาจนขาลอยจากพื้น เขาเตะปัดป่ายขากลางอากาศอย่างไร้หนทาง โซดาเงยหน้ามองหน้าตาทุรนทุรายของอีกฝ่าย ยิ้มแก้มแทบแตก
“กล้าพูดนะครับเมียรัก เล่นหนีไปจากอ้อมอกผัวไปดื้อๆ สามวันสามคืน ข้อตกลงข้อสามเราคืออะไรจำไม่ได้เหรอ”
หาญศักดิ์ดิ้นพล่านตะเกียกตะกายแหวกอากาศเมื่อถูกยกสูงขึ้นไปอีกจนน่าหวาดเสียว
“เมียไม่อยู่ให้เอาแบบนั้น ใครมันจะไปทนได้ล่ะจ๊ะ ถ้าผัวไม่ไปตามแล้วเมียจะกลับมาเหรอ นี่ถามดีๆ ตอบหน่อยสิครับเมีย”
“...โอ๋...โอ๋...” หาญศักดิ์เสียงอ่อนเสียงหวานทันที อีเหี้ยกลัวแล้วจ้า T-T “กะ...กลับสิจ๊ะ...ยังไงก็ต้องกลับมาหาอยู่แล้ว...”
“เหรอ...” เด็กหนุ่มยิ้มตาแทบปิด “นี่ยังไม่ได้คิดบัญชีที่เมียไปมีอะไรกับสาวๆ คนอื่นเลยนะครับเมีย แถมตอนอุตส่าห์ไปตามยังไล่ผัวกลับบ้านอีก”
“แฮะ...แฮะ...”
โซดากระตุกยิ้ม ค่อยๆ วางร่างสันทัดลงบนโซฟาแล้วยักคิ้ว หาญศักดิ์หลับตาปี๋ รู้สึกงงๆ แต่ก็โล่งใจที่คราวนี้ไม่โดนซ้อม หากแต่ไม่ทันได้หายใจหายคอให้เต็มปอด ร่างสูงโปร่งก็ลงมานั่งควับติดกันที่โซฟาทันที เสี่ยหนุ่มสะดุ้งเฮือก
“ใจเย็นครับพี่ ผมไม่ทำอะไรหรอก”
กูไม่เชื่อ...
“เออ มึงมีอะไรล่ะ ว่ามา”
...แต่กูก็ไม่กล้าหือว่ะ
โซดาพยักหน้า เขาจ้องหน้าเจ้าพ่อเงินกู้ในระยะประชิดจนหาญศักดิ์ต้องหันหน้ามามองตอบจนได้
“พี่หานครับ ต่อไปไหนพี่จะไปไหนช่วยบอกผมหน่อย เวลารออยู่ที่บ้านจะได้ไม่เป็นห่วง จะทำอะไรผมจะได้รับรู้ เวลามีอะไรผิดปกติจะได้หาทางช่วยได้ ผมก็จะบอกพี่ด้วย เราอยู่ด้วยกันแล้วก็ต้องคิดถึงหัวอกของกันและกันบ้าง”
สิ่งที่ผิดปกติเพียงอย่างเดียวในชีวิตกูคือมึงนั่นแหละ
แหม มึงนี่คิดถึงหัวอกกูตายล่ะ ซ้อมเอาๆ แบบนี้ การกระทำกับคำพูดนี่สวนทางตลอด
เด็กหนุ่มหรี่ตา “ผมรู้นะว่าพี่ด่าผมอยู่ในใจ”
อุ๊ย...มันรู้ได้ไงว่ะ
“อย่าทำหน้าตกใจแบบนั้นสิครับ มันดูออกง่าย” โซดายักคิ้วจึ้กๆ “เอาเถอะ จะด่าก็ด่าไปครับ อย่าให้ได้ยินแล้วกัน”
ไม่มีวันหลุดออกมาจากปากกูหรอกครับอีคุณผัวที่เคารพ ไม่งั้นมึงคงซ้อมกูจนรู้ตัวอีกทีกูอยู่ห้องดับจิตแหงๆ
“ไม่ต้องวุ่นวายหรอก กูก็โตแล้ว มึงก็โตแล้ว ทำไมต้องมารายงานกันและกันด้วยวะ” หาญศักดิ์บอกปัด เรื่องอะไรจะยอมให้มันตามตัวได้เล่า
“พี่ไม่กลัวผมหนีหนี้ไปบ้างเหรอครับ? ผมเป็นของขัดดอกพี่นะ รวมถึงเป็นของค้ำประกันด้วย นี่จะมีลูกหนี้ที่ไหนดีเลิศเท่าผมอีก บำรุงบำเรอพี่ดีขนาดนี้ บนเตียงก็ทำเต็มที่ นอกเตียงก็ทำเต็มเหนี่ยว”
สาดดดดดด มึงช่วยหนีๆ ไปทีเถอะ ไปมุดรูที่ไหนตายก็ได้ กูขอร้อง!
กูมันเลือกผิดนัก...กูน่าจะเลือกเอาแม่มึงมามากกว่า โอ๊ยยยย
ร่างสูงหยิบเศษกระดาษออกมาจากกระเป๋านักเรียนจาคอปเก่าๆ ของตัวเอง รวมไปถึงปากกาหมึกลูกลื่น เด็กหนุ่มตวัดเขียนเบอร์ตัวเองลงไป
“อันนี้เบอร์ผม พี่ยิงเข้ามาให้หน่อยสิครับ”
หาญศักดิ์คว้าเศษกระดาษมาอย่างจำใจแล้วหยิบไอโฟนสีทองของตัวเองออกมายิงโทรเข้าไปในเบอร์เด็กหนุ่ม เสียงริงโทนอันแสนโบราณแหกปากร้องดังลั่นสนั่นบ้าน มันคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูกทำเอาหาญศักดิ์ขมวดคิ้วด้วยความงุนงง โซดาหยิบมือถือตัวเองออกมาดู
“หา นี่มึงใช้โนเกีย 3310 เรอะ!?”
หาญศักดิ์ร้องแบบตกใจสุดขีด มือถือรุ่นนี้เขาเคยใช้ตอนที่มันออกมาใหม่ๆ ราคาตั้งเกือบสามหมื่นบาท สมัยนั้นมันเป็นที่ฮือฮามาก แต่เขาโละมันทิ้งไปนานเป็นชาติแล้ว พอได้มาเห็นอนุสรณ์แห่งความโบราณคาตาตรงหน้าอีกครั้ง จึงอดตะลึงตะลานไม่ได้
โซดาหรี่ตา “พี่คิดว่าคนที่พ่อมีหนี้เป็นหลักร้อยล้านบาทจะใช้ซัมซุงจักรวาลกาแล็กซี่หรือไอโฟนร้อยล้านเอสรึไงครับ? มีให้โทรเข้าโทรออกแม่งก็บุญโขแล้ว”
“...โห ไหนมึงเอามาดูดิ๊” หาญศักดิ์คว้ามือถือ Nokia 3310 มาดูอย่างตื่นเต้น “รุ่นนี้นี่ทำยังไงก็ไม่เจ๊ง ปาหัวหมาหมายังตายเลยนะมึง เช็ดดดด”
“เอาคืนมาครับ” โซดาคว้าคืนมาแล้วเมมเบอร์เสี่ยหนุ่มอย่างรวดเร็วจนนิ้วแทบพันกัน ก่อนจะรีบเก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกงให้พ้นสายตาคนมอง
“แหมๆๆ ขอดูแค่นี้ก็ไม่ได้ ทำเป็นหวงของ กิ๊วๆ” หาญศักดิ์พูดอย่างสนุกปาก “นี่มึงไม่โดนเพื่อนที่โรงเรียนล้อตายเลยเหรอ ฮ่าๆๆ รุ่นนี้นี่คือแบบ” เสี่ยหนุ่มผายมือออกทำท่าทำทางกวนตีน “เป็นกูกูเอาขึ้นหิ้งพระกราบไหว้บูชาแล้วอ่ะ กูไม่ใช้หรอก ฮ่าๆๆ”
หาญศักดิ์หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง เด็กหนุ่มมีสีหน้าเรียบตึงขึ้นเรื่อยๆ หูของเขาแดงทีละนิด หาญศักดิ์รีบจี้จุดต่อเมื่อรู้ว่ามาถูกทาง
กูชนะมึงแล้วว้อย!
มากด้วยอภินิหารแต่ไร้ตังค์ก็แบบนี้แหละไอ้หนุ่ม! เอิ๊กๆ!
“อุ๊ยๆๆ แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นงอน” เสี่ยหนุ่มยื่นนิ้วชี้ไปตรงหน้าผัวดอกเบี้ย “อ๋อ~ ที่แท้ ที่คนเขาทำอะไรมึงไม่ได้ก็เพราะมึงมีของดีที่ตกทอดตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาปกป้องตัวนั่นเอง กล้าแกร่งประดุจวิชาอาคมตีรันฟันแทงไม่เข้าเลยนะเว้ย”
เด็กหนุ่มหันหน้าหนีไปอีกทาง เอามือข้างหนึ่งเท้าปิดปากกับจมูกเพื่อปกปิดแก้มที่เริ่มแดงเรื่อ หาญศักดิ์ยื่นหน้าไปแซวต่อ ดวงตาวิบวับ
“โอ๋ๆ~ นี่ยังติดเกมงูน้อยอยู่ปะเนี่ย? หรือว่าติดเกมตะลุยอวกาศ โถๆ ไม่ต้องคิดมากนะจ๊ะเด็กน้อย -- ”
ป้ากกกกกก!!!
พูดไม่ทันขาดคำมือถือรุ่นเก่ากึกก็ถูกหยิบออกมาฟาดเต็มเหนี่ยวลงบนศีรษะเสี่ยหนุ่มเต็มแรงด้วยความไวแสง หาญศักดิ์ร่วงจากโซฟาลงไปบนอนนับดาวบนพื้น เจ็บจนพูดไม่ออก โซดาเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเคย ร่างสูงลงจากโซฟามายืนคร่อมเสี่ยหนุ่ม
กลัว...กล้า...อาฆาต...
ผัวผีห่าจอมพยาบาท คัมแบ็ก
...ทำตัวเองแท้ๆ กู
แขนที่มีมัดกล้ามกอดอก ยืนสง่าผ่าเผยบังแสงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนส์บนเพดานจนหาญศักดิ์เห็นใบหน้านั่นเป็นเงาตะคุ่มน่ากลัวเหมือนวิญญาณหลอน เด็กหนุ่มยิ้มพิฆาตเช่นเคย
“โนเกีย 3310 ไม่ได้ปาหัวหมาตายอย่างเดียวนะครับ ปาหัวเมีย เมียก็ตาย...”
“...อุก”
“อย่าให้ผมรู้นะว่าพี่แอบไปกินตับสาวที่ไหนอีกช่วงที่เราอยู่ด้วยกัน ผมกลัวโรค ไม่งั้นพี่ได้เลือดหัวออกมาล้างเท้าผมด้วยมือถือรุ่นพระเจ้าเหานี่แน่”
“...”
มือหนาข้างหนึ่งยื่นไปให้เสี่ยหนุ่มจับ หาญศักดิ์มองมันแบบกล้าๆ กลัวๆ โซดากระดิกมือเชิญชวนพลางกระดกคิ้วไปด้วย
ไอ้สัด...ข่มขู่ให้จับชัดๆ...
“เร็วครับพี่ ให้ว่อง”
หาญศักดิ์เอื้อมมือไปจับจนได้ แล้ว
ป้าบบบบบบ!!
นั่นปะไร...
รู้ว่าเขาหลอกก็เต็มใจให้หลอก~ ยิ้มข้างนอกช้ำใน~ ToT
เสี่ยหนุ่มถูกหมุนซัดเหวี่ยงไปบนเตียงจนหน้าจมกับฟูกหนานุ่ม ก็ยังดีที่ไม่ใช่กำแพงหรืออะไรแข็งๆ ...หากแต่กระนั้นความเจ็บปวดทางจิตใจที่เสียท่าก็ยังพอกพูนสุมกันแน่นอยู่ดี
โซดาตามขึ้นมาบนเตียง ยิ้มหล่อเหลา
“สามทุ่มแล้วครับพี่ ได้เวลา”
“อะไร? เวลาอะไร?”
“แหมๆ” เด็กหนุ่มเลียนเสียงหาญศักดิ์ “เพิ่งพูดกันไปหยกๆ ทำเป็นลืมเหรอครับ”
“...นี่กูงงจริงๆ นะ”
โซดายิ้มแต้ จับร่างหาญศักดิ์ที่ยังงงๆ ให้นอนง่ายราบลงกับเตียงอย่างง่ายดาย “ก็เย้เฮ็ทไทม์ไงครับ”
“คืออะไรวะ...?” มีรายการโทรทัศน์ชื่อนี้ด้วยเหรอ ช่องสามหรือช่องเจ็ดล่ะ แต่สมัยนี้เขาฮิตดูช่องเคเบิ้ลนี่หว่า...เขาก็อายุแอบเยอะแล้วอะนะ ตามวัยรุ่นไม่ค่อยจะทัน
โซดาเปล่งเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาที่โค้งลงราวรูปพระจันทร์เสี้ยวเป็นประกาย
“อื้ม...พูดเร็วๆ ก็...”
เด็กหนุ่มดึงถอดเสื้อยืดคอกลมใช้ใส่นอนของตัวเองออก เขาเอียงศีรษะเลียริมฝีปาก หาญศักดิ์สติสตังเข้าร่างจนได้ เจ้าพ่อเงินกู้อ้าปากหวอหน้าตื่นเตรียมหนี แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อถูกตรึงเอาไว้ด้วยเรี่ยวแรงประหนึ่งโคเปลี่ยวนั่น
“เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวก่อน!!”
“เ_็ดไทม์ไงครับพี่ :)”
“โอยยยย!!!!!!!!! มะม๊าาาา!!!!”
TBC
โปรดติดตามอภินิหารของนายศาสดากันต่อไปค่ะ
ขำเสี่ยเหลือเกิน 5555555555
ว่าแต่พระเอกเราน่าสงสารจังเลยค่ะ... ใช้แค่โนเกีย 3310 เองเหรอ...
ขอบคุณที่ชื่นชอบเสี่ยหานกับผัวอัศจรรย์กันนะคะ :mew1:
-
เสี่ยนี้ชอบหาเรื่องเจ็บตัวตลอดเนอะ
-
ดาบนั้นคืนสนอง :laugh:
-
จะสงสาร หาน ดีไหม่เนี่ย ทำอะไร โซดาไม่ได้เล้ย
แพ้ทางโซดาตลอด
-
สงสารเสี่ยจริงๆวันๆคงเก็บกดน่าดู
-
พีคตั้งแต่ต้นเรื่องเลยยย สงสารเสี่ยที่ต้องมาเจอ
ผัวอภินิหาร555555555555555555555555
-
พีคตั้งแต่ต้นเรื่องเลยยย สงสารเสี่ยที่ต้องมาเจอ
ผัวอภินิหาร555555555555555555555555
ขอบคุณที่ชอบค่า :hao5:
-
ยกที่ ๘
Come here rude boy, boy
Can you get it up
Come here rude boy, boy
Is you big enough?
Take it, take it (yeah)
Baby, baby (yeah)
Take it, take it (yeah)
Love me, love me (yeah)
[มานี่สิครับ พ่อคนเจ้าอารมณ์
พร้อมสนุกรึยังล่ะ?
เข้ามาใกล้ๆ สิ พ่อคนเจ้าอารมณ์
ถามหน่อยใหญ่พอรึเปล่า :)
ลุยเลยสิ เอาเลย เข้ามาเลย
นั่นแหละ ทำแบบนั้น เอาอีก
รักผมซะเถอะ...]
Tonight I'ma let you be the captain
Tonight I'ma let you do your thing, yeah
Tonight I'ma let you be a rider
Giddy-up, giddy-up, giddy-up babe
Tonight I'ma let it be fire
Tonight I'ma let you take me higher
Tonight, baby, we could get it on, yeah, we could get it on, yeah
[คืนนี้ผมจะให้พี่เป็นกัปตัน
คืนนี้ผมจะให้พี่ทำแบบที่พี่ชอบเลย
เดี๋ยวคืนนี้ผมให้พี่บุกเลยนะ
เอาเลยครับพี่ เอาเลยซี่ที่รัก เอาเลยตามใจ...
คืนนี้ผมจะแผดเผาพี่ให้ร้อนแรงสุดๆ
ผมจะทำให้พี่พอใจจนหาที่ไหนไม่ได้
ให้ตายพี่ ผมคิดว่าคืนนี้เราจะมีเซ็กส์กันว่ะ...]
Do you like it?
Boy, I want, want, want whatchu want, want, want
Give it to me, baby like boom, boom, boom
What I want, want, want is what you want, want, want
[พี่ชอบไหมล่ะ?
โธ่พี่ ผมก็ต้องการแบบที่พี่ต้องการนั่นแหละ
จัดมาให้ผมหนักๆ แบบสุดเหวี่ยงเลย
เอาให้รู้...ว่าเราน่ะ มันต้องการเหมือนๆ กัน...]
(Rude boy – Rihanna : แปลเพลงเป็นเวอร์ชันศาสดาในเรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
เวลาเมื่อคืนผ่านไปอย่างระทมใจเช่นเดิม แม้หาญศักดิ์จะเพลิดเพลินแต่เขาก็ยังรู้สึกอยู่ดีว่ามันไม่ใช่โพสิชันที่ถูกต้องอย่างที่ควรจะเป็น อย่างไรเสียเขาก็คงต้องทำใจว่าต้องตกอยู่ใต้อภินิหารของโซดาไปแบบนี้อีกนาน... อย่างน้อยก็จนว่าจะมีแผนอื่นๆ มารับมือนั่นแหละ เฉินก็ยังอยู่ในขั้นตอนการสืบข้อมูลอยู่ ข้อมูลชีวิตของคนคนหนึ่งไม่สามารถใช้เวลาเพียงหนึ่งวันหรือหนึ่งสัปดาห์ในการรวบรวมได้ ฉะนั้น เขาจึงต้องอดทนไปก่อน...
หาญศักดิ์ยังคงคลางแคลงใจไม่เลิก เขาสงสัยมากว่าโซดารู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่รอยัลเมื่อคืนก่อน ไม่ใช่แค่นั้น ชาญชัยเองก็สงสัยเช่นเดียวกันว่าเด็กหนุ่มเข้าไปได้ยังไงทั้งที่อายุไม่ถึง ดังนั้นวันนี้ตอนเช้าขณะที่ทั้งคู่กำลังรับประทานอาหารเช้า เขาจึงจ้องหน้าโซดาไม่วางตา
โซดาในชุดนักเรียนขมวดคิ้ว “มองอะไรครับพี่ หน้าผมมีอะไรติดเหรอ”
“เปล่า กูแค่สงสัยว่ามึงเข้าไปในคลับรอยัลได้ยังไง อายุก็ไม่ถึง แล้วรู้ได้ยังไงว่ากูอยู่ที่นั่น”
หาญศักดิ์ตัดสินใจถามออกไปตรงๆ ...อภินิหารมันมากขนาดไหนกันว่ะถึงขนาดรู้ไปทุกเรื่องแล้วทำได้ทุกอย่าง
โซดากระตุกยิ้มมุมปาก เขาล้วงกระเป๋าหยิบเอารูปใบหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ หาญศักดิ์รีบคว้าไปดู
“มึง!!”
รูปที่เห็นทำเอาหาญศักดิ์สำลักยาสมุนไพรจีนแก้บอบช้ำที่กำลังดื่มพรืดใหญ่ มันเป็นรูปโพลารอยด์ของเขากับโซดา เด็กหนุ่มส่งสายตายั่วยวนจิกกล้องแตกขณะซบลงบนหน้าอกของเขา อีกมือยังลูบไล้แผงอกเขาอีกต่างหาก ทั้งสองต่างเปลือยกายโล่งแจ้ง แต่ชะรอยยังดีที่เห็นเพียงแค่ท่อนบนขึ้นไปเท่านั้น หาญศักดิ์กำลังหลับปุ๋ยขณะถูกเด็กนรกจัดท่าทางเป็นนายแบบนู้ดอย่างไม่เต็มใจ หน้าตาของโซดาตอแหลได้ใจจนรางวัลออสก้าแทบจะกระเด้งมาตรงหน้า
“คืนแรกที่เรามีอะไรกันตอนพี่หลับผมก็เปิดๆ ค้นๆ ลิ้นชักพี่นั่นแหละ เพราะมือถือผมมันไม่มีกล้อง เจอไอ้กล้องโพลารอยด์อันนึงเลยเอามาใช้ไปก่อน ...อ้อ” เด็กหนุ่มร้องเมื่อนึกอะไรได้ “ส่วนกล้องวีดีโอที่อัดคลิปไว้อันนั้นผมเก็บตังค์ซื้อเอง ไว้ใช้เรื่องเรียน บอกไว้ก่อนเผื่อจะสงสัย พอดีตั้งอัดคลิปไว้เม็มเต็มหมดผมเลยใช้กล้องพี่ไปแทน พี่คงไม่ว่านะครับ”
เด็กหนุ่มยักคิ้วจึ้กๆ หาญศักดิ์อ้าปากหวอ เล่นดักกันทุกทางแบบนี้ โซดาแม่งเป็นของจริงจริงๆ...และยังเหลือร้ายมากด้วย
กูไม่ว่า แต่กูจะฆ่ามึ๊งงงงง
...ก็ได้แค่คิดแหละวะไอ้หาน เฮ้อ
“มึง...แล้วมีใครถามอะไรไหม”
“ไม่ถามครับ สบายใจได้ ทุกคนคิดว่าผมเป็นเมียพี่กันหมด อาจจะตกใจนิดหน่อยที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ผมก็แอ๊บสาวเต็มที่ ที่คลับรอยัลน่ะ แค่มีรูปคู่พี่เขาก็แหวกทางให้ผมเข้าไปอย่างง่ายดายแล้ว แหม ภูมิใจจังเมียผมนี่ทรงอิทธิพลสุดยอด เยี่ยมไปเลยฮะป๋า~”
“สัด”
โซดาหัวเราะลั่น หาญศักดิ์เข่นเขี้ยว
ก็เออไง กูมันเจ้าพ่อ แต่เสือกต้องมาตกอยู่ใต้อำนาจมึงเฉย
เสียประตูหลังครั้งเดียว...ทำเอาเสียไปอีกหลายสิ่งเลยครับพี่น้อง
“ลูกน้องกูไม่น่าจะบอกมึงง่ายขนาดนั้นนะว่ากูไปที่ไหน ไม่งั้นขืนมีใครอยากจะฆ่ากูหรือเสี่ยชานคงบุกประชิดได้ง่ายๆ พอดี บอกมามันเป็นใคร มีกี่คน กูจะไล่ออกยกแผง” หาญศักดิ์เอาทิชชู่เช็ดปากพูดอย่างซีเรียส
“ไม่ใช่อย่างนั้นเลยครับพี่” โซดาที่กินไข่ดาวอยู่รีบกลืนลงท้อง “ผมต้องบีบน้ำตาเป็นสิบถังกว่าลูกน้องพี่จะยอมคายออกมา สุดท้ายผมขู่จะฆ่าตัวตายโน้น ไม่งั้นไม่มีทางเข้าถึงตัวพี่ได้หรอกครับ ลูกน้องพี่ดีจริงๆ... พวกเขากลัวเรื่องวุ่นวายกันหรอกเลยยอมบอกเพราะเห็นผมดูใสๆ ไร้พิษสง”
“โห...”
มึงเนี่ยนะ...ใสๆ ไร้พิษสง
อ่านปากหาญศักดิ์นะครับทุกคน วั๊น ทู๊ ทรี๊
ใส-ใส...ไร้-พิษ-สง...
...อะเก๊น?
ใส...ใส...ไร้...พิษ...สง...
...อ้วกกกกกกกกกก!
มึงน่ะอสรพิษลิ้นสี่แฉกล่ะสิไม่ว่า ไอ้กะเทยยักษ์ปลอม...
“พี่หานครับ พี่อย่าไปไล่พวกเขาออกเลยนะครับ สมัยนี้งานเงินมันหายาก...ถือว่าผมขอ...”
จ้า...พ่อพระเหลือเกินนะอีจอมตอแหล
แล้วมึงเป็นใครมีสิทธิ์มาขอนู่นขอนี่กู ก็แค่เกย์ก้ามปูคนนึง
อ๋อ...ลืม มันเป็นผัวเรานี่หว่า
หาญศักดิ์พยักหน้ารับส่งๆ ความจริงการที่โซดาพูดออกมาอย่างนั้นทำให้เขาสัมผัสได้ว่าเด็กหนุ่มจิตใจดีไม่น้อย อันที่จริงก็น่าสงสารเหมือนกันแหละ เป็นแค่เด็กวัยรุ่นที่ควรจะมีอนาคตสดใส แต่กลับต้องมาตกต่ำเพราะหนี้สินของพ่อ
แต่พอมองสิ่งที่มันทำกับเขาแล้ว...ก็อย่าสงสารจะดีกว่า
อย่างโซดานี่ฆ่าไม่ตายแหงๆ... เอาไปโยนบ่อจระเข้ จระเข้มันยังไม่กล้าเขมือบ...
โซดาแหงนหน้ามองนาฬิกาบนฝาผนังห้องรับประทานอาหาร เขาหยิบทิชชู่มาเช็ดปากอย่างรวดเร็ว
“จะเจ็ดโมงครึ่งแล้ว ผมไปก่อนนะครับพี่”
“เออๆ ไปดีล่ะ” แต่ไม่ต้องมาดีนะ...
โซดายิ้มเมื่อเห็นท่าทางรีบโบกมือไล่ของหาญศักดิ์ เขาดูออกหมดแหละว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ เด็กหนุ่มคว้ากระเป๋านักเรียนจาคอปขึ้นมาจากพื้น กระเป๋าจาคอปของโซดาไม่เหมือนคนอื่นที่ใส่แค่กระดาษแผ่นเดียวแล้วต้องหนีบให้มันแบนที่สุดเป็นแฟชั่นอมตะ...
เขาไม่มีปัญญาไปซื้อกระเป๋านักเรียนดีๆ มาใช้ แล้วก็ไม่อยากซื้อกระเป๋าเคียงของโรงเรียนมาถือเพิ่มแบบพวกผู้หญิง ฉะนั้นเขาเลยใส่หนังสือตามจำนวนอย่างที่ใจอยากจะใส่ลงในกระเป๋าจาคอปนั่นแหละ แถมยังใส่กล้องวีดีโอไว้อีกต่างหาก กระเป๋าของโซดาจึงไม่แบนราบเหมือนคนอื่น แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นโป่งหนาจนทุเรศทุรัง ที่มันเก่าก็เพราะเป็นมรดกตกทอดมาจากลูกพี่ลูกน้องที่เรียนจบมหาวิทยาลัยไปแล้วอีกที อย่างน้อยมันก็เป็นของแท้และเป็นหนังแท้แล้วกัน
หาญศักดิ์นั่งเปิดอ่านหนังสือพิมพ์ทีละหน้าบนโต๊ะรับประทานอาหาร
“พี่...”
“หือ? ว่าไง”
จุ๊บ!
โซดาพุ่งเข้ามาจุ๊บปากเสี่ยหนุ่มหน้าตาเฉยทำเอาหาญศักดิ์เหวอแดกแต่เช้า เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง
“เดี๋ยวเย็นนี้กลับมาเอานะ : ) ”
พูดจบร่างสูงโปร่งก็วิ่งฉิวแล่นหนีไปในทันที
“ไอ้ผีห่า! ไอ้ดอกเบี้ยพันล้าน! ไม่ต้องกลับมา! ไปไหนก็ไป๊!! ไม่ต้องมาเอากู๊!!!”
หาญศักดิ์ลุกขึ้นตะโกนสาปแช่งไล่หลังหน้าดำหน้าแดง เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังกึกก้องจากเด็กหนุ่มดังมาไกลลิบๆ
:::METAL TERMINAL:::
เฮ้ย เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไงวะ
จุดที่เคยมีเมียเป็นร้อย...แต่วันนี้เรากลับ...
มีผัวแทน!!!
เสี่ยหนุ่มได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ อย่างช้ำทรวง เวลาผ่านไปร่วมสามสี่วัน หาญศักดิ์ยังถูกบุกรุกแดนหลังอย่างสนุกสนานทุกคืนจนเจ้าตัวรู้สึกจะกลายเป็นบ้า ชีวิตที่ไร้ผู้หญิงเจอแต่ไอ้ผัวโหดนี่มันอับเฉาโดยแท้ ...สู้มันก็สู้ไม่ได้
ฉะนั้นเสี่ยหนุ่มจึงหาความสำราญใจโดยการสไลด์หน้าจอสมาร์ทโฟนเลื่อนดูไทม์ไลน์เฟสบุ๊กไปเรื่อยๆ เฟสบุ๊กของเขาไม่ต่างอะไรกับชายหนุ่ม 99.99% ทั่วไป คือกดไลค์เพจนู่นนี่นั่นไว้เยอะแยะเพื่อส่องนมสาวโดยเฉพาะ...
“อู๊ย...หัวเด็กชัดๆ”
หาญศักดิ์ครางออกมาขณะกดเข้าซูมดูที่รูปๆ หนึ่ง เป็นรูปสาวในชุดนักศึกษารัดๆ ที่กระดุมแทบปริแตก มิหนำซ้ำยังลงแคปชันเอาไว้ว่า เหงาจัง อยากได้เพื่อนคุย หาญศักดิ์ไม่รอช้ารีบแอดไปแชตด้วยทันที
ติ๊ง!
รอเพียงไม่ถึงห้าวินาทีสาวเจ้าก็กดรับแอด หาญศักดิ์ปฏิบัติการหม้ออย่างว่องไว
Han: สวัสดีครับ :)
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ดีค่ะ ชื่ออะรัยอ่ะ?
หาญศักดิ์นั่งคิด จะบอกไปเลยว่าชื่อหาญศักดิ์เดี๋ยวเด็กมันจะตกอกตกใจว่ามีผู้ทรงอิทธิพลมาทัก เอาโค้ดเนมสุดเท่ไปก็แล้วกัน
Han: เราชื่อกล้าหาญนะ
Han: * ส่งสติกเกอร์หน้าหล่อ *
Han: เรียกพี่หาญก็ได้ เธอล่ะ?
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ...ชื่อโบลานจัง
กำ อินี่...หาว่ากูชื่อโบราณอีก
Han: 555+
ไม่รู้จะทำอะไรหัวเราะไปก่อนพ่อสอนไว้...
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: เลาชื่อมิกินะ
Han: อ๋อ ชื่อน่ารักจัง >< เหงาเหรอครับ
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: อื้อ เลาเพิ่งเลิกกะแฟนอ่ะ
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ยังนอนล้องไห้ทุกคืนอยู่เรย
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: * ส่งรูป *
“เช็ดดดดดดด!”
เสี่ยหนุ่มตาวาวเมื่อยัยสาวที่ชื่อมิกิส่งรูปตัวเองแต่งหน้าจัดเต็มน้ำตาไหลมาให้ ในรูปเป็นท่าที่เจ้าหล่อนนอนราบลงกับโต๊ะเขียนหนังสือ ใส่ชุดนอนบางๆ โชว์อกอึ๋มที่ล้นทะลักออกมานอกชุด มันบดเบียดเข้าหากันดูแล้วหน้าอึดอัด มุมกล้องซูมเห็นทะลุทะลวงแบบเน้นๆ
Han: โอ๋ๆ (พิมพ์ไปมือสั่น ตรงนั้นแทบจะแข็ง) ไม่เป็นไรนะ คุยกับพี่ก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่เป็นเพื่อนคุยแก้เหงานะจ๊ะ
Han: เนี่ย ความจริงพี่ก็เพิ่งโดนแฟนทิ้งมาเหมือนกัน
หาญศักดิ์ตอแหลทันที ผัวผีห่าที่ว่าแน่ ยังต้องพ่ายแพ้แก่พี่กล้าหาญ...
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: แต่เลาไม่น่าลักนะ เทอร์จะคุยด้วยเหรอ?
Han: น่ารักสิ น่ารักที่สุดเลย >< คนทิ้งมิกินี่เลวมาก
Han: ว่าแต่มิกิเรียนอยู่ที่ไหน เรียนปีอะไรเนี่ย?
Han: เงียบนานเลย ทำไรอ่ะ?
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ห้าๆ เลาไปส่องรูปเทอร์มา
Han: เฮ้ยจริงดิ เขินเลย >///<
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: อื้อ เทอร์หล่อจัง
กรี๊ดดดดดด เขาชมว่ากูหล่อครับ ทุกคนเห็นไหม? เสี่ยหานกลับมาทวงบัลลังก์แล้วเว้ย! ฮ่าาาาา
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: * ส่งสติกเกอร์รูปหน้าเหลืองๆ ตาเป็นหัวใจ *
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: เลาเรียนอยู่ปีสามแล้ว เรียนอยู่ที่ XXX
Han: จริงดิ? ใกล้ๆ บ้านเราเลย ไว้เดี๋ยวว่างๆ เราไปหาไหม เลิกเรียนยัง
หาญศักดิ์รีบตอแหลต่อ จริงๆ มันไม่ใกล้บ้านเขาเลยสักนิด แต่ขอแค่อยู่ในกรุงเทพฯ หรือปริมณฑลแบบนี้เป็นที่ไหนหาญศักดิ์ก็ไปได้
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ยังไม่เลิกอ้ะ เรียนอยุ เบื่อมว้าก
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: * ส่งรูป *
คราวนี้เจ้าหล่อนส่งรูปตัวเองทำสองนิ้วเท้าคางกับโต๊ะเลกเชอร์ เสื้อนักศึกษาตัวเล็กแหวกให้เห็นเป็นช่องๆ ยิ่งมีแสงไฟนีออนส่องมาแล้ว ลายเสื้อในก็ปรากฎให้เห็นเต็มเปา หาญศักดิ์ซี้ดน้ำลาย
Han: โอ๋ๆ ตั้งใจเรียนนะครับ
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: พี่จะมาหาเลาจริงๆ อ่ะ
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: อย่าหลอกให้เลาดีจัยเก้อนะ
Han: ไปหาจริงๆ สิ : )
ส่งเสร็จหาญศักดิ์ก็รีบมองดูนาฬิกาบนฝาผนัง โซดาจะเลิกเรียนราวๆ สี่โมงครึ่ง แล้วตอนนี้ก็สี่โมงแล้ว
Han: แต่คงวันนี้ไม่ได้นะ พี่ต้องเคลียร์งาน
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: อ้าวหรอ ไม่เป็นรัย
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ทำงานแล้วเหรอ? ทำอาไรอ่ะ
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: * ส่งสติกเกอร์เครื่องหมายคำถาม *
Han: เราเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์อ่ะ
อาชีพนี้แหละวะ บอกไปว่าวันๆ ไม่ทำอะไรเป็นเจ้าพ่อกาสิโนเก็บเงินกู้เดี๋ยวแม่งกลัว
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: หูย เท่จัง ><
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: * ส่งสติกเกอร์เขิน *
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: อยากเลี้ยงสาวนักศึกษาไม๊? 555
เช็ดดดดด เปิดทางกันขนาดนี้ ต้องบุกครับ ต้องบุก!!
Han: ก็ไม่รู้สินะ :)
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ห้าๆ พรุ่งนี้เลาเลิกเรียนเที่ยงอ่ะ มารับเลาที่มอได้ป่ะ พี่มีรถป่ะเนี่ย
Han: มีสิ มีตั้งหลายคัน 555+
หาญศักดิ์อวดรวยแบบน่าไม่อาย เพราะว่ากูรวยจริงๆ
มีปัญหาป่ะ!?
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: หรา มาน้า~
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: * ส่งรูป *
รูปนมอึ๋มๆ ถูกส่งมายั่วยวนกันอีกครั้ง แถมคราวนี้ยังทำหน้าตาน่ารักใส่กล้องมาด้วย แล้วมีหรือที่ชายหนุ่มอย่างเขาจะปฏิเสธ
Han: ได้สิ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ขับ BMW ไปรับมิกิตอนเที่ยงนิดๆ นะ โอเคป่ะ?
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: อื้อ แฟนเทอร์จะว่าไรเราไม๊อ่ะ
Han: เฮ้ย บ้า พี่ไม่มีแฟน ก็บอกแล้วไงว่าเพิ่งโดนแฟนทิ้งมา T-T
มีแต่ผัวอ่ะ... แต่มันจะไม่มีวันรู้หรอก
คริๆ!
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ออๆ เลาจะรอพี่นะ แล้วไปเที่ยวกัน :)
Han: ตกลงครับ :) ขอเบอร์หน่อยดิ เผื่อไว้คุยไลน์อ่ะ ไว้ตอนไปถึงจะได้โทรหาด้วย
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: 081004XXXX
หาญศักดิ์ที่นั่งอยู่บนโซฟานั่งเดี่ยวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แชตกับสาวมหาวิทยาลัยนมโต ใช้เวลาอย่างเพลิดเพลินแบบที่ไม่ได้ใช้มานานแล้ว มิกิขอให้เขาส่งรูปให้ดูบ้าง ซึ่งพี่กล้าหาญคนแมนก็ถ่ายส่งให้ดูแต่โดยดี ชมว่าหล่อสารพัดอย่างนั้นอย่างนี้ เท่อย่างนู้นอย่างโน้น เสี่ยหนุ่มแทบจะตัวลอยติดเพดานบ้าน
“กลับมาแล้วครับพี่”
อ่ะจ้ากกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หาญศักดิ์มือไม้สั่นกดปุ่มโฮมแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงทุ้มๆ ชิดติดใบหู เวร เวร! มันเข้ามาได้ยังไง กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย! เขารีบเก็บมือถือเข้าใส่กระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว โซดาที่ยืนอยู่ข้างหลังโซฟาแล้วเอื้อมหน้ามากระซิบข้างหูเมื่อกี้ยิ้มแต้
“เก็บมือถือทำไมครับ เมื่อกี้ผมเห็นนะว่าเล่นเฟสบุ๊กอยู่”
“อ๋อ เปล๊า!” หาญศักดิ์รีบบอก ยังคงหน้าตาตื่น เหงื่อแตกพลั่กๆๆ “กูก็ส่องดูเพจขายของแต่งร้งแต่งรถไปเรื่อยน่ะ”
“อ๋อ... รับแอดผมสักทีสิครับ ผมแอดพี่ไปนานแล้วนะ รอจนเซ็งแล้ว” โซดาที่เดินไปวางกระเป๋านักเรียนพิงผนังห้องพูด
“เออๆ ไว้เดี๋ยวรับ”
หาญศักดิ์ตอบส่งๆ ไม่คิดจะรับไอ้ผัวเด็กนี่ให้มาเป็นเฟรนด์ในเฟสบุ๊กเด็ดขาด แค่นี้ก็ถูกคุกคามจะเป็นบ้าตายแล้ว ขอพื้นที่ให้กูได้เป็นสุขๆ สักนิดเถิด
“วันนี้ไม่ไปไหนเหรอครับ”
“ไม่ กูเก็บดอกเบี้ยของเดือนนี้ได้ครบแล้ว เหลือก็แต่ของพ่อมึงนั่นแหละ กาสิโนกับพวกโรงแรมรีสอร์ทก็ปล่อยให้เสี่ยชานจัดการไป ไว้ค่อยไปดู แต่เดี๋ยวอีกสักพักกูต้องหาเวลาไปดูที่อ่างหน่อย” อ่างที่หาญศักดิ์ว่าหมายถึงอาบ-อบ-นวด
“อ๋อ ครับ... ดูงานอย่างเดียว ห้ามเอานะ”
โซดาหัวเราะในลำคอตอบรับพลางถอดเสื้อนอกแล้วดึกเนกไทออกจากคอ เขาเดินไปนั่งที่โซฟายาวอีกตัวที่ตั้งขวางเป็นขารูปตัว L อยู่ใกล้ๆ หาญศักดิ์ เด็กหนุ่มปลดกระดุมข้อมือของเสื้อเชิ้ตออกแล้วพับขึ้นสามทบ รวมไปถึงปลดกระดุมตรงหน้าอกออกด้วยสองเม็ด เจ้าพ่อเงินกู้มองแน่นิ่งกัดริมฝีปากตัวเอง
...ทำไมมันเซ็กซี่จังวะ...
โซดายกมือขึ้นลูบผมสีดำสนิทให้มันเสยไปข้างหลังไม่ปรกหน้าปรกตา เด็กหนุ่มหยิบขวดน้ำขึ้นมากระดกดื่มอั้กๆ แล้วเอาหลังมือเช็ดปากลวกๆ พลางเลียริมฝีปากต่อ หาญศักดิ์เฝ้ามองทุกกิริยาอาการไม่วางตา ถูกสาวหน้าอกโตยั่วยวนมายังไม่ทันได้ปลดปล่อย...อารมณ์เขามันขึ้นตั้งแต่แรกเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
โอ๊ย...แข็งครับแข็ง...
มีอารมณ์เว้ย...
“พี่...” โซดาพูดทั้งๆ ที่ยังหันหน้ามองตรงอยู่ “รู้นะว่าพี่จ้องผมอ่ะ มีอะไรเหรอครับ”
“โซดา...” เสียงหาญศักดิ์แหบพร่า โซดาที่จับใจความน้ำเสียงได้ทันทีหันขวับ เสี่ยหนุ่มกลืนน้ำลาย “...กูมีอารมณ์วะ”
ใบหน้าหล่อคมคายกระตุกยิ้มมุมปาก เขาเลิกคิ้ว “มาแปลก...แต่ผมชอบนะ”
มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนตัวเองออกหมดทุกเม็ดทันทีอย่างรวดเร็ว หาญศักดิ์เองก็ถลกถอดเสื้อยืดของตัวเองออกเช่นกัน โซดาลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาวทันควัน หาญศักดิ์เองก็ลุกขึ้นด้วย ทั้งคู่เดินเข้าไปหากันตรงกลางห้อง
ร่างสูงเตรียมจะคว้าผู้เป็นเมียที่เปลือยท่อนบนยั่วยวนมาบดจูบ แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อมือของเสี่ยหนุ่มยันหน้าอกเขาเอาไว้อย่างหนักแน่น
“อะไรครับพี่...” เด็กหนุ่มเสียงแหบกระเส่า แค่เห็นหาญศักดิ์มองมาเขาก็แข็งจนจะทนไม่ไหวแล้ว
“โซดา...” หาญศักดิ์เสียงแหบไม่แพ้กัน เขาจ้องดวงตาคมอย่างมั่นคง “กูอยากเอามึงบ้างอ่ะ”
“ฮะ!!?”
โซดาอุทานออกมาแบบตกใจสุดขีด ตามมาด้วยความรู้สึกอยากจะหัวเราะให้ฟันหักเหลือกำลัง อารมณ์โรแมนซ์เมื่อครู่แตกกระจาย แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของหาญศักดิ์ เขาก็จำต้องสะกดกลั้นขำเอาไว้
“นี่พี่พูดจริงป่ะครับเนี่ย?”
“อือ” หาญศักดิ์พยักหน้าแข็งขัน ทั้งคู่สบตากันอยู่ถึงสองนาทีเต็มๆ โซดาตะลึง ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เขาเลิกคิ้วอย่างใช้ความคิด ก่อนจะกลับมาสบตาเสี่ยหนุ่มแล้วยิ้ม
“งั้น...เรามาเล่นเกมกันดีกว่าครับพี่”
“...เกมอะไรวะ?”
เด็กหนุ่มหลิ่วตา ยิ้มพิฆาตที่แสนหล่อเหลาเร้าใจสยายเต็มใบหน้า
“ชื่อเกมว่า...”
เขาโน้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูเสี่ยหนุ่มแล้วขบเบาๆ
“ใครยกขาก่อนเป็นเมีย”
------50%--------
TBC ค่ะ 5555 เรื่องราวหรรษาไม่จบแต่เพียงเท่านี้แน่
#ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง
-
คงไม่รอดตามเคยแหละเสี่ย :hao3:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย ขำอ่ะ~
-
โอ๊ยยย สนุกมากกค่ะ
เดินเรื่องดี เนื้อหาตลกขบขัน เลิศศ
ว่าแต่โซดาน่าจะเป็นมาเฟียที่ รร. ได้นะ
โหดเกิ๊นน
-
เกลียดตาหาญนะตอนแรก โหดเกิ๊น
ตอนหลังนี่เริ่มสงสาร แต่ก้อยังรู้สึกสมน้ำหน้าอยู่ดี 5555+
-
แงงงงง ค้างงง รอน้องโซดามายกขาเสี่ย
-
ค้างงค่ะ จั๋งซี่มันค้างงง55555
เสี่ยหานนนขาาา จะไหวไหม แต่เท่าที่อ่านไม่น่าจะรอด
น่าจะยกขาก่อนนะเสี่ยยยงานนี้ :hao7:
ชอบมากกกกกกกกก ถ้าตีพิมพ์นี่ตามเก็บแน่นอนค่ะ :hao6:
-
เสี่ยหาญคะ อยู่โพซิชั่นเมียนั้นถูกต้องแล้วแหละค่ะ :laugh:
พึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้และมันก็พีคตั้งแต่ตอนแรก เป็นการพลิกพล็อตนิยายแนวเสี่ยและลูกหนี้ที่ต้องขัดดอกสุดๆ ชอบมากค่ะ ติดตาม :กอด1:
-
รอค่ะ ชอบมากเลย
น่าสงสารจริงชีวิตเจ้าพ่อ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:::METAL TERMINAL:::
หลังจากเสร็จสิ้นคำท้าศึกของโซดา ตอนนี้ผู้ชายแมนๆ สองคนก็เข้ามาเปลือยท่อนบนประจัญหน้ากันอยู่ในยิมส่วนตัวของคฤหาสน์พันล้าน ในยิมนี่ก็เหมือนๆ กับพวกฟิตเนสเซ็นเตอร์ทั่วๆ ไป มันมีอุปกรณ์ข้าวของสำหรับใช้ออกกำลังกายทุกอย่างครบครัน รวมไปถึงห้องอาบน้ำและสปาตามประสาที่ผู้มีอันจะเกินกินอย่างหาญศักดิ์สามารถสรรหามาได้ ลูกน้องและคนรับใช้ถูกคนถูกไล่ให้กลับบ้านกลับช่องไปก่อนเมื่อศึกแห่งศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายกำลังจะเริ่มขึ้น
โซดาที่กอดอกยักคิ้ว ยิ้มมุมปากให้หาญศักดิ์ มัดกล้ามแข็งแรงและซิกส์แพ็กแสนเซ็กซี่ของเด็กหนุ่มโชว์ให้เห็นเต็มตา เจ้าพ่อเงินกู้เองก็ไม่น้อยหนา เขาเอียงศีรษะ ยักคิ้วตอบกลับ ร่างกายท่อนบนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อได้รูปเช่นกัน
“เอาสิครับพี่ ถ้าคิดว่าจะชนะผมได้ ก็ลองดู”
โซดาเริ่มเปิดสงครามประสาทก่อน หาญศักดิ์ตีรวนกลับทันที
“ตัวก็บางเป็นแผ่นไม้กระดาน ยังจะมีหน้ามาเบ่ง”
“เขาเรียกสูงโปร่งครับ ดูผอมก็เพราะเฟิร์มและมีกล้าม” เด็กหนุ่มตบกล้ามเนื้อแข็งปั๋งโชว์ข่มขวัญ “ส่วนของพี่...” โซดาไล่สายตาประเมินแบบผู้ที่ออกกำลังกายอย่างถูกวิธีจริงจังมานานแล้วจุปากส่ายศีรษะด้วยท่าทางเหยียดหยาม “จึ๊ๆๆ... ก็แค่เกือบ...ใช้ได้” เด็กหนุ่มเน้นเสียงตรงคำว่าเกือบได้อย่างน่าอัด
“สัด ไอ้ห่า”
“วู้ว~ พ่อคนเจ้าอารมณ์... ไฟแรงซะด้วย”
โซดาลากเสียงกวนอารมณ์ต่อพลางแบมือออกทั้งสองข้างตรงหน้าแล้วทำเป็นก้าวถอยหลังหนี ใบหน้านั่นยิ้มเป็นแป๊ะ หาญศักดิ์อยากจะวิ่งเข้าไปเตะโซดานัก แต่ก็ได้แต่สงบสติอารมณ์อยู่ที่เดิม
อย่าลืมสิ...ใครยกขาก่อนเป็นเมีย!
“วันนี้ มึง” หาญศักดิ์ชี้หน้าโซดา ลั่นวาจาเฉียบขาด “เสร็จกูแน่”
“ก็เอาสิครับ ทำได้ก็ให้” เด็กหนุ่มยักคิ้วยิกๆ “แต่ ถ้าทำไม่ได้...”
“...”
ร่างสูงโน้มตัวไปข้างหน้า แววตาแพรวพราว
“ต้องรับ...ผลกรรม...ไปเลย” ร่างสูงเน้นเสียงชัดถ้อยชัดคำ “...สิบยก”
หาญศักดิ์ตาลุกวาว มาถึงขั้นนี้ไม่คิดจะยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเด็ดขาด เสี่ยหนุ่มกลืนน้ำลายลงท้องอย่างหมายมาด
“...”
เด็กหนุ่มหลิ่วตาให้ร่างสันทัดที่มีใบหน้ามุ่งมั่น เขาสะบัดข้อมือ
“เริ่ม!”
ฟึ่บบ!
สิ้นเสียงโซดา ทั้งคู่ก็วิ่งกระโจนไปที่สายพานลู่วิ่งคนละตัวทันที วิ่งวอร์มกันจนครบสิบห้านาทีแล้วก็ถลาไปที่เครื่องออกกำลังกายตัวอื่น โซดาซิทอัพอย่างบ้าคลั่งในขณะที่หาญศักดิ์โหนตัวขึ้นลงด้วยอุปกรณ์ออกกำลังกายตัวหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ใกล้ๆ
“วันนี้ มึง...แฮ่ก...เสร็จกูแน่โซดา”
โซดายกมือขึ้นกลางอากาศ แล้วเอานิ้วโป้งจิกตรงข้อนิ้วก้อย
“อันบิ๋มเดียวทำเป็นคุย”
“ของกูเขาเรียกพญามังกรโว้ย! แฮ่ก วันนี้มึงโดนมังกรจัดการชัวร์”
“ไม่เอาเด็ดขาด แฮ่ก...” เด็กหนุ่มยิ้ม กระดกคิ้วให้อีกฝ่าย “ใครจะไปยอมหลอดยาคูลท์”
“หน็อย มึงตายแน่!!”
“แฮ่ก...ผมไม่มีวันแพ้พี่หรอก”
ครบสิบห้านาทีทั้งคู่ก็วิ่งวุ่นเปลี่ยนอุปกรณ์ฟิตเนสไปเรื่อยๆ เสี่ยหนุ่มเหนื่อยมาก เขารู้สึกอยากจะตายให้ได้ แต่นี่มันไม่ใช่แค่เรื่องแพ้ชนะเท่านั้น แต่มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี
ลูกผู้ชายตัวจริงอย่างกูไม่ยอมแพ้หรอกโว้ยยย
“ยอมเป็นเมียกูเหอะโซดา แฮ่ก...แล้วกูจะทำเบาๆ”
“ไม่ แฮ่ก ทำไมครับ พี่ไม่ไหวแล้วล่ะสิ”
“เปล่าโว้ย!”
หาญศักดิ์ร้องแล้วถีบเท้าปั่นจักรยานรัวๆ ขณะที่โซดายกน้ำหนักอันเท่าควายอยู่ไม่ไกล เสียงนาฬิกาจับเวลาร้องเตือนอีกครั้งเมื่อครบสิบห้านาที ทั้งคู่เปลี่ยนอุปกรณ์อีกครั้ง หาญศักดิ์เหินไปที่เครื่อง TRX แล้วเริ่มชักสายร่มชูชีพทั้งสองมือทำสควอท โซดาเลิกยกน้ำหนักแล้วลุกขึ้นมาวางฟอร์มมวยไทยชกลมแทน เขาฮุกซ้ายฮุกขวา ปล่อยจัดเต็มทั้งหมัดเท้าเข่าศอกด้วยท่าทางสวยงามสุดเท่ ร่างโปร่งเคลื่อนไหวอย่างมีประสิทธิภาพราวสายน้ำ หาญศักดิ์มองแล้วอดอุทานในใจไม่ได้
โอ้เช็ดโด้ว...
หล่อว่ะ...หล่อสัดๆ
หล่อวัวตายควายล้มเลยครับพี่น้อง!
ไม่ได้หล่อธรรมดาแต่หล่อมาก... ทุกอย่างมันส่งเสริมให้ร่างสูงดูเท่ไปหมด ทั้งสายตาจริงจังดุจพญาเหยี่ยวที่เล็งระยะอากาศเหมือนมีคนอยู่จริงๆ ไล่ไปจนถึงการหลบวืดคล่องแคล่วเสมือนถูกต่อยสวน และท่าทางอันทรงพลังที่แสนจะมืออาชีพ หยาดเหงื่อเกาะพราวที่เส้นผม...ใบหน้า...ไล่ไปจนถึงร่างกายสุดเซ็กซี่... โซดาหรี่ตาเลียริมฝีปากตัวเองทำเอาคนมองต้องร้องเช็ดในใจดังมาก รูปร่างสูงสง่ากับกล้ามเนื้อกำยำนั่นทำให้ผัวเด็กของเขาดูน่ากินเป็นกอง ไหนจะโครงหน้าที่คมเป๊ะอีก ตาเป็นตา จมูกเป็นจมูก ปากเป็นปาก คางเป็นคาง เห็นแบบนี้ทำให้หาญศักดิ์รู้สึกว่าที่โรงเรียนเด็กหนุ่มคงจะป๊อปปูลาร์น่าดู เผลอๆ น่าจะเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนคนหนึ่งเลยทีเดียว
หล่อก็หล่อ เท่ก็เท่ เอ็กซ์ก็เอ็กซ์...
...เสือกเป็นเกย์
เสียดายชาติเกิดฉิบหาย
กูล่ะอยากร้องไห้แทนผู้หญิงทุกคนบนโลก
สงสัยจังว่ามันคิดจะกลับตัวกลับใจมาเป็นชายแท้บ้างไหม หรือเกิดมาก็เป็นเกย์คิงเลย
ให้ตาย...ไม่อยากจะยอมรับเลยอ่ะว่ามันหล่อออออ
พอเห็นโซดาซ้อมชกลมแบบนี้หาญศักดิ์ก็รู้เลยว่ายังมีสารพัดท่าของแม่ไม้มวยไทยที่เขายังไม่โดนอีกเป็นเบือ ผ่านไปได้สักประมาณแปดนาที โซดาที่เคลื่อนกายเข้าไปใกล้กระสอบทรายจากตอนซ้อมชกลม ก็เริ่มซ้อมหมัดเท้าเข่าศอกกับกระสอบทรายเสียงดังป้าบๆ หาญศักดิ์หน้าแหย ไอ้ที่โซดาอัดเขาอยู่ทุกวันๆ นั่นคือออมแรงแล้วสินะ... ไม่อยากจะคิดว่าถ้าโดนเต็มเหนี่ยวเขาคงเข้าไปนอนในห้อง ICU อย่างไม่ต้องสงสัย
ป้าบบบ!!!!!!
โซดาหันมากระดกคิ้วท้าทายหลังถีบกระสอบทรายด้วยท่วงท่าทรงพลังที่ทำให้หาญศักดิ์ตกใจสุดๆ (เพราะเสียงมันดังจนเขานึกว่าบ้านระเบิด) เสี่ยหนุ่มรีบแพลงก์ต่อเป็นท่า anti-gravity เหมือนไมเคิล แจ็กสันกับเครื่อง TRX ด้วยลีลามาดแมนสุดกู่อวดอีกฝ่าย ให้มันรู้กันไปว้อยว่ากูก็เป็นผู้ชายที่ออกกำลังกายเหมือนกัน!
ติ๊ดๆๆๆ!!
นาฬิกาจับเวลาร้องแหกปากเตือนอีกครั้ง โซดาพลิกตัวไปคว้าเชือกเส้นหนึ่งมาทันควัน พอดิบพอดีกับที่หาญศักดิ์ทะยานมาคว้าเชือกอีกเส้น ทั้งคู่จ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ต่างฝ่ายต่างรีบพาเชือกอ้อมตัวไปข้างหลัง แล้วกระโดดเชือกยิกๆๆๆ สู้กันยิบตา
“พี่คิดจะสู้กับนักมวยเหรอครับ ผมคือ ซ.โซดา (อ่านว่า ซอโซดา) พยัคฆ์เมืองหลวง ฉายา ไอ้ปืนโตเพชรฆาต เคยดูเวลาผมขึ้นชกทางทีวีรึเปล่า ผมชกมาร้อยเวทีไม่เคยแพ้ใคร แล้วคิดเหรอว่าผมจะมาเสียท่าให้กับหลอดยาคูลท์เหี่ยวๆ”
“หยุดพล่ามเหอะว่ะ! วันนี้มึงต้องเสร็จหลอดยาคูลท์กูแน่!”
หาญศักดิ์แหกปากตะโกนลั่น กระโดดเชือกเสียงดังตึงๆๆ จนเจ็บเท้า เขาเริ่มชะลอความเร็วในขณะที่โซดาสลับเท้าซ้ายขวากระโดดอย่างมีเทคนิคแบบไม่ยี่หระ ถึงจะหอบแต่โซดาก็หอบแบบรู้วิธีควบคุมลมหายใจ แตกต่างกับหาญศักดิ์ที่หอบเป็นหมาหอบแดดเหมือนจะขาดใจตายเอาให้ได้ หน้าก็แดงเถือกไปหมด มันแน่นอนอยู่แล้วเพราะร่างสูงกระโดดเชือกวอร์มร่างกายก่อนซ้อมกีฬามวยไทยมาเป็นปีๆ ชาติๆ ดวงตาคมที่โค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวเพราะยิ้มจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้า
แม่ง...พี่เขาโคตรน่ารักเลย...
ตั้งแต่เส้นผมนั่นไล่ไปจนถึงข้อเท้าของเจ้าพ่อเงินกู้ ร่างสูงมองว่าน่ารักน่าเอ็นดูไปหมดถึงแม้อีกฝ่ายจะแก่กว่าหลายปีดีดัก... โซดาชอบนักที่หาญศักดิ์ดื้อแบบนี้ เพราะมันปลุกอารมณ์เขาได้ดีทุกที หาญศักดิ์ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตัวเองนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุให้เขายิ้มทุกครั้งที่พบหน้า ยิ่งยามนี้ ยามที่หาญศักดิ์หมดเรี่ยวแรงแต่ยังดึงดันจะสู้ต่อ...มันก็ยิ่งทำให้เขาได้แต่มองความน่ารักนี้อย่างช่วยไม่ได้ แถมยังคิดจะมาสู้กันกับเขาเรื่องพละกำลังอีก โซดาคนนี้คงต้องขอบอกเลยว่าเร็วไปร้อยปี...
แต่เขาก็ชอบ...ชอบที่หาญศักดิ์ปากดีปากกล้า มาดแมนตลอดเวลาอย่างน่าอัด มันทำให้เขาอยากจะสั่งสอนให้เข็ดหลาบนัก เขาชอบที่ได้ท้าทายกับหาญศักดิ์ ชอบแกล้งเจ้าพ่อเงินกู้ ยิ่งเวลาที่อีกฝ่ายต้องยอมจำนนอยู่ใต้ร่างเขาอย่างเสียไม่ได้ เขายิ่งชอบใจนัก อันที่จริง...เขาชอบทำทุกอย่างด้วยกันกับหาญศักดิ์ไปหมดนั่นแหละ
เขาชอบเจ้าหนี้ของพ่อมากจริงๆ...
“ว่าแต่มึง...แฮ่ก...ฉายามวยว่า แฮ่ก ไอ้ปืน...แฮ่ก...โตเพชรฆาตจริงเหรอ...”
โซดาที่ยังคงยิ้มและกระโดดเชือกด้วยความเร็วเท่าเดิมพยักหน้าตอบ
“ใช่ครับ จริง แต่ผมมีอีกฉายาหนึ่งด้วยนะ พี่อยากรู้ไหม”
“แฮ่ก...ว่า...แฮ่ก...ว่าอะไรวะ?”
ร่างสูงยิ้มเช่นเดิม ตาของเด็กหนุ่มแทบจะปิด “ซ.โซดา ศิษย์หนี้ร้อยล้าน หล่อสงบ เมียสยบคาตีน”
“ไอ้ผีห่า!!!” เสี่ยหนุ่มแผดร้องดังก้อง
“พี่หานครับ”
“อะไรอีก!...แฮ่ก”
แกร้ง!
เด็กหนุ่มเหวี่ยงเชือกที่กระโดดอยู่กระเด็นไปด้านข้างให้พ้นวิถี หาญศักดิ์งงเป็นไก่ตาแตก โซดาสาวเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“รู้ตัวไหมครับ...” โซดาอยู่ใกล้เสียจนหาญศักดิ์เห็นหยาดเหงื่อที่เกาะพราวบนกล้ามเนื้อได้รูปสวยนั่น “ว่าพี่...” ดวงตาคมทอดมองหาญศักดิ์หัวจรดเท้า แล้วเงยหน้าขึ้นมาใหม่ มุมปากของสุดหล่อซ.โซดากระตุกยิ้ม “หยุดกระโดดเชือกไปนานแล้ว”
“...!!!”
หาญศักดิ์สะดุ้ง ก้มลงมองตัวเองที่ยืนหอบนิ่งอยู่กับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เสี่ยหนุ่มรีบร้องลั่น
“เดี๋ยวๆ! มึง! เมื่อกี้ถือว่ารอบอุ่นเครื่อง! เอาใหม่โว้ย”
หาญศักดิ์รีบวิ่งกระโดดไปที่อีกมุมหนึ่งของห้องฟิตเนสทันที โซดาตามไปด้วยความไวแสง
ฟึ่บ!!
ร่างสูงสง่ารั้งร่างของเสี่ยหนุ่มเข้ามาในอ้อมแขน แล้วก้มลงสูดกลิ่นกายที่ต้นคออีกฝ่ายฟอดใหญ่ หาญศักดิ์เบี่ยงหลบเป็นพัลวัน
“ให้โอกาสกูก๊อนนนน!!!”
“ผมบอกแล้วไงครับ ว่าถ้าปากดีแล้วทำไม่ได้ ต้องรับผลกรรมไปเลยสิบยก”
“ไอ้เหี้ยยยย คุยกันก่อนเส่!!!”
หาญศักดิ์ดิ้นกระแด่วๆ อย่างรุนแรงจนโซดาต้องล็อกร่างสันทัดอย่างหนาแน่นแล้วยกชายหนุ่มขึ้นลอยสูงจากพื้น เด็กหนุ่มมองช่องว่างนั่นแล้วอมยิ้ม
“ว้า...พี่หาน ขาพี่ลอยแล้วนะครับ”
“พูดเหี้ยอะไรอี๊กกก ปล่อยกูลง!! โอเค...โอเค เราจะมาเจรจากันอย่างสันติก่อน ซ.โซดาปืนใหญ่ผู้ทลายล้างประตูหลัง” หาญศักดิ์มั่วฉายามวยโซดาไม่มีชิ้นดี เด็กหนุ่มจุปาก
“โธ่พี่... อย่าทำเป็นลืมอย่างนี้สิครับ ใจผมสลาย...”
เด็กหนุ่มวางร่างหาญศักดิ์นอนแนบลงกับพื้นในห้องฟิตเนส เขาตามขึ้นคร่อมทั้งที่ยังยิ้มพิฆาต กดล็อกแขนขาของเสี่ยหนุ่มผู้อ่อนแรงอย่างง่ายดาย
“ก็เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอครับ...”
“ตกลงอะไร! ปล่อยกูววว”
เด็กหนุ่มก้มลงบดจูบปิดปากหาญศักดิ์ที่ดิ้นขลุกขลัก แต่สุดท้ายเสี่ยหนุ่มก็ตัวอ่อนลงด้วยรสจูบอันคุ้นเคยจากเด็กหนุ่ม มือหนาของโซดากอดรัดอีกฝ่ายแนบแน่น พรมจูบที่ซอกคอซ้ำๆ...อวัยวะของโซดาแข็งเหมือนหินจนปวดหนึบ เขาดอมดมกลิ่นเหงื่อและกลิ่นฮอร์โมนที่ฟุ้งออกมาจากร่างด้านใต้ แล้วเลื่อนไปกระซิบถ้อยคำแผ่วเบาข้างใบหู
“ก็บอกแล้วไงครับ...ว่าใครยกขาก่อน...”
“...”
“...คนนั้นเป็นเมีย”
“...”
“ชู่ว...แล้วไม่ได้เป็นเมียธรรมดานะครับ”
ดวงตาของโซดาวิบวับเหมือนหมู่ดาวที่สุกใสในคืนที่ฟ้ามืดสนิท เขาสบตากับร่างด้านใต้ สะกดหาญศักดิ์ไว้ด้วยสายตากรุ้มกริ่มจนคนถูกจ้องพูดไม่ออก
“เมียรักเจอจัดหนักด้วย...”
--------
จบบท เยยยย่
ขออนุญาตเลิกเคาะเว้นนะคะ ฮือ แต่จะพยายามจัดให้มันอ่านง่ายที่สุดนะคะ #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง
-
ชอบมากๆ :z1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
อย่าริอาจท้าทายอำนาจผัว? 555555555555555
-
กล้าสู้กับอำนาจมืดก็มีจุดจบแบบนี้แหละ
-
แก่แล้วจะไหวหรือ ตั้งสิบยก
-
หาญศักดิ์ แพ้ทาง โซดาตลอดแหละ
ก็ ซ.โซดา ศิษย์หนี้ร้อยล้าน หล่อสงบ เมียสยบคาตีน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ยกที่ ๙
You’re the one givin up the love
Anytime he needs it
But you turn your back and then he's off
And runnin with the crowd
You’re the one to sacrifice
Anything to please him
Do you really think he thinks about you
When he's out
[นายเป็นคนที่ทุ่มเทให้ใจกับเรื่องทั้งหมด
แต่ว่าหลับหลังนาย เขาก็เจ้าชู้ใส่คนนู้นคนนี้ไปทั่ว
นายอุตส่าห์เสียสละให้เขาทุกอย่าง...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามที่เขาพอใจ
นายคิดว่าพี่เขาจะคิดถึงนายเวลาออกไปหลั่นล้าข้างนอกรึไง?]
He’s a cold-hearted snake
Look into his eyes
Oh oh oh
He’s been tellin lies
He’s a lover boy at play
He don't play by rules
Oh oh oh
Girl don't play the fool—no
[เขาเป็นผู้ชายใจดำจอมเย็นชา
มองเข้าไปในตาของเขาสิ
...เขากำลังโกหกนายอยู่
เขามันเป็นเพลย์บอยจอมเจ้าชู้
เขาไม่ทำตามกฎหรอก...
โธ่เว้ย เรา อย่าไปโง่หลงเชื่อเขาอีกเลย]
(Cold Hearted – Paula Abdul : แปลเพลงเป็นเวอร์ชันศาสดาในเรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
สุดท้ายเมื่อคืนพญามังกรก็พ่ายแพ้ให้แก่พยัคฆ์ปืนโตอีกตามเคย...
แค้นโว้ย แค้น
หาญศักดิ์จุดบุหรี่สูบอย่างหงุดหงิด ขณะนี้เป็นเวลาประมาณเก้าโมงเช้า แล้วเขาก็เพิ่งตื่นเพราะเพลียจนลุกไม่ไหว เมื่อวานเขาถูกโซดาอัดถั่วดำรีดน้ำไปสิบน้ำจนก้นจะหลุด ทั้งลำไส้ทั้งกระเพาะแทบจะหลุดออกมาเป็นยวง (สยองว่ะ...) แล้วก็ต้องมานอนตัวสั่นใจสั่นบนเตียงเฉกเช่นเดิม
เมื่อไหร่จะชนะมันได้วะเนี่ย
เจ้าพ่อเงินกู้คิดอย่างไม่สบอารมณ์ขณะสูบบุหรี่ โซดานั้นแล่นฉิวออกไปเรียนหนังสือตั้งแต่ตอนเจ็ดโมงเหมือนเคย แถมก่อนหน้านี้ หลังจากมีอะไรกันเมื่อคืน เด็กหนุ่มยังบ้าพลังนั่งปั่นรายงานอีกเป็นชั่วโมงๆ... ณ บัดนี้ หาญศักดิ์ได้สดุดีต่อความถึกทนของโซดาโดยไร้ข้อกังขา
‘พี่...’ เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปสะกิดร่างที่นอนระทดระทวยบนเตียง ‘ขอยืมคอมพ์หน่อยได้ไหมครับ’
‘หือ?...’ ชายหนุ่มที่เพลียจัดครางรับ แต่ยังไม่วายลุกขึ้นมาปากดีต่อ ‘เรื่องอะไร เป็นนักเรียนโน้ตบุ๊กไม่มีใช้เรอะ ใช้ของตัวเองสิวะ...’
‘ไม่มีหรอกครับ ผมจน ปกติใช้เครื่องเดียวกับพ่อ ไม่งั้นก็ใช้คอมพ์ที่โรงเรียน แต่รายงานผมใกล้ต้องส่งแล้ว ทำไม่ทันเลย ขอยืมหน่อยนะครับ นะครับ...’
โซดาก้มลงมาพรมจูบซอกคอเขา หาญศักดิ์แทบตื่นเต็มตารีบเบรกแทบไม่ทัน กลัวมันจะอารมณ์ขึ้นอีกหน แล้วจะเหนื่อยกูอีก
‘เออๆ จะทำอะไรก็ทำ กูมีแต่คอมพ์ตั้งโต๊ะอันนั้นแหละ ไม่ได้ตั้งรหัสไว้หรอก เครื่องปริ้นท์ก็อยู่ข้างๆ ปิดเครื่องให้ด้วยแล้วกันหลังใช้เสร็จ’
เสี่ยหนุ่มรีบโบกมือปัดๆ โซดายิ้มจนดวงตาหยี
‘...เมียผมน่ารักจัง’
ย้ำเหลือเกินนะว่ากูเป็นเมีย...
ได้รับคำอนุญาตแล้วโซดาก็หอมแก้มเขาฟอดใหญ่ แล้วหลั่นล้าไปทำรายงานในขณะที่เขาหลับเป็นตายเพราะหมดแรง อีหัวมัลฟอยนี่มันเป็นเดอะฮัลค์รึไงวะ ไม่เหน็ดไม่เหนื่อยบ้างรึไง เอากูซะพรุนขนาดนั้น
ถ้าสู้ด้วยด้วยพละกำลัง ยังไงเขาก็สู้โซดาไม่ได้ แล้วมันก็เป็นเรื่องลำบากที่สุดเลยในตอนนี้ เพราะขืนเขาไปบีบอะไรบิดาของเด็กหนุ่ม เจ้าเด็กนั่นต้องกลับมาแบะหัวเขาออกเป็นสองท่อนด้วยท่าแม่ไม้มวยไทยสักท่าแน่ๆ
เอาล่ะ เรามาดูลำดับความน่ากลัวของบุคคลกันดีกว่า
ศาสดา -> สันติ -> หาญศักดิ์ -> ศาสดา
เห็นอะไรไหมครับท่านผู้ชม?
...แสด มันเกรงใจพ่อมัน แต่มันไม่กลัวกูไงครับ พ่อมันน่ะกลัวกูจนตัวสั่นงันงก แต่มันเองหาได้มีแม้แต่ความหวาดกลัวกันสักนิดไม่ ฉะนั้นผลสรุปออกมา คือแม่งใหญ่ที่สุดแล้ว
โอ๊ย จะเป็นบ้า ทำไมทำไมทำไมทำไม!!
‘อ๊ากกก โอ๊กกกกก โซด้าา อย่าทำกู๊ววว กูผิดไปแล้ว’
หาญศักดิ์ร้องลั่นเมื่อถูกเหยียบเข่าขึ้นไปโน้มคอลงมาจะหัก เสียงกระดูกในร่างกายดังลั่น เด็กหนุ่มกล่าวอย่างเหี้ยมโหด
‘ตายซะเถอะครับพี่ ท่านี้ เขาเรียกว่าท่าหักคอเอราวัณ!’
หาญศักดิ์กำลังจะศีรษะหลุดออกจากตัวแล้วตายในไม่ช้า...เขาร้องขอความเมตตาลั่น
‘ม่ายยย เราเป็นผัวเมียกันนะที่รัก อย่าฆ่ากู๊ววว’
เฮือก!
หาญศักดิ์สั่นศีรษะ ยกมืออีกข้างขึ้นลูบหน้าตั้งสติ แค่คิดก็กลัวจนจะบ้าแล้ว...ฉะนั้น เขาจึงไม่ขอเสี่ยงจะดีกว่า
เสี่ยหนุ่มถอนใจยาวเหยียด ในหัวไพล่ไปคิดถึงงานการที่จะต้องไปทำ เย็นไปจนถึงดึกวันนี้เขาต้องไปดูงานที่โรงแรมใจกลางกรุงเทพฯ เพราะเสี่ยชานบอกไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะไปดูโรงแรมรีสอร์ทในเครือเมททอลที่สาขาต่างจังหวัด รวมไปถึงกำชับหนักแน่นให้เขาไปดูส่วนบาร์ที่ปรับปรุงใหม่ของโรงแรมให้ดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องฮวงจุ้ยหรือที่ทางที่ปรับเปลี่ยนใหม่ ถ้ามีปัญหาอะไรก็ให้แก้โดยด่วน
ชาญชัยเข้าใจดีว่าหาญศักดิ์ต้องคอยไล่ปวดหัวทวงหนี้คนไม่เว้นแต่ละวันจึงเต็มใจเทียวไปเทียวมาต่างจังหวัดให้โดยไม่เคยบ่น พวกเขาทำงานกันอย่างเป็นระบบมานานนมเนแล้ว
หาญศักดิ์มีสีหน้าเบื่อหน่าย คนไม่โดนแบบนี้คงไม่เข้าใจว่ามันน่าสลดขนาดไหน ชีวิตของเขาเคยสำเริงสำราญ เป็นเจ้าพ่อผู้เหี้ยมโหด ใครต่อใครก็พากันหวาดกลัวจนตัวสั่นงันงกเพียงแค่ได้ยินชื่อเสี่ยหาน... ชีวิตรายล้อมไปด้วยสาวๆ มากหน้าหลายตาเพราะอิทธิพลที่ขจรไกลไปทั่ว แต่บัดนี้ เขากลับต้องมาสยบแทบเท้าผัวเกย์ตัวเอ้ และยิ่งธรรมชาติของเขาไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกัน (แค่เคยหลงผิดตัดสินใจพลาดตอนเห็นรูปอีผัวอภินิหารครั้งแรก...) มันก็ตรอมตรมยิ่งนัก
ถูกเอาตลอดนี่มันเศร้านะเว้ย...
หาญศักดิ์รู้สึกเสียศักดิ์ศรี เสียหน้า อับอาย ไปจนถึงอีกสารพัดความรู้สึกที่หาคำพูดมาอธิบายไม่ได้ จะระบายกับใครก็หมดสิทธิ์ ยิ่งกับเสี่ยชานที่เขาเคยปรึกษาหารือในทุกเรื่อง เรื่องนี้กลับเป็นเรื่องต้องห้ามที่ต้องเก็บให้มิดพ้นหูพ้นตาเพื่อนรักอย่างรุนแรง
หาญศักดิ์มีสีหน้าแหย เพียงแค่คิดว่าชาญชัยต้องฆ่าเขาแน่ถ้าเกิดรับรู้ความจริง
แค่มันคิดว่าเขาหน้ามืดไปคว้าเด็กผู้ชายมาทำเมีย มันก็ทำท่าสยดสยองแล้ว นี่ถ้าเกิดมันรู้ว่าเขาต่างหากที่พลาดพลั้งเสียท่ากลายเป็นเมียคนอื่น มันคงไล่กระทืบเขาแล้วยิงทิ้งอย่างไม่ต้องสงสัย ชาญชัยยิ่งเป็นมนุษย์โหดอยู่
ตีดิ๊ง!
เสียงเตือนจากอุปกรณ์สื่อสารดังแต่เช้า หาญศักดิ์หยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมาดูแบบหน่ายๆ ก็คงจะเป็นเรื่องงานจากไอ้เสี่ยชานอีกตามเคย
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: มอนิ่ง
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ทำไลอยุอ่ะ?
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: เมื่อคืนก้ไม่ตอบเลาเลย
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: * ส่งสติกเกอร์รูปเครื่องหมายคำถาม *
สาวหน้าอกโตที่ทักมาทำเอาหาญศักดิ์หูตาสว่างทันที โอ้ละหนอ ลืมไปเลยว่าหม้อเด็กมหาวิทยาลัยเอาไว้ ไอ้ผัวตัวดีทำเอาลืมทุกเรื่องไปจนหมด
Han: คิดถึงมิกิอยู่ไง ฮ่าๆ ^.^
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: เด๋วก็เจอกัลแล้ว
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ลืมปะเนี่ย ตอนเที่ยงนร้า~
เออ ลืมจริงๆ นั่นแหละ...แต่ตอนนี้จำได้แล้ว แถมยังบอกไปว่าจะเอารถบีเอ็มดับเบิลยูไปรับด้วย
Han: ได้สิครับ ไม่ลืมหรอก ใครจะไปลืมคนน่ารักๆ ได้ลง
Han: * ส่งสติกเกอร์ตาเป็นรูปหัวใจ *
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: >.<
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ว่าแต่มะคืนไมไม่ตอบเลาอ่ะ?
Han: อ๋อ พี่เคลียร์งานอ่ะครับ เปิด Airplane Mode ไว้ ช่วงนี้งานเยอะ วันนี้จะได้ไปเที่ยวกับมิกิได้ไง
หาญศักดิ์ตอแหลลืมตาย รู้สึกคึกคักขึ้นมาเมื่อมิกิส่งรูปเอ็กซ์เซ็กส์แตกมาให้อีกเป็นพะเรอเกวียน ยิ่งส่งก็ยิ่งโป๊มากขึ้นทุกทีๆ
อูย...บอกเลย
แบบนี้มันต้องโดน!
หาญศักดิ์ฮัมเพลงเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำฝักบัวแล้วโกนหนวดจนเกลี้ยงเกลาเซตผมเนี้ยบไม่กระดิกสักเส้น เขาแต่งหล่อเสริมฮิปจนไอดอลเกาหลียังต้องยอมศิโรราบ ความรู้สึกมัวหมองถูกปัดออกไปจากใจชั่วคราว เจ้าพ่อหนุ่มเดินไปเลือกกุญแจรถที่แผงสุดหรูซึ่งมีกุญแจรถมากมายเรียงกันเป็นตับ ชายหนุ่มเล็งหาสิ่งที่ต้องการครู่หนึ่ง แล้วก็หยิบคว้ากุญแจรถ BMW สี่ประตูออกมา จะขับแลมโบกินีหรือรถพอร์ชไปก็เดี๋ยวจะดูรวยเกินเป็นวิศวะคอมฯ ...บีเอ็มนี่แหละวะกลางๆ บอกมิกิไปแล้วด้วยว่าจะขับบีเอ็มไปรับ
จะว่าไปเขาก็มีรถยี่ห้อ BMW อยู่แค่คันเดียวนี่แหละ ไว้นึกครึ้มจะค่อยไปหาซื้อเพิ่มแล้วกัน
“ไม่ต้อง วันนี้ผมขับเอง”
หาญศักดิ์ที่ควงกุญแจบีเอ็มอยู่รีบบอกคนขับรถที่กุลีกุจอวิ่งมาแต่ไกล ชายวัยกลางคนทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่หาญศักดิ์ก็เบรก
“ลุงไม่ต้องห่วงน่า ผมมีธุระส่วนตัว ต้องไปทำคนเดียว”
“แต่ -- ”
“ไม่ต้องห่วงจริงๆ น่าลุง” หาญศักดิ์เดินไปตบไหล่ลูกจ้างปุๆ “เอ้อ เดี๋ยววันนี้ลุงเอาเบนซ์คันสีขาวกับฟอร์ด เทอร์ริทอรี่ไปเช็กลมยางให้หน่อยแล้วกัน โอเคไหม?”
“คุณหานครับ คือ -- ”
“เอ้า ตามนั้นแหละ ผมไปแล้วนะลุง”
เสี่ยหนุ่มรีบตัดบทแล้วก้าวเข้าไปยังเบาะคนขับ ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับลุงคนขับรถที่เป็นห่วงเขาจนเกินเหตุอีก ชายวัยกลางคนมองเจ้านายที่ก้าวเข้าไปในรถบีเอ็มดับเบิลยูสี่ประตูตาละห้อย ยังคงอ้าปากพะงาบๆ หาญศักดิ์คว้าแว่นตากันแดดยี่ห้อเรย์แบนด์อันโปรดมาสวม กดรีโมทเปิดประตูบ้านแล้วขับฉิวออกไปทันควัน กลิ่นน้ำหอมผู้ชายของเขาฟุ้งไปทั่วรถ เป็นกลิ่นหอมเย็นๆ แบบที่สาวๆ ที่ไหนได้ดมก็ต้องเคลิ้ม
หาญศักดิ์เปิดเพลงแล้วร้องคลอไปตลอดทางอย่างคึกคัก ใช้เวลาเพียงครู่เดียวก็มาถึงมหาวิทยาลัยอันเป็นจุดหมาย เสี่ยหนุ่มดูนาฬิกาข้อมือ นัดเที่ยงกว่าๆ... แต่ตอนนี้เพิ่งจะสิบเอ็ดนาฬิกา สี่สิบเอ็ดนาทีเท่านั้น เสี่ยหนุ่มติดเครื่องรถจอดรอตรงแถวๆ ประตูแห่งหนึ่งของมหาวิทยาลัยที่นัดกันไว้
เขาเปิดดูคอเลกชันรูปของมิกิ ทั้งรูปครึ่งตัวเต็มตัว ซูมแล้วซูมเล่าชนิดที่เห็นไฝทุกเม็ด เรียกได้ว่าถ้าเดินออกมาปุ๊บหาญศักดิ์ต้องรู้ทันทีว่าเป็นใคร สาวเจ้าก็ยั่วกันเหลือเกิน นัดแบบนี้...รู้อยู่แล้วว่าเรื่องในวันนี้มันจะลงเอยท่าไหน และแน่นอน หาญศักดิ์ยิ่งกว่าปรีดาที่จะได้ทำ
ในที่สุดก็ถึงเวลาเที่ยง คนค่อยๆ เดินทยอยออกมาจากตึกเรียน เนื่องจากที่นี่ไม่ใช่มหาวิทยาลัยโด่งดังหรือไฮโซอะไร ฉะนั้นนักศึกษาที่ผ่านไปผ่านมาจึงต่างพากันตื่นตาตื่นใจกับรถหรูที่จอดอยู่ บางคนถึงกับจับจ้องอย่างตกตะลึง บางคนก็หน้าแดงจนดูเหมือนจะร้องไห้เอาได้ หาญศักดิ์นั่งยืดตัวเป็นงูเห่าแผ่แม่เบี้ยอยู่ในรถ
ให้มันรู้ซะบ้าง ว่าไผเป็นไผ!
นี่น่ะเจ้าพ่อหาญศักดิ์นะเว้ยย เสี่ยหานอ่ะรู้จักบ่?
เวลาผ่านไปสักพักผู้คนก็ยิ่งหลั่งไหลออกมาเรื่อยๆ หาญศักดิ์สอดส่องสายตาตามหามิกิท่ามกลางคลื่นฝูงชน บางทีสายตาก็พลาดพลั้งไปมองสาวสวยๆ คนอื่นๆ บ้าง แต่ก็ยังจดจ่อกับจุดประสงค์เดิมอยู่ได้ดีทีเดียว
พบเป้าหมายแล้ว นั่นไง สามนาฬิกา!
“น้องมิกิครับ ทางนี้ครับ”
หาญศักดิ์ที่กดเปิดกระจกรถยกมือขึ้นโบกในอากาศ ผู้คนต่างหันมามองเป็นตาเดียว ราศีของรถยิ่งทำให้คนขับดูเปล่งประกายขึ้นเป็นร้อยเท่า หาญศักดิ์เก๊กหล่อเต็มที่เมื่อมิกิหันหน้ามา เธออ้าปากค้าง ก่อนจะจ้ำเท้ามาทันที
อูย...กระโปรงผ่าลึกกว่านี้ได้ไหม ขยี้ใจจริงโว้ย
ชายหนุ่มมองเด็กสาวลอดผ่านด้านบนของแว่นกันแดด รอยผ่าของกระโปรงนักศึกษาตัวจ้อยที่ผ่าไว้ตรงขาอ่อนด้านขวาแหวกขึ้นแหวกลงทุกครั้งที่เจ้าหล่อนก้าวเดิน มันพะยับเพยิบคล้ายจะเปิดโชว์กางเกงในแต่ก็อ้าเปิดไม่ได้สุด นั่นทำให้คนมองรู้สึกหัวใจจะวายทุกที เสื้อนักศึกษาที่ว่ารัดรึงแล้วในรูปเทียบไม่ได้ของจริง หาญศักดิ์อยากจะคำรามให้ดังสุดกล่องเสียง แต่ก็ต้องสำรวมอาการเอาไว้บ้าง
“พี่...กล้าหาญใช่ไหมคะ?” เสียงหวานๆ เอ่ยพร้อมกับสาวเจ้าที่ทำตาปริบๆ เอียงคอ หาญศักดิ์ยิ้มหวานจ๋อย
“ใช่จ้ะ น้องมิกิใช่ไหม ขึ้นมานั่งก่อนสิจ๊ะ”
เด็กสาวตื่นตาตื่นใจกับความรวยอลังการณ์ของชายหนุ่ม เธอดีใจจนเนื้อเต้นระริกระรี้ รีบก้าวขึ้นมานั่งเบาะข้างคนขับโดยไม่ทัดทานใดๆ ทั้งสิ้น ดวงตากวางมองผ่าของกระโปรงเมื่อเด็กสาวก้าวเข้ามา กางเกงในสีฟ้าอ่อนแล่บโผล่ออกทำเอาหาญศักดิ์น้ำลายจะหก และเมื่อนั่ง กระโปรงก็ถกขึ้นสูงจนปิดได้แค่ของสงวนแบบหมิ่นเหม่เท่านั้น
ซี้ดดด สุดยอดเลยโว้ยยยยย ยิ่งว่าถูกหวยอีกแสดดดด
เสี่ยหนุ่มร้องดังกึกก้องในใจ ก่อนจะรีบดึงสายตาจากหุ่นยั่วเย้าของมิกิขึ้นมามองใบหน้าใสอย่างไร้พิรุธ
“เป็นไงบ้างคะ” เสี่ยหนุ่มเสียงหวานหาเรื่องชวนคุยขณะออกรถ “ดีขึ้นรึยังเรื่องที่เลิกกับแฟน”
“ก็...” เธอยิ้ม หันไปมองหน้าหาญศักดิ์ “พี่พาเราไปเที่ยวแบบนี้ เราก็ดีขึ้นนะ”
“ดีแล้วล่ะค่ะ อย่าไปเสียน้ำตาให้กับคนเลวๆ แบบนั้นเลยเนอะ” หาญศักดิ์เออออห่อหมก ในหัวคิดแต่เรื่องลามกชั่วๆ แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองคุยเรื่องอะไรอยู่
“ค่ะ แล้วเราจะไปไหนกันดีละคะพี่หาญ”
“อื้ม... แล้วแต่มิกิสิคะ”
“งั้น...เราอยากไปร้องคาราโอเกะอ่ะ”
ราวกับมีพลุเจ็ดสีระเบิดในหัว เสี่ยหนุ่มยิ้มมุมปาก เขาไม่ได้โง่ เล่นเปิดทางกันขนาดนี้... ห้องคาราโอเกะเข้าไปร้องกันสองคนยังไงก็เป็นห้องปิดทึบ ส่อเจตนาชัดๆ... เด็กมันก็ไม่ธรรมดาเหมือนกันแหละวะ
“ได้สิคะ...” หาญศักดิ์จอดรถเมื่อติดไฟแดง หันไปมองตาสาวน้อยด้วยสายตาแพรวพราวเจ้าชู้ “พี่ร้องเพราะด้วยน้า”
“อุ๊ย! พี่หาญอ่ะ ทำอะไรก็ไม่รู้!”
มิกิแสร้งร้องอย่างเอียงอายเมื่อหาญศักดิ์วางมือแหมะลงบนหน้าขาของเธอ หากแต่สาวเจ้าก็ไม่ได้ปัดออก มือหนาขย้ำเนื้อขาวผ่องนิ่มมือ ค่อยๆ เลื้อยไชเข้าไปในร่มผ้าช้าๆ
“เราจะร้องเพลงอะไรกันดีเอ่ย... ไหนลองคิดสิคะมิกิ ติ๊กต่อกๆ...”
“ว้าย พี่หาญ บนถนน อย่าทำกับเราอย่างนี้สิ”
เสียงใสร้องเมื่อหาญศักดิ์ถอดแว่นตากันแดดเก็บด้วยความไวแสงแล้วซุกหน้ามาไซ้ซอกคอเธอ ทั้งเลียทั้งดูดจนได้ยินเสียงจ๊วบจ๊าบ น้ำลายเปียกๆ พรมไปทั่ว เด็กสาวครางอิ๊อ๊ะ ชายหนุ่มล้วงมือลึกขึ้นเรื่อยๆ จนถูกของสงวน มือหนากระตุกยิกๆ กระตุ้นอารมณ์เด็กสาว
“อื้อ...อ๊ะ...อ๊ะ...พี่หาญ...อ๊า...ดะ เดี๋ยวก่อน”
เสี่ยหนุ่มใช้ความเชี่ยวชาญปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีเดียวสองเม็ด แล้วก้มหน้าลงไปซุกกับอกอวบนั่น มือที่วุ่นวายกับช่วงล่างเริ่มชื้นแฉะเพราะน้ำหล่อลื่นจากร่างกายของเด็กสาวที่มีอารมณ์เต็มเปี่ยม กางเกงในตัวจิ๋วเปียกโชก มิกิหน้าแดงซ่าน หาญศักดิ์เองก็หื่นขึ้นเต็มที่เช่นกัน เสี่ยหนุ่มถกกระโปรงนักศึกษาสั้นๆ ขึ้น แล้วรูดกางเกงในสีฟ้าอ่อนออกมาจากเรียวขาสวยอย่างง่ายดาย เขาจับสัมผัสเนินเนื้อรกขนเปลือยเปล่าของสาววัยขบเผาะอย่างเต็มอารมณ์หลังอดยากปากแห้งมานาน เสียงปีศาจในใจคำรามดังลั่น นิ้วเรียวยาวค่อยๆ สอดเข้าไปในโพรงอุ่นชื้นลื่นๆ อย่างหิวกระหาย มันตอดนิ้วเขาตุบๆ ทันที
“อ๊า...พี่หาญ...อ๊ะ...บนถนนนะคะ อิ๊...” ร่างเด็กสาวสั่นตามแรงมือที่เชี่ยวชำนาญ
“ไม่เป็นไรนะคะ...” เสียงนั้นกลัดมันเต็มสูบขณะขบกัดใบหูเด็กสาว ลมหายใจหอบกระเส่าดังฮืดฮาด “เดี๋ยวพี่แวะโรงแรมข้างหน้าก็ได้...มันก็มีคาราโอเกะ...”
กริ๊ก!
“ดีครับ แวะเลยครับ ผมว่าผมกับพี่...เรามีเรื่องต้องสะสางกัน”
“เฮ้ยย!!!”
หาญศักดิ์ร้องออกมาดังลั่นเมื่อโซดาดีดพรวดขึ้นมาจากเบาะหลังแล้วจี้ปืนใส่ขมับซ้ายเขาอย่างไม่คาดฝันแถมยังขึ้นนก มิกิกรี๊ดลั่น อารมณ์ราคะของสองชายหญิงแตกกระเจิง ไฟจราจรข้างหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันใด รถข้างหลังบีบแตรกันสนั่นเมือง
เสียงทุ้มต่ำของเด็กหนุ่มกล่าว
“ขับไปตามทางตรงๆ”
“...”
หาญศักดิ์ที่ตกใจมากยังตั้งตัวไม่ถูก โซดากระชับด้ามปืน ตะโกนกร้าว
“ขับสิวะ! เดี๋ยวนี้!!”
“กรี๊ดดดดดด!!”
“เออ...เออ...”
มิกิขวัญเสียสุดขีด หาญศักดิ์รีบตาลีตาเหลือกชักมือไม้กลับมาขับรถตามที่โซดาออกคำสั่ง เขารู้ว่ามันเป็นปืนจริง เพราะมันเป็นหนึ่งในปืนของเขาเอง... สถานการณ์ตอนนี้อยู่ในขั้นสุ่มเสี่ยงสูงสุด เสียงเด็กสาวที่กรี๊ดตลอดทางทำให้อะไรๆ มันสุดทนเร็วขึ้น เสียงห้าวตะเบ็งลั่น
“จอดแอบตรงไหล่ทางตรงนั้น! ...เร็ว!!”
ขวับ! เอี๊ยดด
หาญศักดิ์รีบจอดรถตามบัญชา โซดาในชุดนักเรียนที่ยังเล็งปลายกระบอกปืนไปที่ขมับของเจ้าพ่อหันหน้าไปพูดกับหญิงสาว
“ลงไปเดี๋ยวนี้ถ้าคุณไม่อยากถูกลูกหลง”
มิกิกลัวและช็อกจนตาค้าง เธอตัวสั่นงันงกควบคุมตัวเองไม่ได้ โซดาเปลี่ยนมาถือปืนมือเดียวด้วยความไวราวลมกรด แล้วใช้อีกมือล็อกคอหาญศักดิ์ให้ติดกับเบาะคนขับ เสี่ยหนุ่มร้องลั่นดิ้นขลุกขลักดิ้นรนหาอากาศ มือหนาอีกข้างเล็งปลายกระบอกปืนไปที่มิกิแทน
“ลงไป!! แล้วอย่าให้ผมได้ยินเสียงคุณร้องแม้แต่แอะเดียว!”
มิกิที่มือไม้สั่นกัดริมฝีปากแน่น รีบเปิดประตูรถอย่างไม่คิดชีวิต เธอก้าวขาจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ออกไปข้างนอก
“เดี๋ยว! เอากางเกงในไปด้วย!!”
หญิงสาวในสภาพกึ่งโป๊กึ่งเปลือยสะดุ้งเฮือกสุดตัวกับเสียงตะโกนของเด็กหนุ่ม เธอรีบเก็บกางเกงในกลับไปแทบไม่ทัน ในที่สุดมิกิก็ฟาดปิดประตูรถแล้ววิ่งหนีสุดชีวิต โซดาหันมาเล็งปลายกระบอกปืนใส่ขมับคนขับต่อ
“เหลือแค่เราแล้วนะครับ เมียรัก” เสียงของโซดาน่ากลัวมาก หาญศักดิ์เหงื่อแตกซิก ช็อกจนกลายเป็นใบ้ “ขับตรงไปเลยครับ แล้วแวะโรงแรมที่พี่ตั้งใจจะไปนั่นแหละ”
“...”
เด็กหนุ่มจ่อด้ามปืนชิดหัวหาญศักดิ์มากขึ้น เขาตะเบ็งเสียงจนมันแหบ
“ออกรถสิวะ!!”
“อะ...เออๆ...ออกแล้ว มึงใจเย็นก่อน...”
ปั่ก!
“ขับไป ไม่ต้องพูด!”
โซดาคำรามเสียงแหบห้าว ซัดด้ามปืนใส่ศีรษะหาญศักดิ์แบบเบาะๆ แต่ทำเอาคนถูกกระทำคอพับ เสี่ยหนุ่มรีบขับรถตามที่ได้รับคำสั่ง เขาค่อยๆ เลี้ยวเข้าโรงแรมม่านรูดตรงหน้าอย่างช้าที่สุด พนักงานที่มีหน้าที่อำนวยความสะดวกโบกไม้โบกมือให้ถอยรถจอด ในที่สุดก็บีเอ็มดับเบิลยูคันงามก็จอดสนิทลงในซองๆ หนึ่ง
“ลงมาเลยเพ่ ทางนี้เลยเพ่ ห้องนี้เพ่ห้องนี้”
เสียงเด็กหนุ่มคนเดิมตะโกนเย้วๆ โบกไฟฉายวิบวับ
“ลงไป...อย่าตุกติกนะครับพี่ ไม่งั้นผมไม่รับประกันความปลอดภัย” เสียงเหี้ยมโหดกล่าวเย็นยะเยือก
หาญศักดิ์ค่อยๆ เปิดประตูรถแล้วลงไปตามคำสั่ง โซดาก้าวออกจากเบาะหลังไปด้วยแล้วเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายทางด้านหลังทันที หาญศักดิ์สะดุ้งขนลุกซู่ เท่ากับว่าโซดาซ้อนเขาอยู่ติดๆ... ท่านี้แหละที่เขากลัวที่สุด ตอนนี้โซดาใช้มือซ้ายจ่อปืนไว้ที่หลังส่วนล่างตรงจุดสลักเพชร เด็กหนุ่มเอื้อมมือขวามาฉวยกระเป๋าสตางค์ของหาญศักดิ์จากกระเป๋ากางเกงของคนข้างหน้า
“มาเลยเพ่ มาเลยเพ่ ห้องนี้วันนี้ยังไม่มีคนใช้”
หาญศักดิ์กับโซดาค่อยๆ เดินไปตามทางที่เด็กหนุ่มคนนั้นเรียกช้าๆ หาญศักดิ์เหงื่อแตกพลั่ก คราวนี้มันน่ากลัวเกินไปจริง ๆ ถ้าพลาดนิดเดียว มันคือชีวิต
“เท่าไหร่ครับน้อง”
โซดาเอ่ยถามพนักงานคนนั้น กะจากสายตาแล้วก็รู้ว่าคงเด็กกว่าเขาอยู่ไม่เกินสองปี มือหนาวางเงินลงไปบนเคาน์เตอร์ตามราคา หาญศักดิ์กับโซดาตั้งท่าจะเคลื่อนกายเข้าไปในห้อง หากแต่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับรั้งไว้
“เอ้า เดี๋ยวเดะ สั่งน้ำสั่งอะไรกินไหมเพ่”
“...”
“ไม่เอาครับ...” นักเรียนหนุ่มตอบเบาๆ เสียงสุภาพแทนหาญศักดิ์ที่พูดไม่ออก ยิ้มนิดๆ ให้เด็กหนุ่มที่มีหน้าที่อำนวยความสะดวก
“เฮ้ย กินก่อนดิพี่ กินก่อน เนี่ย มีให้เลือกเยอะนะ”
“ไม่เอาจริงๆ ครับ...”
เด็กหนุ่มคนนั้นปราดออกมาทันที ถึงไม่กินอย่างน้อยก็ต้องให้ทิปเขาล่ะ โซดาใช้สายตากวาดมองการเคลื่อนไหวนั่นอย่างประเมิน แล้วในที่สุด พนักงานคนนั้นก็หยุดอยู่ตรงข้างกายทั้งคู่
“เอ้ย เพ่ อย่าเพิ่งดิ แล้วไม่เอาอะไ – เฮื้อออ!”
พนักงานชายหน้าเงิบเมื่อเห็นสถานการณ์ชัดๆ โซดายังคงยิ้มอยู่ หากแต่ไอ้น้องคนนั้นแข้งขาสั่นรีบถอยกลับไปอย่างลนลาน
“น้อง...เปิดห้องให้พี่หน่อยครับ”
พนักงานคนนั้นยังคงตื่นตะลึง โซดาใช้เสียงที่เข้มขึ้น ยังคงยิ้มในหน้า
“เปิดห้องสิครับ”
...ไอ้เชี่ย... คนแบบนี้เหมาะสมเอาไปช่วยทวงหนี้จริงๆ ว่ะ
ถึงจะอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงแต่หาญศักดิ์ก็อดคิดไม่ได้ โซดาแม่งเป็นคนจริง เป็นนักเลงของจริงชัดๆ
นักเลงจริงๆ เขาไม่พูดจาหยาบคายโวยวายหรือทำตัวใหญ่โตกันหรอก นั่นน่ะมันกุ๊ย...ไม่ใช่นักเลง นักเลงจริงเขาต้องเป็นเหมือนไอ้เสี่ยชานกับโซดานี่ล่ะ อ้อ เฉินอีกคน พูดจาดี...มีมารยาท...ใครบอกอะไรมาก็ทำซื่อๆ ยิ้มๆ ตอบครับๆๆๆ แต่อย่าไปเผลอตีหัวมันเชียว... รับรอง ได้กลายเป็นศพ ...มีด หมัด ปืน หน้าไม้ ตามมากันครบเป็นขบวน
เด็กหนุ่มคนนั้นรีบลนลานไขกุญแจห้องออก หาญศักดิ์ก้าวเขยิบเข้าไปในห้องช้าๆ ตามมาด้วยโซดาติดๆ พนักงานชายทำท่าจะวิ่งเตลิดไปในทันใด
“เดี๋ยวก่อนครับน้อง”
เสียงเย็นๆ ชัดถ้อยชัดคำของโซดาทำเอาพนักงานชายขาแข็ง ร่างโปร่งโยนเงินให้อีกฝ่ายสองพันบาท
“นั่นทิป แล้วอย่าแจ้งตำรวจ ไม่งั้น...” โซดายิ้มพิฆาต หันไปมองหน้าพนักงานชายที่ดูตื่นกลัวและหวาดผวา “พี่ตามไปเก็บศพน้องแน่ พี่จำหน้าน้องได้”
“...”
“จำได้...” ร่างสูงโปร่งกระตุกยิ้มมุมปาก “แม้กระทั่งไฝเม็ดซ้ายบนร่องแก้มน้องนั่นแหละ”
“เฮือก...”
“เข้าใจไหมครับ?” โซดาเลิกคิ้ว เด็กหนุ่มรีบพยักหน้า เจอนักเลงตัวจริงเข้าแล้ว...
“คะ-ครับ...พี่...”
“ไปได้”
แอ๊ด... ปังง!
ประตูห้องฟาดปิดดังปัง โซดาเปลี่ยนมือที่ถือปืนเป็นมือขวา แต่อย่างไรเสียก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เพราะเขาถนัดทั้งสองมือ...
“เดินไปชิดริมเตียงนั่น แล้วยกมือขึ้นทั้งสองข้าง”
หาญศักดิ์รีบยกมือขึ้น ตอนนี้เท่ากับเขาหันหลังให้เด็กหนุ่ม มองไม่เห็นอาวุธอะไรทั้งนั้น โซดายกมือข้างที่ว่างเสยผมตัวเองไปด้านหลัง สูดลมหายใจเข้าเสียงดัง หาญศักดิ์เริ่มจะสติแตกขึ้นทุกที
กริ๊ก!
เสียงเตรียมพร้อมปืนตามมากรีดใจอีกหน เสี่ยหนุ่มหลับตา นี่จะตายเพราะเรื่องแบบนี้จริงๆ หรือนี่...
“นอนลงไป”
เฮือก!
เจ้าพ่อเงินกู้สะดุ้งเฮือกเมื่อรู้ตัวอีกทีโซดาก็เข้ามาอยู่ใกล้ไม่เกินหนึ่งก้าว เสียงนั้นแทบจะกรอกเข้ามาในหูของเขา ปลายกระบอกปืนที่เย็นเฉียบจ่ออยู่ตรงหลังศีรษะ มันถูกกดลงมาเบาๆ จนความเย็นแล่นไปถึงขั้วสมอง
“นอนคว่ำลงไปบนเตียงนั่นแหละ!”
--------------------------------------------
เสียหานกับน้องโซดากลับมาแล้ว หวังว่ายังไม่ลืมกันนะคะ
100%
TBC.
-
โธ่ เสี่ยยยย ทำไมถึงคิดสั้นอย่างนี้ ไม่น่าเลยยยยย กิกิกิ รู้ๆอยู่ว่าผัวอภินิหารแค่ไหน :hao7: :hao7:
-
มีผัวเด็กต้องทำใจนะเสี่ย
เด็กมันแรงดีและคึกตลอดเวลา
ที่สำคัญ ท่าทางจะหึงแรงด้วย
:hao6: :hao6:
-
ผัวโหดมากกก :sad4:
-
ซวยแน่ๆๆๆ 555555555555555
-
เรารอนานมากกับเรื่องนี้แต่ยังไงก็จะรอมาต่อเร็วๆนะครับ
-
โซดาโหดมาเลยเอาะ อย่างงี้เสียหานคงไม่รอดแน่55555555555
เรื่องนี้ตลกมากเลยค่ะ
จะติดตามนะคะ :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไรท์กลับมาแล้ว เย้ ๆๆๆ
ชอบโซดามาก โหดดี เสี่ยหาญก็น่ารัก
-
ยกที่ ๑๐
If only you saw what I can see,
You'd understand why I want you so desperately,
Right now I'm looking at you and I can't believe,
You don't know,
You don't know you're beautiful,
That's what makes you beautiful
(ถ้าเพียงแต่พี่เห็นในสิ่งที่ผมเห็น
พี่จะเข้าใจว่าทำไมผมปรารถนาพี่อย่างลึกล้ำ
ตอนนี้ผมกำลังมองหน้าพี่อยู่ แล้วให้ตายผมไม่อยากเชื่อเลย
พี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอครับ...ว่าพี่สวย
และนั่นแหละครับพี่
...ทำให้พี่โคตรสวย)
(What makes you beautiful – One Direction : แปลเพลงเป็นเวอร์ชันศาสดาในเรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
เมื่อคืน
“พี่...“ เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปสะกิดร่างที่นอนอย่างล้าแรงอยู่บนเตียง แล้วโน้มลงไปคุยด้วย “ขอยืมคอมพ์หน่อยได้ไหมครับ“
“หือ?...“ หาญศักดิ์โงหัวขึ้นมาโวยวายตอบทั้งที่ยังเพลียสุดๆ “เรื่องอะไร เป็นนักเรียนโน้ตบุ๊กไม่มีใช้เรอะ ใช้ของตัวเองสิวะ...“
เด็กหนุ่มส่ายศีรษะรีบพูดต่อ “ไม่มีหรอกครับ ผมจน” มือถือยังเป็นโนเกีย 3310 อยู่เลย... “ปกติใช้เครื่องเดียวกับพ่อ ไม่งั้นก็ใช้คอมพ์ที่โรงเรียน แต่รายงานผมใกล้ต้องส่งแล้ว ทำไม่ทันเลย ขอยืมหน่อยนะครับ นะครับ...“
ว่าแล้วก้มลงพรมจูบซอกคอหาญศักดิ์อย่างออดอ้อน เจ้าพ่อเงินกู้สะดุ้งเฮือกรีบไถลร่างหนี
“เออๆ จะทำอะไรก็ทำ กูมีแต่คอมพ์ตั้งโต๊ะอันนั้นแหละ ไม่ได้ตั้งรหัสไว้หรอก เครื่องปริ้นท์ก็อยู่ข้างๆ ปิดเครื่องให้ด้วยแล้วกันหลังใช้เสร็จ“
เสี่ยหนุ่มชี้ไม้ชี้มือไปยังโต๊ะคอมพิวเตอร์ในห้องนอน เขาเองก็มีแต่ไอ้ iMac นั่นนั่นแหละ เด็กหนุ่มยิ้มจนดวงตาหยี ถึงจะทำเป็นบอกปัดแต่สุดท้ายพี่หานก็ยอมให้ยืมอยู่ดี...
“...เมียผมน่ารักจัง“
ทันทีที่จบประโยคนั่นหาญศักดิ์ก็รีบหันหน้าหนีไปทางอื่น โซดาที่มองตามยังคงยิ้มจนตาแทบปิด เขาหมายความตามที่พูดจริงๆ ทุกประการ เด็กหนุ่มอ้อมหน้าไปก้มลงหอมแก้มหาญศักดิ์ฟอดใหญ่ แล้วเดินอย่างอารมณ์ดีไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
ระหว่างทำรายงานก็เสิร์ชอินเทอร์เน็ตหาข้อมูลไปด้วย ตามประสาเด็กวัยรุ่นไม่มีหรอกที่จะทำงานจริงจังอย่างเดียวได้ สุดท้ายโซดาก็เลยขอเปิดเข้าไปดูเฟสบุ๊กหน่อย ซึ่งเพียงแค่คลิกก็พบว่ามันได้ล็อกอินบัญชีผู้ใช้ของหาญศักดิ์ไว้อยู่แล้ว เขากำลังจะกดลงชื่อออกเพื่อเข้าใช้งานบัญชีของตัวเอง ถ้าเกิดไม่เห็นแชตของใครคนหนึ่งเด้งขึ้นมาก่อน
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: พี่หาญ...นอนยาง ทำอะไลอยุ?
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: ฮาโลๆ
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: * ส่งรูปในชุดนอนเซ็กซี่ *
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: รี้ดแล้วม่ายตอบเลาหรา T-T งั่ง
นุ้งมิกิเหมือนเดิม เพิ่มเติมเด๋วบอก: คนจัยร้าย
โซดาตาแทบถลนออกมาจากเบ้า อะไรวะเนี่ย... แม่สาวนมทะลักคนนี้เป็นใคร เขาขมวดคิ้ว ทอดมองไปยังร่างของเสี่ยหนุ่มที่คงนอนหลับสนิทเพราะเขาได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอเป็นจังหวะ เด็กหนุ่มไม่รอช้าคลิกเข้าไปอ่านแชตเต็มทั้งหมด ยิ่งเลื่อนอ่าน โซดาก็ยิ่งรู้สึกตึงขึ้นมาทุกที
โซดาย้อนขึ้นไปอ่านแชตพวกนั้นซ้ำๆ อีกสามสี่รอบ และเมื่ออ่านรอบที่สี่จบ เขาก็ได้แต่นั่งทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้คล้ายหมดแรงอยู่นานเป็นครู่
โอเค เขาพอเข้าใจว่าหาญศักดิ์คงอับเฉาอยู่ไม่น้อยที่ต้องมาตกอยู่ใต้บังคับบัญชาเขา แล้วก็รู้อยู่แล้วว่าหาญศักดิ์เป็นผู้ชายที่เจ้าชู้ขนาดไหน กิตติศัพท์เสี่ยหานคนดังของประเทศไทยกระฉ่อนดี ฉะนั้น การที่หาญศักดิ์จะหาเศษหาเลยกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไกลหูไกลตาเขาจึงเป็นเรื่องไม่แปลก โซดาพอทำใจทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ แต่ไอ้ที่บอกว่าจะถึงขั้นไปรับ...มันหมายความว่ายังไง
แม้แต่ตัวเขาเอง...หาญศักดิ์ยังไม่เคยไปส่งที่โรงเรียนด้วยซ้ำ
แล้วนี่...ถึงขนาดจะเอารถ BMW ไปรับ
แบบนี้มันหยามน้ำหน้ากันถึงที่สุด
ถึงเขาจะเป็นเกย์แต่ก็เป็นผู้ชาย แล้วโซดาก็มีศักดิ์ศรีลูกผู้ชายเต็มร้อย
...ฆ่าได้...หยามไม่ได้
แม้หาญศักดิ์จะไม่เคยเอ่ยปากตอบรับ แต่ก็รู้ๆ กันอยู่แก่ใจว่าเรามีข้อตกลงร่วมกันที่พึงกระทำ คือระหว่างที่อยู่ด้วยกัน ต่างฝ่ายจะต่างไม่นอกกายไปมีอะไรกับคนอื่น
...แล้วนี่มันหมายความว่ายังไง?
หาญศักดิ์ทำลายความเชื่อใจที่เขามีให้จนปี้ป่น และยังฉีกศักดิ์ศรีของเขาออกเป็นชิ้นๆ
เส้นเลือดบริเวณขมับเต้นตุ้บ โซดาสุมไฟที่แน่นเต็มช่องอกแล้วกัดฟันปั่นรายงานอย่างบ้าคลั่งต่อจนเสร็จ ในหัวสมองคิดย้ำๆ ถึงแต่เรื่องที่อ่านเจอ เด็กหนุ่มกดปิดไฟเมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เขาเดินกลับไปที่เตียง แล้วนอนลงข้างๆ ชายร่างสันทัดที่หลับสนิท หัวสมองโซดาหมุนหวือเหมือนเครื่องจักร ฉับพลัน เขาเอื้อมมือไปกกกอดร่างที่นอนอยู่ใกล้ๆ
“พี่ครับ...”
“อื้อ...”
หาญศักดิ์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับหรือตื่น ที่ตอบก็ตอบไปแบบไร้สติเต็มที เสียงแหบๆ ก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูเสี่ยหนุ่ม
“ผมเชื่อใจพี่นะครับ ผมคิดว่าพี่คงต้องใจนักเลงมากพอ”
“หือ...อือ...”
ดวงตาของเด็กหนุ่มวาบวับในความมืด เด็กหนุ่มกดลำแขนของตัวเองจนล็อกตัวคนด้านข้างไว้อย่างแน่นหนา หาญศักดิ์ที่หลับอยู่นิ่วหน้าเพราะรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเสียเฉยเหมือนถูกผีอำไม่มีผิด
“...แต่ถ้าพี่ทำให้ผมผิดหวังล่ะก็”
เสียงอำมหิตเน้นชัดถ้อยชัดคำ แววตาวาวโรจน์
“พี่-ตาย”
:::METAL TERMINAL:::
โซดานอนหลับๆ ตื่นๆ มันคอยแต่พะวักพะวนชอบกลบอกไม่ถูก เขาลงจากเตียงตอนหกโมงครึ่งไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน ในหัวสมองยังคงวุ่นวายจนคิ้วหนาๆ ขมวดเข้าหากันเป็นปม
“พี่ครับ...” มือใหญ่เข้าเขย่าร่างชายหนุ่มที่ยังนอนหลับคุดคู้ “ผมจะไปเรียนแล้วนะ...”
“อือ...ไปเหอะ” หาญศักดิ์โบกมือแบบปัดๆ แล้วซุกหัวลงในหมอนต่อ
“พี่...” โซดาเขย่าอีก “ไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิครับ”
“...กินเหี้ยอะไร...กูเหนื่อย...กูจะนอน มึงไปเหอะโซดา...ไปดีมาดี” เสียงเพลียๆ ตอบกลับ
“...ก็ได้ครับ”
หาญศักดิ์กลับสู่ห้วงนิทราต่อทันใด โซดาเดินออกไปยิ้มแย้มทักทายเหล่าแม่บ้านแล้วตรงไปรับประทานอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ หากแต่ในใจของเขามันกลับไม่สามารถสงบได้ เขารับประทานข้าวต้มเข้าไปจนหมดถ้วยตามด้วยน้ำส้มแก้วใหญ่ เด็กหนุ่มใช้หลังมือเช็ดปาก ท่าทางแมนๆ ถูกเผยออกมาจนสิ้น จะให้เขาแอ๊บเป็นตุ๊ดตลอดเวลามันก็ไม่ไหว ยิ่งในยามร้อนใจแบบนี้มันยิ่งยากนัก
...จะขับรถบีเอ็มไปรับ
จะรับไปทำอะไรกัน...?
คำพูดและคำถามพวกนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวสมองเด็กหนุ่มจนสลัดไม่หลุด ถ้าหาญศักดิ์จะเป็นเมียเขา แต่ไปเป็นผัวคนอื่น...แล้วสวมเขาให้เขาอย่างลั้ลลา โซดาคนนี้คงจะยอมรับไม่ได้ และต้องกระอักความแค้นเคืองออกมาเป็นเลือดแน่
ร่างสูงตัดสินใจนั่งรับประทานข้าวต้มอีกชามอย่างเอื่อยเฉื่อยจนเวลาล่วงเลยไปถึงเก้าโมง... วันนี้เขาคงไปเรียนไม่ทันแล้ว...
โซดาเดินไปเดินมาเป็นวงกลมในห้องครัวอยู่เกือบยี่สิบนาที ก่อนจะตัดสินใจย่องฝีเท้ากลับเข้าไปในห้องนอนอันใหญ่โตโอฬารของหาญศักดิ์ เขาเดินไปยังโซนที่กั้นเอาไว้เป็นมุมเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างไฮโซ บริเวณนั้นเพียบพร้อมไปด้วยเฟอร์นิเจอร์บิลด์อินโก้หรู ไม่ว่าจะเป็นตู้เสื้อผ้าสไตล์โมเดิร์นต่างๆ รวมไปจนถึงช่องเรียงเก็บเนกไท แผงเก็บกุญแจรถ หรือชั้นรองเท้าอีกมากมาย
มือหนาดึงแผงเก็บกุญแจรถออกมา กวาดตาหาสัญลักษณ์ของ BMW ทั้งแผง ก่อนจะพบว่ามันมีอยู่ดอกเดียวท่ามกลางกุญแจรถหรูหราทั้งหมด แบบนี้ก็ยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ เขาเดินไปยังโรงรถ ก่อนจะยิงกุญแจเปิดรถ BMW คันงาม
ติ๊งๆ!
“อ้าว คุณโซดา จะทำอะไรหรือครับ” คนขับรถวิ่งหน้าตั้งออกมาอย่างไม่คาดฝัน โซดารีบปั้นยิ้มแทบไม่ทัน
“พอดี...ผมลืมของนิดหน่อยนะฮะ มาเอาแล้วก็เดี๋ยวก็จะไปแล้ว ลุงไม่ต้องห่วงนะฮะ”
“อ๋อ...”
โซดาแกล้งทำเป็นเข้าไปหยิบของทั้งๆ ที่ไม่ได้หยิบอะไรมาเลย เพราะเขาไม่เคยนั่งรถบีเอ็มคันนี้ด้วยซ้ำ... ก่อนจะเอากุญแจไปเก็บที่เดิม เด็กหนุ่มวางกุญลงตรงตำแหน่งเดิมเป๊ะๆ เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย แล้วเตรียมจะก้าวออกไป
แต่ทันใดนั้นขายาวก็ชะงักกับที่ โซดาถอนใจ
“เอาวะ”
มือหนาเปิดลิ้นชัก แล้วหยิบเอาปืน Glock. ของหาญศักดิ์ออกมากระชับในมือ
เขาควงปืนทดสอบมันว่าเหมาะกับตัวเองหรือไม่ แล้วก็พบว่าใช้ได้ทีเดียว
อาวุธทุกประเภทไม่รู้จักเจ้าของหรอก...อยู่ในมือใครมันก็พร้อมจะทำร้ายทุกคน รวมไปถึงคนที่ถือมันไว้เอง
ลองถือมีดแล้วหันมันเข้าเฉือนคอตัวเองสิ...ก็จะรู้ได้ว่ามันไม่แฉลบออกให้ แม้ว่าคนที่ถือมันไว้ในมือจะถูกเรียกอย่างมีอภิสิทธิ์ว่าเจ้าของก็ตาม
เสี่ยหานมีปืนซ่อนไว้ทั่วบ้าน...แต่ไม่มีวิชาติดตัวที่จะทำให้สามารถเอาปืนพวกนั้นมาจัดการศัตรูได้ถ้าอีกฝ่ายมีทักษะที่ดีจริงๆ อย่างเช่นเขาเป็นต้น
เด็กหนุ่มเหน็บปืนแอบไว้ข้างเอว แล้วกลับมายังรถบีเอ็มที่ยังไม่ได้รับการล็อก คนขับรถมีสีหน้างุนงงเมื่อเห็นโซดาเปิดประตูเบาะหลัง
“คุณโซดาครับ มีอะไรรึเปล่าครับ บอกผมได้นะครับ เอ่อ ยังไงผมก็ต้องรับใช้คุณหานและคุณโซดาอย่างดี”
โซดาขบกราม แผนการของเขาจะยากก็เพราะลุงคนขับรถเนี่ยแหละ
“ลุงครับ” โซดาหงุดหงิดจนดัดเสียงแอ๊บเป็นเด็กบอบบางต่อไปไม่ไหว “ผมกลัวว่าเสี่ยจะหนีไปมีคนอื่น ผมรู้มาว่าวันนี้เสี่ยจะเอารถคันนี้ไปใช้งาน ผม...ผมขอซ่อนในรถได้ไหมครับ นะครับ...”
“เอ่อ...แต่...”
คนขับรถมีสีหน้าละล้าละลัง โซดาไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป
“ขอร้องเถอะครับ...”
“แต่คุณโซดาครับ ยังไงผมก็ต้องเป็นคนขับรถพาคุณหานไปไหนมาไหนอยู่แล้ว เอ่อ เอาอย่างนี้ดีไหม ถ้าคุณหานไปนอกลู่นอกทาง ผมจะบอกเอง...”
“ได้โปรดเถอะฮะ...ฮึก” เด็กหนุ่มตัดสินใจเริ่มบีบน้ำตาอีกครั้ง เพราะคงเป็นทางเดียวที่จะทำให้ลุงคนขับรถยอมปล่อยผ่าน “ผมสัญญาจะไม่ให้เดือดร้อนมาถึงลุง เสี่ยหาน...จะไม่ว่าอะไรลุงสักคำแน่นอน...”
“แต่... เฮ้ย! คุณโซดา อย่าทำแบบนี้สิครับ ออกมาก่อน!”
คนขับรถร้องลั่นเมื่อโซดาอาศัยจังหวะที่เขาลังเลกระโจนไปเบาะหลังแล้วล็อกรถจากด้านใน ชายหนุ่มหน้าเหวอ เห็นทีเขาต้องแจ้งเรื่องนี้กับเสี่ยหานเสียแล้ว
คนขับรถวัยกลางคนระบายลมหายใจยาวเหยียด
...ถ้าเสี่ยหานจะยอมรับฟังเขาบ้างน่ะนะ...
:::METAL TERMINAL:::
“นอนลงไป”
ร่างสูงจ่อปืนเข้าชิดตรงกลางศีรษะของหาญศักดิ์จนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก ไม่มีแววล้อเล่นแม้แต่น้อย เขาโกรธจนหน้ามืดที่ถูกหยามถึงเพียงนี้ เสียงห้าวออกคำสั่งอีกครั้ง
“นอนคว่ำลงไปบนเตียงนั่นแหละ!”
พลั่ก!!
“โอ๊ย”
เสี่ยหนุ่มร้องเมื่อถูกมือใหญ่ข้างที่ว่างผลักจนคว่ำลงไปกับฟูกเตียงของโรงแรมม่านรูด โซดาขึ้นตามคร่อมนั่งทับร่างของเขาทันทีตรงเชิงสะโพก มือหนาจิกศีรษะของอีกฝ่ายขึ้นมา
“พี่หลอกผมเหรอครับ...”
“...”
“ผมถามก็ตอบสิวะ!”
“ไอ้โซดาเอ๊ย! มึงใจเย็นๆ ก่อน”
หาญศักดิ์ร้องออกมาเมื่อโซดากดปลายกระบอกปืนจนเขาเริ่มเจ็บศีรษะ สถานการณ์รุนแรงขึ้นทุกที ปืนก็ขึ้นนกไว้เรียบร้อย ขยับผิดท่านิดเดียวหาญศักดิ์คงได้ไปหาป๊าม้าในดินแดนอันไกลโพ้นแน่ เสี่ยหนุ่มเหงื่อแตกพลั่ก พยายามคิดหาทางเอาตัวรอด
“พี่หยามผมขนาดนี้...” เสียงของโซดาน่ากลัวมาก “สถานเดียวคือต้องตายเท่านั้น”
“โซดา มึงฟังกูก่อน... มึงกำลังทำเกินกว่าเหตุนะ...”
“หุบปาก!”
“มึงแหละหุบปาก! มึงเคยฆ่าคนรึไงล่ะ ใช่ มึงอาจจะเคยอัดคน มึงอาจจะเคยยิงปืน แต่กับฆ่าคนมันไม่เหมือนกันหรอกว่ะ!”
หาญศักดิ์ตะโกน
“มึงคิดว่าแค่ลั่นไกแล้วทุกอย่างก็จะจบรึไง กูบอกเลยนะว่ามันไม่ง่ายแบบนั้น มึงจะจำหน้าทุกศพที่มึงฆ่าได้ มันจะหลอกหลอนอยู่ในใจมึงไปตลอดชีวิต อย่างมากมึงก็ทำได้แค่แกล้งลืมเท่านั้นแหละโว้ย มึงไม่อยากมีอนาคตที่สดใสแล้วเหรอ แค่พ่อมึงเอาเงินมาไถ่หนี้ ชีวิตมึงก็สวยงามแล้ว!”
“...”
“แล้วที่แย่ที่สุดก็คือ...มึงจะเสียใจ” หาญศักดิ์กล่าวต่อ อาศัยจังหวะที่โซดาลังเลใช้จิตวิทยาเท่าที่คิดได้ “ทุกครั้งที่มึงฆ่าใครเสร็จ มึงจะคิดว่า...”
“...”
“...มึงไม่น่าต้องฆ่าเขาเลย”
ปัง!!!
เสียงกระสุนดังลั่นทำเอาหาญศักดิ์ตกใจสุดขีด กระสุนหนึ่งนัดพุ่งหวือผ่านเส้นผมเสี่ยหนุ่มไปถูกหัวเตียงจนเนื้อไม้กลายเป็นรูแหวกกระจุย หาญศักดิ์อ้าปากหอบ นึกว่าตัวเองไปหาพระผู้เป็นเจ้าเสียแล้ว...
“ไม่ต้องพูดมากหรอกครับพี่”
เด็กหนุ่มจ่อปืนลงที่ท้ายทอยคนด้านใต้อีกครั้ง
“พี่ไม่ตายด้วยปืนนี่หรอกครับ...”
รอยยิ้มของพยัคฆ์แบบที่หาญศักดิ์เกลียดปรากฎขึ้นอีกครั้งบนใบหน้าคมสันของเด็กหนุ่ม
“ถ้าพี่จะตาย... ก็คงเพราะปืนใหญ่กระบอกนี้มากกว่า”
“...!!”
มือหนาร่นกางเกงนักเรียนตัวเองลงจนเกิดเสียงผ้ากรีดใจประกอบคำพูด กางเกงในสีน้ำเงินเข้มที่ห่อหุ้มอวัยวะแข็งขืนเผยให้เห็นเต็มตา เขาโน้มลงไปกระซิบข้างใบหูเสี่ยหนุ่ม ไม่ลืมกระชับกระบอกปืนจริงๆ ให้จี้ศีรษะไปด้วย รอยยิ้มร้ายสยายกว้างมากขึ้น หาญศักดิ์ที่นอนคว่ำหน้าตัวสั่นกับเสียงแหบพร่า
เอาแล้วไง...
ฟึ่บ
“ชอบเหรอครับพี่กล้าหาญ? สาวๆ สวยๆ น่ะ...”
โซดาเอียงคอเอ่ยถาม หาญศักดิ์ได้ยินเสียงสวบสาบจากการดึงเนกไทออกจากคอชวนสยอง เสียงนั่นบาดโสตประสาทเขาเป็นที่สุด มือหนาของเด็กหนุ่มข้างที่ไม่ได้ถือปืนแล้วเพิ่งวางเนกไทลงบนฟูกทิ้งไปไล่เบาๆ ลงมาบีบขย้ำก้นของคนด้านใต้ หาญศักดิ์ขนลุกซู่เมื่อถูกสัมผัสที่หนักแน่นแต่วาบหวิวจู่โจมอย่างไม่คาดฝันในสถานการณ์แบบนี้
“เดี๋ยวผมจะทำให้พี่รู้เอง...ว่าเกย์มันเร้าใจแค่ไหน”
เพียงเสี้ยววินาทีเนกไทนักเรียนเส้นนั้นก็ถูกนับมาผูกข้อมือทั้งสองข้างของเสี่ยหนุ่มเข้าหากันแล้วมัดไว้กับโครงของหัวเตียง โซดาวางปืนไว้ตรงโต๊ะข้างๆ แล้วเอื้อมสองมือไปปลดกางเกงยีนส์ของคนที่นอนคว่ำหน้าออกในพรวดเดียวพร้อมกางเกงชั้นใน
ควับ
“พี่หาน... ต่อไปนี้เป็นเมียที่ดีนะครับ”
โซดาพลิกหันร่างของเสี่ยหนุ่มให้หงายร่างขึ้นมา หาญศักดิ์ยังคงตกตะลึงจนจับต้นชนปลายไม่ถูกที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายในระยะประชิด เขาหลับตาปี๋เมื่อถูกซุกไซ้อย่างไม่เต็มใจ
“พี่...”
เสียงเรียกเบาๆ ดังขึ้นจนหาญศักดิ์ต้องลืมตาขึ้น ใบหน้าของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่ยากจะอธิบาย แววตาที่ฉายชัดถึงความกระหายอยากและผิดหวังคละเคล้าไปด้วยกันสั่นระริก ทั้งหมดนั่นทำเอาหาญศักดิ์พูดอะไรไม่ออก ก่อนเด็กหนุ่มจะก้มลงไปบดขยี้จูบกับริมฝีปากของคนด้านใต้อย่างลึกซึ้ง มือใหญ่ล้วงเข้าไปในเสื้อยืดราคาแพงสัมผัสเนื้อหนังมังสาของอีกฝ่ายเต็มอารมณ์
หาญศักดิ์เบือนหน้าหนีไปด้านข้างเมื่อร่างสูงถอนปากออก เขาเคยชินกับรสจูบของโซดา แต่ยังกระดากใจทุกครั้งที่คิดว่าตัวเองจูบกับผู้ชายด้วยกันอย่างดูดดื่ม
“เฮ้ย โซดา ไม่เอา...”
หาญศักดิ์รีบร้องห้ามเมื่อรู้ตัวว่าถูกร่างสูงที่กำลังไซ้ซอกคอดูดสร้างรอยรัก เขาเบี่ยงหลบเป็นพัลวัน
“ไม่เอา มึง...ไม่เอา อย่าทำรอย...”
ร่างสูงกระซิบชิดใบหู “พี่...เดี๋ยวผมอมให้ แต่ขอทำเหอะนะ”
“อื้อ...อื้อ...มึง”
เสี่ยหนุ่มพูดไม่ออกเมื่อโซดาเลื่อนมือข้างหนึ่งไปชักรูดปรนเปรออวัยวะกลางกายของเขา หาญศักดิ์หลับตากับความเสียวแปลบที่ถูกดูดผิวเนื้อสร้างรอยแดงเป็นจ้ำๆ ไหนจะความปั่นป่วนที่ท้องน้อยที่กำลังถูกชักรูดอาวุธเป็นจังหวะ หาญศักดิ์บิดตัวเร้า แขนทั้งสองข้างที่ถูกผูกไว้เหยียดตึง ใบหน้าหวานๆ ขึ้นสีระเรื่อ ...ในที่สุด ดวงหน้าคมสันก็เงยขึ้นมาหอบเอาอากาศเข้าร่างหลังจากสร้างร่องรอยจนพอใจ
“โซดา...” เสี่ยหนุ่มตาปรือ ใบหน้าแดงซ่าน “มึง...ไหนมึงบอกจะอมให้ไง...”
โซดาหลิ่วตาให้ “ติดใจเหรอครับพี่”
หาญศักดิ์เบี่ยงหน้าไปทางอื่น ไม่ยอมตอบอะไร
...เขาจะติดใจก็คงไม่แปลก...ในเมื่อโซดาใช้ปากเก่งขนาดนั้น
ก็ผู้ชายเหมือนกันนี่หว่า...ก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าตรงไหนมันรู้สึกดีที่สุด
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง หลิ่วตาให้เสี่ยหนุ่มอีกครั้งก่อนจะคลานถดร่างลงไปอมท่อนเนื้อแข็งขืนจนสุดลำ เขาเปิดลำคอรับเอ็นอุ่นร้อน กระพือลิ้นเบาๆ ทำเอาหาญศักดิ์ร่างกระตุกหงึก เด็กหนุ่มยิ้มทั้งที่ปากไม่ว่าง ก่อนจะผงกหัวชักรูดมันเหมือนสายน้ำที่พลิ้วไหว
มือหนาอ้าขาทั้งสองข้างของร่างที่นอนอยู่ให้อ้ากว้าง แล้วใช้สองแขนช้อนล็อกเอาไว้ข้างล่างหัวเข่าอย่างแข็งแกร่ง ฝืนบังคับไม่ให้หาญศักดิ์หุบขาหรือส่ายตัวเพื่อลดทอนความเสียว เสี่ยหนุ่มเกร็งตัวจนเส้นเลือดขึ้น ร้องครางระงมไม่ขาดปาก หัวสมองว่างเปล่าขาวโพลน
“อ๊า...อ๊า...อูย...โซดา...”
นับวันหาญศักดิ์ยิ่งติดออรัลเซ็กส์จากผัวเด็ก โซดาใช้ปากเก่งจริงๆ ให้ตายเถอะ...เก่งมากกว่าผู้หญิงทั้งหมดที่เขาเคยผ่านมา
มันสุขสมจนเกินอธิบายเป็นคำพูด
ร่างสูงทั้งอมทั้งดูดอย่างไม่ยี่หระกับเสียงร้องครางที่เหมือนจะขาดใจตายนั่น ล็อกร่างของอีกฝ่ายไม่ให้ส่ายหนีแบบง่ายๆ ราวกับแค่เล่นเกมๆ หนึ่ง ...เขาถอนสองแขนของตัวเองออก กระเถิบเปลี่ยนมาเป็นท่านั่งตรงกลางหว่างขาทั้งสองข้าง แล้วลากลิ้นเลียตั้งแต่ผิวเนื้อข้างล่างสะดือจนถึงปลายท่อน ก่อนจะระบายลิ้นไปรอบๆ หัวหยัก ทั้งหมดนั่นทำเอาหาญศักดิ์หัวสั่นหัวคลอนกับความเสียวกระสัน เด็กหนุ่มไม่ลืมเลื่อนปากไปขบกับลูกอัณฑะทั้งสองข้างเบาๆ ด้วย แล้วกลับมาอมเอ็นแข็งขืนเข้าปากจนสุดลำอีกครั้ง ปากของเด็กหนุ่มรูดขึ้นรูดลงให้เป็นจังหวะ ทั้งยังดูดแรงๆ จนอีกฝ่ายต้องครางตัวอ่อน มือของหาญศักดิ์ที่ถูกมัดเข้าหากันเกร็งแน่น โครงหัวเตียงสั่นกึง หลังจากทั้งอมทั้งดูดมันไปสักพัก เด็กหนุ่มก็ถอนปากออกมาใช้มือชักรูดต่อให้
“พี่ชอบแบบนี้ใช่ไหมครับ”
“อื้อ...อื้อ!!”
ทำไมมึงเก่งขนาดนี้โซดา...
เก่งฉิบหาย...
“งั้นทำตัวดีๆ นะครับ...พี่หาน...”
“อ๊า...อ๊า...” หาญศักดิ์อ้าปากหอบ รู้สึกใกล้จะถึงสวรรค์อยู่ร่อมร่อเพราะรสมืออันช่ำชอง แต่เพียงในชั่วเสี้ยววินาที โซดาก็เสียบแก่นกายพรวดเข้าร่างเขามาจนเกือบมิดด้าม เข้าสุดได้แค่ไหนโซดาก็ใส่จนสุดเท่านั้น หาญศักดิ์สะดุ้งเฮือกกับความเจ็บเสียด แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ยกขาทั้งสองข้างของเขาพาดบ่าตัวเอง แล้วค่อยๆ ขยับกระแทกตรงจุดกระสันจนหาญศักดิ์ได้แต่รับความเสียวท่าเดียว
“...อ๊า...อา”
“จำเอาไว้นะครับ... ว่าพี่ถูกสาปแล้ว”
“อ๊า...อูย...อ๊า...!!”
มือแกร่งลูบไล้ข้างล่างของต้นขาที่ตัวเองจับอยู่ หาญศักดิ์ร้องระงมไม่เป็นภาษาเมื่อโซดากระแทกกระทั้นหนักหน่วง ดวงตาของเด็กหนุ่มโชนแสง เส้นผมสีดำสนิทเปียกชื้นเหงื่อยิ่งส่งเสริมให้ดูหล่อดิบเถื่อน เขาลั่นวาจาต่อชัดเจน
“พี่ต้องถูกผมเอา...จนกลายเป็นเกย์รับตลอดไป”
“อ๊า...อา...โอย...โอย...!”
“แล้วไม่มีอำนาจใดลบล้างได้!”
---------------------------------------
เอา 50% เป็นน้ำจิ้มก่อนนะคะ เพราะถ้าบทนึงจะยาวมากๆ
แล้วเจคจะมาอัพ 100% ให้เร็วๆนี้เลย
เสี่ยหานพ่ายน้องโซดาอีกจนได้ ฮ่า :heaven
METAL TERMINAL
-
:z1: :z1: :m25: :m25: :m25:
-
สมกับเป็นผัวอภินิหารจริง ๆ
:katai2-1:
-
โอ้ยยยยยยยยย ตามอ่านรวดเดียวเลย สนุกมากๆเลยค่า ชอบๆๆๆ ตอนแรกก็ว่าอยู่ไอ้เด็กนี่มันแปลกๆ ทำไมทำมา เป็นเมะจริงๆด้วย555 แต่ตอนนี้ยังเชียร์เสี่ยหานอยู่(ปกติก็เข้าข้างเคะอยู่แล้ว โหะๆๆๆ) เข้าใจเลยว่าทำไมเสี่ยถึงทำแบบนั้น ก็นางยังแมนอะ แล้วทั้งคู่ก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย เรียกว่าเป็นเซ็กส์เฟรนแบบเจ้าหนี้ลูกหนี้มากกว่า มองในมุมนี้อะนะเราว่าเสี่ยหานมีสิทธิ์ที่จะไปมีอะไรกะใครได้นะ ไม่รู้คนอื่นจะคิดแบบเรารึเปล่า 55555555 รอดูความรักที่เสี่ยหานจะมีต่อหนูโซดา :hao7:
-
โอ้ยยยยยยยยย ตามอ่านรวดเดียวเลย สนุกมากๆเลยค่า ชอบๆๆๆ ตอนแรกก็ว่าอยู่ไอ้เด็กนี่มันแปลกๆ ทำไมทำมา เป็นเมะจริงๆด้วย555 แต่ตอนนี้ยังเชียร์เสี่ยหานอยู่(ปกติก็เข้าข้างเคะอยู่แล้ว โหะๆๆๆ) เข้าใจเลยว่าทำไมเสี่ยถึงทำแบบนั้น ก็นางยังแมนอะ แล้วทั้งคู่ก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย เรียกว่าเป็นเซ็กส์เฟรนแบบเจ้าหนี้ลูกหนี้มากกว่า มองในมุมนี้อะนะเราว่าเสี่ยหานมีสิทธิ์ที่จะไปมีอะไรกะใครได้นะ ไม่รู้คนอื่นจะคิดแบบเรารึเปล่า 55555555 รอดูความรักที่เสี่ยหานจะมีต่อหนูโซดา :hao7:
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :-[
-
ชอบคำสาปอ่ะฮาดี
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:::METAL TERMINAL:::
...พี่ต้องถูกผมเอา จนกลายเป็นเกย์รับตลอดไป แล้วไม่มีอำนาจใดลบล้างได้...!!!
อุเหมมม่ โซลิฟิเซนต์ไหมละครับมึงงงงงงง?
ฮิ้วว คนอะไรวะโดนผัวสาป
หาญศักดิ์ที่นั่งอยู่ในบาร์ของโรงแรมเมททอลคิดพลางกระดกเหล้าผสมโซดาอึกๆ
เสียท่ามันอีกแล้ว...
เสียท่ามันทุกที!!
หลังจากเสร็จกิจในม่านรูดเขากับโซดาก็ออกมาโดยที่เด็กหนุ่มร่างสูงเป็นคนขับรถให้ หาญศักดิ์มีงานต้องมาดูต่อที่บาร์ใหม่ที่เพิ่งปรับปรุงของโรงแรมใจกลางเมือง ซึ่งโซดาก็ขับพามาถึงที่ และยังมาคอยคุมเชิงอยู่ตลอดเวลาอีกต่างหาก
เออ กูโอเค๊!
ซวย...ซวยที่สุดในโลก ใครจะไปคิดละวะว่าจะมีมนุษย์บ้าๆ มาขอยืมคอมพิวเตอร์ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครยืมแล้วก็ยังจะเข้าไปส่องเฟสบุ๊กของเจ้าของหน้าตาเฉย บัดนี้โซดาได้ทำการอันไลค์เพจทุกเพจที่หาญศักดิ์กดติดตามไว้หมดแล้ว หมดกันหนทางส่องนมสาวของกู... แม้แต่ความสุขทางใจเล็กๆ ยังถูกพรากไปจากเงื้อมมือ แถมครั้งล่าสุดที่เข้าไปดู...มิกิได้หายไปจากเฟสบุ๊กเขาเป็นที่ประจักษ์ ตอนแรกคิดว่าแค่บล็อก แต่พอลงชื่อออกแล้วไปลองส่องดู ก็พบว่าแม่สาวนักศึกษาปิดเฟสบุ๊กหนีไปเรียบร้อยโรงเรียนเกย์ เรียกว่าจรลีอันตรธานไปจากชีวิตชนิดไม่เห็นฝุ่นกันเลยทีเดียว ท่าทางจะเจ้าหล่อนจะหวาดกลัวพยัคฆ์ร้ายพญาเกย์อย่างโซดาจนขวัญหนีดีฝ่อกู่ไม่กลับ
'ถ้าคราวหน้าผมจับได้อีกนะครับ...' มือหนาที่สไลด์หน้าจอสมาร์ทโฟนถือวิสาสะบล็อกนู่นบล็อกนี่หันไปเลิกคิ้วแล้วยิ้มพิฆาตให้เจ้าของที่กำลังนอนระทดระทวยอยู่ใต้ผ้าห่มเก่าๆ อย่างหมดแรงบนเตียง หาญศักดิ์สะดุ้งโหยง
'ผมจับตาย!'
กูจะไม่ให้มึงจับได้อีกหรอกโว้ย! ไม่มีวัน!
แล้วตอนนี้ร่างสูงก็ยืนอยู่ไม่ไกลประดุจเป็นหนึ่งในบอดีการ์ดของเขา ด้วยหน่วยก้านอะไรแล้วไปยืนแบบนั้นจึงยิ่งกลมกลืน แถมยังยึดปืน Glock. อันนั้นของเขาไปอีก นั่นไง... ปืนเหน็บอยู่ที่กระเป๋ากางเกงหลังมัน (โซดาเปลี่ยนเป็นชุดไปรเวทแล้ว เสื้อยืดสีดำ และกางเกงยีนส์สีดำขาดเข่า เพิ่งแวะซื้อที่ห้างก่อนมาดูงาน เพราะเขาไม่อยากให้มันใส่ชุดนักเรียนเข้ามาในผับหรือบาร์อีก) เขาไม่อยากจะสนใจอีกแล้วว่าใครจะมองโซดาหรือมองเขายังไง ใครเป็นผัว ใครเป็นเมีย ใครเป็นเจ้าหนี้ ใครเป็นลูกหนี้ เป็นญาติกันหรือเป็นพี่น้องกัน ก็ช่างหัวมันเถอะ... ความรู้สึกที่ต้องตกเป็นเมียอีกฝ่ายวันยันค่ำมันทิ่มแทงใจเขาเกินกว่าที่ใครจะคาดฝัน หาญศักดิ์รู้สึกทุกข์ใจอย่างมากจนถึงกับสั่งเหล้ามาดื่มระบายหลังตรวจงานเสร็จว่าสถานที่เรียบร้อยดี เหลือแค่แก้ฮวงจุ้ยนิดๆ หน่อยๆ
“เสี่ยครับ...เมามากแล้วนะครับ”
“เฮ้ยยยย ลื้อหลีกไปน่าเฉิน” หาญศักดิ์ที่เสียงอ้อแอ้สะบัดแขนออกมาจากมือที่ห่วงใยนั่น “อั๊วไม่เมา อั๊วไม่เคยมาววว ลื้อเอาอารายมาพูด”
“เอ่อ เสี่ยครับ...” เฉินพยายามดูแลเจ้านาย “ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ วันนี้คนในบาร์ก็เยอะด้วย”
เฉินมองไปรอบๆ พลางเอ่ยเตือนเพราะไม่อยากให้หาญศักดิ์ที่สภาพไม่สมประกอบเป็นเป้าสายตาไปมากกว่านี้ ยังไงก็เป็นเสี่ยคนดังร่ำรวยติดอันดับประเทศ
“พี่ครับ เดี๋ยวผมดูแลเอง”
โซดาปราดเข้ามารับไม้ต่อ เสียงทุ้มที่ดังอยู่ใกล้ๆ ทำเอาเฉินสะดุ้งเฮือก รีบปล่อยแขนหาญศักดิ์เมื่อเห็นหน้าโซดาในระยะประชิด วันนี้เขาพยายามหลีกเลี่ยงหน้าโซดามาตลอด แต่สุดท้ายก็ปะทะจนได้
เขารวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับโซดาได้หมดแล้ว แต่ยังไม่มีเวลานำไปให้หาญศักดิ์เลย
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับน้อง เดี๋ยวพี่ดูเสี่ยหานเขาเอง”
“ไม่เป็นไรครับพี่ ให้ผมดูดีกว่า...”
“เฮ่ย! หนวกหูน่า ลื้อสองคนแม่งน่ารำคาญ”
หาญศักดิ์โวยวายขึ้นมาอีกระลอกแล้วสะบัดแขนสองข้างไล่ทั้งคู่ ก่อนเสี่ยหนุ่มจะลุกพรวด
“เสี่ย! เสี่ยจะไปไหนครับ!”
เฉินที่ตื่นตระหนกรีบตามมาขวางหน้า แต่หาญศักดิ์ก็ดึงดันอย่างดื้อดึงผลักเฉินออกไปให้พ้นทาง
“วันนี้อั๊วอยากร้องเพลงโว้ย อยากมีมิวสิคในชีวิตตต มิวสิคอ่ะ~ มิวสิคค~”
“เสี่ยหานครับ เสี่ยเมาไม่ไหวแล้วนะครับ”
“ปล่อยอั๊ว! เฮ้ยน้อง ลงไปๆๆ”
ในฐานะเจ้าของหาญศักดิ์ทำตัวเหมือนผีเจ้าที่ เขาไล่นักร้องมืออาชีพที่เป็นนักร้องประจำของคลับลงไปจากเวทีเฉยๆ เธองงมากแต่ก็ยอมลงไปแต่โดยดี ก่อนหาญศักดิ์จะตะเกียกตะกายขึ้นไปบนเวทีโดยที่ใครก็ห้ามไม่ได้ แล้วก็เริ่มจับไมค์ด้วยสภาพโงนเงน
“ฮัลโหลๆ!” เจ้าพ่อเงินกู้ตะโกนใส่ไมค์จนมันหอน “วันนี้นะครับ กระผม เสี่ยหาน” เขาตบหน้าอกตัวเองตุ้บใหญ่ “หนึ่งในเจ้าของโรงแรมเมททอล จะมาร้องเพลงเพื่อบอกเล่าระบายความทุกข์โศกของชีวิตตัวเอง เอ้าทุกคนส่งเสียงหน่อยเร้ววววว”
“ฮิ้วววววววว~”
บรรดาคนขี้เมาเหมือนกันตอบรับอย่างร้อนแรง เฉินมีสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด ถ้าเสี่ยชานรู้ต้องเอาเขาตายแน่... โซดาขมวดคิ้วเข้าหากัน ครุ่นคิดวิธีที่จะจัดการกับเมียขี้เมาที่กลายเป็นนางลำยอง
แต่ไม่ทันที่ใครจะทันได้ทำอะไร หาญศักดิ์ก็เริ่มส่งเสียงแหกปากร้องเพลงออกมา
“พบเธอวันนั้น อยู่ที่ร้านข้าวมันไก่~~
เห็นเธอคนนี้ เธอช่างสวยกว่าใคร
อยากได้เธอ เธอก็ยอม
หากได้กัน มันต้องลอง~~”
เสี่ยหนุ่มโหนเสียงร้องอย่างบ้าคลั่งและเมามัน ไม่มีดนตรีประกอบก็ซัลโวได้ เฉินกับลูกน้องอีกสองคนพยายามควบคุมสถานการณ์ แต่ก็ไม่เป็นผลเลยแม้แต่นิดเดียว
“แล้วในคืนนั้น เธอก็นัดให้มาเจอ
แล้วเธอเสนอ จับมือฉัน เข้าห้องนอน
ก็ได้เลย เธอเริ่มก่อน
เธอจูบฉัน แล้วถอดเสื้อในตัวนั้นโยนทิ้งไป~~~”
หาญศักดิ์โยกสะบัดหัวเป็นร็อกเกอร์ เสียงยานคางแหกปากไปเรื่อยๆ โซดายกมือขึ้นมากอดอกกับเนื้อเพลงที่ฟังดูชอบกลขึ้นทุกที หาญศักดิ์ชูแขนขึ้นกลางอากาศทำมือเป็นสัญลักษณ์คาราบาว ก่อนจะใส่อินเนอร์ทั้งหมดร้องท่อนต่อไป
“แต่กางเกงในตัวน้อย ใส่ไว้ไม่ยอมถอด
ก็ใจมันทนไม่ไหว มือซ้ายเลยดึงออก
ใจฉันแทบสลาย เพราะเธอไม่เคยบอก
เธอมีอะไรอยู่ในน้านนนน~”
“กูว่าแล้ว! ทำไม มันง่ายดาย เกินไป
เธอถึงยอมให้กันหมดใจ ขนาดนั้น
หน้าตาสวยๆ ...มีK... เหมือนกัน~
จะให้ฉันต้องทำอย่างไร
บอกตามตรงฉันรับไม่ไหวนะเธออออออ~”
โซดาที่ยืนกอดอกหลุดยิ้มออกมากับเนื้อเพลงที่เข้าตัวเขากับหาญศักดิ์เต็มๆ เสี่ยหนุ่มยังคงหลับหูหลับตาแหกปากร้องอย่างอัดอั้นตรงท่อนเดิมซ้ำๆ
“กูว่าแล้วววว ทำไม มันง่ายดาย เกินไปปปป
เธอถึงยอมให้กันหมดใจ ขนาดนั้นน
หน้าตาสวยๆ ...เอ้า!” (ยื่นมือใส่ฝูงชน)
“มีK!!!” (ฝูงชนร้องตอบ)
“...เหมือนกานนนนน~ (ชักไมค์กลับมาร้องเอง)
จะให้ฉันต้องทำอย่างไร
บอกตามตรงฉันรับไม่ไหวนะเธออออออ~”
“เสี่ยครับ พอเถอะครับ! ผมไหว้ล่ะ” เฉินที่หน้าตาเหมือนจะร้องไห้ยกมือขึ้นธุหัวก้มปลกๆ อยู่ข้างล่างเวที ตอนนี้หาญศักดิ์ทำให้บาร์ไฮโซของโรงแรมเมททอลกลายสภาพเป็นผับเถื่อนๆ ไปแล้ว แต่คนบนเวทีเหมือนสวมวิญญาณวงหินเหล็กไฟเต็มร่าง เสี่ยหนุ่มยังคงสวมบทบาทเป็นร็อกเกอร์ยุคเก่าโยกตัวอย่างเมามันในอารมณ์ เครียดแบบนี้มันต้องปลดปล่อยโว้ย
คนที่เมามายทั้งหลายกรูมาติดหน้าเวทีแล้วร่วมกันแหกปากร้องเพลงไม่เป็นภาษา ส่วนลูกค้าดีๆ ที่จะแค่มานั่งชิลล์ฟังบทเพลงไพเราะที่บาร์โก้หรูของโรงแรมก็กระเจิงหนีกันไปหมด ความคลาสสิคของสถานที่ที่เสี่ยชานกับเฉินช่วยกันดูแลแทบตาย ต้องถูกทำลายพังพินาศเพราะเจ้าของอีกคน...
หมดกัน... หมดกัน...
“โอ้เย~~~!”
ฟึ่บ!
ไมค์ถูกฉวยออกไปจากมือของเสี่ยหนุ่มหน้าตาเฉย มือหนาของใครคนหนึ่งคว้าข้อมือหาญศักดิ์ให้เข้ามาประชิดตัว
“พี่ครับ มานี่!”
“มึง...มึงอีกแล้วเหรอไอ้ผีห่า” หาญศักดิ์ที่เมาสุดขีดตาเบิ่งโตเป็นไข่ห่านเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคย “เพี้ยงๆ ออกไป~ ชิ่วๆ ออกไปจากชีวิตกูวววว”
“พี่เมามากแล้วนะครับ”
“ปล่อยยยย...ปล่อยกูโว้ยยยย กูจะร้องเพลงงงงง! เฉิน ลื้อไล่ไอ้นี่ออกไปนอกบาร์เดี๋ยวนี้!”
หาญศักดิ์ที่สติสัมปชัญญะลอยไปกับสายลมหลับหูหลับตาออกคำสั่ง โซดาส่ายหน้า บ่นเบาๆ กับตัวเอง
“เมียใครวะเนี่ย...เมาแล้วเรื้อนฉิบหาย”
“มึงพูดอารายยยยยยยย นี่เสี่ยหานนะครับรู้จักบ๊อออออ?”
“เฮ้อ... พี่ พี่ทำให้ผมไม่มีทางเลือกแล้วนะครับ” โซดาขมวดคิ้ว มีสีหน้าเคร่งเครียด เขายกมือขึ้นเสยผมไปด้านหลัง
“ทางเลือกอาราย อาราย...เฮ้ยยยยยย!”
หาญศักดิ์แหกปากลั่นเมื่อถูกโซดาอุ้มขึ้นมาจนตัวลอยจากพื้นแล้วจับพาดบ่า บรรดาลูกน้องทั้งหลายกับเฉินชะงักกึกอยู่ล่างเวที วินาทีนี้ใครจะคิดยังไงเด็กหนุ่มไม่สนแล้ว เรื่องแอ๊บแต๋วค่อยว่ากันเถอะ หาญศักดิ์กำลังสร้างความโกลาหลปั่นป่วนอย่างมาก ดูแล้วก็สงสารคนที่มีหน้าที่ดูแลบาร์นี้เหลือเกิน พอคิดไปคิดมาก็อดนึกถึงตัวเองตอนขึ้นไปวาดลวดลายบนแคตวอล์คที่คลับรอยัลไม่ได้ ตอนนั้นหาญศักดิ์คงปวดหัวประมาณนี้แหละ... กรรมตามสนองดีจริงๆ
“พี่ครับ เดี๋ยวผมช่วยจัดการต่อเอง”
โซดาหันไปสบตากับเฉินที่ใบ้กินจนพูดไม่ออก ลูกน้องที่เหลือก็เหวออยู่เช่นกัน แล้วเด็กหนุ่มก็ก้าวจากเวทีลงไปใกล้ๆ เฉินยังคงอ้าปากค้าง
“ขอคีย์การ์ดห้องเสี่ยด้วยครับ”
“...”
“ปล่อยกูวววว ปล่อยกูวววววววว ไมค์อยู่หนายยย” หาญศักดิ์ดิ้นพล่านเป็นปลาขาดน้ำบนไหล่แกร่งของเด็กหนุ่ม ตีแขนตีขาพั่บๆ
“พี่หานครับ อยู่เฉยๆ สิครับ” โซดาพยายามปรามหาญศักดิ์ แต่ก็ไม่เป็นผล จนเด็กหนุ่มต้องทำสีหน้าขอความเห็นใจและเร่งใส่เฉิน “พี่ครับ...ช่วยผมหน่อย”
“ระ...รอแป๊บนึงนะครับน้อง”
เฉินที่ตั้งสติได้ลนลานค้นหาคีย์การ์ดสำรองของห้องเสี่ยหานในกระเป๋าสตางค์ของตัวเอง ก่อนจะยื่นมันให้โซดามือสั่นๆ เขาไม่กล้าสบตาเด็กหนุ่มตอนบอกชั้นและเลขห้อง
...พอสืบรู้อะไรหลายๆ อย่างแล้วก็กลัวอย่างนี้แหละ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมให้พี่หานเอาไปคืนพี่แล้วกันนะครับ เอ่อ พี่...?”
“อ่า... ชื่อเฉินครับ” ชายหนุ่มจำต้องตอบอย่างเสียมิได้
“อ๋อครับ พี่เฉิน ผมชื่อโซดานะครับ”
โซดายิ้มผูกมิตรกับผู้จัดการกาสิโนและบาร์ อีกฝ่ายส่งยิ้มกระตุกๆ แปลกๆ ให้ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ เข้าก้าวเข้าไปในลิฟต์แล้วตรงขึ้นไปยังชั้น 68 เมื่อมาถึงก็ทาบคีย์การ์ดเข้าไปในห้องโรงแรมหรูหรา เขาถอดรองเท้าออกแล้ววางร่างหาญศักดิ์ลงบนเตียงนุ่มฟู ก่อนจะถอดรองเท้าอีกฝ่ายให้แล้ววางกองไว้ข้างเตียง
ฟึ่บ... พรวด!
“กูว่าแล้ววว ทำมายยย มันง่ายดายยยยย~”
“พี่ครับ ชู่!...ชู่! สงบก่อนครับ สงบ!”
โซดาที่วางร่างหาญศักดิ์ลงบนเตียงหนานุ่มพยายามสยบสถานการณ์เมื่ออีกฝ่ายทะลึ่งตัวจากฟูกขึ้นมาแหกปากร้องเพลงบนเตียงทันควัน
“เธอถึงยอมมมม ให้กานหมดจายยยยยย ขนาดน้านนนนนน~”
“พี่หาน ตั้งสติหน่อยครับ!” โซดาปราดเข้าไปจับแขนทั้งสองข้างของเสี่ยหนุ่มแน่นแล้วเขย่าเรียกสติ หาญศักดิ์ที่มึนเมาเบิกตามอง
“หลวงพ่อคู้นนน หลวงพ่อคู้นนนน! ช่วยกระผมด้วยยย” เจ้าพ่อเงินกู้แหกปากดังกว่าเดิม แล้วเต้นเป็นจังหวะยึกยือ “หลวงพ่อคูณช่วยคุ้มช่วยคุ้ม~ อุ้มผีห่าเอาไปแช่น้ำมนนนตตตต์~” หาญศักดิ์ทำท่าสาดน้ำมนต์ใส่โซดาชุดใหญ่ เด็กหนุ่มส่ายศีรษะ
“เอาเข้าไป...”
“ออกไปผีห่าซอเซฮี~ ส.ส.ตัวดีกูจะให้รวยยยย~”
“ร้องมั่วแล้วนั่น เอ้า มานี่!”
โซดาอุ้มหาญศักดิ์ขึ้นมาจากเตียงเป็นท่าเจ้าสาวจนอีกฝ่ายร้องแรกแหกกระเชออีกครั้ง ก่อนเด็กหนุ่มจะสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำแล้ววางหาญศักดิ์ลงในอ่างจากุซชี่ หาญศักดิ์ร้องเพลงหน้าดำหน้าแดงต่อไปในอ่างจนเสียงก้องไปทั่วห้องน้ำ มือหนาเอื้อมไปดึงสายฝักบัวออกมาถือแล้วเปิดก๊อกน้ำ ก่อนจะรดลงไปบนตัวเสี่ยหนุ่มทันใด
“นั่งอยู่ในสภา~ ให้โดนเขา -- เฮ้ยยยย...เฮ้ย!! แค่ก! แค่ก!!”
“สงบรึยังครับ ผีออกรึยัง?”
ซ่าๆๆๆ
“แค่กก! แค่กกๆๆๆ!!”
โซดายังคงรดน้ำฝักบัวใส่ตัวหาญศักดิ์จนตัวเปียกชุ่ม เสี่ยหนุ่มไอแค่กๆ เบี่ยงหัวเบี่ยงหน้าหลบน้ำเป็นพัลวัน โซดาเปลี่ยนมาฉีดพ่นน้ำเย็นๆ ไปตามลำตัวบ้าง หาญศักดิ์ยกมือกอดตัวเองดิ้นไปดิ้นมาในอ่าง
“หนาว...หนาว...”
“ไม่ต้องมาหนาวเลยครับพี่ ดึงสติกลับมาเดี๋ยวนี้”
“...โอย...หนาว...เย็น...เย็น...”
“เฮ้อ...รู้ตัวไหมว่าวันนี้พี่ทำอะไรลงไป รู้ไหมครับ?”
โซดาที่ปิดน้ำฝักบัวแล้วนั่งยองๆ ข้างอ่างอาบน้ำจากุซชี่เอ่ยถาม เด็กหนุ่มพาดสองแขนไว้บนขอบอ่าง รู้หรอกว่าพูดกับคนเมามันไม่ได้ประโยชน์และยังหาความไม่ได้ แต่หาญศักดิ์ก็อายุตั้งยี่สิบเจ็ดแล้ว หน้าที่การงานใหญ่โต แต่บางทีก็ทำตัวบ้าๆ บอๆ ได้อย่างคาดไม่ถึง ต้องให้คนเด็กกว่าอย่างเขามาสั่งสอนเนี่ย
“อือ...แค่ก! หนาวอ่ะ...”
ศีรษะที่เปียกชื้นของหาญศักดิ์พับห้อยมาด้านข้างอ่าง ถัดจากแขนของโซดาที่พาดอยู่ขอบอ่างไปเพียงนิดเดียว หยดน้ำกระเซ็นใส่มือเด็กหนุ่มเป็นหยดๆ
“อายุเท่าไหร่แล้วครับ เล่นเป็นเด็กไปได้ พี่แก่กว่าผมตั้งเกือบสิบปี ทำอะไรลงไปครับ ฮึ?”
“อื้ม...ทำอาราย กูทำรายเล่า...หนาวววว” คนเมาพูดจาไม่รู้เรื่อง
“ทำไมเมาแล้วเป็นแบบนี้ไปได้ครับพี่...”
“อือ...”
หาญศักดิ์ตะกายศีรษะหาความอบอุ่นไปซบลงบนแขนเด็กหนุ่ม โซดาเลิกคิ้วกัดริมฝีปากตัวเอง ก้มมองเสี้ยวหน้าหวานๆ ด้านข้างของเสี่ยหนุ่มที่อยู่ใกล้แผงอกเขาเพียงมิลลิเมตร เสื้อยืดสีดำตัวใหม่เอี่ยมเริ่มเปียกเป็นวงกว้าง หาญศักดิ์เพ้อต่อเสียงยานคางไร้สติ
“กูทำอาราย...อื้อ...”
“พี่...”
“...กูเมาแล้วทำมายยย”
“...”
“ทำมาย~ เมาแล้วทำอารายล่าาาา”
“...ทำตัวน่ารักว่ะ...”
--------------------------
โอ้ยเขินแทนเสี่ยหายจังเลย เมาแล้วเป็นเด็กน้อยมาก :-[
อัพ 100% แล้วนะคะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
รอค่ะ
-
รอครับรอ 5555
-
โอ้ยเสี่ย ขำหนักมาก5555555555 :hao6: เสี่ยเมาแล้วตลกอะ อยากให้เมาอีกเยอะๆ555555 :laugh:
-
เท่าที่อ่านมา โซดาก็ดูจะเข้าใจนี่ ว่าเสี่ยหาญรู้สึกยังไงที่ต้องมาเป็นเมีย
แล้วทำไมยังคิดแต่จะเอาอยู่ได้ หรือว่าจริง ๆ แล้วโซดาไม่ได้ต้องการให้เสี่ยหาญมาเป็นคนรัก
แค่เล่น ๆ ด้วย ไม่ให้ตัวเองต้องเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำสินะ
เซ็กส์ไม่ใช่รักนะ มีเซ็กส์ด้วยได้ ไม่มีแรงขัดขืน ไม่ได้หมายความว่ารักหรอกนะ
อ่านตอนแรก ๆ ก็ตลกเสี่ยอยู่หรอกค่ะ หลัง ๆ มาชักไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีการของโซดาสักเท่าไหร่
ทั้งใช้ความรุนแรงลงไม้ลงมือ (ถือว่าตัวเองแข็งแรงกว่า ต่อสู้เก่งกว่าสินะ) ทั้งบังคับให้มีเซ็กส์ด้วย (ถึงแม้เวลาที่ถูกทำเสี่ยจะอ่อนระทวยก็เถอะ) แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าใจเสี่ยยังไม่ยอม ทั้งยังรู้สึกอัดอั้น ไม่สามารถระบายความทุกข์ใจ สิ่งที่มันสุมอยู่ในใจเรื่องนี้ให้ใครฟังได้ ถึงต้องหาทางออกด้วยการทำตัวอย่างนั้น
ถ้าเราเป็นเสี่ย คงจะยกหนี้ให้แถมเงินให้ไปตั้งตัว แล้วบอกว่าไม่ต้องมาเจอกันอีก... (คิดว่าถ้าเสี่ยทำแบบนั้น โซดาก็คงยังเกาะติดไม่ไปไหนอยู่ดี ก็ไม่รู้ว่าทำไปทำไม หรือว่าอยากจะได้เครื่องมือระบายอารมณ์อยากแบบดิ้นได้...ตื่นเต้นดี จะว่าโซดาชอบหรือรักเสี่ย เราก็ยังไม่เห็นว่าเจ้าตัวจะทำอะไร นอกจากเอาแต่แกล้ง กับบังคับให้เขามาทำหน้าที่เมีย)
หากว่าต้องอยู่ด้วย ต้องยอมจำนนยอมเป็นฝ่ายรับหรือมีอะไรด้วย เพราะสู้ไม่ไหว (ไม่ใช่เพราะรัก) มันน่าเศร้าและน่าสงสารนะ
ไม่ได้จะทำร้ายน้ำใจคนเขียนนะคะ
แค่อยากระบายความอัดอั้นตันใจที่เกิดไปกับเสี่ยหาญ เวลาอ่านนิยายแล้วเจอเรื่องที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้เปรียบอีกฝ่ายมาก ๆ และเป็นอย่างนั้นตลอดเวลา เรามักจะรู้สึกแบบนี้อ่ะค่ะ กับคนที่เรารัก ไม่จำเป็นต้องชนะหรือควบคุมได้ตลอดเวลา ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกว่าเป็นความรัก (แต่โซดากับเสี่ยยังไม่รักกันนี่นะ คงใช้ข้อนี้ไม่ได้)
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ (อย่าได้กังวลใจกับความคิดเห็นของเรานะ เราแค่สงสารเสี่ยเท่านั้น...ถึงแม้บางครั้งเรื่องที่เสี่ยทำจะทำให้ไม่น่าสงสารก็เถอะ)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบบบ ชอบตั้งแต่ชื้อยันเนื้อเรื่อง ชอบแนวนี้ ตอนแรกอ่านเกือบปิดแระ พอถึงฉากที่โซดาออก อ่านจนจบเลย555
-
เท่าที่อ่านมา โซดาก็ดูจะเข้าใจนี่ ว่าเสี่ยหาญรู้สึกยังไงที่ต้องมาเป็นเมีย
แล้วทำไมยังคิดแต่จะเอาอยู่ได้ หรือว่าจริง ๆ แล้วโซดาไม่ได้ต้องการให้เสี่ยหาญมาเป็นคนรัก
แค่เล่น ๆ ด้วย ไม่ให้ตัวเองต้องเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำสินะ
เซ็กส์ไม่ใช่รักนะ มีเซ็กส์ด้วยได้ ไม่มีแรงขัดขืน ไม่ได้หมายความว่ารักหรอกนะ
อ่านตอนแรก ๆ ก็ตลกเสี่ยอยู่หรอกค่ะ หลัง ๆ มาชักไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีการของโซดาสักเท่าไหร่
ทั้งใช้ความรุนแรงลงไม้ลงมือ (ถือว่าตัวเองแข็งแรงกว่า ต่อสู้เก่งกว่าสินะ) ทั้งบังคับให้มีเซ็กส์ด้วย (ถึงแม้เวลาที่ถูกทำเสี่ยจะอ่อนระทวยก็เถอะ) แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าใจเสี่ยยังไม่ยอม ทั้งยังรู้สึกอัดอั้น ไม่สามารถระบายความทุกข์ใจ สิ่งที่มันสุมอยู่ในใจเรื่องนี้ให้ใครฟังได้ ถึงต้องหาทางออกด้วยการทำตัวอย่างนั้น
ถ้าเราเป็นเสี่ย คงจะยกหนี้ให้แถมเงินให้ไปตั้งตัว แล้วบอกว่าไม่ต้องมาเจอกันอีก... (คิดว่าถ้าเสี่ยทำแบบนั้น โซดาก็คงยังเกาะติดไม่ไปไหนอยู่ดี ก็ไม่รู้ว่าทำไปทำไม หรือว่าอยากจะได้เครื่องมือระบายอารมณ์อยากแบบดิ้นได้...ตื่นเต้นดี จะว่าโซดาชอบหรือรักเสี่ย เราก็ยังไม่เห็นว่าเจ้าตัวจะทำอะไร นอกจากเอาแต่แกล้ง กับบังคับให้เขามาทำหน้าที่เมีย)
หากว่าต้องอยู่ด้วย ต้องยอมจำนนยอมเป็นฝ่ายรับหรือมีอะไรด้วย เพราะสู้ไม่ไหว (ไม่ใช่เพราะรัก) มันน่าเศร้าและน่าสงสารนะ
ไม่ได้จะทำร้ายน้ำใจคนเขียนนะคะ
แค่อยากระบายความอัดอั้นตันใจที่เกิดไปกับเสี่ยหาญ เวลาอ่านนิยายแล้วเจอเรื่องที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้เปรียบอีกฝ่ายมาก ๆ และเป็นอย่างนั้นตลอดเวลา เรามักจะรู้สึกแบบนี้อ่ะค่ะ กับคนที่เรารัก ไม่จำเป็นต้องชนะหรือควบคุมได้ตลอดเวลา ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกว่าเป็นความรัก (แต่โซดากับเสี่ยยังไม่รักกันนี่นะ คงใช้ข้อนี้ไม่ได้)
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ (อย่าได้กังวลใจกับความคิดเห็นของเรานะ เราแค่สงสารเสี่ยเท่านั้น...ถึงแม้บางครั้งเรื่องที่เสี่ยทำจะทำให้ไม่น่าสงสารก็เถอะ)
ความคิดเห็นอันนี้คือใช่เลยค่ะ อยากให้หนูโซดาเข้าใจเสี่ยอะ :katai1:
-
เสี่ยเมาแล้วแบ๊วหรอ.......
:mew1: :mew1:
-
ยกที่ ๑๑
Trying to tell you "no" but my body keeps on telling you "yes".
Trying to tell you to stop, but your lipstick got me so out of breath.
I'd be waking up in the morning, probably hating myself.
And I'd be waking up, feeling satisfied but guilty as hell.
(พยายามจะบอกเขาว่าพอ
...แต่ร่างกายของผมกลับเรียกร้องหาเขา
พยายามจะบอกให้เขาหยุด
...แต่ริมฝีปากของเขาทำให้ผมหายใจหอบแทบคลั่ง
พรุ่งนี้ผมคงจะตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ...รู้สึกผิดสุดหัวใจ
แล้วผมก็คงจะลุกขึ้นมาจากเตียง
...รู้สึกดีฉิบหายแต่เกลียดตัวเองเป็นบ้า)
(One more night – Maroon5 : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน หาญศักดิ์ในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
“หือ...?”
หาญศักดิ์ที่ยังเมาๆ งงๆ กับสิ่งที่โซดาพูด รู้แต่ตอนนี้เด็กหนุ่มก้มหน้าลงมาจนแทบติดกับหน้าเขา ดวงตาคมซึ้งนั่นทอประกายชวนหวามไหว รู้ตัวอีกที ความรู้สึกของริมฝีปากอุ่นร้อนก็จู่โจมเข้ามาที่ปากเย็นซีดเพราะความเย็นของน้ำ ริมฝีปากหยักแตะแผ่วๆ ลงที่ริมฝีปากเย็นชืด ก่อนจะกดจูบนุ่มนวลลงจนน่าใจหาย
“อื้อ...”
หาญศักดิ์ครางในลำคอประท้วงเอาอากาศ เสียงนั้นยิ่งกระตุ้นอารมณ์เด็กหนุ่มได้อย่างดีเยี่ยม จูบที่อ่อนละมุนราวสายไหมสวรรค์ ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นจูบที่ร้อนแรงดุจอาหารรสจัดจนหายใจหายคอไม่ทัน
“โซ...โซดา”
หาญศักดิ์ตาปรือครางออกมาเมื่อเด็กหนุ่มถอนจูบออกแล้วถอดเสื้อยืดสีดำของตัวเองวางกองไว้ข้างๆ ตามด้วยวางปืนไว้บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าไกลมือ ร่างสูงเดินกลับมาเอื้อมมือไปปิดจุกอ่าง แล้วเปิดน้ำอุ่นให้ไหลลงจากก๊อกข้างล่าง มันค่อยๆ เติมเต็มอ่างน้ำทีละนิด หาญศักดิ์รู้สึกได้ถึงสายน้ำที่ห้อมล้อมกายช้าๆ
“เฮ้ย...”
โซดาที่เปลือยท่อนบนก้าวขาเข้าไปในอ่างจากุซชี่ทรงกลมทำเอาคนที่ยังเมางง แล้วเด็กหนุ่มก็มานั่งอยู่ในอ่างเดียวกับเขา สายน้ำอุ่นยังคงเติมเต็มอ่างน้ำเรื่อยๆ ขณะนี้มันเพิ่งเติมได้ครึ่งอ่าง... โซดาเอื้อมมือไปปิดก๊อกน้ำแล้วค่อยๆ กระเถิบเข้าไปใกล้ร่างเสี่ยหนุ่ม ก่อนจะเคลื่อนร่างไปอยู่ข้างๆ ...ใบหน้าหล่อเหลายิ้มละมุน เขาดึงร่างที่เล็กกว่าให้เข้ามาซบตัวเอง
“โห...” หาญศักดิ์ตาปรือ “ตัวมึงอุ๊นอุ่น...อุ่นจัง...”
คนเมาโผหาความอบอุ่นอย่างง่ายดายทันที หาญศักดิ์เกยร่างซบกับหุ่นล่ำๆ น่ากินนั่น แขนแกร่งข้างหนึ่งโอบกอดร่างเสี่ยหนุ่มไว้ โซดายกมือที่เปียกชื้นอีกข้างลูบเรือนผมสีดำสนิท แล้วก้มลงไปกระซิบชิดใบหู
“โอ๋ๆ...ทำตัวดีๆ นะครับพี่...”
“มาลูบหัวกู...ไอ้เด็กเมื่อวานซืน~” หาญศักดิ์โวยวาย เสียงยังอ้อแอ้ เขาเงยหน้าขึ้นจ้องโซดาตาใสแป๋ว “นี่เพื่อนเล่นเหรอยางไง”
“เอ้า...ไม่ใช่เพื่อนเล่น แล้วเป็นใครล่ะครับ” โซดาแกล้งกวนกลับ หาญศักดิ์ยู่หน้าอย่างขัดใจ
“นี่ไม่ใช่เพื่อนเล่น... นี่เมียมึง”
“...”
“เมียอ่ะเมีย... ดูแลเมียดีๆ หน่อย รู้เปล่า”
โซดายิ้ม ตาเป็นประกายราวหมู่ดาวในคืนที่ท้องฟ้ามิดมิด “เขาบอกกันว่าคนเมาไม่โกหกนะครับพี่...”
“อื้ม...งืม...”
คนที่ตอนนี้ยอมรับว่าเป็นเมียหน้าตาเฉยทั้งที่เคยปฏิเสธแทบตายกดใบหน้าตัวเองแนบกับแผงอกหนา โซดายิ้มจนดวงตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว เขาตัดสินใจพลิกร่างหนีออกไปประจันหน้าหาญศักดิ์ เสี่ยหนุ่มงุนงงเมื่อความอบอุ่นที่ชื่นชอบหายไปเสียเฉย โซดายังคงยิ้มอยู่ เขาดันร่างสันทัดให้ชิดกับขอบอ่าง ก่อนจะเลิกเสื้อยืดของเสี่ยหนุ่มขึ้น แล้วก้มลงไปฟัดท้องอีกฝ่ายจนเกิดเสียงเหมือนเล่นกับเด็กๆ
“คิกๆๆๆ ฮ่าๆๆ โซดา...ฮ่าๆๆๆ”
หาญศักดิ์หัวเราะเพราะรู้สึกจั๊กกะจี้ เขาส่ายร่างหนีปากและจมูกซนๆ ของเด็กหนุ่ม ยิ่งตอนนี้โซดามีไรหนวดขึ้นหน่อยๆ มันก็ยิ่งชวนให้ทั้งจั๊กกะจี้และวูบวาบ
“โซดา...มึง...ฮ่าๆๆ ...อื้ออ”
เสียงหัวเราะกลายเป็นเสียงครางเครือเมื่อปากที่ซุกซนแปรเปลี่ยนมาขบจูบบริเวณท้องน้อย เสี่ยหนุ่มเอื้อมมือไปบีบขอบอ่างเมื่อถูกร่นกางเกงใต้น้ำช้าๆ เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา ก่อนจะพูดด้วยเสียงแหบพร่า
“โกนไรขนที่ยาวขึ้นมาจนถึงช่วงท้องบ้างก็ดีนะครับพี่...”
“...ทำไม...” ทำไมกูต้องโกนด้วย สาวๆ ออกจะชอบ...
“มันเซ็กซี่เกินไป...”
“อื้ออ...”
หาญศักดิ์บิดกายเร่าเมื่อถูกหยอกล้อเล่นกับร่างกายที่อ่อนปวกเปียกเพราะพิษแอลกอฮอล์ สายน้ำอุ่นยิ่งพาให้อารมณ์หวามไหวเกิดได้ง่าย รู้ตัวอีกทีเขาก็ถูกโซดาถอดเสื้อผ้าออกทุกชิ้นจนเปลือยเปล่า... รวมถึงร่างของใครอีกคนก็ล่อนจ้อนเช่นกัน อวัยวะขนาดยักษ์ของโซดาเป็นภาพขยายใหญ่เท่าตัวเมื่อถูกการสะท้อนของแสงอยู่ใต้น้ำ
หาญศักดิ์โผเข้ากอดร่างกายที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยมัดกล้าม โซดายกสะโพกของอีกฝ่ายจากในน้ำให้ขึ้นมาเกยหน้าขาตัวเอง ทั้งคู่จูบแลกลิ้นกันอย่างลึกซึ้ง ร่างสูงรัวลิ้นสวาปามใบหูซ้ายของเจ้าพ่อเงินกู้จนเกิดเสียงดูดเลีย อีกฝ่ายขนลุกเกรียวขึ้นเป็นเกล็ด ก่อนปากร้อนของเด็กหนุ่มจะค่อยๆ เลื่อนขบไปตามติ่งหู ไล่มาจนถึงลาดไหล่และซอกคอที่ยังอุดมไปด้วยรอยรักที่เขาสร้างไว้เมื่อกลางวัน
“พี่...ผมจะเอาเข้าไปแล้วนะครับ...”
“อือ...อื้อ!”
ใบหน้าหวานเกลือกลงกับไหล่แกร่งเมื่ออาวุธแข็งขืนสอดเข้ามาในกายของเขาช้าๆ จนน้ำในอ่างกระเพื่อมเป็นระลอก... เขาจิกเล็บลงกับแผ่นหลังของเด็กหนุ่ม นิ่วหน้ากลั้นลมหายใจกับความเจ็บสะท้านที่ไม่เคยชินสักที...
ในที่สุดท่อนกายนั้นก็ถูกกลืนกินเข้าไปจนเกือบสุดลำ โซดาพิงหลังเข้ากับขอบอ่างเมื่อสอดใส่เสร็จ เขายิ้มในหน้า ทำกันท่านี้...มันก็ต้องแปลว่าพี่หานต้องออนท็อปอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนเสี่ยหนุ่มจะยังไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
“พี่...ช่วยผมหน่อย...”
โซดาส่งสายตาและเสียงออดอ้อน เอื้อมมือไปจับเอวของคนบนร่าง
“ฮะ...ช่วย...ช่วยยังไง...”
หาญศักดิ์ยังงงๆ จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่ค่อยเข้าใจว่าต้องทำอะไรต่อไป ในห้วงความคิดที่ลึกมากรู้สึกว่าเขาเคยอยู่ในตำแหน่งของโซดาโดยที่มีผู้หญิงขยับอยู่บนร่าง
รึว่า...
...มันหมายความว่าเขาต้องเป็นผู้หญิงของโซดาอย่างนั้นหรือ
ดวงตากวางฉายแววเข้าใจขึ้นมาเสียเฉย โซดายิ้มแล้วหลิ่วตาให้
“เข้าใจแล้วเหรอครับ งั้นก็เอาเลยครับพี่...” เสียงแหบพร่ากระตุ้น เต็มไปด้วยแรงอารมณ์เต็มที่
“โซดา...กู...กูกลัวร่วง”
“โธ่ คนดีของผม...” โซดาหัวเราะในลำคอ ตอนนี้ผู้ใหญ่บนตัวของเขาเหมือนกลับไปเป็นเด็กเล็ก เด็กหนุ่มดวงตาเป็นประกายวิบวับเต็มไปด้วยความสุข เขาเอื้อมสองมือขึ้นไปประคองใบหน้าหวาน “ถ้าพี่ร่วง...เดี๋ยวผมดูแลเอง”
“...”
“...ไว้ใจให้ผัวคนนี้ดูแลนะครับ...”
หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก ความอบอุ่นจากสองมือนั่นทำให้เขาเคลิ้มตามอย่างง่ายดาย ดวงตากวางยังปรือปรอยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เสี่ยหนุ่มทำท่าเหมือนครุ่นคิด
“อืม...โอ...เค”
หาญศักดิ์ค่อยๆ เคลื่อนกายขย่มเอ็นอุ่นร้อนที่คาผงาดอยู่ในช่องทางรัก พยายามหาองศาที่ถูกใจที่สุดแล้วควบคุมเกมกามด้วยตัวเอง โซดากัดฟันกับความเสียวที่ได้รับ ช่องทางอุ่นนุ่มตอดรัดท่อนเนื้อของเขาแล้วคลายออกเป็นจังหวะทำเอาหัวสมองชาหนึบ หาญศักดิ์หมุนสะโพกตัวเองพยายามหาจุดที่เสียวแปล๊บมากที่สุด ทั้งรูดไถลท่อนเนื้อและกระเด้ามัน
ดูดบ๊วบ...แล้วคลายหูรูดออก... ก่อนจะลองยกสะโพกขึ้นหาทีท่าที่ถูกใจแล้วทิ้งตัวรูดท่อนเนื้อใหม่เหมือนรูด เสา... แล้วควบขย่มๆ... เมื่อยังไม่โดนก็ต้องเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ...ท่วงท่าพวกนั้นทำเอาเด็กหนุ่มที่มองอยู่ใจแทบขาด
พรวดด...!
“เฮ้ย...”
หาญศักดิ์ตาโตเมื่อโซดาเลือดกำเดาพุ่งกระฉูดออกมาจากโพรงจมูกอย่างไม่คาดฝัน โซดาหอบหายใจฮืดฮาด ทรวงอกล่ำสะท้อนขึ้นลงหนักหน่วง เขาเอามือข้างหนึ่งที่กำขอบอ่างละออกมาปาดเช็ดเลือดข้างล่างจมูกตัวเอง เสียงหอบหายใจดังก้อง หาญศักดิ์ยังคงตกตะลึง
“ไม่เป็นไรครับพี่...” เสียงแหบพร่านั่นฟังดูเหมือนชายฉกรรจ์ที่กำลังหื่นเต็มที่แล้วจะฉุดคร่าหญิงสาวไม่มีผิด “ต่อเลย...”
“มึง...เป็นอะไรไหมนั่น”
“ไม่เป็นไรครับ...” แต่แค่เขาหื่นขึ้นอย่างมากกับสิ่งที่เห็นจนควบคุมร่างกายไม่ได้ เสียงแหบๆ เร่งเร้า “ต่อครับ...ต่อ...ได้โปรด...”
เมียเขาโคตรเอ็กซ์เลย...
“อ้อ...อือ”
หาญศักดิ์ตอบรับแบบมึนๆ เมาๆ แล้วหลับตาหาจุดที่ใช่ที่สุดต่อ โซดาบีบขอบอ่างจากุซซี่แน่น ทุกท่วงท่าที่บีบรัดทำเอาเด็กหนุ่มเสียวแปล๊บ
“โอย...โอย...ซี้ด”
เด็กหนุ่มครางเมื่อถูกบีบรัดท่อนเนื้อแน่นจนเหมือนมันจะขาด เขาเกร็งหน้าท้องจนซิกส์แพ็คขึ้นเป็นลอน พี่หานยังไม่เจอปุ่มกระสันอีกหรือ... เขาจะไม่ไหวอยู่แล้ว
“ซี้ด...อา...พี่ครับ...พี่...”
“อ๊ะ...! เจอแล้ว...อ๊า...!”
“ซี้ด...โอย... แตกแล้ว!...ซี้ด...แตกแล้ว!!...อ๊าาาา!!”
พอหาญศักดิ์ครางปุ๊บก็ราวกับน้ำมันราดบนกองไฟที่ลุกโชนจนมันมอดไหม้ โซดายิ่งหื่นขึ้นเกินพิกัดจนปลดปล่อยออกมาทันที หาญศักดิ์เพิ่งเจอจุดที่ทำให้เสียวที่สุดแต่ก็ไม่ทันได้ทำอะไรเมื่ออีกฝ่ายถึงสวรรค์ไปเสียก่อน เด็กหนุ่มถอนหายใจพรู ทิ้งตัวที่เกร็งตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าลงกับพนักอ่างดังตึง
“เฮ้ย...มึงอ่ะ...เสร็จแล้วเหรอ”
หาญศักดิ์มึนงง เขากำลังเสียวๆ อยู่ดีๆ สิ่งที่ควรแข็งจนแตะปุ่มกลับฉีดพ่นน้ำขุ่นขาวใส่แล้วอ่อนตัวคาช่องทางไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้เขาอารมณ์ค้างอยู่คนเดียว
“ก็พี่หาน...พี่” โซดายังปากสั่น คราบน้ำขาวขุ่นที่เจ้าตัวเพิ่งร้องว่าแตกแล้วเลอะเปรอะหน้าขากับร่องฉ่ำเยิ้มของอีกฝ่าย “พี่เซ็กซี่ขนาดนั้น ผมไม่ไหวหรอกครับ”
“มึงอ่ะ...อย่าเพิ่งเสร็จดิ ไอ้คนเห็นแก่ตัว”
“โอ๋ๆ...ขอโทษครับเมีย” โซดาที่ยิ้มเผล่ดึงมือหาญศักดิ์ที่กำลังหงุดหงิดมาจูบ “มันเสร็จไปแล้วนี่ครับพี่...”
ก็มันเสร็จไปแล้ว... จะทำอะไรได้...
“ซ.โซดา...ไอ้พยัคฆ์คนเหี้ย”
“ผมขอโทษ...”
“อื้อ... มานี่เลยมึง”
หาญศักดิ์ฉุดผัวเด็กให้ขึ้นมาจากพนักอ่างก่อนจะบดจูบอีกฝ่ายที่ไม่ทันตั้งตัว เสี่ยหนุ่มลากลิ้นรอบโพรงปากของอีกฝ่าย ใช้นิ้วชี้เกี่ยวริมฝีปากล่างของโซดาลงแล้วแลบลิ้นเลียตามไรฟัน ใช่ว่าโซดาจะเก่งอยู่ฝ่ายเดียว ชีวิตหาญศักดิ์เองผ่านผู้หญิงมาเป็นร้อยๆ... เขาดูดคลึงริมฝีปากล่างของเด็กหนุ่มจนอีกฝ่ายขาสั่น เอื้อมสองมือไปข่วนหน้าท้องที่เป็นลอนซิกส์แพคใต้น้ำ แล้วเลื่อนลงไปลูบตรงบริเวณท้องน้อยที่ขมวดเกร็งแน่น
“อูย...พี่ครับ...ซี้ด...ยอมแล้ว...ยอมแล้ว”
โซดาเสียงสั่นเมื่ออารมณ์ขึ้นมาอีกรอบ คราวนี้ทั้งคู่ต่างก็นัวกันโดยไม่มีใครยอมใครทั้งสิ้น อาวุธรักของเด็กหนุ่มคับพองขยายตัวขึ้นมาอีกหน ไม่ต้องเสียเวลาหาจุดกระสัน หาญศักดิ์ที่พบมันเรียบร้อยขย่มหน้าตักอีกฝ่ายลืมตายจนน้ำกระเซ็น
“อึก...อ๊า...อา...ซี้ด”
หัวสมองของเสี่ยหนุ่มว่างเปล่าขาวโพลน ยิ่งขย่มโดนจุดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกเบาหวิวเสียวสยิวมากเท่านั้น น้ำในอ่างกระฉอกออกไปเลอะพื้นกระเบื้องตามแรงสั่นสะเทือน เสียงครางดังขึ้นทุกครั้งเมื่อปลายแก่นกายคับพองบดอัดถูกจุดอย่างถึงใจ ขนาดที่ใหญ่กว่าช่องทางไม่เป็นปัญหาเลย
แก่นกายของเสี่ยหนุ่มตีขึ้นตีลงพั่บๆ ลงบนหน้าท้องที่อุดมไปด้วยมัดกล้าม เสียดสีสองทางทั้งจากหน้าหลังจนหาญศักดิ์แทบร่างระเบิด
ร่างเล็กกว่าเคลื่อนกายขึ้นลงหัวสั่นหัวคลอนราวเต้นระบำบนร่างเด็กหนุ่มทำเอาคนมองเสียวสุดขีด ช่องทางของหาญศักดิ์ดูดกินแก่นกายของเขาจนเหมือนมันจะหลุดออกไปได้ โซดาเองก็ร่างสั่นกับแรงขย่มสุดเสียว
“อ๊า...พี่...อา...สุดยอดเลย...”
พรืด...
โซดารีบเลื่อนมือไปประคองสะโพกมนเมื่อความลื่นของสายน้ำทำให้ร่างหาญศักดิ์ที่ขย่มอย่างเมามันเหมือนจะลื่นไถลลงไปได้ เขาส่งวิ้งค์กะพริบตาข้างเดียวให้คนบนร่าง
“ผมบอกแล้วใช่ไหมครับ...ว่าเดี๋ยวผมดูแลพี่เอง”
หาญศักดิ์ยิ้มกลับ หลิ่วตาให้คนด้านใต้บ้าง “ดีครับ...ดี...”
“ซี้ด...อา...” โซดาจำต้องหลับตาครางต่อเมื่อหาญศักดิ์เล่นขย่มหนักหน่วงไม่ทิ้งช่วงให้พัก ร่างที่เล็กกว่าเอนโผเข้ามาหาเขา ก่อนแลบลิ้นเลียข้างแก้มตอบ แล้วตามลงมาประกบปากดูดตรงสันกรามของโซดาจนเด็กหนุ่มขาสั่น มันเป็นจุดที่ถูกจู่โจมแล้วเสียวสะท้านอย่างไม่คาดคิด โซดารู้สึกเหมือนกระดูกตรงสันกรามหลอมละลายทีละน้อย เขาได้แต่ตัวอ่อนครางเอ๋งเป็นสุนัข ยามที่หาญศักดิ์ร้อนรักก็ไม่เป็นรองใคร... และเซ็กส์ที่ผ่านๆ มา หาญศักดิ์ก็ไม่เคยทำแบบนี้กับเขาเลย
“อื้อ...อื้อ...พี่...แฮ่ก...”
“เสียวสิมึง...” คนที่ยังไม่สร่างเมายังไม่วายปากดีต่อ ปลายจมูกของทั้งคู่ชิดกัน
“เสียวสิครับพี่...” โซดาถูปลายจมูกตัวเองเข้ากับปลายจมูกนั่น แล้วหัวเราะในลำคอ “เห็นทีผมต้องมอมพี่บ่อยๆ”
เสี่ยหนุ่มเลื่อนปากไปขบสร้างรอยจ้ำแดงบนคออีกฝ่ายบ้าง ไม่รู้จะแก้แค้นอะไรก็แก้แค้นด้วยวิธีนี้แหละ โซดาต้องคอยเอียงคอหลบกับสัมผัสหนักหน่วงของปากที่ชำนาญนั่น นี่กระมัง..สาเหตุที่เขาชอบผู้ชายเหมือนกัน
มันดีกว่าจริงๆ นะ...
เสียงขย่มหน้าขายังดังปั่บๆๆ ไปทั่วห้องน้ำ หาญศักดิ์เลื่อนไปลิ้มชิมรสติ่งไตสีน้ำตาลของเด็กหนุ่ม ไม่เคยฟัดหน้าอกแบนๆ แต่พอได้ลองแล้วมันก็กล้อมแกล้มกันไปได้ ยิ่งอีกฝ่ายบิดตัวพยายามหนีจากสัมผัส เจ้าพ่อเงินกู้ก็ยิ่งได้ใจ
“อื้อ!!”
หาญศักดิ์ร้องประท้วงเมื่อถูกดันร่างออกมา โซดาก้มลงโถมฟัดแผ่นอกของเขาบ้างอย่างหื่นกระหาย หาญศักดิ์ตัวเอนไปด้านหลัง โซดายังคงสวนแก่นกายขึ้นปั่บๆๆ
“อ๊า...อื้อ...อูย...จะเสร็จแล้ว...โซดา อ๊า... อ๊า...!”
สองมือของเสี่ยหนุ่มจิกลงบนกลุ่มผมดำสนิทของผัวเด็ก เขาเกร็งไปทั้งร่าง
“อ๊า...อ๊า..มึง...เสร็จแล้ว...เสร็จแล้ว!...อ๊าาา!”
“ซี้ดด...อาาา”
ทั้งคู่ทิ้งตัวพังพาบอย่างหมดแรงลงกับพนักอ่างจากุซชี่ ต่างก็หอบหายใจกันราวกับวิ่งพันกิโลเมตร หาญศักดิ์คอพับคออ่อน
“อื้อ...โซดา...”
“แฮ่ก...ครับพี่...”
หาญศักดิ์ที่หลับตาครางออกคำสั่ง “ดูแลกูด้วย...”
แล้วเสี่ยหนุ่มก็สลบไปเพราะทั้งเมาและเหนื่อย โซดายิ้มอีกครั้ง ดวงตาคู่คมสุกใสราวกับดาวประกายพฤกษ์ในคืนที่มิดสนิท เขาเขยิบตัวขึ้นจูบขมับชื้นเหงื่อของอีกฝ่าย
“ไม่ต้องห่วงนะครับพี่...”
มือหนาไล้แผ่วเบาลงบนกรอบหน้าหวาน
“...เดี๋ยวผัวคนนี้จะดูแลเมียรักเอง”
------------------------------------
50% METAL TERMINAL
เซ็กส์นี้เลือดกำเดาพุ่ง โถ เสี่ยเซ็กซี่ใช่ไหมล่ะพ่อโซดาาาาา วี้ดวิ้วววว
รอติดตามตอนต่อไปกันนะคะ :mew1: :mew1: :mew1: :hao7:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
:haun4: เสี่ยตื่นเช้าขึ้นมาจะเป็นไง
-
เท่าที่อ่านมา โซดาก็ดูจะเข้าใจนี่ ว่าเสี่ยหาญรู้สึกยังไงที่ต้องมาเป็นเมีย
แล้วทำไมยังคิดแต่จะเอาอยู่ได้ หรือว่าจริง ๆ แล้วโซดาไม่ได้ต้องการให้เสี่ยหาญมาเป็นคนรัก
แค่เล่น ๆ ด้วย ไม่ให้ตัวเองต้องเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำสินะ
เซ็กส์ไม่ใช่รักนะ มีเซ็กส์ด้วยได้ ไม่มีแรงขัดขืน ไม่ได้หมายความว่ารักหรอกนะ
อ่านตอนแรก ๆ ก็ตลกเสี่ยอยู่หรอกค่ะ หลัง ๆ มาชักไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีการของโซดาสักเท่าไหร่
ทั้งใช้ความรุนแรงลงไม้ลงมือ (ถือว่าตัวเองแข็งแรงกว่า ต่อสู้เก่งกว่าสินะ) ทั้งบังคับให้มีเซ็กส์ด้วย (ถึงแม้เวลาที่ถูกทำเสี่ยจะอ่อนระทวยก็เถอะ) แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าใจเสี่ยยังไม่ยอม ทั้งยังรู้สึกอัดอั้น ไม่สามารถระบายความทุกข์ใจ สิ่งที่มันสุมอยู่ในใจเรื่องนี้ให้ใครฟังได้ ถึงต้องหาทางออกด้วยการทำตัวอย่างนั้น
ถ้าเราเป็นเสี่ย คงจะยกหนี้ให้แถมเงินให้ไปตั้งตัว แล้วบอกว่าไม่ต้องมาเจอกันอีก... (คิดว่าถ้าเสี่ยทำแบบนั้น โซดาก็คงยังเกาะติดไม่ไปไหนอยู่ดี ก็ไม่รู้ว่าทำไปทำไม หรือว่าอยากจะได้เครื่องมือระบายอารมณ์อยากแบบดิ้นได้...ตื่นเต้นดี จะว่าโซดาชอบหรือรักเสี่ย เราก็ยังไม่เห็นว่าเจ้าตัวจะทำอะไร นอกจากเอาแต่แกล้ง กับบังคับให้เขามาทำหน้าที่เมีย)
หากว่าต้องอยู่ด้วย ต้องยอมจำนนยอมเป็นฝ่ายรับหรือมีอะไรด้วย เพราะสู้ไม่ไหว (ไม่ใช่เพราะรัก) มันน่าเศร้าและน่าสงสารนะ
ไม่ได้จะทำร้ายน้ำใจคนเขียนนะคะ
แค่อยากระบายความอัดอั้นตันใจที่เกิดไปกับเสี่ยหาญ เวลาอ่านนิยายแล้วเจอเรื่องที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้เปรียบอีกฝ่ายมาก ๆ และเป็นอย่างนั้นตลอดเวลา เรามักจะรู้สึกแบบนี้อ่ะค่ะ กับคนที่เรารัก ไม่จำเป็นต้องชนะหรือควบคุมได้ตลอดเวลา ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกว่าเป็นความรัก (แต่โซดากับเสี่ยยังไม่รักกันนี่นะ คงใช้ข้อนี้ไม่ได้)
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ (อย่าได้กังวลใจกับความคิดเห็นของเรานะ เราแค่สงสารเสี่ยเท่านั้น...ถึงแม้บางครั้งเรื่องที่เสี่ยทำจะทำให้ไม่น่าสงสารก็เถอะ)
ตามที่อ่านกันตั้งแต่แรกเลยค่า คืออกกแนวแก้แค้นด้วยอ่ะค่ะ เพราะว่าเสี่ยชอบกร่างใส่สันติ (พ่อโซดา) แล้วโซดาก็เลยแค้นเคืองเก็บกดมาตลอด พอมีโอกาสได้ย่ำยีเจ้าหนี้เลยเอาใหญ่ แล้วก็อย่างที่เห็น เสี่ยหานก็น่ารัก(?)สำหรับโซดาด้วยแหละ ออกแนวเลยแกล้งแล้วแกล้งอีกอะไรงี้ค่ะ ยังไงขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค้า อยากให้ติดตามต่อไปเรื่อยๆ เลยค่ะ :mew1:
-
เราจำคุณได้เจ๊เจคมันเคยเป็นฮุนฮานมาก่อนสนุกมากเรื่องนี่คิคิ เจอชื่อเรื่องก้ว่าเฮยๆ อะไรเนี้ยยยย พอเข้ามาอ่อเจ๊เจคนี้เอง
-
:::METAL TERMINAL:::
“ลื้อปล่อยให้มันอุ้มอั๊วขึ้นมาได้ยังไงวะ!”
ป้ากกก!
เสี่ยหนุ่มที่โมโหสุดขีดปาปากการาคาแพงบนโต๊ะทำงานตัวเองเหินลอยข้ามศีรษะเฉินที่เอี้ยวตัวหลบทันไปเพียงนิดเดียว
“ก็...ก็...ก็เสี่ยเมามากเลยนี่ครับ”
“ลื้อก็ควรจะเป็นคนดูแลอั๊วไม่ใช่เรอะ!”
หาญศักดิ์ยังคงเอ็ดตะโรต่อ
...พัง.... พังสิ้นแล้วชีวิตกู!
ชีวิตเสี่ยใหญ่ที่ดำเนินมาเป็นศตวรรษ บัดนี้ย่อยยับเพราะไอ้เด็กผีเปรตไม่เหลือหลอ
เมื่อเช้าเขาตื่นขึ้นมาในห้อง โดยมีโซดายืนหล่อทรงพลังในชุดนักเรียนชุดเดิมกับเมื่อวานอยู่ไม่ห่าง ดวงตาคมจ้องมองมาที่เขา บนโต๊ะไม่ไกลกันมีสำรับอาหารเช้าแบบอเมริกาเบรกฟาสต์สองชุดที่เฉินคงให้รูมเซอร์วิสนำมาเสิร์ฟเตรียมไว้ให้
‘พี่...เป็นยังไงบ้างครับ’
หาญศักดิ์นิ้วหน้าเมื่อต้องเสือกตัวขึ้นจากฟูก เขารู้สึกปวดหัวแล้วก็มวนท้องไปหมด ไม่ได้ดื่มหนักมานานแค่ไหนแล้วนะ...
ส่วนความเจ็บตรงช่องทางหลัง...เป็นอะไรที่เริ่มเข้าใจได้
ฮวบ~
แค่ก้าวขาลงจากเตียงร่างทั้งร่างของเขาซวนเซอย่างน่าสมเพช โซดารีบปราดเข้ามาประคองเสี่ยหนุ่ม
‘เอ้า ดีๆ หน่อยครับพี่ เมื่อคืน...’ โซดาส่งสายตาวิบวับให้ รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลา ‘พี่ทำผมใจแทบขาด...’
...กูทำอะไร...?
หาญศักดิ์ขมวดคิ้ว สีหน้างงงวยเต็มสูบ คำถามนั้นคือสิ่งเดียวที่ปรากฎอยู่ในหัวสมองอันว่างเปล่ายามเช้าตรู่นี้
โซดายังคงยิ้ม เขาประคองร่างเจ้าพ่อเงินกู้ขึ้น ‘แปรงฟันครับ แล้วมากินข้าวกัน เดี๋ยวผมจะไปเรียนแล้ว ต้องกลับคฤหาสน์ไปเอากระเป๋าอีก’
‘ฮะ? เออ...’
หาญศักดิ์ยังงงๆ แต่ก็เดินไปยังห้องน้ำ เสี่ยหนุ่มหยิบแปรงสีฟันขึ้นมาแปรง แล้วมองจ้องเข้าไปในกระจก ว่าแต่ไอ้เด็กเวรนี่มันจะมาเท้าคางบนเคาน์เตอร์อ่างแล้วยืนมองเขาแปรงฟันทำแมวอะไรเนี่ย?
‘อึงไออินอ่อนไอ (มึงไปกินก่อนไป)’
‘ไม่เอาหรอกครับ...ผมอยากกินกับพี่’ ...ทำเสียงหวานอีกอีสัด เป็นอะไรมากป่ะ?
‘เออ อามไออึง (เออ ตามใจมึง)’
‘ไม่สิ...’
โซดาส่งสายตาชวนคันหัวใจให้หาญศักดิ์ผ่านกระจกขนาดใหญ่ของห้องน้ำที่อยู่ตรงหน้า ทำเอาคนที่กำลังแปรงฟันรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาดื้อๆ ...ก่อนเสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยวาจาเจ้าชู้
‘ผมอยากกินพี่...’
‘แค่ก!! ไออี๋อ่า! (ไอ้ผีห่า!)’
‘จริงๆ นะครับ...’
โซดายิ้มแต้แล้วเข้ามาหอมแก้มเขาเฉย วันนี้มันกินยาไม่เขย่าขวดมาหรืออะไรวะเนี่ย หาญศักดิ์บ้วนปากล้างหน้าด้วยพลังเทอร์โบแล้วล้างตรงแก้มที่ถูกหอมซ้ำๆ
กูสยองเว้ย
พอตอนนั่งกินข้าวโซดาก็เอาแต่ส่งสายตากรุ้มกริ่มให้เขาอยู่ได้จนหาญศักดิ์ต้องเบี่ยงหน้าหลบสายตานั่น มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ อย่างไรชอบกลบอกไม่ถูก... เอาเป็นว่าเขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอ้ผัวเด็กอภินิหารในวันนี้
‘พี่...’
‘...ไรมึง’
‘พี่จำเรื่องเมื่อวานได้บ้างไหมครับ’
หาญศักดิ์ที่เพิ่งกัดขนมปังปิ้งไปขมวดคิ้ว
‘ก็ถูกมึงเอาปืนจ่อหัวในม่านรูดไง แหม กูคงลืมไม่ลงหรอก เหตุการณ์สะท้านฟ้าสะเทือนดินแบบนั้น ตื่นเช้ามาก็ทวงถามกันอีก’
โซดาส่ายหน้า ‘ไม่ใช่สิครับ ผมหมายถึง...เรื่องเมื่อคืน’
‘เมื่อคืนเรอะ?’
หาญศักดิ์ทวน กัดขนมปังปิ้งอีกคำแล้วเคี้ยวกร้วมๆ พลางครุ่นคิด ...เขามาตรวจงานที่บาร์ข้างล่างโรงแรม แล้วก็ดื่มเข้าไปมากมายเพราะช้ำใจที่ต้องตกเป็นรองโซดาตลอดเวลา จากนั้น เขาก็ขึ้นไปร้องเพลงที่มีภาษาหยาบคายบนเวที
ทำนองนี้ล่ะมั้ง...
เอ่อ เดี๋ยวนะ
‘ฉิบหายแล้ว!” เสี่ยหนุ่มร้องอย่างตกอกตกใจ 'ไอ้เสี่ยชาน...! เฉินต้องไปรายงานเสี่ยชาน แล้วไอ้เพื่อนนั่นต้องมาฆ่ากูแน่!’
หาญศักดิ์พูดรัวเร็วจนเศษขนมปังกระเด็นออกมาจากปาก ในหัวคิดภาพชาญชัยที่บุกเข้ามาเตะต่อยเขาราวกระสอบทราย จากนั้นก็ด่าอีกยกใหญ่
‘อือฮึ...’
‘ว่าแต่ใครเป็นคนจัดการกูวะ?’ หาญศักดิ์พึมพำกับตัวเอง เขารู้ดีว่าตัวเองเป็นคนที่เมาแล้วชอบทำเรื่องบ้าๆ บอๆ ปกติเสี่ยชานจะเป็นคนทำให้เขาสงบ แต่ในเมื่อเสี่ยชานไม่อยู่ก็น่าจะเป็นเฉิน
แต่...ก็ไม่มีภาพเฉินอยู่ในความทรงจำของเขาเลย
โซดายกน้ำส้มขึ้นดื่ม วางแก้วลงแล้วยักคิ้วให้หาญศักดิ์ที่มองมาอย่างสงสัย ‘คิดดีๆ สิครับพี่’
‘อืม...?’
“โอ๋ๆ...ทำตัวดีๆ นะครับพี่...”
“มาลูบหัวกู...ไอ้เด็กเมื่อวานซืน~”
“เอ้า...ไม่ใช่เพื่อนเล่น แล้วเป็นใครล่ะครับ”
“นี่ไม่ใช่เพื่อนเล่น... นี่เมียมึง”
“...”
“เมียอ่ะเมีย... ดูแลเมียดีๆ หน่อย รู้เปล่าา”
“เฮ้ย...มึงอ่ะ...เสร็จแล้วเหรอ”
“ก็พี่หาน...พี่... พี่เซ็กซี่ขนาดนั้น ผมไม่ไหวหรอกครับ”
“มึงอ่ะ...อย่าเพิ่งเสร็จดิ ไอ้คนเห็นแก่ตัว”
“โอ๋ๆ...ขอโทษครับเมีย...มันเสร็จไปแล้วนี่ครับพี่...”
“ซ.โซดา...ไอ้พยัคฆ์คนเหี้ย”
“ผมขอโทษ...”
“อื้อ... มานี่เลยมึง”
‘เหี้ย!!’
หาญศักดิ์อ้าปากค้าง ใบหน้าขาวซีด ตาเบิกโพลงมองหน้าโซดาที่ยักคิ้วจึ้กๆ ให้เขาอยู่เหมือนเห็นผีกลางวันแสกๆ
‘จำได้แล้วเหรอครับ’ โซดายิ้มตาแทบปิดลอยหน้าลอยตาถาม แล้วเอามือขวาตบหน้าอกตัวเองตุ้บๆ เอ่ยเสียงกรุ้มกริ่ม
‘เมื่อคืน...ผมอกจะแตกตาย...’ เด็กหนุ่มทิ้งช่วงพูดใช้น้ำเสียงหวานเยิ้ม
‘กู...กู...กูไม่รู้เว้ย! กูจำไม่ได้! กูเมา!!’
หาญศักดิ์ที่นั่งไม่ติดที่ร้องลั่น ข้างในกายเหมือนมีไฟแผดเผาไปทั้งร่าง ทั้งอายทั้งโกรธตัวเองจนแสดงอาการไม่ถูก
ทำไปได้นะกูเมื่อคืน...ทำไปได้!!
อ๊ากกกกกกก
...มันไม่จริ๊งงง
มันคือฝันนนนนน...
กูอยากตาย!!
‘โธ่...อย่าพูดแบบนี้สิครับเมีย...’ โซดาชะเง้อตัวข้ามโต๊ะอาหารไปทำสีหน้าน่าสงสารในระยะประชิด แล้วยกมือของหาญศักดิ์ที่ค้างกลางอากาศให้มาจับหน้าอกซ้ายอุ่นๆ ของตัวเอง ‘...ผัวคนนี้ใจจะขาด...’
หาญศักดิ์สะดุ้งเฮือกเมื่ออีกฝ่ายส่งสายตาแพรวพราวให้ แล้วกดมือใหญ่ๆ ของตัวเองทับมือของเขาที่เล็กกว่าแน่น เสี่ยหนุ่มหน้าแดงแปร๊ด เขาส่ายหน้าสั่นๆ แบบรับไม่ได้ ขนตามร่างกายลุกฮืออย่างสยดสยอง
‘อะ ไอ้ผีห่า! ไอ้เกย์ก้ามปู! เมื่อคืนกูเมาว้อย เมาจริงๆ!!’
‘ทำผมแล้วไม่รับผิดชอบเหรอครับ’ ดวงตาคมกริบกะพริบปริบๆ ทำหน้าตาน่าสงสารออดอ้อน ‘ดูสิครับ’ โซดาเอียงคอเผยให้เห็นรอยจ้ำแดงเพราะโดนดูดมากมายอย่างเรียกร้องความสนใจ จำนวนมันมากกว่าที่หาญศักดิ์มีเสียอีก เสี่ยหนุ่มอ้าปากหวอ ‘...พี่สร้างรอยไว้เป็นหลักฐานเต็มเลย อยากอวดว่าเป็นเจ้าเข้าเจ้าของผมก็ไม่บอก...’
อ๊าาากกกกกกก โอ๊ยยยยยย
‘ก็กูเมาอ่ะ!! กูเมาาา!!!’
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ YYOYY
หยุดทำเสียงเจ้าชู้แบบนี้ใส่กูได้ไหม! กลับมาเตะกูเหอะกูขอร้อง!!
จุ๊บ!
โซดาก้มลงไปหอมศีรษะคนที่อายุมากกว่าทำเอาหาญศักดิ์เหวอ
‘เดี๋ยวคืนนี้จะรีบกลับมาหานะครับ’
‘...’
‘เมีย...’
จุ๊บ (หอมแก้มซ้าย)
‘...รัก’
จุ๊บ (หอมแก้มขวา)
ทันที่จบประโยคโซดาก็ทิ้งมือของหาญศักดิ์ที่ไร้เรี่ยวแรงลงข้างตัวเจ้าของ แล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้เสี่ยหนุ่มได้แต่นั่งหมดแรงอยู่ที่เก้าอี้ไม้ตัวเดิม
“ลื้อ...ลื้อทำให้อั๊วต้องมีมลทิน! ลื้อทำให้เมื่อวานเป็นวันที่เฮงซวยที่สุดในชีวิตอั๊ว!!”
เขาออนท็อปให้ไอ้ผีห่านั่น... เต็มอกเต็มใจให้มันกอดจูบสอดใส่
โอ๊ยยย.... นี่มันข้ามขั้นชีวิตกูมากไปแล้วนะโว้ย ข้ามขั้นมากไปแล้ว!
แฟนตาซีเหลือเกิน!
หาญศักดิ์คาดโทษเฉินเป็นชุด ไม่ได้ดูเลยว่าเพราะพฤติกรรมของตัวเองต่างหากที่ทำให้เรื่องร้ายถลำลึกไปเลวร้ายได้ถึงเพียงนี้
“ทุกคนเห็นกันหมดใช่ไหมว่ามันอุ้มอั๊วขึ้นมา!”
หาญศักดิ์ถามเสียงกร้าว ในใจแอบหวังให้คนไม่เยอะนักโดยเฉพาะพวกลูกน้อง หากแต่เฉินก็ดับฝันของเขาด้วยวาจาที่ชัดเจน
“ใช่ครับเสี่ย”
“โอ๊ยย เพราะลื้อคนเดียว!!” หาญศักดิ์ชี้หน้าด่าเฉินต่อ อยากจะลงดิ้นชักๆๆๆ บนพื้นเหมือนตอนเป็นเด็กน้อยยิ่งนัก “ทำไมลื้อทำแบบนี้ฮะเฉิน ทำไมไม่ขัดขวางมัน! ตอนนี้ทุกคนเข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว!”
“...เอ่อ เสี่ยจำได้ไหมครับ ที่เสี่ยให้ผมไปสืบข้อมูลของคุณโซดา”
“เออ! จำได้ซีวะ!” แต่มันจะมีประโยชน์อะไรตอนนี้เล่า! ตอนนี้เขาถูกมันลงดาบจนข้ามขั้นแล้วเว้ย
เฉินสูดลมหายใจอย่างเตรียมพร้อม แล้วล้วงปึกกระดาษออกมาจากเสื้อสูท
“ชื่อจริง ศาสดา อายุ ณ ปัจจุบัน 17 ปี ส่วนสูง 186 เซนติเมตร น้ำหนัก 78.1 กิโลกรัม เชี่ยวชาญศิลปะป้องกันตัวทุกชนิด เน้นหนักมวยไทยมาตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้ดำรงตำแหน่งเป็นประธานชมรมคลับมวยไทยไฟต์ของโรงเรียนมัธยมศึกษาเหมศักดิ์ เป็นนักมวยอาชีพ เริ่มชกมวยอาชีพตั้งแต่อายุ 14 ปัจจุบันชกอยู่รุ่นไลท์เฮฟวี่เวท
“ชื่อบนสังเวียนคือ ซออออ โซดา พยัคฆ์เมืองหลวง – ไอ้ปืนโตเพชรฆาต” เฉินอ่านข้อมูลอย่างมีจังหวะจะโคน ทำเสียงขึ้นลงเร้าใจ “ถนัดการใช้หมัดทั้งสองข้าง หมัดหนักจนหนังสือพิมพ์และสื่อหลายสำนักถึงกับให้คำล่ำลือว่า ...ขวาตาย ซ้ายสลบ...” คนอ่านทำท่าหลบหลีกหมัดประกอบการอ่านจนหาญศักดิ์เมามันไปด้วย ชักไม่แน่ใจว่ามันไปสืบข้อมูลหรือไปเขียนคอลัมน์ข่าวกีฬาอวยไส้แตกให้สำนักข่าวไหนกันแน่ “ลีลาชกดุเดือดซาดิสม์ถึงขนาดเคยทำคู่ต่อสู้สองคนเข้า ICU ทันทีหลังหมดเวลา ยังไม่เคยมีใครตาย...แค่เกือบ... หากแต่อาวุธหมัด ไม่ใช่อาวุธที่เด็ดที่สุดของซอออ โซดา”
เฉินทำเสียงขึ้นลงดึงอารมณ์อีกรอบทำเอาหาญศักดิ์ที่กำลังกลั้นหายใจฟังต้องลุกขึ้นลงจากเก้าอี้เหมือนเล่นเวฟในสนามกีฬาตาม
อู้วว้าว!
“ศอกกลับที่ใช้ออกพร้อมกับเสียงเป่าปาก วี้ด... วี้ด...” คนอ่านเป่าลมเลียนแบบอย่างใส่อารมณ์เต็มเหนี่ยว “...นั้นต่างหากที่เป็นอาวุธร้ายประจำตัวพยัคฆ์หนุ่ม ทุกหมู่เหล่าต่างการันตีว่ามันเฉียบขาดสวยงามเหนือคำบรรยายจริงๆ! นอกเหนือไปจากแม่ไม้มวยไทย ซ.โซดายังสนใจกีฬายิงปืน และเข้าร่วมการแข่งขันระดับเขตรุ่นจูเนียร์จนชนะได้เหรียญทอง...”
ฮวบ...
หาญศักดิ์ทิ้งตัวลงอย่างหมดเรี่ยวแรงนั่งแปะบนเก้าอี้หลังจากที่ฟังเฉินร่ายข้อมูล
โอ้ – พระ - เจ้าาาาาาา!!!!!!!!!!!
นี่กูไปเลือกคนแบบนี้มาเป็นเมียขัดดอกเหรอเนี่ย!!
พลาด... พลาดเหี้ยๆ!
หาญศักดิ์กุมขมับ สุดท้ายก็ต้องโทษตัวเองนั่นแหละที่ทำอะไรไม่คิด เฉินมองไปที่เสี่ยหนุ่ม ใครมันจะกล้าไปขวางละวะ... เกิดโดนฮุกหมัดขวาเขาก็ตาย... โดนฮุกหมัดซ้ายเขาก็สลบ ไม่มีอะไรดีเลย
“...แล้วซ.โซดายังเป็นเด็กเรียนดีได้เกรด 4.00 แทบทุกวิชา มิหนำซ้ำยังเป็นนักเรียนทุนเรียนฟรีของโรงเรียนอีกด้วย ...เอ่อ... ผมลืมแจ้งเสี่ย” เฉินลดปึกกระดาษลง น้ำเสียงกลายเป็นเสียงปกติ “ตอนนี้คุณโซดาเป็นแชมป์ของเวทีมวยราชดำเนินรุ่นไลท์เฮฟวี่เวท น้ำหนักไม่เกิน 175 ปอนด์อยู่ครับ”
“อะไรนะ!!? OoO!!”
“เอ่อ ครับ... เป็นมาสองสมัยแล้วด้วย แต่จากบทสัมภาษณ์ล่าสุด คุณโซดาอยากทุ่มเทให้การเรียน แล้วก็ไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วง เลยไม่ได้ขึ้นชกถี่รัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้ในปีนี้เหลือแค่ชกรักษาแชมป์เท่านั้น...”
หาญศักดิ์หน้ามืดจนล้มลงบนเก้าอี้
มันไม่ได้แค่เคยเรียนมวย แต่มันเป็นนักมวยอาชีพ!! แล้วมันก็เป็นแชมเปี้ยนด้วย!! สองสมัยอีกต่างหาก! มันไม่ได้โกหกว่ะ!
อยู่ดีไม่ว่าดีมีผัวเป็นนักมวย... กูหนอกู!
จริงๆ เป็นนักมวยดังขนาดนี้ก็น่าจะมีเงินเยอะแยะ แต่อย่างว่าแหละ... เอามาโปะหนี้ร้อยล้านยังไงก็ไม่พอหรอก เงินของพวกนักมวยก็คงต้องแบ่งให้สมาคมนั่นนู่นนี่ ค่ายมวย พี่เลี้ยง และพวกผู้จัดการอีก
“เสี่ยครับ...”
“...อะ...ไร...” หาญศักดิ์ยังสติไม่เข้าร่าง เฉินที่มีสีหน้าเคร่งขรึมยกมือขึ้นลูบริมฝีปากตัวเองท่าทางเหมือนเครียดจัด
...แต่ความจริงผู้จัดการหนุ่มกำลังกลั้นยิ้มสุดความสามารถ
“น้องเขาเป็นแฟนเสี่ยใช่ไหมครับ” นัยน์ตาทั้งสองของเฉินเต้นระริก
“...”
“...เป็นแฟนแบบ... เอ่อ แบบเสี่ยเหมือนเป็นฝ่ายหญิงน่ะครับ” คราวนี้มันยิ่งเบิ่งโตด้วยความอยากเผือกเต็มที่
“ลื้อ...ออกไป!!” หาญศักดิ์ที่หน้าแดงจัดหาเสียงของตัวเองแทบไม่พบ เสี่ยหนุ่มชี้นิ้วไปที่ประตู
กูเห็นนะว่ามึงกำลังพยายามกลั้นยิ้มอยู่!
“เสี่ยครับ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว...ให้ผมเป็นอีกคนที่เก็บความลับของเสี่ยก็แล้วกันนะครับ ผมสืบจนรู้ทุกซอกทุกมุมว่าคุณโซดามีลักษณะนิสัยยังไงบ้าง รวมไปถึง...รสนิยมทางเพศ”
หาญศักดิ์หน้าขึ้นสีแดงเถือกเพราะความอับอายอันล้นเหลือ ทั้งสถานะทุเรศทุรังที่คาราคาซังและอะไรอีกหลายแหล่ ใบหน้าอมทุกข์มองหน้าเฉินที่จ้องเขาตาแป๋วแหววอย่างใสซื่อ
“เสี่ยก็รู้นี่ครับ...ว่าผมไว้ใจได้”
คนพูดพยายามโน้มน้าวต่อ หื่นกระหายที่จะรับรู้ข้อมูลเต็มที่ หาญศักดิ์หลับตาระบายลมหายใจอย่างขมขื่น เฉินตัวเกร็งลุ้นคำตอบตัวโก่ง ในที่สุด หาญศักดิ์ก็ข่มเสียงบูดๆ เบี้ยวๆ ออกมาตามซอกฟัน
“...เออ”
“แปลว่า...?”
เฉินตาโต กลั้นหายใจทีละน้อย... รู้สึกลุ้นยิ่งกว่าตอนลุ้นตู้สลอตในกาสิโนว่าจะได้แจ็กพอตไหม...
“เออ! ใช่! พอใจรึยัง! ไปไหนก็ไป!! ออกไป!!”
หาญศักดิ์คำรามอย่างโกรธเกรี้ยวไล่ตะเพิดเฉินออกไปจากห้อง ผู้จัดการหนุ่มรีบหลีกหนีแทบไม่ทัน เขาผลุบไปที่ประตูก่อนจะออกไปด้วยความไวแสง และเมื่อเจอลูกน้องสองคนของหาญศักดิ์กำลังยืนคุมเชิงอยู่หน้าห้อง เฉินก็รู้สึกคันปากยุบยิบขึ้นมาจนอดรนทนไม่ได้ เขาเม้มปาก กัดริมฝีปากล่าง ส่ายศีรษะอยู่พักใหญ่
ยุบหนอ...พองหนอ...ยุบหนอ...พองหนอ...
แต่สุดท้ายก็...
“เฮ้ยมึง... กูมีเรื่องเสี่ยจะเล่าว่ะ!”
----------------------------
100%
อ่าวเฉินไหงทำกับเสี่ยหานแบบนี้อะ แล้วเสี่ยหานจะทำอย่างไรเนี่ย55555
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
TBC
-
อ้าว เฉิน ทำไมถึงทำกับเสี่ยหานได้ :hao7:
-
เฉินทำไมเป็นแบบนี้
-
เอาแล้วไง เสี่ยยยยยยยยยยยย
ดับแน่ 5555555555555555555
-
ทำไมอ่านแล้วสงสารเสี่่ยจัง ไม่มีทางสู้เลย หนูโซดาต้องรักต้องหลงเสี่ยมากๆนะสงสารเสี่ย รีบมาต่อนะคะอ่านต่อเนื่องมันส์มาก
-
:mew1:
-
อ่าวเฉินนนน :hao7:
-
ฉนุกอ่ะะะะ
-
อย่างแรกเลยที่อยากบอก >>>อ้าว เฉินนนนน ทำไมทำแบบนี้ 5555555 เสี่ยสู้อุตส่าห์ไว้ใจ ไม่เกินหน้าประตูเลยยยยย 55555555555 สงสารเสี่ยอยู่ลึกๆ อยากให้เสี่ยยอมรับได้แล้วกลับมาผงาดเป็นราชินีไปเลย5555555
-
:pig4: :pig4:
-
ยกที่ ๑๒
You can start over, you can run free
You can find other fish in the sea
You can pretend it's meant to be
But you can't stay away from me
I can still hear you making that sound
Taking me down, rolling on the ground
You can pretend that it was me
But no...
[พี่จะเริ่มใหม่ก็ได้ หรือจะวิ่งหนีผมก็ลองดู
จะไปหาคนอื่น
แล้วทำเหมือนว่าคนคนนั้นเป็นคนที่ใช่ก็ตามใจพี่...
แต่พี่ก็รู้อยู่แก่ใจดี...พี่ไม่มีทางหนีพ้นเงื้อมมือผม
ผมได้ยินพี่ทำเสียงนั่น...เสียงที่เราร่วมรักกันอย่างร้อนแรงบนพื้น
พี่จะแสร้งทำว่าคนอื่นเป็นผมก็ได้
แต่ไม่มีใครจะเติมเต็มพี่ได้เหมือนผมแน่นอน...]
Baby, I'm preying on you tonight
Hunt you down eat you alive
Just like animals, animals, like animals-mals
Maybe you think that you can hide
I can smell your scent from miles
Just like animals, animals, like animals-male
[ค่ำคืนนี้พี่คือเหยื่อของผม
ผมจะไล่ล่าพี่ แล้วกลืนกินทั้งเป็นเข้าไปในอกเหมือนสัตว์ร้าย
...พี่อาจจะคิดว่าพี่ซ่อนเร้นได้
แต่ผมได้กลิ่นพี่...ถึงเราจะอยู่ห่างกันเป็นไมล์ก็ตาม...]
(Animals – Maroon5 : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
แปลกๆ... รู้สึกแปลกๆ...
หาญศักดิ์ครุ่นคิดขณะกำลังเดินตรวจงานในกาสิโนแทนเสี่ยชานที่ไปต่างจังหวัด พอเขาสบตาลูกน้องคนไหน ทุกคนก็ดูเหมือนจะกลั้นยิ้มหรือไม่ก็ก้มหน้าหลบกันไปหมด หาญศักดิ์นึกสงสัยถึงความผิดปกตินี้ยิ่งนัก
ขณะนี้ก็เป็นเพียงแค่เวลาบ่ายคล้อย ทุกคนไม่น่าจะง่วงนอนจนคอตกได้ บรรยากาศกาสิโนถึงตอนกลางวันจะไม่คึกคักเท่าตอนกลางคืน แต่มันก็ไม่ได้เงียบกริบเป็นวัดอันสงบจนทุกคนอยากเข้านิพพานแน่ๆ ทำไมบรรยากาศมันพิกลอย่างนี้วะ มันต้องมีซัมธิงรองชัวร์ๆ ครับท่านผู้โช้มมม
“ไอ้กาย ไปเรียกเฉินมาคุยกับอั๊วซิ”
“เอ่อ... ลูกพี่เฉินบอกว่า ขอลางานหนึ่งวัน ท้องเสียครับ”
ลูกน้องคนนั้นอ้อมแอ้มตอบอย่างที่ลูกพี่บอกไว้
“ท้องเสีย!?” หาญศักดิ์เลิกคิ้ว “เป็นไปได้ยังไง เมื่อเช้ามันก็ยังดีๆ อยู่นี่”
ลูกน้องคนเดิมยังก้มหน้านิ่ง สัญชาตญานบางอย่างในตัวหาญศักดิ์ทำงานอีกครั้ง
“ลื้อ... ลื้อไปรู้อะไรมาใช่ไหม”
“...”
คนที่ได้รับคำถามยิ่งก้มหน้าหนักกว่าเดิม หาญศักดิ์หายใจไม่ทั่วท้อง เขาเอื้อมมือไปตบกะโหลกลูกน้องดังผัวะ
“อั๊วถามก็ตอบซีวะ!”
“...”
ชายหนุ่มคนนั้นอึกอัก
“ไอ้เฉินมันบอกอะไรลื้อใช่ไหม!!”
“ปะ เปล่านะครับ พี่เฉินไม่ได้บอกผม เอ่อ แต่เขาบอกพี่เทียน (หนึ่งในชื่อลูกน้องที่เป็นบอดีการ์ด) แล้วข่าวลือมัน...ก็แพร่ไปทั่วน่ะครับเสี่ย”
“หา!!! OoO!!”
หาญศักดิ์หน้ามืดซวนเซ ลูกน้องคนนั้นรีบปราดเข้าไปประคองอย่างหวังดี เสี่ยหนุ่มแข้งขาสั่น เขาล้วงยาดมออกมาสูดฟืดฟาดโดยไม่สนใจรักษาภาพลักษณ์อีกต่อไป
“ลื้อ...ลื้อฟังอั๊วนะไอ้กาย” หาญศักดิ์ที่ค่อยๆ ตั้งสติได้พูดออกมา เขายันตัวออกมาจากลูกน้อง “สิ่งที่เฉินรู้มาน่ะมันผิด! กูชอบผู้หญิง! ไอ้เด็กนั่นเป็นแค่คนที่พ่อมันฝากมาให้กูเอามาช่วยงานเพื่อผัดผ่อนหนี้ แต่กูถูกชะตา เห็นเป็นเด็กตั้งใจเรียน พ่อติดหนี้เลยอยากส่งเสียให้เรียนต่อด้วย กูเลยให้มาอยู่กับกู แล้วตอนนี้กูก็ยังหาตำแหน่งให้มันลงไม่ได้ ฝากมึงไปกระจายข่าวต่อที”
“ตะ...แต่ บางเสียง ก็บอกกันว่า เป็นหนึ่งในเมียของเสี่ย ที่เคยไปอาละวาดที่รอยัล... ละ...แล้วกลายเป็นว่า ความจริงเป็นผัวเสี่ย... แต่ทั้งคู่เล่นละครปิดบังเพราะเสี่ยกลัวขายหน้า...” กายหลุบตาลงต่ำขณะละล่ำละลัก
“คะ คือ...” หาญศักดิ์หน้าชา ปากชะงักกึก คิดหาเหตุผลแถต่อไม่ออก แม่เจ้าโว้ย ข้อมูลเป๊ะมากกกก... เขารวบรวมสติอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบพูดรัวเร็ว “ตอนนั้นเด็กมันเมา! มันเลยแกล้งเล่นบ้าๆ บอๆ จะเข้ามาหาอั๊วในรอยัล แค่นั้นแหละ! อั๊วก็แค่เล่นๆ กับมันไปด้วย!”
“แต่...รูปคู่ที่ล่ำลือกันนั่น...”
“ก็แค่รูปตัดต่อ!!” หาญศักดิ์โพล่งทะลุปล้อง “อย่างที่บอกไง ว่า...ว่า....ว่าอั๊วกับโซดาสนิทกันมาก! มันเลยทำรูปแกล้งอั๊วเล่น ทุกเรื่องเป็นแค่การล้อเล่น! อั๊วขอย้ำเลยนะ ว่าอั๊วชอบผู้หญิง แล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรอย่างที่พวกลื้อคิดเลย”
ลูกน้องหนุ่มยังดูคลางแคลงใจ หาญศักดิ์รีบพูดต่อหน้าดำหน้าแดง
“ไอ้กาย ลื้อคิดว่าไอ้โซดาดูเหมือนกะเทยไหม?”
“เอ่อ ไม่ครับ...” ลูกน้องหนุ่มตอบจากที่เห็นเมื่อวาน
“นั่นแหละ แล้วมันจะเป็นเมียอั๊วได้ยังไง!!” หาญศักดิ์ตบมือดังฉาดรีบไล่เบี้ย
“...ก็จริงนะครับ ผมก็รับใช้เสี่ยมานาน ไม่คิดหรอกว่าเสี่ยจะเบี่ยงเบนแบบนั้น คุณโซดาก็เหมือนกัน ดูเป็นผู้ชายธรรมดาทั้งคู่” ลูกน้องหนุ่มผู้ไร้เล่ห์เหลี่ยมคล้อยตามโดยง่าย เพราะเจ้านายของเขาเป็นผู้ชายเต็มร้อยอยู่แล้ว ส่วนโซดาก็ไม่ได้ดูตุ้งติ้งอะไรเลย
“ใช่!!”
หาญศักดิ์ร้องดังลั่น ชายที่ชื่อกายพยักหน้าหมายมาด
“ผมจะช่วยเสี่ยกระจายข่าวที่ถูกต้องออกไปเองครับ พี่เฉินแกคงทำงานหนักจนเพ้อ”
“เออ! ถูก” เขาตบไหล่ลูกน้องปุๆ แล้วชี้นิ้วใส่หน้าอีกฝ่าย “ฟังนะ ถ้ามีการกระจายข่าวงี่เง่าที่ไม่เป็นความจริงนี้ออกไปอีก กูจะยิงทิ้งทุกคนให้หมด! ยิ่งถ้าข่าวแพล่มไปฝั่งลูกน้องเสี่ยชานล่ะก็... พวกมึงตายยกหมู่ ได้ยินไหม!?”
