-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
__________________________
*สารบัญ* Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!)
[/b]
โดยคุณ Ryojung ใจดีทำสารบัญให้นะคะเข้าไปอ่านกันได้เลยค่ะ
*สารบัญ* Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!)
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2356990#msg2356990)
Chapter 1 - ลูกรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2357215#msg2357215)
Chapter 2 – เหนือฟ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2357719#msg2357719)
Chapter 3 - ตัวเลือก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2360118#msg2360118)
Chapter 4 - เด็กเหนือ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2361425#msg2361425)
Chapter 5 - หวงมาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2363340#msg2363340)
Chapter 6 - หมอนวด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2365476#msg2365476)
Special part - Time (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2366380#msg2366380)
Chapter 7 - ของกู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2368910#msg2368910)
Chapter 8 - อย่าดื้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2370935#msg2370935)
อิมเมจตัวละคร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2372036#msg2372036)
Chapter 9 - เกิบหาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2373918#msg2373918)
Chapter 10 - เต้นท์สั่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2377131#msg2377131)
Special part – คู่กัด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2380348#msg2380348)
Chapter 11 - ลักจูบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2382274#msg2382274)
Chapter 12 - งานวัด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2385098#msg2385098)
Chapter 13 - เป็นแฟน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2389122#msg2389122)
Chapter 14 - ล่อลวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2393038#msg2393038)
Chapter 15 - ครอบครอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2397108#msg2397108)
Chapter 16 - ล้นใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2401519#msg2401519)
Chapter 17 - บังเอิญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2406516#msg2406516)
Chapter 18 - คนป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2410090#msg2410090)
Chapter 19 - ไม่รู้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2415021#msg2415021)
Special part - ตุ๊กตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2419177#msg2419177)
Chapter 20 - ลงโทษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2420996#msg2420996)
Chapter 21 - เพราะรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2430102#msg2430102)
Special part Ep.1.1 - เริ่มต้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2431902#msg2431902)
Chapter 22 – (P)On Top (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2437626#msg2437626)
Special part [พิเศษวันรวมตัว] - ทำบุญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2440002#msg2440002)
Special part Ep.1.2 - เมาจูบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2444486#msg2444486)
Special part Ep.1.3 - ส่งรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2460018#msg2460018)
Intro…………
ผมจำไม่ได้...ว่าอาการกระตุกวูบไหวบริเวณก้อนเนื้อที่อกซ้ายคล้ายกับมีกระแสไฟฟ้ามากระตุ้นมันแบบฉับพลันเกิดขึ้นตอนไหน?
ผมจำไม่ได้...ว่าอาการปวดหนึบบริเวณช่องท้องแล้วแผ่ขยายเป็นบริเวณกว้างลามทั่วร่างกายพาให้ลมหายใจติดขัดคล้ายกับคนตกลงจากที่สูงลงสู่เหวลึกนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่?
ผมจำไม่ได้...ว่าเมื่อไหร่กันที่ผมมีเวทมนต์ทำให้โลกทั้งใบหยุดหมุน ทำให้คนรอบกายทุกคนหยุดเคลื่อนไหวได้ในเวลาอันรวดเร็วพร้อมๆกับที่สามารถสร้างโลกกลวงๆของตัวเองที่ทั้งใบมีแค่ “คนๆเดียว” เข้าไปยืนอยู่นั้นขึ้นมา?
ผมจำไม่ได้…ว่าสายตาของผมแคบลงตอนไหนเมื่อมันจับจ้องอยู่แค่ “คนๆเดียว” เท่านั้น?
ผมจำไม่ได้...ว่าผมมีอาชีพเสริมนอกเวลาเรียนคือการเป็นโจรไปตั้งแต่ตอนไหนเมื่อผมอยากขโมยหัวใจของ “คนๆเดียว” มาไว้กับตัวตลอดเวลา?
ผมจำไม่ได้…ว่าเมื่อไหร่กันที่ผมสูญเสียทุกความเป็นตัวของตัวเอง และกลายเป็นคนใฝ่รู้ที่ต้องมานั่งตอบคำถามตัวเองหรือหานิยามให้กับอาการเหล่านี้?
ผมคิดว่าผมกำลังป่วย…เพราะ คนหนึ่งคน...ผมว่าอาการของผมตอนนี้เข้าขั้นโคม่า!!!!!...
ผมป่วย? ผมเป็นอัลไซเมอร์เพราะกลายเป็นคนขี้หลงขี้ลืม เปล่าเลย...
ผมป่วย? ผมเป็นโรคหัวใจเพราะ ใจมันกระตุกวูบไหว เพราะมันเต้นถี่รัวจนก้อนเนื้อเต้นได้นั้นแทบหลุดออกจากอก เปล่าเลย...
ผมป่วย? ผมเป็นโรคประสาทเพราะคิดว่าตัวเองมีเวทมนต์ สร้างโลกของตัวเองที่ทั้งใบมีแค่ “คนๆเดียว” เปล่าเลย…
และผมก็มั่นใจว่าตัวเองเป็นคนดีพอที่จะไม่ลักขโมยของใครหรือผิดศีลข้อสองเป็นแน่ แต่ทำไมถึงอยากได้หัวใจของ “คนๆเดียว” นักก็ไม่รู้ ผมกำลังป่วยอยู่อย่างนั้นหรือ?
แล้วผมจะนิยามอาการของตัวเองเหล่านี้ว่าอะไรดี?
หัวใจของผมไม่ได้เป็นของผมอีกต่อไป...เพราะผมควบคุมมันไม่ได้ นึกอยากจะเต้นรัวเร็วเป็นวงไอดอลเกาหลีตอนไหนก็เต้น อยากจะกระตุกเป็นแผ่นดีวีดียามไม่ได้ใช้เครื่องเล่นเอเจเหมือนที่ลุงแอ๊ดสมบัติโฆษณาตอนไหนก็ทำ...เส้นประสาทรับความรู้สึกของผมทำงานดีเยี่ยมจากอาการคล้ายคนตกลงจากที่สูงซึ่งผมหานิยามให้มันได้ว่าอาการ…หน่วง!ซึ่งเป็นอาการเดียวกับที่Room39เขาร้องไว้เป๊ะๆ และมันเกิดได้บ่อยครั้งในช่วงหลังๆมานี้ ซึ่งผมประเมินได้คร่าวๆว่าการรับรู้ของผมเป็นปกติดีพอๆกับอัตราการเผาผลาญของร่างกายที่ทำงานอย่างหนัก โดยเฉพาะต่อมเหงื่อที่เร่งขับของเสียออกมาอย่างรวดเร็วยามเมื่อ “คนๆเดียว” เพียงแค่เฉียดกายเข้าใกล้แต่ผมคงต้องเพิ่มอาการตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าแทรกซ้อนมาด้วย สั่นมากเมื่อใกล้กันมาก และจะสั่นน้อยหน่อยเมื่อได้อยู่ห่างๆ ในขณะที่สายตาของผมก็กำลังแย่ลงทั้งๆที่ค่าสายตายังคงเป็นปกติหากแต่การมองเห็นกลับแคบลงจนมองเห็นได้แค่ “คนๆเดียว” และมันสร้างความหนักใจให้ผมอย่างมากเพราะผมคิดว่าคงจะหาแว่นสายตาหรือคอนแท็กเลนส์ที่มีเลนส์สายตาทำให้มองคนได้มากขึ้นไม่ได้...หรือจะให้ไปศัลยกรรมทำตาเพิ่มเป็น สาม สี่ ชั้นที่เกาหลีก็ดูจะผิดมนุษย์เกินไปสำหรับผมและเกรงว่าคนอื่นจะเข้าใจผิดว่าผมแบกตึกพาณิชย์ไว้แทนหนังตา ที่สำคัญผมไม่ได้เล่นของหรือเป็นพ่อมดหมอผีที่จะมีเวทย์มนต์ทำให้ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหว แต่เพียงแค่ได้สบตากับ “คนๆเดียว” ผมกลับทำให้ทุกสิ่งรอบตัวหายไปและเห็นเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นในสายตา...
ผมเป็นอะไร? ผมอาการโคม่า ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้บ้า ถึงผมจะไม่ได้เรียนแพทย์แต่ก็มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้บ้าแน่นอน แต่ที่เป็นอยู่มันก็ไม่ใช่ตัวผมในแบบปกติอย่างที่เคยเป็น!!!!! ผมจำไม่ได้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน พอๆกับที่ไม่รู้ว่าผมกำลังป่วยเป็นโรคอะไร แต่ผมหาต้นเหตุได้ ตัวต้นเหตุ ที่เป็นสาเหตุ และมันได้ทำให้ผมเป็นเหตุเหมือนคนบ้าตอนนี้นั่นแหละ!
ต้นเหตุของอาการเหล่านี้คือ “คนๆเดียว” !!!!!
เพราะ มัน คนเดียว!!!!!
เรื่องนี้เป็นนิยายของI-AM ซึ่งอเลนคุงได้รับอนุญาตให้เอามาลงในบอร์ดนี้แล้ว เป็นนิยายเรื่องแรกของI-AMด้วย แล้วก็เป็นการโพสลงบอร์ดครั้งแรก ถ้ามีข้อผิดพลาด หรือ หลงลืมกฎข้อบังคับไหนไปก็ขออภัยด้วยนะคะ :mew2:
อเลนคุงขอฝากตัวกับทุกคนด้วยค่ะ :hao5: :hao5:
อเลนคุงขอให้ทุกคนอ่านนิยายเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน ถ้าได้ตอนใหม่มาแล้วจะรีบเอามาอัพให้อ่านกันค่ะ :กอด1:
-
:pig2: :mc4:
-
เจิมเรื่องใหม่จ้า o13
น่าติดตามๆ
ลป.นิดนึงค่ะ ชื่อเรื่องน่าจะเป็น 'วะ' มากกว่า นะคะ
-
Chapter 1...................... "ลูกรัก"
เสียงวิ่งของรองเท้ากีฬาต่างสี ต่างขนาด เหยียบไปบนพื้นสนามหญ้าที่พื้นดินบางส่วนชื้นแฉะจากสายฝนที่เพิ่งหยุดลงได้ไม่นานดังกระทบลูกกลมๆลายขาวดำเพียงลูกเดียวที่ยื้อแย่งกันแทบเป็นแทบตายของคนนับหลายสิบคนดังอยู่ไม่ไกลนักจากบริเวณม้านั่งหินอ่อนข้างตึกเรียนของคณะที่ขึ้นชื่อว่าหาตัวนิสิตทั้งคณะได้เจอยากที่สุด ถ้าตะวันไม่ตกดินหรือมีเหตุประชุมเร่งด่วนแล้วละก็คงแทบจะไม่ได้พบปะสิ่งมีชีวิตใดเลยทั้งตึกเรียน ขึ้นชื่อว่าสถาปัตย์ หากการเรียนการนอนเป็นไปตามตารางเวลาการใช้ชีวิตของคนปกติก็คงจะไม่ใช่นิยามของเด็กคณะนี้เป็นแน่
“สัดปอนด์! ทิ้งพวกกูเลยนะมึง ไอ้เพื่อนทรยศ”เสียงทักอันแสนสุภาพไพเราะเสนาะหูลามให้ตีนของผมที่นั่งดูเพื่อนต่างสาขาเล่นฟุตบอลกันอยู่กลางสนามไม่ไกลนักพาลกระตุกยิกๆอยากจะวาดไปเสยปากไอ้คนทักซักเปรี้ยงแทนลูกฟุตบอลถ้าไม่ติดว่ามีความผิดติดตัวเป็นชนักติดหลังให้เอี้ยวตัวไปเสยปากมันไม่ได้อย่างที่ว่าจริงๆ
“ผัวะ!...”เสียงฝ่ามือกระทบหัวเหม่งใครซักคนอย่างแรง ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน หัวผมเอง แต่มันเป็นมือใครนี่สิผมหาอยู่! แม่งมากันสามคน หกมือว่ะครับ แต่พอผมเงยหน้าขึ้นสบตาคนที่เพิ่งมาใหม่แล้วก็รู้ได้ว่าใคร
“เชี่ยนนท์ มึงไม่ต้องแสดงความรักกับกูแบบนี้ก็ได้นะ กูซาบซึ้งสะเทือนไปทั้งซีรีบรัมเลยสัด!”ผมก็ตอบกลับไปด้วยคำพูดแสนอ่อนโยนไม่แพ้กัน ผมกูยิ่งไม่ต่างจากสนามหญ้าที่คนสวนเพิ่งจะมาเล็มไปอยู่ตบมาทีก็ยั้งแรงไว้บ้าง
“มึงอย่าขุดความรู้สายวิทย์เท่าขี้แมลงหวี่มาด่ากูไอ้ปอนด์ ประชุมทีไรชิ่งตลอด พวกพี่เสือ พี่กร ถามหามึงกับพวกกูก็ไม่รู้จะสรรหาคำแก้ตัวไหนให้มึงแล้ว”มันดูถูกแม้กระทั่งคำด่าของผม ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพื่อนซี้ปึ้กที่ผมสนิทมากๆแล้วละก็รับรองมันได้เจอหมาในปากที่ผมเพาะพันธุ์ไว้เป็นหลายสิบตัวทำงานแน่ๆ
“เหลือแค่พวกกูจะบอกว่ามึงไปตายห่าแล้วเท่านั้นแหละ”ไอ้ธามพูดแทรกขึ้นก่อนจะทิ้งตัวนั่งที่ม้าหินอ่อนตัวข้างๆผมอย่างเหนื่อยหน่าย มึงขนาดเล่นกูถึงตายห่าเลยหรอว่ะ ให้กูตายดีๆก็ได้มั้ง เกี่ยวไหม? ผมว่านั่นไม่ใช่ประเด็น
“กูขอแหละไอ้ปอนด์ กูรู้ว่ามึงไม่ชอบความวุ่นวาย โลกส่วนตัวมึงมันสูงแบบสุดโต่ง แต่มึงก็ควรแบกหนังหน้ามึงไปให้สายรหัสมึงเห็นบ้าง”ไอ้ไนท์เริ่มสวมบทอัศวินตามชื่อสั่งสอนให้ผมได้เห็นถึงสิ่งที่พึงกระทำก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆไอ้ธามแต่ปากก็พล่ามด่าผมไม่หยุด จนไอ้นนท์ที่ยืนค้ำหัวผมอยู่นานเดินไปทิ้งตัวนั่งที่ม้าหินตรงข้ามผมบ้าง มันคงจะเมื่อยแต่คิดว่าคงไม่เมื่อยเท่าหน้าตาดุๆที่ตีใส่ผมอยู่หรอกมั๊ง คลายบ้างก็ได้ กูยังไม่อยากมีเพื่อนหน้านำไปก่อนเดี๋ยวจะพาลเรียกพ่อไปซะเฉยๆ
“เออๆ กูรู้ พี่เสือ พี่กรกูก็กินเหล้ากับพี่แกออกจะบ่อยซี้ขนาดไปนอนจมอ้วกที่หอแกมาแล้ว ไอ้กล้วยน้องรหัสกูก็เพิ่งจะพามันไปเลี้ยงข้าวแกงเมื่อวานซืนแล้วมึงจะอะไรกับกูอีกวะ”ผมบอกไปแบบเหนื่อยๆ ใช่ครับผมมันไอ้คนโลกส่วนตัวสูง ไอ้คนสุดโต่งแบบที่เพื่อนๆมันว่า แต่ผมก็แค่ไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวาย ผมไม่ชอบเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องในสถานการณ์ที่ผมพอจะมองเห็นว่ามันจะทำให้ชีวิตอันปกติแสนธรรมดาสุดๆของผมต้องวุ่นวายเป็นแน่ อย่างการประชุมกิจกรรมต่างๆผมเลือกที่จะเข้าบ้างไม่เข้าบ้างก็มีเหตุผลนะครับ เพราะผมไม่ค่อยได้รับหน้าที่อะไรสำคัญๆ ไม่ทันข้ามวันไอ้ต้นประธานรุ่นมันก็มาแจงงานให้ทุกคนรู้เองนั่นแหละ ซึ่งผมก็พอใจกับงานง่ายๆอย่างลิ่วล้อลูกกระจ๊อกเล็กๆแทนที่จะเป็นเฮดใหญ่ๆอย่างไอ้เอ ที่วันทั้งวันต้องวิ่งวุ่นหัวหมุนตัวเป็นศพหน้าเป็นซอมบี้แทบไม่ได้หลับได้นอนแบบนั้น หรือ ต้องซวยดันเกิดมาหล่อโครตพ่อโครตแม่จนเข้าตากรรมการถูกดันให้เป็นเดือนคณะอย่างไอ้ไนท์ อัศวิน เจ้าชายแห่งสถาปัตย์ปี่2จนต้องเดินสายโชว์ตัวเป็นเซเลปคนดังงานนู้น งานนี้ เป็นหน้าเป็นตาของมหาวิทยาลัยซักหน่อย ผมมันก็แค่ ไอ้ปอนด์ ไอ้ปอนด์ปากหมาของเพื่อนๆ ไอ้คนแสนธรรมดาๆคนหนึ่ง แล้วไฉนผมต้องไปนั่งเสนอหน้าให้ใครๆได้เห็นด้วยว่ะครับ
“กูพูดกับมึงแล้วเหมือนชีวิตกูจะสั้นลงทุกที เอาเหอะๆ เดี๋ยวไอ้ต้น กับ น้ำฝน ก็มาแจงงานให้มึงเองแหละ ว่าแต่มึงกินข้าวยังวะ”ไอ้นนท์หันมาถามผม แต่ปรายสายตาจับจ้องที่ชายกระโปรงนิสิตสาวที่เดินเกาะกลุ่มกันมาไม่ห่าง หื่นแต่หัววันเลยเพื่อนกู สายตามึงบ่งบอกทุกอย่างเลยปกปิดบ้างเหอะ แต่ อื้อหือ! น้องนางสมัยนี้ขาเขาเรียวขาวจริงๆ แล้วนั่นผ้ามันน้อยหรือผงซักฟองมันไปทำปฏิกิริยากับใยผ้าจ๊ะถึงได้หดสั้นขนาดนั้น ผมต้องไปขอบคุณผงซักฟอกยี่ห้อนี้ซะแล้ว เลือดกำเดาจะไหล อ้าวๆอย่าก้าวยาวครับ มันเสียวจะเห็นสามเหลี่ยมจิ๋วโผล่มาสบสายตาของผมเข้า ผมยังไม่อยากจมกองเลือดตายนะสาวๆ
“ไอ้เชี่ยปอนด์ หื่นไม่ดูเวล่ำเวลานะมึง”ด่ากูแต่ตานี่ไม่มองหน้ากูเลยนะสัดธาม ได้ข่าวที่มึงจ้องตาแทบถลนนะจะเห็นไปถึงเซลล์เม็ดเลือดขาวของน้องๆเขาแล้วมั้ง แต่อย่าเพิ่งตัดสินว่าพวกผมที่นอกจากจะปากหมา หยาบคาย สถุล ไร้สกุลรุนชาติ ข้อนี้ยกเว้นไอ้ไนท์ เจ้าชายอัศวินไว้คนครับ เพราะมันรวมทุกอย่างของความสมบูรณ์แบบไว้ในตัวทั้งหนังหน้า การศึกษา และชาติตระกูล แถมควบตำแหน่งเดือนผู้เป็นดั่งเจ้าชายแห่ง สถาปัตย์ไว้ด้วย ส่วนจะผิดก็แค่หลงมาคบกับเชี่ยสามตัวอย่างผม ไอ้นนท์ ไอ้ธามนั่นแหละที่ทำให้ชีวิตมันมีอะไรให้ด่างพร้อยบ้างเป็นสีสันต์ พูดมาซะยาวผมก็แค่จะบอกว่าถึงพวกผมจะเป็นแบบนี้ แต่ก็ให้เกียรติสุภาพสตรี เด็ก และคนชรานะครับ ถึงหน้าจะไม่ให้แต่ก็เป็นคนดีใช้ได้เลยทีเดียว กับผู้หลักผู้ใหญ่ คณาจารย์ หรือรุ่นพี่พวกผมก็เคารพเสมอนะครับ เว้นแต่พี่ น้องในสายรหัสหรือกลุ่มก้อนในวงเหล้านั่นแหละที่พอจะให้เล่นหัว ปีนเกลียว พาหมาในปากที่เพาะเลี้ยงเป็นฟาร์มไว้ออกไปวิ่งพล่านแขวะกัดชาวบ้านชาวช่องเขาได้บ้างเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ภายในเอกและผูกมิตรหลอกกินเหล้าฟรีน่ะครับ
“กูยังไม่ได้กินข้าวเลย นั่งรอพวกมึงนั่นแหละ ไปหาไรกินเหอะว่ะ กูหิวแล้ว”ผมออกปากทันทีที่รู้สึกแสบท้องขึ้นมา กินข้าวไม่เป็นเวลาหรือรวมมื้ออาหารเป็นมื้อเดียวได้ทั้งวันพวกผมถนัดครับ ยิ่งก่อนส่งโปรเจค หรือก่อนตัดFนะ อย่าว่าแต่ข้าวซักมื้อเลย น้ำซักหยดยังไม่ค่อยจะตกถึงท้องเลยครับ หวิดจะคว้ายู้ฮูกับชิ้นโมเดลในมือขึ้นมากินเป็นของว่างก็ออกจะบ่อย แต่ผมก็รู้รสนะครับ ชิมมาแล้ว ฮ่าๆๆ
“หลังมอนะ”เชี่ยนนท์พูดจบมันก็ลุกเดินนำหน้าทุกคนไปก่อน จริงๆมันเดินตามสาวๆกลุ่มเมื่อครู่ไปนะครับ โธ่ ไม่ค่อยชัดเจนเลยเพื่อนกู ยังจะตามไปส่องเขาอีกดูเผื่อกูด้วยนะ ผมเก็บสัมภาระที่มีเพียงกระเป๋าเป้สะพายข้างเก่าๆขาดๆที่ตอนแรกเป็นสีดำแต่ด้วยระยะเวลามันก็เปลี่ยนเป็นสีเทาซีดๆไปตามระเบียบ ผมหยิบมันขึ้นมาสะพายโดยไม่ลืมหยิบสมุดเขียนแบบบนโต๊ะติดมือมาด้วยแล้วเดินตามหลังเพื่อนไปติดๆ
“วันนี้ไปดูลูกรักมึงยังว่ะ เห็นวันไหนไม่ได้ไปดูเป็นบุญตาล่ะจะเฉาตาย”ไอ้ไนท์วาดแขนขาวๆที่สาวๆวาดฝันอยากจะสัมผัสพาดคอของผม แล้วยื่นหนังหน้าหล่อๆมาถาม สัด! กูละเบื่อหนังหน้ามึง อยู่กับมันทีไรผมอนาถตัวเองทุกที ถึงผมจะมีดีหน่อยคือขาวเท่ามันก็เถอะ แต่ก็ไม่ถึงขนาดหล่อโครตพ่อโครตแม่แบบมันหรอกครับ รัศมีมันผิดกัน ผมมิอาจเทียบท่านอัศวินเขา แต่ใครๆก็บอกว่าผมน่ารักนะ ตาโตๆ กับส่วนสูง178 cm.ของผม เขาว่าผมน่ารักแบบมึนๆครับ ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่านั่นจะใช่คำชมรึเปล่า?
“ก็เนี่ยไงเดี๋ยวก็เห็น ลูกรักกูมันอยู่ที่เดิมของมันตลอดแหละ”ว่าพลันขาที่ก้าวฉับๆไปพร้อมกับแขนหนักๆของเพื่อนหน้าหล่อก็เดินตัดผ่านคณะคู่อริคู่กัดคูแค้นที่ไม่ถูกกันแต่เจือกมาอยู่ใกล้กันให้ได้เขม่นเหม็นขี้หน้ากันทุกวัน...ก็ถ้ามีผู้ออกแบบ มันก็ต้องมีผู้สร้างใช่ไหมล่ะครับ?
“ไอ้คณะนี้แม่งจะหน้าเถื่อนไปไหนวะ เดินผ่านทีกูล่ะขยาด แล้วช็อปแม่งซักบ้างป่าวก็ไม่รู้”แล้วมึงจะพูดดังให้มันเดินลากตีนมาเตะเสยใต้คางมึงทำเชี่ยไรสัดธาม เดินไปก่อนดีๆหันมากระซิบให้ได้กินตีนแทนข้าวทำซากไรว่ะ ช็อปมันจะเขรอะ จะซีด จะเก่าจนขาดมีสภาพอนาถหยังกับผ้าขี้ริ้วมึงจะไปสนใจทำไม ซักให้เขารึก็เปล่า สนใจหน้าพี่แกโน่นดูท่าจะอยากได้หน้าตี๋ๆของไอ้ธามขัดรองเท้าหนังแบรนด์ดังของแกซะด้วย
“ทำยังกับมึงสะอาดนักไอ้ธาม แต่ละวันมึงอาบน้ำบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ กูเห็นวาดแบบเสร็จไล่ให้ไปอาบน้ำไม่เห็นเคยอาบซักที ระวังพี่...คังจะถามหาไข่มึง”อื้อหือ คำพูดคำจาของไอ้อัศวินหน้าหล่อ อยู่กับพวกกูมากไปพาลพาคนดีๆหยาบคายเสียผู้เสียคนไปกันหมด
“อ๊ากกกกก ลูกรักของพ่อ!!!!! วันนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะลูก เงาวาววั๊บจับใจพ่อเหมือนเคยเลย”พลันสายตาเหลือบไปใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่ที่ประจำหลังคณะเถื่อนๆที่ว่า ผมก็สะบัดแขนชายในฝันของสาวๆทิ้งเป็นผ้าขี้ริ้วอย่างไม่ใยดีแล้วถลาพาร่างตัวเองปรี่เข้าไปยังวัตถุหลักหลายล้านสีขาวแสนแพงที่ผมไม่อาจแม้จะกล้าแตะต้องได้อย่างรวดเร็ว ยานพาหนะสี่ล้อแสนแพง 560แรงม้ากับตราสัญลักษณ์เป็นโล่ห์ที่หลายคนวาดฝันอยากจะจับจองเป็นเจ้าของในชั่วชีวิตนี้ อยู่ตรงหน้าเต็มๆตาโตๆของผมตอนนี้ ใช่ครับ ลูกรักผมที่ว่าเนี่ยมันคือLamborghini Gallardo LP560-4 Spyder สุดยอดรถในฝันของผมนั่นเอง เท่ห์โครตๆๆ โอ้ย แค่เฉียดเข้าใกล้ก็เห็นถึงออร่าความเร็วแรงพวยพุ่ง เบาะหนังสีดำนั่นผมอยากเอาตัวเข้าไปนั่งมันให้เป็นบุญตูดซักครั้งในชีวิตยิ่งนัก ว่าแล้วสายตาก็ตวัด ควับ!คอแทบเคล็ด แต่หาได้แคร์ไม่ เพราะผมเห็นขี้นกแปะอยู่บริเวณกระโปรงหน้าลูกรักผม
“ไอ้นกเวร กล้ามาปล่อยของเสียบนลูกรักกูเลยหรอ มันจะมากไปแล้ว” ว่าแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเก่าสีชากากๆแต่ไม่กรังไปด้วยขี้มูกนะครับผมซักแล้วหอมน้ำยาปรับผ้านุ่มด้วยหยิบออกมาจากเป้สีเทาซีดๆที่สะพายไว้ข้างตัว แล้วเช็ดๆชัดๆขี้นกบนกระโปรงหน้าลูกรักผมจนสะอาดหมดจดปราศจากขี้ใดๆให้ไม่รู้สึกระคายตายามมองลูกรักของผม
“น้อยๆหน่อยไอ้ปอนด์ ทำยังกับตัวเองเป็นเจ้าของนะมึง ระวังเจ้าของมันรู้มันจะขับลูกรักมึงนี่แหละทับหัวมึงแบ่ะ” มันไม่พูดเปล่าใช้มือหนักๆที่แรงเท่าฝ่าเท้าฟาดเพี้ยะลงบนหัวสนามหญ้าของผมอย่างแรง เจ็บวุ๊ย! บอกกูอย่างเดียวก็ได้ ไม่ต้องแสดงความรักกับกูบ่อยๆ ถึงว่าช่วงนี้กูว่ากูไม่ค่อยมีสมาธิเรียน เลือดคั่งในสมองหรือเปล่าก็ไม่รู้ขยันตบหัวกูจริง
“มันต้องขอบคุณกูสิถึงจะถูก กูอุตส่าห์ลงทุนลงแรงดูแลรถให้มันทุกวันเป็นอย่างดีเลยนะเว้ยไอ้นนท์”ถ้าวันไหนไม่ได้มาเดินโฉบผ่านให้สบเป็นบุญตาวันนั้นผมจะไม่มีเรี่ยวแรงตั้งใจเรียนเลยล่ะครับ ได้แตะนิด สัมผัสหน่อย ผมก็มีความสุขแล้ว หรือถ้าวันไหนไอ้เจ้าของรถนิรนามมันไม่พาลูกรักผมมามหาลัยด้วยแต่เปลี่ยนเป็นยี่ห้ออื่นที่แตะหลักหลายสิบล้านไม่ต่างกันผมก็ไม่สนใจครับ ผมปักใจรักแค่คันนี้เท่านั้น!
“มึงมาเหมารถเขาเป็นเจ้าของแบบนี้มาเทอมนึงแล้วมึงไม่อยากจะรู้หรอวะว่าเจ้าของลูกรักมึงเนี่ยมันเป็นใคร หน้าตามันเป็นยังไง?” ไอ้ไนท์ที่โดนผมสะบัดทิ้งเป็นผ้าขี้ริ้วถามผมแต่สีหน้าแม่งอยากจะรู้เองมากกว่านะผมว่า
“กูชอบรถเขา แล้วทำไมกูต้องสนใจเจ้าของรถว่ะ กูไม่ได้จะมาถอดล้อแม็คมันไปขายซะหน่อย”ถึงจะอยากทำก็เถอะ แต่ไม่เอาไปขายนะ จะเอาไปตั้งไว้บูชาในห้องครับ
“ก็เผื่อมึงจะได้ไปตีซี้จนสนิทได้เข้าไปนั่งในลูกรักมึงจริงๆเข้าซักวันไง”โถ๊ว ไอ้ไนท์มึงไม่น่ามาอยู่กับคนโง่ๆอย่างพวกกูเลยความคิดควายๆแบบนี้ถึงได้หลุดออกมาจากมันสมองฉลาดๆเกรดสามกว่าตลอดของมึง สาบานนะว่านี่ผมกำลังด่ามันอยู่
“มึงเห็นกูเป็นคนมีมุนษยสัมพันธ์ดีขนาดนั้นเลยหรอวะ? หน้าอย่างกูเนี่ย จนๆอย่างกูเนี่ยมีไรให้ไอ้รวยนี่จะมาสนิทวะมึง มีแต่มันจะขับลูกรักทับหัวกูแบ่ะอย่างไอ้นนท์ว่านั่นซะมากกว่าถ้ามันรู้ว่ากูมาลวนลามรถมันแทบทุกวันแบบนี้” ผมพูดขณะเดินรอบลูกรักเก็บเศษใบไม้กิ่งไม้แห้งที่ร่วงใส่ลูกรักผมรอบๆคันประหนึ่งเป็นรถตัวเอง
“กูว่าแม่งคงรวยแล้วก็เส้นใหญ่พอควรแหละว่ะ ไม่งั้นมันจะได้ที่จอดรถประจำตรงนี้ทุกวันหรอว่ะ คนอื่นยังไม่กล้ามาจอดตัดหน้ามันเลย บางวันกูเห็นลูกรักมึงไม่มาที่ตรงนี้ก็ว่างไว้รอลูกรักมึงเสมอ” ที่ไอ้ธามพูดผมก็เห็นด้วยนะ เพราะมันจะเป็นแบบนั้นจริงๆทุกครั้งไป
“เออ พวกมึงจะอีกนานไหม เจ้าของรถแม่งจะรวย จะเส้นใหญ่อะไรก็เรื่องของมันเหอะ เพราะตอนนี้กูอยากแดกเส้นหมี่น้ำตกหมูไม่งอกของป้าเล็กจะแย่แล้ว” อ้าว โมโหหิวนะไอ้นนท์ กูเดินผ่านกูก็อยากจะมาดูลูกรักกูซักนิด ไม่เห็นใจกูเลย
“ไปๆ กูดูพอแล้ว พ่อไปก่อนนะลูกรัก แล้วไว้เจอกันใหม่”หันไปแตะเบาๆบอกลาลูกรักคันงามพอเป็นพิธีจากนั้นจึงเดินตามไอ้เพื่อนสามตัวออกไปทันที พลางเดินคิดไปด้วยว่าจะสั่งอะไรกินดี
“ตั้งใจจะหลบหน้ากันไปถึงไหนคะ?”เสียงหวานเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ แขนเรียวขาวผิวนวลเนียนละเอียดยื่นไปฉุดแขนคนตรงหน้าเบาๆคล้ายอยากให้แค่หยุดฟังสิ่งที่ตนต้องการจะบอกเพียงเท่านั้นแต่ไม่อยากให้อีกฝ่ายได้รำคาญใจ
“พี่ว่าเราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะ”น้ำเสียงเย็นชาส่งผ่านมาทางริมฝีปากหยักสวยได้รูปพร้อมนัยต์ตาคมๆแสนเย็นชาไม่ต่างจากคำพูดจ้องผ่านใบหน้าสวยผู้เป็นเจ้าของเรียวแขนที่คว้าเขาไว้
“รู้เรื่อง! เรื่องที่พี่ปิดมือถือจนติดต่อไม่ได้ ไปหาที่บ้านก็ไม่ออกมาพบ หรือเรื่องที่วันก่อนพี่ไปกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นล่ะคะ?”มือเรียวของหญิงสาวที่ตอนแรกสัมผัสเพียงเพื่อเหนี่ยวรั้งไว้ตอนนี้ได้เพิ่มแรงบีดรัดแขนแกร่งด้วยอารมณ์โทสะที่เพิ่มขึ้นพร้อมน้ำเสียงที่เคยหวานเน้นเสียงหนักขึ้นตามแรงอารมณ์
“..........”หากไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากใบหน้าหล่อเหลาแสนเย็นชาตรงหน้า มีเพียงสายตาเฉยชาที่ส่งผ่านมาให้เธอ แม้น้ำตาที่ทนกลั้นไว้จะไหลออกมาจากเรียวตาสวยดวงโตที่เคยสดใสเมื่อก่อนหน้าก็ไม่ช่วยให้ชายตรงหน้าเธอมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป มีเพียงความเฉยชาเท่านั้นที่ส่งมอบให้กัน แขนเรียวคลายแรงบีบรัดและปล่อยมือออกช้าๆ ดวงตากลมสวยคลอหยดน้ำใสๆจ้องมองแขนแกร่งของคนที่ตัวเองรักหมดใจอย่างเจ็บปวดยามเมื่อเห็นรอยแดงเกิดขึ้นที่แขนเขาอันเกิดจากการกระทำของเธอเมื่อครู่
“แพทจะรอนะคะ แพทจะรอพี่เสมอค่ะ พี่เหนือ…”แม้จะเจ็บปวดเจียนตาย แต่ก็รู้ว่าเรื่องแบบนี้จะต้องเกิดขึ้น เธอรู้ดีแก่ใจ และเธอก็พร้อมจะยอมรับมัน แต่หากจะมีซักวันที่เขาจะหันกลับมามองเธอบ้างเท่านั้น เพียงเท่านั้น เธอก็ดีใจแล้ว ขาเรียวพาร่างของคนสวยระดับดาวคณะอักษรก้าวไปพร้อมน้ำตาที่ยังคงไหลอาบหน้าอย่างไม่รู้ว่าจะหยุดลงเมื่อไร พลันที่ร่างเพรียวเดินลับสายตา ร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อเหลาแสนเย็นชาก็ขยับกายวาดแขนแกร่งลงกระเป๋ากางเกงยีนส์ขาดๆแบรนด์ดังของตัวเองแล้วฉวยหยิบวัตถุโลหะสีดำขึ้นมากดมัน
“ปิ๊บๆ”เสียงเตือนปลดล็อกดังขึ้นด้านหลัง ร่างสูงสมส่วนเดินไปเปิดประตูรถแสนแพงในฝันของใครหลายๆคนด้วยท่าทีเฉยเมยดังเดิมคล้ายกับเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นเรื่องปกติที่พบเจอได้ในทุกวัน ก่อนจะพาตัวเองเข้าไปนั่งที่เบาะหนังประจำตำแหน่ง ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมนัยต์ตาคมแสนเย็นชาดุดันขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้รับรู้แรงสั่นเบาๆจากไอโฟนสีดำในกระเป๋ายีนส์ขาดๆตัวเดิมคล้ายกับเป็นสิ่งกวนใจและแสนรำคาญนักหนา มือเรียวหยิบออกมาดูให้พอรู้ชื่อสายเรียกเข้า ก่อนจะโยนวัตถุสีดำในมือข้ามไปกระแทกเบาะหนังข้างๆตัวที่ยังว่างอยู่โดยไม่คิดจะกดรับสายหรือให้ความสนใจมันอีกแม้แต่น้อย เขาสตาร์ทรถและขับเลี้ยวพาตัวเองออกจากรั้วมหาวิทยาลัยไปอย่างรวดเร็ว โดยมีสายตานิสิตทั้งหลายต่างเหลียวมองรถหรูราคาหลักยี่สิบล้านไปตลอดทาง หากแต่เขาคงไม่รู้ว่ารถของตัวเองได้ถูกใครบางคนวางตำแหน่งกิตติมาศักดิ์อย่างลับๆให้เป็นถึง “ลูกรัก” ไว้นานแล้ว............................................................
อเลนคุงเอาตอนแรกมาแปะให้แล้วนะคะ o13 o13 o13
การอัพตอนใหม่อเลนจะไม่กำหนดวันนะคะ แล้วแต่I-AMมัน แต่จะพยายามขู่กรรโชกให้มันส่งตอนใหม่มาให้เรื่อยๆค่ะ :hao3: :hao3:
ขอบคุณคอมเม้นเตือนเรื่องชื่อเรื่องคะ แฮะๆ :mew3:
-
ในอนาคตอันใกล้คงได้มากกว่านั่งแลมโบอะนุ้งปอนด์ก๊ากกกกกกกกกกก
-
รักเรื่องนี้แล้วคร้าบบบบ >< :mew1:
-
รักแล้วต้องติดตามเรื่อยๆนะคร้าบบบ :mew1: :กอด1:
-
คุคุ น่าติดตามมากค่ะ พระเอกแบบนี้ชอบจุง :z1:
ใครหลงใครหว่า รอนะจ้าา
-
Chapter 2……………………"เหนือฟ้า"
เสียงขยับเก้าอี้ดังขึ้นหลังจากการเรียนในภาคเช้าเสร็จสิ้นไปนานแล้ว นิสิตกว่าห้าสิบชีวิตค่อยๆขยับกายเคลื่อนออกจากชั้นเรียนไปอย่างเนิบช้าพร้อมหน้าตาแสดงถึงความเบื่อหน่ายกันสุดๆ ทั้งที่จริงตอนนี้พวกเขาควรจะได้ไปกินข้าวเที่ยงและพักผ่อนตามอัธยาศัย แต่ก็ต้องมาทนนั่งฟังเพื่อนแจงงานให้อยู่นานนับชั่วโมง ขึ้นชื่อว่ากิจกรรมนั่นหมายความว่าทุกคนย่อมต้องมีส่วนร่วม จากที่เคยไม่มีแม้เวลาจะกินจะนอนจากงานของตัวเองกันอยู่แล้ว ตอนนี้มีกิจกรรมรับน้องเพิ่มมาก็พาลให้ทุกคนได้เหนื่อยได้ท้อกันไปก่อนตามระเบียบ
“ปอนด์ ปอนด์” หือ? สาวไหนเรียกกูครับ เสียงหว๊านหวาน ผมที่นั่งฟังไอ้ต้น กับ น้ำฝนแจงงานอยู่นานลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย นั่งนานๆเส้นยึด ตะคริวแดกไข่ กางเกงในเข้าวินครับ พอทำภาระกิจเอากางเกงในกลับเข้าอู่เสร็จแล้วผมจึงค่อยสอดส่ายสายตามองหาต้นเสียงหวานๆที่เรียกชื่อผม เอกผมมีสาวเสียงหวานขนาดนี้ด้วยหรอ ตั้งแต่เป็นเฟรชชี่มาจนตอนนี้ปีสองแล้วก็เห็นแต่สาวแกร่ง ถึก และเถื่อนทั้งนั้น หน้าสวยแต่ก็เซอร์ซะจนผมที่เคยคิดจีบยังต้องเซยามเมื่อเห็นเธอๆยืนซดยาดองหลังมอแทนน้ำเปล่ากันเป็นว่าเล่น นั่นแหละครับสาวๆคณะผม เรื่องห้าวๆละอย่าให้บอก ตัวเล็กๆหน้าสวยๆนั่นมันหลอกตาครับ ผมเห็นมาแล้วแบกไม้อัด ยกถังสี วิ่งแซงหน้าผู้ชายแมนๆอย่างพวกผมได้ปร๋อเลย พวกเธอแข็งแรงและดูแลตัวเองได้มากกว่าที่ทุกคนจะคาดคิดครับ ใครอยากได้เป็นแฟนก็ไม้หน้าสามฟาดกบาลซักเปี้ยงพอสลบก็ยกไปเหอะครับเห็นจะมีแต่วิธีนี้เท่านั้นได้ผลที่สุด
“มีอะไรหรอหวาน” ผมถามกลับสาวเซอร์แต่น่ารักโครตๆตรงหน้าที่ชื่อหวานสมกับน้ำเสียงเธอ พร้อมกับส่งยิ้มให้เธออย่างออกนอกหน้าจนไอ้ธามที่นั่งอยู่ข้างๆอดหมั่นไส้ผมไม่ได้จนต้องยกมือแสดงความรักลงบนหัวสนามหญ้าของผมไปหนึ่งที สัด! กูเจ็บครับ ไม่ต้องรักกูมากก็ได้
“แค่จะมาบอกปอนด์ว่าวันเปิดตระกูลช่วยเป็นฝ่ายสวัสดิการให้หน่อยนะ พอดีคนมันไม่พอเก๋เลยให้หวานมาหาคนเพิ่ม บอกธามกับนนท์ด้วยนะ ขอแรงหน่อย” อย่าทำหน้าอ้อนครับหวาน แค่นี้ก็น่ารักจะแย่ ผมตกลงตั้งแต่หวานเรียกชื่อผมตอนแรกแล้วล่ะ คนอะไรอ้อนได้น่ารักน่าหยิกจริงๆ
“ได้สิ เดี๋ยวปอนด์รับหน้าทีนี้ให้” ทันทีที่ผมตอบไปแบบนั้น หวานก็ขอบอกขอบใจผมเป็นการใหญ่แล้วสะบัดหน้าน่ารักๆเดินไปอย่างเร่งรีบโดยไม่ทันที่ผมจะได้ชวนคุยเรื่องอื่นร่างบางก็จ้ำอ้าวเดินพรวดๆหายลับตาโตๆของผมไปแล้ว อ้าว! หลอกให้เคลิ้มแล้วตีจาก เอาความน่ารักมาล่อแล้วพอเราเผลอเธอก็ไป โธ่ๆไอ้ปอนด์นะไอ้ปอนด์ไม่เคยจำเลย ว่าสาวๆเค้าแสบกันขนาดไหน
“กับหญิงล่ะใจอ่อนตลอดไอ้ปอนด์ แล้วเป็นไงล่ะ เขาหลอกใช้ชัดๆ” ไอ้ธามได้ทีซ้ำเติมผมเป็นการใหญ่ นี่ล่ะครับเพื่อนแท้ เวลาเราเจ็บเราช้ำมันจะคอยซ้ำเติมเราก่อนจะค่อยๆกระทืบเราให้จมดิน
“เอาน่าๆ ฝ่ายนี้ก็สบายสุดแล้ว มึงอย่าบ่น ดีกว่าไปอยู่ฝ่ายสัน ดูหน้าไอ้คิม ไอ้แบทดิโทรมยังกับศพเดินได้” ผมหมายถึงฝ่ายสันทนาการน่ะครับก็พวกสร้างความสนุกเต้นแร้งเต้นกาให้น้องดูคั่นเวลา สร้างเสียงหัวเราะ ให้น้องๆได้สนุกไม่เบื่อขี้หน้าไอ้พวกรุ่นพี่ที่เอะอะอะไรไม่ถูกใจก็ว๊ากๆใส่ตลอดพาลให้หนีกลับบ้านกันไปซะก่อน เห็นจะมีก็แต่อิกราฟฟี่กระเทยร่างถึกกับแก๊งผีฟ้าน่ารักที่โมเมหลับหูหลับตาตั้งกันเอาเองพวกผมก็เลยแอบตั้งฉายาใหม่อย่างลับๆให้ว่าแก๊งผีห่าซาตานขึ้นมาแทนเพราะคิดว่าจะเหมาะกว่า สรุปแล้วก็มีแค่แก๊งนี้เท่านั้นแหละครับที่ดูจะสนุกสนานลั้ลลาตลอดเวลากับหน้าที่ที่ได้รับ และผมก็เพิ่งรู้มาว่าที่ไอ้คิม ไอ้แบทมันโทรมไม่ใช่เพราะเต้นมากๆแล้วเหนื่อยหรือเพื่อนๆใช้งานมันหนักหรอกนะครับ มันเหนื่อยจากก้นบึ้งของจิตใจที่โดนอิกราฟี่และแก๊งผีห่า เอ้ย ผีฟ้าน่ารักใช้มันสองคนเป็นเสาแล้วเต้นรูดยั่วส่ายไปมานั่นมากกว่าเห็นหน้าพะอืดพะอมแล้วก็สงสาร แต่ก็ไม่มีใครกล้ายื่นมือเข้าไปช่วยพวกมันหรอกครับ กลัวได้เป็นเสาต้นใหม่ให้อิกราฟฟี่มันสิงน่ะ
“หาข้าวแดกกัน กูหิวแล้วว่ะ” ไอ้นนท์พูดขึ้น ก่อนลุกยืนบิดตัวไปมาให้คลายเมื่อย เห็นใจครับ ผมเห็นใจเพื่อนเลย ดูซิหลับตั้งแต่ยังไม่เริ่มเรียนจนถึงตอนนี้ มันคงจะเหนื่อยแล้วเมื่อยจากการฟุ๊บหลับ โถ๊วๆ คงเสียพลังงานในการกรนไปเยอะเลยนะเพื่อนกู ผมละอนาถใจแทนอนาคตของชาติ
“แล้วไม่รอไอ้ไนท์ก่อนหรอวะ” หล่อโครตพ่อโครตแม่เขาโดนเรียกตัวไปฟิตติ้งชุดงานโชว์ตัวอะไรซักอย่างของทางมหาลัยนี่แหละครับ พอดียศเดือนคณะบนบ่ามันค้ำคอให้ปฎิเสธไม่ได้เลยโดนลากตัวไปตั้งแต่สองชั่วโมงก่อนแล้ว
“ไปรอมันที่ร้านป้าเล็กเลยแล้วกัน เดี๋ยวกูโทรบอกมันเอง” แยกกันเก็บของใส่เป้ของตัวเองเสร็จก็พากันเดินออกจากห้องตรงไปร้านข้าวเจ้าประจำที่พวกผมไปฝากท้องแทบทุกวันหลังมอกันเลย โดยไอ้นนท์ไม่ลืมที่จะโทรไปบอกให้หล่อโครตพ่อโครตแม่เขารู้ด้วยว่าตอนนี้พวกผมกำลังจะไปที่ไหนกัน
“วันนี้ก็ไม่มาอีกแล้วหรอวะ” ไอ้ธามพูดขึ้นหลังจากที่เห็นผมทำหน้าเป็นหมาหงอยเมื่อรู้ว่าปลายสายตาผมที่จับจ้องบางอย่างบริเวณใต้เงาร่มไม้ต้นใหญ่ต้นเดิมด้านหลังตึกคณะวิศวะหากแต่ก็ไร้เงาสี่ล้อลูกรักของผมจอดอยู่เป็นวันที่สามแล้ว สามวันแล้วที่ชีวิตผมรู้สึกเหี่ยวเฉาเพราะไม่ได้เห็นหน้าลูกรัก เดินผ่านทุกครั้งต้องได้เหลียวมองแล้วภาวนาให้วันนี้ไอ้เจ้าของนิรนามมันพาลูกรักผมมาด้วย แต่ก็ดูจะไม่ได้ผลเพราะวันนี้ผมก็ไม่เห็นแม้แต่เงาลูกรักผมอีกวันแล้ว
“มึงเคยบอกไม่ใช่หรอว่าถ้าไอ้เจ้าของนิรนามมันไม่พาลูกรักมึงมามันก็จะขับคันอื่นมาแทน แต่นี่เล่นหายหัวไปทั้งคนทั้งรถเลยแบบนี้ ไม่ใช่ลูกรักมึงแหกโค้งดับอนาถลงข่าวหน้าหนึ่งไปแล้วหรอว่ะ” ปากมึงพาส้นตีนกูกระตุกเลยสัดนนท์ ห่า กูยิ่งใจคอไม่ดีอยู่ ห่วงอย่างเดียวเลยคือกลัวว่าลูกรักผมจะบุบสลายแยกส่วนไม่มีชิ้นดีหรือมีตำนิอะไรให้ระคายตามากกว่า
“เอาน่ามึง วันนี้มันไม่มา เดี๋ยวพรุ่งนี้ มะรืนนี้มันก็มาเองแหละ ตอนนี้ไปหาข้าวแดกก่อนเหอะ” ไอ้ธามเดินเข้ามากอดคอหมาหงอยๆอย่างผมแล้วลากให้เดินไปด้วยกัน
“กูก็หวังว่างั้นว่ะ” ผมพูดสั้นๆพลางหันกลับไปมองที่ว่างไร้เงาลูกรักอีกครั้งก่อนจะจำใจเดินคอตกไปกับไอ้ธาม
“กระเพราหมูไข่ดาว ขอสุกๆเหมือนเดิมนะป้า ไอ้นนท์มึงเอาไร” ไอ้ธามตะโกนสั่งทันทีที่ก้าวเข้ามาในร้านเมื่อจับจองโต๊ะนั่งกันได้แล้ว ผมก็เดินดิ่งไปหยิบแก้วใส่น้ำแข็ง เติมน้ำ เสียบหลอดแล้วยกมาบริการเพื่อนรักที่นั่งรออยู่อย่างรู้งาน ร้านป้าเล็กเป็นร้านข้างทางนะครับ แต่คุณภาพนี่ผมรับประกันว่าเทียบเท่าภัตตาคารได้เลยการันตีจากปริมาณนิสิตกับพนักงานบริษัทที่พักกลางวันนั่งหน้าสลอนกันแน่นร้านก็พอจะรู้ได้เลยว่าอร่อยนาดไหน แต่ก็ต้องบริการตัวเองเล็กๆน้อยๆนะครับเพราะช่วงเที่ยงๆแบบนี้ป้าแกจะยุ่งมากพนักงานที่ช่วยเสิร์ฟมือเป็นระวิงก็แทบไม่ทันอยู่แล้ว ลูกค้าประจำก็จะรู้ได้เองว่าอะไรอยู่ตรงไหนหยิบจับเอาเองได้เลยครับแล้วคอยไปจ่ายตังป้าแกทีหลัง
“กูเอาสุกี้แห้งทะเล ไอ้ปอนด์เอาทะเลผัดพริกเผาไม่ผัก” ไอ้นนท์บอกเมนูของตัวเองกับของผมที่บอกมันไว้ล่วงหน้าแล้วกับไอ้ธาม จากนั้นเสียงกวนๆของไอ้ตี๋หน้าหนาก็แหกปากตะโกนลั่นร้านอย่างไม่อายหน้าไหนๆที่นั่งกันอยู่เต็มร้าน
“ได้เลยจ้า พ่อธามรูปหล่อ” ป้าน้อยส่งเสียงหวานตอบลูกรักขาประจำก่อนจะยกตะหลิว สะบัดกระทะ ข้าวผัดปลิวว่อนร่อนอยู่หน้าแกอย่างเคย
“เห้ย! ไอ้อัศวิน หล่อโครตพ่อโครตแม่! พวกกูอยู่นี่โว้ย”
“มึงไม่อายก็ช่วยเกรงใจคนอื่นเขาบ้างเหอะไอ้ธาม แล้วเรียกไอ้ไนท์แม่ง กูเป็นมันละอายแทน” ผมเหน็บไอ้ธามไปอย่างเหลืออด จริงๆก็เห็นไอ้ไนท์เดินมาแล้วละครับว่าจะกวักมือเรียกมันอยู่ แต่มือผมมันดันช้ากว่าปากไอ้ธามมัน
“มึงไม่หาโทรโข่งมาป่าวประกาศเลยว่ะไอ้ธาม กูรู้ว่ากูหล่อ แล้วคนอื่นมองหน้ากูเขาก็รู้ไม่ต้องโฆษณาเผื่อกูสัด” พูดจบก็แจกรักลงหัวดังผัวะ!จนไอ้ธามร้องซี๊ด มึงก็ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยเนาะแต่ละคำถ้าหลักฐานคือหนังหน้ามึงไม่หล่อกระแทกตากูนะกูคงปล่อยหมาในปากออกไปกัดมึงคนแรก
“ว่าแต่ทำไมหล่อโครตพ่อถึงได้เดินหน้าโหดมาเลยวะ” ผมถามไอ้ไนท์ที่ตะโกนสั่งข้าวผัดหมูกับป้าน้อยไปเมื่อครู่ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างขวาผมที่ยังว่างอยู่ก่อนมันจะฉวยแก้วน้ำผมไปดูดหน้าตาเฉย
“แม่งเอ้ย ให้กูไปฟิตติ้งชุด แต่กว่าจะได้ลองกันก็ปาไปหลายชั่วโมงรอไอ้ห่าไหนไม่รู้ แม่งไม่มาซักที ยี่สิบกว่าคนรอมันคนเดียว” ผมไม่เคยเห็นไอ้ไนท์มันโมโหอะไรมากมายขนาดนี้มาก่อน สงสัยมันจะโกรธจริงๆ
“ตกลงไอ้ห่านั่นมาไหมวะ!” ผมเป็นคนอินจัดครับ อินกับทุกอย่างที่ได้ดูหรือได้ฟังจากที่คนอื่นเล่า แล้วเมื่อเพื่อนโกรธ คนอินจัดอย่างผมเลยโกรธตามครับ แม้จะไม่ได้เกี่ยวข้องหรือรู้ว่าไอ้ห่าที่ว่านั่นเป็นใครเลยก็ตาม
“มาก็ดีดิ กูจะได้กระทืบแม่งจมตีน ไม่มีความรับผิดชอบต่องานเลย พูดแล้วโมโหว่ะ”
“ไอ้ห่านี่ทำงี้ได้ไงวะ!” โกรธครับ ผมโกรธ ถึงพวกผมจะกากกันขนาดไหนแต่เรื่องความรับผิดชอบมีกันเต็มร้อยครับ ถ้าเป็นงานส่วนรวมด้วยแล้วยิ่งต้องมีความรับผิดชอบให้มากขึ้นเป็นเท่าตัวเข้าไปอีก
“ไอ้เชี่ยไนท์มึงก็รู้ว่าเพื่อนมึงแม่งชอบแอ็กติ้งโอเว่อร์ยังจะเล่าให้มันฟังอีก แล้วเชี่ยปอนด์มึงจะไปเต้นตามอารมณ์ไอ้ไนท์ทำไมอยู่ในเหตุการณ์กับเขารึก็เปล่า พอๆเล่าดีๆเลยไอ้ไนท์กูรำคาญเชี่ยปอนด์” ไอ้นนท์มันคงจะรำคาญจริงๆครับหลังจากฟังผมกับไอ้ไนท์อินจัดกันอยู่นาน
“เอาดีๆกูก็อยากรู้ด้วย” ไอ้ธามได้ทีพูดแทรกขึ้นมา
“ก็หลังจากกูไปตามที่พี่การ์ตูนนัดก็ไปนั่งรอในสตูฯตามที่แกบอก เห็นดาว เดือน คณะอื่นเขานั่งรอกันก่อนแล้ว กูคิดว่ากูช้าสุดด้วยซ้ำ แต่พอพี่เอกช่างภาพเดินมาบอกว่ายังมีน้องอีกคนยังไม่มาให้รอก่อน พวกกูก็นั่งรอกัน ผ่านไปชั่วโมงกว่าข้าวก็ยังไม่ได้กิน กูเลยอาสาเดินไปถามพี่การ์ตูนเพราะแกมีลิสต์รายชื่อทุกคนอยู่ว่าใครที่ยังไม่มา พี่แกบอกกูว่าคนนี้สำคัญมากเป็นหลานคณะบดี กูก็เลยเสนอพี่การ์ตูนไปว่างั้นให้พวกที่มาฟิตติ้งชุดแล้วมาถ่ายรูปเดี่ยวกันไปก่อนส่วนรูปรวมค่อยให้พี่นัดมาถ่ายอีกที เพราะตอนนี้ทุกคนก็อยากไปทำธุระส่วนตัวกันบางคนก็มีเรียนต่อในคาบบ่าย พี่แกเลยโอเค จากนั้นพอได้ชุด ถ่ายรูปกันเสร็จแล้ว พี่การ์ตูนก็เข้ามาบอกอีกว่าไอ้เชี่ยนั่นไม่มาแล้ว ให้ถ่ายรูปรวมกันเลย สรุปแล้วที่รอกันเป็นชั่วโมงๆเสียเปล่าไม่ได้อะไรเลย ถ้าจะไม่มาทำไมไม่โทรบอกแต่แรกวะ” ไอ้ไนท์ยังคงพล่ามบ่นไม่หยุด ส่วนพวกผมสามคนก็ทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดีครับ เคี้ยวข้าวกันเต็มปากตุ้ยๆหาได้แคร์ไอ้ไนท์ที่ข้าวผัดมันยังไม่มาเสิร์ฟแม้แต่น้อย
“แล้วมันเป็นเดือนได้ไงวะ ไม่มีความรับผิดชอบขนาดนี้ไม่โดนตัดสิทธิ์ตั้งแต่รอบแรกหรอ”
“กูขอเหอะไอ้ธามช่วยเคี้ยวข้าวให้หมดก่อนถามได้ไหม เม็ดข้าวกระเด็นใส่หน้ากูสัดนี่” ผมหันไปด่าไอ้ธามทันทีที่มันพูดจบ เพราะกลัวว่าต่อไปจะไม่ใช่แค่ข้าวแต่จะเป็นชิ้นหมู เศษไข่ดาว หรือใบกระเพราที่จะกระเด็นมาแปะอยู่บนหน้าหล่อๆของผมแทน
“มันไม่ได้เป็นเดือน แต่เห็นว่าหล่อเข้าตาจนทุกคนโหวตอยากให้งานนี้มันมีส่วนร่วม” ไอ้ไนท์พูดขณะเทพริกน้ำปลาลงในข้าวผัดแล้วคนให้เข้ากันก่อนจะตักขึ้นพูนช้อนแล้วนำเข้าปากอย่างคนหิวโซ มึงไปตายอดตายอยากมาจากไหน
“อะไรวะ หล่อเข้าหน่อยก็ผยองคิดว่าอยู่เหนือคนอื่น”
“กูก็คิดเหมือนมึงไอ้ปอนด์ แต่มันก็เหนือคนอื่นจริงนะ”
“อะไรของมึง?”ผมถามกลับอย่างไม่เข้าใจที่ไอ้ไนท์พูด เมื่อกี้ยังด่าไอ้เชียนี่หูดับตับไหม้กับกูอยู่เลยมึงจะเปลี่ยนขั้วรึไงวะไวยังกับกิ้งก่าเปลี่ยนสีเลยนะมึง
“ก็มันชื่อเหนือ! ไม่ได้เหนือแค่คนนะมึง มันเหนือสิ่งมีชีวิตทุกชนิดบนโลกนี้เลยว่ะ เพราะแม่งชื่อ เหนือฟ้า!... ” คนเชี่ยไรชื่อเหนือฟ้า ถ้าให้เดานะพ่อแม่พี่น้องแม่งต้องชื่อเหนือโลก เหนือดาวเคราะห์ เหนือจักวาล เหนือทางช้างเผือก เหนือกาแล็กซี่แหงเลยว่ะ
“กูพอจะคุ้นๆชื่อนี้นะ รู้สึกจะเคยได้ยินสาวๆในเอกเราพูดถึงบ่อยๆอยู่เหมือนกันว่ะ” แล้วมึงไปเสือกรู้กับสาวๆเขาได้ไงครับไอ้คุณนนท์
“หรอวะ แล้วสาวๆเขาว่าไงบ้างล่ะ” ไอ้ธามทำท่าอยากรู้จัด แต่ข้าวในปากมึงยังกระเด็นใส่หน้ากูอยู่ครับ ไม่ต้องพูดเลยดีกว่ามึงอ่ะ ผมขี้เกียจโวยวายเพราะรู้ว่าเสียแรงเปล่าเลยหันไปคว้าทิชชู่มาเช็ดหน้าตัวเองแทน
“ไม่รู้ว่ะ กูไม่ได้สนใจ ตอนนั้นมัวแต่ขอเบอร์ส้มโอสินกำอยู่เลยไม่ได้ฟังที่เขาพูดกัน” กูว่าแล้วเชียวเชี่ยนนท์แม่งเป็นแบบนี้ตลอด หลังจากนั้นก็ไม่มีใครสนใจไอ้เหนือฟ้าอะไรนี่กันอีก เพราะหันไปคุยเรื่องตีดอท วินนิ่ง และผลบอลที่ทีมโปรดผมหล่นไปอยู่อันดับห้าของตารางอย่างเซ็งๆกันจนข้าวในจานเกลี้ยงก็ลุกไปจ่ายตังป้าเล็ก ไอ้ธามยังไม่วายโดนป้าแกตบตูดดังเชี๊ยะ!ให้ได้ขนลุกกันเกรียวเป็นการเอ็นดูปนลวนลามซึ่งผมว่าออกแนวอนาจารกันมากกว่าเพราะสายตานับสิบคู่ต่างเพ่งมาที่ตูดไอ้ธามกันเป็นตาเดียว แต่มันนอกจากจะไม่อายแล้วยังแซวป้าแกกลับด้วยว่าถ้าชอบจะยกให้ไปตีเล่นที่บ้านได้นะป้า ดู๊รุ่นป้า รุ่นยายมันก็ไม่เว้น เสร็จสรรพก็แยกย้ายกลับหอซึ่งผมพักอยู่กับไอ้ธามสองคนเดินเข้าซอยไปห่างจากร้านป้าเล็กแค่10นาทีก็ถึงครับ ส่วนเชี่ยนนท์กับหล่อโครตพ่อเขากลับไปนอนบ้านกันครับ วันนี้ผมก็เฉาไปอีกวัน หวังว่าพรุ่งนี้ผมจะได้พบสี่ล้อลูกรักผมในเร็ววัน ระหว่างเดินกลับหอผมก็ไม่ลืมที่จะคิดถึงลูกรักผมไปตลอดทาง...
เอาตอนใหม่มาแปะ o13
มีอะไรเม้นติชมได้นะ อเลนจะได้ไปบอกนักเขียนว่ามีตรงไหนต้องแก้ไขหรือเพิ่มเติมบ้าง o13 o13
อยากลงรูปลูกรักของน้องปอนด์ให้ด้วย แต่ลองทำดูแล้วรูปไม่ขึ้น :hao5: :hao5: :hao5:
-
o13 o13 o13 o13 o13
อยากให้ได้นั่งลัมโบเร็วๆแล้วอ่ะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อไวๆเน้อ รอนะจ๊ะ
-
จะได้นั่งรึเปล่า รึจะได้แค่ชะเง้อคอมอง ต้องติดตาม อิอิ :hao7:
-
สนุกอ่ะ ช๊อบชอบบบบ
เอาอีกกกกกกกกก :hao7: :hao7:
-
เมื่อไรจะได้เจอกันน้อออออ
:z2:
-
นั่นสิ เมื่อไรจะเจอกันน้า คืนนี้รอติดตามนะคะ อเลนจะไปเร่ง I-Am มัน :a2: :hao6:
-
Chapter 3…………….. “ตัวเลือก”
คุณเคยถามตัวเองไหมว่าจะมีซักครั้งในชีวิตที่คุณกล้าลองทำอะไรในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองดูบ้าง?...แม้ว่าสิ่งนั้นคุณจะเกลียดแสนเกลียดก็ตาม...ผมไอ้ปอนด์ ไอ้ปอนด์ที่เพื่อนๆตั้งฉายาให้ว่าไอ้ปอนด์ปากหมา ไอ้ปอนด์ที่เกลียดแสนเกลียดความวุ่นวายแล้วก็การพาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่จะพาซวยให้ตัวเองต้องพบเจอเหตุให้ยุ่งยากใจ ไอ้ปอนด์ที่ไม่สนใจโลกภายนอกที่ไม่ได้หมุนรอบๆตัวเอง ไอ้ปอนด์ที่สนใจแค่เพียงโลกของตัวเองที่จะคอยหมุนรอบๆสิ่งที่ตัวเองชอบเท่านั้น แต่ตอนนี้ไอ้ปอนด์คนนี้กำลังเจอเรื่องยุ่งยากใจที่สุดเท่าที่ชีวิตในวัย20ได้เผชิญ ไอ้ปอนด์คนนี้จะทำยังไงดีบอกผมที?!
“เร็วๆดิว่ะ เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก” แต่ยังไม่ทันที่ผมจะคิดคำตอบให้กับตัวเอง เสียงหนึ่งดังขึ้นอีกครั้งพร้อมๆกับการกระทำอุกอาจบางอย่างที่เป็นสาเหตุให้ผมเหมือนคนน้ำท่วมปากอยู่ตอนนี้ ทั้งๆที่ผมควรจะได้กลับไปนอนอืดอยู่ที่หอกับไอ้ธามนานแล้ว ทำไมผมถึงยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนมาเกือบสิบนาทีแล้วหลังจากเลิกเรียนในช่วงบ่าย ขณะที่ผมพาตัวเองเดินผ่านตึกคณะที่ขึ้นชื่อว่าเถื่อนเชี่ยๆเฉกเช่นปกติในทุกๆวันเพื่อมาดูลูกรักของผมว่าวันนี้มาให้ผมได้เห็นเป็นบุญตาหรือเปล่าหลังจากไม่ได้เห็นมาทั้งอาทิตย์ แล้วก็เป็นดั่งใจคิดครับ วันนี้ลูกรักผมมาจอดใต้ต้นไม้ต้นเดิม ยังสวยจับใจผมเหมือนเดิม จะมีแปลกกว่าเดิมก็ไอ้รอยกรีดยาวสองรอยที่กระโปรงหน้าลูกรักผมนั่นแหละที่ทำเอาผมแทบช็อค!!! มันเด่นซะจนผมที่ยืนมองอยู่ห่างมากๆยังระคายตาเป็นที่สุด อารมณ์สะเทือนใจปนโกรธเกี้ยวปะทุขึ้นทันทีที่เห็นว่ามีรอยเพิ่มขึ้นมาอีกรอยแบบสดๆร้อนๆจากการกระทำของฆาตกรชายโฉดสองนาย ซึ่งมีมีดคัตเตอร์เป็นอาวุธ แล้วถ้าเดาไม่ผิดกระป๋องสีสเปรย์ แดง น้ำเงิน ที่วางอยู่บนพื้นคอนกรีตใกล้ๆตัวนั้นไม่นานคงได้ใช้เป็นอาวุธในการสังหารลูกรักผมเป็นชิ้นต่อไป ลูกรักกูสวยสง่าด้วยสีขาวแบบเรียบๆก็ดีแล้วสัด มึงจะหวังดีหาสีมาเพิ่มให้ลูกรักกูทำไม แค่คิดน้ำตาก็พาลจะไหลครับ ผมเจอทั้งตัวฆาตกรโฉดแล้วก็หลักฐานการฆาตกรรมลูกรักผมกับตา นี่ผมกลายเป็นพยานไปแล้วใช่ไหมครับ พยานหนึ่งเดียวแบบตกกระไดพลอยโจน!
“ถ้าเพียงแค่ผมเลือกที่จะก้าวเท้าออกไปข้างหน้า...แล้วเปล่งเสียงดังๆลูกรักของผมก็จะไม่มีรอยให้ระคายตาผมเพิ่มขึ้น?”
หรือ
“ถ้าเพียงแค่ผมจะก้าวเท้าถอยหลัง...แล้วเลือกที่หันกลับไปทางเดิมทำเป็นว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เพียงแค่ฝันไป ทิ้งให้ลูกรักผมนอนตายดับอนาถอยู่ตรงนี้เงียบๆ?”
ผมควรจะเลือกอย่างไหนดี?....
ผมไอ้ปอนด์ที่เกลียดแสนเกลียดความวุ่นวายแล้วก็การพาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่จะพาซวยให้ตัวเองต้องพบเจอเหตุให้ยุ่งยากใจ ผมไอ้ปอนด์ที่ไม่สนใจโลกภายนอกที่ไม่ได้หมุนรอบๆตัวเอง แต่ผม เลือกที่จะ....................................
“เห้ย! พวกมึงทำไรวะ!!!!!”
“เชี่ยแล้วมีคนเห็น!”ทันทีที่เสียงผมเข้าไปกระทบโสตประสาทหูฆาตกรใจโฉดที่กำลังรุมฆาตกรรมลูกรักผมอย่างเมามันส์กันอยู่ พวกมันสองคนลนลานรีบเผ่นหนีกันไปคนละทิศละทางในทันที
“เฮ้ฮ เล่นซะยี่สิบกว่าล้าน เหลือไม่ถึงล้านเลยนะพวกมึง”ผมรีบก้าวเข้าไปสำรวจร่องรอยฆาตกรรมรอบลูกรักผม พร้อมหยิบอาวุธสังหารที่ถูกลืมทิ้งไว้ขึ้นมาพินิจดู ผมประเมินได้ว่างานนี้ลูกรักเจ็บหนักครับ กระโปรงหน้างามๆมีรอยถึง5รอย! แล้วแต่ละรอยผมต้องขอนับถือไอ้ฆาตกรโฉดพวกนั้นมันช่างสร้างสรรค์จริงๆมีการกรีดแบบเน้นน้ำหนักตื้นบ้าง ลึกบ้างคละเคล้าไป รอยเส้นพลิ้วไสวสวยงามดูชดช้อย บางเส้นตรง บางเส้นหยักให้ดูมีมิติ มีการย้ำเส้นเพื่อให้ผลงานตัวเองเด่นชัด ซึ่งมันก็ชัดกระแทกตาผมจริงๆครับ กระแทกตาลามลงไปจนผมอยากจะกระแทกตีนลงบนหน้าเจ้าของผลงานวิจิตรบรรจงใจทำ!นี้จริงๆ คิดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลอีกแล้วครับ อึ๊บไว้ไอ้ปอนด์ อึ๊บไว้ อย่าร้องๆ
“นี่เจ้านายแกไปทำใครเจ็บแค้นเคืองโกรธว่ะ แกถึงได้โดนยำเละขนาดนี้”ผมพูดเบาๆพร้อมยื่นมือขวาที่ยังว่างเข้าไปสัมผัสเบาๆบนบาดแผลลูกรักคล้ายปลอบปะโลมอีกใจก็อยากจะสวดส่งวิญญาณให้ลูกรักผมไปสู้สุขคติแต่โดยดีครับ หากแต่ผมยังมีหน้าที่สำคัญเหลืออยู่ ผมกะว่าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกยามก่อนเพื่อให้เขาไปแจ้งกับเจ้าของลูกรักผมอีกที แล้วถ้าจะมีการแจ้งความเอาเรื่องเอาราวกัน ผมก็พร้อมจะไปเป็นพยานเล่าแจ้งแถลงความให้ อย่างน้อยๆก็เพื่อทวงความยุติธรรมให้กับลูกรักผม เฮ้ฮ...ผมเกลียดความยุ่งยากครับ แต่ผมก็ดันเลือกจะทำในสิ่งที่เกลียดไปแล้ว...เพราะความเป็นคนดีมันยังมีอยู่ในตัวผม
“มึงทำอะไรรถกูวะ ผัวะ!”ไม่ทันได้ฟังจบประโยค รู้สึกอีกทีขากรรไกรผมก็สั่นระรัว กล้ามเนื้อที่หน้าเต้นระริก หัวสนามหญ้าสะบัดไปกับหมัดหนักๆของใครบางคนไปแล้ว
“โอ๊ย! เชี่ยแม่ง!”ผมสบถทันทีที่เริ่มตั้งสติได้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ยังดีที่ผมไม่เซล้มลง เพราะใช้แขนตะกายเกาะขอบประตูลูกรักไว้ทันอย่างทุลักทุเล ไม่งั้นคงได้ไปนอนกองที่พื้นอย่างหมดสภาพข้างๆศพลูกรัก ตายตกไปตามกันอย่างแน่นอน
“เฮ้ยๆๆๆ”เสียงผมเองครับ ก็ยังไม่ทันจะหายมึน ได้หายใจหายคอสูดออกซิเจนเข้าปอดดับอะดรีนารีนที่หลั่งออกมาให้ใจเต้นเป็นจังหวะสามช่าอยู่ตอนนี้ได้คลายลง แขนเดิมที่เหวี่ยงหมัดเข้าหน้าหล่อๆของผมเมื่อครู่ก็คว้าคอเสื้อผมขึ้นมาพร้อมกระชากให้เงยหน้าสบตากับมัน ความคิดที่อยากรู้ว่าไอ้ห่าที่จู่ๆมาต่อยผมเป็นใครพลันหายไปครับ เพราะยังไม่ทันขอเจ้าตัวมันก็จัดให้ผมไปประชิดสบนัยต์ตาคมระยะหายใจรดขี้หน้ากันในทันที คือถ้าแม่งกูเป็นหวัดนะขี้มูกกูคงกระจายเต็มหน้ามึงไปแล้ว รีบไม่ว่าแต่อย่ามองตาเพราะกูกลัว!
“เชี่ย! กล้ากรีดรถกูขนาดนี้ มึงอยากตายนักใช่ไหม ไอ้สัด!”เพิ่งเจอกันก็แจกสารพัดสัตว์ให้กันซะแล้ว ต่อไปมันคงขนมาทั้งอาณาจักร มึงจัดมาจะมอเนอร่า โพรทิสตา ฟังไจ หรือจังไร มึงก็จัดมา!กูไม่มีอะไรจะเสียแล้วตอนนี้
“ฟังก่อนสิว่ะ กูไม่ได้เป็นคนทำ!”ผมรีบพูดออกไปในทันทีที่เห็นว่าอีกหมัดกำลังจะซัดเข้าหน้าผมอีกครั้ง พลันที่ตาโตๆของผมได้พินิจเค้าโครงหน้าเรียวเพื่อเก็บรายละเอียดไอ้มหาโหดในระยะประชิดนี้ก็ทำให้ผมถึงกับอึ้งไปเล็กน้อยแต่ยังเก็บอาการไว้ทัน หล่อครับ ยอมรับแบบแมนๆเลยว่าไอ้คนตรงหน้าผมมันหล่อมากจริงๆ ขนาดผมเป็นผู้ชายแท้ๆยังต้องขอยอมแพ้เลย ถ้าไอ้ไนท์มันหล่อโครตพ่อ ไอ้เชี่ยนี่ก็หล่อโครตคนเลยล่ะครับ ตาเรียวยาวนัตย์ตาสีดำเข้มแสนเย็นชาจับจ้องมาที่ผมอย่างโกรธเกี้ยว คิ้วหนาโค้งขมวดย่นแทบจรดกันคล้ายกำลังข่มอารมณ์ไม่ให้ประทุไปมากกว่าเดิม ดั้งโด่งๆระเฉียดผิวแก้มผมไปมาพาลให้ผมต้องหายใจติดขัดเพราะรู้สึกได้ถึงลมอุ่นๆที่เป่ารดผิวแก้มแผ่วๆ ปากหยักสวยได้รูปปิดสนิทหากแต่ยามผ่อนลมหายใจออกมาเพื่อดับโทสะของตัวเองเป็นระยะก็ทำเอาผมต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ ใบหน้าติดเย็นชานั่นผมเห็นแล้วก็แทบอยากจะเผ่นหนีไปซะเดี๋ยวนี้เลย แต่แขนแกร่งที่ยึดคอเสื้อผมไว้นี่สิพาลให้ขาผมไม่ยอมขยับไปไหนด้วย
“..........”
“อย่างน้อยก็ให้กูได้อธิบายก่อน กูไม่หนีไปไหนหรอกเพราะกูไม่ได้เป็นคนทำ กูขอแค่ได้แก้ต่างให้ตัวเองบ้างแค่นั้น”เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังคงมีสติฟังที่ผมพูดบ้าง ผมจึงสบนัยต์ตาคมแสนน่ากลัวนั่นไปอย่างกล้าๆกลัวๆ หวังว่าอีกฝ่ายจะเห็นถึงความจริงในตาผม
“............”แขนแกร่งค่อยๆคลายออกจากคอเสื้อผมช้าๆ แต่สีหน้าของเขายังคงน่ากลัวไม่เปลี่ยนจากเดิม ผมที่หลุดมาได้ก็สูดออกซิเจนเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนเป็นอันดับแรก ดีนะเป็นคอเสื้อ ถ้าเป็นคอผมคงแหลกคามือไอ้หล่อโครตคนนี่แน่ๆ
“กูไม่ได้เป็นคนกรีดรถมึง แต่กูเห็นคนที่ทำแบบนั้น แล้วมันก็หนีไปแล้ว มีดที่กูถือแล้วก็สีสเปรย์ที่วางทิ้งไว้ก็ของพวกมัน กูไม่เกี่ยว กูกำลังจะไปบอกยามให้แจ้งความแต่มึงก็เข้ามาต่อยกูก่อน”อยากตะโกนใส่หน้ามันเหลือเกินว่ากูเป็นแพะ ไอ้สัด! แต่เห็นเสื้อช็อปน้ำเงินเข้มพร้อมความสูงที่คาดว่าน่าจะเกิน180cm. กับร่างที่หนากว่าผมนั่น ผมเลยเปลี่ยนใจพูดไปแบบให้สามารถมีชีวิตรอดไปจากตรงนี้ไว้ก่อนครับ จริงๆกะจะใช้ผมใช้คุณแถมหางเสียงให้ด้วยว่าครับ แต่รอยช้ำที่มุมปากผมมันร้องเตือนว่าไอ้เชี่ยนี้ไม่ควรได้รับความเป็นสุภาพชนของผมแม้แต่น้อย
“กูไม่ได้โง่ จะได้เชื่อคำพูดควายๆของมึง”หล่อโครตคนยังคงสรรหาสรรพสัตย์มาแจกให้ผมอย่างต่อเนื่อง ผมก็โกรธเป็นเหมือนกันนะครับ เพียงแต่ไม่อยากจะมีเรื่องเท่านั้นเองเลยทำได้แค่ยืนนิ่งๆฟังที่มันพูดอย่างตั้งใจ
“มึงจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่กูขอยืนยันว่าที่กูพูดคือเรื่องจริง”
“หลักฐาน”
“..............”
“ถ้ามึงไม่ได้เป็นคนทำ งั้นมีอะไรยืนยันว่ามึงบริสุทธิ์”หล่อแล้วเสือกฉลาดอีกนะมึง โง่ๆอย่างกูก็ไปไม่เป็นเลยทีเดียว ฆาตกรโฉดสองนาย-หายหัว อาวุธฆาตกรรม-อยู่ในมือผมหนึ่ง อยู่บนพื้นอีกหนึ่ง พยานรู้เห็น-คนเดียว ซึ่งพยานกับแพะเป็นคนเดียวกัน เมื่อสมองผมประเมินเสร็จก็รู้ได้ว่าตายครับงานนี้ ผมตายแน่ๆ!
“คือ...มีแค่กูที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด...แล้วกูก็เป็นคนช่วยรถมึงไว้ด้วย” ผมตอบมันไปเสียงอ่อยๆอย่างอับจนหนทาง ก็ถ้ามึงไม่เข้ามาก่อนเรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ เพียงแค่มึงไม่เสือกเดินเข้ามา หรือกรุณาเดินมาเร็วกว่านี้อีกนิดกูก็ไม่ต้องซวยกลายเป็นแพะแบบนี้หรอกไอ้เลว
“หึ...งั้นกูคงปล่อยมึงไปไม่ได้ แค่คำพูดมึงจะให้กูเชื่อได้ยังไง”มุมปากสวยยกขึ้นเล็กน้อย ให้ตายซิ ผมไม่เคยเห็นใครแสยะยิ้มได้หน้าตากวนตีนขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเลยครับ
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไงวะ กูก็บอกอยู่ว่าไม่ได้ทำๆ”
“บิลค่าทำสีใหม่ กูจะเอามาให้ในอีกสองวัน ไม่งั้นมึงก็ไปนอนในคุก”หูผึ่ง ตาเหลือก ทันทีที่ฟังจบ รอยวิจิตรบรรจงใจทำขนาดนี้ผมว่าค่าทำสีใหม่คงไม่ต่ำกว่าหลักแสนแน่ๆ แล้วผมจะหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนชดใช้ให้มัน ผมยังไม่อยากเปลี่ยนที่นอนจากหอเป็นลูกกรงเหล็กหรอกนะครับ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือผมไม่ได้ทำแล้วทำไมผมต้องเสียตังไปฟรีๆกับสิ่งที่คนอื่นก่อไว้นี้ด้วย! ทำคุณบูชาโทษโปรดสัด!ได้เป็นแพะแท้ๆ
“แต่กูไม่........”
“พี่เหนือคะ”ไม่ทันที่ผมจะได้แก้ตัวเพื่อเรียกร้องทวงความเป็นธรรมให้กับตัวเอง เสียงหนึ่งดังขัดขึ้นก่อนร่างบางสมส่วนกับชุดนิสิตแนบเนื้อเน้นส่วนเว้า ส่วนโค้งบนร่างกายของสาวสวยนางหนึ่งจะวิ่งถลามาเกาะแขนคนตรงหน้าผมพร้อมรอยยิ้มหวานประดับอยู่เต็มหน้าเธออย่างไม่รู้สถานการณ์
“เมย์กำลังตามหาพี่เหนือพอดีเลย วันนี้เราไปดูหนังกันนะคะ พี่เหนือไม่มีเรียนแล้ว ถ้าไงเราไปหาข้าวทานกันก่อนดีกว่า”มาถึงก็ใส่ไม่ยั้งเลยครับ นี่เธอมองไม่เห็นผมยืนหัวโด่อยู่เลยรึไง
“วันนี้พี่ไม่ว่าง”ประโยคสั้นๆตอบกลับไปด้วยท่าทีเรียบเฉย คล้ายกับไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เธอพูดแม้แต่น้อย
“พี่มีธุระหรอคะ ถ้ายังไงเมย์รอได้ค่ะพี่เหนือ พอพี่ทำธุระเสร็จเราค่อยไปกันก็ได้”ใบหน้าสวยที่ฝืนยิ้มทำเอาผมเห็นใจอย่างสุดซึ้ง พร้อมเกิดคำถามขึ้นในใจ ทำไมนะ คนแบบนี้ถึงได้รับความรัก ความหวังดีจากคนอื่นเสมอ ทั้งที่มันแทบไม่เห็นคุณค่าแล้วคิดจะรักษาไว้ด้วยซ้ำ
“............”หล่อโครตคนไม่ตอบกลับอย่างเคย แต่หันใบหน้าหล่อๆแสนเย็นชาของมันมาจับจ้องอยู่ที่หน้าของผมแทนเหมือนกับต้องการจะบอกว่าเพราะไอ้เชี่ยนี่เหละที่ทำให้มันไปกับเธอไม่ได้ แพะอย่างผมจึงทำได้แค่ยืนมองสบสายตาเย็นชากลับไปนิ่งๆพลางคิดในใจว่า กูไปเกี่ยวอะไรกับมึงด้วย!
“แล้วนี่เพื่อนพี่เหนือหรอคะ?”พอเห็นว่าหล่อโครตคนที่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันชื่อเหนือมองมายังสิ่งมีชีวิตที่วิวัฒนาการจากมนุษย์กลายเป็นแพะอย่างลับๆ สาวเจ้าถึงเห็นหัวผมขึ้นมาทันทีครับหลังจากผมเป็นแพะล่องหนอยู่นาน
“คือว่า...”
“เขาอยู่ในสถานะเดียวกับเมย์”ไม่ปล่อยให้ผมได้แนะนำตัวหรือให้สาวสวยได้คิดนาน หล่อโครตคนเขาก็ตอบแทนผมไปเสร็จสรรพ งงครับ สถานะที่ว่าคือแพะ หรือลูกหนี้มึงครับ
“พี่เหนื่อ!”น้องเมย์ปล่อยแขนไอ้หล่อก่อนจะหันมามองหน้าผมกับมันสลับไปมาอย่างไม่เชื่อสายตาเหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตายร้ายแรงพอๆกับพี่มากโดนระเบิดตายแล้วโกโบริมีเมียเป็นผี
“พี่ล้อเมย์เล่นใช่ไหมคะพี่เหนือ?”
“พี่พูดจริง”คำตอบสั้นๆพร้อมใบหน้าเย็นชาที่ไม่ฉายแววล้อเล่นทำให้เธอเริ่มมีน้ำตาคลอน้อยๆที่ดวงตาสวย แต่ก็ฝืนพยายามข่มก้อนความรู้สึกไว้ไม่ให้ทะลักทลายออกมา
“ทำไมคะ? ทุกทีกับคนอื่น ถ้าเป็นผู้หญิงเมย์ไม่ว่าอะไรหรอกนะคะ แต่นี่เขาเป็นผู้ชายเหมือนกับพี่นะคะ” “เมย์เข้ามาหาพี่เพราะอยากได้อะไร?”
“เมย์แค่...เมย์รักพี่เหนือ...”รูปประโยคมีคำว่ารัก หากแต่น้ำเสียงกลับไม่หนักแน่นอย่างเช่นเคย มันช่างเบาบางเหมือนพร้อมจะจางหายไปได้ตลอดเวลา
“แน่ใจว่าแค่นั้น?...สุดท้ายเมย์ก็ไม่ได้ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ”เพียงชั่วครู่ที่ผมเห็นนัยต์ตาแสนเย็นชานั่นสั่นไหว หากแต่เพียงพริบตาเดียวใบหน้าเฉยชาเย่อหยิ่งเช่นเดิมก็กลับมาแทนที่อีกครั้ง แค่เพียงไม่ถึงเสี้ยววินาทีผมกลับจำใบหน้าแสนเศร้าของคนๆนี้ได้ติดตาไม่รู้ลืม แล้วอาการปวดหนึบที่ช่องท้องยามที่เห็นสายตาเศร้าๆนั่นมันเกิดจากอะไรกัน หรือผมรู้สึกเห็นใจคนใจร้ายแบบนี้ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่นาทีอย่างนั้นหรอ
“พี่เหนือ...”
“เงิน...เมย์ก็ได้ในสิ่งที่เมย์ต้องการแล้วไง...และถ้าหากจะมีใครเข้ามาหาพี่แบบเมย์บ้าง ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน...”
“ถ้าพี่บอกว่านั่นคือเหตุผล เมย์ทำได้แค่รับฟังเท่านั้น แต่เมย์จะไม่มีวันยอมรับเรื่องนี้โดยเด็ดขาด!”แววตาแข็งกร้าวเปื้อนหยาดน้ำตาหันมาสบตาผมอย่างคาดโทษ ปลายประโยคคล้ายกับส่งคำพูดมาที่ผมมากกว่าคนตรงหน้าเธอ ก่อนขาเรียวจะพาเธอเดินออกไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็วเหมือนกำลังหนีความจริงบางอย่าง
“มึงพูดเชี่ยไรของมึงวะ”ผมที่เริ่มรู้สถานะของตัวเองที่คนตรงหน้าสมอ้างขึ้นโดยไม่ได้ขออนุญาตจากผมพูดออกไปอยากเหลืออด ถ้าสิ่งที่ผมเข้าใจมันถูกต้อง ผมกำลังโดนหยามศักดิ์ศรีอย่างรุนแรง ถึงจะรู้ว่าคนตรงหน้าแค่ใช้ผมเป็นขออ้างผมก็ไม่ชอบให้ใครมาทำแบบนี้กับผมอยู่ดี คำว่าศักดิ์ศรีสำหรับผมแล้วมันกินไม่ได้ก็จริงครับ แต่มันทำให้รู้ว่าผมยังมีความเป็นคนอยู่!
“กูกำลังสร้างตัวเลือกให้มึงไง”
“มึงหมายความว่าไง”
“ถ้ามึงไม่อยากเสียเงินเป็นแสน ซึ่งดูก็รู้ว่าคงไม่มีปัญญา...ก็มาเป็น“เด็กกู”ซะ หรือถ้าไม่ ก็แค่ไปนอนเล่นในคุก ซึ่งกูว่าอย่างหลังมึงคงไม่ชอบใจนัก”คำพูดติดเย็นชากับสีหน้าเรียบเฉยคล้ายกับกำลังพูดเรื่องปกติเหมือนกับเอ่ยถามผมว่า คุณสบายดีไหม? หากแต่มันช่างเป็นประโยคแสนร้ายกาจที่ผมยังหาเหตุผลหรือนิยามมาอ้างอิงคำว่า “เด็กกู” ของมันไม่ได้ว่าสถานะดังกล่าวที่มันหยิบยื่นเป็นตัวเลือกให้ผมพร้อมๆกับการเป็น “ลูกหนี้” หมายถึงอะไร เด็กกูคือให้ผมเป็นเพื่อน? เด็กกูคือให้ผมเป็นไม้กันหมา? เด็กกูคือให้ผมเป็นขี้ข้า? หรือเด็กกูที่ว่าคือให้ผมเป็นคนของมัน? ซึ่งถ้าเป็นอย่างหลังผมทำใจรับไม่ได้แน่นอน และจะอะไรทั้งหลายแหล่ผมคิดว่าคนตรงหน้าคงไม่ตอบสิ่งที่ผมคาใจให้ฟังง่ายๆเด็ดขาด เพราะแค่จะพูดเหมือนคนปกติทั่วไปก็ยากแล้ว ไม่รู้จะหวงคำพูดไปถึงไหน คนเสียหายยังไงตอนนี้ก็คือไอ้แพะที่กำลังจะมีสถานะระหว่าง “เด็กกู” หรือ “ลูกหนี้” อย่างผมคนนี้ชัดๆ
“ก็กูบอกแล้วว่ากูไม่ได้ทำๆ มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ?!”
“คิดว่าคำพูดมึงจะรอดคุกได้ก็ลองดู”
“....................”
“มึงแค่อยากเอากูเป็นไม้กันหมา ใช้กูกันผู้หญิงให้ออกห่างมึงแค่นี้ใช่ไหม?”
“................”มันยังคงหวงคำพูดเหมือนเดิม แต่จากสีหน้าที่แสดงท่าทีแปลกใจว่าผมรู้ทันความคิดมันได้ยังไงก็ทำให้ผมใจชื้นเป็นกองครับ ผมคิดถูก! เรื่องวุ่นวายทั้งหมดทั้งมวลนี้มันจะไม่ไปกันใหญ่ขนาดนี้เลยถ้าผมไม่อยู่ผิดที่ผิดเวลา! ส่วนไอ้เชี่ยเหนือนี่ก็แค่มาไม่ถูกที่ถูกเวลา แล้วคุณน้องเมย์นั่นถ้าไม่เสือกมาที่ตรงนี้เวลานี้ผมก็คงจะไม่ซวยอยู่แบบนี้หรอกครับ
“กูขอเวลาคิดหน่อยได้ไหม? จริงๆกูก็ยืนยันเหมือนเดิมว่าเรื่องรถมึงกูไม่ได้เป็นคนทำแน่นอน แต่ถ้ามึงจะไม่เชื่อกูขนาดนั้นกูก็จนใจ ส่วนตัวเลือกที่มึงเสนอกูจะเก็บไปคิด แต่ถ้าจะให้กูตอบทันทีเลย กูทำไม่ได้”ผมบอกมันไปตรงๆ ขอแค่ให้มันเห็นใจผมบ้างแค่นั้นก็ยังดีใช้ไม้อ่อนให้มันตายใจ อย่างน้อยๆก็ผลัดวันไปก่อน แล้วค่อยหาทางชิ่งทีหลังก็ยังไม่สาย
“แค่ไหน?”
“หือ?”
“กูถามว่ามึงใช้เวลาคิดนานแค่ไหน!”หล่อโคตรคนขึ้นเสียงใส่ผมอย่างหงุดหงิดหลังจากที่เห็นผมทำหน้าไม่เข้าใจ คือกูผิดใช่ไหม? มึงถามกูมาสองคำหลังจากที่กูพูดไปจนน้ำลายเหนียว เอาเถอะกูเริ่มจะเข้าใจนิสัยของมึงขึ้นมาบ้างแล้ว คนอะไรเอาแต่ใจฉิบหาย!!!!!
“1เดือน”
“กูให้สามวัน”
“ห๊ะ!”แล้วมึงจะถามกูทำเชี่ยไรวะ ทีหลังมึงก็บอกกูมาเลยดีกว่า กูจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาคิด
“สามวันมันน้อยไป กูขอคิดนานกว่านั้นหน่อยไม่ได้หรอวะ”
“แล้วไง”สิ้นคำว่าแล้วไง ผมก็จนปัญญาครับ แม้อยากจะนั่งยันนอนยันว่าผมไม่ได้เป็นคนทำมากขนาดไหนแต่ก็ต้องจำใจกลืนคำพูดลงคอเออออไปก่อน อีกอย่างตอนนี้ผมมีหัวเดียว คิดอะไรดีๆกว่านี้ไม่ออกแล้วครับ แล้วก็จริงอย่างที่มันว่า ถ้ามันแจ้งความด้วยหลักฐานแล้วก็อะไรหลายๆอย่าง ผมไม่มีทางดิ้นหลุดแน่นอน และนั่นก็หมายความว่าอนาคตของผมต้องจบไปด้วย
“เออ สามวันก็สามวัน! แต่มึงต้องสัญญามาก่อนว่าจะไม่แจ้งความจับกู”
“.................”
“เอามือถือมึงมา”กูละเกลียดหน้าเฉยชาไม่ทุกข์ร้อนของมึงจริงๆ โมโหแต่มือก็ฉวยหยิบโนเกียร์รุ่นไฟฉายหน้าจอสองสีในเป้ที่สะพายไว้ข้างตัวส่งให้ไอ้คนตรงหน้าไปอย่างว่าง่าย เบื่อครับ คุยกับมันก็เหมือนคุยอยู่คนเดียวเพราะมันไม่เคยฟังอะไรนอกจากสิ่งที่ตัวเองพูดเท่านั้น
“มึงเป็นคนรุ่นไหนกันเนี่ย”คำพูดสบประมาทไม่ทำให้ผมจี๊ดเท่าสีหน้าดูถูกดูแคลนของมันครับ ทำไม? มือถือกูรุ่นดึกดำบรรพ์แล้วมันหนักหัวมึงหรือไง
“...........”ผมไม่ตอบโต้อะไรกลับเพราะมัวแต่มองมันกดอะไรสักอยากบนมือถือผมก่อนจะโยนคืนให้ ย้ำว่าโยนให้นะครับ
“มึงชื่ออะไร?”
“ปอนด์ ถาปัตย์ปีสอง”ผมตอบไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“กูเหนือ วิศวะปีสาม แล้วมึงก็เลิกด่ากูในใจได้แล้ว” ชะอุ๊ย! สงสัยสีหน้าผมคงแสดงออกชัดเจนเกินไป ใครๆก็บอกว่าผมโกหกไม่เก่งครับ เชี่ยนนท์มันชอบบอกว่าถ้าอยากรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ให้ดูที่หน้าเพราะผมจะแสดงออกมาทางสีหน้าหมดเลย
“กูโทรหา มึงต้องรับ เวลาเรียกชื่อกูให้มีคำว่าพี่นำหน้า ตอนนี้มึงกลับไปได้แล้ว อีกสามวันกูจะไปเอาคำตอบ ถ้าคิดหนีหรือเล่นตุกติก กูเอามึงถึงตายแน่!” มึงเกิดมาเพื่อขู่บังคับคนอื่นหรือไง แล้วถ้าคนอย่างกูยอมเรียกมึงว่าพี่นะ กูยอมตายดีกว่า ไอ้ควาย!
“ครับพี่ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”แต่ไม่ใช่วันนี้ครับ ฝากไว้ก่อนไอ้เชี่ยเหนือ ว่าแล้วก็รีบชิ่งกลับหออย่างรวดเร็วเลยครับกลัวมันจะเปลี่ยนใจเรียกตำรวจมาลากคอผมเข้าตารางทั้งๆที่ผมเป็นผลเมืองดีแท้ๆ ไว้ถึงหอเมื่อไหร่ค่อยเล่าให้ไอ้ธามฟังให้มันช่วยหาทางออกให้ผมอีกที แต่ตอนนี้ดูท่าผมจะเจอเรื่องแสนยุ่งยากเข้าให้แล้ว...ผมควรจะทำยังไงดีกับสถานะที่ต้องเลือก.............................
ตอนสามมาแล้ว :hao7:
เป็นกำลังใจให้I-AM กันต่อไปด้วยนะคะ สำหรับนิยายเรื่องแรก :mew1:
ทุกความเห็นอเลนพร้อมส่งถึงI-AMแน่นอน หากใครชื่นชอบ หรือให้คำติชมก็มาร่วมแชร์ความรู้สึกกันได้เลยนะคะ :hao6: :hao6:
-
ยิ่งอ่านยิ่งสนุก
แต่งได่ลื่นไหลดีมากๆๆเลยค่ะ เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตามมากๆ o13 o13
เอาอีกกกกกกกกกกก แอร๊ยยยยยยยย :ling1: :ling1:
ชอบบบบบบบบบบบบบบบ :m3: :m1: :m4:
-
"เด็กกู" :hao3: ................. "กูโทรหามึงต้องรับ" :z2:
อะไรอ่ะ จะเอาอะไรกันแน่ แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
Chapter 4…………………….. “เด็กเหนือ”
เสียงจอแจในช่วงพักกลางวันภายในโรงอาหารกลางจากนิสิตนับร้อยที่ใช้สถานที่แห่งนี้ฝากปากท้องหลังว่างเว้นจากการเรียน โต๊ะเก้าอี้กว่าร้อยโต๊ะถูกจับจองจนเต็ม ไม่เว้นแม้แต่บริเวณมุมเสาด้านในสุดต้นหนึ่งที่มีโต๊ะว่างหลงเหลืออยู่หากแต่มีพื้นที่ให้แทรกตัวเข้าไปได้เพียงน้อยนิดก็ยังถูกสี่ชีวิตจับจองใช้เป็นที่ถกประเด็นบางอย่างที่พวกเขายังคงค้างคาใจกันอย่างเคร่งเครียด?
“มึงบอกว่ามันให้เวลามึงสามวันใช่ไหมไอ้ปอนด์”ไอ้นนท์ถามผมขึ้นมาหลังจากที่เห็นผมเดินถือชามก๋วยเตี๋ยวเข้ามาวางแหมะลงบนโต๊ะโดยยังไม่ทันจะได้นั่งเพราะขาตัวเองยังแทรกผ่านเก้าอี้ของโต๊ะข้างๆมาได้เพียงแค่ขาเดียว ก่อนจะลากขาอีกข้างเข้ามานั่งลงได้อย่างทุลักทุเล
“เออ โครตเชี่ยเหอะ คิดแล้วกูก็โมโหว่ะ”ผมตอบไปอย่างรู้ว่าที่ไอ้นนท์ถามหมายถึงเรื่องอะไร เพราะหลังจากที่ผมเจอเรื่องมหาซวยตกเป็นแพะไปเมื่ออาทิตย์ก่อนทันทีที่กลับถึงหอก็รีบเล่าให้ไอ้ธามฟัง ส่วนไอ้ธามก็ตามนิสัยมันครับ รีบกระจายข่าวให้เชี่ยนนท์กับหล่อโครตพ่อได้เกาะติดทันสถานการณ์ได้อย่างฉับไวโดยที่ผมยังไม่ทันขอมันด้วยซ้ำ
“นี่มันก็ปาเข้าไปหนึ่งอาทิตย์แล้วนะเว้ย ถ้าแม่งไปแจ้งความ มึงได้ซวยกว่าเดิมแน่ๆ”
“อย่าพูดงั้นดิวะ กูยิ่งกลัวๆอยู่”พูดแล้วก็พาลให้กลัวขึ้นมาเลยครับ เพราะนี่ก็ผ่านมาเจ็ดวันแล้ว ทั้งที่มันให้เวลาผมแค่สามวัน! แต่จนตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้เปลี่ยนสถานะตัวเองเป็น เด็กกู หรือ ลูกหนี้ แต่อย่างใด ไม่ใช่เพราะมันเกิดสำนึกได้ว่าที่ผมพูดคือเรื่องจริง หรือเกิดจับตัวฆาตกรโฉดตัวจริงได้แล้วหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะผมกำลังหนีมันอยู่ต่างหาก! และจะด้วยเหตุผลอะไรทั้งหลายแหล่ที่ทำให้ผมยังมีชีวิตนั่งกินข้าวอยู่กับผองเพื่อนอย่างสุขสันต์เป็นปกติอยู่ตอนนี้ได้นั้นผมก็ไม่อาจรู้ จะบอกว่าตัวเองหลบเก่งหรือก็ดูจะเหลือเชื่อ เพราะแค่จะมีใครพาตำรวจมาลากคอผมเข้าคุกมันช่างง่ายแสนง่ายถ้าเรื่องถึงมือของกฏหมายเข้าจริงๆ
“กูเชื่อว่ามึงกลัวจริงว่ะไอ้ปอนด์ เล่นปิดมือถือมาเป็นอาทิตย์พวกกูจะติดต่ออะไรก็ไม่ได้ เลิกเรียนก็ตรงดิ่งกลับหอ ชวนไปไหนก็ไม่ไป อาทิตย์ก่อนใครทันเห็นหน้ามึงในมหาลัยกูว่าแม่งโครตดวงดี ขนาดกูนั่งเรียนข้างมึงแท้ๆหันไปอีกทีเก้าอี้ข้างกูว่างเปล่า กูหลอนสัดๆ ไม่รู้จะรีบห่าไรนักหนา”หล่อโครตพ่อด่าผมมาแต่ไกลพร้อมชามข้าวมันไก่ในมือ ก่อนจะเดินแทรกตัวผ่านผมเข้าไปนั่งด้านในอย่างยากลำบากเพราะผมไม่ยอมขยับให้มัน กำลังติดพันอยู่กับเส้นหมี่ในชามครับเลยไม่ว่าง
“ถ้าวันนี้พวกกูไม่ลากมาก็คงกลับไปแดกมาม่าที่หออย่างเดิมดิมึง”ประโยคนี้จากไอ้ธามครับ ความจริงมันนั่งอยู่นานแล้วแต่ความสนใจของมันพุ่งไปที่ถ้วยสุกี้ตรงหน้ามากกว่าเลยไม่สนใจจะฟังใคร ผมอยากให้มันไม่พูดเลยจะดีกว่าครับ เบื่อที่จะนั่งเช็ดหน้าตัวเองที่น้ำสุกี้จากปากไอ้ธามกระเด็นมาโดนเต็มที แล้วเสือกชอบมานั่งแดกตรงหน้ากูตลอดด้วยนะมึง เวรกรรมกูแท้ๆ
“เอาน่าพวกมึงก็ช่วยชินๆกับกูหน่อยดิว่ะ กูหลบได้แม่งเป็นอาทิตย์แล้ว วี่แววคราวซวยยังไม่มีให้เห็นเลย งานนี้ไอ้เชี่ยเหนืออะไรนั่นมันอาจจะลืมเรื่องกูไปแล้วก็ได้”
“รถมันเละขนาดนั้นคงลืมได้หรอกมึง ถ้าเป็นกูนะ กูกระทืบมึงตายตรงนั้นด้วยซ้ำ”กูเพื่อนมึงไหมเชี่ยนนท์ เข้าข้างกูบ้างก็ได้
“มึงก็พูดเกินไป ไอ้ปอนด์มันได้ทำที่ไหนกัน ถ้ามันทำจริงสิสมควรโดน”หล่อโครตพ่อมึงมีเหตุผลมากๆ หล่อแล้วยังความคิดดี โครตสมบูรณ์แบบเลยเพื่อนผม
“เป็นใครก็เข้าใจว่ามันทำทั้งนั้นแหละ แล้วก็โง่ยืนเซ่อให้ไอ้เหนือไรนั่นมาฟาดปากเฉยๆ มีมือมีตีนก็จัดกลับไปดิวะ”เชี่ยนนท์พูดใส่อารมณ์ เรื่องใช้กำลังมันถนัดครับ เพราะมันจำเป็นสำหรับพวกที่ชอบจีบดะไม่เลือกแล้วเกิดจีบโดนเมียชาวบ้าน มันจะได้ใช้ความป่าเถื่อนของตัวเองปกป้องหนังหน้าสแตนด์เลสอย่างหนาของมันให้รอดปลอดภัย
“มึงพูดแบบนี้เพราะมึงยังไม่เห็นมันนะสิว่าแม่งน่ากลัวขนาดไหน ไม่ใช่หมัดมันนะที่กูกลัว ที่กลัวคือนิสัยมันต่างหาก คนเชี่ยไร เอาแต่ใจ ไม่ฟังใคร ไร้เหตุผล มั่วซั่ว ชั่วสุดๆไปเลย”หน้าหล่อๆเวลาแสยะยิ้มมันช่างกวนตีนผมจริงๆ แววตาแสนเย็นชายามที่จ้องมองคนอื่นนั่นผมไม่ชอบเลย คำพูดเอาแต่ใจแสนร้ายกาจนั่นผมก็ไม่ชอบ ท่าทางเย่อหยิ่งสายตาดูถูกคนอื่นผมยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่ ยิ่งเมื่อแววตานั่นหม่นเศร้าลงใจผมมันเจ็บจี๊ดๆยังไงไม่รู้ ผมว่าผมคงเกลียดทุกอย่างในตัวมันไปแล้วละครับ ถึงได้ไม่ชอบแม้กระทั่งเห็นใบหน้าหล่อๆนั่นฉายแววเศร้าออกมา...ทั้งที่ก็แค่เพียงเสี้ยววินาที...
“ถ้ามึงจะด่ามันขนาดนั้นนะ กูว่าเอามีดไปไล่แทงมันเลยดีกว่า”กูจะไล่แทงมึงคนแรกเลยไอ้ธาม กูไม่ต้องการวิตามินเอบำรุงสายตาตอนนี้ไม่ต้องเผื่อแผ่ผักบุ้งในถ้วยสุกี้มึงให้เบ้าตากู
“มึงแดกให้หมดก่อนไอ้ธาม ถ้ามึงพูดขึ้นมาอีกนะ สาบานว่ากูเอาตะเกียบในมือไล่แทงมึงแน่”
“แต่กูสงสัยเรื่องชื่อ ว่าจะถามมึงตั้งแต่วันที่ไอ้ธามเล่าให้ฟังแล้ว”
“ชื่อ ทำไมวะ?”ผมถามไอ้ไนท์กลับก่อนจะบรรจงเช็ดผักบุ้งที่เบ้าตาออกอย่างนุ่มนวล
“มันบอกมึงว่ามันชื่อเหนือ อยู่วิดวะปีสาม แค่นั้นหรอวะ”
“เออ ประโยกแรกเลยที่กูฟังแล้วรู้สึกตีนไม่กระตุก”
“มึงว่าคนชื่อเหนือมันจะมีซักกี่คนในมอเราว่ะ กูกำลังสงสัยว่าเชี่ยพี่เหนือเฉยๆของมึง กับ ไอ้ห่าเหนือฟ้า มันจะใช่คนเดียวกันรึเปล่า”หล่อโครตพ่อทำท่าครุ่นคิด หือ สาวๆที่แอบมองอยู่เค้าจะแดดิ้นตายแล้วมึง ท่าจับปลายคางเอียงคอทำหน้าสงสัยนิดๆนั่นกูขอเหอะ กูยังไม่อยากเห็นเพื่อนตัวเองโดนปล้ำกลางโรงอาหาร เจ๊อ้วนปากแดงที่นั่งกัดช้อนทำหน้าฟินอยู่โต๊ะข้างหน้าเขาจะกินมึงแทนข้าวแล้ว
“โลกมันไม่กลมขนาดนั้นหรอกมึง แล้วไอ้เชี่ยเหนือเฉยๆ มันก็ไม่ใช่ของกูด้วย”
“เออ กูคงคิดมากไปเอง”
“ลูกรักมึงพาซวยแท้ๆ เป็นไงล่ะ ยังอยากจะเห็นหน้าลูกรักอยู่หรือเปล่าครับไอ้คุณปอนด์”เชี่ยนนท์พูดแทงใจดำน้ำตามันพาลจะไหลครับ เพราะมันจริงอย่างที่ว่า แต่ผมไม่โทษลูกรักผมหรอกนะครับ จะผิดก็ผิดที่ผมดวงซวยเองมากกว่า
“.............................”
“นายใช่ไหมที่ชื่อปอนด์ อยู่ถาปัตย์ ปีสอง”ยังไม่ทันได้หายจากดราม่าเสียงหนึ่งเอ่ยถามผมขึ้นก่อน ทำให้ผมต้องหันหน้าไปมองตามเสียงเรียกข้างๆตัว
“เอ่อ...ครับ ผมปอนด์”ตอบรับไปแบบตะกุกตะกัก เพราะมัวตะลึงกับความงามของสามสาวตรงหน้า คนหรือนางฟ้าครับถึงได้สวยกันขนาดนี้
“ได้ข่าวว่าเป็นเด็กเหนือหรอ?”เธอคนเดิมที่อยู่หน้าสุดถามผมอีกครั้ง
“เปล่าครับ ผมคนกรุงเทพฯแต่กำเนิด บ้านอยู่แถบชานเมืองใกล้ๆปทุมธานี”ผมตอบไปตามความจริงอย่างหน้าชื่นตาบาน ปลื้มครับ ครั้งแรกเลยที่มีสาวๆให้ความสนใจถึงสามคน
“ฉันถามว่าใช่เด็กเหนือหรือเปล่า!”เธออีกคนที่สวยไม่แพ้คนแรกถามผมขึ้น ไม่สิเรียกว่าตวาดอย่างอารณ์เสียมากกว่า ไปหงุดหงิดมาจากไหนละครับเนี่ย
“ไม่ใช่ครับ ผมก็บอกไปแล้วว่าเป็นคนกรุงเทพฯ ถึงผมจะหล่อไม่ต่างจากหนุ่มเหนือก็เถอะ”พูดเองอายเองแต่ขอหยอดหน่อยเถอะครับ สวยจนอดใจไม่ไหวกันจริงๆ
“ไม่ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องไปหน่อยเลย หน้าซื่อๆแบบนี้เสแสร้งเก่งนักนะ!”รูปประโยคที่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆทำเอาผมที่กำลังเบิกบานเริ่มไม่ชอบใจขึ้นมานิดๆ แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปตรงไหน ในเมื่อที่ผมตอบไปก็เป็นความจริงทุกคำ
“.......................”
“แค่ตอบมาว่าใช่เด็กเหนือหรือเปล่า!”ว้าเว้ย! จะเอายังไงกับผมวะครับ เริ่มจะคุยกันไม่รู้เรื่องไปใหญ่แล้ว ก็บอกอยู่ว่าไม่ใช่เด็กเหนือๆ จะย้ายภูมิลำเนาเกิดให้กันตลอดเวลา
“ผมเด็กภาคกลาง! ไม่ใช่เด็กเหนือ ถ้ายังไม่เชื่อถามเพื่อนๆผมกันได้เลย”ผมโบ้ยให้ไอ้สามตัวที่นั่งเป็นหมางงไม่ต่างจากผมเป็นคนคุยกับพวกเธอแทน
“สาวๆครับไอ้ปอนด์มันเป็นคนกรุงเทพฯจริงๆครับ ถึงหน้ามันจะบ้านๆไม่เหมือนคนกรุงแต่ผมก็ยืนยันได้ครับ”ดิสเครดิตกูทันทีเลยไอ้นนท์ หน้าระรื่นหลอกด่ากูได้แบบเนียนสุดๆ
“ไอ้พวกโง่ ฉันถามว่าแกเป็นเด็กเหนือหรือเปล่า”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ๆๆ จะเอายังไงครับคุณ ให้ผมกลับหอไปเอาใบแจ้งเกิดพร้อมสำเนาทะเบียนบ้านมาให้ดูเลยไหมครับถึงจะเชื่อ”โมโหครับ ความคิดที่จะจีบหายไปทันทีที่หน้าสวยๆพูดจาไม่รู้เรื่องแล้วยังไม่สุภาพกับผมอีกด้วย ผมไม่เข้าใจว่าหน้าผมเหมือนชาวเขา ชาวดอยหรืออย่างไร พวกเธอถึงจะยัดเยียดย้ายถิ่นกำเนิดผมไปอยู่บนเขาบนดอยให้กันแบบนี้
“ไอ้บ้านี่ พูดไม่รู้เรื่องรึไง!”ใครกันแน่ที่พูดไม่รู้เรื่อง
“ไม่ยอมรับใช่ไหม หึ งั้นถ้าเจอแบบนี้ ยังจะทำตาโตใสซื่ออยู่ได้อีกไหม!”
“เชี่ย!!!”จบประโยคของเธอพร้อมคำอุทานของเพื่อนรักผมทั้งสามคนดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย หัวสนามหญ้าของผมก็วิวัฒนาการกลายเป็นถ้วยน้ำแข็งใสไปโดยปริยาย ทั้งขนมปัง ลูกชิด เฉาก๊วย มันเชื่อม ประดับประดาเรียงรายอยู่บนหัวผมอย่างสวยงาม ว่าแล้วก็อยากแลบลิ้นออกไปตวัดชิมสลิ่มสีชมพูสวยตรงหางคิ้วของตัวเองเหลือเกินถ้าจะย้อยลงมาซะขนาดนั้น แล้วน้ำแข็งเย็นๆกับแฮลบลูบอยสี่แดงสวยนี่ก็ช่างไหลไม่แคร์หนังหน้าผมเลยว่าจะเย็น จะเหนียว จะหนืด อะไรบ้างไหม แถมด้วยนมข้นหวานตบท้ายเข้าเบ้าตาเดิมที่เคยได้วิตามินเอบำรุงสายตาจากสุกี้ไอ้ธามมาแล้วอีกต่างหาก ครบครับน้ำแข็งใสถ้วยนี้ร้านเขาดีจริงๆเครื่องเยอะนมแยะน่าอุดหนุนวันหลังผมต้องไปซื้อมากินบ้างแล้ว!?
“อย่าล้ำเส้นให้มาก สำคัญแต่ก็ใช่ว่าจะได้ครอบครองไว้คนเดียว จำใส่หัวไว้ให้ดี”ทิ้งท้ายไว้ด้วยประโยคดูถูกแสนร้ายกาจให้ผมได้ขบคิด ก่อนจะลากขาเรียวๆพาหน้าสวยแสนหลอกตาผิดกับนิสัยเดินผ่านช่องแคบๆกันออกไปทั้งสามคน โดยมีสายตานับร้อยๆคู่จับจ้องมาที่ผมกันอย่างเต็มที่ไม่ให้ผมได้มีเวลาอาย แต่พอผมมองกลับไปสายตาทุกคู่รีบเสหลบตีเนียนไม่รู้ไม่ชี้ทำว่ากูไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นกูเม้ากูนั่งแดกข้าวกันเฉยๆไม่เห็นอะไรเลย ผมโง่เชื่อก็บ้าแล้ว
“เป็นไงบ้างวะไอ้ปอนด์”หล่อโครตพ่อรีบดึงทิชชู่มาซับน้ำบนหัวผมอย่างรีบร้อนและห่วงใย แต่ เอ่อ...ทิชชู่มันยุ่ยง่ายไหมมึง ยิ่งซับยิ่งเปื่อยตอนนี้หัวกูเริ่มไม่ต่างจากขยะเปียกเข้าไปทุกทีแล้ว
“เดี๋ยวกูเช็ดเองดีกว่าไอ้ไนท์ แต่ที่กูอยากรู้คือ น้ำแข็งใสแม่งมาได้ไงวะ ตอนมากูก็ไม่เห็นถืออะไรติดมือกันมานี่หว่า ทำไมถึงได้มีของมาฝากลงหัวกูซะได้”พูดไปก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่หยิบออกมาจากเป้ปาดทุกสิ่งจากหัวลงถ้วยโฟมเดิมที่วางทิ้งไว้ตรงหน้าผมออกช้าๆ
“ของกูเองแหละ กูเดินไปซื้อมาตอนพวกมึงกำลังคุยกัน เพิ่งกินไปได้สองช้อนเองนะเว้ย เสียดายว่ะแม่ง”ห่วงกูก่อนห่วงกินดีไหมสัดธาม แล้วถ้ามึงเกิดอยากกินพะโล้ หรือ แกงเลียงขึ้นมา หัวกูไม่ประดับประดาไปด้วย ไข่กับสารพัดผักไปแล้วหรอว่ะ เวรกรรมกูจริงๆ
“กูว่าดวงมึงช่วงนี้ราหูอมว่ะไอ้ปอนด์ ซวยซ้ำซวยซ้อน”
“กูเห็นด้วยกับไอ้นนท์”
“หุบปากมึงไปเลยไอ้ธาม หลายคดีแล้วนะมึง”ไอ้ตี๋รีบทำหน้าสลดลงทนทีที่ผมคาดโทษมัน
“มึงเด็กเหนือสินะ”เชี่ยไรอีกวะ ไม่ทันไรคราวนี้เป็นผู้ชายครับ มาคนเดียวแต่คำถามเดิมเลย หน้านี่โหดยังกับโจรภาคใต้หนวดเคราเฟิ้มเต็มหน้า สายตาดุๆมองมาที่ผมทำเอาขนลุกเกรียวกราวด้วยความกลัว แล้วเสื้อช็อปน้ำเงินเข้มนั่นบ่งบอกให้ผมรู้ได้เองว่าโจรใต้ในคราบนักศึกษาคนนี้แฝงตัวอยู่ในคณะอะไร ช่างเลือกเรียนได้เหมาะกับหน้าตาจริงๆ
“.................”เงียบครับ ประสบการณ์สอนให้รู้ว่าบางอย่างไม่พูดไปจะดีกว่า
“หล่อดีนิมึง ผิดจากที่กูคิดไว้เลย คิดว่าเด็กมันจะตัวเล็กๆ บอบบาง น่ารักๆ ซะอีก”
“................”
“งงอะไรว่ะ กูชื่อแชมป์ พี่รหัสไอ้เหนือแฟนมึงไง”จบประโยค ตาผมก็เหลือกโพล่งขึ้นทันที คำว่าแฟนยังดังสะท้อนในหัวผมเป็นเสียงแอ็คโค่วอยู่นาน กระจ่างเลยครับ กับ “เด็กเหนือ” ที่ว่า คราวหลังช่วยเติมคำสันธานเชื่อมให้กูซักนิดเวลาถามอะไร กูจะได้เข้าใจมากขึ้น ถามกูห้วนๆ กูจะรู้ไหม ภาษาไทยแม่งแค่คำเดียวก็ความหมายไม่เหมือนกันนะเว้ยเห้ย!
“โดนหนักเลยดิมึง ทนมือทนตีนเข้าไว้ล่ะ ผัวมึงมันคนดัง ใครๆก็รักก็ชอบ ศัตรูก็เยอะ ระวังตัวไว้บ้างก็ดี กูว่าจะออกรับหน้าแทนมึงแล้วเมื่อครู่ แต่ต่อคิวซื้อโรตีอยู่หันมาอีกทีหัวมึงเป็นขยะเปียกไปแล้ว”ใครผัวกูวะ กูเป็นผู้ชายไหมไอ้พี่แชมป์ เมียกูยังหาไม่ได้ กูมีผัวแซงหน้าไปก่อนตอนไหน แล้วบัญชีที่เห็นโรตีสำคัญกว่าหัวกูจะคาดโทษไว้อย่างไม่รู้ลืม
“พี่เข้าใจอะไรเพื่อนผมผิดรึเปล่า เพื่อนผมไม่ได้เป็นแฟนไอ้เหนือน้องรหัสพี่หรอกครับ”หล่อโครตพ่อรีบแก้ตัวแทนผมอย่างสุภาพทันที
“อายเชี่ยไรวะ คนเขารู้กันทั่วแล้วว่ามึงเด็กใคร เอาเถอะ มึงถามมันเองแล้วกันมันเดินมาโน่นแล้ว เห้ย! ไอ้เหนือ ไอ้หล่อ เด็กมึงอยู่นี่ มาหาทีดิ!”พูดจบพี่แกก็ตะโกนลั่นโรงอาหารอย่างไม่กลัวว่าผมจะอายพร้อมกวักมือใหญ่ๆของพี่แกให้คนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาได้หันมามอง สายตาผมที่หันไปตามมือใหญ่ๆนั้นต้องเหลือกขึ้นอีกครั้งที่สบนัยน์ตาคมแสนจะคุ้นเคยที่ผมพยายามหลบหน้ามาทั้งอาทิตย์ แต่วันนี้ไม่ทันแล้วครับ หล่อโครตคนมันเดินหน้าโหดเข้ามาหาผมตามเสียงเรียกของพี่รหัสมันแล้ว
“งานนี้กูว่ามีได้เลือด”ไอ้นนท์พูดขึ้นอย่างให้กำลังใจผม ผมละซาบซึ้งจนอยากแจกตีนให้มันเป็นของขวัญเลยละครับ แล้วสาวๆเขาจะกรี๊ดกร๊าดกันทำไม ไม่เห็นหน้าคนที่กรี๊ดกันหรอครับว่าแม่งโหดขนาดไหน กำลังจะมีคนตายในโรงอาหารซึ่งคาดว่าเป็นผมพวกเธอๆจะรู้บ้างไหม ดูจะมีความสุขกันเหลือเกินที่ได้เห็นหล่อโครตพ่อกับหล่อโครตคนพร้อมๆกันแบบนี้ แล้วข้างหลังที่เดินตามมันมาติดๆอีกสองคนนั่นเพื่อนมึงหรอ เข้าใจเลือกคบเพื่อนนะมึง นี่กำลังดูบอยแบนด์เกาหลีหลุดออกมาจากจอทีวีกันอยู่ใช่ไหม
“มึงใช้แฮลบูลบอยสระผม?”มาถึงก็กวนตีนซะผมอยากแจกตีนให้จริงๆครับไอ้เชี่ยพี่เหนือ
“เด็กมึงโดนบรรดาแฟนคลับมึงรุมแกล้ง กูมาเห็นพอดี แต่ช่วยไม่ทันว่ะ”ทำไมไม่บอกไปด้วยครับว่าที่ช่วยไม่ทันเพราะมึงเห็นโรตีสำคัญกว่ากูไอ้พี่แชมป์
“มึงหนีกู”
“................”ผมไม่รู้จะตอบน้ำเสียงเย็นชาของคนตรงหน้านี้ยังไงดี เพราะตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออก หัวมันตื้อไปหมด
“ใครใช้ให้มึงปิดมือถือ”
“.................”
“ไม่มากไปหน่อยหรอวะ เพื่อนกูมันไปทำอะไรให้มึงนักหนา เรื่องรถมึงมันก็บอกแล้วว่ามันไม่ได้ทำ”
“เสือก!”ไอ้นนท์พุ่งตัวมาจะเอาเรื่องไอ้หล่อนี่ทันที ดีที่ไอ้ธามรีบคว้าแขนห้ามไว้ก่อน
“แล้วมึงจะเอาไง กูไม่มีเงินให้มึงหรอกนะ”เห็นท่าไม่ดีผมจึงลุกยืนสบนัยน์ตาคมอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะไอ้นนท์จะพาลยกพวกตีกันกลางโรงอาหารไปซะก่อน
“...................”
“กูเลือกให้มึงแล้ว”
“....................”ผมต้องขอบคุณในความหวังดีของมันไหม ตัวเลือก “เด็กกู” คือการที่ผมเป็น “เด็กเหนือ” หรือ “แฟนพี่เหนือ” ของสาวๆ สถานะพาซวยให้ชีวิตห่วยๆของผมมีสีสันต์ สีสดด้วยครับแดงสวยกำลังได้ที่เลยหัวผม
“ไหนว่าให้กูเลือกไง?”
“มึงผิดคำพูด”
“มึงก็เลยเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่ากูเป็นเด็กมึงเนี่ยนะ!”
“หึ ถามเมย์ดีกว่าไหมเรื่องนี้กูไม่เกี่ยว”
“แต่มึงก็ไม่ยอมปฎิเสธ!”
“ก็มันเรื่องจริง หรือมึงจะเถียง”จบประโยคที่ดูจะไม่มีอะไรนั้น หากแต่สายตาผมที่สบนัตน์ตาคมนั้นรับรู้ได้ถึงถ้อยคำบางอย่างที่แฝงอยู่หากผมไม่ยอมทำตามใจมันผมจะต้องไปนอนในคุกจริงๆแน่
“มึงพูดอะไรกันวะเนี่ย เรื่องผัวๆเมียๆเคลียร์กันเองเถอะ กูไปก่อนล่ะโรตีกูเย็นหมดแล้ว”พูดจบไอ้พี่แชมป์มันก็เดินออกไปโดยที่ผมทำได้แค่หันไปมองตามหลังแบบแค้นเคืองในคำพูดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะยังมีสายตาพิฆาตของคนตรงหน้าให้เคลียร์กับมันอยู่
“หึ ว่าไงคุณเมีย จะยอมรับไหม”ใบหน้าหล่อพร้อมสายตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์นั่น ผมอยากจะฆ่ามันจริงๆ นี่ผมจะต้องเป็นเด็กมันจริงๆใช่ไหม สถานะจริงกูแค่ไม้กันหมาไม่ใช่หรอ และคำว่า “เด็กเหนือ” มันทำให้คนอื่นตีความหมายได้มากมายไปเป็น “แฟน” พัฒนาข้ามขั้นเป็น “เมีย” ในเร็ววันขนาดนั้นได้ยังไง ความคิดคนช่างน่ากลัวจริงๆ
“เออ! กูยอมรับก็ได้ ทำยังกับมีทางเลือก”
“มึงไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ไอ้ปอนด์ รถมึงค่าเสียหายเท่าไหร่กูจะจ่ายแทนมันเอง”
“................”
“ขอบใจว่ะไอ้ไนท์ แต่เรื่องนี้ขอกูเป็นคนจัดการเองได้ไหม กูไม่อยากให้มึงต้องเดือดร้อน แล้วกูก็ตัดสินใจไปแล้ว” ถ้าแค่ผมจะเอ่ยปากขอมันให้ช่วยแต่แรก ผมคงทำไปนานแล้วเพราะรู้ว่าไม่มันก็ไอ้นนท์คงยื่นมือเข้ามาช่วยผมแน่ แต่เพราะผมเกรงใจ แล้วก็ไม่รู้ว่าเงินมากมายขนาดนั้นจะหามาคืนเพื่อนได้เร็วช้าขนาดไหน ผมถึงไม่คิดจะขอความช่วยเหลือจากใครเลย เพราะความผิดทั้งหมดมันอยู่ที่ตัวผมก่อเอง ผมต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดด้วยตัวเอง
“เพิ่งรู้ว่าเด็กมึงมีเพื่อนประเสริฐขนาดนี้ว่ะเหนือ เจ้าชายแห่งสถาปัตย์ เป็นอัศวินพิทักษ์แฟนชาวบ้านอยู่นี่เอง”
“เงียบเลยไอ้แทนไปกวนตีนน้องมันทำไม ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ พี่ชื่อมิน ส่วนไอ้เนี่ยชื่อแทน อย่าถือสาคำพูดมันเลยนะ”
“บอกเพื่อนพี่ด้วยนะครับ ว่าปากแบบนี้ไม่นานอาจเจอตีนชาวบ้าน”
“เชี่ย!”ไอ้พี่แทนสบถพร้อมจะพุ่งมาหาเรื่องไอ้ไนท์แต่ดีที่พี่มินห้ามไว้ก่อน นี่มันอะไรกันเนี่ย ผมกำลังอยู่ในสนามรบระหว่างเทวดากับซาตานใช่ไหม ฝ่ายเทวดานำทัพโดยหล่อโครตพ่อแห่งสถาปัตย์ร่วมด้วยพี่มินเทพบุตรจากวิศวะ ฝ่ายซาตานนำทัพโดยหล่อโครตคนที่ไม่ทำอะไรนอกจากยืนจ้องหน้าผมเท่านั้น โดยมีไอ้พี่แทนในลุกซ์แบดบอยเลวๆกระชากใจสาวเป็นลูกสมุน คนธรรมดาๆอย่างผมอยากจะหายไปจากตรงนี้เหลือเกินครับ ให้คนหล่อมันกัดกันเองไปจะดีกว่า
“กูพาไอ้แทนออกไปก่อนนะ เสร็จธุระมึงก็ตามมาล่ะ”ใบหน้าหล่อหันมายิ้มให้พวกผมอย่างสุภาพก่อนจะลากตัวไอ้พี่แทนออกไปโดยหล่อเลวฝ่ายซาตานก็ไม่ลืมที่จะหันมาสบตาหล่อโครตพ่อฝ่ายเทวดาอย่างแค้นเคืองเป็นการคาดโทษ
“กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าเวลาเรียกกูให้มีคำว่าพี่นำหน้า”
“กูต้องเชื่อมึงทุกอย่างเลยรึไง”
“....อื้อ.....”จบประโยคปากสวยของคนตรงหน้าก็ก้มลงประทับกับริมฝีปากผมในทันทีไม่ให้ผมได้ตั้งตัวทัน อาการตกใจทำให้ผมเปิดปากอัตโนมัติสบโอกาสให้ลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้าไปควานทั่วหยอกล้อกับลิ้นผมที่ยังเงอะงะไม่รู้จะทำยังไง แรงดูดเม้มบริเวณริมฝีปากรัดรึงรุนแรงจนผมไม่หลงเหลือแรงผลักไสร่างหนาให้ออกห่าง ทำได้แค่ทุบอกหนาเบาๆให้ยอมปล่อยผมซักทีก่อนจะขาดอากาศหายใจ
“อ่อยอู ไอ้อัด!”แปลได้ว่าปล่อยกู ไอ้สัด! แต่เพราะปากผมยังโดนปากไอ้เชี่ยนี่ดูดเม้มอย่างรุนแรง ลิ้นก็ถูกดุนดันจนเป็นอิสระไม่ได้ ทำให้ผมพูดไม่ถนัด มึงจูบหรือสูบวิญญาณกูครับ ถ้าจะดูดกันขนาดนี้
“อื้อ...ไอ้เอี้ย”
“................”
“แฮ่กๆ ทำเชี่ยไรของมึงวะ!”อาการหอบหายใจถี่ๆเกิดขึ้นเมื่อผมเป็นอิสระ ก่อนจะตั้งสติว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองไปเมื่อครู่ผมก็แทบหมดแรงเข่าอ่อนลงไปกองที่พื้น
“หวาน...กูไม่ชอบหวาน”
“................”หวานที่ว่าคงมาจากรสน้ำแข็งบนหัวผมที่ไหลซึมลงมาถึงมุมปาก ผมควรจะรู้สึกเย็นจากน้ำแข็งใสที่แม้จะเช็ดออกไปแล้วก็ยังหลงเหลือความเย็นไว้ แต่ทำไมทั้งหน้าทั้งหัวถึงร้อนจนแดงไปหมดแบบนี้ก็ไม่รู้
“จะเจอหนักกว่านี้ถ้าไม่เชื่อฟัง”สายตาเย็นชาฉายแววเอาจริงจนผมกลัว แต่ก็ไม่เท่าความอายที่เกิดขึ้นตอนนี้มากกว่า กลางโรงอาหารที่สายตานับร้อยๆคู่จับจ้องมาเป็นตาเดียว บางคนถึงกับอ้าปากค้างคาเส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่ก็มี
“ ฮึ่ย! เชี่ย!”เจ็บใจตัวเอง แต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้ ผมโมโหตัวเองเหลือเกิน
“ห้ามปิดมือถือ แล้วถ้ายังไม่เรียกกูว่าพี่ มึงจะโดนอีก”
“................”ผมไม่ตอบอะไรกลับไป ทำได้แค่มองตามันแบบโกรธเคือง ก่อนที่มันจะหันหลังเดินไปยังโต๊ะที่นอกจากจะมีไอ้พี่แทน ไอ้พี่มินนั่งอยู่ก่อนหน้า ตอนนี้ยังมีอีกห้าชีวิตซึ่งคาดว่าคงเป็นบรรดาเพื่อนฝูงในคณะของมันมาเพิ่มเพราะใส่ช็อปน้ำเงินเหมือนกันทั้งกลุ่ม เสียงโห่ แซว ดังลั่นยามเมื่อไอ้หล่อเดินไปถึง ซึ่งผมก็พอจะรู้ได้ว่าคงไม่พ้นเรื่องเมื่อครู่นี้แน่ๆ ผมที่ไม่รู้จะทนหน้าหนายืนเป็นเป้าสายตาประชาชีอยู่ทำไมจึงรีบสาวเท้าพาตัวเองออกจากสถานที่ตรงนั้นโดยเร็ว ขณะที่เพื่อนอีกสามตัวที่ยังตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ก็เพิ่งเรียกสติตัวเองได้เดินตามผมออกมาติดๆ
นี่ไม่ใช่จูบแรกของผม เพราะจูบแรกของผมเสียให้สาวข้างบ้านที่แอบชอบไปเมื่อตอนอยู่ม.สี่ แต่นี่เป็นจูบแรกของผมที่เกิดกับผู้ชายด้วยกัน แล้วทำไมผมต้องใจสั่น ทำไมผมต้องรู้สึกดีไปกับมันด้วยก็ไม่รู้ ทั้งที่ผมโดนดิฟคิสกลางโรงอาหารที่มีสายตานับร้อยๆคู่มองมา ชีวิตธรรมดาๆของผมจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ผมจะเป็นไอ้ปอนด์ธรรมดาไม่ได้อีก แต่ผมจะต้องเป็นไอ้ปอนด์“เด็กเหนือ” ไปจริงๆแล้วใช่ไหม...ผมยอมรับมันไม่ได้!!!!!!!!!!!!!!
กูยังไม่อยากย้ายภูมิลำเนาเกิดโว้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!
ตอนใหม่มาแล้ว :hao7:
ยาวมากๆ ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ :hao6: :hao6:
ปล. นักเขียนมันฝากบอกมาว่าเม้นกันได้นะมันอยากได้กำลังใจมากๆ :katai1: :katai1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
"ว่าไงคุณเมีย จะยอมรับไหม" >>>>>>> ตอบให้ ยอมค่ะ #ไม่เกี่ยว
เป็นเด็กเหนือ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ได้อยู่เหนืออ่ะ :jul1: :-[
-
สนุกมากคับ
ขอบคุณมาก :-[
-
:hao6: :hao6:ได้ย้ายภูมิลำเนาแน่นอนคริคริ
-
เนื้อเรื่องสนุกมากค่ะ แต่ขอแก้คำผิดให้นิดนึงนะคะ
ตรงคำว่า "โคตร" ค่ะ ต้องเขียนแบบนี้นะคะ
ไม่ใช่ "โครต" ค่ะ
แล้วก็ตรง วะ,ว่ะ
วะ ใช้ลงท้ายประโยคคำถามค่ะ เช่น ทำยังไงดีวะ
ว่ะ ใช้ลงท้ายประโยคแบบทั่วๆไป เช่น หิวข้าวว่ะ
ส่วนอื่นก็ไม่น่ามีแล้วนะคะ โดยรวมถือว่า
.
.
.
สนุกมากจ้าาาาาาา รออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:mew1:
-
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆน่ะครับ
-
5555555555 สนุกมาก o13
ยิ่งอ่านยิ่งรักเรื่องนี้เข้าไปใหญ่ o15 o15 :oni2:
น่าสงสารหนูปอนด์จากเด็กภาคกลาง ต้องกลายเป็นเด็กเหนือซะแล้ว
ปล.สมัยนี้ดูชะนีดีๆที่หน้าตาไม่ได้เลย ถ้านางจะนิสัยเสียขนาดนี้
-
สนุกมาก เข้ามาแล้วติดเลย
ท่าทางเหนือเอาจริงแล้ว
ตายแน่ เด็กเหนือ 555
โดนจูบรสน้ำแข็งไสกลางโรงอาหารต่างหาก ฮิ้ว
กดเป็ดให้ทุกตอนและเป็ดจ้า
ติดตามๆ :mew1:
-
มาเป็นกำลังใจให้นะคะ
รออ่าน ๆ ตอนต่อไปค่ะ
-
สนุก สุดท้ายปอนด์ก็เป็นเด็กเหนือ 555
-
กลางโรงอาหารเลยช่างกล้าสมชื่อเหนือฟ้าจริงๆ
กลายเป็นเด็กเหนือซะงั้นทำไงอะความผิดก็ไม่ได้ก่อเศร้าเลย
-
55555เอาซะเด่นเลย เดี๋ยวต้องมีปัญหามารุมเร้าปอนด์ชัวร์ๆฟันธง
พี่เหนือก็เอาแต่ใจดีแท้ สนุกมากเลยค่าาา ติดตามค่ะ :katai5:
-
Chapter 5…………………….. “หวงมาก”
ใต้อาคารเรียนห้าชั้นของคณะวิศวกรรมศาสตร์ นิสิตที่ว่างเว้นจากการเรียนต่างจับกลุ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน บ้างก็จับกลุ่มเล่นดนตรีแซวสาวต่างคณะที่เดินผ่านไปผ่านมาให้ได้อาย บ้างก็หลบมุมนั่งเล่นไพ่กันตาละบาทแต่พอใครเสียหรือมีการโกงเกิดขึ้นกลับแหกปากด่ากันจะเป็นจะตายประหนึ่งเล่นหุ้นแล้วขาดทุนร้อยกว่าล้าน บ้างก็เอาแต่นั่งกดโทรศัพท์ในมือมากกว่าจะสนใจสิ่งมีชีวิตอื่นใดรอบๆตัว หากแต่พอเสียงตะโกนเรียกใครบางคนดังขึ้น กิจกรรมทุกอย่างพาลให้หยุดชะงักพร้อมสายตากว่าสามสิบคู่พุ่งตรงไปยังเจ้าของชื่ออย่างพร้อมเพรียง
“เฮ้ย ไอ้ปอนด์ เด็กเหนือ!” ยังไม่ทันที่ขาผมจะก้าวผ่านเข้าไปในอาคารเรียนเสียงเรียกชื่อผมพร้อมสถานะที่เพิ่งได้มาเมื่อวานหมาดๆดังขึ้นลั่นตึก ร่างใหญ่กับผิวสีเข้มพร้อมหนวดเคราเต็มหน้าที่เห็นโรตีสำคัญกว่าผมเดินตรงดิ่งเข้ามาคว้าแขนแล้วลากผมไปโดยไม่สนใจสายตาใครต่อใครหรือหน้าตื่นๆของผมแม้แต่น้อย
“พวกมึงๆ นี่ไงเด็กไอ้เหนือ ที่กูเล่าให้ฟังไง” เมื่อลากผมไปถึงเป้าหมายพร้อมแนะนำตัวผมกับสหายที่หน้าเถื่อนไม่แพ้กันโดยผมไม่ทันได้ขอ พี่แกเข้าใจเลือกคบเพื่อนนะครับ อยู่รวมกันสาม สี่ คนไม่มีใครดิบเถื่อนน้อยไปกว่ากันเลย
“ไอ้เหนือน้องรหัสมึง...ที่ชอบทำหน้าเย็นชาๆ เวลาใครมองตาจะแจกตีนให้เขาไปทั่ว มีผู้หญิงมามั่วพัวพันมากมาย แต่เสือกถูกยกให้เป็นผู้ชายแสนเพอร์เฟค ที่มีหุ่นเอ็กซ์เซ็กส์จัด แฟ้มในประวัติดูดี ดีกรีหลานอธิการบดี บ้านมีทีวี49นิ้ว ชอบหิ้วสาวขึ้นคอนโด มีบ้านหลังโตยังกับวัง คบเพื่อนเป็นอาบังขายมุ้ง ใช่ไหมวะ?!” กูว่าไม่ใช่ตั้งแต่บ้านมีทีวี49นิ้วแล้ว แล้วถ้าบ้านแม่งใหญ่ยังกับวังมันคงไม่คบเพื่อนเป็นอาบังขายมุ้งหรอกมึง แต่งานอดิเรกพี่แกคือการเอาประวัติคนอื่นไปแต่งเป็นกลอนสี่หยาบคายหรอวะ มึงจบจากโรงเรียนไหนมากูอยากรู้จริงๆ
“เออๆๆ คนนั้นแหละๆ ที่หล่อฉิบหายวายวอดอ่ะ” ไอ้พี่แชมป์ตอบรับทันทีอย่างชอบอกชอบใจพร้อมแท็กมือกันอย่างเห็นด้วย แล้วทั้งกลุ่มก็พากันหัวเราะร่าเยี่ยงคนบ้า นี่ผมอยู่กับกลุ่มรุ่นพี่ที่กำลังพี้กัญชากันอยู่ใช่ไหม? แต่ละคนไม่มีใครสติเต็มซักคน แล้วมึงเป็นพี่รหัสประสาอะไรพูดถึงน้องตัวเองได้ดูเลวสุดๆไปเลย คำชมหล่อฉิบหายวายวอดนั่นถ้าเจ้าตัวมันได้ยินผมว่าชีวิตพี่คงได้วอดวายสมใจแน่ๆ
“ว่าแต่มึงมาหาไอ้เหนือฟ้าหรอ?” พี่หน้าโหดอีกคนถามผมขึ้นมาหลังจากเห็นผมยืนใบ้แดกอยู่นาน
“เปล่าครับ ผมมาหาไอ้...เอ่อ พี่เหนือเฉยๆครับ”
“มึงนี่ก็กวนตีนเหมือนแฟนมึงเลยนะ ฮ่าๆๆ” อ้าว กูกวนตีนตรงไหนครับ แค่มาหาไอ้เชี่ยพี่เหนือกูกวนตีนหรอวะ?!
เหตุที่ผมจะต้องลากสังขารมามอทั้งที่วันนี้ผมไม่มีเรียนก็เพราะไอ้เชี่ยพี่เหนือมันโทรจิกให้ผมมาหามันที่คณะตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเช้า! ผมที่กำลังหลับฝันหวานได้ที่โดนโทรศัพท์รุ่นดึกดำบรรพ์ของตัวเองดังปลุกให้ตื่นเพราะสายเรียกเข้า ด้วยความงัวเงียง่วงงึมจึงเผลอกดรับไปแบบงงๆโดยไม่ทันได้ดูด้วยซ้ำว่าใครโทรมา
“โย๋ววววววววววววววววววววววววว” แปลได้ว่า ฮัลโหล แต่เพราะความง่วงมันฉุดรั้งผมจึงถือสิทธิ์รวบคำคิดศัพท์ใหม่ขึ้นมาแบบถ้าครูสอนภาษาไทยได้ยินคงด่าผมไปสามวันเจ็ดวัน
“บ้านมึงเขาสอนรับโทรศัพท์แบบนี้หรอ” แต่มีใครบางคนด่าผมแทนครูสอนภาษาไทยแล้วครับ
“หือ? มีรายยยยยยยยยยย แล้วครายยยยยยยยยยพูด”
“สัด! ตื่นเลยนะมึง” สิ้นคำว่าสัดที่ซัดเข้ารูหูตาผมก็สว่างทันที แจกคำมงคลให้กูแต่เช้าเลยนะมึง จะเอากับกูใช่ไหม? เดี๋ยวกูจัดให้!
“สัดพ่อง! มึงคิดว่ามึงเป็นใคร ใหญ่โตนักหรือไงถึงได้โทรมาแจกคำมงคลให้คนอื่นแต่เช้าแบบนี้”
“กูเหนือ”
“เออ มึงเหนือ เหนือแล้วไง? คิดว่าเหนือคนอื่นหรอ?! กูกลางกูยังไม่คุยเลย ไอ้ควาย! โด่ววววววว เหนื่อเชี่ยไรวะ?...........ห๊ะ!” พลันที่สติกลับมาครบร้อยเต็ม ผมก็รับรู้ได้ว่าหายนะมาเยือนตัวเองถึงเตียงนอนตั้งแต่เช้าตรู่เข้าแล้ว กูละเกลียดชื่อมึงจริงๆ ชื่อเดียวแต่พาลให้กูเข้าใจเป็นอย่างอื่นไปได้ตลอด ใครตั้งชื่อให้มึงกูจะไปฆ่ามัน
“.................”
“พะ...พี่เหนือเองหรอครับ ผมก็คิดว่าใครที่ไหน แล้วพี่ก็ไม่บอกผมแต่แรก” กลับหน้ามือเป็นหลังตีนเลยผม
“มาหากูที่คณะตอนสิบโมง”
“แต่วันนี้ผมไม่มีเรียนคงไม่ได้เข้าไปมหาลัย”
“แล้วไง” กูอยากซื้อคำนี้ของมึงทิ้งจริงๆ คำว่า “แล้วไง” หรืออีกนัยหนึ่งคือ ช่างหัวมึงสิไม่เกี่ยวกับกูซักหน่อย
“ครับๆ”ผมตอบรับไปแบบหน่ายๆ
“ถ้าสายมึงเตรียมตัวรับโทษได้เลย”ขู่ๆๆ มึงเกิดมาเพื่อขู่บังคับคนอื่นรึไง กูกลัวตายแหละ
“ครับ ผมจะรีบไป”พูดจบมันก็ตัดสายไปทันที ทิ้งให้ผมนอนดิ้นด้วยความโมโหอยู่บนเตียงอย่างคนเสียสติ จนไอ้ธามที่หลับอยู่เตียงข้างๆต้องโยนหมอนข้ามฟากมาฟาดหน้าผมแรงๆให้หยุดส่งเสียงซักทีมันจะหลับจะนอน ผมมีเพื่อนแสนประเสริฐจริงๆ เพื่อนตัวเองกำลังถูกรังแกไม่คิดจะแยแสแม้จะเปิดเปลือกตาขึ้นมามองหรือถามไถ่ซักนิดว่าผมต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า ที่เจ็บใจสุดคือหมอนที่มึงปามามันเหม็นน้ำลายมึงสุดๆเลย ไอ้สัดธาม!!!!!
และนั่นก็เป็นเหตุการณ์ทั้งหมดทั้งมวลที่ผมจะต้องพาตัวเองมายืนเป็นเป้าสายตาของคนคณะข้างๆที่มีกลุ่มรุ่นพี่ไม่เต็มบาทอารมณ์เหมือนคนพี้กัญชามาหมาดๆลากเข้ามาล้อมวงถามไถ่ประหนึ่งตัวเองเป็นซุปตาร์คนดังอยู่ตอนนี้แหละครับ
“ว๊ายยยย ใครอ่ะไอ้แชมป์ หล่อว่ะ กูชอบ” ยังไม่หายมึนกับคำด่าว่ากวนตีน ก็มีสาวห้าวนางหนึ่งที่หน้าตาน่ารักผิดกับนิสัยเข้ามาเกาะแขนผมทันที
“น้อยๆหน่อยไอ้เนย คนนี้ของไอ้เหนือ เดี๋ยวมึงได้โดนมันกระทืบ”
“อ้าว เด็กเหนือหรอ มีผัวแล้วก็ไม่บอก” พูดจบแขนผมก็ถูกต่อยอย่างแรง ย้ำครับว่าต่อย คือพี่เธอเป็นศิษย์บัวขาวหรืออย่างไร หมัดขนาดนี้ถ้าโดนเสยปลายคางผมคงน็อคตายคาที่ แล้วทำไมไม่มีใครคิดว่าผมจะเป็นผัวมันบ้างเลยรึไง ยัดเยียดความเป็นเมียให้ผมกันจัง
“เหนือเรียนอยู่ นั่งรอกับพวกพี่ก่อนก็ได้เลิกอีกทีก็สิบเอ็ดโมงโน่น”
“..................” โทรหากูตั้งแต่ไก่โห่ บอกเวลานัดกูสิบโมง แต่เวลาเลิกเรียนมึงคือสิบเอ็ดโมง มึงต้องการอะไรจากกูครับ คือโทรหากูตอนสิบโมงกูก็ยังมาทันไหม ได้ข่าวหอกูอยู่ซอยหลังมอ.เดินไปสิบนาทีถึง
“เหนือฟ้านัดปอนด์มาก่อนเวลาทำไมตั้งชั่วโมง จะไปไหนกันหรอ?” พี่เนยถามผมอย่างสงสัย ในขณะที่กลุ่มพี้กัญชาเขาก็โหวกเหวกโวยวายกันไปตามประสาหน้าหนาๆของตัวเอง เป็นผมซะอีกที่อายแทน เพราะดันมีใครซักคนในกลุ่มท้าไอ้พี่แชมป์ให้เต้นเพลงกังนัมสไตล์ พี่แกก็จัดให้สมใจครับ แต่ท่าควบม้าแบบไหนไม่รู้ผมดูแล้วเหมือนกระหังกระพือปีกมากกว่าถ้าถือสากอันใหญ่ๆในมือด้วยก็ใช่เลยครับ แกเกิดมาเพื่อสิ่งนี้! หน้าระรื่นยิ้มตอบเพื่อนกลับไปว่าครีเอทท่าเฮียไซขึ้นมาใหม่นั้นผมอยากยันโครมเข้าให้จริงๆ จะติดก็ตรงรูปลักษณ์โจรป่าที่ตำตาผมอยู่นั่นแหละผมจึงทำได้แค่ยืนมองกระหังสยายปีกต่อไปเงียบๆ
“หือ? ผมมารอเหนือเฉยๆนะพี่ไม่ใช่เหนือฟ้า” ยังครองสติตอบพี่เนยไปโดยไม่ฮาตามท่ากระหังได้แบบงงๆปนสงสัย
“เล่นมุขหรอวะไอ้ปอนด์ กากว่ะ ไม่ผ่านๆ” อ้าวไอ้พี่แชมป์เห็นหน้ากูไหม หน้ากูจริงจังขนาดนี้ยังหาว่ากูเล่นมุขอีก มึงกลับไปเป็นกระหังกังนัมต่อเหอะ
“ผมไม่ได้เล่นมุข ก็ไอ้พี่เหนือ...แบบ เหนือเฉยๆไม่มีไรต่อท้าย...แบบว่า...เหนืออย่างเดียว ไม่ใช่เหนืออย่างอื่นอ่ะพี่ มันให้ผมมาหามันที่คณะตอนสิบโมง แล้วไอ้เหนือฟ้าไรของพวกพี่มันเกี่ยวอะไรกับผมวะ?” อธิบายชื่อมันยากจังครับพยางค์เดียวแต่พาผมลำบากหลายงานแล้ว มึงเปลี่ยนชื่อไปเลยเหอะไอ้พี่เหนือ
“นี่มึงไม่รู้ชื่อแฟนตัวเองได้ไงวะ ก็ไอ้เหนือเฉยๆไม่มีไรต่อท้าย เหนืออย่างเดียว ไม่ใช่เหนืออย่างอื่นของมึงกับไอ้เหนือฟ้ามันก็คนเดียวกันนั่นแหละ ชื่อมันอลังการงานสร้างขนาดนี้มึงยังจำไม่ได้อีกหรอวะ?”
“นั่นสิ ไอ้เหนือเฉยๆไม่มีไรต่อท้าย เหนืออย่างเดียว ไม่ใช่เหนืออย่างอื่นของปอนด์ หรืออีกชื่อคือ เหนือฟ้า ณัฐสิทธิ์ นวพงษ์พันธ์กูล ปีสาม คณะวิศวกรรมโยธา คือคนๆเดียวกันจ๊ะ เป็นผัวน้องปอนด์นั่นแหละ” ชัดเจนครับกับคำอธิบายอย่างละเอียดทั้งชื่อจริง ชื่อเล่น นามสกุลแถมสถานะผัวผมต่อท้ายให้ด้วยของไอ้พี่เหนือ หรือเหนือฟ้าที่พี่เนยช่วยเล่าแจ้งแถลงความให้ผมเข้าใจอะไรๆมากขึ้น ตอนนี้ผมอยากจะตะโกนใส่หูหล่อโคตรพ่อดังๆซะเหลือเกินครับ ว่า “โลกแม่งกลมกว่าที่มึงคิดไว้อีกไอ้ไนท์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ทำไมมึงรู้ละเอียดจังวะไอ้เนย มึงลักลอบเป็นชู้กับผัวคนอื่นหรือไง?”
“พ่องมึงสิไอ้แชมป์ กูเป็นหนึ่งในแฟนคลับเหนือฟ้าเว้ย แค่นี้ใครๆเค้าก็รู้กัน ใครไม่รู้แสดงว่าบ้านมันอยู่หลังเขาสัญญาณอินเตอร์เน็ตเข้าไม่ถึง” ผมไม่รู้ว่ะพี่เนย เพิ่งมารู้ก็ตอนที่พี่บอกเนี่ยแหละ แต่บ้านผมไม่ได้อยู่หลังเขานะพี่ เพียงแต่ผมแค่โง่เหมือนสัตว์ที่มีเขาเท่านั้นเอง
“ไอ้มิน ไอ้แทน ทางนี้ๆ” พี่แชมป์ตะโกนเรียกสองหนุ่มหล่อต่างสไตล์ทันทีที่เห็นทั้งคู่เดินออกมาจากลิฟต์ โดยมีหล่อโหดโคตรเย็นชาอย่างไอ้พี่เหนือเดินตามออกมาไม่ห่าง
“ปอนด์มารอไอ้เหนือนานแล้วหรอ?” พี่มินถามผมอย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มที่สาวๆเห็นคงละลาย พี่มันเทพบุตรชัดๆเลยครับ ผิดกับไอ้พี่แทนที่เดินผ่านผมไปทำให้สาวๆได้ละลายจริงๆ เพราะมีสาวสวยสุดเซ็กซี่อกสะบึมนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เจอกันก็จะโน้มคอซบนมกันเลยหรอวะ? อิจฉาไอ้พี่แทนชะมัด ผมก็อยากได้แคลเซียมบ้างไรบ้าง
“ก็ซักครึ่งชั่วโมงได้ครับ” ผมตอบพี่มินไปแต่สายตายังจับจ้องไปที่หนองโพนมโตแท้ๆที่ไอ้พี่แทนมันยังแทะเล็มหาแคลเซียมอยู่อย่างสนอกสนใจ
“มองเชี่ยไรของมึง!” สิ้นเสียงตวาดดังลั่นสายตาผมจำต้องหันกลับมามองคนตรงหน้าที่เดินเข้ามาถึงตัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ในทันที คอแทบเคล็ดครับ นัยน์ตาคมฉายแววโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าเย็นชาจับจ้องมาที่ผมจนผมรู้สึกกลัว ผมทำอะไรผิดไป ผมแค่อยากดื่มนมโตหาแคลเซียมเข้าสู่ร่างกายเหมือนไอ้พี่แทนบ้างผมผิดมากใช่ไหม?
“....................”
“อย่าให้กูเห็นอีก”
“....................”
“เกินไปแล้วไอ้เหนือ น้องมันก็แค่มองสาวสวยบ้างเป็นธรรมดา มึงจะหวงอะไรนักหนาวะ” พี่มินรีบพูดขึ้นให้คนตรงหน้าที่เอาแต่ทำหน้าโหดจ้องจนผมหง๋อให้คลายอารมณ์ลงบ้าง
“แต่กูไม่ชอบ!”
“ขี้หวงนะมึง นิดๆหน่อยๆก็ไม่ได้”
“กูหวง...หวงมากด้วย” ผมชัดเจนกับ “หวง” ของมันครับ แต่คงไม่ชัดเจนจริงๆเท่า “หวงมาก” ของมันที่ยื่นหน้าหล่อๆเข้ามากระซิบข้างหูผม ก่อนจะแตะริมฝีปากสวยลงขมับผมเบาๆโดยไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว แล้วถอนหน้าออกมายืนจ้องตาให้ผมได้อายหนักกว่าเดิม ปากสวยยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยอย่างผู้ชนะ เป็นครั้งแรกเลยครับที่ผมได้เห็นรอยยิ้มจางๆประดับบนใบหน้าแสนเย็นชานี้โดยไม่ใช่การแสยะยิ้มอย่างกวนบาทา ถึงจะแค่ยิ้มน้อยๆนานเพียงแค่กระพริบตาก็หายไป แต่กลับทำให้ใจผมเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ แล้วทำไมปากผมถึงต้องฉีกยิ้มตามไอ้คนตรงหน้าด้วยก็ไม่รู้ นี่ผมกำลังเมากัญชาไปกับพวกไอ้พี่แชมป์แล้วใช่ไหม?
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววว!” กลุ่มพี้กัญชาดังประสานเสียงอย่างรู้จังหวะ ไปเตี๊ยมกันไว้หรอครับ ถนัดจริงเรื่องทำให้กูอายเนี่ย ไม่นานผมคงได้เอาปี๊บมาคลุมหัวจริงๆเข้าซักวัน
“เสือก!” ได้รับคำชมกันถ้วนหน้าครับ กับพี่กับเชื้อมันก็ไม่เว้น ดีที่พี่แกเป็นคนเฮฮาไม่ถือคนบ้าไม่ว่าคนนิสัยเสียก็เลยอยู่ด้วยกันรอด หรือเป็นเพราะพี่แกบ้าก็ไม่รู้นะครับเลยไม่ได้ใส่ใจอะไรใครมากมาย
“จะไปได้ยัง” พูดจบมันก็เดินนำหน้าผมออกไปโดยไม่ล่ำลาเพื่อนฝูงตัวเองซักคำ นิสัยแบบนี้มีคนคบมึงเป็นเพื่อนได้ไงวะ? คำถามนั้นควรให้คนที่มารอเกือบชั่วโมงเป็นคนถามไม่ใช่หรือไงแล้วทำไมกลายเป็นกูที่ต้องเป็นฝ่ายรู้สึกเกรงใจมึงแทนด้วย
“ผมไปก่อนนะพวกพี่” ผมรีบยกมือไหว้บอกลาทุกคนอย่างรีบร้อนแล้ววิ่งตามหลังคนที่เดินนำไปก่อนอย่างรวดเร็ว
“อย่าหักโหมนักนะเว้ย พรุ่งนี้เดี๋ยวจะตื่นมาเรียนไม่ไหว” ขนาดเดินมาไกลพอสมควรยังได้ยินเสียงไอ้พี่แชมป์ที่ตะโกนตามหลังมาได้ชัดเจน กลัวปี๊บจะไม่หนาพอบังหน้าผมกันใช่ไหมครับถึงได้ทำให้ผมอยากจะหาไหมาคลุมหัวแทนแบบนี้ หรือถ้าใครมีจิตใจดีก็ช่วยหาโอ่งมาบริจาคให้ผมซักใบแล้วกัน
“.......................”ไม่นานผมก็ได้มานั่งอยู่ในBMW 7-Series สีขาว รุ่นล่าสุดพร้อมคนขับที่นอกจากทำหน้าที่ขับรถแล้วตั้งแต่ขึ้นรถมาก็ยังไม่ปริปากพูดอะไรกับผมซักคำ ส่วนผมหรอครับ สนใจรถมากว่าคนอยู่แล้ว เบาะหนังที่เคยเห็นแต่ไม่เคยได้สัมผัสและคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีปัญญาได้มาไว้ในครอบครอง ตอนนี้ผมได้มานั่งเป็นบุญตูดแล้ว แม้จะไม่ใช่น้องแลมโบลูกรักผมก็เถอะ แค่นี้ผมก็ตื่นเต้นจนทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว ตัวรถด้านในเรียบหรูสมกับเป็นBMWจริงๆ ไม่โฉบเฉี่ยวเตะตามากมาย แต่ก็สวยในสไตล์คลาสสิกแบบเรียบง่ายโดนใจผม จะมีครั้งไหนที่ผมอยู่ข้างๆไอ้พี่เหนือแล้วสุขใจเท่ากับครั้งนี้ไม่มีอีกแล้ว ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูกันเลยทีเดียว ลูบๆคลำๆขยำขยี้เบาะรถเขาจนเลขจะขึ้นให้ซื้อหวยได้อยู่แล้วครับ
“ชอบหรอ?”
“ครับ ชอบ!” ผมตอบไปยิ้มไปเพราะรู้ว่าคนถามคงหมายถึงรถของตัวเองที่ผมให้ความสนใจแบบอกนอกหน้ามานาน ถ้ารถมันท้องได้ผมว่าลูกสาม แต่ผมก็ยังคงลวนลามรถมันต่อไป
“..............” มันไม่ตอบอะไรกลับ แต่ยื่นมือซ้ายมาผลักหัวผมเบาๆพร้อมยีแรงๆ ก่อนจะหันไปสนใจขับรถต่อ
“ฮึ่ย! ผมเสียทรงหมด” บ่นไปอย่างหงุดหงิดที่หัวสนามหญ้าของตัวเองกระจุยขึ้นอย่างปะปรายจนต้องจับกระจายตัวกลับที่เดิมอย่างห่วงหล่อ
“ทำยังกับผมมึงมีเยอะ”
“ก็เยอะกว่าของพี่แล้วกัน ถึงจะสั้นแต่ก็หนาดกดำ ของพี่เหอะ ไว้ยาว ทำสี เหมือนบอยแบนด์เกาหลีระวังจะไม่ได้ใช้หวีอีกเลย”
“ลามปามแล้วมึง” ไม่พูดเปล่ามือเดิมก็ยื่นมายีหัวผมอีกครั้งแต่คราวนี้หนักกว่าครั้งแรกครับ นี่มึงคิดว่าซักผ้าอยู่หรอวะ ขยี้ซะหนังหัวกูจะเปิดอยู่แล้ว ชอบมากมึงเอาหัวกูไปเล่นที่บ้านเลยไหม หรือมึงเข้าใจว่าหัวกูเป็นผ้าขี้ริ้ว ถึงมันจะมีสภาพไม่ต่างแต่กูก็ไม่ว่างให้เอาไปเช็ดมือบ่อยๆนะเว้ย
“หึๆ......” แล้ววันนี้มึงยิ้มเรี่ยราดไปไหมทุกทีเห็นทำหน้ายังกับจะแจกตีนให้ชาวบ้านอยู่ตลอดเวลา เจอโหมดนี้กูก็ไม่กล้าห้ามกันพอดี
“ฮึ่ย!” หงุดหงิดครับแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนเคย เลยปล่อยให้มือใหญ่ลูบหัวผมไปตลอดทางอย่างจนใจ เคลิ้มเหมือนกันครับ รู้สึกล่องลอย นี่ผมวิวัฒนาการจากผ้าขี้ริ้วไปเป็นหมาแล้วใช่ไหม?
“............” ทั้งที่ชอบทำสีหน้าเย็นชาแท้ๆ แต่กลับมีมืออบอุ่นจนผมรู้สึกได้ ผมคงบ้าไปแล้วใช่ไหมที่เกิดอยากให้มือนี้สัมผัสผมแบบนี้นานขึ้น....ถ้าผมจะยอมเป็นหมา แล้วได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้น...ผมลองเป็นหมาดูซักวันคงเข้าท่าดีเหมือนกันนะครับ
“โอ๊ะ! ร้านนี้ผมเคยเห็นออกรายการทีวีบ่อยๆ” อาการลิงโล้ดดีใจหลังจากเห็นป้ายหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ดังขึ้นทันทีที่ BMW 7-Series คันงามเลี้ยวเขามาจอด ก่อนพนักงานตอนรับจะเข้ามาพาผมกับไอ้พี่เหนือไปยังโต๊ะวีไอพีส่วนตัวที่จองไว้ล่วงหน้า ผมที่ไม่เคยมาร้านหรูๆแบบนี้ก็ออกอาการเหรอหราเป็นพม่าเข้ากรุงไปเลยครับ
“อยากกินอะไร” ไอ้พี่เหนือถามผมในขณะที่ความสนใจของผมพุ่งไปที่การตกแต่งร้านสไตล์วินเทจย้อนยุคผสมผสานความเป็นโมเดิร์นได้อย่างลงตัว ทั้งที่ไม่น่าจะเข้ากันได้ ผมว่าเจ้าของร้านคงจะจ้างสถาปนิกที่มีความคิดแปลกแหวกแนวเก่งมากมาตกแต่งร้านให้แน่ๆ สวยมากครับ เป็นแบบที่ผมชอบเลย ผมชอบอะไรที่เป็นวินเทจแต่ก็ไม่ทิ้งความเป็นโมเดิร์นนำสมัยแบบนี้แหละครับ เพราะผมมีแนวคิดอยู่เสมอว่าอดีตกับปัจจุบันถ้ารวมกันมันคือความสมบูรณ์แบบ
“อะไรก็ได้ ผมกินได้หมด ยกเว้นผัก” ผมตอบไปลอยๆโดยไม่สนใจที่จะดูเมนูที่อีกคนยื่นให้ เพราะยังใช้สายตาสำรวจร้านไปเรื่อยๆอย่างตื่นเต้น ทิ้งให้คนตรงหน้าสั่งอาหารไปคนเดียวโดยไม่สนใจจะฟังอะไรนอกจากการชื่นชมโต๊ะ เก้าอี้ โคมไฟ หรือแม้แต่ภาพถ่ายขาวดำที่ติดไว้กับผนัง มันช่างสวยโดนใจผมจนอยากขโมยกลับไปติดไว้ที่ห้องจริงๆ
“......................” ไม่นานพนักงานก็ทยอยยกอาหารทั้งหมดมาเสิร์ฟ เมื่อกลิ่นกับข้าวหอมๆโชยเตะจมูกผมจึงได้ละความสนใจสิ่งรอบๆตัวพุ่งมาที่อาหารตรงหน้าแทน มันช่างเขียวอื๋อละลานตาเต็มโต๊ะไปหมด ผมจะเลือกกินจานไหนดี?
“พี่ ผมว่าผมบอกไปแล้วนะว่าผมกินอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ผัก!”
“แล้วไง” ก็ไม่แล้วไงหรอกถ้าที่มึงสั่งมาจะไม่ใช่ ผัดผักรวมมิตร หน่อไม้ฝรั่งผัดน้ำมันหอย แกงเลียงกุ้งฝอย หอยลายผัดฉ่า แล้วก็ ไข่เยี่ยวมาผัดพริกแกง อย่าคิดว่าสองอย่างหลังจะไม่มีผักนะครับ ขอย้ำว่ามีผักอยู่ทุกจาน แล้วไอ้ร้านบ้านี่ก็จะแหวกแนวความคิดไปไหน ผมว่าจัดร้านแปลกแล้ว อาหารมึงยังแปลกไม่เข้าสไตล์การจัดร้านของมึงอีก ก็ถ้ากับข้าวจะบ้านๆขนาดนี้มึงจะเสียเงินทำร้านแพงๆแบบนี้ไปทำไม ผมละอยากเห็นหน้าเจ้าของร้านจริงๆ
“.......................”
“มึงเป็นเด็กสามขวบหรอจะได้ไม่แดกผัก” พูดจบก็ใช้ช้อนกลางจ้วงตักผัดผักรวมมิตรให้ผมทันที แล้วนั่นได้ข่าวเขาใส่กุ้งตัวโตๆมาด้วยไม่ใช่หรอ แต่ทำไมที่อยู่ในจานกูมันมีแต่บล็อกโคลี่กับแครอทวะมึง
“ไอ้พี่เหนือแม่ง!” โมโหครับแต่ก็ตักบล็อกโคลี่ชิ้นโตเข้าปากอย่างขุ่นเคือง เคี้ยวไปน้ำตาก็พาลจะไหลไปครับ จริงๆผมกินผักได้นะ เพียงแต่เพราะไม่ชอบแล้วก็ไม่มีใครบังคับ ผมก็เลยเลือกที่จะไม่กินมาตลอด
“......................” !
“พี่ ผมตักเองดีกว่า”
“......................” ยัง!!
“ให้ผมตักเองนะ”
“......................” ยังอีก!!!
“ผมเกรงใจพี่นะ ให้ผมตักเองเหอะ”
“......................” ยังไม่เลิก!!!!
“พี่ ถ้ามึงยังไม่เลิกตักหน่อไม้ฝรั่งใส่ในจานกูนะ สาบานว่ากูจะเอาแกงเลียงราดหัวมึง!!!!!” ผมพูดออกไปอย่างหมดความอดทนหลังจากที่เสียเวลาพูดจาดีๆกับมันอยู่นาน ส่วนมันหรอครับ นั่งเคี้ยวข้าวไปอมยิ้มไปที่ได้แกล้งผมอย่างสบายใจไม่ได้กลัวที่ผมขู่ไปซักนิดเดียว แต่ก็ยังดีครับที่ความสนใจแกล้งผมของมันหมดลงเพราะหันไปสนใจตักกับข้าวใส่จานของตัวเองแทน ไม่ใช่เพราะเกิดใจดี หรือ เห็นใจผมขึ้นมาหรอกนะครับ แต่เพราะจานผมไม่มีที่ว่างเหลือพอให้หน่อไม้ฝรั่งมันมานอนเล่นได้อีกต่างหาก ว่าแล้วก็อยากเอาหน่อไม้ในจานฟาดปากที่เคี้ยวข้าวอย่างสบายอกสบายใจของคนตรงหน้าจริงๆ
“กินสิ กูไม่เคยตักกับข้าวให้ใครในชีวิตมาก่อนเลยนะ”กูอยากภาวนาให้มึงไม่เคยต่อไปใจจะขาด
“พี่แม่งเลว แกล้งผม” บ่นไปไม่เต็มเสียง แต่ก็ยอมตักหน่อไม้ฝรั่งเข้าปากครับ เพราะตักข้าวไม่ได้ หาข้าวไม่เจอ อยู่ลึกเกิน ผมคงต้องแหวกกอหน่อไม้ลงไปหาก่อนครับ ไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่มีข้าวตกถึงท้องแน่นอน
“....................” จากนั้นผมกับไอ้พี่เหนือที่เลิกสนใจแกล้งผมก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวในจานของตัวเองกันต่อไปอย่างไม่สนใจอะไรกันอีก ต้องยอมรับครับว่ากับข้าวเขาอร่อยจริงๆขนาดผมที่ไม่ชอบกินผักยังต้องยอมรับเลยว่าด้วยรสชาดดีทำให้ผมกินผักได้แบบไม่ฝืดคอเลยทีเดียว แม้ร้านจะมีความคิดแปลกแหวกแนวแต่ก็ยังคงคุณภาพของอาหารไว้ได้แบบนี้ ผมยอมให้ไอ้พี่เหนือมันหลอกมาแกล้งฟรีอีกบ่อยๆเลยละครับ
“อะ...กูให้.....” อย่าคิดว่าผมจะซาบซึ้งในน้ำใจหลังจากเห็นกุ้งตัวโตถูกวางลงในจาน ทั้งๆที่มันตักผักให้ผมจนหาข้าวในจานแทบไม่เจอมาตลอด แล้วคิดว่ากับแค่กุ้งตัวเดียวที่มันตักให้ผมจะดีอกดีใจหรอครับ ไม่มีทาง!!...แต่ทำไมผมถึงยิ้มหน้าบานไม่หุบซักทีก็
ไม่รู้ ว่าแล้วก็จับกุ้งที่เพิ่งได้มานี่แหละยัดเข้าปากไปทันทีเผื่อไอ้คนตรงหน้ามันจะได้เลิกทำสายตาเจ้าเล่ห์ใส่ผมบ้าง
“....................” พอข้าวหมดจานไอ้พี่เหนือก็เรียกพนังงานมาคิดเงินครับ เสร็จสรรพก็พากันออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างร้าน
“หอมึงอยู่ไหน?” ทันทีที่รถเคลื่อนตัวออกมายังถนนสายหลักไอ้พี่เหนือก็หันมาถามผม ผมจึงบอกที่อยู่หอของผมไปเพราะไม่รู้จะปิดบังทำไม มีคนขับรถไปส่งฟรีๆแบบไม่เสียตังผมยิ่งไม่อยากขัดศรัทธาครับ ไม่นาน BMW 7-Series ก็มาจอดอยู่ที่หน้าหอผม แต่ยังไม่ทันจะได้เปิดประตูลงจากรถแขนผมก็ถูกคนข้างตัวดึงไว้ก่อน
“........................”
