งั้นผมสมัครเป็นเด็ก คุณ MyLoveMyBabe อิอิ ล้อเล่นเด้อ
เย๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้เจาะไข่คุณ fkbzaa
ฝากการสะกดภาษาไทยกับเพื่อนๆด้วยนะครับ
แล้วก้อ
"มึงเปงไรมากป่าวเนี่ย ทำไมต้องร้องไห้ด้วยอะ?"
ก้ออุตส่าเปงห่วง นึกว่าเมียตาย"
เปงผู้ชายนะมึง ตัวก้อโต
ก้อจิง
ชั่งเหอะๆ กุไม่เปงไรหรอก
ชอบเรื่องนี้คับ แต่ไม่เห็นมีใครเอามาลง อยากให้เรื่องนี้อยู่ในบอร์ดนี้ด้วย เอามาลงเองแร้วกัน ใครเคยอ่านแล้วไม่ว่ากันนะคับ ขอบคุณผู้แต่งนะคับ ที่แต่งเรื่องนี้ไว้ดีมากถ้าจะเขียนภาษาไทยแบบนี้ อย่าแต่งเลยนะ ขอร้อง
เพราะรักใช่ไหม ภาคมัธยม
เรื่องของคุณ TopuP
"พี่ท็อป...เราเลิกกันเถอะ แนนมีแฟนใหม่แล้ว!"
ผมตัวชา แทบไม่เชื่อหูตัวเองกับคำพูดที่ได้ยิน ความรู้สึกเหมือนถูกตบฉาดใหญ่
บรรยากาศของโรงอาหารตอนพักกลางวันถึงจะวุ่นวายแค่ไหน
แต่ในตอนนั้นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างหยุดลงแค่นั้น...มีแค่ความเงียบเกิดขึ้นในใจผม
"แนนผิดเอง แต่แนนก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกคนที่ดีที่สุดไม่ใช่เหรอคะ?"
ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกจากปากผม
ผมหันหลังให้ผู้หญิงที่ก่อนนี้เคยบอกกับผมว่า ผมคือคนที่ทำให้เธอมีความสุขที่สุด
และผมคือคนที่เธอรักมากที่สุด!
"แนนขอโทษ...แนนขอโทษ..."
คำขอโทษของเธอถูกเสียงจ๊อกแจ๊กในโรงอาหารกลบจนผมแทบจับความไม่ได้
เพราะผมเดินออกจากบริเวณนั้นมาไกลพอสมควรแล้ว
ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องถามเหตุผล
ไม่มีประโยชน์ที่ผมจะอ้อนวอนขอร้องให้เธอไม่จากผมไป
ในเมื่อใจเธอไม่ได้อยู่กับผมแล้ว...
ผมเดินมานั่งข้างสนามบาส
คิดถึงเรื่องราวระหว่างผมกับเธอ
เกือบ1ปีที่เราตัดสินใจคบกันเป็นแฟน
ผมมีความสุขมาก และเธอเองก็แสดงออกว่าเธอมีความสุขมาตลอด
เมื่อวาน...ผมกับเธอยังนั่งกินข้าวด้วยกัน เดินกลับบ้านด้วยกัน
จับมือกันเดินเดินกลับบ้าน
แต่วันนี้เราเลิกกันแล้ว...ด้วยเหตุผลว่า
"เธอมีสิทธิ์ที่จะเลือกคนที่ดีที่สุด!"
ตอนนี้ผมไม่ใช่คนที่ดีที่สุดสำหรับเธออีกแล้ว...
ผมนั่งร้องไห้อยู่ริมสนามบาสอย่างไม่อายสายตาใคร
เพราะตอนนั้นผมไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าในสนามบาสมีคนเล่นบาสกันอยู่...
...
ผมว่าพวกที่เล่นบาสกันอยู่คงคิดเหมือนกัน
ว่าหมอนี่ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ข้างสนามบาสแบบนี้
ร้องไห้ยังกะนักบาสคนไหนซักคนตายยังงั้นหละ!
แต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจหรอกครับว่าใครจะมองยังไง
ก็ผมกำลังเสียใจอยู่นี่หว่า!
"เฮ่ย! ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้วะ?"
ผมหันไปมองที่มาของเสียงอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก
ไอ้โซ่นั่นเอง...โซ่เป็นชายหนุ่มร่างสูง ผิวออกคล้ำนิดๆ แต่คิดว่าน่าจะคล้ำเพราะตากแดดบ่อยมากกว่า
รูปร่างของเขาดูก็รู้ว่าเป็นนักกีฬาแน่ๆ ส่วนเรื่องหน้าตา หมอนี่ถือว่าจัดอยู่ในระดับต้นๆของโรงเรียนเลยทีเดียว
ผมเองไม่เคยคุยกับมันหรอกครับ แต่ก็รู้จักว่ามันชื่อไอ้โซ่
เพราะมันดังใช้ได้ทีเดียวในโรงเรียนนี้
คงเพราะหน้าหล่อๆของมัน แล้วก้อเป็นนักกีฬาบาสของโรงเรียน
ส่วนมันเองก็คงรู้จักผมเช่นกัน เพราะผมเป็นคณะกรรมการนักเรียน
(ทั้งผมและโซ่เรียนม.6 ครับ แต่คนละห้อง)
"มึงเปงไรมากป่าวเนี่ย ทำไมต้องร้องไห้ด้วยอะ?"
"มึงมายุ่งไรกะกูอ่ะ กูร้องไห้แล้วมึงชู้ตไม่ลงรึไง!" ผมตอบมันไปอย่างอารมณ์เสีย แต่ก็มิวายกวนตีน
"อ้าวSadนี่ กูเหงมึงนั่งร้องไห้ ก้ออุตส่าเปงห่วง นึกว่าเมียตาย" น่าน...ไอ้ห่า เล่นเอากุจุก
"อะเช็ดน้ำตาหน่อย เปงผู้ชายนะมึง ตัวก้อโต มานั่งร้องไห้ ไม่อายคนมั่งไงวะ" โซ่ยื่นผ้าเช็ดหน้าของมันให้ผม
ผมเองไม่อยากจะรับความปรารถนาดี(รึป่าว) ของมันหรอกคับ แต่นึกๆดูก้อจิง มานั่งร้องไห้ข้างสนามบาส อายคนเหมือนกันหว่ะ
"ขอบใจ...โห แล้วกูจะกล้าเช็ดมั้ยเนี่ย ผ้าเช็ดหน้ามึงเปียกเหงื่อขนาดนี้" ผ้าเช็ดหน้ามันที่ยื่นให้ผมนี่แบบว่าเปียกโชกอะคับ
เหงื่อมันแน่ๆ เล่นบาสแร้วเช็ดเหงื่อตัวเองมาก่อน แร้วยังเสือกจะมาให้กุเช็ดต่อมึงเนี่ยนะ?
"เออโทษที กุลืมไป...ก็กุหวังดีนี่หว่า" มันดึงผ้าเช็ดหน้ามันกลับไปครับ
"อะนะ ชั่งเหอะๆ กุไม่เปงไรหรอก ขอบใจมึงมาก" ผมเอามือเช็ดน้ำตาแล้วทำท่าจะเดินออกจากบริเวณนั้น