“ครับ!”
“ดีมาก...” ดวงตากวางวาวโรจน์ ก่อนชายหนุ่มจะกระชากเสียงออกมาอย่างโกรธแค้น “แล้วตอนนี้... ไอ้เฉินอยู่ที่ไหน!!!”
:::METAl TERMINAL:::
ผ่าง!!!
ประตูห้อง Deluxe ห้องหนึ่งของโรงแรมถูกทาบคีย์การ์ดผลักเปิดด้วยพละกำลังรุนแรงอย่างถือวิสาสะเพราะผู้เปิดอยู่ในขั้นโมโหโกรธาอย่างถึงที่สุด ไม่ต้องเกรงจงเกรงใจกันแล้วว่านี่ห้องพักใคร เฉินที่นอนเกาพุงคุยโทรศัพท์อยู่บนเตียงกับแฟนสะดุ้งโหยง
“เอ่อ เสี่ย... แฮะๆ” เขาดีดตัวพรวดขึ้นจากเตียงจนมือถือหล่นลงบนพื้น ยิ้มตลกๆ ก่อนจะถูมือเข้าหากันอย่างนอบน้อมทั้งๆ ที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวขึ้นขุยแบบอาแปะขายของชำหน้าปากซอยและกางเกงบ็อกซ์เซอร์ไร้รสนิยมเหี่ยวแสนเหี่ยวที่สบายตัว กางเกงยีนส์และเสื้อยืดมียี่ห้อราคาแพงระยับที่สวมใส่เมื่อเช้าถูกวางกองลวกๆ ไว้บนพื้น
หน็อย...ดูก็รู้ว่ามันจงใจโดดงานหลังก่อเรื่อง!
ไอ้ผีห่าตัวที่สอง!
“อูย แหม... ให้เกียรติมาหาผมถึงห้อง มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ลื้อไม่ต้องมาทำเป็นตีหน้าซื่อ!!!” หาญศักดิ์ตรงเข้าขยุ้มคอเสื้อเฉินทันที แต่มันก็วืดหลุดหลุดจากมือเพราะความเหี่ยวเก่า
สาด! จะเอาเรื่องมันเสื้อผ้ายังไม่เป็นใจ
ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย @#$%^&*
หาญศักดิ์โกรธจนหน้ามืด เขาดันร่างลูกจ้างหนุ่มติดกำแพงดังตึง
“ลื้อทำแบบนี้กับอั๊วได้ยังไงฮะ! ลื้อปล่อยข่าวสั่วๆ พรรค์นั้นออกไปได้ยังไง!!!”
เฉินที่ถูกดันจนชิดผนังเหงื่อแตกซิก ถึงเขาจะนักเลงใหญ่พอตัวแต่คงเทียบกับพวกเสี่ยๆ ไม่ได้ อีกอย่าง...กูเป็นลูกจ้างเขาอ่านะ เกิดทำอะไรผิดใจกันก็ตกงานดิ ซวยเปล่าๆ
“ผะ...ผมไม่ได้ปล่อยข่าวสั่วๆ นะครับ แฮ่ๆ เสี่ยก็ยืนยันแล้ว...ว่ามันเป็นความจริง”
หาญศักดิ์โกรธจนปากกระตุก “อ๋อ!! ลื้อก็เลยถือโอกาสปล่อยข่าวกรองสินะ!!”
“ผมรักเสี่ยมาก ผมไม่ได้ตั้งใจจะเมาท์เสี่ยหรือทำให้คนมองเสี่ยไม่ดีเลยนะครับ”
“อ๋อ เหรอ!? เชื่อตายล่ะ เพราะความขี้เสือกของลื้อทำให้ชีวิตอั๊วยิ่งย่ำแย่ ลื้อมันเหี้ย! ทำไมลื้อทำแบบนี้กับอั๊ววะ ฮะ! ทำไม!! ไอ้หน้าอูฐไดโนเสาร์!”
“โอย...เสี่ยหาน เห็นใจผมเถอะครับ” เฉินที่ก้มหน้าก้มตาถูมือเข้าหากัน “แหม ฮอตอิชชู่วแบบนั้น ผมคันคะเยอปากไปหมด อดไม่ได้จริงๆ โอ๊ย...นี่เล่าไปยังไม่ค่อยมีคนเชื่อผมเลยนะครับ ผมแค่ขอให้ผมได้พูดเถอะ มันอกจะแตกตาย”
“ลื้อ -- !!”
“ผมไม่ได้เล่าเยอะเลยนะครับ ผมยังคงปกปักรักษาเกียรติภูมิของเสี่ยเอาไว้อยู่” เฉินเอาสองมือขึ้นโบกด้านข้าง ตะโกนขัดเจ้านายกลางปล้องบอกเล่าถึงความดีความชอบของตัวเอง “แค่บอกว่าเสี่ยน่าจะถูกเอาตูดหลายรอบแล้ว...แต่อายไม่กล้าบอกลูกน้องคนไหน จึงปกปิดไว้ เรื่องลีลงลีลาของคุณโซดาผมไม่เคยลงรายละเอียดเลยนะครับ เรื่องลงลิ้นอะไรงี้ไม่ได้พูดเลย เพราะผมไม่รู้... แล้วผมก็บอกด้วยว่าเสี่ยน่าจะติดใจเลยยอม แต่ไม่ได้บอกว่าคุณโซดาเป็นมวยแล้วน่าจะบังคับเสี่ย...”
“หา!!!! ลื้อ...” หาญศักดิ์มือสั่น ตาโตเท่าไข่ห่าน เอามือหนึ่งยกทาบอก “ละ...ลื้อ... นี่ลื้อปกป้องอั๊วถึงขนาดนี้เลยรึ!!?”
“ใช่ครับ!”
“ไอ้เหี้ย!!! ตายซะเถอะ!!”
ฟึ่บ กริ๊ก!
ปืนพกของเจ้าพ่อเงินกู้ถูกงัดออกมาจ่อหน้าผากของคนคุมกาสิโนจนเฉินอ้าปากหวอ หาญศักดิ์ขึ้นนกปืนอย่างแม่นยำและโกรธจัด ...ไอ้ผีเปรต... คิดมาได้ยังไงว่าที่มึงเมาท์ออกไปคือรักษาศักดิ์ศรีกูแล้ว!!
ปลายกระบอกปืนเย็นเฉียบจ่อติดกับหัวโหนกๆ ของเฉิน ลูกกระสุนหมายจะทะลุทะลวงสมองโง่ๆ ที่ทำอะไรสิ้นคิดเสียเดี๋ยวนี้ หาญศักดิ์ออกแรงน้ำหนักกดปลายกระบอกปืนจนเฉินต้องย่อตัวตามมัน ในที่สุดก็กลายเป็นท่าคุกเข่าบนพื้น
“บอกลาโลกซะเถอะ ไอ้โหนกนรกแตก!” หาญศักดิ์คำรามลั่น
“เสี่ย! เสี่ยอย่าทำอะไรผมเลยนะครับ” เฉินยกมือขึ้นธุหัว ตัวสั่นงันงก “เห็นแก่พ่อแม่แก่ๆ ของผม และน้องมินที่ผมยังต้องส่งเรียนต่อจนจบด้วยเถอะ ตอนนี้ก็เพิ่งปีสาม โอย... ไม่มีผม น้องเขาอยู่ไม่ได้นะครับเสี่ย เสี่ยยังเคยชมเมียผมเลยว่าเอ็กซ์อึ๋มหน้าใสเด้งเหมือนนางเอกหนังโป๊ญี่ปุ่นน่าเลี้ยงดู” เฉินรีบพูดระรัวถึงน้องมิน หรือมินซอก แฟนสาวที่เขายังต้องส่งเรียนหนังสือ แถมเสี่ยยังเคยหาเศษหาเลยกับร่องกระดุมเสื้อนักศึกษาเมียกู... นัยว่าถ้าเฉินไม่เลี้ยง เดี๋ยวเสี่ยหานเลี้ยงเองครับ อุเหม่ คิดเหรอว่ากูจำความแค้นนั้นไม่ได้ เมียลูกน้องยังไม่เว้น
แต่ช่างมันก่อน...
“งั้นลื้อก็ไปบอกลาน้องมินตอนเป็นวิญญาณก็แล้วกัน!! เดี๋ยวอั๊วเลี้ยงเด็กมันต่อเอง!!” เสี่ยใหญ่กระโชกโฮกฮาก
“แต่เสี่ยมีผัวแล้วนะครับ” สีหน้าของเฉินใสซื่อ “เสี่ยจะมาเอาเมียผมไปเป็นเมียเสี่ยได้ยังไง...”
“ไอ้เหี้ยยยยย!!” หาญศักดิ์กรีดร้องยาวนานอย่างเจ็บแค้นเมื่อถูกตอกย้ำปมด้อย เสี่ยหนุ่มแววตาวาวโรจน์ “ลื้อต้องตาย!”
“เสี่ย!! เสี่ย!!”
เฉินรีบก้มลงจับเท้าของผู้เป็นเจ้านายก่อนอีกฝ่ายจะลั่นไก
“เสี่ยครับ ผมจงรักภักดีกับองค์กรและพรรคเรา เงินเดือนไม่กระเตื้อง ผมก็ไม่เคยบ่น...”
“นั่นเพราะอั๊วกับไอ้เสี่ยชานให้โบนัสลื้อเป็นแสนๆ บาททุกปลายปี!!”
“ผม...ผมดีกับเสี่ยมาตลอด ทำให้ทุกอย่างเป็นมือเป็นเท้า” เฉินเงยหน้าตาใสแป๋วขอความเห็นใจ “อย่าทำแบบนี้กับผมเลยนะครับเสี่ย เห็นแก่ความดีของผมเถิด... เสี่ยยกผมขึ้นเป็นผัวอีกคนยังได้เลย!”
หาญศักดิ์แผดเสียงร้องโหยหวนเหมือนหมูถูกน้ำร้อนลวก
“ไอ้ผีห่าาาา!!!”
ปัง!! ปัง!! ปัง!!!
เจ้าพ่อเงินกู้ละปืนออกจากหน้าผากไประรัวยิงใส่กำแพงด้านหลังเฉินจนกระสุนฝังกับผนังสามอัน ก่อนจะกลับมาชี้กระบอกปืนใส่เฉินอีกครั้ง
“กระสุนยังยิงออกดีอยู่! นัดต่อไปฝังในกบาลมึงแน่! ตายซะเหอะว่ะ!”
เสี่ยหนุ่มเหนี่ยวไกในมือ เตรียมปล่อยลูกกระสุนในชั่วพริบตา...
โครมมม!!!
“หยุด! หยุดก่อน! นี่มันอะไรกันครับพี่! เกินกว่าเหตุไปแล้ว!!”
ขวับ!
“ไอ้ผีห่า!! / คุณโซดา!!”
ทั้งคู่หันขวับแล้วร้องเรียกคนที่ถีบเปิดประตูเข้ามาใหม่ เด็กหนุ่มหอบฮัก เขาเพิ่งเลิกเรียนแล้วดิ่งกลับมาโรงแรมเมททอล เพราะรู้ว่าหาญศักดิ์จะยังอยู่ที่นี่ไปอีกสักพักเนื่องจากเสี่ยชานยังไม่กลับมา พอขึ้นไปชั้น 68 แล้วไม่พบใครเขาจึงรีบเปลี่ยนชุดไปรเวทลงไปตามหาหาญศักดิ์ยังกาสิโนที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง สี่ห้าโมงเย็นแบบนี้เขารู้ดีว่าส่วนบาร์ยังไม่เปิด และเมื่อไม่เจออีก เขาก็สอบถามคนอื่นจนได้ใจความว่าหาญศักดิ์มาหาเฉินที่ห้องของเจ้าตัว ประจวบเหมาะกับที่ได้ยินเสียงกระสุนดังสามนัดติดจนแขกโกลาหลกันออกมาเยี่ยมหน้าดูนอกห้อง เด็กหนุ่มจึงรีบเร่งฝีเท้าวิ่งมาแล้วถีบอัดประตูโครมใหญ่อย่างใจร้อน โชคดีที่คนเข้าไปก่อนหน้าปิดประตูไม่สนิทอยู่แล้ว เพราะต่อให้เป็นนักมวย...ก็เอาศอกหรือเท้าพังประตูห้องของโรงแรมห้าดาวไม่ได้หรอก...
“พี่! พี่! พี่ใจเย็นก่อนครับ! แขกโรงแรมพี่ตกใจกันหมดแล้ว!”
โซดาที่หน้าตื่นวิ่งเข้ามายื้อกระชากปืนไปมากับหาญศักดิ์ เฉินหน้าเสียยิ่งกว่าเดิม
อีห่า... คือแย่งกันอยู่บนหน้าผากกู ปลายกระบอกขูดไปขูดมาอย่างกับขูดหาเลขหวย ถ้าปืนลั่นกูจะทำยังไงวะเนี่ย
คนนึงก็เจ้านาย...คนนึงก็นักมวยอาชีพ...จะพูดก็เกรงใจง่ะ...
อา... เกิดเป็นเฉินต้องทำใจซีนะ T-T
“ถอยไปโซดา! มึงไม่รู้หรอกว่ามันทำอะไรกู อย่ามาเสือก!”
“เฮ้ย พูดไม่ฟังเลยเว้ย!”
เด็กหนุ่มคว้าปืนออกไปจากมือเสี่ยใหญ่จนได้ เขาปามันออกไปไกลบนพื้น
“มึงเข้ามาในนี้ทำอะไรฮะ!!” หาญศักดิ์เดือดปุด “กูจะจัดการไอ้เฉิน กูต้องเคลียร์กับมัน! มึงน่ะไปไหนก็ไป!! ไสหัวไปก่อน!!”
“ทำไมครับ?” โซดาไม่ยอมถอยและยังขึ้นเสียงกลับ “เพราะพี่เฉินปล่อยข่าวของผมกับพี่สินะ พี่ถึงได้โกรธจนหน้ามืดแบบนี้”
“มึง...!!” หาญศักดิ์ร้องอย่างตกใจ ไม่คิดว่าโซดาที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนจะรู้เรื่องรู้ราวไปกับเขาด้วย นั่นเท่ากับว่า...ข่าวมันแพร่สะพัดหนักมาก...
“กรอด... อย่าอยู่เลยไอ้หน้าโหนก!!”
“เฮ้ย! เฮ้ย!!”
เฉินร้องลั่นเมื่อหาญศักดิ์หันขวับพุ่งเป้ามาจัดการเขาที่กำลังแอบเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์กดโทรหาน้องมินแทน ทำเอามันกระดอนไปไกลอีกห้าวา
“ปล่อยกูนะ! ปล่อยกู!!”
หาญศักดิ์แหกปากเมื่อถูกโซดารั้งตัวเอาไว้ เขาอาละวาดเป็นช้างตกมัน พยายามดิ้นรนหนีไปจากอ้อมแขนนี่ เป้าหมายเดียวคือแบะหัวเฉินให้ขาดจากกันเป็นสองท่อน แต่ควาญช้างพละกำลังมหาศาลอย่างโซดาก็ทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยากจนน่าหงุดหงิดไปหมด หาญศักดิ์ทั้งดิ้นทั้งสะบัดจนไม่รู้จะทำยังไง
“ความจริงก็เป็นความจริงอยู่วันยันค่ำนะครับ! พี่จะไปโกรธพี่เฉินเขาไม่ได้หรอก ยังไงพี่ก็แก้ข่าวไปแล้วไม่ใช่หรือ!!”
“หุบปากเหอะวะ! มึงไม่เข้าใจหรอกว่ากูอาย!! ได้ยินไหมว่ากูอาย!!!”
“อ้อ... อายเรอะ!?”
พลั่ก!
“เชี่ยมึงทำอะไรของมึงเนี่ย!!!?”
เสี่ยหนุ่มแหกปากร้องเมื่อถูกผลักลงบนเตียงยับๆ ของเฉินหน้าตาเฉยแล้วยังถูกถลกผ้าห่มหนักๆ คลุมทับตัว ส่วนเจ้าของห้องที่อยู่ในสภาพอาแปะอ้าปากหวอ โซดาวิ่งพุ่งหลาวไปใส่ผู้จัดการหนุ่มทันใด ทำเอาเฉินรีบวิ่งหนีไม่คิดชีวิต แต่ก็ไม่ทันเมื่อถูกคว้าคอเสื้อเหี่ยวๆ จากด้านหลังไว้ได้ เด็กหนุ่มหิ้วร่างแปะขายของชำที่ร้องแรกแหกกระเชอขอชีวิตขึ้น ก่อนจะเปิดประตูระเบียงแล้วดันผลักเจ้าของห้องออกไปทันทีแบบไม่ไยดี
ควับ!! กริ๊ก!
“เฮ้ย! เฮ้ย! อะไรวะน้อง!?”
เด็กหนุ่มล็อกประตูระเบียงเสร็จสรรพทำเอาเฉินงงเป็นไก่ตาแตก จากที่เคยเรียกว่าคุณตอนนี้สรรพนามเปลี่ยนไปสิ้นเชิงเพราะมึนงงสุดขีด โซดาตะโกนผ่านประตูกระจกแก้ว มือหนาชักรูดสายบางอย่างไปด้วย
ฟึ่บๆๆๆ
“ไหนๆ พี่ก็รู้เรื่องแล้ว! อยู่ตรงนั้นไปก่อนแล้วกันนะครับ”
“หา? เฮ้ย ไรนะ!!?”
ในที่สุดผ้าม่านผืนโตที่ค่อยๆ เคลื่อนเข้าหากันก็ถูกชักรูดจนปิดสนิทต่อหน้าต่อตาเฉิน คนที่โวยวายหน้าดำคร่ำเครียดติดอยู่นอกระเบียงชะงักไปทันทีเหมือนถูกกดปุ่ม Pause เฉินหน้าเงิบ
...คือ...นั่นห้องกู...เขากำลังจะมีอะไรกันในห้องกูโดยดันกูออกมาให้ตากแดดเป็นหมูบาร์บีคิวอยู่ที่ระเบียงงี้เรอะ...?
เดี๋ยวนะ...เฮลโล้?
นั่นห้องกูนี่... ทำไมกูถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ...
ผู้จัดการกาสิโนยังคงยืนกินจุดอยู่ที่เดิม แดดยามห้าโมงเย็นประเทศไทยยังแผดเผาส่องตรงลงบนหัว ตามด้วยเสียงแมลงหวี่จำนวนมากที่บินวนหึ่งๆ อยู่ข้างศีรษะของเขา
อา... ชีวิตดีเหลือเกินเฉิน...
/ อย่าทำกู! อย่าทำกู! /
/ รำคาญโว้ย! จนป่านนี้ยังจะสะดิ้งเล่นตัว ยิ่งกว่าผู้หญิงอีกแม่ง! เอ๊ะ! อย่าขัดขืน! บอกให้อยู่เฉยๆ ไงครับพี่! /
/ ไม่เอา! ไม่เอา! ปล่อยกู!! /
เฉินที่ติดอยู่ตรงระเบียงวุ่นวายเป็นหนูติดจั่นพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจทรุดตัวนั่งลงบนพื้นกระเบื้องอย่างไร้หนทาง... คือห้องกูก็อยู่ชั้นที่ 30 กว่าๆ อ่านะ กระโดดลงไปก็มีแต่ตายกับตาย
นั่นปะไร...ม่านก็ปิดจนหมด จะแอบดูก็แอบดูไม่ได้อีก
นี่มันไม่ถูกต้อง! แปะ! (เสียงตบแมลงหวี่ตอมเสื้อเหี่ยว) เจ้าของห้องควรได้รับอภิสิทธิ์ให้ดูแบบริงไซด์ข้างเวทีดิ
ขัดใจกูมากอ่ะ! ขัดใจกูมาก!
เอ๊ยไม่ใช่... เป็นห่วงเสี่ยมากอ่ะ เป็นห่วงเสี่ยมาก!!
...เอาวะ ไหนๆ ไม่ได้เห็นภาพ เอาหูแนบซอกประตูฟังเสียงสตรีมสดก็ได้...
ย้ำนะครับ ผมไม่ใช่คนขี้เสือกอย่างที่เสี่ยหานกล่าวหา ไม่ใช่เลยจริงๆ...
:::METAL TERMINAL:::
“อย่าทำกู! อย่าทำกู!”
หาญศักดิ์ร้องโวยวายดิ้นหนีเป็นพัลวันเมื่อถูกขึ้นคร่อมทับแล้วจับตรึงกับเตียง แถมยังเป็นเตียงรกๆ ของไอ้เฉินอีก
กูไม่อยากเสี่ยตูดในที่สกปรกโลว์คลาสแบบนี้ โอ้วโน้ว!!
“โฮ้ย! รำคาญโว้ย!” เสียงโหดๆ ของโซดาคำรามดังลั่น ใบหน้าหล่อเหลาส่อแววหงุดหงิดสุดขีด “จนป่านนี้ยังจะสะดิ้งเล่นตัว ยิ่งกว่าผู้หญิงอีกแม่ง! เอ๊ะ อย่าขัดขืน! บอกให้อยู่เฉยๆ ไงครับพี่!”
โซดานิ่วหน้าอย่างรำคาญใจเมื่อหาญศักดิ์ยกมือขึ้นทุบตีแล้วพยายามผลักร่างเขาออก มันไม่ต่างอะไรกับยุงที่บินวนหมายกัดตอมให้เกิดความคันอันน่ารำคาญ เด็กหนุ่มกดล็อกร่างเสี่ยหนุ่มไว้กับเตียงอย่างแน่นหนา นี่มึงกินคนเป็นอาชีพหลักข่มขืนเป็นอาชีพเสริมใช่ไหมไอ้ซ.โซดา ทำไมแรงควายแบบนี้วะ โอ๊ยยยย ToT
“ไม่เอา! ไม่เอา! ปล่อยกู!!!”
หาญศักดิ์ร้องลั่นเมื่อถูกผัวอภินิหารก้มลงไซ้คออย่างดุเดือด มะม้า...อั๊วจะถูกกินตับอีกแล้ว... ช่วยอั๊วด้วย! แงงง
“โซดา...ปล่อย! ปล่อย!”
แต่เด็กหนุ่มไม่ยอมฟังเสียง เขากดทับร่างของตัวเองทับร่างที่เล็กกว่าอย่างง่ายดาย แล้วขย่มกายไปด้วยจนเตียงสั่น ยังไม่ถอดเสื้อผ้าแต่โซดาก็ทำให้มันร้อนแรงได้ เด็กหนุ่มทั้งโกรธทั้งหัวเสีย อายหรือ... อายที่มีเขาอยู่ด้วยใช่ไหม งั้นก็จงจมอยู่กับความอายนี้ต่อไปทั้งชีวิตก็แล้วกัน
“อย่าทำดีดดิ้นไปเลยครับพี่...” เด็กหนุ่มส่งสายตาแบบชายเจ้าชู้ “ผมรู้ว่าพี่ก็ต้องการผม... เหมือนที่ผมต้องการพี่นั่นแหละ...”
“ตรรกะเหี้ยอะไร! อื้อ...!!!”
หาญศักดิ์ร้องประท้วงในลำคอเมื่อถูกบดจูบอย่างรุนแรงจนเหมือนปากจะเลือดออก โซดาแย่งอากาศไปจนหมดจนเขาขาสั่น เสียงเฉินที่เคยร้องโวยวายอยู่ไกลๆ หายไปแล้ว วันนี้โซดารุนแรงกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า ตอนนี้หาญศักดิ์รู้สึกเหมือนหลุดมาอยู่อีกโลก โลกที่เขาเป็นนักโทษ...และโซดาก็เป็นผู้พิพากษาตัดสินชีวิต
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นกอบเอาอากาศเข้าร่าง ก่อนจะมองสบตาคนที่นอนตัวสั่นอยู่ใต้ร่างด้วยสายตาร้อนแรง เขาถอดเสื้อตัวเองออก ก่อนจะถลกเสื้อของอีกฝ่ายในเสี้ยววินาที หาญศักดิ์พยายามดิ้นหลบแต่ก็ไม่พ้น ในที่สุดก็ถูกถอดสิ่งปกปิดชิ้นล่างทั้งสองออกอย่างรวดเร็ว
“เป็นของผมเถอะพี่...” น้ำเสียงของโซดาแหบพร่า กอปรกับดวงตาที่ชวนให้ใจสั่นคู่นั้น ทุกอย่างสะกดให้หาญศักดิ์ยิ่งพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป “...อย่าหนีผมอีกเลย”
โซดาก้มลงดูดคลึงริมฝีปากนั่นอีกคราทันทีที่พูดจบ เขาประสานสองมือเข้ากับมือที่เล็กกว่าของเสี่ยหนุ่ม เคลื่อนกายอย่างเนิบนาบและอ่อนหวาน หาญศักดิ์ยังคงตัวแข็งทื่อ แม้ร่างกายเริ่มจะเคยชินกับสิ่งที่ได้รับ แต่หัวใจและหัวสมองยังร้องปฏิเสธเสียงดังทุกครั้ง
แบบนี้มันไม่ใช่...
มันไม่ใช่เลยเว้ย...!
“อย่าหนีผมเลยนะครับพี่...อย่าหนีผมเลย...”
โซดาปลดตะขอและซิปกางเกงรวมถึงร่นชั้นในลงอย่างเร่งรีบ หาญศักดิ์ที่นอนอยู่บนเตียงหลับตาปี๋เกร็งตัวแข็งจนเส้นเลือดจะขึ้น
มือหนาค่อยๆ อ้าขาของอีกฝ่ายออกกว้าง หาญศักดิ์จิกผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อถูกยกสะโพกขึ้นจากเตียง เขาหลับตาปี๋เบือนใบหน้าหนีไปด้านข้าง ช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดกำลังจะถาโถมเข้ามาอีกครั้ง และเขาก็หนีไม่พ้นจนได้แต่ต้องยอมทำใจแล้ว
โซดากระซิบเสียงพร่า
“เป็นของผมนะครับ...พี่หาน...”
ติ๊ด ผ่างง!
“ไอ้เฉิน วันนี้ลื้อท้องเสียเหรอ? ทำไมลางานว่ะ? เฮ้ย!! เฮ้ยย!! มึง!! มึง!! มึงทำอะไรเพื่อนกูวะ!!!”
“เสี่ยชาน!!!”
-----------------------------------
METAL TERMINAL 100%
เสี่ยชานนนมาแล้วววจะเกิดอะไรขึ้นโปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ อิอิ
TBC
-
โหด มันส์ ฮา และหื่นมากๆ เรื่องนี้ แอบสงสารเสี่ยหาน โดนจับกดตลอดดดด
ถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ แถมยังโดนลูกน้องประจานอีก
ยังไม่พอ เพื่อนก็มาเห็นตอนกำลังจะโดนเสียบ ไม่เหลือหน้าไปเจอใครแล้วมั๊ง
-
ลูกน้องเจ้าพ่อนี่ ปกติปากสว่างแบบนี้เหรอคะ ยิ่งเป็นลูกน้องที่เหมือนมือขวาแบบนี้ น่าจะเป็นคนที่เก็บความลับและไม่ขี้เสือกแบบนี้นะ
ยิ่งเอาเรื่องน่าอายของเจ้านายมาเปิดเผยแบบนี้ แม้เสี่ยหาญจะไม่ได้ฆ่า แต่ไม่น่าไว้ใจให้อยู่ข้างตัวหรือทำงานด้วยแล้วอ่ะ
-
โถถถถถเสี่ย เสี่ยโครตน่าสงสารอะ เริ่มไม่ชอบหนูโซดาละนะ!! :fire:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โหยยยย เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไ
สนุกมากกกกก ทั้งฮาทั้งหักมุม :hao7:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
สงสารนะแต่ขำมากกว่า 5555
-
ัสงสารเสี่ยหานเหลือเกินนนน
-
โอ้ย น่าสงสาร :laugh:
-
ยกที่ ๑๓
Why you gotta be so rude?
Don't you know I'm human too?
Why you gotta be so rude?
I'm gonna marry her anyway
[ ทำไมพี่ต้องหยาบคายกับผมด้วย
ไม่รู้เหรอว่าผมก็เป็นมนุษย์เหมือนกันนะครับ
ทำไมต้องหยาบคายกับผมด้วย
...ยังไงผมก็จะแต่งงานกับพี่อยู่แล้ว ]
Marry that girl
Marry her anyway
Marry that girl
Yeah, no matter what you say
Marry that girl
And we'll be a family
Why you gotta be so
Rude
[ แต่งงานกับพี่ ไม่ว่าพี่จะว่ายังไง
แต่งงานกับพี่แน่ๆ ใช่ ต่อให้พี่จะปฏิเสธผมก็เหอะ
ยังไงเราก็ต้องได้แต่งงานกัน แล้วเราก็จะเป็นครอบครัวใหญ่
เพราะอย่างนั้น มาหยาบคายกับผมทำไมครับพี่?... :) ]
(Rude – MAGIC! : แปลเพลงเป็นเวอร์ชันศาสดาในเรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
ร่างสูงใหญ่นิ่วหน้าอย่างหงุดหงิดเมื่อกลับมาต่างจังหวัดเหนื่อยๆ แล้วพบกับความโกลาหลของโรงแรมเมททอลสาขากลางกรุง ลูกน้องรีบวิ่งมารายงานเรื่องทั้งหมด จนเขารู้ว่ามีคนมากมายได้ยินเสียงปืนดังสามนัดมาจากชั้นที่สามสิบกว่าๆ แต่ยังสืบไม่ได้ความ ผู้จัดการมือฉมังอย่างเฉินก็ลาป่วย ส่วนไอ้เสี่ยหานก็ดันหายหัว บอกให้มาช่วยดูงานแม่งหนีไปกกสาวอยู่ในห้องอีกแหงๆ
แขกโรงแรมหลายคนถึงกับจะขอยกเลิกห้องพักแล้วไปนอนที่อื่น แต่เสี่ยชานก็จัดการดูแลความเรียบร้อยด้วยตัวเองจนทุกอย่างสงบลงไปได้ด้วยดี ไม่ว่าจะเป็นการแก้ตัวแก้ต่างว่าเป็นเสียงท่อแอร์หรืออะไรทั้งหลายแหล่เท่าที่จะขนมาบอกได้ โชคดีนักที่ทุกคนเชื่ออย่างง่ายดาย ว่าแต่ใครมันบังอาจมายิงปืนวะ? เสียงดังมาจากที่ไหนก็ยังไม่รู้แน่ชัดเพราะเขาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ ทั้งหุ้นส่วนและลูกจ้างคนสำคัญก็หายหัว
แต่ถ้ามีเรื่องใหญ่อย่างการยิงกันขึ้นมาจริงๆ เฉินก็ไม่น่าจะนิ่งนอนใจได้ขนาดนี้ แบบนี้มันผิดวิสัยคนขยันอย่างไอ้หมอนั่น ส่วนเสี่ยหานก็ไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย กลิ่นตุๆ พิกลบอกไม่ถูก
เสี่ยชานลูบลำคอที่เต็มไปด้วยรอยสักของตัวเอง ก่อนจะควานหามาสเตอร์คีย์การ์ดแล้วเดินท่อมๆ ไปโดยไม่ลังเล โรงแรมเมททอลนั้นทุกห้องเก็บเสียง แต่กับเสียงปืนก็คงยากหน่อยที่จะเก็บ
ไอ้หน้าโง่ตัวไหนบังอาจมายิงปืนวะ...
...ฆ่าแม่ง แล้วเอาศพไปลอยในแม่น้ำเจ้าพระยา
ชาญชัยคิดอย่างหงุดหงิด เขาเคาะประตูห้องเฉินอยู่สองทีเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ สุดท้ายจึงตัดสินใจทาบคีย์การ์ดแล้วชะโงกหน้ากับลำตัวส่วนบนเข้าไปอย่างถือวิสาสะ เสียงห้าวตะโกน
“ไอ้เฉิน วันนี้ลื้อท้องเสียเหรอ? ทำไมลางานวะ? ...เฮ้ย!! เฮ้ย!!”
ชาญชัยร้องลั่นเมื่อเห็นภาพอันไม่คาดฝัน หาญศักดิ์กำลังถูกจับอ้าขาออกแล้วยกสะโพกจนลอย ท่าทางเปิดเปลือยจนไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังจะถูกทำอะไร เขาไล่สายตาอย่างรวดเร็วด้วยความช็อกไปมองหน้าอีกฝ่าย นิ้วชี้ที่ประดับแหวนทับทิมวงโตชี้หน้าเด็กหนุ่มสั่นระริก
“มึง!! มึงทำอะไรเพื่อนกูวะ!!”
“เสี่ยชาน!!”
โครมมมมมมมมมมม!!!
เพราะตกใจสุดขีดเสี่ยชานจึงวิ่งโผเข้ากระโดดถีบโซดาเต็มกำลังจนเด็กหนุ่มร้องสบถกระเด็นลงไปบนพื้น หาญศักดิ์ช็อกอ้าปากค้าง แต่คงไม่มีใครช็อกเท่าเจ้าพ่อกาสิโนอีกแล้ว เพราะชาญชัยหน้าซีดยิ่งกว่าเห็นผี หาญศักดิ์รีบรวบรวมสติกลิ้งลงจากเตียงไปสวมกางเกงแบบลวกๆ
โซดาที่กระเด็นลงไปอย่างแรงถ่มน้ำลายลงบนพื้น เขามองหน้าเสี่ยร่างสูงด้วยสายตาอันตราย ส่วนชาญชัยมองหน้าโซดาแบบรังเกียจและหวาดกลัวมาก เขาใช้แขนยาวๆ กันเพื่อนรักให้มาอยู่หลังตัวเองเป็นเชิงปกป้อง
“อย่าเข้ามานะโว้ย กูมีพระ!! กูสักยันต์ห้าแถวด้วย!!”
“มันเป็นเกย์เว้ย ไม่ได้เป็นผี!!” หาญศักดิ์ตะโกนจากด้านหลังใส่เสี่ยชานที่พูดจาเพ้อคลั่ง “แล้วก็ เอ่อ มึงฟังกูอธิบายก่อน...”
“อธิบายห่าอะไรอีก!” ชาญชัยตะโกนเสียงห้าว ยังคงหน้าขาวเผือด “มึงกำลังจะถูกมันเอาตูดนะ!”
“...”
หาญศักดิ์น้ำท่วมปาก ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ แต่ไร้เสียง โซดายกมือขึ้นปาดจมูกแบบอารมณ์เสีย แล้วสาวเท้าเข้าหาคู่กรณีช้าๆ
“ไม่มีมารยาทเหรอครับเสี่ยชาน...” เด็กหนุ่มที่กลัดกระดุมกางเกงเสร็จพูดเสียงเย็นเยียบ “ไม่เห็นเหรอครับว่าคนเขากำลังจะทำอะไร...”
“อย่าเข้ามานะเว้ย!!”
ชาญชัยยกมือตั้งการ์ดเตรียมบู๊ ปกป้องเพื่อนรักอย่างหาญศักดิ์ไปด้วยโดยการกันให้อยู่ข้างหลัง เจ้าพ่อกาสิโนเหงื่อแตกพลั่กๆ จนน่าขัน โถ เพื่อนกู... แม่ง ไอ้นี่ต้องกลัวเกย์จนขึ้นสมองแน่ๆ ยิ่งเป็นเกย์น่ากลัวแบบนี้ มันคงยิ่งสติเตลิด
/ เสี่ยชาน! เสี่ยชานเหรอครับ! เสี่ยชานได้ยินผมไหม! / เฉินตะโกนมาจากนอกระเบียงเมื่อได้ยินเสียงเจ้านายอีกคนแล้วทุบกระจกปังๆ เรียกร้องให้คนมาช่วย เสี่ยชานคิ้วกระตุก
...ไอ้นี่คิดจะข่มขืนเพื่อนกูทำเมียไม่พอ ยังขังลูกน้องกูไว้นอกระเบียงอีก ไอ้เกย์นี่หยามคนพรรคพยัคฆ์มาก!
“เสี่ยถอยไปเถอะครับ” โซดาเอียงคอแล้วดัดมือ “มาทางไหนไปทางนั้น แล้วผมจะให้อภัย”
“มึงหุบปากเหอะว่ะ!” เสี่ยชานเลิกคิ้วอย่างโมโหปนตกใจเมื่อถูกพูดเชิงสบประมาท “เกย์อ้อนแอ้นอย่างมึงจะทำอะไรกูได้”
โซดาเริ่มยิ้มจนดวงตาปิด คราวนี้หาญศักดิ์เป็นฝ่ายเหงื่อแตกพลั่กแทน ไม่สนุกแล้วสิ...
“เสี่ยชาน...มึง...มึงใจเย็นก่อนนะ เดี๋ยวกูเคลียร์เองดีกว่า”
“เรื่องอะไรวะ!” เสี่ยชานคำรามเสียงดังก้อง “แล้วก็ปล่อยให้มึงเสียตูดเนี่ยนะ!! กูรับไม่ได้!!”
โอ๊ย แต่กูเสียไปแล้ว!!
หลายยกด้วย! มันไม่ทันแล้วเว้ย!
“ผมขอบอกครั้งสุดท้ายนะ!” โซดาตะโกนอย่างอารมณ์เสีย คนกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มเสือกพุ่งเข้ากระโดดถีบ แล้วยังไม่สำนึก คนแบบนี้มันน่าเอาเลือดหัวออก “ออกไป!! แล้วผมจะไว้ชีวิตเสี่ย”
เสี่ยชานหน้ากระตุก คราวนี้มันกลายเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีของเขาชัดๆ เรื่องอะไรเขาจะต้องมากลัวไอ้เกย์นี่ คนอย่างเขาไม่เคยกลัวใคร
“มึงคิดว่ามึงเป็นใครวะ!? ฮะ! มาตะโกนขู่กูปาวๆ ก็แค่ลูกชายไอ้แก่สันติที่ติดหนี้หัวฟู วันนี้มึงคิดจะมาทำลายศักดิ์ศรีเพื่อนกูเพื่อแก้แค้นเหรอ มันไม่ง่ายหรอกโว้ยไอ้ตุ๊ด!”
“เพื่อนกันปากดีเหมือนกันเลยนะครับเสี่ย” โซดายิ้มอันตราย เดินไปชักรูดผ้าม่านฟืดเดียวจนมันเปิดออกหมดเผยให้เห็นเฉินที่ยืนติดแปะกับกระจกยามค่ำจนถูกยุงตอมแทนแมลงหวี่ โซดาเดินสืบเท้าเข้ามาใกล้เสี่ยชานอีกหน่อย หาญศักดิ์ที่อยู่ข้างหลังเพื่อนหน้าเหย “คำก็เกย์ สองคำก็เกย์...” เด็กหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “เกย์แล้วทำไมครับ อยากเป็นเมียผมอีกคนก็พูดดีๆ ซี่...”
“ไอ้เหี้ย!! อย่าอยู่เลยมึง!”
ชาญชัยหมดความอดทนพุ่งทะยานเข้าใส่โซดาทันที เรื่องพละกำลังเขาไม่เคยเป็นรองใคร ไอ้เด็กผิดเพศนี่คิดจะมาหยามเจ้าพ่องั้นหรือ วอนโดนดีเสียแล้ว
หาญศักดิ์กลั้นใจเกร็งตัวดูสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ความจริงก็แอบลุ้นเหมือนกันแหละว่าโหดๆ อย่างเสี่ยชานมันจะเอาโซดาอยู่ไหม เพราะสองคนนี้ก็ไม่เคยปะแรงกันสักที เสี่ยชานเองก็มือเท้าหนักใช่เล่น ชื่อเสียงอิทธิฤทธิ์เรื่องความอหังการลือเลื่องไปทั่วทุกหย่อมหญ้า
เสี่ยหนุ่มพุ่งราวรถถังติดมิดไซล์เข้าใส่เด็กหนุ่มที่ยืนตั้งรับแบบไม่ยี่หระ ก่อนชาญชัยจะฮุกหมัดขวาข้างถนัดใส่กรามคนที่ยืนกวนตีนอยู่ทันที หาญศักดิ์กับเฉินอ้าปากค้าง สภาพเหมือนหมาแหงนมองเครื่องบิน
โซดาหลบวืดแบบง่ายดายเหมือนมันเป็นแค่ขนนกที่ปลิวมาตามลม เสี่ยชานหน้ากระตุกฮุกหมัดซ้ายสวน คราวนี้หมัดนั้นถูกโซดารับไว้ได้อย่างสวยงาม (ท่าปักษาแหวกรัง) ก่อนเด็กหนุ่มจะชกเสยขึ้นเข้าคางเสี่ยชานดังพลั่กจนเห็นชั้นผิวหนังสะเทือนเต็มตา
“เชี่ย!!!”
เฉินกับหาญศักดิ์ประสานเสียงดังลั่นเมื่อเสี่ยหนุ่มร่างสูงหงายเงิบไปด้านหลัง โซดาไม่รอช้า ตามมาใส่ท่าจระเข้ฟาดหางพลิกเหลี่ยมหมุนตัวคมฉับในคราวเดียวจนชาญชัยกองร่วงลงไปบนพื้น
“เหี้ย!!!” (เฉินและหาญศักดิ์เจ้าเก่า)
หาญศักดิ์หน้าเหวอเป็นปลาช็อกน้ำเย็น หันไปสบตากับเฉินที่ติดแปะอยู่บนบานกระจกใบ้กินไปครึ่งตัว หมัดและลูกเตะที่เสี่ยชานโดน แรงกว่าที่เขาเคยโดนเป็นหลายเท่า
อูย... สะเทือนแทน...
“ลุกขึ้นมาเว้ย!!”
ความหฤโหดยังไม่จบเมื่อเด็กหนุ่มไม่ได้นั่งคร่อมทับเพื่อซ้ำแบบพวกมวยวัด แต่กลับดึงกระชากเสี่ยชานหวือขึ้นมาจากพื้นแล้วแทงเข่าใส่ซ้ำๆ เป็นจังหวะจนเสี่ยชานอ้วกแทบพุ่ง
“อูย!” เฉินและหาญศักดิ์เบ้หน้าร้องกับภาพที่เห็น ตอนนี้เสี่ยชานผู้เกรียงไกรที่พวกเขาเคยรู้จัก กลายสภาพเป็นกระสอบทรายเละๆ ไปแล้ว
...กูจำท่านี้แม่นเลยครับพี่น้อง ท่ากลใช้เข่าโหนนี่นา...
เสี่ยชานที่บัดนี้ไม่เหลือเค้าสง่าราศี ถูกกระโดดถีบอัดใส่กำแพงโครมใหญ่อย่างจังตรงท้องจนหน้าเขียว ก่อนโซดาจะตามมาติดๆ แล้วออกหมัดรัวๆ ชนิดที่ถ้าชกบนเวทีต้องแต้มขึ้นแบบกรรมการนับไม่ทัน ร่างสูงโปร่งเริ่มหมุนตัวด้วยท่วงท่าสวยงาม ตั้งแขนแล้วหายใจเข้าเตรียมเป่าปากเสียงดังวี้ด...
“อูยย นั่นไง!!” เฉินตาโตตะโกนโหวกเหวกอย่างตื่นเต้นจากนอกระเบียงเสียงลอดเข้าห้อง “ท่าศอกกลับในตำนานของซ.โซดา!!”
แต่หาญศักดิ์ไม่มีเวลาตื่นตาตื่นใจรอดูอีกแล้ว ถ้าข้อศอกของโซดากระทบหนังหน้าชาญชัยเมื่อไหร่ เพื่อนเขาคงต้องไปหายมบาลแน่ๆ
“หยุด! หยุดก่อนโซดา!!”
ปังงง!! เพล้งงง!!
เสียงของหาญศักดิ์ทำเอาซ.โซดาที่วิญญาณไอ้ปืนโตเพชรฆาตเข้าสิงเสียหลัก เด็กหนุ่มทำศอกกลับที่เป็นอาวุธเด็ดของตัวเองพลาดเป้าไปชนโคมไฟคริสตัลแตกกระจุย เสี่ยชานสะดุ้งเฮือกเอามือกุมหัวใจตัวเองก่อนจะร่วงลงไปแปะกับพื้นแบบหมดสภาพ เจ้าพ่อร่างสูงฟกช้ำดำเขียวไปทั้งตัว
รอด...รอดแล้วกู
เกย์แม่งน่ากลัวจริงๆ ด้วย...
หาญศักดิ์เข้าไปกอดขาโซดาแล้วตะโกนเสียงดัง จะกอดข้างบนก็เกรงว่าไอ้ศอกกลับมหาประลัยนั่นมันจะมาศอกใส่หน้าเขาแทน
โซดาฮึดฮัดชี้นิ้วใส่หน้าเสี่ยชานที่นอนร่างกระตุก
“คุณรอดไปได้ก็เพราะพี่หาน จำไว้ด้วย!!”
โซดาแกะเศษแก้วที่ติดท่อนแขนตัวเองอย่างไม่ยี่หระแล้วดึงพวกมันลงบนพื้น ไม่สนใจเลือดที่ไหลซิบๆ เหมือนตัวเองเป็นมนุษย์เหล็ก หาญศักดิ์รีบละวงแขนออกจากขาของเด็กหนุ่มแล้ววิ่งไปปลดกลอนประตูระเบียงให้เฉินเข้ามา โซดาคว้าเสื้อยืดขึ้นมาสวมแบบลวกๆ แล้วก้าวออกไปจากห้องของเฉินแบบหัวเสียโดยไม่สนใคร
“เสี่ยชานครับ เสี่ยชาน!” เฉินพยายามตบหน้าเรียกสติเจ้านายที่สะลึมสะเลือ
“หือ...อือ...” อีกฝ่ายที่เพิ่งถูกซ้อมเหมือนน็อกไปแล้ว สภาพคล้ายพร้อมถูกหามเข้าโลงศพเต็มที
“เฉิน! ลื้อดูเสี่ยชานด้วย ถ้ามันเป็นอะไรมากก็ส่งโรงพยาบาล อย่าให้ใครรู้ล่ะเรื่องนี้ อั๊วขอร้อง โอเคไหม!”
“ครับๆ” เฉินมีสีหน้าเคร่งเครียด ส่วนหนึ่งที่มันบานปลายขนาดนี้ก็เพราะตัวเขาด้วยนั่นแหละ คงไม่กล้าปากสว่างอีกแล้วเรา
หาญศักดิ์สั่งเฉินแบบเร็วๆ เสร็จก็คว้าเสื้อแล้วรีบก้าวตามร่างโปร่งออกไปนอกห้อง แต่โซดาหายไปแล้ว เขาสวมเสื้อขณะเดินไปกดลิฟต์ขึ้นไปยังห้องตัวเอง เสี่ยหนุ่มทาบคีย์การ์ดเข้าไป แล้วก็พบเด็กตัวสูงนั่งหันหลังอยู่บนเตียงคนเดียว
“เฮ้ย... เป็นไงบ้างเรา”
หาญศักดิ์ที่ค่อยๆ หย่อนตัวนั่งบนเตียงส่งเสียงทักออกไปเบาๆ โซดาหันขวับมาทันทีก่อนจะล้มตัวลงนอนบนตักเขาหน้าตาเฉย
“เซ็ง...”
โซดาพูดแค่นั้นแล้วระบายลมหายใจ ฝังหน้าลงบนหน้าขาของเขาแล้วดมเฮือกใหญ่ ก่อนจะหงายหน้าขึ้นมาอีกครั้ง หาญศักดิ์ตัวแข็ง ไม่เคยมีผู้ชายด้วยกันคนไหนมานอนตักแบบนี้มาก่อน แต่เขาก็ไม่อยากจะปัดโซดาออกไปตอนนี้ ยามที่อีกฝ่ายกำลังเดือดจัดเพราะเพื่อนรักของเขา แม้ว่าจะไปโทษเสี่ยชานไม่ได้จริงๆ
“เออ... เอาน่า มึงก็อัดเสี่ยชานไปซะน่วมแล้วไง ป่านนี้เพื่อนกูคงกลัวมึงจนขึ้นสมองแล้วมั้ง เก่งนะมึงน่ะ ไอ้เสี่ยชานมันไม่เคยกลัวอะไรเลยนะเว้ย จับงูจงอางด้วยมือเปล่ามันยังกล้า”
“ก็เขาทำลายช่วงเวลาของผมกับพี่ ผมทนไม่ได้ หงุดหงิดมากด้วย ไม่เคยโกรธเท่านี้เลย”
“...”
ไม่พูดเปล่าแต่โซดาคว้ามือเขาไปจับด้วย หาญศักดิ์เม้มปากเพราะคาดไม่ถึงยิ่งกว่าเก่า
“เซ็งอ่ะพี่ เซ็งมาก... ผมไม่อยากทำแล้ว... เฮ้อ”
...นั่นก็ถือเป็นข่าวดีของกูนะ
สบายไปหนึ่งวัน...
“ผมถามจริง พี่อายมากเลยเหรอครับที่ต้องติดอยู่กับผม ผมทำให้พี่อับอายขายหน้ามากเลยใช่ไหม?” โซดาเปิดปากระบายออกมาจนหมดเปลือก มองสบตาเขาด้วยสายตาที่สั่นไหวเจือคำขอโทษ ทั้งหมดนั่นทำเอาหาญศักดิ์รู้สึกหวามไหวในอารมณ์ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ใจของเขากำลังสั่น...
สั่นเพราะอะไรไม่รู้...
“...เฮ้ย... มันก็ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเว้ย” เสี่ยหนุ่มยกมือข้างที่ว่างเกาแก้มแล้วเบือนหน้าไปด้านข้าง “คือ...แค่แบบ กูก็ไม่เคยมี เอ่อ แบบ...แบบนี้ แล้วก็เป็นผู้ชายน่ะ กูก็อายแหละถ้าใครจะมารู้ว่ากูเสียท่าให้มึง...”
โซดาห่อตัวเข้าหากันแล้วกัดริมฝีปาก แววตาสั่นไหว อาการพวกนั้นมันทำให้คนมองใจเสียขึ้นมาเฉยๆ หาญศักดิ์ตัดสินใจพูดต่อออกไปจนจบ
“แต่กูไม่ได้อายที่อยู่กับมึงนะ”
“...พี่”
โซดายิ้มบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ทำเอาหาญศักดิ์งง แต่พอเห็นแววตาเป็นประกายแบบนี้แล้วใจของเขาก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมามากกว่าเมื่อกี้อักโข
เขาก็ไม่ใช่พ่อพระที่เพียงแค่เห็นคนยิ้มแล้วจะรู้สึกดี...
แต่เขาไม่รู้จริงๆ ว่ามันเพราะอะไร...
โซดาจับมือเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม “ผมอยากช่วยพี่นะครับ งานอะไรก็ได้ครับโยนมาให้ผมเหอะ ผมจะไม่เป็นภาระกับพี่ ผมแกล้งเป็นเมียพี่ไม่ไหวแล้ววะ มันไม่ใช่ตัวผม... ตอนนี้พวกตัวบิ๊กๆ เขาก็รู้ความจริงกันหมดแล้วด้วย” โซดาหมายถึงเฉินกับเสี่ยชาน
“อืม กูก็คิดว่างั้นแหละ มันไม่เวิร์กหรอก มึงไม่ได้เป็นตุ๊ด มึงแมนมาก แต่มึงแค่ชอบผู้ชาย ไม่ได้ชอบผู้หญิงเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ”
“ผมไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคนสักหน่อย” โซดาพูดแล้วส่งสายตาตาลึกซึ้งให้คนที่ตัวเองหนุนตักอยู่ หาญศักดิ์สะดุ้งเล็กๆ ทำเอาเด็กหนุ่มหัวเราะ เสี่ยหนุ่มขมวดคิ้วตวาดเสียงเข้ม
“อะไร พูดอะไรของมึง เห็นกูพูดดีด้วยหน่อยทำเป็นเล่นลิ้นเหรอ”
“ก็เปล่า...”
“ยิ้มเหี้ยอะไร”
“โอ๊ย!”
โซดาร้องเมื่อหาญศักดิ์ชกแขนเขาข้างที่จับมือเจ้าตัวอยู่ หาญศักดิ์ขมวดคิ้ว ซ.โซดาสายแกร่งไม่น่าจะเจ็บกับแค่หมัดแบบนี้หรอกนะ แล้วเสี่ยหนุ่มก็ร้องออกมาเมื่อนึกออก
“เออ! มึงถูกคริสตัลบาดตรงแขนนี่หว่า ยังไม่ได้ทำแผลเลย”
“ช่างหัวมันเหอะครับพี่ เดี๋ยวมันก็หาย แค่แผลตื้นๆ” โซดาพูดแล้วผุดลุกขึ้นมานั่งหันหลังให้หาญศักดิ์ทันที
“ไอ้บ้า! พูดอะไรของมึง อุปกรณ์ทำแผลกูมี ไปหยิบนู้นในตู้”
“ไม่เอาครับ ผมขี้เกียจ”
บทจะดื้อก็ดื้อเหมือนเด็กๆ โซดาเฉไฉหยิบมือถือเก่าๆ ขึ้นมากดเกมงูเล่นโดยไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรอีก
“เฮ้ย นี่พูดจริงเหรอ เดี๋ยวเป็นบาดทะยักนะเว้ย”
“ถึกแบบผมไม่ตายง่ายๆ หรอกครับ”
“โว๊ะ! ประหลาดคนจริงมึง”
หาญศักดิ์ร้องแบบงงๆ ปนไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นอีกฝ่ายเพิกเฉย เขาเดินไปที่ตู้ก่อนจะหยิบเอาอุปกรณ์ทั้งหมดออกมา ตามด้วยน้ำเกลือขวดโต แล้วนำมันไปไว้ในห้องน้ำพร้อมกับล้างมือตัวเองจนสะอาดเอี่ยมอ่อง
“เฮ้ย!” โซดาร้องเมื่อถูกกระชากแขนจนมือถือรุ่นเดอะตกลงไปบนพรม
“มานี่เลยมึง โตเป็นควายแล้วยังไม่ดูแลตัวเอง”
พูดจบหาญศักดิ์ก็ลากเด็กหนุ่มไปที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าในห้องน้ำโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะฟอกสบู่รอบแผลแล้วล้างมันออกให้ด้วยน้ำสะอาด จากนั้นก็หยิบน้ำเกลือที่เตรียมไว้ แล้วราดลงบนแผลที่แขนนั่นทันที โซดาร้องอ้าออกมาหนึ่งทีเพราะไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะเงียบปากสนิทอดทนกับความเจ็บแสบได้อย่างน่าภาคภูมิใจสมเป็นชายชาตรี (ที่หัวใจชอบชายชายตรีด้วยกัน...) หาญศักดิ์เช็ดเลือดออกจากแขนร่างโปร่งจนสะอาด เขาเองก็เป็นนักเลงมาก่อน... ชีวิตนี้เตะต่อยมาพอสมควร รู้วิธีทำแผลแบบง่ายๆ อยู่แล้ว
แผลไม่ได้ไม่ลึกอย่างที่โซดาบอกเลย... มันบาดลึกพอสมควรแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นต้องเย็บ หาญศักดิ์ใส่เบตาดีนอย่างตั้งอกตั้งใจลงบนแผลนั่น โซดายิ้มขณะมองใบหน้าของเสี่ยหนุ่มที่กำลังหมกหมุ่นกับการทำแผลให้เขา
“มองอะไร กูรู้นะว่ามึงมองกูอยู่”
“พี่ครับ...”
หาญศักดิ์เงยหน้ามาทำสีหน้าประมาณว่ามีอะไรใส่เด็กหนุ่ม ร่างสูงที่มีแววตาทอประกายพูดเสียงแผ่วเบา...
“...น่ารักจัง”
.
.
.
----------------------------------------------
เอา 50% มาเสริฟทุกคนแล้วนะคะโอ้ยเขินแทนเฮียจังเลยย
-
โถ่ เสี่ยชาน นึกว่าจะมาช่วย กลายเป็นมาซวยแทน 5555
-
สงสารเสี่ยชานไม่น่าเลย
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เสี่ยชานเข้ามาผิดเวลาจริงๆ
โดนซะอ่วม
:m20: :m20:
-
สงสารเสี่ยชานจังเลย555555
-
โถ เสี่ยชาน มาอย่างเท่จบอย่าง...=___=
-
“...น่ารักจัง”
บั่กกก
คำพูดคำเดียวทำเอาหาญศักดิ์ปัดขวดน้ำเกลือขวดโตกลิ้งลงไปบนพื้น เขาอ้าปากค้างจนโซดาอดยิ้มออกมาไม่ได้ เด็กหนุ่มกระดกคิ้วทั้งสองข้างรัวๆ ให้
“เก็บก่อนไหมครับ เดี๋ยวมันหก”
“ฮะ อือ...เออ...”
หาญศักดิ์ก้มลงไปเก็บขวดน้ำเกลือมาตั้งไว้ที่เดิมก่อนจะพันผ้าพันแผลให้โซดามือสั่นๆ
...ไม่สั่นได้ไงว่ะโดนเกย์พูดชมแบบนี้ มันเสียวตูดเว้ย
แค่นั้นแหละ แค่นั้นจริงจริ๊งง!
โอย ตั้งสติ! ตั้งสติไอ้หาน!!
“พันซะสวยเชียว เป็นห่วงผมอ่ะดิ” โซดายักคิ้วจึ้กๆ ...หาญศักดิ์ที่ตั้งรับไม่ทันสะดุ้งอีกหน ก่อนจะรีบต่อปากต่อคำ
“ห่วงสิวะ มึงเล่นทำร้ายเพื่อนกูซะขนาดนั้น นอกสังเวียนด้วย ตอนนั้นคิดว่าตัวเองชกกับบัวขาวรึไงวะ? เกิดมันพิกลพิการจะไม่มีคู่กรณีให้อยู่ฟ้อง ฉะนั้นมึงยังต้องมีชีวิตอยู่ก่อน หนี้พ่อมึงก็ยังค้างเติ่งก้อนเบ้อเร่อ”
“เอ้าๆ ยอมครับยอม” โซดาหัวเราะหึๆ ยิ้มกว้างแล้วจูงมือหาญศักดิ์ให้ออกมานอกห้องน้ำด้วยกัน เขาไม่ได้เจ็บไม่ได้ปวดอะไรแผลเลยสักนิดจริงๆ เพราะเป็นมนุษย์ถึกแบบนี้ตั้งแต่เกิด... หกล้มก็ไม่เจ็บ ชีวิตนี้ตั้งแต่โตมาไม่เคยป่วย ไม่เคยได้ไข้ เวลาขึ้นชกก็ได้เปรียบบ้างเล็กน้อยเพราะไม่ค่อยเจ็บปวดอะไร
“เดี๋ยวกูต้องลงไปตรวจดูงานหน่อย จะไปดูไอ้เสี่ยชานด้วย ยังไงมึงก็ยังต้องอยู่กับกูอีกนานอ่ะ กูไม่คิดว่าพ่อมึงจะหาเงินมาไถ่ตัวมึงในเร็วๆ นี้ได้ มึงก็ไปขอโทษมันหน่อยได้ไหมล่ะ ถือว่ากูขอ ยังไงมันก็แก่กว่ามึงเป็นสิบปีเลยนะ”
โซดาเงียบ แล้วเสหน้ามองไปอีกทาง หาญศักดิ์เดินเข้าไปแตะไหล่เด็กหนุ่ม ใช้น้ำเสียงอ่อนลง
“โซดา... กูเข้าใจว่ามึงโกรธมัน เอ่อ คือความจริงกูไม่คิดว่าเหตุผลมันน่าโกรธด้วยซ้ำ มันไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของเรานี่ แต่ตอนนี้คงรู้แล้วล่ะเพราะไอ้เฉินคงบอกเรียบร้อย แต่มันก็แค่รักกู เป็นห่วงกูอ่ะ...”
โซดาระบายลมหายใจจากจมูก พอหาญศักดิ์มาขอกันแบบนี้เขาก็ต้องยอมอีกจนได้ เสี่ยหานวาทะศิลป์แพรวพราวแค่ไหนใครๆ ก็รู้ ไม่งั้นคงไม่นั่งบัลลังก์เป็นเจ้าพ่อเงินกู้ที่ทวงทั้งดอกเบี้ยและเงินต้นเก่งที่สุดแบบนี้หรอก
“ผมจะไปขอโทษ แต่ไม่ใช่วันนี้ อย่าบังคับผมอีกเลยนะครับพี่ ผมขอ”
เป็นครั้งแรกที่โซดายกมือขึ้นมาไหว้หาญศักดิ์ทำเอาอีกฝ่ายพูดอะไรไม่ออก
“เสี่ยเขาไม่โดนศอกกลับของผมก็ถือว่าบุญกะลาหัวแล้ว ผมไม่เคยใช้นอกเวทีเลยนะครับพี่หาน...”
“...อืมๆ ก็ได้ แล้วแต่มึงแล้วกัน กูลงไปดูงานก่อนนะ วันนี้มึงจะลงไปไหม”
“ผมหิว...” โซดากระดกคิ้วเข้าหากัน แล้วก้มหน้า “ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตอนเที่ยง ...พ่อยังไม่ได้โอนเงินของเดือนนี้ให้เลย เงินผมหมดแล้ว”
เสียงเด็กหนุ่มที่พูดออกมาตรงๆ ทำเอาหาญศักดิ์รู้สึกเศร้า พลันนึกถึงตัวเองในอดีตขึ้นมาทันที เขายังจำได้ดีว่าความหิวโหยมันเป็นอย่างไร และยังจำรสชาติของมันได้ว่าทรมานมากแค่ไหน... ถึงแม้มันจะผ่านมานานมากแล้วก็ตาม
“มึงพูดจริงเหรอ...”
โซดาถอนหายใจออก รู้สึกสมเพชชีวิต คนรวยๆ แบบหาญศักดิ์คงไม่เข้าใจหรอกว่าไม่มีจะกินมันเป็นยังไง เมื่อตอนต้นปีพ่อขอให้เขาเพลาการชกมวยเพราะเป็นห่วงกลัวว่าจะตายหรือพิการก่อนวัยอันควร มันไม่ดีต่อร่างกาย... พ่อไม่ต้องการให้เขาเป็นนักมวยอาชีพไปยันหมดยุครุ่งโรจน์... แต่พอเขาไม่ชกมวยหนักๆ บ้านเราที่จนอยู่แล้วก็ยิ่งไร้เงินมาจุนเจือทั้งสามชีวิต ลำพังสิ่งที่พ่อแม่ลูกทำกันอยู่ทุกวันนี้มันไม่พอกินหรอก ตั้งแต่พ่อติดพนันไปตอนนั้น เขาก็จำไม่ได้แล้วว่าชีวิตที่สุขสบายมันเป็นอย่างไร... ยังดีนะที่เขาเป็นนักเรียนเรียนทุนเพราะเรียนเก่ง แถมยังได้โควต้านักกีฬาด้วย
“อืม จริงครับ” โซดาเงยหน้าขึ้นมายอมรับแบบแมนๆ แล้วพุ่งเข้าไปกอดหาญศักดิ์ พลางกรอกเสียงแหบพร่าเข้าใบหูนั่น “คิดดูสิ จะกินตับเมีย... ยังไม่ได้กินเลย น่าสงสารเนอะครับพี่ ผัวใครก็ไม่รู้...”
หาญศักดิ์เม้มปาก หดคอเป็นพัลวันเมื่อถูกจูบซอกหูหน้าตาเฉย
คุณพระ! หยอดกูอยู่นั่น หยอดทำเชี่ยอะไรนักหนา เห็นกูเป็นเครื่องยนต์ฝืดเคืองหรือไงวะ หยอดจนลื่นตัวไปหมดแล้วโว้ย
คิดว่าเสี่ยหานคนแมนจะรู้สึกอะไรไหม!?
ตอบเลย ไม่!!!
“ยะ...ยังจะมาทำเป็นเล่นนะมึง!” เจ้าพ่อเงินกู้รีบตะโกนเสียงเข้ม
“เปล่า... นี่พูดจริงๆ นะครับพี่ ถ้าได้กินพี่... จะไม่กินข้าวเลย...” โซดาเสียงแหบพร่า ไม่พูดเปล่ายังมองเข้าไปในตาหาญศักดิ์ด้วยสายตากรุ้มกริ่มลึกซึ้งจนเสี่ยหนุ่มหน้าค่อยๆ ขึ้นสี โซดากอดรัดร่างเล็กกว่าไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะฉกจุมพิตวูบลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว แล้วดูดคลึงริมฝีปากล่างเขาอย่างร้อนแรง
“อื้อ! มึง...หยุด...หยุดก่อน”
หาญศักดิ์รีบยันแผงอกหนานั่นเอาไว้ โซดายู่ปากเข้าหากันอย่างขัดใจ เสี่ยหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่อง
“กินตับกูน่ะไม่อิ่มหรอก กูรู้ว่ามึงหิวข้าว แสบท้องเลยสิ เดี๋ยวลงไปกับกู...”
“ไม่อิ่มท้อง... แต่อิ่มใจนะครับ”
โอ๊ยยย อีช่อ! มึงหยุดสักทีได้ไหม!! แงงง #$%^&*(
ป้ากก!
หาญศักดิ์ไม่รู้จะทำยังไงเลยตัดสินใจหันเอาหัวโหม่งกำแพงต่อหน้าเด็กเกย์ตัวเอ้ แล้วหมุนๆๆ หัวบี้กับกำแพงเหมือนคนบ้า
กูไม่รู้จะทำหน้ายังไงแล้วโว้ย
ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย!! TTOTT
โซดาหัวเราะดังลั่น ยิ้มจนตาหยี
“อ่ะๆ พอแล้วครับพี่ ไม่พูดแล้วก็ได้ครับ ผมก็หิวจริงๆ นั่นแหละ”
“เออ” หาญศักดิ์ไสตัวออกมาจากกำแพง หูทั้งสองข้างแดงเถือก “กูเสือกไปเอาตัวมึงมาจากอกพ่อแม่แล้วนี่ อย่าปล่อยให้หิวแบบนี้อีกล่ะเดี๋ยวเป็นโรค กูเลี้ยงมึงเองก็ได้ว่ะ ยังไงตอนนี้มึงก็อยู่ในความรับผิดชอบกูอยู่”
“ผมไม่ได้อยากให้พี่เลี้ยง” โซดาพูดเสียงหนักแน่น “ผมอยากทำงานแลกเงิน พี่หางานให้ผมได้ไหมครับ อะไรก็ได้ ผมทำได้หมด...”
“ตอนนี้กูยังคิดไม่ออก แต่พรรคพยัคฆ์เรายิ่งใหญ่ มีงานตลอดแหละ เดี๋ยวไว้กูหาตำแหน่งยัดๆ ให้มึงแล้วกัน ตอนนี้ลงไปกินข้าวก่อน”
โซดาพยักหน้าแล้วเดินตามหาญศักดิ์ออกไปนอกห้อง เสี่ยหนุ่มเดินไปกดปุ่มลิฟต์ ไม่นานลิฟต์ตัวสวยก็เปิดอ้าออก ทั้งคู่ก้าวเข้าไปพร้อมกัน
ลิฟต์มีพื้นที่ว่างมากโข หาญศักดิ์ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าโซดาจะยืนติดกับเขาขนาดนี้ทำไม มันอึดอัดใช่เล่น เสี่ยหนุ่มจึงกระเถิบออกห่างอีกหน่อย แต่ร่างโปร่งก็ขยับตามมาติดๆ หาญศักดิ์นิ่วหน้าพลางก้าวขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว โซดาไม่รอช้าก้าวตามขึ้นมา หาญศักดิ์เบี่ยงไปทางซ้ายแล้วถอยหลัง โซดาก็ทำตาม ทั้งคู่ราวกับเล่นไล่จับไปรอบลิฟต์ ในที่สุดหาญศักดิ์ก็ทนไม่ไหว
“มึงตามกูมาทำไมไอ้เกย์ก้ามปู!”
“ไม่รู้สิครับพี่...รู้แค่อยากอยู่ใกล้ๆ ตลอดเลย”
กรี๊ดดดดด!! ช่วยด้วยครับ!! ผมกำลังจะระเบิดตัวตาย ทิ้งผมไว้กลางห้องลิฟต์ที! โอ๊ย TOT
โซดายิ้มกว้างแล้วกอดอกเมื่อเห็นท่าทางใบ้กินของหาญศักดิ์ ใบหน้าหวานแดงลามไปถึงใบหู หาญศักดิ์ดูเหมือนกาน้ำที่น้ำร้อนๆ ข้างในพร้อมจะพวยพุ่งออกมาจากทุกสารทิศ...ไม่รู้ว่าเพราะอายหรืออะไรกันแน่ แต่โซดาก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะเอนหัวลงไปซบไหล่อีกฝ่ายหน้าตาเฉยอย่างไม่แคร์สื่อ
“ออกไป!” หาญศักดิ์คำรามลั่นลิฟต์ โซดากลิ้งส่ายหัวบนไหล่เสี่ยหนุ่ม ทำเสียงเล็กเสียงน้อย
“ไม่เอา ไม่ไป...”
“กูจะเดินออกไปให้หัวมึงโขกผนัง!”
“ผมรู้... พี่ไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก”
“มึงประเมินกูผิดไง!!”
“ผิดไม่ผิดไม่รู้ แต่พี่ก็ตามผมมา... ไม่ได้อยู่ดูเสี่ยชานเพื่อนพี่”
“...”
ปัง!!
ร่างสูงโปร่งกระแทกมือทั้งสองกักร่างเล็กกว่าไว้ในอ้อมแขน หาญศักดิ์ตัวลีบติดกำแพงลิฟต์พูดอะไรไม่ออก โซดาค่อยๆ โน้มตัวลงมาจนระดับสายตาของทั้งสองอยู่ระดับเดียวกัน ลมหายใจอุ่นๆ รินรดปลายจมูกคนที่ตัวเกร็งแนบกับผนัง...
“พี่ชอบผมแล้วล่ะสิ...” โซดายิ้ม ดวงตาพราวระยับ เขาเลิกคิ้วจึ้กๆ “ชอบผมใช่ไหมล่ะ...”
“...!!”
หาญศักดิ์เผยอปากอย่างตกใจสุดขีด โซดากัดริมฝีปากล่าง จ้องมองเขาด้วยสายตาเจ้าชู้ที่ทำให้หาญศักดิ์ร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก เสี่ยหนุ่มหายใจติดขัด
“หละ-หลงตัวเองเกินไปแล้วโว้ย! ไอ้พญาเกย์มหาประลัย!!”
หาญศักดิ์แผดร้องดังลั่นทันทีจนเสียงก้องสะท้อนไปมาเมื่อสติกลับเข้าตัว
มึงคิดได้ยังไงฮะว่ากูจะตกหลุมรักมึง ไอ้ผีห่า คิดได้ยังไง!
อ๊ากกกกกก
เจ้าพ่อเงินกู้ใช้สองมือผลักร่างเด็กหนุ่มออกสุดแรง แต่โซดาก็ฝืนตัวเองไว้ไม่ขยับไปไหน เด็กหนุ่มเอียงศรีษะ ยังคงยิ้มแพรวพราว
“คิดดีๆ นะครับพี่... หล่อแบบนี้ จนแบบนี้ โหดแบบนี้ น่ารักขนาดนี้... หาไม่ได้ง่ายๆ นะ” เด็กหนุ่มพูดเสียงแหบพร่า แล้วบีบหางเสียงออดอ้อน ไม่พอยังช้อนสายตามองอย่างกรุ้มกริ่มจนเจ้าพ่อเงินกู้สะดุ้งเฮือกหน้าแดงเถือก
“ไอ้ควาย!! ไปตายเหอะ!!”
“ผมไม่ไปหรอก... ไปตายมันไม่ได้อยู่กับพี่”
“ไอ้เหี้ย... ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!”
ประโยคหวานเลี่ยนที่ทำให้หาญศักดิ์แทบลั่นไม่พูดเปล่า คนพูดยังยกมือขวาของอีกฝ่ายให้มาทาบทับหน้าอกซ้ายอุ่นๆ ของตัวเองอีกเพิ่มดีกรีการหยอด เสี่ยหนุ่มตัวแข็งทื่อจ้องมองมือตัวเองที่ถูกมือใหญ่ทาบทับสลับกับมองหน้าอีกฝ่ายไปๆ มาๆ ดวงตาที่ถลนนั่นเหมือนจะหลุดออกมาจากเบ้าให้ได้
ท่านี้...ท่านี้อีกแล้ว! อ๊ากก
“ทำไมต้องหยาบคายใส่กันแบบนี้ด้วยล่ะครับพี่...หืม?”
โซดาทำหน้าทำตาน่าสงสารพลางกะพริบตาปริบๆ แล้วยื่นใบหน้าตัวเองเข้าไปแทบติดกับใบหน้าของเสี่ยหนุ่ม ทำเอาหาญศักดิ์ได้แต่กัดริมฝีปากถอยหลังวุ่นทั้งๆ ที่มันถอยไม่ได้แล้ว...
“ไหน... ขอผมฟังเสียงหัวใจหน่อย”
“ฮึก...!”
หาญศักดิ์ช็อกเมื่อถูกล็อกร่างแนบติดกับผนังลิฟต์ทันควันด้วยกำลังที่ไม่อาจขัดขืนได้ แล้วโซดาก็ก้มลงเอาหูแนบกับหน้าอกซ้ายของเขาอย่างแนบชิด หาญศักดิ์หลับตาปี๋
ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...
“พี่...” ลมหายใจร้อนๆ รินรดท้องน้อยชวนให้รู้สึกสยิว หาญศักดิ์กำมือที่ถูกกดไว้แน่น รอยยิ้มพรายเคลือบบนริมฝีปากหยักของเด็กหนุ่ม “มันเต้นเป็นจังหวะเลยนะครับ...”
“แล้วมึงจะให้มันเต้นเสียงดังฉิ่งฉับรึไงเล่า!!”
“ไม่ใช่...” เด็กหนุ่มโผล่หน้าขึ้นมาชนปลายจมูกตัวเองเข้ากับปลายจมูกรั้น เขาเอาปลายนิ้วแตะแผ่วเบาบนริมฝีปากของอีกฝ่าย มองลึกเข้าไปในดวงตาของเสี่ยหนุ่มที่หน้าแดงซ่าน
“มันเต้นเป็นจังหวะเดียวกับหัวใจผมเป๊ะเลย...”
--------------------------------------------
100% METAL TERMINAL
โอ้ยยยน้องโซดาทำเฮียเขาเขินไปถึงไหนแล้ว อิอิ
TBC
-
ซ.โซดากลายร่างเป็น ซ.เสี่ยวแล้วววววววววววววววววววว
-
ตอนนี้เลี่ยนมากเลย
-
o13 o13 o13
-
น่ารักน่ะคู่นี้ สงสารเสี่ยชาน
-
:mew1: :mew1: :mew1: โซดาเริ่มน่ารักแล้วงะ
-
โคตรเสี่ยวเลยโว้ยยยยยยยยย :katai4: :katai4:
-
จะตายเพราะเบาหวานสักวัน
-
แวะมาอ่านนิยายใหม่ ฮา+ชอบมากค่ะ
เสี่ยหาญคงเริ่มหลงรักความซาดิสของโซดาแล้ว
ว่าแต่เสี่ยชานนี่เพิ่มค่าตัวให้อีกหน่อยได้ไหมคะ บทน้อยจัง
ท่าทางแกจะมาเพิ่มความฮาให้กับเรื่องนี้ได้อีกเยอะ 555
+1 กดเป็ดให้กำลังใจคนเขียนค่ะ ^^
-
เก็บใส่ลิสต์ค่ะ^^
-
โซดา เสี่ยวขึ้นทุกวัน
o13 o13
-
ยกที่ ๑๔
With a taste of your lips
I’m on a ride
You're toxic
I'm slipping under
With a taste of a poison paradise
I’m addicted to you
Don’t you know that you’re toxic
[ รสจูบของคุณทำให้ผมเหมือนกำลังซิ่งรถ
คุณเหมือนยาพิษ แล้วผมก็ดื่มเข้าไปเต็มแก้ว
มันคือรสชาติของยาพิษจากสรวงสวรรค์
ผมเสพติดคุณแล้วล่ะ
คุณไม่รู้หรือ...ว่าคุณมันก็ยาพิษดีๆ นี่เอง...]
(Toxic – Britney Spears : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน หาญศักดิ์ในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
“ไอ้นี่ชื่อโซดา พ่อมันเป็นลูกหนี้อั๊ว ต่อไปนี้มันจะมาเป็นหนึ่งในพรรคของเรา เป็นลูกน้องมือขวาคนใหม่ของอั๊ว คงแค่ชั่วคราวก่อน... เสี่ยชานกับอั๊วรับรองเรียบร้อยแล้ว มีใครมีคำถามอะไรไหม?”
หาญศักดิ์ประกาศเสียงกึกก้องต่อหน้าคนทั้งพรรคขณะเรียกประชุม ไม่ว่าจะนักเลงกี่สาขา หรือพนักงานธรรมดาก็ล้วนมาร่วมอยู่ที่นี่ทั้งสิ้น เสี่ยชานที่ยังคงมีรอยฟกช้ำดำเขียวนั่งบนโซฟาหรูเป็นประธานอีกคนในพิธีอยู่ไม่ไกล ส่วนคนที่เพิ่งได้รับการสถาปนาเป็นลูกน้องคนใหม่ยืนอยู่บนเวทีใกล้ๆ หาญศักดิ์ ฉากหลังเวทีเป็นธงพื้นสีแดงสลับทองผืนใหญ่ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของพรรคพยัคฆ์ ไม่มีใครปริปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว หากแต่สีหน้าของหลายคนเต็มไปด้วยคำถามอย่างไม่ปิดบัง
บริเวณต้นแขนข้างขวาของหาญศักดิ์มีปลอกแขนสีทองที่บนผ้าปักลวดลายพยัคฆ์เอาไว้สวมใส่อยู่ เสี่ยชานเองก็มีปลอกแขนสีทองแบบเดียวกันอยู่รอบต้นแขนที่ตำแหน่งเดียวกันเด๊ะๆ ส่วนของพวกนักเลงระดับทั่วไปนั้นจะเป็นปลอกแขนสีแดงที่ปักลายพยัคฆ์ ระดับสูงขึ้นมาอีกนิดหรือเรียกว่าหัวหน้าสาขาที่คุมนักเลงในสายของตัวเองอีกทีจะเป็นปลอกแขนสีเงิน และสำหรับเฉินกับพวกระดับสูงมากอีกบางคนจะเป็นสีดำ
สำหรับพนักงานธรรมดาที่มีหน้าที่ทำงานตามปกติ ไม่เกี่ยวกับพวกธุรกิจสีเทาทั้งหลายแหล่ จะมีปลอกแขนประจำตัวเป็นสีขาวลายพยัคฆ์ (พวกผู้หญิงส่วนใหญ่สวมใส่สีนี้)
สีขาว – พนักงานธรรมดา
สีแดง – พวกนักเลงระดับล่าง
สีเงิน – พวกหัวหน้านักเลงของสายต่างๆ หรือที่เรียกว่าหัวหน้าสาขา
สีดำ – พวกมือซ้าย มือขวาของหัวหน้าพรรค, บอดีการ์ด, พวกที่คุมบ่อน คุมบาร์ และเป็นนักเลงระดับสูง
สีทอง – หัวหน้าพรรคทั้งสอง หาญศักดิ์ และ ชาญชัย เท่านั้น
ปลอกแขนประจำตัวอันเป็นสัญลักษณ์ของพรรคนั้นไม่ได้ใช้พร่ำเพรื่อ แต่จะสวมใส่เวลาที่มีเหตุสำคัญเท่านั้น หรือเวลาที่มีคำสั่งพิเศษจากชาญชัยและหาญศักดิ์โดยตรง ส่วนมากแล้วจะใช้เวลาทำงาน นอกเหนือเวลางานเมื่อไหร่ทุกคนต้องถอดออกและห้ามใส่ไปเดินเล่นเด็ดขาด หัวหน้าพรรคทั้งคู่ไม่ต้องการให้มันเป็นที่จับตาของตำรวจ ไม่ต้องการให้มีใครคอยจับตาดูเป็นพิเศษ ทั้งชาญชัยและหาญศักดิ์ต้องการใช้ระบบ Propaganda สร้างเอกลักษณ์เฉพาะ และใช้ปลอกแขนเป็นเชิงสัญลักษณ์ เพื่อปลูกฝังความรักพรรคและองค์กร รวมไปถึงความจงรักภักดีต่อผู้นำ
“เอาล่ะ! อั๊วรู้ว่าพวกลื้อได้ยินข่าวลือมาว่าไอ้นี่เป็นคู่ขาของเสี่ยหาน”
เสี่ยชานตัดสินใจลุกขึ้น เดินไปที่เวทีแล้วพูดเสียงทรงพลัง ปลอกแขนประจำพรรคสีทองวิบวับสะท้อนแสงไปทั่วห้องประชุม
“แต่ทั้งหมดนั่นเป็นแค่การล้อเล่น ไม่มีใครในพรรคเราเป็นเกย์เป็นตุ๊ดทั้งนั้น และพวกลื้อทุกคนคงรู้ดีกว่าใครว่าไอ้เสี่ยหานไม่ได้เบี่ยงเบน” เสี่ยหนุ่มมีสีหน้าเหมือนถูกของเหม็นจ่อใต้จมูกตอนพูดประโยคดังกล่าวจบ ส่วนเสี่ยหานเงียบกริบ “ถึงไอ้เด็กนี่จะอายุแค่สิบเจ็ดแต่ก็มีศักยภาพทุกอย่างพร้อม ได้รับการทดสอบทั้งพละกำลังและสติปัญญาเป็นที่ประจักษ์แล้ว มีใครสงสัยอะไรอีกไหม ถามออกมาตรงๆ”
มือของใครคนหนึ่งชูขึ้นกลางอากาศ เสี่ยชานชี้มือให้ถามได้ ชายคนนั้นเอ่ยเสียงสั่นเหมือนตื่นเต้นเต็มที่
“เขาคือซ.โซดา พยัคฆ์เมืองหลวง ที่เป็นแชมป์เปี้ยนมวยราชดำเนินใช่รึเปล่าครับ”
โซดายิ้มออกมาทันทีเมื่อมีคนจำตัวเองได้ เสี่ยหานยักไหล่ตอบ
“ใช่”
ผู้คนฮือฮาเมื่อเริ่มจำหน้าค่าตาของนักมวยคนดังได้ ชายคนเดิมรีบเอ่ยต่อ
“ผม...ผมขอลายเซ็นได้ไหมครับ!”
“ผมขอด้วยครับ!” อีกคนถือโอกาสแทรกด้วยความรวดเร็ว
“ดิฉันขอเซล์ฟฟี่ได้ไหมคะ!?”
“ตัวจริงล้อหล่อ!”
“หน้าเหมือนเสี่ยหานเลยอ่ะ...นึกว่าพี่น้องกัน...”
“ผมเคยดูเขาชกแทบทุกเวทีเลย! ว่าแต่หน้าเหมือนเสี่ยหานจริงๆ นะ... หล่อทั้งคู่เลย”
อะแฮ่ม นายหาญศักดิ์รู้ตัวอยู่แล้วนะครับว่าหล่อ
“แต่เสี่ยเตี้ยกว่าเยอะเลยอ่ะ ขาก็ป้อม”
กรรม... ใครพูดวะ!??
บางคนถึงกับน้ำตาคลอหน่วยเต็มเบ้า
“ไอ้ปืนโตเพชรฆาต! ตัวเป็นๆ เลย!”
เกิดเสียงอื้ออึงเซ็งแซ่ดังเหมือนตลาดแตกทันที หาญศักดิ์เลิกคิ้วประหลาดใจ ก่อนจะหันไปมองผัวเด็กด้วยสายตาสำรวจหัวจรดเท้าอย่างไม่อยากเชื่อ คือไม่คิดเลยว่ามันจะดังขนาดนี้ เพราะไม่เคยสนใจดูมวยมาก่อน ชีวิตนี้ดูแต่บอล เด็กผีอ่ะครับเด็กผี มวยเมยอะไรหลบไป...
แล้วใคร...ใครมันบอกว่าไอ้เกย์นี่หน้าเหมือนเขา กูหล่อกว่ามันหลายขุมขอร้องอย่าเอามาเปรียบเทียบ!
โซดายักคิ้วใส่เสี่ยหนุ่ม ประมาณว่า เจ๋งล่ะสิผัวพี่... หาญศักดิ์ทำหน้าตาแหยเบ้ปากใส่ ทั้งคู่เริ่มต่อสู้กันแบบไร้เสียงผ่านทางกล้ามเนื้อใบหน้า
ป้าบ ป้าบ ป้าบ!!!
“เงียบ! เงียบ!” เสี่ยชานผู้เกรียงไกรตบโพเดี้ยมบนเวทีเสียงดังสนั่น “จะไม่มีการติ่งแตกอะไรในเวลานี้ทั้งนั้น!!”
วาจาเฉียบขาดของเสี่ยชานทำให้ทุกคนกลับมาอยู่ในความสงบ
“เอาล่ะ เราจะเริ่มพิธีสาบานตนเข้ามาในพรรคตั้งแต่ตอนนี้ ทุกคนยืนตรง!”
ทุกคนพากันยืนตรงหลังคำสั่งของชาญชัยผู้เป็นเจ้านายและมีตำแหน่งใหญ่ที่สุดคู่กับหาญศักดิ์ โซดาเดินไปตรงหน้าหิ้งพระขนาดกลางที่ถูกเซตเอาไว้ เขาคุกเข่าแล้วพนมมือ เริ่มพูดตามที่ถูกฝึกซ้อมมาช่วงเวลาสั้นๆ
“กระผม นายศาสดา ขอให้สัตย์สาบานต่อหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในที่แห่งนี้ ว่ากระผมจะซื่อตรงต่อพรรคพยัคฆ์ยิ่งชีพ จะไม่มีวันเปิดเผยความลับ จะซื่อสัตย์ต่อหน้าที่การงาน ให้เกียรติและปฏิบัติกับทุกคนดุจพี่น้องร่วมสายโลหิต” โซดาเว้นช่วงสูดลมหายใจ ทั้งห้องประชุมเงียบกริบ “แม้หากวันข้างหน้ามีเหตุอันใดก็แล้วแต่ที่ทำให้กระผมต้องออกจากพรรค ก็จะไม่มีวันแพร่งพรายข้อมูลใดๆ เด็ดขาด ถ้าหากกระผมผิดคำสาบาน ก็ขอให้ตายให้สามวันเจ็ดวันด้วยเทอญ!”
เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบถ้วยใบเล็กๆ เท่าถ้วยน้ำชาที่ข้างในบรรจุน้ำมนต์ในมือของเฉินมากระดกดื่มจนเกลี้ยงทันที
“ศาสดาแห่งพรรคพยัคฆ์!” เสี่ยชานกับเสี่ยหานชูมือขวาขึ้นตะโกนก้องพร้อมเพรียง
“ศาสดาแห่งพรรคพยัคฆ์!!!!”
ลูกน้องข้างล่างทั้งหมดชูมือขวาแล้วตะโกนกึกก้องตามผู้เป็นนาย เฉินเดินเข้ามาใหม่อีกรอบพร้อมกับปลอกแขนสีดำที่ปักลวดลายพยัคฆ์ แล้วก่อนจะสวมมันรอบต้นแขนของโซดาอย่างชำนาญ ผู้คนข้างล่างต่างมีสีหน้าเลื่อมใสกับพิธีศักดิ์สิทธิ์ โซดาหันหน้าเข้าหาฝูงชน ชูแขนขวาที่มีปลอกแขนสีดำบ่งบอกถึงสถานะในพรรคแล้วตะเบ็งเสียงดังก้อง
“ผม ศาสดา ขอเป็นพี่เป็นน้องกับทุกคนนับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปครับ!!”
“ศาสดา!! ศาสดา!! ศาสดา!!”
เสี่ยชานปล่อยให้ทุกคนตะโกนอยู่สักพักก็ยกสองมือขึ้นปรามเสียงของฝูงชน
“เอาล่ะ! ในเมื่อรู้กันดีว่ามันเป็นใครก็คงจะเลิกกังขาในศักยภาพของเด็กใหม่ และไม่แปลกใจที่ได้รับสถานะสูงตั้งแต่เริ่มเข้าพรรค”
ร่างสูงตะโกนกลบเสียงฮึกเหิมของบรรดาลูกน้อง ปัญหาที่ว่าโซดาไม่ได้เริ่มจากผ้าสีแดงเหมือนคนอื่นๆ ดูจะไม่มี
“อั๊วถือว่าแจ้งข่าวให้รู้ทั่วกันเรียบร้อยแล้ว!! สำหรับวันนี้พิธีเสร็จสิ้นเรียบร้อย ทุกคนแยกย้ายไปทำงานได้”
ผู้คนเริ่มทยอยออกไปจากห้อง ยังมีเสียงซุบซิบอื้ออึงไปตลอดทาง ในที่สุดผู้คนก็ออกไปจากห้องประชุมขนาดใหญ่จนหมด เสี่ยชานกับเสี่ยหานถอนหายใจพรูขณะที่เฉินอยู่เคลียร์เวทีต่อ
ชายทั้งสามคนเดินไปที่ห้องเล็กซึ่งอยู่หลังห้องประชุม หรือจะเรียกกันว่าห้องหลังเวที เสี่ยชานหันขวับมาชี้หน้าเพื่อนรัก
“ลากกูเข้าไปเอี่ยว กูก็จัดการให้แล้วถือว่าจบกัน ต่อไปนี้มึงดูแล...” เสี่ยชานตวัดสายตาไปมองโซดาก่อนจะกลับมามองหน้าหาญศักดิ์ “...ไอ้นี่เอง อย่าทำให้กูรำคาญใจหรือมีปัญหา”
ควับ!
โซดาก้าวเข้ามาจับมือของเสี่ยชานที่ชี้ใส่หน้าหาญศักดิ์ทำเอาเสี่ยชานสะดุ้งโหยง ก่อนเด็กหนุ่มจะล็อกจับมือนั่นไว้จนเสี่ยชานกระดุกกระดิกมือไม่ได้
“พูดดีๆ กับพี่หานก็ได้ครับพี่” โซดายิ้มพิฆาตขณะพูด เสี่ยชานกลืนน้ำลายอึกใหญ่ “แล้วที่พี่ยอมเข้ามายื่นมือช่วยเหลือ ก็ไม่ได้เห็นแก่ผมหรือพี่หานอะไรหรอก แต่พี่กลัวว่าผมจะเอาไปแฉว่าพี่แพ้ผมหมดรูปต่างหาก”
“...”
“...”
“อันที่จริงผมไม่สนหรอกว่าคนอื่นเขาจะรู้ไหมว่าผมเป็นเกย์ คนที่สนน่ะมันพี่สองคนต่างหาก” โซดาเว้นช่วง “ตอนนี้เราก็เป็นพันธมิตรกันแล้ว พี่พูดดีๆ กับผมมันจะดีกว่านะครับ ผมให้อภัยคนได้ง่าย... แล้วก็อย่าไปลงอารมณ์กับพี่หาน พี่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด พี่หานทำทุกสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่พี่เขาจะทำได้แล้ว รวมไปถึงปกป้องเกียรติของเพื่อนรักอย่างพี่ด้วย พี่ชาน”
“...”
“...”
เด็กหนุ่มปล่อยมือของเสี่ยชานที่ตัวเองจับล็อกไว้ในที่สุด
“พี่หานครับ ผมไปหาพี่เฉินก่อนนะครับ พี่เขาบอกวันนี้จะเริ่มสอนงานในกาสิโน” โทนเสียงที่ใช้พูดกับหาญศักดิ์เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง น้ำเสียงนั้นอ่อนลงจนใครก็ฟังออก รวมไปถึงแววตาที่ดูมีอะไรบางอย่าง หาญศักดิ์รีบตอบ
“อะ...เออ! ไปๆ มันคงเคลียร์เวทีเสร็จแล้วแหละ เดี๋ยวมันจะรอนาน”
เด็กหนุ่มส่งยิ้มหวานจ๋อยให้หาญศักดิ์ทำเอาคนได้รับรอยยิ้มยืนไม่ติดที่ต้องเบี่ยงหน้าหลบ ส่วนเสี่ยชานเลิกคิ้วมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างสนใจไม่ยอก แล้วเด็กหนุ่มก็เดินออกไปจากห้องหลังเวที ทิ้งไว้แต่ความเงียบงันและเสี่ยอีกสองคนที่ยังอยู่ที่เดิม
“เสี่ยหาน...” เสี่ยชานเรียกเพื่อนเสียงลอยๆ
“...ไรมึง”
“กูว่ามีคนเป็นห่วงมึงว่ะ...”
“...อะไร ไม่มี!”
หาญศักดิ์รีบร้องออกมาเมื่อได้ยินเพื่อนพูด ไม่มี! ไม่มีใครเป็นห่วงเขาทั้งนั้น เขาเป็นผู้ชายแมนๆ ชายฉกรรจ์ที่ใช้ชีวิตอย่างสมบุกสมบัน และอยู่คนเดียวมามากกว่าสิบปี...
ฉะนั้น ไม่มีใครเป็นห่วงกูทั้งนั้นโว้ย!
“ไม่สิ” เสี่ยชานยิ้มกรุ้มกริ่มลดศีรษะลงไปจ้องหน้าเพื่อนที่ตัวเตี้ยกว่า “กูว่า...มึงมีผัวหวงว่ะ!”
:::METAL TERMINAL:::
ประวัติ
ชื่อ: หาญศักดิ์
วันเกิด: 20 เมษายน XXXX
กรุ๊ปเลือด: O
ลักษณะภายนอก: แมนมาก หล่อมาก และรวยมาก
อุปนิสัย: เถื่อน โหดโคตรพ่อโคตรแม่ ลูกน้องทั่วทุกสารทิศเกรงในบารมี ลูกหนี้ทุกคนเป็นยอมสยบ เจ้าชู้หน้าหม้อใจดีกับสาวๆ
สถานะ: มีผัวแล้ว
“ไอ้ผีห่า!!!”
เสี่ยหนุ่มเงยหน้าร้องคำรามดังสุดกล่องเสียงก่อนจะเข้าไปตะกุยทำลายล้างภาพป้ายโปสเตอร์ขนาดยักษ์ที่ปริ้นท์ติดแผ่นเบ้อเร่ออยู่ในห้องพักของเขาที่โรงแรมเมททอล มิหนำซ้ำข้างประวัติห่าๆ นี่ยังมีรูปหน้าเขายิ้มจนตีนกาขึ้นติดอยู่เป็นการประจานอย่างดี มึงเล่นกูขนาดนี้ทำไมไม่เอาตูดกูอีกคนเลยล่ะไอ้เสี่ยชาน!!!
ป้ากก!
หาญศักดิ์หักแผ่นป้ายเป็นสองท่อนแล้วกระทืบๆๆ มันจมดินจนหอบฮัก เขาหมุนตัวเดินกระแทกส้นเท้าออกนอกห้องไปยังห้องอีกฝั่งซึ่งเป็นของเสี่ยชานทันที เสี่ยหนุ่มล้วงคีย์การ์ดมาทาบอย่างเดือดปุด พลังความโกรธพวยพุ่งไปทั่วกายจนแทบจะแปรงร่างเป็นซูเปอร์ไซย่าขั้นสามได้
ติ๊ด~
“อุ๊ยๆๆๆ คนมีผัวกำลังเดินมา!”
ไม่ทันได้ด่าให้สาแก่ใจเสี่ยชานก็ตะโกนลั่นทั้งที่กำลังตรวจเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงานในห้องพักส่วนตัว เฉินที่กำลังตรวจเอกสารกับเจ้านายเงยหน้าขึ้นมารับมุกทันใด
“ไม่ใช่แค่ผัวธรรมดานะครับเสี่ยชาน ผัวเด็กด้วย!”
“พวกมึงมัน -- !!!”
“พูดอะไรของลื้อไอ้เฉิน ไม่ใช่ผัวเด็กสักหน่อย” เสี่ยชานที่มีสีหน้าไม่เห็นด้วยเอ่ยขัด แล้วหันไปดุลูกน้องหลังเซ็นเอกสารไปหนึ่งแผ่น
“...ผัวรักผัวหลงต่างหาก! ฮ่าๆๆๆๆ”
“สัด!” หาญศักดิ์สบถด่า “ถูกเกย์อัดจนเพี้ยนไงมึงไอ้เสี่ยชาน”
“ก็ดีกว่าถูกอัดถั่วดำแบบมึงแหละวะ” ชาญชัยสวนทันควัน
“จริงครับเสี่ย ฮ่า~”
“เป็นไงมึงเสี่ยหาน” เสี่ยชานฉีกยิ้มกว้างเห็นฟันครบทุกซี่ “ถูกใจป้ายประวัติที่กูกับเฉินอุตส่าห์ไปทำมาเป็นของขวัญให้มากสินะ ถึงกับต้องเดินมาขอบคุณ กูได้ยินเสียงมึงสรรเสริญกูอยู่ ไม่เป็นไรเว้ย เราเพื่อนกันอยู่แล้ว”
“ไอ้เพื่อนเหี้ย!!!”
แล้วชาญชัยกับเฉินก็หัวเราะลั่นแท็กมือกันดังสนั่น หาญศักดิ์ทั้งอายทั้งโกรธจนหน้าแดงเถือก อยู่กันสามคนเป็นไม่ได้ต้องถูกแซวตลอด เป็นอย่างนี้มาร่วมสัปดาห์แล้วนับตั้งแต่ความจริงเปิดเผย ตอนแรกเสี่ยชานทำท่ารับไม่ได้และสงสารเขาจับจิตจับใจ แต่ไปไงมาไงมันถึงได้มาเข้าคู่กับไอ้เฉินเห็นเป็นเรื่องบันเทิงเริงใจได้ก็ไม่รู้
“หุบปากไปเลยทั้งคู่! กูไม่มีวันให้อภัยพวกมึงเรื่องไอ้ป้ายบ้าๆ นั่นแน่! ใหญ่อย่างกับป้ายหาเสียงของชูวิป! ถ้ามึงรักกูจริงๆ หยุดล้อกูเรื่องนี้ซะ!”
“เสี่ยหาน... นี่มึงโกรธจริงเหรอวะ” เสี่ยชานมีสีหน้าซีเรียสขึ้นมาโดยฉับพลัน หาญศักดิ์ที่เบิ่งตาโตกระแทกเสียงตอบ
“เออ!”
“กูขอโทษ...” เพื่อนร่างสูงมีสีหน้ารู้สึกผิดขึ้นมาทันที “แต่กูแค่อยากจะบอกว่า...”
บอกว่ามึงเสียใจและรักกูสินะ
“กูทำเพราะกูรักตัวเอง กูไม่ได้ทำเพราะรักมึง! กูทำเพราะกูสนุกโว้ย! ฮ่าๆๆๆๆ!!!”
“ก๊ากกกกกกกก!!!” <<< เฉิน
“ไอ้พวกเวร!!!”
ทั้งสองคนหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง หาญศักดิ์ที่หน้าแดงเถือกได้แต่ยืนไม่ติดที่อย่างโมโหโทโส เขาชี้หน้าด่าทั้งคู่ชุดใหญ่แต่ก็ไม่มีใครสะทกสะท้าน เสียงหัวเราะยังคงดังลั่นไปถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ หาญศักดิ์ได้แต่รอให้ทั้งสองคนหยุดหัวเราะกันไปเองอย่างไร้หนทางต่อสู้ และสุดท้าย...ทั้งคู่ก็หยุดหัวเราะกันเองจนได้
“ฮ่า...จี้ฉิบหาย” เสี่ยชานปาดน้ำตาที่ออกมาจากเบ้า กลั้นขำจนตัวสั่น “เอ้า มึงคงไม่ได้เข้ามาด่ากูอย่างเดียวหรอกกูรู้ มีอะไรก็ว่ามา”
“เออ...” หาญศักดิ์กัดฟันตอบ สัด...กูนี่มันอาภัพแท้ สู้ผัวก็ไม่ได้ สู้เพื่อนก็ไม่ได้... นี่กูเป็นเจ้าพ่อเงินกู้จริงๆ รึเปล่าวะเนี่ย T-T “ที่กูเข้ามาแดนมึงก็เพราะว่ามีเรื่องงานด้วยนั่นแหละ วันนี้วันสำคัญ...”
หาญศักดิ์จะเรียกแบ่งชั้น 68 ของเขากับชาญชัยเป็นแดน การเข้าไปในห้องซึ่งเป็นบ้านของอีกฝ่ายจะเรียกว่าบุกแดน
ชาญชัยมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที
“อ้อ กูพอรู้อยู่หรอก...เฉินลื้อออกไปก่อนไป”
“ครับเสี่ย”
ผู้จัดการหนุ่มกระพุ่มมือไหว้ทั้งคู่แล้วเดินออกไป เสี่ยชานเข้าสู่โหมดจริงจังพลางหันไปมองปฏิทิน
“ไอ้เสี่ยพิชิตใช่ไหม วันนี้มึงต้องไปเก็บเงินมันนี่ ตอนหกโมงเย็น”
หาญศักดิ์มีสีหน้าเคร่ง “ใช่ ไอ้นี่ค้างดอกมานานแรมปี พอๆ กับพ่อไอ้โซดาเลย... แต่มึงก็รู้ไอ้เสี่ยพิชิตมันไม่ธรรมดา จิตวิทยามัน ไหนจะลูกน้อง...บารมีมันก็มีพอๆ กับเรา”
พูดจบหาญศักดิ์ก็คว้าขวดน้ำบนโต๊ะทำงานของชาญชัยมาดื่ม
“แต่ธุรกิจมันเจ๊งไปไม่ไหวแล้วเว้ยไอ้เสี่ยหาน มันเหลือแต่เปลือก ข้างในน่ะกลวง ไม่งั้นมันไม่มากู้เงินเราหรอก บารมีมันน่ะเดี๋ยวก็เสื่อม แต่มึงก็พูดถูก มันไม่ใช่คนที่ง่ายจะจัดการจริงๆ”
“...เอาเถอะ ยากแค่ไหนกูก็รับมือมาแล้ว กูจะจิกเอาทั้งต้นทั้งดอกมาให้ได้ นี่ก็แค่มาบอกไว้ก่อนเผื่อมีอะไร” เขาปิดฝาขวดน้ำที่ดื่มเสร็จแล้วไปด้วยขณะพูด ก่อนจะมันวางคืนไว้ที่เดิมบนโต๊ะ
“กูตรวจดูบัญชีเมื่อกี้แล้ว รายอื่นๆ เรียบร้อยดี เหลือแต่ไอ้เสี่ยพิชิตนี่แหละ”
“กูจะไปทำให้มันเรียบร้อยวันนี้แหละ”
มือหนาของชาญชัยวางปากาที่ใช้เซ็นชื่อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าเพื่อนรักเต็มตา หาญศักดิ์ที่กึ่งนั่งกึ่งยืนพิงโต๊ะทำงานของชาญชัยอยู่ขมวดคิ้ว
“มึงมีอะไรว่ะเสี่ยชาน”
ใบหน้าหล่อคมขมวดคิ้วมุ่น ดูคล้ายมีความกังวลที่สลัดไม่ออก
“...กูสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ว่ะ กูรู้สึกแปลกๆ...รู้สึกไม่ดี”
หาญศักดิ์เลิกคิ้วขึ้น “ที่กูจะไปเก็บเงินเสี่ยพิชิตน่ะเรอะ?”
“เออ... ใช่ กูเซนส์แรงนะเสี่ยหาน มึงก็รู้นี่” พูดจบก็ล้วงเอาบุหรี่ออกมาสูบ ก่อนจะยื่นให้เพื่อนด้วยอันหนึ่ง หาญศักดิ์จุดไฟแช็กบ้าง เสี่ยชานพ่นควันออกจากจมูกแล้วพูดต่อ
“...กูไปเป็นเพื่อนมึงดีไหมวะ? เออ ตกลงกูไปเป็นเพื่อนมึงแล้วกันวันนี้”
“หยุดเลยมึง หยุดเลย” หาญศักดิ์รีบร้องห้าม “งานกู กูทำได้ มึงไปดูงานที่ร้านสักมึงไปเสี่ยชาน เห็นว่าเมื่อวานมีคนตีกันนี่ เรืื่องนี้กูจัดการเองได้ ลูกน้องก็ไปด้วยเยอะแยะ เป็นห่วงอะไรนักหนาว่ะ... มาแปลก” หาญศักดิ์ไม่เข้าใจ
“มันเป็นแค่ลางสังหรณ์เว้ยเสี่ยหาน” เสี่ยชานลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วตบไหล่เพื่อนปุๆ “เอาเถอะ กูรู้ว่ามึงทำได้ เดี๋ยวกูต้องไปดูที่ร้านสักกูหน่อยก่อนค่ำ มึงมีอะไรก็โทรมาหากูทันทีเลยนะ”
“ได้ ขอบใจมึงมาก กูไปล่ะ”
หาญศักดิ์ดับบุหรี่ในมือแล้วออกไปจากห้องของเพื่อน เขาลงไปชั้นล่าง เรียกลูกน้องหน้าประจำให้ไปด้วยกันเหมือนเคย รวมถึงบอกคนขับรถให้เตรียมรถ เขาบรีฟงานสั้นๆ
“ไอ้เสี่ยพิชิตเป็นตาแก่เหลี่ยมจัด ทวงเงินก็ยาก พูดไปพูดมาทำให้เราไว้ใจแล้วมันก็ชิ่งหนี นักเลงกี่คนต่อกี่คนที่ให้ไปทวงก่อนหน้าก็ทวงมาได้แค่ดอกเบี้ยสองงวด แล้วก็หาตัวไม่พบอีก อั๊วถึงต้องลงมือเอง” หาญศักดิ์เว้นช่วงหายใจ มองหน้าลูกน้องทุกคน “มิหนำซ้ำเสี่ยพิชิตยังหายหน้าไปจากแวดวงสังคม อั๊วคาดว่าคงหนีหนี้หัวซุกหัวซุนอยู่ เพราะคงไม่ได้ค้างหนี้แค่อั๊วกับเสี่ยชานเจ้าเดียว... แต่ตอนนี้สายสืบของพวกเราสืบมาได้แล้วว่ามันย้ายหนีไปอยู่ที่ไหน วันนี้แหละอั๊วจะไปบุกจัดปาร์ตีให้มันถึงถิ่น พวกลื้อทุกคนคอยดูหน้าดูหลังด้วย เข้าใจไหม”
“ครับ!”
หาญศักดิ์จุดบุหรี่อีกมวนสูบรอคนรถขับวนมารับ ขนไปกันทีก็ไปหลายคันเพราะเอาลูกน้องไปหลายคน เสี่ยหนุ่มตัดสินใจเดินกลับเข้าไปเข้าห้องน้ำในโรงแรมตรงชั้น G ให้เรียบร้อยก่อนออกไปทวงหนี้
กำลังยืนหน้าเคร่งปัสสาวะอยู่ดีๆ ก็มีคนมายืนปัสสาวะโถข้างๆ กัน และมันก็คงเป็นธรรมดาที่จะอดหันไปมองไม่ได้ว่าเป็นใคร ใหญ่กว่ากูรึเปล่าไรงี้...
สัด... มันอีกแล้ว...
“แหม พอเห็นเป็นผมนี่รีบเชียวนะครับ คิดว่าผมจะแอบดูของพี่เหรอ”
“อะไร กูฉี่เสร็จแล้ว จะไปล้างมือ ไม่ได้รึไง” หาญศักดิ์รีบพูดปาวๆ
โซดาที่ยังยืนปัสสาวะยิ้มจนตาหรี่เล็ก “ไม่ต้องห่วง ผมไม่แอบดูหรอกครับ เห็นอยู่ทุกคืน...”
“ไอ้บ้า!”
หาญศักดิ์รีบนุ่งกางเกงให้เรียบร้อยแล้วเดินฟึดฟัดไปล้างมือ เขาล้างอย่างรวดเร็วเตรียมจรลีหนีด้วยความว่องไว
“เฮ้ย!” เสี่ยหนุ่มร้องเมื่อหันมาก็พบว่าถูกกักขังเอาไว้ในอ้อมแขนกับเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า (ทำไมมันฉี่เร็วจังวะ!)
“ทำอะไรของมึง! กูจะรีบไปทำงาน”
“ไปไหนครับพี่...”
“ไม่ใช่เรื่องของมึงเลย!”
“ผัวมีสิทธิ์ได้รู้ว่าเมียตัวเองจะไปไหนนะครับ”
“หุบปาก!” หาญศักดิ์หันรีหันขวางเลิกลั่ก เป็นโชคดีไปที่ห้องน้ำนี้ปลอดคน นอกจากพวกเขาแล้วก็ไม่มีใคร “ถอยไป ถอยไปเลยมึง แล้วไปช่วยไอ้เฉินคุมบ่อนไป”
“พี่อ่ะ...ก็บอกผมก่อนสิครับว่าพี่จะไปไหน”
ไม่พูดเปล่ายังยื่นหน้าแทบติดกับใบหน้าหวานๆ นั่น หาญศักดิ์หลับตาปี๋ตะโกนลั่น
“ไปทวงหนี้! แถวๆ ชานเมือง ปล่อยกูได้รึยัง!”
“ก็ได้...”
โซดายอมคลายวงแขนออกในที่สุด หาญศักดิ์ถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วรีบสืบเท้าเดินหนีร่างล่ำๆ ของนักมวยแชมป์เปี้ยน
“...ผมเปลี่ยนใจดีกว่า”
ฟึ่บ! ป้าบ!
.
.
.
------------------------------------
50% METAL TERMINAL
เสี่ยชานเริ่มมีบทแล้วนะคะ นี่แฟนคลับเสี่ยชานค่ะจัดให้แน่นอน :L2:
เอ๋... เดี๋ยวนะทำไหมหนูโซดาเปลี่ยนใจเร็วจังเลยลูกกกกกกก หิหิหิ
-
ต้องตามไปคุมเมีย
-
ไปคุมเมียสินะ 5555555
เสี่ยชานนี่ยยังไง ตอนแรกรับไม่ได้ ละดูตอนนี้รวมหัวกับเฉินแกล้งเสี่ยหาน สรุปเรื่องนี้คนที่น่าสงสารสุดคือเสี่ยหาน 5555555
-
:katai2-1: โซดาคุมเมีย 5555555
-
.
.
ฟึ่บ! ป้าบ!
หากแต่ไม่ทันได้สาวเท้าหนีอย่างที่ใจคิดได้สำเร็จ หาญศักดิ์ก็ถูกดึงแขนเข้าหาตัวเด็กหนุ่มแล้วกดร่างเข้ากับเคาน์เตอร์อ่างล้างมือหรู ก่อนเด็กหนุ่มจะฉกริมฝีปากวูบก้มลงจูบเขาอย่างดูดดื่มเหมือนสูบวิญญาณ จูบที่ตะกรุมตะกรามทำเอาเสี่ยหนุ่มมึนงง ร่างสูงถือโอกาสยกร่างของหาญศักดิ์ขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์นั่น แล้วเขย่งปลายเท้าบดจูบร้อนแรงต่อเนื่องจนหาญศักดิ์หายใจไม่ทัน
“อื้อ...แฮ่ก...พอแล้ว... อื้ออ...”
ทำเพียงได้แค่กอบโกยอากาศเข้าร่างเพียงนิดริมฝีปากร้อนก็บดขยี้ต่อ เรียวลิ้นตวัดรุกเร้าอย่างเอาแต่ใจจนหาญศักดิ์ตามไม่ทัน แขนแข็งแกร่งโอบกอดเอวสอบของอีกฝ่ายแนบแน่น แทรกกายลงระหว่างสองขาจนแนบชิดกันเสมือนเป็นหนึ่งร่าง
“อะ...อื้อ!! อย่า...”
หาญศักดิ์มัวเมาไปกับรสจูบที่เหมือนกับยาเสพติด โซดาเกี่ยวกระหวัดลิ้นเข้ากับลิ้นของเขา ไล่ต้อนมันไปทั่วโพรงปากจนจนมุมเหมือนตำรวจที่ไล่จับโจรร้าย... เสี่ยหนุ่มได้แต่ครางอื้ออึง เขายกสองมือขึ้นทุบร่างโปร่งเพื่อประท้วงเอาอากาศ
“อ๊ะ...อื้อ! เชี่ย มึงทำอะไรอีกแล้วเนี่ย!!”
หาญศักดิ์ร้องเมื่อโซดาเลิกคอเสื้อเขาลงมาแล้วฉกริมฝีปากลงดูดจนเกิดเสียงเนื้อปากกับเสียงผิวเนื้อ ขบกัดขยายรอยจนรู้สึกจี๊ดไปทั่วร่าง มันพาให้สั่นสะท้านจนหาญศักดิ์ต้องจิกเล็บทั้งสิบเข้าแผ่นหลังแกร่งของคนที่กำลังสร้างรอย
“อึก...ฮ่า”
ไม่เพียงแค่ขบกัด...โซดายังดูดเลียสร้างความวาบหวามจนหาญศักดิ์เกร็งวาบ เขารู้สึกเหมือนสติโบยบินไปไกลลิบเมื่อริมฝีปากเปียกๆ รุกเร้ากันอย่างไร้ปรานี...
“พอแล้ว...โซดา...”
ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ยอมผละออกมาเมื่อหนำใจ เขาหลิ่วตาให้คนที่หอบหายใจเหมือนเพิ่งวิ่งมาพันกิโลเมตร ดวงตาคมก้มลงมองรอยจูบรอยใหญ่อย่างพึงพอใจ
“เมียจะไปทำงาน...ผัวเป็นห่วง... เลยฝากรอยรักให้ เอาไว้คุ้มครองเป็นคาถาอาคม...”
“...ไอ้เด็กเวร!!”
หาญศักดิ์รวบรวมสติรีบปีนลงจากเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้ามาชี้มือใส่เด็กหนุ่มที่ยักคิ้วหลิ่วตาให้ ใบหน้าหล่อๆ นั่นกวนอารมณ์เป็นยิ่งนัก
ปัง
“เสี่ยครับ รถพร้อมแล้วนะครับ” ลูกน้องคนหนึ่งโผล่หน้าเข้ามาเห็นตอนผู้เป็นเจ้านายกำลังชี้หน้าโซดาพอดิบพอดี หาญศักดิ์รีบใช้มืออีกข้างตะครุบคอเสื้อแทบไม่ทัน เขาหันไปพยักหน้า
“เออ อั๊วจะไปเดี๋ยวนี้แหละ ลื้อไปบอกคนอื่นๆ ได้เลย”
“ครับ”
พอลูกน้องออกไปพ้นหน้าหาญศักดิ์ก็หันไปเอาเรื่องเด็กหนุ่มทันที
“เพราะกูติดงานหรอกนะ! อย่าคิดว่าจะรอดได้นานนะมึง!!”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง แล้วคว้ามือที่ชี้หน้ามาจูบหน้าตาเฉยทำเอาเจ้าของมือเหวอรุนแรง เขาจับมือนั่นแนบแก้ม
“อย่าปล่อยให้ผมรอนานนะครับพี่...”
น้ำเสียงของเด็กหนุ่มออดอ้อน มิหนำซ้ำหูตายังระยิบระยับวิบวับแพรวพราวยิ่งกว่าคาสโนว่าร้อยเล่ห์
“ผัวคนนี้รอเมียกลับมาลงโทษอยู่นะ...”
อ๊ากกกกกกกก อีช่อ!
กูเกลียดสายตามึง
กูเกลียดใบหน้ามึง
กูเกลียดทุกอย่างที่เป็นมึง
เกลียด! เกลียด! เกลียด!
ไอ้ผัวเกย์ตัวเอ้อภินิหารบ้านบึ้มเอ๊ย!
:::METAL TERMINAL:::
“ที่นี่แหละครับเสี่ยหาน”
ลูกน้องคนที่นั่งอยู่เบาะหน้าแล้วเป็นคนสืบที่อยู่ของเสี่ยพิชิตแจ้งเจ้านาย หาญศักดิ์เปิดกระจกชะโงกหน้าออกไปดูตึกเก่าๆ ร้างๆ ที่ดูแล้วไม่น่าจะมีใครอยู่ได้
“ลื้อแน่ใจเหรอวะ?”
“ใช่ครับ ไอ้เสี่ยพิชิตหนีเจ้าหนี้ทุกคนมาอยู่ซุกหัวนอนที่ตึกนี่แหละ มันเปิดบ่อนเถื่อนด้วยนะครับ เอาไว้ให้พวกชาวบ้านมาเล่นไฮโล คงหวังจะเอาเงินตรงนี้ไปโปะหนี้”
“คิดอะไรโง่ๆ แค่บ่อนไฮโลมันจะไปทำอะไรได้...” หาญศักดิ์ส่ายศีรษะ “เอ้าลงเว้ยพวกเรา ไปจัดการเอาเงินอั๊วคืนมากันได้แล้ว!”
ชายฉกรรจ์จากทั้งสามคันรถลงกันมาเป็นหมู่คณะใหญ่ รวมๆ แล้วประมาณสิบห้าคนได้ หาญศักดิ์แหงนหน้ามองตึกร้างที่สูงตระหง่านก่อนจะกวักมือกลางอากาศให้ลูกน้องเดินตามตัวเองเข้าไปในตึก ทั้งปืนทั้งมีดทุกคนเอามากันครบ หาญศักดิ์เดินนำลูกน้องไปที่บันไดโทรมๆ แล้วขึ้นไปยังชั้นสี่ อันเป็นชั้นที่สายสืบของเขาบอกว่าเสี่ยพิชิตจัดทำเป็นบ่อนไฮโลผิดกฎหมาย อีกทั้งยังใช้กบดาน
“ทำไมมันเงียบแบบนี้วะ”
หาญศักดิ์เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจเมื่อขึ้นมาจนถึงชั้นสี่ ถ้าเป็นบ่อนไฮโลมันก็ควรจะครึกครื้นและพลุ่กพล่านกว่านี้ แต่นี่มันทั้งเงียบทั้งสงบจนวังเวงไปหมด
“...ก็เพราะว่าช่วงนี้หมาต๋าเขตนี้มันออกตรวจเข้ม ผมเลยงดทำบ่อนไปก่อนน่ะเสี่ย”
แปะ...แปะ...แปะ
ไม่ทันได้บุกค้นห้องร้างห้องไหนหาญศักดิ์กับลูกน้องก็ได้ยินเสียงปรบมือเย็นๆ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงต่ำๆ ของมนุษย์คนหนึ่ง ทุกคนชักปืนขึ้นมาทันควันตามสัญชาตญาน บอดีการ์ดของเสี่ยหนุ่มรีบออกมาขวางหน้าทันที
“ระวังตัวนะครับเสี่ย”
ไม่ทันไรชายวัยกลางคนที่บนศีรษะมีผมเพียงหร็อมแหร็มก้าวออกมาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มใจดี หากหาญศักดิ์รู้จักชายผู้นี้ดีเกินกว่าจะเชื่อยิ้มจอมปลอมนั่น
“...ไม่พบกันซะนานนะเสี่ยหาน เก่งนี่ แกะรอยตามมาเจอผมถึงที่เชียว”
“เสี่ยพิชิต...” หาญศักดิ์พูดรอดไรฟัน
“เอ้า วางปืนผาหน้าไม้ก่อนดีไหม” เสี่ยพิชิตยิ้มพลางผายมือดูอบอุ่น “แล้วมาเจรจากันอย่างสันติดีกว่า”
หาญศักดิ์กวาดสายตาไปรอบๆ ...เขาไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากเสี่ยพิชิต หากแต่ก็ยังวางใจไม่ได้... เจ้าพ่อเงินกู้เก็บปืนเหน็บที่กางเกงที่เดิม แต่ยังไม่ยอมส่งสัญญานให้ลูกน้องเก็บอาวุธ เขาก้าวเข้าใกล้เสี่ยวัยกลางคนตรงหน้าช้าๆ
“ถ้าเสี่ยไม่หนีหนี้ผมกับเพื่อน ผมคงไม่ต้องขนลูกน้องมาบุกรุกถิ่นแบบนี้”
“...เฮ้อ เสี่ยหาน คุณก็รู้ว่าธุรกิจช่วงนี้น่ะมันไม่ดี อะไรก็ผันผวนไปหมด”
“แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เสี่ยจะทำร้ายลูกน้องผมที่ส่งมาทวงหนี้รอบก่อนๆ เสี่ยเบี้ยวหนี้ ถ้ามีคนเบี้ยวหนี้เสี่ย เสี่ยจะยอมได้รึ?”
“...ผมนับถือเสี่ยกับเสี่ยชานนะ อายุยังไม่มากแต่ก็ก่อร่างสร้างตัวได้ดี”
“เสี่ยพิชิต เสี่ยไม่ต้องพูดมากหรอกครับ” หาญศักดิ์ตัดบท ใบหน้าของชายวัยกลางคนไม่เปลี่ยนแม้แต่นิดเดียว อันที่จริง...เสี่ยพิชิตไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ “สิบห้าต่อหนึ่ง อย่างไรเสี่ยก็เสียเปรียบ เสี่ยมีเท่าไหร่จากการเปิดบ่อนเถื่อน เสี่ยเอามาให้ผมดีกว่า แล้วก็หาที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง ทยอยใช้หนี้ให้ครบซะ”
เสี่ยพิชิตนิ่งไปนิด ก่อนจะล้วงมือเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็ว ลูกน้องของหาญศักดิ์ขึ้นนกปืนทันทีจนเสียงดังกริ๊กดังลั่นชั้นสี่ของตึกร้าง
“อะไรกันหนุ่มๆ” เสี่ยพิชิตหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหยิบซองบุหรี่ออกมา “แค่คนแก่อยากจะดูดบุหรี่ทำใจก่อนเสียเงินก้อนใหญ่ไม่ได้รึ ถึงกับต้องขึ้นนกใส่กันทีเดียว”
เสี่ยวัยกลางคนไม่ยี่หระแล้วยังจุดบุหรี่สูบ
“เฮ้อเสี่ยหาน... ผมเองก็เบื่อต่อความยาวสาวความยืด เอาเป็นว่าเสี่ยกับลูกน้องตามผมไปเอาเงินก้อนใหญ่ก็แล้วกัน เอาไปสักกึ่งนึงก่อนดีไหม?”
“เสี่ยมีงั้นหรือ?” หาญศักดิ์หรี่ตาถามอย่างไม่เชื่อรุนแรง คนที่สิ้นเนื้อประดาตัวอย่างเสี่ยพิชิตตอนนี้เนี่ยนะจะมีเงินก้อนให้เขา หากแต่ชายวัยกลางคนยักไหล่แบบไม่สะทกสะท้าน
“ใช่ อย่าดูถูกบ่อนไฮโลนะเสี่ย มันทำกำไรงดงามดีเชียวล่ะ ตามมาทางนี้สิ”
หาญศักดิ์ไม่ขยับเท้า เสี่ยพิชิตพ่นควันออกจากจมูกแล้วกระตุกยิ้ม
“เอ้า ถ้ากลัวนักก็ไม่ต้องเอา ตึกกลวงๆ แบบนี้จะซ่อนอะไรได้ ใช้สมองหน่อยสิเสี่ยหาน”
“ผมไม่ได้กลัว” หาญศักดิ์ตะคอกตอบกลับทันที “แต่พฤติกรรมของเสี่ยมันไม่น่าไว้ใจตั้งแต่ต้น เงินก็ตั้งยี่สิบเอ็ดล้าน แล้วเสี่ยบอกจะให้ผมก่อนครึ่งหนึ่ง มันหมายความว่าสิบล้านนะเสี่ย ผมคิดว่าผมตีความไม่ผิด”
เสี่ยพิชิตเลิกคิ้ว หาญศักดิ์พูดต่อเสียงดังกึกก้อง
“เงินสดสิบล้าน กับสภาพเสี่ยในเวลานี้... ผมว่ามันยากอยู่”
เสี่ยพิชิตหัวเราะเหมือนฟังเรื่องขบขันเสียเต็มประดาดังลั่น
“โธ่เสี่ยหาน ขนาดจะได้เงินยังกลัวจนไม่กล้าทำอะไร เด็กรุ่นใหม่นี่มันใจเล็กจริง” วาจาดูถูกของคนแก่วัยกว่าทำเอาหาญศักดิ์หน้ากระตุก “ถ้าเสี่ยปอดแหกนักก็ขนลูกน้องไปด้วยกันก็ได้ ขนไปทั้งก๊กนั่นนั่นแหละ”
หาญศักดิ์มองเสี่ยพิชิตไม่วางตา ในหัวประเมินสถานการณ์อย่างถี่ถ้วน
“เอ้า! ไม่เอาเงินก็ไสหัวกลับไปได้แล้วเสี่ยหาน ...น่ารำคาญกลัวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
แววตาของชายวัยกลางคนดูถูกดูแคลนสุดฤทธิ์ เขาทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นแล้วขยี้เท้าดับ
“...ปอดแหก”
“คุณว่าไงนะเสี่ยพิชิต?”
“หึๆ คุณได้ยินยังไงก็อย่างนั้นแหละเสี่ยหาน”
นอกจากไม่ยี่หระแล้วเสี่ยพิชิตยังหัวเราะในลำคอชวนปั่นประสาท หาญศักดิ์เม้มปากอย่างใช้ความคิด ในที่สุดเขาก็เอ่ยปาก
“เอาล่ะ ตกลง ผมจะตามไปเอาเงินที่เสี่ยบอก แต่ผมจะเอาลูกน้องไปด้วยห้าคน”
เสี่ยพิชิตยักไหล่ “ตามใจเสี่ยเถอะ จะโทรเรียกมาทั้งพรรคพยัคฆ์ผมก็ไม่สนใจ”
หาญศักดิ์สงบสติอารมณ์กับคำดูถูกแล้วหันไปเลือกลูกน้องฝีมือดีห้าคนให้ตามมา เสี่ยพิชิตเดินนำหน้าไปตามทางเมื่อหาญศักดิ์จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย โถงทางเดินร้างเงียบสงัดมีแต่ฝีเท้าของเสี่ยพิชิตและหาญศักดิ์กับบรรดาลูกน้องทั้งห้าเท่านั้น
“ห้องนี้แหละเสี่ย ตอนนี้ผมใช้ห้องนี้ซุกหัวนอนอยู่”
พูดจบเสี่ยพิชิตก็เดินเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง หาญศักดิ์ตามเข้าไปกับลูกน้อง แล้วก็พบว่ามันมีแค่เตียงเก่าๆ แคบๆ หนึ่งหลังกับตู้เซฟใบใหญ่ รวมไปถึงมีอุปกรณ์เล็กๆ น้อยๆ สำหรับใช้ทำบ่อนไฮโลเล่นพนัน
“เข้ามาสิเสี่ยหาน”
มองสำรวจจนถ้วนทั่วแล้วก็ไม่เห็นความผิดปกติอะไร หาญศักดิ์จึงยอมก้าวเข้าไปในแหล่งกบดานชั่วคราวของเสี่ยพิชิต บรรดาลูกน้องยังยืนออกันอยู่ตรงหน้าห้องเพื่อระวังความปลอดภัย
เสี่ยพิชิตเปิดเซฟอ้าออก หาญศักดิ์อ้าปากค้าง
...เงินสดหลายล้านกระจุกรวมกันอยู่ในนั้นเป็นมัดๆ อีกทั้งยังมีทองคำแท่งหลายแท่ง...
ถึงไม่ถึงร้อยล้าน... แต่หาญศักดิ์มั่นใจว่ามันไม่ต่ำกว่ายี่สิบล้านแน่ๆ...
“เอ้า รอแป๊บหนึ่งนะเสี่ย” เสี่ยพิชิตส่งเสียงขณะหยิบเงินออกมาเป็นฟ่อน “ขอตรวจนับหน่อย”
“โอ๊ย!!”
“อ้าก!!”
“เฮ้ย!” หาญศักดิ์ร้องเมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง ก่อนจะพบว่ามีชายที่ไม่เคยเห็นหน้าราวยี่สิบคนกำลังกระทืบลูกน้องของเขาอย่างไม่ไยดี
“หมาหมู่! ไอ้พวกหมาหมู่!!” หาญศักดิ์ตะโกนกร้าวแล้ววิ่งถลาจะออกไปดูสถานการณ์ หากทันทีทันใดผนังลูกกรงที่เหมือนมีคนคอยควบคุมอยู่แล้วหล่นลงมาตรงหน้ากระทบกับพื้นที่ฝุ่นเขรอะดังกึ้งใหญ่ มันแบ่งกั้นระหว่างหาญศักดิ์กับลูกน้องชนิดที่ไม่สามารถเข้ามาช่วยเหลือกันได้ และในลูกกรงนี้มีเพียงแค่เขากับเสี่ยพิชิตสองคนเท่านั้น หาญศักดิ์หยิบปืนขึ้นมาทันที
“อะไรกันเสี่ยหาน... เล่นถึงอาวุธมันไม่ดีนะ”
“หุบปาก!! เสี่ยเล่นอะไรของเสี่ยวะ! จ่ายหนี้ผมมาแล้วก็ให้มันจบกันไปเดี๋ยวนี้ ยังมีลูกน้องผมอีกเป็นสิบรอดูสถานการณ์ข้างนอก! เสี่ยไม่รอดแน่!!” เขาเล็งกระบอกปืนไปที่เสี่ยวัยกลางคนอย่างแม่นยำ
“ฮ่าๆๆๆ! สะเพร่าจริงเอาลูกน้องมาแค่หยิบมือเดียว! ป่านนี้คงโดนเด็กๆ นับร้อยของผมยำจนเละหาอวัยวะไม่เจอแล้วล่ะมั้ง”
หาญศักดิ์หน้าซีด “เป็นร้อยงั้นเรอะ!!?”
“ใช่” เสี่ยพิชิตยิ้มในหน้า “ส่วนคุณน่ะเสี่ยหาน ผมต้องการจะจัดการด้วยตัวเอง”
“อ้ากก!!!”
เสี่ยพิชิตรวดเร็วอย่างเหลือเชื่อเข้ามาหักข้อของหาญศักดิ์ทวนเข็มนาฬิกาจนปืนกระเด็นออกไปไกลเป็นโยชน์ หาญศักดิ์สะบัดข้อมือหนีเสี่ยเฒ่าแล้วตั้งการ์ดมวยขึ้นมาทันที นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องประลองยุทธกับคนอื่น ชีวิตบนเส้นทางนักเลงของหาญศักดิ์มาไกลจากจุดเริ่มต้นนัก หมัดมวยเขาเองก็ไม่ได้กระจอกงอกง่อยจนใช้งานไม่ได้ น็อกคนอื่นมาก็หลายราย...
ยิ่งคนมีอายุอย่างเสี่ยพิชิต... อย่างไรเสียเขาก็ต้องเอาอยู่
“เสี่ยอายุเท่าไหร่แล้วคิดจะมาสู้กับผม ยังไงเสี่ยก็ไม่มีวันชนะหรอก” หาญศักดิ์พูดข่มอีกฝ่าย เสี่ยพิชิตกระตุกยิ้มมุมปากจนเห็นรอยเหี่ยวย่น
“เฮ้อ...นั่นสินะ... พละกำลังคนแก่มันจะไปสู้อะไรกับคนหนุ่ม”
“รู้แล้วก็ดีแล้ว อย่าทำร้ายตัวเองเลยเสี่ยพิชิต อย่าทำให้มันเป็นเรื่องเป็นราวจะดีกว่า”
“ปากดีจริิงๆ นะเสี่ยหาน ผมเองก็ลูกผู้ชายเหมือนกัน คงจะยอมเสี่ยง่ายๆ ไม่ได้หรอก”
พลั่ก!!
หาญศักดิ์ไม่รอช้าฮุกหมัดขวาเข้ากรามเสี่ยพิชิตเต็มเหนี่ยวจนผู้มีอายุหน้าสะเทือน ...เปิดก่อนได้เปรียบ... วลีนี้ยังคงได้ผลเสมอในวงการนักเลง เสี่ยพิชิตเอามือปาดเลือดที่ไหลออกมาจากจมูกแล้วหัวเราะดังลั่น
“เล่นไม่เลี้ยงเลยนะเสี่ยหาน งั้นผมก็ไม่ปรานีล่ะ”
พลั่ก! ผัวะ!!
เสี่ยพิชิตวิ่งเข้าอัดโถมร่างใส่หาญศักดิ์จนติดกำแพงลูกกรงโครมใหญ่ ก่อนจะสวนหมัดใส่หน้าท้องของหาญศักดิ์เต็มๆ
“อัวะะ!”
หาญศักดิ์ร้องสบถเมื่อรู้สึกเหมือนจะอาเจียน ดวงตากลมโตเบิกโพลง พละกำลังของเสี่ยพิชิตไม่ได้หนักหนาขนาดนั้น หากแต่เทคนิคกลับแพรวพราวจนไม่น่าเชื่อ
เสี่ยพิชิตหลบทุกหมัดของหาญศักดิ์ได้ทั้งหมด อีกทั้งยังรับกันท่าจนหาญศักดิ์สู้ต่อไม่ได้ หมัดของเขาถูกรับเอาไว้อย่างง่ายดายแล้วยังโดนจับไพล่หลัง เสี่ยพิชิตกดหาญศักดิ์ลงไปบนพื้นจนคนหนุ่มรู้สึกเหมือนไหล่จะหลุด รุนแรงยิ่งกว่าที่โซดาเคยทำเป็นเท่าตัว
“คิดเหรอว่าคนแก่จัดการง่าย หึๆๆ มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกนะ”
“อ๊า! อ้าก! อัวะะ!”
ชายวัยกลางคนเข่าชายโครงของคนอ่อนกว่าวัยกว่าที่ถูกจับให้คุกเข่าซ้ำๆ แล้วต่อยหมัดเสยคางจนหาญศักดิ์ได้ยินเสียงกระดูกตัวเองลั่น ก่อนจะปล่อยแขนเขาแล้วเตะไม่ยั้งเข้าที่ลำตัว เสี่ยหนุ่มตัวงอหมดสภาพ หากแต่ดูเหมือนคนทำจะยังไม่สาแก่ใจ เขาหมุนตัวตวัดขากระโดดเตะซัดเข้าหน้าอกของชายหนุ่มเต็มแรง
“โอ้กก!!”
เสี่ยพิชิตแข็งแรงจนหาญศักดิ์ไม่อยากเชื่อ... แข็งแรงและทักษะดีจนเขาคิดว่าพอๆ กับโซดาเลยทีเดียว...
และตอนนี้หาญศักดิ์รู้แล้ว
...เสี่ยพิชิตเป็นกังฟู...
ใช่แน่ๆ... เขาเคยท่าแบบนี้จากป๊าสมัยเด็กๆ...
มันไม่ผิดแน่นอน
“อ้าวเฮ้ย! ไม่ปากดีแล้วเหรอเสี่ยหาน!! ฮะฮ่าๆ!!”
เสี่ยวัยกลางคนอัดหาญศักดิ์จนลงไปนอนกองกับพื้นเป็นสุนัข เลือดออกจากปากและจมูกจนดูไม่ได้ หาญศักดิ์สำลักเลือดแค่กใหญ่ เสี่ยพิชิตเดินไปหยิบขวดน้ำตรงมุมห้องดื่มแล้วเทรดหัว เขาเดินไปคว้าปืนของหาญศักดิ์จากบนพื้น ก่อนจะกลับมายังร่างที่นอนพะงาบๆ หมดสภาพบนพื้น
ผัวะ!!
“อั่ก!”
หาญศักดิ์ร้องเมื่อถูกชกหน้าอีกครั้งจนหน้าลงไปคลุกฝุ่น ดวงตาของชายหนุ่มพร่าเลือนไปหมด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วโพรงปาก...
ไม่มีใครจะมาช่วยเขาได้... สถานที่นี้ถูกปิดล้อมด้วยลูกน้องของเสี่ยพิชิต... แล้วลูกน้องของเขาก็ถูกยำกันไปเละหมดแล้ว
ความตายอยู่ใกล้หาญศักดิ์เพียงเงื้อมมือเท่านั้น
...ป๊าครับ...ม้าครับ...อั๊วกำลังจะไปหาพวกลื้อแล้วนะ...
เสี่ยพิชิตก้มลงนั่งทับสะโพกของเจ้าหนี้ เขายิ้มใจดีแล้วขึ้นนกปืนในมือ
กริ๊ก!
“น่าเสียดายต้องมาตายตั้งแต่อายุยังน้อย...”
ปลายกระบอกปืนนั่นจ่อหน้าผากของหาญศักดิ์จนผิวเนื้อถูกกดเป็นรอยวงกลมยับย่น หาญศักดิ์หลับตาปี๋
“เอ้า แล้วเจอกันชาติหน้านะเสี่ยหาน”
------------------------------------
METAL TERMINAL 100%
ไม่นะเสี่ย เสี่ยยังตายไม่ได้นะ!
TBC
-
โซดามาช่วยเมียเร็วๆ สิ
-
โซดาอยู่ไหนนนนนน :katai4:
-
เราอ่านแล้วรู้สึกขัดแย้งกับหานมาก เป็นเจ้าพ่อบ่อนใหญ่ ลูกน้องก็มีเยอะขนาดนัั้น แต่สู้เด็กม.ปลายคนนึงไม่ได้...?
หานนี่ใช้เส้นพ่อแม่ขึ้นมาเป็นเจ้้าพ่อเหรอ ค่อดอ่อน
-
รอโซดามาช่วยอยู่ :z3: :z3:
-
โธ่เสี่ยหาน
เพิ่งจะมีผัวเด็กอยู่แหม็บๆ
จะมาด่วนตายจากซะแล้ว
ลาก่อยยยยยย
-
โซดามาช่วยเมียด้วย!!!!
-
มาช่วยเลยคุณสามีอภินิหาร
-
ยกที่ ๑๕
I knew I was in trouble from the moment I laid eyes on you
[ กูรู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้สบตากับมึงและ
...ว่ามึงน่ะมันตัวปัญหา ! ]
(Too Young Too Die – Lindsey Lohan : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน หาญศักดิ์ในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
วี้หว่อ~ วี้หว่อ~ วี้หว่อ~
“เสี่ยพิชิตครับ ฉิบหายแล้ว! ตำรวจมา!!”
“เชี่ยเอ๊ย!!!!”
ไม่ทันได้ยิงกระสุนเสียงไซเรนมรณะก็ดังขึ้นพร้อมๆ กับที่ลูกน้องคนหนึ่งตะโกนอย่างหวาดกลัว ชายวัยกลางคนสบถอย่างฉุนเฉียว ขืนลั่นปืนออกไปตอนนี้พวกตำรวจต้องตามมารวบตัวเขาไปอย่างไม่ต้องสงสัยแน่ ที่เก็บเสียงปืนก็ไม่มี ลูกน้องที่คอยชักสายลูกกรงควบคุมรีบนำลูกกรงขึ้นอย่างรู้งานและรวดเร็ว
ผัวะ!!
“โอ้ก!!”
เสี่ยพิชิตปล่อยหมัดหนักๆ ใส่หน้าเจ้าพ่อเงินกู้อีกทีจนหาญศักดิ์เลือดออกหนักกว่าเดิม คราบเลือดเก่าแห้งเกรอะกรังติดตามใบหน้าหล่อหวาน สภาพของเสี่ยหนุ่มไม่มีชิ้นดี
“ฝากไว้ก่อนนะเสี่ยหาน! โชคดีไปพ่อมึงมาได้จังหวะพอดี” เขาเอ่ยเยาะ ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้อง “เฮ้ยพวกลื้อทุกคน เก็บของเก็บเงินให้หมด หนีเว้ย!!! อย่าให้หมาต๋าตามมาได้แม้แต่ตัวเดียว!”
ทุกคนรีบขนของและเงินอย่างรวดเร็วปล่อยให้หาญศักดิ์นอนพะงาบอยู่ที่พื้นสกปรก วิสัยทัศน์การมองเห็นของหาญศักดิ์พร่าเบลอทีละน้อย เขาอ้าปากโกยอากาศหายใจ พยายามกะพริบตาของตัวเองถี่ๆ
“เก็บของหมดแล้วครับเสี่ย แล้วไอ้นี่จะให้จัดการกับมันยังไงครับ”
ลูกน้องคนหนึ่งพยัพเพยิดมาทางหาญศักดิ์ ทุกคนต่างลุกลี้ลุกลนไม่เป็นสุขเพราะตำรวจ เสี่ยพิชิตรีบร้อนเป็นอย่างมาก
“ไม่มีเวลาแล้ว! ปล่อยมันนอนอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ รีบหนีโว้ย!”
เขาได้ยินเสียงโครมครามกุกกักก่อนจะเป็นเสียงฝีเท้าประมาณสิบกว่าเสียงวิ่งหนีออกไปจากห้อง หาญศักดิ์หายใจกระตุก เขาสำลักรสคาวเลือดที่คละคลุ้งในโพรงปาก ในที่สุดนัยน์ตาของเขาก็มัวจนไม่สามารถจับภาพออะไรได้อีกต่อไป
“หยุด! นี่ตำรวจ! ยอมมอบตัวเดี๋ยวนี้!”
หาญศักดิ์รู้สึกตัวหนักจนแม้กระทั่งหายใจยังยากลำบาก เขาเห็นภาพเบลอๆ ของชายในเครื่องแบบสีกากีหลายคนเข้ามาใกล้ ก่อนภาพทุกอย่างจะดำมืดลงอย่างรวดเร็วจนมองไม่เห็นอะไรอีก
เจ้าพ่อเงินกู้สลบแน่นิ่งไปในที่สุด
:::METAL TERMINAL:::
เฮือก!
“โอ๊ยยย!!!”
คนที่เพิ่งรู้สึกตัวลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงก่อนจะต้องร้องดังลั่นเพราะความเจ็บปวดทางกายภาพ ร่างสูงร่างหนึ่งรีบรุดมาดูทันที
“เสี่ยหาน! มึงเป็นไงบ้าง! มึงไหวไหม”
“...ไอ้...เหี้ย...” หาญศักดิ์ยกมือขึ้นคลำใบหน้าของตัวเองทีละจุด “เจ็บฉิบหาย...”
“มึง ดื่มน้ำก่อนเว้ย.... เอ้า” เสี่ยชานรีบรินน้ำจากขวดใส่แก้วให้เพื่อน หาญศักดิ์รับแก้วน้ำมา แต่ทันทีที่ขอบแก้วจรดริมฝีปากก็ต้องร้องโอยออกมาอีกครั้ง เสี่ยชานรีบกุลีกุจอหยิบหลอดที่วางไว้คู่กับแก้วน้ำที่ทางโรงพยาบาลเตรียมไว้ให้มาเสียบให้เพื่อน
“ค่อยๆ ดูดเว้ย”
“เออ...”
เสี่ยหานดูดน้ำจากหลอดเป็นพักๆ ก่อนจะส่งแก้วคืนให้เพื่อน ชาญชัยพึมพำไม่ขาดปาก
“เซนส์กูนี่แรงจริงๆ กูว่าแล้วว่ารู้สึกแปลกๆ ทั้งวัน มีเรื่องจนได้”
หาญศักดิ์ยกมือขึ้นสัมผัสไปทั่วศีรษะและใบหน้าของตัวเองเมื่อดื่มเสร็จ
“แม่ง...กูปวดหัวจังว่ะ...”
“ก็มึงหัวโน ดีนะยังหัวไม่แตก” เสี่ยหนุ่มร่างสูงมีสีหน้าเคร่งเครียด “แต่ปากมึงฉีก บวมฉึ่งอย่างกับอึ่งอ่างเลย คิ้วซ้ายแตก แก้มก็เขียวช้ำ คางแตกอีกต่างหาก” ชาญชัยขบกราม อาการของหาญศักดิ์รุนแรงร้ายกาจอยู่เอาเรื่องทีเดียว “ดีนะดั้งไม่หักไปด้วย”
ร่างสูงขบกรามแน่น
“ไอ้เสี่ยพิชิต... มันหยามพวกเรามาก”
ปัง!!
ยิ่งคิดชาญชัยก็ยิ่งรู้สึกโกรธตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ผู้เป็นต้นเหตุจนต้องตบตู้ที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อระบายอารมณ์ พอได้รับแจ้งข่าวเขาก็รีบตามมาที่โรงพยาบาล และจัดการจ่ายค่ารักษาทั้งหมด อีกทั้งยังกำชับให้โรงพยาบาลดูแลเสี่ยคนดังผู้บาดเจ็บให้ดีที่สุด แพทย์เอกซเรย์แล้วว่าเจ้าพ่อเงินกู้เพื่อนรักของเขาปลอดภัยดี แต่ยังอยากให้อยู่ดูอาการสักคืนว่าจะมีความเจ็บปวดอย่างอื่น หรือสัญญาณอันตรายเกิดขึ้นไหม เพราะโดนซ้อมหนักขนาดนี้อาจจะกระทบกระเทือนสมองเอาได้
“เมื่อก่อนพวกเราก็เคยโดนซ้อมแบบนี้...”
“ไม่ต้องเมื่อกงเมื่อก่อนหรอกเสี่ยหาน เมื่อไม่นานมานี้กูเพิ่งถูกผัวมึงยำเละเป็นโจ๊กเลย เข้าโรงพยาบาลเหมือนกัน แต่ไม่หนักเท่ามึงในวันนี้เท่านั้นเอง เพราะโซดามันคงออมมืออยู่” เสี่ยชานเปิดเสื้อแล้วชี้ไปยังร่องรอยแผลบนตัวที่โซดาฝากเอาไว้เมื่อคราวก่อนโน้น คนเจ็บหนักมองแบบผ่านๆ
“อือ...คิดถึงวันเก่าๆ ว่ะ” จู่ๆ หาญศักดิ์ก็เปรยขึ้นมาลอยๆ ถึงวันคืนที่พวกเขาร่วมกันก่อร่างสร้างตัวในอดีต ชาญชัยหน้าเคร่ง
“มันไม่เหมือนกันโว้ยเสี่ยหาน เราไม่สมควรต้องถูกอัดแบบนี้แล้ว เรามาไกลกว่าจุดนั้นมาก”
หาญศักดิ์พยักหน้ารับแกนๆ ก่อนจะตื่นตัวขึ้นมาทันทีเมื่อนึกอะไรได้ “แล้วไอ้เสี่ยพิชิตล่ะ? มันเป็นยังไงวะ มันถูกจับได้ใช่ไหม?”
ชาญชัยถอนใจยาวเหยียด “พวกหมาต๋าคงรวบลูกน้องตัวเล็กๆ ของเสี่ยพิชิตได้บ้าง แต่พวกตัวใหญ่ๆ หนีรอดกันหมด ...ไอ้เหี้ยเอ๊ย! เจ็บใจนัก!”
หาญศักดิ์ทิ้งศีรษะลงบนหมอนของโรงพยาบาลอย่างเคร่งเครียด ตราบใดที่เสี่ยพิชิตยังไม่ถูกจับเขาจะไม่มีวันสบายใจได้เลย และในเมื่อเป้าประสงค์ที่แท้จริงของมันคือการสังหารชีวิตเขา ฉะนั้น ตอนนี้หัวสมองของหาญศักดิ์จึงทำงานหนักดุจเครื่องจักรรถไฟเลยทีเดียว
“โอย...!” พอใช้สมองคิดหนัก หาญศักดิ์ก็รู้สึกปวดหัวจนต้องร้องอุทานออกมาจนได้
“เฮ้ย มึงยังไม่ต้องคิดมากเว้ย พักไปก่อน เดี๋ยวกูจัดการเอง ไหวเมื่อไหร่ก็ค่อยไปสน. ก็ต้องไปเป็นพิธีน่ะ กูเอาเงินไปอุดไว้หมดแล้ว ไม่มีใครกล้าทำอะไรมึงแน่”
“แล้วลูกน้องพวกเราล่ะ? พวกมันทุกคนเป็นยังไงบ้าง”
“ทุกคนรอดชีวิต มีบาดเจ็บสาหัสอยู่บ้าง แต่ไม่มีใครตาย ไม่มีใครที่มีแนวโน้มจะพิกลพิการด้วย”
หาญศักดิ์รู้สึกโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง
“แม่งเอ๊ย... กูนึกว่าจะตายแล้วมึงรู้ไหมเสี่ยชาน ปืนจ่อหัวกูอยู่ตรงนี้” หาญศักดิ์จิ้มกลางหน้าผากตัวเอง “ปลายกระบอกแม่งเย็นเฉียบเลย...เย็นจนถึงหัวใจกูเลยมึงเอ๊ย”
“คิดถึงวันคืนเก่าๆ เลยสิมึง แค่ฟังกูยังนึกถึงเลยแฮะ”
“เออ ไม่ได้โดนเอาปืนจ่อกบาลแบบนั้นนานล่ะ หนาวดี” ไม่นับตอนโซดาในม่านรูดนะ
“กูก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ได้แต่เดาเอาจากรูปการณ์...ถ้ามึงพอจะเล่าไหวก็ลองเล่ามาได้ไหมล่ะ”
“ได้... ส่วนหนึ่งก็ต้องโทษที่กูประมาทเองด้วยแหละ”
หาญศักดิ์เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดด้วยเสียงแหบๆ ให้เสี่ยชานฟังอย่างไม่ปิดบัง ต้องเว้นวรรคบ้างเพราะแผลบนใบหน้าทำให้เจ็บจนเล่ารวดเดียวไม่ได้
“อะไรนะ!? ไอ้แก่นั่นมีวิชารึ?” เสี่ยชานเลิกคิ้วเมื่อหาญศักดิ์เล่ามาจนถึงตอนโดนซ้อม
“ใช่ มันซัดกูจนมอบ เทคนิคเหลือร้ายมาก ไม่งั้นกูไม่มีทางแพ้แรงคนแก่หรอกมึงก็รู้”
“...บรรลัยแล้วไง”
“ใช่ กูก็คิดแบบนั้น” หาญศักดิ์ขมวดคิ้ว แล้วก็ต้องยกมือแตะหางคิ้วซ้ายเพราะปวดแผล “กูกับมึงเดี่ยวกับนักเลงด้วยกันมาทั้งชีวิตไม่เคยแพ้ ...มึงรู้ฝีมือกูดีกว่าใคร”
เสี่ยชานพยักหน้า “ไม่นับไอ้ห่าโซดาเพราะไอ้นั่นเป็นนักมวย... กูก็ว่ามึงไม่น่าจะแพ้จริงๆ นั่นแหละเสี่ยหาน ที่แท้ไอ้แก่นั่นก็มีวิชาแต่ทำหงิมๆ ตอนมาขอกู้ตังค์”
“เออสิวะ”
ก๊อกๆ ...ครืด~
“ขออนุญาตค่ะ”
นางพยาบาลสาวเลื่อนบานประตูห้องคนไข้ออกแล้วนำถาดอาหารมาให้ สองหนุ่มเงียบความลับทางธุรกิจทันควัน สาวสวยร่างระหงทำเอาหาญศักดิ์ลืมเจ็บชั่วขณะ เขามองใบหน้าหวานๆ ที่กำลังจัดถาดอาหารให้ ยีนส์เจ้าชู้ในร่างกายของสองเสี่ยทำงานทันที ชาญชัยลอบมองเรียวขาสวยที่โผล่พ้นกระโปรงทรงสอบสีขาวของเครื่องแบบพยาบาล ก่อนจะไล่สายตาขึ้นมองสะโพกงามงอน
“แหม... อาหารโรงพยาบาลนี้นี่น่าทานจังเลยนะครับ”
หาญศักดิ์ป้อยอ พยาบาลสาวยิ้มหวานให้คนไข้ตามหน้าที่
“คุณชาญชัยได้กำชับให้เราเตรียมอาหารให้คุณหาญศักดิ์ให้ดีที่สุดค่ะ” ชาญชัยยิ้มรับทันทีที่พยาบาลเอ่ยถึงตน “จะเป็นแบบที่ย่อยง่ายทานง่าย แล้วก็สารอาหารครบห้าหมู่...”
“อ้าวเหรอครับ ผมนึกว่าเป็นเพราะคนที่เอาสำรับมาให้เสียอีก คนเอามาสวย...อาหารก็เลยดูน่าทานไปด้วย”
พยาบาลสาวออกอาการขวยเขินเมื่อถูกหนุ่มคนไข้ส่งสายตาสัพยอกให้อย่างออกหน้าออกตา ชาญชัยที่นั่งอยู่กอดอกมองเพื่อนด้วยสายตาอิดหนาระอาใจ เขาไม่ใช่พวกปากไวแบบหาญศักดิ์ แล้วเขาก็จะไม่มีวันยิงมุกเสี่ยวหรือเล่นอะไรแพลงๆ แบบที่หาญศักดิ์ทำอยู่แน่ๆ
เขาถนัดอยู่นิ่งๆ ส่งสายตานำไปก่อน แล้วรุกอย่างรวดเร็วเหมือนสายฟ้า ก่อนจะรวบหัวรวบหางเหมือนสายลม
...ก็ไม่เคยมีสาวคนไหนต้านทานเสี่ยชานได้แล้วกัน
ชาญชัยไม่ชอบการผูกมัด และไม่มีความคิดที่จะลงหลักปักฐานกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น ฉะนั้นเขาจึงไม่คิดจะหว่านเสน่ห์ป้อยอใครให้มีภาระพันผูก สำหรับเขาแล้วแค่ความสัมพันธ์ทางกายก็เพียงพอ
พยาบาลสาวหันไปมองใบหน้าของคนเฝ้าไข้อย่างชาญชัยเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่กลับพบเพียงสายตานิ่งๆ หมายสั่นใจเปี่ยมไปด้วยความนัยน์ที่มองกลับมาเท่านั้น
...พอกันทั้งคู่...
“เอ่อ ยังไงดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” พยาบาลสาวรีบเอ่ยเมื่อทำตัวไม่ถูก เธอรู้สึกถูกคุกคามทางเพศจากสองเสี่ยหนุ่มขึ้นมาเสียอย่างนั้น สาวสวยหมุนตัวหันหลังจ้ำเท้าพรวดทันที
“โอ๊ย!”
“เป็นอะไรไปคะคนไข้! เจ็บตรงไหนหรือคะ!”
เธอรีบหันหลังกลับมาเมื่อได้ยินคนไข้ร้อง เสี่ยชานวิ่งไปเกาะขอบเตียงที่เป็นกรงเหล็กทันที ชายร่างสูงใหญ่เอ่ยถามเพื่อนอย่างร้อนรน
“มึงเป็นอะไรเสี่ยหาน!? มึงปวดหัวเหรอ? หรือมึงเจ็บแผลตรงไหน?”
“...เปล่าครับ” เสี่ยหนุ่มที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงลืมตาแป๋วแหวว ส่งสายตาคมซึ้งไปที่สาวสวยเพียงคนเดียวในห้อง “แต่ผมปวดใจที่คุณพยาบาลไม่สนใจผม”
“...”
เสี่ยชานเบ้ปากแรงมากกับความน้ำเน่าเจ้าชู้ของเพื่อน พยาบาลสาวสะดุ้งเฮือกหน้าเหลอเมื่อหาญศักดิ์ค่อยๆ เอื้อมมือมาจับมือเธอแบบที่เธอไม่ทันตั้งตัว เธอพยายามกระตุกมือออกแต่ก็ถูกยึดไว้
“ไม่ทราบว่าคุณพยาบาลพอจะป้อนอาหารมื้อนี้ให้ผมได้ไหมครับ...” เขาใช้นิ้วโป้งเขี่ยหลังมือของเธออย่างถือวิสาสะ ดวงตาชายหนุ่มวิบวับ “แขนผมไม่ค่อยมีแรง จะให้เพื่อนผมป้อน...ก็จะดูไม่เหมาะ”
“...เอ่อ แต่ เอ่อ...”
“นะครับ...” หาญศักดิ์ออดอ้อนต่อ เอาให้รู้กันไปว่าเสี่ยหานสุดหล่อและสุดรวยจะเกี้ยวพยาบาลไม่ติด เขารู้ว่าไอ้เสี่ยชานก็เล็งเธอคนนี้อยู่ ดูสายตามันก็รู้แล้ว... ถ้าสาวเจ้าออกไปนอกห้องเมื่อไหร่ เสี่ยชานต้องรีบรุดไปทำคะแนนนำหน้าเขาแน่
กูยอมไม่ได้โว้ย
“ถ้าเกิดว่าเลยเวลาทานยา...เดี๋ยวผมจะไม่หายได้นะครับ เนี่ย...ผมเริ่มระบมแผลแล้วด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
กึก!
เสียงทุ้มต่ำเสียงหนึ่งดังขึ้นจากหน้าประตู โทนเสียงที่สุดแสนจะธรรมดาและคุ้นเคยนั่นทำเอาหาญศักดิ์ตัวแข็งทื่อ เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้เตียงเรื่อยๆ ทำเอาชายหญิงทั้งสามคนต้องหันไปจ้องผู้มาใหม่เป็นตาเดียว
“ถ้าพี่ชานป้อนแล้วมันจะดูแปลก...”
บริเวณบานประตูเผยให้เห็นร่างสูงโปร่งที่สะพายเป้กำลังก้าวเข้ามาช้าๆ รอยยิ้มพิฆาตบนใบหน้าหล่อๆ นั่นทำเอาหาญศักดิ์ขนลุกซู่ คิ้วเข้มข้างขวาของคนพูดเลิกขึ้นพร้อมๆ กับที่ขยับริมฝีปาก
“เดี๋ยวผมป้อนให้เองก็ได้ครับพี่”
เอื๊อกก!
เอาแล้วไงกู...
ผัวมาว่ะ!!!
:::METAL TERMINAL:::
“อ้าวเฮ้ยเสี่ยหาน... กูว่ามึงคงไม่ต้องให้คุณพยาบาลเขาป้อนให้แล้วหรอกว่ะ” เสี่ยชานเอ่ยขึ้นท่ามกลางสีหน้าที่ช็อกจัดของเพื่อนรัก เขายิ้มล้อเลียนแบบสะใจสุดขีด “เดี๋ยวกูให้โซดาดูแลมึงนะ คืนนี้โซดาจะมานอนเฝ้ามึงด้วย กูจะกลับล่ะ คุณพยาบาล... เราออกไปพร้อมกันเลยดีกว่าครับ เดี๋ยวผมเปิดประตูให้...”
“เอ่อ ค่ะ”
เจ้าพ่อกาสิโนเอ่ยเสียงนุ่ม ส่งสายตาแพรวพราวให้พยาบาลสาวแล้วเดินไปเปิดประตูให้เธออย่างสุภาพบุรุษ มิวายเดินตามสาวเจ้าออกไปนอกห้องอีกต่างหาก ก่อนปิดประตูชาญชัยหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้คนเจ็บที่นอนอยู่บนเตียง หาญศักดิ์ยิงฟันใส่เพื่อน
ไอ้เลว! ถือโอกาส! ไอ้กร๊วก!!
ทิ้งกูให้อยู่กับไอ้ผัวมหาประลัยสองต่อสองอีก โอ๊ยยยยยย แงงงงงง
บรรยากาศในห้องวังเวงทันที หาญศักดิ์ที่นอนลืมตาดุ๊กดุ๋ยมองไปที่โซดาแบบหวาดๆ เด็กหนุ่มทิ้งเป้ที่สะพายเอาข้าวของสำหรับนอนเฝ้าคนเจ็บคืนนี้ลงบนโซฟา ยิ้มในหน้าก่อนจะลากเก้าอี้ตัวที่เสี่ยชานเคยนั่งให้มาติดกับริมเตียง เขาทรุดตัวนั่งลง
“นี่ถ้าไม่เจ็บอยู่นะครับ ผมบอกเลยโดน”
“แฮะ...แฮะ...”
“สภาพดูไม่ได้ยังจะหน้าหม้อใส่สาว”
“...มะ...ไม่ได้หม้อนะจ๊ะ” หาญศักดิ์พูดเสียงแผ่วๆ ...เจ็บขนาดนี้ต้องใช้ไม้อ่อนเท่านั้นครับ เกิดถูกซ้อมซ้ำอีกชีวิตจะหาไม่เอาได้ “เพียงแต่ว่าเจ็บอยู่อ่ะ มันกินเองไม่สะดวก”
“เหรอ~?” โซดาลากหรี่ตาเสียงถามพลางเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
“ฮ่า...ใช่สิ”
เด็กหนุ่มส่ายศีรษะ มุมปากกระตุก “เอาไปหลอกควายมันยังส่ายกบาลหนี ก่อนจะทำเจ้าชู้ไก่แจ้ผมถามหน่อยครับพี่เห็นสภาพตัวเองรึยัง”
“ยังอ่ะ”
“เอ้า เอาไป” เด็กหนุ่มเปิดลิ้นชักของโรงพยาบาลแล้วล้วงกระจกบานขนาดกลางออกมา “ส่องดูหนังหน้าตัวเองตามสะดวกเลยครับพี่”
หาญศักดิ์รับกระจกมาแล้วตวัดสายตามอง เชื่อขนมกินเหอะว่าไอ้เด็กนี่มันโอเวอร์ สภาพเขาไม่มีทางจะแย่อย่างที่มันสาธยายหรอก...
“อีช่อ!”
หากทันทีที่เห็นสภาพตัวเองเต็มสองตาเสี่ยหนุ่มก็ตื่นตัวเต็มที่ สิ่งที่เสี่ยชานอธิบายกับโซดาผสมโรงด่ายังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ ปากของเขาฉีกเป็นทางยาว ระบมบวมจนพองลมเหมือนลูกโป่งอัดก๊าซที่ใกล้แตกเต็มที่ หางคิ้วซ้ายถูกเย็บด้วยไหม ไหนจะยังคางที่บวมดุจลูกมะอึก เบ้าตาของเขาช้ำเขียวช้ำม่วงเป็นวงทั้งสองข้าง ตอนนี้มันเริ่มกลายเป็นสีแดงตามสภาพเวลา... ไม่นับรวมแผลที่จุดอื่นๆ ตามใบหน้าและลำคอ สภาพเขายิ่งกว่าเดอะฮัลค์ที่กลายร่างเป็นตัวเขียวๆ อีก
หาญศักดิ์เผลออ้าปากค้างโดยอัตโนมัติจนเจ็บแผลที่ปาก
“โอ๊ย!”
โซดาเดินมาฉวยเอากระจกออกไปจากมือของเสี่ยหนุ่มแล้วเก็บที่เดิม เขายืนข้างเตียงยกมือขึ้นกอดอกพูดปาวๆ
“ผมบอกแล้วพี่แล้ว พยาบาลคนเมื่อกี้คงจะกลัวสัตว์ประหลาดอย่างพี่น่าดู เห็นไหมครับ เธอรีบแจ้นหนีไปเลย”
“โอย...หุบปากเถอะพ่อคู้น มึงมาเพื่อซ้ำเติมกูรึไงวะ” หาญศักดิ์เอามือแตะแผลบนริมฝีปากเบาๆ “พูดแบบนี้มึงมาทางไหนไปทางนั้นเลย ทำให้กูปวดแผลเปล่าๆ กูไม่อยากเห็นหน้ามึง โน่น ประตู”
พูดจบก็หันหลังไปอีกด้านแบบไม่สบอารมณ์เต็มที่ มาถึงโซดาก็ว่าเขาฉอดๆ แถมหนักสุด...มาหาว่ากูหน้าอุบาทว์เป็นสัตว์ประหลาดอีก เป็นใครจะไม่โกรธวะ
แก๊ง... ยวบ~
จู่ๆ กรงเหล็กอีกด้านก็ถูกปลดออกลงไปห้อยอยู่ข้างล่าง ตามด้วยความรู้สึกที่ว่าฟูกที่ตัวเองกำลังนอนอยู่ยุบตัวลงไป หาญศักดิ์สะดุ้งเล็กๆ เมื่อมืออุ่นๆ ของใครคนหนึ่งทาบลงบนลำคอของเขาแผ่วเบา
“ผมเป็นห่วงพี่มาก... พอรู้ข่าวจากพี่เฉินก็รีบมาเยี่ยม... อย่าไล่ผมเลยนะครับ...”
“...”
แววตาของคนพูดอ่อนลงจนหม่นแสง เขาเอื้อนเอ่ยคำพูดต่อ
“นะครับ...ให้ผมอยู่นะครับ... พี่...”
หาญศักดิ์ได้แต่กัดริมฝีปากกับน้ำเสียงออดอ้อนนั่น จะกลิ้งเกลือกหน้าหลบลงกับหมอนเป็นนางเอกนิยายก็ไม่ได้เพราะเจ็บแผล เขาข่มเสียงงุบงิบในลำคอออกมา
“เออ... ตามใจ”
โซดายิ้มจนดวงตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว เขาพลิกร่างเสี่ยหนุ่มให้หันมานอนหงายพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาเป็นประกาย มันสุกสกาวเหมือนหมู่ดาวในคืนที่มืดสนิท ดึงดูดให้คนที่มองกลับต้องรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อยู่ร่ำไป...
แล้วโซดาก็หล่อมาก... หล่อมากจริงๆ...
ทุกครั้งที่ได้เห็นหาญศักดิ์ก็ยังรู้สึกว่าลูกชายของลูกหนี้เขาหล่อมากเสมอ ทั้งเส้นผมสีดำสนิท...ไปจนถึงใบหน้าคมคายราวจิตรกรเอกเสกสรรค์...ยิ่งกอปรกับรูปร่างสูงโปร่งที่สมชายชาตรีนั่นแล้ว บางทีหาญศักดิ์ก็รู้สึกว่าเด็กหนุ่มดูโตเกินอายุไปมาก... ทั้งการกระทำทุกอย่าง และการพูดการจา ...อาจเพราะด้วยภาระหนักอึ้งอันเป็นหนี้ร้อยล้านของพ่อตัวเองที่ต้องแบกรับไว้ตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้โซดาดูจะฉลาดทั้งความคิดและการกระทำเหลือเกิน
หาญศักดิ์รู้สึกกระสับกระส่ายกับสายตานั่นจนต้องตะโกนออกมา
“อะไรมึง จะเยาะเย้ยแผลบนใบหน้ากูรึไง เจ็บโคตรๆ...กูจะบอกไว้เลย”
โซดาค่อยๆ เลื่อนไล่สายตาสำรวจดูแผลแต่ละรอยตามใบหน้าและลำตัวทันที หาญศักดิ์ยิ่งรู้สึกพลาดกว่าเดิม คนเจ็บที่นอนบนเตียงตัวสั่นสะท้านเมื่อสายตาของโซดามองราวกับเขาเปลือยเปล่าไปทั้งกาย มันชวนให้วูบวาบจนหาญศักดิ์ต้องรีบหยิบผ้าห่มมาคลุมทับร่างตัวเอง
ดวงตาคมโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวอีกครั้งกับท่าทางของคนตรงหน้า
“ถ้าผมไปด้วย... ไม่มีทางที่พี่จะเจ็บแบบนี้แน่...” มือหนาเลื่อนไปเลิกผ้าห่มลง แล้วแตะตรงบริเวณซอกคอของคนที่นอนอยู่
“อาคมผมนี่ไม่ขลังเลยเนอะ...”
สุ้มเสียงนั่นทำให้คนฟังต้องเกร็งตัวหันหน้าหลบ หาญศักดิ์ตัวแข็งเมื่อโซดาโน้มหน้าลงมาเป่าลมเบาๆ ที่รอยจูบนั่น ขนทั่วร่างของเขาลุกเกรียว
“มันคุ้มครองพี่ไม่ได้เลย...”
เด็กหนุ่มเผลอเอื้อมมือไปลูบเรือนผมของหาญศักดิ์อย่างอ่อนโยนแผ่วเบา
“แต่แผลแค่นี้...เดี๋ยวก็หายสนิท...ไม่ตายหรอกครับพี่...”
หาญศักดิ์ตาโต หดคอหลบวืดทันที โซดาเองก็เหมือนจะรู้ตัวว่าทำไม่เหมาะสมเกินเหตุกับการเล่นหัวผู้สูงอายุกว่าจึงรีบชักมือกลับมาล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วยักไหล่ ก่อนจะพูดเสียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ผมเคยโดนหนักกว่านี้อีกตอนขึ้นชกไทยไฟต์ โดนนักมวยปากีฯ อัดเกือบตาย แพ้เลยเวทีนั้น” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง มันกลายเป็นน้ำเสียงบอกเล่าแบบสบายๆ แทน
“เออเนอะ...กูก็ลืมไปว่าอย่างมึงคงเจ็บตัวเจ็บหน้าจนชิน...”
หาญศักดิ์เองก็พยายามทำลายบรรยากาศแปลกๆ ที่คละคลุ้งอยู่ในห้องให้หายไปเช่นกัน
“ปากผมงี้ฉีกเป็นทางยาวกว่าพี่อีก” โซดาพยักหน้าแล้วทำท่าประกอบการเล่า “หน้าบวม... ช้ำเขียวช้ำเหลือง มึนมากครับ ผมเดินไม่ตรงไปเลยตั้งสองอาทิตย์”
“ไหนมึงบอกชกมาร้อยเวทีไม่เคยแพ้ใครไง”
โซดาทำหน้ามั่นใจแล้วกระดกคิ้วตอบ “ผมแพ้น้อยครับ น้อยมากก็แล้วกันไปเปิดประวัติดูในอินเทอร์เน็ตได้ อีกอย่าง นั่นมันก็สมัยหลายปีก่อนแล้ว”
หาญศักดิ์เบ้ปาก “เออ”
“ไม่เคยแพ้น็อกด้วยนะครับ แพ้แต้มอย่างเดียว”
“จ้ะๆ พ่อคนเก่ง...”
หาญศักดิ์ขี้เกียจจะต่อความยาวสาวความยืด มวยก็อันตรายจริงๆ นั่นแหละ... ไม่แปลกที่สันติจะอยากให้โซดาเพลาลง
บรรยากาศประหลาดๆ เมื่อกี้ถูกขจัดไปอย่างง่ายดายเมื่อมีบทสนทนาเข้ามาคั่น หากแต่หาญศักดิ์รู้ดีว่ามันคงจะติดอยู่หัวเขาไปอีกหลายวันแน่ๆ
เขาเป็นอะไรไปนะตอนนั้น... มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
“พี่ครับ...กินข้าวนะครับ ยังอุ่นๆ อยู่เลย รอนานกว่านี้เดี๋ยวจะเย็น... พี่ต้องกินยาต่อด้วย”
หาญศักดิ์พยักหน้าเมื่อโซดาพูดแทรกความคิด เขาเกือบลืมไปแล้วว่าต้องรับประทานอาหารเพื่อรับประทานยาต่อ เด็กหนุ่มเดินไปเลื่อนโต๊ะเข้าข้างเตียงที่ตั้งสำรับอาหารโรงพยาบาลมาให้ หาญศักดิ์เอื้อมมือไปหยิบช้อนในถาด
“เอาไปทำไม กูจะกินข้าว!!”
เขาโวยวายทันทีที่โซดาฉวยช้อนไปต่อหน้าต่อตาแล้วกระโดดขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน
“ก็เมื่อกี้พี่บอกไม่ใช่เหรอครับว่าอยากให้พยาบาลป้อน... กินเองไม่ไหว”
โซดาเอียงศีรษะพูด บนใบหน้าเคลือบไปด้วยรอยยิ้มกว้าง มันจ่อแทบติดใบหน้าของเสี่ยหนุ่มทำเอาหาญศักดิ์ได้แต่เงียบกริบ
“...”
“...มาครับพี่ เดี๋ยวผมป้อนเอง”
คือกูแค่เต๊าะสาวเว้ยยยย TT_TT กูไม่ได้ต้องการให้มึงป้อนกูววววววว
“ไม่ต้อง! กูกินเองได้น่า... ไม่ต้องลำบากมึงหรอก”
หาญศักดิ์พยายามปฏิเสธโดยเอาความหวังดีมาบังหน้า หากแต่โซดาก็ส่ายหน้า “ไม่ได้หรอกครับพี่ ถ้าเกิดมีคนเห็น เขาจะนินทาลับหลังได้ว่าผมเป็นผัวที่ไม่ดี...”
“เงียบนะ!!” หาญศักดิ์ตะโกนก้อง รีบเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อดูว่ามีใครอยู่แถวนี้ไหม ความลับราชการนะมึงห้ามเผยแพร่... พูดออกมาในที่สาธารณะได้ยังง๊ายยย ภาพพจน์กู๊วววว
โซดาแกะพลาสติกที่คลุมบรรดาถ้วยอาหารออกแล้วพูดไปด้วย
“ไม่มีคนอยู่หรอกครับ มีแค่เราสองผัวเมีย...”
“หุบปาก!!”
เด็กหนุ่มยิ่งรู้สึกสนุกกว่าเดิมเมื่อเห็นท่าทางตื่นๆ ของคนตรงหน้า เขาเงยหน้าขึ้นจับจดใบหน้าที่มีรอยแผลไม่วางตา
...ทำไมพี่เขาน่ารักอย่างนี้นะ...
น่ารัก... น่ารักแบบที่เป็นธรรมชาติมากๆ...
...แล้วโซดาก็รู้ ว่าพี่หานต้องไม่รู้ตัวแน่ๆ ว่าตัวเองน่ารักแค่ไหน...
“พี่ครับ...กินข้าวนะ...”
เด็กหนุ่มจ้วงช้อนตักข้าวต้มหมูสับขึ้นมาแล้วจ่อไปที่ริมฝีปากของคนเจ็บ หาญศักดิ์กลืนคำพูดทุกอย่างลงท้องเมื่อรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาอีกแล้วกับสายตาที่ทรงพลังนั่น... เขาตัดสินใจหลับหูหลับตาอ้าปากรับข้าวต้มช้อนนั้นไปแต่โดยดีเพื่อตัดปัญหา
“โอ๊ย! ร้อน!! แค่กก!”
หาญศักดิ์พ่นข้าวต้มพรวดออกมาทันทีจนเลอะเสื้อโซดาแล้วแลบลิ้นออกมานอกปาก ร่างสูงทิ้งช้อนทันใด รีบกุลีกุจอวิ่งไปรินน้ำเสียบหลอดแล้วนำมาให้หาญศักดิ์อย่างรวดเร็ว
“พี่หาน น้ำครับ”
หาญศักดิ์คว้าน้ำไปดูดสองสามอึกใหญ่จนเกือบหมดแก้วแล้ววางลงบนโต๊ะเข้าข้างเตียง พอหายร้อนแล้วเสี่ยหนุ่มก็มองไปที่เสื้อโซดาอย่างเสียใจ
“เอ่อ...กูขอโทษ”
“ช่างมันเถอะครับ เรื่องเล็กน้อย”
“...ตะ แต่”
“พี่...ลองกินคำนี้นะครับ ไม่ร้อนแน่นอนผมรับประกัน...”
โซดาเป่าลมบนช้อนอยู่อึดใจหนึ่งจนแน่ใจว่ามันหายร้อนแล้วจ่อไปที่ริมฝีปากของหาญศักดิ์อีกครั้ง หาญศักดิ์นิ่งอึ้ง... มองหน้าโซดาด้วยความรู้สึกประหลาดที่ตีกันเข้าเต็มร่าง
“...กินสิครับพี่”
“อะ...อือ”
หาญศักดิ์รับข้าวต้มนั่นเข้าปาก มันไม่ร้อนจริงๆ ด้วย...และยังอุ่นกำลังพอเหมาะ
“ยังร้อนไหมครับ?”
หาญศักดิ์ที่กลืนข้าวต้มอยู่ส่ายหน้า โซดายิ้มกว้างออกมาอีกครั้ง ดวงตาของเด็กหนุ่มระยิบระยับ
“...ดีจัง”
ตึกตัก!! ตึกตัก!! ตึกตัก!!
หาญศักดิ์สะดุ้งเฮือก ยกมือขึ้นจับหน้าอกตัวเองโดยอัตโนมัติ
บ้าน่า... เขากำลังใจเต้นงั้นหรือ...
ใจเต้นกับไอ้เด็กมากอภินิหารที่เคยซ้อมเขาเช้าเย็นคนนี้เนี่ยนะ...?
หาญศักดิ์จ้องมองไปที่โซดาที่กำลังตั้งอกตั้งใจเป่าข้าวต้มช้อนต่อไปให้แล้วกะพริบตาตัวเองถี่ๆ
บ้า... เป็นไปไม่ได้... เขาเป็นผู้ชายเต็มร้อย...อันที่จริงเกินร้อยเปอร์เซนต์เลยด้วย แถมเคยมีเมียเป็นผู้หญิงมานับไม่ถ้วน
แล้วจะมาเสียดุลการค้าให้กับเกย์ได้ยังไง
...โอ้วโน้ววว!!
แต่ทำไม... ทำไมโซดามันดีกับกูจังวะ... ทำเสื้อเลอะก็ไม่โกรธ...แถมหน้าตามันก็หล่อมากอีกด้วย... ดวงตามันก็สวย...
ยิ่งหุ่น ไม่ต้องพูดถึง...โคตรจะแฮ่ก
...เอาแล้วไงไอ้หาน...
...อ๊อต๊อเค๊!!!???
---------------------------------
50% METAL TERMINAL
ขำเสียหาน5555555555555555
เอาน้องโซดามาเสริฟให้แล้วนะคะ :L1:
-
เกือบซวยซ้ำนะเสี่ย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต้องเป็นเพราะกูป่วยอยู่แน่ๆ ...เพิ่งโดนอัดมา ร่างกายเลยทำงานผิดปกติ
ใช่ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่น๊อน!!!
“เป็นอะไรไปครับพี่ ทำไมหน้าขาวซีดเหมือนเห็นผีแบบนั้น” โซดาที่เป่าข้าวต้มเสร็จเงยหน้าถามอย่างไม่เข้าใจ หาญศักดิ์สะดุ้ง
“อะ...อ๋อ! เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน “แล้วทำไมพี่ต้องกุมหน้าอกแน่นอย่างนั้นด้วยครับ? เจ็บตามลำตัวเหรอ?”
“หา? อ๋อ เปล่านี่” หาญศักดิ์รีบลดมือลงทันที “กูมึนๆ น่ะ”
“...ผมก็ว่าพี่มึนจริงๆ นะครับ หรือไม่งั้น พี่ก็อาจจะเจ็บแผลจากข้างในตัว แบบ ช้ำในน่ะครับ” โซดาวิเคราะห์พูดจากประสบการณ์ หาญศักดิ์รีบตอบรับ
“เออ ก็เป็นไปได้...”
กูเลยใจเต้นแรงซีนะ! ที่แท้ก็เพราะช้ำในนี่เอง!
พอหาเหตุผลแก้ต่างให้ตัวเองได้อย่างสบายใจเสี่ยหนุ่มก็รับประทานข้าวต้มที่โซดาป้อนช้อนต่อช้อนจนหมด...พอเสร็จแล้วร่างสูงก็เดินไปหยิบยามาให้ อีกทั้งยังกดน้ำร้อนมาผสมกับน้ำธรรมดาในแก้วให้กลายเป็นน้ำอุ่นอีกต่างหาก โซดาดูแลปรนนิบัติพัดวีเขาเป็นอย่างดียิ่งกว่าเมียเขาเสียอีก
เออ แต่มันเป็นผัวเรานี่เนอะ... มันก็ต้องดูแลเราดีอยู่แล้วล่ะ
...กรรม! ทำไมกูต้องยอมรับว่ามีผัวด้วยเนี่ยยยยยยยย ทำมายยยยย
“...โซดา ถามจริง กูอ่อนด๋อยมากเลยเหรอวะ?”
จู่ๆ หาญศักดิ์ก็ถามออกมากลางปล้องหลังรับประทานยาเสร็จทำเอาโซดาที่กำลังทำเอาโซดาที่กำลังถอดเสื้อออกเพื่อเปลี่ยนเป็นเสื้อตัวใหม่ชะงักมือชั่วคราว
“ยังไงครับพี่? ผมไม่เข้าใจคำถาม” เด็กหนุ่มเปลี่ยนเสื้อจนเสร็จแล้วเดินกลับมายืนข้างเตียง ใบหน้าหล่อเหลาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างสับสน
“ก็เรื่องต่อสู้อ่ะ...กูไม่เคยเอาชนะมึงได้เลย ขนาดไอ้เสี่ยพิชิตที่แก่แสนแก่ กูก็ยังเอาชนะไม่ได้แถมโดนเล่นซะเละ...”
“...”
“สมัยก่อนกูกับเสี่ยชานเป็นคู่หูที่ไม่เคยมีใครโค่นได้เลยนะ กูคลุกคลีอยู่ในวงการนี้ตั้งแต่อายุพอๆ กับมึงตอนนี้นั่นแหละ” หาญศักดิ์ถอนใจยาวเหยียด พิงศีรษะกับหมอนอย่างหมดแรง “...คราวก่อนเสี่ยชานก็แพ้มึงยับเยิน เข้าโรงพยาบาลเหมือนกันแต่ไม่หนักเท่านี้ หรือมันจะหมดยุคของพวกกูแล้ววะ”
โซดาที่ยืนกอดอกพิงกำแพงฟังหาญศักดิ์ระบายต่อไปเรื่อยๆ ...เรื่องของลูกผู้ชายไม่ว่าวัยไหนก็คุยกันรู้เรื่อง
“...แม่ง...ทำไมกูต้องโดนหนักขนาดนี้ด้วยวะ เจ็บฉิบหาย...แถมเกือบเอาชีวิตไม่รอด เสียศักดิ์ศรีอีกต่างหาก ไอ้เสี่ยพิชิตก็เสือกมีวิชากังฟู หน้าป๊ากูลอยมาเต็มเลยตอนมันสาดวิชาใส่ แต่ถึงยังไงมันก็แก่แล้วไม่น่าจะโหดได้ขนาดนั้น... อันที่จริงกูว่ากูก็พอใช้ได้อยู่นะ สมัยก่อนเดี่ยวกับใครก็ชนะหมด แต่ทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้ไปได้วะ...”
“ก็นั่นน่ะมวยมีครู ส่วนพี่น่ะมันมวยวัด แล้วพี่จะเอาชนะได้ยังไงเล่า”
หาญศักดิ์นิ่งรับซึมคำพูดของโซดามาเต็มสมอง ที่โซดาพูดมาถูกต้องทุกประการ... ของบางอย่างไม่ต้องเรียนก็ทำได้...แต่เพราะไม่ได้เรียนนี่แหละทำให้ไม่มีพื้นฐาน ไม่สามารถพลิกแพลงหรือทำให้มันถูกต้องดีงามร้อยเปอร์เซนต์ได้เลย
“...กูไปเรียนศิลปะการต่อสู้เพิ่มแบบเป็นเรื่องเป็นราวดีไหมวะ” หาญศักดิ์เปรยลอยๆ แต่โซดาก็ตอบรับคำพูดนั้นเป็นอย่างดี
“ผมว่าก็ดีนะครับ ยังไงพี่ก็ยังจะอยู่วงการนี้ไปอีกนานไม่ใช่หรือ”
“นั่นสินะ...” เสี่ยหนุ่มพยักหน้า ยังคงเหม่อมองไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมายที่แท้จริง หาญศักดิ์ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง “กูจะได้แข็งแกร่งมากกว่านี้ บางทีขนลูกน้องไปก็ใช่ว่าจะช่วยอะไรได้ เกิดสถานการณ์คับขันยังไงก็ต้องดูแลตัวเองให้ได้ก่อน”
“ถูกต้องครับ” โซดาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้พลางพยักหน้ารับ “ชีวิตก็แบบนี้แหละ”
“เรียนอะไรดีวะ... เทควันโด้ คาราเต้ ซีรัม กังฟู...ยูโด...?” หาญศักดิ์นิ่วหน้าขณะใช้ความคิด “แม่งมีให้เลือกเยอะจริง อันไหนถึงจะเหมาะกับกูวะเนี่ย”
“มวยไทยไงครับพี่ ดีสุดๆ หมัดเท้าเข่าศอก ทุกอย่างเป็นอาวุธใช้ฆ่าคนได้ ของไทยเรานี่แหละเยี่ยมยอด”
“เออเนอะ” หาญศักดิ์คล้อยตามโดยง่าย “มวยไทยก็ดี โหดดี... พอกูหายแล้วติดต่อจ้างโค้ชมาสอนเลยดีกว่า”
“เฮ้ย จ้างคนอื่นทำไมครับ ให้ผัวสอนก็ได้มั้ง”
“...”
หาญศักดิ์ตัวแข็งทื่อ หลุดออกจากภวังค์ที่หมกหมุ่นครุ่นคิดในทันที เขาค่อยๆ เบนใบหน้าหันไปมองโซดาที่จ้องหน้ากลับมา แถมยังยักคิ้วจึ้กๆ แล้วส่งยิ้มมาให้ เจ้าพ่อเงินกู้อ้าปากหวอกินยุงได้สิบตัว
...เอาแล้วไง แม่งวนเข้ามาหาตัวเองได้ยังไวะเนี่ย ไม่เห็นรู้ตัวเลย...
โซดาหลิ่วตาให้ทำเอาเสี่ยหนุ่มขนลุกขนพอง
“ไม่เอา! ไม่ใช่มึงแน่ๆ ที่จะมาสอนกู! กูขอปฏิเสธ!!” หาญศักดิ์ร้องเสียงหลง
มีหวังกูต้องถูกอัดกระเด็นไปไกลถึงปัตตานีแน่ถ้ามึงสอน! สภาพคงสะบักสะบอมกว่านี้อีก...
มิหนำซ้ำ... เขาคงต้องกลายเป็นเบี้ยล่างแทบเท้าใต้เบื้องพระยุคลบาทของผัวอภินิหารอย่างถาวรโดยไม่ต้องสงสัย...
ร่างสูงหรี่ตาสืบเท้าเข้าไปใกล้คนที่ตะโกนโหวกเหวกก่อนจะค้ำแขนข้างหนึ่งลงกับเตียง แล้วยื่นใบหน้าแทบติดกับใบหน้าของเสี่ยหนุ่ม
“ทำไมครับ ผมนี่แหละตัวพ่อของวงการ ซ.โซดาตัวเป็นๆ อยู่ตรงหน้าพี่นี่ คิดว่าผมจะสอนใครง่ายๆ เหรอ ค่าตัวผมไม่ใช่ถูกๆ นะครับ”
“งั้นมึงก็ไปรับจ้างสอนคนอื่นนู่น! กูไม่เรียนกับมึง!”
“...”
“...”
เกิดความเงียบระหว่างทั้งสองอยู่ครู่ใหญ่ ทั้งคู่จ้องตากันอย่างเอาเป็นเอาตายจนกระแสไฟฟ้าแทบจะแล่นเปรี๊ยะออกมา ในที่สุด เด็กหนุ่มก็ยืดตัวขึ้นจากเตียงมายืนเต็มความสูงแล้วยกมือเสยผม
“ปอดแหก”
“...มึงว่าไงนะ?” สองพยางค์สั้นๆ ทำเอาเจ้าพ่อเงินกู้คิ้วกระตุก
โซดายักไหล่ “ผมบอกว่าพี่ปอดแหก พี่กลัวผมล่ะสิ”
“เปล่าโว้ย!” หาญศักดิ์ตะโกนสวนเสียงดังจนเจ็บแผลที่ปากฉีก เขายกมือขึ้นแตะแผลแล้วรีบพูดต่อ “กูไม่ได้กลัวมึงเล๊ย! สักกะติ๊ดก็ไม่มี! กูแค่ไม่อยากเรียนกับมึงต่างหาก!”
“เหรอครับ” เด็กหนุ่มพูดเสียงนิ่งๆ ที่ฟังดูกวนอารมณ์เป็นอย่างมาก มิหนำซ้ำยังทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้แบบไม่สนใจอะไรอีก มือหนาควานหยิบรีโมทโทรทัศน์มากดเปิดดู ท่าทางนั้นดูดูถูกกันสุดกู่จนหาญศักดิ์อดไม่ได้ต้องแก้ต่างให้ตัวเอง
“กูเคยเรียนมวยมาก่อนนะ!”
“อ๋อ ครับ...”
เด็กหนุ่มที่ดูโทรทัศน์ตอบรับแบบไม่ใส่ใจ ไม่แม้แต่เหลือบตามามองด้วยซ้ำ หาญศักดิ์ยิ่งร้อนรนตีโพยตีพาย
“มึงไม่เชื่อกูล่ะสิ มึงคิดว่ากูอ่อนด๋อยใช่ไหม?”
“เปล่าครับ ผมไม่ได้คิดอะไรเลย นอกจากคิดว่าพี่ปอดแหก แล้วก็...”
โซดาหันหน้ามาไล่สายตามองหาญศักดิ์หัวจรดเท้า ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากพลางหันกลับไปสนใจหน้าจอโทรทัศน์ต่อ
“...ไร้น้ำยา”
ไร้-น้ำ-ยา!!!?
“มึงว่ากูไร้น้ำยาเรอะ!!”
โซดายกขาข้างขวาขึ้นมาวางพาดขาข้างซ้าย กระดิกเท้าดูโทรทัศน์อย่างสบายอารมณ์
“ครับ”
เจ้าพ่อเงินกู้อ้าปากค้าง แบบนี้มันดูถูกกันเกินไปแล้ว!
เขาก็ลูกผู้ชายเหมือนกัน ผู้ชาย (แท้ๆ) ด้วย ...ใครๆ ก็รู้...
เสี่ยหาน...ฆ่าได้...หยามไม่ได้โว้ย!
ปัง!
หาญศักดิ์ทุบฟูกที่ตัวเองนอนอยู่เสียงดังสนั่น ชี้นิ้วไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างเตียงอย่างฮึกเหิม
“ตกลง! กูจะเรียนกับมึง! มึงคิดชั่วโมงละเท่าไหร่ว่ามาเลย!”
โซดาหันขวับทันที เขายกมือขึ้นกอดอกพลางเอียงศีรษะ ถามด้วยน้ำเสียงประเมินปนดูถูก
“แน่ใจ? พี่จะทำได้เหรอครับ”
“ดูถูกกูมากไปแล้ว!” คนเจ็บตะเบ็งเสียง “เออ! กูแน่ใจ ค่าตัวแพงนี่มึง เท่าไหร่มึงว่ามาเลย ชั่วโมงละหมื่นกูก็จะเรียน! กูรวยมากจะบอกให้!”
ฟึ่บ!
หาญศักดิ์ใบ้กินเมื่อโซดาถือวิสาสะขึ้นมานั่งบนเตียงเดียวกันอีกแล้วแถมยังตวัดแขนนำหน้ามาซะน่ากลัวอย่างกับผีแม่นาคเก็บมะนาวใต้ถุนบ้าน เขารีบเบี่ยงตัวหลบ หากแต่ก็หนีไม่พ้นแขนยาวๆ นั่น
โซดารัดช่วงบ่าคนที่ยังเจ็บไว้แน่นในอ้อมแขน รอยยิ้มกรุ้มกริ่มผุดขึ้นบนริมฝีปากหยักนั่นเหมือนสั่งได้ ก่อนร่างสูงจะซุกศีรษะลงบนไหล่ของเสี่ยหนุ่มแล้วถูไปถูมาเป็นเด็กๆ
“มึงทำอะไรของมึงหา!” หาญศักดิ์แหกปากด่าทันที
“...โอ๊ย สอนเมียรัก ไม่คิดตังค์หรอกครับ” พูดจบเด็กหนุ่มก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มขวาของคนในอ้อมกอดตรงบริเวณที่ไม่มีบาดแผล หาญศักดิ์หลับตาปี๋ น้ำเสียงของโซดาฟังดูร่าเริงยิ่งกว่าปลากระดี่ได้น้ำขัดกับท่าทางไม่แยแสเมื่อกี้ลิบลับ
“พี่พร้อมเมื่อไหร่ ผมเริ่มสอนเลยนะครับ”
“...!!!”
เจ้าพ่อเงินกู้สะดุ้งเฮือกเมื่อมือหนาข้างหนึ่งของโซดาไต่เลื่อนลงมากอดประคองเอวของเขา...หมิ่นเหม่ก้นเล็กๆ... เสี่ยหนุ่มตัวแข็งเด๊กเป็นหิน
แววตาของแชมป์มวยระยิบระยับ
“...พี่... ผมจะสอนพี่ดีๆ เลย”
“...” <<< หาญศักดิ์
เดี๋ยวนะ ทำไมกูถึงรู้สึกไม่ปลอดภัยเลยวะ...
...โดยเฉพาะช่วงประตูหลัง...
แล้วกูก็รู้สึก...
...เหมือนกูตกหลุมพรางเกย์คิงไม่มีผิดเลยโว้ยยยยยยยย
มีต่อค่ะ...
-
:::METAL TERMINAL:::
“ที่นี่สอนได้เหรอวะ?”
หาญศักดิ์พูดแล้วมองไปรอบๆ ห้องชมรมมวยไทยของโรงเรียนมัธยมศึกษาเหมศักดิ์อย่างคลางแคลงใจ มันเป็นห้องขนาดใหญ่พอสมควร มีเวทีมวยกลางเก่ากลางใหม่อยู่ตรงบริเวณหนึ่งของห้อง นอกไปจากนั้นยังมีกระสอบทราย พันชิ่งบอล เชือกกระโดด และอุปกรณ์เล่นเวทเทรนนิ่งอีกจำนวนหนึ่ง พื้นในห้องทั้งหมดปูด้วยเบาะจิ๊กซอว์สำหรับเล่นกีฬา เวลานี้ในห้องชมรมเงียบสงัดเพราะเป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว
โซดาที่อยู่ในชุดนักเรียนแบบไม่เรียบร้อยนักพับถลกแขนเสื้อนักเรียนขณะเดินไปจับโน่นจับนี่ตามประสาประธานชมรมที่ต้องคอยเช็กของตลอดเวลาจนเป็นนิสัย ก็งบโรงเรียนนี่นะ...ถ้าเสียหายหรือสูญหายคนที่ต้องรับผิดชอบก็คือสมาชิกชมรมทั้งหมด
และช่วงเวลาสี่โมงเย็นถึงหกโมงเย็นพวกสมาชิกในชมรมก็เพิ่งจะมาใช้ห้องกันไป ส่วนโซดานั้นไม่ได้ซ้อมเอาจริงเอาจังกับพวกสมาชิกในตอนนั้น แค่ช่วยไกด์และแนะนำนิดๆ หน่อยๆ เพราะเขาอยากเก็บแรงมาสอนหาญศักดิ์ให้ดีที่สุด เจ้าพ่อเงินกู้แจ้งผู้บังคับบัญชาของโซดาอย่างเฉินแล้วว่า ต่อไปนี้โซดาจะเว้นกะการทำงานช่วงเย็นที่กาสิโนสัปดาห์ละสองวันเพื่อมาสอนมวยไทยให้กับเขา และสาบานได้ว่าหาญศักดิ์เห็นไอ้โหนกนรกแตกนั่นยิ้มล้อเลียน
“ซ้อมได้สิครับพี่ ผมเป็นประธานชมรมนะ แล้วช่วงนี้ก็ไม่ได้กลับบ้านเรากันเลย ที่โรงแรมพี่ก็มีแต่ฟิตเนส แต่ไม่มีพื้นที่กว้างๆ สำหรับเรียนศิลปะการต่อสู้”
หาญศักดิ์กลอกตา ไม่รู้ว่าบ้านของเขาที่อยู่มาคนเดียวเกือบสิบปี มันกลายเป็นบ้านของเราไปตั้งแต่เมื่อไหร่... หาญศักดิ์ที่ยืนเก้ๆ กังๆ กระแอมกระไอ
“แล้วถ้าเกิดว่าไม่เรียนมวยที่นี่อ่ะ เรียนที่ไหนได้บ้าง”
โซดาที่ยังคงเช็กของไปเรื่อยยักไหล่ “ก็ที่ค่ายมวยที่ผมสังกัด...แต่ผมคงให้พี่ไปไม่ได้หรอก ทั้งนักกีฬาทั้งโค้ชทั้งครูมวยเยอะแยะ บางทีเขาก็เก็บตัวกัน อีกอย่าง ผมคิดว่ามันจะน่าขายหน้ามากถ้าพี่ไปเตะต่อยแบบสะเปะสะปะแล้วเจ้าพวกนั้นมารุมดู”
เออ ก็จริงแหละ ก็ถูกของมัน...
“แล้ว...กูต้องทำไงมั่ง”
โซดาที่นั่งอยู่บนเบาะที่กองๆ กันเลิกสนใจหยิบจับสิ่งของก่อนจะหันมาหรี่ตามองสำรวจหาญศักดิ์หัวจรดเท้า เจ้าพ่อเงินกู้เม้มปากเมื่อถูกมองเหมือนเอ็กซเรย์
แหม มองเฉยๆ ไม่ต้องทำหน้าเซ็กซี่ได้ไหมล่ะ
โอ๊ย หรือกูหลงมันวะถึงได้มองว่าหน้าธรรมดาดูเซ็กซี่ไปได้
โน้ว... ไม่เอาน่าหาญศักดิ์นนน
อ๊อต๊อเค๊!????
“เปลี่ยนชุดสิครับ พี่คงไม่ใส่กางเกงยีนส์นู้ดดี้เรียนมวยหรอกนะ ท่อนบนก็อะไรก็ได้ที่ใส่แล้วคล่องตัว...” โซดายกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบคางขณะมองคนตรงหน้า หาญศักดิ์รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ กับสายตาคมกริบนั่นจนต้องเบี่ยงหน้าหลบ
“ผมว่าเสื้อกล้ามนี่ก็โอเคแล้วแหละครับ แต่ถอดเสื้อแจ็กเกตออกด้วยก็แล้วกัน”
พูดจบโซดาก็ยักไหล่ ล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงนักเรียน แล้วหันหลังขวับเปิดล็อกเกอร์อันหนึ่งในห้องออกขณะที่หาญศักดิ์ถอดแจ็กเกตแล้ววางมันกองไว้บนพื้น ข้างในตู้ล็อกเกอร์นั้นมีกางเกงมวยผ้าร่มขาสั้นวางทับซ้อนกันอยู่หลายตัว มือหนาดึงออกมาสองตัวแล้วก็ยื่นให้เสี่ยหนุ่มตัวหนึ่ง
“เปลี่ยนเป็นอันนี้ก็ได้ครับ เรามีแม่บ้านคอยซักให้ทุกๆ สองวัน สะอาดแน่นอน”
หาญศักดิ์รับมาอย่างว่าง่าย “อืม ขอบใจ แล้วห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ที่ไหนเหรอ”
โซดายิ้มขำ เขาเอามือข้างหนึ่งค้ำล็อกเกอร์แล้วหันขวับไปมองหน้าคนถามพลางเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
“พี่เป็นตุ๊ดเหรอครับ”
หาญศักดิ์ถลึงตาแยกเขี้ยว “มึงสิตุ๊ด!”
“เอ้า ผมไม่ได้เป็นตุ๊ดครับ” (แต่เป็นเกย์! -- หาญศักดิ์นึกในใจ)
เด็กหนุ่มยิ้มตาหยีเหมือนหุ่นอาตี๋แป๊ะยิ้มในขบวนเชิดมังกร “เราแมนๆ อยู่ด้วยกันพี่ต้องกระมิดกระเมี้ยนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยเหรอครับ แหมๆ...”
มึงมันเป็นแมนๆ เหมือนกันที่อันตราย!
ยังมีหน้ามาแหมๆ อีก...อีห่า
“เปลี่ยนๆ ไปเถอะครับ เห็นแบบนี้ผมไม่ง่ายนะ”
โซดาหลิ่วตาใส่เสี่ยหนุ่มแล้วก้มหน้าลงผิวปากขณะปลดตะขอกางเกงนักเรียนตัวเองเตรียมเปลี่ยนกางเกงบ้าง หาญศักดิ์เบ้ปาก หันหลังไปอีกทางแล้วบ่นพึมพำตอนถอดกางเกงยีนส์ออกจากช่วงล่าง
“...ไม่ง่ายแต่กูก็ได้กับมึงมาทุกท่า แถมเป็นฝ่ายเริ่มอีก จ้ะ ไม่ง่ายเลยพ่อคุณ”
โซดาหัวเราะในลำคอ พี่หานคิดว่าเขาจะไม่ได้ยินหรือยังไง เด็กหนุ่มเปลี่ยนกางเกงจนเสร็จก็ยืนพิงกับล็อกเกอร์มองแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่ยังคงมีเสียงบ่นปอดแปดลอยมาตามลมไม่เลิก ในที่สุด เด็กหนุ่มก็เปรยขึ้นมาลอยๆ
“ผมใจง่าย...แค่กับคนที่ผมชอบ”
“...”
เสียงตามสายลมทำให้หาญศักดิ์ที่กำลังใส่กางเกงมวยตัวแข็ง ขนาดจากด้านหลัง โซดายังเห็นเลยว่าร่างนั้นชะงักกึก ร่างสูงคลี่ยิ้ม ค่อยๆ สาวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่ายช้าๆ อย่างเงียบเชียบ แล้วโน้มหน้าลงไปกระซิบเข้าที่หูขวาของหาญศักดิ์
“แล้วพี่อยากรู้ไหมครับ...ว่าผมชอบใคร”
“...!”
หาญศักดิ์สะดุ้งเฮือกเมื่อพบว่าเสียงแหบพร่านั่นอยู่ใกล้จนแนบชิดมากแค่ไหน ใกล้จนเขารู้สึกได้ถึงรังสีไออุ่นจากร่างกายของคนข้างหลัง... โซดายิ้มเมื่ออีกฝ่ายตัวแข็งทื่อจนน่าขัน เขาพลิกหันร่างหาญศักดิ์ให้หันมาจ้องหน้าตัวเอง ดวงตากลมโตเหมือนกวางป่ากำลังเบิกโตสุดขีด ร่างสูงย่อตัวลงดึงกางเกงมวยขึ้นให้อีกฝ่ายให้มันเรียบร้อย ก่อนจะใช้สองมือจับบ่านั่น หาญศักดิ์ตัวเกร็งคล้ายเด็กสาวแรกรุ่นผวาเมื่อถูกจับไหล่ ใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ก้มหน้าลงจนอยู่ระดับสายตาเดียวกันทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงท้อง ดวงตาคู่คมกริบจ้องมองมาอย่างจริงจังแน่วแน่...
“ผมชอบใคร...พี่อยากรู้ไหมครับพี่หาน”
...ใบหน้าหล่อๆ โน้มลงมาใกล้ทีละน้อย...ทีละน้อย... จนในที่สุดปลายจมูกโด่งนั่นก็แทบจะชนกับปลายจมูกของเขา หาญศักดิ์รู้สึกได้ลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดลงมาบนริมฝีปากตัวเองอย่างชัดเจน
“พี่หาน ผมชอบ...”
“กะ-กูไม่อยากรู้โว้ย!!!”
ตะโกนเสร็จสองมือก็ผลักคนตรงหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว หาญศักดิ์หลับตาปี๋เม้มปากแน่นหน้าแดงลามไปจนถึงใบหู โซดาที่ถูกผลักออกมารีบหาสมดุลในการยืน ทั้งห้องเงียบกริบมีเพียงแค่เสียงเข็มนาฬิกาบนฝาผนังเท่านั้นที่ยังคงเดินไปเรื่อยๆ
ในที่สุดหาญศักดิ์ก็ลืมตาโพลง
“มึงจะชอบใครก็เรื่องของมึง! เมื่อไหร่จะสอน เวลากูมีค่านะเว้ย!!”
เสี่ยหนุ่มตะโกนสุดแรงเสียจนเหนื่อยหอบ หัวใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เอาอีกแล้ว...มันมาอีกแล้ว... และหาญศักดิ์ก็ไม่อาจจะจัดการอะไรกับมันได้เลย
โซดามองคนตรงหน้าที่ตอนนี้หน้าขึ้นสีจัด ก่อนริมฝีปากหยักจะขยับยกยิ้มขึ้น
...น่ารัก...
...น่าเอ็นดู...
พี่หานเป็นอย่างนี้เสมอในสายตาของเขา...
“เอ้า งั้นเราก็มาเริ่มกันเลยครับ มายืนนี่สิครับพี่”
“โอเค”
หาญศักดิ์ตอบรับแล้วเดินเกาหัวทั้งที่ไม่ได้คันไปยังตำแหน่งที่โซดาชี้ ทั้งสองหันหน้าเข้าหากระจกบานใหญ่ยักษ์ที่ติดเอาไว้ เด็กหนุ่มเริ่มยืนในท่ามาตรฐานให้หาญศักดิ์ดูก่อน
“ผมจะข้ามการสอนไหว้ครูก็แล้วกัน อืม มาเริ่มกันตั้งแต่ท่ายืนเลยนะครับ”
“มึงข้ามขั้นเลยก็ได้ กูบอกแล้วไงว่าเคยเรียนมาก่อน” หาญศักดิ์ส่องกระจกแล้วเอามือปัดผมด้านหน้า ทำท่าเหมือนเก่งมากมาย โซดาขมวดคิ้วเข้าหากัน
“มวยเนี่ยเหรอครับ?”
“เออสิวะ”
เด็กหนุ่มทำสีหน้าเคลือบแคลงใจ เขาถามหยั่งเชิง “แล้วพี่เรียนที่ไหนมาครับ?”
“ก็...” หาญศักดิ์ยักไหล่ “ก่อนจะสร้างยิมที่บ้าน กูเคยเป็นสมาชิกฟิตเนส เขาก็มีคลาสมวยอยู่...”
ขวับ!
หาญศักดิ์สะดุ้งเมื่อโซดาหันขวับมามองหน้า ในดวงตาคู่นั้นเหมือนมีไฟซีนอนลุกวาวอยู่ ก่อนเด็กหนุ่มจะเปล่งเสียงช้าๆ ชัดๆ
“ผม...เกลียด...มวย...แบบ...นั้น...มาก...” ใบหน้าหล่อเหลาดูน่ากลัวราวกับถูกต่อยทีเผลอ หาญศักดิ์กลืนน้ำลายลงท้องเอื๊อกใหญ่
“มันกากที่สุด...” เสียงของโซดาเย็นเยียบจนแช่แข็งคนฟังได้ “ในฐานะผู้สืบสานต่อวัฒนธรรมไทยมันเป็นอะไรที่ยอมรับไม่ได้ ทุกครั้งที่เห็นผมก็ได้แต่โมโหหงุดหงิด ครูมวยพวกนั้นไม่เคยสอนให้ถูกหลักการ แค่สอนแบบผ่านๆ หลอกคนเล่นให้เตะต่อยเสียแรงเสียเหงื่อแล้วก็เหนื่อยหอบ เพื่อเป็นการลดน้ำหนักหรือออกกำลังกาย...แค่นั้น”
เอ่อ ก็จริงนะ...
แต่ทำไมต้องทำท่าน่ากลัวใส่กูด้วยล่ะ T_T
“...ถ้าพี่จะเรียนกับผม พี่ต้องลืมทั้งหมดนั่น ล้างไพ่เล่นใหม่ เราไม่ได้จะเรียนเพื่อฟิตหุ่น หรือลดน้ำหนัก เราเรียนเพื่อนำไปใช้ต่อสู้ป้องกันตัว พี่น่าจะรู้อยู่ว่าที่พี่เคยเรียนมามันไม่มีประโยชน์เลยพอเกิดอะไรขึ้นมา ตกลงไหมครับ”
หน้าตาจริงจังของโซดาทำให้หาญศักดิ์ต้องพยักหน้ารับอย่างไม่มีเงื่อนไขเพราะอีกฝ่ายพูดถูกทุกอย่าง เด็กหนุ่มยิ้มแล้วชูนิ้วโป้งให้ ก่อนจะหันกลับหากระจกเหมือนเดิม
“หลักการยืนของมวยไทยคือต้องยืนโดยคิดถึงความสมดุลของสรีระ ยืนให้ความกว้างของขาเท่ากับไหล่ หรือมากกว่าไหล่นิดหนึ่ง ลองคิดถึงท่าคร่อมมอเตอร์ไซค์น่ะครับ... ใช่แบบนั้นแหละ แล้วก็เอาขาข้างที่จะเป็นอาวุธไว้ด้านหลัง พี่กับผมถนัดขวาทั้งคู่ ฉะนั้นเราจะยืนแบบเอาขาขวาวางไว้ข้างหลังนิดหนึ่งก่อน”
โซดาพูดแล้วก็เดินมาจัดท่ายืนให้เสี่ยหนุ่ม ก่อนจะกลับไปยืนสอนที่เดิม เด็กผู้ชายขี้เล่นคนที่อยู่กับหาญศักดิ์ทุกวันราวกับจมหายไปร่างของเจ้าตัวเอง
“...แล้วลงน้ำหนักไว้ที่ส่วนปลายเท้านะครับ ลองคิดถึงท่านักมวยเวลาเคลื่อนไหวบนสังเวียน เรารวดเร็วกันมากแล้วก็จะขยับอยู่ตลอด... เวลาเตะ เท้าหลังจะเป็นอาวุธที่ใช้เตะออกไป ส่วนเท้าหน้า ในกรณีนี้คือเท้าซ้าย จะเป็นจุดหมุนตรึงอยู่กับพื้นได้ตามแรงเหวี่ยงที่พี่จะเตะ”
หาญศักดิ์รับฟังอย่างจริงจังแล้วทำท่าตามที่ครูมวยส่วนตัวสอนทุกประการ โซดาสอนอย่างตั้งอกตั้งใจและเข้าใจง่าย แต่เนื่องจากหาญศักดิ์เป็นผู้ชายที่ทั้งชีวิตเตะต่อยต่อสู้แบบไร้หลักการมาโดยตลอด พอต้องมาทำตามแบบแผนที่ถูกที่ควรจึงรู้สึกได้ถึงความยุ่งยากมากมายที่บังเกิด เหมือนอยู่ๆ ก็มีคนมาสอนให้จับตะเกียบแบบถูกวิธีทั้งๆ ที่คีบตามแบบฉบับของตัวเองมาทั้งชีวิต เรื่องสำคัญคือมันทำให้รู้สึกไม่ถนัดอย่างมาก
“อย่ายืนแบบนี้!!” โซดาตะโกนดังลั่นจนเสี่ยหนุ่มสะดุ้งโหยง “ถ้าพี่อยากยืนแบบสบายพี่ต้องไปเรียนเทควันโด! นั่นน่ะยืนขาตรง โดนเตะตัดขาก็จบ เอาไปทำประโยชน์ในชีวิตจริงไม่ได้ เข้าใจไหมครับ!”
“โอเค! โอเค! ขอโทษ!”
หาญศักดิ์หน้าตื่นละล่ำละลักพูดขอโทษขอโพย ทำไมต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นด้วยเล่า ก็คนมันยังไม่เก่งนี่หว่า เพิ่งเรียนครั้งแรกเอง นี่กลัวแล้วนะเว้ย
ระหว่างสอนโซดาจะคอยเปรียบเปรยมวยไทยกับศิลปะการต่อสู้อื่นๆ ตลอด และอธิบายถึงประโยชน์ของการเรียนไปด้วย หาญศักดิ์เข้าใจดีว่าทุกคนก็ต้องมั่นใจว่าวิชาที่ตัวเองร่ำเรียนมาดีเลิศกว่าวิชาอื่น ฉะนั้นเขาจึงพยายามมองข้ามเวลาโซดาดูถูกศิลปะการต่อสู้เหล่านั้น และตั้งอกตั้งใจเรียนแทน
“...เวลาต่อย...ให้ใช้สันหมัด” โซดาค่อยๆ ปล่อยหมัดออกกลางอากาศให้ดู ท่าสวยจนหาญศักดิ์ต้องกรี๊ดในใจ ความจริงแล้วเขาอยากจะหาธงมาโบกเพื่อเชิดชูซ.โซดาเสียด้วยซ้ำ ยิ่งเปรียบเทียบกับท่าของเขาในกระจกบานเดียวกันแล้ว โซดาอยู่เหนือกว่าสักสิบขุม แล้วยิ่งยามนี้เด็กหนุ่มถอดเสื้อออกไปเรียบร้อยเพราะร้อนและไม่ชิน (เจ้าตัวบอกแบบนั้น ความจริงจะอวดว่าหุ่นดีก็บอกมาเหอะแก๊!) เหงื่อที่อาบท่วมกายกำยำมันยิ่งทำให้เซ็กซี่เร้าใจเป็นเท่าตัว
นี่แหละครับพี่น้อง หล่อโหดจนโฉดของแท้!
เสียงทุ้มกล่าวต่อช้าๆ ขณะแสดงท่าทางประกอบ “...อย่าไปใช้ตรงข้อนิ้วแบบที่ชิน มันจะทำให้กระดูกแตกได้... ให้ใช้สันหมัด มันจะแข็งแล้วก็ต่อยได้เจ็บกว่า แล้วเวลาปล่อยหมัด ถ้ามีพื้นที่ เอาขาข้างเดียวกันออกไปข้างหน้าพร้อมหมัด แล้วส่งไหล่ออกไปด้วย”
สอนจบก็ต่อยลมเท่ๆ เอ็กซ์ๆ ให้ดูเป็นบุญตาชุดหนึ่ง ทั้งหมัดตรงหมัดฮุกและอัปเปอร์คัทจัดกันให้นัวไปหมด โซดาสลับเท้าสลับมือซ้ายขวาไร้ที่ติ หาญศักดิ์ตาโต
“...เอ้า พี่ลองทำดูนะครับ แค่หมัดขวาตรงหมัดเดียว เอาให้ท่าถูกก่อนแล้วเวลาต่อยจะมีพลังเพิ่มขึ้นมากเลย ทำแบบช้าๆ ไม่ต้องรีบนะครับ”
หาญศักดิ์ลองทำท่าตามโซดาช้าๆ พยายามคัดลอกท่ามาตรฐานของเด็กหนุ่มให้ถูกต้องแบบเป๊ะๆ ให้ได้...
“อีกมือต้องอยู่ที่ไหน!” จู่ๆ โซดาก็ตะเบ็งเสียงดังลั่นทำเอาหาญศักดิ์สะดุ้งเฮือก สมาธิแตกกระเจิง “ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ามือไหนไม่ใช้ให้เอาปิดหู!! หูน่ะเป็นจุดอ่อนของคน ถ้าเกิดว่าถูกทำร้ายตรงนั้นก็จะหมดสติ ทำไมพี่ลืมอีกแล้วล่ะครับ!? ทำไมพี่จำไม่ได้สักที! นี่มันแค่พื้นฐานง่ายๆ เองนะ!”
หาญศักดิ์รีบกระตุกมือซ้ายขึ้นมาปิดหูแทบไม่ทัน
“หนีบข้อศอกเก็บเข้าไปด้วย!! แล้วแขนน่ะแขน ใครให้ออกหมัดแขนตรงเด๊ะแบบนั้น!” โซดาก้าวพรวดเข้ามาตั้งท่าแขนหาญศักดิ์อย่างรุนแรง กระชากมันประกอบเสียงตะโกน “มันต้องเกร็งตรงข้อศอกให้งอนิดนึงเอาไว้เป็นโช๊คเพื่อป้องกันการบาดเจ็บสิครับพี่!!”
“ทำไมต้องดุกันขนาดนี้ด้วย! กูไม่รงไม่เรียนแล้ว!!”
หาญศักดิ์ที่หมดความอดทนสะบัดตัวออกมาแล้วตะโกนสวนกลับ เขาทั้งเหนื่อยและยังต้องมาประสาทเสียกับเสียงตะโกนของโซดาอีก คนระดับเขาไม่ใช้ขี้ข้าใคร และก็ไม่เคยมีใครมาขึ้นเสียงแบบนี้กับเขาเลยนับตั้งแต่ก้าวขึ้นมาเป็นหนึ่งในเจ้าพ่อผู้ทรงอิทธิพลของประเทศ แม้จะไม่ได้เรียนจบสูงหรือดีเด่อะไรแต่เขาก็เรียนหนังสือมา พูดจาดีๆ ก็เข้าใจได้
“มึงเข้าใจไหมว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แต่กูก็พยายาม แล้วมึงก็เอาแต่ตะคอกๆ ใส่กูอยู่ได้! กู...กูลนไปหมดแล้ว” หาญศักดิ์ยกสองมือขึ้นเสยผมตัวเอง “กูไม่ได้เป็นมืออาชีพเหมือนมึงนะ หรือที่ผ่านมากูดูไม่ตั้งใจ ถ้าเกิดมันเป็นเรื่องกล้วยๆ ที่กูจะทำได้ดีตั้งแต่ครั้งแรก กูก็คงเป็นล.หาญศักดิ์ขึ้นเวทีชกแข่งกับมึงไปแล้ว!!” เขาชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างโมโหโทโส
“ก็พี่ทำผิดนี่!!” โซดาตอบโต้ “ผมสอนแล้วพี่ก็ลืมเล็กลืมน้อยอยู่ตลอด มันก็แค่เรื่องง่ายๆ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ทำไม่ได้ถูกต้องหมดสักที! มันไม่ได้ยากเลย!”
“ก็มันง่ายสำหรับมึง แต่มันไม่ได้ง่ายสำหรับคนอื่นไงล่ะวะ!” หาญศักดิ์ตะเบ็งเสียง ยิ่งสาวเท้าเข้าใกล้โซดาเข้าไปอีก ตอนนี้เขาโมโหจนน็อตหลุด ต่อให้พูดจบแล้วจะโดนโซดาสอยร่วงลงไปกับพื้นเขาก็ไม่สน เขาทิ่มนิ้วไปตรงตำแหน่งจมูกของโซดา ทำให้ตอนนี้ดวงตาคู่คมเขเข้าหากันเพราะจับตาดูมัน ร่างสูงขบกรามแน่นขณะตวัดสายตาไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของหาญศักดิ์
“มึงเรียนมาตั้งแต่เด็กมึงก็เลยรู้สึกว่ามันง่าย ไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นทำไม่ได้ แต่ความจริงแล้วมันไม่ง่าย! ได้ยินที่กูแหกปากพูดอยู่ไหม? มัน-ไม่-ง่าย!!” ทรวงอกของหาญศักดิ์สะท้อนขึ้นลงเพราะแรงอารมณ์ “กูไม่ได้อยากลืมเก็บนิ้วโป้งเวลากำหมัดแต่มันเผลอ! กูไม่ได้อยากลืมบิดสะโพก ลืมเอี้ยวตัวเวลาเตะ แต่กูไม่ชิน หรือ...หรือ... เวลาที่ย่อตัวหลบอะไรก็ตาม... รวมไปถึงท่าทางอีกสารพัด แต่กูก็พยายามจำ!! แล้วก็พยายามทำ! กูพยายามอยู่!”
ริมฝีปากของโซดาปิดเข้าหากันแนบสนิทเหมือนถูกเย็บ
“ถ้าเกิดว่ากูห่วยแตก ทำอะไรก็ไม่ดี ดูแล้วขัดใจมึงมากล่ะก็... มึงก็ไม่ต้องมาสอนกูแล้ว แค่นั้นแหละ!”
เกิดความเงียบอันน่าอึดอัดระหว่างทั้งคู่อยู่ราวครึ่งนาที มันเงียบเสียจนหาญศักดิ์คิดว่าถ้าเหงื่อของใครคนหนึ่งหยดลงไปบนพื้น เขาต้องได้ยินเสียงนั้นแน่ๆ ทั้งสองจ้องตากันอย่างไม่ยอมแพ้ ฟาดฟันกันทางสายตาเหมือนจะเอาชีวิตอีกฝ่ายให้ตายให้ได้
และแล้ว...
“...พี่หาน” ในที่สุดเสียงที่เบาแสนเบาจนแทบไม่ได้ยินก็ค่อยๆ เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากหยัก แต่หาญศักดิ์ก็ได้ยินเต็มสองหู
“อะไร!!”
“พี่...”
ดวงตาของเด็กหนุ่มมองคนตรงหน้าตาไม่กะพริบ หาญศักดิ์ยกมืออีกข้างขึ้นปาดเหงื่อเปียกๆ บนใบหน้า ก่อนจะพบว่า
...มันไม่ได้มีแค่น้ำเหงื่อ
แต่มันยังมีน้ำตาด้วย...
“บ้าฉิบ!! เหี้ยเอ๊ย!”
หาญศักดิ์สบถ รีบใช้มือปาดมันออกไปลวกๆ แล้วเดินไปใส่กางเกงยีนส์ที่กองเอาไว้ทับกางเกงมวย คว้าแจ็กเกตขึ้นมาจากพื้น ก่อนจะเดินเร็วๆ ไปที่ประตูห้องชมรม ฟาดปิดมันตามหลังตัวเองดังสนั่น
------------------------------------
100% METAL TERMINAL
อักษรมันเกิน 2000คำเลยต้องแบ่งเป็น2พาทเอานะคะ
อัพแบบจุใจให้จบตอนเลยนะค๊าา
โอ้ยยยเสี่ยร้องไห้หรอคะ แง้ๆน้องโซดาไปดูพี่หานต่อเร็ว
TBC
-
เมียรักร้องไห้แล้ว ตามไปโอ๋เร็วๆ เลย
-
โอ้!!!!!!
-
ง้อด่วนจ้า เมียรักร้องไห้แล้ว อิอิ
-
เมียร้องไห้แล้วโซดาไปง้อเร็วววว
-
ร้องไห้เลย
-
โซดารีบตามไปง้อพี่หานเร็วว :katai4: :katai4:
รอตอนต่อไปค่ะ :L1:
-
ยกที่ ๑๖
บอกตรงๆ ว่าฉันก็เสียใจ
ที่ทำให้เราต้องทะเลาะกัน
ไม่ว่าด้วยเหตุผลนั้นคืออะไร
คนผิดคือฉันไม่ใช่เธอ
อย่าร้อง... อย่าร้องไห้เลยเธอ
หันหน้ามาคุยกันก่อน ดีไหม
ต้องทำอย่างไงเธอจึงจะยอมหายโกรธ
ต้องทำอย่างไงเธอจึงจะยกโทษให้ฉัน
อย่าทรมานโดยการไม่มองหน้ากัน
นึกว่าสงสาร คนรักกัน ฉันขอโทษ
[ I'm sorry : AB normal ]
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก หายใจเข้าออกลุ่มลึกเพื่อพยายามสงบสติอารมณ์ เขาจะไม่ร้องไห้... มันเป็นวิถีของคนอ่อนแอแล้วก็ไร้สาระ อันที่จริง...หาญศักดิ์จำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ตัวเองร้องไห้มันเมื่อไหร่... เขาไม่ได้ร้องไห้...นับตั้งแต่เหตุการณ์นั้นก็เกือบสิบปีแล้วกระมัง แล้วหลังจากนั้นเขาก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ง่ายๆ อีก แต่วันนี้เขากลับต้องมาน้ำตาไหลต่อหน้าเด็กที่อาวุโสน้อยกว่ากับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง...
โถงทางเดินของโรงเรียนมัธยมศึกษาเหมศักดิ์มืดสนิท เนื่องจากเป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว และก็ไม่ได้มีไฟเปิดไว้เลยสักดวง แต่เขาไม่ใช่คนกลัวผี อันที่จริงแล้วเขาไม่ค่อยจะกลัวอะไรทั้งนั้นเพราะผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก แต่กับโซดา... ก็เป็นข้อยกเว้นข้อหนึ่ง
ฟึ่บ!
เสี่ยหนุ่มร่างหวือเมื่อถูกคว้าข้อแขนเอาไว้ได้ ร่างสันทัดพลิกหันไปตามแรงกระชาก หาญศักดิ์ไม่เสียเวลาคิดว่าเป็นใครเพราะรู้แก่ใจว่าก็มีอยู่แค่คนเดียว เขาไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่าย แล้วจ้องเป้งไปที่แผงอกล่ำของคนตรงหน้าแทน ตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่สบตาคนที่คว้าแขนของเขาเอาไว้
“ปล่อย...”
น้ำเสียงของเจ้าพ่อเงินกู้ไม่ได้ดุดันหรือเข้มงวด หากแต่มันก็ทำให้อีกฝ่ายต้องรู้สึกหนาวเหน็บ มันคือน้ำเสียงเรียบๆ ที่กดดันความรู้สึกคนฟังได้เป็นอย่างดี
โซดายังยืนเม้มปากอยู่ที่เดิม เขามองลงไปยังใบหน้าของหาญศักดิ์ที่แข็งกระด้าง เจ้าพ่อเงินกู้ถอนหายใจอย่างรำคาญ
“กูจะพูดอีกครั้งนะ... ปล่อยแขนกู”
แต่โซดายังคงกำแขนเขาแน่นอยู่เหมือนเดิม
“อะไรนักหนาวะ กูบอกให้ปล่อย!”
หาญศักดิ์สะบัดแขนของตัวเองออกมาจากอุ้งมือหนานั่นอย่างแรงจนโซดาเซไปด้านหลังเล็กน้อย เขาหันหลังออกเดินไปในความมืดทันทีอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“พี่ครับ...อย่าทำอย่างนี้ได้ไหมครับ”
หากแต่จู่ๆ เพียงชั่วเสี้ยววินาทีแห่งความเย็นชา โซดากลับโถมกอดเขาจากด้านหลังทั้งตัว ร่างสูงโอบรัดเขาไว้แน่นจนขยับไปไหนไม่ได้ หาญศักดิ์ได้แต่เงียบ
“พี่...ผมขอโทษ”
น้ำเสียงของเด็กหนุ่มเจือความรู้สึกผิดเต็มสูบ หาญศักดิ์ที่ถูกกอดจากด้านหลังไม่อาจรับรู้ได้เลยว่าสายตาของโซดาเป็นอย่างไรกันแน่ เขาเองก็ยังคงนิ่งงันจนอีกฝ่ายไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่เช่นกัน โซดาค่อยๆ คลายอ้อมกอดแล้วเดินอ้อมไปดักหน้าหาญศักดิ์
“ให้อภัยผมได้ไหม”
ดวงตาคู่คมกริบเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“ถ้าพี่ยังให้อภัยผมไม่ได้ เราคุยกันก่อนได้ไหมครับ”
“...”
“ยังไงก็ได้ แต่ อย่าเดินจากผมไปแบบนี้เลย”
น้ำเสียงนั้นทั้งอ้อนวอนและเจ็บปวด ราวกับชายหนุ่มที่กำลังร้องขอความรักและความเห็นใจจากหญิงสาวอย่างไรอย่างนั้น หาญศักดิ์ที่กัดริมฝีปากมองโซดาเขม็งด้วยสายตาที่อ่านอารมณ์ไม่ออก มันเป็นสายตาที่เขามักจะใช้มองพวกศัตรูและลูกหนี้หัวขบถอยู่บ่อยๆ เพื่อปกปิดไม่ให้ใครอ่านความรู้สึกของเขาได้
และในที่สุด ร่างสูงก็ไม่อาจทนสายตาของหาญศักดิ์ได้อีกต่อไป เขาก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด ใบหน้าคมหม่นหมอง เขารู้สึกแย่เหลือจะเอ่ย รู้สึกเสียใจมากจริงๆ
“...สัด”
คำสบถคำเดียวจากหาญศักดิ์ทำเอาเด็กหนุ่มใจเต้นผิดไปหนึ่งช่องจังหวะ เขารีบเงยหน้าขึ้นมาพบกับเสี่ยหนุ่มที่มีสีหน้ายุ่งๆ
สีหน้ายุ่งๆ ที่เป็นปกติเหมือนทุกที
“ง้อกูอย่างกับง้อแฟน ขนกูลุกเกรียวแล้วเนี่ย” หาญศักดิ์ชูแขนขึ้นมาทำเหมือนโชว์ให้คนตรงหน้าดู “ถ้ากูโกรธมึงนานกว่านี้ก็เป็นตุ๊ดแล้ว”
ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยอมทุกข์สว่างไสวขึ้นมาทันทีเหมือนได้รับแสงแดดบริสุทธิ์ ดวงตาคู่คมฉายแววแห่งความสุขแรงกล้าจนมันเปล่งประกายระยิบระยับ หาญศักดิ์รู้สึกตกใจจนเผยอปากค้างที่พบว่าตัวเองมีอิทธิพลกับคนตรงหน้ามากมายขนาดนี้ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะดีใจหรือควรจะรู้สึกอะไรกันแน่ เสี่ยหนุ่มบิดมือไปมาสักพักทำเหมือนไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น แล้วกระแอมกระไอกลบเกลื่อนก่อนจะพูดเรื่องอื่น
“ตกลงมึงจะสอนกูดีๆ หรือยังไงล่ะ”
“พี่เป็นคนสำคัญของผม”
แต่จู่ๆ โซดากลับพูดสิ่งที่หาญศักดิ์ไม่คาดคิดทำเอาเขาชะงักกึก
“ตอนผมเห็นน้ำตาพี่เมื่อกี้” โซดามองจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตราวกวางป่าของคนตรงหน้า “มันเหมือนจะตายเอาให้ได้เลย”
หาญศักดิ์ลมหายใจสะดุด เขาได้แต่ตกตะลึงมองหน้าโซดาด้วยสายตาที่แม้แต่ตัวเองเขาก็ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบไหน ที่จริงแล้วตอนนี้ หาญศักดิ์ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
“ยิ่งตอนที่พี่หันหลังเดินออกไป...”
ถ้อยคำจริงใจถูกพูดออกมาเรื่อยๆ อย่างซื่อสัตย์ โซดายกมือขึ้นทุบหน้าอกเปลือยเปล่าของตัวเองดังตุ้บใหญ่
“ไม่รู้ทำไม แต่ผมเจ็บมาก...” เด็กหนุ่มพูดเสียงโหวงๆ “มันเหมือนใจจะขาด...”
“...ฮะ...เฮ้ย! มึงก็พูดไปนั่น” หาญศักดิ์ที่ตั้งสติได้รีบพยายามทำให้มันเป็นเรื่องตลก
“จริงๆ นะครับพี่” แต่เด็กหนุ่มก็ขัดเขาด้วยเสียงที่สั่นและแตกพร่า มันเบาหวิวและอัดล้นไปด้วยความรู้สึกอันบริสุทธิ์
“ผมนึกว่าผมตายไปแล้ว...”
หาญศักดิ์จ้องมองโซดาที่มองตาเขาอยู่ตาไม่กะพริบ เสี่ยหนุ่มไม่อาจหาปฏิกิริยาใดๆ มาตอบโต้ได้เลย นี่มันเรื่องอะไรกัน... แล้วทำไมความรู้สึกแปลกประหลาดถึงได้จู่โจมไปทั่วร่างกายของเขา มันเป็นความรู้สึกอุ่นๆ ที่โลดแล่นจนทำให้เลือดเดือดพล่าน ใจของเขาเต้นแรงจนดังคับก้องอกไปหมด ในที่สุดใบหน้าของเขาก็ร้อนวูบวาบ หาญศักดิ์คิดว่าตัวเองคงต้องมีควันพ่นออกมาจากสองรูหูเหมือนรถไฟไอน้ำแน่ๆ ฉับพลัน...เขานึกย้อนไปถึงตอนเป็นเด็กวัยประถมศึกษาที่ถูกเด็กหญิงเพื่อนร่วมห้องที่เขาแอบชอบหอมแก้ม
...ความรู้สึกมันเหมือนตอนนั้นไม่มีผิดเพี้ยน...
เอาแล้วไงไอ้หาน...มันมาอีกแล้ว...แรงกว่าเดิมด้วยเว้ย...
อ๊อต๊อเค๊...!??
“ไมมมมมมมม่!!!!”
โซดาสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆ หาญศักดิ์ก็หลับหูหลับตาแหกปากร้องดังสนั่นแล้วยกสองมือขึ้นขยุ้มหัว ร่างสูงกระโดดโหยงถอยหลังไปด้วยความตกใจ
“เป็นอะไรครับพี่!?” โซดาหน้าตื่นสุดขีด “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
“ปะ-เปล่า คือ กูโดนยุงกัดน่ะ”
อ๊อต๊อเค๊เหี้ยอะไรไอ้หาน! มึงเป็นนางเอกซีรียส์เกาหลีตุ้งติ้งสะบัดสะบิ้งพวกนั้นหรือไง เดี๋ยวนี้มึงจะอ๊อต๊อเค๊บ่อยไปแล้วนะ
อ๊ากกกกก
หาญศักดิ์รีบสร้างเรื่องมาตอบอย่างรัวเร็วเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย ท้องไส้ของเขาตีลังกาหมุนติ้ว เขาตกใจกับความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นแล้วหาทางจัดการกับมันไม่ได้จนต้องกู่ร้องออกมาเพื่อสงบความคิดตัวเอง
แม่ง...ทุเรศสิ้นดี...