“พรุ่งนี้มึงมีเรียนกี่โมง?”
“มีแค่เอางานไปส่งช่วงบ่าย แล้วตอนเย็นผมต้องอยู่ช่วยเรื่องรับน้อง ไม่แน่อาจได้นอนค้างที่คณะเลย” เป็นปกติครับที่พวกผมจะใช้พื้นที่ของคณะเป็นที่หลับนอน ถือเป็นบ้านหลังที่สองของพวกผมเลยก็ว่าได้ ถ้ากลางวันไม่เห็นหัวนิสิตคนไหนมาเรียน ก็มาดูตอนกลางคืนเอาครับ นั่งเป็นศพข้ามวันข้ามคืนไม่ได้ไปผุดไปเกิดกันอยู่ในนี้แหละครับ
“งั้นตอนเช้ามาหากูที่คณะเหมือนเดิม”
“คร้าบๆๆ ผมไปได้ยัง?”
“.........จุ๊บ......” จบคำว่ายังมันก็ยอมปล่อยแขนผมครับ แต่กลับยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มแล้วก็ใช้มือยีหัวผมแรงๆเป็นการปิดท้าย
“ไปได้แล้ว” ยิ้มครับ มันยิ้มให้ผมอีกแล้ว!
“..............” ผมที่ยังเบลอๆเปิดประตูรถแล้วก้าวออกมา พอเรียกสติได้ก็รีบเดินเข้าหอไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับจังหวะหัวใจที่ยังเต้นแรงเหมือนกับจะหลุดออกมา
ถ้ากูหัวใจวายตาย กูจะกลายเป็นผีมาหลอกมึงไอ้เชี่ยพี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนใหม่มาแล้วจ้า :hao7:
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ถ้าชอบก็ติดตามเรื่องนี้กันต่อไปเรื่อยๆเน้อ o13
ปล.ขอบคุณความเห็นแก้คำผิด จะบอกI-AMให้แก้ไขคะ ถ้ามีคำไหนผิดก็บอกกันได้นะ :mew1: :mew1:
ปล.2 I-AMบอกมาว่าทุกคำชมทำให้มีแรงฮึดมากมายคะ ถ้าไงก็มาให้กำลังใจกันเยอะๆนะคะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบอ่ะ เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มาต่อเร็วๆเน้อ
-
มาต่อไว ๆ นะคับชอบนิยายแนวนี้มาก และเป็นกำลังใจให้คับ
-
พี่เหนือแม่งงงง น่ารักว่ะ55555555
-
พี่เหนือน่ารักอะตอนนี้ :hao7: :hao7:
-
พี่เหนือหวานจังเรียกออกมากินข้างด้งยกันหวงจริงปะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบยยย
-
โอ๊ย น่ารักมาก ชอบตอนปอนด์โดนแกล้ง พี่เหนือขี้แกล้ง :o8:
-
แอร๊ยยยยยยยยยย พี่เหนือรุกน้อง ตลอดเลย :-[ :impress2:
แอร๊ยยยยยยยยยยย :hao6: :hao6:
เอาอีกกกกกกกกกกก :katai4: :katai4:
-
ชอบมากขอบคุณคับ
-
เอ้ยยยย เรื่องนี้น่ารักอ่ะ
กัดกันไปแล้วสุดท้ายก็รักกัน
ปอนด์น่ารัก ปากแบบว่าหมายังยอม 55555
ชอบบบบบบบบบ
-
:mew2: :mew2:เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ น่ารักมาก ขอบคุณคนเขียนกับคนลงนะค่ะที่เอาเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่าน
-
ปอนด์น่ารักว่ะ รู้เลยทำไมพี่เหนือชอบแกล้ง555555555555555555
-
เหนือฟ้านายแน่มาก
ยัดใส่รถพาไปกินข้าวเฉย
แบบจองโต๊ะด้วยอ่ะ
แต่น้องคงน่ารักค่อดๆ
ไม่งั้นไม่แกล้งให้กินผักเต็มจานขนาดนี้
กดบวกและเป็ดให้กระหังสยายปีก
ฮามาก
ชอบๆๆๆๆๆๆ :mew1:
-
ชอนปอนด์
หวังว่าคงไม่มีเบื้องหลังในการกระทำนะพี่เหนือ :katai2-1:
-
จริงๆพี่เหนือก็แอบน่ารักนะเนี่ย :-[
-
โอ๊ะ เราขอแนะนำนิดนึงเน้อ
เวลามาอัพตอนต่อไปอยากให้เขียนวันที่ที่มาอัพด้วยนะจ๊ะ กำกับเอาไว้คนอ่านจะได้รู้จ้าว่ามาอัพแล้วนะ :hao7:
-
เหนือทำเหมือนมีใจให้ ปอน เลยอะ
-
โอ๊ะ เราขอแนะนำนิดนึงเน้อ
เวลามาอัพตอนต่อไปอยากให้เขียนวันที่ที่มาอัพด้วยนะจ๊ะ กำกับเอาไว้คนอ่านจะได้รู้จ้าว่ามาอัพแล้วนะ :hao7:
โอเคค่ะ มือใหม่หัดอัพ :hao6:
ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ชอบนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณทุกๆคอมเม้น I-AM ฝากมาบอกว่าเริ่มกดดันแระ ฮ่าๆๆๆๆ :mew2: :hao7:
-
กรี้ดดดดดดดดด ชอบมากกกกกกกกกก สนุกมากจ้าาาาา
พี่เหนือเริ่มอะไรๆกับน้องปอนด์แล้วอ่าจิ กิกิ เขิน :-[
-
อ่านรวดเดียวเลย ชอบแนวแบบนี้มากกกกก แอร้ยยย
ปอนด์น่ารักกๆ มาอัพอีกนะค้าาา
-
มารอ
-
มาต่อเร็วๆนะ :sad4: อยากรู้ว่าทำไมเหนือถึงดูใจดีขึ้นมากระทันหันกับนายเอกล่ะ? เอ...เค้าพลาดช็อตไหนไปนะ? :really2: เห็นว่าโหดอยู่เลยนะตอนแรก
-
Chapter 6…………………….. “หมอนวด”
เสียงเพลงจังหวะสนุกสนานดังขึ้นพร้อมเสียงปรบมือเป็นจังหวะสอดแทรกด้วยเสียงโห่แซวดังเป็นระยะยามเมื่อนิสิตกว่าหกสิบชีวิตที่นั่งเข้าแถวเป็นระเบียบกันอยู่ใต้ตึกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์รู้สึกถูกอกถูกใจเมื่อเห็นรุ่นพี่ฝ่ายสันทนาการออกมาเต้นเพลงประจำสำหรับการรับน้อง ยิ่งเพลงไหนส่อแววล่อแหลมมอมเมาเยาวชน กลับทำให้ทุกคนหัวเราะชอบใจเมื่อได้ฟัง ส่วนคนเป็นรุ่นพี่เมื่อเห็นว่ารุ่นน้องชอบอะไรแบบนั้น ก็ไม่มีความคิดที่จะหยุดการกระทำแต่อย่างใด เมื่อเพลงต่อไปเริ่มร้องท่วงทำนองโยกย้ายส่ายเอวก็กลับมาให้ได้เฮฮากันอีกครั้งอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“กูทนดูไม่ได้แล้วโว้ยยยยยยย! ไอ้มิคมึงไปช่วยเอาตัวไอ้คิม กับ ไอ้แบท ออกมาทีดิ” ไอ้นนท์ที่นั่งอยู่ข้างผมจู่ๆก็ลุกขึ้นยืนพร้อมพูดบอกไอ้มิคที่นั่งอยู่ด้านหลังอย่างคนเสียสติจนทำให้ผมที่นั่งข้างๆได้สะดุ้งลุกตามแทบไม่ทัน
“ไอ้ปอนด์กูรู้มึงก็คิดแบบเดียวกับกู แต่มึงไม่ต้องอินจัดถึงขนาดต้องลุกขึ้นตามกูก็ได้” ไอ้นนท์รีบท้วงผมทันทีพร้อมทำหน้าเกรงอกเกรงใจ
“อินเชี่ยไร! เก้าอี้ไม้มันเบาไหม?! มึงลุกขึ้นแล้วกูที่นั่งอยู่อีกข้างก็กระดกดิวะไอ้สัด” ผมรีบพูดไปอย่างหงุดหงิด หวิดจะลงไปแผ่บนพื้นราบให้ได้อายน้องๆปีหนึ่งแล้วครับ
“อ้าว หรอวะ โทษทีๆ ไอ้มิค รีบๆเลยมึง ไม่เห็นมันสองตัวหรอจะตายห่ากันอยู่แล้ว” มันสองตัวที่ไอ้นนท์ว่าคือไอ้คิม กับ ไอ้แบทครับ ยังจำสองหนุ่มโชคร้ายฝ่ายสันทนาการได้กันอยู่ไหม คนที่กลายเป็นเสาให้อิกราฟฟี่สิงนั่นแหละครับ แล้วตอนนี้มันก็กำลังทำหน้าที่เสาของมันอย่างเต็มที่จนพวกผมที่นั่งดูอยู่นานเกิดรำคาญปนสงสารที่เห็นมันโดนทำอนาจารกลางที่โล่งแจ้งอย่างอนาถและอุจาดตาเกินทน พวกผมไม่ได้มีอคติอะไรกับเพศที่สามกันหรอกนะครับ แต่เพราะสนิทกันมากเลยทำให้รู้นิสัยแล้วก็เล่นกันแรงๆได้ อิกราฟฟี่มันเข้าใจครับเพราะยังไงมันก็ยังคงเป็นที่รักของคนทั้งคณะอยู่ดี
“ถ้าจะรูดซะขนาดนั้น กูว่าแม่งสืบพันธุ์กันไปเลยดีกว่า” ทันทีที่ผมพูดไปหล่อโคตรพ่อที่ไม่รู้เดินมาจากไหนก็ฟาดลงกลางกบาลผมทันที กูพูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้นะเชี่ยไนท์ มึงจะโลกสวยเกินไปไหม ดูภาพตรงหน้าโน่น! เรท ฉ.18+ ยังเอาไม่อยู่เลย ถ้าจะขนาดนี้กูว่า เรท กอไก่ถึงฮอนกฮูกไปเลยดีกว่า! ดึงพยัญชนะไทยมาใช้ทั้ง44ตัวกูยังไม่รู้จะเทียบเรทกับภาพตรงหน้านี้ยังไงดี นี่กูกำลังดูหนังGVอยู่ใช่ไหม?
“กูก็อยากช่วยนะไอ้นนท์ แต่มึงแหกตาดูสังขารกูซักนิด ว่าจะมีปัญญาไปช่วยพวกมันได้ไหม” ว่าพลันสายตาผมก็หันไปเห็นสภาพของไอ้มิคที่แขนขวาใส่เฝือกอันเบ้อเริ้ม แขนซ้ายมีผ้าพันแผลพันยาวแทบทั้งแขน และดูจากสภาพหนังหน้าแล้วคาดว่าคงไปโดนหลังแหวนใครมา เชี่ยนนท์ก็เลวเกินครับ คนสภาพดีๆมีไม่ใช้ ไปใช้คนสภาพพิการ แค่มันจะพาตัวเองไปยืนฉี่ยังลำบากเลย ไอ้นี่ก็พี่ดีเด่น เจ็บจนจะตายห่าอยู่แล้วยังเสือกอยากมาดูแลน้อง แต่ลำบากเพื่อนพ้องต้องมาดูแลมันแทน
“ไอ้ไนท์ เหลือแค่มึงแล้วแหละ ไปพาพวกมันออกมาก่อนจะถูกพรากพรหมจรรย์ไป อิกราฟฟี่มันไซ้ใหญ่แล้วนั่น” จริงอย่างที่ไอ้นนท์มันว่าครับ พอผมมองไปก็เจอไอ้คิมกำลังโดนจัดชุดใหญ่เข้าซอกคอ อิกราฟฟี่มันเก็บทุกอณูรูขุมขนจริงๆครับ ไซ้เป็นเป็ดหาหอยขมในลำห้วยกันเลยทีเดียว
“เออๆ กูอีกแล้ว ลำบากหล่อตลอด” ถุ๊ย! ถ้าไม่ติดว่าจริงอย่างที่มันชมตัวเองผมคงเถียงไปแล้วละครับ พูดจบหล่อโคตรพ่อก็ตรงดิ่งไปกระชากโทรโข่งมาจากคอไอ้ต้นอย่างไม่ไยดีหัวประธานรุ่น ก่อนจะแจกยิ้มหวานกระชากเรตติ้งจากสาวๆให้กรี๊ดสนั่นลั่นตึก กลัวคนจะรักมึงน้อยลงรึไง ถ้าเขาตายแทนมึงได้กูว่าเขาวิ่งไปให้สิบล้อทับหัวตอนนี้ก็ยังไหว
“พี่ไนท์ขอคั่นเวลาหน่อยนะครับน้องๆ มาดูพี่เต้นควีโยมีกันบ้างดีกว่า ปล่อยให้พี่กราฟฟี่ พี่แบท แล้วก็พี่คัมหิน?”
“คิมหันต์ !!!!!” เสียงน้องๆกว่าหกสิบคนรีบผวนคำแก้มุขหล่อโคตรพ่อทันทีที่มันชงส่งมาให้ หล่อแล้วเสือกตลก ซกมกอย่างพวกกูก็ไม่มีที่ให้ยืนกันพอดี แล้วท่าควีโยมีจะทำชีวีสาวๆเขามลายตายไปเพราะความน่ารักของมึงแล้ว กูอยู่ฝ่ายสวัสดิการเดี๋ยวจะพาลกลายเป็นฝ่ายเก็บศพไปซะก่อน
“ได้เวลาไปหาผัวมึงแล้วไม่ใช่หรอไอ้ปอนด์?” ไอ้นนท์ถามผมขณะที่ผมกำลังตักน้ำจากกระติกก่อนจะยื่นส่งให้ไอ้คิมกับไอ้แบทที่เดินมานั่งอย่างคนเพิ่งกลับจากสงครามอิรัก ก่อนผมจะเข้าไปทุบไหล่ ตบแขน บีบขมับให้เพื่อนได้ผ่อนคลายจากความเมื่อยล้าไปบ้าง หากแต่พอเสียงดังตุบตับไอ้คิมก็แทบอยากเตะผมล้มพับทันที ก่อนมันจะฝากคำขอบคุณให้ผมได้ชื่นใจไปเต็มๆ “กูเจ็บไอ้เชี่ย!” ซึ้งครับ มือผมคงหนักไป
“เดี๋ยวโดนตีนกูไอ้นนท์”ว่าแล้วก็เลยหันมาด่าไอ้นนท์แทน ก็เมื่อวานหลังจากที่ผมโดนไอ้พี่เหนือมันหลอกไปกินผัก วันนี้มันนัดผมให้ไปหาตอนสิบโมงเหมือนเดิม แต่มันดันโทรมาบอกว่าตอนเช้ามันไม่ว่างให้ผมไปหาตอนเย็นแทน ผมก็ตามอารมณ์มันครับคนนี้ยิ่งคาดเดาอะไรไม่ได้อยู่ เลือดจะไปลมจะมา ผมคงต้องไปหายาสตรีเพ็ญภาคมาให้มันกินซักวัน
“พี่ปอนด์ครับ” ยังไม่ทันแจกตีนให้ไอ้นนท์ที่ทำหน้ากวนใส่เสียงเรียกชื่อผมก็ขึ้นก่อน
“ว่าไงครับน้องเขียว” จริงๆไอ้เด็กผู้ชายใส่แว่นหน้าจืดแสนเนิร์ดตรงหน้าผมมันชื่อกรีนครับ แต่เพราะมันเป็นคนซื่อๆดูไม่ทันคนเลยโดนพี่รหัสมันคือไอ้บีมแกล้งแปลชื่ออินเตอร์ๆให้กลายเป็นชื่อไทยโบราณไปในทันที
“พะ...พี่หน้าโหดที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาให้ผมมาเรียกให้พี่ไปหา ละ...แล้วๆ ก็บอกอีกด้วยว่าถ้าพี่ไม่รีบมาเขาจะเดินมาลากคอพี่ออกไปเอง” อาการสั่นเป็นเจ้าเข้าหลังจากพูดบอกผมทำให้ผมต้องหันไปมองหาไอ้พี่หน้าโหดที่ว่า อื้อหือ โหดเต็มตากูเลย อาการผมตอนนี้เริ่มสั่นเป็นสันนิบาตลูกนกตามไอ้เขียวไปติดๆแล้วครับ
“อ้าว ผัวมึงมาวะ ดูจากหน้าแล้วกูว่ามีบาดเจ็บ” เชี่ยนนท์มึงไม่ต้องบรรยาย แค่นี้กูก็รู้แล้วว่าคนที่กำลังจะตายคือกู ว่าแล้วผมก็รีบสาวเท้าเดินไปหาไอ้พี่เหนือที่ยืนรอผมอยู่ด้วยใบหน้าแสนเย็นชาเหมือนเดิมแต่เพิ่มความน่ากลัวไปสิบเท่า ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงมึงอัพเลเวลความน่ากลัวเร็วไปไหม? กูตามไม่ทัน
“พะ...พี่มานานแล้วหรอ?” หลังจากมาหยุดยืนในระยะห่างให้พอวิ่งหนีได้ทันผมก็เอ่ยถามคนตรงหน้าไปแต่ก็ยังไม่กล้าสบตา กลัวครับ สายตามันดูเหมือนปืนเลเซอร์ที่พร้อมจะยิงผมให้พรุนได้เลย
“มึงทำอะไร?” มาแบบนี้อีกแล้ว คำถามที่แม้แต่กูยังไม่รู้ว่าที่ถามหมายถึงเรื่องอะไร แต่ก็ต้องคิดคำตอบออกไปให้ได้ ผมเรียกมันว่าเกมส์ทายใจของไอ้พี่เหนือมันครับ ทายถูกโทษเหลือสถานเบา แต่ถ้าทายผิดโทษหนักกว่าเก่าเอาผมส่งเมรุเผาได้เลย
“ผมหรอ? ผมกำลังทำกิจกรรมรับน้องอยู่ครับ” ต้องตอบคำถามไปแบบเปิดกว้างก่อนครับ เผื่อไม่ตรงใจคนถามจะได้แถสีข้างเลี้ยวหักหลบลงข้างทางได้ทัน
“มึงทำหน้าที่อะไร?” เอาแล้วๆๆ แสดงว่าที่ตอบไปมันยังไม่ใช่คำตอบที่ตรงใจมัน เหงือเริ่มแตกแล้วครับ ในชีวิตผมยังไม่เคยกดดันอะไรเท่านี้มาก่อน ความรู้สึกเหมือน เจมส์ บอนด์ ตอนโดนผู้ร้ายจับไปทรมานให้คลายความลับขององค์กรยังไงยังงั้น
“ผมอยู่ฝ่ายสวัสดิการ” อย่าจ้องนานสิ จิตสังหารมึงทิ่มแทงกู
“กูคิดว่ามึงเป็นหมอนวดซะอีก” จบคำว่าหมอนวดผมก็รู้ทันทีว่าที่ตอบมานอกจากจะไม่ถูกแล้วยังมีแววชะตาขาดอยู่รำไร ชีวิตผมคงได้บรรลัยเพราะความหวังดีที่เห็นเพื่อนเหนื่อยมาจากการถูกลวนลามก็เลยเข้าไปช่วยทุบไหล่ให้ไอ้คิมหลังจากที่มันผ่านสมรภูมิรบกับอิกราฟฟี่มา แต่ไม่คิดว่าในสายตาไอ้พี่เหนือผมจะกลายเป็นหมดนวดไป กูทุบไหล่มันยังกับตีกลองยาวมึงมองยังไงเป็นนวดเบาๆอย่างอ่อนโยน?!
“ผมแค่ทุบไหล่ให้มันหายเมื่อย พี่คิดมากไปเอง ผมกับมันเพื่อนกัน” แล้วทำไมผมต้องรีบร้อนแก้ตัวกับมันด้วย พูดไปก็ยังสงสัยตัวเองอยู่เลยครับ
“มึงก็เลยเที่ยวแตะตัวคนอื่นไปทั่ว”
“คนอื่นที่ไหน ไอ้คิมมันเพื่อนผม แล้วแตะตัวอะไร ผู้ชายด้วยกันผมไม่ถือ ปกติกับคนอื่นผมถึงเนื้อถึงตัวมากกว่านี้อีก”
“แต่กูถือ! มึงไม่เข้าใจคำว่าหวงมากของกู?!”
“...................” เงียบครับ พอเห็นสายตาจริงจังที่มองมาก็พาลให้ผมเป็นใบ้ไปซะดื้อๆ ไม่ทันจะได้พูดอะไร ใบหน้าหล่อแสนเย็นชาก็ก้มลงมาช้าๆ ลมหายใจอุ่นๆเฉียดรดผิวแก้มผมไปพาลให้ผมหายใจติดขัด ใกล้กันจนได้กลิ่นเหงื่ออ่อนๆที่โชยมาเตะจมูกแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันหอมจนอยากเข้าไปสูดกลิ่นใกล้ๆซอกคอขาวตรงหน้า...
“อย่าให้เห็นอีก...ถ้าอยากนวดมากนักก็มานวดให้กูคนเดียวพอ” เสียงทุ้มกระซิบบอกเบาๆข้างหูก่อนจะถอนหน้าออกมาสบตากับผม มือเรียวค่อยๆยกขึ้นลูบที่แก้มผมแผ่วเบา ลากนิ้วเรียวไล้ขึ้นไปตามสันจมูกก่อนจะนิ่งค้างไว้ที่หน้าผาก ก่อนที่จะ..............
“โอ๊ย!....” ไอ้เชี่ยพี่เหนือมันดีดหน้าผากผมครับ!!!!!
“เจ็บนะเว้ย เล่นบ้าไรเนี่ย” เห็นคนอื่นเขาน้ำตาเล็ดยังมาอมยิ้มชอบใจ รู้สึกดีมากใช่ไหมที่เห็นคนอื่นเจ็บ
“สำออย” ดีดซะกะโหลกกูเต้นระบำ ไม่ขอโทษซักคำ เดี๋ยวกูเตะให้คว่ำเลยไอ้พี่เหนือ
“............................” มันเจ็บจริงๆนะครับ จับดูยังรู้เลยว่าตรงนั้นมันร้อนๆเริ่มจะนูนขึ้นแล้วด้วย ตอนนี้คงจะเริ่มเป็นสีแดงแล้วแน่ๆ ว่าแล้วก็จ้องตาไอ้พี่เหนือกลับไปแบบขุ่นเคือง
“เจ็บจริงหรอวะ ไหนกูดูดิ” พูดจบมันก็จับมือผมออก ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาดูตรงหน้าผากผมใกล้ๆ
“...........จุ๊บ...............” มันกดจูบลงบนรอยเจ็บที่เริ่มจางลงบนหน้าผากผมเบาๆ ผมอยากจะบ้าตายทั้งที่ตอนแรกหน้าผมแดงแค่จุดเดียวตรงกลางหน้าผากแท้ๆ แต่ตอนนี้ผมว่ามันคงลามไปทั่วทั้งหน้าผมแล้ว ส่วนไอ้คนทำนะหรอครับ ยังจับกระหม่อมผมไปเป่าประหนึ่งผมเป็นลูกศิษย์กำลังจะขึ้นสังเวียน สัด! กูไม่ใช่นักมวยไทยไฟต์
“เพี้ยง! หายยัง?” ดูมันทำครับ ไอ้คนตรงหน้าผมที่เอาแต่อมยิ้มทำหน้ากวนบาทาคนนี้มันเสียสติไปแล้วหรือไง ถึงได้กล้าทำอะไรน่าอายได้ขนาดนี้
“เก็บไว้ไปปลอบเด็กสามขวบเหอะพี่”
“กูคิดว่ามึงเพิ่งสามขวบซะอีก”
“ไอ้พี่แม่ง..... เลว!” พูดไปแต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบสายตาคนที่เอาแต่ยืนจ้องผมแล้วยิ้มอยู่ตอนนี้ กลัวมันเห็นหน้าแดงเป็นลูกตำลึงของผมครับ แต่เห็นมันกวนตีนผมได้ขนาดนี้แล้วแสดงว่าคดีหมอนวดของผมก็เป็นอันจบไปหนึ่งคดี
“ไอ้ปอนด์ ถ้าว่างแล้วมานวดให้กูต่อนะ ไอ้คิมมันบอกว่ามือมึงโคตรนุ่มเลย” เชี่ยแบท! คดีหมอนวดกูหายไปแล้วมึงจะพูดให้กูซวยอีกทำไม ผมว่ามันคงโดนไอ้คิมหลอกมากกว่าเพราะขนาดมันตะโกนบอกผมมันยังไม่หันหลังมามองเลยว่าผมทำอะไรกับใครอยู่เอาแต่มองไอ้ไนท์ทำควีโยมีเป็นรอบที่ร้อยอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ความซวยดันมาตกที่กูซะงั้น! นี่กูต้องกลับไปเริ่มนับหนึ่งใหม่เล่นเกมส์ทายใจกับไอ้พี่เหนือมันอีกรอบไหมเนี่ย!
“พวกมันแค่แกล้งผมเล่น อย่าไปใส่ใจเลยนะพี่ พวกมันกวนตีนผมไปงั้นแหละ” แววตามันดูเคืองนิดๆแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ถือว่าโชคดีของผมไปครับ
“......................”
“พี่ยังไม่ตอบผมเลยว่าพี่มานานแล้วหรอ?”
“มาตั้งแต่ที่ฮิปโปกำลังไล่ผสมพันธุ์กับลิงแสมอยู่” ถ้าอิกราฟฟี่มาได้ยินกูว่ามีวิ่งหนีไปฆ่าตัวตายเลยละงานนี้ เป็นคนอื่นมันคงไล่กระทืบตายห่าไปแล้ว แต่หล่อเทพอย่างไอ้พี่เหนือนอกจากมันจะไม่โกรธแล้วคงยอมถูกยกเป็นฮิปโปอยากสืบพันธุ์กับลิงแสมซึ่งคาดว่าเป็นไอ้คิมกับไอ้แบทอย่างเต็มใจ นี่ก็ช่างสรรหาคำมาเปรียบเทียบได้เห็นภาพได้ชัดเจนจริงๆ
“ทำไมพี่ไม่รอผมอยู่ที่คณะก็ไหนให้ผมไปหาตอนเย็นๆ”
“มึงช้า”
“...................” สรุปผิดที่กู
“ทำไมผิวมึงคล้ำ?” มันจับแขนผมทั้งสองข้างขึ้นมาดู ขณะที่ตอนนี้ผิวขาวๆก็เริ่มกลายเป็นสีแทนนิดๆเพราะผมไปวิ่งไล่หวดบอลกลางสนามกับไอ้ธามพร้อมเพื่อนคนอื่นๆมาเมื่อช่วงบ่าย เหตุที่ไอ้ธามมันหายหัวนั่นแหละครับ ถ้ามองไปที่สนามจะเห็นไอ้ตี๋ที่ตัวเริ่มดำวิ่งไล่บอลอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ มึงจะจริงจังไปเตะทีมชาติรึไงก็ไม่รู้
“ผมไปเตะบอลมาเมื่อตอนบ่าย”
“มึงไม่รู้จักครีมกันแดดรึไง”
“ทุกทีผมก็ไม่เคยต้องทากันแดดซักครั้ง ใครที่ไหนเขาเตะบอลแล้วสนใจเรื่องผิวกันบ้างวะ”
“กูไง” เออ มึงเป็นข้อยกเว้นก็ได้ แม่งเอ๊ย! มีอะไรให้กูเถียงชนะมึงบ้าง ได้ข่าวนี่ก็ผิวกูแท้ๆทำไมกูต้องเถียงแพ้มึงด้วย
“ดำก็กลับมาขาวได้ ทุกทีผมก็ไม่เคยต้องทาอะไร เดี๋ยวครั้งต่อไปผมจะใส่เสื้อแขนยาวให้ก็ได้”
“พรุ่งนี้มาเอาของกูไปใช้ ถ้าเตะบอลแล้วกูเห็นผิวมึงไหม้อีก มึงโดน!” พูดจบก็ยีหัวผมแรงๆอย่างที่มันชอบทำ
“ผมบอกแล้วว่าผมไม่ซีเรียสกับผิวตัวเอง!”
“กูพอจะรู้ หอมแก้มมึงยังกับเอาหน้าไปถูกับอูฐ” อื้อหือ เอาซะกูเห็นภาพ นี่หนังหน้ากูหยาบขนาดนั้นเลยหรอวะ? สงสัยต้องเอากระดาษทรายมาขัดบ้างแล้วจะได้ละเอียดขึ้น
“ตามใจพี่แล้วกัน แต่ฟรีนะ ผมไม่ซื้อ”
“กูไม่เคยคาดหวังว่าจะได้เงินจากมึงอยู่แล้ว”
“.........................” จึก! เหมือนโดนฉมวกทิ่มลงกลางใจ หยาบคายแล้วก็โหดร้ายต่อจิตใจกูตลอด
“แล้วเล่นยังไงให้แขนขามีรอยช้ำ” มึงก็ถามไม่คิด กูเตะบอลนะครับไม่ไช่เป่ากบจะได้ไม่กระทบกระแทกอะไรใคร สงสัยว่าเกิดจากอะไรก็มองไปที่สนามครับ ไอ้ตัวที่วิ่งยังกับควายตกมันนั่นแหละตัวดี เสียบได้เป็นเสียบ สกัดได้เป็นสกัด เรื่องจริงจังต้องยกให้ไอ้ธามครับ สงสัยมันคงคิดว่ากำลังเตะกับเมสซี่อยู่ในบอลโลก
“แล้วเวลาพี่เล่น พี่ไม่มีรอยเลยหรอวะ?”
“มี แต่ไม่ด่างเป็นดัลเมเชี่ยนแบบมึง” หือ? ตรงไหนที่บอกว่าผมเหมือนหมา ผมแค่มีรอยช้ำที่แขนขวาสามรอย แขนซ้ายห้ารอย ขาขวาเข่าแตก ขาซ้ายเล็บฉีกแค่นั้นเองพี่อย่ากล่าวหาผมลอยๆแบบไม่มีหลักฐานดิวะ
“ช่างผมเหอะน่า ไม่กี่วันก็หาย”
“อย่าลืมทายา”
“คร้าบๆๆ” พอเห็นสายตาดุๆเลยตอบรับแบบขัดไม่ได้ คนอะไรสั่งยิ่งกว่าพ่อผมอีก
“กูไปก่อน วันนี้มีแข่งรถ” ว่าแล้วผมก็เพิ่งจะสังเกตครับ วันนี้มันไม่ได้ใส่ช็อปมา เพราะทุกทีเดฟขาดๆตัวละหลายหมื่นบาทของมันจะต้องเข้าชุดกับช็อปน้ำเงินเข้ม แต่วันนี้มันเลือกใส่เดฟสีซีดๆเหมือนใส่มาแล้วสามชาติแต่จริงๆคงเพิ่งซื้อมาใหม่ กับเสื้อยืดคอวีสีขาวที่มีตรายี่ห้อบอกความแพงไว้ มึงจะหล่อไปไหน ได้ข่าวไปแข่งรถเขาต้องสวมชุดทับอีกไม่ใช่หรอ หรือกลัวแฟนคลับยังเยอะไม่พอเลยต้องแต่งหล่อไปโกยคะแนน คิดแล้วก็พาลให้หงุดหงิดขึ้นมาเลยครับ มันจะหล่ออะไรกันนักกันหนากับแค่ไปนั่งขับเฉยๆ หมวกกันน็อคก็มีปิดหน้าไม่ต้องอยากให้ใครเห็นว่าหล่อนักก็ได้
“พี่แข่งรถด้วยหรอ?”
“นานๆที ส่วนใหญ่เพราะไอ้แทนบังคับ” ดูนิสัยแล้วไม่น่าเชื่องกับเพื่อนกับฝูงเลยแต่ก็เป็นมุมหนึ่งที่ผมได้รู้จากมันเพิ่มขึ้น
“ถ้าชนะจะเลือกอะไรวะพี่ เงิน รถ หรือ ผู้หญิง ?” ผมพอจะรู้มาบ้างว่าส่วนใหญ่วงการรถแข่งมักจะมีการพนันเข้ามาเกี่ยวด้วยเสมอ แล้วถ้ายิ่งเป็นระดับพวกรวยล้นฟ้าด้วยแล้ว ของที่เอามาวางเดิมพันก็จะยิ่งมีมูลค่าเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ถ้าไม่ใช่เงิน ก็จะเป็นรถของตัวเอง หรือแม้แต่ผู้หญิงก็ถูกนำมาใช้วางเป็นเดิมพันด้วย ผมไม่ชอบอะไรที่มันไม่เหมาะไม่ควรอยู่แล้วครับ แต่ผมสนใจแค่เรื่องรถมากว่า นอกนั้นผมถือว่ารู้ไว้ให้เป็นประสบการณ์
“รถ กูมีเยอะแล้ว...เงิน ชาตินี้ทั้งชาติกูก็ใช้ไม่หมด...ส่วนผู้หญิง กูจะหาเมื่อไหร่ก็ได้...แต่กับบางคนแม้กูจะอยากได้มากแค่ไหน...มันก็ไม่ยอมเป็นของกูง่ายๆซักที” พูดเฉยๆไม่ต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก็ได้ ตรงคำว่าบางคนจะเน้นเสียงหนักมากไปไหม สายตาไม่ต้องเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นมั้ง แล้วจะยังอมยิ้มอยู่อีกนานไหม คราวหลังพี่ก็ช่วยบอกผมล่วงหน้า ผมจะได้ไม่ต้องมายืนอมยิ้มเป็นคนบ้าตามไปด้วย...ยิ้มเรี่ยราดอีกแล้วนะมึง!
“ผะ...ผมก็เคยอยากไปดูนะ มีแต่รถแบบที่ผมชอบทั้งนั้นเลย” รีบเปลี่ยนเรื่องครับ ประเด็นเก่าพูดแล้วเลือดลมไหลเวียนหัวใจเต้นสูบฉีดส่งเลือดมาเลี้ยงที่หน้าผมเยอะเป็นพิเศษยังไงก็ไม่รู้
“หึ ไว้วันหลังกูจะพาไป” พูดจบมันก็ยื่นมือมายีหัวผมอีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินออกไป ทิ้งให้ผมต้องจัดหัวสนามหญ้าของตัวเองใหม่พร้อมๆกับใจที่ยังเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อเรียกสติครบแล้วจึงเดินกลับไปรวมกลุ่มกับพวกกากเดนที่ตอนนี้เริ่มตั้งกลุ่มนินทาผมกันอยู่ เรียกว่านินทาไม่ได้ครับต้องบอกว่าเผากันซึ่งๆหน้าจะดีกว่า
“ผัวมึงกลับไปแล้วหรอวะ?”
“กูไม่มีแรงเหลือจะทะเลาะกับมึงแล้วเชี่ยนนท์ ขอร้องอย่ากวนตีน” ผมบอกไปอย่างหน่ายๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆไอ้คิมอย่างอ่อนแรง
“ไปทำอะไรกันมาวะถึงได้หมดแรง อย่าบอกนะมึงไปซั่ม!” ยังไม่จบคำว่าซั่มผมก็ฟาดกบาลมันไปก่อนเต็มๆหนึ่งที เรื่องอกุศลละฉลาดคิดให้กูจัง
“มึงก็ลองไปคุยกับไอ้พี่เหนือมันเกินสามประโยคดูสิ ไม่หมดแรงกูให้ถีบยอดหน้าเลย” พูดไปก่อนจะคว้าน้ำเย็นๆจากกระติกมาดื่มให้ชื่นใจ ดื่มไปไม่ทันไรแก้วมือก็โดนไอ้ไนท์คว้าไปดื่มแทน แก้วไหม่ก็ได้ไหมมึง แล้วไปโมโหใครมาวะ เมื่อกี้ยังเห็นมึงแอ๊บแบ๊วแทบเป็นแทบตายอยู่เลย กลับมาหน้าโหดยังกับชาวสปาตาร์กูก็คิดว่ากำลังดูหนังเรื่องสามร้อยอยู่
“หน้าโหดมาเลยไอ้หล่อ เกิดอะไรขึ้นวะ? แล้วท่าตอนจิ้มแก้มทำไมหลังๆมึงทำเหมือนหมุนไขควงเลย หน้าแม่งอย่างโหด มึงทำควีโยมีเวอร์ชั่นไหมหรอ”
“เออ! เวอร์ชั่นควงสว่านที่แก้ม สัด! มึงก็กล้าถามกูนะไอ้คิม เห็นกูยืนทำควีโยมีเกือบจะร้อยรอบไหม ถ้ากูยังแอ๊บน่ารักไหวกูคงไม่ใช่คน”
“ใจเย็นๆเอาน้ำอีกไหมวะ?” ผมรีบถามมันไป ใจเห็นเพื่อนเหนื่อยก็อยากบริการเต็มที่ครับ ถ้าไม่ติดว่าหน้าผากยังรู้สึกเจ็บจี๊ดๆไม่หาย ผมคงกลายเป็นหมอนวดจำเป็นเข้าไปบีบไหล่ให้เพื่อนไปแล้ว
“แล้วเมื่อกี้มึงหายไปไหนมา?” ไอ้ไนท์ยื่นมือขวามารับน้ำจากผมไปก่อนจะถามขึ้น
“ไอ้พี่เหนือมันมา กูเลยออกไปหามัน”
“........................” มันไม่ยอมพูดอะไรอีก แต่ผมดูจากสีหน้ามันก็พอจะรู้ว่าคงไม่พอใจมาก ไอ้ไนท์มันไม่ชอบไอ้พี่เหนืออยู่แล้ว ยิ่งรู้ว่าพี่เหนือกับไอ้เชี่ยเหนือฟ้าที่มันเกลียดขี้หน้าคือคนเดียวกัน มันยิ่งพาลไม่ชอบเข้าไปใหญ่ ซึ่งผมก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไอ้ไนท์มันถึงจงเกลียดจงชังไอ้พี่เหนือนักหนา ถ้าเป็นผมที่ถูกไอ้พี่เหนือมันดุ มันด่า ก็ว่าไปอย่าง
“ถ้ามึงไม่ขอไว้ว่าเรื่องนี้มึงจะจัดการเอง กูคงไม่อยู่เฉยแบบนี้แน่” พูดจบมันก็เดินหนีผมออกไปเลย โดยไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไรกลับ ผมรู้ครับว่ามันคงแค่เป็นห่วงไปตามประสาเพื่อน หวังว่าไม่นานมันคงจะเข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเดือดร้อนแทน
“นี่กูกำลังดูหนังรักสามเศร้าอยู่ใช่ไหม?”
“สามเศร้าพ่องมึงสิไอ้คิม เชี่ยไนท์มันเพื่อนกู ถ้ารู้ว่าปากมึงเป็นแบบนี้น่าจับส่งให้อิกราฟฟี่เอาไปปู้ยี่ปู้ยำซะให้เข็ด”
“กูว่าสี่เศร้ามากกว่า” ไอ้นนท์พูดขึ้นก่อนผมจะหันไปมองปลายสายตาที่มันจับจ้องอยู่อย่างสงสัย เมื่อมองเห็นเป้าหมายคือร่างใหญ่ๆที่ผมยกให้เป็นพี่ชายที่แสนดีก็เดินตรงเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มและขนมถุงใหญ่ในมือ
“หวัดดีครับพี่เสือ” สี่เศร้าบ้าบออะไรเชี่ยนนท์ ได้ข่าวคนนี้พี่รหัสกูเหอะ ผมรีบยกมือไหว้ก่อนจะชิงเข้าไปแย่งถุงขนมในมือพี่แกมาถือไว้อย่างรวดเร็ว
“น้อยๆหน่อยไอ้ปอนด์ กูเอามาฝากพวกปีสองทุกคน มึงอย่าเนียนๆ” พูดจบมือใหญ่ๆก็ผลักหัวผมให้ได้เซ พี่เสือ แกเป็นพี่รหัสผมเองครับ ทั้งใจดี แล้วก็ชอบชวนผมไปกินเหล้าฟรีที่หออยู่บ่อยๆ แถมยังชอบเอาของอร่อยๆมาให้ผมกินเสมอ บ้านพี่แกเปิดร้านเบเกอรี่นะครับ ผมเลยพลอยลาภปากได้กินขนมฟรีมาเกือบสองปีแล้ว
“เออ ไอ้ปอนด์มึงอย่าเนียน เอามาให้กูแดกซะดีๆ” ว่าแล้วไอ้ธามที่ไม่รู้ว่าเลิกเล่นฟุตบอลตอนไหนก็วิ่งมาคว้าถุงขนมในมือผมไปทันที ก่อนที่ไอ้นนท์ ไอ้คิม ไอ้แบท ไอ้เอ ไอ้ต้น และอีกหลายๆคนจะมารุมฉกชิงขนมไป ฮิบโปและแก็งค์ผีห่า เอ้ย ผีฟ้าก็มาคว้ากันไปคนละห่อครับ เหลือแค่ผมที่ยังยืนเหม่อไม่ทันไรมองไปถุงที่อยู่ในมือไอ้ธามก็ว่างเปล่า
“เชี่ย ไม่มีใครเหลือไว้ให้กูเลย” ผมรีบต่อว่าไอ้ธามกับไอ้นนท์ทันทีที่ตอนนี้นอกจากจะไม่สนใจฟังผมแล้วยังเอาแต่แกะห่อขนมปังอย่างตั้งอกตั้งใจ
“กูคิดแล้วว่าเซ่อๆอย่างมึงต้องไม่ทัน เอานี่ กูเก็บไว้ให้มึงก่อนแล้ว” พูดจบห่อขนมปังห่อใหญ่กว่าทุกคนก็ถูกโยนเข้ามาในมือ ผมรีบถลาไปกอดพี่เสือไว้อย่างซาบซึ้ง
“พี่ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีสมกับที่ผมเคารพนับถือจริงๆ” ว่าแล้วก็รีบแกะขนมปังในมือเลยครับ
“งั้นให้กูเป็นได้มากกว่าพี่ชายไหมล่ะ” ได้ยินพี่แกพูดไรกลับมาแว่วๆ แต่ไม่ทันฟังครับ เพราะผมกำลังมองหาทำเลที่นั่งให้ห่างไกลไอ้ธามมากที่สุดอยู่
“ต้องกล้าเสี่ยงหน่อยนะพี่ ตัวเต็งเขาโหดมาก แถมยังสมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่าง”
“ก็พอจะได้ยินข่าวอยู่เหมือนกันว่ะ มึงว่ากูพอจะมีลุ้นบ้างไหมวะ?” ข่าวไรวะไอ้พี่เสือ ให้กูรู้บ้างดิ
“คงยากว่ะพี่ เพื่อนผมมันโคตรโง่เลย” มึงพูดไรกันวะกูงง คุยกันสองคนกับไอ้นนท์อยู่นั่นแหละ ไม่สนใจจะให้กูรู้เรื่องบ้างเลย แต่ช่างหัวพวกมันไปเถอะครับผมขอกินขนมอร่อยๆก่อนแล้วกัน ยังไม่ทันได้กัดคำแรกเข้าปาก ก้อนขนมปังก็กระเด็นเข้าหน้าซะก่อน
“โทษทีไอ้ปอนด์ กูดึงแล้วมันหลุดมือว่ะ” ถ้าจะหลุดมาก้อนใหญ่ขนาดนี้ มึงเอาก้อนที่อยู่ในมือตีเข้าหน้ากูเลยดีกว่า กูว่ากูเดินหนีมึงมาแล้วนะ เสือกเดินตามมานั่งแดกตรงหน้ากูอีก! เวรกรรมกูอีกแล้ววววววว!
เชี่ยเหอะ! ใครก็ได้เอาไอ้ธามออกไปจากชีวิตผมที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนที่6มาแล้ว หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ :mew3:
ทั้งI-AM และ อเลน ขอบคุณทุกความเห็นที่เข้ามาให้กำลังใจของทุกคนมากคะ :mew1: :mew1:
เป็นกำลังใจให้นิยายเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะคะ :z2:
ปล. นักเขียนมันบ่นว่า จริงๆมันแต่งให้พี่เหนือร้าย แต่ทำไมทุกคนถึงได้ชมพี่เหนือว่าน่ารักกันก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆ :hao7: :hao7:
ปล.2 หลายๆคนอาจสงสัยว่า ทำไมพี่เหนือถึงอยู่ๆก้อดูใจดีขึ้นมา เรื่องนี้มันมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่นอนค่ะ ยังไงก้อติดตามกันเรื่อยๆนะคะ แล้วจะเข้าใจในตัวพี่เหนือเค้า :m13:
-
อะไรน่ะ พี่เหนือมีลับลมคมในอะไร อย่าทำน้องปอนด์เจ็บนะ ไม่งั้นจะยกน้องให้บรรดากิ๊กไปแทนนะเออ(จัดการยกเองเสร็จสรรพ) :hao3:
-
อ่าวว นึกว่าพี่เหนือดีออกมาจากใจนะเนี่ย มีลับลมคมในซะงั้น
ไงก็อย่าทำให้ปอนด์เจ็บนักล่ะพี่
คนรอเสียบมีเพียบ
-
ดีดซะแรงร้าวไปถึงสมองเลยมั้ง
หลายเศร้าจริงๆแต่พี่เหนือคือตัวจริงใช่ไหม
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เสน่ห์แรง
จริงนะ น้องปอนด์เนี่ย :impress2:
-
อย่ามาร้ายกับปอนด์หนักนะ!!!!!!!!
เดี๋ยวแม่ยกปอนด์จะตบแกเหนือ55555555555555
แต่ก็ตามชื่อเรื่องใช่มั้ยคะฮือ
ร้ายก็รักนะเกเรอย่างไงก็รักน้ารึเปล่าเอยก๊ากกกกกกกกก
-
แม่ยกปอนด์เยอะเหมือนกันแฮะ o22
-
อะฮ่าา รัก 4 เศร้าาา :impress2:
-
ต่ออีกๆ :hao6: :hao6: :hao7:
-
เค้ารู้จักอะไรกันมาก่อนหรือเปล่าเนี้ยคู่เนี้ย ใจดีไปนะ วันแรกยังโหดอยู่เลยยย
โวะ อยากรู้อยากเห็นน
-
หรือจะสี่เศร้าจริงๆ ล่ะเนี่ย
:katai5:
-
555555555555
โดนผู้ชายรุมตอม เอาอี๊กกกกกกกกก :hao6: :hao7:
-
:ling1: อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ พี่เหนืออออออออ :katai5:
-
เหนือหวงได้โล่ อ๊าาาาา แต่ชอบ :hao7:
กดบวกและเป็ดให้ฮิปโปกับลิง 555
ธามได้ใจจริงๆ ตอนนี้ :mew1:
-
Special Part............... “TIME”
เวลาเพียงไม่กี่นาที...อาจมีค่ามากกว่าทุกสิ่งที่มีในชีวิต
หากได้อยู่กับคนที่เรา “รัก”
“เหนือฟ้า เข้าไปดูคอนโดใหม่ที่พ่อซื้อให้แกรึยัง? ถ้าไม่พอใจแกอยากได้อะไรก็ซื้อเอาเลยนะ พ่อโอนเงินเข้าบัญชีให้แกแล้ว ดีใจด้วยที่แกสอบเข้าคณะวิศวะได้”
ไม่ได้เห็นหน้าเจ้าของข้อความนี้นานเท่าไหร่แล้ว?...สามเดือน? ไม่สิ...อาจจะนานกว่านั้น....................
ครั้งสุดท้ายที่เจอกันคงเป็นช่วงส่งท้ายปี...เอาของขวัญมาให้...จำไม่ได้แล้วว่าของขวัญในตอนนั้นคืออะไร เพราะไม่คิดสนใจตั้งแต่แรก...พูดกันนานสุดไม่เกินห้านาที...ประโยคสุดท้ายจำได้แค่...เงินพอใช้หรือเปล่า?...ไม่ได้ตอบอะไรกลับ...เพราะคนถามสนใจแฟ้มเอกสารในมือมากกว่า...อยู่ได้ไม่ถึงชั่วโมงก็บินไปดูไซต์งานที่อังกฤษ...สุดท้ายเลยออกไปเค้าดาวน์กับไอ้มิน ไอ้แทน...ดื่มกันหนัก ได้ผู้หญิงมาคน เป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา เลยพาไปที่คอนโด...รู้สึกตัวอีกทีก็ข้ามปีไปแล้ว.....
หยิบคีย์การ์ดที่วางทิ้งไว้ขึ้นมาใส่กระเป๋ากางเกง เดินลงบันไดมาเจอแม่บ้านที่ยังทำงานกันไม่เสร็จ มองไปมีสำรับอาหารวางอยู่...ไม่เข้าใจว่าจะมีโต๊ะตัวใหญ่ๆไว้ทำไม...ในเมื่อมีแค่ผมที่นั่งคนเดียวทุกมื้อ...เดินไปดูมีที่น่ากินหลายอย่าง แต่ไม่มีเวลา ไอ้แทนโทรตามหลายรอบ...
เข้าไปนั่งในพอร์ชป้ายแดงคันใหม่ที่เพิ่งได้มาเมื่ออาทิตย์ก่อน...ไม่เคยบอกว่าอยากได้ แต่ทุกเดือนจะมีรถคันใหม่เข้ามาจอดไว้ที่โรงรถ หมุนเวียนไปเรื่อยๆ...เคยบอกไปว่าไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ ใจจริงชอบแค่ BMW กับ Lamborghini บางรุ่น...แต่จนตอนนี้ ก็ยังมีรถเข้ามาจอดทุกๆเดือนเหมือนเคย...เลยไม่คิดจะพูดอะไรอีก...
หักพวกมาลัยเลี้ยวขึ้นทางด่วนสายโทลล์เวย์...เร่งความเร็ว...สายตาเหลือบไปเห็นกล้อง...คิดว่าคงมีใบสั่งส่งตามมาที่บ้าน ไม่รู้ว่ากี่ใบเข้าไปแล้ว...ไม่ได้สนใจ...สุดท้ายพ่อบ้านเป็นคนจัดการ...เข้าเขตรังสิตเลี้ยวลงตามทางที่นัดแนะกับไอ้แทนไว้...เป้าหมายคือสนามแข่งรถที่ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน...ขับผ่านนิคมอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง...แปลกใจที่แทบไม่เห็นพนักงานซักคน...วันนี้คือวันแรงงาน....กว่าจะคิดได้รถก็เลี้ยวเข้าซอยเล็กๆแห่งหนึ่งตามที่ไอ้แทนบอก...
ต้องชะลอความเร็วเพราะข้างหน้ามีตลาดนัดเล็กๆ...ไม่ชอบสถานที่ที่วุ่นวาย...แต่เพราะไอ้มินสั่งให้ซื้อขนมไปให้...เพราะรีบเลยไม่ทันหยิบอะไรติดมือมา...ตัดสินใจจอดรถข้างทางก่อนจะเดินไปดู...เป็นครั้งแรกที่เดินในสถานที่แบบนี้...ทำตัวไม่ถูก...รู้สึกมีคนมองตามตลอดทาง...รู้ว่าต่างจากคนอื่น...มองดูจนทั่ว ร้านค้ามีไม่มาก...คนที่มาซื้อส่วนใหญ่คงเป็นพนักงานจากนิคมอุตสาหกรรมที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ...
เห็นคนไปมุงที่ร้านขนมไทยบนรถเข็นคันเก่าๆแน่นไปหมด...อยากเข้าไปซื้อ...แต่เพราะคนเยอะเลยแค่ยืนมองอยู่ห่างๆ...ตัดใจเดินกลับทางเดิม...รู้สึกถูกชนเข้าที่หลัง...หันไปมองเจอเด็กหัวเกรียนใส่ชุดนักเรียนมัธยมนอนกองอยู่ที่พื้น...มันจ้องหน้าอย่างไม่พอใจ...ก่อนจะลุกขึ้นยืน...ปัดเศษดินที่ติดตามตัวออก...ทำหน้ากวนตีนใส่...ก่อนจะตะโกนเรียกชื่อใครซักคน...ไม่ได้สนใจมันอีก...เพราะกำลังมองภาพผู้คนที่เดินจับจ่ายซื้อของกัน...
อิจฉาคนพวกนี้.......
ไม่เคยมีช่วงเวลาที่เรียกว่า “ครอบครัว”...
ไม่ชอบที่จะอยู่คอนโด แต่เมื่อกลับ “บ้าน” ไม่มีใครรออยู่ที่นั่น
ไม่อยากได้ของขัวญแพงๆ...อยากได้แค่คำชมที่ออกมาจากปาก...ไม่ใช่ผ่านทางข้อความ
ไม่อยากให้โต๊ะกินข้าว...มีแค่ผมคนเดียวที่นั่งอยู่
ไม่อยากได้เงินมากมาย...แค่อยากได้ “เวลา” ..... เวลา ที่ได้อยู่พร้อมหน้ากัน
แต่...ไม่เคยมีวันหยุดสำหรับประธานบริษัท...
ถ้าเลือกได้...อยากเป็นแค่คนธรรมดา...ไม่ใช่ “ณัฐสิทธิ์ นวพงษ์พันธ์กูล” อย่างทุกวันนี้
สุดท้ายก็ไม่ได้ซื้อ...เดินกลับไปที่รถ...มองไปเห็นรถตัวเองกำลังได้รับความสนใจ...ชุดนักเรียนมัธยมกับหัวเกรียนๆที่เคยชน....จำหน้าไม่ได้...รู้แต่มีแค่มันที่ใส่ชุดนักเรียน...เอาหน้าแนบกับกระโปรงรถ...ใช้มือลูบเบาๆ...พูดกับรถอยู่คนเดียวเหมือนคุยกันรู้เรื่อง...ท่าทางลับๆล่อๆกลัวคนเห็น...มองแล้วตลก.................................รู้ตัวอีกที.............ไม่รู้ว่าเผลอ “ยิ้ม” ไปตอนไหน
สิ่งที่ไม่เคยคิดอยากได้...ไม่เคยเห็นว่าสำคัญอะไรมากมาย...
สำหรับบางคน...ทำไมถึงดูมีค่าขนาดนั้น?
ไม่เข้าใจ...ทำไมถึงละสายตาไปจากรอยยิ้มตรงหน้านี้ไม่ได้ซักที...
“ไอ้ปอนด์!....มึงจะขโมยรถเขารึไง?!”
[/i]
เสียงตะโกนเรียกชื่อดังขึ้น............. ได้ยินแค่คำว่าขโมยรถ............อยู่ไกลเกินไป...........ท่าสะดุ้งตกใจ......เผลอยิ้มไปโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว.........มันเดินไปหาคนเรียก...ตบหัวคนอื่นเป็นการทักทาย...ทำหน้ากวนตีนใส่.....ก่อนจะเดินเข้าซอยไป........
รู้สึกถึงแรงสั่นในกระเป๋ากางเกง...กดรับเพราะรู้ว่าปลายสายคือใคร...เมื่อรู้สถานที่...จึงเดินไปที่รถ...ขับเลี้ยวออกมา...........ไม่ลืมที่จะหันไปมองซอยที่ร่างนั้นเดินเข้าไป........ว่างเปล่าไม่เห็นใคร.....จึงหันกลับมองถนนตรงหน้าตามเดิม........
จำหน้าไม่ได้....ไม่ได้ยินว่าชื่ออะไร....
มีแค่รอยยิ้ม...ที่ทำยังไง...ก็ไม่ลืม.........
...
ตอนพิเศษอาจจะสั้นไปหน่อย แต่คนแต่งมันบอกว่าพี่เหนือเป็นคนคิดน้อยค่ะ ไม่ค่อยคิดเยอะ แต่คิดทีก็ทำให้เศร้าตาม :hao5: :hao5:
ปล.I-AMบอกมาว่าอย่าลืมใช้วันหยุดให้คุ้มค่ากับคนที่เรารักนะคะ อย่าทำงานจนหลงลืมใครไป จะได้ไม่มีใครต้องรู้สึกแบบพี่เหนือ :mew4: :mew6:
ปล.2 วันแรงงานใครทันไปดูหนัง100คนแรกฟรีกันก็มาแชร์ได้นะ ฮ่าๆๆๆ :hao7: :mew1:
-
ที่แท้พี่เหนือก็ปิ๊งปอนด์ก่อนนี่เองง ตอนอินโทรนั่นก็พี่เหนือคิดใช่เปล่าา แล้วแบบที่ใจดีด้วยเพราะเพิ่งจำปอนด์ได้แล้วไรงี้ :m28:
เดาไปเรื่อยย 555
-
รักแรกพบ :katai5:
-
เจอกันก่อนนี่เอง
แถมพี่เหนือฟ้าของเรายังติดใจรอยยิ้มปอนด์ด้วย
แต่ชีวิตพี่เหนือแกน่าสงสารอ่า
ปอนด์มาทำให้พี่แกหายเศร้าหน่อยเร้ววว
-
ตลกตรงพี่เหนือคิดน้อย คิดน้อยหรือไม่ค่อยคิดคะ? เอะอะก็แกล้งแต่ปอนด์55555555555555555
แหมมมม สรุปเจอเค้าก่อนสะงั้น
-
ที่แท้พี่เหนือก็หลงเสน่ห์น้องปอร์นมาก่อนแล้วจิ
รออ่านต่อครับ
-
แอบชอบน้องปอนด์มาก่อนแล้วหรอพี่เหนือ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เรื่องนี้ฮานี้อ่ะ
เหนือมาโหมดน่าสงสัยนะ
-
มีเยอะเกินไปทำให้ขาดสินะ
-
ชอบปอนด์มาก่อนอะซิ๊เหนือ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai5: พี่เหนือน่าสงสารอ่ะ แอบรักก่อนด้วย
แอบรักอยู่ในใจ.........#เริ่มเพ้อ
มาต่อไวๆนะค่ะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: มาต่อได้แล้วจ้า เอ่อแบบว่าฟินอ่ะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :ruready :ruready :ruready
-
เหนือเจอ+จำปอนด์ได้ตั้งนานแล้ว
มิน่ากล้าจุ๊บหน้าผากเหม่งกลางรับน้อง
ท่าทางปอนด์จะรอดยากนะนี่
ชอบบบบบบบ
อยากอ่านอีก
กดบวกและเป็ด :mew1:
-
รักแรกพบ มั้ย? :hao7: :hao7: :hao7:
-
Chapter 7…………………….. “ของกู!”
“ถ้าวันนี้มึงไม่ตายคาตีนกู ก็อย่ามาเรียกกูว่าเหนือฟ้า!” สิ้นเสียงแข็งกร้าวของคนที่มีแววตาดุดันแสนน่ากลัวก็พุ่งเข้าใส่ร่างชายอีกคนที่อยู่ตรงหน้า หมัดหนักๆซัดเข้ามุมปากให้ได้เลือดโดยไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ป้องกันตัว ขาเรียวแต่ก็แข็งแรงถีบไปกลางลำตัวของอีกฝ่ายจนล้มลงไปกองที่พื้น ก่อนร่างสูงจะตามไปกระทืบซ้ำ รองเท้าหนังแบรนด์ดังกระแทกเข้าที่ท้องและข้างลำตัวของอีกฝ่ายไม่ยั้ง แม้เขาจะใช้แขนทั้งสองข้างกันไว้ แต่ด้วยความเร็วบวกกับตอนนี้เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำจากการที่ไม่ทันตั้งตัว เขาจึงตกเป็นเป้านิ่งให้อีกฝ่ายกระทืบได้ตามอารมณ์
“ยืนดูกันอยู่ทำไม เดี๋ยวไอ้เชี่ยนี่ก็ตายก่อนหรอก ใครก็ได้ไปตามไอ้แทนมา!” เสียงหนึ่งที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ไม่ห่างรีบพูดขึ้น ก่อนจะเข้าไปฉุดแขนเพื่อนตัวเองไว้ เพราะรู้ว่าลำพังคนเดียวคงไม่สามารถห้ามแรงมหาศาลขนาดนี้ได้ จึงทำได้แค่ถ่วงเวลารอเพื่อนอีกคนมาช่วย เพื่อไม่ให้ร่างบนพื้นที่เริ่มมีร่องรอยบวมช้ำกับมีเลือดซึมออกมาจากแผลที่ปลายคิ้วตอนนี้เจ็บหนักกว่าเก่า
“ไอ้เหนือใจเย็นๆก่อนดิวะ” พูดไปทั้งๆที่แขนก็ยึดกอดร่างเพื่อนตัวเองไว้แน่น แต่แรงที่มีก็ยังต้านร่างนี้เอาไว้ไม่ได้ เสียงเอะอะโวยวาย กรีดร้อง ยามเมื่อร่างสูงส่งตีนเข้าร่างของอีกฝ่ายที่นอนตัวงอร้องอย่างเจ็บปวดอยู่บนพื้นดังขึ้นเป็นระยะจากสายตานับสิบคู่ที่มุงดูเหตุการณ์มาตั้งแต่แรก แต่เพราะรู้ว่าถ้ายื่นมือเข้าไปยุ่งแล้วต้องเจอกับอะไรบ้าง จึงทำได้แค่ยืนมองห่างๆอย่างสงสารอีกฝ่ายที่กำลังจะตายคาตีนเหมือนที่อีกคนเคยพูดไว้
“ไอ้ปอนด์! เชี่ยแล้วมึง” เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมากลางวงหลังจากที่ผม ไอ้นนท์ แล้วก็หล่อโคตรพ่อกำลังประชุมนัดแนะกันเรื่องจะไปแดกเหล้าที่ร้านประจำกันคืนนี้ เพราะพี่เสือแกเพิ่งโทรมาชวนพวกผมเมื่อครู่ วางสายจากแกได้ไม่นาน หน้าบานๆของไอ้ตี๋ธามก็โผล่มาพร้อมเหงื่อท่วมตัว พาลให้อารมณ์ดีๆหวังจะได้แดกเหล้าฟรีเย็นนี้เป็นอันสะดุด
“เป็นไรของมึงทำหน้าเป็นเหี้ยตื่นตูมไปได้” อยู่กับไอ้พี่เหนือมากหลังๆเริ่มติดนิสัยสรรหาคำด่าเจ็บๆขึ้นมาครับ เพราะคำพวกนี้ผมโดนจนชิน หลังจากผ่านการทำหน้าที่เป็นเด็กเหนือมาได้เกือบเดือนแล้ว การเป็นเด็กเหนือไม่ใช่จะเป็นกันง่ายๆนะครับ จะต้องมีกฎข้อปฏิบัติดังนี้ ให้ไปหาที่คณะทุกเช้า แล้วแดกข้าวด้วยกันทุกวัน ต้องเล่าเหตุการณ์ในชีวิตประจำวันให้อีกฝ่ายรู้ อู้ไม่รับโทรศัพท์กูตาย มีนัดกันห้ามเลทห้ามสาย เว้นแต่ถ้าไม่สบายให้บอก ออกไปไหนกับใครต้องรู้ ห้ามคบชู้ลับหลัง ดื้อขัดคำสั่งอาจมีใช้กำลัง แล้วถ้ายังอยากมีชีวิต ก็อย่าแม้แต่จะคิดฝ่าฝืน สุดยอดไปเลยใช่ไหมครับการเป็นเด็กเหนือของผม สมกับที่มีหนังเรื่องหนึ่งเคยบอกไว้จริงๆว่า หน้าที่อันยิ่งใหญ่ มักมาพร้อมกับความบรรลัยอันใหญ่ยิ่ง!
“มีคนจะตายห่าเพราะตัวเองอยู่แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกนะมึง” อ้าว ไรวะไอ้นี่พูดไม่รู้เรื่อง แล้วกูไปทำให้ใครกำลังจะตาย กูนั่งแบกหนังหน้าหล่อๆรอเรียนวิชาต่อไปอยู่ในห้องกับเหี้ยสองตัวที่นั่งข้างๆ กูไปทำอะไรให้ใครเดือดร้อนตอนไหน?
“มึงก็พูดให้ไอ้ปอนด์มันเข้าใจสิวะไอ้ธาม นอกเรื่องอยู่ได้วันนี้มันจะเข้าใจมึงไหม มันยิ่งโง่ๆอยู่ด้วย” จะดีอยู่แล้วเชียวถ้าท้ายประโยคมึงไม่หลอกด่ากูนะไอ้นนท์
“ผัวหลวง กับ ผัวน้อยมึงมีเรื่องกัน” ผัวหลวงกูพอจะเดาได้ว่าใครเพราะแม่งพูดล้อกูอยู่ทุกวัน แต่ผัวน้อยกูนี่สิคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่ะ
“จะหลวงจะน้อยกูก็ยังไม่มีซักผัวว่ะ อย่ายัดเยียดความคิดชั่วๆมากวนตีนกูตอนนี้ กูกำลังอารมณ์ดีที่จะได้แดกเหล้าฟรีอยู่”
“เลิกคิดเรื่องแดกเหล้าฟรีได้เลย ถ้ายังไม่ไปกับกูมึงจะได้แดกกระเพาะปลาฟรีจากงานศพแทน เพราะพี่รหัสมึงกำลังจะโดนกระทืบตาย”
“เชี่ยแล้ว! ใครจัดไอ้พี่เสือวะ?!” ไม่ใช่แค่ผมหรอกครับที่ตกใจ ตอนนี้ทั้งไอ้นนท์ ไอ้ไนท์ที่ฟังอยู่ก็ต้องลุกขึ้นยืนทันที
“ไอ้พี่เหนือของมึงนั่นแหละ จัดชุดใหญ่ใส่ไม่ยั้ง ใครไปห้ามก็ไม่ฟัง กูเลยต้องมาตามมึงไปห้ามตีนแทน” แล้วก็ไม่พูดให้กูเข้าใจตั้งแต่แรก ป่านนี้พี่รหัสกูไม่สาหัสปางตายไปแล้วหรอ คิดได้ขายาวๆของผมก็รีบสาวเท้าตามไอ้ธามที่วิ่งนำหน้าไปก่อนทันทีโดยมีไอ้นนท์กับไอ้ไนท์ตามมาติดๆ
“เชี่ย!!!!” สี่เสียงประสานกันอย่างพร้อมเพรียงทันทีที่ขาตัวเองก้าวมาหยุดยืนบริเวณหลังตึกเรียนคณะวิศวะเมื่อภาพที่ปรากฏต่อสายตาตรงหน้า คือบาทาของร่างหนึ่งยังคงกระแทกเข้าตัวอีกฝ่ายที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยช้ำกับมีเลือดไหลอาบทั่วหน้า ทั้งที่อีกฝ่ายมีเพื่อนสองคนช่วยกันฉุดร่างไว้สุดกำลังแต่ก็ยังหยุดยั้งไว้ไม่ได้
“ไอ้พี่เหนือพอเถอะ!” ผมรีบวิ่งเข้าไปขวางหน้าไอ้พี่เหนือไว้ พร้อมใช้มือทั้งสองข้างยันอกแกร่งของมันให้ถอยห่างจากร่างพี่เสือที่นอนหมดสภาพอยู่ที่พื้น เป็นจังหวะให้ไอ้นนท์กับไอ้ไนท์เข้ามาประคองพี่แกให้ลุกยืนขึ้น อื้อหือ เล่นซะจากเสือโหดกลายเป็นละมั่งพิการเลยนะมึง เปลี่ยนพี่รหัสกูจากสัตว์กินเนื้อเป็นสัตว์กินพืชไปซะแล้ว
“ออกไป” มันไม่ได้ออกแรงต้านมือผมที่ดันอยู่ตรงอกหรือปัดมือผมออก แต่กลับจ้องนัยน์ตาสีดำแสนเย็นชาฉายแววดุดันน่ากลัวมาที่ผมแทน ผมไม่เคยเห็นใครโกรธได้น่ากลัวขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เห็นดังนั้นมือที่ยันออกแกร่งไว้ก็พาลสั่นขึ้นมาดื้อๆ แต่ก็ต้องทำใจแข็งข่มความกลัวไว้เพราะถ้าไม่รีบพาพี่เสือไปส่งโรงพยาบาลคงแย่แน่
“มีอะไรค่อยๆพูดกันก็ได้ พี่รหัสผมกำลังจะแย่แล้ว พี่จะฆ่าคนหรือไง” ผมพยายามใช้น้ำเสียงให้เป็นปกติไปพร้อมๆกับหาเหตุผลมาอ้างเผื่อคนตรงหน้าจะยอมฟังผมบ้าง
“กูบอกให้มึงถอยออกไป!” แต่นอกจากพี่เหนือมันจะไม่ฟังผมแล้ว ยังตวาดจนผมต้องยอมถอยห่างจากมันออกมาเล็กน้อยเพราะความกลัว แต่ก็ไม่ยอมหลีกทางให้มันเข้าถึงตัวพี่เสือที่ถูกไอ้นนท์ ไอ้ไนท์ประคองไว้ในสภาพร่อแร่เต็มที
“ผมไม่ออก จนกว่าเราจะคุยกันดีๆ”
“มึงชอบมันใช่ไหม?! ถึงได้ปกป้องมัน!”
“ก็นั่นพี่รหัสผม แต่ถึงจะเป็นคนอื่นผมก็ยังจะห้ามพี่อยู่ดี พี่ทำแบบนี้มันไม่ถูก” ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรมันถึงได้คิดไปแบบนั้น ผมก็แค่ไม่อยากให้มันทำร้ายใครเท่านั้นเอง
“ถ้ามึงยังทำเหมือนเป็นห่วงมันขนาดนั้น กูจะกระทืบมันให้ตายคาตีน!”
“ผมห่วงเพราะเขาเป็นเหมือนพี่ชายผม เป็นรุ่นพี่ที่ผมเคารพนับถือ พี่ใจเย็นๆก่อนนะ” พยายามส่งผ่านความจริงให้มันรับรู้จากแววตาของผม ผมไม่ได้โกหกมัน ผมพูดความจริงทุกอย่าง
“ฟังที่น้องมันพูดเถอะไอ้เหนือ มึงเล่นมันขนาดนั้น มันตายไปจะยุ่ง”
“ใครใช้ให้มันมายุ่งกับของของกู!”
“ผมไม่รู้ว่าพี่เสือไปทำอะไรให้พี่โกรธ แต่พี่ใจเย็นๆสงบสติอารมณ์ก่อน แล้วเราค่อยๆมาคุยกันนะพี่” ขนาดพี่แทนพูดมันยังไม่ฟัง ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มีแค่รอให้มันใจเย็นลงเท่านั้นที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
“........................”
“ผมขอร้องนะพี่ เห็นแก่ผมซักครั้งก็ได้”
“ถ้ามันตายขึ้นมาจริงๆ ของของมึงนั่นแหละที่จะเดือดร้อน” ผมไม่เข้าใจว่าที่พี่มินพูดหมายถึงอะไร แต่ดูท่าของที่ว่าจะสำคัญกับมันมากจริงๆ เพราะตอนนี้มันเริ่มมีท่าทีอ่อนลง แววตาที่เคยน่ากลัวก็เริ่มจะกลับมาเป็นปกติ
“........................”
“ผมขอร้องนะพี่เหนือ” ผมเดินเข้าไปก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างทาบลงแนบอกมันเบาเบาอีกครั้ง พี่แทนกับพี่มินปล่อยแขนที่เคยช่วยกันฉุดไว้ให้เป็นอิสระ ก่อนที่สายตาเย็นชาเป็นปกติจะมองสบตาผมนิ่งอยู่นาน
“กูเห็นแก่ที่มึงขอ แต่ถ้าไอ้เชี่ยนี่ยังไม่ฟังที่กูเตือน ครั้งหน้ามันตายคาตีนกูจริงๆ”
“.......................” ได้ยินดังนั้นผมเลยหันไปพยักหน้าให้ไอ้นนท์ ไอ้ธาม รีบพาพี่เสือไปขึ้นรถไอ้ไนท์ที่มันไปขับมาจอดรอไว้ก่อนแล้ว โดยมีปลายทางคือโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆ เมื่อเห็นเหตุการณ์กลับมาเป็นปกติเหล่านิสิตมุงที่ตอนนี้โดนสายตาของไอ้พี่เหนือจับจ้องอยู่เป็นต้องสะดุ้งขนลุกขนพองแยกย้ายหายหัวกันไปในทันที
“ไปเถอะ เดี๋ยวกูจัดการทางนี้เอง” พี่มินพูดบอกไอ้พี่เหนืออย่างรู้ว่ามันกำลังจะทำอะไร ก่อนมือผมที่ยังทาบอยู่บนอกมันจะถูกมือใหญ่จับไว้แล้วลากให้เดินตรงไปที่ BMW 7-Series ที่ช่วงหลังๆมาผมคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี ก่อนไอ้พี่เหนือมันจะเปิดประตูรถแล้วโยนผมเข้าไปพร้อมปิดประตูอย่างไม่ใยดีว่าหัวผมจะกระแทกกับคอนโซลรถไหมมันก็มานั่งทำหน้าที่เป็นคนขับไร้มนุษย์สัมพันธ์ไม่พูดไม่จาไปตลอดทาง
“พี่จะพาผมไปไหน?”
“......................” ไม่ตอบ แค่เหลือบหางตามาแล ผมแปลได้ว่า “พาไปไหนก็เรื่องของกู เสือกถามขึ้นมาอีกมึงจะถูกถีบลงจากรถ” โอเคครับ เมื่อเข้าใจแล้วผมก็นั่งนิ่งเป็นลิงถือลูกท้อบนฝายาหม่องต่อไปเงียบๆ
“......................” ไม่นาน BMW 7-Series ก็เลี้ยวเข้ามาจอดในลาดจอดรถของคอนโดหรูแสนแพงแถวสุขุมวิท ไม่ปล่อยให้ผมได้มีเวลาคิดนาน มันก็ปรี่เข้ามาคว้าข้อมือแล้วลากผมไปยังลิฟต์ต่อทันที ไม่นานก็ได้เข้ามายืนในลิฟต์สมใจมันก่อนมันจะกดไปที่ชั้น15
“นี่คอนโดพี่หรอ?” ไม่ตอบ แค่เหลือบหางตามาแลอย่างเคย แปลได้ว่า “ถ้าไม่ใช่คอนโดกู มึงจะได้มายืนเสนอหน้าอยู่ตรงนี้ไหม ถามโง่ๆ” โอเคครับ เป็นอันว่าเข้าใจกันผมขอเป็นใบ้ไปเลยดีกว่า วันนี้รู้สึกพูดอะไรไปไม่ค่อยจะโดนใจเขาเท่าไหร่จิตสังหารก็ช่างรุนแรงเหลือเกิน
“ติ๊ง....” ลิฟต์เปิดออกในชั้น15 ไอ้พี่เหนือยังคงลากผมให้ตามมันไป ก่อนจะหยุดยืนหน้าประตูห้องหนึ่ง กดรหัสผ่านพร้อมเสียบคีการ์ดที่เอือมหยิบจากกระเป๋ากางเกง เมื่อประตูเปิดออกมันก็ไม่ปล่อยให้ผมได้ทันมองสำรวจภายในห้อง ตรงดิ่งลากผมเข้าไปยังห้องนอนทันที หูได้ยินเสียงล็อคประตูเสร็จสรรพก็คว้าหมับเข้าที่แขน เหวี่ยงผมกระแทกเตียงอย่างรุนแรงให้ลงไปนอนแอ้งแม้งอย่างไม่ทันตั้งตัว
“เป็นเชี่ยไรวะพี่!” ผมที่ตูดกระแทกเตียงดังผลั๊กก็ต้องตะคอกมันกลับอย่างคนที่ความอดทนถึงขีดสุด เตียงคิงไซส์หนานุ่มรองรับร่างผมไว้ได้ก็จริง แต่ด้วยแรงคนเหวี่ยงก็ทำให้ตูดผมสะเทือนเหมือนกันครับ
มีต่อๆๆ
-
“เห้ย! พี่จะทำอะไรผม อ๊ะ...อุ๊บส์!...” ตกใจคูณสองเมื่อร่างหนาเข้าทาบทับร่างผมไว้ ก่อนมันจะกดจูบลงบนปากผมรวดเร็ว
“อื้อ......” เมื่อไม่เห็นปากผมเปิดอ้าให้ความร่วมมือ มันก็เข้ากระชากเสื้อนักศึกษาจนชายเสื้อผมหลุดออกจากกางเกง ก่อนจะสอดมือเข้าไปลูบไล้ลากผ่านทั่วท้องน้อย ลามขึ้นไปสะกิดตุ่มไตทั้งสองข้างบนหน้าอกให้ได้สะดุ้ง จนเผลอเปิดปากให้มันสมใจได้สอดแทรกลิ้นร้อนเข้ามานัวเนียพันเกี่ยวดูดดันจนผมหายใจไม่ทัน แรงดูดเม้มริมฝีปากเกิดเป็นเสียงยังไม่อายเท่าลิ้นที่ควานไปทั่วแลกน้ำลายจนไหลซึมออกมาตามร่องปาก หากแต่อีกฝ่ายก็ไม่คิดจะผ่อนแรงลง จนรับรู้ได้ถึงรสเลือดที่น่าจะเกิดจากการต่อสู้กันเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน คงโดนหมัดจากพี่เสือสวนกลับมาบ้าง แต่นอกจากร่างข้างบนจะไม่รู้สึกเจ็บแล้วตอนนี้ยังละริมฝีปากตรงเข้าฝากรอยไว้ที่ซอกคอผมให้รู้สึกเจ็บปนเสียว จนเรี่ยวแรงที่เคยมีมันพาลหายไปหมด
“อ๊ะ...อื้อ อย่าทำอะไรผม ละ เลยพี่เหนือ” ทุบอกมันกลับไปแรงๆแต่ก็ไม่เห็นผล เมื่อคนด้านบนยังลากลิ้นไปทั่วซอกคอ ขบกัดติ่งหูก่อนจะลากลิ้นเลียให้ได้หลุดเสียงครางออกมา ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน เพราะไม่เคยต้องมาเจอกับเหตุการณ์ถูกปล้ำแบบนี้ ผมจะทำยังไงดี ในหัวสมองตอนนี้ว่างเปล่าไปหมด
“ไอ้พี่เหนือ อึก...อา...อย่าทำไรกู” จะพูดแต่ละคำก็ลำบากเหลือเกินเพราะมันเอาแต่พรมจูบผมไปทั่วแผงอกเปลือยเปล่าที่เสื้อนักศึกษาถูกกอดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ลิ้นร้อนลากผ่านตามจุดต่างๆ วนรอบตุ่มไตก่อนจะกัดปลายยอดเบาๆให้ได้สะดุ้ง
“..................” เป็นครั้งแรกที่มันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ก่อนจะก้มลงขบกัดหัวนมผมอีกครั้งแต่สายตายังจับจ้องใบหน้าผมอย่างเจ้าเล่ห์ ยิ่งมันใช้ลิ้นแตะเบาๆผมก็ยิ่งสะดุ้งจนมันเริ่มยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ
“อึก...แกล้งกู...อะ....ไอ้เชี่ยพี่เหนือ” น้ำตาที่ข่มไว้เริ่มจะไหลแล้วครับ ผมไม่เคยรู้สึกอับอายและพ่ายแพ้เท่านี้มาก่อนในชีวิต ผมมีหัวจิตหัวใจไม่ใช่จะยอมให้ใครมาทำร้ายได้ง่ายๆ ผมเป็นคน ผมรักศักดิ์ศรี แต่ทำไมคนคนนี้ถึงทำทุกอย่างเหมือนกับมันเป็นเรื่องสนุก ผมทำผิดอะไร? ผมทำอะไรไม่ถูกใจถึงต้องลงโทษผมขนาดนี้ อย่างน้อยก็ช่วยบอกเหตุผลให้ผมเข้าใจทีได้ไหม?
“มึงร้องไห้...” ทันทีที่น้ำตาผมเริ่มไหล มันยอมหยุดการกระทำทุกอย่าง นิ้วเรียวบรรจงเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มให้ผมเบาๆ ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนปากผมรวดเร็วทิ้งท้าย แล้วแยกตัวออกไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้ผมอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน ปากบวมเจ่อ ซิบกางเกงถูกปลดตะขอรูดลงจนลิงขอบย้อยออกมาโชว์หราท้าสายตาตัวเอง เมื่อคิดได้ก็รีบใช้แขนเช็ดน้ำตาออกลวกๆก่อนจะหยิบเสื้อที่ถูกปาไปไว้ปลายเตียงมาสวม ใส่เข็มขัดแล้วจับชายเสื้อยัดลงกางเกงจนเรียบร้อย ก็มานั่งทำหน้ามุ่ยรอไอ้คนต้นเหตุเดินออกมา ทั้งที่ผมควรจะใช้โอกาสนี้หนีไป แต่ใจมันสั่งให้ผมรอฟังเหตุผลที่มันทำแบบนี้ก่อน
“......................” เมื่อมีเวลาสายตาผมก็เริ่มสำรวจทั่วห้องนอน ทั้งๆที่ยังรู้สึกขวัญเสียไม่หาย จึงสอดส่ายสายตาไปเรื่อยเพื่อไม่ให้ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่กลับมาในความคิดอีกครั้ง มันจัดห้องโทนสีน้ำตาลอ่อน สีเทา แล้วก็สีขาว ดูเรียบๆไม่ฉูดฉาดแต่ก็จัดได้สวยมาก ทั้งเตียงนอน ผ้าม่าน ตู้เสื้อผ้าเป็นแบบ Built-in ใช้สีสลับกันได้ลงตัว เพราะเป็นสีอ่อนจึงทำให้ห้องดูสว่างไม่ทึบจนเกินไป ในห้องนอนไม่มีอะไรมาก มีเพียงโต๊ะหนังสือที่ถูกจัดวางไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย Textbook เล่มหนากว่ายี่สิบเล่มวางซ้อนกันบนโต๊ะพร้อมโน้ตบุ๊กยี่ห้อผลไม้วางอยู่ข้างกัน ด้านขวามีตู้ใส่งานออกแบบเป็นโมเดลตึกสูงอยู่ ห้า หกอันจัดเรียงไว้ สายตาเหลือบไปเห็นกรอบรูปหนึ่งใบแต่ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปดู ประตูห้องน้ำก็เปิดออกก่อน
“ออกไปรอข้างนอก กูจะเปลี่ยนเสื้อผ้า หรือถ้ามึงอยากดูจะนั่งอยู่นี่ก็ได้” ไม่ปล่อยให้ผมได้คิดมันก็ถอดช็อปที่ใส่ติดตัวออกทันที จนเผยให้เห็นร่างขาวๆกับซิกแพ็คเรียงสวยอวดสายตา ผมต้องเสหลบไม่อยากมองออกอาการประหม่าจำต้องรีบพาขาตัวเองวิ่งออกจากห้องนอนมันในทันที ได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังมาเบาๆ แกล้งคนอื่นให้อายมันชอบใจครับ ผมว่าแม่งต้องโรคจิตขั้นรุนแรง
“......................” คอนโดมันมีทั้งห้องนอน ห้องครัว แล้วก็ห้องรับแขก กว้างแล้วก็หรูหรามาก ผมว่าราคามันก็ไม่ได้ต่างจากรถที่มันขับซักเท่าไหร่หรอก ว่าแล้วก็รู้สึกหิวขึ้นมาจึงเดินไปเปิดตู้เย็นแต่ก็ต้องผิดหวังอย่างแรง
“มึงจะมีตู้เย็นไซส์จัมโบ้ไว้ทำไม ถ้าไม่มีอะไรให้แดกนอกจากเหล้ากับน้ำเปล่า” บ่นเบาๆแต่ก็หยิบน้ำเปล่ามันมาดื่มอย่างถือวิสาสะ ว่าแล้วก็อยากขโมยเหล้ามันไปซักสองสามขวดเพราะที่เรียงกันอยู่เหนาะๆก็หลายพันขึ้นทั้งนั้น ไม่มีปัญญาซื้อกินหรอกครับชาตินี้ ได้น้ำเปล่าซึ่งเป็นน้ำแร่แล้วก็มานั่งแหมะอยู่บนโซฟาหน้าทีวีขนาดใหญ่มากๆ มีเครื่องเล่นเกมส์ที่ผมชอบไปเล่นบ้านไอ้ไนท์บ่อยๆด้วย ทั้งแผ่นหนังแผ่นเกมส์เต็มตู้ไปหมด
“......................” เมื่อประตูเปิดออก คนมาใหม่ที่สวมเสื้อยืดสีขาวคอวี กับกางเกงบอลก็มานั่งข้างๆผมโดยเว้นระยะห่างให้ผมเล็กน้อย
“ผมอยากรู้ว่าทำไมพี่ต้องทำกับผมแบบนี้ แล้วก็เรื่องที่ไปกระทืบไอ้พี่เสือด้วย”
“ปากมึงบวม” ก็มันเป็นเพราะใครละไอ้ควาย แล้วใช่เวลามาพูดเรื่องนี้ไหม
“...................”
“มันกวนตีนกู” เห็นว่าผมทำหน้าจริงจังมันเลยยอมพูด แต่ก็ยังไม่เคลียร์อยู่ดี
“แล้วพี่เสือมันไปกวนตีนพี่ยังไง ไหนบอกผมซิ” ต้องตะล่อมถามเหมือนมันเป็นเด็กสามขวบครับ ผมล่ะปวดหัวจริงๆ
“มันตั้งใจคุยโทรศัพท์กับมึงให้กูได้ยิน พอมันรู้ว่ากูฟังอยู่มันก็ยิ่งพูดจาเลี่ยนๆกับมึงจนกูทนฟังไม่ได้”
“พี่ก็เลยไปกระทืบเขา” เรื่องคุยโทรศัพท์กันผมยอมรับว่าจริง เพราะพี่แกชวนผมไปกินเหล้า แต่เรื่องพูดจากันหวานๆเลี่ยนๆผมไม่เคยพูดแน่นอน หรือหลังจากที่ผมวางสายไปแล้ว พี่เสือแกพูดอะไรรึเปล่า? ผมก็ยังไม่รู้ คงต้องไปถามความจริงจากปากพี่เสือทีหลัง ผมไม่ใช่คนที่จะปักใจเชื่อใครแค่ฝ่ายเดียว แต่ผมก็รู้ได้ว่าไอ้พี่เหนือมันไม่ใช่คนโกหก
“มึงจะไปไหนกับมัน?”
“พี่เสือชวนผมไปกินเหล้า แต่ไปกันหลายคน ไอ้นนท์ ไอ้ไนท์ ไอ้ธามก็ไป แล้วก็เพื่อนๆกลุ่มพี่เสือ น้องๆปีหนึ่งอีก เหมือนไปเลี้ยงรุ่นเปิดตระกูลกันนั่นแหละครับ”
“มันพูดเหมือนมึงไปกับมันแค่สองคน แล้วยังบอกกูด้วยว่ากูไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับมึงเลย มึงชอบอะไร ไม่ชอบอะไร มันรู้ทุกอย่าง” พี่เสือพูดแบบนั้นไปทำไม ผมไม่เข้าใจ?
“เฮ้ฮ...ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมพี่เสือถึงพูดกับพี่แบบนั้น แต่ผมอยากบอกพี่ไว้เลยว่าไม่มีใครรู้จักผมดีไปกว่าตัวผมเอง แล้วถ้าพี่อยากรู้อะไรที่เกี่ยวกับผมพี่ก็มาถามผม ผมบอกพี่ได้หมดทุกอย่างอยู่แล้ว”
“.........................”
“แล้วพี่ก็รู้แล้วนี่ว่าผมไม่ชอบผัก แถมยังบังคับให้ผมกินด้วย”
“หึ......” เห็นมันเริ่มทำหน้าดุ เลยต้องหาเรื่องอะไรมาแหย่ไม่ให้คิ้วเข้มๆขมวดอีกครั้ง เมื่อมุมปากยกขึ้นพร้อมกับมือเรียวเอื้อมมายีหัวผมแรงๆอย่างเคย ผมก็พลอยโล่งใจยิ้มตามมันไปด้วย
“ไม่ต้องยิ้มชอบใจเลยพี่ คดีที่ลากผมมาปล้ำมันคืออะไรวะ?!”
“มึงเป็นของกู กูไม่ชอบให้ใครมายุ่ง กูหวงมาก!” เคยชัดเจนมาแล้วกับคำว่าหวงมากถึงสองครั้งสองครา แต่ครั้งนี้เต็มตากว่าครั้งก่อนครับ เพราะมันยื่นปากมาจูบเต็มเปลือกตาผมเลย สรุปแล้ว “ของของกู” คือ ผมเองครับ แค่คิดหน้าก็เริ่มร้อนฉ่าขึ้นมาทันที ใครเอาไฟมาสุมแถวนี้ หรือแอร์ห้องไอ้พี่เหนือจะเสียขึ้นมากะทันหัน
“แต่พี่ไม่ควรทำกับผมแบบนี้”
“ไม่ทำแบบนี้แล้วทำแบบไหน” คำพูดกำกวมพร้อมสีหน้าเจ้าเล่ห์นั่นผมอยากจะยันเข้าให้จริงๆ
“เชี่ยแม่งลามก” ด่าไปแต่ก็ไม่กล้าสบตาคนข้างๆครับ หนังหน้าบางขึ้นมากะทันหันยังไงไม่รู้
“กูต้องทำยังไงมึงถึงจะยอมเป็นของกู”
“ถ้าพี่ทำแบบนั้น พี่จะได้แค่ร่างกาย...แค่ร่างกายผมที่เป็นของพี่ ผมจะเป็นแค่สิ่งของที่มีพี่เป็นคนครอบครอง...แต่ถ้าพี่ให้เวลากับเราทั้งคู่ ทั้งผมและพี่ที่ยังสับสนกันอยู่ ที่ไม่แน่ใจในสถานะของเราตอนนี้ รอเวลาจนชัดเจน เมื่อถึงวันนั้น...พี่จะให้ผมเป็นอะไร ผมก็ยอมพี่ได้ทั้งนั้น”
“......................” มันไม่พูดอะไรกลับมา แต่เข้ามากอดผมเอาไว้แน่น รับรู้ได้ถึงเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะ มันโอบร่างผมไว้เหมือนกลัวว่าผมจะหายไปไหน
“พี่...ทีวีในห้องพี่49นิ้วเปล่าวะ?”
“ถ้าเครื่องตรงหน้ามึงไม่ใช่ แต่เครื่องที่บ้านกูคิดว่าใช่” มันทำหน้างงที่ผมถามแต่ก็ยอมตอบดีๆ ตอนนี้มันไม่กอดผมแล้วครับแต่มันลากผมมานั่งตรงหว่างขาแทน แล้วเอามือโอบกอดผมไว้จากด้านหลัง จุดยุทธศาสตร์พาเสียความบริสุทธิ์จริงๆครับ ผมเลยต้องนั่งนิ่งๆไม่ขยับตัวเท่าไหร่ เผื่อไปปลุกอะไรให้ตื่นเข้า งานจะเข้าข้างหลังผมได้
“แล้วพี่มีเพื่อนเป็นคนต่างชาติไหม?”
“ก็ไม่เชิง มันแค่มีเชื้อสายอาหรับ” เอาแล้วๆๆ หรือว่ากลอนสี่หยาบคายของเพื่อนไอ้พี่แชมป์ที่กูเคยสบประมาทไว้มันจะจริงอย่างที่เคยบอกวะ แต่มึงช่วยหยุดลูบๆคล้ำที่ขาอ่อนกูซักทีเหอะ ถูจนเลขจะขึ้นแล้วแม่ง มึงจะเอาไปซื้อหวยรึไง แค่นี้ก็รวยฉิบหายตายห่าอยู่แล้ว
“แล้วๆ เพื่อนพี่คนนี้เขาแบบ...แบบมีบ้านขายของไรแบบนี้ปะ?” จะถามว่าบ้านแม่งขายมุ้งไหมก็กระไรอยู่
“มีบริษัทส่งออกเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งบ้าน” รวยแบบครบวงจร กูว่าแล้วว่าเพื่อนมึงทุกคนแม่งต้องไม่ธรรมดา
“มันรวมมุ้งด้วยไหมวะพี่ ที่เขาขายอ่ะ”
“มีนะ กูเคยเห็นมันเอามาฝากคนใช้บ้านกูตอนเขาจะกลับไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด” ฉิบหาย! แสดงว่ากลอนสี่หยาบคายแม่งจริงอย่างที่ว่าไว้ บ้านมีทีวี49นิ้ว คบเพื่อนเป็นอาบังขายมุ้ง เหลือแค่ประเด็นเดียวแล้วว่าชอบหิ้วสาวขึ้นคอนโดจริงหรือเปล่า แก๊งพี้กัญชาไม่ใช่ขี้ๆซะแล้ว สายข่าวเขาแน่จริงๆ นี่มันเซเลปวงในชัดๆ
“เออ พี่...คอนโดนี้พี่เคยพาใครมาไหม?”
“ไอ้มิน ไอ้แทน แล้วก็ผู้หญิงที่เข้ามาหากู...กูไม่เคยนับ” เหยดดดดดดดดดดด ให้มันได้งี้สิ วันหลังผมคงต้องเอาเครื่องเส้นไปขอขมากลุ่มไอ้พี่แชมป์มันแล้ว กลอนสี่หยาบคายมันแม่นจริงๆ สถาบันที่พี่แกจบมาจะได้รับการเชิดชูก็งานนี้
“อืม...” ผมพยักหน้าเบาเบา ก่อนจะสะดุ้งอีกครั้งหลังจากมือที่อยู่ไม่สุขของมันเริ่มลากต่ำลงไปที่เป้ากางเกงผมจนต้องตะปบกันไว้ก่อน มีอะไรกับไข่กูหรืออย่างไร ถึงได้จะล้วงอยู่ตลอดเวลา ถ้ารู้ว่าไอ้พี่เหนือแม่งตัวจริงจะหื่นขนาดนี้กูไม่ให้มึงลากมาตั้งแต่อยู่ที่มอแล้ว
“วันนี้มึงขี้สงสัย” ต้องจับมือมันรวบไว้ทั้งสองข้างครับ แต่มันก็ยังยื่นหน้ามาถูแก้มผมจนได้ หลังผมตอนนี้ก็แนบจนจะฝังเข้าไปในอกมันอยู่แล้ว กลัวกูไม่รู้ว่าหุ่นมึงเอ็กซ์เซ็กส์จัดอย่างที่กลอนสี่หยาบคายเคยว่าไว้ด้วยรึไง กูรู้ตั้งแต่มึงถอดเสื้อโชว์กูตอนนั้นแล้ว
“เออ พี่ ผมเพิ่งนึกได้ว่าต้องกลับไปประชุมงานที่คณะอีกตอนเย็น” ถูกฉกหอมแก้มอีกแล้ว
“อืม เดี๋ยวกูไปส่ง” เดี๋ยวของมึงคืออีกนานไหม แก้มกูช้ำพอดีหอมอยู่ได้ มึงบ้ารึไง ไหนเคยบอกว่าเวลาหอมกูเหมือนเอาหน้าไปถูอูฐไง นี่มึงยิ่งกว่าถูอีก
“ปะ...ไปกันเลยดีกว่าพี่ เย็นกว่านี้เดี๋ยวรถจะยิ่งติด”
“อืม...” รับปากแล้วก็เอาหน้าออกจากซอกคอกูเห๊อะ เหงื่อไหลท่วมตัวไม่เหม็นก็ไม่รู้จะว่ายังไง
“ตัวมึงหอม” กูว่าต่อมรับกลิ่นมึงมีปัญหาแล้ว เห็นกลิ่นตัวกูเป็นอโรมาเทอรอปี้หรือไง น้ำกูก็ไม่ค่อยชอบอาบ เงินจะซื้อน้ำหอมแพงๆก็ไม่มี ใช้แค่แป้งเด็กมึงยังว่าหอม
“งั้นไปเลยดีกว่า” ไม่รอให้มันได้ทำอะไรมากกว่านั้น ผมก็รีบลุกยืนเดินนำมันไปที่ประตูก่อน รอมันเข้าไปเปลี่ยนกางเกงจากกางเกงบอลธรรมดาเป็นเดฟขาดๆสีดำพร้อมเดินไปปิดแอร์ แล้วเข้าไปหยิบกุญแจที่โยนทิ้งไว้บนโซฟา ก่อนจะเดินออกมาล็อคห้องแล้วพาผมตรงไปที่ลิฟต์
“ส่งผมแล้วพี่กลับเลยก็ได้นะ ผมว่าคงประชุมอีกนาน” ผมพูดขึ้นขณะที่นั่งอยู่บนรถ โดยมีคนขับหน้าหล่อทำหน้าที่เป็นสารถีอย่างเคย
“ทำไม มึงจะไปหาไอ้เชี่ยเสือนั่นใช่ไหม?!”
“พี่อย่าหาเรื่องผมดิวะ ผมก็แค่เห็นว่ามันเย็นแล้ว ถ้าพี่รอผมอีกก็จะต้องขับรถกลับดึกๆมันอันตราย” เห็นเซเว่นข้างทางตอนนี้อยากลงไปถามเหลือเกินครับว่ามียาสตรีเพ็ญภาคขายไหม จะซื้อให้คนข้างๆกิน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนตามอารมณ์ไม่ทัน
“กูรอได้ มึงยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงไม่ใช่หรือไง” แล้วเพราะใครลากกูไปปล้ำวะ ก็มึงไม่ใช่หรอโมโหจนหน้ามืดจะกินกูกลางวันแสกๆแทนข้าว
“ตามใจพี่แล้วกัน แต่อย่ามาบ่นว่านานทีหลังล่ะ”
“..................” มันไม่ตอบอะไร แต่ยีหัวผมเล่นอีกแล้ว ชอบนักรึไง กูว่าที่ผมกูยาวช้าแล้วตรงหน้าผากเริ่มจะบางๆเพราะมึงถูหัวกูบ่อยๆนี่เอง อยากโวยวาย แต่พอเห็นหน้าสบายใจของมันที่ไม่ได้เห็นกันง่ายๆ ยอมผมร่วงอีกซักเส้นสองเส้นก็ไม่เห็นจะเป็นไรไป
“ผมยังมีเรื่องสงสัยอีกอย่างว่ะพี่”
“..................”
“ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายโดนกดด้วยวะ” ตัวก็สูงเกือบเท่าๆกัน ร่างมันก็ไม่ได้หนาอะไรมากมายเพียงแต่หุ่นเฟิร์มเพราะออกกำลังกาย แขนขาก็ไม่ได้บึก ออกจะเรียวยาวแต่ก็แข็งแรง ยิ่งเรื่องความแมนกูมั่นใจเต็มร้อยว่าไม่แพ้ใคร แล้วทำไมต้องเป็นกูที่โดนกดวะมึง
“เพราะของมึงมันเล็กเป็นจิ้งเหลนไง” เชี่ย! ช่างสรรหาคำมาเปรียบนะมึง แล้วรู้ได้ไงว่าเล็ก โด่ววววว! ตอนมึงจับมันหลับอยู่หรอกเว้ย ถ้ามันตื่นก็มังกรคอมมาโดดีๆนี่เอง
“พี่แม่งทะลึ่งว่ะ”
“คนถามสิทะลึ่ง”
“ฮึ่ย!...” เจ็บใจแต่ก็ยอมนั่งสงบปากสงบคำไว้ดีกว่าครับ เถียงกับมันมีแต่แพ้เปล่าๆ เปลืองเนื้อเปลืองตัวด้วยถ้ามันเกิดอยากแกล้งผมขึ้นมา ปากก็เจ่อ แก้มก็ช้ำ โดนฟัดอีกรอบผมคงได้ไปนอนโรงพยาบาลตามพี่เสือแน่ๆ
“..........................” ไม่นาน BMW 7-Series ก็เลี้ยวเข้ามาจอดใต้ต้นไม้หลังตึกคณะวิศวะที่เดิม ผมลงจากรถรอไอ้พี่เหนือ แล้วเดินไปที่ตึกคณะผมพร้อมกัน เมื่อเข้ามาใน Hall สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ผมกับไอ้พี่เหนือทันที มันแยกไปนั่งด้านหลังไกลๆคนเดียว ในขณะที่ผมเดินเข้าไปหาไอ้ธาม ไอ้นนท์ แล้วก็ไอ้ไนท์ที่นั่งอยู่ด้านหน้า
“หายหัวเลยนะไอ้ปอนด์ เป็นไงบ้างวะ?!” ไอ้นนท์รีบถามผมทันทีที่ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆมัน
“กว่าจะเคลียร์ได้กูเกือบตาย ไม่รู้ไอ้พี่เสือแม่งพูดอะไรผิดหูมัน ว่าแต่อาการพี่เสือเป็นไงบ้างวะ? กูว่าจะแวะไปดูที่โรงพยาบาลแต่ไอ้พี่เหนือแม่งตามมาเฝ้ากู”
“แย่วะ สภาพเยี่ยงมัมมี่” ฟังจากที่ไอ้ธามพูดภาพในหัวก็มาทันที
“ดึงคอเสื้อขึ้นหน่อยเถอะไอ้ปอนด์ คนอื่นเขาจะมองไม่ดี” ไอ้ไนท์พูดขึ้นแต่ก็ไม่ยอมสบตาผม แล้วคอเสื้อผมเป็นอะไรวะถึงต้องดึงขึ้น ทุกทีก็ใส่แบบนี้มาตลอด ปิดถึงคอหอยก็หายใจไม่ออกกันพอดี
“เคลียร์กันท่าไหนวะ ได้รอยมาเต็มคอ” เชี่ยแล้ว ทันทีที่นึกได้ว่ารอยอะไรก็ต้องรีบดึงเสื้อปิดทันที ลืมคิดไปเลยครับว่ามันฝากอะไรไว้บนตัวผมบ้าง
“ท่าไหนไม่รู้ รู้แต่ถ้ายังไม่เลิกส่องซอกคอกู มึงจะโดนกูกระทืบไอ้ธาม” ขนาดกูปิดยันคอหอยยังจะตามมาส่องอีกนะมึง ให้กูมีเวลาอายบ้าง
“ประชุมถึงไหนกันบ้างวะ?”
“เปลี่ยนเรื่องเลยนะเชี่ยปอนด์ กลับถึงหอมึงโดนกูเค้นแน่!” กูเคยปิดมึงซักเรื่องไหมเชี่ยธาม ไม่ต้องทำหน้าจริงจังก็ได้ มองแล้วตลก
“เรื่องค่ายอาสาว่ะ ปีนี้จัดร่วมกับพวกวิดวะ”
“ดีว่ะ กูชอบออกค่าย แล้วรายละเอียดล่ะ”
“ไอ้ต้นกำลังไปถ่ายเอกสาร มึงงานงอกยังไม่รู้ตัวอีก”
“เชี่ยไรกับกูอีกวะไอ้นนท์”
“กูบอกว่าค่ายจัดร่วมกับพวกวิดวะ”
“เออ แล้วไงวะ?”
“ทีเรื่องโง่ๆละฉลาดนัก” สัด! หลอกด่ากูตลอด ไหนพ่อคนฉลาดช่วยอธิบายให้กูเข้าใจทีดิว่าทำไมงานถึงจะเข้ากู
“พวกวิดวะมันเพิ่งจะเริ่มรับน้องกัน มึงก็รู้ว่ามันเหมือนชาวบ้านเขาที่ไหน ปีสองมันคงไม่ว่างพอจะมีจิตอาสาไปทำความดีหรอกนะมึง”
“อ้าว งั้นให้พวกปีหนึ่งไปหรอ?”
“ควายจริงๆเพื่อนกู ปีหนึ่งมันก็ต้องอยู่รับน้องกับไอ้พวกปีสองดิวะ แล้วมึงคงไม่คิดว่าพวกแก่ๆอย่างปีสี่มันจะไปหรอกนะ”
“เชี่ย!”
“เออ เชี่ยสมใจมึง”
“คนแบบมันคงไม่ไปที่กันดานๆหรอกมึง จิตมันไม่อาสาขนาดนั้น” ว่าแล้วก็หันหลังไปมองหน้าโหดๆที่จ้องผมจากที่ไกลๆอย่างเสียวสันหลังวาบๆ
“ก็ถ้ามึงไป มันจะปล่อยให้มึงไปคนเดียวหรอวะ?!”
“บรรลัยแล้วชีวิตกู งานเข้าจริงด้วยว่ะ!!!!!”
แค่คิดก็ปวดหัวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เข้าค่ายครั้งนี้กูจะต้องเจออะไรบ้างวะเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนใหม่มาแล้ว :hao6: คราวนี้ยาวสะใจ :hao7:
เป็นกำลังใจให้นิยายเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะคะ I-AMมันตั้งใจมาก :mew1:
ปล. I-AM สปอยอเลนมาว่าเข้าค่ายครั้งนี้มีอะไรสนุกรออยู่แน่นอนค่ะ หรือพี่เหนือของเราจะจัดหนักน้องปอนด์?! :z1: :haun4:
ติดตามต่อในตอนหน้าเน้อ o13 o13
-
:z2: ฝากรอยเอาไวซะแระ ไปค่ายจะรอดหรอ
น่าสงสารแต่ขอให้จัดหนักเถอะที่ค่ายอ่ะ #ยังไง
มาต่อไวๆเน้อ
-
คราวนี้รอดไป....คราวหน้า คิกคิกคิก
-
คราวนี้รอคราวหน้าไม่น่าจะรอดนะคิคิ :hao6: :hao6:
-
ฮ่าๆๆๆ นายเอกกวนตีนดี ชอบบบบบบบ :hao6: :hao6:
-
ไปค่ายไม่รอดแน่น้องปอนด์ :hao6:
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลย อ่านแล้วติดเลย 555 ปอนด์เกรียนได้น่ารักมากกก o13
-
พระเอกขี้หวงอะ น่ารัก ><
-
ขอบอกอีกรอบว่าชอบปอนด์!!!!!!!!!
น่ารักมาก ปราบเหนืออยู่หมัดฮิฮ้า
จะบอกว่าเราก็เคยเจอเงี้ยละสูงไม่ต่างกันมากไม่ล่ำด้วยแต่มันรู้เลยว่าใครโดนจิ้มฮา
-
สงสารพี่เสือโดนฝากรอยเท้าไว้เต็มเลย
รออ่านตอนต่อไปค้าล
-
แอ๊ะ ๆ ทำไมพี่เหนือชอบหึงปอนด์อ้ะ :m28: หืม คิดอะไรป่ะเนี่ย กิ้ว ๆ :m1: :m1:
พี่เหนือหึงโหดซะด้วยน้ะเนี่ย :hao6: :hao6: :hao6:
อย่าให้ไอ้พี่เสือมมาขัดความรักของพี่เหนือ กับปอนด์ของเค้าน้าา า า า า า า าาาา :mew6: :mew6:
:sad12: :sad12: :sad12:
คนเขียน สู้ ๆค่าบบบ บบ บ บ บ บ
:z12: :z12: :z12: :z12: :z12:
-
รอดไปนะปอนด์คราวนี้ อิอิ
แต่ดีแล้วล่ะ รอให้อะไรๆมันแน่นอนกว่านี้ดีกว่าเนอะ
ว่าแต่เข้าค่ายครั้งนี้จะมีอะไรรออยู่นะ รอๆตอนต่อไปอยู่นะค้า ^^
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ขอเขินก่อน อรั้ยยยยย พี่เหนือ :katai2-1:
น้องปอนด์เสร็จแน่จ้ะลูก ครึครึ :hao6:
-
:mew1: :mew1: ชอบอ่ะ ชอบเรื่องนี้มาก สนุกสุดๆ ชอบปอนด์ โง่แต่น่ารัก อิอิ
พี่เหนือ ขาโหด :hao7:
รอวันมาอัพอย่างใจจดใจจ่อ ขอบคุณคนเขียน และคนอัพด้วยค่าา o13
-
ขอบคุณมากๆสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ ดีใจจริงๆที่มีคนชอบนิยายเรื่องนี้ ดีใจแทน I-Am ด้วย
ทุกคอมเม้นเป็นกำลังใจให้คนเขียนได้เป็นอย่างดีเลย ขอบคุณมากๆค่ะ :a2:
ตอนนี้อเลนก้อกำลังลุ้นอยู่เหมือนกันว่าพี่เหนือกับไอ้ปอนด์เค้าจะลงเอยกันยังไง เอาเป็นว่า เรามาลุ้นไปด้วยกันเนอะ :mew1: :hao7:
-
พี่เหนือแกมาแบบโหด หึง หวง โว้วววววครบอ่ะ :hao5: :hao5:
-
มาอ่านทีเดียวรวด :hao3:
ติดเลยค่ะ :-[ แบบว่า น่ารักอ่ะ ชอบๆ
พี่ปอนด์ ซึนๆดีอ่า ตลกตรง ผม "เด็กกลาง" ฮ่าๆ :m20:
พี่เหนือฟ้า แค่ชื่อก็หล่อกินขาด อิมเมจนี่มาเลย :mew1:
เนื้อเรื่องก็สนุกดีค่ะ
ติดตามค่ะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่ง และคนลงเรื่องน้า :L2:
ปอ.ลิง ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ [ไม่ใช่ล่ะ] รอ อยู่น้า สู้ๆ :katai5:
-
เรื่องนี้ต้องบอกว่า น่ารักอ่ะ ! :hao3:
-
โหด หึง หวง แซบเว้อ.............. o13
-
Chapter 8…………………….. “อย่าดื้อ”
ตาสองคู่จับจ้องไปที่กันและกันราวกับมีกระแสไฟฟ้าหลายแสนโวลต์ประทุใส่กันอยู่รอบๆ นัยน์ตาสีดำแสนเย็นชามองสบไปยังดวงตากลมโตที่พยายามทำสายตาให้ดูน่ากลัว ทั้งตาขาวที่เหลือกออก และตาดำที่มองตอบสายตาเย็นชาตรงหน้ากลับไป ราวกับใช้สายตาฟาดฟันกันแทนการสนทนาตอบโต้ ช่างเป็นภาพที่ทำเอาคนที่มุงดูอยู่ตอนนี้อนาถใจแทนเหลือเกิน ภาพตรงหน้าช่างเหมือน เลโกลัส ต่อสู้อยู่กับ กอลลั่ม ยังไงยังงั้น ถ้าอีกฝ่ายจะทำตาสายตาดุได้ทุเรศขนาดนั้น
“ผมเอาจริงนะพี่ ผมไม่ยอมแน่ๆคราวนี้” เริ่มเจ็บตาแล้วครับตอนนี้ แต่ยังต้องเกร็งทำตาถลนใส่ไอ้พี่เหนือต่อ เพราะมันดื้อจะให้ผมไปนั่งรถคันเดียวกับมันให้ได้ ทำไมมึงไม่เคยเข้าใจกูเลย! ทำไมไม่เข้าใจว่าถ้ากูไปเพื่อนกูจะพิการขาดขานั่งล้อมวงเรียนวิชาคณิตคิดเลขไม่ได้! ทำไมไม่เข้าใจว่าถ้ากูไป40ดีกรี กับ แอลกอฮอล์สองลังที่พวกกูแอบขนขึ้นรถมาแล้วมันจะเหลือเพราะคนหายไปหนึ่งคน! ไม่เข้าใจกูยังไม่พอขนาดกูเกร็งตาโหดจนจะหลุดจากเบ้าแล้ว หน้านิ่งๆของมึงยังโคตรโหดกว่ากูล้านเท่าเลย สัด! ไอสังหารมึงรุนแรงมาก แต่วันนี้กูไม่ยอม หัวเด็ดตีนขาดยังไงกูก็ไม่ยอม! กูลงทุนแลกเหรียญบาทมาก็เพื่อวันนี้ กูจะไม่ยอมให้มึงขัดเส้นทางรวยของกูแน่นอน!
“อย่าดื้อปอนด์” นี่แค่บอกกูดีๆนะยังน่ากลัวฉิบหาย แต่ใครกันแน่วะที่ดื้อ! รถทัวร์สองคัน ก็ตกลงกันแล้วว่าพวกสถาปัตย์จะนั่งคันแรก ส่วนพวกวิศวะจะนั่งคันที่สอง แล้วมึงจะลากกูไปนั่งคันเดียวกับมึงเพื่อ!
“พี่ก็นั่งกับเพื่อนพี่ไปดิ จะลากผมไปด้วยทำไม ผมอยากนั่งกับเพื่อนผม” กูเกร็งจนตาจะเป็นต้อลมแล้ว ถ้ามึงยังดื้อไม่เลิกกูไม่ตายเพราะตาอักเสบก็จะตายเพราะตีนกว่าหกสิบคู่ที่มองอยู่นั่นแหละ
“ปอนด์” ไม่เคยได้ยินใครที่เรียกชื่อแล้วรู้สึกเหมือนกำลังจะตายได้ขนาดนี้มาก่อน กูจะเสียเวลาทำตาโหดไปทำไมถ้าจะไม่ได้ผลแล้วเสี่ยงต่อการเป็นต้อฟรีๆ หรือเหรียญบาทที่หอบมาจะไม่ได้ร่วมวงคณิตคิดเลขกับคนอื่นๆซะแล้ว
“พี่เหนือ ผมขอร้องนะ ผมอยากนั่งกับเพื่อนผม พี่ก็นั่งกับพี่มิน พี่แทนไปดิ” ลองเปลี่ยนโหมดมาอ้อนดูบ้างครับ ยิ้มตาหยี ปากจะฉีกยันกกหูกันเลยทีเดียว นี่เพราะเรื่องแค่นี้กูต้องทำอะไรเสี่ยงๆหลายอย่างขนาดนี้เลยเชียวหรือ เรื่องจะง่ายขึ้นไหมถ้าค่ายนี้ไม่มีมึงไอ้พี่เหนือ!!!!!
ย้อนกลับไปเมื่อห้าวันก่อน
“พี่...เรื่องค่ายอาสาอ่ะ แบบว่า...พี่จะไปป่าววะ?” จะให้บอกตรงๆว่ามึงอย่าไปเลยก็กระไรอยู่ กลัวเหลือเกินว่าถ้าพูดไปผัดกระเพราตรงหน้ามันจะลอยมาฟาดหน้าผมแทน ตอนนี้ผมกับมันกินข้าวกันอยู่ร้านป้าเล็กครับ หลังจากประชุมแจกแจงรายละเอียดเรื่องเข้าค่ายตามคอนเซป “น้องปัตย์ฯคิด...พี่วิศฯสร้าง...ห้องสมุดเพื่อน้อง” ซึ่งแค่ชื่อโครงการก็พากันแดกจุดไปแล้ว อยากรู้ครับว่าใครแม่งคิด มึงจะแบ๊วทำไม พี่วิศฯของมึงโหดยังกับโจรป่า ค่ายอาสามึงก็ไม่ได้ต่างจากสงครามชาวสปาตาร์เท่าไหร่เลย
“มันอยู่ที่มึง” กูกลัวคำตอบแบบนี้ที่สุดเลย แต่ก็เตรียมใจไว้บ้างแล้ว นี่กูต้องมาเสียเวลาเกลี้ยกล่อมมึงอีกใช่ไหม
“แล้วทุกทีพี่เคยไปเข้าค่ายแบบนี้ไหม?” ขอเก็บข้อมูลฝ่ายตรงข้ามก่อนครับ จะได้รู้ว่าควรเจรจายังไงให้เป็นผล รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง หึหึ แต่มึงช่วยสนใจคำถามกูก่อนได้ไหม หันไปสั่งเป๊ปซี่เฉยเลย นี่ถ้าไม่สั่งเผื่อกูด้วยกูมีเคืองนะเนี่ย
“ไม่เคย” มันตอบผมแค่นั้น ก่อนที่น้องชมพู่ลูกสาวป้าเล็กจะเดินถือเอสขวดใหญ่มาให้พร้อมส่งยิ้มหวานไปที่ไอ้พี่เหนือแบบถ้าใครไม่รู้ก็คงตาบอด เธอออกจะแสดงออกชัดเจนขนาดนั้น เด็กมัธยมก็น่ารักเป็นธรรมดาครับ ยิ่งยิ้มแบบนี้พร้อมทำท่าทางเขินๆด้วยแล้ว ผมอดเอ็นดูไม่ได้
“สั่งเป๊ปซี่ทำไมได้เอส ถ้าไม่มีก็เอาโค้กมา” จบข่าว น้องชมพู่หน้าหดเหลือสองนิ้วรีบวิ่งไปเอาโค้กมาให้มันทันที ส่วนผมก็ทำได้แค่ส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้น้อง มีแต่คนรักคนหลงได้ไงวะทั้งที่นิสัยแบบนี้ กูเป็นน้องชมพู่นะจะเอาขวดเอสฟาดหัวมึง
“พี่ไม่ต้องไปก็ได้ ที่โน่นลำบากจะตาย พี่จะอยู่ได้หรอ” พยายามทำหน้าให้ดูปกติสุดๆครับ
“ถ้ามึงอยู่ได้...กูก็อยู่ได้” อย่ามองกูแบบนั้น กูใจอ่อน ไม่ได้ๆเดี๋ยวแผนการที่วางไว้กับเพื่อนๆจะพาลเสียหมด ให้สายตาของมันมาทำให้ผมหวั่นไหวไม่ได้เด็ดขาด
“ผมมันคนง่ายๆ นอนกลางดิน กินกลางทรายอยู่แล้ว ห่วงแต่พี่เถอะ ทางที่ไปก็ลำบาก ที่นอนก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นแบบไหน แล้วยังเรื่องอาหารการกินอีกไม่รู้จะถูกปากพี่หรือเปล่า” ยกเหตุผลล้านแปดขึ้นมาอ้าง ไม่เชื่อก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
“มึงพูดเหมือนไม่อยากให้กูไป” เอาแล้วๆๆ ตาเริ่มดุ เหมือนโดนดักทางถูก
“ผมแค่เป็นห่วง ถ้าพี่จะเข้าใจเจตนาผมเป็นอย่างอื่นไป ผมไม่พูดแล้วก็ได้” ลากเข้าดราม่ามันซะเลย เอาวะทำหน้าเศร้าๆไปเผื่อมันจะเชื่อ รู้สึกเลวครับ แต่เพื่อชัยชนะ ผมทำได้ทุกอย่าง ทริปนี้ผมจะได้ กาก รั่ว ชั่ว เกรียน กับเพื่อนๆสมใจโดยไม่มีใครมาขัด
“แล้วไม่คิดว่ากูจะเป็นห่วงมึงบ้างรึไง” เจอโหมดดราม่ากว่า ทำเอาไปไม่เป็นเลยทีเดียว ประโยคพาความเลวในตัวหดหาย จึงทำได้แค่สบตาคนตรงหน้าไปนิ่งๆ สายตามันไม่ฉายแววล้อเล่นเลยครับ ผมกำลังดูถูกความห่วงใยของคนอื่นอยู่ใช่ไหม ทั้งที่มันเป็นห่วงผมขนาดนี้ ผมก็เอาแต่ผลักใสไม่ให้มันไป ผมมันเลวจริงๆที่มองไม่เห็นความห่วงใยของคนตรงหน้าที่พยายามหยิบยื่นให้
“พี่ไปเถอะ ผมอยากให้พี่ไปด้วย” น้ำตาเริ่มจะซึมๆครับ รู้สึกซาบซึ้งใจมาก
“ไม่บอกกูก็ไป คิดว่ากูไม่รู้ทันความคิดมึงรึไง อยากแดกเหล้า เคล้าหญิง มึงข้ามศพกูไปก่อน” ภาพลวงตาชัดๆ จริงๆมึงเรียนนิเทศฯใช่ไหม กูไม่น่าซาบซึ้งกับคำพูดมึงเลย สุดท้ายรบกับมึงร้อยครั้งกูก็แพ้ทุกครั้งอยู่ดี
“รู้ตั้งแต่แรกก็ไม่บอก ปล่อยให้พูดตั้งนาน เสียเวลา”
“กูอยากรู้ว่ามึงจะใช้ไม้ไหนมาหลอกกู โง่กว่าที่คิด” แม่งด่ากู แต่เถียงไม่ออกเพราะจริงอย่างที่มันพูด โดนไอ้นนท์ด่าว่าโง่ ยังไม่เจ็บใจเท่าโดนไอ้พี่เหนือมันด่า
“ทริปนี้ผมขอสนุกกับเพื่อนนะพี่ ยังไงก็ต่างคนต่างอยู่ละกัน นอกสถานที่ผมขอ” บอกไปตรงๆเลย จะได้เคลียร์ๆ ไม่อ้อมโลก อ้อมไปก็กลับมาจุดเดิม ซ้ำเติมความโง่ให้ผมพ่ายแพ้ทุกที
“มึงอยากตายก็ลองดู” จบข่าว อิสระปลิวหายไปพร้อมกับคำว่าตาย เข้าค่ายครั้งนี้ชีวิตผมจะต้องเจอกับอะไรบ้างก็สุดแล้วแต่เวรแต่กรรมครับ เพราะผมสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง ที่มีอานุภาพเหนือสิ่งอื่นใด ทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ มันคือ ไอ้เหนือฟ้า คนนี้นี่เอง!!!!!
“.............................” ว่าแล้วก็แดกข้าวตรงหน้าต่อไปเงียบๆ ของฟรีครับ ไม่อยากพลาดอะไรดีๆไป บริการเขาดีจริงๆ เพิ่งด่าว่าโง่อยู่หยกๆยกขวดโค้กเทเติมใส่แก้วให้ผมซะงั้น ความดีเพียงน้อยนิดคิดว่าจะทำให้กูหายเคืองหรอ! แต่ปากเจ้ากรรมทำไมถึงต้องยิ้มด้วยก็ไม่รู้ ไม่เคยฟังที่สมองคิด ใจเต้นนิดๆ รู้อีกทีมุมปากก็ยกขึ้นซะแล้ว.......
ตัดกลับมาเหตุการณ์ปัจจุบันที่สายตาผม กอลลั่ม ยังคงห้ำหั่นอยู่กับ เลโกลัสรูปหล่อ หน้ามึงน่ะเลโกลัสแต่นิสัยมึงพวกอ็อคชัดๆ กูคิดว่า เซารอน มาทวงแหวนเอง
“.............................” โหมดผมตอนนี้คืออ้อนครับ หลังจากลองใช้ความโหดเข้าห้ำหั่นก็รู้ว่าแพ้ราบคาบ
“มึงจะไปกับกูดีๆหรือจะให้กูลากไป” คิดสภาพออกเลยครับตอนโดนมันลากไป รู้สึกเกรงใจขึ้นมาทันที
“พี่เหนือ ผมอยากนั่งกับไอ้ธามผมรับปากมันไว้แล้วนะๆๆ” ได้ยินเสียงไอ้ธามที่อยู่ข้างหลังด่าเบาๆว่า “เชี่ย เรื่องพากูซวยเสือกลากกูไปเอี่ยวด้วยนะมึง” ก่อนจะโดนมือไอ้นนท์รีบปิดปากมันไว้
“มึงจะนั่งกับมัน?!” ประโยคนี้ส่งถึงไอ้ธามที่ยืนอยู่ข้างหลังผมครับ หันไปเห็นหน้ามันแล้วอยากกินต้มข่าไก่ขึ้นมาทันที ไอ้ตี๋หน้าซีดขาวเป็นแกงกะทิเชียว เหงือแตกพลั่กๆ มือไม้สั่น มันคงกลัวไอ้พี่เหนืออย่างที่เคยบอกผมไว้จริงๆ
“ผะ...ผม...ผม...ผม...” สั่นอยู่นั่นแหละเชี่ยธาม กูลุ้นยิ่งกว่าเวลาดูบอลอีก วันนี้ทั้งวันจะได้รู้ไหมว่ามึงจะพูดอะไร
“..........................” หันกลับมาสบตาไอ้พี่เหนือก็เข้าใจเลยครับว่าทำไมไอ้ธามถึงติดอ่างขึ้นมากระทันหัน หน้ามึงโหดมาก! เลโกลัส เวอร์ชั่น2013ของเขาแรงจริงๆ เอาซะกอลลั่มอย่างกูความน่ากลัวชิดซ้ายไปเลย
“ผม...แล้วแต่พี่เลยครับ” มันพูดจบก็หลบเข้าหลังไอ้นนท์ทันที แต่ประโยคนี้พาความซวยมาเยือนผมหนักกว่าเก่า ไม่ช่วยกูไม่ว่า แต่อย่าพากูไปเจอทางตันได้ไหม?!
“..........................”
“ปอนด์”
“.........................” ยัง
“ปอนด์!”
“.........................” ยังอีก
“ไอ้ปอนด์!”
“...........คร้าบบบบบ!...............” ยังไม่หยุดเรียกกูอีก เห็นไหมกูมาเอากระเป๋าอยู่!!!!! มึงจะรีบอะไรนักหนา ผมยอมมันตั้งแต่ ปอนด์ แรกแล้วครับ แต่ต้องขึ้นรถไปเอากระเป๋าที่วางทิ้งไว้ก่อน กว่าจะเดินลงจากรถมาหามันอีกรอบก็กินเวลาหลายนาที มันก็เรียกอยู่นั่นแหละ มึงจะรีบไปตามควายหรือไง เดี๋ยวมึงก็ได้เจอแล้วควายน่ะ หรือมองหน้ากูไปก่อนก็ได้ระดับไอคิวกูก็ไม่ต่างจากควายเท่าไหร่หรอก
“ไปดิ พี่ชักช้าว่ะ คนอื่นเขารอเห็นไหม” พูดจบก็โดนมันผลักหัวเบาๆ ก่อนจะคว้าคอผมเข้าไปกอด อายคนอื่นบ้างเถอะ ทำกำหนดการเขาล่าช้าเพราะความเอาแต่ใจของตัวเองไม่พอยังมาทำเรื่องน่าอายแบบนี้อีก
“มึงดื้อ...” มันพูดขณะเดินกอดคอผมไป มือที่ว่างมันก็เอามาบีบจมูกผมแล้วสั่นเบาๆ ฮึ่ย! ถ้าดั้งกูหักมึงต้องพากูไปศัลยกรรมที่เกาหลีเลยนะ เห็นหน้าบึ้งๆของกูไหม มันบอกว่าไม่พอใจการกระทำของมึงมาก
“ใครดื้อกันแน่ว่ะ” พูดกับตัวเองเบาๆครับ เพราะหลังจากก้าวขึ้นรถมาสายตาทุกคู่ก็จับจ้องมาที่ผมทันที กดดันมากเพราะไม่รู้จักใครเลย นอกจากพี่มินที่นั่งยิ้มเป็นเทพบุตรอยู่ข้างๆซาตานอย่างไอ้พี่แทน ผมเดินตามหลังพี่เหนือไปที่นั่งด้านหน้าพี่มินที่ยังว่างอยู่ โซนเด็กหลังรถครับ ดูแล้วมีอิทธิพลพอควร เพราะไม่มีใครกล้ามานั่งด้านหลังเลย เก้าอี้ยังว่างอยู่อีกหลายที่ ผมเอากระเป๋าเก็บเข้าชั้นวางของข้างบน ก่อนจะเข้าไปนั่งที่ติดกับกระจก เพราะไอ้พี่เหนือมันบังคับ ไม่นานรถก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากมหาลัย ตอนนี้เกือบๆตี1แล้วครับ จริงๆต้องออกเดินทางกันตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว โดยมีเป้าหมายคือ จังหวัดทางภาคอีสาน จังหวัดนครราชสีมา หรือเมืองย่าโมนั่นเอง หมู่บ้านที่เราจะไปอยู่นอกตัวเมืองมากเลยครับ เรียกได้ว่าเป็นถิ่นทุรกันดารจริงๆ จึงได้กะเวลาให้ไปถึงที่นั่นเช้าพอดี
“เอาไหมไอ้ปอนด์” มือที่กำลังจะยื่นไปรับแก้วใส่น้ำสีเหลืองอำพันมีฟองอยู่ด้านบนเป็นอันต้องสะดุดเมื่อโดนมือของอีกคนจับไว้ก่อน
“กวนตีน” หันไปด่าเพื่อนตัวเอง ในขณะที่คนถูกด่าก็ดูจะชอบอกชอบใจ เหมือนรู้ล่วงหน้าว่าจะต้องเป็นแบบนี้แต่ก็แกล้งยั่วโมโหไม่เลิก
“......................” มึงแค่อยากแกล้งมัน แต่กูอยากแดกจริงๆครับไอ้พี่แทน แล้วยั่วโมโหมันแบบนี้ใครจะซวย กูครับ เพราะฉะนั้นมึงหยุดเลย
“ฮ่าๆๆ นิดหน่อยๆ ปล่อยมันบ้างก็ได้ไอ้เหนือ” ยังหัวเราะร่าอย่างชอบใจ มันคงจะกรึ่มๆแล้วครับ เพราะผมไม่เคยเห็นไอ้พี่แทนมันรั่วขนาดนี้มาก่อน ด้านหน้าๆที่แดนซ์กันกระจายตั้งแต่รถออกมาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ดูจะเมาได้ที่เหมือนกัน จะมีก็แต่ไอ้โหดข้างๆผมนี่แหละ ที่ไร้ปฏิสัมพันธ์กับใครโดยสิ้นเชิง ใครมาชวนเป็นต้องแจกสัตว์ให้เขาไปทั่ว มึงมีชีวิตรอดอยู่ในคณะมาจนถึงปีสามโดยไม่ตายคาตีนใครได้กูนับถือจริงๆ
“อย่าเสือก!” เจอไปครับสำหรับไอ้พี่แทน แต่มันคงชินแล้วถึงไม่สะทกสะท้านอะไร ไม่นานก็เดินกลับไปร่วมวงแดนซ์ต่อประหนึ่งอยู่ในผับ สะบัดเห็บ หมัด บนตัวเป็นหมาโดนน้ำร้อนลวกกันเลยทีเดียว ถ้าหน้าแม่งไม่หล่อลากท่าเต้นกากๆแบบนี้ ไปเต้นที่ไหนกูว่ามึงโดนสากทุ่มใส่หัวแน่ๆ
“ผมก็อยากกินนะพี่ คอแห้งได้ที่เลย” ว่าไปครับ จริงๆก่อนออกก็ถอนมากับไอ้คิมบ้างแล้ว นานๆกินทีครับ ไม่ได้บ่อยอะไร แต่ถ้าฟรีๆแบบนี้ผมไม่อยากพลาด
“..........................” ไม่ตอบอะไร มองหน้า แล้วยื่นขวดน้ำแร่ส่งให้ผม สัด! ยื่นมากูก็รับสิครับ ไม่รับกูก็ซวยอีก แล้วมึงพกน้ำแร่มาค่ายด้วยหรอ ชีวิตมึงจะรักสุขภาพไปไหน ชื่อ “หมู่บ้านดอนเกิบหาย” มันยังบ่งบอกว่าบ้านนอกไม่พอหรืออย่างไร ถึงได้ทำตัวไฮโซประหนึ่งไปเที่ยวสิงคโปร์ได้ขนาดนี้ แล้วชุดเข้าค่ายมึงจะเท่ห์ไปไหน ขนาดใส่แค่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ ยังเหมือนหลุดออกมาจากนิตยสาร หล่อซะกูที่ใส่เสื้อสกรีนลายกระทิงแดงอยากจะเอาเขาขวิดแรงๆซักที
“เมื่อยไหม?” มันคงเห็นผมเริ่มสัปหงกเอนซ้าย เอนขวาครับเลยถามขึ้น จริงๆก็เริ่มง่วงแล้วครับ ผมมันคนหลับง่าย หัวถึงหมอนจะนอนที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น หลังจากนั่งกันมาได้สองชั่วโมง ทุกอย่างในรถก็กลับสู้สภาพปกติ ไร้เสียงเพลง วงเหล้า แล้วก็วงคณิตคิดเลข ซึ่งผมไม่ได้มีส่วนร่วมด้วยซักอย่าง พวกเมาๆก็สลบดับอนาถนอนเกลื่อนกลาดไม่ได้สติกันหมด จะมีก็แต่พี่มินที่ยังคงนั่งเล่นเกมส์ในมือถือตัวเองไม่สนใจสิ่งรอบตัวมาตั้งแต่แรก เป็นอีกมุมหนึ่งของเทพบุตรที่ผมก็เพิ่งจะรู้
“นิดหน่อย ปวดคอ” ทุบเบาๆที่คอตัวเอง เห็นมันลุกขึ้นรื้อกระเป๋าหาของอะไรซักอย่าง ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม ถึงได้รู้ว่ามันไปหยิบหมอนรองคอออกมาจากกระเป๋า แต่ไม่ได้ยื่นส่งให้ผม มันใส่เข้าที่คอตัวเองแล้วหันด้านที่ควรรองหลังคอมาไว้ตรงบ่าแทน ก่อนจะโน้มหัวผมเข้าไปซบที่ไหล่มันให้หัวผมรองบนหมอนพอดี เหลือบตาขึ้นไปมองเห็นมันหลับตานิ่งใส่หูฟังที่เสียบต่อเข้ากับไอโฟนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงได้เลิกสนใจมัน ซักพักยังไม่ทันหลับสนิท รู้สึกถึงความอุ่นขึ้นกลางหน้าผาก รับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดก่อนจะค่อยๆเคลื่อนออกไป...เผลอยิ้มไปอีกแล้วทั้งที่ง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น สุดท้ายเลยทำได้แค่ บอกคำว่า “ฝันดี” อยู่แค่ในใจ...
“แล้วแม่งไอ้ธามเสือกมือขึ้น ฟาดเรียบคนเดียว กูเซ็งฉิบหาย” เสียงนี้จากไอ้ต้นครับ มันเป็นพวกชอบมียศถาบรรดาศักดิ์ อยู่ในคณะมันก็เป็นถึงประธานรุ่น อยู่กลางวงไพ่มันก็เป็นเจ้า ดูสิครับ ช่างทำตัวได้น่าเคารพนับถือจริงๆ แล้วเสือกทำหน้าเหมือนเสียเป็นแสน ได้ข่าวมึงไปแลกเหรียญบาทที่เซเว่นพร้อมกู
“เออ แดกคนเดียวเลยนะมึง ผัวะ!....” ไอ้นนท์ตบหัวไอ้ธามที่ทำหน้าเบิกบานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มีถุงพลาสติกหูหิ้วใส่เหรียญบาทถุงใหญ่ห้อยไว้ที่คอ ประเมินคร่าวๆคงราวๆเกือบห้าร้อยเห็นจะได้
“ระวังคอหักตายก่อนนะมึง”
“อิจฉากูล่ะสิไอ้ปอนด์ อยู่คันโน้นได้ข่าว เหล้าไม่ได้แตะซักหยดเลยนี่หว่า” อยากแจกตีนให้มันจริงๆครับ แต่เห็นมันแบกเหรียญบาทไว้จนคอจะหักเลยรู้สึกเห็นใจ
“......................” ตอนนี้พวกเรามาถึงทางเข้าหมู่บ้านดอนเกิบหายกันแล้วครับ แต่รถทัวร์เข้าไม่ได้ จึงต้องเดินเท้าเข้าไป เห็นเขาบอกว่าอีกราวๆครึ่งชั่วโมงจะถึงหมู่บ้าน ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงแล้วแต่แดดเมืองไทยจะเวลาไหนก็ร้อนเท่ากัน ทางเป็นทางลูกรัง เดินก็ฝุ่นตลบอบอวล ทั้งหน้าทั้งตัวเปื้อนไปหมด สองข้างทางก็เป็นป่ารกทึบ เห็นว่ายังไม่มีไฟฟ้าใช้กันด้วย ต้องใช้เครื่องปั่นไฟ ส่วนน้ำประปายิ่งไม่ต้องพูดถึงครับ มีน้ำบ่อให้ใช้ด้วยรึเปล่ายังไม่รู้เลย
“เชี่ยไนท์ก็เป็นห่าอะไรไม่รู้ แดกเหล้ายังกับจะอาบ เมาเยี่ยงหมา แหกปากร้องเพลงแต่ละเพลง อกหักรักคุดทั้งนั้น ถ้าไม่เห็นว่าแม่งเสียใจจริงๆ กูด่ามันไปนานแล้วว่าถ้าหล่อขนาดมึงยังอกหัก หน้าอย่างกูคงไม่ต้องไปรักใครเลยดีกว่า”
“ไอ้ไนท์มึงไหวแน่นะ?” ผมหันไปถามหล่อโคตรพ่ออย่างเป็นห่วงที่เห็นหน้ามันเริ่มซีดขึ้นเรื่อยๆ หมดสภาพคนหล่อไปเลยเพื่อนผม เมื่อคืนคงจัดหนักกันน่าดู ตื่นมาถึงได้แฮงค์ขนาดนี้
“แย่ว่ะ แต่ได้พักหน่อยคงดีขึ้น” เห็นแบบนั้นผมเลยเดินไปขอผ้าเย็นจากก้อยที่เป็นเฮดสวัสดิการมาสองผืน ให้ตัวเองหนึ่งผืน ส่วนอีกผืนก็ยื่นให้ไอ้ไนท์ มันรับไว้แล้วยิ้มให้ผมนิดหน่อย เห็นแล้วก็สงสารเพื่อนครับ
“กูดูมันเองไอ้ปอนด์ พี่เหนือมึงมองมา สายตาแม่งจะเผาไอ้ไนท์ไหม้เป็นจุลแล้ว” ไอ้นนท์รีบเดินมาอยู่ข้างๆไอ้ไนท์แทนผม ผมเลยหันไปมองข้างหลังก็สบสายตาดุๆกำลังมองมาพอดี คิดมาตลอดทางว่าทำไมทั้งที่อากาศร้อนแต่ผมกลับรู้สึกหนาวๆยังไงพิกล สายตาโหดมาก ผมผิดอะไรอีกวะเนี่ย
“กูเห็นหน้าแล้วแม่งขนลุกไม่หาย ตอนมันถามไอ้ธามนะ กูโคตรสงสารไอ้ธามเลย น้ำฝนจะบอกว่าเลยเวลาเดินทางแล้วให้รีบๆกันหน่อยก็ไม่กล้า โบ้ยมาให้ไอ้เอ ไอ้เอแม่งก็หนีขึ้นรถ ไอ้ต้นยิ่งตัวดี ยืนหัวหดทำเนียนกูไม่เกี่ยวอยู่ไกลๆ สัด! ประธานเชี่ยไรวะ”
“ทำยังกับมึงกล้านะไอ้คิม มองหน้ามันโน่น โหดยังกับอะไร เพื่อนมันเองยังไม่มีใครกล้าปริปากเลยซักคน” เออวะ จริงอย่างที่มึงพูดทุกประการเลยไอ้ต้น แต่มึงสองตัวจะนินทามันอีกนานไหม เพราะถ้ามันได้ยิน กูว่าพวกมึงแหลกคาตีนมันแน่ๆ
“สาวๆก็ชอบมันเข้าไป กูเห็นว่างเมื่อไหร่เป็นต้องแอบถ่ายรูป มองไปก็ไม่เห็นมันจะเคยยิ้มซักครั้ง จะเพ้อกันทำไมนักหนา” กูก็ไม่รู้ว่ะ รู้แต่ว่าหน้าแบบนั้นฆ่ามึงสองตัวให้ตายคาตีนได้เลย
“ไอ้คิมมึงก็ถามไม่คิด มึงเห็นไหม ขนาดมันอยู่กลางแดด ฝุ่นจับเต็มตัว แม่ง ยังหล่อทะลุฝุ่นเลย” อื้อหือ หันหลังไปมองภาพประกอบการบรรยายของไอ้ต้นก็เข้าใจทันทีครับ ขนาดหน้าไอ้พี่เหนือเปื้อนฝุ่นแบบพวกผมแท้ๆแต่มันช่างดูดีผิดกันลิบลับ แล้วท่าปาดเหงื่อแบบหงุดหงิดๆนั่นทำเอาสาวๆที่แอบมองอยู่ห่างๆกรี๊ดเบาๆกันเลยทีเดียว เปล่งประกายจริงๆ หันกลับมาดูพวกเดียวกันก็พบกอลลั่มเดินเกาะกลุ่มกันเป็นฝูง
“.....................” ไม่นานเราก็มองเห็นหมู่บ้าน ซึ่งมีชาวบ้านกว่าสามสิบคนมารอต้อนรับ ผมฟังจากที่ลุงผู้ใหญ่แกเล่า หมู่บ้านดอนเกิบหาย เป็นหมู่บ้านเล็กๆที่มีครอบครัวอาศัยอยู่ไม่ถึงร้อยครัวเรือน โรงเรียนดอนเกิบหายที่พวกผมจะมาสร้างห้องสมุดให้ก็มีนักเรียนแค่ไม่กี่คนเองครับ ที่พักของพวกเราเป็นอาคารเรียนที่มีสภาพเก่าแล้วก็แคบมากๆแถมยังมีอยู่แค่หลังเดียวด้วย เลยตกลงว่าให้ผู้หญิงทั้งหมดเข้าไปนอน เพราะยังไงก็ยังมิดชิดกว่า ส่วนพวกผู้ชายก็กางเต็นท์นอนข้างนอกเอาครับ
“กิ๋นน่ำกิ๋นท่ากั๋นก่อนน่ะลูก เดี๋ยวค่อยไป๋ล่างหน่าล่างต๋า เอ๋าของไป๋เก๊บในเต้นแล่วจะได้มากิ๋นเข่ากิ๋นปล๋ากั๋น” แปลได้ว่า “กินน้ำกินท่ากันก่อนนะลูก เดี๋ยวค่อยไปล้างหน้าล้างตา เอาของไปเก็บในเต็นท์แล้วจะได้มากินข้าวกินปลากัน” ลุงผู้ใหญ่บ้านซึ่งแนะนำตัวว่าชื่อลุงชัย แกพูดภาษาถิ่นใส่พวกผม แต่ก็พอจะแปลออกกันครับ เพราะไอ้แบทมันเป็นคนโคราชเลยชอบพูดภาษาบ้านเกิดให้พวกผมฟังตลอด
“จำนวนผู้ชายทั้งหมดมี40คน แต่จำนวนเต็นท์มีแค่20 เต็นท์นะครับ ดังนั้นพี่เลยอยากจะขอให้จับคู่กันนอน” พี่โรมประธานรุ่นปีสามของวิศวะพูดขึ้น ในขณะที่มีเสียงฮิปโปและแก๊งผีห่าโวยวายขึ้นมาตลอด เพราะพวกเธออยากไปนอนที่อาคารเรียนกับพวกผู้หญิงเขาด้วย ยังคงยืนยันว่าตัวเองเป็นเพศที่อ่อนแอ ไม่รู้จะไปสิงให้อาคารเรียนเก่าๆโทรมๆนั่นดูน่ากลัวกว่าเดิมหรืออย่างไร ได้ข่าวตอนงานกีฬาคณะพวกมึงหามเสาปูนวิ่งแซงหน้าชายแท้ๆอย่างพวกกูอยู่เลย
“เอาตามนั้นนะครับ ใครได้คู่แล้วก็มารับเต็นท์ แล้วแยกย้ายกันไปพักได้”
“แล้วกูจะไปนอนกับใครวะเนี่ย” ไอ้ธามโวยวายขึ้นมาคนแรกหลังจากพี่โรมปิดประเด็นไปแบบนั้น
“ก็นอนกับกูไงสัด จะโวยวายเพื่อ?!”
“พูดไม่คิดอีกแล้วเชี่ยปอนด์ ผัวมึงคงยอมให้มึงนอนกับกูหรอก อย่าหาเรื่องให้กูต้องตาย” งานเข้าผมอีกแล้วครับ จริงอย่างที่ไอ้ธามมันพูดเลย ไอ้พี่เหนือมันต้องไม่ยอมให้ผมนอนกับไอ้ธามแน่ๆ นี่ผมจะต้องสู้กับมันอีกแล้วใช่ไหม แต่เชี่ยพี่เหนือมันไม่ใช่ผัวกูไอ้สัดธาม!
“ว่าไงปอนด์ เพื่อนในกลุ่มมีเศษเหลือใช่ไหม?” ไม่ทันได้คิดพี่มินก็เดินเข้ามาถาม โดยมีไอ้พี่เหนือกับไอ้พี่แทนยืนกอดอกทำหน้านิ่งอยู่ข้างหลัง
“พี่เหนือ ผมขอ.....”
“ไม่ได้!”
“โอเค พี่มินครับ ไอ้ธามคือเศษเหลือ” แม่งจะโหดกับกูไปไหน อย่างน้อยก็ให้กูได้มีสิทธิ์มีเสียงอะไรบ้าง นี่ยังไม่ทันพูดเลยก็ขัดกูไว้ซะแล้ว
“งั้นให้ธามมานอนกับพี่ก็ได้ เดี๋ยวให้ไอ้แทนไปนอนกับไอ้โรม” ผมรู้แล้วว่าทำไมพวกนี้มันคบกันได้ เรื่องความเอาแต่ใจไม่มีใครยอมใครเลยครับ
“เออๆ กูอีกแล้ว” บ่นแต่ไอ้พี่แทนมันก็ยอมครับ
“...........................” สรุปตกลงกันอย่างที่พี่มินพูด พวกผมเลยเดินไปเอาเต็นท์มาจากพี่โรม หาทำเลกันเหมาะๆ ได้แล้วยังไม่ทันได้กางไอ้พี่เหนือก็เดินมาห้ามผมไว้ก่อน จะอะไรอีกวะเนี่ย กางเต็นท์ไม่เป็นกูก็จะกางให้แล้วไง มึงยังจะเรื่องมากอะไรอีก กูหิวข้าวแล้ว
“มึงไม่ต้องอยากใกล้ชิดคนอื่นนักก็ได้” ว่าแล้วมันก็ฉวยเอาเต็นท์ในมือผมเดินห่างจากเต็นท์ของทุกคนออกไปไกลพอควร แต่ก็ยังมองเห็นกันได้
“อยู่ใกล้ๆกันอุ่นใจกว่านะพี่ เวลาจะยืมของอะไรก็ไม่ต้องเดินไกล”
“อยากให้เขาได้ยินรึไง?”
“ได้ยินอะไรวะพี่ อย่าเล่นงี้ดิ ผมยิ่งโคตรกลัวผีอยู่” พูดแล้วก็หันซ้าย แลขวาครับ ป่าทั้งนั้น กูกลัวยังจะแกล้งกูอีกไอ้เชี่ยพี่เหนือ
“มึงไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่”
“อะไรของพี่วะ ก็บอกว่ากลัวผีๆ อยู่ไกลคนอื่นเกิดเห็นอะไรขึ้นมาผมจะทำไงล่ะ”
“...........................” มันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆแล้วกระซิบข้างๆหูผม “เวลากูเอามึง คนอื่นมันจะได้ยินเสียงคราง แล้วถ้ากูทำแรงๆ เขาก็จะมองเห็น...ทีนี้มึงเข้าใจชัดหรือยัง?!” ชัดเต็มรูหูกูเลย สัด! ไหนบอกจะไม่ทำอะไรกูแล้วไง นี่มึงมีความคิดชั่วๆตลอดเวลาเลยใช่ไหม อย่ามาอมยิ้ม จริงๆมึงควรอาย แต่ทำไมกูถึงต้องอายแทนมึงด้วยก็ไม่รู้ ไอ้หน้าด้าน!
“พี่แม่งหื่นว่ะ ใครจะไปยอมมึงวะ!” พูดแล้วก็เดินหนีมันเลยครับ ทนสู้หน้ามันไม่ไหว เต็นท์ทิ้งไว้งั้นแหละ ไว้กินข้าวเสร็จค่อยกลับมาจัดการ แต่ตอนนี้ผมขอไปคิดหาทางหนีทีไล่ไอ้พี่เหนือมันก่อนดีกว่า ไม่ไว้ใจมันเลยจริงๆ ผมจะนอนหลับไหมคืนนี้ แถมกำหนดการต้องค้างคืนถึงสามคืน สามคืน! ที่ผมต้องนอนร่วมกับมันสองต่อสอง สามคืนที่ผมต้องเอาชีวิตรอดจากเงื้อมมือซาตาน ถ้ามันคิดจะแกล้งอะไรผมอีก ผมจะต้องหาทางรับมือกับมันให้ได้
ขนาดในเต็นท์มึงก็ไม่เว้นหรือไงไอ้เชี่ยพี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตกลงกูมาค่ายอาสาหรือมาเป็นเหยื่อให้มึงกันแน่เนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เอาตอน8มาอัพให้แล้ว :hao7: :hao6:
เห็นคนอ่านบอกว่าชอบ I-AM ยิ่งมีกำลังใจแต่ง :heaven มันบอกว่ากำลังใจมาเลย :hao7: :hao7:
เป็นกำลังใจให้I-AM แล้วก็นิยายเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะคะ :mew1: อเลนจะขยันไปเร่งคนแต่งให้ o13 o13 o13
ปล. ชื่อสถานที่หมู่บ้านในตอนนี้ไม่มีอยู่จริงเป็นเรื่องที่I-AM แต่งขึ้น หากไปตรงกับสถานที่จริง :ruready ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย :mew2:
-
โหหหห หห ห ห พี่หนือ มาค่ายครั้งนี้ชี้แจงจุดประสงค์ชัดเจนเลยน้ะ โฮะ ๆ :hao6:
ปอนด์ยังไงก็ขอให้ปลอดภัยน้ะลูก :laugh3:
:eiei1: :eiei1: :eiei1: :eiei1: :eiei1:
คนเขียนไฟติ้ง !!!!!
:z12: :z12: :z12:
-
ประเด็นคือจะเอากันกลางป่ากลางเข้าเลยหรอ
5555555555555555555555
กลับไปค่อยทำดีก่าเนอะ ก๊ากกกก
รู้เลยปอนด์แม่งซื่อ พี่เหนือแกล้งเยอะๆนะ ตลก
-
พี่เหนือเอาแต่ใจนะ แถมยังโหดอีก
แต่ไม่รู้ทำไม ชอบพี่เหนือจัง
รู้สึกว่าพี่แกน่ารัก 555555
ส่วนปอนด์ก็ระวังตัวดีๆนะ ตั้ง3คืนแน่ะ ><
-
:z2: ในเต้นก็ตื่นเต้นดีนะปอนด์ 555555555555
พี่เหนือถนอมน้องหน่อย ดุมากตบหัวทิ่มเลยนิ #โทษๆ
เค้าค้างอ่ะ เค้าติดเรื่องนี้แล้วอ่ะ มาต่อเร็วๆเน้อ
-
:hao7: :katai4:ตั้งหน้าตั้งตารอฉากกลางคืน :z1:
-
โอ้ยยยยยยค้างอย่างแรงส์ !!! :katai1:
หนูปอนด์ลูกขอให้ได้ขอให้โดนนะจ๊ะ พี่เหนือสู้ๆเอาปอนด์ให้ได้ 5555555555
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งและคนโพสเลยนะคะ :mew1:
-
อ่านทันแล้ว สนุกอ่า พี่เหนือแม่งโหดดีนะ
-
ไปหมู่บ้านนี้สงสัยต้งระวังรองเท้าหาย555
-
เสร็จพี่เหนือแน่ หึหึหึหึหึหึหึหึ :hao6:
-
เข้าใจปอนด์เลยเวลาไปทริปใด ๆ แล้วไม่ได้คิดเลขนั้นไซร้เราจะถือว่าเราไปไม่ถึง!!!
-
ฮากับชื่อหมู่บ้าน ชอบสไตล์การแต่งมากเลยค่ะ สนุกมาก ยิ่งอ่านยิ่งติด ปอนด์น่ารักสุดๆ กอลลั่มน้อย 5555
-
จะนอนหลับมั้ยปอนด์ 555
บอกโต้งๆ จะจับกดขนาดนี้ :hao6:
ชอบๆๆๆๆ :mew1:
กดบวกและเป็ดอยากถึงฉากกลางคืนเร็วๆ
รอไม่ไหว
-
5555555555555 พี่เหนือ แม่งร้ายว่ะ :laugh: :laugh:
เสร็จแน่ ค่ายนี้ :hao6: :hao6:
-
รอดูเหตุการณ์ในเต็นท์ คึคึ :hao6:
-
อิมเมจตัวละคร
เหนือฟ้า
ชื่อ: ณัฐสิทธิ์ นวพงษ์พันธ์กูล (พี่เหนือ)
คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขา วิศวกรรมโยธา ปี3
(http://i1314.photobucket.com/albums/t571/I-AM5/xDzU4VE-MPc_zpsacdc9124.jpg) (http://i1314.photobucket.com/albums/t571/I-AM5/tumblr_m6x3x0s8rw1qhpdppo1_500_zpsda1d5151.png) (http://i1314.photobucket.com/albums/t571/I-AM5/IdQd4BL4KyU_zpsc0be0631.jpg)
แทน
ชื่อ: ธราดล อัศวหิรัญวงษ์ (พี่แทน)
คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขา วิศวกรรมโยธา ปี3
(http://i1314.photobucket.com/albums/t571/I-AM5/312641865758_zps7b29b402.jpg) (http://i1314.photobucket.com/albums/t571/I-AM5/312640404050_zps44f0f45e.jpg)
มิน
ชื่อ: วรดนัย นันท์ถิระโชติ (พี่มิน)
คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขา วิศวกรรมโยธา ปี3
(http://i1314.photobucket.com/albums/t571/I-AM5/psha1_zpsb7856686.png)
I-AMมันบอกว่าลักษณะแบบนี้แหละใช่เลย o13 เวลาอ่านนิยายจะได้คิดภาพตามกันได้ ไม่รู้ว่าพี่เหนือจะถูกใจทุกคนหรือเปล่า แต่I-AMมันบอกว่าพี่เหนือในความคิดมันต้องดูดาร์คๆค่ะ :hao7: :hao7:
ส่วนฝ่ายหล่อเฮฮาอย่างน้องปอนด์ก็รอไปก่อนนะคะถ้าI-AMหารูปที่ต้องใจได้เมื่อไหร่ อเลนจะรีบเอามาลงให้ทุกคนเลย :hao6: :hao6:
ปล.รูปภาพทั้งหมดเป็นรูปของnet idol เฉพาะรูปที่นำมาลงเท่านั้น ที่แสดงถึงอิมเมจตัวละครนิยายเรื่องนี้ ไม่รวมถึงตัวตนจริง หรือ รูปภาพอื่นแต่อย่างใด :mew1:
ปล.2 หากรูปอิมเมจตัวละครของนิยายเรื่องนี้เกิดซ้ำกับนิยายเรื่องใดก็ขอภัยไว้ ณ ที่นี้ ด้วยค่ะ :mew2:
-
:z3: เค้าอยากได้อ่ะ หล่อมากกกกกก :katai5:
ปอนด์ขอสามีมาเป็นของเราเถอะ #กล้า #ปอนด์ตบ 5555555555
อยากอ่านต่อแล้ว TT TT
-
พี่เหนือแอนเดอะแก๊งหล่อมากคร๊าาาาา
ชอบๆๆๆๆสนุกมากๆๆอ่พ
รอตอนต่อไปจร้า
-
ว้ากกกกกกกก พี่แทนนนนนนน แซ่บใช่ย่อยนะฮ้าาาาาา :hao6:
รอตอนต่อไปนะค้าาาาา ลุ้นๆๆๆๆ ~
-
มารอๆๆๆจร้าาาา
-
เห็นอิมเมจ แบบนี้.....จิ้นตายเลยยยยยยย :laugh:
หล่อ เท่ ทุกคนเลยค่ะ
รอๆๆๆ น้องปอนด์นะจ๊ะ o18
เป็นกำลังใจให้คนเขียนและคนอัพ ค๊าบบบ :L2:
-
รอลุ้นตอนหน้าว่าจะโดนพี่หลอก หรือจะได้แก้...หลอกผี
-
พี่เหนือมีอารมณ์หลาดหลายนะเนี้ย
แต่คงมีแค่ปอนด์มั้งที่ได้เห็น
สำหรับคนอื่นคงได้แค่หน้าเดียว "อย่ามายุ่งกะกู" 55555
-
เห็นอิมเมจแล้วน้ำลายไหล :hao6:
-
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มาก ชอบแนวการเขียนแบบนี้ ตัวละครน่ารักมาก
คือเคยเปิดเรื่องนี้มาประมาณ3รอบได้ แต่ก็ยังไม่ได้อ่านสักที เปิดรอไว้เฉยๆ
วันนี้เพิ่งได้อ่านถึงกับกรี๊ดดด เพราะเนื้อเรื่องน่ารักจริงๆ
พี่เหนือชอบน้องปอด์นมานานแล้วนี่ คนอะไรชอบเขาหลงเขา ยังมาทำเก๊กอีกอ่ะ รอติดตามค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
มารอจร้าๆๆๆๆๆ
-
Chapter 9…………………….. “เกิบหาย”
“แกร๊ง!!” ช้อนสังกะสีสองคู่กระทบกันดังเป็นครั้งที่สามท่ามกลางกลุ่มนิสิตเจ็ดคนที่นั่งล้อมวงกินข้าวกันอยู่ สายตาห้าคู่จับจ้องไปที่จุดเกิดเหตุทันที เป้าหมายคือถ้วยพะโล้ที่อยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่ หากแต่ในถ้วยตอนนี้เหลือไข่เพียงหนึ่งฟองเท่านั้น หล่อร้ายฝ่ายซาตานใช้นัยน์ตาคมจ้องไปที่อีกฝ่ายเหมือนเตือนว่า “กูเอาจริง” หากแต่หล่อเฮฮาฝ่ายเทพบุตรยกยิ้มขึ้น พร้อมใช้นัยน์ตาคมจ้องอีกฝ่ายกลับไปอย่างไม่กลัวเหมือนเตือนว่า “กูก็เอาจริง” เช่นกัน ขณะที่สองคนยังคงฟาดฟันกันทางสายตาเพื่อไข่พะโล้ฟองเดียว สายตาอีกสี่คู่ที่เหลือก็ต้องรีบตัดกลับมามองอีกคนที่จู่ๆก็ร้อง “โอ๊ย!” ขึ้นมากลางวง มือเรียวรีบทิ้งช้อนสังกะสีสีเขียวในมืออย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถามว่าเป็นอะไร เสียงหนึ่งก็ดังขัดขึ้นก่อน “เห็ดเผาะ มันโตได้ในที่แบบไหน?” คำถามสร้างความหนักใจให้คนที่นั่งอยู่สามคนต้องถอนหายใจ หลังจากคนๆนี้ถามคำถามทำนองนี้มาแล้วนับตั้งแต่จานกับข้าวถูกวางลงตรงหน้า ตอนนี้คงต้องเป็นหน้าที่ใครซักแล้วที่จะจัดการความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทั้งหมด
“ไข่พะโล้ลูกนี้ของกู กูเห็นก่อน” กูไม่ได้อยู่ข้างมึงกูก็มองเห็นไข่พะโล้ลูกนั้นไอ้พี่แทน ถ้ามึงจะจองไข่ไว้จากการมองเห็นแบบนี้กูว่าไอ้ต้น ไอ้คิม ไอ้แบท ที่อยู่กลุ่มข้างๆมันก็เป็นเจ้าของไข่พะโล้ลูกนั้นได้เหมือนกัน
“แต่ช้อนกูอยู่ใกล้ไข่มากกว่า ฉะนั้นมันต้องเป็นของกู” โถ๊ว!!!!! กูคงคาดหวังกับหล่อโคตรพ่อมากเกินไป ก็คิดว่าจะเถียงแบบมีเหตุมีผลดูดีมีสาระกว่านี้ ที่ไหนได้ แม่ง! ปัญญาอ่อนพอกันทั้งคู่ บางครั้งความหล่อก็ช่วยอะไรพวกมึงไม่ได้จริงๆ
“มึงอยากมีเรื่องใช่ไหม?!” อื้อหือ เวลาโมโหนี่มันติดต่อทางน้ำลาย ผิวหนัง หรือหายใจรดกันก็ติดแล้ววะ ถึงได้น่ากลัวเหมือนเพื่อนมึงที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่ข้างๆกูตอนนี้ไม่ผิดเพี้ยน สมแล้วที่มึงเป็นเพื่อนกันได้
“มึงจะเอาไหมล่ะ คิดว่ากูกลัวหรอ?!” หล่อโคตรพ่อเพื่อนผมก็ใช่ย่อย ท้าทายไปอย่างไม่กลัวเกรง ใจนักเลงกันจริงๆ กับแค่ไข่พะโล้ฟองเดียวมึงจะฆ่ากันตาย กูว่าปัญญาอ่อนอย่างเดียวทำไม่ได้นะเนี่ย ถ้าไม่โง่ด้วย ทำไมทีเรื่องง่ายๆพวกมึงกลับคิดไม่ได้กันก็ไม่รู้
“เชี่ยธาม! หยุดกิน แล้วไปตักพะโล้มาเพิ่ม ด่วน!” ผมหันไปส่งสัญญาณบอกให้ไอ้นนท์จัดการ ไม่นานเสียงคำสั่งของมันก็ดังขึ้น ไอ้ธามรีบทิ้งช้อนปรี่คว้าถ้วยพะโล้ต้นเหตุออกมาท่ามกลางสายตาโหดๆสองคู่ที่มองตาม พะโล้ชาวบ้านเขาแกงมาให้ตั้งหม้อเบ้อเริ่ม มองไปข้างหลังก็เห็น พวกมึงจะเถียงกันเพื่อ?!
“บอกป้าไป กลุ่มนี้หมูไม่ต้อง เน้นไข่อย่างเดียว น้ำพะโล้มึงก็ไม่ต้องให้ป้าตักมานะ เน้นไข่อย่างเดียว! เอาไข่อย่างเดียว!” มันรีบพยักหน้าหงึกๆเหมือนหัวจะหลุดรับคำสั่งผมแล้วตรงไปหาหม้อพะโล้ที่มีป้าๆแม่บ้านยืนประจำอยู่ ถ้ามีศึกชิงไข่กันอีกนะ กูยอมให้ถีบยอดหน้าเลย ขนาดแค่มื้อแรกมันยังจะตีกันตาย แล้วมื้อต่อๆไปมันจะไม่ฆ่ากันตายไปเลยหรอ ไอ้นนท์ก็ช่างปล่อยให้ไอ้ไนท์ไปนั่งข้างไอ้พี่แทนได้ เจอกันครั้งแรกมันก็เขม่นกันจะตายห่าอยู่แล้ว ไม่รู้แม่งไปเกลียดกันมาจากชาติปางไหน สงสัยชาติที่แล้วแม่งก็แย่งไข่กันแบบนี้ละมั้ง ชาตินี้เลยต้องตามมาทวงไข่กันอีก อืม...กูขอให้มึงทั้งคู่ได้แบ่งไข่ให้กันและกันสมใจ
“เห็ดเผาะ ถ้าเอามาปลูกใส่กระถางที่บ้านมันจะงอกไหม?” ไอ้นี่ก็อีกคน คำถามก่อนๆพวกกูยังไม่ทันได้คิดคำตอบเลย สรรหาคำถามใหม่ขึ้นมาให้พวกกูได้ลำบากใจกันอีกแล้ว ไม่ต้องมาทำหน้าหล่อยิ้มราวเทพบุตรใส่กูเลย เพิ่งจะเคยเห็นคนอยากปลูกเห็ดเผาะไว้ที่บ้านก็คราวนี้แหละ ถ้าป้าๆเขาเกิดแกงหอยขมมาให้ พวกกูไม่ลำบากต้องลงนาไปงมหอยให้มึงเอาไปเลี้ยงที่บ้านหรอวะไอ้พี่มิน
“เอ่อ...พี่มิน คือ เห็ดเผาะมันขึ้นในป่าตามธรรมชาติน่ะพี่ เอามาปลูกผมว่ามันคงไม่งอกหรอก” ทำไมกูต้องมานั่งตอบคำถามแบบนี้ด้วย คิดแล้วอยากจะคว่ำแกงเห็ดเผาะตรงหน้าไอ้พี่มินมันทิ้งจริงๆ กูรู้ว่าแม่งรวยแต่ก็ไม่คิดว่าจะไม่เคยกินอาหารป่ากันขนาดนี้ อยากเห็นคนใช้บ้านมึงจริงๆ ว่าแล้วสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“...........................” คนนี้ยิ่งหนักครับ เพราะหลังจากร้อง “โอ๊ย!” ขึ้นมา จากนั้นไม่ว่าใครจะฆ่ากันตายแย่งไข่ฟองเดียว หรือ ใครจะสรรหาคำถามเกี่ยวกับเห็ดเผาะขึ้นมามันก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาไม่รับรู้หรือสนใจใคร ข้าวในจานก็ไม่ยอมกิน เอาแต่นั่งนิ่งหันมามองหน้าผมเป็นทีๆเหมือนอยากจะบอกอะไรแต่ก็ไม่ยอมพูด ซักพักก็คว้าขันใส่น้ำดอกมะลิยกดื่มก่อนจะกลับมานั่งนิ่งอีก แล้วก็หันมามองหน้าผมแต่ก็ไม่ยอมพูดะไรเหมือนเดิม นี่มึงจะเล่นสงครามประสาทรูปแบบใหม่กับกูใช่ไหมไอ้พี่เหนือ คดีพูดจาหื่นๆใส่กูยังไม่ได้สะสางจะมาหาเรื่องแกล้งอะไรกูอีก
“พี่เหนือ พี่เป็นอะไร?” ทนไม่ไหวครับหลังจากมันหันมามองหน้าผมอีกแล้ว คือทำไมกูต้องยอมแพ้ถามมึงก่อนด้วยก็ไม่รู้ รู้แต่เห็นอาการแปลกๆแล้วก็อดห่วงมันไม่ได้ หรือเป็นเพราะอาหารไม่ถูกปาก มีแต่อาหารบ้านๆคงจะไม่เคยกินล่ะสิ เป็นลูกคนรวยนี่ก็ลำบากนะครับ ของดี ของหายาก อร่อยๆทั้งนั้นแต่ก็ไม่เคยได้ลิ้มลอง เรียกว่าได้อย่างก็เสียอย่างจริงๆชีวิตแบบนี้
“กู....” กูอะไรมึงก็พูดให้จบดิวะ ค้างคาฉิบหาย พอค้างคากูก็จะสงสัย แล้วพอกูสงสัยกูก็อยากจะรู้ พอกูอยากรู้ต่อมเสือกกูก็จะทำงาน แล้วพอต่อมเสือกกูทำงานกูก็จะกินข้าวไม่ลงไง มึงเข้าใจกูไหม นี่มันเป็นปัญหาใหญ่ระดับโลกสำหรับกูเลยนะเว้ย
“พี่เป็นอะไรพี่ก็พูดมาสิ”
“คือกูเจ็บ....” เจ็บอะไรก็บอกกูสิแม่ง อ้ำๆอึ้งๆลีลาเหมือนกองสลากกินแบ่งรัฐบาล กว่าจะประกาศได้แต่ละหมายเลขกูหายอยากได้เงินไปนานแล้ว
“เจ็บอะไรพี่ พี่เจ็บอะไรบอกผมสิ” นั่งไม่ติดพื้นแล้วตอนนี้ ขยับหันหน้าเข้าไปจ้องไอ้พี่เหนือมันทั้งตัวเลยนี่แหละ อยากรู้จัดว่ามันเป็นอะไรกันแน่
“ช้อน...”
“ช้อน...ช้อนอะไรวะพี่ เจ็บมันเกี่ยวอะไรกับช้อน พี่ พี่บอกผมมาสิ พี่...พี่เป็นอะไร บอกผมสิ บอกผมมา พี่...” แอ็กติ้งผมประหนึ่งคนตรงหน้ากำลังจะลาไปตายยังไงยังงั้น แต่ผมอยากรู้จริงๆนี่นาว่ามันเป็นอะไร
“ช้อนมันคม...เจ็บ” สัดหมา! กูก็คิดว่าเรื่องคอขาดบาดตาย ที่แท้ “โอ๊ย!” ของมึงคือ ช้อนสังกะสีบาดปาก!!!!! กูไม่รู้จะสงสารหรือสมเพชดี แต่เห็นมันเจ็บจริงๆผมก็เลยไม่อยากซ้ำเติม
“ไหนขอผมดูหน่อย”
“เจ็บ” เออกูก็รู้แล้วว่าเจ็บ แค่ช้อนบาดปากมึงจะเว่อร์อะไรนักหนา มาที่แบบนี้ก็มีแต่จาน ชาม สังกะสีที่ขอยืมมาจากวัดเท่านั้นแหละ จะให้ไปหาจานกระเบื้องขอบทองมารับรองก็เกินไป มีแต่จานขอบอุทิศให้แด่แม่ลำยอง-พ่อลำไย นามสกุลอะไร บริจาควันไหน งานทำบุญโคตรเง่าใครก็ว่าไป ดูแล้วโคตรอาร์ต กินข้าวไปด้วย อ่านชื่อคนตายบนขอบจานไปด้วย ชีวิตนี้มึงจะหาความสุขไหนได้แบบนี้แล้วไอ้พี่เหนือ ของดีมีอยู่ตรงหน้ามึงรู้ไหม?!
“โห มีเลือดออกด้วย แต่แผลไม่ลึกมาก....อุ๊บส์!!” มันยอมให้ผมดูแผลที่ปากมันครับ เป็นจังหวะพอดีที่ไอ้ธามกำลังถือถ้วยพะโล้มีไข่เต็มล้นกลับมาพอดี ยังไม่ทันให้ผมได้ถอนหน้าออกมา หลังก็ถูกกระแทกอย่างแรง จนหน้าผมทิ่มไปหาหน้าไอ้พี่เหนือ ปากมันกับปากผมก็เลยประกบกันแบบไม่ได้ตั้งใจ
“..........................”
“..........................” เชี่ยธามถ้าจะชนกูแรงขนาดนี้ มึงกะจะให้กูดูดเลือดจากแผลในปากไอ้พี่เหนือมันเลยรึไง อยากจะด่าไปครับ แต่ขออายก่อน เป็นเป้าสายตาไปเลยทีเดียว
“โทษทีไอ้ปอนด์ กูลื่นว่ะ” ลื่นได้จังหวะดีมาก ได้องศาพอดีเป๊ะ! ผมที่หลุดออกมาได้ก็รีบส่งสายตาดุๆใส่ไอ้ธามทันที
“กูชอบนะยาแบบนี้” ไม่ต้องมาอมยิ้ม ยาอะไร น้ำลายกูเนี่ยนะ กูไม่ใช่หมาจะได้เลียแล้วหาย มึงหลอกด่ากูอยู่ใช่ไหม แล้วเห็นไหมคนอื่นเขามอง ข้าวในปากพุ่งกันกระจาย ทั้งหมู เห็ด เป็ด ไข่ ปลิวกันให้ว่อน มึงก็ยังจะมาทำให้กูอายอีก สนใจคนรอบข้างบ้างก็ได้
“.........................” รีบหันกลับมานั่งตามเดิมครับ ทนสู้หน้ามันไม่ไหว หลังจากที่มันแกล้งแลบลิ้นเลียริมฝีปากพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผม เห็นพริกสีแดงๆในแกงเผ็ดหมูป่าตรงหน้ากูไหม มันยังแดงไม่เท่าหน้ากูตอนนี้เลย
“ชอบแกล้งกู” ด่าแต่ก็ไม่เคยจะสำนึก แล้วมือเจ้ากรรมทำไมต้องยื่นไปตักไข่เจียวมาวางในจานมันด้วยก็ไม่รู้ ปากเป็นแผลขนาดนั้นกินเผ็ดๆก็แสบกันพอดี ผมก็แค่สงสารมันเท่านั้นเอง...จานไข่เจียวอยู่ไกล...กลัวมันเอื้อมไม่ถึงเลยสงเคราะห์ให้มันเฉยๆ...แล้วที่ยิ้มอยู่ก็ไม่ใช่เพราะอะไร...แค่ทำความดีแล้วมีความสุขเฉยๆ เท่านั้นจริงๆ ไม่ได้แอบดีใจอะไรเลยนะสาบาน
“มึงน่ารัก” พูดแล้วก็ตักไข่เจียวเข้าปากคำโต เป็นเด็กกูจะตบให้หัวทิ่ม ใครเขาให้แดกกับอย่างเดียว ไม่แดกข้าวด้วยมันจะโตหรอมึง
“ผมหล่อเหอะ พี่ใช้อะไรมอง ผมหล่อกว่าพี่ด้วยซ้ำ”
“..................” ไม่เถียงกลับ แต่อมยิ้ม ทำไมผมถึงรู้สึกพ่ายแพ้ได้ขนาดนี้ แล้วผมลืมสายตาของคนที่มองอยู่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดได้หน้าก็บางขึ้นมาทันที จ้วงตักแกงเห็ดเผาะที่ไอ้พี่มินมันหวงแหนไว้ถามคำถามไอ้นนท์จนมันเหนื่อยใจเนี่ยแหละ ตักแม่งให้ไม่เหลือไว้ซักเห็ดเลย คอยดูมึงยังจะสงสัยอีกไหม
“อายแล้วมาลงกับเห็ดพี่ทำไมปอนด์ พี่กำลังศึกษาลักษณะของมันอยู่นะ” เล่นซะกูไปไม่เป็นเลยทีเดียว เอาเถอะกูเบื่อพวกมึงเหลือเกิน ไม่ทันไรก็หาเรื่องปวดหัวๆให้กูกันซะแล้ว
“ไข่กูไอ้สัด!!” สองคนนั้นก็ยังคงแย่งไข่กันเหมือนเดิม ไข่มีตั้งหลายฟองเสือกไปตรงใจใบเดียวกันอีก แล้วคนข้างๆผมจะอะไรกับไข่เจียวนักหนา จ้องหน้าให้กูตักให้อยู่นั่นแหละ ได้ข่าวช้อนบาดปากมึงไม่ใช่มือ ปวดหัวกับพวกมึงโว้ย!!!!!
“.......................” ท้องอิ่มก็พากันเอาจานไปล้างครับ แน่นอนว่าคุณชายเขาต้องไม่เคยล้างจานแน่นอน หน้าที่ก็เลยตกเป็นของผมไป ส่วนไอ้พี่มินมันยืนยันว่าจะล้างเองครับ
“มึงคิดว่าแค่จานกูจะล้างเองไม่ได้?”
“แน่จริงมึงลองล้างให้กูดูสิ” คู่นี้ก็กัดกันไม่เลิก หาเรื่องมาด่ากันได้ตลอด ไอ้ไนท์ก็เหลือเกิน มึงเห็นไหมว่าไอ้พี่แทนมันสแครชจานข้าววัดยังกับสแครชแผ่นเพลงในผับ ยังไปท้ามันอีก ถ้าจะถูขนาดนั้น กูว่าสังกะสีก็สังกะสีเถอะงานนี้มีถลอก
“พี่ไปรอผมตรงโน้นก่อนก็ได้นะ ผมขอล้างจานก่อนแป๊บเดียว”
“มึงล้างสิ เดี๋ยวกูเอาไปเก็บ” หน้าที่แลดูยิ่งใหญ่ แต่ในเมื่อเด็กน้อยมันอยากจะช่วยผมก็ไม่ขัดศรัทธาครับ ขอแค่อย่าทำจานกลิ้งลงพื้นไปแบบไอ้พี่มินมันก็พอ ตอนล้างก็ทำท่าจะดีอยู่แล้วแท้ๆ น้ำสุดท้ายเสือกทำยังไงไม่รู้จานถึงลอยไปฟาดหัวไอ้คิมที่ยืนเก็บเศษอาหารใส่ถุงอยู่ เกือบได้เลือดครับงานนี้
“............................” เก้าโมงก็นัดประชุมกันเรื่องแบ่งหน้าที่ ความจริงแล้วทางพวกปีสามวิศวะเป็นคนจัดการเรื่องงบประมาณไว้ก่อนแล้ว ติดต่อกับทางลุงชัย กับ ครูทวีปที่เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านดอนเกิบหาย ในเรื่องของการจัดซื้อของพวก ไม้ ปูน อิฐบล็อก เสา สี แล้วก็อุปกรณ์ยิบย่อยตามรายการที่พี่โรมมอบหมายให้ เมื่องบประมาณถึงมือลุงชัยก็เป็นฝ่ายไปซื้อของเข้ามาไว้ก่อนล่วงหน้าทั้งหมด ส่วนพวกผมมีหน้าที่ทำให้งานทั้งหมดออกมาตามแบบที่คิดกันไว้ พวกใช้แรงงานผมถนัดครับ แจงงาน แจงหน้าที่กันเสร็จ สรุปว่าผม ไอ้นนท์ ไอ้ไนท์ แล้วก็ไอ้ธาม ได้งานทาสีไปครับ อย่าคิดว่าง่ายเชียวนะ สี่คนแต่ทาสีอาคารหลังใหญ่มันไม่ใช่ง่ายๆเลย แต่คนอื่นก็ใช่จะได้อยู่สบายๆกันครับ แบกปูน ผสมปูน ขนอิฐ หามเสากันไป ส่วนพวกผู้หญิงคณะผมมันถึกๆกันก็ให้ใช้แรงงานเยี่ยงชายชาตรี โดยฝ่ายวิศวะก็ใม่ยอมน้อยหน้าเพราะเธอๆก็ดิบเถื่อนไม่แพ้กัน เรื่องนี้ไม่มีใครยอมใครเลยจริงๆ สรุปแล้วมาค่ายคราวนี้อย่าหวังได้สาวกลับไปครับ ที่เดินกันสลอนก็แข็งแรงกว่าผู้ชายทั้งนั้น
“อิปอนด์ ถ้ามึงจะอ่อนแอขนาดนี้นะ กลับบ้านไปดูดนมแม่ไป ได้ผัวหล่อเข้าหน่อยอ่อนแอขึ้นมาเชียวนะย๊ะ” พูดจบฮิปโปกับแก๊งผีห่าก็หามเสาปูนผ่านหน้าผมที่ยังหิ้วสีถังใหญ่ไปอย่างทุลักทุเล ไม่ใช่ผมอ่อนแอนะครับ แต่พวกมันต่างหากที่ถึกเกินคน
“กูคิดว่ารถไถคูโบต้าวิ่งผ่านหน้า ว่างๆก็ขอยืมไปใช้ไถนาซักหน่อยนะ พอดีควายแรงยังไม่ดีเท่านี้เลย” กัดกันเจ็บๆแสบๆตลอดครับผมกับมัน แต่เราก็สนิทกันนะครับ แบบว่าขำๆให้พอไม่เหงา หมาในปากจะได้ไม่ง่อยเปลี้ยเสียขาไปซะก่อน
“อิเชี่ยปอนด์ กูคนไม่ใช่รถไถ ออกจะสวยขนาดนี้” ว่าจบก็ยกเสาไปกันต่อ มันทำงานกันเป็นทีมดีจริงๆ ถ้ามีพวกนี้อยู่ผมก็วางใจได้ครับว่างานเสร็จทันตามกำหนัดชัวร์!
“.....................” ตกลงว่าจะแบ่งกันทาคนละด้าน เลือกกันได้แล้วก็ประจำตำแหน่งหยิบแปลงขึ้นมาละเลงผนังด้านนอกอย่างชอบใจ ส่วนด้านในครูทวีปแกบอกว่าเพิ่งทาเมื่อปีที่แล้วให้ทาแค่ด้านนอกอาคารเรียนพอ
“....................” ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะยามเมื่อมีการแกล้งกันเกิดขึ้น เผลอหันไปมองแทบทุกครั้งที่ต้องเดินผ่านไปยกถังสี เห็นไอ้พี่เหนือทำหน้าเย็นชาเป็นปกติยืนอยู่ใต้ร่มไม้ จะมีถูกใช้เดินไปหยิบโน่นหยิบนี่บ้างก็ต่อเมื่อพี่แทน หรือ พี่มินสั่ง แล้วถ้าหากใครจะใช้พี่ท่านก็ต้องผ่านทางเพื่อนสนิทสองคนนี้เท่านั้นแหละครับ นอกนั้นคงไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาชี้นิ้วจิกหัวใช้งานแน่ๆ เพราะแค่มองสบนัยน์ตาสีดำนั่นก็แทบจะก้มกราบแทบเท้า ไม่รู้จะตีหน้าดุไปไหน คนอื่นเขาไม่กล้าเข้าใกล้กันพอดี
รู้ตัวอีกทีเวลาก็ล่วงเลยมาถึงบ่ายโมง ทุกคนจึงพักกินข้าวกลางวัน ความวุ่นวายไม่ต่างจากตอนเช้าเท่าไหร่ครับ แต่ความหนักใจของผมน้อยลงเมื่อเริ่มจะชิน ที่เห็นพี่แทนกับไอ้ไนท์ตีกันเรื่องกับข้าวแต่ก็เสือกนั่งข้างกัน ส่วนพี่มินก็เป็นไอ้หนูจำไมอย่างเดิม ถามเชี่ยไรทุกอย่างที่สงสัยหน้าที่ผลัดกันตอบปัญหาเชาว์คราวนี้จึงตกเป็นของไอ้ธามกับไอ้นนท์ไปโดยปริยาย เพราะผมไม่ว่างพอจะไปร่วมแจมด้วย หลังจากถูกไอ้พี่เหนือใช้ให้ตักโน่นตักนี่มาใส่ในจาน แบบไม่ให้ผมได้มีเวลาพักตักข้าวใส่ปากตัวเองกันเลยทีเดียว ว่าจะถามไปเหมือนกันครับ ถ้าจะใช้ขนาดนี้ก็ให้กูป้อนใส่ปากด้วยเลยไหม แต่กลัวคำตอบมันครับ เพราะแค่ตักกับข้าวอย่างเดียวก็เมื่อยมือจะแย่ ถ้าป้อนใส่ปากด้วยเกรงว่าจะเมื่อยทั้งหน้าทั้งมือ เพราะไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงเวลาที่ต้องสบตากัน กินอิ่มหนำหน้าที่ล้างจานก็ตกเป็นของผมอย่างเคย เหมือนเดิมทุกอย่างเมื่อพี่แทนยังคงสแครชแผ่นจาน พี่มินทำจานหลุดมือแต่คราวนี้ไอ้คิมพอจะเดาทางถูกเลยเอาหม้อมาสวมหัวกันไว้ก่อน เสียงจากสังกะสีกระทบหม้อสแตนเลสดังสนั่น แต่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเหมือนตอนแรกที่หัวไอ้คิมปูดเท่าลูกมะนาว ส่วนไอ้พี่เหนือก็รอรับจานจากผมไปเก็บ จากนั้นจึงแยกย้ายกันไปทำงานต่อ ทาสีเพลินๆร้องเพลงคลอตามไปด้วย จนได้ยินเสียงลุงชัยเรียกไปรวมตัว ถือเป็นการจบการทำงานวันแรก
มีต่อๆๆๆๆๆ
-
น้องปอด์นด่าฮิปโปได้เจ็บมากลูก 555555555
รอติดตามคร๊าบบ :กอด1:
-
มองท้องฟ้าอีกทีตะวันก็ใกล้จะตกดินแล้ว ห้องน้ำมีเพียงสี่ห้องจึงตัดสินใจให้ผู้หญิงทั้งหมดได้ใช้ แต่ไม่รวมหญิงเหล็กคูโบต้าอย่างแก๊งผีห่านะครับ ส่วนพวกผู้ชายก็ตามที่ลุงชัยบอกครับ.......บ่อบาดาล!!!! ตกลงกันว่าจะจับฉลากตามกลุ่มที่นั่งกินข้าวว่าใครอาบก่อนอาบหลัง ผมที่กลัวผีขึ้นสมองจึงอยากจะรีบอาบก่อนอยู่แล้ว เนื้อตัวก็เปื้อนสีเต็มไปหมด จึงบังคับไอ้นนท์ออกไปจับฉลากจากมือไอ้พี่โรม เปิดมาได้กลุ่มสุดท้าย น้ำตาแทบไหล
“มึงอยากอาบก่อน?” คงเห็นผมทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้มันเลยถามขึ้นมา
“อยู่แล้วดิพี่ นี่ก็หกโมงกว่าแล้ว กว่าไอ้พวกนั้นจะอาบเสร็จก็มืดพอดี ผมกลัวผี”
“กูจะไปคุยกับไอ้โรม” ผมรีบฉุดแขนมันที่ลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินตรงเข้าไปหาพี่โรมแทบไม่ทัน คุยของมันคงไม่พ้นขู่กรรโชกนั่นแหละครับ รับรู้ว่าดวงชะตาไอ้พี่โรมกำลังจะขาดเลยขอเป็นคนดียอมกลัวผีช่วยต่ออายุให้มันดีกว่า
“ทำไม?” ยังมีหน้ามาถามกูอีกว่าทำไม เห็นหน้ามึงแล้วเดาได้เลยว่าไม่จบด้วยคอนเวิร์สประทับบนตัวไอ้พี่โรมก็ไม่ใช่เหนือฟ้าแล้ว ภาพตอนพี่เสือโดนกระทืบยังติดตาไม่หาย ก่อนมาก็แอบมันไปเยี่ยมพี่แกได้แค่ครั้งเดียว กำลังจะนัดกันไปเยี่ยมครั้งที่สองไอ้พี่เหนือมันเกิดจับได้ พี่เสือเกือบต้องย้ายจากห้องพักฟื้นไปห้องดับจิตแล้วครับวันนั้น ดีที่ผมสัญญาว่าจะไม่ไปเยี่ยมพี่แกอีกมันถึงได้ยอมไม่บุกไปกระทืบแกถึงโรงพยาบาล
“ผมไม่เป็นไร อาบกันตั้งเจ็ดคน ผีมันไม่กล้ามาหรอก อีกอย่างผมมีพี่อยู่ทั้งคน” จริงๆก็อยากจะบอกต่อว่ามึงน่ากลัวกว่าผีอีก แต่กลัวว่าถ้าพูดไปเดี๋ยวผมจะได้กลายเป็นผีไปซะเอง คิดแล้วก็เงียบไว้ดีกว่า
“.................” ไม่ตอบแต่ลงมานั่งข้างผมเหมือนตอนแรก แปลได้ว่า การเจรจาเป็นผลสำเร็จ
“อุบาทสัด ไอ้ธาม” ตะโกนด่าไอ้ธามทันทีที่เห็นมันนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียวคลุมท่อนล่างไว้ ส่วนในมือมีกางเกงไหนสีแสดสะท้อนแสงยามค่ำคืนอยู่หนึ่งตัว เดินส่ายเอวไปมา เหมือนโลกนี้มีแค่มัน แต่จริงๆมีอีกหกชีวิตที่นั่งมองอยู่อย่างสมเพชลูกตาตัวเอง
“มึงไม่คิดจะหาเสื้อ หากางเกง ติดมือนุ่งตอนกลับมาบ้างหรอวะ บ่อก็อยู่ตั้งไกลเกือบติดทุ่งนาโน่น”
“ไอ้ปอนด์ ไอ้นนท์ พวกมึงนี่ช่างไม่รู้จักการใช้ชีวิตกลมกลืนไปกับธรรมชาติซะแล้ว” แล้วเสือกกลมกลืนกับธรรมชาติซะกูคิดว่ามึงเป็นพญาแร้งเลยทีเดียว กูทนมองไม่ได้จริงๆ มันกะจะนุ่งกางเกงในตัวเดิมที่ใส่ติดตัวอยู่ตอนนี้อาบน้ำครับ แล้วถึงเปลี่ยนเป็นตัวสีแสดในมือแล้วก็นุ่งผ้าขาวม้าตัวเดิมกลับมา
“บอกเพื่อนมึงด้วย ว่าถ้ายังไม่อยากโดนกูกระทืบตายก็หยุดทำอะไรทุเรศๆต่อหน้ากู” ไม่ต้องบอกครับ เพราะไอ้พี่เหนือมันตั้งใจพูดดังๆให้ไอ้ธามได้ยินอยู่แล้ว พญาแร้งหยุดชื่นชมธรรมชาติยามเย็นกลับเข้ารังนั่งรออยู่นิ่งๆทันที
“...................”รอซักพักกลุ่มรองสุดท้ายก็เดินกลับออกมา พวกผมจึงลุกขึ้นหยิบข้าวของตัวเองเดินตรงไปตามทางที่ตอนนี้ไร้แสงจากดวงอาทิตย์และแสงจากหลอดนีออน มีเพียงไฟฉายสองกระบอกจากไอ้นนท์และพี่แทนเท่านั้นที่ส่องให้พอเห็นทาง สองข้างทางเป็นป่ารกทึบ มืดสนิท มีเพียงเสียงจิ้งหรีด เรไรเท่านั้นที่ร้องดังระงม ความกลัววิ่งขึ้นสมองจนถึงขั้นต้องเกาะแขนไอ้พี่เหนือไว้แน่น มือแกร่งจึงโอบเอวผมไว้จากด้านหลังรู้สึกอุ่นใจขึ้นมายังไงไม่รู้..........
“บอกกูว่าบ่อบาดาล ห่า กูก็คิดว่ามีปั้มดึงน้ำขึ้นมา หรือใช้ถังตักโยง ที่ไหนได้เป็นบ่อบาดาลแบบโยก เหนื่อยมาทั้งวันกูต้องมาโยกน้ำอาบอีกใช่ไหม” ถึงที่หมายแทนที่จะโล่งใจระหว่างทางไม่เจออะไรแต่ก็ต้องมาหนักใจกับบ่อโยกตรงหน้า บ่อบาดาลแบบโยกคืออุปการณ์ที่ใช้ดึงน้ำจากใต้ดินขึ้นมาโดยการใช้แรงโยกคันเหล็กที่ยื่นออกมาขึ้นและลง จนกว่าจะมีน้ำไหลออกมาทางปากกระบอกที่มีครุถังรองอยู่ คิดภาพตามนะครับ ถ้ามีคนหน้าเย็นชาๆหล่อโฮกฮากกระชากตับมายืนโยกน้ำแบบเอาเป็นเอาตายด้วยใบหน้านิ่งๆ แค่คิดภาพในหัวก็ฮาไม่ไหวแล้ว “โอ้ ซาร่า มันยอดมากเลย น้ำไหลแรงดีจริงๆ” “โอ้ จอร์จ ท่านายสุดยอดไปเลย สมแล้วที่นายคือ บ่อบาดาลแมน” ภาพผมชื่นชมไอ้พี่เหนือหรือจอร์จบ่อบาดาลแมนในความคิด ทำเอาถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาทันที
“ขำเชี่ยไรของมึง” แค่นี้ต้องทำหน้าดุใส่กูด้วย เหมือนกับรู้ว่าจินตนาการกูทำมึงเสียภาพลักษณ์ยังไงยังงั้น
“ผมก็หัวเราะของผมไปเรื่อยแหละ พี่อย่าใส่ใจเลย” พูดจบก็หัวเราะต่อ
“เชี่ยปอนด์อย่าอู้ เร็วๆ มาให้ไวๆ” เสียงไอ้นนท์ตะโกนเรียกผมขณะยืนคุมไอ้ธามที่ใส่เพียงกางเกงในสีเขียวสะท้อนแสงตัวเดียวโยกคันเหล็กประหนึ่งกำลังยกเวทอยู่ในฟิตเนต ช่างเป็นภาพที่อุจาดตาสุดๆ ส่วนหล่อโคตรพ่อก็ถือครุถังมารองน้ำ อื้อหือ คนมันหล่อทำยังไงก็หล่อจริงๆครับ ขนาดเอาผ้าขาวม้ามาพาดหัวแม่งยังดูนำแฟชั่น เทรนแต่งกายแบบกรรมกรกำลังจะมาแล้วครับปีนี้
“เดี๋ยวพวกผมสี่คนรับหน้าที่โยกน้ำให้เอง พวกพี่รออาบอย่างเดียวพอ”
“พี่อยากลองทำบ้างนะปอนด์” มึงหยุดเลยไอ้พี่มิน ยื่นสำรวจบ่อไปนิ่งๆอย่างเดิมน่ะดีแล้ว
“อย่าเลยพี่ ให้พวกผมจัดการดีกว่า” ขืนให้มึงทำตีสามพวกกูยังไม่รู้เลยว่าจะได้อาบน้ำกันไหม
“กูเพิ่งจะเคยเห็นอะไรแบบนี้ครั้งแรก กูอยากลองทำดู” ไอ้พี่แทน แค่จานข้าววัดมึงยังสแครชจนสีถลอก ถ้าพวกกูยอมก็ไม่ต้องได้อาบน้ำเพราะบ่อโยกแม่งอะไหล่ต้องพังหลุดออกมาไม่มีชิ้นดีแน่ๆ
“กูยังอยากมีน้ำอาบอยู่ แรงควายอย่างมึงยืนเฉยๆไปเถอะ” ไม่ทันไรมันก็จะตีกันอีกแล้วครับคู่นี้ ไอ้ไนท์ก็ชอบไปยั่วโมโหไอ้พี่แทนมัน ฟิลมันขาดขึ้นมาถีบบ่อเขาพังจะทำยังไง ไม่ต้องลำบากลงนาไปหาน้ำมาอาบกันเลยรึ
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจัดการเองสบายมาก” สบายมากเหงื่อแตกพลั่กๆ กางเกงในมึงจะหลุดตูดแล้วนั่น ทนความอุจาดตาไม่ไหวเลยต้องไปเปลี่ยนหน้าที่กับไอ้ธาม ตอนนี้ได้น้ำมาหลายถังแล้วคิดว่าแบ่งกันอาบก็น่าจะพอ ผ่านไปซักสิบนาทีผมก็หอบแฮ่กแล้ว ไอ้พี่เหนือมันก็มายืนซ้อนอยู่ข้างหลังผมนิ่งๆ ผมว่าจริงๆมันคงอยากเข้ามาช่วยแต่ดูจากสภาพผมเลยปล่อยให้ผมทำเองจะดีกว่า เพราะมันก็คงไม่อยากมีสภาพน่าสมเพชเท่าไหร่นัก คิดว่าได้น้ำพอแล้วก็จัดแจงจะถอดเสื้อผ้าครับแต่ก็มีมือหนึ่งมาห้ามไว้
“อะไรวะพี่ ผมจะถอดเสื้อ อยากอาบน้ำจะแย่ เปื้อนทั้งสี ทั้งเหงื่อ โคตรเหม็นตัวเองเลย” เห็นไอ้ธามตักน้ำอาบอย่างสบายอกสบายใจก็อิจฉาครับ แต่พอหันกลับมามองมือที่รั้งผมไม่ให้ถอดเสื้อก็ต้องหยุดอิจฉาทันที โกรธอะไรผมอีกวะเนี่ย
“ไม่ต้องถอด” มึงจะบ้าหรอให้กูอาบทั้งเสื้อยืดกางเกงบอลเนี่ยนะ กูไม่แก้ผ้าอาบด้วยก็ดีเท่าไหร่แล้ว ที่ยืนอยู่ก็ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้นจะมาอายเชี่ยอะไร
“ผมไม่อายหรอกพี่ ผมหน้าด้าน”
“ใครกลัวมึงอาย กูไม่ชอบให้ใครมองมึงแก้ผ้า ชัดไหม!?” ชัดเต็มรูหูกูพอๆกับหน้าโหดๆของมึงเต็มตากูเช่นกัน
“ผมว่าจริงๆลองใส่เสื้ออาบมันก็ดีเหมือนกันนะ รู้สึกหนาวๆขึ้นมาพอดีเลย” ว่าแล้วก็แย่งขันจากมือไอ้ธามจ้วงตักน้ำขึ้นมาราดหัวแม่งเลย หันไปแกล้งดึงกางเกงในไอ้ธามเล่น กับสาดน้ำใส่ไอ้นนท์บ้าง หันกลับมาอีกทีเลือดกำเดาแทบพุ่ง
“ถ้าจะหล่อแล้วหุ่นดีกันขนาดนั้น กูว่าแม่งไปเป็นนายแบบเถอะ” กลางป่า กลางทุ่งนา บรรยากาศรอบๆพร้อมซาวด์ประกอบเป็นเสียงจิ้งหรีด ชั่งไม่เข้ากับภาพไอ้สี่คนที่ถอดเสื้อโชว์ซิกแพ็กเรียงสวยกับผิวขาวๆให้พวกผมสามคนได้อิจฉาเล่นเลยซักนิด ขนาดท่อนล่างใส่แค่กางเกงบอลพวกมึงยังเซ็กซี่ขนาดนี้ ถ้าสาวๆเขามาเห็นกูว่ามีเลือดหมดตัวแน่งานนี้
“เชี่ยไนท์แม่งทรยศไปเข้ากับฝ่ายตรงข้าม” เสียงนี้จากไอ้ธามครับ มึงไม่เห็นมันอวดซิกแพ็กกับไอ้พี่แทนจะฆ่ากันตายห่าอยู่แล้วหรือไง กูว่าแม่งก็ดูดีทั้งหมดนั่นแหละ มีแค่กูกับมึงเท่านั้นเชี่ยธามที่ไม่มีหกลอนบนหน้าท้องกับใครเขา
“มึงไม่ไปยืนรวมกับเขาเป็นบอยแบนด์เกาหลีล่ะเชี่ยนนท์ ห้าคนครบ ไอ้ห่า โคตรหล่อเลย”
“ไม่ว่ะ กูขอหล่อของกูอยู่มุมนี้ดีกว่า” เหยดดดดดดดดดดไม่ปฏิเสธแถมยังยอมรับหน้าตาเฉย เพื่อนกูมั่นจริงๆ
“..........................” ไอ้พี่เหนือเดินเข้ามาเทน้ำราดหัว มึงจะเซ็กซี่ไปไหน ตอนกูทำทำไมไม่เหมือนมึงเลยวะ ท่าเสยผมพ่นน้ำออกจากปากนั่นยังกับถ่ายMV แล้วทำไมกูต้องใจเต้นไปกับภาพตรงหน้าด้วย?
“มองอะไร?” ถามกูแล้วทำไมต้องยิ้มแบบมีเลศนัย ใครดูดีกูก็มอง ให้กูชื่นชมบ้างไม่ได้รึไง
“ใครมอง ผมไม่ได้มอง” แถแม่งเลย ยอมรับก็แพ้มันสิ
“หึ...เดี๋ยวคืนนี้มึงก็ได้เห็นมากกว่านี้” ไอ้เชี่ยแม่ง พูดจาแบบนี้ตลอด กูอายไหม? กูอายมาก! ถามกูซักนิดก็ได้ว่าอยากเห็นของมึงไหม?! ได้ข่าวว่ากูก็มีเหมือนมึง อาจต่างไซส์ไปบ้างแต่ก็มีเหมือนกันละวะ
“................” ว่าแล้วก็ไม่กล้าสบตามันแต่หันไปมองทุ่งนาแทน เกิดรักในธรรมชาติเหมือนเชี่ยธามที่ตอนนี้อาบน้ำเสร็จเปลี่ยนกางเกงในเป็นสีส้มสะท้อนแสงแล้วเรียบร้อยขึ้นมาทันที แต่สายตาก็ไปพบกับอะไรบางสิ่งบางอย่างเข้า
“แสงไฟอะไรวะ?” เป็นไฟสีเหลืองออกส้มๆดวงใหญ่พอประมาณลอยอยู่ แล้วตอนนี้ก็กำลังตรงมาที่พวกผมช้าๆ
“กูว่าชักจะไม่เข้าท่าแล้วว่ะ” จากที่เคยเห็นว่าดวงไม่ใหญ่มาก เมื่อเคลื่อนเข้ามาใกล้ดวงไฟก็เริ่มใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเรื่อยๆๆ
“แค่หิงห้อยป่าววะไอ้ปอนด์” เชี่ยธามก็ถามไม่คิด หิงห้อยบ้านมึงสิตัวใหญ่ขนาดนี้
“............................” ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหว ทุกการกระทำหยุดนิ่ง ทุกสายตาจับจ้องไปยังสิ่งเดียวตรงหน้าอย่างจดจ่อ ไอ้พี่แทนที่สระผมอยู่ถึงกับต้องหยุดค้างไว้ทั้งที่ฟองยังเต็มหัว ส่วนพี่มินกับไอ้ไนท์ยังฟอกสบู่กันไม่เสร็จฟองฟอดเต็มตัว ผมกับไอ้พี่เหนือก็ยังยืนตัวเปียกซกไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้า มีแค่ไอ้นนท์เท่านั้นที่เปลี่ยนใส่เสื้อยืดกางเกงบอลตัวใหม่ยืนอยู่ข้างไอ้ธามที่ยังโชว์กางเกงในสีแสดท้าทายดวงไฟปริศนาอยู่
“กูว่ามันชักจะเหมือน....” ยังไม่ทันที่ไอ้นนท์จะพูดจบประโยค ดวงไฟสีส้มดวงใหญ่ก็ปรากฎเงาเป็นร่างผู้หญิงผมยาวสยายให้เห็นเต็มๆตา
“กระสือ!!!!!” ห้าเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะมีเสียงร้อง “โอ๊ย!” ดังขึ้นอย่างไม่เข้าพวก
“ไอ้เชี่ยพี่มินโยนขันกระแทกหัวกู!” ด่ามันไม่ทันครับ เพราะหลังจากมันทิ้งขันมาใส่หัวผม มันก็วิ่งตามหลังไอ้นนท์ที่วิ่งเผ่นไปคนแรกทันที ในขณะที่ผมยังทำได้แค่ยืนนิ่งน้ำตาจะไหล ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้ามองเงานั้นเคลื่อนกายเขามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“ไอ้พี่แทนมึงรอกูด้วย” เสียงไอ้ไนท์ตะโกนเรียกศัตรูคู่อาฆาต แต่ตอนนี้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนวิ่งใส่เกียร์หมาลืมความบาดหมางวิ่งตามกันไป ทิ้งพวกกูไม่ว่า แต่เสือกเอาไฟฉายไปด้วยแล้วกูจะเหลืออะไร ไอ้พวกชั่ว!!!!!
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก กระสือ อ๊ากกกกกกกกกกกกก กระสือ....” เสียงไอ้ธามแหกปากตะโกนลั่นอย่างคนเสียสติ ก่อนจะวิ่งตามแสงไฟฉายของไอ้พี่แทนที่ยังพอเห็นอยู่รำไรไปอย่างรวดเร็ว และเพราะเสียงของมันทำให้ผมได้สติกลับมาเตรียมโกยเหมือนคนอื่นบ้าง
“ไอ้พี่เหนือมึงจะยืนนิ่งให้กระสือมาหักคอมึงรึไง!” วิ่งไปแล้วครับ แต่ลืมว่ายังมีใครอยู่ตรงนั้นอีกคน เมื่อหันหลังกลับไปก็เจอไอ้พี่เหนือยืนนิ่งหันหน้าไปจ้องตากับกระสืออยู่ไม่ห่าง ฉิบหาย! กระสือมึงยังจะหาเรื่องเขารึไง ไม่ปล่อยให้เหนือตีนบรรลัยได้ทันต่อสู้กับกระสือศิษย์น้ำลายยายสาย ผมก็ไปฉุดแขนลากมันออกมาวิ่งตามเสียงไอ้ธามไป ทางมืดมากครับ มองไม่เห็นอะไรเลยจึงใช้กางเกงในสีแสดสะท้อนแสงของไอ้ธามเป็นสิ่งนำทาง เห็นหลังไหวๆวิ่งแหกปากตูดกระเพื่อมเยี่ยงคนบ้า ผ้าขาวม้าบนบ่าปลิวไสวต้านแรงลม อื้อหือ ซุปเปอร์แมนเวอร์ชั่น2013ชุดเขาเริศจริงๆ เสื้อเบอร์เอสไม่ใส่ ใส่แค่กางเกงในสีแสดตัวเดียวกับใช้ผ้าขาวม้าเป็นผ้าคลุม ถ้ากูรอดกลับไปได้ กูจะตั้งหิ้งบูชากางเกงในมึงเลยไอ้ธาม
“ไอ้ปอนด์” ไอ้เชี่ยนี่ก็เรียกอยู่ได้ กูกำลังช่วยมึงไม่ให้โดนกระสือหักคออยู่นะ สำนึกบุญคุณกูซะบ้าง
“เงียบไปเลย กูเสียสมาธิวิ่ง ตามกูมาอย่างเดียวพอ” นาทีนี้ผมกลัวผีมากกว่าไอ้พี่เหนือมันครับ ตวาดมันไปเผื่อจะได้หยุดเรียกชื่อผมสักที ยิ่งหลอนๆอยู่ไอ้นี่ก็เรียกอยู่ได้
“ไอ้ปอนด์”
“..................” ไม่ฟังอะไรแล้ว ทันทีที่เห็นแสงไฟจากตัวอาคารที่เพื่อนๆรวมตัวกันทานมื้อเย็นกันอยู่ ก็เกียร์หมาวิ่งเข้าใส่ทันที เข้าไปนั่งหอบด้านในที่ตอนนี้มีไอ้นนท์ยืนมองไอ้ธามที่เนื้อมีร่องรอยขูดขีดเลือดไหลซึมออกมาเต็มไปหมด ผมเดาว่าผีกระสือต้องใช้ลำไส้ใหญ่ลอยไปฟาดแขนขามันจนได้แผลแน่ๆเลย!!!!!
“วิ่งยังไงให้หนามเกี่ยวว่ะไอ้ธาม” หัวเกือบทิ่ม ที่แท้โดนหนามเกี่ยว สัด! กูก็จินตนาการไปซะไกล
“สัด! ก็มึงไม่ใช่หรอที่เอาไฟฉายมา อีกอันก็อยู่กับไอ้พี่แทน กูจะรู้ไหมว่าข้างทางมีหนามจากต้นเชี่ยไรอยู่” กูวิ่งตามสีกางเกงในมึงมายังไม่ได้รอยอะไรบนตัวมาเลย มึงวิ่งยังไงของมึงวะ?!
“เอาน้ำมาทีดิ กูแสบตาฉิบหาย” พูดจบพี่โรมก็ยื่นขวดน้ำส่งให้ไอ้พี่แทน ก็สมควรจะแสบตาอยู่หรอกครับ ใส่เกียร์หมาทั้งที่ยังสระผมอยู่ อีกสองคนก็สภาพไม่ต่างกันฟองสบู่เต็มตัว ลำบากไอ้คิมต้องหาน้ำมาให้ล้างตัว เรื่องนี้สอนให้รูว่าก่อนจะทิ้งขันใส่หัวกูมึงก็ควรจะเก็บไว้เทราดตัวก่อนจะวิ่งมานะไอ้พี่มิน
“ไอ้ปอนด์!”
“เชี่ย!!!!!!” หันไปมองตามเสียงโหดๆที่พร่ำเรียกไม่หยุดก็ต้องตกใจในสภาพ เซ็กซี่หล่อลากกระชากตับยังเป๊ะเหมือนเดิมแม้ตัวเปียก แต่ที่ต้องร้องขึ้นพร้อมกันก็เพราะสายตามองต่ำลงไปเห็นนิ้วหัวแม่โป้งตีนของไอ้พี่เหนือทั้งสองนิ้ว ตีนบรรลัยที่เคยแจกจ่ายให้คนอื่นบัดนี้ได้ออกมาโชว์หราท้าทายสายตาประชาชีครบทั้งสิบนิ้ว
“รองเท้าพี่หายไปไหนวะ?!”
“กูจะบอกมึงก็ไม่ฟัง รองเท้ากูหลุดระหว่างทางไอ้เชี่ย!” กูผิดตลอด แล้วก็ไม่พูดให้จบ ทุกทีก็เห็นเถียงชนะกูตลอดคราวนี้แค่จะบอกว่า “รองเท้ากูหลุด” มึงถึงไม่พูดขึ้นมาละว่ะ โมโหครับแต่ก็ก้มหน้ายอมรับผิดแต่โดยดี
“เหนือ ปอนด์ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป ทุกคนด้วย แล้วเดี๋ยวค่อยมาเล่าเหตุการณให้ทุกคนฟัง” ผมเห็นด้วยกับพี่โรมมันครับ ก่อนจะมีใครโดนจับปล้ำไปซะก่อนเพราะตอนนี้ทั้งสาวแท้ สาวเทียมต่างจับจ้องมาที่พวกไอ้พี่เหนืออย่างหื่นกระหาย ก็ถ้าจะจ้องขนาดนั้น จับมันกลืนลงท้องไปเลยดีกว่า
“เกิดอะไรขึ้น?!” เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่กันเสร็จสรรพก็มานั่งรวมกลุ่มกันโดยมีครูทวีปและลุงชัยนั่งรวมอยู่ด้วย ไอ้ธามที่คันปากอยากจะเล่ามาตั้งแต่แรกจึงได้เริ่มต้นสาธยายเหตุการณ์เจอกระสือให้ทุกคนฟังอย่างเมามันส์เพิ่มอรรถรสด้วยการใส่สีตีไข่ลงไปเล็กน้อย จนสาวๆและแก็งผีห่าร้องกรี๊ดลั่นอกสั่นขวัญแขวนไปตามๆกัน
“ไฟที่พวกเด๊กๆเห๋นกั๋นเป๋นแบบนี่ใช่ใหม่?” แปลได้ว่า “ไฟที่พวกเด็กๆเห็นกันเป็นแบบนี้ใช่ไหม?” พูดจบลุงชัยก็หยิบอุปกรณ์บางอย่างขึ้นสวมหัวก่อนจะกดปุ่มด้านข้างที่มีสายต่อระโยงระยาง ปรากฏเป็นแสงสว่างวาบขึ้นมากลางกระหม่อม จากหลอดไฟที่ติดอยู่คล้ายๆไฟฉาย
“ไฟส่องกบ!!!!!” ใช่ครับ ดวงไฟที่ว่าคือไฟส่องกบที่ชาวบ้านเอาไว้สวมหัวเวลาจะไปหากบ หาเขียด ในทุ่งนายามค่ำคืน ลุงชัยยังพูดต่อด้วยว่าที่เห็นเป็นแกเองนั่นแหละที่กำลังเดินหากบเพื่อจะมาทำกับข้าวให้พวกเราทานกันในวันพรุ่งนี้ แล้วผมยาวสยายที่เราเห็นเป็นเงาๆก็คงมาจากผ้าขาวมาที่แกพาดบ่าอยู่ปลิวสะบัดตามแรงลมจนพวกเราคิดว่าเป็นเส้นผมของผู้หญิง รู้แจ้งแจ่มชัดในอุราผมก็ยิ้มร่าอย่างสบายอกสบายใจที่ยังคงใช้ชีวิตอยู่ในดอนเกิบหายนี้ต่อไปได้โดยปกติสุข ก่อนจะหันไปสบเจอสายตาโหดๆที่อยู่ข้างๆ
“...........................” คดีผีกระสือแก้กันได้แล้วครับ แต่คดีรองผ้าใบคอนเวิร์สของไอ้พี่เหนือหาย ผมภาวนาให้แก้ไขได้แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะครูทวีปที่อาสาเดินกลับไปหารองเท้าไอ้พี่เหนือมาให้ กลับมาบอกว่าหายังไงก็หาไม่เจอ สรุปแล้ว ไอ้พี่เหนือมันก็ “เกิบหาย” สมชื่อหมู่บ้านไปโดยปริยาย
“ผมขอโทษ” เห็นไหมกูจะร้องไห้แล้ว ทำหน้าโหดใส่กูอยู่ได้
“เพราะมึงคนเดียว” เออ!!!!! กูผิด กูยอม มึงใส่อะไรก็ดูดีทั้งนั้นแหละ สาวๆเขาแอบถ่ายรูปกันกรี๊ดกร๊าดอยู่รอบๆไม่เห็นรึไง คีบเตะหูหนีบยี่ห้อช้างดาวของลุงชัยไปก่อนมันจะเป็นอะไรไป มันก็มีดาวเหมือนคอนเวิร์สมึงนั่นแหละ แถมมีหูให้มึงคีบด้วย เวลาเดินก็มีเสียงแปะๆตอนส้นตีนกระทบรองเท้า คอนเวิร์สคู่ละหลายพันของมึงให้ความสุนทรีเป็นจังหวะดนตรีได้เท่ากับรองเท้าแบบนี้ไหม มีของดีไว้ประดับตีนมึงยังไม่รู้ตัวอีก
“เท่ห์ดีออกพี่”
“พ่องมึงสิ!” ชะอุ๊ย! ดูจะไม่ถูกใจ ว่าแล้วก็ขอแยกย้ายกลับไปนอนเต็นท์ใครเต็นท์มันตามที่ครูทวีปแกสั่งดีกว่า น่ากลัวเกินเดินหนีแม่งเลย
“มึงเจอกูแน่คืนนี้ โทษที่ทำรองเท้ากูหาย”
“.....................” สะดุ้งเฮือกเลยทีเดียว เห็นมันเดินลากเตะตามมาห่างๆ ส้นตีนกระทบรองเท้าคู่ใหม่ดังแปะๆรู้สึกสมเพชปนอนาถใจแทนก็จริงครับ แต่ตอนนี้ทุกข์หนักมันมาตกอยู่ที่ผมแล้ว
จะมีบทลงโทษอะไรสำหรับคดีเกิบหายรอผมอยู่?!!!!!!!!!
เกือบช็อคตายเพราะไฟส่องกบไม่พอ ยังจะมาตายเพราะทำเกิบไอ้พี่เหนือหายด้วยหรอเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ภาพประกอบฉาก
บ่อบาดาลแบบโยก / บ่อโยก
(http://i1314.photobucket.com/albums/t571/I-AM5/m_pumpmodel_zps99b0abf3.jpg)
ไฟส่องกบ / กระสือของน้องปอนด์
(http://i1314.photobucket.com/albums/t571/I-AM5/1266703718_59245_zpsf91c2a4f.jpg)
ร้องเท้าแตะตราช้างดาว / อิแตะคู่ใหม่ของพี่เหนือ
(http://i1314.photobucket.com/albums/t571/I-AM5/j01_zpse788df7f.jpg)
โบนัสแถม
พี่เหนือตอนถอดเสื้ออาบน้ำ :z1:
(http://i1314.photobucket.com/albums/t571/I-AM5/Jf3Xb0hJctA_zps19665ed5.jpg) เหนือฟ้า: มองเชี่ยไรกัน อยากตายคาตีนกูหรอ สัด!
:heaven :heaven
ตอนเก้าอเลนอัพครบแล้วนะคะ :hao7: I-AM ฝากมาบอกว่าขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจมากมาย :mew1:
ถ้ารักนิยายเรื่องนี้ก็ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ I-AM มันอยากให้ได้สนุก :hao3: หัวเราะ :m20: หื่นกาม :haun4: ไปด้วยกัน o13
ปล. อิมเมจฝ่ายหล่อเฮฮาจะมาอัพในไม่ช้าค่ะ I-AM แอบสปอยอเลนมาว่า ได้รูปอิมเมจน้องปอนด์ในความคิดมันแล้ว :hao6: :hao7:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
จะโดนบทลงโทษอะไรน้าาาาาา
ฮ่าาาาาาาา
-
โอ้ยฮาอ่ะ 55555
กระสือเป็นไฟส่องกบไปซะได้
แถมรองเท้าพี่เหนือยังหายอีก
น้องปอนด์เราจะโดนลงโทษยังไงน้า
-
:laugh: อยากจะบ้าวิ่งหนีไฟส่องกบ
ไม่รอดแน่ปอนด์ พี่เหนือสู้ๆ
-
สมชื่อดอนเกิบหาย
เหนือโดนเพราะกระสือไฟส่องกบแท้ๆ
จริงก็ปอนด์นั่นแหละคว้าเหนือวิ่ง
หมอนี่ก็วิ่งตามน้องต้อยๆ
555 น่ารักชะมัด
ชอบตอนจุ๊บแบบผีผลัก
ช้อนแสครชจาน ฮามากมุกนี้
ชอบคนเขียนติดหมัด
ฝากชมไปด้วยนาว่าสนุกจริงๆ
เข้ามารอทุกวัน
กดบวกและเป็ดลุ้นว่าคืนนี้จะปอนด์โดนอะไรมั้ย
กื๋ยๆๆ
-
พี่เหนือจะโหดเพื่อใครแค่นี้ปอนด์ก็ยอมหมดแล้ว5555555555
-
ฮ่าาาาา อย่างฮาอ่ะ
พี่มินแอบรั่ว
-
กำลังไล่ตามอ่านอยู่นะจ้ะ ชอบม้าก มาก ปอนด์น่ารักสุด ๆ อ่ะ ตลกดี พี่เหนือฟ้าก็โหดดีจัง เพื่อนแต่ละคนก็สุดฮา มีบุคลิกเฉพาะตัวดีจัง ชอบมากค่า มาอัพบ่อย ๆ นะจ้ะ ไม่อยากขาดตอนอ่ะ ขอบคุณค่า :pig4: :L1:
-
ปอนด์จะโดนลงโทษยังไงน้อ :hao7: :hao7:
ปล.เราขอแนะนำอีกสักอย่างนะจ๊ะคนเขียน ตอนอัพตอนใหม่เพิ่มกำกับหน้าที่เราอัพเข้าไปด้วยเน้อ เพื่อให้คนอ่านติดตามได้ง่ายขึ้นไปอีกนะจ๊ะ :katai4:
-
ว้ากกกกกก ปอนด์เอ้ยยยไม่รอดแน่ลูก หุหุ
รอตอนต่อไปน้าาาาาา สนุกมากๆๆๆๆๆจ้าาา o13
-
สนุกมากค่ะ :กอด1:
-
Chapter 10…………………….. “เต็นท์สั่น”
ท่ามกลางความมืดมิดยังคงมีดวงตาห้าคู่เบิกโพล่งขึ้นอย่างน่ากลัว สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังเป้าหมายเดียวกันราวกับปีศาจร้ายจ้องจะเข้าขย้ำเหยื่อให้สิ้นใจในคราวเดียว แต่แล้วเมื่อเป้าหมายที่จับจ้องอยู่เกิดปฏิกิริยาบางอย่างสายตาทุกคู่เป็นต้องเหลือกโปนมากกว่าเก่า บางคนถึงขั้นเอามือปิดปาก กัดแขน ตีอก ชกตัวเอง เพื่อไม่ให้เผลอหลุดเสียงอุทานออกไปกับภาพและเสียงที่ได้ยินได้เห็นตรงหน้าอยู่ตอนนี้ พวกเขาคงจะไม่ใช่นักล่ากระหายเลือดรอฝังคมเขี้ยวใส่เหยื่อผู้น่าสงสารอย่างที่เข้าใจในตอนแรก หากแต่เป็นนักถ้ำมองที่พกความสงสัยติดตัวกันทุกคนมากกว่า เรียกว่าเสือกเรื่องชาวบ้านอยู่คงจะถูกต้องที่สุด เพราะทั้งที่เข็มนาฬิกาตีบอกเวลาห้าทุ่มเศษ ทั้งที่เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจากการวิ่งมารธอนหนีไฟส่องกบกันมาเมื่อตอนเย็น แต่ก็สู้อุตส่าห์ทนแหกตาอดหลับอดนอนนั่งหัวโด่ซุ่มอยู่นอกเต็นท์ให้ยุงกัดกันอยู่แบบนี้เพราะความเสือกที่มีอยู่ในตัวล้วนๆ ส่วนเป้าหมายที่ว่าก็คงจะไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย เพราะยังคงดำเนินกิจกรรมบางอย่างชวนน่าสงสัยและน่าเสือกกันต่อไปอย่างโจ่งแจ้งและเร่าร้อน
“เอามันออกไป...อ๊ะ...ผะ...ผมกลัวนะพี่เหนือ....” มาอีกแล้วประโยคชวนสยิวที่ลอดผ่านเต็นท์ผ้าใบออกมาพร้อมแสงไฟจากกระบอกไฟฉายที่ทำให้เห็นเงาของคนทั้งคู่ทาบทับกันอยู่ได้อย่างชัดเจน สายตาทั้งห้าคู่ที่จับจ้องมองดูเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่นานนับชั่วโมงตอนนี้เป็นต้องเหลือกตา หูตั้ง หางโผล่ขึ้นมาเพราะความอยากรู้ในทันที แม้ทั้งภาพและเสียงจะชวนให้เข้าใจว่าคนทั้งคู่กำลังทำอะไรกัน แต่ก็ยังอยากที่จะเห็นกับตาตัวเองมากกว่า หนังสดกลางหมู่บ้านดอนเกิบหายนี้จะมันส์ขนาดไหนรับรู้ได้จากเสียง
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” เสียงโอดโอยอย่างเจ็บปวดไม่ใช่เสียงจากคนทั้งคู่ที่อยู่ในเต็นท์แต่อย่างใด หากแต่เป็นเสียงหนึ่งในห้านักถ้ำมองที่ดักซุ่มอยู่ด้านนอกจนคนข้างๆต้องรีบเอามือปิดปากป้องกันเสียงไว้ในทันที
“ชู่ !!!!”
“พี่แทนมึงจะแหกปากร้องทำเชี่ยไรครับ เดี๋ยวไอ้สองคนนั้นมันก็ได้ยินหรอกมึง”
“กูว่าจะถีบไอ้เชี่ยที่อยู่ข้างๆก่อน แต่กูว่ากูถีบมึงก่อนดีกว่าไอ้นนท์ ประโยคสับสนคำสุภาพของมึงทำตีนกูกระตุกเลยสัด! ถ้าจะมาทั้งมึง ทั้งเชี่ย ก็ไม่ต้องเสือกเติมคำว่า พี่ แล้ว ลงท้ายด้วย ครับ ให้กูหรอกไอ้ห่า” รชานนท์ หรือ ไอ้นนท์ จึงทำได้แค่ยิ้มแหยๆส่งให้แทนไปทันที อยากจะสุภาพกับรุ่นพี่ แต่เพราะต้องพูดให้เสียงเบาที่สุดบวกกับด้วยความที่ตกใจเสียงร้องของอีกฝ่ายจึงพูดไปโดยไม่ทันได้คิด
“ตกลงมึงเป็นอะไรไอ้แทน แหกปากซะกูตกใจ” มินถามเพื่อนไปแต่ปลายสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เต็นท์ผ้าใบตรงหน้าที่เริ่มสั่นเบาๆเป็นจังหวะ
“ก็ไอ้เชี่ยไนท์มันกัดแขน”
“เพื่อนผมมันกัดแขนตัวเองแล้วพี่ร้องทำไมวะ?”
“แขนตัวเองพ่องสิไอ้ธาม มันคว้าแขนกูไปกัดเฉย ห่า กูกำลังช็อค ไอ้นี่ก็ใส่เต็มแรง ถ้าแขนมันเองกูจะไม่ว่าซักคำ” พูดจบก็โบกมือฟาดลงกลางหัวคนข้างๆทันที
“ก็กูกลัวหลุดเสียงร้องออกไป นิดๆหน่อยๆมึงบ่นอะไรนักหนา”
“นิดหน่อยบ้านมึงมีเลือดซึมออกมา กูจะเป็นโรคพิษสุนัขบ้ารึเปล่าก็ไม่รู้” ทุกคนเป็นต้องเอือมระอาเพราะตั้งแต่มานั่งเป็นนักถ้ำมองกันอยู่แบบนี้ทั้งคู่ก็เอาแต่ทะเลาะกันตลอด แต่ก็เสือกอยากนั่งข้างกันพร้อมให้เหตุผลว่าเวลาลงไม้ลงมือจะได้แจกมือแจกตีนให้กันได้ถนัดๆ
“ผมว่าจะถามพี่นานแล้ว พี่มาอยู่กับพวกผมได้ไงวะ เต็นท์พวกพี่โรมอยู่อีกฝากเลยนะพี่ เขตนี้ไอ้พี่เหนือมันประกาศไปแล้วด้วยว่ามีสิทธิ์แค่พวกเราใครเข้ามามันจะเผาให้เรียบ!” ธามพูดไปขุนลุกไปเพราะยังจำหน้าโหดๆของเหนือฟ้าตอนที่ป่าวประกาศให้คนทั้งหมดรับรู้ได้เป็นอย่างดี คิมหันต์ที่กำลังแบกเต็นท์มากับแบทอย่างสบายอกสลายใจที่คืนนี้จะได้ตั้งวงคณิตคิดเลขกัน แต่ยังไม่ทันได้วางเต็นท์ลงก็เป็นอันต้องยกกลับที่เดิมไปในทันที รู้สึกสงสารแต่เขาก็ทำได้แค่มองอยู่ห่างๆอย่างให้กำลังใจเพื่อนที่แบกเต็นท์วิ่งหนีตีนเหนือฟ้าไปอย่างทุลักทุเล
“ไอ้โรมมันนอนกรน กูคิดว่ากำลังนอนอยู่กลางลานจอดเครื่องบิน ใครจะไปหลับลง”
“พี่ก็เลยมานอนเต็นท์แคบๆกับพวกผม แล้วยังทะเลาะกับเชี่ยไนท์โดยมีผมเป็นตัวนอนคั่นกลาง ผมนอนไม่หลับยิ่งกว่าไหมพี่?”
“เพื่อนมึงกวนตีนกูก่อน” ได้ยินดังนั้นรชานนท์ถึงขั้นคอตก เพราะคงต้องทนนอนแบบนี้ไปทุกคืนที่อยู่ดอนเกิบหายนี้แน่
“มาขออาศัยนอนยังทำปากดี ตูดกูจะออกมานอกเต็นท์อยู่แล้ว ยอมให้มึงนอนด้วยก็ดีเท่าไหร่ยังไม่สำนึกบุญคุณอีก”
“หรือมึงจะเอาไอ้ไนท์”
“มาดิไอ้แทน มึงคิดว่ากูกลัวหรอ”
“กูเห็นใจมึงเลยว่ะไอ้นนท์” ธามพูดขึ้นพร้อมยื่นมือตบไหล่รชานนท์เบาๆ
“เออ กูก็สงสารตัวเอง” พูดจบเพื่อนรักก็กอดกันกลมอย่างเห็นใจกันและกัน โดยมีเสียงท้าทายชวนตีของอีกคู่อยู่ข้างๆ ด้วยอารมณ์ที่ต่างกันสร้างความหนักใจให้คนคนเดียวที่เหลืออยู่นั่นมากกว่า มินถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แต่ก็ไม่อยากใส่ใจจึงมองไปที่เต็นท์ตรงหน้าต่ออย่างลุ้นระทึก เมื่อเต็นท์เริ่มสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆๆ
“อ๊า...เจ็บ...เอาออกไปเร็ว ไอ้เชี่ยพี่เหนือ”
“ทนหน่อยดิว่ะ แค่นี้ทำใจเสาะไปได้”
“มึงมาลองโดนแบบกูบ้างไหมล่ะ อ๊ะ เจ็บๆๆ”
“ก็มันแน่น มึงจะให้ทำไง กูพยายามอยู่...อย่าร้องนะคนดี”
“เร็วๆดิวะ ผมเจ็บจะตายแล้ว”
“.........................”
“.........................” ทุกการกระทำหยุดนิ่งจากภาพและเสียงที่ได้ยินตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าคนทั้งคู่ที่พวกเขาจับตาดูมาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มกำลังทำอะไรกันอยู่
“พรุ่งนี้กูจะไปขอยาแก้ปวดมาให้นะไอ้ปอนด์ มึงคงโดนของใหญ่ ถึงได้เจ็บขนาดนั้น”
“เพื่อนกูโคตรเจ๋งว่ะ จับกดกลางป่า พรุ่งนี้กูจะแบ่งไข่ลวกให้มึงเลยไอ้เหนือ”
“กูขอไว้อาลัยให้มึงไอ้ปอนด์ ไปสู่สุขคตินะเพื่อน”
“เพื่อนมึงแค่ได้ผัวไม่ได้ไปตาย ไอ้ห่านี่ก็พูดไม่คิด แล้วไอ้เหนือมันจะรุนแรงอะไรขนาดนั้นว่ะ”
“...........................” และตามมาด้วยประโยคไว้อาลัยกับประโยคชื่นชมดังสลับกัน โดยที่คนทั้งห้า คงไม่รู้หรอกว่า ในเต็นท์ตอนนี้ได้เกิดเหตุการณ์เร่าร้อน รุนแรง โจ๋งครึ่ม ชวนให้อึ้ง ทึ่ง เสียว มากกว่าจินตนาการที่พวกเขาคิดอยู่ตอนนี้ด้วยซ้ำ บรรยากาศร้อนระอุตาจ้องตามือสอดประสานกัน ทำให้ค่ำคืนนี้ช่างร้อนแรงยิ่งนัก หากจะเริ่มต้นเพราะอะไรนั้น คงต้องย้อนหลังไปเมื่อ50นาทีก่อน.............
“ฟิ้วววววววววว! ตุ๊บ” เสียงรองเท้าแตะช้างดาวลอยตามแรงลมก่อนจะหล่นตุ๊บลงกระแทกพื้นดินอย่างสวยงามนอนตายคว่ำหน้าหงายท้องเอาหูจิ้มขี้ไก่อย่างอนาถ ตื่นมาใส่แล้วบ่นว่าเหม็นนะกูจะตบให้คว่ำเลย อารมณ์เสียยังไงก็ไม่ควรลงไม้ลงมือที่ข้าวของ ไม่มีใครสอนมึงหรือไงไอ้พี่เหนือ แล้วถ้าเกิบมึงคู่นี้หายไปอีกลำบากใคร? ลำบากกูไง! กูต้องวิ่งตามลุงชัยไปเอาร้องเท้ามาให้มึงใหม่อีก
“พี่โกรธอะไรก็มาลงที่ผมดิวะ ผมก็ขอโทษแล้วไง” รีบพูดดักมันไว้ก่อนทันที่เข้ามาในเต็นท์แล้วหันกลับไปเห็นมันเตรียมกระชากเต็นท์ผ้าใบจนแทบจะหลุดติดมือมันไปทั้งอัน นี่ก็แรงควายไม่ดูเวล่ำเวลาติดจากไอ้พี่แทนมารึยังไง ลำบากใครกาง? ลำบากกูไง! กูต้องลุกขึ้นมากางเต็นท์ให้มึงกลางดึกอีกจะทำยังไง ทำไม่เป็นก็อย่าเสือกทำพัง โมโหอะไรก็ลงที่กูนี่ ในเมื่อไปลงที่ของกูก็เหนื่อยไม่ต่างกัน
“......................” เหลือบหางตามาแล แปลได้ว่า “พูดอีกมึงเจอตีนกูแน่” โอเค เข้าใจดังนั้นผมก็หันมาจัดที่หลับที่นอนของตัวเองสิครับ ใครจะไปอยากสู้หน้าโหดๆของมันกัน ในเมื่อเหนือฟ้าตีนบรรลัยมันน่ากลัวกว่ากระสือศิษย์น้ำลายยายสายเป็นไหนๆ
“หลบไป” หือ? สะกิดหรือถีบกูครับ ถ้าจะรุนแรงจนกูกระเด็นขนาดนั้น กูก็เริ่มโมโหแล้วนะเว้ย!
“พี่!....................เดี๋ยวผมปัดเศษดินเศษใบไม้ให้ก่อน มันยังสกปรกอยู่เลยผมกลัวว่าพี่จะนอนไม่สบายตัว” หันไปเจอสายตาโหดๆหัวก็หดลงทันที กับแค่ร้องเท้าหายทำไมต้องโกรธกูขนาดนี้วะ?! ว่าแล้วก็เอาผ้าห่มผืนบางที่ติดตัวมาปัดเบาๆจนพื้นในเต็นท์ที่รองด้วยผ้าใบสะอาดเอี่ยมจนคุณชายเขาพอใจ
“.........................” ขยับตัวเหลือที่ไว้ให้ไอ้พี่เหนือมันมากๆหน่อย ก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ที่วางอยู่ข้างๆมาหนุนแทนหมอน ทิ้งตัวลงนอนหงายดึงผ้าห่มที่แปรสภาพเป็นผ้าขี้ริ้วปัดเศษใบไม้ให้ไอ้พี่เหนือมันเมื่อครู่มาห่มอย่างสบายใจ
“พี่หาอะไรอยู่?” เห็นมันรื้อหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า จริงๆที่ถามไปไม่ใช่อะไรหรอกครับ อยากบอกมันว่า รีบนอนได้แล้ว แสงไฟฉายมึงแยงตากู แต่กลัวโดนมันเอาด้ามไฟฉายมากระแทกเบ้าตาครับ ถามไปแบบนั้นดูจะปลอดภัยกว่า
“หาอะไรก็เรื่องของกู” โอเค กูหลับไปก่อนแล้วอย่าเสือกสะกิดให้มาช่วยหานะมึง
“..........................” ลมเย็นๆพัดลอดผ่านช่องผ้าใบ หอบกลิ่นดอกไม้ กลิ่นดิน กลิ่นธรรมชาติในป่าเข้ามาปะทะจมูกผมทำให้รู้สึกสบายจนรู้สึกง่วงขึ้นมาทันที ซักพักผมก็เริ่มเข้าสู่ห้วงนิทรา
“อื้อ....” รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสัมผัสที่ผิวหน้า ใช้มือปัดๆแต่ก็ไม่โดนอะไร สงสัยลมจะพัดแรงไป ไม่สนใจอีกเพราะตอนนี้ง่วงจนจะขาดใจ
“อ๊ะ...อื้อ...” บางอย่างลากผ่านทั่วหน้า รู้สึกจั๊กจี้เบาๆ แต่ง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น ใช้มือปัดก็ไม่เจออะไรอีกแล้ว แต่ได้กลิ่นหอมบางอย่าง...กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคย...ชอบกลิ่นนี้...อยากดมอีก...ดมแล้วรู้สึกดี...ไม่รู้ทำไมจมูกถึงได้ขยับเข้าไปหากลิ่นนั้นเอง...ปลายจมูกแตะโดนบางอย่าง...นุ่ม...เรียบเนียน...หอมจัง...สูดกลิ่นเข้าไปเฮือกใหญ่...ชื่นใจ...
“อื้อ...ขนาดหลับยังซนนะไอ้ดื้อ” เหมือนได้ยินเสียงใครพูด...แต่ไม่ใส่ใจเพราะตอนนี้เปิดปากไม่ได้...ลิ้นโดนบางอย่างกดเอาไว้...รุกล้ำไล่ต้อนให้จนมุม...ปากโดนดูดจนรู้สึกหงุดหงิด...กลิ่นจางออกไป...อยากเข้าใกล้อีก...หอม...อยากดมอีก...แต่เพราะปากถูกปิด...ตัวก็ขยับไม่ได้...ทำไงดี...
“อื้อ....อื้ม...” ส่งเสียงอย่างรำคาญ...แต่เพราะง่วงจึงไม่อยากเปิดตาขึ้นดู...รู้สึกน้ำลายไหลซึมออกมาตามร่องปาก...ไม่ชอบความเหนียวเหนอะหนะ...แต่ก็เคลิ้มดีเหมือนกัน...หายใจติดขัด...กำลังเล่นเกมส์ดันลิ้น?...ลิ้นใครแกร่งไล่ต้อนอีกฝ่ายจนมุมได้ก่อนเป็นผู้ชนะ...ในหัวไม่ได้คิดอะไร...รู้แต่ไม่อยากเป็นฝ่ายพ่ายแพ้...อารมณ์เด็กติดเกมส์ลุกโชน...ศักดิ์ศรีเซียนตีดอทจะมาโดนลบเหลี่ยมเพราะเกมส์กระจอกๆแบบนี้เชียวหรือ?...ยอมไม่ได้...คิดได้ดังนั้นลิ้นที่เคยอยู่นิ่งๆเงอะงะให้อีกฝ่ายข่มได้...จึงทำเลียนแบบอีกฝ่ายดูบ้างอย่างเอาคืน...
“อืม....ร้ายแฮะ” ได้ยินเสียงใครพูดอีกแล้ว...แต่กำลังสนุกเลย...เกมส์ดันลิ้น...ผมไม่ตกเป็นเป้านิ่งอีกแล้ว ไล่ต้อนจนอีกฝ่ายจนมุมดูบ้าง...ไม่นานฝ่ายตรงข้ามก็ล่าถอยออกไป...โธ่! ไม่แน่จริงนี่หว่า...อยากจะพูดทับถมข่มคู่ต่อสู้...แต่ก็ง่วงเกินกว่าจะทำได้...
“อ๊ะ....” รู้สึกที่คอถูกดูด..เจ็บ..เหมือนโดนกัด...จากนั้นรู้สึกเย็นๆเหมือนถูกเลีย...เสียวไปถึงท้องน้อย...สะดุ้งเมื่อถูกเปลี่ยนจากจุดหนึ่งไปยังจุดหนึ่ง...ลงต่ำเรื่อยๆ...กดย้ำหนักๆที่ไหปลาร้า...เกมส์อะไร?...เกมส์จูบไห? อยากเอาคืน...ทำยังไงดี...สมองเริ่มคิดประมวลผล...ความง่วงถูกไล่หายไปกว่าครึ่ง...
“อึก...อา...อ๊ะ...” ไม่มีเวลาให้คิดมากนักเมื่ออีกฝ่ายเริ่มรุกหนักขึ้น...เหมือนมีตัวอะไรเลื้อยเข้าไปในเสื้อ...ลูบไล้จนหลุดเสียงคราง...ตัวนั้นไม่หยุดแค่ลูบ...แต่ไล้ขึ้นไปสะกิดตุ่มไตทั้งสองข้างของผม...ตัวอะไรทำไมไม่อยู่นิ่ง...ตัวอะไรทำไมตอนนี้เริ่มดึงเสื้อผมออก...มันทำสำเร็จด้วย...รู้สึกเย็นวาบที่ผิวกาย...ไม่นานก็รู้สึกอุ่นขึ้นเพราะมีบางอย่างทาบทับ...มันคือตัวอะไร?
“อา...อึก...อืม...” ตัวอะไรทำไมถึงหอม?...ตัวอะไรชอบเล่นเกมส์ดันลิ้น?...ตัวอะไรทำไมชอบกัดคอ?...ตัวอะไรทำไมชอบเลีย?...ตัวอะไรทำไมถึงอยู่ไม่นิ่งชอบเลื้อย...ชอบถอดเสื้อคนอื่น?...มันคือตัวอะไรทำไมถึงหล่อ...หล่อ...หล่อ...หล่อ...หล่อ...และกำลังยิ้มให้ผม!!!!!
“ว๊ากกกกกกกกกก! เชี่ย! ไอ้พี่เหนือ!” ทันทีที่ลืมตาขึ้นดูก็ต้องตกใจเมื่อตัวที่ว่าคือคนข้างๆที่ผมคิดว่าหลับไปแล้ว ทำไมมึงถึงไม่ใส่เสื้อ? แล้วทำไมกูก็ไม่ใส่เสื้อ? อ๊ากกกกกกกกกกกกก กูโดนลักหลับอยู่ใช่ไหม?!
“ขี้เซา...”
“อ๊ะ...อา...” พูดจบก็ก้มลงไปดูดหัวนมผมที่ตั้งชันขึ้นท้าทายสายตาตัวเองอย่างไม่ไว้หน้าผมที่ตอนนี้อายจนไม่รู้จะทำยังไง เพราะไม่ว่าจะมองไปตรงไหนก็เห็นแต่หน้าหล่อ...ซอกคอหล่อ...ปากหล่อที่ยกยิ้มขึ้นอย่างผู้ชนะ...ที่สำคัญซิกแพ็กที่หล่อทาบทับอยู่บนไข่ผมมันเริ่มอยู่ไม่สุข..บดขยี้อยู่นั่นแหละ...มังกรโคโมโดกูตื่นขึ้นมามึงจะว่าไงห๊ะ!...มึงจะขาดแคลเซียมอะไรตอนนี้ แบนเป็นไม้กระดานก็ยังจะจ๊วบจ๊าบอยู่นั่นแหละ พรุ่งนี้ถ้ากูรอดไปได้กูจะเข้าเมืองไปซื้อจุกนมยางมาให้มึง
“พี่...มึง...อึก...ทำไรวะ?!” กูก็ถามไม่คิด ทั้งดูด ทั้งเม้ม ทั้งเค้น ทั้งคลึงแบบนี้ มันคงใจดีลุกขึ้นมานวดให้กูกลางดึกอยู่หรอก มืออยู่นิ่งๆได้ไหมอย่าบีบตูดกู ถ้าเปลี่ยนจากตูดผมเป็นลูกมะนาวคงได้น้ำมาใส่ต้มยำกบให้ลุงชัยพรุ่งนี้ทั้งหม้อแน่ๆ ถ้าจะคลึงกันขนาดนี้
“กำลังจะเอามึง” ไอ้นี่ก็ตอบไม่คิด จะมุดหาพระแสงเลเซอร์มึงหรอตรงซอกคอกูเนี่ย ดูดอยู่นั่นแหละ แล้วมันยังเหลือที่ให้มึงกัดได้อีกรึไง กูสาวกมนุษย์หมาป่าเว้ย กูไม่นิยมแวมไพร์ กูไม่ใช่เบลล่าที่จะหลงเสน่ห์เอ็ดเวิร์ด กูคือไอ้ปอนด์ที่ง่วงนอนแต่กลับโดนมึงลักหลับ เห็นใจกูบ้างได้ไหม แค่เกิบหายมึงต้องลงโทษกูขนาดนี้เลยหรอ
“เจ็บนะเว้ย” ด่าก็ไม่สำนึก ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ถอยออกจากซอกคอดิ่งลงต่ำหาท้องน้อยผมทันที มึงข้ามไปไวมาก กูตั้งตัวไม่ทัน อย่าสอนบทเรียนลัดให้กู กูไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต แต่มันใช่ประเด็นไหม? ประเด็นคือกูจะเอาตัวรอดยังไงดีต่างหาก บทเรียนจะลัดไม่ลัดจะทางตรงทางอ้อมตอนนี้กูก็ไม่อยากเรียนทั้งนั้นโว้ยยยยย!
“อื้อ...พี่เหนือ...อึก...ไหนว่าจะไม่ทำไรผมแล้วไง...อ๊ะ...มึงผิดสัญญา...” ให้กูได้มีเวลาพูดซักนิดได้ไหม จูบอยู่นั่นแหละ ตรงท้องมันเสียวนะเว้ย
“กูไม่เคยรับปากมึงซักครั้ง” เออว่ะ มึงไม่เคยรับปากกูเลยนี่หว่า กูผิดที่คิดเองเออเอง กูขอโทษ แต่กูคือคนที่จะโดนปล้ำทำไมกูต้องมารู้สึกผิดด้วย
“พี่ แต่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะ...อึก...” อย่าลูบไล้ อย่าพยายามจะล้วงไข่กู มังกรโคโมโดมันฟักไข่อยู่ อย่าให้มันตื่น ไม่ฟังไม่พอยังจะดึงกางเกงบอลกูออกตลอดเวลา มีปัญหาอะไรกับปืนใหญ่กูครับ เด็กผีอย่างมึงอย่าหาเรื่องเดี๋ยวปืนใหญ่กูลั่นขึ้นมามึงจะเดือดร้อนนะขอบอก
“กำลังจะทำให้มึงเป็นอยู่นี่ไง” สัด! ถามความสมัครใจกูไหม?
“อื้อ...อย่าดึง” ฉุดกางเกงไว้แน่นเลยครับ หวงประหนึ่งแก้วตาดวงใจ อย่าได้พรากปืนใหญ่ไปจากไข่ผมเลย ผมหนาว...ลมมันเย็น...เดี๋ยวผมแน่นไข่...
“ทำไม?”
“พี่อย่าทำแบบนี้ดิ งั้นผมขอถามหน่อย...พี่ทำแบบนี้เพราะพี่ชอบผมรึเปล่า?”
“.....................” มันไม่ตอบอะไร แต่เลื่อนหน้าขึ้นมามองสบตาผมนิ่ง ในขณะที่ตัวมันก็ทับร่างผมอยู่ รู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อที่เต้นเป็นจังหวะเร็วๆของมันได้ เพิ่งรู้ว่าคนแบบไอ้พี่เหนือกำลังตื่นเต้นเหมือนกัน...ไม่ใช่แค่ผม...ผิวกายที่สัมผัสกันโดยไม่มีเสื้อผ้ามาขวางกั้น...ทำให้ผมยิ่งรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของอีกฝ่าย...
“พี่เหนือ...”
“กู...ไม่รู้ว่าแบบไหนถึงเรียกว่าชอบ...กูรู้แค่มึงสำคัญ...ถ้าการที่ในชีวิตกูจะมีใครสำคัญได้มากขนาดนี้...ถ้าความรู้สึกนี้เรียกว่าชอบ...กูก็คงชอบมึง.......................................มั้ง”
“.....................” มั้ง ท้ายประโยคทำกูอยากจะถีบหน้าหล่อๆของมึงจริงๆกำลังจะดีอยู่แล้วแท้ๆ กูควรจะซึ้งใจดีไหมกับคำสารภาพที่ดอนเกิบหายแห่งนี้ บางครั้งกูก็อยากมีสิทธิเลือกสถานที่บ้าง ถึงคำพูดมึงจะยังไม่ชัดเจน แต่มันก็ทำให้กูดีใจมากที่รู้ว่าเป็นคนสำคัญสำหรับมึง ถึงทุกการกระทำจะขัดแย้งกับคำว่า “คนสำคัญ” ไปมากก็ตาม นี่กูจะต้องมาเสียซิงที่ดอนเกิบหายแห่งนี้จริงๆหรอเนี่ย!?
“อื้อ...อ่อยอ๋ม” ไม่ใช่หอยขมนะครับ ผมกำลังบอกว่า ปล่อยผม เพราะมันจูบผมอีกแล้ว ไม่รู้เกิดชอบที่จะแลกแบกทีเรียในช่องปากอะไรกับผมนักหนา เอะอะอะไรก็จูบๆ ปากผมเปื่อยกันพอดี
“อื้ม...อย่าดึงดิพี่ เดี๋ยวขอบมันยืด”
“....................” กูซีเรียสยังจะมาอมยิ้มชอบอกชอบใจอีก แล้วเวลาขอบยางมันดีดกูเจ็บนะ ได้ทีเอาใหญ่ดึงยืดๆอยู่นั่นแหละ
“อย่าดื้อปอนด์ ปล่อย”
“.....................” ผมรีบส่ายหัวทันที มันเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายติดตัวกูรองจากกางเกงใน กูปล่อยให้มึงถอดง่ายๆก็โง่เต็มทนแล้ว
“ปอนด์” เห็นผมยึดกางเกงตัวเองไว้แน่นไม่ปล่อยมันจึงหันมาทำหน้าดุๆใส่ผมแทน
“เดี๋ยวเอวปืนใหญ่ผมยืด ใส่เข้าชุดกับเสื้อไม่ได้ ผมไม่มีอะไรใส่เวลาเชียร์บอลกับไอ้พวกนั้นพอดี”
“กูจะซื้อให้ใหม่” ก็ดีใจอยู่หรอก แต่กูชอบตัวนี้ กูไม่เอาตัวอื่น วันนี้กูจะเอาแค่ตัวนี้มึงเข้าใจกูไหม?!
“ไม่เอา ผมชอบตัวนี้” ไม่ดึงแล้วครับ แต่มือซนๆของมันลูบที่เป้าผมแทน หน้าตาเจ้าเล่ห์สุดๆ ติดต่อมาจากไอ้พี่แทนหรืออย่างไรท่าสแครชเนี่ย ถึงได้เปลี่ยนจากสแครชจานข้าววัดมาสแครชไข่กูแทนเนี่ย เข้าใจประยุกต์ใช้นะมึง สร้างสรรค์สุดๆ พรุ่งนี้กูจะไปกระทืบเจ้าของท่าให้จมตีนเลย ทีหลังมึงจดลิขสิทธิ์ด้วยนะไอ้พี่แทนจะได้ไม่มีใครขโมยมาเลียนแบบใช้ในทางผิดๆแบบนี้
“....................”
“อ๊า...ไอ้เชี่ยพี่เหนือ...อึก” ลืมไปครับว่ากางเกงบอลขามันกว้าง กว้างพอที่มือซนๆของคนจังไรจะล้วงเข้าไปสแครชไข่ได้พอดิบพอดี จังหวะเขาดีจริงๆ อยากจะรู้ขึ้นมาแล้วว่ากำลังทำเพลงอะไรอยู่
“ไม่ถอดก็ไม่ถอด เปื้อนขึ้นมาอย่ามาโทษกูทีหลังแล้วกัน”
“อื้อ...เลว...อึก” จะลูบทำไม ใจมันหวิวๆ แค่นี้หน้ากูก็ร้อนเป็นกระทะไฟฟ้าแล้ว มือไม้เริ่มอ่อนแรง ได้ทีมันจึงดึงกางเกงผมออกไปอย่างรวดเร็ว ห่า ถนอมๆให้กูซักนิดก็ไม่มี ตัวนี้ของจริงนะเว้ย ไม่ใช่ของก็อปตามตลาดนัด แล้วมึงโยนไปไหนนั่นน่ะ เวลากูไปหามาใส่คืนมันจะลำบาก วางใกล้ๆก็ได้ โคตรชั่วเลยมึง
“ปากมึงแข็ง” รอยยิ้มมันช่างร้ายกาจมาก ยิ่งเห็นผมอายยิ่งชอบ ร่างกายผมก็ไม่ฟังที่ผมสั่งเลย ในเมื่อตอนนี้มังกรโคโมโดที่ไอ้พี่เหนือมันดูถูกว่าเป็นจิ้งเหลนได้ตื่นขึ้นมาแล้ว ทำกูขายหน้าแล้วยังจะโผล่หัวขึ้นมาท้าทายสายตาไอ้พี่เหนือมันอีก อายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ
“อ๊ะ...อา...”
“...................”
“ตุ๊กแก!” กำลังจะถอดกางเกงในผมปลิวตามปืนใหญ่ผมไปติดๆ จู่ๆมันก็พูดขึ้นพร้อมทำหน้าตาตื่น
มีต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
“ตุ๊กแก!” กำลังจะถอดกางเกงในผมปลิวตามปืนใหญ่ผมไปติดๆ จู่ๆมันก็พูดขึ้นพร้อมทำหน้าตาตื่น
“ถึงมันจะเล็ก พี่ก็ไม่ควรดูถูกผมนะพี่เหนือ” จิ้งเหลนไปทีแล้ว ยังตามมาด้วยตุ๊กแก นี่มึงก็ปลุกมันตื่นแล้วนะเว้ย ยังได้แค่ตุ๊กแกเองหรอวะ มึงจะดูถูกกูเกินไปแล้วนะ
“ไม่ใช่มึง ตุ๊กแก!” หน้าตามันตื่นมากเลยครับตอนนี้
“มึงจะเอายังไงกับกูไอ้พี่เหนือ ดูของจริงเลยไหม?!” ว่าแล้วก็เตรียมจะถอดกางเกงในออกโชว์มันไปเลยครับ จะได้รู้ดำรู้แดงกันว่าจะจิ้งเหลน หรือ ตุ๊กแก ก็ไม่ใช้ผมทั้งนั้น
“กูบอกว่าไม่ใช่มึง!” มันรีบจับมือผมไว้ทันทีที่เห็นผมเตรียมจะดึงกางเกงในตัวเองออก ทีงี้ล่ะมาห้ามกู ตอนกูดึงปืนใหญ่ไว้แทบตายยังสะบัดซะปลิวหายไปไหนไม่รู้ เสียใจด้วย ดูถูกศักดิ์ศรีกูขนาดนี้แล้ว ยอมง่ายๆก็ไม่ใช่ไอ้ปอนด์ปากหมาแล้ว อย่าท้านะเรื่องแบบนี้
“ปล่อย กูจะถอดให้มึงดูไปเลย”
“ไม่ใช่มึง กูจะบอกว่าตุ๊กแก...”
“เออ! ถึงของกูจะเล็กกว่ามึง แต่จะบอกว่าของกูไม่ใช่ตุ๊กแก อย่าจับ! กูจะถอดให้มึงดูจะๆตาไปเลย” ไม่ปล่อยให้มันได้ทันพูดจบก็ฉุดกางเกงในยื้อแย่งกับมัน ผมดึงลง มันดึงขึ้น ผมดึงลง มันดึงขึ้น ผมดึงลง มันดึงขึ้น สลับกันไปแบบนี้จนเหนื่อยหอบกันไปทั้งคู่
“แฮ่กๆๆ...เอาไงกับกูวะ กูจะแก้ให้ดูก็ไม่ยอม ไม่แน่จริงนี่หว่า ใจๆหน่อยเด้” หอบแฮ่กแต่ยังไม่หมดความกวนบาทาครับ ถึงจะจบท้ายลงที่ผมแพ้มันอีกตามเคย กางเกงในจึงยังอยู่ติดตัวผมตอนนี้
“ฟังกูก่อน...”
“.....................” ตั้งใจฟังมันครับ เพราะมันต้องพักหายใจเหมือนกันหลังจากทำศึกชิงกางเกงในกับผมอยู่นาน หมดสภาพเลยไอ้พี่เหนือ กูบอกแล้วของแบบนี้อย่าท้าๆๆ
“ตุ๊กแกที่กูหมายถึง...คือไอ้ตัวที่นอนอยู่บนหัวมึง!”
“......................” หันไปดูตามที่มือเรียวๆชี้ขึ้นไป เงยหน้าสบตาตัวลายสวยงามใหญ่เกือบเท่าฝ่ามือ อ้าปากโชว์ฟันแหลมคมครบกี่ซี่ไม่รู้ ได้ยินเพียงเสียงขู่ฟ่อ ฟ่อ เตือนว่าอย่าเข้ามาใกล้กูมากกว่านี้
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก! ทำไมไม่พูดให้กูเข้าใจตั้งแต่แรก” กรีดร้องอย่างตกใจทันที รีบหลับหูหลับตากอดร่างเปลือยท่อนบนของไอ้พี่เหนือที่ยังคงทาบทับร่างผมที่มีเพียงกางเกงในติดตัวไว้แน่น
“ใจเย็นๆนะไอ้ปอนด์ มึงฟังกูนะ”
“กูไม่มีสติแล้วเนี่ย ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! กูกลัว”
“ฟังกูก่อน...อะ..อึก อย่าขยับมากมันเสียดสี” พูดจบก็ฟาดหนักๆลงไปที่หลังไอ้พี่เหนือมันทันที หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้มึงยังมีอารมณ์หื่นใส่กูอีก หยุดดิ้นทันทีครับ แต่ยังคงโอบกอดมันไว้แน่นอยู่ นี่ถ้ากูสิงมึงได้กูสิงไปแล้ว
“ไล่มันไปสิพี่ มันดุยิ่งกว่าหมาอีก ไม่ได้ยินที่มันขู่หรอ” เงยหน้าไปดูไม่ได้ครับ เพราะมันขู่อยู่บนพื้นผ้าใบตรงหัวผมพอดี จะลุกขึ้นก็ไม่กล้า กลัวมันวิ่งเข้ามาหา เลยขอนอนกอดไอ้พี่เหนือมันแบบนี้แหละ ภาพอาจอุจาดตามากเพราะแทบจะไม่เหลืออะไรใส่ติดตัว แต่นาทีชีวิตครับ ผมขอทิ้งความอายไปก่อน
“คือ...กูจะบอกว่ามันงับผมมึงอยู่”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! กูก็ว่าแล้วทำไมเสียงขู่มันเงียบๆไป ห่า กัดผมกูอยู่นี่เอง ผมกูยิ่งมีน้อยๆด้วย เอามันออกไป เอาออกไป” ผมไม่ได้มีอารมณ์สุนทรีขนาดมานอนร้องเพลงของพี่ดัง พันกรแกอยู่หรอกนะครับ เพียงแต่คิดแบบนั้นจริงๆ แล้วไอ้พี่เหนือมึงจะใจเย็นไปไหน กูกลัวจนฉี่จะราดแล้วยังทำหน้านิ่งใจเย็นอยู่ได้
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” รู้สึกได้ถึงแรงขยับของมันที่งับเส้นผมของผมอยู่ จิกสะบัด จิกสะบัด ชาติที่แล้วมึงเกิดเป็นไก่รึไงถึงได้ไม่ลืม ชาตินี้มาเป็นตุ๊กแกเลยเอานิสัยเดิมติดตัวมาด้วย ผมกูร่วงไปกูจะจับมึงไปดองเป็นยาชูกำลังขายแน่
“ใจเย็นๆ มีสติหน่อยสิ” ใครจะไปนิ่งเหมือนมึงได้ มึงไม่ใช่คนโดนงับเหมือนกูนิ พูดมาได้ น้ำตาเริ่มจะไหลแล้วครับ ผมกลัวจริงๆนะ ฮืฮๆๆๆ ตุ๊กแกงับ ทำอะไรไม่ได้ร้องไห้แม่งเลย
“เอามันออกไป...อ๊ะ...ผะ...ผมกลัวนะพี่เหนือ....” เพราะร้องไห้หนักเลยครับ เสียงก็เลยขาดๆหายๆตอนนี้ไอ้พี่เหนือมันก็ใช้ผ้าห่มของผมโยนไปคลุมตัวตุ๊กแกไว้ แล้วใช้มือมันจับไปที่ตัวตุ๊กแกผ่านผ้าห่ม ก่อนจะออกแรงดึง
“อ๊า...เจ็บ...เอาออกไปเร็ว ไอ้เชี่ยพี่เหนือ” ผมดิ้นพล่านทันทีครับ ถีบข้าวของกระจุยกระจายไปหมด กลัวก็กลัว เจ็บก็เจ็บ ไอ้ตุ๊กแกบ้านี่ก็งับแน่นชะมัด พอไอ้พี่เหนือมันดึง เส้นผมของผมก็จะหลุดตามตุ๊กแกไปด้วย
“ทนหน่อยดิว่ะ แค่นี้ทำใจเสาะไปได้” ผมกูจะหลุดเป็นกระจุกอยู่แล้วยังบอกว่าแค่นี้
“มึงมาลองโดนแบบกูบ้างไหมล่ะ อ๊ะ เจ็บๆๆ” ว่าแล้วก็ดิ้นเลยครับ มันเจ็บจริงๆนี่นา เหมือนกำลังโดนถอนผมอยู่ ไม่รู้ว่าถีบเต็นท์ไปแรงเท่าไหร่ รู้เพียงแรงสั่นที่มากขึ้นเรื่อยๆ กลัวเต็นท์จะพังก็กลัวครับ แต่ผมกลัวตุ๊กแกมากกว่าจะไม่มีที่ซุกหัวนอน
“ก็มันแน่น มึงจะให้ทำไง กูพยายามอยู่...อย่าร้องนะคนดี” มันใช้มือซ้ายที่ว่างลูบเบาๆที่แก้มผมที่เปื้อนน้ำตาเต็มหน้า ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกให้ผมอย่างเบามือ
“เร็วๆดิวะ ผมเจ็บจะตายแล้ว”
“จะออกแล้วนะ” มันถามผมอีกครั้งก่อนจะออกแรงดึงอย่างสุดแรง พร้อมลุ้นระทึกไปกับผมด้วย
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!” เจ็บน้ำตาไหลพราก ทันทีที่หลุดออกมาได้ก็ส่งเสียงร้องไปอย่างสุดกำลัง แล้ววิ่งหนีออกมานอกเต็นท์อย่างรวดเร็ว
“เอามันไปทิ้งๆ ไกลๆ เลยพี่ เผาได้ก็เผาแม่งเลย” พูดไปเช็ดน้ำตาตัวเองไปครับ หลังจากไอ้พี่เหนือถือตุ๊กแกออกมาพร้อมผ้าห่มที่ห่อตัวมันไว้ เดินเข้าป่าไปโดยถือไฟฉายในมือ แล้วโยนตุ๊กแกทิ้งไปพร้อมกับผ้าห่มของผม สัด! แล้วคืนนี้กูจะใช้อะไรห่มวะ มันเดินกลับมาพร้อมดึงผมเข้าไปกอดปลอบลูบหลังเบาๆ
“สัด! กูทนไม่ไหวแล้ว อย่าห้ามกูไอ้นนท์” ได้ยินเสียงเหมือนไอ้ไนท์พูดขึ้น ก่อนจะเห็นร่างมันเดินฝ่าออกมาในความมืด พร้อมไอ้นนท์ ไอ้ธาม ไอ้พี่มิน และไอ้พี่แทนเดินตามออกมาติดๆ หน้าตาเคร่งเครียดกันมาก
“มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ย” หือ? หน้าหล่อโคตรพ่อโหดมาก มันคงจะโกรธสินะที่ผมส่งเสียงดังรบกวนมัน ผมก็ดันลืมตัวแหกปากร้องซะดังลั่นด้วย ดีนะที่เต็นท์กลุ่มพวกเราอยู่ห่างจากคนอื่นๆ ไม่งั้นมีหวังทุกคนได้ลุกขึ้นมากระทืบผมตายกลางดึกแน่ๆ
“กูขอโทษพวกมึงด้วยนะเว้ย ที่ส่งเสียงดัง แต่กูทนไม่ไหวจริงๆว่ะ มันเจ็บ” ตาเหลือกอ้าปากค้างอะไรกันวะพวกมึง กูโดนตุ๊กแกงับหัวแค่นี้ไม่ได้โดนมีดแทง กูยังไม่ตาย แค่ผมหลุดไปหย่อมเท่านั้นเอง
“มึงไม่ผิดหรอกไอ้ปอนด์ คนทำสิผิด แค่นี้ทำไมต้องรุนแรงด้วยวะ” คราวนี้ไอ้นนท์พูดขึ้นบ้างครับ เพราะไอ้ไนท์มันยืนคอตกให้ไอ้ธามกอดปลอบอยู่ มึงจะอินกับกูเกินไปแล้วเชี่ยไนท์ ได้ข่าวคนโดนตุ๊กแกงับหัวคือกู
“กูแค่ตกใจเท่านั้นแหละไอ้นนท์ ตอนนี้ก็รับได้แล้ว” ตาเหลือกกันอีกแล้ว ไม่กลัวตาอักเสบกันบ้างรึไง แล้วจะตกใจอะไรกันนักหนา
“เจ็บมากไหมวะไอ้ปอนด์ ร้องไห้เลยหรอมึง” ไอ้ธามทำหน้าเศร้าเหมือนกับจะร้องไห้ตามจนผมอดใจหายไม่ได้ กูมีเพื่อนดีขนาดนี้เลยหรอ ซึ้งใจครับ แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆมันยังเป็นห่วงผมกันขนาดนี้ ผมโชคดีจริงๆที่ได้รู้จักเพื่อนประเสริฐแบบนี้
“เจ็บมากเลยว่ะ แต่ตอนนี้หายแล้ว เสียวดีเหมือนกัน” ยิ่งตอนมันอ้าปากขู่ฟ่อ ฟ่อ นะ ผมโคตรเสียวมันเข้ามากัดเลย ถ้ากัดหูผมคงขาดแน่ๆ
“........................”
“พวกมึงเป็นเชี่ยอะไรกันวะ?” กูพูดแม่งก็เหลือกตาเป็นกอลลั่มกันทุกรอบ ถ้ามึงไม่หล่อนะไอ้พี่แทน พี่มิน ไอ้ไนท์ กูว่าสภาพนี้บรรดาแฟนคลับมึงมีถอยหนีกันเลยทีเดียว
“กูคิดว่ามึงไม่เต็มใจซะอีก”
“ไม่เต็มใจอะไรวะ?”
“ไม่มีอะไรหรอกปอนด์ น้องธามก็พูดไปเรื่อย ว่าแต่ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าก่อนครับ เดี๋ยวยุงกัดเอานะ” ลืมไปเลยครับว่าเป็นนายแบบกางเกงในอยู่ คิดได้ก็รีบไปยืนหลบหลังไอ้พี่เหนือทันที ใช้มันบังนี่แหละ วิ่งไปหาอะไรมาใส่ก็ไม่ทันแล้ว มันก็ยืนนิ่งๆบังให้ผมครับ ทำตัวมีประโยชน์ดีจริงๆ
“มึงก็รุนแรงนักว่ะ น้องมันร้องขนาดนั้น ครั้งแรกก็น่าจะเบาๆหน่อย” ผมรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้พี่แทนทันทีที่มันเข้ามาต่อว่าไอ้พี่เหนือ ผมดูพี่ผิดไปจริงๆ ที่แท้พี่ก็ห่วงใยผมมากเหมือนกัน ผมจะไม่ทำอะไรเจ้าของท่าสแครชจานแล้วครับ ถึงจะมีใครจังไรเอามันมาประยุกต์ใช้สแครชไข่ผมก็ตาม
“กูก็เบาสุดแล้ว ไม่ใส่แรงมากกว่านี้ก็ดีเท่าไหร่” ดึงซะผมกูหลุดยังว่าไม่ใส่แรงอีก
“แต่น้องมันเจ็บ” ไอ้พี่แทนทำหน้าจริงจังมาก รู้สึกซาบซึ้งจริงๆที่มีคนเข้าใจหัวอกผมขนาดนี้
“หายเจ็บยัง?” ประโยคนี้มันหันมาถามผมที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังครับ เสียงเย็นมากน่ากลัวสุดๆผมจึงรีบส่ายหน้ารัวๆทันทีว่าไม่เป็นอะไรแล้ว อารมณ์เสียที่ตุ๊กแกทำมันค้างแหงๆ ถือเป็นทุกขลาภของผมไปครับ
“มันใหญ่มากเลยนะเว้ย กูอยากให้พวกมึงได้เห็น” พวกมันรีบส่ายหัวพรืดกันทันที ไม่เว้นแม้แต่ไอ้พี่มินกับไอ้พี่แทน อะไรกันวะ ก็อยากให้ได้เห็นว่าตุ๊กแกมันตัวใหญ่แค่ไหน พรุ่งนี้จะได้เอาไปโม้ได้ถูก
“ของแบบนี้ใครเขาแบ่งกันวะไอ้ปอนด์” ทำหน้าจริงจังอะไรวะเชี่ยธาม
“ไม่เป็นไร กูไม่ถือ”
“แต่พวกกูถือ!!!!!” ห้าเสียงพูดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย หน้าตาจริงจังกันสุดๆ อะไรวะ กูแค่อยากให้ไปดูตุ๊กแกแค่นี้ทำยังกับกูใช้ให้ไปตายยังไงยังงั้น
“ก็แค่อยากให้เห็นตุ๊กแกตัวที่งับหัวกู ไม่รู้ว่าจะทำให้ทุกคนโมโหขนาดนี้ กูขอโทษด้วยละกัน” โดนตวาดขนาดนั้นผมก็หง๋อเลยสิครับ โหดกันจริงๆพวกนี้
“ตุ๊กแก?” ทำหน้างงอะไรกันวะ
“ใช่ ก็ตุ๊กแกที่งับผมกูแหว่งหายไปนี่ไง กว่าจะให้ไอ้พี่เหนือดึงมันออกไปได้ เจ็บฉิบหายเลย” ว่าแล้วก็โชว์ผมตรงที่หายไปให้ทุกคนดูครับ โดยไอ้พี่เหนือมันก็ทำหน้าที่ส่องไฟฉายให้ทุกคนได้เห็นกันจะๆตา ทำตัวมีประโยชน์ดีจริงๆวันนี้
“ที่ร้องขนาดนั้นเพราะตุ๊กแกงับหัวหรอวะ?!”
“เออสิ แล้วพวกมึงเข้าใจว่าอะไร?” ถามไปอย่างสงสัยครับ อะไรกันวะ กูงงนะเนี่ย กูยิ่งโง่ๆคิดไม่ทันอยู่
“ก็คิดว่าตุ๊กแกนั่นแหละ จะคิดว่าอะไรได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ” จู่ๆก็หัวเราะกันขึ้นมาซะอย่างนั้น ไม่รู้ว่าขำอะไรกัน เอาวะเนียนๆขำกับเขาไปก็แล้วกันเดี๋ยวมีใครรู้ว่าผมโง่ ทิ้งไอ้พี่เหนือมันยืนนิ่งทำหน้าสงสัยไปคนเดียวนั่นแหละดีคนอื่นจะได้เข้าใจว่ามันโง่บ้าง ฮ่าๆๆ สะใจครับ
“เออ สบายใจแล้วพวกกูกลับเต็นท์ไปนอนก่อนนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” พูดจบก็รีบวิ่งแข่งกันกลับไปมุดเต็นท์ใครเต็นท์มันทันที เห็นไอ้ธามสะดุดขาพี่แทนล้มหน้าคะมำไปด้วยครับ ก่อนมันจะลุกขึ้นยืนหันหลังมายิ้มโชว์ฟันขาวท่ามกลางความมืดให้ผมกับไอ้พี่เหนือเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะวิ่งตามมือพี่มินที่กวักเรียกยิกๆอยู่หน้าเต็นท์ให้รีบตามไปเร็วๆ ทิ้งให้ผมยืนเกาหัวมองหน้าไอ้พี่เหนือกันสองคนอย่างงงๆ ก่อนมันจะจับมือผมเดินจูงเข้าเต็นท์ไป ควานหาปืนใหญ่ซักพักเมื่อเจอจึงนำมาสวม ใส่เสื้อเรียบร้อยก็ทิ้งตัวลงนอน
“อ๊ะ!....” ร้องอย่างตกใจทันทีที่คนข้างๆดึงตัวผมไปกอด ตอนนี้หัวผมจึงใช้หน้าอกมันแทนหมอน มันกลับมาใส่เสื้อแล้วนะครับ ไม่ได้เปลือยท่อนบนเหมือนตอนแรก
“กอดอย่างเดียว” มันก้มมากระซิบที่หูผมก่อนจะกระชับโอบรอบตัวผมแน่นขึ้น...ได้กลิ่นหอมอ่อนๆอีกแล้ว...สูดหายใจเข้าไปเต็มปอด...รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก...ได้ยินจังหวะหัวใจเต้นเป็นปกติ...ดูสงบ...อบอุ่น...ปลอดภัย...แม้จะผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมา แต่พอได้อยู่ในอ้อมกอดนี้...ผมกลับลืมความกลัวทั้งหมดไปสิ้น...
“ฝันดี” ก้มลงจูบเส้นผม ก่อนจะถอนหน้าออกไป...เผลอยิ้มไปอีกแล้วครับ...
“ฝันดีเหมือนกันครับพี่เหนือ” พูดไปก็เขินนะครับ มันไม่ใช่เรื่องที่ผู้ชายจะพูดบอกกันเลย...แต่สำหรับคนคนนี้ ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากทำแบบนี้ให้อย่างเต็มใจด้วยก็ไม่รู้...รู้สึกถึงลมเย็นๆพัดผ่านมาอีกครั้ง...คราวนี้ผมไม่ได้กลิ่นอะไรเลย...ได้เพียงกลิ่นหอมจากอกแกร่งที่นอนกอดอยู่ตอนนี้มากกว่า...
ผมเมื่อยปากจังครับ...................
ทำยังไงผมถึงจะหุบยิ้มได้ซักที?
คืนนี้ผมจะหลับลงรึเปล่าก็ไม่รู้ เครียดโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เอาตอนใหม่มาอัพให้แล้วค่ะ :hao7: I-AMมันบอกกับอเลนว่ากังวลฉากNCมาก กลัวทำได้ไม่ดี อเลนก็ปลอบใจมันไปว่าแค่ให้คนอ่านเข้าใจและคิดภาพตามได้ก็พอ แต่มันบอกว่าไม่ได้กังวลเรื่องนั้นค่ะ ที่่มันกังวลคือกลัวว่าฉากNCมันจะไม่ฮาและกากพอ :katai1: :katai3:
ปล. อย่าคาดหวังความหื่นโดยปราศจากเสียงฮาจากนิยายเรื่องนี้โดยเด็ดขาด :katai3:
ปล.2 ใครที่เม้นให้กำลังใจกันประจำก็อยู่ให้กำลังใจกันแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ :mew1: :hao6:
ปล.3 ใครซุ่มอยู่เม้นได้นะ ทุกความเห็นส่งถึงI-AMแน่นอน o13
-
ชั้นจะฆ่าแก ไอ้ตุ๊กแก o18
-
ตุ๊กแกงับหัวปอนด์ :m20:
-
ว้ากกกกกกกกก ที่แท้ก็ ตุ๊กแก !!!!! โถๆๆๆๆๆ 5555555555555
รอตอนต่อไปฮับ ! :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดด เกือบแล้ว ๆ ๆ ๆ เอาตุ๊กแกตัวนั้นไปเผาทิ้งซะ !!!! :katai4:
-
5555555555555555555 :hao7: :hao7: :hao7:
ตุ๊กแกงับหัว555555555
-
รอตนต่อไปค่ะ :pig4:
-
ทำซะเพื่อนคิดไปไกลลลลลลลลลลเลยนะ 555+ :jul3:
-
อดเพราะตุ๊กแกเลยพี่เหนือก๊ากกกกกกกกก
ลุ้นๆให้ปอนด์โดนเร็วๆนะ เย้ยยยยยยยย ให้ปอนด์รักพี่เหนือเร็วๆ
เห้ยแต่เค้าชอบแบบจิ๊จ๊ะมุมิกันงี้อ่ะ น่าร้ากกกกกกกกกก
-
เอาซะเงิบตามพวกถ้ำมองทั้งหลายเลย วันแรกยังซวยขนาดนี้ :laugh: วันต่อไปไอ้ปอนด์จะเป็นไงเนี่ย
-
โอ้ยยโครตฮาาา ไอ้เราก็คิดไปซะไกล 5555555555555 :pigha2:
-
ตอนที่แอบซุ่มอยู่กัยพวกที่เหลือนี่คิดไปไกลแล้วนะ
พอกลับเข้ามาในเต้นท์นี่คนละเรื่องเลย 555555
ตุ๊กแกมาขวางพี่เหนือซะได้
-
5555555555555 ฮามว๊ากกกกกกกกกกก
ตุ๊กแกงับหัวววว :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
โอ้ย ฮามาก ไม่ไหวแล้ว นั่งหัวเราะคนเดียวอยู่น่าคอม :laugh: :laugh: ชอบ ๆ เรื่องนี้มากอ่ะ กว่าจะไล่อ่านทัน ฮากระจายตลอดเลย ฮะ ๆ :pigha2: :pigha2: :pigha2: น้องปอนด์น่ารักที่สุดชอบจังเลย เอ๋อตลอดอ่ะ พี่เหนือก็โหดสุด ๆ ซึน อบอุ่น(เป็นบางที) ซื่อบื้อ (เป็นบางครั้ง) เหนือกว่าสิ่งมีชีวิตใด ๆ จริง ๆ นั่นแหละ แต่สุดท้ายก็แพ้น้องปอนด์ล่ะน้า คิคิ :m9: เพื่อนแต่ละคนก็บุคลิคเฉพาะตัวฮาได้ใจจริง ๆ เอาเป็นว่าน่ารักทุกคนเลย :m3:
ตอนนี้อ่านตอนแรกคิดว่าน้องปอนด์เสร็จพี่เหนือจริง ๆ แล้วซะอีกนะเนี่ย :z1: ที่ไหนได้ ฮะ ๆ :jul3: ฮาจนทนไม่ไหว ปอนด์ให้เอาน้องตุ๊กแกไปเผาทิ้งได้ไงฮะ ต้องเอาไปเลี้ยงสิ นั่นผู้มีพระคุณเลยนะ ไม่งั้นหนูเสร็จคุณเหนือฟ้าแน่แท้แล้วรู้มั้ย ฮาเพื่อนแต่ละคน เหวอรับประทาน แยกย้ายกันแทบไม่ทันเลยทีเดียวตอนรู้ความจริง น้องธามหน้าคะมำเลยเรอะ :m20: พี่เหนือมีแอบอบอุ่นตอนหลังอีกแล้วน้า จูบเส้นผมแล้วบอกฝันดี อ้าย เขิน เป็นเราก็ยิ้มไม่หุบเหมือนกันแหละ :m1:
ชอบเรื่องนี้มากจริง ๆ น้า แต่งให้ยาว ๆ เลย ไม่รู้จะเขียนอะไรดีนอกจากคำว่าชอบมากอ่ะ แต่เราไม่อยากให้ปอนด์กับพี่เหนือมีอะไรกันโดยที่ความรู้สึกยังไม่เคลียร์ทั้งคู่เลยนะ อยากให้ทั้งคู่รู้ตัวว่ารักกันแล้วแน่ ๆ ก่อนค่อยมีอะไรกันอ่ะ จริง ๆ นะ เราจริงจังไปรึเปล่า
รอตอนต่อไปอยู่น้า อย่าหายไปนานน้า คิดถึงน้องปอนด์ พี่เหนือ และผองเพื่อน :L1: :L2:
-
:a5: เอาตุ๊กแกไปเผา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :m31: :m16: :angry2: :katai1:
-
มาลงชื่อติดตามเรื่องนี้ :impress2:
ฮาตั้งแต่ต้นยันตอนล่าสุด หวังว่าจะไม่ต้องเตรียมไปต้มน้ำร้อนหรืออะไร
อ่านแล้วสบายใจดีครับ พี่เหนือมันน่ารักดี
ปล. ขำฉากตุ๊กแกมาก :m20: :m20:
-
555
ถูกใจท่าสแคซไข่ของเหนืออ่ะ
มะไรจะสแคซอีกหว่า รีบ ๆ หน่อยเดี๋ยวคนที่ให้สแคซรอนานอิอิ :hao6: :hao6:
-
อ้า่่ หนุกมากเลยยยยยย ขำอ่ะ ฮ่าๆๆ มาต่ออีกนะ รอคอยจ้ะๆๆ -3-
-
ให้ตายเถอะมีนิยายไม่กี่เรื่องในเล้านี้ที่ทำให้หัวเราะได้ขนาดนี้ :pigha2: o.k. it's cool !!!!!!!!!! สนุกดี มาต่อบ่อยๆนะ ถ้าทำรวมเล่มนี่ขอจองก่อนเลยนะ :man1: คู่ไนท์กับแทนนี่ตลกดี (แอบหวังว่าเค้าจะ... แบบว่าน้องไนท์โดนพี่แทนกดนะน่าจะฮาดี เพราะคู่นี้เค้าฮาตลอด)
-
:katai5:
ตุ๊กแก ฮ่าาาาาาาาาา ไอ่เราก็เผลอคิดไปไกล
-
สนุกมากเลยเรื่องนี้ :pig3:
:katai4: :katai4:
-
ย่องมากดบวกเบาๆ อีกที
รอพี่เหนือจับตุ๊กแกมาย่างกิน 555
-
:m18: :110011: :z7: :z2: : 222222: :a3: มาเต้นระบำรอน้องปอนด์ กับ พี่เหนือ
-
ขอลุ้นคู่ไนท์กะแทน
จะขึ้นมั๊ย
-
สนุกอ่ะ รอๆๆๆตอนต่อไป
-
อยากอ่านต่อแว๊ววว
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:ตุ๊กแกงับผมแต่อีก5คนคิดไปไกลแล้ว :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
Special Part........................................."คู่กัด"
“กูใช้งานพวกมึงหนักขนาดนั้นเลยหรอวะ? สภาพแต่ละคนดูไม่ได้เลยจริงๆ” ต้นไม้ ประธานรุ่นเอ่ยถามขึ้นหลังจากมองเห็นสภาพเพื่อนตัวเองที่มีขอบตาคล้ำ ตาปรือ สภาพอิดโรยเหมือนไปอดหลับอดนอนกันมาจากไหน ที่สำคัญเนื้อตัวมีแต่ร่องรอยยุงกัดเต็มไปหมด เขากับคิมหันต์แค่อยากจะมาเดินตรวจงานแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพเพื่อนทั้งสามที่ยืนสัปหงกหน้าถูไถอยู่กับผนังที่สียังไม่ทันแห้ง ช่างเป็นภาพที่อนาถต่อสายตาจนทนดูไม่ได้จริงๆ
“มึงจะสร้างอนุสรณ์สถานให้เด็กๆระลึกถึงหนังหน้าพวกมึงกันหรือไงวะ”
“พวกกูแค่พักสายตากันเฉยๆ” ธามรีบเถียงทันทีที่สะดุ้งลืมตาขึ้นมา น้ำลายที่ไหลย้อยออกมาถึงปลายคางนั้นเป็นหลักฐานมัดตัวได้เป็นอย่างดีว่าคงไม่ใช่แค่ยืนพักสายตาธรรมดากันแน่ๆ แต่เรียกได้ว่าหลับลึกกันเลยมากกว่า
“พักแบบไหนหน้ามึงเปื้อนไปแถบ ถ้ามากกว่าพักกูว่างานนี้มีเอาหัวมุดถังสี” ถอนหายใจพร้อมส่ายหน้า ก่อนจะหยิบผ้าเย็นที่ถือติดตัวมายื่นส่งให้เพื่อนทั้งสามคน
“กูบอกแล้วให้พวกมึงพกกย.15มา เป็นไงล่ะ ตัวลายยังกับตุ๊กแก”
“ถ้ามึงพูดคำว่าตุ๊กแกให้กูได้ยินอีกนะไอ้คิมกูจะจับหน้ามึงมาถูกับกำแพง ละเลงหน้ามึงใช้แทนแปลงเลยคอยดู”
“ไอ้เชี่ย กรรมวิธีทรมานกูโหดสัดอ่ะไอ้ปอนด์” ทำหน้าแหยงๆถอยห่างออกไปเล็กน้อย ไม่รู้เพราะกลัวหรือรังเกียจเพื่อนกันแน่
“ตกลงพวกมึงไปทำอะไรกันมาวะ แล้วไอ้ปอนด์มึงจะใส่เสื้อแขนยาวทำเชี่ยไร หนาวหรอมึง กูร้อนจนจะแก้ผ้าได้อยู่แล้ว”
“เรื่องของกู พวกมึงจะมาตรวจงานก็ตรวจไปดิวะ” พูดไปแบบนั้นทั้งที่เหงื่อไหลท่วมตัวแต่ก็ยังดึงซิบเสื้อคลุมปิดมิดชิดถึงคอ
“กูจะไม่อะไรกับพวกมึงเลย ถ้าพวกมึงสามตัวจะไม่มีสภาพแบบนี้ เห็นแล้วคิดว่ากำลังดูสารคดีสัตว์โลก คนหนึ่งก็แพนด้าหลงฤดู ห่า อยู่ดอนเกิบหายร้อนจะตายใส่เสื้อยังกับจะไปขั้วโลก อีกคนก็ยังกับหมาโดนขี้เรื้อนแดก ถ้ามึงจะเกาขนาดนั้นนะไอ้ธาม กูว่าเอาน้ำร้อนลวกขูดหนังออกเลยเถอะ”
“พูดซะกูทุเรศตัวเองเลยไอ้ต้น มึงมายืนด่าพวกกูเพื่อ?!”
“กูแค่มาตรวจงาน ทาสีกันเร็วดีนิพวกมึง แต่ไม่ต้องเสือกอยากทำจิตกรรมฝาผนังหน้าตัวเองให้อาคารเรียนเค้าเลยนะ”
“เออๆ เผลอหลับนิดหลับหน่อยไม่ได้เลย แล้วไอ้ไนท์ไปไหนวะ?”
“อยู่ด้วยกันเพื่อนหายไปคนยังไม่รู้ แม้แต่มึงก็เป็นไปกับมันสองตัวด้วยหรอวะไอ้นนท์”
“กูเห็นพี่โรมใช้มันกับพี่แทนไปเอากระติกน้ำที่บ้านลุงชัยมาเพิ่ม”
“มึงว่าไงนะ!!!” สามเสียงถามขึ้นพร้อมกันจนคิมหันต์แปลกใจ ความง่วงหายไป ทิ้งไว้เพียงแพนด้ากับหมาขี้เรื้อนทำหน้าตกอกตกใจเหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตายที่ได้ยินแบบนั้น
“หน้าตาแต่ละคน ทุนเดิมกูก็ขวัญเสียจะแย่แล้ว เพิ่มความตกใจมา ฉิบหายเหอะ ไม่ใช่สารคดีสัตว์โลกธรรมดาซะแล้ว สัดปะหลาดชัดๆ” พูดจบก็โดนฝ่ามือฟาดลงกลางหัวทันทีจากสัดปะหลาดที่ว่า
“ตกลงไอ้ไนท์ไปไหนวะ?!”
“เห็นว่ากระติกน้ำที่เอามามันไม่พอ พี่โรมแกเลยให้ไอ้ไนท์ไปขอยืมลุงชัยมาใช้ก่อน พอดีเห็นมันยืนเถียงอะไรไม่รู้อยู่กับพี่แทน พี่โรมก็เลยใช้ทั้งคู่เลย”
“เชี่ย! นรกแล้ว ตอนนี้ไม่ฆ่ากันตายอยู่กลางทุ่งนาแล้วหรอวะ”
“กังวลเกินไปแล้วไอ้ปอนด์ กูเห็นพี่โรมขอให้ไอ้พี่เหนือไปช่วยดูด้วย คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
“ห๊ะ! ไอ้พี่เหนือเนี่ยนะ น่าเป็นห่วงกว่าเดิมสิไม่ว่า” แพนด้ากลายพันธุ์เป็นสัดปะหลาดแสนน่ากลัวกว่าเดิมทันทีที่ชื่อนี้หลุดออกมา
“เชี่ยปอนด์น่ากลัวมาก” คิมหันต์รีบถอยตัวเองไปยืนหลบหลังต้นไม้ทันที
“ต่อให้มันแทงกันไส้ไหล กูว่าผัวมึงก็ทำแค่ยืนดูอยู่นิ่งๆแน่เลย”
“กูก็เห็นด้วยว่ะไอ้ธาม แต่มันไม่ใช่ผัวกู”
“กูว่ารอดูไปก่อนเถอะ ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงมันไม่กลับมาค่อยไปรับศพกัน” นนท์พูดดังนั้นทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยตามกัน แต่ในใจก็อดเป็นกังวลไม่ได้ ขึ้นชื่อว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาต เจอหน้าก็ไม่ถูกชะตากันซะขนาดนั้น ถ้าให้ไปไหนด้วยกันสองคนมีหวังไม่ตีกันตายกลับมาก็คงมีลงไม้ลงมือกันบ้างแหละ ทำไมเหตุการณ์ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ก็ไม่รู้ ถ้าพวกเขาไม่หลับกันไปซะก่อน คงได้ไปเป็นเพื่อนห้ามตีนไม่ใครก็ใครได้บ้าง
“Knight Part”
“.....................” คุณเคยเกลียดขี้หน้าใครตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นบ้างไหมครับ? ผมคนหนึ่งละที่เป็น และคนที่ผมเกลียดก็เดินทอดน่องให้ลมโชยพัดผ่านใบหน้าหล่อๆแสนเลวที่สาวๆกรี๊ดกราดอยู่ข้างหน้าผมตอนนี้นี่เอง ผมไม่เข้าใจว่ามันเข้าใจสถานะตัวเองตอนนี้หรือเปล่า มันกำลังรับรู้ไหมว่าเดินอยู่บนคันนาไม่ใช่กลางห้างพารากอนหรือแคทวอล์คในงานแฟชั่นโชว์ มันจะรับรู้ไหมว่ามีแค่นกเอี้ยงบนหลังควายเท่านั้นที่กำลังจ้องมองความหล่อของมันอยู่ แล้วมันจะเก็กให้ได้อะไรขึ้นมา มันจะแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าให้เส้นผมพัดตีแสกหน้าทำตาปรือยื่นมือออกไปเกี่ยวดอกหญ้าเหมือนเล่นMVทำซากอะไรให้ใครดู แล้วมันจะรู้ไหมว่าหญ้าที่มันเอามือไปสัมผัสเหมือนกำลังเด็ดดอมดมดอกกุหลาบก็ไม่ปานอยู่ตอนนี้มันคือหญ้าเจ้าชู้ ชื่อเหมือนสันดานมันนั่นแหละที่แค่เดินผ่านก็ปักตามเสื้อตามกางเกงติดมาให้ต้องลำบากเก็บออกทีหลัง ยีนส์ตัวละหลายหมื่นของมันก็โดนหญ้านี้เล่นงานไปกว่าครึ่งแข้งแล้วยังไม่รู้จักคิด หรือเพราะมันบ้าก็ไม่รู้
“มองหาพ่อมึงหรอ เดินช้าฉิบหาย กูร้อนมึงรู้ไหมเชี่ยไนท์” พูดออกมาแต่ละทีผมอยากเอาตีนยัดปากมันแทบทุกครั้ง ผมเกลียดมันจริงๆ ในตัวมันแทบจะไม่มีอะไรที่เหมือนผมซักอย่าง มันเป็นพวกชอบแต่งตัวจัด แอคเซสเซอรี่เยอะ สร้อย แหวน กำไล นาฬิกา ต่างหู อยู่ครบบนตัวมัน ไม่รู้ว่าขนมาทำไมในที่แบบนี้ รู้ครับว่ารวย แต่บางครั้งมันจำเป็นขนาดต้องพกมาเหมือนกับจะเอามาวางขายขนาดนั้นเชียวหรือ มันเป็นคนในแบบที่ผมเกลียดที่สุด เป็นคนที่ผมไม่อยากเข้าใกล้มากที่สุด และถ้าไม่ติดว่าผมต้องคอยอยู่ข้างๆปอนด์ผมก็คงไม่ยอมทนอยู่ใกล้ๆไอ้หมอนี่แน่
“กูว่าควายมันยังดูออกเลยว่าใครกันแน่ที่ช้า อย่ากวนตีนกูยิ่งง่วงๆอยู่” ไม่มีอารมณ์ต่อล้อต่อเถียงเหมือนทุกวัน เพราะเหตุการณ์พาเข้าใจผิดเมื่อคืน ผมคิดว่าปอนด์จะตกเป็นของไอ้เชี่ยเหนือไปซะแล้ว แต่ก็โชคดีที่มันไม่ใช่...ผมคิดกับปอนด์มากกว่าเพื่อน...แต่ผมไม่เคยคาดหวังให้ปอนด์ต้องรู้สึกแบบเดียวกับผม...ผมไม่เคยชอบผู้ชายคนไหน...แต่กับปอนด์...แค่ปอนด์ที่ผมให้ความสำคัญ...แล้วก็พิเศษกว่าใครๆเสมอมา...ถึงแม้ว่าปอนด์จะไม่เคยรู้เลยว่าผมแอบชอบมันอยู่ก็ตาม...ผมขอแค่ได้อยู่ข้างๆปอนด์ไปแบบนี้...แม้จะแค่ในฐานะเพื่อนผมก็พอใจแล้ว
“ทำหน้าเศร้า คิดถึงเรื่องเมื่อคืนรึไงวะ มึงนี่ดูออกง่ายชะมัด แอบชอบเพื่อนสนิท ถุย! น้ำเน่า กูล่ะอยากจะอ้วก”
“แล้วมึงมายุ่งเรื่องของกูทำเชี่ยอะไร ตัวมึงเองเอาให้รอดก่อนเถอะ สันดานเช้าชู้ ชาตินี้จะมีคู่กับเขารึเปล่าก็ไม่รู้” มันจ้องตาผมเขม็งเลยครับ เป็นแบบนี้ทุกที สุดท้ายก็ทะเลาะ สุดท้ายก็เผลอด่า แล้วจบด้วยลงไม้ลงมือตลอด เหนื่อย แต่ก็เต้นไปตามแรงยั่วโมโหของมันเสมอ ทั้งที่แบบนี้ไม่ใช่นิสัยผม ผมคืออัศวินของสาวๆ สุภาพบุรุษ อ่อนโยน และผมก็เป็นแบบนั้นมาตลอด จนมาเจอกับมันนี่แหละที่ทำให้ความป่าเถื่อนในตัวผมต้องแสดงออกมา ไม่อย่างนั้นได้ถูกมันเล่นงานตลอดแน่
“พูดจาแบบนี้มึงอยากเจอตีนกูอีกแล้วใช่ไหม” เมื่อวานก็เพิ่งแจกให้กันไปเองครับ หลังจากแย่งไข่พะโล้กัน ก่อนมื้อกลางวันเลยนัดกันไปต่อยให้รู้ดำรู้แดงว่าไข่ใครเป็นไข่ใคร สรุปก็ได้ตีนกลับมาทั้งคู่ แขนขาช้ำจนไอ้ปอนด์ถาม ผมก็บอกไปว่าล้มบ้าง ชนต้นไม้บ้าง เพราะรู้ว่ามันโง่ครับ พูดอะไรมันก็เชื่อหมด แถมสั่งผมซะยกใหญ่ว่าถ้าชนอีกก็ให้รีบมาบอก มันจะพาลุงชัยไปตัดต้นไม้ต้นนั้นให้ ผมหลงรักคนแบบนี้ไปได้ยังไงนะ...ผมคิดแบบนั้นทั้งวันเลยครับ
“คิดว่ากูกลัวหรอไอ้สัด!” ทิ้งกระติกน้ำสี่ใบในมือทันที ถลกแขนเสื้อขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปจ้องหน้าหาเรื่องมัน
“เอาดิ กูก็อยากแจกตีนให้มึงจะแย่แล้ว” เพราะส่วนสูง185เท่ากัน ร่างใหญ่เท่ากัน เวลาจะใช้กำลังอะไรใส่กันก็เลยเจ็บตัวเหมือนๆกันตลอด ผมเป็นคนใจเย็นแล้วก็ไม่ชอบมีเรื่องมีราวกับใคร แต่กับมันถือเป็นข้อยกเว้นครับ ความอ่อนโยนหรือความเป็นสุภาพบุรุษใช้กับคนสันดานชั่วๆอย่างมันไม่ได้หรอก
“มาดิกูกลัวตายล่ะ” รอมันวางกระติกน้ำสีแดงสดใบใหญ่ในมือก่อน แต่มันก็ไม่ยอมวางซักที ความจริงก็ทะเลาะกันตั้งแต่อยู่ที่บ้านลุงชัยแล้วละครับ เถียงกันเรื่องใครจะถือกระติกกลับไปคนละกี่ใบ จากทั้งหมดสี่ใบขนาดเล็ก แล้วก็หนึ่งใบขนาดใหญ่ ไม่ทันได้รู้ผลแพ้ชนะลุงชัยก็จับยัดใส่มือพวกผมเสร็จสรรพ สงสัยแกจะรำคาญ แต่รำคาญของแกช่างลำเอียงเหลือเกิน ให้ผมถือคนเดียวตั้งสี่ใบ ส่วนไอ้เชี่ยแทนถือแค่ใบเดียวแต่เป็นใบใหญ่ที่สุด
“ฟึดฟัด! ฟึดฟัด....พรืดๆ” ใครมาสั่งขี้มูกแถวนี้ คุณไม่เห็นหรอครับว่ามีคนกำลังจะฆ่าจะแกงกันอยู่ แล้วสั่งน้ำมูกรุนแรงขนาดนั้นโพรงจมูกคุณจะอักเสบได้นะครับ ทำไมถึงไม่ห่วงใยสุขภาพของระบบทางเดินหายใจตัวเองบ้างเลย เป็นเพื่อนนะผมจะตบกะโหลกสั่งสอน เป็นน้องเป็นนุ่งผมจะตีให้ก้นลายเลยคอยดู
“ปรืด!....ปรืด!...ฟืด ฟืด” คราวนี้เป็นเสียงสะบัดของเหลวบางอย่าง ผมคิดว่าเขาคงจะหายใจทางจมูกไม่ถนัดครับก็เลยต้องหายใจทางปาก ทิชชู่หรือผ้าเช็ดหน้าทำไมถึงไม่พกละครับ รู้ว่ากำลังไม่สบายทำไมถึงไม่ดูแลตัวเอง เที่ยวมาแพร่เชื้อให้คนอื่นเขาแบบนี้ไม่ดีเลย เกิดคุณเป็นไข้หวัด2013ขึ้นมาจะว่ายังไงละครับ เดือนร้อนคนอื่นไหม หงุดหงิดใจครับเพราะความดีในตัวเอง ผมคงต้องหยุดส่งสายตาพิฆาตใส่ไอ้เลวตรงหน้าหันไปมองข้างหลังมันสักหน่อยแล้วว่าใครที่ไร้มารยาทมายืนสั่งขี้มูกแพร่เชื้อใส่คนอื่นแบบนี้
“เชี่ย!.....” ตาแทบถลนเมื่อมองเห็นบุคคลนิรนามดังกล่าว ร่างสีดำทะมึน ดวงตาสีดำกลมโตดูบ็องแบ๊วเหมือนกับใส่บิ๊กอายด์ยังไงยังงั้น ช่างผิดกับเขาบนหัวสองข้างที่โค้งยาวแหลมได้ที่ ปากที่เคี้ยวหญ้าอยู่ตอนนี้มีน้ำลายฟูฟองออกมาไหลเยิ้มเต็มไปหมด ขาหน้าตะกรุยดินจนคันนาเป็นหลุมขนาดย่อม สะบัดหัวฟึดฟัดพร้อมวิ่งเข้าขวิดเต็มที่ เอาแล้วครับ ผมกำลังโดนเจ้าทุยจ้องเล่นงานเข้าให้แล้ว
“ด่ากูก็เข้ามาซักทีดิวะสัด ไม่แน่นี่หว่า” ไอ้ห่านี่ก็ไม่รับรู้อะไรเลย ควายตัวเท่ารถถังยืนอยู่ข้างหลังมันยังไม่รู้อีก ผมว่าเป็นเพราะมันเล่นMVเมื่อครู่นี้แน่ๆ ควายไม่ชอบใจถึงอยากวิ่งเข้าขวิดมันไส้แตกขนาดนี้ หายนะมาเยือน ถ้ามันซวยคนเดียวผมจะไม่ว่าเลยแต่นี่วิถีทางเดียวกับที่ควายจะวิ่งมาพาผมซวยไปด้วยแน่ๆ
“เบาๆดิไอ้เชี่ย” ผมพยายามจุ๊ปากบอกมันให้เบาเสียงลง แต่นอกจากมันจะไม่รู้แล้วยังเพิ่มโวลลุ่มใส่หูผมแทบแตก
“อย่ากวนตีนกู ลีลาท่ามาก จะจัดก็จัดมา”
“พี่ทุยตัวเท่ารถถังข้างหลังมึงเขาพร้อมจะจัดให้มึงแล้วไอ้เชี่ย ไม่ต้องวอนขอจากกู”
“อย่ามาหลอกกู กลัวมากถึงขั้นกุเรื่องเอาตัวรอดเลยหรอวะ”
“มึงนั่นแหละจะไม่รอด” ตอนนี้น้ำลายพี่ถุยแกไหลแรงกว่าเดิมอีกครับ จะมีหรือเปล่า โรคพิษควายบ้า ผมสงสัยเหลือเกิน นี่ถ้าพี่ควายแกหอนด้วยนะ ผมว่าใช่เลยครับ อาการมันฟ้อง
“มอ!....มอ!!......มอ!!!.....แงะ!!!!!” ว๊ากกกกกกกกกก!สติหล่อแทบระเบิด ควายหอนครับ หรือโรคพิษควายบ้าจะมีจริงอย่างที่คิด เอาแล้วสิ ขาหน้าพี่ทุยตะกรุยดินแรงขึ้น ผมจะทำยังไงให้ไอ้คนที่โง่เหมือนควายตรงหน้ามันรับรู้ดีว่าชีวิตมันตอนนี้ได้แขวนอยู่บนเส้นได้แล้ว
“มึงไอ้เชี่ยพี่แทน มึงฟังกูนะ กูไม่ได้โกหก มีควายอยู่ข้างหลังมึงจริงๆ มึงหันไปดูเดี๋ยวนี้!”
“สัดนี่ ถ้ากูหันไปไม่เจออะไรนะ มึงเจอตีนกูแน่”
“ตีนมึงกูไม่กลัว ที่กลัวอ่ะ ตีนตัวข้างหลังมึงโน่น!” ทำหน้าไม่เชื่อ แต่ก็ยอมหันไปดูครับ ไม่ถึงสองวิมันก็หันขวับกลับมา
“เหงื่อมึงไหลเยอะไปนะ เมื่อกี้กูคิดว่าคอมึงจะเคล็ด” ได้ทีก็ข่มมันไปครับ สะใจฉิบหายหน้าซีดเลย
“ไม่บอกกูแต่แรกวะ จะตายห่ากันหมดแล้วยังทำเฉย”
“กูเฉยตรงไหนกูบอกมึงอยู่นี่ไง”
“ฟึดฟัด...ฟึดฟัด....มออออออออออออออออ!!!!!” จบเสียงลากยาวมันก็คว้าข้อมือผมวิ่งไปข้างหน้าทันที
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” สองเสียงประสานเป็นหนึ่งเดียววิ่งหน้าตั้งใส่เกียร์หมา ทุ่งนามันโล่งครับ เสียงก้องกังวานไปในพงไพร สัตว์น้อย สัตว์ใหญ่แตกตื่น นกบินอยู่ยังบินเป๋เพราะเสียงร้องของผมสองคน พี่ทุยรถถังก็ใส่ไม่ยั้ง พี่แกคงคิดว่ากำลังอยู่ในสนามแข่งวิ่งควายประจำปี
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” โหยหวนกันไม่หยุด วิ่งลัดเลาะไปตามคันนาแคบๆ เลี้ยวซ้ายพี่ทุยก็เลี้ยวตาม พอเลี้ยวขวาพี่ทุยก็เลี้ยวตาม ผมจะทำยังไงดี กระชับมือที่จับกันไว้มั่น กลัวประหนึ่งจะตายจากกันไปโดยไม่ทันล่ำลา ทำไมหล่อเดือนคณะ เจ้าชายแห่งสถาปัตย์อย่างผมจะต้องมาจบชีวิตโดนควายไล่ขวิดตายอยู่ที่ดอนเกิบหายนี้ด้วย ผมยังไม่อยากลงข่าวหน้าหนึ่ง ผมยังไม่อยากตาย!
“อ๊ากกกกกกกกกกก! ไอ้พี่แทนมึงทำไรซักอย่างดิวะ” เริ่มหอบกันแล้วครับ แต่พอหันหลังไปดู พี่ทุยแกไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยซักนิด คันนาที่พวกผมวิ่งผ่านกันที่มีหญ้าเจ้าชู้หนาๆตอนนี้ราบเป็นหน้ากลองเลยครับ แต่ขากางเกงพวกผมสองคนนี่เรียกว่าดงหญ้าเจ้าชู้เลยก็ว่าได้ คงต้องทิ้งครับกางเกงตัวนี้
“อ๊ากกกกกกกกกกก! แล้วให้กูทำอะไรวะ” ก็รู้สึกสงสารมันนะครับ ระดับมันต้องมาวิ่งหนีควายกลางทุ่งนาแบบนี้ ถ้าบรรดาสาวๆในฮาเร็มมันรู้เข้านะ ผมว่างานนี้บัลลังก์หล่อซาตานมันมีสั่นคลอนแน่ผมว่า
“กุบกับ..กุบกับ...” นั่นก็วิ่งหน้าตั้ง เตรียมส่งเขาไล่ขวิดดีจริงๆ ไม่เหน็ดไม่เหนื่อย เจ็บแค้นเคืองโกรธกันมาแต่ชาติปางไหน ถึงได้อาฆาตกันขนาดนี้
“แฮ่กๆๆ ไอ้พี่แทนกูจะไม่ไหวแล้ว”
“แฮ่กๆๆ มึงหยุดก็ไส้แตก มึงเลือกเอาละกัน” พูดจบก็เพิ่มเกียร์หมาฉุดข้อมือผมวิ่งหน้าตั้งต่อไป มันก็ดีนะครับที่ไม่ทิ้งผม แต่...กำลังรู้สึกซาบซึ้งสายตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างสะท้อนมาในลูกตา
“ไอ้พี่แทน!”
“มีเชี่ยไร”
“มึงถือกระติกน้ำมาด้วยหรอวะ?!” เกิดรักในหน้าที่ เกิดอยากเป็นคนดี เกิดอยากทำสันดานดีๆอะไรตอนนี้ กระติกน้ำมึงสีแดงกระแทกตาพี่ทุยแกขนาดนั้น พี่แกก็คิดว่ากำลังวิ่งไล่เป้าอยู่สิวะ จับมือกูวิ่งจริงๆแล้วพากูมาตายด้วย ทีหลังปล่อยกูไว้ตรงนั้นแหละดีแล้ว ช่วยทอดทิ้งกูไปซะ ทำเป็นลืมกูไปเลยก็ได้!
“เออดิ อย่าพูดมากกูเสียสมาธิ”
“โยนทิ้งซะ!”
“เป็นเชี่ยอะไรของมึงอีก อย่าชวนกูทะเลาะตอนนี้ กูเหนื่อย”
“กูบอกให้รีบโยนทิ้ง!” พูดจบก็แย่งกระติกน้ำในมือมันมาแล้วโยนไปข้างๆทันที ไม่นานพี่ทุยแกก็เลี้ยวตามกระติกน้ำไปเข้าขวิดไม่ยั้งจนกระติกแตกผ่าซีกไปต่อหน้าต่อตาผม ถ้าเปลี่ยนจากกระติกน้ำเป็นพวกผมแทนนะผมว่ามันเป็นอาชญากรรมที่โหดเหี้ยมที่สุดแห่งศตวรรษเลยก็ว่าได้ ขอไว้อาลัยแด่พี่กระติกของลุงชัยครับ
“แฮ่กๆๆ แล้วก็ไม่บอกกูวะ ว่าควายมันหิวน้ำ!” การเป็นลูกคนรวยมันก็ดีนะครับ เสียอย่างเดียวประสบการณ์ชีวิตมีน้อยนิดจนติดเรียกว่าโง่ได้เลย
“มันหิวน้ำพ่องสิ ควายมันไม่ชอบสีแดง มันเห็นอะไรสีแดง หรือสีแจ๊ดๆมันก็ขวิดหมดแหละ ห่า จับมือพากูไปตายด้วยแท้ๆ แฮ่กๆๆ” เอามือยันเข่าจ้องหน้ากันเลยครับตอนนี้ หมดสภาพทั้งคู่
“ฮ่าๆๆๆๆมึงอนาถว่ะ หนีควาย” มันหัวเราะครับ กวนตีน แต่พอหัวเราะแล้วก็ดูดีเหมือนกันนี่หว่า ทุกทีผมไม่เคยคิดว่ามันหล่อเลยครับ ไม่รู้สิ ผมเห็นใครดูดีแล้วไม่ชอบใจเท่าไหร่ กับไอ้เหนือยิ่งหนักครับ เกินหน้าเกินตาผมไม่ชอบ
“ฮ่าๆๆๆ ทำมาหัวเราะกู วิ่งหน้าตั้งเลยนะมึง” คิดๆไปก็หัวเราะบ้างครับ วิ่งหนีควายกันกลางทุ่งนาแดดจ้า ในหมู่บ้านทุรกันดาน ผมว่าประสบการณ์ครั้งนี้ต่อให้ตายก็ไม่ลืมครับ
“เวลามึงยิ้มก็น่ารักดีนี่หว่า”
“กูหล่อเถอะไอ้สัด! อย่ากวน”
“เขินหรอวะ น้องไนท์ เขินพี่แทนหรอคร้าบบบบ” อยากเอาตีนฟาดหน้ากวนๆของมันจริงๆ น่าให้พี่ถุยไล่ขวิดอีกซักรอบ อย่าเอามือสกปรกๆมาจับคางกู รีบปัดออกอย่างหงุดหงิดเลยครับ รู้ว่ามันแค่อยากยั่วโมโห แต่สุดท้ายก็เต้นตามอารมณ์มันทุกครั้งไป
“กูไม่ได้เขิน”
“น่ารักนะมึงเนี่ย”
“กูหล่อ!”
“กูว่าน่ารักก็น่ารักดิวะ”
“มึงจะเอาไงกับกูไอ้เชี่ยแทน”
“เอาไงหรอ? อืม...แล้วมึงให้กูเอาไหมล่ะ?!” ไม่ชอบที่มันยิ้มชอบใจ...หงุดหงิดที่มันทำสายตาแบบนี้ใส่...ไม่รู้ว่าทำไม รู้แค่เกลียด...ไม่ชอบ...ไม่อยากเห็น...ไม่อยากให้ยิ้มแบบนี้...เพราะเหมือนผมจะพ่ายแพ้ให้กับมัน...ผมเกลียดที่ตัวเองรู้สึกแบบนี้...
“สนุกหรอจีบกันหลังจากควายไล่” เสียงนี้ที่ผมไม่อยากได้ยินมากที่สุดเลยครับ หน้าหล่อแสนเย็นชาที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดยืนมองทำสายตาเย้ยหยันอยู่ห่างๆ
“ไอ้เหนือ มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“มาทันเห็นพวกมึงวิ่งแหกปากหนีควาย” อยากเอาตีนยันหน้าหล่อๆพูดจากวนตีนนั่นจริงๆ
“ห่า แล้วไม่มาช่วยกูวะ” ไอ้เชี่ยนี่ก็พูดไม่คิด ทำยังกับเพื่อนมึงเคยสนใจอะไรนอกจากเรื่องของไอ้ปอนด์
“กูไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน” จบครับ ก็จริงอย่างที่คุณชายเขาว่า ใครส่งมันมาวะ ไร้ประโยชน์มากถึงมากที่สุด
“ใครให้มึงมาวะ ไร้ประโยชน์สุดๆ” เพื่อนมันนะครับที่ด่า ผมแค่คิดในใจ
“ไอ้โรมให้กูมาดูพวกมึง”
“มึงก็ทำหน้าที่ได้ดีนะไอ้เหนือ ให้มาดูก็ยืนดูตั้งแต่ต้นจนจบ มึงเป็นคนที่รักในหน้าที่ดีจริงๆ” พูดจบมันก็ซบลงตรงไหล่ไอ้พี่เหนือเหมือนรู้สึกปลงตกบวกสงสารตัวเอง ผมหรอครับ ขอยื่นสมเพชตัวเองอยู่ห่างๆดีกว่า ว่าแต่วันนี้มันวันซวยอะไรของผมเนี่ย ยิ่งเกลียดมันแต่ก็ต้องนอนกับมัน ไปไหนก็เจอมันอยู่ตลอด ผมจะหนีมันยังไงดี ผมเกลียดมันไอ้เชี่ยแทน!
“ยืนทำเชี่ยไร ไปถือกระติกอีกสี่ใบของมึงโน่น!” วันนี้ถ้ามันไม่ตายคาตีนผมอย่าเรียกผมว่าอัศวินครับ.......
“ตีกันเสร็จเมื่อไหร่ก็บอกนะ กูขี้เกียจดู รำคาญ” เหนือฟ้าพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหันหลังกลับไป ทิ้งให้คนทั้งคู่แจกหมัด แจกตีนส่งให้กัน โดยมีฉากหลังคือทุ่งนาเขียวขจี รอบๆเป็นป่าดงพงไพรที่สัตว์น้อยใหญ่แตกตื่น กับพี่ทุยตัวเท่ารถถังที่ยังขวิดกระติกน้ำสีแดงสดอยู่อย่างเมามันส์...
“ฟึดฟัด...ฟึดฟัด...”
เอาตอนพิเศษมาฝากกันค่ะ I-AMมันบอกย้อนหลังวันพืชมงคล o22 :a5:
ปล. ใครลุ้นคู่นี้ก็ลุ้นกันต่อนะคะ อาจจะลุ้นขึ้นค่ะงานนี้ :hao7:
ปล.2 I-AMมันกังวัลว่าเสียงควายร้องจะถูกต้องหรือเปล่า ถ้ายังไงก็ไปค้นหาคลิปเปิดฟังกันนะคะ จุดนี้อเลนก็ให้คำตอบมันไม่ได้ :katai1: :katai1:
ปล.3 ตอน11ก็รอต่อไปอีกนิดนะคะช่วงนี้I-AMมีภาระกิจนิดหน่อยค่ะ ไม่ทิ้งให้ทุกคนรอนานแน่นอน ขอบคุนทุกคอมเม้น อ่านทุกคนค่ะ ขอบคุณจากใจแทนI-AMมันด้วย :mew1: :mew1:
-
ปอนด์โดนตุ๊กแกกัดหัว แทนไนท์หนีควาย555555555555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
:laugh: :pigha2: :m20: :jul3: มาต่อไวๆนะ
-
ตลกเหนือฟ้า55555555555555555555555555555555555555
ดะ ... เดี๋ยว ไนท์ตัวเท่าแทนเลยหรอ
บึ้กชนบึ้กหรอคะ? 5555555555555555555 นี่เค้าถามเพราะความไม่รู้จริงๆ555555555555555
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ลุ้นขึ้นจริงด้วย
เค้าชอบกล้ามชนกล้าม
-
ฮ่าๆๆๆ คู่กัดเวลาหนีควายนี่สามัคคีกันดีมากเลย
แถมยังมีจีบกันตอนหนีควายเสร็จด้วย 555555
ลุ้นคู่นี้ๆ
-
กล้าม ชน กล้าม :hao6:
-
ชีวิตแต่ละคน
โน่นก็ตุ๊กแก นี่ก็ควายไล่ขวิด
ไนท์กับแทนเกลียดอะไรระวังได้แบบนั้นนะ
แต่ฮาพี่เหนือมันมากกว่า ให้มาดูก็ดูจริง ๆ :hao7:
เป็นกำลังใจให้ครับ รอตอนหลักนะ
-
:-[ :-[ :-[พี่แทนกับไนท์คู่กันถ้าจะสนุกดี :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
คู่นี้น่ารักเว่อร์ลุ้นค่ะลุ้น ไนท์น่ารักอ่ะพี่แทนสนใจไนท์นิดนึงแล้วอะเด้อิอิ
ตอนนี่ฮาดีค่ะ555แต่สงสัยต้องรออีกนานกว่าคู่นี้จะสวีทกันได้
-
กรี๊ดดดด และแล้วที่อิชั้นแช่งมาตลอดก็จะเป็นจริง แทนไนท์ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai5: 5555555 วิ่งหนีควาย โอ๊ย ฮาท้องแข็ง
-
:laugh: :laugh: :laugh:
อ่านไปก็นั่งหัวเราะไป หนุ่มๆ ทั้งสองแก็งค์น่าจะไปตั้งคณะตลกนะ แต่ละคนแพรวพราวกันเหลือเกิน
-
กรี๊ดดดด และแล้วที่อิชั้นแช่งมาตลอดก็จะเป็นจริง แทนไนท์ :hao7: :hao7: :hao7:
ถึงกับแช่งกันเลยทีเดียว :laugh:
หลังจากนี้เรามาเผาพริกเผาเกลือ แช่งคู่นี้กันดีกว่า อเลนแช่งให้ไนท์ได้กดพี่แทนนะ หมั่นไส้มันมานานแระ :jul3:
-
เปลี่ยนเป็นแทนกดไนล์ได้ไหมอ่ะ (หมั่นไส้พ่อพระเอก) :katai5:
-
แทนไนท์ นี่เมะชนเมะสินะ *ปาดน้ำลาย* :hao6:
-
แทนไนท์ กรี้ดเบาๆ
เกือบโดนควายขวิด ได้ไปจีบกันโลกหน้าซะแล้ว
-
กรี้ด ๆ :m3: :m3: น้องไนท์ กับ พี่แทน หล่อโคตรพ่อ กับ หล่อซาตาน อ้าย ฟินสุด ๆ อ่ะ สงสารน้องไนท์เป็นอัศวินพิทัีกษ์น้องปอนด์ ขอแค่ได้อยู่ข้าง ๆ คนที่รัก โอ้ นี่มันพระรองเกาหลีชัด ๆ อ่ะ เปลี่ยนมาเป็นนายเอกให้พี่แทนเถอะนะจ้ะน้องไนท์จ๋า ชอบ ๆ เมะ ชน เมะ อย่างนี้ มันส์พะยะค่ะ ฮะ ๆ :pigha2: น้องไนท์ บรรยายเจ้าทุยซะคิดว่ากระทิงจากประเทศสเปนเลยนะเนี่ย มอ..มอ...มอ...แงะ นี่ เสียงควายร้องเรอะ ฮาจริงอะไรจริงอ่ะ ฮะ ๆ :m20: แหม ๆ ความดีของพี่แทนไม่ทิ้งน้องไนท์จับมือวิ่งหนีซะแน่นเชียว แต่กลายเป็นความดีที่น้องไนท์ไม่ต้องการเพราะมากับกระติกน้ำสีแดงเนี่ยแหละนะจ้ะพี่แทน แล้วยังคิดว่าน้องทุยหิวน้ำอีก พี่แทนโง่จริงหรือแกล้งคะเนี่ย โอย ขำอ่ะ ฮะ ๆ ต้องบอกน้องทุยกับกระติกน้ำสีแดงคือกามเทพใช่ม้าย เริ่มปิ๊ง ๆ กันแล้วสิน้า ว้าย ช้อบ ชอบอ่ะ พี่แทนชมน้องว่าน่ารักซะด้วย คิดจะเอาน้องไนท์เรอะ เร็วไปแล้ว พี่เหนือกับน้องปอนด์ยังไม่ไปถึงไหน จะมาข้ามหน้าข้ามตาได้ไงหา! พี่แทน ค่อย ๆ จีบน้องไนท์ไปสิรู้มั้ย เขิน ๆ :m1:
สุดท้าย พี่เหนือ พี่ยังสุดยอดเหมือนเดิม เพื่อนวิ่งหนีควายจะตายพี่ยังยืนดูได้หน้าตาเฉยเลยอ่ะ ฮะ ๆ ไม่ใช่น้องปอนด์นี่ไม่สนใจเลยใช่ม้าย อย่างว่า พี่โรมแค่ให้มาดูนะจ้ะ ก็ดูแล้ว อย่าว่าพี่เหนือไม่มีน้ำใจน้า
ลุ้นๆ คู่นี้ต่อไป ขอให้ลุ้นขึ้นทีเท้อ :call: :call: รอดูวันที่พี่แทนสยบให้กับน้องไนท์อยู่น้าจ้ะ ชอบน้องธามด้วยอ่ะ น้องธามจะมีคู่มั้ยอ่ะ :m13:
ให้ I-AM กับ อเลนคุง จ้า :3123: :L2:
-
ไน์แทนจริงดิ
อ๊าาาาาาาาาาา
กระหน่ำกดบวกปล่อยเป็ดให้คู่กัด :katai4:
จัดมาให้ไว
ชอบศึกช้างชนช้าง :hao7:
-
ชอบมากกกกกกกกกกกก ติดตามต่อ สนุกชอบปอนด์ น่ารักสุดๆ
-
โอ้ยย ฮาควายหิวน้ำ คิดไปได้! 555555555555555
เชียร์ๆๆๆ แทนไนท์ แทนไนท์ แทนไนท์
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกดีค่ะ อ่านง่าย คำผิดไม่เยอะ
ชอบทั้ง2คู่ มีคู่อื่นอีกไหม จัดมาค่ะ
-
555 คู่นี้มาแรง เบนนึไม่ถึงเลยนะนิ่ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นพี่มินกับ ธามก่อนซะอีกเพราะนอนเต้นท์เดียวกัน
แต่ก็ไม่ใช่ เอ๊ะหรือใช่ แต่คงยาก ดูจากตอนอาบน้ำแล้ว ธามดู ประหลาด ไงไม่รู้ 5555
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ตามอ่านทันแล้ววววว สนุกอะ ชอบบบบบบบบ ฮาทุกตอนเลย
ทำไมปอนด์ถึงอารมณ์ดีงี้อะ 5555555 อ่้านแล้วขำทุกตอนเลย
ติดตามต่อเรื่อยๆนะคะ o13
-
Chapter 11…………………….. “ลักจูบ”
สายสิญจน์ถูกจัดวางลงในบายศรีขนาดเล็ก พิธีผูกข้อไม้ข้อมือรับขวัญถือเป็นประเพณีที่อยู่คู่หมู่บ้านดอนเกิบหายและคนภาคอีสานมาช้านาน เมื่อมีใครมาเยือนถิ่นก็ถือรวมว่าเป็นลูกหลานของคนที่นี่ การผูกข้อไม้ข้อมือรับขวัญจึงเป็นเหมือนคำอวยพรของผู้หลักผู้ใหญ่ที่มอบให้แก่พวกเขา หลังจากเหน็ดเหนื่อยกันมาทั้งวัน มื้อเย็นของวันนี้จึงพิเศษกว่าเมื่อวาน เพราะลุงชัยได้เชิญผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านมาเป็นผู้ใหญ่ในการผูกข้อมือรับขวัญให้แก่เหล่านิสิต ลุงสมาน มัคทายกเป็นคนนำสวด ทุกคนตั้งใจพนมมือว่าตามตั้งแต่ต้นจนจบ เมื่อครบทุกบทสวดภาษาบาลีหน้าที่ต่อไปจึงตกเป็นของผู้เฒ่าผู้แก่ทั้งหมดห้าท่าน โดยมีคุณตาสนผู้เป็นเสมือนพ่อหมอร่ำเรียนวิชาคาถาอาคมหยิบขันน้ำมนต์ขึ้นมาจรดหัวท่องคาถาบางอย่างที่มีแค่ตัวคุณตาเท่านั้นที่รู้ มืออีกข้างหยิบหมากพลูที่ทาปูนแดงวางอยู่บนพานขึ้นมาใส่ปากเคี้ยวท่องคาถาไปด้วยไม่หยุด มือเหี่ยวสั่นเทิ้มที่แก่ตามอายุขัยยกขึ้นชี้ไปที่โรมประธานปีสามของวิศวะนั่งอยู่ด้านหน้าสุดให้คลานเข่าเข้าไปหา สองสายตาสบกันแน่วแน่ โรมพนมมือก่อนจะถูกคุณตาสนบอกให้หลับตาลง มือเหี่ยวจับที่หัวโรมปากร่ายคาถาบางอย่าง จู่ๆก็มีลมกรรโชกแรง พัดใบไม้ปลิวว่อนกระจุยกระจาย ฝุ่นตลบอบอวนอยู่ภายนอกอาคาร ต้นไม้น้อยใหญ่โยกไปตามแรงลม ทุกคนตื่นตระหนกตกใจกับมนต์ขลังของคุณตา จิตตั้งมั่นยิ่งกว่าเดิมเพราะรู้สึกเลื่อมไสอย่างหาที่สุดไม่ได้ ไม่นานขันน้ำมนต์ถูกยกขึ้นแตะริมผีปาก ก่อนจะ........
“ปู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!” ละอองน้ำกระจายทั่วใบหน้าประธานปีสาม โดยมีเศษหมากพลูเปะอยู่ทั่วทั้งหน้า คุณตาสนยังคงร่ายคาถาไม่หยุด ยกขันน้ำมนต์ขึ้นมาดื่มอีกครั้งก่อนจะ
“ปู๊ดดดดดดดดดดดด! ปู๊ดดดดดดดดดดดดด!” สองซ็อตแบบต่อเนื่องซัดเข้าเบ้าตา เปียกชุ่มไปทั่วทั้งหน้า เหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆแล้วยังไม่ทันได้เช็ดตัว โรมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะลืมตาอ้าปาก เพราะเศษหมากพลูยังอุดอยู่ตามรูจมูก เปลือกตา และหางคิ้ว คุณตาจับหัวโรมอีกครั้ง เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัวเหมือนโดนไฟฟ้าช็อตรีบหดคอหนีทันที แต่คุณตาทำเพียงแค่ร่ายคาถาบางอย่างปิดท้าย ก่อนจะบอกว่าเสร็จพิธีแล้ว ขอคนต่อไปก้าวออกมา!!!!!...
“พรืดดดดดดดดดดดด!” เสียงกางเกงถูไถกับพื้นซีเมนต์อย่างพร้อมเพรียง ทุกคนพร้อมใจกันครูดตัวถอยหลัง ทิ้งไว้เพียงประธานปีสองของสถาปัตย์เท่านั้น ที่ยังไม่ทันได้ร่นถอยหลังตามเพื่อนๆไปก็เหมือนถูกทอดทิ้งถีบหัวส่งให้เผชิญชะตากรรมเพียงลำพัง ทำหน้าเหรอหราหันซ้าย แลขวา ไม่เห็นใคร เมื่อรู้ว่าเหลือตัวคนเดียวก็แทบอยากกรีดร้องออกมาดังๆว่า “กูพลาดแล้ว!”
“เชี่ยต้นมันนั่งหลับรึไงวะ เซ่อฉิบหาย” ผมเห็นด้วยกับไอ้นนท์ครับ มองไปเห็นหน้าไอ้ต้นซีดเป็นไก่ต้ม ค่อยๆคลานเข่าเข้าไปรับชะตากรรมแบบเดียวกับพี่โรมที่ถอยออกมาแต่ก็ยังลืมตาไม่ได้เพราะใบพลูปิดตาซ้ายพี่แกอยู่
“ถ้าคุณตาแกจะเป่าซะน้ำหมากกระจายขนาดนั้นนะ กูว่าหากระโถนให้แกแทนเถอะ” ไอ้ธามรีบพยักหน้าหงึกๆเห็นด้วยกับผมทันที คุณครูทวีปพูดแทรกขึ้นชี้แจงให้ทุกคนทราบว่าพิธีนี้เรียกว่าพิธีเป่ารับขวัญ เป็นพิธีประจำตัวของคุณตาสน ไม่ใช่ว่าใครจะโชคดีได้รับพรแบบนี้ง่ายๆนะครับ พรของแกมีจำนวนจำกัด แค่สองคนเท่านั้นหมดแล้วหมดเลย
“เฮ้ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ.....” ได้ยินเสียงลอบถอนหายใจเบาๆจากทุกคนทันทีที่รู้ว่าตัวเองหมดสิทธิ์ถูกคัดออกจากการรับพรของคุณตาแล้ว ถือว่าที่เหลือก็รอดตัวกันไปเมื่อได้ยินดังนั้น เลวกันจริงๆครับพวกผม
“กูเพิ่งรู้ว่าพรก็มีลิมิเต็ดอิดิชั่น แบบเฉพาะของใครของมัน แถมมีจำนวนจำกัด ช้าหมดอดโดนน้ำลายสาดหน้า” กูก็เพิ่งรู้เหมือนมึงนี่แหละไอ้ธาม สงสารไอ้พี่โรมมันชะมัด ไม่ทันได้ตั้งตัว ทั้งน้ำหมาก น้ำพลู ซัดเข้าหนังหน้าจังๆไปซะแล้ว
“ตอนแรกที่เห็นตาแกยกขันน้ำมนต์ขึ้นมากูก็คิดว่าแกท่องคาถาแล้วคอแห้งรึเปล่า หิวน้ำขึ้นมาอะไรแบบนี้ ที่ไหนได้ แกเล่นสงครามน้ำลายใส่หน้าพี่โรมไปเต็มๆ” มึงก็คิดได้เนาะหล่อโคตรพ่อ คุณตาแกหิวน้ำมึงจะให้แกแดกน้ำมนต์ในพิธีหมดขันหรือยังไง โง่นะมึงเนี่ย
“กูสิคิดว่าตาแกลืมแปลงฟันมาหรือเปล่าเลยอยากจะบ้วนปากขึ้นมา” พูดไม่ทันจบผมก็โดนตบกบาลจากมันสามคนทันที อะไรวะ กูผิดตรงไหน กูเป็นห่วงสุขภาพทางช่องปากของคุณตา กูผิดรึไง พวกมึงไม่เข้าใจความคิดฉลาดๆของกูเลย
“ปู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” เสียงนี้ที่กำลังสาดใส่หน้าไอ้ต้นเลยครับ เห็นมันสะดุ้งโหยงๆเป็นหมาโดนน้ำร้อนลวก ดีใจกับมันด้วยครับ พรครั้งนี้หนักหน่วงจริงๆเพราะมีฟันคุณตาหลุดกระเด็นแถมออกมาด้วย รับรู้ได้เลยว่ารุนแรงขนาดไหน นั่งขนลุกซู่ๆกันเลยทีเดียว ของเขาลิมิเต็ดอิดิชั่นจริงๆครับ
“กูรู้แล้วทำไมพรคุณตาให้ได้แค่สองคน ก็ถ้าแกให้หลายคนฟันแกคงร่วงหมดปากพอดี”
“เชี่ยปอนด์มึงก็พูดเกินไป กูว่าระดับนี้แค่อีกคนก็ร่วงยกแผงแล้ว” สัด! ว่าแล้วก็ร่วมด้วยช่วยกันเพ่งกบาลไอ้ธามทันที หยาบคายกับผู้หลักผู้ใหญ่แบบนั้นได้ไงวะ ห่า ขี้กลากขึ้นหัวกันแล้วมั้งเนี่ย
“มึงว่าถ้าไอ้พี่เหนือมันโดนแบบไอ้ต้น มันจะยอมไหมวะ?” ปล่อยให้มันนั่งฟังเพลงของมันไปเรื่อยๆก็ดีอยู่แล้ว มึงจะลากมันมาเข้าประเด็นทำเชี่ยอะไรไอ้ธาม เดี๋ยวได้เดือดร้อนกูอีก
“กูว่ามันไม่ยอม! ลง10บาท” อยากพนันแต่ลงสิบบาท สามชาติมึงก็ไม่รวยหรอกไอ้ธาม แล้วเล่นอะไรปรึกษากูบ้าง
“กูว่ามันยอม! จะร้าย จะโหด จะโฉด เลว ชั่วช้า สามานยังไงมันคงเห็นใจคนแก่บ้างละวะ กูลง 15บาท” ไอ้นนท์ก็ไม่ต่างคงรวยกันหรอกพวกมึง แล้วไปด่าไอ้พี่เหนือมันขนาดนั้นระวังจะตายก่อนได้ใช้เงินไม่กี่บาท
“กูว่ามันไม่ยอม! ลง20” หล่อโคตรพ่อมึงลงทุนตั้งยี่สิบบาทเชียวหรอวะ เชี่ย โคตรทุ่มทุนสร้าง
“ไอ้ปอนด์ หน้าที่มึงไปถามมัน” แล้วเรื่องซวยๆก็ถูกโยนให้กูตลอด กูมีส่วนได้ส่วนเสียกับเงินวางเดิมพัน45บาทของพวกมึงไหม? กูยอมยกให้พวกมึง50บาทไปเลยก็ได้แลกกับการที่กูไม่ต้องเสี่ยงตายไปถามมัน
“เร็วๆเลยไอ้ปอนด์ ชักช้ากูจะส่งมึงไปรับพรต่อจากไอ้ต้น” โหดร้ายกับกูตลอด แต่ได้ข่าวพรลิมิเต็ดอิดิชั่นเขาหมดไปแล้วกูจะกลัวเพื่อ?! แต่ก็เอาเถอะครับ ไปถามมันหน่อยก็ดี เห็นมันนั่งมองผมอยู่นานแล้ว ขอแยกตัวมานั่งกับเพื่อนหน่อยเดียว ไม่รู้จะโกรธอะไรนักหนา ปกติก็ตัวติดกันตลอดเวลาอยู่แล้ว มึงไม่เบื่อขี้หน้ากูบ้างหรือไง
“คดีมานั่งกับพวกมึงกูยังไม่เคลียร์ มึงหางานให้กูอีกแล้วหรอวะ”
“เอาน่าๆ ไปแหย่มันหน่อย เผื่อมันอารมณ์ดีจะได้หายโกรธมึงไง” พูดจบไอ้ธามก็ดันตูดผมให้คลานไปหาไอ้พี่เหนือที่นั่งฟังเพลงในมือถือพิงเสาอยู่ด้านหลัง แหย่มันก็เหมือนแหย่สิงโตนั่นแหละ ละมั่งอย่างกูไม่โดนตะปบคอหักตายก็ปาฏิหาริย์แล้ว
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ผมหัวเราะทำไมไม่รู้ รู้แต่สายตามันอำมหิตมาก ค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหามันก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงตรงหน้ามันพอดี กับผู้หลักผู้ใหญ่กูยังไม่เคยให้ความเคารพสุภาพอ่อนน้อมขนาดนี้เลย มึงเป็นใครวะกูถึงต้องยำเกรงขนาดนี้
“พี่เหนือครับ ไม่ไปนั่งใกล้ๆล่ะ” พูดเพราะๆไว้ครับ อ้อนมันให้อารมณ์เย็นลงก่อน
“แล้วหมาตัวไหนมันหนีกูไปนั่งกับเพื่อน” จึก! กูผิดอีกแล้ว เหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงใจ
“ผมไปแค่แป๊บเดียว พี่อย่าโมโหดิวะ เดี๋ยวตีนกาขึ้นหน้าแก่ไม่หล่อนะ” เอานิ้วชี้ไปจิ้มไหล่มันเบาๆ เหมือนหนูน้อยอาลาเล่เอาไม่ไปเขี่ยอุนจิเล่นยังไงยังงั้น
“กูไม่เคยไม่หล่อ” หมดอารมณ์ อยากเอาส้นตีนตอกหน้าหล่อๆซักที หลงตัวเองแบบสุดตัวเลยนะมึงเนี่ย ถ้าหลักฐานไม่ตำตากูนะ กูเถียงสุดใจขาดดิ้นจริงๆด้วย
“ครับๆ แล้วคนหล่อทำไมชอบทำหน้าดุ แบบนี้ใครจะกล้าเข้าใกล้ละครับ”
“มึงไง” เออจริงวะกูไงที่อยู่ใกล้มึงตลอดเวลา มันใช่ประเด็นไหม? นี่กูโดนมึงกวนตีนอยู่ใช่ไหม?!
“เบื่อวะ คุยด้วยแล้วแบบนี้ทุกที สาวๆเขารักพี่ไปได้ไงวะ”
“กูไม่ต้องการให้ใครมารัก แค่มึงรักกูคนเดียวก็พอ” รวบข้อมือผมไปจับ...มองสบตานิ่ง...ไม่ฉายแววล้อเล่น...ใจเต้นตึกตักขึ้นมาทันที...
“ล้อเล่นหรอวะพี่ ไม่ตลกนะ” ยิ้มแหะๆไป...รู้ว่ากำลังทำตัวไม่ถูก...หน้าคงแดงมาก...อยากหนีกลับที่เดิม...แต่มือที่จับไว้ไม่ยอมปล่อยซักที...
“กูไม่เคยล้อเล่น” มุมปากยกยิ้มขึ้น...ชอบที่มันยิ้ม...เพราะไม่ได้เห็นบ่อยๆ...หลบสายตาไม่ได้...ไม่รู้ว่าทำหน้าแบบไหนออกไป...รู้แต่ตอนนี้สายตามันเจ้าเล่ห์ขึ้นเป็นเท่าตัว...
“กูชอบเวลามึงเขิน” ยิ้มอีกแล้ว...ทำไมชอบยิ้มในเวลาแบบนี้...จะหลบหน้าก็ไม่ได้...ไม่อยากแพ้...ไม่อยากเสียฟอร์ม...ช่วยอย่ามองหน้ากูตอนนี้ได้ไหม
“ใครเขิน ผมเปล่า พี่มั่วแล้ว” คงทำหน้าตลกมากออกไป...มันหลุดหัวเราะ...ยอมปล่อยมือเป็นอิสระ...รู้สึกว่าอารมณ์มันดีขึ้น...แต่หัวใจของผมสิ...ไม่รู้จะกลับไปเต้นเป็นจังหวะปกติได้เมื่อไหร่...
“............................” จ้องหน้ากันเงียบๆซักพัก...มีเสียงพ่นน้ำออกจากปากคุณตาแทรกดังมาเป็นระยะๆ ก่อนจะมีเสียงโวยวายของไอ้ต้นดังขึ้นบ่นคุณตาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงได้รับพรถึงสองรอบ เหตุผลทำเอามันแทบคลั่งคือคุณตาลืมท่องคาถาไปหนึ่งท่อนจึงต้องเริ่มพิธีใหม่ ชุ่มโชกไปทั่วตัวเลยครับพรสองครั้งติดที่ไอ้ต้นได้ ว่าแล้วสบโอกาสถามไอ้พี่เหนือมันทันทีครับ ยอมเสี่ยงตายเพื่อเงิน45บาทที่ผมไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรเลย
“พี่เหนือพี่ไม่อยากได้พรแบบไอ้ต้นมันบ้างหรอ” ตอนนี้มันเปลี่ยนจากฟังเพลงเป็นนั่งเล่นเกมส์แทนแล้วครับ เคยถามมันไปแล้วว่าไม่มีไฟฟ้าพอให้ชาร์ตแบตโทรศัพท์เพราะหมู่บ้านนี้ใช้เครื่องปั่นไฟ ลำพังแค่ใช้กันอยู่ก็ติดๆดับๆ แล้วมันเอาแบตโทรศัพท์ไหนไว้ฟังเพลงกับเล่นเกมส์ พอมันบอกผมว่ามันพกไอโฟนมาสามเครื่อง ลืมไปครับว่าแม่งรวย อย่าเผลอนะกูจะขนไปขายตามคลองถมให้หมด!
“มึงคิดว่ากูสนใจอะไรแบบนั้น?” เงยหน้าขึ้นมาพูดแล้วก้มลงไปเล่นเกมส์ต่อ กูก็ไม่คิดหรอก แต่คนอื่นมันอยากรู้ ใครจะเหมือนไอ้พี่มินล่ะ สนใจออกนอกหน้าตอนนี้ไปนั่งพิจารณาเศษหมากพลูบนหนังหน้าพี่โรมอยู่ ไอ้พี่แทนก็ไม่ยอมแพ้ครับ ถึงขั้นไปเกาะขาคุณตาสนอ้อนวอนอยากมอบตัวเป็นศิษย์เอกร่ำเรียนวิชาไสยเวทย์กับเขาบ้าง แค่นี้มึงยังน่ากลัวไม่พออีกหรือไง มึงจะไปเสกหนังควายเข้าท้องหรือไปทำเสน่ห์ให้ใครรักใครหลง แค่นี้สาวๆเขาก็แทบจะถวายตัวใส่พานให้มึงกันหมดแล้ว
“ก็เปล่า ผมแค่ถามดู...แล้วถ้าพี่โดนเลือกให้ไปรับพรแบบไอ้ต้นล่ะ พี่จะไปป่าววะ?”
“กับคนแก่.............กูก็เตะไม่เลี้ยง” ชัดเจน! แจ่มแจ้ง! กระจ่างเนตรกูเลยไอ้พี่เหนือ มึงมันไม่ใช่คนจริงๆ ซาตาน ซานตานชัดๆ มึงมันลูซิเฟอร์มาจุติ กลับนรกภูมิมึงไปซะบุตรแห่งเฮดีส
“พี่แม่งโหดว่ะ พรเขาให้เป็นสิริมงคลแก่ตัวเอง รับไว้จะเป็นอะไรไป” มันถึงขั้นกดหยุดเกมส์ในมือถือแล้วหันมาจ้องหน้าผมเลยครับ เอาแล้วๆ กูพูดอะไรผิดหูอีกวะ
“กูไม่อยากไปโยกน้ำอาบใหม่” เหตุผลที่มึงจะเตะคนแก่เพราะมึงขี้เกียจไปโยกน้ำอาบ สัดหมา! กูก็คิดว่าเพราะอะไร กูโยกให้ก็ได้แค่นี้เอง อาสาแค่วันนี้วันแรกปวดแขนนิดหน่อยทำมาบ่น ไอ้พี่แทนมันจะพังบ่อบาดาลเขามึงยังไม่ห้ามอะไรมันเลย ปล่อยให้ไอ้ไนท์สู้รบกับไอ้พี่แทนจนเหนื่อย กว่าจะได้อาบเกือบมีนองเลือด
“แค่เนี๊ย!”
“หรือมึงอยากได้ก็ไปสิ” ส่ายหัวคอแทบหลุด มันยื่นมือมายีหัวผมแรงๆอย่างที่เคยทำประจำ กูก็เคลิ้มสิครับ ทำบ่อยๆจนชิน...รู้ตัวอีกที...หัวก็ยื่นไปให้มันลูบเองโดยอัตโนมัติ...
“ผมไปนั่งกับไอ้พวกนั้นก่อนนะ เดี๋ยวเขาจะเข้าแถวผูกข้อมือรับพรผู้เฒ่าผู้แก่กันแล้ว พี่จะไปกับผมด้วยไหม” มันไม่ตอบแต่พยักหน้ารับ เก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วลุกเดินตามผมมานั่งรวมกลุ่มกับพวกนั้น
“ผลเป็นไงวะ” ไอ้ธามรีบกระซิบถามผมทันที หันไปดูคนข้างตัวก่อน เห็นมันมองไอ้พี่แทนที่ยังเกาะขาอ้อนวอนขอเป็นศิษย์คุณตาสนอยู่ด้านหน้าอย่างสมเพช เลยสบโอกาสหันไปคุย
“ไม่ยอม!...มันบอกด้วยว่ากับคนแก่มันก็เตะไม่เลี้ยง”
“สาดดดด! โคตรซาดิส อำมหิตโหดเหี้ยม” ไอ้ธามพูดขึ้นพร้อมทำหน้าแหยงๆกลัวไอ้พี่เหนือเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ก่อนที่มันกับไอ้ไนท์จะแท็กมือกันอย่างผู้ชนะ เจริญล่ะ45บาทหารกันสองคน รวยไม่หวาดไม่ไหวกันเลยทีเดียว ไอ้นนท์ก็ไม่ต่างเสียไป15บาทชักดิ้นชักงอเหมือนจะขาดใจ 15บาทที่เสียไปไม่ทำให้มึงจนมากกว่าเดิมหรอกไอ้นนท์
“กลุ่มข้างหลังสี่คนนั้นน่ะช่วยเงียบหน่อยนะครับ ต่อไปจะเป็นพิธีผูกข้อมือ ขอให้เข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบและอย่าส่งเสียงดังด้วยครับ” เสียงพี่โรมดังขึ้นพร้อมหน้าโหดๆที่ยังเปียกซกน้ำหยดติ๋งๆไปถึงปลายตีน สงสัยอารมณ์พี่แกจะขึ้นครับ โดนขนาดนั้นผมว่าเป็นผมก็ของขึ้นเหมือนกัน
“........................” คลานเข่ากันเข้าแถว ตอนนี้มีผู้เฒ่าผู้แก่ชายหญิงอยู่สองคู่ครับ เป็นสามีภรรยากันน่ารักมากๆเลย ยิ้มทีฟันหายไปทั้งแถบรักของพวกแกยืนยาวจริงๆ เห็นช่วยกันตำหมากผมรู้สึกชื่นชมครับ ถ้าจะรักใครซักคนได้ยืนยาวขนาดนี้ ผมก็อยากมีนะครับ...รักแท้ไปจนแก่เฒ่า
“ทำเชี่ยอะไรของมึงวะ” ทยอยกันไปเข้าแถวผูกข้อไม้ข้อมือกันจนมาถึงกลุ่มสุดท้ายคือพวกผม ไอ้ไนท์ที่คลานเข่าเข้าไปหาคุณยายท่านหนึ่งจู่ๆมันก็โดนไอ้พี่แทนฉุดมือลากเข้าไปนั่งตรงหน้าคุณตากับคุณยายสองสามีภรรยา
“หุบปากเถอะน่า ผูกเลยครับๆ” ได้ยินเสียงไอ้พี่แทนสั่งไอ้ไนท์ให้หุบปากก่อนจะจับแขนมันยื่นออกไปให้สองตายายผูกด้ายสายสิญจน์ที่ข้อมือให้เคียงคู่กัน กำลังสงสัยว่าเพราะอะไรไอ้พี่แทนมันถึงทำแบบนั้น ผมก็ถูกไอ้นนท์ผลักให้เข้าไปนั่งคู่ไอ้พี่เหนือตรงหน้าสองตายายอีกคู่ที่นั่งยิ้มรออยู่
“................................” ก้มกราบเท้าสองตายาย เห็นมันเงอะงะแต่ก็ยอมทำตามผม สงสัยจะไม่เคยทำอะไรแบบนี้ กราบเสร็จก็ยื่นมือออกไปรอคุณตาคุณยายมาผูกข้อมือให้ เห็นไอ้พี่เหนือมันมองผมแล้วทำตามทุกอย่างเลยครับ ก็ขำดีเหมือนกัน เหมือนเด็กเล็กๆกำลังหัดเรียนรู้จากผู้ใหญ่
“เป๋นแฟนกันนิ โฮ๊ะ โฮ๊ะ โฮ๊ะ” แปลได้ว่า “เป็นแฟนกันใช่ไหม?” ตามด้วยเสียงหัวเราะของคุณยายที่มีน้ำหมากกระจายตามมาให้ผมหลบแทบไม่ทัน ยังไม่ทันปฏิเสธก็มีเสียงคุณตาพูดขึ้นมาก่อน
“ไม่ใช่หรอกยายเฒ่า เนื่อคู่กั๋นมากกว่า เฮ๊อะ เฮ๊อะ เฮ๊อะ” แปลได้ว่า “ไม่ใช่หรอกยายเฒ่า เป็นเนื้อคู่กันมากกว่า” รีบหันไปมองหน้าไอ้พี่เหนือทันทีครับ กลัวอายุรักกว่าแปดสิบปีของตายายคู่นี้จะจบลงเพราะตีนมัน เห็นมันขมวดคิ้วทำหน้ามุ่ยก็รู้ได้ว่าคงไม่เข้าใจที่คุณตาคุณยายพูด โล่งอกไปครับ
“ไม่ใช่ๆๆๆ” ได้ยินเสียงไอ้ไนท์ปฏิเสธอะไรซักอย่าง แต่ก็โดนไอ้พี่แทนพูดแทรกขึ้น
“แฟนผมมันขี้อายครับ โกหกผู้หลักผู้ใหญ่ไม่ดีเลยนะครับที่รัก” หือ?! มันไปเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไร เวลาตอนไหนเอาไปจีบกัน กูเห็นทุกวันจะฆ่ากันตายตลอดเวลา สงสัยไอ้พี่แทนเล่นพิเรนทร์แกล้งไอ้ไนท์อีกแน่ๆ มึงโดนแล้วไอ้ไนท์เอ๊ย แต่เรื่องแบบนี้ใครเขาเล่นกันวะไอ้พี่แทน โบราณเขาถือ!