โซดามีสีหน้าก่ำกึ่งอยู่ระหว่างความรู้สึกเคลือบแคลงกับความรู้สึกไม่เชื่ออย่างยิ่งกับคำตอบนั่น เขามองไปยังหาญศักดิ์ที่แสร้งทำเป็นตบไม้ตบมือไปตามร่างกายรัวเร็วเหมือนว่าโดนยุงรุม
“ขนาดผมเปลือยท่อนบนอยู่ ยังไม่เห็นจะโดนยุงกัดสักตัว” โซดาขมวดคิ้ว
“คือเลือดกูมันดูดยุงดีน่ะ ไปที่ไหนโดนกัดก่อนเพื่อนทุกที”
โซดาหรี่ตามองคนตรงหน้า ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วเขาก็ตัดสินใจไม่พูด เขาจ้องหาญศักดิ์อยู่เนิ่นนาน ในที่สุดเด็กหนุ่มตัดสินใจพูดเรื่องอื่นที่ติดค้างอยู่ในใจแทน
“แล้วตกลง พี่ยังจะเรียนกับผมอยู่ใช่ไหมครับ”
“เออ” หาญศักดิ์เงยหน้าขึ้นมาตอบ “มึงเป็นคนเก่ง มีฝีมือดี กูก็ยังอยากเรียนด้วยถ้ามึงจะสอนกูดีๆ แบบที่ไม่ทำเหมือนกูเป็นวัวเป็นควาย”
โซดาพยักหน้ารับ “ตกลงครับ ผมจะสอนพี่ดีๆ ผมอาจจะไม่ชินกับวิธีการสอนแบบนั้น...ผมจะพยายาม”
“มึงหมายความว่ายังไงที่บอกว่าไม่ชินกับวิธีการสอนพวกนั้น?”
หาญศักดิ์ขมวดคิ้วถามกลับขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินมุ่งหน้ากลับไปยังห้องชมรม แสงจันทร์นวลๆ ที่ส่องเข้ามาในโถงทางเดินของโรงเรียนแม้จะไม่มากแต่ก็สว่างพอที่จะทำให้เห็นรูปเห็นร่างของคนที่เดินเคียงคู่กัน เด็กหนุ่มยักไหล่
“เวลาผมเรียน...ครูมวยส่วนใหญ่ ไม่สิครับ ทั้งหมดนั่นแหละ เขาจะตะคอกๆ ด่าๆ เราเป็นหลักเป็นเวลาสอน”
“หือ จริงเรอะ?”
โซดาพยักหน้ายืนยัน “ครับ แต่เขาไม่ได้ด่าเพราะเกลียดพวกเราหรอกนะ แต่ลักษณะครูมวยก็มักจะเป็นแบบนั้นแหละ กดดันน่ะครับเราจะได้ทำได้ดี” เด็กหนุ่มเล่าต่ออย่างไม่คิดมาก “แล้วถ้าสมมุติว่าสอนแล้วเราทำท่าผิดนะ ครูเขาจะเอาท่อนไม้ยาวๆ...” โซดาชูสองแขนขึ้นกลางอากาศแล้วอ้ามันออกกว้าง “...ประมาณนี้แหละครับ แล้วตรงปลายมันจะตอกตะปูเล็กๆ ไว้”
“...แล้วยังไงอีก?” หาญศักดิ์รับฟังอย่างสนอกสนใจ
“ก็ตีลงมาที่น่องขาเรา” เด็กหนุ่มทำท่าเหวี่ยงไม้ประกอบการเล่า
“หา!?” หาญศักดิ์หน้าเหวอ “มึงโกหกกูล่ะสิ!”
“ผมไม่ได้โกหกนะ” โซดาหรี่ตาหันไปมองหน้าเจ้าพ่อเงินกู้ เอ่ยเสียงจริงจัง “ครูเขาทำแบบนั้นจริงๆ แต่ไม่ได้ฟาดลงมาแรงๆ นะครับ” เขารีบเสริมเมื่อเห็นสีหน้าขนลุกขนพองของหาญศักดิ์ “แค่ตีๆ เฉยๆ พี่นึกออกใช่ไหมครับ แล้วเสียงตะโกนเวลาสอนนี่ดังไปสามบ้านแปดบ้านเลย เวลาผมสอนพวกน้องๆ ในชมรมผมซอฟต์กว่านั้นหน่อยนึง ใช้ท่อนไม้แบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ไม่งั้นพวกผู้ปกครองคงมาแหกอกผม (ก็เออสิ -- หาญศักดิ์คิดในใจ) แต่มากับพี่...ผมอาจจะลืมตัวไปนิดหน่อย”
“มึงไม่เจ็บกันเรอะ” หาญศักดิ์ยังคงมีสีหน้าสยดสยอง แม้ว่าเขาจะเคยผ่านการข่มขู่คนมามากมายเพราะสายงาน แต่การที่เที่ยวถือท่อนไม้ที่ตรงปลายมีตะปูเล็กๆ ไปไล่ตีขาตีแขนคนอื่นเพราะว่าคนคนนั้นทำท่าทางไม่สวยงาม เขาไม่เคยจะจินตนาการถึงเลยจริงๆ
ไวความกว่าคิดทันใดนั้นหาญศักดิ์ก็เอี้ยวตัวเหลียวลงไปหรี่ตามองตรงบริเวณน่องของโซดาทั้งสองข้าง จริงๆ ด้วย... มันมีรอยตะปูเล็กๆ อยู่หลายรอย ถ้าไม่สังเกตก็แทบไม่เห็นเลย
“แรกๆ ก็เจ็บ...หลังๆ ก็คันๆ ดี ไม่รู้สึกอะไรแล้วครับ” เด็กหนุ่มตอบ มีรอยยิ้มหล่อๆ แปลกๆ บนใบหน้า เขาเอื้อมมือขวาไปเกาไหล่ไหล่ซ้าย
“ซาดิสม์ฉิบ!!” หาญศักดิ์ร้องอย่างไม่อยากเชื่อ มิน่าตอนที่โดนคริสตัลบาดโซดาถึงได้ดูเหมือนไม่รู้สึกรู้สึกอะไรทั้งนั้น ที่แท้ก็ถูกฝึกให้ถึกทนตั้งแต่อ้อนแต่ออดนี่เอง หาญศักดิ์โคลงศีรษะเบาๆ “ไม่อยากจะคิดว่าถ้ามึงมีไม้นั่น กูคงโดนจนตัวพรุนเป็นฟองน้ำ”
โซดาหัวเราะขณะผลักประตูห้องชมรมแล้วให้หาญศักดิ์เดินเข้าไปก่อน เสี่ยหนุ่มแยกเขี้ยวใส่ใบหน้าหล่อๆ อย่างหมั่นไส้ แหม มาทำเป็นสุภาพบุรุษ... เจ้าพ่อเงินกู้ถอดกางเกงยีนส์กับเสื้อแจ็กเกตออกแล้ววางลงกองบนพื้นเหมือนเดิม แต่แล้วจู่ๆ เสียงแหบพร่าก็ดังขึ้นชิดใบหูของเขาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว
“ไม่หรอกครับ...ใครจะไปทำเมียรักได้ลง”
“...”
เด็กหนุ่มจงใจเป่าลมหายใจไปที่หลังคอของคนที่ยืนตัวแข็งอยู่ เขาคลี่ยิ้มพอใจที่เห็นขนอ่อนพวกนั้นลุกชันขึ้นจนกลายเป็นเกล็ด น้ำเสียงทรงเสน่ห์ค่อยๆ ทอดหางเสียงนุ่มๆ ให้ลุ้นเล่น
“...เนอะ”
ลมหายใจจากริมฝีปากหยักที่ถูกเป่าลงไปอย่างตั้งใจระลอกสองทำเอาหาญศักดิ์แข้งขาอ่อนแทบจะทรงตัวยืนไม่ไหว มือหนาค่อยๆ เอื้อมไปแตะข้อศอกของคนตรงหน้าช้าๆ...
“นะเนอะเหี้ยอะไร!” หากทันใดนั้นหาญศักดิ์ก็หันขวับไปผลักแผงอกกำยำของนักมวยหนุ่มให้ออกห่างจากตัวทันที เสี่ยหนุ่มรีบพูดปาวๆ “จะสอนก็รีบสอน ดึกแล้ว สามทุ่มต้องกลับเมททอล! พรุ่งนี้มึงก็มีเรียนอีก มัวแต่เล่นบ้าๆ”
โซดาที่ถูกผลักออกมายิ้มไม่หุบ
“ครับ...” เสียงทุ้มเอ่ย ดวงตาคมแพรวพราวจนคนมองรู้สึกเขิน “งั้นก็มายืนตรงนี้นะครับคนดี...แล้วจะสอนให้ถึงใจเลย...”
กึก...!
...มะม้า... อั๊วคิดไปเองใช่ไหมครับ...
ทำไม...อั๊วถึงรู้สึกไม่ปลอดภัยอีกแล้ววะเนี่ย...
มันเหมือน... มันเหมือนจะโดนผีห่าสิงร่างยังไงไม่รู้...
...อ๊อต๊อเค๊....!!!???? TTOTT
:::METAL TERMINAL:::
หากแต่วันนั้นก็ไม่ได้มีอะไรอย่างที่หาญศักดิ์กังวลไว้เกิดขึ้น โซดาถอดวิญญาณครูมวยสุดโหดตามแบบฉบับโบราณออก เปลี่ยนมาเป็นศาสดาคนปกติแล้วสอนเขาดีๆ อันที่จริงโซดาก็ไม่ได้เป็นคนอารมณ์ร้ายโดยนิสัยอยู่แล้ว (เพียงแต่ถ้าเป็นเรื่องมวยไทยหรือเรื่องอะไรที่เจ้าตัวเห็นว่าจริงจังก็ว่ากันไปอีกเรื่อง) ตอนนี้หาญศักดิ์เองเพิ่งจะมาถึงโรงเรียนมัธยมเหมศักดิ์ วันนี้จะเป็นการเรียนมวยครั้งที่สามของเขา
“อ้าว”
หาญศักดิ์ร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อโผล่หน้าเข้าไปแล้วพบว่าเด็กนักเรียนในชมรมยังอยู่กันครบ เสียงเตะต่อยและเสียงร้องของเหล่านักเรียนดังไปทั่ว เขารีบก้มดูนาฬิกาบนหน้าจอมือถือ ก่อนจะพบว่าตัวเองมาเร็วไปตั้งเกือบหนึ่งชั่วโมง เป็นเพราะว่าวันนี้การจราจรไม่ติดเท่าไร หาญศักดิ์ค่อยๆ แง้มบานประตูปิดเตรียมจะออกไปรอข้างนอก แต่โซดาที่กำลังไกด์ไลน์เหล่ารุ่นน้องก็ตาไวเกินคาด เขาหยุดเรื่องที่กำลังทำอยู่แล้วโผล่พรวดมาตรงหน้าหาญศักดิ์อย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เสี่ยหนุ่มสะดุ้งโหยง
“วันนี้มาเร็วจังเลยครับพี่”
...ทำไมต้องยิ้มเวลาพูดด้วยวะ
แววตาคมพราวหวาน “คิดถึงผัวคนนี้ใช่ไหมครับ...”
“อ้วก!” หาญศักดิ์ร้องออกมาทันทีอย่างตกใจ ก่อนจะหันซ้ายหันขวาสำรวจให้แน่ใจว่าไม่มีใครได้ยิน เขากวาดตามองโซดาด้วยสายตารับไม่ได้ “ตลอดอ่ะมึง! หลงตัวเองตลอด!”
โซดามองใบหูที่แดงก่ำของคนตรงหน้าแล้วยิ้ม มุมปากทั้งสองข้างยกขึ้นเป็นองศาที่พอเหมาะ...ไม่มากไป...ไม่น้อยไป... และยังส่งเสริมความหล่อเหลาให้นักเรียนหนุ่มเป็นเท่าตัว ดวงตาคู่คมวิบวับ
“ก็ผัวรอเมียรักมาหลงอยู่นี่ไงครับ...”
“หุบปาก!” หาญศักดิ์เลิ่กลั่กไปหมดเมื่ออีกฝ่ายพูดออกมาเต็มปากเต็มคำในที่สาธารณะ แต่เสียงของบรรดาสมาชิกชมรมมวยไทยไฟต์ที่ซ้อมมวยกันอยู่ก็กลบไปได้แทบทั้งหมด ปลอดภัยจนวางใจได้ว่าไม่มีใครได้ยินแน่นอน
เด็กหนุ่มที่อยู่ในชุดเสื้อเชิตหลุดลุ่ยกับกางเกงมวยและเส้นผมเปียกเหงื่อยังคงยิ้มกว้าง มือหยาบกร้านเอื้อมมาคว้าแขนของหาญศักดิ์ให้เข้าไปในห้องชมรมด้วยกัน
“เฮ้ย เอากูเข้ามาทำไม นี่มันยังไม่ถึงเวลาที่เรานัดกันนี่ เดี๋ยวพวกเพื่อนๆ มึงกับรุ่นน้องมึงก็ตกใจกันหรอก” หาญศักดิ์เอ็ดตะโรพลางมองซ้ายมองขวา สายตานักเรียนหลายคนมองมาที่เขาอย่างงุนงง แล้วก็ไม่ใช่สายตาชื่นชมหรอกนะ แต่เป็นสายตาสงสัยประมาณว่า...
“พี่โซดาลากลุงเขาเข้ามาทำอะไรในห้องชมรมเราอ่ะ?” เด็กหญิงที่ใบหน้าเปียกเหงื่อสงสัยออกมาดังๆ
“...คุณพ่อของพี่โซดาล่ะมั้ง หน้าคล้ายๆ กัน” เด็กชายคนหนึ่งซุบซิบกับเพื่อน
ลุง!
พ่อ!?
ไอ้พวกเด็กเปรตตตตตตตต!!
.
.
.
-------------------------------------------
MEATAL TERMINAL 50%
5555555555555 เสี่ยหานไม่ได้หน้าแก่ขนาดนั้นสักหน่อยนะ!
-
หลงหนักกว่าเดิมอีก
-
ชอบคู่นี้จริงๆ คนนึงก้อซึนมาก อีกคนก็หลงเมีย
-
เมีย!!! บอกเด็กมันไป
-
เผลอแป๊บเดียวอัพหลายตอนเลย
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตลกขำหรรษา5555555
-
กำลังซึ้งกับฉากโซดาขอโทษหาญอยู่ดีๆ
พี่หาญจะอ๊อต๊อเค๊!?? ทำไมคะ อารมณ์ตัดไปขำรุนแรงมาก 555
ชอบเรื่องนี้มากๆ เข้าเล้ามาเปิดเรื่องนี้ทุกวัน
จากที่ไม่ได้เข้าเล้ามานานเพราะยังไม่เจอเรื่องถูกใจ คนเขียนอัพบ่อยๆนะคะ
ปล...อ๊อต๊อเค๊ แปลว่าอะไรคะ (สงสัยจิงๆ 555)
+1 กดเป็ดให้กำลังใจคนเขียนค่ะ ^^
-
ขำอ๊อต๊อเค๊ของเสี่ยหานแรงมาก555555555 :katai2-1:
-
.
.
กูรู้ครับเด็กๆ ว่ากูแก่แล้วถ้าเทียบกับพวกมึง แหม แต่กูก็แค่ยี่สิบเจ็ดเองป่ะวะ ไม่ต้องมองเหมือนกูเป็นอากงหรืออาเจ็กได้ไหม?
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” โซดาตอบง่ายๆ “พอดีวันนี้จะมีคนมาช่วยผมสอนพี่เพิ่ม แล้วเขาก็มาแล้ว ผมเลยอยากให้พี่รู้จักกับเขาไว้ก่อน”
พูดจบโซดาก็จูงมือหาญศักดิ์ไปหาผู้ชายร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำแดดคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สามขาตรงมุมห้อง ชายกล้ามโตคนนั้นกอดอกดูเหล่าเด็กนักเรียนซ้อมมวยไทยอย่างจริงจัง
“พี่ขันครับ”
ชายคนนั้นหันขวับมาเมื่อโซดาเรียก หาญศักดิ์รับรู้ได้ทันทีที่ว่าชายคนนี้อายุมากกว่าเขาแน่นอน
“นี่เสี่ยหาน เจ้านายของผมเอง ที่ผมเล่าให้พี่ขันฟังน่ะครับ”
“โอ้ สวัสดีครับเสี่ยหาน” ชายที่ชื่อขันรีบกระพุ่มมือไหว้เขาทันที หาญศักดิ์พนมมือระดับอกรับไหว้อย่างรวดเร็วพอกัน เขาชินเสียแล้วกับการที่คนอายุมากกว่าไหว้ก่อน ก็เขาเป็นหนึ่งในเศรษฐีผู้ทรงอิทธิพลของประเทศไทยนี่ (แต่ตอนนี้ตกอยู่ใต้อาณัติผัวเฉย)
“อ้อ”
หาญศักดิ์ยังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่โซดานำเสนอ เขาหันไปมองหน้าเด็กหนุ่มอย่างขอคำอธิบาย ซึ่งโซดาก็เหมือนอ่านใจกันได้จึงรีบตอบทันควัน
“พี่ขันเป็นพี่เลี้ยงของผม...”
“อ๋อ” หาญศักดิ์กระจ่างแจ้งทันทีในคำเดียว โซดาว่าต่อ
“เดี๋ยววันนี้พี่ขันจะมาช่วยผมล่อเป้าตอนสอนพี่ เพราะการสอนบางอย่างผมก็ทำคนเดียวไม่ได้ครับ”
หาญศักดิ์ยิ้มนิดๆ “เอ้อ คุณขัน วันนี้รบกวนด้วยนะ”
“ไม่รบกวนหรอกครับเสี่ย ไม่รบกวนเลย” ชายที่ชื่อขันโบกไม้โบกมือตอบรับอย่างนบนอบ เขาจ้องหน้าหาญศักดิ์แล้วหันไปพูดกับโซดา “เจ้านายเอ็งนี่หน้าเหมือนเอ็งเป๊ะเลยนะ ข้านึกว่าเป็นญาติกัน”
“...งั้นหรือครับพี่?” เซฮุุนเลิกคิ้วถาม เขารู้สึกว่าจะเคยได้ยินอะไรทำนองนี้บ่อยอยู่ หาญศักดิ์เองก็เลิกคิ้วเช่นกัน นี่ไม่ใช่หนแรกที่มีคนบอกว่าเขาหน้าคล้ายโซดา ขันพยักหน้ายืนยัน
“เออสิวะ นี่ถ้าใครคนใดคนนึงเป็นผู้หญิงนะ ข้าต้องบอกว่าเป็นเนื้อคู่แน่ๆ ว่ะ ฮ่าๆๆ!”
ชายผิวคล้ำหัวเราะออกมาทำเอาหาญศักดิ์ขากรรไกรค้าง เขาหันหน้าไปสบตาโซดาที่ชำเลืองสายตามามองหน้าเขาเช่นกัน แล้วเด็กหนุ่มก็ถือโอกาสที่ไม่มีใครสังเกตส่งจูบลอยฟ้ากลางอากาศมาให้ หาญศักดิ์หน้าแหยทันที เขาตาเหลือกตาปลิ้นออกมาจากเบ้า เบี่ยงหน้าหลบวิถีของรอยจูบที่ส่งตรงนั่นทำเอาโซดายิ้มลอยหน้าลอยตาไม่หยุด
...ก็พี่เขาน่ารักนี่นา...
ขันที่เพิ่งลืมตาขึ้นมาจาการหัวเราะเห็นสีหน้าของหาญศักดิ์รีบพูดรัวเร็ว
“ผมล้อเล่นน่ะครับเสี่ย อย่าเพิ่งโกรธนะครับ” ขันเหงื่อตกรีบพูดอย่างนอบน้อม กลัวหาญศักดิ์จะสั่งลูกน้องมาจัดการตัวเองกับครอบครัวโทษฐานที่พูดอะไรไม่เข้าหู เขาเคยมีเพื่อนหลายคนเป็นลูกหนี้เสี่ยหาน ใครที่จะคิดจะหนีหนี้ล่ะก็...บอกเลยจบไม่สวย พรรค์นี้โหดจริงๆ
“อ๋อ...ไม่โกรธร็อก!” หาญศักดิ์กัดฟันตอบ ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะห้าวหาญออกมาดังลั่นพลางตบมือไปด้วย “ฮ่าๆ! ฮ่าๆๆ!”
“เอ่อ...” ขันอึ้ง ก่อนจะรีบหัวเราะตามเป็นนายว่าขี้ข้าพลอย ทั้งที่ไม่รู้ว่าหาญศักดิ์หัวเราะอะไร “ฮ่าๆ! ฮ่าๆๆ!?”
“ฮ่าๆ! ฮ่าๆๆ!”
หาญศักดิ์ยังคงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งทั้งที่ไม่มีอะไรตลกสักอย่างแล้วตบมือเสียงดังอย่างไม่เข้าจังหวะไปด้วยทำเอาเด็กหันมามองกันทั้งห้อง
ขันงงสุดขีด ชายหนุ่มหันไปมองหน้าโซดาอย่างขอคำอธิบาย หากแต่ใบหน้าหล่อๆ กลับเพียงแค่อมยิ้มให้ท่าทางไม่เต็มบาทของหาญศักดิ์เท่านั้น ดวงตาคมจับจ้องเสี่ยหนุ่มไม่วางตา แววตานั้นระยิบระยับสุกสกาวและยังพราวหวาน... แต่ในที่สุด โซดาก็ต้องถอนการมองออกมาจนได้แม้จะยากเพียงไร ร่างสูงแหงนหน้ามองนาฬิกาบนฝาผนังห้องชมรม
“อีกไม่เกินยี่สิบนาทีชมรมก็จะเลิกแล้ว พวกพี่สองคนคุยกันไปก่อนนะครับ”
“เออ เอ็งไปเถอะ” ชายที่ชื่อขันโบกมือไล่โซดาให้ไปดูเด็กในชมรม เด็กหนุ่มหันมามองหน้าหาญศักดิ์ที่หยุดหัวเราะแล้ว เขาเห็นเสี่ยหนุ่มพยักหน้าให้ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้สามขาซึ่งวางอยู่ข้างๆ เก้าอี้ของขันแบบว่าง่าย เขาจึงจากไปทำหน้าที่ประธานชมรม
ขันกับหาญศักดิ์สนทนากันเรื่อยเปื่อยแบบไม่มีหัวข้อเจาะจงเพื่อทำความรู้จักกันเบื้องต้น ตอนแรกๆ ขันเกร็งเล็กน้อยกับผู้ทรงอิทธิพล แต่ไปๆ มาๆ หาญศักดิ์ก็ไม่ได้มีท่าทีอย่างที่เขานึกกลัวเลย... แต่ถึงกระนั้นขันก็รู้ตัวดีว่าระดับเขาไม่อาจไปเทียบเคียงกับราศีของเจ้าพ่อประเทศไทยได้ เขาจึงยังคงพูดคุยหาญศักดิ์ด้วยท่าทีอ่อนน้อมทุกถ้อยคำ
และแล้วเมื่อถึงเวลาเลิกเด็กๆ ก็ทยอยออกไปจากห้องชมรมกันจนหมด โซดาถอดเสื้อเปียกเหงื่อออกวางกองไว้บนพื้นเมื่อเหลือกันสามคน หาญศักดิ์เปลี่ยนเป็นกางเกงมวย แล้วก็เปลี่ยนท่อนบนเป็นเสื้อกล้ามสีขาวง่ายๆ ความจริงเขาก็อยากจะเปลือยอกบ้างหรอก แต่เวลาเทียบหุ่นตัวเองกับหุ่นโซดาแล้วมันรู้สึกพ่ายแพ้จนน่าหงุดหงิดทุกที ยิ่งมีขันมาเป็นผู้ตัดสินแบบนี้...อย่าดีกว่า
ทั้งหาญศักดิ์และโซดาเริ่มซ้อมมวยขั้นพื้นฐานกันตามที่เรียนไปเมื่อสองคราวก่อนโดยมีขันคอยไกด์ไลน์ ขันดูจะเข้มงวดกับโซดามากเพราะมันเข้าใกล้เวลาที่โซดาจะต้องขึ้นชกเพื่อรักษาตำแหน่งแชมป์เปี้ยนของเวทีมวยราชดำเนินทุกทีๆ อีกไม่นานเท่าไรเด็กหนุ่มคงต้องไปเก็บตัวกินนอนที่ค่าย พอเห็นคราบโหดของขันหาญศักดิ์ก็รู้สึกว่าที่โซดาตะเบ็งเสียงใส่เขาครั้งที่แล้วมันจิ๊บจ๊อยไปเลย และเพียงเวลาแค่ราวๆ ครึ่งชั่วโมง ทั้งโซดาและหาญศักดิ์ก็ตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเพราะความเข้มงวดของขัน
“ผมจะลองเตะต่อยกับเป้าให้พี่ดูก่อนนะครับพี่หาน” โซดาพูดขณะเสยผมเปียกเหงื่อแบบลวกๆ ไปข้างหลัง สองขาแกร่งขยับไปมาเป็นจังหวะอย่างมืออาชีพ ไม่รู้ว่าจงใจหรือเปล่าแต่ประกอบกับแววตาจริงจังแบบนั้นมันดูโคตรเซ็กซี่ หาญศักดิ์เผลอเลียริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัวก่อนจะรีบเก็บลิ้นเมื่อได้สติ
“เออ...เอาเลย”
ขันยกเป้าสองอันขึ้นมาสวมแขน และใส่เป้าท้องอันหนึ่งเพื่อล่อเป้าให้โซดา เสียงเอะอะ เสียงร้อง และเสียงเตะต่อยเป้าอย่างเร้าใจของทั้งสองที่ดังออกมาทำเอาหาญศักดิ์ที่นั่งดูเมามันไปด้วย อะดรีนาลีนในร่างกายของเขาสูบฉีด แต่แล้วจู่ๆ ระหว่างที่โซดากำลังซ้อมอยู่ ประตูห้องชมรมก็ถูกเปิดพรวด
“พี่โซดาครับ พออาจารย์ลักษมีให้ผมมาเรียกพี่ไปพบครับ เห็นว่าเป็นเรื่องที่พี่ยังจ่ายเงินห้องให้เหรัญญิกห้องไม่ครบ...อาจารย์รอพี่ตั้งแต่สี่โมงเย็นแล้วครับ”
“พี่ลืม!” โซดาดูตกใจมาก “ขอบใจมาก เดี๋ยวพี่ไปหาอาจารย์เดี๋ยวนี้แหละ”
โซดารีบหยิบเสื้อเชิ้ตมาสวมทับร่างกายแบบลวกๆ ตามด้วยสวมกางเกงนักเรียนทับแล้ววิ่งตามเด็กรุ่นน้องออกไปอย่างรวดเร็ว ขันตะโกนไล่หลัง
“ไอ้โซดา! เอ็งเร็วๆ นะเว้ย เดี๋ยวข้าต้องกลับแล้ว!!”
ในห้องชมรมเหลือเพียงขันกับหาญศักดิ์สองคน ขันถอดบรรดาที่ล่อเป้าทั้งหมดออก แล้วเดินมาทิ้งตัวนั่งตัวลงข้างๆ เสี่ยหนุ่ม
“อย่างไอ้โซดานี่เป็นเพชรในตมเลยสินะคุณขัน ผมดูมันเตะมันต่อยแต่ละทีนี่ทึ่งตลอด” หาญศักดิ์เปิดการสนทนา
“ฮ่าๆ ใช่สิครับ เห็นโซดาบอกว่าเสี่ยไม่เคยดูมันชกมาก่อนเพราะเพิ่งจะมาสนใจมวยไทยได้ไม่นาน ถ้าเสี่ยได้ดูมันบนเวที เสี่ยจะละสายตาไปไม่ได้เลยล่ะ”
ขันเล่าอย่างภูมิอกภูมิใจ หาญศักดิ์พยักหน้าแล้วหยิบขวดน้ำพลาสติกที่แช่เย็นเจี๊ยบมาเปิดดื่ม
“ระดับไอ้โซดานี่คงขึ้นต่อยทีคงได้เงินหนานะ มันโด่งดังเสียขนาดนี้” หาญศักดิ์ปรารภ เพราะรับรู้แล้วว่ามันดังจริงๆ... แต่ทำไมถึงไม่มีเงินมาชดใช้หนี้เขาก็ไม่อาจรู้ได้ หาญศักดิ์รู้ว่านักมวยก็ต้องโดนหักเงินบ้าง แต่ไม่รู้กระบวนการว่าโดนหักมากมายขนาดไหน
ขยันพยักหน้า
“อ้อ ก็เยอะนะครับเสี่ย ถ้าชนะก็ได้สองหมื่นบาท”
“พรวดด! แค่กกก!!”
หาญศักดิ์สำลักน้ำเย็นที่ดื่มท่วมทะลักจนมันออกมาจากจมูกกับปาก ขันรีบหยิบทิชชู่มาให้เสี่ยหนุ่มเช็ดหน้าเช็ดตา เจ้าพ่อเงินกู้เงยหน้า
“อะไรนะ? สองหมื่นบาท!?” หาญศักดิ์เสียงดัง “ถูกต่อยจนหน้าแหกแทบตายได้แค่สองหมื่นบาท!? นี่ผมฟังผิดหรือมันอะไรกัน”
“ไม่ผิดหรอกครับเสี่ย... สองหมื่นบาทนั่นแหละ”
“หา! ผมไม่ได้หมิ่นเงินน้อยนะคุณ แต่ระดับโซดา...มันเป็นแชมป์เปี้ยนนะ!” เสี่ยหนุ่มตกใจแทบสิ้นสติ ขันยิ้มในหน้า แต่มันดูเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความสุขเอาเสียเลย
“ชีวิตนักมวยก็แบบนี้แหละครับเสี่ย มันไม่ใช่กีฬาตามกระแสอะไรแบบนั้นนี่ เด็กสมัยนี้น่ะไปเห่อของนอกกันหมดแล้ว”
หาญศักดิ์ซึมซับคำพูดเข้ามาในสมอง ขันถอนหายใจแล้วพูดต่อ
“จะให้ได้เป็นล้านแบบพวกนักกอล์ฟน่ะคงต้องฝันเอาชาติหน้า มากหน่อยก็ได้เป็นหลักเงินแสนนั้นแหละครับ แต่กว่าจะไต่ไปถึงระดับนั้นสมงสมองส่วนใหญ่ไปหมดล่ะเพราะโดนต่อยกันทุกวัน ขาขึ้นได้แป๊บเดียวก็ขาลง มีดาวจรัสแสงเกิดใหม่ขึ้นตลอดเวลา”
ขันมองตรงไปข้างหน้าแล้วว่าต่อ
“คนล่อเป้าอย่างผมก็ต้องกินต้องใช้... ไหนจะสมาคมนั่นนู่นนี่ ผู้หลักผู้ใหญ่อีกเป็นขบวน”
“ประเดี๋ยวก่อน ผมขอละลาบละล้วงหน่อยนะ” เสี่ยผู้ทรงอิทธิพลแทรกด้วยเสียงดังกังวาล “แล้วปกติโซดาต้องจ่ายให้คุณขันเท่าไหร่กัน”
“แค่ที่เจ้าโซดาต้องหักให้ผมก็ 25% จากค่าตัวแล้วครับเสี่ย” ขันยิ้มเครียด “ผมก็รักมันเหมือนลูกเหมือนหลาน แต่ผมก็มีลูกเมียต้องดูแลเหมือนกัน”
หาญศักดิ์นิ่งเงียบ ปากท้องเป็นเรื่องสำคัญของทุกคนเขาเข้าใจดี จะไปโทษว่าขันคิดราคาแพงมันก็ไม่ถูก
“ยิ่งตอนนี้พ่อไอ้เจ้าโซดาไม่อยากให้มันชกถี่รัวเหมือนเมื่อก่อนเพราะกลัวมันจะเป็นอัมพฤกษ์อัมพาต เงินลดไปเยอะจนติดลบล่ะ เฮ้อ...กำลังขาขึ้นแท้ๆ” ขันส่ายศีรษะ เขาไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่สันติตัดสินใจเลยจริงๆ “ที่จริงโซดาไม่ได้จ่ายค่าตัวผมมาห้าเดือนแล้ว ที่ยังอยู่กันนี่เพราะใจล้วนๆ แต่ผมก็บอกมันนะ ว่าถ้านานกว่านี้ผมก็ไม่ไหว นี่อยู่รอมันชกรักษาแชมป์”
“...”
“ยังดีหน่อยที่มันเป็นเด็กดี ไม่ติดเหล้าติดพนัน หรือติดยาติดหญิงแบบนักมวยส่วนใหญ่ ไม่อย่างนั้นผมไม่อยากจะคิดจริงๆ” ขันพูดจบก็หันมาทางหาญศักดิ์ด้วยสายตาอ้อนวอน ชายหนุ่มผิวคล้ำดูราวกับรวบรวมความกล้า แต่สุดท้ายเพื่อโซดาที่เขารักเหมือนลูกเขาก็ตัดสินใจพูดออกไป
“เสี่ยเป็นเจ้าหนี้พ่อมันนี่ครับ ผมอยากจะให้เสี่ยเห็นใจมัน...มันเป็นคนกตัญญูรักพ่อรักแม่มาก ตั้งใจเรียนด้วย มันไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอก”
หาญศักดิ์ทอดมองไปข้างหน้าตรงจุดเดียวกับที่ขันเคยมอง ในหัวขบคิดอะไรไปเรื่อย เขารู้สึกสงสารครอบครัวของโซดาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก คิดถึงตอนที่สันติถูกเขาตามล่าอาฆาตเอาดอกเบี้ยอย่างโหดเหี้ยม ตอนนั้นโซดาคงจะทุกข์ใจน่าดูที่ช่วยอะไรครอบครัวไม่ได้
แต่นั่นมันก็เป็นงานของเขา
โลกนี้ไม่มีอะไรยุติธรรมหรอก
คนเราเลือกเกิดได้เสียที่ไหน
“มันดีใจมากนะครับที่ได้ทำงานกับเสี่ย ดูดีใจมากจริงๆ...” ขันพูดในสิ่งที่ทำให้ท้องไส้ของหาญศักดิ์ปั่วนป่วน “ผมไม่รู้ว่าเสี่ยให้เงินมันเท่าไหร่ แต่มันดูมีความสุขมาก ผมคิดว่ามันคงไม่ทำให้เสี่ยผิดหวัง อย่างสอนมวยเสี่ยนี่ มันก็ตั้งใจสอนมาก”
“ผมก็คิดว่ามันดูเป็นคนแบบนั้น”
หาญศักดิ์ค้อมศีรษะรับคำพูดนั้น ทั้งคู่เงียบๆ กันไปหลังจากหาญศักดิ์พูดจบประโยค เจ้าพ่อเงินกู้รู้สึกหดหู่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เขานึกถึงตัวเองในอดีตขึ้นมาอีกแล้ว
เขาไม่ได้เป็นคนใจร้ายแต่ก็ไม่ได้เป็นคนใจดี ยิ่งด้วยอาชีพหน้าที่การงานที่ทำมันทำให้เขาต้องมีฉากหน้าและภาพลักษณ์ที่ดูแข็งแกร่งตลอดเวลา แล้วหาญศักดิ์เองก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ จนไม่ค่อยเห็นหัวคนอื่น แต่หลังจากที่มีโซดาเข้ามาในชีวิต เด็กหนุ่มก็ทำให้เขาห้วนถึงความรู้สึกเดิมๆ ที่เขาหลงลืมไปอยู่หลายหน ทั้งความยากจน ความลำบาก ความหิวโหย และชีวิตที่ต้องต่อสู้ ทั้งกลิ่นไอแดดและควันสกปรกกับเศษฝุ่นที่ตลบอบอวล การตีรันฟันแทงมากมาย ทุกอย่างลอยฟุ้งเป็นภาพความทรงจำสีจางๆ ในหัวของหาญศักดิ์ สลับกันแว่บไปแว่บมาเหมือนภาพยนตร์เก่าๆ
แต่ลูกผู้ชายจะเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวได้ก็ต้องฝ่าฟันกันทั้งนั้น...
แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่ยุติธรรมกับโซดาเลยที่ต้องมาสิ้นเนื้อประดาตัวเพราะความโง่เง่าเต่าตุ่นของคนเป็นพ่อ ยากจนข้นแค้นตั้งแต่ตอนลืมตาเกิด แล้วมันใช่ความผิดของเจ้าตัวเสียที่ไหน
“กลับมาแล้วครับ”
โซดาที่ผลักประตูเข้ามาพูดเสียงใสทำเอาเสี่ยหนุ่มตื่นจากภวังค์ ขันนิ่วหน้าพลางมองนาฬิกาก่อนจะลุกขึ้นยืน
“เอ็งกลับมาอะไรตอนนี้ฮึ? ข้าต้องไปแล้ว เอ็งอยู่สอนเสี่ยเขาคนเดียวได้ใช่ไหม”
“ได้ครับพี่ขัน ขอบคุณมากนะครับที่มาช่วย” โซดายกมือไหว้พี่เลี้ยงตัวเอง ขันโบกมือ
“เออๆ ไหว้พระเถอะเอ็ง แล้วเดี๋ยวเอ็งต้องไปเก็บตัวเมื่อไหร่ข้าจะมาแจ้งอีกที ข้าไปล่ะ” ขันค่อยๆ หันหน้าไปหาหาญศักดิ์แล้วยกมือไหว้เสี่ยหนุ่มด้วยท่าทีอ่อนน้อม “ผมไปแล้วนะครับเสี่ย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ หวังว่าจะได้พบกันอีก”
“ขอบคุณมากคุณขัน ไปดีมาดีนะ”
หาญศักดิ์ยิ้มรับขันที่ส่งยิ้มมาให้ก่อน แล้วพี่เลี้ยงนักมวยผิวคล้ำก็เดินออกไปจากห้องชมรม โซดาถอดเสื้อผ้าออกอีกหนจนเหลือแต่กางเกงมวย แต่แล้วเมื่อเห็นสายตาของหาญศักดิ์ที่มองมา เขาก็ต้องผงะเล็กๆ
“ทำไมพี่มองผมแบบนั้นครับ มีอะไรเหรอ”
“สายตากูมันทำไมเหรอ”
โซดาที่มองหน้าหาญศักดิ์กลับมีสีหน้าไม่เข้าใจผสมกับความงงงวย
“ไม่รู้สิครับ แต่มันเหมือนสายตาที่มองขอทานบนสะพานลอยเลย”
หาญศักดิ์รีบเบี่ยงใบหน้าหนีทันใด นี่เขาแสดงออกนอกหน้าไปมากขนาดนั้นเลยหรือนี่ เจ้าพ่อเงินกู้ทำเป็นมองไปรอบๆ ห้องก่อนจะหันไปมองหน้าโซดาอีกครั้ง
“กูว่ามึงคิดไปเองว่ะ กูไม่ได้ทำหน้าแบบนั้นสักหน่อย”
โซดายักไหล่ “ผมสายตาดีนะครับพี่ แต่ผมคิดไม่ออกจริงๆ ว่าพี่มองผมแบบนั้นทำไม”
“แหม แล้วมึงคาดหวังให้กูมองมึงด้วยสายตาแบบไหนวะ”
“ไม่รู้สิครับ สายตาเปี่ยมรักมั้ง”
พูดลอยๆ จบใบหน้าหล่อเหลาก็หันไปมองจ้องใบหน้าที่่อ้าปากค้างไปอย่างตั้งตัวไม่ติดของหาญศักดิ์ เด็กหนุ่มกะพริบตาข้างเดียวส่งวิ้งค์ละลายใจให้อีกฝ่ายทันที
เสี่ยหนุ่มอ้าปากพะงาบๆ หายใจติดขัดจนมีเสียงคร่อกเหมือนหมูดังออกมาจากปาก เขาแทบจะหวีดร้องออกมาแล้ววิ่งไปรอบห้องกับการโดนจู่โจมกะทันหัน
...ที่ผ่านมาจนถึงวันนี้... นี่มึงกำลังทำอะไรกันแน่วะโซดา...
มึงกล้า...มึงกล้าจีบกูเหรอไอ้เกย์ก้ามปู กูชักจะแน่ใจแล้วนะ
นี่กูเป็นคนแมนนะเว้ย!
กรี๊ดดดดดดดด
“เปี่ยมรักอะไร! มึงคิดจะทำอะไรกับกู! มึงทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” หาญศักดิ์ตะเบ็งเสียง สีของใบหน้าสลับกันระหว่างซีดเผือดกับแดงจัดจ้าน โซดามองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาแพรวพราว
“ทำอะไรครับ...หืม?”
ไม่พูดเปล่าเด็กหนุ่มยังก้าวเข้าประชิดร่างของเขาภายในระยะเวลาสั้นๆ ในที่สุดใบหน้าคมคายนั่นก็อยู่ห่างจากใบหน้าของเขาเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น
หืมอะไร? คิดว่าหล่อมากไหม!?
กูตอบเลยนะ เออ หล่อ!
“มึง...มึงทำแบบนี้กับกูไม่ได้” เสียของหาญศักดิ์แห้งผากเหมือนทะเลทรายที่แห้งแล้ง
โซดาก้าวเข้าประชิดติดตัวเสี่ยหนุ่ม แล้วใช้นิ้วเรียวยาวเชยคางนั่นให้ขึ้นมาสบตาตัวเอง
“อะไรครับ...ผมทำอะไรพี่...”
เสียงแหบพร่าที่พูดออกมาจากใบหน้าที่แต้มไปด้วยรอยยิ้มเป็นต่อทำให้หาญศักดิ์แทบจะเป็นบ้า นี่มันจะเป็นแบบนี้จริงๆ หรือนี่...เขาจะกลายเป็น...
ไม่! เขาจะไม่เป็นแบบนั้นหรอก!
“บอกสิครับ...ผมทำอะไรพี่เหรอครับ...” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา
“มึงทะ-ทะ-ทำให้กู...”
“หืม...?”
รอยยิ้มนั้นสยายกว้างกว่าเดิม เด็กหนุ่มเอียงศีรษะไปด้านข้างเล็กน้อยอย่างรอคอยคำตอบ เส้นผมที่มีเหงื่อเกาะสะบัดนิดๆ เผยให้เห็นความเหล่อเหลาไร้ที่ติของผู้เป็นเจ้าของ ทั้งกรามรูปตัววีอันเร้าใจและริมฝีปากเย้ายวน ไหนจะดวงตาคมกริบอีก... ใบหน้าเซ็กซี่นั้นอยู่ใกล้หาญศักดิ์จนปลายจมูกแทบจะชนกัน
“ทะ...ทำให้กู...”
...เขิน
“ทำให้พี่ทำไมครับพี่หาน...” น้ำเสียงแหบพร่านั้นรุกเร้ากันอย่างร้ายกาจ เสน่ห์ของโซดาเหลือร้ายเหลือเกิน หาญศักดิ์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่นกตัวเล็กๆ ในกำมือของนักมวยหนุ่มเท่านั้น ใจของเขาเต้นตึกตักจนเขาคิดว่าอีกฝ่ายต้องได้ยินเสียงมันแน่ๆ
คุณพระ...นี่กูจะเสียดุลให้เกย์ตอนอายุเกือบสามสิบจริงๆ หรือนี่...
โอ้วโน้วววว...!!!!
หาญศักดิ์หายใจฮืดฮาดประดุจเลือดลมจะขึ้น ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาเป่ารดริมฝีปากของโซดาที่ยังยกยิ้มอยู่ มันห่างจากใบหน้าเขาไม่ถึงสามเซนติเมตรด้วยซ้ำ...
“ผมยังรอคำตอบนะครับคนดี...”
คนดีพ่อง!
“ทำให้กูอยากจะอ้วกน่ะสิ!!”
ป้าบ!
หาญศักดิ์ถีบโซดาออกไปด้วยขาขวาอย่างแรงจนทำเอาคนที่ไม่ทันตั้งตัวกระเด็นออกไปไกลหลายหลา โซดาล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปกองกับเบาะจิ๊กซอว์อย่างไม่คาดคิด ดวงใจของเสี่ยหนุ่มเต้นตุ้บตั้บดังคับโพรงอกจนหูอื้อ หาญศักดิ์รีบหันหลังกลับไปสงบจิตสงบใจตัวเอง เขาเป่าลมหายใจออกจากปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับเพิ่งวิ่งพันกิโลเมตร พยายามควบคุมการหายใจให้เป็นปกติให้เร็วที่สุด
เมื่อกี้กูคิดว่ากูหวั่นไหวกับมันงั้นเหรอ
นี่กูจะกลายเป็นเกย์จริงๆ เหรอเนี่ย!
อ๊ากกกกก
เจ้าพ่อเงินกู้ตีอกชกหัวตัวเองเงียบๆ ขณะยืนหันหลังให้โซดาที่กำลังยันตัวขึ้นมาจากเบาะจิ๊กซอว์ บรรพบุรุษตระกูลลู่ทั้งโคตรเหง้าต้องไม่มีวันให้อภัยเขาแน่
...บ้า บ้าไปแล้ว! มันก็แค่เพราะซ.โซดาคนหล่อโหดจนโฉดดูเซ็กซี่มากในคราบนักมวย เขาก็เลยไพล่คิดบ้าๆ ไปชั่ววูบต่างหาก
มันไม่จริงงงงง...!
มันคือฝันนนนน...!
...แต่จะว่าไป...การได้ยันนักมวยที่เราเอาแต่เสียท่ามาตลอดนี่มันสะใจดีจังวุ้ย...
เจ้าพ่อเงินกู้สูดลมหายใจเข้าปอดเติมเต็มร่างเฮือกใหญ่แล้วหันขวับไปเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มอีกครั้ง เขาพบโซดาที่ทำหน้าตาถมึงทึงนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะตรงปลายเท้าตัวเอง เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง
“เล่นทีเผลอเหรอครับ”
น้ำเสียงของโซดาเย็นเยียบและเอาเรื่อง เด็กหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากพื้น หาญศักดิ์รู้ตัวทันทีว่าพลาดไปอย่างใหญ่หลวง สันดานนักกีฬาแท้ๆ เกลียดการไม่มีน้ำใจนักกีฬาที่สุด หนึ่งในนั้นคือการเล่นทีเผลอ... อยู่ๆ ในหัวเสี่ยหนุ่มก็นึกถึงหนังสยองขวัญที่ฆาตกรไล่ต้อนเหยื่อจนสุดตรอกมืด
“...ก็...ก็มึงเล่นอะไรบ้าๆ กับกูก่อนอ่ะ!” หาญศักดิ์ตะโกนเสียงสูง “กูก็แค่ป้องกันตัวเอง!”
“อือฮึ...” ไอ้ปืนโตเพชรฆาตยิ้มเหี้ยม ดวงตาคมหรี่ลงจนดูคล้ายแป๊ะยิ้ม เขาสะบัดศีรษะไปด้านหลังแล้วเริ่มขยับมือขวากำถูหมัดซ้ายตัวเอง ก่อนจะสลับข้างทำอย่างเดียวกันเป็นท่าวอร์มของนักมวย หาญศักดิ์ยิ้มแห้งๆ รู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“วันนี้เราจะข้ามขั้นไปเรียนระดับแอดวานซ์นะครับ”
“ฮะ เฮ้ย”
ร่างสูงย่างสามขุมเข้าไปหาเสี่ยหนุ่มที่ก้าวถอยหลังช้าๆ รอยยิ้มนั้นทำให้หาญศักดิ์รู้สึกไม่สบายตัวและใจอย่างมาก
“พี่จะเป็นคู่ซ้อมมวยของผม...”
“ไม่เอา ไม่เอาโว้ย!”
ซ้อมมวยหรือถูกมึงซ้อม!
ฟึ่บ!
โซดาโยนที่ล่อเป้าแบบยาวสองอันใส่หาญศักดิ์ขณะที่ยังคงยิ้มพิฆาต เอาแล้วครับกู... เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไงวะเนี่ย... จุดที่ตอนแรกกูรู้สึกแปลกๆ แต่ตอนนี้กูรู้สึกกลัวมึงแล้วอ่ะ...
หาญศักดิ์กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ รู้ได้ทันทีว่ากำลังจะถูกซ้อมจนเละตุ้มเป๊ะอย่างที่แล้วๆ มา ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คงมีท่องพุทธังสังฆังให้แคล้วคลาด
“เดี๋ยวมึง เจรจากันก๊อน” หาญศักดิ์พูดขณะที่มือสั่นๆ รีบใส่ที่ล่อเป้าอย่างรวดเร็วที่สุด โซดาตะโกนก้อง
“เราจะเริ่มกันเดี๋ยวนี้ จับเวลา!”
“โอ้กก”
ทันทีทันใดหาญศักดิ์ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกบอลที่โดนเตะอัดไปรอบๆ ไม่ใช่แค่ฟุตบอลแต่รวมไปถึงแฮนด์บอลด้วย ทั้งหมัดเท้าเข่าศอกพ่อคุณแจกจ่ายมาให้เขาครบทุกกระบวนท่าจนรับแทบไม่ทัน หาญศักดิ์มือไม้เป็นระวิง แหกปากร้องลั่นเวลาที่โซดาสวนใส่มาอย่างหนักหน่วงจนสะเทือนไปทั้งกายา ถ้ารับพลาดนี่หมายถึงชีวิตของกูเลยนะเว้ย...แรงควายขนาดนี้... ยิ่งไพล่นึกไปถึงภาพที่เสี่ยชานเคยโดนโซดาอัดยับเยิน เขาก็ยิ่งหวาดผวายิ่งนัก ยังดีครั้งนี้มันมีอุปกรณ์ช่วยรับ ครั้งที่ผ่านๆ มาตัวกูนี่แหละรับเต็มๆ
ในที่สุดโซดาก็หยุดแล้วยืนคูลดาวน์ร่างกายอยู่กับที่ หาญศักดิ์หอบฮักถอดอุปกรณ์ออกแล้วคลานสี่ขาลงไปสลบเหมือดบนเบาะจิ๊กซอว์ เป็นคนล่อเป้าแท้ๆ ทำไมถึงเหนื่อยได้วะเนี่ย คนเหนื่อยมันต้องเป็นคนที่เตะต่อยไม่ใช่หรือ
ไม่ยุติธรรม!
สักพักโซดาก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะจิ๊กซอว์เป็นเพื่อนหาญศักดิ์ ทั้งคู่ดื่มน้ำเย็นเข้าไปหลายอึก พักกันอยู่สักครู่โซดาก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
“มาครับ เดี๋ยวยกต่อไปพี่เป็นคนต่อยนะ”
หาญศักดิ์ดีดผึงขึ้นมาจากเบาะทันทีเหมือนระบบไฮดรอลิก ใบหน้าหล่อหวานฉายรังสีแห่งความเบิกบานสว่างไสวไปทั่ว โซดาเดินไปหยิบที่ล่อเป้าทั้งหลายมาสวมในขณะที่หาญศักดิ์กระดี๊กระด๊าไปใส่นวม เสี่ยหนุ่มหันมามองใบหน้าของโซดาด้วยรอยยิ้มที่บ่งบอกว่ารอคอยเวลานี้มานานแสนนาน เขายืนแยกขาในท่าที่ถูกต้อง แล้วชกกำปั้นนวมเข้าหากันเองปังใหญ่
“มึงเสร็จกูแน่!”
หาญศักดิ์กู่ก้องประกาศศักดา ในหัวคิดว่าจะแกล้งทำเป็นต่อยที่ล่อเป้าพลาดแล้วไปโดนตัวของโซดาให้ได้ ร่างสูงมองอาการของคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม เพราะเขารู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ ร่างสูงพูดเนิบๆ
“ระวังเจ็บนะครับ”
“เจ็บอะไร้ ไม่มีทาง!” เจ้าพ่อเงินกู้หัวเราะฮ่าๆ “กูพันหมัดแล้ว ใส่นวมแล้วด้วย คอยดูนะ กูจะอัดมึงให้จมดินเลย!”
“เจ็บสิครับ”
ดวงตาคู่คมกริบส่งสายตาชวนคันหัวใจให้อีกฝ่าย หาญศักดิ์หรี่ตาลงอย่างไม่เข้าใจ เซฟตี้ขนาดนี้มันจะเจ็บได้ยังไงวะ ถ้าปวดเมื่อยตามร่างกายก็อีกเรื่อง
แต่แล้ว...เสียงนุ่มทุ้มก็เอ่ยออกมาจากเรียวปากหยักที่มีรอยยิ้มนั่น
“ระวังเจ็บนะครับพี่...ทำร้ายหัวใจตัวเอง...”
----------------------------------------
METAL TERMINAL 100%
ทำไหมหลงโซดาขนาดนี้งือออออ เขินน55555
อ๊อต๊อเค๊ หรือ ออ-ต๊อค-เคเป็นภาษาเกาหลีที่สามารถได้ยินบ่อยในซีรีย์เกาหลีค่ะ
แปลว่า จะทำอย่างไรดี ทำไงดี อะไรประมาณนี้ค่าา ^^
-
โซดาอ่อยแรงมากลูก
-
มุขเอ็งเสี่ยวมากกกกกก โซดา :hao7: :hao7:
-
มุกเสี่ยวแต่เสี่ยก็เขินได้
-
เสี่ยเอ้ย.... ยังไม่รู้ตัวอีกหรอว่าหลงคารมเสี่ยวๆ ของโซดาไปหมดแล้ว
-
:laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยกที่ ๑๗
Looking back on when we first met,
I can not escape and I can not forget,
Baby, you are the one
You still turn me on,
You can make me whole again.
[ นึกย้อนกลับไปยังวันแรกที่เราพบกัน
ผมยังจำมันได้ดีเสมอ
พี่คือคนดีเพียงคนเดียวของผม...
พี่เป็นคนเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกเร่าร้อนเสมอ...
ที่รัก...อยู่กับพี่แล้วผมเป็นตัวของตัวเอง... ]
(Whole again – Atomic Kitten : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์จังงังไปในทันทีกับคำพูดนั้น ใบหน้าหวานของเขาขึ้นสีราวกับสั่งได้ ลิ้นในปากเหมือนถูกมัดเป็นปม
“...อะไร...มึงพูดอะไร มึงหมายความว่ายังไงหา!”
เจ้าพ่อเงินกู้กร่างกลบเกลื่อน วิถีคนแมนไม่มีคำว่าเขินโว้ย!
โซดายังคงยิ้ม ดวงตาของเขาพราวระยับเหมือนหมู่ดาวบนท้องฟ้า มองช้อนสายตาจนหาญศักดิ์อยากจะเดินเข้าไปจิ้มสองตานั่นนัก
เป็นแค่ลูกหนี้มีสิทธิ์อะไรมาทำให้กูรู้สึกแปลกๆ!
...แล้วทำไมแก้มกูร้อนแบบนี้วะเนี่ย...
มึงไม่มีสิทธิ์ โอยยย มึงทำแบบนี้กับกูไม่ด๊ายยยย TTOTT
อันเดวววววว๊!!!
...อันเดวเหี้ยอะไรอีก นี่ตกลงกูเป็นนางเอกซีรียส์เกาหลีติงต๊องพวกนั้นจริงๆ หรือวะ ฮือ!
“ถ้าไม่เชื่อก็มาถามผมนี่...” เด็กหนุ่มเอาที่ล่อเป้าตบหน้าอก “เพราะผมนี่แหละคือคนที่รู้ดีที่สุด ว่าเวลาทำร้ายหัวใจตัวเองแล้วมันเจ็บขนาดไหน...”
“อย่าอยู่เลยมึง!”
หาญศักดิ์ปล่อยหมัดแรกจู่โจมเข้าที่กรามซ้ายของคนตรงหน้าทันที แต่ร่างสูงก็ยกมือรับไว้ได้อย่างสวยงามพอเหมาะพอเจาะ ที่ล่อเป้าทั้งสองอันล็อกมือที่ใส่นวมของเสี่ยหนุ่มเอาไว้
“มันเจ็บใช่ไหมล่ะครับ” ดวงตาคมจ้องมองเข้ามาในดวงตาของเขาด้วยสายตาแพรวพราวแบบชายเจ้าชู้ “ทำร้ายหัวใจตัวเองแบบนี้”
อ๊ากกก!
“ไอ้บ้า! ไอ้บ้า! ไอ้บ้า!”
หาญศักดิ์รัวหมัดอย่างบ้าคลั่งเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม เขาทั้งสะเปะสะปะออกหมัดมั่วไปหมดจนปวดแขน
“เอ้าๆ...ต่อยแบบนี้ที่เรียนไปไม่ได้ผลหรอกครับ ผมจะจริงจังแล้วนะ”
“เออสักทีเหอะ!”
ในที่สุดก็กลับเข้าสู่การเรียนการสอนจนได้ โซดาเอ่ยตำแหน่งล่อเป้าให้หาญศักดิ์ต่อยเตะไปเรื่อยๆ ต่อเนื่อง และแล้วหาญศักดิ์ก็จดจ่อกับมันจนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นจนหมด โซดายิ่งกระพือไฟในร่างเสี่ยหนุ่มให้ลุกโชน ร่างสูงช่างรู้ดีเหลือเกินว่าทำยังไงคนต่อยจะยิ่งใส่แรงและอารมณ์ได้มากขึ้น
“โอ้โหเตะอย่างกับผู้หญิง!” เสียงห้าวตะเบ็งดังก้องขณะล่อเป้าให้หาญศักดิ์เตะปั่กๆ ทำเอาหาญศักดิ์เลือดเดือดพล่าน “แรงอีกครับพี่! เอ้า หมัดซ้าย! ซ้าย! ซ้าย!”
หาญศักดิ์คำรามดังลั่นแล้วปล่อยหมัดเท้าเข่าศอกทุกกระบวนท่าเท่าที่ตัวเองจะทำเป็น เขารุดหน้าไปอย่างมากเป็นที่พออกพอใจของคนสอน ในที่สุดพอครบสี่ยกก็เป็นอันจบ ทั้งสองเหนื่อยอ่อนจนล้มลงไปนอนแผ่หลากับเบาะจิ๊กซอว์ หาญศักดิ์ที่หน้าแดงจัดหอบหายใจรุนแรงจนอกกระเพื่อมขึ้นลงรัวเร็ว ส่วนโซดาที่นอนอยู่ข้างๆ ก็หายใจถี่ๆ ไม่แพ้กัน ทั้งคู่นอนหันหน้าเข้าหากันแต่ชี้ขาไปคนละทิศ เท่ากับว่าต่างก็เห็นใบหน้าของกันและกันกลับหัว
“พี่ดีขึ้นแล้วนะครับ แต่ว่ายังต้องฝึกอีกเยอะ มันยังไม่ดีพอจะเอาไปจัดการกับคนที่มีวิชาได้หรอก”
“อือ แฮ่ก... กูก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องเก่งในชั่วพริบตาอยู่แล้ว”
โซดาพยักหน้าแล้วมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก ต่างฝ่ายต่างก็นอนจ้องตากันทั้งที่ยังหอบฮัก อันที่จริงพวกเขาแทบไม่ค่อยได้เปิดปากคุยกันดีๆ เลย ส่วนใหญ่พูดจากันทีไรเป็นเลอะเทอะตลอด การสนทนาครั้งนี้จึงเป็นอะไรที่นับว่าน่าจดจำทีเดียว
“พอพี่เก่งมากขึ้นกว่านี้ ผมจะสอนใช้มีด” โซดานิ่งคิดนิดหนึ่ง “สอนใช้ง้าวด้วยก็ได้นะครับถ้าพี่อยากเรียน”
“มีดก็พอแล้ว ง้าวนี่กูไม่ได้จะไปเล่นงิ้วสักหน่อย ว่าแต่มึงใช้เป็นทุกอย่างเลยเหรอวะ”
“ครับ ผมเรียนมวยไทยมานานมาก ครูเขาสอนหมดแหละ การป้องกันตัวด้วยอาวุธทุกแขนง เพราะมันรากฐานเหมือนกัน ปรับท่าทางนิดเดียวก็ได้แล้ว ยกเว้นพวกยิงปืน”
หาญศักดิ์พยักหน้า งั้นถ้าเกิดวันหนึ่งโซดาบ้าดีเดือดฆ่าเขาขึ้นมา อะไรๆ ใกล้มือก็คงกลายเป็นอาวุธได้ แล้วเขาก็คงสู้มันไม่ได้ ต้องกลายเป็นศพสยองอย่างไม่ต้องสงสัย
“เห็นคุณขันบอกว่า มึงใกล้ขึ้นชกรักษาแชมป์แล้วหรือ”
“ครับ อีกสักพักหนึ่ง”
หาญศักดิ์พยักหน้า จับจ้องใบหน้าของโซดาด้วยดวงตากลมโตของตัวเอง เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อบ้างเพื่อไม่ให้มันเข้าตา ก่อนจะเอ่ยถามอย่างจริงจัง
“นอกจากต่อยมวย มึงมีจุดมุ่งหมายอย่างอื่นในชีวิตไหมวะ หรือมึงอยากเป็นบัวขาว แบบจา พนมอะไรอย่างนั้นไหม”
โซดาที่นอนอยู่โคลงศีรษะ “จุดมุ่งหมายของผมไม่ใกล้เคียงกับอะไรแบบนั้นเลยครับ ผมไม่ได้คิดจะต่อยมวยอาชีพไปจนตาย ผมมีแค่ความต้องการง่ายๆ สองสามอย่างในชีวิตเท่านั้น”
“อะไรล่ะ?”
โซดาพลิกร่างเป็นท่านอนหงาย ปล่อยให้หาญศักดิ์จ้องเสี้ยวหน้าด้านข้างของตัวเอง เด็กหนุ่มนิ่งคิดสักพัก ในที่สุดก็ค่อยๆ เอ่ยปากตอบเบาๆ
“ผม... แค่อยากให้พ่อแม่สุขสบาย ได้อยู่ในบ้านดีๆ ให้พวกท่านมีความสุข ผมคิดแค่นี้จริงๆ”
ดวงตาของเด็กหนุ่มมองจ้องไปบนเพดานสีขาวว่างเปล่า คิดถึงสภาพบ้านเก่าๆ ของตัวเองที่ไม่มีปัญญาแม้แต่เงินจะหาเงินมาซ่อมแซ่มส่วนที่สึกหรอผุกร่อน คิดถึงแม่ที่ทุกข์ในอกแต่พยายามทำเป็นเข้มแข็ง นึกถึงพ่อผู้ที่จริงๆ แล้วเป็นคนดีก็เอาแต่โทษว่าปัญหาทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะตัวเอง
แม้มันจะจริง แต่โซดาไม่เคยโกรธท่านเลยแม้แต่นิดเดียว คนเราผิดพลาดกันได้
“พวกท่านเหนื่อยมามากแล้ว... ผมรู้ว่าดูจากสถานการณ์ตอนนี้มันก็คงจะยาก ผมจะสู้...ต่อให้จะลำบากแค่ไหน แต่ถ้ามันจะทำให้พ่อแม่สบายผมจะยอม แล้วผมก็สัญญากับตัวเองว่าผมจะต้องทำให้ได้ ต่อให้มันจะใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม”
แววตาที่จับจ้องเพดานมุ่งมั่น ยังคงพูดต่อด้วยเสียงเรียบๆ
“อย่างน้อย...มันคงไม่นานไปกว่าชั่วชีวิตหนึ่งหรอก”
ฟึ่บ...
เด็กหนุ่มหันไปมองมือของหาญศักดิ์ที่เอื้อมมาจับแก้มของเขา เพราะมันเป็นส่วนที่ใกล้ที่สุดที่อีกฝ่ายจะสามารถสัมผัสเขาได้ แววตาของเสี่ยหนุ่มสั่นไหวเบาๆ แต่เมื่อโซดากะพริบตาแล้วมองอีกที มันกลับไม่ได้สั่นเลยแม้แต่น้อย
“กูรู้โซดา กูรู้ว่ามึงต้องทำได้แน่ๆ”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง เลื่อนมือของตัวเองไปทาบทับมือที่ประทับอยู่ก่อนจนแนบสนิท
“ขอบคุณครับพี่...”
...สายตานั้นบอกว่าเชื่อในตัวเขา
:::METAL TERMINAL:::
“มาแล้วครับ!”
โซดาที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับตะโกนออกมาจากรถสปอร์ตเปิดประทุนคันงามของหาญศักดิ์ เล่นเอาแขกผู้หญิงที่อยู่บริเวณหน้าโรงแรมส่งเสียงฮือฮากันระลอกใหญ่
หนุ่มหล่อกับรถสปอร์ต...
สาวที่ไหนล่ะจะไม่กรี๊ด
แต่ขอโทษที... พอดีนั่นไม่ใช่รถมัน รถเมียมัน! เจ้าของยืนหัวโด่อยู่นี่
เจ้าพ่อเงินกู้ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วหน้าโรงแรมเมททอลผงกหัวก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งเบาะด้านข้างคนขับ วันนี้เขาจะไปทำงานเก็บดอกเบี้ยเงินกู้พวกคนที่ไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไร หรือที่หาญศักดิ์กับชาญชัยจะเรียกว่าพวกตัวเล็กๆ จริงๆ งานนี้เสี่ยหานไม่ต้องลุยเองก็ได้ แต่เพราะต้องสอนงานโซดาเจ้าพ่อเงินกู้จึงต้องลงมือเอง และเนื่องจากไม่ได้ไปเก็บเงินพวกที่ฤทธิ์เยอะจึงไม่ต้องยกขโยงนำลูกน้องไปมากมาย แค่โซดากับเขาสองคนก็เพียงพอ
“เดี๋ยวไปแถวซอยวัดม่วง มึงรู้จักไหม”
โซดาส่ายหน้าหวือ
“อยู่แถวๆ บางแคอ่ะ ไม่มีอะไรมากหรอกมึงวันนี้ พวกลูกหนี้พวกนี้ไม่ค่อยมีความรู้ ขู่นิดเดียวก็กลัวหัวหดแล้ว”
โซดาพยักหน้าแล้วขับรถไปตามเส้นทาง ก่อนจะกดให้ประทุนเลื่อนคลุมปิด รถเปิดประทุนเป็นอะไรที่ไม่เหมาะกับประเทศไทยโดยเฉพาะกรุงเทพฯ อย่างรุนแรง ไหนจะแสงแดดแรงกล้าที่ร้อนฉ่าจนเหมือนจะเผาไหม้คนให้ดำเป็นตอตะโกได้ ไหนจะควันรถและมลพิษตลบอบอวล ซื้อมาก็ขับเปิดประทุนอวดได้แต่ตอนกลางคืนเท่านั้น
จากใจกลางกรุงออกมาสู่ชานเมือง ในที่สุดรถสปอร์ตคันงามก็เลี้ยวเข้าไปในซอยเก่าๆ ที่ตรงปากซอยมีร้านเซเว่นอีเลฟเว่นเป็นจุดสังเกต ในซอยพลุกพล่านไปด้วยผู้คน บรรดาเด็กนักเรียนโรงเรียนวัดหลายโรงเรียนเดินกันอย่างไม่เกรงกลัวรถเต็มซอย ทำเอาโซดาต้องชะลอความเร็วแล้วขับแบบระแวดระวังสุดฤทธิ์ เครื่องแบบกระโปรงสีกรมท่าและกางเกงนักเรียนสีกากีกับสีดำละลานตาเต็มไปหมด เวลาเที่ยงๆ จนเกือบบ่ายของวันเสาร์แบบนี้โรงเรียนรัฐบาลคงจะเพิ่งเลิก โซดาเองเรียนโรงเรียนเอกชนจึงไม่มีเรียนวันเสาร์ เด็กหนุ่มรู้สึกว่าบรรยากาศช่างไม่เหมาะสมกับราศีของรถสปอร์ตคันหรูที่ขับอยู่สักนิด และดูเหมือนเจ้าพ่อเงินกู้ก็จะคิดแบบเดียวกัน
“กูน่าจะเอาแค่ครูซหรือฟอร์ดมา ไอ้เหี้ย ซอยก็แคบ ถ้าเป็นรอยนี่พ่อจะร้องเลย” หาญศักดิ์ทำหน้าหวาดเสียวตลอดเวลาที่รถเคลื่อนที่ไปข้างหน้า
“ผมก็คิดว่างั้นแหละ...”
“เฮ้ยๆ เลี้ยวเข้าตรงนี้แล้วจอดเลย”
หาญศักดิ์พูดแล้วชี้มือเข้าไปในตรอกๆ หนึ่ง โซดาทำตามคำสั่งก่อนจะจอดรถอย่างระมัดระวังที่สุด หาญศักดิ์เปิดเก๊ะหน้ารถแล้วหยิบเอาสมุดเล่มหนึ่งออกมาแล้วโยนไปให้โซดา หน้าปกมันเขียนว่า 'ฝั่งธนฯ' รวมถึงหยิบปืนออกมาเหน็บไว้ที่เอว
“กูพกปืนไว้แค่อันเดียว จริงๆ ไม่น่าจะมีอะไรหรอกก็เผื่อไว้ก่อน สมุดบัญชีนั้นมึงต้องเป็นคนถือ ทำตัวเป็นมือขวาที่ดี เข้าใจ๊?”
“ครับๆ”
โซดาตอบเสียงประชดๆ แล้วทั้งคู่ก็เปิดประตูรถออกไปด้วยกัน หาญศักดิ์หยิบบุหรี่มาคาบแล้วจุดไฟสูบเข้าไปในปาก
“พี่ยังแก่ใจสูบบุหรี่อีกเหรอครับ นี่พี่กำลังจะมาทวงเงินคนนะ” โซดาส่งเสียงขึ้นมาทันที
“มันทำให้ดูมีมาดว้อย” หาญศักดิ์กระดิกมือที่คีบบุหรี่ใส่เด็กหนุ่ม “มึงนี่ไม่รู้อะไร เอ้า มึงเอาไปสูบด้วยเลยตัวนึง”
พูดจบเขาก็ยื่นมาร์ลโบโรสีแดงให้คนที่ยืนอยู่ข้างตัวหนึ่งแท่ง โซดามองมันอย่างชั่งใจอยู่อึดใจใหญ่ราวกับมันเป็นวัตถุประหลาดจากนอกโลก คล้ายกับว่าความคิดของเด็กหนุ่มต่อสู่กันอย่างหนัก หาญศักดิ์รู้สึกงงมาก
“อะไร มึงอายุสิบเจ็ดแล้วนะ มึงไม่เคยสูบบุหรี่เหรอ เป็นผู้ชายนะเว้ย”
โซดามองหน้าหาญศักดิ์เหมือนอีกฝ่ายเบาปัญญา เสี่ยหนุ่มคิ้วกระตุก
”ผมสูบมันไม่ได้ครับ”
ก่อนที่จะได้อ้าปากถามต่อ โซดาก็ตอบคำถามของเขาเข้าเสียก่อน
“เพราะผมเป็นนักกีฬา”
“เออ...วะ”
หาญศักดิ์กระจ่างแจ้งขึ้นมาทันที สำหรับนักกีฬาแล้วร่างกายมีค่าดั่งทองคำบริสุทธิ์ ต้องดูแลให้ดีที่สุดชนิดริ้นมิให้ไต่ไรมิให้ตอม ถ้าบ่อนทำลายสุขภาพตัวเองก็ไม่อาจยืนหยัดอยู่ในวงการได้นาน มือหนาดึงมวนสีขาวออกมาจากปากหาญศักดิ์ แล้วถือปลายแต่ละด้านของมันไว้ด้วยนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ของทั้งสองมือ โซดายิ้มจนหน้ากลายเป็นแปะ
“แล้วจริงๆ พี่ก็ควรจะเลิกสูบด้วยนะครับ มันไม่ดีต่อสุขภาพของพี่หรอก”
เป๊าะ!
เสียงหักแท่งบุหรี่ราวกับเสียงหักหัวใจของหาญศักดิ์ เขาอ้าปากค้างมองมวนบุหรี่ถูกหักออกจากกันเป็นสองท่อนซึ่งๆ หน้า เสี่ยหนุ่มไล่สายตาขึ้นไปมองใบหน้าหล่อเหลา รู้สึกอยากจะด่าโซดาแต่พอมองหน้าแล้วกลับด่าไม่ออก คำด่ามันติดคาอยู่ในคอจนไม่มีเสียง
“มึง... มึง...” นิ้วของเขาสั่นระริก ทั้งโกรธทั้งอึ้งจนไม่รู้จะด่าคำไหน
“อืม ต่อไปนี้ผมจะควบคุมไม่ให้พี่สูบบุหรี่ด้วยดีกว่า เราสองผัวเมียจะได้อยู่ด้วยกันไปนานแสนนาน...เนอะ”
กวนตีน!
“ไอ้ -- !!”
“เราจะไปกันได้หรือยังครับพี่ เสียเวลาเหลือเกิน”
ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่หาญศักดิ์อยากจะทำไปมากว่าตั๊นหน้าโซดาอีกแล้ว เขามองอีกฝ่ายด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ หากแต่เด็กหนุ่มก็เพียงแค่กระดกคิ้วรัวๆ ให้เท่านั้น เจ้าพ่อเงินกู้ฮึดฮัดแล้วออกเดินไปเบื้องหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ ทันทีที่เสี่ยหนุ่มเดินผ่านหน้าบ้านหลังแรก โซดาสังเกตเห็นว่าชาวบ้านชาวช่องรีบปิดประตูลงกลอนกันด้วยความไวแสง การถูกทวงเงินยังไงก็เป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่ชอบ แต่ทีตอนกู้ยืมล่ะไม่คิด...
หาญศักดิ์ทุบประตูบ้านหลังหนึ่งเสียงดังสนั่น ชายวัยกลางคนเยี่ยมหน้าออกมามองแล้วก็ยิ้มแหยๆ ให้ผู้เป็นเจ้าหนี้
“เปิดให้ผมเข้าไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน”
เสียงของหาญศักดิ์ดุดันเอาเรื่อง เข้าไปถึงก็มุ่งประเด็นไล่ต้อนเอาดอกเบี้ยอย่างโหดร้าย เก็บบ้านนี้เสร็จก็ไปเก็บบ้านอื่นๆ ต่อ แถมยังเก็บได้ครบทุกหน่วยอย่างน่าชื่นชม ใครหมกเม็ดซุกซ่อนอะไรไว้หาญศักดิ์ก็รู้หมด เมื่อไรที่เสี่ยหนุ่มยื่นมือข้ามบ่ามาข้างหลัง หมายความว่าโซดาต้องรู้หน้าที่รีบเปิดสมุดบัญชีไล่รายชื่อแล้วเปิดหน้านั้นส่งให้เจ้าพ่อเงินกู้เขาแต่โดยดี ท่าทางหาญศักดิ์แข็งกร้าวและดุดันจนโซดาประทับใจมากมาย ถ้าหาญศักดิ์คิดว่าเขาเท่ตอนตอนต่อยมวย เขาก็คิดว่าหาญศักดิ์โคตรเท่ตอนทวงหนี้เหมือนกัน มันแมนและโหดมากจนไม่อยากเชื่อว่าคนคนนี้จะเป็นคนเดียวกันกับที่เขาจัดการรวบหัวรวบหางให้นอนครางใต้ร่างเป็นลูกแมวเชื่องๆ (อย่างไม่เต็มใจ) มาก่อน เขาชักจะเข้าใจเสียแล้วสิว่าทำไมบิดาของเขาถึงได้กลัวหาญศักดิ์นักหนา
“เอ้า ครั้งนี้ผมอุตส่าห์ให้เกียรติมาเองก็รีบๆ จ่ายมา”
วาจาของหาญศักดิ์เฉียบขาด หญิงสาววัยสี่สิบกลางๆ รูปร่างเจ้าเนื้อที่แต่งหน้าแต่งตัวจัดจ้านและเป็นเจ้าของร้านเสริมสวยขนาดกลางส่งเงินให้หาญศักดิ์ด้วยท่าทีที่มีพิธีรีตอง เธอรีบถอยกรูดจะขึ้นไปชั้นสองขณะเจ้าพ่อเงินกู้นับธนบัตรอย่างรวดเร็วจนโซดาตาพร่าเลือน
“เดี๋ยวเจ๊!” หาญศักดิ์พูดเสียงดังเหมือนฟ้าผ่า “นี่มันขาดไปหมื่นเจ็ดนะ เจ๊คิดจะตุกติกกับผมเหรอ”
“เจ๊เปล่านะ!” หากแต่สีหน้าของหล่อนไม่อาจปกปิดได้ เธอเสียงสูง “เสี่ยนับไม่ดีเองรึเปล่า”
หาญศักดิ์คิ้วกระตุก เลื่อนสายตาน่ากลัวจากธนบัตรไปมองใบหน้าที่คลุมทับไปด้วยเครื่องสำอางมากมายของสาววัยกลางคน
“เจ๊เห็นผมโง่เหรอ?” เจ้าพ่อเงินกู้ฟาดปึกเงินในมือลงที่โต๊ะข้างๆ ปังใหญ่ เขากระโชกโฮกฮาก “เอามาให้ครบ! จะจ่ายไม่จ่าย ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน”
“ฉันไม่มีให้แล้ว!” หญิงสาวส่งเสียงแจ๋นๆ อย่างน่าอัดก่อนจะวิ่งมาสไลด์บานเลื่อนกรงเหล็กสนิมเขรอะปิดกั้นส่วนระหว่างที่เป็นร้านกับบ้านขณะที่หาญศักดิ์ปรี่เข้ามาหา “ฉันมีแค่นั้นแหละ กลับไป! ไอ้พวกเบียดเบียนคนอื่น!”
“เฮ้ยพูดงี้ได้ไงวะ!”
ทั้งคู่ยื้อยุดบานเลื่อนเหล็กเก่าๆ หาญศักดิ์พยายามเปิดประมันออกแต่หญิงสาวที่มือไม้สั่นก็ล็อกมันไว้ได้เสียก่อน เธอรีบวิ่งแจ้นขึ้นไปชั้นสอง หาญศักดิ์โกรธจนกระแทกหัวเข้ากับกรงเหล็กนั่นดังตึงใหญ่
“โซดา พังร้านมัน!!”
“อย่านะ!” เธอกรีดร้องแล้ววิ่งลงมาทันทีทั้งๆ ที่เมื่อกี้กำลังไต่ขึ้นไปชั้นสองของบ้านอย่างเร่งรีบ โซดายืนตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ตอนคุมกาสิโนเนื้อหางานก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ส่วนมากเป็นการดูแลไม่ให้เกิดเรื่องทะเลาะวิวาทหรือใช้กลโกงใดๆ แต่นี่มันไม่ใช่เลย
โครมมมม เพล้งงงง!!
หากแต่ขณะที่โซดาไม่เข้าใจว่าควรจะต้องทำอะไรกันแน่ หาญศักดิ์ก็ผลักเครื่องอบไอน้ำลงพื้นอย่างแรงจนฝาครอบแก้วด้านบนแตกกระจุย
“หูแตกเหรอวะ กูบอกให้พังร้านมันเดี๋ยวนี้!!”
“กรี๊ดดด อย่า!”
โซดาตกใจกับเสียงตะโกนนั่นจนทำอะไรไม่ถูก ขณะนั้นหาญศักดิ์ก็เอาฝ่ามือกวาดบรรดาสเปรย์ฉีดผมที่ตั้งเรียงรายบนเชลล์ทั้งหมดจนมันล้มระเนระนาด เสียงขวดทั้งหลายแหล่กระทบกันดังสนั่น เขาหันขวับไปมองโซดาตาวาววับ
“มึงจะทำไม่ทำฮะ!”
“ครับ...ครับ...!”
โซดารีบคว้ามือสะเปะสะปะไปที่ไดร์เป่าผมแล้วเหวี่ยงมันลงกับพื้น พอเสร็จแล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อ เขามองไปที่หาญศักดิ์ซึ่งเดือดสุดขีดและกำลังทำลายข้าวของเท่าที่จะทำได้
“อย่า! อย่า!”
เจ๊เจ้าของร้านดูเหมือนจะร้องไห้ เธอรีบไขกุญแจนั่นแล้วถลาออกมาคว้าแขนของหาญศักดิ์
“เอาไป เอาไปให้ครบ! ฮือ...ฮือ...”
“เอามาตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง!!” หาญศักดิ์ตะโกนหลังรับเงินมาแล้วนับอย่างรวดเร็ว หญิงสาวร้องไห้รำพึงรำพัน หาญศักดิ์ชี้หน้าเจ้าหล่อน “ผมก็ไม่ใช่คนชั่วโดยสันดานหรอกนะ! แล้วจำเอาไว้ว่ามาลองดีกับพรรคพยัคฆ์อีก ไม่งั้นไอ้เงินห้าล้านที่เจ๊กู้มาตั้งร้านผมจะทำให้มันเหมือนตกนรกแน่!!”
หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้น ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและหวาดกลัว
“แล้วถ้าเจ๊ย้ายหนีนะ คงไม่ต้องบอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมยิงโป้งแน่!” เสียงของหาญศักดิ์ดังราวฟ้าผ่า “โซดา กลับเว้ย!”
พูดจบหาญศักดิ์ก็ก้าวอาดๆ ผ่านร่างเด็กหนุ่มออกไปที่ประตู โซดารีบเดินตามหลังไปทันที ทั้งคู่ขึ้นไปบนรถสปอร์ตคันหรู หาญศักดิ์ที่ยังดูหงุดหงิดอยู่ยื่นพวกเงินที่เก็บมาได้ให้โซดา เด็กหนุ่มมองมันอย่างไม่เข้าใจว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ
“ล็อกรถเลย”
โซดาล็อกรถทันที
“เอ้า นับเงินสิวะ! นิ่งอะไรอยู่อีก” หาญศักดิ์ขมวดคิ้วตบประตูรถทำเอาโซดาสะดุ้งเฮือก “ดูว่ายอดตรงรึเปล่า แล้วก็บันทึกลงไปสมุดเป็นรอบๆ เรียนเก่งนี่มึง บวกลบคูณหารง่ายๆ น่าจะทำได้ เอ้า นี่เครื่องคิดเลข”
หาญศักดิ์คว้าเครื่องคิดเลขออกมาจากเก๊ะหน้ารถอีกอย่างแล้วโยนให้เด็กหนุ่ม โซดารับไปแล้วทำตามอย่างรวดเร็ว เขาอ่านออกเสียงเงินทั้งหมดที่เก็บมาได้ในหาญศักดิ์ฟัง
“เออ ถูกแล้ว เก็บได้ครบ มึงเขียนบันทึกเลย แล้วก็ใส่ไว้เก๊ะหน้ารถนี่แหละ เงินเอามาให้กู เดี๋ยวที่เหลือกูจัดการเอง แล้วต่อไปนี้เวลามึงไปทวงหนี้ที่ไหนมึงก็ทำประมาณนี้แหละ ถ้ากูไม่ไปด้วยมึงก็เป็นคนเก็บเงินค่อยเอามาให้กูตอนเจอหน้า เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ” โซดาค้อมศีรษะ
“แล้วที่ให้ขึ้นมาถึงล็อกรถทันทีเพราะเงินมันเยอะ เป็นเจ้าหนี้เนี่ยไม่มีใครชอบหน้าหรอกโว้ย เกิดโดนดักทำร้าย โดนขโมยเงินขึ้นมามันจะเป็นปัญหา”
“ครับ”
“กลับกันได้ วันนี้หมดแล้ว”
โซดาออกรถทันทีตามคำสั่ง ออกรถมาได้ประมาณสิบนาทีหาญศักดิ์ก็รู้สึกว่ารถมันเงียบเกินเหตุ ผิดกับขามาที่ยังมีการสนทนาประปรายกันบ้าง
“ทำไมมึงเงียบจังวะ หิวข้าวเหรอ”
“แม่ง” โซดาก่นเสียงออกมาทันทีเหมือนรอคอยอยู่นานแสนนานที่จะได้พูด “พี่โคตรน่ากลัวเลย”
หาญศักดิ์หันขวับไปมองหน้าคนที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่
“นี่กูหูฝาดปะเนี่ย มึงเนี่ยนะบอกว่ากลัวกู (มึงน่ากลัวกว่าอีก – อันนี้คิดในใจ)”
โซดาพยักหน้าแข็งขัน “จริงๆ นะครับ ผมไม่เคยเห็นพี่แบบนี้ล่ะมั้ง ผมพูดอะไรไม่ออกเลยคิดดูสิ”
“เฮ้อ... มันเป็นงานกู จะทำหงอๆ ไปทวงหนี้กูคงไม่มีวันจะเก็บเงินคืนได้แม้แต่แดงเดียว”
“ผมเห็นจากวันนี้แล้วก็รู้สึกว่าจริงมาก...” โซดายอมรับโดยไร้ข้อกังขา “พวกลูกหนี้พยายามหาทุกช่องทางที่จะบิดพลิ้วพี่”
“ใช่” หาญศักดิ์ตอบ “ชีวิตมันก็แบบนี้แหละว่ะ”
สองหนุ่มเงียบกันไปอีกพักใหญ่ พวกเขาใช้เวลาทวงหนี้ตั้งแต่บ่ายอ่อนๆ จนตอนนี้ก็สี่โมงเย็นแล้ว ผู้คนเริ่มเลิกงานออกมาหารถโดยสารประจำทางเพื่อกลับบ้าน บางโรงเรียนคงเลิกเย็นเหมือนเวลาปกติในวันเสาร์จึงมีนักเรียนให้เห็นประปรายด้วย พอเห็นนักเรียนชายระดับมัธยมฯ หัวเกรียนหลายต่อหลายคนหาญศักดิ์ก็นึกอะไรออก
“กูว่าจะถามมึงอยู่แต่ลืมไปเลย มึงไม่เรียนรด. เหรอวะ”
“ไม่ได้เรียนครับ”
“เอ้า งั้นมึงต้องไปเกณฑ์ทหารนะเว้ย เกิดถูกส่งไปสามชายแดนภาคใต้ทำไงฮะ พ่อแม่มึงร้องไห้ตายห่าพอดี จะต่อยมวยก็ไม่ได้ต่อย หมดยุครุ่งแน่มึง”
โซดาแย้มริมฝีปาก “ผมเคยบอกแล้วไงครับว่าผมไม่ได้อยากจะเป็นนักมวยอาชีพไปตลอดชีวิต ผมคิดด้วยซ้ำว่าอีกสักพักก็จะแขวนนวมแล้ว...”
“แฟนๆ มึงคงผิดหวังน่าดู” หาญศักดิ์แทรก คิดไปถึงพวกคนที่รักชอบในลีลาการต่อยดุเดือดเข้มแข็งของซ.โซดา แล้วตามเชียร์กันอย่างบ้าคลั่ง
“ผมต่อยมวยตลอดไปไม่ได้หรอกครับ...” โซดาลดเสียงลงจนมันแผ่วเบา “...มันเป็นอาชีพต้องคำสาป”
“อะไรนะ?” หาญศักดิ์หันขวับไปมองหน้าคนขับรถทันที โซดาพยักหน้ายืนยัน
“มวยไทยเป็นวิชาฆ่าคน...เหมือนที่ผมบอกพี่มาตลอดนั่นแหละครับ บรรพบุรุษเขาให้ส่งต่อวิชานี้ให้ทหารเอาไว้เพื่อปกป้องบ้านเมือง ไว้สู้กับข้าศึก ปกป้องแผ่นดินไทยและลูกหลาน ใครเอาไปใช้หากินในทางอื่น หรือหาเงินเข้าใส่ตัวเขาแช่งไว้ขอให้ฉิบหาย”
“โอ้...”
“พี่ไม่เห็นหรือครับว่าชีวิตนักมวยที่ดังๆ จบไม่ดีสักคน ไม่ติดเหล้าก็ติดหญิง ไม่ก็ติดพนันหรือติดยา” โซดาถอนใจ คิดไปถึงนักมวยรุ่นพี่ทั้งหลายแหล่ “ถึงไม่ติดอะไรบั้นปลายก็ตายไม่ดี...หรือไม่ก็พิกลพิการกันหมดเลย ใครเปิดค่ายมวยเป็นของตัวเองส่วนใหญ่ก็เจ๊ง”
หาญศักดิ์คิดตาม ถึงเขาจะไม่ได้เป็นคอมวยและเป็นคอบอล แต่หน้าหนังสือพิมพ์ก็มีให้เห็นอยู่เป็นประจำ ที่โซดาพูดล้วนเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น
นักมวยดังส่วนใหญ่จบชีวิตลงแบบนั้นกันจริงๆ...
“...ผมอยากเป็นอย่างอื่น มีอาชีพในใจอยู่แล้วด้วย”
“มึงอยากเป็นอะไรล่ะ” เสี่ยหนุ่มเอ่ยถาม แต่แล้วจู่ๆ เด็กหนุ่มก็ทำหน้าตามีลับลมคมในขึ้นมา
“ผมไม่บอกพี่หรอกครับ ผมอยากเก็บไว้ในใจก่อน”
“มึงอย่ามาเล่นลิ้นอย่างนี้นะ” หาญศักดิ์โวยวายทันที “กูเกลียดที่สุดอ่ะไอ้พวกอ่อยให้อยากแล้วจากไป”
“ไม่เอาครับ ไม่บอกหรอก”
เด็กหนุ่มทำเสียงลึกลับ ดูสุดแสนจะสนุกที่ได้หลอกล่อให้หาญศักดิ์อยากรู้อยากเห็น ซึ่งเจ้าพ่อเงินกู้ก็ซื่อเหลือเกิน ตกหลุมพรางเขาเข้าเต็มเปาราวกับเด็กน้อยไร้เล่ห์เหลี่ยม
“บอกกูมาเดี๋ยวนี้นะ บอกๆๆๆ!”
หาญศักดิ์เอื้อมสองมือไปคว้าคอคนที่ขับรถอยู่แล้วกระชากไปมา แต่โซดาก็เพียงแค่ลอยหน้าลอยตาอย่างกวนโมโห
โอ๊ย เกลียด! ดู๊...ดูมัน ทำจนกูอยากรู้อ่ะ แล้วมันก็ไม่ยอมบอก!
“บอกมา!”
หาญศักดิ์ตะโกนลั่นรถตอนติดไฟแดง โซดาที่เข้าเกียร์ว่างรถเรียบร้อยแล้วหันหน้าไปยักคิ้วให้เสี่ยหนุ่ม
“ถ้าบอกแล้วจะได้อะไรล่ะครับ”
“อ่ะ มึงอยากได้อะไรล่ะ” หาญศักดิ์ลองหยั่งเชิง เขาอยากรู้อยากเห็นจนอกจะระเบิดเอาเสียให้ได้ ถ้ามันขอรถสักคันก็คงต้องยอมล่ะวะ เขาอยากรู้จริงๆ หาญศักดิ์ไม่ชอบอะไรที่มันค้างคาเป็นที่สุด
โซดาไล่สายตามองอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วเลียริมฝีปาก เสี่ยหนุ่มสะดุ้งเฮือก สัญชาตญาณในร่างหวีดร้องเตือนอีกหน รู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นทันที เขารีบยกสองแขนขึ้นกอดตัวเองเหมือนผู้หญิง
ไอ้เหี้ย... ทำไมกูตุ้งติ้งจังวะ นี่กูเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
อันเดวววววว๊!
“อยากได้พี่...” เด็กหนุ่มโน้มหน้าลงไปกระซิบเสียงแหบพร่าข้างกกหูของคนที่นั่งด้านข้าง เป่าลมหายใจจนขนอ่อนที่หลังต้นคอลุกชัน “...ออนท็อปอีกสักที แล้วผมจะบอกทุกอย่างเลย”
“...!!!”
หาญศักดิ์สะดุ้งเฮือก มือหนาละจากพวงมาลัยมาเลื้อยไชเข้าไปในกางเกงสามส่วนขากระบอกใหญ่ของเขา แล้วตะปบเนื้อขาอย่างรุนแรงเมื่อสัตว์หิวโหยล่าเหยื่อ เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากตัวเองไปด้วยขณะบีบเคล้นมัน หาญศักดิ์หลับตาปี๋ ขนลุกไปทั้งตัว
“พี่ตกลงไหมล่ะครับ”
เสียงแหบพร่ากระซิบเย้าแหย่อีกครั้ง เรียวปากหยักมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เคลือบพราย เขาแลบปลายลิ้นออกไปเลียใบหูของเสี่ยหนุ่มเบาๆ
“หืม...?”
พรวด!!
“ขับรถไป!!” หาญศักดิ์ยกมือขึ้นมาผลักหน้าของโซดาจนมันเสหันไปทางข้างหน้าทันที “ไม่บอกก็อย่าบอกโว้ย!”
เสี่ยหนุ่มยกสองมือขึ้นขยุ้มผมเผ้าจนมันยุ่งเหยิง
ไอ้เกย์สลาตัน!
กูขอประณามมึง... กูขอเปลี่ยนชื่อมึงจากไอ้ผีห่าเป็นไอ้ผีหื่น
...ไอ้คนเลวววว!
ถ้ามะม้ากูยังอยู่นะ กูจะฟ้องมะม้าแน่...
.
.
.
-
.
.
...ไอ้เหี้ย! ถ้าอย่างนั้นมะม้าก็จะรู้ว่ากูเสร็จเกย์น่ะสิ ไม่เอาโว้ยยยยย!
เจ้าพ่อเงินกู้หน้าแดงเถือกขณะที่เด็กหนุ่มหัวเราะแล้วมองมาที่เขาด้วยสายตาพราวระยับ หาญศักดิ์อยากจะมุดตัวแทรกเข้าไปอยู่ในเก๊ะรวมกับปืนและสมุดบัญชีเหลือเกิน
นี่เขากำลังเขินอีกแล้วเหรอเนี่ย...
แล้วเขาควรจะทำยังไงกันแน่
นี่มันบ้าชัดๆ...
“อ่ะ ผมบอกก็ได้ครับ” โซดาพูดออกมาแล้วขับรถไปตามทางเมื่อไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว หาญศักดิ์เงยหน้าขึ้นมาทันที เด็กหนุ่มส่งเสียงในลำคอแล้วตอบตรงๆ
“อืม...ที่จริงแล้ว... ผมอยากเป็นตำรวจครับ”
“หา!” หาญศักดิ์เสียงดังกว่าเมื่อครู่เสียอีก เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่างในตอนก่อนหน้าทันที ข้อมูลใหม่ทำเอาเสี่ยหนุ่มตกใจเป็นอย่างมาก “มึงอยากเป็นตำรวจเรอะ?”
โซดาที่มองทางแล้วขับรถอยู่ยักคิ้วตอบรับ
“แม่ง...” หาญศักดิ์ครางอย่างไม่อยากเชื่อ “จริงเหรอเนี่ย”
“จริงครับ...จริงๆ” โซดายืนยัน “ทำไมพี่ต้องทำท่าไม่ชอบใจแบบนั้นด้วย”
หาญศักดิ์ยกมือขึ้นกอดอก แล้วพูดเรียบๆ “นักเลงกับหมาต๋าไม่ถูกกัน แล้วพอดีกูเป็นนักเลง”
“ผมนึกว่าพี่เป็นเสี่ย เป็นเจ้าของโรงแรม เป็นเจ้าของผับ เจ้าของกาสิโนกับอาบ-อบ-นวดเสียอีก” โซดาว่า
“ความเป็นนักเลงอยู่ในสายเลือดกู เหมือนที่ความเป็นนักมวยอยู่ในสายเลือดมึง ต่อให้อนาคตมึงไม่ขึ้นเวทีชกมวยแล้ว มึงก็ลืมเลือนมันไม่ได้หรอก มันจะเป็นตัวตนมึง เป็นส่วนหนึ่งของมึงไปตลอดกาล”
โซดานิ่งคิดตามคำพูดนั้นขณะขับรถ สิ่งที่หาญศักดิ์พูดกระแทกเข้ากลางใจเขาเต็มเปา เป็นสัจธรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย
“ถึงนักเลงกับตำรวจจะเป็นของแสลงกัน แต่ผมก็เห็นว่าหนีกันไม่พ้น...”
“ใช่ เฮ้อ พูดอีกก็ถูกอีก”
“อันที่จริง ผมอยากเป็นตำรวจก็เพราะพี่”
“หา กูเหรอ กูเนี่ยนะ?” หาญศักดิ์ชี้นิ้วหาใบหน้าตัวเอง ก่อนจะขมวดคิ้วทันที “ทำไมล่ะ”
“ผมไม่ได้อยากเป็นตำรวจธรรมดานี่ครับ” รอยยิ้มหล่อร้ายสยายทั่วใบหน้า ทำเอาใบหน้าคมคายดูเหมือนตัวโกงในละครแต่หล่อเหลาน่ามองเป็นเท่าตัว “พี่เคยดูแบทแมนไหมครับ เขามีตำรวจดีกับตำรวจเลว (Good cops, Bad cops) นั่นล่ะ... ผมอยากเป็นตำรวจเลว”
คำตอบที่ซื่อตรงของโซดาทำเอาหาญศักดิ์หาคำพูดมาโต้ตอบไม่ได้
“เวลาที่ผมเห็นพ่อโดนคนมีอิทธิพลข่มเหงแล้วทำอะไรไม่ได้ มันเจ็บใจมาก”
มือหนาที่กำพวงมาลัยดูเหมือนจะบีบมันแน่นยิ่งขึ้น
“ผมอยากมีอำนาจ อยากให้พวกคนประเภทนั้นต้องมาก้มหัวใต้รองเท้าผมให้หมดทุกคน”
หาญศักดิ์เงียบกริบ คนประเภทนั้น ก็คือคนประเภทเขานี่แหละ
“ตั้งแต่ที่พ่อเริ่มเป็นหนี้แล้วโดนคนของพรรคพยัคฆ์ตามระรานมาตลอด ผมก็คิดมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าจะต้องเป็นตำรวจให้ได้” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มเด็ดเดี่ยว “แล้วผมได้มาอยู่ตรงนี้ ผมได้เห็นพวกพี่ทำธุรกิจก่ำกึ่งผิดกฎหมายไปจนถึงธุรกิจต่างๆ ก็เห็นกับสองตาตัวเองว่าต้องมีเส้นสายแน่นๆ เอาไว้ใช้ทำเรื่อง ยิ่งเห็นบัญชีที่พี่เฉินทำว่าต้องอุดเงินให้พวกตำรวจยศใหญ่มากแค่ไหนเป็นค่าน้ำร้อนน้ำชา ผมก็ยิ่งอยากเป็นมาก”
เสียงทุ้มๆ พูดต่อ
“คิดดูสิครับว่าขนาดระดับพี่กับพี่ชานที่อิทธิพลมากล้นฟ้ายังต้องนบนอบให้พวกตำรวจเลวๆ พวกนั้น ได้ทั้งเงินได้ทั้งหน้า แถมพวกนั้นยังยืมมือคนอย่างพวกพี่ทำงานสกปรกให้อีก ส่วนตัวเองก็ลอยตัว... แล้วในประเทศไทยไม่ได้มีแค่พวกพี่สองคนแน่ๆ มันยังมีคนรวยล้นฟ้าอีกหลายคนให้หาผลประโยชน์ด้วย ปีๆ หนึ่งจะได้สักเท่าไรกัน”
หาญศักดิ์อึ้งไปอึดใจใหญ่หลังฟังจบ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“นี่มึงอยากเป็นตำรวจ... เพื่อมาหากินกับคนแบบพวกกู...เพื่อมาสยบคนแบบพวกกูหรือนี่”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้างเต็มใบหน้า แววตาเปล่งประกาย ดูหล่อเหลือร้ายเหมือนปีศาจ ราวกับไม่ใช่ใบหน้าของเด็กหนุ่มคนที่หาญศักดิ์เห็นอยู่ทุกวันเลย “พี่จะพูดแบบนั้นก็ได้ครับ ผมบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าผมไม่ใช่คนดีนักหรอก”
“โห...”
“แล้วผมจะทะยานไปจุดนั้นให้ได้” เสียงของโซดาเต็มเปี่ยมไปด้วยความแน่วแน่ ดวงตาทั้งสองข้างทรงพลังแข็งกร้าว “คอยดูเถอะ”
“...มึงก็เลยไม่เรียนรด. สินะ เพราะถ้าได้เป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจก็ไม่ต้องเกณฑ์ทหาร...”
สีหน้าของโซดากลับเป็นปกติ
“ใช่ครับ” ดวงตานั้นหยีลงเมื่อยิ้ม “ผมคิดว่าจะไปสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร อายุผมสิบเจ็ดสอบได้ปีสุดท้ายแล้ว มีโอกาสเดียว ผมเพิ่งมารู้ตัวว่าอยากเป็นตำรวจก็ตอนต้นปีนี้ ไม่อย่างนั้นคงได้ไปสอบเข้าเรียนตั้งแต่ตอนจบม.ต้น”
“ตอนนี้มึงม.5นี่นะ...” เสี่ยหนุ่มปรารถลอยๆ ก่อนจะหันหน้าเข้าหาอีกฝ่ายแล้วเลิกคิ้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มึงคิดว่าการจะเป็นนักเรียนนายร้อยมันง่ายๆ หรือไง การแข่งขันมันโคตรสูง เข้ายากมากกูจะบอกให้ สอบปีล่ะเป็นหมื่นๆ คนแต่คัดเอาแค่ห้าร้อย มึงเตรียมใจกับความผิดหวังไว้รึเปล่า”
หาญศักดิ์ยกมือชี้หน้าเด็กหนุ่มไปด้วยพลางพูด
“แล้วก็อย่างที่มึงบอก อายุมึงจะเกินเกณฑ์แล้ว มึงมีแค่โอกาสเดียวนะ คุณสมบัติอะไรมึงแน่ใจว่ามีครบทุกข้อเรอะ”
โซดากระตุกยิ้มมุมปาก “ไม่รู้สิครับ แต่ผมจะทำให้ได้”
“...อืม...แต่กูก็แอบคิดว่ามึงอาจจะทำได้ก็ได้นะ...เรียนเก่งซะขนาดนั้น... อ่านหนังสือก็เยอะ...” เสียงของหาญศักดิ์โหวงๆ เขาหันหน้ากลับไปมองทางข้างหน้า มิน่าเล่าเขาถึงชอบเห็นโซดาอ่านหนังสือกฎหมายบ่อยๆ เวลาว่างจากการคุมกาสิโน ตอนแรกเขาก็คิดว่าเด็กหนุ่มศึกษามันเอาไว้เพื่อช่วยงานเขาเฉยๆ
ที่แท้...ก็อยากเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์นี่เอง ถึงจุดประสงค์มันจะโคตรไม่ถูกไม่ควรก็ตาม
“...เกรดเฉลี่ยมึง...คุณสมบัติ...เท่าที่ดูลักษณะภายนอกทุกอย่างผ่านเกณฑ์หมด ก็ต้องไปรอดูข้ออื่นๆ ว่ามีติดอะไรอีก”
โซดายิ้มนิดๆ ไม่พูดอะไร เสี่ยหนุ่มยิงคำถามต่อ
“แล้วถ้าเกิดมึงสอบโรงเรียนเตรียมทหารไม่ติดล่ะ?”
“ผมก็จะรอจนจบม.6 แล้วไปสอบเข้าเรียนนายสิบ ไม่ว่าจะวิธีไหน ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมต้องเป็นตำรวจให้ได้” คนถูกถามตอบทันทีอย่างรวดเร็ว แววตาของเด็กหนุ่มแข็งกร้าว แสดงให้เห็นว่ามุ่งมั่นกับความต้องการนี้มากแค่ไหน
“...เออ ตั้งใจขับรถไป เพราะถ้าเกิดว่าเราโดนจับเรื่องมึงขับรถทั้งที่ยังไม่มีใบขับขี่นี่ อนาคตตำรวจมึงจบเห่แน่”
โซดากระตุกยิ้มมุมปาก “มากับเจ้าพ่ออย่างพี่ ผมไม่กลัวหรอกครับ”
หาญศักดิ์นิ่งเงียบหลังจากเด็กหนุ่มพูดจบไปนาน เพราะสภาวะกดดันหลายอย่างก็ไม่แปลกที่จะหล่อหลอมให้โซดามีความคิดแบบนั้นในเรื่องอนาคต เขาเองก็ผ่านช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบเดียวกันมาแล้ว เข้าใจความเก็บกดนี้อย่างสุดหัวใจ ตอนที่เป็นเหมือนแค่ตัวขยะในสังคมมันโหยหาเหลือเกินที่จะมีอำนาจบารมีและเงินทอง ต่อให้ต้องตะเกียกตะกายสุดตัวก็พร้อมที่จะทำเพราะอยากได้ คิดแต่อยากจะหนีจากความยากจนข้นแค้นไปสู่สิ่งที่ดีกว่า มุ่งมั่นพุ่งชนเป้าหมายอย่างไม่สะท้านต่อสิ่งใด
หาญศักดิ์รู้อยู่แก่ใจแต่แรกว่าที่จริงแล้วโซดาเป็นเด็กน่าสงสาร... ต้องมาใช้ชีวิตยากลำบากและเต็มไปด้วยความกดดันเพราะความผิดพลาดของผู้ใหญ่ แต่ถึงกระนั้นโซดาก็ยังรับผิดชอบดูแลตัวเองได้ดีจนน่าชื่นชม ทั้งเรียนทุน...ทั้งหาเงินใช้ชีวิตเอง...ไม่เคยเรียกร้องสิ่งของอะไรจากพ่อแม่...ไม่โกรธแค้นอาฆาตใครทั้งนั้น เนื้อแท้ของเด็กหนุ่มประเสริฐดุจทองเนื้อเก้า อันที่จริง หาญศักดิ์ไม่เคยพบเด็กวัยรุ่นคนไหนที่เป็นเหมือนโซดามาก่อนเลย คนที่โตกว่าวัยไปมากขนาดนี้ หาญศักดิ์รู้สึกตลอดเวลาว่าโซดาอายุยี่สิบปีกว่าๆ แล้ว สถาการณ์ทุกอย่างมันบีบคั้นให้เด็กหนุ่มต้องโตอย่างช่วยไม่ได้ แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยบาดแผลและร่องรอยจากการต่อสู้ หรือที่ผ่านมาเขาเคยชินกับการเปย์ให้พวกเด็กสาวกร้านโลกที่ต้องการเอาตัวเข้าแลกเงินเพื่อความสุขสบายก็ไม่รู้ ถึงได้รู้สึกว่าโซดามีความไม่เหมือนใครในตัวมากมายนัก
โซดาน่าสงสาร ทั้งๆ ที่ไม่เคยทำตัวน่าสงสาร
เสี่ยหนุ่มเปิดปากช้าๆ
“...เดี๋ยวแวะพารากอนก่อนกลับโรงแรมหน่อยแล้วกัน กูมีธุระต้องไปทำนิดหน่อย”
“ได้ครับพี่”
สารถีจำเป็นรับคำแล้วมุ่งหน้าเข้าเมือง รถค่อนข้างติดเล็กน้อยแต่ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงห้างสรรพสินค้าสยามพารากอนก่อนฟ้าจะมืด โซดาเข้าถอยรถจอดตรงช่องวีไอพีสำหรับรถสปอร์ต หาญศักดิ์ก้าวขาลงจากรถเมื่อมันนิ่งสนิท
“เอ้า ลงมาสิมึง นั่งนิ่งเป็นกิ้งก่าอะไรอยู่ในรถ”
“อ้าว...” โซดามีสีหน้างุนงงเมื่อประตูคนขับถูกเสี่ยหนุ่มกระชากเปิดออก เขานึกว่าหาญศักดิ์จะไปทำธุระแล้วให้เขาเฝ้ารถให้เสียอีก แต่พอถูกดึงแขนออกมาโซดาก็เลยต้องก้าวลงไปแบงงๆ จนได้
“ผมรอในรถก็ได้นะครับ”
“มึงไม่หิวข้าวหรือไง นี่มันเย็นแล้วนะ มึงอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
โซดาหันไปมองหน้าหาญศักดิ์แบบทึ่งสุดขีด “ให้ผมเลือกเหรอครับพี่”
“ถามมึงนี่ให้พี่รปภ. คนนี้เลือกมั้ง!” หาญศักดิ์บุ้ยใบ้ปากไปทางรปภ. ที่กำลังยืนเฝ้าอยู่ตรงประตู “ก็มึงนั่นแหละ เลือกมา”
โซดานิ่งอึดใจหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมา “ผม... อยากลองกินไก่ทอดบอนชอนสักครั้ง เห็นเพื่อนๆ ชอบพากันไปกิน แต่ผมไม่เคยไปกินกับเขาหรอก เพราะผม... เอ้อ นั่นแหละครับ” หูทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มกลายเป็นสีแดง โซดาก้มหน้า
หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก อาหารวัยรุ่นแบบนั้นไม่ใช่อะไรที่เขาชอบเลย แต่...
“งั้นก็ไปกิน อยู่กับกูต้องได้กิน มันมีอยู่ฝั่งสยามเซนเตอร์ เราจะไปกันเลย”
หาญศักดิ์ลากแขนโซดาเดินพรวดๆ ข้ามฝั่งไปสยามเซนเตอร์ ทั้งคู่ต้องรอคิวที่ยาวเหยียดประดุจเส้นทางกรุงเทพฯ – สุไหลโกลก เสี่ยหนุ่มอ้าปากหาวแบบเซ็งๆ เขาเกลียดไอ้ร้านนี้ก็ตรงที่มาทีไรไม่เคยได้กินเลยต้องรอคิวนี่แหละ ตอนคนเห่อใหม่ๆ ทั้งเขาและเสี่ยชานอยากลอง แต่เมื่อมาถึงเสี่ยชานก็หงุดหงิดกับจำนวนคิวสี่สิบคิวที่ต้องรอจนแทบจะพังร้าน เล่นเอาเฉินสงบสติอารมณ์ผู้เป็นนายไม่ทัน หลังจากนั้นเขาก็ยังไม่เคยเยื้องกรายมากินบอนชอนอีกเลย แล้วก็คิดว่าจะไม่กินอีกแล้ว
หาญศักดิ์ถดตัวลงนั่งรอกับพื้นหมดมาดเจ้าพ่อเงินกู้ผู้เกรียงไกร เขาคอตกหาวแล้วหาวอีกด้วยความเซ็ง วันนี้ก็มากันแค่สองคนด้วย จะให้ลูกน้องรอคิวให้ส่วนตัวเองไปนั่งรอสบายๆ ที่อื่นก็ไม่ได้
โซดาย่อตัวลงนั่งตามลงมาด้วย เขาเอ่ยอย่างรู้สึกผิด
“ถ้าพี่ไม่อยากรอ... เราไปกินอย่างอื่นกันก็ได้นะครับ”
“เฮ้ย ไม่ได้ๆ” หาญศักดิ์รีบโงหัวขึ้นมา “มาแล้วต้องกินเว้ย นี่ก็รอมายี่สิบกว่าคิวแล้วนี่ เดี๋ยวก็ถึงตาเราล่ะ”
“พี่หาน...”
“ไม่ต้องมาทำหน้าตารู้สึกผิดใส่กู หลังทำงานสำเร็จลุล่วงกูก็เลี้ยงข้าวลูกน้องแบบนี้แหละ”
หาญศักดิ์รีบพูดเมื่อเห็นสีหน้าของโซดา
“นี่ไง ถึงคิวเราแล้ว!” หาญศักดิ์ร้องออกมาเมื่อในที่สุดตัวเลขบนบัตรคิวในเมื่อโซดาก็ถูกขานเรียก “ไปเว้ย กิน!”
ทันทีที่เข้ามาพนักงานก็นำไปที่โต๊ะแล้วนำเมนูมาวางให้ โซดาเปิดดูเมนูแล้วจดจ้องกับมันเป็นอย่างมาก ส่วนหาญศักดิ์แค่มองผ่านๆ อย่างที่บอกมันเป็นอาหารวัยรุ่น...ผู้ใหญ่สักกี่คนกันเชียวจะชอบกินอะไรแบบนี้ เขาพยักหน้าบอกให้โซดาเป็นฝ่ายสั่งอาหารได้เลย เด็กหนุ่มดูกล้าๆ กลัวๆ
“ผมเกรงใจ พี่อยากกินอะไรล่ะครับ”
“เกรงใจเหี้ยอะไรล่ะ สั่งมาเถอะน่า! สั่งมาเยอะๆ ด้วย กูหิว”
พอเริ่มเห็นหาญศักดิ์ไม่สบอารมณ์โซดาจึงหันไปสั่งปีกไก่ทอดชุดใหญ่กับอาหารอื่นๆ อีกสองสามอย่าง
“...พี่เอาข้าวสวยหรือข้าวเหนียวครับ”
“ข้าวเหนียวก็ได้... เอ้อน้อง เอาไอ้ซุปแดงๆ ร้อนๆ นั่นมาซดแก้เลี่ยนด้วยก็แล้วกัน เอาไอ้บอนชอนฟรายอะไรนั่นมาด้วย กูรู้มึงอยากกิน เห็นมองอยู่นานแล้วไม่สั่งสักที”
โซดายิ้มแฉ่งให้หาญศักดิ์พลางปิดเมนู พนักงานทวนออเดอร์แล้วเก็บเมนูจากไป หาญศักดิ์กอดอกมองโซดากลับ
“อะไรมึง อย่ามาเกย์ออกนอกหน้า ซึ้งในน้ำใจกูล่ะสิ”
“ก็แหม...” โซดาเอ่ยเบาๆ ยังคงยิ้มไม่หุบ สายตาของเด็กหนุ่มเป็นประกาย อยากจะเอื้อมมือไปจับมือหาญศักดิ์มาจับสองแก้มของตัวเองแต่ก็ต้องฝืนไว้ เสี่ยเขาไม่อยากให้ใครรู้ต้องเข้าใจ เด็กหนุ่มหันไปมองรอบๆ ร้านแทน
“นี่ถ้าโทรศัพท์ผมถ่ายรูปได้เหมือนคนอื่นๆ นะครับพี่ ผมจะถ่ายรูปแล้วเอาลงเฟสบุ๊กอวดเลย”
“รออะไร ถ่ายดิ มือถือมึงถ่ายไม่ได้แต่มือถือกูถ่ายได้ เดี๋ยวกลับบ้านมึงก็เอารูปลงคอมพ์แล้วกัน” หาญศักดิ์ล้วงหยิบเอาสมาร์ทโฟนของตัวเองออกมาทันที โซดากะพริบตาอีกรอบ
“พี่!” เขาหุบยิ้มไม่ได้เลย “วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่ครับเนี่ย?”
หาญศักดิ์ไม่ตอบ “เอ้า ยิ้ม กูจะถ่ายแล้ว”
“เดี๋ยวสิครับๆ รออาหารมาก่อนค่อยถ่าย”
“ไอ้เด็กวัยรุ่นเห่อโซเชียลเอ๊ย” หาญศักดิ์ด่าอย่างไม่จริงจังนัก และแล้วบรรดาอาหารก็มาเสิร์ฟ โซดาจัดจานไก่ทอดน่ากินมาวางตรงหน้า แล้วเอามือเท้าบนโต๊ะ ก่อนจะยิ้มนิดๆ ท่าทางธรรมดาสามัญแต่กลับดูหล่อเหลาเกินบรรยาย เบ้าหน้าดีนี่มันทำอะไรก็ดีไปหมด ถ่ายเสร็จก็ขอยกจานขึ้นมาแล้วเก๊กถ่ายอีกรูป หาญศักดิ์ถ่ายโดยไม่บ่น พอเสร็จแล้วเด็กหนุ่มก็วางจานลงบนโต๊ะเหมือนเดิม
“กูกินได้แล้วใช่ไหม ถ่ายเป็นสิบรูปแล้วเนี่ย”
“พี่รู้ไหมครับ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ถ่ายรูปแบบนี้เลยนะ” เสียงของโซดาเต็มไปด้วยความสุขขณะเอื้อมมือไปหยิบปีกไก่มากิน “ผมไม่มีมือถือถ่ายรูปได้ตลอดเวลากับเขาหรอก เฟสบุ๊กผมร้างรูปมาก เดี๋ยวผมจะกลับไปอัพเลย”
หาญศักดิ์โคลงศีรษะเบาๆ ยังไงเสียวัยรุ่นก็เป็นวัยรุ่น แม้แต่เด็กที่โตกว่าวัยแบบโซดาก็ยังมีมุมตามกระแสกับเขาในตัว ทั้งคู่กินกันเหมือนแร้งลงโต๊ะ (ลองคิดสภาพผู้ชายสองคนหิวซ่ก และเพิ่งใช้กำลังในการทวงหนี้เสร็จ)
“นั่นมันไก่ของผมนะ”
“เสียใจด้วย กูเห็นก่อน”
หาญศักดิ์กัดปีกไก่อันโตต่อหน้าต่อตาโซดาอย่างร่าเริง โซดาฮึ่มฮั่มยู่ปากอย่างคาดโทษ ทั้งคู่แข่งกันกินราวกับขอทานหิวโซ พอกินกันจนเรียบหาญศักดิ์ก็ลากโซดากลับไปฝั่งสยามพารากอน แล้วมุ่งตรงไปยังชั้นสองซึ่งเป็นชั้นขายเสื้อผ้าบุรุษ พนักงานผู้ชายคนหนึ่งปรี่ออกมาจากเคาน์เตอร์ทันทีที่เห็นหน้าหาญศักดิ์
“สวัสดีครับคุณหาน” เขายกมือไหว้อย่างน้อมนอบ “วันนี้ไม่ทราบคุณหานจะดูอะไรดีครับ”
“ผมไม่ได้มาดูให้ตัวเองหรอกครับวันนี้” หาญศักดิ์ชำเลืองสายตาไปทางโซดาที่อยู่ข้างๆ ไหนๆ ใครๆ ก็บอกว่าเขากับมันหน้าคล้ายกัน เอาแบบนี้ก็ได้ว่ะ
“...นี่น้องชายผม ชื่อโซดา” หาญศักดิ์พูดเรียบๆ
“โอ้ มิน่า หน้าเหมือนกันเลยนะครับ หน้าตาดีทั้งคู่เลย” พนักงานยิ้มรับ
“...ผมอยากจะหาซื้อเสื้อผ้าให้เขาหน่อยน่ะครับ คุณช่วยเลือกแบบที่เหมาะกับเขาให้หน่อยสิ ผมก็ไม่ค่อยรู้ เอาแบบไม่แก่ เอามาสำหรับหลายๆ โอกาส หลายๆ ชุดเลย”
พนักงานค้อมศีรษะแล้วผายมือ “งั้นคุณโซดาเชิญทางด้านนี้เลยครับ ผมจะดูแลคุณเป็นอย่างดี”
“พี่ นี่มันอะไรกันครับ?” โซดางงจนคิ้วแทบชนกันหันหน้าไปหาหาญศักดิ์ที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะ
“เออ...ไปเหอะน่า...” หาญศักดิ์โบกมือไล่
โซดาหรี่ตา “นี่พี่ไม่ได้มาทำธุระเหรอครับ”
“มึงไปสักที เห็นไหมว่าคุณเขารอ”
โซดาจ้องใบหน้าของหาญศักดิ์อย่างไม่เข้าใจ แต่เสี่ยหนุ่มก็เอาแต่บุ้ยใบ้ให้เขาไปเลือกเสื้อผ้า โซดาที่เกรงใจพนักงานจำต้องเดินไปอย่างเสียมิได้ พนักงานหยิบคอเลกชันต่างๆ มาให้เขาเลือก แต่โซดาไม่เคยซื้อเสื้อผ้าแพงๆ มาก่อนจึงไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะหยิบชิ้นไหน ที่ผ่านมาตอนมาซื้อเล็กๆ น้อยๆ หาญศักดิ์ก็เป็นคนหยิบให้เขาไปลองแล้วจ่ายเงินเลย ไม่มีอะไรมากความไปกว่านั้น พนักงานเหมือนจะเห็นความลังเลในสีหน้าจึงจัดการสาธยายแนะนำให้เขาฟังจนหมดเปลือก เขาอธิบายถึงเฉดสีต่างๆ และแบบจีบของเสื้อ รวมไปถึงเนื้อผ้าหลายแหล่จนเกย์อย่างโซดาหัวหมุน ใครบอกว่าเกย์มักจะมีเซนส์พวกเสื้อผ้าหน้าผมวะ... มันไม่จริงเสมอไปหรอก ผีมักเห็นผีและเขารู้ดีว่าพี่พนักงานคนนี้ไม่ใช่พวกเดียวกัน สุดท้ายโซดาก็เข้าไปลองเสื้อผ้าทุกชุดที่พนักงานขายแนะนำ
เขาเข้าไปลองชุดแรกแล้วออกมาให้พนักงานดู
“นี่เป็นคอเลกชันใหม่ล่าสุดเลยนะครับ ยังไม่วางหน้าร้านเลย เราเอามาให้คุณโซดาลองเป็นคนแรก”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “แล้วมันจะไม่ลำบากพี่เหรอครับถ้าเกิดผมซื้อไป”
“มิได้ครับ” พนักงานยิ้มอย่างสุภาพ “คุณหานเป็นลูกค้ากิตติมศักดิ์ของเรา เราต้องดูแลน้องชายคุณหานให้ดีที่สุดอยู่แล้ว”
โซดาพยักหน้าเบาๆ เงินคืออำนาจ...มีเงินนี้มันดีจริงๆ นะ พนักงานขอตัวเดินไปตามให้หาญศักดิ์มาดู เพียงครู่เดียวเสี่ยหนุ่มก็มาปรากฎตัว หาญศักดิ์ดูมีสีหน้าพอใจ
“ดูดีนี่...” โซดายกมือขึ้นมาเกาแก้มเมื่อถูกชม เขาไม่อาจซ่อนรอยยิ้มได้ “มีอีกไหม ให้เขาลองให้หมดเลย”
“ยินดีครับ” พนักงานค้อมศีรษะ ในหัวคงคิดถึงเงินยอดขายจำนวนมโหฬาร “น้องชายคุณหานสูงยาวเข่าดี ใส่อะไรก็หล่อ ผมจะไปหยิบมาให้ลองอีกนะครับ”
โซดาลองเสื้อผ้ารวมกันไปทั้งหมดเกือบสามสิบชิ้น ไม่ใช่แค่ร้านนั้นร้านเดียวแต่หาญศักดิ์ลากเข้าไปลองอีกหลายร้าน รวมไปถึงซื้อกางเกงในใหม่เอี่ยมยี่ห้อหรูหราอย่าง Emporio Armani ให้ด้วย หาญศักดิ์เก๊กหน้าวางท่าแมนสุดฤทธิ์ตอนไปบอกไซส์เป้าและขอบเอวของโซดาที่เคาน์เตอร์ การบอกว่าเป็นน้องชายป้องกันคำถามทุกอย่างได้เป็นอย่างดี แล้วสุดท้ายเสี่ยหนุ่มก็รูดเครดิตซื้อเสื้อผ้าทั้งหมดทำเอาโซดาตะลึงตะลานสุดขีดกับราคาบนสลิปใบเสร็จเมื่อมันออกมา
“จะยืนอึ้งตรงนั้นอีกนานไหมมึง เราต้องไปซื้อรองเท้ากันอีก กระเป๋านักเรียนมึงด้วย”
หาญศักดิ์ลงบันไดเลื่อนไปยังชั้นล่าง หลบเลี่ยงต่อเสียงของโซดาที่หิ้วถุงจำนวนมากแล้วถามเขาด้วยคำถามเดิมซ้ำๆ ทำนองว่า พี่ นี่มันอะไรกันครับ?
เคยแต่เปย์สาว วันนี้ต้องมาเปย์ผู้ชายเฉย แปลกดีเหมือนกันเว้ย...
แต่เอาเถอะ มันก็ไม่ได้แย่อะไรหรอก
เด็กหนุ่มรีบวิ่งตามเจ้าพ่อเงินกู้ไป เมื่อลงไปถึงก็เจอหาญศักดิ์นั่งรออยู่ที่เบาะของร้านรองเท้าอยู่ก่อนแล้ว เขาที่หอบหิ้วถุงพะรุงพะรังลงไปนั่งข้างๆ กัน และเพียงแค่ครู่เดียว สารพัดรองเท้าหลายรูปแบบก็พุ่งตรงจี๋จากในมือพนักงานทั้งหลายรุมเข้ามาให้เขาลองไม่หยุดหย่อน โซดาที่หัวหมุนไปหมดได้แต่ลองแบบมึนๆ และแล้วโดยไม่ทันตั้งตัว เขาก็ได้รองเท้ามาอีกเจ็ดคู่ ทั้งรองเท้าแตะที่แพงอย่างไม่จำเป็นมาสองคู่ รองเท้าผ้าใบ รองเท้าหนัง และรองเท้าแฟชั่นใส่สบายๆ อีกหลายคู่ รวมรองเท้านักเรียนคู่ใหม่เอี่ยมอ่องไปด้วย เจ้าพ่อเงินกู้รูดเครดิตการ์ดอย่างไม่ยี่หระอีกปื้ดใหญ่ทำเอาโซดารู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ทันกับตัวเลขเหล่านั้น ร่างสูงต้องหอบหิ้วถุงเพิ่มอีกเป็นพะเรอเกวียนขณะเดินตามหาญศักดิ์ต้อยๆ ไม่ว่าจะถามอะไรมากเท่าไหร่คนที่แก่กว่าก็ไม่ตอบให้ชัดเจนสักอย่างจนโซดาเหนื่อยที่จะถาม
“แวะร้านนี้แป๊บ”
พูดจบหาญศักดิ์ก็หายแผล็วเข้าไปในร้านขายของและเสื้อผ้าแบบสตรีท โซดายืนเก้ออยู่หน้าร้าน แล้วสักพักเสี่ยหนุ่มก็โผล่ออกมาพร้อมสีหน้ายุ่งๆ
“เข้ามากับกูสิวะ มึงจะยืนเป็นพระประทานอยู่ตรงนั้นทำมะเหงกอะไร”
โซดาเลื่อนสายตาลงไปมองตัวเองที่มีสภาพเหมือนบ้าหอบฟางไม่ผิดเพี้ยน “แต่...ของ...”
-
“วางกองไว้ตรงนี้ก่อนก็ได้เอ้า! เข้ามา”
หาญศักดิ์เดินไปหยิบบรรดาถุงในมือโซดาวางกองไว้หน้าร้าน โซดาอ้าปากค้างหายใจเอากลิ่นเดนิมเข้าไปฟอดใหญ่ขณะมองไปรอบๆ ร้านนี้ มันเป็นร้านขายเสื้อผ้า รองเท้า และของแบบแฟชันสตรีทที่ไม่ใหญ่มาก (ชื่อร้านว่า Pronto) ใจเด็กหนุ่มเต้นตึกตัก หาญศักดิ์กำลังคุยกับพนักงานขายอยู่ แล้วทั้งคู่ก็หันมามองเขาอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย
“มึงลองตัวนี้ซิ เพิ่งเข้ามาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ไซส์มึงยังเหลืออยู่”
โซดามองกางเกงยีนส์ในมือพนักงานขายแล้วอ้าปากค้าง เขาเลื่อนสายตาขึ้นมามองหน้าหาญศักดิ์
“นู้ดดี้...” เสียงของโซดาแห้งผาก มีแววไม่อยากเชื่อปนกับความตื่นเต้นสุดขีดปรากฎเต็มใบหน้า “พี่จะให้ผมลองกางเกงยีนส์นู้ดดี้รุ่นลิมิเต็ดงั้นหรือครับ”
หาญศักดิ์หรี่ตา “แล้วมึงเห็นมันยี่ห้อแรงเลอร์รึไงล่ะ ไปลองอย่าพูดมาก”
“นี่คะน้อง ถ้ามันหลวมไปมาบอกพี่ได้นะคะ กางเกง -- ”
“ -- ยีนส์ผ้าดิบต้องใส่ให้คับหน่อย แล้วพอใส่ไปสักพักมันก็จะขยายตัวเอง ใช่ไหมครับ” โซดาถามเสียงแหบๆ มีแววไม่อยากจะเชื่อผสมกับแววโหยหาอยู่บนใบหน้าหล่อๆ พนักงานขายพยักหน้า โซดาเดินเข้าไปลองกางเกงยีนส์ราคาหลายหมื่น ข้างในของเด็กหนุ่มรู้สึกตื่นเต้นจนพูดไม่ออก
ความรู้สึกที่ได้ยัดร่างเข้าไปกางเกงยีนส์ผ้าดิบแข็งๆ นี่ช่างวิเศษเกินบรรยาย กางเกงยีนส์นู้ดดี้ (Nudie Jeans) สมญานามกางเกงยีนส์ราคาครึ่งแสน คือสุดยอดปรารถนาของชายหนุ่มและหญิงสาวที่ชื่นชอบยีนส์... มันหรูหราแต่ดิบเถื่อน เต็มไปด้วยสไตล์ที่คนในยุคนี้ล้วนปรารถนามาครอบครองอย่างน้อยสักตัว... และยิ่งเขาได้มาอยู่กับหาญศักดิ์ เห็นหาญศักดิ์สวมอยู่บ่อยๆ แถมมีเป็นสิบตัวเขาก็ยิ่งทั้งหมั่นไส้ทั้งอยากได้
โซดามองกระจกหลังใส่เสร็จ...รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลอย่างปลื้มปีติ นู้ดดี้ขาเดฟพอประมาณตัวนี้เหมาะกับเขาราวกับเกิดมาเพื่อเขาอย่างไรอย่างนั้น เด็กหนุ่มพยายามเก็บซ่อนรอยยิ้มขณะเดินออกไปให้หาญศักดิ์ที่ยืนพิงกำแพงเล่นโทรศัพท์รออยู่ เสี่ยหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสำรวจ
“สวยนี่มึง สะโพกมึงทรงดี ใส่แล้วสวยดีจริงๆ...”
“ผมไม่ได้แค่สะโพกทรงดีนะครับ” นัยน์ตาของเด็กหนุ่มกรุ้มกริ่มเปี่ยมไปด้วยความสุข “แต่ผมเอวดีด้วย”
หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก แม้แต่ในไฟสลัวของร้านโซดายังเห็นเสี่ยหนุ่มหน้าแดงเป็นปื้น เขาอยากจะด่าโซดาเหลือเกินแต่ก็ระลึกได้ว่านี่มันที่สาธารณะ เสี่ยหนุ่มทำหน้าแบบที่ใครก็มองออกว่ากำลังกลืนคำด่าลงท้อง เขาหันไปส่งเสียงกับพนักงานแทน
“น้อง...เอาอีกตัวที่ให้พี่ดูเมื่อกี้มาให้น้องชายพี่ลองหน่อย”
โซดาเข้าไปลองกางเกงยีนส์นู้ดดี้อีกตัว ตัวนี้เป็นทรงขากระบอกเล็ก มันเหมาะกับเขาอีกแล้วให้ตายสิพับผ่า... เด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องลอง พยายามควบคุมสีหน้าให้นิ่งเรียบที่สุด หาญศักดิ์เงยหน้าขึ้นมาจากมือถือแล้วเก็บสมาร์ทโฟนลงในกระเป๋า
“โอเค เราจะไปกันเลย”
“อะไรนะครับ?” โซดาตกใจ
“กูจ่ายเงินไปแล้ว ทั้งตัวเมื่อกี้แล้วก็ตัวนี้ พอรู้อยู่ว่ายังไงมึงก็คงจะใส่แล้วออกมาสวยอีก ...แล้วนี่” มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือสมาร์ทโฟนแต่แรกหากแต่ถือสายกระเป๋าหนังแท้ยื่นมาให้โซดา เมื่อกี้เขาเห็นแต่ร่างด้านซ้ายของหาญศักดิ์ จึงไม่รู้เลยว่ามือขวาของเสี่ยหนุ่มถือของไว้ด้วย
“กระเป๋ามึง กูให้น้องเขาเลือกให้ ไว้ใส่หนังสือหนังหาเวลาไปเรียน น่าจะเหมาะกับมึงอยู่ เลิกใช้ไอ้จาคอปเน่าๆ นั้นได้แล้ว เห็นแล้วกูรำคาญสายตา”
พูดจบหาญศักดิ์ก็โยนกระเป๋าหนังใบเท่ในมือใส่เด็กหนุ่มทันทีแล้วเดินละลิ่วไปเลย พนักงานยื่นถุงที่ใส่กางเกงตัวเก่ากับนู้ดดี้อีกตัวที่พับแล้วใส่ถุงแล้วให้เขา โซดารีบตามหาญศักดิ์ออกไปจากร้าน นี่มันอะไรกันนี่ วันนี้เขารู้สึกยิ่งกว่าเล่นสลอตแล้วได้แจ็กพอตแตกเสียอีก พี่เฉินสอนเสมอว่าการพนันไม่เคยทำให้ใครรวยยกเว้นเจ้าของบ่อน และยังกำชับเตือนเขาทุกวันไม่ให้เผลอไผลกับแสงสีเสียงจนลงมือเล่นเอง ซึ่งวันนี้...โซดาเข้าใจแล้วว่าคนที่เขาเล่นพนันแล้วได้มันรู้สึกอย่างไร
เสี่ยหนุ่มยังคงตีหน้าเฉยชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นขณะที่เขากำลังมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึก มันอาจเป็นแค่เศษเงินสำหรับหาญศักดิ์ แต่มันมีค่ากับโซดาเหมือนทองคำหรือเพชรสิบกะรัต
หาญศักดิ์หมุนแล้วเดินไปข้างหน้า โซดารีบเบือนใบหน้าลงซบกับแขนเสื้อ พยายามกลั้นน้ำตาแห่งความซาบซึ้งให้กลับเข้าไปในเบ้า
“ไอ้โซดา...”
หากแต่จู่ๆ หาญศักดิ์ก็หยุดเดินแล้วเรียกชื่อเขากะทันหัน
“ครับพี่”
เด็กหนุ่มตีหน้านิ่งเรียบขัดกับความรู้สึกข้างในที่ล้นปรี่จนทะลัก เสี่ยหนุ่มหันหน้ามาหาเขาแล้วเอ่ยเรียบๆ
“เดี๋ยวมึงเอาของไปเก็บที่รถก่อน แล้วรอกูที่รถเลย กูต้องไปทำธุระแล้วจริงๆ”
“ได้ครับ”
โซดาผงกหัวแล้วทั้งคู่ก็แยกกันตรงลิฟต์ เด็กหนุ่มนำของไปเก็บที่รถ ไม่อยากจะเชื่อว่าของทั้งหมดนี่จะเป็นของเขา...ผู้ที่แทบไม่เคยได้รับอะไรใหม่ๆ เลยในชีวิต... แม้โซดาจะไม่เคยเรียกร้องอะไรและเข้าใจสถานภาพของตัวเอง แต่เขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีกิเลสและอยากได้ข้าวของใหม่ทัดหน้าเทียมตาคนรุ่นเดียวกันบ้าง และเพียงแค่วันนี้วันเดียว หาญศักดิ์ก็เติมเต็มมันจนสมบูรณ์
อึดใจใหญ่หาญศักดิ์ก็กลับมาที่รถ ทั้งคู่ออกจากห้างสรรพสินค้าตอนเวลาเกือบสองทุ่ม พวกเขาสนทนากันเรื่อยเปื่อยไปตลอดทาง หาญศักดิ์ลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเด็กหนุ่ม โซดาดูมีความสุขมากจนเขารู้สึกมีความสุขไปด้วย...
“ผมคิดมาตลอดว่าต้องมีนู้ดดี้เป็นของตัวเองให้ได้สักตัว เป็นหนึ่งในความใฝ่ฝัน แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้”
เด็กหนุ่มหันมามองหน้าเขา ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายไปด้วยความสุข
“ขอบคุณนะครับ”
และให้ตายเถอะ
หาญศักดิ์หยุดยิ้มไม่ได้เลยจริงๆ
พอกลับมาถึงโรงแรมเมททอลหาญศักดิ์ก็เรียกเบลล์บอย (Bell boy) ให้มาช่วยขนของขึ้นไปยังชั้นหกสิบแปด ข้าวของเยอะมากเสียจนเขารู้สึกทึ่งที่โซดาสามารถแบกมันไปรอบๆ ห้างได้ด้วยตัวคนเดียว เพราะขนาดเบลล์บอยยังต้องใช้รถเข็น เขาให้ทิปเด็กหนุ่มคนนั้นไปร้อยบาท แล้วพอหันหน้ากลับมาในห้อง ก็เห็นโซดากำลังยืนมองหน้าเขาด้วยสายตาลึกซึ้งอยู่ก่อนแล้ว หาญศักดิ์สะดุ้ง
“มึงมองมาแบบนี้มีอะไร”
“พี่...”
เจ้าพ่อเงินกู้เงียบกริบเมื่อเห็นดวงตาของโซดาดูฉ่ำๆ น้ำเสียงนั้นก็เหมือนพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ หาญศักดิ์กะพริบตาแล้วยืนอยู่กลับที่ ไม่กล้าปริปากอะไรอีกแม้แต่คำเดียว
โซดาคลายริมฝีปากออกช้าๆ
“...ขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริงๆ”
รอยยิ้มครั้งนี้ของเด็กหนุ่มทำให้บรรยากาศในห้องนี้มันสดใสเกินคาด หาญศักดิ์รู้สึกเหมือนท้องฟ้ามันฟ้ากว่าที่เคยทั้งๆ ที่เป็นเวลาดึก เรียวปากของเขาขยับยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
“ก็ ค่าจ้างมึงที่สอนมวยไทยกู” เขายกมือขึ้นขยี้ผม “ไหนจะเรื่องที่มึงตั้งใจทำงานอีก ไอ้เฉินมันก็รายงานอยู่...”
หากแต่คำพูดไม่ใส่ใจพวกนั้นไม่อาจลบรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กหนุ่มได้ โซดายังคงยิ้มแล้วมองหน้าเขาไม่ไปไหนจนหาญศักดิ์รู้สึกหน้าร้อน เขาต้องเป็นฝ่ายผลักร่างสูงนั้นให้หลบพ้นทางแล้วแกล้งนั่งลงบนพรมรื้อของดู
“เอ้ามึงมาดูสิ ถ้าอันไหนเขาหยิบมาผิดจะได้รีบเอาไปเปลี่ยนภายในหนึ่งอาทิตย์”
ทั้งคู่ช่วยกันตรวจดูของแล้วนำไปเก็บเข้าที่ หาญศักดิ์รู้สึกว่าพวกเขาทั้งคู่พูดคุยกันดีๆ ก็พูดได้ ไม่จำเป็นต้องด่ากันไปกวนกันมาอย่างทุกทีเสียหน่อย... ช่วงเวลาดีๆ เกิดขึ้นอย่างเรียบง่ายแบบไม่มีใครคาดคิด ในที่สุดพวกเขาก็เก็บของจำนวนมโหฬารหมด โซดาใช้ตู้เสื้อผ้าเดียวกับหาญศักดิ์แต่ตัดสินใจแบ่งอาณาเขตกันในตู้
“ผัวเมียกันก็เหมือนคนๆ เดียวกัน...เราต้องใช้ของร่วมกันอยู่แล้วเนอะ”
“เล่นไม่รู้เรื่องตลอดนะมึงน่ะ” หาญศักดิ์หูแดงเถือก “ทำคุณบูชาโทษจริงๆ เลยกูนี่ ไอ้เกย์ก้ามปู!”
เด็กหนุ่มปล่อยเสียงหัวเราะร่าเริง หาญศักดิ์พ่นลมออกจากจมูกแรงๆ ขัดกับใบหน้าที่ขึ้นสี
“เดี๋ยวกูต้องเอาบัญชีที่เก็บเงินกู้วันนี้ไปลงหน่อย หน้าที่ของมึงก็หมดล่ะวันนี้ หรือถ้าอยากจะไปช่วยงานไอ้เฉินที่ข้างล่างก็ไปได้”
“ครับ... ผมว่าจะไปอยู่”
โซดาตอบรับเสียงสดใสพลางเดินไปใส่รองเท้าคู่ใหม่ไฉไลตรงหน้าห้อง เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปผลักประตู
“เดี๋ยวก่อนโซดา มึงมานี่ก่อนซิ”
โซดาชะงักทันทีก่อนจะเดินกลับไปหาหาญศักดิ์ที่ยืนพิงโต๊ะทำงานกอดอกอยู่ด้วยท่าทางมาดแมน
“มีอะไรเหรอครับพี่”
หาญศักดิ์จ้องหน้าเขาอยู่นานเป็นครู่ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วหยิบวัตถุบางอย่างออกมา
โซดาเบิกตากว้างมองของบนฝ่ามือนั้น เสียงของเขาสั่น
“...ไอโฟน”
“อืม ของมึง เอาไปสิ รุ่นเดียวกับกูแต่กูใช้สีทอง มึงใช้สีดำก็แล้วกัน” หาญศักดิ์พยายามพูดด้วยเสียงธรรมดาที่สุด เขาเก็บมันเอาไว้เพราะอยากเซอร์ไพร์สให้เด็กหนุ่มตื่นเต้น แล้วก็ดูเหมือนโซดาจะตื่นเต้นกับมันเกินคาด
เด็กหนุ่มกะพริบตาถี่ๆ ขณะจ้องดูสมาร์ทโฟนเครื่องใหม่เอี่ยม หาญศักดิ์รู้สึกเหมือนร่างกายของโซดาสั่นเทิ้ม เขาโบกไอโฟนโฉบผ่านหน้าเด็กหนุ่ม ดวงตาคู่คมมองตามทันทีเหมือนแม่เหล็กคนละขั้วที่ถูกดึงดูดกันเอาไว้
“นี่ตกลงมึงจะเอาไม่เอาวะ กูเปิดเบอร์ใหม่ให้มึงด้วย โปรเน็ตโปรโทรครบ อ้อไม่ต้องห่วงนะ บริษัทกูจ่ายค่าโทรศัพท์ให้ลูกน้องทุกคน”
โซดาค่อยๆ เอื้อมมือที่สั่นเทาออกไปช้าๆ ไม่แน่ใจว่าอยู่ในความฝันหรือความจริงกันแน่ นิ้วมือของเขากำลังจะแตะผิวสีดำมันลื่นของอุปกรณ์ทันสมัยอยู่ร่อมร่อ...
ฉุบ
หากแต่หาญศักดิ์ก็รวบมันไปต่อหน้าต่อตา สายตาคมกระโดดขึ้นไปมองบนใบหน้าของหาญศักดิ์ทันที
“แต่ถ้ามึงได้ไปแล้วเล่นไม่รู้เวล่ำเวลา กูจะริบคืน เข้าใจไหม?”
เสี่ยหนุ่มสั่งสอนก่อน เขาคิดว่าโซดาคงไม่เป็นเด็กวัยรุ่นงี่เง่าแบบนั้นแต่ก็พูดเผื่อเอาไว้ ร่างสูงพยักหน้าช้าๆ เสี่ยหนุ่มจึงยื่นมันออกไปตรงหน้าอีกครั้ง
“งั้นก็เอาไป”
เด็กหนุ่มเอื้อมมือสั่นเทามารับแล้วจ้องมันอย่างไม่อยากจะเชื่อ หาญศักดิ์ยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นว่าโซดาตื่นเต้นมากแค่ไหน ไม่บอกก็รู้ว่าโซดาดีใจจนเนื้อเต้น หาญศักดิ์กระแอมก่อนจะแกล้งตีหน้าโหด
“นั่นปะไร! ได้ไปไม่ถึงห้านาทีก็เอาแล้ว มึงจะไปทำงานไม่ใช่เหรอ ไปสิ!”
“ครับ...ไปเดี๋ยวนี้ครับ...”
มือถือเครื่องใหม่ถูกเก็บใส่กระเป๋ากางเกงอย่างทะนุถนอม ก่อนที่เจ้าของคนใหม่ของมันจะรีบเดินไปที่ประตูห้อง หาญศักดิ์หมุนตัวหันหลัง มองวิวของกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนผ่านกระจกใสบานกว้างแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว เขาฮัมเพลงเบาๆ
ฟึ่บ ตุ้บ!
“โอ๊ยยย!”
เสี่ยหนุ่มแหกปากดังลั่นเมื่อมีตัวอะไรก็ไม่รู้กระโดดมาขี่หลังเขาพรวดใหญ่แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“เล่นเหี้ยอะไรของมึงฮะโซดา!!”
“ขอบคุณนะครับพี่่” โซดายิ้มกว้าง แขนยาวๆ กอดก่ายร่างสันทัด สองขาลอยจากพื้นขนาบไปตามสีข้างของหาญศักดิ์
“ขอบคุณแล้วก็ลงไป! กูจะตายแล้วเนี่ยไอ้หอก!”
เด็กหนุ่มขี่หลังเขาราวกับเล่นขี่ม้าส่งเมือง ตัวมันก็ไม่ได้เล็กสักนิด ถ้าเป็นผู้หญิงเขาคงทรุดกับน้ำหนักตัวนี้ไปแล้ว มีแค่คู่ชาย-ชายที่เล่นอะไรแบบนี้ได้เท่านั้นแหละ มันเป็นเรื่องแมนๆ ที่คู่ชาย-หญิงไม่อาจทำได้ ใบหน้าคมวางลงบนไหล่ข้างหนึ่งจนหาญศักดิ์รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่รินรดตีนผมตัวเอง
เสียงของเด็กหนุ่มดังกังวาล
“ผมรักพี่”
“...!!!!”
โซดากอดรัดรอบร่างในอ้อมแขนแนบแน่นมากขึ้น จนกลายเป็นขย่มกายโถมลงบนหลังของเสี่ยหนุ่มคนแมนที่ตัวแข็งทื่อเป็นศิลา เด็กหนุ่มพรั่งพรูความในใจ
“ผมรักพี่มาก...ผมอยากบอกพี่มานานแล้ว... ตั้งแต่ที่ผมได้รู้จักพี่ ความน่ารักของพี่ทำให้ผมรักพี่มากขึ้นทุกวันๆ ไม่มีวันไหน...เวลาไหน...ที่ผมจะไม่รักพี่เลย”
ริมฝีปากหยักพรมจูบลงบนขมับของเสี่ยหนุ่ม
“พี่เป็นของผมแล้วนะ...พี่ห้ามไปไหนนะครับ”
“...”
“ผมรักพี่...” สุ้มเสียงนั้นสั่นน้อยๆ เพราะความประหม่า ร่างสูงตัวสั่นเทาเสียจนทำเอาคนที่เขาขี่อยู่ตัวสั่นเทิ้มไปด้วยกัน แต่เขาอยากบอกเหลือเกิน...เขาทนไม่ไหวอีกแล้ว...เขาอยากระบายให้อีกฝ่ายได้รับรู้ความรู้สึกของเขาทั้งหมดทั้งมวล อยากให้รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร
“ผมรักพี่จริงๆ นะครับ”
...จนได้ว่ะไอ้หาน...
อ๊อต๊อเค๊...!!!!!!!!!!!!!!!????????????
--------------------------------
METAL TERMINAL
เอาเสี่ยหานกับน้องโซดาของทุกคนมาอัพ100%ให้แว้ววว
ช่วงนี้ยุ่งๆอาจจะไม่ได้อัพบ่อยแต่จะอัพเต็มบทให้นะคะ จุ๊บๆ
TBC
-
มีความมุ้งมิ้งงง :hao6:
-
โซดาจงรักจงหลงเสี่ยให้มากกว่านี้ :hao7:
-
ปลื้มปริ่ม
-
:heaven
ดีใจเหลือเกิน
-
:o8: :o8: :o8:
-
แปร์หนักมาก
-
ยกที่ ๑๘
What would my mama do
(Uh Oh Uh Oh)
If she knew 'bout me and you?
(Uh Oh Uh Oh)
What would my daddy say
(Uh Oh Uh Oh)
If he saw me hurt this way?
(Uh Oh Uh Oh)
[ ม้ากูจะทำยังไง...
...ถ้าเขารู้เรื่องกูกับมึง
แล้วป๊ากูจะพูดอะไร...
ถ้าเขาเห็นกูเจ็บ (ประตูหลัง) แบบนี้
โอะ โอ่ โอะ โอ้ ! ]
(Mama do – Pixie Lott : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน หาญศักดิ์ในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
ไอ้เหี้ยเอ๊ย... ไอ้เหี้ยเอ๊ย...
หาญศักดิ์จ้องใบหน้าของตัวเองในกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ นี่คงเป็นการเริ่มต้นวันด้วยถ้อยคำที่จัญไรที่สุดในชีวิต แต่หาญศักดิ์ไม่อาจยับยั้งตัวเองไม่ให้คิดอย่างนี้ได้จริงๆ
เขาถูกผู้ชายสารภาพรัก...
ย้ำนะครับ... กูถูกเกย์สารภาพรัก...
โอ๊ย แค่คิดก็อยากจะกัดลิ้นตาย!
เมื่อวานหลังจากที่โซดากระโดดมาขี่หลังแล้วบอกรักอย่างไม่ทันตั้งตัวจนทำให้เขาช็อกตาตั้ง เด็กหนุ่มก็ค่อยๆ ยันกายลงจากแผ่นหลังของเขาไปยืนบนพื้น แต่ยังคงกอดร่างเขาไว้หลวมๆ คนตัวสูงที่ยืนซ้อนด้านหลังพิงกระหม่อมกับท้ายทอยของหาญศักดิ์
'ผมไม่เร่งเร้าเอาคำตอบอะไรจากพี่หรอกครับ ผมแค่อยากให้พี่รับรู้'
โซดาประทับจุมพิตอ่อนหวานลงที่ต้นคอตรงหน้าแล้วพูดเสียงแผ่วเบา
'ตั้งใจลงบัญชีนะครับ...ผมไปทำงานแล้ว'
...แล้วมันก็จากไป
จากไปพร้อมกับทิ้งความรู้สึกเหมือนถูกผลักตกเหวไว้ให้กูครับพี่น้อง!
หาญศักดิ์รู้สึกแปลกๆ เป็นอย่างมาก มันรู้สึกวิงเวียนเหมือนจะหน้ามืดเป็นลมเอาเสียให้ได้
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงต้องหันไปเตะโซดาแล้วสู้ตัวต่อตัวกันจนถึงตายแน่ ผู้ชายแมนๆ เถื่อนๆ อย่างเขามีเกย์เก้งมารักชอบ แต่ตอนนี้ หาญศักดิ์คงต้องยอมรับว่าความรู้สึกของเขามันตีกันในโพรงอกจนตัดสินใจไม่ได้
หรือบางทีลึกๆ...เขาอาจจะรู้สึกดีอยู่...
บ้า! นี่กูรู้สึกดีเหรอ กูรู้สึกดีที่มันมารักกูเหรอเนี่ย
อ๊ากกกกก
คิดจบเสี่ยหนุ่มก็เปิดก๊อกน้ำแล้ววักน้ำสาดใส่หน้าตัวเองอย่างบ้าคลั่งจนเคาน์เตอร์เปียกแฉะเลยมาจนถึงพื้น ตั้งแต่เมื่อวานที่ถูกสารภาพรัก หาญศักดิ์ก็พยายามหางานให้ตัวเองทำให้ดูวุ่นวายที่สุดเพื่อที่โซดาจะได้ไม่มาป้วนเปี้ยน พอทำบัญชีเสร็จก็ขับรถหลีกหนีไปดูงานที่คลับรอยัลตอนห้าทุ่มกว่าๆ รวมถึงเลยไปที่อื่น หากแต่ตอนนี้อีกฝ่ายได้รับตำแหน่งมือขวาของเขาแล้ว ฉะนั้นโซดาจึงติดร่างแหตามไปทุกหนทุกแห่งเหมือนผีหลอกวิญญาณหลอน ดึกดื่นแค่ไหนเด็กหนุ่มก็จะไป หาญศักดิ์คิดอยากจะหนีไปดูแลโรงแรมที่สาขาต่างจังหวัดด้วยซ้ำ แต่ความคิดนั้นก็ต้องเป็นอันพับเก็บ
'ดีครับ' แววตาคู่คมของโซดาเป็นประกาย 'เราจะได้ไปนอนค้างต่างจังหวัดด้วยกันสองคน'
อีช่อเอ๊ย!
แล้วปกติโซดาแม่งก็โอเพ่นนิ่งอยู่แล้ว ตอนนี้แม่งโคตรแกรนด์แกรนด์แกรนด์แกรนด์โอเพ่นนิ่ง เจ้าพ่อเงินกู้พยายามตีหน้าเรียบเฉยนิ่งสงบสยบทุกความเคลื่อนไหวให้มากที่สุด แต่อีกฝ่ายแม่งก็คนจริงเหลือเกิน ออกนอกหน้านอกตาจนเขาไม่รู้จะทำยังไง ยังดีที่มันวางตัวเงียบเชียบเวลาที่มีลูกน้องคนอื่นๆ อยู่ ไม่งั้นเขาต้องไปมุดกาน้ำชาตายแน่ๆ
เสี่ยหนุ่มมองใบหน้าที่มีริ้วรอยตามวัยของตัวเองในกระจก นี่กูเป็นสเป็กเกย์หรือนี่... มันถึงเวลาที่ต้องยอมรับแล้วใช่ไหม แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ง่ายเอาเสียเลยที่จะยอมรับได้ ในร่างของเขาเหมือนมีพายุทอร์นาโดหมุนติ้วจนปั่นป่วน จู่ๆ ก็รู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมาเสียให้ได้ อีแม่เอ๊ย ทำไมมันสับสนแบบนี้...กูกำลังเบี่ยงเบนตอนแก่เหรอ แล้วกูควรจะทำต้องทำยังไงต่อไป! เสี่ยหนุ่มในชุดนอนคืบคลานไปหยิบมาสเตอร์คีย์ของตัวเองขึ้นมาถือในมือ ก่อนจะกระเสือกกระสนไปแตะคีย์การ์ดที่ห้องอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ชั้นเดียวกัน ชายร่างสูงผู้เป็นเจ้าของห้องได้ยินเสียงคีย์การ์ดยามเช้าตรู่จึงตรงรี่ออกมาดู ก่อนจะพบตัวอะไรสักอย่างกองเป็นก้อนอยู่ตรงประตู และเมื่อเพ่งดูก็พบว่าเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเขาคุ้นตามาทั้งชีวิต
“เสี่ยหาน มึงเหรอ...ทำไมตื่นเช้าจัง เพิ่งกลับมาตอนตีสี่ไม่ใช่หรือ มึงมีธุระอะไร”
มือหนาเดินไปพลิกร่างเพื่อนที่นั่งกอดเข่าตัวสั่นสะท้านบนพรม และเมื่อใบหน้านั้นเงยขึ้นมาเขาก็ต้องตกใจสุดขีด
“เฮ้ย! ไอ้เหี้ยตัวไหนทำอะไรมึงวะเสี่ยหาน ทำไมมึงถึงร้องไห้ได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น!”
“เสี่ยชาน...อึก”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อน ชาญชัยตัวแข็งทื่อเป็นหิน ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว แล้วในที่สุด เจ้าพ่อเงินกู้ก็แผดเสียงร้องโหยหวน
“กูถูกเกย์สารภาพรัก! ฮือ...ฮือ...ฮือ!! ทำยังไงดี!! โฮๆๆๆ!”
:::METAL TERMINAL:::
ตกตะลึงกันไปครู่หนึ่งหลังคำพูดนั้นออกมาจากปากของหาญศักดิ์ ชาญชัยอ้าปากค้าง
“มึง...มึงหมายความว่าไอ้โซดาบอกรักมึงรึ...”
“เออดิ...ฮือ...ฮือ” เจ้าพ่อเงินกู้สะอึกสะอื้นจนหมดสง่าราศี “มึง...กูกลัวอ่ะ...นี่กูกำลังจะกลายเป็นเกย์ใช่ไหม ไอ้เหี้ย...ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าป๊ากูยังมีชีวิตอยู่ ป๊ากูจะมองหน้ากูด้วยสายตายังไง ฮือ...ฮือ”
“มึง...ใจเย็นๆ นะ”
ชาญชัยถึงกับพูดไม่ถูก อยากจะขำให้ฟันหักหมดปากก็ไม่กล้ากลัวเพื่อนจะหาว่าซ้ำเติม ก็ดูสภาพมันสิน่าสงสารน้อยซะที่ไหน จึงได้ตีหน้านิ่งเรียบปลอบใจกันไปตามเรื่อง
เขาคิดว่าเขาพอจะเข้าใจหาญศักดิ์ อยู่ดีๆ ก็ต้องมาสับสนทางเพศตอนโตแน่นอนว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ ยิ่งมาถูกเกย์ตามประกบทั้งวันแถมยังถูกบอกรัก ก็คงจะอึดอัดและไม่รู้ว่าควรจะแสดงออกยังไงกันแน่ รวมถึงทั้งไม่แน่ใจในความรู้สึกตัวเองที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ด้วย
“เอ้า ดื่มชาก่อนมึง”
เสี่ยชานยื่นถ้วยชาร้อนให้เพื่อนรับไปดื่มสงบสติอารมณ์ หาญศักดิ์ที่ตัวสั่นเทารับไปถือไว้ก่อนจะดื่มอึกใหญ่
“แล้วนี่ไอ้เด็กนั่นไปไหนซะละ”
หาญศักดิ์ลดถ้วยชาที่ดื่มอยู่ลง “มันยังนอนหลับอยู่ วันนี้วันหยุด ก็เมื่อคืนกลับกันมาตอนตีสี่กว่าๆ”
“อ๋อ...”
“เสี่ยชาน...กูรู้สึกแปลกๆ อ่ะ กูควรจะรู้สึกรังเกียจ แต่...แต่กูก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจ แต่ถามว่ากูรู้สึกดีไหม กูก็ไม่ได้รู้สึกดีเหมือนกัน”
หาญศักดิ์พรั่งพรูอย่างจิตตกออกมามากมาย เจ้าพ่อกาสิโนนั่งฟังเรื่องทั้งหมดอย่างผู้ฟังที่ดี มิตรภาพอันเข้มแข็งของทั้งคู่ทำให้ชาญชัยไม่ได้หัวเราะออกมาเลย และเมื่ออีกฝ่ายระบายเสร็จ เขาจึงค่อยๆ พูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม
“เฮ้อ เพื่อนเอ๊ย...มึงจะคิดมากทำไมวะ”
หาญศักดิ์ชะงัก แล้วเงยหน้าขึ้นมองสบตาร่างสูง “...มึงหมายความว่ายังไง?”
“ฟังนะ กูเข้าใจถึงความสับสนของมึงดีเสี่ยหาน” มือหนายื่นไปตบไหล่เพื่อน มองจ้องเข้าไปในดวงตาชายหนุ่ม “แล้วกูก็ไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องขำๆ แต่...มึงลองคิดสิ ไอ้โซดามันก็เป็นคนดี แล้วในเมื่อมันก็รักมึงซะขนาดนี้ มันดูแลช่วยงานมึงได้ทุกอย่าง ไอ้เฉินรายงานกูอยู่ทุกวี่ทุกวันว่ามันตั้งใจทำงานมาก ตั้งแต่มีมันงานเบาไปเยอะ เพื่อนร่วมงานก็รักใคร่ ไม่ได้มีข้อเสียอะไรเลย ในเมื่อมีคนดีๆ แบบนี้มารักมาชอบเรา มันก็ถือว่าดีไม่ใช่หรือวะ”
“แต่...” หาญศักดิ์ยังมีสีหน้าไม่ใคร่ดีนัก “...มันเป็นเกย์นะ”
“เกย์ก็เกย์ดิวะ เกย์แล้วทำไม มีคนรักก็ดีกว่ามีคนเกลียดไม่ใช่หรือ มึงมีสิทธิ์สติแตก มึงมีสิทธิ์สับสน แต่เราก็โตๆ กันแล้ว มึงจะคร่ำครวญนานไม่ได้หรอก”
“...กูคิดว่ามึงเกลียดพวกตุ๊ดพวกเกย์มาตลอดเสียอีก”
“ใช่ กูไม่ปฏิเสธ” ชาญชัยพยักหน้าหนักแน่น “แต่ก็ต้องแยกไปเป็นกรณีด้วย กูไม่ชอบตุ๊ดเพราะมันแรด เวลาเห็นแม่งโบกหน้าหนาเตอะสะดีดสะดิ้งกูกินข้าวไม่ลง กูไม่ชอบเกย์ตัวมะเมื่อมมันๆ แบบพวกเกย์กล้ามปีกควายในฟิตเนส เห็นแล้วอุบาทว์สายตา แต่ไอ้โซดาไม่ใช่ทั้งสองอย่าง อันที่จริงมันก็คือผู้ชายธรรมดาเหมือนพวกเรานี่แหละ แต่มันแค่ชอบผู้ชายด้วยกันเท่านั้นเอง”
“กู...กูทำตัวไม่ถูกนี่ กูไม่รู้ว่ากูควรจะทำยังไง” เสียงของเจ้าพ่อเงินกู้เบาหวิว
“มึงก็ทำตัวเฉยๆ นั่นแหละ” ชาญชัยพูดเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดามาก “ทำปกติเหมือนเดิม มันไม่ได้บังคับให้มึงต้องรักมันตอบซะหน่อยนี่ นานวันไปถ้ามึงไม่คิดอะไรจริงๆ กูคิดว่าแมนๆ อย่างมันรับได้”
ชาญชัยพูดปลอบใจแม้ในใจจะไม่ได้คิดแบบนั้นเต็มร้อย จริงๆ เขาไม่ช็อกมากเพราะพอมองออกว่าโซดารู้สึกยังไงกับเพื่อนรักของตัวเอง ความลำบากก็อยู่ตรงที่เพื่อนของเขาไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกันนี่แหละ (แต่ถึงกระนั้นมันก็เพลี่ยงพล้ำเสร็จเกย์นักมวยไปหลายหนแล้วอะนะ)
...แต่เขาเชื่อว่าถึงวันหนึ่งโซดาก็จะรู้เองว่าหัวใจเป็นเรื่องที่บังคับกันไม่ได้ ได้ร่างกายไม่ได้หมายความว่าได้หัวใจไปด้วย
ถึงตอนนั้นถ้าคนเขาไม่รัก... จะยื้อยังไงก็ต้องปล่อยมือไป
มันเป็นสัจธรรมของโลก
ใบหน้ากลัดกลุ้มของหาญศักดิ์ค่อยๆ สว่างไสวขึ้นทีละน้อย ชาญชัยเลยรีบพูดเติมกำลังใจให้อีก
“กูเชื่อว่ามันไม่ต่างไปจากเดิมมากหรอก ที่ผ่านมาแม่งก็ขี้หยอดขี้แกล้งอยู่แล้วกูสังเกตเห็น”
“เออ...กูก็หวังว่าอย่างนั้นนะ”
“พูดก็พูดเถอะนะ กูว่าจริงๆ แล้ว ลึกๆ ที่มึงกังวลไม่ได้มีแค่เรื่องที่มันเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่เป็นเรื่องที่มีคนมารักมึงใช่ไหม”
เจ้าพ่อเงินกู้เม้มปาก เบือนหน้าหนีคำพูดที่ตีกระทบจุดไปด้านข้างทันที
ชาญชัยถอนใจเบาๆ มองเพื่อนด้วยแววตาเห็นใจและเข้าใจ เขาค่อยๆ เอ่ยปาก
“เสี่ยหาน... มันนานมากแล้วนะ บางทีมึงอาจ -- ”
“...เราจะไม่พูดเรื่องนั้นกัน”
เสียงที่เอ่ยแทรกเบาหวิว ทว่าหนักแน่นอยู่ในทุกถ้อยคำ
“...”
หาญศักดิ์หันไปจ้องหน้าเพื่อนตรงๆ ดวงตาของเขาวาววับ “ไม่พูดถึงมัน ไม่พูดเด็ดขาด... โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ มึงเข้าใจไหม”
“...ไอ้หาน กูแค่ -- ”
“มึงไม่เคยดิ่งไปในจุดที่กูเคยดิ่ง มึงไม่เคยรักใครด้วยซ้ำ มึงหุบปากเถอะวะเรื่องนี้”
สองหนุ่มเงียบไปนานร่วมนาที ในที่สุดชาญชัยก็ระบายลมหายใจออกมาจากจมูกยาวๆ อย่างยอมจำนน แล้วพยักหน้า เขาเปลี่ยนหัวข้อ
“กับไอ้โซดาน่ะ มึงแค่ระวังเพิ่มขึ้นก็พอ”
“กูไม่มีอะไรต้องระวังแล้ว” หาญศักดิ์หน้าเคร่งขึ้นมาทันที “กูเสียทั้งเนื้อทั้งตัวไปหมดสิ้นแล้วโว้ย”
“ไม่ใช่ ระวังหัวใจที่มีแผลเป็นของมึงน่ะ”
เสียงทุ้มต่ำพูดอย่างเฉียบขาด
“หัวใจอ่อนๆ ไม่ใช่ของเล่นๆ...แล้วให้เขามาเล่นมากๆ ระวังจะเสียให้เขาทั้งตัวทั้งใจก็แล้วกัน”
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์ ชาญชัย เฉิน และโซดา รวมไปถึงลูกน้องตัวใหญ่ๆ อีกจำนวนหนึ่งกำลังนั่งถกเถียงกันในห้องประชุมขนาดกลางถึงเรื่องธุรกิจต่างๆ นานา รวมถึงสรุปเรื่องผลประโยชน์และแผนงานต่างๆ คุยงานสักครู่ทุกคนก็ได้รับการปล่อยตัวให้ไปทำหน้าที่ จนเหลือหาญศักดิ์ ชาญชัย และโซดารั้งท้าย เสี่ยหนุ่มสองคนยังคงสนทนาหน้าเคร่งเกี่ยวกับเรื่องงานทั้งหลายแหล่ ในขณะที่โซดาในฐานะมือขวาของหาญศักดิ์นั่งอยู่เงียบๆ ไม่ขัดขวางการสนทนาอะไร เพียงแต่จดจ่ออยู่กับสมาร์ทโฟนเครื่องใหม่เอี่ยมในมือตัวเอง และอย่างที่ชาญชัยกับหาญศักดิ์คุยกันไว้เมื่อตอนเช้า โซดาไม่ได้แสดงอาการผิดสำแดงใดๆ หรือดูเหมือนจะประกาศความรักที่ไม่มีวันเสื่อมคลายกับหาญศักดิ์ต่อสาธารณะชนให้เป็นที่สะพรึงกลัวเลย
“สรุปว่ายังตามหาไอ้เสี่ยพิชิตไม่เจอใช่ไหม” หาญศักดิ์เอ่ยถามเสียงเป็นงานเป็นการอย่างเคร่งเครียด
ชาญชัยพยักหน้า “ใช่ กูให้เด็กพยายามตามอยู่ แต่มันไม่ง่ายเลยว่ะเสี่ยหาน ไอ้แก่นั่นแม่งร้ายฉิบ” เขาพ่นลมออกจากจมูกอย่างฉุนเฉียว “เฮ้อ ไม่รู้แม่งจะกลับมาป้วนเปี้ยนอีกเมื่อไหร่ มึงต้องระวังตัวหน่อยล่ะ”
สิ้นประโยคของเพื่อนหาญศักดิ์ก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองสายตาไปมองเด็กหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เขายอมรับว่ารู้สึกปลอดภัยและอุ่นใจมากขึ้นเมื่อมีโซดาอยู่ข้างกาย แล้วตอนนี้พวกเขาก็ตกลงกันแล้วว่าจะให้โซดาติดตามเขาไปทุกหนทุกแห่งเพื่อป้องกันอันตรายทั้งหมดที่จะเกิดขึ้น
'ผมจะปกป้องพี่ด้วยชีวิต'
คำพูดสั้นๆ ของโซดากับสายตาที่แน่วแน่นั่นทำเอาหาญศักดิ์ได้แต่ก้มหน้าหลบ ลูกน้องคนอื่นๆ พากันชื่นชมในความจงรักภักดีของโซดา หากแต่เขากับชาญชัยรู้ว่ามันแฝงไปด้วยความนัยอย่างอื่น
“แล้วเราสองคนได้บัตรเชิญไปงานแต่งงานของลูกสาวผู้กำกับมนตรีด้วย ท่านมาหากูด้วยตัวเองเลย คงต้องไปว่ะท่านก็ช่วยเหลือพวกเรามาตลอด ไม่ไปน่าเกลียดตาย ใส่ซองสักหมื่นก็แล้วกัน”
“เฮ้ยไอ้บ้า” หาญศักดิ์ขัดเพื่อนตาโต “มึงบ้ารึเปล่าวะเสี่ยชานจะใส่ซองให้ลูกสาวท่านแค่นั้น ใส่ไปสักสามสี่หมื่นก็แล้วกัน”
ทั้งคู่เริ่มคุยกันเรื่องที่สบายๆ มากขึ้น แล้วชาญชัยก็เอ่ยขึ้นมากลางปล้อง
“กูไปเข้าห้องน้ำแป๊บ เดี๋ยวมา”
“เออ ตามสบายเถอะ” หาญศักดิ์ว่า
ชาญชัยก้าวอาดๆ ออกไปนอกห้องประชุม หาญศักดิ์กวาดสายตาไปมองโซดาที่สไลด์หน้าจอสมาร์ทโฟนในมือ แต่แล้วจู่ๆ เด็กหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่คาดฝันสบตาเข้ากับเขาจังๆ เสี่ยหนุ่มสะดุ้งเฮือกเมื่อโซดายิ้มกว้างแล้วเลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้ๆ
“พี่ครับๆ มาถ่ายรูปกัน”
เด็กหนุ่มพูดอย่างกระตือรือร้น เขากดกลับด้านกล้องให้มันเป็นโหมดถ่ายตัวเองพลางชูสองนิ้ว หาญศักดิ์รีบเบี่ยงหน้าหลบออกไปจากเฟรมกล้องทันที
“บ้า ไม่เอา”
เจ้าพ่อเงินกู้ร้องเสียงหลง เรื่องอะไรเขาจะต้องมาถ่ายรูปเซล์ฟฟี่คู่กับไอ้นี่อย่างกับคู่รักหวานแหววด้วย
เกย์ที่สุด!
“พี่อ่ะ” โซดาหน้างอ “ถ่ายกันนะครับ นะครับๆๆ”
เด็กหนุ่มกะพริบตาปริบๆ อ้อน แต่หาญศักดิ์ก็ไม่ยอมท่าเดียว วอแวล้งเล้งกันอยู่นานจนในที่สุดชาญชัยก็กลับเข้ามา
“มีเรื่องอะไรกัน เสียงดังไปจนถึงหน้าห้องน้ำโน้น”
“ก็พี่หานน่ะสิครับ ไม่ยอมถ่ายรูปคู่กับผม ไม่รู้เป็นอะไรของพี่เขา”
โซดารายงานทันที หาญศักดิ์รีบพูดสวนพลางกอดอกอย่างวางท่า
“กูไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่ ไม่อยากจะถ่ายเฉยๆ”
“ปอดแหกว่ะมึง” ชาญชัยแทรก พยายามกลั้นรอยยิ้มอย่างเต็มที่ ทำไมเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมหาญศักดิ์ไม่อยากถ่ายรูปกับโซดา แต่ถึงอย่างไรเสีย การแกล้งหาญศักดิ์ก็เป็นงานอดิเรกที่เขาโปรดปรานที่สุด และยิ่งมีโอกาสทองแบบนี้ จะพลาดไปได้อย่างไร “กะอีแค่ถ่ายรูปมึงจะอะไรนักหนาวะ ถ่ายกับเด็กมันหน่อยดิ”
“นั่นน่ะสิครับ” โซดารีบพูด “แค่ถ่ายรูป ไม่ได้ขึ้นเวทีต่อยมวยกันสักหน่อย ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”
“เฮอะ มันกลัวมึงแย่งความสนใจไงโซดา เกิดสมมุติมึงเอารูปไปลงที่ไหนคนเขาก็จะมาคอมเมนต์ว่ามึงหล่อ แต่เมินเฉยไอ้เสี่ยหาน มันก็ปอดแหกงี้แหละ มึงอย่าไปคิดมากเลย”
หาญศักดิ์คิ้วกระตุก เงยหน้าขึ้นทันทีแต่ยังคงกอดอกแน่น
“กูไม่ได้ปอดแหก ก็แค่ไม่มีอารมณ์จะถ่าย ไม่เคยเป็นกันรึไง”
“ไม่เคย” ชาญชัยกับโซดาตอบพร้อมกันทันที แล้วชาญชัยก็เอ่ยเสริมขึ้นมาพลางตบบ่าเด็กหนุ่มไปด้วย “นี่แหละน้า มึงดูไว้นะโซดา ผู้ชายแมนๆ บางทีก็กลัวเรื่องไม่เป็นเรื่องได้ มึงดูไว้เป็นตัวอย่างแล้วก็อย่าทำเชียวล่ะ ตุ๊ดที่สุด”
โซดาส่งสายตาน้อยใจผสมตัดพ้อไปมองเจ้าพ่อเงินกู้ที่มองเขาอยู่ก่อน
“แค่ถ่ายรูปเองนะครับพี่” เสียงของโซดาเบาหวิว “ไหนบอกว่าไม่อายที่อยู่กับผม...แค่ถ่ายรูปก็ไม่ได้เหรอ”
ชาญชัยกับหาญศักดิ์เงียบกริบ ท่าทางเศร้าๆ นั้นทำเอาหาญศักดิ์รู้สึกปวดหนึบในอกขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ เด็กหนุ่มหน้าหมองจนคนมองใจหาย ชาญชัยทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมพลางเอามือซ้ายเท้าคางจ้องหน้าหาญศักดิ์อย่างกดดัน ส่วนอีกข้างก็วางไว้บนโต๊ะ เขาส่งสายตาประมาณว่า 'มึงทำแบบนี้กับคนที่รักมึงได้ยังไง สงสารเด็กมันบ้าง'
“เออ ไอ้เหี้ย ถ่ายก็ได้วะ! เอ้า ชูโทรศัพท์ขึ้นมาสิ เร็ว!” เจ้าพ่อเงินกู้หลับหูหลับตาตะโกน
ใบหน้าของเด็กหนุ่มผ่องใสขึ้นมาทันควัน โซดายิ้มกว้าง ก่อนจะชูสองนิ้วขึ้นมาพลางเก๊กหน้าหล่อ หาญศักดิ์ผู้ซึ่งพยายามคิดคำนวณว่าจะสอดหน้าเข้าไปยังไงโดยไม่ให้มันดูเป็นรูปคู่รักจึงตัดสินใจโชว์หน้าด้านข้างให้กล้อง เด็กหนุ่มรีบกดชัตเตอร์ทันทีก่อนอีกฝ่ายเปลี่ยนใจ
“เอ้า พอใจรึยังล่ะมึง”
“เอ๊ะๆๆ เดี๋ยวสิเสี่ยหาน ไหนๆ ก็ไหนๆ ถ่ายรูปเต็มตัวไปด้วยดิ เนี่ย เดี๋ยวกูถ่ายให้”
หาญศักดิ์ยิงฟันใส่ชาญชัยพลางชูมือทำสัญลักษณ์หยาบคายใส่ด้วยอีกดอก ตรงกันข้าม โซดารีบตอบรับความเอื้อเฟื้อนั้นอย่างรวดเร็ว
“ดีเลยครับพี่ชาน ถ่ายเลยครับ”
โซดาส่งสมาร์ทโฟนให้เสี่ยชานแล้วกระเถิบไปนั่งติดกับหาญศักดิ์ที่ทำหน้าเหม็นเบื่อทันที เด็กหนุ่มฉีกยิ้ม
“ตรงนี้มันย้อนแสงวะ พวกมึงสองคนไปนั่งตรงโซฟาดิ๊”
“ไอ้เหี้ย มึงแค่ถ่ายๆ ไปให้เสร็จๆ ไม่ได้หรือวะ หา!”
“พี่หาน อย่าทำแบบนี้สิครับ ไหนๆ ก็ไหนๆ โซฟามันก็อยู่แค่ตรงนี้เอง ไปกันนะครับ”
โซดาดึงมือหาญศักดิ์ให้ไปนั่งที่โซฟาตัวสีดำก่อนจะนั่งลงไปข้างๆ ชาญชัยเขยิบตามมาเล็งพิกัดทันที ร่างสูงกดชัตเตอร์หนึ่งแชะก่อนจะส่งคืนให้โซดา หาญศักดิ์รีบยื่นหน้ามาดูรูป
“โอ๊ย อะไรของมึงเนี่ยเสี่ยชาน” เขาโวยวายเสียงดัง “ถ่ายกูกับโซดาออกมาอย่างกับพระประธาน ตัวแข็งทื่อไปหมด หน้าก็เหียก ไม่หล่อเลย ลบเว้ย! ถ่ายใหม่”
“เรื่องมากจริงๆ มึงนี่”
ชาญชัยบ่นแต่ก็หยิบมือถือเครื่องใหม่ของโซดามาไว้ในมืออีกที หาญศักดิ์เขยิบเข้าไปใกล้โซดาแล้วจัดท่าทาง จากตอนแรกที่ทำท่าไม่เต็มใจก็ความบ้ากล้องเข้าสิง เจ้าพ่อเงินกู้เก๊กหน้าปานนายแบบมืออาชีพ แอ๊คหล่อสุดฤทธิ์ใส่กล้อง
ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ!
นี่เสี่ยหาน เจ้าพ่อผู้ทรงอิทธิพลของประเทศไทย บอกเลย หล่อและรวยเท่านี้ไม่มีอีกแล้ว เข้าใจป่ะ!?
โซดาเองก็ไม่น้อยหน้า เต๊ะท่าเท่มาดแมนสุดขีดสมเป็นนักมวยชื่อดัง สายตงสายตาทรงพลัง แถมยังเลียปากนิดๆ อย่างเซ็กซี่ หาญศักดิ์จิ๊ปากหมั่นไส้ คิดว่าหล่อมากไหมฮะมึง ไอ้ผัวขี้กลากเอ๊ย!
เสี่ยหนุ่มทนไม่ได้ที่อีกฝ่ายบังอาจมาทำตัวหล่อเกินหน้าเกินตา เขาจึงยื่นลำตัวออกมาสกัดขัดขวาง ณ วินาทีนี้ไม่มีอะไรหยุดยั้งความบ้ากล้องของสองหนุ่มได้ ทั้งคู่ดูเหมือนจะขึ้นสังเวียนแล้วต่อยกันให้ตายเพื่อแย่งมุมที่ดีที่สุด
“พี่หานครับ สลับที่ได้ป่ะครับ ตรงนั้นแสงสวยกว่า”
“ไม่ได้โว้ย หน้าด้านขวากูดูดีกว่าด้านซ้าย เข้าใจ๊?”
“งั้นเก็บแขนเลย ก้าวก่ายที่ผม ท่าที่พี่เก๊กแต่ละท่าก็โคตรโบราณ”
“มึงก็เหมือนกันทำมาชูสองนิ้ว! ตกยุคไปนานแล้วไม่รู้รึไงไอ้ควาย!”
“เก่งแต่ปากนะครับ ขาจะเกยผมอีกนานไหม ไม่มีท่าจะเก๊กแล้วเหรอถึงได้เหยียดขาออก สิ้นคิดมาก”
“โธ่เอ๊ย เก๊กแมนจนเส้นเลือดขึ้น แต่ยังไงก็เกย์!” หาญศักดิ์คำราม
จากที่จะถ่ายแค่รูปเดียวกลับกลายเป็นว่าทั้งเขาและโซดาถ่ายรูปคู่ไปเป็นสิบๆ รูป ทั้งหน้าทะเล้น หน้าหล่อ หาญศักดิ์จัดเต็มเม็ดเต็มหน่วย พากันแข่งแอ๊คท่าจนตากล้องจำเป็นเมื่อยมือ ไม่รวมชอตเผลอๆ อีกหลายชอตที่ชาญชัยกดชัตเตอร์โดยไม่ทันให้ทั้งคู่ได้ตั้งตัว ไหนจะต้องทนปวดหูเพราะเสียงที่ทั้งคู่ทุ่มเถียงกันอีก
“เอ้า พอๆ หุบปากเก็บฟันทั้งคู่” ชาญชัยห้ามสงครามโลกครั้งที่สามที่ร่ำร่ำจะปะทุตรงหน้า บอกเลยนะว่ากูรักมึงน่ะเสี่ยหานไม่งั้นกูไม่ห้ามหรอก ปล่อยให้ตายคาตีนผัวแน่ “รูปสุดท้ายแล้ว! หนึ่ง – สอง – ซั่ม ! -- เรียบร้อย!”
เสี่ยชานตะโกนบอกหลังกดถ่ายรูปที่หาญศักดิ์เอื้อมแขนซ้ายไปโอบโซดาแล้วชูนิ้วโป้ง ซึ่งเด็กหนุ่มก็ชูนิ้วแบบเดียวกัน ทั้งคู่เก๊กหน้าหล่อมาดแมนเนี้ยบนิ้งให้กล้อง
“เอ้า เอาคืนไปไอ้เสือ” มือหนายื่นสมาร์ทโฟนให้ผู้เป็นเจ้าของ เด็กหนุ่มที่ยิ้มจนตาหยีกระพุ่มมือไหว้
“ขอบคุณครับพี่”
“กูไปทำงานล่ะ ไปแล้วนะ”
พูดจบร่างสูงก็เดินแผล็วออกไปทันทีเหลือเพียงแต่หาญศักดิ์กับโซดาในห้องประชุม โซดาเอารูปเข้าแอปพลิเคชันแล้วกดแต่งสีอย่างมีความสุข พอเห็นแบบนี้หาญศักดิ์ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
ให้อะไรกับใครแล้วคนคนนั้นตระหนักคุณค่า มันทำให้ผู้ให้รู้สึกดีอย่างมหาศาล
เสี่ยหนุ่มรีบเก๊กเป็นสีหน้าวางเฉยทันทีที่โซดาเงยหน้าขึ้นมามอง เขาเลยควักเอามือถือของตัวเองขึ้นมาดูบ้าง และแล้วทันทีทันใดนั้นเสียงข้อความเข้าก็ร้องเตือน หาญศักดิ์จึงกดดูมัน
ปัง!!!
เสียงตบโต๊ะปังใหญ่ทำเอาโซดาสะดุ้งตัวลอย
“โอ้เยสสสส!!!” เสี่ยหนุ่มลุกยืนขึ้นมาแล้ววางขาขึ้นหนึ่งไว้บนเก้าอี้ แววตาทั้งสองข้างเหมือนมีประกายไฟลุกโชน เขาชูกำปั้นขึ้นอากาศอย่างสะใจ “กูได้บัตรดูคอนเสิร์ตครบรอบ XX ปีของคาราบาวจนได้โว้ยยยย”
น้ำเสียงนั้นร้องอย่างยินดีสุดขีด แถมยังมาเป็นแพ็คเกจกับท่าทางที่เหมือนได้ครอบครองโลกทั้งใบ แววตากวางบลิ๊งบลั๊งเหมือนมีกากเพชรตกใส่ลูกตาดำ หาญศักดิ์แทบจะระบำไปรอบห้อง เขากระดี๊กระด๊าติดต่อทางบริษัทขายตั๋วที่ส่ง SMS มาให้ทันที
“สวัสดีครับ นี่เสี่ยหานนะครับ...อ้อ...ใช่ครับ บัตรยืนก็ได้ครับคุณกิตติ! อ๋อ อ้าว ได้แค่สองใบหรือครับ ไม่เป็นไรครับ! เอามาก่อนก็แล้วกัน ขอบคุณมากจริงๆ”
คุยรวดเดียวแล้วก็วางสาย จากนั้นก็กอดอกทำท่ามีความสุขเต็มที่ แถมยังหัวเราะหึๆ ตลอดเวลา โซดาที่เมียงมองอยู่นานแล้วจึงถามออกไป
“จะไปดูคอนเสิร์ตคาราบาวเหรอครับ”
“อือ ใช่ คอนเสิร์ตครบรอบ XX ปีไง รู้ไหมว่าบัตรมันหายากแค่ไหน หึๆ” ไม่พูดเปล่ายังยกมือขวาขึ้นมาลูบเสยผมขึ้นทำท่าเท่ “อุตส่าห์ได้มาตั้งสองใบ ถึงจะขอไปสิบใบก็เหอะ ต้องเผื่อพวกลูกน้องอะนะ งานนี้ไอ้เฉิน ไอ้กาย ไอ้เทียน อด ฮ่าๆ”
โซดาพยักหน้า “เหรอครับ ยังดีนะ บัตรพอดีมีให้เราสองคนเลย”
เออะ
เดี๋ยวนะ...
ทวนรูปประโยคเมื่อกี้อีกทีนะครับ
‘เหรอครับ ยังดีนะ บัตรพอดีมีให้เราสองคนเลย’
.
.
.
-
.
.
...ใครชวนมึง?
เคยดูซิทคอมไหมครับ... ที่ตัวละครกำลังนั่งคุยๆ ฟังๆ เมาท์ม้อยอะไรกันอยู่ดีๆ ก็เหวอเงิบจนตกเก้าอี้
นั่นแหละครับ ท่ากูเลยครับ
หาญศักดิ์หันไปมองหน้าโซดาที่ยิ้มแต้ใส่ตัวเองอยู่ พอทันทีที่เขาหันหน้าไปหา เด็กหนุ่มก็ยักคิ้วใส่จึ้กๆ
“ปกติพี่ต้องไปกับลูกน้องเป็นสิบเลยสินะครับเพื่อรักษาความปลอดภัย ไม่เป็นไรนะครับ ผมไปด้วยเหมือนมีกองทัพทั้งกองทัพ”
“ฮะ-เฮ้ย มึง... รู้จักคาราบาวรึเปล่า อายุมึงเท่าไหร่เอง ไม่รู้จักไปดูมันไม่สนุกนะ”
ปัง!!!
เสียงของมือหนาแบบนักมวยขั้นเทพที่ตบโต๊ะเสียงดังสนั่นทำเอาหาญศักดิ์สะดุ้งเฮือก คิ้วของเด็กหนุ่มกระตุก
“ดูถูกกันเกินไปรึเปล่าครับ ผมรู้จัก”
“กูไม่ได้ดูถูกนะ” หาญศักดิ์พูดเร็วปรื๋อ พยายามสกัดกั้นไม่ให้อีกฝ่ายหาทางติดร่างแหไปด้วยกัน “รู้จักแต่ไม่ชอบไปดูก็ไม่สนุกหรอก เดี๋ยวกูไปกับเสี่ยชานก็ได้ อย่าลำบากเลย”
“พี่ชานไม่ไปหรอกครับ”
หาญศักดิ์เลิกคิ้ว “ทำไมล่ะ?”
“เพราะยังไงผมก็จะไป”
กร๊อบ!
เสียงหักข้อไม้ข้อมือดังขึ้นขณะที่ใบหน้ายังยิ้มๆ ...ไม่พอ โซดายังหมุนหัวไหล่และคอต่อจนได้ยินเสียงกระดูกลั่น ท่าทางคล้ายเตรียมออกแรงทำอะไรสักอย่าง
“...” <<< หาญศักดิ์
“แล้วพี่ก็จะให้ผมไปอยู่แล้ว...”
“...”
เด็กหนุ่มเอียงศีรษะปรับองศาการมอง ทอดหางเสียง
“...เนอะ?”
“...”
“หืม?” ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มนิดๆ ยกมือขวาขึ้นเสยเข้าไปในเรือนผมตัวเองแบบสบายๆ “ทำหน้าแบบนี้ ไม่อยากให้ไปหรือครับ...”
คือ ที่มึงยิ้มมาก็หล่อดีนะ... หล่อมากเลยแหละ
แต่ทำไมมือที่ขึ้นไปเสยผมที่ปรกตาขวา ถึงค้างไว้เป็นท่าการ์ดของศอกพุ่งวะ...? T-T
ตั้งศอกพุ่งไม่พอนะครับท่านผู้ชม หลับตาขวาใช้ตาซ้ายเล็งตรงเบ้าตากูเลยอ่ะ เตรียมพร้อมมาก แบบ คือจิกมาเมื่อไหร่นี่นอนนับดาวเพลินแน่ๆ อ่ะ แล้วไอ้ห่านี่ก็ศอกแหลมที่สุดในโลก
“ยะ...อยากให้ไปสิจ๊ะ” หาญศักดิ์ยิ้มแหย “ยังไงกูก็ต้องเอามึงไปด้วยอยู่แล้ว... เนอะ”
แล้วกูจะเนอะตามมันทำไมวะเนี่ย...
ทำไมชีวิตกูต้องตกอยู่ใต้อภินิหารมึงด้วยไอ้ซ.โซดา ทำไมมมมม!!
“จริงๆ นะครับ พี่เต็มใจใช่ไหม พี่ไม่ได้อึดอัดใช่ไหม ผมไม่ได้บังคับพี่นะครับ” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มใสซื่อ แต่มืออีกข้างที่เอื้อมมาจับบ่าของหาญศักดิ์ดูไม่ยักกะใสซื่อตาม มันล็อกตำแหน่งเอาไว้ไม่ให้เป้าหมายเคลื่อนที่ บีบเสียจนผิวเนื้อขึ้นเป็นรอยแดง
...อีผัวเผด็จการ... อีเกย์ถึก... อี...อี...อีเหี้ย! บอกมานะ มึงเป็นญาติกับฮิตเลอร์ผู้ก่อสงครามโลกครั้งที่สองใช่ไหม แล้วมึงก็เลยมาเป็นนักมวยเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ดาร์กในตัว
อีโซเลอร์!
“ตะ...เต็มใจมากเลยจ้ะ”
“ใจดีจังเลยครับ” มือที่ตั้งการ์ดศอกพุ่งไว้ตวัดลงมาโอบแทน ส่วนอีกมือที่จับไหล่ก็ลากอีกฝ่ายบนเก้าอี้ล้อเลื่อนให้เข้าไปประชิดตัวเอง จมูกโด่งกดลงบนแก้มของเสี่ยหนุ่มที่มีไรเคราน้อยๆ “เราจะได้ไปเดทกันด้วย ไปดูคอนเสิร์ตคาราบาวนี่ต้องเตรียมตัวเหมือนดูคอนเสิร์ตเกาหลีไหมอ่ะครับ ต้องซื้อแท่งไฟรึเปล่า...”
ซื้อสิ...
ซื้อไว้ตีหัวมึงไง ไอ้ผีห่า!!
:::METAL TERMINAL:::
ทำใจครับพี่น้อง...ทำใจเท่านั้น...
ทำใจแรงงงงงงงงง!!!
หาญศักดิ์ที่สวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์กำลังนั่งอยู่ข้างเบาะคนขับโดยมีผัวอภินิหารหน้าเดิมขับรถให้ เสี่ยชานโวยวายบ้านแตกตอนที่รู้ว่าเขาหาบัตรได้สองใบแต่ไม่ยอมให้อีกใบกับเจ้าตัว จนเขาทนไม่ไหวจึงพรั่งพรูถึงสิ่งที่เกิดขึ้น บอกว่าถ้าอยากได้ก็ให้มันไปขอโซดาเอง แล้วผลก็อย่างที่เห็น...ไอ้เพื่อนบ้านั่นจับบ่าเขา ทำสีหน้าเข้าอกเข้าใจโลก ก่อนจะตอบว่า
'อ๋อ งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก... ไม่ไปก็ได้ กูเป็นผู้ใหญ่ต้องเสียสละให้เด็ก'
แหม เหตุผลดีเนาะ คนดีจั๊งเพื่อนกู
กลัวตีนมันก็บอกมาตรงๆ สิวะ! บอกมาแบบแมนๆ เล๊ย! (อย่าปล่อยให้กูดูติ๋มคนเดียวดิ T-T)
ดูคอนเสิร์ตคาราบาวไม่เหมือนดูคอนเสิร์ตวงเกาหลี ไม่ต้องเตรียมแท่งไฟ ไม่ต้องอังกอร์ ไม่ต้องทำโปรเจ็กต์ ไปเพื่อเสพดนตรีล้วนๆ ฉะนั้นเขาก็ควรที่จะได้สนุกสนานครื้นเครงปล่อยผี โดยที่ไม่มีผีห่าตามไปสิงร่างอยู่ข้างๆ แบบนี้สิถูกไหม...
เอาวะ มันก็มาแล้วอะนะ ปลงซะเถอะ
อย่างที่บอก
ทำใจแรงงงงงงง!!
“นี่ กูสงสัยจริงๆ นะว่ามึงจะดูแล้วอินเหรอ ถ้ามาทำให้กูกร่อยนี่กูด่านะ กูนี่ฟังเพลงคาราบาวมากตั้งแต่สมัยยังเป็นม้วนเทป จริงจังมากขอบอก”
โซดาที่ผิวปากอยู่ยักคิ้วหลายจึ้กทั้งที่ยังมองทางข้างหน้า
“รู้สิครับ ผมรู้จักคาราบาวแน่นอน ถ้าไม่เชื่อพี่ก็ลองถามมาสิ”
หาญศักดิ์ยกมือกอดอกแล้วเชิดหน้าขึ้น “...มึงจะให้กูลองภูมิมึงว่างั้น?”
“ครับ”
โซดายิ้มยักคิ้วท้าทาย หาญศักดิ์มองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาอย่างหมั่นไส้แล้วลองถามคำถามแรกหยั่งเชิง
“ใครเป็นหัวหน้าวงคาราบาว”
“แอ๊ดไงครับ ยืนยง โอภากุล”
อุ้ย รู้ชื่อจริงด้วยอ่ะ... ไม่ธรรมดาวะเฮ้ย
โอเคๆ คำถามอาจจะง่ายไป ใครๆ ก็ตอบได้ทั้งนั้นแหละ
“แล้วอัลบั้มไหนของคาราบาวพีคสุด เพลงไหน?” หาญศักดิ์หยั่งเชิงต่อ คำถามนี้ความยากเพิ่มเลเวลมาอีกหลายขั้นเลยทีเดียว ดูจากวัยแล้วยังไงโซดาก็ไม่ทันช่วงคาราบาวดังระเบิดเป็นพลุแตกหรอก...
เด็กหนุ่มยิ้มมุมปาก “เมดอินไทยแลนด์ (Made in Thailand) อัลบั้มนั้นขายเทปได้ห้าล้านตลับครับ”
เฮ้ย มันรู้ด้วยอ่ะ!
หาญศักดิ์อึ้งไปในบัดดล แม่เจ้าโว้ยมันรู้จริงๆ ด้วย! รู้เยอะเกินกว่าที่คนปกติทั่วไปจะรู้ถ้าไม่ใช่แฟนเพลง โซดาที่ตอบเสร็จยักคิ้วรัวๆ มีรอยยิ้มเคลือบพรายบนใบหน้าขณะขับรถ
“มีอะไรถามอีกไหมครับ ถามมาเลย ถามมา อ๋อ ชื่อวงคาราบาวนี่เป็นภาษาฟิลิปปินส์ครับ แปลว่าควาย ตอบไว้ก่อนเผื่อถาม”
ชะเฮ้ย!
ดิสอิส...ดิสอิสเดอะว๊อยยยยยยยยซ์ !??? (ไม่เกี่ยว)
หาญศักดิ์เบิกตากว้าง พร้อมๆ กับที่เด็กหนุ่มผิวปากเพลงหนุ่มบาว-สาวปานออกมาอย่างอารมณ์ดี
“มึง...มึงเป็นแฟนเพลงคาราบาวเหรอ”
“อ่าฮะ...” โซดายักไหล่ ยังคงยิ้มกริ่ม “จะว่างั้นก็ได้ครับ”
“แล้วทำไมไม่บอกกูล่ะหา!”
เสี่ยหนุ่มตีเพียะไปที่ต้นแขนล่ำของคนขับรถจำเป็นทันที โซดาร้องโอยๆ เบี่ยงตัวหลบมือทำเอาอีกฝ่ายหมั่นไส้หนักกว่าเดิม
โฮย ไอ้ผีห่านี่ ปล่อยให้กูเซ็งอยู่ได้ตั้งนาน
“ก็พี่ถามแค่ว่าผมรู้จักไหมนี่ครับ ผมก็ตอบว่ารู้จัก พี่ไม่ได้ถามว่าชอบหรือเปล่า...”
“ไอ้ผีห่า! มึงก็ควรจะบอกกู ไม่ใช่ให้กูนั่งคิดเองเออเอง”
หาญศักดิ์ยังคงชกตีแขนเด็กหนุ่มไม่หยุด อีกฝ่ายก็ยังคงเบี่ยงตัวหลบร้องโอดโอยเหมือนเดิม แต่จะหลบไปไหนได้ในเมื่อพื้นที่รถมันก็มีแค่นี้ โซดาไม่อาจลบรอยยิ้มไปจากใบหน้าได้เลย
“อย่าตีสิครับ โอย...เจ็บจังเลย ยอมแล้วครับ โอ๊ย...”
“ไอ้ผีห่า!”
“ผมยอมแล้ว...ยอมทุกอย่างแล้วครับพี่...โอย...เดี๋ยวคืนนี้ไม่สะกิดก็ได้”
กึก!
จริงเหรอ
“...แต่ขึ้นคร่อมเลย”
“กวนตีน!!!”
หาญศักดิ์ด่าออกไปเต็มปากเต็มคำแล้วตีต่อทันทีทำเอาโซดาหัวเราะลั่น ชีวิตนักมวยเนี่ยนะจะไม่รู้จักเพลงเพื่อชีวิต โดยเฉพาะวงในตำนานอย่างคาราบาว... อันที่จริงพี่หานต่างหากที่ประเมินเขาต่ำไป เขาไม่เหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆ เสียหน่อย
หาญศักดิ์ที่แก้มทั้งสองข้างแดงร้อนยังคงระดมมือใส่แขนคนขับรถไม่หยุดยั้ง โซดาก็เอาแต่ยิ้มแล้วร้องโอดครวญไปเรื่อยๆ เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องยิ้มกว้างจนปวดโหนกแก้มขนาดนี้ ดวงตาคมหยีลงทั้งสองข้าง มีแววหวานเชื่อมอยู่ในนัยน์ตาเต็มเปี่ยม
พี่หานตีน่ะไม่เจ็บหรอก...
...แต่รู้สึกดีมาก
มากจริงๆ...
ยิ่งตีเหมือนแฟนหยอกล้อกันแบบนี้ โซดาไม่รู้จะพูดยังไง
...แต่เขาชอบที่สุดเลย...
“ก็ผมกลัวถูกหาว่าพูดมาก ตอบเกินที่ถูกถาม ผมเรียบร้อยนะครับพี่”
“กวนตีน...กวนตีนมากอ่ะ!!”
หาญศักดิ์สะบัดหน้าไปอีกทางอย่างหงุดหงิด โดนเด็กถอนหงอกตลอด ทำอะไรก็ไม่ได้!
“โอ๋ๆ ไม่งอนนะครับ...นะครับ...น้า”
โซดาเอียงศีรษะไปซบไหล่คนที่นั่งอยู่ข้างกัน แต่หาญศักดิ์ก็ดันหัวเขาออกอย่างรุนแรงและไร้ความปรานี
“ไปไหนก็ไปเลยมึง!”
“จะไปไหนได้ละครับ ตัวก็อยู่นี่ ใจก็อยู่ข้างๆ...ผมเป็นคนทำอะไรตามใจตัวเอง ไปไหนไม่ได้หรอก”
อ๊ากกกกกกกก!
หาญศักดิ์อ้าปากพะงาบ ช็อกจนขากรรไกรค้าง ใบหน้าแดงลามตั้งแต่หน้าผากไปถึงลำคอ จนมันตัดกับสีเสื้อสีดำชัดเจน
มึง... มากเกินไปแล้วนะเว้ย...
แล้วกู... กูเขินมากอ่ะอีเชี่ยเอ๊ยยยยยย!!!!
โว้ยยยยยยย
“ไอ้บ้า!!!”
หาญศักดิ์ตะโกนลั่นรถ ก่อนจะซบหน้าเข้ากับฝ่ามือตัวเอง คือเขิน...คือเขินมาก... ไม่ทันตั้งตัว โอเค กูยอมรับแล้วนะว่าเขิน ฉะนั้น จบนะ อย่าแซวกู ขอร้อง คนอ่าน บอกแล้วไง อย่าแซวกู๊ววววว!
มึงเปลี่ยนฉายาจากซ.โซดาเป็นส.เสี่ยวดาเหอะ
แล้วทำไมกูต้องมาอายเพราะมุกเสี่ยวๆ ควายๆ แบบนี้ด้วย!
น้ำตาจะไหลครับ...แต่มันก็ไม่ไหล...
เพราะกูเขินอยู่!
ฮือออออออออ
หัวใจของเสี่ยหนุ่มเต้นดังคับโพรงอก ไม่อยากจะเชื่อแต่มันทั้งเขินทั้งรู้สึกดีมากจริงๆ เขาผ่อนลมหายใจเข้าออกในอุ้งมือ พยายามตีสีหน้านิ่งเรียบสุดชีวิต ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาจากฝ่ามือตัวเอง
เพียงเพื่อที่จะได้ปะทะกับสายตากับโซดา...ที่มองมาด้วยสายตาวาวหวานอยู่ก่อนแล้ว
หาญศักดิ์ผงะไปในทันใด รถติดไฟแดงตั้งแต่เมื่อไหร่...เขาไม่รู้ตัวเลย...
“พี่ครับ...” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มแหบพร่า สายตาที่จับจ้องเขาเอาไว้ราวกับตะปูที่ตอกตรึงไม่ให้ขยับไปไหนได้ “น่ารักจัง...”
ตึกตัก... ตึกตัก... ตึกตัก...
“ไม่ต้องน่ารักกว่านี้แล้วนะครับ” มือหนาเอื้อมไปสอดใต้กลุ่มผมสีดำ รั้งท้ายทอยอีกฝ่ายเบาๆ ให้ใบหน้าเขยิบเข้าใกล้ ปลายจมูกของทั้งคู่แตะกันอย่างแผ่วเบา
ตึกตัก...!! ตึกตัก...!! ตึกตัก...!!
“แค่นี้...ผมก็หลงพี่จนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว...”
ตู้มมมมมมมมมมมม!
--------------------------------
METAL TERMINAL
100%
ตู้มมมมเสี่ยหานตายแหล่วววว
TBC
-
จะได้ไปดูไหมเนี่ยกลัวจะระเบิดตัวเองตายก่อนนะซิ
-
:mew1:ข
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยกที่ ๑๙
Can I lay by your side?
Next to you, you
And make sure you're alright
I'll take care of you
I don't want to be here if
I can't be with you tonight
[ ผมขอทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างพี่ได้ไหมครับ
ขอแค่อยู่ข้างๆ พี่... แล้วดูว่าพี่จะโอเคหรือเปล่า...
ผมจะดูแลพี่เองนะครับ
...และผมก็คงไม่อยากอยู่ตรงนี้เลยสักนิด ถ้าไม่มีพี่อยู่ด้วยข้างๆ กัน ]
(Lay me down – Sam Smith : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
อย่าได้ถามผมนะครับท่านผู้ชมว่าทำยังไงต่อหลังจากที่ตัวระเบิดกลางสี่แยกไฟแดงก่อนถึงโดมแสดงคอนเสิร์ต
ก็ตวาดด่าไอ้ผีห่านั่นสุดกล่องเสียงน่ะสิ!
ถามว่าหน้าแดงมากไหม
ตอบเลย ไม่!
...ไม่เหลือสีเนื้อบนใบหน้ากูเลย...
โซดาที่ถูกด่าเพียงแค่ส่งสายตาวิบวับมาให้ก่อนจะหันไปขับรถต่อ หาญศักดิ์บิดไม้บิดมือกัดริมฝีปากตัวเองซ้ำๆ เขากระแทกตัวพิงกับเบาะอย่างหมดแรง นี่มันแย่ชะมัด...แย่ตรงที่เขารู้สึกดีนี่แหละ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ เขาเกลียดไอ้ผัวนักมวยสัดหมานี่จะตายไม่ใช่หรือไง
โอ๊ย...ทำไม!
ทำไมในใจมันถึงกู่ร้องออกมาว่าไม่ใช่วะ!
คิดเสร็จก็ทึ้งหัวตัวเองด้วยสองมือขณะนั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้านั่งยาวๆ ที่มีอยู่หลายจุดรอบๆ โดมคอนเสิร์ต บรรดาแฟนเพลงคาราบาวเดินกันให้ว่อน ทั้งเพนท์สัญลักษณ์คาราบาวบนหน้า รูปธงชาติบ้าง รวมไปถึงรูปควายต่างๆ หาญศักดิ์เองได้แต่นั่งรอระหว่างที่โซดาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
เอาล่ะ สงบสติอารมณ์ซะไอ้หาน ...มึงคือเจ้าพ่อเงินกู้ผู้มาดแมนและเปี่ยมไปด้วยแสนยานุภาพฉกาจฉกรรจ์ ฉะนั้น จะปล่อยให้ผัวเกย์เบบี้บอยมาทำให้สั่นไหวแบบนี้ไม่ได้... จะหล่อจะเอ็กซ์จะแฮ่กแค่ไหนก็ต้องห้ามใจ รู้ไหม!
แต่ผัวเกย์เบบี้บอย...
...แม่งแซ่บจริง
หน้าก็หล่อ...เรียนก็เก่ง...เอาก็เก่ง...มวยก็เด็ด...
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! กรรม! กรรม!!”
หาญศักดิ์ลุกขึ้นมาแหกปากร้องโวยวาย ยิ่งคิดว่าจะไม่คิดแม่งยิ่งคิด! ฮือ งงกันไหม เออ อย่างงเลยนะ เพราะกูก็งงตัวเองครับพี่น้อง!
พรึ่บ!
บรรดาแฟนเพลงคาราบาวต่างหันมามองที่หาญศักดิ์เป็นตาเดียว อย่างที่บอก นี่มันไม่ใช่คอนเสิร์ตวงเกาหลีหรือเลดี้กาก้า คนที่มาดูร้อยละเก้าสิบเปอร์เซนต์เป็นพวกผู้ชายหน้าเถื่อนอุดมการณ์จัด แต่ละคนมีรังสีที่แผ่ออกมาว่าพร้อมจะประเคนตีนใส่ใครก็ได้ที่ทำตัวอ้อนมืออ้อนเท้า และตอนนี้ การที่มีไอ้บ้าคนหนึ่งแหกปากออกมาดังลั่นก็เป็นเป้าหมายได้อย่างดี ผู้ชายคนหนึ่งถึบกับดับบุหรี่ที่สูบอยู่ในมือ หาญศักดิ์ชะงักกึก
“กะ...กะ...กรรม...” ลิ้นของเสี่ยหนุ่มพันกันยุ่ง “กรรม... กำลังใจ จากใครหนอ ขอเป็นทาน ให้ฝันให้ใฝ่ !”
หาญศักดิ์ยกกำปั้นข้างหนึ่งขึ้นชกอากาศเป็นจังหวะแล้วร้องเพลงเพื่อชีวิตเสียงดังลั่น ทุกคนเพ่งมาที่เขาเป็นตาเดียว ก่อนชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งจะค่อยๆ ก้าวเข้ามาช้าๆ...
เชี่ย!
ผัวกู...ผัวกูอยู่ไหนครับวินาทีนี้!!
คัมทูมีนาวเบบี้บอย!!!
ชายคนที่เดินนำมาก่อนใครเพื่อนเงื้อมือขึ้นสูง หาญศักดิ์ตาโต เขาเตรียมพร้อมกันรับทันที
หากแต่...
“ให้ดวงใจ ลุกโชนความหวัง...!”
ชายหน้าเถื่อนคนนั้นกลับมาต่อท่อนที่หาญศักดิ์ร้องไว้ และยังชูมือขึ้นเป็นจังหวะในอากาศ คนที่เหลือพากันประสานเสียงร้องตามอีกเป็นคลื่นมหาชนอันน่าอัศจรรย์ ในที่สุดเสียงร้องเพลงกำลังใจก็ดังกระหึ่มไปทั่ว หาญศักดิ์ร้องคลออย่างเมามันฮึกเหิมไปกับชาวบ้าน ในที่สุดวิญญาณร็อกเกอร์ในตัวก็เข้าสิงร่าง (อีกแล้ว) หาญศักดิ์สวี้ดสว้าย เสียงดังกึกก้องกว่าใครเพื่อน
“...ดั่งหยาดฝน บนฟากฟ้าไกล ที่หยาดรินสู่พื้นดินแห้งผาก !”
จัดเต็มมากครับ บอกเลยว่างานนี้เต็มมาก เสี่ยหานคนแมนจะไม่ทนกับเรื่องร้องเพลง
หาญศักดิ์ร้องเพลงเต็มเสียง ทั้งสีหน้าท่าทางใส่เต็มเหนี่ยว หน้าดำหน้าแดงร้องเพลงอย่างเข้าถึงอารมณ์จนคนล้อมเป็นวงยกให้เป็นเจ้าแห่งเวที จนในที่สุด เพลงก็จบลง
“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ”
ทุกคนหันมาจับไม้จับมือกอดกันราวกับเป็นพี่น้องกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน หาญศักดิ์เองก็เป็นไปกับเขาด้วย ความปลาบปลื้มก่อเกิดไปทั่วร่างเมื่อได้ร่วมทำในสิ่งดีๆ (?) กับคนที่มีอุดมการณ์เดียวกัน น้ำตาผมถึงกับจะไหลเลยนะครับ มันซาบซึ้ง!
หาญศักดิ์กอดคนนั้นคนนี้ที จนกระทั่งทุกคนจากกลับไปยังที่ของตัวเอง และอย่างเชื่องช้าแต่นอน...ความจริงก็กระแทกเข้าร่างเขาเหมือนวัวบ้าคลั่ง
เมื่อตะกี้...กู-ทำ-อะ-ไร-ลง-ไป !!
เจ้าพ่อเงินกู้มองซ้ายมองขวา ค่อยๆ เฟดตัวถอยแบบเนียนๆ ไปนั่งที่ม้านั่งตัวเดิม ทำไมตอนนี้มันรู้สึกอายสายตาชาวบ้านขึ้นมาวะเนี่ย ทีเมื่อกี้มือไม้แข่งกันออกให้ยุ่งอย่างกับเล่นงิ้ว รำมวยจีนแบบที่ป๊าเคยสอนไปสิบกระบวนท่า เขามันก็เป็นแบบนี้ทุกที มิวสิคมาเป็นไม่ได้ หลุดตลอด
“เจ้ย! มาแล้วเรอะ”
ร่างสูงที่นั่งขรึมกอดอกอยู่บนม้านั่งอย่างควบคุมอารมณ์กัดมุมปาก ดูคล้ายพยายามสะกดกลั้นอะไรอยู่
“อือ...”
“มึง...มาตอนไหนน่ะ”
ลำคอของหาญศักดิ์แห้งปาก โซดายังคงพยายามตีหน้าให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มุมปากของเด็กหนุ่มก็เอาแต่กระตุกยิบๆ จนคนมองสังเกตได้
“ไม่นานหรอกครับ...”
เอาแล้วครับ...สัญญาณอันตรายร้องเตือนกูดังมากครับ
เด็กหนุ่มตอบเสียงแผ่วๆ เพราะพยายามสะกดกลั้นเสียงหัวเราะ
“แต่ก็ทัน...ทันตั้งแต่ตอนที่พี่ร้องท่อนแรกเลยครับ”
อร๊ากกกกกกกกก ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์วิ่งหนีอายเข้าไปในห้องน้ำของโดมแสดงคอนเสิร์ตก่อนจะปิดประตูห้องส้วมขังตัวเองอยู่ด้านใน โซดาที่วิ่งตามมาติดๆ ทุบประตูปังๆ
“พี่ครับ อีกสิบนาทีเขาจะเปิดโดมแล้วนะครับ ออกมาเถอะ”
“มึง...มึงออกไปก่อน...กูไม่พร้อม...” หาญศักดิ์ที่เสียงสั่นๆ ตะโกนมาจากอีกฟากของประตู
“ทำไมล่ะครับ” เด็กหนุ่มมีรอยยิ้มบนใบหน้า “หรือพี่ต้องการกำลังใจก่อน... กำลังใจ จากใครหนอ~ ใช่ไหมครับ”
“ไปให้พ้นหน้ากู!”
อีห่า กูอายมึงนี่แหละ กูไม่ได้อายใครเลยโว้ย!!
อาย...อายเหี้ยๆ... ชีวิตนี้ไม่มีลุคให้คีพอีกแล้วอ่ะ คือแบบ ทุกอย่างพินาศสันตะโรกาไปหมดด้วยน้ำมือตัวเอง... โครงการโลกสวยด้วยมือเราต้องเปลี่ยนชื่อเป็นโลกพังด้วยมือกูนี่แหละ...
“อย่าคิดมากเลยครับพี่”
เสียงนั้นดังมาจากข้างบนทำเอาหาญศักดิ์ต้องเงยหน้าขึ้นไป ก่อนจะพบคนตัวสูงที่ปีนประตูห้องน้ำแล้วเท้าตัวค้ำไว้ข้างบน หาญศักดิ์ตาเหลือก จะทรงตัวอยู่ท่านั้นได้ต้องแข็งแรงมาก
ซึ่ง...โซดามันก็แข็งแรงจริงๆ
รู้ได้ไงน่ะเหรอ
...ก็พิสูจน์อยู่บ่อยไป
คิดแค่นี้ก็หน้าแดงขึ้นมาจนแทบจะกลายร่างเป็นกวนอูได้ หาญศักดิ์เม้มปากแน่นจนใบหน้าตึงเรียบขัดกับสีหน้าที่จัดจ้าน
“เถอะน่า...ออกมาเถอะครับ ถ้าพี่ไม่ออกมาผมจะพังกลอนประตูนะครับ”
“อือ...ออกแล้ว...”
ในที่สุดหาญศักดิ์ก็ยอมตอบรับอย่างว่าง่ายเพราะไร้ทางเลือก โซดายิ้มพอใจ ก่อนจะกระโดดลงจากการเกาะบานประตู เสี่ยหนุ่มปลดล็อกแล้วก้าวออกมาจากห้องส้วม
โซดายื่นมือขวาออกไปตรงหน้าตัวเอง
“ไปกันเถอะครับพี่...ไปดูคอนเสิร์ตกัน...”
หาญศักดิ์นิ่งอยู่กับที่ มองมือนั่นอย่างชั่งใจอยู่อึดใจใหญ่ ก่อนจะตวัดสายตาขึ้นไปมองใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่ม แล้วตวัดสายตากลับไปมองซ้ำที่มือหนานั่นอีกครั้ง
ดูก็รู้ว่าโซดากำลังลุ้น... ลุ้นใจแทบขาดว่าเขาจะแตะมือลงไปหรือไม่...
แล้วเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้ ก็รู้สึกว่าแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของโซดาด้วยซ้ำ
“อือ ไปสิ ไปดูกันสักที”
ทั้งสองคนเดินออกจากห้องน้ำเป็นจังหวะพอดีตอนที่ได้ยินเสียงประกาศตามสายว่าโดมเปิดแล้ว หาญศักดิ์ยื่นตั๋วสองใบให้พนักงานตรวจสอบ แล้วทั้งคู่ก็ก้าวเข้าไปในโดมมืดๆ ด้วยกัน
“ผมแอบตื่นเต้นนะครับพี่รู้ไหม” โซดาเสียงสั่นนิดๆ บ่งบอกว่าตื่นเต้นจริงๆ ดวงตาคมกวาดมองเวทีเบื้องหน้า “ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาดูคาราบาวเล่นสดๆ แบบนี้ แถมเป็นคอนเสิร์ตใหญ่อีก”
“อีโธ่ ตอนครบรอบคราวที่แล้วกูก็มาดู มาดูตลอดอ่ะ กูไม่ตื่นเต้นแล้ว” หาญศักดิ์คุยโว
“เหรอครับ...”
“เออดิ!” เสี่ยหนุ่มยังคงเกทับ “บรรยากาศวันนี้แม่งก็งั้นๆ แหละ ครั้งที่แล้วยังเจ๋งกว่าอีก ไม่อยากจะบอก”
โซดายิ้มมุมปาก
“ก็มือพี่เหงื่อซ่กจนเหนียวขนาดนี้... ผมเลยนึกว่าตื่นเต้นเหมือนกันซะอีก”
:::METAL TERMINAL:::
“เขาไม่ได้หลอกเรากิน~ หลอกเรานั้นหลอกตัวเอง~ !”
หาญศักดิ์กับโซดาแหกปากร้องเพลงคาราบาวกันเสียงดัง จากที่จับมือกันไว้ก็เปลี่ยนมาเป็นกอดคอแบบลูกผู้ชาย ทั้งคู่เมามันไปกับมนต์เพลงของคาราบาว ทั้งเต้นทั้งร้องกันสุดเหวี่ยง คนในหลุมบัตรยืนค่อนข้างแออัดมากเหมือนปลากระป๋อง แต่ถึงกระนั้นบรรดาสาวกคาราบาวก็ไม่ประหวั่น ต่างพากันเสพดนตรีจนหน้าแต่ละคนอย่างกับเมายาเสพติด เสียงในคอนเสิร์ตดังจนต้องตะโกนคุยกัน
“มาแล้วครับ! บัวลอยมาแล้ว!!” โซดาแผดเสียง แต่ก็ไม่อาจดังไปกว่าเสียงเครื่องดนตรีในคอนเสิร์ต
“เออ!!” หาญศักดิ์ตะโกนตอบ
บัวลอยเจ้าเพื่อนยาก ทำไมจากข้าเร็วเกินไป บัวลอยไปอยู่ที่ไหน เคยรู้บ้างไหมโหนกคิดคำนึง ถึงบัวลอยยยยยย !!!!
ทีนี้ก็ผีสิงกันทั้งหมดทั้งคอนเสิร์ต ทั้งกระโดด ทั้งโยกหัว ทั้งเต้น ทั้งร้อง โซดากับหาญศักดิ์ที่กอดคอกันเหงื่อเปียกเต็มตัว ทั้งคู่เมามันสุดขีด เสียงของแอ๊ด คาราบาวสดๆ ช่างทำให้คนฟังหลั่งอะดรีนาลีนได้ดีเหลือเกิน
โลกนี้มีสักกี่คน เป็นบัวหลุดพ้นดังคนชื่อบัวลอยยยยย !!!
“เฮ้ยไอ้เหี้ย! ใครเหยียบตีนกูวะ!”
ชายคนหนึ่งคำรามขึ้นมาเสียงดังลั่น แต่ทั้งหาญศักดิ์และโซดาไม่สนใจ ยังคงแหกปาก กระโดดโลดเต้น ชูไม้ชูมือเป็นสัญลักษณ์คาราบาวกันอย่างสนุกสนาน ไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัว
บัวลอยยยยยยยยยยยย !!!!!
“บัวลอยยยย เจ้าเพื่อนยากกก !!”
หาญศักดิ์แหกปากดังมาก เสียงสูงของพี่แอ๊ด คาราบาวกรีดใจกูมากครับ โอ๊ย มันโว้ยยยยย นี่แหละชีวิต! แบบนี้แหละมีคอนเสิร์ตกี่ทีถึงต้องมาดู สุดยอด มันสุดยอด!!
ฟึ่บ!
กำลังเมามันอยู่ดีๆ หาญศักดิ์ก็ต้องงงเมื่อถูกผลักหัวอย่างแรงจากด้านหลังจนคว่ำไปข้างหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว แขนของเขาที่กอดคออยู่กับโซดาหลุดพลัวะออกมา หาญศักดิ์รีบหมุนตัวหันหลังไปเผชิญหน้าทันที ใบหน้าที่ดำคล้ำเครียดอย่างโกรธสุดขีดของชายคนหนึ่งอยู่ห่างจากเขาไปไม่ถึงเมตร
“มึงใช่ไหมที่เหยียบตีนกู! ไอ้สัดหมา!!”
เปรี้ยงง!!
“โอ๊ยยย!!”
ไม่พูดไม่จาให้มากความชายหน้าเหี้ยมคนนั้นซัดหมัดใส่หาญศักดิ์ที่ยังงงๆ เต็มเหนี่ยวทันที หาญศักดิ์หน้าหงายร้องอุทานลั่นเซไปชนกลุ่มคนด้านหลังตัวเองที่รวมกันเป็นแพ เล่นเอาคนล้มทับกันระเนระนาด ฝูงชนแตกฮือ
“เฮ้ยไอ้เหี้ย ล้มทับกูทำไมวะ!!”
“ไอ้ควายที่ไหนเหยียบตีนกู!!”
“มองหน้ากูมีปัญหาเหรอวะ!!!”
“อย่าอยู่เลยมึง!!”
ดนตรีเพลงบัวลอยยังคงเล่นอย่างกราดเกรี้ยวกระตุ้นความป่าเถื่อนในตัวคนฟัง เกิดการตีกันให้วุ่นวายในหลุม หาญศักดิ์ที่เดือดจัดกระโจนกลับไปฮุกหมัดขวาจังๆ ใส่กรามผู้ชายคนนั้น หลุมบัตรยืนชุนละมุนสุดขีด อย่างที่บอกมวยเขาเองก็ไม่เป็นรองใคร ถึงเขาจะไม่ได้สู้แบบมวยมีครู แต่เขาสู้แบบคนที่ต้องเอาชีวิตรอด ยิ่งประกอบกับการได้เรียนพื้นฐานมาบ้างแล้วทำให้หาญศักดิ์เคลื่อนไหวได้ดีขึ้น เขาซัลโวทั้งหมัดทั้งเท้าใส่คนที่มาหาเรื่องไม่ยั้ง อารมณ์หาญศักดิ์พวยพุ่งสุดฤทธิ์ โซดาถูกฝูงชนกลืนจนหายไปจากระยะสายตา หรือบางที เขาอาจจะแค่ไม่ได้สนใจมองหามัน
“มึงสู้สิวะ! มีดีแค่นี้หรือวะ ไอ้ห่าเอ๊ย!!” เสี่ยหนุ่มแผดเสียง
“ไอ้เหี้ย พวกมึงมาช่วยกูเดี๋ยวนี้!! ไอ้เตี้ยนี่รนหาที่ตายอยู่! กูอยู่ตรงนี้โว้ย!”
ชายที่ถูกหาญศักดิ์อัดจนเริ่มพ่ายแพ้ตะโกนเรียกพวก ผู้ชายราวๆ เจ็ดคนตะเกียกตะกายฝ่าคลื่นมนุษย์เข้ามาทันที ความวินาสสันตะโรกาบังเกิดไปทั่ว แม้แต่พวกการ์ดที่ดูแลคอนเสิร์ตก็ยังคุมไม่ได้ พวกการ์ดแหกปาก พยายามแยกมวยคู่นั้นคู่นี้ แต่ก็ไม่เป็นผล และยังถูกกลืนจนหลุดหายไปในคลื่นมนุษย์
“หมาหมู่!!” หาญศักดิ์คำรามลั่น ถ่มน้ำลายลงบนพื้น “แน่จริงมึงอย่ารุมสิวะ!!”
บัวลอยยยยยยยยยยยย !!!!!
“ยำมัน!! ยำมันเดี๋ยวนี้!!”
“อั่กกกก!!”
หาญศักดิ์ร้องเมื่อถูกใครคนหนึ่งเตะเข้าที่ซี่โครงอย่างไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีเขาก็กำลังนอนคลุกฝุ่นอยู่บนพื้น ไอ้เหียกคนหนึ่งง้างตีนแบบเห็นมาไกลตั้งแต่สุไหงโกลก หาญศักดิ์ขดตัวเข้าหากันเป็นไส้เดือนหลับตาปี๋
“อ๊ากกกกกก!!!”
.
.
.
.
----------------------------------
METAL TERMINAL 50%
-
คือมีความฮาน่ะเสี่ย
-
ไอ้โซดา แกอยู่ไหน ขนาดเต้นๆ อยู่ด้วยกันยังปล่อยให้เมียหายได้
ชิ พึ่งไม่ได้เลย เพลีย ดีแต่ส่งมุกเสี่ยวๆ
-
บัวลอย55555555ตีกันเลยจ้า
-
:ling3:
-
เห็นว่าเพลงนี้มาทีไรตีกันตลอด บัวลอยเจ้าเพื่อนยากกกกกก :hao7:
-
.
.
.
.
เสียงร้องที่ดังขึ้นทำเอาหาญศักดิ์ต้องลืมตาขึ้นมาทันที ร่างๆ หนึ่งที่แสนคุ้นตาถลาเข้ามาบังเขาเอาไว้ มือหนานั้นรับเท้านั้นอย่างแม่นยำ ก่อนจะฟาดร่างของมนุษย์ที่หมายจะกระทืบเขาให้ล้มหัวฟาดลงไปบนพื้นเหมือนอีกฝ่ายเป็นแค่ไม้ปั่นหูอันเบาๆ
“โซดา!!”
“พี่หาน!! ลุก! หนีไป!!”
เขาผลักร่างของหาญศักดิ์ให้ออกไปพ้นวิถีมวยหมู่วงนี้ แล้วกระชากเนกไทของคนที่ตัวเองเพิ่งจัดการให้ล้มหัวฟาดลงไปบนพื้นออกมาด้วยเวลาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะพันมันเข้ารอบมือขวาอย่างรวดเร็วเสมือนพันหมัดแล้วตั้งการ์ด สายตาดุจเหยี่ยวกราดมองไปที่ผู้ชายอีกเจ็ดคน วิญญาณไอ้ปืนโตเพชรฆาตเข้าสิงร่างทันทีเหมือนสั่งได้
“รีรอเหี้ยอะไร! จัดการมันโว้ย!!”
เสียงคนหนึ่งตะโกน มนุษย์ผู้ชายสามคนรี่นำหน้ามาทันที
“โซดา!! โซดา!!!”
หาญศักดิ์ที่ถูกฝูงชนเบียดอยู่ไม่ไกลแต่ก็พ้นวิถีมวยวงนั้นพยายามตะเกียกตะกายจะเข้าไปช่วยเด็กหนุ่ม แต่เขาก็ถูกเบียดจนเหมือนเครื่องในจะหลุดออกมาให้ได้
เจ็ดรุมหนึ่ง
เจ็ดรุมหนึ่งเลยนะ!
“อย่าาาาา!!!”
หาญศักดิ์หวีดร้องสุดเสียงเมื่อสามคนนั้นเข้าถึงตัวโซดาอย่างรวดเร็ว ก่อนอีกสี่จะวิ่งตามมาติดๆ เป็นกองทัพนักล่า
เด็กหนุ่มย่อตัวก้มหลบคนที่หนึ่งที่พุ่งเข้าใส่ จนชายคนนั้นถลาคว่ำไปกับกองฝูงชนด้านหลังเขา โซดาไม่รอช้าฮุกหมัดอัปเปอร์คัทข้างขวาไปข้างหน้าจนกระแทกเข้าคางคนที่สองเต็มเปา ขาซ้ายยันไปข้างหลังในจังหวะเดียวกันเป็นท่ากลถีบกลับหลัง ซ้ำคนแรกที่ท้องจังๆ จนในที่สุดมันก็ร่วงลงไปน็อกบนพื้น ส่วนคนที่สองหงายเงิบไปเมื่อถูกต่อยเสย ทันทีทันใดเขารุกคืบไปหามัน แล้วหมุนตัวตวัดขาฟาดเป็นท่าจระเข้ฟาดหางเต็มแรง
ผัวะะะ!!
ไม่ถึงห้านาทีโซดาก็สอยคนร่วงไปสอง และไม่มีมวยวงไหนจะดุเดือดเท่านี้อีกแล้ว คนที่สามรีบกระโดดโถมตัวเข้าใส่โซดาแบบนักรักบี้เต็มเหนี่ยว เด็กหนุ่มถลาไปด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว คนที่สี่ที่ห้าสบโอกาสตามมาซ้ำทันที
“โซดา!! ไม่!! โซดาาา!!!”
หาญศักดิ์หวีดร้องเมื่อร่างของโซดาจมหายไปในดงผู้ชายดงใหญ่ ใบหน้าหวานซีดเผือดเมื่อเห็นผู้ชายสามคนรัวหมัดไม่อั้นลงบนร่างของโซดาที่เขามองไม่เห็น นี่มันชีวิตจริงไม่ใช่เวทีมวยที่จะมีกรรมการมาสั่งให้แยกเวลานักมวยกอดปล้ำกันและนี่มันยิ่งกว่านั้น เพราะโซดากำลังถูกรุม...
ถูกรุม โดยที่เขาช่วยอะไรไม่ได้เลย
โซดากำลังเพลี่ยงพล้ำสุดขีด ใบหน้าของเด็กหนุ่มมีเลือดไหลซิบจากมุมปาก ร่องรอยการต่อสู้สดใหม่เต็มใบหน้าและลำตัว
ร่างสูงที่หาญศักดิ์คุ้นตาถูกดันลงไปนอนจนหลังติดพื้น แล้วโดนขึ้นคร่อม คนคนนั้นง้างหมัดขึ้นแล้วต่อยลงไปเต็มแรง
ตึงงง!!
ปว้ากกกกก!!
หากแต่ร่างสูงกลับเอี้ยวใบหน้าหลบหมัดนั้นแบบง่ายๆ จนผู้ชายคนนั้นพลาดต่อยเข้ากับพื้นคอนกรีตเต็มเหนี่ยว มันร้องลั่นเพราะกระดูกมือแตก เพียงเสี้ยววินาทีเด็กหนุ่มก็โขกศีรษะตัวเองเข้ากับศีรษะของไอ้หอกคนนี้ที่บังอาจมาขึ้นคร่อมเขา แล้วเหวี่ยงมันออกไปให้พ้นร่างพลางรีบลุกขึ้นเตะตวัดตรงก้านคอจนมันเซล้มไปด้านข้างในทันที
“โซดา!!!”
“อย่าเข้ามา!! อย่าเข้ามาเด็ดขาด!!!”
โซดาคำรามเหมือนกระทิงบอกหาญศักดิ์ขณะรับมือกับคนอีกสี่คนที่พุ่งเข้ามาพร้อมกัน เขาหลบสลับฟันปลาแล้วถีบยันยอดอกคนที่สี่ด้วยท่วงท่ากลไม้ถีบตบจนอีกฝ่ายกระเด็นหวือออกไปเหมือนเล่นหมากเก็บ เร็วกว่าการกะพริบตาร่างสูงตั้งศอก หมุนตัวเป่าปากเสียงดังวี้ด ฟาดศอกกลับอาวุธเด็ดในตำนานไปที่ใบหน้าของคนที่ห้าเต็มแรง
ปั่กกกกก!!!
“อ๊ากกกกกกก!!! ช่วยด้วยยยย!!!”
เบ้าตาแตก! หาญศักดิ์สาบานได้ว่ามันเบ้าตาแตก!!!
ฤทธิ์ศอกกลับหฤโหดทำเอาเลือดกระฉูดออกมาจากเบ้าตาขวาของชายคนนั้นเหมือน้ำพุพุ่ง คนที่หกกับคนที่เจ็ดชะงักอยู่กับที่ แม้แต่หาญศักดิ์ยังอ้าปากค้าง แต่เพียงแค่แป๊บเดียว หนึ่งในนั้นก็รีบเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งจี๋เข้าไปหาหาญศักดิ์ที่เพิ่งฝ่าฝูงชนมายืนอยู่ใกล้ๆ เสี่ยหนุ่มแก้มกระตุก
อ๋อ! จะจัดการกูเหรอ เดี๋ยวมึงเจอ!!
ฟึ่บ!!
หาญศักดิ์บังเข่าซ้ายขึ้นกันลูกเตะที่ฟาดเข้ามาเต็มเหนี่ยว มือขวาปิดหู มือซ้ายกันหมัด ไม่ทิ้งให้เสียเวลาเปล่าเสี่ยหนุ่มเปลี่ยนท่าเป็นจับล็อกขาของมันไว้ที่สีข้างตัวเอง แล้วศอกใส่โคนขาอีกฝ่ายเต็มรัก ชายคนนั้นหน้าเขียวร้องสบถ เป็นไงละแม่ไม้หักงวงไอยราของกู!
เป็นเมียนักมวยชีวิตต้องแอดวานซ์!!
“โซดา เอาไป!!”
หาญศักดิ์หมุนเหวี่ยงขาขวาของมันที่ตัวเองจับไว้ส่งไปทางเด็กหนุ่ม มันเซถลาออกจากตัวเขา ทันทีทันใดโซดากระโดดตัวลอย หมุนตัวพลิกเหลี่ยมฟาดขาเตะเต็มแรงใส่ร่างที่ถูกส่งมาประเคนกลางอากาศ แล้วหมุนกลับเอาศอกอีกข้างซัดข้างแก้มมันต่อจนร่างนั้นเซไปชนคนอีกลุ่มจนแตกกระจุย ผู้คนที่ล้อมรอบครางฮืออย่างตื่นตาตื่นใจ
กูบอกเลยผัวกูเท่เหี้ยๆ!!
ไม่ต้องกรี๊ดนะครับเดี๋ยวกรี๊ดให้!
คนที่เจ็ดถอยหลังกรูดอย่างหวาดกลัวจนสะดุดล้มกับวงมวยด้านหลังแล้วถูกลากเข้าไปยำแทน มวยสดวันนี้ดูท่าจะไม่จบง่ายๆ เมื่อทุกคนต่างก็เลือดเดือดอย่างบ้าคลั่ง พร้อมจะชกต่อยกันตลอดเวลา เสียงการ์ดเป่านกหวีดปี๊ดๆ แสบแก้วหูคละเคล้าไปกับเสียงการต่อสู้ ในความวุ่นวายนั้นโซดาก็วิ่งมาคว้ามือเขา
“ออกไปให้ได้!! มันเลวร้ายขึ้นทุกทีแล้ว!! เราต้องออกไปจากโดมให้ได้!!” โซดาตะโกนแข่งกับเสียงฝูงชน
“เราจะออกไปยังไง!” หาญศักดิ์ตะเบ็งเสียงตอบ โซดามองซ้ายมองขวา พวกเขาต้องคอยหลบการต่อสู้ของวงนั้นวงนี้เพื่อไม่ให้ถูกลากเข้าไปอีก ร่างมนุษย์ซ้อนทับกันมั่วไปหมด มีทั้งแบบที่ยังดีๆ และแบบที่ถูกสอยลงไปบนพื้น มันบดบังจนไม่เห็นประตูทางออก โซดากระชับมือที่จับกับหาญศักดิ์ บุกเข้าไปในคลื่นมหาชนตรงที่เขาจำได้ว่าเป็นทางออกไปสู่ประตูดุจเพลงพระเจ้าตากบุกเข้าตีเมืองจันทบุรีของคาราบาวที่เล่นคลอ
ศาสดามหาราช !!!!!????