“รั่กกั๋นยืนยาว ผิ๊ดถูกอะไร๋ก็อภัยให่กั๋นนะลูกนะ เพี้ยง” แปลได้ว่า “รักกันยืนยาว ผิดถูกอะไรก็อภัยให้กันนะลูกนะ เพี้ยง” ผมว่าคำอวยพรมันแปลกๆอยู่นะครับคุณยาย ผมจะแก้ตัวยังไงดีในเมื่อแกเหมาคิดกันเอาเองไปแบบนั้น ส่วนเพี้ยงตอนท้ายน้ำหมากกระจายเต็มข้อมือผมเลย สายสิญจน์ถูกย้อมเป็นสีแดงไปแล้ว
“รั่กกั๋นไป๋นานๆ เป็นเนื่อคู่กั๋นแล่วก็ไม่แคล่วกั๋นดอก เฮ๊อะ เฮ๊อะ เฮ๊อะ” แปลได้ว่า “รักกันไปนานๆ เป็นเนื้อคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอก” ไม่ขอแปลเสียงหัวเราะคุณตานะครับ เกินความสามารถผมจริงๆ ถูกอกถูกใจกันใหญ่ครับ เห็นแล้วผมก็ชื่นใจตามไปด้วยเลยไม่อยากขัดอะไร ทั้งที่ในใจก็แปลกๆอยู่เหมือนกัน ตกลงผมกำลังอยู่ในงานแต่งหรืออย่างไร? คุณตาเป็นคนผูกข้อมือให้ไอ้พี่เหนือ ส่วนคุณยายผูกข้อมือให้ผม ว่าจะหันไปมองคู่ข้างๆที่ยังเถียงกันไม่หยุดครับว่าใครผูกให้ใคร มองไปอีกทีสายสิญจน์ก็เต็มข้อแขนไอ้ไนท์กับพี่แทนแล้ว จะเอาไปถักเป็นผ้าห่มกันหรือไงเต็มแขนขนาดนั้น ไม่กี่เส้นก็พอมั้งพวกมึง แม้แต่สายสิญจน์มึงยังแข่งจำนวนกันอีกหรอ!
“จากนี่ไม่ว่าในอนาคตจะมีอุ๊ปสรรคอะไร๋เข่ามา จงอย่าลืมวันที่รั่กกั๋นนะลูก อย่าลืม” คำพูดทิ้งท้ายของคุณยายทำให้ผมยิ้มรับแล้วก้มกราบเท้าท่านทันที แม้จะไม่เข้าใจว่าจริงๆแล้วที่คุณยายต้องการบอกหมายถึงอะไรกันแน่ แต่ผมก็จะเก็บคำพูดของคุณยายไว้อย่างไม่รู้ลืม “จากนี้ไม่ว่าในอนาคตจะมีอุปสรรคอะไรเข้ามา จงอย่าลืมวันที่รักกัน...อย่าลืม” ไอ้พี่เหนือหันมามองหน้าผมงงๆก่อนผมจะหันไปยักคิ้วฉีกยิ้มกวนๆส่งให้มันจนมันต้องยื่นมือมาผลักหัวผมแรงๆไปที หลบให้ไอ้นนท์ ไอ้ธาม และพี่มิน ที่รออยู่เข้ามาผูกข้อมือบ้างส่วนผมกับไอ้พี่เหนือและคู่รักนองเลือด? เดินออกมานั่งข้างหลังรอจนทุกคนผูกข้อไม้ข้อมือกันเสร็จ
มีต่อๆๆๆๆๆๆๆ
-
“ง่วงก็ไปนอนก่อนเลยนะพี่ เดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำก่อน” ตอนนี้เสร็จสิ้นพิธีทุกอย่างแล้วครับ เห็นไอ้ต้นกำลังขู่บังคับไอ้คิมกับไอ้แบทให้ไปอาบน้ำเป็นเพื่อนแต่โดนพวกมันปฏิเสธ ไอ้ต้นเลยขู่ว่าถ้าไม่มีใครส่งมันไป มันจะไปฉี่ใส่เต็นท์ของไอ้สองคนนั้น วิธีมันอำมหิตมากครับ โคตรน่ากลัวเลย สุดท้ายก็เห็นมันเดินกอดคอไอ้คิมกับไอ้แบทออกไปทางที่อาบน้ำอย่างสบายอกสบายใจ
“ไม่ง่วง” แล้วกูเห็นหมาที่ไหนยืนหาว กูตาฝาดไปเองใช่ไหม? นั่นๆมันหาวอีกแล้วครับ
“ไม่ง่วงก็ไม่ง่วงครับ แต่พี่เหนือไปรอผมที่เต็นท์ก่อนเลย ฝากดูด้วยนะครับว่าในเต็นท์มีตัวอะไรอยู่อีกหรือเปล่า เสียวหัวไม่หายเลย”
“หึ...อย่าไปดื้อที่ไหนล่ะ” ผลักหัวผมเบาๆแล้วขยี้แรงๆสะใจมันแล้วก็เดินลากแตะช้างดาวคู่บุญดังแปะๆออกไป บังคับมันไม่ได้ผลหรอกครับ ต้องพูดกับมันดีๆให้มันเข้าใจ ว่าแล้วผมก็เตรียมปฏิบัติการปกป้องเอกราชของตัวเองได้ซักที ผมมีแผนครับ แผนที่ว่าก็คือ...
“.....................” วันนี้ผมเตรียมปืนใหญ่มาสองตัว กางเกงวอร์มขายาวอีกหนึ่งตัว แล้วก็เสื้อยืดสองตัว เสื้อคลุมมีฮูดที่ไอ้พี่เหนือมันให้ผมใส่ตอนอากาศเย็นอีกหนึ่งตัว ผมใส่มันทุกตัวบนร่างกายเลยครับตอนนี้
“เสื้อสามตัว กางเกงสามตัว เอาผ้าขาวม้ามาพันคอพันหัวอีก มึงยังจะปล้ำกูได้ไหม ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!” ชะอุ๊ย! ลืมตัวไปครับว่ามีสาวๆที่ยังทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำกันอยู่ ว่าแล้วก็พาร่างอันน่าสมเพชของตัวเองเดินหลบออกมา กูได้ยินนะเสียงฮิปโปหลุดแมน ห่า แอ๊บแทบไม่ทันนะอิกราฟฟี่ ฝากไว้ก่อน พรุ่งนี้กูค่อยเอาไปล้อมึงทีหลัง ตอนนี้ขอกลับเต็นท์ก่อน ร้อนฉิบหาย แต่เพื่อปกป้องเอกราชร้อนจนตายกูก็ยอม
“เชี่ย! ตัวอะไร ตัวอะไร ตัวอะไร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ชู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สัดธาม กูเอง ไอ้ปอนด์” กูตกใจเสียงมึงนั่นแหละ
“อ้าว ไอ้ปอนด์หรอ กูหัวใจจะวาย แต่งตัวอะไรของมึงเนี่ย”
“กูต่างหากที่หัวใจจะวาย ใครมาส์กหน้าขาวให้มึงเนี่ย กูคิดว่าจูออน” ขาววอกทั้งหน้าครับ เว้นแค่ลูกตาไว้สองข้าง โคตรหลอนเลย
“ไอ้พี่มิน มันบอกว่ามาส์กหน้าทองคำจะทำให้หน้าเนียน ใส หล่อเด้ง กระแทกตาสาวๆ” มึงก็เลยเชื่อเขา ไม่ดูเลยว่าไอ้พี่มินมันหล่อขนาดไหน กูว่ามึงโดนมันหลอกใช้เป็นหนูทดลองมากกว่า เอาเถอะของราคาแพง ไม่แน่อาจมีซัก0.0001เปอร์เซ็นต์ที่จะช่วยฉุดหน้าตี๋ๆของไอ้ธามให้หล่อขึ้น ผมว่ามันน่ารักอยู่แล้วนะครับ เวลายิ้มทีตาหยีน่ารักจะตาย มีแค่เรื่องเดียวที่มันควรเปลี่ยนอย่างเร่งด่วนเลยก็คือนิสัยครับ
“แล้วออกมาเดินทำเชี่ยไรวะ ตกใจหมด”
“มีนัดคิดเลขเต็นท์ไอ้นนท์” ว่างไม่ได้ติวคณิตศาสตร์กันตลอด เห็นถุงเหรียญบาทแล้วเดาว่ายันเช้าครับคืนนี้
“เต็นท์เท่าหนูดิ้นตายอัดกันได้นะพวกมึง ยังไงก็ระวังๆเวลาไอ้ไนท์กับไอ้พี่แทนมันทะเลาะกันด้วยล่ะ กูกลัวเต็นท์พัง”
“เออๆ ว่าแต่มึงแต่งตัวเชี่ยไรเนี่ย”
“ช่างกูเถอะน่า กูไปล่ะ เดี๋ยวไอ้พี่เหนือมันออกมาลากคอ” ไม่ปล่อยให้มันได้ซักอะไรต่อก็เดินตรงดิ่งมาที่เต็นท์ตัวเองทันที เห็นไฟฉายยังเปิดอยู่คิดว่ามันคงยังรอผม มุดเต็นท์เข้าไป ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย ทำเนียนปัดที่หลับที่นอน จัดแจงเอากระเป๋ามาหนุนเป็นหมอนทิ้งตัวลงนอน ไร้เสียงทักทาย ไม่มีแม้แต่เสียงด่าทอ เกิดอะไรขึ้น? ปกติเห็นแบบนี้มันต้องไล่ให้ผมไปเปลี่ยนชุดแล้วแน่ๆ ซ้อมเถียงกับมันไว้แล้วด้วย ทำยังไงก็จะไม่ยอม! ทำไมถึงไม่เป็นไปอย่างที่ผมคาดไว้?!
“..............................” เหงื่อแตกทั่วหน้าทนไม่ไหวจนต้องลุกขึ้นมาดึงผ้าขาวม้าที่พันหัวออกไป หันไปมองคนข้างๆก็พบความจริงที่ว่าทำไมมันถึงไม่พูดอะไรกับผม ไม่ด่า ไม่ว่า ไม่บังคับ ที่แท้เพราะมันหลับไปแล้วนั่นเอง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“หลับไปก่อนก็ไม่บอก ปล่อยให้กูหวาดระแวงเป็นไอ้โม่งโรคจิต” พูดเบาๆครับกลัวมันตื่นขึ้นมา เห็นมันหลับตาพริ้ม...เพิ่งเคยเห็นเวลามันหลับ...ก้มหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ...เหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด...ทิ้งตัวนอนราบข้างๆ...ก้มหน้าลงไปชิดใบหน้าหล่อที่หลับสนิทอยู่...ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ...
“..........................” นิ้วเกลี่ยไปตามแก้มเนียน...นุ่มมือ...กลิ่นตัวก็หอม...ชอบกลิ่นนี้...สูดหายใจเฮือกใหญ่...ก่อนจะไล้นิ้วขึ้นไปตามสันจมูกสวย...แตะคิ้วโค้งที่ชอบขมวดเข้าหากันเวลาโมโห...ไม่ชอบให้ทำหน้าดุ...แต่พูดไปก็ไม่ฟัง...ไล้นิ้วกลับมาที่ปากอมชมพู...สัมผัสไปตามปลายคาง...สุดท้ายวนกลับมาที่ริมฝีปากอีกจนได้...ปากที่ชอบพ่นคำด่าเจ็บๆ...ปากที่ชอบขู่บังคับ...ปากที่ชอบทำให้อับอาย...รู้สึกตัวอีกทีก็เผลอก้มลงไปแตะริมฝีปากสวยตรงหน้าแล้ว...ตกใจ...รีบดึงตัวออกมา...เผลอจูบไปแล้ว...แอบจูบไอ้พี่เหนือไปแล้ว...ใจเต้นระทึกเหมือนทำความผิดร้ายแรง...พอเห็นอีกฝ่ายไม่รู้สึกตัว...ถอนหายใจอย่างโล่งอก...ถ้าถูกจับได้...โทษของการ “ลักจูบ” จะเป็นอะไร...ไม่กล้าคิดเลย...
“หึหึ...” แอบหัวเราะชอบใจเบาเบา...เอามือจิ้มแก้มให้มันรู้สึกรำคาญ...คิ้วสวยย่นจรดกัน...ใช้มือปัดๆแบบขอไปที...ดูตลก...ขนาดหลับยังโหดได้...หลบทันแบบหวุดหวิด...อยากแกล้งอีกแต่ไม่กล้า...กลัวมันตื่นขึ้นมาอาละวาด...มองสำรวจทั่วใบหน้านั้นซักพัก...อยากเก็บภาพนี้ไว้...อยากจูบ...ไม่รู้ทำไม...ห้ามตัวเองไม่ได้...แตะริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนแผ่วเบา...สุดท้ายก็ “ลักจูบ” ไปอีกจนได้...
“ฝันดีครับ” ก้มลงกระซิบข้างหูมันก่อนจะทิ้งตัวลงนอนที่เดิม...หันหลังให้มัน...ใจเต้นอีกแล้ว...เมื่อยปากไปอีกวัน...ทำยังไงก็ไม่หุบยิ้มซักที...คาดว่าวันนี้คงนอนไม่หลับอีกตามเคย...ลมพัดมา...หอบกลิ่นดิน กลิ่นหญ้าเข้ามาด้วย...แต่กลิ่นอะไรก็ทำให้รู้สึกชื่นใจ...ได้ไม่เท่ากลิ่นของคนข้างๆ...ผมคงเสพติดไปแล้วใช่ไหม?...
“ปอนด์...ไอ้ปอนด์!” รู้สึกเหมือนตัวถูกเขย่า งัวเงีย ลืมตาได้ไม่เต็มที่ เห็นหน้าโหดๆของไอ้พี่เหนือกำลังจ้องผมเขม็ง รวบรวมสติอยู่เกือบห้านาที พอคิดได้ว่าเมื่อคืนทำตัวโรคจิตขนาดไหนไว้จึงรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นมาเผชิญหน้าไอ้พี่เหนือแบบกล้าๆกลัวๆ
“มึงทำอะไรไว้” ซวยแล้ว หรือมันจะรู้ มันต้องรู้แน่ๆว่าผมแอบจูบปาก แอบจุ๊บหน้าผาก แอบบอกว่าฝันดี ผมแค่เผลอ ผมทำโดยไม่มีสติ ผมจะทำยังไงดี ผมเมา ผมเบลอ ผมบ้า ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
“อะ...อะ...อะไร ผะ...ผมทำอะไร”
“มึงแต่งตัวเชี่ยอะไรเนี่ย” ห๊ะ! หมายถึงเรื่องนี้หรอ กูก็คิดไปซะไกล
“ผมหนาว”
“หนาวเชี่ยอะไร เหงื่อท่วมตัว”
“ก็เมื่อคืนไงผมหนาว แต่ตอนนี้ร้อนแล้ว” สีข้างถลอกกันเลยทีเดียว ไว้ค่อยไปใส่ยาทีหลังครับตอนนี้ขอเอาตัวรอดก่อน
“แล้วเมื่อคืนทำไมไม่ปลุกกู” อ้าว! กูจะรู้ไหมว่าต้องปลุกมึง มึงไม่ได้บอก หรือเขียนโพสอิทแปะเต็นท์ไว้ให้กูนี่ครับ
“ผมไม่รู้ พี่เผลอหลับไปเองมาโทษผมได้ไง”
“เชี่ย!” กูคงอยากปลุกให้มึงตื่นมาปล้ำกูหรอกนะ มึงตื่นกูก็ซวยสิ วันนี้มันวันอะไรของผมวะ ไม่น่าไปเคลิ้มเผลอจูบมันเลย เสียชาติเกิดชะมัด จะไม่พลั้งพลาดแบบนั้นอีกเป็นอันขาด ให้ตายก็จะไม่ยอมมันเด็ดขาด...ไม่มีวันยอมมันอีกเด็ดขาด!!!!!!!!!!!!
“ยื่นแก้มมา!”
“ครับ?”
“ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” ถูกหอมแก้มไปฟอดใหญ่...มันยิ้มชอบใจ...หน้าตากวนโอ๊ยสุดๆ...ไอ้เชี่ยพี่เหนือ!!!!!!!!!
แพ้มันอีกจนได้....แต่อย่างน้อย...ผมก็รอดตัวไปอีกคืน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เอาตอนใหม่มาอัพให้ค่ะ I-AMมันปั่นเร็วเกินคาด :hao7: ตอนนี้น้องปอนด์อุตส่าห์วางแผนเอาตัวรอดมาเป็นอย่างดี สุดท้ายพี่เหนือชิงหลับไปก่อนซะได้ :z3: :z2:
ปล. พยายามช่วยI-AMมันตรวจคำผิดแล้ว แต่ก็ยังมีหลุดรอดไปได้บ้าง ถ้ายังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ :mew2: :mew2:
ปล2.ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ ชอบอ่านความเห็นของทุกคนมากๆค่ะ I-AMมันก็ฝากขอบคุณแล้วก็ :3123: ให้ดอกไม้ทุกคนด้วยค่ะ เม้นกันเยอะนะชอบอ่านๆ :-[ :o8:
-
จื้มๆๆ
อ๊ายมาแล้ว คิดไม่ผิดเลยที่รีเฟส แอบย่องมาลงมาดึกๆ
:hao5: :hao5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักน่ารักน่ารัก :hao5:
ปอนด์น่ารักอะ มีแอบลักจูบเค้าด้วย ฮิฮิ
แต่ขอสนใจอีกคู่นึงหน่อย พี่แทนพี่เล่นมัดมือชกไนท์งี้เลยหรออออ :mew3:
-
ทำไมนังพี่เหนือไม่ตื่นนน หึ้ยๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
แนะนำเลเวลต่อไปให้เป็น ลักหลับ :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ปอนด์มีแอบจุ๊บปากพี่เหนือด้วยอะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
ปอนด์คะ หนูทำอะไรลงไปคะลูก ไม่สมเป็นกุลบุรุษเลยนะคะ
.
.
.
แอบจุ๊บได้ไง ต้องจุ๊บตอนตื่นสิ พี่เหนือจะได้จัดการต่อ อุวะฮ่าฮ่า
#หื่นล้วนๆ
-
รอดไปอีกวันนะปอนด์
พี่เหนือคราวหน้าอย่างเผลอหลับอีกนะ :o8:
แอบโดนปอนดฺ์ลักจูบโดยไม่ได้ลงโทษเลย :z1:
-
น่ารักอ่ะค่ะเรื่องนี้ ชอบๆๆ ฮาด้วย หัวเราะก๊ากเลยตอนวิ่งหนีควาย
หัวเราะหนักกว่าตอนที่พี่เหนือบอกว่ามาดูก็มาดูจริงๆ
ปอนด์ต้องน่ารักแบบไม่รู้ตัวแน่ๆ แบบสเน่ห์แรงแบบเอ๋อๆ ฮา
พี่เหนือชอบปอนด์มานานแล้ว แสดงว่าก็ต้องรู้ว่าปอนด์ไม่ได้เป็นคนทำรถแน่ๆ
ถือว่าปอนด์เข้าไปจังหวะพอดีสำหรับพี่เหนือจริงๆ
ฮาพี่มินด้วยอ่ะ ดูแบบคุณหนูใฝ่รู้จริงๆ
เชียร์พี่แทนกับไนท์ด้วย
รออ่านต่อนะคะ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งหลงรักพี่เหนือกับปอนด์ น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ >///<
ปล.เชียร์พี่แทนกดไนท์ ถึงแม้ว่าไซส์จะเท่าๆกันก็ตาม
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ
:katai1:
-
ตามทันละน่ารักจังพี่เหนือ
พี่แทนกับไนท์น่าลุ้นมาก
-
สักวันแกก็โดนอยู่ดีปอนด์
ยอมๆไปเหอะ55555555555555555
-
สงสัยจะมีมาม่าชามโตรออยู่ข้างหน้า
แต่ตอนนี้ให้เขาหวานปนโหดกันไป
ชอบน้องปอนด์ รอต่อไป
-
:-[ แอบจุ๊บอ่ะคนเรา เอาตอนตื่นดิ โด่ว 5555555555
ทำไมปอนด์ไม่เล่นผีผ้าห่ม :katai5:
-
แต่งงานกันแล้วสินะ
/โดนเตะ
-
พี่เหนือ แอ๊บใสแกล้งหลับปะเนึ้ยย ชอบธามประหลาดดี 5555
-
น่ารักจริงอะไรจริง มีการปล้นจูบกันด้วยอิอิ พี่ก็เหนือโหดเสมอต้นเสมอปลาย
คู่ไนท์ยังทะเลาะกันเหมือนเดิม แต่ชอบอ่ะ555
-
พี่เหนืออ่ะ ว้าย ๆ ชอบจังเลย :m3: "กูไม่ต้องการให้ใครมารัก แค่มึงรักกูคนเดียวก็พอ" อ้าย เขินแทนน้องปอนด์ พี่เหนือพี่สุดยอดจริง ๆ o13 พี่เหนือโหดจริงอะไรจริงอ่ะ กับคนแก่ก็เตะไม่เลี้ยงเลยเรอะ แค่เพราะไม่อยากโยกน้ำอาบใหม่ แค่เนี้ยะ! o22 ในโลกนี้รักแค่น้องปอนด์คนเดียวเท่านั้นสิน้า อิ ๆ น้องปอนด์เหมือนแมวเลยอ่ะ ชอบยื่นหัวให้พี่เหนือลูบเนี่ย น่ารักจัง
พี่แทน คิดอะไรกับน้องไนท์แล้วใช่มั้ยเนี่ย รีบลากเค้าไปผูกข้อไม้ข้อมือคู่กันน่ะ ไปเป็นแฟนกันตอนไหนหาพี่แทน โกหกผู้ใหญ่ไม่ดี แสดงว่าเหมาเอาน้องไนท์เป็นแฟนตัวเองแล้วใช่ม้าย มัดมือชกเรอะ อ้าย ช้อบชอบอ่ะ :hao7: งานแต่ง สองคู่เลย ชอบคำสอนของคุณตาคุณยายมาก ๆ เลย พี่เหนือน้องปอนด์ พี่แทนน้องไนท์ ต้องจำไว้ให้ดี ๆ นะจ้ะ ขำน้องปอนด์จริง ฮะ ๆ อุตส่าห์หาวิธีป้องกันเอกราชตัวเองซะนานสองนาน สุดท้าย พี่เหนือ มาชิงหลับไปก่อนได้ไงเนี่ย โดนน้องปอนด์ลักจูบเลย ว้าย ฟิน ๆ :m1: แหมน้องปอนด์จะไม่ยอดพลาดไปลักจูบพี่เหนืออีก แต่จะทำมากกว่านั้นใช่ม้า รู้ทันหรอกน้า :m12:
ชอบน้องธามจังเลย ซื่อ ๆ น่ารักดีอ่ะ ให้น้องธามมีคู่ด้วยสิน้า :m13: เอาพี่มินก็ได้มึน ๆ ดี คู่กันคงเป็นคู่ฮาอีกคู่อ่ะ
รอ ร้อ รอ รอตอนต่อปายจ้า ให้ I-AM กับ อเลนคุงจ้า :L2: :L2: รักเรื่องนี้มากเลยอ่ะ อ่านแล้วอารมณ์ดี๊ดี :z2: :z2:
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ
-
ชอบมาก :-[ :pig2: :o8: :-[เพิ่งอ่านทัน ตลกไอ้พี่เหนือ เวลาอยูกับปอนด์ ขำท่ามกลางความโหดของพี่แก อิอิ มาต่อเร็วๆน้าาา :mew3:
-
ปอนด์น่ารักกกกกก
แอบเสียดายที่พี่เหนือไม่ตื่นขึ้นมา
ไม่งั้นนะ >< 555555
ส่วนคู่แทนไนท์นี่ยังไงๆ ไปเป็นแฟนกันตอนไหนเนี่ย
-
หวัดดีค่ะ เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ด้วยคน :mc4: เห็นแค่ไม่กี่หน้าแต่นั่งอ่านอยู่ครึ่งวันสุดท้ายก็ตามทันค่ะ :a2:
อ่านแล้วไม่รู้จะอิจฉาหรือสงสารน้องปอนด์ดีที่พี่เหนือดูจะหวงมากจริงๆ ตามติดชีวิตปอนด์ตลอด
แต่เพราะปอนด์น่ารักมั่งค่ะ ซื่อๆ :impress: อยู่ใกล้แล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นใจ อยากเก็บไว้ข้างๆคนเดียว
แล้วพี่เหนือก็แบบเป็นเด็กขี้เหงาซะด้วย :mew4: แบบนี้ปอนด์คงต้องเป็นเด็กเหนือไปตลอดชีวิตแน่นอน :m3:
รอลุ้นคู่กัดไนท์แทนด้วยค่ะ :m1: ว่าใครจะยอมใคร อิอิ คู่นี้ก็ค่อยๆผูกพันจากการตีกันละมั่ง ขนาดแทนรู้ว่าไนท์แอบชอบปอนด์แสดงว่าแอบมองไนท์อยู่นานแล้ว
ส่วนผองเพื่อนแต่ละคนก็เกรียนได้ใจจริงๆ ค่ะ แต่ละคนน่ารักดีค่ะ โดยเฉพาะธาม นี่ตลกสุดๆ กินข้าวยังไงพูดทีกระเด็นเข้าเบ้าตาเพื่อนได้ 555 แถมใส่กางเกงในสะท้อนแสงอีกคิดตามก็ขำแล้ว
แค่ตอน Intro อ่านแล้วเหมือนใจจะเต้นตามที่ผู้เขียนบรรยายเลยค่ะ :-[ ให้ความรู้สึกของพวกแอบรักดีจัง
ไม่ว่าจะทำอะไรแค่เห็นเค้าก็รู้สึกรอบข้างเหลือแค่เค้าอยู่ในสายตาจริง ๆ ฮิฮิ อินตั้งแต่ Intro
สุดท้ายก็ขอเป็นกำลังใจให้ทั้ง I-AM และ อเลนคุง นะค่ะ นิยายสนุกอ่านแล้วมีความสุขจริง ๆ คะ อ่านไปยิ้มไปได้ตลอด
จะรอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ :L2: นักเขียน และนักโพสคนขยัน :bye2:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆนะคะ ขอบคุณมากๆที่ชอบนิยายเรื่องนี้ ดีใจที่คนอ่านอ่านแล้วมีความสุข :mew1:
ได้อ่านคอมเม้นคนโพสมีกำลังใจ คนแต่งยิ่งมีกำลังใจเข้าไปใหญ่ ขอบคุณจริงๆคร้าบบบ :call:
จะพยายามเอามาลงให้เรื่อยๆนะคะ ไม่หายไปไหนแน่นอน
จริงๆวันนี้อเลนก้อเร่งคนเขียนมันนะคะ แต่มันบอกว่า วันนี้มันเมา ขอสร่างเมาก่อน จะรีบปั่น :z6:
-
เข้ามาปักธงรอคนเขียนสร่างครับ
จิ้ม :z13:
-
ขำมากกกกกกกกกกกกกกก สดใสสมเป็นชีวิตวัยรุ่น!!!
-
เรื่องน่ารักมาเลยค่ะ มีให้ลุ้นหลายคู่ด้วย ชอบจังชีวิตรักนักศึกษา
-
พี่เหนือกับน้องปอนด์น่ารักมากเลยจ้า
-
:katai2-1: :katai2-1:
อ๊าาาาาก เรื่องนี้โดนใจหลาาาาาาาาาาย พี่เหนือ กับ น้องปอนด์ น่ารักจัง
พี่เหนือหล่อมากอ่ะ ฟินสุดๆ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง แล้วก็คนลงน่ะค่ะ
เนื้อเรื่องอ่านแล้วอินมาก เหมือนกับได้เข้าไปอยู่ในนั้นจริงๆๆ อ๊าาาก :hao6:
-
อ๊าาากกก น่าร๊าาากมากกกอ่ะ
ชอบๆๆๆๆ :impress2:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ไม่ไหว ฮาพี่โรมกลิ้งเลย
อะไรจะขำค่อดๆ ขนาดนั้น
น้ำหมากกระจาย
เด็ดสุดคือน้องปอนด์ลับจุ๊บพี่เหนือ
เชียร์ให้ทำมากกว่านั้นว่ะปอนด์ 555
:hao7:
กดบวกและเป็ดอย่างว่อง
อยากอ่านต่อจายจะขาด :hao5:
-
มาติดตามเรื่องนี้ค่ะ น่ารักดี
-
Chapter 12…………………….."งานวัด"
ค่ำคืนสุดท้ายสำหรับการเข้าค่ายอาสา งานเลี้ยงอำลาถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายโดยมีคุณครูทวีปกับลุงชัยเป็นโต้โผใหญ่จัดงาน มีทั้งกับข้าวกับปลา สุราพร้อมกับแกล้ม หรือ ใครอยากจะโชว์เดี่ยวกีตาร์ ร้องเล่น เต้นรำ ไม่เว้นแม้แต่ใครอยากผันตัวเองไปเป็นฮิปโปโคโยตี้รอบกองไฟก็ได้ออกลวดลายวาดสเต็ปโชว์ฝีมือสมใจเต็มที่ชนิดไม่อายผีสางเทวดาแถวนั้นกันเลยทีเดียว ห้องสมุดสีเขียวตองอ่อนหลังใหม่เสร็จสิ้นตามเวลาที่กำหนด หนังสือที่ใช้ทุนส่วนหนึ่งจัดซื้อ และอีกส่วนหนึ่งได้ขอรับบริจาค ถูกจัดเรียงไว้ตามหมวดหมู่ มีคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่อีกห้าเครื่องไว้เป็นแหล่งให้เด็กๆศึกษาค้นคว้าหาความรู้นอกตำราเรียน แม้เป็นเพียงห้องสมุดเล็กๆ แต่ทั้งหมดนี้ล้วนมาจากน้ำพักน้ำแรงของทุกคนร่วมมือกัน เหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า แต่ก็คุ้มค่าเมื่อสิ่งที่ได้มาคือรอยยิ้มของเด็กๆร้อยกว่าชีวิต
“แปะ แปะ แปะๆๆๆ” เสียงปรบมือแสดงความยินดีที่ลุงชัยขอเป็นตัวแทนของทุกคนออกมากล่าวแสดงความรู้สึกต่อพวกเรา ผมรู้สึกใจหายเหมือนกันครับที่รู้ว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่จะได้อยู่ที่นี่ ผ่านความยากลำบากมาเยอะครับ เหนื่อยมาเยอะ...วิ่งหนีกระสือจนรองเท้าไอ้พี่เหนือหาย เจ็บมาก็เยอะ...เกือบโดนปล้ำกลางดอนเกิบหายแต่รอดมาได้เพราะเจอตุ๊กแกงับหัว ผมหายไปหย่อมจนตอนนี้ก็ยังเห็นร่องรอยอยู่เลย...คืนต่อมากลายเป็นโรคกลัวกลางคืนนอนไม่หลับ หวาดระแวงจนต้องใส่กางเกงนอนไว้สามชั้น ใส่เสื้ออีกสามตัว เอาผ้าขาวม้ามาพันคอพันหัว มุดเต็นท์เข้าไป ตั้งท่าเตรียมสู้รบยังไงก็ไม่ยอมสยบเป็นเมียมัน สุดท้ายคือไอ้พี่เหนือมันหลับไปก่อนตั้งนานแล้ว ตื่นเช้ามามันหน้าเครียดเข้ามาต่อว่าผม “ทำไมไม่ยอมปลุกกู!” ผมผิดหรอครับที่ไม่ยอมปลุกให้มันตื่นขึ้นมาปล้ำผม? จนถึงตอนนี้ผมก็ยังคงแบกความรู้สึกผิดที่อยู่ในใจเอาไว้เรื่อยมาอย่างไม่รู้ลืม ความทรงจำแสนมีค่าทั้งนั้นครับ ถึงอยากจะลืมก็คงลืมไม่ลง คิดๆแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลครับ ไม่รู้ทำไมตั้งแต่ผมย้ายภูมิลำเนาเกิดมาเป็นเด็กเหนือ ผมกลายเป็นคนเซนซิทีฟไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เป็นเด็กเหนือไม่ใช่จะเป็นกันได้ง่ายๆนะครับ ถ้าไม่ฉลาดมากขนาดผมก็เป็นกันไม่ได้หรอก “เด็กเหนือ”
“ตกลงมึงจะไปไหมวะไอ้ปอนด์” ไอ้ธามที่สะกิดผมเป็นรอบที่สิบถามขึ้นในขณะที่ผมตั้งใจฟังคำกล่าวขอบคุณของลุงชัยที่พูดถึงพวกเราจนทุกคนรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก มันยิ่งใหญ่จริงๆนะครับเวลาที่เราได้ทำอะไรเพื่อคนอื่น แม้จะแค่เรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับบางคนสิ่งเล็กน้อยนี้อาจจะยิ่งใหญ่มากสำหรับพวกเขาเลยก็ว่าได้ คุ้มครับกับหยาดเหงื่อแรงกายที่เสียไป แม้จะเสียให้กับเรื่องไร้สาระไปซะส่วนใหญ่ แต่สิ่งที่ได้มาอยู่ตรงหน้าของพวกเราตอนนี้คือรอยยิ้มของทุกคนล้วนมีค่ามากมายกว่าคำขอบคุณเป็นไหนๆ
“...........................” ว่าแล้วก็ขอหันไปมองคนข้างตัวซักหน่อยดีกว่าครับ เผื่อว่าแอบน้ำตาคลอเหมือนผม จะได้แบ่งทิชชู่ให้มันด้วย แต่ระดับมันคงต้องเป็นผ้าเช็ดหน้าแพงๆเท่านั้น หนังหน้ามันอ่อนโยนผิดกับหน้าหนาๆของผมที่แม้ต่อให้เช็ดด้วยกระดาษทรายก็ไม่เป็นอะไร
“ปิ๊ว ปิ๊ว ตื๊ด ตื๊ด ตะแนว ตะแนว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง” อยากจะเตะก้านคอซักเปรี้ยงตามเสียงเกมส์ในมือถือมันเหลือเกินครับ เขาซึ้งกันจะตายห่าแล้ว ไอ้พี่เหนือมันนั่งเล่นเกมส์หน้าตาเฉยเหมือนไม่ได้สนใจอยากจะฟังมาตั้งแต่แรก ทิชชู่กูใช้คนเดียวก็ได้ แล้วเวลาขี้มูกไหลอย่ามาขอแบ่งนะ กูจะเอาไปเช็ดตูดให้หมดเลยคอยดู
“ว่าไงวะไอ้ปอนด์” นี่ก็สะกิดกูจังเลย แต่ละคนอะไรกับชีวิตกูนักวะ เมื่อคืนก็เล่นติวคณิตศาสตร์กันยันเช้า ตื่นมาสภาพเป็นศพกันทุกคน ยิ่งคู่แค้นนองเลือดที่แม่งเสือกทะเลาะกันยังไงไม่รู้เล่นเอาเต็นท์พังจริงๆ พอถามไอ้นนท์ก็รู้ความว่าไอ้พี่แทนนอนดิ้น แต่ดิ้นยังไงไม่รู้ถึงข้ามฝากไปนอนกอดไอ้ไนท์ได้ทั้งคืน เช้ามาก็เลยแจกตีนให้กันแทนมื้อเช้าจนเต็นท์กระจุยกระจาย ปากแตกแดกน้ำพริกกันซี๊ดซ๊าดไปทั้งคู่ พาลให้ไอ้ไนท์อารมณ์เดือดไม่เป็นอันทำงานทั้งวัน ลำบากผมต้องมาตามเก็บงานในส่วนของมัน เกือบเสร็จไม่ทันเวลา ดีหน่อยครับที่ไอ้พี่เหนือมันเดินผ่านมาพอดีเลยแวะเข้ามาช่วย ช่วยเป็นภาระนะครับ ไม่รู้เกิดติดใจอะไรแก้มผมนักหนา มองหน้าผมไม่พูดไม่จาเดินเข้ามาฉกหอมแก้มไปฟอดใหญ่ๆ ผมอยากจะบ้าตาย พอถามว่ามันเป็นอะไร? ตอบง่ายๆว่า “ค่าแรงที่กูช่วยมึง” พูดจบพี่ท่านก็หยิบแปลงขึ้นมาทาสีไปเงียบๆ งานเนี๊ยบ สวยเฉียบ เป๊ะเว่อร์ จนผมยังอาย อายหนักกว่าเก่าตอนมันหันมาบอกว่า “กูขอค่าแรงเพิ่ม” ไม่ฟังเสียงอะไรก็ฉกหอมแก้มเข้าให้อีกฟอดใหญ่ มึงเห็นเหงื่อไคลกูไหมเต็มหน้า มันทำให้มึงชื่นอุราตรงไหมมิทราบ!? แต่พอเห็นมันตั้งใจทำงานดี...นายจ้างอย่างผม...ก็ไม่ใจร้ายพอจะกดค่าแรงมันหรอกครับ...ถึงจะรู้ว่าขาดทุนอยู่ก็ตาม...ว่าแต่ทาสีนี่เมื่อยปากดีนะครับ...สงสัยผมเมากลิ่นทินเนอร์...ทำยังไงก็หุบยิ้มไม่ได้ซักที...
“คนอื่นๆล่ะ?” ถามไอ้ธามกลับไป มันกระดี้กระด้าใหญ่ที่ผมตอบรับมันหลังจากพยายามสะกิดอยู่นาน สะกิดอีกทีคงมีเศษเนื้อผมติดเล็บมันไปด้วย นี่สะกิดของมึงหรอ กูคิดว่าโดนวูฟเวอรีนตะปบ รอยเล็บสามรอยบนไหล่กูนี่อะไรวะมึง?!
“ทุกคนไป เหลือแค่มึงกับผัวมึงนั่นแหละ เร็วๆเลยกูอยากไปปาสาวน้อยตกน้ำ” หน้าตามึงหื่นมาก สัด! งานปิดทองฝังลูกนิมิต มึงจะไปดูลูกนิมิตไหนกันแน่วะ ประเด็นคือผมจะชวนไอ้พี่เหนือมันยังไงดีครับ คุณชายเขาจะยอมไปกับผมไหม ตัดประเด็นยอมให้ผมไปคนเดียวได้เลย เพราะตั้งแต่มาที่ดอนเกิบหายนี้มันก็ทำตัวติดกับผมแทบตลอดเวลา ยกเว้นแค่ตอนทำงานกับไปปลดทุกข์ครับที่มันจะยอมปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว
“กูขอผู้ปกครองก่อน ถ้ามันอนุญาตกูก็ไปได้” กระซิบบอกไอ้ธามกลับไปเบาๆเพราะกลัวผู้ปกครองของผมที่ว่ามันจะได้ยิน เหมือนกลับไปเป็นเด็กประถมครับ จะออกไปไหนต้องมีใบเซ็นยินยอมจากพ่อแม่หรือผู้ปกครอง
“พี่เหนือครับ”
“ครับ?” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก! ผมหูฝาดไปใช่ไหม มันพูดครับกับผม ทำเอาระบบปฏิบัติการผมเริ่มรวน ออกอาการเออเร่อเพราะไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ผมควรตั้งโปรแกรมแบบใหม่เพื่อรับมือ แต่ท่าทางเอียงคอถามแล้วทำหน้าสงสัยนิดๆนั่นจะพาระบบผมระเบิดกระจุยเลยมากกว่า ถ้ารู้ว่าเวลาเล่นเกมส์ติดพันแล้วมันจะน่ารักขนาดนี้นะ ผมยอมให้มันนั่งเล่นทั้งวันทั้งคืนเลยดีกว่า
“คะ...คือ ผมอยากไปงานวัดกับเพื่อนๆ” ใจเต้นรัวเป็นแร๊พโย่วเลยครับตอนนี้ แค่ครับคำเดียวก็แทบบ้า อย่าอ่อนโยนกับกู กูแพ้ความอ่อนโยน!
“มึงจะไปยังไง? ไหนว่ากลัวผี” สุดท้ายหยาบคายก็มาแทนที่ เมื่อกี้มึงแค่เผลอลืมตัวชั่วครู่อยู่ใช่ไหม กูไม่น่าคาดหวังหาความอ่อนโยนในตัวมึงเลย คำพูดเป็นห่วงแต่กูไม่รู้สึกดีใจเท่าคำว่า ครับ คำเดียวเมื่อครู่นี้ซักนิด
“ก็กลัวแต่ผมอยากไป พี่ให้ผมไปนะ” มันกดหยุดเกมส์ในไอโฟนก่อนจะหันมาจ้องหน้าผม สายตามันไม่ฉายแววโมโหหรือโกรธอะไรผมนะครับ ดูแล้วเหมือนเป็นห่วงมากกว่า แต่ถ้าเป็นคนอื่นคงมองเห็นว่ามันกำลังจะฆ่าผมอยู่แน่ๆ เพราะอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ก็เลยอ่านสีหน้าถูกว่าสีหน้าแบบไหนคือกำลังรู้สึกอะไรอยู่ ผมเรียกมันว่าจิตวิทยาเบื้องต้นของการอ่านใจไอ้พี่เหนือครับ
“ใครไปบ้าง?” คำถามแบบนี้แสดงว่ามีโอกาสเกินครึ่งที่ผมจะได้ไป หัวใจพองโตกันเลยทีเดียว
“ก็มีไอ้ธาม ไอ้นนท์ ไอ้ไนท์ ไอ้คิม ไอ้ต้น ไอ้แบท พี่มิน แล้วก็พี่แทนครับ คนอื่นๆก็มีไปแล้วบางส่วน” จริงๆก็รู้สึกเกรงใจลุงชัยกับครูทวีปนะครับที่จัดงานเลี้ยงให้พวกเรา แต่พวกเราก็อยากไปงานวัดนะครับ นานๆทีจะได้สัมผัสอะไรแบบนี้ ใช่ว่าจะหางานแบบนี้ได้ง่ายๆในเมืองกรุง ก่อนกลับก็อยากหาประสบการณ์เพิ่มกันอีกซักหน่อยถือเป็นการทิ้งทวนทริปค่ายอาสาเที่ยวนี้
“ไปสิ เอาเสื้อคลุมกูใส่ไปด้วยอากาศเริ่มเย็น”
“ครับ” ยิ้มรับมันปากฉีกเลยครับตอนนี้ มันเห็นอาการดีใจออกนอกหน้าของผมเลยยื่นมือมายีหัวผมเบาๆ กูก็เคลิ้มสิทีนี้ ทำบ่อยจนชินไปแล้ว ติดมือมันเลยครับ หยิบเสื้อคลุมที่วางไว้บนตักมาสวม เสื้อแพงๆมันนุ่มดีจริงๆนะครับ หอมด้วย ไม่รู้ว่าหอมน้ำยาปรับผ้านุ่มหรือหอมกลิ่นตัวมันกันแน่ รู้แค่ว่าผมชอบกลิ่นนี้ เสพติดกลิ่นตัวไอ้พี่เหนือไปแล้วจริงๆครับ
“อย่าทำหน้าแบบนี้ให้ใครเห็นนะ”
“หือ? หน้าแบบไหนวะพี่”
“หน้าเหมือนกำลังเชิญชวนไง ไว้มึงทำตอนอยู่กับกูสองคนพอ” กระซิบเบาๆข้างหูก่อนจะเป่าลมใส่หูให้รู้สึกสยิวเล่น...อมยิ้ม...สายตาเจ้าเล่ห์...พ่ายแพ้อีกแล้ว...ใจเต้นแรง...ไม่กล้าสบตา...แต่อีกคนมองหน้าอยู่ตลอด...รอยยิ้มยกขึ้นอย่างพอใจ...เห็นแล้วอยากชกซักหมัด...แต่อึดอัดที่ใจ...สุดท้ายก็ทำได้แค่ฝืนตัวเองไม่ให้ยิ้มตาม...
“มีแต่พี่นั่นแหละแม่งชอบคิดอะไรหื่นๆ” ด่ามันที่ยังยืนอมยิ้มจ้องหน้าผมอยู่ ไม่กล้าสบตามัน ว่าแต่คนอื่นสายตามึงหื่นชัดเจนมาก หาทางออกไปรวมตัวกับไอ้พวกนั้นดีกว่า อยู่ตรงนี้นานๆหวิดเสียตัวก่อนจะได้ไปงานวัดยังไงไม่รู้
“ไอ้เหนือมึงจะกินน้องมันตรงนี้รึไงวะ เกรงใจพวกกูบ้าง” ได้ยินไอ้พี่แทนตะโกนมาดังมาก มีเสียงโห่รับเป็นจังหวะตามมาคาดว่าคงเป็นเสียงพวกเพื่อนๆตัวดีของผมแน่ กลัวกูจะไม่อายกันอีกแล้ว ทีเรื่องแบบนี้พวกมึงสามัคคีกันดีเหลือเกินนะพวกชั่ว
“เสือก!” ตามนั้นครับ ว่าแล้วก็เฮฮาโห่ฮิ้วกันไปหาได้ขุ่นเคืองไอ้พี่เหนือมัน เพราะเข้าใจนิสัยกีดขวางทุกสิ่งอย่างยิ่งกว่าคนขวางโลกของมันเป็นอย่างดี รวมตัวกันเสร็จก็เดินขบวนลัดเลาะไปตามคันนาแคบๆ ออกสู่ท้องทุ่งมุ่งหาแสงไฟ บอกได้แค่งานนี้ควายยังตื่นครับเพราะเสียงร้องรำทำเพลงของไอ้คิมกับไอ้ต้น
“กูว่าควายหอนยังเพราะกว่าเสียงมึงสองคนเลยไอ้ต้นไอ้คิม” หล่อโคตรพ่อตะโกนด่าไปอย่างที่ทุกคนกำลังคิดจะทำบ้าง แต่ควายหอนมึงพูดเหมือนตัวเองเคยได้ยินอย่างนั้นแหละ แล้วนั่นคิดว่าอยู่ในผับหรืออย่างไรถึงสั่นกระบอกไฟฉายเป็นไฟดิสโก้กันขนาดนั้น พอเพ่งลูกตาดูดีๆถึงกับอุทาน
“เชี่ย!” ใครให้ไอ้พี่แทนกับไอ้ไนท์เดินข้างกันวะ แถมถือไฟฉายในมือแบบนั้นมันก็แย่งกันตายสิครับงานนี้ กูว่าแล้วทำไมจู่ๆไอ้คิมกับไอ้ต้นถึงนึกคึกคิดอยากร้องเพลงขึ้นมา เพราะมันกำลังคิดว่าอยู่ในผับกันนี่เอง ไฟดิสโก้พร้อม ดนตรีมา มีลมเย็นๆ พัดกลิ่นธรรมชาติอบอวลเต็มไปด้วยกลิ่นขี้ควายตามท้องนา มีหญ้าเจ้าชู้ปักตามแขนขา ท่องไปตามคันนาแคบๆที่เป็นหลุมเป็นบ่อ หวิดเดินสะดุดตอไม้หน้าเกือบทิ่มจิ้มขี้ควายกันไปหลายรอบ ยังจะเพลิดเพลินเจริญใจร้องเล่นเต้นรำไปตามแสงไฟที่ไม่ได้ตั้งใจทำ ประหนึ่งเต้นอยู่ในผับ ถ้ามีสุรากับนารีอีกนะ กูว่ามึงเดินลงนาไปสีเขาแล้วแน่ๆ เผลอๆอาจมีลากไปปล้ำหลังกองฟางข้างป่าช้า
“หยุดแย่งไฟฉายกันซีกที กูเวียนหัว เดินหวิดจะตกคันนาหลายรอบแล้ว” เสียงไอ้พี่มินครับ งานนี้มันคงจะโมโหจริงๆ ไม่โมโหก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วครับ ในเมื่อไอ้พี่มินมันต้องอาศัยแสงไฟฉายจากไอ้พี่แทนด้วย สงสัยเก็บกดมานานแล้ว ดีนะของผมไม่ต้องไปแย่งแสงไฟกับใคร เพราะคนข้างๆเขามีไฟเป็นของตัวเอง หล่อแล้วยังรอบคอบอีกนะมึง ชีวิตมึงเพอร์เฟคเกินไปแล้ว
“พี่นี่รอบคอบมากเลยวะ พกมาแม้กระทั่งไฟฉาย”
“กูไม่ได้ซื่อบื้อเหมือนมึง ที่ไม่เอาอะไรมาซักอย่างแม้แต่กางเกงในยังไม่พอใส่”
“ด่าผมอีกแล้ว ตลอดว่ะพี่” ขอบ่นมันนิดครับ เห็นผมหน้าบึ้งก็ผลักหัวให้ได้เซ แล้วกางเกงในใครเขาเอามากันเยอะวะมึง มันมีสองด้านไหม มึงแค่สลับหน้าA หน้าB ก็ใส่ได้แล้ว อยู่ข้างในใครจะไปรู้ ชีวิตมันต้องใช้สิ่งของให้คุ้มค่าไม่ลำบากเปลืองทรัพยากร พี่คังถามหาไข่กูเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน
“กูร้องให้ฟังไหมเชี่ยไนท์” ได้ยินไอ้พี่แทนพูดขึ้นบ้าง ไฟฉายมันก็ยังแย่งกันอยู่ครับ เบื่อจะห้ามปล่อยมันตีกันไปอย่างนั้นแหละ เหนื่อยก็คงหยุดเอง
“ตึ๊ง ตึง ตึง ตึง ตะดึง ตึง ตึง” จังหวะโจ๊ะจนเผลอเต้นไปตามเสียงที่ไอ้คิมร้องขึ้นมา ฉีกแข้งฉีกขาเลื้อย พลิ้วครับพลิ้ว เผลอวาดสเต็ปไปจนไอ้พี่เหนือจ้องหน้าเขม็ง ไม่นานไฟดิสโก้ก็ดับลง เพราะพี่มินเตะไฟฉายในมือไอ้พี่แทนที่แย่งอยู่กับไอ้ไนท์ปลิวไปกระแทกหัวไอ้คิมดังโป๊ก! จนมันร้องเบาๆขึ้นว่า “เป็นเชี่ยไรกับหัวกูนักหนาวะ ไม่จานก็ไฟฉาย”
“มีปัญหานักก็ไม่ต้องใช้ กูจะไปทำรีเสริชงานวัด ขัดเส้นทางกูอยู่ได้!” พูดจบพี่ท่านก็จ้ำอ้าวเดินนำไปอยู่หน้าสุด นิสัยใฝ่รู้ของไอ้พี่มินทำผมทึ่งจริงๆ หวังว่ามึงคงไม่ขโมยลูกนิมิตเขากลับบ้านไปทำงานวิจัยอะไรของมึงหรอกนะ ลำบากทางวัดจะได้หล่อขึ้นมาใหม่
“หยุดทำอะไรปัญญาอ่อนได้แล้ว” ตามนั้นครับ เดินสงบเสงี่ยมเป็นนายเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้างไอ้ตัวร้ายทันที ให้กูมีอารมณ์ร่วมได้โชว์สเต็ปเทพที่สั่งสมมานมนานหน่อยก็ไม่ได้ ขัดกูตลอด แล้วกูยอมไหม?...ยอม! จริงๆก็เริ่มหอบแล้วเหมือนกันมึงไม่ด่ากูก็จะหยุดพอดี
“ขำๆน่ะพี่ ซีเรียสว่ะ”
“กูคิดว่ามึงจะไปเต้นประกวด”
“ทำไมวะ ผมเต้นดีขนาดนั้นเลยหรอ” ตื่นเต้นมองหน้ามันยิ้มหวานทันที ทำตาปริบๆรอลุ้นผล นี่กูกำลังประกวดอคาเดมีอยู่ใช่ไหม
“กูเป็นกรรมการจะไล่มึงกลับบ้านแล้วบอกอย่าเสือกมาสมัครอีก ถ้ากูเห็นหน้าที่ไหนจะกระทืบให้ตาย!” สัดหมา! ทำความฝันกูพังทลายไม่พอ ยังจะให้กูใช้ชีวิตอยู่ในสังคมไม่ได้อีก
“พี่แม่งโหดกับกูตลอด” ด่าซะกูเสียความมั่นใจ กูไปเต้นที่ไหนก็ได้รางวัลกลับบ้านตลอดเว้ย ถึงจะได้แค่ข้างเดียวก็เถอะ ไปบ่อยๆก็ได้มาอีกข้างเอง จะแบบสวม แบบหนัง หุ้มข้อ แบรนด์ดัง หรือ หูหนีบ กูก็ได้มาแล้วทั้งนั้น ยิ่งในงานคอนเสิร์ตนะ ลอยมาทั่วทุกสารทิศ กูแทบเอามาตั้งแผงลอยขายได้เลย
“ว๊ากกกกกกกกกกกก! เห็นวัดแล้ว” สัดธามร้องซะกูตกใจ มองไปข้างหน้าก็เห็นแสงไฟหลากสีของชิงช้าสวรรค์ บรรยากาศแบบนี้แหละ มันใช่เลย แค่คิดก็สนุกแล้ว
“ถ้ากูเห็นมึงมองใคร มึงตายคาตีนกูในวัดแน่ไอ้ปอนด์” หมดสนุกแล้ว กูกลับไปนอนดีกว่าไหม ถ้าจะห้ามกูตั้งแต่ปากทางเข้าวัดขนาดนี้ พอเห็นไอ้เพื่อนตัวดีมันแยกย้ายกันไปตามแต่ใจปรารถนาแล้วก็นึกอิจฉาตาร้อน กูก็อยากไปบ้าง แต่คนข้างๆมันดุ
“ผมจะมองใครวะพี่ มีแต่เด็กๆกับคนแก่ทั้งนั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เหงื่อแตกพลั่กๆเพราะแอบนัดแนะกับไอ้ธามไว้ว่าพอถึงวัดจะต้องรีบสลัดไอ้พี่เหนือให้หลุดแล้วตรงเข้าฉุดสาวน้อยตกน้ำทันที เว่อร์ไปครับ จริงๆก็แค่นัดกันไปปาสาวน้อยตกน้ำน่ะครับ
“อย่าดื้อ ไม่งั้นมึงเจอหนักแน่”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ดื้อครับ” แอบหันมาปาดเหงื่อกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เดินตามมันไปช้าๆ แหล่ซ้าย แลขวาเห็นเป้าหมายเป็นไอ้ธามยืนหลบหลังพระประธานกวักมือเรียกยิกๆ ส่งซิกไปว่ารู้แล้วขอเวลาหน่อยให้ไปรอพี่ที่ท่าน้ำได้เลย ยกมือทำท่าโอเคค้างไว้ หันมาอีกทีเจอหน้าโหดๆของไอ้พี่เหนือมองอยู่
“ทำเชี่ยไร?!”
“ปะ...เปล๊า ผมกำลังจะบอกพี่ว่า โอเค! ไปทำบุญกันก่อนเลยดีกว่า” ไม่รอช้าฉุดแขนมันที่ยังทำหน้าโหดปนสงสัยเดินเข้าไปในโบสถ์ทันที เจอลุงสมานร้องทัก ยกมือไหว้ไปตามระเบียบ คุยกับแกซักครู่ ถึงได้เดินไปซื้อดอกไม้ธูปเทียนมาคนละชุด ชุดสังฆทานอีกหนึ่งชุดเพราะไอ้พี่เหนือมันบอกทำร่วมกัน ไม่ขัดศรัทธาครับเพราะเงินมันทั้งนั้น ผมยังไม่ได้ควักซักบาท เสร็จสรรพก็เข้าไปทำพิธีฟังพระสวด ถวายสังฆทาน จากนั้นก็ปิดทองที่พระประธาน ตามด้วยลูกนิมิต ก่อนจะจบลงที่ใส่เงินในตู้รับบริจาค ความจริงอยากไปเสี่ยงเซียมซีด้วยนะครับ แต่เห็นคนเข้าแถวเยอะมากเลยขอบายดีกว่า หนึ่งในนั้นก็มีไอ้ต้นกับไอ้แบทครับหน้ามันมุ่งมั่นกันมาก เขย่าเซียมซีเขากระจาย ปลิวหายไปไหนไม่รู้ ตอนผมมาเห็นมันยังช่วยกันหาอยู่เลย สงสัยยังไม่ครบชุด ไม่ต้องเสี่ยงทายกูก็เดาได้เลยว่าดวงมึงกำลังซวยอาจได้กินตีนชาวบ้าน
“มึงอยากไปไหนต่อ” เป้าหมายกูมีนานแล้วแต่ถ้ามึงรู้กูตาย ใครจะบอกให้โง่
“ผมอยากขึ้นชิงช้าสวรรค์ว่ะพี่” หึหึหึ เลือกที่คนเยอะๆนี่แหละดี ให้มันมีเวลาต่อคิวนานๆ ผมจะได้แบกหน้าบานๆไปหาไอ้ธามตามจุดนัดพบ
“คนเยอะ กูไม่ชอบ” ฉิบหายแล้ว ทำไงดีวะ มันไม่ชอบคนเยอะๆซะด้วย ร้อนขึ้นมาหงุดหงิดไล่ขวิดคนอื่นๆได้พลอยโดนลูกหลงไปด้วยแน่ๆ
“งั้นพี่ไปนั่งพักรอผมตรงศาลาก็ได้นะ ผมเดินคนเดียวได้” เข้าทางกูเลย ทางสะดวกเมื่อไหร่ กูไปลั้ลลาทันที
“กูจะปล่อยมึงไว้คนเดียวได้ไง” ที่เดินสลอนกันอยู่เต็มวัดนี่หมีโคอาล่าหรืออย่างไร ไฟก็สว่างโร่ อย่าห่วงกูผิดเวล่ำเวลาได้ไหมไอ้พี่เหนือ ขัดเส้นทางมารกูมาก
“ผมสบายมากพี่ เดี๋ยวไปเกาะกลุ่มกับไอ้ธามก็ได้”
“นั่นกูยิ่งไม่ไว้ใจ” กูเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเพื่อนกูไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้น
“งั้นพี่ไปเล่นชิงช้าสวรรค์เป็นเพื่อนผมนะๆๆ” มันใช้เวลาคิดอยู่นาน ถอนหายใจทำหน้าเย็นชาเหมือนเคยก่อนจะยอมเดินนำผมไปที่ชิงช้าสวรรค์ คนเข้าคิวเยอะมากผมลากมันไปเข้าแถวตามเขา ยืนไปซักพักคนยังไม่ร่นไปไหนเลยเดาว่าคงราวๆอีกเกือบยี่สิบนาทีถึงจะได้เล่น
“พี่เหนือ ผมขอไปห้องน้ำก่อนนะ พี่รอผมอยู่นี่แหละเดี๋ยวเสียคิว ต่ออีกทีนานเลยนะพี่ ผมไปแค่แป๊บเดียว” เห็นมันทำท่าจะตามผมไปด้วยจึงรีบยกมือยันอกห้ามมันไว้ทันที
“อย่าให้รู้ว่ามึงดื้อ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ดื้อแน่นอนครับ” รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะแต่แอบไขว้นิ้วไว้ข้างหลัง ชั่วจริงๆเลยผม พอหลบออกมาได้ก็กระโดดเป็นลิงโล้ด เดินยิ้มร่าเข้าไปหาไอ้ธามทันที
“ทำไมช้าจังวะ กูคิดว่ามึงมาไม่ได้แล้ว”
“ก็ไอ้พี่เหนือมันหลอกง่ายที่ไหนวะ กูหลบมาได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว ว่าแต่มีแจ่มๆป่าววะ”
“ขวาสุด หน้าไม่ค่อย แต่หุ่นสุดยอด” หันไปมองตามสายตาหื่นๆของไอ้ธามก็เจอ อื้อหือ กระแทกตาผมจริงๆกระโจมอกจะหลุดมิหลุดแหล่ถ้าแช่น้ำนานๆผมอาจจะได้เห็นอะไรดีๆ แต่คนมีฝีมือแถวนี้ไม่มีเลยรึไงวะ แป้นปาวงกลมเท่าจานกินข้าวปากันไม่ถูก ลูกนิมิตสองลูกจะได้เปียกน้ำไหมวันนี้
“เดี๋ยวกูไปซื้อก่อน” ลูกบอลในตะกล้าหนึ่งชุดมีทั้งหมด12ลูกครับ ชุดละสิบบาท ผมกับไอ้ธามรีบไปเหมากันมาคนละชุด แบ่งกันปาคนละที
“ปายังไงของมึงวะเชี่ยปอนด์”
“มึงก็เหมือนกันแหละ มึงปาหลังคาโบสถ์รึไงวะ ถึงได้ลอยหายๆข้ามหัวคนสวยเขาไปแบบนั้น” เถียงกันไม่อายครับหลังจากปากันไปคนละหกลูกแล้ว สาวน้อยยังไม่ลงไปลอยน้ำโชว์สยิวท้าสายตาบรรดาเสือหิวที่มามุงรอต่อคิวเล่นกันอยู่ตอนนี้เลย
“มึงห่วยฉิบหายเลยไอ้ปอนด์”
“มึงก็ห่วยเหมือนกันแหละไอ้ธาม หาใครมาช่วยปาดีวะ” หันไปทางซ้ายที่เสียงดังๆก็เจอจังๆเข้ากับไอ้พี่แทนที่กำลังปาโป่งแข่งกับไอ้ไนท์อยู่ ในมือทั้งคู่หอบตุ๊กตาตัวเล็กตัวใหญ่คละไซส์ไว้แทบจะหมดทั้งร้าน มึงเก่งกันไปนะ กูว่าอีกไม่นานร้านเขาได้เจ๊งปิดกลับบ้านก่อนเวลาแน่ๆ ดูมันส์มือกันขนาดนั้นเดินไปขอให้มันมาช่วยปาแลดูจะเจอลูกดอกปักกลางกระหม่อมกลับมาจากไอ้พี่แทน
“ให้ช่วยไหม?” เสียงแห่งความหวังดังขึ้น
มีต่อนะๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
“ให้ช่วยไหม?” เสียงแห่งความหวังดังขึ้น
“เออๆๆดีๆๆ” กูว่าเสียงเย็นๆคุ้นๆชอบกล มึงก็รีบตอบตกลงเขาไปทั้งที่ตายังมองหนองโพข้างหน้านะไอ้ธาม ว่าแล้วก็หันไปดูซักหน่อยดีกว่า ผู้หวังดีที่มีประสงค์เดียวกัน เผื่อคุยถูกคอจะได้สานสัมพันธ์ฉันมิตรสนิทแบบหื่นกาม
“.....................”
“เชี่ย!! พี่เหนือ!” ตอนเชี่ยน่ะสองเสียงพร้อมกันครับ แต่คำว่าพี่เหนือเนี่ยเหลือแค่ผมคนเดียวแล้วที่เรียก พอหันไปเจอว่าใครเป็นผู้หวังดีตั้งสติได้ไอ้ธามก็โยนตะกร้าใส่หน้าเจ้าของร้านใส่เกียร์หมาวิ่งฝุ่นตลบหายไปทันที ปล่อยให้ผมยืนเผชิญชะตากรรมอยู่คนเดียว เวรกรรมกูอีกแล้วไอ้เชี่ยธาม
“ไอ้ธามรอกูด้วย” ตะโกนเรียกไอ้ธามที่วิ่งหายหลับตาไป พร้อมสับขาเตรียมชิ่ง แต่มือนิ่งๆเย็นๆก็เข้ามากระชากคอเสื้อให้ลอยไปปะทะอกแกร่งเข้าก่อน
“ปึ๊ก!...” ซิกแพ็กมึงแน่นมาก ชนทีเล่นเอาจุกไปถึงลิ้นปี่
“ไปไหน กูก็จะช่วยปาให้แล้วไง!” กระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงเย็นๆ เส้นขนลุกซู่ชูชัน เงยขึ้นสบตาโหดที่จ้องเขม็ง เกิดมาไม่เคยเจอใครน่ากลัวนาดนี้มาก่อนในชีวิต ตายแน่จริงๆผับผ่า ดูจากแววตากูตายแน่ๆ
“............................” จับข้อมือผมไว้แน่นเหมือนกลัวผมหนี ส่วนอีกมือที่ว่างหยิบลูกบอลที่เหลืออีกหกลูกจากตะกร้าในมือผมขึ้นมา
“ปึ๊ก ตูมมมมมมมมมมมมมมมม!” น้ำกระจาย หัวกระจุย ตะเกียกตะกายขึ้นจากถัง กว่าจะนั่งได้ก็ทุลักทุเล มีเป๋ไปบ้าง แต่หน้ายังสวย เชิดหน้า สบตา ส่งยิ้มหวานให้ไอ้โหดที่จ้องอยู่ ก่อนจะ....
“ปึ๊ก ตูมมมมมมมมมมมมมมมม!” น้ำกระจายอีกรอบติด สายตาเริ่มขุ่นเคือง ตะกายเกาะขอบจ้องมาแต่ยังยิ้มร่าได้อยู่ ขึ้นนั่งเซนิดๆเอียงหน่อยๆ ไม่คอยให้ตั้งตัวได้
“ปึ๊ก ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!” รอบนี้ถึงกับตีลังกาหงายหลัง เสียงดังสนั่น สามรอบติด ชีวิตบัดซบกันเลยทีเดียว ตะกายขึ้นไปนั่ง เริ่มไม่เห็นรอยยิ้มแล้ว ตาขวาง น้ำลายเริ่มฟูมปาก แต่ยังฝืนๆฉีกปากยกยิ้มได้อยู่ กูว่าว่าซาดิสพอกันทั้งคู่ มึงน่าได้กันมากๆ
“ปึ๊ก ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!” กลับหัวขาชี้ฟ้าอย่างสวยงาม น้ำกระจายออกนอกถังจนถึงขั้นพักเติมน้ำใหม่กันเลยทีเดียว เจ้าของร้านเดินเข้ามาอย่างหวาดกลัว เอ่ยถามชายโฉดข้างผมขึ้นว่า
“อะ...เอ่อ...พี่ครับ...เปลี่ยนคนบ้างดีไหมครับ”
“อย่าเสือก!”
“ปึ๊ก ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม! จบคำว่าเสือก เกิบน้องนีก็ปลิวว่อน เพราะร่อนกลับหัวลงน้ำไปอีกรอบ เห็นแล้วสงสารจับจิต กับผู้หญิงมึงยังอำมหิตกับเขาได้
“ริดซี่ ทนหน่อยนะลูก พี่เขาเหลืออีกแค่ลูกเดียวแล้ว” เสียงเจ้าของร้านตะโกนบอก ลูกสาวที่ดวงซวยแบบกู่ไม่กลับ หน้าคะมำตกน้ำไปห้ารอบติด ชีวิตตกอัพแบบขั้นกว่า ริดซี่อาจมีชื่อไหม่ว่า ริดซี่ดวง ก็งานนี้เพราะตูดเธอกระแทกขอบถังน้ำดีเหลือเกิน
“ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!” ลูกสุดท้ายจบด้วยท่าตีลังกาม้วนหน้า ตามด้วยเกลียวห้ารอบ น้ำกระเซ็นน้อยมาก สวยงาม กรรมการให้คะแนนเต็ม คอพับคออ่อนลำบากต้องหามขึ้นไปพักนั่งสูดยาดมลมจับกันเลยทีเดียว หลังตกน้ำหกรอบติด ไม่วายยังชูนิ้วโป้งส่งให้ไอ้พี่เหนือมันอย่างชอบใจ แล่บลิ้นเลียริมฝีปากส่งให้อย่างยั่วยวน ทั้งที่ขาแข้งอ่อนแรง ยืนเองยังไม่ไหว สเปคผู้ชายมีปัญหาไปนะครับ เหมาะกันจริงๆอีกคนก็ซาดิส อีกคนก็วิตถาร
“พอเถอะพี่” รีบฉุดมือห้ามหลังจากทำท่าจะไปเหมาซื้อลูกบอลมาอีกชุด สาวน้อยอีกสองคนที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้งสุดตัว เพราะคราวซวยอาจมาเยือนถึงตัวบ้างแล้ว สิบสองรอบติดคาดว่าคงมีคนจมน้ำตายครับงานนี้
“มึงชอบแบบนี้ไม่ใช่หรอ!”
“ผมแค่เล่นสนุกกับไอ้ธามเฉยๆ พี่อย่าโมโหดิวะ”
“กูบอกมึงว่าไง มึงไม่เคยฟังที่กูพูดเลย”
“ผมก็แค่อยากสนุกกับเพื่อนบ้าง”
“มึงก็เลยหลอกกู” ยื่นมือไปจับแขนเสื้อมันแบบกลัวๆ มือที่มันจับผมอยู่บีบแน่นมาก คิดว่าคงเป็นรอยช้ำแน่ๆ
“ผมขอโทษ” ก้มหน้าแบบรู้สึกผิด แต่ในใจก็คิดตะหงิดๆ ว่าทำไมผมต้องยอมมันทุกที เอาเถอะครับ ก็ผิดจริงๆนี่ที่ไปหลอกมัน เห็นมันโกรธทำหน้าดุ ขมวดคิ้วชนกันแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจเลย
“................................” ไม่พูดตอบกลับ แต่เริ่มคลายแรงที่ข้อมือผมก่อนจะฉุดให้เดินไปด้วยกัน ผมเดินตามหลังมันไปช้าๆ ก้มหน้างุดๆ จริงๆก็กลัวด้วยแหละครับ ตะคอกซะผมหง๋อเลย
“พี่เหนือ...” เดินมาซักพักมันก็หยุด เงยหน้าขึ้นก็เห็นชิงช้าสวรรค์ แปลกใจ มองหน้ามันแบบสงสัย
“รอบนี้มีคนเหมาแล้วนะครับ ใครอยากเล่นรอรอบหน้านะครับ” พี่คนขายตั๋วตะโกนขึ้นก่อนจะมีเสียงโห่ไม่พอใจดังมาตาม ไอ้พี่เหนือฉุดข้อมือผมเข้าไปนั่งในชิงช้าที่หยุดค้างรอไว้ มันนั่งที่นั่งตรงข้ามผม ประตูปิด ก่อนกระเช้าจะค่อยๆเคลื่อนขึ้นข้างบนช้าๆ
“มึงอยากนั่งไม่ใช่รึไง” มันพูดขึ้นแต่ก็ไม่ยอมหันมามองหน้าผม เหมือนมันกำลังเขินอยู่
“พี่เหมารอบนี้ให้ผมหรอ?” ใจเต้นตึกตัก...หัวใจพองโต...ฉีกยิ้มไปแล้วจากใจ
“กูแค่ไม่ชอบคนเยอะ” ไม่มองหน้าอีกแล้ว...แล้วจะรู้ได้ไงว่าทำหน้าแบบไหนอยู่...อยากมอง...อยากสบตา...อยากรู้ว่าเวลาเขินเป็นแบบไหน...เพราะแค่นี้...หัวใจก็เต้นแรงเหมือนกับจะหลุดออกมานอกอกอยู่แล้ว
“ขอบคุณครับ พี่เหนือ”
“เออ” พูดแค่นั้น...ไม่หันมามองหน้ากันอีกแล้ว...ปล่อยให้ผมยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า
“ชอบว่ะพี่” ตอนนี้อยู่จุดสูงที่สุด มองเห็นวิวทั่วดอนเกิบหาย เห็นหมู่บ้าน โรงเรียน ทุ่งนา ป่า อยากเก็บภาพบรรยากาศแบบนี้ไว้ ว่าครั้งหนึ่งในชีวิตได้มาเยือนที่นี่ มีความสุขจริงๆครับ มือเดิมยื่นมาลูบหัวเบาๆ...หันไปมองหน้ามัน...เห็นมุมปากกำลังยกยิ้มอยู่...คงมองมานานแล้ว...ไม่รู้ตัวเลยว่ามันมองผมอยู่
“อือ กูก็...ชอบ...” ไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงชอบอะไร...แต่มันยังมองมาที่ผมนิ่ง...รู้สึกแปลกๆเลยเสมองไปที่อื่น เห็นที่ซุ้มยิงปืนมีไอ้พี่แทนกับไอ้ไนท์อยู่ ข้างหลังหิ้วถุงขนาดใหญ่ที่ใส่ตุ๊กตาไว้คนละใบ สงสัยกวาดเรียบมาแล้วทุกซุ้ม คงเจ๊งไปแล้วหลายร้านครับ
“พี่เคยทำอะไรแบบนี้ไหม?”
“ตอนเด็กๆเคยเห็น แต่ไม่เคยได้เล่น คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้...จนมาเจอมึง”
“พี่กำลังจะบอกว่าผมทำให้ชีวิตพี่ตกต่ำใช่ไหม ฮ่าๆ” อยากแหย่มันเล่นเลยพูดไปแบบนั้น มันไม่ตอบอะไรแต่ยิ้มแล้วผลักหัวผมเบาๆ ไม่รู้ว่าชิงช้าหมุนไปกี่รอบ...ไม่รู้ว่านั่งอยู่บนนั้นนานแค่ไหน...รู้ตัวอีกทีก็ตอนมันฉกหอมแก้ม...แล้วซักพักกระเช้าที่ผมนั่งก็มาจอดด้านล่างพอดี...รีบเดินหนี...เพราะไม่รู้จะมีคนเห็นบ้างรึเปล่า...ถ้าใครตาดี...เวลาสองวิคงทันได้เห็น...
“พี่อยากกินอะไรไหม ตรงนั้นมีรถเข็นขายของเพียบเลย ลูกชิ้น ส้มตำ ไก่ย่าง ปลาหมึกปิ้ง เครื่องดื่มก็มีนะ หิวน้ำไหมพี่ ของหวานล่ะ โรตี น้ำแข็งใส หรือว่าสายไหมก็มี” เห็นโรตีแล้วคิดถึงไอ้พี่แชมป์เลยครับ น้ำแข็งใสก็คิดถึงเรื่องในโรงอาหารเมื่อตอนนั้น สลิ่มยังห้อยติดตาทำผมหลอนมาจนถึงทุกวันนี้
“มึงอยากกินอะไรก็ซื้อเลย กูไม่หิว” มีเสี่ยกระเป๋าหนักมาด้วยมันดีแบบนี้นี่เองอยากกินอะไรก็ได้สมใจ ไม่ต้องควักซักบาท ผมเลยฟาดเรียบทั้งลูกชิ้น น้ำแดง ปลาหมึกปิ้งอันนี้เหนียวมากกัดทีฟันแทบร่วง ตบท้ายที่กำลังเดินถือกันอยู่คือสายไหม สีสวยมากครับ เพราะผมเลือกแบบคละสี เอาให้มันคัลเลอร์ฟูลกันไปเลย หวานขึ้นตา ละลายในปาก พร้อมละลายในมือ ความจริงก็ไม่ชอบอะไรหวานๆหรอกครับ แค่อยากลองดู เห็นสีมันสวยดี
“กินไหมพี่” ถามไปงั้นแหละครับ รู้ว่ามันไม่ชอบอะไรหวานๆอยู่แล้ว
“............จุ๊บ.....................” กำลังหยิบสายไหมฟองใหญ่ยัดเข้าปาก แต่ยังไม่ทันหมด ไอ้พี่เหนือมันก็ก้มมากัดสายไหมที่อยู่คาปากผมไป ไม่พอยังกัดเอาริมฝีปากล่างไปผมไปดูดด้วย
“นั่นปากล่างผมนะได้ข่าว หวานไหมพี่” ถามไปแบบตาขวางๆครับ จับปากดูคงเจ่อๆเพราะมันดูดแรงมาก...เหลือบไปเห็นแตงโมสีแดงสวย...คิดว่าสีหน้าผมตอนนี้คงไม่ต่างกัน
“ไม่ค่อย แต่นุ่มดี” ยังจะเล่นกับกูอีก เห็นหน้ากูไหม มันบอกว่าไม่พอใจมาก ปากล่างกูห้อยขึ้นมาใครรับผิดชอบ
“หื่นว่ะพี่”
“ก็มึงบอกให้กูกิน”
“ผมหมายถึงสายไหม” ชูถุงที่อยู่ในมือขึ้นกระแทกหน้ามัน
“กูก็ชิมสายไหม มันหวานกูไม่ชอบ...แต่ชอบอะไรที่มันนุ่มๆมากกว่า กัดแล้วมันส์ดี”
“พี่แม่ง!” เจ็บใจที่เห็นมันทำหน้ากวนใส่...แพ้อีกแล้ว...ยิ้มชอบใจ...ยิ้มบ่อยกว่าทุกที...แต่ผมก็ชอบมอง...ถ้าเลือกได้...ยอมขาดทุน...ยอมปากเจ่อ...ยอมทำเผลอลืมตัว...ให้คนตรงหน้ามีรอยยิ้ม...ดีกว่าทำหน้าดุเป็นไหนๆ
“กลับกัน” พูดจบก็เดินไปรวมกลุ่มกับพวกที่เหลือที่ยืนรอกันอยู่หน้าวัด เมื่อครบคนก็ออกเดินทาง ตอนนี้เกือบตีหนึ่งแล้วอากาศเย็นกว่าเดิม น้ำค้างเริ่มลง ไอ้ธามเดินนำลิ่วๆเพราะกลัวไอ้พี่เหนือมันกระทืบเลยต้องจำใจฟังที่ไอ้พี่มินเล่างานวิจัยลูกนิมิตไปตลอดทาง มันบอกว่าถ้าไม่มีคนเยอะมันก็จะแอบเอาติดมือกลับมาด้วย เจริญล่ะตื่นเช้ามาลูกนิมิตหาย กูว่าเรื่องใหญ่ถึงจังหวัด ส่วนไอ้ไนท์กับไอ้พี่แทนก็แบกถุงตุ๊กตามาเหมือนกับจะไปขาย แข่งกันจนร้านเขาไล่ เจอมันสองตัวที่ไหนต้องเอาหนังสติกออกมายิงขู่ไม่ให้เข้าร้าน ลำบากไอ้นนท์ที่นั่งรออยู่ต้องเข้าไปช่วยดึงมันสองคนออกมา สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเขาจริงๆแต่มันบอกว่าจะเอาไปฝากพวกเด็กๆที่โรงเรียน ในความหยาบช้ายังคงหลงเหลือความอ่อนโยนอยู่ครับ ส่วนไอ้ต้นกับไอ้แบทก็ต้องควักเงินชดใช้ค่าเซียมซีให้ทางวัดใหม่เพราะหายังไงก็หาไม่เจอ ไม่รู้ปลิวหายไปไหน ขอไว้อาลัยให้ความซวยของมันห้าวิ
“.......................”
“ง่วงหรอ”
“ครับง่วง” พูดแล้วก็สูดน้ำมูกไปซื๊ดใหญ่ ไม่กล้าเช็ดกับเสื้อมันครับ กลัวมันด่า ไว้เผลอก่อนค่อยทำ
“น้ำค้างแรง เดี๋ยวไม่สบาย” มันพูดพร้อมดึงฮูดขึ้นคลุมหัวผม ผมก็กลัวมันไม่สบายนะ แต่มันยกเสื้อให้ผมแล้ว ผมก็ใจดีรับไว้แล้วไม่ให้คืนครับ เพราะของฟรีผมถือ! ถือเอาเป็นเจ้าของถาวร
“.....................”
“.....................” หันหน้าไปมอง...ไม่สบตา...ไม่ยอมมองหน้ากันอีกแล้ว...อยากสบตา...อยากรู้ว่าทำสีหน้าแบบไหนอยู่...แต่ช่างเถอะ...ยื่นมือมาจับข้างหลังแบบนี้...มันคงไม่ทำสีหน้าต่างจากผมเท่าไหร่หรอก...ดีที่มืด...ดีที่เดินอยู่สองคนรั้งท้ายหลังสุด...ถึงได้ไม่ยอมสะบัดมืออุ่นๆที่ยืนมาจับอยู่ตอนนี้ออกไป...เพราะอากาศเย็นหรอกนะ...ถึงได้จับมือนั้นไว้แน่นขึ้นไปอีก...สาบานเลยว่าแค่เพราะอากาศเย็น...ไม่ได้เกี่ยวกับหัวใจที่เต้นตึกตักๆๆอยู่ตอนนี้เลย...จริ๊งจริ๊งงงงงงง
ผมจะเสียงสูงทำไม?.....
สงสัยวันนี้ก็คงเมื่อยปากไปอีกวัน...อยู่กับมันแล้วไม่เคยหุบยิ้มได้ซักที...
ตอน12มาแล้วค่ะ คนแต่งมันฟื้นแล้ว :เฮ้อ: o13 มันฝากดอกไม้แทนใจให้ทุกคำชมด้วยค่ะ :L2: :3123: :L1:
I-AMมันขอบคุณทุกความเห็นมากๆเลยนะคะ :pig4: ทุกคนดูอินมากน่ารักกันจริงๆ :mew3: :mew1: เห็นแบบนี้ก็มีกำลังใจทั้งคนแต่ง คนอัพค่ะ :hao7: :hao6:
ปล. ใครเพิ่งแสดงตัวขอต้อนรับนะ I-AMมันปลื้มมากค่ะ o13 : คนเม้นประจำก็อยู่ฮาด้วยกันไปนานๆนะคะ :hao7: :z2:
-
อร๊ายย เขินน :o8: :o8:
ตอนนี้พี่เหนือน่าร๊ากกก~
-
o13 o13ชอบเรื่องนี้ ตลกฮาดีอ่านไปขำไป 555555555
-
พี่เหนือออออออ สุดๆอ่ะ
สงสารสาวที่โดนปาเหมือนกันนะ ไม่น่าเลยซวยจริงๆ :laugh:
-
:mew3: :mew3:
อ่านตอนนี้แล้วเขินมากกกกกกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้ว พี่เหนือน่ารักที่สุด
สงสัยวันนี้ก็คงเมื่อยปากไปอีกวัน...อ่านเรื่องนี้แล้วไม่เคยหุบยิ้มได้ซักที... :กอด1:
-
ยิ้มไม่หุบเลยจริงๆ พี่เหนือน่ารัก ปอนนี่ก็เกรียได้ใจเลยจริงๆ น่ารักชอบๆรวมผองเพื่อนด้วย
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักทั้งคู่เลยอ่า ชอบบบบบ
หวานกันเบาๆ 55555
สงสารสาวน้อยตกน้ำมาก เจอไป6ทีรวด
พี่เหนือไปแกล้งเค้าได้นะ 55555
-
น่ารักกันทุกคนเลย :mew1: :mew1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:โคตรสงสารน้องสาวน้อยเลยอะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
พี่เหนือกะปอนด์เขาแอบหวานส่งท้ายงานวัด
เป็นอย่างนี้บ่อยๆไม่รอดแน่ปอนด์ โดนกินตับ
-
:laugh: :laugh: :laugh: ฮามาก สาวน้อยตกน้ำ
ชอบพี่เหนือ น่ารักและอบอุ่นจัง
-
ปอนด์ปากเปื่อยแน่ๆๆ
:hao6:
-
งานวัดได้อารมณ์จริงๆ
แทนกับไนท์สุภาพบุรุษขาโหด
ทั้งงานคงถ่ายรูปแปะเป็นบุคคลต้องห้าม อย่าให้เข้ามาเฉียดเด็ดขาด
ชอบตอนปอนด์คิดว่าจะเอาหนังสติ๊กมายิงไม่ให้เข้าร้าน
ขำก๊ากเลย
แต่ยิ้มหุบไม่ได้จริงๆ ก็ตอน ทาสีไปถูกฉกหอมแก้มไป
ใครไม่แก้มแตกก็บ้าแล่ว
ขำกลิ้งตอนสาวน้อยตกน้ำ
มันใช่เลย อีกฝ่ายวิตถาร อีกฝ่ายก็โรคจิตเหี้ยมได้ใจ 555
กระหน่ำกดบวกและเป็ด
มาต่อๆ รอพี่เหนือกะน้องปอนด์ทุกวัน :hao6:
-
พี่เหนือขี้หวงมากกก แต่น่ารักดี ยังคงคอนเซปหนุ่มโหดอยู่เหมือนเดิม
น้องสาวน้อยนี่ดวงตกจริงๆ555 คู่ไนท์ก็น่ารัก อยากอ่านคู่นั้นเหมือนกันอิอิ
-
เขินมิไหวแล้ว~ :-[
-
เขินอ้ะะะะะะะ มโนให้ตัวเองเป็นปอนด์5555555555
หื่นกามมาก ชอบอ้ะ อยากได้แบบพี่เหนือซักคน :ling1:
แต่สงสารน้องริดซี่อ้ะ :m20:
-
ชอบที่สุดคงเป็นตอนสาวน้อยตกน้ำ ฮามาก
พี่เหนือทำเป็นเข้ม ที่แท้ก็แอบใจดี ปอนด์ยิ้มไม่หุบ
คนอ่านยิ้มเมื่อยปากเหมือนกัน
-
ถ้าใจตรงกันแล้ว
อย่ารอช้าไปใย
รีบผลิตลูก? กันเถอะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ชอบบบบบ หวานกันม๊ากกกกก น่ารักจริง ๆ เลย :oo1:
แอบขำคณะลูกทัวร์นี้มาก ไปที่ไหน วอดวายที่นั่น 5555 :laugh:
-
ขำสาวน้อยตกน้ำ
ความจริงพี่เหนือมันอาจจะมันมือก็ได้นะ
น่าจะหายโกรธตั้งแต่ปาลูกแรก ๆ ที่เหลืออาจจะมันมือเน้น ๆ :m20:
ปล. มีแอบจับมือกันด้วย...
-
ดิ้นตายน้ำลายฟูมปาก
แอรียยยยยยยยยยยยยย เขินกับฮา สาวน้อยตกน้ำ เฮียแมร่งโคตรสุดยอด ยกนิ้งโป้งเท้าให้เลย
ส่วนอิน้อง น่าฮักมากกก ฟินกับคู่นี้มากๆ
-
พี่เหนือท่าจะรักจริงแค้นจริง 55555+
น้องปอนด์ก็อย่าดื้อกับพี่เค้ามากนะ อิอิ
-
:pigha2: ขำสายน้อยตกน้ำมาก
เขินด้วยอ่ะ เขินมาก ยิ้มแก้มเมื่อยเลย
-
*บิดดดดดดดดดด*
พี่เหนือน่ารักมากกกกกก ขี้หวงเหมือนเดิม ฮาาาา
น้องปอนด์หนูอยากดวงชะตาขาดหรอลูกไม่ทำตามเหนือเค้า55555
รอตอนหน้านะค่ะ จะเม้นทุกตอนที่มาอ่านเด้ออออ :impress2:
-
“ปิ๊ว ปิ๊ว ตื๊ด ตื๊ด ตะแนว ตะแนว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง” ..นี่เกมอะไรคะ ไม่รู้ว่าเสียงเกมส์นี่เกือบจะลุกเต้นแล้วนะ
ป.ล.ฝากไทลินอลให้น้องนีสายมาโซ 2แผงค่ะ
:กอด1:
-
“ปิ๊ว ปิ๊ว ตื๊ด ตื๊ด ตะแนว ตะแนว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง” ..นี่เกมอะไรคะ ไม่รู้ว่าเสียงเกมส์นี่เกือบจะลุกเต้นแล้วนะ
ป.ล.ฝากไทลินอลให้น้องนีสายมาโซ 2แผงค่ะ
:กอด1:
อเลนว่าน่าจะเกมส์บี้มดนะ :laugh: :m20:
ไทลินอลสองแผงจะพอหรอ ร้อยเม็ดไปเลย ซัดทีเดียว...อยู่ o13
-
น่ารักมากเลยค่ะ ติดตามๆ
-
:-[
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านถึงตอน7ละ แต่ขอแปะไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่านต่อ จะได้หาง่ายๆหน่อย
แต่เรื่องสนุกจริงๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
พี่เหนือน่ารักอ่า อ่อนโยน ดูใจดี
ปอนด์ก็อย่าดื้อมากนะ อิอิ
อ่านไปยิ้มไป
พี่แทนกับไนท์ อยากเห็นคู่นี้มากกว่านี้
ท่าจะฮากลิ้งตลอด
รออ่านต่อค่ะ
-
ชอบพี่เหนืออ่ะ ได้ใจมั่ก ๆ แล้วก็แอบสงสารสาวน้อยตกน้ำด้วย
-
พี่เหนือแม่งฮา5555555
ถ้าปอนด์ไม่ห้ามคงปาจนกว่าจะเงินหมด
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o8: :-[ :impress2:
คู่รองก็น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao5:
-
เขินอ่า น่ารักจริงคู่นี้ :-[
-
ตอนนี้อ่านแล้วหลากหลายอารมณ์มากกก มีทุกอารมณ์เบย ทั้งขำ เขิน แถมสยองกลัวไอ้พี่เสือทำโทษไอ้น้องปอน แต่พี่ท่านกลับทำให้เราเขินแทนในตอนท้าย แต่ยอดชายนายปอนด์ของเราก็นะ :เฮ้อ: ช่างไม่กลัวตายท้าทายอำนาจมืด :m16: ดีนะที่ไอ้พี่เสือมันอยู่ในช่วง ความรักมันเข้าตา :hao3: บทลงเลยไปตกอยู่ที่ ชะนีนางนั้น :laugh: แทน :laugh: :laugh: :m20:
-
อ่านตามทันแล้วจ้า สนุกมากเลย ฮาดี
สำนวนการเขียนคลายๆเรื่อง "เงินน่ะมีไหมวะ" เลย
พระเอก นายเอก ก็นิสัยคล้ายๆกัน แต่เรื่องนั้นออกแนวเครียดๆ ไมได้ฮาๆแบบเรื่องนี้อ่ะนะ
(ปล. แค่บอกตามความรุ้สึก แต่ไม่ได้คิดว่า I-AMไปลอกเลียนแบบเรื่องนั้น แต่อย่างใดนะจ๊ะ)
คู่หลักจะน่ารักกันไปไหน หวานกันตลอด แต่สถานะกลับยังไม่ชัดเจน โธ่...
คู่พี่แทน ไนท์ นึกภาพไม่ออกจริงๆว่าใครจะได้กดใคร รอI-AMเฉลยให้ละกันนะ(แอบหื่น ฮ่าๆ)
แล้วพี่มินจะมีคู่ไหม อยากบอกว่าเราชอบตัวละครตัวนี้นะ ตอนแรกดูเป็นหนุ่มใจดี อ่อนโยน ใจเย็น
ที่คอยห้ามทับเพื่อนๆเวลาจะมีเรืองกัน แต่พอไปค่ายกลับดูน่ารักไปอีกแบบ น่ารักแบบเหมือนเด็กๆ
ถ้ามีคู่ เราก็คิดภาพให้พี่มินเป็นเคะนะ พี่แกน่ารักดีอ่ะ ฮ่าๆๆ (วูบบบบ....หลบตีนพี่มิน)
แต่ถ้าให้คู่กับธาม ก็ดูจะไม่ค่อยเข้ากันเท่าไร ธามมันดูต๊องๆอ่ะ ถ้าคู่กับคนบ๊องๆอย่างพี่มิน(แบบที่ค่าย)
คาดว่าคู่นี้คงไม่ได้มีอนาคตกันแน่ๆ พากันหายนะ ล่มจมแหงแซะ ฮ่าๆๆๆ
เรื่องสนุกมากจ้า รอติตามนะ :กอด1:
:L2: :pig4: :L2:
-
:-[ น่าร๊ากกกกกกกก
อิอิ ชอบมากเลย
-
โฮ :sad11: เสียดาย คืนสุดท้ายแล้วเหรอที่ดอนเกิบหาย ที่นี่สนุกมากเลยอ่ะ แต่ไม่เป็นไร ไปฮาต่อที่กรุงเทพก็ได้ เพราะน้องปอนด์และผองเพื่อนอยู่ที่ไหนมันก็ฮาที่นั่นอยู่แล้วอ่ะนะ ฮะ ๆ :pigha2:
คู่รัก เอ้ย! คู่แค้นนองเลือด นี่ยังไงน้า แหม ๆ พี่แทน ทำเนียนนอนดิ้น ดิ้นอีท่าไหนจ้ะไปนอนกอดน้องไนท์ทั้งคืนเนี่ย ว่าแต่น้องไนท์เป็นพวกหลับลึกเหรอโดนนอนกอดทั้งคืนยังไม่รู้ตัวเนี่ย รึว่าชอบจ้ะ อ่ะ ล้อเล้น ๆ แต่พี่แทนเริ่มคิดมิดีมิร้ายกับน้องไนท์แล้วใช่มั้ยจ้ะ รู้สึกจะค่อย ๆ คืบคลาน (พี่แทนนะไม่ใช่ตัวอะไร) ไปหาน้องไนท์ทีละนิด ๆ แล้วน้า ชอบอ่ะ :z1:
ค่าแรงพี่เหนือช่างแสนแพง แก้มน้องปอนด์ช้ำไปหมดแล้วเนี่ย ได้ทีเอาใหญ่เลยนะพี่เหนือ แต่อย่างว่าถ้าไม่ใช่น้องปอนด์มีรึคนอย่าง เหนือฟ้า จะยอมช่วย เพราะงั้นก็ทนเอาหน่อยน้าน้องปอนด์ แต่ท่าทางจะชอบนิ แหม เล่นยิ้มไม่หุบเลยน้า น่ารักอ่ะ ว่าแต่น้องปอนด์เริ่มพัฒนาความสามารถอ่านความรู้สึกทางสีหน้าพี่เหนือออกแล้ว ถึงกับมีจิตวิทยาเบื้องต้นในการอ่านใจพี่เหนือเลย ยอดมากจ้า ต้องอย่างนี้สิน้า ว่าที่ภรรยาในอนาคต แล้วพี่เหนือจะไม่รักไม่หลงไ้ด้ไงเนอะ :m4:
เฮ งานวัด ๆ ชอบมากเลยงานวัดเนี่ย แต่กลุ่มนี้ กว่าจะเดินทางถึงวัดนี่ทำไมมันวุ่ยวายแท้เน้อ ฮะ ๆ :jul3: พี่แทนน้องไนท์ แม้แต่ไฟฉายก็ยังแย่งกันอีกนะ พี่เหนือน่ารักสุด ๆ ถวายสังฆทานร่วมกับน้องปอนด์ แหม ทำบุญร่วมชาติ หวังผลถึงชาติหน้าสิน้า เล่นจองตัวไว้ตั้งแต่ชาตินี้เลยเหรอจ้ะเนี่ย แต่ละคนนี่นะมาเที่ยวงานวัดยังพกความฮามากระจายในวัดอีกน้า น้องปอนด์เอ้ย อุตส่าห์คิดแผนสลัดพี่เหนือเพื่อพุ่งใส่สาวน้อยตกน้ำ แต่มีรึพี่เหนือจะจับไม่ได้ ตลกน้องธาม กลัวพี่เหนือสุด ๆ ไม่เปลี่ยนเลย
พี่เหนือก็โหดสุดๆแม้กระทั่งกับสาวน้อยตกน้ำอ่ะ โกรธปอนด์แล้วมาลงกันสาวน้อยตกน้ำ ตอนแรกคิดว่าเธอคนนี้ช่างโชคร้ายนัก โดนอยู่คนเดียวเลยอ่ะ แต่ที่ไหนได้คุณเธอกลับชอบซะงั้น ฮะ ๆ :pigha2: ขำอยู่ดี ๆ ก็มาซึ้งแทนน้องปอนด์ โอ้ พี่เหนือ เล่นเหมารอบชิงช้าสวรรค์อย่างนี้เลยเรอะ สุดยอดอลังการ โอย โรแมนติกในชิงช้าสวรรค์ดอนเกิบหาย ไม่เหมือนใครจริง ๆ :give2:
กลุ่มนี้นี่ขากลับก็ยังฮา พี่มิน พี่ช่างแตกต่าง คิดได้ไงจะแอบเอาลูกนิมิตเขากลับไปด้วยเนี่ย ฮะ ๆ :m20: สงสารก็แต่น้องธามที่ต้องทนฟังงานวิจัยเนี่ยแหละน้า ฮะ ๆ ชอบธามมากเลยอ่ะ น้องไนท์พี่แทน ช่วยกันทำมาหากินจริงเชียว ได้ตุ๊กตามาถุงเบ้อเริ่ม ในงานเห็นคู่นี้แวบไป แวบมา น่ามีตอนพิเศษของน้องไนท์กับพี่แทน ในงานวัดด้วยน้า ชอบจัง สุดท้ายพี่เหนือก็ยังแอบหวาน แถมยังขี้อายไม่กล้าสบตา ทำไมพี่เหนือน่ารักอย่างนี้เนี่ย อย่างนี้น้องปอนด์จะไม่พ่ายแพ้ให้ได้ยังไงจริงมั้ยจ้ะ
เราเม้นท์ยาวมาก ๆ เลย ไม่รู้ว่าไม่ชอบกันรึเปล่า :m5: แต่มันรู้สึกอยากเขียนถึงแทบทุกจุดเลยอ่ะ นี่ย่อแล้วนะ ฮะ ๆ ไม่ค่อยอยากข้ามจุดไหนไปเลยเพราะมันน่ารักมาก ๆ ชอบเรื่องนี้มากจริง ๆ เลยนะ เชื่อมั้ย ขนาดเรานั่งเซ็งรถติดอยู่บนรถเมล์ แต่พอคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ทำเอาเราอารมณ์ดีขึ้นมาเลยนะ นั่งอมยิ้มซะงั้นอ่ะ กลัวคนอื่นหาว่าบ้าเหมือนกันนะเนี่ย ฮะ ๆ อย่าว่าเราเวอร์แต่เรารักเรื่องนี้จริง ๆ น้า
ให้ I-AM กับ อเลนคุง เหมือนเดิมจ้าขอให้แต่งต่อไปให้ยาว ๆ เลย :L1: :3123: :กอด1:
-
เขินอ่ะ.เขินจริงๆ .ไม่แบ่งให้คู่ไนท์แทนบ้างเลย :hao7:
-
น่ารักสุดดดดด เบย
-
:m22: มาแอบดู พี่เหนือ น้องปอนด์ แอนด์ เดอะแกงค์ ยังไม่มาอีกเหรอจ้าาาา คิดถึง ๆ :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่เหนือหึงโหด55555555555555555
สงสารสาวน้อยตกน้ำคนนั้นจัง55555555
นพี่แหนือน้องปอนด์น่ารักมากๆเลย มาต่อไวๆนะค่ะ
-
อ่านรวดเดียวเลย น่ารักม้ากกกก ทุกหนุ่มเลย
รออ่านตอนต่อไปอยู๋นะฮะ
ไม่ทราบว่ามีเรื่องอื่น ที่ I-AM แต่งอีกบ้างไหมฮะ
จะตามไปอ่าน รบกวนส่งข่าวด้วยนะฮะ ขอบคุณล่วงหน้า ^_^
-
อยากบอกว่าชอบมากกกกก :angellaugh2: อ่านไปยิ้มไปตลอด แอบเขินแทนน้องปอนด์ซะปะหนึ่งเป็นตัวเอง :m3: พี่เหนือนี่เค้าหวานปนหยองให้น้องปอนด์ปั่นปวนได้ตลอด
ขนาดเหมารอบหวานกันสองคนถ้าไม่ใช่พี่เหนือทำไม่ได้นะเนี่ย อยากเจอแบบนี้มั่งจัง :impress2:
ส่วนคู่กัดไนท์ แทน ถึงตอนนี้แทบไม่มีบทพูดแต่ก็แอบสวีท(?) :m28: ตัวติดกันตลอดเรื่องเลยอะ
สงสารก็แต่น้องธามเห็นพี่เหนือนี่เหมือนเห็นผีวิ่งไม่รอเพื่อนรอฝูงกันเลย o22 อย่างนี้เหมาะทำงานวิจัยกับพี่มินดีกว่าเนอะ
ท้ายสุดก็ :pig4: ให้กับ I-AM และอเลนคุง นักเขียน และนักโพสคนขยัน ค่ะ :กอด1:
อ่านเรื่องดีๆแต่เช้า จิตใจเบิกบานแล้วก็ไปทำบุญใส่บาตรกันน้า :teach:
จะรอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ :bye2:
-
Chapter 13…………………….. “เป็นแฟน”
“พวกมึงแม่งชั่วสุดๆ ลืมกูไว้ที่วัด ห่า ให้กูตามหาแทบตาย กูโวยวายลั่นวัดเลยนะเว้ย” ได้ยินประโยคแบบนี้มาสามวันติดหลังจากที่พวกเรากลับมาจากค่ายอาสาที่ดอนเกิบหาย เวลาเกือบตีหนึ่งไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว เพราะกำลังเผชิญอยู่กับมรสุมงานถาโถมยิ่งกว่าพายุทอร์นาโดบวกเฮอร์ริเคนมีดีเปรสชั่นประปรายกระจายทั่วถึงทุกคนยกมาแบบข้ามทวีปกันเลยทีเดียว สภาพยิ่งกว่าซากศพมาครบทั้งสีและกลิ่น มันยังเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาต่อว่าพวกผมได้ สภาพตอนนี้แค่เดินผ่านกันไกลๆยังเหมือนเดินผ่านถังขยะที่ข้างๆมีศพหมาเน่าวางอยู่ ไอ้ธามยิ่งหนักสุดไม่รู้สองวันที่ผ่านมาตัวมันผ่านน้ำบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ รู้แต่ท่าเกาไข่มันอุจาดตาผมสุดๆไปเลย กูเตือนแล้วให้ระวังพี่คังๆ ห่า ไม่ฟังกูเลย แกมาเยือนแล้วมึงก็ลำบากต้องไปหาโทนาฟมาใช้อีก!
“กูรำคาญมึงว่ะไอ้คิม มึงก็หาทางกลับมาเองได้ยังจะบ่นไรอีกวะ” ไอ้นนท์ยกคัทเตอร์ที่ถืออยู่ในมือขึ้นชี้หน้าไอ้คิม อื้อหือ ขอบตามึงหรอครับ กูเห็นแล้วอยากหาใบไผ่มายัดใส่ปาก มึงเป็นญาติห่างๆกับหลินปิงหรืออย่างไรรชานนท์ ตกลงมึงคนหรือหมี
“พวกกูก็ขอโทษขอโพยกันไปแล้วมึงจะหาเรื่องมาเป็นประเด็นอีกทำเชี่ยไร” ถึงคราวผมทนไม่ไหวพูดไปบ้างครับ จริงๆที่มันพูดผมก็เห็นใจมันนะ เพราะพวกเราก็ลืมมันจริงๆ เดินกลับกันเริงร่าหาได้ดูเลยว่าครบคนหรือไม่ ถึงเต็นท์ก็ทิ้งตัวนอนกันสบายอกสบายใจ สูดอากาศบริสุทธิ์ทิ้งทวนเป็นวันสุดท้าย หลงลืมไปว่ามีอีกคนแหกปากร้องไห้ลั่นวัดเพราะหาเพื่อนไม่เจอ ลำบากลุงสมานมัคทายกวัดต้องพามันกลับมา หมาหอนเกรียวทั้งหมู่บ้าน ผมจะสงสารหรือสมเพชดีก็ไม่รู้
“จะโวยวายอะไรกูไม่ว่านะไอ้คิม แต่มึงช่วยดึงกางเกงขึ้นทีดิวะ กูเห็นแก้มก้นมึงแล้ว อุบาทลูกตาสุดๆ” เสื้อกล้ามเปื้อนสีเป็นหย่อมๆสภาพขาดๆเยินๆกับกางเกงบอลเอวยานจนแทบประคองให้อยู่บนตัวไม่ได้ ลำบากนักกูว่าหาหนังยางมามัดเถอะไอ้คิม ขี้เกียจนักก็หยิบยู้ฮูบ้องตรงหน้าทาแปะที่เอวเลย เอาให้แม่งติดตัวถาวรจะได้ไม่ต้องโชว์ง่ามตูดสลอนให้ไอ้ต้นมันเห็นอีก มันจะได้ไม่หงุดหงิดโวยวายเพราะมึงดันยืนจังก้าเอาตูดชี้หน้ามันอยู่
“ครืด~!...ครืด~!... ไอ้ปอนด์เสียงโทรศัพท์หรือเครื่องซักผ้าวะ ถ้าจะสั่นแรงขนาดนั้น อย่าใส่ในกระเป๋ากางเกงนะมึง ใครโทรเข้าทีมีแววเป็นหมัน แต่มึงมีผัวนี่หว่ายังไงก็ไม่จำเป็นต้องมีลูกอยู่ดี โทษทีๆ” อยากเอาตีนถีบหน้ามึงจริงๆกวนตีนฉิบหาย แล้วดูพูดจาน้องโบราณกูเสียหายหมดไอ้ธาม แต่ขี้เกียจเถียงกับมัน ว่าแล้วก็เดินข้ามหัวไอ้แบทที่นอนแผ่สลบน็อคเอ้าไปที่พื้นซึ่งคาดว่าอีกครึ่งชั่วโมงมันถึงจะฟื้น พวกผมเป็นกันบ่อยครับปั่นงานกันจนเครื่องร้อน ฮีทถึงจุดสูงสุดก็ระเบิดน็อคสลบไปเองฟื้นมาอีกทีค่อยว่ากันใหม่
“ครับพี่เหนือ” เห็นชื่อเหนือฟ้าโชว์หราบนหน้าจอน้องโบราณผมจึงรีบกดรับแบบลนลานตาลีตาเหลือก กูปั่นงานเร่งรีบส่งพรุ่งนี้ยังตกใจไม่เท่ากลัวรับสายมึงโทรมาแต่ละครั้งไม่ทันเลย
“อยู่ไหน?” ได้ยินเสียงเพลงลอดมาตามสายดังมาก มีเสียงโวยวายของไอ้พี่แทนแทรกมาด้วย คาดว่าน่าจะอยู่ในผับที่ไหนซักแห่ง สอบเสร็จก็เริงร่าเลยนะไอ้พี่เหนือ กูสิสอบไม่ค่อยมีแต่งานจะพาชีวีย่อยยับ
“อยู่ที่ตึกคณะ ทำงานอยู่ครับ”
“เสร็จเมื่อไหร่” กูจะตอบยังไงดีวะกับคำถามนี้ คือกูก็นั่งทำไปเรื่อยๆไง มันก็บอกไม่ได้ว่าจะเสร็จตอนไหน แต่ก็เหลือแค่เก็บรายละเอียดอีกเล็กน้อยแล้ว
“อีกนิดหน่อยก็เสร็จแล้วครับ น่าจะไม่เกินตีสอง”
“กูจะเข้าไปหา เอาอะไรไหม?”
“ขอผมถามเพื่อนๆก่อนนะครับ...เฮ้ย! พี่เหนือจะเข้ามาใครอยากได้อะไรบ้าง” จบประโยครายการก็ยาวมาเป็นหางว่าวส่งเข้าในมือผมอย่างรวดเร็ว ส่วนใหญ่เป็นเสบียงอาหารทั้งนั้น สั่งไม่ได้เกรงใจกูเลยว่ากูจะไปบอกเจ้าตัวมันยังไง แต่ดูจากรายการแล้วเซเว่นมีครบ โอเคกูคงไม่โดนกระทืบอะไรมาก ผมจึงค่อยๆบอกรายการให้มันฟังทีละอย่างจนครบ
“ก็มีเท่านี้แหละครับพี่เหนือ”
“กูจำไม่ได้ ไว้ไปถึงมึงค่อยออกมาซื้อพร้อมกู” ไอ้เชี่ย! แล้วให้กูพูดไปยาวเหยียดเพื่อ?! ก็บอกตั้งแต่ไอ้ธามมันสั่งให้ซื้อขนมเซี่ยงไฮ้มาดิวะ หรือไม่ก็ค้านกูตั้งแต่ไอ้คิมสั่งซื้อถั่วปากอ้าทอดกรอบมาก็ได้ กูต้องมาสาธยายสารพัดขนมขบเคี้ยวไร้ประโยชน์โคตรๆที่ไอ้พวกเพื่อนตัวดีมันสั่งกันมาให้ฟังอยู่นาน กูก็เหนื่อยเป็นนะครับไอ้พี่เหนือ
“ครับๆ แล้วพี่จะมาตอนไหน?”
“ตอนนี้” ได้ยินเสียงไอ้พี่แทนมันตะโกนว่า “รีบไปไหนวะ เมียมึงไม่หายไปไหนหรอกน่า” ปากยังหมาเหมือนเดิม
“ชอบเสือกนะมึง” ได้ยินมันตอบเพื่อนไป รู้อยู่แล้วว่าจะโดนด่าแต่ก็ชอบกวนบาทาไม่เลิก
“หลงขนาดนั้นเลยหรอวะไอ้เหนือ ว่างๆพามาให้พวกกูลองบ้างดิวะ” เสียงนี้คงเป็นใครซักคนในกลุ่มมั้งครับ ไม่คุ้นหู เพื่อนมึงแต่ละคนนี่กวนไม่ต่างกันเลย
“อยากตายคาตีนกูก็ลองดู” จบข่าว แต่เสียงหัวเราะร่าเฮฮาโฮ่ฮิ้วก็ยังดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง โดนด่าก็ไม่สะดุ้งสะเทือนคนเป็นเพื่อนมึงได้นี่ต้องเข้าใจมึงจริงๆว่ะไอ้พี่เหนือ
“กูกำลังจะไป”
“ครับ ขับรถดีๆนะพี่ ไม่ต้องรีบก็ได้”
“ไม่รีบไม่ได้...กูทนคิดถึงมึงไม่ไหว” มึงเมาใช่ไหม? หรือกูเองที่หูเพี้ยนไป ใจเต้นตึกตักอยู่พักใหญ่...ไม่มีใครพูดอะไรอีก...เหมือนต่างคนต่างรอท่าทีอีกฝ่าย...สุดท้ายก็เป็นผมที่ยอมพูดออกไป...
“ผมจะรอ” พูดจบก็รีบตัดสายทันที...ผมคงจะเมามากกว่า...ถึงได้กล้าพูดออกไปแบบนั้น
“น้องปอนด์จะรอพี่เหนือที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะครับ”
“พี่เหนือไม่เอาท่าน้ำได้ไหมครับ พี่ขอท่านั่ง ท่านอน หรือจะออนท็อปให้พี่ก็ได้” ใครก็ได้หยุดไอ้เชี่ยสองตัวที่วิวัฒนาการความเสือกมาล้อเลียนผมที ท่าสะดีดสะดิ้งเป็นกูอยากยกตีนถีบเข้าหน้าจริงๆสัดธาม ไอ้คิมก็เอาใหญ่พี่เหนือห่าไรวิตถารสุดๆ หน้ามึงโคตรโรคจิตเลย ว่างขนาดนี้เอาเวลาไปทำงานดีกว่าไหม ได้ข่าวเส้นตายถึงเที่ยงพรุ่งนี้
“พวกมึงก็ไปแซวมัน เห็นเพื่อนยิ้มให้โทรศัพท์เหมือนสาวๆวัยกำลังมีความรักเป็นไม่ได้เลย” กูอายเพราะมึงมากกว่าเชี่ยนนท์ แล้วหันมามองกูคุยโทรศัพท์ยกกลุ่มเลยหรอ สะกดคำว่ามารยาทเป็นกันไหมพวกชั่ว
“ใครยิ้ม กูแค่ดีใจจะได้แดกของฟรีหรอกเว้ย พวกมึงแม่งมั่ว”
“หน้าบานเป็นถาดใส่ข้าวหมาขนาดนั้นทำมาว่าพวกกู” เปรียบเทียบซะกูสงสารตัวเองเลยไอ้นนท์ พูดจากันแต่ละคำทำร้ายจิตใจกูตลอด
“พอเลยๆ พวกมึงกลับมาทำงานได้แล้ว ไปล้อไอ้ปอนด์ทำไม ว่างขนาดนั้นเลยหรอวะ” ซึ้งใจอยากเข้าไปกระโดดกอดมึงจริงๆหล่อโคตรพ่อ เงียบอยู่นานกูคิดว่าตายตามไอ้แบทไปแล้ว
“มึงไปไหนมาวะไอ้ไนท์” เดินข้ามหัวไอ้แบทที่นอนเป็นศพยังไม่ฟื้นกลับเข้านั่งประจำที่เดิม ก่อนจะเอ่ยถามคนข้างๆที่เพิ่งเดินกลับมาจากไหนไม่รู้ พิจารณาดูหน้ามึงก็ยังหล่ออยู่ดีว่ะ ขนาดอดหลับอดนอนเหมือนกันแท้ๆทำไมหน้ากูแย่ยิ่งกว่าซอมบี้อีกวะ
“หมาโทรมากวน” หมาอะไรโทรศัพท์ได้ ไม่พูดให้กระจ่างมันก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานตรงหน้าต่อไปปล่อยให้ผมสงสัยอยู่คนเดียว มีหมาอีกตัวอยู่ตรงนี้มึงจะรู้ไหม แต่ตัวนี้มันทำได้แค่ทำหน้างงๆ
“หมาแม่งสุดยอดไปแล้ว เจ๋งขนาดนั้นกูจะหามาเลี้ยงซักตัว” พูดกับตัวเองเบาๆ ไม่นานมือคนข้างๆก็ยกขึ้นมาผลักหัวผมเบาๆ
“หมาเมา หาเรื่องชวนทะเลาะ ไม่รู้ไปหาเบอร์กูมาได้ยังไง” กูคงเข้าใจมึงหรอก หมาโทรศัพท์ได้กูยังไม่เข้าใจ หมาแนวใหม่มึงมาให้กูสงสัยเพิ่มอีกแล้ว คิดว่ากูอยากรู้ไหม? อยากรู้มาก! แต่งานมันยากกูขอฝากเรื่องหมาไว้ก่อน โอกาสหน้าไม่รอช้า กูจะเค้นมึงยันถึงไส้ติ่งเลยคอยดู!
“...........................” เงียบไปซักพัก ทำงานกันอย่างขะมักเขม้น ไอ้แบทที่คืนชีพมาได้ก็มานั่งตัดโมของตัวเองต่ออย่างรีบร้อน ได้พักเอาแรงแล้วนี่มึง คราวหลังก็ซัดเอ็มร้อยเยอะๆหน่อย เขาห้ามเกินวันละสองขวดมึงก็จัดไปซักสามตามด้วยกาแฟอีกซักกระป๋อง ตายตกไปตามๆกันเชื่อกู
“ปอนด์ สุดหล่อขับแลมโบมาถึงแล้วจ๊ะ ขนาดข้าวเห็นมืดๆนะ ยังขาวโอโม่ หล่อระเบิดระเบ้อไปเลย” ผมทำได้แค่ยิ้มแหะๆส่งให้ข้าวสวยไป อยากให้เธอชมผมแบบนี้บ้างจัง รู้ครับว่าคนที่ว่ามันหล่อ แอบอิจฉามันชะมัด ว่าแล้วก็อยากเจอลูกรักผมใจจะขาด ออกจากอู่มาได้สามวันแล้ว แต่ไม่มีเวลาได้พบหน้า โอกาสดีของผมแล้วครับที่จะได้พบสบตาลูกรักเจ้าปัญหาอีกครั้ง
“ของมึงใกล้เสร็จแล้ว ออกไปหาก่อนเถอะ เดี๋ยวกูช่วยเก็บของให้ ให้มันรอนานเดี๋ยวมึงจะซวยอีก”
“เออๆ ขอบใจวะไอ้ไนท์ กูฝากเก็บของด้วยนะ เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก” เห็นมันไม่ตอบอะไรแต่ส่งยิ้มให้ผมแทน ผมจึงรีบเดินออกมาเพื่อจะลงไปหาไอ้พี่เหนือที่รออยู่หน้าตึก แต่ยังไม่ทันก้าวขาออกมาพ้นขอบประตู เสียงเชี่ยสองตัวก็ตะโกนแซวขึ้นมาก่อน
“น้องปอนด์ทนคิดถึงพี่เหนือไม่ไหวแล้ว ใจมันจะขาด จะรีบไปหาพี่เหนือนะครับ” คำพูดคำจาน่าโดนบาทายัดปากมากไอ้ธาม
“พี่เหนือก็อยากเจอน้องปอนด์เหมือนกัน ได้เห็นหน้าปอนด์อยากลากเข้าห้องนอนซั่มกันสามวันสามคืนเลย” เรื่องวิตถารล่ะไม่มีใครเกินมึงเลยเชี่ยคิม รู้งี้กูบอกให้ลุงสมานฝังมึงไปพร้อมกับลูกนิมิตซะก็ดี ไม่น่ารอดกลับมาปากเสียใส่กูได้แบบนี้
“สัด!” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นพร้อมชูนิ้วกลางส่งไปให้ แล้วรีบร้อนเดินลงไปหาคนที่รออยู่ เกรงว่าถ้าช้า อาจมีปัญหาตามมาได้
“.........................” ลงมาก็เจอลูกรักผมจอดอยู่หน้าตึก โดยมีเจ้าของยืนสูบบุหรี่พิงอยู่ตรงประตู...พ่นควันลอยขึ้นฟ้า...ยังไม่จางหายก็อัดมะเร็งเข้าปอดแล้วพ่นออกมาใหม่...ลมพัดเส้นผมที่เริ่มยาวของมันปะทะใบหน้าแสนเย็นชา...เหมือนมีเรื่องอะไรในใจ...ยืนนิ่งแอบมองหน้ามันอยู่นาน...จนมันทิ้งบุหรี่แล้วใช้เท้าขยี้ดับ...ถึงได้ก้าวเข้าไปหามัน
มีต่อๆๆๆๆๆๆๆ :katai5:
-
“พี่มานานแล้วหรอ” เดินยิ้มร่าเข้าไปหามัน พร้อมใช้มือลูบคลำลูกรักอย่างคิดถึง...ได้แต่เก็บความสงสัยบางอย่างไว้ภายในใจ
“เมื่อครู่...มึงอยากกินอะไร?”
“อะไรก็ได้” ยังไม่หันไปมองมันครับ เพราะยังลวนลามลูกรักอยู่ ไม่เจอกันมาเป็นเดือน คิดถึงใจแทบขาด ร่องรอยอารยธรรมต่ำทรามหายไปหมดแล้ว สวยจับใจผมเหมือนเดิม
“ปอนด์” น้ำเสียงเข้มขึ้น โอเค! เป็นอันเข้าใจว่าเริ่มหงุดหงิดที่ถูกเมิน รีบเงยหน้าสบนัยน์ตาคมพร้อมเดินเข้าไปยืนใกล้ๆมันทันที
“ผมกินมาม่าไปบ้างแล้ว” มันเอามือลูบหน้าผมเบาๆ ไม่เจอกันมาสามวันนับจากวันที่กลับจากค่าย เพราะยุ่งกันทั้งคู่ มันก็ต้องสอบ ผมก็ต้องทำงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ ได้คุยกันบ้างก็ทางโทรศัพท์เท่านั้น
“มึงดูโทรม” ลูบที่แก้มผมเบาๆ
“ผมไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว เหนื่อยมาก น้ำก็ไม่ค่อยได้อาบ ข้าวผมก็ไม่ค่อยได้กิน” โน้มหน้าเข้าหามืออุ่นๆให้มันลูบเพิ่ม เวลาผมเหนื่อยมากๆชอบอ้อนครับ พวกไอ้นนท์ ไอ้ไนท์มันจะรู้ดี เพราะถูกผมอ้อนแบบนี้บ่อยๆ มันบอกพอผมเหนื่อยจะกลายเป็นแมวเชื่องๆอยากให้เจ้านายเอ็นดูไปเลย แต่ไอ้ธามมันก็ยังยืนยันเถียงหัวชนฝาว่าผมเหมือนหมาติดเจ้าของมากกว่า มันบอกว่ายังไงผมก็เหมาะจะเป็นหมามากกว่าแมว ผมกำลังถูกมันชื่นชมอยู่ใช่ไหม?
“อาจารย์คนไหน กูจะไปบอกลุงให้ไล่ออก” ถึงกับสะดุ้ง กับครูบาอาจารย์มึงก็ละเว้นบ้างเถอะ ขี้กลากจะลงกบาลอยู่แล้ว
“พี่สอบเสร็จแล้วหรอ เป็นไงบ้าง” เปลี่ยนเรื่องครับ เดี๋ยวพาจารย์หนุ่ยแกซวย งานการสมัยนี้ยิ่งหายากๆอยู่ แก่แบบแกตกงานไปได้เป็นภาระแก่ลูกหลาน ผมก็จะมีบาปติดตัวไปตลอดชีวิตด้วย
“แค่สอบเก็บคะแนน” จากลูบๆเริ่มจิ้มที่แก้มผมให้จั๊กจี้เล่นแล้วครับตอนนี้ แก้มกูนะครับไม่ใช่ขี้ ถึงกลิ่นตอนนี้จะคล้ายกันก็ตาม
“ระดับเหนือฟ้าทำได้สบายอยู่แล้ว ผมสิเกือบไม่รอด ต่อโมจนตาลาย” จับมือซนๆที่เล่นแก้มผมไว้ให้มันอยู่นิ่งบ้าง แต่มันก็ยังใช้มืออีกข้างมาจิ้มแก้มผมเล่นอยู่ดี สนุกหรอครับ หน้ากูโทรมเป็นศพมันไม่มีอะไรให้เด้งดึ๋งหรอกนะมึง คอลลาเจนกูตายเรียบหมดแล้ว และคาดว่าถ้าวันนี้ยังไม่ได้นอนอีกจะเป็นกูนี่แหละที่ตาย
“ตกลงอยากกินอะไร” เปลี่ยนไปลูบหัวแทนแล้วครับตอนนี้ เหม็นอย่ามาโทษกูทีหลังนะ กูยังไม่มีเวลากลับหอไปสระ ดีหน่อยที่คณะไม่มีใครเป็นเหา ไม่งั้นก็ลำบากกันทั้งหมด คงได้นำเทรนแฟชั่นสกินเฮดยกกลุ่ม
“ข้าวกล่องเซเว่นก็ได้พี่ ง่ายดี เดี๋ยวซื้อขนมมาให้ไอ้พวกนั้นด้วยจะแห้งกรอบตายกันหมดแล้ว”
“อืม...ไปสิ” ก็จะไปอยู่ แต่ดึงปากกูยืดอยู่นั่นแหละ เห็นหน้านิ่งๆแต่วันนี้ซนเป็นลิงเลยนะมึง
“..........................” ให้มันได้เล่นหน้าศพๆของผมซักพักจนพอใจ แล้วจึงเดินไปหลังมอด้วยกัน จริงๆผมก็อยากนั่งลูกรักผมให้เป็นบุญตูดซักครั้งนะครับ แต่เซเว่นอยู่ใต้หอผมเดินไปสิบนาทีก็ถึง ลดภาวะโลกร้อนผมยอมอดใจไม่นั่งลูกรักผมแบบน้ำตาตกในเสียดายนิดๆดีกว่าครับ องค์กรสิ่งแวดล้อมโลกควรมอบโล่เกียรติยศให้ผมนะ
“ผมเพิ่งรู้ว่าพี่สูบบุหรี่ด้วย” เดินมาได้ซักพักผมถึงถามมันขึ้นมา...เพราะใบหน้ามันตอนที่พ่นควันบุหรี่ขึ้นฟ้านั่นเหมือนมีอะไรค้างคาอยู่ในใจ...เก็บความสงสัยไว้ไม่ได้...เลยถามออกไป
“ไม่บ่อย แค่เวลาที่ต้องคิดอะไร” เห็นผมเดินเซนิดๆมันเลยคว้ามือผมไปจับ คือลมมันแรงครับ สภาพอดหลับอดนอน ข้าวปลาไม่ค่อยได้กินก็ทำเอาผมเกือบปลิวได้
“พี่มีเรื่องอะไรรึเปล่า บอกผมได้นะ ถึงผมจะไม่รู้อะไรมาก ผมอยากให้พี่แชร์มันกับผมบ้าง”
“.....................” มันไม่ตอบอะไรผม แต่ปล่อยมือที่จับผมไว้...
“.....................” ก่อนจะหยุดเดิน...ให้ผมก้าวนำหน้ามันไปหนึ่งก้าว...
“อย่าหันหลังมามองกูตอนนี้” พูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้ามา...ซบหน้าลงที่หลัง...ผมเตี้ยกว่ามันแค่หน่อยเดียว มันถึงไม่จำเป็นต้องก้มตัวลงมามาก ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร รู้แต่ไม่เคยเห็นมันดูอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน เหนือฟ้าคนนี้...คือตัวจริง...ที่หลบซ่อนอยู่...ที่ผมไม่รู้จักอย่างนั้นหรอ?...
“พี่เหนือ” ทำได้แค่เรียกชื่อ...ยอมยืนนิ่งอยู่แบบนั้น...รู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดอยู่ด้านหลัง...ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆลอยมาตั้งแต่แรกที่เจอ...คงเพราะแบบนั้น ถึงทำให้มันอ่อนลง...หวั่นไหว...อ่อนแอ...ผมจะทำยังไงดี...ผมไม่รู้อะไรเลย...อยากจะช่วยมากกว่านี้...อยากปลอบ...อยากกอด...อยากทำมากกว่ามีหลังไว้ให้ซบ...แต่ฐานะของเราตอนนี้...ผมมีสิทธิ์ทำแบบนั้นได้ไหม?
“มึงตัวเหม็น” พูดแบบนั้นด้วยเสียงอู้อี้...แต่ก็ดันหน้าซบหลังผมเข้าไปอีก...เป็นอะไรไป...แบบนี้ไม่ใช่เหนือฟ้าที่ผมรู้จักเลย...ผมไม่อยากได้เหนือฟ้าที่อ่อนแอแบบนี้...เพราะมันทำให้ผมเจ็บที่ใจ...หน่วงที่ท้อง...เหมือนหายใจไม่คล่อง...น้ำตาก็พาลจะไหลออกมาตลอดเวลา...
“ก็ผมไม่ได้อาบน้ำมาทั้งวัน พี่อย่าดมสิ เป็นลมขึ้นมาผมไม่รับผิดชอบนะเว้ย” อยากพูดให้ขำ...อยากทำให้หัวเราะ...แต่ตัวผมเอง...แม้แต่ตอนนี้ยังยิ้มไม่ออกเลย...
“หึ...ชีวิตกูไม่เคยมีใครสนใจ...พ่อแท้ๆยังไม่เห็นหน้ามาเป็นปี...สำหรับเขางานสำคัญกว่าเสมอ...ส่วนแม่ก็เอาแต่สนใจผู้ชายมากกว่ากู...กูไม่เหลือใครแล้ว...ไม่สิ...กูไม่เคยมีใครในชีวิตมาตั้งแต่แรก” น้ำเสียงมันดูเศร้ามาก...ไม่รู้ว่าทำสีหน้าแบบไหนอยู่...ผมควรจะพูดสิ่งที่คิดออกไปตอนนี้ดีไหม...ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายกำลังอ่อนแอ...ไม่ใช่เพราะผมแพ้ให้กับความหวั่นไหว...ผมมีแค่ความจริงใจ...รู้สึกแบบนั้นจริงๆ...ถึงอยากให้อีกฝ่ายได้รับรู้
“พี่มีผม...ย้ายผมเข้าสำมโนครัวเด็กเหนือไปแล้ว...พี่จะทิ้งผมหรอวะ”
“มึงมากกว่าที่จะทิ้งกู” กดหน้าแนบกับหลังผมเข้าไปอีก...กลัวหายใจไม่ออก...ไหนบอกว่าเหม็น...ให้ผมได้เห็นหน้าพี่บ้างได้ไหม...
“ผมจะทิ้งพี่ไปไหน ถ้าผมจะหนีจริงๆ ผมไม่ยอมเป็นเด็กเหนือมาจนถึงทุกวันนี้หรอก...”
“...................”
“ให้ผมได้มองหน้าพี่นะ...พี่เหนือ” มันยอมเอาหน้าออกไปจากหลังผม...หันกลับไปมอง...ใบหน้าแบบเดียวกับที่เห็นตอนนั้นไม่ผิดเพี้ยน...ใบหน้าแสนเศร้าที่ผมจดจำไว้อย่างไม่รู้ลืม...ผมไม่รู้ว่ามันเจออะไรมาบ้าง...รู้แค่ตอนนี้อยากกอดร่างตรงหน้านี้ไว้...เผื่อจะคลายเศร้าไปได้บ้าง
“พี่ขอให้ผมไม่มองหน้าพี่ไปแล้ว...ตอนนี้ผมขอให้พี่อยู่นิ่งๆในอ้อมกอดผมบ้างนะครับ” พูดจบผมก็โถมตัวเข้าไปโอบร่างที่ใหญ่กว่าเอาไว้...มันยอมก้มหน้าลงมาซบตรงอกผม...ตรงหัวใจ...
“ผมไม่รู้ว่าวันนี้พี่ต้องเจอกับอะไรมา ผมจะไม่ถาม ถ้าพี่ไม่อยากบอก ผมจะทำแค่อยู่ข้างๆ ผมจะอยู่กับพี่เสมอ...ผมจะไม่ไปไหน” ลูบหัวมันเบาๆ...สองแขนแกร่งที่กอดร่างผมตอบ...กอดแน่นขึ้น...โอบกอดไว้แน่น...เหมือนกลัวว่าผมจะหายไป...
“กูไม่เคยคิดจริงจังกับใคร...แต่กับมึงไม่ใช่ มึงไม่ยอมเป็นของกูง่ายๆ...และไม่ว่ากูจะร้ายแค่ไหน...มึงก็ยอมอยู่ข้างๆกูเสมอ” ลูบหัวมันไปเรื่อยๆ...เหมือนเด็กที่ขาดความอบอุ่น...เหมือนคนที่ต้องการใครซักคน...เหมือนอยากได้คนที่อยู่เคียงข้างคอยรับฟัง...ผมเริ่มเข้าใจมันขึ้นมาบ้างแล้ว...เหนือฟ้าแสนร้ายกาจ...จริงๆก็แค่ขี้ขลาดจนต้องแสดงด้านร้ายๆออกมาเพื่อปิดบังตัวตนที่แท้จริงไว้เท่านั้นเอง...
“ผมย้ายบ้านเกิดไปเป็นเด็กเหนือแล้วนี่ครับ...พี่จะไล่ผมกลับมาเป็นเด็กกลางอีกหรอ”
“หึหึ กูไม่มีวันปล่อยมึงไปแน่ๆ” ยิ้มได้แล้ว...รอยยิ้มแสนหายาก...ที่ผมต้องการเห็นมากที่สุดในตอนนี้
“พี่ก็อย่าร้ายกับผมนักดิวะ”
“ก็ถ้ากูไม่ร้าย...กูจะได้หัวใจมึงไหม?!” จ้องมองสบตาผมนิ่ง...ไม่เห็นแววตาว่าล้อเล่น...โล่งใจ...เพราะไม่เห็นว่ามีความเศร้าอยู่บนใบหน้านี้แล้ว...
“มันก็อยู่ที่พี่จะทำให้ผมเชื่อได้แค่ไหน”
“กูจะยิ่งร้าย...ร้ายให้มึงยอมเป็นแฟนกู...”
“พี่เหนือ”
“กูห้ามคนที่เข้ามาในชีวิตกูไม่ได้...แต่กูห้ามใจตัวเองให้มีแค่มึงได้...ทำให้มึงเชื่อได้แค่ไหน ขึ้นอยู่กับเวลา...รู้เพียงสำหรับกู...มึงมีค่ามากกว่าอะไรทั้งนั้น”
“...................”
“ตอนนี้กูรู้ตัวแล้วว่า “ชอบ” มึง...มึงสำคัญ...เป็น “แฟน” กูนะ” มองสบตาผมนิ่ง...สีหน้าจริงจัง...ผมใจเต้นจนไม่รู้จะทำยังไง...ครั้งแรกในชีวิตที่มีคนสารภาพรัก...แถมเป็นผู้ชาย...
“ถ้าผมเป็นแฟนพี่แล้วพี่จะร้ายกับผมไหม?”
“กูจะยิ่งร้าย...เพราะไม่ว่ายังไงมึงก็ต้องเป็นของกู!” คิดแล้วเชียว...สุดท้ายเหนือฟ้าก็ยังคงเป็นวายร้ายเหมือนเดิม...สุดท้ายจอมวายร้ายก็พูดอะไรหวานๆไม่เป็น...ทำให้ซึ้งได้ไม่นาน...เป็นซาตานในคราบเทพบุตร...ดีแต่ขู่บังคับ...ใช้กำลัง...เอาแต่ใจ...แสนร้ายกาจ
“ผมไม่ได้โง่ขนาดยอมตกเป็นของวายร้ายอย่างพี่แน่ๆ!”
“ปอนด์!” เริ่มโมโหอีกแล้ว...คิ้วชนกันอีกแล้ว...เด็กเอาแต่ใจ...ไม่พอใจอะไรก็บังคับ...ใครหลงไปเป็นแฟนก็โง่เต็มทีแล้ว...ใครจะยอมโง่...ใครจะบ้าทน...ใครจะอยากอยู่ด้วย...ใครจะอยากเป็นแฟนคนแบบนี้...ใครจะอยากคบกับคนแบบนี้...ถึงตัวจะหอม...ถึงปากจะนุ่ม...ถึงจะมีมืออุ่นๆ...แต่ชอบทำหน้าโหดใส่...ใครจะอยากอยู่ใกล้..ใครจะอยากให้กอด...ใครจะชอบให้จับมือ...ใครจะชอบให้ลูบหัว...ใครจะชอบเล่นเกมส์ทายอารมณ์...ใครจะชอบเป็นคนคอยตอบปัญหาเอาตัวรอด...ใครจะอยากถูกหวง...ใครจะอยากถูกหวงมาก...ใครจะบ้าไปชอบคนแบบนี้...ใครกันจะบ้าไปชอบ...ใครกัน?
“ผมจะเป็นแฟนพี่ได้ไง..................................ในเมื่อผมเป็นเด็กพี่ไปแล้ว” ใครที่ว่าคนนั้น...คือผมเอง
“..........................” แลบลิ้นใส่มันพร้อมยักคิ้วทำหน้ากวนบาทาส่งไปจนโดนตบกบาลกลับมา...เห็นมันยกยิ้มชอบใจก็รู้สึกใจชื้นขึ้นเป็นกอง...เหนือฟ้าที่ผมรู้จัก...กลับมาแล้ว...
“............จุ๊บ...........” มาพร้อมฉกจูบปากผมไปจ๊วบใหญ่ๆแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
“รางวัลทำตัวเป็นเด็กดีของกู...ไว้ตัวหอมกว่านี้เมื่อไหร่...กูค่อยจัดชุดใหญ่ให้ทีหลัง” กระซิบข้างหูให้ได้สยิว เป็นเด็กเหนือแบบเต็มตัวจะให้ข้ามขั้นไปเป็นเมียซะแล้ว...ตัดสินใจถูกหรือเปล่านะ...
“พี่ก็อย่าเป็นผู้ปกครองที่แย่ รับอุปการะหลายคนนะครับ บอกไว้ก่อนว่าผมเป็นคนติดเจ้าของ ใครเข้าใกล้ผมกัดไม่เลือกนะ!”
“หึ มึงก็อย่ามีเจ้าของหลายคน ถ้ากูจับได้ทีหลังกูเอาถึงตาย” หน้าอำมหิตมาก กูเพิ่งโดนมึงบอกรักและขอเป็นแฟนไปใช่ไหม ไม่น่าหลวมตัวย้ายสำมโนครัวตามมันไปเลย เป็นเด็กกลางก็ดีอยู่แล้วเชียว หาเรื่องซวยแท้ๆ
“หวานๆกับผมหน่อยไม่ได้หรอพี่”
“บอกว่าชอบมึงไป ยังหวานไม่พออีกหรอ?” ฮึ่ย!...ไม่ต้องอมยิ้มชอบใจ...สายตาเจ้าเล่ห์อีกแล้ว...รู้ว่าคำนี้ทำให้อาย...รู้ว่าแค่ได้ยินคำนี้ก็สะดุ้ง...รู้ว่าทำตัวไม่ถูก...ก็ยังจะพูดย้ำให้ได้ยินตลอดเวลา...
“พี่แม่ง!...” ชกที่แขนมันไปอย่างแรงก่อนจะรีบเดินหนีเข้าไปในเซเว่นทันที หยิบขนมทุกอย่างที่ผ่านตา ไม่กล้ามองหน้าคนที่เดินตามมาข้างหลัง เห็นมันแยกตัวเดินไปหยิบอะไรบางอย่าง ไม่ได้สนใจ สนใจแค่ของกินตรงหน้ามากกว่า เอาแม่งให้เจ๊งกันไปข้าง ขอใช้สิทธิ์ความเป็นแฟน?หน่อยครับ อ๊ากกกกกกกกกก! แค่คิดก็อาย กูผู้ชายนะเว้ย! มึงเท่านั้น แค่มึงคนเดียว...ที่กูจะยอมให้ขนาดนี้!!!!!
“เชี่ย! กูขยำถุงเลย์แตกกระจายเลยหรอวะ” หลักฐานคามือครับ เศษมันฝรั่งยังกระเด็นมาติดหน้าผมเลย รสดั้งเดิมมันเค็มดีผมชอบ ใส่ตะกล้าไปจนเต็ม หยิบขนมตามลิสต์รายการที่ไอ้พวกนั้นสั่งอีกจนครบก็มาวางที่เค้าเตอร์คิดเงิน แน่นอนครับ ผมไม่มีทางจ่ายแน่ ยกหน้าที่นี้ให้ผู้ปกครองผมโน่น เดินหน้าหล่อ ให้พนักงานเซเว่นกรี๊ดกร๊าดกันเบาๆ แอบถ่ายรูปกันกระจุยกระจายไปแล้ว ถ่ายพี่บ้างก็ได้นะครับ พี่หล่อกว่ามันอีกนะ ยิ้มที่ส่งให้ไปก็มองบ้างสิทิ้งขว้างผมแบบนี้ได้ไง
“โอ๊ยยยยยยยยยย!” ถูกหยิกที่แขนอย่างแรงจนต้องร้องออกมา กูเผลอยิ้มให้สาวหน่อยเดียวเองนะ
“เป็นอะไรคะ?”
“มดกัดน่ะครับ มดอันธพาลซะด้วย” พูดจบก็หันไปเหลือกตาส่งให้คนข้างๆที่ทำหน้าเนียนไม่ทุกข์ร้อน
“แล้วอันนี้คิดรวมเลยไหมคะ?”
“ครับ” จำได้ว่ากูไม่ได้หยิบมานะ...มันแดกได้หรอวะ ถุงยางอนามัยของมึงเนี่ย...แล้วเอาไปใช้กับใคร?! แอบเห็นไซส์ที่ข้างกล่อง กู่ร้องในใจเบาๆ บางครั้งมึงก็พกติดตัวมาเยอะไปนะ ขนาดนั้นมัน...อื้อหือ ไม่รู้จะอธิบายยังไง ขอร้องเพลงโปเตโต้ในใจก่อนกู
“...........................” คิดเงินเสร็จก็ช่วยกันหอบหิ้วของทั้งหมดเดินออกมา หมดไปเป็นพันครับแทบจะเหมามาทั้งเซเว่นกันเลยทีเดียว แต่ไม่ใช่เงินผม ผมเลยไม่แคร์อยู่แล้ว
“ปอนด์”
“ครับ?”
“มึงเป็นแฟนกูแล้ว” จะย้ำให้อายทำไม...แฟนที่ไหน...กูเป็นเด็กเหนือต่างหาก...ขี้ตู่ว่ะ
“อือ” ตอบไปแค่นั้น ไม่กล้ามองหน้ามัน กูอายฉิบหายแล้วเนี่ยมึงรู้ไหม?!
“ห้ามดื้อกับกูอีก ไม่งั้นมึงเจ็บตัว”
“ดื้ออะไร ผมเคยดื้อกับพี่ด้วยหรอวะ?”
“ต้องให้กูพูดให้ฟังไหมว่าครั้งไหนบ้าง” ดูจากน้ำเสียงและท่าทางแล้ว รื้อฟื้นขึ้นมาอีก กูจะเจ็บตัวได้
“ไม่ต้องก็ได้พี่ ผมเกรงใจ” เหงื่อแตกเลยกู สถานะกูขยับเลื่อนขึ้นก็ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลงตรงไหนนี่หว่า แต่เอาเถอะ อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆก็ดีเหมือนกัน...แค่มันยิ้มได้แบบนี้ทุกวันผมก็พอใจแล้ว...
“พี่เหนือ...ตกลงเรื่องครอบครัวพี่...”
“มึงยังไม่ต้องรู้ตอนนี้หรอก...แค่มึงอยู่ข้างๆกูไปแบบนี้ก็พอแล้ว” ยกมือข้างที่ถือกล่องถุงยางขึ้นมาลูบหัวผม กลัวกูเห็นขนาดไซส์ไม่เต็มตาหรืออย่างไร ถึงปล่อยให้ถุงกระแทกเบ้าตากูขนาดนี้ รู้แล้วว่ามึงพกไว้เยอะแต่แคร์หน้ากูซักนิด แก้มแนบชิดติดกล่องคอนดอมจนจะเป็นพรีเซนเตอร์แทนอยู่แล้ว อย่าเสือกอยากลูบหัวกูผิดเวลาทั้งที่มือมึงไม่ว่าง!
“เอาของส่วนตัวพี่ออกไปจากหน้าผมได้ไหมวะ ผมไม่ชอบเลย”
“ไว้เดี๋ยวกูซื้อมาให้มึงเลือกแล้วกัน” พูดง่ายๆเหมือนเลือกซื้อผักคะน้าในตลาด แล้วเกี่ยวอะไรกับกูด้วยวะมึง ของใช้ส่วนตัวมึงไม่ใช่หรอ ชอบยี่ห้อไหนเกี่ยวอะไรกับกูไม่ทราบ!
“เกี่ยวอะไรกับผมวะพี่ ของส่วนตัวพี่มาให้ผมเลือกทำไม”
“ของส่วนตัวกู แต่ไว้ใช้กับมึง” เชี่ย! ตากูเหลือกหลายรอบแล้วสัด! ไม่ต้องมายิ้มชอบใจผิดเวลา หน้าหนาเกินไปแล้ววันนี้ อมยิ้มอยู่ได้ เห็นหน้ากูไหม มันบอกว่าไม่พอใจอย่างแรง
“ใครจะใช้กับพี่วะ แม่งลามกชิบ” เดินหนีมันดีกว่า ทนสู้สายตาเจ้าเล่ห์ไม่ไหวแล้ว
ผมกลับตัวกลับใจทันไหม?...
เปลี่ยนใจทันไหม?...
ย้อนเวลากลับไปได้ไหม?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมตกหลุมพรางจอมวายร้ายอย่างไอ้พี่เหนือไปแล้วใช่ไหม?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนใหม่มาแล้ว จากนี้ไปถ้าเว้นช่วงนานหน่อยก็อย่าว่ากันนะคะ I-AM มันมีภาระกิจเร่งด่วนต้องทำอีกหลายงาน ส่วนอเลนเองก้อเพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด แต่รับรองว่าจะไม่ลืมพี่เหนือกับน้องปอนด์แน่นอน :hao7: :hao6: เห็นมีคนถามว่าI-AMแต่งเรื่องอะไรอีกไหม เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกนะคะ ถ้าชอบก็ติดตามไปเรื่อยๆจนจบเน้อ อย่าทิ้งกันไปไหนนะ :mew2:
ปล.เม้นสั้น เม้นยาว ไม่ว่ากันคะ แค่เม้นคนแต่ง คนอัพก็ดีใจมากๆๆแล้ว :mew1: o13
ปล.2 ให้ดอกไม้ทุกความเห็นเลยนะคะ :L2: :3123: :L1: :กอด1: :pig4:
-
เย้ ๆ ตอนใหม่มาแล้ว จิ้ม ๆ แล้วรีบไปอ่านดีก่า :hao7:
+++++++++++++++++++++++
สุดท้ายน้องปอนด์ก็ได้ย้ายสำมะโนเป็นเด็กเหนืออย่างเป็นทางการแล้ว :mc4:
น้องปอนด์ต้องดูแลพี่เหนือดี ๆ นะพ่อลูกแมวน้อยของพี่เหนือที่ถึงจะโหดแต่บอบบางมาก
อยากรู้จังหมาที่โทรหาไนท์ชื่ออะไรน๊า :m12:
:กอด1: สำหรับนักเขียนและนักโพสจ้า :pig4:
-
น่ารัก...................................... :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
เวลาพี่เหนืออยู่กับน้องแทนน่ารักขึ้นเป็นกอง
ส่วนพี่แทนกับน้องไนท์ก็จีบกันแบบโหดๆ นะ จีบกันด้วยหมัด เตะ คู่รักรุนแรงจริงๆ
-
น่ารักกก เป็นแฟนกันแล้วววเริ่มสงสารปอนด์ตงิดๆ แต่คิดไปคิดมาสงสารพี่เหนือดีกว่า555
อ่านเรื่องนี้แล้วอารมณ์ดีอิอิ รอตอนต่อไปค้าา :katai4:
-
พี่เหนือมันมีมุมอ่อนแอเหมือนกัน
เขาหวานกันแป๊บเดียว เขาก็โหดใส่กัน
ปอนด์มีเจ้าของอย่างเป็นทางการ
แถมโหด ขี้หึง และหื่นมาก ระวังตัวไว้ดีๆ ไม่รอดแน่
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :impress2:
อยากเป็นน้องปอนด์จุง55555555555555 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ไปตกปากรับคำกันเรียบร้อย สนธิสัญญาฉบับนี้เจ้าปอนด์เสียเปรียบเห็น ๆ :laugh:
แต่ยังติดใจเรื่องครอบครัว
หวังว่าจะไม่ดราม่ามากนา
-
ตอนนี้หวานจัง
-
ปอนด์แพ้ทางพี่เหนือสุดๆ :o8:
-
:mew1: :mew1: :mew1: ชอบบ เหนือปอนด์
-
:katai5: :z2: :hao6: อยากเห็นเค้าใช้ของใช้ส่วนตัวจุงเบย หุหุ
-
ดูจากปากแกแล้วนะคิม ที่โดนทิ้งปล่อยวัดอาจจะไม่ได้เกิดจากความไม่ตั้งใจก็ได้นะ
ว่าแต่ปอนด์เหนือเขาเป็นแฟนกันแล้ว อิอิ จะแซวอะไรดีน้าาาา(คนที่โดนปล่อยวัดคนต่อไปอาจเป็นชั้น)
:กอด1:
-
เด็กเหนือน่ารักจริง ๆ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมาก แล้ว น้องปอนด์พี่เหนือ :heaven พี่แทนน้องไนท์ อิอิ :m20: แต่ธานกะมิน สยองอ่ะ :katai1:
-
พี่เหนือนายน่ารักขึ้นทุกวัน :hao7: :hao7:
-
มาแล้ว แฮ่ๆ :m4:
เป็นแฟนกันแล้ว เย้ๆ :mc3: :mc2:
แอร๊ยยยยยยยยยยย ดีใจมากมาย :m11: :m3:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
คืบหน้าไปแล้วอีกขั้น จะเด็กเหนือ จะแฟนเหนือ สุดท้ายก็หนีไม่รอดเงื้อมือวายร้าย
แต่ดูจากท่าทางแล้วก็เต็มใจเป็นเด็กเหนือ แฟนเหนือ กับเขาอยู่เหมือนกันนะ
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกก
ต่างคนต่างหลงกันมากอ่ะ
ชอบพี่เหนือแบบหวานปนหื่นมาก
เอาใจไปเล้ยยยยยย ><
-
น่ารักมากเลยจ้า พี่เหนือขอน้องปอนด์เป็นแฟนแบบโหด ๆ นิสนะ :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[กรี้ดดดดดดดดดดดพี่เหนือกับน้องปอนด์เป็นแฟนกันแล้ว :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
เพื่อนปอนด์แม่งแซวฮาอะ555555555555555
ยิ่งธามนนท์คิมอะไรพวกนี้ยิ่งแบบฮามาก
นั้นไงงงงงง!ได้เป็นแฟนแล้วเอ็งยังได้นั่งทั้งแลมโบทั้งอะไรของพี่เหนืออีกนะ
คุ้มยิ่งกว่าคุ้มปะปอนด์?
-
ตอนนี้น่ารักอ่า แบบพี่เหนือเผยตัวตนอีกด้านให้ปอนด์เห็น
เป็นแฟนกันจริงๆจังๆซักที อิอิ
รออ่านต่อนะคะ
-
แอร้ยยยย เป็นแฟนกันแล้ววววว ตอนนี้มันซึ้งมากค่ะ น่ารักมาก ๆด้วย
โอ๊ยยยย เขินนนนนน ชอบมากกกกก รีบใช้ของส่วนตัวกันเร็ว ๆนะ 55555555
รอตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
555555555 น่ารักจัง
-
3คำ ไม่ มี ทาง 555
-
ปอนด์เสร็จแน่ๆๆๆๆๆ
:z1:
พี่เหนือหื่นอ่ะ :m20:
-
:m20: :m20: ปอนด์
-
ย้ายไปอยู่เหนือถาวรเสียแล้ว
พี่เหนือโชว์หราขนาดนั้นจะเร่งรัดไรน้องปะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
สนุกมากๆ เลย ไปอยู่ไหนมาถึงไม่ได้อ่านเรื่องนี้นี่
-
แชว็บเข้ามาอ่าน อ่านจนติดลมเลยล่ะ
เขียนได้สนุกดีค่ะ
-
อยากเปนเด็กเหนือ
-
เป็นแฟนกันแล้ววว แต่พี่เหนือก็ยังไม่ลดความโหด 55555 :laugh:
-
เข้ามาอ่านจากกระทู้แนะนำ
ไม่ผิดหวังเลย อ่านรวดเดียวจบ
เจอมุกเด็กเหนือ เข้าไป หัวเราะก๊ากไม่รู้ตัว
แล้วมุก กูเหนือ ทำเอาหัวเราะจนปวดท้อง
ยิ่งตอนเข้าค่ายอย่างฮา
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วทำให้อารมณ์ดีจัง o13
รักคนเขียน รักคนอัพ :mew1:
-
ชอบตอนนี้
เหนือก็มีมุมที่ค่อยๆ เผยออกมา
ชอบตอนปอด์นกอดพี่เหนือ
เป็นแฟนกันแล้วก็อย่าโหดกันน้องนะ
เด๋วยุให้ปอนด์มีแฟนใหม่ 555
กดบวกและเป็ด :mew1:
ปันใจชูป้ายไฟเชียร์ไนท์ เย้!!!! :hao7:
-
ขอบอกว่า พออ่านชื่อตอน แล้วอยากจะกรี้ด :m11: :m11: ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงซะที น้องปอนด์ได้เปลี่ยนสถานะจาก เด็กเหนือ เป็น แฟนพี่เหนือฟ้า ซะที โอย สุดจะฟิน เป็นแฟนกันแล้ว ต่อไปนี้ จะอะไร ๆ กัน เราก็ไม่ว่าแล้วล่ะจ้ะพี่เหนือถ้าน้องปอนด์เต็มใจน่ะนะ :hao6: คำพูดก่อนวางสายของพี่เหนือ ทำเอาเขิน โอ้ย พี่เหนือจ๋า " กูทนคิดถึงมึงไม่ไหว " พี่เหนือ ได้ใจน้องปอนด์ แถมใจเค้าให้ไปอีกดวงเลย (พี่เหนือบอก กูไม่เอา :monkeysad: ) ว่าแต่หล่อโคตรพ่อ โดนหมาที่ไหนโทรมากวนกันล่ะเนี่ย ใช่หมาที่อยู่ข้าง ๆ พี่เหนืออ้ะเปล่าน้า ไปเอาเบอร์น้องไนท์มาจากไหนล่ะเนี่ย คิดอะไรอยู่ คนเขารู้กันทั่วแล้วนะ มีแต่ปอนด์นี่แหละ นั่งทำหน้าเป็นหมางง ซะงั้นอ่ะ :laugh: พี่เหนือ หึง กระทั่งลูกรักของน้องปอนด์ ใครก็แตะต้องเด็กเหนือไม่ได้แม้กระทั่งอาจารย์ แหม เกือบตกงานแบบไม่รู้ตัวแล้วนะอาจารย์ :pigha2: เรื่องครอบครัว พี่เหนือน่าสงสารจัง :m15: แต่ว่า ตอนนี้พี่มีน้องปอนด์แล้วน้า น้องปอนด์ช่างแสนอบอุ่น พี่เหนือเวอร์ชั่นอ่อนแอ แทบนึกตอนปรกติไม่ออกกันเลยทีเดียว ประโยคเด็ดมาอีกแล้ว :m3: " กูห้ามใจตัวเองให้มีแค่มึงได้...รู้เพียงสำหรับกู มึงมีค่ามากกว่าอะไรทั้งหมด " ซึ้งเกินไปแล้วพี่เหนือ o7 ตอนนี้ใช้คำว่า"ชอบ" ต่อไปคงพัฒนากลายเป็นคำว่า "รัก" ได้ในไม่ช้า คำสารภาพรักของผู้ชายโหด ๆ อย่างพี่เหนือ ได้แค่นี้ก็หวานเกินจะทนแล้ว
น้องปอนด์ เอ๋อได้อีก เพิ่งรับเป็นแฟนเค้าไป เห็นคุณผู้ปกครองซื้อถุงยางอนามัย หนูยังไม่รู้อีกเหรอจ้ะว่าีพี่เหนือฟ้าจะเอาไปใช้กับใครถ้าไม่ใช่กับแฟนเค้าน่ะ ฮะ ๆ :m20: พี่เหนืออุตส่าห์ย้ำ ๆ ๆ ถึงขนาดจะเอามาให้ผู้ร่วมใช้(?) เลือกเองเลยนะ แฟร์แค่ไหน น้องปอนด์เลิกคิดเรื่องกลับตัวกลับใจได้เลย มาขนาดนี้แล้ว พี่เหนือฟ้า ไม่ยอมปล่อยน้องหลุดไปได้แน่ ยอมรับชะตากรรมซะเถอะน้า ฮะ ๆ :heaven
ถึงเว้นช่วงนานเราก็รอไ้ด้เสมอ ๆ จ้า ให้ คนเขียน และ คนโพส ที่น่ารัก I-AM & อเลนคุง นะจ้ะ :L2: :L2:
-
:z10: :z10: :z10: จะนอนรอตีลังการอตอนต่อไป
-
Chapter 14…………………….. “ล่อลวง”
พื้นโรงยิมลั่นเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดตามแรงเสียดสีของพื้นรองเท้ากีฬากว่าหลายสิบคู่ ทุกสายตาที่นั่งอยู่บนสแตนด์ต่างส่งเสียงเชียร์ขวัญใจของตัวเอง แทน กับ มิน สองหนุ่มหล่อแห่งคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่นอกจากจะมีดีทางด้านหน้าตา ฐานะ และการศึกษาแล้ว ทางด้านความสามารถก็เด่นไม่แพ้ใคร ด้วยดรีกรีนักบาสเก็ตบอลฝีมีฉกาจหาตัวจับได้ยาก แต่เพราะทั้งคู่แค่เล่นด้วยใจรักความสนุกมากกว่าที่จะเอาจริงเอาจังทางด้านนี้ แม้จะมีคนคอยทาบทามให้เข้าร่วมทีมเป็นตัวแทนของทางมหาวิทยาลัยอยู่เรื่อยๆก็ตาม พวกเขาสองคนก็ไม่คิดสนใจหรืออยากมีส่วนร่วม แต่ถ้าเป็นเรื่องการแข่งเพื่อความมันส์โดยมีเงินและผู้หญิงเป็นเดิมพันแล้วละก็ หากจะพลาดโอกาสนี้คงน่าเสียดายเกินไป ทั้งที่ไม่ใช่สิ่งที่หาได้ยากสำหรับพวกเขา แต่เพราะคำว่าศักดิ์ศรีเร่งเร้าบวกกับคำว่าพ่ายแพ้ไม่เป็น พื้นที่โรงยิมแห่งนี้ถึงได้ร้อนระอุไปด้วยเพลิงแห่งโทสะ และชัยชนะที่ต่างฝ่ายต่างหวังว่าจะได้ครอบครอง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!” เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกครั้งยามเมื่อแทนใช้ความรวดเร็วและความคล่องตัวหลบหลีกฝ่ายตรงข้ามก่อนจะส่งลูกลอดหว่างขาคู่ต่อสู้ให้มินที่ยืนรออยู่ชู้ตทำแต้มเพิ่มอีกสองคะแนน เรียกว่าเล่นเข้าขากันจนคู่ต่อสู้เดาทางไม่ถูก สกอร์คะแนนตอนนี้ทิ้งช่วงห่างถึง55แต้มก็คงจะไม่แปลก สองเพื่อนซี้แท็กมือกันยิ่งทำให้สาวๆต่างรัวชัตเตอร์จากกล้องที่พกติดตัวมาไม่ยั้ง เรียกว่าไม่อยากพลาดช็อตไหนไปแม้แต่วินาทีเดียว ไม่ใช่จะหาโอกาสแบบนี้ได้ง่ายๆที่พวกเธอจะได้เห็นสี่หนุ่มหล่ออยู่ในสถานที่เดียวกัน แม้อีกสองคนจะทำเพียงนั่งอยู่ข้างสนามก็ตาม เท่านี้พวกเธอก็ดีใจมากแล้วที่จะได้เก็บรูปขวัญใจไว้ในคอลเลคชั่นของตัวเอง
“กูไม่เข้าใจว่ะไอ้ปอนด์”
“.....................” หันมาสบตากูสิหล่อโคตรพ่อ แล้วมึงจะรู้ว่ากูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“ทำไมกูต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ ดูไอ้เชี่ยนั่นเล่นบาสหน้าระรื่นกวนส้นตีนด้วยวะ” หันไปถามคนข้างๆกูสิหล่อโคตรพ่อแล้วมึงจะรู้ว่าทำไม เพราะลำพังกูที่แบกสังขารมานั่งอยู่ข้างสนามดูเขาวิ่งไปมานานนับชั่วโมงยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่ากูมาทำไม?!
“ฟังกูดีๆนะหล่อโคตรพ่อเพื่อนกู...กูก็ไม่รู้เหมือนกัน” อย่าถลึงตาใส่กูแบบนั้น สาวๆเขาซูมหนังหน้ามึงด้วยเลนส์กล้องเท่าบ้องข้าวหลามอยู่ ตาเหลือกแบบนี้มันไม่หล่อนะเพื่อนกู เสียลุกซ์เจ้าชายแห่งสถาปัตย์หมด นั่งนิ่งๆเป็นลิงหนังหน้าตายเหมือนคนข้างๆกูนี่ถึงจะถูก แสงเฟรชประหนึ่งนั่งอยู่กลางดงดอกไม้ไฟมันยังใจเย็นไม่ทุกข์ร้อนอะไร เป็นกูซะอีกที่นั่งกระสับกระส่ายคล้ายคนปวดขี้เหมือนมีใครเอาบุหรี่มาจี้ตูดแต่ก็พูดไม่ได้ เป็นแฟนเหนือมาได้สองอาทิตย์ชีวิตไม่ได้ต่างจากตอนเป็นเด็กเหนือแรกๆเท่าไหร่ คุ้นเคยกันมากขึ้นแต่ที่ยังไม่รู้ใจอ่านความคิดไม่ออกก็อีกเยอะ กูคงต้องปรับตัวอีกนาน
“มึงเป็นคนบอกให้กูมากับมึงเองนะ!” กูบอกว่าอย่าถลึงตาใส่กูไง บ้องข้าวหลามซูมหนังหน้ามึงอยู่นะเห็นไหม?! กูพิจารณาแล้วเลนส์ใหญ่เท่าฝาบ้านขนาดนี้ซูมทีเห็นไปถึงกระเพาะ ลัดเลาะทะลุผ่านตับ ขยับไปไต ไหลเข้าสู่ม้าม แล้วออกทางทวารหนัก ทุ่มทุนกันจริงๆครับสาวๆ ผมว่าค่ากล้องแต่ละตัวดาวน์รถกันได้เลยทีเดียว ถ่ายผมบ้างก็ได้นะครับ ผมอยากมีส่วนร่วม นี่ก็นั่งยิ้มเป็นชิมแพนซีเหงือกอักเสบอยู่แล้ว ทำไมไม่มีใครสายตาเทพมองเห็นความหล่อของผมเลย
“ก็ไอ้พี่เหนือมันบอกให้กูพามึงมาด้วย กูจะรู้กับมันไหม” ตอบมันไปแบบให้ได้ยินกันแค่สองคน กลัวหลุดไปเข้าหูคนข้างๆ ลำพังผมมานั่งอยู่ที่นี่คงไม่แปลกอะไร เพราะตั้งแต่ขยับเลื่อนสถานะเด็กเหนือแบบจำยอมมาเป็นเด็กเหนือแบบสมยอม? ผมก็ยังทำหน้าที่ไปมาหาสู่มันเหมือนเดิม เรียกว่าเห็นหนังหน้าผมที่คณะวิศวะมากกว่าคณะที่ตัวเองเรียนซะอีก ไอ้พี่แชมป์มันแนะนำให้ผมย้ายคณะมาเรียนวิศวะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเพราะมันคุ้นเคยกับผมจนนับผมร่วมแก๊งค์พี้กัญชาไปแล้ว ข้อดีอย่างเดียวของการเลื่อนฐานะก็ตรงได้นั่งแลมโบลูกรักออกไปกินข้าวแทบทุกวันเท่านั้นแหละครับ ที่ทำให้ผมรู้สึกตัวเองขยับสถานะดีขึ้นมาหน่อย แต่ทำไมวันนี้ไอ้ไนท์ถึงพลอยซวยไปด้วยกับผม อันนี้ผมก็ไม่รู้จริงๆ เพราะคนข้างๆนอกจากทำหน้านิ่งเย็นชาออร่าหล่อกระจายแล้วมันก็ยังไม่พูดอะไรกับผมเลยซักคำ
“มึงไม่รู้แล้วใครจะรู้ เสียเวลานอนกูฉิบหาย ส่งงานเสร็จคิดว่าจะสบาย กลับโดนมึงลากมาดูเชี่ยเล่นบาส” เชี่ยของมึงก็ชายในฝันของสาวๆเขานะครับ ให้เกียรติมันบ้าง มึงดูรองเท้านันยางที่มันใส่ ห่า รวยฉิบหายใส่นันยางแข่งบาส อีกคนก็อนาถไม่ต่างกันใส่เบรกเกอร์ เบรกตัวทีเสียงดังสนั่น นันยางก็เข้าขั้นกระโดดดั้งก์ทีกรี๊ดกันกระจาย เก๋ามาตั้งแต่รุ่นพ่อแรงสั่งได้ดั่งใจเหมือนสโลแกนรองเท้ากันจริงๆ
“กูขัดไอ้พี่เหนือมันได้ที่ไหนล่ะมึงก็รู้”
“ถ้ากูไม่เห็นแก่มึง กูไม่มานั่งดูให้เสียสายตาหรอก” เพราะมึงเป็นเพื่อนรักแสนดีที่สุดในสามโลกของกูไงไอ้ไนท์ กูรู้กูเชื่อใจมึงได้เสมอ ขอบใจว่ะเพื่อน ตบไหล่มันอย่างซาบซึ้ง เผลอเหลือบตาไปมองข้างๆ อื้อหือ จ้องกูเหมือนจะฆ่าให้ตาย
“พี่มิน พี่แทน เล่นเก่งมากเลยนะพี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“กูไม่เห็นมึงดู เห็นมึงมองหน้าไอ้ไนท์อยู่” กูมองหน้าเพื่อนมันผิดมากใช่ไหม มองหน้ามึงก็ไม่เห็นต่างกันตรงไหน หล่อบรรลัยไม่เกรงใจกูที่นั่งอยู่ตรงกลางทั้งคู่นั่นแหละ
“ผมกำลังถกประเด็นความเก่งกาจขั้นเทพของพี่มินกับพี่แทนอยู่ไง พี่อย่าหาเรื่องหงุดหงิดผมดิวะ”
“กูเพิ่งรู้ว่าถกประเด็นมีตบไหล่กันด้วย”
“ตามประสาเพื่อนนะพี่ คิดมากว่ะ”
“กูไม่ชอบให้แฟนตัวเองถูกเนื้อต้องตัวใคร ชัดไหม!”
“ครับ จะไม่ทำอีกครับ” ชัดตั้งแต่หน้ามึงโหดใส่กูแล้ว ไม่ต้องถึงขั้นยื่นหน้าโหดๆมากระซิบข้างหูกูก็ได้ กูยิ่งหลอนๆกลัวมึงจะฆ่าอยู่ นิดๆหน่อยๆก็ไม่ได้ ถ้ามึงเห็นตอนกูเรียนอยู่ที่คณะเวลาเอาหัวซบไอ้นนท์ ตบตูดไอ้ธาม จับแขนไอ้คิม มึงไม่เอามีดมาจ้วงแทงกูเลยหรอ
“พามาได้ด้วยหรอวะไอ้เหนือ” ถามไอ้พี่เหนือนะครับ แต่ตาจ้องหน้าไอ้ไนท์พร้อมรอยยิ้มกวนบาทา ผมว่าไอ้ไนท์คงอยากเอาส้นตีนตอกหน้าไอ้พี่แทนอยู่แน่ๆ ที่แท้ฝีมือมึงเองหรอที่สั่งไอ้พี่เหนือมาบังคับกูอีกต่อให้พาไอ้ไนท์มานั่งเฝ้าพวกมึงประหนึ่งแฟนคลับหมายเลขหนึ่งนั่งชิดติดขอบสนามกันแบบนี้ เหลือควอเตอร์สุดท้ายแล้วครับ ตอนนี้อยู่ในช่วงพักกันอยู่
“กูแข่งเสร็จ ไปหาไรกินแล้วก็ไปดูหนังกัน” ไม่ใช่แค่ไอ้ไนท์ครับที่งง ผมงงยิ่งกว่าอีก นี่มันสองตัวไปตกปากรับคำกันตอนไหน ทุกทีแค่เจอหน้าก็จะฆ่ากันตาย ฟังจากน้ำเสียงและรูปประโยคผมว่าเหมือนประโยคคำสั่งกรายๆ
“มึงเล่นบาสจนสมองกระทบกระเทือนรึไง?”
“กูอยากแดกข้าวกับมึง มีปัญหารึไงวะ?!” อ้าว แบบนี้ก็มีเว้ยเฮ้ย เอาไงละหล่อโคตรพ่อเพื่อนกู พี่เขาว่ามาแบบนี้แล้ว
“เนื่องในโอกาสอะไรของมึงไม่ทราบ หาเรื่องกวนตีนไรกูอีก” โอ๊ยยยยยย! เชี่ยจะลุกขึ้นยืนจ้องตากับไอ้พี่แทนก็อย่าเสือกฟาดแขนมาโดนหน้ากู ห่า ทะเลาะกันทีไรกูไม่เคยอยากเอี่ยวแต่ลากกูไปเสียวด้วยตลอด ไม่ตีนก็มือ กูหลบเป็นจีจ้าเลยแม่ง
“เนื่องในวันนี้วันเกิดกู แล้วกูอยากแดกข้าวกับมึง...มีปัญหาอะไรไหม!” ยักคิ้วกวนตีนสุดๆไอ้ไนท์ก็เต้นตามอารมณ์ยียวนไอ้พี่แทนมันอยู่ได้ แต่วันเกิดเขาอยากไปกินข้าวกับคนที่เกลียดขี้หน้ากันด้วยหรอวะ? มึงสับสนในตัวเอง หรือเป็นกูที่โง่เกินกว่าจะเข้าใจ?!
“กู! ไม่! ไป!” ชัดถ้อยชัดคำ น้ำลายกระจายทั่วหน้าไอ้พี่แทน สงสัยแม่งตั้งใจ
“แต่! มึง! ต้อง! ไป!” บรรลัยเหอะสงครามน้ำลายของจริง คำไหนไม่มีให้กระเด็น ก็เสือกเค้นกันออกมาจากคอหอย กูไม่เคยเห็นมึงสองคนทะเลาะกันครั้งไหนได้อุบาทเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย แล้วสาวๆเขาเป็นอะไร มันด่ากันน้ำลายกระจายขนาดนี้ยังกรี๊ดกร๊าด มันกำลังสาดน้ำลายใส่หน้ากันอยู่นะครับ อย่าได้หลงผิดคิดชื่นชมกันอีกเลย
“ไม่! ไป! มึง! จะ! ทำ! อะไร! กู!” จบคำว่ากูไอ้พี่แทนถึงกับหลับตาเพราะฟองฟอดใหญ่ฟาดเข้าหน้าจังๆ ลักษณะเค้นมาจากกระเพาะเลยมั้งเนี่ย เชี่ย กูทนดูไม่ได้ หน้าตาพวกมึงไม่ช่วยให้สถุนน้อยไปกว่ากูเลย
“กู! ก็!....”
“ถ้าน้ำลายใครกระเด็นมาโดนกู กูจะกระทืบให้ม้ามแตก!” ซึ้งใจครับ อยากเข้าไปกอดไอ้พี่เหนือมันแรงๆ ผมก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ให้พวกมึงเอามีดไล่แทงกันกูยังไม่ประสาทเสียเท่านี้เลย ไม่ใช้ความรุนแรงเป็นเรื่องที่ดีครับ แต่ถ้าใช้วิธีนี้มึงฆ่ากันตายไปเลยดีกว่า
“ไม่รู้แหละยังไงวันนี้มึงต้องไปกินข้าว แล้วก็ดูหนังกับกู”
“กูบอกแล้วว่าไม่ไปๆ มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ”
“มึงต้องไป...ทำไม ไม่กล้าหรอวะ...มึงป๊อดนี่หว่า”
“ใครป๊อด! กูไนท์!” ถ้าไม่หล่อจริงอย่าเล่นมุกนี้นะครับ ดับอนาถแถมอยากฟาดตีนเข้าหน้าด้วย
“น้องไนท์ไม่กล้าหรอคร้าบบบบบ กลัวพี่แทนหรอ ขี้ขลาด ขี้ขลาด ขี้ขลาด” ปัญญาอ่อนทั้งคู่
“เดี๋ยววันนี้มึงเจอกู แดกข้าวใช่ไหม เดี๋ยวกูแม่งโทรจองตั๋วหนังเลย สัด!” ท้าไม่ได้เพื่อนผมขาดสติไปแล้ว หยิบไอโฟนมากดยิกๆสงสัยจะจองรอบหนัง เครมเร็วสุดๆเพื่อนผม
“โอเค งั้นรอกูแข่งเสร็จก่อน มึงอยากไปกินร้านไหน ดูหนังเรื่องอะไรเลือกเลย”
“เออ! กูเลือกเองอยู่แล้ว ให้ไวนะมึง แล้วมึงจะรู้ว่ากูน่ะไม่ใช่ป๊อด! กูไนท์!” ถีบหน้าเพื่อนตัวเองผิดมากไหมครับ เวลาคนโมโหจนขนาดสติก็กลายเป็นควายได้เหมือนกัน ผมเริ่มเข้าใจแล้วที่เขาว่านิสัยคล้ายกันถึงเป็นเพื่อนกันได้ คนอื่นชอบว่าผมโง่ แต่ผมว่าเพื่อนผมมันโง่ขั้นกว่าแซงหน้าผมไปแบบไม่เห็นฝุ่นเลย
“เชี่ยแทน กูอยากใส่รองเท้ามึงว่ะ แม่งเท่สัดๆ” ไอ้พี่มินครับ เห็นปรึกษากับเพื่อนร่วมทีมเสร็จก็ปรี่เข้ามาหาไอ้พี่แทนที่กำลังดื่มน้ำอยู่
“นันยางนี่หรอ ของไอ้ซันน้องรหัสกู ทำไมมึงชอบก็เอาไปสิ กูใส่ของมึงแทนก็ได้” มีน้ำใจกันจริงๆ ได้ข่าวอีกคนเบรกเกอร์ อีกคนนันยาง มันต่างกันตรงไหน?! กูไม่เข้าใจความคิดคนรวยเลยจริงๆ ถึงกูจะบ้าแต่กูว่ากูปกติสุดแล้วเมื่ออยู่กับพวกมึง
“พี่แทน พี่มินคะ ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ” สาวๆที่เคยอยู่บนสแตนด์ครับ ตอนนี้เริ่มแบกบ้องข้าวหลามในมือลงมาข้างสนามกันแล้ว
“ได้ครับ” ตอบรับหน้าบานประหนึ่งเป็นนักร้องเกาหลี แต่ดีกรีก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน ยอมพวกมันเลยครับ
“พวกพี่นำแฟชั่นกันจังเลยนะคะ ใส่รองเท้าธรรมดาๆ แสดงให้เห็นว่าเป็นคนติดดิน เป็นกันเองสุดๆเลยคะ นันยางเบรกเกอร์เท่โดนใจ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!” กูว่าไม่ปกติทั้งซุปตาร์และแฟนคลับ นันยางพี่ก็ใช้นะครับน้องๆ แต่พอมาอยู่บนร่างพี่ทำไมไม่เคยมีใครเหลียวมองเลยก็ไม่รู้
มีต่อเด้อๆๆๆๆๆ :katai5:
-
“คนนี้พี่ปอนด์ใช่ไหมคะ? ได้ยินว่าหล่อเซอร์เอ๋อๆแต่น่ารัก เจอตัวจริงหล่อกว่าที่คิดไว้ซะอีกนะคะ ขอถ่ายรูป...”
“ยังอยู่ในเวลาแข่ง มาส่งเสียงดังรบกวนแบบนี้ คนอื่นเขาเสียสมาธิ!” สกัดดาวรุ่งพุ่งแรงของผมแบบจังๆ ทำเอาหน้าบานเป็นจานข้าวหมาของผมเป็นอันต้องหุบลงทันทีที่คนข้างๆมันเอ่ยปากขึ้น อย่าไปเชื่อมันนะครับ ผมไม่ได้เป็นนักกีฬา ผมไม่เสียสมาธิ ผมมีสติเต็มร้อยกว่าไอ้บ้าสองคนที่ยืนยิ้มร่าโชว์รองเท้าเน่าๆถ่ายรูปกับพวกน้องซะอีก
“พวกเราขอโทษด้วยนะคะพี่เหนือ ยังไงพี่เหนือก็เป็นที่รักของพวกเราแฟนคลับเหนือฟ้าทุกคนนะคะ” พูดจบก็เดินเรียงแถวกลับเข้านั่งกันอย่างว่าง่าย พร้อมบ้องข้าวหลามในมือที่ไม่มีรูปของผมกลับไปแม้แต่รูปเดียว ขนาดมันพูดแบบนี้คนยังรักยังหลง มันเล่นของรึไงวะผมอยากจะรู้จริงๆ
“พี่แม่งสกัดดาวรุ่งผมว่ะ น้องเขาตาดีเห็นความหล่อของผมพี่มาขัดซะได้”
“แค่รูปมึงกูก็ไม่อยากให้ใครเห็น...กูหวง”
“เออ! รู้แล้ว ฮึ่ย!” บ่นไปแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ครับ หวงของมันเกินพิกัดไปบ้าง...แต่บางครั้ง...ผมก็...ดีใจ
“........................” ตอนนี้หมดเวลาพัก เริ่มควอเตอร์สุดท้ายแล้วครับ คะแนนทิ้งห่างมากๆ ผมว่ายังไงฝ่ายไอ้พี่มินกับไอ้พี่แทนก็ชนะอยู่ดี ฝีมือเทพขนาดนั้นมีแค่มันสองคนก็กินขาด
“ปรี๊ดดดดดดดดด!” เสียงนกหวีดเป่าบอกหมดเวลาการแข่งขัน ทีมไอ้พี่แทนชนะขาดลอยตามคาดไปด้วยสกอร์รวม180-27คะแนน นี่พวกมึงใช้ลูกปิงปองเล่นแทนลูกบาสกันหรืออย่างไร ถึงได้ชู้ตเข้าห่วงง่ายดายจนคะแนนทิ้งห่างขนาดนั้น
“ไปแดกข้าวกันไนท์” พูดเหมือนซี้กันมาสามชาติ ยิ้มหน้าบานเลยไอ้พี่แทน
“มึงจะไปสภาพแบบนี้?”
“เปลี่ยนชุดก่อนก็ได้ มึงหนีกูมึงตาย!”
“กูไม่หนีหรอกควาย เร็วๆกูจองรอบหนังแล้ว” กูเดาล่วงหน้าว่าพวกมึงต้องฆ่ากันตายในโรงหนัง ไม่ก็อาจตายกันตั้งแต่ในร้านอาหารแล้ว สาเหตุการตายอาจมาจาก ช้อนส้อม ไม่ก็ตะเกียบ หรือ อาจเป็นไม้จิ้มฟัน ใช้เสียบกันจนตาย ขอไว้อาลัยสามวิ สาธุ
“ไอ้แทนมึงไปเคลียร์กับไอ้โจ้ด่วนกูไม่อยากมีปัญหา เรื่องเงินเดิมพันมันยอมจ่าย แต่เรื่องขวัญมันขอต่อรอง” พี่มินเดินหน้าเครียดเข้ามาบอกไอ้พี่แทนที่ยังทำหน้ากวนบาทาใส่ไอ้ไนท์อยู่
“ไอ้แทน กูเพิ่มเงินเดิมพันเป็นสองเท่า แต่มึงห้ามเอาตัวขวัญไป” คาดว่าไอ้พี่หน้าโหดเดินเข้ามาพร้อมพรรคพวกที่พ่ายแพ้ไปเมื่อครู่คงเป็นคู่กรณีของไอ้พี่แทนมันแน่ และน้องขวัญที่ว่าก็คงเป็นดาวบัญชีสาวสวยที่ยืนอยู่ข้างๆ
“กูบอกมึงตอนไหนว่าขวัญรวมอยู่ในเดิมพัน คิดเองเออเองนะมึงเนี่ย โง่แล้วเสือกอยากอวดฉลาด ผู้หญิงของตัวเองยังดูแลไม่ได้ก็อย่าเสือกเอาสมองควายๆมาท้ากู!” พูดจบมันก็ใช้นันยางสุดเก๋ามาตั้งแต่รุ่นพ่อยันโครมเข้าที่ท้องไอ้พี่โจ้จนงายหลังล้มตึง ก่อนไอ้พี่โจ้จะทำหน้าถมึงทึงให้ลูกสมุนฉุดร่างถึกๆให้ลุกขึ้นเผชิญหน้าพร้อมตั้งท่าจะกระโจนเข้าใส่ไอ้พี่แทนกลับไปอย่างโกรธเกรี้ยว
“ใจเย็นไอ้แทน” พี่มินรีบเข้ามาคว้าแขนไอ้พี่แทนไว้ ส่วนฝ่ายไอ้พี่โจ้เพื่อนมันก็มาจับตัวไว้เหมือนกัน จะตะลุมตีนกันหรือเปล่าผมไม่รู้ รู้แค่อย่าลากผมไปมีเอี่ยวด้วยก็พอ
“มึงจะเอายังไงก็ว่ามาไอ้แทน”
“เงินสองเท่า ส่วนผู้หญิงของมึงกูไม่สน แค่อยากให้มึงรู้ไว้ว่าคนอย่างกูไม่ใช่ใครจะมาลบเหลี่ยมได้ง่ายๆ ถ้ายังไม่อยากตายก็อย่ามาท้ากู”
“แล้วมึงเสือกมายุ่งอะไรกับเด็กกู!” ดิ้นเป็นวัวกระทิงจะไล่ขวิดผ้าแดงเลยครับไอ้พี่โจ้ ปากไอ้พี่แทนก็หน้าให้แดกตีนจริงๆ
“กูจะรู้ไหมว่าเด็กใคร เข้ามาหากูก่อน กูก็นอนด้วยทั้งนั้น” อย่าห้ามไอ้พี่โจ้มันเลย ปล่อยให้มันได้กระทืบปากไอ้พี่แทนเถอะว่ะเป็นกูก็ทนไม่ได้
“ไอ้เชี่ย! มึงมันเลว!” พูดจบก็กระโจนเข้าฟัดกันนัวเนีย ถึงไอ้พี่แทนจะร่างบางไม่ถึกเท่า แต่เพราะความว่องไวจึงหลบหมัดหลบตีนไอ้พี่โจ้ได้หมด ฝ่ายลูกสมุนเมื่อเห็นลูกพี่เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำก็พากันรุมยำตีนช่วยกัน สองฝ่ายที่แข่งบาสกันเมื่อคู่เปลี่ยนไปแข่งมวยหมู่แล้วครับตอนนี้ ผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตูดชักร้อนนั่งไม่ติดต้องลุกขึ้นยืนเตรียมหาทางชิ่งทันที
“ผัวะ!...โอ๊ยยยยย!” ไม่ทันได้ก้าว กรามผมก็ร้าวระบม ใครชกกูวะ สัด! ให้กูตั้งหลักก่อนได้ไหม
“มึงกล้าชกแฟนกูหรอ!” ยังมึนไม่หายรู้ตัวอีกทีคนข้างๆก็เข้าตะลุมตีนไปกับเขาแล้ว เหนือตีนบรรลัยครับ ใครเจอเข้าไปไม่ซี่โครงหักก็กระอักเลือด ผ่านไปไม่ถึง5นาที ตอนนี้กลับเป็นฝ่ายไอ้พี่แทนครับที่ต้องจับล็อคตัวไอ้พี่เหนือไว้สุดฤทธิ์ ตกลงใครมีเรื่องกันแน่วะ?! ฝ่ายคู่กรณีก็นอนหมอบราบเป็นซากศพหลังสงคราม โดนระเบิดนิวเคลียร์เข้าไปบางคนถึงขั้นสลบไม่ได้สติ ฝีมือไอ้พี่เหนือมันคนเดียวล้วนๆ มึงเป็นศิษย์เอกจาพนมหรืออย่างไร ใส่เข่า ใส่ศอกเขาไม่ยั้งแบบนี้ ไอ้คนที่ต่อยผมเจอหนักสุดครับดูจากสภาพตามพี่รหัสผมไปแบบติดๆนอนโรงพยาบาลเป็นเดือนแน่ๆ
“รีบหนีไปสิวะ หรือพวกมึงอยากตายคาตีนไอ้เหนือ” ได้ยินเสียงไอ้พี่แทนพูดพร้อมใช้แรงทั้งหมดที่มีล็อคตัวไอ้พี่เหนือไว้ จากตัวร้ายกลายเป็นฮีโร่ไปแล้วไอ้พี่แทน ส่วนไอ้ตัวดีที่นั่งนิ่งเป็นผีตายซากมานานกับออกอารมณ์ร้ายกาจกว่าใครๆ สมกับที่ผมตั้งฉายาให้ว่าเหนือตีนบรรลัยจริงๆ เมื่อสบโอกาสจึงช่วยกันพาร่างสะบักสะบอมและไร้สติของเพื่อนพ้องตัวเองออกจากโรงยิมไปอย่างทุลักทุเล ขาเป๋ หน้าเยินกันไปแทบทุกราย
“ปล่อยกู กูจะกระทืบมันให้ตาย!”
“ใจเย็นๆสิวะไอ้เหนือ”
“มันต่อยไอ้ปอนด์ กูจะกระทืบมัน!”
“พี่ผมไม่เป็นไรแล้ว เขาคงไม่ได้ตั้งใจ ผมเซ่อเอาตัวไปขวางทางหมัดเขาเอง ใจเย็นๆนะ” กูเจ็บตัวยังไม่รู้สึกโกรธอะไรซักนิดเลย มึงเดือนร้อนแทนกูเกินไปหน่อยไหม เอาจริงๆหน้าคนที่ต่อยกูกูยังจำไม่ได้เลย มึงจะอะไรนักหนาวะ กูไม่ได้บอบบางอ่อนแอขนาดที่โดนชกแค่นี้จะตายหรอกนะเว้ย กูถึกกว่าที่มึงคิดไว้เยอะไอ้พี่เหนือ
“แต่มันต่อยมึง” สะบัดตัวหลุดออกจากไอ้พี่แทนมาได้ก็ตรงเข้ามาจับปากผมที่ยังมีเลือดซึมออกมา จับหน้าผมพลิกซ้ายที ขวาที สำรวจบาดแผลเหมือนมันสาหัสสากัญ
“ผมไม่เจ็บเท่าไหร่” เอาแต่จ้องปากผมที่เป็นแผล...ทำสีหน้าเป็นกังวล...ห่วง...อ่านได้จากสีหน้าและแววตา...ความรู้สึกที่แสดงออกมา...คือห่วงมาก...
“มึงเจ็บไหม?” น้ำเสียงอ่อนโยน...รับรู้ว่าถูกเอาใจใส่...อยากบอกว่าไม่เป็นไร...แต่ใจผมก็อยากให้เอ็นดู...
“ไม่เจ็บครับ แต่แสบมากๆ” พยายามส่งยิ้มไปให้มันคลายกังวล จริงๆก็เจ็บนะครับ แต่ตัดปัญหาเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่
“อย่าให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกนะไอ้แทน” หันไปต่อว่าไอ้พี่แทนที่ตอนนี้เดินเข้าไปอยู่หน้าไอ้ไนท์ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“เออๆ นิดหน่อยไม่ได้เลยนะมึง หวงยิ่งกว่าอะไร” ตอบส่งๆเพราะความสนใจพุ่งไปที่ไอ้ไนท์มากกว่า
“เห็นมึงก็โดนด้วย เจ็บตรงไหนไหมวะ”
“กูไม่ได้อ่อนเหมือนมึง สัด! ไม่ต้องมาพูดดี”
“ใครอ่อน มึงสิอ่อน ทำอวดเก่ง” พอกันทั้งคู่แรงมาก็แรงตอบ ตกลงกูมาอยู่ที่นี่ทำไม? กูมาให้เขาต่อย?
“พี่แทน...ขวัญขอโทษ” ชนวนเหตุทั้งหมด สุดท้ายบุรุษต่อให้แน่แค่ไหน ก็พ่ายแพ้ให้แก่สตรีรูปงาม
“ขอโทษนะขวัญ ถ้าพี่รู้ตั้งแต่แรกว่าขวัญเป็นเด็กไอ้โจ้ พี่จะไม่ยุ่งกับขวัญเลย อย่ามาหาพี่อีก ครั้งหน้าถ้ามีเรื่องแบบนี้ พี่ไม่ไว้หน้าขวัญแน่” พี่แทนพูดจบ น้องขวัญที่ยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าเพราะกลัวไอ้พี่เหนือก็วิ่งร้องไห้ตามไอ้พี่โจ้ที่มีสภาพเละยิ่งกว่าศพออกไปติดๆ ผมหวังว่าเธอคงจะได้บทเรียนชีวิตจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ไม่มากก็น้อย
“กูไม่อยาก”
“ครับ?” จู่ๆไอ้พี่เหนือก็ยกมือขึ้นมาลูบแก้มผม
“ไม่อยากเห็นมึงเจ็บตัว...เพราะกูเจ็บตรงนี้” จับมือผมไปแนบที่อกซ้าย...หัวใจเต้น...ผมรับรู้...มองสบตากันนิ่ง...เวลานี้มีแค่เราสองคน...สองคนที่หัวใจเต้นเป็นจังหวะตรงกัน
“อะ...แฮ่มๆๆๆ เกรงใจพวกกูสิบชีวิตหน่อยครับ แฟนคลับมึงอีกเป็นโขยง ทำอะไรก็รู้จักอายบ้าง” สะดุ้งสุดตัวเมื่อเกือบเผลอเคลิ้มจูบกันกลางโรงยิม เหมือนโดนมนต์สะกด เคลิ้มอยู่ดีๆรู้ตัวอีกทีปากก็ห่างกันแค่เซ็นเดียว หันหน้าไปคนละทาง เห็นมันเกาหัวตัวเองอย่างเก้อๆ ส่วนผมก็ทำตัวไม่ถูกเลยหันไปมองสำรวจแป้นบาสประหนึ่งเป็นของหายากเกิดอยากศึกษาขึ้นมาตอนนี้
“......................” จากนั้นพวกนักกีฬาก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน เมื่อเสร็จสรรพทุกคนออกมา ไอ้พี่แทนก็ปรี่มาลากแขนฉุดไอ้ไนท์ออกไปทันที ด่ากันไปตลอดทาง แจกหมัด แจกตีน แต่ก็เห็นขึ้นพอร์ชแดงแรงฤทธิ์ที่ไอ้พี่แทนเป็นสารถีขับออกไปจากมหาลัย หวังว่าคงไม่ฆ่ากันตายไปก่อนจะได้แดกข้าวนะพวกมึง
“กูต้องไปทำธุระต่อ กลับก่อนนะ” ไอ้พี่มินเดินเข้ามาบอกผมกับไอ้พี่เหนือ เหลือบไปเห็นว่ามันใส่นันยางของไอ้พี่แทนอยู่ สงสัยจะถูกใจจริงๆ เดินสบายอกสบายใจออกไปที่รถ นี่ก็ไม่ยอมน้อยหน้าอัลฟ่าโรมิโอย่างเฉี่ยว สีบรอนด์เงินจี๊ดโดนใจผมเลย รสนิยมเรื่องรถดีเยี่ยม แต่เรื่องรองเท้ากูขอให้คะแนนติดลบว่ะไอ้พี่มิน อารมณ์มึงศิลปินมากกว่ากูซะอีก มึงเรียนวิศวะเพื่อ?!
“พี่เหนือ พี่มินมันติสเนาะ ดูรองเท้ามันดิพี่”
“อืม ของกูมันก็เอาไปใส่”
“คู่ไหนวะพี่?”
“คู่ที่กูได้มาโดยไม่ตั้งใจจากดอนเกิบหาย”
“ช้างดาวนั่นนะพี่?!” ฉิบหายเหอะคนเอาไปกูว่าบ้าแล้ว คนยืนทำหน้าเสียดายที่ถูกเพื่อนฉกรองเท้าไปกูว่าบ้ายิ่งกว่า อยากได้ก็บอกกูนี่ กูมีอยู่ที่หอเพียบ เดี๋ยวกูเอามีดเกะทำลายเฉพาะส่วนตัวลิมิเต็ดอิดิชั่นของมึงคนเดียวมีคู่เดียวในโลกให้ด้วยก็ได้ ทำหน้าเสียดายสุดๆเห็นแล้วกูอนาถใจ
“ไปทำแผล” พูดจบก็ฉุดข้อมือผมทันที เหลือกันแค่สองคนจะทำประเจิดประเจ้อไม่อายก็ได้อยู่หรอก แต่มันก็ไม่สมควร เคารพสถานที่หน่อยสิมึง
“ผมไปเองก็ได้ ห้องพยาบาลอยู่แค่นี้เอง”
“ใครว่ากูจะให้มึงไปห้องพยาบาล”
“อ้าว แล้วพี่จะพาผมไปไหน แผลเล็กเหมือนเป็นร้อนใน ร่อนไปถึงโรงพยาบาลผมอายหมอตายเลย”
“ไปบ้านกู”
“แผลแค่นี้ผมต้องไปถึงบ้านพี่เลยหรอวะ?”
“ทำไม หรือมึงกลัวอะไร”
“กลัวพี่ปล้ำ” ท้ากูก็ไม่สน กูไม่หลงกลเหมือนไอ้ไนท์ กูไม่โง่นะครับขอบอก กูตอบไปตรงๆเลยนี่แหละ
“มีแลมโบกินี่คันใหม่มาจอดที่บ้าน ไม่อยากไปดูหรอ?” ตาลุกวาวขึ้นทันที เหมือนมีใครมาจุดประกายไฟในตัวให้ลุกโชติช่วง
“จริงหรอพี่”
“กูเคยหลอกมึงด้วยหรอ?”
“ไปๆ อยากเห็นๆ” กระดี้กระด้าเหมือนปลาได้น้ำ ลืมทุกสิ่งอย่าง จะต้องไปให้ได้รู้เพียงเท่านี้!
“งั้นปอนด์ไปบ้านพี่นะ?” ฮึ่ย! พูดหยาบคายก็ได้ ยังไงกูก็ไป! พูดเพราะแบบนี้ยิ่งอยากไปใหญ่ แทนตัวกับกูว่าพี่ครั้งแรกฟังแล้วจั๊กจี้หูแต่รู้สึกดีชะมัด
“ไปๆ ผมไป เร็วๆ ให้ไวเลยพี่” ว่าแล้วก็ตรงเข้าฉุดแขนไอ้พี่เหนือทันที แอบเห็นมันยิ้มแบบมีเลศนัยแต่ผมไม่สงสัยใส่ใจอะไรหรอกครับ เสียเวลาคิดถึงน้องแลมโบฯของผม? ว๊ากกกกกกก! มันต้องสวย เฉี่ยวมากแน่ๆ ผมเชื่อในรสนิยมของไอ้พี่เหนือมัน
“ฮึฮึ น่ารักนะมึงเนี่ย” คาดเบลท์อย่างรีบร้อน นั่งสลอนอยู่ในลูกรักเรียบร้อย ไอ้พี่เหนือยิ้มอีกแล้ว ยิ้มอะไรวะ? คนดีใจน่ะกูนะเว้ยที่จะได้ไปเจอสุดยอดรถในฝันคันใหม่ แค่คิดหัวใจก็พองโตแล้ว
“....................” มันยื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆ เคลิ้มอีกแล้ว วันนี้มันใจดีกับผมจัง ผมต้องหาโอกาสตอบแทนความใจดีของมันซักครั้งแน่นอน!
“วันนี้พี่ใจดี อ่อนโยนด้วย”
“กูจะใจดีแล้วก็อ่อนโยนกับมึงมากกว่านี้อีก” หือ? หมายความว่าไงวะ?! แต่ช่างเถอะครับ ว่าแล้วมันก็ขับรถออกไป โดยมีจุดมุ่งหมายคือบ้านมัน ผมกำลังจะไปเยียบบ้านมันเป็นครั้งแรก ผมจะได้ทำการสำรวจครั้งยิ่งใหญ่ ว่าด้วยกลอนสี่หยาบคายที่เคยรับรู้มาว่าจริงเท็จแค่ไหน มันมีทีวี49นิ้วจริงหรือไม่จะได้รู้กันก็คราวนี้ วะฮ่า ฮ่า ฮ่า สุขใจจริงๆ ดีนะผมไม่โง่เหมือนไอ้ไนท์ที่แค่โดนท้าก็ยอมไปกับเขา ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนแบบผมนี่ถึงจะเรียกว่าฉลาดแท้ของจริง!
ยิ้มร่าไปตลอดทาง...ไอ้พี่เหนือก็อมยิ้มไปตลอดทาง?!
ทำไมวะ?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ยิ้มอะไร?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนใหม่มาแล้ว :mew3: I-AM มันอู้ไม่ทำงานส่งค่ะ :katai1: :z6: เลยปั่นตอนใหม่มาเร็วมาก :hao3: มันบอกดีใจคนอ่านนิยายมันแล้วอารมณ์ดี :z2: สำหรับคนที่เข้ามาอ่านตามกระทู้แนะนำ อเลนขอขอบคุณแทนI-AMด้วยนะคะ ขอบคุณทั้งคนอ่านแล้วก็คนที่เข้าไปแนะนำเลย น่ารักกันจริงๆ o13 :กอด1: :pig4:
ปล. ใครเม้นประจำ จำได้นะคะ ให้ดอกไม้กันเสมอเลย :กอด1: :3123: :L1: ขอบคุณมากๆค่ะ I-AMมันดีใจจนจะลอยได้อยู่แล้ว :heaven ใครชอบนิยายเรื่องนี้ก็ขอให้ติดตามกันไปเรื่อยๆนะคะ สำหรับ คู่แทนไนท์ คู่รักนองเลือด? I-AMมันสปอยมาว่ายังไงก็มีแน่นอนค่ะ รอติดตามกันต่อไป :hao6:
-
นึกว่าตาฝาด เย้! มาต่อแล้ว
เฮียแทนอาจจะโดนไนท์ฆ่าตายแน่นอน
เชียร์ไนท์จัดหนักเพราะเผลอไปปี้สาว
ถึงเธอจะเสนอเองก็เถอะ
แต่เอ๊ะสองคนนี้ยังไม่ตกลงปลงใจเป็นเพื่อนใจหรือเป็นแฟนอย่างพี่เหนือนี่เนาะ
แต่ยังไงก็อย่ายอมง่ายๆ นะไนท์ :hao5:
อ่านตอนนี้แล้วรู้เลยว่านู๋ปอด์นคลั่งลูกรักสุดๆ
คาดเบลท์นั่งรอในรถเรียบร้อย :hao7:
พี่เหนือแทบไม่ต้องออกแรงเลยด้วย 555
กดบวกและเป็ด + ดอกไม้ขอบคุณ
:L1:
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกฟฟฟฟฟฟฟ
-
พี่เหนือมีแผนอะไรหรือเปล่าเนี่ย ปอนด์ก็นะ ติดเบ็ดง่ายจริง
ไม่คิดว่าไนท์จะบื้อได้ขนาดนั้น เสร็จไอ้พี่แทนแน่ ๆ
ปอนด์ ไนท์ พอกันเลย
-
เย้ ๆ มาอัพแล้ว :oni2: กินข้าวมาแอบเปิดดูเห็นปั๊บ จ๊าก ยังอ่านไม่ได้อะ ไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาอ่านจ้า
-
:hao3: :hao6: :hao7: ไม่รอดแน่ !
-
คู่พี่เหนือกะปอนด์มันชักจะหวานเลี่ยนขึ้นทุกที
พี่เหนือชอบเอาน้องลัมมาล่อ ปอนด์ก็อ่อนระทวย 555
คู่พี่แทนกะไนท์ มันกัดกันแบบเออ ออ ห่อ หมก
เสร็จพี่แทนแน่ไนท์เอ๊ย พ่อโคตรหล่อ 555
-
หึๆๆๆ... ปอนด์เป็นขนมปัง ในกล่องของเหนือฟ้าโดยแท้ 555++ ระลุ้นฉากระทึกใจ ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:z2: :z2: :z2: :mew1: แทนไนท์น่ารักจังเลย อิอิอิ
-
กรี๊ดดดดด ไม่ไหวแล้วทำไมพี่เหนือน่ารักงี้อะ อิจฉาปอนด์ >< พี่เหนือมีแผนการอะไรแน่ๆ ปอนด์แกโดนล่อลวงแหละ
ตัวบิดจิกหมอนมาก ตอนที่พี่เหนือพูดว่า ปอนด์ไปบ้านพี่นะ แอร๊ยยยยยย
คาดว่าตอนหน้า อาจมี ซัมติง อิอิ
แทนนี่จีบเค้าแต่ก็ยังปากหมาใส่ คู่นี้โหดมันส์ฮาดีอะ อ่านแล้วขำ 55555
ปล. ชอบมากวลีของคนแต่งคือินี่นั่งขำเหมือนคนบ้าเลย 5555 แล้วก็ชอบที่เอามาต่ออย่างสม่ำเสมอ ขอบคุณค่ะ ^0^
-
:z2: ไม่รอดแล้วหล่ะ ไม่น่ารอด 555555555
:katai5: พี่เหมือนมีแผนตลอด
-
เอิ่ม
คือแบบบ
มันฉลาดตรงไหนนนนนนนกันนนนนนนนนนน :hao7:
-
อยากจะกรี๊ดเป็นภาษากัมพูชา (อาเซียนๆ)
พี่เหนือ แม่งคิดไรแน่เลย :ling1: :ling1:
-
ปอนด์ นางโง่อย่างน่ารัก (จริงๆ) 55555555555 ส่วนไนท์ก็นะ... เค้าถึงว่าเป็นเพื่อนกันได้ก็ต้องมีนิสัยคล้ายๆกัน ---> ปอนด์/ไนท์, รอตอนต่อไปค่ะ เชียร์พี่เหนือกินขนทปังปอนด์ 555
-
ปอนด์จะเป็นอย่างไร :hao4: โปรดติดตามตอนต่อไป คึคึ
หวังว่าครั้งนี้พี่เหนือจะไม่พลาดนะ :katai3:
-
เอิ่ม
คือแบบบ
มันฉลาดตรงไหนนนนนนนกันนนนนนนนนนน :hao7:
ปอนด์มัน....จั๊ดง่าว :z6:
-
อยากอ่านตอนพิเศษของแทน-ไนท์จังเลยค่า
555+ ปอนด์น่ารักมากกกกกกกกกกก
รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า :mew1:
-
แทน-ไนท์ :hao3:
-
ปอนด์ ไม่รอดแน่ :katai1:
พี่เหนือนี่ก็ร้าย :hao6:
-
พอกันอะ ทั้งไนท์ทั้งปอน สมกับที่เป็นเพื่อนรักกันจริงๆ ไว้อาลัยให้สิบวิถุ
-
เจ้าพลาดแล้ว!! :laugh:
โดนล่อลวงเข้าให้แล้วไง แต่ค่าตัวแพงเอาเรื่องนะเนี่ย เอารถมาล่อ
ความจริงพี่เหนือใช้ของกินก็พอนะ ประสิทธิภาพไม่น่าจะต่างกัน
เจ้าปอนด์ไม่รู้จะรอดไหม แต่โอกาสโดนนี่สูงชะมัด :hao7:
-
อ๊ากกกกกกก ก กก กก กก
พี่เหนือทำไมเป็นคนแบบนี้ !!
น่าจะทำตั้งนานแล้ว หึ หึ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
คนเขียน ไฟติ้ง !!!!
:m5: :m5: :m5:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเราขำจนปวดท้องเลยอ่ะค่ะ
โดยเฉพาะตอนตุ๊กแกกินผม
พ่อเราถึงกับหันมามองว่า ลูกตูเป็นบ้าอะไรวะ :laugh: :laugh:
ฝากถึงคนเขียนด้วยนะคะ เขียนสนุกมาก บรรยายฉากซะเห็นภาพเลย ละเอียดมากๆ อิพี่เหนือมันนิ่งๆ แต่เถื่อนได้อีก
ส่วนน้องปอนด์ มันรั่วทะลุจักรวาลจริงๆ
แต่อ่านไปเรื่อยๆ เราดันชอบคู่พี่แทนกับไนท์มากกว่า ฮ่าาา คือ อาจจะเป็นเพราะว่ามันมาทีละเล็กละน้อย
เราเลยตื่นเต้นเวลาที่คู่นี้มีโมเม้นออกมา
รอตอนต่อไป หึหึ ขอให้คนเขียนทำงานเสร็จไวๆ จะได้มาต่อเร็วๆ o18
ปล มีคำผิดบ้างนะคะ ถ้าเป็นไปได็ก็อยากให้แก้นะ
ตอน งานวัด แปลงขึ้นมาทาสี - แปรงขึ้นมาทาสี
ตอนลักจูบ แปลงฟัน - แปรงฟัน
ตอน เกิบหาย หยิบแปลงขึ้นมา - หยิบแปรงขึ้นมา
ตอน คู่กัด ละเลงหน้ามึงใช้แทนแปลงเลยคอยดู-ละเลงหน้ามึงใช้แทนแปรงเลยคอยดู
ตอน ลูกรัก, เด็กเหนือ สีสันต์ - สีสัน
ตอนหวงมาก, งานวัด ลิงโล้ด - ลิงโลด
ตอนคู่กัด สัดปะหลาด - สัตว์ประหลาด
ตอนล่อลวง เสียลุกซ์ - เสียลุค
ตอนล่อลวง แสงเฟรช - แสงแฟลช
ขอบคุณที่นำเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกันค่ะ ^^
-
เข้ามารอคู่รักนองเลือด :katai5: :z2: :z10: อยากรู้ว่าแทนจะปราบไนท์อย่างไร
ส่วนคู่เอก หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh: :pigha2: น้องปอนด์เอ๋ยยยยยยยยยยย :z1:
-
ชอบเหนือฟ้ามากเลย น่ารักดี
-
เห็นด้วยว่ามินจะเรียนวิดวะทำไม ติ๊สสส ออกปานนั้น
แล้วมินจะมีคู่กับเขาไหมฮะเนี่ย น่ารักนะคนเนี่ย
ตอนต่อไปพลาดไม่ไ้ด้ ได้แต่ขอให้มาไวไว และไม่เอามาม่า 5555
-
ของฟรีไม่มีในโลก ไปลูบรถ..ระวังเจอเจ้าของรถลูบบบบกลับเอานะจ้ะ
:กอด1:
-
สมกับเป็นเพื่อนกัน
โดนล่อลวงง่ายจริงๆ5555
-
:L2: :L2: :L2:
-
สนุกมากๆเลยค่ะเรื่องนี้
ตอนนี้ฮาไนท์กับปอนด์มาก
สมกับเป็นเพื่อนกันจริงๆ
เหนือก็ช่างหาของมาล่อลวงจริงๆ
หวังว่าคงไปบ้านแค่ทำแผลและดูรถ
ส่วนคู่แทนกับไนท์ช่างเหมาะเจาะกันดีเลย 555
-
ปอนด์นี่ซื่อมาก 5555555555555555 พี่เหนือก็เนียน :katai2-1:
-
อ่านถึงตอนที่ปอนด์ภูมิใจนักหนาว่าไม่ได้โง่อย่างไนน์
แต่พอพี่เหนือเอารถมาล่อนี่ตามเขาไปบ้านเลยนะ
อย่างฮาอ่ะ ขำก๊ากเลย
หนูปอนด์น่ารักมาก อยากขโมยมาไว้ที่บ้านจัง
-
ฮ่า ฮ่า ปอนด์นายแน่มาก
-
ชอบมากกก อ่านไปขำไปแต่งได้น่ารัก ฮามากๆ
สองเพื่อนซี้ โดนล่อหลอกกันไปคนละทางแบบนี้ งานนี้ไม่ใครก็ใครคง :m25:
อเลนคุงจ๋าอยากอ่านตอนหน้าเร็ว ๆ จัง ไม่ได้หื่นนะ แค่ห่วงอะ ปอนด์กะไนท์จะรอดไหมน๊า :z1:
ฝากบอก I-AM ด้วยนะ สุดยอดจ้า o13 รอติดตามอย่างใจจดจ่อ :katai1:
มอบ :3123: ให้เช่นกันจ้า :bye2: :pig4:
-
เป็นอีกตอนที่นั่งหัวเราะบ้า เหมือนคนเป็นโรคประสาท กร๊ากกกกกกกกก
ลูกชายแม่ฉลาดมากกกกกกกกกกกกกก ฉลาดกว่าเพื่อนไนต์เยอะคะลูก
-
โอยยย หลงรักคู่รักฮาร์ดคอแทนไนท์ ไนท์นี่ยั่วขึ้นมากก สงสัยเสร็จพี่แทนแหงมๆ 55555
แต่ที่คงจะเสร็จชัวร์ๆคงเป็นน้องปอนด์ที่โดนพี่เหนือเอาของมาล่อให้ติดกับ หุๆๆๆ :hao6: :hao6:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเราขำจนปวดท้องเลยอ่ะค่ะ
โดยเฉพาะตอนตุ๊กแกกินผม
พ่อเราถึงกับหันมามองว่า ลูกตูเป็นบ้าอะไรวะ :laugh: :laugh:
ฝากถึงคนเขียนด้วยนะคะ เขียนสนุกมาก บรรยายฉากซะเห็นภาพเลย ละเอียดมากๆ อิพี่เหนือมันนิ่งๆ แต่เถื่อนได้อีก
ส่วนน้องปอนด์ มันรั่วทะลุจักรวาลจริงๆ
แต่อ่านไปเรื่อยๆ เราดันชอบคู่พี่แทนกับไนท์มากกว่า ฮ่าาา คือ อาจจะเป็นเพราะว่ามันมาทีละเล็กละน้อย
เราเลยตื่นเต้นเวลาที่คู่นี้มีโมเม้นออกมา
รอตอนต่อไป หึหึ ขอให้คนเขียนทำงานเสร็จไวๆ จะได้มาต่อเร็วๆ o18
ปล มีคำผิดบ้างนะคะ ถ้าเป็นไปได็ก็อยากให้แก้นะ
ตอน งานวัด แปลงขึ้นมาทาสี - แปรงขึ้นมาทาสี
ตอนลักจูบ แปลงฟัน - แปรงฟัน
ตอน เกิบหาย หยิบแปลงขึ้นมา - หยิบแปรงขึ้นมา
ตอน คู่กัด ละเลงหน้ามึงใช้แทนแปลงเลยคอยดู-ละเลงหน้ามึงใช้แทนแปรงเลยคอยดู
ตอน ลูกรัก, เด็กเหนือ สีสันต์ - สีสัน
ตอนหวงมาก, งานวัด ลิงโล้ด - ลิงโลด
ตอนคู่กัด สัดปะหลาด - สัตว์ประหลาด
ตอนล่อลวง เสียลุกซ์ - เสียลุค
ตอนล่อลวง แสงเฟรช - แสงแฟลช
ขอบคุณที่นำเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกันค่ะ ^^
ดีใจค่ะที่คนอ่านอ่านแล้วมีความสุข เราเน้นฮาค่ะ อเลนชอบเสียงหัวเราะ ไม่ชอบมาม่า :hao3:
ขอบคุณสำหรับเรื่องคำผิิดนะคะ จะพยายามแก้ไขปรับปรุงให้ผิดพลาดน้อยที่สุด ขนาดอเลนช่วย I-AM มันตรวจทานนะเนี่ย
จบ ม. หก กันมาได้ไงก้อไม่รู้ ฮ่าๆๆๆๆ
ส่วนตอนต่อไป อเลนกะลังเร่งคนเขียนอยู่ แต่อาจจะช้าหน่อยเนอะ เพราะช่วงนี้มันติดภารกิจหลักอยู่ ช่วงนีิ้ต้องเอาตัวรอดในสังคมก่อน ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นอีกครั้ง ดีใจจริงๆที่มีคนอ่าน มีคนรักพี่เหนือน้องปอนด์ ไนท์แทน และตัวละครอื่นๆ ยังไงก้อติดตามกันไปเรื่อยๆนะ จนกว่าจะจบเนอะ
:mew1:
-
นั้นนะสิ ยิ้มทำไม ตอนหน้ารู้กันแน่ (รึเปล่า) 55555555
-
ไนท์โดนพี่แทนหลอกล่อด้วยศักดิ์ศรี
ส่วนปอนด์นี่โดนพี่เหนือหลอกล่อด้วยรถ
แต่ละคนเนอะ 55555
-
ขำไอ้น้องปอนด์ :jul3: :jul3: เปรียบเทียบอะไรแตละที แหม่ คิดได้ไง :m20: :m20: กร๊ากกก
-
สนุกมากค่ะ ปอนด์ตลกอะ มาต่อไวๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:ปอนด์แน่ใจนะว่าฉลาดกว่าไนท์อะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
พี่เหนือกับพี่แทนโคตรร้ายอะเอาจุดอ่อนมาล่อ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
แหมๆ นู๋ปอนด์ฉลาดมั่กๆ มีของแลกเปลี่ยนก่อน ถึงจะยอม ฮ่าๆ
สมกัลชื่อตอน "ล่อลวง" เลย
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ปอนด์เสร็จแน่55555555
ชอบๆๆๆๆๆอ่านกี่ทีก็ฮา o13 o13
-
อิพี่เหนือหลงน้องปอนด์สุดๆอ่ะ
ว่าแต่พี่แทนกะน้องไนท์นิยังไงคะ
-
ปอนด์เอ้ยยยยย ฉลาดจริงๆลูกเอ้ยยยยย 555555555555
ตอนหน้าขอให้ได้ขอให้โดนทีเถอะ เพี้ยง !! :hao6:
รอตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
แหม เปิดมาพี่แทนกับพี่มิน ก็มาพร้อมเสียงกรี๊ดเชียวน้า แต่พี่เหนือมาดู น้องปอนด์ต้องพ่วงมาก็เข้าใจ แล้วหล่อโคตรพ่อไหงมาอยู่นี่ด้วยล่ะเนี่ย มานั่งดูเชี่ยเล่นบาส โอ้ แรงไปมั้ยจ้ะเนี่ยน้องไนท์ ฮะ ๆ :m20: แต่พี่เหนือ ขนาดจะไม่ยอมให้คุณแฟนแตะเนื้อต้องตัวใครนี่ มันคงยากนะพี่นะ ชักเริ่มสงสารน้องปอนด์ซะแล้วสิ :mew4:
พี่แทน เอ้ย จะจีบน้องไนท์แบบซาดิสก์ไปไหนพี่ มันก็น่ารักอ่ะนะ แหม อยากกินข้าวกับเค้าในวันเกิดตัว แต่คำชวนพี่มันชวนทะเลาะมากกว่าเนี่ยสิ น้องไนท์จะรู้ได้ไงเล่า ขำตรงสงครามน้ำลาย ทะเลาะกันได้ซกมกมากอ่ะ แต่พี่แทนจับจุดน้องไนท์ได้เต็ม ๆ ศักดิ์ศรีเหนือสิ่งอื่นใด โถ น้องไนท์ตกหลุมพี่แทนซะแล้ว มีจองตั๋วหนังให้ซะด้วย ฮะ ๆ :pigha2:
ปอนด์นี่จะชิ่งอีท่าไหนถึงโดนหมัดเสยเข้าให้ได้เนี่ย โถ น่าสงสาร แต่ไอ้คนทำมันท่าจะไม่เคยตาย สมน้ำหน้า เจอเหนือตีนบรรลัยเข้าไป ฮะ ๆ ฉายาอะไรเนี่ยปอนด์เอ้ย พี่เหนือทำซึ้งอีกแล้ว น้องปอนด์เจ็บ พี่เหนือก็เจ็บที่หัวใจ o18 สรุปน้องปอนด์ไม่ได้โง่ พี่เหนือยุยังไงก็ไม่ขึ้น ก็แค่น้องเลมโบมาล่อน้องรีบมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถคาดเบลล์เรียบร้อยเท่านั้นแหละ แถมยังภูมิใจในความฉลาดของตัวเองอีกแน่ะ :m29: น้องปอนด์จะน่ารักเกินไปแล้วน้า
สรุปเพื่อนซี้ทั้งคู่ โดนล่อลวงทั้งคู่ซะแล้ว :sad4: รอตอนต่อไปว่าจะมีใครรอดจากเงื้อมมือมาร ? ได้มั้ยน้า พี่เหนือ พี่แทน อย่ารุนแรงกับปอนด์ ไนท์ น้า :m17:
ให้ I-AM กับ อเลนคุง นักเขียน กับ นักโพส คนขยันน้า :3123: :3123:
-
555 โดนล่อด้วยของอย่างง่ายดายเลย
จะเป็นไงต่อรอติดตามครับ
-
ปอนด์ ฉลาดมากๆๆจ้า
-
ปอนด์จะเป็นอย่างไร :hao4: โปรดติดตามตอนต่อไป คึคึ
หวังว่าครั้งนี้พี่เหนือจะไม่พลาดนะ :katai3:
-
กดแม่งเลยๆๆๆ กริ๊ดดดดดด
-
ปอนด์ฉลาดม๊ากกกก...แหมไปดูน้องแลมคันใหม่...มีเหตุผลๆ
พี่เหนือกะพี่แทน..แม่งงงงเจ้าเล่ห์วะ o18
-
เรื่องมันมีอยู่ว่า แอบอ่านนิยายนี้ ตอนทำงาน :z1: ให้ทายว่าเกิดไรขึ้น
.
.
.
.
.
ปวดท้องเพราะต้องหัวเราะแบบไร้เสียง :m20: :m20: :m20:
-
Chapter 15…………………….. “ครอบครอง”
ประตูรั้วเหล็กขนาดใหญ่เปิดออก ด้านหน้าเป็นแผ่นป้ายหินอ่อนแสดงชื่อตระกูล “นวพงษ์พันธุ์กูล” ตระกูลผู้รับเหมาก่อสร้างรายใหญ่ผู้เป็นเจ้าของบริษัท NPK Group (นวพงษ์พันธ์กูลกรุ๊ป) ทั้งยังมีบริษัทในเครือส่งออก-นำเข้าวัสดุก่อสร้าง ห้างจำหน่ายสินค้าตกแต่งบ้านและวัสดุอุปกรณ์ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องรวมถึงช่องทางของการขนส่งสินค้าร่วมอยู่ในบริการแบบครบวงจร พ่วงด้วยการเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ให้กับบริษัทนำเข้ารถสปอร์ตแบรนด์สัญชาติอิตาลีอยู่อีกหลายแห่ง ถ้าพูดถึง NPK Group แล้วคงไม่มีใครไม่รู้จักเป็นแน่ เพราะนอกจากจะคุ้นหูนามสกุลนี้จากทางหน้าจอทีวี ตามหน้าหนังสือพิมพ์ในหัวข้อแวดวงไฮโซ หรือตามนิตยสารดังรายสัปดาห์แล้วละก็แทบจะไม่มีใครในวงการนักธุรกิจที่จะไม่รู้จักและอยากร่วมเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจกับNPK Group
“NPK Group พี่เป็นญาติอะไรกับMBKป่าววะ?” หากแต่เสียงเจื้อยแจ้วมาตลอดทาง พร้อมหน้าตาเบิกบานสุดๆนั่นก็แสดงให้เห็นแล้วว่ายังมีมนุษย์ดักดานนั่งอยู่ตรงนี้หนึ่งคน!
“มึงไม่รู้จัก?” สารถีหน้าหล่อ หันมาถามคนข้างๆที่เอาแต่จ้องมองสองข้างทางอย่างตื่นเต้นเหมือนพ่อพาลูกวัยสามขวบมาเปิดหูเปิดตาเป็นครั้งแรก ทันทีที่รถสปอร์ตฉายาลูกรักแล่นผ่านบริเวณต่างๆกินพื้นที่กว้างขวางเพื่อเข้าไปจอดโรงรถด้านในตัวบ้าน
“ไม่เคยผ่านหูผมเลยพี่” ดักดานเกินกว่าที่จะจินตนาการได้ คาดว่าคนๆนี้คงเป็นบุคคลหลงยุคมาจากมิติที่สี่ หรือจมอยู่ในโลกที่ยังไม่ผ่านการพัฒนา ย้อนกลับไปครั้งยุคเมโสโปเตเมียคงลอยมาตามลุ่มแม่น้ำไทกริส-ยูเฟรติส เพราะร่อยรอยอารยธรรมความขลาดเขลายังคงแฝงตัวอยู่ไม่เสื่อมสลายไปตามกาลเวลา
“กูก็ไม่เคยคาดหวังอะไรกับมึงมากอยู่แล้ว”
“อะไรวะพี่ ด่าผมอีกแล้ว ผมไม่รู้ก็บอกไม่รู้ดิวะ ใครจะไปรู้จัก รู้จักแต่ MKอันนี้เป็ดย่างเขารสเด็ดจริงๆแต่แพงไปหน่อย ไปแดกกันทีไรผมไม่เคยอิ่ม กินไม่ทันไอ้ธามไม่พอแถมได้แผลในปากกลับมาด้วยเพราะโดนน้ำซุปลวกปาก NBAผมไม่สนใจบาสเก็ตบอลเท่าไหร่ ดูแต่ฟุตบอล แล้วก็มีMIBอันนี้ดูทุกภาค สนุกดี ผมชอบตัวเอเลี่ยนมันปะหลาดๆ ยิงกันทีมันส์สนั่นจอ อืม...มีไรอีกนะ...TMB แต่ผมไม่เคยไปฝากเงินที่ธนาคารนี้ว่ะ เคยแต่ส่งไอ้ไนท์ไปกดตังที่ตู้ATM”
“กูว่ามึงปะหลาดกว่าเอเลี่ยนอีก มึงยิ่งพูดกูยิ่งเหนื่อยใจ”
“พี่แม่ง เป็นงี้ตลอด” ยังคงไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิดไปตอนไหน ยังคงมั่นใจในความรอบรู้ของตัวเอง หากแต่ในสายตาของอีกฝ่าย ช่างเป็นอะไรที่ไร้สาระเกินกว่าจะทนฟังได้อีกต่อไป
ผ่านไปไม่นานรถก็เข้าจอดเทียบโรงรถขนาดใหญ่ ที่ภายในมีรถกว่าหลายสิบคันจอดอยู่ ละลานตาไม่ต่างจากโชว์รูมรถจนคนข้างๆกระดี้กระด้ารีบเดินปรี่เข้าไปหาคันที่จอดอยู่ใกล้ตัวที่สุด
“ว๊ากกกกกกกกกกก! พอร์ชรุ่นนี้ผมโคตรชอบเลยพี่ โอ๊ะ! บีเอ็มรุ่นนั้นก็โดนใจผม อ๊ากกกกกกกกกกก! แลมโบกินี่รุ่นนี้เขาว่าแรงมาก เหยียบทีเหมือนเหาะได้ไม่คิดว่าพี่จะมีด้วย สวรรค์ชัดๆเลย” กลายเป็นคนเสียสติไปแล้วครับ ผมวิ่งไปเกาะคันนู้น จับคั้นนี้ ลูบไล้คันนั้น ยิ่งกว่าคนเสียสติอีกครับ ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้มาเห็นจริงๆกับตาตัวเอง ได้สัมผัสด้วยแบบนี้ ผมว่าเกินฝันผมไปแล้วด้วยซ้ำ
“มึงชอบคันไหน?” มันเดินตามมายืนข้างผมเงียบๆ ขณะที่ผมเอาแต่นอกใจลูกรัก มาคบลูกชู้คันใหม่ซ้ำยัง ลูบไล้ ไซ้กระโปรง ถูกระจก ซบขอบล้อ ถ้ายกกลับบ้านได้ผมยกกลับไปนานแล้ว
“ชอบหมดทุกคันว่ะพี่ สวยโคตรเลย”
“ชอบคันไหนที่สุดก็เอาไปสิ” มึงพูดเหมือนของราคาไม่กี่บาท รถยนต์นะมึง ไม่ใช่ฮอลล์คูลจะได้แดกแล้วใจเย็นเห็นอะไรก็ยกให้ฟรีๆแบบนี้
“ของแบบนี้พูดเล่นไม่ได้นะพี่ ผมจริงจังว่ะ”
“กูไม่เคยพูดเล่น”
“อยากได้นะพี่ แต่ถ้าให้ฟรีผมไม่เอาว่ะ ถึงพี่ให้จริงๆผมก็รับไว้ไม่ได้ เก็บเงินซื้อเองผมภาคภูมิใจกว่า” เชิดหน้า ชูคอ ยกแขน กำหมัด หน้าตามุ่งมั่น พลังใจเต็มเปี่ยม!
“งั้นมึงก็ฝันต่อไป” หน้าแทบคะมำ ไม่ให้กำลังใจกูไม่พอ ยังซ้ำเติมกูให้ชอกช้ำหนักกว่าเดิมอีก
“ไม่ใช่ผมไม่อยากได้นะพี่ แต่ผมไม่รู้จะเอาไปทำไม ชอบกับอยากครอบครองมันไม่เหมือนกัน ผมมีความสุขแค่ได้เห็น ได้ชื่นชม แต่ถ้าให้เลือกจริงๆ ราคาขนาดนี้ผมเอาไปซื้อบ้านให้ตากับยายอยู่สบายๆดีกว่า” ให้เหตุผลกับมันไป รู้ครับว่าที่มันพูดคือความจริงใจ ตั้งใจแบบนั้นจริงๆ ถึงจะขวานผ่าซากไปบ้าง เหมือนกำลังดูถูกศักดิ์ศรีคนอื่น ทำอะไรเป็นเรื่องง่ายๆไปซะหมด แต่เพราะผมเข้าใจว่านิสัยแบบนี้ไม่มีใครอื่นอีกแล้วนอกจาก “เหนือฟ้า” ผู้ปกครองของผมคนนี้คนเดียวเท่านั้น...
“ของๆกูก็เหมือนของๆมึง ต่อให้มึงอยากได้มากกว่านี้ กูก็จะหามาให้... สำหรับกู ถ้าชอบอะไร ต้องได้เป็นเจ้าของ และมีไว้ครอบครองให้เป็นของกูคนเดียวเท่านั้น” พูดจบก็ยื่นหน้าเข้าดูดปากผมไปดังจ๊วบ จ๊วบเดียวก็เจ่อได้ มึงคิดว่าดูดหอยขมอยู่หรืออย่างไรถึงได้ใส่แรงขนาดนั้น อยากกินแกงก็ไปบอกแม่บ้านสิวะ มาลงแรงอะไรกับปากกู
“ยิ้มอะไรวะพี่ วันนี้ยิ้มบ่อยไปนะ เห็นแล้วมันกวนตีนผมยังไงไม่รู้” จับปากตัวเองไว้เลยครับ เพราะมันทำท่าจะยืนมากัดปากผมแบบหมั่นเขี้ยว เป็นหมารึไงวะ เอะอะก็จะกัดๆ
“มึงมันชอบทำตัวน่ารัก”
“ผมทำตัวปกติ พี่นั่นแหละที่แปลกไป เลิกสนใจปากผม แล้วก็พาผมเดินชมรถให้ทั่วซะดีๆ ผมอยากเห็นใจจะขาดแล้ว”
“ขึ้นห้องก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยลงมาดู” อะไรจะยุ่งยากขนาดนั้น ขยี้หัวสนามหญ้าแรงๆจนกระจุยกระจายสยายรังแคพร้อมทำหน้าหงุดหงิดใส่มันทันที
“กฎไหนของพี่มีต้องขึ้นห้องก่อน? เอาของไปเก็บพี่ก็ไปคนเดียวสิวะ นี่บ้านพี่ ผมจะรออยู่ตรงนี้นี่แหละ เสียเวลา แล้วรีบลงมาด้วย” กับแค่เอาของไปเก็บมึงต้องไปนานข้ามวันเลยหรอวะ กูจะดูวันนี้ๆ พรุ่งนี้เชี่ยอะไรของมึงเนี่ยกูไม่เข้าใจ พรุ่งนี้กูก็นอนตายอยู่ที่หอ จะถ่อมาบ้านมึงให้เสียเวลาอีกทำไม
“มึงไม่เข้าใจที่กูชวนมาบ้านจริงๆ หรือว่าแกล้งโง่?!”
“โง่อะไร ผมฉลาดกว่าพี่เยอะ! อย่าโชว์โง่น่าไอ้พี่เหนือ ชวนผมมาดูรถ ผมก็จะมาดูรถ พี่อย่าลีลาท่ามาก ผมชักหงุดหงิดแล้วนะ” ไอ้พี่เหนือมันโง่กว่าที่ผมคิดไว้อีกนะเนี่ย เรื่องง่ายๆทำไมชอบทำให้เป็นเรื่องยากนักก็ไม่รู้
“เฮ้อ กูจะทำยังไงกับมึงดีวะปอนด์” เห็นมันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมเอามือกุมขมับนวดเบาๆเหมือนเพลียกับอะไรบางอย่าง?
“ก็ไม่ทำไม พาผมเดินดูรถเร็วๆเลยพี่ แค่นี้ก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว” มันมองหน้าผมนิ่งซักพัก ก่อนจะอมยิ้มเหมือนเพิ่งคิดอะไรขึ้นมาได้
“มึงขึ้นไปข้างบนกับกูก่อน กูจะไปหยิบกุญแจ หรือมึงไม่อยากดูด้านในตัวรถด้วย?” เฮ้ย! มึงฉลาดว่ะ! กูก็ลืมคิดข้อนี้ไปเลย ไม่บอกกูให้เข้าใจตั้งแต่แรกวะ ป่านนี้กูฉุดมึงเข้าห้องไปเอากุญแจได้หลายดอกแล้ว เสียเวลากูฉิบหายเลย เรื่องโง่ล่ะฉลาดนักไอ้พี่เหนือ!
“พี่ก็ไม่บอกผมตั้งแต่แรก ไปๆขึ้นห้องด่วนๆเลยพี่” จะให้กูไปช่วยถือกุญแจก็ไม่บอก หลายคันก็หลายดอกมันคงจะหนักเกินไปเลยถือคนเดียวไม่ไหว ไอ้ผมมันก็เป็นคนดีมีน้ำใจ ช่วยกันคนละไม้คนละมือสุดท้ายความสุขก็กลับมาที่ตัวผมเอง อ๊ากกกกกกกกกกกกกก! รอก่อนนะลูกรักทั้งหลาย เดี๋ยวพ่อกลับมาใหม่
“กินอะไรก่อนไหม? เดี๋ยวบอกพ่อบ้านให้” มันเอามือโอบคอผมพร้อมลากผมให้เดินตามไป สวัสดิการดีเยี่ยมจริงๆมาบ้านนี้ จะใจดีเกินไปแล้ว แค่นี้กูก็เกรงใจจะแย่ มาบ้านเขาไม่มีอะไรติดมือมาไม่พอ ยังเดินเข้าบ้านเขาหน้าตาเฉยอีก
“กินข้าวผัดก่อนจะไปโรงยิมแล้วว่ะพี่ ยังอืดอยู่เลย” ตบพุงปุ๊ๆโชว์มัน มันเอามือทีโอบไหล่ผมอยู่ยกขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
“กลับมาแล้วหรอครับคุณเหนือ” คงจะเป็นพ่อบ้านที่ว่า ท่าทางดูมีอายุ ใส่เครื่องแบบเนี๊ยบได้ที่ เหมือนในหนังเลย มีคุณชายกับพ่อบ้าน เยสมายด์ลอร์ด เอ่อ...ผมว่าคนละเรื่องแล้ว จินตนาการไอ้พี่เหนือเป็นท่านชิเอลไม่ไหวว่ะ สยองเกิน ว่าแต่บ้านมันอลังการงานสร้างจริงๆนะครับ ผมคิดว่ามีแต่ในหนังซะอีก แค่ในโรงรถก็ตื่นเต้นจะแย่ นี่ในตัวบ้านอลังการกว่าหลายล้านเท่า อะไรจะรวยปานนั้น แบบนี้บ้านกูเรียกคฤหาสน์ชัดๆ มึงมันคาบชักโครกทองคำมาเกิดจริงๆ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้คงมีไม่ต่ำกว่าสิบห้องแน่ๆ
“อือ ถ้าไม่เรียกห้ามขึ้นไปชั้นบน” มันสั่งลุงพ่อบ้านไปแค่นั้น ผมที่ยกมือไหว้ยังไม่ทันได้เอ่ยทักทายก็ถูกมันลากคอขึ้นบันไดไปซะก่อน จะไม่ให้กูพูดกับใครเลยหรือไงวะมึง แค่มาขอดูรถบ้านคนอื่นกูก็เกรงใจสุดๆแล้วนี่ยังให้กูทำตัวไร้มารยาทกับคนอื่นอีก
“บ้านพี่โคตรอลังการเลย อยู่กันกี่คนวะพี่ ตามมารยาทผมต้องไปทักทายผู้หลักผู้ใหญ่ก่อนนะ” ฟังกูซักนิด ตั้งหน้าตั้งตาไขกุญแจห้องอยู่นั่นแหละ พอเปิดประตูได้ก็ฉุดแขนผมลากเข้าไปทันที อะไรวะ มึงรีบเกินหน้าเกินตากูไปแล้ว ได้ข่าวรถมึงเอง มันไม่หายไปไหนหรอก
“ตอนนี้มีแค่กูคนเดียว” อืมมมมมม! บ้านหลังใหญ่อยู่คนเดียวคงเหงานะพี่ เหงามากจนต้องหาเพื่อนมานอนร่วมเตียง เพราะตอนนี้มันผลักผมลงเตียงแล้วเอาตัวมันทาบทับตัวผมไว้ มึงขาดความอบอุ่น หรือ นี่คือท่าหากุญแจรถแนวใหม่ กูตามไม่ทันจริงๆ
“ผมว่าเราใกล้กันเกินไปนะ”
“ไม่” หน้ามึงห่างจากหน้ากูแค่คืบ หายใจรดขี้หน้ากันอยู่เนี่ยนะไม่ใกล้กัน มึงจะสิงกูหรือยังไง เดี๋ยวกูสาดขี้ฟันใส่เลยแม่ง
“ผมว่า...อื้อออออ” สบตาแล้วก้มหน้าลงจูบปาก...สอดแทรกลิ้นเข้าควานทั่ว...พันเกี่ยวหยอกล้อ...ปรับตัวไม่ทัน...สะดุ้ง...แรงดูดเม้มเพิ่มขึ้นจนเกิดเสียง...ลิ้นร้อนรุกล้ำไล่ต้อนจนอ่อนระทวย...น้ำลายเหนียว...ไม่รู้ของใครเป็นของใคร...ไหลเยิ้มออกมาจากมุมปาก...ร้อนแรง...อารมณ์รุนแรงกว่าที่เคย...เหมือนเก็บความต้องการไว้มานาน...เหมือนต้องการเกินกว่าจะทนไหว...รับรู้ได้จากรสจูบที่เริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ...ต้านทานไม่ได้...ต้านทานความต้องการของอีกฝ่ายไม่ได้
“อื้อ...อืม...พี่...” โดนกัดปาก...แกล้งเล่นเป็นเรื่องสนุก...ได้ยินเสียงหัวเราะลอดออกมา...ไม่เจ็บมาก...ดูดอีกแล้ว...ปากคงเจ่อแน่ๆ...กลัวเป็นแผล...แผลในปากหายยาก...ต้องทำอะไรซักอย่าง
“อื้อ...อึก...พี่เหนือ แผลในปากมันเจ็บ ผมไม่ชอบ อย่ากัด” เห็นมันยกยิ้ม...ยอมถอนจูบออกมา...รีบกอบโกยอากาศหายใจทันที...เอาหน้าผากมาแตะกัน...จมูกชนกัน...หลับตา...แต่เห็นว่ายิ้ม...อมยิ้ม...กำลังอมยิ้มชอบใจ...น่าหมั่นไส้เกินทน
“งั้นกัดที่อื่นได้ไหมครับ?” ถอนหน้าออกมาสบตานิ่ง...สายตาบ่งบอกความต้องการชัดเจน...รอยยิ้มร้าย...รอยยิ้มของมารร้าย...อายเกินกว่าจะทนมอง...เริ่มรับรู้ความหมาย...เริ่มเข้าใจการกระทำ...เริ่มสำนึกได้ว่าที่ผ่านมาโดนล่อลวง
“พี่หลอกผมมา พี่แม่งชั่วอีกแล้วว่ะ!” โดนหอมแก้มไปมา...ซ้าย...ขวา...สลับกัน...กัดงับ...เหมือนเป็นขนมหวาน...เลีย...เหมือนแมว...แมวหื่นกาม...ซ้ำยังทำสีหน้าชื่นใจเหมือนได้กลิ่นอะไรหอมๆ...ผลักออกไม่ได้เพราะมือถูกจับไว้แน่น...ขนาดตัวใกล้เคียง...แต่เรี่ยวแรงและความหื่น...ต่างกันลิบลับ
“มึงเต็มใจมาเอง กูถามแล้ว” พูดจบก็จูบ...จูบเสร็จก็ถอนหน้ามาจ้องให้อาย...ไม่พอใจ...ทำหน้าบึ้งใส่...ถูกจูบอีก...ทำแบบนี้ซ้ำไปมาหลายรอบ
“พี่เป็นไก่หรอวะ?! ปากผมไม่ใช่ข้าวเปลือกนะพี่ เดี๋ยวจิกๆอยู่นั่นแหละ” พูดจบก็ถูกจูบอีกแล้ว...ยักคิ้วยียวน...กวนอารมณ์...อมยิ้มชอบใจ...หมั่นไส้...รู้แค่ตอนนี้อยากถีบคนๆนี้ใจจะขาด
“ปากมึงนุ่ม กูชอบ” ก้มลงกัดจมูกผมอย่างมันเขี้ยว...เจ็บใจ...แต่ทำอะไรไม่ได้...ถูกทำเหมือนโดนเอ็นดู...อาย...ถูกหอมเหมือนเป็นเด็ก...เด็กที่กำลังโดนผู้ใหญ่โรคจิตรังแก...ฟัดแก้มนัวเนีย...จูบปาก...กัด...ดูดคอ...เหมือนรุนแรง...แต่อ่อนโยนจนใจสั่น...เผลอไผลไปตามอารมณ์ของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว
“ผมเชื่อใจพี่นะถึงได้ตามมา พี่หลอกผมแบบนี้ได้ไง ไหนบอกว่าผมสำคัญ...ถ้าสำคัญพี่คงอยากทะนุถนอมผมมากกว่านี้” มองสบตาคมแน่วแน่...ให้รู้ว่าจริงจังแค่ไหน...ไม่อยากถูกทำเหมือนเป็นของเล่น...ไม่ชอบที่โดนแกล้ง...ไม่อยากถูกหลอกลวง...เกลียดการโกหกหลอกลวง...ไม่อยากถูกโอบกอดทั้งที่ไม่ได้รัก
“ตรงไหนที่กูไม่ให้ความสำคัญ?”
“.............................”
“ปอนด์ มึงฟังกูนะ...กูไม่คิดจะพูดอีก”
“.............................”
“กูไม่จูบถ้ากูไม่ชอบ...กูไม่หอมถ้ากูไม่ชอบ...กูไม่กอดถ้ากูไม่ชอบ...และกูจะไม่อยาก “ครอบครอง” ถ้ากูไม่ได้.............................................“รัก”.............................. ” พูดจบก็กดจูบลงบนหน้าผาก...อบอุ่น...อ่อนโยน...ส่งไปถึงใจ...ทำอะไรไม่ถูก...ในหัวตอนนี้มีแค่...คำว่า “รัก”...ดังก้อง...พูดมาหลายคำ...ทำไมถึงชัดเจนแค่คำว่ารัก...คำเดียว
“พี่แน่ใจแล้วหรอว่าจะให้คำนี้กับผม?”
“ไม่แน่ใจกูคงไม่พูด” กอดผมไว้แน่น...ซบหน้าลงบนอก...มองเห็นเพดานห้องนอนสีขาว...เข้ามาก็เห็นภาพแค่นี้...เพราะคนที่กอดอยู่ตอนนี้ไม่ปล่อยให้ได้มองอะไร...นอกจากตัวมัน
“ผมไม่เคยชอบผู้ชาย และไม่คิดว่าชีวิตนี้จะชอบได้...แต่แค่พี่...แค่พี่เท่านั้น...แค่คนเดียวที่ผมยอมให้ใช้คำนี้” พูดจบก็หลบหน้าไม่มองคนที่เด้งตัวขึ้นจากอกมาจ้องหน้าทันที เหมือนกำลังอึ้ง เหมือนไม่คิดว่าจะได้ยิน เหมือนดีใจเกินไป
“กูจะรอคำว่ารักจากมึง ตอนนี้แค่ชอบกูก็พอใจแล้ว” ฉีกยิ้มกว้างกว่าที่เคยเห็น...ครั้งแรกที่ยิ้มดีใจขนาดนี้...ทำให้ผมต้องเผลอยิ้มตามไปด้วย
“อือ ถ้านานก็อย่าว่ากันนะพี่”
“นานแค่ไหนกูก็จะรอ” พูดจบก็กดหน้าเข้าที่ซอกคอ เข้าใจตรงไหนของมึงวะเนี่ย! แล้วรอเชี่ยอะไร ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งวินาทีก็ปรี่จะปล้ำเข้าขย้ำคอหอยกูอีกแล้ว กูจะทำยังไงกับมึงดีวะไอ้พี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มีต่อเด้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5:
-
จะทำอะไรกันจร้าาา
-
“อื้อ พี่เหนือ ไหนว่าจะรอไงวะ?”
“รอมึงบอกว่า “รัก” แต่ไม่ได้บอกว่าจะรอเอามึงเป็นเมีย” ชัดเจน! เจตนาแน่วแน่ เล่นเอาความกลัวที่มีอยู่แล้วตอนนี้เพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว กลัวมีผัวขึ้นมาจริงๆ สายตาตอนนี้มองเห็น Purple line อยู่ใกล้แค่เอื้อม เส้นทางที่ผมต้องก้าวเดินต่อไปสินะ
“แต่ผม...ไม่เคย” พูดไปก็อายตัวเอง แต่เพื่อเอาตัวรอดผมยอมอาย
“กับผู้ชายมึงคนแรก” เงยหน้าขึ้นมาคุยกับกูดีๆก่อนดิวะ ดูดคอกูอยู่นั่นแหละ อร่อยหรอมึงมีขี้ไคลรึเปล่าก็ไม่รู้ กูไม่ชอบถูเท่าไหร่ด้วย ขอให้ขี้กลากขึ้นปากมึง
“นั่นไง พี่ก็ไม่เคย ผมก็ไม่เคย เราไปศึกษาให้เชี่ยวชาญกันก่อนไม่ดีหรอวะพี่ แบบว่ามาอีกที เราก็จะเป็นผู้ชำนาญการด้านทฤษฎีไปแล้ว แล้วพี่ค่อยมาประดาบฟาดฟันกับผม” เอาวิชาการ?เข้าสู้ ปกติชีวิตกูไม่เคยคิดอะไรมีสาระขนาดนี้มาก่อนเลยนะมึง กูคิดเพราะเหตุการณ์คับขันแบบนี้โดยเฉพาะ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าความรู้กูก็แน่นพอตัว ภูมิใจในความฉลาดของตัวเองนิดๆ
“กูมั่นใจในฝีมือตัวเอง” หลงตัวเองละไม่มีใครเกิน ไม่มีเวลาให้สรรเสริญ มันก็ดำเนินการต่ออย่างรวดเร็ว
“อื้อ...อึก...อย่าเพิ่งกัด คุยกัน...อ๊ะ...ก่อน มึง!” เลิกเสื้อนักศึกษาผมขึ้นก็ตรงเข้าขย้ำห่ำหั่นหัวนมผมทันที เป็นอะไรกับนมกู มันมีอะไรน่าสนใจ เห็นไหมแบบราบขนาดนั้น ลองเอาหลังมึงแปะเม็ดลูกเกดดูสิ สภาพแม่งก็ไม่ต่างกัน กูไม่ได้แน่นอกแล้วอยากให้มึงยกออก กูไม่มีตรงไหนให้ยกออก กูแบนถึงแบนมากมึงเข้าใจยากตรงไหน?!
“ไอ้พี่เหนือ! อึก อย่าถอดเสื้อกู” จบประโยคเสื้อนักศึกษาก็ลอยผ่านหน้าผมไป ชั่วช้ามากๆ ไม่ฟังอะไรก็ก้มลงฝากร่องรอยตามคอ ไหปราร้า ลามลงมาที่แผ่นอก และตุ่มไตทั้งสองข้างแบบไม่ให้พักหายใจหายคอกันเลยทีเดียว เชี่ยวชาญยิ่งกว่าอะไร ไหนว่าไม่เคยไง มึงมันเชื่อไม่ได้!
“ปอนด์” เอาสิมึง ถอดเข็มขัดกูได้ก็ถอดไป กูเอามือจับไว้แน่นเลย ทำหน้าโหดก็ไม่ได้ผลหรอกตอนนี้ กูไม่ให้มึงหลุดเข้าสู่ปราการด่านสุดท้ายของกูได้ง่ายๆเหมือนเมื่อตอนไปเข้าค่ายหรอกนะ
“อ๊ะ...อือ...อื้อ...อย่า...ลูบดิวะ...มึงไม่แน่จริง...เล่นขี้โกง” มันลูบที่เป้าผม ขยำขยี้ซะจนป่นปี้ มังกรผมก็ตื่นจากการหลับใหลสิทีนี้ เรี่ยวแรงเริ่มผ่อน มือไม้เริ่มอ่อนระทวยไปด้วยความเสียว มันก็ตรงเข้าปล้นเข็มขัดผมออกโยนลอยข้ามหน้าตามเสื้อผมไปติดๆ ปราการด่านต่อไปคือกางเกง ผมต้องฉุดรั้งไว้สุดกำลัง เกิดมายังไม่เคยสู้ชีวิตอะไรขนาดนี้มาก่อน เหนื่อยกว่าตอนเข้าค่ายรด.แล้วเดินป่าติดต่อกันหลายชั่วโมงแบบไม่พักเป็นไหนๆ ให้กูไปฝึกวินัย ปีนเขา ดำน้ำ กระโดดร่ม ตีลังกาม้วนหน้า ม้วนหลังยังง่ายกว่าต่อสู้กับมึงอีก
“กูไม่ให้ กางเกงกู อื้อ ไอ้ชั่ว!” ลูบไล้...ถูไถ...ใส่แรงมากกว่าเดิม...เสียวจนบิดตัวไปมา...มือเริ่มจับกางเกงไว้ไม่อยู่...รีบแกะมือผมออก...ตรงเข้าถอดกางเกง...โยนลอยผ่านหน้าไป...อีกแล้ว....สถานีต่อไป...Next sation กางเกงใน!!!!!
“อึก...อื้อ...อ๊ะ...” เหลือเพียงกางเกงใน...เก่าแก่แต่ครั้งโบราณกาล...เพราะวันนี้มีเรียนแค่ครึ่งวัน...เลือกตัวที่ใส่สบายสุดมา...ขึ้นราแต่ก็ไม่ทิ้ง...เพราะไม่คิดว่าจะต้องมาถอดโชว์ท้าสายตาใครให้ได้อายแบบนี้...ดีที่ไม่ใส่ตัวเดิมของเมื่อวาน...ไม่งั้นนอกจากสภาพอนาถตาแล้ว...คงพ่วงพี่คังมาให้มันด้วย
“กูซื้อให้ใหม่เอาไหม เอาของกูที่ซื้อไว้ไปใส่ก็ได้” เออ พูดเชี่ยไรตอนนี้วะ แค่นี้กูก็อายจะแย่ มึงหวังดีผิดเวลาฉิบหาย เห็นแล้วก็หมดอารมณ์ซะ กูจะได้กลับหอซักที!
“เห็นแล้วหมดอารมณ์เลยดิพี่?”
“เห็นแล้วยิ่งอยากถอดโยนทิ้ง!” แล้วมันก็เล่นทีเผลอถอดกางเกงลิงตายซากเน่าๆของผมโยนทิ้งไปจริงๆ ใส่แรงมากกว่าตัวไหนๆ ลอยไปตกไกลเกือบถึงห้องน้ำ ถ้ามันตามไปกระทืบซ้ำได้มันคงทำไปแล้ว มึงโกรธแค้นอะไรกับกางเกงในกูนักหนา ถึงมันจะเยิน จะย้วย จะราขึ้น จะตายซากขนาดไหน กูก็รักของกู ตอนกูตากแดดกูยังเลือกแสงแดดอ่อนๆยามเช้า สายลมเย็นๆพัดผ่านให้มันเลย กูทะนุถนอมมันแค่ไหนมึงรับรู้บ้างไหม?! มึงมันโหดร้ายไอ้อำมหิตไม่มีชีวิตจิตใจ!
“อ๊า..อ๊ะ...อึก...เลิกซนเถอะพี่เหนือ...อื้อออออ” แอบด่าในใจได้ไม่นาน...ถูกดึงความสนใจอีกครั้ง...โดนจูบปาก...แลกลิ้น...ดุนดัน...มือจับแกนกลาง...สะดุ้งสุดตัว...เล่นซนเหมือนเป็นของตัวเอง...สนุกกับร่างกายคนอื่น...ปลุกเร้าอารมณ์จนตื่นเต็มที่...บิดตัวเสียวกระสัน...บิดกายเผลอส่ายสะโพกไปกับมือแกร่งตามจังหวะ...ช้า...เร็ว...หนักหน่วง...อ่อนโยน...เหมือนโดนแกล้ง...ยิ่งหลุดเสียงครางได้หนักๆ...ยิ่งเพิ่มแรงให้กระชั้นถี่...รัวเร็ว...เกร็งที่ท้อง...จะกลั้นไว้ไม่ไหว...น้ำตาเอ่อคลอ...ต้องการ...อยากได้...อยากให้สัมผัส...อยากให้ทำมากกว่านี้
“อ๊ะ...อึก...อะ...อะ...อื้อ...” หายใจหอบ...ถูกฝากรอยไว้ที่คอ...คงไม่มีที่ว่างหลงเหลือแล้ว...ลูกเลีย...กัด...ย้ำ...เลียซ้ำรอยเดิม...มือที่เร่งจังหวะผ่อนแรงตาม...ทิ้งช่วงหนักหน่วง...คลาย...บิดกายมากกว่าเก่า...เร่งเร้า...เสียว...แต่ไม่ถูกปลดปล่อย...รู้ว่ากำลังทนไม่ไหม...รู้ว่าอยากถูกปลดปล่อย...รู้ว่ากำลังจะขาดใจ...ต้องการ...ยิ่งต้องการ...อีกคนยิ่งอยากแกล้ง
“อื้อ...พี่เหนือ...อ๊ะ...”
“ครับ?” ยกยิ้มยั่วยวนแสนร้ายกาจ...นัยน์ตาแสนเย็นชาตอนนี้หวานเยิ้ม...ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ...แต่ยกยิ้ม...เป็นต่อ...อย่างผู้ชนะ...อมยิ้ม...ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้...เพิ่มแรงที่มือแบบให้ตั้งตัวไม่ทัน
“อ๊ะ...อ๊ะ...” หลุดเสียงคราง...ทำหน้าแบบไหนอยู่...รู้แค่คนที่จ้องมองพอใจ...จูบปากเหมือนให้รางวัล...มองหน้าแล้วยิ้ม...อายจนต้องเสหน้าหลบไปมองที่อื่น...อยากหลับตา...แต่มือที่กอบกุมอยู่...ก็ยิ่งเพิ่มแรงให้ต้องหันหน้ากลับมามองอีกฝ่ายจนได้
“มองแค่กู อย่ามองไปที่อื่น”
“อื้อ...อะ...ยะ...อย่าแกล้งผม...ทนไม่ไหว...อื้อ...” ยิ่งพูด...ยิ่งผ่อนแรง...แกล้งให้ขาดใจ...จังหวะเนิบช้า...ทรมาน...อยากปลดปล่อย...ทนไม่ไหวแล้ว
“งั้นพูดเพราะๆหน่อยครับ” ยิ้มร้าย...สายตาเจ้าเล่ห์...เผลอทำหน้าไม่พอใจ...โดนแกล้งให้คราง
“อื้อ...พูด อ๊ะ... พูดอะไร...อึก” กลั้นเสียงไว้เต็มที่...แต่ยิ่งกลั้นไว้ก็ยิ่งถูกแกล้ง...อยากให้หลุดเสียงดังๆออกมา...ยิ่งได้ยิน...ก็ยิ่งชอบใจ
“พี่เหนือช่วยปอนด์หน่อยนะครับ” เวลาแบบนี้ทำไมถึงพูดเก่ง...เวลาแบบนี้ทำไมถึงพูดเพราะ...เวลาแบบนี้ทำไมถึงยิ้มได้อ่อนโยน...สายตาหวานอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็น...มึงมันเจ้าเล่ห์...แต่นิสัยร้ายกาจ...ขี้แกล้งขึ้นเป็นเท่าตัว
“อ๊ะ...พะ...พี่เหนือครับ อึก...ช่วยปอนด์” กดจูบลงรวดเร็ว...พอใจ...ได้ฟังตามคำขอ...มือก็เร่งจังหวะ...ถี่...กระชั้น...รุนแรง...หนักหน่วง...จนร่างกาย...เกร็ง...กระตุก...ปลดปล่อย...ใส่มือนั้น...ออกมา
“อื้อ...อ๊ะ...อ๊า...แฮ่กๆๆ” เรียวแรงหายไป...เพลียเหมือนเพิ่งออกกำลังกายหนักๆ นึกขึ้นได้ว่าทำเรื่องน่าอายที่สุดในชีวิตไปแล้ว ร่างกายตัวเองยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้บ่อยๆ แต่กลับยอมให้คนอื่นทำให้แบบนี้ แค่คิดเลือดก็ไหลไปสูบฉีดที่หน้าทันที
“เฮ้ย! ผมว่าอย่าถอดเลยพี่ เห็นของผมแล้ว ของพี่ก็ไม่ต่างกันหรอก” รีบดึงช็อปมันไว้แน่นทันทีที่มันกำลังจะถอดออก กูปกป้องเสื้อผ้าตัวเองไม่ได้ เอาว่ะ! กูปกป้องเสื้อผ้ามึงแทนแล้วกัน ถอดไม่ได้ก็ไม่ต้องทำอะไรกันหรอกวันนี้
“ปอนด์ อย่าซน” มันทำหน้าหงุดหงิดใส่ มึงซนมาเกือบชั่วโมงกูยังไม่พูดเลย ทีแบบนี้ล่ะมาว่ากู ไม่รู้แหละมึงไม่ต้องถอดอะไรทั้งนั้น!
“เดฟมันถอดแล้วใส่ยากอย่าถอดเลย ลำบากว่ะพี่” เสื้อมือผมยึดไว้แน่น มันเลยถอดใจ ไม่ทันไรก็เลื่อนมือลงไปที่กางเกงเดฟแสนแพงขาดๆของตัวเอง ผมรีบตามไปตะปบมือมันไว้ทันที
“ไอ้ปอนด์ อย่าดื้อ!”
“ใส่เสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่างกันนะพี่”
“คิดว่าไม่ถอดเสื้อผ้าแล้วกูจะทำอะไรมึงไม่ได้?” พูดจบก็ตรงเข้ารูดซิบกางเกงลงก่อนจะล้วงเข้าไป พี่เหนือมึงเกิดอยากล้วงไข่ขึ้นมาอะไรตอนนี้ กูไม่อยากเห็น ไอ้เชี่ย! อยากไปงานวัดก็ไม่บอก อยากตักไข่ทำบุญก็ไม่บอก มาควักๆล้วงๆอะไรต่อหน้ากูแถวนี้ กูรับไม่ได้ กูอยากหายไปจากโลกนี้ตอนนี้เลย มึงมันชักจะหน้าด้านแซงหน้ากูเกินไปแล้ว!
“ว๊ากกกกกกกกกก! อย่าควักออกมานะพี่” มือมีแค่สองมือ เสื้อมือซ้ายจับไว้ กางเกงมือขวาก็ยึดไว้ จะเอามือที่ไหนอีกไปยึดซิบกางเกงมัน ครั้นจะให้เอาปากไปงับก็เข้าทางมันเห็นๆ
“งั้นก็ปล่อย”
“แต่..แต่..แต่...แอร์ห้องพี่มันหนาวนะ นี่ผมแก้ผ้าอยู่ยังรู้สึกเลย พี่อย่าถอดเลยเดี๋ยวเป็นหวัด ผมหวังดี ผมเป็นห่วงสุขภาพพี่นะพี่เหนือ”
“...................” ควักลึกกว่าเดิม เหมือนกำลังจะจับบางอย่างออกมา อะไร อะไร อะไร!!! มึงจะเอาอนาคอนด้ามาท้าทายสายตากูอย่างนั้นใช่ไหม?!
“อ๊ากกกกกกกกก! กูปล่อยก็ได้ ยังไงวันนี้ก็จะกดกูให้ได้ใช่ไหม?!”
“เออ!” พูดจบก็ถอดเสื้อ ถอดกางเกง ขนาดเดฟมึงรัดๆยังใช้เวลาถอดไม่ถึงหนึ่งนาที มึงเทพเกินไปแล้ว ผมจะทำอะไรได้ละครับนอกจากนอนทำตาแป๋ว มองดูฉากเรท18+ ตรงหน้าที่เพิ่มเรทสูงขึ้นท้าทายสายตาผมขึ้นเรื่อยๆๆ จนอยู่ในเรทเปลือยเท่ากันแล้วตอนนี้
“พี่! มึงเหนือฟ้าสมชื่อเกินไปแล้ว”
“.......................” อย่าทำหน้างง กูก็ไม่อยากมองเท่าไหร่หรอก แต่มันอยู่ตรงสายตากูพอดี
“เคยได้ยินมาบ้างว่ามันเจ็บมาก ผมดูจากอะไรๆที่มันก็เยอะมากของพี่ตอนนี้ ผมว่าพี่รอให้ผมพร้อมก่อนดีกว่านะ”
“มึงไม่ไว้ใจกู?” โถ๊ววววววววววว! ก็ช่างกล้าถามกูแบบนี้ ถ้ากูไม่ไว้ใจมึงกูจะตามมาให้มึงปล้ำถึงที่บ้านหรอวะ กูจะโดนกดก็เพราะความไว้ใจมึงไม่ใช่รึไง ถามกูมาได้ไม่ดูสภาพกูตอนนี้เลย
“มันไม่ใช่แบบนั้น...ผมกลัวเจ็บ”
“กูจะไม่รุนแรง...บอกแล้วไงว่าจะอ่อนโยน” เชื่อมึงก็บ้าแล้ว ฉายาเหนือตีนบรรลัยที่กูตั้งให้มาจากความรุนแรงในตัวมึงล้วนๆ
“แต่พี่ คือ...อื้ออออออออ” ไม่ปล่อยให้พูดจบ...ก้มลงจูบปากแลกลิ้น...แกนกายที่เคยสงบ...ถูกปลุกเร้าขึ้นอีกครั้ง...แต่สำหรับอีกฝ่าย...ที่ดุนดันอยู่บริเวณต้นขา...ตอนนี้พร้อมจนไม่ต้องปลุกเร้าอะไรแล้ว
“อ๊ะ...อื้อ...พี่เหนือ...” ดูดเม้มตุ่มไต...กระตุกเพราะความเสียว...สะดุ้งเพราะลิ้นร้อนชุ่มไปด้วยน้ำลายไล่เลียวนรอบ...รับรู้ทุกความรู้สึก...หัวสมองเริ่มเบลอ...ตกเป็นทาสคนด้านบน...ตกเป็นทาสของซาตานแสนร้ายกาจ
“อ๊ะ...อื้อ...อึดอัด...”
“ชู่ๆๆ นิดเดียว” ถูกแยกขากางออกกว้าง...อายจนไม่อยากมอง...มันแทรกตัวเข้ามา...มือเรียวที่เปื้อนน้ำในกายที่เป็นคนปลดปล่อยเอง...ถูกใช้แปรสภาพเป็นเจลหล่อลื่น...นิ้วเดียวแทรกสอด...หมุนคว้าง...นิ้วที่สองตามเข้ามา...กดย้ำลึกกว่าเดิม...ร่างกายกระตุก...เกร็งไปตามแรงขยับ...เหมือนโดนจุดบางอย่าง...หลุดเสียงคราง...เสียว...อึดอัด...สับสนไปหมด...ไม่ปล่อยให้คิด...นิ้วที่สามก็แทรกผ่าน...กดย้ำจุดเดิมหนักๆ...ถี่รัว
“อ๊ะ...อื้อ...อื้อ...ไอ้พี่เหนือ...พอ...” ด่าไป...ไม่ฟัง...ไม่หยุด...ยิ่งทำมากกว่าเดิม
“ขอนะปอนด์” เสือกมาขออะไรตอนนี้ เสือกเป็นคนดีตอนที่นิ้วยังคาอยู่ที่ก้น ทำไมไม่ขอกันตั้งแต่ตอนแรก อยากจะด่าออกไป อยากจะพูดว่าไม่ให้...แต่ทำไมถึงได้พยักหน้าตอบรับออกไปแทน
“อ๊ะ!...” หลับตาแน่นทันทีที่นิ้วถูกแทนที่ด้วยร่างกายของอีกฝ่าย...ขนาดต่างกันมาก...เหมือนร่างกายกำลังฉีกขาด...เจ็บ...อึดอัด...เจ็บมากๆ
“อ๊ะ! เจ็บว่ะพี่ โคตรเลย อึก...” หลับตาแน่น...มือสองข้างยกขึ้นโอบรอบคออีกฝ่าย....โน้มเข้าหาตัวเหมือนเป็นหมอนข้าง...ใส่แรงไปที่ร่างกายอีกฝ่ายให้คลายความเจ็บปวด....รู้สึกอายเกินกว่าจะกล้ามอง...รู้ว่าถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลา...จับจ้องทุกท่วงท่า...สีหน้ายามเมื่อเปลี่ยนความรู้สึก...อยู่ในสายตาของอีกฝ่ายทั้งหมด
“อย่าเกร็งนะครับ พี่เข้าไปยังไม่สุด” ตาเหลือกมองหน้าอีกฝ่ายทันที นี่ยังไม่สุดอีกหรอ กูจะตายก่อนไหม เจ็บมากๆเลยครับ เจ็บจนไม่รู้จะบรรยายยังไง แล้วที่มันบอกไม่ให้ผมเกร็งใครมันจะไปทำได้
“เจ็บว่ะพี่ อ๊า!”
“ช้าไปจะยิ่งเจ็บ” ก็เลยพรวดเข้ามาแบบรวดเร็วจบ เอาศพกูไปเผาเลย น้ำตาไหลแล้วเห็นไหม อนาคอนด้ามึงทำร้ายกู
“อ๊ะ...อึก อย่าขยับนะพี่ ผมยังอึดอัด อื้อ...” ค่อยๆผ่อนแรงหายใจเข้า-ออกเป็นจังหวะ ส่วนไอ้ตัวการมันก็หอมแก้ม จูบปาก ดูดคอผมไปพลางฆ่าเวลาดีจริงๆ กอบโกยเพื่อไม่ให้เสียผลประโยชน์ คนขาดทุนยังไงก็เป็นผมอยู่เห็นๆ
“ได้ยัง?” ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาที
“ยัง!” มึงจะจูบ จะดูด จะหอม จะกัด จะขย้ำ จะขยำ จะขยี้ อะไรก็ทำไปก่อนดิวะ
“เจ็บขนาดนั้นเลย?”
“พี่ลองคิดว่าเอาฝักข้าวโพดมายัดรูจมูกดูสิมันจะเจ็บแค่ไหน!”
“กูจะหมดอารมณ์ก็เพราะคำพูดมึงนี่แหละ” พูดจบก็ไม่รอช้า...
“อ๊า! อ๊ะ...อื้อ อื้อ อื้อ ...” เคลื่อนกายเข้า ออก เนิบช้า...เจ็บ...รับรู้แรงเสียดสี...ร้อน...ดุนดัน...รุนแรงขึ้น...ถี่กระชั้น...หนักหน่วง...ตามแต่ใจของอีกฝ่าย
“อึก...ปอนด์” เสียงครางทุ้มต่ำ...อารมณ์พุ่งถึงขีดสุด...กระชับขาชัน...จับแยกกว้างกว่าเดิม...ยกสูงขึ้น...แทรกตัวเข้าไปลึก...ใส่แรง...รุนแรงมากกว่าเดิม
“อ๊า...อ๊า...อึก...ลึก...มันลึกไป..อ๊ะ...” เสียงหอบหายใจดังไปทั่วห้อง...ร้อนระอุ...ความเจ็บปวดเริ่มจางหาย...มีเพียงความเสียวซ่าน...แรงสอดใส่หนักหน่วง...อีกฝ่ายกดจูบ...ร่างกายเริ่มตอบสนอง...รับการกระแทกกระทั้น
“ฮึก...มึงเป็นของกู” ยกตัวลอยขึ้น...โอบกอดไว้แน่น...รับแรงกระแทกที่ส่งมาจากด้านล่างไม่ยั้ง...สั่นสะเทือนไปทั้งกาย...กอดตอบอีกฝ่ายไว้แน่น...แรงกระแทกไม่ลดละ...หนักหน่วง...ความรู้สึกเอ่อล้น...เกินกว่าจะทานทนไหว
“อ๊ะ...อื้อ...อึก...พี่เหนือ...” เป็นฝ่ายยื่นปากเข้าไปหา...อยากจูบ...อยากกอด...อยากตอบรับร่างกายที่ใส่แรงมา...ถูกผลักลงบนเตียงในท่านอนอีกครั้ง...ปากยังไม่แยกจากกัน...อยากจูบให้นาน...แรงกระแทกเพิ่มขึ้น...เผลอจิกเล็บลงบนแผ่นหลัง...คิดว่าคงเป็นแผล
“อ๊า...อ๊า...พี่เหนือ...”
“อึก อะ มึงเป็นของกู ของกูคนเดียว” รู้ว่าต่างฝ่ายต่างสุดจะกลั้น...ขยับเคลื่อนกายถี่กระชั้น...รัวเร็ว...รุนแรง...เร่าร้อน...เสียงครวญครางสอดประสาน...กายแนบสนิทแน่น...จังหวะเป็นหนึ่งเดียว...โอบกอดกันและกันไว้...จนความรู้สึก...เอ่อล้น...พุ่งสู่จุดสูงสุด...พร้อมกัน
“อ๊ะ!!...” รับรู้ถึงความร้อน...อุ่นที่ท้องน้อย...มากมายจนไหลย้อนกลับออกมาตามขา
“.........................” ก้มลงจูบหน้าผาก...เปลือกตา...แก้ม...แล้วจบลงที่ปาก...ใช้มือเสยผมที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อออกจากใบหน้าให้...ลูบที่แก้มอย่างแผ่วเบา...ส่งยิ้มบางมาให้...แต่บางอยากก็ยัง...
“อึก...พี่เหนือ ผมอึดอัด”
“หมายถึงอะไร?” ยกยิ้มแสนร้ายกาจอีกแล้ว...รับรู้ถึงการตื่นตัวบางอย่าง...บางอย่างที่ยังไม่ถอดถอนออกไปจากร่างกาย...มารร้ายกำลังจะขย้ำเหยื่ออีกครั้ง
“ไม่เอาแล้ว ผมเจ็บ เหนื่อย ไม่ไหวว่ะ อ๊ะ!” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ...อมยิ้มชอบใจ...เคลื่อนกายกระแทกเข้าออกให้สะดุ้ง...หลุดเสียงครางได้ก็อมยิ้มชอบใจ...ก้มลงฟัดแก้มเป็นการใหญ่...เหมือนห้ามใจไม่ไหว
“คิดว่ากูจะพอหรอ?”
“พอเถอะกูขอร้อง!”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ กูพาไปดูรถ แต่ตอนนี้ ขอกูกินมึงต่อนะ” พูดจบก็จัดข้าวโพดให้ผมแบบไม่ยั้ง ไม่ให้พักหายใจหายคอ ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน รู้แค่สุดท้ายก็เผลอหลับไปในอ้อมกอดอบอุ่น...พร้อมคำว่ารัก...ที่กระซิบบอกข้างหู...ดังก้องกังวานไปทั่วทั้งหัวใจ
รู้แค่ตอนนี้....ผมเป็นของมัน
รู้แค่ตอนนี้....มันเป็นของผม
รู้แค่เวลานี้...เราเป็นของกันและกัน
เท่านี้ผมก็พอใจแล้ว....
ยกเว้น...การที่มันเอาฝักข้าวโพดยัดรูจมูกผมไปห้ารอบ ห้ารอบ! สำหรับครั้งแรกของผม! ผมอยากจะฆ่ามัน! ไอ้เชี่ยพี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไอ้วายร้าย...หยุดร้ายกับกูบ้างได้ไหมวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เนื้อหาในตอนนี้อาจมีถ้อยคำล่อแหลม ขอให้ทุกคนใช้วิจารณญาณในการอ่าน I-AMไม่ได้มีเจตนามอมเมาแต่อย่างใด เป็นเพียงส่วนหนึ่งในจิตนาการ และแต่งขึ้นเพื่อเพิ่มอรรถรสให้กับนิยายเรื่องนี้ จึงเรียนมาเพื่อทราบทั่วกัน
จากI-AM :mew1:
อเลนย่องเอาตอนใหม่มาอัพให้ ในที่สุดน้องปอนด์ก็เสร็จพี่เหนือไปแล้ว :pighaun: :haun4: เพราะความฉลาดมากๆๆของตัวเอง :katai1: :m25:
ปล.ชอบก็เป็นกำลังใจให้นิยายเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆนะคะ I-AMมันย้ำมาว่า มันชอบเสียงหัวเราะ มากกว่าน้ำตาแน่นอน :katai2-1: :hao7: :hao6:
ปล.2 I-AMฝากขอบคุณเพื่อนB-Gamoที่ลงทุนใช้เน็ตบ้านโหลดหนังให้I-AMมันปั่นนิยายตอนนี้ได้สำเร็จลุล่วงเพื่อความสมจริงยิ่งขึ้น o13 :pig4:
ปล.3 ให้ดอกไม้ทุกความคิดเห็น คนที่ซุ่มอ่าน :mew3: แล้วก็ คนที่กดบวกกดคะแนนให้กำลังใจกันเสมอ อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปจนถึงตอนจบเลยนะคะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
โหะ โหะ แซ่บเว่อร์อ่ะ ปอนด์ยังฮาได้อีก
-
:ling1: :hao3: :ruready :jul1: ชอบการเขียนมาก มันรู้สึกอ่านแล้วสนุกทุกตัวหนังสือ
-
:pighaun: :m25: :haun4: :jul1: no comment :hao6:
รอคู่รองต่อไป แทนเอ๋ย เหนือเค้าได้แล้วนะ นายยังไม่ได้อีกเหรอ เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao3: (คนอ่านเริ่มหื่นเข้าขั้น)
-
เออ...ฝักข้าวโพด ยัดรูจมูก!!!พูดซะเห็นภาพตาม
ขนาด nc ยังมีฮา :laugh:
-
:jul1: :katai5: :m25: :heaven อ่อย อยากตายเลือดพุ่ง ไม่ไหวแล้ว
เป็นของกันและกัน โอ๊ย ชอบมากค่ะ น่ารัก อบอุ่น ขำ
-
โอ๊ย แฮ่กๆ :hao7: :hao7: :hao7:
กลับบ้านนอกสองอาทิตย์ ไม่ได้อ่านหนูปอนด์ใจจะขาดรอนๆเลยทีเดียว
กลับมาถึงหออุกรี๊ด เริ่ดมากค่ะลูก ตอนนี้มันช่างเร้าใจเจ๊ที่โดดเดี่ยวและเดียวดายคนนี้ซะจริง
นังยอดชายเหนือฟ้า ถนอมน้องปอนด์หน่อยสิยะ ครั้งแรกน่ะ เข้าใจมั้ยครั้งแรก เบาๆก่อนสิยะ
กอดๆคนเขียน :กอด1: :L2:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:ในที่สุดก็โดนพี่เหนือกินจนได้นะปอนด์ :katai5: :katai5: :katai5:
ปล.กดบวกทุกคร้งที่อ่านจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:jul1: :jul1:
ไม่ไหวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอถังออกซิเจนด่วนนนน สูดหายใจเข้าลึกๆ
พี่เหนือน่ารักมว๊ากกกกกกกกก ทำไมถึงได้รักปอนด์ขนาดนี้
ปอนด์นี่ก็ฮาได้โล่ คิดได้ไงไปเปรียบกับข้าวโพด 555555555555
ชอบตอนที่พูดเรื่องกางเกงใน ที่ตอนตากแดดต้องเลือกแสงอ่อนๆๆ โอ๊ยฮา :hao6:
ปล. เราชอบเรารอเรื่องนี้มาก จนพอเห็นว่ามาอัพตอนใหม่แล้วนี่ ตะโกนว่า เย้ ! 5555 เป็นเอามาก
ปล. อยากถามปอนต์ ตอนพี่เหนือ พูด ครับ ใส่ทนไหวได้ไงงงงงงงง เรา่อ่อนระทวยไปแล้ววว :heaven
-
:laugh: :z1: :katai2-1:
-
ขนาดโดนกดยังฮาขนาดนี้นะปอนด์ ไม่หยุดเลยจริง ๆ 5555 :m20:
5 รอบ !!! ช่วยไม่ได้อ่ะเนอะพี่เหนือ ก็ปล่อยให้อด เอ๊ย รอนานเองนี่นา :z1:
-
5 รอย o22 ฮ่า ๆ ต้องทำใจน่ะ อิอิ ครั้งแรก 5 ครั้งต่อ ๆไป :mew3: มะอยากจ่ะเดา :heaven
-
ปอนด์เสร็จพี่เหนือซะละ โธ่ๆๆๆๆเพราะแลมโบปอนด์เลยเสร็จพี่เหนือเลย5555555
เม็ดข้าวโพดยัดจมูก555555555555
เค้าไม่เอามาม่านะ เค้าชอบเหนือปอนด์มากกกกก
เข้ามานอนรอ ปอนด์ เหนือ
-
ปอนด์ฮาเกินไปนะ
โถๆๆๆ ชวนขึ้นไปเอากุญแจรถ ก็ว่าง่ายตามนั้น
พี่เหนือแบบก็เข้าใจกระบวนการคิดของปอนด์นะ หลอกล่อถูกจุดพอดี ฮา
รออ่านต่ออยู่นะค้า
-
เรื่องความฮาเป็นความสามารถส่วนตัวของปอนด์
และผู้แต่งจริงจริง
-
นายเหนือ นายแน่มาก
-
ทั้งหื่นทั้งฮาในฉากเดียวกัน 5555555
ปอนด์เปรียบเทียบได้สุดยอดมาก
เอาฝักข้าวโพดยัดรูจมูก คิดไปได้นะ 555555
-
ปอนด์น่ารักจัง :mew1:
-
กรี๊ดดดด น้องปอนด์ เสียจิ้นให้อิพี่เหนือฟ้าบัญชาใจ แล้วอ่า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่เหนือเก่งนะ อีปอนด์พูดมากจะตายยังไม่หมดอารมณ์5555555555555555
-
ปอนด์นี่เอาฮาไม่เลิก555 เห็นใจพี่เหนือขึ้นมาทันที
เพราะซื่อขนาดนี้นี่แหละ เหนือฟ้าเบยติดใจอิอิ มีโมเม้นสวีทเบาๆด้งย ชอบอ้ะะ^^
-
ปอนด์จ๋าหนูจะหื่นหรือจะฮาเลือกซักอย่างลูก :laugh: :laugh:
-
เอาช้างมาฉุดพี่เหนือก้ไม่หยุอหรอกจร้าาา
เขินๆๆๆๆ
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ปอนด์โดนพี่เหนือครอบครองจนได้ เป็นเด็กเหนือโดยสมบูรณ์
5 รอบ สมเป็นพี่เหนือจะลุกขึ้นไหมเนี่ย
-
พี่เหนือหื่นนนนนนนนนมากกกกกก
:z1:
-
555555555555 ฟินค่ะ ในที่สุดเหนือตีนบรรลัยก็ได้กินขนมปังปอนด์ผู้โง่ได้อย่างน่ารักไปแล้ว 555555555
-
สมกับเป็นพี่เหนือฟ้าจริง ๆ อิอิ
ห้ารอบปอนด์จะลุกไปดูรถไหวไหมเนี่ย
อย่ามีมาม่านะ เรื่องนี้ฮาจริง ๆ ปอนด์มันเอ๋อได้ใจ
-
ว้ากกกกก ได้กันแล้วววววววววววววววววววววววว *จุดพลุ* 55555555555555
พี่เหนือมีสมาธิความหื่นแน่วแน่มาก ถ้าเป็นเราคงหมดอารมณ์ตั้งแต่เห็นกางเกงในปอนด์ละ :laugh:
-
:m25: :m20: สองอารมณ์ในหนึ่งเดียว ปอนด์น่ารักอะ สู้สุดใจ สุดท้ายก็เสร็จพี่เหนือ 5 ครั้งนี่จะมีแรงดูรถสุดรักมั้ยเนี่ย :laugh:
เป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้วหนึ่ง รอลุ้นคู่แทนไนน์ งานนี้อาจถึงขั้นนองเลือดนะเนี่ย
:pig4: สำหรับบทสยิว ฮา ๆ จ้า รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ อิอิ :bye2: o13
-
:pighaun: เลือดพุ่ง
-
:กอด1:
-
สมเป็นปอนด์จริง ๆ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ยังฮา
อยากรู้ที่พี่เหนือหื่นมาก เพราะเป็นนิสัยส่วนตัวหรือปอนด์เซ็กซี่
-
น้องปอนด์ ฮาว่ะ :hao6: :hao6:
-
:-[ :-[ เค้าเป็นหนึ่งเดียวดันแล้ววววว ฮิ๊วววววววววว
แต่พี่เหนือก็เกินไปนะ ห้ารอบ !!!
แล้วปอนด์จะมีอารมณ์ลุกขึ้นมาดูรถไหม 555++
-
:-[ :-[ เค้าเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ววววว ฮิ๊วววววววววว
แต่พี่เหนือก็เกินไปนะ ห้ารอบ !!!
แล้วปอนด์จะมีอารมณ์ลุกขึ้นมาดูรถไหม 555++
-
เอิ่ม :hao3: ยังฮาได้อีกนะตอนนี้ ปอนด์เอ๋ยปอนด์ เป็นอะไรที่ลุ้นมาก :m25: นั่งเท้าคางอ่าน เผลอจิกแก้มตัวเอง อ่านจบ เป็นรอย5นิ้วชัดรุย :katai1:
-
ขนาดนั้นแล้วยังจะฮากันลง :laugh:
พี่เหนือก็เล่นซะหนัก
อนาคตเจ้าปอนด์นี่ไม่ต้องเดากันเลยว่าจะเป็นยังไง :hao7:
-
:m25: :m25: เหนือฟ้าจริงๆ
-
5 รอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ มายก๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :serius2: :serius2: :serius2:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮาไม่หยุด ตั้งแ่ต่ต้นจนจบ จริงๆ ติดตามนะคะ
พึ่งได้เ้ข้ามาอ่านจริงๆ เลยอ่านแบบนอนสต็อป ต้นยังปัจจุบัน
ยังไงก็มาต่อเร็วๆ น๊า เดี๊ยวเค้าลงแดงไป ใครจะรับผิดชอบ
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ๊ายยยยยยย ในที่สุด!!! เขินนนนนนนน
ฟินนนนนนน!!! น่ารักมาก!!!! >////<
-
ปอนด์ผู้ฉลาดล้ำโดนพี่เหนือฟ้าซัด 5 รอบ
แม่จ้าวววววววววว
เลือดหมดตัว :m25:
คติวันนี้สอนว่า ลูกรักมักจะพาขึ้นเขียงได้ 555
จัดมาๆๆๆๆ ชอบๆๆๆๆ
บวกและเป็ดขอบคุณ :mew1:
ปล. อย่าลืมสองตัวดินเนอร์กะดูหนังน้า
เค้ารออยู่ ร้านพัง โรงหนังราบแล้วรึเปล่าอยากรู้
-
:pighaun: อ๊ากกกกกกกกกกก :m20:
-
ไอ้พี่เหนือโคตรเจ้าเล่ห์ .... น้องปอนด์ก็ใสซื่อ(บื่อ)เกิน!!!!!
รอคู่แทนไนน์ดูหนังต่อ ว่าจะได้ดูหนังหรือว่าจะได้ดูมวยต่อ 5555
-
5555+++ FIN~~~~~~~
กินซะอร่อยเลยเหนือเอ๊ย!!! น่ารักอ่ะ ปังปอนด์~~~~ ชอบๆๆๆ
-
เชื่อแล้วค่ะ ว่าน้องปอนด์ไม่ได้โง่โดนหลอกเพราะแรงยุ อย่างน้องไนท์
น้องปอนด์แค่ไม่เข้าใจว่าพี่เหนือเค้าวางแผนจะเอาเข้าโพดยัดรูจมูก ฮ่าๆๆๆ :hao6:
ฟินสุดๆ :hao5:
ได้พี่เหนือของเค้า(??)แล้ว ตัวต้องรักและถนอนพี่เหนือของเค้า(????) ให้ดีๆนะคะ :mew1:
5555555555555555
-
ปอนด์น่ารัก และฮาขนาดนี้ พี่เหนือไม่หลงก็ให้มันรู้ไป
ได้ครอบครองแล้ว ท่าทางปอนด์จะถอนตัวยาก
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ ขอให้ปอนด์ฟื้นตัวเร็วๆ 5555+
-
แหม เปิดตอนมาบรรยายถึงความยิ่งใหญ่ของตระกูลพี่เหนือฟ้า แต่เจอคำถามน้องปอนด์ของเราเข้าไปทำเอาสะอึก ฮะ ๆ คิดได้ไงว่าพี่เหนือฟ้าจะเป็นญาติกับ MBK เนี่ยปอนด์เอ้ย น้องปอนด์น่ารักเกินไปแล้ว พูดได้ดีมากเลย อยากได้ก็ควรซื้อเอง ที่สำคัญรถแพง ๆ ซื้อบ้านได้ตั้งหลายหลังจริง ๆ นั่นแหละ มีความคิดดีมาก ยอด ๆ o13 สงสารน้องปอนด์คนซื่อ :mew4: โดนพี่เหนือหลอกอีกจนได้ กับอีแค่กุญแจ มันจะหนักอะไรขนาดนั้นปอนด์เอ้ย โถ ๆ พี่เหนือเอ้ยใจเย็น ๆ มาถึงก็ผลักลงเตียงเลยเหรอเนี่ย น้องปอนด์คิดตามไม่ทันนะพี่ กว่าจะเข้าใจว่าโดนล่อลวงมาตั้งแต่ตอนที่แล้ว มันก็ไม่ทันแล้วน้องปอนด์ สุดท้าย คำว่า " รัก " แค่คำเดียวก็ทำให้น้องปอนด์ใจอ่อนแล้ว พี่เหนือจะเสียเวลาหลอกน้องทำไม แค่พูดคำ ๆ นี้ซะแต่แรกน้องปอนด์ก็ไม่คิดมากอย่างนี้หรอก ตอนนี้ก็เหลือแค่คำว่า "รัก" จากน้องปอนด์ ว่าจะให้ี่พี่เหนือฟ้าได้เมื่อไหร่เท่านั้น แต่ จุดหมายของคำว่า"รอ" ที่ต่างกันก็พาไปสู่วิกฤติเหมือนเดิมได้ แหม NC ของคู่นี้ช่างไม่เหมือนใคร แทนที่เราอ่านแล้วจะมีสภาพนี้ :jul1: ไหงยิ่งอ่านยิ่งเป็นอย่างนี้ล่ะเนี่ย :pigha2: ปอนด์เอ้ย แม้แต่ตอนโดนพี่เหนือ... ก็ยังไม่หยุดฮาอีกนะ พี่เหนือยังมีอารมณ์จะมาซื้อกกน.ให้ใหม่ ใ้ห้อีกอ่ะ :m20: หวังดีจริงรึเปล่าเนี่ย แทนที่จะอารมณ์หด ไหงกลับหื่นกว่าเดิมได้เนี่ย :z1: คำเปรียบเปรยน้องปอนด์สุดยอด เอาฝักข้าวโพดยัดเข้ารูจมูก โอ้ ภาพมันลอยเข้ามาเลยอ่ะ :laugh: ต้องบอกว่าความพยายามเป็นเลิศทั้งคู่จริง ๆ แต่น้องปอนด์รึุจะสู้พี่เหนือฟ้าได้ :m2: สุดท้ายก็ถูดยัดเยียดให้เลื่อนขั้นเป็นตำแหน่ง"เมียพี่เหนือ" สมใจคุณชายเหนือฟ้าจนได้ :m1: ว่าแต่ครั้งแรก พี่ล่อไป ห้ายก เลยเหรอพี่ ถนอมน้องปอนด์หน่อยพี่เหนือ รึว่าพี่แค้นฝั่งหุ่นมาจากครั้งก่อน ๆ ที่ทำไม่สำเร็จ มาเหมาเอารวดเดียวใช่มั้ยเนี่ยหา ร้ายมากพี่เหนือฟ้า o21 แหม ๆ อยากอ่่านตอนหน้าแล้วอ้ะ น้องปอนด์ตื่นมาเจอะพี่เหนือนอนอยู่เปลือยอยู่ข้าง ๆ จะเป็นไงน้า :o8: คู่นี้ได้สมรสสมรักกันไปเรียบร้อยโรงเรียนพี่เหนือฟ้าแล้ว คู่พี่แทนน้องไนท์ล่ะเป็นไงบ้าง พี่แทนปราบฤทธิ์น้องไนท์ได้รึยังน้า อยากอ่านจังเลยอ่ะ :กอด1:
ให้ I-AM กับ อเลนคุง สำหรับ NC ที่ทำเราขำกระจายได้ไม่เหมือนใครเลย ช้อบชอบ :L2: :L2:
-
:pighaun: เลือดพุ่ง
-
ปอนด์เสร็จเหนือแว้วววววววววว :m25:
อ๋าาา รอตอนต่อไปนะค้าาา +1 ค่าาา
-
ฝักข้าวโพดกับรูจมูก 5555555555555555555 :ling1:
-
น้องปอนด์เสียเอกราชแล้ว ><!!!!
-
ชอบเรื่องนี้มากแล้วจะติดตามตลอดนะค้าบ
-
เหนือฟ้าสมชื่อจริง o22
ในที่สุดปอนด์ก็ไม่รอด
ขอไว้อาลัยสามวิ อาเมน :mew4:
-
อยากอ่านๆๆๆๆๆ รอไม่ไหวแล้ววววว ติดเรื่องนี้งอมแงม เนื้อเรื่องน่ารักมากกกกกกกกก ปอนด์เด็กโง่น่ารักที่สุดดดด อิอิ มาต่อเร็วๆนะคะ อยากรู้จิงๆว่าปอนด์จะได้ดูรถสมใจมัย
-
อยากอ่านต่อแว๊วๆๆๆ
-
อยากอ่านๆๆๆๆ อ๊ากกกกก จะลงแดงแว๊วววววว :serius2: :serius2:
-
ไอพี่เหนือหื่นว่ะ :hao6:
ปอนด์ก็ซื่อไปไหน ให้เค้าหลอกพาขึ้นห้องได้ง่ายๆซะงั้น :hao3:
เขียนได้สนุกมากค่ะ ตลกดี เป็นกำลังใจให้นะ :L2:
-
ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ ปอนด์เสร็จพี่เหนือ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฟินค่ะ 5555+
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
เค้ารออยุ่น๊าา :mew2: :mew2: :mew2:
-
Chapter 16…………………….. “ล้นใจ”
ผ้าปูที่นอนยับย่น กลิ่นกายหอมรัญจวนคละคลุ้งทั่วห้องนอนสีขาวที่ร่างเปลือยเปล่ายังคงหลับใหลไม่ได้สติ รอยยิ้มบางแต้มมุมปากแม้ยามหลับ สูดหายใจหอบกลิ่นกายของอีกคนเหมือนเสพติดเข้าไปเต็มปอด หลับตาพริ้มชอบใจ มีความสุขทุกห้วงลมหายใจถือเป็นอีกคืนที่อยากหลับใหลไม่ยอมตื่น เพราะกลิ่นหอมนี้ชี้ชวนให้ฝันหวาน แต่เหมือนถูกถีบลงเหวยามเมื่อจมูกไม่สามารถรับรู้กลิ่นอะไรได้อีก หายไปแล้วกลิ่นที่ชอบ หายไปแม้กระทั่ง...ลมหายใจของตัวเอง อึดอัด เริ่มมีสติมากขึ้น จมูกโดนบางอย่างรบกวน บางอย่างที่ปิดช่องทางการหายใจไว้ ทนไม่ไหวแล้ว เปิดเปลือกตาลำบาก แต่ก็ต้องยอมฝืนทนสู้แสงแดดที่สาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาปะทะร่างของใครบางคนที่จ้องมองมาที่ตนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“อื้อ...พี่เหนือ กูหายใจไม่ออก” ยกยิ้มชอบใจ...นอนแผ่คว่ำตัวราบลงบนเตียง...มือซ้ายใช้เท้าคาง....มือขวายื่นออกมาบีบจมูกของอีกคน...จ้องมองอีกฝ่ายอยู่นานแล้ว...คนขี้เซา...แอบจูบ...แอบหอม...แอบจับโน่นจับนี่ไปตั้งเท่าไหร่...บนร่างกายชวนหลงใหล...ที่มีเขาแค่คนเดียวได้ “ครอบครอง”...ไม่ยอมตื่นซักที...อ้าปากหว๋อ...นอนน้ำลายไหลไม่รับรู้...ฟัดแก้มแรงๆไปหลายรอบ...ทำแค่เสียงไม่พอใจในลำคอ...ย่นคิ้วแสดงออกว่ารำคาญ...แต่ก็ยังขี้เซานอนต่อไม่ยอมตื่น...ยิ่งอยากแกล้งขึ้นไปอีก
“ตื่นได้แล้วไอ้ขี้เซา” จิ้มแก้มจึกๆ...โดนปัดมือออกอย่างรำคาญ...ตาโตมองมาอย่างไม่พอใจ...กลัวอีกคนไม่สบายกังวลจนหลับๆตื่นๆทั้งคืน...แตะหน้าผากดูครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้...อุณหภูมิร่างกายเป็นปกติก็เบาใจ...โมโหได้แบบนี้...คงไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง...รู้ว่าเมื่อคืนหนักไปหน่อย...แต่ยิ่งทำก็ยิ่งหลง...ยิ่งหลง...ก็ยิ่งยากจะถอนตัว...อยากจมอยู่ในร่างกายของอีกฝ่ายตลอดเวลา
“เพิ่งได้นอนเอง ผมง่วง” ใช้มือขยี้ตาตัวเองแรงๆ...จนอีกคนที่เท้าคางจ้องมองอยู่ต้องจับมือรวบไว้
“เดี๋ยวเจ็บตา” พูดไปแบบนั้นก่อนจะปัดผมที่ปรกหน้าของอีกฝ่ายออกให้...ลูบแก้มแผ่วเบา...ช้ำบ้างหรือเปล่าเพราะหอมไปเยอะมาก...เห็นแต้มสีแดงระเรื่อ
“ตาผมไม่เจ็บว่ะพี่ แต่ผมเจ็บตูด” คิดว่าผมจะอายไหมครับที่พูดบอกไอ้พี่เหนือมันไปแบบนั้น บอกเลยว่าโคตรอาย แต่มันก็โคตรเจ็บจริงๆ ตอนนอนนิ่งๆคิดว่าคงไม่เป็นอะไรมาก แต่พอลองขยับตัวแค่นิดเดียวเท่านั้นแหละ ผมคิดว่าผมไปโดนระเบิดมา สงสัยมันกะเล่นผมถึงตาย
“หาหมอไหม?” หน้าตาเป็นห่วงจริงจัง ก้มลงมาหอมแก้มไปอีกฟอดใหญ่ ถามผมแบบหล่อหน้าตาย ไม่คิดว่ากูจะอายหมอมันบ้างรึไง ให้กูบอกหมอว่าโดนมึงจับทำเมียเนี่ยนะ แค่โดนมึงกดชีวิตกูก็รันทดหดหู่ไม่หลงเหลือศักดิ์ศรีให้เชิดหน้าชูตาพอแรงแล้ว
“พี่จะให้ผมบอกหมอว่าไงวะ ผมอาย” เอาแก้มกูไปเลยไหม หอมอะไรนักหนา เดี๋ยวกูจะเอาแก้มไปถูขี้หมาคอยดู พอมึงหอมแก้มกูมึงก็จะโดนขี้หมาทาปาก แค่คิดก็ตลกไอ้พี่เหนือมันแล้ว ทำไมผมเกิดมาฉลาดขนาดนี้วะ ผมมันอัจฉริยะจริงๆ
“ก็บอกว่าเพราะมีอะไรกับแฟน” พูดแล้วไม่ต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นก็ได้มั้ง ให้กูเดินไปบอกว่าเพราะแฟนผมมันเอ็กส์เซ็กส์จัดซาดิสจนตูดอักเสบครับหมอ แบบนี้หรอว่ะ มึงก็พูดไม่คิด
“ไม่เอา ผมไม่ไปหาหมอ” ใช้มือจับหน้าหล่อๆของมันยันไว้สองมือเลยครับ ยื่นหน้าเข้ามาจะจูบ จะหอมอีกแน่ๆ ชอบหรือไงฟันก็ยังไม่ได้แปรง ตัวมึงน่ะหอม แต่ตัวกูนี่สิยิ่งกว่าขยะเปียกเน่ารวมกันสามวันซะอีก
“ดื้อ! งั้นก็ไปกินข้าว จะได้กินยา” จับมือผมรวบไปไว้บนหัว ก้มลงมากัดปาก เสร็จมันอีกจนได้ สู้แรงมันไม่ไหวจริงๆ ขนาดตัวก็ไม่ต่างกันมาก สงสัยผมต้องไปฝึกมวยไทยไว้บ้างแล้ว เผื่อว่าผมจะเอาชนะเหนือตีนบรรลัยมันได้บ้าง
“อื้อ...ปล่อยผมก่อนสิ ผมจะไปเข้าห้องน้ำ” โดนดูดปากไปอีกจ๊วฟใหญ่ๆ เจ่อกำลังดี บวมกำลังได้ที่ มากกว่านี้ปากกูคงเท่าห่วงยาง น้ำท่วมกรุงเทพอีกครั้งกูจะเอาปากตัวเองเป็นทุ่นลอยน้ำแม่งเลย ถ้าจะดูดให้เจ่อขนาดนี้
“ว๊ากกกกกกกกกกกกก! มึงลุกก็หาอะไรมาปิดบ้างดิวะ!” ตาถลนแทบหลุดออกจากเบ้าทันทีที่จู่ๆมันก็ลุกออกจากผ้าห่มยืนขึ้นแล้วเดินไปทั้งที่ยังไม่มีอะไรสวมติดตัวซักชิ้น เปิดตู้เสื้อผ้าหน้าตาเฉย หยิบกางเกงในตัวใหม่ขึ้นมาสวมต่อหน้าต่อตาผม คือกูไม่อยากจะมอง แต่ท่ามึงมันเซ็กซี่เกินไปแล้ว จะก้าว จะกาง จะถ่าง จะแยก อะไรก็ไปทำไกลๆกูได้ไหม?! กูยังไม่อยากเป็นตากุ้งยิงไอ้เชี่ย! ตูดกูก็ยังอาการย่ำแย่มึงจะให้ตากูใช้การไม่ได้อีกหรอ มึงมันใจร้ายเกินไปแล้ว!
“รู้ว่าขาว หุ่นก็สะท้านใจสาว กูเห็นแล้วกูยังหนาวเลยมึง” ประชดไปก็เท่านั้น หันมายักคิ้วกวนๆ อมยิ้มชอบใจให้ผม ก่อนจะสวมกางเกงบอลทีมโปรดของมัน เสร็จสรรพก็เดินเข้ามาหาผมแล้วทิ้งตัวนั่งลงขอบเตียง อย่านั่งแรงมันสะเทือนถึงตูดกู!
“ไปอาบน้ำ มึงอยากกินอะไรกูจะได้ไปบอกพ่อบ้าน” เอามือมาแตะหน้าผาก ก่อนจะลูบแก้มผมเบาๆ
“กินอะไรก็ได้พี่ ยกเว้นผัก” พูดไปแบบนี้กูเตรียมกระเพาะไว้แดกผักได้เลย เพราะแม่งไม่เคยฟังที่กูบอกหรอก โดนลูบหัวอีกแล้ว กูเคลิ้มหลับแล้วอย่ามาบ่นว่ากูขี้เซาอีกนะมึง
“ไปอาบน้ำ ตัวเหม็น ไม่อยากหอม” แก้มกูช้ำนี่เพราะฝีมือหมาหรอมึง ขนาดไม่อยากหอมฟัดกูไปซะหลายรอบ อยากถีบหน้าหล่อๆนี่จริงๆ
“ครับๆ” ตอบรับไปแบบประชด ก่อนจะยันตัวลุกนั่ง น้ำตาเล็ด เห็นมันมองอยู่คงอยากช่วยประคอง แต่กลัวแรงควายๆของตัวเองจะเข้ามาทำให้ผมเจ็บหนักกว่าเดิมถึงได้ขืนตัวนั่งมองเฉยๆ
“พี่เหนือหยิบเสื้อให้ผมหน่อย”
“ครับ” ว่าง่ายดีว่ะ น่ารักเหมือนกันนะมึงเนี่ย แต่...กูเปลี่ยนคำพูดทันไหม?!
“พี่! มึงกวนตีนกูใช่ไหม?!” เชี่ยมาก! เอาเสื้อกล้ามยื่นให้กู มันปิดอะไรต่อมิอะไรให้กูได้ไหม กูหมายถึงเสื้อเชิ้ตยาวๆ หรือ เสื้อคลุมอาบน้ำก็ได้ ไม่ใช่เสื้อกล้ามสีขาวโชว์หัวนมบางเบาเห็นไปถึงถุงน้ำดีแบบนี้!
“อายอะไร?...ข้างในตัวมึงกูก็เคยเข้าไปแล้ว” ฆ่ากูเลยดีกว่าแบบนี้ มึงเห็นหน้ากูไหม กูไม่พอใจ กูอาย อย่ามายิ้มชอบใจ แกล้งกูได้แล้วก็พอเถอะ มึงมันซาตาน
“อย่าแกล้งผมสิ ผมเจ็บอยู่นะ” กูเหลือกตาเป็นกอลลั่มโกรธส่งให้ยังมาอมยิ้มชอบใจอีก กูโมโหมึงอยู่นะรับรู้ไว้ซะ กูกำลังโกรธนะ!
“ครับๆ เสื้อเชิ้ตนะ” ยิ้มอีกแล้ว กูโกรธอยู่! กูย้ำทางสายตาเหลือกๆขนาดนี้ว่ากูโกรธๆๆ ช่วยรับรู้ความรู้สึกกูบ้าง ตากูเป็นต้อขึ้นมาจะทำยังไง ข้างหนึ่งเป็นตากุ้งยิง อีกข้างเป็นต้อ ตูดก็อักเสบ ชีวิตกูจะดูน่าสมเพชเกินไปแล้ว เป็นเด็กเหนือเหมือนกูพาตัวเองมาตายชัดๆเลย
“เอาสีขาวมาทำไม พี่แม่งเลวว่ะ!” มันหลุดหัวเราะเลยครับทันทีที่ผมด่าไป เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว สีขาวมันบาง! เห็นหมดไส้หมดพุง กูใส่ก็เหมือนไม่ได้ใส่ ให้กูแก้ผ้าเลยดีกว่าแบบนี้ แกล้งอยู่ได้ อารมณ์ดีเกินหน้ากูไปแล้ว เอาไอ้พี่เหนือแสนเย็นชาคนเดิมกลับมา คนนี้มันเจ้าเล่ห์ มันร้ายกาจเกินไป ผมรับมือมันไม่ไหว!
“กูไม่เดินอีกรอบนะ จะใส่ก็มีแค่ตัวนี้ ไม่ก็แก้ผ้าไป เลือกเอา” ทำหน้าจริงจัง กูเห็นมุมปากมึงยกยิ้ม ไม่เนียนว่ะ ฮึ่ย!!!!! เจ็บใจ เสร็จไอ้พี่เหนือมันอีกครั้งจนได้ ช่วงนี้กูแพ้มึงถี่เกินไปแล้ว รับตัวเองไม่ได้แต่ก็ต้องจำใจเอาเสื้อเชิ้ตของมันมาสวม ความยาวหมิ่นแหม่มากครับ หวิดจะเห็นปอนด์น้อยที่ไม่น้อยของผมจริงๆ สั้นเสมอมังกรโคโมโดกูว่ากูโชว์ไปเลยดีกว่า อนาถตัวเองสุดๆ อีกฝ่ายก็นั่งนิ่งบนเตียงจ้องมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ลวนลามทางสายตามาก ผมขาดทุนย่อยยับจนจะเจ๊งอยู่แล้ว ถ้าจะขนาดนี้ฟ้องล้มละลายผมไปเลยดีกว่าให้ไอ้ตัวร้ายมันมาเทคโอเวอร์ แต่มันก็เทคไปแล้วครับ...หลายรอบซะด้วย
“โอ๊ะ!” ก้าวขาลงจากเตียงได้ก็ถึงกับทรุด เข่าอ่อนเลยครับ ขาสั่นไปหมด ไม่มีเรี่ยวแรง ดีที่ไอ้พี่เหนือมันลุกพลวดเข้ามาโอบร่างผมไว้ทัน ผมเคยเล่นฟุตบอลหนักๆมาก็มาก แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่ขาผมจะไม่มีแรงหลงเหลือเท่าครั้งนี้มาก่อน
“ให้กูอุ้มไปส่งไหม?” ถามจริงจัง รู้ว่าเป็นห่วง รับรู้ได้ทางสีหน้า แต่แค่นี้ผมก็อายจะแย่แล้ว ผมเป็นผู้ชาย ผมเคยดูแลตัวเองได้ จนมาเจอมันนี่แหละ ทำเอาผมแทบคลาน
“ไม่ต้องพี่ ผมไปเอง” ผลักมันออกห่างก้าวขาไปช้าๆทั้งที่ยังสั่น ทุกย่างก้าวทำเอาน้ำตาเล็ด แต่ก็ฝืนกัดปากข่มความเจ็บไว้กลัวอีกฝ่ายเป็นกังวล เพราะถ้ามันทนไม่ไหวผมคงได้โดนอุ้มไปส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แน่ๆ แค่คิดก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“ปอนด์...มึงเซ็กซี่” หันหลังไปมองมันที่ยืนอยู่ด้านหลัง เห็นมันชี้มาที่ขา อะไรวะ?! รู้ว่ากูก้มตัวลำบากก็เสือกอยากมาทำให้กูสงสัยอีก แต่ด้วยความอยากรู้เลยยอมเจ็บก้มลงไปมองที่ขาด้านหลัง ทำเอาหน้าผมร้อนจนแทบระเบิด!
“อ๊ากกกกกกกกกกก! ไอ้พี่เหนือมึงแกล้งกู!” มันหลุดหัวเราะอีกครั้งที่เห็นผมอายจนเสียสติ...บางอย่างที่โคนขา...ไหลลงมาจากช่องทาง...ที่อีกฝ่ายเคยผ่านเข้าไป
“ต้องให้กูช่วยอาบไหม?...เพราะกูเป็นคนทิ้งไว้ในตัวมึง” เดินเข้ามาประชิดตัว...กระซิบที่ข้างหู...ฉกหอมแก้มอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเดินไปที่ประตู ผมที่ยกขาเตรียมถีบอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ทัน ถ้าเป็นปกติผมคงยันมันไปแล้ว คนอะไรลามกที่สุดเลย มึงมันไอ้วายร้ายโรคจิต!!!!!
“พี่แม่งลามกว่ะ”
“อย่าอาบนานเดี๋ยวเป็นหวัด กูขึ้นมาอีกรอบต้องเห็นมึงแต่งตัวเรียบร้อย ไม่งั้น...”
“ไม่งั้น?”
“ไม่งั้น...กูจะกินมึงแทนข้าว”
“ไอ้เชี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ไม่ทันแล้วครับ มันยกยิ้มกวนตีน ทิ้งท้ายปิดประตูใส่หน้าผมออกจากห้องไปแล้ว ทิ้งให้ผมยืนหน้าแดงเถือกทั้งโกรธทั้งอายอยู่คนเดียว
“เพราะมึงคนเดียวไอ้พี่เหนือ” บ่นคนเดียวพร้อมลากตัวเองเข้าห้องน้ำไปได้อย่างทุลักทุเล เป๋ไปซ้าย ย้ายไปขวา ถลาไปข้างหน้า เซย้อนถอยหลัง ผมเพิ่งโดนกดมาหรือเมายาดองก็ไม่รู้นะครับ คอนโทลขาตัวเองไม่ได้อย่างใจเลย จั่งซี่มันต้องถอน? ถอนอีกผมว่าขอวิลแชร์ให้ผมเลยดีกว่า
“เชี่ย! สภาพกูหรอเนี่ย” หันไปเจอกระจกถึงกลับตกใจ ทั่วทั้งตัวมีร่องรอยที่ไอ้พี่เหนือมันฝากไว้เต็มไปหมด ทั้งคอ แขน หน้าอก ท้อง ขา ขนาดใกล้จุดยุทธศาสตร์มันยังฝากรอยไว้ มึงเป็นผู้ล่าอาณานิคมที่ชั่วช้ามาก โซเวียตที่ว่าแน่ยังแพ้ไอ้พี่เหนือ ว่าแล้วก็ขอดูอีกจุดดีกว่าครับ ถ้าจุดนี้มันยังฝากรอยไว้ได้นะ ผมลงไปกราบตีมันเดี๋ยวนี้เลย
“ฮึ๊บ!” ชูแขนขึ้นสองข้าง มองภาพสะท้อนในกระจกถึงกลับโล่งอก รักแร้ผมปลอดภัยไร้มลทิล คิดว่าจะฝ่าดงผักตบมาฝากรอยไว้ซะแล้ว ทนกลิ่นได้กูยอมกราบมึงเลย อย่างน้อยยังมีรักแร้ของผมที่ไม่ตกเป็นเมืองขึ้นมัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมควรดีใจ?
“..........................” อาบน้ำชำระร่างกายที่ใครบางคนมันฝากฝังบางอย่างไว้เยอะมากในตัวผมออก เห็นว่าสะอาดแล้วก็เดินยิ้มร่าตัวหอมออกมา เพราะเล่นเทครีมอาบน้ำมันแทบหมดขวด ไม่รู้หรอกครับว่าขวดอะไรเป็นขวดอะไร ทาหน้า ทาตัว ผมรู้แค่ ผมทามั่วไปหมด เห็นมันหอมๆก็เอามาราดตัวให้หมดเลย เดินไปเปิดตู้หยิบกางเกงในตัวใหม่ของมันมาใส่ พร้อมเสื้อยืด กางเกงบอล ไม่ลืมที่จะเก็บซากศพเสื้อผ้า และน้องเน่าแสนรักที่ปลิวไปตกไกลถึงห้องน้ำมาใส่ตระกล้าผ้าที่เตรียมซัก โบ๊ะแป้งหนาๆฉาบคอไว้ปกปิดรอยคิสมาร์ค ทาที่แก้มด้วยให้เหมือนคนงานพม่า แป้งมันหอมครับ คงจะแพง ผมเทมันให้หมดเลย อาบได้ผมอาบไปแล้ว เปิดประตูเดินออกจากห้อง มองเห็นบันได ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนกำลังจะทำสิ่งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต ความรู้สึกเหมือนกำลังจะเหยียบพื้นดวงจันทร์เป็นครั้งแรก ปลื้มปริ่มจนน้ำตาตกใน อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออกมันบอกไม่ถูก
“กว่ากูจะถึงชั้นล่างได้ กูคงขาดใจตายก่อน” ก้าวแรกก็โอย ก้าวสองก็โอ๊ย ก้าวสามมีน้ำตาเล็ด ก้าวสี่ปรี่ไปเกาะราวบันได ก้าวที่ห้าร้าวระบมไปถึงทรวงใน คาดว่าก้าวที่หกกูตกบันไดตายไปเลยดีกว่า ระบมไปทั่วทั้งตัว เดินได้ไม่ทันไรสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นหลังไอ้พี่เหนือที่ยืนคุยอยู่กับพ่อบ้าน ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก! ตาแทบกระเด็นหลุดออกจากเบ้าอีกแล้ว วันนี้ไอ้เชี่ยพี่เหนือมันทำผมสติแตกหลายรอบแล้ว
“พี่เหนือมึง!...” กูจะพูดยังไงดีวะ หันมาจ้องหน้าผมทันทีทั้งมันและลุงพ่อบ้าน ลุงแกส่งยิ้มมาให้ผม ผมจึงส่งยิ้มแห้งๆกลับไป หันหน้ามามองกูอีก! อย่าหันหลังให้ลุงพ่อบ้านดิวะ! ทำมือส่งซิกให้มันว่าข้างหลังมึงๆๆ มันก็ทำหน้างงใส่ผม ทำไมมึงโง่แบบนี้วะไอ้พี่เหนือ
“มีอะไรก็พูดมา” ตะโกนบอกผมลั่นบ้าน กลัวกูไม่อายหรือไง ว๊ากกกกกกกกกกก!!!!! อย่าหันหลังโชว์คนอื่นแบบนั้น ตอนนี้ทั้งลุงพ่อบ้าน แม่บ้าน สาวใช้ต่างยิ้มชอบใจในท่าทางตลกๆของผมมากเลยครับ กูมาเต้นแร้งเต้นกาอะไรอยู่บนบันไดบ้านคนอื่นวะเนี่ย ตอนแรกก็ไม่ทันสังเกตซะด้วย น่าจะให้มันใส่เสื้อก่อนลงมา ผมพลาดไปแล้ว!
“ข้างหลัง ข้างหลังพี่” รอยเล็บจิก กรีดเป็นทางยาวสิบนิ้ว เหมือนแมวข่วนของผม ใครเห็นเขาก็ต้องรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ฝากรอยไว้เต็มหลังขนาดนั้น บ่งบอกว่าร้อนแรงเร่าร้อนกันมากแค่ไหน ยิ่งเห็นผมก็ยิ่งอาย คนอื่นๆก็ส่งยิ้มมาให้ผมได้อายกว่าเก่า บ้านนี้ชอบแกล้งคนอื่นเป็นงานอดิเรกหรอครับ? หรือเขาชอบที่เจ้านายตัวเองมีเมียเป็นผู้ชาย? โรคจิตกันทั้งบ้าน!
“อะไรของมึง?” เว้ย! กูจะบอกมึงยังไงดีวะ
“ไปใส่เสื้อก่อนพี่ ข้างหลังพี่เป็นแผล” ร่องรอยอารยธรรมเสียความบริสุทธิ์ของกูเองแหละ อย่าโชว์หราท้าทายสายตาคนอื่นแบบนั้น กูอาย!
“...................” เห็นมันยิ้มแล้วครับ แต่ตีเนียนไม่สนใจคำพูดผม หันหลังโชว์ศิลปะผลงานผมท้าทายสายตาแล้วไปคุยกับลุงพ่อบ้านต่อหน้าตาเฉย
“แม่งเอ้ย!” สบถเบาๆก่อนจะลากสังขารพร้อมความเจ็บใจลงมาถึงชั้นล่างได้อย่างปลอดภัยก็เดินปรี่เขาไปหาไอ้พี่เหนือมันทันที
มีต่อนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew1:
-
“พี่!”
“คุณเหนือพาคุณปอนด์ไปนั่งรอก่อนเถอะครับ ถ้าจัดโต๊ะเสร็จแล้วผมจะรีบเข้ามาบอก”
“อืม ขอยาแก้อักเสบให้ไอ้ดื้อด้วยนะ มันงอแงไม่ไปหาหมอ” ว๊ากกกกกกกกกกก! กูตกใจอีกแล้ว มึงไปบอกลุงแกทำไมวะ เดี๋ยวเขารู้หมดว่ามึงกับกูเพิ่งผ่านการฟันดาบกันมา
“เอ่อ...ถ้าเจ็บมากผมขอแนะนำว่าคุณปอนด์ควรไปหาหมอดีกว่านะครับ ตรงนั้นติดเชื้อง่าย ถ้าอักเสบจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ ยังไงให้ผมโทรตามหมอประจำตัวคุณเหนือให้ไหมครับ?” ผมอยากตายไปเลยตอนนี้ ความหวังดีของลุงฆ่าผมชัดๆ ผมไม่มีหน้ายืนอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ผมอายเกินกว่าจะสู้หน้าผู้คนได้ ผมไม่อยากยอมรับว่าผมตกเป็นเมียคนอื่นลุงเข้าใจผมไหม?!
“เอ่อ...อ่า...คะ...คือ...คือ...ผะ...ผมไม่เป็นอะไรมากครับ...แค่...แค่...แค่...จะ...จะ...จะ...จะ...จะ...เจ็บๆนิดหน่อย” พูดเสร็จก็ตบปากตัวเองไปที ติดอ่างขึ้นมากะทันหัน เหนื่อยเหมือนกันกว่าจะพูดจบประโยค เห็นลุงแกขยับปากเอ้ออ้าตามผมคงจะลุ้นว่าแต่ละคำผมจะพูดอะไร และจะพูดจบไหมวันนี้
“มึงไม่ปกติสุดๆเลยปอนด์” ไอ้เชี่ย มึงมาเป็นกูแล้วจะรู้ว่าตั้งตัวไม่ทัน เจอคำถามแบบนั้นให้กูตอบว่าไงวะ ผมเจ็บรูตรู๊ดมากๆเลยครับ คาดว่ามันคงอักเสบ เวลาเดินก็รู้สึกเหมือนพกฝักข้าวโพดติดตัวอยู่ตลอดเวลา แถมเจ้านายลุงยังหื่นใส่ผมทุกนาทีแบบพร้อมจะยัดฝักข้าวโพดเข้ารูจมูกผมได้ทุกที่แบบนี้หรอวะ ไอ้ชั่ว! กูแก้ตัวไม่ได้ กูไม่รู้จะอธิบายยังไง!!!!!
“ลุงแกรู้ได้ไงวะพี่!” รีบถามมันทันทีที่ลุงแกขอตัวไปดูแม่ครัวทำอาหาร คงเห็นผมทำหน้าลำบากใจออกไปแกเลยเกรงใจผมขึ้นมา แต่ไอ้เจ้านายลุงนี่สิมันกลับไม่ทุกข์ร้อนแถมยังทำหน้ากวนตีนใส่ผม ก่อนมันจะประคองผมเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก
“กูบอกเอง อีกอย่างกูไม่เคยพาใครมาบ้าน แค่นี้เขาก็รู้กันแล้ว”
“ผมควรดีใจไหมวะพี่” ถามมันไปแบบประชด
“กูเฟอร์เฟคขนาดนี้มึงยังไม่พอใจอีกหรอ?” พูดมาได้ไม่อาย หลงตัวเองสุดๆ
“พี่เพอร์เฟคไป ผมเจ็บตูด”
“หึหึ อยู่กับมึงกูหัวเราะบ่อย”
“ผมชอบเวลาพี่ยิ้ม พี่หัวเราะได้แบบนี้ผมก็ดีใจ”
“..........................” มันเอามือโอบตัวผมไว้...เปิดทีวีจอยักษ์...สงสัยเครื่องนี้49นิ้ว?...มีเวลาสำรวจบ้านมันซักที หรูหราสมเป็นบ้านตระกูลดัง ที่เขาว่ารวยล้นฟ้าก็เห็นจะจริง มองสำรวจคร่าวๆจากสายตาแล้วประเมินว่าหลายสิบล้าน แต่ที่น่าแปลกใจ คือบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้...ทำไมถึงมีแค่ไอ้พี่เหนืออยู่คนเดียว...ครอบครัวมันเป็นมายังไงกันแน่...ถ้าถามไป...รอยยิ้มที่ผมเห็นได้ไม่บ่อยในตอนนี้...จะหายไปไหมนะ?
“พี่เหนือมีพี่น้องไหมครับ?” หันมามองหน้าผมก่อน คงแปลกใจที่จู่ๆก็ถามขึ้นมา มองสบตามันนิ่ง มือที่โอบผมไว้ก็ลูบที่แขนผมไปเรื่อยๆ
“มีพี่สาวตอนนี้อยู่อิตาลี่กับแม่” พูดแค่นี้...เหมือนไม่อยากพูดอะไรต่อ...ผมควรพอ...ไม่อยากให้รอยยิ้มของมัน...หายไป
“ผมหิวว่ะพี่” ตบท้องแบนๆไร้ซิกแพกของตัวเองให้มันรู้ว่าหิวจริงๆ
“ให้กูไปเร่งไหม?”
“ไม่ต้องก็ได้ คงใกล้จะเสร็จแล้ว” มันยื่นหน้ามาหอมขมับผมก่อนจะโอบผมเข้าไปซุกในอกมัน เอ่อ...มึงลืมอะไรไปไหม?!
“พี่! มึงยังไม่อาบน้ำ เสื้อมึงก็ยังไม่ได้ใส่ จะกอดให้กูตายคาอกเลยหรือไงวะ” ยิ้มชอบใจอีกแล้ว...ไม่พูดอะไร...กอดต่อไปแบบนั้น...ขนาดไม่ได้อาบน้ำ...ตัวมันยังหอม...ลืมตัวซุกหน้าเข้าไปในอกมากกว่าเดิมแบบไม่รู้ตัว
“ครืด~ ครืด~~” มันหยิบไอโพนขึ้นมากดรับ เห็นหน้าจอแสดงรูปไอ้พี่มินในชุดบาสเก็ตบอลพร้อมชูรองเท้านันยางหราขึ้นแนบหน้า กูนับถือมึงจริงๆเลยไอ้พี่มิน
“อืม อยู่ ใคร? อืม...” ได้ยินมันพูดแค่นั้นก็ส่งไอโฟนเข้ามือผม ไม่บอกอะไรกูเลยหรอมึง เลิกสนใจแก้มกูก่อนดีกว่าไหม แล้วให้กูคุยกับไอ้พี่มินมันทำเชี่ยอะไร พูดไปก็คงไม่ได้อะไรจากมัน เพราะตอนนี้ความสนใจมันพุ่งไปที่แก้มผมมากกว่า ไม่อยากโวยวายครับพูดไปก็เปล่าประโยชน์เลยยกไอโฟนแนบแก้มอีกข้างที่ยังว่างอยู่
“ครับ ปอนด์พูด”
“เชี่ยปอนด์นี่กูเองธาม” เชี่ยมาก่อนเลยเพื่อนกู มึงพูดแบบนี้รอดตายจากไอ้พี่เหนือมาได้ไงวะ?!
“มึงอยู่กับไอ้พี่มินหรอวะ?”
“เคยอยู่ แต่ตอนนี้มันแย่งรองเท้ากูลงไปวิ่งไล่บอลอยู่กลางสนามแล้ว กูโทรหามึงไม่ติด ปิดเครื่องทำเชี่ยอะไรวะ” ยิงยาวรวดเดียวแบบไม่ให้แก้ตัวเลยเพื่อนกู
“...............................” หันไปมองหน้าไอ้พี่เหนือทันที
“กูปิดเอง” พูดจบก็ฟัดแก้มผมต่อ มึงอีกแล้วไอ้พี่เหนือ เพื่อนกูมันติดต่อไม่ได้มึงจะรับผิดชอบยังไงวะ แบบนี้มันก็สงสัยกันพอดี
“โทษทีว่ะ แล้วมึงโทรมามีอะไร?”
“ก็เป็นห่วงเห็นไม่กลับมานอนหอ...ที่แท้ก็นอนบ้านผัว ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววว” ได้ยินเสียงไอ้ต้น ไอ้คิม ไอ้แบท ไอ้นนท์ลอดประสานเสียงมาตามสาย โอเปร่าอยากฟาดตีนเข้าหน้าเลยทีเดียว แต่มันจุกถึงลิ้นปี่ขยี้ที่หัวใจเพราะครั้งนี้เถียงพวกมันออกไปไม่ได้จริงๆหลักฐานมันตำตูด
“อย่ากวนตีนมีอะไรก็ว่ามา”
“กองหน้าขาด มาให้ไว ชนะได้แดกเหล้าฟรี”
“ให้ไอ้ไนท์ไปแทนกูได้ไหมวะ กูไม่ว่าง” มันแค่ข้ออ้าง จริงๆคือตูดกูบาดเจ็บสาหัส
“ไอ้ไนท์กำลังมา เห็นว่าไอ้พี่แทนจะไปรับที่บ้าน” เออ ด่ากันก็ไปด้วยกัน จะฆ่ากันแต่ก็ไปรับไปส่ง มันยังไงกันวะเนี่ย ถึงขนาดรู้จักบ้านกันแล้ว ไม่นานไอ้พี่แทนมันไม่เข้าไปอยู่ร่วมชายคาเดียวกันเลยหรอวะ แค่คิดก็สยองแล้ว
“กูไปไม่ได้ กูมีธุระ”
“ธุระเชี่ยไร อย่ามาบ่ายเบี่ยง หรือมึงเสร็จไอ้พี่เหนือไปแล้ววะ?”
“เชี่ย! เปล่า เสร็จบ้าเสร็จบออะไร...กู....กูแค่ไม่อยากไป เบื่อๆ...เล่นบอลมันร้อน...กูกลัวดำ” แถจนสีข้างถลอกปอกเปิกเลยผม
“อย่ามาทำห่วงหล่อ มึงไม่มาแสดงว่ามึงเสร็จไอ้พี่เหนือแล้ว วันจันทร์มามอมึงโดนพวกกูล้อแน่...ไอ้ปอนด์เมียพี่เหนือๆๆๆๆ” พูดจบก็ตัดสายไป พวกมึงเป็นเด็กประถมกันหรืออย่างไร เหมือนล้อเรื่องเหา เอาชื่อพ่อแม่มาด่า ผมละปวดประสาทกับไอ้พวกนี้จริงๆ ทำไงดีวะกู แค่ยืนยังลำบาก ให้กูไปวิ่งแย่งบอลกูได้ตายกลางสนามพอดี กองหน้าต้องว่องไว เข้าแย่งลูก และอาจโดนเสียบสกัดแรงๆ ก่อนไปกูก็โดนเสียบไปห้าครั้งแล้วนะ ยังจะให้กูไปโดนเสียบอีกหรอ สภาพกูตอนนี้แค่เดินยังเหมือนคลานเลย ชวนกูมาได้ แต่ถ้าไม่ไปก็ต้องตกเป็นขี้ปากพวกมันอีก เรื่องจังไรๆมันยิ่งหัวไวกันอยู่ ยิ่งไอ้คิมตัวดี ไม่มีอะไรเล็ดรอดสายตาชั่วๆของมันไปได้แน่ๆ
“พี่เหนือแย่แล้วพี่”
“ครับ?” มันเลิกสนใจฟัดแก้มผมไปนานแล้วครับ เพราะทีวีช่องแข่งรถดึงความสนใจของมันไป
“ไอ้ธามมันโทรมาตามผมไปแข่งบอล ทำไงดีพี่ผมวิ่งไม่ไหว”
“ก็ไม่ต้องไป” พูดง่ายสมเป็นไอ้พี่เหนือจริงๆ กูเครียดอยู่มึงเห็นไหม ปรึกษามึงไม่ได้เลยจริงๆ
“ถ้าผมไม่ไปพวกมันก็สงสัยดิ”
“แล้วไง?” คำนี้ที่ไม่ได้ยินมานาน ทำไมมึงต้องโผล่มาเวลานี้ด้วย กูซีเรียส! กูเครียด! กูจริงจัง! มึงได้ยินไหม?!
“ผมกลัวโดนพวกมันล้อ ผมอายว่ะพี่”
“การที่มึงเป็นแฟนกูมึงอายหรอปอนด์?”
“ไม่ใช่แบบนั้น ผมแค่...แค่กลัวมันรู้ว่าเรา...แบบว่า...คือ...มีอะไรกัน...” พูดเองก็อายเอง อยู่กับไอ้พี่เหนือต้องหน้าด้านครับ ผมรับรู้แล้วตอนนี้
“ปอนด์มึงฟังกูนะ...มึงกำลังโดนพวกมันปั่นหัวอยู่รู้ตัวไหม แค่มึงอยู่กับกู นอนบ้านกู มันก็รู้ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” หรอวะ? ทำไมกูไม่รู้ กูคิดไม่ได้นะเนี่ย?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“จริงดิวะพี่?!”
“มันหลอกให้มึงไป มันจะได้ล้อมึงหนักกว่าเดิม เห็นสภาพมึงตอนนี้ใครๆก็รู้ว่าโดนอะไรมา” พี่เหนือมึงฉลาดว่ะ ทำไมกูถึงคิดไม่ได้ แต่...เชี่ย!!!!! เพื่อนกูชั่วช้ากันมาก รู้กันแล้วยังแกล้งกู ไอ้สัด เลวกันจริงๆ ถึงว่าละน้ำเสียงมันดูร่าเริงชอบกล ปกติกูอยู่ปีก เสือกให้กูไปเป็นกองหน้า ห่า กะให้กูวิ่งขาขวิด เพราะรู้ว่าตอนนี้กูเดี้ยงวิ่งไม่ได้อยู่นี่เอง ไอ้พวกชั่ว แกล้งกู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะพี่”
“........................” ซบอกมันเลยครับไหนๆก็ไหนๆ ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ลองลวนลามมันกลับดูบ้าง หอมจริงๆตัวมึง มึงแดกน้ำหอมเป็นอาหารใช่ไหม ตัวถึงหอมฟุ้งตลอดเวลาแบบนี้
“ไว้กินข้าวเสร็จผมขอโทรกลับไปด่าพวกมันนะ”
“อืม”
“สำรับพร้อมแล้วครับคุณเหนือ คุณปอนด์” ผละออกจากกันแทบไม่ทัน ลุงแกมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนี้ผมก็ตกใจแย่ดิ เกาหัวกันแก้เก้อทำหน้าเอ๋อไร้สติทันที ว่าแล้วก็รีบลุกเดินตามลุงแกไปที่โต๊ะอาหารทันที
“พี่อย่าประคองผมดิ”
“อายอะไรเขารู้กันหมดแล้ว” เออ! งั้นเชิญมึงตามสบายเถอะ จะโอบ จะกอดจะอะไรก็สุดแต่ใจมึงเลย กูไม่ห้ามแล้วแม่ง
“น่ากินว่ะพี่” ตาลุกวาวรีบนั่งลงมองกับข้าวกว่าสิบอย่างวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ แม่บ้านเข้ามาตักข้าวให้ผม
“สามทัพพีพูนๆนะป้า ผมกินจุครับ”
“ค่ะคุณปอนด์” ป้าแกยิ้มให้ผมแบบขำๆปนเอ็นดู ก่อนจะตักข้าวให้ผมล้นจาน หน้าบานเลยผม ว่าแล้วก็เพิ่งจะสังเกต
“ไม่มีผัก?”
“ก็มึงไม่ชอบ” ทำไมวันนี้มึงน่ารักงี้วะไอ้พี่เหนือ
“พี่น่ารักว่ะ”
“..........................” ทำหูทวนลม...แกล้งไม่ได้ยิน...กำลังเขิน...หูแดงนิดๆ...ตักข้าวเข้าปากคำโตกลบเกลื่อน...ตีหน้าเย็นชา...มุมปากสั่น...กำลังกลั้นยิ้มไว้สุดตัว
“ขอบคุณครับ” เห็นว่ามองอยู่ตลอด...เหมือนโดนจับผิด...รีบตักไก่ทอดชิ้นโตใส่ลงในจานให้...เหมือนอยากให้ไก่ดึงความสนใจผมไปจากหน้าอายๆของมัน...แถได้น่ารักจริงๆ
“ปอนด์...มื้อนี้...เป็นมื้อที่กูมีความสุขมากที่สุดในชีวิต” พูดไปแต่ก็ไม่ยอมเงยขึ้นมาสบตา...กุ้งตัวนั้นมีอะไรดีกว่าหน้าผม...ผมอิจฉากุ้งจัง...ได้เห็นหน้าเขินๆของไอ้พี่เหนือมันชัดเจน...ใครจะเคยได้เห็นแบบนี้บ้าง...อยากถ่ายรูปเก็บไว้
“ผมก็มีความสุขเหมือนกัน” ต่างคนต่างสนใจอาหารบนจานของตัวเอง...อีกคนเป็นกุ้ง...ส่วนผมเป็นไก่...พูดจากันไป...แต่กลับไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา...เพราะอายเกินกว่าจะกล้ามอง
รู้ว่าอีกคนกำลังยิ้ม...แค่มันยิ้มผมก็มีความสุขมากแล้ว...
“ล้นใจ”...จนบรรยายเป็นคำพูดออกมาไม่หมด...
เขาว่าความรักทำให้คนตาบอด...สำหรับผมคงมากกว่านั้น...อาการหนักเข้าขั้นโคม่า...
ผมกำลังประสบปัญหา...
เพราะผมเป็นมากกว่าตาบอด...ผมมีอาการ...
“รัก” ขั้นรุนแรง...เลยใช่ไหม?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ช้าไปหลายวัน เพราะคนแต่งมันเพิ่งสอบเสร็จ :katai1: :ling1: อเลนเร่งทุกวันแล้ววันนี้มันก็ปั่นตอนใหม่มาให้ :hao7: :hao6: ตอนนี้อาจไม่มีอะไรมาก I-AMมันกลัวว่าจะหวานเลี่ยนกันเกินไป? แต่มันชอบเวลาพี่เหนือดูแลน้องปอนด์ค่ะ มันเลยเผลอจัดแบบทั้งตอนเดียวรวด :heaven :mew3: :katai5:
ปล.สำหรับคนที่รอคู่รักนองเลือด :hao3: ได้อ่านแน่คะ o13 ขอไม่บอกนะว่าตอนไหน ให้ลุ้นๆ :hao6:
ปล.2 ให้ดอกไม้ทุกคนที่เป็นกำลังใจ :L2: :3123: :กอด1: :pig4:
-
น่ารักอ่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:ling1: :heaven :z3: :-[ :o8: โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เขิน แทบจะมุดจอ
น่ารักอ่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13 o13 o13 o13 o13
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[กรี้ดดดดดดดดดดอ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าแล้วตู :heaven :heaven :heaven :heaven
-
น่ารักมาก รอคู่ไนท์ค่ะ :call:
-
กรี๊ดดดดดดดด น่ารักที่สุ๊ดดดดดดดดดดด :-[
-
บทจะหวานน้ำตาลเรียกพี่กันเลยทีเดียว
-
อิอิ หวานเว่อร์ :impress2: รอคู่รักนองเลือดด้วยคน :hao3:
-
อร้าย น่ารักมากกกก อิพี่เหนือ เขินไม่อยากจะเชื่อ
-
พี่เหนือมันเขินได้น่ารักจริง ๆ
จ้องกุ้งจ้องไก่กันไป :-[
ตอนนี้ติดใจเรื่องครอบครัว เหมือนมีอะไรในกอ เรื่องพ่อพี่เหนืออีก
-
อร๊ายยยยย น่ารักสุดๆๆๆๆๆ เหนือนี้ทั้งรักทั้งหลงปอนด์เลยนะ ปอนด์น้อยยังซื่อเหมือนเดิม 55555 หวานจิงๆเลยตอนนี้ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ไม่ไหวแล้วววววววววว ฮือออออออออออ พี่เหนือกับปอนด์น่ารักเิกินไปแล้วววววววว
หวานมาก อ่านแล้วเหมือนน้ำตาลในเลือดจะสูงขึ้น
ชอบจังเวลาพี่เหนือฟัดแก้มปอนด์บ่อยๆ ให้อารมณ์ว่าปอนด์ต้องแก้มยุ้ยๆแน่ๆ 555
ส่วนพี่เหนือกลิ่นตัวหอมขนาดนั้นเลยหรอปอนด์ อยากลองดมดูบ้างจัง 55555555555555
-
พี่เหนือกะปอนด์น่ารักว่ะ
ไปเจอเพื่อนเมื่อไร โดนล้อแน่
"ปอนด์เมียพี่เหนือ" หรือจะเป็น"พี่เหนือผัวไอ้ปอนด์" กร๊ากกกกกดดดดด
-
ฟินอ่า
-
:mew1: จะรออ่านต่อนะคะ
-
อ๊าย... :impress2: อิจฉา อยากเป็นเด็กเหนือบ้าง....
ฝากถึงผู้แต่ง คนอ่านคนนี้อยากรับรู้ความรู้สึกพี่เหนือ
ว่าหลังจากต่อยหน้าไปวันที่รถโดนกรีด
อยู่ๆมารักน้องปอนด์ตอนไหนคะ ขอ Path พี่เหนือ อีกนะคะ :mew1:
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: น่ารักมากอ่าาาาาาาาาาาาาเขิล
-
น่ารักสุด ๆ เลยอ่ะ
-
อู๊ววววว พี่เหนือโชว์รอย เต็มหลัง
อยากเห็นจริงเลย
ที่แน่ๆ ท่าทางจะรู้กันทั้งบ้าน :hao7:
ไม่รวมพวกเพื่อนด้วย
จะน่ารักไปไหนปอนด์
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
น่ารักอ่ะ ให้ตายเหอะ บร่ะเจ้า คุ้มโคตรอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
-
แอร๊ยยย หวานเกินไปแล้วว :-[ :-[ :-[
รอคู่แทนไนท์
-
ไม่ไหวแล้วอ่ะ เขินๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[ :-[
-
หนูปอนด์ไม่รู้เรื่องอะไรเลยยยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ ปอนด์เมียเหนือ อร๊ายยยยยยยหวานมากกก :hao6:
-
ปอนเมียเหนือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กร๊ากกกก ล้อบ้าง
แหมๆๆถ้าจะน่ารักกันขนาดนี้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
น่าร๊ากกกก มากกกกกกกกกกกกกก...คนอ่านกะรัก กะ ฮาล้นใจกะคู่นี้ค่า ขอบคุณ มากนะคะ แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่าน
:mew1:
-
หสานน้ำตาเรียกพี่เลยง้าาาาาาา :ling1:
-
รักล้นใจ :กอด1: :กอด1:
-
พี่เหนือ น่ารักกกกกก
แถมฉลาดดดสุดดๆๆ
ไม่งั้นปอนด์โดนล้อแหง :laugh:
-
โ ค ต ร ช อ บ
รั ก เ ล ย เ รื่ อ ง นี้
ชอบอ่ะ ชอบมากๆๆชอบแบบหวานๆ อั๊ยยยยยยยย :-[ :impress2:
อ่านไป เขินไป จิกหมอนไป :impress2: :hao7: :hao6:
-
:-[
-
ปอนด์มันตลกไม่ดูเวล่ำเวลาเล้ย555555555555
-
เอ๊ยย เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ถ้าพี่เหนือมันจะหื่นขนาดนี้ล่ะก็ :haun4: :o8: ฟินจิงให้ดิ้นตาย :hao7:
ขอบคุณคับ รอมาต่อนะ :L2: :pig4: :กอด1:
-
พี่เหนือน่ารักที่สุด หื่นด้วย
น้องปอด์นทำรอยตรงจั๊กกะแร้ ก็ฮาไปนะ ฮ่า ฮ่า มีดงผักตบอีก โกนเลย ๆ
-
เมื่อกี้ไปเจออกแน่นๆ อุ่นๆ มานี่เจออกหอมหอมมมมมมมมมมมมมมมมม
ฟินสุดใจ
:กอด1:
-
จะบ้าแล้วจ้า อ่านไปยิ้มไป เขินมากกกกกกกกกกกก
อยากอ่านต่อแล้ววว รีบๆมานะคะ
-
นู๋ปอนด์ฮาได้ตลอดอะแม้สภาพร่างกายจะบอบช้ำ แต่สุขใจอะดิ๊ :m12: ต่อไปก็เตรียมรับมือกับผองเพื่อนสุดแสบ
งานนี้ได้รู้กันทั้งคณะแน่ :laugh: พี่เสือคงต้องนอนช้ำใจ หยอดน้ำข้าวต้มไปอีกนาน
อย่างนี้นู๋ปอนด์ต้องรีบลุ้นให้แทนไนน์เป็นฝั่งเป็นฝานะ จะได้มีเพื่อนร่วมชะตากรรมไง
หรือจะจับไอ้ธามยัดเหยียดให้พี่มิน :z10: แล้วถ่ายคลิปไว้ประจานกันเลย :m24: 555 โหดร้ายไปปะ แก้แค้นไง อิอิ
จบไปอีกหนึ่งตอนกับความหวานน่ารักของพี่เหนือกะน้องปอนด์ รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อเช่นเดิมจ้า :mew1:
:pig4: I-AM กะ อเลนคุง คู่ดูโอ้คนขยันจ้า :bye2:
-
น่ารักเวอร์อะ รอตอนต่อไปแบบตั้งใจฝุดๆๆๆ ^^
-
:heaven :heaven :heaven
-
แหมะ
พอได้ครอบครองแล้วก็หวานกันเชี่ยวนะคู่นี้
งั้นไปรอลุ้นคู่ไนท์กะแทนดีกว่าท่าทางจะแบบตบจูบ ๆ หึหึหึ :hao6: :hao6: :hao6:
-
น่ารักอ่ะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกก
พี่เหนืออายด้วยอ่ะ
โอ้ยหวานสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องปอนด์พลาดท่าพี่เหนือเสียแล้ว
รอออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบ
-
:-[ เขินอ่ะ เขินแทนน้องปอนด์ ชอบจริง อะไรจริง พี่เหนือฟ้า เค้ารักของเค้าจริง ๆ นะนั่น แหม จ้องคนหลับ ขนาดน้องนอนอ้าปากหวอ น้ำลายไหล ก็ยังน่ารักอยู่ดีสินะ หอมซะหลายฟอด แต่ที่ชอบสุด ๆ ตรงที่พี่เหนือห่วงกลัวน้องจะไม่สบายตื่นมาคอยเช็คตลอดคืน โอ้ ช่างดูแลเอาใจใส่ที่รักดีมากเลยอ่ะพี่เหนือจ๋า :m1: น้องปอนด์อ่ะ แทนที่จะโรแมนติคซะหน่อย พูดมาตรง ๆ ซะงั้นอ่ะว่าเจ็บตูด ตรงดีเหลือเกิน o18 แหม พี่เหนือจริง ๆ อยากโชว์รอยที่หลังสินะ เล่นเดินถอดเสื้อโทง ๆ ไปทั่วอย่างนี้น่ะ คุณพ่อบ้านก็ช่างแสนดีไม่ดูหน้าตาน้องปอนด์เลย ไม่รู้จะไปมุดที่ไหนเล้วนั่น เชื่อที่พี่เหนือบอกอีกแล้ว มีหวังน้องปอนด์โดนเพื่อนล้อไปอีกนาน แน่เลย ชอบตอนพี่เหนือเขิน แหม นาน ๆ ทีจะได้เจอะ ก็น่ารักไม่หยอก ส่วนน้องปอนด์ ยอมรับใจตัวเองซะที ว่าขนาดนี้แล้วไม่ใช่แค่ชอบแล้ว น้องปอนด์ รัก พี่เหนือฟ้าเข้าไปเต็ม ๆ ตอนนี้มีความสุขสุด ๆ ทั้งคู่เลยสิน้า
ปล. 1 เรื่องคู่รักนองเลือดเหมือนจะเริ่มพัฒนา พี่แทนมีเริ่มไปรับไปส่งน้องไนท์แล้ว เย้ ๆ
ปล. 2 เจอะที่ไรเราจิ้นคู่พี่มินกับน้องธามทุกทีเลยอะ เข้ากั๊น เข้ากันดีออกน้า ถึงจะต๊อง ๆไปบ้าง แต่น่ารักสุด ๆ
ให้ I-AM กับ อเลนคุง เหมือนเดิมนะจ้ะ :L2: :L2:
-
น้องปอนด์น่ารัก :กอด1: เหนือก็เท่ห์มั่กๆ :mew1:
-
เหนือ ปอนด์ น่ารักทั้งคู่เลย
จัดเต็มมาได้เลย ความหวานเราไม่กลัว 5555+
-
น่ารักๆๆๆๆ เขินแทนอ่ะ
-
มาตีลังการอ พี่เหนือ น้องปอนด์ :z2: :z2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเขินพี่เหนือมากกกกกกกกกก อิจฉาปอนด์ที่สุด
รอตอนต่อไปค่าาาาาา :L2:
-
มาต่อได้แล้ว ขอร้องน้า.................. :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
Chapter 17…………………….. “บังเอิญ”
[NueaFah Part]
“โอ๊ยยยยย! ซี๊ด เบาๆดิพี่เหนือผมเจ็บ”
“หึ...”