“ห้ามล้มเด็ดขาดนะครับพี่!!”
“รู้แล้ว!!”
ถ้าล้มตอนนี้คือถูกเหยียบตายสถานเดียว โซดาสะบัดเนกไทที่ใช้พันหมัดทิ้ง แล้วเหวี่ยงคนนั้นคนนี้ทีด้วยมือข้างเดียวให้ออกไปพ้นวิถีจนแหวกไปถึงทางออก เขาไม่ยอมคลายมือจากหาญศักดิ์ เสี่ยหนุ่มเกาะแขนโซดาแน่น เขาเหนื่อยอ่อนจนไม่มีพลังอีกแล้ว แล้วโซดาที่สู้มาหนักกว่าเขาจะเหนื่อยขนาดไหน แต่ถึงอย่างนั้นโซดาก็ยังปกป้องเขาจนถึงที่สุด เด็กหนุ่มไม่แสดงอาการเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอะไรทั้งนั้น เขาใช้พละกำลังฝ่าฝูงชนที่เบียดเสียดแออัดจนมาถึงประตูได้สำเร็จ หากแต่มันก็ไม่ง่ายเลยเมื่อถูกเบียดอัดจนแปะกับผนังและประตูเป็นจิ้งจก หาญศักดิ์เริ่มหายใจไม่ออก เขารู้สึกเหมือนกำลังจะตาย มือที่จับโซดาอยู่คลายนิ้วทีละน้อย
“พี่ครับ! พี่!!”
หาญศักดิ์ซบหน้าลงกับผนัง ดูก็รู้ว่าไม่ไหวแล้ว เขาถูกเบียดอัดจนกอบโกยอากาศเข้าร่างไม่ได้ โซดาที่ตัวสูงกว่าเงยหน้าขึ้นสูดอากาศด้านบนที่มีน้อยนิด พลิกร่างหันหน้าเข้าหาฝูงชนและเวทีคอนเสิร์ต มือของหาญศักดิ์ตกลงข้างตัวทันทีเมื่อถูกปล่อย ก่อนที่โซดาจะคว้ามันไปจับไว้อีกครั้งหลังพลิกตัวสำเร็จ เขารวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายถีบทุกคนที่เข้ามาเบียดให้ออกไปจนเกิดพื้นที่ว่างเป็นรูปครึ่งวงกลม เด็กหนุ่มเอื้อมมือสะเปะสะปะไปดันเปิดประตูออก ในที่สุด เขากับหาญศักดิ์ก็หลุดผลัวะออกมาสู่ด้านนอก
ตึง!!!
ร่างโซดาฟาดกับพื้นเต็มแรงรวมไปถึงส่วนท้ายทอยจังๆ หาญศักดิ์นอนทับอยู่ข้างบนโดยมีเด็กหนุ่มรองรับเป็นเบาะ
ออกซิเจนเฮือกแรกที่ได้สูดเข้าปอดเหมือนชุบชีวิตของหาญศักดิ์ ทั้งคู่ที่นอนทิ้งตัวลงบนพื้นหอบฮักๆ หากแต่พวกเขาก็ไม่อาจหยุดพักได้ เสียงไซเรนรถตำรวจดังใกล้เข้ามาทุกทีๆ เสี่ยหนุ่มหน้าตื่น
“วิ่ง! โซดา วิ่ง!!!”
หาญศักดิ์กระชากแขนเด็กหนุ่มให้ไปด้วยกันแล้วนำวิ่งทันที ถ้าถูกจับได้ทั้งหมดต้องไปขึ้นโรงพักและจะกลายเป็นคดีอาญา สำหรับโซดาที่มีความฝันอยากเป็นตำรวจเรื่องนั้นจะเกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งเป็นนักมวยดังข่าวต้องเอิกเริกแน่
เขาต้องปกป้องความฝันของโซดาให้ได้
“ทางนี้โซดา ไปทางนี้”
เขากระตุกมือเด็กหนุ่มแล้ววิ่งไปในทิศทางที่คิดว่าปลอดภัยจากสายตาตำรวจ ทั้งสองวิ่งจับมือกันออกไปนอกโดม คลาดกับรถตำรวจที่แล่นเข้าไปอย่างเฉียดฉิว ยังเสี่ยงเกิดไปที่จะกลับไปเอารถฉะนั้นหาญศักดิ์จึงตัดสินใจว่าพวกเขาควรจะเดินเท้า ในที่สุดก็เริ่มเข้าสู่แหล่งชุมชนที่ไม่ไกลจากโดมแสดงคอนเสิร์ตมากนัก ทั้งคู่ทิ้งตัวลงหอบที่ริมทางเท้าแห่งหนึ่ง ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดสนิท แต่ยังมีแสงไฟนีออนจากเสาไฟและร้านรวงกับบ้านช่องต่างๆ ส่องให้เห็นทาง หาญศักดิ์ยกมือข้างที่ไม่ได้จับกับมือโซดาขึ้นเสยผมตัวเองแล้วดูนาฬิกาข้อมือ
“สามทุ่มกว่าแล้ว... ไอ้เหี้ยเอ๊ย...”
โซดาไม่ตอบอะไรเพียงแค่นั่งพิงหลังเข้ากับกำแพงของบ้านหลังหนึ่งแถวนั้น หาญศักดิ์พิงตาม ไม่มีอะไรนอกจากเสียงลมหายใจของทั้งคู่
“ทำไมมึงเงียบจังวะ กูไม่ชินเลย”
พูดจบหาญศักดิ์ก็ค่อยๆ เบนใบหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“โซดา!”
เสียงที่ออกมาจากลำคอของหาญศักดิ์แหลมสูง สภาพของโซดาทำให้เขาตัวเย็นเฉียบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ดวงตาของเด็กหนุ่มหรี่ปรือไม่เท่ากัน... หางคิ้วแตก และมีรอยฟกช้ำดำเขียว ดูเหมือนไม่หนักหนาแต่การที่โซดาไม่พูดไม่จาและตาลอยคว้างทำให้หาญศักดิ์หวาดกลัวสุดขีด เขาโบกมือไปตรงหน้าเด็กหนุ่ม
“โซดา...เห็นมือกูไหม...”
“อือ...อือ...”
“คืออะไร...คือเห็นหรือไม่เห็น...”
ใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยแผลสั่นไปมาเบาๆ ราวช้างชราที่ถูกยุงรบกวน ดูเหมือนไม่ได้ยินคำถามของเขาด้วยซ้ำ
“...อือ...อือ...”
“โซดา!! มึง!!”
หาญศักดิ์หวีดร้อง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนจะสติแตก เขาลองยกมือตัวเองที่จับกุมกันกับมือโซดาขึ้น...
พลั่ก...
มือหนาของเด็กหนุ่มร่วงลงไปตามแรงโน้มถ่วง...ฟาดเข้ากับพื้นทันทีอย่างง่ายดาย...
เสี่ยหนุ่มยกสองมือขึ้นปิดปาก
“โซดา!!”
น้ำตารื้นขึ้นมาที่กระบอกตาราวกับนัด ความรู้สึกหวาดกลัวแล่นไปทั่วร่าง หาญศักดิ์อึ้งตัวเย็นเฉียบ ถ้าโซดาต้องเป็นอัมพฤกษ์อัมพาตแบบนี้ก็เป็นเพราะเขา...
คุณพระคุณเจ้า...
เจ้าพ่อเงินกู้ยกมือปาดไล่หยดน้ำตาที่เอ่อคลอออก เขาสูดลมหายใจลุ่มลึก ค่อยๆ ตั้งสติแล้วสอดมือเข้าไปในเรือนผมยุ่งๆ ของเด็กหนุ่ม คลำสำรวจดูแล้วก็ไม่มีบาดแผลที่เลือดออก โซดากระตุกนิดหนึ่งเมื่อหาญศักดิ์สัมผัสโดนจุดที่ช้ำเพราะแรงกระแทก
“โซดา ตรงที่กูแตะเจ็บรึเปล่า มึงเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนอีกบ้าง มึงบอกกูสิ”
“...พี่...”
เสียงนั้นแห้งผาก ดวงตาของเด็กหนุ่มกะพริบปริบๆ มองไปยังพื้นที่ข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
“โซดา...กูอยู่ตรงนี้... อยู่ตรงซ้ายมือมึง มึงแยกซ้ายขวาได้ใช่ไหม หันหน้ามานะ...หันหน้ามาหากู...”
โซดายังคงกะพริบตาอยู่ที่เดิมนานเป็นนาทีจนหาญศักดิ์เกือบหมดหวัง แต่แล้วเขาก็ค่อยๆ หันหน้าอย่างเชื่องช้าที่สุดไปด้านซ้าย หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก ดวงตาคู่คมที่ยังกะพริบอยู่มองใบหน้าของเสี่ยหนุ่ม
“พี่...”
โซดาเอ่ยได้แค่นั้น
“ทำไม...พูดให้จบ...พูดให้จบสิวะไอ้สัดนี่!!”
เสียของหาญศักดิ์ขาดห้วง ด้วยความหวาดกลัวเขาจึงตะเบ็งเสียงดังสุดกู่ โซดาขยับริมฝีปาก แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมา ดวงตาที่กะพริบอยู่ตลอดมองไล่หาญศักดิ์ตั้งแต่หัวจรดเท้าขึ้นๆ ลงๆ ปากของเด็กหนุ่มเผยออ้า ตัวสั่นไปหมด จนในที่สุดหาญศักดิ์ก็ทนกับสภาพที่เห็นไม่ไหว หยดน้ำตาของเขาไหลออกมาจนเปียกสองแก้ม
“โซดา... มึง... มึงจะถามว่ากูเป็นยังไงใช่ไหม...”
ร่างของโซดากระตุก แต่แววตาที่สื่อออกมาหาญศักดิ์เข้าใจดี เขาปาดน้ำตาออกจากใบหน้า พยายามกลั้นมันให้กลับเข้าเบ้า
“กูสบายดี เราปลอดภัยแล้วนะ มึงเก่งมาก มึง...มึงโคตรเท่เลยตอนต่อยมวย คือกูแบบกรี๊ดอ่ะ จะกลายเป็นแฟนคลับมึงอีกคนแล้วเนี่ย โดนรุมตั้งเจ็ดคนยังไหว ตอนมึงใส่ศอกกลับนะคนมองกันทั้งบางเลย สมแล้วที่เป็นซ.โซดา -- กู...กู...”
...หาญศักดิ์พูดอะไรต่อไม่ออกอีกแล้ว
“ฮือ...ฮือ... มึง...มึงพิการอย่างนี้ไม่ได้นะเว้ย...!!” เขาปล่อยโฮเต็มเสียง ซบหน้าลงไปบนต้นขาของโซดาที่กระตุกหงึกๆ เด็กหนุ่มยังคงตาลอยไปด้านซ้าย...บริเวณที่หาญศักดิ์เคยอยู่ตรงนั้น
“มึง...มึงเพิ่งบอกว่ามึงรักกู มึงสาปให้กูเป็นเมียมึงตลอดไปมึงจำไม่ได้เหรอ มึงบอกว่ามึงจะปกป้องกูด้วยชีวิต แล้วถ้ามึงเป็นแบบนี้ ใครจะปกป้องกูวะ”
หาญศักดิ์น้ำหูน้ำตาไหลพรากจนกางเกงยีนส์ของโซดาเปียกเป็นวงกว้าง เขาทุบกำปั้นเบาๆ ไปที่หน้าขาของเด็กหนุ่มอย่างไร้ทางออก มือทั้งสองข้างของคนโดนทุบยังคงตกอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่ข้างตัว และแถวนี้ก็ไม่มีแท็กซี่ผ่านมาสักคัน
“ฮือ...โซดา...มึงอย่าทำแบบนี้...มึงต่อยมาตั้งร้อยเวทีมึงยังไม่เป็นไรเลย มึงแข็งแรงจะตาย มึงจะมาพิการเพราะมวยกระจอกๆ ของพวกหมาหมู่แบบนี้ไม่ได้นะเว้ย...ฮือ... กูขอร้อง”
...อี๊ดๆ...
เสียงที่เหมือนกับเสียงกรีดร้องในลำคออย่างทรมานของเด็กหนุ่มที่ดังตอบมาทำเอาหาญศักดิ์ยิ่งร้องหนัก ดวงตาดำทั้งสองข้างกลิ้งกลอกรัวเร็ว โซดาพยายามจะสื่อสารอะไรสักอย่างกลับมา
แต่เขาก็สื่อสารไม่ได้เลย...
“โซดา...” หาญศักดิ์เอื้อมสองมือไปกอดเอวสอบแน่น แล้วซุกหน้าเข้ากับหน้าท้องอุ่นๆ นั่น “มึง...มึงคงกลัวมากเลยใช่ไหม ไม่ต้องกลัวนะ...กูจะอยู่กับมึง กูจะไม่ทิ้งมึง มันต้องรักษาได้...กี่ล้านกูก็จะให้มึงรักษา... มึงจะไม่เป็นอะไร...มึงจะไม่เป็นอะไรหรอก”
หาญศักดิ์เสียงสั่น เขาไม่รู้ว่าเขาบอกตัวเองหรือบอกโซดากันแน่ที่พูดว่าโซดาจะไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้หัวใจมันปวดร้าวแทบบ้า ความหนาวเหน็บจู่โจมไปทั่วทุกอณูของร่างกาย กัดกร่อนความสุขที่เขาเคยมีจนหมด
ใจจะขาด...มันเป็นแบบนี้เองใช่ไหม...
ความหวาดกลัวเข้าครอบคลุมจนหาญศักดิ์ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกขึ้นจากพื้น เสี่ยหนุ่มสะอื้นฮักๆ
...อี๊ดๆ...
เสียงหวีดร้องในลำคอดังขึ้นมาอีกครั้ง หาญศักดิ์กระชับอ้อมกอดของตัวเองแน่น ตัวสั่นสะท้านจนพาร่างที่กระตุกอยู่แล้วในอ้อมกอดให้สั่นมากกว่าเดิม เสียงนั้นมันกรีดใจเขายิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
หาญศักดิ์ไม่รู้เลยว่าเด็กหนุ่มแค่พยายามจะบอกว่าอย่าร้อง...
...อย่าร้องไห้เลยนะครับพี่...
เขาไม่รู้เลย...
---------------------------------------
METAL TERMINAL 100%
TBC
:L2:
-
เห้ย ทำไมกลายเป็นเรื่องดราม่า ไม่เอานะ
ขอกลับไปตลกแบบเดิมได้มายยยยยย
-
โธ่โซดาของพี่ :hao5:
-
จะดราม่าหรือ!!!!
-
ไหงมาดราม่าไม่นะ :hao5:
-
พี่หานนนนน เรียกรถพยาบาลลลลลลล
โอ๊ยกรูอิน!!!
-
เสี่ย รีบเรียกรถพยาบาล!
-
อ๊อต๊อเค๊ เป็นภาษาเกาหลี แปลว่า ทำยังไงดี ทำยังไงดี๊!! แบบนี้อ่ะค่ะ
ที่พวกนางเอกซีรีส์ชอบใช้
มันเปิ่นๆ ดีเลยเอามาใส่ยัยเสี่ยค่ะ 55555
กำลังซึ้งกับฉากโซดาขอโทษหาญอยู่ดีๆ
พี่หาญจะอ๊อต๊อเค๊!?? ทำไมคะ อารมณ์ตัดไปขำรุนแรงมาก 555
ชอบเรื่องนี้มากๆ เข้าเล้ามาเปิดเรื่องนี้ทุกวัน
จากที่ไม่ได้เข้าเล้ามานานเพราะยังไม่เจอเรื่องถูกใจ คนเขียนอัพบ่อยๆนะคะ
ปล...อ๊อต๊อเค๊ แปลว่าอะไรคะ (สงสัยจิงๆ 555)
+1 กดเป็ดให้กำลังใจคนเขียนค่ะ ^^
-
ตามที่เขียนไว้เลยค่ะ โซดาเป็นนักมวยแชมป์เปี้ยนค่า เสี่ยถึงสู้ไม่ได้
เราอ่านแล้วรู้สึกขัดแย้งกับหานมาก เป็นเจ้าพ่อบ่อนใหญ่ ลูกน้องก็มีเยอะขนาดนัั้น แต่สู้เด็กม.ปลายคนนึงไม่ได้...?
หานนี่ใช้เส้นพ่อแม่ขึ้นมาเป็นเจ้้าพ่อเหรอ ค่อดอ่อน
-
โซด้้าาาาาา อย่าเป็นอะไรนะ
เสี่ยหานรีบๆโทรเรียกลูกน้องพาโซดา
ไปโรงพยาบาลเร็วๆสิ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai4: :katai4:
-
ยกที่ ๒๐
I have died everyday, waiting for you
Darling, don't be afraid, I have loved you for a thousand years
I'll love you for a thousand more
[ ผมเหมือนจะตายทุกๆ วันเพื่อรอพี่
คนดี...โปรดอย่ากลัวไปเลย
ผมรักพี่มาเป็นพันๆ ปีแล้ว
และยังจะรักไปอีกพันๆ ปีต่อไป ]
(A Thousand Years – Christina Perri : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
ในที่สุดหาญศักดิ์ก็ตั้งเนื้อตั้งตัวได้ เขาตบแก้มของทั้งสองข้างของตัวเองซ้ำๆ ก่อนจะคว้าพยุงร่างของโซดาขึ้นมาจากพื้น เขาคว้าแขนยาวๆ ข้างหนึ่งให้โอบรอบบ่าตัวอง
“ไป... โซดา มึงต้องทำแผลก่อน”
หาญศักดิ์พูด ตัวเขาเองก็ระบมแต่มีแผลที่ปวดเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้มีแผลเลือดออกอะไร โซดาลากเท้าไปตามทางที่หาญศักดิ์นำไปอย่างเชื่องช้า เสี่ยหนุ่มถอนใจ มันช่างทุเรศเหลือเกินที่โทรศัพท์มือถือของเขาแบตเตอร์รี่หมดเกลี้ยง ส่วนของโซดา... เขาไม่รู้พาสเวิร์ด แล้วโซดาก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะบอกพาสเวิร์ดกับเขาได้ แถวนี้ก็เปลี่ยวสิ้นดี
โซดาเซซบทั้งร่างเข้ากับร่างของเขา ไม่ต้องเดาให้ยากว่าตอนที่วิ่งหนีกันมาเมื่อกี้ได้เป็นผลจากอะดรีนาลีนล้วนๆ และมันก็หมดไปแล้ว เด็กหนุ่มหายใจแผ่วๆ คางสวยวางปักอยู่บนไหล่ของหาญศักดิ์ พวกเขาเดินกะปลกกะเปลี้ย เคลื่อนไหวกันได้ช้ามากเหมือนหอยทาก
“โซดาเอ๊ย...” หาญศักดิ์พูดเบาๆ ในความมืด สะกดกลั้นน้ำตาเต็มที่ “แข็งใจหน่อยนะ กูจะไม่ทิ้งมึงหรอก เราต้องไปด้วยกัน...”
หาญศักดิ์หลับตาขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เก็บซ่อนทุกความหวาดกลัวและความเจ็บปวดไว้ข้างในอก ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าร่างสูงที่ตัวเองประคองอยู่ไม่หนักอีกต่อไป คางแหลมๆ ของโซดาไม่ทิ่มแทงทำให้เขาเจ็บไหล่อีกแล้ว มันวางเป็นน้ำหนักที่พอดี ขาทั้งสองคู่ก้าวไปตามทางข้างหน้าเรื่อยๆ เขารู้สึกอุ่นและมีพลังมากขึ้นเมื่อถูกเด็กหนุ่มกอด แขนยาวอีกข้างโอบรอบเอวของเขา อย่างน้อย ในความมืดมิดนี่ก็ไม่เลวร้ายไปนัก
เดินกันมาสักพักก็ถึงร้านขายยากว้างหนึ่งคูหาแห่งหนึ่ง หาญศักดิ์วางร่างสูงลงบนเก้าอี้ม้านั่งไม้ตัวยาวเก่าๆ ที่ไม่มีพนักพิงหน้าร้านขายยา บอกสั้นๆ ว่าเดี๋ยวจะกลับมาแล้วก็รีบหมุนตัวเข้าไปในร้าน แป๊บเดียวหาญศักดิ์ก็ออกมาพร้อมกับน้ำเกลือ สำลี เบตาดีน ยานวด ยาแก้ปวด และพลาสเตอร์
โซดายังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้านั่งตัวเดิม หาญศักดิ์นั่งลงเคียงข้าง เขารีบแกะทุกสิ่งทุกอย่างลวกๆ ราดน้ำเกลืดลงบนสำลีแล้วเช็ดไปตามรอยแผล อย่างที่บอกว่ามันไม่ได้มีมากมายนัก มีแค่ที่มุมปากซ้ายและตรงหางคิ้วนิดๆ หน่อยๆ ที่เหลือก็เป็นรอยฟกช้ำที่จะจางหายไปเองได้ไม่ยาก เขาเอาสำลีชุบเบตาดีนเช็ดให้อีกฝ่ายเบาๆ อย่างตั้งใจ ดวงตาคมคู่นั้นจับจ้องมองมาที่ใบหน้าของเขานิ่งๆ
“จะเสร็จแล้วมึง... ใกล้แล้วล่ะ”
หาญศักดิ์บอกเสียงอ่อนโยนอย่างพยายามเข้มแข็งทั้งๆ ที่สั่นไปหมด เขากลืนก้อนแข็งๆ ในคอลงท้อง แล้วก้มลงไปวุ่นวายกับการหยิบพลาสเตอร์ออกมาจากถุงยาสองอัน เสี่ยหนุ่มดึงมันจากซองลวกๆ แล้วแปะลงไปบนแผลที่มุมปากเป็นแผลแรก เขาขยี้ตาไล่ฝุ่นที่ตลบขึ้นมานิดหน่อยให้หายระคายเคือง แล้วดึงสายตาขึ้นกลับขึ้นไปมองหาแผลตรงบริเวณหางคิ้วของเด็กหนุ่มอีกครั้ง
ดวงตานั้นมองนิ่งมาที่หน้าของเขาตลอด... มันไม่เปลี่ยนตำแหน่งเลยสักนิดเดียว...
สายตาที่ทรงพลัง...เปล่งประกายดุจหมู่ค่ำดาวในคืนที่มืดสนิท...คมกริบแต่ทอประกายวาวหวานเสมอยามที่มองมา...ดึงดูดให้เขาต้องมองกลับอยู่ร่ำไป
หาญศักดิ์เม้มปาก ค่อยๆ เคลื่อนกายเข้าไปใกล้ๆ เพื่อติดพลาสเตอร์อันสุดท้ายบนหางคิ้วซึ่งอยู่ในขอบระยะสายตาของเขาแม้ว่าจะจ้องดวงตาของโซดากลับอยู่ มนต์สะกดจากสายตาคู่สวยนั้นทรงพลังนัก เพราะตอนนี้...เขาละสายตาไปมองอย่างอื่นไม่ได้เลย...
พลาสเตอร์ถูกติดลงบนหางคิ้วที่แตกช้าๆ ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้เขากว่าครั้งไหนๆ ใกล้จนหาญศักดิ์ไม่รู้เลยว่าตัวเองเขยิบมาใกล้โซดาขนาดนี้ได้ยังไง ทั้งที่เขารู้สึกเหมือนว่ายังนั่งอยู่ที่เดิม
ความรู้สึกซาบซ่านและอบอุ่นตามจู่โจมมาติดๆ เมื่อโซดาประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของเขาทันทีหลังติดพลาสเตอร์เสร็จ มันไม่ได้ร้อนแรงแผดเผาเหมือนไฟ มันไม่ได้บางเบานุ่มนวลเหมือนปีกผีเสื้อ แต่มันหวานหอมเสียจนทำให้แสงจันทร์ที่ส่องลงมาเหมือนจะมีสีนวลกว่าที่เคย มันทำให้กลิ่นอับๆ ของถนนกลายเป็นกลิ่นสดชื่นอย่างน่าอัศจรรย์
เดี๋ยวนะ
จูบเรอะ!!!
พลั่ก!!
สองแขนผลักร่างสูงที่จูบตัวเองอยู่ให้ออกไปทันทีเมื่อตั้งสติได้
“พี่อ่ะ ผลักผมทำไมครับ... กำลังฟินเลย...”
“มึง!!!”
หาญศักดิ์ลุกขึ้นยืนทันที เขาอ้าปากค้าง ใบหน้าขึ้นสีสลับกันไปหมด โซดารีบลุกขึ้นยืนตามมาติดๆ มีรอยยิ้มหล่อๆ ที่ดูเจ้าเล่ห์มากบนใบหน้า แม้เจ้าตัวจะพยายามกลบเกลื่อนให้มันเป็นยิ้มซื่อๆ อย่างรวดเร็ว แต่บอกได้เลยว่าไม่ทันแล้วโว้ย!!
“ไอ้เหี้ย! ไอ้เวรตะไล!! ไอ้ผีห่า!!”
หาญศักดิ์ด่าชุดใหญ่แล้วปาถุงยาใส่คนตรงหน้า ตามด้วยพุ่งเข้าไปกระโดดถีบเร็วๆ หนึ่งที ก่อนจะหมุนตัววิ่งหนีทันที
“ปล่อยกู!!!”
เขาแหกปากดังลั่นเมื่อโซดาวิ่งตามมาทันภายในชั่วเวลาพริบตาเดียวแล้วกอดรั้งร่างเขาเอาไว้ ไอ้เหี้ยเอ๊ยทำไมวิ่งเร็วจังวะ! เป็นพี่เซ ดีเซล แห่ง ฟาสต์แอนด์ฟิวเรียสเหรอมึง!
ร่างสูงยกเขาขึ้นจากพื้นจนขาลอย หาญศักดิ์ตะเกียกตะกายต่อสู้ หูอื้อตาลายไปด้วยโทสะ เขาโกรธมาก... โกรธจริงๆ โกรธแบบหัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบอยากหยิบปืนมายิงมันให้ตายคามือเสียเดี๋ยวนี้
“พี่ครับ ฟังผมก่อนนะ”
“กูจะไม่ฟงไม่ฟังเหี้ยอะไรทั้งนั้น ปล่อยกู!!”
“ไหนเมื่อกี้พี่บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไงครับ” ใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มแอบร้ายกาจที่บ่งบอกถึงความพอใจอย่างมากขณะพูด “พี่บอกว่าพี่จะอยู่กับผม”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”
หาญศักดิ์ส่งเสียงคำรามขึ้นฟ้าออกมาดังลั่นแบบทั้งโกรธทั้งอายสุดขีด ไอ้สัดเอ๊ยเล่นใหญ่รัชดาลัยเธียร์เตอร์มากกกก แล้วกู... กูก็ดราม่าใหญ่มากเหมือนกัน!!!
ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้เลื่อนขั้นจากเด็กในสังกัดของเอ ศุภชัย มาเล่นมิวสิเคิลเป็นตัวเอกแล้ว...
หอกหัก!!
กูว่าแล้วทำไมอยู่ดีๆ ก็เดินกันปร๋อจนมาถึงนี่... กูว่าแล้วว่ามันแปลกๆ อยู่ดีๆ มืออีกข้างก็มาโอบเอวกูหน้าตาเฉยตอนเดินมา ตอนแรกทรงตัวยังไม่ได้ต้องพิงกับกำแพง แต่ตอนมานั่งหน้าร้านขายยาท่านั่งก็หล่อดีทั้งที่เก้าอี้มันไม่มีพนัก ไหนจะไอ้สายตาหวานๆ นั่นอีก
ทำไมกูไม่ฉุกคิดแต่แรกวะ!! โอ๊ยยย
กูไม่ควรจะไว้ใจมึงตั้งแต่ตอนบีบน้ำตาเสแสร้งเป็นเมียกูหลอกคนทั้งบางได้สำเร็จแล้วสินะ
กูพลาดไปแล้ว!!
หาญศักดิ์ที่ดิ้นรนตะเกียกตะกายหาทางหนีถูกดันเข้าหากำแพงแห่งหนึ่งใกล้ๆ แถวนั้น ก่อนโซดาจะใช้พละกำลังพลิกร่างอีกฝ่ายให้หันมาเผชิญหน้า หาญศักดิ์หน้าแดงสุดขีด ตาบวมๆ เหมือนจะร้องไห้อีกรอบเอาให้ได้
“มึง! ไอ้เวร! มึงหลอกกู!!”
หาญศักดิ์ไม่รู้จะอธิบายถึงความรู้สึกตอนนี้ยังไง ความอายกับโทสะสลับผลัดกันขึ้นลงในร่างของเขาจนแทบระเบิด อย่างที่บอกว่าเขาไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆ แต่เมื่อกี้เขาร้องห่มร้องไห้พร่ำพรรณาสารพัดกับไอ้เกย์นรกแตกที่คงแดกรางวัลออสการ์เป็นอาหารเช้าทุกวันอย่างไม่ต้องสงสัย!
โกรธที่สุดก็เพราะโซดาเล่นกับความรู้สึกของเขา เขาคงจะเป็นบ้าตายกับเรื่องที่เกิดขึ้นถ้าใจไม่แข็งพอ
อัมพาต... อัมพาตเลยนะ!!
โซดากอดรัดร่างตรงหน้าที่ดิ้นขลุกขลักหมายให้สงบลง หาญศักดิ์แหกปากไม่หยุด
“มึงเล่นอะไรบ้าๆ แบบนั้นได้ยังไง!! นี่มันเกินไปแล้วนะเว้ย!! แกล้งเป็นอัมพาต มึงคิดยังไงถึงทำแบบนั้นหา!!”
“ฟังผมอธิบายก่อน” โซดายังคงพยายามจัดการกับหาญศักดิ์ที่ดิ้นพราด “ตอนที่เราวิ่งกันเสร็จแล้วทิ้งตัวนั่งตรงริมถนน ผมขยับไม่ได้จริงๆ”
“ตอแหล!! --อื้อออ!!”
คำด่าหายลงไปในท้องเมื่อถูกตรึงแขนไว้เหนือหัวทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียวของโซดา มืออีกข้างล็อกคางของเขาเอาไว้ไม่ให้หนีหน้าไปไหน ร่างสูงบดจูบร้อนแรงลงมาไม่นำพาต่อเสียงร้องประท้วง และในที่สุด เด็กหนุ่มก็รวบร่างของคนตรงหน้าเข้ามาเต็มอ้อมแขน ใบหน้าหวานฝังลงบนแผ่นอกหนา หาญศักดิ์ค่อยๆ สงบลงช้าๆ ราวสั่งได้
“ผมขอโทษ... พี่กลัวมากไหมครับ ผมขอโทษ... ผมกลับมาแล้วนะครับคนดี”
เสียงหวานๆ ที่กระซิบข้างใบหูกับสัมผัสจากมือหนาที่ลูบเรือนผมของเขาอย่างปลอบประโลมทำให้หาญศักดิ์นิ่งไปอย่างง่ายดาย เขาตัวสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของเด็กหนุ่ม
ใช่... เมื่อกี้เขากลัว... กลัวมากจริงๆ
“กลัวมาก...” หาญศักดิ์เสียงเบาหวิว “กูเกือบเป็นบ้าแล้วรู้ไหม...”
“ถ้าพี่กลัว...ก็กอดผมสิครับ”
“...”
“กอดแน่นๆ พี่จะได้รู้ ว่าผมอยู่กับพี่ตรงนี้ ไม่เป็นแบบที่พี่กลัวแน่นอน”
เป็นคำแนะนำที่แสนจะเอากำไรและไร้สาระ แต่หาญศักดิ์กลับยกสองแขนขึ้นตวัดโอบรอบร่างแกร่งอย่างไม่มีเงื่อนไข น้ำตาไหลเงียบๆ ออกมาจากเบ้าตาคู่สวยของเขาอีกระลอก
...แม้จะโกรธจนแทบบ้า แต่มันก็โล่งใจเหลือเกิน...
หาญศักดิ์ดีดตัวผละออกมาจากอ้อมกอดอบอุ่นหลังซุกตัวอยู่ครู่หนึ่ง
“มึง – มัน – บ้า !!” เขาคั่นแต่ละคำด้วยกำปั้น ประคนหมัดหลุ่นๆ ไปตามร่างกายของโซดาที่หัวเราะเบาๆ “เล่นอะไรเหี้ยมาก! ”
“โอย มันไม่ได้เป็นแบบที่พี่คิดนะครับ โอ๊ย ผมจะอธิบายยังไงดีละเนี่ย” โซดาใช้มือรับกำปั้นของหาญศักดิ์ให้วุ่น สุดท้ายก็จับยึดแขนนั่นไว้ทั้งสองข้าง หาญศักดิ์ฮึดฮัดดิ้นไม่หยุด
“ทำไม จะบอกว่ามึงมีโรคประจำตัวเป็นโรคสันนิบาตแล้วเกิดกำเริบขึ้นมาหรือไง ตอแหล!”
“ผมไม่ได้แอ๊บนะครับ ตอนนั้นมันก็เมาหมัดน่ะสิ”
หาญศักดิ์ชะงักกึก “อะไรนะ?”
“ครับ” โซดาพยักหน้า “เมาหมัด” เขาพลิกสองแขนของอีกฝ่ายทำมุมจนรวบร่างนั้นเข้ามาในอ้อมแขนได้สำเร็จ แผ่นหลังของหาญศักดิ์ชนแผงอกและลำตัวของโซดา เด็กหนุ่มรีบอธิบายต่อ
“โดนอัดก็หนักแล้วยังหัวฟาดพื้นโครมเบ้อเร่ออีก ผมเริ่มสะลึมสะลือหนักมากๆ ก็ตรงนี้แหละ (ก็ไม่ได้มีมนุษย์รองเป็นเบาะให้เหมือนใครอีกคนนี่ ไม่รู้ว่าจะรู้ตัวรึเปล่า...) ไม่ทันได้พักพี่ก็ลากผมวิ่งๆๆๆ ไม่หยุด แล้วไอ้พวกนั้นถึงจะกระจอกแต่ก็มีตั้งเจ็ดคนนะครับ ผมรับมือได้แต่มันก็เหนื่อย แถมผมยังโดนจังๆ ไปหลายดอกด้วยตอนที่มันรุมกันเข้ามา ไหนจะตอนฝ่าออกไปที่ประตูอีก แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเมาหมัดหรอก ผมเคยเดินไม่ตรงไปสองสัปดาห์เลยตอนชกกับนักมวยปากีฯ นั่นก็เป็นหนึ่งในอาการตกค้างจากการเมาหมัดเหมือนกัน”
“มันอันตรายไหม...”
โซดาถอนใจ “ก็พอสมควร มีนักมวยเป็นร้อยๆ ที่เป็นอัมพฤกษ์อัมพาตหรือตายในบั้นปลายชีวิตเพราะอาการเมาหมัด หลีกเลี่ยงยากมากเพราะมันเป็นอาชีพ แต่ตอนนี้ผมยังเด็กอยู่เลยไม่เป็นไร ร่างกายผมปรับสภาพแล้วมันก็จะดีขึ้นเร็วขึ้นด้วย แต่ไม่ได้หมายความว่าผมแกล้งนะครับ ตอนนั้นไม่ไหวจริงๆ”
“แล้ววันนี้มึงเริ่มดีขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็...”
โซดาลากเสียงยาว หาญศักดิ์ทวนทันที
“ก็...?”
“ก็ตั้งแต่ตอนที่พี่กอดเอวผมน่ะครับ” ดวงตาคู่คมหยีลงเป็นแป๊ะยิ้ม
“ไอ้ผีห่า!!!”
หาญศักดิ์ร้องสุดเสียง ซัดศอกขวาขึ้นใส่อกโซดาจนอีกฝ่ายร้องโอยก่อนจะกระโดดเหยียบเท้า แล้วพลิกตัวหนีออกมาทันที
มึงสอนกูเองท่านี้ ดาบนั้นคืนสนองไหมละ!
---------------------------------
METAL TERMINAL 50%
:L2:
-
เด็กโซดาทั้งหล่อ ทั้งน่ารัก ขี้อ้อน หลงรักเสี่ยขนาดนี้
รับรักไปเหอะเสี่ยหาน
-
เป็นเมียนักมวยต้องทำใจ
-
่สวัสดีค่ะ เจคเองนะคะ วันนี้เจคก็มาแจ้งข่าวดีสำหรับใครก็ตามที่อยากจะได้ยัยเสี่ยกับพี่โซดาไปครอบครองเป็นรูปเล่ม
นั่นก็คืออออออ เรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง จะตีพิมพ์กับสนพ.เฮอร์มิทค่ะ
ตอนนี้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว แต่ทางสนพ.กำลังหาคิวอยู่ว่าหนังสือของเจคจะได้ตีพิมพ์ช่วงไหน
ทราบมาว่าสนพ.เฮอร์มิทก็มีวางขายตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไปค่ะ (ร้านนายอินทร์, B2S, ฯลฯ)
รวมไปถึงจะสั่งซื้อแบบปณ. ก็ได้ด้วย
ยังไงขอขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจกันมาตลอดนะคะ >_< แล้วแม่นางเจคจะมาแจ้งข่าวสารอีกทีค่า จู๊ฟฟฟฟฟ
-
โซดามันร้ายยยย โหย พี่หานโดนเต็มเปาเลย :hao7:
-
:hao7: :hao7:
-
โธ่เอ๊ย ถ้าเราเป็นเสี่ยนะ เรางอนจนไม่พูดด้วยสามวันอะ
เป็นคนอ่านตาดำๆ ยังใจไม่ดีเลย แล้วนี่เสี่ย อยู่ตรงนั้นเอง คงจะกลัวมากๆ :hao5:
เมื่อไรเสี่ยจะชนะโซดาบ้างเนี่ย
โดนเอาเปรียบตลอดดดดดด เรา #ทีมเสี่ย :hao7:
-
ใจหายใจคว่ำหมด
-
.
.
.
โซดาไอโขลกๆ ยกมือซ้ายขึ้นกุมอกตรงที่ถูกศอกแทง แต่ถึงกระนั้นใบหน้าก็ยังยิ้มระรื่นอยู่ เขาเดินไปคว้าข้อมือของคนที่ทั้งอายทั้งโกรธให้กลับเข้ามาในอ้อมอกอีกครั้ง เด็กหนุ่มวางคางลงบนไหล่ข้างหนึ่งของหาญศักดิ์ ใช้กำลังกอดรัดแล้วโคลงตัวอีกฝ่ายไปมาเหมือนเด็กๆ
“โอ๋ๆ~ อย่าโกรธเลยนะครับคนดีของผม ผมก็อยากให้พี่เป็นห่วงบ้างนี่ครับ” หาญศักดิ์ถูกจับโยกเยกเหมือนเป็นเด็กเล็กๆ เขาพยายามจะต่อสู้เพื่อหนีอีกแต่คราวนี้โซดาตั้งรับดีไม่เปิดช่องว่างเลยแม้แต่นิดเดียว “เฮ้อ...ตอนนั้นน่ะชื่นใจ๊ชื่นใจ พี่ร้องไห้ กอดผมก่อนด้วย ผมคิดว่าอยู่บนสวรรค์ซะอีก”
“ถ้าไม่ปล่อยกูมึงได้ไปอยู่สวรรค์แน่คราวนี้!!”
ฟอด
โซดาหันไปขโมยหอมแก้มเสี่ยหนุ่มฟอดใหญ่ มือไม้ที่ซุกซนเลื้อยไชเข้าไปในเสื้อยืดของหาญศักดิ์ช้าๆ รอยยิ้มหล่อร้ายสยายทั่วใบหน้า น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบกระเส่าข้างใบหู
“สวรรค์ไหนครับ สวรรค์ชั้นเจ็ดรึเปล่า เรามาขึ้นไปด้วยกันนะคะคนดี... ถ้าน้องหานอยากจัดตรงนี้ทำไมไม่บอกพี่ซ.โซดาดีๆ ล่ะจ๊ะ... หืม...”
กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!
น้องหาน!!!!!!!!!!
หาญศักดิ์กลายสภาพเป็นประทัดตรุษจีนที่ระเบิดออกหลายปังแล้วแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ เสี่ยหนุ่มตัวแข็งทื่อ ลืมกระทั่งวิธีการหายใจ มีเพียงเสียงคร่อกคล้ายคนสำลักอากาศดังออกมาจากลำคอ ความร้อนประหลาดแล่นพล่านจนรู้สึกว่ามันเผาไหม้อวัยวะภายในจนสุก ถ้านี่เป็นการ์ตูน บนศีรษะของเขาก็ต้องมีควันโชยขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัยแน่
อ๋อ...พี่ซ.โซดา...หล่อมากสินะ...หล่อมากไหม... (เสียงสั่น)
...เออ คือหล่อ คือดี...คือเซ็กซี่...คือเร้าใจอ่ะ...
น้องหานจะยอมพี่ซ.โซดาขาโหดแล้วนะจ๊ะ... มามะ เรามาทำกันเถอะ
ไอ้เชี่ยยยยยย!!!!!!!! อ๊ากกกกกก! @#$%^&*()@#$&*()_
“พี่หาน! พี่หาน!”
โซดาละมือออกจากการแกล้งอีกฝ่ายแล้วเขย่าร่างที่แข็งทื่อไปนานนับนาที ใบหน้าของหาญศักดิ์ข้ามจากสีแดงไปเป็นสีคล้ำ ตัวร้อนเหมือนถูกไฟลนจนโซดาตกใจ หาญศักดิ์เหมือนคนสติไม่อยู่ในร่าง
“พี่หาน พี่เป็นอะไรไปครับ”
มะ...มึง...มึงเรียกกูว่าน้องหาน!!!
พลังแอ็ทแท็คของโซดาทำเอาหาญศักดิ์ถึงกับไปไม่เป็น มันช็อกสุดขีดจนขยับปากไม่ได้ กูเข้าใจแล้วล่ะว่าเมาหมัดเป็นยังไง... งานนี้ไม่โดนน็อกก็เหมือนโดนน็อก มันเหมือนถูกต่อยเสยจนลงไปกองกับพื้นแล้วโดนกระทืบซ้ำ!
“พี่ครับ ผมไม่แกล้งแล้วก็ได้” โซดาที่มีสีหน้ากังวลรีบพูด “พี่โอเครึเปล่าครับ พี่เป็นอะไรไปกันแน่เนี่ย”
“...”
“เฮ้ย!!!”
โซดาตะเบ็งเสียงใส่หูหาญศักดิ์แล้วจับอีกฝ่ายเขย่าแรงๆ จนเสี่ยหนุ่มสะดุ้งเฮือก เขาหันไปมองหน้าโซดาแล้วถามด้วยเสียงขาดๆ
“...ไม่แกล้ง...ไม่แกล้งกูแล้วนะ”
“ครับๆ ไม่แกล้งแล้วครับพี่” เขายกมือขึ้นทั้งสองข้างเป็นท่ายอมแพ้ “เรากลับไปเอารถกันเถอะครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว ตั้งสี่ทุ่มกว่า เดี๋ยวจะยิ่งมืดไปมากกว่านี้”
หาญศักดิ์พยักหน้ารับ โซดาหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองที่ยังเหลือแบตเตอร์รี่ขึ้นมากดเปิดไฟฉายแล้วส่องไปยังทางเบื้องหน้า มือหนาเอื้อมไปจับมือของหาญศักดิ์ แต่ก็ถูกสลัดทิ้งอย่างไม่ไยดี เสี่ยหนุ่มก้าวพรวดๆ แบบเคืองๆ ไปข้างหน้า
“ใจร้ายว่ะ...”
โซดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ซึ่งขอบอกว่ากูไม่หลงกลมึงแล้ว!
เสี่ยหนุ่มปรายตาอย่างรังเกียจไปมองร่างสูงที่ยู่ปากอย่างน้อยใจ ก่อนจะหันกลับไปมองทางข้างหน้าแล้วเดินแบบไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น ต้มกูซะเปื่อยขนาดนั้น...อย่าหวังเลยว่ากูจะไว้ใจอะไรมึงอีก!
ขากลับรู้สึกเหนื่อยกว่าขามามากโข คงเป็นเพราะไม่ได้รู้สึกจวนตัวหรือตื่นตระหนกจึงตระหนักได้ว่าวิ่งกันมาไกลแค่ไหน ทางก็มืดมีแค่ไฟไม่กี่ดวงคอยส่องให้ความสว่างกับไฟจากสมาร์ทโฟนที่โซดาถืออยู่เท่านั้น หาญศักดิ์ก้าวขาช้าลงทุกทีๆ อะดรีนาลีนที่เคยสูบฉีดไปทั่วร่างเพื่อให้มีสติหมดไปแล้ว แปลว่าหาญศักดิ์เริ่มปวดตรงที่ถูกอัดขึ้นมาทีละนิด
“พี่ครับ ไหวไหม” โซดาที่มองอาการออกถามอย่างเป็นห่วง หาญศักดิ์พยักหน้า
“ไหวสิ มึงส่องดีๆ เดี๋ยวเผลอสะดุดอะไรกันไป”
“ถ้าไม่ไหวเราพักกันก่อนก็ได้นะครับ”
“ห่วงตัวเองเถอะน่า มึงโดนหนักกว่ากูอีก” หาญศักดิ์หอบน้อยๆ
“แต่ผมแข็งแรงกว่าพี่เยอะเลยนะครับ แถมโดนอัดจนชินแล้ว พี่นั่นแหละ”
“ไม่...ไม่เป็นไรจริงๆ”
ปากก็พูดไปแบบนั้นแต่ความจริงเจ็บไปทั้งตัวที่ถูกอัดกระแทกจนแทบจะก้าวเดินไม่ไหว ตอนนั้นเขาตกใจเรื่องในคอนเสิร์ต รวมไปถึงตกใจเรื่องโซดาเป็นอย่างมากร่างกายจึงสูบฉีดอะดรีนาลีนตลอดเวลาทำให้ไม่เจ็บไม่ปวดและมีสติ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติของร่างกาย หาญศักดิ์จึงปวดระบมอย่างหนักหนา ในที่สุดเสี่ยหนุ่มก็ทำท่าจะเซล้มไปข้างหน้า โซดาที่ไหวตัวทันรีบเข้าไปกระชากตัวอีกฝ่ายเอาไว้อย่างรวดเร็วไม่ให้หัวฟาดพื้น
“ทำไมดื้ออย่างนี้ครับพี่!”
หาญศักดิ์โงนเงน “กูโอเค กูโอเค”
“ไม่โอเคแล้วครับแบบนี้! ตอนนี้พี่นั่นแหละเมาหมัด ขี่หลังผม”
โซดาย่อตัวลงไปกับพื้น หาญศักดิ์หูอื้อตาลายไปหมดแต่ก็ยังไม่ยอมขึ้นหลังอีกฝ่าย โซดาถอนใจแรงๆ เขายืดตัวขึ้นนิดหนึ่งแล้วก้าวถอยไปข้างหลัง ช้อนรับร่างอีกฝ่ายขึ้นมาอยู่บนหลังตัวเองอย่างรวดเร็วโดยไม่ปล่อยให้เลือกอีก
“ถือไฟฉายให้ผมหน่อย ส่องไปข้างหน้านะครับ มันจะเป็นแป๊บเดียว เดี๋ยวก็หาย...”
หาญศักดิ์ซบลงบนหลังกว้าง รับมือถือมาแล้วส่องไฟฉายไปข้างหน้าตามที่อีกฝ่ายบอก
“ไม่ต้องกลัวนะครับ... ผมอยู่ตรงนี้”
แค่คำพูดสั้นๆ แต่กลับทำให้หาญศักดิ์รู้สึกอุ่นใจและเบาใจอย่างเหลือเชื่อ โซดาแข็งแรงมาก... ไม่ใช่แค่เดินปร๋อได้ทั้งที่มีเขาอยู่บนหลัง แต่ยังวิ่งได้อีกต่างหาก ทั้งคู่กลับมาถึงลานจอดรถของโดมที่จัดการแสดงคอนเสิร์ตอย่างรวดเร็วราวกับลมพัด
โธ่เอ๊ย...รู้งี้ขี่หลังผัวมาแต่แรกก็ดี...
ผัวผมเก่ง ผัวผมเจิด ดีเลิศประเสริฐศรีมณีเด้ง อิจฉาไหม?
โซดาเปิดประตูเบาะข้างคนขับแล้วยัดร่างสันทัดเข้าไปนั่ง แล้วตัวเองก็เดินอ้อมไปอีกฝั่งก่อนจะเปิดแอร์เย็นเฉียบ เขาล้วงเอาถุงยาจากกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วเปิดฝายานวดป้ายทาตามรอยฟกช้ำบนใบหน้าให้หาญศักดิ์ (ตอนที่พี่แกปาใส่หน้าร้านขายยาเมื่อกี้ เขารีบก้มลงเก็บมาทั้งถุงก่อนที่จะตามไปรั้ง)
“นี่...กูว่ากูหายแล้วแหละ” หาญศักดิ์รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
โซดายิ้ม “ก็นั่นแหละครับ แป๊บเดียวมันก็หาย แต่เป็นบ่อยก็ไม่ดีนะครับ เดี๋ยวเป็นอัมพาตขึ้นมาจริงๆ”
“อืม ขอบใจมึงมากนะ เรากลับเมททอลกันเถอะ”
พูดจบหาญศักดิ์ก็ล้วงมือเข้าไปในถุงก๊อบแก๊บใบเล็ก ควานหายาแก้ปวดมาตบเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม เสี่ยหนุ่มส่งมันให้โซดาต่อ ร่างสูงรับไปกินอย่างเดียวกัน แล้วขับรถกลับโรงแรมตามคำสั่ง ที่ทางแถวนี้เปลี่ยวอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่ถึงกับวังเวงอะไรมาก พอสถานะการณ์กลับเป็นปกติหาญศักดิ์ก็บ่นอุบ
“เซ็งมากอ่ะมึง ไม่ได้อยู่ดูคอนเสิร์ตจนจบ เพราะไอ้ห่านั่นอยู่ดีๆ ก็มาหาว่ากูเหยียบตีนมัน ปัญญาอ่อนฉิบ”
“ผมก็เสียดายนะครับ แต่เราไม่ต้องไปขึ้นโรงขึ้นศาลกันก็ดีแล้วแหละ ไม่รู้มีใครรอดมาเหมือนเราอีกไหม อันที่จริงผมก็จัดเต็มอยู่เหมือนกัน คนที่โดนศอกเข้าเบ้าตาไม่รู้เป็นไงบ้าง ถ้าเป็นคดีความคงน่าดู” โซดาถอนใจ
“ตามจับไม่ได้หรอกน่า ในนั้นมืดจะตาย คนก็เยอะอย่างกับหนอน แล้วกูสำรวจแล้ว ไม่มีใครถ่ายภาพหรือวีดีโอไว้หรอก ทุกคนสนแต่ตัวเองทั้งนั้น อีกอย่าง เราก็บอกได้นี่ว่าเราป้องกันตัว เพราะมันมาทำเราก่อนจริงๆ”
“นั่นสินะครับ...” ร่างสูงคิดตาม
“เฮ้อ ถ้าไม่มีมึงกูคงแย่นะ” หาญศักดิ์พูดตรงๆ ออกมาจากใจ “ตอนมึงคว่ำไอ้เจ็ดคนนั่น แล้วพากูขี่หลังกลับมาที่รถ กูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงดิสนีย์ต๊องๆ ที่มีเจ้าชายรูปงามปกป้องเลย” เสี่ยหนุ่มหัวเราะออกมาหลังพูดจบ
เอี๊ยดดดด!
โซดาเลี้ยวขวับเข้าข้างทางอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาหาญศักดิ์ต้องหันไปมองหน้าคนขับแบบงุนงงสุดขีด
...เขาทำอะไรผิดเหรอ...น้ำมันรถจะหมดก็ไม่น่าใช่นะ คันนี้เพิ่งเติมเมื่อวาน เครื่องยนต์ก็ปกติดี
“พี่...”
หาญศักดิ์เลิกคิ้วใส่เป็นเชิงถาม น้ำเสียงจริงจังนั่นยิ่งทำให้มันดูเป็นเรื่องใหญ่โตมาก โซดาเม้มปาก สายตายังคงมองตรงไปยังทางข้างหน้า กลืนน้ำลายเสียงดังจนหาญศักดิ์ได้ยินไปด้วย
ทั้งรถเงียบจนกระทั่งได้ยินเสียงแอร์ดังหึ่งๆ เสียงสัญญาณไฟฉุกเฉินที่โซดากดเปิดไว้เพราะจอดรถ ในที่สุด ใบหน้าคมสันก็ค่อยๆ หันมาช้าๆ ร่างสูงสบตาเข้ากับดวงตากลมโตของเขาเต็มที่
เขาคิดว่าเขาได้ยินเสียงนั่น...
...เสียงหัวใจของโซดาที่กำลังเต้นดังมาก...
“อยากเป็นเจ้าหญิงของผมไหมครับ”
----------------------------------------------
METAL TERMINAL 100%
อยากค่ะ 5555555555 ตอบแทนพี่หานให้เลยได้ไหม
TBC
-
น้องหานคำเดียว พี่หานเครื่องค้างเลย พี่หานน่ารักจัง เหมาะสมที่จะเป็นเจ้าหญิงของเจ้าชายโซดาผู้หล่อเหลามาก รอตอนต่อไปค่ะ :hao6:
-
อิ_อิ
-
พี่โซดาถามแบบนี้ น้องหานก็แย่สิ... จะตอบยังไงไม่ให้แต๋วแตก 55555
-
เสี่ยหานจะโดนจัดหนักข้อหาพูดถูกใจโซดาหรือเปล่า
-
ถ้าโดนถามแบบนี้บ้างมีหวังละลายแน่ๆ
-
พี่หาญมุ้งมิ้งขึ้นทุกวัน แถมแอบชมปั๋วเด็กตลอด
แต่ช่วงนี้ NC หายไปนะคะ เน้นฮาตลอด 555
จัดให้พี่หาญออนท็อปอีกนะคะ ชอบๆๆ
หนังสือออกเมื่อไรแจ้งด้วยนะคะ อยากเก็บเล่มค่ะ
+1 กดเป็ดให้กำลังใจคนเขียนค่ะ ^^
-
ทันแล้ว
-
นิยายเรื่องนี้มันบ้าชัดๆ 555
-
เสี่ยคงไปไหนไม่รอดแล้ว :hao7:
-
ยกที่ ๒๑
You're all that matters to me, yeah yeah,
Ain't worried about nobody else
If I ain't with you, I ain't myself
You make me complete
[ พี่คือทุกสิ่งทุกอย่างของผม
ผมไม่เคยสนใจใครที่ไหนอีก
ถ้าไม่ใช่พี่...ผมก็เหมือนไม่ใช่ตัวของตัวเอง...]
You're all that matters to me, yeah, yeah,
What's a king bed without a queen
There ain't no "I" in team
You make me complete
You're all that matters to me
[ พี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่สำคัญสำหรับผม
เตียงคิงไซส์จะมีความหมายอะไรหากไร้ควีน
จะไม่มีผมบนโลกนี้อีกต่อไปถ้าไม่มีพี่
เพราะพี่เติมเต็ม...และเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับผม...]
(All That Matters – Justin Bieber : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์นิ่งอยู่กับที่ จ้องมองคนที่ถามออกมาตาไม่กะพริบ ประโยคที่เสียงทุ้มๆ เพิ่งเอ่ยถามก้องอยู่เต็มสองหู เขารู้ว่าปกติโซดาหยอดเขาอยู่เป็นนิจ ล้อเล่นลามปามเอ่ยแซวสารพัด แต่คราวนี้ มันแตกต่างกันออกไปโดยสิ้นเชิง
...เขากำลังถูกขอเป็นแฟน...
โซดากำพวงมาลัยแน่น รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก และคนเดียวที่จะเปิดโพรงจมูกเขาได้ก็มีแค่หาญศักดิ์เท่านั้น ใจของเขาเต้นแรงคับอก มันกระแทกซี่โครงโครมครามจนเหมือนจะหลุดทะลุออกมาข้างนอก เขาอยากจะขยับมือขึ้นมากุมหัวใจเอาไว้แต่ก็ไม่กล้า ได้แต่รอลุ้นคำตอบจากปากคนตรงหน้าอย่างนี้...คนๆ เดียวที่จะปลดปล่อยโซดาคนนี้ได้
ความเงียบนั้นเนิ่นนานนับนาทีจนโซดารู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำตายในไม่ช้า
“...จริงรึเปล่า”
เสียงแผ่วพร่าจากริมฝีปากของหาญศักดิ์เล็ดรอดออกมาเบาแสนเบา เป็นเพียงคำสั้นๆ หากแต่มีอาณุภาพราวกับยาชุบชีวิตให้คนที่รอคำตอบ
ดวงตาคู่คมกริบยังคงทรงพลังและแน่วแน่ยามมองมาที่เขาเหมือนเดิมเสมอ
“จริงครับ...จริงๆ...”
...ที่เธอบอกจริงหรือเปล่า จริงหรือเปล่า
ไม่ได้ล้อเล่นกันใช่ไหม...
ร่างสูงปลดสายเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก ก่อนจะเอี้ยวตัวไปปลดสายเข็มขัดนิรภัยของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วประกบริมฝีปากมอบจูบหวานล้ำให้อีกฝ่าย สองมือของคนที่โดนจู่โจมยกขึ้นมาหมายจะห้ามปรามอีกฝ่าย หากแต่ก็ถูกร่างสูงจัดการง่ายๆ ให้ข้างหนึ่งจับประคองที่กรามคมสัน ส่วนอีกข้างสอดเข้าเรือนผม
...เพราะฉันเป็นคนที่เมื่อรักใคร
ก็เชื่อใจ และยอมให้แต่เขา...
มือใหญ่ข้างหนึ่งสอดเข้ากลุ่มผมของคนที่อ่อนระทวยอยู่กับเบาะเช่นกัน เขาขยับปลายนิ้วทั้งห้าเกาเบาๆ แล้วดึงขยุ้มกลุ่มผมไม่แรงมากนักให้อีกฝ่ายแหงนหน้ารับรสจูบให้ลึกซึ้งขึ้น ปลายเล็บของหาญศักดิ์จิกเข้าที่ท้ายทอยของเด็กหนุ่มอย่างหวามไหว มืออีกข้างเลื่อนตกจากกรามคมสันไปที่ลาดไหล่แข็งแกร่ง ฟันของทั้งคู่กระทบกันเบาๆ...แนบสนิทเสมือนเป็นหนึ่งเดียวกัน
ลิ้นยาวสอดเข้าโพรงปากอุ่นชื้น ไล่ต้อนลิ้นตัวเองกับลิ้นของหาญศักดิ์ราวตำรวจตามจับผู้ร้าย และในที่สุดโจรผู้น่าสงสารก็หนีไม่พ้น ต้องยอมจำนนให้ลิ้นยาวเกี่ยวกระหวัดพันรัดป้อนความหอมหวานตามใจชอบ
รู้ตัวอีกทีเขาก็ถูกแขนแข็งแกร่งอุ้มยกขึ้นจากเบาะที่นั่งข้างคนขับให้ขึ้นไปนั่งทับบนตักของคนขับรถจำเป็นตัวสูง เสียงครืดดังยาวขึ้นเมื่อโซดาเอื้อมมือขวาสอดช่องแคบลงไปปรับเบาะให้มันไถลไปข้างหลังจนสุดทั้งที่ริมฝีปากยังไม่ละจากเขา สองขาของหาญศักดิ์ตั้งแต่หัวเข่าจนถึงปลายเท้าวางนาบไปกับเบาะคร่อมทับขาของร่างสูง สองแขนแกร่งโอบรอบเอวของคนบนตัว
ในที่สุดคนที่แก่วัยกว่าก็ต้องครางประท้วงในลำคอขออากาศเมื่อถูกจูบแบบไม่ยอมให้พัก เด็กหนุ่มยอมถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง มองสบตากับสายตาสั่นไหวของคนที่นั่งคร่อมตัวเองอยู่
สองมือของหาญศักดิ์ขยุ้มอกเสื้อของโซดาแน่น มันสั่นระริก
“...จริงรึเปล่า” เสียงนั้นแผ่วพร่า ราวกับไม่ใช่เสียงของตัวเขาเลย ดวงตากลมโตแต่เด็ดเดี่ยวเหมือนกวางป่าสั่นไหวไม่ผิดกับใจที่สั่นเครือ “...พูดจริงๆ ใช่ไหม”
“จริงครับ” เสียงกระซิบตอบของเด็กหนุ่มแน่วแน่ ดวงตาคมกริบจ้องกลับมาอย่างจริงจัง เปิดเปลือยทุกความรู้สึกในอก “ผมรักพี่”
...อย่ารังแกคนที่ไม่มีใครด้วยคำว่ารักเลย
จะกี่ครั้งก็ลงเอยแพ้คำพูดว่ารัก...
คำบอกรักนั้นหลอมละลายหาญศักดิ์ได้มากกว่าตอนที่เด็กหนุ่มกระโดดมาขี่หลังเขาแล้วพูดบอกซ้ำๆ นัก หรือมันอาจเป็นแค่เพราะบรรยากาศและอารมณ์ของเขาเองก็ได้ที่ทำให้เป็นแบบนี้
ตอนนั้น...เขาไม่รู้สึกหวั่นไหวหรือซาบซึ้งอะไรเลย
...แต่ตอนนี้... เขารู้สึกมากเหลือเกินจนกลัวใจตัวเอง
รู้สึกว่าอีกฝ่ายจริงจัง ไม่ได้ล้อกันเล่นเหมือนที่แล้วมา
“ผมรักพี่จริงๆ นะครับ”
หัวใจคนมีแผลเป็นกระตุกไหวรุนแรงกับน้ำคำหวาน ได้แต่หลับตาซึมซับคำว่ารักให้เข้าตัวมากที่สุด
มือหนาเลื่อนขึ้นมาปลดสองมือที่ขยุ้มอกเสื้อของตัวเองออกช้าๆ แล้วถลกถอดเสื้อยืดสีเข้มของคนบนร่างออก ค่อยๆ ไล่จูบผะแผ่วตั้งแต่ซอกคอ...ไหปลาร้า...ลงมาจนถึงหน้าท้อง อ่อนหวานเสียจนใจของหาญศักดิ์อ่อนยวบไม่มีชิ้นดี
เพราะคนมีแผลหัวใจฉกรรจ์อย่างเขาแพ้คำว่ารักเสมอ...
...แล้วคำว่ารักที่หนักแน่นของโซดาก็เป็นเสมือนยารักษา
“บอกรัก...บอกรักพี่อีกครั้งได้ไหมโซดา...” เสียงของหาญศักดิ์แผ่วพร่า ยังคงปิดเปลือกตา จิกเล็บทั้งสิบลงกับบ่าแข็งแกร่งเหมือนต้องการที่ยึดเหนี่ยว หวังได้รับวัคซีนรักษาอาการเรื้อรังอีกสักเข็ม
ร่างสูงจูบแก้มซ้ายของคนบนตักอย่างอ่อนโยน
“ผมรักพี่...”
ร่างสูงปลดเข็มขัดกางเกงของหาญศักดิ์ออก เลื่อนถอดส่วนล่างทั้งสองชิ้นแล้วโยนไปเบาะข้างหลัง ลำบากเล็กน้อยแต่ในที่สุดมันก็สำเร็จ โซดาระมัดระวังไม่ให้กระเทือนแผลบอบช้ำสดใหม่ของอีกฝ่ายและของตัวเอง หากแต่บางทีคงถือเป็นโชคดีนักเพราะยาระงับปวดฤทธิ์แรงที่ทั้งคู่กินกำลังแสดงผล หรือมันอาจเป็นเพราะความหอมหวานของเรื่องทั้งหมด ที่ทำให้พวกเขาไม่เจ็บแผลเลยสักนิดเดียว...
ร่างสูงถอดเสื้อของตัวเองออกบ้าง หาญศักดิ์ถูกดันให้ถอยร่นลงไปจนหลังติดกับพวงมาลัยเมื่อร่างสูงก้มลงปลดซิปกางเกงแล้วเลื่อนมันกับชั้นในลงไปเล็กน้อย แก่นกายใหญ่ผงาดออกมานอกร่มผ้า กระตุกหงึกๆ คล้ายเชิญชวน...
“มาสิครับคนดีของผม...” เสียงของโซดาทั้งหวานทั้งกระเส่า เขายื่นมือออกไปลูบไล้ร่างกายเปลือยเปล่าตรงหน้า “ขยับกลับเข้ามา...แล้วเราสองคนจะเป็นหนึ่งเดียวกัน”
...ความเจ็บเสียดที่คุ้นชินแล่นปราดเข้ามาทันทีที่ทิ้งตัวทับท่อนกายแข็งแกร่งให้แทรกเข้ามาในร่าง หาญศักดิ์เงยหน้าหลับตากัดริมฝีปาก ทิ้งตัวลงอย่างเชื่องช้าบนหน้าตักแกร่ง จนในที่สุดก็กลืนกินได้หมดลำอย่างที่ไม่เคยมาก่อน
“อื้อ...”
ท่วงท่านี้ทำให้แก่นกายร้อนรุ่มแทรกลึกกว่าที่เคยนัก คนหน้าหวานอ้าปากหอบ เหงื่อผุดพรายขึ้นมาตามกรอบหน้า ช่องทางอุ่นนุ่มบีบรัดอวัยวะแปลกปลอมทันทีทำเอาโซดาแทบขาดใจ ครึ่งหนึ่งของสะโพกหาญศักดิ์ทาบทับกับเนื้อกางเกงยีนส์หยาบแข็ง สร้างความรู้สึกแปลกใหม่ระคนซาบซ่านได้อย่างน่าอัศจรรย์
วงแขนแกร่งตวัดโอบรอบร่างกายของคนบนตัก เลื่อนใบหน้าไปขบจูบซอกคอและติ่งหูของอีกฝ่ายทำเอาหาญศักดิ์สั่นสะท้าน ลิ้นร้อนชอนไชเข้าไปในโพรงหู กระตุ้นอารมณ์ราคะเสียจนต้องปล่อยเสียงครางให้ได้ยิน
หาญศักดิ์เริ่มขย่มหน้าตักของโซดา แก่นกายของเขาตีกับหน้าท้องแกร่งเพิ่มความเสียวซ่านทั้งสองทาง ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเลื่อนมากดจูบบดขยี้ริมฝีปากของเขาอีกครั้ง คราวนี้ร้อนแรงตะกรุมตะกรามเสียจนเขาแทบจะหอบเป็นไฟ
ริมฝีปากหยักขบกัดดูดคลึงริมฝีปากล่างของคนแก่กว่า แล้วส่งลิ้นเลียสำรวจทุกแนวซอกฟันจนหาญศักดิ์ขนลุกซู่ มือหนาข้างหนึ่งยังคงโอบประคองเอวเอาไว้ แต่อีกข้างเลื่อนลงไปตีสะโพกที่กำลังขย่มหน้าตักตัวเองอย่างเมามัน
“อ๊ะ...”
ไม่ใช่แค่ตีแต่ยังจับขย้ำอย่างถือสิทธิ์ แยกก้อนเนื้อทั้งสองออกให้ท่อนกายแทรกลึกยิ่งขึ้นจนหาญศักดิ์ครางผวาต้องโอบกอดร่างโปร่งเพื่อยึดเหนี่ยว ร่างสูงหอบครางเสียงต่ำ แล้วก้มใบหน้าซุกลงบนแผ่นอกราบ ตวัดลิ้นไล้เลียเม็ดบัวรสหวานจนเสียงดูดกินดังไปทั่วรถ
“อื้ม...อา...โซดา....มึง...อ๊า...!”
ใบหน้าหวานซบลงบนไหล่แกร่งขณะที่ถูกอีกฝ่ายกลืนกินเหมือนอาหาร มือหนาทั้งสองข้างช่วยเร่งจังหวะให้สะโพกของเขาขย่มถี่เร็วขึ้น ครึ่งหนึ่งเสียดสีกับเนื้อผ้ายีนส์แข็งๆ จนเกิดรอยแดงบางเบา โซดาในยามนี้ไม่ต่างจากสัตว์ป่าที่หิวโหย เล็บใสกรีดลงบนแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายอารมณ์
“พี่หานของผม...”
เสียงแหบพร่าดังแผ่วเบาขณะที่กอดรัดคนบนกายตัวเองแน่น รัก...รักเหลือเกินจนไม่รู้จะพร่ำพรรณาออกมาอย่างไรได้
“อึก...อื้ม...”
“ยังไม่รักผมก็ไม่เป็นไรหรอก...” เด็กหนุ่มเอ่ยขณะขบดูดสร้างรอยรักที่ลำคอขาว “...โซดาคนนี้จะยอมเป็นทาสรักของพี่ไปจนตาย...”
หาญศักดิ์อ่อนระทวยเหมือนแท่งเทียนที่ถูกหลอมเหลว... คำบอกรักดังก้องเข้าไปในกายของเขา เบาะที่นั่งคนขับลั่นเอียดอาดตามแรงกระแทกกระทั้น
“อ๊า...!”
หาญศักดิ์เบิกตาโพลงกระตุกแหงนเงยศีรษะเมื่อปลายแก่นกายบดเข้ากับปุ่มกระสันจนจี๊ดไปทั้งกายอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างกายของเสี่ยหนุ่มเกร็งเครียดค้างชะงัก ขยับอีกแค่ครั้งเดียวเขาต้องไปสวรรค์แน่ๆ
...และเขายังไม่อยากไป เขาอยากฟังโซดาบอกรักเขาอีก
ช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน... ทั้งที่ไม่เคยบอกอีกฝ่ายเลยถึงความรู้สึกของตัวเอง และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร แต่ตอนนี้กลับเรียกร้องจะฟังคำนั้นซ้ำๆ อย่างคนไม่รู้จักพอ...
หาญศักดิ์กัดริมฝีปากแน่น ค้างคาอยู่ท่านั้นจนน่าเมื่อยตัวแทน ช่องทางอุ่นนุ่มบีบตอดเอ็นของโซดาตุ้บๆ จนร่างสูงรู้ได้ว่าหาญศักดิ์ที่ตัวแดงกำลังจะปลดปล่อย
“โซ...โซ...ดา...”
“ผมรักพี่... พี่คือโลกทั้งใบของผม...”
ปลายแก่นกายคับพองขยับมาสะกิดเข้ากับปุ่มกระสันของเขาตามแรงดันส่งสะโพกของเจ้าของ ก่อนมือหนาจะดึงร่างเขาลงตอนที่ไม่ทันตั้งตัวจนมันสบกันอย่างจัง หาญศักดิ์หวีดร้องสุดเสียง จิกเนื้อหนังมังสาของอีกฝ่ายจนเล็บไร้สีเลือด ความรู้สึกเหมือนถูกเหวี่ยงจากยอดเขาที่สูงชันให้ลงมาบนพื้นแล่นพล่านไปทั่วร่าง เขาแอ่นตัวขึ้นสูงจนศีรษะแทบชนกับเพดานรถ เหมือนๆ กับโซดาที่กัดฟันแอ่นสะโพกขึ้นลอยจากเบาะเพื่อปลดปล่อยน้ำขุ่นขาวในเวลาไล่เลี่ยกัน มันล้นทะลักไหลออกมานอกช่องทางคับแคบ ก่อนที่ทั้งคู่จะหอบฮัก เซซบทับกันเมื่อเสร็จสิ้นสมฤดี...
...ได้ไหมคนดีถ้าคิดจะบอกรักกัน
ช่วยบอกกันด้วยหัวใจที่มี...แค่นี้ที่อยากขอ
ร่างสูงกดจูบลงไปที่หัวไหล่ของร่างที่ยังสั่นสะท้าน
“ผมรักพี่...”
-------30%-------
เอา NC กันไปก่อนนะคะ โว้ยเขินแทนเสี่ย TT//TT พี่ป๊อป แคลอรี่ บลาบลาก็มาาาาา
แล้วพบกันค่ะ >_<
หนังสือขอเจคถามโรงพิมพ์ก่อนนะคะว่าจะออกตีพิมพ์ได้เมื่อไร
-
บอกรักกันร้อนแรงมาก
เลือดคนอ่านจะพุ่งเลยทีเดียว
-
หวานอ่ะ เขินนนน
-
:mew1:
-
โอ้โห
-
:pig4: :pig4:
-
:-[ เขินอ่าา
-
ชอบ แนว นี้มาก
-
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์เกลียดสิ่งที่กำลังดำเนินอยู่ทุกวันนี้เป็นที่สุด...
มันเป็นอะไรที่ชวนขนหัวลุกมาก!
โซดาเอาแต่ส่งสายตากรุ้มกริ่มให้เขาสามเวลาหลังอาหาร เล่นเอาอยากจะบ้าตายวันละหลายๆ รอบ
สรุปว่าวันนั้นเขาก็ไม่ได้ตอบคำถามที่โซดาถาม และเด็กหนุ่มก็ไม่ได้มาเซ้าซี้เรื่องนั้นกับเขาอีก บางครั้งก็ดูเหมือนโซดาจะลืมคำถามที่ค้างคาระหว่างพวกเขาสองคนไปแล้วด้วยซ้ำ
...แต่เขารู้ดีว่ามันไม่ได้ลืม...เพียงแต่รอช่วงโอกาสที่เหมาะสมอยู่
เขาก็เหมือนกัน..
เฮ้อ... ท่าทางกูคงต้องเปลี่ยนฉายาจากเจ้าพ่อเงินกู้เป็นเจ้าหญิงเงินกู้ในเร็ววันนี้แล้วสินะ...
อันเดวววววววววววว๊!!!
อุบาทว์ที่สุด!!
หรือไม่โซดาก็คงรวบรัดตีความเอาเองว่าเขาเออออห่อหมกไปด้วย แต่ถึงกระนั้นการกระทำก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากกว่าเดิมเท่าไหร่นัก หยอดอย่างไรก็หยอดอย่างนั้น ขี้เล่นยังไงก็เป็นเหมือนเดิม น้ำเสียงจริงจังที่ทั้งหวานหยดและสั่นใจเขาในคืนนั้นไม่ปรากฎออกมาอีกเลย
แถมหลังจากคืนนั้นเขายังต้องหนีไอ้เด็กผีนั่นหัวซุกหัวซุนอีกต่างหาก อุเหม่ ในรถนั่นน่ะเสียบสดนะครับท่านผู้ชม! ไม่มีอะไรหล่อลื่น เข้าไปก็ลึก ย้ำว่าทั้งอัน ปกติมันจะมีตรงโคนเหลือๆ ไว้ถ้าเป็นท่านอน (แบบว่าอันแม่งใหญ่ยาวเกิน) เครื่องในเขาไม่หลุดออกมาทั้งยวงด้วยก็ถือเป็นบุญกะลาหัว... ไอ้ห่านั้นก็ขี้เอาจริง นี่หลบมาได้สามคืนแล้ว และก็ยังหวังว่าจะหลบไปได้อีกหลายๆ คืน...
“บอกรัก...บอกรักพี่อีกครั้งได้ไหมโซดา...”
อืม... ตอนนั้นแทนตัวเองว่าพี่ด้วยล่ะ...
โอ๊ยยยยย
หาญศักดิ์เม้มปาก มองใบหน้าที่ขึ้นสีขึ้นมาของตัวเองในกระจกเพียงแค่คิดถึงไอ้ผัวอภินิหาร อันที่จริงคืนนั้นเขาก็หลวมตัวยอมโอนอ่อนไปเยอะเลยนั่นแหละ...
...ก็การมีคนมาบอกรักแบบจริงใจ มันคือจุดอ่อนของเขานี่
ไอ้เสี่ยชานรู้ดียิ่งกว่าใคร เพราะเขากับมันอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เพิ่งแตกเนื้อหนุ่ม
ส่วนเหตุผลน่ะหรือ ถึงอยากลืมชีวิตนี้ก็คงลืมไม่ลง...
หาญศักดิ์หลับตา บังคับตัวเองให้ปัดเรื่องในอดีตออกไปจากหัว ไม่อยากจะนึกถึงมันแต่ก็ชอบนึกถึงอยู่บ่อยๆ เขาถอนใจ ก้มหน้าลงติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำราคาแพงที่หลุดออกมาเม็ดหนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
เขากับชาญชัยถูกเชิญให้ไปร่วมงานเปิดของห้องเสื้อระดับโลกของแบรนด์เสื้อผ้าของไฮโซคนหนึ่งที่จำชื่อไม่ได้ และตามที่เฉินบอก พ่อแม่ของไฮโซคนนี้เป็นคนที่มีเส้นสายแน่นปั่กเหมือนใยแมงมุมขนาดยักษ์ ซึ่งแปลว่าพวกเขาจำเป็นต้องไปร่วมงาน ไอ้โหนกนรกแตกถึงกับจ้างช่างแต่งหน้ากับสไตลิสต์ชื่อดังมาแต่งหน้าทำผมหาชุดให้เขากับชาญชัยถึงโรงแรมเมททอลเพราะงานนี้เป็นงานระดับช้าง จะขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์หลายฉบับ และจะได้ออกโทรทัศน์ด้วย บรรดาคนดังในประเทศไทยจากทุกสารทิศไม่ว่าจะเป็นดารานักร้องไฮโซเซเลปหรือนักธุรกิจนักการเมืองจะไปกระจุกรวมกันอยู่ที่นั่น เขาเลยต้องแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่เช้า และทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่ไม่อยากจะเชื่อว่าจะโดนแต่งหน้าอยู่นานถึงสามชั่วโมง...
ชาญชัยแหกปากมาจากห้องอีกฝั่งตอนโดนถอนขนคิ้วให้เรียงเป็นระเบียบ พอๆ กับเขาที่น้ำตาไหลพรากๆ สบถด่าฟ้าฝนตอนโดนกรีดอายไลน์เนอร์ที่ขอบตาบนข้างในเป็นครั้งแรกในชีวิต หนวดเคราถูกโกนจนเกลี้ยงเตียนชนิดไม่เห็นไรเขียวเลยแม้แต่นิดเดียวจนน่าอัศจรรย์ใจ ยิ่งทับรองพื้นเข้าไปหน้าเขาก็เนียนใสราวกับก้นเด็กทารกที่ชาตินี้ยังไม่เคยมีหนวดขึ้น รอยฟกช้ำดำเขียวที่ได้มาจากตอนมีเรื่องในคอนเสิร์ตถูกกลบหายหมดด้วยคอนซีลเลอร์
ผมสีดำธรรมชาติของเขาถูกย้อมเป็นสีน้ำตาลเข้ม ทำไฮไลท์สีน้ำตาลอ่อนเพิ่มประกายความสดใสให้สีผม ก่อนจะถูกไดร์เซตให้พองแล้วปัดส่วนข้างหน้าลงมาเป็นผมหน้าม้า คอนเซ็ปต์อะไรไม่รู้รู้แต่กูแทบตายตอนไอ้ไดร์ร้อนๆ สองอันนั่นจ่อมาที่กบาลในคราวเดียว
สำหรับท่อนบนของเขาเป็นเสื้อเชิ้ตสีดำแต่งลวดลายอาร์ตๆ ตรงอกซ้าย ส่วนท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์สีดำที่เล่นลวดลายด้วยซิปบริเวณกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ตามที่พวกช่างดีไซน์กันว่าต้องการให้เขาดูเป็นลุคผู้ชายหล่อใสกระชากใจทุกวัยทุกเพศ ส่วนชาญชัยเป็นลุคชายหนุ่มหล่อแซ่บน่าเขมือบ (ครับ พวกนางพูดแบบนั้นจริงๆ ท่านผู้ชม)
แต่ก็ยอมรับแหละวะว่าพวกบรรดาช่างเก่งกันมาก เพราะวันนี้เขาคิดว่าเขาดูเด็กกว่าตอนที่ตัวเองอายุสิบเจ็ดอีก
...มองไปมองมา แต่งหน้าหวานๆ แบบนี้ก็หล่อไปอีกแบบนะกู
เฮ้อ หน้าตาดีทำอะไรก็ดีแบบนี้แหละ ต้องเข้าใจ
กำลังยกมือขึ้นมาจะจัดทรงผมอีกสักสองทีแล้วค่อยไปขึ้นรถที่ชาญชัยนั่งรออยู่ประตูห้องน้ำถูกเปิดผลัวะออก หาญศักดิ์หมุนคอไปดู ก่อนจะต้องตาเหลือกตาปลิ้น
ถูกแล้วครับพี่น้อง! คนที่คุณก็รู้ว่าใครนั่นแหละ!
โซดาที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนยืนค้างอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำชั้นล็อบบี้ ดวงตาคมกวาดมองเจ้าพ่อเงินกู้หัวจรดเท้า กะพริบตาปริบๆ เหมือนจังงังจนพูดไม่ออก หาญศักดิ์รีบถือโอกาสที่อีกฝ่ายตกตะลึงวิ่งจี๋ กะผ่านข้างตัวร่างสูงแล้วแล่นฉิวออกไปเลย
ห้องน้ำอาถรรพ์! กูจะไม่มีวันมาใช้อีกแล้ว! มาทีไรเจอแม่งทุกที!
ไม่ทันที่หาญศักดิ์จะได้วิ่งหนีให้รอดอย่างที่ใจคิดมือหนาก็ดันเขาให้ติดกับกำแพงด้านหนึ่งของห้องน้ำ แขนยาวๆ ทั้งสองข้างค้ำกันร่างของหาญศักดิ์เข้ามุมอย่างแน่นหนา จมูกโด่งโน้มลงไปสูดดมความหอมที่แก้มเนียนทันที ลมหายใจร้อนๆ ของโซดาที่รดแก้มทำเอาเสี่ยคนแมนดิ้นพล่านเป็นพัลวัน
“ปล่อยนะโว้ย กูต้องไปงานปล่อยกูเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ให้ไป...” ไม่พูดเปล่ายังจุมพิตที่ซอกคอของเขา แล้วฝังจมูกสูดดมกลิ่นกันจนหาญศักดิ์ได้ยินเสียงดังฟืด
“ไอ้ผีห่า! ไม่ไปได้ยังไงเล่า ไอ้เสี่ยชานรอกูอยู่ในรถ เดี๋ยวมันก็มาเป่ากบาลกูดับหรอก!”
“น่ารักขนาดนี้... เดี๋ยวคนอื่นมาชอบ ผมหวง”
“โอ๊ยยย แต่กูต้องไปโว้ยย” หาญศักดิ์คำราม ดิ้นพราดๆ
“จริงๆ นะครับ...” แววตาคมวาวหวานขณะจ้องเข้ามาในดวงตาของเขา “วันนี้พี่โคตรน่ารักเลย...”
พูดจบก็หัวเราะในลำคอแล้วเลื่อนขึ้นมาปัดผมหน้าม้าเขาออก ก่อนจะจุมพิตหน้าผากของเขาเบาๆ นี่ถ้ารองพื้นหลุดออกไปกับปากมึงแล้วหน้ากูตอนออกโทรทัศน์สีไม่เท่ากันนะ พ่อจะกลับมาแพ่นกบาลให้แตกแยกเป็นสองเสี่ยง บอกเลย!
“เหมือนตุ๊กตาเลย” ดวงตาคมหยีลงเพราะยิ้มหล่อเหลาทรงเสน่ห์
“ตุ๊กตาผีชัคกี้ที่พร้อมจะฆ่ามึงไงล่ะ! ปล่อย!!”
“...อยากเก็บไว้ดูเล่นคนเดียวจัง”
ตู้มมมมมมม!!!
...แก้มแดงปลั่งแบบไม่ง้อบลัชออน แนะนำให้มีผัวชื่อโซดานะครับ รับรองช่วยได้ดี...
แพ้ทางมันอีกจนได้... อ๊ากกกกกก
“จะกอดทั้งวัน...จะฟัดทั้งคืน...จะกลืนเข้าไปในท้องเลย...”
เสี่ยหนุ่มก้มหน้าคางชิดอก พยายามซ่อนเร้นใบหน้าที่ขึ้นสีแต่ก็ทำไม่สำเร็จ ถูกหยอดทุกวันแต่ไม่ได้มีภูมิต้านทานอะไรเลย แถมนับวันจะยิ่งเขินหนักขึ้นทุกทีๆ
ฮือ คือกูเสียดุลย์เกย์โดยดุษณีแล้วใช่ไหมเนี่ย
ดวงตาของโซดาเป็นประกายวาววับ จ้องมองคนตรงหน้าตาไม่กะพริบ ไม่อยากจะเชื่อว่าพอแต่งเนื้อแต่งตัว คราบเจ้าพ่อเงินกู้ก็หายไปเหลือไว้แต่หาญศักดิ์ที่มีสภาพไม่ผิดจากดาราวัยรุ่น เครื่องหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราเข้ากับใบหน้าหวานๆ มันแลดูอ่อนเยาว์กว่าทุกคราวที่เคยเห็น อันที่จริง โซดารู้อยู่แล้วว่าพี่หานน่ะหน้าสวยมากกว่าหน้าหล่อ
แต่ใครจะไปรู้ว่าหน้าหวานๆ แบบนี้เป็นเจ้าหนี้ขาโหด นิสัยก็โคตรเถื่อน เอะอะโวยวายหยาบคายตามแบบฉบับผู้ชายขนานแท้... ขนาดพ่อของเขายังกลัวจนขึ้นสมอง
ร่างสูงยิ้ม ให้ตายเถอะ วันนี้พี่หานน่ารักจนเขาละสายตาไปไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว
ไม่เหมือนผู้ชาย... แต่เหมือนทอม...
ถ้าเสี่ยคนแมนรู้ความคิดเขา ต้องอาละวาดโรงแรมพังแน่
“ให้กูไปเหอะ...นะ” เสียงที่เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากของหาญศักดิ์อ่อนระโหยโรยแรงจนแทบจับใจความไม่ได้
“เมียที่ดีต้องเป็นช้างเท้าหลังเชื่อฟังผัวที่เป็นช้างเท้าหน้านะครับ ถ้าผมไม่ให้ไปพี่ก็ห้ามไป”
พวกช่างแม่งประสบความสำเร็จแล้วอ่ะ เพราะลุคกูวันนี้กระชากใจทุกเพศทุกวัยจริงๆ โดยเฉพาะเพศเกย์!
โซดากดริมฝีปากลงหมายจะจูบสั่งสอนให้หาญศักดิ์หายพยศ แต่คนที่ถูกพันธนาการเอาไว้กลับเบี่ยงหน้าหลบพร้อมหลับตาแน่น เสียงในลำคอเปล่งออกมาลอดซอกไรฟันราวกับร้องขอชีวิต
“ไว้คืนนี้!!”
“...หืม? อะไรนะครับ?”
โซดาถึงกับชะงักงัน หาญศักดิ์หายใจหอบพร้อมกับคิดประมวลผลในหัวอย่างรวดเร็ว ถ้าไอ้เด็กนี่บอกว่าไม่ปล่อยก็ไม่มีทางปล่อยจริงแน่ แล้วเกิดโดนจับปล้ำในนี้แล้วมีลูกน้องเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาต้องเสียชื่อยับเยินเห็นๆ เขาต้องทำอะไรสักอย่างเอาไว้ให้มันตายใจก่อน ค่อยหาทางหลีกหนีทีหลัง
สัจจะไม่มีในหมู่เสี่ย!
บัญญัติสุภาษิตไทยโดย เสี่ยหาน เวลานี้นี่แหละ
“พี่พูดว่าอะไรนะครับ”
“ไว้...คืน...นี้!”
หาญศักดิ์ก่นเสียงออกมาอีกหน โซดากระตุกยิ้มมุมปาก เลิกคิ้วช้อนสายตามองหน้าหาญศักดิ์เป็นคำถามว่า 'นี่พี่พูดจริงเหรอครับ' เจ้าพ่อเงินกู้รีบหลับหูหลับตาพูดเร็วๆ
“ขอกูไปงานก่อน รอกูกลับมา มึงอยากทำอะไรเก็บไว้คืนนี้ โอเคไหม”
เซฮุทิ้งน้ำหนักลงที่ขาข้างหนึ่งพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างแปลกใจ เด็กหนุ่มคลายแรงที่จับแขนข้างหนึ่งของหาญศักดิ์ให้เบาลงก่อนจะทำเป็นปัดๆ เสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ให้เข้าที่
“อย่างนี้พี่ต้องตามใจผมนะครับ”
“...ปล่อยกูก่อนดิ ค่อยว่ากันคืนนี้”
ร่างสูงยังมีรอยยิ้มหล่อฉาบบนใบหน้า รู้สึกเหมือนโดนท้าทายยังไงบอกไม่ถูก แต่ทันทีที่เขาปล่อยมือเท่านั้นแหละเจ้ากวางจอมแสบในอ้อมกอดก็จัดการผลักเข้าที่มาหน้าอกเต็มแรงจนคนที่ไม่ได้ตั้งตัวถึงกับเซถลาชิดผนังอีกข้าง ครั้นจะกระโดดไปคว้าตัวคนที่เพิ่งหนีออกไปมาจับปล้ำสั่งสอนมันก็ได้อยู่หรอก แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วปล่อยไปสักครั้งจะเป็นอะไรไป
“จำไว้นะครับพี่” ดวงตาคมเปล่งประกายแบบสายตาชายเจ้าชู้ “พี่พูดแล้วนะครับ ว่าอยากทำอะไรก็ให้เก็บไว้ทำคืนนี้”
“กูไม่ทำอะไรให้มึงทั้งนั้น ไอ้ผีห่า!”
หาญศักดิ์ที่วิ่งหนีเอาเป็นเอาตายเปิดประตูห้องน้ำออกไปพร้อมทิ้งเสียงด่าลากยาวไว้ให้ โซดาที่ยังพิงกับกำแพงมองตามร่างที่วิ่งออกไปยิ้มๆ
พยศขนาดนี้ คืนนี้ต้องลงอาคมจัดหนักซะแล้ว
:::METAL TERMINAL:::
ภายในโกดังร้างทึบแสงแห่งหนึ่งเป็นที่กบดานของชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่ง ลึกเข้าไปอีกได้ทำไว้เป็นห้องลับสำหรับเก็บเงินจำนวนหลายสิบล้าน แต่ถึงกระนั้นมีเงินก็นำออกไปใช้ที่ไหนไม่ได้...ต้องอาศัยอยู่ในที่อุดอู้ ไปไหนมาไหนก็ต้องพรางตัว แม้แต่ลูกเมีย ยังไม่ได้พบเห็นมานานแรมปี
มันน่าคับแค้นใจนักเพราะไอ้เสี่ยรุ่นลูกสองคนที่มีเส้นสายแข็งแกร่งกับตำรวจจัดการตัดช่องทางของเขาทุกช่องทาง แถมเขายังรับรู้มาว่าไอ้พวกนั้นร่วมมือกับตำรวจตามหาตัวเขากันให้ควัก มิหนำซ้ำ ยังมีค่าหัวให้คนที่ชี้เบาะแสของเขาอีกต่างหาก แค่จะออกไปนอกโกดังร้างนี่ยังต้องลุ้นเอาแทบใจหายใจคว่ำ อย่าได้หวังไปถึงหนีออกนอกประเทศ
ถ้าเขาไม่ได้ฆ่ามันด้วยน้ำมือของเขา... เขาไม่มีวันที่จะอยู่บนโลกนี้ได้อย่างมีความสุขแน่
โดยเฉพาะไอ้คนที่เป็นเจ้าพ่อเงินกู้
กับอีแค่หนี้ไม่กี่สิบล้าน ทำไมต้องตามทวงกันให้เป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตด้วย
พวกมันทำให้เขาต้องหนีหัวซุกหัวซุนเหมือนสุนัขจนตรอก สูญสิ้นบารมีและอำนาจวาสนาทุกอย่างที่เคยมี
“เสี่ยพิชิตครับ ผมไปเก็บหนังสือพิมพ์มาจากถังขยะ ดูสิครับ”
ลูกน้องที่จงรักภักดีคนหนึ่งผู้มีหน้าที่คอยสืบข่าวความเป็นไปทั้งหมดยื่นหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งมาให้ดู ชายวัยกลางคนรับมาพลิกดูหน้าแรก ใบหน้าของคนที่ทำให้ชีวิตของเขาเดือดร้อนและไม่เป็นสุขเด่นหราอยู่ในรูปสีสี่ขนาดใหญ่ เขาไม่มีวันลืมได้
“รูปนี้ครับเสี่ย ไอ้เสี่ยหานกับเสี่ยชานไปร่วมงานนี้กันทั้งคู่เมื่อวาน”
“...แปลว่ามันสองคนยังอยู่ดีมีสุขสินะ”
เสียงแหบต่ำที่เปล่งออกมาเย็นยะเยือก คิดว่าไอ้เสี่ยหานจะเป็นอัมพาตไปเสียแล้วกับการต่อสู้คราวนั้น หรืออย่างน้อยก็บาดเจ็บสาหัสกว่านี้ แต่เปล่า ไอ้เด็กนั่นมันหัวแข็งแล้วก็ดวงแข็งกว่าที่คิด... แถมยังลอยหน้าลอยตาไปออกงานสังคมได้
แคว่กก
พิชิตจิกเล็บกับกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ตัวเองถืออยู่จนมันขาดทะลุคามือ
“เราจะจัดการยังไงกับพวกมันดีครับเสี่ย คนของพวกเราคงไม่พอที่จะถล่มกับทั้งพรรคพยัคฆ์ แต่ถ้าเรื่องกองโจร -- ”
มือที่เหี่ยวย่นตามวัยยกขึ้นขัดลูกน้องหนุ่ม
“ลื้อไม่ต้องกังวลไป เราจะยังทำตามแผนเดิม” แววตาของคนพูดเย็นชา “...อีกไม่นานหรอก” เสียงหัวเราะในลำคอดังก้องไปทั่วโกดังร้าง “ไอ้เสี่ยหานจะได้รับการต้อนรับที่ถึงใจจากอั๊วแน่”
------100-------
กลับมาแล้ววววววว
อย่าเพิ่งโกรธเคืองที่หายไปนาน T_T ฝึกงานยุ่งไม่มีเวลาเลยค่ะ
โอ๊ยนังเสี่ยพิชิตจะทำอะไรเสี่ยหานนนนนนนนนนน
แล้วเรื่องราวความรักจะเป็นอย่างไร
เรามาติดตามไปพร้อมๆ กันนะฮะท่านผู้ชม !!
** เรื่องหนังสือเจคถามสนพ.ไปแล้วนะคะ ว่าหนังสือเจคจะออกได้เมื่อไร
พวกพี่เขาบอกว่าช่วงนี้คิวเยอะ ติดงานหนังสือ งาน ฯลฯ อะไรอีก เลยบอกว่าเสี่ยหานกับโซดาน่าจะออกได้ปลายปีค่ะ
ปลายปีนี้ก็ไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่ ._. ยังไงจะคอยมาอัพเดตเรื่อยๆ นะคะ
-
มารอ
-
ความโหด ความเถื่อนโดนกลบหมดเลย
-
:katai2-1:
-
ลุ้นเรื่องคืนนี้ก่อน เรื่องเสี่ยพิชิตขอให้โซดาจัดการ
-
พี่หานคนแมนน่ารักอะ :o8: ฮาได้ตลอดสกจริงๆ
แต่อิเสี่ยชรานิอารัยอี๊ก จะมาก่อเรื่อง
ระวังเจอผัวเสี่ยหานเล่นเอาน๊า :z6:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ
พี่หานคนแมนน่ารักมากๆ เขินอีกเยอะๆเลยค่ะ น่ารัก /////////
-
คิดถึงพี่หาน
-
หายเป็นเดือนเลยค่ะ
-
ยกที่ ๒๒
I see you blowin' me a kiss it doesn't take a scientist
To understand whats goin' on baby
[ ผมเห็นพี่ส่งจูบให้ผมกลางอากาศ
มันไม่ต้องใช้นักวิทยาศาสตร์ก็เข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราสองคน...ที่รัก :) ]
(Crush – Jennifer Paige : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
LINE
S.Soda: ทำอะไรอยู่ครับ 7.00 AM
S.Soda: พี่กินข้าวหรือยัง 7.16 AM
S.Soda: ทำงานอยู่หรือครับ ไม่กวนก็ได้ 7.32 AM
S.Soda: อะไรคือ read แล้วไม่ตอบครับ... 1:12 PM
Hansuk: กูพิมพ์ช้า อย่าเร่งดิ 1:14 PM
Hansuk: กูทำงาน 1:14 PM
Hansuk: ยุ่งตั้งแต่เช้า 1:15 PM
S.Soda: * ส่งสติกเกอร์ OK * 1:15 PM
S.Soda: นี่ทำอะไรอยู่ครับ 1:15 PM
Hansuk: หายใจ 1:16 PM
พิมพ์เสร็จก็ขำในใจคนเดียว เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายต้องทำหน้าเมื่อยอยู่แน่ๆ แล้วก็ไม่ผิดจากที่หาญศักดิ์คิดเท่าไหร่ เพราะตอนนี้คนที่อ่านข้อความทำหน้าเมื่อยจริงๆ นี่ถ้าคนที่พิมพ์มาอยู่ตรงหน้า รับรองเขาจะจับซัดสักทีสองที
S.Soda: ดีๆ สิครับ 1:17 PM
S.Soda: ....... 1:17 PM
Hansuk: ประชุม 1:18 PM
Hansuk: มึงอ่ะ ไม่ซ้อม? 1:18 PM
S.Soda: ก็ได้พักบ้างสิครับ 1:19 PM
S.Soda: * ส่งรูปเซลฟ์ฟี่ตัวเองตัวเปียกเหงื่อกำลังนั่งบนพื้น * 1:19 PM
อุตะ รูปนี้แม่งแซ่บสัด... ต้องเซฟ...
Hansuk: เออ ตั้งใจซ้อม 1:20 PM
Hansuk: กูต้องไปแล้ว 1:20 PM
S.Soda: ผมวุ่นๆ แบบนี้ เปลี่ยวอ่ะดิ 1:22 PM
ไอ้เชี่ยยยยย!
ผมนี่ถึงกับลั่นเลยนะครับ
คือคิดภาพออกเลยอ่ะ แม่งต้องแบบทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่ตอนพิมพ์ส่งมาอ่ะ ไอ้ผีห่า!
Hansuk: กวนตีน 1:22 PM
Hansuk: กูไปจริงๆ ล่ะ 1:22 PM
S.Soda: * ส่งสติกเกอร์ Love * 1:22 PM
Hansuk: ไอ้ห่าเอ๊ย 1:23 PM
S.Soda: กำลังยิ้มอยู่ล่ะสิ... 1:23 PM
มันรู้ได้ไงวะ!!!
ปัง!
“มึงเป็นอะไรของมึงฮะ นั่งยิ้มบ้าบอคอแตกอะไร”
เสี่ยชานที่กำลังพูดเรื่องผลประกอบการของโครงการคอนโดมิเนียมที่พวกเขาจะเข้าไปร่วมหุ้นด้วยในไม่ช้านี้ทุบโต๊ะเสียงดังแล้วถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย เจ้าพ่อเงินกู้หน้าเหลอ
“ฮะ? อะไร กูยิ้มเหรอ กูไม่ได้ยิ้มสักหน่อย!”
“ก็เห็นอยู่ว่ามึงยิ้มไม่หุบ อย่างกับเมากัญชา ฟังที่กูพูดบ้างสิวะ เอาแต่เล่นโทรศัพท์เป็นเด็กๆ ไปได้ ไอ้เวร”
“แหม ก็อย่างนี้แหละครับเสี่ยชาน คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดนึง~”
“สะเออะ! ไอ้โหนกนรกแตก!!”
หาญศักดิ์แผดเสียงดังลั่นใส่เฉินที่สอดไม่เข้าเรื่อง ผู้จัดการหนุ่มรีบหลบฉากออกไปทันทีเมื่อหาญศักดิ์ทำท่าเงื้อมือขึ้นจะปาไอโฟนใส่
“ทำอะไรอยู่ได้วะ”
ชาญชัยที่ขมวดคิ้วยุ่งยื่นหน้าเข้าไปหมายจะดูหน้าจอไอโฟนที่เพื่อนรักหมกหมุ่นไม่หยุด หาญศักดิ์รีบหดมือเก็บซ่อนมันลงกระเป๋ากางเกงแทบไม่ทัน
“ไม่มีอะไร๊ กูก็เล่นเกมไปเรื่อยนั่นแหละ”
สีหน้าของคนพูดเต็มไปด้วยพิรุธขั้นสูงสุด ชาญชัยหรี่ตาอย่างเคลือบแคลงใจ แต่สุดท้ายก็พูดเสียงเซ็งๆ “เออ เรื่องของมึง จะทำอะไรก็เรื่องของมึง แต่เรื่องงานนี่สำคัญ มึงได้ฟังที่กูพูดใช่ไหม ไม่งั้นกูจะเอาปืนยิงโป้งใส่หัวมึงแล้วนะ ขี้เกียจพูดซ้ำซาก”
“เออ ได้ฟังสิ ไอ้เสี่ยชาน...มึงนี่เมื่อไหร่จะแก้นิสัยขี้รำคาญได้นะ คิดแล้วก็สงสารเมียมึงในอนาคต”
“เมียคงมีเรื่อยๆ แต่ถ้ามึงหมายถึงภรรยาหรือคู่ตุนาหงันกูไม่มีแน่ๆ” ชาญชัยพูด เขาเป็นคนไม่เชื่อในความรัก ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันมากไปกว่าสิ่งที่เคยได้ยินจากคนอื่น เรียกว่าไม่สนใจเลยก็ได้
อย่างที่หาญศักดิ์เคยบอก... เขาไม่เคยรักใคร...
อยู่กับงานกับเงินแบบนี้ไปเรื่อยๆ นั่นแหละคือตัวเขา
อีกอย่าง เขาเคยเห็นเพื่อนรักอย่างหาญศักดิ์เจ็บปวดเพราะความรักเจียนตาย มันทำเอาเขาขยาด ไม่นึกอยากเข้าไปลิ้มลองรสชาติความรักแม้แต่นิดเดียว
“งั้นตกลงมึงคิดว่าตัดสินใจยังไงดีเสี่ยหาน”
หาญศักดิ์คิดสักพัก “กูคิดว่าอยากรอให้มันเป็นรูปเป็นร่างมากกว่านี้แล้วค่อยว่ากัน เท่าที่ฟังดูยังมีความเสี่ยงอยู่”
ร่างสูงพยักหน้ารับ พูดคุยกันถึงเรื่องงานอย่างซีเรียสอีกชั่วครู่ใหญ่ชาญชัยก็เปลี่ยนหัวข้อ
“แล้วไอ้เสือล่ะ มันเก็บตัวเป็นไงบ้าง”
ร่างสูงเอ่ยถามขณะยืดหลังบนเก้าอี้ หาญศักดิ์ยักไหล่
“ก็ดูสุขสบายดี”
ตอนนี้โซดาอยู่ในช่วงเก็บตัวซ้อมเพื่อขึ้นชกรักษาแชมป์ของเวทีมวยราชดำเนิน ฉะนั้นจึงมีความจำเป็นต้องลางานของพรรคพยัคฆ์ทั้งหมด รวมไปถึงลาเรียนที่โรงเรียนด้วย แต่ก็ไม่ใช่ว่าหาญศักดิ์จะไม่ได้เจอหน้าโซดาเลย เนื่องจากที่โรงแรมเมททอลมันอยู่ใจกลางเมือง ดังนั้นโซดายังกลับมานอนค้างตอนกลางคืนที่นี่บ้าง แต่ก็แค่กลับมานอนอย่างเดียวจริงๆ แถมกลับมาหัวถึงหมอนก็สลบเหมือด เขาเลิกดูงานเข้าไปในห้องก็เจอโซดาหลับปุ๋ย ตอนเช้ามันก็ตื่นตั้งแต่ฟ้ามืดไปซ้อมก่อนเขาตื่น เรียกได้ว่าเวลาไม่ตรงกันอย่างแท้จริงแม้จะยังเห็นหน้ากันอยู่ตลอดก็ตาม นับคำที่คุยกันเวลาเจอหน้าได้เลย
และนั่นก็ทำให้ทำให้ประตูหลังของเขาปลอดภัยอย่างที่ไม่เป็นมาก่อนนับตั้งแต่ได้รู้จักกับไอ้เด็กนั่น
แล้วดูมัน มีหน้ามาถามอีกว่ากูเปลี่ยวไหม
“แม่งดูผอมลงไปเลยวะ ไม่ได้ผอมบางนะมึง แต่แบบหุ่นเฟิร์ม กล้ามเป็นกล้าม เบ้าหน้านี่คมชัดเป๊ะกว่าเดิมอีก วันก่อนกูเจอมันออกมาวิ่งวอร์มตอนตีห้า อื้อหือ ลูกค้าโรงแรมสาวๆ ทั้งไทยทั้งเทศนี่มองกันน้ำลายจะหก”
ชาญชัยผู้ที่นอนดึกจนทำขโมยร้องไห้ได้พูด หาญศักดิ์พยักหน้า
“อือ ช่วงนี้เห็นว่าโปรแกรมซ้อมหนักขึ้นกว่าเดิมว่ะ ไขมันคงกลายสภาพเป็นกล้ามเนื้อจนหมด”
อันที่จริงเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโซดาผอมลงจริงหรือเปล่าจึงได้แต่พูดไปตามน้ำ... ช่วงนี้ก็ไม่ได้เห็นรูปร่างมันมานานแล้ว เจอหน้าทีไรก็หลับซุกตัวในผ้าห่มเรียบร้อย ตอนตื่นโซดาก็ตื่นก่อนเขาตื่น
ไว้ได้พิสูจน์ก่อนนะ... กูจะมาบอกเล่าแบบละเอียดทุกรูขุมขนเลยเพื่อน
...มั้ง
“เสียดาย วันที่มันขึ้นชกกูกับไอ้เฉินต้องไปต่างจังหวัด อดเลย”
“มึงก็ดูทางโทรทัศน์สิ พูดอย่างกับมึงจะไม่ได้ดูเลยงั้นแหละ”
ชาญชัยส่ายศีรษะ “มันไม่ได้อารมณ์โว้ย กูอยากดูสดๆ เด็กเรานะมึง ตอนนี้มันเป็นคนในพรรคเราแล้วนะ เราก็ต้องไปเชียร์พรรคพวกสิวะ”
“เหอๆ กูอยู่กรุงเทพฯ ยังไม่ไปเลย ขี้เกียจ ถ้าจะดูก็ทางโทรทัศน์นี่แหละ”
“เออ เรื่องของมึงเถอะ”
ชาญชัยตัดบทด้วยเสียงหน่ายๆ ก่อนทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปทำงาน สำหรับหาญศักดิ์แล้ววันนี้เขาไม่มีภาระหน้าที่ใดๆ อีกเพราะได้สะสางไปจนหมดตั้งแต่เช้า เขาจึงกลับเข้าห้องพักแล้วหยิบเอาสมุดบัญชีขึ้นมานั่งตรวจทาน
ก๊อกๆ!
ตีดิ๊ด~
เสียงเซ็นเซอร์ประตูดังขึ้นบ่งบอกให้รู้ว่ามีคนเข้ามาทำให้เจ้าของห้องต้องเงยหน้าขึ้น
“อ้าว เฮ้ย! มึงมาได้ไง?”
หาญศักดิ์ร้องอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นร่างกำยำสูงโปร่งก้าวเข้ามา เด็กหนุ่มยกมือไหว้คนทักแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวตัวหนึ่ง สีหน้าเคร่งขรึมจนคนมองถึงกับงง เพิ่งคุยไลน์กันหลัดๆ ไม่ถึงสองชั่วโมงแท้ๆ แถมตอนนั้นอีกฝ่ายก็ดูร่าเริงดี มิหนำซ้ำ เวลาตอนนี้ก็แค่บ่ายสามโมงกว่าๆ
“มึงโดดซ้อมหรือวะ” หาญศักดิ์เดินเข้าไปนั่งที่โซฟาที่นั่งเดี่ยวซึ่งตั้งฉากกับโซฟาที่เด็กหนุ่มนั่งอยู่ก่อน
“เปล่าครับ” โซดาตอบเสียงเครียด
“...มึงผอมไปเยอะเลยนะ หิวไหม เดี๋ยวกูโทรสั่งรูมเซอร์วิสให้”
“ขอบคุณมากครับพี่ แต่ไม่เป็นไรครับ” โซดายิ้มแค่นิดเดียว สีหน้าบ่งบอกให้รู้ว่ามีปัญหาจริงๆ แบบที่ไม่ต้องสงสัยอะไรอีกทั้งนั้น
“โซดา เกิดอะไรขึ้นวะ มึงกำลังเก็บตัวอยู่นะ หนีออกมาจากค่ายโดยพลการแบบนี้เดี๋ยวก็มีปัญหาหรอก”
เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยกมือขึ้นบีบนวดกดขมับ
“พี่หาน... ผมไม่ได้ชกแล้ววะ”
“เฮ้ย!!” หาญศักดิ์ร้องอย่างตกใจ คิ้วของเขากระตุกทันที “ทำไมล่ะ!?”
โซดายกกำปั้นทุบหน้าผากตัวเองตึงใหญ่แล้วระบายทั้งที่หลับตา
“แม่ง... สปอนเซอร์รายใหญ่ของค่ายมวยผมอยู่ดีๆ ก็ถอนตัวไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เพิ่งโทรหาเจ้าของค่ายวันนี้เลย ตอนนี้ผู้ใหญ่หัวหมุนกันมาก เงินอัดฉีดคงไม่พอนั่นแหละครับ ไม่รู้มีปัญหาภายในอะไรกัน”
“เฮ้ย แม่งทำอย่างนี้ได้ยังไงวะ อยู่ดีๆ ก็มาถอนตัวโดยไม่บอกล่วงหน้าเนี่ยนะ มีสัญญานี่ ฟ้องแม่ง” หาญศักดิ์ตบเข่าฉาดใหญ่
“เขาก็คงดำเนินการกันไป แต่เรื่องของเรื่องก็คืออีกสามวันผมจะขึ้นชกแล้ว กว่าจะเจรจาอะไรต่อมิอะไรลงตัว ผมไม่ได้ขึ้นชกรอบที่จะถึงนี้พอดี”
พูดจบโซดาก็ทิ้งตัวลงกับพนักโซฟาอย่างหมดแรง หาญศักดิ์ใจแป้ว ไม่เคยเห็นโซดาหมดไฟแบบนี้มาก่อนเลย เขาสำรวจดูคนตรงหน้า โซดาผอมลงไปมาก ดูท่าทางแล้วคงฟิตอย่างหนักจริงๆ มัดกล้ามกำยำของเด็กหนุ่มเห็นเป็นรูปร่างชัดเจนกว่าครั้งไหน สันกรามรูปตัววีคมเฉียบยิ่งขับให้ใบหน้าหล่อเหลามากขึ้นแม้ว่าจะปรากฎเค้าโครงแห่งความอิดโรยเหนื่อยล้าอยู่
“แล้วถ้าเกิดว่าตกลงกันกับสปอนเซอร์รายใหญ่รายนี้ไม่ได้ล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น” หาญศักดิ์ถาม
“ก็ต้องหาสปอนเซอร์ที่มีเงินหนาพอๆ กันมาทดแทนให้ได้ แต่ผมคิดว่ามันคงจะยากครับเพราะเราเหลือเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้น”
เด็กหนุ่มซบหน้าลงกับฝ่ามือ
“พี่ขันบอกว่าไม่ต้องกังวลให้วันนี้ผมกลับมาก่อน แต่ทุกคนก็รู้นั่นแหละว่ามันไม่โอเค ผม...ผมไม่รู้จะหาทางออกยังไง”
“ใจเย็นเว้ยมึง...ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้น่า”
หาญศักดิ์เอ่ยปลอบแล้วเอื้อมมือไปตบบ่าแข็งแรงอย่างให้กำลังใจ แต่โซดาก็ส่ายหน้า
“ผมคิดว่ากับเรื่องนี้คงไม่มีทางแก้จริงๆ ครับพี่ คงขัดใจเรื่องผลประโยชน์อะไรกันนั่นแหละ แต่คนรับกรรมคือนักมวยและคนในค่ายแทบทั้งหมด”
“โธ่เอ๊ย...”
“ผมคิดเอาไว้ในใจมาตลอดว่าสิ้นปีนี้คงแขวนนวมแล้ว แล้วผมก็อยากจากวงการนี้ไปแบบมีศักดิ์ศรี ผมอยากจากไปแบบที่ยังพอมีใครจำได้ ไม่ใช่จากไปแบบเงียบๆ และไม่น่าจดจำ”
“มึงไม่อยากแค่เฟดตัวหายไปเฉยๆ จนในที่สุดคนก็ลืมกันไปเองสินะ...”
“ครับ”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ ตัวเขารู้ดีเองว่าคงจะใช้ชีวิตอยู่ในวงการมวยนี่ไม่นานนัก ฉะนั้นจึงไม่ได้คาดหวังถึงขนาดที่จะได้เป็นตำนานที่ยิ่งใหญ่ แต่อย่างน้อย เขาก็อยากจากไปแบบมีความภูมิใจในตัวเอง มีศักดิ์ศรี และมีคุณค่า
หาญศักดิ์เหม่อมองไปในอากาศขณะที่อีกมือยังตบปุๆ ที่บ่าโซดาเบาๆ ทั้งคู่จมดิ่งอยู่ในความเงียบ
Rrrrrrr! Rrrrrr!
จู่ๆ เสียงเรียกเข้าจากมือถือเครื่องใหม่ของเด็กหนุ่มก็ดังขึ้น โซดารีบกดรับทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“พี่ขัน! ตกลงว่ายังไงครับ”
ดวงหน้าคมหม่นแสงลงอย่างฉับพลันเมื่อได้ยินสิ่งที่ปลายสายตอบกลับมารัวๆ เร็วๆ เขาตอบเออๆ ออๆ ไปตามเรื่องตามราวแล้ววางสายอย่างขมขื่นใจ
“พี่ขันบอกว่ายังตกลงกันไม่ได้ ผมต้องรอไปอีก... ความหวังดูริบหรี่เต็มที”
โซดาถอนใจเฮือกใหญ่ และแล้วในที่สุด...
“จึ๊ๆๆๆ มึงนี่น้า...” หาญศักดิ์ส่ายศีรษะแบบมีมาด “มองหน้ากูนี่ เห็นไหมว่ากูเป็นใคร”
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของคนพูดอย่างไม่เข้าใจ ไม่ใช่แค่ลากเสียงพูดอย่างวางท่า แต่ยังกอดอกเต๊ะจุ๊ยอีกต่างหาก พี่หานมาไม้ไหนอีก ถึงได้อยู่ดีๆ ก็ผีเข้าผีออกแบบไม่มีสาเหตุ
รู้อยู่แล้วว่าพี่แกเพี้ยนนิดๆ... แต่ไม่คิดว่าจะเพี้ยนไม่รู้เวล่ำเวลาแบบนี้
“เห็นครับ เห็นว่าเป็นหน้าเมียคนเดิม”
“โอ๊ยไอ้ห่า! หมดอารมณ์ ให้กูเป็นเสี่ยหล่อๆ ในสายตามึงบ้างได้ไหม!”
หาญศักดิ์แหวเสียงดังอย่างเหลืออดทำเอาโซดาขำออกมาแบบกลั้นไม่ไหว หาญศักดิ์เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มหรี่ตามองเด็กหนุ่มอย่างขัดใจ ก่อนจะตบเข่าตัวเองฉาดใหญ่
“กูนี่แหละโว้ย เจ้าพ่อผู้ทรงอิทธิพลของประเทศไทย แล้วก็รู้เอาไว้ด้วย ว่ากูหล่อและรวยมาก”
“หมายความว่า...”
โซดาตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ เขาจ้องหน้าหาญศักดิ์ตาไม่กะพริบ เจ้าพ่อเงินกู้ยักคิ้วข้างเดียวจึ้กๆ
“เออ ถ้าไม่มีสปอนเซอร์ ก็เดี๋ยวกูนี่แหละเป็นให้เอง!”
:::METAL TERMINAL:::
อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ หาญศักดิ์ไม่ใช่คนใจดีแต่ก็ไม่ใช่คนใจร้าย ยิ่งได้มาเห็นโซดาทำท่าห่อเหี่ยวแห้งแล้งแบบนั้นมันก็ทำให้เขารู้สึกว่าคงจะใจจืดใจดำเกินไปที่ช่วยเหลือได้แต่ไม่ยอมช่วย ฉะนั้นเขาจึงตัดสินใจแก้ปัญหาให้โดยการเสนอตัวเป็นสปอนเซอร์เองเสียเลย โซดาดีใจมากและรีบติดต่อไปทางค่ายของตัวเองทันที เรื่องทุกอย่างดำเนินการไปอย่างราบรื่นสะดวกโยธินแบบไร้ปัญหาโดยสิ้นเชิง
“หรูโคตรๆ โรงแรมและรีสอร์ทในเครือเมททอลเป็นหนึ่งในสปอนเซอร์...” โซดาส่ายหน้าเบาๆ อย่างยอมรับในอิทธิพลของผู้เป็นเจ้าพ่อ ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องทุกอย่างจะพลิกร้ายกลายเป็นดีได้อย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้
เงินนี่มันสำคัญจริงๆ ด้วย
หาญศักดิ์กอดอกยักไหล่หัวเราะหึๆ “กูเจ๋งก็งี้แหละ”
“เจ๋งจริงๆ ครับ ยอมใจเลย”
เด็กหนุ่มยิ้มแป้นเอ่ยชมยิ่งทำเอาหาญศักดิ์หัวเราะร่า ความบ้ายอนี่ไม่เข้าใครออกใครแต่เข้าตัวไอ้เสี่ยนี่เต็มๆ... แถมเข้าแล้วยังไม่ยอมออกง่ายๆ ด้วย ในที่สุดหาญศักดิ์ก็หยุดหัวเราะไปเอง
“ตกลงจะกินไรไหมมึง ดูผอมไปเยอะแปลกตายังไงไม่รู้วะ กูก็หิวข้าวแล้วด้วย เดี๋ยวจะสั่งอะไรขึ้นมากินอยู่พอดี”
“โหยพี่หาน... พี่ทำร้ายผมมากครับ ผมกินอะไรไม่ได้หรอก แม้แต่น้ำเปล่า”
“ฮะ!?”
หาญศักดิ์อุทานอย่างไม่อยากเชื่อและไม่เข้าใจ แต่โซดาก็พยักหน้ายืนยัน
“ผมต้องควบคุมน้ำหนักให้อยู่ระหว่าง 168 ปอนด์ถึง 175 ปอนด์ คลาดเคลื่อนแม้แต่นิดเดียวก็ไม่ได้ ตอนนี้ห้ามกินอะไรนอกโปรแกรมแม้แต่น้ำ”
“ทำไมมึงจะต้องลดน้ำหนักให้ไปอยู่ในเกณฑ์นั้นด้วย หุ่นปกติมึงก็ดีอยู่แล้วนี่” ไม่ใช่แค่ดีธรรมดา...ดีมากด้วย ดีโคตร เซ็กซี่ เอ็กซ์ แบบว่าเร้าใจอ่ะ
โซดาส่ายหน้า “พี่ไม่เข้าใจ ผมคงต้องอธิบายยาว พี่มีเวลาฟังรึเปล่าล่ะครับ”
“เออ ว่ามาสิ”
“ก็...คุมน้ำหนักแบบนักมวยนี่นรกมาก” โซดาพูดเสียงต่ำๆ พยายามจะอธิบายให้คนที่ไม่ใช่คอมวยอย่างหาญศักดิ์เข้าใจได้ง่ายที่สุด “อย่างถ้าผมปล่อยตัวอ้วน น้ำหนักกว่ามากกว่า 175 ปอนด์ (ประมาณ 79.379 กิโลกรัม) ก็ต้องไปชกรุ่นเฮฟวี่เวท ผมก็จะเสียเปรียบเพราะคู่ต่อสู้ก็จะตัวสูงแล้วก็ตัวหนากว่าผม แต่ถ้าผมลดน้ำหนักให้มันอยู่ช่วงรุ่นไลท์เฮฟวี่เวท ซึ่งเป็นรุ่นที่ผมชกอยู่ ผมก็จะได้เปรียบ โดยเฉพาะเรื่องความสูง”
เด็กหนุ่มนิ่งคิดนิดหนึ่งในขณะที่อีกฝ่ายยังคงจ้องมองหน้าเขาตาใสแป๋วอย่างตั้งอกตั้งใจ
“มวยก็เป็นกีฬาที่แอบเรื่องมาก อย่างรุ่นซูเปอร์ฟลายเวทกับแบนตั้มเวทห่างกันแค่สองกิโลกรัมก็ชกกันไม่ได้แล้ว แต่จริงๆ มันก็ไม่ได้มีใครได้เปรียบเสียเปรียบกันมากมายหรอกครับ เพราะนักมวยทุกคนก็ทำแบบเดียวกันหมด พี่พอจะเข้าใจไหมครับ”
“อ๋อ... เก็ตล่ะ มิน่า กูเห็นนักมวยต้องแก้ผ้าชั่งน้ำหนัก”
โซดาพยักหน้า “ครับ ก็ตามนั้นแหละ จะคลาดเคลื่อนไม่ได้แม้แต่นิดเดียว แต่บางคนก็จะเพิ่มน้ำหนักเพื่อไปต่อยรุ่นที่มากกว่าน้ำหนักปกติของตัวเอง แบบนั้นเรียกว่าแบกน้ำหนัก”
“อ๋อ...”
“จริงๆ น้ำหนักปกติของผมเลยคือประมาณ 71-72 กิโลกรัม จัดเป็นรุ่นซูเปอร์มิดเดิลเวท แต่มันหาคู่ต่อยด้วยยาก ไม่รู้ทำไมไม่ค่อยมีคนอยู่รุ่นนี้ แถมทุกคนลงความเห็นว่าหุ่นบางไป เขาเลยให้ผมแบกน้ำหนักให้ไปอยู่รุ่นไลท์เฮฟวี่เวทมาตลอด แต่หลังจากมาอยู่กับพี่ ก็อยู่ดีกินดีเกินไป... มันเลยเกินรุ่นไลท์เฮฟวี่เวทไปอีก ตอนนี้ผมเลยต้องลดอยู่”
“กรรม ความผิดกูหรือไงล่ะ กูเหมือนโดนโทษเลย แล้วนี่ลดไม่ค่อยลงหรือไงถึงบ่นใหญ่”
“เปล่าหรอกครับ พอดีปืนผมมันใหญ่ยาวเกินมาตรฐาน ลดได้ทุกส่วนแต่ส่วนนั้นนี่ทำยังไงก็ลดไม่ลงสักที”
“โฮยไอ้ผีปอบ!!!”
หาญศักดิ์ว้ากอย่างเหลืออดทำเอาเด็กหนุ่มระเบิดหัวเราะเสียงดังสนั่น กำลังซีเรียสไอ้ผีห่านี่วกเข้าเรื่องลามกอีกแล้ว!
จ้าพ่อปืนโต พ่อปืนใหญ่ พ่อปืนนักสังหารหมู่!
“แต่ปืนผมใหญ่เกินมาตรฐานจริงๆ นะ... มันก็ทำให้ลำบากเพิ่มนิดหน่อยเวลาต่อยมวย”
โซดาหน้านิ่วคิ้วขมวดพูดเสียงเครียด ซึ่งไม่อยากจะบอกว่ากูโคตรเห็นด้วยยยย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครแบบว่า เอ่อ อ่า... อู้หู อ้าหา ใหญ่โตโอฬารเท่านี้มาก่อน ขนาดเวลาใส่เสื้อผ้าปกติยังเห็นนูนๆ โผล่ออกมา... เรื่องแบบนี้ก็เป็นปัญหาของผู้ชายได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับนักกีฬา ไหนจะเรื่องความมั่นใจอะไรอีกทั้งหลายแหล่ เขาก็เห็นแหละว่าโซดาพยายามจะเก็บมันให้มากที่สุดแล้วในเวลาปกติ แต่ก็ทำได้แค่นั้น...
...แถมยังเป็นเป็นปืนอันที่เปิดซิงกูอีก ความเจ็บนั้นจะประทับอยู่ในใจข้าน้อยตลอดไป...
“เมื่อก่อนผมก็อดๆ ยากๆ น้ำหนักไม่ถึง ตอนนี้ก็กลายเป็นน้ำหนักเกินไปอีก ไม่มีอะไรจะพอดีสักที”
พูดยิ้มๆ แล้วก็เอนหลังลงกับพนักโซฟา
“อืม ลำบากเหมือนกันนะพอฟังๆ ดู... ถ้าชกเสร็จมึงมีอะไรที่อยากจะกินเป็นพิเศษไหม กูดูแล้วท่าทางจะเก็บกด”
เด็กหนุ่มที่เอนหลังพิงกับพนักโซฟาเหม่อมองไปยังเพดาน ดูคล้ายกำลังจมจ่อมกับความคิดตัวเอง
“อยากกินกับข้าวฝีมือแม่...” ริมฝีปากหยักแต้มรอยยิ้มบางๆ “อะไรก็ได้... แค่ ผมคิดถึงฝีมือแม่มากจริงๆ”
หาญศักดิ์เงียบกริบ รู้สึกสะท้อนในอก เขาก็คิดถึงอาหารฝีมือแม่ตัวเองเหมือนกัน แต่แตกต่างกับโซดาตรงที่เขาไม่มีวันจะได้กินมันอีกแล้ว... ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม
“เดี๋ยวผมจะกลับค่ายมวยแล้ว สามคืนสุดท้ายผมคงเก็บตัวนอนที่ค่าย ไม่ได้กลับมานอนนี่ แล้วเจอกันอีกทีที่เวทีราชดำเนินเลยนะครับ”
“เอ๊ะ! เจอกันที่เวทีราชดำเนินอะไรวะ” หาญศักดิ์งง
“อ้าว ก็พี่เป็นสปอนเซอร์แล้วนี่ครับ พี่ก็ต้องไปดูสดสิ ได้นั่งริงไซด์เลยนะครับ รับรองเห็นชัดถนัดตาทุกรูขุมขน”
“เฮ้ย ตอนแรกกูไม่ได้กะจะไปเลยเว้ย เป็นสปอนเซอร์แต่ไม่ไปไม่ได้เหรอวะ มันดูหนวกหูอ่ะ กูขี้เกียจไปด้วย”
“ใจร้ายจัง...” เด็กหนุ่มตัดพ้อ ช้อนสายตาปริบๆ มองใบหน้าหวานๆ ของเจ้าพ่อเงินกู้ “ใจคอจะไม่ไปอยู่ดูเป็นกำลังใจตอนผัวคนนี้โดนไล่อัดบ้างเหรอครับ แค่ได้เห็นหน้าหวานๆ ของพี่ติดขอบเวที...ผมก็คงจะชื่นใจ มีกำลังใจต่อยต่อไปร้อยยก”
“อ้วกกกกก!!!!!!!!” หาญศักดิ์แทบสำรอกของที่กินเข้าไปทั้งหมดในวันนี้ออกมา เขาเต้นผ่าง ใบหน้าขึ้นสีคล้ำลามถึงคอ “หุบปากเถอะก่อนมึงจะถูกกูซัดก่อนได้รักษาแชมป์ กูจะไปดูเพราะเป็นหน้าที่ของสปอนเซอร์หรอก จำเอาไว้ว่ากูไม่ได้ไปเพราะพิศวาสมึงเลย!”
“ไม่เป็นไรครับ” เด็กหนุ่มส่งสายตาวิบวับ “ผมพิศวาสพี่ฝ่ายเดียวก็พอแล้ว”
“ไม่ต้องมาพิศวาสกู!”
“ไม่พิศวาส แต่รักได้ใช่ไหมครับ”
กึก!
หาญศักดิ์ตัวแข็งทื่อไปในทันที โซดามองเสี่ยหนุ่มที่ตัวกระตุกปากอ้าค้างเหมือนลิ้นโดนมัดกันเป็นปมจนพูดไม่ออก เขาดึงร่างแข็งทื่อนั้นมานั่งบนตักตัวเองอย่างง่ายดายเหมือนแค่ยกสำลีหรือยกนุ่น โอบประคองคนที่ตัวเล็กกว่าให้แนบอก จมูกโด่งกดลงบนแก้มของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ พูดเสียงแหบพร่า
“โกนหนวดด้วยนะครับพี่ ขึ้นเขียวๆ เป็นตอหมดแล้ว หอมแล้วสาก... ไม่ได้เจอหน้าหลายวันเดี๋ยวนี้แมนเกินหน้าเกินตา ผมไม่ชอบ...”
“กู...กู...กูจะทำทุกอย่างที่มึงไม่ชอบนั่นแหละ! หน้ากู หนวดกู เครากู อย่ามายุ่ง!” หาญศักดิ์เบี่ยงหน้าหลบจมูกกับปากซนๆ ที่จ้องจะฉกฉวยโอกาสนั่นเป็นพัลวัน
“พี่ทำกับคนที่รักพี่หมดหัวใจแบบนี้เหรอครับ”
พ่อมึ๊งงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทำไมต้องกระซิบเสียงพร่าข้างหูด้วย อ๊ากกกกกกกกกก
ไอ้ส.เสี่ยวดา พยัคฆ์จอมหยอด ปืนใหญ่ผู้ทำลายล้างประตูหลัง!
หาญศักดิ์ตัวแข็งเป็นหินพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ก่นด่าในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า โอย ฮือ คิดว่าวันนี้จะไม่โดนโจมตีแล้วแท้ๆ แต่ก็โดนจนได้ โว้ยยย
“เฮ้อ เสียดาย... อยากจะจัดสักทีแต่ผมก็ไม่มีเวลา เดี๋ยวต้องไปแล้ว”
“มึงรีบไปเลย! ปล่อยกูแล้วไปเดี๋ยวนี้!”
ร่างสูงยิ้มจนดวงตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
“ผมจะรอนะครับ”
“รออะไรของมึงอีกหา”
“รอจนกว่าพี่จะทนไม่ไหวแล้วมาบอกรักผมเอง”
“...”
นัยน์ตาคมเต็มไปด้วยแวววาวหวาน มองหน้าคนบนตักตัวเองด้วยสายตาชวนคันหัวใจยุบยิบ ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้ม
“ระวังลงแดงตายเพราะรักมันจุกอกซะก่อนนะครับ :)”
“ไอ้ผีห่า!!”
นอกจากรางวัลออสการ์แล้ว เอาโล่คนหลงตัวเองไปแดกร่วมกันไป๊ ไอ้เวร!
แล้วหนังหน้ากูจะร้อนทำไมวะเนี่ย...โอย...
อ๊อต๊อเค๊!!??
:::METAL TERMINAL:::
ในที่สุดวันที่โซดาขึ้นชกรักษาแชมป์ก็มาถึง หาญศักดิ์ที่มาคนเดียวเดี่ยวๆ เดินเข้ามาในสนามมวยเวทีราชดำเนินแบบงงงวยเล็กน้อยตามประสามือใหม่ เขาทบทวนสิ่งที่โซดาบอกกล่าวไว้ในใจ หลักๆ ที่สำคัญเลยคือห้ามยกมือยกไม้ซี้ซั้วเวลาดูการแข่งขัน เพราะไม่งั้นพอมวยจบลงอาจมีคนเดินมาขอเก็บเงินได้ เพราะถือว่าเราส่งสัญญาณมือว่าจะร่วมเล่นพนัน... (เป็นงั้นไป) สำหรับข้ออื่นที่พึงระวังก็ไม่ได้หนักหนานัก อย่างไรเสียวันนี้หาญศักดิ์ก็มาในฐานะสปอนเซอร์รายใหญ่จึงมีคนคอยต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี
หาญศักดิ์นั่งดูมวยคู่ที่กำลังชกอยู่ไปพลางๆ เสียงโหมเชียร์ดังกระหึ่มเร้าใจไปทั่ว เสียงพากย์อันเร้าอารมณ์ของผู้พากย์ก็คอยกระตุ้นให้ทุกคนฮึกเหิมเมามัน ยิ่งเขาอยู่ที่นั่งริงไซด์ติดขอบเวทีแบบนี้เรียกได้ว่าทั้งเหงื่อทั้งเลือดของนักมวยแทบจะกระเด็นถูกใส่ ไม่เคยอินกับมวยก็จะอินงานนี้แหละวะ
ในที่สุดคู่ที่กำลังชกกันอยู่ก็ได้ผู้ชนะ เสียงเฮดังลั่นคละเคล้ากับเสียงโห่ร้องตามประสา และไม่ต้องรอนานนักสิ่งที่หาญศักดิ์รอคอยก็มาถึงในที่สุด
“...และมุมน้ำเงินนะครับ ซ.โซดา พยัคฆ์เมืองหลวง ไอ้ปืนโตเพชรฆาต อายุ 17 ปี!! แชมป์เก่าสองสมัยของเรานั่นเอง...!!!!”
.
.
.
-
.
.
เกิดเสียงกรี๊ดและเสียงเฮดังกระหึ่มเมื่อโซดาปีนสังเวียนขึ้นมาด้วยสภาพนักมวยเต็มคราบแบบโคตรพ่อโคตรแม่เท่ เรียกได้ว่าเด็กหนุ่มสลัดภาพนักเรียนออกไปหมดจดชนิดจินตนาการถึงตอนใส่ชุดนักเรียนไม่ออกเลยทีเดียว ตอนนี้ร่างสูงอยู่ในกางเกงมวยสีน้ำเงินสด มีผ้าพันมือพันรอบมือไปจนถึงข้อมือทั้งสองข้าง ตามด้วยถูกนวมสวมทับ และก็ยังมีปลอกรัดข้อเท้าสีดำสวมใส่อยู่ นอกเหนือไปจากนั้นโซดายังสวมชุดคลุมสีเงินวิบวับแขนยาวคลุมตัวเอาไว้ และมีพวงมาลัยดอกดาวเรืองคล้องคอ ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นแผงอกกำยำที่มีไรขนจางๆ
ไม่อยากจะบอกแต่คือหล่อ คือดี คือเซ็กซี่ คือเลิศ!!
นี่มันงานดี...งานพรีเมี่ยม...
และที่สำคัญ ผมแสกกลางสีเงินคือหล่อวัวตายควายล้มมากกกกก อ๊ากกกกกก
ย้อมเมื่อไหร่! ทำไมกูไม่รู้!!
“หล่อมาก!! หล่อมากเลย!!!”
หาญศักดิ์ที่ตื่นเต้นไปด้วยป้องปากตะโกนไปกับเสียงฝูงชน และดูเหมือนมันจะส่งไปถึงคนบนเวทีเสียด้วยสิเพราะฝ่ายนั้นหันมาหลิ่วตาให้เขาคนเดียว
“...อุเหม่ วันไหนซ.โซดามานี่ไม่ได้เลยนะครับ สาวๆ มากันเพียบเชียว...”
“...เห็นเขาว่าหน้าเหมือนนักร้องเกาหลีนะครับ เป็นพยัคฆ์หน้าหยกเลย แหม่ เปลี่ยนสีผมอีกต่างหาก ไม่ทราบนะฮะว่าเป็นเคล็ดอะไรรึเปล่า ปัจจุบันรับค่าตัวอยู่ที่...”
เสียงคนพากย์ยังคงพากย์ต่อไป ไม่ว่าจะเป็นโฆษณาสปอนเซอร์หรือบอกเล่าชีวประวัตินักสู้ทั้งสองฝ่าย ตอนนี้นักมวยทั้งสองคนบนเวทีถอดเสื้อคลุมออกแล้วกำลังรำมวยไหว้ครูกันอยู่ ผ่านไปสักพักกรรมการบนเวทีก็เรียกทั้งคู่ไปพูดๆ อะไรกันตามธรรมเนียม แล้วต่างฝ่ายต่างก็แยกย้ายไปยังมุมของตัวเอง หาญศักดิ์เห็นขันกำลังท่องคาถาอะไรบางอย่างพลางเป่ากระหม่อมโซดาแล้วดึงเอาพวงมาลัยที่คล้องคอออก ฟันยางถูกยัดใส่เข้าไปในปากของเด็กหนุ่ม และแล้วร่างสูงก็หันกลับเข้าหาสังเวียน แค่สะบัดศีรษะนิดเดียวคนก็หวีดร้องกันอย่างบ้าคลั่ง
โอ๊ย ซี้ดดด เซ็กซี่ฉิบหายยยย หานจะไม่ทนนนนนนนน!!!
เต๊ง!
จากที่ตอนแรกคิดว่าจะมานั่งดูเฉยๆ ตอนนี้หาญศักดิ์ทั้งแหกปากทั้งหวีดร้องเมื่อยกแรกเริ่มขึ้น นักมวยทั้งคู่จดๆ จ้องๆ กันหาโอกาส ต่อยกับคนที่มีวิชาเหมือนกันไม่ง่ายเหมือนต่อยกับพวกไม่เป็นมวย ถ้าแบบนั้นโดนรุมก็ยังไหว
โซดาปล่อยหมัดแย็บออกไปแต่ก็ถูกอีกฝ่ายปิดหูกันไว้ได้อย่างสวยงามและยังสวนกลับทันควัน หากแต่โซดาก็สามารถหลบหลีกป้องกันได้อย่างไร้ที่ติเช่นกัน ความเครียดและอะดรีนาลีนของหาญศักดิ์พุ่งขึ้นสูง เขาเคยเห็นแต่โซดาไล่อัดคนแบบชิลล์ๆ มันๆ เหมือนเล่นโยนหมากเก็บ พอได้มาดูคนเป็นมวยสองคนต่อยกันสดๆ แบบนี้ถึงได้รู้ว่ามันไม่ง่ายเลย
ทั้งคู่เหมือนแค่ปล่อยมือปล่อยเท้าสะกิดกันไปสะกิดกันมาให้แต้มขึ้นเฉยๆ อย่างไรบอกไม่ถูก หาญศักดิ์ดูไปก็ใจเต้นตึกตัก เขาเกร็งไปหมดทั้งตัว
“อ้าวเฮ้ย!!!” หาญศักดิ์กระโดดลุกขึ้นจากเก้าอี้
ฮือฮา~
“ซ.โซดานะครับ! โดนกรรมการนับเลยนะครับ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น!!”
นั่นสิ มันเกิดอะไรขึ้น! ทำไมผัวกูล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปบนพื้น ทำไม!!
“ต่วนเป๋ไวมากครับ แข้งขวาเสยเข้าคางซ.โซดาเต็มๆ!”
“แหม ประมาทรึเปล่าครับ ป้องกันหลวมไปนิด นานๆ ทีจะเห็นซ.โซดาโดนนับกับเขานะครับเนี่ย!!”
ฮือฮา~
หากแต่กรรมการนับไม่ทันพ้นเลขสามดีโซดาก็ลุกพรวดขึ้นมาวางการ์ดมวยอีกครั้ง คนเฮกันลั่นเมื่อในที่สุดทั้งคู่ก็เริ่มฟาดแข้งฟาดขากันอย่างพลิ้วไหว เชิงรับเชิงรุกหลบหลีกกันเป็นพัลวัน โซดาไม่ทันจะแก้เกมเสียงเต๊งที่บ่งบอกว่ายกที่หนึ่งจบลงก็ดังขึ้น ผลออกมาคือคะแนนของต่วนเป๋นำโซดาไปสองคะแนน ทั้งคู่กลับเข้ามุมตัวเองแล้วมีพี่เลี้ยงมารุมนวดน้ำมันมวยด้วยความไวแสงแบบมือเป็นระวิง หาญศักดิ์ลอบสังเกตใบหน้าของนักมวยทั้งสอง คือดูแล้วรู้เลยว่าเริ่มจะเมาหมัดพอๆ กันแต่ยังไม่หนักมาก ไม่รวมร่องรอยฟกช้ำที่ค่อยๆ ปรากฎขึ้นทีละนิด ซึ่งนับว่าแปลกพอดูสำหรับหาญศักดิ์เพราะมันดูเหมือนแค่ทั้งคู่สะกิดกันไปสะกิดกันมาเท่านั้น มวยนี่มันอัศจรรย์และมันส์จริงๆ นะครับท่านผู้โช้มม!!
เต๊ง!
ยกที่สองเริ่มขึ้นในที่สุด ผู้คนที่เข้าชมเริ่มส่งเสียงเชียร์กันอย่างออกหน้าออกตามากขึ้น หลักๆ แล้วคงเป็นเพราะเริ่มจะลุ้นพนันที่ตัวเองลงไปว่าจะได้หรือเสีย
“คราวนี้สวมหมวกกันน็อกตลอดเลยนะครับซ.โซดา!!” (สวมหมวกกันน็อก หมายถึง ตั้งการ์ดบังหมัด)
“...เอาแล้วครับ! เอาแล้วครับ! เกือบโดนต่วนเป๋เจาะยางได้นะครับ ต่วนเป๋นี่เข่าอาชีพอยู่แล้ว!”
คนพากย์แข่งกันตะโกนโหวกเหวกเมื่อทั้งคู่เข้ากอดรัดปล้ำกันคลุกวงในก่อนโซดาจะถูกกดติดไปติดริมสังเวียนแล้วเกือบถูกคู่ต่อสู้เจาะยางได้ หากแต่เด็กหนุ่มก็สามารถสลัดอีกฝ่ายออกแล้วถีบเข้าเต็มๆ ที่ท้องจนฝ่ายนั้นถลาไปตั้งตัวตั้งการ์ดแทบไม่ทัน คนครางฮือทั้งสนามกับลีลาดุเดือด ขายาวๆ ปล่อยลูกถีบรัวๆ จนต่วนเป๋อะไรนั่นไม่สามารถเข้ามาซ้ำเติมได้อีก
ทั้งสองเคลื่อนกายกลับมาอยู่กลางสังเวียนอีกครั้ง ต่างก็ปล่อยหมัดทำร้ายกันไปทำร้ายกันมาไปด้วย และนั่น! ต่วนเป๋ฟาดแข้งเข้าใส่สีข้างของโซดาเต็มๆ!
ฮืออออ~ ฮาาาาาา~
“โอ๊ย! ทำห่าอะไรของมึงอยู่วะ!! ปล่อยให้มันยำอยู่ได้!!”
หาญศักดิ์ตะเบ็งเสียงจนเสียงแหบ ทั้งกระโดดทั้งนั่งไม่ติดที่ ทั้งๆ ที่โซดาก็ไม่ได้โดนฟาดแข้งจนจะเห็นว่าเสียเปรียบเพลี่ยงพล้ำได้เด่นชัดขนาดนั้นแต่หาญศักดิ์กลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้ เด็กหนุ่มฟาดแข้งกลับไปบ้าง กระดูกขาของคนสองคนบวกกันเสียงดังสนั่น ก่อนทั้งคู่จะเริ่มชกกันอย่างดุเดือดสูสีจนคนลุกฮือทั้งสนามราชดำเนิน
“น็อกแม่งให้ได้!! ถ้ามึงน็อกแม่งไม่ได้!! กูจะไม่ให้มึงเอาอีกเลยโว้ย!!!!”
หาญศักดิ์แหกปากดังมากจนเส้นเอ็นที่คอปูดโปน ราวกับมีใครมาจุดไฟเผาเครื่องในของเขา ใครจะได้ยินไม่ได้ยินกูไม่สนแล้วโว้ย วินาทีนี้ผัวกูต้องชนะเท่านั้น! อ้าวไอ้ห่านี่เข่าใส่ท้องผัวมัลฟอยกูทำไม! เดี๋ยวๆ มึงจะโดน! กูขอกลับไปเช็กก่อนมีใครที่เป็นลูกหนี้กูแล้วเป็นญาติกับไอ้ต่วนเป๋นี่ กูจะเพิ่มดอกเบี้ย!
อย่าทำหน้าจุกแบบนั้นสิวะโซดา อย่าจุก!!
“ถ้ามึงชนะ กูยอมให้มึงเอาทุกท่าที่มึงอยากสามวันสามคืนเลยไอ้ห่า!! กูจะครางจนมึงเสร็จแบบไม่มีน้ำจะเสร็จเลยกูสัญญา!!!”
ยิ่งเครียดก็ยิ่งแผดเสียง ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรไปบ้างรู้แต่ขอให้ได้ตะโกนก่อน ความรู้สึกตอนนี้คือมันสั่นเป็นเจ้าเข้าจนทนไม่ไหวอีกแล้ว ลุ้นก็ลุ้น เครียดก็เครียด กลัวก็กลัว! เสียงฝูงชนนี่ก็ดังเหลือเกินจะเชียร์มวยอะไรกันนักหนาวะ เดี๋ยวผัวกูไม่ได้ยินกูเข้าใจไหม!
เสี่ยหนุ่มร้องแรงแหกกระเชอ ผุดลุกผุดนั่งอยู่ไม่ติดที่ ยิ่งเห็นโซดาซวนเซแถดๆ จนเกือบหลบบาทาซ้ายของต่วนเป๋ไม่ทันหาญศักดิ์ก็ยิ่งหวีดร้องขยุ้มหัวท่องนะโมสังโฆไม่เป็นภาษา ฉับพลัน ต่วนเป๋ต่อยเสยขึ้นด้วยความรวดเร็ว!
โซดาก้มหน้าคางชิดอกกันหมัดอัปเปอร์คัทนั่น ก่อนจะโต้กลับด้วยการงัดเข่าจนกลายเป็นฝ่ายรุกคืบ ไล่ต้อนคู่ต่อสู้จนชิดติดเวทีไปยังฝั่งที่เป็นที่นั่งของหาญศักดิ์ น้ำเหงื่อของทั้งคู่แทบจะกระเด็นโดนหน้าคนนั่งริงไซด์ฝั่งนี้ได้ คนพากย์แข่งกันตะโกนเสียงเซ็งแซ่จนไมค์แทบหอน และแล้วเพียงชั่วเสี้ยววินาทีที่การ์ดมวยของต่วนเป๋ตก หมัดซ้ายขวาของโซดาก็แย็บติดๆ กันเข้าใบหน้านั่นทันที
“เออเว้ย! มันต้องแบบนี้เว้ย!!”
“เฮ! เฮ! เฮ!”
ร่างสูงผมสีเงินอัดหมัดเข้าที่ใบหน้าของคู่ต่อสู้ หาญศักดิ์และบรรดาซ.โซดาแฟนคลับเฮลั่น และเพียงแค่ชั่วระยะสูดลมหายใจเข้า...เสียงเป่าปากดังวี้ดของโซดาก็ราวกับกรีดเข้าไปในโสตประสาทของคนทั้งสนาม ร่างสูงหมุนตัวเร็วชนิดที่ว่าแค่กะพริบตาก็จะพลาดช็อตนี้อย่างไม่ต้องสงสัย ทันทีทันใด ศอกกลับข้างขวาฟาดกระแทกดังพลั่กเข้าเต็มรักไปที่กึ่งปากกึ่งจมูกของคู่ต่อสู้จนต่วนเป๋ร่วงลงไปบนพื้นสังเวียนแบบที่นั่งเครื่องบินก็ยังไล่จับความเร็วนี้ไม่ทัน
“อะ...อ้าว อ้าวเฮ้ย! เพลินๆ อยู่ดีๆ ลงแล้วครับ!!”
“หมัดซ้ายจิ้มนำเข้าไป โอ้โฮ...!”
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!!!!!!!!!!”
“สุดยอด!! สุดยอด!!!”
หาญศักดิ์ปรบมือรัวๆ อย่างบ้าคลั่งเหมือนคนไม่เต็มบาท กรรมการก้มลงไปนับหนึ่งถึงสิบแต่คนที่นอนน็อกอยู่ก็ไม่อาจลุกขึ้นมาได้ โซดาชูสองแขนวิ่งไปรอบสังเวียน กระโดดขึ้นไปบนขอบเวทีมวยแล้วจูบนวมส่งยิ้มให้ทุกคน รอยยิ้มแห่งความปีติฉายไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา หาญศักดิ์เฮไปกับชาวบ้านเขาด้วย
“ซ.โซดา ไอ้ปืนโตหน้าหล่อชนะน็อกไปอีกแล้ว!!! ทำได้นะครับ...หนักจริงนะครับคนนี้!”
“อื้อฮื้อ!! งานศอกนี่ต้องยอมเขาจริงๆ นะครับ!! แบบนี้สื่อถึงเรียกว่า ‘ศอกกลับดับวิญญาณ’!!! ลีลาซาดิสม์ตัวพ่อจริงๆ กลับไปบ้านนี่เมียต้องมัดศอกพี่ซ.โซดาเอาไว้ ไม่งั้นเดี๋ยวโดนศอกน็อก...!”
“ครับ...ศอกพี่แกหนักเหลือเกิน...!”
เมียมันไม่สนหรอกครับ! เมียมันดีใจอยู่!!
โอ๊ย ปลื้มเหลือเกินเจ้าข้าเอ๊ยยย น้ำตาจะไหลลลลล!!!
หาญศักดิ์ที่กระโดดหย็องแหย็งชูนิ้วโป้งทั้งสองข้างให้ร่างสูงที่ส่งยิ้มมาให้เขา ใบหน้าหล่อเหลาและกายกำยำมีรอยฟกช้ำดำเขียวตามเรื่อง นั่นยิ่งส่งผลให้ดูฮอตคูณสองจนน้ำลายคนมองจะหก โซดาส่งจูบกลางอากาศให้เสี่ยหนุ่ม ซึ่งคราวนี้ เจ้าพ่อเงินกู้ก็ทำท่าคว้ามันมาจากกลางอากาศแล้วตบเข้าที่แก้มขวาตัวเองให้คนที่ส่งมาดูต่อหน้าต่อตา และยังส่งจูบแบบแมนๆ กลางอากาศกลับให้ด้วยทำเอาพ่อนักมวยที่หน้าช้ำยิ้มแก้มแทบแตกกับจูบที่ส่งกลับมาของเมีย
โซดากลับไปกลางสังเวียนแล้วยกมือไหว้ฝูงชนทั้งสี่ทิศ คล้องพวงมาลัยรับเข็มขัดรางวัลแล้วถ่ายรูปตามเรื่องตามราว พรุ่งนี้ก็จะมีหน้ามันอยู่ในหน้าแรกของหนังสือพิมพ์กีฬาสินะ อา...กูจะซื้อเก็บไว้สักฉบับก็แล้วกัน
หาญศักดิ์มายืนรอนักมวยดาวเด่นของเวทีราชดำเนินตรงทางออก และแล้วเขาก็เห็นร่างสูงๆ ที่กำลังยกมือไหว้คนนู้นคนนี้เดินออกมาในชุดไปรเวท เด็กหนุ่มยิ้มกว้างเมื่อเห็นเขา เขาเองก็ยิ้ม
“ไปมึง กินข้าว เดี๋ยววันนี้กูขับเอง”
โซดาพยักหน้าแล้วเดินไปที่รถกับหาญศักดิ์ เด็กหนุ่มเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับ ทั้งคู่ต่างอารมณ์ดีแม้จะยังไม่ได้พูดคุยอะไรกันเป็นเรื่องเป็นราวเลยสักคำ
หาญศักดิ์เลื่อนเกียร์ไปเป็นเกียร์ว่างเมื่อรถติดไฟแดงนานเป็นนาที ฉับพลันมือใหญ่ๆ ก็จับทับลงมาที่มือของเขาซึ่งวางอยู่บนเกียร์
เด็กหนุ่มกุมมือของหาญศักดิ์แล้วยกเลื่อนขึ้นมาใกล้ปากตัวเอง หาญศักดิ์มองตาม
“พี่...”
“ไรมึง”
สายตาของเด็กหนุ่มวิบวับ เขาจูบเบาๆ ลงบนมือนั่น
“อะไรที่พี่ตะโกนตอนผมชก... ผมได้ยินหมดนะครับ”
หาญศักดิ์หูแดงขึ้นมาทันทีเหมือนสั่งได้
“เออ ได้ยินก็ได้ยินไปสิ”
เสี่ยหนุ่มพูดห้วนๆ ทำเหมือนไม่แคร์อะไรขัดกับท่าทางเคอะเขิน ใบหน้ายับๆ ที่เพิ่งโดนชกมาพอประกอบกับสายตาแพรวพราวทำให้ดูฮอตคูณร้อยขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ แล้วผมสีเงินก็ขับออร่าของโซดาให้เปล่งประกายเจิดจ้ามากเหลือเกิน
น้ำเสียงแหบพร่านั่นทำให้เขารู้สึกแปลกๆ อย่างไรขึ้นมาบอกไม่ถูก และมันยิ่งวูบวาบเข้าไปใหญ่เมื่อโซดาเอานิ้วโป้งเขี่ยหลังมือของเขาเล่น
“แล้วพี่พูดจริงรึเปล่า...”
หาญศักดิ์หน้าขึ้นสีระเรื่อ เขาสะบัดหน้าหนีไปมองถนน
“คนแมนๆ อย่างกูน่ะ...”
โซดาไม่พูดอะไรสักคำขณะจับจ้องเสี้ยวหน้าหวานๆ ที่ขึ้นสีแดงเถือกของหาญศักดิ์ และในที่สุด... เสี่ยหนุ่มก็กระตุกมือออกจากอุ้งมือของเขาไปเปลี่ยนเป็นเกียร์เดินหน้า
...เสียงที่ไม่เบานักออกมาจากปากของคนที่กำลังขับรถ
“พูดจริงทำจริงอยู่แล้ว”
:::METAL TERMINAL:::
“พี่... ทำไมเป็นที่นี่ได้ล่ะครับ”
โซดาถามอย่างตกตะลึงขณะยืนมองไปยังภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ หาญศักดิ์กดล็อกรถ
“ก็มึงบอกว่าอยากกินกับข้าวฝีมือแม่ แล้วมึงจะได้กินได้ยังไงถ้าไม่ได้กลับบ้าน”
ใช่... พี่หานพาเขากลับมาที่บ้าน...
โซดาหันไปมองใบหน้าของคนที่แก่กว่าด้วยสายตาซาบซึ้ง หาญศักดิ์ยกนิ้วขึ้นจับติ่งหูกับไรผมแก้เก้อ
“จะเข้าบ้านไหมมึง ป่านนี้พ่อแม่มึงรอแย่แล้ว กูโทรมาบอกให้พวกเขาเตรียมอาหารรอมึงไว้ตั้งแต่ตอนมึงต่อยเสร็จโน้น”
“พี่หาน... ขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริงๆ”
มุมปากของเสี่ยหนุ่มตวัดขึ้นเป็นรอยยิ้ม ทั้งสองก้าวเข้าไปในบ้านหลังขนาดกลางพร้อมๆ กัน
สันติรีบยกมือไหว้ผู้เป็นเจ้าหนี้อย่างกริ่งเกรง หาญศักดิ์รับไหว้แล้วปล่อยให้ชายชราลูบหัวลูบไหล่ลูกชายอย่างคิดถึง โซดากอดพ่อเต็มอ้อมแขนหลังจากไม่ได้พบเจอหน้าค่าตากันมาเป็นเวลานาน
“สบายดีไหมลูก...”
“ดีมากครับ วันนี้พ่อได้ดูผมชกรึเปล่า ผมชนะน็อกอีกแล้วนะครับ”
“เก่งจริงๆ ลูกพ่อ”
น้ำเสียงอ่อนโยนของสันติทำให้หาญศักดิ์รู้สึกอิจฉาโซดาอย่างช่วยไม่ได้ เขายืนมองภาพที่ชวนซึ้งใจนั่นอยู่ห่างๆ ใช่ว่าเขาจะริษยา เพียงแต่คิดถึงพ่อของตัวเองขึ้นมาก็แค่นั้นเอง
“ช่วงนี้พ่อเป็นยังไงบ้างครับ ทั้งเรื่องงาน เรื่องสุขภาพ เหนื่อยมากไหมครับ”
ชายชรายิ้มอบอุ่นให้ลูกชาย “เหนื่อยนิดหน่อยเองลูก พ่อไม่ป่วยอะไรเลย ส่วนกิจการใหม่ไปได้ดีเชียวล่ะ เจริญเติบโตขึ้นเรื่อยๆ นี่ก็ไม่ค้างดอกเบี้ยคุณหานสักงวดแล้ว เหลือแค่ทยอยจ่ายเงินต้นให้หมด อยู่กับคุณหานไปก่อนนะลูก... เงินร้อยล้านมันเยอะมากจริงๆ ขอเวลาอีกสักนิด พ่อจะไปรับกลับมาอยู่บ้าน...”
“โซดา...”
“แม่...!”
เด็กหนุ่มถลาผ่านตัวหาญศักดิ์พุ่งตัวไปยังมารดาที่ยืนเยื้องไปทางด้านหลัง หาญศักดิ์หันขวับไปเห็นภาพที่หญิงสาวสวยจัดกำลังเอาสองมือกุมแก้มของลูกชายตัวเองเอาไว้
“โธ่... ช้ำอีกแล้วเหรอลูก... แม่เป็นห่วงจนไม่เป็นอันทำอะไรเลยรู้ไหม” เสียงของคนพูดสั่นเครือ
“ผมไม่เป็นไรเลยครับแม่” ผู้เป็นลูกชายเอ่ยเพื่อให้มารดาคลายกังวล “ผมแข็งแรงมาก ยิ่งได้มาเจอหน้าพ่อกับแม่แบบนี้ ผมยิ่งกว่าสบายดีอีกครับ”
เธอยิ้มบางๆ กับคำพูดนั้น แล้วเอื้อมมือไปจับเส้นผมสีเงิน
“ผมสีนี้ก็หล่อมาก...เข้ากับลูกชายแม่มากจริงๆ”
“ขอบคุณครับ พี่ขันให้ย้อมเป็นเคล็ด กัดสีผมอยู่หลายรอบเลยกว่าจะได้ มีคนบอกอยู่เยอะเหมือนกันว่าสีนี้เข้ากับผมดี” โซดายิ้มรับ “แต่ผมคงย้อมนานไม่ได้เดี๋ยวทางโรงเรียนจะว่า”
“น่าเสียดายเนอะ ตอนดูในโทรทัศน์เมื่อกี้ว่าหล่อแล้ว...ตัวจริงลูกแม่ยิ่งหล่อเข้าไปอีก... นี่คงหิวแย่แล้วสินะ มาเถอะลูก แม่ทำของโปรดลูกไว้เยอะเลย มากินกันดีกว่า”
หญิงสาวจูงมือเด็กหนุ่มให้เข้าไปในห้องครัวด้วยกัน
“เชิญคุณหานรับประทานด้วยกันเลยนะครับ”
สันติผายมือไปยังห้องครัว ซึ่งหาญศักดิ์ก็เดินไปแต่โดยดีโดยมีชายวัยกลางคนเดินปิดท้าย หาญศักดิ์นั่งเก้าอี้ฝั่งเดียวกับโซดา และหันหน้าเข้าหาภรรยาของเจ้าของบ้าน
...ไม่รู้ว่าเคยบอกรึเปล่า แต่ว่าแม่ของโซดาโคตรสวย...
คุณฟ้าลดาเป็นผู้หญิงที่สวยมากในความรู้สึกของเขา แม้จะมีอายุแต่ดวงหน้าหวานหยดยังคงความงามผุดผาดเหมือนสมัยแรกสาวเต็มเปี่ยม เธอมีรูปหน้าและคางเรียวสวยเหมือนลูกชายแต่ดูออกจะนุ่มนวลกว่าทำให้สมเป็นหญิง ทรวดทรงไม่ได้อรชรอ้อนแอ้นเหมือนสาวแรกรุ่น แต่ก็ไม่ได้อ้วนท้วมแบบหญิงวัยกลางคนทั่วไป เธอรักษาสมดุลของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม และทุกครั้งที่มาเก็บดอกเบี้ยสมัยก่อนเขาก็อดไม่ได้ต้องกระเซ้าเย้าแหย่เธอทุกที หญิงสาวยังไม่ได้แก่มากมายจนหนังเหี่ยว... ยิ่งเทียบกับสามีชราภาพของเธอแล้วมันยิ่งไม่เหมาะสมกันเอาเสียเลย ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจอะไรนัก เพราะจากข้อมูลที่เขารับรู้คือสามีภรรยาคู่นี้อายุห่างกันตั้งเกือบยี่สิบปี
“ข้าวเปล่าค่ะคุณหาน”
คุณฟ้าลดายิ้มแล้วส่งโถข้าวต่อให้หาญศักดิ์ เสี่ยหนุ่มรับโถข้าวนั้นโดยที่จงใจสัมผัสมือเข้ากับมือนิ่มๆ ทั้งสองข้างนั้นเต็มๆ หญิงวัยกลางคนสะดุ้งเฮือกเล็กๆ พลางเงยหน้าขึ้นมองตาของผู้เป็นเจ้าหนี้ ดวงตาชายหนุ่มที่มองอยู่ก่อนวาวหวานเกินเหตุจนเธอรู้สึกแปลกๆ
“ขอบคุณครับคุณฟ้าลดา...”
หาญศักดิ์พูดประกอบกับรอยยิ้มบางๆ เปี่ยมเสน่ห์บนใบหน้าทำเอาหญิงสาวต้องหลบสายตานั่นอย่างรู้สึกไม่ปลอดภัยสุดขีด เธอไม่ได้เขิน ไม่ได้ชอบ แต่ว่ากลัวต่างหาก
หาญศักดิ์ตักข้าวใส่จานตัวเองแล้วส่งโถข้าวต่อให้โซดา เมื่อทุกคนตักข้าวจนครบก็เริ่มรับประทานอาหาร สันติผู้เป็นเจ้าบ้านตัดสินใจเอ่ยปากทำลายความเกร็งนี้
“ดีใจจริงๆ ครับที่คุณหานให้เกียรติมาร่วมโต๊ะทานข้าวด้วยกัน หวังว่าลูกชายของผมจะไม่สร้างภาระให้คุณหานนะครับ”
“อ๋อ ไม่หรอก ลูกชายของคุณช่วยงานผมได้ดีมาก”
หาญศักดิ์ตอบตามมารยาท แล้วเอื้อมมือไปจะตักผัดผัก ซึ่งก็บังเอิญเหลือเกินที่มือของเขาชนเข้ากับมือของหญิงสาวเพียงคนเดียวบนโต๊ะ
“เชิญคุณฟ้าลดาก่อนเถอะครับ”
เสี่ยหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มอย่างสุภาพบุรุษ น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยอะไรหลายๆ อย่างทำให้ทุกคนจับสังเกตกันได้หมด หากแต่แม่บ้านของบ้านก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตอบ
“ไม่เป็นไรค่ะ เชิญคุณหานตามสบาย...”
“อย่าได้เกรงใจผมเลยครับ”
เสี่ยหนุ่มถือวิสาสะตักผัดผักใส่จานข้าวคุณฟ้าลดาเสียอย่างนั้น ใบหน้าหล่อหวานมีรอยยิ้มที่ทำให้คนมองรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ
“เอ่อ ขอบคุณค่ะ”
ภรรยาของเจ้าของบ้านรู้สึกอึดอัดและไม่ปลอดภัยรุนแรง ทุกครั้งที่พบกันทีไรเสี่ยหานเป็นต้องโลมเลียเธอด้วยสายตา วาจา และกิริยาท่าทางอยู่ร่ำไป... ทำให้เธอหวั่นกลัวจนต้องหาทางหลีลี้หนีหน้าอีกฝ่ายโดยมีลูกชายคอยช่วยเหลือเสมอมา เธอไม่อยากจะมาโดนฉุดคร่าไปปล้นสวาทตอนอายุปูนนี้จากคนหนุ่มที่อายุเป็นลูกชายของเธอได้หรอกนะ
“ผมหวังว่ารสชาติอาหารคงพอทานได้นะครับคุณหาน”
สันติเอ่ยทำลายบรรยากาศแปลกๆ ขึ้นมาเพื่อหวังให้อะไรๆ มันดีขึ้น หาญศักดิ์จ้องใบหน้าที่ขึ้นสี (เพราะความกลัว) ของหญิงสาวตรงหน้าแล้วตอบเสียงพร่า
“ถ้าคุณฟ้าลดาเป็นคนทำ...ผมว่าอะไรก็อร่อยครับ”
กริบ...
เดดแอร์...
เดดแอร์โคตรๆ...
บรรยากาศในบ้านสองชั้นหลังขนาดกลางเงียบสงัดเหมือนอยู่กลางป่าช้า ก่อนครอบครัวสกุลโอจะปล่อยเสียงหัวเราะแบบแปลกๆ ออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย คงมีแค่หาญศักดิ์คนเดียวที่ยิ้มและหัวเราะอย่างจริงใจ
“โซดา... ส่งโถข้าวมาให้พี่หน่อยสิ” เสี่ยหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มนวลด้วยน้ำเสียงแบบเจ้านายสั่งลูกน้องใต้บังคับบัญชา ซึ่งเป็นอะไรที่สร้างภาพสุดๆ
“ครับ”
เด็กหนุ่มตอบเรียบๆ แล้วส่งโถข้าวให้หาญศักดิ์ เจ้าพ่อเงินกู้ยิ้มก่อนจะจัดแจงเติมข้าวให้ภรรยาของเจ้าของบ้านหนึ่งทัพพี
“ทานเยอะๆ นะครับคุณฟ้าลดา ทั้งโต๊ะมีคุณฟ้าลดาคนเดียวที่ยังไม่เติมข้าวเลย”
“ขะ-ขอบคุณค่ะ...”
“คุณฟ้าลดาผอมจากที่เคยเจอครั้งที่แล้วที่ผมได้เจอไปเยอะเชียว คงมีเรื่องไม่สบายใจรบกวนจิตใจสินะครับ”
เธอฝืนยิ้มรับ ปัญหาของเธอก็คือหาญศักดิ์ที่นั่งอยู่ตรงหน้านี่แหละ แล้วเจ้าตัวก็ช่างไม่รู้ตัวเอาเสียเลย เธอกังวลเรื่องหนี้สินของสามี กลัวพรรคพวกของหาญศักดิ์ และก็ยังเครียดเรื่องที่ลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเองต้องไปอยู่กับเจ้าหนี้ตัวร้ายด้วย
“ค่ะ พอดีโซดาไปอยู่ไกลอก... เลยเป็นห่วงนิดหน่อยค่ะ” เธอตอบเลี่ยงๆ
“คนกันเองทั้งนั้น อย่าได้กังวลไปเลยนะครับ โซดาเองก็ทำงานดีมาก... ไม่ทำอะไรให้เสียชื่อคุณฟ้าลดาแน่นอน”
พูดเสร็จก็ส่งยิ้มหล่อตบท้าย เสี่ยหนุ่มแอบดันเข่าตัวเองให้ชิดกับเข่าของหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามใต้โต๊ะรับประทานอาหารทำเอาเธอสะดุ้งเฮือกเม้มปากแน่น หูตาที่วิบวับของชายหนุ่มทำให้เธอหวาดระแวงไปหมด ใจจริงอยากจะวิ่งเข้าไปในห้องนอนแล้วลงกลอนล็อกประตูให้แน่นหนาเสียด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าจะเสียมารยาท เสี่ยหนุ่มยังคงอมยิ้มเล็กๆ ส่งสายตามีความนัยมาให้ไม่เลิก
ซ่าาา!
“เฮ้ย!!”
เสี่ยหนุ่มร้องลั่นเมื่อจู่ๆ ฝนก็ตกกลางบ้านทำเอาทั้งเสื้อและกางเกงของเขาเปียกชุ่ม ทั้งสันติและภรรยาสะดุ้งไปตามๆ กันกับเหตุการณ์ไม่คาดคิด
“ขอโทษครับพี่ พอดีผมไม่ทันระวัง ผมผิดเองครับ”
ไม่ใช่ฝนที่ไหนตก...หากแต่เป็นโซดาต่างหากที่นั่งข้างๆ กันต่างหากทำน้ำเย็นๆ ในเหยือกใบใหญ่หกรดใส่ตัวเขา หาญศักดิ์หัวเสียสุดขีด
“ทำไมมึงไม่ระวังหน่อยวะ!”
“ขอโทษจริงๆ ครับ...พี่กินอิ่มแล้วใช่ไหม งั้นขึ้นไปเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าผมก็แล้วกันนะครับ ห้องผมอยู่ชั้นสอง” มือหนาตั้งเหยือกน้ำขึ้น
“ไม่ต้องๆ” หาญศักดิ์เอาสองมือปัดไล่น้ำกับน้ำแข็งออกจากตัว ส่วนสันติกับภรรยาก็วุ่นวายเอาผ้าขี้ริ้วเช็ดน้ำที่เจิ่งนองบนพื้นกับโต๊ะ “มึงไปเอาผ้าขนหนูมาให้กูซับก็พอ ขี้เกียจวุ่นวาย”
ฟึ่บ
มือใหญ่ที่เอื้อมมาจับมือข้างหนึ่งของเขาทำเอาเจ้าของต้องเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างเสียมิได้ ดวงตาคู่คมที่เหมือนมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ข้างในขัดกับใบหน้ายิ้มแย้มอย่างรุนแรง และนั่นทำเอาเจ้าพ่อเงินกู้ตัวแข็งทื่อ ยิ่งกอปรกับมือที่ถูกจับกำลังถูกบีบจนกระดูกแทบแตก หาญศักดิ์ก็หน้าบิดเบี้ยว
มึงจงใจเทน้ำใส่กูสินะไอ้หอก...
กูว่าแล้วกูลืมอะไร...
โซดายิ้มแต้จนหน้าเป็นแป๊ะยิ้ม “ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะครับ”
...ลืมว่าอภินิหารของผัวตัวเองมันชวนให้อัศจรรย์ใจขนาดไหน
โฮ!!!
100%
-
เจอคนสวยกะเลยเผลอแอ๊วสินะ ลืมไปเลยว่าเคยมีผัว ไม่ใช่สามวันแล้วหาญเอ๊ยยย สามอาทิตย์จะได้ลุกจากเตียงรึเปล่ายังไม่รู้เลย
-
คิดถึงๆ
-
เสี่ยหานนะ จะรอดแล้วเชียว มาดีแตกตอนท้าย
เลยต้องเจออภินิหารผัวรักเลย 555
-
:ling1: :ling1:
-
โถ่ววว อยากอ่านตอนหน่องหานแปลงกาย หายไปซะงั้น
-
อร๊ายยย ดีใจที่คนเขียนกลับมาต่อเรื่องนี้ หายไปนานมากๆค่ะ
แอบมารออ่านทุกวันเลยค่ะ นึกว่าจะทิ้งกันไปซะแล้ว
ฮาฉากเชียร์มวยของพี่หาญมากๆค่ะ ออร่าเมียมาเต็ม
มาดีแตกตอนเจอแม่โซดาซะได้ ตอนหน้าจัดให้พี่หาญสำนึกเลยนะคะ
+1 กดเป็ดให้กำลังใจคนเขียนค่ะ ^^
-
โอ๊ยยยยย. พี่หาญ เก็บอาการนิดนึง
ตอนเชียร์มวยก็คึกจัดเชียว (อ่านแล้วเขิลแทน)
พอมากินข้าวบ้านเขาก็ไปจีบแม่เขาอีกกกกก (กล้ามาก)
รอดูตอนหน้า โดนโซดาจัดการแหง๋ๆ 55555
-
ปอลอ คิดถึงไรท์มาก เราเข้าเช็คอัพเดททุกวันเลย
-
เสี่ยหานเอ๊ย 55555
-
หลีแม่ผัว ได้เจออภินิหารผัวแล้วพี่หานคนแมน :m20:
รอๆ คาเตียงแน่ๆ เฮียเอ้ย... :z1:
-
:mew1: คิดถึงไรท์
-
โดนแน่ เสี่ยโดนแน่ :haun4: อิอิ hunhan :hao6:
-
ยกที่ ๒๓
N-A-S-T-Y, you're nasty
But baby, I don't mind
I love the way you're talking nasty
You know you're just my type
[ ตั-ว-แ-ส-บ พี่มันไอ้ตัวแสบ
แต่ที่รัก ผมไม่ว่าอะไรหรอกนะครับ
ผมชอบนะที่พี่พูดอะไรลามกทุเรศๆ แบบนั้น
พ่อหนุ่มน้อย... ก็พี่น่ะสเป็กผมเลย :) ]
(Nasty – Pixie Lott : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
ปัง!!!
“ทำไมเป็นคนแบบนี้ครับพี่”
“ใจเย๊น! ใจเย็นก่อนนน”
หาญศักดิ์ร้องเสียงหลงเมื่อทันทีที่โซดาปิดประตูห้องเขาก็ถูกดันโครมจนติดกำแพง มือหนาสอดเข้าเรือนผมสีน้ำตาลของเขา แล้วจิกมันไปข้างหลังจนหาญศักดิ์ต้องหลับตาปี๋เชิดหน้าขึ้นตามแรงมือนั่น
“ทำไมพี่เจ้าชู้ขนาดนี้ เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้ ขนาดคนแก่ยังไม่ลดละ ต่อหน้าต่อตาผมแท้ๆ”
“ปล่อย! ปล่อยหัวกู!!” หาญศักดิ์ตะกุยตะกายพยายามหนีจากการถูกจิกหัว มันเจ็บเหมือนหนังศีรษะจะหลุดออกมาให้ได้
“ขนาดกับแม่ของผัวยังไม่เว้น ผมเคยบอกพี่แล้วใช่ไหมครับว่าอย่ามาทำเจ้าชู้ไก่แจ้ใส่แม่ผมอีก ทำไมครับ ตัวมันสั่น มันห้ามยีนส์หน้าหม้อในร่างกายตัวเองไม่ได้เลยหรือ”
“โอ๊ยยย กูขอโทษ!”
หาญศักดิ์ขอโทษขอโพยสุดชีวิต ยอมรับก็ได้ว่าลืมตัวจริงๆ อย่างที่เขาเคยบอกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร...แม่ของโซดาหากสาวกว่านี้ เขาคงไม่รีรอที่จะนำมาเป็นเมียขัดดอกเลย
ว่าแต่โซดา มึงทำกับคนที่มึงรักแบบนี้เหรอเนี่ย ฮืออออ
“อย่าคิดนะครับว่าผมรักแล้วผมจะไม่ทำอะไร”
อ่านใจกูได้อี๊ก!
“วาจาพี่แต่ละคำนี่เหลือเกินจริงๆ นะครับ” เสียงของร่างสูงน่ากลัวราวพญามัจจุราช “ไม่ลามกหรอกแต่จาบจ้วง แล้วมันก็ทุเรศ เห็นไหมว่าแม่กลัวขนาดไหน”
“กูขอโทษ ขอโทษจริงๆ ให้ยกมือไหว้ก็ได้ จะไม่ทำอีกแล้ว ปล่อยกูเถอะนะ”
เด็กหนุ่มกระซิบเสียงเหี้ยม “คนแบบพี่มันต้องเอาปืนตบปาก”
มือหนาเหวี่ยงร่างสันทัดของเสี่ยหนุ่มไปที่โต๊ะเขียนหนังสือของตัวเอง ก่อนจะถลาเข้าตามแล้วยกร่างของหาญศักดิ์ให้ลอยหวือขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทันที เด็กหนุ่มทึ้งตามร่างกายอีกฝ่ายอย่างรุนแรง ใช่ ทึ้ง... เสี่ยหนุ่มตัวเกร็งวาบหลับตาปี๋ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกกระทิงขวิดไม่มีผิด และกระทิงตัวนี้ก็ดุร้ายมากเสียด้วย
กระทิงหนุ่มทั้งขวิดทั้งกัดกวางเนื้อหวาน ขบกัดอย่างตะกรุมตะกรามไปตามลำคอและเนื้อตัวของอีกฝ่ายอย่างดุเดือด คล้ายกะให้เจ้ากวางจอมโอหังต้องถูกกินจนไม่เหลือแม้แต่เศษกระดูก มือหนาปัดป่ายอย่างกระหายหิวไปทั่วทุกที่ที่สัมผัสถึง สาบเสื้อเชิ้ตของหาญศักดิ์แหวกกระจุยออกจากกันเมื่อถูกฉีกเสื้อ เม็ดกระดุมบางเม็ดกลิ้งหลุดลงไปบนพื้น บ้างก็ปลิ้นออกจากรังดุมโดยมีเพียงด้ายเส้นบางๆ ยื้อเอาไว้อย่างร่อแร่ เขาแทบจะได้ยินเสียงคำรามจากในอกของร่างสูง ตอนนี้โซดาเหมือนสัตว์ป่าจริงๆ มือหนากระชากฉีกเสื้อเขาดังแควก แล้วจับมือทั้งสองข้างของเขาไพล่หลังล็อกด้วยมือเดียวก่อนจะระดมขบดูดไปทั่วร่างกายเปลือยเปล่าท่อนบนจนหายใจหายคอไม่ทัน
“อื้อ...แฮ่ก...แฮ่ก”
คนหน้าหวานหายใจหอบเมื่อถูกครอบครองยอดอกแล้วโดนฟันคมๆ ขบกัด เขาดิ้นพล่านกับความเจ็บจี๊ดระคนเสียวกระสัน มือหนาข้างที่ว่างของโซดาถอดกางเกงทั้งสองชิ้นของเขาออกไปอย่างง่ายๆ ก่อนเด็กหนุ่มจะเอื้อมมือไปถอดส่วนล่างของตัวเองบ้าง อาวุธรักขนาดใหญ่ดีดผึงออกมาทันที
โซดาผละออกมาแล้วถลกถอดเสื้อยืดของตัวเองอย่างเร่งรีบ ร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำแต่กลับดูฮอตกว่าเดิมอย่างไม่น่าเชื่อ หาญศักดิ์รีบหุบสองขาเข้าหากันแล้วเอามันขึ้นมากอดไว้แน่น เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปจูบดูดที่ซอกคอของคนบนโต๊ะ พยายามแกะสองแขนนั่นไปด้วย
“พี่พยายามจะทำอะไรครับ?” พี่หานคิดหรือว่าแค่นี้จะกันเขาได้
“พ่อแม่มึง...อยู่ข้างล่างนะ...”
หาญศักดิ์หดคอหลบริมฝีปากร้อนๆ แม้จะทำใจได้แล้วเรื่องที่ตกเป็นของโซดาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะอยากให้ใครรับรู้กันให้ถ้วนทั่ว เด็กหนุ่มหัวเราะในลำคอ
“แล้วยังไงครับ”
“กูอาย... วันอื่นได้ไหม...” ไม่ได้จะไม่ให้ แต่อย่างน้อยหาญศักดิ์ก็อยากจะเลือกสถานที่ที่มันเสี่ยงน้อยกว่านี้
“เดี๋ยวก็หาย...”
“เฮ้ย”
ความอายไม่ใช่ไข้หวัดถึงจะได้เดี๋ยวหาย แต่ไม่ทันได้โต้แย้งร่างสันทัดก็ถูกเหวี่ยงจากโต๊ะเขียนหนังสือลงไปนอนบนเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว หาญศักดิ์พยายามถดตัวหนีแต่ก็ไม่ทันร่างสูงที่จับล็อกขาของเขาเอาไว้แล้วใช้แรงอ้ามันออก ยิ่งต่อยมวยเพิ่งเสร็จโซดาดูเหมือนจะทั้งคึกทั้งดุกว่าเดิมอย่างไรก็ไม่รู้ ร่างสูงมีรอยยิ้มหล่อเหลาร้ายกาจดุจซาตานบนใบหน้า
“จะกินละนะ...”
หาญศักดิ์ส่ายศีรษะ สองมือทุบตีคนตัวสูงเป็นพัลวัน “ไอ้เหี้ย! ไม่เอา...! วันหลังสิวะ! ปล่อย!! อื้อ!!!”
คำด่าเป็นต้องถูกกลืนลงท้องเมื่อโซดาก้มลงอมแก่นกายของตัวเองเข้าปากจนหมด หาญศักดิ์แอ่นสะโพกขึ้นทันทีเหมือนสั่งได้ สองมือที่เคยทุบตีเด็กหนุ่มเปลี่ยนมาเป็นจิกขยุ้มผ้าปูที่นอนจนมันยับยู่ยี่ ตั้งแต่เกิดมาหาญศักดิ์ยังไม่เคยพบใครที่ไหนที่ใช้ปากเก่งเท่าโซดามาก่อน เขาติดลิ้นของโซดาจนงอมแงม... เป็นลิ้นคนอื่นก็ไม่ได้ ต้องเป็นลิ้นไอ้เด็กนี่คนเดียว แล้วมันก็ดันรู้เสียด้วยสิ... รู้ดีเกินไปด้วยซ้ำ
“อื้อ...!! อ๊า...”
ใบหน้าหวานส่ายเร่าเมื่อเด็กหนุ่มเปลี่ยนจากอมทั้งลำเป็นลากลิ้นยาวๆ เลียตั้งแต่โคนจรดปลายช้าๆ แล้วยังเลียวนๆ ที่ถุงนุ่มนิ่มทั้งสองข้างปรนเปรอให้เสียวสะท้านกว่าเดิม ปกติหาญศักดิ์ก็ชอบออรัลเซ็กส์อยู่แล้ว ยิ่งมาเจอคนรู้จุดแบบนี้ เขายิ่งหนีไม่พ้น แพ้ทางจนตัวอ่อนระทวยไปหมด
“ตอนเก็บตัวอยู่ในค่ายผมได้ดูหนังโป๊เกย์เรื่องใหม่ด้วย...”
หาญศักดิ์ตาปรือฟังเสียงแหบพร่านั่น ใบหน้าคมสันดูเจ้าเล่ห์นัก
“อยากลองทำอยู่พอดี ว่ามันทำให้เสียวจริงไหม หรือไอ้คนเล่นมันครางเวอร์”
มือใหญ่ยกสะโพกของเขาขึ้นจนลอยจากฟูก แล้วอ้าสองขาออกกว้าง ปากร้อนก้มดูดลำเนื้อของเขาจนแก้มตอบ แล้วหมุนปากไปรอบๆ ราวสว่าน เสียงบ๊วบและจ๊วบจ๊าบดังเป็นจังหวะ เส้นประสานทุกส่วนได้รับการแตะต้องจนหาญศักดิ์ตามัว มันเหมือนพลุหลากสีระเบิดไม่หยุดหย่อนในม่านตาจนหาทางหลีกหนีไม่ได้ เขาพยายามจะกระแทกร่างตัวเองลงบนฟูกเพื่อจะได้ดิ้นคลายความเสียว หากแต่โซดากลับผละปากออกไปแล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้สะโพกของเขามากขึ้น คนตัวสูงกดจมูกโด่งลงบนช่องทางคับแคบฟอดใหญ่ เป่าลมหายใจเย็นๆ ชวนวาบหวิวเข้าไป แล้วประกบปากเข้ากับช่องทางนั้นทันที
“อ๊า...!! อ๊า...!!!!”
หาญศักดิ์ร้องเสียงหลงเมื่อถูกดูดช่องทางตรงนั้นอย่างไม่คาดฝัน ไม่เพียงเท่านั้นเด็กหนุ่มยังเกร็งลิ้นจนแข็งแล้วเลียตวัดรัวๆ ที่ปากช่องทางจนมันตอดปลายลิ้นเป็นจังหวะตุ้บๆ คนที่ถูกกระทำตาเบิกโพลงร้องระงมขาสั่นริกๆๆ จิกผ้าปูที่นอนเหมือนจะให้มันขาดให้ได้ สะโพกลอยโด่งส่ายสะเปะสะปะไม่ติดกับเตียง
“ใจจะขาด...! ใจจะขาดแล้วโซดา...อ๊า...!!”
ในที่สุดคนตัวสูงก็สอดลิ้นเข้าไปไล้เลียอย่างไม่รังเกียจจนน้ำลายไหลเยิ้ม หาญศักดิ์ดิ้นพล่านจนแก้มก้นเสียดสีกับใบหน้าหล่อเหลาที่เปื้อนน้ำลาย แก่นกายของเขากระตุกไม่หยุดทั้งที่ไม่ได้มีอะไรไปกระตุ้นแม้แต่น้อย แต่เทคนิคนี้มันเสียวมากเหลือเกินจนทนไม่ไหว โซดาผละหน้าออกมา เกร็งลิ้นจนแข็งอีกรอบแล้วเขี่ยสะกิดมันไปที่ง่ามก้น เดาะลิ้นน้อยๆ เป็นทำเอาอีกฝ่ายต้องตัวเลื่อนกระตุกตามลิ้นนั่นเป็นจังหวะ
“อูย...อูย... ซี้ด... จะใส่ก็ใส่สิ... อูย...”
หาญศักดิ์ร้องแบบทนไม่ไหว สอดสองมือเข้าเรือนผมสีเงินสวยแล้วขยุ้มมันกึ่งร้องขอกึ่งระบายอารมณ์ ก่อนจะยันกายท่อนบนขึ้นแล้วออกแรงกดให้ใบหน้าหล่อเหลาแนบกับช่องทางรักของตัวเอง
เด็กหนุ่มยิ้มร้าย “บางทีหนังโป๊ก็ไม่โกหกนะครับ...”
“อื้อ เร็วๆ...เร็วๆ โซดา...” สองมือยิ่งกดให้ใบหน้านั้นชิดกับส่วนล่างของตัวเองมากขึ้น
“จะให้ผมอมหรือจะให้ดูด”
“อม... อมให้หน่อย...” หาญศักดิ์ตอบเสียงแผ่ว ตอนเลียข้างหลังเขาก็ชอบมากแต่ถ้าอมมันจะตรงจุดแล้วถึงใจกว่า แล้วเทคนิคเวลาที่โซดาทั้งอมทั้งดูดท่อนเนื้อให้มันก็ช่างวิเศษเกินบรรยายเหลือเกิน
เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มร้ายกาจ
“งั้นเรียกผมว่าผัวให้ผมได้ยินเป็นบุญหูสักครั้ง แล้วผมจะอมให้จนแตกคาปากเลย”
“พี่... พี่โซดา ผัวที่รัก เมียไม่ไหวแล้ว อมให้หน่อยเถอะนะ แล้วอยากได้รถ...อยากได้บ้าน...เมียยอมทุกอย่างเลย”
หาญศักดิ์ร้องขอทันทีแบบลืมอายและไม่ลังเล ร่างสูงยิ้มพราย
“ไม่ต้องถึงขนาดรถหรือบ้านหรอกจ้ะน้อง...”
มือหนาเอื้อมไปแตะแก่นกายของอีกฝ่ายแล้วรูดรั้งมันขึ้นลงให้ ไม่อยากเชื่อว่าพี่หานพอปล่อยให้ค้างมากๆ จะยอมทิ้งศักดิ์ศรีทำทุกอย่างได้ถึงขนาดนี้ เสี่ยหนุ่มดิ้นเร่าอย่างขัดใจ ใช้มือมันก็ดีแต่เขาอยากให้โซดาใช้ปากต่างหาก...
ร่างสูงเคลื่อนกายขึ้นไปข้างบน กระซิบเสียงหวานพร่าข้างใบหูของคนที่นอนบิดตัวอยู่
“...แต่น้องอมให้พี่บ้างได้ไหมจ๊ะ”
“...”
“นะ...” ร่างสูงกดจูบลงที่ขมับชื้นเหงื่อของหาญศักดิ์ “แลกกัน...”
“...”
โซดารบเร้าต่ออย่างไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แม้ว่าอีกฝ่ายจะนิ่งขึงไป
“...นะจ๊ะคนดี”
หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะต้องทำออรัลเซ็กส์ให้ผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยจริงๆ ลำพังแค่มีเซ็กส์ธรรมดากับผู้ชายด้วยกันก็เคยฝืนใจจนแทบจะฆ่าตัวตายอยู่แล้ว แล้วนี่ถึงขนาดใช้ปาก มันจะกล้ำกลืนขนาดไหนกันเชียว
...แต่เขาก็ผ่านมาได้...ไม่ตายไม่ใช่หรือ
แล้วเขาจะมาเอาเปรียบโซดาไปวันๆ แบบนี้เพื่ออะไร
“...แล้ว...แล้วต้องอมให้จนแตกคาปากจริงๆ นะ”
หาญศักดิ์พูดเสียงเบาหวิว โซดายิ้ม ยักคิ้วแล้วพยักหน้ายืนยัน
“จ้ะ... พี่สัญญา”
พูดจบโซดาก็ยกร่างเขาขึ้นมาจากเตียงแล้วเป็นฝ่ายลงไปนอนราบ ก่อนจะจับจัดท่าให้สองขาของคนที่ตัวเล็กกว่าคร่อมบนใบหน้าตัวเอง แก่นกายของโซดาอยู่เลยปลายจมูกของหาญศักดิ์ไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น ...คนหน้าหวานกลืนน้ำลายเมื่ออยู่ในท่าร่วมรักหกเก้า
เสี่ยหนุ่มเกร็งหน้าท้องวาบเมื่อมือหนาชักรูดแก่นกายของเขาเบาๆ เป็นการวอร์มเตรียมจะทำออรัลให้ หากแต่...
ตัวเขาไม่เคยทำท่านี้กับผู้ชายมาก่อน...
และไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไงต่อไป...
“ทำ...ทำยังไง...”
คำถามสิ้นคิดถูกเปล่งออกมาทำเอาโซดาที่กำลังจะอมแก่นกายของอีกฝ่ายชะงัก เด็กหนุ่มนิ่งนิดหนึ่ง แล้วพูดเสียงแหบพร่าเพราะแรงอารมณ์
“น้องก็คิดนะจ๊ะ...ว่าชอบให้พี่อมแบบไหนให้... แล้วน้องก็ค่อยๆ ทำ”
หาญศักดิ์รู้สึกจั๊กจี้เมื่อโซดาพูดสอนเสียงหวานและยังกระเส่านิดๆ ใบหน้าของเสี่ยหนุ่มขึ้นสีระเรื่อ เขาไม่รู้สึกว่าถูกลามปาม และยังรู้สึกวูบวาบไปหมด ไม่อยากจะคิดว่าถ้าโซดาได้แฟนเด็กกว่าคงจะปากหวานใส่น่าดู หน้าก็หล่อ...หุ่นก็ดี...พูดจาก็เพราะ... ยิ่งมาพูดแบบนี้หาญศักดิ์ยิ่งอ่อนระทวยจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว
...ไม่เคยอยากเกิดมาเด็กกว่าโซดาเท่าวันนี้เลยจริงๆ...
“นั่นละจ้ะ...” โซดาหลับตา ถอนหายใจพรูเมื่อหาญศักดิ์ค่อยๆ อมส่วนหัวแก่นกายยักษ์ของตัวเองเข้าปาก “น้องค่อยๆ กลืนนะจ๊ะ...เดี๋ยวสำลัก...”
เสียงของร่างสูงสั่นน้อยๆ มือหนาเอื้อมไปบีบเคล้นเนื้อสะโพกระบายอารมณ์ เขายังอมให้หาญศักดิ์ไม่ได้เพราะต้องสอนก่อน
“ปากเล็กจังเลย...” โซดาพูดเบาๆ แค่นี้แต่กลับทำให้อีกฝ่ายเขินจนร่างแทบระเบิด “ซี้ด... ไม่ต้องพยายามอมให้หมดหรอกนะจ๊ะ...พี่รู้ว่ามันยาก...” ร่างสูงสูดปาก พูดเตือนเพราะรู้สึกได้ว่าหาญศักดิ์พยายามจะกลืนลำเนื้อของเขาให้หมดเหมือนที่เขามักจะทำกับอีกฝ่าย แต่คงลืมไปว่าขนาดมันต่างกันมาก... ต่อให้เปิดลำคอจนสุดก็คงยากที่จะหาใครที่สามารถอมปืนโตของเขาทั้งหมดได้ เขาถามต่อเสียงพร่า
“อึดอัดไหมจ๊ะ...”
หาญศักดิ์ที่อมแก่นกายใหญ่จนคับเต็มปากส่งเสียงอู้อี้แล้วส่ายหน้าจนปลายแก่นกายนั่นโดนกระพุ้งแก้ม จริงๆ ก็อึดอัดแต่เขาไม่อยากจะทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ แต่ถึงอย่างนั้นโซดาก็รู้อยู่แล้วว่ามันจะรู้สึกยังไง
...แบบนี้แหละที่เขาเรียกว่าโดนปืนยัดปาก...
“ทนนิดนึงนะจ๊ะ... ทีนี้ค่อยๆ รูดนะจ๊ะคนดี...” เด็กหนุ่มรูดแก่นกายของอีกฝ่ายในอุ้งมือของตัวเองไปด้วย “รูดขึ้น...รูดลง...เหมือนกินไอติม”
หาญศักดิ์ทำตามช้าๆ สักพักก็ช่ำชองจนรู้ว่าควรจะใช้มือมาช่วยขยับตรงส่วนโคนที่อมเข้าไปไม่หมดด้วย มันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรจนเกินความสามารถของเขาเสียหน่อย
“นั่นละจ้ะ...อา...น้องหานของพี่โซดา...เก่งจริงๆ เลย...อื้ม...”
ยิ่งได้รับคำชมก็ยิ่งอยากทำให้ ปากเล็กๆ ดูดส่วนคอหยักและตรงส่วนหัวจ๊วบๆ เหมือนเด็กดูดนมจากขวด
“อา...ดี...ดีมากเลยจ้ะ...ไหนลองแลบลิ้นยาวๆ แล้วเลียระบายตรงส่วนหัวนะจ๊ะ...ซี้ด...แบบนั้นละจ้ะ...โอย...”
หาญศักดิ์ตวัดเรียวลิ้นรัวเร็วหยอกเย้ากับส่วนหัวใหญ่สีคล้ำที่ผลิบาน
“โอย... พี่ใจจะขาดแล้ว...โอย...ทำไมเมียพี่เซ็กซี่ขนาดนี้เนี่ย...อา...”
โซดาครางกระเส่า พี่หานน่ะเด็ดอยู่แล้วเขารู้... เด็กหนุ่มขมวดหน้าท้องแน่นจนลอนซิกส์แพ็คขึ้น เขาสอนชี้นำให้อีกฝ่ายรูดรั้งปากอย่างที่ถูกใจอีกหน่อย แล้วก็บรรจงครอบปากเข้ากับแก่นกายที่ชี้หน้าตัวเองบ้าง ก่อนจะทั้งอมทั้งดูดให้อย่างถึงใจจนคนที่อยู่ข้างบนก็ขาสั่นพั่บๆ เหมือนกัน มือหนาบีบเคล้นสะโพกของอีกฝ่ายอย่างมันมือ เสียงครางของทั้งคู่อู้อี้เพราะอวัยวะที่คับเต็มปาก
ฟึ่บ!
ร่างสูงพลิกคนที่คร่อมหน้าตัวเองอยู่ข้างบนให้กลับลงไปนอนบนฟูกเตียงอีกครั้ง หาญศักดิ์รู้สึกงงเมื่อสถานการณ์เปลี่ยนอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาจ้องหน้าร่างสูงที่ขึ้นคร่อมตัวเองแบบไม่เข้าใจ โซดาส่งยิ้ม
“ถ้าพี่อมให้ผมนานกว่านั้น...เดี๋ยวผมเสร็จ”
“แล้วไม่ดีหรือไง”
“ก็ผมยังไม่อยากเสร็จ...ยังอยากสนุกต่อ”
“ไม่เป็นพี่กูแล้วเหรอ...”
โซดายังคงยิ้ม ใบหน้าคมคายชื้นเหงื่อ “ก็...ถ้าเป็นนานกว่านั้นเดี๋ยวพี่โกรธผม”
“ไม่โกรธหรอก...”
เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก้มลงไซ้ซอกคอและสันกรามอีกฝ่ายโดยไม่ตอบอะไร แก่นกายที่โป่งพองของทั้งคู่เสียดสีกัน หากแต่หาญศักดิ์ก็รั้งใบหน้าอีกฝ่ายออกจากคอตัวเอง เขาจ้องเข้าไปในตาของเด็กหนุ่ม
“กูให้มึงเป็นพี่กูวันนึง... อย่าให้กูเปลี่ยนใจล่ะ”
พูดจบก็กระชากคนตัวสูงลงมาประกบจูบ ก่อนจะเลื่อนไปกระซิบเบาๆ
“แล้วที่พี่บอกจะอมให้น้องจนกว่าน้ำจะแตกคาปาก...ลืมแล้วเหรอพี่ รักษาสัญญาหน่อย”
ร่างสูงคลี่ยิ้ม ชอบก็ไม่บอก... เขาดันร่างสันทัดจนติดกับหัวเตียงแล้วก้มลงครอบครองแก่นกายของอีกฝ่ายตามคำขอร้องทันที เด็กหนุ่มดูดบ๊วบแก่นกายนั้นจนเกิดเสียง แล้วรูดโพรงปากขึ้นลงเป็นจังหวะจนหาญศักดิ์ต้องหวีดเสียงครางไม่ขาดสาย มือหนาลูบไล้ต้นขาทั้งสองข้างไปด้วยปลุกอารมณ์วาบหวาม
ริมฝีปากร้อนผละออกมากอบโกยอากาศเข้าร่าง แล้วปล่อยให้มือข้างขวาที่ชำนาญกระตุ้นคนบนเตียงต่อ
“อูย...! จะเสร็จแล้ว...! จะเสร็จแล้ว...!” หาญศักดิ์ร้องระงม ดูเหมือนจะชัก
“เอาให้แตกคาปากพี่สิจ๊ะคนดี อย่าแตกคามือ”
ลิ้นยาวแลบเลียตรงส่วนหัวที่มีน้ำเมือกใสผุดพรายในขณะที่มือยังคงรูดตรงโคน ถ้าเป็นผู้หญิงหาญศักดิ์คิดว่าตัวเองจะต้องกรี๊ดออกมาแน่ๆ ปากหยักเข้าครอบดูดตรงเส้นประสาทบริเวณส่วนหัวหนักๆ ทำเอาน้ำเมือกสีขุ่นพุ่งกระฉูดออกมาทันที
หาญศักดิ์กรีดเสียงร้องดังยาวในขณะที่อีกฝ่ายรับน้ำรักของเขาเข้าเต็มปากแบบไม่บิดพลิ้ว เสี่ยหนุ่มทิ้งสะโพกลงบนเตียงตึงใหญ่ ขอบคุณสวรรค์ที่ห้องนี้มันเก็บเสียง เขามองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังเลียคราบน้ำสีขาวรอบปากตัวเองอย่างเซ็กซี่ ดวงตาคู่คมกริบฉายแววร้อนแรง ผมสีเงินยิ่งขับให้โซดาดูฮอตเหลือเกิน
“แต่พี่ยังไม่ได้ปลดปล่อยเลยนะจ๊ะ... มานี่มา”
เด็กหนุ่มยกร่างสันทัดขึ้นมานั่งทับต้นขาตัวเองแล้วระดมจูบไปทั่วแผ่นอกนั่น หาญศักดิ์พยายามบ่ายเบี่ยงหน้าหลบ
“เดี๋ยว เดี๋ยว! วันนี้พอก่อนได้ไหม...เดี๋ยวอมให้ก็ได้”
แต่โซดาไม่ฟังคำต่อรองนั่น เขาจับขาคู่นั้นให้เกี่ยวรอบเอวตัวเอง “ใครตะโกนบอกพี่ตอนต่อยมวย...ว่าจะให้เอาทุกท่าที่อยากเอาเลยสามวันสามคืนถ้าชนะ”
หาญศักดิ์กัดริมฝีปากตัวเองขณะสบสายตาวิบวับคู่นั้น
“คงไม่ลืมหรอกนะจ๊ะ รักษาสัญญาหน่อย”
ดาบนั้นคืนสนองจนได้...
โซดาบดขยี้ริมฝีปากของเสี่ยหนุ่มอย่างหิวโหย กดร่างอีกฝ่ายลงบนเตียงทั้งที่ขาทั้งเกี่ยวเอวสอบของตัวเองแล้วกดตรึงมือทั้งสองข้างของเสี่ยหนุ่มไว้เหนือหัว หยอกเหย้าเพียงชั่วครู่คนด้านใต้ก็มีอารมณ์ร่วมขึ้นมาอีกหนอย่างง่ายดาย เด็กหนุ่มตวัดลิ้นเลียกกหูของหาญศักดิ์ สอดลิ้นเข้าโพรงหูจนอีกฝ่ายขนลุกซู่ทั้งตัว ใบหน้าหวานส่ายสะบัดหนีปากซุกซนของเด็กหนุ่ม มือหนาประคองให้เสี่ยหนุ่มลุกขึ้นมาจากฟูกอีกครั้ง หากแต่คราวนี้ตัวเขาเองก็ลุกขึ้นมาจากเตียงด้วย หาญศักดิ์อุทานอย่างตกใจเมื่อโซดายืนบนพื้น เขาใช้สองขาเกี่ยวร่างสูงนั้นเอาไว้ตามสัญชาตญาณทันที
เด็กหนุ่มวางร่างสันทัดไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือตัวเดิม ใช้หัวเข่าดันขาทั้งสองข้างให้อ้าออก เขายกร่างนั้นขึ้น แล้วรับร่างของหาญศักดิ์ให้เข้าหาแก่นกายที่ตื่นตัวเต็มที่ของตัวเอง
ความรู้สึกเสียดแปลบแล่นไปทั่วร่างกายของหาญศักดิ์ทันที ยิ่งไร้ที่ยึดเหนี่ยวแบบนี้ก็ยิ่งทำอะไรไม่ได้นอกจากเกาะเกี่ยวเอวสอบของร่างสูงแน่น เล็บทั้งสิบจิกลงบนแผ่นหลังของเด็กหนุ่ม ใบหน้าหวานเกลือกลงกับไหล่แข็งแรง
“โอ๊ย! ค่อยๆ สิ...มันจะรับไม่ไหว!!”
หาญศักดิ์ร้องเสียงหลงทั้งที่อาวุธนั้นเข้าไปเพียงครึ่งลำเท่านั้น อย่างที่รู้กันว่าของโซดามันใหญ่เกินมาตรฐานอยู่แล้ว ร่างสูงกัดฟัน มีอยู่ทางเดียวคือต้องทำให้หาญศักดิ์เสียวสุดๆ จนเผลอถึงจะใส่เข้าไปจนมิดลำได้ เขาตัดสินใจวางเสี่ยหนุ่มลงบนโต๊ะเขียนหนังสืออีกครั้ง จับขาอีกฝ่ายอ้ากว้าง แล้วบดสะโพกเข้าออกทั้งที่ยังใส่ได้แค่ครึ่งทาง
“อ๊ะ...อา... อ๊ะ...”
หาญศักดิ์บีบขอบโต๊ะแน่นเชิดหน้าขึ้น ร่างปวกเปียกทีละน้อยเมื่อถูกสอดใส่เข้าออก มือหนาเลื่อนมาขยี้ตุ่มไตสีน้ำตาลของเขาอย่างหมั่นเขี้ยว ส่งผลให้คนหน้าหวานครางสูดปากหนักกว่าเดิม
เสียงโต๊ะเขียนหนังสือกระทบกับกำแพงดังปึงๆ ชวนให้ใจหวิว ในที่สุดขาทั้งสองข้างก็ตวัดโอบรอบเอวสอบ รั้งให้เด็กหนุ่มเข้าใกล้จนรับแก่นกายได้แทบสุดลำ
“อ๊ะ...!!”
ร่างสูงไม่รั้งรออะไรอีกต่อไป เขายกร่างสันทัดให้ขึ้นมาจากโต๊ะแล้วจับร่างที่เกาะเกี่ยวตัวเองให้เขย่าไปทั้งตัวราวกับสัตว์ในฤดูติดสัด หาญศักดิ์หัวสั่นหัวคลอนเมื่อลำเนื้อยักษ์กระแทกกระทั้นภายในกายไปเสียทุกส่วน อวัยวะข้างหน้าเสียดสีทั้งกับหน้าท้องตัวเองและหน้าท้องของเด็กหนุ่ม เขาเกร็งไปทั้งตัวกับความเสียวจากสองช่องทาง ปากเล็กหวีดเสียงครวญครางเหมือนใจจะขาด
“อูย...! โดนแล้ว!! โดนจุดแล้ว!! เร็วอีก! เร็วอีกสิพี่จ๋า...!” เสี่ยหนุ่มเล่นบทบาทที่ได้รับอย่างเต็มใจ
“อา...ซี้ด...น้องใจเย็นๆ นะจ๊ะ... พี่รีบแล้ว”
โซดาครางตอบเสียงพร่า เขย่าร่างที่เกาะตัวเองอยู่รุนแรงกว่าเดิม เส้นผมสีเงินพลิ้วไหวตามการเคลื่อนโยก เสียงกรีดร้องของหาญศักดิ์ยิ่งกระตุ้นอารมณ์เขาจนหูตามัวไปหมด เขาอยากจะใส่คนที่เกาะอยู่อย่างนี้ให้หนักจนขาสั่นเดินไม่ไหวเลยเชียว
“โอย...โอย...! พี่โซดา...อ๊า...เร่งอีก...เร็วอีก...จะแตกอยู่แล้ว อูย...”
“ทำไมจะแตกอีกแล้วละจ๊ะคนดี...”
“อื้ออ...ก็พี่โซดาเก่งไง...อูย...อา...อูย...”
เด็กหนุ่มหัวเราะในลำคอ “ปากหวานจัง...”
“อ๊า...อา...!! ตรงนั้น...! ตรงนั้น!! อ๊าาา”
แอ่งน้ำกามฉีดพ่นออกมาใส่หน้าท้องของคนตัวสูง หาญศักดิ์ที่เสร็จรอบสองหอบฮัก สองมือค้ำเข้ากับแผงอกล่ำของเด็กหนุ่ม แต่โซดาก็ไม่ปราณีปราศรัยต่ออีกรอบโดยไม่ให้พักทันที หาญศักดิ์ส่งเสียงครางต่อกับความถึกของเด็กหนุ่ม หากนี่เป็นเกมมวยบนสังเวียน หาญศักดิ์ก็คงกำลังถูกนักมวยคนเก่งจัดการน็อกคาเวทีจนแพ้อย่างราบคาบเป็นแน่นอน สองมือทุบปั่กๆ ลงบนหน้าอกนั่น ทั้งจิกเล็บทั้งข่วน ใจคอโซดาจะไม่ให้เขาหายใจบ้างเลยหรืออย่างไร
“โซดา...อื้อ...!...มึง...! อื้ม...”
“ผมไม่เป็นพี่แล้วเหรอ...”
“ถึงมึงไม่เป็นพี่แล้ว... แต่มึงยังเป็นผัวกูอยู่”
เสี่ยหนุ่มเสียงแหบ ตัวสั่นคลอนกับแรงเขย่า เขาโผเกาะไหล่อีกฝ่าย แทบไม่มีแรงจะพยุงตัวอีกต่อไป
“โซดา...มึง ไม่ทันใจเลย!” หาญศักดิ์หลับตากรีดเสียงบอก ท่าสั่นๆ เร้าใจแบบนี้เสียวมากก็จริง แต่มันเสร็จไปแล้วรอบนึงเขากลัวจะไม่เสร็จอีก...
“งั้นจะให้ผมทำยังไง”
“เดี๋ยวกูทำเอง...”
พูดจบหาญศักดิ์ก็ค่อยๆ ปล่อยขาที่เกาะเกี่ยวกับเอวสอบออกลงมายืนบนพื้น แล้วดันโซดาให้เดินถอยหลังจนลงไปบนเตียงทั้งที่ส่วนกลางกายยังติดกัน โซดากึ่งนั่งกึ่งนอนพิงเข้ากับหัวเตียงตัวเองขณะที่หาญศักดิ์ไม่ปล่อยให้เสียเวลาขย่มกายทับหน้าขาเขาเสียงดังปั่บๆๆ ลั่นห้อง
“อ๊า...! อ๊ะ...อาา”
หาญศักดิ์ร่อนสะโพกรูดไถลท่อนเนื้อของโซดา กะเกณฑ์ให้มันทิ่มตรงจุดไวต่อความรู้สึกข้างในช่องทางรักได้อย่างที่ตัวเองต้องการ ยิ่งโดนจี้ซ้ำๆ ก็ยิ่งครางเสียงดัง ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อทรมานใจที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ของเด็กหนุ่มจากมุมสูง ใบหน้าหล่อเหลายิ่งดูเรียวเป็นรูปวีไลน์จัดๆ เมื่อมองจากมุมนี้ เขาจิกเล็บกับหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของคนด้านใต้ น้ำรักรอบที่สองของหาญศักดิ์จับกันเป็นเมือกจนแห้งแข็งติดอยู่บนกล้ามหน้าท้องเซ็กซี่นั่น
ช่องทางคับแคบตอดรัดลำเนื้อยาวใหญ่เหมือนจะดูดมันให้ขาด ก่อนจะคลายออกแล้วตอดอีกครั้งตุ้บๆ... โซดาซี้ดปาก จิกเล็บทั้งสิบที่ตัดสั้นกับฟูกเตียงจนมันสีซีด เกร็งไปหมดทั้งตัวตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นระรัวขึ้นมาจนเจ้าของหูอื้อ
“โอย...! พี่หาน... พี่หาน... อา... ซี้ดด...”
...เอาแล้วไง...มันมาอีกแล้ว...มาแน่ๆ...
พรวดด...!!!!
โซดาเลือดกำเดาพุ่งกระฉูดออกมาจากจมูกจนได้ เขารีบเงยหน้าขึ้นแต่เลือดก็ยังหยดลงมาจนถึงมุมปาก เด็กหนุ่มอ้าปากหายใจหอบ และคราวนี้อีกฝ่ายก็ไม่ได้อยู่ในสภาพเมามายจนจะจำอะไรไม่ได้แน่ๆ หาญศักดิ์ตกตะลึงในขณะที่เด็กหนุ่มหอบหายใจแบบหน้าโคตรหื่น ร่างสูงรีบยกมือขึ้นปาดเลือด
“ต่อ...ต่อ...ต่อสิครับ...ต่อเลย”
แต่หาญศักดิ์ต่อไม่ออก เขาชะงักงันจนลืมไปด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นใครหื่นขึ้นจนเลือดกำเดาไหลต่อหน้าต่อตาขนาดนี้ และไม่คิดว่าอยากเห็นด้วย... โซดากัดฟันไม่อยากปล่อยให้สวรรค์ล่มกลางทาง โดยเฉพาะตอนที่เขากำลังอารมณ์ขึ้นถึงขีดสุดแบบนี้ ร่างสูงพลิกร่างของคนที่ออนท็อปตัวเองลงไปนอนบนฟูก แล้วกระแทกกระทั้นโหมแรงใส่อย่างบ้าคลั่งแบบลืมตาย
“โอย...อ๊า...! อา...! เบา...! เบาหน่อยโซดา...!! อดยากมาจากไหนมึง...!” หาญศักดิ์ตะคอก ดิ้นพล่านใช้มือตีต้นแขนล่ำอย่างต่อต้าน
“ผมรักพี่... ผมรักพี่นะครับ...”
เสียงทุ้มต่ำเจือเสียงหอบ ร่างสูงก้มลงจูบหัวไหล่ของคนด้านใต้ ประโยคเดียวทำเอาหาญศักดิ์หัวใจเบาหวิว เด็กหนุ่มช้อนยกสะโพกของอีกฝ่ายขึ้นแล้วควบเหมือนควบม้า จ้องตาคนด้านใต้ด้วยสายตาร้อนแรงและเปี่ยมความหมาย
“ผมรักพี่คนเดียว...”
“โซดา...”
ดวงตากวางมองอีกฝ่ายอย่างหวามไหว ก่อนริมฝีปากหยักจะประทับลงมามอบจูบหวานล้ำให้แก่กัน ส่วนล่างของพวกเขายังคงเชื่อมติด โซดาบดอัดสะโพกอย่างเอาเป็นเอาตาย ช่องทางคับแคบก็บีบรัดท่อนเนื้อของเขาเหมือนจะดูดมันให้ขาดเข้าไปข้างใน ทั้งคู่ส่งเสียงครวญคราง
“อา...ซี้ด...”
“อ๊ะ...อ๊า...อา...!”
“พี่หาน...ผมขอแตกบนหน้าอกพี่ได้ไหมครับ”
รู้เลยว่าไอ้เด็กนี่ต้องเสพหนังโป๊บ่อยถึงได้อยากจะทำอะไรแบบนี้ หากแต่หาญศักดิ์ก็พยักหน้าอย่างยินยอม ในเมื่อมาถึงขั้นนี้ก็ไม่อยากจะขัดใจอะไรกันอีกต่อไป
“อื้อ...!! จะเสร็จแล้วโซดา....จะเสร็จแล้ว...! อ๊าาา....!!!!”
หาญศักดิ์หวีดร้อง ปลดปล่อยรอบที่สามออกมาพอดีกับที่โซดาชักแก่นกายออกแล้วฉีดพ่นน้ำขาวขุ่นลงบนแผ่นอกบาง มือหนากำรูดรั้งรีดหยดน้ำของตัวเองออกไปจนหมด บางส่วนกระเด็นเลอะใบหน้าหวานเป็นภาพที่เซ็กซี่เหมือนในหนังโป๊ไม่มีผิด แล้วหน้าคนที่นอนอยู่ก็สวยกว่านางเอกหนังโป๊อีก...
หาญศักดิ์หอบฮัก หายใจรวยระรินหมดเรี่ยวหมดแรง
...ถูกกินจนไม่เหลือซากมันเป็นแบบนี้เองสินะ...
-------------60%--------------
สนพ. จะส่งสัญญามาให้เซ็นแล้วเจ้าค่ะ วิ้วววว
-
ร่างสูงยกมือข้างที่ไม่เลอะขึ้นเสยผมสีเงินชื้นเหงื่อ ลิ้นยาวเลียรอบริมฝีปากตัวเองเกิดเป็นภาพหล่อบาดใจ ความรู้สึกมีพลังแล่นปราดไปทั่วร่าง ในยามนี้เขาเหมือนได้เสพเฮโรอีนมาสักสิบกิโลกรัม ยิ่งพอมองเห็นสภาพของใครอีกคน ก็ตระหนักได้ว่าวันนี้ตัวเองเล่นแรงไปเยอะทีเดียวเชียว
ร่างสูงกระซิบบอกให้หาญศักดิ์รอแป๊บนึง ก่อนจะใส่เสื้อผ้าลวกๆ ลงไปบอกพ่อแม่ว่าหาญศักดิ์ง่วงและพวกเขาก็ขี้เกียจขับรถกลับเลยจะนอนค้างคืนที่นี่สักคืนที่ห้องของเขา ทั้งสันติและภรรยาไม่ได้ว่าอะไร แต่กล่าวว่าถ้ามีอะไรขาดตกบกพร่องก็ให้มาเรียกได้ เด็กหนุ่มเอาน้ำรองใส่กะละมังแล้วยกขึ้นไปบนห้องเงียบๆ
ปล่อยแตกจนเลอะใส่ตัวเขาแล้วก็ต้องเช็ดให้ด้วยอยู่แล้ว คนอย่างศาสดาทำอะไรผ่านกระบวนการคิดน่า
จริงๆ วันนี้ถ้าปล่อยแตกข้างในตัวคงลำบากกว่านี้อีก เพราะห้องน้ำที่บ้านของเขาก็มีแค่ชั้นเดียวคือชั้นหนึ่งของบ้าน...เขาไม่คิดว่าพี่หานจะสามารถล้างมันออกไปได้โดยไม่มีใครสงสัยว่าเป็นคราบอะไร...
อีกอย่าง ดีนะที่ฝาบ้านมันหนาแถมยังเก็บเสียงเพราะก่อสร้างฉาบปูนแบบเก่า...ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่ของเขาต้องได้ยินแน่ๆ
ร่างสูงเช็ดตัวหาญศักดิ์จนสะอาดแล้วก็ห่มผ้าให้ ส่วนตัวเองก็ลงไปอาบน้ำ...ขัดคราบไคลต่างๆ ด้วยความไวแสงจากนั้นจึงเอากะละมังไปเก็บ เขากลับขึ้นมาที่ห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง เด็กหนุ่มเปลือยท่อนบนสวมเพียงกางเกงผ้าแพรสำหรับใส่นอน เขาซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนบางแล้วกอดคนที่นอนอยู่ก่อน ทั้งคู่นอนมองหน้ากัน
“ห้องผมไม่มีแอร์ พี่ร้อนไหมครับ”
“หนาวด้วยซ้ำ น้ำเมื่อกี้ที่มึงเอามาเช็ดตัวให้มันเย็นอยู่”
หาญศักดิ์ตอบ โซดาพยักหน้าแล้วจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากของเสี่ยหนุ่ม
“ไอ้ห่า...หื่นจนเลือดกำเดาไหล” หาญศักดิ์อดไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องนี้ “ขนาดกูมีอะไรกับสาวยังไม่เคยหื่นขึ้นขนาดนั้นเลย กูควรภูมิใจไหมเนี่ยที่มีคนเลือดกำเดาไหลเพราะความเอ็กซ์ของกู ถามจริงอายไหมมึง”
โซดายิ้มจนตาแทบปิด “ไม่อาย ไม่สิ ก็อายแหละครับ... นิดนึง...แค่นิดเดียว” เขาตอบแบบไว้ท่าทีนิดหนึ่ง จะให้บอกว่าอายเยอะๆ เลยได้ยังไง
ความจริงอายมากนะ
“เออ สมควรจะอาย เป็นกูกูก็อายอ่ะ”
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย...” เสียงทุ้มต่ำพูดอุบอิบ หลบสายตาอีกฝ่าย
“ฮะ มึงเคยเลือดกำเดาไหลแบบนี้ตอนมีเซ็กส์มาก่อนเหรอ กับใคร คนคนนั้นคงช็อกตาตั้งไปเลย”
“จะใครละครับก็พี่นั่นแหละ” โซดาถูปลายจมูกของตัวเองเข้ากับปลายจมูกรั้นของหาญศักดิ์ “แต่วันนั้นพี่อ่ะเมาพี่คงจำไม่ได้หรอก พี่ออนท็อปทีไร...ผมเลือดกระฉูดทุกที”
“กูว่ากูคงเซ็กซี่มากสินะ...”
แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมๆ กัน ร่างสูงมองใบหน้าหวานด้วยสายตาเปี่ยมรัก ทำเอาหาญศักดิ์รู้สึกสะเทิ้นอายอย่างหนักจนต้องหลบสายตาเสียอย่างนั้น
ร่างสูงกดจูบลงบนหัวไหล่คนที่ยังตัวสั่นสะท้าน
“เจ็บมากไหมครับคราวนี้”
“อืม...ก็...พอทนได้แหละ กูว่ามันมาถึงจุดที่ร่างกายกูเริ่มปรับตัวได้แล้วล่ะ” เขาตอบอ้อมแอ้ม
มือหนาจับศีรษะของอีกฝ่ายให้ซบกับหน้าอกตัวเอง แล้วลูบเรือนผมสีน้ำตาลนั่นเบาๆ ถึงหาญศักดิ์จะแก่กว่าและมันไม่เหมาะสม... แต่ เขาอยากทำอย่างนี้จริงๆ
“...ได้ทีแล้วลามปามนะมึง”
โซดายิ้มบางๆ “ผมรู้สึกว่าพี่ชอบให้ผมบอกรัก”
หาญศักดิ์ไม่ตอบ
“แล้วทำไมที่ผ่านมาตอนผมพยายามจะพูด พี่ถึงต้องคอยห้ามผมทุกที”
เสี่ยหนุ่มถอนใจ ดวงตาเหม่อมองไปทั่วอย่างไร้จุดหมาย เขาเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องนี้มาตลอด...แต่สุดท้ายเขาก็หนีไม่พ้น
“พี่บอกผมเถอะครับ... ผมรับได้”
“เพราะ...เพราะกูกลัวความรัก แต่ในทางกลับกัน กูก็แพ้คำว่ารัก...”
เสียงของเสี่ยหนุ่มเบาบาง
“เพราะลึกๆ กูอยากให้ใครสักคนมารักกูเพื่อรักษาแผลเก่า”
“...”
“...แต่กูก็กลัวความรัก กลัวมันจะทำร้ายและทำลายกูจนย่อยยับเหมือนที่มันเคยทำ”
“...”
“แล้วกูก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าถ้ามีใครสักคนมารักกูอย่างจริงใจขึ้นมาจริงๆ กูก็คงจะยอมเขาทุกอย่าง เพื่อที่จะฟังคำบอกรักนั้น เพราะอยากจะใช้ประโยชน์จากความรักของเขามาเป็นยาบรรเทาแผลตัวเอง แม้ว่ากูอาจจะไม่ได้รักเขาเลยก็ตาม”
“...เหมือนตอนที่เรามีอะไรกันบนรถสินะ” เสียงของเด็กหนุ่มเบาหวิว
หาญศักดิ์พยักหน้า “ที่ผ่านมา... กูถึงไม่อยากให้มึงพูด เพราะสุดท้ายคนที่เจ็บก็คงไม่พ้นเป็นคนที่มาหลงรักกู”
“...”
“...เพราะกูอาจจะทำเหมือนกูรักเขา แต่ความจริงแล้วไม่ได้รักเลย ถึงตอนนั้นพอเขารู้ขึ้นมา...” แววตาของหาญศักดิ์สั่นไหว “ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใคร คงสาหัสสากรรจ์”
เสี่ยหนุ่มกลิ้งหน้าผากเข้ากับแผงอกแกร่ง
“โซดาเอ๊ย... กูอยากจะบอกว่าอย่ามารักกูเลย ตัดใจเสียเถอะ เพราะฟังแค่นี้มึงก็คงเจ็บพอแล้ว แต่อีกใจหนึ่ง กูก็ยังอยากให้มึงรักกูตลอดไป...”
โซดาเพียงแค่ยิ้มบางๆ เท่านั้น “พี่คงต้องเจอมาหนักมากจริงๆ สินะครับ”
หาญศักดิ์ไม่ตอบ แต่ปล่อยลมหายใจออกมาจากจมูกเบาๆ แทน
“...ผมไม่ค่อยรู้เรื่องของพี่เลย พี่เคยรักใครไหมครับ”
แววตาของเจ้าพ่อเงินกู้สั่นไหว เขาเงียบไปอึดใจใหญ่ ในที่สุดก็เอ่ยปากตอบเสียงแผ่วค่อย
“โซดาเอ๊ย...กูอายุเท่าไหร่แล้ว อยู่มาขนาดนี้ ทำไมจะไม่เคยรักใคร...”
ร่างสูงลูบเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม “เล่าให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ”
หาญศักดิ์พลิกตัวหันหน้าหนีไปอีกทางทันที แววตาของเสี่ยหนุ่มสั่นสะท้าน เขารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึง...พอๆ กับไม่มีประโยชน์ที่จะไม่พูดถึง
โซดานิ่ง ไม่กล้าจะเร้าหรืออะไรหาญศักดิ์ไปมากกว่านี้
เจ้าพ่อเงินกู้สูดลมหายใจเข้าลึกเต็มปอด ความเงียบงันดำเนินไปนานนับหลายนาที จนในที่สุด ร่างสูงก็ถอดใจที่จะได้รับคำตอบจากอีกฝ่าย
“...ตอนกูวัยรุ่น กูมีแฟนคนนึงรักกันมาก ชื่อเฉียนย่า เป็นคนไทยเชื้อสายจีนเหมือนกูนี่แหละ รู้จักกันตั้งแต่กูยังเด็กเพราะบ้านอยู่เยาวราชเหมือนกัน แล้วกูก็แอบรักเขาตั้งแต่กูยังเด็ก ตามจีบเขาเป็นปีๆ ชาติๆ”
น้ำเสียงของหาญศักดิ์ทำเอาโซดาทำได้เพียงรับฟังเงียบๆ มันทำให้เขาไม่กล้าถามหรือเอ่ยแทรกอะไรเลย
“กูไม่รู้ว่าเรารักกันมากจริงๆ หรือเปล่า แต่อย่างน้อย...กูก็รักเขามาก รักมากที่สุดในโลก รักจนยอมทำให้ได้ทุกอย่าง ตอนนั้นกูก็เป็นแค่เด็กเรียนช่างกลจนๆ ทำงานเป็นลูกมือเขาไปวันๆ แหละวะ กำพร้าอีกต่างหาก ส่วนเฉียนย่าเป็นสาวเชียร์เบียร์อยู่ในบาร์มีชื่อ ต้องทำงานส่งตัวเองเรียนเหมือนกันเพราะพ่อแม่แยกทางกันแล้วไม่มีใครส่งเสียเลี้ยงดู ทุกคืนกูก็จะขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งเขาทำงาน แล้วตอนเช้ามืดก็ไปรับกลับห้อง กูก็ไม่ชอบหรอกที่เมียตัวเองต้องไปแต่งตัวโป๊ล่อเสื้อล่อตะเข้ แต่ชีวิตมันไม่มีทางเลือก ตอนนั้นกูไม่คิดอะไรเลยแค่อยากให้เราสองคนมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่อยากให้เฉียนย่าต้องลำบากอีก”
ดวงตาของชายหนุ่มลึกล้ำเมื่อคิดถึงเรื่องในอดีต
“มีวันนึงพวกเราหิวข้าวมาก แต่กูมีเงินอยู่แค่สิบห้าบาท กูรู้ว่าเขาชอบกินข้าวหมูทอดเลยไปซื้อมาให้กล่องนึง เขาก็ด่ากู ต่อว่ากู ว่าทำไมไม่ซื้อมาม่ามันจะได้กินได้สองคน กูก็ยืนยันว่ากูไม่หิวทั้งที่โคตรหิว แล้วก็บอกให้เขากิน เพราะถ้าเขาไม่กินกูจะเอาไปทิ้ง กูทั้งขู่ทั้งปลอบ ทั้งบังคับให้เขากิน สุดท้ายเฉียนย่าก็กินข้าวกล่องนั้นทั้งน้ำตา เขาบอกว่ากูเป็นคนที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา เท่าที่เขาจะได้พบบนโลกใบนี้”
หาญศักดิ์สูดลมหายใจเข้าลึก
“กูบอกเขาว่าให้เขาอดทน เราจะต้องดีขึ้น เราจะต้องสบายขึ้นให้ได้ ขอให้เขารอกูอีกหน่อย เขาให้สัญญา...ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เขาจะไม่มีวันทิ้งกู”
“...”
“ความจนแม่งเหี้ยนะ...” หาญศักดิ์เหยียดยิ้มสมเพช “ทำไมป๊าต้องติดหนี้ไอ้พวกนักเลงจนต้องสิ้นเนื้อประดาตัวด้วย ไปเล่นพนันทำไมขายตือฮวนเกี๊ยมฉ่ายก็ดีอยู่แล้ว ทำไมทั้งป๊ากับม้าต้องถูกรถชนกลางถนนตอนวิ่งหนีพวกคนทวงหนี้...ทิ้งให้กูกลายเป็นเด็กกำพร้าต้องไปอยู่วัดตั้งแต่ยังเรียนม.ต้น”
พอได้พูดแล้วก็หยุดพูดไม่ได้ หาญศักดิ์พรั่งพรูทุกอย่างไม่จบไม่สิ้น
“เฉียนย่าเป็นเหมือนแสงสว่างเดียวในชีวิตของกู ต่อให้กูต้องตายเพราะผู้หญิงคนนี้กูก็ทำได้ ความสุขของความรักมันไม่ได้อยู่ที่ช่อดอกไม้ใหญ่ขนาดบังควายมิด มันอยู่ที่หัวใจต่างหาก กูแค่ขอให้เรามีกันและกันไปจนวันสุดท้ายของชีวิต เหมือนสัญญาที่เรามีให้กัน แค่นั้นกูก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว
“แต่...” ความเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นมาที่ดวงตาของเสี่ยหนุ่ม “วันนึงกูกลับมาที่ห้องตอนกลางวันเพราะลืมของ กูเจอเฉียนย่ากำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เขาตกใจมากที่เห็นกู แล้ว...แล้วเรื่องมันก็เริ่มใหญ่โต” เสียงที่กำลังเล่าแตกพร่าอย่างหนัก “กูรู้อยู่แล้วว่าทำงานแบบนั้นตอนกลางคืนก็ต้องมีผู้ชายมาติด เคยทะเลาะกันแต่เขาก็เลิกทำงานนี้ไม่ได้ สุดท้าย เขาร้องไห้โวยวายแล้วบอกกูว่า...”
“...”
“เขาขอโทษ...”
“...”
“แต่เขารอกูไม่ไหวแล้ว...”
หาญศักดิ์ซบหน้าลงบนฟูก ไหล่ทั้งสองข้างสั่นระริก ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าแล้วเล่าต่อ น้ำเสียงสั่นเครือ
“เขาขอให้กูปล่อยเขาไปได้ไหม เขาอยากไปอยู่กับไอ้เสี่ยคนหนึ่งที่มาติดพันเขา”
แววตาของหาญศักดิ์สั่นสะท้าน เสียงหอบอย่างเจ็บร้าวดังคละเคล้ากับเสียงพูด
“เขาทิ้งกู... ทิ้งผู้ชายคนที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อเขา คนที่เคยกระทั่งจูบเท้าเขาตอนทายาให้เพราะรองเท้าส้นสูงมันกัด...”
เสียงที่ใช้เอ่ยเล่าไม่มั่นคงแม้แต่น้อย เสี่ยหนุ่มหลับตาระลึกความหลัง จมจ่อมอยู่ในห้วงความรู้สึกของตัวเอง ไม่สนใจที่จะรับรู้ด้วยซ้ำว่าคนที่รับฟังอยู่กำลังเป็นยังไง
“ทิ้งกู... ไปเป็นเมียน้อยคนอื่น”
เสียงของคนพูดแหบพร่า
“เขายอมไปเป็นเมียน้อยของไอ้เฒ่าคราวพ่อ เพราะว่ามันรวย”
เจ้าพ่อเงินกู้กำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำ
“มึงรู้ไหม... ว่ามันรู้สึกยังไง เมียที่มึงเคยนอนกอดอยู่ทุกคืน กลายไปเป็นเมียคนอื่น”
“...”
“...คนที่มึงรักที่สุดในชีวิต ยอมทิ้งศักดิ์ศรี ยอมทิ้งความรัก ทิ้งทุกอย่างเพราะอยากสุขสบาย”
“พี่...”
“ทิ้งทุกอย่างพราะเงิน”
“พี่...”
“ใช่สิ ความรักมันแดกไม่ได้ เงินต่างหากที่ทำให้คนมีชีวิต”
“พี่หาน...”
ร่างสูงโผเข้ากอดร่างที่สั่นสะท้านของเสี่ยหนุ่ม เจ็บปวดไปด้วยถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับตัวเองเลย
แต่แค่คิดว่าพี่หานเจ็บ... เขาก็เจ็บเหลือเกิน...
“วันนั้นกูร้องไห้กอดขาเขา ทำทุกทางเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ในตอนนั้น กูบอกเขาว่าเราอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีเฉียนย่า อย่าทิ้งเรานะ... เราต้องทำยังไงเฉียนย่าถึงจะไม่ไป... อย่าไปจากเราได้ไหม เราผิดตรงไหนเราขอโทษ... แต่อย่าไปเลยนะ เราขอร้อง...”
หาญศักดิ์เหม่อมองไปในอากาศเบื้องหน้า ความทรงจำในอดีตไหลบ่าเข้ามาจนท่วมทะลัก
“แต่เขาก็ไป...”
มีเพียงความเงียบงันและสายตาสงสารของอีกฝ่ายที่ตอบรับคำพูดของคนพูด
“กูร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร คร่ำครวญอย่างกับเปรตขอส่วนบุญ ตื่นเช้ามาก็ร้องไห้ ตกกลางคืนก็เมาหยำเป๋ กูคิดว่าถ้าตายไปจะเจ็บเท่านี้ไหม เขาจะกลับมาไหม จะเสียใจที่ทิ้งกูไปบ้างรึเปล่า”
“...โธ่”
“ต้องทำยังไงเฉียนย่าถึงจะกลับมา... ชีวิตตอนนั้นกูคิดแค่นั้นจริงๆ”
ความเจ็บปวดฉายชัดเต็มดวงตาของคนเล่า เรื่องราวทุกอย่างสำหรับหาญศักดิ์มันชัดเจนเสมอ มันราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เท่านั้น
“กูบากหน้าไปขอพบเฉียนย่า แล้วก็โดนลูกน้องของไอ้เสี่ยนั่นซ้อมไม่มีชิ้นดี ไอ้ชานตามมาแบกศพกูกลับมาที่ห้อง กูแม่งก็ร้องไห้อีก กูอยู่เหมือนคนบ้าอย่างนั้นเป็นเดือนๆ จนคนอย่างไอ้ชานสงสาร หรือบางทีมันอาจจะแค่สมเพชก็ได้
“คิดถึงเขาเมื่อไหร่กูก็ร้องไห้ ได้แต่นอนกอดหมอนใบที่เราเคยหนุนหนอนด้วยกัน ดมกลิ่นมันอยู่อย่างนั้นอย่างกับคนโรคจิต กูมองลงไปที่หน้าอกตัวเอง คิดว่าต่อไปนี้จะไม่มีเขามานอนซบบนหน้าอกกูอีกแล้ว... กู...กู...”
“พอเถอะครับพี่หาน ไม่ต้องเล่าแล้ว...”
“กูพยายามจะฆ่าตัวตาย” หากคนเล่าไม่ยอมหยุด “แต่ไอ้เพื่อนบ้านั่นก็ขัดขวางทุกอย่าง ตอนนั้นไอ้ชานก็เช่าห้องอยู่ข้างๆ ห้องกูกับเฉียนย่านั่นแหละ มันรู้เรื่องทั้งหมด เชื่อไหมมันถึงขนาดจับกูมัดเลยนะ กูขอให้มันเอาปืนยิงกูทิ้งเพราะกูไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป กูรับความจริงไม่ได้...กูทำใจไม่ได้จริงๆ”
เสี่ยหนุ่มกัดริมฝีปาก สะกดกลั้นหยาดน้ำร้อนๆ ที่ทำท่าจะผุดขึ้นมาบนเบ้าตาให้กลับเข้าไปในร่างกาย เขาสูดลมหายใจเข้าเติมเต็มร่างแล้วเล่าต่อ
“...ตอนนั้นไอ้ชานทำงานเป็นพวกนักเลงคุมโต๊ะสนุกเกอร์ ตอนนั้นตัวมันยังไม่ลายพร้อยขนาดนี้หรอกนะแต่ก็เริ่มสักบ้างแล้ว เราสองคนนี่มันจนมาเจอกับจนของแท้ สมเป็นเพื่อนรักกันฉิบหาย กูก็เป็นแค่ไอ้เด็กช่างกลตีรันฟันแทงไปวันๆ รับทำงานข้างนอกก็มีแต่งานเลวๆ ทั้งนั้น แต่พวกเราทะเยอทะยานมาก แล้ววันที่กูเริ่มได้สติ จำแม่นเลยเราสองคนแดกมาม่าอยู่ที่ลานวัดแห่งหนึ่ง กูกับไอ้ชานมองขึ้นไปบนฟ้า พวกเราเห็นยอดตึกใบหยกลิบๆ...”
หาญศักดิ์ยกมือขึ้นกลางอากาศ
“กูชี้นิ้วขึ้นไปที่ยอดตึกนั้น แล้วพูดกับไอ้ชานว่า ‘มึงคอยดูนะ วันหนึ่งเราสองคนจะยืนอยู่ชั้นบนสุดของตึกสูงแบบนั้น โดยมีกรุงเทพมหานครอยู่ใต้เท้าพวกเรา’”
“...”
“แล้วไอ้ชานก็พยักหน้า เราสองคนทำสัญญาลูกผู้ชายกัน ...เพ้อเจ้อไหมละมึง”
เสี่ยหนุ่มกระตุกยิ้ม
“...แต่พวกกูทำได้”
เสียงของหาญศักดิ์ทำให้โซดาขนลุกเกรียวขึ้นมาทั้งตัวโดยที่คนฟังก็ไม่ทราบสาเหตุ มันเปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจที่เขาอธิบายไม่ได้
“วันนี้พวกกูทำได้จริงๆ”
“...”
“...แต่กูไม่เคยรักใครอีกเลย ปีๆ นึงกูมีเซ็กส์กับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวัน แต่หัวใจกูมันปิดตาย กูใช้เงินเปย์ผู้หญิง อยากได้ใครกูก็ซื้อมา อยากได้อะไรกูก็ใช้เงินจ่าย กูเคยควงกระทั่งดารานางแบบ แต่กูหมดศรัทธาในความรัก มีแค่ความรักแบบมิตรภาพกับไอ้เสี่ยชานเท่านั้นที่กูคิดว่ามันจีรัง”
เด็กหนุ่มที่รับฟังเรื่องทั้งหมดเลื่อนใบหน้าขึ้นไปวางบนไหล่ของคนที่เพิ่งพูดจบ เขากระซิบ
“พี่ยังรักคนที่ชื่อเฉียนย่าอยู่เหรอครับ ที่พี่ทำทุกอย่าง... จนตอนนี้พี่คงรวยกว่าเสี่ยคนที่เป็นสามีพี่เฉียนย่า เพื่อให้เขากลับมาหาพี่เหรอ”
“...มันไม่มีวันเป็นไปได้โซดา” เสียงของหาญศักดิ์แปร่งปร่า
“ทำไมละครับ”
“เฉียนย่ามีลูกกับไอ้เสี่ยนั่น”
“...”
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่ากูบากหน้าไปหาเขาตอนที่เขาอาศัยอยู่ในความดูแลของไอ้แก่นั่นแล้ว นั่นแหละ กูไปบอกเขาว่า ต่อให้นานจนชั่วชีวิต...เราก็จะรอนะ”
“...”
“เราจะรอเฉียนย่าตลอดไป”
“...”
“ต่อให้เขาจะทิ้งกู แต่เขาคือความรักเพียงหนึ่งเดียวของกู เป็นรักแรก...เป็นรักที่บริสุทธิ์...เป็นรักที่รักมากจริงๆ”
เงียบกันไปครู่ใหญ่...ในที่สุดเด็กหนุ่มค่อยๆ เอ่ยปากเบาแสนเบาท่ามกลางความสงบอันชวนอึดอัด
“แล้ว...แล้วถ้าวันนึงเขากลับมาล่ะครับ”
“มันเป็นไปไม่ได้”
หาญศักดิ์ส่ายหน้าทันที เขาเคยหลอกตัวเองหลายครั้งแล้วว่าเฉียนย่าจะกลับมา แต่เวลาก็ล่วงเลยมาจนบัดนี้ เขารู้ว่ามันเป็นแค่ฝันลมๆ แล้งๆ เรื่องของเขากับเฉียนย่าก็เหมือนเป็นแผลเป็นที่รักษาไม่ได้ และเนื้อตายตรงนั้นก็ไม่มีวันจะสมานเข้าหากัน มีแต่ทิ้งร่องรอยแห่งความเจ็บปวดให้ดูต่างหน้า
เสียงทุ้มเอ่ยเบาหวิว “...ผมแค่สมมุติ...สมมุติว่าถ้าเขากลับมาหาพี่...พี่จะให้อภัยเขา พี่จะอ้าแขนรับเขาเหมือนเดิมรึเปล่าครับ”
หาญศักดิ์เงียบงันไปนานนับนาที มันเงียบเสียจนโซดาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง...
“...รับสิ”
เสียงของเสี่ยหนุ่มเบาจนแทบจับใจความไม่ได้
“...”
“มึงเคยฟังเพลงความซื่อสัตย์ของ Bodyslam ไหม”
จู่ๆ หาญศักดิ์ก็ถามขึ้นมาแบบไม่มีที่มาที่ไป โซดาตอบเสียงเบาหวิว
“...เคยสิครับ” เพลงมันดังจะตาย
“นั่นแหละ เพลงนั้นคือชีวิตรักทั้งหมดของกู”
“...”
ดวงตาของชายหนุ่มหวามไหว ที่ผ่านมาเขาเอาแต่ย้ำบอกตัวเองมาตลอดว่ามันไม่มีวันเกิดขึ้นจริง แต่เขาคิดว่าถ้าค้นไปให้ลึกๆ ในหัวใจ...
“ถ้าเขากลับมา...กูจะกอดเขาให้เต็มสองแขน แล้วพูดว่า กลับมาหาเราแล้วใช่ไหม”
...สุดท้าย เขายังรอเฉียนย่าอยู่
“เรารอเฉียนย่ามาตลอดเลยนะ...เราไม่เคยโกรธเฉียนย่าเลย...”
...เขาจะโกรธลงได้อย่างไร...ใครๆ ก็ต้องเลือกความสุขสบายทั้งนั้น เฉียนย่าทำถูกแล้ว ไปอยู่กับคนรวยๆ แบบไอ้เสี่ยนั่นดีกว่าอยู่กับเด็กช่างกลจนๆ แบบเขา ตอนนั้นเขามันไม่พร้อมเอง
“วันนี้เราพร้อมทุกอย่าง เรามีให้เฉียนย่าทุกอย่างเลยนะ”
“...”
“เราคิดถึงเฉียนย่า”
เสียงของชายหนุ่มแตกพร่า ภาพใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวผู้เป็นรักแรกปรากฎเต็มม่านตาของหาญศักดิ์ เสี่ยหนุ่มพูดราวกับอีกฝ่ายมาอยู่ตรงหน้าจริงๆ
“อย่า... อย่าทิ้งเราไปไหนอีกนะ”
“...”
หาญศักดิ์หันขวับไปหาเด็กหนุ่มที่กัดริมฝีปากมองเขาด้วยสายตาสั่นไหว เขายกมือขึ้นดึงแก้มทั้งสองข้างของโซดาจนยืดย้วย
“...พอได้รึยังมึง กูดราม่าพอแล้ว... มันเป็นไปไม่ได้หรอก เขามีลูกกันมึงเข้าใจไหม ถึงจะไปเป็นเมียน้อยแต่มีลูกกันเลยนะ ป่านนี้เด็กคงเกือบสิบขวบแล้วมั้ง เมียหลวงไอ้เสี่ยนั่นก็ไม่ได้อะไรกับพวกบรรดาเมียน้อยอยู่แล้ว เขาคงอยู่กันสุขสบายดี ไม่หันกลับมาหากูหรอก”
“โอ๊ย อ่อยแอ้มอม เอ็บอะอับอี่ (โอ๊ย ปล่อยแก้มผม เจ็บนะครับพี่)”
“เออ ปล่อยก็ได้” หาญศักดิ์คลายมือออกปล่อยให้โซดาอ้าปากบริหารหน้าเป็นท่าต่างๆ เพราะถูกดึงแก้ม เสี่ยหนุ่มถอนใจเบาๆ “ก็นั่นแหละ...ตั้งแต่นั้น กูก็กลัวความรัก...ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมันอีกแล้ว”
“...ผมว่าพี่ไม่ได้กลัวความรักหรอกครับ แต่พี่กลัวที่จะรักใครสักคน เพราะพี่กลัวคนคนนั้นจะทิ้งพี่ไป”
หาญศักดิ์ยิ้มบางๆ “ตรงประเด็นดีจังวะ...”
“แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมไม่เหมือนคนอื่น”
ร่างสูงใช้ดวงตาคมกริบของตัวเองมองจ้องเข้าไปในดวงตาของเสี่ยหนุ่ม แล้วกดให้ศีรษะทุยมานอนหนุนบนหน้าอกของตัวเอง
“ถึงไม่มีคนนอนบนอกพี่แล้ว แต่อกผมมีที่ให้พี่นอนเสมอนะครับ”
เขาไม่เคยรู้เลยว่าชีวิตของหาญศักดิ์กว่าจะมาถึงจุดนี้ลำบากกว่าเขามากขนาดไหน... เขายังโชคดีที่มีพ่อแม่ที่รักมากอยู่เคียงข้าง ไม่เคยตกต่ำถึงขนาดต้องไปนอนวัดหรืออดยากปากแห้ง
ถึงเขาไม่ร่ำรวย ไม่ทัดหน้าเทียมตาคนอื่น แต่พ่อแม่ก็พยายามทำทุกอย่างให้เขามีความสุข และมีความรักให้เขาอย่างเต็มเปี่ยม ในขณะที่พี่หานตอนเป็นวัยรุ่นต้องต่อสู้กับทุกอย่างบนโลกใบนี้เพียงลำพัง
พอมีรัก...ก็ถูกคนรักเหยียบย่ำทำร้ายหัวใจอย่างไม่ไยดี
เขาชักจะไม่แปลกใจกับบุคลิกแข็งนอกอ่อนในของเจ้าพ่อเงินกู้คนนี้เสียแล้ว เขาเข้าใจว่าที่หาญศักดิ์ทำทุกอย่างก็เพื่อความอยู่รอด ข้างในของผู้ชายคนนี้เปราะบางกว่าที่ใครๆ คิด
“ผมไม่มีวันทิ้งพี่ไปไหน”
คนหน้าหวานหลบสายตาคมๆ นั่นเมื่อรู้ว่าสู้ไม่ไหวอีกต่อไป
“...ไอ้เรื่องเจ้าหญิงนั่นน่ะ” หาญศักดิ์พูดงุบงิบทำเอาโซดาหูผึ่ง
“พี่... อยากเป็นเจ้าหญิงของผมไหมครับ...”
...เขาคิดว่าหาญศักดิ์ลืมมันไปแล้วเสียอีก
“ให้เวลากูหน่อยนะโซดา...”
หาญศักดิ์พูดเบาๆ กับอกเด็กหนุ่ม ร่างสูงก้มลงหอมศีรษะของอีกฝ่าย ใบหน้าคมมีรอยยิ้มกว้างประดับ
“นานเท่าที่พี่ต้องการเถอะครับ...ผมรอได้...”
เจ้าพ่อเงินกู้ซุกตัวเข้ากับอกอุ่น วงแขนแกร่งที่กอดเขาอย่างทะนุถนอมทำให้รู้สึกปลอดโปร่งและปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต หาญศักดิ์กอดเด็กหนุ่มตอบ
“เพราะผมจะไม่มีวันไปไหน ผมขอสัญญา ผมรักพี่นะครับพี่หาน...”
---------------100%-----
เจอกันตอนต่อไปคร้าบ
-
ยกที่ ๒๔
Cosmopolitan
ประวัติ
ชื่อจริง: ศาสดา
อาชีพ: นักเรียน, นักมวย
ฉายา: ซ.โซดา พยัคฆ์เมืองหลวง ไอ้ปืนโตเพชรฆาต
วันเกิด: 12 เมษายน XXXX
ส่วนสูง: 186 เซนติเมตร (พี่เลี้ยงตะโกนแทรกทันทีว่า 188) อ๋อ ขอโทษครับ วัดล่าสุดไป 188 เซนติเมตรครับ ลืมจริงๆ (ยกมือไหว้รอบวง ยิ้มตาหยี ทีมงานหัวเราะครืน)
การศึกษา: มัธยมศึกษาปีที่ 5 แผนการเรียนศิลป์คำนวณ โรงเรียนมัธยมศึกษาเหมศักดิ์ -- เป็นนักเรียนทุน
“...ถึงผมจะยังเด็กแต่บอกได้เลยว่าสิ่งที่ผมรู้สึกเป็นของจริง...” -- ศาสดา
พ.ศ. นี้คงจะไม่มีใครไม่รู้จักนักมวยดาวรุ่งพุ่งแรงหน้าหล่อประหนึ่งไอดอลเกาหลีอย่างซ.โซดาเป็นแน่แท้ เพราะล่าสุดพ่อหนุ่มน้อยสุดเซ็กซี่ก็เพิ่งจะน็อกคู่ต่อสู้คาเวทีมวยราชดำเนินตั้งแต่ยกที่สองจนได้เข็มขัดจากเวทีนี้ไปครองเป็นเส้นที่สามจนได้ แล้วคอสโมฯ จะพลาดที่จะไม่พาคุณผู้อ่านไปรู้จักกับเขาได้ยังไงล่ะ เราล้วงลับตับแตกมาให้คุณหมด ตั้งแต่เรื่องจิ๊บๆ ไปจนถึงซีเครตอย่างเรื่องหัวใจ แล้วจะได้รู้กันว่าพ่อนักมวยน่ะ นอกจากจะหล่อ หุ่นแซ่บ ศอกเจ็บแล้ว อื้อฮื้ม! ยังมีอะไรเด็ดๆ มากกว่าที่ใครๆ คิด เชิญพบกับรูปหล่อๆ จำนวนไม่อั้นและบทสัมภาษณ์แบบจุใจกันได้เลย!
Cosmopolitan: ดูเหมือนผมสีเงินแสกกลางนี่จะเป็นเทรดมาร์กของคุณเลยนะ
โซดา: ตอนนี้คงกลายเป็นแบบนั้นไปแล้วครับ จริงๆ สีมันลอกง่ายมากเลย ผมต้องคอยซ้ำสีทุกๆ สามวัน โดยปกติผมมีผมสีดำธรรมชาติมาโดยตลอด เพิ่งจะได้ลองเปลี่ยนสีก็ครั้งนี้ครั้งแรก ที่ผ่านมาผมก็มักจะโกนหรือตัดผมให้มันสั้นๆ เหมือนนักมวยทั่วไปด้วย
Cosmopolitan: อ้าว ถ้าอย่างนั้นอะไรคือจุดเปลี่ยนของคุณล่ะ
โซดา: พี่เลี้ยงของผมไปดูดวงกับพระอาจารย์คนหนึ่ง แล้วก็มาบังคับให้ผมย้อมเป็นเคล็ดอะไรสักอย่าง ผมก็กัดสีย้อมๆ ไป ส่วนที่แสกกลางเพราะมันยาวแล้วยังไม่ทันได้ตัด พอดีแสกกลางแล้วไม่บังตา ไม่มีปัญหาเวลาต่อย เลยตัดสินใจยังไม่ตัดเสียเลย แต่ก็ซอยเซตให้มันเข้าทรงนิดนึง
Cosmopolitan: ถ้าดูจากวันเกิดคุณก็เพิ่งจะอายุสิบเจ็ดปีเท่านั้น แต่คุณกลับดูโตกว่านั้นมาก
โซดา: หลายๆ คนมักจะพูดกับผมแบบนี้ บางทีคงเป็นเพราะผมผ่านอะไรมาเยอะแยะกว่าเด็กในวัยเดียวกัน
Cosmopolitan: ถ้าว่ากันตามไสยศาสตร์คงต้องบอกว่าผมสีนี้เข้ากับดวงชะตาของคุณจริงๆ เห็นว่าหลังจากได้แชมป์รอบนี้ คุณได้ไปลองชิมลางถ่ายโฆษณา และมีคนมาติดต่อให้ไปเล่นเป็นพระเอกมิวสิควีดีโอด้วย ลองเล่าให้เราฟังหน่อยสิ
โซดา: อืม ก่อนอื่นผมคิดว่าเรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นได้เพราะอิทธิพลของอินเทอร์เน็ต ผมไม่ได้ได้แชมป์เป็นครั้งแรก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่คนสนใจผมมากขนาดนี้ ผมคิดว่าคงเป็นเพราะรูปภาพที่แพร่ออกไปตามโซเชียลมีเดียมันดูดี ผมสีนี้อาจจะทำให้สะดุดตา คนก็เลยสนใจ
Cosmopolitan: แล้วเรื่องงานในวงการบันเทิงล่ะ คุณยังไม่ตอบเราเลยนะ
โซดา: (หัวเราะ) ผมคิดว่าจะเบี่ยงประเด็นได้พ้นแล้วเสียอีก อืม ก็มีไปถ่ายโฆษณาโค้กครับ แล้วก็โฟมล้างหน้านีเวีย โรลออนของนีเวียอีกชิ้น ส่วนเรื่องเอ็มวีมีคนติดต่อมาจริงๆ แต่ผมยังไม่ได้ตัดสินใจ
Cosmopolitan: ได้ลองทำงานในวงการบันเทิงแล้วรู้สึกยังไง ชอบไหม
โซดา: แสงสีเสียงดูวุ่นวายดีครับ ผิดกับจุดที่ผมเคยอยู่มาตลอด แต่เอาจริงๆ สิ่งที่แตกต่างกันชัดเจนเลยคือเรื่องเงิน ถ่ายโฆษณาโค้กตัวเดียวได้เงินเยอะกว่าที่ต่อยมวยมาทั้งชีวิตอีก (พี่เลี้ยงหัวเราะดังมาก ทีมงานด้วย) ส่วนที่ถามว่าชอบไหม ผมคิดว่ามันไม่ใช่ตัวผม ผมเป็นนักกีฬา ผมไม่ใช่ดาราหน้ากล้องของใคร
Cosmopolitan: พูดแบบนี้บรรดาแมวมองที่จ้องๆ เล็งๆ คุณไว้ก็แห้วน่ะสิ
โซดา: ครับ คงเป็นแบบนั้นแหละ ผมรู้สึกว่าวงการบันเทิงมันวุ่นวายเกินไป มันดูไม่ยั่งยืนด้วย ผมไม่ชอบจริงๆ ถ้าทำสนุกๆ คงพอได้ แต่ไม่มีความคิดจะเข้าไปทำเต็มตัวเลย
Cosmopolitan: คุณคิดยังไงที่คนบอกว่าทรงผมกับสีผมของคุณทำให้คิดถึงตัวละครเดรโก มัลฟอยในภาพยนตร์แฮร์รี่ พอตเตอร์
โซดา: ไม่คิดอะไรครับ เดรโกก็เดรโก อยู่บ้านสลิธีรินสิเนี่ย (หัวเราะ)
Cosmopolitan: ถ้าเราถามเยอะคุณจะศอกเราไหม
โซดา: ผมไม่ใช่คนอัธพาลไร้เหตุผลแบบนั้นนะ แต่ถ้าอยากให้ผมศอกผมก็ศอกได้ ให้เลือกเลยจะเอาศอกกลับหรือศอกพุ่ง เอาแค่สลบ หรือแค่พิการ หรือเอาให้ตาย (หัวเราะ)
Cosmopolitan: ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่มีแพลนจะเข้าวงการบันเทิง แล้วเรื่องเส้นทางอาชีพหรือการเรียนล่ะ
โซดา: เห็นแบบนี้แต่จริงๆ ผมก็ตั้งใจเรียนอยู่ ซ้อมหนักแค่ไหนก็ไม่เคยทิ้งเรื่องเรียนเลย เรื่องที่ใครหลายคนไม่รู้คือผมจะแขวนนวมแล้ว ไม่เกินสิ้นปีนี้แน่นอน ผมไม่คิดจะต่อยมวยอาชีพไปทั้งชีวิต รอสัญญากับค่ายหมดรอบนี้ผมคงไม่ต่อแล้วครับ
Cosmopolitan: นี่เป็นข่าวใหญ่ที่น่าตกใจมาก! คุณเปิดใจบอกกับเราเป็นที่แรกเลยใช่ไหม คุณกำลังรุ่งเลยนะ ถ้าไม่ต่อยมวยแล้วคุณอยากทำอะไร
โซดา: ครับ ผมบอกคอสโมฯ ที่แรกเลย ผมคิดว่าจะสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร อยากจะไปเป็นนักเรียนนายร้อย ผมอยากเป็นตำรวจมาโดยตลอด ส่วนมวยก็คงจะเป็นงานอดิเรก ยังไงผมก็คงไม่ทิ้งขว้าง ผมเรียนมวยมาตั้งแต่ยังฟันน้ำนมเต็มปาก ขึ้นเวทีต่อยงูๆ ปลาๆ ตั้งแต่หกเจ็ดขวบ มาทำเป็นอาชีพเลยก็ตอนสิบสี่ แล้วพอค้นพบสิ่งที่อยากทำมากกว่า จุดอิ่มตัวเลยเดินทางมาหาผมเร็วกว่าคนอื่น
Cosmopolitan: น่าเสียดายจริงๆ แล้วเรื่องครอบครัวของคุณล่ะ ลองเล่าให้เราฟังบ้างได้ไหม
โซดา: ครอบครัวเรามีกันสามคน มีคุณพ่อ คุณแม่ แล้วก็ผม
Cosmopolitan: คุณพ่อคุณคงต้องดุแน่ๆ ถึงได้ให้ลูกชายเรียนแม่ไม้มวยไทยตั้งแต่เล็กแบบนี้
โซดา: ตรงกันข้ามครับ คุณพ่อของผมเป็นคนนิ่มนวลแถมยังใจดีมาก จริงๆ แล้วตอนเด็กๆ ผมแอบตามพวกเพื่อนแถวบ้านไปเรียนมวย ถูๆ ไถๆ ไปจนเขารับเป็นศิษย์แบบมึนๆ พ่อกับแม่มารู้ทีหลังเลยปล่อยให้เรียนมาเรื่อยๆ ผมคิดว่าสาเหตุหนึ่งที่ผมมาเรียนมวยคงเป็นเพราะคุณพ่อ ท่านไม่ค่อยสู้คน เป็นคนซื่อๆ ผมไม่อยากเห็นใครข่มเหงรังแกพ่อตัวเองเลยหาทางปกป้อง มันเลยออกมาเป็นรูปแบบนี้
Cosmopolitan: ขอถามความหวังกับความฝันในอนาคตของคุณหน่อยได้ไหม ว่าที่นายตำรวจ
โซดา: โอ้โห รู้สึกเป็นเกียรติจังเลยครับ (ยิ้ม) อืม... ผมไม่เคยคิดฝันอะไรใหญ่โตเลย ผมแค่คิดว่าอยากให้พ่อกับแม่สุขภาพแข็งแรง มีชีวิตสุขสบาย อยากให้พวกท่านมีความสุข ไม่ต้องเหนื่อยหรือกังวลอะไรอีก ส่วนตัวผมจะเป็นยังไงก็ได้ ถ้าพวกท่านสบายถึงผมจะต้องเหนื่อยก็โอเค อ้อ แต่ถ้ามีใครสักคนเข้าใจแล้วคอยอยู่เคียงข้างผมด้วยก็จะดีมาก (ยิ้มเขินๆ) ผมแค่อยากใช้ชีวิตทุกวันให้มีความสุขกับคนที่ผมรักและรักผม แค่นั้นครับ
Cosmopolitan: ความคิดความอ่านดีมากเลย ถ้าเด็กยุคใหม่หลายๆ คนคิดได้แบบคุณคงดี ว่าแต่หน้าตาหล่อเหลา เรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เป็นเอกแบบนี้ แถมยังมีชื่อเสียงอีกด้วย คุณคงป็อปปูลาร์ในหมู่สาวๆ น่าดู เล่าเรื่องหัวใจให้เราฟังบ้างสิ
โซดา: ชีวิตจริงผมไม่ป๊อปปูลาร์เลยครับ สงสัยเพราะจน (หัวเราะ) อ้าว จนจริงๆ ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อผมกันเลย แน่ะๆ (ชี้นิ้วเรียงตัวไปที่ทีมงาน) บ้านผมไม่ได้มีเงินมีทองมากมายเหมือนใครเขา ซึ่งผมว่ามันเป็นเรื่องสำคัญสำหรับผู้ชายนะ ผมเลยไม่ได้มีคนมาชอบมากมายอะไร
Cosmopolitan: แต่ก็ต้องมีบ้างแหละ แง้มมาเถอะพ่อคุณ
โซดา: ก็มีคนมาชอบผมบ้าง (นั่นไง! เราว่าแล้ว) แค่บ้างนะครับ ก็ตามปกติเหมือนทุกคนทั่วไป ไม่ได้เยอะแยะเลย ผมไม่ได้โกหกนะ
Cosmopolitan: ถามตรงๆ เลยแล้วกันนะ อย่าศอกใส่เราล่ะ คุณมีแฟนหรือยัง
โซดา: (ยิ้มจนตาหยีแล้วหลุบตามองพื้น ยกมือนึงขึ้นมาเกาแก้ม) ผมยังไม่มีแฟน แต่มีคนพิเศษที่ผมรู้สึกดีๆ ด้วย เป็นคนที่ผมอยากดูแล อยากปกป้อง อยากอยู่ไปด้วยจนวันตาย ผมตอบแบบนี้ได้ไหม (หัวเราะ)
Cosmopolitan: โอ้โห ตอบตรงๆ แบบนี้ป่านนี้สาวๆ คงชักดิ้นชักงอเพราะความผิดหวังกันหมดแล้ว ไม่กลัวเรตติ้งตกเหรอ
โซดา: ไม่กลัวครับ เพราะคนเดียวที่ผมแคร์คือเขา คนอื่นผมไม่สน จะยอมหันหลังให้โลกทั้งใบเพื่อเธอคนเดียว
(ทีมงานทั้งกองส่งเสียงแซวแบบดังมากกกกกก ปรบมือกันเกรียวกราว พี่เลี้ยงที่มาด้วยถึงกับทนไม่ไหวทำท่าโก่งคอจะอาเจียน ผู้ถูกสัมภาษณ์ยิ้มจนตาหยี ตอบเองแล้วก็อายเองล่ะซี่!)
Cosmopolitan: คุณพระ เราไม่อยากจะเชื่อเลยว่านักมวยท่าทางขึงขังแมนๆ แบบคุณจะตอบอะไรแบบนี้ ขัดกับลุคมาก
โซดา: (หัวเราะ) ผมเสี่ยวกว่าที่คุณคิด ถ้ารู้จักจริงๆ จะรู้ว่าผมน้ำเน่ามาก
Cosmopolitan: เราเชื่อแล้วล่ะ คนพิเศษของคุณเป็นคนยังไงเหรอ น่ารักไหม
โซดา: เป็นคนโผงผาง ขี้โวยวาย บ้าบอลมาก เชียร์แมนยูทีแหกปากเสียงดังจนผมนึกว่ากำลังโดนเชือด ปากร้ายแต่ใจดี ชอบออกคำสั่งแถมยังบ้าอำนาจอีกต่างหาก แต่ความจริงไม่มีอะไรเลย สุดท้ายเขาก็ยอมผมทุกที เนื้อแท้จริงๆ เป็นคนดีมาก เป็นคนห่วงใยใส่ใจคนอื่น ขี้สงสารอีกต่างหาก หน้าเขาหวานๆ ไม่เข้ากับนิสัยเลยครับ (หัวเราะ) ส่วนที่ถามว่าน่ารักไหม ผมคงต้องตอบว่า มาก...
Cosmopolitan: ดูมีความสุขเวลาเล่าถึงสุดๆ ไปเลย ปากแทบถึงรูหู ตานี่เป็นประกายเชียว
โซดา: มีความสุขสิครับ แค่คิดถึงก็มีความสุขแล้ว
Cosmopolitan: ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ใช่คำเรียกว่าแฟนไปเลยล่ะ ตอบสไตล์ดาราทำไม
โซดา: ผมไม่ได้ใช้คำว่าคนสนิทเพราะมีใบสั่งจากต้นสังกัดเหมือนพวกดารา บอกเลยผมอยากเป็นแฟนเขามากครับ แต่เขาไม่ตกลงเป็นแฟนผมสักทีต่างหาก (อ๋อ อย่างนี้นี่เอง - โซดาพยักหน้ารับ) ผมจะตื๊อแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะรับรักผม น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน หัวใจอ่อนๆ ของเธอต้องเสร็จผมสักวัน (ยิ้ม)
Cosmopolitan: คุณยังเด็กอยู่เลยนะ แต่ดูจริงจังกับความรักครั้งนี้จัง
โซดา: บอกเลยว่ารักเขามาก (ยิ้มจนตาหยี หัวเราะอายๆ) ผมจริงจังมากครับ ยังไงดีล่ะ เขาเป็นคนที่ผมกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำว่ารัก ไม่ใช่แค่ชอบหรือหลงฉาบฉวยแบบที่ผ่านๆ มา ถึงผมจะยังเด็กแต่บอกได้เลยว่าสิ่งที่ผมรู้สึกเป็นของจริง มันไม่ใช่รักแบบเด็กๆ หรือเป็นรักที่เดี๋ยวรักเดี๋ยวเลิกแบบพวกวัยรุ่นทั่วไป ผมลืมบอกว่าเขาแก่กว่าผม จริงๆ อายุแบบเขานี่สมควรจะแต่งงานหลงหลักปักฐานมีลูกมีเต้าได้แล้วล่ะ ผมก็หวังว่าเขาจะรอผม ไม่แต่งงานไปกับใครก่อน แต่เอาจริงๆ ถ้าเขาจะไปแต่งงานกับใครขึ้นมาผมคงอาละวาด (หัวเราะ)
Cosmopolitan: อ่ะ เราให้พื้นที่ มีอะไรอยากบอกคนคนนั้นไหม ซ.โซดากล้าหรือเปล่า ไหนเขาว่าคุณมีอีกฉายาว่าพี่โซดาโคตรคนจริง
โซดา: ออกสื่อเลยเหรอ? อย่าท้าสิ ใช่แล้ว ผมเป็นคนจริงนะ พูดจริงทำจริงอยู่แล้ว (หัวเราะ)
Cosmopolitan: ไม่กล้าล่ะสิ บอกเล๊ยถ้าเป็นคนจริง
โซดา: พี่ครับ เวลาพี่นอนบนหน้าอกผม ผมมีความสุขมากเลย เพราะงั้นอยู่นอนไปตลอดชีวิตเลยนะ รักมากนะครับคนดีของผม (ยกมือขึ้นมาทำเป็นรูปหัวใจ เสร็จแล้วก็เขินลงไปซุกหน้ากับฝ่ามือ ทีมงานแซวอีกแล้ว นี่ไม่ได้ถ่ายวีดีโอนะพ่อนักมวย)
Cosmopolitan: ตอบตรงๆ สมเป็นลูกผู้ชายตัวจริง น่าชื่นชมที่สุด เอาล่ะ บทสัมภาษณ์ของเราก็สิ้นสุดลงตรงนี้ มีอะไรอยากฝากบอกกับทางคอสโมฯ ไหม
โซดา: ขอบคุณที่เรียกผมมาถ่ายแบบแล้วก็สัมภาษณ์นะครับ แถมให้ค่าตัวเยอะมาก (หัวเราะกันทั้งกอง) ผมได้ถ่ายแบบหลายชุดเลย เสื้อผ้าก็แพงๆ ทั้งนั้น ตื่นเต้นมากๆ ถ้าทำอะไรไม่ถูกไม่ควรก็ขอโทษทีมงานตรงนี้ด้วย สุดท้ายผมขอให้คอสโมฯ อยู่คู่ผู้หญิงทั่วโลกตลอดไป แล้วขอให้ฉบับนี้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยนะครับ
จบกันไปแล้วกับพ่อนักมวยศอกกลับดับวิญญาณหน้าหล่อ หวังว่าทุกท่านจะจุใจกับบทสัมภาษณ์ และรูปคอเลกชันแฟชันหล่อๆ ของพ่อหนุ่มสุดแซ่บคนนี้ ถึงแม้ว่าต่อไปเราอาจจะไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันทางโทรทัศน์หรือสื่อต่างๆ แล้ว แต่ทางคอสโมฯ ก็ขออวยพรให้คุณโซดาโชคดีกับชีวิต สมปรารถนากับทุกสิ่งนะจ๊ะ!
...
ผมยังไม่มีแฟน แต่มีคนพิเศษที่ผมรู้สึกดีๆ ด้วย เป็นคนที่ผมอยากดูแล อยากปกป้อง อยากอยู่ไปด้วยจนวันตาย ผมตอบแบบนี้ได้ไหม
ไม่กลัวครับ เพราะคนเดียวที่ผมแคร์คือเขา คนอื่นผมไม่สน จะยอมหันหลังให้โลกทั้งใบเพื่อเธอคนเดียว
...บอกเลยว่ารักเขามาก...
พี่ครับ เวลาพี่นอนบนหน้าอกผม ผมมีความสุขมากเลย เพราะงั้นอยู่นอนไปตลอดชีวิตเลยนะ รักมากนะครับคนดีของผม
รักมากนะครับคนดีของผม
รักมากนะครับคนดีของผม
...
โอ๊ย หอยเสียบเอ๊ยยยยยย
เขินผัวแป๊บ!!!
หาญศักดิ์ปิดหนังสือนิตยสารหลังอ่านจบแล้วดิ้นพล่านเป็นหนอนโดนน้ำร้อนลวกบนโซฟา เขาครางงุ้งงิ้งในลำคอไปด้วย ความจริงตอนอ่านอยู่ก็อ่านไปบิดไปนั่นแหละ บทสัมภาษณ์นั่นมันหมายถึงกูชัดๆ... ไอ้ผีห่า ใครใช้ให้ออกสื่อ ใครอนุญาต!
แล้วทำไมกูถึงหน้าแดงขนาดนี้ ทำไมหุบยิ้มไม่ได้เลยวะ...
ฮืออออ!
อ่านจบแล้วผมนี่อยากจะระบำสรรเสริญผัวตัวเองเลยนะครับ คนจริงมากอ่ะ
ใดๆ ในโลกล้วนซ.โซดา!
หาญศักดิ์กลิ้งไปกลิ้งมาแล้วครางหงิงๆ ร้อนวูบวาบไปหมดทั้งตัวโดยเฉพาะใบหน้า ประโยคที่บอกว่า ‘จะยอมหันหลังให้โลกทั้งใบเพื่อเธอคนเดียว’ ทำเอาเขารู้สึกเหมือนอวัยวะข้างในร่างกายมันทำงานรวนไปหมด คิดว่าจะไม่รู้สึกอะไรแท้ๆ แต่มันก็อดไม่ได้
ตอนแรกก็แค่ไปเซเว่นจะซื้อบุหรี่เฉยๆ พอดีสายตาเหลือบไปเห็นนิตยสารบนแผงที่บนหน้าปกมีเขียนว่า บทสัมภาษณ์โซดา หนุ่มฮอตพ.ศ.นี้ จั่วเอาไว้เลยหยิบติดมือมาจ่ายตังค์ รู้ตัวอีกทีก็เอามันใส่ถุงเซเว่นกลับมาที่เมททอลเสียแล้ว ตอนแรกก็ปากดีบอกมันไปว่ายังไงก็ไม่อ่านหรอก รูปเริบอะไรไม่อยากดูให้เสียสายตา ใครจะไปรู้ว่าพอซื้อมาอ่านแล้วจะคลั่งแบบนี้ล่ะ... แถมรูปที่ถ่ายแบบแต่ละรูปก็เท่ฉิบหาย...
ส่วนที่ถามว่าน่ารักไหม ผมคงต้องตอบว่า มาก...
กู...น่ารักไหม...
คำตอบของแม่งคือ กู...น่ารักมาก...
โอ๊ยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!
ตู้ม!!!!
“พี่หานครับ ผมกลับมาแล้ว”
อ่ะจ๊าก!
เสี่ยหนุ่มรีบยัดนิตยสารเข้าไปใต้โซฟาแทบไม่ทัน เรื่องอะไรจะให้มันรู้ว่าไปซื้อมาอ่านล่ะ! ให้กัดลิ้นตายเหอะ
“นี่ๆ ผมได้มาแล้วด้วย”
“ไหน ได้มาแล้วเหรอ”
หาญศักดิ์รีบตีหน้านิ่งส่งเสียงถามแบบปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้เมื่อโซดาเดินยิ้มเข้ามาพร้อมกับใบบางอย่างในมือ เขาแอบใช้ส้นเท้าดันนิตยสารให้เข้าไปซุกลึกใต้โซฟาอีกหน่อย
“ใช่ ได้มาเรียบร้อยแล้วครับ ใบสมัครสอบโรงเรียนเตรียมทหาร”
“อ้อ...”
“ทำไมพี่หน้าแดงจัง ไม่สบายหรือเปล่าครับ”
เด็กหนุ่มถามอย่างห่วงใย คนแก่วัยกว่ากัดริมฝีปาก ก็เพราะมึงนั่นแหละไอ้ห่า! ใครใช้ให้ไปให้สัมภาษณ์แบบนั้น
กูเขินนะรู้ไหม อ๊ากกกกกก
อยากจะตะกุยเล็บใส่ซิกส์แพ็คแม่งจริงๆ ฮือออ
“เปล่า ไม่เป็นไรหรอก เออนี่ อ่านระเบียบการให้ดีๆ ล่ะ อย่าให้มีอะไรผิดพลาด มีโอกาสเดียวนะมึงอย่าลืม”
หาญศักดิ์รีบเปลี่ยนเรื่อง โซดาพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน แล้วก้มหน้าอ่านระเบียบการรับสมัคร
ผู้สมัครเข้าเป็นนักเรียนเตรียมทหาร ต้องมีคุณสมบัติดังนี้
สำเร็จการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 หลักสูตรกระทรวงศึกษาธิการ หรือเทียบเท่า
อายุไม่ต่ำกว่า 14 ปีบริบูรณ์ และไม่เกิน 17 ปีบริบูรณ์
มีสัญชาติไทยโดยกำเนิด และบิดามารดามีสัญชาติไทยโดยกำเนิด
มีอวัยวะ รูปร่าง ขนาดของร่างกายเหมาะสมแก่การเป็นนายทหารหรือตำรวจ
เป็นชายโสด ไม่เคยมีความประพฤติเสื่อมเสียทางเพศ
เป็นผู้มีความประพฤติเรียบร้อย ไม่บกพร่องในศีลธรรมอันดี
ไม่เป็นผู้มีหนี้สินล้นพ้นตัว และไม่เคยเป็นบุคคลล้มละลาย
ไม่เป็นผู้อยู่ในระหว่างเป็นผู้ต้องหาหรือจำเลยในคดีอาญา
ไม่เป็นผู้ที่เคยถูกให้ออกจากโรงเรียนเพราะความผิด
ไม่เป็นผู้เสพติด หรือสิ่งเสพติดที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพ
บิดา มารดา และผู้ปกครอง เป็นผู้มีอาชีพอันชอบธรรม หรือมีหลักฐาน
เป็นผู้ได้รับอนุญาตจากบิดา มารดา หรือผู้ปกครองให้สมัครเป็นนักเรียนเตรียมทหารแล้ว
เท่าที่อ่านดูคุณสมบัติของเขาครบถ้วนแทบทุกข้อ อายุก็ไม่เกินเกณฑ์ มีอยู่เพียงข้อสองข้อเท่านั้นที่ชวนให้ข้องใจเล็กๆ อันหนึ่งคือ เป็นชายโสด ไม่เคยมีความประพฤติเสื่อมเสียทางเพศ โอเค...เขาเป็นเกย์ก็จริง แต่คงไม่มีใครบ้าสืบสาวราวเรื่องมาจนรู้รสนิยมทางเพศได้ลึกซึ้งขนาดนั้น ฉะนั้นประเด็นนี้จึงเป็นอันตกไป
ส่วนอีกข้อที่น่าหนักใจพอดูคือข้อนี้
ไม่เป็นผู้มีหนี้สินล้นพ้นตัว และไม่เคยเป็นบุคคลล้มละลาย
ร่างสูงเดินเข้าไปนั่งข้างๆ หาญศักดิ์ แล้วยื่นเอกสารไปตรงหน้าเสี่ยหนุ่ม
“พี่ดูข้อนี้ให้หน่อยสิครับ ผมจะสมัครได้ไหม”
หาญศักดิ์ขมวดคิ้วอ่านข้อที่นิ้วเรียวยาวชี้ให้ดู
“ไม่เกี่ยวกับมึงนี่ พ่อมึงต่างหากที่เป็นหนี้ ไม่ใช่มึง แต่ถึงยังไงก็ไม่เป็นไรหรอก หนี้ที่พ่อมึงติดกูเป็นหนี้นอกระบบ ทำกันเงียบๆ เอกสารก็มีอยู่ที่กูคนเดียว ไม่มีทางมีใครสืบเจอหรอก พ่อมึงก็กำลังเริ่มต้นธุรกิจใหม่อยู่ สมัครได้ไม่มีใครรู้ชัวร์”
พอได้ฟังแบบนั้นเด็กหนุ่มก็สบายใจ อย่างที่บอกว่าเขามีโอกาสเดียวจริงๆ
“พวกหนังสือเตรียมสอบที่ไอ้เฉินไปหาซื้อมาให้อยู่บนโต๊ะกูนะ”
“ขอบคุณมากครับ พี่เฉินดีกับผมจริงๆ”
“ลงไปขอบคุณมันด้วยก็แล้วกัน... มึงลองไปดูสิว่าหนังสือครบไหม ขาดแนวข้อสอบอะไรรึเปล่า จะได้หากันทัน”
“ครับ”
โซดารับคำแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานของหาญศักดิ์ บรรดาหนังสือเตรียมสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร และแนวข้อสอบเก่าๆ รวมไปถึงหนังสือกฎหมายหลายเล่มวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ และนอกไปจากนั้น ยังมีวัตถุสีเงินที่เด่นสะดุดตาอยู่ชั้นล่างสุดเป็นฐานรองหนังสือเครื่องหนึ่ง
“พี่...พี่หาน...แม็คบุ๊กนี่มัน...” เด็กหนุ่มเสียงสั่น
หาญศักดิ์ที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวกดปิดหน้าจอไอโฟนที่ตัวเล่นอยู่
“อือ ของมึง แม็คบุ๊กแอร์รุ่นใหม่ กูว่าน้ำหนักเบาดีนะ กูฝากให้เฉินซื้อมาให้ด้วย มึงจะได้มีใช้เรียนหนังสือหนังหา เอาไปทำงานที่โรงเรียนได้ด้วย”
“พี่หาน!!”
โซดาวิ่งถลาเข้าไปนั่งแทบเท้าคนแก่วัยกว่า แล้วกอดขาอีกฝ่ายแน่น
“ขอบคุณครับ ผมมีทุกอย่างได้ก็เพราะพี่... ผมจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังเลย”
“เกย์น่าไอ้ห่า ออกไปจากขากูได้แล้วไป๊” เดี๋ยวเห็นนิตยสารที่ซ่อนอยู่ด้านใต้!
พูดแบบนั้นแต่หาญศักดิ์ก็ปลื้มใจอยู่ไม่น้อย ยิ่งเห็นว่าโซดาให้ความสำคัญกับมันมากแค่ไหนก็ไม่เสียใจเลยที่ซื้อมาให้
“ผมจะตอบแทนพี่ด้วยชีวิตของผม... ให้ตายเพื่อพี่ ผมก็ทำได้”
เด็กหนุ่มซบศีรษะลงกับตักของหาญศักดิ์ แววตาคู่คมทอประกายหนักแน่น
“พูดอะไรเป็นลางไปได้ อย่าคิดมากเลยมึง... มึงเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน ก็ควรจะได้รับอะไรดีๆ ตอบแทน”
“ขอบคุณครับพี่หาน...”
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้เสี่ยหนุ่ม หาญศักดิ์ยิ้มตอบเบาๆ แล้วเอื้อมมือไปผลักศีรษะของคนที่เด็กกว่า
“เมื่อไหร่จะย้อมผมกลับเป็นดำ ทางโรงเรียนบ่นอยู่ไม่ใช่เหรอมึง”
รอยยิ้มบนเรียวปากหยักแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์
“แต่พี่ชอบสีนี้นี่ครับ”
“...”
หาญศักดิ์ไม่ตอบแต่หูแดงขึ้นมาเสียอย่างนั้น ร่างสูงกระเถิบขึ้นมานั่งบนโซฟาแล้วกระแซะเบียดเข้าไปจนชิดติดกับร่างของอีกฝ่าย เขาโน้มหน้าลงไปกระซิบที่หูของเสี่ยหนุ่มเสียงพร่า
“หลังจากพี่ทำผมสีนี้...ก็ร้อนแรงทุกคืนเลยนะจ๊ะคนดี...”
หาญศักดิ์เม้มปาก หดคอหนีลมหายใจร้อนๆ นั่น เด็กหนุ่มรีบรุกต่ออย่างหยามใจ ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มร้ายกาจ เขากระซิบกระเส่าเสียงหวาน
“ใช่ไหมจ๊ะ น้องชอบใช่ไหม...”
ไม่พูดเปล่ายังแลบลิ้นเลียปลายหูนั่นนิดๆ หาญศักดิ์หลับตาปี๋
“...อะ...อือ...”
ชอบ...
ไม่มีคำตอบที่ชัดเจนมากกว่าเสียงครางที่ดังออกมาแบบไม่เต็มเสียง แต่ร่างสูงก็ไม่รบเร้าอะไรอีก แค่เสียงนั่นกับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงปลั่งของพี่หานก็เพียงพอแล้ว เขาหอมเรือนผมของเสี่ยหนุ่มฟอดใหญ่
“เฮ้อ... ชื่นใจจัง พี่ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวไม่เกินสองวันผมก็จะต้องย้อมดำกลับแล้ว”
“เหรอ...”
หาญศักดิ์ตอบเสียงเบา ยังจูนอารมณ์กลับมาไม่ได้ โซดาพยักหน้า
“ครับ พอดีเดี๋ยวต้องไปทำค่ายอาสา พูดถึงก็พอดีเลย ผมต้องเอาเอกสารให้พี่เซ็น ตอนนี้พี่เป็นผู้ปกครองผมอยู่”
“อือ เอามาดิ เดี๋ยวกูได้เซ็นให้เลย ไม่งั้นก็ลืมอีก”
โซดาเอาปากกากับระเบียบการเข้าค่ายมาให้หาญศักดิ์ดู เสี่ยหนุ่มพลิกอ่านผ่านๆ เป็นค่ายอาสาไปทำค่ายให้พวกเด็กๆ ที่ต่างจังหวัดเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เขาจรดปากกาเซ็นแล้วยื่นเอกสารกับปากกาคืนให้โซดา
“ขอบคุณครับ ส่วนปึกนี้พี่เก็บไว้นะครับ...” มือหนาดึงกระดาษออกจากแม็ก เอาไปแค่แผ่นแรกที่ใช้ปะหน้าแล้วมีลายเซ็นของหาญศักดิ์ เขาเสียบแท่งปากกาเก็บไว้ที่กระเป๋าเสื้อบนหน้าอก “พวกนั้นเป็นรายละเอียดค่ายว่าออกจากโรงเรียนกี่โมง ไปพักที่ไหน วันนั้นวันนี้ทำอะไรบ้าง เอาไว้ให้ผู้ปกครองดูว่าลูกหลานไปไหนทำอะไร แล้วก็จะมีเบอร์โทรของพวกคณะอาจารย์ สำหรับติดต่อกรณีฉุกเฉิน”
หาญศักดิ์พยักหน้าแล้วบอกให้โซดาเอาไปเก็บไว้ให้ในลิ้นชักแรกของโต๊ะทำงาน เด็กหนุ่มทำตามคำสั่งแล้วกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม
“มึงมีของไปค่ายครบรึยัง ขาดเหลืออะไรไหม”
“เพื่อนๆ ก็ช่วยกันเอาไปคนละไม้คนละมือ ของใช้ส่วนตัวมีพร้อมแล้วครับ ส่วนกระเป๋าเดินทางผมคิดว่าจะขอยืมใบสีแดงของพี่”
“อ๋อ ไอ้ใบใหญ่นั่นสินะ” หาญศักดิ์ทำท่านึกออก “เออเอาไปดิ แล้วมึงมีเงินสดติดตัวรึเปล่าจะไปค่าย”
“ก็ยังมีเหลืออยู่พันห้าครับ” โซดาโอนเงินที่ได้จากการชกมวยและถ่ายโฆษณาทุกตัวเข้าบัญชีของแม่ ซึ่งหาญศักดิ์ก็เห็นด้วย
“พันห้า?” หาญศักดิ์หันไปมองหน้าเด็กหนุ่มที่พยักหน้าอย่างแข็งขัน เขาพ่นลมหายใจออกจมูกพรืดใหญ่ “พันห้าจะไปพออะไร”
เจ้าพ่อเงินกู้ล้วงกระเป๋าสตางค์ของตัวเองออกมาแล้วหยิบธนบัตรสีเทาออกมาหลายใบ นับแป๊บหนึ่งก็ส่งให้คนที่มองอยู่
“เอาไปอีกหกพัน เผื่อกรณีฉุกเฉินด้วย ไปแล้วก็อย่าลืมที่ชาร์จแบตไอโฟนล่ะมึง ไปหลงที่ไหนคนเขาจะได้ติดต่อได้”
ร่างสูงยกมือไหว้ทันที “ขอบคุณครับพี่หาน”
“แล้วตั้งนาฬิกาปลุกด้วย อย่าตื่นสายล่ะวันเดินทาง ในระเบียบการบอกออกจากโรงเรียนตอนตีห้าครึ่ง อ้อ อีกแค่สามวันเองนี่ ไป...ไปจัดของเลยมึง อะไรขาดไปจะได้รู้แล้วแก้ไขได้ตั้งแต่เนิ่นๆ”
“ครับๆ พี่แก่แล้วจริงๆ นะเนี่ย บ่นเก่งกว่าพ่อผมอีก”
“ปากเหรอมึง”
“ไม่สิ...” เด็กหนุ่มยิ้มตาหยี “บ่นเหมือนภรรยาบ่นสามีเลย...”
“ไอ้ห่านี่ มึงจะโดนกูชก ไปจัดของ!!”
:::METAL TERMINAL:::
4:23 AM
ร่างสูงที่ย้อมผมกลับเป็นสีดำเรียบร้อยนานแล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหูของชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียง
“พี่หาน ผมไปแล้วนะครับ”
“อือ...”
หาญศักดิ์ครางตอบไปตามเรื่องตามราว ฝังศีรษะลงกับหมอนแบบชีวิตนี้ไม่ต้องการทำอะไรอีกนอกจากนอน
“พี่หาน”
“...”
“พี่...”
“...”
“พี่หานครับ...”
“อะ...ไร...” คนที่ถูกเรียกครางตอบเสียงสะลึมสะลือแบบกึ่งหลับกึ่งตื่นเต็มทีเมื่อถูกเรียกไม่หยุด มือหนาลูบหน้าผากของเขาเบาๆ ยิ่งทำให้เคลิ้มชวนเข้าห้วงนิทรากว่าเดิม
“ผมไม่อยู่เจ็ดวันเต็มๆ เราจะไม่ได้เจอกันเลยนะครับพี่...” โซดาพูดเสียงแผ่วเบาในความมืด
“อือ...”
เด็กหนุ่มลูบเรือนผมสีน้ำตาลอย่างอ่อนโยน รู้ว่าพี่หานง่วงขนาดนี้พูดไปก็คงไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ก็อยากจะพูดอยู่ดี
“ไม่มีอกผมให้พี่นอนหนุนหกคืนเลยนะ”
“...ฮื่อ”
“ไม่อยู่คุมแบบนี้พี่จะนอกใจผมไหมเนี่ย ฮึ? จะ-นอก-ใจ-ไหม”
หน้าหล่อๆ ก้มลงถูปลายจมูกตัวเองเข้ากับปลายจมูกรั้นของเสี่ยหนุ่ม หาญศักดิ์ส่ายหน้าหนีไปมาจนคนที่ถูอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้
“ห้ามนะครับ...รู้ไหมว่าหวง”
“อือ...เออ...”
คนที่นอนอยู่หายใจสม่ำเสมอ ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือหาญศักดิ์แค่อยากจะนอนเท่านั้น
“รู้ไว้ด้วยนะครับว่าผัวตัวเองโหดมาก”
“...อือ”
“มือตีนหนักมาก”
“เออ...”
“แล้วก็ขี้หึงมากๆ”
“อือ...”
“รักพี่มากด้วย...”
---------------------50%-------------
เอาไปอีกค่ะ คึกจัด อัพรัวๆ XD
ขอโทษที่หายไปนานนะก๊ะ
-
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์นั่งกอดเข่าเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เฉินกับเสี่ยชานที่อยู่ในห้องเดียวกันหันมาสบตากันแบบงงๆ วิวกลางวันของกรุงเทพฯ มันน่ากลุ้มใจขนาดนั้นเลยหรือไร ไอ้เสี่ยหานมันถึงได้ถอนใจแล้วถอนใจอีกแบบนี้
“เสี่ยไม่สบายหรือเปล่าครับ ผมเห็นซึมๆ แบบนี้มาสี่วันแล้วนะครับ”
เฉินเอ่ยปากถามอย่างห่วงใย หาญศักดิ์ปล่อยลมหายใจยาวเหยียด เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร
มันเหงา... มันรู้สึกโหวงๆ... รู้สึกอ้างว้างอย่างไรก็ไม่รู้
หากแต่หาญศักดิ์ก็เลือกตอบไปว่า
“เปล่า อั๊วสบายดี...”
“กูว่าไอ้อาการแบบนี้มันคุ้นๆ นะ”
เสี่ยชานเปรยขึ้นลอยๆ ไม่อยากจะเอ่ยถึงชื่อเฉียนย่าให้สะเทือนหูเพื่อน เดี๋ยวจะหาว่าสะกิดแผลเก่ากลัดหนองอีก เจ้าพ่อเงินกู้ไถลตัวลงบนโต๊ะแล้วคว่ำหน้าถอนหายใจ
“กูไม่รู้...กูก็ไม่รู้ว่ากูเป็นอะไรเหมือนกัน...”
“ทำไมมึงไม่แค่ยอมรับวะว่ามึงคิดถึงไอ้เสือมันน่ะ” เสี่ยชานตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ แบบไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม
“...”
ร่างที่ฟุ่บอยู่กับโต๊ะนิ่งสนิท เงียบกริบไม่มีคำพูดใดๆ มาตอบโต้เพื่อน
“เฮ้อ กูไม่ได้โง่นะเสี่ยหาน กูรู้หรอกว่ามึงเป็นอะไร วันแรกก็ยังปกติดีอยู่ มาวันที่สองเริ่มเหม่อๆ วันที่สามนี่เฉื่อยเชียว ส่วนมาวันนี้ มึงเฉาอย่างกับผักไม่ได้รดน้ำ อารมณ์สีเทานี่แผ่กระจายไปทั่ว”
“...”
“ยอมรับเหอะเสี่ยหานว่ามึงคิดถึงมัน พอมันไม่อยู่แล้วก็เหงา”
“...”
“ไอ้เสือมันดีกับมึงขนาดนั้น ดูแลประคบประหงมมึงอย่างกับเพชรพันล้าน มึงจะเผลอใจ...พอไม่มีมันแล้วรู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรไปก็ไม่แปลกหรอก”
“...เฮ้อ...” เจ้าพ่อเงินกู้ถอนใจอีกรอบ
ให้ตายเถอะ ไม่อยากจะยอมรับสักนิด
แต่...
ร่างที่ฟุ่บอยู่กลิ้งหน้าผากกับโต๊ะ “อืม กูคิดถึงมันอ่ะ...คิดถึงมาก...ทำยังไงดีวะเสี่ยชาน...เฉิน...” เขาเอ่ยเสียงขาดช่วง “ทำไมกูเป็นแบบนี้ไปได้... กูไม่คิดเลยว่ากูจะเป็นเอามากได้ขนาดนี้... แต่...”
“...”
“...”
“...กูคิดถึงโซดามากจริงๆ”
ชาญชัยกับเฉินหันหน้ายิงฟันใส่กันโดยมิได้นัดหมาย หาญศักดิ์เป็นคนตรงๆ มาแต่ไหนแต่ไร ไม่ต้องบีบเค้นอะไรมากมายแค่พูดชี้ทางก็ยอมรับแต่โดยดีทุกที และเอาเถอะ เพื่อสวัสดิภาพและความสงบ วันนี้พวกเขาสองคนจะไม่แซวอะไรหาญศักดิ์ก็แล้วกัน
“เสี่ยหานครับ ผมขออนุญาตนอกเรื่องรายงานอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“อือ ว่ามา” หาญศักดิ์ตอบเสียงซึมกะทื่อ
“ที่เสี่ยให้ผมไปดูที่บ้านเสี่ยน่ะครับ” เฉินหมายถึงคฤหาสน์พันล้าน “ที่บ้านเสี่ยเรียบร้อยดี ไม่มีปัญหาอะไร ทุกคนถามถึงโซดาด้วย ยังเข้าใจว่าโซดามันเป็นเมียของเสี่ยกันอยู่เลย” สอนงานกันมานานเฉินสนิทสนมกับโซดาจนไม่เกร็งอีกต่อไปแล้ว “พวกป้าๆ แม่บ้านคงไม่ดูมวยกันน่ะครับ ส่วนพวกโฆษณาเจ้าโซดาเปลี่ยนสีผมก็สงสัยจะจำกันไม่ได้ ทุกคนบอกว่าคิดถึงเสี่ย คิดถึงโซดา อยากให้กลับไปอยู่บ้านบ้าง มาอยู่โรงแรมนานแล้ว”
“โฮ๊ยยยยยยย”
หาญศักดิ์ร้องออกมาเสียงดังแล้วบดหน้าผากลงกับโต๊ะ ยิ่งพูดก็ยิ่งคิดถึง ทุกวันนี้ดูโทรทัศน์ก็เห็นหน้ามันในโฆษณาวนไปวนมา... คิดถึงจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เจ้าพ่อเงินกู้นึกย้อนไปถึงอดีต นานแล้วสินะนับตั้งแต่วันแรกที่เขาเอาตัวโซดามา โดยมีความตั้งใจนึกสนุกชั่ววูบที่จะลองเอาผู้ชายด้วยกันมาเป็นเมียขัดดอกสักตั้ง มันเป็นความผิดพลาดมหันต์...แล้วชีวิตของเขาก็กลับตารปัตรไปหมด ทั้งเสียเชิงชาย ทั้งถูกลูบคม แถมยังโดนอัดโดนซ้อมเป็นกระสอบทรายก็หลายครั้งหลายครา จริงๆ ที่มาอยู่เมททอลนี่ก็เพราะโกยหนีมันมาแบบสุดชีวิต แต่ไปๆ มาๆ ก็อยู่กันที่นี่ทั้งคู่เพราะสะดวกหลายๆ เรื่อง เมื่อก่อนเขาแช่งชักหักกระดูกให้โซดารีบๆ ตายวันตายพรุ่งอยู่ทุกวัน แต่ดูตอนนี้สิ เขากลับคิดถึงมันจนเหงาสุดหัวใจ
ทำไมเรื่องทั้งหมดถึงได้กลายเป็นความทรงจำที่ร้อยรัดเขากับโซดาเอาไว้ด้วยกันจนแน่นเหนียวไปได้
ใจคนนี่มันน่ากลัวเหลือเกิน
เขาเกลียดเวลาที่ตัวเองเป็นคนเอาใจไปผูกพันกับคนอื่น เพราะมันทำให้เขาคิดมาก พอเกิดอะไรกระทบความรู้สึกนิดๆ หน่อยๆ ก็เหมือนโลกทั้งใบมันมืดสนิท
แบบนี้ไงล่ะเขาถึงไม่อยากจะเปิดใจให้ใคร ไม่อยากเจ็บปางตายอีกแล้ว
“ก็โทรศัพท์สิครับเสี่ย...ได้ยินเสียงก็พอจะคลายความคิดถึงได้นะครับ”
“แม่งไปภาคเหนือ แถวชายแดนเลย โครงการปลูกป่าบนดอย สอนเด็กชาวเขา อะไรเทือกนี้แหละ สัญญาณโทรศัพท์ไม่ค่อยมี โทรมาแต่ละทีขาดๆ หายๆ ตลอด ตอนกลางคืนกลับที่พักแม่งก็คงเหนื่อยเลยนอนเร็ว คุยนานไม่ได้”
“คิดในแง่ดีสิครับเสี่ยหาน อีกสามวันโซดามันก็กลับมาแล้วนะครับ” เฉินพยายามปลอบใจ
“แต่อั๊วคิดถึง ...เออ... ช่างแม่ง ลื้อไม่เข้าใจหรอก”
พูดจบคนพูดก็กระแทกหน้าผากลงบนโต๊ะดังตึง รู้ตัวว่าตัวเองเป็นเอามากแต่ว่ามันห้ามไม่ไหวจริงๆ ตอนที่โซดาเก็บตัวก่อนแข่งมวยไทยก็ยังได้เห็นหน้าค่าตาบ้างถึงจะไม่ค่อยได้คุยกัน อย่างน้อยมันก็ยังส่งไลน์รัวๆ มาก่อกวนทุกวันแหละวะ แต่ตอนนี้...หน้าไม่ได้เห็น เสียงไม่ได้ยิน สัญญาณโทรศัพท์ยังไม่ค่อยจะมี จะนับประสาอะไรกับสัญญาณอินเทอร์เน็ต ฉะนั้นเรื่องไลน์เป็นอันพับเก็บไปได้เลย
เสี่ยชานที่นั่งสับไพ่ในมือเล่นอยู่พูด
“มึงตามไปหาเลยไปเสี่ยหาน คิดถึงขนาดนี้น่ะ”
“...บ้า”
“บ้าอะไร กูพูดจริงๆ” มือหนากรีดไพ่อย่างเท่เสียงดังแกรกยาว “มันทิ้งตารางค่ายไว้ให้มึงไม่ใช่เรอะ ก็ดูสิว่าพวกนักเรียนเขาพักโรงแรมไหน ดูยัง”
“กูดูผ่านๆ จำไม่ได้ว่ะ แล้วกูก็คงไม่ถ่อไปหรอก แม่ง... ตอนนี้รู้สึกตัวเองตุ๊ดฉิบหาย”
ชาญชัยกลอกตา ก็ฟังดูตุ๊ดจริงๆ นั่นแหละในความรู้สึกของเขา แต่อย่างที่บอก เขาไม่อยากจะซ้ำเติมอะไรหาญศักดิ์อีกแล้ว เขาเริ่มทำใจเรื่องความสัมพันธ์ของโซดากับหาญศักดิ์ได้ทีละเล็กละน้อย แต่นั่นไม่ครอบคลุมไปถึงคู่ชายรักชายคู่อื่นๆ บนโลกใบนี้หรอกนะ
“ผมมีครับเสี่ย เจ้าโซดาถ่ายเอกสารไว้ให้ผมชุดนึงด้วย” เฉินสอดขึ้น ก่อนจะล้วงใบตารางค่ายออกมาจากกระเป๋าด้านในเสื้อสูท “กิจกรรมตอนกลางวันของวันนี้ ปลูกป่าสร้างฝาย... อื้ม ที่พักของทุกคืน...”
เฉินเว้นไปนานครู่ใหญ่ แล้วตวัดสายตาจากแผ่นกระดาษกระโดดขึ้นไปมองใบหน้าของเจ้านายทั้งสองที่มองจ้องตนอยู่ก่อน
“พักที่ไหนเล่า ลื้อรีบๆ อ่านสิวะ” เสี่ยชานเอ่ยเร่งอย่างคนใจร้อน หงุดหงิดรำคาญเหลือเกินที่มันเว้นช่วงให้ลุ้น เฉินอมยิ้มนิดๆ แล้วก้มลงอ่านต่อเสียงดังฟังชัด
“โรงแรมเมททอล แม่ฮ่องสอน”
“...”
“...”
อ่านจบก็พับกระดาษเก็บลงในกระเป๋าช่องเดิม ชาญชัยกับหาญศักดิ์มองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย
“เออ ก็นี่ไงเสี่ยหาน โรงแรมเราเอง มึงไปเลย จะได้ไม่ต้องมาซังกะตายอยู่แบบนี้”
“โฮย ไม่เอา ไม่ไปโว้ย” หาญศักดิ์ฟุ่บลงบนโต๊ะอีกรอบ “ตั้งแม่ฮ่องสอน ไกลจะตายห่า อยู่บนดอยอีก อีกอย่างหน้าที่ออกไปดูสาขาต่างจังหวัดมันเป็นงานของมึงโว้ยเสี่ยชาน ไม่ใช่งานกู กูไม่ไป!”
.......................................
...................................
.............................
.......................
..................
.............
.......
..
โรงแรมเมททอล แม่ฮ่องสอน
#ผมมาทำอะไรที่นี่
-------------
100%
-
ยกที่ ๒๕
อยากบอกว่าฉันแอบไปคิดกับเธอบ่อย บ่อย
ฉันน่าจะแอบรักเธอหน่อย หน่อย...
(อยากเป็นคนสำคัญของเธอ – ยิปโซ)
:::METAL TERMINAL:::
โรงแรมเมททอล แม่ฮ่องสอน
#ผมมาทำอะไรที่นี่
ถ้าเล่น Instagram นั่นต้องเป็นแคปชันรูปของกูแน่ๆ...
ปากก็บอกปาวๆ ว่ายังไงก็ไม่มา แต่สุดท้ายพอเข้าไปนอนเดียวดายอยู่ในห้อง...รู้ตัวอีกทีก็กำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า พอมารู้ตัวอีกรอบคือตอนอยู่สนามบินดอนเมืองเตรียมตัวเดินทางไฟล์ทบินกรุงเทพฯ – เชียงใหม่ แล้วเหมือนแค่กะพริบตาเท่านั้นเขาก็ขึ้นเครื่องไฟล์ทบินเชียงใหม่ - แม่ฮ่องสอน (เฉินซื้อตั๋วเครื่องบินให้ทั้งหมด และโทรไปบอกสาขาแม่ฮ่องสอนเรียบร้อยว่าจะมีนายเข้าไปดูงาน) สรุปคือใช้เวลาเดินทางเกือบหนึ่งวันเต็มๆ แล้วตอนนี้ก็มาอยู่ที่โรงแรมเมททอล แม่ฮ่องสอน อย่างน่าสดุดีจนได้...
มาคนเดียวอีกต่างหาก...ลูกน้องก็ไม่มีติดมาสักคน
‘ไปหาแฟน เอาลูกน้องไปเนี่ยนะครับ ไม่โรแมนติกเลยครับเสี่ยหาน ไปคนเดียวนี่แหละ ไม่มีใครรู้หรอก’
สึด! กูไม่ได้ขึ้นมาหาแฟน!
กูมาหาผัวต่างหาก...
โอ๊ยหอยเสียบเอ๊ย ทำไมกูต้องโดนมันเล่นตลอดเลยวะ
ถ้าจะมีใครดักทำร้ายเขา ก็ตอนนี้แหละเหมาะเหม็งที่สุดแล้ว แต่หาญศักดิ์ก็คิดว่าคงไม่มีคนรู้มากนักหรอกเพราะเรื่องที่เขาออกจากกรุงเทพฯ คราวนี้มันกะทันหันนัก
“ตอนที่คุณเฉินโทรมาแจ้งว่าจะมีนายขึ้นมาดูงาน ผมคิดว่าจะเป็นคุณชานที่มาตรวจตราเสียอีกครับ ไม่คิดว่าจะเป็นคุณหานเลย”
ลุงคนที่ขับรถไปรับเจ้านายที่สนามบินตอนตีสี่กว่าๆ พูดภาษากลางแบบไม่ชัดนัก
“ก็ ไม่ได้มาดูนานแล้ว ผมก็ขอขึ้นมาดูเองบ้าง โรงแรมผมเหมือนกันนี่”
หาญศักดิ์ทำเป็นพูดดี ความจริงหน้าที่ดูแลสาขาต่างจังหวัดมันเป็นของชาญชัยจริงๆ นั่นแหละ ลำพังแค่เขาทวงหนี้ก็เหนื่อยจะบ้าแล้ว
ใครจะไปบอกล่ะว่าคิดถึงผัวจนทนไม่ไหวเลยถ่อมาหาถึงภาคเหนือล่ะ...
เกย์สัดๆ
“ฮ่าๆ คุณหานขึ้นมาเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดีนะครับ เมืองกรุงน่ะแออัดจะตายไป มาอยู่กับความสงบบ้าง”
“สาวเหนือก็ขาวๆ สวยๆ ทั้งนั้น คงเป็นอาหารตาได้ดี”
ลุงคนขับรถหัวเราะกับวาจาเจ้านาย
“แค่เป็นอาหารตาพอนะครับ สาวที่นี่น่ะไม่ใจเร็วไวไฟเหมือนสาวเมืองกรุงหรอก ถ้าคุณหานได้ผู้หญิงไปสักคนจริงๆ ต้องรับเลี้ยงดูกันจริงจังให้เป็นเรื่องเป็นราวเชียวนา เขาถือ คุณชานเคยเกือบพลาดแล้ว” ลุงเอ่ยเตือนอย่างหวังดี
“ผมรู้แล้วล่ะ พูดไปอย่างนั้นแหละ ผมยังไม่อยากมีเมียจริงจังหรอก”
จริงๆ ต่อให้มีเมียสักห้าคนก็เลี้ยงไหว
แต่... ผัวเหี้ยมมากกกกก
อด
“เอ้อ คุณหาน ผมต้องขอเรียนให้ทราบนิดนึง ช่วงมีมีน้องๆ นักเรียนจากโรงเรียนในกรุงเทพฯ มาทำกิจกรรมทำค่ายที่โรงแรมเรานะครับ อาจจะเสียงหนวกหูไปบ้าง แต่พวกนักเรียนพักที่ตึกเก่า คนละส่วนกับที่พักของคุณหาน คงไม่รบกวนเท่าไร”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอก”
หาญศักดิ์เอ่ยเสียงขรึม ยิ่งเข้าใกล้ที่พักก็ยิ่งเริ่มจะรู้สึกอายๆ ขึ้นมาอย่างไรบอกไม่ถูก ถ้าเจอโซดาขึ้นมาจริงๆ จะทำหน้ายังไงดีวะเนี่ย... มันก็รู้น่ะสิว่าเราขึ้นมาหามัน...
โอ๊ย! เหี้ย เขิน!
“คุณหาน เป็นอะไรครับ ทำไมปิดหน้าปิดตาตัวเองแบบนั้น”
“อ๋อ เปล่าๆ”
หาญศักดิ์เอามือออกพูดปัดๆ เพราะว่ามันค่อนข้างมืดลุงจึงไม่เห็นว่าเขาหน้าแดงขึ้นมาจนลามไปถึงคอ ในที่สุดรถก็มาจอดที่โรงแรมเมททอล แม่ฮ่องสอน ก้าวขาลงมาก็เป็นเวลาราวๆ ตีห้านิดๆ ไอเย็นของเมืองเหนือกระทบผิวเนื้อหนุ่มทันที หาญศักดิ์ห่อไหล่กอดอกตัวเองโดยอัตโนมัติ
อากาศหนาวขนาดนี้...ไม่รู้ว่าโซดาจะเป็นอย่างไรบ้าง เขาจำได้ว่าไม่เคยซื้อเสื้อกันหนาวหรือแจ็กเกตหนาๆ ให้เด็กหนุ่มเลยสักตัว
จะไม่สบายหรือเปล่านะ...
แต่ถึกแบบนั้นคงไม่เป็นอะไรหรอก
หาญศักดิ์มองสำรวจไปรอบๆ เขาเองก็ไม่ได้มาที่นี่นานเหมือนกัน โรงแรมเมททอลที่นี่เป็นโรงแรมสไตล์เออร์บัน ตกแต่งให้เข้าบรรยากาศกับวิถีชีวิตของชาวแม่ฮ่องสอน และเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความสงบร่มรื่นและความสวยงามของเมืองเหนือ จึงดูไม่ได้เป็นโรงแรมแบบไฮเทคหรือไฮโซจ๋าเหมือนอย่างในกรุงเทพฯ หรือเครือต่างจังหวัดเครืออื่น
กลิ่นดอกไม้นานาพรรณหอมเย็นโชยมาเตะจมูก หาญศักดิ์สะพายเป้ใบโตตามหลังลุงที่ส่องไฟฉายนำไปยังห้องพักของเขา มันถูกตระเตรียมเอาไว้ให้เพียบพร้อมอยู่แล้ว หาญศักดิ์ถอดรองเท้าส่งๆ วางกระเป๋าเป้ไว้ที่ตั่งไม้สักซึ่งตกแต่งไว้สำหรับให้คนเข้าพักวางข้าวของโดยเฉพาะ เสร็จแล้วก็ล้างเท้าแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนทันที
“บุฟเฟ่ต์อาหารเช้าเวลาเจ็ดโมงถึงสิบโมงนะครับคุณหาน หรือจะให้คนนำมาเสิร์ฟที่ห้องดี”
“หือ...ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวสักแปดเก้าโมงผมลงไปกินเอง”
หาญศักดิ์ตอบเพลียๆ ลุงที่มาส่งผงกหัวรับก่อนจะวางกุญแจห้องไว้ให้บนตู้ไม้ที่มีช่องวางตู้เย็นตรงส่วนข้างล่าง ส่วนข้างบนก็ทำไว้สำหรับให้โทรทัศน์ตั้ง แล้วออกจากห้องไปเงียบๆ ไม่รบกวนผู้เป็นนายอีก
หาญศักดิ์สลบเหมือดทันทีที่หัวถึงหมอนเพราะเพลียและเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นเวลาแปดโมงกว่าๆ เขาเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าอาบน้ำแปรงฟันแล้วจึงเปลี่ยนเสื้อผ้า ตามด้วยสวมแจ็กเกตหนังทับเพื่อป้องกันความหนาว เสี่ยหนุ่มขยี้ศีรษะขณะเดินไปรับประทานบุฟเฟ่ต์อาหารเช้า
ฟึ่บ
จ้อกแจ้ก~
หาญศักดิ์ยืนตัวแข็ง ไม่ได้คาดคิดว่าเวลาเกือบๆ เก้าโมงแล้วนักเรียนจะยังอยู่กันเต็มห้องอาหารเช้าแบบนี้ เขาจำตารางค่ายโซดาไม่ได้ คิดว่านักเรียนทุกคนจะออกไปทำกิจกรรมตั้งแต่เช้าเสียอีก
บรรดานักเรียนมักจะมีรังสีของนักเรียนเสมอ แม้จะอยู่ในชุดไปรเวทกันแบบนี้แต่หาญศักดิ์ก็ยังรู้สึกได้ว่าเด็กวัยรุ่นพวกนี้ล้วนเป็นนักเรียน
เจ้าพ่อเงินกู้เดินไปหยิบจานเปล่าขนาดใหญ่มาถือในมือแล้วเดินไปคีบแฮมในอ่างอาหารแสตนเลสตรงบุฟเฟ่ต์ไลน์
“อ้าว!”
เขากับเด็กหนุ่มอีกคนร้องออกมาพร้อมกันเมื่อมือของทั้งคู่มุ่งตรงไปยับที่คีบแฮมในจังหวะเดียวกันเป๊ะ หาญศักดิ์มองหน้าเด็กคนนั้นแล้วพูดสบายๆ
“น้องก่อนเลยครับ”
“อ๋อ ขอบคุณครับพี่”
เด็กหนุ่มผิวเข้มคนนั้นผงกหัวให้หาญศักดิ์แล้วคีบแฮมแบบลนๆ เพราะเกรงใจ เขาตะโกนถามเพื่อนที่ยืนอยู่ห่างๆ
“เฮ้ยโซดามึงเอาแฮมเพิ่มเปล่าวะ? วันนี้คนแม่งเยอะเนี่ยเดี๋ยวกูคีบเผื่อ”
อีช่อ!!
เฮ้ย เดี๋ยวก่อน กูไม่คิดว่าจะเจอมันเร็วขนาดนี้ เดี๋ยวก๊อนน!!
“หือ ไหน เขาเอาแฮมมาเติมแล้วเหรอวะ”
อีห่า! นักมวยหรือแรมโบ้ ทำไมเคลื่อนที่เร็วขนาดนี้!! แล้วกูจะหนีไปไหนดี!
ฟึ่บ!
เพราะความสิ้นคิดหาญศักดิ์จึงรีบยกจานขึ้นมาปิดหน้าอย่างรวดเร็ว ใจของเจ้าพ่อเงินกู้เต้นระรัวเป็นกลองศึก
ตายห่าแล้ว แม่งอยู่ห่างกูไปแค่คืบเดียว!
“เออ เอามาเติมแล้ว มึง...เร็วๆ ได้ปะวะ เกรงใจพี่เขาอ่ะ”
“หือ?” โซดาส่งเสียงแบบงงๆ “พี่ไหนวะอินน์?”
“เนี่ย...”
เด็กหนุ่มที่ชื่ออินน์พยัพเพยิดไปยังชายที่ยืนเอาจานปิดหน้าแล้วยืนอยู่ติดกันกับพวกเขา โซดามีสีหน้าตกใจผสมกับงุนงงอย่างรุนแรงที่ปะทะกับมนุษย์หัวจานตรงหน้า เขากวาดสายตามองชายหนุ่มหัวจรดเท้า แล้วยื่นหน้าลงไปกระซิบข้างหูเพื่อน
“เขาเต็มเปล่าวะ ทำไมเอาจานปิดหน้างี้วะมึง” คนหล่อขมวดคิ้วยุ่ง
“ไม่รู้ดิ ตะกี้กูก็เห็นยังดีๆ อยู่นะ” อินน์กระซิบกระซาบตอบ
แหม กระซิบแบบนี้ไม่ต้องกระซิบก็ได้นะครับสังโค้ม!
“เอ้อ...” หาญศักดิ์ดัดเสียงให้ทุ้มลึก ห่อลิ้นราวกับอมฮอลล์รสน้ำผึ้งตอนเปล่งเสียง “น้องกินกันไปเถอะนะครับ พี่ไม่กินแล้วครับ”
เสี่ยหนุ่มพูดเร็วๆ เสร็จก็รีบแจ้นหนีไปทั้งที่ยังเอาจานปิดหัว เด็กหนุ่มสองคนมองตามแบบงงๆ แต่ก็อ้าปากท้วงกันไม่ทัน หาญศักดิ์ที่พอหนีพ้นวิถีอันตรายรีบวิ่งไต่บันไดกลับขึ้นไปที่ห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว
เจ้าพ่อเงินกู้ปิดประตูห้องตัวเองดังปังใหญ่ ยืนหอบฮักๆ เป็นหมาหอบแดดค้ำร่างกับประตู
อีแม่เอ๊ยยยยย ได้ยินเสียงผัวเหมือนได้ยินเสียงผีวิ่งหนีกันป่าราบ ขากับใจนี่สั่นไปหมด... สารภาพว่ารู้สึกว่าไม่ได้ยินเสียงโซดานานเหลือเกิน เมื่อกี้หน้าเหนอไม่ทันได้มองมัวแต่หลบ โอย จะทำยังไงดีวะเนี่ยไอ้หาน จะให้มันรู้ว่าเราถ่อมาหาถึงที่นี่ไม่ได้เด็ดขาด
เสียหน้าที่สุด!
โอเค...โอเค ตั้งสติ...ตั้งสติก่อน... ปัญหาทุกอย่างต้องมีทางออกเว้ย
หาญศักดิ์เดินวนไปวนมาเป็นวงกลมอยู่หลายรอบในพื้นที่ห้องตัวเอง ใบหน้าหล่อหวานขมวดคิ้วขมุ่นครุ่นคิดหาทางแก้ปัญหา
ปิ๊งป่อง!
...เราไม่จำเป็นต้องให้มันรู้ว่าเราแอบมาหาก็ได้นี่! แค่มาดูหน้าให้หายคิดถึง... แล้วพอกลับไปกรุงเทพฯ ก็ปิดปากไอ้เสี่ยชานกับเฉินเสีย เรื่องที่เรามาหามันที่แม่ฮ่องสอนก็จะเป็นความลับตลอดไป!
ดีล่ะ!
เสี่ยหนุ่มทุบกำปั้นเข้ากับฝ่ามืออย่างหมายมาดพลางพยักหน้าให้กับเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกตรงโต๊ะเครื่องแป้ง เขาโทรไปเรียกบริการรูมเซอร์วิสให้เอาอาหารมาเสิร์ฟที่ห้อง ณ ตอนนี้ยังไม่พร้อมขอตั้งหลักก่อนก็แล้วกัน
เสี่ยหนุ่มเดินไปเปิดกระเป๋าเป้ช่องหน้าของตัวเองแล้วหยิบแผ่นกระดาษที่เย็บติดกันด้วยแม็กประมาณสองสามแผ่นออกมา มันคือตารางค่ายของโซดานั่นเอง เขากวาดตามองตารางเวลาไปด้วยขณะเคี้ยวขนมปังปิ้ง ที่แท้วันนี้ตารางตอนเช้าอันแรกสุดก็เริ่มตอนสิบเอ็ดโมงนี่เอง ที่เป็นอย่างนั้นเพราะวันที่ผ่านมาพวกนักเรียนตื่นตีสี่ตลอด วันนี้พวกครูอาจารย์จึงจัดตารางให้ได้เด็กๆ ได้นอนยาวขึ้น ตอนสิบเอ็ดโมงก็เริ่มจากกิจกรรมการสันทนาการตามปกติ เสร็จแล้วก็เล่นเกมอีกหลายเกมในบริเวณโรงแรมนี่แหละ จากนั้นก็เป็นการเตรียมอุปกรณ์ทั้งหมดที่จะนำไปสอนเด็กชาวเขาพรุ่งนี้ เท่าที่ดูวันนี้ค่อนข้างจะเป็นวันเบาๆ ทีเดียว เพราะพรุ่งนี้นักเรียนทุกคนถึงจะนั่งรถยาวเป็นตะเกียบไปสอนเด็กๆ บนเขาที่ห่างไกล
หาญศักดิ์หลับพักผ่อนหลังกินอาหารเช้าไปอีกหลายชั่วโมง พอตื่นมาก็แต่งตัวมิดชิดประหนึ่งสไนเปอร์ เขาปกปิดตัวเองด้วยเสื้อหนังสีน้ำตาล หมวกแก๊ป แว่นตาดำ และยังพันผ้าพันคอตั้งสูงขึ้นมาจนปิดเกือบถึงจมูก สภาพประดุจแบร์ กริลส์ไปล่าหมีขาวขั้วโลกใต้
ปฏิบัติการเสี่ยตัวร้ายแอบตามนายผัวนักมวย เริ่มต้น ณ บัดนาว!
หาญศักดิ์ (ในคราบที่เห็นแล้วชวนร้อนแทนตับแล่บ) ค่อยๆ ชะแว้บไปดูตรงบริเวณห้องประชุมที่นักเรียนกำลังนั่งทำกิจกรรมสันทนาการ โอ้โหอีพริกหยวกเด็กเป็นล้าน (เวอร์) จะเห็นไหมวะเนี่ยว่านั่งอยู่ตรงไหน
เจ้าพ่อเงินกู้เกาะอยู่หลังบานประตูห้องประชุมแล้วแง้มดู พยายามหรี่ตามองหาเป้าหมาย สอดส่องมองไปสักพักก็สังเกตได้ว่าการเข้าแถวของโรงเรียนนี้เรียงตามลำดับความสูง ฉะนั้นโซดาซึ่งตัวสูงเอามากๆ ก็คงจะต้องอยู่ท้ายแถวโดยไม่ต้องสงสัย จำกัดวงได้แล้วก็เพ่งมองลอดผ่านด้านบนของแว่นกันแดดทันทีแบบไม่รีรอ
อุบะ นั่นปะไร เจอแล้ว! ขอเอามือกุมหัวใจแป๊บ! ...นั่งอยู่ท้ายๆ แถวจริงๆ ด้วย กำลังปรบมือร้องเพลงค่ายกับเพื่อนผิวเข้มหน้าตาหล่อเหลาเอาเรื่องที่ชื่ออินน์คนนั้น แต่เนื่องจากตรงนี้ค่อนข้างไกลอยู่ฉะนั้นหาญศักดิ์จึงไม่อาจเก็บรายละเอียดใดๆ ได้ ไม่เป็นไร...เวลามีอีกเยอะ เดี๋ยวรอตอนพวกเด็กๆ ออกไปทำกิจกรรมกลางแจ้ง รับรอง เห็นหมดชัวร์ ฮะฮ่า!
เอาล่ะครับ โซดา เป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตราย... เรากำลังค่อยๆ เข้าใกล้เขา... กระผม นายหาน กริลส์กำลังมองเหยื่อ คุณไม่ควรที่จะเข้าใกล้เขาเกินสิบเมตร... เพราะเขามีอาวุธคือศอกที่ เอ้อ มีพิษเยอะมาก... อาวุธที่ดีที่สุดของคุณในยามนี้ ก็คือหูของคุณนั่นเอง... เพราะถ้าเขาหันมาจู่โจมคุณ คุณอาจจะตายคาตีนเขาก็ได้ และตอนนี้ เขากำลังค่อยๆ ลุกขึ้นมา
โอ้ว พ่อหนุ่มน้อย โอ้ว โอ้ว พ่อหนุ่มน้อย...
อืม สนุกไหมกู... เล่นอยู่คนเดียวเนี่ยไอ้หาน...
ไม่ทันไรเหล่าเด็กนักเรียนก็เริ่มถูกปล่อยออกมาจากห้องประชุมเพื่อให้ไปเล่นเกมตามตารางกิจกรรม เจ้าพ่อเงินกู้กระโจนออกจากประตูสไลด์ตัวไปแอบใต้เก้าอี้แถวนั้นแทบไม่ทันจนเกิดเสียงเสื้อกางเกงครูดกับพื้น พอดีกับที่พวกนักเรียนพาเหรดตบเท้ากันออกมาจากห้อง แม่งเอ๊ย...ชีวิต... เจ็บหลังฉิบหาย... ขนขาจะหลุดทั้งแผง...
คือ กูจำเป็นต้องทุเรศทุรังแบบนี้ไหม? บัดซบเหลือเกินชีวิตกับอีแค่ตามผัวเนี่ย...
นักเรียนทั้งหมดเคลื่อนพลไปที่สระน้ำข้างล่างโรงแรมโดยมีหาญศักดิ์ดอดตามไปติดๆ อย่างแนบเนียน เขาแอบอยู่ตรงหลังต้นไม้ต้นใหญ่ที่จะสามารถมองเห็นการทำกิจกรรมได้บ้าง บรรดาเด็กนักเรียนถูกแบ่งออกเป็นหลายๆ กลุ่ม เป็นกลุ่มล่ะสิบคนโดยมีชายหญิงคละกันในหนึ่งกลุ่ม หาญศักดิ์สังเกตเห็นว่าจำนวนนักเรียนหญิงของโรงเรียนนี้น้อยกว่านักเรียนชายมากทีเดียว คงเป็นเพราะว่าโรงเรียนมัธยมศึกษาเหมศักดิ์แต่ก่อนเป็นโรงเรียนชายล้วนสินะ เพิ่งจะมาปรับเป็นสหศึกษาก็สี่ห้าปีหลังมานี้เอง
หาญศักดิ์ได้ยินกติกาเกมที่ครูประกาศบอกไม่ชัดจึงตัดสินใจคว้าหนังสือพิมพ์ที่ใครสักคนวางเอาไว้แถวนั้นกางปิดหน้าโดยเว้นไว้แค่ลูกตาแล้วเดินไปนอนที่เตียงนอนพลาสติกริมสระน้ำอย่างกล้าหาญ เขาอยู่ใกล้กับพวกนักเรียนมากจนทีนี้ทั้งได้ยินทั้งเห็นชัดถนัดตา
“เกมแรกเล่นทั้งในน้ำและบนบก อย่างที่เห็นครูได้เช่าสระว่ายน้ำแล้วก็เอาลูกบอลพลาสติกใส่ไว้สามสิบสองอัน” หาญศักดิ์เงี่ยหูฟัง มองไปในสระก็เห็นลูกบอลสีแดงลอยตุ๊บป่องเต็มไปหมด “แต่ครูจะไม่ให้นักเรียนหญิงลงสระน้ำหรอกนะ มันจะโป๊เกินไป ให้นักเรียนชายลงไปเก็บบอลในสระ เสร็จแล้วก็เอาขึ้นบกมาให้ผู้หญิงในทีมรักษาไม่ให้อีกฝ่ายขโมย แข่งกันทีละสองทีม พอเป่านกหวีดเมื่อไรทีมไหนมีลูกบอลในครอบครองมากกว่าก็เท่ากับทีมนั้นชนะ ทีมที่แพ้ก็จะโดนลงโทษ เข้าใจไหม”
หาญศักดิ์พยักหน้ารับไปด้วย...ทั้งที่มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตัวเองเลยสักกระจิ๊ด... สองทีมแรกออกไปแข่งก่อน พวกนักเรียนเฮโลเชียร์เพื่อนเชียร์ฝูงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย หาญศักดิ์พยายามมองหาโซดาที่ถูกเหล่านักเรียนกลืนไป แต่มองยังไงก็มองไม่เห็น จนในที่สุดสองทีมแรกก็แข่งกันจนเสร็จ ครูคนเดิมเป่านกหวีด
“เอ้า สองทีมต่อไป เอาเลย!”
นั่นไง มาแล้วเว้ยเฮ้ย!!
อื้อฮื้อ...
กร๊อบ... (เสียงขยำหนังสือพิมพ์)
พระสงฆ์องค์เจ้าเอ๊ยยยย... น้ำหานจะแตกกกกกกกกก
ร่างสูงโปร่งที่แสนคุ้นตาเดินกับเพื่อนออกมาตรงริมสระน้ำ หาญศักดิ์มองตาไม่กะพริบ โซดาในเสื้อยืดกางเกงยีนส์และมีแจ็กเกตสีดำคลุมทับก้าวออกมานำทีม ใบหน้าคมสันมีรอยยิ้มหล่อเหลาประดับไว้ ดวงตาคู่คมกริบดูโรยกว่าทุกทีเพราะนอนไม่พอ แต่กลับยิ่งส่งเสริมให้ดูดิบเถื่อนปนเซ็กซี่ แต่นอกเหนือไปมากกว่านั้น...
โซดามีหนวด!!
ให้ค่อยๆ จินตนาการตามนะครับ... เส้นผมดำสนิทล้อมกรอบหน้าทำให้ดูฮอตแบบไม่จงใจ... ดวงตาคมปลาบดุจพญาเหยี่ยวแต่มักจะทอดแววอ่อนโยนแบบคนใจดี บางทีก็ร้อนแรงจนเผาไหม้คนถูกมองได้ ผิวทั้งตัวบ่มสีแทนนิดๆ คงเพราะอยู่กลางแดดบ่อยในช่วงนี้ ใบหน้าคมคายมีสันกรามเฉียบรูปวีไลน์ชัดเจน... แล้วตอนนี้ มีไรหนวดอ่อนๆ แบบโคตรของโคตรเซ็กซี่ขึ้นอยู่รอบริมฝีปากหยัก...
อื้อฮื้อ... นี่สินะ ดาร์กทอล์แฮนด์ซั่ม...
อ๊ากกก โอย...ไม่ไหวจริงๆ โอย... พัง!! พังมากกกก ผัวกู ทำไมโซแดมฮอตได้ขนาดนี้ ซี้ดดด
ไรหนวดขึ้นจางๆ เหนือริมฝีปากของเด็กหนุ่ม รวมไปถึงตรงปลายคางอีกนิดหน่อย ยิ่งพอขยับยกยิ้มก็ยิ่งทำให้สังเกตเห็นได้เด่นชัด ไม่ใช่ว่าจงใจโกนไม่เกลี้ยงแต่ว่าไม่ได้โกนเลยต่างหาก หากแต่มันก็ไม่ได้ทำให้โซดาดูสกปรกอะไร ตรงกันข้ามกลับยิ่งทำให้ดูดิบจนน่าขย้ำจับปล้ำเสียเดี๋ยวนี้ ร่างสูงโปร่งถอดเสื้อแจ็กเกตออก ตามด้วยกางเกงยีนส์ เหลือแต่เพียงบ็อกเซอร์ไว้ที่ช่วงล่าง เสียงผู้หญิงกรี๊ดกระหึ่มจนโรงแรมหาญศักดิ์แทบแตก เพราะมันไม่ใช่แค่โซดาที่ถอดแต่เด็กนักเรียนผู้ชายคนอื่นๆ ก็ถอดด้วย ทุกคนล้วนใส่เสื้อยืดและมีกางเกงขาสั้นนุ่งไว้ด้านในบ่งบอกให้รู้ว่ารู้กันอยู่แล้วว่าจะต้องมางมหาของในน้ำ
แต่ที่ทุกคนไม่รู้แต่หาญศักดิ์รู้ก็คือ
ซ.โซดามันไม่ชอบใส่กางเกงใน...
หาญศักดิ์ซื้อกางเกงในราคาแพงหูฉี่ให้โซดาหลายตัว แต่นานๆ ทีโซดาถึงจะหยิบมาใส่ ส่วนใหญ่เด็กหนุ่มจะใส่บ็อกเซอร์แล้วก็สวมกางเกงทับไปเลย เพราะมันก็คงไม่มีผู้ชายที่ไหนบ้าใส่ทั้งกางเกงในและบ็อกเซอร์พร้อมกันอะนะ น้องชายอบตายห่าพอดี ส่วนหาญศักดิ์ชอบใส่กางเกงในมากกว่าบ็อกเซอร์เพราะรู้สึกมันกระชับคล่องตัวไม่โตงเตง เอาเถอะ ก็แล้วแต่ความชอบของผู้ชายแต่ละคน แล้วอย่างว่าแหละ...ของโซดามันใหญ่และยาวมาก ใส่กางเกงในแล้วเจ้าตัวบอกว่าอึดอัดรัดรึง
นั่นเท่ากับว่า...ตอนนี้ช่วงล่างทั้งเนื้อทั้งตัวโซดามีแค่บ็อกเซอร์ปกปิดปืน...
อืม
อีช่อเอ๊ยยยยย.....
ก็เอ็กซ์ไปไหมมึง เอ็กซ์ป๊ายยย
พอครูเป่านกหวีดโซดาก็กระโดดท่าสวยลงไปในน้ำทันที ก่อนจะโผล่ขึ้นมาหายใจแล้วเอามือเสยผมสีดำที่ปรกหน้าไปข้างหลังทำเอาเสียงกรี๊ดปรอทแตกดังสนั่น
“โอ๊ยแก พี่โซดาเท่มากก ไม่ไหวแล้วอ่ะ น้ำจะแตก”
อุบะ ใครวะ คิดเหมือนกูเปี๊ยบ
“ฮึ่ย แกฉันนั่งดูโฆษณาที่พี่เขาเล่น กดรีเพลย์ในยูทูปจนปุ่มแม่งจะสึกอยู่ล่ะ อยากนอนใต้ร่างพี่แกจังเลยอ่ะ”
ป๊าดด ป้าดๆๆ!! ผมนี่แทบจะหัวทิ่มลงไปกับพื้น เด็กผู้หญิงสมัยนี้เขาหื่นกันขนาดนี้เลยเหรอครับเนี่ยสังโค้มม กูหัวโบราณแก่เกินไปจนตามโลกไม่ทันหรืออะไรวะ แต่คลับคล้ายคลับคลาว่าสมัยก่อนผู้หญิงเรียบร้อยกว่านี้มาก แค่เด็กช่างกลอย่างเขาคะนองปากแซวนิดแซวหน่อยก็เขินกันจนม้วนเป็นทองม้วน แล้วดูคำพูดคำจาที่ออกมาจากปากแต่ละนางสมัยนี้ หานจะเป็นลม...
“อูยย แกดูดิ ทั้งเสื้อทั้อบ็อกเซอร์เปียกโชก แนบเรือนร่างหมดเลยอ่ะ อ๊ายย เขย่าใจน้องเหลือเกิน”
“โฮกกกกกกก กล้ามนักมวย น้ำหมากจะกระจาย” อีกนางหนึ่งกรี๊ดรับด้วยเสียงแปดหลอด “เสียดายเนอะ พี่เขาจ๊นจน เลยไม่มีแฟนสักที ยัยดิวชอบพี่เขาจะตาย แต่มันบอกให้เป็นแฟนก็ไม่เอา กลัวลำบาก แต่ถ้าให้ควงเล่นๆ เอากันชั่วคราวอ่ะโอเค”
อึก จุก...จุกแทนโซดามาก...
หาญศักดิ์หน้าชาไปกับคำพูดของเหล่าเด็กสาว แค่เพราะว่าจนก็เลยกลายเป็นของเล่นในสายตาพวกผู้หญิงเลยหรือนี่ ทั้งๆ ที่โซดาหล่อขนาดนั้นและยังเรียนเก่งขนาดนี้ ถ้าให้เอาชั่วครั้งชั่วคราวพวกหล่อนจะยอม... แต่ถ้าให้คบจริงๆ จังๆ ก็ไม่เอา... แบบนี้หรือ
พลาดของดีเมืองกรุงแล้วหนูๆ เอ๊ย! ลุงจะบอกให้
“ไม่ใช่แค่ยัยดิวชอบ แฟนคลับพี่แกอ่ะเต็มโรงเรียนแต่นางไม่รู้ตัวเว้ย ชอบดูถูกว่าตัวเองจนด้วยแหละ เป็นคนเจียมตัวมากๆ แถมตั้งแต่ขึ้นม.ปลายมาพี่แกก็ไม่เคยสนใครเลยนะ สงสัยกลัวจีบแล้วไม่ติด” เธอพูดแบบออกรสออกชาติ
“เออนี่ ว่าแต่ตอนนี้พี่แกเหมือนจะมีตังค์แล้วนะ สงสัยเพราะดังแล้วล่ะมั้ง เห็นถอยของใหม่ทั้งไอโฟนทั้งแมคบุ๊ก กางเกงยีนส์ก็ใส่นู้ดดี้เลยนะเว้ย”
“โอ๊ยย พอๆ ยิ่งฟังยิ่งอยากเป็นเมียอ่ะ ยัยดิวไม่เอาเดี๋ยวฉันรับช่วงต่อเอง แต่จริงๆ ตอนนี้คนก็จ้องจะงาบกันทั้งโรงเรียนอยู่แล้ว ยิ่งตอนผมย้อมสีเงินนะ...”
“...อ๊ายยยยยยยยย!!”
สองสาวหน้าแดงจัดกรี๊ดกันดังแปดหลอด เรียกเอาคนใกล้ๆ ที่ยืนฟังอยู่นานเข้ามาร่วมวงด้วย เด็กสาวนางที่มาใหม่เมาท์มอยต่อ
“แก ฉันซื้อคอสโมฯ ฉบับที่พี่แกไปลงมาอ่าน โอ๊ยย หล่อมากก ฮอตมากกกกจ้ะ! ฉันนี่สแกนรูปแจกเพื่อนทางเฟสทางไลน์ไม่หยุด”
“อ๊าง ทำไมฉันไม่ได้ยะ ขอด้วยๆๆ” คนพูดตะกุยเล็บใส่เพื่อน
“เออได้ๆ รอกลับกรุงเทพฯ ก่อนนะ ที่นี่แม่งไม่ค่อยมีสัญญาณ เออ ฉันจะเมาท์เรื่องในคอสโมฯ นี่แหละ พี่แกให้สัมภาษณ์เว้ยว่ามีคนที่ชอบแล้วเว้ย อื้อฮื้อแกต้องอ่าน หวานเลี่ยนจนมดไต่”
“อ๋อ เออ ฉันไปยืนอ่านฟรีที่ร้านนายอินทร์อยู่ แต่เห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่รับรักอ่ะ”
“อือ ไม่รู้เป็นใคร แต่สงสัยไม่ใช่เด็กในโรงเรียนเราแน่ๆ” น้องหนูนางหนึ่งทำหน้าซีเรียสอย่างถึงพริกถึงขิง หาญศักดิ์หูผึ่ง
“ไม่ใช่อยู่แล้วแหละย่ะ” เด็กสาวอีกคนสอดอย่างผู้รู้ “ก็พี่แกบอกว่าสาวนางนั้นแก่กว่าเยอะจนจะแต่งงานมีลูกได้”
สาวอะไร...คนคนนั้นเป็นผู้ชายน่ะน้อง นั่งอยู่ตรงนี้นี่... พี่โซดาของทุกคนน่ะเป็นเกย์ ไม่ใช่เกย์ธรรมดา พญาเกย์ด้วย เกย์คิงตัวพ่อเลย เกย์ล้วนๆ ไม่มีวัวผสม แล้วก็ไม่ใช่เกเรเกตุงนะ แต่คือมหาพญาเกย์ก้ามปูอ่ะ
“เฮ้อ พี่โซดาเนี่ยนะ ชอบกินโคแก่หนังเหี่ยวๆ ก็ไม่บอก”
พรืดดด!!
โคแก่หนังเหี่ยว!!!
“แค่ก! แค่กๆๆ!! แค่กกกก!!!”
หาญศักดิ์สำลักน้ำลายตัวเองหน้าดำหน้าแดง อีช่อ... อีพวกเด็กๆ มันเข้าใจว่าแก่ขนาดไหนกันวะเนี่ย แก่กว่าแต่ยังไม่สามสิบโว้ย กูยังหนุ่มอยู่!
นักเรียนสาวคนหนึ่งปรายตาอย่างรังเกียจไปที่เสี่ยหนุ่ม คนบ้าอะไรแต่งตัวพิลึกพิลันน่าขนลุกจริงเชียว เห็นแล้วอึดอัดแทน ท่าทางก็อย่างกับพวกโรคจิต ทำไมถึงได้อ่านหนังสือพิมพ์กลับหัวแบบนั้น เธอพยัพเพยิดส่งซิกให้เพื่อนๆ ทั้งแก๊งรีบกระเถิบออกห่างไปเหมือนหาญศักดิ์เป็นตัวเชื้อโรค พวกหล่อนเมาท์ต่อ
“แก เอาจริงป่ะ ผู้หญิงคนนั้นแม่งต้องใจง่ายอ่ะ”
หา อะไร ทำไมกูถึงจะใจง่ายล่ะ!?
หาญศักดิ์ที่เคลื่อนกายไปนั่งเก้าอี้อีกตัวซึ่งใกล้กลุ่มเด็กสาวขึ้นมาอีกหน่อยหรี่ตาคิด เงี่ยหูฟังสุดฤทธิ์กับความเคลื่อนไหวทั้งหมด
“ทำไมเหรอ อะไรทำให้แกคิดอย่างนั้นเหรอ?” เด็กสาวคนหนึ่งรีบสุมหัวเข้าไปใกล้เพื่อน
เออนั่นดิ อะไรทำไมคิดอย่างนั้น ว่าแล้วก็แอบยื่นหัวยื่นหูไปสอดแป๊บ
“โอ๊ย ฉันนี่อ่านบทสัมภาษณ์จนท่องจำได้ ก็พี่โซดาบอกว่า อะแฮ่ม (ดัดเสียงผู้ชาย) ‘พี่ครับ เวลาพี่นอนบนหน้าอกผม ผมมีความสุขมากเลย เพราะงั้นอยู่นอนไปตลอดชีวิตเลยนะ รักมากนะครับคนดีของผม’ แล้วจะไปนอนอยู่บนนั้นได้ยังไงยะถ้าไม่ได้เอากันน่ะ”
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
พวกหล่อนประสานเสียงกรี๊ดแตกกันออกมาอีกหน ทำเอาขี้หูของหาญศักดิ์เต้นระบำฮูลาฮูล่า
“ตายแล้ว ยัยคนนั้นแรดจริงๆ ด้วยอ่ะ ไม่รับรักพี่โซดาแต่ก็ยอมมีอะไรด้วยเนี่ยนะ แบบนี้มันเข้าข่ายร่านนี่หว่า”
ร่าน!! กูร่านเหรอ!???
“นางคงเอาเซ็กส์ล่อพี่โซดาให้ติดกับไง ก็งี้แหละ สาวแก่แม่หม้ายมักมีทีเด็ด เด็กอย่างเราสู้ไม่ได้หรอก”
หานเปล่านะ! ช่วยหานด้วย หานกำลังถูกใส่ร้าย!
คนหนึ่งรีบพยักหน้ารับ เสริมด้วยน้ำเสียงจิกกัด “ใช่ หลกท่งมากอ่ะแก คนอะไร”
คุณพระ! หาญศักดิ์ยกมือซ้ายทาบหน้าอกตัวเอง รู้สึกหายใจไม่ทัน แทบกระอักลิ่มเลือดออกมาจากปาก หลกท่งเลยเรอะ เสี่ยหนุ่มสำลักน้ำลายตัวเองอีกรอบ เรื่องราวชักรุนแรงเกินรับได้
“เล่นตัวโคตรอ่ะ ใจง่ายแต่ไม่ยอมรับ ไม่ยอมเป็นแฟนแต่ว่าก็ยอมให้เขาเอา ยอมเป็นเมียให้เขากกเขากอดเขาจูบเขาลูบไล้เนี่ยนะ”
ฉึก!
“นางเป็นคนที่มีคุณค่าในตัวเองเปล่า อยากให้พี่โซดาพิสูจน์ความรักไรงี้ เรื่องหัวใจมันก็พูดกันยากนะแก”
ใช่ๆ
“มีคุณค่าบ้าไรอ่ะ คุณค่าหมดไปตั้งแต่ตอนยอมแบให้พี่โซดาแล้วปะวะ ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าจะเอากันแค่ครั้งเดียวอ่ะ” หล่อนเบ้ปาก
ฉึกก!!
“นั่นดิ แต่พี่โซดาอ่ะนิสัยดีมากเลยนะ เคยคุยด้วยสองสามครั้งพี่เขาไม่หยิ่งเลย พูดจาก็เพร้าะ~เพราะ ครับๆ ทุกคำ ยิ้มก็เก่ง ใจละลาย หลงอ่ะหลง”
“ใช่ๆ พี่แกนิสัยดีจริงๆ หล่อมากแล้วก็ไม่ถือตัว เคยคุยด้วยตั้งแต่ตอนพี่เขาม.4 อ่ะ ตอนนั้นเพิ่งโดนอัดมาจากสักเวทีเขาก็บอกก่อนเลยว่าถ้าพี่พูดเว้นๆ ไม่ค่อยยิ้มอย่าโกรธนะครับ พอดีพี่เจ็บปาก ฮ่อย~ คิดแล้วยังฟิน” เด็กสาวซุกมือเข้ากับอุ้งมือตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมาเมาท์ต่อ “แต่ตอนนั้นพี่เขายังใช้โนเกียเก่าๆ อยู่เลย อยากจะอ้อยก็แบบ นิดนึงแหละแก”
“เออ เข้าใจๆ แต่ตอนนี้พี่แกดีพร้อมเลอเลิศหมดแล้วเว้ย วันก่อนเปิดกระเป๋าสตางค์ที่โรงอาหารแอบเห็นแบงค์พันด้านในเป็นฟ่อนเลย ฮึ่ย อิจฉาคนที่ได้ครอบครองรอยยิ้มและความดีงามน่ารักของพี่แกจัง”
“นางคนนั้นแม่งเป็นใครวะ” คนพูดเท้าสะเอวแบบเอาเรื่อง พูดใส่อารมณ์ “ฉันอยากจะรู้จริงๆ หนังหน้าเป็นยังไง หุ่นดีหรือเปล่า ระดับไหนถึงมาปั่นหัวซูเปอร์ไซย่าระดับเทพของโรงเรียนเราได้ อีแก่นี่”
เปรี้ยงงงงงง! (เสียงโดนกระสุนยิงเสยหน้าหงาย)
อีแก่...!!?
อีแก่...แอ่...แอ่...แอ่...!!?
แม่เจ้าโว้ย ไม่ไหวแล้ว จะกระอักเลือดตาย ทำร้ายกันรุนแรงมาก!!!
-
“แต่... พูดก็พูดเถอะนะ” สาวนางหนึ่งเอ่ยเสียงสั่น ไม่ได้รับรู้ว่ามีใครบางคนที่แอบเผือกแถวนี้ช็อกตาตั้งไปแล้ว เธอหน้าแดงจัดจนต้องเอามือปิดหน้าตัวเอง “อย่าหาว่างั้นงี้เลย ฉันอยากได้พี่โซดาสักครั้งอ่ะ แล้วจะตั้งใจเรียน”
“คิดเหมือนกันเลยว่ะ พี่เขาดูแบบ...เอวดีอ่ะ” สาวนางที่พูดหน้าแดงบิดชายเสื้อตัวเองไปมา “แถมตัวสูงขนาดนั้น ปืนคงต้อง...อื้อหื้ม...”
เอวดีจริงๆ นั่นแหละ... เอาเก่งสุดๆ... ปืนก็เด็ดมากด้วย
แต่... มันใช่เรื่องที่พวกหนูควรจะมาพูดออกสื่อเหรอออออออ
“ยิ่งตอนนี้มีหนวดด้วยนะ...ถ้าถูกไรสากๆ นั่นถูตามผิว โอย จะฟินขนาดไหนกันเนี่ย” เสียงของเด็กสาวเพ้อฝันลอยละล่อง เธอยกมือขึ้นกอดตัวเอง ดิ้นขึ้นดิ้นลงเป็นจังหวะสั่นๆ
“โอ๊ย อีบ้า อย่ามาบิลด์ได้ป่ะ แม่ง แค่นี้ก็อยากโดนพี่โซดายิงกระสุนใส่รัวๆ จนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”
“อ๊างงงงงงงงงงง!!”
หาญศักดิ์แทบจะหัวทิ่มหัวตำลงไปในบ่อน้ำ รู้สึกหน้ามืดวิงเวียนทนฟังเรื่องระคายหูไม่ได้อีกต่อไป แต่แล้วสวรรค์ก็เข้าข้างเมื่อพวกหล่อนหันหน้าไปทางสระน้ำแล้วรวมกลุ่มกันหวีดร้องเหมือนจะเป็นลมเป็นแล้งให้ได้
“กรี๊ดดด!! พี่โซดาบ็อกเซอร์จะหลุดแล้ววว”
หา อะไรนะ!!
หาญศักดิ์ลุกพึ่บจากเก้าอี้ทันควันรีบเขย่งเท้าดูสถานการณ์ตรงหน้า
อื้อฮื้อ... น้ำหนักของน้ำมันถ่วงกางเกงบ็อกเซอร์จนแทบจะเหนี่ยวสะโพกไม่อยู่ แต่โซดาก็ดึงขึ้นมาได้ทันท่วงทีดับฝันชะนีน้อยใหญ่กันถ้วนหน้า หาญศักดิ์ถอนหายใจเฮือก
เกือบนะมึง...
“โอ๊ยยย... ซี้ด เห็นไรขนที่หน้าท้องพี่เขาไหมแก ฉันจะตายยยย” เสียงของเด็กหญิงราวกับจะเป็นลม จ้องเขม็งไปที่ช่วงหน้าท้องของโซดาซึ่งเสื้อเปิดแบบหมิ่นเหม่และดูน่าอันตรายต่อหัวใจอยู่ไม่ยอกแทน
“กรี๊ด เซ็กซี่มากกกกกกก น้ำนี่เดินพลั่กๆๆ พี่พยัคฆ์ขาาาา”
“โอ๊ย ผัวมากอ่ะ นี่คือผัว นี่แหละผัว นี่คือผัวจริงที่ได้เจอ... จะท้องแล้วอ่ะ ทำยังไงดี”
หาญศักดิ์เหยียดปากส่ายหน้ากับความแรดทั้งหมดทั้งมวล นี่ถ้าเป็นลูกสาวนะจะเอาหวายแช่เยี่ยวเฆี่ยนให้หลังลายเลย ถูกต้อง...เขาชอบสาวๆ สวยๆ และน้องๆ พวกนี้ก็หน้าตาดีเลยแหละ แต่มานั่งเพ้อเจ้อกรี๊ดกร๊าดบ้าผู้ชายแบบนี้มันลดเสน่ห์ในตัวลงไปมากโข แถมปากคอก็เราะร้ายกันสุดๆ สเป็กของหาญศักดิ์คือผู้หญิงที่กิริยาเรียบร้อย ไม่ต้องถึงขั้นแม่ศรีเรือนอะไรแต่อย่างน้อยก็ต้องวางตัวดีและอยู่นิ่งๆ เป็น พูดจาพาทีมีหางเสียง ขี้อ้อนและเอาใจเก่ง ก็เป็นความต้องการธรรมดาเหมือนผู้ชายทั่วไป แล้วทำไมที่ผ่านมากูถึงได้เจอแต่สาวอ่อนหวานป๋าคะป๋าขาวะ... สงสัยแม่พวกนั้นจะแอ๊บแน่ๆ
ขนาดเด็กผู้หญิงยังหื่นขนาดนี้ เขาชักไม่แปลกใจเสียแล้วสิว่าทำไมผู้ชายอย่างโซดามันถึงได้หื่นนักหื่นหนา เด็กสมัยนี้แม่งอะไรกันวะเนี่ย ฉันตามไม่ทันแล้วพี่บัวลอย... อีกหน่อยผู้หญิงต้องคาบบุหรี่นั่งปลายเตียง โดยมีผู้ชายซุกผ้าห่มร้องไห้กระซิกๆ ที่เสียบริสุทธิ์แหงๆ
โอ๊ย ไม่นะ โลกจะวิปริตไปถึงขั้นนั้นไม่ได้! กูไม่ยอม!
ว่าแต่ถ้าแม่พวกนี้รู้ว่าเขาเป็นเมียพี่โซดาของพวกหล่อนจะวิ่งเข้ามาตบเขาไหม... บอกเลยเขาไม่ทำร้ายผู้หญิงนะ มันอยู่นอกเหนือพจนานุกรมจริงๆ
แต่ถ้าจับปล้ำแม่งให้หมดก็อีกเรื่อง...
“แกๆๆๆ ตายแล้ว พี่โซดาเดินมาหาพวกเรา”
เด็กสาวนางหนึ่งกระตุกชายเสื้อเพื่อนยิกๆ อย่างตื่นเต้น หาญศักดิ์ตื่นจากภวังค์ทันที เขารีบมองไปข้างหน้า แล้วทันใดนั้นดวงตาของเสี่ยหนุ่มก็ต้องเบิกกว้าง อีช่อ! มันเดินมาทางนี้จริงๆ ด้วย อ๊ากกกกก
เสี่ยหนุ่มรีบทะลึ่งตัวไปนอนนิ่งอยู่บนเก้าอี้ริมสระตัวเดิมโดยดึงให้ผ้าพันคอปิดหน้าให้มากที่สุด ส่วนตรงตาก็คิดเข้าข้างตัวเองว่ามีแว่นตาดำโซดาคงจะมองไม่เห็น
ร่างสูงที่ตัวเปียกปอนยิ้มให้รุ่นน้อง
“น้องครับ ถึงทีมพวกน้องแล้วอ่ะครับ อาจารย์ให้พี่มาตาม”
“...”
หากแต่ผัวเขาก็ต้องเศร้าเมื่อไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากเลขหมายที่ท่านเรียก เด็กผู้หญิงทุกคนพากันเคลิ้มไปกับความหล่อเหลาเซ็กซี่ของรุ่นพี่ หน้างี้แดงกันเป็นลูกตำลึงสุก และยังมีดวงตาเพ้อฝันลอยละล่องสุดกู่ มือไม้ของทุกคนดูจะเกะกะกันขึ้นมากะทันหัน นี่เวลากูเหล่สาวท่าทางกูเป็นแบบนี้หรือเปล่าวะ ถ้าเป็นงี้นี่ไม่ไหวนะ ต้องปรับปรุงตัวเองโดยด่วน เห็นแล้วรับไม่ได้...
“น้องครับ น้อง”
“อะ-อ๋อ ค่ะ... ว่าไงนะคะ” เด็กสาวคนหนึ่งหลุดจากภวังค์จนได้ เธอรีบตอบรับแบบลนๆ ด้วยเสียงแผ่วเบา ดวงตายังคงจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่มีไรหนวดรกนิดๆ นั่น ร่างสูงยกยิ้มใจดีจนดวงตาคู่คมโค้งลง
“อาจารย์ให้พี่มาตามครับ ถึงคิวกลุ่มพวกน้องแล้ว”
เธอพยักหน้ารับแล้วดึงแขนเพื่อนให้วิ่งไปตามๆ กัน ทุกคนหัวเราะคิกคักกรี๊ดกร๊าดหน้าแดงไปตลอดทาง โซดาหมุนตัวกลับหลังหันเพื่อจะเดินกลับไปที่ข้างสระเหมือนเดิม
ฉิบหาย!
หาญศักดิ์แทบจะออสโมซิสร่างไปกับเก้าอี้พลาสติกที่ตัวเองนอนอยู่เมื่อโซดาที่กวาดตามองไปเรื่อยๆ หยุดสายตามามองเขม็งมาที่เขาซะอย่างนั้น หากแต่เสี่ยหนุ่มก็วางเฉย ถือคตินิ่งสงบสยบทุกความเคลื่อนไหว เป็นรุ่นใหญ่ใจต้องนิ่ง... ปิดบังหน้าไปถึงทรงผมแบบนี้ถ้าดูออกก็เก่งเกินมนุษย์ล่ะ เขาคว้าหนังสือพิมพ์มาพลิกหน้าอ่านแบบไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ในที่สุดโซดาก็ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาช้าๆ...
เหี้ย!
ตามเสต็ปมึงต้องเลิกสนใจแล้วเดินผ่านกูไปสิวะ อ๊ากกกกก
ไอ้เหงื่อ... มึงไหลย้อนเข้าไปเดี๋ยวนี้ มึงอย่าไหลดิเฮ้ย อย่าไหลลลลล
หาญศักดิ์เหงื่อแตกพลั่กๆ จนตัวเหนียวขณะที่ร่างสูงก้าวเท้าเข้ามาเรื่อยๆ ความจะแตกอะไรเร็วขนาดนี้คุณพระคุณเจ้า...แล้วกูจะทำอย่างไรต่อไปดีล่ะขอรับ จะมาโป๊ะฉึ่งตอนนี้ไม่ได้นะเว้ย
ในหัวก็กรีดร้องแต่ท่าทางก็ชิวได้อีก ยังคงแอ๊คว่าไม่ยี่หระใดๆ แล้วอ่านหนังสือพิมพ์ผิดๆ ถูกๆ ดีนะที่ไม่ได้กางกลับหัวให้ขายขี้หน้าแล้ว... เด็กหนุ่มจ้องไปยังชายท่าทางประหลาดซึ่งกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ริมสระแล้วก็ขมวดคิ้ว ที่มองไม่ใช่เพราะอะไรแต่แค่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้แต่งตัวได้เป็นเป้าสายตาอย่างสุดลิ่มทิ่มประตู แม้ว่าจังหวัดแม่ฮ่องสอนจะอากาศเย็นในช่วงนี้ของปี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหนาวจัดจนอากาศติดลบแบบทวีปยุโรปเสียหน่อย ฉะนั้นการที่ใส่หมวกบีนนี่เก็บผมมิดชิด ถุงมือไหมพรม เสื้อหนังตัวหนา และยังพันผ้าพันคอขึ้นมาจนปิดจมูกแบบนี้จึงทำให้เห็นแล้วชวนร้อนบวกอึดอัดแทนเป็นอย่างมาก โซดามองชายคนนั้นอย่างสงสัยและไม่เข้าใจในความเพี้ยนนั่น นึกอยากเอ่ยปากถามให้รู้แล้วรู้รอดว่าไม่อบหรืออย่างไร และในเมื่อมายืนตรงหน้าแบบนี้แล้วจะรอให้ค้างคาแบบนี้ไปทำไมล่ะ ก็ถามซะเลยสิ
“คุณ...”
“เฮ้ย โซดา! มาสักทีดิวะ รอนานแล้วนะเว้ย! เดี๋ยวทีมเราต้องแข่งรอบสองนะ!”
“ฮะ!? เออๆ กูไปเดี๋ยวนี้แหละ”
โซดาจำต้องทิ้งความสงสัยเมื่อถูกเรียกและวิ่งไปหาเพื่อนที่ดูโมโหโทโสเพราะหาสมาชิกในทีมไม่เจอ หาญศักดิ์ทิ้งหนังสือพิมพ์คลุมแปะทับทั้งหน้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อกี้หัวใจเขาแทบจะกระโดดออกมาร้องแร็ปข้างนอกตอนโซดาเอ่ยปากทำท่าจะพูดด้วย เจ้าพ่อเงินกู้ลุกพรวดแล้วจ้ำอ้าวแบบไม่คิดชีวิตหนีไปทันที สองมือตบอกตัวเองซ้ำๆ ให้สงบขณะที่วิ่งกระเซอะกระเซิงเข้าไปตั้งหลักในตึก แทบจะพนมมือท่วมหัวขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยลูกช้างให้รอดปลอดภัยมาได้ เอาล่ะ ต้องวางแผนใหม่...เมื่อกี้มันสุ่มเสี่ยงเกินไป ใกล้ชิดเกินไป เลิกๆๆๆ คิดใหม่ทำใหม่โดยด่วน
หาญศักดิ์ถอดแว่นตากันแดดออกเก็บในกระเป๋าตรงอกเสื้อ แล้วเอามือไพล่หลังเดินวนไปวนมาในล็อบบี้อย่างไม่แคร์ต่อสายตาของคนที่มองมาจากทั่วทุกสารทิศ พนักงานฟรอนต์ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรเพราะสีหน้าเจ้าของโรงแรมดูเคร่งเครียดเป็นอย่างมากเหมือนกับว่าหุ้นตกหรือกำไรโรงแรมหดหาย คิ้วของเสี่ยหนุ่มขมวดเป็นปม ถ้าไปแตะนิดเดียวคุณหานอาจจะระเบิดโป้งออกมาได้
ในที่สุดเสี่ยหนุ่มก็พยักหน้ากับตัวเองอย่างหมายมาด นัยน์ตาสองข้างเปล่งแสงแรงกล้า แล้วก็ถลาออกจากล็อบบี้ไปในทันใด เข้าไปใกล้ๆ ไม่ได้ก็แอบดูไกลๆ ก็ได้นี่! แค่แอบดูแว่บๆ ไม่ให้เจ้าตัวมันรู้ตัว แบบนั้นไม่มีใครจับได้หรอกน่า...
คิดได้ดั่งนั้นก็ผลุบออกไปโผล่ตรงบริเวณใกล้ๆ สระน้ำอีกรอบ แต่คราวนี้หาญศักดิ์หักกิ่งไม้ออกมาหลายกิ่งแล้วเสียบพวกมันเอาไว้หลังเสื้อแจ็กเกตหนังของตัวเอง ทุลักทุเลพอดูเพราะต้องทำคนเดียวแต่สุดท้ายก็สำเร็จ คันนิดหน่อยไม่เป็นไรทนได้... ดูหนังมาหลายเรื่องเวลาจะพรางตัวก็ต้องแอบเป็นต้นไม้นี่แหละ! โด่เอ๊ย ของแค่นี้ทำไมคิดไม่ออกแต่แรกวะ
หาญศักดิ์ยอบตัว แล้วเคลื่อนกายราวปูไต่ไปตรงดงดองเข็มที่ปลูกติดกันไว้เป็นแพใกล้ๆ กับสระว่ายน้ำ พวกนักเรียนเล่นเกมแรกกันเสร็จหมดแล้ว เหล่านักเรียนชายที่ตัวเปียกซ่กก็ดูเหมือนว่าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันมาใหม่เรียบร้อย และตอนนี้ทุกคนก็กำลังเคลื่อนตัวไปที่สนามกลางแจ้งอีกแห่ง หาญศักดิ์รีบก้มหลบในกอดอกเข็มตอนเด็กๆ เดินผ่าน แล้วค่อยๆ โงหัวขึ้นเหลียวซ้ายแลขวาทั้งๆ ที่ใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ เขาเช็กจนแน่ใจว่าทางสะดวก จึงวิ่งดุ๊กดิ๊กและก้มหลบไปด้วยไปยังสวนที่อยู่ติดกับสนามนั่นทันที
...อีแม่เอ๊ย ขอร้องอย่าให้มีลูกน้องคนไหนมาเห็นในสภาพนี้เลยนะ...
แม้แต่กูยังสมเพชตัวเอง...
หาญศักดิ์แหวกดงต้นไม้อะไรสักอย่างที่ตัวเองแอบอยู่ข้างหลังออกแล้วมองไปยังพวกนักเรียนที่กำลังแบ่งกลุ่มกัน เขาไม่รู้ว่าเกณฑ์การแบ่งกลุ่มคราวนี้เป็นยังไง แต่คราวนี้แบ่งออกเป็นทีมล่ะเพียงสิบคนเท่านั้น มีหลายทีมทีเดียว โซดาที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีมๆ หนึ่งถือกระดาษหนังสือพิมพ์ไว้ในมือแล้วเดินแยกออกมาโดยมีสมาชิกทีมเดียวกันตามมายืนกองใกล้ๆ คราวนี้ในทีมของโซดามีผู้ชายแค่สามคน ส่วนที่เหลือเป็นผู้หญิงทั้งหมด
โซดาคลี่กระดาษวางลงบนพื้น ทันทีที่นกหวีดเป่าปี๊ดแรกนักเรียนทุกคนก็พร้อมใจวีอาร์วันกันกระโจนเข้าไปยืนบนกระดาษหนังสือพิมพ์นั่น บรรดาครูเดินตรวจดูว่ามีใครหลุดอยู่นอกหนังสือพิมพ์รึเปล่าไปตามทุกๆ ทีม ใครที่เท้าไม่อยู่ในหนังสือพิมพ์ก็จะถูกจับแยกออกมารอทำโทษ ในที่สุดหาญศักดิ์ก็รู้ว่ามันเป็นเกมอะไร โธ่เอ๊ย เกมนี้เขารู้จักหรอก หมูๆ
นักเรียนทุกคนออกมายืนนอกหนังสือพิมพ์อีกครั้ง แล้วหนังสือพิมพ์ก็ถูกพับให้เล็กลงไปอีกนิดหน่อย หาญศักดิ์หรี่ตาพยายามมองกลุ่มของโซดาที่เคลื่อนไกลออกไปเสียอย่างนั้น แถมยังหันหลังให้เขาอีกต่างหาก ดวงตากวางจ้องเขม็งเคร่งเครียด
นักมวยหนุ่มหรี่ตาเมื่อรู้สึกแปลกๆ เขายกมือขึ้นลูบหลังคอตัวเอง ทำไมขนลุกขึ้นมาแบบนี้ได้... สัญชาตญาณดิบของร่างสูงทำงานเต้นเร่าจนได้ยินเสียงตุ้บๆ ของเส้นเลือดที่ขมับตัวเอง เขารู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่รุนแรงมากอยู่ใกล้ๆ นี้... ราวกับว่ามีคนกำลังจ้องเป้งมาที่เขาไม่วางตา มือหนาที่จับหลังคอวางลงข้างตัว ก่อนใบหน้าคมคายจะหมุนมองสามร้อยหกสิบองศา กวาดสายตาคมกริบและหลักแหลมดุจพญาเหยี่ยวไปทั่วบริเวณ
ปี๊ดด!!
โซดาจำต้องละจากการมองหาแทบไม่ทันแล้วกระโดดขึ้นไปยืนบนหนังสือพิมพ์เมื่อครูเป่านกหวีดอีกรอบ คราวนี้สมาชิกผู้ชายในทีมของเขาหลุดออกนอกหนังสือพิมพ์ไปหนึ่งคน เหลือแต่เขากับอินน์แล้วก็พวกผู้หญิงทั้งหมดที่ยังอยู่รอดปลอดภัย
โซดาออกมาจากหนังสือพิมพ์แล้วยืนนิ่งอยู่กับที่ และแล้วขนที่บริเวณหลังคอของเขาก็ลุกอีกหน หากแต่เด็กหนุ่มก็ทำวางเฉย...
ควับ!!
แต่แล้วจู่ๆ ร่างสูงกลับหมุนตัวกะทันหันแบบไม่บอกไม่เตือนใครทำเอาพวกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ สะดุ้งเฮือก เขาก้าวขายาวๆ เพียงแค่สามครั้งเท่านั้นก็ถึงกอต้นไม้อันน่าสงสัย
อ่ะจ๊าก! อีเหี้ย! มันมาแล้ว!!!
เด็กหนุ่มไม่รอช้าใช้มือหนาทั้งสองข้างแหวกพุ่มไม้ออกอย่างรุนแรงทันที!
แควกก!! ฟุ่บบบ!
“เฮ้ย โซดา มึงทำอะไร ไปไหน!”
...แต่ทว่ามันกลับว่างเปล่า!
“โซดา มึงมาทำอะไรวะ อยู่ดีๆ ก็เดินอาดๆ มานี่เนี่ย คนมองหมดแล้ว”
อินน์ที่วิ่งตามเพื่อนมาพูดเบาๆ โซดาขมวดคิ้ว ไม่น่าเป็นไปได้...สัญชาตญาณของเขาไม่เคยผิดพลาด...
“กูรู้สึก... เปล่าหรอก ช่างเหอะ” สุดท้ายโซดาก็ตัดสินใจพูดปัด เขาไม่อยากให้เพื่อนมองว่าตัวเองฟุ้งซ่าน “กลับไปเล่นเกมเถอะมึง เดี๋ยวโดนอาจารย์ด่า”
อินน์มีสีหน้างงๆ แต่ก็ยอมเดินตามหลังเพื่อนที่เดินนำไปก่อนแต่โดยดี โซดายังมีสีหน้าครุ่นคิดตลอดทาง เขาเป็นคนสัญชาตญาณดีมากและก็ไม่เคยพลาด แต่เมื่อกี้...มันไม่มีอะไรจริงๆ
:::METAL TERMINAL:::
อีหอยเสียบ ลุ้นยิ่งกว่าเล่นป๊อกเด้งก็ชีวิตกูเนี่ยแหละ...
เจ้าพ่อเงินกู้ที่อะดรีนาลีนสูบฉีดกระโจนดีดตัวพรวดเดียวขึ้นมาเกาะบนกิ่งไม้เป็นลิงอุรังอุตังเอาหน้าแนบกับกิ่งไม้อันใหญ่พลางถอนหายใจเฮือกๆ เข้าออกราวกับผู้ประสบภัยสึนามิที่รอดชีวิต แม่เจ้าโว้ย... หัวใจกูแทบจะวายตาย ทำไมมันเซนส์แรงจังวะ เดินดุ่มๆ มาแบบไม่ผิดทิศสักนิด ผัวอภินิหารยังไงก็มากด้วยอภินิหารวันยันค่ำ... เห็นทีเขาต้องระมัดระวังตัวมากกว่านี้เสียแล้ว
แต่อันที่จริงปีนขึ้นมาบนนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เห็นชัดดีไม่มีอะไรบัง ว่าแล้วก็ส่องเลยดีกว่า
ตอนนี้หน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ถูกพับให้เล็กเหลือประมาณสองฝ่ามือ และทีมของโซดาก็เหลือเพียงแค่โซดากับอินน์ และนักเรียนหญิงอีกคนหนึ่งเท่านั้นที่ยังทรงตัวอยู่ได้ แน่นอนว่าตามประสาผู้ชายแท้ๆ อย่างหาญศักดิ์ สายตาย่อมโฟกัสไปที่ผู้หญิงก่อนเป็นอันดับแรก
อือฮื้อ... เด็กสมัยนี้ทำไมมันโตเร็วจังวะ...
หาญศักดิ์เลียริมฝีปากขณะลอบมองทรวดทรงองค์เอวของแม่หนูคนนั้น ก่อนหน้านี้มัวแต่มองผัวอภินิหาร ไม่ทันได้มองเลยว่าน้องคนนี้โคตรน่ารัก ผิวงี้ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะ... ยิ่งยืนกับอินน์ที่ผิวค่อนข้างคล้ำ และโซดาที่ช่วงนี้ผิวเป็นสีแทน เจ้าหล่อนยิ่งโดดเด้งออกมา เธอสวมใส่เสื้อกล้ามที่สายเสื้อเล็กราวกับเส้นเล็กของเส้นก๋วยเตี๋ยว และมีเสื้อคาร์ดิแกนสีเทาสวมทับ แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่อาจปกปิดหน้าอกหน้าใจอึ๋มๆ นั่นได้ สองเต้านั่นเบียดเข้าหากันดูชวนอึดอัด แถมมันทำท่าจะหกแหล่ไม่หกแหล่ออกมาอยู่หลายรอบ ท่าทางเธอก็คงจะป๊อปปูลาร์ในโรงเรียนน่าดูเหมือนกันเพราะมีหนุ่มๆ มองไม่วางตา แต่ละคนดูลุ้นสุดขีดว่าหนองโพจะหกออกมาเมื่อไหร่ เธอเม้มปากนิดๆ ดูเหมือนจะเขินหน่อยๆ ที่ต้องอยู่ใกล้ชิดสองหนุ่มขนาดนี้ และคนที่ดูเหมือนว่าเธอจะเขินเป็นพิเศษก็คือศาสดา
ทั้งสามผ่านด่านนี้ไปได้ในที่สุดตอนครูเดินมาตรวจ และแล้วกระดาษหนังสือพิมพ์ก็ถูกพับให้เล็กลงไปอีก ทันทีทันใดเสียงนกหวีดก็ดังขึ้นอีกครั้ง โซดากับสาวน้อยคนนั้นกระโจนขึ้นไปบนหนังสือพิมพ์พร้อมกันทำเอาอินน์ที่กระโดดเข้าไปช้ากว่าเพียงเสี้ยววินาทีไม่อาจเข้าไปได้
“อ๊ะ!”
ฟึ่บ!
โซดาตวัดแขนโอบรอบเอวสาวน้อยคนนั้นอย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณเมื่อเธอทำท่าซวนเซเหมือนจะเสียหลัก หน้าอกอึ๋มๆ ชนเข้ากับแผงอกแกร่งของนักมวยหนุ่มเต็มรักจนคนมองแทบได้ยินเสียงดังพลั่ก เสียงครางฮือจากพวกบรรดาผู้ชายที่จดๆ จ้องๆ อยู่ดังมาจากทั่วทุกสารทิศ ส่วนพวกผู้หญิงที่เป็นแฟนคลับของโซดาก็แหกหลอดเสียงกรี๊ดกันแบบไม่ปิดบัง พวกหล่อนส่งสายตาชิงชังไปยังแม่สาวคนสวยในอ้อมแขนนักมวยหนุ่ม หาญศักดิ์ซี้ดปากครางอูยกับภาพที่เห็น
...โอ๊ย... อิจฉาฉิบหายยยย... น้ำจะแตกแทน... เป็นกูนะจะขึ้นสวรรค์ตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด ชอบเหลือเกินนมใหญ่ๆ เนี่ย... แล้วดู๊ ดูไอ้โซดามัน... หน้างี้ไม่ได้มีความฟินหรือความหื่นอะไรเลย เสียชาติเกิดที่เกิดมาเป็นผู้ชายจริงๆ
โซดาก้มหน้าลงนิดหน่อยแล้วไต่ถามเพื่อนสาวว่าเป็นอะไรไหม ยิ่งทำให้มุมมองดูเหมือนทั้งคู่กำลังจะจูบปากกันอย่างไรอย่างนั้นเพราะมันแนบชิดมากจนชวนหวาดเสียว เสียงฮือฮากรี๊ดกร๊าดดังมาไม่หยุดจากพวกที่แพ้เกมและนั่งรอโดนทำโทษกันอยู่รอบนอก ผู้หญิงบางกลุ่มและบางคนราวกับจะคลั่งตายด้วยความริษยาดาวโรงเรียน ก็ตอนนี้พี่โซดาของทุกคนทั้งหล่อทั้งเท่ทั้งแสนดี แถมยังมีกะตังค์ครบเครื่องไปหมดทุกสิ่ง (ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเงินเมียมัน) พวกเธอเขย่าตัวเพื่อนที่นั่งใกล้ๆ อย่างบ้าคลั่งแล้วหวีดร้อง ซึ่งพอพ้นเกมนี้ไปดาวโรงเรียนคนนั้นต้องถูกตราหน้าว่าอีแรดอย่างไม่ต้องสงสัย ดูเหมือนคู่นี้นี่แหละที่เป็นคู่ไฮไลท์ของเกม หนุ่มหล่อสาวสวยสราญชื่นบานอยู่ด้วยกัน ปิ๊ง!
เจ้าหล่อนตอบเพื่อนนักเรียนที่เป็นนักมวยคนดังเสียงตะกุกตะกักอย่างเขินอาย แก้มขึ้นสีระเรื่อนิดๆ ดูน่ารัก โซดาพยักหน้าเล็กน้อยรับ หาญศักดิ์ส่ายศีรษะเบ้ปาก
...บ่มีไก๊โคตรๆ...อย่าบอกใครนะว่าเป็นคนของแก๊งพยัคฆ์... อย่างน้อยแอบเหล่ดูร่องอกก็ยังดีวะ บอกตามตรงเขาไม่หึงอะไรทั้งนั้นเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าโซดาน่ะมันเกย์เต็มขั้น เกย์ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เกย์ชนิดที่ไม่สนผู้หญิงเลย แถมยังเคยแอบเห็นมันเหล่ๆ มองประเมินพวกผู้ชายในแก๊งพยัคฆ์อีกต่างหาก ขนาดมีสาวสวยเนื้อนิ่มอกอึ๋มนาดนี้แนบชิด พ่อเจ้าประคุณยังหน้าเฉยเป็นพระอิฐพระปูนได้อีก แลกร่างกันชั่วคราวได้ไหมอ่ะ ถ้าเป็นพ่อนะจะจับจูบลูบไล้สาวเจ้าให้อ่อนระทวยเป็นกระบวยลนไฟ เอาให้มันรู้แล้วรู้รอดรู้ฤทธิ์กันไปเลย
ในที่สุดเกมก็จบลงโดยที่ทีมของโซดาได้ผู้ชนะเป็นสาวน้อยคนนั้นแต่เพียงผู้เดียว เพราะแม้ว่าทั้งคู่จะกอดกันแนบชิดจนแทบจะรวมร่างได้แต่โซดาถูกตัดสินให้แพ้เนื่องจากเท้าล้นออกมานอกขอบกระดาษ หาญศักดิ์เห็นผู้หญิงหลายคนพร้อมใจกันส่งสายตาเกลียดชังไปที่แม่สาวคนนั้นตอนเกมจบ ส่วนพวกผู้ชายก็รุมเข้ามาหาโซดาอย่างกับฝูงควายเปลี่ยว ซึ่งหาญศักดิ์รู้เลยว่าคำถามที่พวกมันสุมหัวถามกันคงไม่พ้นเรื่องอกของน้องผู้หญิงแหงๆ แบบรู้สึกยังไง นิ่มมากไหม ฟินไหมมึง แข็งเลยดิ อะไรประมาณนี้... ซึ่งสุภาพชนอย่างโซดาคงไม่ตอบอะไรเสื่อมๆ จากที่รู้จักกันมาหาญศักดิ์รู้ใจโซดาดี แต่อย่าถามเขานะ เพราะถ้าเป็นเขาเขาคงโม้แหละ...
“บัว อย่าเพิ่งไป!”
โซดาที่มีสีหน้ายุ่งๆ ตะโกนเสียงห้าวขึ้นมากลางวงล้อมของเพื่อนฝูงทำเอาทุกคนรีบหุบปากสนิท สาวสวยคนที่เด็กหนุ่มกอดประคองไว้เมื่อครู่ชะงักเท้าที่กำลังเดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ เธอหันหน้ามามองคนเรียกอย่างสงสัย
โซดาที่เดินเข้าไปหาสาวเจ้าถอดเสื้อแจ็กเกตที่ตัวเองใส่อยู่ออกแล้วคลุมทับให้เพื่อนผู้หญิงที่ชื่อบัวแบบไม่จาบจ้วงหรือถือโอกาสอะไรทั้งนั้น
“ใส่ไว้ก่อนนะบัว”
“ฮะ? เราอ๋อ?” บัวมีสีหน้างงๆ ชี้นิ้วไปที่ใบหน้าตัวเองเมื่อโซดาเพื่อนต่างห้องเอาเสื้อแจ็กเกตมาสวมทับให้ เธอเรียบเรียงสถานการณ์ไม่ทัน
“โทษนะ” โซดาเอื้อมมือไปติดซิบเข้าหากันอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้เธอต้องถูกสายตาโลมเลียอีก มือหนาดึงซิบขึ้นปื้ดให้ ทุกคนที่เป็นนักเรียนโรงเรียนมัธยมศึกษาเหมศักดิ์มองซีนหวานกิ๊วก๊าวหัวใจประหนึ่งพระเอกกับนางเอกซีรียส์เกาหลีกุ๊กกิ๊กอวตารร่างมาเล่นกันไม่วางตา ส่วนใหญ่ความรู้สึกไปในทิศทางเดียวกันคือหมั่นไส้ตัวเมียสุดขีด
“รูดซิบปิดให้ถึงคอเลย ค่อยคืนเสื้อเราตอนเย็นก็ได้ ชุดบัวมันไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ เดี๋ยวอาจารย์มาว่าบัว”
พูดยิ้มๆ จนไรหนวดขยับน่ามองเรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดาซ.โซดาแฟนคลับแบบอ้างเหตุผลโคตรโลจิกให้เพื่อนสาวแล้วก็เดินออกไป พวกเพื่อนผู้ชายโห่เซ็งอย่างขัดใจกับความเป็นสุภาพบุรุษเกินเหตุของโซดา เล่าก็ไม่ยอมเล่าแถมยังให้สาวเจ้าปิดของดีอีก อดดูกันหมด...
หาญศักดิ์ละมือหนึ่งที่เกาะต้นไม้อยู่ยกขึ้นมาปิดปาก คุณพระคุณเจ้าน้ำตาหานจะไหล... ไม่อยากจะบอกว่าปลาบปลื้มในตัวผัวฉิบหายที่มันเป็นคนดีถึงขนาดนี้ สุภาพบุรุษโดยแท้ทั้งเนื้อในและเปลือกนอก
ลูกผู้ชายไม่ได้วัดกันที่พละกำลังหรือขนาดตัว แต่วัดที่ใจต่างหาก...
ซึ่งโซดาก็เหมาะสมกับคำนี้แบบปราศจากข้อกังขาใดๆ ทั้งสิ้น
ถึงอย่างนั้น อีกใจหนึ่งมันก็รู้สึกยุบยิบๆ อย่างไรบอกไม่ถูกเมื่อเห็นเด็กสาวที่ชื่อบัวมองตามแผ่นหลังโซดาไปด้วยดวงตาปลาบปลื้มเป็นประกาย สงสัยนับตั้งแต่ตอนนี้ไป ผัวเราจะมีผู้หญิงชอบเพิ่มขึ้นอีกคนแหงๆ
แหม ฮอตเหลือเกินนะมึง...
ใช่ซี้~ อยู่ไกลหูไกลตากูนี่ จะทำอะไรก็ไม่มีใครรู้ใครเห็น คงคิดว่าจะเล็ดลอดหูตากูไปล่ะสิท่า
โอเค๊! ในฐานะเมียที่แสนดีกูจะแกล้งทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ก็แล้วกัน
...ทำไมกูคิดเหมือนหวงมันเลยวะ
เฮ้ย ไม่นะ! ไม่จริง กูไม่ได้หวงมัน ไม่ได้หวงมันสักหน่อย!!
พรืด!
เพราะลืมตัวยกเอาสองมือมาขยุ้มหัวเสี่ยหนุ่มจึงเสียหลักลื่นพรืดไถลจากกิ่งไม้กิ่งใหญ่ที่เกาะยึดไว้อยู่ ขาทั้งสองข้างรีบฮึบเกี่ยวเกาะกิ่งไม้เอาไว้อย่างแน่นเหนียวตามสัญชาตญาณ หมวกและแว่นตากันแดดตกลงไปบนพื้นหญ้า ผ้าพันคอระโยงระยางพันหน้าพันตาขณะที่ตัวห้อยต่องแต่งอย่างน่าอนาถา
พระสงฆ์! นี่หรือคือชีวิตกู!
“โอยยยยยยย ช่วยด้วยยยยยยยยยยย~!!!”
“เฮ้ย นั่นอะหยังวะ?”
เสียงคำเมืองของคนสวนรุ่นหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นถามคนสวนอีกคนซึ่งนั่งตัดกิ่งไม้อยู่ข้างๆ กัน ชายคนที่ถูกถามเงยหน้าขึ้นไปมองต้นเหตุ ก่อนทั้งคู่จะหันมามองหน้ากันแล้วรีบวิ่งเข้าไปใกล้ร่างที่กำลังเอาขาเหนี่ยวกิ่งไม้อย่างสุดความสามารถ คนที่ตัวส่ายไปมาบนนั้นร้องแรกแหกกระเชอไม่เป็นภาษาราวกับเปรตขอส่วนบุญ ผ้าพันคอปิดหน้าปิดตาเข้าปากจนต้องส่งเสียงโอ้กอ้าก ส่วนบรรดากิ่งเล็กๆ ที่เคยเสียบเอาไว้เพื่อพรางตัวหลังเสื้อหนังก็ทิ่มแทงขูดเนื้อจนสร้างความเจ็บแสบ บางอันก็ร่วงหล่นลงไปบนพื้น
“เอ๊ะ นั่น! นั่นคุณหานแม่นก่อ!?”
คนที่มาด้วยกันเงยหน้ามองภาพที่เห็นอย่างตกตะลึงสุดขีด เขาแผดเสียงร้องดังลั่น
“แม่นแล้ว! คุณหาน!! คุณหานจะฆ่าตั๋วตาย!!! จ้วยด้วยยยย!!”
“มี๊ไผอยู่แถวนี้พ่อง!!? ขะใจ๋โวยๆ!! คุณหานจะฆ่าตั๋วตาย!!”
อีหอกกก อีพวกผีกระเหรี่ยงงง กรี๊ดดดดด ทำไมเสียงดังกันขนาดนี้!! ตายห่าาา ไปตายกันให้หมดไอ้พวกผีห่าาา!!
----------
100%
อัพกันรัวๆ จนกว่าจะขาดใจตาย
เอาไปเลยสามบทรวดยาวๆๆๆๆๆ และอาจจะมาอีก!
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ >_<
-
:pig4: มายาวๆเลย ขอบคุนค่าา :katai2-1:
-
โอ๊ยยยยยยยขำเสี่ยหาญไม่ไหวแล้วววว 555555 ตามมาดูผัวเพราะคิดถึงผัวมากทนไม่ไหวถ่อมาถึงนี้เลย ลับๆล่อๆ 55555555 //บทลงโทษสายตาหม้อต่อแม่ของโซดา แซ่บบบบซี้ดดดดด ncสุดยอดดดดด แตกเลย ใจแตก หื่นตาม 55555 //อืมมมแฟนเก่าจะกลับมาไหมเนี้ย อยากให้เจอกันสักครั้งนะ เสี่ยจะได้เคลียร์ใจตัวเอง โซดารอ //อ่านตลอดนะไม่ได้เม้นท์เลย รวดเดียว สนุกกกมากกกก กว่าจะมาถึงวันนี้เสี่ยกับโซดาผ่านมาเยอะไรจริง ทั้งขำตลกเสี่ยหาญเสี่ยชาน โซดาก็หื่นได้ใจ แมนนักสู้ไปอีก ชอบอ่ะ //รอๆตอนต่อไปค่ะ
-
น่ารักเว่อร์ ยังอยากอ่านต่ออีกค่ะ ยาวจุใจ
อ่านตอนนี้แล้วกลัวจะมีดราม่าในอนาคต กลัวชะนีจะกลับมาหาเสี่ยหาน
-
มาเลย มายาวๆ ชอบมากอ่านจุใจสุดๆ
นั่งอ่านไป บิดไป เขินแทนนึกว่าตัวเองเป็นพี่หานเลย
:-[ :o8: :ling1: :m25:
-
อ้ากกกกก ค้างงงงงงง :serius2: :katai1:
รีบมาต่อนร้าาา ลุ้นๆ :z2: พี่หานเกาะไว้ก่อนนะ...น้องจะมาช่วยแล้ว :hao3:
-
ยกที่ ๒๖
เธอมาได้ทันเวลาพอดี อย่างกับรู้ใจ
เธอมาได้ตรงเวลาพอดี อย่างกับนัดกันไว้
มาทันเวลาที่ฉันคิดถึงสักคน
ก็กลายเป็นเธอ เย้เย เธอช่วยชีวิตฉันไว้พอดี
[มาทันเวลาพอดี - มุก วรนิษฐ์]
:::METAL TERMINAL:::
“คุณหาน! คุณหานอย่าคิดสั้นสิครับ! มันบ่ดีนะครับ!!”
คนสวนที่แตกตื่นแหกปากพูดภาษากลางผสมกับคำเมืองปะปนกันมั่วซั่วพยายามบอกเจ้านายที่ห้อยต่องแต่งเหมือนผักตบชวาลอยอืดในน่านน้ำ โดยหาได้รู้ไม่ว่าหาญศักดิ์ไม่ได้พยายามจะฆ่าตัวตายอย่างที่เอะอะโวยวายกันสักกะนิด
“นั่นสิครับ มีอะหยังก็ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันก่อนนะครับคุณหาน!”
อีพวกกะเหรี่ยงเอ๊ย กูไม่ได้จะฆ่าตัวตาย!!! ไม่ได้อยู่ในหัวเลยด้วยซ้ำ ไม่ต้องตะโกนเรียกแขกขนาดนี้ พ่อมึ๊งงงงง!
หาญศักดิ์อ้าปากพยายามจะร้องบอกในสิ่งที่คิด แต่ผ้าพันคอก็รัดหน้ารัดตาแถมยังเข้าปากจนส่งได้แค่เสียงอู้อี้ เสียงเอะอะของไอ้พวกผีกะเหรี่ยงสองตัวยิ่งทำให้เสี่ยหนุ่มกลายเป็นจุดสนใจ บรรดานักเรียนที่กำลังจะเรียงแถวกันไปรับประทานอาหารกลางวันต่างพากันชี้ชวนให้มองตามเสียง แล้วในที่สุดทุกคนก็มากระจุกกันอยู่ใกล้ๆ ต้นไม้แหงนหน้ามองผีกองกอยที่ห้อยโตงเตงอยู่ รวมถึงนักมวยคนดังด้วย...
ตายห่า!!!
“พี่ค่ะ มันอันตรายนะคะพี่ อย่าคิดสั้นแบบนี้เลยนะคะ!”
นักเรียนหญิงคนหนึ่งตะโกนนำร่อง เพียงพักเดียวพวกนักเรียนก็พากันป้องปากตะโกนเสียงเซ็งแซ่
“พี่ครับอย่ากระโดดลงมานะครับ!”
“ถ้าพี่กระโดดลงมา หัวพี่จะกระแทกพื้นแรงมาก พี่อาจจะไม่ตาย แต่ก็อาจจะลิ้นจุกปากทุเรศยิ่งกว่าซอมบี้ พิการไปตลอดชีวิตเลยนะ!”
“ไส้พี่ก็จะทะลักปลิ้นออกมาข้างนอก ลูกตาก็จะหลุดออกจากเบ้า ศพไม่สวยนะคะพี่!”
“เลือดพี่จะไหลอาบพื้นหญ้าเหมือนช็อกโกแลตระเบิดท่วมทุ่งข้าวสาลีกลายเป็นโกโก้ครั้นช์ โรงแรมนี้จะกลายเป็นทะเลเลือด!”
สัด!
โธ่เอ๊ย ต้นไม้มันไม่ได้สูงมากขนาดนั้นสักหน่อย
แต่ทำไม...ทำไมกูถึงรู้สึกกลัวจังวะ
...โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ไอ้พวกเด็กเปรต ไอ้พวกเด็กเวร มาบิลด์กูทำไมวะเนี่ย กลัวกว่าเดิมอีก โอยยยยยย
เสียงตะโกนปะปนกันมั่วไปหมดจนสุดท้ายหาญศักดิ์ก็ฟังไม่ออกว่าใครพูดอะไรบ้าง ทุกคนแย่งกันตะโกนอย่างกับแข่งขันโต้วาที หาญศักดิ์ที่ถูกผ้าพันคอพันหน้าพันตาหัวหมุนเป็นลูกข่าง แต่แล้วจู่ๆ...
เป๊าะ!
ฉิบหายแล้วไง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดด$%^&*(O#$%^&*(u”
“เป็นศพแน่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
หาญศักดิ์แหกปากดังลั่นผสมไปกับเสียงคนมามุงดูที่กรีดร้องพร้อมๆ กันหลายเสียง ร่างของเขาไหลดิ่งลงไปบนพื้นตามแรงโน้มถ่วงของโลกอย่างรวดเร็ว
ตาย ตายแน่!!
เจอกันที่ทางช้างเผือกนะครับป๊าม้า... อั๊วกำลังจะไปหาอยู่...
โปรดให้อภัยกับเรื่องทั้งหมดที่ลูกชายทำด้วย...
บ้า! ต้นไม้ต้นนี้มันไม่สูงมากนะเว้ย กูคงไม่ถึงตายหรอก
...ก็อาจจะแค่พิการ
“ไมมมมมมมมมมมมม่!!!!!!!!!!!!!!!”
ฟุ่บบบ!!
หากแต่เสี่ยหนุ่มกลับไม่ได้ร่วงลงไปกระแทกกับพื้นจนต้องพิการหรือเจ็บปวดเจียนตายอะไรอย่างที่คาดคิด ตรงกันข้ามเขาร่วงลงมาบนอ้อมแขนของใครบางคนพอดีเด๊ะ ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอกเฮือกใหญ่ไปตามๆ กัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่ตกลงมา
หาญศักดิ์ที่ขาสั่นเทาเอื้อมมือที่สั่นเทิ้มขึ้นไปจะแกะพันผ้าคอที่พันหน้า
“เป็นอะไรมากไหมครับ”
กึก!
อีช่อ เสียงโซดา!!!
มือของเจ้าพ่อเงินกู้ชะงึกกึกทันทีเมื่อได้ยินเสียงผัวอยู่ใกล้เพียงแค่ระยะลมหายใจเท่านั้น
“พี่ครับ ทำไมตัวแข็งแบบนี้ พี่เป็นอะไรไหมครับ”
โซดาเอ่ยถามคนที่ตัวเองกระโจนออกมารับได้ทันพอดี เขาไม่เห็นหน้า ไม่เห็นสีผม ไม่เห็นอะไรของคนที่ตัวเองกำลังแบกรับน้ำหนักอยู่เลยสักอย่างเพราะพันผ้าคอพันปิดจนมิด
“พี่เอาผ้าพันคอออกก่อนดีไหมครับ จะได้หายใจหายคอได้สะดวก”
ควับ!! ป้ากกก!!!
“โอ๊ยย!!!!!!!”
หาญศักดิ์สำรอกเสียงดังลั่นน้ำตาเล็ดออกมาจากเบ้า โซดาตกใจแทบสิ้นสติเมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มในอ้อมแขนตัวเองก็พุ่งพรวดเหมือนแขนของเขาเป็นของร้อนจี๋ที่จับไม่ได้จนเจ้าตัวล้มโครมใหญ่ลงไปนอนคว่ำพังพาบกับพื้นเสียงดังสนั่นชนิดที่ผู้ชายทุกคนเห็นแล้วต่างก็เบ้หน้ากุมเป้าอย่างเจ็บปวดแทน
เจ็บ...จูดี้ โว้ยยยยย
ลูกป๊า...ลูกป๊าจะสูญพันธ์ไหมเนี่ย
ใบหน้าของเสี่ยหนุ่มบิดเบี้ยวภายใต้ห่อผ้า อยากจะเอาสองมือกุมเป้าเป็นยิ่งนักแต่ก็เกรงสายตาประชาชี เขาได้แต่เกร็งตัวอยู่บนพื้นที่เดิม ไม่เข้าใจทำไมกูต้องลงทุนทำขนาดนี้ด้วย...
“เอ้อ พี่ไม่เป็นไรครับ” หาญศักดิ์ข่มความเจ็บปวด ดัดเสียงให้ใหญ่ๆ เหมือนอมฮอลล์ ก้มหน้าก้มตาจนรูจมูกแทบถูกยอดหญ้าแทงเข้าไปถึงคอหอย “ขอบคุณที่มาช่วย”
“พี่คะเดี๋ยวพวกหนูช่วยเอาผ้าพันคอออกให้นะคะ”
“อย่า!!!”
เสียงร้องกึกก้องของหาญศักดิ์ทำเอาเหล่านักเรียนผู้หวังดีตัวแข็งทื่อกันเป็นแถบ เสี่ยหนุ่มรีบดีดตัวขึ้นมาจากพื้นเหมือนตุ๊กตาสปริงจนทุกคนตกใจ
“ขอบคุณทุกคนมาก ไปก่อนนะ”
คนสวนรีบกระย่องกระแย่งเดินเข้าไปหาผู้เป็นเจ้านายอย่างห่วงใย
“เป็นอะไรมากก่อครับ คุณห -- ”
“เงียบ!!”
หาญศักดิ์ปรามลูกน้องเสียงดังลั่น แล้วเลื่อนผ้าพันคอลงให้เห็นแค่ลูกตาก่อนจะวิ่งจี๋หนีไปทันทีแบบไม่คิดชีวิตจนขาแทบจะพันกันเป็นเลขแปด ทิ้งความงุนงงไว้อยู่เบื้องหลังให้ผู้คนมากมายที่ได้แต่กะพริบตาปริบๆ กันเป็นการ์ตูน โดยเฉพาะโซดาที่พอตั้งสติได้ก็เอามือที่ค้างเป็นท่าอุ้มลงมาวางข้างลำตัว
“แปลกๆ นะ...”
ร่างสูงหรี่ตา ปรารภกับตัวเองขณะยังมองเขม็งไปยังทิศที่ชายประหลาดคนเมื่อกี้จากไป ทำไมสัญชาตญาณในตัวมันทำงานขึ้นมาอีกแล้ว เขาคิดว่าชายคนนั้นต้องเป็นคนเดียวกันกับที่เขาเห็นที่สระน้ำแน่ๆ ทั้งการแต่งเนื้อแต่งตัวแบบสุดกู่... พอมีคนพยายามจะช่วยเหลือก็รีบผลักไส ท่าทางเพี้ยนๆ แบบนี้คนเดียวกันชัวร์
แถมทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยกับน้ำหนักตัวตอนที่อุ้มชายคนนั้นไว้นักนะ
“แปลกๆ...” โซดาก้มตัวลงเก็บแว่นตากันแดดกับหมวกที่ชายคนเมื่อกี้ทำตกไว้ขึ้นมา มือหนาควงหมวกแก๊ปเล่น อีกมือถือแว่นตากันแดดไว้ หัวสมองของเด็กหนุ่มครุ่นคิดหนัก “แปลกมากจริงๆ...”
:::METAL TERMINAL:::
เปลี่ยนการแต่งตัวด่วน!!!
แต่งตัวประดุจอากาศติดลบสามสิบองศาแบบนี้ไม่เวิร์กอย่างแรง ร้อนจนตับแล่บแถมยังพันรอบตัวกูยิ่งกว่าลูกชิ้นทรงเครื่องของสุกี้เอ็มเคที่มีสาหร่ายพันอยู่รอบๆ อีก หวิดตายอีกต่างหาก แสด
เจ้าพ่อเงินกู้ตัดสินใจถอดผ้าพันคอออก แล้วก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่ารีบจนลืมเก็บหมวกกับแว่นตามาด้วย หาญศักดิ์ยกมือขวาขึ้นตบหน้าผาก
เอาเถอะ... ใช่ว่าเขาจะมีแค่อย่างละอัน เอาอันใหม่ออกมาใช้ก็ล่าย!
ถามว่ากลัวไหมว่าโซดาจะจำได้ว่าของพวกนั้นเป็นของเขา ความกังวลใจเรื่องนั้นมีเพียงน้อยนิดเท่านั้น เพราะเขามีข้าวของแบรนด์เนมเยอะมากจนละลานตา แม้แต่ตัวเขาเองยังจำไม่ได้ว่ามีกี่ชิ้น ฉะนั้น โซดาไม่น่าจะจำได้แน่ๆ ถ้าไม่ใช่ของชิ้นที่เจ้าตัวชื่นชอบหรือให้ความสนใจ
หาญศักดิ์รื้อเอาหมวกแก๊ปอีกใบออกมาจากกระเป๋า ต่อจากนี้จะไม่แต่งตัวให้มากความ แต่จะใส่เสื้อผ้าธรรมดาๆ แล้วซุ่มดูแทน เชื่อหานดิ คราวนี้เวิร์ก!
หลังสวดนะโมสังโฆในห้องพักเสร็จก็ชะแว้บออกไปอีกครั้ง คราวนี้หาญศักดิ์ใส่แค่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ตัวเก่ง และเสื้อแจ็กเกตเบสบอลป้องกันความหนาวเท่านั้น เขาสวมหมวกแก๊ปสีดำปิดทับทรงผม ไม่ได้แต่งเวอร์วังพังทลายอะไรอีก
เสี่ยหนุ่มเดินเข้าไปในห้องอาหารที่พวกนักเรียนอยู่รับประทานอาหารกันเต็มไปหมดอย่างใจกล้า เขาเพ่งมองกลุ่มนักเรียนชายแล้วก็เห็นโซดากำลังถือจานจะตักข้าวอยู่ หาญศักดิ์เดินดุ่มๆ ไปนั่งโต๊ะใกล้ๆ บุฟเฟ่ต์ไลน์แล้วกวักมือเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร เขารู้ดีว่าอาหารที่เป็นบุฟเฟ่ต์นั้นจัดไว้ให้สำหรับนักเรียนโรงเรียนมัธยมศึกษาเหมศักดิ์เท่านั้น ส่วนลูกค้าคนอื่นต้องสั่งเอาจากครัวตามปกติ
พอสั่งข้าวผัดกุ้งเสร็จหาญศักดิ์ก็นั่งกอดอก โซดาที่ตักข้าวเสร็จนั่งลงยังโต๊ะที่ถัดจากเขาไปเพียงสองโต๊ะเท่านั้น มิหนำซ้ำโต๊ะที่เขานั่งกับโต๊ะที่โซดานั่งยังทำมุมกันสี่สิบห้าองศา ทำให้หาญศักดิ์สามารถลอบสังเกตโซดาได้อย่างพอดีเป๊ะ
เริ่ด!
นั่งๆ มองอยู่ก็มีเสียงแหลมๆ ที่คุ้นเคยลอยมาเข้าหู
“อร้ากก พี่พยัคฆ์ปืนโต แม้แต่ท่ากินข้าวยังเซ็กซี่อ่ะแก”
เดี๋ยวๆ อะไรคือท่าซัดกะโฮกข้าวของไอ้โซดาเซ็กซี่ มันก็แค่นั่งธรรมดา แขนเสื้อถกนิดๆ ให้เห็นกล้ามแขนล่ำๆ แล้วลำคอขยับเป็นจังหวะกลืนข้าว บางทีก็เอาลิ้นแลบออกมาเลียริมฝีปากแค่นั้นเอง...
อืม... เซ็กซี่จริงๆ ด้วยว่ะ...
อร้ากกกกกกก (?)
“โอ๊ยยย ไม่ไหวแล้ว จะท้อง! กลับไปกรุงเทพฯ เมื่อไหร่จะไปสมัครเข้าชมรมมวยไทยให้รู้แล้วรู้แรดกันไปเลย!” เสียงนั้นประกาศอย่างชัดเจน
“กรี๊ดๆๆ ไปด้วย มีเพื่อนผู้ชายห้องฉันอยู่เว้ยแก มันบอกพี่เขาตอนสอนถอดเสื้อตลอดเลย”
เสียงเคลิ้มฝันดังขึ้นแผ่วๆ “...พวกแกลองจิ้นภาพตอนพี่โซดาตัวเปียกเหงื่อ...ไม่ใส่เสื้อ...ไม่ผ่านจอทีวี...ฟูลเอชดีแบบของจริงตรงหน้าสิ...”
“อ๊ายยยยยยยยย!!!!”
...เอาเข้าไปเด็กผู้หญิงสมัยนี้
กูขอสั่งยาฆ่าหญ้ามากรอกปากแทนสั่งข้าวผัดทันไหม...
“เฮ้ยไรวะโซดา พวกกูจองโต๊ะยาวไว้ติดหน้าต่าง ไปนั่งตรงนู้นดิ” อินน์ที่ถือจานข้าวมาสะกิดหลังเพื่อน แต่โซดาที่กำลังกินข้าวอย่างดุเดือดก็ส่ายหน้า
“เหอะ กูหิวมาก จะแดกตรงนี้แหละ มันเดินไปตักง่ายดี มึงไปเหอะ”
พูดจบก็โบกมือแบบแมนๆ ไล่เพื่อนตามประสามนุษย์ผู้ชายที่ไม่เคยจะคิดมากเรื่องกินข้าวคนเดียว อินน์พยักหน้าแล้วก็เดินไปกินข้าวกับแก๊งของตัวเองที่โต๊ะติดริมหน้าต่าง โซดาฟาดข้าวเสร็จไปหนึ่งจานแล้วก็เดินไปตักอีกจานพูนๆ ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม ข้าวผัดกุ้งของหาญศักดิ์มาเสิร์ฟตอนที่โซดากินจานที่สองไปได้ประมาณสี่คำ
เด็กสาวที่ชื่อบัวเพิ่งต่อคิวตักข้าวเสร็จ เธอสอดส่องสายตาหาโต๊ะที่จะไปร่วมนั่งกินข้าวด้วยอย่างลังเล แต่ดูเหมือนว่าจะโดนเขม่นรุนแรงจากพวกผู้หญิงด้วยกันจนทำให้เด็กสาวได้แต่กัดริมฝีปากหน้าเสียยืนอย่างไม่มั่นคงอยู่ที่เดิม เธอต้องคอยหลบผู้คนที่เดินฉวัดเฉวียนไปมา
แหมน้อง... ว่าแต่ยังใส่เสื้อแจ็กเกตของผัวพี่อยู่อีกเหรอ...
โซดาที่เงยหน้าขึ้นมาจากการกินสังเกตเห็นบัวยืนละล้าละลังพร้อมจานข้าวในมือก็เข้าใจได้ไม่ยาก เขารีบกลืนข้าวคำโต
“บัว!! บัว!!”
โซดาตะโกนเสียงดังทำเอาสาวเจ้าสะดุ้งเล็กๆ เธอชี้มือข้างซ้ายขึ้นมาที่ใบหน้าตัวเอง โซดาพยักหน้าทั้งที่ยิ้ม
“อือ บัวนั่นแหละ มานั่งกินข้าวกับเราไหม”
บัวยืนอึ้ง จับต้นชนปลายไม่ถูก ส่วนเด็กสาวที่เคยเมาท์มอยจนเสี่ยหนุ่มได้ยินเงียบปากกันไปราวกับนัด โซดาเลื่อนเก้าอี้ดังครืดแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูบทำเอาหาญศักดิ์ก้มหน้าหลบแทบไม่ทัน แต่ร่างสูงไม่ได้สังเกตอะไรรอบตัวทั้งนั้นนอกจากเพื่อนสาว เขาเลื่อนเก้าอี้อีกตัวออกให้แล้วกวักมือ
“มาเร็ว มาดิ กินข้าวกัน อร่อยนะ”
พูดทั้งที่มีรอยยิ้มใจดีบนใบหน้าจนสาวเจ้าได้แต่ค่อยๆ เดินมาหาที่โต๊ะแบบเถียงอะไรไม่ออก หาญศักดิ์รู้สึกได้ว่านี่มันต้องเป็นหนึ่งในซีนประจำปีของโรงเรียนมัธยมศึกษาเหมศักดิ์แน่... หนุ่มที่กำลังฮอตที่สุดในโรงเรียนกวักมือเรียกดาวโรงเรียนคนสวยให้มานั่งกินข้าวด้วยกันอย่างเปิดเผย อุแหม่ อย่างกับเปิดตัวว่าจีบอย่างไรอย่างนั้น!!
หาญศักดิ์เคี้ยวข้าวผัดเหมือนเคี้ยวทราย ดวงตาจับจ้องไปที่โต๊ะของโซดาซึ่งบัวกำลังเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งตาไม่กะพริบ
ทำไม... อยู่ๆ ก็รู้สึกแปลกๆ...
สงสัยกูจะหวงน้องบัวแน่ๆ เลย น้องเขาสวยดี
หาญศักดิ์ยกนิ้วขึ้นเกี่ยวคอเสื้อยืดลงเพื่อระบายไอร้อนจากร่างกาย ทำไมอยู่ดีๆ ถึงรู้สึกร้อนๆ วูบๆ ตามตัวไปหมดเลยวะ อากาศก็ไม่ได้อุณหภูมิเปลี่ยนสักหน่อย
แต่มันรู้สึกร้อนรน เหมือนมีใครจุดไฟเผาในร่างอย่างไรก็ไม่รู้
“บัวกินน้อยจัง”
โซดาชวนเพื่อนคุยเรื่อยเปื่อยเพราะไม่อยากให้อึดอัด เขากับบัวก็ไม่ได้สนิทอะไรมากแค่รู้จักกันตามประสาเพื่อนโรงเรียนเดียวกันเฉยๆ เคยคุยกันก็แค่ผ่านๆ อีกอย่าง เขาเรียนสายศิลป์-คำนวณ แต่บัวเรียนสายวิทย์-คณิต
“อ๋อ ก็ไม่น้อยนะ นี่ถือว่าเยอะแล้ว ใครจะไปกินเหมือนปอบลงแบบโซดาล่ะ” บัวตอบสบายๆ
โซดายักไหล่ “ก็แหม เราเป็นนักกีฬา เราก็ต้องกินเยอะอยู่แล้ว”
ทุกคนจับจ้องไปที่โซดากับบัว เงี่ยหูฟังบทสนทนากันสุดฤทธิ์ไม่เว้นแม้แต่เจ้าพ่อเงินกู้ ยิ่งอยู่ใกล้แบบนี้ ยิ่งได้ยินทุกอย่าง
“อะไร ข้ออ้างเปล่า นักมวยนี่ไม่ใช่ว่าต้องรักษาน้ำหนักเหรอ”
“รู้ได้ไง ส่วนใหญ่ถ้าเราอ้างแบบนี้ คนจะเชื่อนะรู้ป่ะ?” โซดาหัวเราะที่ถูกรู้ทัน บรรยากาศฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งกระดิ่งแมวแผ่กระจายไปทั่ว
อ่ะจ้า เอาเข้าไป สวยหล่อสุขสราญชื่นบานมากไหมมึง
บัวหัวเราะคลอไปด้วยแล้วเริ่มต้นกินข้าว สายตาของทุกคนยังคงเพ่งมองไปที่ทั้งคู่อย่างไม่ลดราวาศอกจนคนถูกมองรู้สึกได้ บัวถอนใจ
“มองอะไรกันนักกันหนานะ แค่เพื่อนกันนั่งกินข้าวด้วยกันเนี่ย”
โซดายักไหล่ “อย่าไปสนใจเลย ก็บัวดังนี่นา นี่เรายังตื่นเต้นเลยนะเนี่ยได้คุยกับดาวโรงเรียนด้วย ขาสั่นเลยเนี่ยดูสิ” พูดจบเด็กหนุ่มก็ยิ้มจนกลายเป็นรูปสระอิ หาญศักดิ์เบ้ปาก
แหมมมม เรื่องแค่นี้ถึงกับทำเอาตื่นเต้นเลยเหรอครับพี่ซ.โซดา!
ขาสั่นมากไหม สั่นเท่าตอนกูขึ้นขย่มเปล่าทำเป็นพูด!
“โอ๊ย ก็พูดไป โซดาดังกว่าเราเป็นร้อยเท่าพันเท่า เออนี่ เราได้ดูโฆษณาของโซดาด้วยแหละ”
“เป็นไงๆ ดูไปกี่อันอ่ะ บัวคิดว่าเป็นไงบ้าง” เจ้าตัวหูตั้งหางตั้งทันที ตื่นเต้นอยากรู้ฟีตแบ็คของคนดู
บัวกลืนข้าวลงท้องแล้วตอบเพื่อนชาย “จะเป็นไงล่ะ ก็ดีน่ะสิ เท่มากเลย หุ่นดีมาก เราอวดพ่อด้วยนะว่าเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกัน”
“ฮ่าๆ ขอบคุณนะ ว่าแต่พวกแก๊งเพื่อนบัวไปไหนหมดล่ะ นี่ถ้าเราไม่เรียก บัวก็ต้องกินข้าวคนเดียวแล้วสิเนี่ย”
“อืม พวกนางนั่งอยู่โต๊ะโน้นอ่ะ” บัวชี้ส้อมไปที่แก๊งเพื่อนสาวที่กำลังมองมาแบบกระดี๊กระด๊า เธอแยกเขี้ยวใส่แก๊งเพื่อนที่ทำท่าล้อเลียน “นั่งหลบกันอยู่ตรงหลืบนั้นตอนแรกเราก็ไม่เห็นอ่ะดิ ไม่งั้นเราตรงรี่ไปนั่งด้วยแล้ว แบบนี้มันดูเหมือนเราไม่มีใครคบเลย”
“อ๋อ...”
ตอนแรกเขาก็คิดว่าเป็นงั้นเสียอีก...
เธอส่ายศีรษะ “พวกมันชอบเชียร์เรากับโซดาอ่ะ ไม่รู้เป็นบ้าอะไรกัน ชงกันแก้วแตกเลยแหละ เนี่ยเชื่อป่ะ เดี๋ยวพอเรากลับไปหาแก๊ง พวกนางต้องมีเมาท์”
“ฮ่าๆ ก็ตามประสาผู้หญิงใช่ไหม เพื่อนเราก็ชอบชงเรากับบัวเหมือนกันนะ ไม่รู้จะชงอะไรนักหนา”
ไอย๊ะ! มีรับมุกด้วยเว้ยเฮ้ย!
บัวมีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ เธอปรายตามองไปรอบๆ ตัวเองแล้วห่อไหล่ ก่อนจะเปิดปากพูดเสียงเบา
“คนต้องคิดว่าโซดาจีบเราแน่เลย...”
“แล้วถ้าเราจะจีบล่ะ บัวให้จีบไหม”
ฮะ! อะไรนะ!!!
ฮะ! อะไรนะ!!!
ฮะ! อะไรนะ!!!????
“พรืดดด!! โขลกก! แค่กกก แค่กกก!!!”
หาญศักดิ์สำลักข้าวผัดที่กินอยู่พรืดใหญ่ ตกใจจนแทบสิ้นสติ เอาแล้วไงอีสัด
ถูกผัวนอกใจซึ่งหน้า!
จากที่ตัวร้อนๆ เมื่อกี้ตอนนี้ตัวเย็นเฉียบ มันชาชนิดที่เอาน้ำแข็งจากขั้วโลกมาสาดหน้าก็คงไม่รู้สึกอะไรแน่นอน อยากจะล้มโต๊ะแล้วเดินเข้าไปอาละวาดใส่มันเดี๋ยวนี้แต่ก็ได้แต่ข่มใจ พยายามสงบสติอารมณ์แล้วจับสองมือของตัวเองเข้าหากันแน่น
เสี่ยหานผู้เกรียงไกรจะมาเสียเหลี่ยมเพราะเรื่องแบบนี้ไม่ได้!!!
“เฮ้ย อย่าทำหน้าเหวอแบบนั้นสิ เราล้อเล่น! เราไม่ได้คิดกับบัวแบบนั้น แค่กวนตีนเล่นๆ น่ะ จะได้สนิทกันไง” โซดาที่หน้าตาตื่นรีบโบกสองมือบอกบัวที่หน้าเหวอ โดยหารู้ไม่ว่าตัวเองทำเอาคนทั้งห้องอาหารแตกตื่นไปไหนถึงไหน
“อะ...เออ! เราตกใจหมด” บัวดูยังอึ้งๆ ไม่หาย “คือเราก็ปลื้มโซดานะ แกนิสัยดีอ่ะ แต่เราไม่ได้คิดแบบนั้น เป็นเพื่อนกันดีแล้ว”
กูเข้าใจเว้ยว่ามึงเป็นคนที่กวนตีนมาก...
แต่เรื่องเมื่อกี้มันไม่ใช่เรื่องที่สมควรจะล้อเล่นเข้าใจไหม!!!
น้องบัวไม่ผิดเลยครับ พี่จะไม่โทษอะไรน้องทั้งสิ้น จากเรื่องราวทั้งหมดที่พี่ประมวลได้ คนผิดน่ะมันผัวพี่เอง!
โกรธ...โกรธที่สุด แต่ไม่รู้จะทำยังไง... กรี๊ด! (?) ออกนอกอ้อมอกเมียแล้วมาทำตัวเป็นหมาหยอกไก่อ๋อ? สัด... เดี๋ยวจะไม่ตายดี! แม่งเอ๊ย อยากจะเขวี้ยงจานข้าวผัดที่กำลังกินอยู่ใส่หัวแม่งให้หัวแตกเลือดอาบกันตรงนี้ฉิบหาย นี่มันมากไปแล้วนะไอ้พยัคฆ์ปืนโต!
ทีกูป้อสาวนิดๆ หน่อยๆ ซ้อมกูปางตาย แต่ตัวเองนี่สกิลเล่นหูเล่นตาแพรวพราวกว่ากูไม่รู้กี่สิบเท่า
ไอ้ผู้ชายหน้าหม้อ!!
หาญศักดิ์ดิ้นๆๆๆ อยู่ที่โต๊ะอาหารตัวที่ตัวเองนั่งอย่างขัดใจที่ทำอะไรไม่ได้ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือพยายามข่มอารมณ์เท่านั้น
หายใจเข้าลึกๆ นะหาน... โอเค...โอเค... จำไว้...เขาเป็นแค่เพื่อนกัน...
ยุบหนอ...พองหนอ...ยุบหนอ...พองหนอ...
“อ่ะๆๆ อย่าตกใจนะ เราแบ่งไข่พะโล้ให้กินลูกนึง” พูดจบโซดาก็ตักไข่พะโล้ใส่จานสาวเจ้าให้ พลางส่งยิ้มละมุน “เห็นไม่ได้ตักมา ลองชิมดูดิ อร่อยน้า~”
เพล้ง!!
พองหนอพ่อง!!
กูก็นึกว่าบ่มีไก๊ ที่ไหนได้มึงมันเจ้าชู้ยักษ์ ไอ้ผัวไม่รักดี!!
ปืน...ปืนกูอยู่ไหน มึงกล้านอกใจกูอ๋ออออ???
ยิงไส้แตกแม่ง!
ความอดทนของหาญศักดิ์แตกกระจายเป็นเศษแก้ว เจ้าพ่อเงินกู้สั่นตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หูอื้อตาลายไปหมดจนไม่ได้ยินสิ่งที่บัวกับโซดาพูดคุยกันอีกต่อไป อีกประการหนึ่งคือเขาไม่อาจทนฟังได้อีกแม้แต่คำเดียว
และโอ้อีพริกหยวก... ตอนนี้น้องบัวกำลังตักไข่พะโล้ที่โซดาให้กินเข้าปาก...
แล้วกูซึ่งเป็นเมียมันแท้ๆ เนี่ย มันยังไม่เคยแบ่งไข่พะโล้ให้กูกินเลยสักครั้ง!
...มีแต่ไข่ต้มไข่ลวกไข่ดาวไข่เจียวไข่คน และอีกสารพัดเมนูไข่ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมายังไม่เคยกินพะโล้!
หาญศักดิ์ลุกพรวดขึ้นโดยไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม ก่อนจะหยิบจานข้าวผัดติดมือมาด้วย โทสะแล่นปราดไปทั่วร่าง เสี่ยหนุ่มที่ควันออกหูก้าวพรวดๆ ไปด้านหลังเก้าอี้ของโซดา ก่อนจะเทข้าวผัดทั้งจานใส่หัวเด็กหนุ่มทันที!
“เฮ้ย!!”
โซดากับบัวร้องอย่างตกใจพร้อมกัน ร่างสูงที่มีเศษข้าวติดลามตั้งแต่ศีรษะไปยันลำตัวลุกขึ้นยืนทันควัน มือหนาคว้าจับข้อแขนของชายคนที่เข้ามาหาเรื่องอย่างว่องไวและโกรธจัด รวมไปถึงพวกอินน์ที่นั่งอยู่ติดริมหน้าต่างก็พร้อมใจกันลุกฮือเมื่อเพื่อนมีเรื่อง ซึ่งหาญศักดิ์ก็ไม่ชักช้า ใช้มืออีกข้างที่ไม่ถูกพันธนาการ ฟาดจานข้าวผัดเปล่าๆ ใส่ศีรษะของโซดาอย่างเดือดดาลเต็มแรง
ป๊องงงงงงง!!!
โซดาหน้าพลิกสะบัดตามแรงฟาดจนข้อแขนหาญศักดิ์หลุดมือ เสียงฟาดนั้นดังสนั่นชนิดที่พระเจ้าบนสวรรค์ก็ยังได้ยิน
เจ็บกบาลไหมล่ะมึง! สมน้ำหน้า!!
เจ้าชู้แบบนี้มันก็ต้องเจออย่างนี้แหละ!
เขาว่าบุญคุณต้องทดแทน...หนี้แค้นต้องชำระ...
แต่แบบนี้มันต้องเอาจานข้าวผัดตบหัว เอาเลือดผัวมาล้างเท้า!!
พวกครูอาจารย์ที่นั่งกินข้าวอยู่อ้าปากค้างกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน โดยเฉพาะเด็กสาวนามบัวที่อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก กว่าที่โซดาจะตั้งตัวได้แล้วพวกอินน์จะวิ่งมาถึง คนก่อเรื่องก็อาศัยช่วงจังหวะที่ทุกคนช็อกจรลีลี้หนีไปแล้ว
หาญศักดิ์กลับเข้ามาในห้องเป็นรอบที่สี่ของวัน แต่คราวนี้มาด้วยพลังความโกรธที่พวยพุ่งสุดขีด หาญศักดิ์แทบจะกลายร่างเป็นกวนอู เขามองไปบนเตียงแล้วหยิบหมอนใบโตขึ้นมาถือ จินตนาการว่ามันเป็นโซดา ก่อนจะทั้งชกทั้งตีทั้งเข่าใส่และปาอัดกำแพง แถมยังเขวี้ยงไปรอบๆ ห้องอย่างไม่หยุดยั้ง
กล้าดียังไงทำกับกูแบบนี้! ไอ้ผัวไม่รักดี ไอ้ผัวเจ้าชู้!!
ออกแรงใส่หมอนเสร็จก็เหนื่อยจนหอบฮัก หาญศักดิ์ทรุดตัวลงนั่งปลายเตียงแล้วพับตัวฝังหน้าลงกับหมอน จะว่าไปเมื่อกี้ก็เย้ยฟ้าท้าดินโคตรๆ เล่นจัดการมันกลางหมู่ประชาชีเลยอ่ะ ดีนะหนีออกมาทัน ขอบคุณสวรรค์และมันสมองอันชาญฉลาดของตัวเอง ขืนโดนจับได้ ความอายนั้นสิบปีก็ลบล้างไม่หมด
ก๊อกๆ!
“นั่นใคร?”
“ผมเองครับคุณหาน เอ่อ... มีเรื่องนิดหน่อยครับ”
หาญศักดิ์ขมวดคิ้ว จัดเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ให้เป็นระเบียบลวกๆ แล้วก็เปิดประตูห้องออก ลุงคนที่ขับรถไปรับเขาซึ่งกำลังยืนอย่างนอบน้อมมีสีหน้าลำบากใจ
“เอ้า ว่าไงละลุง มีปัญหาอะไรหรือ?” หาญศักดิ์เลิกคิ้วถาม ชายชราที่มีสีหน้าไม่สบายใจอึกๆ อักๆ อยู่ชั่วครู่ แต่สุดท้ายก็เปิดปากพูดจนหมด
“คือครูจากโรงเรียนในกรุงเทพฯ ที่เด็กๆ มาเข้าค่ายเรียกร้องจะพบเจ้าของโรงแรมน่ะครับ ครูแกว่ามีชายสติไม่สมประกอบบุกเข้าไปทำร้ายนักเรียนแกกลางดงตอนกินข้าวกลางวันกันเมื่อครู่นี้ กลางวันแสกๆ เลย นักเรียนเจ้าทุกข์ก็ยังเจ็บอยู่ด้วย ทุกคนดูเอาเรื่องเชียวครับคุณหาน!”
เอาแล้วกู!!!
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบไม่ให้ใครจำลักษณะได้ แล้วตีหน้าขรึมสุดฤทธิ์ตอนไปพบพวกครู เขาวางมาดเจ้าพ่อหน่อยๆ จนพวกครูแก่ๆ พากันเกรงใจไม่ยอก สุดท้ายเรื่องราวก็เคลียร์ไปได้ด้วยดีเพราะหาญศักดิ์สัญญาว่าจะจับตัวชายประหลาดคนนั้นมาลงโทษให้ได้ (ซึ่งไม่มีวันจับได้แน่โว้ย!) แล้วก็ยังลดค่าเข้าพักโรงแรมให้อีกสิบห้าเปอร์เซนต์เป็นการขอโทษที่ทำให้มีเหตุการณ์วุ่นวายเช่นนี้เกิดขึ้น และยังจะแถมน้ำพั้นช์ซึ่งเป็นเวลคัมดริ๊งค์ที่ปกติมีให้คนละแก้วตอนต้อนรับยามมาถึง ให้พวกครูอาจารย์สามารถดื่มฟรีได้อย่างจุใจอีกต่างหาก ปัญหาทุกอย่างจึงคลี่คลายไปได้ด้วยดี
‘ยังไงคุณหานอยากจะพบหน้านักเรียนเจ้าทุกข์หน่อยไหมคะ นักเรียนของดิฉันเจ็บเอาเรื่องอยู่’
‘อ้อ! ไม่ล่ะครับ ยังไงทางคุณครูดูแลเลยนะครับ ฝากขอโทษน้องคนนั้นด้วย ถ้าอยากจะไปเอกซเรย์ที่โรงพยาบาลในตัวเมืองหรืออะไรก็ใช้บริการโรงแรมได้ฟรี’
เรื่องอะไรจะไปดูหน้ามัน!
อีโธ่เอ๊ย กับอีแค่โดนเอาจานฟาดหัว เขารู้อยู่แล้วว่าระดับโซดาน่ะไม่เป็นอะไรมากหรอก
นอกจากจะกำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่มากกว่าที่หาคนทำร้ายตัวเองไม่ได้
อีกครั้งนะครับ...
สมน้ำหน้า!!!
-
หมดภารกิจเคลียร์กับครู คนที่ถูกตราหน้าว่าเป็นชายสติไม่สมประกอบก็กลับมาทำตัวไม่สมประกอบเช่นเคย... นี่มันถิ่นกู โรงแรมกู จะทำอะไรก็ได้ เคป่ะ!?
หาญศักดิ์แอบหลังเสาต้นใหญ่ขณะลอบมองพวกนักเรียนที่อยู่ตรงลานกว้าง ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว นักเรียนออกมาทำตามตารางที่กำหนดไว้นั่นก็คือการจัดเตรียมของ ส่วนใหญ่กำลังขนอุปกรณ์มาช่วยกันทำ ไม่ว่าจะเป็นพวกฉากแสดงหรือคุยงานเป็นกลุ่ม บางส่วนก็ซ้อมการแสดงอย่างตั้งใจอยู่ไม่ไกล ทั้งหมดคงเป็นสิ่งที่เอาไปสอนและเล่นกับเด็กชาวเขาในวันพรุ่งนี้
หาญศักดิ์กวาดสายตาพยายามมองหาโซดา แต่หาเท่าไรก็หาไม่พบจึงกระดึ๊บหาที่แอบไปเรื่อยๆ แล้วพยายามมองกว้างๆ ไปทั่วทุกที่ แล้วในที่สุดเขาก็เห็นโซดาอยู่ที่มุมลานกว้างมุมหนึ่ง เจ้าตัวถกแขนเสื้อยืดขึ้น มีเม็ดเหงื่อบนใบหน้า กำลังกลึงเหล็กเชื่อมอะไรสักอย่างอยู่กับกลุ่มเพื่อน ท่าทางสบายดี
เห็นไหม...บอกแล้วว่าโซดามันไม่เป็นไรหรอก...
แข็งแกร่งอย่างกับโรโบค็อบ ตัวเขาน่ะรู้ดีที่สุด
“มองเห็นไม่ค่อยชัดเลยวะ...”
หาญศักดิ์บ่นเบาๆ กับตัวเองแล้วกระเถิบเข้าไปใกล้อีกนิดโดยใช้พุ่มไม้กำบังเช่นเคย มันไม่มีอะไรให้เลือกมานักในการจะพรางตัวยังที่แห่งนี้ แต่คราวนี้หาญศักดิ์คิดว่าตัวเองทำได้ดีกว่าเดิมแน่นอน เพราะโซดาไม่ได้หันกลับมามองอย่างระแวงหรือดูจะติดใจสงสัยสักกระจิ๊ด บอกแล้วว่ากูเก่ง! แหม เปลี่ยนจากเก็บเงินกู้ไปเป็นซีไอเอยังได้เล๊ย
“เดี๋ยวกูไปเอาของมาเพิ่มนะ เห็นมีพวกห้องอื่นบอกว่ามีอีก” โซดาปัดไม้ปัดมือที่เปื้อนกลุ่มเขม่าควันเข้าหากันแล้วพูดกับเพื่อนเสียงดังฟังชัด
“ฮะ มีอีกเหรอวะ? มันน่าจะหมดแล้วนะ... เออถ้ามีอีกก็ไปเอามา”
“กูไปเป็นเพื่อนไหม?” คนหนึ่งเสนอ
“ไม่ต้องหรอก” โซดาตอบ “เดี๋ยวกูไปคนเดียว พวกมึงรออยู่ตรงนี้แหละ แป๊บเดียว”
พูดจบร่างสูงก็หมุนตัวแล้วก้าวเท้าเดินยาวๆ จากไป หาญศักดิ์รีบติดตามไปทันทีอย่างไม่รอช้า โซดาเดินไปยังบริเวณใกล้ๆ สระน้ำโดยมีหาญศักดิ์แอบตามไปเงียบๆ ทันใดจู่ๆ เด็กหนุ่มก็ยื่นนิ่งอยู่กับที่เสียอย่างนั้น แถมยังหลับตาอีกต่างหาก ดูคล้ายว่ากำลังทำสมาธิ ทำเอาหาญศักดิ์ที่กำลังตามๆ อยู่ต้องหยุดไปด้วย
หยุดอยู่เกือบสองนาที ร่างสูงก็ออกวิ่งเต็มฝีเท้า
วิ่ง!? วิ่งทำไมวะ? งง!
หาญศักดิ์วิ่งตามทันทีแบบไม่เสียเวลาคิดอะไรให้มากความอีก แต่แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกินขึ้นเมื่อโซดาหมุนตัวหันมาขวับ ใบหน้าคมคายดุดันดุจกวนอู หาญศักดิ์ที่กำลังวิ่งตามมาอย่างล้าลาเบิกตากว้างถลาเข้าใส่คนที่ยืนรอเพราะเบรกเท้าไม่อยู่ เสียงของโซดาดังลั่นราวฟ้าผ่า
“จับได้แล้ว!”
ไม่รอช้า แข้งขวาของเด็กหนุ่มตวัดฟาดเต็มเหนี่ยวเข้าที่ท้องของคนที่พุ่งมาหาทันที!
ป้ากกกกก!!!
เสียงเตะดังสนั่นลั่นทุ่ง เสี่ยหนุ่มร้องจ๊ากหมวกแก๊ปกระเด็นออกจากศีรษะ ทั้งร่างลอยละลิ่วปลิวสไวตกสระน้ำไปในบัดดล
ซู่มมมมมมมมม!!!!!
ใบหน้าที่เหวอสุดขีดขณะถูกเตะกระเด็นลงไปในสระน้ำสะท้อนเข้าม่านตาโซดาเต็มเป้า
อี...เชี่ย...เอ๊ย...
จุก...สัด...สัด...
ความรุนแรงถึงจุดพีค...
“เฮ้ย!! พี่หาน!!”
----------
100%
มาอีกทีรอบเย็นค่ะ ขอให้บันเทิงเอิงเอยกันนะคะ 55555 ~~~~
-
สนุกมากอ่านไปได้ห้าตอนแล้วอดใจไม่ไหวต้องเม้นก่อน
จะออกกับเฮอร์มิสใช่ไหมเราซื้อแน่นนอนรอเลย
-
:mew1:
-
น้องโซ เจ้าชู้นิ ตบ!!!
-
ขอร้อง รีบมาต่อเหอะ
-
เสี่ยหึงหนักมากค๊าาาาา :hao7:
สนุก ถูกใจจริงๆค่ะคนเขียน มาต่ออีกด่วนน :katai4:
-
โอ๊ยยยยยตรูขำเสี่ยหาญไม่ไหวแล้ววววว ตลกกกกกกกสัส!! 55555 เวลาตกใจอุทาน 'อีช่อ' ชอบจริงๆ 555 //ถ้าจะหึงโหดขนาดนี้ ชัดเจนแล้วสิ รักเขาอ่ะ รู้ตัวสารภาพเห๊ออออออ 55 //เอาจานตีหัวเขา แล้วเป็นไงละโดนเต๊ะป๊าปปป สนองเร็วจริงๆ แผนแตกเพราะความกากของตัวเองแท้ๆ 555555 เคลียร์กันไปนะงานนี้ ข้อหาไรบ้างหน้าม่อต่อหน้าหรือแอบตามมาจนเป็นเรื่อง 5555555 ตลกมากๆ อ่านแล้วขำ พวกเด็กนักเรียนนั่นก็ เหอออ ฉันตามไม่ทันแล้วพี่บัวลอย 555 //รอตอนต่อไปค่ะ
-
:hao6:
-
ยาวบอกเลยหลายคดี
-
:laugh: โอ๊ย ตายๆๆๆๆ พี่หานคะ เปนนายเอกหรือตลกคาแฟคะนี้ :m20:
ชอบๆ นิยายแบบนี้จะดราม่าสักพี่หานมา ฮาแตกตลอด เฮ้ย เมื่อยกรามจ้า
รอตอนต่อไปว่าจะเปนไงต่อ คุณสามีจะง้อคุณภรรยายังไงน้อ อิอิ
ปล. มาส่ง>>> #น้องหานคนหวงผัว
-
ยกที่ ๒๗
หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆ เหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ
และฉันจะขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ
[ อาย – สิงโต นำโชค ]
:::METAL TERMINAL:::
“ขอโทษคุณหานด้วยนะคะ ดิฉันต้องขอโทษแทนนักเรียนจริงๆ ค่ะ”
ครูสาวคนที่อ่อนวัยที่สุดในบรรดาครูทั้งหมดถูกพวกครูที่อาวุโสกว่าส่งให้มาเป็นด่านหน้า เธอยกมือไหว้ละล่ำละลักขอโทษขอโพยไม่หยุดหย่อน สีหน้าเหมือนจะร้องไห้
หลังจากที่โซดากระโดดลงสระไปงมร่างหาญศักดิ์ขึ้นมา เด็กหนุ่มก็เป่าปากปฐมพยาบาลคนจมน้ำเบื้องต้นแล้วรีบแบกหาญศักดิ์กลับมาที่ตึกโรงแรม พวกพนักงานแตกตื่นกันสุดขีดที่พบว่าเจ้าของโรงแรมที่มาดูงานตกน้ำตกท่าไปเสียอย่างนั้น
‘หรือคุณหานจะพยายามฆ่าตัวตายจริงๆ ตั้งแต่ที่ปีนต้นไม้แล้วนะ’
‘พุทโธ่เอ๊ย! ถึงว่ามาดูงานคราวนี้ทำตัวแปลกๆ มีเรื่องกลุ้มใจอะไรมาจากที่กรุงเทพฯ หรือเปล่า น่าสงสารเหลือเกิน’
‘คุณหานแต่งงานหรือยัง มีญาติที่ไหนไหม เราต้องโทรไปแจ้งใครก่อครับ?’
‘คุณหานโสดยังไม่มีเมีย หรือ...หรือ...หรือไม่ใช่การฆ่าตัวตาย’ คนหนึ่งสันนิษฐาน เพราะรู้ว่าคุณหานและคุณชานมีศัตรูพยายามโค่นล้มทั้งคู่รอบด้าน ‘แต่มีใครพยายามทำร้ายคุณหาน!’
‘ทุกคนอย่าเพิ่งแตกตื่นนะครับ คือ...เอ่อ...ผม...ผม...ผมเตะพี่หานตกน้ำไปเองครับ’
เด็กหนุ่มที่แบกร่างปวกเปียกของหาญศักดิ์มาเอ่ยปากกลางวง
‘...’
ทุกสายตาจับจ้องไปที่โซดาเป็นตาเดียว
‘แฮะ...แฮะ...’ ใบหน้าคมคายกลายสภาพเป็นแป๊ะยิ้ม หัวเราะแห้งๆ ออกมา
ไม่ใช่ว่าหาญศักดิ์ว่ายน้ำไม่เป็น แต่ถูกยันลงไปอย่างรุนแรงจนเสียหลักและไม่ทันตั้งตัวจึงจมน้ำไปโดยดุษณี ทุกคนพยายามสืบสาวราวเรื่องคนที่บังอาจมาทำร้ายคุณหาน ซึ่งก็ไม่ต้องสืบมากเพราะสุดท้ายโซดาก็ยิ้มแห้งๆ ยกมือขึ้นแจ้งว่าเป็นตัวเองที่ทำเอง
...เอ้า ก็มันคนรู้สึกตัวว่าถูกสะกดรอยตาม ใครมันจะไปคาดคิดละว่าเป็นเมียที่ควรจะอยู่คอยเราที่กรุงเทพฯ ถ้าไม่ใช่พี่หานแล้วเป็นคนหวังลอบทำร้ายจะทำอย่างไร เขาก็ต้องป้องกันตัวเองสิ ความจริงแค่เตะนี่ยังถือว่าเบาะๆ เชื่อเถอะว่าถ้าเป็นคนอื่นแล้วถูกสะกดรอยตามเหมือนกัน มีหวังหวาดระแวงพกมีดหรือเครื่องชอร์ตไฟฟ้าไว้ติดตัวแล้ว
“นายศาสดา ครูไม่เข้าใจเธอคิดอะไรอยู่ถีบคุณหานลงไปในน้ำทำไม!!”
ครูสาวกราดเกรี้ยวใส่นักเรียนหนุ่มที่ยืนตัวเปียกโชกกุมเป้าก้มหน้าอยู่ข้างๆ อันที่จริงโซดาโดนพวกครูรุมกัณฑ์เทศน์ไปแล้วหนึ่งยกใหญ่ แต่เพราะทุกคนต่างก็กลัวว่าหาญศักดิ์จะเอาเรื่องฉะนั้นอารมณ์โมโหโทโสจึงไม่อาจเหือดหายไปได้โดยง่าย
หาญศักดิ์ที่นั่งตัวเปียกแล้วมีผ้าขนหนูผืนหนาห่อตัวส่งเสียง
“เอาล่ะครับ ผมไม่เป็นไรแล้วครับ อย่าไปดุด่าน้องเขาเลย”
“ขอโทษคุณหานเลยนะ!” เธอหันไปหยิกเนื้อแขนนักเรียนหนุ่มแบบที่พวกครูชอบทำ
“ขอโทษครับพี่หาน”
โซดากระพุ่มมือไหว้ขอโทษอย่างจริงใจ ดวงตาหลุบมองพื้นเพราะสำนึกผิด ถึงจะรู้อยู่แก่ใจดีว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไรเพราะเล่นถูกสะกดรอยตามทำลับๆ ล่อๆ ใส่แบบนั้น เป็นใครก็ต้องระแวง แต่มันก็รู้สึกผิดอยู่ดีที่ทำหาญศักดิ์ตกน้ำ ครูสาวหวีดเสียง
“นายศาสดา! ขอโทษให้มันดีๆ! ไหว้สวยๆ อย่าไหว้เหมือนนักมวยสิ!”
“ก็ผมเป็นนักมวยนี่ครับอาจารย์... โอ๊ย!” โซดาตอบแล้วก็ถูกหยิกอีก ใบหน้าหล่อคมที่มีหนวดยู่ปาก ดูน่ารักผิดกับลุคตอนนี้สุดๆ
“เงียบ! แล้วไปเรียกคุณหานแบบสนิทสนมอย่างนั้นได้ยังไง”
“โอ๊ย! อย่าหยิกสิครับอาจารย์ โอ๊ย!”
“ไม่เป็นไรครับ จริงๆ ศาสดาเขา เอ่อ... เป็นญาติกับผม”
“อะไรนะคะ?” ครูสาวขมวดคิ้ว โซดาพยักหน้าตอบรับทันที
“ครับ จริงๆ พี่หานกับผมเป็นญาติกันน่ะครับ ดองกันมาหลายสาย เรารู้จักกันอยู่แล้ว”
“ฮะ?”
เธอมองสลับระหว่างใบหน้าของทั้งคู่อย่างงุนงงในคราแรก แต่แล้วก็ปรับอารมณ์ได้ จะว่าไปสองคนนี้ก็หน้าคล้ายกันมากจริงๆ บางมุมอย่างกับฝาแฝด...แทบจะมองเป็นคนเดียวกันได้ด้วยซ้ำ
ครูสาวมีสีหน้าเบาใจทันที แบบนี้การเอาเรื่องเอาราวก็คงจะไม่เกิดขึ้นแน่นอน เธอเอามือที่หยิกโซดาลง
“ถ้าอย่างนั้น คุณหานก็คงจะไม่เอาเรื่องที่นายศาสดา เอ่อ ทำคุณหานตกน้ำใช่ไหมคะ”
“ครับ ไม่เอาเรื่องครับ” หาญศักดิ์ตอบเรียบๆ อย่างจริงจัง ครูสาวรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก “ไม่ต้องกังวลนะครับคุณครู ยังไงผมกับโซดาก็เป็นคนคุ้นเคยกันมาแต่ไหนแต่ไร”
“พอดีผมเห็นพี่ชายมาดูงานสาขาแม่ฮ่องสอนโดยไม่บอก เลยกะจะแกล้งเล่นๆ เป็นเซอร์ไพร์ส แต่มันคงแรงไปหน่อยน่ะครับอาจารย์” โซดาตอบขรึมๆ ทั้งคู่รับส่งเรื่องกันอย่างมีประสิทธิภาพ
“ครับ เรื่องก็เป็นแบบนั้นแหละครับ” หาญศักดิ์สำทับ
ครูสาวรับฟังทั้งคู่แล้วก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“นี่ งั้นเธอก็อยู่คุยกับคุณหานไปสองคนแล้วกันนะ ทำเอาตกอกตกใจกันไปหมด เดี๋ยวครูไปแจ้งข่าวกับครูคนอื่นๆ ก่อน ทุกคนเครียดจนหน้ามืดกันหมดแล้ว แต่ยังไงเธอก็ต้องโดนหักคะแนนจิตพิสัยห้าคะแนน ต่อให้จะเป็นญาติกันก็เถอะ เพราะมันไม่ถูกต้อง เข้าใจไหม”
“ครับ อาจารย์”
โซดาค้อมศีรษะรับ ครูสาวหันไปขอโทษหาญศักดิ์อีกรอบแล้วก็ขอตัวเดินจากไป
...พออยู่กันสองคนบรรยากาศก็เดดแอร์สุดๆ เจ้าพ่อเงินกู้กัดริมฝีปากไม่ยอมมองไปที่โซดาซึ่งกำลังมองจ้องมาที่ตัวเองตาไม่กะพริบ
ถ้าสายตาของโซดาเป็นลำแสงเลเซอร์ หาญศักดิ์มั่นใจว่าตัวเองต้องตัวพรุนเป็นรูอย่างไม่ต้องสงสัย
และถ้าพวกเขาเป็นปลากัด หาญศักดิ์ก็ต้องท้องแน่นอน
...ถ้ามึงจะจ้องขนาดนี้!
อ๊ากก อีเหี้ย เขิน เขินโคตร... สุดท้ายความลับก็แตกดังโพละ ฮือออออออ
แต่คนแมนๆ แบบเราจะไม่มีการแสดงอาการตุ้งติ้งสะบัดสะบิ้งใดๆ ออกไปเด็ดขาด ยูโน้ว!?
เนื้อหนุ่มเย็นเฉียบแตะเข้ากับเนื้อของคนที่นั่งอยู่ก่อนจนเจ้าตัวสะดุ้งเล็กๆ โซดาที่ยืนในตอนแรกลงมาทิ้งตัวนั่งข้างๆ เขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ร่างสูงเบียดกายกระแซะๆ เข้ามาหาเขาจนหาญศักดิ์ต้องกระเถิบหลบ แต่สุดท้ายก็ถูกไล่ต้อนจนสุดปลายโซฟาไม่มีที่ให้หนีอีกต่อไป
วงแขนแข็งแรงเอื้อมไปโอบกอดคนที่ห่อตัวอยู่ในห่อผ้า ไอร้อนของโซดากรุยกำจายออกมาจากชั้นใต้ผิวแม้ว่าเนื้อกายจะเยียบเย็นด้วยหยดน้ำ ช่างเป็นผู้ชายที่ร้อนแรงทรงพลังสมชายชาตรีแบบไม่มีอะไรทำลายได้จริงๆ
สาบานทีเถอะว่าอายุแค่สิบเจ็ด...
เสียงทุ้มพร่าก้มลงกระซิบเข้าที่ใบหูเล็ก
“พี่หานครับ...”
แค่นั้นคนถูกกอดก็ขนลุกเกรียว หาญศักดิ์รู้ดีว่าลึกๆ แก่ใจเขาชอบความสุภาพของโซดา ความอบอุ่นของเด็กหนุ่มอันเป็นสิ่งที่เขาโหยหา โซดาพูดจาไพเราะ ลงท้ายครับๆ ตลอดให้เกียรติเขาที่อายุมากกว่า แต่มันจะไม่สยิวอะไรเท่านี้เลยถ้าโซดาไม่พูดใส่กกหูกันขนาดนี้
“พี่หาน...”
ปลายลิ้นยาวแตะโดนใบหูของหาญศักดิ์น้อยๆ ยามอีกฝ่ายเปล่งเสียงจนคนถูกเรียกหน้าแดงซ่าน เสียงที่ออกมานั้นเรียกได้ว่าถูกกรอกเขาไปในหูของหาญศักดิ์ราวกับน้ำถูกเทกรอกจ่อติดปากขวด
ถูกเด็กเล่นจนได้สิน่าเรา...
“มาหาถึงที่นี่แบบนี้...คิดถึงผมใช่ไหมครับ...หืม...”
หาญศักดิ์ขดตัวเข้าหากันจนดูคล้ายไส้เดือนถูกแตะ หัวใจของเขาพลิกหงายพลิกคว่ำ ตีลังกาไปหลายตลบจนแทบกลับมาอยู่ที่เดิมไม่ได้ แค่เสียงทุ้มเจือหอบของโซดากลับทำให้เขาทั้งสั่นไหวและขวยเขินจนรับมือไม่ไหว
“อึ๊...! ปะ...เปล่า...”
หาญศักดิ์หลับตาปี๋หันหน้าหนีสัมผัสชวนใจหวิว เรื่องอะไรจะยอมรับ... แต่ถึงกระนั้นเสียงที่ตอบออกไปกลับไม่มั่นคงเอาเสียเลย
ร่างที่เล็กกว่าถูกกอดรัดตรงช่วงเอวอย่างแนบแน่น ในขณะที่ใบหน้าเอียงพับหนีสัมผัสไปอีกด้าน แต่มันกลับยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้คนรุก มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนไปทัดปอยผมชื้นเข้าที่หลังใบหูเล็กๆ นั่นอย่างเชื่องช้า แล้วกรอกคำพูดเข้าใส่ตัวคนในอ้อมแขนอีกดอก
“คิดถึงผม...ก็บอกผมมาให้ชื่นใจเถอะน่า...”
ปลายลิ้นของโซดาที่แตะโดนปลายหูผะแผ่วทำให้หาญศักดิ์ปั่นป่วนมวนท้อง คำพูดที่กรอกเข้ามาในร่างตรงเข้าสู่สมองทันทีแบบไม่ต้องผ่านการกลั่นกรองใดๆ อีก มันส่งผลให้ใจของเขาพองคับอก ควบคุมเขาไว้จนหลีกหนีไม่ได้
หาญศักดิ์เป็นผู้ชายแข็งแกร่งและแข็งแรง หากแต่โซดาก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นแค่สาวน้อยบอบบางได้ถ้าเจ้าตัวอยากจะทำ...
“พี่ไม่คิดถึงผม...แต่ผมคิดถึงพี่นะครับ...”
“อื้อ...”
“อยากกอด อยากจูบ อยากลูบไล้ไปทั้งตัวเลย”
“...อืออ”
“ใจจะขาดรอนๆ ลงแดงยิ่งกว่าติดยาอีกรู้ไหม...”
หาญศักดิ์ตัวปวกเปียกเหมือนเยลลี่ ทั้งร่างอ่อนระทวยเป็นกระบวยลนไฟ เขาพยายามดึงสมาธิให้กลับเข้าร่างให้ได้ จะตกเป็นรองแบบนี้มันไม่ใช่หาญศักดิ์สไตล์ ยังไงเขาก็เป็นเจ้าพ่อเงินกู้นะ
ตั้งสติ...ต้องตั้งสติโดยด่วน...
เสี่ยหนุ่มสูดลมหายใจเข้าเต็มร่าง
เอาดิ มาดิ ถ้าเรียกชื่ออีกที กูจะสู้แล้วนะขอบอก!
“พี่หาน...”
ผัวะ!
“โอ๊ย!”
ไม่ทันขาดคำเสี่ยหนุ่มก็ลืมตายกมือขึ้นไปผลักยันคางของโซดาที่คุกคามเข้ามาใกล้จนหน้าหงายออกไป แขนของเด็กหนุ่มหลุดออกจากเอวของเขาราวสั่งได้ หาญศักดิ์รีบพูดทันที
“อะไร ไอ้คนหลงตัวเอง กูไม่ได้มาหามึง กูมาดูงานหรอก ไม่เห็นเหรอว่าชื่อโรงแรมคืออะไร เมททอลเว้ย เมททอล โรงแรมกู”
เคยปากดีอย่างไรก็ปากดีอย่างนั้น รู้ว่าโซดามันไม่เชื่อหรอกแต่ก็จะพูดแบบนี้แหละ ใครจะทำไม
เจ้าพ่อเงินกู้ยกมือขึ้นมาถูใบหูข้างที่ถูกกรอกคำพูดใส่จนมันแดงก่ำ
“แล้วมึงจะแดกหูกูรึไง กระซิบเสียงหื่นหาแม่มึงเหรอ มาทางไหนไปทางนั้นเลยมึง กลับไปรวมกับพวกที่โรงเรียนได้แล้ว!”
โซดายังนั่งยิ้มมองหน้าเขาอยู่ที่เดิมเล่นเอาหาญศักดิ์ได้แต่หน้าแดงขึ้นมาอีกรอบเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ อะไรกันเนี่ย ทำไมมันมีอิทธิพลกับกูจังวะ!
“ตกลงไม่ได้มาหาผมจริงๆ เหรอครับ”
“เออ!” หาญศักดิ์แทบจะตะโกน
ม้าครับ ดูสิครับ มันรู้อยู่แก่ใจแล้วมันยังจะมาถามอั๊ว มันต้องการให้อั๊วเขิน ฮือ!
“แน่ใจนะครับพี่?”
“เออ!!”
เด็กหนุ่มยืดตัวขึ้นเต็มความสูง มีรอยยิ้มหล่อเหลารู้ทันแบบหาญศักดิ์เกลียดแสนเกลียดและสายตาวิบวับบนใบหน้า
“โอเคครับ ไม่ได้มาหาก็ไม่ได้มาหา”
หาญศักดิ์ทำเป็นเมินไม่สนใจประโยคนั่น โซดาที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีก้าวเท้าเดินผ่านร่างของเขาไปในที่สุด หาญศักดิ์มองซ้ายมองขวา แล้วซบหน้ากับฝ่ามือ เป่าปากถอนใจอย่างโล่งอก
“แต่วันหลังถ้าไม่ได้มาหา...”
“...!!!”
“ไม่ต้องสะกดรอยตามกันขนาดนั้นก็ได้นะจ๊ะ”
พ่อมึ๊งงงงงง!!!!!!!!!!!!
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์ได้แต่กลับมาตะกุยผนังฝังหน้าใส่หมอนแล้วแหกปากอยู่คนเดียวสุดกล่องเสียงเหมือนเป็นบ้า สุดท้ายก็ถูกจับได้จนได้ ป่านนี้ไอ้ผัวอภินิหารนั่นคงจะอารมณ์ดีอย่างได้ใจที่รู้ว่าเขาถ่อมาหาถึงนี่ เสียเหลี่ยมให้มันไปจนได้หนึ่งเหลี่ยม อ๊ากกกก
เสี่ยหนุ่มเก็บตัวอยู่บนห้อง อาหารเย็นก็ไม่ลงไปกินแต่โทรสั่งรูมเซอร์วิสให้ขึ้นมาเสิร์ฟ อย่างไรเสียตอนนี้โซดาก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ห้องไหน เขาก็ยังหนีอายได้ แม้จะแค่ชั่วครู่ชั่วยามก็เหอะ
หาญศักดิ์นั่งๆ นอนๆ จนเวลาล่วงเลยมาสามทุ่มกว่า เสี่ยหนุ่มรู้สึกทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาตัดสินใจแปรงฟันอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเป็นชุดลำลองใส่นอนแล้วมานั่งเล่นสมาร์ทโฟน แต่ที่นี่ก็ไม่ค่อยจะมีสัญญาณเอาเสียเลย หาญศักดิ์สเปรย์ยากันยุงใส่แขนขาและคอ ก่อนจะคว้าแจ็กเกตหนังตัวเก่งมาสวมทับชุดที่สวมอยู่แล้วตัดสินใจลงไปเดินเล่นข้างล่าง
ข้างล่างเงียบสงัด มีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องเรียกกันระงมเท่านั้น ความหนาวเย็นของเมืองเหนือยิ่งทบทวีความรุนแรงเมื่อเป็นเวลาค่ำคืน ส่งผลให้ชายหนุ่มต้องห่อตัวเข้าหากันอย่างเสียมิได้ หาญศักดิ์เป่าลมร้อนใส่ฝ่ามือตัวเองแล้วถูมันเข้าหากันเร็วๆ ก่อนจะเอามือยกขึ้นมาแตะแก้ม แต่ถึงกระนั้นความเย็นที่กระทบผิวหนังก็ไม่อาจหายไปโดยง่าย
เสี่ยหนุ่มล้วงซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อหนัง แล้วคาบมันเข้าปากเพื่อจะสูบคลายหนาว มือข้างหนึ่งอังกั้นลม ส่วนอีกข้างจุดไฟแช็กขึ้นมาจ่อตรงปลายมวน
ฟู่ว
หาญศักดิ์ขมวดคิ้วเมื่อพยายามจุดเท่าไหร่ไฟที่ออกมาจากไฟแช็กกลับดับลงไปทุกทีทั้งที่ตรงนี้ไม่ได้มีลมพัดแรงแม้แต่นิด เขากดหมุนตัวเฟื่องกลมๆ ที่ใช้จุดประกายไฟอยู่หลายเที่ยว หากแต่มันก็ดับลงไปทุกครั้งก่อนจะจุดที่ปลายบุหรี่ได้ สุดท้ายหาญศักดิ์จึงตัดสินใจหันตัวไปอีกข้างเพื่อหลบวิถีลม
“...!!”
เสี่ยหนุ่มสะดุ้ง รู้จนได้ว่าทำไมตัวเองจุดไฟแช็กไม่ติด...
ก็เล่นมีไอ้เด็กคนหนึ่งในเสื้อแจ็กเกตสีดำย่องเงียบมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แล้วใช้ความสูงที่มีคอยชะโงกหน้าเป่าลมใส่ไฟแช็กทุกครั้งที่เขาจุดไฟขึ้นมา นี่ถ้าจุดติดก็มีพ่อเป็นถ่านหินเอากับแม่ที่เป็นตะเกียงแล้วครับท่านผู้โช้ม
หาญศักดิ์ใช้มือเดียวกับที่ถือไฟแช็กคีบบุหรี่ในปากออกมาพักไว้ตรงง่ามนิ้ว
“ทำเชี่ยอะไรฮะ!”
ไม่รีรอใดๆ อีก มือหนาดึงมวนบุหรี่สีขาวออกมาจากมือของคนถาม แล้วยัดเก็บลงไปอกเสื้อของเจ้าของ
“อย่าสูบเลยครับพี่ มันไม่ดี”
หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก อุตส่าห์หนีอายแทบตายสุดท้ายก็ต้องมาเจอกันจนได้ แล้วจะทำหน้ายังไงดีวะเนี่ย เก๊กเลย เก๊กเว้ยเก๊ก อย่าให้มันรู้ว่าเราหวั่นไหว!
โซดามองใบหน้าหวานๆ ที่ขึ้นสีระเรื่อทันทีเมื่อเห็นตัวเองก็อมยิ้มนิดๆ
“อยู่กับผมไม่สูบผมก็เห็นพี่ก็อยู่ได้ จะสูบทำไมครับเนี่ย”
หาญศักดิ์ยังคงก้มหน้าหลบตา “ก็พอจะสูบแล้วมึงก็บ่นอ่ะ ขัดขวางทุกรอบ กูก็ลดแล้วนะ แต่จะให้เลิกเลยมันก็ยากปะวะ”
“ดีแล้วครับ ผมดีใจนะที่อย่างน้อยพี่ก็ยังฟังผมบ้าง” โซดาที่เอียงศีรษะพูดทั้งที่ยิ้มเล็กๆ “แล้วนี่พี่ลงมาทำอะไรครับ”
“เดินเล่น”
เสียงนั้นตอบกลับแบบมะนาวไม่มีน้ำ จะถามกลับว่าเรามาทำอะไรให้ชื่นใจบ้างสักนิดก็ไม่มี แถมยังก้มหน้าก้มตาหลบอยู่ได้อีกต่างหาก โซดาส่ายศีรษะทั้งที่ยังยิ้มนิดๆ ก่อนจะยอบตัวลงนั่งยองแล้วเงยหน้ามองหาญศักดิ์จนทำให้สายตาของทั้งคู่สบเข้าหากันเต็มๆ เจ้าพ่อเงินกู้สะดุ้งเฮือก
“ถ้าพี่พยายามหลบสายตาไม่มองผม ผมก็จะพยายามทำทุกทางให้พี่มองผมให้ได้”
หาญศักดิ์ก้าวขาถอยหลังหนีการรุกรานของโซดาทันทีตามสัญชาตญาณ
ควับ!
หากแต่มือใหญ่แข็งแรงเอื้อมไปจับขาของหาญศักดิ์ไว้ในเวลาเดียวกัน ล็อกมันเอาไว้ให้อยู่กับที่จนขยับเขยื้อนแทบไม่ได้
“ถ้าพี่ไปห่างจากผม ผมก็จะยิ่งเข้าใกล้พี่ จนพี่จะไม่มีทางอื่นให้ไปนอกจากต้องอยู่ใกล้ผม”
ร่างสูงยืดตัวขึ้นเต็มความสูง คว้ากอดร่างตรงหน้าให้เข้ามาซุกอกอุ่นของตัวเอง สองแขนกอดรัดพันธนาการแน่นเหนียว
“แล้วถ้าพี่คิดจะหนีหายไปจากผม ผมก็จะตามหาพี่สุดหล้าฟ้าเขียว จนสุดท้ายพี่ต้องถูกผมกลืนกินเข้าไปในอกทั้งเป็น”
หาญศักดิ์ที่ตัวสั่นสะท้านหลับตาแน่นขณะซุกตัวกับแผงอกแกร่ง ใจเต้นรัวราวกับกลองเชิดสิงโตวันตรุษจีนที่เคยดูอยู่ทุกปีสมัยเด็ก อ้อมกอดของโซดาร้อนแรงแผดเผาจนเขาหลอมเหลวเหมือนน้ำตาเทียน มันทำให้เขาอุ่นจนร้อน กระทั่งลืมความเย็นของอากาศจนหมดสิ้น
ร่างสูงก้มลงกระซิบเสียงแผ่วพร่าข้างใบหูคนในอ้อมแขน
“ผมคิดถึงพี่นะครับ ที่รักของผม ถ้าคิดถึงผมเหมือนกัน ก็บอกผมเถอะ อย่าปล่อยให้ผมต้องทรมานเพราะพิษรักอยู่คนเดียวแบบนี้เลย”
“...คิด...คิดถึง...เหมือนกันนะ”
หาญศักดิ์ตอบเสียงเบายิ่งกว่าเบา หน้าแดงจัดไม่ผิดกับลูกมะเขือเทศ โซดายิ้มกว้างแล้วกดจูบลงที่หน้าผากของคนหน้าหวาน จมูกโด่งสูดดมกลิ่นกายเสียงดังราวกับต้องการซึมซับทุกอณูของคนตัวเล็กกว่า ทำเอาหาญศักดิ์ได้แต่เขินเสียยิ่งกว่าเขิน
โซดาดึงร่างของหาญศักดิ์ออกไปจากกายตัวเองช้าๆ จ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาคมๆ
“ผมคิดถึงพี่...”
“...”
“คิดถึงกลิ่นของพี่...คิดถึงเส้นผมของพี่...คิดถึงตาคู่นี้...คิดถึงปากอันนี้...คิดถึงจมูกเชิดรั้นสวยๆ”
นิ้วเรียวยาวไล้แผ่วเบาไปทีละจุดตามที่พูด หาญศักดิ์เม้มปาก หัวใจพองฟูจนแทบจะเบ่งบานออกมานอกอก คำว่าใจโบยบินมันเป็นแบบนี้เองสินะ เพราะตอนนี้หาญศักดิ์รู้สึกหัวใจของเขามันติดปีก มันโผบินอย่างอิสระไปทั่วร่างกับน้ำคำหวาน จนเจ้าของของมันแข้งขาอ่อนระทวยแทบไม่มีแรงยืน
“คิดถึง...คนที่นอนบนหน้าอกผมทุกคืน”
มือหนาจับมือที่เล็กกว่าให้ขึ้นมาทาบทับบนหน้าอกตัวเอง แล้วประกบมือใหญ่ทับกับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ด้วย
“พี่หานของผม...โซดาคนนี้คิดถึงพี่มากแค่ไหนพี่รู้บ้างไหม”
“...”
“พี่ไม่รู้หรอก...ไม่รู้หรอกว่าผมทรมานแทบบ้า”
หาญศักดิ์หลบสายตาเปี่ยมปรารถนานั้นอย่างขัดเขิน รู้สึกทรงตัวไม่ไหวจนทั้งร่างเริ่มสั่น ดูเหมือนโซดาเองก็จะรู้ถึงได้เอื้อมอีกมือมาประคองกอดเอวเขาทันท่วงที หาญศักดิ์ที่ยืนได้ไม่มั่นคงร่างถลาเข้าไปกอดซบกับร่างโปร่งอีกครั้ง เขาโอบกอดเด็กหนุ่ม
“...คิดถึงมาก...คิดถึงมากเหมือนกันนะ”
เสียงของหาญศักดิ์ทั้งเบาทั้งพร่า ใบหน้าของคนพูดแดงก่ำ
“คิดถึงจนนอนไม่หลับ... คิดถึงจนอยากจะร้องไห้เป็นเด็กๆ เลย”
หาญศักดิ์พรั่งพรูความในใจเสียงอู้อี้เล็กๆ เพราะพูดติดกับแผงอกอุ่น สัมผัสของโซดาทำให้เขารู้สึกได้ว่า มันคือเรื่องจริง...
“โซดา...ไม่ได้คิดไปเองฝ่ายเดียวหรอก”
ร่างสูงยิ้มกว้างแสนกว้าง กอดปลอบประโลมร่างที่สั่นระริก ถ้าพี่หานเจ็บปวดเพราะความรักจนต้องกลายเป็นคนแข็งกระด้าง เขาจะใช้ความอ่อนโยนรักษาเยียวยามันจนสุดทาง เฉกเช่นที่ทำอยู่ตอนนี้
“ที่พูดมาอ่ะ...คิดถึงจริงเหรอ...คิดถึงแต่ปากรึเปล่า...ไม่เห็นจะติดต่อมาเลย” หาญศักดิ์งอแงเป็นเด็กๆ มาถึงขนาดนี้แล้วก็ขอเผยความรู้สึกให้หมด อะไรที่อัดอั้นตันใจหาญศักดิ์จะระบายตรงๆ นี่แหละ
“โธ่ มันไม่มีเน็ตให้เล่นนี่ครับ สัญญาณโทรศัพท์ก็ต้องคอยเดินหา อย่างอนเลยนะครับคนดี” คนตัวสูงผละมือหนึ่งไปหยิบเอาสมาร์ทโฟนออกมา ก่อนจะกดเข้าแอปพลิเคชันไลน์ “เห็นไหม ผมถ่ายรูปส่งไปให้พี่ดูตั้งเยอะ พิมพ์ข้อความไปก็มาก แต่มันขึ้นแดงๆ ตีกลับหมดเลย”
หาญศักดิ์มองแล้วก็พยักหน้า
“แล้วทำไมพี่ไม่ติดต่อมาหาผมก่อนบ้างละครับ หืม”
“ก็อยากให้โซดาเป็นฝ่ายโทรมาหา ไม่อยากโทรไปก่อน ไม่อยากเสียศักดิ์ศรีเข้าใจไหม”
พูดจบก็กระแทกหน้าผากตัวเองเข้ากับอกแกร่งของเด็กหนุ่มเบาๆ เขินก็เขิน แต่มาถึงขั้นนี้แล้วจะเก็บไว้กับตัวก็อึดอัด โซดายิ้ม ดวงตาคมทอแวววาวหวานระยิบระยับ
“ผมรักพี่นะครับ”
ถ้าพี่หานชอบฟังคำว่ารัก เขาจะบอกรัก...
“รักพี่มาก จนผมก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องรักพี่มากมายขนาดนี้”
จะบอกจนหาญศักดิ์ต้องใจอ่อนสักวัน...
“รักคนนี้อ่ะ” โซดาถูหน้าผากตัวเองเข้ากับหน้าผากมนของหาญศักดิ์ “หลงจนจะตายห่าอยู่แล้ว”
...เพราะเขารักพี่หานหมดหัวใจ
:::METAL TERMINAL:::
กอดกันจนกลมดิ๊กอยู่นานเป็นครู่ ในที่สุดหาญศักดิ์ก็สติสตังกลับเข้าร่างหลังจากระทดระทวยไม่ต่างจากสาวน้อยวัยแรกแย้ม
“ว่าแต่ มึงลงมาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้”
โซดายิ้ม ยักคิ้วจึ้กๆ “ลงมาดักซุ่มรอพี่อยู่ครับ กะว่าจะฉุดคร่าไปกระทำชำเราสักหน่อย”
“ไอ้ผีห่า!”
หาญศักดิ์ต่อยเต็มแรงไปยังท่อนแขนที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามของเด็กหนุ่ม โซดาแสร้งร้อยโอดโอย แหม ทำมาเป็นเจ็บ! แต่จะว่าไป... มันก็ไม่ตอบโต้เลยวุ้ย นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนรับรองว่าเขาคงถูกโซดาซัดจนลงไปนอนกองกับพื้นอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ได้มายืนคุยต่ออยู่ตรงนี้หรอก
...เวลามันก็ผ่านมานานแล้วเหมือนกันนะ...
“ตกลงลงมาทำอะไร คราวนี้ตอบดีๆ นะมึง”
“พูดจริงๆ” โซดาลูบตรงที่ถูกต่อยป้อยๆ “ก็ลงมารอเจอพี่นั่นแหละครับ ผมคิดอยู่ว่าพี่น่าจะลงมา แล้วพอเจอพี่ปุ๊บ ผมก็รีบมาหาเลย” เด็กหนุ่มยิ้มจนตาหยี
“เออ ก็ได้เจอแล้วไง เดี๋ยวมึงรีบขึ้นไปนอนเลย กูจำตารางค่ายมึงได้ พรุ่งนี้ต้องตื่นตั้งแต่ไก่โห่ไปสอนเด็กชาวเขาทั้งวันเลยไม่ใช่เหรอ ไป!”
พูดจบก็ใช้สองมือดันหลังคนตัวสูงให้ขึ้นไปทางบันได แต่โซดาก็ขืนร่างเอาไว้
“พี่อ่ะ เดี๋ยวก่อนสิครับ เพิ่งเจอหน้ากันแป๊บเดียวเอง แล้วนี่พี่อยู่ห้องไหนครับ บอกหน่อย ผมยังไม่รู้เลย”
“ไม่ต้องรู้! ไปนอน!”
หาญศักดิ์พูดเสียงเขียวพยายามไล่เด็กตัวสูงให้ขึ้นไปนอนให้ได้ โซดาพยายามหันมาสุดความสามารถ
“อย่าเพิ่งไล่สิครับ จริงๆ ผมมีเรื่องสำคัญจะมาบอกพี่ด้วย”
หาญศักดิ์ขมวดคิ้ว “เรื่องสำคัญอะไรวะ นี่ถ้าไม่สำคัญจริงๆ แค่เอามาอ้างกูจะด่าให้ไฟแล่บเลยนะ”
“สำคัญจริงๆ สิครับพี่” โซดารีบพูดรัวเร็วก่อนหาญศักดิ์จะแร็ปคำด่า “อาจารย์ฝากให้ผมมาบอกพี่ว่า ถ้าพี่สนใจอยากไปดูกิจกรรมของโรงเรียนในวันพรุ่งนี้ ก็ให้พี่ไปด้วยกันได้”
“หือ? หมายถึงที่จะไปสอนหนังสือเด็กชาวเขากันน่ะเหรอ” หาญศักดิ์ตาโต
“ครับ” โซดาพยักหน้า “อาจารย์เห็นว่าพี่เป็นญาติผม ก็เลยคิดว่าพี่อาจจะอยากขึ้นไปดู เพราะกิจกรรมในวันพรุ่งนี้โรงแรมเมททอลก็ช่วยสนับสนุนอุปกรณ์กับเงินบางส่วนด้วย”
“อ้อ...” สงสัยเฉินเป็นคนอนุมัติไว้แต่ต้น เพราะเขาไม่รู้เรื่องเลย
“ไปนะครับ ไปนะๆๆ”
“ไม่ไปโว้ย ต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ ไกลก็ไกล นั่งรถจนปวดตัวแน่มึง”
“พี่อ่ะ ผมอยากอยู่กับพี่ อยากให้พี่ไปอยู่ใกล้ๆ ผม นะครับ ไปเถอะ”
“ให้มันน้อยๆ หน่อย ก็แค่สอนหนังสือเองไม่ใช่เหรอ มึงกลับลงมาตอนค่ำๆ เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว” หาญศักดิ์โวยวายไปก่อน จริงๆ ก็แอบคิดอยู่แหละว่าจะไปดีไหมหนอ...
“ไม่รู้แหละครับ พี่ต้องไป ต้องไปด้วย ผมอุตส่าห์ไปขออาจารย์แทบตาย” โซดาทู่ซี้
“อ้าว! ไหนมึงบอกว่าทางโรงเรียนบอกให้กูไปด้วยได้”
“ใช่ เขาบอกแบบนั้นครับ เพราะผมไปขอเองแหละ”
“ไอ้บ้า! ถ้าอย่างนั้นกูไม่ไปโว้ย เขาไม่ได้เต็มใจให้กูไป กูก็ว่าแล้วกูไม่ได้เกี่ยวอะไรกับทางโรงเรียนมึง”
“ไม่รู้แหละ ต้องไปครับ” โซดาจับไหล่ของหาญศักดิ์ให้จ้องตาตัวเอง “ถ้าพี่ไม่ไป ผม...ผมจะ...”