“ย๊ากกกกกกกกกก! จิ้มมาได้ เจ็บนะเว้ย เบาๆน่ะเป็นไหม เลือดไหลแล้ว”
“มึงมันดื้อ”
“อาาาาาส์ แสบๆ อู้ยยยยย โอ้ววววว อาาาาา อ๊ากกกกกกกกกกก! เจ็บๆๆ”
“เชี่ยปอนด์ ถ้ามึงจะร้องได้สยิวขนาดนี้นะ กูว่ามึงเก็บไว้ร้องตอนอยู่บนเตียงกับพี่เหนือเถอะ ห่า ร้องซะกูคิดว่าดูหนังโป๊กันอยู่” เพื่อนมันพูดขึ้น ปากหมาแบบนี้รู้สึกจะชื่อคิมอะไรซักอย่างจำไม่ได้และไม่คิดจะจำ รู้แค่มันเคยถูกปล่อยทิ้งไว้ที่วัดตอนไปค่าย จริงๆตอนนั้นก็พอคิดออกว่าใครหายไป แต่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย เลยไม่ได้พูดออกไปเพราะเพื่อนไอ้ปอนด์มันกวนตีนจนน่าปวดหัวโดนปล่อยวัดก็สมควรแล้ว
“เอาสำลีมาดีกว่าพี่ ผมทาเอง ให้พี่ทาแผลผมฉีกกว่าเก่าแน่” ถูกแย่งสำลีในมือไป แกล้งกดที่แผลหนักๆเป็นการลงโทษที่ชอบแส่หาเรื่อง ทั้งที่ตอนนี้น่าจะได้กอดมัน ทั้งที่ควรจะได้นอนกอดกันอยู่บนเตียง แต่ก็มีมารโทรมากวน บอกว่ายกพวกตีกันกลางสนามบอล ร่างกายยังไม่หายดี กลัวว่าจะถูกล้อก็กลัว แต่พอเป็นเรื่องเพื่อนเอาอะไรมาฉุดก็ดื้อไม่ยอมฟัง ไม่โง่ขนาดมันคงทำไม่ได้
“โทรตามให้มาช่วยดันมาถูกระทืบพร้อมพวกกู พึ่งพามึงไม่ได้จริงๆ”
“นั่นสิ แล้วท่าถีบเชี่ยไรของมึง ยกขายังไม่พ้นฟุตบาทเสือกอยากจะไปฟาดก้านคอคนอื่น โดนเขาสวนมาถึงกับเลือดกลบปากกูละอนาถใจแทน ถ้าไม่ได้ผัว เอ้ย! พะ...พี่เหนือช่วยไว้นะ มีหวังมึงเละยิ่งกว่าควายโดนสิบล้อทับนอนเน่าอยู่ข้างถนน” เปรียบเทียบได้น่าเกลียดสมตัว จำชื่อมันไม่ได้อีกเหมือนกัน รู้แต่มันชอบทำตัวประหลาดติงต๊องพอๆกับไอ้มิน
“ถ้าร่างกายกูปกตินะ กูลุยพวกมันได้สบายๆ” อวดเก่งทั้งที่ขอบตาช้ำ แก้มซ้ายมีรอยแดงคิดว่าคงบวมในไม่ช้า ปากแตกมีเลือดซึมออกมา เห็นแล้วหงุดหงิด ทำไมมึงไม่เคยฟังที่กูพูด...เป็นแบบนี้...หอมแก้มไม่ได้...จูบไม่ได้...กอดแรงๆไม่ได้...ทำอะไรอย่างใจไม่ได้อีก...ยิ่งมองหน้ามันก็ยิ่งหงุดหงิดใจ...ระบายออกโดยการกระทืบไอ้พวกนั้นไปแล้วก็ยังไม่หาย...ไม่น่าปล่อยให้มันคลาดสายตา...ไม่น่าปล่อยให้มันอยู่ห่างกาย...ถ้าเพียงแค่โอบกอดไว้ใกล้ๆ...คงไม่ต้องทนเห็นมันในสภาพนี้
“ร่างกายไม่ปกติ มึงเป็นอะไรวะ กูก็คิดอยู่ว่าท่าเดิน ท่าวิ่งมึงแปลกๆ” ตาโตๆเหลือกทันทีเวลาที่ตกใจ หันมามองหน้าขอความช่วยเหลือ โดนรู้ทัน โกหกไม่เป็น ซื่อบื้อไม่มีใครเกิน โง่จนโดนปั่นหัวบ่อยๆ คิดหาเหตุผลที่ชอบมันไม่ออก...ทำไมกัน...ทำไมถึงเป็นมัน
“กู...กู...กู...เจ็บขาไง เจ็บขา เดินตกบันไดมา”
“หราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!” คงรู้กันทุกคนแล้ว มีแค่มันที่โง่คิดว่าทุกคนดูไม่ออก ถ้ามันคิดแบบนั้นแล้วสบายใจ...ก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องขัดใจมัน
“.............................” เห็นไอ้ไนท์ทำหน้าเศร้ามองมา คงดูออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนตัวเอง มีแค่มันที่ไม่เคยรับรู้อะไร ถ้าช้ากว่านี้คงเสียมันให้คนอื่น ทั้งไอ้เชี่ยเสือ แล้วก็ไอ้ไนท์ รู้ไว้ตั้งแต่ตอนนี้ก็ดี...ของๆกู...กูไม่มีวันปล่อยให้ตกไปอยู่ในมือใครง่ายๆ...ถ้ากูจะเอา...ต่อให้ยากแค่ไหน...กูก็ต้องได้มาไว้ในครอบครอง...เป็นคนดีอย่างมึงคงทำได้แค่มอง...กูยอมร้าย...ถ้าร้ายแล้วทำให้ได้มันมา
“มึงมองไปที่ไหน?...กูยืนทำแผล...กูอยู่ตรงหน้ามึง...มองมาที่กู!” ไอ้แทนจับหน้าไอ้ไนท์ให้หันกลับไป พอจะดูออกว่ามันต้องการอะไร อยู่แค่จะใช่ “ตัวจริง” หรือ “ของเล่น” ก็เท่านั้น
“เบาๆดิไอ้เชี่ย! กูเห็นหน้ามึงทุกวันเบื่อขี้หน้าจะแย่แล้ว” ช่วงนี้ไอ้แทนหายหัว ไม่เที่ยวเหมือนเคย บาสไม่สนใจ รถไม่ไปแข่ง ทุกทีถูกท้าต่อให้เป็นวันสอบมันต้องไปให้ได้ “อัศวิน” สำคัญกับชีวิตมึงขนาดนั้นเลยหรอ ตัวเลือก “ของเล่น” คงตัดทิ้งไปได้เลย
“ปอนด์กูว่าแผลที่หน้ามึงไม่น่าเป็นห่วงว่ะ แผลที่อื่นนี่สิ กูว่าน่าเป็นห่วงกว่า”
“เชี่ยไรของมึงไอ้นนท์”
“ท่าจะรับศึกหนักมา เป๋ไม่เป็นท่าเลยเพื่อนกู อ้าว ส่งเสียงยินดีกันหน่อยเพื่อนเราได้ผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว” ปล่อยวัดคงไม่พอ สมควรเณรเทศออกนอกโลกดูจะเหมาะกว่า มองหน้ามันแล้วเห็นแต่ความกวนตีน มันรีบหลบสายตาทันที ทั้งที่กลัวแต่ก็ยังปากหมาไม่เลิก
“นั่นสิไอ้ปอนด์...พวกกูมีเพลงมอบให้มึงเป็นของขวัญด้วย พร้อมกันนะพวกมึง 1 2 3...ให้เธอแชร์ความช้ำที่ทวารมาให้ฉัน แบ่งมันมาจนเธอนั้นสบายใจ และจะแชร์ยาแก้ปวดไปให้เธอเก็บไว้ ใส่มันลงแทนที่รูทวารที่เธอปวดร้าว” เปลี่ยนจากเพลงทุเรศๆไปเป็นความคิดสร้างสรรค์ สร้างผลงานศิลปะดีๆซักชิ้น คงเป็นศิลปินชื่อดังไปนานแล้ว แต่เพราะนิสัยแบบนี้ บางทีก็อาจตายก่อนได้สร้างผลงาน
“พวกมึงแม่งเลว ไอ้สัด แกล้งกู!”
“............................”
“ไปหาหมอ” ยื่นมือไปจับแก้มมัน กะแรงให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันหรี่ตาลงสะดุ้งสุดตัวเพราะกลัวเจ็บ เริ่มบวมแล้ว ไม่นานคงเป็นสีม่วง ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิดพาลโมโหมันไปด้วย
“..........................”
“มึงไม่น่าห้ามกู มันทำมึงเจ็บขนาดนี้” ลูบหัวมันเบาๆ มันเคยเป็นแมวเชื่องๆ ตอนนี้กลายเป็นแมวป่วยไปแล้ว ป่วยขนาดนี้ก็ยังเป็นคนดี น่าจับแมวดื้อตัวนี้มาลงโทษให้เข็ด
“เดี๋ยวก็หาย แผลนิดเดียว” พูดจาอวดเก่ง...เจ็บก็บอกว่าเจ็บ...ทำไมไม่อ้อน...ทำไมไม่แสดงความอ่อนแอ ทำไมไม่ให้กูดูแล...ทำไมถึงไม่อยากให้เอาใจใส่...ช่วยทำให้กูหนักใจ...ให้กูกังวลจนทนไม่ไหว...ให้กูเป็นทุกข์...ให้กูได้กอดปลอบ...เหมือนที่มึงเคยทำ...ซักครั้งไม่ได้รึไง
“ชอบแส่หาเรื่องเจ็บตัวมึงคงทำจนติดเป็นนิสัยแล้วสินะ”
“พี่พูดอะไรวะผมไม่เข้าใจ” คงหวังมากไปกับสมองเท่าเมล็ดถั่วเขียวของมัน เคยคิดว่าสมองส่วนความจำมันทำงานบกพร่องรึเปล่า แต่ตอนนี้คงชัดเจนแล้วว่าสมองส่วนนั้นคงไม่เคยทำงานมาตั้งแต่แรก...ทั้งที่กูกลับจดจำทุกอย่างได้โดยไม่เคยลืมแม้แต่วินาทีเดียว...
“ทำไมมึงถึงจำไม่ได้”
“ผมจำอะไรไม่ได้หรอพี่?”
“ก็มึง...” เกือบหลุดพูดออกไป บอกไป...จะมีความหมายอะไร ถ้ามันจำไม่ได้ด้วยตัวเอง
“.........................” แค่ทำหน้าสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรกลับมา ไม่อยากเป็นฝ่ายบอกก่อน อยากให้มันจำได้เอง อยากให้มันคิดออกด้วยตัวเอง...แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องรออีกนานแค่ไหน
“ปอนด์ มึงมากินยาแก้ปวดก่อน ปวดบนปวดล่าง เดี๋ยวทนพิษบาดแผลไม่ไหวพาลขาดใจตายไปซะก่อน”
“เชี่ยนนท์!”
“.......................” พยักหน้าไล่ให้มันไปกินยา มองตามหลังมันไป เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ถ้าเป็นตอนนั้นคงทำได้แค่มอง มองว่ามันจะหวนกลับมาอีกไหม แต่วันนี้คงไม่ต้องกังวล เพราะยังไงมันก็จะหันหลังเดินกลับมาพร้อมรอยยิ้มให้ผมเสมอ...
3 ปีที่แล้ว....
ขาที่ก้าวอย่างเร่งรีบเพราะอยากเจอหน้าใครบางคนที่เขาไม่เจอมาเกือบครึ่งปี หน้าของคนที่เขารักมากที่สุด ทั้งรัก ทั้งเทิดทูนเหนือกว่าสิ่งใด ใครคนนั้นคือแม่ผู้ให้กำเนิดเขามา แค่รู้ว่าวันนี้จะได้เห็นใบหน้าแสนคิดถึงนั่นแล้ว เขาก็แทบไม่เป็นอันเรียน จิตใจอยากจะกลับบ้านมาทั้งกลางคันอย่างนั้น กิจกรรมรับน้องที่ไม่เคยให้ความสนใจอยู่แล้ว หากแต่วันนี้รุ่นพี่ย้ำว่าห้ามขาด เขาก็โดดมาอีกจนได้ เพราะต่อให้สำคัญขนาดไหน คงไม่ได้ครึ่งของความสำคัญที่เขาจะได้เจอหน้าแม่ของตัวเองเป็นแน่
“............................” เดินยิ้มถือกล่องของขวัญสีขาว ผูกด้วยริบบิ้นสีแดง ใบหน้าที่เคยเย็นชาในตอนนี้ดูมีชีวิตชีวา ดูมีความรู้สึก ไม่ได้ไร้จิตใจอย่างที่เคยอีกต่อไป หากแต่...
“อื้อ...คุณอย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อสิคะ ที่นี่เมืองไทยนะ แถมยังเป็นบ้านสามีเก่าของฉันด้วย” ภาพชายร่างสูงใหญ่ชาวต่างชาติยืนโอบกอดหญิงสาวใบหน้าสวยที่เขาแสนคิดถึงไว้ในอ้อมแขนในทีลับตาคน กล่องของขวัญในมือหล่นลงพื้นพอๆกับใจที่เจ็บเกินทนกับถ้อยคำที่ได้ยิน “สามีเก่า” เหมือนถูกหลอกลวงมาตลอด แสดงออกว่ารักกัน สุดท้ายแล้วแค่เพียงหลอกให้เขาเชื่อ สงสัยมาตลอดว่าทำไมถึงทำงานอยู่คนละที่ทั้งที่บริษัทก็มีเป็นของตัวเอง คงเลิกรากันไปนานแล้ว มีแค่เขาเท่านั้นที่ยังไม่รู้ ถูกแยกกับพี่สาวตอนมัธยมต้น บอกแค่ต้องไปเรียนต่อที่อิตาลี เชื่อจนหมดใจ หลงเชื่อไปโดยหวังมาตลอดว่าซักวันต้องมีกันอยู่พร้อมหน้า ครอบครัวที่เคยคิดว่ามีอยู่ตลอดเวลา หลอกตัวเองไม่ได้อีกต่อไป...เพราะสุดท้ายก็ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ
“...........................” ยืนมองคนทั้งคู่พลอดรักกันอยู่นาน หุ้นส่วนใหญ่ทางธุรกิจที่จริงๆแล้วคือคนรักคนใหม่ เป็นแบบนี้เองสินะ ธุรกิจนำเข้ารถถึงไปได้สวยตลอดหลายปีที่ผ่านมา ของขวัญที่ได้แทบทุกเดือน
“อ้าว เหนือ มาแล้วหรอลูก มาให้แม่กอดหน่อย โตเป็นหนุ่มหล่อเชียว” เชื่อได้แค่ไหนกับรอยยิ้มบนใบหน้าและอ้อมแขนที่ยื่นออกมาหลังจากเพิ่งทำแบบนั้นกับคนที่ยืนอยู่ข้างกาย...ยอมโง่ครั้งสุดท้าย...ขอไม่คิดอะไร...เดินเข้าไปให้โอบกอดไว้ทั้งที่ใจแหลกสลายไปแล้วกับภาพคนทั้งคู่ที่ “จูบ” กัน
“.........................” ยื่นกล่องของขวัญให้ ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกว่าจะซื้อ กระเป๋าแบรนด์โปรดที่ชอบอ้อนพ่อซื้อให้บ่อยๆ คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้ทำอะไรแบบนี้
“ขอบใจจ๊ะ แม่ก็มีของขวัญมาให้เหนือนะ จอดอยู่ในโรงรถไว้ไปดูนะ คันนี้แม่สั่งคุณอลันทำให้เหนือเป็นของขวัญที่สอบเข้าได้”
“ผมไม่ต้องการ เอาของๆคุณคืนไปให้หมด ผมไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น”
“เหนือ...เหนือ...เหนือฟ้า!” ได้ยินเสียงเรียกตามหลัง...เดินไกลออกมาเรื่อยๆ...ไม่รู้จุดหมายว่าจะไปที่ไหน พาตัวเองเข้าไปนั่งในแท็กซี่...อยากไปให้ไกลจากสถานที่นี้ที่สุด...นั่งรถออกมาเกือบชั่วโมง...ออกมาไกลถึงแถบชานเมือง...สั่งให้จอดรถ...จ่ายเงิน...ก่อนจะลงเดินไปเรื่อยๆ
“ครืด~ ครืด~” หงุดหงิด ยิ่งเห็นชื่อที่หน้าจอ เคยรอที่จะรับสายคนๆนี้ แต่เวลานี้ ไม่ต้องการ แม้ชื่อก็ไม่อยากเห็น ปาโทรศัพท์เข้ากับกำแพงอย่างแรง เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆไม่คิดจะสนใจอีก
“เฮ้ย! มีเหยื่อมาถึงที่ กล้ามาเหยียบถึงถิ่นกู ไปดูไอ้หล่อนั่นหน่อยสิว่ามีค่าผ่านทางรึเปล่า”
“.........................” เดินไปไม่ได้ ถูกล้อมไว้จากพวกกุ๊ยสิบกว่าชีวิต ตราสัญลักษณ์แสดงชื่อสถานศึกษาเห็นแล้วจ้องมองหน้าพวกมันไปไม่คิดหลบสายตา มันคงอยากหาเรื่องเจ็บตัว เบื่อการต่อยตีแบบไร้สาระ ไม่ชอบใช้กำลังโดยไม่จำเป็น แต่วันนี้ไม่ปกติ อยากมีเรื่อง อยากระบายลงกับอะไรซักอย่าง อยากกระทืบใครให้ตายคาตีน
“มองหน้าหาส้นตีนหรอมึง นาฬิกาสวยนี่หว่า ถอดมาให้กู กูอยากได้” ถูกถอดเอานาฬิกาไป กระเป๋าตังก็ถูกฉวยเอาจากกางเกง มีแค่บัตรเครดิต เงินสดไม่ค่อยได้พกติดตัว ทำให้พวกมันโมโหที่ได้ไปแค่สองพันกว่าบาท แบบนี้สิยิ่งดี...เวลาทำให้เลือดพวกมันไหลทั่วตัว...กระดูกแหลกทั่วร่าง...สภาพปางตายจะได้ไม่รู้สึกผิดเท่าไหร่นัก
“มึงแสยะยิ้มเชี่ยไรวะ กวนตีนนะมึง จะตายอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก” ถูกระชากคอเสื้อ ตัวสูงกว่ามัน มันพยายามทำตัวให้ดูโตกว่า มองแล้วน่าสมเพช
“กระทืบเลยดีกว่าลูกพี่ ยิ่งมองหน้ามันยิ่งอยากเอาส้นตีนตอกหน้าหล่อๆ”
“เล่นมันเลยดีกว่า”
“มึงคงเป็นคุณชายบ้านไหนสินะ รวยล้นฟ้าขนาดนั้นก็เอาเงินมาแบ่งพวกกูบ้างสิวะ”
“ไถมันให้หมดตัวเลยพี่”
“หึ ว่าไง ถ้าไม่อยากเจ็บตัว เอาเงินมาให้พวกกู กูถึงจะปล่อยมึงไป”
“ทำไมกูต้องทำแบบนั้น”
“อะไรนะ!”
“กูถามว่าทำไมกูต้องทำแบบนั้น”
“สงสัยมึงอยากตาย กูว่าจะใจดีแล้วนะ เฮ้ย! กระทืบแม่งให้ตาย ไม่ตายไม่ต้องหยุด”
“...........................” ซัดเข้าหน้าใครบางคน...หลบหมัดที่สวนมา...ถีบไอ้ตัวหัวหน้าจนล้มลง...เก่งแต่ปาก กำลังจะเข้าไปกระทืบซ้ำ...ถูกจับแขนไว้ทั้งสองข้าง...หมัดซัดเข้าที่หน้าอย่างแรง...กำลังจะถูกชกอีก...ถีบมันกระเด็นออกไปได้...สะบัดตัวจนหลุดออกมา...อารมณ์พุ่งจนถึงขีดสุด...พลาดจนได้เลือดที่มุมปาก...วันนี้ไม่มีใครตายคงไปไหนไม่ได้
“เชี่ย! จัดการมันดิวะ” ถูกรุม...แต่ก็หลบได้ทั้งหมด...กระจอกเกินไป...เล่นด้วยไม่สนุก...รีบจัดการให้เสร็จๆ เพราะเริ่มรำคาญเกินทน
“เฮ้ย! หยุดนะไอ้พวกหมาหมู่” กำลังกระทืบซี่โครงใครซักคน...เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมการปรากฏกายของ...ไอ้เด็กหัวเกรียนสกินเฮดในชุดนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง
มีต่อนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1:
-
“พี่ไม่ต้องห่วง ผมจะช่วยพี่เอง” จักรยานสภาพไม่ต่างจากเศษเหล็ก ยังใช้ได้หรอ? เกิดคำถามขึ้นในใจทันที ยี่ห้ออะไรไม่รู้เพราะตัวรถมีสนิมเขรอะเกาะอยู่เต็มไปหมดบดบังแม้แต่สีของรถ ทำไมยังวิ่งได้? ดูสภาพแล้วไม่มีส่วนไหนให้ใช้งานได้เลย
“เสือกอีกแล้วไอ้เด็กเวร เห็นไหมว่าพวกกูถูกมันกระทืบอยู่” เด็กเวรที่ว่าทำตาโตมองมา...ดูประหลาดมากกว่าจะทำให้คนอื่นกลัว...ถลกเสื้อนักเรียนซีดจนเหลืองออกนอกกางเกงสีกรมเก่าๆ...จับแฮนด์จักรยานของตัวเอง...สองขาปั่นลงมาจากถนนที่เป็นเนินลาดชันพุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว...ฝุ่นตลบ...อยากด่ามันออกไป...แต่คงห้ามไม่ทัน
“......................” ทุกคนหยุดทุกการกระทำ...มองเศษเหล็กสองล้อที่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“แม่งโครตเท่ พระเอกขี่ม้าขาวชัดๆ”
“เชี่ย! โคตรหล่อเลยไอ้เด็กเปรต”
“โคตรแมน”
“กูขอคารวะมันเลย คนจริงกระทิงแดงสุดๆ”
“................................” ตรงไหนที่ว่าเท่? หาเหตุผลเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
“เชี่ย!!!!!” ยังไม่ทันทำอะไร...ล้อหลังก็หลุดแซงล้อหน้าออกมา...ทุกสายตามองตามล้อจักรยานที่กลิ้งนำหน้าออกมาก่อนตัวรถ...รถเป๋ไปลงพงหญ้าข้างทาง...เด็กเวรตีลังกาหน้าทิ่มลงพื้น...สุดท้ายก็หาไม่เจอจริงๆกับคำว่าเท่
“มันจะตายไหมวะ?” ไอ้ตัวหัวหน้าพูด...ไม่มีใครสนใจใคร...สนใจแต่เด็กเวรที่หายไปในพงหญ้าข้างทาง
“เชี่ยเอ้ย! จะหล่ออยู่แล้วมึง หน้าคะมำ ฝุ่นตลบ กลบพงหญ้าเลยทีเดียว” ใครซักคนพูด...ประโยคแรกที่เห็นด้วย
“ไม่ต้องห่วงผมสบายดี” ไม่เคยสะดุ้งให้กับอะไรมาก่อนในชีวิต...เพิ่งเคยตกใจเป็นครั้งแรกเมื่อมันโผล่หน้าขึ้นมาพร้อมเลือดไหลออกจากรูจมูก...หยิบกระดาษทิชชู่ในกระเป๋ากางเกงออกมายัดจมูกห้ามเลือดไว้...หัวเกรียนๆเลอะดินกับเศษหญ้าเต็มไปหมด...สภาพอนาถยิ่งกว่าพวกอันธพาลที่โดนกระทืบอยู่ตอนนี้
“มึงมาเสือกอะไร?” เดินเข้ามายืนข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...รีบถามมันไปทันที
“พี่กำลังจะโดนกระทืบไง ผมทนดูไม่ได้ว่ะ”
“กูต่างหากที่ทนดูไม่ได้ ไม่ต้องเสือกเรื่องของกู!”
“อย่าพูดแบบนี้ดิ ผมมาช่วยนะ พี่ควรขอบใจผม ผมยอมสละจักรยานตัวเองเลยนะ”
“..........................”
“จะคุยกันอีกนานไหม กระทืบแม่งทั้งคู่นี่แหละ”
“.........................” ร่างผอมๆที่ตั้งท่าให้ดูเก่งเกินตัวไม่นานถูกยันล้มลง แล้วหลายสิบชีวิตก็เข้าไปรุมกระทืบ อยากปล่อยผ่านไม่สนใจ...แต่ยิ่งเห็นสภาพมันตอนนี้ก็ยิ่งทนดูไม่ได้...รู้ว่าชกต่อยไม่เก่งทำไมถึงแส่หาเรื่อง...รู้ว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองทำไมต้องเข้ามายุ่ง...เจ็บตัวเพราะคนอื่น...เพราะอะไร...อยากรู้เหตุผล
“ตกลงมาช่วย หรือมาเป็นตัวถ่วงกู!” ฝ่าวงล้อมไปฉุดร่างมันออกมา...ในชีวิตไม่เคยคิดหนีใคร...แต่ตอนนี้ เพราะไอ้เด็กนี่...ทำให้ต้องพามันวิ่งหนีเอาชีวิตรอด...สู้ต่อไม่ได้...เพราะถ้าทำแบบนั้น...ไอ้เด็กเวรก็จะยิ่งเจ็บตัว
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!” กลายเป็นฝ่ายถูกจับมือไว้แน่น...โดนฉุดให้วิ่งตาม...เรื่องวิ่งหนีทำไมมันถึงได้เก่งขนาดนี้?
“แหกปากทำไม หนวกหู!”
“ไม่รู้ว่ะพี่ ผมอิน ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก!”
“..........................” สิบกว่าชีวิตยังไล่ตามมาติดๆ...มันคงเป็นคนในพื้นที่...เพราะพาวิ่งลดเลี้ยวเข้าซอยได้อย่างว่องไว
“ผมเหนื่อยว่ะพี่ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!” คงไม่ใช่เหนื่อยเพราะวิ่ง คิดว่ามันเหนื่อยเพราะร้องแหกปากมากกว่า
“มันคงไม่ตามมาแล้ว” หันไปมองข้างหลังไม่เห็นใคร...วิ่งมาไกลพอควร...ถูกมันพามาที่สะพานข้ามคลองอะไรซักอย่าง...ยืนอยู่บนสะพานไม้เก่าแคบๆสภาพผุพัง...มันหายใจหอบ...งอตัวใช้มือยันเข่าไว้สองข้าง...ทำเหมือนวิ่งมานานเป็นชั่วโมง
“ไอ้พวกนั้นมันชื่อแก๊งค์หมีพูร์ ตัวหัวหน้าที่เอานาฬิกาพี่ไปมันชื่อเท็ดดี้” ปัญญาอ่อน หน้าเถื่อนตัวเท่าควายชื่อเท็ดดี้...เหนือฟ้าถูกหาเรื่องโดยแก๊งค์หมีพูร์ที่มีหัวหน้าชื่อเท็ดดี้เอานาฬิกาไป! แค่คิดก็อยากกลับไปกระทืบ แบบนี้ต้องกระทืบ ต้องกระทืบสถานเดียว!
“เฮ้ย! พี่จะไปไหน” ถูกมันจับแขนไว้
“กลับไปกระทืบหมีควาย!”
“อยากตายรึไง ผมอุตส่าห์ไปช่วยออกมาแท้ๆ”
“......................”
“กระเป๋าตังผมคว้ามาคืนพี่ได้ด้วยนะ พี่คงไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหมล่ะ คราวหลังอย่ามาอีกนะพี่ แถวนี้หมีมันดุ” ยิ้มตาหยี...ส่งกระเป๋าหนังสีดำคืนให้...ยื่นมือออกไปรับ...แต่ยังจ้องรอยยิ้มนั้นอยู่ตลอด...เหมือนเคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้...รอยยิ้มมาจากใจ
“มึง...” ตาโตๆจ้องมาอย่างสงสัย...เวลาทำหน้านิ่งจะดูหล่อ...พอมันยิ้มกลับน่ารัก...มึงมันเป็นสิ่งมีชีวิตแนวไหน...ทำไมกูเพิ่งค้นพบ
“ไม่ต้องขอบใจผมนะ รถผมเดี๋ยวเอามาซ่อมก็ใช้ได้เหมือนเดิม ทุกทีหลุดสองล้อเลยนะพี่ วันนี้โชคเข้าข้างหลุดแค่ล้อหลัง ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พูดหมือนเป็นเรื่องสนุก...ใช่เรื่องน่าภาคภูมิใจขนาดนั้นเลย?...หน้าคะมำวันละกี่รอบกัน?...เจอมันไม่ถึงชั่วโมง...ก็เกิดคำถามขึ้นในใจมากมาย
“ต้องการอะไร”
“หือ?”
“มึงช่วยกูต้องการอะไร?” ในชีวิตไม่เคยเจอคนที่เข้ามาโดยไม่หวังอะไรตอบแทน...ไม่ว่าหน้าไหน...ก็เห็นแก่เงินทั้งนั้น...
“พี่กำลังจะถูกกระทืบ ผมคิดแค่นั้น”
“..........................”
“กลับจากเลิกเรียนผมเห็นแก๊งค์หมีพูร์หาเรื่องคนอื่นไปทั่ว..ทุกทีก็ทำเป็นมองไม่เห็นมาตลอด...จนมาถึงคิวพี่นี่แหละ...รู้ตัวอีกทีก็ตะโกนออกไปแล้ว ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่ะ ทำไมถึงเลือกแบบนั้น” ไม่เห็นความหลอกลวงในแววตานี้...รอยยิ้มซื่อๆที่ส่งมา...เด็กบ้า...มึงมันเด็กบ้าจริงๆ
“..........................” ไม่พูดอะไร...เอาแต่จ้องหน้ามัน...อยากมองแบบนี้...อยากอยู่แบบนี้นานๆ
“ทำไมไม่ปล่อยกูไว้แบบนั้น?”
“ไม่รู้ดิพี่ ทำไมพี่ไม่ห่วงตัวเองบ้างวะ ไม่เจ็บหรอ?”
“เจ็บ...แต่ไม่ใช่จากแผลที่มึงเห็น”
“แผลพี่ผมมองไม่เห็น?...แต่ร่างกายพี่ผมมีสิทธิ์ห่วงมันนะ”
“............................”
“ค่าตอบแทนล้อหลังจักรยานสุดรักของผม ขอเป็น...ให้พี่ดูแลร่างกายตัวเอง ห้ามทำให้ร่างกายมีแผลอีก ตกลงไหม?”
“ทำไมกูต้องตกลง?”
“เพราะผมสละชีพ “น้องหนิม” ไปไง พี่เห็นรถผมมีอะไหล่เสริมหาได้ง่ายๆหรอวะ พรุ่งนี้ผมต้องลำบากเดินไปโรงเรียนอีก”
“............................” น้องหนิมคงมาจากสนิม อะไหล่ก็ดูจะหาไม่มีจริงๆ ตกลงเป็นกูที่ไม่เข้าใจ หรือ เพราะมึงอินดี้เกินไป?
“ผมต้องไปแล้ว พี่เดินตรงไปจะเจอถนนใหญ่ก็เรียกแท็กซี่เอานะ ผมไปละ”
“เดี๋ยว...” มันหันหลังเดินกลับไปทางเดิม...หันไปมองตามแผ่นหลังที่ไกลออกไปเรื่อยๆ...ความรู้สึกแรก...ไม่อยากให้มันไป...อยากให้มันอยู่ด้วยกัน
“พี่...แผลในใจที่มองไม่เห็น มันเจ็บปวดกว่าแผลภายนอกหลายเท่า...ถ้าพี่กำลังหนีปัญหา...ผมอยากให้พี่กลับไปเผชิญความจริง อย่างน้อยพี่ก็มีผมเป็นพวกแล้วหนึ่งคน” ยิ้มกว้างส่งมาให้...สว่างไสวกว่าอะไรที่เคยเห็น...ไม่เคยมีสิ่งสำคัญ...ไม่เคยมีอะไรที่อยากได้...อยากได้คนๆนี้...อยากได้รอยยิ้มนี้...อยากครอบครองสิ่งนี้ไว้กับตัว
“มึงชื่ออะไร?”
“ปอนด์...ผมชื่อปอนด์”
“พี่...”
“...................”
“พี่เหนือ!”
“อะไร?”
“คิดอะไรอยู่วะ เหม่ออยู่ได้ ผมเรียกตั้งนาน” ยืนมือไปแตะหน้าผากมัน...ตัวเริ่มร้อน...คงมีไข้
“กลับบ้านกัน”
“อือ ผมกินยาแล้วง่วงจัง ปวดหัวไปหมดเลย แผลก็ปวด”
“ได้ทีอ้อนใหญ่เลยนะมึง พามันกลับบ้านเถอะพี่ ฝากดูแลมันด้วยนะ ให้มันกลับไปนอนหอผมว่าได้เป็นหนักกว่าเดิม ไอ้ธามมันดูแลใครไม่ได้หรอก ตัวมันเองยังเอาไม่รอดเลย”
“ดิสเครดิตกูว่ะไอ้นนท์”
“กูเห็นด้วยกับไอ้นนท์นะ มึงแค่ซักกางเกงในให้สะอาดก็เอาให้รอดก่อน”
“เชี่ยต้นหุบปากไปเลยมึง!”
“มึงซักเกงในไม่สะอาดหรอธาม?”
“โธ่พี่มิน อย่าเสือกสงสัยผมในเรื่องแบบนี้ดิวะ แล้วรองเท้าก็คืนผมมาได้แล้ว”
“พาน้องกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวพวกนี้กูอาสาไปส่งเอง” ไอ้มินเดินเข้ามาบอก
“ส่วนมึงก็กลับกับกู”
“ทำไมกูต้องไปกับมึงด้วยวะ!”
“ก็กูเป็นคนไปรับมึงมาจากบ้าน ไปกับกู!” ฉุดกระชากลากกันออกไป คิดภาพตอนมันพูดจากกันดีๆไม่ออก
“ปล่อยไปจะดีหรอพี่ กลัวมันตีกันตายก่อนถึงบ้านว่ะ” ห่วงตัวเองก่อนเถอะ จับแขนมันจูงออกไปขึ้นรถ ได้ยินเสี่ยงโห่แซวตามมา ไม่มีเสียงด่าทอกลับไป ทำให้ยิ่งเป็นห่วง...คิดว่ามันคงป่วยหนัก
“........................” เบาแอร์ให้มัน เอาเสื้อคลุมที่โยนไว้ที่เบาะหลังส่งให้ เห็นตัวมันสั่นคงจะหนาว หน้าก็เริ่มซีด
“ตอนผมเรียกพี่คิดอะไรอยู่?”
“คิดเรื่องที่ไม่เคยลืม” ตาเหลือกโพล่งทันที ป่วยแต่ต่อมเสือกก็ยังทำงานได้ดี...ถ้าเปลี่ยนเป็นสมองส่วนความจำคงดีกว่านี้
“บอกผมได้ไหม?”
“ไม่บอก”
“พี่เหนือ...ผมอยากรู้นะๆๆๆๆๆ” ทีเวลาแบบนี้กลับอ้อน...ตอนอยู่บนเตียงอยากให้อ้อนกลับไม่ยอมทำ...ไอ้แมวดื้อ!
“หึ ไม่บอก”
“ฮึ่ย! ไม่อยากรู้แล้วก็ได้วะ พี่แม่ง!” ยื่นมือไปลูบหัวมัน...อยากแกล้งยีแรงๆ...แต่มันบอกปวดหัว...ไม่กล้าทำมากกว่านี้
“หยุดด่ากูในใจด้วย” สะดุ้งเพราะโดนรู้ทัน...หน้ามันคิดอะไรก็แสดงออกมาหมด...ไม่เปลี่ยนไปเลย...สามปีที่แล้วมึงเป็นแบบไหน...ตอนนี้มึงก็ยังเหมือนเดิม
“พี่รู้ได้ไงวะ? ว่าจะถามตั้งนานแล้วตอนเจอพี่ครั้งแรกที่พี่หาว่าผมกรีดรถพี่ พี่ก็รู้ว่าผมด่าพี่อยู่ในใจ ผมถามจริง...พี่มีพลังพิเศษอ่านใจคนได้หรอวะ?” หน้าตาซีเรียส...อะไรที่ควรจริงจังกลับทำเป็นล้อเล่น...ทีเรื่องไร้สาระกลับเก็บมาจริงจัง
“มึงคิดว่าไงล่ะ?”
“ผมคิดว่าพี่แค่บังเอิญเดาถูก”
“ในโลกนี้ไม่มีความบังเอิญหรอกนะปอนด์...”
เหมือนการที่มึงกลับมาเจอกูอีกครั้ง...
เหมือนการที่มึงตกเป็นแพะโดยไม่ตั้งใจ...
เหมือนการที่มึงต้องเป็นเด็กเหนือ...
“ลูกรัก” หรือ ความบังเอิญที่กูสร้างขึ้นมา...
ทั้งหมดเพียงเพราะ “บังเอิญ” ที่กูได้เจอกับมึง...“บังเอิญ”...มึงเอาหัวใจของกูกลับไปด้วย
สรุปแล้ว...
เป็นกู...หรือ มึง กันแน่...ที่ร้ายกว่ากัน?!
เอาตอนใหม่มาฝาก ตอนที่ทุกคนรอคอยว่าทำไมพี่เหนือถึงรักน้องปอนด์มากขนาดนั้น :กอด1: I-AM มันบอกว่าถ้าไม่เพราะแก๊งค์หมีพูร์และน้องหนิม พี่เหนือคงไม่บังเอิญเจอกับน้องปอนด์นะคะ อีกความลับที่แม้แต่ปอนด์ก็ยังไม่รู้...ตั้งแต่ตอนนั้นพี่เหนือก็ชอบตุ๊กตาหมีพูร์ค่ะ ห้องนอน ในรถ ปากกา ยางลบ สมุด ถ้าปอนด์มันสังเกตดีๆ จะเป็นรูปหมีพูร์ทั้งหมด :hao7: พี่เหนือก็มีมุมน่ารักๆนะ I-AMฝากมาบอกเฉพาะ แฟนคลับพี่เหนือเลยนะ เสี่ยงโดนพี่เหนือกระทืบมาก :z10: :z6: รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะ :katai5:
ปล. ขอบคุณทุกๆความเห็น คำติชม และกำลังใจค่ะ :mew1:
ปล.2 ให้ดอกไม้ทุกคนเหมือนเดินน้าาาา :L2: :3123: :L1: :กอด1: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดมาต่อแล้ว กำลังจะมาบ่นคิดถึง แต่พอเลื่อนลงมาเจ๊อะเข้ากับตอนใหม่พอดี ดีใจจัง :hao5: :hao5:
ฮืออ พี่เหนือน่ารักอะ น่ารักมากกกกก ไม่ไหวแล้ว หาได้ที่ไหนคนแบบนี้ ปอนด์รักพี่เหนือให้มากๆนะ
พอมาเป็นพี่เหนือบรรยายแล้วฮาอะ ดูซึนมึนๆดี แต่ทุกอย่างก็พูดออกมาจากใจ น่ารักไปแล้ว
อ่านประโยคนี้แล้วขำกร๊ากกเลย >>> มึงมันเป็นสิ่งมีชีวิตแนวไหน...ทำไมกูเพิ่งค้นพบ 5555555
ตอนนี้ทั้งฮาทั้งซึ้ง ฮืออรัก :3123:
-
เหนือรักปอนด์เพราะอย่างนี้น่่ีเอง :mew1:
ปอนด์น่ารักแต่เด็กเลยนะ
:pig4:
-
จะฮาก็ฮา ซึ้งก็ซึ้ง
พี่เหนือหลงรักปอนด์เพราะน้องหนิมนี่เอง :mew1: :mew1:
ปอนด์มีเพื่อนแต่ละคนดูเหมือนไม่ค่อยเต็ม5555
:3123: :3123:
-
ปอนด์น่ารักแบบประหลาดๆ รอบตัวปอนด์ก็มีแต่คนประหลาดๆ 555 :m20:
-
กรี๊ด อีกมุมหนึ่งของเรื่อง น้องปอนด์คะ อัศวินน้องหนิม ห่วงตัวเองก่อนดีไหมคะ
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ
-
ออมีจุดกำเนิดของความรักนี่เอง
รักแรกพบของพี่เหนือ
-
พี่เหนือเค้าก็มีมุมมุมิแบบคาดไม่ถึง โอ้ยยยยยยยน่ารักอีกแระ อยากอ่านปอนด์หึง ;_;
-
มันมีเหตุมาจากหมีพูห์นี่เอง
-
รอต่อๆ
-
ถือป้ายไฟ เชียร์ เหนือปอนด์
พี่เหนือน่ารักอ่ะ เป็นอะไรที่เรียกว่า
"รักแรกพบ" ซินะ
-
อ่านถึงตอนล่าสุดนี่ บังเอิญ พี่เหนือเล่า
ตอนเล่าถึงสามปีก่อน ของบอกว่าฮามากมาย
หัวเราะจนเหมื่อยปาก ปวดแก้ม หัวเราะจนเหนื่อย แทบขาดใจ หายใจไม่ทัน ฮ่าๆๆ
แต่พอมาตอนท้ายๆ ฟินกับความบังเอิญของพี่เหนือแกจริงๆ
รอตอนต่อไปนะ
ปล. ตามอ่านเรื่อยๆ แต่อาจไม่ได้เม้นต์ทุกตอนนะ(ถ้าอ่านในโทรศัยท์จะไม่ได้เม้นต์ ตัวเล็ก พิมพ์ยาก)
:L2: :pig4: :L2:
-
ว่าแล้วต้องมีความหลังที่แปลกประหลาด :m20:
เป็นคู่ที่ล้ำมาก...กร๊ากก
-
ความบังเอิญที่ไม่บังเอิญ จัดให้โดยพี่เหนือ
มีมุมแบบนี้กับเขาเหมือนกัน รอปอนด์จำได้
ปอนด์ก็ยังเหมือนเดิม หายดีเมื่อไรโดนพี่เหนือกดแน่
ชอบน้องหนิมอ่ะ
-
ความบังเอิญจนเกิดเป็นความรักสินะพี่เหนือ
มิน่าถึงรักปอนด์ขนาดนั้น
แต่ชื่อแก๊งหมีพูมันโคตรน่ากลัวอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่าาา :L2:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ละลายแล้วจ้า
:-[ :-[ :-[ :-[
-
โหนี่ปอนด์ไปขโมยหัวใจพี่เหนือมาตั้งแต่ 3 ปีก่อนเลยเหรอ :m32: อย่างนี้พี่เหนือต้องรักน้องปอนด์ให้สาสมเลยน๊า เพื่อแฟนคลับพี่เหนือทุกคน :hao6:
อ่านแล้วมีความสุข อารมณ์ดีเหมือนเดิม ถึงอดีตพี่เหนือจะน่าเศร้า แต่ขอแค่มีน้องปอนด์พี่เหนือก็มีความสุขแล้วล่ะเนอะ
แทนไนน์ออกนิดเดียวแต่ก็แอบหวานน่ารักนะ รอ รอจ้า ติดตามตอนหวานกันต่อไป :bye2:
:กอด1: :กอด1: ทั้ง I-AM กะ อเลนคุงเลยจ้า
-
มิน่าล่ะพี่เหนือมันถึงได้ยึดติดกับปอนด์นัก
เจอกันมาตั้งแต่อดีตนี่เอง อ่านแล้วอุ่นดีครับ :-[
ขอให้เจ้าปอนด์มันจำได้ไว ๆ :hao3:
-
มึงมันเป็นสิ่งมีชีวิตแนวไหน...ทำไมกูเพิ่งค้นพบ ชอบประโยคนี่มากๆๆๆ
-
ไม่อยากโดนเพื่อนล้ออ่ะดิ อิๆๆๆ เลยมาแอบอ้อนพี่เหนือเอาในรถ
น่ารักเกิ๊น!!!!
ปล. อาจจะไม่ใช่บังเิอิญ แต่เป็นพรหมลิขิต นั้นทำให้เรามาเจอกันในเวลาที่พร้อมที่สุด.......
รักคนแต่ง
-
พี่เหนือๆๆๆๆ
-
อยากอ่านอีกกกกกกกก
-
อ่านไปยิ้มไป น้ำตาคลอไป :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ชอบอ่ะหมีพูห์เป็นเหตุนี่เอง '_' รีบๆมาต่อนะคัฟ
-
:katai5: น่าร๊ากกกกกกกกกกกก มีมุมนี้ด้วย
อ่อย พี่เหนือ อบอุ่นว่ะ :ling1:
-
โอ๊ยยยยยเขินอ่ะ
พี่เหนือช่างร้ายกาจ
สร้างความบังเอิญให้ตัวเองจนได้ปอนด์
ซูฮกในความพยายามเลย
-
เรื่องมันเป็นอย่างนี้เองซินะ มิน่าพี่เหนือถึงดูรักปอนด์ม๊ากมาก ><
-
พี่เหนือ น่ารักที่สุด อ่านไปเคลิ้มไป จิบ้าตาย ><"
อิจฉาน้องปอนด์มากอ่ะบ่องตรง!!!!
-
:m20: :m20: :m20: :m20:ตอนพี่เหนือคิดถึงเรื่องปอนด์เมื่อ3ปีก่อนอะอ่านไป :laugh: :laugh: :laugh:
ไปไม่แปลกใจเลยว่าทำมัยพี่เหนือถึงรักปอนด์มากขนาดนี้ถึงปอนด์จะโก๊ะพี่เหนือก็รัก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
หลงเสน่ห์เรื่องนี้ซะแล้ว
จะรอติดตามต่อไปนะจ๊ะ :กอด1:
-
หลงเสน่ห์เรื่องนี้ซะแล้ว
จะรอติดตามต่อไปนะจ๊ะ :กอด1:
-
ปอนนายซึนหรือเอ๋อ น่ารักแบบที่คนทั่วไปไม่มี ฮ่า
เหนือฟ้ายังมีปอน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จุดเริ่มต้นของความรักกกกกก สนุกๆๆๆมากๆๆๆๆจ้าาาาา มาต่อไวไวน้าาา :กอด1:
-
พบรักเพราะหมีพูม์นี่เอง
:katai2-1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า.. น้องปอนด์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์ในโลกจริงๆ
เป็นปลื้มมากๆที่ได้เป็น FC :o8: (ยังไงเนี่ย 555)
ดีใจแทนพี่เหนือฟุดๆ ที่ได้สิ่งมหัศจรรย์อย่างน้องปอนด์มาครอบครอง :laugh:
-
:mew1:
เข้ามาตามด้วยคนค่ะ
หลงรักน้องปอนด์พี่เหนือมากๆๆ
แล้วก็รักคนเขียนกับคนโพสท์ ด้วยจ้ะ
สรุปเป็นแผนพี่เหนือทั้งหมด ว่าแล้วเชียว ร้ายมากก
-
เฮ้ยยยยยยยย ถ้าพี่เหนือบอกว่าไม่มีเรื่องบังเอิญอย่าบอกน้า อิที่ขูดรถน่ะฝีมือพี่จ้าง แล้วให้อิน้องมันเป็นหนี้(รัก) จะได้ข่มเหงกระทำย่ำยีตามใจชอบ เย้ยยยยยยย
-
โครตฮาค่ะ 5555+
ขอบคุณคุณ I-AM ด้วยนะคะที่เข็นเรื่องดีๆออกมา
นั่งมองพี่ปอนด์วางแผนต่อไป กร๊ากๆๆๆ
-
อั้ยย่ะ อั้ยย่ะ :hao7: คราวนี้ถึงที พี่เหนือฟ้า มารับบทผู้บรรยายแทน "เมียพี่เหนือ" เหรอเนี้ย แหม ๆ คู่นี้เค้าช่วยกันทำมาหากินดีซะจริงอ่ะ อิอิ
โถ ๆ น้องปอนด์ จู่ ๆ ก็มาให้เจ็บตัวซะงั้น แถมยังถูกเพื่อน ๆ จับได้ซะแล้ว ไชโยโห่ร้องกันซะอย่างกับลูกสาวได้ออกเรือน แต่ล่ะคนแสบสันจริง ๆ
สงสารน้องไนท์จัง แต่ดีที่มีพี่แทนคอยกวนอยู่ใกล้ ๆ จะได้ตัดใจได้เร็ว ๆ ชอบที่พี่แทนพูดจริงเลย“มึงมองไปที่ไหน?...กูยืนทำแผล...กูอยู่ตรงหน้ามึง...มองมาที่กู!” อ้ายยยย :-[ น้องไนท์ไม่รู้สึก แต่เราเขินจังอ่ะ รับรองได้พี่เหนือ ว่า "อัศวิน" คือ "ตัวจริง" ของพี่แทน แน่นอนชัวร์ป้าบ
โอ้ ช่วงย้อนอดีตวัยละอ่อน(?) พี่เหนือ กับ น้องปอนด์ เหรอเนี่ย งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้แก๊งค์หมีพูห์สิน้า ถ้าไม่เลือกที่จะไถเงินพี่เหนือของเรา น้องปอนด์ก็คงไม่มายุ่งหรอก แถมเปิดตัวมาอย่างเท่ห์ พร้อม "น้องหนิม" คู่ใจ แต่กลายเป็นท่าดีทีเหลว ซะงั้นอ่ะ โถ ๆ แม้หน้าตาจะยับเยิน แต่พอยิ้มทีก็ทำเอาพี่เหนือใจละลาย รอยยิ้มจริงใจของน้องปอนด์ตราตรึงใจพี่เหนือตั้งแต่นั้นแล้วสิน้า :impress2: คำพูดทิ้งท้าย ใช่น้องปอนด์จอมโก๊ะพูดรึนั่นแค่เพิ่งเจอแต่เหมือนรู้ว่าพี่เหนือมีแผลในใจอยู่ พูดให้กำลังใจพี่เหนือได้ซาบซึ้งมากเลย ไม่แปลกเลยที่หัวใจพี่เหนือของเราจะหลุดลอยตามน้องปอนด์ไปตั้งแต่นั้น เสียดายที่น้องปอนด์กลับจำไม่ได้ แต่ก็นะมันก็ตั้งสามปีมาแล้วนิ แต่อีกไม่นานหรอกพี่เหนือ น้องปอนด์ต้องนึกออกแน่ ๆ รอน้องปอนด์นึกออกไปพร้อม ๆ กับพี่เหนือฟ้าน้า
คู่ พี่แทนน้องไนท์ เค้าโผล่แบบ แวบไปแวบมา แต่ยังทำเราฟินได้ขนาดนี้ พี่แทนแทคแคร์น้องไนท์ดีสุด ๆ เลยอ่ะ มีไปรับไปส่งด้วย น้องไนท์แม้จะโวยวาย แต่ก็ยอมตามพี่แทนไปอยู่ดี ชักเริ่มอะไร ๆ แล้วสิน้าเนี่ย อยากได้ตอนพี่แทนเล่าเรื่องบ้างจัง :m13:
ปล. แม้มีจึ่งเดียวของพี่มินกับน้องธาม เรื่องซักกกน. เราก็ยังจิ้นได้น้าบอกไว้ก่อน ฮุฮุ ยังคงจิ้นคู่นี้ต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง :z2:
ให้ I-AM กับ อเลนคุง เหมือนเดิมน้า :mew1: :mew1:
-
เข้ามาอ่านที่เดียวรวดดดดดดด
สนุกมากๆ น่าลุ้น น่าติดตามผล
อร๊ายยยยยย ชอบๆๆๆๆ พี่เหนือมาก นายร้ายได้อีก
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
Chapter 18…………………….. "คนป่วย"
มือเรียวเอื้อมปัดผมที่ปรกหน้าร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงออกแผ่วเบา ก่อนจะก้มหน้าลงให้หน้าผากของตนแนบชิดกับหน้าผากของอีกฝ่ายเพื่อวัดอุณหภูมิ นิ่งค้างไว้ซักพักเมื่อรับรู้ถึงความร้อนจากพิษไข้ของอีกคนจึงถอนใบหน้าออกมา เขาก้มลงจรดริมฝีปากกับแก้มคนป่วยเบาๆ สีหน้าแสดงออกถึงความกังวล แต่ไม่รู้จะทำยังไงในเมื่ออีกฝ่ายดื้อไม่ยอมไปหาหมอ ต้องพามาที่คอนโดเพราะอยู่ใกล้กว่า คำพูดที่บอกแค่นอนพักตื่นมาก็หาย...แต่กลับทำสีหน้าทรมานแบบนั้น ให้ทนนั่งดูอยู่เฉยๆใครจะไปทำได้ แต่เพราะในชีวิตไม่เคยต้องมาดูแลใคร ทุกทีเวลาป่วยพ่อบ้านก็จะโทรตามหมอ ไม่เคยรู้ว่าเวลาป่วยต้องทำยังไง การดูแลคนป่วยต้องทำแบบไหน จึงทำได้แค่นั่งนิ่งคอยอยู่ข้างๆ ห่มผ้าให้ยามเมื่ออีกคนเพ้อออกมาว่าหนาว แตะหน้าผากเช็คอุณหภูมิแทบทุกนาทีเพราะกลัวไข้จะขึ้นสูง จับมือไว้ไม่ยอมปล่อยห่วงว่าถ้าคนป่วยตื่นขึ้นมาจะไม่เจอใคร...ทำได้เท่านี้...อยากทำให้มากกว่านี้...ดูแล...เอาใจใส่มากกว่านี้...คงต้องหาตัวช่วย...ตัวช่วยที่จะบอกวิธีดูแลคนป่วยอย่างถูกต้องแก่เขาได้
“ไอ้แทน...” หยิบไอโฟนขึ้นมาไล่รายชื่อ ทำสีหน้าคิดหนัก ก่อนจะตัดชื่อนี้ทิ้งไปในความคิด
“ไอ้มิน...” อีกชื่อที่ทำให้ต้องคิดหนักมากกว่าเดิม ตัดชื่อนี้ทิ้งตามชื่อแรกไปติดๆ
“อาหมอ” จู่ๆเหมือนมีแสงแห่งความหวัง เมื่อเห็นชื่อหมอประจำตระกูล จึงตัดสินใจกดโทรออกในทันที
“อาหมอ ดูแลคนป่วยต้องทำยังไง?”
“.............................” อื้อ...ปวดเมื่อยไปหมดทั้งหน้าทั้งตัวเลยครับตอนนี้ ผมไม่น่าไปให้เขากระทืบเลย ได้ยินเสียงดังแว่วๆจากคนข้างตัว มือมันที่ผมเคยคิดว่าอุ่นตอนนี้กลับเย็นมาก จับแก้มผมทีสะดุ้งเลย
“ถ้าไม่มีแผ่นเจลลดไข้ต้องทำยังไง?”
“.............................” หือ? ไอ้พี่เหนือกำลังทำอะไรซักอย่าง
“ผ้าชุบน้ำ แปะหน้าผาก” เปิดเปลือกตาขึ้นลำบากมาก ปวดแผลที่หน้าสุดๆ แต่ต่อมเสือกผมยังทำงานได้ดี เห็นมันกำลังคุยโทรศัพท์มือก็จดอะไรใส่สมุด ดูรีบร้อนสุดๆ หน้ามันดูเป็นกังวล ผมบอกแล้วว่าแค่นอนพักก็หาย กินยาไปแล้วด้วย มันก็ยังจะลากผมไปหาหมอให้ได้
“อือ...อือ...ก็มีแผลที่แก้ม...ปากแตก...แล้วที่ก้น...” ปกติคงร้องโวยวายไปแล้ว แต่ตอนนี้สังขารผมไม่เอื้ออำนวยจริงๆครับ บทสนทนาของมันคงไม่พ้นเรื่องผมแน่ๆ แต่แผลที่ก้นมึงเอาไปคุยด้วยทำไม ความห่วงใยของมึงลึกซึ้งเกินไปแล้ว กูขอแค่ผิวเผินก็พอ ลึกมาก กูก็อายมากมึงเข้าใจไหม?!
“อือ...” จบอือมันก็วางสายไป มึงคุยกับหมอหรือเพื่อนเล่นข้างบ้านวะถ้าจะไม่สุภาพขนาดนั้น มันก้มลงมาหอมแก้มผมอีกฟอด ผมก็แกล้งหลับต่อสิครับ อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณชายเหนือเขาจะดูแลคนป่วยยังไง แค่คิดก็สนุกแล้ว ครั้งนี้มึงโดนกูเอาคืนบ้างแน่ไอ้พี่เหนือ!
“......................” หรี่ตาดูเห็นมันลุกออกจากห้องนอนไปโดยไม่ลืมถือสมุดที่จดบางอย่างไว้ติดมือไปด้วย ก้มหน้าอ่านไปตลอดทาง ตั้งใจมากเหมือนอ่านหนังสือเตรียมสอบ
“เพล้ง!!!!! ตึง!!!!! โคร้ม!!!!!” เสียงดังสนั่นหวั่นไหว คาดว่าจุดเกิดเหตุคงมาจากห้องครัว มันเดินออกไปทำอะไรผมไม่รู้ รู้แต่งานนี้มีเละ อยากเปลี่ยนชุดเครื่องครัวใหม่ก็ไม่บอก
“.......................” กลับเข้ามาพร้อมกะละมังซักผ้าใบใหญ่สีแดง ใหญ่จนบังตัวมันมิด เดินก้าวฉับๆไปในห้องน้ำทันที เปิดน้ำเสียงดังซู่! เดินถือกะละมังออกมาในสภาพเกร็งกล้ามเนื้อแขน เล่นใส่น้ำจนเต็มขนาดนั้น เป็นกูคงมีล้มกะละมังคว่ำกระจาย ถือมาวางแหมะลงบนพื้นข้างเตียงได้อย่างปลอดภัย ถึงกับปาดเหงื่อกันเลยทีเดียว ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าค้นหาอะไรบางอย่าง เดินกลับมาที่เตียงอีกทีพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาวลายหมีพูร์แอ๊บแบ้วถือไหน้ำผึ้งในมือ หลับตาเกือบไม่ทันตอนมันมองมา รู้สึกถึงน้ำหนักยวบลงข้างตัว ก่อนจะ...
“แปะป้าบ!!!!!” โชกทั่วหน้า เปียกซกทุกอณูรู้ขุมขน น้ำไหลลงเบ้าตา เข้ารูจมูก ซึมลงปาก ก่อนจะโปะหน้าผากให้กูเรียบร้อย รบกวนมึงช่วยบิดผ้าให้กูก่อนซักนิด เล่นจุ่มแล้วยกมาเลยกูก็เปียกสิไอ้พี่เหนือ! มึงอยากให้กูป่วยหนักกว่าเดิมใช่ไหม?!
“ดูไม่เห็นเหมือนจะทำให้ไข้ลด?” ได้ยินมันบ่นกับตัวเองเบาๆ เกาหัวอย่างมึนงง แล้วอาหมอมึงก็ไม่บรรยายให้ละเอียดนะว่าเขาต้องบิดผ้าให้หมาดก่อน แบบนี้อาหมอควรแนะนำให้มันลงไปซื้อแผ่นเจลลดไข้ง่ายกว่านะครับผมว่า ทำอย่างนี้คนป่วยจะตายเอาได้ จริงๆกูน่าจะคิดได้ตั้งแต่เห็นกะละมังซักผ้ามึงแล้วนะ ไม่ควรคาดหวังกับมันไว้สูงเกินไป
“อืม...ต่อไปก็ อาหารสำหรับคนป่วย” เชี่ย! มึงข้ามขั้นตอนไปไวมาก บิดผ้าก่อน ช่วยบิดผ้าให้กูก่อน กูขอร้อง หัวกูเปียกไปหมดแล้วเนี่ย! เอาแชมพูลงกูสระผมได้เลยนะมึง
“หรือต้องเช็ดตัวด้วย?” โถ๊ววววววววววว! กูว่าคงไม่ต่างจากให้กูอาบน้ำ เผลอๆมึงได้เทน้ำในกะละมังราดตัวกูไอ้พี่เหนือ พอเถอะ จากไข้ธรรมดากูจะตายเพราะปอดบวมก่อน
“ถ้าตัวไม่ร้อนมากไม่ต้องเช็ดตัว แค่เอาผ้าชุบน้ำแปะไว้ที่หน้าผากให้ไข้ลด” มันอ่านทวนในสมุดที่จดไว้ จะโทษมันก็ไม่ได้เพราะอาหมอบอกมันมาแค่นี้จริงๆ คนปกติทั่วไปเขาคงคิดได้แหละครับ แต่ไม่ใช่กับคุณชายเหนือฟ้าอย่างมัน
“...........................” ปลื้มน้ำตาเล็ด มันเอาผ้าบนหัวผมออกให้แล้วครับ มึงก็เรียนรู้เร็วนี่หว่า!
“แปะป้าบ!!!!!” ผืนเดิม ที่เดิม แต่เปียกมากกว่าเดิม!!!!! กูคงคาดหวังในตัวมึงมากเกินไป มันไม่ได้เอาไปบิดให้ผมครับ มันไปจุ่มน้ำมาเพิ่มต่างหาก เปียกทั่วหน้าขนาดนี้ก็คว่ำกะละมังใส่หัวกูเลยดีกว่า
“............................” ลืมตาว่าจะด่าออกไปก็ต้องชะงัก...สีหน้าดูจริงจัง...ตั้งใจ...แสดงออกถึงความห่วงใยอย่างสุดซึ้ง...ไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้...สมุดที่จดข้อมูล...ตั้งใจอ่านทุกบรรทัด...อ่านทุกตัวอักษร...ค้นหาข้อมูลเพิ่ม...หาข้อมูลเพิ่มในเว็บไซต์...เพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังถูกเอาใจใส่...ถึงวิธีการจะทำให้หนักใจอยู่มาก...แต่บางครั้ง...ลองถูก “รัก” แนวใหม่ก็ตื่นเต้นดีเหมือนกัน
“ข้าวต้มกุ้ง” พูดงึมงำกับตัวเองก่อนจะเดินจ้องมือถือออกจากห้องนอนไป ขอเดาว่าต้องเป็นอาหารสูตรตามเว็บไซต์แน่ๆ ว่าแล้วผมก็รีบลุกพรวดเอาผ้าบนหัวบิดน้ำออกทันที เปียกซกเหมือนเพิ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ สงสัยมันคิดว่าผ้าเปียกจะยิ่งทำให้ไข้ลดเร็วขึ้น?!
“เฮ้อออออ! ทำอะไรของพี่วะ” บ่นเบาๆพร้อมบิดผ้าไล่น้ำออก ก่อนผมจะทิ้งตัวลงนอนแล้วเอาผ้าหมาดๆแปะหน้าผากไว้ตามเดิม ยิ่งรู้จักไอ้พี่เหนือก็ยิ่งได้เห็นมันในมุมอื่นเพิ่มขึ้น...ทำสีหน้าห่วงใยคนอื่นก็เป็นด้วย
“ข้าวต้มกุ้ง...กูจะแดกได้ไหมวะเนี่ย?!”
“เพล้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงดังมาจากด้านนอก
“กูว่างานนี้มีเละ...ไม่ข้าวต้มกุ้งก็เป็นกูนี่แหละที่เละ” ผมกลับหอไปอยู่กับไอ้ธามทันไหมครับ รายนั้นแค่ซักกางเกงในไม่สะอาด แต่รายนี้ผมว่าทำอะไรไม่เป็นซักอย่างเลยมากกว่า!!!!!
3 ชั่วโมงผ่านไป...
“ปอนด์”
“......................”
“ปอนด์ครับ”
“......................”
“ไอ้ปอนด์”
“อื้อ...” เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ฝืนลืมตาขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ข้างเตียง มันใช้มือประคองตัวผมให้ลุกนั่งพิงหัวเตียง งัวเงียไม่หาย จำได้ว่านอนรอข้าวต้มกุ้งอยู่ดีๆ รอจนหลับแล้วหลับอีกข้าวต้มก็ยังไม่มาซักที มึงไปลากอวนหากุ้งที่อันดามันเองเลยรึไงไอ้พี่เหนือถึงได้นานขนาดนี้ หรือไปปลูกข้าวทำนาเองรอเก็บเกี่ยว?!
“ข้าวต้ม...กูทำมาให้” มันเกาหัวเก้อๆ...กลั้นยิ้มวางฟอร์มแก้เขินอีกตามเคย...เริ่มเดาทางถูก...เวลามันเขิน...คงมีแค่ผมคนเดียวที่ได้เห็น...ผมควรตีเนียนทำเป็นไม่รับรู้ความหวังดีของมันด้วยไหม?! แต่โทษทีนะพี่...บังเอิญว่าถ้าผมดีใจ...ผมไม่เคยกลั้นยิ้มออกไปได้ซักที
“ผมจะกินได้ไหมเนี่ย?” พูดไปทั้งที่ปากยังยิ้มอยู่...คิดภาพไม่ออกว่าห้องครัวจะเละขนาดไหน...แต่ดูจากสภาพข้าวต้มตรงหน้าแล้ว เปลี่ยนครัวใหม่เห็นจะดีที่สุด
“กูชิมแล้วก็......................พอกินได้” หยิบช้อนตักคนๆดู เจอกุ้งตัวโตมากๆแหวกว่ายอยู่ในชามข้าวต้มทั้งเปลือกหัวก็ไม่เอาออก ข้าวก็เละจนแยกไม่ออกว่าตกลงเป็นโจ๊กหรือข้าวต้มกันแน่ ผักชีที่เขาให้แค่โรยหน้าพี่แกก็ใส่มันทั้งต้น กระเทียมก็ไม่มีทุบใส่มาทั้งหัว ข้าวต้มสูตรไอ้พี่เหนือน่ากลัวสุดๆไปเลยครับ
“พี่เหนือ ทำไมไม่แกะเปลือกกุ้งออกก่อนพี่?”
“กู................” ถามแค่นี้ก็ก้มหน้าหงอยๆ...ให้ตายสิ...ผมจะทำยังไงดี...ใจอยากจะแกล้งติโน่นตินี่เอาคืนซักหน่อย...เจอแบบนี้ผมก็ไปไม่เป็นเลยสิ
“แล้วมือพี่ไปโดนอะไรมา?!” คว้ามือมันขึ้นมาดูทันที
“มีดบาด” เห็นพลาสเตอร์ลายหมีพูร์แปะอยู่ที่นิ้วชี้ แผลมีดบาดคงไม่น่าเป็นห่วง ห่วงก็แต่แผลที่อื่นนี่สิ
“ผมหมายถึงแผลที่มือขวา” รอยแดงที่เห็นมันแผลจากน้ำร้อนลวกชัดๆ ไม่หนักอะไรมากแต่ก็คงเจ็บน่าดู แถมยังไม่หาผ้า หายามาทาอีก เอาแต่ห่วงคนอื่นจนตัวเองเจ็บตัวชอบว่าผมแบบนี้แต่พี่ก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่หรือไง
“แค่น้ำร้อนลวก”
“เฮ้อ...พี่เหนือไปเอากล่องยามานะ เดี๋ยวผมทำแผลให้” เดินหายออกจากห้องไป กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลขนาดใหญ่ บ้านนี้เขาชอบอะไรใหญ่ๆหรืออย่างไร อลังกาลตั้งแต่กะละมังยันกล่องยา ใช้ให้มันเอาชามข้าวต้มไปวางไว้บนโต๊ะ เสร็จสรรพก็ให้มันกลับมานั่ง จับมือมันมาใส่ยา แล้วเอาผ้าก็อตพันไว้กันแผลติดเชื้อ เห็นว่าเรียบร้อยแล้วก็เป่ามือมันเบาๆ
“เพี้ยง! หายไวๆนะครับพี่เหนือ...ของผม”
“...........................” หน้าเริ่มแดง...หูก็แดง...แกล้งมันให้อายได้...ไม่ยอมมองหน้ากันอีกแล้ว...กุ้งมีอะไรดีกว่าหน้าผมนักหรือไง...ผมชักจะเริ่มเกลียดกุ้งขึ้นมาจริงๆซะแล้วสิ...หึงกุ้งผมผิดไหม?!!!!!
“พี่ปวดแผลไหม? เดี๋ยวต้องกินยาด้วยนะ”
“อือ”
“พี่กินอะไรรึยัง?”
“ยัง” ตกลงใครเป็นคนป่วยกันแน่วะเนี่ย! หน้าที่คนดูแลทำไมมันสลับกันแบบนี้วะ กูต้องเป็นฝ่ายถูกดูแลไม่ใช่หรือไง ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้
“ออกไปกัน ผมไม่ค่อยปวดแผลแล้ว เดี๋ยวทำกับข้าวให้กิน”
“แล้วข้าวต้มกูละ” เออวะ เอาไงดีวะ ไม่กินคนทำก็จะเสียความรู้สึกอีก
“เดี๋ยวผมกินเอง” ได้ยินแค่นั้นเด็กน้อยก็หายคอตก ยกชามข้าวต้มเดินนำหน้าผมเข้าครัวไปในทันที
“........................” ตกตะลึงทันทีที่เดินออกมาเห็นสภาพห้องครัวเต็มตา จานชามวางระเกะระกะ มีหล่นแตกกระจายอยู่ที่พื้นอีกเป็นโหล เลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหมด มึงทำข้าวต้มหรือก่อสงครามกลางเมืองวะ เหมือนครัวเพิ่งโดนระเบิดลง
“ฝีมือพี่!?”
“............................” พยักหน้าเบาๆ
“ทำไม่เป็นทำไมพี่ไม่ปลุกผม โทรสั่งก็ได้ อาหารสำเร็จรูปก็มี เวฟเอาก็ได้นี่พี่เหนือ”
“กู.....................................อยากทำให้มึง” เจอคำพูดนี้ไปทำเอาเหตุผลที่อยากยกขึ้นมาหายไปในทันที ผมจะทำยังไงกับคนๆนี้ดี นับวันก็ยิ่งร้าย...ร้ายแบบไหนไม่รู้...รู้แค่น่ารักฉิบหายเลย!!!!!
มีต่ออีกนะจ้าาาาาาาาาาาาา :hao7: :katai5:
-
“พี่ออกไปนั่งรอผมที่โซฟาก่อนนะ ขอผมทำความสะอาดก่อน” มันเดินไปนั่งหน้าทีวีอย่างว่าง่าย แต่สายตาก็ยังมองมาที่ผมตลอดเวลา เก็บกวาดเศษซากอารยธรรมที่ไอ้พี่เหนือมันก่อไว้ที่พื้นก่อนครับ กลัวเหยียบแล้วได้เลือด เสร็จสรรพก็เก็บจานชามที่วางทิ้งไว้ไปใส่ซิงค์รอล้าง ใช้ผ้าเช็ดคราบสกปรกต่างๆทั้งบนโต๊ะและบนกำแพง ทำข้าวต้มท่าไหนของมึงวะเนี่ย?! จากนั้นก็เก็บเศษกุ้งที่ดูจากสภาพศพแล้วคาดว่าไอ้พี่เหนือมันคงพยายามแกะเปลือกอย่างเอาเป็นเอาตาย หัวหลุดกระจุยกระจายไปทั่ว สภาพแบบนี้ต่อให้มีกุ้งซักสิบกิโลกูก็ยังจะได้แดกแค่สองตัวพร้อมเปลือกแน่ๆ เมื่อสะอาดเรียบร้อยดีจึงเดินไปเปิดตู้เย็นเช็คดูว่ามีอาหารสำเร็จรูปอะไรบ้าง อย่าคิดว่าผมทำกับข้าวเป็นนะครับ ผมก็พึ่งพาพี่เวฟแกเนี่ยแหละ อยู่หอกับไอ้ธามไม่พี่กระติกน้ำร้อน พี่กระทะไฟฟ้า ก็พี่ไมโครเวฟนี่แหละเลี้ยงดูมาจนโตได้ขนาดนี้
“พี่เหนือมีคาโบนาร่า กับ มักกะโรนี พี่เอาอะไร?”
“คาโบนาร่า” ว่าแล้วก็จัดการเอาเข้าไมโครเวฟให้มันทันที รอจนได้ก็นำมาลงจาน หยิบช้อนส้อมเดินไปวางบนโต๊ะให้มัน เดินกลับมาหยิบแก้วพร้อมขวดน้ำกลับไปบริการให้มันถึงที่อีกต่างหาก ตกลงผมคือคนป่วยใช่ไหม?!
“ไหนว่าจะทำให้กิน”
“ผมก็เอาเข้าไมโครเวฟให้แล้วไง” ยกยิ้มกวนๆส่งให้มันจนมันต้องยกมือยีหัวผมแรงๆ กูป่วยอยู่นะได้ข่าว ทำไมกูต้องมาดูแลมึงด้วยก็ไม่รู้ ลำบากกูจริงๆเลย
“ผมเห็นกุ้งมีตั้งเยอะ ทำไมในข้าวต้มผมมีแค่สองตัววะ?” นั่งเก้าอี้ตรงข้ามกัน คาโบนาร่ามันน่ากินมากๆแต่ข้าวต้มผมสิ เละกลายพันธุ์เป็นโจ๊กศพกุ้งไปแล้ว
“เหลือแค่นั้น” ฮ่า ฮ่า ไม่บอกก็รู้ หัวไปทาง หางไปทาง ตัวปลิวแปะข้างฝาซะขนาดนั้น รู้ว่ามือใหม่ก็ทำที่มันง่ายๆดิวะ ใส่หมูแทนก็ได้กูแดกได้หมดแหละ ยกเว้นผัก เสือกใส่ผักชีมาให้กูอีกต้นเบ้อเริ้ม
“ขอบคุณนะพี่เหนือ” ยิ้มกว้างที่สุดในชีวิตส่งให้มัน...รอยยิ้มขอบคุณจากใจที่ผมมีให้...ผมตอบแทนมันได้เท่านี้จริงๆ...เวลาเราป่วย มีใครห่วงใยเรามากมายขนาดนี้...มันก็ต้องดีใจกันเป็นธรรมดาใช่ไหมครับ
“อื้อ...”
“.......................” ว่าแล้วผมก็เขินเหมือนกันนะเนี่ย จ้วงตักข้าวต้มเต็มคำใส่ปากทันที นี่ผมกำลังกินน้ำเปล่าอยู่ใช่ไหม?! จืดจนไม่รับรู้รสอะไร น้ำตาล เกลือ พริกไทยหายไปไหนหมด! ซอสปรุงรสก็มี ซุปคนอร์เข้มข้น อูมามิ ผงชูรสมึงก็เทๆใส่ไปสิครับ เล่นเหมือนมันเอาข้าวมาคลุกน้ำเปล่าแบบนี้ กูจะกินได้ยังไงวะเนี่ย
“เป็นไง?”
“ก็................อร่อยดีครับ” ทำหน้าลุ้นซะขนาดนั้น...ใครจะกล้าพูดความจริง...ยอมโกหก...ยอมกินข้าวคลุกน้ำเปล่า...ถ้าจะทำให้ได้เห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้า...ก็คุ้มค่ามากมายแล้ว...มื้อนี้ผมขออิ่มใจ ไม่ขออิ่มท้อง
“งั้นก็กินให้หมดนะ”
“.............ครับ.............” ตามนั้นครับ จืดแค่ไหนก็ซัดจนเกลี้ยง เอาใจมันโดยเฉพาะ ผมเป็นคนป่วยที่ต้องเอาใจคนอื่นครับ ผมก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ตกลงใครกันแน่ที่ป่วย?!
“ไปรอที่เตียงก่อน เดี๋ยวกูเอายาไปให้” ตามใจคุณชายเขาอีกแล้วครับ เขาอาสาเก็บจานเอง ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าหลังจากเข้าห้องนอนมาแล้วจะมีอะไรในครัวแตกหักเสียหายอีกไหม งานที่เหลือคงต้องยกยอดต่อให้แม่บ้านที่จะเข้ามาจัดการต่อในวันหลัง
“ปอนด์”
“หือ?” ผมที่นอนรอบนเตียงตามคำสั่งไม่นานคุณชายก็เดินเข้าห้องมา ทิ้งตัวนั่งลงข้างเตียงก่อนจะเอื้อมมือแตะหน้าผากผม ก้มลงหอมแก้มไปอีกฟอดใหญ่ๆ ถ้าผมไม่โดนต่อย มันคงฟัดแก้มผมแหลกไปแล้ว
“ตัวไม่ค่อยร้อนแล้ว เช็ดตัวหน่อยนะ มึงจะได้สบายตัว” เฮ้ย! พูดจบมันก็ถอดเสื้อผมออกทันที
“ผมเช็ดเองก็ได้พี่”
“มึงป่วยอยู่นะ” อ้าว! มึงก็รู้นี่ แล้วที่ผ่านมาใครดูแลใคร?! ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเตรียมชุ่มโชกลงบนแผ่นอกผมทันที จะให้กูเป็นปอดบวมตายให้ได้ใช่ไหม?!
“บิดผ้าก่อนพี่ มันเปียกไป! ผมหนาว!”
“ไม่ใช่ยิ่งเปียกยิ่งดีหรอ?” ฉิบหาย! คิดแล้วว่ามันต้องเข้าใจแบบนี้
“แค่หมาดๆก็พอ”
“อืม” บิดเต็มแรง ผ้าแห้งน้ำแทบไม่เหลือ ความพอดีมึงเคยมีไหมไอ้พี่เหนือ!!!!!
“อื้อ...” เช็ดที่หน้าให้อย่างเบามือ...ลากไล้ลงมาถึงซอกคอ...รู้สึกจั๊กจี้...ลงมาจนถึงแผ่นอก...วนรอบตุ่มไต...สะดุ้งเพราะความเย็น...รับรู้ถึงความเย็นของผ้า...ลากไล้ผ่านไปยังส่วนต่างๆ...ถูวนที่ท้องจนทั่ว...ลงต่ำไปเรื่อยๆ...จนถึงท้องน้อย
“ปอนด์”
“ครับ”
“กูอยากจูบ”
“เดี๋ยวติดไข้” ขอกันหน้าด้านๆ...ก้มหน้าลงมาชิดติดปากกันอยู่แล้ว...เหมือนอยากทำมานาน...ต้องอดกลั้นไว้ขนาดไหนกันนะ...ไม่ได้จูบมาทั้งวัน...รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป
“อยากจูบ............นะ” สายตาและน้ำเสียงออดอ้อน...ไม่ยอมก็คงใจร้ายเกินไป
“เฮ้อ...ไม่สบายทีหลังห้ามมาโทษผมนะ”
“อื้อ...”
“.......................” จรดริมฝีปากเข้าหาทันที...ลมหายใจร้อนระอุ...ไม่รีบร้อนเหมือนเคย...เนิบนาบ...ซึมซับทุกความรู้สึก...หอมหวาน...กัดปากหยอกล้อ...ไม่รุนแรง...รับรู้ได้ถึงความอ่อนโยน...ก่อนจะยอมถอนริมฝีปากออก...ทำหน้าเสียดาย...เหมือนไม่อยากหยุดแค่นี้...จูบหน้าผากปิดท้าย...ก่อนจะถอนหน้าออกไป
“มากกว่านี้กูคงหยุดไม่ได้”
“พี่เหนือหื่นว่ะ”
“หึ ทอนล่างมึงเข้าห้องน้ำไปจัดการเอง..............................เพราะถ้ากูทำให้...มึงคงได้ป่วยหนักกว่าเดิม”
“..........................” ว่าแล้วผมก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที ก่อนที่มันจะเปลี่ยนใจเช็ดท่อนล่างให้ผมด้วย คนอะไรหื่นได้ตลอดเวลา คิดภาพไม่ออกเลยว่าถ้าผมไม่ป่วยจะโดนมันทำอะไรบ้าง จัดการตัวเองเสร็จก็ปะแป้งทั่วตัวออกมาจากห้องน้ำเห็นมันนอนรออยู่ที่เตียง มียากับแก้วน้ำวางไว้ให้ผม
“พี่เหนือ...” ชิงหลับไปก่อนผมซะอีก หยิบยาใส่ปากดื่มน้ำตามก่อนจะเดินมาอีกฝั่งของเตียงที่ว่างรอผม จับผ้าห่มคลุมตัวให้มัน จัดท่านอนให้มันตื่นมาจะได้ไม่เมื่อยตัว คงเผลอหลับระหว่างรอผม มันได้นอนหรือเปล่าในช่วงที่ผมหลับ...คงไม่ใช่นั่งเฝ้าอยู่ตลอดหรอกนะ
“........................” ปัดปอยผมที่ปรกหน้ามันออกเบาๆ...คิ้วที่ชอบขมวดตอนนี้คลายออก...ดูดีกว่าเดิมเข้าไปอีก...เขาว่าหล่อราวเทพบุตร...คงเป็นแบบนี้...แต่คงเป็นเทพบุตรซาตานมากกว่า
“พี่อย่ารักผมมากนักได้ไหม...วันข้างหน้าถ้าพี่หมดรักผมแล้ว...ผมจะทำยังไง...” จิ้มแก้มมันจึกๆ...ชอบทำให้หัวปั่น...ชอบทำให้วุ่นวาย...รบกวนหัวใจกันได้ตลอดเวลา...มารร้ายชัดๆ
“หือ?” เหมือนเห็นมุมปากขยับ...เหมือนกำลังยิ้ม...แต่คงตาฝาดไป
“.......................” ก้มลงไปหอมแก้มมันฟอดใหญ่ๆ วันนี้มันทำตัวร้ายยังไง ผมก็ยอมให้อภัย เพราะทั้งหมดแสดงถึงความห่วงใยที่มอบให้กัน ทิ้งตัวลงนอนข้างๆมัน หลับตาอย่างสบายใจ ได้กลิ่นหอมจางๆจากร่างกายคนข้างๆ...คืนนี้คงฝันหวานไปอีกคืน
“......................” แต่ใครจะรู้ว่าอีกคนที่คิดว่าหลับไปแล้วนั้น จริงๆแค่แกล้งหลับ...ไม่คิดว่าจะได้ฟังประโยคที่ทำให้ดีใจขนาดนี้...ผ่านไปนานพอควรเมื่อเห็นร่างบางเข้าสู่ห้วงนิทรา มารร้ายก็เปิดเปลือกตาขึ้น
“ทำตัวแบบนี้ ไม่ให้กูหลงได้ยังไง...ไม่มีวันที่กูจะหมดรักมึง” ก้มลงจูบปาก...เปลือกตา...หน้าผาก...ทำมากกว่านี้ไม่ได้...คงต้องอดใจไว้ทบต้นทบดอกทีหลัง
“อย่าป่วยอีกนะ”
โอบกอดไว้แนบอก...
ไม่อยากให้ห่างกันไปไหน...แม้แต่ในความฝัน
...แม้ในความฝันก็อยากให้มีเพียงเขา...
ถ้าไม่รักมาก...ก็กลัวอีกคนจะไม่รักตอบ...
ถ้าไม่ทำให้ลุ่มหลง...ก็กลัวอีกคนจะจากกันไปง่ายๆ...
ถ้าไม่ทำเรื่องร้ายๆ...อีกฝ่ายคงไม่ยอมบอก “รัก” กันซักที...
มาแบบหวานปนฮา :mew1: สรุปไม่รู้ใครดูแลใครกันแน่นะคะ :z3: :z2: I-AM ฝากอเลนมาว่าตอนนี้อาจสั้นไปนิด หวานกันมาหลายตอน อย่าเพิ่งเบื่อกันน้าาาาาาา :hao5:
ปล.ใครเข้ามาอ่านแล้วหลงเสน่ห์เรื่องนี้ หรือเพิ่งเข้ามาอ่าน ก็ขอให้หลงนิยายเรื่องนี้ไปนานๆเป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งและคนอัพไปเรื่อยๆนะคะ :pig4:
ปล2.ให้ดอกไม้ทุกคนเหมือนเดิมจ้าาาาาาาาา :3123: :L1: :L2: :กอด1:
-
ชอบบบบบบบ เขินจนตัวบิดเป็นเกลียวแล้วว :ling1: :ling1:
อยากกินข้าวต้มกุ้งพี่เหนือ เหลือแต่เปลือกกุ้งก็จะกินน :hao6: :hao6:
-
หวานมากกกกกกกกกกกก :impress2:
หายจากไข้ สงสัยจะท้องเสียแทนเนาะปอนด์ :laugh: (โดนพี่เหนือกระทืบ) :z10:
-
:L2: :L2: :L2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:พี่เหนือกับปอนด์น่ารักที่สุดเลยยยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
กร๊าซซ จะเปงไรไหมถ้าจะพูด "กุเขิน" :mew3:
-
พี่เหนือน่ารักกกกกกกกมากกกกกกกกกกก
ทำไรไม่เป็นแต่ก็อยากจะทำให้ อยากดูแลคนทีรักเอง
สุดยอดดดดอ่ะพี่เหนือ
แต่ปอนด์คงต้องค่อยๆสอนพี่เหนือหน่อยมั้ง :m20:
-
โอยยย ฮา มากกกกก
ยิ่งตอนเอาผ้าฟาดลงหน้าผาก อย่างฮาอ่ะ
อ่านไปขำไปจนเตียงกระเพื่อม 5555
หวานเจี้ยบเลยยยยย ตอนนี้
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
:-[ :-[ พี่เหนือน่ารักมากอ่ะ เขินนนนน :mew3:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
เขินๆๆๆๆๆ หวานได้อีก
-
ข้าวต้มจืดหรอ ทำไมเรารู้สึกว่าหวานอ่ะ :mew3:
-
หวานมากพี่เหนือพยายามสุดๆ
รออ่านตนอนต่อไปค้าบ
-
โหยๆๆๆๆๆ เทคแคร์ดีมากอ่ะพี่เหนือ
แบบนี้ต้องใส่เกียร์เดินหน้า "รัก"ต่อซะแล้วววว
อย่าหมดรักน้องปอนด์นะค้า เด๋ยวมาม่ามา(ฮา)
ไม่เสียทีที่โดนปลุุกแต่เช้าาา
ฟินแล้วกรู XD
-
หวานมากกกอ่ะ
อิจฉาาาา
-
:mew3: :mew3:
โอ้ยยยย ฉันอิจฉา ฉันอยากมีบ้างงงง หวานจริงๆๆๆๆๆๆ
อ่านแล้วแบบ ไม่อยากให้คู่นี้เจอปัญหาอะไรเลย แต่ก็นะ ปัญหาก็จะทำให้ความรักแข็งแกร่งขึ้น
ขอบคุณ ค่า
-
อิพี่เหนือฮาโฮกกกกกกกกกกกกก
หวานจริงอะไรจริงคู่นี้
:mew1:
บวกและเป็ดขอบคุณความหวาน&ฮา
-
:haun4:หวานมากกอิอิ
-
อร๊ากกกก :-[ อะไรมันจะหวาน(ปนฮา)ขนาดเน้! พี่เหนือนี่พระเอกในดวงใจจริงๆเลย ส่วนไอ้น้องปอนด์ก็ฮาได้ตลอดเว ตลกตอนโปะผ้ามากมาย เข้ามาอ่านเรื่องนี้ทีไร ยิ้มกลับออกไปทุกที
บวกเป็ดให้กับข้าวต้มกุ้งฉบับ พิสดาล ของพี่เหนือ อิอิ o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ฟินนนนนน
-
พี่เหนือมันน่ารักกกกกกกกกกกก
โอ้ย ชอบอ่ะ
น่ารักมันทั้งคู่เลย ชอบมากๆ
อย่าทิ้งกันไปทั้งคู่เลยนะ
-
หวาน ซ้ะ
:mew1:
-
มาแบบหวานๆกับคนป่วยทั้งสอง
พี่เหนือยังเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม
ปอนด์ก็น่ารักน่าแกล้งเหมือนกัน 555
รอตอนไปสวีทกันต่อหน้าเพื่อนๆ
รอคู่กัดแทนกะไนท์
-
อ่านแล้วฟินกรี๊สสสเขิลลลลลลลลลลลลล :-[
-
น่ารักอ่ะ หวานมากกกกกกกกก อิจฉา......
-
พี่เหนือ~ ทำตัวน่ารักเกินไปแล้วนะ อย่ามากกว่านี้เลย แค่นี้ก็จะอยากตบตีแย่งชิงกะน้องปอนด์ละนะ 555+
แล้วสรุปว่าใครป่วย? ใครดูแลใครกันล่ะเนี่ย? รู้แต่ว่าพี่เหนือ 'ร้าย(แบบน่ารัก)' ได้ใจมากอ่ะ >///<
-
ฮามากๆ ปล่อยกร๊ากกกก เลย พี่เหนือดูแลคนป่วยน้องปอนด์ :m20:
อ่านแล้วอารมณ์ดีมากๆ ชอบจัง
-
:o8: อ๊ายยยยยย มด...กัด.... หวานสุดๆๆ
-
ขอให้ปอนด์แข็งแรง อย่าป่วยบ่อยนะ
กลัวจะไม่รอดเพราะฝีมือพยาบาลเหนือ 5555+
-
มดไต่เต็มคอมพ์
กระหน่ำเป็ดและบวก
ชอบบบบบบบบ สำลักน้ำตาลตายก็ยอม :hao7:
-
ทั้งฮา :hao7: :hao7: :hao7: ทั้งเขิน :mew3: :mew3: :mew3:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย เขินๆๆๆๆ :-[ อ่านไปเขินไป พี่เหนือน่ารักน่าหยิกสุดๆอ่ะ ขอโวตให้เป็นนิยายแห่งปีเลยเอ้า!!! 555 มาต่อเร็วๆนะค้าาา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หวานมากแข่งกันหวานเลยนะ พี่เหนือปอน
-
ตาร้อนผ่าว ๆ ไม่รู้ติดไข้จากหนูปอนด์ หรือความอิจฉาขึ้นตานะเนี่ย
อะไรจะหวานขนาดนั้น อย่างนี้ต่อให้ร้ายขนาดไหนหนูปอนด์ก็คงยอมอยู่ในสังกัดเด็กเหนือตลอดไปแน่นอน :eiei1:
เหมือนคนอ่านก็จะเป็น FC ในสังกัดของ I-AM กะ อเลนคุงตลอด ตลอดจ้า อิอิ พิมพ์เองเลี่ยนเอง :mew1: :bye2:
-
:-[ เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนน ชอบอ่ะน่ารักมาก
อบอุ่นอ่ะ นั่งอ่านไปยิ้มไปเมื่อยแก้มอ่ะ 5555555555
-
แอร๊ยยย น่ารักกกกกกกกกก
แต่พี่เหนือก็ฮาไปนะ เอาผ้าเปียกๆ มาโป๊ะหน้าผาก ดีที่ปอนด์ไม่เป็นปอดบวม ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปค่าาาาาา
-
อยากกินข้าวต้มกุ้มฝีมือพี่เหนือออออออ :ling1: :ling1: :ling1:
-
อยากกินข้าวต้มกุ้มฝีมือพี่เหนือออออออ :ling1: :ling1: :ling1:
ห๊ะ....คุณคิดดีแล้วเรอะ อย่าคิดสั้นสิ :a5: :sad4:
-
พึ่งเข้ามาอ่านตั้งแต่ตอนแรกถึงว่าสุดจะบอกว่าเมื่อยปากมาก ยิ้มๆขำๆอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าเลย ขอบคุณคนแต่งกับคนลงมากๆเลยคะ^^
-
พี่เหนือน่ารักไม่ทนค่ะ!!!! เหมือนเด็ก ๆ เลยน้า อารมณ์ทำไม่เป็นแต่อยากดูแลเค้าฝุด ๆ
ฮาตอนเอาผ้าโคตรเปียกโชกไปโปะน้องนี่แหละ กลัวน้องป่วยหนักกว่าเดิมจริง ๆ
แถมยังต้องมาเก็บกวาดซากที่พี่เค้าทำไว้อีก แต่ก็นะ น่ารักแบบนี้ ใส่ใจแบบนี้ ก็เป็นยาให้หายเร็วได้นะ
ชอบตอนแกขอจูบอ่ะ แบบชั้นไม่ไหวแล้วขอเหอะ พระเอกเราน่ารัก นายเอกเราก็น่าร๊ากกกก
ขอบคุณค่ะ เอาอีกๆๆๆ :L2:
-
เฮ้ยพี่เหนือ แม่มน่ารักหว่ะ ฮาได้อีก
-
ฟินนาเร่มากค่ะ
พี่เหนือ ห้องครัวเขตต้องห้ามนะเอออ5555555
กลัวน้องปอนด์ท้องเสียตงิดๆ //โดนพี่เหนือเตะ
รอตอนต่อไปค่าาา คุณ I-AM สู้ๆเด้อออ
ขอบคุณคุณอเลนที่เอานิยายมาลงให้อ่านค่าา :กอด1:
-
โอ๊ยยยยๆๆ จะหวานไปไหนคะ น่ารักเกินไปแล้วววววว
อ่านแล้วเขิน อิอิ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อ่านรวดเดียวเลย ชอบมากกกกก (ขำ)แทบหมดแรง :m20:
ไอ้พี่เหนือดูลุคที่ผ่านๆมากับตอนนี้ เหมือนคนละคนเลย เป็นคนที่แยกสิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เป็นออกอย่างชัดเจนมากกกกกกกก
แต่ตอนนี้เล่นเอาหลุดเอาขำเสียงดังเลยอะ คิดได้ไง เอากะละมังซักผ้ามาชุดน้ำเช็ดตัว ไหนผ้าเปียกโชกนั้นอีก
แม้ผลรับจะแลดูไม่สมประกอบเท่าไหร แต่พอดูถึงความตั้งใจ ทำให้แบบนี้เป็นใครก็ปลื้ม เนอะปอนด์เนอะ :impress2:
ส่วนอีหนูปอนด์ รักอะ รักเด็กน้อยจัง เป็นคนคิดบวกมากกกก ถ้าไอ้พี่เหนือไม่หลงนะ จะไปดักตีหัวลากเข้าบ้านเลย(เกี่ยว???)่
ส่วนพลพรรค คนอื่นๆ จะแนวไปไหนเนี่ย เป็นตัวของตัวเองสุดๆ อ่านแล้วคาดเดาอะไรไม่ได้เลย บ้าอย่างมีสไตล์จริงๆ 55555
ยังไงก็มาต่อเร็วๆน๊าาาาา หลงรักเรื่องนี้ไปแล้วอะ
ปล. อยากอ่านไนท์แทนแล้ววววว อีพี่แทนก็ขี้แกล้งจริงๆ ทฤษฎีว่าผู้ชายจะแกล้งคนที่ตัวเองชอบนี่ท่าจะจริงเนอะ
ปล.2 ชอบโม้เม้นท์ถามตอบช่วงเห็ดเผาะของพี่มินกับนนท์อะ พี่มินนี่ได้อารมณ์เด็กในคราบผู้ใหญ่ ผู้ที่ทำให้น้องนนท์ปวดหัวได้ตลอดเวลา กร๊ากกกก....จริงๆแล้วอยากเห็นอีพี่มินโดนกด ดูสิมันจะสงสัยสถานการณ์ตอนนั้นไหม๊ 55555 :haun4:
-
เป็นบทป่วยที่ฮามาก พี่เหนือตอนนี้หลุดมาดขาโหดไปเยอะเลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านขอรายงานตัวค่ะ
อ่านรวดเดียรเลย
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
โดยเฉพาะพี่เหนือกะหมีพูแลดูเข้ากัน(?)
ตอนต่อไปมาไวไวนะค่ะ เสพติดพี่เหนือน้องปอนด์มาก
^^
-
พี่เหนือไม่สมควรจะเข้าครัวอีกต่อไป55
เชื่อแล้วว่าดูแลใครไม่เป็นจริงๆ
อ่านตอนนี้แล้วหลงรักเลยอ่า น่ารักมาก
-
อือ ฮือ หวานมากๆๆๆ พี่เหนือรักน้องปอนด์มากๆน้า ส่วนเรารักคนแต่งกับคนโพสต์
-
เรื่องนี้น่ารักมากครับ ชอบๆ
-
ฮิ้วววววว กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ดดดดดดดดด
โอ้ยๆๆๆๆ อะไรจะหวานกันขนาดนี้~~~~~~
โอ้ยยยย เขินแทน นั่งยิ้มหน้าบานอยุ่หน้าคอม ฮ่าๆๆๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
:m20: ชอบตรง"แปะป้าบ" นี่แหละค่ะ
-
เข้ามานั่งรอนอนรอ กด f5 รอทั้งวัน :katai5: :katai5:
-
เข้ามาอ่านซ้ำ
กลับยิ้มกว้างมากกว่าเดิม
ชอบๆๆๆๆๆ
:mew1:
-
พอปอนด์หายป่วยก็ให้เหนือป่วยต่อสิ
คราวนี้ตาเหนือฟ้าอ้อนปอนด์แบบน่ารัก ๆ มั้ง 55+ :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ทั้งฮาทั้งหวาน ตลกดีค่ะ อ่านเรื่อยๆอมยิ้มตลอด คึคึคึ
อีตอนล่าสุดนี่แหละ ฮาจริงอะไรจริง ขำพรืดทุกครั้งที่เกิดการแปะป้าบ
พี่เหนือแม่งจี้เส้นว่ะเฮ้ยยย น่ารักน่าถีบจริงๆ
นอกเรื่องนิดนึงเพิ่งสังเกตavatarคนโพสต์ ชอบมากฉากนี้ในschool2013จริงๆ จงซอกกะวูบินน่ารักมากกกกก อ๊ายๆๆ
-
:mc3: เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้้้้ คือตรงใจเรามาก สนุก
พี่เหนือน่ารักกกกกกกกกกกก ขอแบบนี้สักคน :m1:
ปอนด์ ก็รั่วได้ใจจริงๆ ไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ไหน ก็ทำให้ฮาได้ตลอด
สรุป เค้าชอบมากอ่ะ :m3:
รอติดตามต่อไป มาต่ออีกนะครับบบบบบ :m5:
-
:z2: อยากเป็นปอนด์
จะอ้อนพี่เหนือฟ้าทั้งวัน
สนุกมากค่ะ ขอบคุณมากกก :pig4:
-
รออยู่น๊าา :L1: :L1:
-
น้องปอนด์กลายเป็นคนป่วยไปจริง ๆ ซะแล้ว น่าสงสารจังเลย :monkeysad: แหม แต่ได้คุณสามีดูแลดี๊ดี น่ารักอ่ะ :-[ ขำตรงบอกอาการอาหมอ "มีแผลที่แก้ม...ปากแตก...แล้วที่ก้น... " อาหมอจะงงมั้ยว่า"ก้น" มันมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย ตรงไปแล้วพี่เหนือ ฮะ ๆ :pigha2:
น้องปอนด์อยากสนุกที่ได้เห็นพี่เหนือดูแลคนป่วย จะสนุกออกมั้ยเนี่ย ไม่ทันไรก็เริ่มต้นด้วยทำสงครามกับห้องครัวซะแล้ว ตามมาด้วยกาละมังซักผ้าสีแดงใบเบิ้ม กับผ้าขนหนูลายหมีพูร์(พี่เหนือท่าจะซาบซึ้งแกงค์หมีพูร์มากๆ) แล้วก็ “แปะป้าบ!!!!!” กร้ากก :m20: ครั้งเดียวไม่เท่าไหร่ เหมือนพี่เหนือจะคิดว่ายิ่ง แปะป้าบ ไข้น้องปอนด์จะยิ่งลดเร็วนะเนี่ย ว่าแต่น้องปอนด์ รีบเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ ให้พี่เหนือดูแลต่อไป มันอาจต้องแลกด้วยชีวิตเลยนะ :freeze: ไอ้ตอนพี่เหนือพึมพัมการดูแลขั้นตอนต่อไป สภาพน้องปอนด์เหมือนจะเป็นอย่างนี้ :ling3: แบบว่า มันจะเกิดอะไรขึ้นกับช้านอีกหนอ ฮะ ๆ แต่ก็ยังจะเสี่ยงกับการลองถูก “รัก” แนวใหม่ สไตล์พี่เหนือสินะ น่ารักมาก
ข้าวต้มกุ้ง สูตรพี่เหนือฟ้า เอิ่ม นึกสภาพตามแล้ว..มันก็...คิดซะว่ายังไงมันก็ของกินทั้งนั้นที่มาใส่รวมกันนะน้องปอนด์ จะมาอยู่ในสภาพไหน ก็คงกินได้แหละ :m29: สงสารก็แต่พี่เหนือ โถ ๆ ทั้งมีดบาด ทั้งน้ำร้อนลวก แต่ได้พยาบาลดีพร้อมคำพูดหวาน ๆ "พี่เหนือของผม" เด็กชายเหนือฟ้าก็คงหายเจ็บเป็นปลิดทิ้งแล้วมั้ง
น้องปอนด์นี่ดูแลพี่เหนือดีมาก ๆ เลย เอ้ะ! ตกลงใครป่วย ? ฮะ ๆ เด็กน้อยได้กินคาโบนาร่า ฝีมือ(เวฟ)น้องปอนด์ แต่คนป่วยได้กิน "โจ๊กศพกุ้งแช่น้ำจืด" คิดในแง่ดี คนป่วยกินรสจัด ๆ ไม่ดีหรอกนะ พี่เหนือคิดดีแล้วถึงทำออกมาให้ได้จืดจนไม่ทำร้ายกระเพาะไงจ้ะ น่าชื่นชมนะเนี่ย
ไอ้ตอนเช็ดตัวเนี่ย แหม เขินจังเลย :o8: น้องปอนด์บรรยายซะละเอียดเชียว ดีนะที่พี่เหนือหยุดอยู่แค่ท่อนบน ไม่งั้นมีหวังแทนที่น้องปอนด์จะหายไข้ จะกลายเป็นลุกไม่ขึ้นยิ่งกว่าเดิมแน่ ๆ
ตอนท้ายนี่มัน :m1: มารร้ายแกล้งหลับเลยได้ฟังเรื่องดี ๆ พร้อมถูกหอมแก้มไปหนึ่งฟอด คำพูดหวาน ๆ ของพี่เหนือ อยากให้น้องปอนด์ได้ิยินด้วยน้า แต่ไอ้คำว่า "อย่า่ป่วยอีกนะ" เนี่ย น้องเขาจะป่วยอีกก็เพราะพี่เหนือจะเล่น "ทบต้นทบดอก" หลังหายป่วยนี่แหละนะพี่ รักน้องมากยังไงก็ถนอม ๆ น้องมันหน่อยเหอะนะพี่เหนือเอ้ย :heaven
ตอนนี้คู่หลักเค้าจัดเต็ม ไ่ม่มีคู่นู้น คู่นี้ มาให้ต่อมจิ้นทำงานเลยนะเนี่ย รอ ๆ ตอนหน้า จะมีพัฒนาการของคู่พี่แทนน้องไนท์ มาให้ฟินกันมั้ยน้อ ลุ้น ๆ :m13:
ให้ I-AM กับ อเลนคุง เหมือนเดิมตลอด ๆ จ้า :กอด1: :กอด1:
-
น่ารัก. แบบ ไม่ไหว. จะตายยยยยยย
ฟินเบยยยยยยยยยยยย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านน
น้องปอนด์น่ารักจริงๆๆ
พี่เหนือนี่ร้ายแบบพระเอกสุดๆ :impress2:
อ่านไป ขำไป สนุกมากๆค่ะ :mew1:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:กอด1: ชอบมาก
:heaven สนุกมาก
:katai1: อยากอ่านอีกมากกกกก
-
เพิ่งเข้ามายลขอรับ
อ่านทันแล้ว
เหนือฟ้าสุดยอดเลยนาย
อะไรที่คนอื่นเขาทำกันนี่นายไม่ทำ
หวานแบบฮาร์ดคอร์มาก
น้องปอนด์น่ารักอ่ะ
เหมือนจะตามเกมส์พี่เหนือไม่ทันนะ
มาถึงตอนนี้ก็ได้รู้ว่าพี่เหนือเขามีซัมติงกับน้องปอนด์มาก่อน
-
แป๊ปป้าปอย่างนั้นน้องมันจะหายไหมพี่
รู้สึกว่างานนี้คนป่วยจะได้ดูแลคนเจ็บแทนนะเนี่ย
ปล.พึ่งอ่านครั้งแรกรวดเดียวจบ ชอบมากเลยค่าาา
-
เบนอ่านสองตอนรวดเลย เบนแอบอ่านที่ออฟฟิต แต่ดันกลั้นขำไม่อยู่ปล่อยก๊ากกก คนอื่นเค้ารู้หมดว่าเบนอู้ 55555
ใครผิดเนี้ยยย
-
ชอบเรื่งนี้อ่ะ สนุกมากมาย คุ้นๆเหมือนจะเคยอ่าน แต่ภาษากลับไม่ใช่ เออแปลกว่ะ 5555
แต่ชอบมาก ชอบนิสัยตัวละครมาก ถ้าไม่ดราม่าจะตามทุกตอน ถ้าดราม่า รอจบก่อน อ่านค้างๆแล้วปวดใจ 5555
ขอบคุณคนเขียน เพิ่งอ่านได้นิดๆ อ่านเรื่อยๆ โพสเรื่อยๆ เป็นกำลังใจให้ทั้งคนลงและคนแต่งนะ
ต่อๆ ฮามินล้างจานมาก ก๊ากๆๆๆๆ
ฮาต่อมาตุ๊ดแกงับหัว 5555 ฮาสุดๆหนีควาย ขำเกือบตาย ขำจนเตียงโยกอ่ะ ดึกๆนั่งขำคนเดียว ก๊ากๆๆๆๆๆๆ
5555555555555 ปวดท้องว่ะ หมากกระจาย
สนุกมากเลย รอๆๆๆๆๆๆ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ
อ่านแล้วมีฮาตลอดอ่ะ กร๊ากกกกกกกกกก
-
รวดเดียวถึงตอนนี้ น่ารักเนาะทั้งปอนด์ทั้งเหนือ
-
ตามอ่านทันแว้ววววว
สนุกมากเลยค่ะ ไม่มีตอนไหนไม่หัวเราะเลย
ฮาทุกตอนนนน น้องปอนด์เกรียนสุดๆ 555555
พี่เหนืออ่ะ บทจะหวานก็หวานซะ เค้าเขิลลลลล
:-[
ป.ล. ขออย่ามีดราม่าเล้ยยยย สาธุๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
ตอนนี้ฮาอะ แบบฮามากกกกกกกก
ฮาสุดตอนที่พี่เหนือ เอาผ้ามาแปะป้าบให้ปอนด์ 555555555
อยากดูแลเค้าแต่ทำไม่เป็น แต่ก็ทำทุอย่างด้วยความตั้งใจ น่าร๊ากกกกกกก :mew1:
-
อ่านจนทันแล้ว ขอบอกว่า ฮามากๆ อ่านตอนไหนไม่ขำก๊าก ไม่มีทาง ขำทุกตอน :hao6:
บทจะหวาน ก็หวานซะ พี่เหนือเวลาอยู่กับปอนด์ เหมือนเด็ก น่ารักมาก
ปอนด์ก็ซื่อๆ เอนไปทางโง่ 5555 น่ารักมากมาย ติดใจเรื่ิองนี้มาก ตามอ่านอยู่นะจ๊ะคนเขียน
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
-
Chapter 19…………………….. “ไม่รู้”
ก้าวย่างสู่ความเป็นผู้ใหญ่อีกขั้นคือการใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ถือเป็นวัยแห่งการเรียนรู้ วัยที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ความสดใส ความกระตือรือร้น คือวัยแห่งการเป็น “เฟรชชี่” การเป็นรุ่นน้องของรุ่นพี่ หากแต่รุ่นพี่ก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งในชีวิต ความใกล้ชิดสนิทสนมนำมาซึ่งความสามัคคีภายในหมู่คณะ กฎระเบียบข้อบังคับถูกถ่ายทอดสืบต่อกันเป็นประเพณีรุ่นต่อรุ่น บ้างอาจเข้มงวด บ้างอาจถูกมองว่าไร้สาระ แต่เมื่อพ้นคำว่ารุ่นน้องขึ้นสู้ความเป็นรุ่นพี่ในปีถัดมา การกระทำที่ในสายตาเคยคิดว่า...ทำไปเพื่ออะไร?!...คงได้เข้าใจกันมากขึ้น...ไม่มากก็น้อย...หากแต่ในความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องความปรองดองใกล้ชิดเป็นเรื่องดี แต่ถ้ามีมากจนเกินไป...ในความใกล้ชิด...ที่อีกฝ่าย “แอบ” หวังชิดใกล้...ก็คงไม่ใช่แค่เพียงคำว่าพี่น้องเท่านั้นที่อีกฝ่าย...ต้องการ
“ไอ้ปอนด์ มีสาวมาหาโว้ยยยยย!” น้ำเสียงเรียกปนความอิจฉาแทรกซึมดังออกมาอย่างเต็มเปี่ยม แต่ก็ยังไม่เท่าใบหน้าที่แสดงออกว่า “กูอิจฉามึงฉิบหาย” แม้ไม่ต้องพูดอะไรกันมากมาย ไอ้คิมก็สามารถสื่อสารให้ผมรับรู้และเข้าใจได้พร้อมอยากจะกระทืบมันให้ตายในทันที
“เชี่ยปอนด์มีสาวมาหามึงตายแน่! ผัวมึงกระทืบตายแน่ๆ” ตบกบาลไอ้ธามทันทีโทษฐานพูดจาพาให้ผมซวย ช่วงนี้ผู้ปกครองกูยิ่งสั่งคุมเข้มอยู่ว่า ห้ามดื้อ! ห้ามซน! ห้ามออกนอกลู่นอกทาง! ห้ามทุกการกระทำที่จะทำให้มันเกิดอาการ “หวงมาก” โดยเด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นกูจะโดนผู้ปกครองทำโทษสถานหนัก! ซึ่งโทษอะไรนั้น ผู้ปกครองกูแค่แสยะยิ้มที่มุมปาก...แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างเลือดเย็น...พร้อมทำสายตาเจ้าเล่ห์...ก่อนจะหัวเราะหึหึในลำคอ...แล้วก็ไม่ยอมพูดอะไรต่อ...เอาเป็นว่ากูจะไม่ยอมให้มีการลงโทษเกิดขึ้นอย่างแน่นอน! เพราะแค่มองหน้ามันกูก็กลืนน้ำลายฝืดคอ เสียวสันหลังวาบๆแล้ว
“คดีคบชู้...กูว่ามึงไม่น่ารอดตาย! ขอให้มึงไปสู่สุขคตินะเพื่อนกู” ปากมึงหนอไอ้ต้น ไม่น่าอยู่รอดตีนใครมาจนได้เป็นประธานรุ่นเลย คดีเก่ากว่าจะเคลียร์ได้ก็แทบตาย เพราะผมดันไปขัดใจไอ้พี่เหนือไม่ยอมย้ายไปอยู่คอนโดด้วยกัน ไม่ใช่ว่าผมเล่นตัวอะไรหรอกนะครับ เพียงแต่เวลาเรียนของผมกับมันไม่ตรงกัน จะต้องนอนเน่าเป็นศพทำงานหามรุ่งหามค่ำวันไหนบ้างก็ไม่รู้อยู่หอมันก็สะดวกกว่า เลยต้องมานั่งตกลงกันว่าผมจะไปค้างที่คอนโดมันทุกเย็นวันศุกร์แล้วกลับหอตัวเองเช้าวันจันทร์ เถียงกับมันแทบตายกว่ามันจะยอม
“สัดต้นครับ! นั่นเพื่อนน้องรหัสกูครับ ชื่อน้องต้นส้ม เพื่อนไอ้น้องกล้วยมัน มึงกรุณาพูดให้เคลียร์นะครับ เดี๋ยวถ้าเกิดหลุดไปเข้าหูผู้ปกครองกู กูได้ไปสู่สุขคติจริงๆนะเชี่ยเพื่อนต้นครับ ไว้กูจะลากมึงไปด้วยนะครับ”
“มึงพูดเพราะแล้วกูรู้สึกแปลกๆ หรือกูคิดไปเองวะ?” กูแค่อยากให้มันสุภาพ แต่กูก็สับสนในตัวเอง พูดเพราะๆมันลำบากนะมึง กูเลยถือว่าต่อให้มีสัด มีเชี่ย แต่เติมคำว่าครับลงไปในรูปประโยค นั่นแหละคือพูดเพราะสำหรับกูแล้ว
“สัดเพื่อนต้นไม่ชอบให้พูดเพราะๆหรอครับ?”
“มึงด่ากูยังไม่เจ็บเท่านี้เลยปอนด์” เบื่อจะต่อล้อต่อเถียงกับมันเลยจะเดินออกไปหาน้องต้นส้มที่ไอ้คิมบอกว่ายืนรออยู่หน้าห้องซักพักแล้ว แต่ไอ้นนท์ก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
“ไม่บ่อยไปหรอวะปอนด์ ขนาดไอ้กล้วยมันเป็นน้องรหัสมึงยังไม่มาวุ่นวายกับมึงเท่านี้เลย”
“พวกมึงก็คิดมาก น้องเขาก็แค่มาปรึกษากูเรื่องเรียน มาบ่อยๆก็ไม่เห็นแปลก” น้องต้นส้มเป็นเด็กน่ารักครับ ร่าเริง สดใส แล้วก็เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ใครๆก็รู้สึกเอ็นดู และที่น้องสนิทกับผมก็เพราะน้องเป็นเพื่อนไอ้กล้วยซึ่งเป็นน้องรหัสผม สำหรับผมคิดว่ามันไม่แปลกอะไร จะมีก็แต่ไอ้พวกนี้ที่ชอบคิดให้เป็นเรื่องใหญ่
“มาทุกครั้งมีของมาให้ตลอดเนี่ยนะไม่แปลก สนิทกันมันก็ดี...แต่ถ้ามากเกินกว่าพี่น้อง กูว่าคงไม่ดีสำหรับมึงแน่”
“เออๆกูจะเก็บไปคิด แต่กูมั่นใจว่าน้องเขาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับกูแน่นอน พวกมึงแม่งชอบคิดกันไปเอง หาเรื่องปวดหัวมาให้กูสนุกกันนักนะพวกมึง” พูดจบผมก็เดินออกไปหาน้องทันที
“พี่ปอนด์” น้องส้มยิ้มให้ผม พร้อมเดินเข้ามาหา
“ว่าไงครับ? มีอะไรให้พี่ช่วยอีกรึเปล่า” เมื่อวานผมเพิ่งแนะนำหนังสือให้น้องไปครับ เพราะน้องบอกอยากได้ไอเดียใหม่ๆ
“เปล่าค่ะ วันนี้ส้มเอาขนมมาฝาก เจ้าอร่อยแถวบ้านเลยนะคะ ขนมไทยร้านนี้เขาเด็ดจริงๆ” น้องพูดพร้อมชูถุงขนมในมือยิ้มร่าส่งให้ผม เกรงใจนะครับ แต่สายตาเล็งทองหยอดกับเม็ดขนุนไว้แล้ว
“ไม่เห็นต้องลำบากซื้อมาให้พี่เลยครับ”
“ก็พี่ปอนด์คอยช่วยส้มตั้งหลายอย่าง ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรม ส้มเลยอยากตอบแทนพี่บ้าง” ผมเกาหัวเก้อๆ เขินเหมือนกันนะครับเนี่ย รู้สึกตัวเองเป็นคนดีขึ้นมายังไงไม่รู้ ทุกทีผมจะดูชั่วช้ามากในสายตาเพื่อนๆ
“ไม่เป็นไรครับ ถือว่าพี่เป็นพี่ชายส้มก็แล้วกัน” รับถุงขนมที่น้องยื่นให้ ก่อนจะยื่นมือไปโยกหัวน้องเบาๆอย่างเอ็นดู เหมือนมีน้องสาวครับ ผมเป็นลูกคนเดียวอยากมีพี่น้องมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“ไม่เป็นพี่ชายไม่ได้หรอคะ...”
“หือ?” น้องพูดเสียงเบามากผมเลยไม่ค่อยได้ยินว่าน้องพูดอะไร
“ไม่มีอะไรคะ ส้มขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ”
“..................” พูดจบน้องก็หันหลังเดินออกไป ทิ้งให้ผมเกาหัวงงๆ ชีวิตผมจะมีซักคนไหมที่พูดอะไรให้ผมเข้าใจได้ง่ายๆ
“พี่ปอนด์...ตอนนี้อะไรๆมันอาจสายเกินไป...แต่ส้มเชื่อว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้เสมอ...ส้มจะพยายามให้มากค่ะ” หันหลังกลับมาพูดบอกผมพร้อมรอยยิ้ม หน้าตามุ่งมั่นมาก ก่อนจะเดินลับสายตาไป...จนแล้วจนรอดผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“..................” แต่คิดว่าน้องคงหมายถึงเรื่องเรียน พยายามเข้านะ ผมก็จะเอาใจช่วยอีกแรง หันหลังจะเดินกลับเข้าห้องถุงขนมในมือก็ถูกไอ้ธามวิ่งมาโฉบหายไปซะก่อน คงดักซุ่มอยู่นานแล้ว เห็นมันเอาไปยื้อแย่งแบ่งกันอย่างสนุกสนานผมก็อยากจะตามเข้าไปกระทืบให้วงแตก แต่เอาเถอะ เหลือเม็ดขนุนไว้ให้กูซักเม็ดก็ยังดีนะพวกมึง ไอ้ไนท์ก็หายหัวไปตั้งแต่ช่วงเช้า ไม่ค่อยได้เจอหน้ามันเลย ชอบหายตัวไปบ่อยๆ กลับมาบางทีก็ยิ้ม บางทีก็หน้าบึ้ง บางทีก็เหมือนจะร้องไห้ ชอบเหม่อคิดอะไรคนเดียว ผมอยากจะหาเวลาคุยกับมันใจจะขาดไว้ถ้าเจอมันผมจะจับมาเค้นให้หมดไส้หมดพุงเลยคอยดู
“ว่าแต่ ไอ้นนท์หายไปไหนวะ?”
“ไม่รู้!” หยิบสมุดขึ้นมาบังหน้าไว้ได้ทันก่อนทองหยอดในปากไอ้ธามจะลามมากระจายทั่วหน้าผม ไม่ได้แดกกูหรอกมึง กูรู้ทันคราวนี้ กูไม่โง่นะครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“กูรู้! กูเห็นมันเดินออกไป ไม่รู้รีบไปไหน ถามอะไรก็ไม่พูด”
“...............................เชี่ย....” เริงร่าไม่ทันไร หันไปอีกทางเจอหม้อแกงจากปากไอ้คิมสาดเข้าเบ้าตาเต็มๆ เอาะเถอะ! วันหลังกูจะเอาป้ายถังขยะเปียกมาแปะไว้บนหนังหน้าให้รู้แล้วรู้รอด!
[Non Part]
“เคยได้ยินไหม...บางอย่างต่อให้ใช้ความพยายามมากแค่ไหน...ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้” เพราะเป็นห่วงเพื่อนแสนซื่อบื้อของตัวเอง หากจะให้เขาทำเฉยนิ่งนอนใจ ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะเจอเรื่องให้หนักใจโดยไม่รู้ตัว เลยต้องทำตัวเป็นกองโจรดักซุ่มรอคุยกับเป้าหมายอยู่แบบนี้
“พี่นนท์อยากบอกอะไรกับส้มกันแน่คะ?” ตัวเล็กนิดเดียว...ทำตาโตใส่...ขู่ฟ่อฟ่อเหมือนลูกแมว...น่ากลัวซะจริงแม่คุณ
“ตัดใจซะเถอะไม่ว่าอะไรที่กำลังพยายามอยู่ ยังไงไอ้ปอนด์มันก็คิดกับส้มได้แค่น้องสาว...”
“แล้วพี่นนท์รู้ได้ไง พี่นนท์ไม่ใช่พี่ปอนด์ซักหน่อย”
“ “เด็กเหนือ” ไม่ใช่จะเลิกเป็นได้ง่ายๆหรอกนะ...ถ้าผู้ปกครองเขาไม่อนุญาต...พยายามไปก็ไร้ความหมาย” ยังทำสายตาที่ผมมองว่าน่ารักมากกว่าน่ากลัวขู่ไม่เลิก...ดื้อจริง...หัวแข็งแบบนี้เป็นน้องจะสั่งสอนให้เข็ด...ตัวกะเปี๊ยกยังทำอวดเก่ง
“จะไร้ความหมายกว่าไหมคะถ้าเราไม่รู้จักพยายาม โดยเฉพาะยิ่งกับคนที่เรารัก...หลงเดินทางผิด”
“รู้ได้ไงว่าผิด?...เพียงเพราะความเข้าใจของตัวเองเป็นแบบนั้น...อย่าคิดว่าความรักของตัวเองจะมากกว่าคนอื่น...เพราะบางทีมันอาจเทียบค่าไม่ได้กับใครบางคนด้วยซ้ำไป”
“.......................” โดนจ้องหน้าเขม็ง...ก่อนจะหันหลังเดินหนีไป...รู้ว่าคำพูดอาจทำร้ายจิตใจของอีกฝ่าย แต่ความจริงก็คือความจริง...บางอย่างความพยายามที่คิดว่ามาก...คนบางคนอาจใช้ความพยายามที่มากกว่าหลายล้านเท่า
“เฮ้อ...กูทำเพื่อมึงนะไอ้ปอนด์ ถ้ามึงไม่โง่จนกูต้องหนักใจ กูคงไม่พูดจาทำร้ายจิตใจใครแบบนี้” ที่เหลือเขาก็หวังเพียงแค่อีกฝ่ายจะคิดได้ แต่ขึ้นชื่อว่าความรัก เรื่องคงไม่ง่ายอย่างที่คิด ไว้ถึงตอนนั้น เขาคงต้องออกแรงช่วยเพื่อนโง่ๆของตัวเอง...เพราะผู้ปกครองเพื่อนโหด...ผู้ปกครองเพื่อนน่ากลัว...ผู้ปกครองเพื่อนหวงมาก...แต่เขาก็รับรู้ได้ว่า....ผู้ปกครองเพื่อน “รัก” เพื่อนมากแค่ไหน
มีต่อนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5:
-
“อ้าว เด็กเหนือ! ไม่เจอกันหลายวัน โดนฟันไปแล้วหรอมึง” กูว่ากูเดินทำตัวลีบหลบจะสิงเสาเฝ้าตึกคณะวิศวะไม่ให้มันเห็นแล้วนะ เสือกตาดีผิดมนุษมนาเขาอีกไอ้พี่แชมป์ แก๊งค์พี้กัญชาก็อยู่กันครบ จบแล้วชีวิตกูจะต้องเจออะไรอีกบ้างวะเนี่ย ได้ข่าวมึงปีสี่แล้วโปรเจคไม่มีทำกันหรืออย่างไร มีความรู้สึกอยากจะเรียนจบออกไปทำงานทำการกันบ้างไหมพวกมึง
“ฟันอะไรวะพี่ พูดแบบนี้ผมเสียหายว่ะ” หัวเราะหึหึกันยกกลุ่ม สายตาจ้องจับผิด หน้าตาชั่วร้ายกันสุดๆ
“กูสัมผัสได้ถึงพลังงานเสียตัวบางอย่าง...รอบๆตัวมึงมีออร่าสีม่วงแผ่กระจายไปทั่วทุกทิศทุกทาง” พ่องสิ! อยากด่าฉิบหาย แต่กลัวตายก็กลัว จำไอ้พี่ที่ท่องกลอนสี่หยาบคายได้ไหมครับ ผมว่ามันไม่ใช่เล่นๆเลย ตกลงมึงเป็นเซเลปหรือเป็นหมอผีกันแน่วะ รู้ลึกรู้จริงเหมือนมาอยู่ใต้เตียงกูขนาดนี้
“พี่เหนือยังไม่เลิกหรอครับ?” แถไปเรื่องอื่นดีกว่าครับ ดูท่าดันทุรังไปผมเองจะไม่รอด วันนี้วันศุกร์ครับผมเลยต้องหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามไอ้พี่เหนือไปอยู่คอนโด จนทำให้ไอ้ธามร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายบอกว่าผมหนีไปกับชู้ จริงๆมันเล่นละครกับไอ้คิมแกล้งผมกันครับ บอกว่างไม่มีอะไรทำเลยคิดบทละครน้ำเน่าขึ้นมา เรื่องย่อมีอยู่ว่า ผมคบชู้ นำแสดงโดยนายเหนือฟ้า ส่วนไอ้ธามรับบทเป็นพระเอกผู้โชคร้ายโดนนางเอกคือผมทอดทิ้งหนีตามชู้ไป กว่าผมจะหนีจากละครเรื่อง “ชั่วช้าเธอมีชู้” ที่ไอ้ต้นลงทุนคิดชื่อเรื่องให้ ออกมาได้ก็เสียเวลาทนดูละครน้ำเน่าชวนอยากกระทืบอยู่นานสองนาน บทอะไรกูก็ไม่ว่านะ แต่ทำไมชอบยัดเยียดความชั่วช้าให้กูกันจัง
“เห็นว่าต้องเล่นละครเวทีโปรโมทงานมหาวิทยาลัย โดนลากตัวไปเป็นโรมิโอตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว” เชี่ย! มีอะไรกับละครนักหนาวะวันนี้ กูจะบ้าตายตั้งแต่เรื่อง “ชั่วช้าเธอมีชู้” ยังต้องมาเจอโรมิโอเวอร์ชั่น2013นำแสดงโดยเหนือฟ้าตีนบรรลัย แล้วจูเลี่ยตจะไม่ฉิบหายไปแล้วหรอวะเนี่ย
“แล้วมันยอมเล่นหรอพี่?!”
“ยอมบ้าอะไรละ เกือบมีเรื่องมีราว กูนี่แหละเป็นคนช่วยกันลากมันไปกับไอ้มิน เขาแค่อยากให้มันไปลองบทดู ไอ้คิตตี้อะไรที่เขาเรียกกันนั่นแหละ”
“แคสติ้งหรือเปล่าวะพี่?”
“เออๆๆนั่นแหละๆ แคสติ้ง กูก็คิดว่า คิตตี้” อาจารย์เขาให้มึงขึ้นปีสี่มาได้ยังไงวะไอ้พี่แชมป์
“อยู่ตึกนิเทศฯมึงรีบไปหามันได้ยิ่งดี ไม่รู้ป่านนี้มันกระทืบใครตายไปบ้างแล้ว” แล้วมึงก็ชวนกูคุยอยู่ได้ตั้งนาน เป็นคนไปลากมันเองแท้ๆดันชิ่งหนีมาซะได้
“งั้นผมไปก่อนนะ พี่ๆผมลาละครับ” ไหว้ลาแก๊งค์กัญชาไปอย่างรีบๆ ก่อนจะพาตัวเองไปที่ตึกนิเทศฯอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ปอนด์ ไม่เจอกันนาน มาทำเชี่ยไรคณะกูวะ” ไม่เจอกันนาน คำทักทายไม่ได้สุภาพขึ้นเลยเพื่อนกู
“เจอมึงก็ดี พากูไปห้องซ้อมละครหน่อยดิวะไอ้แบร์” ไอ้แบร์มันเป็นเพื่อนผมตั้งแต่ตอนม.ต้นครับ พี่ชายมันชื่อเท็ดดี้ เมื่อก่อนเป็นหัวหน้าแก๊งค์หมีพูร์ แต่ตอนนี้กลายเป็นเสี่ยใหญ่เจ้าของอู่หมีพูร์การช่างไปแล้วครับ ผมกับไอ้แบร์ก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม แต่ส่วนใหญ่จะเจอกันทีก็ตอนไปร้านเหล้า เพราะเรียนคนละคณะเลยไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่
“มีไรวะ? อย่าบอกนะจะมาแคสเป็นโรมิโอกับเขาด้วย มึงคงหมดหวังแล้วว่ะ เห็นว่าเขาจองตัวหลานชายอธิการไว้แล้ว สุดหล่อของสาวๆ รู้สึกจะชื่อเหือกๆอะไรซักอย่าง”
“ชื่อเหนือหรือเปล่ามึง?”
“เออๆๆ นั่นแหละๆ ชื่อเหนือ กูก็คิดอยู่ว่าทำไมคนเชี่ยไรชื่อเหือกแปลกชะมัด” ที่แปลกกูว่ามึงมากกว่าถึงจำชื่อคนอื่นเพี้ยนไปได้ขนาดนั้น มึงไปอยู่กับไอ้พี่แชมป์ได้เลย คนนึงเหือก อีกคนก็คิตตี้ อะไรดีๆได้ป่นปี้เพราะพวกมึงนี่แหละ
“เปล่า กูมาหาไอ้เหือกนั่นแหละ พาไปหน่อยดิ” มันพยักหน้าก่อนจะเดินคุยถามสารทุกข์สุขดิบไปตามประสาคนไม่ได้เจอกันหลายเดือน เพราะตั้งแต่เป็นเด็กเหนือ ผู้ปกครองผมมันก็ไม่อนุญาตให้ผมออกไปไหนมาไหนได้อย่างใจเหมือนเคยครับ หรือถ้าจะไปก็ต้องมีผู้ปกครองผมตามไปคุมด้วย
“..............................” เปิดประตูเข้าไปกับไอ้แบร์แบบให้เบาที่สุดจะได้ไม่เป็นจุดสนใจ มองไปด้านหน้า บนเวทีเห็นไอ้พี่เหนือยืนอยู่ หน้าโหดมาก คงใกล้ระเบิดเต็มที่แล้ว ตกลงเล่นเรื่องโรมิโอ หรือ เรื่องบางระจันกันครับ พระเอกถึงได้ทำหน้าเหมือนจะไปออกรบฆ่าใครตายซะขนาดนั้น
“เชี่ยแม่งโคตรหล่อ กูก็คิดอยู่ทำไมสาวๆคณะกูดีใจกันใหญ่ มันไม่ธรรมดาจริงๆ”
“เออ แล้วมึงจะรู้ฤทธิ์ ว่ามันโคตรจะไม่ธรรมดา” ว่าแล้วสายตาผมก็มองไปที่คนบนเวทีต่อ กระดาษปึกใหญ่ในมือคงเป็นบทละคร ตรงหน้ามันที่ยืนอยู่คือสาวสวยดาวคณะนิเทศศาสตร์ เธอคงมารับบทเป็นจูเลียต
“เหนือตั้งใจหน่อยสิ ลองใหม่อีกครั้งนะ ฉากโรมิโอบอกรักจูเลียต เริ่มได้!” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างห้าวหาญ คาดว่าเธอคงเป็นผู้กำกับละครเวทีเรื่องนี้
“......................” โรมิโอเดินก้าวเข้าไปหาจูเลียตช้าๆ...แต่ทุกย่างก้าวหนักหน่วง...ใบหน้าหล่อแสนเย็นชา...สายตาไร้ความรู้สึก...ทำหน้าเหมือนจะไปวางยาพิษฆ่าจูเลียตก็ไม่ปาน ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกกูได้ยินผู้กำกับตะโกนว่าเป็นฉากบอกรักนะ ฉากโศกนาฏกรรมยังมาไม่ถึงเลยไอ้พี่เหนือ มึงกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่หรือเปล่า
“โรมิโอจะกัดหัวจูเลียตป่าววะไอ้ปอนด์ หรือนี่คือเวอร์ชั่น2013?” ไอ้แบร์กระซิบถามข้างหูผมเบาๆ
“กูว่าถ้าอย่างนั้นฉากจบจากดื่มยาพิษ อาจเปลี่ยนเป็นให้โรมิโอควักหัวใจจูเลียตออกมาแดกแทน”
“สัด! ทำวรรณกรรมเขาเสียหมด” ไอ้แบร์ด่าผม ในขณะโรมิโอในลุคซาตานกำลังจะพูดบทของตัวเอง
“จูเลียต..............................................................กูมาทำบ้าอะไรตรงนี้วะ!” กูลุ้นฉิบหายว่ามึงจะพูดอะไร โคตรคาดหวังว่าจะได้ยินถ้อยคำพร่ำพรรณนาหวานๆสะท้านหู ที่ไหนได้เพิ่งรู้ว่าโรมิโอเกิดสมัยพ่อขุน “กู”มาแบบเน้นๆ จูเลียตไปไม่เป็นเลยทีเดียว พูดจบมันก็ปาบทลงพื้นเวทีอย่างแรง ความอดทนคงถึงขีดสุด ระเบิดเตรียมลง ฉากบอกรักหรือฉากจะฆ่ากันวะ คิดผิดตั้งแต่จะให้มันเล่นบทนี้แล้วละครับ
“ข้าก็รักเจ้าเช่นกันโรมิโอ” แต่จูเลียตยังคงเล่นบทของเธอต่อไปอย่างแนบเนียนพร้อมโผเข้ากอดไอ้พี่เหนือสุดแรงเกิดอย่างไม่ดูสถานการณ์ ก่อนที่เธอจะประกบ “จูบ” ปากไอ้พี่เหนือมันทันที...ไม่ปฏิเสธ...แต่ก็ไม่ตอบสนองความต้องการของอีกฝ่าย...ยืนนิ่ง...ปล่อยให้อีกฝ่ายประกบปากได้อย่างใจ...สายตาเย็นชาเหลือบมาสบสายตาผม...มันดูตกใจ...แต่คงไม่เท่าผม...ก่อนที่จูเลียตจะเป็นฝ่ายถอนจุมพิตออกไป
“....................” ปวดหนึบที่หัวใจ...เหมือนมีอะไรหนักๆหล่นทับ...ทิ่มแทง...เจ็บ...หายใจติดขัด...รู้สึกหน่วงที่ท้อง...อึดอัด...ทรมาน...ไม่ชอบใจ...ผมกำลังเป็นอะไร...รู้แต่ภาพเมื่อครู่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว
“เอ่อ...งั้น...ขะ...ข้ามไปฉากจูเลียตแดก เอ้ย! ดื่มยาพิษเลยละกัน เดี๋ยวให้เหนือมาพักทำสมาธิก่อน จูเลียตก็อย่านอกบทเองอีกนะคะ!”
“จูเลียตเวอร์ชั่นนี้จะปล้ำโรมิโอก่อนไหมวะ แบบนี้ไม่ฉุดโรมิโอหนีตามกันเลยหรอ” ไอ้แบร์ยังคงพล่ามไม่หยุด ส่วนผมไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้ความรู้สึกเดียวคืออยากหายไปจากตรงนี้ ไม่อยากเห็นภาพอะไรอีก...หัวใจผมรู้สึกชาไปหมด
“.......................” ไอ้พี่เหนือเดินลงจากเวทีตรงเข้ามาหาผม ก่อนจะขว้าข้อมือผม แล้วฉุดให้ลุกตามมันออกไปท่ามกลางสายตาของทุกคน ผมที่ยังตกใจบวกกับสติยังไม่อยู่กับตัวจึงทำได้แค่เดินตามมันออกไปเงียบๆโดยไม่พูดอะไร
“แล้วโรมิโอก็คว้าผู้ชายหนีตามกันไป เชี่ย! เวอร์ชั่นนี้โดนใจกูจริงๆ” ได้ยินเสียงไอ้แบร์พูดตามหลังก่อนผมและไอ้พี่เหนือจะเดินออกมา ตอนนี้ผมไม่รู้สึกเฮฮาอะไรกับใครเลยครับ ในหัวมีแต่ฉากจูบอยู่เต็มไปหมด ผมหงุดหงิดตัวเอง ผมกำลังเป็นอะไร? รู้แค่ไม่อยากเห็นหน้าไอ้พี่เหนือ นี่ผมกำลังพาลอยู่ใช่ไหม?!
“มึงมานานแล้วหรอ?”
“......................”
“ทำไมไม่เข้าไปหากู?”
“......................”
“ปอนด์”
“......................”
“มึงเป็นอะไร?” เดินหลบออกมา ที่ตรงนี้ไม่มีคน มันหันมาถามผมอย่างจริงจัง ซึ่งผมก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าผมเป็นอะไร รู้แค่ไม่ชอบใจเอามากๆ ผมกำลังเป็นคนไม่มีเหตุผลอยู่ใช่ไหม?
“ผมไม่ได้เป็นอะไร” ไม่อยากมองหน้า...ไม่อยากสบตา...มองหน้าก็จะเผลอมองไปที่ปาก...ปากที่คนอื่นสัมผัส...ยิ่งเห็น...หัวใจผมก็ปวดหนึบ
“มึงโกรธอะไรกู”
“ผมเปล่า”
“มึงโกรธ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ พี่เหนืออย่าหาเรื่องผมสิ” ยิ้มออกไปให้มันเห็น...เผื่อมันจะได้เลิกเซ้าซี้...ผมจะตอบมันยังไงดี...ในเมื่อตัวผมเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร?!
“มึง...”
“.............................”
“มึง.............หึง?” ยิ้ม...รอยยิ้มที่อยากเห็น...แต่ตอนนี้ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด...ยั่วโมโห...กวนอารมณ์...บอกแล้วว่าไม่โกรธ...แล้วก็ไม่ได้ “หึง” ด้วย...แต่...แค่ไม่ชอบ...แค่ไม่อยากเห็นภาพแบบนั้น
“ใครหึง? ไม่ได้หึง!” เหมือนกำลังโดนจับผิด...ผมเปล่าหึง...ก็แค่...
“กูไม่คิดว่าพิมพ์จะเล่นนอกบท” มันยื่นมือมาจับแก้ม แล้วลูบเบาๆ ทำหน้าตาจริงจัง
“แต่ผมไม่ได้หึงนะ!” ยังมายิ้มชอบใจอีก...มันก้มมาหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่ เวลาผมจริงจังมันกลับเห็นเป็นเรื่องสนุกทุกที น่าโมโหเป็นที่สุด
“กูตั้งตัวไม่ทัน..............ปอนด์ครับ....อย่าโกรธพี่นะ” ยิ้มอีกแล้ว...ยิ้มอะไรนักหนา...คนมองมันเผลอยิ้มตามไปด้วย...รู้ไหม...แล้วสายตาแบบนี้ไปฝึกมาจากไหน...หรือเพราะแอ็คติ้งการแสดงเข้าขั้น...ถึงได้ทำสายตา...”อ้อน” กันได้ขนาดนี้
“ใครโกรธ...ผมไม่ได้โกรธ...แล้วก็ไม่ได้หึงด้วย” ไม่กล้าสบตา...รู้สึกอายขึ้นมาทันที...แบบนี้ก็เข้าทางมันพอดี
“ครับๆไม่โกรธก็ไม่โกรธ กลับคอนโดไป...ช่วยล้างปากให้หน่อยนะ”
“หือ? ปากพี่...พี่ก็ล้างเองสิ”
“ล้างเองก็ได้..............” พูดจบก็โดนประกบปากทันที...นิ่งค้างไว้...ไม่จาบจ้วง...ไม่มีการสอดแทรกลิ้น...รับรู้ได้ถึงลมหายใจ...ถูกประกบปากทั้งรอยยิ้ม...เป็นการ “จุ๊บ” มากกว่า...ทำไม...ทำไมถึงทำอะไร “น่ารัก” ได้ขนาดนี้...คนเจ้าเล่ห์...แสนร้ายกาจ...เพียงแนบชิด...สัมผัสเพียงแผ่วเบา...กลับรู้สึกไปถึงหัวใจ
“.....................” กดจูบหนักๆที่แก้ม...สุดท้ายก็แพ้มารร้าย...เข้าทางมันอีกจนได้...โดนล่อลวง จากความ “หึงหวง”....กระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู...ทำให้ใจเต้นแรง...หน้าคงแดงเป็นก้นลิง
“แต่ผมไม่ได้หึงนะ!...พี่คิดไปเอง ผมไม่ได้หึงเลยจริงๆๆๆๆๆ”
“โอเคๆ กูเชื่อ...ไม่หึงก็ไม่หึง” ยิ้มอีกแล้ว...ยิ้มบ่อยไปไหม...วันไหนยิ้มบ่อยผมรู้สึกพ่ายแพ้
“แล้วพี่ไม่กลับไปเป็นโรมิโอแล้วหรอ?”
“กูไม่ได้อยากเป็นตั้งแต่แรกแล้ว”
“แบบนี้ละครเขาไม่ล่มหรอวะพี่” จริงๆก็ไม่น่าให้มันเป็นโรมิโอตั้งแต่แรกแล้วละครับ ถ้าให้ไปเล่นเรื่องสามร้อย เป็นชาวสปาตาร์บ้าพลังไล่ฆ่าคนอื่นผมว่านั่นแหละเหมาะสมสุด
“แล้วไง ทำไมกูต้องสนใจ” โอเค เป็นอันเข้าใจ เซ้าซี้มันไปมีแต่ผมจะซวย เอาเป็นว่าผมภาวนาให้ละครเรื่องนี้หาพระเอกได้ไวๆก็แล้วกันนะครับ คนที่เหมาะสมจะเป็นโรมิโอของจูเลียตจริงๆ
“หรือมึงชอบที่เห็นกูจูบคนอื่น”
“ผมเปล่า...จะไปกันได้รึยัง?” เปลี่ยนเรื่องแม่งเลย ไม่กล้าสบสายตาเจ้าเล่ห์...ถูกมองออกทะลุปรุโปร่ง...คิดอะไรในใจ...ถูกเดาทางได้หมด...เบื่อคนรู้ทัน
“มึงหึง...กูชอบ...น่ารักดี” กระซิบข้างหู...ยิ้มยั่วให้อาย...หน้าตากวนอารมณ์สุดๆ...ทนสู้หน้ามันไม่ไหว...เดินนำออกมาก่อน
“...........................” เมื่อครู่ยังโมโห...ต่อมาถูกทำให้อาย...สุดท้ายก็พ่ายแพ้...ล้างปาก...คงไม่หยุดแค่นั้น...คงมากกว่าปากสัมผัสกัน...ค่ำคืนนี้...ผม...คงไม่ได้นอน
ไม่ได้หึง...ก็แค่...
ไม่ได้หึง...ก็แค่...
ไม่ได้หึง...ก็แค่... “ไม่รู้”...คงต้องเก็บไปค้นหาคำตอบของอาการแบบนี้...
แต่...กูไม่ได้หึง...จริงๆนะโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อีกมุมหนึ่งของคนที่ “แอบ” มองสองร่างหยอกล้อเคียงข้างกันไปด้วยแววตาโกรธแค้น ถ้าเป็นคนดีแล้วต้องเสียคนที่ตัวเอง “รัก” ให้ใคร...ก็คงต้องร้ายเพื่อให้ได้ “ของรัก” นั้นกลับคืน...
“มึงจะทำยังไงต่อวะไอ้เสือ?” เห็นเพื่อนจ้องมองร่างน้องรหัสที่ตัวเองแอบรักอยู่นาน รู้สึกสงสาร ยิ่งเพื่อนเคยโดนอีกฝ่ายทำรุนแรงขนาดต้องเข้าไปนอนโรงพยาบาลด้วยแล้ว เขาก็ย่อมโกรธแค้นแทนเป็นธรรมดา
“กูจะทำให้ปอนด์เลิกกับมัน” สายตาที่มองตามหลังคนสองคนไป...
ถ้าเป็นคนดี...ทำให้เป็นได้แค่พี่ชาย...
ถ้าเป็นคนดี...แล้วไม่ได้หัวใจ...
ก็จะยอมเป็น “ตัวร้าย”...เพื่อให้ได้หัวใจนายมา
อเลนเอาตอนใหม่มาอัพให้แล้วนะ ช่วงนี้I-AMมันอู้ค่ะ มันติดซีรี่ย์ :z6: :z13: I-AM มันยังยืนยันนะคะว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่าหนักแน่นอน ทุกตัวละครมีเหตุมีผลของตัวเอง อุปสรรคที่เข้ามาถือเป็นบทพิสูจน์ความรักของพี่เหนือและน้องปอนด์ เพื่อทำให้นิยายเรื่องนี้มีหลากหลายมุมมองเพิ่มขึ้นค่ะ :mew2: เสียงหัวเราะสำคัญกว่าน้ำตาอยู่แล้ว ไม่ดราม่าแน่นอน o13 อเลนรับประกันอีกแรง :hao3: :mew1:
ปล. ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้า :L2: :3123: :L1: :กอด1: :pig4:
ปล.2 ทุกความเห็นถือเป็นกำลังใจและมีความหมายต่อนักเขียนและคนอัพนิยายเสมอ :pig4:
-
พี่เหนือเจ้าเล่ห์มาาากกกกอ่ะ
-
ดูจากตอนท้ายแล้ว ไอ้พี่เสือจะกลายร่างเป็นเสือร้าย
เป็นเสือดีไม่ชอบ จะเป็นเสือร้าย
แต่ท่านบอกว่าไม่มีมาม่า ข้าเจ้าก็จะเชื่อตามนั้น
รอต่อขอรับ
-
เพิ่งเข่ามาอ่านรวดเดียวเลยสนุกมากๆ ปอนด์และผองเพื่อนฮามาก พี่เหนือก็เท่ห์ มันได้ ฟิล เงินนะมีไหม ชอบปอนด์ซื่อโดนหลอกประจำเลย อยากอ่านคู่แทนกับไนท์ด้วย มาอัพบ่อยๆนะ
-
เอาแล้ววววว ข้าศึกรอบด้านนนนน
มีคนกล้ากระตุกหนวดมังกร ขอไว้อาลัยให้พี่เสือตั้งแต่ตอนนี้เลยละกัน
:katai3:
-
:L1: :L1: :L1:
-
โอ๊ย อ่านไปด้วยใจระทึกกลัวจะต้องดราม่าน้ำตาท่วมจอซะแล้ว
ตอนนี้ก็รอดไปได้พี่เหนือออดอ้อนจนน้องปอนด์หายน้อยใจ
แต่กลัวตอนหน้าจังทำไมศึกรักมาหลายด้านขนาดนี้ ทั้งต้นส้มทั้งไอ้พี่เสือ นู๋ปอนด์น่ารักเกินมีแต่คนรุมแย่ง
ต้องรอดูว่าพี่เหนือของเราจะปกป้อง น้องปอนด์ที่รักได้ไหม สู้ ๆ นะพี่เหนือ :ซูโม่: ปอนด์ข้าใครอย่าแตะ
เหล่าเพื่อนตัวแสบก็ยังน่ารักอ่านไปขำไปได้ตลอด รอคู่แทนไนน์อยู่น๊า
รอติดตามตอนต่อไปด้วยใจตุ๊บๆต่อมๆ แต่ทำไมอยากอ่านไว ๆ ก็ไม่รู้ :bye2:
:L1: :mew1: สำหรับ I-AM กะ อเลนคุงเหมือนเดิมจ้า :pig4:
-
ชอบพี่เหนือมาก
:-[ :-[
พี่เหนือเจ้าเล่ห์
-
โอ้ววว งี้พี่เหนือต้องตั้งรับดีๆนะ ข้าศึกเยอะแยะ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
+ ไม่รู้ :katai5: :katai5: :katai5: ไม่รู้ไนท์กะแทนไปไหน อ่ะ เหนือปอนด์ หวานกัน :heaven :heaven
-
จับขังปอนด์ที่หอคอยเลยพี่เหนือ กร๊ากกกกกกก
ปล่อยให้หนูส้มไปมีคู่กับตาเสือเถอะ พลีสส
-
โอ๊ย.....จะดราม่าไหมนี่. :o12:
ปัญหาคือระหว่างที่ทุกคนดราม่ากันอยู่ น้องปอนด์ จะรู้เร่ืองกับเขาไหม :เฮ้อ:
-
เด๋วพี่เสือจะเจอความซื่อของลูกอิชั้นจนต้องเลิกราไปเอง
-
เหนือฟ้ารีบวางกำลังป้องกันปอน์ดด่วนนนนนน
ก่อนที่พี่เสือจะมาแย่งปอน์ดไป T^T :mew6:
-
เสือเอ้ยเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะลูก หรือหนูอยากจะไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอีกสักเดือนสองเดือน?
-
จับเสือเข้ากรงงงงงงงง
ปอนด์มันโง่หรือซื่อฟะไม่ทันไรสักอย่าง
หึงก็บอกไปสิ๊5555555555555
-
ไม่ดราม่าจริงอ่ะ อย่าหลอกเค้านะ :mew2: เห็นพี่เสือจองเวรแล้วกลัวจังเลย แต่ก็สงสารพี่เสือจังหาคู่ให้เขาหน่อยดิ จะได้มีความสุขเป็นของตัวเองบ้าง :mew1:
-
ยืน ปรบมือให้1 นาที.......
จะตั้งหน้าตั้งตารอพี่เสือ......
-
กลับมาแล้วไม่เข็ดหรือไงไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลกลับมายังจะมาเป็นตัวร้ายอีก
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบ
-
น้องปอนด์หึงง
โคตรน่ารักเลยยย :impress2: :impress2:
อิพี่เสือ เด่วได้โดนเหนือฟ้าตีนบรรลัย! :angry2: :angry2:
-
ปอนด์หึงงง :hao3: :hao3:
-
:katai5: :o8: น่ารักอ่ะ หึงงงงงงงงงง น่ารักมากกกกกกกกกกก
ยิ้มจนปวดแก้มทุกครั้งที่อ่านเลย o13
-
รู้สึกว่าเรื่องนี้ตัวร้ายจะเยอะนะเนี่ย มีเฮียเสือกับน้องส้ม (ที่ดูท่าจะไม่หยุดอยู่แค่นี้)
เฮ่อ! ตัวร้ายยิ่งเยอะ แต่หนูปอนด์ของเราก็ไม่เคยรู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเล้ย!
งานนี้คนที่ท่านจะหนักสุดก็น่าจะเป็นเหนือนี่และนะ 555+
ปล.ชอบโรมิโอเวอร์ชั่นนี้ ฆาตกรรมจูเลียตด้วยการลงมีดปักอกพอจูเลียดตายก็หนีไปพร้อมกับผู้ชายที่ชื่อเหมือนตัวการ์ตูนผมสามเส้น อิอิ
-
คนเราบางทีดันทุรังไปมีแต่ตัวเองนั่นแหละที่เจ็บปวด จากที่เคยรู้สึกดีต่อกัน อาจจะไม่เหลืออะไรเลยก็ได้นะ
-
อุปสรรคความรักดาหน้ากันเข้ามาเลยจ้า เข้มแข็งเข้าไว้นะ ทางพี่เสือนี่ไม่น่าห่วงแกค่อนข้างดุเป็นตัวของตัวเอง
ไม่ปล่อยให้ใครมายุ่งกับตัวเองง่าย ๆ แน่ แต่ทางปอนด์นี่สิ ใจดีกับเค้าไปทั่ว แถมยังซึนความรู้สึกช้าอย่าบอกใคร
ไหนจะยายน้องส้มมั่นหน้า!!! โอ๊ย รู้ว่าเค้ามีแฟนยังมายุ่งเนอะ อีพี่เสืออีกคิดว่าจะเลิกไปแล้วพี่ กินยำตรีนยังไม่อิ่มสิเนอะ
เป็นพี่ชายน้องชายอ่ะดีแล้ว หวั่นใจจริง ความหึงหวงพี่เหนือแกไม่ธรรมดากลัวจะมีเรื่องร้าวฉานกันจัง
ยิ้มสู้นะคะน้องปอนด์ คนอ่านเอาใจช่วยสุดๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ยืนไว้อาลัยให้กับพี่เสือและน้องนี(ล่วงหน้า) หนึ่งนาที :z2: แหม่ เล่นกะใครไม่เล่น นี่พี่เหนือ ตีนบรรลัยนะขอบอก :laugh:
-
เย้ มาแล้วๆๆๆๆ คิดถึงปอนด์น้อยมากมาย :mew1: :กอด1:
มีแววว่าลางร้ายจะมาแล้ว
โอ้วววว มันช่างน่ากลัวยิ่งนัก :ruready
เอาอี๊กกกกกกกกกกกกก
-
เกือบดราม่าแล้วซิ ดีนะพี่เหนือเปลี่ยนบรรยากาศทัน อิอิ
-
มาสั้นๆแต่ทำให้เขินนนได้ทุกทีเลยอ่าาาาา >>______<<
พี่เหนือยังน่ารักเสมอเลยพูดเพราะใส่ปอนด์ทีไร ระทวยแทนทุกที
เห้อคราวนี้ มีคนมาเป็นคู่แข่งปอนด์ทั้งสองรุ่นเลยอ่าาาา
นนท์น่ารักมาก เป็นเพื่อนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ o13
-
หนุกมากมาย"_" ชอบตรงที่มีเสียงหัวเราะได้ทุกตอนจริงๆคัฟ^^
-
น้องคะอย่าฝืนดันทุรังเลย พี่ปอนด์ไม่เหมาะกับหนูหรอก พี่ปอนด์เค้านะ เด็กเหนือ ทำใจซะนะหนูก่อนที่หนูจะเจออภินิหารเหนือฟ้า :katai2-1: :katai2-1:
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักอ่ะ
แต่ปอนด์สงสัยจะงานเ้ข้าที่ ญ ทั้ง ช อ่ะ
-
อ้าวพี่เสือ คือ ยิ่งกว่าเงิบ 55555555+
-
ถ้าปอนเป็นจูเลียตพี่เหนือคงไม้อิดออดสินะ คงลากไปปล้ำตั้งกะต้นเรื่องเลยดิ
45555555 :mew3: :mew3:
-
ปอนด์น่ารักอ่ะ 55 ไม่หึงๆ
เอาแล้วๆพี่เสือ
-
มันสมควรตายไอ้เสือ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:งานนี้ปอนด์จะเป็นยังงัยต่อไปอะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ไอ้พี่เสือคิดจะทำอะไรว่ะ :katai1:
พี่เหนือน่ารักอ่าาา เจ้าเล่ห์ได้ใจจริงๆ :o8:
-
สงสัยท่าจะหวงใคร คงต้องห่วงพี่เสือนี่แหล่ะ
กลัวจะโดนพี่เหนือตีนบรรลัย ยำเอาน่ะ
พี่เสือกลับใจเหอะ
:hao4:
-
เค้าหวานกันอยู่ดีๆ พอมีเสือโผล่เข้ามาในฉาก เปลี่ยนอารมณ์เลยค่ะ :katai1:
-
พี่เสือรึจะสู้พี่เหนือฟ้าได้ บ่มีทางเด้อออ
เริ่มเข้มข้นแล้ววว ฮู้วววว :katai2-1:
-
คิดถึงคู่กล้ามชนกล้าม
กะคู่มึนจุงเบยจัง
รอบนี้เหนือมีศตรูหัวใจตั้ง2คน หนูปอนด์นี้สเน่ห์แรงจิงอะไรจิง
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ท่าทางโรมิโอจะฮอตจนน้อง :hao5:
อุปสรรคมีไว้ให้เราผูกพันกันมากขึ้น
ปอนด์สู้ๆ
รออ่านอยู่
บวกและเป็ด อยากรู้ไนท์กับแทน :hao6:
-
พี่เหนือดูเจ้าเล่ห์อ่ะ แต่โครตจะน่ารักกกก ><
ปอนด์ก็หึงได้น่ารักมากก ชอบบบบบ
ว่าแต่ทำไมข้าศึกมันเยอะจัง
สู้ๆนะทั้งคู่ เอาชนะอุปสรรคให้ได้
-
อย่ามาทำให้คนเค้ารักกันต้องเลิกกันสิ
-
อัยย่ะ
หวานเว่อร์ แต่ไม่เอาแบบหวานมาดราม่ารันทดนะคะ
ฮือออ ศรีรับม่ายด้่าย 55555
ปอนด์เอยยยย แกหึง! *ชี้นิ้วใส่*
-
โรมิโอ เวอร์ชั่นนี้ ไม่รู้ว่าคนดูยังจะได้เช็ดน้ำตากันอีกไหมเน๊อะ
:m20: :m20: :m20:
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
อยากอ่านเรื่องแทนกับไนท์บ้างอ่ะ
เอามาคั่นมาม่า
-
น้องปอนด์ริอาจคบชู้เรอะ ระวังผู้ปกครองลงโทษสถานหนัก
โรมิโอเวอร์ชั่นนี้น่าสนใจดีนะ แหวกแนวจากต้นฉบับไปเยอะเลย
ส่วนอิพี่เสืออย่ามาเลวแถวนี้นะ เดี๋ยวให้พี่เหนือกระทืบม้ามแตกซะนี่
-
อย่าดราม่าน้าาาาาาาาาาาาาา
พี่เหนือน่ารักขึ้นทุกที ชอบบบบบบบบบบบบบ
-
:m31:กร๊าซซ แม่งตัวร้ายจะโผล่มาทำไมกันอีก กร๊าซซซ กูไม่ชอบมาม่า :m31: :m31: :m31: :m31:
-
น้องปอนด์ของเราก็ฮอตเหมือนกันนะเนี่ย แหม แม้จะน้อยแต่ก็มีล่ะนะ สาว ๆ หนุ่ม ๆ ที่หลงเสน่ห์ความใสซื่อของ เมียพี่เหนือ เนี่ย
บทลงโทษของพี่เหนือไม่พ้นเรื่อง... :hao6: อย่างนี้ แน่ใจจริงอ่ะพี่เหนือว่าไม่อยากให้น้องปอนด์ทำผิด ท่าทางอยากจะลงโทษอยู่เต็มที่ ชิมิ
ยัยต้นส้ม กล้ามากที่มาจีบน้องปอนด์ของเราแบบเปิดเผยซะ ใคร ๆ ก็ดูออก มีเพียงน้องปอนด์คนซื่อนี่แหละนะที่ไม่รู้เสน่ห์ตัวเอง พี่เหนือจะสั่งคุมเข้มก็ไม่น่าแปลกใจเลย ท่าทางจะไม่ใช่ย่อย ๆ ด้วยถึงขนาดจะเปลี่ยนแปลงเรื่องที่สายไปแล้ว คิดจะแย่งน้องปอนด์จากอกพี่เหนือฟ้าเหรอฮะ ยัยส้มเน่า :angry2: ชิชะ อยากลองดี เดี๋ยวก็ได้เจอดีหรอก พี่เหนือยิ่งไม่เหมือนชาวบ้านเค้าอยู่ด้วย(นี่ชมนะพี่เหนือ) แล้วจะรู้สึก เฮอะ
น้องไนท์ของเรา กำลังอยู่ในช่วงสับสนกับหนุ่มร้ายซาตานอย่างพี่แทนสินะ ท่าทางจะใกล้ให้เหล่าแม่ยกได้เฮแล้วนะเนี่ย มันอาการของคนที่กำลังอยู่ในห้วงความรักแล้วรู้ปล่าวน้องไนท์ :m12: อิอิ ลุ้นกันต่อปาย
พี่นนท์ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีจริง ๆ แถมยังรู้ซึ้งถึงความรักที่พี่เหนือมีให้น้องปอนด์มากมาย แต่ท่าทางยัยส้มจะไม่ตัดใจง่าย ๆ คงจะดันทุรังให้น้องปอนด์มีปัญหาแน่ ๆ ว่าแต่พี่นนท์ช่วยไปช่วยมา จะกลายเป็นมาปิ๊งยัยส้มแทนรึเปล่าเนี่ย ไม่ปลื้มน้า :serius2: ไม่ยอมให้พี่นนท์คู่ผู้หญิงน้า ขอเป็นน้องผู้ชายน่ารัก ๆ แทนได้มั้ยอ่ะ :impress:
เพื่อนแบร์น้องพี่เท็ดดี้แห่งแกงค์หมีพูร์ กามเทพของพี่เหนือน้องปอนด์ รู้สึุกจะบ้าบอไม่แพ้กลุ่มเพื่อนธามนะเนี่ย เปลี่ยนชื่อพี่เหนือของเราซะเสียหมด ว่าแต่แบร์นี่ไม่รู้จักพี่เหนือเหรอ คนเขาออกจะดัง เพื่อนน้องปอนด์หามีปกติๆจะมีบ้างไหมเนี่ย
โรมิโอ 2013 เวอร์ชั่นพี่เหนือฟ้า โหด สมเป็นเวอร์ชั่นพี่เหนือ แต่โหดขนาดนี้ ยัยจูเลียต 2013 ยังสุด ๆ ยิ่งกว่าอีกอ่ะ โห มั่วนิ่มจูบพี่เหนือนอกบทเฉยเลย อะไรของเธอยะเนี่ย ต่อหน้าต่อตา น้องปอนด์ช็อคไปแล้ว :monkeysad:
พี่เหนือฟ้ามีความสุขสุด ๆ เจอะน้องปอนด์หึงเข้าให้ แหม ง้อได้น่ารักมากมายเลยอ่ะพี่เหนือ พูดเพราะด้วยชอบจัง :-[
อย่างนี้น้องปอนด์ก็ต้องหายโกรธเป็นปลิดทิ้งสิ แถมสายตา "อ้อน" ของพี่เหนือ ทำให้ใจอ่อนยวบซะอีก
ขั้นตอน "ล้างปาก" ของพี่เหนือ ง่ายดายและไม่ยุ่งยาก แค่มีน้องปอนด์มาจุ๊บให้ก็สะอาดเรี่ยมเร้เรไรเหมือนเดิมแล้ว แหม เขิน :impress2:
ถึงน้องปอนด์จะไม่รู้ว่านั่นคืออาการหึง ก็ไม่เป็นไรหรอกนะจ้ะ แค่พี่เหนือเค้ารู้ของเค้าคนเีดียว แค่นั้นก็ฟินแล้ววว
พี่เืสือ กลับมาแล้ววว คราวนี้มาเวอร์ชั่นชั่วร้ายเลยอ่ะ :sad3: ที่จริงความร้ายของพี่เสือมันไม่น่าห่วงเท่า ความซื่อและไว้ใจคนง่าย ๆ ของน้องปอนด์เนี่ยแหละ ยิ่งเป็นพี่ที่น้องเคารพด้วยแล้ว หวังว่าพี่เหนือจะปกป้องที่รักไว้ได้นะ บททดสอบความรักเริ่มขึ้นแล้วใช่มั้ยเนี่ย :heaven
ดีใจที่อเลนกับ I-AM บอกว่าจะไม่ดราม่าหนัก เพราะใจเราบอบบางรับเรื่องหนัก ๆ ไม่ไหวหรอกน้า :m13:
รอตอนต่อไปนะจ้ะ I-AM & อเลนคุง จุ๊บ ๆ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ธ่ออออออออ พี่เสืออออออออ ไม่อยากให้เป็นตัวร้ายเล้ย อุตส่านึกว่าจะได้เป็นพระเอกอีกคน
-
เอาแล้วๆ พี่เสือ คิดจะทำให้ครอบครัวน้องร้าวฉานหรอคะ ไม่ดีเลยนะรู้ไม๊ เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อยเลย
ส่วนน้องปอน เปนไงล่ะ หึงดีนักพี่เหนือเลยจัดการซะ.. . 55555555
-
ฮะเอ๊ย!!
พี่เสือคัมแบ็ค กรี๊ดกร๊าดชูป้ายไฟ
พี่ชายที่แสนดีจะร้ายได้ขนาดไหนหนอ โอ๊ย ปลื้มพี่เสือจะตายอยู่แล้ว
ปล. อ่านรวดเดียว น่ารักมากๆ
-
เอาล่ะเฮ้ย ๆ งานเข้าพี่เหนือแล้วนะ
-
คิดถึงพี่เหนือแล้วเน้
ว่าจะโหวตอะวอร์ดพระเอกในดวงใจให้พี่เหนือซะหน่อย
บวกไปพลางๆ ระหว่างรอ
คนเขียนสู้ๆ :mew1:
-
เสืออยากโดนฆ่า..ก็ตามสบาย
-
o13
-
คิดถึงงพี่เหนือกับปอนด์แล้วน๊าเมื่อไรจะมารอยู่เน้ออ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่เอาน่าาา อย่าทำเรื่องอีกสิเสือ -_-
-
รอยู่ครับ :jul1:
-
พี่เหนือ พาน้องปอนด์ไปช่วยล้างปากนานแล้วน้าาาาา
แค่ล้างปากจริงอ่ะ อิอิ :hao6:
-
Special Part....................................................... “ตุ๊กตา”
[TIME Part]
นอนไม่หลับ...กระสับกระส่าย คล้ายคนจะเป็นบ้า ผมต้องการยา? มียาตัวไหนที่ช่วยให้ความสงสัยบรรเทาอาการลงได้บ้าง?...ทิฟฟี่แผงสีเขียว วิควาโปรับ หรือ ผมต้องใช้โทนาฟ? ถ้าคันตามร่มผ้า กลาก เกลื้อน พี่คังถามหา คันตามนิ้วมือ นิ้วเท้า ผมคงหายไปนานแล้ว...แต่ผม...คันที่หัวใจ...คันยิกๆอันเกิดจากความสงสัยที่ล้นจนเก็บไว้ไม่อยู่...ผมว่า...ผมกำลังมีปัญหา...ปัญหาใหญ่กับ “ตุ๊กตา” ตัวนั้น....................... ผมคือคนที่เพื่อนต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า “บ๊อง” ไอ้คิมกับไอ้นนท์ ยกให้ผมเป็นไอ้ “ติงต๊อง” ส่วนไอ้ไนท์กับไอ้ปอนด์เถียงหัวชนฝาว่าผมแค่ “ไม่เต็มบาท” ผมขาดไป “55สตางค์” ไอ้ต้นกับไอ้แบทก็ไม่พลาดบอกว่าผมแค่ “บ้า” เท่านั้นเอง ผมควรภาคภูมิใจ?! และไอ้พี่มินก็ช่วยตอกย้ำความภาคภูมิใจให้แก่ผมโดยการปลอบใจว่าผมไม่ได้ “บ้า” แต่แค่ “เกิน” ไปจากคนปกติ!...ฟังดูเข้าใจยาก...แต่ผมก็ยิ้มร่าและยอมรับกับคำชมนี้อย่างเต็มใจ...เพราะผมคือไอ้ธามที่ไม่เคยสงสัยให้กับอะไร! ไม่ใส่ใจกับเรื่องที่ถ้าไม่ทำให้ชาวบ้านรำคาญและอยากฟาดตีนเข้าหน้าก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวโดยเด็ดขาด! งานอดิเรกของคนที่ “เกิน” ไปจากคนปกติแบบผม วันๆนอกจาก กินกับนอน เล่นฟุตบอลเป็นงานหลัก ช่วงพักก็ช่วยกันสุมหัวกับพวกไอ้คิมไอ้ต้นกลั่นแกล้งไอ้ปอนด์แล้ว ผมก็แทบจะไม่ให้ความสนใจกับเรื่องอะไรอีกเลย...จนกระทั่ง!!!!!
“ไอ้ไนท์ เอ้า! กุญแจรถมึง ขอบใจที่ให้ยืมว่ะ” วัตถุโลหะสีแดงสะท้อนเข้าเบ้าตาผ่านหน้าผมไปแค่คืบ ไอ้นนท์ที่เพิ่งเดินเข้ามาโยนสิ่งหนึ่งเฉียดหน้าผมไป ไอ้ไนท์ผู้เป็นเจ้าของรับใส่มือไว้ได้อย่างง่ายดาย คิดว่าถ้าผมขยับตัวแค่เซ็นเดียวเป้าหมายคงมาปักกลางกระหม่อมผมแทน
“ถ้าจะโยนแบบนี้ มึงก็ฟาดกุญแจใส่หน้ากูเลยดีกว่าไอ้นนท์” มันทำหน้ากวนใส่แต่ไม่พูดอะไรกลับมาเพราะไอ้ต้นเดินมาลากไปช่วยงานซะก่อน เมื่อเช้าได้ยินว่ามีธุระสำคัญต้องรีบกลับบ้าน แต่รถตัวเองดันถูกมือดีเจาะยางแบนทั้งสี่ล้อ อยากด่าจริงๆ...อยากด่าไอ้คนทำมันจริงๆ...ว่าทำไมถึงโง่เจาะให้แบนทั้งสี่ล้อ?! แบบนี้ไอ้นนท์มันก็รู้พอดีว่าเกิดจากความจงใจ เป็นผมจะถอดล้อมันหายไปทั้งสี่ล้อเลย! ไหนๆก็ทำทั้งที เอาให้รู้ว่าชาตินี้มึงขับออกไปได้ก็ไม่ใช่คนแล้ว สรุปมันก็ไปไม่ได้จริงๆครับ เลยต้องมาขอยืมรถไอ้ไนท์ไปใช้แทน แต่ที่ทำให้ผมจ้องตาไม่กระพริบ จ้องจนตาแทบถลน จ้องแบบลืมตาย จ้องฉิบหายวายวอดอยู่ตอนนี้ คือ ตุ๊กตาตัวสีแดงที่ห้อยอยู่ที่พวกกุญแจรถมันนั่นต่างหาก!
“มองเชี่ยไรวะไอ้ธาม? หน้าตาแม่งโคตรน่ากลัว”
“..............................” อัศวินเก็บกุญแจรถใส่ในกระเป๋ากางเกง...ยีนส์เดฟราคาแพงของอัศวินรัดติ้ว...กุญแจลงลึกไปในกระเป๋าแค่ไม่กี่เซ็น...บางสิ่งห้อยเกินออกมา...ใหญ่เท่ากำปั้นกระแทกตา...หน้าตากวนตีนสุดติ่ง...ยิ้มปากกว้าง...ยิงฟันสามซี่ใหญ่เหมือนจอบ...ตาโตกลมใสเบิกกว้าง...แวววาว...ลูกนัยต์ตากลิ้งไปกลิ้งมาได้...ตาดวงใหญ่ยิ่งกว่าบิ๊กอายส์ที่ผู้หญิงชอบใส่กัน...เกิดคำถามขึ้นมาทันควัน...แม่งตัวเชี่ยไรวะ?!...มีเขาสองข้าง...ลักษณะคล้ายควาย...แต่ตัวเสือกเป็นสีแดง...แถมยังยิ้มแฉ่ง...ทำหน้าแอ๊บแบ๊วอีกต่างหาก!...ห้อยแกว่งไปแกว่งมา...หลอกล่อสายตา...เหมือนโดนจ้องมอง...เหมือนถูกมองอยู่ตลอด...คลาดสายตาจากมันไม่ได้เลย...เพราะในใจเกิดความสงสัย...เหมือนจะเคยเห็นตัวแบบนี้...ตัวปะหลาดตัวแบบนี้...เหมือนจะเคยเจอที่ไหน?
“ตัวที่ห้อยอยู่กับกุญแจรถมึง...มันคือสิ่งมีชีวิตที่กูจะสามารถเรียกว่าอะไรได้วะ?” ใจอยากถามลงรายละเอียดลึกถึงขนาดว่าวิวัฒนาการมาจากสัตว์ชนิดไหน สปีชีส์เดียวกับอะไร ออกลูกเป็นไข่หรือเป็นตัว พบได้ตามขั้วโลกเหนือหรือขั้วโลกใต้ หรือมันหายตัวนั่งไทม์แมชชีนข้ามเวลามาจากโลกอนาคตพร้อมกับโดเรม่อน กูถึงไม่เคยพบไม่เจอมาก่อนในชีวิต!
“ฮ่าๆๆ มึงก็สงสัยหรอ? กูก็เคยสงสัยแบบมึงนี่แหละ แต่โทษทีว่ะ กูก็ไม่รู้แน่ชัดว่ามันเป็นตัวอะไรกันแน่ แต่เจ้าของมันบอกว่าเป็นควาย มึงก็คิดซะว่ามันเป็น “ตุ๊กตาควาย” ก็แล้วกัน” มันพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ โดยที่ความสงสัยผมไม่ได้เบาบางลงเลย ใครบ้างจะเคยเห็นตัวอะไรแบบนี้ หางก็ไม่มี แต่เสือกมีเขา ควายพุดเดิ้ลหรอมึง เขาถึงได้ตัดหางทิ้งตั้งแต่ยังละอ่อน? ห่า กูกับมึงตกลงใครบ้ากว่ากันวะเนี่ย?!
“ซื้อมาจากไหนวะ? เมื่อก่อนกูก็ไม่เคยเห็นมึงห้อยเลย” จำได้ว่ามันไม่ชอบตุ๊กตา ไม่ชอบอะไรที่ดูน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง มันเกลียดเข้าไส้ ขนาดเห็นคิตตี้ของหลานตัวเองมันยังเตะอัดฝาบ้าน โหดสัด!ๆ สาวๆเขาก็ยังจะหามาประเคนให้มันตั้งมากมาย ทั้งเอาไปบริจาค และทิ้งเศษซากไว้ในหอผมกับไอ้ปอนด์กองท่วมห้องจนแทบจะหาที่นอนกันไม่ได้ มีตั้งแต่ พี่หมีตัวใหญ่ น้องหมาตัวโต ลุงคิงคองตัวเท่าตู้เย็น ป้าชะมด อาสมเสร็จ น้าละมั่ง ยายเลียงผา หรือแม้แต่ตาไดโนเสาร์ก็มีคนหามาให้มัน สาวๆเขาคงคิดว่าน่ารัก แต่ผมกับไอ้ปอนด์พิจารณากันอย่างถี่ถ้วนแล้วว่า ถ้าคนอยากได้มันไม่บ้าก็เป็นคนที่หามาให้นั่นแหละที่เพี้ยน
“เมื่อตอน “งานวัด”...มีคนให้มา...มึงถามมากว่ะ! สงสัยเชี่ยไรนักหนา?!” หือ? กูถามแค่ไม่กี่ประโยคทำมาหงุดหงิดใส่ ก็กูสังสัย กูแค่อยากรู้มันคือตัวเชี่ยอะไรเท่านั้นเอง! เพราะตอนนี้จำได้แล้วว่าเคยเจอตัวที่สมมุติว่ามันคือ “ตุ๊กตาควาย” แบบนี้ที่ไหน!!!!!
.............
........
...
..
.
“.................................” วันนั้นไม่ได้ตั้งใจไปตึกวิศวะ แต่ไอ้ปอนด์ดันลืมของไว้ เลยต้องเดินเอาไปให้ ทำใจอยู่นานเพราะไม่อยากเจอหน้าพี่เหนือ...พี่เหนือน่ากลัว...ชอบทำหน้าดุใส่ แหย่เล่น ล้อเล่นด้วยก็ไม่ตลก ไม่ขำ ไม่ฮา ชอบดุ ชอบตะคอก ชอบทำให้กลัวจนตัวสั่น ชอบทำหน้าโหด...เคยเห็นใบหน้าเวลายิ้มแค่ครั้งเดียว...แต่จำได้ติดตา...เป็นตอนที่พี่เหนือแอบมองไอ้ปอนด์เล่นฟุตบอลอยู่กลางสนาม...คิดว่าตาฝาด...ขยี้ตาจนเส้นเลือดฝอยในตาแตก...ตบหน้าแรงๆจนแดงเป็นปื้นว่าไม่ได้ฝันไป...แน่ใจชัดว่ากำลัง “ยิ้ม”...ยิ้มอยู่จริงๆ...เป็นยิ้มที่มีให้แค่ไอ้ปอนด์คนเดียว...แต่ถึงยังไง...ผมก็ยังคิดว่าไอ้ปอนด์มันโคตรของโคตรซวยอยู่ดีที่ได้เป็น “เด็กเหนือ”
“กูอยากได้ ขอนะไอ้แทน นะๆๆ ตัวเชี่ยอะไรไม่รู้ กูชอบ มันแปลกดี เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น ขอนะๆๆ” เสียงคุ้นหู เสียงเย็นๆที่ชอบทำให้ผมเหนื่อยใจอยู่บ่อยๆ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้พี่มิน ไอ้พี่มินคนเดียวเท่านั้น ผมรีบหันมองซ้ายมองขวาสอดส่ายสายตาหามันทันที
“ไม่ได้! แค่ตัวนี้เท่านั้นที่กูจะไม่ให้ใคร” ตรงบันไดเห็นมันยืนเถียงกันเรื่องอะไรซักอย่าง หน้าตาเคร่งเครียดกันสุดๆ ขอหยุดประเมินดูสถานการณ์ซักพัก เผื่อเข้าไปทักสุ่มสี่สุ่มห้าผมอาจโดนบาทาถีบออกมาได้
“เพราะอะไรวะ?!”