โซดากัดปากฮึดฮัด ครุ่นคิดหาวิธีที่จะมาบีบบังคับให้หาญศักดิ์ไปในวันพรุ่งนี้ให้ได้ เสี่ยหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก เหยียดยิ้มเยาะ
“มึงจะทำอะไร อึกๆ อักๆ ใส่กูรึไง”
พอพูดจบก็เงยหน้าขึ้นหัวเราะร่า เรื่องขู่จะแบล็กเมล์อย่าฝันในสถานที่นี่ เพราะอินเทอร์เน็ตไม่มี!
“ผม...ผมจะ...ผมจะ”
โซดาดิ้นรนหามาตรการมาใช้
“เอ้า มึงจะทำอะไรกู ฮ่าๆๆๆ”
ร่างสูงหน้านิ่งทันที
“ผมจะร้องไห้”
“...”
ยิ้มร้ายปรากฎขึ้นที่มุมปากคนพูดเมื่อเห็นสีหน้าของหาญศักดิ์ที่หัวเราะอย่างสะใจชะงักเงิบไปในทันที ดวงตากลมโตราวกวางป่าเหลือกออกมากับคำขู่ที่ไม่คาดฝัน มุมปากทั้งสองข้างตกห้อย ร่างสูงยักคิ้วเหมือนตัวโกงในหนังฝรั่งฟอร์มยักษ์ หล่อเหลาบาดอารมณ์แบบตัวร้าย
“ผมรู้ พี่คงไม่อยากเห็นผมร้องไห้หรอก”
“...”
“ใช่ไหมล่ะครับ...พี่หาน”
โซดายังคงยักคิ้วเล่นคารม ก่อนจะยื่นใบหน้าเขาไปใกล้จนปลายจมูกแทบชนกับปลายจมูกของอีกคน
“ใช่ไหมล่ะ...”
หาญศักดิ์หลับตาปี๋เมื่อลมหายใจอุ่นๆ ของโซดารินรดใบหน้าตัวเองจนชวนขนลุก มุมปากหยักนั่นแต้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“หืม...”
พรวด! ผัวะ!
หาญศักดิ์รวบรวมแรงผลักโซดาออกจากตัวพรวดใหญ่ ก่อนจะฟันศอกใส่หนึ่งดอกเล่นเอาเด็กหนุ่มรับแทบไม่ทันแต่ก็ทัน เขารีบดีดตัวออกมาจากร่างโปร่งเหมือนอีกฝ่ายเป็นของร้อน
“ร้องไห้ให้น้ำตาหมดตัวเลยนะไอ้ผีห่า!!”
ตะโกนเสียงดังราวกับฟ้าผ่าจบหาญศักดิ์ก็วิ่งหนีขึ้นตึกไปในทันที เขากระโจนพุ่งไปที่ประตูห้องตัวเองแล้วไขกุญแจเข้าไปแทบไม่ทัน เสี่ยหนุ่มยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเอง เอากับมันสิ! ขู่ว่าจะร้องไห้
คิดว่ากูจะเสียใจรึไงถ้าเห็นน้ำตามึง?
เจ้าพ่อเงินกู้ทิ้งตัวลงไปบนเตียง คว่ำหน้ากับหมอนแล้วตีแขนตีขา
...เออ ถูกแล้ว! กูจะเสียใจ
อ๊ากกกกก
แต่พรุ่งนี้กูไม่ไป ไม่ไปแน่นอนโว้ยยยยยย
.......................................
...................................
.............................
.......................
..................
.............
.......
..
บนภูเขาลูกหนึ่ง
#ผมมาทำอะไรที่นี่
-
หาญศักดิ์เอาสองมือกุมขมับตัวเอง เอาอีกแล้วเจ้าข้าเอ๊ยกับแฮชแท็กห่าเหวกเฬวรากนั่น มาจนได้กู...มาเองอีกต่างหาก ไม่ได้มากับรถของโรงเรียนด้วย แต่ขับรถกระบะของโรงแรมขึ้นมาหน้าตาเฉย
ไม่เข้าใจทำไมเขาต้องทำให้ชีวิตตัวเองลำบากนี้ แค่บอกไปตรงๆ กับโซดาว่าจะมาด้วยมันลำบากนักหรือไร จะได้ไม่ต้องมาคอยแอบๆ ซ่อนๆ ด้วย แล้วยิ่งมาที่แบบนี้ยิ่งซ่อนไม่ได้เลย นอกจากหาญศักดิ์จะไปเอาชุดพื้นเมืองของพวกชาวเขามาใส่อำพรางตัว แต้มแป้งบนหน้า แล้วใส่ห่วงที่คอ
ทุเรศฉิบ!
เจ้าพ่อแบบกูไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นแน่นอน!
หาญศักดิ์หรี่ตามองพวกเด็กนักเรียนกำลังผลัดกันสอนหนังสือเด็กชาวไทยภูเขาที่นั่งหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มกันอยู่บนพื้น เขาเห็นไม่ชัดนักเพราะต้องคอยซุ่มดูจากที่ไกลๆ ซึ่งเขาเลือกที่จะยืนแถวๆ พวกร้านขายของที่ระลึกของชาวไทยภูเขาซึ่งทำไว้สำหรับให้นักท่องเที่ยวเลือกซื้อโดยเฉพาะ แผงต่างๆ มีสิ่งของวางขายหลากหลาย อากาศบนภูเขาลูกนี้หนาวเย็นเป็นอย่างมากจนมีหมอกปกคลุมรางๆ แม้จะเป็นเวลาใกล้เที่ยงแล้ว
“อ้าวคุณหาน! ไหนโซดาบอกว่าไม่มาไงคะ?”
ฉิบหาย!
เสียงทักของครูสาวคนเดียวกับเมื่อวานดังติดๆ กับตัวเขาทำเอาหาญศักดิ์ได้แต่หันไปยิ้มแหย
“อ๋อ ฮ่าๆ พอดี...ว่างแล้วน่ะครับ”
“เหรอคะ ดีเลยค่ะ โซดาหงอยไปเลยตอนที่มาแจ้งว่าพี่ชายจะไม่ขึ้นมาด้วย งั้นเดี๋ยวดิฉันรีบไปเรียกโซดาให้นะคะ”
“อ่า ฮ่าๆ! อย่าเลยครับ เก็บไว้เป็นเซอร์ไพร์สดีกว่า”
“ดิฉันจะไม่บอกก็แล้วกันนะคะว่าเป็นคุณหาน” เธอพูดเสียงตื่นเต้น “แต่จะบอกให้เดินมาหาเองแบบนี้เซอร์ไพร์สแน่ค่ะ!”
“เอ่อ! มะ-ไม่ต้องครับ!”
แต่ไม่ทันแล้ว หญิงสาวเดินดุ่มๆ แหวกเข้าไปกลางวงเด็กนักเรียน ทิ้งให้หาญศักดิ์อ้าปากหวออยู่ที่เดิม
อีเหี้ย... เหี้ยแล้ว! เหี้ยบรรลัย!
“โซดา! เดินไปดูตรงนั้นให้ครูหน่อยสิ ครูลืมของไว้น่ะ”
ไม่พูดเปล่ายังชี้พิกัดมือมาตรงใกล้ๆ บรรดาร้านรวงอันเป็นที่ที่เขายืนอยู่อย่างแม่นยำอีกต่างหาก โซดาพยักหน้า
“ครับอาจารย์”
อ่ะจ๊าก! ทำไมมันขายาวจังวะ! ก้าวแป๊บเดียวถึงงี้เลยเรอะ!
ฟุ่บ!
หาญศักดิ์รีบมุดหลบวูบลงไปใต้แผงต่างๆ จนพวกชาวเขาที่ขายของอยู่งงตาแตก เด็กหนุ่มมาถึงมองซ้ายมองขวาก็ไม่พบสิ่งของที่น่าจะเป็นของครูตัวเอง เขาจึงตัดสินใจหันไปถามชาวเขาที่มีสีหน้าอึ้งเหวอ โดยที่เขาก็ไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายเหวออะไร
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าเห็นของอะไรผิดสังเกตแถวนี้ไหมครับ”
ไม่รอช้าคนที่ถามถูกชี้มือลงไปใต้แผงขายของของตัวเองโดยอัตโนมัติ โซดาก้มตัวลงไปดู
ร่างที่ขดอยู่แล้วมีเสื้อชาวเขาสวมทับแบบลวกที่สุดเท่าที่จะลวกได้หันหน้ามาช้าๆ...
“ซะ...ซื้อผ้าไหมจา~ อานี้ก็โส้ยนาจา~”
“...”
“แคเราะก็มีนา~”
“...” <<< โซดา
“จะม่าซื้อจีๆ หลอ”
“...”
“...”
ก๊า กา ก๊า~
ร่างสูงตัวแข็งทื่อ บรรยากาศตรงนั้นเงียบกริบวิเหวงวังเวงไปถึงห้านาทีเต็มๆ
และในที่สุด...
“ฮ่าๆๆๆ!! ฮ่าๆๆๆๆๆ!!”
อีช่อเอ๊ย!
อ๊ากกกกกกกกก #$%^&*()$%^&*(
ชีวิตกู!!
อายกว่านี้มีอีกไหม!!
หาญศักดิ์ซบหน้าที่แดงก่ำลงกับหัวเข่า เสียงโซดาระเบิดหัวเราะดังลั่นยังคงเป็นแบ็คกราวด์ดังหลอกหลอนไปทั่ว
“โอ๊ย จี้โว้ย!” มือหนายกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะขำสุดขีด “พี่น่าจะบอกด้วยนะครับว่า โผชื่อหาสักนาจา~ เปเมียโซดานาจา~ ฮ่าๆๆๆๆ!!!!”
หาญศักดิ์ถอดเสื้อชาวเขาที่คว้ามาสวมทับลวกๆ อย่างน่าทุเรศออก แล้วมุดออกจากอีกด้านที่โซดาไม่ได้ยืนอยู่ด้วยความไวแสง ก่อนจะวิ่งเต็มสปีดฝีเท้า
อีเหี้ย! ใครจะว่าป๊อดกูก็ยอมรับแหละวะ งานนี้ขอหนีเหอะ กูทนอยู่ไม่ไหวแล้วจริงๆ!
ฟึ่บบ
ร่างสูงวิ่งตามดุจพายุ จนในที่สุดก็ไล่ทันจนจะวิ่งนำได้ภายในระยะเวลาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น เขาคว้ารวบกอดหาญศักดิ์จากด้านหลังเต็มอ้อมแขน ยื้อให้ร่างที่เล็กกว่าต้องเอนซบเข้าหาตัวเอง หาญศักดิ์ก้มหน้าหลับตาทั้งที่ใบหน้าข้ามจากสีแดงก่ำไปเป็นสีคล้ำออกม่วงๆ รังสีความร้อนแผ่ออกมาจากใบหน้าหวานจนโซดารู้สึกได้
เรียวปากหยักส่งเสียงกระซิบนุ่มทุ้ม ไรหนวดที่ระปลายใบหูยิ่งทำให้หาญศักดิ์สะเทิ้นอายหนัก
“แหม... ที่รักว่าไหมครับ... โรคปากแข็งนี่มันรักษายากเนาะ”
ฮือ!
------------------
เอาไปเลย 100%
ขอให้สนุกสนานหรรษากันนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2:
-
สนุกมากอ่านไปได้ห้าตอนแล้วอดใจไม่ไหวต้องเม้นก่อน
จะออกกับเฮอร์มิสใช่ไหมเราซื้อแน่นนอนรอเลย
ใช่ค่า ถ้าไม่มีอะไรออกกับเฮอร์มิทค่ะ ^^
-
มารอนะคะ
-
:hao7: :o8: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
โอ๊ยยยยยกูปวดท้องงงงงง ขำจนท้องแข็ง เสี่ยหาญโคตรเปิ่น บ้าบอ กูจี้ 555555 ตลกตอนอีกาบินผ่าน แป๊ก!! โซดาลั่นแรง 55555 //โหยยยน้ำตาลหยดเรี่ยราดตอนบอกคิดถึงกัน อื้ออออออ "คิดถึงเหมือนกัน" เจอโซดารุกไปออกปากไหมละ 5555555 //บทจะสวีทก็ทำยิ้มมแก้มปริ เขิน >///< แต่อย่าปล่อยเสี่ยหาญไว้คนเดียวเถอะว่ะ จะขำตาย คิดทำแต่ละอย่าง นี้เสี่ยเงินกู้ขาโหดหรอว่ะ 5555555555555 ชอบๆค่ะ สนุก รอๆตอนต่อไป
-
เสี่ยหาญนะเสี่ยหาญ ปากแข็งกะสามีเนาะ
-
เสี่ยหานจะฮาไปไหน :hao7: :hao7:ตลกมากกกกก
-
ขอให้โซดามั่นคงกับเสี่ยนานๆ
อย่าทำเสี่ยเสียใจนะ
เสี่ยคะ เสี่ยจะลืมเรื่องผัวเสี่ยเต๊าะสาวไม่ได้นะคะ
สู้ค่ะเสี่ย! o18
-
เสี่ยทำให้เราขำได้ตลอดเลย55555
-
รอออ ทำไมเราอยากให้เสี่ยหานแกน้อยใจน้องบ้างนร้าา ชีวิตต้องการดราม่า555
-
55555 โอ๊ยๆๆๆ เจ้าพ่อหาน!!!
-
พี่หาญจะฮาไปไหนคะ เล่นรัชดาลัยมาก เอาถ้วยนายเอกสุดฮาไปเลยค่ะ
คนเขียนหายไปนาน กลับมาเลยจัดชุดใหญ่ อ่านกันจุใจเลยค่ะ
ออกเล่มเมื่อไรบอกด้วยนะคะ จะเอามานอนกอดสักชุด
+1 กดเป็ดให้กำลังใจคนเขียนค่ะ ^^
-
ยกที่ ๒๘
หลายครั้งที่เธอทำเจ้าชู้ ทั้งๆ ที่เดินอยู่กับฉัน
ต้องหันมองคนอื่น ต้องยิ้มให้คนอื่นอย่างนั้น
มือเธอก็จับที่มือฉัน แต่ตาเธอแอบมองใครคนนั้น
ก็ฉันดูอยู่ ก็เดี๋ยวเธอต้องโดนสักครั้ง
คนอื่นน่ารัก ฉันก็รู้แต่อยากบอกเธอเอาไว้
ว่าคนที่เธอรัก อยู่ตรงนี้ แค่หันมาก็เจอ ไม่เห็นต้องไปมองที่ไหน
มีฉันแล้วยังจะมองหาใครอีก มีฉันแล้วเธอจะไปสนใครอีก
รู้ว่าเธอแค่มอง ก็พอจะเข้าใจ บางทีก็คิดมากไป
กลัวว่าฉันจะไม่ดีเหมือนใครๆ กลัวว่ารักเราที่มีนั้นจางไป
ถึงยังไงก็มีแต่เธอในหัวใจและฉันก็ไม่โกรธ แค่อารมณ์น้อยใจ
[ U got me – Inter Groove ]
:::METAL TERMINAL:::
“สืบข่าวไปถึงไหนแล้ว...”
พิชิตเอ่ยเสียงเย็นเยียบในโกดังร้างที่กบดาน รอฟังข้อมูลจากลูกน้องที่จงรักภักดี
“ตอนนี้ไอ้เสี่ยหานไปดูงานที่ต่างจังหวัดครับเสี่ย แต่ผมมีเรื่องสำคัญมาบอก คนของเราที่แฝงตัวเข้าไปสืบในคฤหาสน์ของมันรู้ข้อมูลลับมาเพิ่ม”
แววตาของลูกน้องเต้นระริกด้วยความสะอกสะใจ เสี่ยตกอับเลิกคิ้วขวาขึ้น
“ข้อมูลอะไรของลื้อ?”
มือหยาบของชายหนุ่มคนรายงานล้วงเอารูปใบหนึ่งออกมา ชายชรารับมาแล้วมองอย่างไม่เข้าใจ เสียงของลูกน้องหนุ่มสั่นเพราะความตื่นเต้นที่ได้รายงานเรื่องนี้
“นี่คือเมียใหม่ของไอ้เสี่ยหานครับ”
“ลื้ออย่ามาพูดเพ้อเจ้อ! นี่มันรูปเด็กผู้ชาย!” พิชิตตวาดเสียงกร้าวอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่รับรู้สักนิดว่าคนในรูปเป็นใครเพราะกบดานอยู่ชั่วนาตาปี และปกติก็ไม่เคยสนใจข่าวแวดวงกีฬาอยู่แล้ว
“ใช่ครับ” คนรายงานยังคงมีรอยยิ้มร้ายกาจเต็มใบหน้า “ผู้ชายนี่แหละ ไม่ผิดแน่นอน ผมสาบานได้ ตอนแรกพวกคนใช้ของมันก็ตกอกตกใจกันใหญ่ที่มันเอาเมียตุ๊ดเข้ามาอยู่ในบ้าน”
“ลื้อมั่นใจแค่ไหน?” เขายังไม่ปักใจเชื่อ เพราะไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นกับศัตรูตัวฉกาจ ใครๆ ก็รู้กันว่าไอ้เสี่ยหานกับไอ้เสี่ยชานมันเป็นเสือผู้หญิง เจ้าชู้ประตูดินเปลี่ยนสาวกันไม่ซ้ำหน้า ดารานางแบบไฮโซพวกมันก็ควงกันมาแล้ว
“มั่นใจล้านเปอร์เซนต์ครับ เสี่ยดูนี่” ชายคนพูดล้วงเอารูปออกมาอีกปึก “เป็นรูปจากกล้องวงจรปิดของม่านรูดแห่งหนึ่ง”
รูปนั้นเป็นรูปที่เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนยืนซ้อนติดกับข้างหลังเจ้าพ่อเงินกู้ ก่อนภาพใบถัดๆ มาที่เหลือจะแสดงให้เห็นว่าทั้งคู่เข้าไปในม่านรูดด้วยกัน แล้วก็มีรูปสุดท้าย เป็นรูปของหาญศักดิ์ที่ดูค่อนข้างอ่อนระโหยโรยแรงตอนออกมาจากห้องม่านรูดนั่น
“ตุ๊ดเด็กนั่นคงเด็ดจนเสี่ยหานหมดแรง”
“...”
“เสี่ยดูเวลาบนภาพสิครับ วันนั้นมันเข้าไปกกกันในนั้นกันร่วมสามชั่วโมง ท่าทางจะกลัดมันระหว่างทางจนทนไม่ไหว”
“...”
“เห็นว่าตอนนี้ไอ้เสี่ยหานกำลังหลงเด็กคนนี้มาก พากันไประเริงรักที่โรงแรมเมททอลยังไม่กลับบ้านกลับช่องเลย”
พิชิตหน้านิ่งไปอึดใหญ่ใจอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนจะแสยะยิ้มกว้าง ใบหน้าเหมือนหมูดูเจ้าเล่ห์
“ไอ้เสี่ยหาน ที่แท้ก็เบี่ยงเบนทางเพศหรอกงั้นรึ ฮ่าๆๆๆๆๆ!! ทุเรศที่สุด! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ลูกน้องทั้งก๊กพลันส่งเสียงหัวเราะร่วมไปกับเจ้านายตามประสานายว่าขี้ข้าพลอย โกดังร้างก้องไปด้วยเสียงแหบๆ ต่ำๆ พิชิตจ้องดูรูปในมือซ้าย มือขวาทุบลงกระป๋องดีบุกเก่าๆ อย่างสะใจจนมันบุบบี้
“ดี... ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างก็ไม่ยาก เราจะเปลี่ยนแผนใหม่ รอมันกลับมากรุงเทพฯ ก่อน ไอ้เสี่ยหาน...อีกไม่นานหรอก...หึๆ”
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์ที่ดึงฮู้ดคลุมหัวแล้วเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรงถูกโซดาจูงมือให้เดินไปตรงที่พวกเด็กนักเรียนคนอื่นๆ กำลังสอนเด็กชาวเขาด้วยกัน เจ้าพ่อเงินกู้เดินตามไปอย่างว่าง่าย ไม่อยากจะดีดดิ้นอะไรเพราะกลัวถูกแซวจนต้องขุดพื้นแล้วลงไปนอนหนีอายตามด้วยเอาดินกลบหน้า
“เฮ้ย เอาใครมาวะนั่น” อินน์ตะโกนเสียงดัง “จับมือด้วยอ่ะ! อะฮิ้วว นี่คือเมียคนที่ให้สัมภาษณ์ลงในคอสโมฯ ใช่ไหมมึง!!”
ทุกคนตรงนั้นที่ได้ยินส่งเสียงโห่ฮิ้วดังสนั่นตามกันมาเป็นทอดๆ ทันที หาญศักดิ์หน้าม้าน ร้อนฉ่าไปทั้งใบหน้าจนถึงลำคอ
“อ้าวเฮ้ย ผู้ชายนี่หว่า!!”
อินน์ตะโกนเสียงดังเมื่อได้เห็นอีกฝ่ายชัดๆ เสียงแซวเงียบกริบทันทีราวกับสั่งได้
“พี่กู ชื่อหาน” โซดาเสียงเข้ม เอื้อมมือข้างหนึ่งไปดึงฮู้ดที่คลุมศีรษะคนที่ยืนข้างๆ กันออก แต่อีกมือก็ยังคงกุมมือหาญศักดิ์ไม่ยอมปล่อย “คนที่เป็นเจ้าของโรงแรมอ่ะ พี่เขาอายุจะสามสิบแล้ว พวกมึงอย่ามาเล่นลามปาม ยกมือไหว้ขอโทษเลย”
“ขอโทษ! ขอโทษครับพี่หาน” อินน์รีบยกมือไหว้แทบไม่ทัน หน้าจ๋อยลงไปสุดฤทธิ์ “เมื่อกี้เห็นแต่หน้าแว่บๆ หน้าพี่หวานมากผมเลยนึกว่าพี่เป็นผู้หญิง เล่นไม่รู้เรื่องเลยผม ขอโทษจริงๆ ครับ”
จากนั้นเด็กหนุ่มทั้งกลุ่มก็พากันกระพุ่มมือไหว้ขอโทษหาญศักดิ์ตามอินน์มาติดๆ หาญศักดิ์จำต้องละมือออกมาจากมือหนาของโซดาเพื่อรับไหว้ทุกคน ร่างสูงตวัดหางตาขวับมามองแบบไม่พอใจทันใด
เอ้า! ค้อนใส่อีก ไม่งั้นจะให้กูประกบตีนรับไหว้เพื่อนมึงรึไง!
ดู๊ดู มามองแบบขุ่นเคืองไม่เลิก แถมยังทำปากบู้ คิดว่าน่ารักมากป่ะ? เดี๋ยวพ่อก็จิ้มตาแตก
“เอ้อ ช่างมันเหอะน้อง อย่าไปซีเรียส” หาญศักดิ์เมินเฉยต่อสายตาเลเซอร์นั่นแล้วพูดกับเหล่าเด็กๆ
ไม่ใช่ผู้หญิง... แต่ก็เป็นเมียมันจริงๆ แหละวะ...
สรุป...กูหน้าหวานจริงๆ เหรอ กูว่ากูออกจะหล่อแมนสยบสาวทั่วแดนได้ด้วยหางตา
“หน้าเหมือนมึงเลยอ่ะ...”
โซดายักคิ้วรัวๆ พลางยิ้มแป้น โดนทักแบบนี้หลายรอบก็ยังชอบใจทุกรอบ
...ก็คนหน้าเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่ญาติพี่น้อง ก็เป็นได้แค่...
เนื้อคู่
“ญาติมึงนี่ร๊วยรวย แต่มึงนี่จ๊นจน เป็นญาติกันได้ไงวะ” เพื่อนคนหนึ่งตั้งข้อสงสัย
“เอ้า!” เด็กหนุ่มคิ้วกระตุก “พี่เขาไม่ใช่บ่อทองเคลื่อนที่ที่ญาติคนไหนจะไปตักตวงก็ได้นี่วะ เงินครอบครัวใครก็เงินครอบครัวมันสิ” โซดาพูดตามสัจธรรมของโลก คนเป็นเครือญาติกัน ครอบครัวหนึ่งรวย แต่ไม่ได้หมายความว่าอีกครอบครัวต้องรวยไปด้วยเสียหน่อย “แต่ตอนนี้กูก็อยู่กับพี่เขานี่ ญาติกันก็จริงแต่เพิ่งได้มารู้จักใกล้ชิดกันตอนโต”
“อ้อ มิน่า มึงอู้ฟู่ขึ้นเยอะ”
“อือ”
“พอเริ่มมีกะตังค์ปุ๊บเลยมีเมียเก็บเลย พวกกูยังไม่เลิกสงสัยหรอกนะว่าเมียมึงเป็นใคร”
“พี่หานครับ เมียมันเป็นใครครับ พวกผมอยากรู้มาก”
อินน์หันไปถามเจ้าพ่อเงินกู้อย่างอดรนทนไม่ได้ ไหนๆ ก็ไหนๆ ได้เจอญาติโซดาแบบนี้ต้องเค้นให้รู้เรื่องเสียหน่อย ถามกี่ทีๆ ไอ้เพื่อนตัวดีก็เอาแต่ตอบปัดๆ เล่นให้สัมภาษณ์หวานหยดลงนิตยสารขนาดนั้นใครมันจะไม่อยากรู้เล่า
หลังจากวันแรกที่หนังสือคอสโมโพลิแทนฉบับนั้นวางแผง วันรุ่งขึ้นทั้งโรงเรียนก็แซ่ดไปด้วยเรื่องสาวปริศนาผู้หญิงของศาสดา
หาญศักดิ์สะดุ้งเฮือกเหมือนถูกน้ำร้อนลวก รู้สึกประดักประเดิดเป็นที่สุด เขาไม่มีวันยอมรับกับใครหน้าไหนแน่ๆ ว่าเป็นตกเป็นเมียผู้ชายด้วยกัน ยกเว้นแต่พวกที่มันดันมารู้กันเองอย่างเฉินกับเสี่ยชาน เสี่ยหนุ่มตาเหลือกตาปลิ้น ดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออกชัดเจน แต่เหมือนพวกเด็กๆ จะไม่ทันได้สนใจ
“พวกมึงถามอะไรวะ” โซดาหรี่ตา
“นี่นะ ถ้ากูรู้ว่าเมียมึงเป็นใครแล้วได้เจอหน้านะ กูจะฟ้องว่ามึงหม้อบัว”
“เฮ้ย! กูเปล่า” โซดาหน้าตื่น ตาเบิกโพลง ร้องเสียงดังลั่น
“มึงอ่ะชอบแอบมองบัว” อินน์เสริมเพื่อนคนก่อนหน้า “มองตลอดอ่ะ”
“มองไร! กูไม่ได้มองบัว ไม่เคยหม้อบัว กูไม่ได้คิดอะไรกับบัวแบบนั้นเลย!”
เด็กหนุ่มเสียงหลงพูดปฏิเสธรัวเร็ว จะคิดได้ไงเล่าไม่ได้ชอบผู้หญิง... เขาชำเลืองสายตาไปมองหาญศักดิ์ ที่กำลังมองเขากลับมาด้วยสายตาที่นิ่งมาก โซดาคลี่ยิ้มแห้งๆ
“เหรอ~ แล้วเมื่อวานที่เรียกเขามานั่งกินข้าวด้วยกันล่ะ โด่”
“เพื่อนเว้ย เพื่อนจริงๆ” ร่างสูงยืนยันปฏิเสธหัวชนฝาแบบเอาเป็นเอาตาย แต่ในสายตาคนที่มอง มันดูเป็นอาการร้อนตัวอย่างที่สุด
“แหม หน้าหม้อนะมึงอ่ะ หม้อแบบเลือกคนด้วย หม้อเฉพาะคนสวย โดนเฉพาะคนสวยที่ชื่อบัว~”
“กูก็บอกว่ากูเปล่าไงวะไอ้สัดนี่!”
“พี่หานครับฟ้องเมียมันให้ด้วยนะครับ” อินน์หันขวับไปพูดกับเจ้าพ่อเงินกู้ “เอาให้ตายเลยครับ อยู่ข้างนอกปลอดสายตาเมียนี่หม้อหญิงอื่นไม่หยุด เจ้าชู้มาก”
หาญศักดิ์ยิ้มฝืดๆ รู้สึกน้ำท่วมปาก รู้อยู่เต็มอกหรอกว่าโซดาเป็นเกย์เต็มตัวชนิดไม่เหลียวแลหญิงสาว แต่พอมาได้ฟังแบบนี้มันก็ปั้นหน้าไม่ถูกเหมือนกันแหละวะ
ฮึ...ว่าแต่สรุปโซดามันเจ้าชู้จริงๆ เหรอ...?
“โอ้โห พูดไรวะอินน์ มึงคิดว่าเมียมันจะกล้าทำอะไรมันไหม เกิดมันซ้อมเมียขึ้นมาเมียมันจะทำไง ใครจะไปสู้มันได้”
เออ ถูก... คิดว่ากูจะกล้าทำอะไรรึไง...
“บ้า ไอ้โซดามันคงไม่ทำร้ายเมียตัวเองหรอก”
น้อยไปสิ!! มันไม่ได้แค่ทำร้ายธรรมดานะครับสังโค้ม ทำทีทำปางตาย!!
“เงียบ! เงียบ!” โซดาตะโกนปรามเพื่อนที่พูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติราวกับเขาไม่ได้ยืนหัวโด่ตรงนี้ เด็กหนุ่มหรี่ตาอย่างไม่สบอารมณ์ ยกสองมือขึ้นกลางอากาศ พวกแม่งจะก่อปัญหาให้เขาไปถึงไหนนะ “พวกมึงเนี่ยนะ เสือกเรื่องของกูจริงๆ”
“คุณหานค่ะ ยังไงมานั่งทางนี้ดีไหมคะ นี่พวกเธออย่าไปกวนคุณหานเขาสิ ให้มันรู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่หน่อย เดี๋ยวเขาจะหาว่าที่โรงเรียนไม่สั่งสอน”
ครูสาวเดินมาเรียกหาญศักดิ์แล้วดุเด็กๆ ที่ลามปามผู้ใหญ่ หาญศักดิ์ยิ้มรับ
“ขอบคุณครับ”
“โซดา เธอพาพี่ชายไปนั่งตรงที่ๆ จัดไว้ไป”
ร่างสูงพาหาญศักดิ์เดินแยกไปนั่งตรงบริเวณที่ปูเสื่อจัดไว้สำหรับให้พวกครูอาจารย์นั่งพัก พอหาญศักดิ์นั่งลงไปบนเสื่อ โซดาก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ สาวชาวเขาหน้าตาจิ้มลิ้มกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา พวกเธอส่งยิ้มหวานจ๋อยให้บรรดานักท่องเที่ยวรวมไปถึงหาญศักดิ์กับโซดาด้วย ผิวพรรณของพวกเธอขาวละออนวลเนียนน่าสัมผัสยิ่งกว่าสาวกรุงเทพฯ คนไหนๆ หน้าตาสวยบริสุทธิ์ผุดผ่อง มีรอยแป้งประแต้มบนดวงหน้า น่ารักน่าพิศแบบไม่ต้องพึ่งเครื่องสำอางหนาเตอะให้คนมองรำคาญใจ หาญศักดิ์จ้องดูอย่างเพลินตา อดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มหวานตอบกลับ พวกเธอพากันขวยเขินสายตากรุ้มกริ่มของหนุ่มใหญ่จากกรุงเทพฯ
ฟุ่บ!
“เหี้ย! ทำอะไรเนี่ย!” หาญศักดิ์อุทานเมื่อจู่ๆ โลกของเขาก็มืดลงเพราะโซดาเอื้อมสองมือมาปิดตาเขาแน่น
“ห้ามมอง” เสียงของเด็กหนุ่มหงุดหงิด “ห้ามยิ้มกลับด้วย”
“ไอ้บ้า! ปล่อย!”
“ไม่ให้มอง อย่าทำแบบนี้สิครับพี่” โซดาฮึดฮัด
“มึงนี่มันประสาทนะ!” หาญศักดิ์กระโชกโฮกฮากอย่างหงุดหงิดที่โดนปิดตา “ทีมึงหม้อหญิงกูไม่เห็นจะว่าอะไรเลย”
“มันไม่เหมือนกัน!” เสียงห้าวตะเบ็งดังก้อง ยังคงไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก “แล้วผมก็ไม่เคยหม้อผู้หญิงคนไหนด้วย!”
“โอ๊ย กูล่ะเพลียจะเถียงกับมึง!”
ทำไมมันขี้หึงแบบนี้...
ควับ!
สองมือที่ปิดตาเสี่ยหนุ่มเลื่อนไปกุมสองแก้มแทน มือหนาล็อกใบหน้าหวานให้มองหน้าบูดๆ ของตัวเอง บีบแก้มนุ่มของเสี่ยหนุ่มเข้าหากัน
“มองผมสิครับ มองผมนี่ ผมหล่อนะ”
โอ้โห! สตรองมากครับสังโค้มมม มั่นหน้ากว่านี้มีอีกป่ะ!?
“อูเอื่ออ้าอึง! (กูเบื่อหน้ามึง!)”
โซดาหน้าบึ้งตึง “ไม่ให้เบื่อ เบื่อก็ต้องทน! ชีวิตพี่มองผมได้แค่คนเดียวเข้าใจไหม!”
“อะอาด! (ประสาท!)”
“เอาล่ะครับ! กิจกรรมของพวกเราในวันนี้ก็จบแล้วนะคร้าบ~” เสียงดังจากโทรโข่งตัวใหญ่ทำให้หาญศักดิ์กับโซดาหยุดทะเลาะกันชั่วคราว “แต่ก่อนจากกันวันนี้พี่อินน์สุดหล่อมีคนดังมานำเสนอเผื่อน้องๆ ทุกคนจะคุ้นหน้าคุ้นตากันด้วย เอ้า ขอเสียงปรบมือให้พี่โซดาหน่อยคร้าบ~”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
ไม่ใช่เสียงเด็กๆ ชาวไทยภูเขาที่กรี๊ดแต่เป็นเสียงเพื่อนนักเรียนสาวๆ ในโรงเรียนเดียวกันนี่แหละโหยหวนกันประดุจหมูถูกน้ำร้อนลวก หาญศักดิ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ รู้สึกได้ในทันทีว่าโซดาตัวแข็งเด๊กเหมือนถูกแช่ช่องฟรีซ ใบหน้าที่เคยหน้านิ่วคิ้วขมวดเปลี่ยนเป็นสีหน้าเหลอหลา แปลว่านี่คืองานสดแหงๆ ไม่ได้เตี๊ยมอะไรกันไว้ก่อนสินะ นี่ถ้าเขาเป็นโซดา จะฆ่าอินน์ให้ตายคามือเลย อยู่ๆ มาขายกันกลางคันแบบนี้
โดนแล้วจ้าผัวกู
“ศาสดา~ ศาสดา~ ศาสดา~!”
นักเรียนคนหนึ่งตีกลองที่แบกขึ้นมาทำกิจกรรมรัวๆ โหมโรงแล้วเริ่มตีเป็นจังหวะจะโคนต่อเนื่อง คนอื่นๆ ก็ร้องเรียกชื่อนักมวยคนดังระงมเป็นจังหวะไปกับเสียงกลอง และยังมองมาที่โซดากันเป็นตาเดียว แม้แต่พวกครูอาจารย์ยังปรบมือเรียกไปด้วย เด็กหนุ่มลุกขึ้นมาจากเสื่อแบบเก้ๆ กังๆ ยิ้มจนตาหยีเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ ทุกคนร้องเฮขณะที่ร่างสูงโปร่งเดินไปข้างหน้าสุดตรงที่อินน์กำลังพูดใส่โทรโข่ง
“เฮฮฮฮฮ~~ ในที่สุดคุณเพื่อนสุดหล่อก็มานะคร้าบ~ ไหนๆ ก็ไหนๆ วันก่อนเห็นแอบเปิดเพลงเต้นอยู่หน้าห้องที่โรงเรียน มามะ โชว์ให้ทุกคนดูหน่อยเร้ววววว”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด~”
“ฮิ้ววววววววว~”
“มึงนี่!”
โซดาตะเบ็งเสียงง้างหมัดขึ้นทำท่าจะต่อยอินน์แบบคาดโทษแต่บนใบหน้ามีรอยยิ้มอยู่บ่งบอกว่าไม่ได้โกรธอะไรจริงจังนัก
“โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ ตอนนี้พี่โซดาเขากำลังมีความรักนะครับ โลกทั้งใบเป็นสีชมพูวววว รักเมียมาก เอ๊ย ไม่ใช่! รักแฟนมากกกกก อาจ๊าน...! อาจารย์อย่าเพิ่งโบกผม!” อินน์รีบแก้คำพูดเมื่ออาจารย์ผู้ชายที่ดูมีอายุคนหนึ่งลุกพรวดขึ้นมาแล้วทำท่าจะเข้ามาตบหัวเขาที่พูดทะลึ่งตึงตัง “อะแฮ่ม เปิดเพลงนี้ฟังท้างงงวัน~ ไม่รู้อะไรนักหนา สงสัยจะตรงฟีลลิ่งมากมาย เอ้า เรามาดูพี่เขาเต้นกันดีกว่า ฮิ้ววว~”
พูดจบอินน์ก็คว้าไอโฟนของโซดาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์เจ้าของไปเสียบต่อเข้ากับลำโพงที่ขนขึ้นมาด้วย มือหนาสไลด์ๆ จิ้มๆ เลือกเพลงแป๊บเดียวในลิสต์ อินโทรทำนองเพลงที่ถูกเลือกก็ดังออกมาจากลำโพง
“นี่มึงเอาจริงเหรอเนี่ย!” โซดาหน้าตื่นหันไปหาเพื่อน อินน์ที่วางโทรโข่งไว้ที่พื้นตั้งแต่ก่อนเปิดเพลงพยักหน้า
“เออ จริง ถ้ามึงเขินเดี๋ยวกูเต้นเป็นเพื่อน”
“เออ งั้นมา!”
รู้ตัวว่าหน้าใส ยังมาทำอมยิ้มทำไมนี่คิดอะไรรึเปล่า อย่ามาบอกว่าเหงาไม่ต้องเลย
สองหนุ่มระเบิดตัวออกมาเต้นพร้อมกันทำเอาสาวกรี๊ดดังสนั่น โซดายกมือขึ้นชี้หน้าตัวเองแล้วแกล้งทำหน้าเหลอตอนเนื้อเพลงท่อนแรก เสร็จแล้วก็ยกสองมือขึ้นมาโบกตอนจบท่อน หาญศักดิ์อ้าปากค้าง
พระสงฆ์องค์เจ้าเอ๊ยยย...
โซดาเต้นเป็น!!
เป็นจริงๆ แบบไม่ใช่กะหลั่วกะโหลกกะหลาไปวันๆ แล้วก็ไม่ใช่แกล้งเต้นทุเรศๆ เหมือนตอนอาละวาดในคลับรอยัลคราวก่อนโน้น
ให้ตายเหอะ...นอกจากต่อยมวยเก่ง เรียนเก่ง แล้วยังเต้นเก่งอีก...
อ๊ายยยยยยยยยยยยย (!?)
ชอบทำเป็นอ่อนแอ ชอบมาทำตัวน่ารังแกก็น่ารังแกที่สุด แบบว่าใจชำรุดเมื่อใกล้เธอ โอ๊ะโอ
โซดายกมือซ้ายขึ้นกุมหัวใจแล้วคุกเข่าลงพื้นบนดินทำเหมือนจะขาดใจตายมองมาทางเขาอย่างไม่ปิดบัง มืออีกข้างก็ทำท่าคว้าอะไรสักอย่างกลางอากาศมาในทิศทางเดียวกัน
ไร้เดียงสาอย่างงี้นะ ต้องระวังแล้วล่ะ
ไว้ใจเธออย่างงี้นะ คงต้องยอมแล้วล่ะ
เข้าใกล้เธอมากก็ไม่ได้ เป็นของเธออีกก็ไม่ได้ เธอจะอย่างงี้จะอย่างงั้นให้เราตายใจ
หาญศักดิ์หูแดงเถือก เต้นเฉยๆ ว่าเท่แล้ว แต่คอยส่งสายตามีความนัยแล้วทำหน้าทำตาอ้อล้อมองหน้ากันเป็นระยะๆ ไปด้วยแบบนี้มันยิ่งเขินเข้าไปใหญ่ ยิ่งฟังเนื้อเพลงประกอบไปด้วยหาญศักดิ์ก็ตัวร้อนวูบวาบได้แต่นั่งกัดริมฝีปากบิดไม้บิดมือเข้าหากันอยู่บนเสื่อ บรรดาคนที่ชมการเต้นของอินน์กับโซดาส่งเสียงร้องเชียร์ตบไม้ตบมือมีอารมณ์ร่วมไปกับการแสดงที่สนุกสนาน อินน์เองก็เต้นเก่งและเต้นดีมาก แต่...สายตาของหาญศักดิ์ในเวลานี้มันมีไว้มองคนอื่นที่ไหนเล่า...
ทำหน้ามีเลศนัยตลอด นี่จะยอมถอยไปหรือให้ฉันกอด
เธอมาทำอย่างนี้เดี๋ยวฉันก็รักให้เลย รักให้เข็ด
ทำฉันจนหายใจไม่ออก ถ้าเธอทำฉันตายฉันตามไปหลอก
เอาให้เธอได้รู้ว่าคนที่รักจนตาย เป็นยังไง
สองหนุ่มเต้นเป็นท่าเดียวกันในท่อนฮุคอย่างเท่ตามที่เคยซ้อมเอาไว้เพราะกะจะเต้นเพลงนี้ในงานปีใหม่ประจำโรงเรียนอยู่แล้ว
หากแต่สิ่งที่ไม่เคยซ้อม...ก็คือรอยยิ้มและสายตาแพรวพราวของโซดาที่กำลังมองหน้าคนที่ตัวเองรักอยู่
เด็กหนุ่มยักคิ้วหล่อๆ ให้คนมองคนสำคัญที่ขบกัดริมฝีปากล่างแน่น เสียงเชียร์ยังคงดังต่อเนื่องอย่างไม่หยุดยั้ง และดูเหมือนจะยิ่งดังมากขึ้นทุก
หาญศักดิ์ยกสองมือขึ้นมาจับหน้าที่ร้อนฉ่า นิ้วทั้งสิบนิ้วกางออกเหลือช่องให้ลูกตาเต็มๆ จนไม่รู้ว่าจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าทำไม ใจหนึ่งก็อยากจะปิดตาไม่อยากดูต่อแล้ว แต่อีกใจหนึ่งมันก็อยากดูให้จบ
แม่งเอ๊ย...
ไม่อยากจะยอมรับว่าเขินแต่บอกเลยก็ได้ว่าโคตรเขิน
สตรองสิไอ้ห๊านน สตรอง! สตรอง! สตร๊องงง!
โอย...ต่อให้เป็นกำแพงก็สตรองไม่ไหวแล้วครับงานนี้
อ๊ากกกกก
หาญศักดิ์อยากจะตะกุยเล็บใส่ดินยิ่งนัก...ตรงกลางหน้าอกมันอุ่นๆ ร้อนๆ ไปหมด...เหมือนเพิ่งกลืนกาแฟร้อนๆ เข้าไปโดยไม่ยอมเป่าให้มันเย็นลงสักหน่อยเสียก่อน หากมันไม่ใช่ความร้อนที่ทรมาน แต่เป็นความอุ่นที่ทำให้หัวใจผลิบานราวกับดอกไม้แรกแย้ม
ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...
เสียงหัวใจเต้นดังจนเจ้าของนึกรำคาญ ทั้งที่สั่งหนักสั่งหนาให้ตัวเองห้ามรู้สึกอะไร แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับไม่ยอมทำตามสมองเอาเสียเลย
บ้าชะมัด...
ทำนองช่วงรอยต่อตรงกลางเพลงจบลง อินน์หมุนตัวมาบังหน้าโซดาแล้วลิปซิงค์ท่อนแรกของวรรคสอง
เรื่องไรมาน่ารัก เจตนาเธอน่าระแวงก็ต้องระวังไว้ก่อน ยังไม่อยากเดือดร้อนที่หัวใจ
ร่างสูงโปร่งผลักเพื่อนออกไปจนกระเด็นแล้วลิปซิงค์ท่อนต่อ
ไม่ต้องมาแอบถาม...
สายตาระยิบระยับแบบชายเจ้าชู้มองไปยังคนที่นั่งจับแก้มตัวเองอยู่บนเสื่อ
จะไม่ยอมไม่พูดสักคำไม่ต้องมาอำกันหรอก...
“ไม่มีบอกอยู่แล้วว่าชอบเธอ! โอ๊ะโอ!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
หาญศักดิ์แทบจะมุดดินตายเมื่อโซดาป้องปากตะโกนเนื้อเพลงท่อนนั้นออกมาทางเขาเต็มๆ
แม่เจ้าโว้ย
เอาแล้วไง...โดนแอ็ทแท็คแล้วจ้า...
...อยากจะลงไปชักๆๆๆ กับพื้น...
เขินโว้ยยยยยยยย!!!!
ร่างสูงโปร่งเต้นไปด้วยมองคนที่ยกสองมือขึ้นมาปิดหน้าปิดตาแบบเก้ๆ กังๆ ไปด้วยจนจบเพลง หาญศักดิ์เม้มปากแน่น แก้มแดงก่ำเป็นสีเดียวกับลูกตำลึงสุก
ดวงตาคมของโซดายามนี้ทอประกายวิบวับราวกับหมู่ดาวสุกสกาวบนท้องฟ้า เปี่ยมเสน่ห์จนชวนให้น่าหลงใหล
และยิ่งมันมองตรงมาที่ตัวเองแบบนี้...ใครจะไปถอนสายตาได้กัน
มือหนาของเด็กหนุ่มทั้งสองมือยกขึ้นมากุมหัวใจแน่นแล้วแสร้งทำหน้าเจ็บปวดแบบเท่ๆ
เอาให้เธอได้รู้ว่าคนที่รักจนตาย เป็นยังไง
จะรักกูจนตายเลยเหรอ...
โอ๊ยยหัวร้อนนนนนนนน $%^&*(
คนหล่อมากพะงาบปากแบบไร้เสียงมาในอากาศช้าๆ ชัดๆ...พลางยักคิ้วจึ้กๆ
‘ทีนี้จะมองผมคนเดียวได้รึยังครับ’
...ทำหน้ามีเลศนัยตลอด นี่จะยอมถอยไปหรือให้ฉันกอด... ❤
ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...
---------
เป็นอันแน่นอนแล้วนะคร้าบว่าเซ็นกับสนพ. เฮอร์มิท
รอรูปเล่มกันได้เยยยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ยกที่ ๒๙
No I didn't trust him
But he rushed me to feel
Tried me mesmerize to me
With his all sex appeal
[ เปล่านะ ผมไม่ได้วางใจในตัวเขา แต่เขาเร่งเร้ากระตุ้นผม
ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะสะกดจิตผม
ด้วยเสน่ห์ทางเพศทั้งหมดของเขา ]
Told me everything
That I was longing to hear
Shine and handsome
My souvenir
[เขาบอกผมทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมปรารถนาจะได้ยิน
เปล่งประกายและหล่อเหลา
เป็นเหมือนของที่ระลึกของผม ]
And then all of sudden
I have fallen in love
He would put me down
But I'll still place him above
[ และในจังหวะที่ผมเริ่มตกหลุมรัก...
เขาก็ผลักผมลงในขณะที่ผมยังยันเขาไว้เหนือร่าง ]
Tired of searching for the love
That still lives in him
Given my everything
Like a souvenir
[ เหนื่อยหน่ายเหลือเกินกับการค้นหาความรักที่ยังคงอยู่ในตัวเขา
เพราะผมให้เขาไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง...เหมือนกับของที่ระลึก ]
Given up my heart
In the name of the memory
Fallen down like rain
He could feel every drop
Now I know I have
Have the courage to tell him
Tell him to stop...stop...Stop
[ ใจผมล้มเลิกต่อต้านแล้ว ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปในนามของความทรงจำ
ให้มันปลดปล่อยมาเหมือนเม็ดฝน...
เขาจะได้สัมผัสลิ้มรสทุกหยาดหยดของผม
และตอนนี้ผมคิดว่าผมกล้าพอที่จะร้องบอกเขาที่อยู่บนร่างผมแล้วล่ะ
หยุด...หยุด...ช่วยหยุดที... ]
(Stop! Stop! Stop! – Nu Virgos : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน หาญศักดิ์ในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
หลังจากที่สองหนุ่มแสดงจบกิจกรรมของวันนี้ก็จบลงจริงๆ ทุกคนต้องเดินทางกลับตามกำหนดการ หาญศักดิ์เขินเสียจนเดินไม่ตรงขณะเดินกลับไปที่รถกระบะ โซดาไม่ได้รับอนุญาตให้กลับมากับเขาแม้ว่าจะขอครูมากแค่ไหนเพราะจำเป็นต้องนับจำนวนคน แถมทางโรงเรียนยังจะพานักเรียนไปทัศนศึกษาที่อื่นต่อในตอนบ่ายถึงเย็นอีกต่างหาก ซึ่งหาญศักดิ์ก็คิดว่าดีแล้วเพราะเขายังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับโซดาแบบตัวต่อตัวในเวลานี้ มือสั่น...ใจสั่นไปหมด
นี่สรุปคือ...ชีวิตกู = Officially เสียดุลเกย์สินะ...
อ๊ากกกก
หาญศักดิ์ตะกายน้ำในสระอย่างบ้าคลั่ง แล้วมุดทั้งตัวลงดำน้ำจนมิดหัว ก่อนจะแหวกว่ายตีแขนตีขาราวกับคนบ้า อากาศจะหนาวก็หนาวไปเหอะกูจะว่ายซะอย่าง กูจำเป็นต้องหาอะไรทำระบายอารมณ์ที่อัดอั้นนี้!
ความจริงตอนเต้นโซดาก็เต้นกับเพื่อนสองคน และเต้นให้ทุกคนดูนั่นแหละ ถึงจะสังเกตสังเกาแค่ไหนคนนอกก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าเจ้าเด็กตัวสูงนั่นจงใจหมายถึงเขาและโปรยเสน่ห์ใส่เขาโต้งๆ
ที่เขินหน้าร้อนวูบขนาดนี้เป็นเพราะความนัยที่สื่อทั้งทางสายตาทางรอยยิ้มมาให้กันตลอดต่างหาก... มันทำให้หาญศักดิ์เข้าใจคำที่เขาเรียกกันว่า
...รู้กันอยู่สองคน...
อร๊ากกกก!!! (ตะกุยน้ำ)
ตอนนี้โรงแรมค่อนข้างเงียบสงบเพราะเป็นเวลาบ่ายแก่ๆ คนยังไม่กลับมาจากการท่องเที่ยวหรือทำธุระ ส่วนพวกนักเรียนก็ยังอยู่ระหว่างการทัศนศึกษา
หาญศักดิ์ว่ายวนรอบสระเป็นยี่สิบกว่ารอบจนเหนื่อยซ่ก ในที่สุดคนก็เริ่มคลาคล่ำจนเต็มโรงแรม เสี่ยหนุ่มจึงขึ้นจากสระไปรับประทานอาหารเย็นให้หายหิว ก่อนจะขึ้นห้องไปอาบน้ำอาบท่า จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนเพราะความเหนื่อยอ่อน วันนี้หาญศักดิ์ไม่คิดจะอยู่รอเจอใครหน้าไหนทั้งนั้นเพราะเพลียมาทั้งวัน ตอนเช้าก็ขับรถทางไกลขึ้นเขาลงเขา ตอนบ่ายก็ยังมาว่ายน้ำอีก
หาญศักดิ์หลับสนิทเหมือนตายตั้งแต่หนึ่งทุ่ม แต่แล้วจู่ๆ ก็กลับฝันว่ามีคนมาถลกผ้านวมที่ห่มอยู่ออก แล้วทาบทับกายลงมาบนตัวเขาเสียจนเขาขยับตัวไม่ได้ จากนั้นมันก็คลุมผ้าห่มทับเราทั้งคู่อีกที เสี่ยหนุ่มใช้สมาธิทั้งหมดพยายามกระดุกกระดิกร่างกาย หากแต่กลับถูกตรึงแน่นไว้กับฟูก
เหี้ย!
คนนอนหลับเหงื่อแตกพลั่ก
...เอาแล้วไงนี่มันไม่ใช่ฝันแล้วโว้ย
ผีอำ!
หาญศักดิ์ที่หลับตาแน่นหอบหายใจฮักๆ อย่างหวาดกลัว ออกแรงดิ้นพล่านขยับกายต่อสู้กับผีพลางท่องนะโมสังโฆไปด้วย
แต่แม่เจ้าโว้ย ผีตนนี้มันร้ายกาจมากกก มีการล็อกแขนล็อกขากูเอาไว้อีก! เดี๋ยวนี้ผีเขาพัฒนาสกิลการอำคนขนาดนี้แล้วเรอะ!
หาญศักดิ์เม้มปากแน่นออกแรงต่อสู้สุดชีวิตเพื่อให้พ้นจากการถูกอำโดยผีร้าย แต่ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด มิหนำซ้ำผีตนนี้ยังออกแรงรวบแขนของเขาเอาไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างลูบแผ่วเบามาตามลำคอ หาญศักดิ์ขนลุกซู่กับมือเย็นๆ นั่น เขาเหงื่อแตกซิกจนตัวเริ่มเหนียว แต่ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เขาต้องถูกผีตนนี้ฆ่าหักคอจิ้มน้ำพริกกินแน่ เสี่ยหนุ่มตัดสินใจลืมตาขึ้นเพื่อปะทะกับผีร้ายทันใด!
“แว้ก โซดา มึงเองเรอะ!!”
ไม่ใช่ผีร้ายที่ไหนครับพี่น้อง แต่เป็นผีห่าตัวเดิม!
“อย่าดิ้นสิ...อยู่เฉยๆ...” ไม่พูดเปล่าใบหน้าคมยังก้มลงซุกไซ้สูดดมซอกคอของคนที่นอนอยู่ใต้ร่าง หาญศักดิ์ตะเบ็งเสียงในความมืด
“ออกไป! มาคร่อมกูทำไม แล้วมึงเข้ามาได้ยังไง!!”
“อย่าตะโกนสิครับพี่...”
“กลับไปนอน! นี่มัน...นี่มันจะห้าทุ่มแล้วนะเว้ย”
“ผมหิว”
“หิวก็ไปหาข้าวกิน!! รูมเซอร์วิสอะไรก็สั่งไปสิวะ!”
พอรู้ว่าไม่ใช่สิ่งเหนือมนุษย์คราวนี้หาญศักดิ์ก็หมดความกลัวแล้วออกแรงสู้สุดชีวิต
“ผมหิวเนื้อกวาง...ผมหิวเนื้อพี่...อดอยากปากแห้งจนจะตายอยู่แล้ว”
สายตานั้นราวกับคนอดอาหารนานแรมเดือนที่ได้เจอบุฟเฟ่ต์ฟรีตรงหน้า โซดาดูไม่ปรารถนาสิ่งไหนนอกจากจะจัดการกลืนกินเขาเท่านั้น ร่างสูงล็อกแขนล็อกขาอีกฝ่ายหนาแน่น แล้วระดมจูบซอกคออย่างดุเดือดเหมือนกระทิงเปลี่ยว ในที่สุดหาญศักดิ์ก็เริ่มเหนื่อยกับการแผลงฤทธิ์จนหมดแรง โซดาผ่อนแรงที่ใช้บีบบังคับอีกฝ่าย แล้วดึงร่างหาญศักดิ์ให้ลุกพรวดขึ้นมานั่งแบบไม่ทันตั้งตัว ดวงตาคู่คมที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหิวกระหายจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตราวกวางป่า แล้วจับมือที่เล็กกว่ามือหนึ่งให้ทาบทับลงบนกลางกายของตัวเอง หาญศักดิ์สะดุ้งเฮือก
“พี่เห็นไหม ว่ามันแข็งแค่ไหน”
เสียงแผ่วพร่านั้นดังกรีดหัวใจในความมืด ไม่ได้จับมาให้จับเฉยๆ แต่ยังขยำมือทับมือของหาญศักดิ์ทำเอามือที่เล็กกว่านั้นต้องบีบกำเอ็นแข็งๆ อย่างเสียมิได้ โซดาใช้มือตัวเองที่วางทับบนมือหาญศักดิ์คลึงวนท่อนเนื้อใหญ่ยาวที่โป่งนูนขึ้นมาจากกางเกงเป็นวงกลม แล้วเขย่าๆ จนเจ้าของของมันซี้ดปาก หาญศักดิ์หน้าแดงก่ำที่ถูกรุกเร้ารุนแรงถึงเพียงนี้
“แค่เห็นหน้าพี่ ผมก็แข็งจนทนไม่ไหว จะลงแดงตายอยู่แล้ว ”
“ซ...โซดา”
หาญศักดิ์หน้าขึ้นสีระเรื่อกับสายตาคมปลาบและเสียงแหบพร่า
“อย่าปล่อยให้ผมทรมานอีกเลยนะครับ”
ร่างสูงอุ้มร่างอีกฝ่ายให้ขึ้นมานั่งทับบนหน้าขาตัวเองแล้วฉกจูบเร่าร้อนลงบนซอกคอที่มีกลิ่นเหงื่อ เสื้อยืดใส่นอนของหาญศักดิ์ช่างเกะกะยิ่งนักในความรู้สึกตอนนี้ สองแขนแกร่งที่โอบรัดร่างบนตักจิกทึ้งเสื้อยืดนั่น ก่อนจะฉีกกระชากมันจนกลายเป็นเพียงแค่เศษผ้าขี้ริ้ว แล้วตะโบมขบจูบไปตามลาดไหล่ของอีกฝ่ายเหมือนสัตว์ป่าขย้ำเหยื่อ
หาญศักดิ์ใจหายวาบกับรสสัมผัสเร่าร้อนรุนแรง เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกเคี้ยวกินอย่างตะกรุมตะกรามจนสิ้นเรี่ยวแรงทั้งหมด แขนทั้งสองข้างที่คล้องลำคอแกร่งอ่อนแรง ได้แต่หอบหายใจกับความดุเดือดของเลือดหนุ่ม ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในห้องนอน...หรือว่าอยู่ในท้องของศาสดากันแน่
เสียงครางหวานเล็ดลอดออกจากปากเมื่อรู้สึกจี๊ดๆ ยามไรหนวดปัดผ่านทิ่มแทงผิวเนื้อ รู้ตัวอีกทีเขาก็ถูกกายสูงโปร่งทาบทับอยู่บนฟูกหนานุ่ม
“น้องหานจ๋า... คนดีของพี่...พี่จะบ้าตายอยู่แล้ว”
หาญศักดิ์วูบวาบไปทั้งตัวกับเสียงหื่นกระหายนั่น ก่อนจะต้องผวาเยือกเมื่อปากร้อนเลื่อนลงไปเชยชมที่ยอดอกทั้งสองข้าง เรียวลิ้นตวัดรอบเม็ดตุ่มไตสีน้ำตาลอย่างเอาแต่ใจทำเอาคนรับได้แต่แอ่นกายขึ้นหยัดโค้งไม่ติดกับพื้นเตียง สองมือจิกเข้าที่เรือนผมสีดำของเด็กหนุ่มตามสัญชาตญาณ ไรหนวดรกครึ้มสากๆ ที่ครูดไปตามผิวเนื้อยิ่งทำให้เสียวสะท้าน และดูเหมือนอีกฝ่ายจะรับรู้ดี ถึงได้ระดมจูบเลียร่างกายของเขาจนเขาได้แต่นอนหายใจรวยระรินอย่างหมดทางต่อสู้
“อ๊ะ...อ๊ะ...”
หนวดเคราที่ขึ้นรอบริมฝีปากหยักเสียดสีไปตามส่วนต่างๆ ของร่างกายสร้างความกระสันเสียวที่ซาบซ่าแปลกใหม่นัก มือหนาดึงกางเกงนอนของเขาออกจนล่อนจ้อน แล้วถอดเสื้อผ้าตัวเองจนเปลือยเปล่าตามมาติดๆ ร่างสูงจับร่างบนเตียงพลิกคว่ำแล้วจัดท่าให้สะโพกลอยโด่ง ไม่รอเช้าเด็กหนุ่มเลียริมฝีปาก ฝังใบหน้าลงไปฟัดกับแก้มก้นที่ตั้งยั่วยวน
“อ๊ะ...อา...”
หาญศักดิ์เชิดหน้าครางเมื่อถูกไรหนวดถูเย้าหยอกไปตามผิวก้นและหลังขาอ่อน ลามไปจนถึงแผ่นหลังแล้วลงต่ำไปจนถึงข้อพับขาด้านในทั้งสองข้าง ไล่เลียดถูช้าๆ จนเขาขาสั่นพั่บๆ ...สัมผัสแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นแปลบปลาบไปจนถึงก้านสมอง หาญศักดิ์รู้สึกทั้งเสียวทั้งจั๊กจี้ เขาส่ายขาและตัวดิ้นหนีตอหนวดนั่นไปมาอย่างไร้ทางสู้
“อื้อ! อ้ะ”
แต่คนได้ยินเสียงร้องขัดขืนเล็กๆ นั่นกลับยิ่งมีอารมณ์ มือหนาทั้งสองข้างบีบเค้นสะโพกที่ตั้งอยู่ตรงหน้าจนขึ้นรอยมือแดงๆ ก่อนจะเริ่มตะโบมรุกเร้าอย่างเร่าร้อนส่งเสียงหอบหื่น โซดาที่หยุดซุกหน้าฟัดอยู่กับแก้มก้นหอบหายใจหิวกระหาย หาญศักดิ์ยิ่งครางกระเส่ากับความกระสันเสียว
“ฮะ...! อ้ะ...! อ๊ะ”
และในที่สุดเด็กหนุ่มก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาใช้มือขวาชักรูดแก่นกายของตัวเองที่มีน้ำเยิ้มตรงส่วนหัว แล้วเสียบมันเข้าไปในช่องทางที่ยั่วเย้าตรงหน้าแทบสุดลำ
“อ๊า...!!”
หาญศักดิ์เบิกตาโพลง จิกทั้งสิบเล็บลงกับผ้าปูที่นอนเมื่อถูกรุกเข้ามาในพรวดเดียวแบบไม่ทันตั้งตัว โซดาควบสะโพกนั่นเหมือนควบม้า กัดริมฝีปากกับรสสัมผัสที่อดอยากมานานหลายวัน
“อ๊ะ...อ๊า! อา...! อ้ะ...”
เสียงครางยิ่งปลุกเร้าเขายิ่งกว่าเดิม ร่างสูงซี้ดปากเมื่อถูกดูดรัดท่อนเนื้อจนใจจะขาด ใบหน้าหวานซบลงกับฟูกเตียงแล้วพยายามอั้นเสียงกรีดร้อง ท่านี้เป็นท่าใหม่สำหรับหาญศักดิ์
“ดังๆ...อา!”
“อึก...อะ...อือ...”
“อา! ดังอีก...”
หาญศักดิ์ส่ายหน้า กลัวว่าจะมีคนผ่านมาผ่านไปแล้วได้ยินได้ โซดายิ้ม พูดปนหอบในความมืด
“งั้นอย่าหาว่าพี่ใจร้ายนะจ๊ะ”
ร่างสูงถอดแก่นกายออกมาจากร่างอีกฝ่าย จับหาญศักดิ์นอนหงายลงบนเตียงแล้วบังคับอ้าสองขานั่นออกกว้าง เด็กหนุ่มถ่มน้ำลายลงตรงช่องทางที่กำลังหุบตัวเข้าหากันช้าๆ เพราะเพิ่งถูกถอดอวัยวะแปลกปลอมออก ก่อนจะเป่าลมเย็นๆ ใส่แผ่วเบาจนอีกฝ่ายเกร็งกระตุกไม่มีชิ้นดี
“อ๊ะ!! อ๊ะ!!!”
หาญศักดิ์ตาเบิกโพลง วาบหวิวกับลมที่เป่าใส่ เกร็งจนเส้นเลือดขึ้น แต่ความหฤหรรษ์ไม่จบลงแค่นั้น ลิ้นยาวแลบออกมาช้าๆ ก่อนจะละเลงลงเลียอย่างถึงอกถึงใจในทันใด
“อ๊ะ... อูย...อูย! อ๊า...! อ๊า...! อ๊า...!!”
ร่างบางส่ายเร่า สองขาเกร็งหงิกพยายามหุบเข้าหากันอย่างสุดความสามารถ แต่โซดาร้ายกาจกว่านัก เด็กหนุ่มจับมันแหกออกกว้างกว่าเดิมแล้วยกลอยขึ้นจากเตียง ก่อนสอดลิ้นชักเข้าชักออกจนหาญศักดิ์ต้องดิ้นพล่านเป็นปลาถูกงัดขึ้นบก ยิ่งเสียวกระสันเป็นสองเท่าเมื่อไรหนวดสากๆ นั่นถูเข้าง่ามเนื้อตรงช่องทางเร้นลับควบคู่กัน
“โซดา...! โซดา...! อ๊า!! โซดา... โซดา!!!”
เสียงของหาญศักดิ์ที่ครางชื่อเขาเสียงดังลั่นมันไพเราะนัก สองมือของคนที่ดิ้นพล่านปัดป่ายตะเกียกตะกายผ้าปูที่นอนอย่างไร้หนทาง เด็กหนุ่มยักคิ้ว
“เรียกพี่ด้วยสิจ๊ะ...” เสียงที่พูดเชิงออกคำสั่งอู้อี้เล็กๆ แล้วผ่อนจังหวะการดูดเลีย หาญศักดิ์แทบขาดใจ
ให้มันรู้หน่อยว่าบนสนามนี้ใครเป็นใคร
“อืออ...พี่โซดา...พี่โซดา...อูย...ทำไมเลียเก่งขนาดนี้ เก่งที่สุดในโลกเลย...จะตายอยู่แล้ว ช่วยด้วย...อย่าทำแบบนี้สิ...อืออ”
คนที่นอนอยู่บนเตียงส่ายหน้าดิ้นพล่าน ตัวแดงก่ำไปหมด เก่งมาจากไหนก็สิ้นฤทธิ์เพราะโซดาทุกรอบ... เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มพราย กดริมฝีปากจูบแก่นกายมนทู่ที่ตั้งชันเพราะแรงอารมณ์แล้วหยอกเย้ามันด้วยปลายลิ้น หาญศักดิ์ร่างสั่นหงึกๆ ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะครอบปากลงทันที
“อูยยย...อ้ะ...อ๊า...อ๊า...อาา”
หาญศักดิ์ครางระงมอย่างสุขสมอย่างที่สุด ร่างกายอ่อนปวกเปียกเป็นวุ้นใสๆ
“พี่โซดาจ๋า...พี่โซดา... อา...อา...อืออ...”
เสียงครางหวานหูที่ดังไม่หยุดหย่อนทำให้เด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มร้าย เขาปรนเปรออีกฝ่ายด้วยทุกเทคนิคที่นึกออกในยามนี้
น้องหานน่ะ...หนีพี่ซ.โซดาคนนี้ไม่พ้นหรอก...
“ชอบไหมจ๊ะ...” เสียงแผ่วพร่าของร่างสูงอู้อี้
“ชอบ...ชอบ...ชอบมากเลย...อืออ...อย่าหยุดนะ...อื้ออ”
...ต้องตกเป็นทาสเซ็กส์แบบนี้ไปจนชั่วชีวิตนั่นแหละ
สองมือที่สอดเข้าเรือนผมอีกฝ่ายกดลงให้บำเรอตัวเองหนักกว่าเดิม ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับการรุกรานอันเชี่ยวชำนาญ ทั้งนิ้ว...ทั้งลิ้น...ทั้งหนวดของโซดา ทุกอย่างทำให้เขารู้สึกดีจนแทบบ้า กายของเขาบิดเร่า ยังคงครางอย่างมีความสุขไม่ขาดปาก เซ็กส์ของโซดาทำให้เขาติดงอมแงมยิ่งกว่ายาเสพติด จากที่เคยผลักไสก็กลายเป็นชอบจนรัก หรือจะพูดให้ถูก ลิ้นกับปากของโซดาต่างหากที่ทำให้เขาติดงอมแงม หาญศักดิ์มีอารมณ์จนตาพร่ามัว ร่างแทบจะระเบิดออกเหมือนสเก็ดของดวงดาว
“ฮะ...อา...ฮ้ะ...อ้ะ....อ้ะ”
โพรงปากของเด็กหนุ่มขยับดูดขึ้นดูดลงอย่างเชี่ยวชำนาญ พากระสันเสียวเสียจนคนถูกพะเน้าพะนอเกร็งไปทั้งตัวกับรสกามจนสั่นระริก สะโพกบางขยับตามจังหวะปากของเด็กหนุ่ม ที่ดูเหมือนจะมีความสุขเหลือเกินที่ได้ควบคุมเขาไว้อย่างนี้ หาญศักดิ์เชิดหน้าร้องปากคอสั่น จิกทึ้งผ้าปูที่นอนเมื่อมาจนถึงสุดขอบจนได้
“สะ...สะ...สะ...เสร็จแล้ว!...เสร็จแล้ว! อ๊าาาา!!!”
หาญศักดิ์กรีดร้องหลั่งรินหยาดหยดแห่งอารมณ์ใส่โพรงปากร้อน เด็กหนุ่มยกมือใหญ่ข้างหนึ่งของตัวเองขึ้นมาขยับเร็วๆ รีดน้ำไล่ตั้งแต่ตรงส่วนโคนของหาญศักดิ์จนหมดสิ้น ในที่สุดโซดาก็ละมือออกมา แล้วเลียรอบริมฝีปากตัวเองเมื่อรับกลืนหยดน้ำนั่นจนหมด สะโพกที่ยกสูงจนลอยกระแทกลงบนฟูกเมื่อเสร็จเสียยิ่งกว่าเสร็จ แต่นอนหอบอยู่เพียงแป๊บเดียวคนที่เพิ่งปลดปล่อยก็ยันตัวขึ้นจากฟูก
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วเมื่อหาญศักดิ์ถดกายลงไปนั่งบนพื้นแล้วดึงเขาให้มานั่งตรงริมเตียง ดวงตากลมโตมองอวัยวะที่กระตุกหงึกๆ อย่างเรียกร้องในความมืดทำเอาร่างสูงกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ เด็กหนุ่มจ้องไปที่คนบนพื้นอย่างรอคอย
หาญศักดิ์แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตัวเอง ก่อนปากเล็กจะครอบทับแก่นกายขนาดยักษ์ตรงหน้าทันที
“...ซี้ด... อา...ค่อยๆ กลืน...ค่อยๆ นะจ๊ะ...”
โซดาเสียงสั่นขณะสอนหาญศักดิ์ที่ยังไม่ชำนาญเรื่องการใช้ปากช่วยผู้ชาย แล้วหาญศักดิ์ก็ปากเล็กเสียด้วย... แต่ของแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไป อีกเดี๋ยวก็เก่ง...
มือหนาสอดเข้าเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนขณะปากเล็กที่คับแน่นไปด้วยท่อนเนื้อแข็งชักรูดแก่นกายของตัวเองช้าๆ ก่อนจะเพิ่มเป็นจังหวะถี่เร็ว โซดาครางหอบกับสัมผัสชื้นๆ
“ใช้มือด้วยจ้ะ...ใช้มือช่วยพี่ด้วย...” เสียงของเด็กหนุ่มแผ่วพร่าสอนเทคนิค “ใช่จ้ะ...รูดตรงโคน...แบบนั้นแหละ...อื้มม”
คนที่นั่งคุกเข่าอยู่ยกสองมือขึ้นกำรอบส่วนโคน แล้วชักรูดมันอย่างไม่บิดพลิ้วตามคำสอน
“อืม...เยี่ยม...เยี่ยม...”
ร่างสูงครางกับรสสัมผัส ก่อนจะต้องจิกปลายเท้าจนต้นขาเส้นเลือดขึ้นเมื่อหาญศักดิ์ถอนริมฝีปากออกมาแล้วระบายลิ้นเลียตรงส่วนหัวให้บ้างจนเขาแข็งเสียยิ่งกว่าแข็ง เสียงเลียและน้ำลายที่เคลือบเป็นเมือกใสบนหัวท่อนเนื้อปลุกเร้าอารมณ์ให้เพิ่มขึ้นสูง โซดาสูดปาก กดศีรษะอีกฝ่ายให้บำเรอตัวเองจนหาญศักดิ์หน้าคว่ำ
หาญศักดิ์ละลิ้นที่ละเลงเลียออกแล้วจับแก่นกายยาวใหญ่มาถูแนบที่แก้มตัวเอง ดวงตาและรอยยิ้มของหนุ่มตากวางหน้าหวานแพรวพราวลบภาพคนแมนไปจนหมดสิ้น โซดาหื่นขึ้นสุดขีดกับภาพที่เห็นตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ตบะแตกทนการยั่วไม่ไหวอีกต่อไป
“อื้อ...!!”
ร่างสูงกระโจนลงจากเตียงทาบทับร่างคนยั่วบนพื้นจนหาญศักดิ์ต้องร้องอุทานลั่น มือหนาจับยกสองขาของอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่าด้วยความไวดุจพายุ แล้วเสียบแก่นกายเข้าอย่างรุนแรงกว่าหนแรกเป็นเท่าตัว
“อ๊าาา...!”
“อึก...อา...!...อา...อ๊า...!!!”
“อูย...อ๊ะ...!! พี่โซดาจ๋า...เบาๆ เบาๆ หน่อย โอ๊ย...อ๊าา...!” หาญศักดิ์หลับตาตีมือเข้าที่ไหล่ของโซดาพลางร้องขอปากคอสั่น หากแต่อีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทีจะอ่อนลงแม้แต่นิด
“โอย...! ซี้ด...ซี้ด...โอย... อา... ไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...”
โซดาในยามนี้ดุจเสือหิว แววตาของคนตัวสูงกระหายสุดขีด ปากหยักพร่ำครางซ้ำๆ แล้วกระแทกกระทันอย่างไร้ปราณี เส้นขนดำหยิกหย็อยขดกันเป็นวงที่ยาวลามตั้งแต่หน้าท้องไปจนถึงแก่นกายของเด็กหนุ่มเสียดสีเข้ากับหน้าท้องของเขา มันยิ่งชวนให้เสียวเสียจนผมทั้งหัวลุกชัน
“เบาๆ...! อา...อ๊า!! อ๊ะ! เบาๆ!! เบาหน่อย...ได้โปรด...อึก...!”
หาญศักดิ์จำต้องกลืนคำขอลงท้องเมื่อพยัคฆ์ดุก้มลงบดขยี้ริมฝีปากของเขาห้ามไม่ให้พูด
“อย่าห้ามพี่เลยนะจ๊ะ...ซี้ด...อา...” เด็กหนุ่มครางกระเส่าเมื่อถอนจูบออก เขาจ้องตาคนด้านใต้ด้วยดวงตาคมดุดัน “พี่จะตายแล้ว...จะตายคาอกน้องหานแล้ว...”
“อ้ะ...อา!!”
หาญศักดิ์ตัวแอ่นหยัดโค้งจนหน้าท้องแนบติดกับผืนขนรกชัฏไร้ช่องว่าง มันครูดผิวเนื้อขึ้นลงตามทุกการขยับจนทำให้เสียวสะท้านมากกว่าเดิม เขาดิ้นพล่านพัลวันหวีดร้องไม่ขาดสาย ร่างสูงโถมฟัดยอดอกทั้งสองข้าง ดูดดึงมันจนเสียงดังจ๊วบจ๊าบเหมือนจะให้ติดปากร้อนๆ นั่นไปด้วย ไรหนวดยังคงทำหน้าที่เพิ่มความสยิวเป็นสองเท่าตัว ผิวกายที่คล้ำแดดสีตัดกับผิวขาวเชื้อสายจีน
“อ๊าา...โซดา...อ๊าา...!...ฮือ” หาญศักดิ์เสียวจนน้ำหูน้ำตาไหลพราก ไม่เคยพบพานความสุขสมมากขนาดนี้ในการมีเซ็กส์มาก่อนเลย
“ซี้ด...อา...ซี้ด...สุดยอด...อ๊า” โซดากัดฟันสลับกับครางอย่างเมามัน
“อื้อ...! อื้อ...!”
ช่องทางอ่อนนุ่มตอดแก่นกายยักษ์ตุ้บๆ จนคนถูกบีบรัดก็เสียวถึงปลายเท้า เขาจับสองขาให้กระชับมือและถนัดถนี่ก่อนจะตั้งเท้าตัวเองข้างหนึ่งยันกับพื้น แล้วกระแทกขึ้นใส่หาญศักดิ์ปั่บๆๆ จนคนถูกกระทำตัวสั่นตัวคลอน
“อ๊ะ...! อ๊า...! อ๊า...!!”
หาญศักดิ์ได้แต่ครางหนักกว่าเดิม น้ำหูน้ำตาไหลเพราะเสียวเกินเสียวจนใบหน้าเปียกปอน เขาจิกข่วนไปตามเนื้อหนังมังสาของเด็กหนุ่มเพื่อระบายอารมณ์
“ซี้ด...อา...อา!”
ร่างสูงหื่นกามจนหน้ามืดตามัวไม่มีสติ เขากัดฟันส่งเสียงครางในลำคอ โซดารู้ตัวเองดีว่าเป็นคนของขึ้นแล้วลงยาก และหาญศักดิ์กำลังทำให้เขาจะขาดใจ...
เด็กหนุ่มหลับหูหลับตาโหมแรงทั้งหมดใส่การกระแทก ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีวันเข้าไปได้มิดลำแต่ก็ยังตะบี้ตะบันทำจนร่องก้นของคนใต้ร่างขึ้นรอยแดง โซดาคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ช่องทางของหาญศักดิ์ดูดรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกลีบดอกไม้ฮุบเหยื่อที่เป็นแมลง ไม่มีทางให้ออก มีแต่ให้ยิ่งเข้าไปลึกกว่าเดิม
“อ๊ะ!! อ๊าา” กล้ามเนื้อของหาญศักดิ์หดรัดเข้าหากันทั้งตัวเมื่อองศาปลายแก่นกายเปลี่ยนจนแตะเข้ากับจุดๆ หนึ่ง มือไม้สองข้างหงิกงอราวกับเป็นอัมพาต ดวงตากลมโตเบิกโพลง เขากรีดร้องเสียงหลง “อ๊ะถึงแล้ว!! ถึงแล้ว!!! อ๊าาาาาาา!!”
หาญศักดิ์หวีดร้องเกร็งกระตุกแอ่นร่างหยัดโค้งจากพื้น สองมือจิกแผ่นหลังกว้างจนเล็บบางใสไร้สีเลือด น้ำขาวขุ่นฉีดพ่นใส่หน้าท้องรกขนของอีกฝ่าย ในขณะที่โซดาเองก็อัดฉีดน้ำพันธุ์ข้นคลั่กจนล้นปรี่ออกมาจากช่องทางที่ร้าวระบม ทั้งคู่เอื้อมแตะปุยเมฆบนสวรรค์ไปตามๆ กันอย่างร้อนแรง
โซดาซบร่างลงบนร่างของหาญศักดิ์แล้วหอบหายใจฮัก เขากะพริบตาถี่ๆ ขับไล่ความเบลอ มึนงงราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน แล้วพอลงไปมองหาญศักดิ์ที่นอนสะท้านอยู่กับพื้น ถึงได้รู้ว่าวันนี้ตัวเองรุนแรงใช่เล่นเสียที่ไหน
ก็อย่างที่บอกว่าพอของขึ้นแล้วมันลงยาก...
แอบสงสารคนที่ต้องรองรับอารมณ์ของตัวเองไม่ใช่น้อย
ร่างสูงโปร่งอุ้มช้อนร่างหาญศักดิ์ที่นอนหายใจรวยระรินไร้เรี่ยวแรงบนพื้นให้ขึ้นไปนอนบนเตียง ซึ่งหาญศักดิ์ก็ได้แต่ยินยอม เพราะแค่จะขยับตัวลุกขึ้นยังทำไม่ไหว เด็กหนุ่มนอนลงไปข้างๆ แล้วห่มผ้าทับร่างของพวกเขาทั้งคู่ หาญศักดิ์ดึงแขนของโซดาข้างหนึ่งให้กางออก ก่อนจะโผเข้านอนซบบนหน้าอกแกร่งตามความเคยชิน เด็กหนุ่มลูบไล้เรือนผมสีน้ำตาล กดจุมพิตลงบนกระหม่อมอย่างอ่อนโยน ทั้งคู่เข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์โดยไม่พูดพร่ำทำเพลงไปพร้อมๆ กัน
-
หาญศักดิ์สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ควานมือไปข้างตัวก็เจอแต่ความว่างเปล่า และพอเหลียวมองนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลาตีหนึ่งนิดๆ เขาลุกขึ้นนั่งแล้วสำรวจร่างกายตัวเอง ก่อนจะพบว่าโซดาได้ทำความสะอาดร่างกายให้เขาจนเรียบร้อยทุกกระบวนการทุกอย่าง คนหน้าหวานโผเผไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำของโรงแรมมาสวมทับกายเปลือยเปล่าโดยที่ไม่เปิดไฟ...
“อ้าว ตื่นเหมือนกันหรือครับ”
โซดาที่ใส่เพียงกางเกงนอนนั่งเหยียดขาตรงไปข้างหน้าบนพื้นหินขัดตรงระเบียงพูดยิ้มๆ ให้กับหาญศักดิ์ที่อยู่ในสภาพยุ่งเหยิงเพราะไม่ได้จัดการตัวเองให้เข้าที่เข้าทางนัก หาญศักดิ์ยกมือขึ้นขยี้ผมที่ยุ่งจนไม่เป็นทรงอยู่แล้วพลางตอบรับ
“อือ แล้วนี่ทำอะไรอยู่”
หาญศักดิ์ทิ้งตัวลงนั่งกอดเข่าข้างๆ เด็กหนุ่ม หลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงเซ็กส์อันเร้าใจก่อนหน้านี้เพราะอายจนพูดออกมาไม่ได้ โซดายังคงยิ้มขณะมองหน้าเขา
“ผมดูดาวอยู่ สวยมากเลยนะครับ” โซดาเองก็ไม่พูดถึงมันเหมือนกันทำเอาหาญศักดิ์เบาใจ มีเพียงแววตากรุ้มกริ่มพราวหวานเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าเด็กหนุ่มก็คิดถึงมันเหมือนกันกับเขา แต่ถึงจะไม่พูด ทั้งคู่ก็รู้กันดีอยู่แล้วว่ามันเยี่ยมยอดมากขนาดไหน
...ดีจนอยากจะร้องขอครั้งต่อๆ ไปทันทีเลยล่ะ...
ถึงจะรุนแรง แต่มันดีมาก...มากจนเกินคำว่ามากไปหลายโยชน์เลยจริงๆ
หาญศักดิ์ที่โหนกแก้มขึ้นสีระเรื่อช้อนสายตามองเด็กหนุ่มกลับ ส่งสัญญาณให้รู้ว่าตัวเองก็ชอบมันมากเหมือนกันเพียงไร ร่างสูงคลี่ยิ้มแล้วพูดต่อ
“...อยู่กรุงเทพฯ ไม่เคยได้เห็ฯดาวบนฟ้าชัดๆ แบบนี้กับเขาหรอก”
“อ้อ...”
พอได้ยินอย่างนั้นหาญศักดิ์จึงเงยหน้าขึ้นดูดาวบ้าง แล้วก็พบว่าดวงดาวสุกสกาวพร่างพราวสวยงามเหมือนอย่างที่เด็กหนุ่มบอกจริงๆ เขาเห็นหมู่ดาวหลากหลายทางทิศโน้นทิศนี้ ชนิดที่ถ้ายังงมอยู่กรุงเทพฯ ทั้งชาติก็ไม่มีวันได้เห็น
“นี่ ไม่ดูดาวแล้วเรอะ” หาญศักดิ์แหวเมื่อดวงตาคู่คมยังคงมองจ้องเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาจนรู้สึกได้
“ตอนแรกก็ดูดาวเพราะว่ามันสวย แต่ตอนนี้มีของที่สวยกว่าดาวมาให้ดู ผมเลยไม่รู้จะหันกลับไปดูดาวเพื่ออะไร”
หาญศักดิ์เม้มปาก หน้าร้อนฉ่าขึ้นมาทันทีราวกับสั่งได้ สองมือเกะกะไปจับชายเสื้อคลุมเล่นแก้เก้อ
“มานั่งนี่ดีกว่าครับพี่...อากาศเย็นๆ แบบนี้เดี๋ยวไม่สบาย”
เด็กหนุ่มพูดเสียงหวานฉ่ำ ดึงร่างสันทัดให้มานั่งตรงกลางระหว่างขาตัวเองแล้ววางสองขาขนาบไว้ข้างๆ ร่างนั้น แขนแกร่งกอดเจ้าพ่อเงินกู้ให้ความอบอุ่น แผ่นหลังของหาญศักดิ์แนบติดกับแผ่นอกแกร่ง เด็กหนุ่มวางคางลงบนไหล่ขวาของคนในอ้อมแขน
“ทำไมเดี๋ยวนี้ผอมจัง...” โซดาพูดเสียงพร่าขณะโอบอีกฝ่าย คิดเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนมีเซ็กส์แล้ว หาญศักดิ์ผอมลงไปเยอะจนกอดแล้วผิดไม้ผิดมือเลยทีเดียว
“ลดน้ำหนักเป็นเพื่อนมึงไง เปล่าหรอก... ก็เรียนมวยกับมึงนั่นแหละ...ออกกำลังกายเยอะเลยลองควบคุมอาหารลดน้ำหนักไปด้วยเลย”
ดวงตาคมตวัดมองเรือนร่างในอ้อมกอดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าราวกับเอกซเรย์
“แห้งอ่ะ...ไม่ชอบ”
สายตาคมๆ ของร่างสูงทำให้คนถูกมองสะเทิ้นอายไม่น้อย หาญศักดิ์ยกมือข้างหนึ่งขึ้นทัดปอยผมหลังใบหู
“...เดี๋ยวตัวหนัก...มึงยกขึ้นตักไม่ไหวนะ” คนหน้าหวานแกล้งพูดเสไปเสียอย่างนั้น ความจริงที่เขาลดน้ำหนักก็เพื่อสุขภาพและรูปลักษณ์ มันไม่ได้ผอมลงมามากมายอะไรแค่น้ำหนักลดมาประมาณหกเจ็ดกิโลกรัมเท่านั้น
แต่ประกอบกับช่วงที่กินไม่ได้นอนไม่หลับตอนอยู่กรุงเทพฯ เพราะคิดถึงโซดา...มันคงจะลดเพิ่มไปอีกตอนนั้นแน่ๆ รวมๆ แล้วอาจจะเกือบสิบกิโลกรัมก็ได้... พอมาคิดๆ ดู ก็ถือว่าลดไปเยอะเหมือนกันแฮะ
โซดาส่ายหน้า
“ตัวใหญ่แค่ไหนผมก็ยกขึ้นตักได้ ขาใหญ่แค่ไหนผมก็เอาพาดคอได้”
พูดจบก็ยักคิ้วใส่คนฟัง มีรอยยิ้มหล่อๆ บางๆ อยู่บนใบหน้า หาญศักดิ์ชะงักไปนิดกับคำพูดสองแง่สามง่ามนั่น แต่ก็อมยิ้มกวนๆ ตอบกลับ
“ก็ไม่รู้สิ...เดี๋ยวมึงทิ้งกูไปหาคนหุ่นเพรียวบาง”
“โธ่ ผมดูเป็นคนแบบนั้นเหรอครับ ฮะ? หลงพี่ขนาดนี้เนี่ย” ฟันคมแกล้งขบกัดเนื้อไหล่ของคนในอ้อมกอดแล้วเสียงเสียงงั่มๆ ไรหนวดครูดผิวไปด้วย หาญศักดิ์หัวเราะ “กินๆ ไปเถอะครับ ไม่ต้องอดทนหรอก ผมยอมให้พี่อ้วนเป็นช้างแล้วมีความสุข ดีกว่าผอมแต่ต้องมาอดทนกินอาหารนก นับแคลอรี่ วุ่นวายทุกข์ใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
คำพูดของโซดาช่างธรรมดายิ่งนัก หากแต่มันกลับมีอาณุภาพร้ายกาจทำให้หาญศักดิ์อบอุ่นไปทั้งตัวจนหน้าอุ่น
มันนานแค่ไหนแล้วนะ ที่หาญศักดิ์ไม่ได้รับการเอาใจใส่จากใคร
“...พี่ไม่ได้จะไปเป็นนักมวยสักหน่อย เป็นเมียนักมวยไม่ต้องคุมน้ำหนักเป็นเพื่อนหรอก”
“อือ แล้วนี่มึงไม่หนาวเหรอ ท่อนบนไม่ใส่อะไรเลยเนี่ย เย็นจะตาย” เสี่ยคนแมนรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากจะรู้สึกตุ๊ดแตกไปมากกว่านี้
โซดาที่ยิ้มจนตาหยีส่ายศีรษะ “ผมขี้ร้อน แบบนี้เย็นกำลังดี”
หาญศักดิ์ยิ้มบ้างแล้วเอื้อมมือขึ้นไปแตะสันกรามของเด็กหนุ่ม
“สันกรามค๊มคม ปักมาอย่างกับมีด”
“จริงเหรอครับ” ดวงตาคู่คมระยิบระยับ ยักคิ้วจึ้กๆ “คมพอจะบาดใจพี่ได้ไหมครับ...หืม...?”
หาญศักดิ์หัวเราะเบาๆ
“เสี่ยวโคตร”
“ผมรู้ตัว” โซดาหัวเราะบ้าง
เด็กหนุ่มโยกเยกคนในอ้อมแขน แล้วถูคางกับศีรษะออดอ้อนใส่หาญศักดิ์ ไถตั้งแต่บ่า...ซอกคอ...ไปยันข้างแก้ม
“มึงทำอะไรเนี่ย?”
“...ผมเป็นแมวน้อยของพี่ไง...เหมียว~ เหมียว~”
โซดาทำเสียงเล็กเสียงน้อย คนตัวสูงหลับตาแล้วเอาแก้มสากของตัวเองถูๆ ต่อที่แผ่นหลังส่วนบนของหาญศักดิ์ เปลี่ยนที่ไปเรื่อยๆ ครวญครางเป็นลูกแมวเหมียวขี้อ้อนน่ารัก ทำตัวราวกับไร้กระดูก
“โว๊ะ แมวยักษ์น่ะสิ”
“เหมียว~”
หาญศักดิ์หัวเราะหลังจากโดนถูโดนไถไม่เลิก เขายื่นมือไปยีกลุ่มผมของเด็กหนุ่ม
“ขี้อ้อนจริง...”
ขนาดสาวที่เขาเคยควงยังไม่มีใครจะอ้อนป๋าได้ขนาดนี้... นี่ถ้าเป็นผู้หญิง โซดาต้องได้ทิปจากป๋าหานอย่างงาม
“แล้วเอ็นดูไหม... เอ็นดูบ้างไหม”
โซดาส่งสายตาใสปิ๊งให้หาญศักดิ์ เสี่ยหนุ่มยิ้ม ไม่ตอบอะไรแต่ยีผมเด็กหนุ่มแรงกว่าเดิมอย่างหมั่นเขี้ยว
“เออนี่... ว่าแต่ทำไมเต้นเก่งจังอ่ะ?”
หาญศักดิ์เลี่ยงไปถามสิ่งที่สงสัยแทน จากที่เขาเห็นที่โซดาเต้นกับเพื่อน มันเท่...มันดูดี...มันดูฮอต เหมาะสมแก่การเป็นหนุ่มหล่อแห่งศตวรรษนี้ที่สุด แล้วก็อย่างที่บอก เจ้าเด็กนี่ไม่ได้เต้นสะเปะสะปะหรือเต้นตลกๆ เหมือนคนเต้นไม่เป็น แต่เต้นฮิปฮอป...เต้นเป็นเรื่องเป็นราว และเต้นเก่งมาก
“อ๋อ... ก็...ไม่รู้สิครับ” คนตัวสูงยักไหล่ หยุดอ้อนไปเมื่อใช้ความคิด “คือร่างกายมันเป็นไปเอง มันทำได้เอง ไม่ต้องอะไรมากมันก็ทำได้ อื้ม จริงๆ ผมก็ชอบเต้นด้วย แต่ผมไม่ค่อยมีเวลาได้เต้นเท่าไหร่”
หาญศักดิ์พยักหน้าเข้าใจ พรสวรรค์สินะ
“นี่ๆ สมัยผมม.ต้นเลยมีแมวมองจากค่ายเกาหลีมาเรียกตัวบนถนนด้วยน้า ชื่อค่ายว่าเอสเอ็มอะไรสักอย่าง แต่ตอนนั้นผมบ้าต่อยมวยอยู่เขามาเรียกยังไงก็ไม่ไป แถมผมขู่เขาไปว่าถ้าไม่เลิกกวนใจจะต่อยให้ยับเลย ไอ้พวกเกาหลีนั่นเลยหนีหัวหดไปกันหมด ไม่งั้นนะป่านนี้ผมเป็นศาสดาวงเอ็กๆ โซ่ๆ อะไรนั่นแล้ว” โซดาคุยโว ยักคิ้วเข้มรัวๆ ใส่คนบนตัก หาญศักดิ์กลอกตา ทำหน้าเหลือจะเชื่อก่อนจะจิ้มหน้าผากเด็กหนุ่มจนคนถูกจิ้มหน้าหงาย เจ้าเด็กตัวสูงแกล้งร้องโอย แล้วส่งสายตาตัดพ้อเรียกร้องความสนใจสุดๆ
แหม กูคงหลงกลมึงมั้ง ถึกแบบนี้เนี่ย
“หลงตัวเองนี่ไม่มีใครเกินอ่ะ” หาญศักดิ์ตอกเข้าให้ “แล้วทำไมไม่โกนหนวด อาจารย์ไม่ว่าเรอะ”
ร่างสูงยักไหล่ “ผมลืมเอามีดโกนมาน่ะครับ ไม่อยากยืมของคนอื่นมาใช้ มันแปลกๆ”
“กูเอามา และกูไม่ใช่คนอื่นสำหรับมึง เพราะฉะนั้นเดี๋ยวมึงไปโกนด้วย”
“อะไร้... ไม่ใช่ว่าพี่ชอบหรอกเหรอครับ”
“...”
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มพราย กระซิบลงที่ข้างใบหูเล็ก “รู้นะจ๊ะว่าชอบ...”
คนบ้า!
หาญศักดิ์ฟาดมือลงบนท่อนแขนล่ำๆ สีแทน “เป็นนักเรียนโรงเรียนไหนเขาให้ไว้หนวด เออ มีนิดๆ ก็หล่อดี แต่รกครึ้มมากไปมันจะเหมือนโจร มึงเข้าใจไหม”
เอาไว้เรียนจบ...แล้วอยากไว้หนวดนิดๆ ให้พอเซ็กซี่แบบถาวรก็ค่อยว่ากัน หาญศักดิ์รอได้...
“ครับๆ” เด็กหนุ่มรับคำแล้วก้มลงจูบที่หัวไหล่ขวาของหาญศักดิ์ “เฮ้อ...ผมอยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ จัง ไม่อยากกลับกรุงเทพฯ แล้ว”
“ทำไม อยากสร้างเลิฟแอเรียอยู่กับน้องบัวสองคนใช่ไหมล่ะ”
เสี่ยหนุ่มอดไม่ได้พูดโพล่งจิกกัดเรื่องที่มันค้างคาใจขึ้นมา โซดาชะงักทันที
“พูดเรื่องอะไรครับพี่?”
กว่าหาญศักดิ์รู้ตัวว่าเผลอหลุดปากจนเสียท่าก็สายไปเสียแล้ว ฉะนั้นเขาจึงเก๊กแทน
“ก็...มึงชอบมองไม่ใช่เหรอ แต่น้องเขาก็สวยดีอะนะ หุ่นดีด้วย กูยังชอบมองเลย”
“นี่ พี่คงไม่เชื่อไอ้พวกนั้นหรอกนะ ผมไม่ได้คิดอะไรกับบัวนะครับ”
“ใครจะไปรู้ใจมึง ก็เห็นกะหนุงกะหนิงนั่งกินข้าวกันเมื่อวานนี้”
“พี่เห็นด้วยเหรอครับ” โซดาดูตกใจขึ้นมาเล็กน้อย ท่าทางจะยังไม่รู้ว่าคนที่เอาข้าวผัดเทรดหัวมันทั้งจานก็คือเขาเอง หาญศักดิ์พูดต่อค้อนๆ
“อือ ไม่ได้แค่เห็นอย่างเดียว แต่กูได้ยินด้วยโว้ยว่ามึงพูดอะไรกับบัว เล่นหยอกขนาดนั้น ถ้ากูเป็นผู้หญิงกูก็คิดอ่ะว่าจีบ”
“ถ้าได้ยินที่ผมพูด แล้วทำไมพี่ยังพูดอย่างนี้ล่ะครับ”
“...หมายความว่าไง?” หาญศักดิ์เลิกคิ้วหันไปจ้องหน้าเด็กหนุ่ม โซดาชักรู้สึกว่ามีอะไรทะแม่งๆ เสียแล้ว
“เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ พี่บอกผมมาว่าได้ยินถึงตรงไหน ฟังตั้งแต่ต้นจนจบหรือเปล่า”
“ฟังตั้งแต่ต้น แต่ไม่จบ อยู่ถึงตอนที่มึงตักไข่พะโล้สื่อรักให้น้องบัวกิน แล้ว...กูก็ไม่ได้ฟังต่อแล้ว” ความจริงคือโกรธจนควันออกหู ฟังอะไรไม่รู้เรื่องอีกแม้แต่นิดเดียว...
ก็รู้แหละว่าเขาแค่เพื่อนกัน แต่มันก็...อดรู้สึกนิดๆ ไม่ได้นี่นา
ร่างสูงคลี่ยิ้มออกมาทันที มิน่าเล่า...
“แล้วพี่รู้ไหมครับว่าผมพูดอะไรกับบัวต่อหลังจากนั้น”
“ไม่รู้โว้ย หน้าอย่างมึงจะทำอะไรล่ะนอกจากหยอกเขาต่อ”
“บัวบอกผม... ว่าบัวมีแฟนแล้ว”
“...”
‘อะ...เออ! เราตกใจหมด คือเราก็ปลื้มโซดานะ แกนิสัยดีอ่ะ แต่เราไม่ได้คิดแบบนั้น เป็นเพื่อนกันดีแล้ว’
‘อ่ะๆๆ อย่าตกใจนะ เราแบ่งไข่พะโล้ให้กินลูกนึง เห็นไม่ได้ตักมา ลองชิมดูดิ อร่อยน้า’
‘นี่ ไม่ได้จีบเราจริงๆ ใช่ไหม?’
‘ไม่ได้จีบ ทำไม บัวอยากให้จีบเหรอ’
‘บ้า โซดาจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ เรามีแฟนแล้ว พี่เพชรที่จบม.6 ไปเมื่อสองปีที่แล้วอ่ะ เราคบกับพี่เพชรมาตั้งจะสามปีแล้ว’
‘ฮ่าๆ ถึงบัวอยากให้จีบเราก็จีบบัวไม่ได้หรอก เรามีเมียแล้ว รักเมียมากด้วย เมียเราน่ารักกว่าบัวห้าเท่า’ พูดอวดจบก็ยิ้มแป้น
‘แค่กๆ!!’ บัวตบหน้าอกที่เพิ่งกลืนไข่พะโล้เข้าไป สำลักหน้าเขียวหน้าแดง เธอยกน้ำเปล่าดื่มหมดแก้ว ‘โอ้โห! แรงจัง เมียเลยเหรอ’
โซดายังคงยิ้มกว้างตาปิด “อืม ก็เขาไม่ยอมใช้คำว่าแฟนกับเรา เราเลยข้ามขั้นให้เลย’ เด็กหนุ่มยักคิ้วรัวๆ แล้วพูดต่อเสียงแผ่วค่อย ‘นี่ไม่รู้ป่านนี้จะนั่งเฉารอเราอยู่ที่กรุงเทพฯ บ้างรึเปล่า หรือจะหลั่นล้าออกไปหาคนอื่นข้างนอกก็ไม่รู้...’
‘อ้อ นึกออกล่ะ เราเคยอ่านบทสัมภาษณ์ของโซดาในคอสโมฯ โซดาดูรักแฟนมากจริงๆ จะมาจีบเราได้ไงละเนอะ ขอโทษที’
‘ไม่เป็นไรหรอก เฮ้อ...’ ร่างสูงถอนใจ มองไปยังอากาศว่างๆ ข้างตัว ‘หวังว่าเขาจะคิดถึงเรา...เหมือนที่เราคิดถึงเขาบ้างนะ...’
ฟึ่บ!! <<< เสียงข้าวผัดเทรดหัว
‘เฮ้ย!!’
“...จริงเหรอ” หาญศักดิ์ที่รับฟังเรื่องราวทั้งหมดอึ้งสนิท
“จริงสิครับ ใครนั่งแถวนั้นได้ยินกันหมด ผมเปิดตัวจะตาย ถ้าพี่ไม่อายว่าเราเป็นผู้ชายเหมือนกัน ไม่มีหน้าตาทางสังคมต้องแบกรับ ผมจะทำป้ายแขวนคอไว้เลย ว่าผมมีเมียแล้วชื่อหาญศักดิ์ สกรีนรูปพี่ติดบนป้ายด้วย”
“ไอ้บ้า!”
“นั่นแน่...” เด็กหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ ถูไรหนวดตรงใต้คางตัวเองเข้ากับหัวไหล่ของคนในอ้อมแขนเป็นการกระเซ้า “แบบนี้เรียกหึงปะเนี่ย”
“...”
“แน่ะๆๆๆ แน้~” ใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มระบายกว้าง “หึงผมใช่ไหม...หึงผมใช่ไหมล่ะ”
“...”
“เอ๊ะ จะว่าไป หรือว่าพี่...พี่คือคนนั้นใช่ไหมครับ คนที่เอาข้าวผัดเทรดหัวผม แล้วก็เอาจานฟาดต่อด้วย”
หาญศักดิ์ไม่ตอบแต่สะดุ้งเฮือกในอ้อมแขนแข็งแรง อาการทุกอย่างฟ้องชัดเจนแจ่มแจ้ง โซดายิ้มพราย กระซิบเสียงหวาน
“แบบนั้นเขาเรียกหึงขนาดหนักเลยนะจ๊ะ รู้ไหม...”
หาญศักดิ์เม้มปากแน่น หันหน้าไปทุบแผงอกแกร่งตุ้บตั้บ
“ไม่ได้หึงโว้ย! หลงตัวเองตลอด!!”
โซดาหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นคำพูดของหาญศักดิ์ขัดกับใบหน้าที่แดงก่ำ
“โอ๊ย พอแล้วครับ” เขาจับสองมือของหาญศักดิ์ให้อยู่กับที่ “นี่อีกหน่อยถ้าผมไปเรียนโรงเรียนเตรียมทหารจริงๆ ได้เจอกันแค่เสาร์อาทิตย์ เราสองคนจะทำยังไงเนี่ย”
“กูก็จะได้เป็นไทจากมึง จะหนีไปมีเมียสวยๆ เอ็กซ์ๆ เลย”
โซดาขบกัดริมฝีปากตัวเอง ดวงตาที่เคยพราวหวานแข็งกร้าวขึ้นมาทันที มือที่จับมือของหาญศักดิ์ไว้เฉยๆ เปลี่ยนเป็นล็อกแน่นจนหาญศักดิ์ร้องโอย เขากล่าวเสียงเรียบ แต่ไม่ใช่เรียบเฉยไร้อารมณ์ เป็นความสงบราบเรียบดุจทะเลก่อนพายุเข้า
“ถ้าพี่จะออกไปจากวงเวียนชีวิตของผม ผมจะซ้อมพี่ให้ตายคามือเลย”
“โหดจัง”
มันพูดเล่นใช่ไหม...
“แล้วผมก็จะฆ่าตัวตายตามไป”
“...”
“เพราะผมไม่อยากมีชีวิตอยู่โดยไม่มีพี่”
“...”
เด็กหนุ่มคลายมือที่จับล็อกมือของเจ้าพ่อเงินกู้
“ฉะนั้นอย่าหนีไปจากผมนะครับ ถ้าไม่อยากตาย แล้วก็ไม่อยากให้ผมตาย”
หาญศักดิ์หน้าแดงปลั่ง พิงหลังลงซบกับแผงอกของเด็กหนุ่มแล้วยกสองมือขึ้นปิดหน้า ซึมรับคำพูดนั้นมาเต็มร่าง โซดายิ้มมุมปาก สองแขนแกร่งเลื่อนไปโอบกอดอีกฝ่ายอีกครั้ง
“แล้วตกลงมึงเข้าห้องกูมาได้ยังไง”
รอยยิ้มกว้างเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ในเสี้ยววินาที
“ผมก็บอกไปว่าเราเป็นญาติกันนั่นแหละครับ แล้วก็เอารูปที่เคยถ่ายเล่นกันในไอโฟนให้พนักงานพี่ดูเป็นหลักฐาน เขาก็ให้กุญแจมาเลย”
“มึงก็เลยเข้ามาลักหลับกูเลยสินะ”
โซดาระเบิดหัวเราะตากลายเป็นรูปสระอิ ก้มลงกัดหัวไหล่ของหาญศักดิ์อีกครัง ครูดไรหนวดตัวเองเข้ากับผิวตรงหัวไหล่นั่นไปด้วยขณะพูด
“ก็พี่นอนน่ารักขนาดนั้น ใครมันจะไปอดใจไหวล่ะครับ ขี้ยั่วอีก”
หาญศักดิ์กัดปากกลอกตาทั้งที่ยังหน้าเห่อร้อน
ยั่วนิดเดียวเอง...
“มึงมันหื่นที่สุดอยู่แล้ว ไม่ต้องมาพูดหรอกไอ้เวร”
“เฮ้อ...พี่นี่...พูดเพราะๆ กับผมบ้างได้ไหมครับ คำก็เหี้ย สองคำก็ผีห่า เรียกก็จิกหัวมึงๆๆๆ ตลอด ไอ้เราเรอะออกจะรักจะเทิดทูน...หยาบคายใส่สักนิดก็ไม่มี”
“บ้า!!” สิ่งที่หาญศักดิ์อายที่สุดได้ดำเนินมาถึงแล้ว “กะ...กู...กู...กูไม่รู้จะเรียกมึงว่าอะไรนี่!!”
“ทีวันแรกที่เจอหน้ากันพี่ยังเรียกผมว่าน้องแล้วแทนตัวเองว่าพี่เลย”
หาญศักดิ์แยกเขี้ยว คำรามดังลั่น “ก็ตอนนั้นกูไม่รู้ว่ามึงจะทะลวงประตูหลังกูขนาดนั้นนี่โว้ย!!”
คดีมันพลิก!
“อ้าว ผมไม่ผิดนะ พี่เล่นเสื้อไม่ใส่ เดินเข้ามายั่วกันแบบนั้น ผมก็มีอารมณ์สิครับ มีมากด้วย แถมยังมาจับมาจูบผมก่อนอีก ผมต้องอดกลั้นทำนิ่งๆ แทบตายรู้ไหม”
“นั่นเพราะกูคิดว่ามึงบอบบางเป็นสาวน้อยหรอกดีออกกกกก!!”
เพราะมึงทำนิ่งๆ กูถึงได้เสียเอกราชตราบจนทุกวันนี้ไง!
“แน่ะ อีกแล้ว...” โซดายู่ปาก เคาะกระหม่อมตัวเองเข้ากับท้ายทอยของหาญศักดิ์ เขาก็ชินอยู่หรอกที่หาญศักดิ์พูดจามึงมาพาโวยใส่แบบนี้ จะพูดดีๆ เพราะๆ ก็ตอนอยู่บนเตียงเท่านั้น แต่บางทีเขาก็อยากฟังอะไรที่มันรื่นหูบ้าง
“เอาเถอะครับ ผมก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าพี่จะหาสรรพนามอะไรมาเรียกแทนผมนอกจากแบบนี้”
“...ที่จริง...จริงๆ...ก็มีแอบคิดไว้เหมือนกัน...” หาญศักดิ์อุบอิบ หน้าแดงจัดจนแผ่รังสีความร้อนออกมาได้ โซดาหูผึ่ง
“ฮะ? อะไรนะครับ? ผมได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า”
หาญศักดิ์ส่ายหน้ายืนยันว่าอีกฝ่ายได้ยินไม่ผิด มือไม้เล่นชายเสื้อคลุมให้วุ่น
“หือ...ไหน...จะเรียกว่าอะไรเอ่ย...ไหนลองบอกหน่อยสิครับคนดี”
“...คิด...คิดไว้ว่าจะเรียกว่า...”
“ว่า...?”
“...”
“...”
หาญศักดิ์กัดริมฝีปากแล้วยกสองมือขึ้นขยุ้มหัวตัวเองจนยุ่งกว่าเดิม โซดาเงียบอย่างรอคอย และแล้วในที่สุด เสียงๆ หนึ่งก็เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากเล็กแผ่วเครือ
“...ตัวเอง”
พูดจบหาญศักดิ์ก็เลื่อนมือลงมาปิดหน้าที่แดงก่ำ โซดายิ้มหน้าแข็งหมือนหุ่นปั้นไมเคิล ดิแองเจลโล ต่อให้มีคนเอาเข็มมาทิ่มตอนนี้เขาก็คงไม่เจ็บปวด หาญศักดิ์คำรามลั่นแล้วสะบัดศีรษะไปมา
ฮืออออ เรียกออกไปแล้วอ่า อ๊ากกกกกกกกก
“ผมชอบนะครับ ชอบกว่าเรียกมึงเยอะเลย”
“โอย...ฮือ...”
หาญศักดิ์หัวร้อนจนทำอะไรไม่ถูก อยากเอาหน้าผากลงไปโขกๆๆๆ กับพื้นหินขัดให้ตายคาที่เสียเดี๋ยวนี้ โซดากระชับอ้อมกอดแน่น แล้วกระซิบข้างใบหูเล็ก
“ตัวเอง...ตัวเองครับ...งั้นเค้าเรียกตัวเองว่าตัวเองด้วยนะครับ”
“...ฮื้ออออ!”
หาญศักดิ์ครางโวยวายในลำคออย่างว้าวุ่นใจ
“ค่อยๆ ปรับไปก็ได้นะครับ เดี๋ยวตัวเองก็เรียกได้...”
“อืออ...”
“ไหน...ลองเรียกซิ”
หาญศักดิ์กลืนน้ำลายลงท้องเอื๊อกใหญ่ สองมือยังคงปิดหน้าปิดตาที่แดงก่ำ ก่อนจะค่อยๆ อ้าปากพูด...
“...ตะ...ตะ...ตะ...ตะ...ตัวเอง...”
“ครับ” โซดายิ้ม ตอบเสียงหวาน “ว่าไงครับตัวเอง”
“อันที่จริง...คะ...คะ...เค้า...เค้ามีอะไรอยากจะพูดกับตัวเองนานแล้ว” เสี่ยหนุ่มตะกุกตะกัก ค่อยๆ ลดมือลงจากใบหน้าตัวเองช้าๆ เสียงสั่นพร่าไปหมดแต่ก็พยายามจะพูดให้ได้
“ครับ”
โซดายังคงยิ้มจนตาทั้งสองข้างกลายเป็นรูปสระอิ หาญศักดิ์ถอนใจเฮือกใหญ่ รวมรวมสติแล้วเอ่ยปากออกไปตรงๆ
“ตะ...ตัวเอง เค้าคงห้ามความคิดตัวเองไม่ได้ แต่เค้าไม่อยากให้ตัวเองคิดว่าอยากเป็นตำรวจเพราะเรื่องอย่างนั้น ถึงเค้าจะทำงานเลวๆ แต่เค้าก็อยากให้ตัวเองเป็นคนดี อยากให้ตัวเองเป็นตำรวจเพราะอยากพัฒนาประเทศ ช่วยเหลือประชาชน แต่ไม่ว่าตัวเองจะอยากเป็นตำรวจเพราะอะไร เค้าก็จะสนับสนุนมึง เอ๊ย สนับสนุนตัวเอง และอวยพรขอให้ตัวเองได้เป็นสมใจ ขอให้ตัวเองได้ในสิ่งที่หวังทุกประการ
“อีกเรื่อง แล้วเค้าก็ไม่อยากให้ตัวเองแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยการใช้กำลัง โดยเฉพาะการฆ่า เพราะเมื่อไหร่ที่เราฆ่าใคร ต่อให้จะมีเหตุผลสนับสนุนมากแค่ไหน แต่เราก็จะไม่ใช่เหยื่ออีกแล้ว เราจะกลายเป็นจำเลย เป็นคนผิดทันที แล้วสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น มันไม่ดีหรอกตัวเอง”
หาญศักดิ์ที่เพิ่งเปลี่ยนสรรพนามพูดเร็วปรื๋อไปชุดใหญ่จบก็ซบหน้าลงกับฝ่ามืออีกรอบเพราะเขินสุดขีด โซดายิ้มกว้าง
“ขอบคุณครับ เค้าจะจำไปคิดทุกคำพูดเลย ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับตัวเอง”
“อืม....” หาญศักดิ์พยักหน้าทั้งที่ยังซบหน้ากับฝ่ามือ “ตะ...ตะ...ตะ...ตัว...ตัวเอง...”
“ครับ...ว่าไงครับตัวเอง”
เสียงที่เปล่งออกมาอู้อี้ “กูขอเรียกมึงเหมือนเดิมได้ไหม กูทนไม่ไหวแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ โอเคครับ เอาที่พี่สบายใจนั่นแหละ”
แค่นี้โซดาก็ยิ้มจนไม่รู้จะยิ้มยังไงแล้ว เด็กหนุ่มกอดร่างสันทัดที่ร้อนฉ่าไปหมดเพราะขวยเขิน เสียงจิ้งหรีดเรไรร้องระงมท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ ดวงดาวทั้งหลายยังคงทอประกายส่องแสงงดงามจากบนฟากฟ้า ลมหนาวพัดผ่านผิวเนื้อชวนให้สั่นสะท้าน
“พี่หานครับ...”
“อะไรมึง?”
หาญศักดิ์หันหน้าไปหาโซดาเมื่อถูกเรียกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาคู่คมกริบจ้องสะกดตรึงเขาเอาไว้ให้อยู่กับที่ เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงท้องคล้ายรวบรวมความกล้า ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยปากพูด
“รักผม...รักผมบ้างไหมครับ”
“...”
“พี่รักผมบ้างไหม”
“...”
หาญศักดิ์เงียบสนิท มองใบหน้าคาดหวังของโซดากลับด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ทั้งคู่เงียบนานเป็นครู่ ช่วงเวลาราวกับผ่านไปนานชั่วกัปชั่วกัลป์ เสียงจิ้งหรีดยังคงร้องระงมแข่งกับเสียงหัวใจของเด็กหนุ่ม ในที่สุด เสี่ยหนุ่มก็เอ่ยปากช้าๆ และแผ่วเบา
“กูไม่ได้เป็นเกย์นะโซดา...”
ประโยคเดียวพังฝันของโซดาจนแตกสลายไม่มีชิ้นดี เด็กหนุ่มคอตกก้มหน้าลงมองพื้น สั่นไปทั้งตัว ร่างสูงเงียบสนิท มีเพียงเสียงหายใจอย่างเจ็บปวดดังออกมาให้ได้ยินเท่านั้น กระบอกตาของเขาแสบร้อนเหมือนไหม้
เด็กหนุ่มที่ตัวสั่นอ้าปากหอบ ...เจ็บ...เจ็บเสียจนไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป...
ศาสดาเหมือนถูกกระสุนยิงเข้าเป้าตรงหัวใจอย่างจัง มันทั้งเจ็บทั้งชา ได้แต่นอนตายอยู่บนพื้นเย็นเฉียบโดยไม่มีใครเหลียวแลแม้แต่ผู้เดียว
หาญศักดิ์เอื้อมสองมือไปประคองสันกรามคมให้ขึ้นมาจ้องหน้าตัวเอง แก้มขาวๆ ขึ้นสีแดงจัด
“แต่ถ้ากูบอกว่ากูไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับมึง ลูกผู้ชายแบบกูก็ต้องโกหกใจตัวเองอยู่แน่ๆ”
:::METAL TERMINAL:::
-
พูดออกไปแบบนั้นแล้วจะทำอะไรได้ละครับนอกจาก...
เขินโว้ยยยยยยยยยยยย!
...สั่น...สั่น...สั่น...แต่มันสั่นสู้...
รู้จักป่ะ!!?
โซดาที่น้ำตาคลอยิ้มกลับมาให้เขาเหมือนคนบ้า และท่ามกลางหมู่ดาว...สายลม...และเสียงจิ้งหรีดเรไรคืนนั้น
โซดาหล่อเหลือเกิน...
ขากลับกรุงเทพฯ หาญศักดิ์กับโซดานั่งเครื่องบินกลับมาด้วยกัน ทางโรงเรียนอนุญาตโดยไม่ขัดข้องเพราะกิจกรรมของค่ายหมดลงแล้ว ครูอาจารย์ทุกคนขอบคุณหาญศักดิ์ที่ทางโรงแรมเมททอลดูแลเป็นอย่างดี มีการให้หาญศักดิ์ไปร่วมทำพิธีปิดค่ายอีกต่างหาก
...อีกด้าน เด็กหนุ่มก็ไม่ได้เร่งรัดหรือเร้าหรือเค้นถามอะไรเขาอีก นอกจากคอยส่งสายตายุบยิบชวนคันหัวใจให้ พอหันหน้าไปมองทีไรก็เห็นโซดามองอยู่ก่อนแล้วทุกที
“เดี๋ยวช่วยขนกระเป๋าให้นะครับ”
อะไร...ทำเสียงพร่าส่งสายตาพราวหวานให้คืออะไร
แล้วมือมึงอ่ะ แอบมาจับทับมือกูตรงที่หิ้วกระเป๋าทำไม
ฮึ่ย คนบ้าาาา! คนฉวยโอกาสสสสสสส!
หาญศักดิ์ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน พูดคุยอะไรก็โวยวายทำตัวปกติที่สุด ถึงจะร้อนๆ หนาวๆ กับสายตาของมันแต่จะไม่สะท้านให้รับรู้หรอกโว้ย นี่ใคร นี่เสี่ยหานยูโน้ว!
คนขับรถที่ไม่ได้เจอหน้ากันนานเพราะหาญศักดิ์ไปอยู่โรงแรมขับรถมารับเจ้านายที่สนามบิน โซดากับหาญศักดิ์ขึ้นไปนั่งบนเบาะตอนหลัง พูดคุยกันเสียงเจี๊ยวจ๊าวไปตลอดทางโดยมีลุงคนขับรถร่วมคุยไปด้วย เขายอมรับว่าไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ของคุณหานกับเมียเด็กผู้ชายคนนี้นักหรอก เพราะโซดาก็ดูไม่ได้ตุ้งติ้งเหมือนที่เคยพบหน้าตอนแรกๆ เลย ออกจะแมนมากด้วยซ้ำจนเขาไม่เข้าใจว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะเป็นเมียของเจ้านายตัวเองไปได้อย่างไร แต่เอาเถอะ แค่เจ้านายมีความสุขเขาก็พอใจแล้ว
Rrrrr~ Rrrrr~
หาญศักดิ์ที่กำลังหัวเราะๆ อยู่หยิบไอโฟนขึ้นมากดรับ
“ฮัลโหล เสี่ยชานเรอะ ว่าไง เนี่ยกูถึงกรุงเทพฯ แล้ว แต่ว่าจะกลับไปนอนบ้าน”
(ไม่ๆๆๆ มึงจะกลับบ้านไม่ได้นะเว้ยไอ้เสี่ยหาน มึงกลับมาอยู่เมททอลก่อนเหอะ) น้ำเสียงของเพื่อนรักคนเถื่อนร้อนรน
“ฮะ? ทำไมวะ มีอะไรเหรอ”
(คะ...คือ...คือ ไอ้เฉินอยู่บ้านมึงน่ะ มันเข้าไปดูความเรียบร้อยให้ตามปกตินั่นแหละ...)
“อือ แล้วไงวะ?” หาญศักดิ์ไม่เข้าใจ
(ก็...ก็มันบอกว่าบ้านมึงท่อแตก! เหม็นไปทั้งบ้านเลย)
“เชี่ย!! แบบนี้กูยิ่งต้องรีบกลับไปดูเลย ลุง!” เจ้าพ่อเงินกู้ลดมือถือลงหันไปพูดกับคนขับรถ “ที่บ้านท่อแตกเหรอ ทำไมผมไม่รู้!”
“ฮะ!? ตอนผมออกมาที่คฤหาสน์ไม่มีอะไรผิดปกตินะครับคุณหาน ทุกอย่างเรียบร้อยดี”
“อ้าวจริงเหรอ สงสัยเพิ่งแตกสิเนี่ย ลุงเหยียบให้มิดเลย ผมจะรีบกลับไปดูบ้าน”
เจ้าของคฤหาสน์ร้อนใจสุดขีดเพราะเป็นห่วงบ้านตัวเอง เสียงของเสี่ยชานลอดมาตามสาย
(ฮัลโหล! ฮัลโหล! มึงยังอยู่ไหมเสี่ยหาน!)
“อ้อๆ โทษที เนี่ยกูกำลังรีบกลับบ้านเนี่ย ใกล้ถึงล่ะ จะไปดูสักหน่อย”
(เชี่ย!) เสียงของเจ้าพ่อกาสิโนฟังดูตกใจมาก (มึงไม่ต้องไปดูหรอก เลี้ยวรถกลับมาเลย เดี๋ยวไอ้เฉินมันดู-- ติ๊ดๆๆๆ)
“เอ้า แบตหมดเฉย”
หาญศักดิ์มองสมาร์ทโฟนของตัวองที่ดับวูบไปต่อหน้าต่อตาแล้วก็เก็บมันลงกระเป๋ากางเกง ถ้าที่คฤหาสน์มีปัญหาในฐานะเจ้าของบ้านแน่นอนว่าเขาต้องกลับไปดูอยู่แล้ว จะมาห้ามไม่ให้ไปเพราะกลิ่นเหม็นเนี่ยนะ ตลกสิ้นดี
ลุงคนขับรถขับรถรวดเร็วทันใจ เพียงแค่อึดใจเดียวหาญศักดิ์กับโซดาก็มาถึงคฤหาสน์จนได้ เด็กหนุ่มลงจากรถแล้วเดินไปเปิดกระโปรงท้าย หยิบเอากระเป๋าของตัวเองกับหาญศักดิ์ออกมา เขาควานมือเข้าไปในกระเป๋าสัมภาระของตัวเองแล้วหยิบไอโฟนที่เก็บไว้ออกมาดู
“โห สายไม่ได้รับตั้งสิบกว่าสาย พี่ชานกับพี่เฉินโทรหาผมไม่หยุดเลย พอดีวันนี้ผมเผลอยัดเก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋าใบใหญ่ตั้งแต่ที่ค่ายแล้วด้วยสิ”
“สงสัยเรื่องท่อแตกน่ะ แต่ก็ไม่เห็นมีกลิ่นอะไรนะ มึงได้กลิ่นอะไรไหม” หาญศักดิ์สูดจมูกฟุดฟิด มือหนึ่งหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองมาถือไว้เตรียมเดินเข้าบ้าน
โซดาสูดจมูกบ้าง เขาส่ายหน้า “ผมไม่ได้กลิ่นนะครับพี่ บางทีอาจแตกตรงครัวหรือหลังบ้านกลิ่นเลยยังมาไม่ถึง ไปดูกันดีกว่า”
“เสี่ยหาน! เสี่ยมาได้ยังไงครับ!”
เฉินที่ในมือยังกำสมาร์ทโฟนของตัวเองไว้แน่นหน้าตื่นปรี่ออกมาจากตัวคฤหาสน์ ท่าทางเหมือนจะเป็นลม “โอ๊ย ลุง! พาเสี่ยมาบ้านทำไม ทำไมลุงไม่ขับพาเสี่ยไปนอนที่เมททอล!” เฉินหัวเสียหันไปไล่เบี้ยกับคนขับรถที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว
“อ้าว...ก็คุณหานบอกว่าจะกลับบ้านนี่ครับ ไม่ได้บอกว่าจะไปโรงแรม”
“แล้วโซดา ทำไมมึงไม่รับสายพี่วะ ฮะ!” เฉินขยุ้มศีรษะหันไปอาละวาดใส่เด็กหนุ่มแทน
“ขอโทษครับพี่ พอดีผมใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อผ้าเลยไม่ได้ยินเสียง...”
“ให้มันได้อย่างนี้สิว้อย!” เฉินตบหน้าผากตัวเอง “เสี่ยหาน เรากลับเมททอลกันเถอะครับ” ไม่พูดเปล่าผู้จัดการหนุ่มยังพยายามดันหลังหาญศักดิ์ให้กลับเข้าไปในรถ “บ้านเสี่ยตอนนี้ไม่ค่อยสะดวก ป้าคนใช้แกผัดผักแล้วทำไฟไหม้ตรงครัว รอให้ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วเสี่ยค่อยกลับมานอนบ้านดีกว่า”
“ไฟไหม้!!?” เจ้าของบ้านตกใจมาก “ไหนไอ้เสี่ยชานบอกอั๊วว่าท่อแตกไง นี่ไฟไหม้บ้านอั๊วด้วยเหรอ!!”
เฉินหน้าถอดสีเมื่อหาญศักดิ์ก้าวดุ่มๆ จะเข้าไปในตัวบ้านทันที เฉินรีบตามประกบติดๆ เดินเร็วจนขาจะไขว้กันเป็นเลขแปด โซดาที่สะพายกระเป๋าก้าวเท้าเดินตามหลังทั้งคู่ ไม่เข้าใจอาการของพี่เฉินสักนิด
“เอ๊ะ ลื้อนี่อย่ามาเกะกะ ถ้าบ้านอั๊วเสียหายอั๊วก็ต้องไปดูให้เห็นกับตาสิวะ จะได้รู้ว่ามันหนักหนาแค่ไหน”
“โอยย...ไม่ต้องไปดูหรอกครับเสี่ย” เสียงเฉินเหมือนจะร้องไห้ แทบจะกราบกรานให้หาญศักดิ์หันหลังกลับ “ไปนอนเมททอลเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้”
หากแต่หาญศักดิ์ก็ไม่ยอมฟังเอาแต่จ้ำพรวดจะเข้าไปดูในบ้านให้ได้อย่างร้อนใจ เฉินเหงื่อแตกซิก ตัดสินใจกระโจนพรวดมากางแขนกางขาขว้างหน้ากั้นผู้เป็นเจ้าของบ้านทันที เสี่ยหนุ่มหัวเสียสุดขีด
“ไอ้เฉิน ลื้ออย่ามาทำตัวประสาทกลับแถวนี้นะ หลีกไป!”
“หาน...”
กึก
เสียงหวานๆ เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นจากประตูไม้แกะสลักหรูหราทำเอาเฉินที่หันหลังใส่ประตูบ้านนั้นอยู่หลับตาปี๋
เอาจนได้มึง...
ผู้จัดการหนุ่มคิดในใจ ทั้งเฉินและหาญศักดิ์ตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาปให้เป็นศิลา
หญิงสาวเจ้าของเสียงที่อยู่ในชุดเดรสสวยสมวัยเดินออกมาจากตัวคฤหาสน์พันล้านช้าๆ เธอส่งยิ้มให้ผู้เป็นเจ้าของบ้านที่มองข้ามหัวเฉินมาตาค้าง
“หาน... สบายดีไหม”
...หาญศักดิ์รู้สึกเหมือนเลือดจับตัวกันจนกลายเป็นน้ำแข็ง ราวกับที่ตรงนี้ไม่มีอะไรอีกแม้แต่ธาตุอากาศ...
มันมีเพียงแค่เขา...กับเธอคนนั้น...
“...เฉียนย่า”
----------------
DRAMA !!!!!!!!
กลิ่นมาม่าลอยหอมฟุ้งงงงง
จะรีบมาต่ออย่างเร็วรี่ แต่ขอฟีตแบ็กหน่อยนะเจ้าค่ะ :katai2-1: :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาต่อเลยค่าาา อย่าให้มีมาม่าเลยยย อีกนิดเดียวจะต้นเดือนแล้วนะ แฮร่
-
แหมะหวานๆ :m25: กันตามภาษา อยู่ๆ ก็พายัยเจ๊นี้มาทำมายยยยยยยยยยยย :z3:
ท่องไว้น้องหาน นู๋มีผัวแล้วอย่าได้ใจอ่อนกะชะนี เพราะมันอาจเป็นแผนของอิเสี่ยโรคจิตนั้นแน่ๆ :beat:
-
อ่านถึงตอนท้ายปุป
ลอยเต็มหัวเลยจร้า กุว่าแล้วววววววว :katai1: :ling1:
-
ผัวเมียเค้ากำลังรักดี จะเสนอหน้ามาทัมมายยยยยยยย
-
โว้ยย กำลังคิดอยุ่เลยว่านางจะโผล่มาตอนไหนน
ออกมาเร็วจนไม่ทันตั้งตัวเลยค่าา :z3:
-
แรกๆมาอย่างเขิล ปิดท้ายมาม่าซะงั้น
อย่ามาม่านานนะจ๊ะ ลุ้นแทน >__<
-
เฮ้ย!!! กลับมาทำไม
-
แสรดดดดดดด!! กลับมาเพื่อออออออ???? ฮึ่มมมมม!! แต่คิดอีกทีก็ดีคราวนี้โซดาอาจจะได้ยินคำว่ารักจากปากเสี่ยหาญ(???)กะดะ!!! เป็นตัวกระตุ้นไงจะได้ไม่สับสนแล้วรู้ใจตัวเองเป็นแน่แท้ว่ารักใครไปแล้ว ไม่ว่าจะมายังไงก็ไม่ ใช่ไหมเสี่ยหาญ //เสี่ยหาญยอมโซดาขนาดนั้น บอกให้ทำอะไรก็ทำ ชัดเจนแต่ปากแข็งไปงั้น น่ารักอ่ะเวลางุ้งงิงเขินโซดา หมดคราบเสี่ยโหดเจอโซดาลอกคราบไป 55555555 nc สุดยอดดดดซี้ดดดตามเร่าร้อนรุนแรงดีจั๊งงงงง เอาอี๊ก หื่นนน 5555555 //เอาเดะมาเล้ยยยยย เฉียนย่า อยากรู้เหมือนกันเสี่ยหาญจะทำไง เคยรักมากขนาดนั้น เยื่อไยยังเหลือไหม แล้วไหนจะคนใหม่ เอาบังไงดี จะได้ฟังไหมคำว่ารักจากปากเสี่ย หึหึ!! จะรั้งหรือจะถอยออกมาอ่ะโซดา อยากรู้วะ ไม่สามารถเดาใจพวกนี้ได้เลย มึงก็คิดไปนัั้นเผื่อเขามาเยี่ยมเฉยๆไม่ได้มาขอรีเทิร์นอะไร พอๆรอไรท์มาต่อดีกว่า 55รอๆ ตอนต่อไป สนุกๆชอบบบ
-
ยกที่ ๓๐
มันเจ็บจะขาดใจอยู่ตรงหน้าเธอ
แต่ต้องเก็บเอาไว้ไม่แสดงว่าเสียใจ
[ ขาดใจ : Pancake ]
:::METAL TERMINAL:::
“...เฉียนย่า”
เสียงแผ่วพร่าหลุดออกมาจากริมฝีปากของเสี่ยหนุ่มที่อึ้งตะลึงจนตัวเย็นเฉียบ ร่างระหงที่ค่อยๆ เดินลงมาจากบันไดหินอ่อนที่หน้าบ้านราวกับภาพสโลว์โมชัน หาญศักดิ์อยากจะยกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเองแรงๆ สักฉาด แต่ก็กลัวว่ามันจะไม่เจ็บ แล้วนี่จะเป็นเพียงแค่ความฝัน
เฉียนย่าหยุดอยู่ตรงข้างหลังเฉิน ใกล้เขาเพียงแค่เอื้อม...
เสี่ยหนุ่มผลักเฉินออกไปข้างๆ จ้องหญิงสาวตรงหน้าตาไม่กะพริบ
“เฉียนย่า...มาได้ยังไง” เสียงของหาญศักดิ์แห้งผากราวกับมันไม่ใช่เสียงของเขาเลย หญิงสาวส่งยิ้มน้อยๆ
“เราขอโทษนะที่มาหาโดยที่ไม่ได้บอกก่อน ตกลงหานเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม”
หาญศักดิ์เม้มปากหลับตาลงครู่หนึ่ง กระบอกตาแสบร้อนเหมือนน้ำตาจะไหล
นี่มันไม่ใช่ความฝัน...
...มันคือเรื่องจริง
...เมื่อเธอลาใจมันถูกทำร้าย เจ็บไม่หายที่เธอทำอย่างนี้
เคยรักเธอทั้งหัวใจ บอกใจพอสักที จากนี้ต้องลืมเธอให้ลง...
เขาเปิดเปลือกตาขึ้น “เรา...เราสบายดี เฉียนย่า...เฉียนย่าหิวน้ำไหม เดินทางมาเหนื่อยรึเปล่า เฮ้ย! เฮ้ย! คนใช้บ้านนี้มันหายไปไหนกันหมดวะ!” หาญศักดิ์ตะโกนดังลั่นทำเอาพวกสาวใช้รีบสลอนหน้ากันออกมาแทบไม่ทัน
“ไปเอาน้ำเอาท่ามาให้คุณเฉียนย่าดื่มเดี๋ยวนี้ เอาขนมจัดจานมาด้วย” หาญศักดิ์ออกคำสั่ง คนใช้พยักหน้าแล้ววิ่งจู๊ดเข้าไปเตรียมของทันที เจ้าพ่อเงินกู้หันไปหาหญิงสาว “เฉียนย่า...เข้าไปนั่งในบ้านนะ รอเรานานไหม พอดีเราเพิ่งกลับมาจากไปดูงานที่ต่างจังหวัด ขอโทษด้วย...”
“เราทำให้หานลำบากใช่ไหม” เธอหน้าหมองเมื่อเห็นผู้คนดูวุ่นวายกันไปหมด “เราขอโทษที่มาโดยพลการ เรา...เราแค่...”
เธอเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาทั้งของข้างชุ่มชื้น
“เราแค่คิดถึงหาน”
“...”
หาญศักดิ์กลั้นน้ำตาจนปวดเบ้าตาไปหมด เขากัดริมฝีปากมองใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า ไหล่เล็กๆ ของเธอสั่นสะท้าน เสียงที่เอ่ยแตกระแหงเพราะแรงอารมณ์
“...เราคิดถึงหานจริงๆ นะ”
ฟึ่บ! ฟุ่บๆๆๆ...
ร่างสันทัดทิ้งกระเป๋าเสื้อผ้าลงบนพื้น พุ่งเข้าไปกอดร่างหญิงสาวตรงหน้าเต็มอ้อมแขนโดยไม่สนใจสิ่งใดอีกต่อไป
“เฉียนย่า...เฉียนย่ากลับมาหาเราแล้วใช่ไหม”
ในวันนี้แค่ฉันเห็นเธอ ความเข้มแข็งมันก็ละลาย
ยิ่งเธอบอกให้เราเป็นอย่างเดิมได้ไหม...
เธอรู้ไหมว่าทั้งหัวใจ ยอมกลับไปเป็นของเธอ
...ตั้งแต่เจอเธอยืนหน้าประตู...
‘ถ้าเขากลับมา...กูจะกอดเขาให้เต็มสองแขน แล้วพูดว่า กลับมาหาเราแล้วใช่ไหม’
“เรารอเฉียนย่ามาตลอดเลยนะ เรา...เราไม่เคยโกรธเฉียนย่าเลย”
‘เรารอเฉียนย่ามาตลอดเลยนะ...เราไม่เคยโกรธเฉียนย่าเลย...’
“เฉียนย่า” สองแขนกอดกระชับร่างบาง เสียงที่พูดสั่นเครือ “ตอนนี้เรารวยแล้วนะ เรา...เรารวยมากเลย วันนี้เรามีพร้อมทุกอย่าง อยากได้อะไร...เรามีให้เฉียนย่าหมดเลย”
‘วันนี้เราพร้อมทุกอย่าง เรามีให้เฉียนย่าทุกอย่างเลยนะ’
“เราคิดถึงเฉียนย่า” เสียงของเจ้าพ่อเงินกู้เจือสะอื้น หลับตาฝังใบหน้าสูดดมกลิ่นหอมของเส้นผมยาวสลวย
‘เราคิดถึงเฉียนย่า’
หาญศักดิ์กอดรัดร่างหญิงสาวแน่นเหมือนจะบีบให้กระดูกของเธอแตก
“เรารับได้ทุกอย่าง ขอแค่อย่า...อย่าทิ้งเราไปอีกนะ ได้โปรด...ได้โปรดเถอะ...”
‘...อย่าทิ้งเราไปไหนอีกนะ’
“ฮือ...หาน...ฮือ...ฮือ...! เราขอโทษ...เราขอโทษนะ...ตอนนั้น...เรา...อึก...ที่ผ่านมา...เรา...ฮืออ”
“ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรนะเฉียนย่า” เสี่ยหนุ่มส่ายหน้า น้ำตาทะลักไหลอาบสองแก้ม “กลับมาแล้วใช่ไหม บอกเราสิ ว่ากลับมาหาเราแล้ว”
เธอยกสองแขนขึ้นโอบกอดร่างสันทัดตอบ พยักหน้าในแผงอกของหาญศักดิ์รัวๆ หญิงสาวร้องไห้หนักจนตัวสั่นสะท้าน
“ฮือ...เรากลับมา...เรากลับมาหาหานแล้วนะ...อึก...ฮือ...เรา...อึก”
...ไม่ได้ยินที่เธอบอกกับฉัน คำเป็นพันมันไม่มีความหมาย
ฉันได้ยินแค่หัวใจบอกว่ายังรักเธอ
วันนี้ฉันแพ้ใจตัวเอง...
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เสี่ยหนุ่มพรมจุมพิตข้างแก้มของหญิงสาวซ้ำๆ พูดปลอบประโลมทั้งตัวเองและคนในอ้อมแขน
“หาน...ฮือ...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร... เราอยู่ตรงนี้นะ” หาญศักดิ์เสียงแตกพร่า แนบหน้าผากตัวเองเข้ากับหน้าผากของหญิงสาว หลับตาซึมซับทุกความรู้สึก...ทุกสัมผัส...ทุกไออุ่น...และทุกหยาดน้ำตา
มันเป็นของจริง...
“เราให้อภัยทุกอย่าง เราอยู่ตรงนี้...เป็นคนเดิมของเฉียนย่า เราไม่เคยไปไหนเลย”
“ฮือ...ฮือ...”
“เรายังเหมือนเดิมเสมอนะ”
เธอรู้ไหมว่าทั้งหัวใจ ยอมกลับไปกลายเป็นของเธอ
...ตั้งแต่เจอเธอยืนหน้าประตู...
:::METAL TERMINAL:::
“โซดา...”
เฉินเรียกชื่อใครอีกคนที่ยืนตัวแข็งทื่อด้วยเสียงแผ่วค่อย ดวงตาของโซดาว่างเปล่าดำมืดขณะจับจ้องภาพชายหญิงกอดกันตรงหน้า เฉินระบายลมหายใจออกมาทางจมูกแบบเครียดๆ โซดามีสีหน้าที่เวิ้งว้างอย่างน่าประหลาด คล้ายกับว่าเสียสูญสุดชีวิตจนตัวแข็งทื่อไปแล้ว และดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่ได้ยินเสียงของเขาเลยแม้แต่แอะเดียว
“โซดา...มากับพี่...”
เฉินลากเด็กหนุ่มให้เดินตามตัวเองมาช้าๆ โซดาเหมือนไม่มีสติเป็นของตัวเอง เขากะปลกกระเปลี้ยก้าวเท้าไปในทิศตามแต่ที่เฉินจะพาไป ในสายตาของเขาเห็นแต่ภาพพี่หานกำลังจูงมือผู้หญิงสวยๆ คนนั้นเข้าไปในคฤหาสน์ โดยที่คงจะลืมไปแล้วว่ามีเขาอยู่ตรงนี้...
พี่หานไม่เห็นอะไรอื่นอีกนอกจากผู้หญิงที่ชื่อเฉียนย่า
“พี่หาน...ทำไม...”
“โซดา ใจเย็นๆ” เฉินกระซิบขณะลากร่างเด็กหนุ่มให้ขึ้นบันไดตามหลังชายหญิงคู่ข้างหน้า “ฟังพี่นะ ใจเย็นก่อน...ตั้งสติ...ตั้งสติ...”
เฉินหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาสีครีมแล้วก็ดึงร่างโซดาให้นั่งลงมาข้างๆ ตัวเอง ฝั่งตรงข้ามเฉียนย่ากับหาญศักดิ์กำลังนั่งกุมมือกันอยู่ มีสำรับน้ำและขนมวางบนโต๊ะรับแขกคั่นกลางระหว่างพวกเขาทั้งสี่ หากแต่สองคนชายหญิงนั้นอยู่ในโลกของตัวเองจนไม่สนใจใคร
“เกิดอะไรขึ้นกับเฉียนย่าบ้าง แล้วสามีของเฉียนย่าล่ะ” เจ้าของบ้านเอ่ยถามเข้าประเด็นเพราะทนไม่ไหว เฉียนย่าจะกลับมาอยู่กับเขาได้อย่างไรถ้าเธอยังมีสามีเป็นตัวตน เขาจำเป็นต้องได้คำตอบตอนนี้เดี๋ยวนี้
ดวงตากลมหวานของหญิงสาวฉายแววไม่เข้าใจเจือปนกับความโศกเศร้า “...เขา...เขาตายเพราะโรคหัวใจกับความดันไปสองสามเดือนแล้วนะ ยังมีคนจากฝั่งหานไปร่วมงานศพเลย”
“ทำไมเราไม่รู้...”
หาญศักดิ์ชะงัก ข่าวของเสี่ยมงคลไม่น่าจะเล็ดรอดหูตาสับปะรดของเขาไปได้ เว้นเสียก็แต่ว่า...
เจ้าพ่อเงินกู้ตวัดหางตาวาววับไปมองเฉินที่ส่งยิ้มแห้งๆ มาให้ทันใด
“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมลื้อไม่รายงานอั๊วฮะไอ้เฉิน” เสียงของหาญศักดิ์ราบเรียบ
“คือ...คือเสี่ยชานเป็นตัวแทนพรรคพยัคฆ์ไปร่วมงานศพน่ะครับ แล้ว...แล้วเสี่ยชานก็บอกว่า เอ่อ คงดีกว่าถ้าจะไม่แจ้งให้เสี่ยรู้...”
เฉินตอบตะกุกตะกัก เขากับเสี่ยชานทั้งเอาหนังสือพิมพ์ไปซ่อน แกล้งตัดสัญญาณ Wi-Fi ของโรงแรมเมททอลแล้วโวยวายว่ามันเสีย เปลี่ยนช่องโทรทัศน์หนี ทำทุกทางเพื่อไม่ให้หาญศักดิ์ต้องรับรู้ข่าวนี้ ชาญชัยเป็นห่วงเพื่อนเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก และไม่อยากให้หาญศักดิ์ต้องอ่อนไหวช้ำใจเจียนตายอีก
หาญศักดิ์หน้ากระตุก ไม่ต้องถามให้มากความก็รู้ว่าเจตนาของเฉินกับชาญชัยคืออะไร
เสี่ยหนุ่มหันหน้ากลับมามองใบหน้าสวยหวาน เขายื่นมือออกไปทัดปอยผมนุ่มหลังใบหูของหญิงสาว
“แล้วลูกของเฉียนย่าล่ะ...เป็นยังไงบ้าง คงโตเป็นหนุ่มหล่อแล้วใช่ไหม สงสัยป่านนี้เรียนอยู่เมืองนอกเมืองนาตามพวกพี่ๆ”
หาญศักดิ์ถามเสียงสบายๆ เสมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ความจริงแล้วรู้สึกไม่น้อย เขาจำได้ดีว่าเฉียนย่ามีลูกชายกับเสี่ยมงคลหนึ่งคน แล้วลูกทุกคนของเสี่ยมงคลไม่ว่าจะเกิดกับเมียคนไหน เสี่ยมงคลก็ส่งเสียให้เรียนดีๆ ที่ต่างประเทศกันหมด
เฉียนย่ากัดริมฝีปาก น้ำตาที่หายไปแล้วเอ่อคลอขึ้นมาอีกรอบจนหาญศักดิ์ตกใจ
“หาน...” เสียงของเธอแตกพร่า “ลูกเราตายตั้งแต่ตอนอายุสามขวบแล้วนะ”
หาญศักดิ์ตกใจมาก
“เรา...เราไม่รู้เลย เราขอโทษ” ลิ้นของเขาแข็ง
“แก...แกไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่ตอนเกิดแล้วล่ะ เพราะเฮียมงคลมามีลูกกับเราตอนอายุเยอะแล้ว พอพ้นสามขวบไม่ทันไร แกก็ตายที่โรงพยาบาลเพราะโรคประจำตัว แล้วเฮียก็แก่เกินกว่าที่จะมีลูกได้อีก”
“ไม่ร้องนะเฉียนย่า เราขอโทษนะ...เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจจะสะกิดแผลของเฉียนย่า”
หาญศักดิ์จับให้หญิงสาวที่ร้องไห้มาซบบนหน้าอกตัวเอง แล้วลูบผมลูบไหล่ปลอบประโลม เธอร้องไห้โฮ พยายามฝืนยิ้ม
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ หานไม่ผิดนี่...ก็หานไม่รู้...”
“แต่เราก็ไม่ควรพูดอยู่ดี”
โซดาได้แต่มองภาพตรงหน้าด้วยสายตาปวดปร่า เขาไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองจะมีสิทธิ์ทำอะไรได้บ้างนอกจากนั่งโง่ๆ อยู่ตรงนี้ เขารู้สึกเหมือนชั้นบรรยากาศทั้งหมดรอบตัวดำมืด มีเขาอยู่โดดเดี่ยวในความหม่นหมองนี้คนเดียว ได้แต่มองคนตรงหน้าทั้งสองคนพลอดรักกัน โซฟาที่เขานั่งอยู่ห่างจากพี่หานแค่ไม่กี่คืบ หากแต่มันกลับไกลกันเหมือนคนละโลก...
เขาอยากจะลุกขึ้นต่อยกำแพงแล้วก็อาละวาดโวยวาย แต่ทั้งขาทั้งแขนมันไม่มีเรี่ยวแรง เขาไม่รู้สึกถึงน้ำหนักมือของเฉินที่กำลังตบบ่าเขาด้วยซ้ำ
“เอ้อ หาน ว่าแต่สองคนนี้เป็นลูกน้องของหานเหรอ”
หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นมาหลังจากที่ซับน้ำตาจนแห้งสนิท ตอนนี้เธอกำลังมองไปที่เฉินซึ่งส่งรีบยิ้มแห้งๆ มาให้และโซดาที่มีสีหน้านิ่ง
เจ้าพ่อเงินกู้ละสายตาจากใบหน้าของหญิงสาวหนึ่งเดียวในใจไปมองหน้าทั้งคู่เพียงผ่านๆ เสียงที่ตอบออกมาเรียบแสนเรียบ
“อือ คนที่ใส่สูทนี่ชื่อเฉิน เป็นหลงจู๊ของเรา มีตำแหน่งรองจากเรากับไอ้ชานเลยก็ว่าได้”
“อ้อ ผู้จัดการคนเก่งนี่เอง” เธอยิ้มให้เฉิน ด้วยความที่เป็นลูกคนจีนเหมือนกันทำให้พูดศัพท์อะไรก็เข้าใจทันที ไม่จำเป็นต้องแปลซ้ำหรืออธิบายเพิ่มเติมเหมือนเวลาบอกกับโซดา
อย่างเช่นคำว่าหลงจู๊ อันเป็นภาษาจีนแต้จิ๋วที่ยากจะใช้ภาษาไทยมาอธิบายแทนนัก เพราะหลงจู๊คือคนที่ทำหน้าที่ดูแลทุกอย่างของเจ้านาย ทั้งเรื่องงานครอบคลุมไปยังเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็ไม่ได้เป็นลูกน้องที่ออกไปร่วมต่อสู้เวลามีปัญหาระหว่างพรรค ดังนั้นตำแหน่งของเฉินหากต้องระบุเป็นภาษาไทยจึงกลายเป็นผู้จัดการทั่วไปอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าจะไม่ได้ทำหน้าที่แค่ดูแลเรื่องผลประโยชน์ของบริษัทก็ตามที
หาญศักดิ์กล่าวต่อเสียงเรียบเฉย
“...ส่วนเด็กคนนั้นชื่อโซดา มือขวาชั่วคราวของเรา”
...
พี่หาน...
...ไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำ
ทำไม...
โซดากัดริมฝีปาก ดวงตาสั่นไหวขณะที่เฉินยังคงยิ้มเหมือนเดิม เขายกมือไหว้หญิงสาว
“สวัสดีครับคุณเฉียนย่า พบกันนานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสได้แนะนำตัว ผมชื่อเฉินครับ”
“...”
“โซดา ไหว้ผู้ใหญ่สิ” เฉินเอ่ยเสียงเข้มขึ้นมานิดหนึ่ง โซดาสะดุ้งเล็กๆ ก่อนจะยกมือที่สั่นเทาขึ้นมาไหว้หญิงสาวแบบเงอะๆ งะๆ โดยไม่ปริปากพูดใดๆ เธอรับไหว้กลับ
“ยังดูเด็กๆ อยู่เลย ทำไมทำงานแล้วล่ะ ไม่เรียนหนังสือหรอกเหรอ”
เธอยิ้มแย้มชวนโซดาพูดอย่างอัธยาศัยดี เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนขากรรไกรค้าง พยายามจะฝืนยิ้มให้เต็มปากแต่ก็ทำไม่ได้ มันจึงกลายเป็นเพียงแค่การกระตุกมุมปากน้อยๆ เท่านั้น ใบหน้าบิดเบี้ยวจนดูไม่ออกว่าจะยิ้มหรือจะทำอะไรกันแน่
“...”
เฉินแอบกระทืบเท้าเบาๆ ลงบนเท้าของเด็กหนุ่ม โซดารีบปั้นหน้า
“...ผะ...ผม...ผม...พอดีอยากช่วยเหลือที่บ้านน่ะครับ หนังสือก็ยังไปเรียน...”
“อ้อ ก็ดีนะ พี่ก็เรียนไม่สูงหรอก ทำงานตั้งแต่ยังวัยรุ่นเหมือนกัน”
โซดาปั้นหน้ายิ้มรับคำพูดนั้นเหมือนพระพุทธรูป ในหัวสมองมันว่างเปล่าขาวโพลนไปหมด กลางอกของเขาแสบร้อนเหมือนมีใครเอาน้ำกรดมาราด
“ว่าแต่ทำไมหานบอกว่าน้องเขาทำงานกับหานชั่วคราวล่ะ” เธอหันหน้าไปถามหาญศักดิ์
“อ๋อ ก็โซดาเป็นลูกชายของลูกหนี้เรา เขาส่งให้ลูกมาทำงานช่วยเหลือระหว่างผ่อนจ่ายหนี้ พอผ่อนหนี้ครบก็คงไม่ได้เป็นเจ้านายลูกน้องกันแล้ว” เสี่ยหนุ่มตอบสาวเจ้าด้วยน้ำเสียงสบายๆ เสมือนโซดาไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขามากมายไปกว่านั้น เฉียนย่าพยักหน้า
“อย่างนี้นี่เอง อื้ม...แต่เรารู้สึกเหมือนคุ้นหน้าโซดามากเลย เราบอกไม่ถูก แต่นึกไม่ออกอ่ะ มันติดอยู่ปลายจมูก”
“...โซดาเป็นนักกีฬาชื่อดังน่ะครับ ช่วงนี้กำลังฮอตเลย ถ่ายโฆษณาหลายชิ้น” เฉินตอบแทน
“อ๋อ!” เธอตบมือเข้าหากัน หันไปยิ้มกว้างให้โซดา “นึกออกแล้ว! แต่ที่เราเคยเห็นทางโทรทัศน์น่ะผมไม่ใช่สีดำแบบนี้นี่ ผมสีเงินใช่ไหม หล่อมากเลยแหละจ้ะ ยังนึกเลยน้าว่าลูกใครหลานใคร หน้าตาดีจริงๆ”
โซดาเพียงแต่ฝืนยิ้มรับคำชมนั่น ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะทำตัวอย่างไรกันแน่ เด็กหนุ่มเลื่อนสายตาไปมองหาญศักดิ์ ซึ่งหลีกเลี่ยงที่จะมองหน้าเขาอย่างเห็นได้ชัด หรือบางที...สายตาพี่หานอาจจะมีแค่เฉียนย่าที่นั่งข้างๆ คนเดียวแบบนี้ก็ได้
“แล้วตอนนี้เฉียนย่าอยู่ที่ไหน”
“เราก็ยังอยู่บ้านที่เฮียมงคลซื้อให้นั่นแหละ”
“อ๋อ...”
“แต่มันเหงามากนะ...” สีหน้าของหญิงสาวหม่นหมอง ดวงตาเศร้าสร้อย “อันที่จริง...มันเหงาข้างในตั้งแต่วันที่เราตัดสินใจเก็บของออกมาจากห้องเช่าแล้วล่ะ”
บรรยากาศเงียบกริบ ความเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นมาบนดวงตาของเจ้าพ่อเงินกู้ราวกับสั่งได้ หญิงสาวออกแรงบีบมือชายหนุ่มที่กุมกันไว้ พยายามถ่ายทอดอารมณ์ของตัวเองให้หาญศักดิ์รับรู้
“ก็ถ้าเหงาขนาดนี้ตั้งแต่วันนั้น แล้วจะไปจากหานมันเพื่ออะไรล่ะ”
“...!!”
บุคคลทั้งสี่สะดุ้งเฮือกทันทีเมื่อได้ยินเสียงกัมปนาทของใครบ้างคน ทุกคนเงยหน้าหันขวับไปมองชายร่างสูงที่เดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีกเป็นโขยง
ชาญชัยที่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงยีนส์เข้ากับรูปร่างราวเทพเจ้าเสกสรรค์ก้าวเข้ามาโดยไม่ถอดรองเท้า มือหนาลูบรอยสักบนหลังคอของตัวเอง ไม่มีวี่แววล้อเล่นบนใบหน้าแม้แต่นิด มุมปากหยักกระตุกขึ้นเล็กน้อยข้างหนึ่งยามมองภาพชายหญิงที่กุมมือกันอย่างน่าอ้วกอยู่บนโซฟา เขาออกคำสั่ง
“พวกลื้อทุกคน จับคุณผู้หญิงเอาไว้!”
“ครับเสี่ย!”
ชายฉกรรจ์ราวสิบห้าคนส่งเสียงตอบรับเจ้านายแล้วพุ่งเข้าไปหาหญิงสาวทันที คนทั้งสี่ที่นั่งอยู่ก่อนตกตะลึงสุดขีด เฉียนย่าถูกกระชากร่างขึ้นมาจากโซฟา หาญศักดิ์ร้องลั่น
“เฮ้ย!”
“จับไอ้เสี่ยหานด้วย!!”
ชาญชัยออกคำสั่งอีกครั้งทันทีที่เห็นหาญศักดิ์ลุกขึ้น สถานการณ์อลหม่านสุดขีดเมื่อหาญศักดิ์ก็สู้สุดชีวิต แต่ถึงจะสู้ยังไงก็สู้คนที่มีจำนวนมากกว่าที่รุมเข้ามาไม่ได้
“มึงทำอะไรของมึงวะไอ้เสี่ยชาน! ปล่อยกู! ปล่อยกูสิวะ! กูก็เป็นเจ้านายของพวกมึงนะเว้ย! ปล่อยเฉียนย่า!!”
“ไม่ต้องฟังใครทั้งนั้นนอกจากอั๊ว!” ชาญชัยประกาศกร้าว
“พี่ชานครับ อย่าทำพี่หาน!” โซดาหน้าตื่นพยายามเข้าไปขัดขวางการกระทำที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝัน หาญศักดิ์ตะโกนดังลั่น
“อย่าแตะเฉียนย่า! ใครแตะเฉียนย่ากูจะตัดมือให้หมด!!”
“อั๊วย้ำอีกครั้ง! วันนี้พวกลื้อมีหน้าที่แค่รับคำสั่งจากอั๊ว!!” ชาญชัยตะเบ็งเสียง แล้วหันไปมองหน้าเพื่อนรักที่จ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “แล้วมึง! ฟังกูนะ” เขาสาวเท้าเข้าไปใกล้หาญศักดิ์ “กูแค่ต้องการจะคุยเรื่องบางเรื่องกับเฉียนย่าเท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำอะไรอื่นอีก”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมกูอยู่ฟังไม่ได้วะ ฮะ!! ปล่อยเฉียนย่า! เฉียนย่าไม่เกี่ยว!! เฉียนย่า!”
หาญศักดิ์ยังคงแผดร้องอย่างเดือดดาล...เสียงตะโกนนั้นทำเอาโซดาหมดแรงที่จะช่วย ชาญชัยยกมือลูบหลังคออีกครั้ง เขาพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกอย่างหมดความอดทน ก่อนจะยกมือขึ้นมาชี้หน้าเพื่อน
“มึงน่ะมันหลงหม้อจนลืมทุกอย่าง!!” เสียงของชาญชัยดังราวฟ้าผ่า “พอวันนี้อีนี่กลับมามึงก็ริกๆๆ กลับไปหา โดยที่ลืมไปหมดว่าตัวเองเคยเสียใจเพราะมันมากแค่ไหน!”
“เฮ้ย! พูดให้มันดีๆ นะเว้ย!!” คนถูกด่าเลือดขึ้นหน้า
“ทำไมวะ? กับไอ้แค่หม้ออันเก่ามึงลืมไม่ได้รึไง ฝังใจอะไรหนักหนาหือ” เขาชำเลืองหางตาไปมองเฉียนย่า แล้วเหยีดยิ้มมุมปาก วาจาดูถูกเพศแม่ออกมาเลื้อยคลานเต็มพื้น “หม้ออันเก่ามันกลิ่นหอมนักรึไง มันเย้ายวนใจจนมึงลืมไม่ได้เลยเหรอ ชีวิตมึงน่ะสบายกว่าเยอะถ้าไม่มีอีนี่ เชื่อกูเถอะ!”
“ไอ้เหี้ย! มึงจะมารู้อะไรล่ะ!” หาญศักดิ์โกรธจัด “ปล่อยกูนะเว้ย!! ปล่อยกู! ปล่อยสิวะ!!”
“เออ ใช่สิ กูมันคนนอกสายตา! กูมันใครก็ไม่รู้ เอาให้รู้กันไปว่ากูที่ช่วยชีวิตมึงไว้ กับอีผู้หญิงคนนี้ที่ทิ้งมึงไปทำมึงปางตาย มึงจะเลือกมันมึงก็เอาเลย!!”
“ปล่อยกู!!!”
“เฉิน ลื้อเอาไอ้เสี่ยหานไปสงบสติที่ห้องเก็บของ ล็อกขังมันไว้ด้วย!”
“หาน!!”
“เฉียนย่า! เฉียนย่า!”
หาญศักดิ์แผดร้องตลอดทางขณะที่ถูกชายฉกรรจ์ลากตัวไปโดยมีเฉินเดินตามรั้งท้ายมาติดๆ เฉินเองก็ไม่กล้าขัดขืนคำสั่งของเสี่ยชาน เวลาเอาจริงเจ้านายทั้งคู่ของเขาน่ากลัวน้อยเสียที่ไหน ส่วนโซดาได้แต่ยืนขาแข็งอยู่ที่เดิม
“เอาล่ะ ปล่อยตัวคุณผู้หญิง!”
ชาญชัยตะโกนออกคำสั่งอีกครั้ง และบรรดาลูกน้องก็ปล่อยแขนทั้งสองข้างของเฉียนย่าทันที ชาญชัยเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาไม่เปิดเผยอารมณ์ เธอเองก็เพียงแต่มีสีหน้าที่กักเก็บความรู้สึกปรากฎอยู่ หญิงสาวประนมมือขึ้นมาไหว้ชาญชัย
“สวัสดีค่ะเฮียชาน”
ชาญชัยรับไหว้แบบเป็นพิธี แล้วเลิกคิ้วขึ้นสูงจ้องไปที่หญิงสาวตรงหน้า
“ไม่พบกันเสียนาน ยังสวยเหมือนเดิมนะเฉียนย่า”
“ขอบคุณที่ชมหนูค่ะ” เฉียนย่าตอบกลับเสียงเรียบเฉยไร้อารมณ์ ชาญชัยเริ่มเอ่ยปากเสียงเนิบ
“เฮียต้องขอโทษด้วยที่ต้องใช้ความรุนแรง ทั้งๆ ที่เป็นการกลับมาเจอหน้ากันอย่างเป็นทางการของเราทั้งคู่แท้ๆ แต่ไม่งั้นเฮียเกรงว่า เราจะไม่ได้คุยกันอย่างที่ตั้งใจ เพราะไอ้หานคงจะต้องขัดตลอดเวลา”
“...เฮียมีธุระอะไรก็ว่ามาเถอะค่ะ” เธอแทรกกลางปล้องอย่างไม่เกรงกลัวอิทธิพลของเจ้าพ่อกาสิโนแบบชาญชัย ด้วยความที่เป็นอนุภรรยาของเสี่ยมงคลมานานและผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย เธอไม่ใช่หญิงสาวหงอๆ คนเดิมอีกต่อไป
ชาญชัยเอาลิ้นดุนกระพุงแก้ม
“ก็ดี ตรงไปตรงมา งั้นเฮียจะไม่อ้อมค้อมละนะ”
เฉียนย่าเพียงแต่จ้องไปที่คนพูด ไม่ปริปากสักคำ
“กลับมาหาไอ้หานทำไม”
“...”
หญิงสาวยังคงนิ่งไม่โต้ตอบ ชาญชัยเพิ่มระดับเสียง
“อย่ามาบอกเฮียนะ ว่าเกิดคิดถึงผัวเก่าขึ้นมา”
“...”
“รู้รึเปล่าว่ามันฆ่าตัวตายเพราะเฉียนย่า รู้รึเปล่าว่าตอนนั้นมันทุกข์ใจแค่ไหน” เสียงของคนเล่าพยายามคุมโทน แต่ก็ไม่อาจปกปิดความโกรธเคืองที่สุมเต็มพิกัดไว้ได้
“...”
“ถ้าวันนั้นเฮียไม่ได้อยู่กับมัน มันคงตายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว”
“...”
ดวงตาของหญิงสาววาววับราวลูกแก้วใสกับคำพูดของชายตรงหน้า
“วันนี้มันมีทุกอย่างแล้วถึงได้กลับมาใช่ไหม!! ตอบเฮียมาสิ!!”
ในที่สุดร่างสูงก็พุ่งปรี่เข้าไปเขย่าร่างหญิงสาวเหมือนเธอกินยาไม่เขย่าขวด เฉียนย่าหัวสั่นหัวคลอน โซดาพูดอะไรไม่ออกกับสถานการณ์ตรงหน้า เขาได้แต่กลอกตามองตามทุกอย่างแต่ทำอะไรไม่ได้
“เธอน่ะมันคนใฝ่สูง! อยากจะชูคอเผยอเป็นนางพญาด้วยทางลัด! พอผัวตายสมบัติหมดก็เลยคลานกลับมาหาไอ้หาน หัวใจเธอทำด้วยอะไรหา!!”
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยที่กรีดอายไลน์เนอร์ไว้อย่างงดงาม
“กลับมาหาไอ้หานทำไม! อย่าคิดนะว่าคนเขาจะมองเจตนาเธอไม่ออก! คิดว่าไอ้หานมันง่ายใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นก็ผ่านศพเฮียไปก่อนเถอะ!!”
“เออ ใช่! หนูมันคนชั่ว หนูทิ้งหานไปเพราะหนูอยากสบาย หนูอยากเป็นคุณฟ้าลดา อยากรวยทางลัด พอใจไหม!”
เฉียนย่าแผดเสียงใส่หน้าชาญชัยทำเอาอีกฝ่ายนิ่งอึ้ง เธอยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา
“แต่ที่วันนี้หนูกลับมาหาหาน เพราะเขาเป็นแค่คนเดียวในชีวิตที่หนูรักต่างหาก!!”
ชาญชัยอึ้งสนิท พูดอะไรไม่ออก มือที่จับไหล่บอบบางไว้คลายเองโดยอัตโนมัติ
“ต่อให้หานยังจนไม่รวยเหมือนทุกวันนี้ หนูก็จะกลับมา! เพราะหนูยังรักเขา!! หนูยังลืมเขาไม่ได้! ฮือ...ฮือ...!!”
“...”
“หนูไม่ได้อยากได้สมบัติหาน...แค่สมบัติที่เฮียมงคลทิ้งไว้ให้ก็เหลือกินเหลือใช้ไปทั้งชาติ หนูกลับมาเพราะหนูลืมหานไม่ได้ เพราะหนูคิดถึงหานอยู่ทุกคืนตลอดเวลาเกือบสิบปีมานี้...เพราะหาน...หานเป็นคนเดียวในใจหนู...”
เธอทรุดตัวลงไปบนพื้นหินอ่อนของคฤหาสน์ ดูสุดแสนร้าวราน
“เฮีย...เฮียจะคิดยังไงเกี่ยวกับหนูก็เรื่องของเฮีย” เธอสะอึกสะอื้น “หนูบากหน้ามาทั้งที่รู้ว่าหานอาจจะไล่หนูออกจากบ้านด้วยซ้ำ หนูยอมกลับมาให้ทุกคนประณามหยามเหยียด แต่...แต่อย่ามาห้ามหนู...ฮือ”
สองมือปิดใบหน้าที่เลอะคราบเครื่องสำอางจนดูไม่ได้
“อย่ามาห้ามไม่ให้หนูรักเพื่อนเฮีย...”
ชาญชัยหลับตาเม้มปาก ไม่มีอะไรจะพูดอีกต่อไป
“หนูรักหาน...ฮือ...ฮือ...วันนี้...วันนี้หนูไม่ต้องการอะไรจากหานอีกแล้ว...” เธอส่ายหน้าที่น้ำตานอง “แม้แต่ให้หานรักตอบ หนูก็ไม่ต้องการ หนูแค่อยากมาเจอหน้าหาน...แค่นั้น...แค่นั้นจริงๆ...ฮือ”
“...เฉียนย่า”
“หะ...หาน...!”
หาญศักดิ์ที่น้ำตาคลอทรุดลงไปกอดประคองร่างหญิงสาวที่สั่นสะท้าน เฉินที่เดินตามมามีสีหน้านิ่งเรียบ สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถขังหาญศักดิ์ตามคำสั่งของชาญชัยไว้ได้ แล้วพอเสี่ยชานไม่อยู่ ทุกคนก็กลัวคำสั่งของเสี่ยหานจนต้องยอมปล่อยตัวออกมาแบบนี้
“อย่าร้องนะเฉียนย่า...อย่าร้องนะ”
แล้วทุกคนก็ได้ยินทุกสิ่งที่เฉียนย่าพูด...
ชาญชัยมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยหลากหลายอารมณ์ เพื่อนรักของเขากำลังกอดเฉียนย่าตอบและปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน ทั้งคู่กอดรัดพันเกี่ยวกันแน่น ไม่มีที่ว่างแม้แต่ให้อากาศแทรกกลางระหว่างทั้งสอง
“กลับ...กลับเมททอล...”
เสียงที่ออกมาจากปากของเจ้าพ่อกาสิโนเบาหวิว เฉียนย่าที่สะอึกสะอื้นเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าชาญชัยอย่างไม่อยากเชื่อ เสี่ยหนุ่มร่างสูงหันหลังขวับเดินฝ่าผู้คนออกไปที่ประตู
เขายอมแพ้แล้ว...
หากแต่จู่ๆ เจ้าพ่อกาสิโนกลับหยุดฝีเท้ากึก
“แต่ถ้าคราวนี้ทำเพื่อนเฮียเสียใจอีก”
“...”
“...”
“เฮียเอาถึงขั้นเป็นศพแน่”
“ไอ้ชาน!”
“ทุกคนกลับ!”
...แต่ยังไม่ยอมวางใจหรอกนะ
ชายฉกรรจ์ทุกคนโค้งให้หาญศักดิ์ก่อนจะทยอยเดินออกไปจากตัวบ้าน ชาญชัยเองก็กำลังจะไปเช่นกัน และแน่นอนว่าเขาไม่ลืม...
“เฉิน เอาไอ้เสือกลับเมททอลไปด้วย”
...จะลืมไอ้เด็กที่กำลังยืนมองภาพชายหญิงบนพื้นด้วยสายตาร้าวรานได้อย่างไรเล่า
“ครับเสี่ย”
หากแต่โซดายังคงยืนนิ่งเงียบเหมือนเป็นศิลา...ราวกับว่ากลายเป็นส่วนหนึ่งของกำแพงคฤหาสน์นี้ไปแล้ว
“ไอ้เสือ...วันนี้มึงกลับเมททอลกับกูก่อน”
ชาญชัยเดินกลับมาพูดเบาๆ กับโซดาที่ยังคงดูไม่มีสติ และเฉินกระตุกแขนแค่ไหนก็ไม่ยอมก้าวขาไป
“พี่หาน...”
“มากับพวกพี่โซดา” เฉินพูดเนิบๆ คว้าแขนของเด็กหนุ่ม ออกแรงดึงเพิ่มขึ้น “เดี๋ยวก็ได้กลับมา”
“แต่...ผม...แล้วพี่หาน...พี่...พี่หาน...”
“กลับไปกับพวกกูก่อนโซดา” เสียงของชาญชัยจริงจัง ไม่บ่อยนักที่จะเรียกชื่อเสียงเรียกนามจริงๆ ของเด็กหนุ่มตรงหน้า เขาวางมือขวาบนบ่าโซดาแล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย “ฟังนะ กูจะพูดตรงๆ อย่าหาว่าใจร้าย แต่มึงอยู่ไปไอ้หานก็ไม่เห็นมึงในสายตาหรอก”
โซดาลมหายใจสะดุด นัยน์ตาคู่คมหม่นแสงลงเหมือนสั่งได้ ราวกับเขาไปปลิดขั้วชีวิตของมันเข้า
...แต่เขาก็จำเป็นต้องทำ
“โซดา วันนี้ ตอนนี้ มึงไม่ได้อยู่ในสายตามันเลย แม้แต่นิดเดียว”
...เด็กหนุ่มถูกเฉินลากตามหลังเขาออกมาจากคฤหาสน์เหมือนคนไม่มีวิญญาณ เฉินดันหลังโซดาให้ขึ้นไปนั่งเบาะหลัง แล้วตัวเองก็ขึ้นมานั่งตรงเบาะข้างคนขับรถ ชาญชัยที่ก้าวขึ้นไปประจำตำแหน่งคนขับของรถสปอร์ตคันหรูโคลงศีรษะเบาๆ มือหนาหยิบแว่นกันแดดมาสวมแล้วพุ่งทะยานออกไปจากคฤหาสน์หรูจนเสียงล้อบดครูดกับถนนเสียงดังลั่น
-
นี่แหละความรัก...
กี่คนที่สมหวังและมีความสุขกันล่ะ
...ดูสภาพไอ้เสือตอนนี้ซะก่อนเหอะ
เพราะแบบนี้ไง...เขาถึงไม่คิดจะรักใครเด็ดขาด...
“พี่ชาน...เลี้ยวรถกลับ...”
“ฮะ? มึงพูดอะไรของมึงวะ?” ชาญชัยที่ขับรถและหมกหมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเองขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงแผ่วๆ จากเบาะหลัง
“เลี้ยว...ช่วยเลี้ยวรถกลับด้วยครับ”
“อย่าน่าไอ้เสือ...” เขาถอนใจเบาๆ “ปล่อยมันสองคนอยู่กันแบบนั้นไปก่อนนั่นแหละ มึงน่ะไปกับกู”
“ไม่ได้...ผม...ผมต้องกลับไป”
“โซดา...ฟังที่เสี่ยชานพูดซะนะ...”
ปั่ก! เอี๊ยดดดดดดด!
“เฮ้ยยยยยยย!!!”
เฉินกับชาญชัยตะเบ็งเสียงดังลั่นเมื่อโซดากระชากประตูรถเปิดออกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอารถที่กำลังขับด้วยความเร็วราวหนึ่งร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงเสียหลักเหวี่ยงตัวไปยังข้างถนน รถที่ตามมาข้างหลังบีบแตรเสียงดังสนั่นติดกันเป็นสิบๆ คัน ชาญชัยกระทืบเบรกสุดเท้าหมุนพวงมาลัยมือเป็นระวิงเพื่อควบคุมรถที่หมุนคว้างเป็นวงกลม ทั้งรถโกลาหนไปด้วยเสียงโหวกเหวกปะปนกับเสียงสวดมนต์ของเฉิน
เอี๊ยดดดดดดด.....
ในที่สุดรถก็นิ่งสนิทตรงไหล่ทาง ชาญชัยกับเฉินหอบหายใจฮักๆ ก่อนจะถอนใจพรู
เกือบไปนรกแล้วไหมล่ะ...
“โอย พุทธังแคล้วคลาด...ธัมมังแคล้วคลาด หลวงพ่อโสธร ขอบพระคุณที่คุ้มครองลูกช้างขอรับ” เฉินยกมือธุหัวในขณะที่ชาญชัยตบอกตัวเองดังปั่บๆ อย่างขวัญเสีย เหตุการณ์เมื่อสักครู่ทำเอาใจหงายใจคว่ำกันสุดฤทธิ์และยังอันตรายมาก ไม่ทันจะได้หันไปตวาดด่าตัวการโซดาก็เปิดประตูรถผลัวะแล้ววิ่งออกไปบนทางเท้าทันที
“เฮ้ย จะไปไหน กลับมา เฮ้ย!!”
เฉินกับชาญชัยรีบโผลงจากรถวิ่งตามไปติดๆ ตะโกนเรียกโซดาไปด้วย แต่ฝีเท้าคนธรรมดาหรือจะไปสู้ฝีเท้านักกีฬา
“เฉิน ลื้อขึ้นรถมากับอั๊ว!”
“ครับๆ!”
ทั้งคู่วิ่งกลับไปที่รถก่อนที่ชาญชัยจะกลับรถกลางถนนแบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมแล้วพุ่งทะยานไปดักหน้าเด็กหนุ่ม ทั้งสองปีนลงจากรถอีกครั้ง เฉินดักข้างหลังในขณะที่ชาญชัยประกบข้างหน้า
“ปล่อย...ปล่อยผม! ผม...ผมต้องกลับไป!”
“สงบสติหน่อยสิวะโซดาเอ๊ย!” เฉินตวาดขณะพยายามรวบตัวเด็กหนุ่ม
“มึงจะกลับไปทำอะไรวะ กลับไปแล้วมึงจะทำอะไรได้!” ชาญชัยร่วมตะโกน
“แต่ถ้าผมไม่กลับ...ถ้าผมไม่กลับไป...”
น้ำเสียงที่ใช้พูดตะกุกตะกักเหมือนคนขาดสติ ดวงตาของโซดาวาวโรจน์ มีประกายดำมืดเรืองรองในลูกตาดำที่สั่นพร่า ชาญชัยชะงักไปในทันทีที่อ่านสีหน้านั้นออก
เขารู้แล้วว่าโซดาคิดอะไร...
“โซดา...ถ้ามันจะเกิด มึงก็ต้องให้มันเกิดนะ...” ชาญชัยพยายามพูดให้เด็กหนุ่มทำใจ “ของแบบนั้นน่ะ...มันเป็นเรื่องธรรมดา...”
“ไม่ได้!!” โซดาตะโกนเสียงแตก “ผมจะกลับไป ต้องไป...ต้องไปเดี๋ยวนี้ด้วย”
ชาญชัยกับเฉินถูกสะบัดไปคนละทาง สู้ยังไงพวกเขาก็คงสู้โซดาไม่ได้ ยิ่งมาทะเลาะกันอยู่กลางถนนแบบนี้ก็รั้งแต่จะเสียเวลาและเสียกำลังโดยใช่เหตุ
“เอาล่ะๆ! กูยอมแพ้มึงแล้ว อยู่เฉยๆ กูจะพามึงไปส่งที่บ้านไอ้หานเอง ปล่อยมันเฉิน ลื้อกับอั๊วยังไงก็ห้ามมันไม่ได้หรอก ทุกคนไปขึ้นรถ”
เฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วดันตัวเด็กหนุ่มเข้าไปในเบาะตอนหลังเหมือนเดิม ทุกคนกลับขึ้นรถกันจนได้ ชาญชัยยกนิ้วกลางกับนิ้วโป้งขึ้นนวดขมับก่อนจะตีรถขับกลับไปยังคฤหาสน์ที่เพิ่งจากมา
โซดาเหม่อลอยไปมองไปยังนอกกระจกรถ ในใจร้อนเหมือนมีไฟสุม
“เฮ้อ...ผมคิดว่าผมเข้าใจโซดานะครับ...” เฉินปรารภเบาๆ
“เข้าใจอะไรของลื้อวะ?” ชาญชัยถามกลับ
เฉินยิ้มเครียด “ก็ถ้าน้องมินอยู่บ้านกับถ่านไฟเก่าสองต่อสอง ผมก็คงยอมไม่ได้ คงจะกลายเป็นบ้า กลัวว่าเขาจะมีอะไรกันเหมือนกันนั่นแหละครับเสี่ย”
:::METAL TERMINAL:::
“กูไม่กลับขึ้นไปนะ”
ชาญชัยพูดกับโซดาหลังขับรถกลับมาส่งถึงที่ เด็กหนุ่มพยักหน้าแล้วกระพุ่มมือไหว้ขอบคุณชาญชัย ก่อนจะไหว้ลาเฉินด้วย เจ้าพ่อกาสิโนถอนใจอย่างไม่ชอบใจนัก แล้วตีรถออกไปทันควัน
โซดาก้าวขาที่หนักอึ้งทั้งสองข้างกลับขึ้นไปตัวคฤหาสน์ มันเงียบสนิทไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิต กระเป๋าเดินทางของเขากับหาญศักดิ์ยังวางอยู่บนพื้นจุดเดิม แสดงให้เห็นชัดว่ายังไม่มีคนใช้กล้ายุ่มย่ามเข้ามาและเจ้าของก็ไม่คิดจะเก็บมันให้เข้าที่
ร่างสูงยืนละล้าละลังอยู่หน้าประตูห้องนอนของหาญศักดิ์ รู้สึกได้ถึงไอเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เล็ดรอดออกมาจากช่องแคบๆ ข้างล่างบานประตู มือหนาเอื้อมไปจับลูกบิด แล้วตัดสินใจหมุนโดยไม่เคาะห้องทันที
...ประตูไม่ได้ล็อกไว้...
อย่างน้อยนั่นก็ทำให้เขาเบาใจได้ระดับหนึ่ง
“ชู่ว”
หาญศักดิ์หันมาเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากทำสัญญาณบอกให้คนที่เข้ามาใหม่เงียบ ก่อนจะตกใจเล็กๆ เมื่อพบว่าเป็นใครที่ก้าวเข้ามา
ทั้งคู่นอนซุกตัวในผ้าห่มหืนหนาอยู่บนเตียงกว้างด้วยกัน ใบหน้าสวยหวานนอนซบอยู่บนหน้าอกของเสี่ยหนุ่ม แขนของหาญศักดิ์โอบรอบร่างบอบบางนั่น ดุจหญิงสาวเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่ต้องทะนุถนอมสุดชีวิตเพราะแตกหักได้ง่าย ชายบนเตียงขยับปากแบบไม่มีเสียงให้
‘เฉียนย่าหลับอยู่’
...เขาคงเป็นบ้าแน่ๆ ถ้าไม่เห็นว่าใส่เสื้อผ้ากันครบดี
โซดากัดริมฝีปากพยักหน้าแกนๆ ตอบรับคำพูดนั่น หาญศักดิ์ค่อยๆ ขยับตัวอย่างเบาบางมากที่สุดในการออกมาจากเตียง เขาเดินเข้ามาหาร่างสูงโปร่ง
“โซดา ไปคุยกันข้างนอกนะ...”
โซดาเดินตามหาญศักดิ์ออกไปจากห้องนอนอย่างว่าง่าย แล้วในที่สุดพวกเขาก็ประจันหน้ากันอยู่ตรงโถงทางเดินของชั้นสอง บ้านทั้งหลังยังคงเงียบสงัด มันเป็นความเงียบที่แปลกประหลาด...หนักอึ้ง...และคุกรุ่นเสียจนคนที่เผลอเดินผ่านเข้ามาอาจจะสำลักอากาศเอาเสียก็ได้ หาญศักดิ์มองหน้าเขาตาไม่กะพริบ ดวงตากลมโตราวกวางป่าคู่นั้นอัดล้นไปความรู้สึก
“พี่หาน...กินข้าวรึยังครับ...”
เสียงแผ่วพร่าของโซดาทำให้สายตาเขาสั่นไหว หาญศักดิ์ตอบเสียงเครือไม่แพ้กัน
“ยังหรอก...”
เด็กหนุ่มถอนใจเบาหวิว ดวงตายังคงหม่นแสง รู้ว่าตัวเองเริ่มเปิดการสนทนาด้วยประโยคที่น่าหัวเราะเป็นอย่างมาก
“แล้วพี่จะเอายังไง...”
นัยน์ตาสวยของเจ้าพ่อเงินกู้สั่นไหวยิ่งกว่าเดิมเมื่อโดนเข้าเรื่อง เสียงถามของโซดาไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ หากแต่กลับจู่โจมเขาราวกับขีปนาวุธที่มีอานุภาพร้ายกาจ
“จะให้ผม...ผมทำยังไงได้บ้าง...”
ความปวดร้าวแล่นริ้วชัดเจนในคำถาม และหาญศักดิ์ก็ทำได้เพียงแต่ก้มหน้าหนีมันเท่านั้น เขารู้ดีว่าทำตัวไม่สมกับเป็นลูกผู้ชาย หนีปัญหาได้อย่างน่าละอายและน่าทุเรศ แต่เขาก็ไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองจะพูดอะไรออกไปได้ ทุกอย่างมันกะทันหัน มันฉุกละหุก...
“ตัวเองครับ”
“...!”
หาญศักดิ์สะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มเต็มสายตากับสรรพนามนั่น ใบหน้าคมคายอ่อนเยาว์เต็มไปด้วยความเจ็บปวดสุดแสน สายตาที่มองเขา...ดูเหมือนจะขาดใจตายตรงนี้ให้ได้
ในแก้วตาคมไม่ปรากฎภาพสะท้อนใดนอกจากภาพเขา...ภาพเขาคนเดียว
“จะให้เค้าอยู่ตรงจุดไหน”
“...”
“แค่บอก...บอกเค้าหน่อยได้ไหม...”
--------------------------
#ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
โซดาเอ้ย... ชีวิตแกมันน่าสงสารจิงๆ
ก็ดี ถามกันตรงๆ ไปเลย จะได้จบๆ
-
:m16: โกรธ หงุด งุ้นง้าน :angry2: อัลไลเนี้ย :serius2:
-
:hao5: :hao5: :katai1: เฮือกกก จะตายแทนโซดาา เสี่ยหานน
-
โซดาลูกแมม่ :hao5:
ถอยออกมาก่อนเถอะ ให้เสี่ยอยูกับตัวเองไปก่อน
มาต่ออีกด่วนค่าา จิขาดใจจ :katai4:
-
โถถถถถถถถถ
โซดาของพี่
-
โซดาาาา โฮรรรรรร TT เดินออกมาเลยโซดาถ้ารักเสี่ยหาญ อย่าทำให้เสี่ยหาญอึดอัดลำบากใจ ให้คิดว่าเสี่ยหาญไม่รัก ให้เขาอยู่กับเฉียนย่าที่เสี่ยบอกว่ารักนักหนาไป เชอะ!!!แล้วจะรู้ใจตัวเองจริงๆว่ารักใครขาดใครไปไม่ได้ โซดาถอยออกมา ยังไงตอนนี้ก็ถือว่าได้เดินกลับไปหาแล้ว ให้เสี่ยเลือก จะยังไงก็ต้องยอมรับ เราไปเตรียมทหารเท่ห์ผุดๆให้เสี่ยหาญคิดถึงใจขาดดู เห๊อะ!! เอาเล้ยยยยกลับมาอยู่ด้วยกันเล้ยยยยยย ชิส์ อิน55555555 มาต่อนะค่ะ ใจจิขาด
-
สงสารโซดาจับใจ ก็พอจะเข้าใจพี่นะ คนรักเก่ากลับมา รักแรกด้วย มันก็ต้องหน้ามืดไปบ้าง แต่อยากให้พี่ตั้งสติให้ดี มองอยู่กับปัจจุบัน
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
สงสารโซดาจับใจ ก็พอจะเข้าใจพี่นะ คนรักเก่ากลับมา รักแรกด้วย มันก็ต้องหน้ามืดไปบ้าง แต่อยากให้พี่ตั้งสติให้ดี มองอยู่กับปัจจุบัน
-
โซดาของแม่ยก โอ้ยฉันเจ็บปวดแทนเหลือเกิน :hao5:
-
:freeze: :freeze: :freeze:
-
หานใจร้ายว่ะ ไปเถอะโซดา ที่นี้ไม่มีที่ให้เรายืนหรอก
-
โอ้ยยยยยยย เจ๊ป๊วดใจ๋ :katai4:
-
สงสารโซดาอ่ะ เฉียนย่าต้องมีแผนแน่ ดูมีลับลมคมใน :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาอัพต่อน่ะครับพึ่งเข้ามาอ่านแล้วก็ชอบมากด้วย
-
ยกที่ ๓๑
[/size]
Everybody's laughing in my mind
Rumors spreading 'bout this other guy
Do you do what you did when you
Did with me?
Does he love you the way I can?
Did you forget all the plans
That you made with me?
'cause baby I didn't
[ ทุกคนรอบตัวผมดูเหมือนจะส่งเสียงหัวเราะเยาะผมกันหมด
ข่าวลือปลิวว่อนไปทั่วเกี่ยวกับเธอคนนั้น
พี่ทำกับเธอคนนั้น...เหมือนที่ทำกับผมหรือ
เธอรักพี่...ได้เท่าที่ผมรักไหม
พี่คงลืมหมดแล้วว่าเราเคยมีความสุขกันแค่ไหน
แต่ผมยังลืมไม่ได้เลย...]
That should be me
Holdin' your hand
That should be me
Makin' you laugh
That should be me
This is so sad
That should be me
That should be me
That should be me
Feelin' your kiss
That should be me
Buyin' you gifts
This is so wrong,
I can't go on,
Till you believe that
That should be me
[ มันควรจะเป็นผม...ที่ได้กุมมือพี่
มันควรจะเป็นผม...ที่ได้ทำให้พี่หัวเราะสดใส
มันควรจะเป็นผม... ทำไมเรื่องมันเศร้าอย่างนี้นะ...
มันควรจะเป็นผมคนนี้สิ...มันควรจะเป็นผมไม่ใช่หรือไร
มันควรจะเป็นผม...ที่ได้สัมผัสถึงรสจูบของพี่
มันควรจะเป็นผม...ที่ได้ซื้อของขวัญให้พี่เซอร์ไพร์ส
นี่มันผิดที่ผิดทางไปหมด ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว
...มันควรจะเป็นผม...มันควรจะเป็นผม...]
(That should be me – Justin Bieber : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
“จะให้เค้าอยู่ตรงจุดไหน”
“...”
“แค่บอก...บอกเค้าหน่อยได้ไหม...”
น้ำเสียงนั้นแหบโหยเพราะสะกดกลั้นน้ำตา ไม่อยากต้องหลั่งออกมาให้คนตรงหน้าสมเพชหรือสงสาร เสี่ยหนุ่มไม่รู้เลยว่าตัวเองทำหน้าอย่างไรกลับไป เขาได้แต่ยืนนิ่งมองหน้าใบหน้าปวดร้าวนั้นอยู่ที่เดิม
“พี่หาน...”
ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาหมายจะโอบกอด หากแต่ร่างกายของหาญศักดิ์ก็ขยับเท้าหนีไปติดกับกำแพงทันทีเพื่อปฏิเสธ เสียงเล็ดรอดออกมาจากลำคอในเวลาเดียวกัน
“โซดา...ไปอยู่เมททอลนะ”
ร่างสูงตัวแข็งยืนนิ่งหลับตา คำตอบนั้นไม่ต่างจากฟ้าผ่ากลางใจ
ทั้งการกระทำ...ทั้งคำพูด
ทุกอย่างมันชัดเจนมากพอ
“ที่เมททอล...มีหนังสือหนังหา...มีของทุกอย่างเท่าที่มึงต้องการ ใกล้ห้าง ใกล้โรงเรียนด้วย...”
“...”
“เดี๋ยวกูจะให้บัตรเครดิตมึงไว้ใบนึง ถ้ามีอะไรขาดเหลือ หรืออยากได้อะไรก็รูดได้เลยนะ... ไม่จำกัดวงเงิน”
หาญศักดิ์ยังคงพูดต่อ ใช้น้ำเสียงราวกับบอกเล่าว่าวันนี้ตัวเองไปเล่นน้ำทะเลมาอย่างไรอย่างนั้น เสี่ยหนุ่มทำเป็นเมินเฉยกับความรู้สึกที่ตีกันมั่วไปหมดในร่างกาย และทำราวกับไม่เห็นสายตาของเด็กหนุ่มที่มองมายังตัวเองเลย
“วันสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารใกล้เข้ามาทุกทีๆ แล้ว อ่านหนังสือเยอะๆ นะโซดา... จะได้สอบติด”
“แล้วพี่จะตามผมไปเมื่อไหร่ครับ”
“...”
“เมื่อไหร่ครับพี่หาน...”
หาญศักดิ์หันหน้าหนีสายตาคมปลาบไปด้านข้าง โซดารู้สึกเหมือนถูกธรณีสูบ อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมือ แต่เขารู้สึกเหมือนหาญศักดิ์อยู่ไกลออกไปร้อยโยชน์ ต่อให้วิ่งตามจนหมดแรงก็คงต้องเหนื่อยเปล่า
“โซดา...”
“...”
“กูขอโทษ...”
...เพราะมันไม่มีทางวิ่งไปถึงตัวหาญศักดิ์ได้เลย
“พี่หาน... ไม่เอา...”
“...กูขอโทษ”
“พี่...ไม่เอาอย่างนี้สิ...อย่าพูดแบบนี้สิครับ...”
น้ำเสียงปร่าของโซดาทำให้เขาแทบหลั่งน้ำตา อ้อมกอดที่โถมเข้าใส่ทั้งตัวทำให้เขารู้ว่าเด็กหนุ่มตัวสั่นแค่ไหน...
แต่เขาเลือกแล้ว
เสี่ยหนุ่มดันร่างสูงออกจากร่างกาย และมันก็ง่ายดายเกินคาดจนน่าขัน หากแต่เขาไม่ดีใจเลยแม้แต่นิดเดียว เด็กหนุ่มยืนมองเขาอยู่ตรงหน้า ดวงตาคมกริบที่ทอดมองหน้าเขาสั่นไหว
“กูขอโทษ...ขอโทษจริงๆ”
หาญศักดิ์ตัดสินใจหมุนตัวหนีความอึดอัดทับถม เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูเตรียมกลับเข้าห้องนอน
“ผมไม่ไป”
หาญศักดิ์ชะงัก ก่อนจะถอนใจเบาแสนเบา ขยับปากพูดโดยที่ไม่ยอมหันหน้าไปมองอีกฝ่าย
“โซดา มึงก็โตแล้ว อย่าดื้อเลย...”
ปัง!!
โซดาโผมาคร่อมทับจากข้างหลังแล้วตบประตูเสียงดังสนั่นจนเจ้าพ่อเงินกู้สะดุ้งเฮือก แผ่นหลังของเขาแนบติดกับแผงอกของเด็กหนุ่ม ใจเต้นโครมครามกับความรวดเร็วของสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“ผมไม่ไป ต่อให้พี่จะผลักไสผมยังไง แต่ตอนนี้ผมคือมือขวาของพี่” เสียงทุ้มต่ำที่เปล่งออกมาดังก้องอยู่ในหูของหาญศักดิ์
“พี่อยู่ที่ไหน ผมก็จะอยู่ที่นั่น
“...”
“เพราะผมเป็นคนที่ต้องคอยปกป้องพี่ และตามสัญญาที่พี่ทำกับพ่อ ผมอยู่กับพี่ได้แค่คนเดียวเท่านั้น”
“...”
“...ไม่ใช่คนอื่น”
หาญศักดิ์กัดริมฝีปากเมื่อโซดาค่อยๆ ผละออกไปจากตัว เกิดความเงียบงันขึ้นอีกหน
“...ถ้าอย่างนั้น มึงนอนห้องแขกนะ เดี๋ยวกูให้คนไปจัดห้องให้”
ทันทีที่พูดจบหาญศักดิ์ก็บิดลูกบิดประตูแล้วก้าวเข้าห้องไปในทันทีโดยไม่สนใจอะไรอีกต่อไป เขากดล็อกประตูห้อง กลืนความรู้สึกทั้งหมดในโพรงอกลงท้อง
ก็เลือกเองแล้วไม่ใช่หรือหาน...
ชายหนุ่มคิดเงียบๆ แล้วปั้นหน้าเดินไปที่เตียงที่หญิงสาวกำลังกะพริบเปิดเปลือกตาอย่างเชื่องช้า
“หาน...เมื่อกี้มีเสียงดังอะไรหรือเปล่า...”
เจ้าพ่อเงินกู้ยิ้มอบอุ่น คว้ามือข้างหนึ่งของร่างบางมาจับ กดจูบแผ่วเบาลงที่มือนวลเนียนนั่น
“ไม่มีอะไรหรอกเฉียนย่า หลับต่อให้สบายเถอะนะ...”
“แต่... หรือว่าเป็นเฮียชาน...” แก้วตาใสสั่นระริก
“ไม่ใช่หรอกครับ” หาญศักดิ์ยังคงยิ้ม เอื้อมมือข้างหนึ่งไปลูบศีรษะหญิงสาวเบาๆ “เราแค่ตกลงอะไรบางอย่างกับลูกน้อง ไม่ต้องกลัวนะ”
“มีหานอยู่ทั้งคน...เราไม่กลัวอยู่แล้ว...” เฉียนย่ายิ้มบางเบาให้ชายหนุ่ม แต่ยังไม่วายคลางแคลงใจ “แต่แค่คุยกับลูกน้องจริงๆ นะ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้นใช่ไหม”
“จริงสิเฉียนย่า”
“...”
“...แค่ลูกน้องจริงๆ”
:::METAL TERMINAL:::
ร่างสูงตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันหยุดโรงเรียนเพราะทุกคนเพิ่งกลับจากค่าย หากแต่มันคงยากสำหรับเขาที่จะข่มตาหลับให้สนิท เขาเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองควรจะทำอย่างไรต่อไป
หยิบสมาร์ทโฟนมาดูเวลาก็พบว่ามันแค่หกโมงครึ่งเท่านั้น แต่เขาทนนอนมองเพดานแบบนี้ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอน ถึงจะบอกว่าเป็นห้องนอนแขก แต่มันก็ใหญ่โตเอาการ อยู่สะดวกสบายไม่แพ้อยู่โรงแรมที่ไหน
ยกเว้นก็แต่ความสบายใจ...ที่ตอนนี้โซดาไม่มีเลยสักนิดเดียว
โซดาลงไปชั้นล่างของบ้าน บรรดาแม่บ้านหรือคนใช้ที่เขาเดินผ่านต่างก็ซุบซิบกันทันที ทั้งสงสัยถึงสถานะของโซดา เพราะคนที่นี่ต่างก็ยังคิดว่าเด็กหนุ่มเป็ยเมียขัดดอกของหาญศักดิ์อยู่ ไหนจะเรื่องคู่รักเก่าของเจ้าของบ้านที่กลับมาอย่างไม่คาดฝัน ซึ่งตอนนี้ โซดาไม่มีปัญญาที่จะสรรหาปั้นแต่งเรื่องราวมาเล่า ใครอยากคิดอย่างไรก็คิดกันไปเถอะ
ร่างสูงเดินเข้าไปในครัว พอตื่นเช้ามาท้องมันก็หิวโหวงเหวงไปหมด กะจะหาอะไรง่ายๆ กินพอให้อยู่ท้อง แต่ปรากฎว่าพอก้าวขาเข้าไปก็ต้องชะงัก
“อ้าว โซดา ตื่นเช้าจังเลย”
เฉียนย่าส่งยิ้มสดใสให้เด็กหนุ่มขณะที่เธอกำลังหั่นอะไรสักอย่างอยู่บนเขียง มีเด็กรับใช้ของคฤหาสน์สามคนเป็นลูกมือช่วย
“อ๋อ เอ่อ ครับ...”
โซดาพูดไม่ออก รู้สึกประดักประเดิดเป็นที่สุด เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมาเผชิญหน้ากับเฉียนย่าตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้ ร่างบางหันไปล้างมือลวกๆ ตรงซิงค์แล้วหันมากวักมือเรียกเขา โซดาชี้หน้าตัวเอง
“เอ้อ เรานั่นแหละ มาช่วยหน่อยสิ”
เด็กหนุ่มค่อยๆ เดินเข้าไปแบบผิดที่ผิดทาง
“คุณ เอ่อ คุณเฉียนย่าจะให้ผมช่วยอะไรหรือครับ”
“คุณเคิ้นอะไรกันเล่าลูก” เฉียนย่าส่ายศีรษะ “ถ้าไม่รู้จะเรียกอะไรเรียกว่าเจ้ก็ได้นะ เรียกซะห่างเหินเชียว” เธอยิ้ม “เอ้า ช่วยเจ้หน่อย ไปหยิบหัวมันฝรั่งตรงนั้นมาปอกเปลือกเร็ว สักห้าลูกก็ได้ ช่วยกันๆ”
โซดาที่ได้รับคำสั่งเดินอย่างเชื่องช้าไปหยิบมีดปอกเปลือกแล้วเดินไปที่กองมันฝรั่งทั้งที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก บรรดาเด็กรับใช้ในครัวยิงฟันใส่กัน ในใจรอดูฉากเด็ดประจำปี
“โห ปอกเก่งจัง แป๊บเดียวเสร็จไปหัวนึงแล้วเหรอ” เฉียนย่าที่เดินมาดูตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้เอ่ยชม โซดายิ้มรับ
“สมัยก่อนอยู่บ้านผมช่วยแม่ปอกบ่อยๆ น่ะครับเจ้”
“เอ๊ย ดีนี่ งั้นเราก็ทำอาหารเป็นน่ะสิ ทำได้เป็นเรื่องเป็นราวเลยไหม”
“ได้สิครับ อาจจะไม่อร่อยมาก แต่ก็ทำได้หลายอย่าง กินแล้วไม่ตายแน่นอน”
“ดีจัง หานนะทำกับข้าวไม่เป็นหรอก ผู้ช้ายผู้ชาย สมัยก่อนอยู่ด้วยกัน แค่ต้มน้ำให้เดือดจะเอามาทำมาม่ายังทำไม่ได้เลย”
เธอหัวเราะเบาๆ รำลึกความหลัง หากแต่มันกลับทำเอารอยยิ้มบนใบหน้าของโซดาแข็งทื่อ
“นี่ พวกเธอซุบซิบอะไรกันน่ะ” เฉียนย่าส่งเสียงถามคนรับใช้ที่ส่งสายตาให้กันแบบมีพิรุธ พวกหล่อนสะดุ้งเฮือก “มาช่วยตั้งนานยังสู้โซดาไม่ได้เลย ไปๆ จะไปทำอะไรก็ไปเถอะ เจ้มีคนช่วยแล้ว”
“ค่ะ”
คนรับใช้รับคำ รีบวิ่งจู๊ดออกไปจากห้องครัวทันทีโดยที่ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำสอง พอทันทีที่ออกมาก็วิ่งไปรวมกับกลุ่มแม่บ้านกลุ่มใหญ่ คนนับสิบสุมหัวราวกับรอคอยเวลานี้มานาน
“ว้าย เพิ่งออกมาจากครัวใช่ไหมหล่อน เป็นไงๆ อัพเดตด่วนค่า”
“โอ๊ย เธอ เมื่อกี้นี้นะ หายใจจะไม่ออก นึกว่าเขาจะตบกันซะแล้ว!”
“บรรยากาศมาคุสุดๆ...”
“คุณโซดามาคุอยู่ฝั่งเดียวน่ะสิ อีกฝ่ายเขารู้ที่ไหนว่าคุณโซดาก็เป็นเมียคุณหานเหมือนกันน่ะ แล้วเสี่ยหานก็บอกห้ามเราแพร่งพรายเรื่องนี้ด้วย ไม่งั้นจะตัดเงินเดือน หรือไม่ก็ไล่ออกเลย” เธอทำหน้าสยอง ยิ่งยามเศรษฐกิจไม่ดีแบบนี้จะไปหางานใหม่ทำก็ลำบาก ใครที่มันกล้าก็ปล่อยให้มันทำก็แล้วกัน เพราะเธอไม่กล้า เผลอๆ เกิดเสี่ยหานเรียกคนในพรรคพยัคฆ์มายิงทิ้งโทษฐานทำให้ไม่พอใจจะทำอย่างไรเล่า
“จะว่าไปคุณโซดานี่ดูผู้ช้ายผู้ชายนะ จะท่านั่งท่าเดินท่าพูด ไม่เห็นจะดูสาวเหมือนตอนแรกๆ เลย” สาวใช้คนหนึ่งเมาท์อย่างออกรส อีกคนรีบพยักหน้าเห็นด้วย
“เออ จะว่าไปจริงๆ แกก็ดูแมนมาตั้งนานแล้วแหละ ตุ้งติ้งเป็นบางเวลาเฉยๆ เอง”
“เฮ้อ สงสารคุณโซดาอ่ะ อยู่กับคุณหานมาดีๆ พอคุณผู้หญิงกลับมา กลายเป็นหมาหัวเน่าเลย ตอนฉันไปจัดห้องแขกให้แกนอนเมื่อคืนนะ สงสาร”
“แต่คุณผู้หญิงแกดี๊ดีนะ นิสัยก็ดี พูดจาก็ดี นี่แกก็ตื่นมาตั้งแต่ตีห้าช่วยเราทำนั่นทำนี่ สวยอีกต่างหาก”
“อู๊ยย ยังไงฉันก็ #ทีมโซดา ย่ะ ใครอื่นหน้าไหนไม่สนทั้งนั้นแหละ” ป้าแม่บ้านผู้อาวุโสพูดสอดเด็กๆ กลางปล้อง
“นี่ ป้าสนับสนุนให้เจ้านายเราเป็นพวกลักเพศเหรอป้า ยังไงชายหญิงก็เกิดมาคู่กันนะ”
“แกรู้ได้ไง นี่แกไม่คิดกันบ้างเหรอว่าคุณโซดากับเสี่ยน่ะแปลกๆ บางทีฉันยังสงสัยเลยว่าคุณโซดากับเสี่ยใครเป็นผัวใครเป็นเมียกันแน่ เซนส์คนแก่น่ะแรงนะเว้ย”
ทุกคนตรงนั้นส่งเสียงหัวเราะกันฟันแทบหักหมดปาก
“โอ๊ยป้า คุณหานคงเป็นเกย์รับหรอกมั้งป้า! อยู่มาก็นานกว่าใครเขาป้าคิดงั้นกับเจ้านายจริงๆ เหรอ ดารานางแบบนักร้องเจ้านายเรายังควงมาแล้ว ที่มาลองตุ๊ดนี่แกแค่ลองของแปลกเฉยๆ”
ป้าหัวหน้าแม่บ้านส่งค้อนวงใหญ่ให้กับคำพูดนั้นเป็นนางเอกละคร
“แต่ป้าก็พูดมีเหตุผลนะ” คนหนึ่งแสดงความเห็นด้วย “อย่างที่บอกว่าคุณโซดาก็แมนจริงๆ ...แต่...เสี่ยหานก็แมนอ่ะ โอ๊ย ฉันไม่รู้”
“บางทีเขาอาจจะเป็นแค่เจ้านายลูกน้องกัน...”
“แต่ตอนนั้นเสี่ยก็บอกว่าคุณโซดาเป็นเมียนะ ภาพที่คุณโซดาร้องไห้ไปกอดขาเสี่ยยังติดตาฉันอยู่เลย” เธอยกสองมือขึ้นปิดตา “เฮ้อ ซับซ้อนจังเว้ยคู่นี้ ว่าแต่คุณเฉียนย่านี่คือผู้หญิงคนในกรอบรูปสีซีดๆ บนโต๊ะทำงานในห้องนอนเสี่ยใช่ป่ะ ใช่ไหมป้า”
“...เออ คนนั้นแหละ” ป้าตอบไม่เต็มเสียงเพราะไม่เชียร์
“โอ๊ย รักแรกมันพูดยาก~ ไม่รู้แหละ ฉันขอ #ทีมเฉียนย่า แล้วกัน เจ้เฉียนย่าแกก็ดีด้วย สนับสนุนชายหญิงตลอดเว”
“แกน่ะมันไม่รู้อะไร” ป้าพูดขัด “คุณชานน่ะเกลียดคุณเฉียนย่าอย่างกะอะไรดี แกว่าทิ้งเพื่อนแกไปเพราะจน กลับมาตอนรวยแกรับไม่ได้ ถ้าเขาได้ตบได้แต่งกันจริง งานแต่งคุณหานพังแน่ย่ะ อยู่ผิดฝั่งแล้ว”
“งั้นฉันอยู่ #ทีมโซดา กับป้าดีกว่า ใครจะเป็นผัวเป็นเมียไม่สนหรอก รักคุณโซดามีอะไรมะ?”
“เอออยู่ด้วยๆ”
เกิดการแบ่งพรรคแบ่งพวกขึ้นในหมู่คนรับใช้ให้เป็นที่สนุกสนาน ทุกคนยังคงเมาท์น้ำลายแตกฟองไม่เลิกจนเหมือนกลุ่มก้อนอุบาทว์อะไรสักอย่างที่จับกันแน่นกลางห้องรับแขก
“นี่ๆ คุยอะไรกันเหรอ ขอเสือกด้วยคนสิ” เสียงห้าวๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นมากลางวง
“โอ๊ย ก็อย่างนี้ค่ะคุณหาน! คือพวกหนูกำลังคิดว่าคุณหานน่ะจะเลือกใครระหว่างคุณโซดากับคุณเฉียนย่า แล้วกับคุณโซดาน่ะมันก็น่าสงสัย ว่าตกลงใครเป็นผัวใครเป็นเมียกันแน่ นี่กำลังแบ่งทีมกันสนุกเชียวค่ะ”
“อ๋อ...เหรอ”
กึก!
ทั้งกลุ่มตัวแข็งทื่อเมื่อตั้งตัวได้ โดยเฉพาะสาวรับใช้วัยสิบเจ็ดที่เพิ่งพูดเจื้อยแจ้วเมื่อสักครู่ เหล่าคนรับใช้หน้าตาเหมือนเห็นผีกลางวันแสกๆ ดวงตาเหลือกหลานออกมาจากเบ้าในขณะที่ผู้เป็นเจ้านายกำลังส่งยิ้มพิฆาตมาให้อย่างทั่วถึง
“จะไปทำงาน...หรือจะให้เฮียไล่ออก”
เสียงของชายหนุ่มเจ้าของบ้านเนิบนาบน่ากลัว ขัดกับรอยยิ้มใจดีบนใบหน้าลิบลับ ทุกคนยิ้มแหยๆ เหงื่อแตกซิก พูดอะไรกันไม่ออกแม้แต่คำเดียว
“...”
“ไปทำงาน!!”
“ค่ะ!!”
ทุกคนแตกกระเจิงกันไปคนละทิศเมื่อหาญศักดิ์ตะเบ็งเสียง เห็นเจ้านายยิ่งกว่าเห็นผีวิ่งหนีสี่คูณร้อยกันป่าราบ หาญศักดิ์ยกนิ้วขึ้นมาบีบนวดขมับแบบเพลียจิตเพลียใจ
...ปัญหานี้กว่าจะแก้จบคงอีกนาน...
ว่าแต่เมื่อกี้... ทีมไหนมีคนอยู่เยอะกว่ากันวะ...? แล้วใครอยู่ทีมไหนบ้าง?
:::METAL TERMINAL:::
“ผมต้มหัวมันฝรั่งเลยนะครับเจ้”
“จ้ะ ต้มเลย” เธอตอบแล้วยกหลังมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก “ถ้าเหนื่อยแล้วก็ไปพักก็ได้นะ เดี๋ยวเจ้ทำต่อเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่เหนื่อยหรอก อยู่ว่างๆ ก็ฟุ้งซ่าน” โซดาว่า “เดี๋ยวผมช่วยเจ้หั่นแครอทแล้วกันนะครับ”
พูดจบเด็กหนุ่มก็เดินไปใช้เขียงข้างๆ เฉียนย่า หญิงสาวยิ้ม
“โซดานี่น่ารักจังนะ ถ้าเป็นลูกชายเจ้ เจ้คงจะปลื้มใจมาก”
โซดาเพียงแค่ยิ้มบางๆ รับคำพูดนั้นแล้วหั่นแครอทต่อเงียบๆ
“หานเขาเป็นยังไงเหรอ”
โซดาหั่นแครอทแฉลบผิดไปหนึ่งจังหวะกับคำถามนั่น ก่อนจะสะบัดศีรษะแล้วลงมือหั่นต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ
“เจ้ไม่ได้พบหานนานมาก... นับจากวันนั้นก็แปดปีเลยสินะ...” หญิงสาวพูดคล้ายปรารถกับตัวเอง มีรอยยิ้มแต้มบนดวงหน้าสวยบางเบา “เจ้อยากรู้ว่าหานเขาเป็นยังไงบ้าง...เขาดีกับลูกน้องไหม... แปดปีนี้เขาทำอะไร เปลี่ยนไปมากแค่ไหน เจ้ไม่รู้เลย...”
ร่างสูงทำเหมือนไม่ได้ยิน มือหนาหั่นแครอทเสียงมีดกระทบเขียงดังฟั่บๆๆ
“โซดา...”
“...!!!”
เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกเมื่อเฉียนย่าแตะที่ต้นแขนเขาเบาๆ
“เล่าให้เจ้ฟังหน่อยสิ เท่าที่โซดารู้ก็ได้...”
โซดากัดริมฝีปาก วางมีดลงบนเขียงแล้วกวาดแครอทที่หั่นจนเรียบร้อยใส่ชาม เด็กหนุ่มเหม่อมองไปยังกำแพงห้องครัวตรงหน้า เขารู้ดีว่าเธอกำลังจ้องหน้าของเขาอย่างรอคอย
“พี่หาน... เป็นคนน่ารักมากครับ...” ในที่สุดปากหยักก็เปิดออกเอ่ยเสียงแผ่วเบา หลังจากปล่อยให้ความเงียบงันดำเนินนานนับนาที
“จริงเหรอ? ยังไงเหรอ?”
โซดายิ้มบางเบา นัยน์ตาคมสั่นพร่า “พี่เขาเป็นคนมีน้ำใจมาก เป็นห่วงเป็นใยคนอื่นตลอด ไม่ว่าจะกับลูกน้อง กับใคร...”
“ใช่ หานเป็นคนใจกว้างตั้งแต่เด็กๆ แล้วล่ะ”
“พี่เขาอาจจะดูโหดเวลาทำงาน แต่นั่นเป็นเพราะหัวโขนเจ้าพ่อเงินกู้ที่เขาต้องสวม ใครๆ ก็เลยติดภาพว่าพี่เขาโหด แต่จริงๆ พี่เขานิสัยดีมาก โผงผางแต่ก็จริงใจ บางที ก็ออกจะโก๊ะๆ นิดหน่อยด้วยซ้ำ” หางตาคมโค้งลงเพราะยิ้มกว้างขึ้น
“นี่แก่จะสามสิบแล้ว หานยังไม่เลิกเปิ่นอีกเหรอ เป็นถึงเจ้าพ่อคนหนึ่งของประเทศเราเลยนะตอนนี้” เฉียนย่าหัวเราะเบาๆ แล้วเอาซี่โครงไก่ใส่ในหม้อน้ำซุป
“เปิ่นสิครับ... เปิ่นสุดๆ เลย”
ภาพตอนที่หาญศักดิ์ตะโกนโหวกเหวกโวยวายใส่เขาลอยเต็มหัวสมอง ตั้งแต่วันแรกที่หาญศักดิ์ต้องตกเป็นเมียเขาแล้วรับไม่ได้ ตอนที่ต่อสู้กันแต่อีกฝ่ายทำได้แค่เหมือนมดกัด ตอนที่เชียร์มวยเขาสุดเสียง ตอนที่ไปสะกดรอยตามเขาถึงแม่ฮ่องสอน ตอนที่หาญศักดิ์ตัวบิดไปหมดเพราะถูกเขากระเซ้าจีบ... เขินเหมือนร่างนั่นจะระเบิดได้จนต้องตะโกนแก้อาย ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อน่ามองน่าฟัด
ตอนที่พี่หานอยู่ในอ้อมกอดเขา นอนหนุนหน้าอกเขาแล้วหลับไปด้วยกันทุกคืน
ทุกอย่าง... พอนึกถึงก็ยิ้มได้เสมอ
“...ผมไม่รู้จะพูดยังไงนอกจากจะบอกว่าพี่หานเป็นคนมีเสน่ห์ ใครอยู่ใกล้ก็จะมักจะหลงรัก”
“เนอะ...”
“ขนาดผมยังรักเลย”
เฉียนย่าเลิกคิ้วประทับใจกับคำบอกเล่าจากปากเด็กหนุ่ม
“...ผมรักพี่หานมาก” เสียงของเด็กหนุ่มแผ่วพร่า “รักมากจริงๆ...”
“เจ้ดีใจแทนหานจังที่มีลูกน้องรักและเทิดทูนแบบนี้ ถ้าหานรู้นะหานต้องดีใจมาก” เฉียนย่าหยิบเครื่องปรุงมาปรุงรสน้ำซุปในหม้อ ก่อนใบหน้าสวยจะหมองเศร้าลง “ทั้งๆ ที่มีแฟนดีขนาดนี้...แต่ตอนนั้นเจ้กลับทิ้งหานไปไม่ไยดี...”
“...”
โซดาเงียบกริบ ไม่รู้จะตอบอะไรเฉียนย่า เขารับรู้ได้ว่าจริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้อยากทำแบบนั้น...จริงๆ เธอเองก็เสียใจกับมันมาก
“ทิ้งเขาไปหาคนที่รวยกว่า วิ่งโผเข้าหาเศษเงินคนรวยแบบไม่มีศักดิ์ศรี”
“...”
“เฮียชานจะเกลียดเจ้ก็ไม่ผิดหรอก...”
“...”
“เจ้...เจ้เลวมากเลยเนอะ...”
หยดน้ำตาผุดขึ้นมาบนดวงตาคู่สวย เธอพยายามฝืนยิ้มแต่ก็ไม่สำเร็จ มือบางยกขึ้นกรีดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาพบกระดาษทิชชู่ที่ยื่นมาให้ตรงหน้า หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนให้อย่างประหลาดใจ
“ไม่หรอกครับ เจ้เป็นผู้หญิง มันไม่ผิดหรอก ที่เจ้จะเลือกความสบาย ใครจะอยากลำบากกัดก้อนเกลือกินในเมื่อมีทางเลือกที่ดีกว่า”
“...โซดา”
เด็กหนุ่มยิ้มบางเบา “ผมเข้าใจเจ้นะครับ”
“ขอบคุณนะ...ขอบคุณจริงๆ”
เฉียนย่ารับทิชชู่มาซับน้ำตา
“ลองคิดดูสิครับ ถ้าวันนั้นเจ้ไม่ทิ้งพี่หานไป พี่หานอาจจะไม่ได้ร่ำรวยเป็นเศรษฐีขึ้นมาแบบทุกวันนี้ก็ได้”
“...ฮึก”
“เจ้อาจจะยังอยู่กับพี่หานก็จริง แต่ทั้งคู่จะเป็นยังไงก็ไม่รู้ เพราะพี่หานก็คงไม่กระตือรือร้น ถีบตัวเองจนมาถึงจุดนี้”
เฉียนย่าที่หน้าแดงกัดริมฝีปาก โซดายังคงส่งยิ้มอาทรให้เธอ
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าคิดมากเลยนะครับ”
“...โซดาดีกับเจ้จัง” หญิงสาวซาบซึ้งในน้ำใจของโซดาเกินกว่าจะอธิบายเป็นคำพูด สาวตาของเธอสื่อความหมายออกมาทั้งหมด เด็กหนุ่มเพียงยิ้มรับ
“อย่าร้องไห้เลยนะครับ เรามาทำอาหารกันต่อดีกว่า”
“จ้ะ รู้ตัวไหมว่าเราโตกว่าเด็กวัยเดียวกันมากเลย เพิ่งจะสิบเจ็ดเองไม่ใช่หรือไง”
โซดาเอาหัวมันฝรั่งที่ต้มสุกแล้วใส่ชามที่เติมน้ำเย็นเอาไว้
“ครับ อา... ร้อนฉิบ” เด็กหนุ่มสะบัดมือขวา หน้าเหยเก
“ก็แช่มันไว้สักพักก่อน... เฮ้อ ดีจังเลยที่ได้คุยกับโซดา เจ้รู้สึกโล่ง...รู้สึกดีขึ้น...”
“เจ้สบายใจขึ้นแล้วผมก็ดีใจ อย่าเครียดเลยนะครับ ถ้าเจ้เครียด พี่หานต้องไม่สบายใจมาก”
“...เรานี่รักหานเอามากๆ เลยนะ”
ใบหน้าคมคายปรากฎรอยยิ้มที่ยากจะตีความหมาย มือหนาหยิบหัวมันฝรั่งที่เย็นแล้วมาหั่น
“รักสิครับ...”
“...”
“ผมรักทุกสิ่งทุกอย่างของพี่หาน รักหมดหัวใจของผม...”
:::METAL TERMINAL:::
-
เฉียนย่าไม่ใช่นางร้ายในละครหลังข่าวที่หวนกลับมาเพื่อทำให้ความสัมพันธ์ของนางเอกกับพระเอกร้าวฉาน
เธอเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง...ที่มีรัก โลภ โกรธ หลง มีความรู้สึกเหมือนคนทั่วไป และความจริงแล้ว เธอยังนิสัยดี และจิตใจดีมากอีกด้วย
แน่นอนว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ที่ใครสักคนจะดีงามขาวสะอาดหมดจด
และยิ่งเธอดีมากเท่าไร... มันก็ยิ่งตอกย้ำให้เขารู้สึกด้อยค่ามากเท่านั้น...
สามวันแล้วนับตั้งแต่หญิงสาวผู้นั้นย้ายมาอยู่คฤหาสน์หลังนี้ ข้าวของเธอกำลังทยอยตามมา ส่วนบ้านที่สามีเก่าซื้อให้ก็ประกาศขายเรียบร้อย ทุกอย่างเป็นรูปเป็นร่างเป็นเรื่องเป็นราวและรวดเร็วจนโซดาตั้งตัวไม่ติด
เขาต้องอดทนดูสองคนนั้นกะหนุงกะหนิงกันไปรอบบ้าน
ต้องอดทนกับบรรยากาศมึนตึงระหว่างเขากับหาญศักดิ์ ที่ไม่ได้สนทนากันเป็นเรื่องเป็นราวอีกเลยนับตั้งแต่วันที่ผู้เป็นเจ้าของบ้านบอกให้เขาไปนอนห้องแขก
...โซดาคิดว่าต่อให้มีใครเอาปืนมายิงกลางอกเขาตอนนี้เขาก็คงไม่รู้สึกอะไร
เพราะมันด้านเสียจนแข็งกระด้าง มันเจ็บจนเลยคำว่าเจ็บ
เจ็บจนชามันเป็นแบบนี้เองสินะ
เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพียงแค่สามวันก่อนหน้านี้...เขามีความสุขจนแทบจะสำลักความสุขตายได้
แล้วดูตอนนี้สิ เขาทุกข์ระทมหมองหม่นอย่างถึงที่สุด
เวลามันผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน
‘เมื่อไหร่มึงจะไปอยู่เมททอล...’
‘...’
‘มึงเป็นซาดิสม์เหรอไอ้เสือ แค่นี้ยังเจ็บไม่พอหรือไง’
‘พี่ชาน ผมซาบซึ้งมากที่พี่มีน้ำใจกับผม ขอบคุณมากจริงๆ นะครับ...’
‘...แต่มึงก็ไม่ไป’
‘ผมจะอยู่จนกว่าจะทนไม่ไหว... เอาให้ทุรนทุรายตายคาที่กันที่นี่’
ชาญชัยที่สูบบุหรี่อยู่สวนหน้าบ้านของหาญศักดิ์ยกมือขึ้นขยี้ผมอย่างหงุดหงิดเต็มทน
‘เพื่ออะไรวะ? กูถามหน่อยมึงจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร?’
‘เพราะไม่อย่างนั้นผมคงไม่มีวันตัดใจจากเพื่อนพี่ได้’
‘...’
‘...ถ้าผมจะรักจนตาย ก็ปล่อยให้มันตายๆ กันไปที่นี่แหละครับ’
“โซดาาาา!!!”
ร่างสูงที่ในมือมีหนังสือเตรียมสอบเข้าโรงเตรียมทหาร แต่จิตกลับเหม่อลอยอยู่ตรงห้องรับแขกสะดุ้งเฮือกกับเสียงใสที่เรียกชื่อตัวเองดังลั่น
“ว่าไงครับเจ้เฉียนย่า”
เขายิ้มบางๆ ให้คนเรียก เหล่สายตาไปมองชายหนุ่มที่เดินตามหลังมา ทั้งคู่ประสานสายตากันอย่างไม่คาดฝัน ก่อนเสี่ยหนุ่มก็เป็นฝ่ายเลื่อนสายตาไปมองเล็บมือของตัวเองแทน
“เนี่ย เจ้กับหานจะไปเอเชียทีค ไปด้วยกันไหม”
“...เอาจริงเหรอเฉียนย่า โซดาต้องท่องหนังสือสอบนะ ใกล้วันสอบของโซดาแล้ว”
หาญศักดิ์พูดขัดขึ้นมาทันที ไม่อยากจะคิดว่ามันจะอึดอัดแค่ไหนถ้าต้องไปด้วยกันทั้งสามคน แต่สาวเจ้าที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็ยังตื๊อ
“ทำไมล่ะ เราอยากให้โซดาไปด้วยกันนี่ นะ ไปกับเจ้นะโซดา เห็นพอกลับจากโรงเรียนก็หมกหมุ่นกับตำราแบบนี้ตลอดเลย เครียดมากไม่ดีนะจ๊ะอายุเราก็ยังน้อยๆ อยู่นะพ่อลูกชาย...”
โซดายิ้มฝืนๆ ที่เขาหมกหมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือเตรียมสอบก็เพราะไม่อยากเห็นเฉียนย่ากับหาญศักดิ์พลอดรักใส่กันต่างหาก
แล้วให้ไปเป็นกขค. เนี่ยนะ...เห็นใจคนช้ำรักหน่อยได้ไหม
“ขอผ่านดีกว่าครับเจ้... อย่างที่พี่หานบอก ผมใกล้สอบแล้ว”
“ไม่ใช่ว่าเราเป็นมือขวาของหาน หานไปไหน เราก็ต้องไปด้วยหรอกเหรอ”
“...”
“...”
ชายหนุ่มสองคนเงียบกริบ ทั้งคู่จะจำใจต้องมองหน้ากันอย่างเสียมิได้ หาญศักดิ์ใบหน้าแดงอย่างอึดอัด ในขณะที่โซดาหวามไหวจนคราวนี้ต้องเป็นฝ่ายหลบตาแทน
“ไปนะโซดา... โซดาไม่ไป เจ้ไม่วางใจเลย... กลัวมีคนทำอันตรายหาน... ศัตรูยิ่งเยอะอยู่”
“ตกลงครับ... ผมจะไป...”
“ดีมาก” เฉียนย่าหยิบหมอนสักใบบนโซฟามาฟาดไหล่เด็กหนุ่ม “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พวกเจ้รอตรงนี้นะจ๊ะ”
“ครับ...”
:::METAl TERMINAL:::
บนรถเก๋งคันหรูที่ขับมาเอเชียทีคบรรยากาศอึดอัดสิ้นดี คงจะมีแต่เฉียนย่าเท่านั้นที่ไม่รู้สึกอะไร ทั้งโซดาและหาญศักดิ์ต่างก็พูดน้อย จะตอบก็เวลาที่ถูกเอ่ยถามเท่านั้น วันนี้หาญศักดิ์เป็นคนขับรถโดยมีเฉียนย่านั่งตีคู่เบาะหน้า ส่วนโซดาจำต้องนั่งเบาะหลังเป็นตัวแถมอย่างอึดอัดใจ มีลูกน้องของหาญศักดิ์ขับตามมาอีกหนึ่งคันรถ วันนี้ขนกันมาไม่มากเท่าไหร่แต่ก็ถือว่าพอจะใช้รับมือได้ถ้าเกิดอะไรขึ้น ปกติถ้ามากับโซดาจะไม่มีการส่งลูกน้องคนอื่นมาประกบ เพราะทุกคนวางใจในตัวเด็กหนุ่มมาก แต่เฉินแจ้งเอาไว้ว่าช่วงนี้โซดามีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย ไม่อาจทำการอารักขาเสี่ยหานได้เต็มที่ ระบบป้องกันภัยอันตรายระบบเดิมจึงถูกนำกลับมาใช้อีกครั้ง
มาถึงคู่รักที่เพิ่งได้กลับมารักกันก็ชี้ชวนกันดูนั่นดูนี่ โซดาสัมผัสได้ถึงความเป็นส่วนเกินจนแทบจะหันไปจูบพี่เทียน (บอดีการ์ดคนหนึ่งของหาญศักดิ์) แล้วเกาะเกี่ยวแขนกันเป็นคู่รักอีกคู่ประชดให้มันพังกันไปข้างหนึ่ง กูอยากจะเทแล้วโว้ยอารมณ์นี้ แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละ... พี่เทียนแกมีลูกมีเมียแล้ว เหลือแต่เขาเท่านั้นที่ต้องเดินตามหาญศักดิ์กับเฉียนย่าต้อยๆ อย่างทุกข์ระทม
ตอนนี้บอดีการ์ดคนอื่นแยกกันไปสังเกตการณ์รอบเอเชียทีคเผื่อจะมีอะไรน่าสงสัย คนที่อยู่ตามหาญศักดิ์จึงมีแค่เขากับพี่เทียนเท่านั้น
“เฮ้อ ไม่น่ามาตอนกลางวันเลยอ่ะ ร้านรวงอะไรยังไม่เปิดเลย”
“เห็นไหมครับ ก็กระผมบอกคุณนายแล้ว” หาญศักดิ์ยื่นมือไปบีบดั้งจมูกหญิงสาวอย่างหมั่นเขี้ยว ภาพมันน่ารักจนความเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นมาในใจโซดาเหมือนมีใครเอาตะปูมาตอกหน้าอก
มันควรจะเป็นเขาที่ได้หยอกพี่หานเล่นแบบนั้น...
มันควรจะเป็นเราสองคนที่ได้มาเดินเล่นกัน
มันควรจะเป็นเขาที่ได้เดินกุมมือเคียงข้างกับหาญศักดิ์... ประทับจุมพิตแผ่วเบาบนปากเล็กๆ นั่นตอนตะวันใกล้ตกดิน โดยมีฉากหลังโรแมนติกของเอเชียทีคเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา
ไม่ใช่มาเดินตามหลังเป็นมือขวาจริงๆ แบบนี้
...ไม่ใช่หรือครับพี่หาน
ก่อนที่ผู้หญิงคนนี้จะกลับมา...เราไม่เคยไปกันได้ดีขนาดนั้นเลย
หรือหลายเดือนแห่งความสุขที่ผ่านมา มันเป็นเพียงฝันดีของเขาคนเดียว...
ทุกความรู้สึก...ทุกสัมผัส...วันนี้มันห่างไกลเหลือเกิน
โซดาก้มหน้าลง กดความรู้สึกทั้งหมดให้กลับไปในร่างในขณะที่เสียงของหาญศักดิ์ยังคงว่าต่อเจื้อยแจ้ว
“เอเชียทีคน่ะต้องมาค่ำๆ มาตอนบ่ายแบบนี้ก็เมืองร้างดีๆ นี่แหละ ได้แค่ถ่ายรูปเก็บเท่านั้นเอง เราพูดแล้วก็ไม่ฟังเรา”
“โอ๊ย ปล่อยจมูกเรานะ อ๋อ หาน นึกออกแล้ว! เราไปเล่นชิงช้าสวรรค์กันดีกว่า”
“จะบ้าเหรอ!”
หาญศักดิ์กับโซดาตะโกนออกมาพร้อมเพรียงกัน หาญศักดิ์หันหน้ามามองโซดาทันทีในขณะที่เด็กหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายโดยที่ไม่ได้นัดหมาย ราวกับกาลเวลาถูกหยุดนิ่งไว้ตรงนั้นเป็นครู่ เฉียนย่ากวาดตามองหน้าทั้งสองคนสลับไปสลับมา ร่างสูงอยากจะยกมือขึ้นมาทุบหน้าผากตัวเองเหลือเกินที่ปากไวไม่เข้าเรื่อง เขาตวัดสายตาไปมองหน้าหญิงสาวแทน
“คือ...คือพี่หานเขา...กลัวความสูง...นะครับเจ้”
หาญศักดิ์ใจสั่น หวั่นไหวอย่างรุนแรงจนน้ำตารื้นขึ้นมาบนขอบตาทั้งสองข้าง เขาจุกสะเทือนในโพรงอก แม้แต่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับเขา โซดาก็ยังจดจำได้...
เขามันบาปนัก... จะชดใช้ให้อีกฝ่ายอย่างไรก็คงไม่มีวันหมด
แต่ถ้าหากเขายังคงทำดีกับโซดาอยู่ มันก็เท่ากับว่าเขาหลอกให้ความหวังไปเรื่อยๆ แล้วแบบนั้น เมื่อไรกันที่โซดาจะตัดใจจากเขาได้
ตัดบัวก็ต้องอย่าให้เหลือใย ตัดใจก็ต้องอย่าให้เหลือเธอ ความหวังลมๆ แล้งๆ ก็ไม่ต่างอะไรกับภาพวิมานในอากาศ มันสวยงาม มันหล่อเลี้ยงจิตใจให้ชุ่มชื้น
...แต่มันไม่ใช่ของจริง
หาญศักดิ์มีลูกน้องในปกครองนับพัน ถ้าไม่ใช่ความเด็ดขาดในการทำงาน เขาคงไม่มีวันก้าวขายืนอยู่ที่จุดนี้ได้อย่างมั่นคงแน่นอน เขารู้ว่าในแต่ละสถานการณ์ เขาควรจะต้องปฏิบัติตัวอย่างไร
เจ้าพ่อเงินกู้ก้มหน้าลงมองพื้น
เค้าขอโทษ...
ต่อให้ขอโทษร้อยพันครั้งก็ยังกลบลบความผิดของเขาไม่ได้...
เขารู้ดีว่าตัวเองทำผิดกับโซดาเหลือเกิน...
“ตายแล้ว! เราลืมไปเลย นี่ ว่าแต่คุณชายจะสามสิบแล้วนะคุณชาย ยังไม่เลิกกลัวความสูงอีกเหรอ”
“...”
“หาน ไม่สบายเหรอ? แดดมันแรงเหรอ ทำไมหน้าเป็นแบบนั้น ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับกันไหม” เฉียนย่าเอ่ยอย่างเป็นกังวลเมื่อเห็นสีหน้าคนข้างตัว
“ปะ...เปล่าจ้ะ” หาญศักดิ์รีบกะพริบตาไล่หยดน้ำแล้วปรับสีหน้า “...แหม กลัวความสูงไม่ใช่ไข้หวัดนะครับคุณเฉียนย่า จะได้เป็นแล้วหายได้น่ะ”
หาญศักดิ์ที่สะอึกไปอึดใจหนึ่งพยายามทำให้บรรยากาศอึดอัดครื้นเครงขึ้นมาด้วยมุกตลก ซึ่งหญิงสาวก็หัวเราะร่อทำให้มันคลี่คลายไปได้ด้วยดี
“แต่เราอยากขึ้นมากอ่ะ ไปถ่ายรูปวิวแม่น้ำเจ้าพระยาก็ยังดี ไปโซดา ไปกับเจ้ซะดีๆ”
“ขอผ่านดีกว่าครับเจ้ ผมเองก็กลัวความสูง”
โซดาอ้างไปอย่างนั้นๆ ความจริงแล้วกลัวเสียที่ไหน เขาก็แค่ไม่อยากขึ้นไปเพราะกลัวจะเผลอบ้าบิ่นกระโดดฆ่าตัวตายขึ้นมาต่างหาก ช่วงนี้คนยิ่งอ่อนไหวง่ายอยู่...
ยิ่งสูงยิ่งหนาวน่ะเคยได้ยินไหม
“งั้นเทียนไปกับอั๊วนะ บึกบึนอย่างเทียนอั๊วรู้ไม่กลัวความสูงแน่นอน”
“เอ่อ คุณผู้หญิงครับ”
ไม่กลัวความสูงก็ไม่ได้แปลว่าจะอยากขึ้นไปนี่...
“เออ ลื้อนั่นแหละ ฮิๆ ไปกับอั๊วเลย ไปเดี๋ยวนี้!”
เฉียนย่าไม่ปล่อยให้เทียนปฏิเสธ เธอลากบอดีการ์ดหน้าเหี้ยมขึ้นกระเช้าไปกับตัวเองโดยไม่ฟังเสียงทัดทานใดๆ ทั้งสิ้น เทียนแผดร้องคอแทบแตกตอนขึ้นไปบนกระเช้า ทำเอาเฉียนย่า หาญศักดิ์ แล้วก็โซดาหัวเราะแทบตาย เสียงใสๆ ตะโกนลงมา
“โซดาดูหานด้วยน้า~!! เดี๋ยวเจ้กับเทียนลงมา!!! แป๊บเดียว!”
เงียบกริบ...
เบื้องล่างเหลือเพียงเจ้าพ่อเงินกู้กับนักมวยคนดังผู้ประกาศลาวงการแล้วเท่านั้น ความอึดอัดทับถมที่ไม่เคยเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งคู่มาก่อนแผ่กระจายไปทั่ว หาญศักดิ์อยากหันไปชวนโซดาคุย อยากด่าอยากหยอกล้อเล่นกันเหมือนเมื่อก่อน
แต่อย่างที่บอก... การให้ความหวังมีแต่จะรั้งให้โซดาต้องเป็นคนเจ็บ
แม้เขาคิดว่าโซดาโตพอที่จะแยกแยะได้ แต่กันไว้ย่อมดีกว่าแก้
...หรือไม่จริง?
ร่างสูงเดินทอดลงไปยังบริเวณที่เป็นท่าน้ำทำไว้สำหรับให้คนชมวิวแม่น้ำเจ้าพระยาและถ่ายรูป เลยไปนิดก็จะมีท่าเรือให้ไปต่อคิวล่องกัน แต่เนื่องจากตอนนี้เป็นเพียงเวลาบ่ายแก่ๆ เท่านั้นคนจึงยังไม่พลุ่กพล่านเท่าไรนัก โซดาเดินไปจนชิดริมขอบ ก่อนจะย่อตัวลงนั่งกับพื้น แล้วยื่นขาสอดลูกกรงโดยไม่สนใจป้ายคำเตือน สองขาชี้ลงหาแม่น้ำเจ้าพระยา
เขาเคยคิดว่าเวลาถูกไล่อัดตอนต่อยมวยเจ็บมากแล้ว แต่มันเล็กน้อยไปเลยพอเทียบกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
หาญศักดิ์ที่เดินตามมาอย่างเชื่องช้าหยุดหลังตรงแผ่นหลังของเด็กหนุ่ม เขาเองก็อึดอัดไม่น้อยไปกว่าอีกฝ่ายแน่นอน แต่จะทำให้อย่างไรมันก็ยังหาทางออกไม่ได้จริงๆ
“พี่เอ่ยปากคุยกับผมสักหน่อย...ผมคงไม่คิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่ตกลงเป็นแฟนผมหรอกครับ”
“...”
“คนพูดมากอย่างพี่...อดทนได้นานขนาดนี้ผมนับถือนะ”
ร่างสูงพูดประโยคที่สอง ไม่ละสายตาจากแม่น้ำเจ้าพระยาด้วยซ้ำ
“...ถ้าขาติด...กูจะสมน้ำหน้าให้”
หาญศักดิ์เอ่ยแผ่วเบาแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เด็กหนุ่ม โซดายิ้มบางเบากับวิวตรงหน้า และมันไม่ใช่รอยยิ้มยินดีสักนิด ไม่มีทางที่จะตีความหมายให้เป็นอย่างนั้นได้เลย... อันที่จริงแล้ว มันออกจะเป็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนปลงด้วยซ้ำ
“แดดส่องไหมครับ ถ้าส่องขยับมานั่งตรงนี้ก็ได้ จะได้ไม่แสบตา”
“...ไม่...ไม่ส่องเท่าไรหรอก”
“ถ้าส่องมาก...แล้วไม่รังเกียจ นั่งข้างหลังผมก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมบังให้พี่เอง...”
คำพูดนั้นสร้างความปวดปร่าให้หาญศักดิ์มหาศาล
“โซดา...กูไม่เคยรังเกียจนะ แต่ มันไม่ได้ส่องมากมายจริงๆ” เขาพยายามพูดสื่อเป็นนัยๆ ไม่อยากให้โซดาต้องรู้สึกแย่กว่าที่เป็นไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“ครับพี่”
หาญศักดิ์กลืนก้อนแข็งๆ ลงท้อง ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองพยายามสื่อบ้างหรือไม่ เขาข่มความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลสุดความสามารถไม่ให้ล้นทะลัก ความอ่อนโยนและความห่วงใยของโซดามีอาณุภาพร้ายแรงต่อเขาเสมอ... ทุกน้ำคำมันทำให้เขาอยากจะร้องไห้พร่ำขอโทษอีกฝ่ายแล้วกระโจนกลับเข้าไปในวงแขนแข็งแรงนั่นเสีย
แต่เขาเลือกแล้ว...เขาทำแบบนั้นไม่ได้หรอก
“พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน...” เด็กหนุ่มปรารภ
“อืม...” หาญศักดิ์สูดจมูก หวังว่าโซดาจะไม่รู้ว่าเขารู้สึกอะไรอยู่กันแน่ เขาพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด “สวยดีนะ...มึงว่าไหม”
“สวยครับ... แต่ร้อนจัง”
หาญศักดิ์ยิ้มบางๆ
“มึงชอบดูดาวดูพระจันทร์มากกว่าสินะ...”
“ครับ” โซดายิ้มบ้าง พวกเขาสนทนากัน แต่ไม่มองหน้ากันเลยสักนิดเดียว “เพราะครั้งล่าสุดที่ดูดาว ผมมีความสุขมาก...”
แก้วตาใสที่กลมโตราวกวางป่าสั่นไหว หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก ค่ำคืนแห่งความทรงจำที่เพิ่งเกิดขึ้นไปยังไม่ถึงสัปดาห์ผุดขึ้นมาให้เห็นเป็นภาพ
...ภาพที่เขานั่งอยู่ในอ้อมกอดของโซดา หยอกล้อกันและกัน พูดคุยทั้งเรื่องมีสาระและไม่มีสาระ มีร่างสูงเป็นเบาะให้เขาพิง มีวงแขนแข็งแรงกอดให้ความอบอุ่น และมีสายตาคมกริบมองหน้าเขานัยน์ตาหวานเชื่อมจนเขาสะเทิ้นอาย...
“มีความสุข จนผมคิดว่า มันคงเป็นแค่ความฝัน”
“...”
โซดายังคงพูดต่อทั้งที่ยิ้ม “ผมคงจะฝันไปจริงๆ... ชีวิตผมน่ะเหรอจะมีความสุขขนาดนั้น ไม่หรอก... มันไม่จริงหรอก”
น้ำเสียงสั่นสะท้านของเด็กหนุ่มทำให้หาญศักดิ์รู้สึกราวกับจะจมน้ำตาย เขาหันไปมองเสี้ยวหน้าของเด็กหนุ่มที่ว่างเปล่า
ร่างสูงไม่ได้จะร้องไห้ ไม่ได้จะร้องโวยวาย ไม่ได้จะเป็นอะไรเลยด้วยซ้ำ...
โซดาก็แค่เจ็บปวด
“ทำไมผมต้องฝันดีขนาดนั้นด้วย สู้ให้ผมไม่เคยมีมันเลยจะดีกว่าที่ต้องมารู้ว่า ผมจะต้องสูญเสียมันไป เพราะมันเป็นแค่เรื่องไม่จริง...”
“...โซดา”
น้ำเสียงแปร่งปร่าของหาญศักดิ์มาพร้อมกับสัมผัสที่แตะลงบนต้นแขนล่ำ คนที่กำลังพูดๆ นิ่งขึงทันใดราวกับกลายเป็นหุ่นขี้ผึ้ง
“วันนั้น...มึงไม่ได้ฝันไปนะ”
“...”
“มันเป็นเรื่องจริง เรื่องระหว่างเราทุกเรื่อง มันเป็นเรื่องจริง”
ใบหน้าหล่อเหลาที่แข็งกระด้างหันมามองใบหน้าหวานช้าๆ ทุกส่วนของใบหน้าขัดกับดวงตาคู่คมที่กักเก็บซ่อนเร้นความเจ็บปวดเอาไว้
หาญศักดิ์เอ่ยเสียงแผ่วเบา จ้องดวงตาคู่นั้นด้วยดวงตาสั่นไหวของตัวเอง เสียงแผ่วเบาแหบโหย
“มัน...มันเป็นเรื่องจริง”
“พี่หาน...”
เด็กหนุ่มจ้องตาคนตรงหน้ากลับตาไม่กะพริบ ทั้งคู่ราวกับแม่เหล็กขั้วบวกขั้วลบที่คอยแต่ดึงดูดเข้าหากัน พลังงานและเคมีที่แรงกล้าระหว่างพวกเขาชี้นำทุกอย่างจนหมด ร่างสูงเอนตัวเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างเชื่องช้า...ช้าที่สุดแบบที่เขาไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต...
ฝ่ายตั้งรับปิดเปลือกตาลงโดยอัตโนมัติ รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนฉ่าของเด็กหนุ่มที่รินรดลงบนริมฝีปากของตัวเอง ...หนึ่งเฮือก...สองเฮือก...สามเฮือก... ปลายจมูกโด่งแตะประทับลงมาตรงปลายจมูกรั้นของเขา ใบหน้าคมเอียงเป็นองศาที่พอเหมาะ ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงเช่นกัน ริมฝีปากเราสองอยู่ใกล้กันไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร...
“พอ...พอเถอะนะโซดา...”
เด็กหนุ่มชะงักค้างอยู่ที่เดิมราวสั่งได้
เสียงนั้นเป็นเพียงเสียงแผ่วเบาเท่านั้น...แต่กลับมีอำนาจกับเขามากกว่าเสียตะโกนใดๆ บนโลก
“ปล่อยให้เรื่องที่ผ่านมามันเป็นความทรงจำดีๆ ระหว่างเราทั้งสอง เพราะ...เพราะเราคงหวนกลับไปจุดนั้นไม่ได้อีกแล้ว”
มือใหญ่กำหมัดแน่นทั้งสองข้างกับคำพูดที่กระทบเต็มสองหู พยายามระงับร่างกายที่สั่นสะท้านไปหมด
“กูขอโทษจริงๆ...”
“...”
หาญศักดิ์เปิดเปลือกตาช้าๆ มองสำรวจไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าที่ยังคงหลับตาอยู่ เขาเอ่ยเสียงปร่า
“แต่รักแรกและรักเดียวในใจ มันมีความหมายมาก”
“...”
“กูขอโทษโซดา...กูขอโทษ...”
โซดากัดริมฝีปาก นิ่งค้างไปอึดใจใหญ่กับเสียงขอโทษขาดห้วงนั่น ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายดึงหน้ากลับไปหาแม่น้ำเจ้าพระยาแล้วลืมตาขึ้นในที่สุดเสียเอง หาญศักดิ์ยกมือขึ้นเสยผม
เพราะแบบนี้ไงเขาถึงไม่อยากจะให้ความหวัง
...เพราะมันไม่ใช่เพียงแค่ทำให้โซดาเจ็บ แต่มันก็ทำให้เขาเจ็บปวดเหมือนกันแบบนี้...
“ยู้ฮู้!! หาน! โซดา! สองคนนั้นน่ะขึ้นมาได้แล้ว เราลงมาแล้วล่ะ นี่ใกล้จะค่ำแล้วนะ!!!”
“จ้า ไปเดี๋ยวนี้จ้า!”
หาญศักดิ์ป้องปากตะโกนตอบเฉียนย่าก่อนจะผุดลุกขึ้น โซดาเองก็ลุกในเวลาไล่เลี่ยขึ้นแล้วพากันขึ้นจากท่าน้ำ หญิงสาวตรงเข้าเกาะแขนเจ้าพ่อเงินกู้ทันทีเช่นทุกครั้ง
“โอ๊ยวิวสวยมาก เสียดายนะหานกับโซดาไม่ได้ขึ้นไปด้วยกัน ตอนแรกเทียนก็ดูไม่ชอบใจ แต่พอเห็นวิวนะเงียบปากไปเลย”
“เหรอ งั้นเชียวเหรอวะเทียน?”
หาญศักดิ์หันไปมองหน้าเทียนซึ่งส่งยิ้มเผล่กลับมาให้เป็นคำตอบ และแน่นอนว่าเขาเป็นมนุษย์ที่มีเลนส์ตากว้างเท่ามนุษย์ทั่วไป ฉะนั้นจึงไม่อาจหลบหรือหลีกเลี่ยงสายตาไปจากร่างสูงโปร่งที่เดินอยู่ข้างเทียนได้
เราสองคนห่างกันเพียงไม่ถึงหนึ่งคืบ แต่กลับห่างไกลกันราวสุดขอบฟ้า
และเราทั้งคู่ก็รู้ดี...
“จริงสิ เรากับเทียนถ่ายรูปคู่กันด้วยนะ อ่ะหานลองเปิดดูในมือถือเรา”
“ไหนๆ มาโชว์ซิ”
...มันไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว
----------------------
#ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง
งื้อ ยังคงดราม่าอย่างต่อเนื่องค่ะ :katai4: :katai4:
ม่าซะจนเหมือนไม่ใช่เรื่องเดียวกับที่ฮาๆ มาตอนแรกเลย :hao5: :hao5:
-
:o12: กลับบ้านเถอะโซดา ช่างหัวหานเถอะเซ็ง :hao5: มาง้อที่หลังก็อย่าได้แคร์ :m15:
-
หัวร้อนหนักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เกลียดคนที่เจ็บแล้วไม่จำว่ะ
-
จู่ๆดราม่าเฉยงงอ่ะ นึกว่าอ่านคนละเรื่องกัน เฮ้ยล่ะที่ผ่านมาอ่ะ อะไรจะขนาดนั้น กลับบ้านๆๆอย่าไปง้อมัน จำคำที่พูดไว้ด้วยนะคะเสี่ย จะรออ่านว่าจะเป็นควายทั้งพระเอกนายเอกมั้ย
-
เราว่ามันต้องมีเงื่อนงำ อยู่ดีๆ นางจะกลับมาทำไม
มันต้องเป็นแผน
-
เบื่อเสี่ยยยย โลเลชิบ
-
:m15: :m15: สงสารโซดาที่เห็นคนที่รักอยู่กับคนอื่น ฮืออ โซดาปล้ำเสี่ยเลย ปล้ำเลยยย เอาเสี่ยกลับมาา :katai1: :z3:
-
อ่านทันจนด้ายยยยยย ฮืออออ
เสี่ยหานนะเสี่ยหานนนน ยืมโซดามาปลอบแปบบ ไม่เป็นไรนะลูก //ลูบหลัง
เชื่อว่าเสี่ยหานต้องรักโซดาจริงๆเข้าสักวัน โซดาอย่าถอดใจน้าาา
-
โซดา!! ยังไม่เจ็บปวดทรมานมากพอใช่ไหม ต่อหน้าต่อตาตอกย้ำ ความรู้สึกจิตใจสมาธิตอนนี้ถามจริง อ่านหนังสือรู้เรื่องจะสอบติดหรอว่ะ // ละก็นะถึงแม้ว่านางจะกลับมามีแผนหรือไม่มี แต่เสี่ยหาญยินดีกลับไปเลือกแล้วแบบนั้น ถ้าเสี่ยจะเสียใจอีก ถึงตอนนั้นตรูก็จะฝึกทหารไม่กลับมาเลยแม่ง เสียใจไปคนเดียวเถอะ แต่ถ้ากลับกันเสี่ยมีความสุขกับนางดี ก็โอเค๊ ยินดีด้วย! ***เม้นท์ด้วยอารมณ์โมโหสุดๆ โมโหที่โซดามันทน ถึงรักแต่เขาไม่เอาก็ต้องไปป่าวว่ะ ปวดใจจนโมโหง่ะ 555555555*** มันก็จริงอย่างที่โซดาว่าเห็นให้เจ็บจนชินชาถึงจะตัดใจได้ เออตัดได้จริงๆเถอะ กลับไปตั้งใจเรียนสอบเตรียมทหารโน้น ปล่อยเสี่ยเขาไป อย่าได้แคร์ อย่ามาง้อ บอกเลยยาก!!!! อยากเห็นเสี่ยช้ำใจไปกว่าครึ่งมั้ง แม่ง อิอิ~~ ^^ //รออออออออออออออออตอนต่อไปค่ะ กำลังโมโหโซดาได้ที่ เสี่ยจำไว้เลยนะ จำไว้!! เสี่ยเป็นคนเลือกเอง แค้นฝังใจ 55555555555
-
โซดา น่าสงสาร หาคนปลอบด่วนน
-
อย่าไปแคร์เสี่ยหานมากนักเลย ไปหาหนุ่มๆคนอื่นเถอะ โซดา
-
บีบหัวใจง่ะ รุสึกไม่โอเคกะเสี่ยละนะ
มามะโซดามาหาแม่ยกเด๋วแม่ยกซื้อขนมให้ :hao3:
-
หานใจร้าย สงสารโซดามากมาย
เศร้าจุง
-
โอ๊ยยยยย. สงสารน้องโซดาอ่ะ ใครรักก่อนคนนั้นเจ็บจริงๆ ด้วย
-
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว
-
ทำไมพี่หานตัดน้องโซดาได้ง่ายดายปานนี้ ทั้งๆที่เพิ่งจะยอมรับความรู้สึกตัวเองไปยังไม่ทันข้ามวันเลย :katai1:
-
ยกที่ ๓๒
รัก แม้รักยังไงก็รัก ได้เพียงหัวใจ
สุดท้ายต้องยอมปล่อยเธอไปกับเขา
[ เกิดมาแค่รักกัน – Big Ass ]
:::METAL TERMINAL:::
ความเงียบคืออะไร
ความเงียบคือเสียงๆ หนึ่งที่มนุษย์ไม่เคยหยุดฟัง
เงียบ กับ เหงา หากนำมาวางต่อกัน...ก็จะกลายเป็นเงียบเหงา
แต่บางที...ความเหงาก็อาจเกิดขึ้นได้แม้ในเวลาที่รอบกายเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกครึกโครม
และบางหน ความเงียบกับความเหงาก็บังเกิดพร้อมกัน และยังนำพาความอึดอัดปะปนมาอีกด้วย
เฉกเช่นตอนนี้...
ในรถเก๋งคันหรูเงียบสงัดราวกับป่าช้า เสียงเครื่องปรับอากาศดังแผ่วเบาให้ได้ยินกันไปทั่วทั้งรถ ทั้งโซดากับหาญศักดิ์จำต้องกลับด้วยกันเพียงสองคนอย่างไม่มีเงื่อนไขหลังจากที่แวะไปส่งเฉียนย่าที่บ้านของเธอซึ่งอยู่บริเวณชานเมือง เฉียนย่าได้รับการแจ้งเร่งด่วนจากคนที่ดูแลบ้านของเธออยู่ให้กลับไปให้เร็วที่สุด เธอจึงขอตัวกลับไปจัดการกับข้าวของในบ้านให้เบ็ดเสร็จเรียบร้อย รวมไปถึงธุระปะปังทั้งหลายแหล่ก่อนที่จะย้ายเข้ามาอยู่กับหาญศักดิ์ถาวร เทียนเองก็แยกตัวไปนั่งรถอีกคัน เหลือเพียงแต่โซดากับหาญศักดิ์ที่นั่งเงียบมาด้วยกันตลอดทาง
โซดาหันออกไปมองนอกหน้าต่างขณะที่วันนี้หาญศักดิ์ขับรถเอง เขายังคงนั่งอยู่เบาะหลังแม้ว่าเฉียนย่าจะไม่ได้นั่งอยู่เบาะข้างคนขับแล้วก็ตาม วิวยามค่ำของกรุงเทพฯ ยังคงเป็นเหมือนเช่นทุกๆ วัน รถเคยติดมากอย่างไรก็ยังติดมากอย่างนั้น และพวกเขาก็ไม่มีอะไรให้สนทนากันแม้แต่คำเดียว
ถามว่าอึดอัดไหม...ก็อึดอัด
แต่โซดาคนนี้จะทำอะไรได้...
พี่หานทำให้ทุกอย่างมันชัดเจนมานานแล้ว
รถคันงามจอดเข้าซองอย่างเรียบร้อย ชายหนุ่มทั้งสองเปิดประตูลงมาในเวลาไล่เลี่ยกัน และหลังจากเสียงปิดประตูแล้วก็ไม่มีเสียงอะไรอีก หาญศักดิ์เดินนำเขาอยู่นิดหน่อยขณะมุ่งหน้าเข้าไปในตัวบ้าน หากทันทีที่ขาของหาญศักดิ์ก้าวแตะบันไดหินอ่อนหน้าคฤหาสน์ คุณป้าหัวหน้าแม่บ้านก็ปราดออกมาทันที เธอมีสีหน้าตื่นตัว
“คุณหานคะ มีคนมารอพบค่ะ ตั้งแต่ช่วงสายแล้ว”
เสี่ยหนุ่มขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงค่อนข้างดุดัน “ใครกัน? ทำไมไม่บอกให้เขากลับไปก่อน ผมก็บอกก่อนออกจากบ้านแล้วนี่ว่าอาจจะกลับดึก”
“คือ ป้าบอกเขาแล้วนะคะ แต่เขายืนกรานที่จะรอพบคุณหานให้ได้ อยู่ทางโน้นน่ะค่ะ”
หาญศักดิ์หรี่ตามองภาพชายร่างสูงคนหนึ่งที่กำลังหันหลังให้กับประตูบ้าน ซึ่งก็เท่ากับว่าหันหลังให้กับเขาด้วย เสี่ยหนุ่มก้าวเท้าฉับๆ ขึ้นไปโดยมีโซดาเดินตามมาไม่ไกลนัก และยังมีคุณป้าแม่บ้านที่จ้ำพรวดราวกระต่ายซอยเท้าตามประกบเจ้านายไปด้วย หาญศักดิ์ยังคงหรี่ตาพินิจพิเคราะห์ ในที่สุดก็เอ่ยปาก
“ถ้าอย่างนั้ -- ”
“คุณหาน...สวัสดีครับ”
โซดากับหาญศักดิ์ผงะไปกับชายที่หันหน้าโผล่มาในเวลาเกือบสามทุ่มอย่างไม่คาดฝันแบบนี้ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเป็นฝ่ายที่ตั้งสติได้ก่อนคนข้างตัว
“พ่อ!!!”
โซดามีสีหน้างุนงงผสมกับความประหลาดใจเต็มใบหน้า หาญศักดิ์เองก็งงมากเช่นกัน สองหนุ่มที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกมองไปที่ชายตรงหน้าด้วยสายตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน โดยเฉพาะหาญศักดิ์ที่ไม่อาจเข้าใจได้เลยว่า สันติโผล่มาทำบ้าอะไรที่บ้านของเขาในยามวิกาลแบบนี้
ป้าแม่บ้านหลบฉากออกไปจากบ้านเมื่อหน้าที่ของเธอเสร็จสิ้น ปล่อยให้พวกเจ้าของบ้านกับแขกสนทนากันไปโดยไม่มีคนรบกวน
“โซดา...เป็นยังไงบ้างลูก” ชายวัยกลางคนเอ่ยถามบุตรอย่างอาทรและห่วงใย เดินเข้ามาดึงโซดาไปโอบกอดเร็วๆ แล้วตกบ่าเด็กหนุ่มเบาๆ
“สะ...สบายดีครับ ว่าแต่พ่อ -- ”
“คุณหาน ผมต้องขอโทษด้วยครับที่มารอพบตอนดึกๆ ดื่นๆ” สันติตัดบทลูกชายเสียอย่างนั้น มือหนาของเขายังคงวางอยู่บนไหล่โซดา
“คุณมีอะไรล่ะ คิดถึงลูกหรือ”
หาญศักดิ์เดาส่งเดช เพราะคิดไม่ออกแล้วจริงๆ ว่ามันจะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้ชายวัยกลางคนตรงหน้านึกโผล่มาดื้อๆ แบบนี้นอกจากคิดถึงลูกชายจนทนไม่ไหว หากแต่สันติกลับคลี่ยิ้มกว้างอย่างเป็นสุข ซึ่งเป็นรอยยิ้มแบบที่หาญศักดิ์ไม่เคยเห็นเลยจากคนอมทุกข์เพราะหนี้ท่วมหัวคนนี้เลย
“คุณหาน...” เสียงของสันติสั่นเพราะความปีติ “ที่ผมมาวันนี้ ก็เพื่อมาไถ่ตัวโซดาคืนครับ”
“...!!!?”
“...!!!”
ทั้งโซดาและหาญศักดิ์อึ้งตะลึงกับคำพูดนั้นเหมือนสุนัขเห็นจานร่อน ต่างก็พากันตัวแข็งทื่อไปหมด ทั้งคู่ตกใจราวสายฟ้าฟาด และก็เป็นอีกครั้งที่โซดาตั้งสติได้ก่อนจึงเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ
“พ่อ...พ่อพูดอะไรครับ คือ...หนี้ของพ่อ...ตั้งหลักร้อยล้านบาทนะครับ”
เงินจำนวนมหาศาลขนาดนั้นต่อให้ขายทรัพย์สินในบ้านทั้งหมด กระทั่งเอากางเกงในไปเร่ขายจนเหลือแต่ตัวเปล่าล่อนจ้อน บิดาของเขาก็ไม่มีทางหามันมาได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ อย่างนี้แน่ มิหนำซ้ำคงต้องใช้เวลาทั้งชีวิต นี่ยังไม่นับรวมดอกเบี้ยอันเหี้ยมโหดทั้งหลายแหล่อันเป็นระบบที่หาญศักดิ์จัดตั้งไว้
“พ่อไม่ได้เสียสตินะลูก” สันติพูดสิ่งที่อยู่ในความคิดของเด็กหนุ่มกับผู้เป็นเจ้าหนี้ออกมาตรงๆ เขาหันหน้าไปมองตาหาญศักดิ์ มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อสูทกลางเก่ากลางใหม่สีเทาแล้วหยิบเช็คเงินสดออกมา “นี่คือเช็คเงินสดร้อยหกสิบสองล้านบาทถ้วน อันเป็นเงินต้นที่ผมติดคุณหานเอาไว้ ส่วนส่วนอื่นๆ ผมจะนำเป็นเงินสดมาให้ภายในสองวัน”
หาญศักดิ์กับโซดามองเช็คนั่นอย่างไม่เชื่อสายตา ทั้งคู่เพ่งมันราวกับว่ามันเป็นอวัยวะแปลกประหลาดที่เรืองแสงได้จากนอกโลก ก่อนที่หาญศักดิ์จะสั่นศีรษะประกาศลั่น
“ผมไม่รับเด็ดขาด นี่มันประหลาดเกินไปแล้ว! เกิดเป็นเงินที่คุณได้มาจากการทำสิ่งผิดกฎหมายหรือค้ายา ผมไม่ถือว่ารับเงินฟอกติดคุกหัวโตไปด้วยเหรอ แล้วเช็คนี่มันของจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ใครๆ เขาก็รู้กันว่าคุณน่ะล้มละลายคุณสันติ”
“ท่านครับ นี่ไม่ใช่เงินไม่สุจริตนะครับ” สันติปล่อยบ่าโซดาแล้วก้าวขึ้นไปอธิบาย “เงินนี่เป็นเงินที่ผมได้มาโดยชอบธรรมจากการทำธุรกิจใหม่ อย่างที่คุณหานทราบ ที่ผ่านๆ มาผมก็ไม่ค้างดอกเบี้ยสักงวดแล้ว ธุรกิจใหม่ของผมไปได้สวย และเมื่อสามสัปดาห์ที่แล้วมันเกิดบูมขึ้นมาเป็นเทรนด์ ทำให้ยอดการผลิตเพิ่มขึ้นสูงอย่างไม่คาดฝัน ผมจึงได้มีเงินมาไถ่ตัวลูกชายและใช้หนี้ทั้งหมด”
หาญศักดิ์ยังคงมีสีหน้าไม่เชื่อถือผสมกับอึ้งตะลึง
“ถ้าคุณหานกังวลว่ามันจะเป็นเช็คเด้งหรือเช็คปลอม ระดับคุณหานแค่ติดต่อพรรคพวกที่ธนาคารหรือเส้นสายที่กรมตำรวจ ผมก็ไปไหนไม่ได้ต้องติดคุกกินข้าวแดงแน่ๆ ไหนจะพรรคพยัคฆ์ที่เหี้ยมโหด ผมไม่กล้าโกหกคุณหานหรอกครับ!”
สันติยืนยันเสียงดัง หาญศักดิ์มองเช็คนั่นสลับกับมองหน้าของชายวัยกลางคนอยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็เอื้อมมือไปรับมันมาพินิจพิเคราะห์
“...ตกลง ผมจะโทรหาเพื่อนที่เป็นผู้บริหารของธนาคารที่ออกเช็คนี่เดี๋ยวนี้ แล้วถ้าเกิดนี่เป็นเรื่องตลกกลางดึกล่ะก็ คุณจบไม่สวยแน่”
สันติมีสีหน้าจริงจังแรงกล้าขณะที่หาญศักดิ์กดโทรศัพท์มือถือ เสี่ยหนุ่มพูดคุยอะไรอยู่สักพักราวสิบนาที ก่อนจะต้องสะอึกไปเมื่อได้ยินสิ่งที่ปลายสายตรวจสอบแล้วตอบกลับมา เสี่ยหนุ่มวางสายด้วยหัวใจที่วูบโหวงอย่างน่าประหลาด แขนข้างที่ถือไอโฟนลดลงช้าๆ
...เช็คนี่เป็นของจริง
และเงินทั้งหมดเป็นเงินสะอาดไร้ที่ติ
นั่นหมายความว่า...สันติไถ่ตัวโซดาได้...
“มันเป็นของจริงแน่นอนครับท่าน! คุณหานนำไปขึ้นเงินพรุ่งนี้ได้เลย ส่วนที่เหลืออีกเล็กๆ น้อยๆ ผมจะนำมาให้เป็นเงินสดไม่เกินสองวันนี้แน่นอน”
หัวใจของหาญศักดิ์หนักอึ้ง คำพูดทั้งหมดที่สันติพูดไม่ซึมเข้ามาในสมองของเขาแม้แต่น้อย ดวงตาของเสี่ยหนุ่มว่างเปล่าเหมือนร่างกายที่ว่างหวิวไปด้วย เขามองตรงไปที่สันติ แต่เขากลับไม่เห็นเลยว่าชายผู้นั้นกำลังทำอะไร...
แต่สุดสายตาของเขา...เขากลับเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนเยื้องหลังบิดา กำลังยืนมองหน้าเขาอยู่ด้วยสายตาแบบเดียวกัน
“ -- นั้นผมจะรับตัวลูกชายกลับไปเลย โซดาไปเก็บของนะลูก...”
ดวงตาคมกริบกับดวงตากลมโตมองจ้องกันผ่านไหล่ของชายวัยกลางคนที่ยืนคั่นระหว่างพวกเขาทั้งสอง ไม่มีเสียงใดๆ ที่เล็ดรอดเข้าไปในโสตประสาทของพวกเขาได้ ต่อให้เสียงนั้นจะเล็กเพียงใดก็ตามที มือที่ถือเช็คอยู่ของหาญศักดิ์อ่อนแรงจนน่ากลัวว่ากระดาษมูลค่าหนึ่งร้อยหกสิบสองล้านบาทใบนี้จะปลิวไปกับสายลมจนกลายเป็นแค่เศษกระดาษไร้ค่า
ทำไมทุกอย่างมันรวดเร็วแบบนี้...
มันเร็วเสียจนชวนมึนงง...เร็วจนรู้สึกเหมือนเรื่องทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน...เร็วจนตั้งตัวไม่ติดแล้ว...
...แล้วนี่มันคือเรื่องจริงหรือไม่จริง...
“โซดา! โซดา!! ลูก!”
“...”
“ลูก!”
“...คะ-ครับพ่อ”
“ไปเก็บของสิลูก! กลับบ้านได้แล้วแม่รอเจอตั้งแต่ตอนสายแล้วนะรู้ไหม คุณหาน ตกลงว่าที่ผมขอนำตัวโซดากลับวันนี้เลยคุณหานตกลงใช่ไหมครับ”
ดวงตาของชายหนุ่มสั่นไหว เขาเผยอปากอ้าแต่ไม่มีเสียงใดๆ หลุดออกมาจากลำคอ ทว่าท่าทางของเขาคงชี้ชัดถึงการขัดขืนและไม่เต็มใจ สันติหน้าเสีย
“คุณหาน...คุณหานจะไม่ให้โซดากลับบ้านไม่ได้นะครับ ตามสัญญาที่เราเซ็นกันไว้...” ชายวัยกลางคนรีบดึงสำเนาเอกสารสัญญาออกมาอย่างร้อนใจ “ศาสดาจะเป็นอิสระจากคุณหานทุกประการถ้าผมใช้หนี้หมด คุณ...คุณหานไม่มีสิทธิ์รั้งเขาไว้นะครับ”
ชายวัยกลางคนรู้สึกกลัวขึ้นมาในทันใด ถ้าเกิดหาญศักดิ์จะไม่ยอมให้เขานำตัวลูกชายกลับไปก็คงจะต้องตายแน่ๆ ลำพังแค่ตัวเขากับเมียหรือจะมาต่อกรกับพรรคพยัคฆ์ได้ หากแต่เจ้าพ่อเงินกู้ไม่เคยผิดสัญญาหรือสัจจะกับใคร และที่ผ่านมาหาญศักดิ์ก็เป็นลูกผู้ชายเต็มตัวที่ไม่เคยเล่นตุกติกสกปรกพลิกแพลงอะไรกับเขาเลย ฉะนั้น เขาจึงมีความมั่นใจมากว่าจะได้ตัวลูกชายกลับไปในวันนี้แน่ๆ หากแต่สัญญาณของเจ้าพ่อเงินกู้ดูจะไม่ได้แสดงออกเป็นใจแบบนั้น
หาญศักดิ์ตัวสั่นเทิ้ม มองไปที่สำเนาเอกสารนั้นแล้วก็ได้แต่ยืนใบ้อยู่ที่เดิม
เขาพูดอะไรไม่ออก...
อย่าว่าแต่พูด...แค่นึก...ตอนนี้เขาก็นึกอะไรไม่ออกด้วยซ้ำ
“...คุณหาน...ผม...ผมรู้ว่าคุณหานเป็นลูกผู้ชายมากพอ”
“...”
“ตอนนี้...โซดา...โซดาเป็นอิสระจากคุณหานแล้วนะครับ”
ใช่
...ตอนนี้ศาสดาเป็นอิสระจากเขาแล้ว...
เจ้าพ่อเงินกู้เลื่อนสายตาขึ้นไปมองใบหน้าเป็นกังวลของสันติอย่างเชื่องช้า ทุกสิ่งทุกอย่างที่สันติพูดและเอามาใช้มันค้ำคอเขาจนไม่มีทางเลือก
เสี่ยหนุ่มกัดริมฝีปาก เลื่อนสายตาไปมองใบหน้าคมคายเต็มสองตาอีกครั้ง
...นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้มองหน้าโซดาแล้วใช่ไหม...
โชคชะตาจะทำแบบนี้จริงๆ หรือ...
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
เส้นทางของเขากับโซดา ถูกกำหนดให้สะบั้นลงห้วนๆ...ไม่มีเยื่อใดๆ จะเชื่อมต่อได้เลย
ที่สำคัญ เขาเองที่เป็นคนบั่นทางมันกับมือ
น้ำลายเหนียวหนืดถูกกลืนลงท้อง ก่อนริมฝีปากนั่นจะเปิดอ้าช้าๆ เสียงแหบโหยที่แสนแผ่วเครือดังออกมาในที่สุด
“...ตก...ลง”
“เดี๋ยวก่อนครับพ่อ!!” หากแต่เป็นโซดาเสียเองที่ตะโกนขึ้นเสียงดังทันทีหลังเสียงเบาหวิวนั้นถูกเอ่ยออกมาจากปากของเจ้าพ่อเงินกู้หนุ่ม
“ผม...ผมยังไปจากพี่หานไม่ได้ครับ!”
สีหน้าที่ดีใจของสันติเปลี่ยนฉับพลัน
“ทำไมล่ะลูก ต่อไปนี้ลูกไม่ต้องทำงานหนักเป็นลูกน้องใครแล้วนะ ไม่ต้องเหนื่อยต่อยมวย ไม่ต้องไปเจ็บตัว แค่ตั้งใจเรียนหนังสือเหมือนเด็กวัยเดียวกันเท่านั้นเองนะลูก”
เด็กหนุ่มพูดเร็วๆ “พ่อครับ มันกะทันหันเกินไป ผมยังมีข้าวของมากมายที่คงจะใช้เวลาแป๊บเดียวเก็บไม่เสร็จ ผมอาจมาตัวเปล่า แต่พี่หานไม่ได้ให้ผมอยู่แบบตัวเปล่า”
สันติชะงักไปนิดหนึ่งกับเหตุผลของลูกชาย เด็กหนุ่มเลียริมฝีปาก กำมือแน่น ก่อนจะพูดต่อ
“อย่างน้อยผมขอเวลา...หนึ่งวัน...อีกแค่หนึ่งวันได้ไหมครับ ขอแค่ถึงพรุ่งนี้ให้ผมได้เก็บข้าวของทั้งหมดให้เรียบร้อย วันนี้มันก็ดึกมาแล้ว ผมเองออกไปข้างนอกมาทั้งวันก็เหนื่อย ยังไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น”
“...แต่แม่คิดถึงลูกมากนะ บางทีถ้าพ่อช่วยลูกเก็บตั้งแต่ตอนนี้ เราอาจจะกลับบ้านกันคืนนี้เลยได้...”
“แต่ของๆ ผมไม่ได้มีแค่ที่บ้านหลังนี้ บางส่วนก็ยังอยู่ที่โรงแรมเมททอลด้วย พ่อครับ พี่หานอาจเป็นเจ้าหนี้ที่โหดร้ายสำหรับพ่อ แต่พี่หานเป็นพี่ชายที่ดีมากของผม” เสียงของโซดาปร่าแปร่งทว่าหนักแน่นอยู่ในที น้ำเสียงที่ใช้พูดชัดถ้อยชัดคำ แสดงให้เห็นว่าจะไม่ยอมให้อะไรมาขัดขวางเด็ดขาด “พี่หานให้อะไรผมมาก อย่างน้อยให้คืนนี้ผมได้ล่ำลาพี่หาน และให้พรุ่งนี้ผมได้ไปล่ำลารุ่นพี่และเพื่อนๆ ที่ร่วมทำงานมาด้วยกันจะได้ไหมครับ พ่อสอนผมเองเสมอว่าเราต้องเป็นคนกตัญญูรู้คุณและมีมารยาท ผมไม่อยากจะเป็นลูกผู้ชายที่นึกอยากจะมาก็มา นึกอยากจะไปก็ไป ไม่เห็นหัวใครและไม่มีสัมมาคาระในสายตาคนอื่น”
สันตินิ่งเงียบกับคำพูดของลูกชาย โซดารีบเอ่ยต่อ
“แล้วผมค่อยกลับบ้านพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย แม่คงรอได้อีกแค่วันเดียว คืนนี้พ่อกลับไปก่อนเถอะนะครับ”
“ตกลงลูก พ่อเองก็ลืมคิดไป แล้วตอนนี้มันก็เป็นเวลาพักผ่อนด้วย จะเรียกใครต่อใครมาช่วยก็เสียมารยาท รวมไปถึงเป็นการรบกวนคุณหาน...”
ชายวัยกลางคนหันหน้าไปหาเจ้าพ่อเงินกู้ที่ยังยืนนิ่งเงียบอีกครั้ง เขายกมือไหว้
“ผมต้องขอโทษคุณหานด้วยนะครับที่ไม่ทันได้คิด คนเราอยู่ด้วยกันมาก็ย่อมมีความผูกพันกันเป็นธรรมดา ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมจะกลับไปก่อน แต่ผมคิดว่าเรื่องเอกสาร...เราดำเนินการให้เสร็จในคืนนี้เลยได้ ไม่เสียเวลามากมายแน่นอนครับ”
หาญศักดิ์พยักหน้าอย่างเลื่อนลอย
“โซดา...” เสียงของเสี่ยหนุ่มที่เรียกชื่ออีกฝ่ายล่องลอยเหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ครับ...”
ร่างสูงตอบรับเสียงเครือด้วยน้ำเสียงที่อัดล้นไปด้วยความรู้สึกสั่นไหวไม่แพ้กัน
“ขึ้นไปนอนได้แล้ว... เดี๋ยวกูจะตามขึ้นไป”
“ครับ...พี่หาน”
โซดาหันไปเอ่ยราตรีสวัสดิ์กับพ่อก่อนจะก้าวขาไปยังบันไดบ้านเพื่อขึ้นไปสู่ชั้นสอง หาญศักดิ์นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งโดยมีสันตินั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามกัน พวกเขาจัดการเคลียร์เอกสารอยู่ประมาณเกือบยี่สิบนาที จากนั้นสันติก็ขอตัวกลับ หาญศักดิ์ปิดล็อกบ้านจนเรียบร้อยหลังชายวัยกลางคนกลับไป เขาหอบพาร่างและหัวใจที่หนักอึ้งไต่ขึ้นบันไดบ้านช้าๆ เสี่ยหนุ่มยืนละล้าละลังอยู่หน้าห้องนอนของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจผลักประตูเข้าไป
เด็กหนุ่มที่นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้นมา สายตาของทั้งคู่สบประสานกันอย่างไม่มีทางเลี่ยง ริมฝีปากของหาญศักดิ์แห้งผาก คอของเขาแห้งเป็นผง ราวกับอยู่กลางทะเลทรายที่ไร้แหล่งน้ำ
“มันจบแล้วใช่ไหม”
เสียงปร่าของโซดาที่เอ่ยแทรกขึ้นมาระหว่างความสงบทำให้ดวงตากลมโตราวกวางป่าสั่นไหว หากแต่เขาก็ไม่มีคำพูดใดที่จะมาตอบโต้มันได้ ความเงียบโรยตัวไปทั่วห้อง...เกาะกินเข้าไปในหัวใจของหาญศักดิ์จนมันดำมืด
ใบหน้าเจ็บปวดของเด็กหนุ่มทำให้เขาปวดแปลบในอกมหาศาล
“มันจะจบแบบนี้จริงๆ ใช่ไหม...”
ดวงตากลมโตสั่นวูบกับประโยคคำถามที่ถามขึ้นมาอีกครั้ง
“ผมถาม ว่าเราจบกันแล้วจริงๆ ใช่ไหม!!”
โซดาลุกขึ้นตะเบ็งเสียงดังราวฟ้าผ่าจนหาญศักดิ์สะดุ้งสุดตัว แต่เขาก็ยังพูดอะไรไม่ออก แค่จะขยับกายหาญศักดิ์ยังทำไม่ได้ เด็กหนุ่มก้าวขาทำท่าจะพุ่งเข้ามาหาเขา หากแต่หาญศักดิ์คิดผิด โซดาตรงไปที่ตู้ ก่อนจะทั้งต่อยทั้งทุบทั้งโขกศีรษะกับมันอย่างรุนแรงหลายต่อหลายเที่ยว
“ทำไมทำไมทำไม!! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!”
“โซดา อย่า! อย่าทำแบบนี้ อย่า!!”
“ทำไม! ทำไม!!”
หาญศักดิ์กระโจนเข้าประชิดตัวเด็กหนุ่มขัดขวางไม่ให้ซัดศีรษะใส่กำแพงไปมากกว่านี้ ทั้งคู่กอดปล้ำรัดกันเหมือนมวยปล้ำคู่เด็ด แต่โซดาเรี่ยวแรงมากมายกว่าเขานัก เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปคว้าโคมไฟตั้งโต๊ะมาถือไว้ในมือทั้งที่หาญศักดิ์ยังพยายามควบคุมเขาอยู่ ก่อนจะจับมันฟาดเข้ากับหน้าผากตัวเองอย่างกราดเกรี้ยว ร่างสูงสะเปะสะเปะไปชนนู่นชนนี่ ทั้งห้องโกลาหนเหมือนพายุซัด
“ทำไม! ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ ทำไม!”
“โซดา! โซดา ไม่เอานะ อย่าทำแบบนี้เลย!”
แต่โซดาไม่ฟังเสียง เขาระเบิดอารมณ์ที่ต้องอดทนออกมาเหมือนปรมณูถล่ม ทั้งความเจ็บปวดและความเสียใจทุกอย่าง มันสุดขอบ...มันเกินกลั้น...มันทนไม่ไหวอีกแล้ว... ร่างสูงอยากจะต่อยอัดหน้าตัวเองด้วยมือของตัวเอง อยากจะทุรนทุรายดิ้นตายให้มันสาสมใจ
โซดาฟาดสะเปะสะปะจนโคมไฟนั่นพลาดมาโดนแขนของหาญศักดิ์บ้าง แต่หาญศักดิ์กลับไม่รู้สึกเจ็บตัวเลยสักนิด คงจะมีแต่หัวใจของเขาที่เจ็บเสียยิ่งกว่าเจ็บจนสาธยายเป็นคำพูดไม่ได้
“โซดา อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะ ได้โปรด!” หาญศักดิ์พยายามรั้งโคมไฟที่โซดาเงื้อเอาไว้สุดความสามารถ กระบอกตาของเสี่ยหนุ่มแสบร้อน เสียงที่พูดปร่าแปร่ง “อย่าทำอย่างนี้เลย ทำกูเถอะ ทำร้ายกูแทน กูขอร้อง”
“ออกไป! ออกไปจากผม!!”
“ไม่ โซดา กูไม่ไป มึงอย่าทำอย่างนี้ กูไหว้ล่ะ ฮือ”
ทั้งคู่ยื้อแย่งโคมไฟกันจนในที่สุดมันก็หล่นลงแตกเพล้งกระจายไปทั่วห้อง โซดารูดถอดเข็มขัดหนังเส้นที่ตัวเองใส่อยู่ออกมา ก่อนจะใช้มือขวาข้างถนัดฟาดมันใส่ร่างกายของตัวเองอย่างทารุณเพื่อระบายอารมณ์
“อย่า!! อย่า!!”
เสียงเข็มขัดหวดผ่านเสียงลมกระทบผิวเนื้อซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผิวเนื้อคล้ำแดดมีแนวแดงแล่นริ้วขึ้นตามแขนและตามตัวราวกับเล่นมายากล ร่างสูงหวดมันใส่ตัวเองเหมือนหวดแส้
“อย่ามายุ่งกับผม! ออกไปห่างๆ!!”
-
มือหนักข้างซ้ายผลักร่างหาญศักดิ์จนกระเด็นออกไปพ้นวิถี แต่หาญศักดิ์ก็กระโจนกลับเข้ามา
“ไม่โซดา! หยุดเดี๋ยวนี้ หยุดสิ!!”
หาญศักดิ์พยายามหยุดยั้งความบ้าบิ่น เข้ากอดรัดร่างสูงจนปลายเข็มขัดสะบัดพลาดมาโดนผิวกายเขาจนปวดแสบปวดร้อน แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยโซดาได้ ทุกการฟาดทำร้ายตัวเองของเด็กหนุ่มไม่ต่างกับการฟาดมาที่ใจของเขาเอง มันเจ็บปวดสิ้นดี หาญศักดิ์ได้แต่พยายามสุดความสามารถที่จะหยุดเรื่องเลวร้ายนี่ เสี่ยหนุ่มตัดสินใจรับปลายเข็มขัดที่หวดลงมาอย่างแรงเอาไว้ด้วยมือขวา ความเจ็บสะท้านแล่นปราดขึ้นไปจนถึงก้านสมอง แต่เขาก็กัดฟันกระชากมันทิ้งลงไปบนพื้น
หาญศักดิ์หอบหายใจทรวงอกสะท้อนขึ้นลงดวงตาแดงก่ำ สอดสองแขนกอดรัดโซดาเท่าที่ตัวเองจะมีแรงกอดไหว ส่วนเด็กหนุ่มยืนหอบฮักๆ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ผมเผ้ายุ่งเหยิง ศีรษะและหน้าผากเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความรุนแรง มีหยดเลือดไหลออกมาจากไรผมบริเวณกรอบหน้าผากขวา รวมไปถึงร่องรอยเข็มขัดตามตัว แต่ฝันร้ายไม่จบแค่นั้น โซดาสลัดหาญศักดิ์ออก พุ่งไปที่ลิ้นชักข้างหัวเตียงก่อนจะหยิบมีดสั้นอันหนึ่งออกมา
“อย่าาา!! โซดา อย่า!!!”
หาญศักดิ์ร้องเสียงหลงเหมือนโลกจะแตก เขาพุ่งเข้าไปคว้าแขนยาวนั่นเอาไว้แล้วยื้อแย่งมีดสุดชีวิต
“ออกไปให้พ้น!! ออกไปสิวะ! อย่ามายุ่งกับผม ถ้าจะทิ้งกันแล้วก็ทิ้งให้สุด! เอาให้มันตายห่ากันไปเลย ถ้าจะหันหลังหนีก็อย่าหันหน้ามามอง! อย่ามาสนใจอะไรผมอีก!!”
“โซดา ได้โปรดเถอะ กูผิดไปแล้ว อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะ ถ้าจะมีใครสักคนที่ต้องรับผิดชอบ ถ้ามึงอยากแทงใครสักคน มึงแทงกูเถอะนะ กูยอมทุกอย่างแล้ว แต่อย่าทำแบบนี้เลย”
หาญศักดิ์เอื้อมไปจับด้ามคมของมีดอย่างบ้าบิ่น ออกแรงเฮือกสุดท้ายหักข้อมือเด็กหนุ่มให้ปลายแหลมหันเข้าหาท้องของตัวเอง น้ำตาคลอหน่วยเต็มเบ้า
“แทงเลยโซดาแทงกูเลย แต่...แต่มึงอย่าทำร้ายตัวเองนะ กูขอร้อง อย่าทำร้ายตัวเอง...”
โซดากัดริมฝีปาก เบ้าตาคมสั่นสะท้านขณะจับจ้องใบหน้าหวานที่เปี่ยมไปด้วยหลากหลายอารมณ์ตรงหน้า ดวงตาของหาญศักดิ์ไหววูบดุจเปลวเทียน มือใหญ่ที่เคยถือมีดด้วยพละกำลังช้างสารสั่นระริก และหาญศักดิ์ไม่ได้วัดใจ แต่หาญศักดิ์ยอมแล้ว ยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ สำหรับโซดา
กาลเวลาราวกับถูกหยุดนิ่งเอาไว้ตรงนั้น
“แทงเลยโซดา แทงเลย” หาญศักดิ์เร่งเร้า “ถ้าจะมีใครที่ต้องเจ็บตัว ขอให้คนคนนั้นเป็นกูเถอะนะ...”
ร่างสูงตัวสั่นสะท้าน จ้องคนตรงหน้าตาไม่กะพริบ
“...ผม...ผม...”
เสียงของโซดาแหบโหยเหมือนคนลงแดงยาเสพติด มันเล็ดรอดออกมาเบาแสนเบายิ่งกว่าเสียงยุง
“ผมทำไม่ได้...!”
แกร้งงง!!!
ร่างสูงดึงมีดออกมาจากมือหาญศักดิ์ไม่ให้คมบาดอีกฝ่ายก่อนจะปามันไปที่มุมห้อง ขายาวทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ผมทำไม่ได้... ผมทำไม่ได้... ฮือ...ฮือ... ผมทำไม่ได้...”
เด็กหนุ่มร้องไห้เหมือนใจจะขาด น้ำตาไหลทะลักท่วมใบหน้า สั่นเทาไปทั้งตัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หัวอกคนมองเจ็บแสบยิ่งกว่าถูกน้ำกรดรดใจ ทรมานข้างในไม่ผิดกับคนที่กำลังร้องไห้อยู่ตรงนั้น แขนทั้งสองข้างของโซดาค้ำกับพื้น หัวเข่าตั้งฉาก น้ำตาที่ไหลพรากเจิ่งนองเอ่อบนพื้น
“ผมทำไม่ได้...ฮือ...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย...ฮือ...ทำไม...ทำไม...ฮือ!”
เด็กหนุ่มโขกศีรษะตัวเองลงกับพื้นดังลั่นจนเหมือนพื้นจะแตกร้าว โขกซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นอย่างทุกข์ระทมใจและไร้ทางออก
“อย่าทำร้ายตัวเอง! ฮึก อย่าทำร้ายตัวเองโซดา!!”
หาญศักดิ์คุกเข่าลงกับพื้น กราบกรานร้องไห้อ้อนวอนเด็กหนุ่มจนไร้เรี่ยวแรง และมันก็ช่างไร้ประโยชน์... โซดายังคงจมปลักอยู่ในความขมปร่า เด็กหนุ่มทุบทั้งสองมือทั้งศีรษะลงกับพื้น ร้องไห้ทำร้ายตัวเองอยู่อย่างนั้นจนหาญศักดิ์ได้แต่ร้องไห้แทบตายกับภาพที่ต้องทนดู
“อย่า...อย่า...! ฮือ...อย่าทำแบบนี้โซดา...อย่าทำอย่างนี้เลย...ฮืออ” สองมือของหาญศักดิ์พยายามกันไม่ให้หน้าผากของโซดาต้องกระทบกับพื้นแข็ง แต่ก็ถูกปัดทิ้งเบี่ยงหนีอย่างไม่ไยดี
“ผมไม่โทษใครทั้งนั้น...ผมมันผิดเองที่เกิดมาทีหลัง...ผิดที่ผมเป็นผมไม่ใช่เจ้เฉียนย่า...” มือหนาทุบหน้าอกตัวเองซ้ำๆ เหมือนจะให้ช้ำในตายคาที่ให้ได้ “...ผมผิดเองที่เกิดมาเป็นผู้ชาย... ผิดที่ทำยังไงพี่ก็ไม่มีวันรัก ผิดที่รักพี่ทั้งหัวใจและทั้งชีวิตของผม ผิดที่รักจนจะตายอยู่แล้ว...ฮือ...ฮือ...”
“โซดา! ฮือ...ฮือ! อย่าพูดอย่างนี้...อย่าพูดอย่างนี้...”
“ฮือ...ฮือ...ทำไมผมต้องผิดขนาดนี้ด้วย...ทำไม...ฮือ” โซดาตีอกชกหัว ทุรนทุรายราวแมลงที่ถูกฉีดพ่นยาฆ่า
“โซดา...อึก...ฮืออ” หาญศักดิ์คิดว่าตัวเองไม่มีน้ำตาจะเสียอีกแล้ว แต่โซดาก็ทำให้มันไหลทะลักซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“พี่...ทำไมมันเจ็บแบบนี้...ทำไม...ทำไมมันเจ็บแบบนี้...ฮึก...”
ริมฝีปากหยักพร่ำพูดขณะทำร้ายตัวเองซ้ำๆ ไม่ได้เจ็บศีรษะเจ็บตัวแต่เจ็บหัวใจจนทนไม่ไหวอีกแล้ว ทั้งปวดแสบปวดร้อนเหมือนจะบ้า ความรู้สึกเจียนตายมันเป็นแบบนี้เองใช่ไหม แล้วเขาต้องทำอย่างไรมันถึงจะเบาบางลงได้บ้าง ต้องทำอย่างไรความเจ็บปวดจึงจะเจือจางลง เขาไม่อยากอยู่อีกแล้ว แต่เขาก็ยังต้องอยู่ ...ตายไม่ตาย เป็นไม่เป็น... แล้วนับจากคืนนี้ เขาจะมีชีวิตต่อไปได้อย่างไร
“ฮือ... ฮือ...ฮือ... พี่หาน...ฮือ...”
โซดาหมดแรงทรุดหน้าลงกับพื้นร้องไห้เหมือนเด็กๆ หาญศักดิ์เอื้อมกอดประคองศีรษะที่บอบช้ำของเด็กหนุ่มพลางร้องไห้ไปด้วย
“โซดา...ฮือ...กูขอโทษ...ฮือ...กูผิดไปแล้ว...”
หาญศักดิ์ร้องห่มร้องไห้ อยากจะบ้าไปกับโซดาอีกคนแต่เขาโตแล้วต้องคอยเตือนตัวเองให้มีสติ แล้วถ้าเขาเป็นบ้าเป็นบอไปอีกคน ใครจะคุมสถานการณ์ เกิดโซดาหยิบปืนมาลั่นไก แล้วจะทำอย่างไร
“มึงจะให้กูทำยังไง...ฮือ...กูยอมทุกอย่างแล้ว...อึก...แต่อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะ...ฮือ...ฮือ...”
โซดาตัวสั่นสะท้าน ร้องไห้โฮอย่างเจ็บปวดเหลือแสน ไม่มีทางไหนที่จะดีกับใจเขาได้เลย
“ถ้ามึงอยากทำร้ายใคร ได้โปรด ทำร้ายกูเถอะนะ ฮือ...อย่ามาเจ็บตัวเพราะกูอีกเลยนะ สัญญากับกูสิโซดา...สัญญาสิ...”
โซดาที่ร้องไห้บดหน้าผากกับพื้นแล้วสั่นศีรษะ เขาทำไม่ได้...เขาทำร้ายหาญศักดิ์ไม่ได้อีกแล้ว...และเรื่องราวทั้งหมดเขาเป็นคนผิด...ผิดที่มาผิดที่ผิดทางผิดเวลา...ผิดที่รักหาญศักดิ์เหลือเกิน...ไม่มีอะไรที่เขาทำถูกต้องเลย
“...ลุกขึ้นมาคุยกับกูก่อนนะ...เรามาคุยกันดีๆ ได้ไหม...ฮือ...คุยกับกูนะ...พูดกับกูหน่อย...”
หาญศักดิ์พยายามทำทุกวิถีทางที่คิดออก แต่โซดาก็ยังสะอื้นฮักอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน
“ลุกขึ้นมาเถอะนะโซดา...กูขอร้อง...ฮือ...”
หาญศักดิ์ออกแรงยกร่างอ่อนแรงของเด็กหนุ่มให้ขึ้นมาจากพื้น ใบหน้าคมคายมีคราบน้ำตาเต็มไปทั่ว เขาออกแรงอีกครั้งให้โซดาลุกขึ้นมายืนทั้งตัว
“พี่หาน...”
ร่างสูงผลักหาญศักดิ์ลงไปบนเตียง ก่อนจะตามขึ้นคร่อมทั้งที่ยังตัวสั่นและซุกหน้าลงที่ลำคอของอีกฝ่าย หาญศักดิ์หลับตา ยอมรับกับทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นถ้ามันจะทำให้โซดาพอใจ เนื้อปากเปียกๆ ที่เย็นชืดเพราะหยดน้ำตาแตะไล่ไปทั่วไหปลาร้าของเขา จูบซับแผ่วเบาจนกระทั่งใบหน้าคมเลื่อนมาอยู่ที่กลางหน้าอก
“โซดา...”
หาญศักดิ์เอ่ยเสียงแผ่วเมื่อเด็กหนุ่มค้างอยู่นาน ก่อนที่ศีรษะนั่นจะส่ายช้าๆ
“ผมทำไม่ได้...” กลางอกเสื้อของหาญศักดิ์เปียกเป็นดวงกว้าง เนื้อตัวของร่างสูงสั่นสะท้าน “ผมทำไม่ได้อีกแล้ว...ฮึก...ผมฝืนใจพี่ไม่ได้...ฮือ...ผมทำไม่ได้...ผมทำอะไรพี่ไม่ได้เลย...”
“โธ่ โซดา...โธ่...”
“...ผมทำไม่ได้...ฮือ...ผมทำไม่ได้...” ปากหยักพร่ำพูดซ้ำๆ ราวกับหุ่นยนต์ที่กลไกลเสีย น้ำตาที่แห้งเหือดไปเพียงชั่วครู่รื้นกลับขึ้นมาอีกครั้งบนกระบอกตาของเสี่ยหนุ่ม เขาเอื้อมสองแขนไปกอดร่างสูงที่คร่อมทับตัวเอง ออกแรงดึงให้โซดามานอนซบบนหน้าอก
“พี่หาน...ฮือ...พี่หาน...”
โซดากอดรัดเขาแน่นเหมือนปลาหมึกยักษ์ ราวกับต้องการจะตราตรึงเขาให้อยู่ด้วยชั่วนิจนิรันดร์ โซดาสั่นเทาเสียจนทำให้เขาสั่นเทิ้มไปด้วยทั้งตัว ร่างสูงซบหน้าบนหน้าอกของเจ้าพ่อเงินกู้ ร้องไห้ปิ่มใจจะขาด
เพราะรัก...รักมาก...เพราะฉะนั้นถึงเจ็บปวดรวดร้าว...ร้าวระบมเหมือนตายทั้งเป็น
“ไม่ไปกับเขาได้ไหม...เลือกผมได้ไหม...เป็นผมคนนี้ไม่ได้เหรอ...” เสียงทุ้มต่ำแหบแตก
“...โซดา”
“ได้โปรด...ไม่รักผม...ก็สงสารผมเถอะนะ...ผมจะยอมให้พี่สงสารถึงแม้ว่าพี่จะไม่รัก อะไรก็ได้ผมยอมหมดแล้ว ขอแค่พี่ไม่ไปไหนก็พอ...”
หาญศักดิ์น้ำตาหยด ทำไมจะไม่เห็นใจ...ทำไมจะไม่สงสาร... แต่เรื่องราวมันมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไปจุดนั้น เขาได้เลือกทุกอย่างแล้ว
วงแขนแกร่งรัดร่างคนที่นอนอยู่ด้วยกันแน่นกว่าเดิมจนอีกฝ่ายแทบหายใจไม่ออก แต่หาญศักดิ์ก็ไม่ขัดขืนอะไรทั้งนั้น เขายอมโซดาหมดแล้ว เขาทำผิดกับโซดามากเหลือเกิน ต่อให้เขาจะต้องขาดอากาศตายคาวงแขนนี่ เขาก็จะยอม...
“ผมต้องทำยังไงพี่ถึงจะเลือกผม...ผมทำอะไรได้บ้าง...บอกผมสิ...ผมจะทำทุกอย่าง”
ทำนบน้ำตาที่พยายามกลั้นของหาญศักดิ์ไหลลงมาอย่างสุดกลั้น ภาพเก่าๆ ลอยย้อนมาเต็มหัวสมอง จะมีใครที่เข้าใจโซดาไปได้มากกว่าเขา เขาเองก็เคยสาหัสแบบนี้ เคยเจ็บปางตายตอนถูกเฉียนย่าทิ้ง เคยทำไม่แตกต่างกับที่โซดากำลังทำอยู่ ทั้งอ้อนวอน...ทั้งขอร้อง...ทั้งวิงวอน รู้สึกหายใจไม่ออกอีกต่อไปถ้าไม่มีเขาคนนั้น...รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบแตกสลายไปตรงหน้า
“อย่าทิ้งผมเลยนะ...ฮือ...อย่าทิ้งผม...พี่อยากได้อะไร ผมจะหามาให้... ต่อให้เป็นดาวเป็นเดือน ผมก็จะเอามาให้พี่...บอกผมสิครับ...พี่หาน”
เขารู้ว่ามันเจ็บแค่ไหน...
มือเล็กสอดเข้าไปในเรือนผมสีดำของเด็กหนุ่ม ลูบมันอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อย่าทำแบบนี้เลยนะโซดา มึงมีค่ามากกว่านั้น อย่าตีค่าตัวเองต่ำแบบนี้เลย...”
โซดาสะอื้นฮัก คำตอบของหาญศักดิ์ไม่ต่างอะไรกับการปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
“ดึกมากแล้วนะ...เราออกไปข้างนอกมาเหนื่อยๆ กันทั้งวัน อาบน้ำดีกว่า...แล้วค่อยมานอน นะ...ลุกขึ้นมาเร็ว...”
แต่โซดาเหมือนร่างไร้วิญญาณ ร่างสูงนอนซังกะตายอยู่ที่เดิม หาญศักดิ์ปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ใช้แรงทั้งหมดดึงเด็กหนุ่มแล้วพยุงเข้าไปในห้องน้ำ เขาพาโซดาไปนั่งในอ่าง ถอดเสื้อแจ็กเกตและเสื้อยืดออกให้ ตามด้วยถอดท่อนล่างทั้งสองชิ้น
แววตาของเด็กหนุ่มว่างเปล่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหาญศักดิ์กำลังทำอะไรกับตัวเองอยู่ สายน้ำจากฝักบัวที่ซาดซัดเข้าหาเขาไม่ต่างอะไรกับอากาศปกติ เพราะเขาไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
มันข้ามจากเจ็บ...จนชา
โซดาที่นั่งอยู่ในอ่างส่งเสียงสะอื้นตัวสั่นเทิ้ม ปล่อยให้หาญศักดิ์ล้างคราบเลือด อาบน้ำสระผมให้จนเสร็จราวกับตัวเองเป็นแค่ตุ๊กตาไร้ชีวิต หาญศักดิ์เป่าผมแต่งตัวให้เด็กหนุ่มจนเรียบร้อย ก่อนจะลงมือทำแผลที่ศีรษะให้อย่างเบามือแล้วจึงเอ่ยขอตัวไปอาบน้ำบ้าง และเมื่อออกมาอีกครั้ง โซดาก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม...จับจ้องเขาด้วยดวงตาที่แดงแห้งเพราะผ่านการร้องไห้
“นอนนะโซดา...”
หาญศักดิ์จูงมือหนาให้เดินไปที่เตียง กดร่างนั้นลงไปเบาๆ ให้นอนลงหนุนหมอนแล้วห่มผ้าทับให้ โซดาไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแต่มองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นอย่างเดิม
“...ถ้า...ถ้ามึงอึดอัดใจ...กูจะออกไปนอนห้องแขกก็ได้”
ดวงตาของเด็กหนุ่มวูบไหวแม้ไม่ได้ขยับตัว บ่งบอกให้รู้ว่าไม่ต้องการให้อีกฝ่ายทำอย่างนั้นเลย
“ถ้าอย่างนั้น...ขอนอนด้วยได้ไหม”
หาญศักดิ์เอ่ยเสียงเครือ และแล้วโซดาก็พยักหน้าช้าๆ หาญศักดิ์เดินไปปิดไฟจนมืด แล้วคลานขึ้นไปบนเตียงก่อนจะสอดตัวเข้าใต้ผ้านวม เขาโผหันไปกอดร่างสูงโปร่งหลวมๆ เนื้อกับเนื้อที่เย็นฉ่ำเพราะหยดน้ำแนบกัน
“...คืนสุดท้ายแล้วใช่ไหม...”
เสียงแผ่วพร่าของโซดาดังพร้อมๆ กับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้งจากดวงตาของเจ้าตัว หาญศักดิ์พยักหน้าให้คำตอบแบบไร้เสียง ไม่อยากให้อีกคนรู้ว่าตัวเองก็กำลังร้องไห้
ร่างสูงดันร่างสันทัดให้สูงขึ้น ก่อนจะนอนทับลงไปบนหน้าอกของอีกฝ่ายแล้วกกกอดแน่นเช่นทีแรกก่อนที่พวกเขาจะไปอาบน้ำ เขาอยากมีหาญศักดิ์ในอ้อมกอด...อยากให้หาญศักดิ์กอดเขา...อยากซึมซับความรู้สึกทุกอย่าง...อยากนอนให้หาญศักดิ์ลูบหัวแบบนี้ไปทุกคืนตลอดชีวิต...อยากมีคนนอนบนหน้าอกแล้วหลับไปด้วยกัน...
แต่ทุกอย่างพังหมดแล้ว...
คืนนี้คือคืนสุดท้าย
“พี่บอกผม...ว่ารักแรกและรักเดียวในใจมันมีความหมายมาก...”
เสียงของเด็กหนุ่มแตกพร่า น้ำตาหยดลงซ้ำแล้วซ้ำเล่าลงบนเสื้อนอนของหาญศักดิ์ คนฟังคำถามกลั้นเสียงสะอื้นให้กลับเข้าไปในอก ลูบเรือนผมสีดำของเด็กหนุ่มอย่างเบามือ
“ใช่แล้วล่ะ...รักแรกมันมีความหมายมาก...”
โซดาสูดจมูกในความมืด ไม่อาจห้ามน้ำตาตัวเองให้หยุดไหลได้แม้แต่นิดเดียว
“แล้วพี่รู้ไหมครับ...”
“...”
“...ว่าพี่ก็เป็นรักแรกของผมเหมือนกัน...”
หาญศักดิ์น้ำตาตก ถ้าหัวใจของเขาพูดได้...มันก็ต้องกำลังกรีดร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดสุดเสียง... หาญศักดิ์หมดพลังที่จะเสแสร้งทำเป็นไม่ร้องไห้อีกต่อไป เขากอดประคองเด็กหนุ่มบนตัวแน่น น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้ม
“โธ่...โซดา...ทำไมมึงต้องมารักกูด้วยนะ...” เสียงของคนพูดรวดร้าว สะอึกสะอื้นดังคลอไปกับเสียงร้องไห้ของคนในอ้อมกอด “ทำไมคนดีๆ แบบมึงต้องมาเจอกูด้วย... ทำไมชีวิตมันโหดร้ายแบบนี้...”
------------------------------
ตอนแต่งร้องไห้หนักมาก :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ไม่เคยแต่งซีนเศร้าขนาดนี้เลยจริงๆ ค่ะ ฮือออออออ
-
เกลียดไอ้เสี่ยหานและบอกเลย
ฮึ่มยุให้โซดาจับเสี่ยทำเปนขันทีจะได้ไปฟันสาวที่ไหนมะได้อีก
โกรธแทนโซดาเว้ย
-
ชะนี กลับมาเพราะ ไอ้เสี่ยวายร้ายนั้นจ้างมาหรือเปล่า
โซดา น่าสงสาร
-
หัวร้อนต่อเนื่องกันเลยทีเดียว
เป็นนิยายเรื่องแรกที่ไม่อยากให้พระเอกให้อภัยเลย ถถถถถถถถถถถถถถ
รู้สึกเกลียดอิเสี่ยหนักมาก เกลียดแรงมาก
//กรีดร้อง :katai1: :katai4: :ling1:
-
ไม่อยากเชื่อว่านางบริสุทธิ์ใจกลับมาเองนะ มีคนสั่งล่ะมั้ง :mew2:
-
เสี่ยรักโซดาแน่ๆ แต่อะไรๆมันทำให้เสี่ยมองไม่เห็นความรู้สึกตัวเอง ต้องให้เจอบทเรียนสักบท
ไม่มีโซดาสักคน ดูซิว่าหัวใจจะมีคำตอบได้หรือยัง
โซดาสู้ๆๆๆๆ พี่ปลอบเองง ฮืออ ปวดใจแทน :sad4:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงงงงงงงง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
โอ้ยยยยย เกลียดอิเสี่ยหาน เมื่อไรจะตาสว่างซะที
สงสารโซดา รักมากแต่ต้องมาเจอพี่หานที่ยังเคลียร์ตัวเองไม่ได้
รีบมาต่อไวๆนะคะ รออ่านอยู่
เออ...มีหลายตอนที่ลืมเปลี่ยนชื่อตัวละครค่ะ ลู่หานมาไงคะ 555
+1 กดเป็ดให้กำลังใจคนแต่งค่ะ ^^
-
รอน้าาาาาาา สู้ๆ :sad4: :sad4: :sad4:
-
ยกที่ ๓๓
ขอบฟ้า ต้องกลายเป็นเขาที่พาไป ทุกสิ่งที่ฝันกันเอาไว้
จบแล้ว...ไม่เหลือสักอย่าง
[ ขอบฟ้า – Bodyslam ]
:::METAL TERMINAL:::
โซดานอนร้องไห้กอดเขาทั้งคืน...
เด็กหนุ่มไม่ได้นอนหลับ...เขาเองก็ไม่ได้นอนหลับ รู้ตัวกันอีกทีก็ฟ้าสว่างแล้ว
เราทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรเป็นเรื่องเป็นราวกันตั้งแต่เช้า โซดาเก็บข้าวของเงียบๆ ด้วยความนิ่งสงบจนน่าใจหาย ถ้าสันติเห็นโซดาตอนนี้คงจะต้องช็อกแน่ๆ เพราะผ่านไปไม่ถึงหนึ่งวันดีลูกชายสุดที่รักที่เคยปกติทุกอย่างกลับฟกช้ำดำเขียวราวกับเพิ่งขึ้นไปต่อยมวยชุดใหญ่มา
ร่างสูงไม่มีอะไรให้เก็บมากนัก เพราะของส่วนใหญ่ของเขาก็อยู่ที่โรงแรมเมททอล เก็บเพียงไม่ถึงสิบห้านาทีดีก็เสร็จสิ้น โซดาลงไปรอเฉินมารับที่ชั้นล่างของบ้าน โดยมีหาญศักดิ์นั่งคอยเป็นเพื่อนกับความเงียบ
เสี่ยหนุ่มเอ่ยปากขอตัวกลับขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะผุดลุกขึ้นแล้วทำตามนั้นทันที หาญศักดิ์เปิดตู้เสื้อผ้า ตรวจตราสิ่งของทุกอย่างในห้องแล้วก็พบกับของสิ่งหนึ่ง เขาถอนใจ หยิบมันมาถือในมือแล้วลงไปข้างล่าง
“โซดา...ไอโฟนน่ะ...”
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเสี่ยหนุ่ม เขาส่ายหน้าช้าๆ
“ผมคงรับไว้ไม่ได้ครับ”
แก้วตาชายหนุ่มสั่นไหว ตัดสินใจเอื้อมไปคว้าจับมือหนาของโซดาให้แบออก แล้ววางไอโฟนสีดำลงไปบนมือนั่นก่อนจะบังคับมันให้กำเอาไว้
“โซดา ทุกสิ่งทุกอย่างที่กูให้ กูไม่เคยอยากได้คืน...ไม่เคยหวังอะไรทั้งนั้น เก็บมันไว้เถอะนะ อะไรที่เป็นของมึงก็คือของมึง ให้แล้วก็ถือว่าให้เลย ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า หนังสือ คอมพิวเตอร์ ไปจนถึงทุกๆ อย่าง... แล้วถ้ามึงไม่อยากจะเห็นมัน ไม่อยากจะได้มันจริงๆ จะเอามันไปโยนทิ้งลงถังขยะก็ตามใจ”
ดวงตาคมสั่นไหวขณะรับฟังคำพูดพวกนั้น ก่อนจะพยักหน้าแล้วเก็บไอโฟนลงกระเป๋ากางเกง และหลังจากนั้น...ก็ไม่มีเสียงพูดคุยอะไรอีก หาญศักดิ์และโซดายังคงยืนจ้องตากันอย่างนั้น ก่อนที่โซดาจะเป็นฝ่ายยอมแพ้ถอยกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก แล้วถอยกลับไปนั่งที่เดิมของตนบ้าง
“มาแล้วครับๆ” เสียงเฉินดังมาก่อนตัว ผู้จัดการหนุ่มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองขณะพูดไปด้วย เขามาไม่สาย ตอนนี้ก็เพิ่งเก้าโมงเช้าเท่านั้น ข้างหลังเฉินมีลูกน้องคนหนึ่งเดินตามมาอีกคน “สวัสดีครับเสี่ยหาน ...เอ้ามาโซดา ข้าวของอยู่ไหนล่ะ”
“มีแค่นี้แหละครับพี่” โซดาตอบเฉินพลางชี้นิ้วโป้งข้ามไหล่ไปยังเป้ที่ตัวเองกำลังสะพายอยู่ “ข้าวของส่วนใหญ่ของผมอยู่ที่เมททอล”
“อ๋อ ส่งเป้มานี่มา เดี๋ยวให้พี่เขาเอาไปเก็บที่รถให้ พอดีวันนี้พี่ชัยว่างๆ เลยอาสามาช่วยขนของ แต่ถ้ามีแค่นี้พี่ชัยคงได้ขับรถอย่างเดียวแล้วล่ะ”
โซดาปลดเป้ที่สะพายอยู่ลงแล้วส่งให้ชายที่ชื่อชัย ชายคนนั้นรับเป้หนักๆ ไปแล้วก็พูดกับเฉินว่าจะขอตัวไปรอที่รถ ชัยไม่ลืมหันไปไหว้ลาเสี่ยหานก่อนจาก
“มีอะไรอีกไหม แน่ใจนะเว้ยว่ามีแค่นั้น”
“แค่นั้นจริงๆ ครับ”
“งั้น... ก็ไปเลยไหม?”
สิ้นประโยคคำถามของเฉิน ความอึดอัดที่ไม่รู้ที่มาก็โรยตัวไปทั่ว มันปกคลุมหนาแน่นราวกับเมฆฝนสีเทาหนาหนักอุ้มน้ำที่พร้อมจะตกกระหน่ำได้ทุกเมื่อ เฉินลอบถอนหายใจ เขารู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ แต่เขาก็เป็นแค่คนใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งของหาญศักดิ์ที่มีหน้าที่ทำตามคำสั่งเท่านั้น...เขาบอกให้ทำอะไรก็ต้องทำ บอกให้ไปไหนก็ต้องไป ...บอกให้มาพาโซดาไปเก็บของแล้วส่งกลับบ้าน...ก็ต้องปฏิบัติตาม... เขาอาจจะสนิทกับเจ้านายทั้งสองถึงขนาดกวนประสาทได้เป็นบางครั้ง แต่เฉินก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ได้มีสิทธิ์มีเสียงที่จะเสนอแนะความคิดเห็น หรือทำตัวรู้ดีเกินกว่าเหตุ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...ตอนที่ทุกอย่างเหมือนระเบิดเวลานับถอยหลัง
ความรู้สึกของคนสองคน...จะมีใครที่รู้ดีไปกว่าคนสองคนนั้นเอง
ร่างสูงนิ่งไปอึดใจหนึ่ง สายตาเวิ้งว้างว่างเปล่ามองไปที่กำแพงสีขาว ก่อนเด็กหนุ่มจะหันหน้ากลับมามองหน้าเฉินแล้วพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้น...ไหว้ลาเสี่ยหานสิโซดา...”
โซดาหมุนตัวหันไปทางเสี่ยหนุ่มที่กำลังยืนมองเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยแววตาที่สั่นสะท้าน เขายกสองมือไหว้หาญศักดิ์ ที่มือแข็งจนยกมือขึ้นมารับไหว้โซดาไม่ได้ หาญศักดิ์ได้แต่มองจ้องเด็กหนุ่มอยู่อย่างนั้น เฉินพยักหน้า
“อืม ไปกันได้แล้วล่ะ”
โซดาผงกศีรษะรับเบาๆ อีกหนแล้วเดินตามหลังเฉินไปเงียบๆ ไม่มีเสียงอะไรเกิดขึ้นอีกระหว่างชายหนุ่มทั้งสาม ไม่มีเสียงอะไรจากหาญศักดิ์...ไม่มีเสียงจากปากของเฉินผู้ขี้เล่น...หรือเสียงจากตัวของโซดาที่แสนเงียบขรึม...
“เดี๋ยวก่อน!!”
หาญศักดิ์ตะโกนออกมาเมื่อสองหนุ่มก้าวเดินไปถึงประตูคฤหาสน์ ทั้งคู่ชะงักกับเสียงดังเหมือนฟ้าผ่านั่น และแล้ว...
ร่างสันทัดวิ่งโผเข้าหาแผ่นหลังกว้าง สอดแขนกอดรัดช่วงเอวของเด็กหนุ่มโดยไม่อายสายตาเฉินอีกต่อไป ศีรษะทุยซบลงบนหลังส่วนบนของร่างสูง กลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลเข้มสั่นระริกเหมือนตัวคนกอด
“โชคดี...”
หาญศักดิ์น้ำตาซึม... ขั้วหัวใจของตัวเองราวถูกตัดขาดเมื่อต้องเอ่ยแต่ละคำ...มันยากเย็นเหมือนฝนทั่งให้เป็นเข็ม... แต่เขาจะไม่ให้ใครเห็นร่องรอยแห่งความอ่อนแอนี้เด็ดขาด...
“...โชคดีนะ...โซดา...”
เสียงของหาญศักดิ์สั่นพร่า กระชับอ้อมแขนเป็นครั้งสุดท้าย กัดริมฝีปากห้ามน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลทะลักออกมาจนคนอื่นรู้ เขายังคงก้มหน้าซ่อนความรู้สึกอยู่ที่เดิมอยู่อย่างนั้น และคนที่ถูกกอด...ก็นิ่งแสนนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
หรือหากใบหน้าของโซดาแสดงอาการอะไรอยู่...เขาก็คงไม่มีวันได้เห็นมัน
“ขอบคุณ....สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะ...”
เสียงของหาญศักดิ์เบาราวกับเสียงสายลม
“...ตัวเอง”
เสี่ยหนุ่มดึงแขนออกจากเอวสอบ หูตาไม่แสดงอาการอะไรทั้งสิ้นจนเฉินไม่รู้เลยว่าเจ้านายตัวเองเสียน้ำตาจนมันซึมเลอะหลังเสื้อของเด็กหนุ่ม และตอนนี้ต้องกำลังพยายามกลั้นทำนบน้ำตาไม่ให้แตกมากแค่ไหน
โซดาไม่ได้เอ่ยตอบอะไรทั้งนั้น และไม่ได้แม้แต่จะหันหน้ากลับมา
แต่เขาเห็นเฉินเอื้อมมือไปตบไหล่ของโซดา ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปขึ้นรถด้วยกัน...
หาญศักดิ์ยกมือขวาขึ้นกุมอกซ้ายของตัวเองที่ปวดแปลบ ความหนาวเย็นอ้างว้างจู่โจมกลางใจจนเขาตัวสั่น แต่ทุกอย่างมันจบไปแล้ว...มันได้ถูกเลือกไปแล้ว...ไม่มีใครจะแก้ไขอะไรมันได้
เขาเป็นคนเสือกไสไล่ส่งโซดาด้วยน้ำมือตัวเอง...
ถ้าจะต้องเจ็บปวดเสียใจแบบนี้ แล้วมันจะโทษใครได้
ทำไปทั้งๆ ที่รู้ดีว่า...ต่อจากนี้โซดาจะมีแผลเป็นไปทั้งชีวิต
เขาก็เช่นกัน...
และตอนนี้
โซดา...จากเขาไปแล้ว...
:::METAL TERMINAL:::
“โซดา.... อ้าว! อ่านหนังสืออยู่หรือ”
หญิงวัยกลางคนที่เปิดประตูห้องลูกชายเข้ามาพูด โซดาที่ในมือยังคงกางหน้าหนังสือเตรียมสอบหันไปมองหน้ามารดา
“ไม่เป็นไรๆ อ่านไปเถอะ แม่ไม่กวนแล้วจ้ะ” เธอรีบกุลีกุจอจะปิดประตู
“ไม่เป็นไรครับ” เด็กหนุ่มปิดหนังสือแล้วลุกจากเก้าอี้ “แม่มีอะไรจะใช้งานใช่ไหมครับ เข้ามาก่อนก็ได้”
หญิงสาวยิ้ม “นิดหน่อยน่ะจ้ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่จะวานให้ออกไปซื้อของที่ตลาดให้หน่อยน่ะ แต่ถ้ารบกวนเดี๋ยวแม่ไปเองก็แล้วกัน”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปให้ดีกว่า เพิ่งจะสี่โมงเองเดี๋ยวค่อยกลับมาอ่านต่อก็ได้ แม่เอาอะไรบ้าง..”
โซดาในชุดนักเรียนลุกยืนทันที หยิบไอโฟนออกมาพิมพ์บันทึกถึงรายการสิ่งของที่แม่ต้องการ ส่วนใหญ่ก็เป็นของสดที่จะนำมาทำมื้อค่ำวันนี้ และยังมีของจิปาถะอีกเล็กๆ น้อยๆ
“ขี่มอเตอร์ไซค์ระวังๆ นะลูก อย่าขี่เร็วล่ะมันอันตราย”
“คร้าบ”
เด็กหนุ่มยิ้มรับคำมารดาขณะใส่หมวกกันน็อก เสร็จแล้วก็บิดรถฟีโน่คันใหม่เอี่ยมเท่สะบัดไปตลาด แต่ปรากฎว่าวันนี้ตลาดปิด เขาจึงขี่รถไปที่ห้างสรรพสินค้าที่ใกล้บ้านที่สุดแทน
จอดรถเสร็จก็เข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ต หยิบตะกร้าเลือกนู่นเลือกนี่ เขาถูกแม่ใช้มาซื้อของเข้าบ้านเป็นประจำอยู่แล้วเลยไม่มีปัญหากับการเลือกซื้ออะไร เด็กหนุ่มซื้อของใช้จิปาถะก่อน ไม่ว่าจะเป็นน้ำปลา ซีอิ๊ว น้ำมัน น้ำตาล บรรดาสารพัดเครื่องปรุงอีกมากมาย รวมไปถึงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป จากนั้นจึงเดินมาที่โซนของสด
“โอ๊ย เวลาเลือกของนี่ช่วยดูอันที่มันดีๆ ได้ป่ะ ไม่ใช่เห็นอะไรก็หยิบมาส่งๆ อ่ะ” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งบ่นอย่างไม่สบอารมณ์อยู่ใกล้ๆ ตัวโซดา
“วะ ก็เราไม่รู้นี่! จะไปรู้ได้ไงวะว่าอันไหนมันดูสดกว่ากัน ทำอาหารเป็นที่ไหนเล่า ก็บอกให้ไปหยิบเอ็นไก่ เราก็หยิบมาแล้วนี่ไง!”
“แต่แพ็คนี้เลือดมันไหลเต็มเลย เลือกอันที่ดีๆ สิ”
“วุ่นวายฉิบหาย” เสียงผู้ชายพูดอย่างหงุดหงิด “เราไม่เข้าใจเฉียนย่าเลยว่าจะออกมาซื้อเองทำไม ให้แม่บ้านออกมาซื้อก็ได้”
“ของที่คนใช้เลือกกับเราเลือกเองมันจะไปเหมือนกันได้ยังไงเล่า”
ทั้งคู่ที่เข็นรถเข็นคันใหญ่มัวแต่ทุ่มเถียงกันจนไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัว เด็กหนุ่มมองภาพคู่รักใหม่ปลามันมาเดินซื้อของเข้าบ้าน ไม่รู้ตัวเลยว่ายืนตัวแข็งค้างมองอยู่นาน จนสองคนนั้นที่ไม่ทันได้ระวังเข็นรถมาชนตัวเอง
“โอ๊ย...”
“ว้าย! / เฮ้ย!”
“ตายแล้ว! ชนเขาเลย เพราะหานคนเดียว!” เฉียนย่าแว้ดลั่น รีบปราดเข้าไปในหาเด็กหนุ่มในเครื่องแบบนักเรียน “น้องคะเป็นอะไรไหมคะ เจ็บตรงไหนไหม พี่ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ”
“มะ...ไม่เป็นไรครับ...”
“อ้าว โซดา!” เฉียนย่าอุทานอย่างตกใจเมื่อพบว่าคนที่ถูกชนเป็นใคร ก่อนแววตาของเธอจะเปล่งประกายอย่างยินดี เธอกระโดดกอดเด็กหนุ่มเต็มสองแขน
“เป็นยังไงบ้างฮึ เจ้คิดถึงเรามากเลย ไม่ได้เจอหน้าตั้งเกือบสัปดาห์ โธ่ๆ”
โซดามองหน้าที่ซีดเผือดของเสี่ยหนุ่มขณะที่ถูกเฉียนย่าโอบกอดลูบหลังลูบไหล่ ดวงตากลมโตราวกวางป่ามองหน้าเขาด้วยสายตาที่อัดล้นไปด้วยความรู้สึกหลายอย่าง...และเขาเองก็คงเป็นอย่างนั้นเช่นกัน... ก่อนที่ในที่สุด เฉียนย่าจะดึงเขาออกมามองหน้า เด็กหนุ่มรีบยิ้ม
“สบายดีครับ เจ้ล่ะครับ”
“สบายดีจ้ะ สบายดีมาก หานก็สบายดี พวกเราสุขสบายจนไม่รู้จะพูดยังไง ฮ่าๆ” เธอหัวเราะอารมณ์ดี ไม่รู้เลยว่าคำตอบทำให้คนฟังปวดแปลบ
พี่หานคงมีความสุขมากกว่าที่ไม่มีเขาคนนี้...
เสียงแหบโหยเปล่งออกมาเบาๆ “...สบายดีกัน...ก็ดีแล้วล่ะครับ...”
“หาน จะไม่มาทักทายน้องชายหน่อยเหรอ พูดอะไรหน่อยสิ ยืนนิ่งเป็นกิ้งก่าอยู่ได้”
“...อ้อ”
หาญศักดิ์สะดุ้ง ก่อนจะขยับกายอย่างประดักประเดิด แล้วค่อยๆ เอ่ยปากออกไป
“เอ้อ สบายดีนะมึง...”
“สบายดีครับ...”
อึดอัดสิ้นดี...
โซดากลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงท้อง รู้สึกชาไปหมดทั้งตัว เขาไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกแม้แต่นาทีเดียว ไม่อยากต้องทนฝืนความรู้สึก ไม่อยากทนยืนปั้นหน้าอีกต่อไป
ข้างในของเขา มันรับอะไรไม่ไหวอีกแล้ว...
“เจ้ครับ พอดีมากับแม่ แม่คงรอแย่แล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“อ้าว น่าเสียดายนะ นึกว่าจะได้ไปกินข้าวด้วยกันต่อ”
โซดาพยายามฝืนยิ้ม “ไว้โอกาสหน้านะครับ วันนี้ผมคงต้องขอตัวจริงๆ”
เด็กหนุ่มกระพุ่มมือไหว้หญิงสาวและเสี่ยเงินกู้เร็วๆ ก่อนจะหันหลังเดินหนีไปทันที เขารีบซื้อของด้วยความรวดเร็ว พอคิดเงินเสร็จก็ขี่รถตรงดิ่งกลับบ้าน มือหนาบิดรถจนความเร็วสุดเข็มไมล์ ขับฉวัดเฉวียนตัดหน้ารถบนท้องถนนจนถูกบีบแตรด่าตลอดทาง แต่โซดาไม่ได้ยิน ไม่สนใจอะไรด้วยซ้ำ เขาก็แค่อยากไปให้พ้นๆ จากตรงนั้น
“กลับมาแล้วเหรอ เร็วจังลูก”
“ครับ”
“งั้นมาช่วยกันทำดีกว่าเนอะ พ่อกลับมาหิวๆ จะได้มีกินเลย”
“ครับ...”
“นี่วันนี้พ่อไปให้สัมภาษณ์อีกแล้วล่ะ แม่นะดีใจจริงๆ ที่ในที่สุดบ้านเราก็ลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้กับเขา พ่อของลูกนี่สุดยอดไปเลย”
เธอเอ่ยอย่างภาคภูมิใจในตัวสามี แววตาเป็นประกาย โซดายิ้ม
“ก็ขนมมันอร่อยนี่ครับ ผมรู้อยู่แล้วว่าพ่อต้องทำได้ ผมเชื่อในตัวพ่อเสมอแหละ”
สันติกลายเป็นนักธุรกิจที่ทุกคนในวงการให้ความสนใจ ชายหนุ่มนำของที่ไม่มีใครคิดมาก่อนว่าจะนำมาผลิตเป็นขนมออกวางขายได้อย่าง ‘คางกุ้ง’ มาทดลองตีตลาด ด้วยความที่สันติชอบกินกุ้งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว วันหนึ่งจึงนึกสงสัยและเสียดายที่เห็นภรรยาทิ้งส่วนระหว่างคอกับลำตัวของกุ้ง ตรงที่เป็นเส้นๆ หลายอันและนิ่มแฉะน้ำ เขาจึงได้ลองนำมาทดลองทำหลายรูปแบบ ทั้งต้ม ทอด อบ นึ่ง ตระเวณติดต่อไปตามฟาร์มกุ้งต่างๆ ขอซื้อส่วนคางกุ้งมาเป็นกิโลๆ ทอดเททิ้งอยู่อย่างนั้นกับภรรยา ลองผิดลองถูกอยู่หลายต่อหลายเดือนกว่าจะได้สูตรที่พอใจ และเมื่อทดลองนำออกตลาด ผลลัพธ์ที่ได้ออกมาก็ดีเกินคาดจนผลิตไม่ทัน ตอนนี้สันติมีโรงงานถึงสองสาขาสำหรับผลิตขนม ‘คางกุ้งทอดกรอบ’ ขายในประเทศไทย และยังมีแผนที่จะนำส่งออกขายไปทั่วเอเชีย ก่อนจะไประดับโลก
มิหนำซ้ำทุกคนในบ้านยังหัวใส ให้โซดารับหน้าที่เป็นพรีเซนเตอร์ถ่ายโฆษณาไปเลย แม้จะแขวนนวมไปสักพักแล้วแต่ชื่อเสียงก็ยังไม่ซามาก ทำเอาแฟนคลับของพี่ซ.โซดาแห่กันไปทดลองซื้อมากินอีกเพียบ เรียกได้ว่างานนี้มีแต่ได้กับได้ ขึ้นกับขึ้น เฮงกับเฮง
ฉะนั้นตอนนี้ ฐานะของครอบครัวสกุลโอเรียกว่าไม่น้อยหน้าใครเลยทีเดียว
“แม่ทำอาหารมาตั้งนาน ไม่เคยคิดถึงเล้ยไอ้เรื่องคางกุ้งคางเกิ้งเนี่ย พ่อเราเขาฉลาดมาก แล้วตั้งแต่ไปออกรายการ ‘SME ตีแตก’ นะลูก ใครๆ ก็สนใจพ่อ เข้าหาพ่อกันใหญ่ ในฐานะที่แม่ช่วยพ่อมาตลอด แม่ดีใจมากจริงๆ ตอนพวกเราเริ่มต้นนะ ทอดคางกุ้งกันเสียทิ้งไปเป็นกิโลๆ แต่วันนี้มันสำเร็จแล้ว ดีใจเหลือเกิน”
เด็กหนุ่มเพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้พูดตอบอะไรทั้งนั้น เขาถลกพับแขนเสื้อเชิ้ตนักเรียนขึ้น แล้วลงมือช่วยแม่เตรียมอาหารอย่างขมักเขม้น จดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำไม่สนใจสิ่งใดอื่น
หญิงสาวที่ลอบมองอาการของลูกชายอยู่นานแล้วเอ่ยขึ้น
“ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านคราวนี้ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า ลูกแม่เงียบๆ ลงไปเยอะเลยนะ ดูเหม่อๆ ชอบกลด้วย”
คนเป็นแม่มีหรือจะดูอาการลูกตัวเองไม่ออก เลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออดถ้าแม่ไม่รู้แล้วใครจะมารู้ แค่ผิดปกติไปนิดเดียวก็จับได้แล้ว
โซดาที่หันหน้าเข้าหาซิงค์และกำลังล้างของสดในกะละมังใบเล็กชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะรีบเอ่ยตอบมารดา
“เปล่าครับ แค่ช่วงนี้เรียนเหนื่อย ใกล้สอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารแล้วด้วย”
“อย่าหักโหมนะลูก... ได้แค่ไหนก็แค่นั้นนั่นแหละ”
“ครับ”
เธอยังคงไม่สบายใจกับการแสดงออกของลูกชายนัก เพราะรู้ว่าเขาไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด ลูกหนอลูก...สำหรับคนเป็นแม่ แค่ลูกอ้าปากนิดเดียว ก็เห็นไปจนถึงตับไตไส้พุงแล้ว
“คิดถึงแฟนเหรอลูก”
“...”
มีแต่ความเงียบที่เป็นคำตอบให้กับเธอเท่านั้น หญิงสาวเงียบ...ลุ้นอย่างรอคอย
“...บ้าแล้วครับแม่ ผมมีแฟนที่ไหนกันเล่า” โซดาหัวเราะเบาๆ
“แน่ใจนะ อย่าโกหกแม่เลย ถึงลูกมีแฟน แม่ก็ไม่ห้ามอะไรหรอก”
“โธ่แม่ครับ” เด็กหนุ่มหันขวับมามองหน้ามารดา ดูเหมือนติดจะขำนิดหน่อย “ไปฟังอะไรมาจากใครล่ะครับเนี่ย ผมไม่มีแฟนจริงๆ”
เธอยังคงมีสีหน้าไม่เชื่อรุนแรง หญิงสาวส่งยิ้มรู้เท่าทันให้ลูกชาย “งั้นรอแม่แป๊บหนึ่ง”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อมารดาวิ่งออกไปจากห้องครัว ก่อนจะกลับมาใหม่ภายในระยะเวลาไม่ถึงสองนาทีพร้อมกับของบางอย่างในมือ
“แม่!! นี่แม่ซื้อคอสโมฯ ฉบับนี้มาด้วยเหรอ!!”
โซดาแผดเสียงดังลั่น หูแดงก่ำ วิ่งพุ่งเข้าไปจะฉกฉวยนิตยสารเล่มนั้นมาจากมือมารดาทันที เธอรีบเอามันหลบ
“ว้าย! ออกไปนะ เอ๊ะนี่แม่นะไอ้ลูกคนนี้! ออกไปเลย ก็แหม แม่อยากเห็นนี่ว่าลูกตัวเองถ่ายแบบเป็นยังไงบ้าง หล่อจะตายไป”
“หล่อกับผีน่ะสิ!” โซดายังคงพยายามแย่งนิตยสารในมือมารดาให้วุ่นวาย “แม่!! เอาไปเผาทิ้งเลยนะ โอ๊ย ใครจะเห็นก็ได้ยกเว้นแม่กับพ่อ โธ่ ซื้อมาทำไมครับ!!” เด็กหนุ่มอยากจะชักดิ้นชักงอลงบนพื้นห้องครัวเพราะอายมารดาสุดขีด
“โถ แล้วยังมาปากแข็งบอกว่าไม่มีแฟน” เธอล้อ
“พอแล้ว! ผมไม่คุยกับแม่แล้ว ไปล้างผักต่อดีกว่า”
โซดาฮึดฮัดหน้าร้อนฉ่า ก่อนจะหันกลับไปล้างผักที่ซิงค์ หญิงสาวหัวเราะลั่นก่อนจะเอานิตยสารไปเก็บที่เดิม แล้วกลับมาลงมือเตรียมอาหารต่อ พอโซดาหันหน้ามาเห็นสายตาล้อเลียนของเธอก็แยกเขี้ยวใส่อย่างอาฆาต เล่นเอาเธอต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกระลอก
มือบางยกปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะหัวเราะมากเกินไป
“เฮ้อ...ดีใจจังนะที่เราสามคนได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีก ไปทำงานกับคนอย่างนั้นน่ะ แม่เป็นห่วงลูกมากเลยรู้ไหม”
โซดาไม่ได้ตอบอะไรเพราะมันไม่ใช่คำถาม เขาตั้งเตาแล้วเทน้ำใส่หม้อ ก่อนจะหมุนเปิดแก๊ส จากนั้นจึงหันไปทำอย่างอื่นต่อ
“แม่นะกลุ้มแสนกลุ้ม กลัวว่าคุณหานน่ะเขาจะ เอ่อ...” เธอกระดากปากชอบกลที่จะต้องพูด แต่ก็ตัดสินใจเอ่ยออกมาตรงๆ “แบบว่า...เบี่ยงเบนทางเพศน่ะลูก สังคมสมัยนี้มันน่ากลัวนะ แล้วผู้ชายบางคนก็ไม่ได้ชอบแต่ผู้หญิง ผู้ชายก็ชอบได้ บางคนหนักยิ่งกว่าชอบแต่ผู้ชายด้วยกันเลย ผิดมนุษย์มนากันไปหมดแล้ว ไม่รู้โลกเป็นอะไรไป”
เธอบ่นนู่นบ่นนี่ไปเรื่อย ไม่ได้หันไปสังเกตปฏิกิริยาโต้ตอบจากลูกชายตัวเองเลยสักนิด
“...แต่เรากลับมาแบบปลอดภัยดี แถมคุณหานเขาเอาไปช่วยงานจริงๆ แม่ก็เบาใจ”
เธอก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อ ปากเล็กยังคงพร่ำพูด
“แหม ว่าแต่ใครเป็นสาวคนนั้นที่ลูกแม่ให้สัมภาษณ์กันล่ะ แม่จะมีโอกาสได้พบหน้าค่าตาบ้างไหมหนอ พามาแนะนำบ้างสิ ถึงผู้หญิงจะแก่กว่าเรา แต่แม่ไม่คิดมากหรอก สมัยนี้แล้วนี่เนอะ”
“แม่...”
เสียงปร่าของโซดาทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมาจากการลำเลียงบรรดาขวดซีอิ๊วน้ำปลาน้ำมันเข้าตู้ แผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่หันใส่เธอสั่นเทา
“มีอะไรลูก”
“แม่...พี่หานไม่ได้เป็นเกย์หรอกครับ”
“...”
“พี่หานมีแฟนแล้ว...เพิ่งจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน เป็นรักแรกของพี่เขาด้วยนะครับ สวยมากเลย...”
เสียงแตกพร่าที่ดังกังวาลของโซดาทำให้เธอรู้สึกตกใจขึ้นมาดื้อๆ และยังมีความสับสนก่อตัวขึ้นมาอีกด้วย
เธอค่อยๆ เอ่ยปากตอบบุตรชาย
“แม่รู้ลูก...”
“แต่ผม...ผมเป็นครับแม่”
“...”
หญิงสาวเงียบกริบ ลิ้นพันกันจนพูดอะไรไม่ออก เธอตัวแข็งทื่อราวเห็นคนคลอดลูกเป็นไข่คาตา และคนพูดก็ยังไม่หันหน้ามาทางเธอเลย มีเพียงแผ่นหลังกว้างนั่นที่สั่นสะท้านหนักกว่าเดิม
...มันเงียบเสียจนถ้ามีเข็มตกสักเล่ม เธอก็ต้องได้ยินแน่นอน เพราะตอนนี้แม้แต่เสียงพัดลมที่เปิดทิ้งไว้ ยังดังราวกับเสียงเครื่องจักรของโรงงาน
ร่างบางกลั้นใจ ค่อยๆ เดินสาวเท้าเข้าไปหาร่างสูงที่ยังคงหันหน้าเข้าหาซิงค์ บรรยากาศที่เงียบขนาดนี้ทำให้เธอคิดว่าเธอฟังเสียงแผ่วๆ ที่ดังออกมาจากลูกชายไม่ผิดแน่...
“...โซดา...เป็นอะไรไปลูก”
หญิงสาวเอ่ยถามเสียงเครือ และแล้วทันใด เสียงสะอื้นแผ่วเบาที่เธอคิดว่าได้ยิน ก็กลายเป็นเสียงร้องไห้ปิ่มใจจะขาดอย่างไม่ปิดบังอีกต่อไป
...ราวกับคนร้องรวดร้าวแสนสาหัส...กำลังถูกทรมานจนตายทั้งเป็น
“ลูกแม่...เป็นอะไรไปลูก...เป็นอะไรไป...!”
หญิงสาวร้องไห้ออกมาด้วยอีกคนเมื่อเห็นอาการเจ็บปวดของลูกชายเต็มสองตา ร่างสูงหันหน้าหนีออกจากซิงค์ไปด้านข้าง โกยอากาศเข้าปอดเพื่อหายใจ น้ำตาไหลทะลักจากดวงตาคมอาบไปทั่วใบหน้า มือหนาข้างหนึ่งค้ำลงพยุงร่างกับเคาน์เตอร์ครัว...ไร้เรี่ยวแรงที่จะทรงตัวอีกต่อไป เสียงทุ้มต่ำที่ตอบมารดาแตกพร่า
“...ผม...ผมคิดถึง...ผมคิดถึงพี่หานจังเลยครับแม่...”
“โถลูกแม่...ลูกแม่” หญิงสาวเข้าโอบกอดร่างสูงที่สั่นสะท้าน เธอเข้าใจทุกอย่างหมดแล้ว “รักเขามากไหมลูก... รักเขามากเลยใช่ไหม”
“อึก...ฮือ...ฮือ...”
ร่างสูงพยักหน้ารัวๆ เหมือนตุ๊กตาสปริงติดหน้าคอนโซลรถ ร้องห่มร้องไห้ปานจะขาดใจตายอยู่อย่างนั้น หญิงสาวร้องไห้ไปด้วยอีกคน เสียงของทั้งคู่ดังก้องไปทั่วห้องครัว
เขาไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว...
บอกตัวเองให้ลืม แต่มันก็ยังรัก รักจนแทบบ้า...
ในสายตาของเขามีแค่พี่หาน...
ในหัวใจของเขา...ก็มีแค่พี่หาน...
“แม่...ทำไมมันเจ็บแบบนี้ล่ะครับ...ทำไมมันทรมานแบบนี้...” เด็กหนุ่มยกมืออีกข้างทุบหน้าอกตัวเองตุ้บๆ น้ำตานองเต็มหน้า กระบอกตาของเขาแสบร้อนเหมือนถูกเผาไหม้ หญิงสาวน้ำตาพราก สงสารลูกจนทนแทบไม่ไหว
“ฮือ...โถ...น่าสงสารเหลือเกิน...มันจะดีขึ้นนะลูก...เชื่อแม่สิลูก...แล้วมันจะผ่านไป...”
“...พี่หาน...ฮือ...พี่หาน...”
-
ยกที่ ๓๔
อยู่ไกลจนสุดสายตา ไม่อาจเห็นว่าเราใกล้กัน
และทุกครั้งหัวใจฉันยังคงไหวหวั่นกับความทรงจำ...
[ เธอ – Cocktail ]
:::METAL TERMINAL:::
ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินไปกระซิบบางอย่างที่หูของชายวัยกลางคนซึ่งกำลังนั่งเป็นจุดศูนย์กลางของโต๊ะสำหรับทุกคนอยู่ ชายวัยกลางคนผู้นั้นพยักหน้าเมื่อฟังใจความจนครบถ้วน แล้วโบกมือให้คนรายงานข่าวไปได้
“เอาล่ะ...เวลาแก้แค้นที่อั๊วและพวกเรารอคอยเริ่มขึ้นแล้ว ทุกอย่างเข้าทางเราทั้งหมด”
“เราจะลงมือกันเมื่อไหร่ครับเสี่ยพิชิต”
สิ้นคำถาม ชายทั้งกลุ่มจับจดไปที่ใบหน้าของพิชิตทันที มือที่เหี่ยวย่นเลื่อนตัวหมากรุกบนกระดาษรุกฆาต มุมปากกระตุกยิ้มร้าย
“พรุ่งนี้”
:::METAL TERMINAL:::
“ทำอะไรอยู่จ๊ะคนสวย”
หาญศักดิ์ตรงเข้าไปนั่งข้างๆ โอบกอดร่างบางจากด้านข้างแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มนวลที่ปัดสีระเรื่อไว้ฟอดใหญ่ เฉียนย่าที่กำลังสไลด์หน้าจอไอแพดหันไปตอบ
“ไม่ได้ทำอะไรจ้ะ ก็อ่านพันทิพย์ไปเรื่อยอ่ะ”
“อ๋อ นี่คงไม่ได้แอบตั้งกระทู้ไว้นะ” หาญศักดิ์ทำหน้าทำเสียงเจ้าเล่ห์ “‘หนูคิดถึงแฟนเก่าที่ตัวเองเคยทิ้งไปเมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว ตอนนี้โสด อยากกลับไปหาเขา จะทำยังไงดีคะ’” เขาดัดเสียงแหลมเล็ก
“บ้า!!” หญิงสาวตาโตอุทานเสียงหลงเรียกเสียงหัวเราะดังลั่นจากอีกฝ่าย “เราไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกหาน เรื่องอะไรเราจะต้องโพสต์อะไรทำนองนั้นให้คนมาด่าเราด้วย ก็เราผิดเต็มๆ...”
“...อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิ”
หาญศักดิ์เสียงอ่อย รู้สึกผิดที่ไปพูดจี้จุดเฉียนย่า เธอยังคงมีปม และจมอยู่กับความผิดในอดีตที่ทำผิดต่อเขา เฉียนย่าสารภาพตรงๆ ว่ารู้สึกแย่กับสิ่งที่คนอื่นคิดเกี่ยวกับตัวเอง รู้ว่าใครต่อใครจะต้องมองว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าเงินที่กลับมาหาเขาเพราะว่าเขาร่ำรวยขึ้นมา แม้หาญศักดิ์จะบอกว่ามันเป็นเรื่องของเราสองคนเท่านั้น แต่เธอก็ยังไม่สบายใจ
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ หานไม่ได้ทำอะไรผิด...”
“อีกแล้ว ...ไม่เอานะ อย่าร้อง” หาญศักดิ์เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาบนกระบอกตาคู่สวย “ยังไงเราก็อยู่ตรงนี้กับเฉียนย่า อย่าไปสนใจเรื่องอื่นเลย ทำใจให้สบายดีกว่านะ”
“อื้อ...”
“ยิ้มสิยิ้ม ยิ้มเร็วครับคนสวย”
หาญศักดิ์ฉีกยิ้มกว้าง เอาสองมือจับแก้มตัวเองแล้วดึงยืดทำหน้าตลกๆ พยายามทำให้หญิงสาวร่าเริง เฉียนย่าหลุดหัวเราะออกมาจนได้กับท่าทางนั้น
หาญศักดิ์ก็คือหาญศักดิ์...
ตั้งแต่ตอนที่อายุแค่ไม่กี่ขวบ เด็กผู้ชายมอมแมมลูกอาแปะขายตือฮวนชอบมาแอบมองและมาเดินตามเธออยู่บ่อยๆ เพราะบ้านอยู่ละแวกเดียวกัน
ตอนนั้นเธอเกลียดหาญศักดิ์มาก รู้สึกรำคาญตามประสาเด็กๆ ที่พอถูกเพื่อนๆ ล้อว่ามีคนมาชอบก็หงุดหงิด เธอด่าหาญศักดิ์ไปสารพัดสารเพ ตะโกนไปว่าไม่ต้องมายุ่งกับเธออีก รวมไปถึงไม่ให้เขาเล่นด้วย จนมารู้จากมะม้าของตัวเองว่าลูกอาแปะกลับไปร้องไห้ที่บ้านไม่ยอมกินข้าวกินปลา
ทั้งคู่เป็นเพื่อนเล่นกันมาเรื่อยๆ เด็กผู้ชายก๋ากั๋นที่ตั้งตัวเป็นหัวหน้าทุกคนในละแวกนั้นยอมอ่อนข้อให้เธอแค่คนเดียว เป็นเรื่องที่รู้กันไปทั่วตั้งแต่เด็กไปจนถึงผู้ใหญ่
จนกระทั่งตอนที่ทั้งสองเริ่มเข้าสู่ช่วงมัธยมศึกษาตอนต้น ก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับครองครัวของหาญศักดิ์ให้เป็นที่โจษจันกันไปทั่วเยาวราช นั่นก็คือบิดาและมารดาของเขาเสียชีวิตลง ทำให้หาญศักดิ์ที่ชีวิตไม่เคยเลวร้ายเลยต้องชะตาพลิกผันกลายไปเป็นเด็กวัด เธอจำได้ดีว่าตอนนั้นเธอไปร่วมงานกงเต็ก เห็นหาญศักดิ์ตาแดงๆ อยู่ในพิธี พอแขกเหรื่อเริ่มกลับเธอจึงไปพบเขา เขาร้องไห้และกอดเธอเต็มสองแขน ขอให้เธออยู่เป็นเพื่อนเขาอีกสักหน่อย... ซึ่งเธอก็ไม่ใจร้ายพอที่จะผลักไสเขาออกไปในวันที่เลวร้ายเช่นนั้น
จวบจนกระทั่งเธอเริ่มแตกเนื้อสาว เขาก็เทียวเฝ้าตามเธอทั้งเช้าทั้งเย็น ใครเข้ามาจีบเธอเป็นอันโดนพ่อคุณกับแก๊งไปมองหน้าหาเรื่อง แถมตอนนั้นหาญศักดิ์ยังเรียนช่างกล พกฟุตเหล็กอีกต่างหาก
และเช่นเคย เธอยิ่งเกลียดขี้หน้าไอ้หมอนั่น เพราะทำตัวเป็นอันธพาลแถมยังตื๊อจนน่ารำคาญ จึงไล่ตะเพิดให้ออกไปจากชีวิตเธอสักทีด้วยถ้อยคำรุนแรงและตรงไปตรงมา
หาญศักดิ์เสียใจมาก เธอได้ข่าวว่าเขาไปเมาหัวทิ่ม และหายไปจากชีวิตเธอนับตั้งแต่คืนนั้น แต่ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ก็โผล่หน้ากลับมาใหม่ แล้วก็ดื้อดึงไม่เคยยอมไปไหนอีกเลย ตื๊อเธอในทุกๆ ทาง จนในที่สุดเธอก็ใจอ่อนรับรักเขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แล้วเราสองคนก็ลงเอยกันจนได้
หาญศักดิ์เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ... เหมือนที่เธอเป็นผู้หญิงคนแรกของเขา... แล้วเราทั้งคู่ก็คบกันยาวนาน...จวบจนกระทั่งวันที่เธอทิ้งเขาไปหาคนอื่น
มาวันนี้...หาญศักดิ์ก็ยังเป็นผู้ชายคนเดิมที่ทำทุกอย่างเพื่อเธอเสมอ
...มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกเสียใจและละอายใจจนแทบทนไม่ได้
เธอไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าหาญศักดิ์จะรักเธอมาทั้งชีวิตจริงๆ
ตอนที่เจอกันครั้งแรก ทั้งเธอและเขายังฟันน้ำนมไม่ขึ้นด้วยซ้ำ...
“เหม่ออะไรเนี่ย เหม่อนานเลยนะครับคุณผู้หญิง”
เสียงของหาญศักดิ์แทรกเข้ามาในความคิดของเฉียนย่าทำเอาคนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ สะดุ้งเล็กๆ เธอหันไปยิ้มให้เจ้าพ่อเงินกู้
“คิดถึงอดีตนิดหน่อยน่ะ... ถ้านับตั้งแต่แรก เรารู้จักกันมานานมากเลยนะ”
หาญศักดิ์ยิ้ม แล้วเอนตัวลงพิงกับเบาะโซฟา
“อื้ม นานสิ นานมาก”
“แต่เราจำตอนที่เจอหานครั้งแรกไม่ได้แฮะ...” เฉียนย่ายกนิ้วชี้ขึ้นมาเคาะกระพุ้งแก้ม “พอจะมีความทรงจำนะ แต่มันเลือนรางมากเลย”
หาญศักดิ์เพียงแค่อมยิ้มขณะมองใบหน้าสวยที่ขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด
“หานก็คงจำไม่ได้เหมือนกันแน่ๆ...”
“เราไม่ใช่คนขี้ลืมแบบเฉียนย่านะ เราจำได้” หาญศักดิ์ยักคิ้วจึ้กๆ โชว์ภูมิ เฉียนย่าตาโต
“มันนานมากเลยนะ เราสองคนเด็กมาก มากจริงๆ จำได้ได้ยังไง เราไม่เชื่อหรอก”
“จำได้สิ”
หาญศักดิ์ยิ้มอายๆ โหนกแก้มร้อนผ่าวขึ้นสีแดงชวนให้คนมองสงสัย เธอเลิกคิ้ว
“ตอนนั้นมะม้าอุ้มเราไปดูงิ้วคณะดังที่มาเปิดการแสดงแถวบ้าน เฉียนย่าก็นั่งอยู่บนตักมะม้าเฉียนย่าที่แถวหน้าสุดรอดูงิ้วอยู่ก่อน แล้วพอเราเห็นหน้าเฉียนย่า เราก็ดิ้นพราดๆ จะลงจากตัวมะม้าให้ได้ จนมะม้าถามว่าเป็นอะไรไป เราก็เลยชี้นิ้วไปที่เฉียนย่า บอกว่า ‘จะเอาๆ’”
“ตายแล้ว เรานึกออกแล้ว!” เฉียนย่ายกมือขึ้นปิดปาก ความทรงจำไหลบ่าเข้ามาอย่างรุนแรงทันที จำได้ว่าตอนนั้นหาญศักดิ์ยังเสียงอ้อแอ้พูดไม่ชัดด้วยซ้ำ เด็กชายแก้มยุ้ยผิวขาวชี้นิ้วมาที่เธอ แผดเสียงกลางดงเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นจนผู้คนแตกตื่นกันไปหมด
“อื้ม” หาญศักดิ์ส่งเสียงตอบรับแบบขัดเขิน หลุบตามองต่ำ เล่าต่อเสียงอุบอิบ “เราแหกปากดังมาก มะม้าของเฉียนย่ากับมะม้าเราขำแทบตาย พวกผู้ใหญ่แซวมะม้าเรากันใหญ่ บอกว่าไอ้ตี๋นี่มันเจ้าชู้แต่เด็ก แล้วเฉียนย่าก็ร้องไห้ใหญ่เลย แล้วก็เริ่มเกลียดเราตั้งแต่วันนั้นเลยแหละ พอเราไปเล่นด้วยก็ไม่ให้เล่นด้วย โป้งเราตลอด แถมยังชอบหนีเราอีกต่างหาก”
“แหม ก็หานชอบมาตามเราอ่ะ เราก็ยังเด็กป่ะ”
หาญศักดิ์ยกมือขึ้นกุมขมับ จะว่าไปมาพูดย้อนแบบนี้มันก็อายเหมือนกันนะเว้ย...
“โฮย...”
หาญศักดิ์ที่เอามือขวากุมขมับปิดหน้าเอนตัวลงไปนอนกับโซฟา อายขึ้นมาเสียอย่างนั้นที่ต้องมาลำเลิกความหลังแบบนี้ แต่เขาเป็นคนความจำดี รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ อะไรก็จำได้ โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับเฉียนย่า
“โอ๋ๆ ไม่เอาไม่เขินนะ”
หญิงสาวเอ่ยเชิงล้อแล้วลงไปซบกอดหาญศักดิ์ที่ตัวร้อนวูบวาบไปหมดเพราะอายหนัก
“เราจะไม่พูดล้อหรอก เราจะไม่เล่าให้ใครฟังหรอกน้า”
“ถ้าไปเล่าต่อนะเฉียนย่าตายแน่ เราจะฆ่าเลย” หาญศักดิ์ที่หูแดงขู่แต่ไม่มีความน่ากลัวใดๆ
“ฮ่าๆๆๆ จ้ะๆ ไม่เล่าจ้ะ แหม เจ้าพ่อเงินกู้นี่น่ากลัวจังเลย~” เฉียนย่าหัวเราะ “เออ แต่ตอนเด็กๆ หานก็เคยชอบคนอื่นนอกจากเราด้วยนะ”
“หือ...ใคร...ไม่มี บ้า” นอกจากคุณเธอเขาก็ไม่มีใครที่ไหนแล้ว
“เราเรียนโรงเรียนอนุบาลโรงเรียนเดียวกันแต่คนละห้อง ตอนนั้นนอกจากเราอ่ะ หานชอบเด็กผู้หญิงอีกคนที่เรียนห้องเดียวกัน คนที่หอมแก้มหานไง จำได้ว่าตอนนั้นเรื่องมันดังมากเลย” เฉียนย่าเล่าเสียงสดใส “เพื่อนๆ พากันล้อว่าหานมีแฟนสองคน ล้อว่า เฉียนย่าอกหัก เฉียนย่าอกหัก ล้อกันตามทางเดินงี้เลย”
“...ทีเรื่องแบบนี้ยังจะจำได้อีก แต่เรามีเฉียนย่าเป็นเบอร์หนึ่งในใจเท่านั้นแหละ”
“เรารู้ เพราะตอนนั้นหานไปประกาศหน้าเสาธงว่า เฉียนย่าห้องสองเป็นเมีย แต่เช้งเป็นแฟน”
“...แล้วเฉียนย่าก็โกรธมาก โป้งเราอีกตามเคย บอกว่าไม่ต้องมายุ่งด้วยอีก ไอ้บ้า จะไปตายที่ไหนก็ไป”
“ฮ่าๆ ใช่แล้วล่ะ ตอนนั้นเราเกลียดหานจริงๆ นะ หาเรื่องยุ่งๆ มาให้เราตลอดเลย เราไม่ได้อกหักสักหน่อย เรารำคาญหานจะตายไป”
“ไอ้บ้าเนี่ย... มันเป็นคำด่าที่เจ็บปวดสำหรับเด็กสี่ขวบมากนะรู้เปล่า” หาญศักดิ์เลิกคิ้วพูดเสียงจริงจังกับหญิงสาว
“สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆๆ”
หาญศักดิ์ส่ายศีรษะ เขาจำเรื่องของเด็กผู้หญิงที่ชื่อเช้งไม่ได้แล้ว หน้าตาเป็นอย่างไรยังนึกไม่ออกด้วยซ้ำ มันก็แค่เรื่องสมัยวัยเด็ก มีแต่เฉียนย่านี่แหละที่เห็นครั้งแรกก็ปิ๊งอย่างจังแล้วถอนใจไม่ได้ ถูกไล่เท่าไรก็ไม่ไปกระทั่งโตเป็นหนุ่ม หวงก้างสุดๆ จนเฉียนย่าไม่มีหนุ่มที่ไหนกล้ามาขายขนมจีบ
ก็ลองมาสิตอนนั้น...เขาคงเอาฟุตเหล็กจ้วงแทงมันตายคาที่
“เรามีเรื่องราวด้วยกันเยอะเลยเนอะ...” เสียงใสๆ ปรารภเบาๆ ดวงตาของเธอเหม่อลอย หาญศักดิ์ยิ้มบางๆ แล้วกดศีรษะของหญิงสาวให้มาซบบนหน้าอกตัวเอง
“ใช่แล้วล่ะ... เพราะฉะนั้น อย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกา ไปสนใจช่วงเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยนะ ...นะครับ”
“จ้ะ”
Rrrrr! Rrrrr! Rrrrrr!
เสียงสมาร์ทโฟนของหาญศักดิ์ดังขึ้นขัดบรรยากาศดีๆ ของทั้งคู่ เสี่ยหนุ่มล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์แล้วสไลด์กดรับ
“...เออได้ๆ เดี๋ยวอั๊วจะไปเลยแล้วกัน”
คุยสักพักหาญศักดิ์ก็กดวางสาย เฉียนย่ามองใบหน้าหล่อหวานแล้วถาม
“มีปัญหาอะไรเหรอ”
“เดี๋ยวเราต้องไปดูงานนิดหน่อย พอดีไอ้เสี่ยชานก็ไปดูงานที่อื่นอยู่น่ะ เฉียนย่าไปด้วยกันนะ คืนนี้คงไม่กลับมานอนบ้านแต่คงไปนอนที่เมททอล จะได้ไปนอนด้วยกันเลย”
“ได้ๆ เราขอเก็บของแป๊บนึงนะ”
“ได้ครับ เดี๋ยวเรารอตรงนี้นะ รีบหน่อยก็ดี” หาญศักดิ์ดูนาฬิกาบนหน้าจอไอโฟน
“ได้จ้ะ”
หญิงสาวรับคำแล้วกระวีกระวาดไปเก็บของ เพียงอึดใจเดียวก็เสร็จแล้วกลับมาพร้อมกระเป๋าใบขนาดกลาง หาญศักดิ์เรียกให้ลุงคนขับรถมาตั้งรถรอไว้อยู่ก่อนแล้ว ทั้งคู่ก้าวขึ้นไปพร้อมกันแล้วก็มุ่งหน้าสู้จุดหมายปลายทาง
หาญศักดิ์บอกให้เฉียนย่ารอบนรถแล้วก็ลงไปหาแก๊งลูกน้องเกือบสามสิบคนที่รออยู่ก่อนแล้ว ลูกหนี้รายนี้มีปัญหามากจนถึงขนาดสร้างเรื่องใหญ่ และเรื่องก็ด่วนจนหาญศักดิ์ต้องมาเคลียร์ด้วยตัวเอง
หาญศักดิ์ใช้เวลาเคลียร์เรื่องนี้อยู่ถึงสองชั่วโมงเต็มๆ กว่าเรื่องราวจะผ่านไปได้ก็ใช้ทั้งวาทะศิลป์ ทั้งกำลัง และอิทธิพลของแก๊งพยัคฆ์ เขากลับขึ้นไปบนรถ บอกให้คนขับขับพาไปที่อื่นต่อ แวะแบบนี้ไปเรื่อยๆ ประมาณสี่ที่เห็นจะได้ ทุกคนล้วนเป็นลูกหนี้ที่มีปัญหาสาหัส แต่ละกรณีเล่นเอาปวดหัว ต้องใช้เวลากันไปมากโข จากนั้นจึงไปยังโรงแรมเมททอลตอนหกโมงเย็น
มาถึงเขาก็บอกให้เฉียนย่าขึ้นไปพักผ่อนรอบนห้องโดยมีเฉินเป็นคนอำนวยความสะดวกมิให้ขาดตกบกพร่อง แล้วตัวเองก็เข้าไปในกาสิโนดูแลความเรียบร้อยกับชาญชัย โชคดีที่วันนี้ที่กาสิโนไม่มีปัญหาใหญ่อะไร มีแค่เรื่องจุกจิกเล็กๆ น้อยๆ เคลียร์เพียงแป๊บเดียวก็เสร็จ หาญศักดิ์ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ถอนหายใจยาวเหยียดกับวันอันเหนื่อยล้า
“ขอบคุณมึงมากเพื่อน ไม่ได้มึงต้องแย่แน่”
เสี่ยชานตบบ่าเพื่อนรัก มองด้วยสายตานับถือ ถ้าไม่ใช่หาญศักดิ์ปัญหาเรื่องลูกหนี้คงจะไม่ผ่านพ้นไปด้วยดีแบบนี้แน่ แม้แต่ตัวเขาเองยังทวงหนี้และจัดการระบบเงินกู้ให้มีประสิทธิภาพแบบหาญศักดิ์ไม่ได้เลย
“...มึงไปพักเถอะเสี่ยหาน เดี๋ยวกาสิโนกับบาร์กูคุมต่อเอง”
“แล้วรอยัลละวะ? เดือนนี้กูยังไม่ได้เข้าไปดูเลย” หาญศักดิ์หน้าเคร่ง
“กูไปดูมาแล้วสองวันก่อน ไม่มีอะไรต้องกังวล มึงค่อยไปดูสัปดาห์หน้าก็ได้ ตอนนี้ไปพักเถอะ”
“อือ มีอะไรก็โทรขึ้นไป บอกให้เฉินไปตามก็ได้ กูอยู่ข้างบนเนี่ยแหละ”
“ไปนอนกกเมียให้สบายใจเถอะ” ชาญชัยโบกไม้โบกมือแล้วเดินจากไป
หาญศักดิ์ส่ายศีรษะพลางระบายลมหายใจออกจากจมูกเบาๆ ชาญชัยยังไม่เลิกอคติกับเฉียนย่า แต่เขาก็ไม่หวังให้รอยร้าวของทั้งคู่ประสานได้รวดเร็วหรอก แค่มันค่อยๆ เชื่อมเข้าหากันทีละเล็กละน้อยก็พอแล้ว อันที่จริง ถ้านับจากท่าทีครั้งแรกตอนที่กลับมาเจอกัน เสี่ยชานก็ถือว่าอ่อนลงไปมาก
ในสมัยก่อนทั้งชาญชัยและเฉียนย่าก็สนิทสนมกันดี ออกเป็นคู่พี่ชายน้องสาวด้วยซ้ำ บางวันที่เขาไม่วางไปรับเฉียนย่า ชาญชัยยังไปรับแทน แต่พอเธอทิ้งเขาไป ชาญชัยก็เป็นเดือดเป็นแค้นและโกรธเคืองแทนจนให้อภัยหญิงสาวไม่ได้เลย ถึงกับลั่นวาจาไว้ว่า แค่ต้องทนเห็นหน้า ก็เสียอารมณ์
หาญศักดิ์ได้แต่หวังว่าสักวันชาญชัยจะให้อภัยเฉียนย่าได้
ขนาดตัวเขาเองที่เป็นเจ้าทุกข์ยังให้อภัยได้เลย...
คิดเพลินๆ รู้ตัวอีกทีเขาก็มาอยู่หน้าห้องของตัวเองเสียแล้ว เสี่ยหนุ่มทาบคีย์การ์ดแล้วเดินเข้าไปในห้อง เสียงเซ็นเซอร์คีย์การ์ดที่ดังขึ้นมาทำให้ร่างบางที่กำลังนั่งบนโซฟาเดี่ยวแล้วก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของผู้มาใหม่ เธอยิ้ม
“เป็นไงจ๊ะหาน เหนื่อยไหม”
“เหนื่อยมาก...” หาญศักดิ์ทิ้งกายลงบนเตียงแล้วยืดตัว “เหนื่อยสุดๆ ไปเลยวันนี้ แล้วทำไมยังนั่งตรงนั้นอยู่อีก มานั่งข้างเราสิ”
หาญศักดิ์ส่งสายตาไม่พอใจแกมข่มขู่ไปที่หญิงสาว พูดชัดเจนให้เธอต้องขยับร่างมาหาตัวเอง เธอหัวเราะ
“ค่ะ มาแล้วค่ะเสี่ย แหม เอาแต่ใจจริงจริ๊ง”
“พวกเสี่ยก็แบบนี้แหละ เอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้”
“แล้วก็ใจร้อนด้วย” เฉียนย่ากลอกตา
หาญศักดิ์พยักหน้า ผู้ชายพอมีอันจะกินก็นิสัยแบบนี้กันทุกคน เฉียนย่าเองคงเข้าใจดีเพราะสามีเก่าเธอก็เป็นผู้มีอิทธิพลเหมือนกัน แถมเฉียนย่ายังคลุกคลีอยู่ในสังคมของพวกบรรดาเจ้าสัวที่ร่ำรวยทั้งหลายมายาวนาน เธอว่าต่อ
“พอใครขัดใจนิดหน่อยก็เริ่มออกลวดลายทันที อารมณ์ว่ามีเงินนะรู้ซะบ้าง”
“ฮ่าๆ ใช่แล้วล่ะ”
หาญศักดิ์รับหน้าชื่นตาบาน ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองจะไม่เป็นคนแบบนั้นแน่ๆ แต่พอวันนึงได้เป็นเสี่ยขึ้นมา...เขาก็กลายพันธุ์เป็นมนุษย์เสี่ยไปจริงๆ รวมถึงชาญชัยด้วย
หาญศักดิ์ตวัดแขนโอบรอบไหล่บางแล้วนั่งเล่าระบายเรื่องงาน เฉียนย่ารับฟัง ตอบรับเป็นระยะ สอดแทรกความเห็นหรือคำถามบ้างตามประสาผู้ฟังที่ดี
“...ก็นั่นแหละ เหนื่อยเป็นบ้าเลย” หาญศักดิ์เสียงอ่อนระโหยโรยแรงหมดพลัง
-
“โอ๋ๆ ไม่เอาไม่งอแงนะคะ มันผ่านไปแล้วเนอะ งานผ่านไปได้ด้วยดีก็ดีแล้ว หานต้องขอบคุณตัวเองนะที่มีความสามารถ”
เฉียนย่าลูบเรือนผมสีเข้มของหาญศักดิ์ที่เอนลงมาซุกหน้าที่หน้าท้องของเธอ
“ดื่มน้ำเย็นๆ ไหม เดี๋ยวเราไปเอามาให้นะ”
“ไม่เอา... เราไม่ให้เฉียนย่าไปไหนหรอก...”
“ว้าย!”
เธอร้องอุทานเมื่อจู่ๆ หาญศักดิ์ก็ลุกพรวดขึ้นแล้วกดร่างเธอลงไปบนเตียง ก่อนชายหนุ่มจะคร่อมทับแล้วก้มลงบดจูบลึกซึ้งให้กับเธอโดยไม่ให้ตั้งตัว หาญศักดิ์ตรึงมือเธอเอาไว้ด้วยสองมือของเขา หยอกเย้าตักตวงความหวานจากริมฝีปากเธอไม่หยุดหย่อน
หาญศักดิ์ผละริมฝีปากออกไป ไล่จูบผะแผ่วไปที่แก้มนวลของหญิงสาว เขารู้สึกมีอารมณ์ตั้งแต่ตอนที่เข้ามาแล้วเห็นเฉียนย่านั่งอยู่ในชุดนอนผ้าบางเบาแล้ว และตั้งแต่กลับมาคบกันคราวนี้ ก็ยังไม่เคยมีอะไรกันเลย...
ประการที่หนึ่งเขารู้ว่าเฉียนย่ายังไม่พร้อม แม้เขาจะเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ...แต่เราก็ห่างเหินกันไปนานมาก เธอแสดงออกค่อนข้างชัดเจนว่าลำบากใจถ้าจะทำเรื่องอย่างนั้นกัน... เขาจึงไม่ต้องการฝืนใจเธอ และประการที่สอง ในตอนแรกโซดายังอยู่บ้านเดียวกันกับพวกเขา เขารู้สึกเกร็งโซดาจนทำไม่ลง ประการที่สาม ที่ผ่านมาเขาเองก็ยังไม่พร้อม...
แต่มาวันนี้ ทางสะดวก ทุกอย่างเป็นใจไปหมด...
“หาน...”
หญิงสาวหอบหายใจกับรสสัมผัสที่ปลุกเร้าเปิดอารมณ์ของเธออก ใบหน้าเนียนใสปราศจากเครื่องสำอางแดงระเรื่อ หากแต่แววตาของเธอยังมีความสับสนในใจ หญิงสาวขดตัวเข้าหากัน พยายามขอประวิงเวลา
“ชู่ว... ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ทำใจให้สบายนะครับคนดี...”
เสี่ยหนุ่มปลอบประโลมเสียงหวานฉ่ำ แล้วจุมพิตหน้าผากของร่างด้านใต้ ใช้สัมผัสที่นุ่มนวลที่สุดในการหยอกเย้าเคล้าเคลียร่างบาง จนในที่สุดเฉียนย่าก็ยอมปล่อยตัวปล่อยใจไปกับการโอ้โลมอันแสนหวาน หาญศักดิ์ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกทุกเม็ด แล้วถอดมันออก ก่อนจะถอดเสื้อนอนของร่างด้านใต้ ทรวงอกคู่งามภายใต้ยกทรงตัวจิ๋วเผยให้เห็นเต็มตา ร่างงดงามบ่มสีแดงอ่อนไปหมด...ลมหายใจถี่กระชั้นของหญิงสาวทำให้เขาแทบบ้า หาญศักดิ์รู้สึกอารมณ์ขึ้นสุดขีด
“แป๊บนึงนะจ๊ะ”
เสียงหวานๆ กระซิบบอกหญิงสาว ก่อนจะลุกออกจากเตียงเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานในห้องเพื่อหยิบถุงยางอนามัยในลิ้นชักโต๊ะซึ่งมักจะเก็บเอาไว้ตรงนั้น เขาอยากจะป้องกันไว้ก่อน แม้หาญศักดิ์จะไม่มีปัญหาอะไรถ้าจะมีลูกตอนนี้ แต่สีหน้าของเฉียนย่าตอบทุกอย่าง เธอยังไม่พร้อม...
ชายหนุ่มที่เปลือยท่อนบนสะดุดตาไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นแผ่นโปสการ์ดสีสันสดใสแผ่นหนึ่งวางโดดๆ อยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเอง เขาขมวดคิ้ว ยุคนี้ยังจะมีคนส่งโปสการ์ดหรือจดหมายหากันอยู่อีกหรือ แถมส่งมาให้เขาเนี่ยนะ?
หาญศักดิ์เอื้อมไปหยิบมันมาดูอย่างสงสัย รูปการ์ตูนบนโปสการ์ดเป็นรูปของผู้คนชูมือขึ้น พร้อมด้วยรูปมวนบุหรี่ที่ถูกกากบาทอันสีแดงใหญ่ขีดทับลงไป มีตัวอักษรเขียนว่า ‘เลิกบุหรี่ ทำได้ สู้ๆ!’ เขาไม่รอช้า พลิกโปสการ์ดอ่านด้านหลังทันที
/ เนื่องในวันงดสูบบุหรี่โลก ที่โรงเรียนให้เขียนโปสการ์ดส่งให้พ่อกับแม่เลิกบุหรี่
แต่พอดีว่าทั้งพ่อทั้งแม่ของผมไม่สูบบุหรี่ ผมเลยส่งมาให้พี่ซะเลย
มาแข็งแรงไปด้วยกันนะครับ ผมจะอยู่ช่วยพี่เอง
สู้ๆ! เลิกบุหรี่ พี่หานคนเก่งทำได้!
มันทำให้หน้าเหี่ยวด้วยนะ แค่นี้ก็ตีนกาขึ้นเต็มแล้ว!
ล้อเล่นครับ ตีนกาขึ้นยังไงก็น่ารัก แต่ผมอยากให้เราสองคนอยู่ด้วยกันไปนานๆ ไม่อยากให้พี่เป็นอะไรไปก่อน
รัก...
ด้วยลำแข้งและกำปั้น
ศาสดา xx/xx/2xxx /
หาญศักดิ์นิ่งงันหลังอ่านโปสการ์ดจบ มันถูกส่งมาจากโรงเรียนมัธยมศึกษาเหมศักดิ์ ซึ่งโรงเรียนก็คงจะให้พวกนักเรียนเขียนโปสการ์ดล่วงหน้า แล้วค่อยส่งทีเดียวเป็นพันๆ ใบพร้อมกันตอนที่ใกล้วันงดสูบบุหรี่โลก... เพราะดูจากวันที่ ตอนนั้น มันเป็นวันที่ทั้งเขาและโซดายังอยู่ด้วยกันที่โรงแรมเมททอล...
ชายหนุ่มกัดริมฝีปาก วางโปสการ์ดนั้นไว้บนโต๊ะที่เดิมแล้วสูดลมหายใจเข้าออกตั้งสติ เขาะสะบัดหน้าไล่ความคิดและความรู้สึกที่พากันแล่นขึ้นมา จะมีประโยชน์อะไรที่จะไปคิดถึงคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ เสี่ยหนุ่มเอื้อมมือไปดึงเปิดลิ้นชักที่มักจะเก็บถุงยางอนามัยเอาไว้ในนั้น
มือนั้นชะงักกลางอากาศ
...รูปภาพสีของคนสองคนขนาดเอสี่ที่ถูกปริ้นท์สีจากคอมพิวเตอร์วางนอนนิ่งอยู่ข้างในอย่างคาดไม่ถึง ลายมือผู้ชายที่คุ้นตาเหลือเกินเขียนตัวอักษรไว้บนกระดาษ
...
ในโซดาจะมีหาญศักดิ์ ในหาญศักดิ์จะมีโซดา
...
“หาน...มีอะไรหรือ...”
เฉียนย่าที่นอนราบอยู่ส่งเสียงแผ่วๆ ถามเมื่อเห็นคนที่เดินจากไปยืนนิ่งค้างอยู่ตรงโต๊ะทำงานนานครู่ใหญ่จนผิดปกติ
“...”
เธอขมวดคิ้วเมื่อได้รับเพียงความเงียบเป็นคำตอบ ก่อนจะยันตัวขึ้น คว้าหยิบเสื้อนอนของตัวเองมาสวมใส่แล้วก้าวขาลงจากเตียงเดินไปหาชายหนุ่ม
“หาน...เป็นอะไรรึเปล่า”
แผ่นหลังของชายหนุ่มค่อยๆ สั่นสะท้านขึ้นมาทีละน้อย ก่อนที่เขาจะร่วงผล็อย...ลงไปทรุดอยู่กับพื้นคาตาคนมอง...
“...อึก...ฮือ...ฮึก...ฮือ...”
เสียงร้องไห้อย่างปวดร้าวดังออกมาจากร่างนั้นผะแผ่ว ก่อนจะดังขึ้น...ดังขึ้น...จนในที่สุดก็ดังก้องไปทั่วห้องกว้าง ร่างสันทัดสั่นระริก ควบคุมตัวเองไม่ได้ น้ำตาไหลทะลักลงมาจากดวงตาของชายหนุ่มราวเขื่อนแตก หญิงสาวตกใจสุดขีด
“หาน...! หานเป็นอะไรไป...!”
“...ฮือ...ฮือ...เราทำไม่ได้...เฉียนย่า... เราทำไม่ได้...”
หาญศักดิ์ไร้สิ้นเรี่ยวแรง สุ้มเสียงแห้งผาก เขาบดหน้าผากเข้ากับผนังขาโต๊ะทำงาน พร่ำพูดคำเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนเครื่องจักรที่กลไกลเสีย น้ำหูน้ำตาไหลพรากสุดกลั้น สองมือยื้อขาโต๊ะไว้อย่างไร้หนทาง
“หาน...”
“...เรา...เรารักเฉียนย่ามาตลอด จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้...มีคนคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตของเรา...”
น้ำเสียงละล่ำละลักของคนพูดขาดห้วง คุกเข่าสะอึกสะอื้นน้ำตานองหน้าปานจะขาดใจตายอยู่บนพื้นพรม ความขมขื่นรวดร้าวแผ่ซ่านไปทั่วร่าง
“แล้วเราเพิ่งรู้ตัว...ว่าตอนที่เขาจากเราไป...เขาไม่ได้ไปตัวเปล่า...”
มือขวาของผู้พูดกดหน้าอกแน่น...หัวใจของหาญศักดิ์กำลังกรีดร้อง มันดิ้นเร่าในโพรงอกอย่างทุรนทุราย
...เขาหลอกตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว...
ในม่านตาของเขาเห็นแต่ภาพคนคนนั้น...
หัวใจของเขากรีดร้องพร่ำหาแต่คนคนนั้น...
คนที่มีเรือนร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมสัน และมักจะมีรอยยิ้มหล่อๆ กวนๆ บนใบหน้า
“...แต่เขาเอาหัวใจเราไปด้วย”
คนที่มีสองมือใหญ่...ใช้มันทั้งปกป้อง รังแก และกลั่นแกล้งเขา
คนที่จับมือเขา...จูบเขา...ดูแลเขาราวกับเขาเป็นเจ้าหญิงโง่ๆ ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
คนที่กอดเขาแนบอก...แล้วหลับไปด้วยกันทุกค่ำคืน...
“เรา...เรารักเขา...”
...หาญศักดิ์รักศาสดาคนนั้น...
“...”
“เราไม่ได้รักเฉียนย่าอีกแล้ว...ฮือ...ฮือ...”
----------------
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะเสี่ยเอ๊ยยยยยยยย
คนเขาเสียน้ำตากันไปสิบถังล่ะ
#ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง
คนแถวนี้เขาเสียน้ำตาไปล้านถังล่ะ
-
ชั้นไม่สงสารแกหรอกนะเสี่ยหาน
จงจมอยู่กับความทุกข์ต่อไป!! :m31:
-
เกลียดไอ้หานอ่ะ แค้นด้วย ผู้หญิงด้านเว่อร์ อึ๋ยยรังเกียจทั้งสองเลย เค้าน่าจะคู่กันนะคะเหมาะดีออก
ไม่เสียนะคะน้ำตามีแต่ความเกลียดชังล้วนๆ555 มารู้ตัวตอนที่ถีบหัวส่งแล้วเนี่ยนะ ล่าสุดยังแอบตามไปหาเขาคิดถึงงั้นงี้ เชียร์มวยกันออกรสงี้ มองบน
-
สนน ค่ะ ไร้ซึ่งความสงสาร
เดี๋ยวโซดาต้องเป็นไรแน่เลย เซ็งงงงง
รักโซดา อย่าใจอ่อนง่ายๆนะ โกรธนางเยอะๆ หมั่นไส้แรงงงง
-
น้ำตาไหลไปหลายปี๊ป สงสารโซดา
ไม่มีสักหยดให้เสี่ยหาน เชอะ
ไปรักกะเฉียนย่ารักแรกของแกให้พอ
-
ในที่สุดก็รู้ใจตัวเองซักทีนะเสี่ยหาญ
-
หลังจากที่เราไม่ได้ล็อคอินเข้ามาในเล้าเป็ดหลายเดือนมาก
แต่เรื่องนี้ทำให้ต้องล็อคอินมาคอมเม้นต์ให้เลย
ตอนนี้หมั่นไส้อิเสี่ยมากกกกกกก
โซดาอย่าใจอ่อนนะ ให้บทเรียนเสี่ยเอาให้เสี่ยหลาบจำเอาให้หนักไปเลย ไม่ใช่มาคร่ำครวญทีหลังแบบนี้ :z6:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆค่ะ
-
:o12:
-
โซดา พี่น้ำตาซึมเลยบอกตรง... สงสารหนูอ่ะ
เสี่ยหาญ ทำไมคิดได้ช้าจังฟระ!!! แล้วต่อจากนี้จะดราม่ากว่าเดิมมั๊ยเนี่ย
-
กว่าจะยอมรับได้นะ เสี่ยหาน
-
แล้วยังไงอ่ะ กลับไปขอคืนดี แล้วโซดาแกก็รีบกลับมารักเหมือนเดิมอะนะหรอ แกอย่ามาบ้าหน่อยเลย ตอนที่แกทำร้ายตัวเอง ฉันก็โมโหให้มากแล้วนะ โอเคอกหักเสียใจก็เข้าใจว่าเพราะรักมากเลยโคตรเจ็บปวด แต่แบบ แกก็ต้องคิดถึงหน้าพ่อแม่เข้าไว้ด้วยสิว่ะ รักตัวเองรักพ่อรักแม่ที่ทำเพื่อเราสิ ดูพ่อรีบหาเงินมาไถ่ตัวแกสิได้เงินปุบรีบมาปัปดึกดื่นยังไงก็มาไถ่ แม่ดีใจขนาดไหน กลับไปตั้งใจเรียนทำงานประสบความสำเร็จข้างหน้าโน้นนนนน ปล่อยเสี่ยให้เจ็บปวดไป ทำตัวเอง เหอ๊ะ อินนน 5555555 //รอๆค่ะ จะอะไรยังไงต่อไป
-
อินสุดด :hao5: :hao5: :hao5: เราสงสารทั้งเสี่ย ทั้งโซดาเลยอ่า ฮื้ออ :m15: :m15:
-
:mew6:
-
กว่าจะรู้สึกตัวนะเสี่ย จะทำไงต่อไป...
-
:mew1:
-
รู้ใจตัวเองช้าไปปะ หาน
คราวนี้จะทำยังไงล่ะ
เฉียนย่า รับได้มั้ย
คงต้องช่วยหานง้อโซดาละสิ
ไหนจะเจอแผนร้ายของเสี่ยพิชิตอีก :katai1: :katai1: :katai1:
ขนมคางกุ้ง มีขายที่ 7-11 หรือปะ อยากกินอะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตกลงว่าเฉียนย่าเป็นไม้ตายของเสี่ยพิชัยหรือเปล่า
-
กลับไปหาโซดาด่วนๆ :katai4:
-
เข้าใจเสี่ยหานนะ ดีแล้วที่รู้ตัวเอง //คนอ่านนี่รุก่อนนานมากว่าเธอน่ะรักโซดา
สู้ๆนะเสี่ยหาน ขอให้โซดางอนนานๆ อยากดูตอนเสี่ยง้อ 55
//เอาอีเสี่ยพิชัยไปเก็บก๊อนนน เค้าจะเคลียร์กันแล้วว
-
เราอยากให้โซดาใจแข็งกับหาญบ้างนะ จะได้ดูมีค่า ไม่ใช่อยากไล่ก็ไล่ อยากให้กลับก็กลับ
เรื่องนี้สนุกมากคับ เพิ่งได้มาติดตาม
-
ลุ้นไปกับโซดา ว่าเสี่ยจะทำยังไงต่อ
-
มีค่ะ 5555 คนแต่งไปเจอมาที่ซีเอ็ด เลยปิ๊งไอเดียเอามาใส่ ลองเสิร์ชหารูปดูได้เลยค่ะ มีหลายรส
ทั้งต้มยำ แกงเขียวหวาน ฯลฯ
รู้ใจตัวเองช้าไปปะ หาน
คราวนี้จะทำยังไงล่ะ
เฉียนย่า รับได้มั้ย
คงต้องช่วยหานง้อโซดาละสิ
ไหนจะเจอแผนร้ายของเสี่ยพิชิตอีก :katai1: :katai1: :katai1:
ขนมคางกุ้ง มีขายที่ 7-11 หรือปะ อยากกินอะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยกที่ ๓๕
คำว่ารักของฉัน ถึงเธอไม่รับมันไป
อย่างน้อยฉันก็ได้สุขใจ
ที่เคยได้พบและรักเธอเกินใคร
ฉันนั้นก็พร้อม แม้ต้องตายจากไป...
[ อังศุมาลิน – ณเดชน์ คูกิมิยะ ]
:::METAL TERMINAL:::
หญิงสาวมองหาญศักดิ์ร้องไห้อย่างราวร้านอยู่บนพื้น ผู้ชายที่เข้มแข็งของเธอในยามนี้ช่างอ่อนแอเหมือนตอนที่เธอทิ้งเขาไปตอนนั้นไม่มีผิด
“เราขอโทษ...”
หาญศักดิ์เอ่ยเสียงเครือออกมากับหยดน้ำตา แต่เขารู้ตัวแล้ว...เขาไม่อาจโกหกใจตัวเองได้อีกต่อไป
เขาไม่ได้รักเฉียนย่า...
คนที่เขารักไม่ใช่เธอเลย
และมันก็ทรมานเหลือเกิน...
ดวงตาสุกสกาวของหญิงสาวสั่นสะท้าน แต่หาญศักดิ์ก็ยังคงพูดต่อโดยไม่ปล่อยผ่าน
“เราเคยบอกเฉียนย่า ว่าอย่าทิ้งเราไปอีกนะ”
“...”
“แต่เราขอเป็นฝ่ายผิดสัญญา” คนพูดสะอึกสะอื้นน้ำตานองใบหน้า ความปวดร้าวฉายชัดเต็มแววตานั่น “เราขอเป็นคนเลวเอง”
“...”
หาญศักดิ์ซบใบหน้าเข้ากับฝ่ามือทั้งสองข้าง เอ่ยเสียงสั่นระรัวหวีดหวิว
“เราเลิกกันเถอะนะ”
“...”
“...เราขอโทษ...”
ความเงียบงันดำเนินไปอย่างไม่รู้จบ ไม่มีเสียงอะไรอื่นอีกทั้งนั้นนอกจากเสียงร้องไห้จากสุดหัวใจของตัวเขาเอง แต่แล้ว...
“...ไม่เป็นไรนะหาน...ไม่เป็นไรนะ...”
เฉียนย่าค่อยๆ ดึงร่างสันทัดขึ้นมากอดแล้วตบไหล่ปลอบประโลม เสี่ยหนุ่มยังคงน้ำตาไหลทะลัก
“ไม่เป็นไร...อย่าร้องไปเลยนะหาน...” สุ้มเสียงของคนพูดอ่อนโยน
“ฮึก...ฮือ...ฮืออ...”
หญิงสาวมีรอยยิ้มบางเบาบนใบหน้า ที่ไม่ใช่ทั้งรอยยิ้มยินดีและรอยยิ้มเสียใจ แต่ออกจะเป็นรอยยิ้มเข้าอกเข้าใจ เสมือนรอยยิ้มของแม่ที่มองลูกชายเวลาเดินก้าวแรกได้สำเร็จ
มือบางยังคงตบไหล่ชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะดึงเขาออกไปแล้วมองใบหน้านั่นเต็มสองตา
“ไปหาคนที่หานรักเถอะนะ”
“...เฉียนย่า”
หญิงสาวยังคงส่งรอยยิ้มละมุนให้หาญศักดิ์
“ไม่ต้องฝืนใจอะไรอีกแล้ว อย่าคิดว่าเราจะโกรธหรือไม่พอใจ เพราะเราไม่โกรธ เรื่องราวของเราสองคนมันผ่านมานานมาก เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน...มันเป็นธรรมดา”
หาญศักดิ์มองหน้าเฉียนย่าผ่านม่านน้ำตา เธอยังคงเป็นคนดีคนเดิมของเขาเสมอ แม้เขาจะไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้นอีกแล้ว แต่เขาไม่เคยเสียใจเลยที่ครั้งหนึ่งเคยรักผู้หญิงคนนี้สุดหัวใจ
“ถ้าตอนที่เราทอดทิ้งหานไป ใครคนนั้นเข้ามา แล้วทำให้หานมีความสุข มันก็ถูกแล้วที่หานจะรักคนคนนั้น”
หาญศักดิ์พยักหน้าช้าๆ ยังคงสะอึกสะอื้นเบาๆ เฉียนย่ายังคงจับไหล่ทั้งสองข้างของหาญศักดิ์เอาไว้แล้วตบปลอบไปด้วย เธอค่อยๆ หยุดมือช้าๆ
“มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่เราจะถาม...”
หาญศักดิ์เงยหน้ามองอดีตคนรักเต็มสองตาอย่างสงสัยว่าเธออยากรู้อะไร เฉียนย่าเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ
“...โซดาใช่ไหมหาน?”
“...”
หาญศักดิ์อึ้งจนตัวแข็ง ดวงตาที่มีคราบน้ำตาเบิกกว้าง
“ฉะ...เฉียน...เฉียนย่า...ระ...รู้...”
“โธ่เอ๊ยพ่อหนุ่มน้อย...” เธอส่ายศีรษะยิ้มบางเบา แล้วเอื้อมสองมือไปจับแก้มหาญศักดิ์ “นี่ใคร นี่เฉียนย่านะ เฉียนย่าที่อยู่กับหานมาตั้งแต่เด็ก แค่เธออ้าปาก ฉันก็เห็นไปจนถึงลิ้นไก่แล้วย่ะ”
“...จริงหรือ?”
หาญศักดิ์ยังคงตกใจไม่หาย ในหัวพลันคิดอย่างวิตกกังวลไปว่าจะมีใครอื่นอีกที่รู้เรื่องนี้นอกจากเฉียนย่า
“จริง! แต่ที่เรามั่นใจจนกล้าพูดออกมา เพราะเราอ่านโปสการ์ดอันนั้นตอนที่ขึ้นมานั่งว่างๆ หานไม่ต้องกังวลหรอกว่าใครที่ไหนจะมารู้”
“อ้อ...”
“แถมตั้งแต่วันแรกที่โซดากลับไปอยู่บ้าน หานตาแดงก่ำอย่างกับโดนพริกเข้าตา แล้วก็ดูเศร้าๆ หมองๆ มาตลอด เราก็เลยคิดว่าคงใช่แน่ๆ”
“ไม่โกรธ...เราใช่ไหม...”
หาญศักดิ์พยายามคิดว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะต้องรู้สึกแย่แค่ไหนที่คนรักของตัวเองดันไปรักคนอื่น แถมยังเป็นผู้ชายด้วยกันอีกต่างหาก... เขาเองก็ไม่เคยคิดว่าเรื่องราวแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเองได้ แต่อะไรๆ มันกลับตาลปัตรไปหมด
แล้วความจริงเขาก็ยังไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่ได้คิดเลย
เขาแค่รักโซดา และโซดาเป็นผู้ชาย ...มันเป็นแบบนั้นต่างหาก
“ความรักมันเกิดขึ้นได้ตลอดแหละ ไม่จำกัดว่าต้องเป็นใครกับใคร ถ้าหานจะถามว่าเรารู้สึกแปลกๆ ไหมที่ผู้ชายสองคนจะรักกัน เราตอบได้ว่าเรารู้สึกไม่แปลก เพราะมันก็ยุคนี้แล้ว แต่ถ้าถามว่าเรารู้สึกแปลกไหมที่คนคนนั้นเป็นหาน เรายอมรับว่าเราแปลกใจมาก แต่เพราะว่าเป็นโซดา...แล้วเราก็ค่อนข้างจะรับรู้ความรู้สึกที่ทั้งคู่มีต่อกันได้ เราจึงไม่คิดมากอะไรเลย”
“ขอบคุณนะเฉียนย่า...ขอบคุณจริงๆ...”
“โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ร้องนะหาน.... ตัวก็โตใจน้อยจังเลย โธ่ๆ...”
เฉียนย่ายิ้มกอดปลอบอดีตคนรัก ซึ่งหาญศักดิ์ก็กอดเธอกลับ ไม่มีความสเน่หาระหว่างเราสองคนแล้ว หากแต่ยังมีมิตรภาพ...น้ำใจ...และความหวังดีให้กันและกัน ซึ่งแบบนี้มันดีกว่าตอนที่พวกเขาจากกันไปครั้งนั้นมหาศาล เพราะตอนนั้นมันทิ้งบาดแผลกลัดหนองรุนแรงเอาไว้ในใจหาญศักดิ์จนชายหนุ่มไม่เป็นผู้เป็นคน
“ถือว่าเรากลับมาครั้งนี้...เรามาคลายโซ่เส้นที่ล่ามคอหานเอาไว้ หานจะได้ไม่ต้องพะวงถึงเราอีกไง จะได้ตัดใจจากเราได้เด็ดขาด แบบนี้ดีไหม”
“อือ...ขอบคุณนะเฉียนย่า...เรา...เราไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ขอบคุณล้านครั้งก็ยังไม่พอ”
บัดนี้เฉียนย่าที่สร้างแผลนั้น ได้กลับมารักษามันจนหายสนิท เธอกลับมาปลดพันธนาการที่พันรัดเขาไว้ตลอดเกือบสิบปี การที่เธอกลับมาครั้งนี้นับเป็นเรื่องที่ดี เพราะไม่อย่างนั้นแผลของเขาก็คงจะไม่มีวันหาย หัวใจของเขาคงจะไม่มีวันโผบินได้อย่างอิสระ และไม่มีทางจะโล่งใจเหมือนอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้เลย
ทุกอย่างมีเหตุผลของมันเสมอ...
โลกเหวี่ยงคนคนหนึ่งให้เข้ามา...และเหวี่ยงคนคนหนึ่งให้ออกไป เพราะต้องการให้บทเรียนกับมนุษย์
เพื่อให้เราได้เรียนรู้และเติบโตจากมัน...จนกลายมาเป็นเราในทุกวันนี้
“ขอบคุณที่เข้าใจ...ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับ...”
“จ้า ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรจริงๆ เรารักหานนะ...” เธอมองจ้องดวงตาของชายหนุ่ม มีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า “ไม่ว่าจะในฐานะไหน เป็นเพื่อนหรือเป็นคนรัก เราก็พร้อมที่จะอยู่ช่วยตรงนี้เสมอ เหมือนที่หานก็คงจะเป็นกับเรา”
หาญศักดิ์ยิ้มตอบจากหัวใจ “ครับ...” สองแขนกระชับโอบกอดร่างเธอ
Rrrrrr! Rrrrrrr! Rrrrrrrr!
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานเสี่ยหนุ่มดังขึ้น ทั้งคู่ที่กอดกันกลมดิ๊กสะดุ้งกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นยามวิกาลอย่างไม่คาดฝัน เสียงเรียกเข้าดังเสียงถี่ๆ แบบนี้แสดงว่าเป็นสายภายใน หาญศักดิ์เดินไปกดปุ่ม SP-Phone ให้เสียงดังออกมาจากตัวโทรศัพท์โดยไม่ต้องยกหู
“เออ ว่าไง?”
(เสี่ยหานครับ!) เฉินละล่ำละลักมาตามสาย เสียงก้องจากลำโพงโทรศัพท์ไปทั่วห้อง (คุณฟ้าลดามาขอพบ บอกว่าโซดาถูกลักพาตัวไปครับ!!)
:::METAL TERMINAL:::
-
คุณเคยฝันร้ายไหม
ในฝันร้าย เรามักจะร้องไห้หรือเครียดจนส่งผลให้พอตื่นขึ้นมาเรารู้สึกเหนื่อยตกค้าง แต่ก็มักจะมีความโล่งใจมหาศาลตามมา เมื่อพบว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความฝัน
แต่ถ้าเรื่องเลวร้ายนั้นไม่ใช่ฝัน แล้วกลับกลายมาเป็นความกลัวที่สุดในจิตใจของคุณแทน คุณจะทำอย่างไร...
คุณจะทำอย่างไร... ถ้ามันเป็นความจริง
หาญศักดิ์หยิบเสื้อเชิ้ตของตัวเองมาสวมทับร่างลวกๆ แล้ววิ่งถลาออกไปกดลิฟต์ กระดุมเสื้อถูกติดผิดๆ ถูกๆ โย้ไปเย้มา หัวใจของเขาตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เฉียนย่าถลาตามออกมาด้วยกัน ทั้งคู่เข้าไปในลิฟต์แล้วรีบลงไปชั้นล็อบบี้
หาญศักดิ์หน้าซีดเผือด รู้สึกหนาวยะเยือกไปหมดทั้งตัว ขาแข้งของเขาอ่อนแรง มันร่ำร่ำจะล้มลงเสียให้ได้ ยิ่งตอนที่ต้องก้าวขาเดินไปหาเฉินกับชาญชัยและคุณฟ้าลดาที่อยู่กันตรงหน้าล็อบบี้ มันสั่นเสียจนแทบเหมือนไม่ใช่ขาของเขา น่าประหลาดใจนักที่เขายังยืนอย่างมั่นคงอย่างนี้ได้
“ฮือ...คุณหาน...คุณหาน...”
หญิงสาวงดงามที่มีอายุร้องห่มร้องไห้หนักกว่าเดิมทันทีที่เห็นใบหน้าของเจ้าพ่อเงินกู้ เธอไม่สนใจว่าหาญศักดิ์จะอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยราวกับเพิ่งเผด็จศึกใครมา เสียงวิงวอนของเธอระส่ำระส่าย
“ชะ...ช่วย...ช่วยโซดา...ดะ...อึก...”
“คุณฟ้าลดา...ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ” หาญศักดิ์พยายามเอ่ยปลอบอีกฝ่ายที่สะอื้นตัวอ่อนตัวโยนอยู่บนโซฟา โดยมีเฉินกับชาญชัยที่สีหน้าร้อนรนยืนค้ำหัว เขาหันไปถามทั้งคู่แทน “เกิดอะไรขึ้นวะ? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”
“คุณฟ้าลดาเล่าว่าธรรมดาโซดาไม่เคยเถลไถล ปกติแค่สามโมงครึ่งก็ถึงบ้านแล้ว” ชาญชัยเป็นคนเอ่ยปาก หาญศักดิ์พยักหน้า นั่นเป็นเรื่องถูกต้อง โซดาไม่เคยทำตัวเหลวไหล สมัยอยู่ด้วยกันถ้าไม่มีซ้อมหรือไม่มีทำกิจกรรมชมรม พอเลิกเรียนปุ๊บก็กลับมาหาเขาทันที “แต่วันนี้รอจนกระทั่งสองทุ่มกว่าก็ยังไม่ถึงบ้าน โทรไปหาก็ปิดเครื่อง แล้วพอไปถามที่โรงเรียน เขาก็บอกกันว่าไอ้เสือกลับไปตั้งนานแล้ว...”
“...บางทีโซดาอาจจะไปเที่ยว ไปดูหนังกับเพื่อนๆ ก็เลยปิดมือถือก็ได้นะคะ”
เฉียนย่าพยายามเสนอความคิดในแง่ดีพลางกุมมือหญิงสาวผู้เป็นมารดาของเด็กหนุ่มอย่างให้กำลังใจ
“ไม่ใช่ค่ะ ฮือ... ไม่ใช่เลย...” คุณฟ้าลดาแย้งเสียงสั่น “ดิฉันไปที่สวนสาธารณะที่อยู่ระหว่างบ้านกับโรงเรียนที่โซดาชอบไปเดินเล่นบ่อยๆ เอารูปถามคนนั้นคนนี้ว่าเห็นไหม แต่ก็ไม่มีใครเจอ ละ...แล้ว...ดิฉันกลับเจอนี่...”
เธอชูไอโฟนเครื่องสีดำหน้าจอแตกขึ้นมาให้ทุกคนดู หาญศักดิ์แทบจะล้มทั้งยืน ทั้งเคสที่ใส่...ทั้งร่องรอยทุกอย่าง...มันคือไอโฟนของโซดาไม่ผิดแน่
“ดิฉันจึงไปขอตำรวจดูกะ...กล้องวงจรปิด...ที่...ที่ติดไว้ที่สวน เพราะมันเป็นทางผ่านกลับบ้านเรา...”
เสียงของเธอสั่นสะท้าน ดวงตาดำมืดอย่างหวาดกลัวสุดหัวใจ ก่อนเธอจะยกสองมือปิดหน้าจนไอโฟนกลิ้งหล่นไปบนพรม เล่าต่อไม่ไหวอีกต่อไป
“...แล้วภาพที่คุณฟ้าลดาเห็นก็คือ ไอ้เสือถูกคนดักตีท้ายทอยลากเข้าไปในรถตู้ไม่มีป้ายทะเบียน ตั้งแต่ตอนประมาณสี่โมงเย็น”
“...!!!”
หาญศักดิ์ตัวชาวาบกับเสียงบอกเล่าของเพื่อนรัก รู้สึกเหมือนถูกธรณีสูบ ซวนเซจนต้องเอื้อมมือไปจับพนักเก้าอี้เพื่อทรงตัว
“ไม่จริง...ไม่...”
“ฮือ...ช่วย...ช่วยลูกชายดิฉันด้วย...ได้โปรดเถอะค่ะ” คุณฟ้าลดาร้องห่มร้องไห้ ยกมือไหว้ทุกคนอย่างสิ้นหนทาง “โซดาไม่เคยมีศัตรูที่ไหน อย่าหาว่าดิฉันคิดแง่ร้ายหรือโยนความผิดมาให้พวกคุณเลยนะคะ...”
ทุกคนเข้าใจดี มันไม่ผิดที่คุณฟ้าลดาจะคิดว่าเป็นศัตรูของแก๊งพยัคฆ์ที่เป็นคนทำเรื่องนี้ เพราะแม้แต่พวกเขาเองก็คิด มันไม่มีทางจะเป็นใครอื่นไปได้ แต่ศัตรูของพวกเขา...ก็ใช่ว่าจะมีเพียงคนสองคนเสียที่ไหน
“ตะ...แต่...เซ...โซดา...” เสียงของหาญศักดิ์ตะกุกตะกัก ยังคงใจไม่กลับเข้าเนื้อเข้าตัว และไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง “คนอย่างโซดา... จะถูกจับตัวไปง่ายๆ แบบนั้น...ได้ยังไง...”
โซดามีวิชาแม่ไม้มวยไทยติดตัว ใช้อาวุธได้ทุกรูปแบบ ทักษะการป้องกันตัวและโจมตีเป็นเลิศ
แค่มีใครเดินผ่านเฉียดๆ หรือแอบโผล่มาหวังจะเล่นจ๊ะเอ๋ โซดาเป็นจัดการตลบคาที่จนหมดเพราะหูตาไวยิ่งกว่าสัตว์บางประเภท เหมือนอย่างที่เขาเคยโดนตอนแอบสะกดรอยตามโซดาที่ค่ายนั่นปะไร
แล้วทำไม...ทำไมถึงได้ถูกลักพาตัวไปง่ายๆ อย่างนี้
นี่มันเรื่องล้อเล่นใช่ไหม
“ช่วงนี้โซดาเขาเหม่อมาก ใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจทำอะไรเลย” เสียงของหญิงวัยกลางคนอู้อี้ ตอบคำถามของหาญศักดิ์ได้ตรงประเด็น “เขากำลังเสียใจ...” เธอเงยหน้าขึ้นสบสายตาหาญศักดิ์ ดวงตาสวยแดงก่ำ “คุณหาน...คงทราบดีว่าเพราะอะไร”
“...”
หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก จากแววตาและน้ำเสียงนั่น คุณฟ้าลดารับรู้ความสัมพันธ์ของเขากับโซดาไม่ผิดแน่... ชายหนุ่มยกสองมือขยุ้มศีรษะด้วยอารมณ์หลากหลายที่ประเดประดังเข้ามา เจียนจะเป็นบ้าอยู่ร่อมร่อ
นับตั้งแต่สี่โมงเย็น ตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว... เป็นเวลากว่าเจ็ดชั่วโมงที่โซดาถูกจับตัวไป ...ไม่มีใครรู้เลยว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร...
“เสี่ยหาน มึงใจเย็นก่อน กูรู้มึงกำลังเครียด มึงยังทำใจรับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้”
“เพราะกู... เพราะกูคนเดียวเลย...” คนพูดประสาทแตก ดวงตาแห้งผากเหม่อลอย เตรียมจะน็อตหลุดได้ทุกเมื่อ
“หาน มันไม่ใช่เพราะหานนะ” เฉียนย่าสอดขึ้นทันที “หานโวยวายโทษตัวเองไปก็ไม่เกิดประโยชน์”
“เฉียนย่าพูดถูกต้อง” ชาญชัยสนับสนุน “สิ่งที่มึงต้องทำตอนนี้คือตั้งสติ แล้วเราจะกระจายกำลังกันหา ทุกคนในพรรคนั่นแหละ ไอ้เสือคือพี่น้องของทุกคน”
“...โซดา” หาญศักดิ์เสียงแตก อยากจะโวยวายทำลายข้าวของเพื่อระบายอารมณ์ที่ปะทุในอกยิ่งนักแต่ก็ทำไม่ได้ คุณฟ้าลดายังสะอึกสะอื้นราวกับจะตายอยู่ตรงนั้น และเขาต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
“...หาน ไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำก่อนนะ เรียกสติกลับมาให้ได้” เฉียนย่าลุกขึ้น เดินเข้าไปเขย่าตัวอดีตคนรักจนหาญศักดิ์ที่ทำท่าจะสติแตกหัวสั่นหัวคลอนไปกับแรงผู้หญิง “เฉิน ช่วยพาหานไปล้างหน้าที คุยแบบนี้หานไม่รู้เรื่องแน่”
เฉินรีบทำตามที่เฉียนย่าบอก เขาพาเจ้านายหนุ่มไปห้องน้ำ หาญศักดิ์เปิดก๊อก วักน้ำสาดหน้าอย่างบ้าคลั่งอยู่หลายเที่ยวจนเสื้อกับผมเปียกชุ่ม ก่อนจะเอาหลังแขนเสื้อเชิ้ตเช็ดใบหน้าแล้วเดินกลับไปหากลุ่ม พยายามควบคุมอารมณ์เท่าที่จะทำได้
“โอเค เราจะกระจายกันหา คุณฟ้าลดารออยู่ที่นี่นะครับ ผมสัญญา ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ผมก็จะเอาตัวโซดากลับมาให้ได้” ดวงตาของชายหนุ่มเปล่งแสงแรงกล้า สะกดใจที่สั่นระรัวเพราะความหวาดกลัวของตัวเองให้สงบลง อย่างน้อย...ก็ให้มันไม่หวิวจนเหมือนจะเดินไม่ไหวแบบเมื่อกี้
“เราไปช่วยด้วยนะ”
“แต่เฉียนย่าขับรถไม่เป็นนะ” หาญศักดิ์แย้งทันที
“เรานั่งแท็กซี่ช่วยตามหาเอาก็ได้ เราอยากช่วยจริงๆ” หญิงสาวพูดอย่างเด็ดเดี่ยว
“เฮียคิดว่าเฉียนย่าอยู่เป็นเพื่อนคุณฟ้าลดาจะเหมาะกว่า คุณฟ้าลดาไม่พร้อมอยู่คนเดียวตอนนี้ สันติก็อยู่ระหว่างไปดูเรื่องงานที่ต่างประเทศ ควรเป็นเฉียนย่านั่นแหละที่อยู่กับคุณฟ้าลดา”
ชาญชัยสรุปอย่างมีเหตุมีผลทำเอาเฉียนย่าต้องยอมจำนนทำตามคำพูดนั้นโดยโต้แย้งไม่ได้ พรรคพยัคฆ์เรียกประชุมเร่งด่วนทันทีกลางดึก เป็นการประชุมที่สั้นและเคร่งเครียดที่สุดเท่าที่เคยมีในประวัติศาสตร์ บรีฟงานกันอยู่เพียงครู่เดียวทุกคนก็กระจายกำลังพลออกตามหาศาสดาทันทีตามคำสั่ง หาญศักดิ์ขับรถตามหาโซดาทั่วทุกที่ บุกไปหาคนนู่นคนนี่ที่คิดว่าน่าจะมีความแค้นต่อกันจนแทบจะก่อคดีใหม่อีกเป็นเบือ แต่ก็ไม่พบวี่แววโซดาเลย และก็ไม่มีใครที่ดูมีพิรุธด้วย
หาญศักดิ์หมุนพวงมาลัยจอดรถแอบตรงไหล่ทางเมื่อเหนื่อยล้าจนไม่มีเรี่ยวแรงอีกต่อไป ตอนนี้เขาเป็นห่วงโซดาจนแทบบ้า ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรอีกแล้ว หาญศักดิ์ซบหน้าผากลงกับพวงมาลัยตึงใหญ่จนเสียงแตรดังออกมา พยายามค้นหัวสมองคิดหารายชื่อคนที่มีความแค้นกับตัวเอง แต่มันก็มากมายจนไม่รู้จะต้องต่อที่ใคร
Rrrrrr! Rrrrr!
“ฮัลโหล...”
(เฮ้อ พวกแมลงเม่าบินว่อนกันเต็มกรุงเทพฯ เชียว มีใครหายตัวไปอย่างนั้นหรือเสี่ยหาน”
“...!!!”
หาญศักดิ์ดีดตัวขึ้นมาจากพวงมาลัยทันที เขาตื่นตัวเต็มที่ รีบหงายหน้าจอไอโฟนดูว่าเป็นใครที่โทรมา แต่มันกลับเป็นเบอร์แปลกเหมือนกับโทรมาจากต่างประเทศ เห็นได้ชัดว่าต้องการป้องกันไม่ให้มีใครตามแกะรอยได้
“มึงเป็นใครวะ!”
(อ้าว ไม่ได้เจอกันแค่แป๊บเดียว ลืมกันแล้วหรือนี่ น่าเสียใจนะ)
“ไอ้เหี้ย! กูไม่มีเวลามาเล่นลิ้นกับมึงหรอกนะ! ถ้าไม่คุยก็หุบปากแล้ววางสายไป!” เจ้าพ่อเงินกู้ส่งเสียงเกรี้ยวกราดอย่างประสาทแตก
(แหมๆ) เสียงแก่ๆ กวนอารมณ์ลอดมาตามสาย (ไล่ให้ผมวางสายแบบนี้ ไม่ห่วงเมียตุ๊ดแล้วเหรอเสี่ยหาน)
“...!!! มึง...”
หาญศักดิ์ตัวชาวาบ มือไม้เย็นเฉียบกะทันหัน
“มึง...มึงจับตัวโซดาไปใช่ไหม!! มึงอยู่ที่ไหน มึงต้องการอะไรฮะ!!”
(ช่างหยาบคายกับคนแก่คราวพ่อเสียจริง พูดจากันดีๆ ไม่ดีกว่าหรือ)
“กู...กูรู้แล้วว่ามึงเป็นใคร!” หาญศักดิ์ละล่ำละลัก วาจาวกวนกวนอารมณ์แบบนี้ไม่ผิดแน่ “...ไอ้พิชิต!!”
เขาลืมไปได้อย่างไรว่าเสี่ยพิชิตนี่แหละที่เป็นศัตรูตัวฉกาจหมายเลขหนึ่งของเขา มันหายหน้าหายตาไปจากวงสังคม ตามเท่าไรก็ไม่เจอจนเขาลืมมันไปจากใจเสียสนิท ที่แท้มันก็ยังคงจับตาดูเขาทุกฝีก้าว แล้วกลับมาตลบหลังกันอย่างเจ็บแสบ
(ฮ่าๆ ความรู้สึกช้าจริงนะ...)
“มึงต้องการอะไรวะ!” เจ้าพ่อเงินกู้ตะเบ็งเสียงสุดเสียง ถูกตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ปั่นหัวจนติดกับอย่างง่ายดาย
(ก็ดี ตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม) มันหัวเราะในลำคอ สนุกสนานที่เห็นหาญศักดิ์หัวหมุนเป็นหนูติดจั่น (ป่านนี้หมาต๋าคงรู้กันหมดแล้วสินะ ก็แม่ไอ้เด็กนี่เล่นไปแจ้งความไว้แบบนั้น เอิกเริกจริงเชียว น่าจะฆ่าทิ้งแม่งทั้งแม่ทั้งลูก)
“มึง...!!” หาญศักดิ์พูดไม่ออก ความกลัวแล่นขึ้นมาจนถึงขั้วหัวใจ
(ผมต้องการให้เสี่ยมาพบผมคนเดียวที่...) พิชิตบอกที่อยู่ชัดเจนครบถ้วน (แล้วอย่าให้รู้ว่ามีพรรคพวกหรือหมาต๋าตามมาแม้แต่ตัวเดียวล่ะ) เสียงขู่ของเสี่ยเฒ่าเด็ดขาด (ไม่อย่างนั้น ผมไม่รับประกันความปลอดภัยของไอ้กะเทยนี่)
“มึงต้องให้กูฟังเสียงเด็กก่อน!!” หาญศักดิ์เสียงแตกพร่า “ถ้าไม่มีอะไรยืนยันว่าโซดายังปลอดภัย กูไม่มีวันย้ายก้นไปหามึงแน่!!”
หาญศักดิ์พยายามใส่สามัญสำนึกทั้งหมดลงไปในเรื่องราว บางทีพิชิตอาจจะแค่หลอกเขา...บางที...อาจจะไม่ใช่มันที่เป็นคนจับตัวโซดาไป แต่แค่เกาะกระแสหวังใช้โอกาสนี้จัดการเขาก็เป็นได้...
และถ้าเขาไม่ได้รับการยืนยันว่าโซดายังอยู่ดี เขาไม่มีวันลงมือทำอะไรเด็ดขาด
(ก็ได้...) พิชิตพูดอย่างสบายอารมณ์และไม่อนาทรร้อนใจ (อ้าวเฮ้ย มันอยากฟังเสียงลื้อแน่ะ ไหนพูดให้ผัวฟังซิ)
หานศักดิ์ใจเต้นระรัวจนหูอื้อ ยกมือหนึ่งขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นไม่ให้เสียงครางแห่งความหวาดกลัวของตัวเองเล็ดรอดไปถึงหูศัตรู หากแต่ผ่านไปนานนับนาที มีเพียงแค่ความเงียบเท่านั้น
(...เฮ้ย อั๊วบอกให้พูดไงวะ!! ผัววะ!)
“อย่า...!!!”
หาญศักดิ์ร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินเสียงเหมือนเนื้อคนถูกของแข็งฟาดเต็มรัก ในที่สุดเสียงหอบหายใจขาดช่วงก็ดังขึ้นให้ได้ยินในกระบอกเสียงโทรศัพท์
(เอ้าพูด!!!) เสียงคำรามอย่างหัวเสียของพิชิตลอยมาจากที่ๆ ไกลขึ้น เห็นได้ชัดว่าชายแก่ถอยห่างจากโทรศัพท์
เสียงช่วงจังหวะลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอเพราะสภาพเจ้าของร่างกายไม่ดีดังติดๆ กันมาตามสาย หาญศักดิ์กัดริมฝีปากจนเนื้อเยื่อแทบขาดออกจากกัน โพรงอกร้อนเหมือนถูกไฟเผา
“...”
(...พี่หาน)
“...!”
เสียงแหบแห้งของเด็กหนุ่มทำให้หาญศักดิ์น้ำตาผุดคลอขึ้นมาทันทีราวกับสั่งได้ หัวใจหล่นวูบหายไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความกลัวที่เป็นที่สุดของชีวิตแล่นพล่านไปทั่วร่างจนตัวเย็นไม่ผิดกับน้ำแข็ง มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์อุดปากตัวเองแน่นไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกจากปากไปได้เด็ดขาด
“...โซดา มึงเป็นยังไงบ้าง” เสียงที่ออกไปราวกับไม่ใช่เสียงของเขาเลย มันเป็นเสียงโหยหวนที่ผสมกับเสียงแห่งความหวาดกลัวจนน่าขัน ราวกับคนพูดกำลังจะขาดใจตาย
(เอ้า ตอบผัวไปสิว่ามีสภาพเป็นยังไง ฮ่าๆ!)
พิชิตสะใจยิ่งนักที่ได้เยาะเย้ยศัตรูคู่อาฆาต
(...พี่หาน ฟังผมนะครับ ผมสบายดี) โซดาที่เสียงแหบแตกพูดรัวเร็ว (ไม่ต้องมา ไม่ต้องสนใจ ปล่อยให้ตำรวจจัดการ มันเป็นกับดัก มันเป็นแผ -- !! ผัวะ!! เพียะ! -- อ๊ากก!)
“โซดา!! โซดา!!!”
(ผมให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นนะเสี่ยหาน! ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน!!) พิชิตตะโกนกร้าว
“กูจะไป!! กูจะไป!!” หาญศักดิ์ร้องทันที “แต่มึงห้ามทำอะไรโซดา!! ได้ยินไหม!! ถ้าโซดาเป็นอะไรแม้แต่ปลายก้อย พวกมึงตายแน่!”
(ฮ่าๆ แล้วทำไมผมต้องสนด้วยเล่าหือ? อ้าวเฮ้ย เกินไปแล้วเว้ย พวกลื้อหยุดมือได้แล้ว! ได้ยินเสียงอั๊วไหม! -- ตี๊ดดดด)
หาญศักดิ์แผดร้องอย่างสติแตกเมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของโซดาและเสียงทำร้ายร่างกายดังติดๆ มาในสายอย่างชุลมุน ก่อนสายจะตัดไปท่ามกลางความโกลาหลนั่น หาญศักดิ์แผดร้องสุดเสียงในรถแบบไร้สติ สองมือทุบตีพวงมาลัยระบายอารมณ์ประสาทแตก กรีดร้องโหยหวนอย่างไร้หนทาง ก่อนเสี่ยหนุ่มจะซบหน้าเข้ากับพวงมาลัยแล้วปล่อยโฮอย่างสุดจะกลั้น
“ตัวเอง... ไม่มีตัวเอง... แล้วเค้าจะทำยังไง...”
ทุกวินาทีที่เขาอยู่ตรงนี้โซดากำลังถูกทรมาน...ถูกทำร้าย...ถูกเหยียบย่ำ
หาญศักดิ์ร้องไห้จนตาแทบหลุด สะอื้นสะอื้นเสียงแหบเสียงแห้งเพราะหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เขากลัวเหลือเกิน...เขาทำใจไม่ได้...และไม่รู้จะต้องทำอย่างไรต่อไปจริงๆ
เสี่ยหนุ่มยกสองมือขึ้นตบใบหน้าตัวเองซ้ำๆ ก่อนจะปาดน้ำตา แล้วเงยหน้าขึ้นมาขับรถมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางตามที่พิชิตบอกทันที ไม่ต้องถามหาเหตุผลว่าอยู่ที่ไหน เพราะถ้าใช้สมองกลั่นกรอง เขารู้ว่าดีว่าเขาไม่ควรไปอย่างที่โซดาพูด ควรจะปล่อยให้ตำรวจเป็นคนจัดการและแจ้งเรื่องนี้กับคนอื่นเสีย แต่ถ้าถามหัวใจ...เขาต้องไปช่วยโซดาเดี๋ยวนี้ เขาไม่มีวันที่จะนั่งปลอดภัยแต่ต้องไปร้องไห้ใส่ร่างไร้วิญญาณของโซดาทีหลังเด็ดขาดแน่
ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นกับโซดา ...เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง
หาญศักดิ์แวะร้านสะดวกซื้อเซเว่นอีเลฟเว่นแล้วซื้อ m150 สตรองมาดื่มจนหมดขวดในรวดเดียวเพื่อเรียกสติให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว เขาเอาขวดแก้วว่างเปล่าที่มีไอน้ำเกาะเพราะความเย็นจากตู้เย็นแนบหน้าผาก
“ม้า...ป๊า...อั๊วคิดถึงพวกลื้อ” เสียงของหาญศักดิ์เบาหวิว นั่งพึมพำคล้ายสวดภาวนาอยู่คนเดียวหลังพวงมาลัยรถ “...อั๊วขอโทษที่ทำอะไรโง่ๆ...แต่อั๊วไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว...โดยเฉพาะคนคนนี้...”
เขาเปิดกระจก เขวี้ยงมันทิ้งข้างทางแล้วบึ่งรถไปยังที่นัดหมายทันทีโดยไม่สนใจอะไรอีกต่อไป อย่าเรียกว่าขับรถมันเรียกว่าเหาะ... เพราะไม่ถึงสิบห้านาที หาญศักดิ์ก็มาถึงโกดังร้างตรงชานเมืองอันเป็นจุดนัดพบ
แอ๊ด...
สายลมยามดึกพัดลอดเข้าไปในโกดังร้าง ส่งผลให้แผ่นสังกะสีที่เปิดเผยอลั่นเสียงเอียดอาด กลิ่นสนิมชื้นฟุ้งกระจายเตะจมูกทันทีที่ย่างก้าวแรกเข้าไป ชายหนุ่มก้าวเท้าต่ออย่างเชื่องช้า สายตากวาดสำรวจไปทั่ว มือขวาคลำตรวจปืนพกอันเก่งว่ายังอยู่กับตัวให้อุ่นใจ แล้วก็ค่อยๆ เดินต่อกับหัวใจที่เต้นโครมครามจนปวดซี่โครง...
:::METAL TERMINAL:::
-
3:35 PM
โซดาทิ้งเสื้อสูทนักเรียนไว้ที่โรงเรียน ตอนนี้เขาสวมเครื่องแบบแบบไม่เรียบร้อยครบถ้วนและเดินกำลังกลับบ้านหลังลงมาจากรถเมล์ ความจริงอีกสองป้ายจึงจะถึงบ้านเขา แต่เขาชอบที่จะมาเดินเล่นสูดอากาศดีๆ ที่สวนสาธารณะนี้ จึงลงป้ายนี้แทบทุกวัน
แขนเสื้อเชิ้ตของเด็กหนุ่มถูกถลกขึ้นทั้งสองข้าง รวมไปถึงชายเสื้อที่หลุดหลุ่ยออกมานอกกางเกง เขาไม่ใช่คนเรื่องมาก แต่ก็เกลียดเครื่องแบบของโรงเรียนตัวเองอยู่พอควร เนื่องจากมันเป็นโรงเรียนเอกชนเครื่องแบบจึงเป็นแขนยาวขายาว แถมยังมีเสื้อสูททับอีก นี่มันเครื่องแบบของพวกโรงเรียนเกาหลีญี่ปุ่นชัดๆ ซึ่งมันโคตรจะขัดกับสภาพอากาศที่ร้อนตับแตกของประเทศไทย แล้วถ้าเข้าโรงเรียนไปใครแต่งตัวไม่เรียบร้อยก็ถูกหักคะแนนอีกต่างหาก ในฐานะนักเรียนทุนเขาจึงต้องรักษากฎระเบียบให้เคร่งครัดที่สุด
ตอนนี้บ้านเขามีตังค์แล้ว มีเยอะเลยด้วย พ่อซื้อมอเตอร์ไซค์คันใหม่ให้เขา ซื้อของให้อีกมากมาย แล้วก็ยังมีแผนจะปรับปรุงต่อเติมบ้านเราให้ดีกว่าเดิม แต่ตัวเขาเองกับมารดายังไม่สามารถปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว เขาก็ยังเป็นเขาคนเดิม ที่นั่งรถเมล์และไม่ฟุ้งเฟ้อ อีกอย่าง ของทั้งหมดที่เขาอยากได้ พี่หานก็จัดหามาให้จนพร้อมพรักหมดแล้ว...
คิดถึงตรงนี้ก็สะท้อนในอก ต้องทำอย่างไรถึงจะลืมคนคนนั้นไปจากใจได้ หรือชาตินี้...เขาจะไม่มีวันลืม
“พี่หาน...”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ เขารู้ว่าเขาเป็นเอามาก แล้วก็เหม่อมากไปแล้ว ใครต่อใครพากันพูดว่าเขาใจลอยไม่มีสติ ทั้งครูทั้งเพื่อนที่โรงเรียน... แม่ก็คอยถามไถ่ตลอดเวลาอย่างห่วงใย เขาโล่งใจมากที่สารภาพกับแม่แล้วแม่รับได้ แต่แม่ของเขาขอให้ปิดๆ ไว้ก่อนไม่ให้สันติรับรู้ เพราะเธอไม่คิดว่าสันติจะทำใจได้รวดเร็วแบบเธอแน่นอน เผลอๆ จะความดันขึ้นสูงจนต้องไปนอนโรงพยาบาล ซึ่งโซดาก็พอจะเข้าใจ เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่เป็นคนพ่อจะรับได้ง่ายๆ เพราะบิดาของเขาเชื่อสุดหัวใจว่าเขาเป็นผู้ชายธรรมดา
เป็นเกย์นะ ไม่ได้เป็นอาชญากร...
ทำไมทุกคนคอยแต่ทำเหมือนมันเรื่องเลวร้าย...
...หรือมันจะจริงที่เขาบอกว่าไม่มีรักแท้ในหมู่เกย์ เพราะตัวเขาเองก็อกหักป่นปี้ยับเยิน
เด็กหนุ่มเดินช้าๆ อย่างไม่รีบเร่ง สายลมเอื่อยพัดปะทะร่างของเขาไปด้วย เขาหลับตาเดิน... ในหัวมีแต่ภาพของคนคนนั้น...คนที่ทำร้ายหัวใจของเขาจนมันแหลกละเอียดเป็นผุยผง...คนที่เขารักสุดหัวใจ...
มือหนาควานหยิบไอโฟนขึ้นมาแล้วเสียบหูฟัง กดเร่งเสียงเพลงดังหมดขีด
อยู่ไกลจนสุดสายตา ไม่อาจเห็นว่าเราใกล้กัน
และทุกครั้งหัวใจฉันยังคงไหวหวั่น กับความทรงจำ
นึกถึงครั้งแรกเราพบกัน เธอและฉันไม่เคยต้องไกล
ในวันนี้ฉันต้องเผชิญ ความไหวสั่นอยู่ภายในใจ
กลัวการที่เราไกลกัน กลัวว่าใจจะเปลี่ยนผันไป...
โซดาหันหน้าเข้าหาริมแม่น้ำ ค้ำมือลงกับที่กั้นซึ่งกันยาวเป็นแนวกำแพง พระอาทิตย์ทอประกายสีแสดอยู่ลิบตา ส่งผลให้ทุกอย่างกลายเป็นสีส้มนวลไปทั่วบริเวณ
เขานึกถึงวันนั้น...วันที่เขากับพี่หานนั่งคุยกันริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เอเชียทีค...
แล้วสุดท้าย...เขาก็ไม่ได้จูบปากเล็กๆ นั่น ทั้งที่ทุกอย่างมันเป็นใจขนาดนั้น...
เด็กหนุ่มกระตุกยิ้มสมเพชตัวเอง ทำไมรู้ตัวอีกทีก็หน้าเปียกอีกแล้วนะ
แบบนี้...แบบนี้ตลอดเลย...
ตลกสิ้นดี
เธอ...เธอยังคิดถึงฉันไหม
เมื่อสองเรานั้นยังต้องห่างไกล เมื่อเวลาพาเราให้ไกลกัน
รู้...บ้างไหม คนไกลยังคงหวั่นไหว
เมื่อเขามองดูภาพเธอทีไร น้ำตามันยังไหลออกมา...
“พี่หาน...” โซดาปิดเปลือกตา ปล่อยให้เสียงเพลงชโลมจิตใจ...ให้มันดังก้องไปทั่วร่างกาย...ปล่อยให้สายลมปะทะไปทั้งตัว “...ผมคิดถึงพี่...”
ปั่กกกกกกกก!!
เด็กหนุ่มร้องสบถเข่าทรุดลงไปบนพื้นเป็นท่าคลานสี่ขาเมื่อถูกตีท้ายทอยอย่างจัง ไอโฟนกับหูฟังตกลงพื้นแล้วกระดอนไปไกลจากตัวหลายหลา เพราะมัวแต่ฟังเพลงและเหม่อลอยเขาจึงไม่ได้ยินเสียงคนเคลื่อนไหวเข้ามาใกล้เลย เด็กหนุ่มเตรียมจะลุกขึ้นสู้ แต่กลับถูกคนราวสามสี่คนหิ้วลากเข้าไปในรถตู้ติดฟิล์มดำที่จอดรอท่าอยู่ทันที โซดามึนไปหมดจากฤทธิ์การถูกฟาดจนตาพร่าเบลอปรับโฟกัสไม่ได้ จุดอ่อนของเขาคือก็คือศีรษะนี่แหละ เขาไม่ได้เป็นคนหัวแข็งเหมือนพี่หาน รายนั้นถูกตีหัวสักห้าทีก็ยังไหว
ร่างสูงโปร่งถูกกดไว้ทั้งร่างด้วยกำลังแรงของชายสี่คน ถ้าเป็นยามปกติแรงแค่นี้ไม่คณามือเขาแน่
“แม่ง! อีกะเทยนี่ดิ้นแรงฉิบหาย! มึงรีบโปะยาสลบเร็ว พวกกูจะจับไม่ไหวแล้วโว้ย” คนหนึ่งโวยลั่นเมื่อรู้สึกว่าการจับเมียตุ๊ดของเสี่ยหานไม่ง่ายอย่างที่คิด เพื่อนที่ร่วมจับอีกสามคนก็เหงื่อตกพอกัน
โซดาไม่ทันจะได้ตั้งสติเพื่อต่อสู้ให้เต็มที่คนขับรถก็หันมาเอาผ้าเช็ดหน้าโปะอุดปากอุดจมูกของเขา เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเฮือก ก่อนทุกอย่างจะดำมืดจนหมดในคราวเดียว...
ซ่าาาา!!!
เฮือก!
ศาสดาสะดุ้งเฮือกขึ้นมาเมื่อถูกสาดน้ำใส่ เขาใช้เวลาตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พยายามจะขยับกาย ก่อนที่จะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังถูกจับมัดมือไพล่หลังไว้กับเก้าอี้...
ดวงตาคมกวาดมองภาพเบื้องหน้า มีชายฉกรรจ์ราวเกือบสิบคนกำลังจับตาดูเขาอยู่ คนที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดมีถังน้ำในมือ ซึ่งคงจะเพิ่งสาดน้ำใส่เขาไม่ผิดแน่ และนอกจากคนพวกนี้แล้วที่นี่ก็ไม่มีใครอีก... ในหัวสมองของนักสู้ประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว
สิบต่อหนึ่ง อย่างไรเขาก็เสียเปรียบ
ชายวัยกลางคนที่มองสีหน้าตื่นตัวและแววตานึกคิดของเด็กหนุ่มตรงหน้าอยู่พักหนึ่งแล้วเอ่ย
“คงตกใจสินะที่ถูกจับมาแบบนี้” มันกระตุกยิ้มมุมปาก ทอดเสียงเอ่ยต่อ “เมีย...ของเสี่ยหาน”
“...!”
โซดาเงียบกริบตวัดสายตาขึ้นมองใบหน้าของคนพูดทันที ตกใจเล็กๆ กับสรรพนามที่ถูกเรียก แต่จากที่สำรวจสภาพของทุกคนในนี้แล้ว ก็ประเมินได้ว่าคงจะกบดานกันมาชั่วนาตาปี ถึงได้ไม่รู้จักหน้าตานักมวยพุ่งแรงแบบเขา มิหนำซ้ำหน่วยข่าวของมันยังทำงานแค่ครึ่งๆ กลางๆ ทำให้ยังคงเข้าใจว่าเขาเป็นเมียพี่หานอยู่อีก
“ดูสายตามันสิครับเสี่ยพิชิต! อีตุ๊ดนี่มันน่านัก!”
ชายหนุ่มคนหนึ่งเงื้อมือจะต่อยโซดาที่ถูกมัดเพราะทนไม่ได้กับสายตาแข็งขืนของเด็กหนุ่มที่มองเจ้านายตัวเองแบบไม่มีความเกรงกลัว
โซดากระจ่างแจ้งทันใด ที่แท้... ไอ้แก่นี่ก็คือเสี่ยพิชิต คู่ปรับที่เคยทำร้ายหาญศักดิ์เมื่อตอนนั้นนี่เอง
“หยุดเดี๋ยวนี้! ถ้าอั๊วไม่สั่งอะไร พวกลื้อห้ามลงมือ!!”
ชายแก่เปล่งเสียงกังวาลทรงอำนาจทำเอาลูกน้องต้องรีบหดมือเก็บแล้วไปยืนมองเขาห่างๆ อย่างไม่พอใจแทน
“ลื้อนี่ท่าทางไม่เหมือนตุ๊ดคนอื่นเลยนะ” พิชิตยกมือขึ้นเกาคาง “ก็ดูปกติดีนี่ อะไรดลใจลื้อให้ผิดเพศวะ”
“...”
โซดาไม่ได้ถูกมัดปาก แต่เขาพูดไม่ออก สมองของเขากำลังคิดเอาตัวรอดอย่างหนักจนตอบอะไรออกไปไม่ได้
“เอ้า ลื้อเป็นใบ้หรือไงวะ ถามแล้วทำไมไม่ตอบ!”
“...คุณต้องการอะไรจากผม” เสียงทุ้มต่ำถูกเอ่ยออกมาจากปากของเด็กหนุ่ม ยังไม่มีอารมณ์จะมาแกล้งเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ มันจะคิดยังไงก็เรื่องของมัน แต่การที่พวกมันมองเขาเป็นตุ๊ดอ้อนแอ้นก็ดี เพราะพวกมันจะได้ไม่ระแวดระวังตัวกันนัก แล้วก็ทำให้ประเมินเขาต่ำด้วย
ลองรู้ว่าเขาเป็นนักมวยสิ คงไม่แค่ถูกจับมัดมืดไพล่หลังติดกับเก้าอี้แบบนี้หรอก คงถูกมัดรัดทั้งตัวจนกระดิกไม่ได้เลยมากกว่า นี่ขาก็ถูกปล่อยว่าง ยกขึ้นมาไขว้ห้างยังได้เลย
แต่ถ้าทำแบบนั้นก็โง่เต็มทน ปล่อยให้พวกมันคิดว่าเป็นต่อไปน่ะดีแล้ว
พิชิตหัวเราะในลำคอ “อั๊วไม่ต้องการอะไรจากลื้อ แต่ต้องการจะล่อให้ผัวลื้อมาตายต่างหากล่ะ ฮ่าๆๆๆ!!”
ผิดจากที่คิดเสียที่ไหน... แต่ถึงกระนั้นโซดาก็ตัวชาวาบเมื่อพิชิตหลีกทางออกเผยให้เห็นกับดักที่พวกมันทำเอาไว้เต็มสองตา เข้ามายังไงพี่หานก็ไม่รอด... หน้าของเด็กหนุ่มซีดเผือด มือไม้เย็นเฉียบ
“...รักผัวจริงนะมึง ตอนแรกก็ดูไม่กลัวอะไร แต่พอรู้ว่าผัวต้องมาตายแน่ๆ หน้าเปลี่ยนสีเชียว” ชายคนหนึ่งส่งเสียงเยาะเย้ยทำเอาคนที่เหลือหัวเราะกันเกรียวกราวเหมือนเห็นเป็นเรื่องสนุกเสียเต็มประดา โซดาขบกรามแน่น แบบนี้ไม่สนุกแน่ ไม่สนุกเลยจริงๆ
เขาต้องหนีออกไปให้ได้ก่อนหาญศักดิ์จะบ้าจี้ตะพึดตะพือมาที่นี่ เพราะหลังจากฆ่าหาญศักดิ์ได้พวกมันก็คงจะต้องฆ่าเขาตามไปด้วยแน่ๆ ไม่อย่างนั้นก็จะมีพยานหลักฐาน ในหัวของเด็กหนุ่มหมุนหวือ ทำงานหนักราวกับเครื่องจักรอันใหญ่ เขาต้องทำให้พวกมันประมาทมากๆ
“...ฮึก...ฮือ...ฮือออ...”
เด็กหนุ่มก้มหน้าเริ่มปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา ทั้งตัวสั่นเทาจนเก้าอี้สั่นเทิ้ม เสียงที่เอ่ยออกมาก็สั่นพร่า
“ฮือ...อย่าทำอะไรผมเลยนะฮะ...ฮึก” เขาดัดเสียงเล็กๆ ไม่คิดว่าจะได้ทำอีกจนกระทั่งวันนี้ ซึ่งบอกตรงๆ ว่าโคตรจะดัดยาก “...ผะ...ผมกลัวแล้วฮะ...ฮือ...พี่หาน...พี่หานก็ไปมีแฟนใหม่ ทิ้งขวางผมไปนานแล้ว ปล่อยผมไปเถอะนะฮะ...ฮือ...”
ทุกคนมองเด็กหนุ่มผู้ตกเป็นเหยื่อสะอื้นไห้ โซดาเงยหน้าขึ้นมา น้ำตานองเต็มไปหมด
“...ได้โปรดเถอะนะฮะ...อย่าทำอะไรผมเลย...ฮืออ...”
เหล่าคนร้ายทั้งหมดส่งเสียงโห่ฮาชอบใจเมื่อในที่สุดก็ได้เห็นสิ่งที่อยากเห็น นั่นก็คือเหยื่อที่จับมาแสดงท่าทีรักตัวกลัวตายสักที
“...จะให้ผมไหว้...ผมก็ยอม...ฮืออ...” เด็กหนุ่มมีสีหน้ากลัวจับใจ ...ที่เจ้าตัวเฟคมันสุดขีด “พะ...พี่หานไม่มีทางมาช่วยผมหรอกฮะ...ฮือ... คุณ...คุณจับมาผิดคนแล้ว”
โซดายังคงแสดงละครต่อไปแบบไม่ยี่หระ เสียงหัวเราะสมเพชดังไปทั่วโกดังร้าง แต่ยกเว้นเสี่ยพิชิต
“ลื้อหมายความว่ายังไง?” พิชิตคิ้วกระตุก “ไอ้เสี่ยหานมีเมียใหม่แล้วเรอะ!”
“คุณพูดย้ำทำไม...ฮือ...” เด็กหนุ่มส่ายศีรษะแบบรับไม่ได้ ทำหน้าตาเจ็บปวดเหลือเกิน “ผะ...ผม...ทะ...ทำใจ...ไม่...ได้...ฮึก...”
“นี่มันหมายความว่ายังไง!!” พิชิตตะโกนดังลั่น หันไปมองหน้าลูกน้องที่เป็นคนทำหน้าที่สืบข่าว คนคนนั้นหน้าเสียรุนแรง “มันมีเมียใหม่นานแล้วทำไมลื้อถึงไม่รู้หา!! แล้วถ้าไอ้ตุ๊ดนี่ถูกเขี่ยทิ้งมาแบบนี้ เอามันมาจะมีประโยชน์บ้าอะไร!!”
พิชิตสะบัดหลังมือตบหน้าลูกน้องคนนั้นเสียงดังจนชายคนโดนล้มลงไปกองบนพื้น ทั้งโกดังร้างเงียบกริบไปทันใด เหลือเพียงแต่เสียงโซดาที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น เด็กหนุ่มเงี่ยหูฟังทุกคำพูด เขามาถูกทางแล้ว
“ผม...ผมยืนยันได้นะครับเสี่ยพิชิต ว่าไอ้เสี่ยหานรักอีตุ๊ดนี่มาก เราจับมันมาเป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้ว”
ชายคนที่ถูกตบลุกขึ้นมาก้มหน้ารายงานอีกครั้ง
“มันรักมากหรือลื้อแต่งเรื่องฮะ!!” ชายวัยกลางคนจิ้มนิ้วใส่กะโหลกคนพูด “ลื้อไม่รู้น่ะสิว่าไอ้เสี่ยหานมันมีเมียใหม่แล้ว!! โธ่เว้ย! ทำไมถึงได้ทำงานชุ่ยแบบนี้!!”
โซดาลอบยิ้มในใจเมื่อเห็นพวกคนร้ายเริ่มแตกคอกันเอง พิชิตมีท่าทีเดือดดาลสุดขีด รอพวกมันเผลอมากกว่านี้ก็ไม่ยากอะไรที่เขาจะหนีออกไป และหาญศักดิ์ก็ไม่ต้องมาเสี่ยงตายด้วย
“...เสี่ยพิชิตครับ!!” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนดังก้องหลังจากถลาเข้ามาในโกดัง ชายคนนั้นดึงฮู้ดออก เขาเพิ่งพรางตัวจากการไปสืบข่าว น้ำเสียงตื่นเต้น “ตอนนี้ไอ้พวกพรรคพยัคฆ์วิ่งกันว่อนทั่วเมืองเลย ไม่พ้นตามหาเมียไอ้เสี่ยหานที่เราจับมาไม่ผิดแน่”
โซดาขนลุกซู่ ดวงตาคมไหววูบรุนแรงเมื่อแผนที่กำลังดำเนินไปได้สวยต้องพังทลายลงในพรวดเดียว
“จริงรึ?” ผู้เป็นนายทวนถามอย่างไม่อยากเชื่อ แววตาเริ่มมีความหวังเรืองรองอีกครั้ง ชายคนนั้นพยักหน้าแข็งขัน
“จริงครับเสี่ย แต่ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ” สีหน้าคนรายงานเคร่งขรึมลงทันทีเมื่อต้องรายงานข่าวร้าย “แม่ไอ้เด็กนี่ยังไปแจ้งตำรวจอีกต่างหาก มีกล้องวงจรปิดจับภาพตอนที่พวกเราลักพาตัวมันมาได้ เรื่องก็เลยใหญ่โต”
“อะไรนะ! แม่มันไปแจ้งตำรวจเรอะ!!” พิชิตตาถลนออกจากเบ้า ทุกอย่างไปได้สวยยกเว้นแต่เรื่องนี้ที่ผิดแผนรุนแรง ชายชราต่อยอัดกำแพงดังปังจนคนสะดุ้งทั้งโกดังร้าง คนมารายงานหน้าเสีย
“โธ่เว้ย! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้วะ!!” พิชิตเสียงกร้าว “เพราะพวกลื้อมันอ่อนหัด! ทำงานสะเพร่า”
“เราไม่มีเวลาเถียงกันแล้วนะครับเสี่ย” คนหนึ่งที่ดูมีสมองมากกว่าใครเพื่อน และดูเหมือนจะมีอำนาจรองจากพิชิตพูด “เราต้องรีบดำเนินการตามแผน ทำเวลาเดี๋ยวนี้ก่อนที่เรื่องราวจะใหญ่โตไปมากกว่าเดิม ในเมื่อมันติดกับเราแล้วก็เริ่มลงมือเลยดีกว่า”
ชายวัยกลางคนฟังมือขวาพูดแล้วผ่อนลมหายใจออกตั้งสติ อย่างไรเสียแผนก็ดำเนินมาได้สวยมากกว่าครึ่ง ฉะนั้น เขาไม่ควรรั้งรออะไรอีกให้เสียงานเสียการ พิชิตพยักหน้า เดินไปที่โต๊ะพุพังตัวหนึ่งซึ่งมีโทรศัพท์เก่าๆ เชื่อมต่อไว้ และยังมีเครื่องแปลงสัญญาณอะไรอีกหลายเครื่องติดตั้งไว้อยู่สำหรับการพรางตัวไม่ให้ใครสืบเบอร์จนตามมาพบเขตที่อยู่ได้ มันเป็นโทรศัพท์บ้านไร้สาย สามารถเดินคุยได้อย่างเสรี
นิ้วที่มีเส้นริ้วแห่งความโรยราตามวัยกดปุ่มเบอร์มือถือของคู่อริที่จำได้อย่างขึ้นใจ พิชิตกด SP-Phone ให้เสียงดังออกมาจากลำโพงจนได้ยินกันทั่วโกดังร้าง เสียงสัญญาณรอสายที่ดังก้องโกดังทำให้โซดาเหงื่อแตกซิก เขาใจเต้นจนเหมือนมันจะกระเด้งออกมาจากอก ภาวนาขอให้หาญศักดิ์ไม่รับสาย...
(ฮัลโหล)
หากแต่คำภาวนาของเด็กหนุ่มไม่เป็นผล เสียงคุ้นเคยที่ดังออกมาทำเอาร่างสูงใจร่วงไปกองที่ตาตุ่ม แววตาคมสั่นระริก รู้สึกเหมือนถูกสึนามิถล่มใส่จนถูกจมหายไปกับเกลียวคลื่น
“เฮ้อ...” พิชิตแสร้งถอนหายใจอย่างยียวน “พวกแมลงเม่าบินว่อนกันเต็มกรุงเทพฯ เชียว มีใครหายตัวไปอย่างนั้นหรือเสี่ยหาน”
(...!!!)
เสียงลมหายใจกระตุกของอีกฝั่งดังจากลำโพงออกมาให้ได้ยินชัดเจน
(...มึงเป็นใครวะ!)
“อ้าว...” พิชิตเอ่ยด้วยเสียงยั่วเย้ากวนอารมณ์ แม้จะเดือดพล่านแค่ไหนที่เรื่องไปถึงหูตำรวจอย่างรวดเร็วเขาก็ยังสนุกกับการกวนอารมณ์ศัตรู “ไม่ได้เจอกันแค่แป๊บเดียว ลืมกันแล้วหรือนี่ น่าเสียใจนะ”
หากแต่เป็นฝ่ายของพี่หานของเขาเสียเองที่สติแตกจนคุมไม่อยู่
(ไอ้เหี้ย! กูไม่มีเวลามาเล่นลิ้นกับมึงหรอกนะ! ถ้าไม่คุยก็หุบปากแล้ววางสายไป!)
“แหมๆ...ไล่ให้ผมวางสายแบบนี้ ไม่ห่วงเมียตุ๊ดแล้วเหรอเสี่ยหาน”
(...มึง!!!) หาญศักดิ์คงไม่รู้ว่าตัวเองร้องเสียงหลงมากแค่ไหน พวกชายฉกรรจ์ยิ้มอย่างย่ามใจทันที เพราะมันแปลว่าพวกเขาตัดสินใจไม่ผิดที่จับโซดามาเป็นเหยื่อล่อ
(มึง...มึงจับตัวโซดาไปใช่ไหม!! มึงอยู่ที่ไหน มึงต้องการอะไรฮะ!!)
พิชิตถึงกับหัวเราะชอบใจที่หาญศักดิ์ติดกับง่ายดาย “ช่างหยาบคายกับคนแก่คราวพ่อเสียจริง พูดจากันดีๆ ไม่ดีกว่าหรือ”
(กู...กูรู้แล้วว่ามึงเป็นใคร!) เสียงที่ตะโกนลั่นโหวงเหวง (...ไอ้พิชิต!!)
โธ่... พี่หาน... พี่หานของผม...
โซดาหลับตา กัดริมฝีปากแน่นจนเจ็บ หาญศักดิ์เต้นไปตามเกมของพวกมันอย่างง่ายดายจนเขากลัวไปหมด จากที่ตอนแรกเขาไม่กลัว... ตอนนี้เขากลัวแล้ว กลัวจับหัวใจด้วย...
“ฮ่าๆ ความรู้สึกช้าจริงนะ...”
(มึงต้องการอะไรวะ!) หาญศักดิ์ตะโกนจนลำโพงโทรศัพท์ฝั่งนี้หอน สติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนจับได้ผ่านน้ำเสียงนั่น และพิชิตก็รู้ดีกว่าใคร
“ก็ดี ตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม” ชายแก่หัวเราะกลั้วในลำคอ “ป่านนี้หมาต๋าคงรู้กันหมดแล้วสินะ ก็แม่ไอ้เด็กนี่เล่นไปแจ้งความไว้แบบนั้น เอิกเริกจริงเชียว น่าจะฆ่าทิ้งแม่งทั้งแม่ทั้งลูก”
(มึง...!!)
แต่พิชิตไม่นำพาต่อเสียงตกใจนั่น เขาสนุกมามากพอแล้ว และไม่ต้องการจะเยิ่นเย้อให้เสียการไปมากกว่านี้
“ผมต้องการให้เสี่ยมาพบผมคนเดียวที่...” พิชิตบอกที่ตั้งโกดังร้างเสียงกร้าว “แล้วอย่าให้รู้ว่ามีพรรคพวกหรือหมาต๋าตามมาแม้แต่ตัวเดียวล่ะ ไม่อย่างนั้น ผมไม่รับประกันความปลอดภัยของไอ้กะเทยนี่”
(มึงต้องให้กูฟังเสียงเด็กก่อน!! ถ้าไม่มีอะไรยืนยันว่าโซดายังปลอดภัย กูไม่มีวันย้ายก้นไปหามึงแน่!!)
หาญศักดิ์ละล่ำละลักมาตามสาย โซดาได้แต่ส่ายหน้า รู้สึกหมดเรี่ยวแรง ทุกอย่างพังหมดแล้ว หาญศักดิ์กำลังกระโจนเข้ามาในกับดักนี้ และถ้าเกิดมาจริงๆ...
โซดาตัวหนักอึ้งเย็นเฉียบเพียงแค่คิดถึงมัน
...เขาไม่มีวันยอมรับได้ถ้าหาญศักดิ์จะตายไป... เขาจะต้องกลายเป็นบ้าแน่ๆ
“ก็ได้...” พิชิตพูดทอดเสียงกวนโทสะ ยกหูโทรศัพท์ไร้สายขึ้นมา ก่อนจะเดินตรงรี่มาที่เขาทันที “อ้าวเฮ้ย มันอยากฟังเสียงลื้อแน่ะ ไหนพูดให้ผัวฟังซิ”
เด็กหนุ่มปิดปากสนิท เงยหน้าขึ้นมองชายชราด้วยสายตาแข็งกร้าว ขบฟันแน่นจนสันกรามนูนเด่นแสดงให้เห็นจนเด่นชัดว่าเป็นปรปักษ์ พิชิตคิ้วกระตุก
“...เฮ้ย อั๊วบอกให้พูดไงวะ!!”
แต่โซดายังคงจ้องตามันอยู่อย่างนั้นโดยไม่หลบหลีก แววตาคมเปล่งแสงแค้นเรืองรอง รู้สึกอยากฉีกอกพิชิตให้ขาดเป็นสองท่อน...
“ไม่พูดงั้นเหรอ” มันพึมพำเบาจนแทบไม่มีใครได้เยินนอกจากเขา
ผัววะ!!!
(อย่า...!!!)
พิชิตสะบัดหลังมือใส่หน้าเด็กหนุ่มจนทั้งเก้าอี้และตัวคนที่โดนมัดมือไพล่หลังตะแคงล้มลงไปบนพื้นเสียงตึงใหญ่ โซดาที่ผวากับแรงตบรีบสะบัดศีรษะตั้งสติ ลมหายใจเขากระตุกเฮือก
“ลื้อจะพูดไม่พูดฮะ!!”
พิชิตคำราม อัดกำปั้นใส่หน้าของเขาจังๆ จนโซดาต้องร้องสบถ ด้วยวิชากังฟูทำให้หมัดนั่นไม่ต่างจากของแข็งที่ฟาดลงมา ชายแก่เดือดดาลสุดขีดที่ถูกเด็กหนุ่มขบถใส่ มันระบายโทสะใส่เขาไม่ลดละจนโซดาที่สู้ไม่ได้ได้แต่สะบัดใบหน้าไปมาเพื่อหลบหลีกเท่านั้น
“เอ้าพูด!!!”
โซดาถุยเลือดออกจากปาก ลมหายใจขาดช่วง ชายสองคนเข้ามาตั้งเก้าอี้ที่เขาถูกมัดไพล่หลังไว้ให้ตั้งขึ้นอย่างรู้หน้าที่ เด็กหนุ่มหอบหายใจกับความเจ็บปวดที่ถูกกระทำ เลือดกำเดาของเขาไหลจนเลอะมาถึงคาง โทรศัพท์ไร้สายถูกจ่อแนบติดกับหูของเขา
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลาย ปิดเปลือกตาที่เต้นระริก ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างไร้ทางเลือก
“...พี่หาน”
(...!!!)
เสียงลมหายใจกระตุกอีกรอบของหาญศักดิ์ทำเอาเขาแทบขาดใจ น้ำตาของเขาจะไหลออกมาให้ได้ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย เขาอยากเป็นคนที่ปกป้องหาญศักดิ์... แต่วันนี้เขากลับกลายเป็นคนที่จะทำให้หาญศักดิ์ได้รับอันตรายแทน
(...โซดา มึงเป็นยังไงบ้าง)
เสียงของเสี่ยหนุ่มสั่นพร่าจนใจของโซดาสั่นสะท้าน ในที่สุด น้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตาเงียบๆ อย่างสุดกลั้นจนปะปนไปกับเลือด เขาเสียใจ...เสียใจจริงๆ ที่มันต้องเป็นแบบนี้
“เอ้า ตอบผัวไปสิว่ามีสภาพเป็นยังไง ฮ่าๆ!”
พิชิตเร่งเร้าอย่างสะอกสะใจ โซดาคลายฟันเรียงสวยที่ขบกัดริมฝีปากออก ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด เปิดเปลือกตาแล้วพูดเร็วที่สุดด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะราบเรียบ
“พี่หาน ฟังผมนะครับ ผมสบายดี ไม่ต้องมา ไม่ต้องสนใจ ปล่อยให้ตำรวจจัดการ มันเป็นกับดัก มันเป็นแผน -- !!”
พูดไม่ทันจบชายฉกรรจ์ที่ยืนคุมเชิงเขาอยู่ก็ตบหัวเขาผัวะใหญ่ของคอของเขาแทบหลุด โซดารู้สึกโลกสั่นทั้งใบ ก่อนเขาจะถูกใครต่อใครเข้ามาสั่งสอนจนนับไม่ทันว่าถูกทำอะไรบ้าง
(โซดา!! โซดา!!!) หาญศักดิ์แผดร้องปานใจจะขาด แทบจะมุดลอดโทรศัพท์มาฝั่งนี้ให้ได้เสียเดี๋ยวนี้
“ผมให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นนะเสี่ยหาน! ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน!!” พิชิตพูดขู่
(กูจะไป!! กูจะไป!!) เสียงลนลานแตกพร่าของหาญศักดิ์ดังจนลอดออกมาจากอุปกรณ์สื่อสารให้ได้ยินกันทั่ว (แต่มึงห้ามทำอะไรโซดา!! ได้ยินไหม!! ถ้าโซดาเป็นอะไรแม้แต่ปลายก้อย พวกมึงตายแน่!!) น้ำเสียงของเจ้าพ่อเงินกู้โหยหวนจนน่าสงสาร และนั่นทำให้คนฟังนึกขันเสียเต็มประดา
“ฮ่าๆ แล้วทำไมผมต้องสนด้วยเล่าหือ?” พิชิตหัวเราะร่าเพราะเป็นต่อ ก่อนจะเหลียวกลับไปมองเห็นสภาพของเด็กหนุ่มที่เริ่มสะบักสะบอม ชายแก่ร้องเสียงดัง “อ้าวเฮ้ย เกินไปแล้วเว้ย พวกลื้อหยุดมือได้แล้ว! ได้ยินอั๊วไหม! เดี๋ยวมันตาย! หยุด อั๊วบอกให้หยุดไงวะ!!! หูแตกเรอะ!”
พิชิตเดินเข้ามาจับลูกน้องโยนออกไปอย่างรุนแรง แล้วตบซ้ำถ้าใครไม่ยอมหยุดตามคำสั่ง ทุกคนรีบชะงักการกระทำอย่างกลัวเจ้านายทันที โซดาสูดอากาศเข้าปอดหลายเฮือกเหมือนคนเพิ่งโผล่พ้นน้ำ ใช้สายตาที่พร่าเบลอมองสถานการณ์ตรงหน้า
พิชิตน่ากลัวจริงๆ... แม้จะมีอายุแล้วแต่พละกำลังและวิชาที่มีติดตัวไม่เป็นรองใครแน่นอน เขาคิดว่าต่อให้ลูกน้องเป็นสิบพวกนี้เข้าไปรุมเจ้านายตัวเองก็ต้องตายกันหมด เพราะฝีมือกระจอกงอกง่อยต่างกับพิชิตมาก
และแน่นอนว่าต่างกับเขาหลายขุม...
โซดาขยับข้อมือ เพราะถูกรุมทำร้ายเมื่อกี้ทำเอาเชือกที่มัดเอาไว้คลายลงจนหลวมพอสมควร แต่พวกมันยังคงไม่รู้ตัวกัน เด็กหนุ่มถ่มเลือดลงบนพื้น ไม่ขยับแขนให้ดูเป็นพิรุธแต่ยังพยายามหมุนข้อมือไปมาเพื่อคลายเชือกให้หลวมยิ่งขึ้น ในหัวหมุนติ้ว พยายามหาวิธีที่จะหลุดออกไปให้ได้ ใช้สมองหนักทั้งๆ ที่เพิ่งโดนตีมาจนปวดหัว
แต่เขาไม่มีวันยอมให้หาญศักดิ์มาตายที่นี่แน่
ตราบใดที่ศาสดาคนนี้ยังอยู่ตรงนี้
...ไม่มีวัน
แม้เชือกจะคลายลงแต่ก็ไม่ได้หลวมโพรกจนจะสลัดหลุดได้โดยง่าย เขาต้องใช้เวลามากกว่านี้ในการแก้เชือก จะขยับแขนยิกๆ ก็ไม่ได้อีก
ทั้งโกดังร้างเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมหายใจของทุกคนที่ดังคละเคล้ากันไปเท่านั้น
ทุกคนกำลังรอคอยปลาตัวใหญ่มาฮุบเหยื่อ...
ซึ่งมันน่าเจ็บใจเหลือเกินที่เหยื่อล่อคนนั้นดันเป็นเขา
“...ลื้อได้ยินที่ผัวลื้อพูดแล้วใช่ไหมละ มันมาแน่ หึ ฉลาดดีนี่ อั๊วเกือบจะเสียแผนตามคำลื้อไปแล้วเชียว”
พิชิตหัวเราะในลำคอแบบไม่เป็นมิตร โซดาไม่ตอบนอกจากมองชายชราเขม็งด้วยสายตาแข็งกร้าวเท่านั้น
“ฟังดูก็รู้ว่าไอ้เสี่ยหานคงจะรักลื้อมาก แล้วลื้อก็คงจะรักมันมาก เฮอะ พวกรักร่วมเพศนี่อั๊วอยากจะอ้วกจริงๆ”
พิชิตพูดด้วยน้ำเสียงเสียดสีดูหมิ่นดูแคลน และมันก็เป็นน้ำเสียงที่ทำให้เขาอยากจะเข้าไปศอกใส่หน้าไอ้เสี่ยตกอับนี่แรงๆ เป็นอันมาก
“เอ้า มองตาขวางเชียว” พิชิตส่งเสียงหึๆ พลางจุดบุหรี่สูบ “รอผัวลื้อมาก่อนเถอะ ได้ดูฉากเด็ดถึงใจแน่”
ชายวัยกลางคนพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าเด็กหนุ่มทำเอาทุกคนจะหัวเราะชอบใจ โซดาที่สำลักแค่กไปเมื่อครู่ผ่อนลมหายใจเข้าออกพยายามควบคุมอารมณ์ หากแต่โดนหยามขนาดนี้มันไม่ได้ทำใจกันได้ง่ายๆ เขามองหน้าพิชิตด้วยสายตาที่พร้อมจะตีคน มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดไพล่หลังจับกันแน่นจนเส้นเลือดขึ้น สันกรามถูกขบจนนูนเด่น แววตาของเด็กหนุ่มวาวโรจน์ เขย่าตัวเองอย่างมีโทสะจนเก้าอี้ลั่น
ถ้าเขาหลุดไปได้ ไอ้แก่นี่ต้องตายเท่านั้น
เพราะฉะนั้น
อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง...
“หน้าตาลื้อนี่มันวอนโดนดีจริงๆ นะ...”
ชายวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบต่ำอันตราย บ่งบอกให้รู้ถึงความโมโหโกรธเกรี้ยวที่พยายามเก็บไว้ในกายแต่ก็ทำไม่ได้เช่นเดียวกันกับโซดา การที่เมียของเสี่ยหานเป็นกะเทยไม่ได้ส่งผลอะไรต่อความรู้สึกของเขาทั้งนั้นเพราะร่างกายก็เป็นผู้ชายปกติ มิหนำซ้ำยังทำท่าทางอวดดีเหลือทนทั้งที่ตัวเองกำลังอยู่ในอันตรายอีก
สายตาของโซดาทำให้พิชิตเลือดเดือดจัด ยิ่งเด็กหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันใส่ ชายแก่ก็รู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตกตายให้ได้
ผัวะ!!
เขาซัดหลังมือใส่ใบหน้าหล่อเหลานั่นอีกหนจนมันสะบัดเพราะทนกับสายตาที่มองมาไม่ได้ เลือดไหลออกมาจากจมูกของเด็กหนุ่มอีกครั้ง ชายแก่ขึ้นนกปืนพกเร็วทันใจ
กริ๊ก...!
โซดาตาเบิกโพลง หัวใจหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะก่อนจะเต้นรัวเร็วบ้าคลั่งเมื่อหันหน้ากลับมาแล้วถูกปืนจ่อติดกับหน้าผาก ความเย็นจากปลายกระบอกปืนแล่นอย่างรวดเร็วไปทั่วร่าง จนในที่สุดร่างสูงก็เย็นเยียบไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว
นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ อีกแล้ว
เขากวนโมโหไอ้เสี่ยนี่มากเกินไปจนมันทนไม่ไหว
“เอ้า ถ้าลื้อไม่อยากอยู่แล้วก็บอกดีๆ ก็ได้” พิชิตพ่นควันบุหรี่แล้วเอ่ยเนิบๆ ยังคงคาบมวนสีขาวไว้ที่มุมปากขณะพูด ฟิวส์ขาดไปตั้งแต่ตอนถูกจ้องหน้าแบบนั้น “เจอกันชาติหน้านะอีตุ๊ด ขอให้ลื้อเกิดมาถูกเพศสักทีล่ะ”
“งั้นลื้อก็ข้ามศพอั๊วไปก่อนเหอะไอ้แก่!!”
“...!! พี่หาน!!!”
-----------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด @#$%^&*()_ !!!!!!!!
จะเกิดอะไรขึ้นต่อป๊ายยยยยยยยยยย
ติดตามได้ที่นี่ #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง นะคะ >_<
ตอนนี้ยาวมากกกก เฮือกกกก
-
แจ้งข่าวการตีพิมพ์
สำหรับเรื่องพยัคฆ์คว่ำกวางนี้เจคได้ส่งต้นฉบับทั้งหมดทั้งมวลให้กับสนพ.เฮอร์มิทแล้วนะคะ
ตอนแรกก็คิดว่าจะตีพิมพ์เองดีไหม แต่ไปๆ มาๆ กลัวจะทำได้ไม่ดีค่ะ เป็นมือใหม่ในวงการ Y
อีกอย่าง อยากเห็นหนังสือตัวเองวางตามแผงหนังสือด้วยค่ะ :hao7:
ฉะนั้นลิขสิทธิ์ของเรื่องนี้ทั้งหมด รวมไปถึงการจัดซื้อทั้งหลาย จะถูกจัดการโดยสนพ. นะคะ
แล้วจะคอยมาแจ้งข่าวให้ทราบกันอีกที ขอบคุณทุกคนที่สนใจซื้อมากค่า
::: Special stories [ไม่ลงเว็บ] :::
- SPECIAL 1 : สร้อยข้อเท้า (น่ารักมุ้งมิ้ง แต่งเองเขินเองมากกก >_< เรื่องราวจะเป็นยังไงไม่บอกใบ้ รออ่านกันเอาเอง แต่ฟินบ้านแตกสุดไรสุดค่ะ)
- SPECIAL 2 : แรกพบสบตา (เกิดอะไรขึ้นในคืนแรกที่เสี่ยหานเสียบริสุทธิ์ประตูหลัง (ขอกันมาเยอะ ตั่วเจ้ก็จะจัดให้ก็ล่ายยยยค่ะ 555+) มีเหตุการณ์ปัจจุบันด้วย ณ ตอนนี้โซดาก็เป็นนักเรียนตรียมทหารแล้ว เตร่งเตร๊งงงงง)
- SPECIAL 3 : หวานใจนายร้อย (มีคนรีเควสมาว่าอยากเห็นอะไรเกี่ยวกับนักเรียนนายร้อยตำรวจ/นักเรียนเตรียมทหาร งานราตรี รับกระบี่ แหวนญาติ อะไรเทือกนี้ ตั่วเจ้ก็ชอบค่ะ ฉะนั้นเอาปาย~)
- ภาคอนาคต (เขาสองคนหลังรักกันยาวนานแล้วเป็นเช่นไรหนอ...)
SPOIL: ตอนนี้เจคแต่งสเปฯ เสร็จหมดแล้วค่ะ
แต่งเองฟินเอง กรี๊ดเองมากกกกกกกกกกกกกกก อยากจะโหยหวนให้บ้านแตกกกก >O<
สำหรับสเป "แรกพบสบตา" นอกจากจะย้อนอดีตไปคืนแรกของทั้งคู่แล้ว ยังมี NC แซ่บๆ ที่เป็นสถานการณ์ปัจจุบันให้อีกด้วย... แต่งเองอ่านเองเสียเลือดหนักมากค่ะ แฮ่กๆ เป็น NC แบบจั๊กจี้ใจอ่ะ T////T นึกออกไหม ไม่ดุเกิน แต่แบบ จั๊กจี้อ่ะ! สไตล์คุณเจค ใครตามอ่านผลงานทุกเรื่องจะรู้กัน เจคจะมีแบ่ง NC ตัวเองไว้หลายแบบ อย่างแรกพบสบตานี้ โซดาก็เป็นนักเรียนเตรียมทหารแล้วด้วยย
ใครไม่ได้อ่านสเปเชียลจะเสียใจได้นะคะ
จุ๊บๆ
-
:m15: บีบอารมณ์อะไรเยี่ยงนี้ จัดหนักเลยอิเสี่ยโรคจิตเนี้ย ซัดให้จมพื้นเลย :z6:
-
:pig4: :pig4:
-
หานสู้ๆ
-
กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงง มาทำให้อยากแล้วจากไป หยอดกระปุกรอพี่หาน
-
:mew1:
-
หนูค้างง่ะ งื้ออออออออออออออออออออออออ
-
สนุกมากคับ รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ :katai1:
-
ซุ่มอ่านมานานจนต้องประกาศตัวว่าชอบเรื่องนี้มากๆเลย
ตอนเเรกนึกว่าเฉียนย่าเข้ามาเพราะถูกอิตาเสี่ยพิชิตส่งมา555 เดาผิดไป
เมื่อกี้เล่นเน็ตแล้วไปเจอขนมคางกุ้งนี่คิดถึงน้องโซดาขึ้นมาทันที :-[ :-[ :-[
ปล.คนเขียนได้เขียนเรื่องไหนไว้อีกรึเปล่าอยากอ่าน ชอบสำนวน ชอบเนื้อเรื่อง ชอบทุกอย่างเลย :impress2: :impress2: :impress2:
-
ถ้าวายไทยมีอีกเรื่องคือ B's anatomy ร่างกายนี้ขอหมอเป็นเจ้าของ ค่า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53775.msg3380257
ซุ่มอ่านมานานจนต้องประกาศตัวว่าชอบเรื่องนี้มากๆเลย
ตอนเเรกนึกว่าเฉียนย่าเข้ามาเพราะถูกอิตาเสี่ยพิชิตส่งมา555 เดาผิดไป
เมื่อกี้เล่นเน็ตแล้วไปเจอขนมคางกุ้งนี่คิดถึงน้องโซดาขึ้นมาทันที :-[ :-[ :-[
ปล.คนเขียนได้เขียนเรื่องไหนไว้อีกรึเปล่าอยากอ่าน ชอบสำนวน ชอบเนื้อเรื่อง ชอบทุกอย่างเลย :impress2: :impress2: :impress2:
-
จัดการมันเลยเสี่ย ช่วยโซดาด้วย.....