“เพราะมัน “สำคัญ”...เพราะเป็นของ “คนสำคัญ”...” ไม่เคยเห็นไอ้พี่แทนแสนกะล่อนทำหน้าจริงจังเท่าครั้งนี้มาก่อน บางที...มันอาจเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนกลับมาจากค่าย...เห็นไอ้ไนท์เคยบอกมันโดนควายไล่ขวิด...อาจเป็นเพราะสาเหตุนั้น...สมองมันอาจได้รับความกระทบกระเทือน
“หึ กูก็คิดว่ามึงจะไม่ยอมพูด...เจอของสำคัญแล้วก็รีบคว้ามาไว้กับตัวให้ได้ล่ะ...เพราะของที่เด่นสะดุดตา ใครๆก็อยากจะคว้ามา “ครอบครอง”...” พูดมีสาระกับเขาก็เป็นด้วยนะไอ้พี่มิน ทุกทีเห็นชอบทำตัวไร้สาระใช้ชีวิตแบบหายใจทิ้งไปวันๆ เอาเข้าจริงถ้าไม่หล่อเทพบุตรสุดติ่ง กูก็คิดว่าคงจะหาอะไรให้ชื่นชมได้ยากอยู่เหมือนกัน
“ทำเฉยเหมือนไอ้เหนือบ้างก็ได้นะไอ้มิน”
“หึ กูไม่มีความอดทนรอให้คนปากแข็งแบบมึงปริปากพูดเองแบบไอ้เหนือหรอก กูมันพวกทนรออะไรไม่ได้นานๆด้วยสิ”
“กูก็เห็นมึงทนได้แนบเนียน...หลอกเหยื่อให้ตายใจแล้วค่อยขย้ำ...มึงมันร้ายกว่าพวกกูเป็นไหนๆ” บทสนทนาเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ผ่านการประมวลผลจากสมองแม้แต่น้อย เหมือนผมไม่สามารถเข้าใจได้มาตั้งแต่แรก บังเอิญผมมันก็ประเภทเดียวกับไอ้ปอนด์ซะด้วย คือไอ้ปอนด์โง่ยังไง ผมก็โง่อย่างนั้น เราถึงเป็นเพื่อนกันได้ ผมภาคภูมิใจจริงๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมละสายตาไปไม่ได้นั้นคือ...
“........................” ตุ๊กตาปะหลาดตัวสีแดงในมือของไอ้พี่แทน...ห้อยอยู่กับกุญแจรถ...ถืออยู่ในมือ...เหมือน...เหมือน...เหมือน...เหมือน...เหมือน...
เหมือน...ไอ้ตัวที่อยู่กับไอ้ไนท์ตอนนี้...!!!!! ทันทีที่ภาพความทรงจำย้อนกลับมา...ไอ้ไนท์ก็ไม่ยืนอยู่ให้ผมได้ซักถามอะไรต่อ...ทิ้งให้ผมอยู่กับอาการสงสัย...ที่เพิ่มมากขึ้นจากเดิมอย่างมหาศาล
“ตุ๊กตา” สองตัว...กับคนสองคน...
แต่ผมไม่สงสัยอะไร...มากไปกว่า...................
ตกลงมันเป็นตัวเชี่ยอะไรกันแน่วะ?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
จบ..................มาแบบสั้นๆ>w<" อยากเห็นทุกคนยิ้มได้ :mew1: By I-AM :mew3:
อเลนเอาตอนพิเศษมาฝาก :mew1: เป็นตอนสั้นๆของน้องธาม จะบอกว่าน้องซื่อหรือโง่อเลนก็ยังคิดอยู่ :katai1: :ling1:
ปล.ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้า :L2: :3123: :L1: เห็นมีบอกจะโหวตให้พี่เหนือด้วย ปลื้มแทนพี่เหนือเลยค่ะ :กอด1: :pig4:
ปล.2 ทุกความเห็นคือกำลังใจของนักเขียนและคนอัพนิยายเสมอ :pig4:
-
ไทม์ จะน่ารักไปไหน 55555555555555555555555555
-
ธามน่ารักม๊า๊วกกกกก
อายุสมองเท่าไหร่เนี่ย
มินเช็คหน่อยดิ๊ 555
แทนกับไนท์ไม่ค่อยเลยนะ
โดยเฉพาะพี่แทน
ของสำคัญ...คนสำคัญ อูยยยยยยยย
น้ำตาลท่วมคอกระทันหัน ช่วยด้วย
กระหน่ำเป็ดและบวกอย่างบ้าคลั่ง
อยากอ่านอีกแหละ
ไม่เคยพอซะที :z3:
-
อิน้องธามแม่งก็ฮาไม่แพ้น้องปอนด์แฮะ เหมือนจะเชื่อมโยงความสัมพันธ์ได้ แต่ มันก็เอาจับประเด็นเรื่องที่มันสงสัยได้อย่างเดียว
-
555555555555555555 ธาม แกจะสงสัยอะไรที่มากกว่านี้ไม่ได้หรอ :laugh: :laugh:
ถ้าเป็นคนปกติเขาคงสัยความสัมพันธ์มากกว่าจะสงสัยว่าตัวอะไรป่ะ :katai5: :katai5: :katai5:
-
ถึงขนาดเจะอัดฝาบ้านนี่ไม่ไหวนา :hao3: :hao3:
-
แทนที่จะสงสัยว่าตุ๊กตาของพี่แทนมาอยู่กะไนท์ได้ยังไง เฮ้อออออออ ธามเอ้ยยยยยยย
-
:z3: ชักอยากเห็นตุ๊กตาควายอ่ะ 55555555
ของคนสำคัญ แหมะ :katai5:
-
เอิ่มธามสงสัยแค่มันตัวไรหรอ
-
ฮาธามมาก ๆๆๆ มีหน้าไปบอกใครว่าตัวเองโง่ เหมือนปอนด์ เลยคบกันได้ พวกนี้มัน ฮาทั้งกลุ่ม :hao6:
-
:laugh:ขำน้ำตาเล็ด :jul3: กร๊ากก ธามนะธาม แบบนี้เรียกโง่หรือซื่อเนี่ย
-
น่ารักเกิ๊น!!! 5555....
-
ดูท่าทางแล้วนี่จะจับธามกะพี่มินอยู่ด้วยกันได้นะ อิอิ
-
หือ พี่แทนค่ะ พี่มินทนอะไรได้แนบเนียนค่ะ รู้สึกว่าจากคำพูดของพี่อิชั้นจับประเด็นได้ว่า อิพี่มินมันร้ายลึกกว่าพวกพี่ทุกคน
มันคอยให้เหยื่อตายใจแล้วค่อยขย้ำเนี่ย หมายถึงอิพี่มันจ้องจะเขมือบใครอยู่เหรอค่ะ ฮิฮิ ขอเดาว่า น้องธามคนซื่อ(โง่)ใช่ไหม
ก็น้องมันโง่ได้น่ารักมากกก
-
อยากรู้ว่าพี่มินเล็งใครอ่ะ
-
พี่มินคู่ธามแหงเลยยยยยยยยยยยย #หรอ=_=
โอ้ยคู่แทนไนท์หวานไปไหนเค่อะ?55555555
รอตอนหน้าค่าาาา
ปล.ธามไม่ได้โง่นะ แค่อ่อนต่อโลกเท่านั้นเองงง
-
ให้ตุ๊กตาแทนใจกันเหรอ
อ่ะๆๆๆ น่ารักกันจัง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด แทนไนท์ น่ารักอะ ต่างคนต่างเห็นอีกคนเป็นคนสำคัญของกันและกัน :mew3:
เป็นเรื่องที่เราอยากอ่านเรื่อยๆไม่สิ้นสุดเลยอะ :heaven
-
ธาม ตลกดีอ่ะ เหมาะกับพี่มิน :m20: :m20:
-
:L2: :L2: :L2:
-
อ่านแล้วยิ้มตามเลยจร้า ทุกคนน่ารักขริงๆ ^^
-
ธามน่ารักอ่ะ สารภาพเลยว่าอยากอ่านทุกคู่
มาว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เพื่อนปอนด์กลุ่มนี้ไม่ธรรมดานิสัยเหมือนกันฉลาดเหมือนปอนด์เลย5555555
ไม่งั้นคบปอนด์ไม่ได้ :hao7: :hao7:
-
:mew5:
ธาม มุมมอง ถูกทางแล้ว
จงเชื่อในพลัง ของเทอ 555
o13
-
ธามนี่ก็เอ๋อไม่ต่างจากปอนด์จริงๆ อยากรู้จังว่าคนที่มาคู่จะเป็นใคร (เป็นพี่มีนก็ดีนะเออ อิอิ)
ตอนนี้ปอนด์ไม่มีบทแต่มีตุ๊กตาโผล่มาแทน ตัวเชื่อความสัมพันธ์ของไนท์กับพี่แทน
อยากรู้จังว่างานนี้คู่นี้จะเป็นยังไง แต่ว่าชอบจังคำว่า 'คนสำคัญ' ที่พี่แทนแกพูดเนี่ย
-
ธาม กำลังน่ารักเลย :laugh:
-
ธามน้ารักอ่ะคิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเค้าอยู่เรื่อยเลยนะ 555
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:ธามโคตรตลกอะสงสัยอะไรไม่สงสัยแต่ดันสงสัยว่ามันคือตัวอะไร :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอาสเปเชี่ยลมาคั่นมาม่าเหรอ T^T
แต่ก็น่ารักดีนะ อ่านแล้วยิ้มได้ ธามนี่สมกับเป็นเพื่อนปอนด์จริงๆ ถ้าไม่คล้ายกันคบกันไม่ได้นะเนี่ย 555+
-
Time แมร่งมึนอะ ชอบอะ น่ารักกกกก >.<
-
โอ๊ะ แทน-ไนท์เป็นคนสำคัญของกันและกันแล้วหรอ 555 ท่าพี่มินกะธามจะได้อยู่ด้วยกัน^^
-
มินธาม :hao3:
-
เหมือนจะคิดได้แต่มันไม่ใช่ 555
น้องธามคนซื่อสมแล้วที่เป็นเพื่อนน้องปอนด์
-
เอ่อ น้องธามค่ะ เราต้องสงสัยว่าไนท์กับพี่แทนมีตุ๊กตาเหมือนกันได้ยังไงไม่ใช่เหรอจ๊ะ :hao5:
ไม่ใช่ไปสงสัยว่ามันเป็นตุ๊กตาอะไร :katai1:
-
ตอนพิเศษของธามนี่ อ่านสบาย ๆ เหมือนความคิดของธามที่ไม่มีอะไรซ้ำซ้อน น่ารัก ฮา ๆ ดี
แทนไนท์เมื่อไหร่จะมีตอนพิเศษหรือตอนหลักยาว ๆ เลยก็ได้น๊า เช่นที่มาของตุ๊กตาเจ้าปัญหา(ของน้องธาม)
แล้วอย่าลืมมีตอนเนื้อคู่ของธามให้บ้างน๊า สุดท้ายใครเอ่อคือคนที่พี่มินรอขย้ำ :z1: อยากรู้อะ
:กอด1: :L2: เป็นกำลังใจให้ I-AM กะ อเลนคุง เหมือนเดิมจ้า :bye2:
-
เห้ยย
งงว่ะ
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
สนุกมากกก ธามโก๊ะกังสุดๆ น่ารักอ่ะ
-
Chapter 20…………………….. “ลงโทษ”
เสียงสั่นเตือนดังขึ้นเป็นครั้งที่ห้าภายในกระเป๋าเป้ใบเก่าที่ร่างบางวางไว้บนตัก โทรศัพท์ตกรุ่นยุคดึกดำบรรพ์ดังขึ้นจากสายเรียกเข้า ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเพราะกลัวคนข้างๆที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่ตอนนี้จะเริ่มออกอาการไม่พอใจ สายตาเย็นชาตวัดมองมาที่เขา เหงื่อผุดออกจากรูขมขนบนใบหน้าเหมือนโดนสายตาพิฆาตฟาดฟันด้วยจิตสังหารอันแรงกล้า แม้ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของอีกฝ่าย หากแต่เขาก็รับรู้ได้ว่าถ้ารับสายในครั้งนี้ ชะตาชีวิตจะเป็นเช่นไร ความบรรลัยคงได้มาเยือนถึงตัว จึงเหลือบตามองคนข้างตัวไม่กล้าหันไปเผชิญหน้าตรงๆ ตอนนี้ใบหน้าหล่อใช้สายตามองตรงไปที่ทางข้างหน้า ทำเหมือนว่าไม่สนใจ แต่กลับปล่อยรังสีฆ่าฟันออกมาขั้นรุนแรง
“ปอนด์” เฮือก!!!!! สะดุ้งเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต กูว่ากูเอื้อมมือล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าให้ดูแนบเนียนที่สุดแล้วนะทำไมมึงยังมองเห็นอีกวะ?!
“ผะ...ผมแค่จะดูว่าใครโทรมา” จริงๆก็รู้แหละครับว่าใครโทรมา ทำเอาเหงื่อแตกเต็มหน้า ติดอ่างขึ้นมากะทันหัน ทั้งที่แอร์ในรถก็เย็นจัดแต่ทำไมผมถึงได้ร้อนรนปนเสียวสันหลังอยู่ตลอดเวลาก็ไม่รู้
“ถ้ามึงรับสายอีกครั้ง กูจะโยนโทรศัพท์มึงออกนอกรถ” งานเข้ากูแล้ว รุ่นนี้ไม่ใช่จะหาซื้อกันได้ง่ายๆด้วยสิ ได้ข่าวเขาเลิกผลิตไปสามชาติกว่าแล้ว ฉะนั้นมึงจะมาทำร้ายพี่ดึกดำบรรพ์พันธุ์ไดโนเสาร์ของกูไม่ได้โดยเด็ดขาด! เพราะกูจะไม่มีปัญญาไปหาเครื่องใหม่มาใช้มึงเข้าใจไหม?!
“ไม่รับครับ” เอามือออกจากกระเป๋าพร้อมรูดซิบปิดเสร็จสรรพ ก็หันกลับมานั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวในทันที สี่สายแรกที่ผมรับสายไปคือน้องต้นส้มโทรมาครับ ผมบอกน้องไปแล้วว่ากำลังอยู่บนรถกับพี่เหนืออาจจะไม่สะดวกคุยเท่าไหร่ แต่น้องก็ยังโทรมาตลอดมีคำถามมาถามผมตั้งแต่เรื่องเรียน เรื่องงานที่อาจารย์สั่ง ไปจนถึงขั้นตัดขนหมาต้องตัดจากหัวลงไปหางก่อนหรือตัดจากหางขึ้นมาหัว ซึ่งตอนนั้นผมที่เริ่มจะสับสนกับหางๆหัวๆ เลยเผลอแนะนำให้น้องตัดทั้งหัวทั้งหางหมาทิ้งไปเลย กว่าจะรู้ตัวว่าพูดผิดก็อึ้งกันไปหลายวินาที จากนั้นจึงพากันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา จนคนข้างตัวผมทำสีหน้าไม่พอใจ ผมจึงต้องรีบกดตัดสายน้องไปในทันที
“มึงคุยกับใคร?!” แค่สามคำแต่ทำเอาผมรู้สึกกลัวขึ้นจับมาใจ น้ำเสียงเย็นชาสุดๆ
“น้องส้มเพื่อนสนิทน้องกล้วยที่เป็นน้องรหัสผมครับ น้องโทรมาปรึกษาเรื่องเรียน” เผลอหันไปสบตามันเข้าอย่างจัง นี่กูกำลังนั่งอยู่กับหล่อโหดโคตรซาตานอยู่หรืออย่างไร ทำไมมึงถึงได้น่ากลัวมากมายขนาดนี้!
“แน่ใจว่าแค่น้อง!” มันขึ้นเสียงตวาดใส่ผมดังลั่นรถจนผมสะดุ้ง เอาแล้วๆๆ งานเข้ากูแล้ว คงโดนโกรธเข้าแล้วจริงๆ
“แค่น้องจริงๆครับ” ทำหน้าหงอย จ๋อยสุดๆเลยผม
“ทำไมต้องหัวเราะ...ทำไมต้องทำเหมือนมีความสุข...มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบ!” เอี๊ยดดดดดดด! มันเบรกรถกะทันหัน หน้าผมคะมำไปกระแทกคอนโซลรถ ดั้งบี้ โหนกแบน ปากจู๋ ขี้หูขี้ตาเล็ดกันเลยทีเดียว นึกอยากจะหยุดก็หยุด อยากจะจอดตรงไหนก็จอด บอกกันก่อนซักนิดก็ดีนะมึง
“จะเบรกก็บอกกันก่อนดิพี่ โอ๊ย! หัวโนแล้วเนี่ย” อูยยยยยเจ็บเหมือนกันนะแม่ง! ถ้าเถิกกูโนเท่าลูกมะกรูดขึ้นมามึงจะรับผิดชอบความหล่อบนหนังหน้ากูไหม?!
“ทำไมมึงถึงชอบทำให้กูโมโห!” สบนัยน์ตาแข็งกร้าวแสนเย็นชา...ดูดุดันน่ากลัว...กำลังถูกโกรธ...ถูกโมโหใส่อีกแล้ว...สงสัยว่าทำผิดอะไร...ใบหน้าที่เคยยิ้มให้กันถึงบึ้งตึง...ไม่อยากให้เป็นแบบนี้...อยากให้มี “รอยยิ้ม” ให้กันเหมือนทุกที...ถ้าจะต้องเป็นฝ่ายเอ่ยคำว่า “ขอโทษ” ออกมา...ถึงแม้ไม่รู้เหตุผลว่าเพราะอะไร...ยอมทำให้ได้...ถ้าจะทำให้คนตรงหน้า...ไม่ใช้สายตาเย็นชาแบบนี้จ้องมองกัน
“ผมขอโทษ...แต่พี่เหนือช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่าพี่เหนือโกรธผมเรื่องอะไร?” เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีใคร...ไม่เคยคบใครถึงขั้นเรียกว่า “แฟน”...ไม่เคยถูกหวงแหน...ไม่เคยถูก “รัก” มากมายขนาดนี้...จึงไม่เข้าใจว่าการกระทำแบบไหนถึงทำให้อีกฝ่ายโกรธ...ความเคยชินกับการทำตัวเป็นปกติ...ถ้าอีกฝ่ายเห็นว่าเป็นเรื่องที่ผิด...ก็พร้อมจะเก็บมาคิดเพื่อแก้ไขปรับปรุง...เพราะถ้าไม่เห็นว่า “สำคัญ”...เพราะถ้าไม่ใช่ “คนพิเศษ”...คงไม่ยอมทำถึงขนาดนี้
“กูหวง...อย่ายิ้มแบบนั้นให้ใครที่ไม่ใช่กู...อย่ามีความสุขกับคนอื่นทั้งที่มึงมีกูอยู่ข้างๆ...เพราะสำหรับกูทุกลมหายใจกูมีแต่มึง” เหมือน “หัวใจ” ทำงานหนักขึ้นมาแบบฉับพลัน...เต้นรัวเร็วจนหวั่นว่ามันจะหลุดออกมานอกอก...กัดปากล่างกลั้นยิ้มไว้เต็มที่...เป็นแผลก็ยอม...หายใจไม่คล่อง...ลมหายใจติดขัด...รู้สึกอึดอัด...เพราะหัวใจ “พองโต” จนคับอกไปหมด
“พี่เหนือ...” โน้มหน้าเข้ามาหา...รับรู้ว่ากำลังจะถูกจูบ...หลับตารออีกฝ่าย...ใจเต้นลุ้นระทึก...ทั้งที่ไม่ใช่จูบแรก...แต่กลับรู้สึกมากกว่าทุกที...อยาก “จูบ” มากกว่าทุกครั้ง...ทั้งที่เพิ่งจะโดน “ล้างปาก” ก่อนมา...แต่ทำไมถึงยังต้องการสัมผัสอุ่นนุ่มที่ริมฝีปากของคนตรงหน้านักก็ไม่เข้าใจ
“.......................” ลมหายใจเฉียดรดแผ่วเบาข้างแก้ม...รับรู้ถึงความอุ่น...กลิ่นหอมจากกายของอีกฝ่าย...ทำให้รู้สึกดี...หลับตานิ่งรอเวลารับสัมผัส...รับรู้แรงสั่นสะเทือนที่หน้าตัก...หูสะท้อนได้ยินเสียงรูดซิบเปิดกระเป๋า...ก่อนที่จะ...
“กูจะยึดมือถือมึง!” เชี่ย! จบประโยคตาผมก็เหลือกโพล่งขึ้นทันที ที่แท้มึงแค่จะเข้ามาล้วงโทรศัพท์กูออกจากกระเป๋าไปเก็บไว้ กูก็โมเมเข้าข้างตัวเองว่ามึงจะเข้ามาจูบ บึ้มมมมม!!!!! เสียงหน้ากูระเบิดกลางทุ่งข้าวสาลีกลายเป็นโกโก้ครั้น แผลแหลกละเอียดเป็นเศษซากขนาดนี้ คงยากที่จะมีหมอที่ไหนรับเย็บหนังหน้ากู!
“พี่เหนือมึงแกล้งกู!” ยิ่งเห็นรอยยิ้มมัน...เห็นมันยิ้มเจ้าเล่ห์...รู้สึกไม่พอใจรอยยิ้มแบบนี้เท่าไหร่...แต่ก็ดีใจที่ใบหน้าเย็นชาที่ทำให้รู้สึกปวดใจนั้นหายไปแล้ว
“หึหึ คิดว่ากูจะจูบหรอ?” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก! ไม่น่าลืมตัวเลยกู จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะไอ้ปอนด์ แก้ตัวก็ไม่ได้ จะแถก็ไม่ทัน ถ้าอย่างนั้นก็เอาความหน้าด้านเข้าสู้ก็แล้วกันวะ!
“ใครคิดว่าจูบ ผมเปล๊า!!!!!” ฉิบหาย! กูก็ลืมปรับโทนเสียงให้เป็นปกติ สูงปรี๊ดทีเดียวเชียว
“กูจะไม่จูบมึง ถือเป็นบท “ลงโทษ” ที่มึงมันดื้อ” พูดจบมันก็ยื่นมือมาบีบจมูกผมเบาๆ อื้อ! ดั้งกูยุบขึ้นมาได้หมดหล่อกันพอดี
“ฮึ่ย! ผมก็ไม่อยากได้จูบจากพี่หรอก!” คนอะไรหลงตัวเอง ปากนุ่มแล้วไง ตัวหอมแล้วไง ใครจะอยากให้จูบ ไม่มี๊!!!!!
“กูจะคอยดู”
“ผมจะไม่มีวันให้พี่จูบเลยคอยดูก็แล้วกัน!”
“ หึ..........แล้วมึงจะเป็นฝ่ายอ้อนวอนขอจากกู”
“..............................” เฮือก!!!!! สะดุ้งเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตอีกแล้ว สายตาเจ้าเล่ห์...รอยยิ้มเหมือนตอนนั้นไม่มีผิด...น้ำเสียงเย็นที่กระซิบข้างหู...ทำให้ใบหน้าร้อนขึ้นมาจนแทบระเบิด...กลับไปสนใจทำหน้าที่ขับรถต่อ...ทิ้งให้ผมต้องนั่งกลัวตัวสั่นไปกับรอยยิ้มของมัน...รอยยิ้มเหมือนวัน...ที่ผมถูก “ล่อลวง”
.........................
......................
..................
.............
.........
.....
..
.
“ย๊ากกกกกกกกกกก! ตุ๊บ!” ทันทีที่เข้ามาในห้อง ผมก็กระโดดพุ่งหลาวลงกระแทกกับโซฟานุ่มหน้าทีวีทันที วันนี้เหนื่อยชะมัด ทั้งวันเจอแต่เรื่องให้ผมปวดหัว ตั้งแต่เรื่องโรมิโอใจโฉด จนมาถึงเรื่องโทรศัพท์มือถือทำเอาพลังงานผมแทบไม่มีเหลือ การต่อสู้กับไอ้พี่เหนือมันช่างเหนื่อยจริงๆ
“......................” มันเดินหายเข้าไปในห้องนอนพร้อมกระเป๋าใส่เสื้อผ้าของผม คงจะเอาไปเก็บให้ มันก็เป็นคนดีใช้ได้เลยนะครับ ขอชมหน่อยก็แล้วกัน ทำตัวน่ารักแบบนี้ก็เป็นนี่หว่า แล้วทำไมถึงชอบทำตัวร้ายๆใส่กูจัง!
“ปอนด์ กูเอากางเกงในมึงทิ้งแล้วนะ เอาตัวใหม่ที่กูซื้อให้ไปใช้ก็แล้วกัน” เสียงมันตะโกนออกมาจากห้องนอน คงกำลังรื้อของผมเก็บเข้าตู้ กูชมไปได้ไม่ทันขาดคำ มึงก็ทำเอาน้ำตากูแทบไหล กูบอกแล้วตัวนั้นกูรักมาก กูผ่านศึกกับมันมาเยอะ เจ็บกับมึงมาก็เยอะ ทำไมมึงถึงไม่เข้าใจ มึงทิ้งน้องเน่ากูไปได้ยังไง กูขาดน้องเน่าไม่ได้ จะหาได้จากที่ไหนอีกกางเกงในใส่แล้วสบายไข่แบบนี้?!
“ไม่ทิ้งไม่ได้หรอพี่?” มันเดินออกมาพอดี ยกขาผมที่นอนแผ่บนโซฟาขึ้นก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงแล้วเอาขาผมพาดที่ตักมันแทน
“สภาพแบบนั้นกูไม่เอาไปเผาไฟก็ดีเท่าไหร่แล้ว” นี่มึงรังเกียจน้องเน่ากูขนาดนั้นเลยหรอ?! เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษกางเกงในกูอะไรขนาดนั้น มันไปทำอะไรให้มึง ตอนมึงปล้ำกู มันก็ให้มึงถอดออกได้อย่างง่ายดาย แถมมึงยังโยนมันทิ้งแบบไม่ใยดีอีกด้วย ปล่อยให้มันได้อาบแสงแดดอ่อนๆยามเช้าเหมือนเดิมไม่ได้หรืออย่างไร ความผูกพันไม่ใช่เรื่องที่ใครจะตัดขาดกันได้ง่ายๆ นั่นเป็นถึงกางเกงในตัวโปรดกูเลยนะมึง!
“เออ ทิ้งก็ทิ้ง!” แต่ขัดใจพี่ท่านไป มีแต่ผมเท่านั้นที่จะเจ็บตัว สุดท้ายคนแพ้ก็ต้องเป็นผมอยู่ดี
“ไปอาบน้ำ”
“ขอนอนก่อนนะ วันนี้ผมโคตรเหนื่อยเลย” ทำหน้าอ้อนมันสุดฤทธิ์ มันตีที่ขาผมเบาๆ
“ปอนด์ ไปอาบน้ำ”
“อื้อ...ไว้ก่อน ผมง่วง” ตาจะปิดอยู่รำไร อยากนอนใจจะขาด ปกติกลับหอกับไอ้ธามน้ำไม่เคยจะอาบกันซักครั้ง รวบยอดไปตอนเช้าเลยทีเดียว ประหยัดน้ำไม่สิ้นเปลืองเงิน เปลืองทรัพยากร และลดโลกร้อนไปในตัว คุ้มค่าเห็นๆ เขาเรียกว่ายิงปืนนัดเดียว นกตายสามตัว แบบนี้ใครจะอยากอาบกัน
“อาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอน” มันจับข้อมือผมทั้งสองข้าง...ดึงฉุดร่างผมที่อ่อนปวกเปียกเพราะความเพลียขึ้น...กลายเป็นตอนนี้ถูกรวบตัวเข้าไปกอด...หน้าซบที่อกแกร่ง...ง่วงนอนจนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...รับรู้ถึงแรงกอดรัด...กลิ่นหอมอ่อนๆจากกาย...รู้เพียงแค่ไม่อยากถอนใบหน้าออกมาจากอกของอีกฝ่ายเลย
“อื้อ...ผมง่วงนะพี่เหนือ ขอนอนนะ”
“นอนแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายตัว” ถูกลูบหัวเบาๆ...มือที่โอบกอดไว้...ตบที่หลัง...เหมือนอยากให้รีบทำตาม...ไม่เคยทำตัวเป็นเด็กๆ...แต่วันนี้...กลับรู้สึกอยากถูก “เอาใจใส่” อยาก “อ้อน” อีกฝ่ายมากกว่าทุกวัน
“ผมง่วง ขอนอนนะ” ส่ายหัวไปมาตรงหน้าอกมัน...กดหน้าลง...สองแขนกอดตอบอีกฝ่ายไว้...ถ้าจะหลับ...ก็ขอหลับมันทั้งอย่างนี้
“เลือกเอาว่าจะไปอาบเอง หรือ จะให้กูอาบให้” ทันทีที่อีกฝ่ายยื่นคำขาด ความง่วงก็หายไปทันที คงไม่ใช่แค่อาบให้อย่างเดียวแน่...คงมีบางอย่างแอบแฝงมากกว่านั้น
“งั่มมมมม! อาบเอง!”
“ โอ๊ย! มึง...” งับเข้าที่หน้าอกมันไปหนึ่งทีแรงๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้นเอาตัวออกจากอ้อมกอดมันทันที เห็นมันใช้มือลูบๆตรงที่ผมงับไปเต็มแรงเมื่อครู่ สะใจพิลึก มันคงจะเจ็บน่าดู
“..............................” แลบลิ้น...ยักคิ้ว...กระดิกตีน...ทำหน้ากวนบาทา...ก่อนจะหันหลังส่ายตูดไปมาส่งให้มันอย่างผู้ชนะ...จากนั้นก็รีบใส่เกียร์หมาวิ่งถลาเข้าห้องน้ำไปทันที
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ดื้อ!” ได้ยินเสียงมันตะโกนตามหลังมาแต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะผมเข้ามาในห้องน้ำได้เป็นที่เรียบร้อย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“..............................” สุขอุรา ชื่นใจ ส่องกระจกก็เจอแต่หน้าคนหล่อ หยิบแปรงสีฟันที่ไอ้พี่เหนือมันซื้อมาไว้ให้ขึ้นมา บีบยาสีฟันลงบนแปรงเป็นที่เรียบร้อย จากนั้นอมน้ำไว้ในปากเล็กน้อย ก่อนจะยัดแปรงเข้าปากไป แต่ยังไม่ทันได้ถูอะไร รู้ตัวอีกทียาสีฟันก็หล่นแหมะลงก้นอ่างล้างหน้าไปซะก่อน ฉิบหาย! เป็นแบบนี้ทุกที พอกูจะแปรงจริงๆแม่งยาทีฟันหายหมด ไม่หล่นลงพื้นวันไหนกูน้ำตาแทบไหลเลยจริงๆ สรุปก็เลยต้องบีบเอาใหม่ทุกที
“แฮ่! คนอะไรหล่อชะมัด” ยิงฝันขาวสะอาดใส่กระจก ปากหอมสดชื่นด้วยกลิ่นมิ้นท์ เสร็จจากนั้นก็ล้างหน้าด้วยโฟมล้างหน้าของไอ้พี่เหนือมัน เนียนนุ่ม ชุ่มชื่น ถูหน้าไปก็ฮัมเพลงไป อะไรจะสุขใจขนาดนี้!!!!!
“.............................” เสร็จสรรพจากกิจกรรมหน้ากระจก ก็ยกถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทันที แล้วเดินปรี่ไปยืนใต้ฝักบัว เปิดน้ำใส่หัวได้ไม่ทันไร หูก็ได้ยินเสียงบางอย่าง...ดังมาจากด้านหลัง
“คลิ๊ก!” เสียงกดล็อคประตู จำได้ว่าล็อคไปแล้วตอนเข้ามา แล้วเสียงนี้ดังขึ้นอีกรอบได้อย่างไร...ถ้าไม่มีใครเปิด...เข้ามา...อย่าบอกนะว่า!!!!!
มีต่อนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
น้องธามสเปเชี่ยล พาเอาฟินสุด ๆ ไปเลย
ตุ๊กตาที่บ่งชี้ไม่ได้ว่าตัวอะไร ของพี่แทนและน้องไนท์ ว้าย ๆๆ :m1: มันช่างพาเอาใจเราคิดไปไหนต่อไหนแล้ววว
โดยเฉพาะคำพูดของพี่แทน “เพราะมัน “สำคัญ”...เพราะเป็นของ “คนสำคัญ”...” ไอ้หย๋า เปิดเผยจนหมด ไม่มีปิดบัง
ยอดสุด ๆ ไปเลยพี่แทน ถ้าคนมาได้ยินไม่ใช่น้องธามแต่เป็นน้องไนท์ "คนสำคัญ" คนนั้น คงจะยิ่งดีกว่านี้นะเนี่ย
แต่คำพูดชวนต่อมจิ้นของเราทำงานของพี่แทน " “กูก็เห็นมึงทนได้แนบเนียน...หลอกเหยื่อให้ตายใจแล้วค่อยขย้ำ...มึงมันร้ายกว่าพวกกูเป็นไหนๆ”
" เหยื่อ " ของพี่มินเนี่ย ใครเหรอจ้ะพี่แทน คนบ้อง ๆ แถว ๆ นี้รึเปล่า ถ้าใช่เราสนับสนุน ให้พี่มินรีบ ๆ "ขย้ำ" เหยื่อเร็ว ๆเลยนะ
อยากกระชุ่มกระชวยหัวใจยิ่ง ๆ กว่านี้อีกอ่ะ :m3:
เห็นอเลนคุงมาลงตอนต่อไป เลยรีบมาเม้นท์ตอนนี้ก่อน อย่าว่ากันเลยนะจ้ะ
ให้ I-AM กับ อเลนคุงเหมือนเดิมน้า :mew1: :mew1:
-
“คลิ๊ก!” เสียงกดล็อคประตู จำได้ว่าล็อคไปแล้วตอนเข้ามา แล้วเสียงนี้ดังขึ้นอีกรอบได้อย่างไร...ถ้าไม่มีใครเปิด...เข้ามา...อย่าบอกนะว่า!!!!!
“ไอ้พี่เหนือ! มึง...!” ชัดเต็มสองตา เผลออ้าปากค้าง ตกใจตาแทบถลน ลนลานเอามือปิดปังปอนด์น้อยไว้แทบไม่ทัน เห็นมันยกยิ้มที่มุมปาก สายตาเจ้าเล่ห์สุดๆ แถมยังเข้ามาในชุดเปลือยท่อนบนโชว์ซิกแพ็กและรอยกัดที่ผมเพิ่งทิ้งไว้บนหน้าอกมันเมื่อครู่ เด่นชัดกระแทกเข้าเบ้าตาผมอย่างจัง
“อาบพร้อมกัน จะได้ไม่เสียเวลา” มารร้ายชูกุญแจที่ใช้ไขเข้ามา...ท้าทายสายตา...ยิ้มเยาะ...ยักคิ้วอย่างผู้ชนะ...ก่อนจะปิดท้ายด้วยรอยยิ้มแสนร้ายกาจ...ผมพลาดอีกจนได้...ไม่ทันได้คิด...ว่าเจ้าของห้อง...ย่อมต้องมี “กุญแจ”
“ผมอาบไม่นาน วิ่งผ่านน้ำเดี๋ยวก็ออกไปแล้ว พะ...พี่เหนือไปรอข้างนอกก่อนนะ” ใช้สองมือยันอกมันไว้ทันที...มันเดินเข้ามาหา...ถูกทำให้หมดทางหนี...ด้านหลังติดผนัง...ถูกรวบตัวเข้าไปกอด...แนบชิด...ผิวกายสัมผัสกันภายใต้หยดน้ำที่ไหลมาอย่างไม่ขาดสาย
“ขอนะ” กระซิบเบาๆข้างหู...ก่อนจะถูกจูบที่ซอกคอ...มือซนเริ่มออกเลื้อยไปตามลำตัว...ลูบผ่านหน้าอก...สะกิดตุ่มไต...ทำให้ตื่นตัว...ไล้มือเรียวไปตามหน้าท้อง...ลงต่ำไปจนถึง...ส่วนที่ผมใช้มือปกป้องไว้สุดชีวิต!
“พี่เหนือ นี่มันในห้องน้ำนะ อื้อ!” ถูกกัดเข้าที่คอ...สะดุ้ง...ใช้ลิ้นเลียที่แผล...พรุ่งนี้...คงเป็นรอยเด่นชัด
“อ๊ะ!” ถูกกอบกุมส่วนนั้นไว้...ขยับตามแต่ใจของอีกฝ่าย...มือเริ่มควานหาที่ยึด...สองขาเริ่มสั่น...จังหวะถี่กระชั้นเหมือนแกล้งกัน...แต่...ยังมีบางอย่าง...เหมือนบางอย่างขาดหายไป...บางอย่างได้หายไป...ทรมาน
“หึ...” รอยยิ้มร้าย...เผลอจ้องมองริมฝีปาก...อยาก “จูบ”...บางอย่างที่ขาดหาย...คือ “จูบ” ของอีกฝ่าย
“อึก...อา...พี่เหนือ...อ๊ะ” เป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปหา...กลับโดนหันหน้าหนี...ไม่ตอบสนอง...จ้องมอง...แต่ไม่ยอมจูบตอบ...ผมกำลัง...ได้ “รับโทษ” ของตัวเอง
“อยากจูบ?”
“อ๊า...อ๊ะ...อ๊ะ...อา...” บางส่วนที่อีกฝ่ายควบคุม...ถูกเร่งเร้า...รุนแรง...จงใจแกล้ง...ยื่นหน้าเข้าไปหาเท่าไหร่...อีกฝ่ายก็เอาแต่หลบ...อยากจูบ...อยากถูกจูบ...แทบขาดใจ...อย่าแกล้งกันแบบนี้เลย
“ขอสิ...อ้อนวอน...แล้วกูจะ “จูบ” มึง” ผ่อนแรงที่มือ...จังหวะเนิบช้า...แต่หนักหน่วง...สัมผัสเน้นย้ำ...ยืนแทบไม่ไหว...ต้องโอบกอดอีกฝ่ายไว้...ส่งเสียงหน้าอายออกมาตลอดเวลา...สายตายังคงจ้องมองที่ริมฝีปาก...ไม่รู้ว่าตอนนี้ทำหน้าแบบไหนออกไป...รู้แค่อีกฝ่าย...ยกยิ้มร้ายตลอดเวลา
“อึก...พี่เหนือ...จูบ...อยากให้จูบ” น้ำตาไหล...สายตาเว้าวอน...ไม่เคยต้องการอะไรมากมายขนาดนี้...ทนรอแทบไม่ไหว...ปากสีแดงฉ่ำตรงหน้า...อยากให้สัมผัส...อยากสัมผัส
“อึก...จูบนะ...พี่เหนือ...จูบผม” สิ้นคำวอนขอ...อีกฝ่ายก็มอบให้สมใจ...เมื่อริมฝีปากของคนตรงหน้า...ถูกส่งเข้ามาหา...แนบชิด...อ่อนโยน...แฝงด้วยความร้อนแรง...ดูดดื่ม...ลิ้นร้อนพันเกี่ยว...หยอกเย้า...ยั่วยวน...หอมหวาน...จังหวะมือสอดประสาน...พร้อมริมฝีปากที่แนบกันไม่แยกจาก...ถี่กระชั้นขึ้น...เร่งเร้า
“อ๊ะ...อื้อ...อ๊า..!” ปลดปล่อยในมืออีกฝ่าย...หอบหายใจแรง...รู้สึกเหนื่อย...ยังไม่ทันหาย...ก็ถูกจับให้หันหลัง...รีบใช้สองมือยันผนังไว้...ประคองตัวแทบไม่ได้
“อึก...ปอนด์” กระซิบข้างหู...สะดุ้งสุดตัว...สัมผัสเย็นจากด้านหลัง...รับรู้ถึงนิ้วที่สอดเข้ามา...อึดอัด...เผลอเกร็ง...กลัวเจ็บ...แต่ตอนนี้...คงหยุดอะไรไม่ได้แล้ว
“พี่เหนือ...อ่อนโยน...กับผมนะ” หันหลังไปบอกอีกฝ่าย...ถูกประกบปากอย่างรวดเร็ว ตกใจ...กูทำอะไรผิด?! รู้สึกเหมือนเพิ่งไปกดสวิตซ์โหมดหื่นเข้าอย่างจัง!!!!!
“บ้าเอ๊ย! ทำหน้าแบบนี้” นิ้วถูกถอนออกไปอย่างรวดเร็ว...บางอย่างถูกแทนที่เข้ามา...อึดอัด...คับแน่น...ขาแทบยืนไม่อยู่...ถูกอีกฝ่ายโอบกอดจากด้านหลัง...ประคองตัวไว้...พร้อมกับการสอดแทรกตัวเข้ามาลึกกว่าเดิม
“อ๊า! อึก...เจ็บ...” พี่เหนือยังไม่ขยับ ทิ้งให้ผมได้มีเวลาปรับตัว...รับรู้ถึงความห่วงใย...อ่อนโยน...จูบขมับเบาๆ...จูบไหล่...ซอกคอ...แม้แต่ที่หัว...ความรู้สึกถูกถ่ายทอด...จนหัวใจพองโตอีกครั้ง...เหมือนอยากให้รับรู้...ว่าถูก “เอาใจ” มากแค่ไหน
“ได้ไหม?”
“อื้อ!...อึดอัด...” ตอบรับอายๆ ใจไม่อยากได้ข้าวโพดฝักนี้ซักเท่าไหร่ เพราะยังเข็ดขยาดจากอาทิตย์ที่แล้วไม่หาย แต่อีกฝ่ายทำสีหน้า แววตา และน้ำเสียงอ้อนกันขนาดนั้น....................เจ็บแค่ไหน...ก็คงต้องยอม...เพราะผมรู้มา...ว่าข้าวโพดก็มีคุณค่าทางโภชนาการ...มีประโยชน์ต่อร่างกาย?!
“อึก...ปอนด์ มึงเป็นของกู...จำไว้ว่ามึงเป็นของกู” ตัวสั่นสะเทือน...รู้สึกผนังขยับเขยื้อนได้...รุนแรง...ปล่อยไปตามใจของอีกฝ่าย...ถูกควบคุม...ได้ยินทุกถ้อยคำที่พร่ำบอกข้างหู...พูดตอบอะไรไม่ได้...เพราะเสียงที่หลุดออกมา...มีแค่...เรียกชื่อ... “เหนือฟ้า”...ที่อีกฝ่ายอยากได้ยิน
“......................” หอบหายใจดังไปทั่ว...สอดประสานเป็นหนึ่งเดียว...หนักหน่วง...รุนแรง...เร้าร้อน...แต่ทุกห้วงสัมผัส...รับรู้ได้ว่าถูก “รัก” มากแค่ไหน...ย้ำให้ชัดไปทั่วทั้งใจ...คำสุดท้ายที่กระซิบข้างหู...คือ...
“กูรักมึง”
............................
......................
................
..........
.....
...
.
“ปอนด์ โกรธอะไร?” หือ? มึงไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันแน่วะ ติดอยู่ในห้องน้ำกับมึงเกือบสามชั่วโมง ถูกกอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า พอบอกว่าเหนื่อยแล้ว พอแล้ว ไม่เอาแล้ว น้ำตาไหลอาบแก้ม แทนที่จะสงสารกัน มึงกลับมองว่ากูยั่ว! กูยั่วมึงตอนไหนไม่ทราบ?!
“.....................” ไม่อยากพูดด้วย ถึงมันจะอาบน้ำให้ แปะแป้งให้จนตัวหอมฉุย ใส่ชุดนอนให้เสร็จสรรพ เป่าผมให้จนแห้ง แล้วก็พามานอนที่เตียง ห่มผ้าให้อีกต่างหาก และปิดท้ายด้วยการจูบหน้าผากบอกฝันดี ถูกทำเหมือนเป็นเด็ก ทำเหมือนบอบบางน่าทะนุถนอม ทั้งที่ตัวผมก็ไม่ได้เล็กไปกว่ามันซักเท่าไหร่ ยิ่งคิด ก็ยิ่งเคืองไม่หาย จัดข้าวโพดให้กันไม่รู้เท่าไหร่เป็นเท่าไหร่ ไอ้บ้าหื่นกาม!
“ตัวร้อน” ฮึ่ย! ปัดมือมันออกจากหน้าผากอย่างไม่พอใจ ที่เป็นแบบนี้เพราะใครกัน เพราะมึงนั่นแหละ เจ็บคอก็เจ็บ...เพราะเรียกชื่อ “เหนือฟ้า” ตลอดเวลา...ไอ้เชี่ยพี่เหนือ เพราะมึงคนเดียว จะ “ลงโทษ” อะไรกันนักหนา! แค่เรื่องโทรศัพท์ ทำไมต้องลงโทษกันหนักขนาดนี้
“กินยานะ” ลุกจากเตียง เดินออกไปนอกห้อง กลับมาพร้อมยากับแก้วน้ำในมือ มันนั่งลงก่อนจะยื่นยาส่งให้ผม ไม่อยากรับไว้...แต่ก็กลัวอีกฝ่ายจะน้อยใจ
“พี่เหนือแม่งหื่น!” ด่ามันก่อนจะลุกขึ้น ปวดเมื่อยตัวไปหมด เห็นมันยิ้มให้ ก่อนจะรับยาจากมันใส่เข้าปากและดื่มน้ำตามจนหมด จากนั้นจึงทิ้งตัวนอนหันหลังให้มัน มันเดินออกจากห้องเอาแก้วน้ำไปเก็บ ก่อนเตียงจะยวบลงพร้อมๆตัวผมที่ถูกดึงเข้าไปโอบกอดจากด้านหลัง ถูกกอดแล้วกอดอีก...เหมือนไม่เคยพอ
“กูขอโทษ...อย่า “เมิน” กันนะ” ถูกกดจูบที่หลัง...อบอุ่น...ปลอดภัย...รับรู้ไปถึงหัวใจ
“ฝันดีครับ” สุดท้ายก็โกรธไม่ลง...อ่อนโยนจนใจสั่น...ใช้ความ “น่ารัก” ได้ในทางที่ผิด...แพ้ทางไอ้พี่เหนือมันอีกตามเคย
“ฝันดีครับ” กดจูบที่หัว...คลายอ้อมกอดเล็กน้อยเหมือนไม่อยากให้ผมอึดอัด...ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัว...ผสมกลิ่นแป้งกลิ่นเดียวกันจากตัวมันกับผม...คงเป็นอีกคืน...ที่ “ฝันหวาน”...ก่อนความเหนื่อยล้ากับ “บทลงโทษ”แสนร้ายกาจ...จะพาผมให้เข้าสู้ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดาย
บทลงโทษ...แสนร้ายกาจ...
บทลงโทษ...แสนหวาน...
ทำให้...ครวญครางภายใต้ร่างของอีกฝ่าย...
ทำให้ร่ำร้องเรียกชื่อ “เหนือฟ้า” ไม่หยุด...ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า...
สุดท้าย...ก็ตกเป็นฝ่าย “วอนขอ” ไปซะเอง...
หากแต่หนึ่งคนที่โอบกอด...กลับลืมตาตื่น...เพื่อรอเวลาจัดการกับบางอย่าง...
[NueaFah Part]
มองใบหน้ายามหลับ...ขยับตัวออกจากอีกฝ่ายให้เบาที่สุด...มันดูจะไม่พอใจ...แต่เพราะความขี้เซา...ยังไงก็คงไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ...ลูบหัวมัน...ไม่เคยทำให้ใครขนาดนี้มาก่อน...แต่กับมัน...อยากทำมากกว่าดูแล...อยากเอาใจใส่มากกว่าอะไรทั้งหมด...อยากโอบกอดไว้...อยากเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับมัน...ที่มันจะไม่มีวันขาดได้
“........................” กดจูบที่หัวเบาๆ ก่อนจะลุกออกจากเตียง หยิบเสื้อผ้าในตู้ที่เตรียมไว้แล้วมาใส่ ก่อนจะคว้ากุญแจรถที่วางไว้ เดินออกจากห้องนอนตรงไปที่ประตู ต้องไปจัดการบางอย่างให้เด็ดขาด...ถ้าไม่เห็นข้อความนั้น...ถ้าไม่ยึดโทรศัพท์มันมาไว้กับตัวคงจะไม่รู้ทัน...
[ย้อนไป5 ชั่วโมงที่แล้ว]
“งั่มมมมม! อาบเอง!”
“ โอ๊ย! มึง...” ถูกมันกัดเข้าที่หน้าอก หลังจากไล่ให้มันไปอาบน้ำแล้วยังดื้อ คนขี้เซาแบบมันถ้าได้หลับคงไม่ยอมลุกขึ้นมาอาบน้ำแน่จนกว่าจะเช้า ทนเห็นมันในสภาพเน่าไม่ไหว แต่จริงๆแค่กลัวมันนอนไม่สบายตัว มันรีบลุกขึ้นเอาตัวออกจากอ้อมกอดทันที คงกลัวโดนเอาคืน
“..............................” แลบลิ้น...ยักคิ้ว...กระดิกตีน...ทำหน้ากวนบาทา...ก่อนจะหันหลังส่ายตูดไปมาส่งให้ เหมือนมันเป็นฝ่ายชนะ น่าจับมาลงโทษซะให้เข็ด
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ดื้อ!” ตะโกนตามหลังมันไปอย่างคาดโทษ เห็นมันวิ่งหายไปในห้องน้ำ...
“...............................” หยิบโทรศัพท์ที่สั่นไม่หยุดขึ้นมาดู มีสองชื่อที่โทรเข้ามา พวกกล้าลองดี...กดดูข้อความ...ตอนนั้นน่าจะกระทืบให้ตายซะก็ดี
[พี่เสือ : ปอนด์ ถ้ายังคิดว่าพี่เป็นพี่ชายปอนด์อยู่ ให้มาเจอพี่ที่ร้านXXX ตอน5ทุ่ม พี่จะรอ]
ยังมีอีกสิบกว่าสายที่ไม่ได้รับ...มีแค่สองชื่อ...หนึ่งคนชื่อ “ต้นส้ม” ไว้รอโอกาสค่อยถอนรากถอนโคนทีหลัง วันนี้คงต้องจัดการอีกคน...ชื่อเดียวกับข้อความที่ส่งมา...ไอ้เสือ...! ใช้ข้อความ “ล่อลวง”...ถ้ามือถืออยู่กับไอ้ปอนด์ คนหัวอ่อนอย่างมัน คงแอบหนีไปตามนัด ยิ่งมีคำว่า...“พี่ชาย” ที่อีกฝ่ายเอามาเป็นข้ออ้าง...เท่านี้ไอ้ปอนด์ก็แทบตกลงไปในกับดักที่อีกฝ่ายวางไว้...คงต้องรอเวลา
รอเวลา...เวลาที่จะจัดการ...
แต่ตอนนี้...คงต้องเข้าไปจัดการไอ้ตัวแสบที่หนีหายเข้าไปในห้องน้ำก่อน...ทำไมถึงมีแต่คนรัก...ทำไมใครๆถึงได้หลง...รู้ไหมว่ากู “หวง” มึงแค่ไหน...
มึงต่างหากที่ร้าย...คนที่ร้ายคือมึง ไม่ใช่กู!
“ถ้าไม่ย้ำให้รู้ว่าเป็นของใคร...ถ้าไม่ทำให้รู้ว่าถูกรักมากมายแค่ไหน...ก็กลัวจะต้องเสียมึงไปง่ายๆ แบบนั้นกูไม่ยอม”
ได้โอบกอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า...จนหนำใจ...มึงจะเป็นของใครไม่ได้ นอกจากเป็นของกู...
โทรหาไอ้แทน บอกมันกับไอ้มินให้ไปเจอกันที่ร้านในข้อความ ถ้าพูดจาตกลงกันดีๆแล้วอีกฝ่ายไม่เข้าใจ...คงต้องใช้กำลังจัดการ
ถ้าอีกฝ่ายกล้าลองดี
ถ้าอีกฝ่ายไม่ฟังคำเตือน...คงไม่มีการปราณีเกิดขึ้น...และถ้าจะต้องมีใครเจ็บตัว...แน่นอนคนนั้นต้องเป็นมึง ไอ้เสือ!
ตอนใหม่มาแล้ว :hao7: I-AMมันบอกว่าจริงๆมันจะต้องดราม่านะคะ แต่แต่งไปแต่งมาไอ้เอ็นซีมาซะงั้น :heaven อเลนก็ยังงงกับมันอยู่เหมือนกัน :ruready แต่มันบอกนี่แหละดราม่าสไตส์มันแล้ว :z2: :hao3:
ปล.คนถามถึงคู่รักนองเลือดเยอะมาก อเลนถามI-AMให้แล้ว คู่นี้ได้อ่านกันยาวสะใจแน่ค่ะ ส่วนพี่มิน น้องธาม จะคู่กับใครหนอ รอติดตามอ่านต่อไป ให้กำลังใจเรื่องนี้ไปเรื่อยๆนะคะ :mew1: :mew3:
ปล.2 ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้า :L2: :3123: :L1: :กอด1: ทุกความเห็นถือเป็นกำลังใจของทั้งนักเขียนนิยายและคนอัพนิยายเสมอ :pig4:
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงอ่ะ
-
น้องธามสเปเชี่ยล พาเอาฟินสุด ๆ ไปเลย
ตุ๊กตาที่บ่งชี้ไม่ได้ว่าตัวอะไร ของพี่แทนและน้องไนท์ ว้าย ๆๆ :m1: มันช่างพาเอาใจเราคิดไปไหนต่อไหนแล้ววว
โดยเฉพาะคำพูดของพี่แทน “เพราะมัน “สำคัญ”...เพราะเป็นของ “คนสำคัญ”...” ไอ้หย๋า เปิดเผยจนหมด ไม่มีปิดบัง
ยอดสุด ๆ ไปเลยพี่แทน ถ้าคนมาได้ยินไม่ใช่น้องธามแต่เป็นน้องไนท์ "คนสำคัญ" คนนั้น คงจะยิ่งดีกว่านี้นะเนี่ย
แต่คำพูดชวนต่อมจิ้นของเราทำงานของพี่แทน " “กูก็เห็นมึงทนได้แนบเนียน...หลอกเหยื่อให้ตายใจแล้วค่อยขย้ำ...มึงมันร้ายกว่าพวกกูเป็นไหนๆ”
" เหยื่อ " ของพี่มินเนี่ย ใครเหรอจ้ะพี่แทน คนบ้อง ๆ แถว ๆ นี้รึเปล่า ถ้าใช่เราสนับสนุน ให้พี่มินรีบ ๆ "ขย้ำ" เหยื่อเร็ว ๆเลยนะ
อยากกระชุ่มกระชวยหัวใจยิ่ง ๆ กว่านี้อีกอ่ะ :m3:
เห็นอเลนคุงมาลงตอนต่อไป เลยรีบมาเม้นท์ตอนนี้ก่อน อย่าว่ากันเลยนะจ้ะ
ให้ I-AM กับ อเลนคุงเหมือนเดิมน้า :mew1: :mew1:
ไม่ว่าจ้าาาา แอบดีใจด้วยซ้ำ ที่อัพนิยายปุ๊บก็มีเม้นให้กำลังใจแล้ว ปลื้มทั้งอเลน และ I-AMเลยค่ะ :กอด1:
โอมมมมม จงรักจงหลงพี่เหนือ น้องปอนด์ และผองเพื่อนต่อไปเรื่อยๆเลยนะคะ :mew3: ขอให้ถอนตัวกันไม่ขึ้น I-AMมันร่ายคาถา :call:
-
พี่เหนือรีบจัดการให้จบเลยนะ :katai4:
ปอนด์ อ้อนน่ารักจัง ชอบบบบบบบ(บทลงโทษนี้มากกกก ฮ่าาาาาาาาา) :hao6: :hao6:
พี่เหนือขี้หึงขั้นรุนแรงเลยนะเนี่ยยยยยย :katai2-1: :katai2-1:
น่ารักกกกกกกกก
คนเขียนไฟติ้ง o15 o15 o15
-
ปอนด์ แกรู้ตัวป้ะ ว่าแกอ้อนให้เหนือมันจูบแกอะ ไหนใครว้าที่บอกว่าจะไม่ให้จูบ คึคึ
เหนือฟ้ามันเหนือสมชื่อจริงๆ
ปล.น้องส้มที่เป็นเพื่อนกับน้องกล้วย ไม่ทราบว่ามีเพื่อนชื่อน้องแอปเปิ้ลกับน้องมะละกอหรือเปล่าเคอะ 555
-
:jul1: :jul1: :jul1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:พี่เหนือโคตรหื่นอะสงสารปอนด์เลย :hao6: :hao6: :hao6:
ว่าแต่ไอ้พี่เสือมันจะตายเปล่าวอะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:นังน้องส้มก็อีกคน :katai1: :katai1: :katai1:
-
มาไวมากกกค้าาา
ดอกไม้แทนใจให้คุณ i-am และคุณอเลนนะค้า ^^
:L1: :L1: :L1: :L2: :L2: :L2:
ฉากเอ็นซีที่สุดยอดจริงๆ xD ทีนี้รอดูว่าหนูส้มจะโดนอะไรต่อไป
ขอให้พี่เสืออย่าเป็นกขค.คู่นี้เลยเต๊อะ ต่อยกะเหนือแล้วจบกันไป ><
-
น้องปอนด์น่ารัก :mew1:
-
บทลงโทษโหดจิงๆ เรื่องเสือน่ะพี่เหนือจัดมันเลยน่ะพี่ !!! หมั่นไส้มัน
-
ตามทันแล้วๆ อ่านทันแว้ว
สนุกมากๆเลยค่ะ ปอนด์น่ารักมากอ่ะ
ใครอยู่ใกล้ปอนด์ก็ต้องหลงรักปอนด์แน่นอน
ชอบเรื่องนี้จังเลย
มาต่อบ่อยๆนะค่ะ
ชอบอ่ะ
-
กริ๊ดดดด อ่านแล้วอิจฉานู๋ปอนด์อย่างแรง ทำไมเป็นที่รักของพี่เหนือได้ขนาดนี้
แต่ก็ดันไปเป็นที่รักของคนอื่นด้วยนี่สิ งานนี้พี่เหนือถึงกะจะขุดรากถอนโคลนกันเลย :sad3:
ตอนหน้าไอ้พี่เสือจะเหลือแค่ชื่อไหมเนี่ย อิอิคงไม่ขนาดนั้น แต่คิดว่าคงหยอดน้ำข้าวต้มกันอีกรอบแน่
ส่วนน้องต้นส้มสาวจอมตื้อนี่ก็ต้องรอดูว่าพี่เหนือจะเอ็นดูแทนพี่ปอนด์ได้สาสมขนาดไหน
รอติดตามตอนต่อไปจ้าว่าพี่เหนือจะออกขจัดเหล่าร้ายได้หมดก่อนน้องปอนด์เด็กซื่อจะตื่นจากนินทราอะป่าว
สู้ ๆ น๊าพี่เหนือเพื่อน้องปอนด์หนึ่งเดียวในดวงใจ อย่าให้ใครมาแหยมได้ง่าย ๆ :interest:
เป็นกำลังใจให้กันต่อไป นิยายอาไรสนุ๊ก สนุก อ่านไปยิ้มไปนั่งเขินเป็นคนติงต๊องแล้วเนี่ย :m3:
:L2: ให้ I-AM กะ อเลนคุง คนขยันเหมือนเดิมจ้า
-
พี่เสือโดนตืบอีกแน่ ๆ ไม่เจียมเลยพี่ พระเอกเค้าเหนือตีนบรรลัย นะ
ปอด์นนอนนิ่ง ๆ ไปนะหนูให้พี่เหนือเค้าจัดการไป พระเอกอย่างพี่เหนือโดนใจจริง ๆ
ไม่งี่เง่า หูเบา ให้คนอ่านรำคาญใจ ทันเกมส์ตลอด
-
:jul1: :-[ จะตายแล้ว โอ๊ยยยยยยยย เขินนนนนนนนนนน
พี่เสือนี่หาเรื่องจริงๆ ปอนด์มีสามีแล้ว ไปหาคนอื่นสิ :m31: :m16:
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :katai5:
-
ยัยต้นส้มเน่านี่ ยังตามวุ่นวายกับน้องปอนด์อย่างไร้มารยาทจริง ๆ ถ้าไม่ใช่น้องปอนด์แต่เป็นคนอื่น ป่านนี้โดนด่าไปแล้วแน่ ๆ
พี่เหนืออย่าตวาดน้องปอนด์สิ แง :sad4: น้องกลัวหมดแล้วน้าาา มันไม่ใช่ความผิดน้องซะหน่อย ยัยส้มนั่นต่างหากเล่า! :angry2:
บท "ลงโทษ" ของพี่เหนือ คือ "จะไม่จูบ" เนี่ยนะ ไม่จูบแต่จะทำอย่างอื่นใช่ป่ะล่ะ อิอิ รู้ทันหรอกน่าพี่เหนือ :hao7:
โถ ๆ น้องเน่า ของน้องปอนด์ โดนพี่เหนือพรากลงถังไปซะแล้ว แต่เราเข้าใจน้องปอนด์นะ ตัวโปรด ใส่สบาย เน่าแค่ไหนก็ยังใส่สบายที่สุดอยู่ดี ของล้ำค่านะพี่เหนือ
ตอนอาบน้ำเนี่ย พี่เหนือออออ ว้ายๆๆ บ้าที่สุดเลยอ่ะ :m3: เล่นไขกุญแจเข้ามาเซอร์ไพรส์น้องในห้องน้ำเลยเรอะ เขินแทนน้องปอนด์สุด ๆไปเลย
ว่าแล้วเชียว ไม่จูบน้อง แต่ทำอะไร ๆ น้องไปหมดทั้งตัว ใจร้ายที่สุดอ่ะพี่เหนือ ต้องให้น้องอ้อนวอน กว่าจะจูบได้นะ ชิชิ
แต่เอาเหอะ ยกโทษให้ตรงที่ อ่อนโยนกับน้องปอนด์สุด ๆ ไปเลย :-[ แล้วลงท้ายด้วยคำว่า "กูรักมึง" โอย น่ารักที่สุด
ชอบจัง น้องปอนด์ งอนพี่เหนือซะด้วย ก็สมควรอ่ะนะ ล่อไปสามชั่วโมง หื่นมากไปมั้ยพี่เหนือ แต่ยอมขอโทษ ง้อน้อง เอาอกเอาใจ ได้น่ารักมาก ๆ น้องปอนด์ก็ใจอ่อนจนได้สิน้า ร้ายนักเชียวพี่เหนือฟ้า
พี่เหนือมาต่อท้ายได้สะใจสุด ๆ ไปเลยเจ้าค่ะ ดีมาก รู้ตัวศัตรูแล้วก็ต้องรีบกำจัดทิ้ง อย่าให้มาวุ่นวายกับที่รักของเราได้นะพี่เหนือ
ชอบจริง ๆ ที่จะ ถอนรากถอนโคน "ต้นส้ม" เนี่ย จะรอดูต้นส้มโดนถอนนะจ้ะ แต่ก่อนหน้านั่น ศัตรูคนที่สอง "พี่เสือ" ตายแน่ ๆ พี่เสือ พี่ตายแน่ ๆ
คิดแล้วว่าจะต้องใช้ความเป็นพี่ที่ปอนด์นับถือมาทำมิดีมิร้ายกับน้องปอนด์ แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างผู้ร้าย เลยให้คุณพระเอกเป็นคนเห็นข้อความ
เหนือตีนบรรลัย คนเดียวไม่พอ ยังเรียกพี่แทนกับพี่มินไปด้วย รู้ชะตากรรมของพี่เสือเลย หวังว่าคราวนี้จะเข็ดนะพี่ อาเมน :heaven
ดราม่า สไตล์ I-AM ถูกใจที่สุดอ่ะ ถ้าจะดราม่าแบบนี้นะ เอามาบ่อย ๆ เลย อิอิ :hao6: (อุ้ยตาย เผลอหื่นตามพี่เหนือซะแล้ว :haun5:)
คู่รักนองเลือด ได้อ่านยาวสะใจเลยเหรอจ้ะ ดีใจจังเลยอ่ะ รอ ร้อ รอ น้า
ส่วนพี่มิน น้องธาม จะคู่กับใคร ไม่มีใครแล้วค่ะ เค้าคู่กันเองแล้ววว(ตามที่เราจิ้นไว้ แหะ ๆ :give2:) แหม สองคนนี้ ถ้าเค้าไม่คู่กัน ก็ไม่มีใครจะเหมาะสมกับบุคคลทั้งสองได้แล้วน้า จริง ๆ นะ พูดจริง ๆ นะจ้ะ มัน ฟินาเล่ ที่สุดแล้ววววว
ให้ I-AM กับ อเลนคุง สองคนที่น่ารักสุด ๆ จ้ะ :L1: :L1:
-
งื้อออออออออ น่ารักมาก น่ารักมากจริงๆ
ทั้งปอนด์ทั้งพี่เหนือเลย :hao7: :hao7:
พี่เหนือน่ารักที่สุด อิจฉาปอนด์ตัวเท่าโลก
กลับมาอีกแล้วกับกางเกงในตัวโปรดของปอนด์คือฮามากกกกกกกกอ่ะ นั่งขำเสียงดังเลย 55555
เอาแล้ว ต้นส้ม พี่เสือ หรือจะสู้ เหนือฟ้าตีนบรรลัย วะฮ่าฮ่าาา :m16:
-
พี่เหนือมันเจ้าเล่ห์ว่ะ สุดท้ายน้องปอนด์ก็ต้องอ้อนวอนจนได้
เชียร์พี่เหนือจัดการเสี้ยนหนามให้หมด รีบกลับมากอดน้องปอนด์
รีบมาต่อนะ
-
ไม่ว่าจ้าาาา แอบดีใจด้วยซ้ำ ที่อัพนิยายปุ๊บก็มีเม้นให้กำลังใจแล้ว ปลื้มทั้งอเลน และ I-AMเลยค่ะ :กอด1:
โอมมมมม จงรักจงหลงพี่เหนือ น้องปอนด์ และผองเพื่อนต่อไปเรื่อยๆเลยนะคะ :mew3: ขอให้ถอนตัวกันไม่ขึ้น I-AMมันร่ายคาถา :call:
แหมมมม ตอนนี้ก็หลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้นอยู่แล้วจ้า เจอคาถาเข้าไปอีก กลายเป็นหลงรักหัวปักหัวปำเพิ่มเข้าไปอีกสิเนี่ย ฮะ ๆ
รักเรื่องนี้จริง ๆ น้า :m1: เป็นกำลังใจให้ I-AM กับ อเลนคุง ต่อไปเรื่อย ๆ เลยจ้า :mew1: :mew1:
-
กระทืบมันอีกรอบเลยค่ะ หุหุ
-
เสน่ห์แรงจริง เด็กเหนือเนี้ย
-
จัดการให้หมดเลยพี่เหนือ
-
งานเข้าแล้วไอ้พี่เสืออยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องเจ็บตัว อิอิ จัดเลยพี่เหนือ o18
-
คิดว่าพี่เหนือคงหาทางลงโทษนุ้งปอนด์บ่อยๆแน่เลย 555555
:hao6:
พี่เสือนี่หาเรื่องนะ คราวที่แล้วไม่เข็ดสินะ :m16:
-
เหนือฟ้า จัดเลยยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่เสือ :z6:
พี่เหนือเคลียร์ให้หมดทุกคนเลย
อย่าให้ใครมายุ่งกะปอนด์นะ ยิ่งโง่ๆอยู่ด้วย :hao7: คงไม่ทันใครเค้าหรอก
-
ชอบวิธีการของพี่เหนือที่ย้ำปอนด์ให้รู้ว่ารักแค่ไหนจัง :oo1:
ส่วนพี่เสือแหย่ปอนด์ตลอด เด๋วแหย่ เด๋วแหย่ อยากให้เจอพี่เหนือ :z6: สักที :laugh:
-
พี่เหนือร้ายมาก แกล้งน้องปอนด์ :haun4:
-
งานเข้า อย่างเร่งด่วน
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ตอนนี้ปอนด์ใช้โทรศัพท์ยุคไหนอ่ะคะ?? //เกี่ยวอะไร
รอตอนต่อไปจร้า^.^ :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักปอนด์ แต่หลงพี่เหนืออ่ะ......น่าร๊ากกกกกกกทั้งคู่เลยอ่ะ :hao5:
-
ว้ากกกกกกก คุณ I-AM นี่คือดราม่าหรอค่ะ
เคล้าน้ำตาพร้อมเลือกเลยทีเดียว...
จัดการมันให้หมดค่ะพี่เหนือออ ล้างโคตรเหง้ามันปายย5555
รอตอนต่อไปค่าาา
+1 ให้คุณอเลนคุง
-
เหนือจะจัดการกับพี่เสือยังไงกัน
หวังว่าคงไม่รุนแรงนะ
ไม่อย่างนั้นคนที่โดนโกรธ โดนเกลียดอาจจะเป็นพี่เหนือนะ
อย่าใช้อารมณ์มากล่ะ
ตั้งสติก่อนทำ ถ้าเกิดพลาดขึ้นมาคนที่เสียใจที่สุดคือตัวเราเองนะ
-
ปลื้มใจกับบทลงโทษของพี่เหนือออออออ :m10: :m1:
พี่เหนือสู้ๆ ไปจัดการไอ้พี่เสือเลยยยยยยย :ped149:
ถ้าพูดกับดีๆไม่ได้ก็จัดการเลย :13223: :ซูโม่: :โป้ก1:
-
กรี๊ดดดดดด
อิพี่เหนือร้ายกาจจจจจจจจจจจจจ ฉันอยากโดนลงโทษ ฉันอยากโดนคนย้ำความรักกับฉันบ้างงง :ling1: :ling1:
5555
จัดการโลดดดด ตักไฟเสียแต่ต้นลม คนอย่างปอนด์น้องมองโลกแง่ดีเกินไป สร้างปัญหาให้ตัวเองไม่รู้ตัวแน่
-
พี่เหนือเล่นบทโหดแล้วววว
ปอนด์โดนทำโทษจนหมดแรงเลยย :hao6:
-
บทลงโทษแสนหื่นสินะ
นึกว่าปอนด์จะหลงกลพี่เสือซ่ะแล้ว ดีนะได้พี่เหนือช่วยไว้น่ะ
ถ้าพี่เหนือไม่ยึดโทรศัพท์ไว้ปอนด์คงไปหาพีเสือแล้วแน่เลย
-
กร๊าซซซ พี่เหนือเด็ดอ่ะ น้องปอนด์ยังไม่ทันแม้แต่จะมีทีท่าแกก็เริ่มกำจัดขวากหนามแล้ว ชอบจัง
ก็เค้ารักเค้าหวงของเค้ามาก เรื่องแบบนี้ย่อมเกินทน ปอนด์ยิ่งน่ารักขั้นแม็กซ์อยู่ด้วยนะ
จัดการให้เด็ดขาดเลยพี่อีพี่เสือเริ่มไม่ประสงค์ดีแล้ว ส่วนน้องส้มนางเกาะเป็นเห็บเหาน่ารำคาญมาก
โถ หนูปอนด์นอนซม โดนลงโทษ... ฮาตอนเธอคร่ำครวญเรื่องกกน.ตัวโปรด 555
ขอบคุณค่ะ
-
พี่เสือนี่ก็ไม่ยอมหยุดนะ
:katai1:
ได้เลือดกันแน่
-
พี่เหนือนี่หึงโหดน่ะเนี่ยะ
รักมาก หวงมาก
คนนี้ของข้า ใครอย่าแตะ
-
น้องปอนด์โดน 'ลงโทษ' หนักเลย บอกแล้วว่าอย่าดื้อ เที่ยวหว่านเสน่ห์ไปทั่ว ชอบใจดีกับคนอื่นเลยโดนซะ พี่เหนือก็จัดการให้เด็ดขาดไปเลย จะได้รู้ว่าน้องปอนด์อ่ะเด็กเหนือ!!
-
บทลงโทาของพี่เหนือแสนจะร้ายกาจ แหมๆ
สุดท้ายก็กินน้องไม่เหลือ ตั้งเกือบสามชั่วโมงเชียวนะคะคุณพี่
ส่วนเรื่องพี่เสือ เสืออาจกลายเป็นซากเสือเมื่อเจอกับเหนือฟ้า
รอตอนต่อไปค่าาา :L2: :L2:
-
ชอบนะวลาพี่เหนือหึง เพราะพี่หึงได้โหดมากค่ะ
ส่วนน้องปอนด์ก่ไม่เคยรู้อะไรกะเค้าเล้ย ย ย
-
พี่เสือนิ ไม่รู้รึไง คนเขามีเจ้าของแล้วก็ปล่อยไปสิ
-
พี่เหนือ จัดหนักไปเลย ลุยๆ :hao7:
-
แอบเชียมิน ทาม
เอาเข้าจริงสงสารเสือนะ เหนือโหดเกิ้นนน
-
พี่เหนือหึงโหด...ตายแน่ๆ เหล่าภมรทั้งหลาย
แทน-ไนท์ คู่รักนองเลือด
มิน-ธาม คู่รักหลุดโลก
-
เจ้าเล่ห์ได้น่ารักมาก
แล้วก็ร้ายกาจได้น่านับถือนะพี่เหนือ
ชอบตรงไปจัดการคนมาวอแวเนี่ยล่ะ ถึงจะดูวางอำนาจแต่ก็เท่ชะมัดเลย
-
ค้างงอะ
-
เป็นการลงโทษที่ :z1:
อยากมีอีก ลงโทษทุกวันยังได้ 555
พี่เสือท่าจะ :mew5:
ไม่อยากคิด ก็นะเล่นกับใครไม่เล่น ดันเล่นกับเด็กเหนือ
จัดไปพี่เหนือฟ้า
ให้รู้ว่าของใครคือของใคร
บวกและเป็ด
-
ฆ่ามันพี่เหนือ
-
มาออกเสียงลงคะแนนให้ ดราม่าแบบ I-Am ฮะ ชอบมากๆ
-
ตอนนี้ต้องอขบคุณน้องต้นส้มอะไรนั้นก่อน ที่โทรมาอยู่นั้นแหละ จนพี่เหนือ รำคาญยึดโทรศัพท์ไป ซึ่งจะอย่างที่พี่เหนือพูดอะแหละ ถ้าโทรศัพท์อยู่กะปอนด์น่าจะต้องใจอ่อนไปหาแน่ๆ พี่เหนือ จัดการซธ อย่าให้เหลือซากกก :katai4:
-
เหนือจัดการ เสือเสร็จรีบไปจัดการชะนีต้นส้มเน่าด้วยนะ
ถอนรากถอนโคนก่อนที่จะเน่าไปกว่านี้
ชอบเหนือปอนด์ :L2: :L2:
-
เอฟซีพี่เหนืออีกคนรายงานตัวค่ะ =/////////=
อยากเกิดเป็นน้องปอนด์ซักวัน
ถ้าพี่เหนือจะน่ารักขนาดนี้น่ะนะ 555555555555
-
พี่เหนือจัดการเคลียร์ให้หมดเลยนะ
ใครที่จะมาเป็นอุปสรรคต่อความรักนี่กวาดให้เรียบไม่ต้องเหลือ
-
บทลงโทษพี่เหนือน่ารักเนอะ 555
ปอนด์น่ารัก ใครๆก็หลง
เพราะงี้พี่เหนือเลยต้องใจร้ายเป็นพิเศษ
แต่ปอนด์ก็ดูจะชอบนะ อิอิ
-
เด็กเหนือนี่น่ารักจริงๆๆ คิคิ
อย่าดราม่าเยอะนิฮ๊ะ เดี๋ยวเค้าจะช้ำใจตาย ><
-
น้องปอนด์คงอิ่มข้าวโพดไปหลายวัน คิคิ
พี่เสือนี่น้า เจ็บแล้วยังไม่จำ
-
สนุกมากค่ะ อ่านจนทันละรวดเดียวเลย ตามอยู่นะคะ
-
ตามๆๆๆ
สนุกมว๊ากกกกกก
:L1: :L2: :L2: :L2:
-
เชียร์พี่เหนือจ้า :mc4:
-
รออ่านคู่น้องธาม แอร้ยยยยยย >/////<
ตอนแรกคู่แทนไนท์ลุ้นว่าไนท์จะเม แต่ดูแววแล้วคงเคะไปแย้ว งื้อออออออออ ไปลุ้นคู่พี่มินต่อ เขาชอบพวกเจ้าเล่ห์~~
-
สนุกมากๆเลยค่า
ปอนด์มีคนมาชอบเยอะจังเลยย
รอดูพี่เหนือจัดการถอนรากถอนโคนน้องส้ม
-
:katai4: :katai4: :katai4: รออยู่น๊าาาา
-
:กอด1: :กอด1: :-[ :-[
อ๊ากกกก ในที่สุด ก็ตามอ่านทันจนได้
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่เหนือ เฉย ๆ ของน้องปอนด์น่ารักทีสุดดดดดด
อยากได้
ตาม ๆ ๆ รอตอนนต่อไปอยู่นะคร๊า
-
เรามารอ :mew2:
-
หาแฟนให้พี่เสือด่วนๆเลยค๊า
เสียดายพี่เสือจัง อุตส่าห์เป็นคนดีมาตั้งนมนาน
-
มารอ มาทาง มาดัน มา....
-
คิดถึงพี่เหนือน้องปอนด์ พี่แทนน้องไนท์ พี่มินน้องธาม
คิดถึงจังเลยอ่ะ ฮึก ๆ :mew6: :mew6:
-
หายไปหลายวัน คิดถึงปอนด์เด็กเหนือ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เข้ามาคอยยยยยยยยยยยย :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
พึ่งเข้ามาอ่านนนน พี่เหนือน่ารักมากกก รักปอนด์สุดๆๆ
ดีใจแทนปอนด์เลยอ่่าาา ลุ้นๆๆ รออ่านคู่พี่แทนกะไนท์
แระพี่มินจะคู่กะธามหรือป่าวนะ ยังไงเค้าก้เคยนอนเต้นท์เดียวกันนะ
55555 ช่ายแน่เลยยยย
รออัพอยู่นะคะ :mew1:
-
Chapter 21…………………….. “เพราะรัก”
[NueaFah Part]
เคยไปร้านนั้นเมื่อนานมาแล้ว ที่ไปเพราะไอ้แทนรู้จักกับเจ้าของร้าน เหมือนมันเคยบอกว่าเป็นรุ่นพี่ที่เล่นบาสด้วยกัน พอจะจำทางไปร้านได้บ้าง แต่ในหัวตอนนี้คิดเรื่องไอ้ปอนด์เต็มไปหมด ถ้าจัดการเรื่องของไอ้เสือผ่านไปได้ ก็ใช่จะไม่มีใครหน้าไหนโผล่เข้ามาอีก รำคาญ...ทำยังไง...กูต้องทำยังไงปอนด์...ถึงจะผูกมัดมึงไว้เพียงคนเดียวได้ตลอดไป...คงไม่ใช่แค่กูที่คิดแบบนี้...ไม่ใช่แค่กูคนเดียวที่คิดแบบนี้ใช่ไหม?...ปอนด์...คำว่า “รัก” จากมึง...เมื่อไหร่กูถึงจะได้ยิน
“............................” มองเห็นไอ้มิน กับ ไอ้แทน ยืนพิงรถรออยู่ คงถึงนานแล้ว จอดรถแล้วเดินเข้าไปหาพวกมัน ไอ้แทนมองหน้าก่อนจะส่งบุหรี่ให้ ยื่นมือไปรับจากมันมาสูบ เคยรับปากไอ้ปอนด์ว่าจะไม่สูบอีกเพราะมันไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ มันเข้ามาดมๆเอาหัวมุดถูไถตรงหน้าอกแล้วบอกว่ากลบกลิ่นตัวหอมๆไปหมด...ไม่ชอบ...ทำสีหน้าไม่พอใจ...ไม่อยากถูก “เมิน” เลยยอมรับปากมันไป...แต่สุดท้ายก็ผิดคำพูด...ในเวลาแบบนี้...เป็นเมื่อก่อนคงไม่คิดอะไร...อยากทำอะไรก็ทำ...ไม่สนใจความรู้สึกของใคร...แต่พอมีมันเข้ามาทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด...แม้แต่เรื่องของตัวเองก็อยากทำเพื่อให้มันรู้สึกดี
“แล้วมึงจะเอายังไง” ไอ้แทนถาม พ่นควันบุหรี่ขึ้นฟ้า ก่อนจะหันไปมองหน้ามัน ไม่ต้องพูดอะไร มันก็เข้าใจได้ เพราะไม่มีใคร...อยากให้ “สิ่งสำคัญ” ของตัวเอง ไปอยู่ในมือคนอื่น
“ไอ้เชี่ยนี่ก็ขยันหาเรื่องเจ็บตัว ครั้งที่แล้วโดนกระทืบเกือบตายมันยังไม่เข็ดอีก กูละยอมแม่งเลย คนอะไรดันทุรัง”
“ไม่ใช่เพราะดันทุรัง...ถ้าแค่นั้นคงไม่มีแรงยืนหยัดให้ต่อสู้ได้ขนาดนี้...แต่เป็น “เพราะรัก” ต่างหาก...เหตุผลเดียวที่ทำให้ยอมทำได้ทุกอย่าง” เหมือนจะไม่ใส่ใจ ทำเป็นไม่รับรู้ความเป็นไป แต่กลับมองทุกอย่างออกชัดเจนมาตั้งแต่แรก ยังซ่อนความร้ายกาจและคมเขี้ยวไว้มิดชิดเหมือนเดิม
“เวลาแบบนี้เป็นต้องแสดงธาตุแท้ทุกทีสินะไอ้มิน ยังไงก็อย่าเล่นถึงตายล่ะ...เดี๋ยวก็ปิดไม่มิดกันพอดีสายเลือดมาเฟีย”
“เหนือ...จำที่กูเคยบอกมึงได้ไหม...ถ้าจะต้องฆ่าใครก็ให้กูเป็นคนทำ...ชีวิตมึง...ไม่ได้ดำมืดแบบกู”
“หึ ของของกู...กูรู้ว่าต้องทำยังไง มึงแค่คอยห้ามกูไว้ก็พอ...เพราะกูไม่อยากผิดคำพูด” สัญญา...ให้สัญญาไว้...รับปากไอ้ปอนด์ว่าจะไม่ทำร้ายไอ้เสืออีก...ยังไงก็ต้องทำให้ได้
“เออๆ งั้นก็รีบเคลียร์ให้จบๆ เดี๋ยวกูต้องไปตามง้อเชี่ยไนท์อีก” ทำเรื่องไม่ดีไปแล้วสินะ?...หันไปมองหน้าไอ้มินก่อนจะแสยะยิ้มส่งให้มัน เป็นอันรู้กันว่าพรุ่งนี้เงินต้องถูกโอนเข้าบัญชีจำนวนสองล้าน...ตามที่พนันไว้สุดท้ายก็เป็นฝ่ายชนะ
“ไปทำอะไรถึงโดนโกรธ ไหนว่าสำคัญ” เห็นรอยยิ้มก็รู้ว่าไอ้มินกำลังแกล้งยั่วโมโห
“เรื่องของกู มึงเอาตัวเองให้รอดก่อน ชักช้าระวังหมาคาบไอ้เอ๋อไปแดกก่อน ของแปลกยิ่งหายากๆอยู่”
“อยากตายก็ไม่บอกนะไอ้แทน ถึงได้กล้าเรียก “ของเล่นชิ้นโปรด” คนอื่นว่า “ไอ้เอ๋อ” แล้วถ้าใครมันกล้าลองดีมาแย่งไป ก็แค่ส่งมัน “ลงนรก” ซะก็สิ้นเรื่อง!”
“............................” รำคาญ...เดินหนีพวกชอบสร้างปัญหาเข้าไปในร้านตามเวลานัด...มีพนักงานเดินเข้ามาถาม...ให้มันเดินนำไปห้องวีไอพี...ง่วงนอน...หงุดหงิดเสียงเพลงที่ดังสนั่น...เบื่อที่ตลอดทางมีคนจ้องมอง...ถูกจ้องเหมือนจะกลืนกิน...มีผู้หญิงเข้ามาสัมผัสตัวมากมาย...เบียดเสียด...ไม่สนใจ...ไม่แม้แต่จะหันมอง...อยากรีบเคลียร์ให้จบ...อยากกลับไปนอนกอดบางคน...บางคนที่ตอนนี้หลับรออยู่ที่ห้อง...กลับไปจะฟัดให้เข็ด...โทษที่ทำให้หัวหมุนได้มากมายขนาดนี้
“ไง...ไอ้เหนือฟ้า คิดแล้วว่ามึงต้องมา” เป็นอย่างที่เดาไว้ไม่ผิด...เป้าหมายไม่ได้อยู่ที่ไอ้ปอนด์มาตั้งแต่แรก...จุดอ่อนเดียว...คือไอ้ปอนด์...ยอมติดกับดัก...เพื่อที่จะได้สะสางให้จบ
“พาเพื่อนมาอีกสอง ก็ไม่โง่นี่หว่า” เพื่อนมันคนหนึ่งพูดขึ้น...ที่อยู่ในห้องประมาณสิบกว่าคน...รู้จักแค่ไอ้เสือที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงกลาง ไอ้แทนกับไอ้มินที่เดินตามเข้ามาสมทบคงรับรู้ได้ถึงอันตรายไม่ต่างกัน... “หมาหมู่”...ยกมาทั้งฝูง
“แค่มึงกับกู...ตัวต่อตัว...กูแพ้ จะเลิกยุ่งกับปอนด์...แต่ถ้ามึงแพ้ มึงต้องเลิกกับปอนด์” ยังมีศักดิ์ศรีความเป็นคน...ศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายอยู่ ดูจากสีหน้าเพื่อนมันที่ไม่พอใจแล้วก็พอจะรู้ว่าแผนที่มันเสนอคงมาจากความคิดมันแค่เพียงคนเดียว ถือว่า...เป็นอีกคนที่น่านับถือ...ไม่ได้เลวร้ายอะไร...แต่ก็ให้อภัยไม่ได้...ถ้าเพียง “สิ่งสำคัญ” ไม่เหมือนกัน...คงไม่จำเป็นต้องทำอะไรยุ่งยากแบบนี้
“ไปยื่นข้อเสนอแบบนั้นทำไมวะไอ้เสือ กระทืบมันเลยก็จบเรื่อง” โง่...มีเพื่อนแบบนี้น่าเป็นห่วง...จะตายโดยไม่รู้ตัว...เพราะไอ้เสือมันรู้อยู่แล้วว่าต่อให้ใช้คนมากแค่ไหนก็ใช่จะเอาชนะได้ง่ายๆ ถึงได้ยอมทำแบบนี้ ถ้าจะต้องเจ็บตัวก็ขอรับไว้ด้วยศักดิ์ศรีของตัวเอง
“หมัดแลกหมัด ไม่มีอาวุธอื่น” สีหน้ามั่นใจ คงฝึกฝนมา มองตาก็รู้ว่าไม่อยากพ่ายแพ้มากแค่ไหน
“ตกลง ตัวต่อตัว ถ้ากูแพ้...กูจะเลิกกับปอนด์” เพราะจะไม่มีวันนั้นอย่างแน่นอน
“...........................” วัดกันว่า “รัก” ของใคร จะเป็นฝ่าย “ชนะ”
“เด็กมึงโชคดีนะไอ้เหนือ ที่มีคนแบบนี้มารัก” ไอ้มินกระซิบเบาๆข้างหู อีกนัยคงอยากเตือนให้รู้ว่ายังไงอีกฝ่ายก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
“ไงไอ้แทน ไม่เจอกันนาน เจอกันทีดันเป็นแบบนี้ไปได้ ไอ้เสือมันเป็นลูกพี่ลูกน้องกู แถมที่นี่ก็เป็นร้านกู ช่วยกันตำรวจไว้ให้ได้ แต่มีเงื่อนไขคือต้องออกไปตีกันนอกร้าน ไม่อย่างนั้นจะเป็นกูนี่แหละที่เล่นงานพวกมึงเอง” ดูจากสายตาคงเอาจริง รู้แค่คนคนนี้ไม่ธรรมดา...มีสายตาไม่ต่างจากไอ้มินเมื่อก่อน...พวกสายเลือดมาเฟีย...แต่ยังไงก็ไม่สนใจอยู่แล้ว...แค่ต่อยกันให้จบๆ...รำคาญเต็มที
“ไว้วันหลังผมจะมาเยี่ยมแบบปกติๆนะพี่ทิกเกอร์ ไม่เจอกันตั้งนานเฮียยังหล่อเชี่ยๆเหมือนเดิม” หล่อเชี่ยๆเหมาะสมตามนั้น ปกติไอ้แทนไม่ชมใครง่ายๆ ถ้าไม่จริงตามที่มันเห็น
“กูจะถือว่ามึงชมแล้วกันนะ ตามสบาย แต่อย่าถึงขั้นให้มาตายที่ร้านกู” พูดจบก็เดินทำหน้ากวนตีนออกจากห้องไป เหลือพวกการ์ดที่คอยคุมร้านไว้ห้าคน ยังไงก็คงไม่ไว้ใจ ถึงได้สั่งคนจับตาดูขนาดนี้
“ข้างร้านมีลานอยู่ ลับสายตาคน ไปทำให้จบๆดีกว่า” ไอ้เสือพูดก่อนจะเดินนำออกไป ตามด้วยพวกอีกสิบ เหมือนหมาเดินตามเจ้าของไม่มีผิด
“ไอ้เหนือ ถ้ามึงเจ็บตัวกลับไป มึงจะบอกน้องว่าไง” เดินตามออกไป ไอ้แทนถามคำถามขึ้น จริงๆก็คิดไว้อยู่แล้ว เป็นไปไม่ได้แน่ที่จะกลับไปแบบไม่มีบาดแผล
“บอกว่าชนประตู ตกบันได แจกันหล่นใส่”
“ยังจะเล่นอีก กูต้องขำให้ด้วยไหม? ถ้าน้องมันเชื่อก็โง่เต็มที!” แล้วมึงจะรู้ว่ามันโง่กว่าที่มึงคิด
“............................” เดินออกมานอกร้าน เข้าไปในซอยแคบๆด้านหลัง มีทางเชื่อมไปถึงลานกว้างที่อยู่ข้างร้าน เหมือนถูกสร้างไว้เฉพาะให้คนมีเรื่อง เป็นผับที่แปลก แต่ก็ดีแบบนี้จะได้ไม่เสียเวลา
“ห้ามใครเข้ามายุ่งเรื่องของกูกับมันเด็ดขาด จนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเอ่ยขอยอมแพ้”
“อย่าประมาทนะไอ้เสือ...มึงก็รู้...ว่ากูเป็นห่วง”
“............................” ยืนมองเพื่อนมันพูดบางอย่างกับไอ้เสือ...หาวแล้วหาวอีก...ดูนาฬิกาบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน...อยากกลับไปนอน...อยากกอดไอ้ดื้อ...อยากมองหน้ามันตอนหลับ...ชอบเวลามันเข้ามาดมตัวแล้วบอกว่าหอม...ชอบตอนที่มันซุกเข้ามาตรงอก...เอาหัวถูไถแบบไม่รู้ตัว...ตอนเช้าต้องรีบตื่นก่อนมันเพราะอยากแกล้ง...ต้องได้ฟัดแก้ม...ต้องได้กัดปาก...กัดจมูก...ปลุกคนขี้เซาให้ตื่นนอน...ยิ่งเห็นมันทำหน้างัวเงีย...ไม่พอใจ...ตื่นขึ้นมาโวยวาย...ยิ่งชอบ...เพราะจะได้ “กอด” มันซ้ำแล้วซ้ำเล่า...แล้วค่อยปลุกมันอีกครั้งในตอนบ่าย...ไปหาอะไรกิน...ทั้งหมดนี้จะต้องได้ทำ...ต้องรีบกลับไป...อยู่ตรงนี้...รำคาญเต็มทนแล้ว!
“มาจัดการให้จบๆ” เดินเข้ามาประชันหน้ากันตรงกลาง ไอ้แทนยืนคุยโทรศัพท์ ส่วนไอ้มินนั่งฟังเพลง...หึ ถูกพวกมันมั่นใจว่าจะจัดการได้โดยเร็ว ถึงขั้นที่พวกมันไม่ต้องสนใจก็ได้...เบื่อพวกรู้ทัน
“ผัวะ!...” หมัดแรกถูกซัดเข้าที่แก้มขวา รู้สึกชา เซถอยหลังเล็กน้อย
“ผัวะ!..ปึ๊ก!.” หมัดที่สองตรงเข้าใส่หน้าอีกทันที ใช้แขนซ้ายกันไว้ได้ ว่องไว รู้จังหวะรุก จังหวะถอยได้ดีขึ้น ถ้าไม่ฝึกหนักคงไม่ทำได้ถึงขั้นนี้ภายในเวลาเดือนเดียว...ปล่อยไปก่อน...อยากเห็นฝีมือ...ถ้าทำได้แค่นี้...ก็ไม่สมควรที่จะต้อง “เอาจริง”
“ตึก! ผัวะ!...”
“อึก...” พอเห็นว่าแค่ปล่อยหมัดได้ว่องไว ไม่สามารถโจมตีได้ เลยใช้หมัดหลอกแล้วถีบเข้าที่ลำตัว ในขณะเผลอจดจ่อใช้แขนตั้งการ์ดกันหมัดของมันไว้จึงได้ลืมป้องกันส่วนอื่น ถูกถีบเข้าที่ท้องอย่างแรง ก่อนสองหมัดจะรัวเข้ามาซัดที่หน้า เจ็บ...ปากแตก...รับรู้รสเลือดในโพรงปาก...เก่งกว่าที่คิด
“ปึก! ตู๊บ! ตึ๊ก!” ถูกเตะที่สีข้าง รัวเร็ว ...แบบนี้สิ...สมควรที่จะ “เอาจริง” ...เท่านี้ก็จะได้ไม่รู้สึกผิด...ถ้าเผลอลืมตัวทำอะไรรุนแรงออกไป...ปล่อยให้อีกฝ่ายได้เตะต่อยอีกซักพัก...ใช้แขนกันแค่ในส่วนสำคัญ...คือใบหน้า...ปล่อยให้มีรอยไม่ได้...เพราะไอ้ปอนด์จะรู้
“เอาจริงหน่อยสิไอ้เหนือ!...ผัวะ!....ปึก!”
“ปึก!” ใช้มือซ้ายรับหมัดมันไว้...ดูมันจะตกใจพอควร...ถ้าไม่เล็งที่หน้า...คงยอมถูกอัดอีกซักพักให้อยู่หรอก...ตกใจทำไม...จะทำตามคำขอให้แล้วไง...เอาจริง
“ไอ้เหนือ...ไอ้ไนท์มันไม่รับโทรศัพท์กูเลยสัด! มึงรีบๆเลย กูจะได้ไปหามัน” เสียงไอ้แทนตะโกนมา หึ ถูกเมิน สมน้ำหน้า...อยากแกล้งยื้อเวลาเล่นสนุกอีกซักหน่อย...แต่ถ้าปล่อยไว้นาน...รอยช้ำตามตัวอาจเพิ่มจนปิดไม่มิด
“กูเบื่อเล่นกับมึงแล้ว เตรียมตัว เตรียมใจไว้แล้วใช่ไหม?”
“ไอ้เสือ...!” สิ้นเสียงเรียกชื่อจากเพื่อนมันที่ตะโกนดังขึ้น คงรับรู้อันตรายที่จะเกิดกับเพื่อนตัวเอง...แต่ก็สายไป เพราะหมัดหนักๆชัดเข้าที่หน้ารัวเร็ว ให้มันตั้งรับไม่ทัน จังหวะไหนอีกผ่ายตั้งรับได้เร็วก็เปลี่ยนไปเป็นเตะ ถีบเข้าที่ลำตัวแทน...ต่อให้ฝึกฝนมาแค่ไหน...คงเทียบไม่ได้กับคนที่แม้แต่มาเฟียยังต้องยอมแพ้...จากนี้ไป...คือการ...ต่อสู้ของจริง!
“ผัวะ!!!!!”
“ตึก! ผัวะ!...”
“ปึก...ผัวะ!!!!!” ใบหน้าอาบเลือด...ขาเริ่มไร้เรี่ยวแรง...ฝืนยืนแทบไม่ไหว...เพราะอะไร...ทำไมถึงยังไม่ยอมแพ้...แค่พูดคำนั้นออกมา...ทุกอย่างจบ
“ปึก!....ตึก!...ผัวะ!” ยิ้ม...มันกำลังยิ้ม...ทั้งที่เจ็บ...ทำไม...แค่พูดว่า “ยอมแพ้” ก็จะไม่เจ็บตัวต่อไปอีก...ตอนนี้แค่ยกมือขึ้นกันก็ไม่ไหว...ทรุดลงที่พื้น...ยกขาขึ้นกำลังจะกระทืบ...ซ้ำ
“ไอ้เสือระวัง!” นิ่งค้างไว้...อีกฝ่ายคงเตรียมใจรับหากจะถูกกระทืบจนตาย...ไม่คิดจะทำ...เพราะต่อให้ทำแบบนั้น...มันก็คงจะยอมตายไปทั้งรอยยิ้มแบบนี้...คนที่แพ้...คงเป็นคนที่ยังอยู่
“กระทืบมาสิหยุดทำไม...ยังไงกูก็เอาชนะมึงไม่ได้”
“เพราะอะไร...รู้ว่ายังไงก็แพ้...แต่ทำไมถึงยังสู้?!”
“เพราะ... “รัก” ...มึงคงไม่เข้าใจ...กูเจอปอนด์ก่อนมึง...เฝ้าดูแล...ห่วงใย...ทะนุถนอมมาตั้งแต่ปอนด์อยู่ปี1...เพราะกูรัก...กูรักปอนด์มาตั้งแต่แรก...ก่อนมึง...กูรักปอนด์มาก่อนมึง!...แล้วมึงก็มาพรากปอนด์ไปจากกู!”
“อย่า!” เพื่อนมันคนเดิมวิ่งเอาตัวเข้ามาขวาง คงกลัวว่าจะเปลี่ยนใจกระทืบไอ้เสือ
“มองรอบตัวให้ดี...ทั้งที่มึงกำลัง “ถูกรัก” อยู่แท้ๆ” บอกใบ้มันไป...เพื่อนสนิท...ยอมตายแทนกันได้...คงมีบางอย่างที่มากกว่าคำว่าเพื่อน...คนที่เจ็บ...ไม่ได้มีแค่มึง
“มึงจะไปรู้อะไร?! มึงต่างหากที่ถูกรักจากปอนด์...เป็นมึง ไม่ใช่กู!”
“เสือ...มึงพอเถอะ...มึงเจ็บมาพอแล้ว” เพื่อนมันประคองตัวมันไว้ โอบกอดเหมือนเป็นคนเจ็บซะเอง พี่รหัสโง่พอๆกับน้องรหัสไม่ผิดเพี้ยน คนรอบตัวไอ้ปอนด์ หาที่ฉลาดไม่ได้เลยซักคน
“ถอยออกไปไอ้กร!...มึงอย่ามายุ่ง!” ดักดาน...แค่คำว่าโง่คงไม่พอ
“มึงคิดผิด...มึงไม่ได้รักปอนด์ก่อน...คนที่รักก่อน...คือกู” หันหลังจากร่างมันออกมา พูดไปก็เปล่าประโยชน์...ครั้งนี้...ยังไงคนแพ้เป็นมัน
“ยอมพูดว่าแพ้ซะ” ไอ้มินเดินสวนเข้าไป...นั่งลงมองร่างอีกฝ่าย...แต่ถูกไอ้กรอะไรนั่นจ้องเขม็ง...เหมือนลูกหมากำลังปกป้องเจ้าของ...มีสิ่งสำคัญอยู่ใกล้ตัวยังไม่รู้...เสียไป...คงได้รู้สึก
“ทำไม?...ทำไมคนที่ปอนด์เลือกไม่ใช่กู!”
“เพราะคนที่เจอปอนด์ก่อนคือเหนือ...ปอนด์ไม่ใช่ของมึงมาตั้งแต่แรก” ไอ้มินพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินตามออกมา...จากนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนตามหลัง
“กู.................ยอมแพ้!.............................................แต่ถ้ามึงทำให้ปอนด์เสียใจ...กูจะทวงปอนด์คืนมา!”
มีต่อนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5:
-
:z13: ปาดซะงั้น
-
“กู.................ยอมแพ้!.............................................แต่ถ้ามึงทำให้ปอนด์เสียใจ...กูจะทวงปอนด์คืนมา!”
“......................” เดินออกมารอที่รถกับไอ้มิน เพราะไอ้แทนยังไม่ตามออกมา เห็นไอ้มินบอกว่าไอ้แทนเข้าไปจับมือไอ้เสือให้ลุกขึ้น...ถ้ายืนได้...คงไม่เจ็บหนัก...ยังไงก็ต้องยกให้กับความเป็นลูกผู้ชาย...ถ้าเจอกันอีกครั้ง...จะยอมให้ไอ้ปอนด์เข้าหาได้...ในฐานะพี่ชาย...เพราะยังไงก็ไม่ติดใจระแวงกันอีก
“ทำไมปล่อยให้ตัวเองโดนน่วมขนาดนี้วะ หลบได้ทุกหมัดแท้ๆ” ถูกไอ้มินรู้ทันอีกแล้ว
“แค่รู้สึกว่าโดนบ้างก็ดี”
“นั่นสิ...ร้าย “เพราะรัก”...เป็นประเภทเดียวกันสินะ” ถึงจะดูน้ำเน่าชวนขนลุก...แต่เท่าที่เห็น...คงปฎิเสธไม่ได้
“ชักช้านะมึงไอ้แทน”
“ไอ้พี่เสือมันไม่เป็นไรมาก ไอ้คนชื่อกรมันจะพาไปโรงพยาบาลเอง กลับเถอะ กูจะได้ไปหาเชี่ยไนท์ซักที ไม่รู้ป่านนี้หนีกูไปหาชู้แถวไหนแล้วมั้ง รายนั้นยิ่งหญิงเยอะอยู่ แม่งเอ้ย!” ไม่ใช่ว่าจะยอมเรียกใครว่าพี่ได้ง่ายๆ...ถ้าไม่ได้รับการนับถือจริงๆ...ไอ้แทนก็คงรู้สึกได้...ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนคนนั้นถึงมีพวกพ้องมากมาย
“ทำอย่างกับมึงไม่มี”
“กูเลิกหมดแล้ว...ตอนนี้กูมีแค่เชี่ยไนท์เถอะ”
“ได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากคนเลวๆแบบมึงแล้วจะอ้วก แล้วคนรักกันประเภทไหนเขาเรียกชื่อกันนำหน้าด้วยคำว่าเชี่ย!” เห็นด้วยกับไอ้มิน
“คู่กูนี่แหละ มึงไม่ต้องมายุ่งเลยไอ้มิน”
“ว่าแต่...มึงเป็นผัวหรือเมีย?” สงสัยเหมือนไอ้มิน
“ไม่บอก!...รู้แค่...คู่กูยึดหลักความเสมอภาคเท่าเทียมกันก็พอ!” พูดจบก็ชิ่งหนีไปที่รถแล้วขับออกไปในทันที
“คำพูดทิ้งท้ายมันทำกูขนลุกว่ะ อย่าบอกนะว่าพวกมัน...” อืม...คิดเหมือนไอ้มิน
“กลับเถอะ”
“เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่รถ” ไอ้มินชอบทำเหมือนเป็นพ่อ...แต่เพราะรู้ว่าเป็นตัวปัญหา...มันเลยปล่อยไปไม่ได้...ตอนเจอกับพวกมันสองคน...เกือบฆ่ากันตาย...สุดท้าย...ไม่คิดว่าจะได้ “เพื่อน” มาแทน...ไว้วันไหนว่าง...คำถามที่ไอ้ปอนด์เคยถาม... “พี่มีเพื่อนได้ไงวะ? ทำไมคนแบบพี่ถึงมีคนคบ? พี่มินกับพี่แทนหลงผิดมาคบกับพี่ได้ยังไง? ผมสงสัยว่ะ?!”...ซักวัน...คงได้เล่าให้มันฟัง
“กูเดินไปเองได้ มึงกลับเถอะ” บอกมันแค่นั้นก่อนจะหันหลังเดินไป ยังไม่ทันถึงรถ...
“ไอ้เหนือระวัง!....เพล้ง!!!!!” เหมือนถูกอะไรตีเข้าที่หัว...ของเหลวค่อยๆไหลซึมลงมาที่หน้า...สีแดงฉาน...เลือด...มีเรื่องให้รำคาญอีกแล้ว
“มึงอยากตายมากใช่ไหม?” หันไปมองด้านหลัง เจอไอ้หน้าจืดยืนตัวสั่นอยู่ กลัวขนาดนั้นยังใจกล้าฟาดหัวคนอื่น...แบบนี้จะโกหกไอ้ปอนด์ว่ายังไงดี...แผลน่าจะต้องเย็บ...ไม่อยากทำให้ไอ้ปอนด์เป็นกังวล...เพราะถ้าต้องเล่า...คนมองโลกในแง่ดีแบบมัน...คงไม่ชอบใจกับการตัดสินด้วยกำลัง...ไม่อยาก “ถูกโกรธ” อีกแล้ว
“มะ...มึง...มึง...ทำร้ายพี่เสือทำไม...พี่เสือใจดี...มึงมันเลว!” ตัวเล็กนิดเดียว...หน้าหวาน...มองผ่านๆคิดว่าเป็นผู้หญิง...ปากนิด...จมูกหน่อย...แถมมีน้ำตาคลอ...คงทำเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก...ใครปล่อยให้เด็กบ้านี่มาสถานที่แบบนี้กัน
“มึงเป็นใคร?” เดินเข้าไปประชิดตัว คว้าแขนเล็กๆมารวบไว้สองมือ แค่นี้ก็หมดทางสู้ มองหน้าใกล้ๆ เรียกว่า “น่ารัก” คงได้...ทำสีหน้าไม่พอใจ...แต่ก็หวาดกลัว...แมวตัวเล็กขู่ฟ่อๆ...เผลอลูบหัวมันเพราะคิดว่าเป็นลูกแมวจริงๆ...ขนนุ่ม...ตาโตมองหน้า...เหมือนตกใจ...ความรู้สึกต่างจากลูบหัวไอ้ปอนด์...เพราะรายนั้นจับทีเหมือนไม้กวาด...แต่ยังไงก็ชอบแบบไม้กวาดมากกว่า...รีบจัดการเอาแมวไปปล่อยแล้วกลับไปหา...หมาโง่ดีกว่า...อยากกอดมันจนจะทนไม่ไหวแล้ว
“ปล่อยนะไอ้เลว! ไอ้ชั่ว!...กูชื่อชีตาร์ เป็นน้องพี่เสือ!”
“ไอ้มิน...เอาแมวไปปล่อยที...กูรำคาญ!”
“เออ กูโทรหาอาหมอให้แล้วว่ามึงจะไปทำแผลที่โรงพยาบาล”
“ยุ่งยาก!” ไอ้มินเดินเข้ามารวบแขนไอ้แมวออกไป เข้าไปนั่งในรถ เห็นไอ้แมวอาละวาดข่วนไอ้มินใหญ่ รีบเอาไปปล่อยก่อนจะโดนกัดเถอะ ก่อนอื่นคงต้องไปทำแผลกับอาหมอก่อน...แต่ก็ดีเหมือนกัน...จะได้ปรึกษา...แล้วก็ขอยามาทาให้ไอ้ปอนด์...เวลาปอนด์ไม่สบาย...จะได้ “ดูแล”
“กลับมานะไอ้ชั่ว...ไอ้เลว...ทำพี่เสือทำไม...พี่เสือเป็นคนดี”
“เหนือฟ้า...หมอนั่นชื่อเหนือฟ้า...ก่อนจะหาเรื่องใครก็ช่วยสืบประวัติเขาให้ดีก่อนนะ”
“แล้วมึงเป็นใคร มาเสือกอะไรเรื่องของกู!”
“ให้ตายสิ...ยังไงก็ไม่ถูกโรคกับแมวอยู่ดี...ตัวประหลาดไม่เต็มบาทน่ารักกว่าเยอะ”
“กูไม่ใช่แมว!...กูชื่อชีตาร์!...แล้วตัวประหลาดไม่เต็มบาทมันคือตัวอะไร?!”
“ตัวน่ารัก...ที่ชื่อ “ธาม”...” แมวทำหน้าสงสัย...มันมองหน้า...พูดชื่อ “เหนือฟ้า” ทิ้งท้ายก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในร้าน...ตระกูลสัตว์กินเนื้อพวกนี้ทำไมชอบสร้างเรื่องปวดหัวนัก ทิกเกอร์ เสือ ชีตาร์...คงได้ปวดหัวไปอีกนาน
.............................................
.......................................
................................
........................
.................
..........
.....
..
.
“เหนือแปะผ้าทั้งเปียกๆแบบนั้นเลยหรอ?!” อาหมอทำหน้าตกใจ ทำแผลที่หัวเสร็จแล้ว เสียเวลาไปกับการตรวจร่างกาย สแกนสมอง ตอนนี้แค่รอรับยา เลยเล่าตอนที่โทรถามเมื่อคราวก่อนให้ฟัง เพราะอาหมอสงสัยว่ากำลังดูแลใครอยู่
“อืม”
“เฮ้อ...เอาแบบนี้ก็ได้นะ ถ้าแฟนเหนือไม่สบายอีก โทรตามอาไปก็ได้”
“มันบอกว่าอาย”
“ฮ่าๆๆ นั่นสินะ เป็นใครก็อาย...เหนือไม่บอกปอนด์ไปละว่าอาเข้าใจ แล้วอาก็เป็นอาแท้ๆของเหนือ เรื่องนี้ไม่ต้องอาย”
“มันดื้อ...ป่วยแค่ไหนก็บอกไม่เป็นไร”
“อืม...อาพอจะรู้แล้วว่าทำไม...เพราะปอนด์คงอยากให้เหนือ “ดูแล”...ถึงแม้วิธีการจะผิดไปมากก็เถอะ”
“..................................”
“ยาได้แล้วคะคุณหมอ” อาหมอยื่นถุงยาให้ ถุงใหญ่ขนาดนี้ กินทั้งชาติคงไม่หมด
“อาใส่คู่มือแล้วก็หนังสือการปฐมพยาบาลผู้ป่วยเบื้องต้นไปให้แล้วนะ เหนือเอาไปศึกษาดูถ้าไม่เข้าใจตรงไหนโทรมาถามอาได้ตลอด ส่วนแผลที่หัวกับรอยฟกช้ำตามตัวก็อย่าลืมทานยาแล้วให้ปอนด์ทำความสะอาดแผลให้นะ”
“ครับ”
“เหนือ...เหนือยังมีอาอยู่นะ...เหนือไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว”
“.................................” ผมคงชินกับการอยู่โดยไร้คำว่า “ครอบครัว” นานแล้ว...ตอนนี้...มีแค่ปอนด์...ก็พอ
..............................................................
.................................................
....................................
........................
................
.........
......
...
.
“อื้อ....” หลับสบาย บิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะลืมตา หือ?....
“......................” แก้มซ้ายช้ำ หัวแปะผ้าก็อซ ตามแขน ตามขา รอยเขียวเต็มไปหมด ระหว่างกูหลับมึงไปฟัดกับหมามาหรอวะ ไอ้พี่เหนือ!!!!!
“พี่เหนือ!” จับตัวมันให้เบามือที่สุด กลัวไปโดนแผล จริงๆไม่อยากปลุกแต่ถ้าไม่ถามให้รู้เรื่องคงไม่ได้ ไม่สบายรึเปล่า? ต้องทายา? ล้างแผลไหม? มียากินหรือเปล่า? ว๊ากกกกกกกกกกกก! สร้างเรื่องปวดหัวให้กูแต่เช้าเลยนะมึง ทั้งที่กูเพิ่งโดนมึงกดในห้องน้ำจนไม่สบายแท้ๆ ทำไมตื่นมาสภาพมึงถึงเป็นแบบนี้ไปได้ กูต้องดูแลมึงอีกแล้วใช่ไหม?!!!!!
“อือ...ทำไมมึงตื่นก่อนกู?” มันใช่เวลามาพูดคำนี้ไหม แล้วทำหน้าหงุดหงิดอะไรขนาดนั้นที่กูตื่นก่อน ถูกมันรวบตัวลงไปกอด ไอ้เชี่ย! คุยกับกูให้รู้เรื่องก่อนสิวะ
“พี่เหนือ! ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ พี่ไปโดนอะไรมา” ยอมให้มันกอดแต่โดยดี นี่เห็นว่าเจ็บอยู่หรอกนะถึงได้ยอมอยู่นิ่งๆ
“ตรงไหนบ้างละเจ็บตั้งหลายที่” ยังมาทำเป็นเล่น ปล่อยให้มันหอมแก้มไปก่อน
“ที่หัวก่อนเลย”
“แจกันหล่นใส่” พูดจบมันก็ฉกจูบไปหนึ่งที ทำท่าไหนวะให้แจกันหล่นใส่หัวได้ ใช่ใบใหญ่ๆที่อยู่บนหลังตู้เย็นไหมนะ ใบขนาดนั้นมึงยังรอดมาได้กูว่าหัวมึงแข็งยิ่งกว่ารถถัง
“ใบที่อยู่หลังตู้เย็นหรอพี่....อื้อ..คุยกันให้รู้เรื่องก่อน” จับล็อกหน้ามันที่กำลังซุกเข้าซอกคอผมไว้ ก่อนจะคุยกันไม่รู้เรื่องไปมากกว่านี้
“อืม...หิวน้ำเลยลุกออกไปหาน้ำกิน เปิดตู้เย็นแรง แจกันก็หล่นใส่หัวเลย” เชี่ยแม่ง! แจกันเวร แค่นี้ทำไมทรงตัวอยู่บนตู้เย็นไม่ได้วะ มึงใหญ่ซะเปล่า แพงไปก็เท่านั้น ไร้ประโยชน์แถมสร้างปัญหาให้อีก มันน่าโมโห!
“มันยังสภาพดีอยู่ไหมผมจะได้เอามันไปทิ้ง!!!!!” ผมโกรธจริงๆนะเนี่ย ทำแบบนี้กับพี่เหนือได้ยังไง
“มันแข็งกว่าหัวกู แจกันไม่เป็นอะไรเลย แต่กูเย็บห้าเข็ม” ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก! แบบนี้มันต้องเอาไปให้สิบล้อทับ แจกันหรือล้อรถมึงถึงถึกและทนได้ขนาดนี้
“แล้วรอยซ้ำที่แก้มกับตามตัวล่ะ?”
“พอหัวแตกกูก็จะไปโรงพยาบาล เดินไปเลือดไหลเข้าตา มองไม่เห็นทางเลยพลัดตกบันได สภาพก็เป็นอย่างที่มึงเห็น” โถ๊วววววววววววววววววววววววววววววววว! เคราะห์ซ้ำกรรมซัด โชคร้ายอะไรแบบนี้ ผมสงสารพี่จัง พี่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ ต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้ด้วยตัวคนเดียวในขณะที่ผมหลับสบายอยู่บนเตียง ผมมันมันเป็นแฟนที่ใช้ไม่ได้เลย!!!!!
“พี่เหนือเจ็บมากไหม? แล้วทำไมไม่ปลุกผม? ลิฟต์ก็มีเดินลงบันไดทำไม? ผมรู้สึกผิดจริงๆที่ไม่ทำอะไรเพื่อพี่ได้เลย” รู้สึกน้ำตาเริ่มเอ่อจุกล้นคอหอย เกิดมาไม่เคยรู้สึกผิดเท่านี้มาก่อนในชีวิต ผมมันเลวจริงๆ ผมมันไม่คู่ควรกับคำว่าแฟนที่ดีเลย
“ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว ที่ไม่ปลุกเพราะปอนด์ไม่สบาย แล้วที่เดินลงบันไดเพราะรีบร้อนเกินไป ไม่ใช่ความผิดปอนด์นะครับ” เจ็บขนาดนี้ยังห่วงความรู้สึกผมอีก ผมมองพี่ผิดไป พี่เป็นคนดีจริงๆ ผมโชคดีที่ได้พี่เป็นแฟน พี่เหนือของผม...จูบหน้าผากปลอบ...ลูบหัวให้คลายกังวล...อบอุ่นไปทั้งหัวใจ
“วันนี้พี่อยากได้อะไร อยากให้ผมทำอะไรบอกผมมาเลยนะ ผมจะยอมทำให้พี่ทุกอย่างเลย!!!!!”
“หึ...” เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะ แต่คงหูแว่วไปเอง กอดมันไว้แน่น มันก็กอดผมไว้แน่นเช่นกัน
“พี่เหนือต้องกินยาไหม?”
“กิน...แต่ขอกินมึงก่อน” พูดจบก็ฮุกเข้าวงใน ไซ้ซอกคอทันที ทีเรื่องแบบนี้มึงดันถนัด เมื่อคืนก็จัดไปหลายยกยังไม่พอใจอีกหรอ?!
“เดี๋ยวพี่เหนือเจ็บแผล ไปกินข้าวกันดีกว่านะ...อื้อ...อ๊ะ...” พูดในสภาพเสื้อถูกถอดโยนไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ดูท่าผมคงต้องโดนกินจริงๆ
“มึงบอกว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อกู” เฮือก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จู่ๆขนหัวก็ลุกซู่เกลียวกราว หนาวสันหลังวาบๆ เหมือนจะโดนงาบยังไงก็ไม่รู้ งานเข้ามาแบบกะทันหัน หรือผมจะตายเพราะปากตัวเอง
“คะ...ครับ..พะ...พะ...พี่เหนือ...อยากให้..ให้..ให้ผมทำอะไร” ติดอ่างอย่างฉับพลัน สายตาที่มองกันทำไมถึงได้น่ากลัวขนาดนี้ คงไม่ใช่กำลังคิดอะไรบ้าๆอยู่หรอกนะ
“อยู่บน...................................มึงก็มาอยู่บนตัวกูสิ” ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! มันว่ามาแบบนี้...แล้วผมจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หลงกลมึงอีกแล้ว!
อยู่บนที่ว่าคือแบบไหน?
พอบอกว่าไม่รู้จะต้องทำยังไง...มันก็ยกยิ้ม...แล้วก็กระซิบข้างหูว่า
“เดี๋ยวกูจะสอนมึงเอง”
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้...ผมจะต้องเรียนบทนี้จริงๆหรอ?!
ร้ายกับกูอีกแล้วนะไอ้พี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เอาตอนใหม่มาอัพให้แล้วค่ะ ช้าไปหลายวัน I-AMมันยุ่งๆกับเรื่องเรียน ถ้าไงก็ขอโทษด้วยนะคะถ้าต่อไปจะเว้นช่วงนานไปบ้าง :hao5: :mew4: :mew6: ในตอนนี้คงพอจะเริ่มเดากันได้แล้วใช่ไหมคะว่าใครคู่ใคร I-AMมันเพิ่มตัวละครใหม่เข้ามาอีกแล้ว หลายคู่ หลายแนว ตามสไตล์I-AMมัน :heaven เป็นกำลังใจให้เรื่องนี้กันต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับคนที่สอบถามกันมา :pig4: :กอด1:
ปล.ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้า :L2: :3123: :L1: :pig4: :กอด1:
-
:katai2-1: ปรบมือให้กับความเปนลูกผู้ชายของพี่เสือ
พี่เหนือขนาดหัวแบะยังหื่นอะ
ปล ชักอยากอ่าน คู่เสมอภาค กะ คู่รักเอ่อ อะ
-
พี่เหนือตามเคลียร์ตัวปัญหาไปอีกหนึ่ง
ปอนด์เชื่อที่พี่เหนือบอกจริงๆเหรอ
พี่เหนือมันหาเรื่องหื่นตลอด
-
“นั่นสิ...ร้าย “เพราะรัก” ชอบจังประโยคนี้
ปอนด์ซื่อมาก หลงกลพี่เหนือซะได้5555555 :L2: :L2:
-
:o8: ปอนด์จะรุไหมว่า ถูกรัก มากกกกก ดีจัยแทนปอนด์
ขอเปน พี่เหนือ FC ถาวรรรร :katai4:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องปอนด์มันเชื่อจริงๆด้วยว่ะ 555555
สุดท้ายก็ยังหื่นเหมือนเดิม :-[
-
o13 o13
ยอดเยี่ยมกระเทียมโทนทั้งพี่เหนือและพี่เสือ ลูกผู้ชายตัวจริง
ดูท่าพอเคลียร์เสืออีกตัวออกไปได้อีกตัวดูท่าจะเข้ามาอีก คราวนี้ปอนด์คงต้องจัดการ
แล้วคู่ แทนไนท์ยัง รุกสลับรับ หราาาาาาาาา :hao6: :hao6: :hao6:
-
เหนือเท่มาก ยอมโดนเพราะรัก อูยยยยย
พยาบาลกันดีๆ นะปอนด์ ได้ข่าวออนท็อปด้วย :hao6:
ไนท์กับเอิ่ม...เสมอภาคจริงดิ
อ๊าาาาาา ชีตาร์น่ารักเตะตาเตะใจใครบางคนเข้าให้แล้ววววววว
บวกและเป็ดชอบ เป็นกำลังใจ รออ่านอยู่
-
พี่มิน-น้องซีตาร์ป่าวหนา จิ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao3:
พี่มินชอบตัวประหลาดมากกว่ามั้ง
-
เชื่อจริงอ่ะ555+
-
สนุกจริง ๆๆ ตอนนี้ เหนือรักปอนด์ เสือก็รักปอนด์เนอะ แต่ฮา ปอนด์เชื่อเหนือทุกอย่างคนบ้า ๆๆ บวมๆๆ แบบนี้มีจริงเหรอ ฮามาก ไม่อยาก
คิดสภาพตอนธามมีแฟนเป็นพี่มินว่ามันจะมึนกว่าปอนด์มากขนาดไหนนะเนี่ย
-
ปอนก์จะออนท๊อปหรือเปล่าอ่ะ
กรี๊ดๆ ปอนด์ของเราซื่อได้ใจจริง
ว่าแต่พี่มินนี่ธามจริงๆ ด้วย ไอ้น้องเอ๋อที่ซักกางเกงในไม่สะอาดน่ะเหรอ ฮ่าๆ
แล้วก็น้องชีต้าร์อีกอ่ะ กรี๊ดๆ ใครจะมาเป็นคนปราบพยศพ่อชีต้าร์น้อยของเราหว่า
คู่ของพี่แทนกับไนท์นี่ก็ยังไม่ลงตัวกันอีก พ่อคุณไนท์นี่ก็พยศใช่เล่น
อีกไม่นานคงมีหลายๆ คู่โผล่มาแน่ อิอิ
-
น้องปอนด์อย่างฮา
เชื่อเข้าไปได้ :laugh:
แต่ก็น่ารักกกก
พี่เสือน่านับถือจริงงง
ขอให้รู้ตัวเร็วๆนะว่ามีของสำคัญอยู่
-
พี่เสื่อนี่เป็นลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงทองแดงสินะ บราโว่ o13
ส่วนน้องปอนด์ นี่แกเชื่อที่พี่เหนือพูดด้วยเรอะะะ ไม่น่าเชื่อ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ว๊ากกกกกกก กั๊กๆๆๆๆๆๆ ร้ายว่ะพี่เหนืออ่ะ
-
ปอนด์มันซื่อจริงๆ :m20:
ปอนด์อยู่บนระวังหล่นใส่พี่เหนืออีกนะ :hao6:
-
:z1: :z1: :z1: :z1:ขนาดเจ็บตัวยังไม่วายอีกนะพี่เหนือ :z1: :z1: :z1: :z1:
ปอนด์นี่ก็ซื่อเกิน :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ทุกปัญหามันต้องมีทางออก...... แต่จะออกถูกทางหรือเปล่า มันก็อีกเรื่อง เหอะๆๆๆ
-
พี่เสือ แมร่งเท่
ปอนด์แมร่ง โง่
5555+
ฮา พี่มิน ธาม ไอตัวประหลาด แล้วน้องชีตาร์ละ ตกลงยังไง
-
เออแฮะ!!!!!ปอนเชื่อจิงๆด้วย5555
-
:hao3: หึ หึ และแล้วอิพี่มินก็เผยไต๋ คนที่อิพี่มันจะงาบเป็นพ่อตัวประหลาดสุดเอ๋อแสนน่ารัก น้องธาม
อ๊ากกกกกกกกกกกกมินธาม เชียร์เต็มที่ค้า พี่มินไม่ชอบแมว ชอบตัวน่ารักที่ชื่อธาม :laugh: น้องชีต้าร์คงต้องหาคนที่ชอบแมวมารับเลี้ยงซะแล้ว
ส่วนปอนด์ถ้าแกจะเชื่อพี่เหนือมันได้นะหึหึ :hao3:
สุดท้ายแทนไนท์สลับกันเหรอ โอคุณพระ :haun4:
หวังว่าพี่มินกับธามคงไม่สลับกันนะ เอะแต่ถึงธามมันอยากจะสลับแต่ดูท่าแล้วเอ๋อๆอย่างนั้น คงถูกพี่มินกินฝ่ายเดียว
รอตอนต่อไป อยากอ่านตอนพี่เศษพี่มินกับธามจังเลย
-
o13 พี่เสือหล่อขึ้นมาเลย 55555555
ปอนด์..........แกเชื่อที่สามีพูดทุกอย่างเลยหรอ :mew5:
อยากอ่านอีกคู่แล้วอ่า :katai5:
-
ปอนด์เอ้ยโดนพี่เหนือหลอกเต็มๆ ซื่อได้ใจจริงๆ :m20:
-
สงสัยจะจริงที่รอบตัวปอนด์มีแต่คน....
อย่างฮาอ่ะ แต่มองอีกมุมก็คงต้องบอกว่าคนมองโลกในแง่ดี มักจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน 5555+
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ
-
ปอนด์อยู่กับเหนืออะโอเคแล้วซื่อเกิ๊น
ต้องมีคนคอยดูแล55555555555
-
ชอบๆๆ>< >< เขิล ออนท็อปปอนด์ พี่มินอ่ะชอบมาดมาเฟียคนละมาดกับตอนแรกๆเลยอ่ะ
-
ชอบปอนด์กะพี่เหนือที่สุดเลยค่ะ
-
มินธาม♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
อร้ายยยยยยยย พี่มินขรา~~~~~~~~~~ เขาชอบคนหล่อ ร้าย แอ๊บแบบนี้ แถมน้องธามยังตลก ฮา เอ๋อ แปลก น่ารักจุบุอีก
ชอบคู่นี้มากกกกกกก คาแรคเตอร์โดน อยากอ่านคู่นี้อ่ะๆๆๆ
-
น้องปอนด์ใสซื่อ น่ารักอ่ะ :mew1:
-
:jul3:ปอนด์เอ๋ยยย
อยากอ่านพี่มินกะธามอ่ะ
-
ปอด์น ฉันฮาแกมากเลยหว่ะ ตอนพี่เหนือโกหกเรื่องหัวแตก ตัวช้ำ ใครจะซื่อเท่าน้องปอด์นเนี่ย
-
กะลังช็อคกะแทนไนท์ สลับกันจริงๆอ่ะ
-
พี่เสืออกหักขอให้เจอรักใหม่น่ะ^^
ปอนด์แกเป็นอย่างที่เหนือบอกจริง...
แต่ติดใจอยู่ตรงที่ความเท่าเทียมเนี่ยแหละ!?
-
อิพี่เหนือร้ายบ่อยๆนะ อิอิ
-
ชอบตอนนี้จัง...
นี่คือตัวตนที่แท้จริงของทุกคน
-
ปอนจ๋า หนูโง่หรือซื่อค้าาาาาา
โดนพี่เหนือหลอกจนได้ 55555
-
อ่านตอนนี้แล้วเอิ่มมม รู้ซึ้งแล้วที่ไอ้น้องปอนด์มันพร่ำบอกว่าตัวเองโง่ จริงๆก็ ทั้งโง่ทั้งซื่ออ่ะนะ แต่ก็ยังน่ารักในสายตาพี่เหนือเสมอๆ :katai2-1: พี่เหนือเองก็ขยันสร้างความน่ารักในความร้ายให้กับคนอ่านได้ปลื้มปลิ่มกันถ้วนหน้า แหม่ รักทั้งพี่เหนือและน้องปอนด์จนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ววว
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนโพสต์และคนเขียนนะคะ ขอบคุณที่ทำให้เราได้มีนิยายสนุกๆได้อ่าน จุฟๆ :mew1:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
พี่เสือใจมาก o13 แต่ถึงจะรักปอนด์จริงแค่ไหนพี่เหนือก็คงไม่ยอมให้แน่
สักวันต้องมีวันของพี่เสือแน่ เพราะพี่เสือเองก็มีคนที่รักเหมือนกันนิหน่า :hao3:
ตอนนี้ก็ได้เห็นความคืบหน้าของคู่แทนไนน์บ้างแล้วมีตามง้อกันด้วยพี่แทนไปทำอะไรไว้เนี่ย
ส่วนคู่แปลกมินธามก็เริ่มมีกริ่นออกมายั่วกันแล้ว เมื่อไหร่พี่มินจะเอาจริงล่ะคิดว่าคงฮาน่าดู
แล้วพี่เสือจะรู้ไหมน๊าว่าน้องปอนด์ของพี่เสือโง่กว่าที่คิดอย่างพี่เหนือว่า
บอกไรไปก็เชื่อจริง ๆซะด้วย น่ารักน่าหลงมากอะ
รอติดตามตอนหน้าจ้า คราวนี้จะเป็นตอนของใครน๊า :mew1:
-
ตอนนี้เหล่านายเอกของเราแทบไม่มีบทเลย มีแค่ชื่อโผล่มา แต่ก็ทำเราฟินได้นะเออ อิอิ พี่เหนือ พี่แทน พี่มิน เท่ห์สุด ๆ โดยเฉพาะพี่เหนือฟ้าโชว์พาวเต็มที่ เพื่อปกป้อง "สิ่งสำคัญ"
พี่เสือ เค้าขอโทษที่ตอนที่แล้วว่าพี่เป็นตัวร้ายน้า :sad4: พี่เป็นลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงแดงมากเลย คิดว่าจะหลอกน้องปอนด์มาทำมิดีมิร้ายซะอีก ที่แท้ เป้าหมายคือตั้งใจจะท้าสู้ตัวต่อตัว เพื่อตัดสินแพ้ชนะกับพี่เหนือ แมนมากพี่ อย่างนี้สิไม่เสียแรงที่น้องปอนด์นับถือ o13 แม้จะเลือดอาบ แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ ความรักที่มีให้น้องปอนด์ ทำให้ซึ้งใจจริง ๆ อย่างน้อยความเป็นลูกผู้ชายของพี่เสือ ก็เอาชนะใจพี่เหนือฟ้าได้ ยอมให้เป็นพี่ชายน้องปอนด์ต่อไป พี่เหนือใจกว้างนะเนี่ย พี่กร เพื่อนรัก รักเพื่อน ของพี่เสือ คงช่วยเยียวยาหัวใจให้พี่เสือหายดีได้ในอีกไม่นาน ที่สำคัญ เราได้คู่มาจิ้นให้ฟินอีกคู่แล้ว เย้ ๆ
พี่แทนน้องไนท์ :impress2: ฮุฮุ พี่แทนต้องตามง้อน้องไนท์เหรอจ้ะ เดี๋ยวนี้ยอมเค้าตลอด ๆ เลยนะ เพราะรักตัวเดียวใช่มั้ยล่ะ นึกถึงตอนคู่นี้ชอบวางมวยกันเมื่อก่อนแล้ว อยากรู้จริง ๆ ว่าตอนนี้พี่แทนจะกล้าลงมือกับน้องไนท์อีกมั้ย ขืนกล้าขึ้นมา มีหวังน้องไนท์ได้งอนให้ง้อยาวแน่ ๆ ยอมเลิกกับผู้หญิงทุกคนเพื่อน้องไนท์ พี่แทน พี่แน่มาก แต่ที่ข้องใจที่สุดก็คือ เรื่องยึดหลักความเสมอภาคเนี่ย เอาจริงเหรอพี่ พี่ยอมน้องไนท์ทุกเรื่องเราชอบ แต่เรื่องนี้ ยกเว้นไว้ซักเรื่องได้มั้ย ถ้าพี่แทนยอม เอ่อ นึกภาพพี่แทนเป็นรับนี่มัน... :mew5: พี่แทนรับได้ แต่เราเหมือนจะรับไม่ได้แฮะ
แมวน้อยชีตาร์ จู่ ๆ โผล่มาจากไหนเนี่ย ทั้งที่แสดงออกว่าจงเกลียดจงแค้น พี่เหนือฟ้าขนาดนี้ แต่ทำไมเราตะหงิด ๆ ชอบกลแฮะ หวังว่าแมวน้อย คงไม่มาตกบ่วงเสน่ห์พี่เหนือ ให้น้องปอนด์ปวดหัวอีกคนหรอกนะ เห็นน้องชีตาร์ตัวเล็กน่ารักขู่ฟ่อ ๆ อย่างนี้ นึกถึงพี่นนท์ลอยมาเลยเชียว ยัยต้นส้มเน่านั่น ปล่อยให้พี่เหนือเค้าถอนรากถอนโคนไปเถอะ พี่นนท์เลิกสนใจ สู้เอาเวลามาปราบแมวน้อยน่ารักตัวนี้ดีกว่าเป็นไหน ๆ นะจ้ะ :hao7:
ตอนนี้เป็นของพี่เหนือกับพี่เสือเค้าเคลียร์กัน แต่ที่เรียกความสนใจเรามากที่สุด ต้องผู้ชายคนนี้เลย พี่มิน คนอะไร น่าค้นหาสุด ๆ ไปเลย เจอตอนนี้ แทบลืมภาพพี่มินตั้งแต่ต้นเรื่อง ที่รักสงบ ไม่สนใจใคร โลกส่วนตัวสูง แสนใจดีของน้องปอนด์ไปเลยนะเนี่ย สายเลือดมาเฟีย ผู้ชายที่ปกปิดตัวตนที่แท้จริงได้มิดชิด จนดูไม่ออก ถ้าถึงตอนที่เปิดเผยเขี้ยวเล็บออกมาจะร้ายได้ขนาดไหนกันนะ แต่ที่ถูกใจที่สุดก็คือ คำพูดสุดฟิน "ตัวประหลาดไม่เต็มบาท...ตัวน่ารัก ที่ชื่อ "ธาม" " อ่านแล้วกรี้ด ดีใจ ๆ :m3: ในที่สุดที่จิ้นไว้ก็สัมฤทธิ์ผลแล้ว ชีวิตที่ดำมือของพี่มิน คงได้น้องธามมาเป็นแสงสว่างให้แน่แล้ว แต่เห็นทำตัวเอ้อระเหยลอยชายอย่างนี้แล้ว อยากให้มีคนมาตั้งท่าแย่ง“ของเล่นชิ้นโปรด”ของพี่มินซะหน่อยจริง ๆ เลย อยากดูสิว่า ตอนจะส่งใครไปลงนรกของพี่มิน จะร้ายกาจซักแค่ไหน ว่าแต่ น้องธาม เป็นว่าที่คุณนายมาเฟียเหรอเนี่ย สุดยอดอ่ะ
น้องปอนด์ของเรา ไม่ได้ผิดจากที่คาดไว้เล้ย เชื่อพี่เหนือหมดใจตลอด ๆ แต่ก็นะ ถึงพี่เหนือจะเจ็บหนักแค่ไหน แค่น้องปอนด์ยอมให้กิน รับรอง รักษาพี่เหนือได้ผลดียิ่งกว่ายาขนานไหน ๆ ดังนั้นน้องปอนด์ที่ทำได้คือ ต้องทำใจ แล้วรักษาพี่เหนืออย่างตั้งอกตั้งใจไปซะนะจ้ะ คิคิ :hao6:
ปล. 1 อยากอ่านเรื่องอดีตก่อนที่ พี่เหนือ พี่แทน พี่มิน จะมาเป็นเพื่อนรักซี้กันได้ขนาดนี้จังเลย จะมีให้อ่านมั้ยน้า
ปล. 2 พี่แทนน้องไนท์ ชัวร์ว่ามีให้อ่านยาวแล้ว แล้วพี่มินกับน้องธาม มีมั้ยจ้ะ เราชอบคู่นี้มากเลยน้า :m1:
ขอบคุณ I-AM กับ อเลนคุงจ้า :กอด1: :กอด1:
-
ตามอ่านทันแล้ววว > <
อยากอ่านสเปเชี่ยลของพี่มินกับน้องธามจังเลยค่ะ ♥
สู้ๆ นะคะทั้งคนลงและคนแต่งเลย o13
-
มินธามมาแรงแฮะ.... :hao6:
เดี๋ยวนี้เค้าชอบของแปลกกันหรอ :a5: o22
-
จะสนุกไปไหน รอตอนต่อไปครับ
-
อ่านทันแล้ว รวดเดียวเลย เหอะๆ
-
ปอนด์หนูซื่อหรือซื่อลูก ไปเชื่อพี่เหนือได้ไงเนี่ย 555555
พี่เหนือก็นะ เจ็บแล้วไม่เจียม
ปอนด์จะโดนกินมั้ยเนี่ย
ส่วนคู่แทนไนท์กับมินธามนี่น่าสนทั้งคู่เลยอ่ะ
รอสองคู่นี้ แล้วก็คู่อื่นๆที่จะตามมาด้วยยย
-
เอิ่มมม เห็นมีแมวชีตาร์หลุดมาตัวนึง รีบหาคู่ให้แมวด้วยนะ เดี๋ยวแมวมันมาก่อเรื่อง
-
Special Part..............Ep.1.1…..“เริ่มต้น”
[ Tan x Knight ] ? [ Knight x Tan ]
“Knight Part”
อัศวิน ลีวราพงษ์ ชื่อเล่น ไนท์ เรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ปี2 สาขาจิปาถะจับฉ่ายหาความแน่นอนไม่ได้ เพราะส่วนใหญ่มักถูกทางมหาวิทยาลัยเรียกตัวไปใช้งานบ่อยๆ จนตอนนี้เริ่มจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองเรียนสาขาอะไร? ตำแหน่งที่พ่วงมาจากการโหวตของสาธารณะชนและเป็นภาระอันหนักอึ้งที่ผมแบกไว้บนบ่าคือ “เดือนคณะ” ฉายา “เจ้าชายแห่งสถาปัตย์” อีกชื่อที่เพื่อนเรียกกัน คือ “หล่อโคตรพ่อโคตรแม่ หรือ โคตรพ่อโคตรแม่หล่อ” สรุปแล้ว คือผมโคตรของโคตรหล่อนั่นเอง วันนี้เป็นอีกวันที่ผมถูกเรียกตัวไปใช้ถ่ายรูปโปรโมทงานมหาวิทยาลัยอะไรซักอย่างซึ่งผมก็จำรายละเอียดไม่ได้แล้ว รู้แค่ว่าต้องแบกหนังหน้าหล่อๆของตัวเองไปเข้ากล้องตามเวลานัดให้ทันเป็นพอ ซึ่งตอนนี้ผมกำลังรอใครบางคนอยู่...มันชื่อ “เหนือฟ้า” ตอนได้ยินชื่อครั้งแรกผมเกิดคำถามขึ้นในใจทันที “คนเชี่ยอะไรวะชื่อเหนือฟ้า” และนอกจากชื่อแปลกเชี่ยๆของมันแล้วนิสัยมันยังเชี่ยตามชื่อไปด้วย เพราะมันปล่อยให้คนอื่นต้องรอนานหลายชั่วโมงจนสุดท้ายก็ไม่โผล่หัวมา...ผมโมโหจนแทบบ้า...อยากเห็นหน้ามันฉิบหาย!
“เฮ้ย! ไอ้อัศวิน หล่อโคตรพ่อโคตรแม่! พวกกูอยู่นี่โว้ย” ยังไม่ทันเดินข้ามถนนไปร้านป้าน้อยไอ้ธามก็ตะโกนเรียกผมดังลั่นร้านขึ้นมาซะก่อน ถ้าผมไม่หล่อจริงผมคงเอาหัวมุดท่อน้ำทิ้งตายไปแล้ว ดีนะผมหล่อมากจริงๆเลยทำให้เดินเข้าร้านไปได้แบบไม่อายสายตาใครที่จ้องมองมามีทั้งชื่นชมและด่าสาปแช่งผมอยู่ในใจ ทำยังไงได้ก็คนมันหล่อขั้นเทพนี่หว่า
“มึงไม่อายก็ช่วยเกรงใจคนอื่นเขาบ้างเถอะไอ้ธาม แล้วเรียกไอ้ไนท์แม่งกูเป็นมันละอายแทน” ปอนด์ครับ มึงจะทำตัวน่ารักเกินไปแล้วครับ มีเป็นห่วงกลัวกูอายด้วย ถ้าไม่ติดว่าคนนั่งกันเต็มร้านกูจะทำเนียนคว้าตัวมึงมากอดซะเดี๋ยวนี้เลย แม่ง! ชักจะน่ารักเกินไปแล้ว สมแล้วที่ผมแอบรักมันมาตั้งแต่ปี1 จนมาถึงตอนนี้ผมก็ยังเป็นได้แค่เพื่อนสนิทสำหรับมัน แต่ก็ช่างเถอะครับ เป็นได้แค่ “เพื่อน” ผมก็มีความสุขมากแล้ว
“มึงไม่หาโทรโข่งมาป่าวประกาศเลยว่ะไอ้ธาม กูรู้ว่ากูหล่อ แล้วคนอื่นมองหน้ากูเขาก็รู้ไม่ต้องโฆษณาเผื่อกูสัด!” ตบหัวไอ้ธามจนมันร้องซี๊ด! กวนตีนแบบมันใครอยู่ด้วยเป็นต้องปวดหัวทุกราย เรื่องบ้าๆละไม่มีใครเกิน กูอยากจะเห็นแฟนในอนาคตมึงจริงๆ คนที่จะคบกับมึงได้กูว่าต้องเป็นคนพันธุ์พิเศษไม่ก็ไม่ใช่คนแน่ๆ แบบว่าหาไม่ได้อีกแล้วในโลกใบนี้
“ว่าแต่ทำไมหล่อโคตรพ่อถึงได้เดินหน้าโหดมาเลยวะ” สิ้นคำถามของปอนด์ ผมก็พรั่งพรูความโกรธเกรี้ยวที่สั่งสมมาทั้งวันจากไอ้เชี่ยเหนือฟ้าที่ผมยังไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าให้ทุกคนฟัง แต่คนที่อินสุดดูจะเป็นไอ้ปอนด์ เพราะมันออกแอ็กติ้งโอเวอร์เกินหน้าเกินตาผมไปแล้ว ทั้งที่มันกำลังตั้งใจฟังพร้อมทำหน้าโง่ๆปล่อยให้ไอ้ธามทำข้าวในปากกระเด็นสาดใส่เต็มหน้าอยู่แท้ๆ แต่ทำไมในสายตาผมกลับมองว่ามันที่ด่าไอ้ธามอย่างเอาเป็นเอาตายตอนนี้เป็น “น่ารักเชี่ยๆ” ไปได้ก็ไม่รู้...เขาว่าความรักทำให้คนตาบอด...แต่สำหรับผม...ความรักทำให้ผมเหมือนคนไม่มีตาเลยมากกว่า
“...............................” คุยเล่นกันอีกซักพักก็แยกย้ายกันกลับ ไอ้ธามโดนป้าน้อยตบตูดดังลั่นร้าน แต่ก็ตามคนสมองผิดปกติแบบมันละครับ ไม่มีความอายแม้แต่น้อย ไม่รู้หนังหน้าหรือรถถังหุ้มเกราะถึงได้หนาขนาดนั้น
“กูกลับก่อนนะ” บอกปอนด์กับไอ้ธามที่กำลังจะเดินกลับหอ ส่วนไอ้นนท์รีบกลับไปก่อนแล้วเพราะเหมือนแม่มันจะให้ไปออกงานอะไรซักอย่าง ผมต้องเดินกลับเข้าไปในมอ.เพราะจอดรถไว้หลังตึกคณะ ตอนนี้เกือบห้าโมงเย็นแล้ว แต่แทบจะไม่เห็นนิสิตอยู่แถวนี้เลย แบบนี้รึเปล่าที่เขาเรียกว่าเข้าเรียนมาช้า แต่พอเวลาเลิกตรงเป๊ะ ให้ตาย! ผมเหนื่อยชะมัด อยากรีบกลับบ้านไปนอนพักเอาแรงใจจะขาด แต่ยังไม่ทันเดินพ้นตึกคณะวิศวะเสือกตาดีไปเห็นบางอย่างเข้าซะก่อน เอาละสิอัศวิน จะเป็นคนดีมีมารยาทเดินผ่านไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือ จะหยุดยืนดูพอให้อีกฝ่ายรู้สึกมีจิตสำนึกอายขึ้นมาบ้างว่านี่มันในรั้วมหาวิทยาลัยใช่จะมาทำเรื่องแบบนี้?!
“เอ่อ...” จูบกันมันไม่ผิดหรอกครับ...ดิฟคิสก็ไม่ผิด...แต่ถึงขั้น....ลูบเป้า เขย่านม ดมซอกคอ เลียหู ถูตูด ดูดขี้ฟัน รัดไข่ ทะลวงไหปราร้า แล้วคว้าปิกกาจู้มาฟัดกันเนี่ย กูว่ามันเกินไป ขนาดกูมายืนได้ไม่ถึง5นาทีมึงจะบดขยี้ร่างกันอยู่แล้ว เป็นก๊าซมีเทนกันหรอครับถึงได้ไวไฟขนาดนั้น ปกติกูก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะ คบหญิงมาก็มากมาย แต่เรื่องบัดสีแบบนี้กูไม่เคยทำว่ะ...พอดีโลกของกูมันสวยกว่าที่คิด
“เรื่องเลวๆกูเพิ่งรู้ว่าคนคณะนี้แม่งถนัด แต่ก็นะ...เพราะคนมัน “สันดานเลว” เองจะไปโทษเรื่องอื่นก็คงไม่ใช่” หือ? ก๊าซมีเทนจากบ่อขี้ขนาดใหญ่ไม่จุดไฟต่อแล้วหรอวะ?! พลังขับเคลื่อนลดเร็วไปนะ สงสัยจะเป็นก๊าซพิษมากกว่าก๊าซธรรมชาติ น้องผู้หญิงดูจะตกใจเสียงผมที่พูดออกไปแบบจงใจอยู่ไม่น้อยจึงได้หยุดการกระทำทุกอย่าง ลนลานควานหาอะไรมาปิดบังหน้าตัวเองใหญ่ แต่พอหันมาเจอหน้าผมเท่านั้น เสื้อที่เธอเตรียมใส่กระดุมตอนนี้กลับแหวกออกโชว์ร่องอกมากกว่าเก่า อืม...เสื้อชั้นในยี้ห้อเดียวกับที่แม่ผมใช้เลย สีเจ็บไปนะครับใส่กับเสื้อสีขาวมันคงดูไม่ดีเท่าไหร่ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! ประเด็นคือผมแค่อยากจะช่วยเตือนสติเธอ แต่ดูท่าเธอจะไร้สติมากกว่าเดิม ส่วนอีกคนนะหรอ...หน้าตากวนตีนที่สุดของที่สุด นอกจากมันจะทำหน้านิ่งไม่ทุกข์ร้อนอะไรแล้ว เสื้อก็ไม่คิดจะคว้ามาใส่ ซิบกางเกงเดฟมันก็ไม่คิดจะรูดขึ้น แถมตอนนี้ยังคว้าบุหรี่มาสูบพ่นควันขึ้นฟ้าเต๊ะท่าเป็นพระเอกMVหล่อขยี้บดบี้หัวใจสาวอีกต่างหาก
“กูก็เพิ่งรู้ว่าคณะข้างๆมันเป็นพวกชอบเสือก...แบบนี้ ใครกันวะ...ที่สันดานเลวกว่ากัน หึ” เห? แบบนี้เรียกว่าหาเรื่องได้สินะ ชักอยากมีเรื่องขึ้นมาจริงๆซะแล้ว แค่มองหนังหน้าก็รู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรก
“โดนคนเหี้ยๆ อย่างมึงมาด่าเนี่ย เจ็บสัดๆเลยว่ะ” โอ๊ะ! มันลุกขึ้นทำท่าจะเดินตรงเข้ามาหาเรื่องผมแล้วครับ ถ้าแฟนมันไม่ใช้นมดันหน้าอกห้ามมันไว้ก่อน แต่ถึงมันจะเดินเข้ามาถึงตัวผมได้ก็ใช่ว่าผมจะหลบหรือวิ่งหนีอะไร ก็แค่ซัดกันให้ตายไปข้างก็เท่านั้น
“ถ้ายังไม่อยากตาย มึงรีบไสหัวไปซะ!” โห่วๆ ยิ้มเยาะกวนตีนมันไปอีกดอก...ยิ่งมองหน้ายิ่งไม่ถูกชะตา...ยิ่งเห็นก็ยิ่งเกลียด...เกลียดหน้าหล่อแบบเชี่ยๆ...รอยยิ้มแบบเชี่ยๆ...สายตาคมที่จ้องมองคนอื่นแบบดูถูกเชี่ยๆ...รวมแล้วในตัวมันเชี่ยหมดทุกอย่างในสายตาผม ปกติผมจะไม่กวนตีนใครขนาดนี้หรอกนะครับ แต่ไอ้เชี่ยนี่...ผมโคตรของโคตรเกลียดมันเลย ทั้งที่เพิ่งเจอกัน...ทั้งที่แค่ชื่อก็ยังไม่รู้จัก...แต่ผมกลับอยากตะโกนใส่หน้ามันดังๆเลยว่า กู “เกลียดมึง” โคตรๆเลย!
“กูไปแน่ แค่เสียเวลายืนมองสัตว์นรกสืบพันธุ์อยู่กับนางฟ้ากูก็ขนลุกจะแย่แล้ว” ว่าแล้วก็ขยิบตาแกล้งให้ท่าแฟนมันซักหน่อย เห็นคนดิ้นเหมือนอกจะแตกตายเพราะโดนลูบคมแล้วมันสะใจฉิบหาย มันคงอยากตรงเข้ามาแหกอกผมจะแย่ ช่วยไม่ได้...ดันมาเจอมึงตอนกูอารมณ์ไม่ดี...ถือว่ามึงซวยเองนะ
“ไอ้สัด! มึงวอนตีนกูเกินไปแล้ว อยากตายนักหรอมึง” ฝ่าดงนมแฟนมึงมาฟาดปากกูให้ได้ก่อนแล้วค่อยพูด คุณเธอก็สู้ตายดันห้ามไอ้สารเลวนี่ไว้สุดฤทธิ์ เสียเวลาผมชะมัด คนแบบนี้เจอแค่ครั้งเดียวก็เกินพอ
“เชิญต่อกันตามสบายนะครับ ผมขอตัว แต่คราวหลังก็ช่วยเลือกสถานที่กันหน่อยนะ หึ” เห็นตีนมันกระตุกเลยครับ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าผมกวนตีนได้มากขนาดนี้ แต่ก็ช่างเถอะครับ บางอย่างที่เราคิดว่าทำไปแล้ว...ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดีอะไร...แต่ผมก็ถือว่าได้ทำ ดีกว่าปล่อยผ่าน...เพราะมันรำคาญลูกตาเต็มทน
“ระวังตัวมึงให้ดี เจอกันอีก...กูจะเล่นถึงตาย” สายตาน่ากลัว...ยอมรับว่ามันน่ากลัว...ตาคมจ้องมองมา...แต่ผมไม่คิดจะหลบสายตานั่นแม้แต่น้อย พอดีกูมันพวกชอบลองของว่ะ มีมือมีตีนเหมือนกัน ขนาดตัวไล่เลี่ยสู้กันซักตั้ง...ไม่มึงหรือกูก็แค่ตายกันไปข้าง
“กูกลัวตายล่ะ” พูดจบก็เดินหลบออกมา เบื่อจะเถียงกับมันต่อ ขออย่าให้ได้เจอไอ้เชี่ยนี่อีกเลย แค่นี้ก็ซวยจะแย่ ตอนเช้าก็ไอ้เหนือฟ้าอะไรนั่น มาตอนนี้ดันมาเจอไอ้เวรนี่อีก อิศวินอย่างผมก็หมดความอดทนได้เหมือนกัน...เจ้าชาย...ถึงจะดูดีแค่ไหน...เจอคนแบบนี้เข้าไป...จากดีก็เปลี่ยนเป็น “ร้าย” ได้เหมือนกัน
“ไอ้นรกนั่นมันเป็นใคร?!”
“พี่แทนไม่รู้จักหรอคะ...ดังมากเลยนะ...ไนท์ เจ้าชายแห่งสถาปัตย์”
“หึ แล้วเจอกัน...ถ้ามึงเป็นเจ้าชาย...ซาตานอย่างกูจะเขี่ยมึงตกจากบัลลังก์เอง”
“..............................” รู้สึกได้ถึงแรงอาฆาตบางอย่าง เหมือนมีใครส่งสารเตือนมาทางกระแสจิต หรือผมแค่คิดมากไปเอง?
“โลกนี้คงไม่มีเรื่อง “บังเอิญ” เกิดขึ้นซ้ำซ้อน...กลายเป็นพวกคิดมากไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะเรา...รีบกลับบ้านแล้วค่อยโทรหาปอนด์ดีกว่า” อย่างน้อยวันนี้ผมก็มีข้ออ้างโทรคุยกับปอนด์ไปอีกวัน...ถึงจะเป็นเรื่องที่ผมอยากจะลืมๆมันไปก็ตาม แต่คิดว่าถ้าปอนด์ได้ฟัง คงต้องชอบแน่ๆ ว่าแล้วผมรีบกลับบ้านเลยดีกว่า
....................................................
......................................
....................
........
..
แล้ววันนี้ผมก็ได้รู้ซึ้งว่าเรื่อง “บังเอิญ” มันซ้ำซ้อนมากกว่าที่คิด
“เป็นเด็กเหนือใช่ไหม?” คำถามที่ทำให้เกิดเรื่องราวทั้งหมด... “เด็กเหนือ”...ตอนที่ไอ้ธามโทรมาเล่าให้ฟังว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับปอนด์ผมร้อนใจมาก เคยเสนอว่าจะออกเงินชดใช้แทนให้ แต่ปอนด์ก็ปฎิเสธความหวังดีของผม...ผมไม่เคยเบื่อมันที่เป็นคนดี...แต่ตอนนี้...เวลานี้...ผมภาวนาอยากให้มัน “เลว” แทบขาดใจ...
“..................................” ตาเรียวยาวนัยน์ตาสีดำเข้มแสนเย็นชาจับจ้องมาที่ปอนด์อย่างโกรธเกี้ยว คิ้วหนาโค้งขมวดย่นแทบจรดกันคล้ายกำลังข่มอารมณ์ไม่ให้ประทุไปมากกว่าเดิม เพิ่งเคยเห็นใครน่ากลัวขนาดนี้ ผมที่กำลังใช้ทิชชู่ซับน้ำเฮลบลูบอย เขี่ยขนมปัง ปัดเศษเฉาก๊วย และช่วยเช็ดเส้นสลิ่มออกจากเบ้าตาให้ปอนด์ที่เพิ่งถูกคนที่คิดว่าเป็น “เด็กเหนือ” รีไซเคิลหัวมันให้กลายเป็นถังขยะเปียกเทราดน้ำแข็งใสใส่ถึงกับหยุดชะงักทันที นี่หรอ...ไอ้เหนือที่ใครๆพูดถึง...แค่มองตามันก็พาลให้ต้องหายใจติดขัด...สายตาเย็นชาที่เห็น...ภายในมีบางอย่างที่ผมรู้สึกได้ซ่อนอยู่...เพราะมันมองตรงไปที่ปอนด์เพียงคนเดียวเท่านั้น
“หึ ว่าไงคุณเมีย จะยอมรับไหม?” มันกล้าใช้คำๆนี้กับปอนด์ คงไม่ใช่แค่ “เด็กเหนือ” ที่มันต้องการ
“เออ! กูยอมรับก็ได้ ทำยังกับมีทางเลือก” มึงมีทางเลือกเสมอปอนด์...แต่มึงแค่มองไม่เห็น...มองมาที่กูสิ...กูยืนอยู่ข้างมึงตรงนี้...ช่วยมองเห็น...ช่วยรับรู้ว่ากูมีตัวตนซักครั้งได้ไหม?
“มึงไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ไอ้ปอนด์ รถมึงค่าเสียหายเท่าไหร่กูจะจ่ายแทนมันเอง” ผมเสนอทางเลือกให้ไอ้เหนือไป...ยอมไม่ได้...ยอมให้ไม่ได้...รู้แค่ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนั้น...เส้นทางของผมกับปอนด์จะไม่มีวันมาบรรจบกันได้ตลอดไป
“ขอบใจว่ะไอ้ไนท์ แต่เรื่องนี้ขอกูเป็นคนจัดการเองได้ไหม กูไม่อยากให้มึงต้องเดือดร้อน แล้วกูก็ตัดสินใจไปแล้ว” ผมไม่เคยเบื่อที่ปอนด์เป็นคนดี...แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้...ไม่ใช่เวลานี้...ทำไมความหวังดีของผมถึงไม่เคยส่งไปถึงปอนด์ได้ซักที
“เพิ่งรู้ว่าเด็กมึงมีเพื่อนประเสริฐขนาดนี้ว่ะเหนือ เจ้าชายแห่งสถาปัตย์ เป็นอัศวินพิทักษ์แฟนชาวบ้านอยู่นี่เอง” เสียงคุ้นหู...เพิ่งสังเกตเห็นว่ามีใครยืนอยู่ด้วย...สนใจปอนด์มากไปจนไม่คิดจะมองใคร...จนเมื่อคำพูดกวนตีนเอ่ยขึ้น...เหมือนทำให้หลงลืมทุกอย่าง...เพราะทันทีที่เห็นหน้า...ก็จำได้แม่นยำ...ไอ้สารเลวเมื่อวันก่อน มันมายืนตรงหน้าผมพร้อมรอยยิ้มที่แค่เห็นก็อยากเอาตีนฟาดปากไปซักที ทั้งที่คิดว่าคงไม่ได้เจอกันอีก ทั้งที่คิดว่าคงไม่ “บังเอิญ” เจอกันอีกแท้ๆ
“เงียบเลยไอ้แทนไปกวนตีนน้องมันทำไม ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ พี่ชื่อมิน ส่วนไอ้เนี่ยชื่อแทน อย่าถือสาคำพูดมันเลยนะ” นิสัยผิดกันลิบลับ คนหนึ่งดูสุภาพ อีกคนเถื่อนสถุลถ่อยไร้สกุลรุนชาติสุดๆ ก็ช่างคบเป็นเพื่อนได้
“บอกเพื่อนพี่ด้วยนะครับ ว่าปากแบบนี้ไม่นานอาจเจอตีนชาวบ้าน” จ้องหน้ามันไปอย่างหาเรื่อง เอาสิ กูกลัวมึงตายล่ะไอ้เวร ไม่มีใครรู้ว่าผมกับมันเคยมีเรื่องกันมาก่อน เพราะตอนนั้นผมยังไม่ทันได้เล่าให้ปอนด์ฟัง...เรื่องไอ้เหนือก็เข้ามาซะก่อน
“เชี่ย!”
“กูพาไอ้แทนออกไปก่อนนะ เสร็จธุระมึงก็ตามมาล่ะ” ไอ้พี่มินยิ้มให้ทุกคนอย่างสุภาพก่อนจะลากตัวไอ้เชี่ยที่เพิ่งรู้ชื่อว่ามันชื่อแทนออกไป โดยผมก็ไม่ลืมที่จะหันไปมองมันที่จ้องผมกลับมาอย่างอาฆาต เจอกันคราวหน้า ไม่ใครก็ใคร...คงได้ตายกันไปข้าง
“กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าเวลาเรียกกูให้มีคำว่าพี่นำหน้า” บ้าอำนาจ คนแบบนี้หรอที่ปอนด์จะต้องอยู่ด้วย ให้ตายสิ เพื่อนมันร้ายแค่ไหน ไอ้เชี่ยนี่ก็ร้ายไม่ต่างกัน
“กูต้องเชื่อมึงทุกอย่างเลยรึไง” ผมรู้ว่าปอนด์กำลังกลัว ทำปากเก่งไปแบบนั้น แต่จริงๆคงกำลังกลัวอยู่มากแน่ๆ...ผมต้องปล่อยมือจากปอนด์ไปทั้งแบบนี้จริงๆหรือ?
“....อุ๊บ!.....” เหมือนถูกใบมีดนับพันนับร้อยกรีดที่หัวใจ...ปอนด์ถูกจูบต่อหน้าต่อตาผม...ต่อหน้าทุกคนทั้งโรงอาหาร...หัวใจผมชาไปหมด...ปวดหนึบ...จุดเริ่มต้น...เส้นทางของผม...คงไม่มีวันบรรจบกับปอนด์ได้อีก...หรือนี่คือสัญญาณเตือน...ให้ผมปล่อยมือจากปอนด์ได้แล้ว...พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ
.....................................................................
.......................................................
.....................................
.......................
............
มีต่อนะค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :mew1:
-
“พอเถอะไอ้ไนท์ มึงจะแดกหรืออาบแทนน้ำ แดกเผื่อยันชาติหน้าเลยหรือไงวะ เดี๋ยวแม่งก็น็อคตายก่อนพอดี” ไอ้นนท์คว้าแก้วเหล้าในมือผมออกไป ตอนนี้มันกับผมกำลังอยู่ในผับประจำ หลังจากเหตุการณ์เมื่อกลางวัน...ผมเลยชวนไอ้นนท์ออกมาดื่ม...เผื่อว่าแอลกอฮอล์จะช่วยลบล้างความเจ็บปวดในใจผมได้บ้าง... เผื่อว่ามันจะช่วยเจือจางความเศร้าในหัวใจผมให้บรรเทาลง
“มึงอย่าห้ามกูนะไอ้นนท์ ไอ้เชี่ยแม่งโคตรเจ็บ กูเจ็บว่ะ เจ็บจนคิดว่าจะตาย อยากร้องไห้ แต่ไม่รู้ทำไมน้ำตาถึงไม่ไหลออกมา” ผมพยายามแย่งแก้วเหล้าที่ไอ้นนท์พยายามดึงหลบผมให้ได้
“กูรู้ว่ามึงเจ็บ แต่ไหนมึงเคยบอกกูว่าเป็นแค่เพื่อนก็พอใจแล้ว”
“กูทำไม่ได้ว่ะ กูรักมัน ยิ่งอยู่ใกล้กันทุกวัน กูก็ยิ่งรักมันมากขึ้นเรื่อยๆ...ถึงมันจะโคตรของโคตรโง่ ซื่อบื้อแบบไร้ลิมิต ชีวิตสิ้นคิดไปวันๆ สร้างเรื่องหนักใจให้คนอื่น ถูกปั่นหัวได้ตลอดเวลา และชอบทำให้ใครต่อใครสับสนว่านี่มันคนหรือควาย แต่กูก็รักมัน มึงเข้าใจไหม ว่ากูรักมัน!” สาบานว่าที่พูดไปทั้งหมดผมชมไอ้ปอนด์ทั้งนั้น
“เชี่ยกูโคตรอยากให้ไอ้ปอนด์มาได้ยิน คำสารภาพรักมึงแม่งถึงใจสัดๆ ฟังแล้วอยากซัดตีนเข้าหน้า”
“มันเจ็บจะขาดใจอยู่ตรงหน้าเธอ...แต่ต้องเก็บไว้ไม่แสดงว่าเสียใจ...โฮ้โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ~~~~~” เพลงเก่าหน่อยแต่อารมณ์พลอยได้ครับ ตอนนี้ใหม่เก่าผมก็เศร้าได้หมดไม่เกี่ยง
“เมาแล้วเรื้อนนะไอ้สัด เพลงสมัยไหนของมึงวะก็ช่างขุดมาร้อง” ไอ้นนท์ทำหน้าเหนื่อยใจ กูชอบความเป็นวินเทจกูผิดตรงไหน?!
“เพราะรักแล้วช้ำ...รักมันทำลาย...ทำลายจิตใจ...ให้เราเป็นบ้า...เพราะรักแล้วเสีย...เสียทั้งน้ำตา...ที่เราไม่เคยเสียให้ใคร” จัดไปอีกเพลง ของวาย น็อต เซเว่น จริงๆเพลงนี้วงแคลชเอามาคัฟเวอร์ใหม่ แต่ผมชอบแบบเวอร์ชั่นเก่ามากกว่ามันรุนแรงกระแทกทุกความรู้สึกดี เหมือนบดขยี้หัวใจผมให้ดำดิ่งยิ่งกว่าเดิม
“เก็บความรักที่พ่ายแพ้...เพราะคนคนหนึ่ง...ทิ้งความเจ็บช้ำ...ที่เกาะกินในใจ...ทิ้งลงแม่น้ำ...แล้วลืมทุกอย่าง...นั่งมองดู “ขี้” ลอยไป~~~~~” ไอ้นนท์จัดท่อนร้องต่อให้ผม หน้ามึงอินกว่ากูอีกสัด! แล้วเสือกด่าว่ากูโบราณ จัดมาขนาดนี้กูจะไม่ต่อให้ก็กระไรอยู่
“ปล่อยให้ไหลไป...ให้ลอยลงสู่ “คอห่าน”...ให้หายไป...ให้ “ขี้” อย่าคืนย้อนมา~~~~~” ดำดิ่งจริงๆด้วยครับ ลึกลงถึงคอห่านกันเลยทีเดียว ในหัวมาทั้งภาพและกลิ่น หน้าไอ้ปอนด์ลอยไปกับกองขี้แล้วครับตอนนี้ มึงทำอะไรกับอารมณ์ดราม่ากูเนี่ยไอ้เชี่ยนนท์!
“พอเถอะ เพลงดีๆเขาเสียหมดว่ะไอ้ไนท์” ยังมีหน้ามาด่ากูอีก! ได้ข่าวควายที่ไหนแปลงเพลงส่งต่อให้กูซะดิบดี
“กูกำลังเศร้าอยู่นะเว้ย กูเสียใจ กูเจ็บ กูเจ็บมึงเข้าใจกูไหมวะ?!” ยื่นมือไปกระชากคอเสื้อมันเข้ามาแล้วตะโกนใส่หน้ามันเต็มๆ กลัวว่ามันจะไม่ได้ยินและไม่รับฟังที่ผมพูด
“เออ กูเข้าใจ”
“ไม่ มึงไม่เข้าใจกู~~~~~” กู่ร้องออกไปอย่างสุดจะทนจนมันเบือนหน้าหนี สงสัยมันคงเริ่มเข้าใจความเจ็บปวดของผมขึ้นมาบ้างแล้ว
“พอเถอะ กูเข้าใจแล้ว”
“กูเจ็บ กูเจ็บมากมึงรู้ไหม~~~~~” ซัดประโยคคร่ำครวญใส่หน้ามันเข้าไปอีก ระบายออกไป ระบายออกให้หมด กลัวมันจะไม่รู้ กลัวมันจะไม่เข้าใจความรู้สึกผม
“กูบอกว่ากูเข้าใจแล้ว! แต่ถ้ามึงยังไม่เลิกสาดน้ำลายคลุกเคล้ากลิ่นเหล้าใส่หน้ากูนะ มึงจะเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจเพราะโดนกูกระทืบไอ้ไนท์” รีบปล่อยแขนแล้วถอยหน้าออกห่างจากมันทันที ห่า เหม็นเหล้าก็ไม่บอกน้ำลายนิดๆหน่อยๆทำเป็นรังเกียจไปได้
“เมาแล้วนิสัยเปลี่ยนทุกทีสิมึง ยังกับคนละคน เจ้าชายที่ไหน...มึงมัน ไอ้เกรียนชัดๆ”
“กูเจ็บนี่หว่า กูเจ็บ กูเสียใจ”
“กูเข้าใจมึงนะไอ้ไนท์...พูดไปทุบอกไปดังพลั่กๆจะเจ็บก็ไม่แปลก กูว่าไม่เขียวม่วงก็อาจช้ำเลือดช้ำหนองได้” มึงเข้าใจสถานการณ์กูจริงๆไหมเนี่ย?!
“กูไม่ดราม่าแล้วแม่ง! คิดผิดจริงๆชวนมึงมาแดกเหล้าปรับทุกข์เป็นเพื่อน”
“คิดได้ก็ดี กูแค่ไม่อยากให้มึงเครียด แต่มึงคิดถูกแล้วละที่ชวนกูมาเป็นเพื่อน เพราะถ้ามึงชวนไอ้ธามมา มึงจะปวดประสาทมากกว่าเดิมหลายล้านเท่า” อืม...กูพอจะเห็นภาพเลย แค่คิดกูก็ปวดหัวปรี๊ดขึ้นมาทันที
“ไอ้นนท์กูปวดฉี่ว่ะ” จริงๆก็ปวดนานแล้วละครับ แต่ลืมไปชั่วขณะ
“มึงก็ไปห้องน้ำสิวะ หรือจะต้องให้กูตามไปช่วยจับ...ให้” เรื่องจัญไรละไม่เคยแพ้ไอ้คิมกับไอ้ธามเลยนะมึง ถ้ามันอยู่กันครบองค์ ความอัปมงคลได้มาเยือนทันที
“เออๆ เดี๋ยวกูมา” ลุกขึ้นจากโต๊ะแบบเซนิดๆเป๋หน่อยๆถอยหน้าถอยหลังสรุปก็ยังเดินไปได้ไม่ถึงไหน ให้ตายสิ ผมยืนฉี่แม่งตรงนี้เลยได้ไหม?!