รีบมาต่อน๊าาาา
-
จัดการมันเลยเสี่ย ช่วยโซดาด้วย.....
รีบมาต่อน๊า
-
มาต่อเหอะน่ะเราขอร้อง
-
ขอให้ปลอดภัยทั้งคู่นะ
ค้างมากๆ รอตอนต่อไปจ้า :call:
-
เสี่ยยยยยยย ช่วยโซดาด้วยยยยย
เชื่อว่าโซดาหลุดมาแล้ว ไอแก่นี่ไม่รอดแน่!
ทั้งคู่สู้ๆน้า
//เก็บตังรอค้าบบบ ซื้อแน่นอนนนน
-
แจ้งข่าวการตีพิมพ์เพิ่มค่ะ
คุยกับสนพ. Hermit แล้ว
พี่บก. บอกว่ารอยาวๆ ปีหน้าเลยค่ะ ;--; (2017) เพราะคิวงานคิวปกช่วงนี้เต็ม
รอกันนะคะทุกคนนนนน อย่าเพิ่งทิ้งเสี่ยกับพ่อนักมวยโซดาไปไหนนะคะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
รับรองว่าสเปดีมากแน่นอนนน *กัดผ้า*
-
มาต่อเถอะเรารอใจจะขาดแล้วอ่าาา
-
มาต่อเถอะ
-
โอ้ยไอ้พิชิตบังอาจมากตบตีโซดาของช้านนนนนนนนน :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
โซดามาอะยังน๊า
-
คนเขียนใจร้ายเมื่อไหร่จะมาต่อเราคิดถึงแล้ว_
-
:z3: :z3: :z3:
-
ลุ้นไปกับเสี่ยหาน
-
อยากอ่านแล้วอ่าเมื่อไหร่จะมา.
-
ตามอ่านมาสามวันทันแล้ว
ตอนฮาก็ทำเอาปวดท้อง
ตอนมาม่าก็นะทำเอาน้ำตาจะไหล เจ้บปวดหัวใจละเกิน
เสี่ยนี่ก้นะรู้ตัวช้าซะไม่มี ลุ้นจะเป็นจะตาย
แต่ก็นะเอานะเค้ามาช่วยแล้ว แต่จะเป็นแบบพระเอกมาช่วยแล้วรึป่าวก็อีกเรืองนึง :hao6:
-
ยกที่ ๓๖
Now you're gone, what am I gonna do
So empty
My heart, my soul can't go on
Go on without you....
My rainy days fade away when you,
Come around please tell me baby
Why you go so far away
Why you go...
[ ตอนนี้คุณจากไปแล้ว ผมจะทำอย่างไร
ทุกอย่างมันเวิ้งว้างว่างเปล่าไปหมด...
หัวใจของผม...จิตวิญญาณของผม...ผมอยู่ต่อไปไม่ได้เลย
วันที่ฝนตกในใจผม มันจางหายไปได้ก็เพราะมีคุณมาอยู่ใกล้ๆ
โปรดบอกผมทีเถิดว่าทำไมคุณต้องจากผมไป...
ต้องจากผมไปที่ไกลๆ แบบนั้น ]
Love...
Never knew what I was missing
But I knew once we start kissin'
I found... I found you...
[ รัก...
ผมไม่เคยรู้เลยว่าตัวผมขาดอะไรไป
แต่ผมก็ได้รู้จักมันเมื่อเราจูบกัน
ผมพบ... คุณ... ]
(Love – Keyshia Cole : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน หาญศักดิ์ในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
“งั้นลื้อก็ข้ามศพอั๊วไปก่อนเหอะไอ้แก่!!”
เจ้าพ่อเงินกู้โผล่มาอย่างเงียบกริบราวสายลมพร้อมกับปืนที่ขึ้นนกเรียบร้อยแล้วเล็งจ่อไปที่ศีรษะของพิชิต ทุกคนในโกดังตื่นตัวกันทันที โซดาสำลักคำพูดออกมาเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“พี่หาน!!!”
แต่เจ้าพ่อเงินกู้นิ่งสงบไม่ไวติงต่อเสียงตะโกนนั่น ดวงตาคู่สวยของชายหนุ่มวาววับมั่นคง และฉับพลัน หาญศักดิ์ไวมาก เขาสะบัดเปลี่ยนทิศปลายกระบอกปืนนิดเดียวในชั่วเสี้ยววินาที แล้วเล็งยิงไปที่ข้อมือของพิชิตที่ถือปืนอยู่ห่างจากใบหน้าโซดาไม่ถึงหนึ่งฟุตอย่างรวดเร็ว
ปัง!!
เสียงกระสุนดังลั่นพร้อมๆ กับเสียงร้องสบถของพิชิตที่ไม่ทันคิดว่าจะถูกเล่นงานเร็วขนาดนี้ ปืนที่จ่อหัวโซดาในมือเสี่ยชราเจ้าเล่ห์บินหลุดออกจากมือแล้วกระเด็นไปหมุนหวือบนพื้น
“ห้ามใครลงมือฆ่ามันทั้งนั้นนอกจากอั๊ว!!!”
พิชิตประกาศดังลั่นอย่างโกรธแค้นและเจ็บแผลโดนยิงขณะที่ลูกน้องทั้งหลายกรูกันเข้าไปซ้อมหาญศักดิ์ทันทีที่อีกฝ่ายเปิดศึก โซดาร้องเรียกชื่อคนที่กำลังถูกทำร้ายดังลั่น ขยับข้อมือรัวเร็วเมื่อคลายเชือกที่มัดตัวเองให้ออกไปให้ได้
“ได้ยินอั๊วไหม!! ห้ามฆ่ามัน!!!”
เสี่ยชรายังตะโกนไม่หยุด จะทำร้ายไอ้เสี่ยหานแค่ไหนก็ได้แต่ห้ามฆ่าเด็ดขาด เพราะมันจะตายด้วยมือใครไม่ได้ทั้งนั้นนอกจากมือของเขาเท่านั้น
หาญศักดิ์ถูกตีจนหมอบคุดคู้ ก่อนจะถูกกระทืบกลางวงแบบไม่ปราณีปราศรัย ปืนในมือกระเด็นหลุดไปนานแล้ว ตามลำตัวของหาญศักดิ์แดงช้ำเลือดช้ำหนอง หาญศักดิ์ร้องครางเมื่อถูกกระทืบซ้ำๆ หูได้ยินเสียงโซดาเรียกร้องชื่อตัวเอง...แต่ก็ไกลลิบเต็มที มาไม่ถึงห้านาทีดีแต่ตอนนี้สภาพเขาใกล้ไปหาพระผู้เป็นเจ้าได้อยู่ร่อมร่อ
สิบต่อหนึ่ง...อย่างไรก็สู้ไม่ได้ และหาญศักดิ์ไม่ได้คิดว่าตัวเองเปิดตัวเข้ามาผิดพลาด เพราะต่อให้เขาเข้ามาอย่างสงบ อย่างไรมันก็ต้องลงเอยอย่างนี้อยู่แล้ว
คิดหรือว่าพิชิตจะมาถึงก็ยิงโป้งฆ่าเขาให้ตายไปเฉยๆ มันต้องให้ลูกน้องมันกระทืบเขาก่อน มันจะได้เหยียดหยามเขาให้สาแก่ใจ เรื่องแค่นี้หาญศักดิ์รู้หรอก
“พี่หาน!! พี่หาน!!”
โซดายังตะโกนชื่ออีกฝ่ายแบบสติแตก เก้าอี้สั่นลั่นเสียงไปหมดเมื่อเด็กหนุ่มผุดลุกขึ้นพยายามเต็มที่ที่จะหลุดไปให้ได้
“ลื้อหุบปากสักทีได้ไหมอีตุ๊ด! อั๊วหนวกหู!!” พิชิตตะโกน เจ็บแผลที่ถูกยิงมือไหมก็เจ็บ...แต่ก็ยังเจ็บแบบทนได้ รำคาญเสียงโซดาเขาก็รำคาญ แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขาสาแก่ใจที่เห็นศัตรูคู่อาฆาตนอนหมดสภาพแล้วโดนกระทืบไม่เหลือดีอยู่ตรงนั้น
“เอ้า พอได้เว้ย! เดี๋ยวมันตาย! บอกแล้วไงห้ามใครฆ่ามันทั้งนั้นนอกจากอั๊ว!!!”
พิชิตตะโกนกร้าวอีกครั้ง ลูกน้องทุกคนหยุดการกระทำกันทันทีเมื่อได้ยินเสียงเจ้านายที่เคารพ พิชิตดึงมีดพกคมกริบด้ามสวยของตัวเองออกมาจากตัว ถอดมันจากฝักให้ได้ยินเสียงกระทบข่มขวัญดังไปทั่ว แล้วเดินฝ่าวงล้อมเข้าไปแบบช้าๆ แววตานั้นระริกระรี้ ใบหน้าเหมือนหมูเจ้าเล่ห์ยิ้มสะใจ
“ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง” เสียงของมันสั่นอย่างปีติสุดขีด “วันที่อั๊วจะได้เชือดคอลื้อกับมือ”
ใบหน้าร้ายกาจฉายแววยินดีอย่างไม่ปกปิด ลืมทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายไปหมด ในสายตาพิชิตมีแค่ศัตรูที่ตัวเองเกลียดแสนเกลียดกำลังนอนพังพาบอย่างไร้หนทางเท่านั้น และเขานี่แหละ...จะชำระความแค้นให้สาสม
ปลายคมมีดกรีดไล้ไปตามลำคอที่เลอะคราบเลือด หาญศักดิ์หายใจกระตุกเมื่อถูกกดปลายมีดจนจมลงมาตรงคอหอย
“หึๆ อโหสิให้อั๊วด้วยนะ เสี่ยหาน”
“...แต่ผมว่าคุณคงต้องอโหสิให้ผมมากกว่า คุณพิชิต”
“...!!!”
เสียงน่ากลัวเย็นเยียบดังขึ้นจากข้างหลังของเสี่ยเฒ่า ทุกคนสะดุ้งเฮือกหันไปมองต้นเสียง แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เด็กหนุ่มที่ถือปืนขึ้นนกไว้ทั้งสองมือสายตาแข็งกร้าวมองตรงไปยังพิชิตที่หวังจะปาดคอหาญศักดิ์ ก่อนจะใช้แขนซ้ายเลื่อนไปด้านข้างลำตัว ยิงลูกน้องของเสี่ยเฒ่าไปสองคนอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าสายลมโดยที่ไม่ได้ละใบหน้าหันไปมองยังทิศทางนั้นเลย
ปังง!
“อ๊ากก!!”
เกิดความตกใจขึ้นจากทุกทิศทุกทาง มือขวาของโซดายังคงเล็งไปที่ศีรษะของพิชิตอยู่ แต่แขนซ้ายเบี่ยงไปยิงกระสุนใส่ชายฉกรรจ์ที่หวังเข้ามาจัดการตัวเอง ปืนอันหนึ่งเป็นของพิชิตส่วนอีกอันเป็นของหาญศักดิ์
ซ.โซดาน่ะมีตาหลัง... แต่ตวัดสายตานิดเดียวก็รู้ได้ว่าใครมาทิศไหน อันที่จริงแค่หางตาก็บอกได้แล้ว สัญชาตญาณร่างกายเขาเกิดมาเป็นนักสู้เต็มร้อย ก็ช่วยไม่ได้ทุกคนอยากประมาท...มัวแต่ดูฉากเร้าใจปาดคอกันเองจนละเลยเขานี่
ปัง! ปัง! ปัง!
สองมือที่ถือปืนมีเส้นแดงริ้วเป็นรอยเชือกพาดบนข้อมือดูแล้วชวนแสบ หากแต่เด็กหนุ่มก็ไม่ยี่หระ และหากมีใครเข้ามาจากอีกทิศ ร่างสูงก็จะใช้มือขวาเบี่ยงไปยิงแล้วเอาแขนซ้ายมาเล็งไปที่ศีรษะของเสี่ยชราตรงหน้าแทนกันอย่างฉับไว โซดาไม่ได้ยิงตรงจุดกะให้ตายแต่เห็นได้ชัดว่าเป็นการยิงข่มขวัญสั่งสอน เขารู้ว่าลูกน้องพวกนี้ก็แค่ถูกพิชิตล้างสมอง จะเอาให้ตายเลยก็เหี้ยมไป...
ความโหดของโซดาทำเอาลูกน้องที่ยังไม่ถูกยิงเหลือกันเพียงอีกสามคนไม่มีใครกล้าขยับตัวอีก เรียกได้ว่าต่างก็หน้าซีดเผือดยิ่งกว่าเห็นผี ...ยิงไม่ยั้ง...โหดไม่เลือก...คงเป็นคำนิยามของศาสดาในยามนี้ ปลอกกระสุนทองเหลืองร่วงกรูติดๆ กันลงพื้นจากข้างตัวของเด็กหนุ่ม เสียงกรุ๊งกริ๊งที่ดังติดกันไม่หยุดทำเอาทุกคนกลัวคนที่พวกตนเคยมองว่าเป็นตุ๊ดจนหงอ
“หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงของโซดาห้าวก้อง ดวงตาเปล่งแสงแรงกล้า ปืนทั้งสองอันในมือเล็งไปที่เป้าหมายตรงหน้าอันเป็นเสี่ยชรา ดวงตาคมยังคงมองหน้าพิชิตแต่เสียงฟังดูก็รู้ว่าไม่ได้พูดกับพิชิต “ถ้าคุณขยับขาเอามาอีกแค่ก้าวเดียว ผมยิงเอาตายแน่”
เสียงของโซดาเด็ดขาดทำเอาชายที่กำลังจะก้าวเข้ามาจากทางขวา เยื้องไปด้านหลังต้องชะงักเท้าลง
“ผมจะนับหนึ่งถึงห้า ไสหัวกันไปให้หมด” เสียงของโซดาชัดเจนมาก และน่ากลัวมากเช่นเดียวกัน “แล้วผมจะถือว่าผมกับพวกคุณ เราไม่เคยมีความแค้นอะไรต่อกัน”
“...”
“แล้วถ้าไม่ไป...”
ปัง!!!
โซดาใช้มือขวายิงอ้อมไหล่ซ้ายเยื้องไปยังชายคนเดิมที่ยังไม่วายพยายามจะเข้ามาจับตัวเขาแถมเข้ามาใกล้จนเหลือระยะห่างกันแค่สามก้าว มันแผดร้องโหยหวน กุมหัวไหล่ที่ถูกยิงแล้วเลือดพุ่งเป็นน้ำพุ
ก็เขาอุตส่าห์ให้โอกาสแล้วนะ... ไม่รับไว้เองนี่
เสียงลมหายใจดังใกล้แค่นั้นคิดว่าเขาจะไม่ได้ยินหรือไง
“...อย่าหาว่าผมไม่เตือน”
เสียงประกาศิตนั่นทำเอาทุกคนรีบกระเจิดกระเจิงหนีออกจากโกรังด้างอย่างรักตัวกลัวตาย พิชิตขบกรามแน่นเมื่อเหลือกันเพียงแค่สามคนในโกดังร้าง ใบหน้าเหมือนหมูไร้สีเลือด มือข้างที่ถูกหาญศักดิ์ยิงเจ็บจนชาไปแล้ว
เจ้าพ่อเงินกู้ที่ถูกทำร้ายปางตายหายใจรวยระรินราวใกล้สิ้นลมอยู่บนพื้น ดวงตาพร่าเบลอ ขนาดไม่เห็นชัดๆ ยังรู้สึกได้เลยว่า
โซดาเท่ฉิบหาย...
โซดามาที่นี่ โซดาไม่ได้มาเล่นๆ นะ โซดามาเพื่อฆ่าทุกอย่าง
สมฉายาพยัคฆ์เมืองหลวง ไอ้ปืนโตเพชรฆาตเป็นบ้า
เคยบอกตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมว่าเด็กเขาน่ะของจริง
โหดแบบนี้...เอาใจพี่ไปเลยน้อง
หาญศักดิ์คิดว่าถ้าตัวเองไม่อยู่ในสภาพที่เหมือนศพแบบนี้ เขาจะต้องคว้าโซดามาจูบอย่างถึงใจที่สุดเป็นรางวัลแน่ แล้วแถมท่ายากให้อีกสักยกสองยก แต่ลำพังตอนนี้แค่สูดลมหายใจยังยากลำบาก เขาก็แค่แกล้งคิดตลกให้ลืมความเจ็บปวดตามสรรพางค์กายไปอย่างนั้น แต่มันเป็นเรื่องจริงที่โซดาทั้งสงบ...ทั้งเก่ง...ทั้งจิตวิทยาและแผนการดี แถมยังรู้จักแก้ปัญหา
เสี่ยหนุ่มร้าวระบมไปทั้งตัว เจ็บปวดเหมือนจะขาดใจตายให้ได้ เลือดกลบปากกลบจมูก กล้ามเนื้อร่างกายของเขากระตุกเป็นระยะๆ ถูกกระทบกระเทือนรุนแรงจนเสียการควบคุม ถ้าไม่แข็งใจเข้าไว้เขาคงได้ไปหาป๊ากับม้าจริงๆ...
คมมีดในมือพิชิตยังคงจ่ออยู่ที่คอของเขา หากแต่ดวงตาของมันจับจ้องไปที่ใบหน้าขึงขังของโซดา เด็กหนุ่มสาวเท้าเข้ามาเรื่อยๆ กระบอกปืนในมือทั้งสองข้างยังคงเล็งไปที่ข้างหน้า
กริ๊ก...
ทั้งมือซ้ายมือขวาขึ้นนกพร้อมกันเบาๆ หาญศักดิ์พยายามสบตาโซดาที่ไม่มองมาทางนี้เลย เขาส่ายหน้า เขาไม่ต้องการให้โซดาฆ่าใคร
ฆ่าคนกับทำร้ายคนมันใช้ใจคนละส่วนกัน
ทั้งเรื่องคดีความ...เรื่องความรู้สึกที่จะต้องตกตะกอนในตัว ทุกอย่างต่างกันแบบฟ้ากับเหวเลยทีเดียว
ยิ่งสิ่งที่ตามหลอกหลอนไปทั้งชีวิต มันไม่คุ้มเลย...
“...อ...ย่า...”
เสียงของเจ้าพ่อเงินกู้แผ่วพร่าแหบแห้ง ไม่ต้องการที่จะให้จิตวิญญาณสักเสี้ยวของโซดาถูกทำลายแหว่งวิ่นโดยเด็ดขาด การฆ่าคนไม่เหมือนกับเศษน้ำหมึกเปื้อนผิว ที่พออาบน้ำล้างแล้วคราบมันก็จะจางหายไปได้ ลั่นไกไปทุกอย่างไม่ได้จบแค่ตรงนั้น แม้หาญศักดิ์จะบอกตัวเองให้ทำใจด้านชา แต่เขาก็เป็นแค่มนุษย์เดินดินคนหนึ่ง ทำได้ก็แค่แกล้งลืมให้ถึงที่สุด เผลอๆ มันก็วนกลับมาในหัวทุกที หน้าศพทุกศพนั่นน่ะ...
แต่เสียงของเขาไปไม่ถึงโซดา เด็กหนุ่มสาวเท้าจนอยู่ติดกับพิชิต ดวงตาแข็งกร้าวนิ่งสงบแบบทะเลก่อนพายุเข้า และเชื่อเถอะว่าเวลาที่พายุชื่อศาสดาซัดน่ะ ความรุนแรงของมันเกินประเมินค่า
“เอามือคุณออกไปจากคอพี่ผม”
โซดาพูดช้าๆ ชัดๆ เรียบง่ายแต่แฝงอำนาจอยู่ในที พิชิตกระตุกยิ้มมุมปาก ค่อยๆ ละมือออกมาจากคอของคู่อริช้าๆ ก่อนจะฉกมือกลับไปที่เดิมแล้วลงปลายมีดกดกรีดอย่างรวดเร็ว!
“อ๊า...!!!”
หาญศักดิ์ดิ้นพล่านร้องลั่นตาเหลือกเมื่อผิวเนื้ออ่อนตรงคอถูกกดกรีดจนเลือดทะลัก ใบหน้าเหมือนหมูยิ้มสะใจ
“มึง!!” โซดาคำรามเหมือนกระทิง ดวงตาคมเบิกโพลง ตกใจจนทำปืนทั้งสองกระบอกที่อยู่ในมือร่วง ทันทีทันใดร่างสูงตรงเข้าหาพิชิตก่อนรอยมีดจะถูกลากกรีดไปมากกว่านั้น เหวี่ยงร่างหนาของเสี่ยเฒ่าเจ้าเล่ห์ออกมาด้วยพละกำลังทั้งหมดแล้วชกเข้าตรงกึ่งปากกึ่งจมูกนั่นจังๆ ทันที
เสียงดังพลั่กของหมัดแข็งๆ ดังทั่วโกดังร้าง มีดเปื้อนเลือดในมือพิชิตร่วงลงบนพื้นพร้อมกับที่เสี่ยเฒ่าเปล่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด โซดาถีบเท้าขวาโครมเข้าที่ท้องอีกฝ่ายอย่างแรงจนมันเซ หาญศักดิ์ยกมือขึ้นกุมลำคอที่เลือดไหลทะลัก รู้สึกหายใจไม่ออกจนทรมาน
คนมีวิชาเจอกับคนมีวิชาไม่ใช่การต่อสู้ที่ง่าย พิชิตตอบโต้อย่างสุดความสามารถจนดูไม่ออกว่าใครเหนือกว่าใคร แต่ด้วยพละกำลังของโซดาที่ยังหนุ่มแน่นทำให้เขาเป็นต่อ ในที่สุดเสี่ยชราก็เริ่มหมดแรง เด็กหนุ่มฟาดสันมือไปที่คออีกฝ่ายจนพิชิตล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปบนพื้น เสี่ยชราเลือดออกปาก
แต่แค่นั้นยังไม่สาแก่ใจของเด็กหนุ่ม เขาฉุดร่างที่ล้มลงไปบนพื้นขึ้นมาด้วยความแค้น เตะต่อยอัดต่อแบบไม่ยั้ง ไม่ให้พิชิตได้มีโอกาสหาช่องทางสู้กลับ
มวยไทยเป็นวิชาฆ่าคน ไม่ยั้งมืออีกฝ่ายย่อมตายได้ไม่ยากเลย
“มึงจะฆ่าเมียกูเหรอวะ!! มึงคิดว่ามึงจะทำได้ง่ายๆ ใช่ไหม!!”
โซดาตะคอกไปด้วยลงมือซ้อมไปด้วย จับศีรษะอีกฝ่ายโขกกำแพงจนพิชิตร้องโหยหวน แล้วจับพลิกมาต่อยเข้าที่ลิ้นปี่จังๆ หลายหมัด เสี่ยเฒ่าอ้วกพุ่งจากปากหน้าม่วงเขียว โซดาเหี้ยมโหดยิ่งกว่าตอนขึ้นชกบนสังเวียนกับใคร ทุกกระบวนท่าทำเอาพิชิตรับมือไม่ไหวลงไปคุกเข่าทรุดหมอบอยู่กับพื้น แต่โซดาไม่ถนัดลงไปนั่งทับอัดคนซ้ำแบบมวยไม่มีกฏ แบบนั้นน่ะมันใช้แรงน้อยไม่สะใจ... พอพิชิตล้มลงไปเมื่อไหร่เขาก็ดึงอีกฝ่ายขึ้นมาซ้อมต่อเหมือนอีกฝ่ายเป็นแค่นุ่นเบาๆ เขาโกรธจนน่ามืด สั่นไปหมดทั้งตัว
“ใครอนุญาตให้มึงเอามือโสโครกแตะเมียกูวะ!! ฮะ!”
พิชิตสำลักเลือดในโพรงปาก โซดาคว้ามีดพกเปื้อนเลือดบนพื้นขึ้นมา ดวงตาคู่คมแดงก่ำวาวโรจน์ ง้างมีดไปข้างหลัง แล้วจ้วงทะลวงมันพุ่งใส่ท้องของคนตรงหน้าทันที
“...อย่าาา”
ฟุ่บบบบ
ฉึกก...!
“...พี่หานนนน!!!”
เสียงทุ้มร้องโหยหวนสุดเสียงจนเสียงแตก มีดพกคมกริบปักคาอยู่ตรงท้องน้อยของหาญศักดิ์ที่รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายวิ่งเข้ามาขัดขวางจนต้องกลายเป็นผู้รับคมมีด ดวงตาของเจ้าพ่อเงินกู้เหลือกขึ้นฟ้า ปากอ้าค้างเพราะเจ็บจนร้องไม่ออก เขาสะเปะสะปะมือไปจับด้ามมีดที่ปักคาบนท้องตัวเอง เลือดสีแดงสดค่อยๆ ซึมออกมาจากแผล
“...ไม่...ไม่...ไม่จริง...”
โซดาตกใจจนแข้งขาสั่น เข่าอ่อนไม่มีแรงทรุดลงบนพื้น ในขณะที่ร่างของหาญศักดิ์ร่วงหล่นเหมือนใบไม้ร่วงจากต้น
“พี่หาน!!”
ร่างสูงที่ตัวเปื้อนคลานเข้าไปรองรับร่างนั่น เนื้อตัวของเขาเย็นเฉียบสั่นสะท้าน
เขาเป็นคนแทงหาญศักดิ์กับมือตัวเอง...
สองมือที่เปื้อนเลือดกอดร่างของคนถูกแทงที่กระตุกถี่ๆ
“ทำไม...ทำไมทำแบบนี้!!” โซดาพร่ำพูดเหมือนใจจะขาด สติหลุด ตัวสั่น ใจสั่น น้ำตานองทั่วใบหน้า ทำอะไรไม่ถูกแล้ว “พี่เข้ามาขวางทำไม เข้ามาขวางทำไม!!!”
หาญศักดิ์เพียงแต่ส่ายหน้าเบาๆ กับเสียงโวยวายเหมือนเป็นบ้านั่น
“...กู...เคย...บอก...มึ...ง...แล้ว...ใช่...ไหม...”
-
‘มึงคิดว่าแค่ลั่นไกแล้วทุกอย่างก็จะจบรึไง กูบอกเลยนะว่ามันไม่ง่ายแบบนั้น มึงจะจำหน้าทุกศพที่มึงฆ่าได้ มันจะหลอกหลอนอยู่ในใจมึงไปตลอดชีวิต อย่างมากมึงก็ทำได้แค่แกล้งลืมเท่านั้นแหละโว้ย...’
‘...อีกเรื่อง แล้วเค้าก็ไม่อยากให้ตัวเองแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยการใช้กำลัง โดยเฉพาะการฆ่า เพราะเมื่อไหร่ที่เราฆ่าใคร ต่อให้จะมีเหตุผลสนับสนุนมากแค่ไหน แต่เราก็จะไม่ใช่เหยื่ออีกแล้ว เราจะกลายเป็นจำเลย เป็นคนผิดทันที แล้วสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น มันไม่ดีหรอกตัวเอง’
“...อย่า...ฆ่า...ใคร...”
หาญศักดิ์เปล่งเสียงอย่างลำบาก มันขาดห้วงจนจับใจความไม่ได้ แก้วตาใสล่องลอยมองบน ความจริงเขาพยายามจะมองหน้าหล่อๆ ที่ร้องไห้เหมือนจะตายอยู่นี่ แต่เขามองไม่เห็นอะไรเลย...
“...อย่า...กะ...แก้...แค้น...”
“ฮือ...ฮือ...ฮือออ” โซดาตัวสั่น ร้องห่มร้องไห้กอดประคองร่างที่เจ็บหนัก เสื้อนักเรียนสีขาวเปื้อนทั้งเลือดทั้งฝุ่น
“...รับ...ปาก...สิ”
อนาคตที่สดใสสวยงามของโซดาคือสิ่งเดียวที่หาญศักดิ์ปรารถนา...
พิชิตอาศัยช่วงจังหวะโกลาหลนี้หลบหนีออกไปจากโกดังร้างทันที เสียงฝีเท้าหนักๆ นั้นโซดาได้ยินชัดเจนแจ่มแจ้ง แต่เขาไม่มีตาไปสนใจสิ่งใดอื่นอีกแล้ว จะดึงมีดออกจากร่างหาญศักดิ์เขาก็ไม่กล้า...กลัวว่ามันจะยิงทำให้เลือดทะลักกระเทือนแผลมากกว่าเดิม
เขาไม่รู้เลย...ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าจะต้องทำอะไรต่อไป
“อย่าตาย...อย่าตายนะครับพี่หาน...อย่าตายนะ” เสียงของเด็กหนุ่มสั่นเทาไม่ผิดกับเนื้อตัวที่สั่นเทิ้ม เจ็บปวดหวาดกลัวจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
หาญศักดิ์คลี่ยิ้ม ส่ายหน้าอย่างเชื่องช้า “...กู...ไม่ทิ้ง...มึง...หรอก... อึก”
เสี่ยหนุ่มกระตุกเฮือกใหญ่ เลือดทะลักออกมาจากรูตรงลำคอที่พิชิตกรีด และมือขวาของเขาก็ยังค้างอยู่บนด้ามมีดนั่น แต่หาญศักดิ์ไม่เจ็บแล้ว...อันที่จริง ตอนนี้เขาไม่รู้สึกอะไรเลยต่างหาก
...เขาแค่รู้สึกว่าโลกมันขาวสว่างไปหมด แล้วก็หายใจไม่ค่อยออก รู้สึกเหมือนเขาไม่มีแขน...ไม่มีขา...ไม่มีร่างกายส่วนใดเลย
“โซดา...” เสียงของหาญศักดิ์พร่าแผ่วเบากว่าเสียงหอบหายใจเสียอีก เด็กหนุ่มยังคงร้องไห้ มองใบหน้าของคนที่ตัวเองประคองอยู่ หาญศักดิ์เพียงแต่ยิ้มเลื่อนลอย เลื่อนมือข้างที่ไม่ได้จับอะไรออกไปในอากาศ คว้าสะเปะสะปะจนโดนแก้มสากนั่น
“...รัก...นะ...”
“ฮือ...พี่หาน...พี่หาน...” เด็กหนุ่มจับมือนั่นมาพรมจูบ มองหน้าคนรักผ่านม่านน้ำตา
เสียงขาดห้วงพยายามต่อประโยคของตัวเองให้จบ
“...มาก...ด้วย”
อย่างน้อยเขาก็ได้พูดมันออกไปแล้ว และทั้งหมดนั่นออกมาจากหัวใจของเขา
เขารักโซดามาก รักมากจริงๆ
“ผมรู้แล้ว...ผมรู้แล้ว”
“รัก...อึ่ก”
“พี่หาน...ฮือ...อย่าตายนะ...มองผมสิ...อึก...ฮือ”
หาญศักดิ์ยังคงยิ้มในหน้า รู้สึกเหมือนลมเย็นสบายพัดผ่านวูบไปทั่วร่าง แล้วเสียงร้องไห้ของโซดาก็ดังไกลออกไปทุกทีๆ
...ลื้อปิดเปลือกตาสักทีสิวะหาน...
เสียงนี้แม่งเหมือนป๊าเป็นบ้า
แต่จะปิดได้อย่างไรกัน โซดายังไม่รับปากเขาเลย
...แล้วเขาจะตายตาหลับได้ไงเล่า
วูบบ~
ร่างของเขากำลังร่วงหล่นไปในสักที่ช้าๆ คล้ายหล่นจากหน้าผาแต่มันไม่น่ากลัวเลยสักนิดทั้งที่เขากลัวความสูงแทบเป็นแทบตาย ลมเย็นสบายยังคอยพัดอยู่เรื่อยๆ แล้วในที่สุดเขาก็หยุดนิ่ง นอนลงบนเตียงสีขาวสะอาดอย่างนุ่มนวลที่สุด แสนสบายจนไม่อยากลุกไปไหน เขาหันหน้าไปทางซ้าย เห็นผู้ชายจีนที่แม้จะไม่ได้พบนานแล้ว แต่ก็ยังคุ้นตาเสมอเพราะอยู่ในใจตลอด ชายคนนั้นกอดอกพูดกับเขา
‘มาแล้วเหรอวะ อั๊วบอกให้ปิดตาก็ไม่ปิดนะ ลื้อนี่มันดื้อตั้งแต่เด็กจนโต’
‘เฮียก็เลิกว่าลูกได้ไหม ปล่อยมันลำบากอยู่คนเดียวตั้งนานยังมีหน้าไปว่ามันอีก’
เสียงไม่พอใจของผู้หญิงดังมาจากทางด้านขวาของเตียง ทั้งคู่เขม่นมองกัน หาญศักดิ์ที่นอนอยู่หันหน้าไปมองต้นเสียง ก่อนจะมองทั้งคู่สลับกันไปเรื่อยๆ แล้วก็ยิ้มกว้าง
‘ป๊า...ม้า จนถึงขนาดนี้นี่พวกลื้อยังไม่เลิกทะเลาะกันอีกหรือเนี่ย’
ร่างสันทัดที่เคยนอนสั่นน้อยๆ อยู่บนพื้นแน่นิ่งไปในที่สุด เปลือกตานั่นไม่ปิด แม้เปิดโพลงแต่กลับวาววับ แก้วตาไม่ฉายแววอื่นใดเป็นเหมือนลูกแก้วใสลูกโต จนดูออกว่าเจ้าของของมันมองไม่เห็นอะไรอีกต่อไป...
“...ไม่จริง...!”
เสียงของเด็กหนุ่มโหวงเหวง รู้สึกเหมือนถูกผลักตกหุบเหว มือหนาเขย่าร่างที่นิ่งสนิทในอ้อมแขนตัวเอง
“ไม่จริง...! พี่หาน!! พี่หาน!!!!!! ไม่จริง!! ไม่จริงงงงง!!!!”
---------------
กรี๊ดดดดดดดด เสี่ยหานนนนนนนนน $%^&*()_$*()_ TTTTT_TTTTTT
ใครก็ได้ช่วยเสี่ยด้วยยยยยยยยย
อย่าลืมคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้คนแต่ง สกรีมแท็กได้ที่ #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง นะคะ
จุ๊บ
-
เอิ่ม เสี่ยหาญ ไหนว่าไม่อยากให้โซดาฆ่าคนไงล่ะ เอาตัวไปเป็นเป้าแทนซะงั้น
ที่ว่าไม่อยากให้ฆ่าคน คือ ไม่ให้ฆ่าคนอื่นใช่ไหม ฆ่าเสี่ยเองได้สินะ :a5: ถ้าเสี่ยตายโซดาต้องเจ็บปวดแน่ ห้ามตายนะ
-
เสี่ยอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ทิ้งโซดายังงี้ได้ไง
ตอนนี้มาสั้นแถมตัดตอนให้คนอ่านค้างอีก รีบมาต่อไวๆนะคะ
รอเล่มค่ะ น่าจะเล่มเดียวจบหรือ 2 เล่มคะ จะหยอดกระปุกรอค่า
+1 กดเป็ดให้กำลังใจคนแต่งค่ะ ^^
-
อิเสี่ยยยย มาเป็นคนดีผิดเวลาอีก เกลียดแปปป
โง่หรือโง่เนี่ย ไม่อยากให้ฆ่าแต่เอาตัวมาบังหนักกว่ามั้ย
สงสารโซดาเลย ต่อไวๆนะคะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
พููดไม่ออกค่า
-
คือแบบ จะเศร้าก็เศร้าไม่สุด
เสี่ยหานบ้ารึบ้าวะ
บอกไม่อยากให้โซดาฆ่าคน แต่เอาตัวไปขวางจนโดนแทงเอง
ทำแบบนี้โซดาเสียใจมากกว่าฆ่าคนอื่นอีก :katai1: :ling1:
-
ตายง่ายๆก็ไม่ใช่เสี่ยหานแล้ว
-
ทำไมตัดแบบนี้ ทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้ว
น้องโซดาจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีพี่หาน :katai1: :katai1:
-
แล้วทีนี้น้องโซดาจะอยู่อย่างไร...
อิเสี่ยกลับมาก๊อนนนนนน
อย่าใจร้ายกับคนอ่านเลยนะคะเจค :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อย่าตายนะหาญ
อย่าทิ้งโซดานะตัวเธอ
-
คงไม่ใช่ตัดจบเป็นงานศพเลยนะ เรื่องไม่ดราม่าตอนจบใช่ไหมคะ
-
ทำไมมันค้าง
-
:mew1: :mew1:
-
ม่าย :katai1: เสี่ยไปขวางมีดทำไมอ่า
-
:m15: นับถือความรักของเฮียหานจริงๆ รักและปราถนาดีต่อสามีมากๆ รับรองผลแห่งรักเฮียหานไม่ตายหรอก :monkeysad:
-
รอไรค่ะ รออะไรรร หาคนช่วย หาโทรศัพ รอเลือดหมดตัวงายยย
ลืมตัว ขออินแปบ ม่ายยยยนะ ไม่ๆๆๆ อย่าเป็นไรนะ
-
ม่ายยยยย :ling3:
-
หาน สลบไปเท่านั้นนะ
อย่าไปอยู่กับป๊า ม้า นะ
แค่ไปแวะเที่ยว อย่าอยู่ถาวร
โซดา รอพี่หานอยู่
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เสี่ยยยยยย เชื่อว่าเสี่ยไม่เป็นไร
ฮือออ โซดาา พี่เข้าใจ เป็นพี่ พี่ก็แทง แต่ถ้าเสี่ยไม่ตาย ก็ถือว่าคุ้มเพราะจะได้ไม่ต้องฆ่าใคร
แต่เสี่ยนะเสี่ย มันอาจไม่คุ้มก็ได้นา ฟื้นให้โซดาจัดสักสิบยก อยากโดนแทงดีนัก ให้โซดาแทงด้วยอย่างอื่นเลยยย
//อีนี่ยังมีกะใจหื่นอีก
เสี่ยกับโซดาสู้ๆ //พี่เจคด้วยน้าา สู้ๆ
-
:mew4:
-
ม่าายยยยยยย พี่หานนนนน
-
หาน.... ฉลาดน้อยไปไหม?! :ling2:
-
ปัญญาอ่อน เป็นถึงเสี่ยแต่ทำไมโง่...ลูกน้องมึงมีสิบคนรึไง ขนมันไปสิ
เก็บไว้ให้มันเป่ากบกันเหรอ ส่วนเมียเก่า...ดิชั้นคิดว่าไม่มีทางที่นังนั่นจะเป็นคนดีไปได้หรอก ผู้หญิงดีๆเขาไม่ทรยศคนรักของตัวเองหรอก
บอกเลยว่าหลังๆมานี้อ่านข้ามๆตลอด แบบว่ามันค่อนข้างน่าเบื่อ
แล้วตอนล่าสุดนี่บอกเลยไม่สมเหตุสมผลอย่างแรง คนเป็นถึงเสี่ย ปล่อยเงินกู้แต่จะไม่มีเล่เหลี่ยมห่าเหวอะไรเลยเหรอ? อย่าบอกว่าเพราะลน เลยขาดสติไม่ทันนึก จำได้ว่าเคยอ่านนิยายเรื่องหนึ่ง เหตุการณ์ประมาณแนวนี้เลย แต่ตัวพระนางมีสติดีทั้งคู่อ่านแล้วรู้สึกอินกว่าเยอะ
แต่ก็อย่างว่านิยายฟรีกับนิยายเสียเงินมันต้องต่างกันอยู่แล้ว
จริงเรื่องนี้พล็อตสนุกนะ แต่ยังมีหลุดเยอะอยู่ อย่างพระเอก หลุดเรียกตัวเองว่าเซฮุนสองครั้ง ส่วนเมียเก่านางเอกหลุดเรียกตัวเองว่าฟ้าลัดดาตอนโวยวายกับชาน
-
:hao5: :hao5: เราแอบเข้าใจเสี่ยหานน แบบเพิ่งรู้ใจตัวเอง แล้วมันเกิดเหตุการณ์กะทันหันขึ้น ทำให้แบบคิดไม่ทันไรงี้ ต่อให้มีสติแค่ไหนมันก้ต้องมีหลุดบ้าง เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า ฮึ้บๆ :pig4: :กอด1:
-
คนอื่นเค้าจะวิจารณ์อะไรยังไงเราไม่รู้แต่ที่รู้ๆคือเราอยากอ่านต่อสู้ๆน่ะ.
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
ตามอ่านเงียบๆมาพักใหญ่ๆ วันนี้อดไม่ได้ต้องขอเม้นหน่อย
ชอบนิยายมากเลยค่ะ คนเขียนสร้างสรรค์ดีมาก สนุกทุกตอนเลย จะติดตามอ่านเรื่องนี้และผลงานอื่นต่อไปเรื่อยๆนะคะ
นิยายเสียเงินไม่เสียเงินไม่ใช่เรื่องที่เอามาวัดได้เลยคะว่านิยายดีหรือไม่ดี หลายๆเรื่องที่ตีพิมพ์มาขาย ทั้งเนื้อเรื่องทั้งภาษาก็ไม่เข้าขั้นยังทำออกมาขายได้เลยค่ะ มาติเพื่อก่อกันดีกว่านะคะ เพราะถ้าอยากเอาแต่ว่าอย่างเดียว คนที่เขาเขียนงานสนุกๆมาให้อ่านกันจะหมดกำลังใจกันเปล่าๆ :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้ ขอบอกเลยว่าสนุกมากกกก นานแล้วที่ไม่ได้อ่านนิยายที่ตอนฮาก็ฮากร้าก ตอนมาม่าก็น้ำตาไหล ตอนแรกโกรธเสี่ยมาก ทำกะโซดาได้ยังไง น้องไม่ใช่ขอตายนะที่พอต้องการก็ให้อยู่ พอคนเก่ากลับมาก็เฉดหัวทิ้ง ทั้งๆที่น้องรักเสี่ยมากขนาดนี้ยังทำกันได้ลงคอเพียงเพราะตัวเองนั้นเลือกแล้ว ซึ่งคนๆนันฃ้นมันแค่ไม่ใช่โซดาแค่นั้นเอง เป็นเรื่องแรกเลยมั้งที่ไม่เข้าข้างนายเอก อยากให้โดนเฉดหัวทิ้งดูบ้าง แต่พอมาเจอตอนที่รับมีดเองเพราะไม่อยากให้โซดาฆ่าคน //ยังสงสัยว่าถ้าเสี่ยตายนี่น้องก็ถือว่าฆ่าคนอยู่ดีแมะ คิดสิเสี่ยคิ้ดดดด// พอเสี่ยโดนแทงเหมือนความโกรธในตอนที่เทโซดาหายไป(เล็กน้อย)5555 จะรอตอนต่อไปนะค้า คืออินมาก ขอตื้บเสี่ยซักทีแล้วจะนอนฝันดี :z6: :heaven
-
ยกที่ ๓๗
How am I suppose to carry on,
I find myself singing the same old song
If you hear me, have it in ur heart
but please come back to me oh baby
[ ผมจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไร
ผมพบตัวเองติดอยู่ในวังวนเดิมซ้ำๆ
ถ้าเสียงของผมส่งไปถึงหัวใจของพี่
โปรดกลับมาหาผมทีเถอะที่รัก ]
I'll be right here if you need someone
If you hold another I'll be moving on
As easy as said
Just hope that I can see the road
Come back to me baby...
[ ผมจะอยู่ตรงนั้นเวลาที่พี่ต้องการใครสักคน
และถ้าพี่ไม่ต้องการผมอีกแล้ว ผมจะยอมเดินจากไป
แต่ขอให้ผมได้เห็นแสงสว่างปลายทางสักเล็กน้อยได้ไหม
ได้โปรด...ที่รัก กลับมาหาผมเถอะ... ]
(Come back to me – Se7en : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
[Soda’s talk]
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วมาก
ผมคร่ำครวญอยู่อย่างนั้นตรงทำอะไรไม่ถูก เขย่าร่างที่นิ่งสนิทของพี่หานไปด้วย จนในที่สุดผมก็ฟุ่บลงร้องไห้บนร่างของพี่เขา
และหลังจากนั้นเพียงอึดใจเดียว พี่ชานก็วิ่งเข้ามาหาผมในโกดังร้าง และเรื่องของเรื่องก็คือ พี่ชานรู้เรื่องทั้งหมด
ทั้งหมดจริงๆ
พี่ชานรู้ว่าผมเป็นคนแทงพี่หานกับมือเพราะความผิดพลาด พี่ชานรู้เป็นคนแรกว่าพี่หานมาที่โกดังร้าง เพราะก่อนที่พี่หานจะมา พี่หานได้โทรไปบอกที่ตั้งของโกดังร้างนั่นกับพี่ชาน แล้วก็ขอให้พี่ชานอย่าเพิ่งแจ้งพิกัดกับตำรวจเพราะอาจเกิดอะไรไม่คาดฝันขึ้นได้ และเมื่อมาถึง ตั้งแต่ก้าวแรกที่ย่างเท้าเข้ามา พี่หานก็ต่อสายเอาไว้ตลอดให้พี่ชานคอยฟังเสียงทุกอย่าง แต่เนื่องจากพี่ชานไปตามหาผมที่อีกฝั่งของเมือง ทำให้กว่าจะขับรถมาถึงก็ช้าไปมาก
‘ไอ้เสือ ฟังกูนะ ไม่เป็นไร... ไม่เป็นไร...’ พี่ชานทรุดลงกระซิบปลอบผมที่ไม่ยอมผละออกมาจากร่างพี่หาน แต่เชื่อผมเถอะ เสียงพี่เขาไม่ได้ฟังดูไม่เป็นอะไรอย่างที่เขาพยายามบอกผม ‘ตำรวจกับรถพยาบาลกำลังตามมา ถ้ามีใครถามอะไรยังไม่ต้องตอบ โดยเฉพาะกับตำรวจ เข้าใจไหม มึงไม่เป็นไรหรอก ไอ้หาน...ก็ต้องไม่เป็นไร’
แต่ผมเห็นน้ำใสๆ เคลือบบนลูกตาทั้งสองข้างของพี่ชาน พี่เขามองร่างพี่หานแบบที่คุณไม่มีวันจินตนาการออก ผมคิดว่าเขาคงปวดร้าวในแบบที่ผมไม่อาจอธิบายได้ พวกเขาเป็นเพื่อนกันมามากกว่าสิบปี พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมสาบาน พวกเขาเป็นครอบครัวของกันและกัน
ตำรวจตามมาหลังจากนั้นประมาณสิบนาทีพร้อมๆ กับรถพยาบาล ผมกับพี่หานถูกจับขึ้นรถพยาบาลแยกกันคนละคัน ผมกรีดร้องโวยวายสุดเสียงจะไปกับพี่หาน แต่ว่าสุดท้าย ผมก็สลบไปเพราะถูกฉีดยาระงับประสาท รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่โรงพยาบาลเสียแล้ว
ส่วนพี่หานของผมชีพจรเต้นแผ่วเต็มทีตั้งแต่ตอนอยู่ในโกดังร้าง และกว่าจะมาถึงมือหมอที่โรงพยาบาลก็ใช้เวลาพอสมควร เขาถูกส่งเข้าห้องไอซียูทันทีเป็นการเร่งด่วน ผมที่ทำแผลเสร็จแล้วกับพี่ชานและพี่เฉินได้แต่รออย่างกลัดกลุ้มอยู่หน้าห้อง แม้จะมีใครมาบอกให้ผมไปพักผ่อนแต่ผมก็ไม่ไป ตำรวจที่มาขอสอบปากคำภายในวันนั้นถูกพี่ชานอาละวาดใส่ ขนาดแม่มาตามผมด้วยตัวเอง...ผมยังไม่ไปเลย แล้วตอนนั้นผมก็พูดอะไรไม่ออกด้วย
ผมรู้ว่าแม่ดีใจที่ผมกลับมาอย่างปลอดภัย และแค่นั้นก็เพียงพอสำหรับแม่
แต่มันไม่เพียงพอสำหรับผม
ลูกน้องของเสี่ยพิชิตสิบคนถูกสกัดจับได้หมด หากแต่เสี่ยพิชิตตัวดีกลับหนีรอดไปได้ เขาถูกตั้งข้อหาพยายามฆ่าและข่มขู่ บวกกับลักพาตัวทันที และยังถูกรื้อคดีเก่าๆ ทั้งหมดออกมาด้วย รวมไปถึงยังถูกตั้งข้อหาอีกหลายกระทง เขากลายเป็นฆาตกรมีค่าหัวในชั่วข้ามคืน รูปของเขาถูกเผยแพร่ไปทั่ว แค่ให้เบาะแสก็ได้เงินมากโขแล้ว ส่วนพวกลูกน้องของพิชิตทุกคนสารภาพกันอย่างหมดเปลือก ยอมรับว่าลักพาตัวผมไปตามแผนการของเจ้านาย
เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นข่าวใหญ่โตมาก ออกข่าวทุกช่องและลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งทุกฉบับในวันรุ่งขึ้น มีนักข่าวออกันเต็มไปหมดเพื่อขอสัมภาษณ์คนที่เกี่ยวข้อง พี่หานก็ดัง พี่ชานก็ดัง และผมก็ดัง จึงไม่แปลกใจเลยที่ทุกคนจะให้ความสนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากมายขนาดนี้ พี่เฉินกับพี่ชานต้องเป็นคนรับศึกหนัก ซึ่งระดับพี่ชานแน่นอนว่าด่าสื่อยับกลับไปจนไม่มีใครกล้าแหย่จมูกมาถามคำถามแบบไม่ผ่านกระบวนการความคิดอีก
ตัวอย่างคำถามน่ะหรือ...?
‘จากช่องสามค่ะ ไม่ทราบว่าคุณชานรู้สึกยังไงคะกับเรื่องที่เกิดขึ้น ช่วยอธิบายความรู้สึกหน่อยค่ะ’
‘อ๋อ คุณจะรู้สึกยังไงละถ้าเพื่อนคุณถูกแทงจนเลือดแทบหมดตัวตายห่า แล้วน้องชายก็ถูกลักพาตัวไปซ้อม ผมคงร่าเริงอยากออกไปกินเหล้ามั้ง’
‘จากสำนักข่าวหลากสีสันครับ ถ้าคุณหานตื่นขึ้นมาแล้วไม่เหมือนเดิมคุณชานจะทำยังไงครับ’
‘เฮ้ย! ปากเหรอวะ!?’ ร่างสูงอารมณ์ขึ้น ชี้หน้านักข่าวเจ้าทุกข์ ‘เรียนจบที่ไหนมา ซื้อใบปริญญามารึเปล่า ไม่เหมือนเดิมนี่คือยังไง พูดมาซิว่าคือยังไง?’
‘...’
‘คุณอาจไม่รู้สินะว่าถึงผมไม่ได้เป็นนักมวยเหมือนโซดาแต่ผมก็หมัดหนักพอใช้อยู่ เอ้า ไหนขึ้นมาถามตัวต่อตัวตรงนี้สิ มาสิวะ’
จบข่าว...
ท่านประยุทธ์เจอคู่แข่งแล้วล่ะผมว่า
เรื่องดีเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นก็คือขนมคางกุ้งของพ่อผมขายดีขึ้นมาอีก 7% ทุกคนเห็นใจในชะตากรรมแสนเศร้าของผมก็เลยพากันแห่ไปอุดหนุนจนมันขาดตลาดไปหลายรอบ
แล้วหลังจากวันนั้น ตำรวจก็ผลัดกันตระเวณตรวจเข้มรอบๆ ละแวกบ้านของผม คฤหาสน์ของพี่หาน และโรงแรมเมททอล รวมไปถึงโรงพยาบาล
หนึ่งคือเพื่อเฝ้าระวังและสร้างความอุ่นใจให้กับทุกคนที่เกี่ยวข้อง สองคือเพื่อพยายามจับตัวพิชิต ทุกคนปักใจเชื่อกันหมดว่าเสี่ยพิชิตเป็นคนแทงพี่หานจนปางตาย และพี่ชานกับพี่เฉินก็สั่งให้ผมเงียบปากห้ามแพร่งพรายความจริง
‘ฟังนะ โซดา มึงไม่ได้เป็นคนแทงไอ้เสี่ยหาน’
ผมที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงในห้องฉุกเฉินหลังทำแผลเสร็จได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีเงยหน้าขึ้นมองพี่ชานที่เป็นคนพูด พี่เฉินรูดม่านรอบทั้งสี่ด้าน ทั้งสองคนจ้องหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง
พี่ชานกล่าวต่อ ‘พิชิตเป็นคนแทง แล้วมึงไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พวกกูจะรับหน้าที่ต่อจากนี้เอง’
‘แต่ -- ’
‘เชื่อพวกพี่เถอะนะว่าเสี่ยหานก็ต้องอยากให้เป็นแบบนี้’ พี่เฉินพูดอย่างหนักแน่น ‘เสี่ยหานไม่อยากให้มึงต้องมีข้อหาติดตัวหรอกโซดา เสี่ยหานพยายามปกป้องมึงทุกทาง’
ผมจึงไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเลยได้แต่ทำตามนั้น พี่ชานแจ้งตำรวจไปว่าพิชิตเป็นคนลงมือ ตำรวจเชื่อทันทีเพราะรูปการณ์บ่งชี้ และมีดพกนั่นก็ยังเป็นของพิชิต พวกเขาคิดว่าที่ด้ามมีดมีลายนิ้วมือของผมติดอยู่เพราะในตอนแรกผมพยายามจะดึงมันออกจากตัวพี่หาน แต่เราสามคนก็รู้กันอยู่แก่ใจว่าความจริงคืออะไร
หัวใจผมสลายตอนที่หมอออกมาบอกว่าชีพจรพี่หานหยุดเต้น...กลายเป็นเส้นตรง...
ก่อนที่ผมจะร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนหอบ กระทั่งทรุดลงไปบนพื้นของโรงพยาบาล ตอนที่หมอคนเดิมบอกต่อว่า แต่พวกเขาชาร์จหัวใจนั้นสำเร็จจนกลับมาเต้นได้
ผมโคตรอยากศอกใส่หมอเลย...
นับเป็นโชคที่มีดไม่แทงโดนอวัยวะสำคัญของร่างกาย แต่ก็ยังมีเลือดออกภายในอยู่ ต้องอยู่โรงพยาบาลดูอาการอีกสักสัปดาห์ถึงสองสัปดาห์ หมอบอกว่าผมทำถูกแล้วที่ไม่ดึงมีดออกมาด้วยตัวเอง เพราะมีดนั่นช่วยอุดบาดแผลเอาไว้ไม่ให้เลือดไหลออกจากร่างพี่หานเร็วขึ้น ส่วนตรงที่ถูกเชือดคอแม้จะเป็นจุดสำคัญแต่ก็โชคดีที่ไม่มีอะไรขาดทะลุ และพวกทีมแพทย์ก็ห้ามเลือดบริเวณนั้นไว้ได้ในที่สุด แต่หมอก็แจ้งด้วยว่าต่อไปนี้พี่หานจะต้องมีแผลเป็นเพิ่ม ซึ่ง...ใครสนกันล่ะ
และตอนนี้ผมในชุดนักเรียนก็กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ มองใบหน้าหล่อหวานที่หลับสนิทและหายใจสม่ำเสมออยู่บนนั้น
“หลับไปห้าวันแล้วนะครับพี่หาน...เมื่อไหร่จะตื่น”
ผมพูดเสียงแผ่วเบาก่อนจะลุกขึ้นยืน เอื้อมมือไปลูบศีรษะของคนที่นอนอยู่อย่างเบามือ
“เมื่อไหร่จะหายง่วงละครับเนี่ย หืม” ผมก้มลงกระซิบข้างหูของพี่หาน “ผมอยากคุยกับพี่ ผมคิดถึงพี่จนจะบ้าแล้วรู้ไหม...”
“...”
“ไหน...ไหนหมอบอกว่า... แค่แป๊บเดียวพี่จะก็ฟื้นแล้วไงครับ จริงๆ พี่ต้องฟื้นในวันรุ่งขึ้นด้วยซ้ำนะ”
หมอบอกพวกผมอย่างนั้นจริงๆ นะครับ ทุกคนได้ยินแบบเดียวกัน และหมอก็ยังบอกพวกเราเพิ่มเติมเมื่อวานหลังจากที่แห่กันไปถามอย่างร้อนรนใจด้วยว่า พวกเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่หานยังไม่ฟื้น
พี่นอนนานมากไปแล้วนะรู้ไหม
“พี่อยากแกล้งผมใช่ไหมล่ะ นั่นแน่ จะอำแก้แค้นที่ผมเคยแกล้งพี่เหรอครับ เปลี่ยนวิธีดีกว่านะ วิธีนี้มัน...ฮึก...มะ...มัน...”
“พอเถอะโซดา เดี๋ยวเจ้เฝ้าหานต่อเอง โซดากลับบ้านได้แล้วนะ”
“ฮือ...ฮือ...อึก...เจ้เฉียนย่า”
ผมหันหลังกลับไปกอดหญิงสาวร่างเล็กที่เข้ามาแตะบ่าตัวเองเต็มอ้อมแขน เมื่อไหร่จะตื่น...ทำไมยังไม่ตื่น...หรือจะไม่ตื่นอีกแล้ว เพราะเอาแต่คิดอยู่แบบนี้ผมถึงได้ร้องไห้ง่ายๆ ทุกที
แล้วที่สำคัญ ผมเป็นคนแทงพี่หานเอง ผมรู้อยู่เต็มอกของผม
-
“เดี๋ยวเขาก็ตื่นน่า” เจ้เฉียนย่าพยายามปลอบผม แต่เสียงของเธอก็อู้อี้ ผมรู้ว่าที่เธอน้ำตาคลอแบบนี้ก็เพราะเธอสงสารผมจับใจ เธอเคยผ่านความสูญเสียครั้งใหญ่ตอนที่ลูกของตัวเองตาย ฉะนั้นเธอจึงเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ดีกว่าใคร “หานเขาดวงแข็งจะตาย นี่เขาก็รอด...ไม่เห็นเหรอ แค่อาจจะต้องใช้เวลา...”
“ฮือ...”
“เขาต้องตื่นมาหาโซดาของเจ้อยู่แล้ว หานเขาไม่ทิ้งคนรักไปไหนหรอก ยิ่งคนรักดีๆ แบบโซดาด้วย ถ้าไม่ยอมตื่นขึ้นมาก็โง่เต็มทน อย่างโซดาเนี่ยตายไปชาติหน้ายังไม่รู้จะหาได้หรือเปล่าเลย เชื่อเจ้สิ”
ผมสะอึกสะอื้นพยักหน้ารัวๆ ในอ้อมแขนเรียวบาง ผู้หญิงคนนี้ตอนที่เธอหวนกลับมาหาพี่หาน เธอทำให้ผมเจ็บไปหมด แต่ตอนนี้เธอกลับเป็นคนที่คอยปลอบโยนผม และเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่อยู่เคียงข้างผม
เธอเป็นคนดี
“กลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่าไป พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่นะ ถ้ามีอะไรคืบหน้าเจ้จะโทรไปบอก อ่านหนังสือบ้างล่ะใกล้สอบแล้ว”
“ครับเจ้”
“จ้ะ ไปๆ แล้วนี่มายังไงละเนี่ย”
“ขี่มอเตอร์ไซค์มาครับ...”
“งั้นก็ขี่กลับดีๆ ล่ะ อย่าให้เป็นอะไรไปนะ ดึกป่านนี้แม่เราเป็นห่วงแย่แล้ว ถึงบ้านแล้วก็อย่าลืมไลน์มาบอกเจ้ด้วย”
“ได้ครับ”
“แล้วก่อนออกจากห้องไปล้างหน้าล้างตาหน่อยนะลูกจะได้สดชื่น เรียกสติมานะ จะได้ขับขี่ปลอดภัย”
“ครับ”
ผมพยักหน้าแล้วยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปวักน้ำเอามาลูบหน้าลูบตา แล้วออกไปไหว้ลาเจ้เฉียนย่าให้เรียบร้อย จากนั้นจึงขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้าน ผมต้องคอยเตือนตัวเองไม่ให้ร้องไห้ เพราะถ้าร้องไห้ในหมวกกันน็อก มันจะทำให้วิสัยทัศน์การมองเห็นแย่มาก
“กลับมาแล้วหรือลูก กินข้าวกินปลามาหรือยัง”
แม่ที่นั่งดูโทรทัศน์รอผมอยู่บนโซฟาเดี่ยวเอ่ยถามอย่างห่วงใย ผมหันไปมองนาฬิกาบนฝาผนัง สี่ทุ่มกว่าแล้ว ผมนี่เป็นลูกที่ใช้ไม่ได้เลย ทำให้แม่ต้องรอดึกๆ ดื่นๆ
“กินมาแล้วครับจากที่โรงพยาบาล” ผมยิ้มบางๆ ให้แม่ “ขอโทษด้วยนะครับที่กลับดึกแบบนี้”
ผมตรงเข้าไปหาแม่ แล้วคุกเข่าลงบนพื้นสวมกอดเอวของเธอก่อนจะฝังหน้าลงไป
“คุณหานเป็นยังไงบ้าง”
“...เหมือนเดิมครับ”
ไม่ดีขึ้น...ไม่แย่ลง...และไม่ฟื้น
แม่ถอนใจ ลูบหลังลูบไหล่ปลอบประโลมผม ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ เพราะแม่รู้ว่าผมไม่อยากพูด แต่แม่เข้าใจผม
“เดี๋ยวผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับแม่ รู้สึกเหนื่อยๆ”
“จ้ะ ไปพักผ่อนนะ ส่วนพ่อเพลียมากหลับไปแล้วล่ะ”
“ครับ”
ผมไลน์ไปบอกเจ้เฉียนย่าว่าถึงบ้านแล้ว จากนั้นก็อาบน้ำอาบท่าจนเรียบร้อยแล้วกลับมานั่งอ่านหนังสือในห้องตัวเอง สัปดาห์หน้าก็ถึงเวลาสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารแล้ว รวมไปถึงสอบตามตารางปกติที่โรงเรียนผมด้วย อนาคตของผมยังไม่แน่นอน เพราะถ้าสอบไม่ติดโรงเรียนเตรียมทหาร ผมก็ต้องเรียนโรงเรียนเดิมต่อแล้วค่อยไปหาลู่ทางสู่อาชีพตำรวจในอนาคตทีหลัง ฉะนั้นผมจะต้องตั้งใจทั้งสองอย่าง ผมพยายามอ่านหนังสือเท่าที่จะว่างอ่านได้ บางทีก็พกไปอ่านที่โรงพยาบาล แต่ช่วงนี้ มันไม่ค่อยเข้าหัวผมจริงๆ
อ่านไปได้สักเกือบสองชั่วโมงผมก็เอาปากกาไฮไลท์คั่นหน้าหนังสือที่อ่านค้างแล้วปิดไฟจนห้องมืดสนิท ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงตอนจวนเที่ยงคืน สมองและร่างกายอ่อนล้าเกินกว่าจะซึมซับความรู้ใดๆ เข้าหัวอีกต่อไป
“พี่หาน...”
ผมพูดเบาๆ ในความมืด หลับตากระชับกอดหมอนข้างแน่น สูดกลิ่นอายของน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมๆ เข้าเต็มปอด จินตนาการว่ามันเป็นกลิ่นของร่างพี่หานที่ผมชอบดมอยู่เสมอ
ประโยคที่อธิบายถึงความรู้สึกทั้งหมดของผมหลุดออกมาจากปาก
“ผมคิดถึงพี่...”
:::METAL TERMINAL:::
6:30 AM
“ไง ยังไม่ตื่นอีกเหรอมึง”
เจ้าพ่อกาสิโนที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนป่วยก้มหน้าลงไปพูดกับเพื่อนรัก ส่วนเฉียนย่าขอลงไปหาอะไรกินข้างล่าง ในห้องจึงมีแค่เขากับเฉินที่เพิ่งมากันตั้งแต่เช้าตรู่
“มึงคิดจะอู้งานยาวล่ะสิ” ชาญชัยยังคงพูดต่อราวกับหาญศักดิ์แกล้งหลับ “ตื่นได้แล้วนะเสี่ยหาน คนเขารอกันทั้งบ้านทั้งเมือง”
เฉินเดินหันหลังไปจัดระเบียบกระเช้าทั้งหลายที่วางเต็มห้องเงียบๆ เนื่องจากเสี่ยหานเจ้านายของเขาก็เป็นผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งของประเทศไทย และข่าวก็ใหญ่โตมาก ดังนั้นจึงมีคนผลัดกันมาเยี่ยมไม่ขาดสาย แล้วยังมีกระเช้าจำนวนมโหฬารถูกส่งมาให้ทุกๆ วัน ซึ่งถามว่าคนป่วยได้กินได้ใช้ไหม ก็เปล่า... ลำบากพ่อหลงจู๊คนเก่งต้องขนเอาไปแจกจ่ายให้บรรดาลูกน้องในพรรคต่ออีกทอด แต่ก็คิดในแง่ดีว่าทุกคนได้ขนมนมเนยดีๆ กินฟรีกันไป
“ซื้อกาแฟมาให้ค่ะ” เฉียนย่ากลับมาพร้อมกับกาแฟสามแก้วในมือ เฉินรับมาสองแก้วแล้วส่งแก้วหนึ่งให้ผู้เป็นเจ้านาย จากนั้นเฉียนย่าก็ไปนั่งบนโซฟาตัวยาวในขณะที่หนุ่มๆ อีกสองคนนั่งข้างเตียง ทั้งสามสนทนากันเรื่องอาการของหาญศักดิ์อยู่นาน รวมไปถึงเรื่องความคืบหน้าของคดี และเรื่องของพิชิต เฉียนย่าดูเพลียเต็มที
เด็กหนุ่มร่างสูงที่เพิ่งมาใหม่ตกใจนิดหน่อยที่เจอทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาตั้งแต่แปดโมงเช้าแบบนี้
“เอ้าไอ้เสือ เข้ามาๆ” ชาญชัยหาวขณะพูด โซดายกมือไหว้ทุกคนจนครบ แล้วลากเก้าอี้อีกตัวไปนั่งข้างๆ เสี่ยชานกับเฉินที่นั่งอยู่ก่อน
“ว่าต่อสิเฉียนย่า เฮียรอฟังอยู่ เมื่อเช้ามืดหมอเข้ามาพูดอะไรนะ”
“อ่อ หมอบอกหนูว่าค่ำๆ นี้จะส่งอาจารย์หมอมาดูอาการหานอีกทีน่ะค่ะ นอนนานแบบนี้กับแผลถูกแทง ทุกคนก็คิดว่าผิดปกติและน่าเป็นห่วง... ความดันก็ต่ำจนน่าอันตราย จังหวะการหายใจไม่ค่อยดี อาการแปลกๆ ตอนนี้มีแต่ทรงกับทรุด”
ทุกคนมีสีหน้าว่างเปล่าเคว้งคว้างทันทีที่เฉียนย่าพูดจบ เธอรีบเอ่ยต่อ
“แต่หมอก็บอกว่าไม่ใช่กรณีอย่างนี้ไม่เคยเกิดขึ้นหรอกนะคะ เพียงแต่มันเกิดขึ้นได้น้อย... บางทีคงต้องเช็กร่างกายส่วนอื่นของหานว่ามีอะไรกระทบกระเทือนไหม อาจารย์หมอคนที่จะมาเห็นว่าแกเก่ง คงจะมีวิธีจัดการได้”
ชาญชัยมีสีหน้าไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด “เฮียว่าจะไปบนเรื่องไอ้เสี่ยหานมันสักหน่อย ว่าจะไปวันนี้กับเฉินนี่แหละ ไอ้เสือ...” เจ้าพ่อกาสิโนหันไปหาโซดาที่ค่อยๆ หันหน้ามาเมื่อถูกเรียก “...ไปกับกูนะ”
“แต่ผมอยากอยู่กับพี่หาน” เด็กหนุ่มทอดมองไปยังร่างที่หลับใหล มิหนำซ้ำยังมีหน้ากากครอบปากจมูกเพื่อช่วยหายใจใส่เพิ่มจากวันก่อนๆ วันนี้วันเสาร์ โซดาจะมีเวลาอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งวัน และเผื่อถ้าคนที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา...เขาก็อยากจะเห็นด้วยสองตาของเขา
“ไปด้วยกันเถอะ...มึงอยู่อย่างนี้มาตลอด ถ้าแม่มึงไม่บังคับให้ต้องกลับไปนอนบ้านมึงคงหอบเสื้อผ้ามาอยู่ที่นี่แล้ว และพวกกูไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น” ชาญชัยเสริมอย่างจริงจัง
“ไปไหว้พระไหว้เจ้าขอพรให้เสี่ยหานเถอะโซดา” เฉินลุกขึ้นเดินไปบีบไหล่หนาของเด็กหนุ่ม พยายามโน้มน้าว “มึงจะได้สบายใจขึ้นด้วย ช่วงนี้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะรู้ไหม เสี่ยหานอยู่ที่นี่มีคนคอยดูแลเยอะแล้ว”
“ใช่ ไปเถอะนะ เปิดหูเปิดตาบ้าง เจ้จะอยู่เฝ้าหานต่อเองไม่ต้องห่วง เพลียมากไปไม่ไหวจริงๆ ถ้าหานตื่นเมื่อไหร่ก็จะโทรไปบอกโซดาคนแรกเลย พวกเราไม่อยากเห็นโซดาซึมกะทื่อแบบนี้นะ”
เมื่อผู้ใหญ่สามเสียงออกปากกันขนาดนี้โซดาก็จนใจ เขาจำต้องไปศาลเจ้าพ่อเห้งเจียที่เยาวราชกับเฉินและชาญชัยแม้ไม่ได้อยากเท่าไหร่นัก เขาอยากอยู่เฝ้าหาญศักดิ์มากกว่าเป็นไหนๆ ระหว่างทางรถติดหนักจนถึงขนาดใช้เวลาเดินทางกว่าสี่ชั่วโมงจึงจะมาถึงเขตเยาวราช และเมื่อมาถึงวัดสามจีนอันเป็นที่หมายก็ไม่มีที่จอดรถอีก เฉินจึงอาสาจะนำรถไปวนรอจนกว่าพวกเขาจะไหว้เจ้าเสร็จ แล้วจะค่อยวนกลับมารับอีกที
ชาญชัยเดินแยกไปซื้อของมาบนบานตามประสาคนรู้จักที่ทางดีไม่มีหลง เพราะบ้านเก่าเจ้าตัวก็อยู่ที่เยาวราชเหมือนกัน แม้จะไม่ได้จีนทั้งพ่อทั้งแม่แบบหาญศักดิ์แต่ก็มีเชื้อจีนไม่น้อยไปกว่าใคร เพียงแป๊บเดียวก็ได้ของจนครบแล้วก็พากันเข้าไปในตัวศาลเจ้า
ศาลเจ้าพ่อเห้งเจีย หรือที่คนจีนเรียกว่า ‘ไต้เสี่ยฮุกโจ้ว’ เป็นศาลขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ถึงกระนั้นก็มีคนมาสักการะไม่ขาดสายจนเบียดเสียดแออัด ยิ่งวันเสาร์แบบนี้ไม่ต้องพูดถึง และไม่ได้มีแค่คนไทยหรือคนไทยเชื้อสายจีน แต่ยังมีไปถึงนักท่องเที่ยวจากจีนแผ่นดินใหญ่ ฮ่องกง ไต้หวัน ต่างก็มากราบไหว้แสดงให้เห็นถึงความศักดิ์สิทธิ์เป็นอย่างดี
เสี่ยหนุ่มพาโซดาเข้ามาจนถึงด้านใน จากนั้นจึงส่งของไหว้ชุดหนึ่งให้เด็กหนุ่ม อันได้แก่ธูปสิบแปดดอก เทียนไหว้เล่มใหญ่ และชุดกระดาษเงินกระดาษทองทุกแบบ โซดาที่ไม่รู้ขนมธรรมเนียมใดๆ เลยทำตามชาญชัยทุกอย่าง พวกเขาจุดธูปทุกดอกแล้วเริ่มไหว้วน อันได้แก่การไหว้ฟ้า ไหว้ดิน ไหว้บรรพบุรุษ ตามด้วยไหว้เจ้าแม่กวนอิมและทวยเทพที่คอยปกปักรักษา
จากที่ชาญชัยบอกมา เจ้าพ่อเห้งเจียมีหลายองค์มากเพราะคนปั้นมาถวายเยอะ แต่องค์จริงที่เก่าแก่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดและมาจากเมืองจีนตั้งแต่อดีตกาลนั้นจะทำด้วยไม้แกะ ตั้งประทับอยู่ที่ศาลด้านใน
ทั้งคู่พากันเข้าไปศาลเก่าด้านในหลังไหว้ศาลใหม่ด้านนอกเสร็จ ชาญชัยก้มลงนั่งท่าเทพบุตรหลับตาสวดคาถาบูชาเจ้าพ่อเห้งเจียอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็เริ่มบนบานศาลกล่าว
“พ่อเห้งเจีย... เพื่อนของอั๊วชื่อหาญศักดิ์ พ่อจำได้ไหม เป็นลูกชายอีกคนของพ่อเหมือนกับอั๊ว” ชาญชัยพึมพำ เขากับหาญศักดิ์ฝากตัวเป็นลูกของเจ้าพ่อเห้งเจียตั้งแต่ยังนมไม่แตกพาน แล้วก่อนเข้ามาที่ศาลด้านในเขาก็บอกให้โซดาฝากตัวเองเป็นลูกอีกคนของท่านแล้วเช่นกัน
“ถ้าเกิดปาฏิหาริย์ เพื่อนอั๊วฟื้นขึ้นมาภายในสามวันเจ็ดวันนี้ อั๊วจะซื้อผลไม้ห้าอย่างมาถวายกับเทียนใหญ่อีกคู่ แล้วจะสร้างองค์ของพ่ออีกองค์มาถวายให้ที่วัด พ่อก็รู้ดีว่าใครว่าอั๊วเป็นคนพูดจริงทำจริง” ชาญชัยบนของหนักกันเลยทีเดียว แล้วนิ่งเงียบไปอึดใจหนึ่งหลังพูดจบแต่ยังคงพนมมือค้าง เปลือกตาของเสี่ยหนุ่มเต้นริกๆ ก่อนจะตัดสินใจกล่าวต่อ
มาถึงขั้นนี้แล้วก็เอาให้มันชัดเจนรู้เช่นเห็นชาติกันไปเลย
“...หากแต่ถ้ามันหมดบุญแล้วถึงเวลาที่จะต้องจากโลกนี้ไปจริงๆ ก็ขอให้มันจากไปอย่างสงบไม่ต้องทรมาน อย่าให้ต้องอยู่เป็นเจ้าชายนิทราให้เจ็บปวดเป็นภาระใคร หรือพิกลพิการใดๆ เลยนะครับพ่อ...”
“พ่อเห้งเจียครับ...! อึก...ฮือ...ฮือ” โซดาขัดคำพูดของชาญชัยอย่างทนไม่ไหว ปี่แตกออกมาทันทีที่เสียงต่ำๆ พูดประโยคสุดท้ายไม่ทันจบ เขาก้มลงกราบองค์เจ้าพ่อเห้งเจียไม้แกะสามครั้งตามแบบพุทธ ก่อนจะหมอบทรุดอยู่บนพื้นจนลุกขึ้นมาไม่ได้เมื่อกราบครั้งที่สาม เด็กหนุ่มตัวสั่นสะท้าน
“อย่า...อย่าให้นายหาญศักดิ์ต้องตายแบบนี้เลยนะครับ บุญลูกมีเท่าไหร่ ลูกยกให้พี่หานหมดเลย เอาไปต่อชีวิตให้พี่หานทีเถอะ อย่า...ฮึก...อย่าให้พี่เขาต้องจากไปแบบนี้ ลูกอยู่ไม่ได้...ฮือ”
โซดาร้องไห้โฮเสียงดังอย่างสุดกลั้นจนคนมองทั้งศาล ชาญชัยเอื้อมแขนไปตบหลังเด็กหนุ่มที่สะอื้นฮักๆ
“ใจเย็นๆ นะไอ้เสือ เรื่องบางเรื่องเราก็ต้องทำใจไว้บ้าง” ชาญชัยที่หางตาชื้นพูด บุญไม่ใช่เงินที่จะบริจาคโอนต่อให้ใครได้ตามใจชอบ แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้เรื่องเลวร้ายที่สุดอย่างนั้นเกิดขึ้น ยิ่งโดยเฉพาะเมื่อคนที่ร้องไห้อยู่นี่เป็นคนที่แทงหาญศักดิ์เองกับมือด้วยความไม่ตั้งใจ
ทุกคนที่รู้เรื่องไม่มีใครโกรธโซดา ถ้าจะโกรธ...ก็ควรจะโกรธหาญศักดิ์มากกว่าที่ทะเล่อทะล่าเข้าไปอย่างนั้น
รู้ว่าไม่อยากให้เด็กมันฆ่าใครจนเกิดคดีใหญ่ แล้วมีตราบาปติดใจติดตัวไปทั้งชีวิต
แต่คิดบ้างไหมว่าถ้าตัวเองตายไปทั้งอย่างนี้ ถึงไม่เกิดคดี แต่หัวใจของโซดาจะมีแผลใหญ่แค่ไหน คงใหญ่กว่าที่แทงไอ้พิชิตแน่ๆ
...โซดาจะกลายเป็นฆาตกรที่ฆ่าคนรักของตัวเอง...
ถึงตำรวจไม่รู้ แต่เจ้าตัวก็รู้ดีอยู่แก่ใจ
เราปิดบังความจริงได้...แต่เราบิดเบือนมันไม่ได้หรอก...
“ฮือ...ตายไม่ได้นะ...” เด็กหนุ่มละล่ำละลัก เสียงทุ้มต่ำแตกพร่า มือยังพนมขณะที่ฟุ่บอยู่บนพื้น ร้องไห้จนพื้นศาลตรงนั้นเปียกเป็นดวง “อย่าให้พี่หานตายนะครับพ่อ...อึก...ฮือ อย่าให้พี่เขาเป็นอะไร...”
“พอแล้วไอ้เสือ” ชาญชัยเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้าไปหมดขณะพยายามฉุดเด็กหนุ่มให้ขึ้นมาจากพื้น เขาพยายามควบคุมอารมณ์สะเทือนใจให้มากที่สุด โตแล้ว จะมาร้องไห้เป็นเด็กๆ ในที่แบบนี้มันไม่เหมาะไม่ควร “ไหว้เสร็จก็กลับกันเถอะ คนอื่นเขาจะได้มาไหว้บ้าง”
“...ลูกยอมทุกอย่างแล้วครับ...ฮึก...ช่วยพี่หานด้วย...ช่วยพี่หาน...”
พอเสร็จสิ้นการไหว้เจ้าทั้งหมดชาญชัยก็เอากระดาษเงินกระดาษทองของตัวเองและโซดาไปเผาที่เตาเผาของวัดตามธรรมเนียม ทั้งสามกลับมาโรงแรมตอนช่วงเย็น เฉียนย่าขอตัวกลับบ้านเพราะเพลียจัดและอยากกลับไปอาบน้ำอาบท่านอนพักยาวๆ ส่วนเฉินก็ลำเลียงหอบหิ้วกระเช้าทั้งหลายไปเก็บที่ท้ายรถ ตอนนี้ในห้องจึงเหลือเพียงแค่ชาญชัยกับโซดาแค่สองคน
ก๊อกๆ
“ขออนุญาตครับ”
นายแพทย์ที่ดูมีอายุเคาะประตูเป็นมารยาทแล้วก้าวเข้ามาพร้อมกับนางพยาบาล ทั้งชาญชัยและโซดาไหว้นายแพทย์ผู้นั้นทันที
“ไม่ทราบว่าอาการเพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ ทำไมยังไม่ตื่น” ชาญชัยถามทันทีอย่างร้อนใจ โซดาเงียบกริบ มองหน้านายแพทย์อาวุโสอย่างรอฟังคำตอบ
“หมอคงต้องตอบตามตรงครับว่าเรายังหาสาเหตุกันไม่ได้ -- ”
“อะไรกัน? นอนแบ็บมานานขนาดนี้พวกคุณยังหาสาเหตุไม่ได้” ชาญชัยลุกพรวดจากเก้าอี้ โวยวายแทรกทันทีตามประสาคนใจร้อน โซดารีบพุ่งเข้าไปชาร์จตัวพี่ชายไม่ให้กระโจนใส่แพทย์ “เพื่อนผมไม่ใช่ใครที่ไหนก็ไม่รู้นะคุณหมอ! เขาเป็นคนใหญ่คนโตทุกคนก็รู้ดี กับไอ้แค่แผลถูกแทง ทำไมยังไม่ฟื้น หรือพวกคุณจงใจเลี้ยงไข้เพื่อสูบเงินผมหา”
“พี่ชาน ไม่พูดแบบนี้สิครับ” โซดาพยายามปรามชาญชัยที่เอะอะมะเทิ่ง หากแต่นายแพทย์ก็ดูไม่โกรธ เขาใจเย็นมากจนโซดานึกนับถือ เฉินที่เพิ่งกลับเข้ามาในห้องรีบปรี่มารั้งตัวเจ้านายไว้อีกคน
“หมอเข้าใจดีว่าคุณร้อนใจที่เพื่อนยังไม่ฟื้น แต่อาการของคนไข้ค่อนข้างประหลาด พวกคุณเองก็คงจะพอรู้สึก หมออยากขอให้ทางญาติคนไข้ใจเย็นสักนิด แล้วก็อยากให้เซ็นเอกสารยินยอมให้เราพาคนไข้ทำเอกซเรย์ MRI เพื่อหาความผิดปกติด้วยครับ ทางโรงพยายาลจะเร่งหาสาเหตุที่คนไข้ยังไม่ฟื้น แล้วเร่งดำเนินการรักษาอย่างแน่นอน”
ชาญชัยเย็นลงเมื่อได้ฟังเหตุผลทั้งหมด เขาเงยหน้าขึ้นมองนายแพทย์ที่อธิบายอาการของหาญศักดิ์ในปัจจุบันให้เฉินกับโซดาฟังอยู่
“ผมต้องขอโทษด้วยที่เมื่อสักครู่เสียมารยาท แต่ผมเป็นห่วงเพื่อนมาก” ชาญชัยเอ่ยอย่างจริงใจ นายแพทย์ค้อมศีรษะรับคำขอโทษ “ผมเป็นคนตรงๆ ขอถามคุณหมอตรงนี้เลยแล้วกันว่าในกรณีที่แย่ที่สุด เพื่อนผมจะเป็นยังไง เราอย่าอ้อมค้อมกันอีกเลย”
“บาดแผลของคนไข้ก็ซ่อมแซ่มตัวเองได้ดี หมอเลยตอบไม่ได้ว่าการที่คนไขัยังไม่ฟื้นเกิดจากอะไรกันแน่ ถึงได้อยากจะทำการเอกซเรย์ MRI พรุ่งนี้ และอาจจะมีการทดสอบหลายๆ อย่างตามมาอีกถ้าเกิดว่ายังหาสาเหตุไม่ได้
“แต่เนื่องจากร่างกายของเขาดูเรียบร้อยดี หมอคิดว่าปัญหาอาจจะเกิดจากที่สมองมากกว่า อาจจะเป็นตอนที่หัวใจเขาล้มเหลวไปครั้งนั้นทำให้ออกซิเจนไปเลี้ยงสมองไม่พอ ระบบข้างในจึงรวน เรายังไม่อาจสรุปอะไรได้เลย ในกรณีนี้สิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่จะเกิดขึ้นได้ก็คือ”
นายแพทย์เว้นช่วงพูด ชายหนุ่มทั้งสามในห้องต่างก็จ้องมาที่เขาเป็นตาเดียว
“คนไข้อาจสมองตาย หรือเรียกอีกอย่างว่าโรคเจ้าชายนิทรา”
“...!!”
ดวงตาทั้งสามคู่ของคนฟังเบิกกว้าง รู้สึกไร้เรี่ยวแรงกันจนถึงขนาดที่ชาญชัยต้องคว้ามือไปจับโครงเหล็กของเตียงเพื่อพยุงตัว
เจ้าชายนิทรา
ถึงไม่ตาย...ก็เหมือนตาย
“หมออยากให้คุณชานตามเรามาเพื่อไปเซ็นเอกสารยินยอมให้คนไข้เข้าเอกซเรย์ MRI วันพรุ่งนี้”
แต่ทุกคนยังคงยืนตัวแข็ง นายแพทย์เอ่ยอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
“คุณชาน”
ชาญชัยสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองแพทย์หนุ่ม แววตาหวาดกลัวและไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินปรากฎชัดเจน
“กรุณาตามหมอมาทางนี้ด้วยครับ”
เสี่ยหนุ่มร่างสูงก้าวตามนายแพทย์และนางพยาบาลไปอย่างเชื่องช้าเหม่อลอย
“ผะ-ผมไปด้วยครับเสี่ย”
เฉินที่ยังสติไม่กลับเข้าเนื้อเข้าตัวดีรีบวิ่งตามเจ้านายออกไป อย่างน้อยก็อยากจะมีอะไรให้ทำในตอนนี้
ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมของตัวเองช้าๆ โซดาปิดเปลือกตา เขาร้องไห้มากจนคราวนี้ไม่อาจร้องไห้ได้อีกแล้ว มันเกินคำว่าเสียใจ เกินคำว่าเจ็บปวดกว่าที่จะร้องไห้ระบายออกมาได้
“พี่หาน... ได้ยินผมไหมครับ”
โซดาลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปก้มลงกระซิบข้างหูของหาญศักดิ์อย่างที่เคยทำบ่อยๆ มือหนาลูบหน้าผากขาวซีดอย่างอ่อนโยน ไล่ไปจนถึงเรือนผม
“ไม่อยากอยู่กับพวกเราแล้วเหรอครับ”
“...”
“ไม่อยากอยู่กับผมแล้วเหรอ”
“...”
“บอกรักเสร็จก็ทิ้งกันเลย ทำไมใจร้ายจัง”
“...”
“ใจคอพี่จะไม่ให้ผมดื่มด่ำกับความสุขที่พี่บอกรักผมบ้างเหรอครับ”
“...”
“ผมอยากฉลองนะที่พี่บอกว่ารักผม แต่พี่เป็นแบบนี้แล้วผมจะฉลองได้ยังไงล่ะ”
“...”
“ไหนพี่บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไง”
มือใหญ่ยังคงสัมผัสอย่างแสนรักบนกลุ่มผมนั่น
“บางทีพี่อาจจะเหนื่อย ไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้วเพราะผ่านเรื่องหนักหนาสาหัสอะไรมามาก รู้สึกอยากพักผ่อน ไม่อยากจะดิ้นรนต่อสู้กับอะไรอีกต่อไป”
“...”
“ไม่ผิดหรอกครับที่พี่จะคิดอย่างนั้น ขนาดผมเด็กกว่าพี่เป็นสิบปี ผ่านโลกมาน้อยกว่าพี่ บางทีผมยังคิดอยากนอนพักยาวๆ ไม่อยากตื่นขึ้นมาทำอะไรแล้ว”
โซดายกมืออีกข้างขึ้นปิดปากตัวเอง ในที่สุดน้ำตาก็คลอหน่วยขึ้นมาอีกจนได้ เด็กหนุ่มลดมือลงจากปาก สะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก เขาจุมพิตแผ่วเบาที่ขมับของหาญศักดิ์ เสียงสั่นพร่าขณะกระซิบ
“แต่ถ้าพี่ได้ยินเสียงนี้ ขอให้กลับมาหาผมนะครับ”
“...”
“...กลับมาหาผมคนนี้ ผมจะดูแลพี่เอง จะไม่ปล่อยให้พี่ต้องเหนื่อยคนเดียวอีกแล้ว ผมสาบาน”
----------------
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
โฮกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจนะคะ คอมเมนต์ล้นหลามมากเลยอ่ะ เค้าปลื้มใจจัง T^T
สำหรับคนที่ไม่ชอบนะคะ เจคไม่พูดอะไรมากค่ะ สิทธิ์ของใครของมันอยู่แล้ว
แต่ถ้าคุณไม่ชอบ คุณเลือกที่จะสามารถติเพื่อก่อดีๆ หรือเลือกที่จะไม่อ่านมันได้ โดยไม่จำเป็นต้องเหยียบย่ำดูถูกงานของใคร ถือเป็นสันติวิธีนะคะ Peaceful โลกฉดไฉ~
หากเราอยากได้อะไรดั่งใจเรา เราก็จำเป็นต้องไปแต่งเอง
ผลงานใครใครก็รักเนอะ ><
ยืนยันว่าผู้หญิงแบบเฉียนย่ามีจริงๆ ไม่ติงนังค่ะ นางเป็นตัวละครที่กลับมาเพื่อที่ให้เสี่ยหานของเรารู้ใจตัวเอง :katai2-1:
โฮกกกก แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป เสี่ยจะกลับมาม้ายยยยย
ติดตามกันต่อที่ #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง นะเจ้าค่ะ! o13 :hao3:
-
รอตอนต่อไป
:hao3:
-
:hao5:
-
:m15: พี่หานกลับมาได้แล้วนะคะ พอเจอป๊ากะม๊าสงสัยจะคุยเพลินน้อ คุยกันพอหายคิดถึงแล้วรีบกลับมาได้แล้ว
สามีพี่ร้องไห้จนน้ำจะท่วมโรงบาลแล้วมั้ง
ปล.แหมะชอบตอนตอบคำถามสื่อจริงๆ ไม่ทิ้งลาย ยังฮาได้แม้ช่วงที่เครียดๆ เศร้าๆ :mew1:
-
งะเศร้า
-
ตื่นเถอะนะเสี่ย สงสารโซดา ทุกคนรออยู่ TT
-
หาน กลับมาหาโซดาซะทีนะ :z3:
โซดา รออยู่ รอแต่พี่หาน
สุดที่รักของโซดาคนเดียว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1:
-
:hao5:
-
หรือว่าแท้จริงแล้ว เสี่ยจะตื่นแล้ว แต่เอาคืนน้อง เพราะทำร้ายจิตใจไปมาก
-
อย่าตายน้าาาา เสี่ยหาน ไม่ๆๆๆๆ
-
เสี่ยขาาาาาาาาา น้องโซดารอนานแล้วน้า :m15:
-
ชอบมากเลย รอรีไรท์มาตลอดเรื่องนี้ ส่วนอีเสี่ย ตื่นนนนนนนนได้แล้ว
-
ไอ้เสี่ยกลับมาดูแลโซดาเด๋วนี้ :angry2:
ลุ้นจนนั่งมะติดที่ล้าวววว
-
:pig4 :pig4: :3123:
-
:hao5: :katai5: :ling1:
-
ยกที่ ๓๘
If you ever leave me, baby,
Leave some morphine at my door
'Cause it would take a whole lot of medication
To realize what we used to have,
We don't have it anymore.
[ ถ้าพี่จะจากผมไปจริงๆ
ผมขอร้องเอามอร์ฟีนไว้ที่ประตูให้ผมด้วย
เพราะมันคงจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อรักษาหัวใจของผม
เพื่อที่จะตระหนักว่าวันคืนที่เราเคยมีร่วมกัน
...จะไม่มีอีกต่อไปแล้ว ]
(It will rain – Bruno Mars : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน ศาสดาในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
“โอ๊ย หยุดเถียงกันได้แล้ว นี่พวกลื้อจะไม่เลิกทะเลาะกันจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย”
หาญศักดิ์ส่งเสียงห้ามพ่อแม่ที่ห้ำหั่นกันอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่น้ำเสียงไม่ได้จริงจังนัก ติดจะขำมากกว่าด้วยซ้ำ
“อาหาน ลื้อไม่ต้องมาพูดแบบนี้กับม้าเลยนะ” มารดาปากคว่ำ ตวัดหางตาฉับ “ก็ดูป๊าลื้อเหอะ ปากเป็นแบบนี้ตลอดใครมันจะไปอดไม่ด่าได้”
“วะ! หาพรรคหาพวกอีก”
“เอ้า พอๆ”
หาญศักดิ์ปรามบุพการีของตัวเอง ทั้งคู่หอบหายใจก่อนที่ผู้เป็นมารดาจะเข้าไปนั่งข้างๆ ลูกชายบนเตียง
“แล้วนี่ลื้อทำอะไรอยู่ล่ะอาหาน”
“ไม่ได้ทำอะไร...” หาญศักดิ์ยิ้ม “อั๊วนั่งคิดนู่นคิดนี่ แต่หัวมันก็โล่งๆ สบาย เหมือนอั๊วไม่มีอะไรต้องคิดอีกแล้ว”
“เฮ้อ หิวน้ำจริง” ผู้เป็นบิดาบ่น แล้วขวดน้ำก็ปรากฎขึ้นใกล้ๆ ตัวของคนพูด ชายชราจึงถือมันแล้วยกดื่มทันที หาญศักดิ์มองนิ่ง
“ป๊า...ม้า... สรุปคือ”
“...”
“...”
“อั๊วตายแล้วใช่ไหม”
ทั้งสองคนส่งยิ้มอาทรให้บุตรชายที่มีสีหน้าสับสน ก่อนบิดาจะเอ่ยปากก่อน
“ลื้อคิดว่ายังไงละอาหาน ลื้อคิดว่าลื้อตายแล้วหรือยัง”
“...อั๊วไม่รู้ แต่ถ้าอั๊วตายแล้ว ทำไมมันถึงไม่มีสวรรค์ ไม่มีนรก ไม่มีคนอื่นเลยนอกจากป๊ากับม้า ทุกอย่างมันว่างๆ ขาวๆ ไปหมด”
ทั้งสองเพียงแต่นิ่งรับฟังบุตรชาย
“อั๊วคิดว่าตัวเองตายแล้ว แต่อีกใจหนึ่ง อั๊วก็คิดว่าตัวเองยังไม่ได้ตายจริงๆ” หาญศักดิ์มีสีหน้าสับสน พูดสิ่งที่อยู่ในใจทุกอย่างหมดเปลือก
“โถ ลูกเอ๋ย” หญิงชราลูบเรือนผมของลูกชาย “คงสับสนน่าดูเลยใช่ไหม”
“อั๊วสับสนครับ แต่อั๊วไม่ได้ปวดหัว แล้วอั๊วก็ไม่ได้รู้สึกดีหรือไม่ดีกับมัน อั๊วตอบอะไรไม่ได้เลย”
ชายแก่ยิ้มปลงๆ “...มันยากจะอธิบายน่ะอาหาน”
“ลื้อคิดว่าตัวเองตายแล้ว มันก็ถูก แต่ถ้ามองให้ลึกๆ ความจริงก็คือลื้อยังไม่ตายเช่นเดียวกัน” หญิงสาวเสริมต่อ
“กลไกลของโลกใบนี้มันซับซ้อนนะอาหาน ป๊ารู้ว่าลื้อไม่เข้าใจสิ่งที่ม้าลื้อพูดนัก แต่ลื้อก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องเข้าใจมันทั้งหมด ตอนนี้ลื้ออยู่ก่ำกึ่งระหว่างความเป็นกับความตาย มีเพียงเส้นบางๆ ที่ขวางไว้เท่านี้ ตรงนี้...ที่นี่...คือโลกอีกใบที่เป็นตรงกลาง ทำให้ลื้อมองไม่เห็นสวรรค์ ไม่เห็นนรก และไม่เห็นอะไรอื่นเลย”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมพวกลื้อสองคนที่ตายไปนานแล้วถึงยังอยู่ตรงภพนี้ได้ อั๊วไม่เข้าใจ” หาญศักดิ์พูดขึ้นมาทันที
“อย่างที่ป๊าของลื้อบอกว่าโลกเรามันซับซ้อน เอาเป็นว่ามันก็มีช่องทางให้ป๊ากับม้าอยู่ ถึงได้มาหาลื้อแบบนี้ได้”
“ลื้อสองคน...” หาญศักดิ์กัดริมฝีปาก มองใบหน้าบุพการี “ลื้อสองคนขึ้นสวรรค์หรือตกนรก...” น้ำเสียงของเขาขาดห้วง “ลื้อสองคนเป็นยังไงบ้าง...เจ็บปวด...เหนื่อยมากไหมครับ”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ลื้อจำเป็นต้องรู้หรอกลูกเอ๋ย” บิดากล่าวต่อพลางส่ายหน้า “มันไม่ได้จะนำพาความสุขหรือความรุ่งโรจน์อะไรให้ลื้อได้หรอก คนตายก็คือคนตาย ตายไปแล้วก็ต้องทำใจไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชีวิตมนุษย์ย่อมมีเกิดมีดับ ไม่ต้องเป็นห่วงป๊ากับม้าอีกแล้ว”
ชายชรายังคงพูดต่อ “ลื้อรับรู้แค่ในสิ่งที่เห็นว่าอั๊วสองคนเป็นยังไงก็เพียงพอ ไม่ต้องคิดสิ่งใดอื่นอีก อั๊วสองคนผิดนักที่ทิ้งให้ลื้อต้องอยู่ลำบากคนเดียวตั้งแต่เล็กๆ เราทำได้แค่คอยมองดูลื้ออยู่ห่างๆ พวกเราสองคนไม่เคยอยากทอดทิ้งลื้อไว้คนเดียวแบบนั้น แต่เราก็ฝืนลิขิตฟ้าไม่ได้หรอก”
“ม้าเองคิดถึงอาหานมาก ได้แต่เฝ้ามองโดยส่งเสียงไปหาลื้อไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นทั้งป๊าและม้าก็ดีใจที่ลื้อเติบโตได้ดี ต้องขอบคุณที่ลื้อเป็นลูกที่ดีมากจริงๆ ทำบุญให้ป๊ากับม้าไม่เคยขาด เราสองคนได้รับบุญตลอด”
“แต่จะให้ดีก็เอาเคเอฟซีใส่บาตรบ้างซี่ ข้าวโพดคั่วการ้งกาเร็ตที่เพิ่งเข้าไทยงี้ อั๊วอยากเจี๊ยะ”
“เฮีย! มีอะไรให้กินก็กินไปเถอะ อย่าเรื่องมาก!” เธอเอ็ดสามีเสียงเขียว แล้วทั้งคู่ก็ร่ำร่ำจะเปิดฉากทะเลาะกันอีกรอบ หากแต่หาญศักดิ์กลับขัดขึ้นก่อน
“แล้วตอนนี้อั๊วต้องทำยังไง ลื้อสองคนพูดเหมือนอั๊วยังไม่ตาย แต่พอคิดทบทวนคำพูดดีๆ ก็เหมือนว่าอั๊วตายแล้ว...” แววตากวางสั่นไหว
มารดายิ้มอ่อนโยนให้บุตรชาย
“อาหาน ตอนนี้ลื้อมีสิทธิ์เลือกว่าจะเอายังไง ลื้ออยากกลับไป หรือลื้อไม่อยากกลับ ชีวิตมันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก แม้จะไม่ทุกครั้ง...แต่เรามักมีทางเลือกเสมอนะลูก”
“ถ้า...ถ้าอั๊วไม่กลับไป อั๊วจะอยู่กับพวกลื้อสองคน แบบนั้นได้ไหมครับ มันจะเป็นยังไง” หาญศักดิ์เงยหน้ามองทั้งคู่
“อย่างที่ม้าบอกว่าลื้อมีสิทธิ์เลือก แต่ตอนนี้ร่างของลื้อยังไม่ตาย ดวงลื้อยังไม่ถึงฆาตเสียทีเดียว แต่ก็จวนเจียนร่อแร่เต็มที ถ้าลื้อเลือกที่จะไม่กลับไป นั่นย่อมได้”
“แต่ป๊าคงต้องบอกลื้อไว้ก่อนว่า แม้ลื้อจะเลือกที่จะไม่กลับไป แต่ก็ไม่ได้ความหมายว่าลื้อจะติดตามม้ากับป๊ามาได้หรอกนะอาหาน ห้วงเวลาของเราเป็นคนละห้วงเวลา” ชายชราเสริมอย่างเคร่งขรึมแต่อ่อนโยนอยู่ในที “ลื้อแน่ใจแล้วหรือที่จะทิ้งทุกอย่างมา ลื้อไม่มีบ่วง...ไม่มีอะไรติดค้างในใจแล้วหรือไร”
“ม้าไม่อยากให้ลื้อฝืนลิขิตสวรรค์ บาปกรรมมันจะมาตกกับลื้อ” หญิงชราพูด “แม้ลื้อจะคิดถึงพวกอั๊วสองคนมากเพียงไร และอยากเลือกที่จะมาอยู่กับพวกเรา แต่ทุกอย่างไม่ได้ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากแบบนั้น ให้ป๊ากับม้าสถิตย์ในใจลื้อเหมือนที่เคยเป็นมาตลอดเถอะนะ”
“อั๊วชอบความรู้สึกตอนนี้ที่อั๊วไม่ต้องคิดอะไร...ไม่มีความรู้สึกใดๆ รัก หลง หรือโกรธแค้น อั๊วรู้สึกอั๊วหลุดพ้นจากทุกอย่างแล้ว...”
“นั่นเพราะใจลื้อยังรู้สึกว่างเปล่าจนคิดถึงมันไม่ได้ ลื้อลองค้นใจให้ดีๆ สิอาหาน แน่ใจนะว่าลื้อไม่มีพันธะใดๆ บนโลกอีก”
“อั๊วอาจจะมี หรือไม่มี อั๊วไม่รู้ รู้แต่อั๊วเหนื่อยเหลือเกิน...” หาญศักดิ์ซบหัวลงบนหัวไหล่ของมารดาที่นั่งข้างๆ ซึมซับความอบอุ่นของเธอที่ไม่ได้สัมผัสมาเป็นสิบปี “อั๊วเหนื่อย...อั๊วอยากพัก อั๊วไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว...”
“โถ ลูกเอ๋ย...” หญิงสาวกอดประคองลูกชายที่งอแงเป็นเด็ก แต่เธอเข้าใจเขาดี “ลองคิดถึงตอนที่ม้ากับป๊าลื้อจากลื้อมาสิ ลื้อเสียใจไหม”
หาญศักดิ์กอดมารดาตอบ เสียงสั่นพร่า “อั๊วเสียใจมาก...”
“แล้วลื้ออยากให้มีคนอื่นเสียใจกับเรื่องของลื้อแบบเดียวกันหรือ ไม่ใช่ว่ามันจะไม่เกิดขึ้น แต่มันยังไม่ถึงเวลาเสียทีเดียว ลื้อยังมีโอกาส...”
“ไม่มีใครที่จะเสียใจมากมายเพื่ออั๊วหรอก อั๊วก็มีแค่ม้ากับป๊า แล้วจะมีใครบนโลกที่เสียใจให้อั๊วอีกเล่า”
เพราะจิตใจว่างเปล่ามากเหลือเกินหาญศักดิ์จึงคิดได้แค่นั้นแล้วมองข้ามทุกอย่าง แม้พยายามค้นหัวสมองอย่างไรก็คิดไม่ออก นึกอะไรไม่ได้รู้แค่ไม่อยากจากไปไหน อยากอยู่ในอ้อมแขนของม้า อยากอยู่พูดคุยหัวเราะกับป๊าแบบนี้ตลอดไป...
“อาหาน...” บิดาของหาญศักดิ์เอ่ย “ลื้อมาอยู่ที่นี่นานแล้วแต่ลื้ออาจจะไม่รู้ตัว เพราะการเดินทางไปข้างหน้าของเวลาที่ผิดกันมากนัก และตอนนี้ลื้อปิดกั้นหัวใจลื้อ ป๊าอยากให้ลื้อหลับตาให้สนิท แล้วลองฟังเสียงที่ดังขึ้นในหัว ฟังป๊าสักครั้งนะอาหาน”
หาญศักดิ์ปิดเปลือกตา กุมมือมารดาแน่นขณะดำดิ่งไปในอะไรสักอย่าง เสียงที่เคยเงียบสนิทรอบกายค่อยๆ ดังขึ้น ก่อนที่มันจะสะเปะสะปะคล้ายคนแย่งกันพูดเต็มสองรูหูของเขา ทุกเสียงวิ่งผ่านหูเร็วจี๋ไม่เจาะจงเด่นชัดว่าเป็นเสียงของใครคนไหน แต่ทุกเสียงล้วนเป็นเสียงที่คุ้นเคยทั้งหมด... บางเสียงก็เป็นเสียงใหม่ บางเสียงก็เป็นความทรงจำตั้งแต่สมัยเขายังเด็กๆ
“อย่าตาย...อย่าตายนะครับพี่หาน...อย่าตายนะ”
“...กู...ไม่ทิ้ง...มึง...หรอก... อึก”
“พ่อเห้งเจียครับ...อึก...ฮือ...อย่า...อย่าให้นายหาญศักดิ์ต้องตายแบบนี้เลยนะครับ บุญลูกมีเท่าไหร่ ลูกยกให้พี่หานหมดเลย เอาไปต่อชีวิตให้พี่หานทีเถอะ อย่า...ฮึก...อย่าให้พี่เขาต้องจากไปแบบนี้ ลูกอยู่ไม่ได้...ฮือ”
“...แต่ถ้าพี่ได้ยินเสียงนี้...ขอให้กลับมาหาผมนะครับ...”
“...กลับมาหาผมคนนี้ ผมจะดูแลพี่เอง จะไม่ปล่อยให้พี่ต้องเหนื่อยคนเดียวอีกแล้ว ผมสาบาน...”
“...กลับมาหาผมนะครับ...กลับมา...”
“โซดา!”
หาญศักดิ์ร้อง สะดุ้งเฮือกเปิดเปลือกตาทั้งสองตาเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งเด่นชัดขึ้นมาท่ามกลางเสียงทั้งหมด และทันทีทันใดที่ทำอย่างนั้น เขาก็หลุดออกจากภวังค์ที่จมจ่อมลงไปทันที หาญศักดิ์ราวกับหลุดวูบจากหลุมอากาศกลับมานั่งบนเตียงสีขาว เสียงที่เคยดังน่ารำคาญเกะกะไปทั่วสองหู ตอนนี้เงียบสนิทราวกับไม่เคยมีอะไรดังขึ้นมาก่อน
ทั้งสองที่มองลูกชายอยู่ก่อนยิ้ม
“ป๊าบอกแล้วเห็นไหม... ลื้อได้ยินทั้งหมดแล้วใช่ไหมละ เสียงของเพื่อนฝูง เสียงของคนที่รักและห่วงใยลื้อน่ะ”
“ไม่รู้ป่านนี้คนที่รอให้ลื้อฟื้นใจฟ่อกันไปถึงไหน พวกอีคงร้องไห้จมกองน้ำตาตัวเองตายแล้วมั้ง ลื้อมาอยู่ที่นี่กับม้านานมากจริงๆ นะอาหาน”
หาญศักดิ์น้ำตาคลอเมื่อได้ฟังบิดาและมารดาพูด เขารักทั้งคู่ แต่...เขายังตายไม่ได้ ยังมีคนที่รอเขาอยู่
...โดยเฉพาะเด็กหนุ่มตัวสูงคนนั้น...
เขารับปากแล้วนี่ ว่าเขาจะไม่ทิ้งคนคนนั้นไป...
“โธ่ๆ อย่าร้องไห้สิอาหาน ม้าจะร้องไปด้วย...” หญิงชราเสียงสั่น สองแม่ลูกตระกองกอดกันแน่น
“อั๊วขอโทษ... อั๊วคงยังมาอยู่กับพวกลื้อไม่ได้ มันช่างลำบากใจเหลือเกิน อั๊วอยากอยู่กับพวกลื้อ...”
หญิงสาวส่ายหน้า “อย่าได้คิดแบบนั้นเลยลูก ทุกอย่างมีเวลาของมัน และเมื่อใดที่เวลาที่เหมาะสมมาถึง วันข้างหน้าเราจะได้พบกันใหม่แน่นอน”
“ฮึก...ฮือ...”
หาญศักดิ์สะอื้นในอ้อมกอดอบอุ่นของมารดา ก่อนที่เธอจะคลายวงแขน เขาจึงลุกจากเตียงขึ้นไปสวมกอดบิดาที่อ้าแขนรอท่าอยู่ก่อน
“ไอ้ตี๋เอ๊ย... ร้องไห้เป็นเด็กๆ เลยนะลื้อนี่” บิดาพูดกลั้วหัวเราะ แต่ก็มีหยดน้ำแวววาวเคลือบอยู่บนตาทั้งสองข้าง “อย่างที่ม้าลื้อพูด ยังไงก็ตามเราสามคนต้องได้พบกันอีก แต่ตอนนี้ ถึงเวลาที่ลื้อจะต้องจากป๊ากับม้าไปแล้วล่ะ...”
หาญศักดิ์ที่ถูกบิดาดึงร่างออกจากอ้อมกอดมามองหน้าพยักหน้าช้าๆ ยังคงสะอื้นเบาๆ ไม่หยุด ชายชราส่งยิ้มอ่อนโยนให้ลูกชาย ก่อนจะจับพลิกร่างสันทัดให้หันหลังใส่ตัวเอง เขาเข้าไปกระซิบข้างหูลูกชายอย่างแสนรัก
“เอาล่ะอาหาน...”
“...”
“...กลับไปหาผัวได้แล้วไป๊!!”
โครมมมมมมม!!
“ป๊าาาาาาา!!!! ทำไมต้องถีบอั๊วตกเหวด้วยยยยยยยยย!!! อ๊ากกกกกกกก!”
ร่างสูงกดจูบลงที่ขมับของคนที่หลับใหลอยู่อีกครั้งอย่างแผ่วเบาอ่อนโยนดุจน้ำหนักของปีกผีเสื้อ ร่ำร่ำจะน้ำตาไหลแต่ก็พยายามอดกลั้นอย่างถึงที่สุด เขาเลื่อนมือใหญ่ของตัวเองไปกุมมือสีซีดนั่น แล้วค่อยๆ เลื่อนมันมาแนบแก้มสากของตน
“...ต่อให้นานแค่ไหน...ผมก็จะรอ...”
เสียงทุ้มแผ่วพร่า
“ผมจะรอพี่คนเดียว...”
เปลือกตาสีมุกสั่นระริกน้อยๆ ราวกับเจ้าของพยายามฝืนที่จะลืมตาให้ขึ้นสุดความสามารถ โซดายังคงพรมจูบไปที่มือน้อยที่ตัวเองจับไว้อยู่
“...!!”
เด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงแรงขยับของมือที่ตัวเองกำลังกุมไว้ เหมือนมือนั้นกำลังพยายามบีบมือเขากลับอย่างไรอย่างนั้น
“...พี่หาน...?”
เปลือกตาสีมุกเต้นระริกหนักขึ้นทุกที ในขณะที่ร่างกายแต่ละส่วนของหาญศักดิ์เริ่มขยับทีละน้อย คล้ายกับว่าเจ้าตัวกำลังต่อสู้เพื่อที่จะกลับมา
“พี่หาน...! ได้ยินเสียงผมไหมครับ พี่หาน...!”
โซดาใจเต้นรัวเร็วเสียจนปวดหน้าอก จ้องไปที่ร่างบนเตียงตาไม่กะพริบ กล้าเนื้อร่างนั้นยังคงสั่นริกๆ ตามส่วนต่างๆ ดิ้นรนต่อสู้เพื่อที่จะตื่นให้ได้
โซดาเอื้อมมือไปตบปุ่มบนหัวเตียงแล้วโวยวายทันที
“คุณพยาบาลครับ! พยาบาล...! คนไข้ -- !”
“...โซ...ดา...”
“พี่หาน!!!!”
เด็กหนุ่มแผดร้องจนเสียงแตก รู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน ก่อนจะปล่อยโฮแล้วก้มลงร้องไห้กับหน้าอกของคนเจ็บ หมดเรี่ยวหมดแรงจนยืนไม่ไหวอีกต่อไป ความรู้สึกดีใจ...โล่งใจ...และปลอดโปร่งอย่างถึงที่สุดถาโถมมาทั่วร่าง แล้วทั้งหมดก็จู่โจมรุนแรงเสียจนเขาหมดพลัง
พี่หานกลับมาแล้ว...
มันไม่ใช่ความฝัน มันคือเรื่องจริง
หาญศักดิ์กะพริบตาถี่ๆ ปรับโฟกัส ความทรงจำก่อนที่จะหลับไปค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามา จนในที่สุดทั้งกายของเขาก็เต็มตื้นไปด้วยความรู้สึก เขาเริ่มรู้สึกเจ็บปวดตรงแผล...รู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัว...รู้สึกอึดอัดเพราะหายใจลำบาก...รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของโซดาที่อยู่บนร่างตัวเอง...
เขากลับมาแล้วจริงๆ
“ฮึก...พี่หาน...ฮือ...”
“อย่าร้อง...”
เสียงแหบๆ เอ่ยปลอบเบาๆ ยกมือสีซีดของตัวเองขึ้นมาลูบศีรษะของเด็กหนุ่ม โซดาไม่รอช้าคว้ามือนั่นมาจับจูบซ้ำๆ จนมันเลอะหยดน้ำตาร้อนๆ
“ผมนึก...นึกว่าพี่จะทิ้งผมไปแล้ว...” เสียงของเด็กหนุ่มสั่นเครือ หาญศักดิ์เพียงแต่ยกยิ้มบางๆ
“จะทำงั้นได้ไงเล่า”
“อึก...ฮึก...”
ดวงตากลมโตจ้องมองเด็กหนุ่มเต็มสองตา สะกดอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยสายตาอ่อนเชื่อมของตัวเอง
“ก็เค้าสัญญาแล้วนี่...ว่าเค้าจะไม่ทิ้งตัวเองไปไหน”
โซดาดึงร่างคนเจ็บขึ้นจากเตียงแล้วโถมเข้ากอดเต็มรักทั้งตัว สูดดมกลิ่นจากร่างกายของหาญศักดิ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะไม่ค่อยมีแรงกอดตอบนัก น้ำตาร่วงจากดวงตาทั้งสองข้าง แต่มันไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดอีกแล้ว มันคือความดีใจที่สุดในชีวิตของเขา
และเขาก็อยากให้คนคนนี้รู้...ว่าเขารักคนคนนี้มากเพียงไร
“เค้าฟื้นตัวเองก็ร้อง เค้าหลับไปตัวเองก็ร้อง วะ เค้าทำตัวไม่ถูกแล้วนะ” หาญศักดิ์ที่เสียงแหบแห้งพูดกลั้วหัวเราะ พยายามปลอบให้โซดาสงบลง แต่ก็ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายเลย เด็กหนุ่มยังคงสะอื้นฮักๆ กอดเขาแน่นเหมือนเขาเป็นลูกโป่งสวรรค์ที่จะหลุดลอยไปบนฟ้าถ้าปล่อยวงแขน
เขาคงหลับไปนานมากจริงๆ
แล้วถ้าเขาไม่ได้กลับมา...โซดาจะต้องเสียใจมากแค่ไหน
รวมไปถึงตัวเขาเอง...จะต้องเสียใจกับการตัดสินใจนั้นมากเพียงไร
ป๊า...ม้า... ขอบคุณนะครับ
อ้อมแขนแกร่งกระชับร่างอ่อนแรงเพราะเพิ่งฟื้น รัดแน่นขึ้นทุกทีๆ
“ผมรักพี่...”
“เค้า...ก็รักตัวเองนะ” หาญศักดิ์ตอบอ้อมแอ้ม แก้มที่สีซีดทั้งสองข้างค่อยๆ ซับสีแดงปลั่งขึ้นมาทีละน้อย เสียงแหบเหมือนเป็ดเทศแต่ดันต้องมาบอกรัก ไม่โรแมนติกเอาเสียเลยให้ตายสิ
นี่มันเสียมาดเจ้าพ่อมาก...
โซดากดจูบที่เรือนผมของหาญศักดิ์ก่อนจะกระซิบอ่อนโยน
“ขอบคุณครับ”
“...”
“...ที่รักผม”
หาญศักดิ์พยักหน้าน้อยๆ เม้มริมฝีปากเข้าหากันเพราะขัดเขิน นี่ถ้ามีพยาบาลหรือหมอเปิดมาเจอชอตเด็ดนี้พ่อจะร้องเลย รักไหมก็รักแหละ แต่กูก็อายเป็นนะเว้ย...
“แต่...เค้ามีอะไรจะบอกตัวเองหน่อย...”
“ครับ ว่ายังไงครับตัวเอง” โซดาตอบเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างแสนรัก แววตาคมทอดแววละมุน
“คือ...มึงปล่อยกูก่อนได้ไหมอ่ะ กูเจ็บแผลตรงท้องมากเลยโว้ย! มึงกอดอะไรแน่นขนาดนี้เนี่ย เลือดจะออกหมดตัวแล้ว จากที่กูไม่ตายก็จะตายตอนนี้แหละ!!”
:::METAL TERMINAL:::
-
หาญศักดิ์แข็งแรงปลอดภัยดี อยู่ดูอาการครบสัปดาห์ก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแบบสวยๆ
ก็เล่นมีบุรุษพยาบาลหน้าหล่อหุ่นดีคอยอยู่ดูแลทุกวี่ทุกวันแบบนั้น เป็นใครก็ต้องฟื้นตัวเร็วอยู่แล้ว
ชาญชัยดีใจจนแทบจะปิดกรุงเทพฯ เลี้ยง พอรู้ว่าหาญศักดิ์ฟื้นก็ทำเอาหยดน้ำตาซึมออกมากันเลยทีเดียว
‘นี่กูไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ามึงรักกูขนาดนี้’ หาญศักดิ์แซวเพื่อน เห็นชาญชัยปลายจมูกแดงเหมือนกวางเรนเดียร์อยู่ใกล้ๆ
‘อะไรไอ้เสี่ยหาน’ ชาญชัยฮึดฮัด ‘กูไม่ได้ร้องเว้ย แค่หาว!’
โอเค ทุกคนจะเชื่อเจ้าพ่อกาสิโนก็แล้วกันนะ
ชาญชัยกับโซดาไปแก้บนกับเจ้าพ่อเห้งเจียจนเรียบร้อย ส่วนองค์เจ้าพ่อเห้งเจียกำลังอยู่ในขั้นตอนกระบวนการทำ ชาญชัยเลือกให้หล่อองค์เทพด้วยทองเหลือง พอโรงหล่อทำชิ้นงานเสร็จเมื่อไรทั้งโซดากับชาญชัยก็จะเอาไปถวายให้วัดด้วยกันอีกที หาญศักดิ์ก็จะไปไหว้ท่านเช่นกัน แต่ต้องรอให้แข็งแรงกว่านี้ก่อน
เฉียนย่ากับเฉินช่วยกันจัดเตรียมที่คฤหาสน์พันล้านของหาญศักดิ์ให้เรียบร้อยเพียบพร้อมก่อนเจ้าตัวจะกลับไปอยู่บ้าน ทุกอย่างไปได้ด้วยดี ไม่มีความอึดอัดใดๆ ทั้งสิ้นระหว่างหาญศักดิ์กับเฉียนย่า หรือเฉียนย่ากับโซดา ทั้งหมดนั้นต้องขอบคุณความใจกว้างราวมหาสมุทรของเฉียนย่า ถ้าเธอไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเป็นแบบทุกวันนี้ เรื่องราวคงจะไม่มีวันคลี่คลายไปได้สบายๆ แบบนี้แน่นอน
แม้แต่ชาญชัยที่กำแพงสูงตระหง่านยังพังทลายกับความจริงใจของหญิงสาว เธอกลายเป็นเพื่อนและพี่น้องที่ดีของทุกคน โซดากล้าพูดว่าเขาเคารพเธอเหมือนพี่สาวแท้ๆ คนหนึ่งเลยทีเดียว
โซดากลับมาอยู่กับหาญศักดิ์ โดยอ้างเหตุผลกับบิดาว่าอยากจะกลับมาทำงานเพราะชอบ และรู้สึกผูกพันกับพรรคพยัคฆ์ มารดาของเขาช่วยออกปากพูดอีกแรงจนสำเร็จ เธอรู้เหตุผลที่แท้จริงแล้วก็ไม่ห้ามปรามอะไรเลย ออกจะยินดีด้วยซ้ำที่เห็นลูกชายที่ซึมกะทื่อมาตั้งนานมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้ แต่ก็ขอให้กลับมานอนที่บ้านบ้าง
“เอ้าคลิกสิวะ คลิก!”
ชาญชัยเร่ง ทั้งๆ ที่ใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ ตอนนี้ชายหนุ่มทั้งสี่คนอันประกอบไปด้วยหาญศักดิ์ โซดา ตัวชาญชัยเอง และเฉิน กำลังสุมหัวกันมุงเข้าใส่หน้าจอแล็ปท็อปเครื่องหนึ่ง โซดาเป็นคนเดียวที่นั่งบนเก้าอี้ ในขณะที่อีกสามคนยืนสอดหน้าอยู่ข้างหลัง ทั้งสี่คนกำลังลุ้นกับอะไรบางอย่างยิ่งกว่าลุ้นผลล็อตเตอรี่
“เดี๋ยวสิครับพี่...” เสียงของโซดาแหบต่ำ หางเสียงสั่นน้อยๆ “ขอทำใจอีกแป๊บ...”
“...เออวะ กูขอหายใจก่อน นี่ลุ้นจนจะเจ็บแผลที่โดนแทงอยู่แล้วเนี่ย” หาญศักดิ์เสริมเสียงหวาดๆ
“อะไร แผลมึงจะสามสัปดาห์แล้วไม่ใช่เรอะ ยังเจ็บอยู่อีกเหรอวะไอ้เสี่ยหาน”
“มันก็ยังมีแปล๊บๆ สิวะ”
“จะ-จะคลิกแล้วนะ!” เด็กหนุ่มประกาศกร้าวกลางปล้อง
“อย่าเพิ่ง!!!” หาญศักดิ์กับชาญชัยแผดร้องพร้อมกัน จู่ๆ ก็เกิดทำใจกันไม่ได้
“กูว่าขอต่อเวลาอีกนิดน่าจะดีวะโซดา” หาญศักดิ์พูดเสียงสั่น
“โอ๊ย เสี่ยครับ ถ้าเกิดจะไม่ดูกันตอนนี้งั้นผมกลับไปทำงานแล้วนะ-- โอ๊ะ...!”
“ไอ้เฉิน!!! / พี่เฉิน!!!”
สามหนุ่มที่เหลือประสานเสียงตะโกนกันลั่นเมื่อเฉินแขนลื่นจนไปกระแทกกับมือของโซดาที่จับเมาส์ ส่งผลให้ลิ้งที่ถูกจดๆ จ้องๆ แต่ไม่มีใครกล้าคลิกอยู่นานกระเด้งเปิดออกทันตา
“โอ๊ยยยยยยยยย กูเครียดดดดดดดด” หาญศักดิ์กระโดดถอยหลังเอาสองมือปิดลูกตา แต่ก็แอบเว้าเอาไว้ให้เห็นเป็นช่องๆ ใจเต้นรัวจนแทบจะกระเด้งออกมาจากช่องอก
“ยังไง...ผลเป็นยังไงไอ้เสือ” ชาญชัยที่ไม่กล้ามองหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกคนเอ่ยถามเสียงขาดๆ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มเงียบไปทันที
“เฮ้ย...โซดา...” เฉินกลืนน้ำลาย “พะ...พี่ขอโทษ”
“...”
ทั้งสามคนมองหน้ากันเมื่อโซดาเงียบกริบ ก่อนที่เสียงแผ่วๆ จะดังออกมาจากตัวของคนที่นั่งค้างอยู่หน้าจอแล็ปท็อป
“ให้...ตาย...”
“...”
“...”
“...”
“...ติด...”
“อะไร...” หาญศักดิ์ถามเสียงแหบห้าวอย่างหวาดผวากับท่าทางของแฟนหนุ่ม โซดาหมุนเก้าอี้ หันใบหน้าที่นิ่งขรึมมามองทุกคนทีละใบหน้า ก่อนจะมองทุกคนรวมๆ ...กาลเวลาราวกับหยุดนิ่งไปชั่วครู่
“ผมสอบติดเตรียมทหารรอบแรกแล้วโว้ย!!”
“เฮฮฮฮฮฮ้!!!!!!!!!!!”
“สุดยอดโว้ยยยยยย!!!”
“ปิดโรงแรมเลี้ยงแม่ง!!!”
เสียงเอะอะดังขึ้นไม่หยุดหย่อนจนแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร ก่อนที่ทั้งเฉินและชาญชัยจะโผเข้ากอดเด็กหนุ่มเต็มรัก หาญศักดิ์ไม่อาจเข้าไปคลุกวงในด้วยได้เพราะเดี๋ยวจะกระเทือนแผล ชาญชัยขยี้ผมโซดาจนฟู ส่วนเฉินที่ถอนอ้อมกอดแล้ววิ่งไปดูที่หน้าจอแล็ปท็อปอีกครั้ง
“รายชื่อผู้ผ่านการสอบคัดเลือกข้อเขียนโรงเรียนนายร้อยตำรวจ
นายศาสดา ผ่านการสอบรอบแรกภาควิชาการ ...ผ่าน! ผ่านจริงๆ ด้วยวะ!”
หาญศักดิ์ยิ้มกว้างปรบมือรัว ดวงตากวางสุกใสเป็นประกายอย่างปลื้มใจ เด็กหนุ่มวิ่งตรงเข้าไปกอดร่างคนรัก แล้วจูบปากกันจะๆ ต่อหน้าชาญชัยกับเฉิน ทำเอาหาญศักดิ์หน้าร้อนราวไฟลุก
“แหม...แหม...หลังจากแกรนด์โอเพ่นนิ่ง เดี๋ยวนี้เขาออกสื่อกันถี่ยิบจังเลยนะครับเสี่ยชาน” เฉินจอมเสนอหน้าพูดขึ้นมาทันที
“เขามีแต่รายการคนอวดผี แต่เพื่อนอั๊วนี่มันคนอวดผัวว่ะ ลื้อว่าไหม?” ชาญชัยรับมุก แซะเพื่อนอย่างหน้าชื่นตาบาน หาญศักดิ์แยกเขี้ยวใส่ทั้งคู่
“ไอ้พวกผีห่า!!”
“อย่ารังแกแฟนผมสิครับ ไม่งั้นผมจะศอกใส่ทุกคนเลยนะ” โซดาแสร้งพูดขู่ หลังจากพวกเขาเปิดตัวกันกับคนรอบข้างที่สนิทจริงๆ ก็หวานแหววกันอย่างไม่เกรงใจใคร โดยเฉพาะโซดาที่แสดงออกถึงความรักล้นใจตลอดเวลาอย่างชัดเจน
“โอ๊ย พี่ไม่สู้ครับน้อง สู้ไปยังไงก็แพ้” เฉินรีบโบกไม้โบกมือ “ไปทำงานดีกว่า เสี่ยชานครับเดี๋ยวผมไปรอข้างล่างนะครับ”
เนื่องจากตอนนี้หาญศักดิ์ไม่สามารถทำงานอะไรได้ หน้าที่ทวงหนี้จึงต้องตกเป็นของชาญชัยไปก่อนเป็นการชั่วคราว แม้ชาญชัยจะขี้หงุดหงิดไร้ความอดทนและไม่อยากทำหน้าที่นี้เลยแม้แต่น้อย แต่ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ก็จำใจต้องทำๆ ไป อย่างน้อยเขาก็พยายามทำให้มันดีล่ะ แม้มันจะไม่ดีเท่าที่หาญศักดิ์ทำมาตลอดก็ตาม
“ไม่ต้องไปรอหรอก เดี๋ยวอั๊วไปกับลื้อเลย” ชาญชัยพูดกับเฉิน ก่อนจะหันหน้ากลับมามองโซดา “ดีใจด้วยนะไอ้เสือ เดี๋ยวเย็นนี้กลับมากินเลี้ยงกัน ที่ห้องอาหารที่นี่นี้แหละ” ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่โรงแรมเมททอล
“เอาสิ เดี๋ยวกูโทรไปสั่งครัวเอง มึงกับไอ้เฉินไปทำงานเหอะ”
หาญศักดิ์บอกเพื่อน ชาญชัยจึงพยักหน้าแล้วจากไปพร้อมกับเฉิน โซดาประคองหาญศักดิ์ไปนั่งบนโซฟา ก่อนที่ตัวเองจะนอนลงบนตักแฟนหนุ่ม
“เหมือนฝันเลยนะครับ...ผมได้กลับมาอยู่กับพี่ แถมยังสอบติดอีกต่างหาก มีเรื่องเกิดขึ้นตั้งมากมาย ผมนึกว่าจะไม่มีวันนี้แล้วจริงๆ”
หาญศักดิ์ยิ้ม ลูบผมสีดำไปด้วย “มึงเป็นคนเก่ง ต้องทำได้อยู่แล้ว กูเชื่อในตัวมึงเสมอแหละ”
“...แต่นี่ก็เพิ่งติดแค่รอบแรก ยังมีรอบสองให้เสียวอีก” โซดาทำหน้ากลัวๆ
“ต้องผ่านอยู่แล้วแหละน่า”
หาญศักดิ์คิดอย่างนั้นจริงๆ เท่าที่เขารู้คือการสอบรอบต่อไปก็เป็นการสอบปฏิบัติ ซึ่งสอบติดกันประมาณสามวัน จะมีการตรวจร่างกายและตรวจชีวประวัติ ตามด้วยการทดสอบบุคลิกภาพ การสอบพลศึกษา ปิดท้ายด้วยการสอบสัมภาษณ์ ซึ่งในสายตาเขา โซดาล้วนมีคุณสมบัติครบถ้วนทุกอย่าง เผลอๆ ถ้าสอบทั้งสี่เหล่า จะติดทั้งสี่เหล่าเลยด้วยซ้ำ แต่นี่โซดาสอบแค่เหล่าตำรวจเหล่าเดียว (เหล่าทั้งสี่นั้นได้แก่ เหล่าทหารบก เหล่าทหารเรือ เหล่าทหารอากาศ และเหล่าตำรวจ)
สำหรับเหล่าตำรวจอันเป็นความฝันของโซดานั้นจะมีความพิเศษขึ้นมาหน่อย ตรงที่ในวันตรวจร่างกายจะทำการพิมพ์ลายนิ้วมือของผู้สมัคร เพื่อตรวจสอบประวัติไปยังกองทะเบียนประวัติอาชญากรสำนักงานตำรวจแห่งชาติ และยังต้องตรวจสอบไปยังสถานีตำรวจท้องที่ที่ผู้สมัครมีภูมิลำเนาอยู่อีกทางหนึ่งด้วย หากผู้ใดมีประวัติเคยถูกลงโทษหรือความประพฤติไม่ดีตามที่กำหนดไว้ในเรื่องของคุณสมบัติ ก็จะถูกตัดสิทธิมิให้เป็นผู้สอบคัดเลือกได้ ซึ่งโซดาก็ไม่ได้มีประวัติอะไรด่างพร้อยเลย เรื่องหนี้ของสันติก็เคลียร์จนหมดเรียบร้อยไปแล้ว ถึงทุกปีทางโรงเรียนจะรับนักเรียนแค่ห้าร้อยคน ไหนจะพวกเด็กเส้นเด็กฝาก แต่หาญศักดิ์คิดว่าโซดาทำได้ อันที่จริง...เขาก็ควรไปเส้นไว้ให้โซดาเหมือนกัน เพราะโรงเรียนเตรียมทหารขึ้นชื่ออยู่แล้วว่าเก่งอย่างเดียวไม่ได้ ต้องเส้นสายแน่นด้วย
เอาเถอะ หาญศักดิ์กับชาญชัยรู้จักนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่หลายคนเลยล่ะ ไม่ใช่เรื่องยาก ติดรอบแรกไปแล้ว รอบต่อไปก็สบายๆ อนาคตนักเรียนนายร้อยตำรวจของโซดาอยู่แค่เอื้อม
“โทรไปบอกพ่อกับแม่สิ พวกเขาจะได้ดีใจ ชวนมากินเลี้ยงวันนี้ด้วยก็ได้นะ คนเยอะๆ คึกคักดี”
“ครับพี่หาน”
โซดายิ้มแล้วลุกขึ้นกดโทรออกหามารดา ทันทีที่เธอรู้ข่าวดีก็กรี๊ดสุดเสียงจนโซดาต้องดึงมือถือออกจากหูกับเสียงแปดหลอด ส่วนสันตินั้นออกไปทำงาน เธอจึงรับปากว่าจะบอกให้ทันทีที่สันติกลับบ้าน โซดาคุยโทรศัพท์กับแม่อีกครู่ใหญ่ ส่วนมากก็เป็นการระบายความกังวลใจของการสอบรอบต่อไป แต่หญิงสาวก็พูดเหมือนที่หาญศักดิ์พูด นั่นก็คือให้กำลังใจมาเต็มเปี่ยม
ร่างสูงเดินกลับมานั่งข้างๆ หาญศักดิ์ที่กำลังเล่นเกมในไอโฟน
“อ้าว คุยเสร็จแล้วเหรอ”
“เสร็จแล้วครับ แม่ผมกรี๊ดลั่นเลย ปวดหูสุดๆ”
หาญศักดิ์หัวเราะเบาๆ “กูได้ยินอยู่ ...เออ! ลืมฝากสวัสดีคุณฟ้าลดาเลยว่ะ”
โซดาหรี่ตาอย่างอันตรายทันที
“ฝากสวัสดีได้อย่างเดียวนะครับ แต่ห้ามหม้อ อย่าลืมเด็ดขาดว่านั่นแม่ผัว”
“โอ๊ย ครับ ผมไม่กล้าแล้วครับคุณซ.โซด๊าา” หาญศักดิ์แทบจะยกมือไหว้อีกฝ่าย
สิ้นเสียงประชดนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะร่วน โซดารวบกอดหาญศักดิ์มาไว้ในอ้อมแขนอีกครั้งแล้วหอมแก้มเสี่ยหนุ่มซ้ำๆ ดวงตาของเด็กหนุ่มพราวหวาน
“ชื่นใจจัง”
พูดจบก็ทั้งฟัดทั้งหอมต่อ หาญศักดิ์ปล่อยให้โซดาทำไปอย่างไม่ขัดขืน มันหมดช่วงหวงเนื้อหวงตัวกับผัวไปนานแล้ว... แต่เขาจะห้ามก็ต่อเมื่อโซดาเริ่มเลยเถิด เพราะตอนนี้แผลเขายังไม่เข้าที่เข้าทางเท่าไร เดินเหินก็ไม่สะดวกเท่าเมื่อก่อน ไม่สามารถทำกิจกรรมอะไรที่รุนแรงได้ และนั่นรวมไปถึง กิจกรรมอย่างว่า...
แม้หาญศักดิ์จะไม่ได้ปัดป้อง แต่ก็ไม่ได้ตอบสนองอะไรหวือหวา ถ้าเกิดหันไปจูบตอบหรือเป็นฝ่ายที่เริ่มก่อนคงไม่ใช่พี่หานตัวจริงของโซดาคนนี้แล้วล่ะ เคยแมนอย่างไรก็แมนอย่างนั้น หาญศักดิ์คงเส้นคงวาไม่มีเปลี่ยนแปลง
ร่างสูงถดตัวลงไปนั่งบนพื้นแทบเท้าคนรัก แววตาระยิบระยับแปลกๆ จนเสี่ยหนุ่มต้องขมวดคิ้วแล้วเอ่ยปากถาม
“นี่มึงเป็นอะไร?”
เด็กหนุ่มเพียงยิ้ม ดวงตาเปล่งประกายตาเยิ้มตาย้อย “เห็นไหมครับ...ผมอยู่แทบเท้าพี่ เป็นทาสรักของพี่ทั้งตัวและหัวใจ”
“ไอ้ประสาท ลุกขึ้นมา”
ด่าจบหาญศักดิ์ก็เตะขาขวาใส่เด็กหนุ่มที่นั่งทำตัวเพี้ยนอยู่บนพื้นอย่างเซ็งเหลือกำลัง แต่โซดาก็รับหมับจับข้อเท้านั้นเอาไว้ แล้วจูบลงบนหลังเท้านั่นทันใดทำเอาหาญศักดิ์สะดุ้งโหยง
ทุกอย่างดำเนินต่ออย่างรวดเร็วจนคนถูกจู่โจมปัดป้องไม่ทัน วันนี้เขาใส่กางเกงขาสามส่วนเผยให้เห็นขาส่วนล่างทั้งหมด... และเจ้าหนุ่มน้อยก็ไม่เพียงจูบเปล่า แต่กลับแลบลิ้นไล้เลียตั้งแต่หลังเท้านั่น...ลากขึ้นมาจนถึงหัวเข่าอย่างเชื่องช้า หาญศักดิ์ผวาเยือก คว้าจับที่เท้าแขนของโซฟาแน่น ลมหายใจของเขาปั่นป่วน เกร็งไปทั้งตัวเสียจนขนลุกเป็นเกล็ด แต่ก็พยายามตีหน้าให้นิ่งที่สุดยามที่อีกฝ่ายช้อนตาขึ้นมามองเป็นระยะ
“ผมรักพี่...ผมหลงพี่... คลั่งพี่ยิ่งกว่าอะไรดีพี่ก็รู้...”
เสียงของเด็กหนุ่มแหบพร่าและยังกระเส่านิดๆ ยามพูด ลิ้นเปียกชุ่มเลียวนตรงหัวเข่าของเสี่ยหนุ่มหลังพูดจบสร้างความเสียวสยิว ดวงตาคมฉายแววกระหายหิวโดยไม่พยายามซ่อนเร้นใดๆ มือหนาเริ่มซุกซนสอดเข้าไปลูบวนตรงขาอ่อนของคนที่นั่งอยู่บนโซฟา
“หยุด! หยุดเลยนะ”
หาญศักดิ์กดเสียงหนัก ถ้าไม่ห้ามปรามตอนนี้ก็ต้องเลยเถิดกันไปไกลแน่ๆ
“โธ่ คนดี... นิดนึงคงไม่เสียหาย... จะปล่อยให้อดยากปากแห้งไปถึงไหนกัน”
เสียงทุ้มอ่อนหวาน เด็กหนุ่มถกปลายกางเกงขาสามส่วนของหาญศักดิ์ให้สูงขึ้น แล้วจูบปะเหลาะไปตามหว่างขาทั้งสองข้างนั่น คนที่ถูกมอมเมาจากรสสัมผัสร่างสั่นสะท้านช้าๆ ก่อนจะปิดเปลือกตาตัวเองแน่นเมื่อถูกจูบซับไปตามผิวเนื้อไม่หยุดหย่อน
“...อือ”
มือใหญ่จับสองขาให้อ้าออกกว้างขึ้น วางพาดมันลงบนไหล่ตัวเองแล้วจับกระชับจนถนัดมือ ส่งสายตาระยิบระยับมองคนที่นั่งอยู่สูงกว่า
“พี่สัญญา...จะไม่ให้กระเทือนแผลเลยแม้แต่นิดเดียว...นะจ๊ะ...”
“...อ้ะ...โซดา...”
...เรียวปากเปราะเปลาะเนื้อไปตามส่วน
น้องจิกข่วนทั่วเนื้อหนังยันเกศา
พี่ไล้เล็มทั่วสรรพางค์ของกานดา
กระซิบพร่าปลอบโยนโอนอ่อนลง
ถึงปากถ้ำพี่แล่นนำส่งเข้าช่อง
เสียงดังก้องข้องคับดุจพายุหลง
ได้ครึ่งทางน้องครางเร่าให้เพลาลง
พี่โยกคงขยับน้อยคอยเวลา
พอถึงคราวลมแรงจัดพัดกรรโชก
จึงรีบโบกเข้าสุดลำไม่หน่ายหนา
สอดสั่งดั่งพยัคฆ์ดุสมจินดา
มินำพาต่อเสียงวอนหรือสิ่งใด
ยันฟ้าฟุ้งจึงพุ่งผุดดุจฝนหลั่ง
น้องถึงฝั่งกายโค้งหยัดเพราะหวามไหว
พี่ซานซบสยบทรวงแนบดวงใจ
สู่สวรรค์นคาลัยสมใจปอง...
:::METAL TERMINAL:::
“เค้ารู้ว่าเค้ารักตัวเองมากกว่าที่ตัวเองรักเค้า...”
โซดาพูดขณะที่ทั้งสองร่างเปลือยเปล่าอยู่ในผ้าห่ม แผ่นหลังบางแนบติดกับแผ่งอกแกร่งของอดีตนักมวยหนุ่ม หาญศักดิ์ยังคงหอบน้อยๆ จากกิจกรรมที่เพิ่งเสร็จสิ้น มือหนาทัดปอยผมของอีกฝ่ายหลังใบหูเล็กๆ นั่น ไล่ไต่นิ้วเรียวยาวเล่นไปตามเรือนกายของคนรักแผ่วเบา
“แต่เค้าก็ยอม...เพราะเค้ารักตัวเองมากจริงๆ”
เขากดจูบลงบนหัวไหล่ตรงหน้าอย่างอ่อนโยน พยายามไม่ให้มือไปสัมผัสโดนแผลของหาญศักดิ์ ร่างสันทัดค่อยๆ พลิกตัวอย่างระมัดระวังไปนอนมองหน้าเด็กหนุ่ม
“ไม่ค่อยได้บอกรัก ไม่ได้หมายความว่ารักน้อยกว่าสักหน่อยนะ”
“...เค้าระแวงตลอดเลย กลัวตัวเองจะทิ้งเค้าไปสักวัน” แววตาคมส่อแววกลัวและไม่มั่นคง
พี่หานเป็นคนมีเสน่ห์...ใครอยู่ใกล้ก็หลงรักได้ง่ายทั้งชายและหญิง
เขากลัวว่าวันหนึ่งพี่หานจะคิดว่าทนฝืนตัวเองไม่ไหวแล้ว จากเขาไปมีแฟนผู้หญิงเป็นตัวเป็นตน
กลัวพี่หานจะทอดทิ้งเขาเหมือนตอนที่เจ้เฉียนย่ากลับมาคราวนั้น
โซดาคนนี้คงต้องตายทั้งเป็นอีกรอบแน่ๆ
ฆ่ากันให้ตายไปเลยยังดีกว่า
สองมือของหาญศักดิ์เอื้อมไปประคองใบหน้าคมคายของคนตรงหน้า จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่คมกริบด้วยสายตาที่เรียบนิ่งแต่จริงจังของตัวเอง
“โซดา สักวันเค้าจะทำให้ตัวเองรู้ ว่าเค้ารักตัวเองมากแค่ไหน จำไว้เลย”
ร่างสูงยิ้มจนดวงตากลายเป็นรูปสระอิทั้งสองข้าง
“เค้าจะรอวันนั้นนะครับ...”
------------------------------
ความบันเทิงของเสี่ยหานได้มาจากป๊ะป๊านั่นเองค่ะ 555555555555 พ่อลูกลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
เป็นไงคะกับกลอนบทอัศจรรย์ T/////T
เก่งภาษาไทยกันไหม? ถ้าไม่สันทัดแปลไม่ออกเจคมีแปลไว้ให้เป็นร้อยแก้วแล้วนะคะ
https://docs.google.com/document/d/11N0QSIQOCiZJ2_X2PwrqxaIOQSPdfFqBSti3CYdHW3M/edit?usp=sharing
อย่าลืมคอมเมนต์เป็นกำลังใจ สกรีมแท็กได้ที่เดิม #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง นะเจ้าค่ะ
ุ๊
-
:laugh: “เอาล่ะอาหาน...กลับไปหาผัวได้แล้วไป๊!!” ป๊าม๊าสุดยอดคะ o13
พอฟื้นก็หวานซะ ก่อนฟื้นน้ำตาโซดาท่วมโรงบาลไปแระ นี้พอฟื้นรถขนอ้อย
ขนน้ำตาล มาถล่มโรงบาลต่อ น่าสงสารคนที่นี้จริงๆ :katai3:
-
ดีจังที่ฟื้น แต่ตอนอ่านบทที่เจอพ่อแม่แล้วสับสนว่าคนเขียนจะใช้อะไรกันแน่ มีทั้ง หญิงสาว หญิงชรา ชายหนุ่ม ชายชรา เลือกเอาสักอย่างดีไหมคะ (ตอนอ่านเจอหญิงสาวตอนแรกก็คิดว่าแม่น่าจะมีรูปลักษณ์เหมือนตอนสาว ๆ (ไม่แน่ใจว่าตอนตายยังสาวหรือแก่แล้ว) แต่พออ่านเจอหญิงชราชักงง อ้าว ตกลงรูปลักษณ์ที่ปรากฏนี่สาวหรือแก่ ฮา)
-
แหมๆ......อาป๊ารู้ด้วยว่าหานมีผัว
โลกนั้นมีการอัพเดทข่าวสารด้วย
โลกาภิวัฒน์ไปถึงโลกโน้น สุดยอดดดด
น่ารัก สองคนมีพูด "เค้า" "ตัวเอง" กัน อะจ๊ากกกก
โซดา เก่งสอบเข้าได้อยู่แล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mc4::mc4: :mc4:
-
สนุกมากกกกกก :hao7:
-
:mew1:
-
สนุกมากกกก
รอตอนต่อไปๆ
-
ชอบป๊าจริงๆ :katai2-1:
-
ชอบป๊าอ่ะ ให้ข้อคิดสอนเรืองชีวิตหลังความตายได้ดีมาก แต่งานฮาก็มาด้วยการถีบลูกกลับไปหาผัว ขอคารวะเลย 555
-
:impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โซดาหื่นตลอดดด พี่หานแผลฉีกแน่//หรืออย่างอื่นฉีก 555
ดีใจมากๆ จากนี้ขอความหวานระดับสิบ งอนง้อได้พอประมาณค้าบบ
อีเสี่ยพิชิตรอกรรมตามทัน
-
คิดถึงโซดาาา
-
สนุกกกกกกกมาก เลยค่า รอตอนต่อ ไป ค่า
-
รวดเดียวถึงตอนปัจจุบัน
ชอบบบ เคะแก่ 555
เรื่องนี้อ่านตอนแรกๆ พล๊อตพอเดาออก ออกแนวหื่นๆ
แต่อ่านไปแล้วมันมีอะไรมากกว่านั้นนน
บทดราม่าก็เศร้า บทตลกก็ฮา บทอัศจรรย์ก็เขิน
อยากโหวตให้เป็นนิยายสุดฮามาก แต่อายุการเป็นสมาชิกยังไม่ครบ
ชอบ โซดา กับ พี่หาน
รอออกหนังสือนะคะ
เดี๋ยวตามเก็บบบ
-
:mew1:
-
อาป๊าวัยรุ่นจริงๆ :laugh:
เสี่ยวิชิตหนีไปได้อีกแล้ว อยากรู้ว่าฮีมีวิชาหายตัวได้หรืออย่างไร เดี๋ยวคงโผล่มาเป็นเจ้ากรรมนายเวรเสี่ยหาญอีกล่ะสิ
-
:กอด1: :3123:
-
ยกที่ ๓๙
I can be your hero, baby.
I can kiss away the pain.
I will stand by you forever.
You can take my breath away.
[ ผมเป็นฮีโร่ของพี่ได้นะครับที่รัก
ผมจะจูบปัดเป่าความเจ็บปวดทั้งหมด
ผมจะยืนอยู่เคียงข้างพี่ตลอดไป
ลมหายใจของผม...พี่เอามันไปได้เลย ]
(I can be you hero – Enrique Inglesais : แปลเพลงเป็นเวอร์ชันศาสดาในเรื่อง METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง โดยเจค)
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาก่อนโซดา เขาเหลือบสายตาไปมองนาฬิกาแล้วก็พบว่าพวกเขาหลับกันไปได้ประมาณชั่วโมงครึ่งหลังบทรักรสละมุน เพราะแผลเขายังไม่หายดีโซดาจึงไม่ได้นอนกอดเขาเอาไว้เหมือนยามปกติ ฉะนั้นมันจึงง่ายมากที่หาญศักดิ์จะลุกขึ้นจากเตียงไปทำอะไรๆ โดยไม่รบกวนคนที่นอนหลับอยู่
ไวเท่าความคิดหาญศักดิ์ก็ย่างเท้าลงจากเตียงเบาราวแมวย่อง เข้าไปอาบน้ำอาบท่าล้างชำระคราบไคลต่างๆ แล้วก็ผลัดใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ ก่อนจะคว้าหยิบของจำเป็นต่างๆ อันได้แก่กระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์มือถือ แล้วจึงออกไปนอกห้องโดยไม่ลืมปิดประตูตามหลังเสียงเบามือ
โซดาอุตส่าห์สอบติดโรงเรียนเตรียมทหาร แม้จะเป็นแค่รอบแรกแต่หาญศักดิ์ก็อยากจะให้ของขวัญคนรัก อยู่ตัวติดกันตลอดเวลาแบบนี้ไม่สะดวกเอาเสียเลย ดังนั้นเขาจะฉวยโอกาสนี้แหละออกไปหาซื้อของขวัญให้โซดา
เสี่ยหนุ่มรับไหว้พวกพนักงานที่พากันทำความเคารพกันเป็นทิวแถว พวกบอดีการ์ดฝีมือดีออกไปทำงานกับชาญชัยและเฉินจนหมดจึงไม่มีใครเหลืออยู่ที่จะไปกับเขาได้ ที่เหลืออยู่ไม่ใช่พวกคนในพรรค แต่เป็นแค่พนักงานธรรมดาๆ อย่างไรเสียหาญศักดิ์ก็แค่จะไปที่ใกล้ๆ ไม่อยากให้ต้องจัดทัพกันให้เอิกเริก พวกตำรวจก็คอยวนเวียนอยู่รอบตัวอยู่แล้ว ฉะนั้น มันคงไม่เป็นไรถ้าเขาจะออกไปคนเดียว
หาญศักดิ์ให้ดอร์แมนช่วยโบกเรียกแท็กซี่หน้าโรงแรม เพราะแผลเขาจึงไม่อาจขับรถตะลอนไปไหนมาไหนคนเดียวได้ พอขึ้นแท็กซี่หาญศักดิ์ก็บอกสถานที่อันเป็นจุดหมายปลายทาง นั่งหลับๆ ตื่นๆ อยู่เบาะหลังไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาโผล่ยังที่ๆ ต้องการอย่างรวดเร็ว
เขาจ่ายค่าแท็กซี่ แล้วย่ำเท้าออกเดินไปตามริมถนน สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านรวงต่างๆ ดวงตากลมโตคอยสอดส่องหาไปตามแต่ละร้าน พยายามหาที่ตัวเองเขาเองน่าจะถูกใจและโซดาน่าจะชื่นชอบ อันที่จริงเขาก็ยังคิดไม่ออกว่าจะซื้ออะไรให้โซดาดี เพราะของชิ้นใหญ่ๆ หรือที่จำเป็นตอนนี้โซดาก็มีหมดแล้ว หาญศักดิ์จึงคิดว่าอยากจะให้พวกของแทนใจมากกว่า แล้วก็ไม่อยากจะไปซื้อของบนห้างด้วยเพราะมันไม่ต้องการให้มันเกร่อ
เขาก้าวขาเข้าไปในร้านๆ หนึ่ง ดูโน้นดูนี่อยู่สักพักใหญ่แต่ก็ไม่มีอะไรถูกใจ จนกระทั่งแวะไปอีกหลายร้านก็ยังไม่พบอีก ในที่สุดหาญศักดิ์ก็ถอนหายใจพรืด มองนาฬิกาข้อมือตัวเองเพื่อดูเวลา
นึกออกแล้ว...
ทำไมเขาไม่ซื้อนาฬิกาข้อมือให้โซดาซะล่ะ ใส่ไปไหนมาไหนก็ได้ เลือกของแพงแบรนด์ดีก็ไม่ซ้ำกับใครให้เกลื่อนแล้ว แต่นาฬิกาต้องไปซื้อในห้างนี่นะ...
พอคิดได้ดังนั้นเสียหนุ่มก็เดินตัดเข้าตรอกเพื่อที่จะไปยังจุดเรียกแท็กซี่ เพราะเป็นเวลาบ่ายจึงค่อนข้างสงบและไร้ผู้คน เขาต้องรีบเดินทางก่อนมันจะเย็นแล้วรถจะติดตาม
ตึก...ตึก...ตึก...
หาญศักดิ์ชะงักเท้าไปนิดนึง เงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวรอบตัว ได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าเดินตามมาห่างๆ ในตรอก หากแต่เขาก็พยายามทำใจให้สงบแล้วก้าวเดินต่อ บางทีมันอาจไม่มีอะไร...บางทีอาจเป็นแค่คนที่มาหาซื้อของเหมือนกัน
หาญศักดิ์ลองผ่อนฝีเท้าให้เดินช้าลงไปอีก และมันยิ่งน่าขันเมื่อคนที่ตามเขาอยู่ห่างๆ ก็ผ่อนจังหวะฝีเท้าลงเช่นกัน ของแบบนี้ไม่น่าเป็นเรื่องบังเอิญ หาญศักดิ์ที่กอดอกจิกเล็บทั้งสิบเข้ากับลำตัวของตัวเองแน่น ไม่น่าประมาทและรีบร้อนจนลืมพกปืนออกมาเลย แล้วเขาในสภาพที่แผลยังไม่หายดีแบบนี้ จะวิ่งก็ไม่ได้...
หาญศักดิ์ตัดสินใจเดินเร็วขึ้นกว่าเดิมเพื่อให้พ้นๆ ตรอกนี้ไปเสีย และดูเหมือนคนที่ตามมาจะรู้ทัน เพราะหาญศักดิ์ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวแหวกสายลมดังชัดในหู ก่อนมันจะกระชากตัวเขาอย่างแรงจนเขาต้องร้องสบถ แล้วกดเขาลงไปบนพื้นสกปรกทันที
ใบหน้าเหมือนหมูแสยะยิ้ม
“ไอ้พิชิต!!” หาญศักดิ์ร้องลั่น
“ไง เจ้าพ่อเงินกู้ ลื้อนี่มันดวงแข็งดีจริงๆ นะ”
“อั่ก!”
หาญศักดิ์แทบสลบเมื่อถูกพิชิตต่อยซ้ำลงตรงแผลถูกแทงที่ท้องอย่างแม่นยำ ใบหน้าของเสี่ยหนุ่มขาวซีด เจ็บจนเปล่งคำพูดอะไรออกมาไม่ไหว
“ฮะฮ่า! อั๊วรอมานานวันที่ไอ้พวกตำรวจหน้าโง่จะเผลอเปิดช่องโหว่ แล้วในที่สุดลื้อก็ออกจากกรงทองมาเป็นเหยื่อสังเวยของอั๊วกับมือ!”
“อะ...อึก...”
หาญศักดิ์ตาเหลือก ทั้งร่างดิ้นพล่านขณะถูกเสี่ยเฒ่าผู้ชั่วร้ายบีบคอด้วยสองมือจนหายใจไม่ออก หากแต่น้ำหนักของพิชิตที่กดทับร่างเขาเอาไว้ทำให้เขาขยับหนีไปไหนไม่ได้ แผลที่ท้องฉีกเปิด เจ็บแสบจนทรมาน ส่วนแผลที่คอของเขา...ก็ถูกคนที่เคยสร้างรอยกำลังบีบสุดแรง
“ตายซะเถอะ! นรกรอต้อนรับลื้ออยู่!!”
หาญศักดิ์ดิ้นทุรนทุรายหายใจไม่ออก เขาพยายามแกะมือของพิชิตที่บีบรัดคอตัวเองอยู่แต่ก็ไร้เรี่ยวแรง รู้สึกได้ว่าร่างค่อยๆ ปวกเปียกนิ่งลงทุกที...ทุกที...
บรื้นนนนนนนนนน~~!!!
เสียงมอเตอร์ไซต์ดังราวฟ้าผ่าถล่มแล่นเข้ามาประชิดตัวทั้งสอง ก่อนผู้ขี่จะถอดเขวี้ยงหมวกกันน็อกทิ้ง แล้วกระโดดออกมาจากมอเตอร์ไซต์ปล่อยให้มันพุ่งชนกำแพงอิฐเสียงดังสนั่นโดยไม่สนใจมัน
โครมมมมมมม!!!
รถมอเตอร์ไซต์ชิ้นส่วนแตกกระจายไปคนละทิศละทาง ล้อทั้งสองยังคงหมุนหวือแม้ไม่อาจขยับเขยื้อนได้ ข้างหน้ารถพังยับเยินเพราะชนจังๆ กับผนังในเวลาเดียวกับที่ร่างสูงวิ่งพุ่งเข้าถีบอัดคนที่นั่งคร่อมหาญศักดิ์อยู่เต็มแรง
ป้ากกก!
“ผมว่ารอต้อนรับคุณมากกว่า!”
พิชิตกระเด็นลงไปนอนหมอบบนพื้น หาญศักดิ์ไอค่อกแคก หอบหายใจโกยอากาศเข้าร่างเต็มปอด
“สู้กับคนเจ็บมันไม่สนุกหรอกครับ” โซดายกมือซ้ายขึ้นตบอกตัวเอง “มาสู้กับผมนี่”
“ลื้อ! ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!!”
พิชิตตะโกนอย่างโกรธจัด จ้องหน้าเด็กหนุ่มด้วยสายตาเกลียดชังจับหัวใจ เพราะมันอีกคนทำให้แผนการณ์ฆ่าเสี่ยหานของเขาไม่เคยสำเร็จ มันทั้งคู่สมควรต้องตายตกไปตามกัน
หาญศักดิ์ที่เจ็บปางตายกระเสือกกระสนกายไปพิงกับกำแพงพลางหอบหายใจฮักๆ รู้สึกทรมานจนแทบทนไม่ไหว เขาละมือหนึ่งจากการกุมแผลคว้าเข้ากระเป๋ากางเกงของตัวเอง กดเบอร์โทรหาตำรวจสะเปะสะปะไปหมด
...ร่างสูงค่อยๆ ย่างเท้าเข้าหาชายชราอย่างไม่กลัวเกรง ใบหน้าคมคายฉาวแววกระด้าง มีรอยยิ้มดุจพญามัจจุราชบนใบหน้า
“มาสิครับเสี่ย...สู้กับผมนี่แหละถึงจะสนุก”
พิชิตก้าวเดินถอยหลัง ใบหน้าของชายแก่ขาวซีดเมื่อสถานการณ์พลิกผัน หาญศักดิ์ที่มองเหตุการณ์อยู่พยายามปลอบตัวเองให้สงบลงเพื่อที่จะได้กดเบอร์ 191 ให้ถูกต้องเสียที หากแต่...
โซดากลับค่อยๆ ก้าวถอยหลัง ยกมือขึ้นข้างศีรษะทั้งสองข้าง และพิชิตกลับกลายเป็นฝ่ายที่รุกคืบ ใบหน้าของเด็กหนุ่มเคลือบความตกใจที่ปกปิดไม่ได้ เหงื่อซึมออกมาจากขมับ
ลมหายใจของหาญศักดิ์กระตุก
...ในมือของพิชิตมีปืน...
หาญศักดิ์ใจตกลงไปอยู่ตาตุ่มเมื่อเกมพลิกอีกรอบ เขากวาดตามองไปทั่วร่างสูง เพ่งเล็งตรงสะโพกก่อนจะตัวเย็นเฉียบ
โซดาก็ไม่ได้พกปืนมา...
“ฮึ คิดเหรอว่าคนอย่างอั๊วจะยอมจนตรอกง่ายๆ”
ปลายกระบอกปืนจ่อติดกับหน้าผากของเด็กหนุ่มที่ถอยจนชิดกำแพงอีกฝั่ง สองคนนั้นอยู่ห่างจากเขาไปไม่ถึงวา ใบหน้าเหมือนหมูยิ้มสะใจขณะพูด โซดาไม่ได้หลับตา หากแต่ก็หายใจถี่กระชั้นเมื่อความตายเข้าใกล้เร็วกว่าที่คิด
ไม่มีอาวุธใดบนโลกที่สู้ปืนได้หรอก
“อั๊วจะฆ่าลื้อก่อนไอ้หนุ่ม ลื้อจะได้ไม่ต้องทรมานที่เห็นคู่ขาต้องตายก่อนไงเล่า ฮะฮ่า!”
กริ๊ก!
“อย่า! อย่า... อย่าทำโซดา...!” หาญศักดิ์แทบเป็นบ้าเมื่อพิชิตขึ้นนกปืน แต่เขาเจ็บจนลุกไม่ขึ้นได้แต่กรีดร้องอย่างหวาดผวาอยู่บนพื้น ดวงตากวางฉายแววหวาดกลัวสุดขีด
ถ้ายิงตรงนั้น ไม่มีทางเกิดปาฏิหาริย์แน่
นี่เขาจะต้องเสียโซดาไปจริงๆ งั้นหรือ
แล้วหาญศักดิ์คนนี้จะอยู่ได้อย่างไร...
“อั๊ว...อั๊วขอร้อง เอาชีวิตอั๊วไปเถอะ อย่า...อย่าฆ่าคนที่ไม่เกี่ยวข้องเลย” เจ้าพ่อเงินกู้เอ่ยอ้อนวอน แทบจะกราบเท้าพิชิตถ้าเกิดว่าทำได้
“ยังไงก็ต้องตายทั้งคู่อยู่แล้ว ไม่ต้องพูดให้มากความหรอก! ฮ่าๆ!” เสี่ยชราหัวเราะลั่น ไม่ละสายตาไปจากดวงตาของโซดาเลยแม้แต่วินาทีเดียว พิชิตกระตุกยิ้มมุมปาก
“เอ้า... ลื้อน่ะไปก่อนเลยแล้วกัน โชคดีนะไอ้หน้าหล่อ”
ปังง!!!
“ไมมมมมมมมมมมมมม่!!!!!!! โซดาาาาา!!!!!!!!!!!”
:::METAL TERMINAL:::
ร่างที่ถูกยิงกระตุกเฮือก ตาเบิกโพลง ก่อนจะทรุดฮวบลงไปคุกเข่ากับพื้นราวใบไม้ร่วง
เขาว่ากันว่าเวลาตอนที่ถูกยิงมันไม่เจ็บ...แค่จะรู้สึกหน่วงๆ แต่รู้ตัวอีกที...เราก็ไปหาพระผู้เป็นเจ้าเสียแล้ว
...พิชิตที่ถูกยิงตรงสะบักหลังสำลักโขลก สองมือค้ำลงกับพื้นสกปรก ร่างโก้งโค้งเพราะแรงอัดของกระสุน ตัวหนักตึงไปหมดจนขยับไม่ได้...
โซดาซบท้ายทอยเข้ากับกำแพงด้านหลัง ลมหายใจถี่กระชั้น เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเองที่เต้นรัวเร็วเหมือนพบว่าเหยียบความตายมากแค่ไหน พิชิตยังคงอยู่แทบเท้าของเขา...
“โซดา!! โซดา!!!”
หาญศักดิ์กรีดร้องสุดเสียงขณะที่ตำรวจที่โซดาโทรไปแจ้งก่อนมาตามหาหาญศักดิ์พากันกรูเข้ามาในพื้นที่แล้วชาร์จตัวพิชิตขึ้นรถพยาบาลไป โชคดีเหลือเกินที่เขาเปิดติดตั้งแอปพลิเคชัน Find my iPhone ของเครื่องพี่หานเอาไว้เพื่อในกรณีฉุกเฉิน เช่นวันนี้เป็นต้น... ไม่อย่างนั้นก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
หาญศักดิ์ถูกชายสองคนหิ้วปีกแบกขึ้นไปบนรถพยาบาลอีกครั้ง
“ไม่!! โซดา!! โซดาอยู่ไหน!! โอ๊ย...”
เสี่ยหนุ่มร้องเมื่อออกแรงดิ้นได้เพียงนิดก็เจ็บแผลเจียนตาย ร่างสูงที่ตั้งสติได้เดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
“ชู่ว...ชู่ว ใจเย็นๆ นะครับ แผลพี่คงเปิด ต้องไปให้ที่โรงพยาบาลดู...”
“โซดา! โซดา!” แต่เสียงนั้นไม่เข้าหูอีกฝ่ายแม้แต่น้อย หาญศักดิ์ไม่สนใจชายสองคนที่กำลังหิ้วปีกตัวเอง เขายื่นสองไม้สองมือที่ขาวซีดไปจับประคองใบหน้าเด็กหนุ่ม ปากคอของเสี่ยหนุ่มสั่นเทิ้ม “มึงไม่เป็นไรใช่ไหม มึง...มึง...มึงเจ็บตรงไหนไหม มึง...มึง...”
“ไม่ครับ ผมไม่เป็นอะไรเลย ไม่เป็นอะไรเลยจริงๆ พี่ใจเย็นๆ นะครับ” โซดาพยายามปลอบหาญศักดิ์ที่สติเตลิดให้สงบลง เขาเข้าใจอารมณ์ของหาญศักดิ์ในตอนนี้... ถ้าเป็นเขาเห็นพี่หานถูกเอาปืนจ่อหน้าผากแบบนั้นแล้วได้ยินเสียงกระสุนดังตามมาติดๆ เขาก็ต้องสติแตกเหมือนกัน
มันง่ายที่สมองจะจินตนาการว่าเขาถูกเป่าสมองกระจุย...มากกว่าจะรับรู้ความจริงว่าตำรวจที่โอบล้อมอยู่รอบๆ ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ตัดสินใจลั่นไกยิงพิชิตเพื่อหยุดเรื่องราวเลวร้าย
“ผมอยู่ตรงนี้นะครับพี่หาน ผมไม่เป็นไร”
“อึก...ฮือ...ฮือ... กูนึกว่า...กูนึกว่ามึงถูกเป่าดับไปแล้ว...” หาญศักดิ์คร่ำครวญคล้ายจะเป็นบ้า
“ชู่ว...ชู่ว... โอ๋...โอ๋...ผมสบายดีครับ เดี๋ยวผมจะขึ้นรถพยาบาลไปกับพี่ด้วย ...พี่ครับ” โซดาหันไปเรียกชายสองคนเดิม “ฝากพี่ชายผมด้วยนะครับ แผลสาหัสเลือดซึมออกมาเยอะมาก เดี๋ยวผมขึ้นไปด้วย”
พิชิตขึ้นไปรถพยาบาลอีกครั้งโดยมีตำรวจจำนวนหนึ่งตามไปด้วย ส่วนหาญศักดิ์กับโซดาขึ้นไปอีกคัน ทุกคนถึงมือหมอโดยสวัสดิภาพ ทุกอย่างค่อยๆ คลี่คลายไปทีละเปลาะ
...คลับคล้ายคลับคลากับว่าท้องฟ้าเปิด เมฆฝนได้จางหายไปหมด จนดวงอาทิตย์ได้ออกมาฉายแสงสีทองเรืองรองไปทั่ว
ราวกับว่าเรื่องราวเลวร้ายคลี่คลายจนสิ้น ไม่มีอะไรให้ต้องหวาดกลัวและวิตกกังวลอีก
หากแต่ไม่ใช่ทุกครั้งเสมอไปที่เมฆจะตั้งเค้ารางแล้วมีฝนตก
เพราะบางทีพายุฝนก็ซัดกระหน่ำ...โดยที่ไม่มีทีท่ามาก่อนเลย
-
:::METAL TERMINAL:::
พิชิตไม่ตาย แน่ละ เพราะตำรวจไม่ได้ยิงถูกตรงจุดสำคัญ เสี่ยตกอับอยู่โรงพยาบาลราวเกือบสองสัปดาห์ก็ต้องมาติดคุกเป็นนักโทษตามกฎหมาย ข่าวเผยแพร่ไปทั่วว่าจับคนร้ายได้ในที่สุด พิชิตเองก็เคยเป็นคนดังมีหน้ามีตาในวงสังคมมาก่อน จึงถูกโจษจันให้เป็นที่สนุกปากของผู้คนไปทั่ว
แผลของหาญศักดิ์ฉีกขาดจริง ทั้งตรงคอและตรงท้อง แต่ก็ได้รับการเยียวยาจากแพทย์ผู้ชำนาญการได้ทันท่วงที ตอนนี้หาญศักดิ์ต้องกลับมานั่งวีลแชร์เหมือนตอนถูกแทงใหม่ๆ เสี่ยหนุ่มเซ็งจัด เพราะพิชิตคนเดียวเขาเลยต้องมารู้สึกเหมือนเป็นง่อยอีกครั้ง
‘ใจผมน่ะอยากจะโทษทั้งหมดให้เป็นความผิดของเสี่ยพิชิต แต่ผมก็รู้ดีว่าพี่นั่นแหละที่มีส่วนผิด พี่ไม่ระวังตัวเอง ออกไปข้างนอกโดยไม่บอกใครเลย ถ้าผมคิดช้ากว่านี้อีกนิดนึงพี่จะทำยังไง’ โซดาพูดอย่างเผ็ดร้อนเพราะเป็นห่วงขณะเข้ามาหาหาญศักดิ์ที่ห้องฉุกเฉินหลังจากแพทย์ดูแผลให้เจ้าพ่อเงินกู้เรียบร้อยแล้วในวันที่เกิดเรื่อง
ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอ ตอนนั้นไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองกำลังถูกปองร้ายหนักขนาดนั้น แค่อยากเห็นใบหน้าดีใจของโซดา ...หาญศักดิ์รู้สึกผิดจนพูดไม่ออก เพราะถ้าเกิดโซดาเกิดตายไป เขาต้องกลายเป็นบ้าแน่
‘กูขอโทษ กูแค่อยากจะไปซื้อของขวัญมาเซอร์ไพร์สมึง... กูขอโทษจริงๆ นะ’
‘...’
ถ้าโซดายังโกรธต่อไปได้ นั่นก็คงไม่ใช่โซดาตัวจริงแล้วล่ะ...
งานกินเลี้ยงเย็นนั้นจึงเป็นอันต้องยกเลิก ส่วนมอเตอร์ไซต์ฟีโน่ของโซดาพังยับเยินเกินว่าจะซ่อมได้ เพราะเด็กหนุ่มเล่นกระโดดลงมาเป็นพระเอกหนังโดยไม่เบรกไม่ผ่อนความเร็วเลย ช่วยไม่ได้จริงๆ ตอนนั้นเขาเป็นห่วงพี่หานเกินกว่าจะห่วงรถหรือห่วงอะไรอื่น
‘มึงชอบขี่มอเตอร์ไซต์เหรอ?’
หาญศักดิ์ถามขณะที่โซดาเข็นวีลแชร์เขาเดินเล่นอยู่ในสวนของโรงพยาบาล สองสามวันแรกหาญศักดิ์ได้แต่นอนพักฟื้นเพราะร่างกายอ่อนเพลียจากการเสียเลือด จะมีแพทย์มาฉีดยาแก้อักเสบให้ทุกสองถึงสี่ชั่วโมง แล้วก็ให้น้ำเกลือ แต่ตอนนี้ร่างกายของเขาดีขึ้นมาก กินอาหารเองได้แพทย์จึงสั่งหยุดให้น้ำเกลือ และนี่ก็เป็นครั้งแรกนับจากวันเกิดเรื่องที่เขาได้ออกมาชมนกชมไม้บ้าง
เด็กหนุ่มนิ่ง ทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง
‘ก็ชอบนะครับ’ เขาพยักหน้าเมื่อได้คำตอบกับตัวเอง ‘ชอบกว่าขับรถยนต์ก็แล้วกัน’
...แล้วทำไมสามวันต่อมาถึงได้มีมอเตอร์ไซต์ BMW กับดูคาติอย่างละคันมาจอดวางไว้ที่หน้าบ้านของเขาได้ละนี่ แถมยังมาพร้อมหมวกกันน็อก ถุงมือ และอุปกรณ์ขี่บิ๊กไบค์แบบครบครัน คุณฟ้าลดาก็ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ไม่เห็นไม่ยุ่งทั้งที่รู้เห็นเป็นใจกับแฟนลูกชายอีกต่างหาก
ป๋าไหมละ?
...ไม่รักก็บ้าแล้ว
โซดากลับไปนอนตอนกลางคืนที่บ้านพ่อแม่ตัวเอง ส่วนตกเย็นก็จะมาอยู่กับหาญศักดิ์ที่โรงพยาบาล มาเฝ้าทั้งวันทั้งคืนไม่ได้เพราะเขาก็ยังต้องเรียนหนังสือ แต่ในที่สุดวันนี้ซึ่งเป็นวันเสาร์หาญศักดิ์ก็ได้ออกจากโรงพยาบาลที่อุดอู้เสียที ที่ต้องอยู่นานก็เพราะชาญชัยที่เป็นห่วงเกินเหตุ เจ้าเพื่อนรักนั่นกลัวหาญศักดิ์จะเป็นอะไรตายขึ้นมา
เวอร์สุดคงไม่พ้นเจ้าพ่อกาสิโนนี่แหละ ขนาดพิชิตถูกยิงยังอยู่โรงพยาบาลไม่กี่วันเอง
ทั้งโซดาและหาญศักดิ์ตัดสินใจจะกลับไปอยู่ที่เมททอลเหมือนเดิมก่อน เพราะมันสะดวกดีมีคนช่วยกันดูแลหลายคน สิ่งของก็หาซื้อได้ง่ายเพราะอยู่ใจกลางเมือง
โซดาเข็นวีลแชร์ที่หาญศักดิ์นั่งอยู่ออกมาจากลิฟต์ แล้วเข็นมายันหน้าห้อง พอทาบคีย์การ์ดเสร็จก็รีบใช้หลังดันประตูแล้วลากวีลแชร์ตามเข้ามา
“จริงๆ ก็พอเดินได้แล้วนะ...”
“อย่าดีกว่าครับ เอาให้หายสนิทก่อนก็ได้ เมียคนเดียวผมดูแลได้น่า”
“พอเหอะ”
“ทำไมล่ะครับ?”
“กูเขินว่ะ...”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เด็กหนุ่มหัวเราะอารมณ์ดีขณะเดินไปเปิดเครื่องปรับอากาศแล้วเสียบปลั๊กต้มน้ำร้อนเพราะเดี๋ยวหาญศักดิ์ต้องกินยา ร่างสูงผิวปากอย่างอารมณ์ดีไปด้วย มือก็หยิบจับนู่นนี่ในห้องไปตามประสา
“ว่าแต่มึงลองขี่บิ๊กไบค์บ้างยังอ่ะ”
“หือ? อ๋อ ขี่แล้วครับ ทั้งสองคัน ชอบหมด จริงๆ นะ แต่ถ้าเป็นพี่ให้ ต่อให้ทำแค่ม้าก้านกล้วยให้ผม ผมก็ขี่...”
“พอเหอะ”
“เขินอีกอ่ะดี้~”
“มึงก็รู้นี่!!”
ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์!
หาญศักดิ์ตะโกนก้องยกสองมือขึ้นปิดใบหน้าที่แดงก่ำ ทั้งหมดนั่นเรียกเสียงหัวเราะจากโซดาอีกรอบ นี่มันเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะที่เขามีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกัน... จะทำอะไรก็รู้สึกประดักประเดิดไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
มันรู้สึกดีนะ...
ก๊อกๆ
ติ๊ด~
“อ้าว ลื้อเองเหรอเฉิน?”
หาญศักดิ์เอ่ยปากทักเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เข้ามาหา เฉินยกมือไหว้หาญศักดิ์เร็วๆ หน้าตาดูเคร่งเครียดจริงจังจนผิดวิสัย
“ทำไมดูไม่สบายใจแบบนั้นวะ ลื้อมีอะไรรึเปล่า?”
เฉินพยักหน้า ทั้งหาญศักดิ์และโซดาเงียบกริบ ทำตัวไม่ถูก รู้สึกได้ถึงหายนะที่คืบคลานเข้ามาอย่างรวดเร็ว ปกติเฉินมักจะขี้เล่นเสมอๆ พอมาเป็นแบบนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่นอน
ผู้จัดการคนเก่งตวัดสายตามองใบหน้าของทั้งคู่สลับไปมา ก่อนจะตัดสินใจชูมือที่ถือซองจดหมายที่ถูกแกะเปิดออกให้หาญศักดิ์กับโซดาเห็นเต็มตา แล้วพูด
“มีหมายศาลเรียกตัวนายศาสดาให้ไปแสดงตัวที่ศาลตามวันเวลาที่กำหนด เพราะตกเป็นจำเลยคดีแทงนายหาญศักดิ์ส่งมาเมื่อเช้านี้”
METAL TERMINAL 100%
:L2:
-
:katai1:
-
อ้าววว แย่แล้ววว โซดา
-
:mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สู้คดี แบบว่าโซดาจะช่วยเสี่ยหานจากพิชิต ไม่ได้หรือ
เอาใจช่วยโดา :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอถามคนแต่งค่ะ... กำลังจะอ่าน "B's anatomy ร่างกายนี้หมอขอเป็นเจ้าของ" แต่คาใจนิดหน่อย
เพราะทำหนังสือขายไปแล้วรึเปล่าคะ? เลยไม่มาลงต่อให้จบเรื่อง?
ช่วยตอบหน่อยค่ะ จะได้ตัดสินใจถูกว่าควรอ่านมั้ย?
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านวนๆรอตอนต่อไป หนุกง่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
โซดาแย่แล้ว
-
ยกที่ ๔๐
Yellow diamonds in the light
Now we’re standing side by side
As your shadow crosses mine
What it takes to come alive
[ เพชรสีเหลืองอร่ามท่ามกลางแสงไฟ
และเราสองคนก็ยืนอยู่เคียงข้างกัน
เงาของคุณข้ามผ่านเงาผมมา
เราผ่านอะไรมามากมายจนรู้สึกเหมือนมีชีวิตใหม่อีกครั้ง ]
(We found love – Rihanna : แปลเพลงเป็นเวอร์ชัน หาญศักดิ์ในเรื่อง ‘METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง' โดยเจค)
::: METAL TERMINAL:::
“อะไรนะ!?”
หาญศักดิ์ไม่เชื่อหูในสิ่งที่ได้ยิน แต่เฉินก็พยักหน้ายืนยัน
“ครับ มีหมายเรียกตัวโซดาจริงๆ ตามกำหนดการที่เขียนแจ้งมาก็คืออีกสามวันข้างหน้า เสี่ยพิชิตยอมรับทุกข้อกล่าวหา ยกเว้นแต่เรื่องที่เป็นคนแทงท้องเสี่ย เขายืนยันแจ้งกับทนายของตัวเองไปว่าไม่ได้เป็นคนทำ แล้วก็ยังระบุชื่อศาสดาว่าเป็นคนลงมือโดยที่ตัวเขาเองเป็นพยานยืนยันด้วย แล้วทนายคนนั้นก็ดำเนินการ ไปๆ มาๆ เรื่องไปถึงขั้นฟ้องศาล” เฉินหันไปมองหน้าเด็กหนุ่ม “ตอนนี้มึงถูกออกหมายเรียกตัวแล้ว”
“บ้าฉิบ! ไอ้แก่นั่น!” หาญศักดิ์ทุบตักตัวเองอย่างเหลืออด “ทำไมต้องทำให้เรื่องยุ่งยากทุกทีด้วยวะ!”
เจ้าพ่อเงินกู้ยกสองมือขึ้นกุมขมับ ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันทีทันใด ก่อนที่เขาจะหมุนล้อวีลแชร์ตัวเองเข้าไปใกล้ร่างสูงที่ยืนนิ่ง เขาเอื้อมสองมือไปจับมือโซดา
“ฟังนะ เราสองคนจะไปให้การ บอกว่าไอ้พิชิตโกหก”
“...?” โซดามองหาญศักดิ์นิ่ง
“เราสองคนช่วยกันพูดได้นี่ว่ามันโกหก จริงๆ มันนั่นแหละที่เป็นคนแทงกู แต่พยายามจะผลักความผิดให้มึง ถ้าเรายืนยันตรงกัน ด้วยสภาพแวดล้อมต่างๆ มึงต้องหลุดคดีแน่นอน แค่ให้การตรงกันก็พอแล้ว”
“...แต่”
“เชื่อกูสิ” หาญศักดิ์ขัดขึ้นเสียงดัง เขย่ามืออีกฝ่ายไปด้วย “ทำตามที่กูพูดเนี่ยแหละคือทางออกที่ดีที่สุด”
ร่างสูงยิ้มบางๆ ค่อยๆ แกะสองมือของหาญศักดิ์ออกจากมือตัวเอง แล้วส่ายหน้า
“ไม่ได้หรอกครับ... ผมไม่อยากโกหกใครแล้ว”
“โซดา!” เฉินขึ้นเสียงทันที “ทำตามที่ผู้ใหญ่พูดนะ เสี่ยหานพูดถูกแล้ว นั่นคือทางออกที่ดีที่สุด ทุกคนต้องเชื่อมึงกับเสี่ยหานแน่”
“ผมบอกพี่กับพี่ชานตั้งแต่แรกแล้วว่าผมไม่อยากโกหก แต่พวกพี่ก็บอกให้ผมทำ แล้วเห็นไหมครับว่าในที่สุดเรื่องมันก็แดงขึ้นมา” โซดาพูดเต็มเสียง สบตาทุกคนเต็มสองตา “เราอาจจะปกปิดความจริงได้ แต่ยังไงเรื่องที่ผมเป็นคนแทงพี่หานจนพี่หานเกือบตายก็เป็นเรื่องจริง ถ้าผมหนีมันตอนนี้ ผมก็ต้องหนีไปทั้งชีวิต ผมไม่อยากทำตัวขี้ขลาดอีกแล้ว”
“แต่อนาคตตำรวจมึงจะจบเห่ตรงนี้เลยนะ!”
หาญศักดิ์ตะเบ็งเสียง น้ำตาทำท่าจะไหลลงมาอาบสองแก้ม ไม่ได้เสียใจแต่ว่ามันโมโห ทำไมโซดาถึงไม่เข้าใจความหวังดีของเขา ทำไมถึงไม่แค่ทำให้เรื่องมันง่าย...
เสี่ยหนุ่มพูดต่อรัวเร็วด้วยแรงอารมณ์จนทรวงอกสะท้อนขึ้นลง “มึงจะกลายเป็นคนมีดคีอาญาติดตัว เข้ารับราชการไม่ได้ตลอดชีวิต ที่จะไปสองรอบสองของโรงเรียนเตรียมทหารก็ต้องถูกถอดรายชื่อ ไม่มีสิทธิ์สอบ ไม่อยากเป็นแล้วเหรอตำรวจน่ะ! ทำไมจะทำลายอนาคตตัวเองแบบนี้วะ!”
“การเป็นตำรวจ... เป็นความฝันของผม...” เด็กหนุ่มเสียงสั่นเครือ ยิ้มแล้วก้มหน้าเสมือนกับเรื่องที่เกิดขึ้นมันตลกเสียเต็มประดา...แต่ความจริงแล้วโซดากำลังสมเพชและสงสารตัวเองอยู่
หาญศักดิ์กับเฉินพูดอะไรไม่ออก ในที่สุดร่างสูงก็เงยหน้าขึ้นอย่างเข้มแข็ง
“แต่ในเมื่อผมทำพลาดไปแล้ว จะแก้ไขอะไรได้ ผมก็ควรต้องยอมรับความผิดอย่างลูกผู้ชาย ดีกว่าที่จะต้องซุกซ่อนมันแล้วโกหกตัวเองไปทั้งชีวิต ซ้ำร้ายยิ่งกว่าคือป้ายสีให้เป็นความผิดของคนอื่น ถ้าทำแบบนั้นน่ะ ผมรับตัวเองไม่ได้”
“...ฮือ...โซดา...ทำไมวะ!”
หาญศักดิ์โกรธจัดจนพูดไม่ออก ได้แต่ซบหน้าร้องไห้โฮกับอุ้งมือของตัวเอง หยดน้ำตาร้อนไปหมดเพราะโทสะ เฉินกัดริมฝีปาก เขาเองก็ไม่มีอะไรจะพูดเหมือนกัน
โซดาพูดถูก
แต่สิ่งที่หาญศักดิ์กับเขาอยากให้โซดาทำ... มีใครคนไหนบอกได้ไหมว่ามันไม่ดีกับโซดายังไง
ร่างสูงย่อตัวลงโอบกอดแฟนหนุ่มของตัวเองที่ร้องไห้โฮ แต่หาญศักดิ์ก็ผลักไสออกไปอย่างโกรธเกรี้ยว
“อย่าโกรธผมเลยนะครับพี่หาน... ได้โปรด... ผมทำดีที่สุด เท่าที่ชีวิตผู้ชายคนนึงจะทำได้”
“มึง...ฮือ...มึงเลือกไม่ให้มันเป็นแบบนั้นได้ แต่มึงไม่เลือกเอง...”
ไม่ใช่ว่าหาญศักดิ์ไม่เข้าใจโซดา แต่เขาไม่อยากให้มันต้องเป็นอย่างนี้
ร่างสูงส่ายหน้า
“คนดีของผม ไม่ร้องนะครับ” โซดาเข้าโอบกอดร่างที่สะอื้นฮักจนตัวสั่นตัวโยนบนวีลแชร์อีกครั้ง “ชีวิตผม แค่ได้มารู้จักพี่ ได้รักพี่ แค่นี้ก็ถือเป็นโชคดีที่สุดแล้ว ผมไม่เสียใจอะไรอีกแล้วครับ พี่คือความสุขทุกอย่างของผม”
“ฮือ...โซดา...ฮือ...”
เฉินแอบปาดน้ำตาที่เล็ดออกมาเงียบๆ แล้วออกไปจากห้องปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง ในห้องหาญศักดิ์ยังคงร้องไห้ เขาอยากจะผลักดันให้โซดาไปได้สุดฝั่งฝัน...อยากจะเห็นเด็กหนุ่มมีความสุขสมปรารถนา...ได้ใส่เครื่องแบบตำรวจ ติดยศอย่างภาคภูมิใจตามที่เจ้าตัวต้องการ
“อย่าร้องเลยนะครับคนดี ผมอยู่ตรงนี้นะครับ” โซดากดจูบเรือนผมนุ่มอย่างปลอบประโลม “อย่างน้อยผมก็จะภูมิใจในตัวเอง ผมขอร้องให้พี่ยอมรับการตัดสินใจของผมเถอะนะครับ นะ...”
หาญศักดิ์ส่ายหน้าบ้าคลั่งในอกอุ่น เขาทำใจไม่ได้...ไม่อาจยอมรับได้จริงๆ ที่ทุกอย่างที่กำลังดีขึ้นมาจะต้องจบลงแบบนี้
:::METAL TERMINAL:::
หาญศักดิ์ลืมตาในความมืด นอนไม่หลับแม้จะมีโซดานอนอยู่เคียงข้าง เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้อย่างไรเขาทำใจไม่ได้จริงๆ
โซดาของเขาจะจบอนาคตลงแบบนี้งั้นหรือ
ความฝันที่เคยเล่าเจื้อยแจ้วให้เขาฟัง...จะต้องสะบั้นลงแค่นี้หรือไร
เสี่ยหนุ่มมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่หลับสนิทอยู่นานนับชั่วโมง ก่อนจะค่อยๆ ตัดสินใจย่างเท้าลงไปบนพื้น เคลื่อนกายอย่างเชื่องช้าที่สุดไปที่ประตูห้องแล้วออกไปเคาะห้องของเพื่อนรัก
“เฮ้ย ไอ้เสี่ยหาน ทำไมเดินมาวะ ไม่ให้โซดามันเข็นมา เดี๋ยวแผลมึง -- ”
“หยุดเดี๋ยวนี้ ตอนนี้กูสบายดี ขอกูเข้าไปคุยด้วยหน่อย ช่วยประคองกูด้วย”
“เออๆ ได้”
หาญศักดิ์ทำหน้าเจ็บแผลเมื่อต้องออกแรงเดินเยอะ ร่างสูงใหญ่เข้าไปประคองเพื่อนรักให้เข้าไปนั่งที่โซฟาในห้องของตัวเอง หาญศักดิ์ไม่รอช้าเปิดปากพูดทันที
“มึงรู้เรื่องของโซดาแล้วใช่ไหม”
ชาญชัยพ่นลมหายใจออกจากจมูก “รู้แล้ว กูเครียดมาก และหงุดหงิดมากด้วย แต่ที่ไอ้เสือพูดมันก็ถูก ไม่รู้จะทำยังไงแล้ววะจริงๆ”
“เสี่ยชาน กูไม่อยากให้มันจบลงอย่างนี้”
“...นี่มึงคิดจะทำอะไร?”
ชาญชัยหรี่ตาถามกลับทันที เขารู้นิสัยเพื่อนดีถ้ามาแนวนี้ไม่มีทางมาเล่นๆ แน่
หาญศักดิ์หันไปสบตาเพื่อนเต็มสองตา ดวงตากลมโตงดงามราวกวางป่าฉายแววจริงจัง ก่อนจะเอ่ยปากบอกความต้องการของตัวเอง
:::METAL TERMINAL:::
“อ้าว มารอกันก่อนแล้วหรือ ขอโทษทีๆ พอดีช่วงนี้งานผมยุ่งมาก”
ชายร่างท้วมพูดเสียงดังกับเสี่ยหนุ่มทั้งสองที่รออยู่ก่อนในห้องอาหารหรู ชาญชัยกับหาญศักดิ์ยิ้มตอบ
“ไม่เป็นไรครับ เชิญท่านมนตรีนั่งก่อน พวกผมสั่งอาหารมาห้าหกอย่าง ถ้าท่านอยากจะสั่งอะไรเพิ่มก็เชิญได้เลย” ชาญชัยเอ่ย แล้วยืนขึ้นผายมือไปที่เก้าอี้ให้มนตรี ส่วนหาญศักดิ์นั้นลุกเดินเหินไม่สะดวกเพราะตอนนี้เขานั่งอยู่บนวีลแชร์
“โอ้ ไม่ต้องแล้วล่ะ” ผู้กำกับร่างท้วมโบกมือปฏิเสธเมนูที่พนักงานเสิร์ฟยื่นให้ทันทีที่เขานั่งลง “กินเท่าที่มีก่อนก็แล้วกัน จะสั่งเพิ่มก็ค่อยสั่ง”
เสี่ยหนุ่มที่ถือว่าค่อนข้างรุ่นเยาว์ทั้งสองยิ้มตอบ ทั้งสามลงมือรับประทานอาหารแกล้มไวน์ ยกเว้นแต่หาญศักดิ์ที่ยังดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้เพราะจะมีผลกระทบไปถึงแผล ต่างก็คุยกันสัพเพเหระถึงเรื่องต่างๆ หาญศักดิ์ไม่ลืมเอ่ยถามถึงลูกสาวของท่านที่เพิ่งแต่งงานไปไม่นานแล้วกำลังตั้งครรภ์ เพื่อแสดงให้เห็นถึงความใส่ใจ
“เฮ้อ ได้มาผ่อนคลายดูวิวสวยๆ แบบนี้ดีจริงๆ” มนตรีเอ่ย ห้องอาหารนี้เฉินจองไว้แบบเป็นส่วนตัวมาก มีแค่พวกเขาสามคนเท่านั้นในห้อง และฝั่งหนึ่งก็เปิดโล่งให้เห็นวิวกรุงเทพฯ ยามค่ำสวยงามถนัดตา “ช่วงนี้งานมันยุ่งเหลือเกิน ปวดหัวไปหมด”
หาญศักดิ์ยิ้ม วางแก้วน้ำเปล่าลงในมือหลังจากจากยกขึ้นดื่ม “ก็คงหนีไม่พ้นคดีที่เกี่ยวกับผมสินะครับท่าน”
“อืม เฮ้อ ใช่แล้วล่ะ เจ้าหมอพิชิตอะไรนั่นร้ายกาจจริงเชียว” มนตรีส่ายศีรษะ “สร้างไว้หลายคดีเต็มไปหมด รื้อกันจนปวดหัว ทำเอาปั่นป่วนแทบตาย”
“ท่านครับ ความจริงที่พวกผมเชิญท่านมาท่านมื้อค่ำด้วยกันวันนี้ พวกผมมีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือ” หาญศักดิ์เช็ดปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา แต่ก็ระมัดระวังไม่ให้เสียงแข็งมากเกินไป
“มีอะไรก็พูดมาเถิดคุณหาน เรามันคนกันเองอยู่แล้ว” มนตรีเคยช่วยเรื่องธุรกิจของทั้งหาญศักดิ์และชาญชัยหลายครั้งหลายครา ต่างก็ตอบแทนกันมาตลอด เพราะรู้ว่ายังต้องพึ่งกันและกันไปอีกนาน
“เรื่องคดีที่เกี่ยวพันกับผม มีคดีหนึ่ง...เรื่องที่ผมถูกแทงตรงท้อง”
“อ้อ คดีนั้นเองเรอะ เห็นว่าพิชิตยืนยันว่าไม่ได้ทำนี่ แล้วศาลก็เรียกคนที่แทงคุณไปสอบสวนแล้ว จำเลยคงโดนน่าดูเลยแหละ ถึงข้อหาพยายามฆ่าเลยนะนั่น”
“นั่นแหละครับท่าน” หาญศักดิ์รีบเอ่ยต่อ “ผมอยากให้ท่านช่วยให้จำเลยหลุดคดีได้ไหมครับ”
“อะไรนะ!?”
มนตรีไม่เชื่อหู ส้อมที่ถือในมือหล่นลงไปบนจานเสียงดังสนั่น เขาหันไปมองหน้าหาญศักดิ์เต็มสองตาราวกับไม่เคยเห็นหาญศักดิ์มาก่อนเลย เจ้าพ่อเงินกู้ไม่ปล่อยผ่านโอกาส
“ผมอยากให้คนที่ตกเป็นจำเลย นายศาสดา หลุดคดีครับ...ก็จะมีแต่บารมีของท่านเท่านั้นที่จะช่วยให้เขาหลุดพ้นไปได้ ผมกับเสี่ยชานเป็นแค่มดตัวเล็กๆ อยากให้ราชสีห์อย่างท่านช่วยเหลือเรา”
“อะไรกัน? ทำไมคุณถึงจะอยากให้คนที่แทงคุณหลุดคดีล่ะ!”
“มันเป็นอุบัติเหตุครับ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะแทงผมเลย เราสองคนเป็นญาติกัน เขาคือน้องชายของผมเอง ผมไม่อยากให้เขาต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“มันไม่ใช่เรื่องไม่เป็นเรื่องเลยนะ แล้วถึงไม่ได้ตั้งใจที่จะแทงคุณ ก็แปลว่าเขาต้องตั้งใจที่จะแทงคนอื่นในที่นั้นน่ะสิ! แผลที่ท้องคุณใครๆ ก็รู้ว่ามีดปักลงไปแทบมิดด้าม แถมคนใช้มีดยังใช้มีดเป็นอีกต่างหากไม่ได้แค่จิ้มสั่วๆ ที่คุณรอดมาได้เป็นปาฏิหาริย์ของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ชัดๆ แล้วเจ้าคนแทงจะไม่มีความผิดได้อย่างไรกัน ถึงจะบอกว่าพลั้งมือก็เถอะ ไม่มีเหตุผลอะไรฟังขึ้นหรอก!”
“ท่านครับ... แต่ผมไม่เอาเรื่องเขา เป็นไปไม่ได้เลยหรือครับที่ยกเลิกคดีนี้ ในเมื่อเหยื่ออย่างผมก็ไม่เรียกร้องอะไร”
“บ้าไปแล้ว!”
มนตรีผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างเกรี้ยวกราด ชาญชัยเอื้อมมือไปแตะแขนหาญศักดิ์ทันทีตามสัญชาตญาณปกป้องเพื่อนที่ตอนนี้อยู่ในสภาพอ่อนแอกว่า
“คุณหาน ถึงคุณจะไม่เอาเรื่องแต่การพยายามฆ่าเป็นคดีอุจฉกรรจ์! ยอมความไม่ได้! ที่เตะต่อยทำร้ายพิชิตน่ะยังอ้างได้ว่าป้องกันตัว แต่คดีของคุณน่ะมันต่างกันเลย! คุณก็รู้กฏหมายดีไม่ใช่รึ ยังไงเจ้าเด็กศาสดานั่นก็ต้องไปศาล แล้วเรื่องราวจะจ่าหรือหมู่ก็ค่อยว่ากันไป แต่นี่...คุณจะมาขอให้ผมลบคดีเขาตอนนี้ได้ยังไงกัน!”
มนตรีตวาดอย่างเกรี้ยวกราด มื้ออาหารหมดรสอร่อยไปในทันที หาญศักดิ์หลับตานิ่ง
“โซดา สักวันเค้าจะทำให้ตัวเองรู้ ว่าเค้ารักตัวเองมากแค่ไหน จำไว้เลย”
“เค้าจะรอวันนั้นนะครับ...”
หาญศักดิ์ก้มหน้านิ่งระลึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาในชีวิต เขาคิดว่า...
วันนั้นมาถึงแล้ว
“คุณหาน! / ไอ้หาน!”
ทั้งสองคนตกใจจนตัวแข็งเมื่อหาญศักดิ์ถดกายลงจากวีลแชร์ลงไปคุกเข่าแทบเท้าผู้กำกับมนตรี
“ขอร้องเถอะครับท่าน... ได้โปรดช่วยเหลือเขาเถอะนะครับ”
มือข้างหนึ่งกุมแผลที่ท้อง แม้การนั่งคุกเข่าแบบนี้จะเจ็บปวดสะเทือนแผล แต่หาญศักดิ์จะทน...
“...เขาเพิ่งสอบติดโรงเรียนเตรียมทหารรอบแรก มีความฝันอยากเป็นตำรวจที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรเหมือนท่าน”
หาญศักดิ์ยกสองมือประนมไหว้ชายตรงหน้า ยอมเสียศักดิ์ศรีทุกอย่างที่แบกมาทั้งชีวิต
“อย่าให้อนาคตของเขาต้องพังทลายลงตรงนี้เลยนะครับ ได้โปรด... ช่วยเหลือเขาเถอะ ผมขอร้อง”
“...”
“ผมไม่ได้อยากให้ท่านทำเหมือนคดีนี้ไม่เคยเกิดขึ้น แต่เพียงแค่อยากให้ผ่อนหนักเป็นเบา เปลี่ยนจากคดีอุจฉกรรจ์เป็นคดีลหุโทษ จากแทงผมเป็นแค่พกพาอาวุธ...หรือกระทำไปโดยประมาทได้ไหมครับ เพียงแค่นี้เขาก็จะหลุดพ้นแล้ว ถือว่าช่วยเหลือลูกนกลูกกาตัวเล็กๆ”
แววตาของผู้กำกับตำรวจวัยกลางคนสั่นนิดๆ ขณะจ้องมองเสี่ยหนุ่ม ยังคงไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากของเขา แต่หาญศักดิ์ก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“แล้วท่านอยากได้อะไร ถ้าผมคนนี้สรรหามาให้ได้ ผมจะเอามาให้ท่าน ไม่จะเป็นเงินอัดฉีด หรืออะไรก็ตามแต่ ขอเพียงท่านเอ่ยปากบอก ผมจะช่วยเหลือท่านทุกอย่าง แต่ได้โปรด ช่วยโซดาเถอะนะครับ”
เจ้าพ่อเงินกู้ก้มลงกราบเท้าผู้กำกับวัยกลางคนทันทีที่พูดจบ ไม่ปล่อยให้เสียเวลาไปแม้แต่วินาทีเดียว
“...!”
มนตรีช็อกพูดไม่ออก ได้แต่ตัวแข็งมองชายที่หมอบอยู่แทบเท้าตัวเอง สองมือนั่นประนมเฉียดกับหัวรองเท้าของเขา ชาญชัยถึงกับลืมวิธีการหายใจ ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นว่าเป็นความจริง
“...ไอ้เสี่ยหาน! มึงบ้าไปแล้วเหรอ!!”
ชาญชัยรีบกระโจนมาดึงตัวเพื่อนรักให้ลุกขึ้นจากพื้นเมื่อตั้งสติได้ นี่มันเกินไปแล้ว... แต่หาญศักดิ์ก็ไม่ยอมขยับไปไหน
“ได้โปรดเถอะครับท่าน ช่วยเขาเถอะนะครับ”
เขาเคยปฏิญาณกับตัวเอง... ว่าเขาจะไม่มีวันก้มหัวให้ใครอีก
“เห็นแก่ความสัมพันธ์ทั้งหมดของเรา เห็นแก่ผมที่ยอมหมอบอยู่แทบเท้าท่าน ให้โซดาได้เป็นตำรวจตามความฝันเถอะนะครับ”
...แต่เพราะเป็นโซดา หาญศักดิ์จะยอมทำ
ทำทุกอย่างเพื่อให้โซดาได้สมปรารถนา...
กูรักมึงมากนะโซดา...
...กูรักมึงมากกว่าที่มึงคิด...มึงไม่มีวันรู้หรอก...
มนตรีเบือนใบหน้าไปทางอื่นอย่างสะเทือนอารมณ์ ไม่อาจทนมองภาพตรงหน้าตัวเองได้อีกแม้แต่นาทีเดียว
-
:::METAL TERMINAL:::
[Hansuk’s talk]
หลายเดือนผ่านไป
แม่เจ้าโว้ยวันนี้โคตรเหนื่อย...
“โว้ย! รถแม่งก็ติดอะไรหนักหนาวะ ไอ้เฉินลื้อไปหาอะไรเย็นๆ มาให้อั๊วดื่มสิ แม่ง คิดว่าจะตายห่ากลางถนนแล้ว”
ผมโวยวายกระโชกโฮกฮากตามประสามือก็กระพือคอเสื้อไปด้วย ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่โมง และผมอยู่ที่โรงแรมเมททอล เพิ่งจะเสร็จสิ้นจากการตระเวณทวงดอกเบี้ยทั่วราชอาณาจักรกรุงเทพฯ ไอ้พวกลูกหนี้เนี่ยนะ...ทุกคนตอนจะยืมรับปากเป็นดิบดี พอยืมเงินแล้วหายหัวกันหมด ถ้าผมไม่โหดก็ไม่มีทางทวงเงินคืนมาได้หรอก (บ่น)
ผมถอดเสื้อหนังออกแล้วโยนมันแผ่ไปบนพื้น เหนียวเหนอะตัวเองจนทนไม่ได้เลยเดินเข้าไปสระผมอาบน้ำอาบท่าให้คลายร้อน แล้วก็ออกมาใส่เสื้อผ้าสบายๆ อันได้แก่เสื้อยืดและกางเกงบอล พลางกดเปิดโทรทัศน์ดูนู่นดูนี่ไปเรื่อย ไอ้เสี่ยชานไปดูงานที่สาขาต่างจังหวัดผมเลยต้องอยู่กับเฉินสองคน...
ผมนั่งกระดิกขาดูโทรทัศน์สบายใจเฉิบ สร้อยข้อเท้าที่ใส่อยู่ตรงข้อเท้าซ้ายดังกรุ๊งกริ๊งๆ
“มาแล้วครับเสี่ย เป็นเวลคัมดริ๊งค์นะครับ”
“เออ อะไรก็ได้ ลื้อเอามาเถอะ”
เฉินนำเวลคัมดริ๊งค์ของโรงแรมมาวางตรงโต๊ะกระจกแก้วเตี้ยๆ หน้าโซฟาที่ผมนั่งอยู่ แล้วก็เก็บเสื้อหนังบนพื้นไปแขวนที่เสาให้ ใช่ว่าผมจะย้ายมาอยู่เมททอลถาวรหรอกนะ ผมก็ยังไปๆ มาๆ ระหว่างคฤหาสน์กับโรงแรมนั่นแหละ ก็บ้านผมหมดนี่ จะอยู่ที่ไหนมากน้อยก็แบ่งเป็นช่วง
“ว่าแต่ทำไมเสี่ยยังนั่งอยู่ตรงนี้ละครับ”
“หือ? แล้วลื้อจะให้อั๊วไปไหนวะ?” ผมเลิกคิ้วถามมัน มือก็ยังกระดิกรีโมทยิกๆ ไอ้เฉินทำตาโต
“อ้าว! นี่เสี่ยลืมหรือครับว่าวันนี้วันอะไร”
“ก็วันเก็บดอกเบี้ยไง เก็บเสร็จแล้ว บัญชีอั๊วค่อยลงตอนดึก ตอนนี้ขี้เกียจ”
“เสี่ยหานครับ...” เฉินกดเสียงหนัก หน้าตาจริงจัง “ล้อเล่นอะไรครับเนี่ย”
ผมทำหน้างง แต่เฉินก็ไม่ได้พูดต่อท้ายว่าล้อเล่น ผมจึงหยิบไอโฟนที่วางไว้ข้างๆ แก้วน้ำขึ้นมาแล้วกดดูตรงปฏิทิน แล้วทันทีที่เห็นหมายเหตุที่ตัวเองมาร์กเอาไว้ของวันที่วันนี้ ผมก็ลุกพรวดขึ้นจากโซฟาเหมือนมันเป็นของร้อนทันใด
“ฉิบหายแล้ว!!”
“เห็นไหมล่ะครับ”
“ตาย! ตายห่า!!”
ผมรีบวิ่งพุ่งอย่างแตกตื่นไปเปลี่ยนเป็นกางเกงยีนส์แทบไม่ทัน มือไม้คว้ากุญแจรถ กระเป๋าสตางค์ กับปืนให้วุ่น (ตั้งแต่เหตุการณ์พิชิตที่ตรอกนั่นผมไม่เคยลืมพกปืนไปไหนมาไหนอีกเลย) ก่อนจะกระโจนพุ่งหลาวออกไปนอกห้องโดยทิ้งเฉินให้ยืนอยู่ในนั้นนั่นแหละ
ก็วันนี้มันวันสำคัญเลยนะ
โอ๊ยยยยย ลื้อลืมได้ไงวะไอ้ห๊านนนนน! (ด่าตัวเอง)
ผมกดจิ้มปุ่มลิฟต์รัวๆ ก่อนจะกระแทกกระหม่อมเข้ากับกำแพงหินอ่อนของโรงแรม บ้าฉิบ! เสือกมาเสียอะไรตอนนี้ ลืมไปเลยว่าวันนี้ลิฟต์โรงแรมปิดซ่อมไปหกตัว เหลือใช้ได้แค่สองตัว แล้วแขกก็เข้าพักจนห้องเต็มหมด อันที่จริงกว่าผมจะได้ขึ้นมานี่ก็เกือบตาย รอลิฟต์จนเหง็ก
คิดว่าผมที่รีบขนาดนี้จะทำยังไง
ถูกต้องแล้ว! บันไดนี่แหละวะ!
ถึงอยู่ชั้นที่หกสิบแปดแต่ผมก็ไม่ประหวั่น ตัดสินใจวิ่งลงบันไดกุกๆๆๆ คิดเสียว่าลงก็ยังดีกว่าขึ้น ตอนนี้ผมเหมือนมีแค่กายหยาบอยู่ตรงนี้ ส่วนใจน่ะมันกระโดดไปนู่นแล้วครับ ให้ตายเถอะผมอยากจะบีบคอตัวเองเป็นบ้า ผมลืมวันนี้ได้ยังไงทั้งๆ ที่ผมนับวันนับคืนเฝ้ารอมันแทบตาย... บอกตรงๆ ก็คือทุรนทุรายเลยด้วยซ้ำ
ผมหอบฮักเป็นหมาหอบแดด เพิ่งอาบน้ำมาหลัดๆ แต่ตอนนี้เหงื่อออกซ่กไปหมด สภาพผมตอนผลักประตูบันไดหนีไฟของโรงแรมออกมายืนหน้ามันข้างนอกคงทุเรศไม่น้อย ผมสูดอากาศเย็นๆ ของโรงแรมตัวเองเข้าเต็มปอด ก็ต้องเย็นสิเพราะมันเปิดแอร์ แต่ทางหนีไฟไม่มีแอร์หรอก
ผมวิ่งสี่คูณร้อยถลาเข้าไปในล็อบบี้เพื่อที่จะให้พนักงานฟรอนต์เรียกคนขับรถให้
...แต่ไม่ทันจะวิ่งไปถึงหน้าเคาน์เตอร์...ผมก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแผ่นหลังของร่างสูงโปร่งร่างหนึ่งยืนอยู่ที่ล็อบบี้
...ตลกน่า...
“...นี่มัน...” เสียงพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์หลุดออกมาจากปากผม “...ไม่จริง”
ใครก็ได้ตบหน้าผมที
ร่างนั้นหมุนตัวช้าๆ หันหน้ามาหา ก่อนที่คนคนนั้นจะยกยิ้มหล่อเหลาสยายเต็มใบหน้าเมื่อพบผมยืนอยู่ห่างออกไปนิดเดียว
มือหนาข้างหนึ่งถอดหมวกที่ตัวเองสวมอยู่มาถือในมือ เผยให้เห็นทรงผมสั้นเกรียนตามระเบียบบังคับ
...เสียงทุ้มต่ำที่ไม่ได้ยินมาแสนนานลอยมากระทบโสตประสาทหู
“เป็นไงครับพี่ชุดนี้...หล่อไหม?”
โซดาที่อยู่ในชุดปกติของนักเรียนเตรียมทหารยักคิ้วเอ่ยถาม
ให้ตาย... ผมจินตนาการมาตลอดว่าเขาในเครื่องแบบจะเป็นยังไง จะดูดีไหม จะดูเหมาะรึเปล่า
แต่นี่มันเหนือกว่าที่ผมจินตนาการไว้เยอะมาก
ผมยกมือหนึ่งขึ้นปิดปาก หยดน้ำตาผุดคลอขึ้นมาที่สองเบ้า ไม่ใช่เสียใจแต่เพราะอารมณ์อย่างอื่น ...มันทั้งตื้นตัน...ทั้งปลื้มใจ...และมีความสุข ผมเองก็อธิบายไม่ได้... ผมรีบกะพริบตาไล่น้ำบ้าๆ พวกนั้นออกไป เพราะผมอยากจะมองเขาให้เต็มสองตาของผม
เขากำลังยืนอกผายไหล่ผึ่ง เครื่องหมายจักรดาวประดับอยู่บนหน้าอก เต็มไปด้วยสง่าราศีสมชายชาตรีอยู่ตรงนั้น
...และมันไม่ใช่ความฝันที่เขาอยู่ตรงหน้าผม...มันคือความจริง...
ผมจำได้ดี วันที่ส่งโซดาเข้าโรงเรียนเตรียมทหารวันแรกว่าใจหายมากแค่ไหน ณ ตอนนั้นผมจะแสดงอะไรออกมาก็ไม่ได้เพราะคนไปส่งเยอะแยะ ทั้งสันติและคุณฟ้าลดา ไหนจะเฉินแล้วก็ไอ้เสี่ยชานอีก ผมได้แต่กลับมานั่งเศร้าอารมณ์สีเทาหดหู่อยู่คนเดียว
ผมต้องอดทนแทบตายเพราะเดือนแรกนักเรียนเตรียมทหารทุกคนจะไม่ได้กลับบ้าน
แล้วกว่าโรงเรียนจะได้ปล่อยให้กลับมาจริงๆ ก็ต้องลุ้นกันอีก เพราะว่ามันมี ‘ปล่อยหลอก’ ซึ่งผมโคตรไม่เข้าใจวิธีการของโรงเรียนเตรียมทหารเลยถึงมันจะมีเหตุผลรองรับก็เถอะ ไม่สิ ผมเข้าใจแหละ แต่ผมก็ยังเกลียด ผมหงุดหงิดสุดๆ ที่คิดว่าจะเจอแล้วไม่ได้เจอ มันไม่ใช่แค่นักเรียนเตรียมทหารที่อยากกลับมาเจอหน้าคนที่บ้าน คนที่บ้านก็อยากเจอหน้านักเรียนเหมือนกันแหละน่า
แล้ววันนี้ก็เป็นวันแรกนับตั้งแต่ที่โซดาเป็นนักเรียนเตรียมทหาร ที่ทางโรงเรียนปล่อยให้นักเรียนใหม่กลับบ้านได้
ผมคิดว่าผมจะไปรับเขาให้ถึงที่สมกับความคิดถึง แต่ผมก็ดันลืมไปเสียสนิทเพราะงานยุ่งมาก
...แต่มันสำคัญอะไรล่ะ ตอนนี้เขาอยู่ตรงนี้แล้ว ยืนอยู่ตรงหน้าผม ห่างกันไปแค่ไม่ถึงสิบก้าว...
“โคตร...”
“หืม...?” ร่างสูงที่มุมปากแต้มรอยยิ้มมีเสน่ห์เลิกคิ้วขึ้น เอียงศีรษะนิดๆ ดูหล่อเหลาเซ็กซี่สมเป็นพยัคฆ์หนุ่มเหมือนตลอดมา
“โคตรพ่อโคตรแม่หล่อเลยโว้ย!”
ผมวิ่งโถมเข้าใส่ร่างสูงเต็มรัก โซดาเซไปด้านหลังเล็กน้อยแต่ก็รับผมเข้าไว้ในอ้อมกอดได้ทัน เขายิ้มกว้างจนดวงตากลายเป็นรูปสระอิแบบที่ผมชอบ แล้วอุ้มหมุนผมไปรอบๆ ล็อบบี้ ผมเหมือนบินได้อยู่บนตัวเขา
ความรักมีหลายรูปแบบ...และหลายเงื่อนไข
มีทั้งแบบที่เปิดเผยได้...และเปิดเผยไม่ได้
ซึ่งผมกับโซดาคงเป็นอย่างหลัง
แต่มันไม่สำคัญหรอก เพราะเราอย่างที่เห็น สองคนมีความสุขดี มีความสุขมากเกินไปด้วยซ้ำ
“เชี่ย เกย์สัด! ปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้ไอ้ล่ำ!” ผมแหกปากโวยวาย
“ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ย เขารู้กันหมดแหละครับว่าผมเป็นน้องชายที่พี่รักมาก ไม่มีใครคิดว่าเราเป็นเกย์ร็อก~”
พนักงานโรงแรมและแขกเหรื่อต่างพากันหัวเราะลั่นไปกับผมและเขา ใช่สิ กูแมนนี่ แล้วก็ถูกแล้วครับ ทุกคนเข้าใจและคิดกันหมดว่าโซดากับผมเป็นพี่น้องที่รักกันมาก ยกเว้นเฉินกับชาญชัยแล้วก็คุณฟ้าลดา ขนาดสันติยังไม่รู้เลย มันเป็นความตั้งใจของเราสองคนเอง
“โอ๊ยยย กูบอกว่าอย่าหมุน! ปล่อยกูลง! ปล่อยกู๊ววววว!! เวียนหัวโว้ย”
จำไว้นะครับ เราไม่จำเป็นต้องประกาศบอกคนอื่นว่าเราใส่กางเกงในสีอะไร
แค่เราใส่แล้วมันสบายตัว แค่นั้นก็พอแล้ว
คุณไม่ได้รักคนที่ดีที่สุด
คุณไม่ได้รักคนที่รวยที่สุด
คุณไม่ได้รักหน้าตาดีที่สุด
คุณไม่ได้รักคนที่ตรงสเป็กคุณที่สุด
แต่คุณรัก...คนที่ทำให้คุณมีความสุขมากที่สุด
เมื่อไหร่ที่คุณรู้สึกแบบนั้นกับใคร ผมบอกได้เลยว่านั่นแหละ เขาคือคนที่พอดีกับใจคุณ...
เขาจะทำให้คุณรู้สึกสำคัญ ราวกับคุณเป็นเพชรพันล้าน
เขาจะปกป้องคุณ ด้วยสองมือและทั้งหมดของเขา...
เชื่อผมสิ ผมรู้ดี
มาหานักเรียนโรงเรียนเตรียมทหาร อดีตนักมวยชื่อดัง อนาคตตำรวจหนุ่มหล่อ กับเจ้าพ่อเงินกู้ที่โรงแรมเมททอลได้เสมอถ้าคุณคิดถึง... ◈
----------------
ฮืออออ จบแล้วววววววค่ะะะะะ นักอ่านที่น่ารักทุกท่าน
ขอโทษด้วยที่นักเขียนมาลงช้านะคะ แต่เจคไปผ่าตัดมาค่ะ ไม่สบายยาวเลย TT และก่อนหน้านั้นก็แว่บไปเที่ยวเมืองนอกมาเสียนาน
แต่ในที่สุดการเดินทางก็มาถึงจุดจบ...
มันอาจจะยังไม่ดี ไม่ถูกใจใครหลายคน
แต่สำหรับคนแต่ง มันเป็นตอนจบที่แพลนไว้แต่แรก และออกมาในรูปแบบที่พอใจมากที่สุด
สำหรับตอนพิเศษอื่นๆ ที่ได้ชี้แจงเอาไว้ข้างต้น ทุกคนสามารถรออ่านในรูปเล่ม ซึ่งจะออกกับสนพ.เฮอร์มิทในเดือนมีนาคมได้เลยนะคะ
เสริมเพิ่มเติม ได้พี่ Raemin มาวาดปกเจ้าโซดากับยัยเสี่ยให้ด้วยแหละ โง้ยยยยย #$%^&*() ตายไปเลย กรี๊ดดดดดดดดดดดด
รักคนอ่านทุกคนเสมอค่ะ #ฟิคพยัคฆ์คว่ำกวาง
-
แล้วก็มาถึงบทสุดท้าย
โซดา หาน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ต่างฝ่ายต่างรักกันมาก ยอดเยี่ยม :impress2: :impress2: :impress2:
ขอตอนพิเศษนะ
ขอให้แผลผ่าตัด หายไวๆนะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:้
-
:o8:จบแล้ว สนุกมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :call:
-
:เฮ้อ: โล่งที่ทุกอย่างมันผ่านไปได้ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ติดตามอ่านตั้งแต่วันแรกที่ลงจนถึงวันนี้ จบไปอย่างแฮปปี้สุขสันต์
เป็นนิยายที่ทำให้เราหัวเราะได้ทุกครั้งที่อ่าน
ขอบคุณคนแต่งมากๆ ที่ทำให้โซดากับเสี่ยหาญน่ารักได้มากมายขนาดนี้
เก็บเงินรอซื้อเล่มนะคะ
+1 กดเป็ดให้กำลังใจคนแต่งค่ะ ^^
-
เพิ่งอ่านตอนแรก
พออ่านถึงตอนจบ บอกตามตรง อี้งและฮาถึงกับหัวเราะออกมา
ใครจะไปคิดว่าน้องโซดาจะเป็นรุก โอ้ย 555
-
ฮาาาาาาาาาา555
-
จริงๆ อยากอ่านแนวพลิกล็อกแบบนี้มานานแล้วแหละ จะแต่งเองก็ขี้เกี้ยจ ชอบมากๆอะ
-
เพื่อโซดา พี่หานทำได้ทุกอย่าง
-
:mew1:
-
กรี๊ดค่ะ อ่านวันเดียววรวดเลยจริงๆ ชอบมากเลยค่ะเป็นนิยายที่ทั้งฮาทั้งป่วงเลย แต่พอดราม่าก็น้ำตาไหลพรากๆเลย รักนุ้งโซดากับเสี่ยนะเคอะ รอรูปเล่มออกมาจะอุดหนุนเเน่นอนค่ะ
ปล.ถึงจะรู้ว่าพี่ชาญแสนจะแมน แต่ก็อยากให้มีคู่กะเค้ามั่ง5555
-
อ่านจบแล้ววววว
โซดายังน่ากินเสมอต้นเสมอปลาย แอร๊ยยย
ส่วนพี่หานก็ยังแมนเสมอต้นเสมอปลายนะคะ แม้ว่าจะมีผัวเป็นตัวเป็นตนก็ตาม 555
-
จบซะแล้ว ขอบคุณมากนะคะ :3123:
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆค่ะ....สนุกมากเลย
-
เพิ่งอ่านจบ สนุกมากๆเลยค่ะ o13 o13 o13
-
อยากบอกว่าตั้งแต่คู่จิ้นในตำนานของนี่แยกทางกันก็ไม่ได้อ่านฟิคอีกเลย
แต่วันนี้เหมือนได้มาย้อนความหลังนั่งอ่านฟิค 555
ยกนิ้วให้เลยจ้า o13 คืออ่านแล้วขำดี ้้บาสมอง แต่บทจะเศร้าก็ทำเอาน้ำตาซึม :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด จบแล้วค่ะ สนุกมากกกกกก เลิิบมากกกกก
-
จบแฮปปี้จนยิ้มปากฉีกเลยค่ะ
ตอนกลางเรื่องนี่เสียน้ำตาเป็นปี๊บ...
ดีใจกับโซดากับเสี่ยด้วยค่ะ
รักกันนานๆนะ
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ
ชอบเสี่ยหาญที่สุด
น่ารัก รั่วๆ ไม่รู้รอดมาเป็นเสี่ยใหญ่ได้ไง
ชอบโซดาด้วย
เป็นคู่ที่น่ารักสุดๆ
รออ่านคู่เสี่ยชานนะคะ
อยากรู้ว่าจะได้เขาหรือเขาได้เสี่ย
อุ๊ย แอบเรท แต่น่าจะไม่ต่างกับคู่นี้นะ
รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ
-
แล้วจะทันสัปดาห์หนังสือที่กำลังจะถึงไหมค่ะ จะได้รอไปซื้อกับสำนักพิมพ์ในงานเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ (จริงๆชอบเวอร์ชั่นนี้มากกว่าเวอร์ชั่นฟิคค่ะ)
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคนเขียน เขียนดีมากเลย^^
-
จบแล้วววว
สนุกมากเลยค่ะ
ชอบโซดา เท่มาก
-
น่าร้ากกกกกก เลิฟๆ
-
หนังสือวางแผงที่ไหนบ้าง ขอรายละเอียวด้วยคับ
-
พวกปากแข็ง 555
-
ก็อย่างที่เสี่ยบอกนะคับ ความรักเหมือนกางเกงใน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งเริ่มอ่าน. วางไม่ลงจริงๆๆๆ. มันแซ่บบบบเวอร์ชนิดแอดวานสสสสกันเลย. นาจา. ฮาน้ำตาเล็ด. ดราม่าน้ำตาล่วง. มดขึ้นน้ำตาลยามหวานหยดจริงๆๆๆ. ครบเตรื่องเรื่องต้มยำ. (เกี่ยว). สนุกมากกกกกกกก. มีความสุขที่ได้อ่านนาจา. รัก โซดา. รัก หานศักดิ. ขึ้นมากันเลยทีเดียว. คุณนักเขียน. สุดยอด. จริงๆๆๆ. ขอบคุณคร๊าบบบบ
-
หลงรักโซดาของพี่หาน :impress2:
-
สนุกมากกกกกก ชอบความฮาของเรื่องนี้
และชอบความดราม่าของเรื่องนี้ด้วย จุกดีชอบบ
แต่ดราม่าจบไว งื้อโอเคค รักเลยยย
-
:mew1:สนุกมากเลยค่ะ ชอบๆๆๆๆ
-
ทำบาปไว้มาก กรรมตามทันได้ผัวเป็นตัวเป็นตน 5555
-
ชอบที่เปรียบกับกกนนี่แหละ :hao6:
-
:haun4:
อิจฉาเสี่นหานมากกกกกกอยากได้ผัวแบบโซดา :z1:
เสี่ยฮามากๆอ่ะ ชอบๆ แล้วโซดาก็hot มากกกก :m25:
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆค่ะ....สนุกมาก
-
:mew5:
สวัสดีค่ะนักอ่านผู้น่าร้ากกกก
หลังจากรอคอยเธอมาแสนนานนนนน~
ทางสนพ. Hermit ก็แจ้งมาบอกเจคค่ะว่า METAL TERMINAL พยัคฆ์คว่ำกวาง จะออกเป็นรูปเล่มวางขายที่งานหนังสือปีนี้! ฮือออออออ
วันทีี 18-29 ตุลาคม ที่ศูนย์สิริกิตต์ค่ะ
ใครอยากได้ก็ไปเยี่ยมชมบู้ธและซื้อได้เลยนะค้าาาาาาาาา ขอบคุณค่าา
-
อ่านจบแว้ววววววว เรามาลองเชิงอ่านในเว็บก่อนเลย เห็นปกน่ารัก และมีคนมารีวิวให้ฟังว่าขำมาก ซึ่งเราก็ขำมากจริงๆนั่นแหละค่ะ อ่านแปปๆจบแล้ว เพลินไปอีก ชอบค่ะ 5555555555 ขอขำตบท้าย ให้กำลังใจคนแต่ง :กอด1:
-
ตอนเมียเก่ากลับมา หานทำตัวแย่มากๆเลย อ่านแล้วเซง
โซดาน่าจะเข้มแข็งกว่านี้ ตัดใจไปเลย ให้หานได้รู้สำนึกซะบ้าง
-
สนุกมากๆคะพึ่งอ่านจบวางไม่ลงเลย แต่อยากให้เรื่องของสองคนเปิดเผยได้มากกว่านี้คะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
:man1: :man1: :man1:
-
แล้วจะทันสัปดาห์หนังสือที่กำลังจะถึงไหมค่ะ จะได้รอไปซื้อกับสำนักพิมพ์ในงานเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ (จริงๆชอบเวอร์ชั่นนี้มากกว่าเวอร์ชั่นฟิคค่ะ)
ตอนนี้มีขายตามร้านหนังสือทั่วไปแล้วค่า~ :L1:
-
o13
-
อ่านรวดเดียวจบ
อยากจะบอกว่าเราก็โดนชื่อเรื่องหลอกอีกคน
นึกว่าแนวตบจูบ เฮียพิศาลมาไรงี้
แต่พอได้อ่านแบบว่าฮากระจาย
ขำยัยเสี่ยมากแรกๆต่อต้านจะเป็นจะตาย
แต่พอหวั่นไหวนางหลงผัวเด็กของนางหนักมาก
ส่วนน้องโซดาแรกๆเถื่อนมาก โหดกับยัยเสี่ยน่าดูชบังคับขืนใจ ไม่พอใจมีซ้อม แต่นางก็รักยัยเสี่ยเมียของนางมาก
กำลังอ่านฟินๆฮาๆ แต่พอเฉียนย่ากลับมา
ทำเอาคนอ่านน้ำตาซึมเลยทีเดียว
สงสารน้องโซดาคนหล่อ
แอบเคืองยัยเสี่ยด้วยทำกับน้องโซดาแบบนั้นได้ไง
เคืองเฉียนย่าถ้าจะกลับมาทำไมไม่กลับมาก่อนที่ยัยเสี่ยเจอกับน้องโซดา
กลับมาตอนเขารักกันไปแล้วทำไม
แต่ก็ยังดีที่นางยังเป็นคนดีอยู่ เข้าใจและทำใจได้อะนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่มีมาให้อ่านกันนะคะ^^
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายสนุก ๆ ค่ะ ฮามาก ตอนเสี่ยหานแอบตามไปดูผัวเด็กนี่ทั้งขำทั้งเขิน หึ้ยยย แต่ แต่ว่าาาาาา หลังจากนั้นคือรายย นางเฉียนย่ากลับมา คือความฮาที่ผ่านมาไม่ช่วยเลยค่ะ ก็เห็นเสี่ยบอกแต่แรกแล้วล่ะว่าถ้านางกลับมาก็พร้อมกลับไปหา แต่พอมาจริงแม่งกุรับไม่ได้! แงงงง :katai1: อ่านถึงเสี่ยชานกับเฉินช่วยกันปิดไม่ให้เสี่ยรู้แล้วสุดท้ายเสี่ยก็เจอนางนี่ร้องเลยค่ะ หลังจากนั้นข้ามสิคะรอไร เรียกว่าอ่านผ่าน ๆ จริง ๆ แบบตอนละ 3-4 ประโยคได้ ผ่านตาน้อยขนาดนี้ยังร้องจนปวดหัวอ่ะ อ่อนไหวเกิ้นน ไม่ไหวค่ะ (บอกเลยตั้งตัวไม่ทันค่ะ เพราะเลี่ยงนิยายที่ดราม่าหนัก ๆ มาตลอด ถ้ารู้ก่อนนี่คงผ่าน แงงง) หลังจากนั้นคืออ่านยังไงก็ไม่อิน ทำไงเดดด~ เอาไว้กลับมาอ่านแค่ตอนฮา ๆ ละกันนะคะ ชอบ NC มาก แฮะ ๆ o13
-
เรื่องมันมีดราม่าแบบหนัก มีรักแบบอบอุ่น หวาน น่ารัก มีครบรสเลย สนุก
-
:hao7: :pig4:
-
สารภาพตามตรงว่าเข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง เปิดเรื่องมาเหมือนจะเป็นพล็อตดราม่าถั่วไปแบบนายเอกถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว แต่พอใกล้จะจบตอนเรื่องพลิกเฉยเลยไม่ได้พลิกธรรมดาแต่จากหน้ามือเป็นหลังเท้ากันเลยทีเดียว
เสี่ยหานตลกมากๆคำด่าที่หลุดมาแต่ละคำนี่เราหัวเราะจนน้ำตาไหลเลยทีเดียวกว่าจะหยุดหัวเราะได้แต่ละทีเล่นเอาปวดแก้มไปเลย
แล้วเราก็ชอบเพลงที่คุณเอามาลงตอนเปิดตอนด้วยนะคุณแปลได้เก่งมากเลยภาษาสวยมากให้ความรู้สึกของตัวละครได้อย่างชัดเจนดี
สำหรับโซดา เป็นพระเอกที่มีสีสันมากๆความสามารถล้นเหลือ แต่ก็มีปมเรื่องพี่หานหนักมากเหมือนกัน
เราเดาตอนจบของเรื่องไม่ออกเลยไม่รู้ว่าคุณจะจับประเด็นไหนมาเล่นมันมีหลายเรื่องให้ขยี้ได้เยอะมากแต่คุณก็ทำได้ดีมากเลยเล่นมันทุกปมขยี้มันทุกเรื่อง ตอนแฟนเก่าเสี่ยกลับมาแล้วโซดาถูกปฎิเสธ เราร้องไห้ไปอ่านไปเลยล่ะ อินหนักมาก ถอนหายใจทุกวรรคที่อ่านเลย คนอ่านคนอื่นเป็นมั้ยเราไม่รู้แต่เราอินสุดๆ สงสารโซดาสงสารเสี่ยหาน เราเข้านะถึงเหตุผลที่คุณต้องการจะสื่อออกมาให้คนอ่านรับรู้
แต่ก็ยังดีที่คุณยังให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งไม่แซดเอนดิ้ง ดีใจที่จบดีลงตัวทุกเรื่อง แล้วเราจะไปตามซื้อรูปเล่มมาเก็บทีหลังนะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้นะคะ :mew1:
-
สารภาพตามตรงว่าเข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง เปิดเรื่องมาเหมือนจะเป็นพล็อตดราม่าถั่วไปแบบนายเอกถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว แต่พอใกล้จะจบตอนเรื่องพลิกเฉยเลยไม่ได้พลิกธรรมดาแต่จากหน้ามือเป็นหลังเท้ากันเลยทีเดียว
เสี่ยหานตลกมากๆคำด่าที่หลุดมาแต่ละคำนี่เราหัวเราะจนน้ำตาไหลเลยทีเดียวกว่าจะหยุดหัวเราะได้แต่ละทีเล่นเอาปวดแก้มไปเลย
แล้วเราก็ชอบเพลงที่คุณเอามาลงตอนเปิดตอนด้วยนะคุณแปลได้เก่งมากเลยภาษาสวยมากให้ความรู้สึกของตัวละครได้อย่างชัดเจนดี
สำหรับโซดา เป็นพระเอกที่มีสีสันมากๆความสามารถล้นเหลือ แต่ก็มีปมเรื่องพี่หานหนักมากเหมือนกัน
เราเดาตอนจบของเรื่องไม่ออกเลยไม่รู้ว่าคุณจะจับประเด็นไหนมาเล่นมันมีหลายเรื่องให้ขยี้ได้เยอะมากแต่คุณก็ทำได้ดีมากเลยเล่นมันทุกปมขยี้มันทุกเรื่อง ตอนแฟนเก่าเสี่ยกลับมาแล้วโซดาถูกปฎิเสธ เราร้องไห้ไปอ่านไปเลยล่ะ อินหนักมาก ถอนหายใจทุกวรรคที่อ่านเลย คนอ่านคนอื่นเป็นมั้ยเราไม่รู้แต่เราอินสุดๆ สงสารโซดาสงสารเสี่ยหาน เราเข้านะถึงเหตุผลที่คุณต้องการจะสื่อออกมาให้คนอ่านรับรู้
แต่ก็ยังดีที่คุณยังให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งไม่แซดเอนดิ้ง ดีใจที่จบดีลงตัวทุกเรื่อง แล้วเราจะไปตามซื้อรูปเล่มมาเก็บทีหลังนะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้นะคะ :mew1:
ขอบคุณมากเลยนะคะ
-
เขียนดีค่ะ อ่านลื่นไหล แต่หลังเมียเก่าไอ้หานกลับมาจนจบสวยเราก็ไม่อินกับความรักของมันแล้ว คือถ้าไม่เจอสิ่งที่โซดาเขียนก็คงนอนกับเมียเก่าไปแล้ว แถมมีหน้าบอกไม่ได้เอากันก่อนหน้านี้เพราะมีโซดาอยู่ คือจะอ้วก แล้วก็ค่อนข้างไถ่บาปตามสเต็บที่เกือบขิตเพราะช่วยชีวิตคนที่ตัวเองทิ้ง กลายเป็นดูดีขึ้นมาทันใด :oak:
จริงๆ อยากให้โซดาเอาคืน ไปใช้ชีวิต ไปมีเพื่อน เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ แต่พออิหานมันตามมาช่วยจนเกือบตุย (งงที่ไม่เอาลูกน้องเอาไรไปด้วย) เลยตามเลย...