“เฮ้อ...” ในที่สุดผมก็พาตัวเองฝ่าฝูงชนเข้ามาในห้องน้ำจนได้ จัดแจงปลดตะขอกำลังจะรูดซิบลง
“อ๊า...อืม...อ๊ะ อย่าสิคะแทน”
“มันจั๊กจี้นะแทน...อร๊าย...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ” ใครมาไออะไรแถวนี้ สเลดพันคอหรอครับคุณผู้หญิง สเต็ปซิลหน่อยไหม? ลูกคอเป็นจินตหรา พูนลาภกันเลยทีเดียว
“คริ คริ แทนอย่าแกล้งสิคะ อ๊า”
“หือ?” เหมือนได้ยินเสียงผู้หญิงแว่วๆ หรือผมเมาแล้วตาลายเลยดูป้ายด้านหน้าผิดมาเข้าห้องน้ำผู้หญิงแทน เอาวะ! ติดตะขอกลั้นฉี่แล้วเดินปรี่ออกไปดูป้ายใหม่อีกรอบ เผื่อพลาดผมจะได้ไม่โดนการ์ดลากตัวออกไปโทษฐานทำตัวเป็นไอ้โรคจิตหื่นกามเข้าห้องน้ำผู้หญิง
“...................” ด้วยความมึนจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้มองภาพซ้อนกัน แม่ง! กูเดินไปจ้องใกล้ๆก็ได้วะ เดินเข้าไปแล้วจ้องป้ายที่ติดไว้ห่างจากสายตาเพียงคืบ โอเค! สัญลักษณ์ผู้ชาย กูเข้าถูกแล้ว กลับไปใหม่ เสียเวลาฉี่กูฉิบหาย เมาแล้วหูแว่ว เมาแล้วรั่ว เรื้อน เกรียนเหมือนที่พวกไอ้ปอนด์เคยว่าจริงๆ
“อ๊า...คิคิ...ไม่เอานะแทน...อ๊า...เดี๋ยวใครมาเห็น...นี่มันห้องน้ำชายนะ” หูแว่วอีกแล้วครับ แต่เอาเถอะ ผมไม่สนใจอะไรแล้วปวดฉี่จะแย่
“เฮ้อ.....................” จัดการทำธุระของตัวเองเสร็จก็เดินไปที่อ่างล้างมือ เปิดก๊อกน้ำผิดๆถูกๆเพราะมองเห็นหัวก๊อกแยกออกเป็นสองหัว ไม่รู้หัวไหนจริงหัวไหนปลอม กว่าจะล้างได้ก็ยืนงงอยู่นาน จากนั้นก็ค่อยๆเดินเซกลับโต๊ะตัวเดิมที่ไอ้นนท์นั่งป้อสาวอยู่ ห่า กูไปฉี่ไม่กี่นาที ได้สาวมาควงแล้ว เรื่องหน้าหม้อละไม่มีใครเกิน
“โอ๊ะ!...” ยังไม่ทันคืบคลานซมซานเป็นเพลงพี่เสกโลโซกลับเข้าโต๊ะ จู่ๆไฟในผับก็ดับลง ก่อนจะมีดนตรีดังกระฮึ่มขึ้นมา พร้อมดีเจออกมาสแคชแผ่นเสียงเป็นจังหวะโจ๊ะให้โยกย้ายส่ายสะโพกหนักกว่าเดิม ไฟแสงสีเปิดขึ้นครบครัน ลำพังที่ดิ้นๆกันอยู่ตอนนี้ก็มันส์จนแทบลงไปชักตายที่พื้นกันเลยทีเดียว สายตามองไปเห็นกลุ่มสาวสวยเต้นกันอยู่ข้างหน้าไปไม่ไกลนัก ขอไปเต้นกับพวกเธอซักหน่อยดีกว่า เพราะกลับไปตอนนี้ก็เป็นก้างขวางคอไอ้นนท์มันอยู่ดี ก้าวขากำลังจะเดินแทรกตัวไปด้านหน้า ไหล่ก็ถูกชนเข้าซะก่อน คู่กรณีเดินแทรกตัวผ่านหน้าไป
“เดินไม่ดูคนรึไงวะ!” ปากผมก็พูดไปก่อนความคิดซะแล้ว แสงไฟสลัวๆบวกกับความมึนเมาที่มีอยู่เป็นทุนเดิมทำให้การมองเห็นของผมบกพร่องอย่างรุนแรง เห็นหน้าเลือนลางไม่ชัดรู้แต่มันตัวเท่าผม ใบหน้าคม มีสาวเกาะแขนอยู่ข้างๆ มันหันไปกระซิบพูดกับผู้หญิงก่อนเธอจะเดินออกไป ส่วนมันก็หันมาเล่นเกมส์จ้องตากับผมแทน สภาพกูยังไม่พร้อม แบบนี้กูก็กระพริบตาก่อนสิวะ
“สัด! นี่มึงอีกแล้วหรอ” พูดเหมือนรู้จักกัน กูไปรู้จักมึงตอนไหนไม่ทราบ เดินชนคนอื่นไม่มีขอโทษยังมาลามปามตีสนิทอีกนะมึง
“มึงเป็นใคร กูไม่เคยรู้จัก” เสียงคุ้นนะ หน้าก็....อืม กูยอมรับก็ได้ว่ามึงหล่อ...แต่ก็ยังหล่อน้อยกว่ากู
“ด่ากูไว้เจ็บแสบแล้วทำเนียนไม่รู้จัก มึงนี่มันโคตรกวนตีนเลยไอ้ไนท์” อ๊าวววววววววววววว! เรียกชื่อท่านไนท์ถูกด้วยหรอคร้าบบบบบบบบ
“มึงเป็นญาติฝ่ายไหนของบุพการีกูไม่ทราบ กูถึงต้องจดจำ ถึงต้องทำเป็นรู้จักมึงด้วย”
“ไอ้เชี่ย!” มันเดินมากระชากคอเสื้อผมทันที เอาสิ ต่อยกูเลย กูก็อยากเจ็บตัวเหมือนกัน...อยากจะรู้...ว่าเจ็บกาย...มันจะหนักหนากว่าใจที่กูเจ็บอยู่ตอนนี้ไหม?!
“เหม็นเหล้า มึงเมา” ใครเมา กูไม่ได้เมา!
“มึงนั่นแหละเมา กูไม่ได้เมา!” ตะโกนใส่หน้ามันไปทั้งที่มันยังกระชากคอเสื้อผมอยู่
“เมาแล้วเกรียนฉิบ! ไอ้รั่วเอ้ย...กูถือคติไม่กระทืบคนเมา บัญชีนี้กูจะเก็บไว้คิดกับมึงทีหลังตอนที่มึงสติดีๆ” ปล่อยคอเสื้อผมเป็นอิสระได้มันก็ถอยห่างผมไปเล็กน้อย แต่ไม่ห่างมาก เพราะเพลงในผับมันดัง ถ้าพูดไกลกันก็จะไม่ได้ยิน
“บัญชีเชี่ยไร? กูเรียนถาปัตย์ แม่งมั่ว!”
“เมาไม่เมา ความกวนตีนมึงยังเหมือนเดิม”
“กวนอิม? เวร ครีมกวนอิมอาซิ่มกูใช้ แต่กูไม่ได้ใช้ ไอ้ห่า นี่ในผับมึงมาขายครีมกวนอิมทำส้นตีนอะไรครับ” โอ๊ะ! เซเพราะถูกใครชน ตัวผมเลยถลาเข้าไปหามัน มันเลยจับแขนผมพยุงไว้ทั้งสองข้าง
“ไอ้เชี่ย! มึงกลับบ้านไปเลยไป”
“กูคนกรุงเทพฯแต่กำเนิด ภูมิลำเนาเกิดกูคือกรุงเทพมหานคร กูไม่ได้อยู่เลย มึงจะให้กูกลับเลยทำห่าอะไร?!” ตะโกนใส่หน้ามันอย่างดัง ผมชักจะโมโหแล้วนะเนี่ย! ทำไมมึงคุยไม่รู้เรื่องแบบนี้วะ?!
“โอเคๆ กูชื่อแทน กูรู้จักกับมึง มึงมากับใครเดี๋ยวกูพาไปหาเพื่อน มึงจะได้กลับบ้าน”
“ชื่อแคน?”
“ไอ้สัด! ชื่อกูเพราะๆมึงเสือกเรียกซะกลายเป็นหมอลำ กูจะทำยังไงกับความเกรียนของมึงดีเนี่ย! กูชื่อแทน ไม่ใช่แคน!”
“แคนไม่มี กูมีแต่เปียโนกับกีตาร์ เบสไอ้ธามยืมไปเล่นเมื่อปีที่แล้วจนตอนนี้มันก็ยังไม่คืนกูเลย มึงไปขอยืมคนอื่นเถอะ”
“เว้ย!!!!!!!!!!!!! กูจะฆ่ามึงไอ้ไนท์ กูบอกว่า กู! ชื่อ! แทน!”
“แหวน? แหวนกูไม่ชอบใส่ ทำหายบ่อยๆเลยไม่ใส่ มึงไปหาที่อื่นเถอะ”
“ส้นตีน!...” เห็นมันโวยวายจนหอบผมก็แปลกใจ นี่ผมทำอะไรผิดไป? โลกก็เอียงๆยังไงไม่รู้...จู่ๆมันก็ขยับเข้ามาใกล้ขึ้น...รู้สึกได้ถึงความร้อนจากตัวมัน...ได้กลิ่นโคโลญจน์ของ Bvlgari จางๆ...กลิ่นเดียวกับที่ผมใช้...กลิ่นเดียวกับที่ผมชอบ...ใบหน้าลางๆที่เห็นเป็นภาพซ้อนเลื่อนขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าผม...ลมหายใจอุ่นๆเฉียดรดข้างแก้ม...กลิ่นเหล้าลอยเข้าจมูก...ริมฝีปากร้อนแตะโดนใบหู “กูชื่อ...............................แทน...........” กระซิบแผ่วเบา...แต่ได้ยินชัดเจน...ตัวมันถูกชน...ริมฝีปากเดิม...จมลงที่ข้างแก้ม...กดลงที่แก้ม...แก้มบุ๋มลงไป...แบบนี้...เขาเรียกว่าอะไรวะ?
“แทน...แทนก็แทน มึงนี่โคตรเข้าใจยากเลยว่ะ” บอกมันไปแบบนั้น มันถอยออกไปเว้นระยะเท่าเดิม...ข้างแก้มยังรู้สึกอุ่น...เพราะอะไร...หัวสมองเบลอ...โลกเอียง...อยากอ้วก
“ไอ้ไนท์ เชี่ย! ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลย...อ้าว เพื่อนพี่เหนือ?” ไอ้นนท์เดินมาหิ้วปีกผมไว้ พยุงตัวไม่ไหว.........................นี่ผมเมาอยู่หรอ? เพิ่งรู้ตัว มันยืนคุยกับแคนซักพัก บ่นงุ้งงิ้งอะไรกันไม่รู้รำคาญหู แคนมึงไปไกลๆทีดิ ได้ยินเสียงมึงแล้วกูปวดประสาท ง่วงนอน อยากหลับ
“ขอโทษนะพี่ ปกติมันไม่เกรียนแบบนี้หรอกถ้ามันไม่เมา” ใครเวียนเทียน? วันนี้วันพระหรอวะ? เวียนเทียนที่วัดไหน? ห่า ไม่ชวนกูเลย!
“พามันกลับไปซะ ก่อนที่กูจะหมดความอดทนกระทืบมันตายคาตีนกูไปซะก่อน แล้วคราวหลังอย่าเสือกให้มันแดกเหล้าอีก ถ้ามึงยังไม่อยากให้เพื่อนมึงตายคาตีนใครก่อนวัยอันควร” แคนแม่งพูดมากว่ะ แคนพูดไม่หยุดเลย แคนน่ารำคาญ
“ครับๆ...ไปเชี่ยไนท์ เมาเยี่ยงหมา กลับบ้านเลยมึง เดี๋ยวกูไปส่ง” ไอ้นนท์ว่ามาแบบนี้ จากนั้นผมก็ไม่มีสติรับรู้อะไรอีก รู้สึกตัวอีกทีก็นอนแผ่อยู่บนเตียงที่บ้าน โดนแม่บ่นใหญ่ว่าทำไมปล่อยให้ตัวเองเมาขนาดนั้น................................................ซึ่งผม..............จำอะไรไม่ได้เลย รู้แค่ว่าไปกินเหล้ากับไอ้นนท์มาแค่นั้น
“ไอ้นนท์ ตกลงวันนั้นกูเมาแล้วทำอะไรไปบ้างวะ?” สบโอกาสเลยถามมัน ผมจำอะไรไม่ได้เลย กลับมาบ้านยังไง ตอนไหน ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แต่ที่รู้ดีเลยคือ...นิสัยการเมาแล้วเกรียนของตัวเอง...ปกติผมจะนิ่งๆ จะไม่พูดถ้าไม่จำเป็น หรือไม่สนิทใจ เป็นสุภาพบุรุษ พูดจาดี แต่เมื่อเหล้าเข้าปาก...ทุกสิ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนไปในทันที...ความกวนตีนผมจะพุ่งปรี๊ดทะลุปรอดทันที นั่นทำให้ผมกังวลสุดๆ กับภาพลักษณ์เจ้าชายของตัวเอง
“กูว่ามึงคงไม่อยากรู้ ถ้ามึงรู้กูว่ามึงคงเอามีดเชือดคอตัวเองตาย” แม่งขนาดนั้นเลยหรอวะ กูไปก่อวีรกรรมกวนตีนใครไว้บ้างเนี่ย ในชีวิตนอกจากกวนตีนไอ้เชี่ยแทนไปสองครั้งตอนนั้นแล้วกูก็ไม่เคยกวนตีนใครอีกเลยนะ!
“ขนาดนั้นเลยหรอวะ?”
“อืม ช็อตเด็ดที่กูเห็น กูจะเก็บไว้จนวันตาย ถึงจะสยองไปหน่อยก็เถอะ”
“ช็อตเด็ดอะไรวะ? มึงพูดแบบนี้กูยิ่งอยากรู้”
“เอาเถอะ มึงรู้แค่แก้มมึงไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปเท่านั้นพอ” พูดจบมันก็เดินหนีผมไปในทันที แล้วก็ไม่คิดจะอธิบายให้ผมได้เข้าใจ แก้ม? ทำไม?
“.............................” ผมมองไปยังโต๊ะหินอ่อนที่ไอ้ปอนด์นั่งอยู่กับไอ้นนท์ที่เพิ่งเดินเข้าไปนั่งข้างๆ ปอนด์ยังมีรอยยิ้มเหมือนเดิม...เป็นปอนด์คนเดิม...ที่เปลี่ยนไปคือปอนด์เป็นของใครอีกคน “เด็กเหนือ” หลายวันที่ผ่านมาปอนด์อยู่กับไอ้เหนือนั่นบ่อยๆ คอยไปหาที่คณะมันทุกวัน ผมทำได้แค่แอบเป็นห่วง คอยถามปอนด์ว่ามีอะไรให้ช่วยไหม...แต่ปอนด์ก็ไม่เคยขอความช่วยเหลือจากผมเลยซักครั้ง...ช่วงรับน้องไอ้เหนือมาหาปอนด์บ่อยๆ ผมเห็นปอนด์โดนดุ หงุดหงิดใจแค่ไหน ก็ต้องอดทนไว้ เพราะยังไงผมก็เป็นแค่ “เพื่อน” ที่ไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายชีวิตปอนด์...ผมไม่ขออะไรมาก...ขอแค่มันยังยิ้มได้แบบนี้...ผมก็ดีใจแล้ว
“ไอ้หล่อโคตรพ่อ มึงมาก็ดีรับนี่ไป” ไอ้ต้นยื่นเอกสารบางอย่างใส่ในมือผม ทันทีที่ผมเดินเข้าไปรวมกลุ่ม
“เอกสารอะไรวะ?”
“ค่ายอาสา” ไอ้คิมตอบ ผมจึงเปิดเอกสารอ่านรายละเอียดดู
“น้องปัตถ์คิด...พี่วิศฯสร้าง ใครแม่งคิดชื่อค่ายวะ?!”
“ก็ถามกันแบบมึงทุกคนนี่แหละ ไม่รู้จะแบ๊วไปไหน” ไอ้ปอนด์ตอบผม
“แล้ว “ดอนเกิบหาย” มันคือที่ไหนในประเทศไทยกันวะ?!”
“ก็ถามกันแบบมึงทุกคนนี่แหละ เกิดมากูก็เพิ่งเคยเจอหมู่บ้านที่รักษาแม้แต่รองเท้าของตัวเองไว้ไม่ได้แบบนี้” ไอ้ธามมันแสดงความคิดเห็นบ้าง หน้าแม่งจริงจังสุดๆ คิดทีกูละเพลียกับมึงจริงๆ
“ไปกับปีสามวิศวะฯ................................................................ปีสาม...เชี่ยแล้วไง”
ศัตรูผมเรียนอยู่วิศวะ!
ศัตรูผมเรียนอยู่ปีสาม!
ศัตรูผมแค้นผมมาก!
ศัตรูผมชื่อ...................................ไอ้เชี่ยแทน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมรู้ซึ้งแล้ววันนี้.................................ว่าความ “บังเอิญ” มันเกิดขึ้นได้ซ้ำซ้อน กว่าที่คิด!!!!!!!!!!!!!
เข้าค่ายครั้งนี้.............คงต้องมีนองเลือด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนนี้เป็นของคู่รักนองเลือดโดยเฉพาะค่ะ ใครที่รอมานานได้อ่านกันซักที I-AM มันจะแบ่งเรื่องราวของแต่ละคู่เป็นแต่ละEpนะคะ หวังว่าคงไม่งงกัน ส่วนคู่หลักก็อย่าหลงลืมกันนะ พี่เหนือน้องปอนด์ยังมีเรื่องราวอีกมากมายเลยค่ะ เป็นไปได้ก็อยากให้ชอบทุกคู่เลย :mew1: :mew3:
ปล.ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้าาาาา :L2: :3123: :L1: :pig4: :กอด1:
ปล.2 ทุกความเห็นถือเป็นกำลังใจของนักเขียน และ คนอัพนิยายเสมอ o13
ปล.3 I-AM ก็ชอบคู่มิน-ธาม เพราะมันบอกนิสัยแปลกเหมือนมัน :katai3:
-
รออ่านคู่หลัก :hao6:
-
ท่าทางคู่นี้จะเป็นคู่รักแบบฮาร์ดคอร์55555 :hao7:
-
กัดกันดีจริงๆเห็นว่าเสมอภาคกัน พี่แทนยอมรับ ไนท์ก็รับแทน อิอิ อยากอ่าน มินธามและ^^
-
:haun4: กิ๊กกั๊ก อยากรุว่าในค่ายเกิดอะไรขึ้นบ้างนะระหว่าวคู่นี้
เชียร์มินธามอยู่จ้า 5555 สงสารนนท์ หาคู่ให้นนท์บ้างนะ อิอิ
แต่ใจยังไงก้รักพี่เหนือที่รักปอนด์จ้าาาาา รอๆๆๆ
-
ไนท์เมานี่อย่างเกรียนอ่ะ
สงสัยความเกรียนนี้เป็นจุดเริ่มต้นในหัวใจอิพี่แทน คริคริ
-
ที่แท้ก็เกือบนองเลือดกันตั้งแต่แรกเจอแล้วซะด้วย
นี่แหละน๊าพรหมลิขิต ความบังเอิญที่ไม่ได้ตั้งใจยิ่งหนียิ่งเจอ
ตอนหน้าออกค่ายวิ่งหนีควายด้วยกัน จะมีฉากหวาน ๆ ปนบ้างไหมน๊า
รออ่านความในใจไอ้พี่แทนบ้างจ้า ว่าแอบสป๊าคกับน้องไนท์ตอนไหน
หรือแอบฟินตอนขโมยความบริสุทธิ์ของแก้มน้องไนท์กันน๊า
รอติดตามจ้าอยากอ่านไว ๆ ทุกคู่เลย สนุกม๊าก มาก :mew1:
:กอด1: :L2: :L1: ให้ I-AM กะ อเลนคุงเหมือนเดิมจ้า
-
ฮ่าๆๆ เค้ามีที่มาที่ไป ที่สำคัญ..... แก้มไม่บริสุทธิ์แล้ว
-
เราชอบทั้ง 3 คู่เลยย
อยากลองอ่านคู่มินธามบ้างแล้วอ่ะ
-
คู่นี้เขาแบ่งกันรับ แบ่งกันสู้รึเปล่าคะ ฮาาา
แต่อย่างพี่แทนไม่น่าจะยอมรับนะ เอิ๊กกก
รอตอนต่อไปค่าาา
อ่อ อยากอ่านมินธามด้วย พี่มินเป็นมาเฟียอาจจะทำนิสัย ปญอ บังหน้าก็ได้เนอะ
:L2: :L2:
-
:m20: :laugh: ไนท์ เมาได้เกรียนมาก 555
-
นองเลือดลมน่ะสิ ขึ้นหน้าหมด (เขินหน้าแดง)
อิอิไนท์ตอนเมานี่โครตจะเกรียนเลย เกรียนไม่พอแถมยังหูตึงอีก เฮ่อ! เหนื่อยใจแทนพี่แทนแกจริงๆ
-
ชอบคู่แทนไนท์
อยากรู้จริงๆตีกันไป ตีกันมา รักกันได้ไง ฮ่าๆๆ
คงจะนองเลือดจริงๆแหละ
-
คู่นี้ก็โฉดคู่มินธามก็แบ๊วๆปุ ชอบหมดเลยยยยย
-
:L2: :L2: :L2:
-
เพื่อนแนะนำใ้ห้มาอ่าน ก็มาอ่าน
สนุกดีค่ะ ชอบเหนือโหดดี โดยเฉพาะประโยค "แม้แต่คนแก่ กูก็เตะไม่เลี้ยง" มุกนี้ฮากร๊ากกก พี่เหนือแม่งโหดสาส
รอลุ้นคู่ธามกับมิน อยากรู้ว่าไอ้เอ๋อจะเอ๋อขนาดไหน
-
ตอนนี้เรากำลังเข้าใจถึงความเท่าเทียม... อิอิ^^
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย :-[ :-[
มาจิ้นคู่ ไนท์กะพี่แทน :hao6: :hao6:
อ่านตามสถานการณ์แล้วเจ่ว่าไนท์มีสิทธิ์โดนพี่แทนกดอ่ะ คึคึ :hao3: :z1: :z1:
-
ไนท์โครตเกรียน เพิ่งรู้ว่าเกรียนขนาดนี้ อ่านไปแล้วก็ฮาาา ก๊ากกกก
-
:katai2-1: แทนไนท์
ตีกันไปตีกันมาแบบนี้ละโบรารว่าลูกดก :hao6: :hao7:
-
:a5: นี่คือไนท์หรอเนี่ย อึ้งจริงๆ เมาแล้วเกรียนขนาดนี้ แต่ เมาบ่อยๆนะเค้าชอบบบบบบบบบ :laugh:
ปั่นหัวพี่แคน เอ้ย แทนบ่อยๆเลย เืผื่อว่าจะได้มีเห็นช็อดเด็ดคนดังอีก :haun4:
-
บังเอิญเกินไปแล้วไนท์กะแทน โดนพี่แทนแอบหอมแก้มด้วย คริคริ
รอตอนไปค่ายอาสา เขาจะไปสวีวีวี่ หรือไปออกรบ บางมุมที่ยังไม่มีใครรู้
:katai5: :katai5 :katai5::
-
เค้าเรียกว่าความบังเอิญที่น่ายินดี คริคริ
-
คู่รักนองเลือด แล้วตกลงจะไนท์แทนหรือแทนไนท์ละเนี่ย
:z1:
-
ไนท์ชมปอด์นซะซึ้งเลย พี่แทนนี่จะกับไนท์ทีไร ติดพันภาระกิจตลอด
-
ชอบที่ไอ้พี่เหนือหลอกน้องแล้วน้องปอนด์ดันเชื่อนี่แหละ ฮาาาาา
และ...ทำไมทุกคนนิยามปอนด์ซะน่ารักเลย...เหอะๆๆๆ
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:เค้าชอบทุกคู่นั้นละแค่ชอบคู่ปอนด์กับพี่เหนือมากกว่่าจิดนึงเอง :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:z2: ไนท์ แทนนี่แหละ ลงตัวที่สุด :z2: :z2:+1
-
:3123: :3123: :3123: จากไม่ชอบขี้หน้ากลายเป็นรักกัน
อยากอ่านคู่มินกับธาม จุงง :mew1: :mew1:
-
ชอบทั้ง 3 คู่เลย ...
เพราะความโดดเด่นต่างกันไปคนล่ะแบบ
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคร๊า :L2:
มันฟินทุกคู่เลยอ่ะ
ปอนด์ - เหนือ :-[
ไนท์ - แทน :o8:
อยากให้จัด มิน - ธาม อีกซักคู่อ่ะค่ะ
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกคะ :katai2-1:
คู่นี้เขามากันแบบแฟร์ๆ ซินะ 55 :hao7:
แต่ก็ยังรักพี่เหนือที่สุดเหมือนเดิมน้าาาา :mew1:
ปล. อยากทราบว่า I-AM เขียนนิยายเรื่องอื่นอีกไหมคะ อยากไปตามอ่านอะ ชอบสไตล์การเขียนมากเลยคะ :L1:
-
อัศวิน โดนขโมยหอมแก้มเพราะ เมาแล้วเกรียน เข้าตาเฮียแทน นี่เอง :katai2-1:
รออ่านต่อ
รักนักเขียนจร้า มาต่อไวๆน๊า
:mew1:
-
เลือดสาดดดดด
-
สนุกมากๅ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ชอบจุงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อยากได้อยากโดน :z10: :ling1:
-
:ling1: :ling1: :ling1:โคตรสนุกเลยเรื่องนี้ คนที่นั่งอยู่ข้างๆนึกว่าเป็นคนบ้า นั่งหัวเราะอยู่ได้ตลอดเวลา
o13
-
เย้!!! อ่านตามทันแล้ว โคตรชอบอ่ะเรื่องนี้ ตลกโคตร 555555555555555
ตั้งแต่ไม่สบายล่ะ 555555555555 โอ้ยฮากับผ้าชุบน้ำ
แล้วก้แจกันตกใส่หัว 5555555555 พระเจ้า อะไรจะซื่อจนเอ๋อขนาดนี้ 55555555555555
-
แทนไนท์ ไนท์แทน ท่าจะรักกันด้วยลำแข้งแฮะ
แต่หล่อโคตรพ่อเมาแล้วโครรั่วอะ :m20: :m20:
เชื่อละว่ามันเป็นน้ำเปลี่ยนนิสัย
คนเขียนมาให้ว่องนะค่ะ อยากรู้ว่าใครจะรุกจะรับหรือจะสลับกัน หุหุ o18 o18
-
[ แจ้งข่าว]
Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!) มีเพจอย่างเป็นทางการแล้วนะคะ :mc4: ใครที่ชื่นชอบ พี่เหนือ-น้องปอนด์ แทน-ไนท์(?) มิน-ธาม และผองเพื่อนสุดฮา เข้าไปกดไลท์ ติดตาม ทวงถามนิยาย แชร์ข่าวสาร เฮฮา บ้าๆบอๆกันในเพจนี้ได้เลยค่ะ :katai4: ฝากเพจ ฝากทุกคนช่วยติดตามกันด้วยนะคะ :L2: :3123: :L1: :pig4: :กอด1:
จิ้ม>>>>>>>>> https://www.facebook.com/FictionDYM
ตอบเม้น
คุณ :DKa ปล. อยากทราบว่า I-AM เขียนนิยายเรื่องอื่นอีกไหมคะ อยากไปตามอ่านอะ ชอบสไตล์การเขียนมากเลยคะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกค่ะ I-AM ไม่ได้แต่เรื่องไหนอีก ถ้าชอบก็ติดตาม หรือเข้าไปคุยกันในเพจได้นะคะ :pig4:
ปล.ทุกความเห็นถือเป็นกำลังใจของทั้งนักเขียน และคนอัพนิยายเสมอ ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ตามไปๆแล้ว
-
Tan x Knight Tan x Knight Tan x Knight คิคิ ยกป้ายเชียร์ พี่แทนxน้องไนท์ จ้า :m18:
นึกภาพพี่แทนเป็นรับไม่ออกจริง ๆ น้า แบบว่า มันเกินกว่าจะจินตนาการได้อ่ะ แต่ถ้าน้องไนท์เป็นรับนี่ภาพมาเป็นฉาก ๆ เลยนะ อิอิ
เจ้าชาย กับ ซาตาน เจอะกันครั้งแรก ในสถานการณ์ที่น่าประทับใจสุด ๆ มิน่า ถึงจะฆ่ากันตายทุกครั้งเลย
แต่เศร้าเรื่องน้องปอนด์อยู่ก็ยังทำให้เราฮาได้อีกนะ แต่ละเพลง ยังอุตส่าห์ขุดมาร้องได้ :laugh:
น้องไนท์เมาแล้วรั่ว เกรียน ฮากระจายจริง ๆ :m20: แต่อย่างนี้แหละ ถึงได้โดนใจพี่แทนล่ะซี่
รู้สึกพี่แทนใจดีจัง พอน้องเมา ก็ไม่ใจร้ายนิเนอะ มีการกระซิบบอกชื่อข้างหูด้วย เนียนนะพี่แทน
โดนชนนิดเดียว จุ๊บลงจมแก้มน้องเลยเหรอ โอเวอร์แอ็คติ้งเองรึเปล่าเนี่ย ฮุฮุ เขิน ๆ :-[
เป็นผู้พรากความบริสุทธิ์ไปจากแก้มน้องนะ รับผิดชอบเลย แล้วไม่อยากให้น้องกินเหล้า แอบห่วงอยู่ใช่มั้ย
ตอนหน้า จะเจอ พาร์ทของพี่แทนบ้างซิน้า แหม ช่วงค่ายอาสาที่ดอนเกิบหายซะด้วยอ่ะ ชอบจริงเลย
ตอนวิ่งหนีน้องทุยกับกระติกสีแดง คราวก่อนอ่านด้านน้องไนท์มาแล้ว คราวนี้จะได้อ่านด้านพี่แทนใช่มั้ย
แล้วตอนล่าตุ๊กตาในงานวัดอีก ที่สำคัญ น้องตุ๊กตาปริศนา ของทั้งคู่ อยากอ่าน ๆๆ เร็ว ๆ จัง :hao7:
แต่สรุปแล้วพี่แทนปิ๊งน้องไนท์ของเรา ตั้งแต่ก่อนไปดอนเกิบหายเหรอเนี่ย คิดว่าปิ๊งกันตอนวิ่งหนีควายซะอีกอ่ะ
ก่อนหน้านั้นที่หาเรื่องน้องตลอด ๆ แสดงว่าเรียกร้องความสนใจสิน้า ร้ายนักนะพี่แทน แต่ชอบจังเลย อิอิ :m3:
รอตอนต่อไปจ้า ชอบที่สุดเลย ขอบคุณ I-AM กับ อเลนคุง เช่นเดิม :L2: :L2:
-
ตามไปแฟนเพจ แล้วนะคร๊า
เข้ามารอตอนต่อไปจร๊า
จัดมาเถอะ จะคู่ไหนก็ชอบหมด
แต่รักพี่เหนือสุดหล่อ น้องปอนด์สุดซื่อ ใส แต่ไม่บริสุทธิ์ซะแล้ว จ๊ากกก
-
เฮ้ยย เราชอบคู่นี้ โหด ๆ เกรียน ๆ เร้าใจมาก :laugh: :laugh: o18
รอติดตามต่อไป คงไม่ตีกันตายก่อนนะ ฮ่าๆๆ
-
คู่นี้ก็ชอบ....ชอบทุกคู่เลย...เอียแทนแอบหอมแกมไนท์หอมไปหอมมาระวังหลงน้องไนท์นะค่ะ
-
คู่นี้ก็น่าสนใจค่ะ ไนท์เมาแล้วรั่วอะ
-
มาบอกว่า ตามไปกด LIKE เพจ มาแล้วจ้า :m18: :m18: ดี ๆ ๆ ชอบจังเลย
ชอบอิมเมจทุกคู่เลย โดยเฉพาะน้องธามอ่ะ เราชอบ น่ารักจัง ใกล้เคียงกับที่เราคิดไว้ด้วยแหละ
ให้ I-AM กับ อเลนคุงจ้า :L2: :3123:
-
:กอด1: เราชอบทุกคู่เลยยยยย.
คนเขียนแต่งสนุก คนอ่านก็มีความสุข ^^ :3123:
-
เชียร์ แทนไนท์ๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
เรื่องนี้ไม่รู้จะกรี๊ดใครดี
ชอบไปหมดทุกคน
ชอบพี่เหนือเวลาโหดๆมากกกกกก รู้สึกว่าเขาน่ารักอ่าาา
แต่เวลาพี่เหนือน่ารักแบบเผลอๆ อ่อนโยนแบบลืมตัวก็น่ารักมากก เขิน *บิดผ้า*
แต่เวลาพูดเพราะแบบจงใจ ทำไมรู้สึกไม่ใช่พี่เหนือเลย555555555555
รู้สึกเหมือนไม่ได้คีฟลุคความเป็นพี่เสือไว้เลย อิอิ
ชอบน้องปอนด์เวลาเซ่อๆ ซื่อๆ ตลกดี ฮ่าๆ
ฉากฮาๆก็มาจากน้องปอนด์และพ้องเพื่อน ตลกตรงที่เรียก หล่อโครตพ่อ กับหล่อโครตคน
น้องปอนด์ชอบมีสำนวนแปลกๆเสมอ5555
-
มารอจ้าาาาาา :m7: อยากไปวิ่งหนีควายที่ดอนเกิบหายแล้วน้าาา :oni1: มีความสุขจัง
ให้ I-AM กับ อเลนคุง จ้า :กอด1: :กอด1:
-
:katai5: :katai5: :katai5: มานอนรอ
-
หายไปหลายวัน เข้ามารอ เข้าส่อง
คิดถึงหนุ่มๆหล่อแต่เพี้ยนทั้งหลาย
ย่องมาแล้วก็ย่องไป
-
ไนท์เมาแล้วเกรียนมาก 55555
พี่แทนก็เก่งคุยกับคนเมาได้ตั้งนาน
แถมยังมีฉากหอมแก้มอีกด้วยยยยย ><
แต่คู่นี้ท่าทางจะรักกันด้วยลำแข้งล่ะนะ 5555
-
Chapter 22…………………….. “ (P)On Top ”
“วันนี้พี่อยากได้อะไร อยากให้ผมทำอะไรบอกผมมาเลยนะ ผมจะยอมทำให้พี่ทุกอย่างเลย!”
ประโยคเดียว...เพียงประโยคเดียวเท่านั้น...กลับเป็นเหมือนพันธนาการให้ดิ้นไม่หลุด...ถูกฉุดรั้งด้วยร่างกายอันน่าหลงใหล...กลิ่นกายหอมเย้ายวน...ชวนลุ่มหลง...ริมฝีปากที่ไล่ชิมไปทั่วร่างคนอื่นอย่างหิวกระหาย...เอาแต่ใจ...แย้มยิ้มร้ายกาจ...นัยน์ตาคมแสนเย็นชาจับจ้องมองทุกการกระทำ...มือเรียวพาดผ่านไปทั่วเหมือนกำลังสนุก...สัมผัสหยอกล้อตามแต่ใจปรารถนา...หนักหน่วง...อ่อนโยน...พร้อมคำที่พร่ำบอกข้างหู...กระซิบแผ่วเบา...แต่ก้องกังวาน...ดังไปทั่วทั้งหัวใจ
“มึงก็มาอยู่บนตัวกูสิ”
“เดี๊ยววววววววววววววววววววว!...อ๊ะ...พะ...พี่เหนือ...ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนี้นะ ผมหมายถึงพี่อยากกินอะไร อยากไปไหน อยากได้อะไรสั่งผมได้เลยเดี๋ยวผมหามาให้ แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้!” ความหวังดีของผมทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ยังไงผมก็ไม่ยอมตกเป็นเหยื่อมันง่ายๆโดยเด็ดขาด! แต่..........ทำไมเสื้อนอนผมปลิวไปตกอยู่ที่พื้นตั้งแต่เมื่อไหร่? กางเกงนอนลายหมีพูร์ที่ไอ้พี่เหนือมันเป็นคนซื้อมาให้หลุดออกไปตอนไหนกัน? แล้วมือมันจะมาป้วนเปี้ยนแถวขอบกางเกงในผมเกินไปรึเปล่า?! ไอ้ชั่ว! มึงชักจะซนเกินไปแล้วนะไอ้พี่เหนือ คนเดือดร้อนคือกูมึงรับรู้ไหม?!
“มึงพูดตอนร่างกายตัวเองเป็นแบบนี้แล้วเนี่ยนะ” สายตาเจ้าเล่ห์...จ้องมอง...ยกยิ้มร้ายกาจ...ดูเป้าคนอื่นมันสนุกขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร ถึงได้ทำสีหน้าพอใจแบบนั้น คนอายคือกูมึงเข้าใจไหม
“อ๊ะ...อา...พี่เหนือ...” แล้วร่างกายตัวเองก็ช่างไม่รักดีดันแสดงความต้องการออกมาชัดเจนแบบปิดไม่มิด แต่ถึงอยากจะปิดแค่ไหนก็คงปิดไม่ได้ เพราะตอนนี้ผมเหลือแค่กางเกงในตัวเดียวสวมติดกาย ฉิบหาย! แถมตัวที่ใส่อยู่ยังเป็นตัวที่มันซื้อมาให้ เอาน้องเน่ากูไปทิ้งอย่างไร้ความปราณีแล้วยังจะเข้าปล้นน้องลิงชิมแพนซีตัวนี้อีก ไม่รู้มึงจะจ้องมองเชี่ยไรนักหนา ทำยังกับมึงอยากจะรู้ว่าเส้นใยผ้าทำมาจากอะไร ใครแม่งเป็นคนตัดเย็บ สีที่ย้อมใช้สีจากธรรมชาติ หรือสีสังเคราะห์ ขอบยางยืดใช้ดีแค่ไหน มีอาการระคายเคืองที่ผิวบ้างไหม เนื้อผ้าระบายอากาศได้มากน้อยขนาดไหน ขนาดไหนกูไม่รู้ แต่ที่รู้คือไข่กูกำลังตกอยู่ในอันตราย ถ้ามึงจะจ้องขนาดนี้กูว่ามึงถอดกางเกงในกูออกมาเลาะตะเข็บแล้วเอาไปส่องกล้องจุลทรรศน์เลยดีกว่า!
“ต้องการกูขนาดนั้นเลยหรอ” คำพูดคำจา...น่าโดนบาทาฟาดปาก...สายตา...รอยยิ้ม...ชั่วร้าย...เลวร้ายสุดๆ...เอาแต่ได้...เอาแต่ใจ...ไม่ฟังใคร...ชอบทำให้คนอื่นจนหนทาง...ถูกไล่ต้อนให้จนมุม...หมดทางสู้...สุดท้ายก็หนีไม่พ้นจากอ้อมกอดนี้
“อื้อ...อย่าถู...คุยกัน อ๊ะ...ก่อน...อือ...พี่เหนือมึงเจ็บแผลอยู่นะ...แจกันหล่นใส่หัวแถมยังตกบันไดอีก...มะ...อืม......ไม่ควรใช้ร่างกายหนักๆ” ที่เว้นวรรคไปเพราะโดนมันจูบปาก ทั้งดูด ทั้งกัด เห็นปากคนอื่นเป็นลูกอมหรือไง อมๆ เคี้ยวๆ น้ำลายเหนียวหมดแล้วเนี่ย
“ถึงให้มึงเป็นคนควบคุมทุกอย่างเองไง.......................ขอแค่นี้ ปอนด์ให้พี่ไม่ได้หรอครับ” ปอนด์ให้พี่ไม่ได้หรอ...ดังสะท้อน...เป็นเสียงก้องในหัว...รอยยิ้มร้าย...ยิ้มทั้งที่จูบ...ดูดดึงริมฝีปาก...หยอกเย้าด้วยลิ้น...รุกล้ำไล่ต้อนไม่อยู่นิ่ง...ไม่ทิ้งให้มีเวลาหายใจนาน...ไม่ปล่อยให้มีสติ...สุดท้ายร่างกายกระทำไปตามสัญชาตญาณที่อีกฝ่ายชักนำ
“พี่เหนือ...อื้มมมมม” จะจูบกันให้ตายไปข้างเลยรึไง...ทำแววตาอ้อนขอคนอื่น...ทีเวลาแบบนี้ทำไมขี้อ้อน...ทีเวลาแบบนี้กลับอ่อนโยน...ทีเวลาแบบนี้ทำไมเหมือนเป็นคนละคน...สายตาวอนขอ...ใช้ให้ถูกหน่อยคงดี...ทำไมต้องเป็นตอนนี้...ตอนที่เหมือนกำลังถูกกลืนกินทั่วทั้งร่าง...หายใจติดขัด...เหมือนถูกทำให้ขาดอากาศ...เว้าวอน...ยากเกินต้านทาน...หลบสายตา...มืออีกฝ่ายก็จับให้หันกลับมาเผชิญหน้า
“ไหนบอกว่าจะทำให้ทุกอย่าง...มึงผิดคำพูด” พูดจบก็ก้มลงจูบปาก...บวมเจ่อ...ถูกกัดจนน่วม...แก้มช้ำ...ทั้งที่ปากตัวเองแตกแต่กลับใช้งานได้เหมือนไม่เป็นอะไรเลย...แจกันไม่น่าหล่นใส่หัว...แจกันควรหล่นใส่หน้ามากกว่า...ปากจะได้พูดจาหื่นๆไม่ได้...สายตาจะได้ไม่วอนขอทำเรื่องลามกๆแบบนี้...สุดท้ายจะได้ไม่ตกเป็นทาสซาตานชั่วร้ายตัวนี้...เพียงแค่ถูกจ้องมอง
“อื้อ...พี่...แม่งขี้โกง” เจ็บใจ...เหมือนพ่ายแพ้ไปแล้ว...ยิ่งรู้ว่าทำอะไรไม่ได้...อับจนเพราะคำพูดของตัวเอง...ยิ่งเจ็บใจจนทนแทบไม่ไหว...อยากผลักไสอ้อมกอดนี้มากเท่าไหร่...แต่ร่างกายกลับทำตรงกันข้าม...เหตุผล...กับหัวใจ...ไปด้วยกันไม่ได้...เพราะร่างกายรับรู้ความรู้สึกของหัวใจมากกว่าเหตุผล
“ขี้โกงตรงไหน...ปอนด์พูดเองนะครับ....ว่าไง...ทำให้พี่ไม่ได้หรอ?” ไม่รู้ไปฝึกทำสายตาแบบนี้มาจากไหน...ถ้ารู้ว่าใครสอน...จะกระทืบให้ตายเลยคอยดู
“ไม่!” มันยิ้ม...ก่อนจะก้มลงจุ๊บแก้ม...แค่ “จุ๊บ”...ก็ “น่ารัก” จนหวั่นไหว...ใจโอนอ่อนไปกว่าครึ่ง...เลเวลความน่ารักของมึงพุ่งพรวดพราดรวดเร็วไปนะไอ้พี่เหนือ...หัวใจกูรับความรู้สึกที่ “ล้นใจ” ออกมาในตอนนี้แทบไม่ไหว...มึงมันโคตรร้ายกาจ!
“ว้า...เจ็บแผล...ปวดไปทั้งตัวเลย...แฟนใครนะใจร้าย...อยากกอด...แค่นี้ “ทำ” ให้ไม่ได้หรอครับ” มันถอนตัวที่ทาบทับร่างผมออกไปนั่งพิงที่หัวเตียง ทำสีหน้าเหมือนผิดหวัง ผมเพิ่งเคยเห็นมันทำสีหน้าแบบนี้ ใจผมเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที ผมทำอะไรผิดอีกแล้วใช่ไหม...ผมมันเป็นแฟนที่ใช้ไม่ได้เลย...คนผิดทำไมถึงกลายเป็นผมไปอีกแล้ว...ไม่อยากเห็นใบหน้าผิดหวัง...ผมควรทำยังไงดี?
“พี่เหนือ...” กลั้นหายใจ...เอ่ยเรียกชื่อไปทั้งที่ตัวยังสั่น...รู้สึกอาย...แต่...ตัดสินใจไปแล้ว...ตัดสินใจไปแล้ว...
“..........อื้มมมมมมมมมม...........” เป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปจูบก่อน...ลิ้นตอบสนอง...เกี่ยวกระหวัด...ดูดดัน...แสนหวาน...จนอีกฝ่ายพึงพอใจ...หอบหายใจแรง...เหมือนถูกสูบวิญญาณ
“ผะ...ผม...ผม...ต้องทำยังไง...พี่เหนือถึงจะพอใจ” ไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะต้องพูดประโยคนี้กับใคร...โดยเฉพาะกับผู้ชาย...อายเกินกว่าจะรับไหว...แต่อีกฝ่ายกลับจับใบหน้าให้หันไปสบสายตา...รับรู้ถึงความรู้สึกที่ส่งผ่านมา...ความปรารถนา...ความต้องการ...รับรู้ได้ว่ามากมายแค่ไหน...อยากตอบรับ...อยากทำให้...อยากตอบกลับ...ด้วยการ “ถูกรัก” ไม่ต่างกัน
“อ๊ะ...” ถูกจับตัวยกขึ้น...วางลงบนตักของอีกฝ่าย ตัวก็ไม่ใช่น้อยๆ ทำไมถึงต้องมาถูกเอ็นดูเป็นเด็กๆ แล้วแบบนี้...ใกล้กันแบบนี้...เผชิญหน้ากันแบบนี้...เวลาทำเรื่องนั้น...จะหลบหน้ากันไม่ได้...หลับหน้าไม่ได้...ผมจะทำยังไงดี...แค่นี้ก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“ไม่เอาแบบนี้” พูดเสียงอู้อี้เพราะถูกมันรวบตัวไปกอดไว้แนบอก กลิ่นหอมแสนคุ้นเคย เหมือนถูกล่อลวงให้ยากที่จะถอนตัว...สุดท้ายสองมือก็โอบกอดตอบรับอีกฝ่ายไปโดยไม่รู้ตัว
“ไม่แบบนี้...แล้วแบบไหน?” รู้ว่าอาย...ก็ยิ่งอยากทำให้อาย...ไอ้พี่เหนือแสนชั่วช้า!
“อย่าแกล้งผมดิวะ...ผม...ทำไม่เป็น” หน้าจมลงไปในอกมากกว่าเดิม...อายแบบสุดจะทน...ใช้มือที่โอบกอดมันอยู่ทุบหลังมันแรงๆไปสองสามที...น่าหมั่นไส้เกินทน
“หึ มึงน่ารัก” ยิ่งหัวเราะผมก็ยิ่งทุบ...คนยิ่งอายๆอยู่ ไอ้บ้าเอ้ย!
“หยุดหัวเราะนะ ไม่งั้นผมจะกลับหอ!” กูพูดจริงๆนะเว้ย เงยหน้าขึ้นสบตามันให้รู้ว่าผมเอาจริง คนยิ่งอายๆก็แกล้งกันอยู่ได้ อยากให้ทำอะไรก็จะทำให้ แค่บอกมา...ยอมให้ทุกอย่างนั่นแหละ...เพราะเป็นมึง...เพราะเป็นมึงเท่านั้นหรอกนะ...ถึงยอมให้ทุกอย่าง
“ขอโทษครับ ไม่โกรธนะคนดี” ถูกมันลูบหัว...ฮึ่ย! เจ็บใจ...แต่แพ้ความอ่อนโยนของมันอีกจนได้...อย่ายิ้มให้กันแบบนี้สิ...เดี๋ยวกูก็ยิ้มตามพอดี...มึงมันเจ้าเล่ห์ที่สุดเลย!
“พี่เหนือมึงชอบแกล้งวะ”
“ถ้าไม่...รัก...กูไม่แกล้งหรอก” สายตาไร้แววล้อเล่น...จริงจัง...ชอบทำให้อาย...บึ้มมมมม!...ได้ยินเสียงหน้าตัวเองระเบิด...ก้มลงไปซุกอกมันทันที อายเกินกว่าจะเผชิญหน้า ใครใช้ให้พูดอะไรแบบนี้...คำว่า “รัก” ทำไมถึงพูดออกมาได้ง่ายดายขนาดนั้น?
“ปอนด์...” กระซิบเรียกชื่อที่ข้างหู...สะดุ้ง...ฝังหน้าลงกับอกหอมๆมากกว่าเดิม...จมอกตายไปเลยยิ่งดี...สบตาตอนนี้ไม่ได้...มองหน้ามันตอนนี้ไม่ได้...เพราะว่า...
“อยากมองหน้า”
“......................” สามคำที่พร่ำบอก...เหมือนถูกสะกด...สุดท้ายก็ถูกจับให้มาเผชิญหน้า...มองตา...กดริมฝีปากเข้าหากัน...เนิ่นนาน...กดจูบลงข้างแก้มสองข้าง...เปลือกตา...หน้าผาก...ไม่เว้นแม้แต่ปลายจมูก
“ได้ใช่ไหม?” อบอุ่นอ่อนโยนจนหัวใจสั่นไหว...มากมายทุกความรู้สึก
“.....................” ถอนจูบออกมา...พยักหน้าตอบรับไปแบบลืมตัว...เพราะมัวแต่มองริมฝีปากสีแดงฉ่ำตรงหน้า...หยาดเยิ้มเต็มไปด้วยแรงปรารถนา...เวลาไม่อยากจูบกลับยัดเยียด...เวลาต้องการกลับผลักไส...ชั่วร้ายที่สุด...สุดท้ายก็ตกเป็นฝ่ายวอนขอไปซะเอง...รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้...รู้อยู่แล้วว่าถ้ามองหน้า...จะต้องเป็นฝ่าย “พ่ายแพ้”
“ก่อนอื่นก็ถอดเสื้อ...ถอดเองนะ วันนี้ปอนด์เป็นคน “จัดการ” ทุกอย่าง” ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก! อายจนทนไม่ไหว ผมอยากจะบ้า ไอ้ซาตานตรงหน้ามันชั่วช้าเกินไปไหม ทำไมถึงไม่สงสารกันเลย มือสั่นเป็นสันนิบาตลูกนกค่อยๆยื่นออกไปปลดกระดุมเสื้อของคนที่เอาแต่นั่งเฉยจ้องมองหน้าคนอื่น ใบหน้าแสนเจ้าเล่ห์ยกยิ้มร้ายกาจบ่งบอกความพอใจ ผมที่เงอะงะออกอาการประหม่าทำอะไรไม่ถูกปลดกระดุมกว่าจะได้แต่ละเม็ดก็เสียเวลาไปนาน ที่สำคัญคือแรงกดดันจากสายตาของคนที่มองอยู่ตลอดเวลานั่นมากกว่า ทำให้ผมนึกอยากดีดกระดุมเสื้อใส่เบ้าตามันชะมัด เผื่อจะได้ไม่จ้องมองให้คนอื่นเขาอายโคตรๆแบบนี้อีก
“ถะ...ถอดแล้ว”
“ทำคิสมาร์คให้ด้วยสิ” ขอกูเหมือนเป็นเรื่องที่คนปกติเขาทำเป็นกิจวัตรประจำวัน กูทำให้ก็บ้าแล้ว ว๊ากกกกกกกกกกกกกก! ไอ้พี่เหนือโรคจิต!
“ไม่เอา!...ทำไม่เป็น” อย่ามาอ้อนซะให้ยาก ทั้งกัด ทั้งดูด ทั้งเลียแบบนั้นกูไม่ทำเด็ดขาด!
“ทำแบบที่กูทำให้มึงไง อย่าดื้อดิ...กูป่วยอยู่นะ...แค่นี้ทำให้ไม่ได้หรอนะๆๆ” อ้อนอะไรนักหนา...วันนี้มึงขี้อ้อนไปนะ แล้วอ้อนแต่ละอย่างวอนส้นตีนกูมาก!...แต่สีหน้ามึงตอนเขย่าแขนแล้วนะ นะ นะ นะ เนี่ยทำกูแทบหยุดหายใจ...คนอะไร...อ้อนได้น่ารักเชี่ยๆ
“กี่รอย...แล้วตรงไหน...” ถามมันแบบเบาที่สุด เห็นมันยิ้มแล้วครับหน้าระรื่นสุดตีน ถ้ามึงไม่ป่วยนะกูจะถีบเข้าให้
“............................” มันไม่ตอบแต่ชี้ไปที่ซอกคอ พร้อมยกมือขึ้นมา 5รอย! ส้นตีน! กะจะให้กูดูดคอมึงเป็นหอยขม ปากบวมเท่าล้อรถยนต์กันเลยหรืออย่างไร ขนาดแกงหอยกูยังใช้ไม้จิ้มฟันจิ้มเอาแล้วนี่คิสมาร์ค5รอยมึงกว่าจะได้ปากกูไม่เป็นแองเจลินา โจลีเลยหรือไงวะ?!
“ผมขอต่อเหลือ2”
“กูให้ได้แค่4” โห่ววววววววววววววว! ไรวะแม่งเคี่ยวสุดๆ พวกนายทุนหน้าเลือด
“งั้นพบกันครึ่งทาง 3รอยขาดตัว!”
“มึงอยากตาย?” โอเค! เป็นอันเข้าใจว่ามันเริ่มหงุดหงิดเข้าแล้ว อย่าไปสะกิดต่อมโหดมันจะดีกว่า เพราะผมยังอยากมีแรงลุกเดินไปไหนต่อไหนได้ในช่วงวันหยุดนี้
“ตามนั้นครับ5รอย เดี๋ยวจัดให้ชัด ให้แจ่มเลย เอาแบบอาทิตย์หนึ่งรอยยังไม่จาง อยู่ห่างห้ากิโลเมตรยังมองเห็น!” ประชดมันหรอกนะครับ ขืนทำรอยแบบนั้นจริง ผมคงต้องเค้นแรงดูดขึ้นมาจากส้นตีนกว่าจะครบห้ารอบก็พอดีปอดพัง ไตเน่า ปากใช้งานไม่ได้ ระบบหายใจล้มเหลว แต่เอาเถอะครับ...เพราะมันป่วยอยู่หรอกนะ...ไม่ได้เต็มใจเลยสาบาน...เพราะมันป่วยแค่นั้นจริงๆ...จะทำให้ตามคำขอซักครั้ง...ก็ได้...วะ
มีต่อนะคะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1: :katai5:
-
“.......................” สูดหายใจลึกเอาออกซิเจนเข้าปอด...รวบรวมความกล้า...ถูกมันกอดให้ร่นตัวเข้าไปประชิดมากกว่าเดิม...ก้นที่นั่งอยู่บนตักอีกฝ่าย...รับรู้ถึงความแข็งขืนบางอย่าง...ความต้องการมากล้น...ไม่ใช่แค่ฝ่ายเดียวที่ปิดไม่มิด...แต่อีกฝ่าย...ก็ปิดไม่มิดเช่นกัน
“โอ๊ย!...อึก...แกล้งหรอปอนด์” สะใจ...ชอบกัดคนอื่นดีนัก...ถูกกัดเองบ้างจะได้รู้สึก...ดูด...จูบ...ไล่เลีย...พยายามทำให้เหมือนที่อีกฝ่ายเคยทำให้...สร้างร่องรอยความเป็นเจ้าของ...ทั้งที่ไม่เคยอยากได้...แต่ทำไมคนๆนี้ถึงอยากให้ทำนักก็ไม่รู้...ทำให้ตามคำขอ...จนครบตามจำนวน...ดูมันจะพอใจมาก
“อ๊ะ...อื้อ...” มือถูกจับให้ไปสัมผัสบางอย่าง...ในขณะที่อีกฝ่ายก็ส่งมือเข้ามาสัมผัสผมเช่นกัน...สะดุ้งสุดตัว...ปากถูกกดจูบไว้...มีเพียงเสียงครวญครางที่ลอดออกมา...มือร้อนสอดเข้าไปในกางเกงใน...ขยับเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ...เนิบช้า...บิดกายไปมา...เสียวจนแทบขาดใจ
“...............................” ถอนจูบออกไป...มองหน้า...รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร...แม้ไม่มีคำพูด...ภาษากายก็สื่อสารกันได้หมด...แทนถ้อยคำ...มือที่ยังสั่นไม่หาย...ถอดกางเกงอีกฝ่ายออก...เหลือเพียงกางเกงในเท่ากัน...ช่างใจอยู่นาน...ไม่กล้าทำมากกว่านี้...แต่พอมองตาอีกฝ่าย...เหมือนถูกสั่ง...สุดท้ายก็ถอดออกให้จนหมด
“ถอดของตัวเองออก” กระซิบบอกข้างหู...เหมือนมนต์สะกด...อายแค่ไหน...ก็ทำตามอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย...ยกตัวขึ้น...จับกางเกง...รูดลงจนพ้น...แยกขาออกกว้าง...ดึงกางเกงพ้นปลายเท้า...ถูกอีกฝ่ายกระชากเข้าหาตัวทันที...ร่างเปลือยเปล่าสัมผัสกัน...อบอุ่น...เร่าร้อน...นั่งทาบทับร่างกายกันและกัน...ส่งผ่านความต้องการ...สะดุ้งทุกครั้งที่ด้านหลังสัมผัสความตื่นตัว
“อย่ายั่วกันสิ” น้ำเสียงบ่งบอกความปรารถนา...ถูกเข้าใจว่ายั่วยวนอีกแล้ว...ตอนไหนกัน?...แบบไหน...ที่เรียกว่ายั่ว...บดเบียดกายเข้าหา...มือสัมผัสความต้องการ...นำพา...พัดพาสติให้กระเจิดกระเจิง
“อะ...อ๊ะ...อา...อ๊า...อ๊า” เนิบช้า...เปลี่ยนเป็นเร่งเร้า...หนักหน่วง...รุนแรง...ตามแต่ใจอีกฝ่าย...มือ...รัวเร็ว...ต้องการ...มากกว่านี้...สัมผัสมากกว่านี้...ขยับมากกว่านี้...อยากได้มากกว่านี้
“อื้อ...อึก...อ๊ะ...พี่เหนือ...อยากจูบ!...อ๊า”
“.........................” เป็นฝ่ายเรียกร้อง...อีกคนตอบสนอง...พร้อมกับมือที่ขยับนำพาให้ไปถึงปลายทางความสุข...เอ่อล้น...จนเก็บไว้ไม่ไหว...ใส่มืออีกฝ่าย...ที่เต็มใจรับไว้
“อ๊า...อ๊า!” ถูกพรมจูบทั่วทั้งหน้า...ลามลงมาที่ไล่...ซอกคอ...หน้าอก...หอบหายใจถี่รัว...ยังไม่ทันตั้งสติ...รับรู้ถึงปลายนิ้วที่สอดแทรกมาทางด้านหลัง...สัมผัสเปียกชื้นที่ปลายนิ้ว...จากความสุขของตัวเองที่ปลดปล่อยไปเมื่อครู่...ถูกอีกฝ่ายนำมาเป็นเจลหล่อลื่น...ใช้สอดแทรก...เข้าไปในกาย...ขยับนิ้ว...ให้คลายความอึดอัด...เพื่อรอรับบางสิ่งบางอย่าง
“อ๊ะ!” ความอึดอัด...ถูกเจือจางด้วยรสจูบ...ดึงสติให้จดจ่อที่ริมฝีปาก...ความหวานหอมที่อีกฝ่ายปรนเปรอ...เป็นเหมือนเครื่องบรรณาการ...นำพาความสุข...ปัดเป่าความทุกข์แสนเจ็บปวด
“อื้อ...อึดอัด...อ๊ะ” นิ้วที่สองสอดแทรกตามมาให้กายสะดุ้ง...เจ็บจุก...ตุ่มไตทั้งสองข้างถูกสะกิดหยอกล้อ...เสียวกระสัน...มัวเมาไปกับรสจูบ...ความรู้สึกสับสนตีรวนจากการกระทำหลายอย่างที่ถูกมอบให้...เหมือนโดนกลั่นแกล้ง...บางจังหวะเสียวจนแทบขาดใจ...บางจังหวะอ่อนโยนวาบหวามจนแทบทนไม่ไหว...เพิ่มความต้องการ...อยากถูกกอดรัดด้วยคนคนนี้
“ปอนด์...อึก...ไม่ว่าเมื่อไหร่...มึงก็เป็นของกูคนเดียวจำไว้” ประโยคที่บอก...ได้ยินทุกครั้ง...ตอกย้ำเข้าไปในทุกห้วงของความรู้สึก...สอดแทรกมาทางรสจูบ...สัมผัสจากปลายนิ้ว...และกายที่แนบชิดกัน
“อ๊ะ...อื้อ...พี่เหนือ...” นิ้วถูกถอนออกไป...ยกยิ้มร้าย...มีบางอย่างที่ต้องทำ
“ใส่เข้าไปในตัวสิ” อายจนอยากมุดผ้านวมหายไป...แต่มาถึงขั้นนี้...แรงอารมณ์ที่ปะทุ...มากเกินกว่าจะหยุดการกระทำของตัวเองได้
“.............อ๊ะ................” จับแกนกายของอีกฝ่ายไว้...ให้ตรงกับช่องทางที่ถูกเตรียมไว้แล้ว...กดกายนั่งลง...ทาบทับ...กดลงลึก...ให้กายอีกฝ่ายแทรกตัวเข้าไปในร่าง...อึดอัด
“เจ็บ...อื้อ...อ๊ะ” กดกายลงช้าๆ...ผ่อนลมหายใจ...เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย...ข่มอารมณ์...คงใช้ความอดทนไม่ต่างกัน...คงไม่อยากให้ต้องเจ็บไปมากกว่านี้...จึงยอมให้เป็นไปตามที่ควบคุม
“อ๊า....” ถูกสอดแทรกเข้าในกายจนหมด...ยึดไหล่ไว้...ตัวสั่นเพราะอารมณ์ที่ปะทุขึ้น...เสียว...ท่านี้...ลึกเกินไป...รับไม่ไหว
“อย่ารัดแน่นสิ...อึก...กูจะทนไม่ไหว”
“พี่เหนือ...ขยับ...อา...ขยับสิ” วอนขออีกฝ่ายอย่างไม่อาย...ปากแข็งอีกต่อไปไม่ไหว..ร่างกายต้องการอีกฝ่าย...อยากถูกโอบกอดตอนนี้...เวลานี้
“ขยับเองสิ” ยกยิ้มร้ายกาจ...แบบนี้ใช่ไหม...ที่บอกให้มาอยู่บนตัว...ชั่วช้า...มารร้าย
“อ๊ะ...อ๊า...” ถูกกระแทก...เหมือนแกล้งกัน...พอเห็นยิ่งอาย...ก็ยิ่งได้ใจ...พอเห็นไม่ทำอะไร...ก็เป็นฝ่ายกระตุ้นอารมณ์ให้เอง
“อ๊า...อ๊า...อ๊ะ...” เกาะบ่าอีกฝ่ายไว้...ยกตัวขึ้น...กดกายลงตอบรับอีกฝ่าย...คุมจังหวะเอง...ขาแทบไร้เรี่ยวแรง...ในหัวขาวโพลนไปหมด...จากจังหวะเนิบช้า...เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นรุนแรง...กระแทกกระทั้น...รัวเร็ว...ครวญคราง...รับรู้ทุกความรู้สึก...จนทนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว...มากมายจนเอ่อล้นออกมา
“น่ารัก...มึงมันโคตรน่ารัก...อึก...อา...” กระแทกกระทั้นรุนแรง...ตอบสนอง...ทั้งคนที่กระทำ...คนที่ถูกกระทำ...สอดประสานเป็นจังหวะเดียว...ถูกจับสะโพก...กดกายให้ลงมารับแรงกระแทกตอบรับร่างอีกฝ่าย...รัวเร็ว...รุนแรง...เร่าร้อน...กายตอบสนองเป็นหนึ่ง
“อ๊ะ...อื้อ...ลึก...ไม่เอา...มัน...ละ...ลึกไป” ครวญครางเหมือนคนไร้สติ...ตอบสนองกายที่อีกฝ่ายสอดแทรกเข้ามา...กระแทกกระทั้นรุนแรง...ต่างฝ่ายต่างควบคุม...ต้องการกันและกัน...โอกกอด...ไว้แน่น...ภาษากายที่ส่งผ่าน...รับรู้ได้...ถึงจิตใจ...กำลังถูกรักมากมายแค่ไหน
“พี่เหนือ...จูบ...อยากจูบ”
“............................” รสจูบ...ยิ่งสัมผัสมากเท่าไหร่...ยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น...กายที่สอดประสาน...ตอบรับจังหวะ...เร่งเร้า...เหมือนสารเสพติด...รสจูบที่ขาดไม่ได้...เสพติดเข้าแล้ว
“ขอโทษนะ กูทนไม่ไหว...เพราะมึงมันน่ารักเกินไป”
“อ๊ะ...อ๊าาาาา!...” ถูกพลิกตัวลงนอนหงายราบบนเตียง...เป็นฝ่ายถูกทาบทับอยู่ใต้ร่าง...ทั้งที่กายยังเชื่อมติดกัน...เข่าถูกจับยกชันขึ้น...แยกขาออกกว่า...ก่อนจังหวะสอดแทรก...จะกระแทกกระทั้นเข้ามาลึกกว่าเดิม...เร่งเร้า...รัวเร็ว...เหมือนสุดจะกลั้น
“อึก...ปอนด์...มึงเป็นของกู!”
“อ๊า....อ๊า...อ๊า...เบา...เบาเบา...พี่เหนือ” ใกล้ถึงจุดแห่งความสุข...จังหวะรัวเร็ว...เร่งเร้า...กระแทกกระทั้น...หนักหน่วง...จุก...เสียวจนหายใจแทบไม่ทัน
“อีกนิดนะปอนด์...อึก...กูรักมึง...”
“ผมก็...ระ.........................อ๊ะ!.” เหมือนสติหลุดออกจากร่าง...ช่องทางด้านหลังรับแรงกระแทกของอีกฝ่ายไม่ยั้ง...จนความสุขท่วมท้นออกมา...อุ่นที่ท้องน้อย...เต็มตื้น...หวานไปทุกความรู้สึก...หน้าท้องเปรอะเปื้อน...ความสุขที่ส่งผ่านกันและกัน
“มึงอยากพูดอะไรเมื่อครู่?” นั่นสิ...ผมอยากพูดอะไรไปนะ...หนังตารู้สึกหนักขึ้นมาทันที...ลืมไปแล้วว่าอยากบอกอะไรอีกฝ่าย...ไอ้พี่เหนือพรมจูบทั่วใบหน้า...ซักพักก็รู้สึกเย็นทั่วร่าง ได้ยินเสียงแว่วๆบอกว่าจะเช็ดตัวให้ คนป่วยประเภทไหนถึงมีแรงมากมายขนาดนี้?!
“อื้อ...พี่เหนือ...มึงป่วยจริงป่าวเนี่ย?” ถามมันขณะที่ผ้าขนหนูชุบน้ำถูกเช็ดๆถูๆอยู่ตรงซอกขา สแครชหาเลขหรืออย่างไร ซอกขาด้านในกูมีอะไรให้มึงสนุกด้วยไม่ทราบ ผมผ่านจุดที่เรียกว่าโคตรของโคตรอายมาแล้วครับ กับแค่นอนแก้ผ้าให้มันเช็ดตัวแค่นี้ผมไม่มีอะไรให้เสียแล้ว เรี่ยวแรงจะด่ามันยังไม่มีเลย
“จริงสิ เจ็บหัวเจ็บตัวไปหมด” ทำมาสำออย ทำกูเจ็บตูดกูยังไม่บ่นซักคำ ทำไงละทีนี้ใครจะหายาหาข้าวให้มึงแดกอีกวะเนี่ย แค่จะยกแขนกูยังไม่มีแรงเลย มันเทแป้งละเลงลงบนตัวผมเพราะมันรู้ว่าผมชอบแป้งหอมๆ จากนั้นก็หากางเกงใน กับชุดนอนมาใส่ให้ ก่อนจะห่มผ้าจูบกระหม่อมกล่อมผมเป็นเด็กๆให้อีกด้วย
“พี่เหนือต้องกินข้าวแล้วกินยานะ เดี๋ยวปวดแผล หาไรกินคนเดียวได้ไหม หรือให้ผมไปทำให้”
“ไม่ต้อง มึงนอนเถอะ ตื่นมาอยากกินอะไร?”
“ผมไม่เอาแล้วนะข้าวต้มวิญญาณกุ้งแบบตอนนั้น”
“หึ กูรู้แล้ว จะไปซื้อมาให้” พูดจบมันก็ก้มลงกัดจมูกผม ฮึ่ย! ก็กูกลัวมึงอยากทำเอง ระเบิดครัวอีกรอบกูไม่ตามเก็บกวาดให้นะเว้ย เพราะสภาพกูตอนนี้ก็ไม่ต่างจากกลับมาจากสงครามเท่าไหร่เลย
“ผมอยากกิน แกงจืดเต้าหู้หมูสับ ผัดกระเพราปลาหมึก ไก่บ้านทอดเกลือ หมูสับปลาอินทรีย์ แล้วก็ ยำไข่เค็ม” มันลูบหัวผมเบาๆ หยิบยาออกจากถุงบนหัวเตียงส่งให้ผมกินก่อนจะยื่นน้ำให้
“ตามนั้นครับ ตอนนี้หลับก่อนนะเดี๋ยวไม่สบาย” มันก้มลงจูบหน้าผาก แล้วก็หอมแก้มผมฟอดใหญ่ๆทั้งสองข้าง ถ้ากูจะไม่สบายก็เพราะมึงนั่นแหละ มึงคนเดียวเลย!
“ผมอยากเล่นเกมส์ด้วยว่ะพี่”
“ครับ ตื่นมาค่อยเล่น”
“ขอสาวสวยๆนมโตๆมานอนกอดด้วยนะ”
“มึงอยากโดนกูกดอีกรอบหรือไงไอ้ดื้อ” กูแค่ล้อเล่นเอง เห็นว่าง่ายอยากได้อะไรก็ครับๆ เลยอยากลองดู เผื่อมึงจะหามาให้จริงๆ แต่ก็คิดแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ไม่เสี่ยงถูกกินอีกรอบดีกว่า
“ผมล้อเล่น พี่ยังไม่พออีกหรอวะ ผมอยู่กับพี่แล้วโคตรขาดทุน”
“หึ...กอดมึง...มากแค่ไหนกูก็ไม่เบื่อ”
“อื้อออออออออออออ” ถูกมันจูบไปอีกจ๊วบใหญ่ๆ กัดปากล่างกูเล่นอีก บอกแล้วว่าถ้าปากล่างกูห้อยนะมึงต้องรับผิดชอบ เล่นดึงยืดดึงยืดเป็นหมากฝรั่งเลยมึง
“อี้เอื๋ออ่าอัดอ่ากอ๋ม” แปลได้ว่า พี่เหนืออย่ากัดปากผม มันยอมปล่อยแต่โดยดีก่อนปล่อยก็จูบไปอีกจ๊วบใหญ่ๆ จะพิศวาสอะไรกูนักหนา จูบทีเหมือนโดนสูบวิญญาณเรี่ยวแรงกูหายหมด
“รีบหลับ...ไม่หลับกูจะกินมึงอีกรอบ”
“อึ่ย! พี่แม่ง โคตรเผด็จการ” มันเอานิ้วมาจิ้มแก้มผมเล่น ผมรีบหลับตาทันที กลัวถูกกินอีกรอบ ขืนโดนอีกผมคงได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มกันพอดี แล้วถ้าไอ้พวกเพื่อนๆตัวดีมันรู้กันว่าผมป่วยเป็นอะไรนะมันได้ล้อผมฉิบหายวายวอดเลยล่ะ แค่คิดก็สยองแล้ว
“ฝันดีครับ”
“ครับฝันดี..................ฝันถึงกูด้วย” อื้อ! ถูกมันบีมจมูก ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผาก...คนอะไรเผด็จการ...เอาแต่ใจ...บ้าอำนาจ...ไม่ฟังใคร...ร้ายการ...ซาตาน...ชอบบังคับ...ชอบออกคำสั่ง...แม้แต่ในฝัน...ก็ยัง...ตามมารังควาญ...ก่อกวนจิตใจ...ความรู้สึก...วุ่นวาย...ว้าวุ่น...แต่ไม่รู้ทำไม...ถึงยิ้มไม่หุบ...ในใจก็อยากให้เป็นดังที่อีกฝ่ายพูด...ฝันถึงกูด้วย...พี่ก็ต้อง...ฝันถึงผมเหมือนกันนะ
เพียงประโยคเดียวที่พูดไป....
กลายเป็นพันธนาการให้ดิ้นไม่หลุด...
ทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ทำ...
คำพูดที่อีกฝ่ายกระซิบบอก...
“มึงก็มาอยู่บนตัวกูสิ”
ประโยคนี้ผมจะจำขึ้นใจ....ท่องไว้!
เพื่อไม่ให้พลาดอีก...
ครั้งหน้า...จะไม่หลงกล
ครั้งหน้า...จะไม่พ่ายแพ้
ครั้งหน้า...จะต้องชนะ
จะต้องจัดการไอ้ซาตานตัว “ร้าย” ตัวนี้ให้ได้เลยคอยดู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนใหม่มาแล้ว :katai2-1: เป็นเนื้อหาตอนคู่หลักค่ะ I-AMมันตั้งใจจะแต่งคู่รักนองเลือดPart Ep.1.2 ต่อ แต่กลับได้Ncคู่หลักมาแทน :katai1: :pighaun: หวังว่าทุกคนคงจะไม่งงกันนะคะ I-AMมันไม่ลืมคู่รักนองเลือดแน่นอนค่ะ เรื่องราวของคู่กัดที่กำลังจะไปเข้าค่ายที่ดอนเกิบหายด้วยกันในอีกมุมที่ยังไม่มีใครรู้ จะโหด ฮา บ้าขนาดไหนรอติดตามได้เลย ส่วนคู่มิน-ธามก็กำลังจะได้เปิดตัวเรียกเสียงฮาตามมาอีกเหมือนกัน เป็นกำลังใจ และติดตามเรื่องนี้กันต่อไปนะคะ :hao7: :hao7: :hao5:
ปล. ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้าาาาา :L2: :3123: :L1: :กอด1:
ปล.2 ทุกความเห็นถือเป็นกำลังใจของนักเขียน และคนอัพนิยายเสมอ :pig2:
ปล.3 เนื้อหาในตอนนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งจากจินตนาการของI-AMล้วนๆ ไม่มีเจตนามอมเมาหรือส่อเค้าอนาจารแต่อย่างใด โปรดอ่านด้วยใจรักในนิยายและตัวละคร ขอบคุณนักอ่านทุกคน :pig4: :กอด1: By I-AM
-
กรี๊ดดดด น้องปอนด์ออนท็อป
:pighaun: :pighaun:
ขอบ่อยๆนะคะคนเขียน :mew2: 5555
-
:haun4: :hao6:
-
พี่เหนือมันหื่นและเจ้าเล่ห์ :hao7:
ปอนด์ ออนทอป เลยนะ :hao5:
รอยอยู่ที่พี่เหนือหรือปอนด์ คนที่โดนล้อก็ปอนด์อยู่ดี :เฮ้อ:
-
เหนือของเหนือ ก็คือปอนด์On Top
:hao6:
-
ครั้งหน้าให้พี่เหนืออยู่บนตัวแบบทุกทีแล้วกันนะปอนด์ จะได้ไม่ขาดทุน อิอิ
-
เลือดสาดก่อนไปนอนจริงๆ ฮ่าๆๆ
พี่เหนือก็ยังร้ายกาจและเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม ทำเอาน้องปอนด์เข็ดขยาด "มาอยู่บนตัวกูสิ"
แอร๊ยยย (กัดหมอน) :hao6:
รอคู่แทนไนท์ค่าา (อยากได้แค่แทนไนท์อ่ะ อิอิ ไม่เอาไนท์แทนได้มั้ยย) >w<
-
อ๊ากกก เขินๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบพี่เหนื่อมากค่ะ ปอนด์ชอบที่สุด ตืดตามทุกคู่เลย
-
คึคึคึคึคึคึคึ หวาน(?) กันตลอดดดดด
-
พี่เหนือเจ้าเล่ห์ที่สุด :hao6:
น้องปอน ยั่ว น่ารัก :pighaun: จนพี่ทนไม่ไหว :oo1:
-
แบบว่าร้อนแรงกันไปนะคู่นี้ ><
พี่เหนือเจ้าเล่ห์อ้ะ
แต่อ้อนได้น่ารักจริงๆ
ส่วนปอนด์ก็น่ารักมากกกกกกกกก
พี่เหนืออ้อนนิดอ้อนหน่อยถึงกับไปตามหมดเลย 55555
หวานกันจริงๆเลยคู่นี้ ชอบบบบบบบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด! ปอนด์ออนท๊อปปปปปปป
รู้สึกตอนนี้พี่เหนือจะถูกใจมากเลยนะเนี่ย
แต่อยากจะบอกว่าน้องปอนด์เราน่ารักเวอร์เลยอ่า อิอิ
-
อ๊ากกกเขิลอ่ะ ปอนด์ออนทอป อยากอ่านมินธามแล้วอ่ะ
-
ปอด์น น่ารัก คึกคัก เวลาลงเล่น น้องปอด์นใจเย็นเวลาขึ้นเล่นน่ารักน่ารัก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เขินแทนปอนด์พี่เหนือน่ารักอ่ะ :-[ :-[
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :heaven :heaven
อิจฉาปอนด์มว๊ากกกกกกกกกกกกกกก เป็นคนที่ถูกรักมากก
-
พี่เหนือแกล้งปอนด์อีกแว๊ว ปอนด์ตกลงแกเป็นเหมือนคำชมของไนท์เลย น่ารักจริง ๆ
-
ถ้าเรื่องบนเตียงปอนด์ไม่มีทางชนะพี่เหนือได้หรอก
ฝีมือมันคนละชั้นกัน ฮ่าๆๆๆ
-
เลือดกำเดาจะไหล อุ๊บบบ
NC ร้ายแรงค่ะ 5555+
ขอบคุณคุณนักเขียนมากๆนะค้า รอทั้งคู่หลักกับคู่รองเลยจ้า :3 :heaven
-
:haun4: :pighaun: :m25: หวานปนหื่นนนน 555
-
กรี๊ดดดด ในที่สุดก็มาแล้ว
โอว แม่ เจ้า :jul1:
เขินแทนน้องปอนด์อ่ะ
พี่เหนือ อ้อนโคตรน่ารัก
-
ปอนด์เด็ดเหมือนกันนี่หว่ากรั่กๆๆ
-
อยากอ่านตอนหน้าแล้วจ้า เหนือปอนด์น่ารักมากๆๆๆ คนอ่านละลายไปด้วยเลยจ้า
เกิดอาการโลภด้วย อยากอ่านสามคู่เลย
คนเขียนสู้ๆๆนะคะ
-
มาปุ้บก็เรียกเลือดกันเลยทีเดียว 555
-
คึคึ
-
กริ๊ด :m3: น้องปอนด์ on top น่ารักมาก ๆ เขินแทนเลยอะ
น้องปอนด์คนซื่อ หลงกลพี่เหนือชาตานจอมหื่นอีกแล้ว
น้องปอนด์จ๋า โดนขนาดนี้ยังคิดว่าครั้งหน้าจะเอาชนะพี่เหนือได้อีกเหรอจ๊ะ
ตอนหน้าแทนไนล์รึเปล่า แต่คู่ไหนเราก็รอติดตามหมดจ้า สนุก ฮาแน่นอน
:กอด1: I-AM กะ อเลนคุง จ้า :mew1:
-
ปอนด์แบบ :haun4:
-
อั่ก สุดยอด เฮียเหนือหลอกล่อน้องสำเร็จ :m25:
-
แหม ไม่คิดว่าจะมีตอนนี้ต่อจากคำพูดของพี่เหนือตอนที่แล้วนะเนี่ย คิดว่าให้จิ้นเอาเองซะอีก แต่จิ้นเองคงไม่ได้เท่านี้ชัวร์ :z1:
หลุดปากไปแล้ว มันก็ทำอะไรไม่ได้แล้วปอนด์เอ้ย รู้ ๆ กันอยู่ ระดับพี่เหนือฟ้านะจ้ะ
ในเมื่อยังไงน้องปอนด์ก็สู้ความเจ้าเล่ห์พี่เหนือไม่ได้อยู่แล้ว ก็ทำใจ รับความรักในฐานะ เมียพี่เหนือ ไปเถอะนะจ้ะ อิอิ
อ่านตอนนี้ มันได้แต่ รู้สึกว่า :pighaun: :pighaun: แหม๊ เลือดลมมันสูบฉีดดีแท้เน้ออออ
น้องปอนด์น่ารักขนาดนี้ ยิ่งเขิน ยิ่งพยายามทำเอาใจพี่เหนือ ยิ่งแพ้ลูกอ้อนพี่เหนือ ก็ยิ่งน่ารัก
แต่สุดท้าย ไหนว่าให้น้องออนท็อปไงจ้ะ ตัวเองทนไม่ไหวซะเอง น้องไม่ประสา ต้องทำเองถึงอารมณ์กว่าเยอะสินะ คิคิ :m10:
แต่พี่เหนืออออ เพราะหื่นเกินไปนี่แหละ น้องกำลังจะพูดคำที่อยากได้ยินแล้วเชียว อดเลยเป็นไงล่ะ
พี่เหนือดูแลน้องดีมาก ๆ เลยน้า น้องปอนด์ระบมขนาดนั้นก็ยังห่วงพี่เหนืออีก น่ารักทั้งคู่เลย :o8:
ตอนแรกก็คิดว่าจะได้ไปวิ่งหนีควายที่ดอนเกิบหายก่อนซะอีกนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร ๆ ขืนมัวไปไกล
พี่เหนือที่ต้องทนค้างไปนานกว่านี้ อาจไปลงกับน้องปอนด์จนไม่จบแค่ออนท็อปอ่ะนะ อิอิ :hao6: ยอม ๆ พี่เหนือเขาหน่อย
คู่พี่มินน้องธาม ใกล้ได้เปิดตัวแล้ว ดีใจ๊ ดีใจ รอหัวเราะกรามค้างกับความบ๊องของคู่นี้อยู่นะค้า ช้อบ ชอบ :hao7:
เป็นกำลังใจและติดตามเรื่องนี้ต่อไปเรื่อย ๆ แน่นอนจ้า
ให้ I-AM กับ อเลนคุง เหมือนเดิมน้า :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
:m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
:m3: :m3: :m3: :haun5: :haun5:
-
ปอนด์โคตรน่ารักเลยให้ตาย
-
พลาดบ่อย ๆ นะปอนด์คนอ่านจะได้เลือดหมดตัวคิคิ :m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
-
ติดตามรอเสพคู่เอ๋อ
-
ตาปอนด์เอ๊ย ไม่ทันไรก็คิดถึงครั้งหน้าซะแล้ว
-
ชอบมาก :-[ :-[
-
รู้สึกอิจฉาอิคุณน้องปอนด์นะคะ
ชอบผู้ชายเจ้าอารมณ์แบบพี่เหนือ บทจะหวาน บทจะอ้อน ก็โคตรจะน่ารัก ฟินมากกกก >/////<
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:อิคนอ่านเลือดจะหมดตัวแล้ว :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
สุดยอดมากๆ....5555
-
น้องปอนด์น่ารักไปนะ คนอ่านยังหลง นับประสากับพี่เหนือแกจะกลืนน้องลงท้องอยู่แล้วน่ะ
พี่เหนือแกร้ายยยยยย เจ้าเล่ห์ เอาน้องอยู่มาก ๆ แต่ที่จริงคนที่อยู่ใต้อำนาจกลับเป็นพี่เหนือต่างหาก
รักเค้าสุดๆ เลยเนอะพี่เนอะ มันเขี้ยวเดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอมอยู่ได้ โอ๊ย น่ารักเว่อร์คู่นี้
อย่าให้พลาดครั้งหน้านะปอนด์ (จะรอดเร้อ)
ขอบคุณค่ะ
-
อีกกี่ปีก้อไม่ชนะหรอก :-[ :-[
-
พึ่งกลับมาจากหลังเขา มาเจอเรื่องนี้่ใช่เลย :katai2-1:
ขอตัวไปอ่านก่อนเน้อ สนุกมากๆ ต้องรีบอ่านให้ทัน :hao6:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :jul1: :oo1: :impress2: :call: :pig4:
-
พี่เหนือ...น่ารัก. แต่ปอนด์น่ารักกว่า.....ฮาาาา :mew3:
-
คิดถึงพี่เหนือ กับน้องปอนด์ และทุกคนนนนนน :mew1: :hao5:
*สารบัญ* Dangerous Your Mind อย่าร้าย...ได้ไหม(วะ!)
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2356990#msg2356990)
Chapter 1 - ลูกรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2357215#msg2357215)
Chapter 2 – เหนือฟ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2357719#msg2357719)
Chapter 3 - ตัวเลือก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2360118#msg2360118)
Chapter 4 - เด็กเหนือ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2361425#msg2361425)
Chapter 5 - หวงมาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2363340#msg2363340)
Chapter 6 - หมอนวด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2365476#msg2365476)
Special part - Time (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2366380#msg2366380)
Chapter 7 - ของกู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2368910#msg2368910)
Chapter 8 - อย่าดื้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2370935#msg2370935)
อิมเมจตัวละคร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2372036#msg2372036)
Chapter 9 - เกิบหาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2373918#msg2373918)
Chapter 10 - เต้นท์สั่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2377131#msg2377131)
Special part – คู่กัด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2380348#msg2380348)
Chapter 11 - ลักจูบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2382274#msg2382274)
Chapter 12 - งานวัด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2385098#msg2385098)
Chapter 13 - เป็นแฟน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2389122#msg2389122)
Chapter 14 - ล่อลวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2393038#msg2393038)
Chapter 15 - ครอบครอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2397108#msg2397108)
Chapter 16 - ล้นใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2401519#msg2401519)
Chapter 17 - บังเอิญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2406516#msg2406516)
Chapter 18 - คนป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2410090#msg2410090)
Chapter 19 - ไม่รู้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2415021#msg2415021)
Special part - ตุ๊กตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2419177#msg2419177)
Chapter 20 - ลงโทษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2420996#msg2420996)
Chapter 21 - เพราะรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2430102#msg2430102)
Special part Ep.1.1 - เริ่มต้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2431902#msg2431902)
Chapter 22 – (P)On Top (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2437626#msg2437626)
Special part [พิเศษวันรวมตัว] - ทำบุญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2440002#msg2440002)
Special part Ep.1.2 - เมาจูบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2444486#msg2444486)
Special part Ep.1.3 - ส่งรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2460018#msg2460018)
Special part Ep.1.4 - บางอย่าง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2475351#msg2475351)
Special part - ขี้หึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37654.msg2475366#msg2475366)
:bye2:
-
พี่เหนือ ผู้ชายในฝัน อยากจะกรี๊ด สิบแปดตลบ ตอนนี้เป็นอะไรที่ฟืนมาก น้องปอนอ้อนอะไรพี่เหนือก็พร้อมจะทำ
:z1:
-
อรั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เขิลลลลลลลลลลลลลลลลล :-[
กำลังอินกับคู่หลัก พอเจอว่ามินธามกำลังจะมา สติกระจุยกระจาย โบกป้ายไฟเชียร์พี่มินค่ะ คิคิ น่ารักจุงงงงงงงง :impress2: อยากอ่านมินธามอ่าาาาาาาาาาาาาาาา /สติแตก อยากเห็นว่าน้องธามจะโง่ได้น่ารักแค่ไหน แล้วพี่มินจะแอ๊บได้แค่ไหน ฮิฮิ
มาต่อไวๆนะคะ ติดมว้ากกกกกกกกกกกกก
-
ตอนนี้พี่เหนือน่ารักโคร๊ตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต :ling1: :mew1:
-
:-[ เพิ่งได้กดเข้ามาอ่านเรื่องนี้ :L2:
โอ๊ยยยยยยยมันฮามา :m20: ปอนด์เล่าทีไรขำไม่ไหวทุกที 55555555 พี่เหนือก็โหดปนหื่น
ไนท์กะแทน :hao7: ต๋อมอยากรู้อยากเห็นทำงานไวมาก
พี่มินเป็นมาเฟียเชียวเร๊อะ *0*! น้องธามจะเสร็จท่าไหนน้อ ยิ่งเอ๋อๆอยู่ด้วย
ซีต้าร์โผล่มาแบบนี้จะมีคู่มั้ย อ่านตอนที่โผล่มารู้สึกอยากให้คู่พี่มินจัง ><
-
ขอบคุุณ คุณ Ryojung มากนะคะ สำหรับสารบัญ :pig4:
I-AM ฝากมาบอกว่า เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษมากๆ สำหรับวันทำบุญใหญ่ พวกนี้คงยกพวกไปป่วนวัดแน่เลย ติดตามกันนะคะ :hao6: o13
-
รอตอนพิเศษนะคัฟ^^
-
ปลุกความหื่นในตัวคุณ
-
ซีดดดดด เลือดหมดตัว
ออนได้... :m25:
รอจะไปวัดด้้วย
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆ
บวกและเป็ด :hao7:
-
ไำม่มีอะไรจะพูด กดบวกแทนนะฮะ
ชอบมว้ากกกกกกก
-
:katai2-1: :L2: :L1: มอบดอกไม้ให้ I-AM คนแต่ง และ อเลนคุง คนโพส นะคะ
:-[ :impress2:ตอนพิเศษ ๆ ๆ ๆ รอ ๆ ๆ ๆ
-
-.-
-
:impress2:ปอนด์น่ารักกกกกกกกกมากอะ พี่เหนือสุดยอดดดความหื่นเลย นี่กะว่าวันหยุดจะไม่ให้หนูปอนด์ลุกจากเตียงเลยใช่ปะ มาต่อไวไวนะ อยากอ่านอีกแล้วอะ :hao6:
-
Special Part...............[พิเศษวันรวมตัว].....“ทำบุญ”
ร่างบางขยับตัวหยุกหยิกภายใต้ผ้านวมผืนหนาที่มีร่างของอีกคนใช้แขนแกร่งโอบกอดไว้ตลอดทั้งคืน คนถูกกอดไว้แนบอกลืมตาโตๆขึ้นมองเพดานห้องนอนสีขาวเงียบๆเหมือนกำลังรวบรวมสติให้หลุดจากความง่วงงัน มือบางลอดโผล่พ้นผ้านวมขึ้นมาขยี้ตาทั้งสองข้างอย่างงัวเงีย ออกอาการมึนงง สับสนกับการที่ต้องตื่นเช้าขนาดนี้ปกติเคยชินกับการนั่งทำงานจนถึงเช้ามากกว่า เมื่อเริ่มหายง่วงไปบ้างแล้วเขาจึงเอื้อมไปกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงจากโทรศัพท์ของคนที่ยังหลับอยู่ซึ่งเขาเป็นคนตั้งปลุกไว้เอง เมื่อปิดแล้วเขาก็ร่นตัวลงนอนที่เดิม ถูกกอดไว้แน่นเหมือนเดิม...พลิกตัวหันไปจ้องมองใบหน้าของคนที่หลับอยู่...ใบหน้าหล่อเหลาเปลือกตาปิดสนิท...แพขนตายาว...เขาไล้มือไปตามสันจมูกโด่งๆ...อีกฝ่ายหายใจสม่ำเสมอ...ปากเรียวเผยอเล็กน้อยรับออกซิเจนเข้าปอด...ยิ่งมองยิ่งเซ็กซี่ ผิดกับเขาที่พอหลับไม่ได้สติปากก็เปิดอ้ากว้างเหมือนโถชักโครกตื่นขึ้นมาทีลิ้นไก่แห้งกันเลยทีเดียว ขนาดผมเผ้ายุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงเหมือนกัน แต่ความดูดีช่างแตกต่างราวฟ้ากับเหว คิดแล้วก็อนาถตัวเองปนหมั่นไส้คนตรงหน้าขึ้นมาตงิดๆ พอยิ่งได้สังเกตใบหน้านี้ชัดๆเต็มสองตาก็ยิ่งค้นพบว่า...คนห่าอะไรวะ...แม่งหล่อเหี้ยๆ!!!!!
“ตีสี่แล้วเดี๋ยวไปวัดไม่ทัน พี่เหนือตื่นๆพี่” แตะที่แขนมันเบาๆ เห็นมันมุ่ยหน้า คิ้วเริ่มขมวดชิดติดกันบ่งบอกว่าเริ่มไม่พอใจ เอาแล้วไง งานเข้าผมแล้ว เอาแต่ใจขอไปด้วยเองนะกูไม่ได้บังคับอย่ามาหงุดหงิดใส่นะเว้ย! กูกลัว!
“มึงจะแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาทำไมแต่เช้าห๊ะ! นอน!” พูดจบก็พาดแขนเกี่ยวเข้าที่คอให้ผมล้มตัวจมลงไปในอกหอมๆของมันอีกรอบ คนอะไรตัวหอมแถมยังหล่ออีก...ถ้าไม่รวมนิสัยร้ายๆ...มึงมันเหนือฟ้าสมชื่อจริงๆ
“อื้อ...กูหายใจไม่ออก พี่เหนือ!” ดิ้นขลุกขลักในอกมันซักพักก็ยอมคลายอ้อมกอดให้ ผมรีบกอบโกยอากาศเข้าปอดแล้วแหงนหน้าขึ้นมองมันอย่างขุ่นเคืองทันที ตามึงหลับแต่ปากเสือกยิ้ม สัด! แกล้งกูอีกแล้วนะมึง!
“วันนี้เรานัดกับพวกไอ้นนท์ ไอ้ไนท์ ไอ้ธาม ไอ้คิม ไอ้ต้น ไอ้แบท แล้วก็พวกเพื่อนพี่ ว่าจะไปทำบุญที่วัดแถวจังหวัดอยุธยากันไง ถ้าไปสายผมกลัวจะใส่บาตรไม่ทัน” มือมันเริ่มเลื้อยเข้าไปในเสื้อผมแล้วครับ นิ้วมันไล้ไปตามแนวกระดูกสันหลังลงไปเรื่อยๆ ส่วนมืออีกข้างก็กำลังไต่ขอบกางเกงในผมอยู่ ป้าบ! ผมรีบตะปบมือมันไว้ทันที
“จะไปทำไหมบุญ?!” พอมือไม่ว่างปากมันก็เริ่มทำงาน ทั้งจูบ ทั้งหอม มือก็จะเลื้อยอยู่นั่นแหละ ชาติที่แล้วเป็นงูเหลือมกินหมาหรือไงวะจะโอบจะรัดอะไรนักหนา ถ้าจะขนาดนี้กินหัวกูไปเลยดีกว่าไอ้พี่เหนือ
“กูจะปล่อยมึงไปคนเดียวได้ไงละ ฟอดดดดดดดดดดดด!” ฟัดเข้าไปแก้มกูเนี่ย แล้วไปคนเดียวเชี่ยไร ก็บอกอยู่ว่าไปกับพวกไอ้นนท์แถมเพื่อนมึงอีกสองคนด้วยไม่ใช่หรือไง คนเดียวเดี่ยวโดดที่ไหนวะ ทุกทีพวกกูก็ไปกันแบบนี้ มีปีนี้แหละเพิ่มพวกซาตานเข้ามาด้วย
“คนเดียวที่ไหนวะไปกันตั้งหก-เจ็ดคน....โอ๊ย!...” มันมุดหัวเข้าไปในเสื้อแล้วกัดหน้าอกผมครับ อื้อ...เจ็บนะเว้ย...แล้วไม่ต้องเลีย...อื้อ...มะ...มันเสียว...เดี๋ยวเลยเถิด
“กูไม่ไว้ใจ มึงมันชอบดื้อ ส่วนพวกเพื่อนมึงแต่ละคนยิ่งไม่น่าไว้ใจ จะพากันไปโดนตีนใครฟาดปากตอนไหนก็ไม่รู้” มึงกำลังจะบอกว่าพวกกูปากหมาชอบรนหาตีนชาวบ้านเขาว่างั้น พูดแบบนี้กูก็แก้ตัวไม่ได้กันพอดีสิ เพราะมันคือเรื่องจริง!
“อื้อ...งั้นก็รีบไปอาบน้ำ จะได้ไปวัดกัน นัดพวกมันไว้ตอนตี5นะ อ๊ะ!”
“กูขอฟัดมึงจนพอใจก่อน” พูดจบก็ตรงเข้าซอกคอผมทันที วันหยุดยาวสี่วันความจริงผมอยากนอนอยู่หอกับไอ้ธามมากครับ เพราะผมยังมีงานที่ต้องทำส่งอยู่ยิ่งตอนนี้ใกล้สอบมิดเทอมแล้วด้วย แต่มันก็บังขับขู่เข็ญถึงขั้นไปลากตัวผมออกมาจากคณะให้กลับมาคอนโดพร้อมกับมันจนได้ คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด!
“ปล่อยเลยผมจะไปอาบน้ำ” ขืนให้มันได้ทำตามใจมีหวังไม่ต้องได้ไปไหนกันพอดี
“ก็ได้ กูจะให้มึงไปอาบน้ำแต่..................” สายตาโคตรไม่น่าไว้ใจ หาเรื่องแกล้งอะไรกูอีกแน่ๆ
“แต่?”
“จูบกูก่อน มึงยังไม่มอร์นิ่งคิสกูเลย” มามอน่งมอนิ่งเชี่ยไร กูคนไทยกูรู้จักแต่อรุณสวัสดิ์ แล้วมาคงมาคิสมึงอยากโดนกูเตะฟรีคิกตกเตียงก่อนไหมละไอ้พี่เหนือ หื่นใส่กูตลอด!
“ไม่เอา! พี่ไม่ไปก็นอนรออยู่ที่ห้องนี่แหละ ผมจะไปเอง”
“มึงกล้าทำแบบนั้นก็ลองดู ถ้าก้าวลงจากเตียงไปก้าวเดียวกูจะกดให้ลุกจากเตียงไปไหนไม่ได้เลย” ถูกมันกอดไว้แน่นเลยครับ มึงจะแข็งแรงอะไรขนาดนี้วะกูดูอ่อนปวกเปียกฉิบหายเวลาอยู่กับมึง สู้แรงมันไม่เคยได้เลยจริงๆ
“พี่เหนืออย่าแกล้งผมสิ” ทำอะไรไม่ได้ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่าเลยเอาคางเกยไหล่มันไว้ปล่อยให้มันกอดรัดไปตามใจ ชินแล้วครับปกติมันก็กอดผมแน่นแบบนี้แทบทุกคืน
“จูบก่อนนะ”
“ผมอายว่ะ แค่หอมแก้มไม่ได้หรอ?”
“ตามใจ เร็วๆ ชักช้ามึงไปสายแน่” ยังมีหน้ามาเร่งกูอีก งั่มมมมมมมมมมมมมมม! งับไหล่มันไปหนึ่งทีอย่างหมั่นเขี้ยว คนบ้าชอบแกล้ง!
“................ฟอด......................” เงยหน้าขึ้นสบตา...ยกยิ้มร้ายกาจ...รอคอยสัมผัส...ยิ่งมองเข้าไปในดวงตาคม...ยิ่งอาย...สายตา...เหมือนกำลังถูกกลืนกิน...มือเรียวยกแตะที่แก้มตัวเองเบาๆ...ชี้นำให้รีบทาบริมฝีปากลงมาได้แล้ว...อายเกินกว่าจะทนสู้หน้า...รีบแตะปากลงข้างแก้มของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว...แล้ววิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำด้วยใจเต้นรัว
“กูให้เวลามึง5นาที ถ้าช้ากว่านี้กูจะเข้าไปอาบด้วย” สะดุ้งเฮือกทันทีที่มันเดินมาบอกตรงหน้าประตูห้องน้ำ ลนลานรีบควานหาแปรงหน้ากระจกก็ถึงกับตกใจตัวเอง ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก! ตาแทบถลนหลุดออกจากเบ้า ทั้งรอยกัด รอยจูบ รอยดูด เต็มไปหมด เมื่อคืนมันไม่ได้ทำอะไรผมนะครับเพราะมันก็มีงานต้องทำส่งเหมือนกัน ผมเข้านอนก่อนมันด้วยซ้ำ จำได้ว่าหลับสบายทั้งคืนไม่รู้สึกอะไรเลย มีเคลิ้มๆไปบ้าง ฝันว่าได้โดดบันจี้จัมพ์ เสียวโคตรตอนกระโดดลงมา จากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีก แล้วทำไมตื่นมาถึงเป็นแบบนี้ไปได้! มีตรงไหนที่กูพลาดไปเว้ยเฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ปัง! พี่เหนือ นี่มันอะไรกัน?!” ใช้เวลาวิ่งผ่านน้ำราวสามนาทีเศษเห็นจะได้ เพราะต้องรีบทำเวลาแล้วออกมาเคลียร์ปัญหากับคนที่มันยืนเปลือยท่อนบนมีผ้าขนหนูพาดบ่าทำหน้าตาไม่สะทกสะท้านรออยู่หน้าห้องน้ำ ตกใจที่เห็นมันยืนพิงขอบประตูรออยู่ก่อนแล้ว อย่าบอกนะว่าถ้ากูอาบนานเกิน5นาทีมีจะเข้าไปอาบกับกูจริงๆ ครั้งก่อนก็ภายใต้ฝักบัวน้ำแทบหมดตัวกันเลยทีเดียว ติดใจอะไรในห้องน้ำนักหนาวะ!
“อะไร?” ยิ้มมีเลศนัยน์ แววตาเจือไปด้วยความหื่นแอบแฝง มึงทำอะไรแผลงๆกับร่างกายกูตอนหลับไปแล้วใช่ไหม?!
“อย่ามาทำไม่รู้นะ ทำไมตามตัวผมถึงมีรอยเต็มไปหมด เมื่อคืนพี่ทำอะไรผมวะ” เดินเข้าไปจ้องหน้ามันเขม็ง ครั้งนี้กูโกรธจริงๆนะขอบอก!
“ก็แค่จูบ....จุ๊บ!....” ไม่พูดเฉยๆแต่ฉกจุ๊บปากผมไปอีกเต็มๆ ย๊ากกกกกกกกกกกก! เมื่อกี้ถอยไม่ทัน ใส่เกียร์หน้าเต็มกำลังเลยลืมนึกถึงเกียร์หลัง
“จูบอะไรของพี่เยอะขนาดนี้ แล้ว แล้ว แล้ว ใคร ใคร...ใครเขาจูบตรงนั้นกันด้วยวะ พี่แม่งหื่น!” หน้าผมร้อนยิ่งกว่าท่อไอเสียเด็กแว๊นที่กำลังแข่งกันอีกครับตอนนี้ ถ้าหน้าผมระเบิดได้ผมว่ามันระเบิดบึ้มไปนานแล้ว
“หึ...มึงมันขี้เซา เล่นด้วยเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น.....แถมยังสู้มือกูอีก...ฟู่~....” ประโยคหลังมันก้มลงมากระซิบข้างหู แล้วเป่าลมใส่หูผมเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างสบายอารมณ์ แถมหันมาส่งยิ้มร้ายๆปิดท้ายให้ผมอีกต่างหาก
“กู! พลาด! แล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!” แค่คิดว่าเมื่อคืนมันเล่นอะไรกับร่างกายผมบ้างก็แทบอยากลงไปดิ้นที่พื้นทันที ไอ้ปอนด์นะไอ้ปอนด์ทำไมถึงขี้เซาได้ขนาดนี้ว่ะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก! ดึงทึ้งหัวตัวเองอยู่พักใหญ่ เมื่อสงบสติอารมณ์ได้จึงเดินไปแต่งตัวและออกมาเตรียมข้าวของเพื่อนำไปวัด เมื่อวานผมไปซื้อกับไอ้พี่เหนือมาไว้แล้ว ซักพักมันก็เดินหล่อตัวหอมฉุยออกมาจากห้อง มันเข้ามาช่วยผมถือข้าวของทั้งหมดไปใส่ในรถ ก่อนจะพากันไปหอผมเพราะนัดไอ้พวกนั้นไว้ที่นั่น
“เสื้อคลุมทำไมไม่ใส่มา” มันคงเห็นผมนั่งสั่นเพราะแอร์ในรถเย็นเฉียบ มันเป็นคนโคตรขี้ร้อน ในห้องมันก็ปรับไว้ที่21องศา มึงเป็นเพนกวินฟักไข่หรือไงวะถึงได้ทำตัวเหมือนอยู่ในขั้วโลกตลอดเวลาขนาดนั้น
“ก็ผมใส่เสื้อเชิ้ตมาแล้ว พี่ไม่หนาวบ้างหรอ” จริงๆก็อยากใส่เสือยืด กางเกงขาสั้น คีบหูหนีบสบายส้นตีนแบบมันอยู่หรอกนะครับ ถ้ามันไม่เล่นสนุกกับร่างกายผมไปซะก่อน ร่องรอยอารยธรรมบ่งบอกการเสียตัวโชว์หราท้าสายตาขนาดนั้นผมคงต้องเอาปูนซีเมนต์มาฉาบถึงจะปกปิดมิด
“ไม่”
“ก็พี่มันขี้ร้อนนี่หว่า”
“มึงคิดว่าแค่นั้นหรอ...คิดว่าที่กูอยู่ในห้องเย็นๆแบบนั้นเพราะกูแค่ร้อนหรอ”
“อ้าว แล้วมีเหตุผลไหนอีกละ”
“โคตรโง่เลยมึง” อยู่ดีๆก็หาเรื่องด่ากูซะงั้น เชิญมึงสนใจขับรถต่อไปเถอะ กูยังไม่อยากรับพรแต่เช้ามืดแบบนี้
“ด่าผมทำไมวะ?”
“กูตั้งใจทำแบบนั้น...เวลาอยู่ในห้อง..................กูจะได้กอดมึงตอนไหนก็ได้ หึหึ ทีนี้เข้าใจชัดไหม?”
“เออ! ชัดโคตร!” ชริ! เหตุผลโคตรเอาแต่ได้เลย ไม่อยากมองหน้าแม่งแล้ว แล้วผมจะยิ้มทำไมวะครับ ไม่เข้าใจตัวเอง...ปากก็ช่างไม่เป็นอย่างที่คิด
“ไอ้ปอนด์!” เสียงไอ้คิมตะโกนเรียกผมทันทีที่รถพี่เหนือเข้าจอดเทียบฟุตบาทบริเวณหน้าหอ คงลงมารอกันได้ซักพักแล้ว เพราะพวกมันมานอนค้างกันที่หอผมเหตุผลคือกลัวว่าจะตื่นเช้ามาจากบ้านกันไม่ไหว เห็นไอ้คิมกับไอ้ต้นหิ้วข้าวของที่เตรียมนำไปวัดเต็มสองมือผมก็อดปลื้มใจไปกับเพื่อนตัวเองไม่ได้ ถึงปากจะหมาหน้าตาไม่ให้เป็นคนดีแต่จิตใจพวกมึงหล่อมาก! แต่...ยกเว้นไว้คนนะครับ หรือเพราะเข้าวัดกันบ่อยๆก็ไม่รู้ ถึงได้มีบางคนสภาพเหมือนหมาวัดโดนขี้เรื้อนแดกได้ขนาดนี้ ไอ้ธามมันนั่งพิงเสาหลับอยู่ข้างถังขยะ ขอย้ำว่าข้างถังขยะ ถ้ามึงจะง่วงขนาดนั้นนะไอ้ธามอย่าฝืนสังขารตื่นมาเลยว่ะ เห็นแล้วกูอนาถใจ
“มึงไปปลุกไอ้ธามดิ กูเห็นแล้วสงสาร คนผ่านไปผ่านมาเขาจะเข้าใจว่ามันเป็นขยะเปียก”
“อ้าว แล้วมันไม่ใช่หรอ?” ไอ้คิมมึงก็พูดเกิน ถึงมันจะมีสภาพไม่ต่างก็เถอะ
“ว่าเพื่อนแบบนั้นไม่ดีนะครับคิมหันต์ พี่ว่ามันเป็นศิลปะดีออก ใบหน้าที่หลับพริ้มได้ยามเมื่อกลิ่นเหม็นเน่าโชยเข้าไปในโพรงจมูก ปากอมชมพูที่แย้มยิ้มยามหลับได้อย่างเคลิบเคลิ้มแม้กำลังพยุงตัวเกาะเสาอยู่อย่างยากลำบาก เส้นผมที่ตีแสกหน้าตอนลมพัดหอบเอาก้างปลาทูที่หล่นอยู่ข้างถังขยะเข้าปะทะเบ้าตาแต่ก็ยังหลับต่อไปได้อย่างหน้าตาเฉย ช่างให้อารมณ์สะท้อนภาพของคนจรจัด กักขฬะ สถุน ซกมก แต่เรียบง่ายมีสไตล์ที่แตกต่างฉีกความเป็นตัวของตัวเองออกมาได้เป็นอย่างดี พี่ชอบมากเลย” พูดแล้วหันมายิ้มราวกับเทพบุตรเหมือนเพิ่งได้ค้นพบสิ่งที่ตัวเองค้นหามาทั้งชีวิต มึงกำลังเมากลิ่นถังขยะอยู่หรือเปล่าวะไอ้พี่มิน ทำเอาสตั้นกันไปทั้งกลุ่มหลังจากพี่มินโผล่มาจากไหนไม่รู้ กูว่าคนนอนข้างถังขยะแม่งบ้าแล้ว ไอ้คนชื่นชมแม่งบ้ากว่าอีก! พวกกูเรียนเกี่ยวกับทางด้านนี้มาโดยตรงแท้ๆ แต่มองยังไงมันก็ดูเป็นศิลปะไปไม่ได้เลย แล้วนั่นคือคำชมของพี่ท่านรึ? ถ้าชมแบบนี้กูว่ามึงกระทืบหน้าไอ้ธามมันเลยดีกว่า!
“พี่มินมาตั้งแต่ตอนไหนครับ” ไอ้ต้นที่หลังจากเห็นทุกคนอึ้งไปตามๆกันตั้งสติได้ก่อนจึงถามไปเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท
“มาก่อนเหนือกับปอนด์แค่แป๊บเดียว พอดีพี่มัวแต่เก็บรูปน้องธามอยู่เลยไม่ได้สนใจใคร” แล้วมันก็ส่งไอโฟนในมือมาให้พวกผมดู มีครบทุกมุมมอง จะเป็นมุมซ้าย ย้ายไปมุมขวา มุมบนก็มา มุมล่างเขาก็มี จะเป็นเอียงด้านข้าง หรือจะสอยมุมเสยแบบเลยตามเลย โพสซิชั่นน่ารักเหี้ยๆๆแต่โลเกชั่นแม่งไม่ได้จริงๆวะพี่ เข่งปลาทูยังกลิ้งหลุนๆหมุนมาตามแรงลมตกอยู่ข้างตัวมันอยู่เลย!
“เอ่อ งั้นวานให้พี่ไปปลุกมันหน่อยแล้วกันนะครับ” พี่มินเดินเข้าไปหาไอ้ธาม...ใช้มือลูบแก้มไอ้ธามเบาๆ รอยยิ้มที่แสดงออกบนใบหน้าหล่อราวกับเทพบุตร...ไม่ใช่แบบเดิมที่เคยเห็น...มีบางอย่าง...ดูน่ากลัว...ดูร้ายกาจ...อาจจะร้ายกว่าพี่เหนือด้วยซ้ำ...สายตาที่จ้องมองไปที่ไอ้ธาม...เหมือนกลับอยากจะกลืนกิน...ราวกับ...จ้องจะขย้ำ...แต่มันก็ชั่วพริบตาเดียว...แค่พริบตาเดียว...รอยยิ้มกับสายตานั้นก็จางหายไป
“ไอ้ต้นมึงเห็นอย่างที่กูเห็นไหมวะ?”
“เห็นผัวมึงหล่อโคตรๆยืนพิง Porsche ดูดบุหรี่ขยี้ใจสาวอยู่ตรงโน้นนะหรอ”
“สัด! กูหมายถึง...เออ ช่างมันเถอะ กูคงตาฝาดไปเอง ช่วงนี้ตาใช้การไม่ดีวะ ตั้งแต่อยู่กับไอ้พี่เหนือก็เหมือนคนตาบอด”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว!” ว่าแล้วก็ชงให้พวกมันได้เห่ากันซักหน่อย เดี๋ยวจะเหงาปาก หมาที่เลี้ยงไว้เฉาตายไปละแย่เลย
“ความรักเข้าตามึงขนาดนั้นเลยหรอไอ้ปอนด์?”
“เปล่า! ความโหดต่างหากเข้าเบ้าตากูเต็มๆ”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว! พวกกูก็คิดว่าความหื่นซะอีกที่ “เข้าตัว” มึงเต็มๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ” เล่นกูแล้วไหมละพวกมึง ไม่น่านำร่องพวกมันก่อนเลย เห็นไอ้พี่เหนือมันมองมา...แล้วยิ้ม...เสือกหูดีผิดเวลาอีก!
มีต่อนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7: :katai5:
-
“อืมมมมมมมมมมมม...ง่วงวะ” ไม่บอกกูเห็นสภาพมึงก็รู้แล้วไอ้ธาม แล้วไปกอดไอ้พี่มินมันทำไมวะ พิงหัวไว้ที่อกไอ้พี่มินขนาดนั้น สงสัยมันคงคิดว่าเป็นหมอน
“ให้มันมาพิงผมก็ได้นะพี่มิน”
“ไม่ต้อง!” เฮือกกกกกกกกกกก! สะดุ้งกันเป็นแถวๆเพราะไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้พี่มินถึงกับต้องตะคอกใส่ไอ้แบทที่หวังดีกลัวว่าพี่แกจะรำคาญไอ้ธาม เพราะเวลามันง่วงมันจะไม่เกรงใจอะไรใครทั้งนั้น เห็นไอ้แบทเหงื่อแตกหน้าซีดเป็นไก่ต้มแล้วผมถึงกับสงสาร แต่ผมเองก็กลัวเหมือนกัน อะไรวะ วันนี้เทพบุตรเขาเป็นอะไรไป หรือเพราะวันนี้เป็นวันพระใหญ่ร่างอวตารพี่แกเลยหลุด?
“คะ...คือ ผะ...ผมกลัวพี่เมื่อย” ติดอ่างเลยเพื่อนกู
“พี่ไม่เป็นไร น้องธามยังงัวเงียอยู่เดี๋ยวซักพักคงตื่นเอง ขอบใจนะที่น้องแบทหวังดี” ยิ้มทีราวกับพ่อเทพบุตรสุดสวาทหล่อลากกระชากถุงน้ำดีขยี้ใจสาว นี่มึงคนหรือเทวดาตกจากฟ้ามาหรืออย่างไร เห็นอย่างนั้นไอ้แบทก็ใจชื้นขึ้นทันตาหายจากอาการตื่นกลัวกลับมาเป็นปกติได้ สงสัยพี่มินคงปรับโวลลุ่มเสียงไม่ทัน พี่แกเลยพูดดังไปหน่อย คนดีๆแบบพี่มินจะ “ร้าย” แบบไอ้พี่เหนือไปได้ยังไง ผมนี่คิดฟุ้งซ่านไปเองจริงๆ
“กว่าจะมาได้นะหล่อโคตรพ่อ” ไอ้ไนท์เดินหน้าบึ้งลงจากรถไอ้พี่แทนมา ไอ้คิมรีบสั่งหมาในปากต้อนรับมันทันที
“มึงมากับพี่แทนอีกแล้วหรอวะ มึงไปญาติดีกับพี่เขาตั้งแต่ตอนไหน?” ผมถามมันไป เพราะเห็นช่วงนี้มันไปไหนมาไหนกับไอ้พี่แทนบ่อยๆ
“ญาติดีกับผีดิไอ้ปอนด์ กูบอกว่าจะขับรถมาเอง แต่มันเสือกโผล่หน้าไปรับกูที่บ้านเฉย ตัวเสือกจริงๆ” ก็ถ้าขนาดเข้านอกออกในบ้านมึงได้แล้วแบบนี้ ไม่สนิทจริงกูก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วว่ะ
“ไนท์ เอาไฟแช็คมาให้กูหน่อย ของกูลืมไว้ที่บ้านมึง” ไอ้พี่แทนมันตะโกนมาแต่ไกลทั้งที่ยืนคุยอยู่กับไอ้พี่เหนือ ได้ข่าวคนตรงหน้ามึงกำลังพ่นมะเร็งอัดหน้ามึงอยู่นะครับ แล้วไม่เสือกขอไฟแช็คจากมันละ
“มึงมาเอาเอง อย่ากวนตีนกูไอ้แทน” ด่าไปแต่ก็จะให้ยืม
“มึงลองดีกับกูตลอดนะไอ้ไนท์” คนนี้ก็ไม่น้อยหน้าด่ากลับแต่ก็ยอมเดินมาเอาเอง มันเดินเข้ามาหาไอ้ไนท์ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วควานหาไฟแช็ค อีกฝ่ายก็ทั้งด่า ทั้งทุบ ทั้งถีบ สรุปมันก็เอาไฟแช็คไปจนได้ ยังไงกันวะคู่นี้?
“กูไม่เข้าใจวะเชี่ยปอนด์ ไฟแช็คแค่นี้มันขอจากผัวมึงก็ได้มั้ง นี่ถึงกับเดินมารับมือรับตีนไอ้ไนท์ ห่า กูว่าไม่บ้าก็ซาดิสต์”
“กูเห็นด้วยกับมึงนะไอ้ธาม แล้วมึงตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“การเสือกเรื่องชาวบ้านคืองานของกู!” สรุปคือมึงตื่นมาเพื่อภารกิจนี้โดยเฉพาะ?
“ไอ้นนท์มาแล้วเฮ้ยๆๆๆ ไปๆๆ ขึ้นรถๆ” พูดจบก็เฮโลกันไปหารถไอ้นนท์ที่เพิ่งเลี้ยวเข้ามายังไม่ทันจอดได้สนิทไอ้คิมก็เปิดประตูถลาเข้าไปนั่งที่เบาะด้านหลัง มีไอ้ต้นตามไปนั่งข้างๆ ส่วนไอ้แบทนั่งหน้าคู่ไอ้นนท์
“ไม่มีใครอยากไปนั่งพอร์ชกับกูบ้างหรอวะ” ผมรู้สึกเหมือนถูกเพื่อนทอดทิ้งยังไงก็ไม่รู้
“กูว่าที่พวกมันพากันไปนั่งรถไอ้นนท์กันหมดเพราะไม่มีใครอยากไปกับผัวมึงนั่นแหละไอ้ปอนด์ ผู้ปกครองมึงดุยิ่งกว่าควายไบซันในป่าอเมซอนซะอีก” ถ้ามันได้ยินเข้าควายไบซันที่มึงพูดถึงนั่นแหละจะขวิดมึงไส้แตก แล้วป่าอเมซอนมีควายอยู่ด้วยหรอวะ? กูเคยได้ยินแต่เขาว่ามีอนาคอนด้า กลับจากวัดมากูคงต้องหาสารคดีสัตว์โลกมาดูบ้างแล้ว ชีวิตกูพลาดอะไรไปเยอะขนาดนั้นเชียว?
“แล้วมึงไปกับใคร ไอ้ไนท์ก็ไม่ได้เอารถมาด้วย” ผมถามไอ้ธาม
“ไปกับกูก็ได้ กูไม่อยากทำบาปโดยการฆ่าไอ้แทนตายก่อนไปวัด” หล่อโคตรพ่อมึงก็โหดเหลือเกิน ไอ้พี่แทนมันก็จะฆ่ามึงไม่ต่างกันนั่นแหละ คงหนีกันพ้นหรอกไปที่ไหนได้นองเลือดทุกทีสิน่า
“กูไม่อยากไปเป็นกรรมการคอยห้ามทัพเวลาพวกมึงจะฆ่ากันหรอกนะ ทะเลาะกันทีไรกูคนห้ามโดนลูกหลงด้วยตลอด”
“ธามไปกับพี่สิครับ พี่มีเรื่องเล่าให้ฟังด้วยนะ อยากรู้ไหมว่าทำไมวันเข้าพรรษาเขาถึงได้ใช้เทียนหล่อและแกะสลักให้เป็นลวดลายต่างๆ” ไม่ใช่แค่ไอ้ธามครับที่ทำหน้าอยากรู้ แต่ผมกับไอ้ไนท์ก็ทำหน้าอยากรู้อยากเห็นไม่ต่างกัน โหมดต่อมเสือกทำงาน!
“ทำไมครับพี่มิน?” ไอ้ธามเดินเขาไปถามพี่มินใกล้ๆ ช่วงวินาทีที่พี่มินกำลังจะเอ่ยปากออกมานั้น..........
“ไอ้ปอนด์เร็วๆ มึงจะไปไหมวัด!” ไอ้พี่เหนือมันดันตะโกนเรียกผมขึ้นมาซะก่อน
“แป๊บเดียวพี่ ผมขอหนึ่งนาที” ตอบมันไปแบบไม่ใส่ใจใยดีแล้วพุ่งความสนใจมาที่ไอ้พี่มินต่อ ปากเรียวกำลังจะพ่นคำตอบของความสงสัยทั้งหมดออกมา ทุกคนตั้งจิตแน่วแน่รอฟัง กำลังจะได้รู้แล้วก็...
“เชี่ยไนท์! มึงช้ากว่านี้กูจะปล่อยให้มึงเดินไป!” ไอ้พี่แทนตะโกนเรียกไอ้ไนท์ขัดขึ้นมาซะก่อน แม่งเอ้ย! ขัดอารมณ์กูสามคนฉิบหาย!
“ขอเวลากูแป๊บเดียว มึงหุบปากแล้วนั่งรอกูไปเชี่ยแทน!” ไอ้ไนท์หันไปตะโกนบอกไอ้พี่แทนแบบไม่ใส่ใจเหมือนกัน ก่อนมันจะหันมาตั้งใจฟังที่ไอ้พี่มินจะพูดต่อ
“ถ้ามีใครตะโกนขัดอะไรอีกนะ กูจะเดินไปเตะเสยปลายคางแม่งเลย” ไอ้ธามพูดขึ้นบ้าง อารมณ์อยากรู้พลุ่งพล่านไม่ต่างกัน
“บอกมาสิพี่มินว่าทำไมวันเข้าพรรษาเขาถึงใช้เทียนหล่อแล้วแกะเป็นลวดลายต่างๆ” มันต้องมีประวัติศาสตร์อะไรที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ มันจะต้องเป็นเรื่องราวที่พิเศษมากๆ ซีเคร็ดสุดๆผมโคตรตื่นเต้น นี่ผมกำลังจะได้รู้ลึกรู้จริงยิ่งกว่าพระไตรปิฎกอีกใช่ไหม ประวิติศาสตร์ชาติไทยต้องจารึกคนคนนี้ไว้เลยพ่อเทพบุตรมิน
“เพราะอะไรถึงต้องใช้เทียนนะหรอ...ก็...” ก็อะไรรีบบอกมาสิวะ กูลุ้นยิ่งกว่ารอผลสลากกินแบ่งรัฐบาลอีก!
“ก็อะไรวะพี่?!”
“ก็ถ้าเขาใช้ธูปมันก็จะหล่อแล้วแกะให้เป็นรูปแบบเทียนไม่ได้ไง” เชี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เรียบง่าย และตรงประเด็น แทงใจแบบเน้นๆ แต่มันจริงจนไม่รู้จะเถียงยังไง!!!!! เอาเป็นว่าผมกับไอ้ไนท์ต่างแยกย้ายเดินกลับไปที่รถเยี่ยงคนจิตหลุดแทบไม่อยากพูดจากับใคร เพราะเกรงว่าถ้าอยู่ตรงนั้นนานจะได้กระทืบคนตายก่อนไปทำบุญแน่
“พี่มิน!.....................มัน............จริงของพี่วะ!”
“มีอีกเยอะเลยนะ อยากฟังไหม? งั้นธามไปนั่งรถพี่สิ”
“ไปๆๆ ครับ” ยิ้มเริงร่าเดินผ่านหน้ารถไอ้พี่เหนือเข้าไปนั่งใน Audi สีบรอนซ์เงินสุดเฉี่ยวคันใหม่โคตรไฉไลของไอ้พี่มิน กูจะทำยังไงกับมึงดีวะไอ้ธาม คู่มึงแม่งโคตรล้ำเกินคน!
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น เห็นสุมหัวกันสี่คน ไอ้มินมันเล่าอะไรให้ฟังละ”
“เชื่อผมเถอะพี่เหนือ ว่าพี่อย่ารู้เลยดีกว่า”
“หึ มึงคิดว่าไอ้มินเป็นคนยังไง?” ตอนนี้รถขับออกมานอกตัวเมืองแล้วครับ วัดที่พวกเราจะไปอยู่แถวจังหวัดอยุธยาเป็นวัดเล็กๆไม่มีชื่อเสียงมากเท่าวัดในแถบนั้น ไอ้ต้นมันเคยไป เห็นมันบอกว่าคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ชาวบ้านอยู่กันแบบเรียบง่าย อัธยาศัยดี บวกกับไอ้พี่เหนือมันไม่ชอบไปที่ๆคนพลุกพล่านพวกเราเลยคิดว่าไปที่วัดนี้ดูจะเหมาะที่สุดแล้ว
“เป็นคนที่ภายนอกดูเทพบุตรสุดๆ แต่เวลาสติหลุดแม่งโคตรกวนตีน!”
“หึ พวกมึงโง่เหมือนกันจริงๆ” นั่นไง หาเรื่องด่ากูอีกแล้ว
“...............................” ขับรถมาอีกครึ่งชั่วโมงเลี้ยวเข้าซอยมาไม่ไกลจากถนนใหญ่มากนักก็เจอทางเข้าไปที่วัด สองข้างทางเป็นป่าดูร่มรื่น เพราะที่วัดแห่งนี้เป็นวัดป่าเน้นการนั่งปฏิบัติธรรมถือศีล ภายในวัดจึงมีแต่ความเงียบสงบ ร่มรื่น เย็นกายสบายใจ จากนั้นจึงช่วยกันขนข้าวของที่ซื้อมาเดินตรงไปที่ศาลาการเปรียญ เห็นชาวบ้าน ผู้เฒ่าผู้แก่ต่างทยอยนำของมาถวายทั้งกับข้าวใส่ปิ่นโต ผลหมากรากไม้ มีบางคนนำเทียนไขมาถวายด้วยแต่ส่วนใหญ่จะถวายเป็นหลอดไฟมากกว่า
“เอาของไปวางไว้ในศาลาการเปรียญก่อน แล้วค่อยออกมาใส่บาตรกัน เขาทำที่ไว้ให้ตักบาตรอยู่ด้านหน้า เดี๋ยวกูเอาพวกปิ่นโต ผลไม้ น้ำดื่ม ไปวางตรงที่พระท่านนั่งให้” ทำตามที่ไอ้ต้นบอก เลือกนั่งหลังๆเพราะไม่อยากให้เป็นจุดเด่น แต่คนทั้งศาลาก็หันมามองกันเป็นตาเดียว ไอ้คิม ไอ้แบท ไอ้ต้น ไอ้นนท์ยกของไปวางถวายพระด้านหน้า พร้อมกับไปจุดดอกไม้ธูปเทียนกราบบูชาพระประธานก่อน ส่วนผม ไอ้ไนท์ ไอ้ธาม พี่เหนือ พี่แทน แล้วก็พี่มิน จะไปใส่บาตรที่ตั้งไว้หน้าศาลาการเปรียญกันก่อน
“พี่ใส่ก่อนเลย เหลือข้าวไว้ให้ผมด้วยนะเดี๋ยวผมใส่บาตรทีหลัง” ผมตักข้าวมาแค่โถเดียวเพราะว่าจะแบ่งกันใส่กับไอ้พี่เหนือ
“อืม” มันรับแบบว่าง่ายก่อนจะมองคุณยายที่เดินใส่บาตรอยู่ข้างหน้าว่าเขาต้องทำแบบไหน
“ยกทูนหัวตั้งจิตอธิฐานก่อนนะพี่เหนือ” ผมบอกมันก่อนมันจะทำตาม แล้วเดินตักข้าวใส่ในบาตรที่ทางวัดจัดวางเรียงไว้ให้
“ไอ้แทนมึงเหลือข้าวไว้ให้กูใส่ด้วยนะมึง แล้วก็ยกทูนหัวก่อน” ได้ยินเสียงไอ้ไนท์บอกไอ้พี่แทนไป แต่เห็นไอ้พี่แทนหันมายักไหล่ให้ก่อนจะตักข้าวจนล้นทัพพีใส่ในแต่ละบาตร กูว่านะไอ้ไนท์มันคงเหลือข้าวให้มึงใส่บาตรละเมล็ดเท่านั้นแหละ
“ไอ้แทน เบามือหน่อยแค่ห้าบาตร มึงตักข้าวไปค่อนโถแล้ว กูยังไม่ใส่เลยนะ!”
“เออๆ กูเหลือไว้ให้มึงแน่” แต่แค่ไหนนั้นกูจะรอดู
“พี่มินเร็วๆเถอะพี่ ผมรอต่ออยู่นะ” เสียงไอ้ธามตะโกนเร่งพี่มินที่ยังไม่ตักข้าวในโถใส่บาตรซักทีเพราะมัวแต่ยืนสงสัยอะไรบางอย่าง
“ธาม จำเป็นไหมว่าต้องใส่ข้าวปริมาณเท่ากันทุกบาตร? แล้วถ้าใส่มากน้อยไม่เท่ากันจะมีปัญหาอะไรไหม? แล้วต้องใส่จากซ้ายไปขวา ใส่จากด้านบนหรือด้านล่างก่อน?” มาเป็นชุด จัดแบบต่อเนื่องรัวใส่ไอ้ธามไม่ยั้ง พี่มินจำไมเริ่มทำงาน ให้ตายเถอะวันนี้ผมจะได้บุญกลับไปไหมครับ
“ก็กะๆเอาสิพี่ มากน้อยไม่มีปัญหาแค่พี่ใส่ให้ครบทุกบาตรก็พอ ส่วนใส่จากด้านไหนพี่ก็ทำตามๆเขาไปแล้วกัน” ไอ้ธามอธิบายให้พี่มินฟังแต่ผมว่ามันแค่บอกปัดๆไปมากกว่า
“ปอนด์”
“หือ?” เห็นพี่เหนือทำหน้านิ่งไม่ยอมตักข้าวใส่บาตรต่อผมเลยสงสัย
“คือกู...” สีหน้ามันแปลกไป เกิดอะไรขึ้น หรือมันไม่สบาย แต่เมื่อเช้าก็ยังดีๆอยู่เลยนี่หว่า
“พี่เป็นอะไรบอกผมสิ” ผมเริ่มร้อนใจขึ้นมา เห็นมันทำท่าทางแปลกๆสีหน้าก็ดูเหมือนคนกลุ้มใจอะไรบางอย่าง
“กู...” อะไรกู? บอกมาสิวะ แม่งลีลา!
“พี่เหนือบอกผมสิ พี่เป็นอะไร ผมเป็นห่วงนะพี่ บอกผมมา” เดินไปคว้าแขนมันเขย่าเบาๆจนทัพพีในมือมันแก่วงไปโดนโถข้าวจนเกิดเป็นเสียง คุณตาคุณยายที่ใส่บาตรกันอยู่ไม่เว้นแม้แต่มัคทายกวัดที่ยืนดูอยู่ไม่ห่างต่างหันมามองที่เรา แต่ผมไม่สนใจ ผมแคร์แค่ไอ้พี่เหนือคนเดียว ซึ่งมันกำลังเป็นอะไร ผมอยากรู้ใจแทบขาด ไม่ชอบที่เห็นมันทำสีหน้ากังวลแบบนี้
“ปอนด์...........................คือ......กูจำไม่ได้ว่าใส่บาตรถึงไหนแล้ว มันเยอะกูสับสน” โถ๊วววววววววววววววววววววววววว! กูก็คิดว่าเรื่องร้ายแรงคอขาดบาดตายที่ไหนได้เสือกจำไม่ได้ว่าตักข้าวใส่ในบาตรไหนไปบ้างแล้ว ไม่น่าไปหวังดีห่วงใยมันจนออกนอกหน้าขนาดนั้นเลยผม
“บาตรนี้ลูก ยายจำได้” คุณยายที่อยู่ด้านหน้าหันมาบอกมันพร้อมยิ้มโชว์ฟันเคลือบสีดำมันเลื่อมสวย น่ารักจริงๆครับ ผมชอบความเป็นชนบทแบบนี้แหละครับ ผู้คนอัธยาศัยดี กลิ่นไอของความอบอุ่นอันเกิดจากความสุขทางใจโดยแท้จริง
“ขอบคุณครับคุณยาย” ผมเดินเข้าไปจับแขนท่านแล้วช่วยพยุงยายเดินเข้าไปในศาลาจนถึงที่นั่ง กลับออกมาอีกทีไอ้พี่เหนือก็ใส่บาตรเสร็จพอดี
“ไอ้แทน! เหลือข้าวให้กูแค่นี้กูจะใส่ยังไงวะ!” เหลือบไปเห็นข้าวในมือไอ้ไนท์ก็ถึงกับไปไม่ถูก ประมาณจากสายตาแล้วเหลือข้าวราวๆทัพพีเศษเห็นจะได้ หล่อโคตรพ่อเอ้ยนับเมล็ดเอาเถอะมึง!
“เอ่อ พี่มิน มึงยังไม่เสร็จอีกหรอ?!” รายนี้ก็พิถีพิถันใส่ใจในรายละเอียดทุกขั้นตอน คนอื่นเขาใส่กันจนได้ไปนั่งรอฟังพระสวดในศาลาแต่พี่มินมันยังไม่เสร็จเลยครับ
“ธามอย่าเร่งสิ ทำบุญเราต้องทำด้วยจิตที่สงบนะ” อืม ผมว่าไอ้ธามมันจะสงบไม่ได้ก็เพราะพี่นี่แหละ ว่าแล้วผมก็จัดการตักบาตรของตัวเองจนแล้วเสร็จไอ้พี่มินก็ยังได้ไม่ถึงไหน ในขณะที่ไอ้ไนท์ก็ต้องคอยกะปริมาณข้าวให้ใส่ได้ครบทุกบาตร ลำบากนะครับ แทบจะเห็นมันนับเมล็ดข้าวเลยที่เดียว พี่แทนมันไม่กลัวบาปบ้างหรือไงนะแกล้งอะไรกันเรื่องแบบนี้ก็ไม่รู้ แต่ดูจากสีหน้ามันที่คอยอยู่ข้างๆคอยเชียร์คอยลุ้นไปกับไอ้ไนท์ด้วยแล้ว ผมว่ามันตักไปเพราะความที่มือหนักมากกว่า คงกะประมาณไม่ได้ด้วยความที่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน เพราะคนไม่รู้ย่อมไม่ผิดใช่ไหมละครับ
“เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” สองเสียงประสานดังลั่นศาลา ดีใจเหมือนกำลังเชียร์บอลโลกกันอยู่ ที่ในที่สุดไอ้ไนท์ก็ตักข้าวในโถอันน้อยนิดใส่ในบาตรจนครบ ผมก็พลอยปลื้มไปกับพวกเขาด้วยครับ น้ำตาแทบไหล มันเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่มากจริงๆ
“พี่มินมึงจะอีกนานไหม?!” ความอดทนของไอ้ธามคงเริ่มหมดลงไปพร้อมๆกับที่พวกผมทนรออีกต่อไปไม่ไหวจึงเดินเข้าไปนั่งในศาลาก่อน ซักพักก็เห็นไอ้ธามลากแขนไอ้พี่มินวิ่งเข้ามาในศาลาหน้าตาตื่นเหมือนเพิ่งหนีตายอะไรมา
“รีบร้อนอะไรขนาดนั้นวะไอ้ธาม ในวัดนะเว้ยสำรวมหน่อย” ไอ้นนท์ถามไอ้ธามที่นั่งหอบแฮ่กเหงื่อแตกพลั่กๆอยู่ข้างๆ
“ไม่รีบได้ไง มัคทายกบอกว่าถ้ากูสองคนยังใส่บาตรกันไม่เสร็จอีกแกจะเอาหนังสติ๊กไล่ยิงหัวกบาล แกโหดฉิบหาย!”
“ขนาดนั้นเลยหรอวะ! แล้วตกลงมึงได้ใส่บาตรไหม?” ก่อนสงสัยว่ามันได้ใส่บาตรกันไหม ทำไมมึงไม่เสือกสงสัยว่ามันใส่บาตรกันท่าไหนถึงโดนขู่ไล่ยิงขนาดนั้นดีกว่าไหมไอ้คิม
“ได้ใส่ดิ ก็ไอ้พี่มินนั่นแหละชักช้า ถึงคิวกูลุงมัคทายกแกคงหมดความอดทน กูเลยซวยไปด้วย” เป็นกูก็หมดความอดทนว่ะ
“พูดไม่เพราะเลยนะธาม พี่ไม่ชอบ”
“เอ่อ ผมขอโทษครับพี่มิน แหะๆ ลืมตัว”
“..............................” จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรกันอีก ส่วนไอ้พี่เหนือมันก็นั่งพนมมือฟังพระสวดไปเงียบๆอยู่ข้างผม บางครั้งผมเห็นมันคอยมองดูชาวบ้านที่หอบลูกจูงหลานเข้ามาในศาลาการเปรียญ เป็นภาพที่น่ารักกันจริงๆครับ ดูอบอุ่นแบบวิถีชาวพุทธ ผมชอบนะครับครอบครัวไหนที่ให้ลูกหลานฟังเทศน์ฟังธรรมปลูกฝังกันมาตั้งแต่เด็ก
“พี่เหนือ”
“..............................” มันหันมามองหน้าผม
“เดี๋ยวเสร็จจากนี่เราไปให้อาหารปลากันนะ”
“อืม”
“..................................” นั่งฟังพระสวดกันได้ซักพักก็ถวายภัตตาหาร ฟังพระท่านเทศน์ต่ออีกครึ่งชั่วโมงเสร็จสรรพก็มีคนนำกล่าวบทสวดถวายเทียนพรรษาหรือใครจะถวายเป็นหลอดไฟก็แล้วแต่จิตศรัทธา ว่ากล่าวตามกันไม่นานก็เสร็จสิ้นพิธีการ พวกผมกราบพระเสร็จจึงเดินออกมาที่ด้านหลังวัดจะมีที่ให้อาหารปลาอยู่ เลือกเอาว่าจะให้อาหารเม็ดหรือเป็นขนมปัง ผมกับพี่เหนือเลือกเป็นอาหารเม็ดถุงขนาดกลาง เห็นพี่มินกับไอ้ธามเหมาอาหารถุงใหญ่แบกไปที่ท่าน้ำเป็นกระสอบ ส่วนพี่แทนกับไอ้ไนท์เลือกเป็นขนมปังก้อนใหญ่ได้อีก เห็นมันสามัคคีช่วยกันหอบสองไม้สองมือดูแล้วก็น่ารักดีเหมือนกันนะครับเวลามันสงบศึกกันแบบนี้
“ไนท์แบ่งมาให้กูถืออีกสิ มึงจะทำร่วงแล้ว”
“เออๆ มึงถือไหวแน่นะ” มีเป็นห่วงกันด้วย น่ารักนะพวกมึงเนี่ย
“พี่เหนือโยนไปไกลๆหน่อยสิ เผื่อตัวที่อยู่ไกลๆมันยังไม่ได้กิน” ผมสั่งไอ้พี่เหนือให้โยนอาหารไปไกลๆหน่อยมันก็จัดให้ผมสุดแรงเกิดสาดกระจายไปไกล อื้อหือ แรงเขาดีจริงๆ
“ปอนด์วันนี้กูมีความสุข” พูด...แต่ไม่ยอมมองหน้าอีกแล้ว...มันเขินทีไรเป็นแบบนี้ทุกที...ทำแบบนี้...ผมก็ยิ้มไม่หุบอีกตามเคย
“ผมก็เหมือนกัน ไว้ปีหน้าเราค่อยมาด้วยกันอีกนะ”
“อืม...ปีหน้า...ปีต่อๆไป...จะปีไหนๆกูก็อยากมากับมึง”
“.............................” หันไปคนละทิศละทาง พูดกันแต่ก็ไม่ได้มองหน้า เผลอปาอาหารใส่น้ำอย่างแรงจนปลาแตกตื่น เขินแล้วแรงควายขึ้นมาทันที ให้ตายเถอะ! ผมไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้คนน่ารักข้างๆผมตอนนี้ คือคนเดียวกับที่ร้ายใส่ผมมาตลอด! บอกได้คำเดียว.........................น่ารักเหี้ยๆ
“เปรี้ยง! มึงจะแข่งกับกูใช่ไหมห๊ะ!” น้ำแตกกระจาย ปลาแหวกกระจุย เมื่อขนมปังก้อนโตถูกปาใส่น้ำอย่างแรง
“เปรี๊ยง! เออสิ มึงมีแรงแค่นั้นหรอวะไอ้ไนท์ อ่อนฉิบหาย” อีกก้อนตามไปติดๆตกไปไกลไม่ห่างมากนักแต่หนักหน่วงถึงขั้นปลาสวายตีลังกาหงายท้องเพราะก้อนขนมปังหล่นใส่หัวกันเลยทีเดียว สังเกตได้จากบริเวนที่มันสองคนให้อาหารอยู่จะมีปลาจำนวนน้อยมากแหวกว่ายไปรอรับอาหารจากมันสองคน จะฆ่าปลากันหรอพวกมึง?
“กูปาได้ไกลกว่ามึงอีกไอ้แทน เปรี้ยง! ตู้มมมมมม!” นี่มึงมาแข่งกันว่าใครปาขนมปังได้ไกลกว่ากันหร๊อ!?
“อย่าท้ากูไอ้ไนท์ มึงคอยดูกู ตู้มมมมมมมมมมม!” บิดเป็นชิ้นเล็กๆก่อนก็ไม่มีว่านะมึง ปลาหนีหายหมดแล้ว บางตัวถึงขั้นว่ายน้ำท่ากรรเชียงกันเลยทีเดียว
“พี่มินผมว่าปลามันกินอิ่มไปป่าววะ?” นี่ก็ถามไม่คิด เหมาอาหารเขามาเป็นกระสอบถ้าปลามันยังกินไหวก็เกินไปล่ะ
“มันมีหลายตัวนะธาม ให้มันกินๆไปเถอะ” พูดแบบไร้ความรับผิดชอบสุดๆ ถ้าเป็นปลาทองมันคงท้องแตกตายกันเกลื่อน
“รอบตัวมึง..............ทำไมมีแต่คนไม่ปกติ”
“ฮ่าๆๆๆเพื่อนพี่ก็ไม่ต่างจากเพื่อนผมหรอก”
“อืม” เห็นมันหลุดขำออกมาเหมือนกัน ขนาดทำให้ไอ้พี่เหนือมันหัวเราะออกมาได้เต็มที่แบบนี้แสดงว่าพวกมึงไม่ธรรมดากันจริงๆ
“เฮ้ย! ไอ้ปอนด์ ไอ้ไนท์ ไอ้ธาม หนีเร็ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ไอ้นนท์ตะโกนเรียกพวกผมอยู่บนฝั่งด้วยท่าทางรีบร้อน ดูลุกลี้ลุกลน เหงื่อแตกเต็มหน้าเหมือมันหนีอะไรมา
“มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฟี้ยววววววววววววว!” ไอ้ต้นกับไอ้แบทร้องโหยหวนวิ่งผ่านหน้าไอ้นนท์ไปแบบไม่ใยดีฝุ่นตลบกลบหน้าไอ้นนท์ทันที ใส่ตีนผีกันสุดๆ
“ฉิบหาย! เจอกันลานจอดรถ ขอให้รอดนะพวกมึง!” ไอ้นนท์ตะโกนบอกพวกผมแค่นั้นก่อนที่มันจะแหกปากร้องวิ่งตามไอ้คิมกับไอ้แบทไปติดๆ
“ลุงใจเย็นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พวกผมไม่ได้ทำ เฟี้ยวววววววววววววว!” แล้วไอ้คิมก็วิ่งผ่านหน้าใส่เกียร์หมาตามไอ้นนท์ไปอีกคน ทิ้งให้พวกผมหกคนมองหน้ากันแบบงงๆ จนเมื่อลุงมัคทายกวิ่งถือหนังสติ๊กในมือมาหยุดยืนหอบแฮ่กอยู่ตรงหน้าพวกผม
“พวกเอ็งก็มากับไอ้สี่ตัวนั่นใช่ไหม วันนี้ต้องสั่งสอนซักหน่อยไอ้เด็กหัวขโมยพวกนี้” ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรลุงแกก็บรรเลงสาดเม็ดกระสุนเล็งใส่หัวพวกผมทันที หลบกันเหมือนในหนังเรื่องเดอะแมททริกแต่จริงๆแค่เม็ดมะขามคั่วถูกดีดจากหนังสติ๊ก
“ป๊าบ!!!!!” ไอ้พี่มินเตะถุงอาหารกระจายเพื่อใช้เป็นสิ่งกีดขวางทางวิ่งของลุง ก่อนมันจะเข้าไปคว้าแขนไอ้ธามแล้วลากให้วิ่งหนีไปตามทางที่พวกไอ้นนท์เผ่นไปก่อนหน้า
“เชี่ยไนท์ไว้แข่งกันวันหลัง” พูดจบหลบกระสุนเม็ดมะขามคั่วที่เฉี่ยวแก้มขวาไปแค่คืบไอ้พี่แทนก็จับมือไอ้ไนท์ลากมันให้วิ่งตามไอ้พี่มินไปเช่นกัน เอาละสิ เหลือแค่คู่ผมแล้ว ทำไงละทีนี้ ตายแน่ๆ
“ปอนด์”
“ครับ”
“มึงพร้อมไหม?” ผมกับมันมองหน้ากันแล้วยิ้ม
“พร้อม”
“3…2…1…………………….วิ่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ตะโกนขึ้นพร้อมกันก่อนจะจับมือพากันวิ่ง พร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพวกเราไปตลอดทาง เห็นไอ้คิมโดนยิงตูด ไอ้ต้นก็โดนเข้าที่กลางหลัง สงสารก็สงสาร แต่ขำก็ขำ กว่าจะหลุดจากการไล่ล่าของลุงแกมาได้ก็นานเหมือนกัน เห็นอายุเยอะๆใครจะรู้ว่าลุงแกแข็งแรงมาก แต่มากแค่ไหนก็แพ้แรงของพวกผมอยู่ดี เดินมาหอบแฮ่กกันที่รถ เหงื่อแตก ขาไร้เรี่ยวแรงตะกายเกาะรถหมดสภาพกันแทบทุกคน
“มึงสี่ตัวไปสร้างวีรกรรมอะไรกันมาห๊ะ!” ไอ้พี่แทนถามขณะที่เหงื่อแตกเต็มหน้า หมดหล่อเลยมึง ฮ่าๆๆ
“ก็ไอ้คิมดิ มันจะเอาเงินไปใส่ในตู้รับบริจาค แต่ช่องมันแคบแบงค์ที่มันใส่เลยติดอยู่ด้านบน ไอ้ต้นมันเกิดหวังดีอยากช่วยเลยไปตบๆเคาะๆตู้ให้แบงค์หล่นไปด้านล่าง ลุงมัคทายกแกมาเห็นพอดีเลยคิดว่าพวกผมกำลังช่วยกันขโมยเงินจากตู้รับบริจาค”
“อธิบายเท่าไหร่ลุงแกก็ไม่เชื่อ จ้องจะยิงกันท่าเดียว” นี่พวกกูหนีตายกันเพราะความเข้าใจผิดหรอกหร๊อ!
“..........................” เงียบกันไปซักพัก จู่ๆก็พากันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆจะมีใครทำบุญแล้วแตกตื่นแบบพวกเราอีกไหมเนี่ย” ไอ้คิมพูด
“ฮ่าๆๆๆ กูก็ว่างั้น”
“วัดนี้พวกเราคงมาอีกไม่ได้แล้วว่ะ เพราะลุงแกคงติดป้ายห้ามพวกเกรียนเข้า ฮ่าๆๆๆๆๆ” เห็นด้วยกับมึงเลยไอ้นนท์
“กลับกันเถอะเดี๋ยวลุงแกตามมาเจอจะยุ่ง” พูดแล้วก็แยกย้ายกันไปขึ้นรถ พี่แทนลากไอ้ไนท์ไปเหมือนเดิม ด่ากันเหมือนเดิม แต่ก็ไปด้วยกันเหมือนเดิม!
“เป็นการทำบุญที่ผมว่าได้บาปมากกว่าได้บุญนะพี่”
“หึ ถ้าดูกันที่เจตนาไม่ใช่การกระทำ กูว่ามันก็พอได้นะ” หันไปมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา...ผมดีใจที่ไอ้พี่เหนือมันยิ้มได้แบบนี้
“ผมดีใจที่พี่ยิ้มได้”
“เพราะกูมีมึง”
“.........................” ไม่มองหน้ากัน...อีกคนตั้งใจขับรถ...ส่วนผมก็สนใจข้างทาง...กลัวว่าถ้ามองหน้า...จะรู้ว่าดีใจแค่ไหน
การกระทำที่แตกต่าง...แม้ใครจะมองว่าผิด
เจตนากับการกระทำที่ดูสวนทาง...
ไม่สามารถบ่งบอกได้ถึงจิตใจมนุษย์
รอบตัวผมมีแต่คนไม่ปกติ...แต่เชื่อไหม
คนเหล่านี้ทำให้โลกของผมน่าอยู่...และทำให้โลกของพี่เหนือมีรอยยิ้ม...
“ทำบุญ” วันนี้ผมได้มากกว่าความสุขกายสบายใจ...
เพราะผมได้รู้ว่าในชีวิต...มีคนสำคัญมากมายแค่ไหนอยู่รอบตัว...
ตอนพิเศษมาอย่างรวดเร็ว I-AM มันมีกำลังใจมากคะ ขอบคุณRyojung อีกครั้งสำหรับสารบัญที่ทำให้ น่ารักจริงๆ :กอด1:
ตอนนี้สบายๆขอให้อ่านแล้วยิ้มตาม หัวเราะไปกับแก๊งค์เด็กเกรียนพวกนี้นะคะ I-AMมันอยากให้เห็นถึงมิตรภาพของแต่ละคนที่แสดงออกได้อย่างเป็นตัวของตัวเอง รูปแบบการดำเนินชีวิตและนิสัยที่แตกต่าง พอมาอยู่ด้วยกันก็เป็นอย่างที่เห็น ไปที่ไหนป่วนที่นั่น :ruready :z2: :z3:
ปล.ให้ดอกไม้กับทุกคนเหมือนเดิมน้า ขอบคุณทุกกำลังใจที่ให้กัน ทุกความเห็นสร้างกำลังใจได้เสมอ :L2: :3123: :pig4:
ปล.2 ทุกความเห็นถือเป็นกำลังใจของนักเขียน และคนอัพเสมอค่ะ :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ตอนนี้น่ารักกันทุกคนเลยอะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อนุโมทนาบุญกับแก็งค์เด็กเกรียน
ขนาดไปทำบุญยังไม่วายจะเกรียนกันเลยแต่ละคน
พี่เหนือกับปอนด์ แอบหวานนะจ๊ะ
-
แอบหวานเบาๆ ทุกคู่เลยนะ
พี่เหนือน่ารักอ่ะ
-
น่ารักขึ้นทุกทีที่เจอหนุ่มๆพวกนี้
-
-////-
-
น่ารักมาก ชอบมอร์นิ่งคิสกะฟรีคิก อิอิ
-
:mew1: แก๊งเด็กเกรียน น่ารักทุุคนเลย
-
อ่านพวกมันตอนเช้าทำให้วันนี้รู้สึกสดใสไปด้วย o13 o13
-
เกรียนกันทุ๊กกกกกกกกคนงั้นพวกเอ็งก็คบกันไปเถอะ55555
-
อ่านพวกมันตอนเช้าทำให้วันนี้รู้สึกสดใสไปด้วย o13 o13
o13 เห็นด้วยมาก ๆ เลยค่ะ นั่งอ่านบนรถไฟฟ้ากลั้นยิ้มซะเมื่อยแก้ม เดี๋ยวคนข้าง ๆ จะคิดว่าอินี่มันบ้าป่าวนั่งยิ้มคนเดียว 55
:pig4: :L2: ขอบคุณ I-AM มากกกกกกก สำหรับตอนพิเศษ อยากชื่นชมจากใจจริง ๆ ค่ะ ว่าคุณแต่งเรื่องนี้ได้ดีมาก ๆ เลย
:L2: :L1: ขอบคุณอเลนมาก ๆ เหมือนกันค่ะ
สัญญาน๊า ว่าจะมาต่อตอนต่อไปเรื่อย ๆ เค้าคนนี้จะคอยอยู่ที่ท่าน้ำ เอ๊ย ไม่ใช่แล้ว เค้าคนนี้จะคอยอยู่ที่นี่เสมอค่ะ
รัก พี่เหนือสุดโหด และ หื่น
รัก น้องปอนด์ สุดซื่อ ( บื้อ ? )
รักพวกพ้อง ผองเพื่อน พี่เหนือและน้องปอนด์ ทุก ๆ คน
พี่มินมองเห็นมุมน่ารักของน้องธามที่คนอื่นไม่เห็น 55 อยากอ่านเรื่องของคู่นี้ด้วยอ่ะ
-
น่ารักจัง ชอบเรื่องนี้อ่ะ
ยิ้มได้ตลอดโดยเฉพาะตอนนี้ฮามากมาย
อยากให้แต่ละคู่มีเสียงหัวเราะและรอยยิ้มแบบนี้
ตลอดไป
-
:m20: ฮาสุดๆ ชอบทุกคู่เลย
-
ดิ้นตายน่ารักกันทุกคู่ แต่อีพี่มินแกล้ำไปนะ
-
:กอด1: น่ารักทุกคู่เลยยย ธามดูท่าจะไม่รอดนะ555
-
555555นั่งขำอยู่หน้าคอม
-
คือตอนนี้มันน่ารัก แก้งค์นี้คือการผสมที่ลงตัวมาก แต่ชอบธามมากไม่อยากคิดถ้าเป็นแฟนกับมิน แล้วมินเปิดเผยตัวจริงด้านมืดออกมา
ธามแย่แน่ ๆๆ คือตัวจริงมินน่ากลัวอะ ธามเป็นมนุษย์ที่มีนิสัยได้แปลกประหลาดแต่น่ารัก อยากอ่านธามกับมินมาก ๆๆ เขียนให้หน่อยนะค่ะ
คู่แทน กับไนท์ ก็ออกแนวรักกันโหด ๆๆ สรุปเป็นแฟนกัน 3 คู่น่ารักที่สุด อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขมากค่ะ
-
สงสารปลา :laugh:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า พี่เหนือ-ปอนด์ ปกติที่สุดแล้วอ่ะ
อ่านแล้วมีความสุขจัง :L2:
-
เป็นแก๊งป่วนที่แรงดีจริง ๆ
-
เป็นการรวมแก๊งค์ ที่เกรียนสุดๆอ่ะ คิม แบท ต้นก็ทำรัยไม่ระวังเลย พี่มินแกชื่นชมว่าที่เมียคงไม่ผิด อีกไม่นานเราคงได้เจอพี่มินในลุคซาตานอีกแน่ พี่เหนือก็ดูมีความสุขมาก ปอนด์น่ารักทุกสถานการณ์ ธามแม่งยังเกรียนได้อีก แทน-ไนท์ก็แกล้งกัน กัดกัน แข่งกันได้ตลอดเวย์จริงๆ ขอบคุณพี่ อเลน กะ พี่I-AM รอติดตามตอนต่อไปนะคัฟ^^
-
พี่มินขราาาาาาาาาา :impress2: /กรีดร้องปานสัมภเวสี
ชอบอ่าาาาาา พี่มินตอนหลุดมาดนี่ฟินมาก ยิ่งตอนมองน้องนี่ อร้ากกกกกก :m25:
ยังคงชูป้ายไฟมินธามอย่างเหนียวแน่นหนึบค่ะ!
-
ชอบพี่เหนือฟัดบนเตียง 555
ท่าทางทั้งแก๊งจะโดนติดป้ายหมายหัวขึ้นบัญชีดำเรียบร้อย
ลุงหนังสติ๊กจิตเหมือนกันนะเนี่ย
กดบวกและเป็ดให้ธาม
ไว้อาลัยล่วงหน้าได๋ป่าว
เทพบุตรมินจะถอดคราบแล้วละเว้ย 555 :hao7:
-
ทำบุญทั้งที ยังมีฮาได้อีก
อย่างน้อยก็อิ่มใจนะ :a9:
-
เหอะๆๆ ไปทำบุญ หรือไปทำเกรียนก็ไม่รู้ 5555++
-
มีความสุข
-
:katai1: อ๊ากกกกกกกกกกกอยากอ่านมินธาม ทำไมมันน่าค้นหาอะไรเยี่ยงนี้ พี่มินพี่มันร้ายกาจ หวงน้องเบาๆ? แบทกลัวหมดแล้ว
คู่เหนือปอนด์มันหวานเลี่ยนธรรมดาไปแล้ว คู่แทนไนท์ก็กัดกันตลอดทั้งๆที่ปกติชอบอ่านพวกพระนายที่ไม่ถูกกันนะ แต่ทำไมเรื่องนี้ตั้งแต่อ่านมามินธามเป็นอะไรที่สะกิดต่อมสุดๆ พี่มินมันไม่ได้ร้ายออกนอกหน้าเหมือนพี่เหนือ แต่มันเทพกว่านั้น อ่านไปแล้วคิดภาพออกเลย พี่มินเนี่ยมันหมาป่าหุ้มหนังลูกแกะชัดๆ :hao3: น้องธามหนูช่างไม่รู้ตัวเอาซะเลยว่าตกเป็นเป้าหมายของมาเฟีย จะรอวันที่อิพี่มินมันเผยด้านมืด คุณไอเอม คุณอเลน รีบแต่งเลยนะอยากอ่านๆ :katai1:
-
น่ารักกันทุกคู่เลยค่ะ :hao7: โดยเฉพาะี่พี่เหนือนี่หวานจริงๆเชียว แต่อยากอ่านคู่มินธานอ่ะค่ะ ชอบธามดูล้นๆดี พี่มินก็เท่แอบซ่อนความโหดไว้ อุ๊ย...น่าค้นหาจังเลย :mew1:
-
ไปทำบุญพร้อมรับบาป
:m20: :m20: :m20:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ชอบบบบบบบ
ตอนหน้าขอแทนไนท์น้าาาา :ling1:
-
อ่านมานี่รู้สึกว่าคู่ของพี่เหนือกับปอนด์ปกติที่สุด
เพราะดูจากแต่ละคู่ที่ตักบาตรบ้าง ให้อาหารปลาบ้าง มันไม่ธรรมดาจริงๆ
แต่ก็เฮฮาและอิ่มอกอิ่มใจที่ได้ทำบุญ แม้จะเกิดเรื่องเข้าใจผิดกันก็เถอะ แต่ก็ถือว่าผ่านไปด้วยดีอีกวันหนึ่ง อิอิ
-
o13 เห็นด้วยมาก ๆ เลยค่ะ นั่งอ่านบนรถไฟฟ้ากลั้นยิ้มซะเมื่อยแก้ม เดี๋ยวคนข้าง ๆ จะคิดว่าอินี่มันบ้าป่าวนั่งยิ้มคนเดียว 55
:pig4: :L2: ขอบคุณ I-AM มากกกกกกก สำหรับตอนพิเศษ อยากชื่นชมจากใจจริง ๆ ค่ะ ว่าคุณแต่งเรื่องนี้ได้ดีมาก ๆ เลย
:L2: :L1: ขอบคุณอเลนมาก ๆ เหมือนกันค่ะ
สัญญาน๊า ว่าจะมาต่อตอนต่อไปเรื่อย ๆ เค้าคนนี้จะคอยอยู่ที่ท่าน้ำ เอ๊ย ไม่ใช่แล้ว เค้าคนนี้จะคอยอยู่ที่นี่เสมอค่ะ
รัก พี่เหนือสุดโหด และ หื่น
รัก น้องปอนด์ สุดซื่อ ( บื้อ ? )
รักพวกพ้อง ผองเพื่อน พี่เหนือและน้องปอนด์ ทุก ๆ คน
พี่มินมองเห็นมุมน่ารักของน้องธามที่คนอื่นไม่เห็น 55 อยากอ่านเรื่องของคู่นี้ด้วยอ่ะ
อเลนปลื้มใจแทนI-AMมากค่ะ ที่ทุกคนอ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มได้ :กอด1: แต่ตอนหลักๆของแต่ละคู่จะหนักหน่วงหน่อยนะคะมันบอกโดยเฉพาะความ "ร้าย" ของพวกพระเอก :hao3: กับ ความหื่น :m25: ดราม่ามีนิดหน่อยพอให้รำคาญใจตามสไตล์I-AMมันค่ะ แต่ดราม่าแบไหนของมันก็ไม่รู้นะคะเห็นncตามมาตลอด คึคึ :haun4:
ปล. อเลนเข้ามาแก้บางประโยคที่เป็นชื่อสลับกันค่ะI-AMมันอ่านทวนแล้วลืมแก้ I-AMฝากขอโทษถึงทุกคนด้วยนะคะ เพราะตัวละครเยอะ ชื่อก็เลยสับสนกันแต่จะรีบแก้ไขให้ทันทีที่เห็น หรือใครอ่านเจอก็เม้นบอกกันได้นะคะ เพื่อให้นักอ่านทุกคนได้อ่านนิยายแบบไหลลื่นไม่สะดุดเมื่อเห็นคำผิด o13
ปล2. ความเห็นของทุกคนถือเป็นกำลังใจของนักเขียนและคนอัพนิยายเสมอค่ะ :3123: :L1: :pig4:
-
แก๊งค์นี้เค้าทำเรายิ้มแก้มปริทุกตอนที่อ่านจริงๆซิน๊าาาาาาา
มีฟามสุข...............ขอบคุณ I - am และ อเลนคุง มากๆนะคะ :katai2-1:
-
มันจะมีคู่ไหนปกติบ้างไหม แต่ละคน :m20: แต่ว่าหน้ารักดีนะว่าไหม
-
น่ารักทุกคู่อ่ะบอกเลย
:-[
-
สรุปว่าหนุ่มหล่อ กะหนุ่มเอ๋อกินกันเองทั้งกลุ่ม????
เป็นการทำบุญที่ทุลักทุเล..แต่ฮาได้ใจม๊ากกก
ปอนด์กับพี่เหนือแอบหวานตลอด :-[
-
ไปทำบุญครั้งยิ่งใหญ่ ฮ่าๆๆ หวานกันซะวัดมีแต่มดละมั้งงง อิอิ
ว่าแต่ พี่มินเริ่มจะเป็นมาเฟียตอนหวงน้องธามนี่แหละ
รอตอนต่อไปค่า :L2:
-
พี่เหนือกับปอนด์นี่หว๊านหวาน
มดจะขึ้นแล้ว
คู่พี่แทนน้องไนท์นี่ก้จะตีกันตาย แตต่มีออร่าชมพูวิ้งๆ รอบตัวทั้งคู่นะ5555555
-
ชอบคู่พี่มิน ดู หลุดพ้นมาก 555
จิง ชอบทุกคู่อ่ะ
:mew1:
:3123:
-
55555555 น่ารัก อยากอ่านคู่ธาม
-
น่าร้ากกกกกกกก
อยากอ่านคู่มึนที่ธามอาจมึนคนเดียวหลังจากปอนด์เห็นสายตามินแล้ว มันน่าสงสัยสุดสุด
-
มาที่ไร ก็อ่านแล้วน่ารักทุกทีเลยยย (^ ^)
-
ตอนพิเศษรวมมิตรนี่ มันพิเศษจริงจริ๊งงงง น่ารักกันทุกคู่เลย :m1:
พี่เหนือน้องปอนด์ หวาน ๆ หื่น ๆ ตลอด ๆ น้องปอนด์หลับลึกสุดยอดมากอ่ะ โดนพี่เหนือลักหลับยังไม่รู้ตัวอีกนะ
แถมเผลอเป็นไม่ได้ ทั้งจูบ ทั้งหอม ทั้งฟัดไม่หยุด ยังไงซะคู่นี้ก็หวานชื่นฉ่ำอุรา นำหน้าคู่อื่นไปไกลโขแล้ว
พี่แทนน้องไนท์ รักกันดิบเถื่อนเหมือนเดิม ชอบที่เถียงกัน ด่ากันยังไง สุดท้ายพี่แทนก็เป็นฝ่ายยอมอ่อนให้น้องไนท์ก่อนทู้กที
มันน่ารักแบบโหด ๆ ดีจริง ใครจะมองว่าเหมือนจะฆ่ากันตลอดเวลา แต่ความรู้สึกจริง ๆ ในใจ มีแค่ทั้งคู่เท่านั้น ที่รู้อยู่เต็มอกแหละนะ
มาถึงคู่ที่ เด่น โดดเด้ง มาแรง แซงทางโค้งที่สุดในใจเราตอนนี้เล้ย พี่มินน้องธาม อ่านแล้วอยากจะกรี้ด ๆ ๆ :m3:
นี่ขนาดยังไม่ใช่ตอนพิเศษของคู่นี้นะ แต่โผล่ออกมา กลายเป็นพุ่งความสนใจไปที่คู่ พี่มินน้องธาม ที่สุดแล้วตอนนี้
พี่มินในลุคส์เทพบุตร มึน ๆ โลกส่วนตัวสูง รสนิยมแปลก ๆ ที่แสดงออกแต่แรกก็ว่าน่าสนใจแล้ว
แต่พอเจอลุคส์ ที่แอบซ่อนความร้ายกาจไว้ใต้หน้ากากเทพบุตรที่แสดงออกมา มันยิ่งเป็นอะไรลึกลับ ที่น่าค้นหาที่สุด
อยากรู้ความรู้สึกจริง ๆ ของพี่มิน แต่ไม่ว่าพี่มินจะแสดงออกแบบไหน เป้าหมายของพี่มิน ก็ยังเป็นน้องธามอยู่ดี
คนที่มีชีวิตด้านมืดแบบพี่มิน คงอยากไขว่คว้า หาคนรักที่เหมือนแสงสว่าง สดใส ซื่อบริสุทธิ์ แบบน้องธามสินะ :give2:
น้องธามที่ตอนนี้ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย จะรับมือความร้ายกาจ ตอนที่พี่มินถอดหน้ากากออกมายังไง น่าลุ้นสุด ๆ
แหม ว่าแล้วก็อยากอ่านคู่นี้เร็ว ๆ จริงเลยอ้าาา :ling1: ขอแบบยาว ๆ เลยนะค้าาา คู่นี้เป็นอะไรที่น่าติดตามที่สุดเลย
แต่ละคู่ แต่ละคน พกพาความเกรียนเฉพาะตัวมาป่วนจนวัดวุ่นวาย ตั้งแต่ลุงมัคทายก ยันปลาในสระกันเลยทีเดียว :laugh:
ขนาดให้อาหารปลา จะฮารึจะสงสารปลาน้อยดี ไม่ว่าจะแบบโหดเถื่อนเหมือนจะฆ่าปลาให้ตายฉบับพี่แทนน้องไนท์
รึให้แบบล่อเป็นกระสอบ ไร้ลิมิต ฉบับพี่มินน้องธาม แต่ละคู่ก่อนจะได้บุญคงได้บาปข้อทรมานสัตว์ไปกันถ้วนหน้า ฮะๆ :pigha2:
ถึงจะป่วนจนวุ่นวายแค่ไหน สุดท้ายก็ได้รับบุญ (ปนบาป ) กลับบ้านกันไปอย่างสุขกาย สบายใจแหละน้า
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารัก ๆ อ่านแล้วเฮฮา สบายใจ คลายเคลียด ได้ดีจริง ๆ จ้า
ให้ I-AM กับ อเลนคุง เช่นเดิมน้า :L1: :L1:
-
ขำตอนให้อาหารปลามั่กๆ...ปกติเค้าต้องให้เป็นชิ้นเล็กๆแล้วโปรยย
โปรยอะไม่ใช่โยน...ดีนะเป็นขนมปัง..ไม่งั้นปลาคงมีหัวแตกกลับไปบ้าง...55+
-
ให้หนุ่มๆรักกัน ก็มีความสุขค่ะ มิตภาพพ
-
สนุกมาก อ่านทั้งวันเลย
ปอนด์มันบื้อได้อีกเยอะ อ่านตอนแรก คิดเหมือนกันว่า คู่นี้ต้องเคยเจอกันมาก่อน
จะรออ่านตอนโก๊ะๆ ของปอนด์ในตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ทำไมพี่เหนือมันน่ารักจังวะ ?? ฮืออออออ
ขอได้ไหม ผช ของปอนด์ กรั่กกกกกๆๆ
-
ถึง ตอน คนป่วย อยากป่วยบ้างงงงงงงง จัง อยากให้ปอนด์ดูแลบ้างงงง จัง ขอบใจจร้า
-
อ่านจบแล้วสนุกมาก หลังๆน้องปอนด์ติดเชื้อหื่นพี่เหนือมานะ :haun4: 555
-
เหนือปอนด์ มดขึ้นอ๊ากกระอักความหวาน น่ารักมาก >/////<
-
ฮรื้อออออ น่ารักจัง... คุณปอนด์และคณะนี้เค้าเกรียนแตกได้ทุกที่ทุกเวลา
ชอบตอนพี่เหนือเขิน แล้วก็ตอนที่บอกว่ายิ้มได้ก็เพราะปอนด์
เค้ารักของเค้ามากจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้อ่านแล้วอบอุ่น
ในความรู้สึกแบบเพื่อน
น่ารักจังงง
-
ฮ่าๆๆๆ นอกจากได้บุญ ยังได้ออกกำลังกายด้วยนะ เจ๋งเป้งงงงงง
:m4: :m4: :m4:
-
อิ่มบุญกันแบบฮาๆนะแก๊งนี้ 55555
แต่ละคู่นี้คนละแนวเลยอ่ะ
เหนือปอนด์กก็มาแบบหวานๆ
แทนไนท์ก็โหดๆ เถียงกันแต่ก็ไปด้วยกันตลอด
ส่วนมินธามนี่แบบเอ๋อๆมึนๆ 555555
-
มารอแทนไนท์หรือไนท์แทน แทนไนท์ดีกว่า
:z1: :z1: :z1:
-
แต่ละคู่5555
-
เป็นตอนที่รวมตัวป่วนน่ารักทุกคนเลย นาน ๆ ได้อยู่รวมกันซะที ฮาตลอด เกรียนยกแก็งค์จริง ๆ
ได้ทำบุญร่วมกัน เป็นคู่เลยนะ กลัวไม่ได้เกิดมาเป็นเนื้อคู่กันอีกหรือไงจ๊ะ
ขนาดตอนหนีเม็ดมะขามลุงมัคทายก ยังหนีกระเจิงกันไปเป็นคู่
คู่แทนไนน์ก็ไม่มีใครยอมใคร ถึงจะทะเลาะกันยังไงก็ยังไปด้วยกันทุกที่ อยากอ่านตอนพิเศษมุมหวาน ๆ ของคู่นี้ต่อจัง
คู่มินธามก็เข้ากันได้อย่างน่ากลัว ประหลาดทั้งคู่ เหมาะสมกันเป็นที่สุด อยากอ่านตอนพิเศษ ของคู่นี้เร็ว ๆ จัง
คู่พี่เหนือกะน้องปอนด์ก็น่ารักสุด ๆ อะ ถึงพี่เหนือจะชอบโหด ชอบหื่นใส่ปอนด์ตลอดแต่ก็รักปอนด์มาก ๆ
ตอนพี่เหนือบอกว่าไม่ว่าปีหน้าหรือปีไหน ๆ ก็อยากมากะปอนด์ อ่านแล้วซึ้งเลย :monkeysad:
อิจฉาปอนด์อะ ได้รับความรักจากพี่เหนือแบบสุด ๆ เป็นคนสำคัญที่พี่เหนือขาดไม่ได้เลยจริง ๆ
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอนจ้า สนุก ฮา ซาบซึ้ง น่ารักตลอดเลย
:กอด1: :L2: เป็นกำลังใจให้ I-AM และอเลนคุงตลอด ๆ จ้า :mew1:
-
:m27: มาร้องเพลงรอ คิดถึงแล้วนะค้าาาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
แก็งนี้ยังคงคอนเซ็บน่ารักแถมฮา (มาก) ไว้อย่างครบถ้วน แต่ละคู่มีสไตล์ (มึน) เป็นของตัวเอง
-
โอ้ยเกรียนมากเลยพวกนาย5555555555555555
อ่านไปขำไป แต่ละนาง วีรกรรมสุดยอดค่า
รอตอนต่อไปนะค้าาา :กอด1:
-
:mew2: :hao5: เมื่อไหร่ I-AM กับ อเลน จะมา รอ ๆ ๆ ๆ ๆ อยากอ่านตอนต่อไปแว๊ววววววววว
-
น่ารักกกแบบโหดๆ555
พี่เหนือแอบชอบน้องก่อนด้วนอ่ะ อิอิ
ปอนด์ก็ซื่อเกิ๊นนน พี่คงต้องเหนื่อยจัดการมือที่3 4 5
อีกสองคู่เมื่อไรจะลงเอยกันเนี้ย
พี่มินจะงาบธามอยู่แล้ว
แทน-ไนท์ตกลงใครกดใคร5555
-
มานั่งรอ นอนรอ ตีลังการอนิยายเรื่องนี้ อยากบอกว่าสนุกมากกกกก แอบเป็นแม่ยกแทนไนท์เบาๆ -.-
-
Special Part..............Ep.1.2…..“เมาจูบ”
[ Tan x Knight ] ? [ Knight x Tan ]
“Knight Part”
“ไปแล้วนะครับ” เห็นแม่กำลังยุ่งอยู่ในครัวเพราะต้องคอยสั่งแม่บ้านให้จัดเตรียมยกสำรับอาหารมาวางเพื่อทานอาหารเย็นกัน ส่วนพ่อนั่งดูแฟ้มเอกสารรออยู่บนโต๊ะโดยมีน้องสาวตัวแสบของผมนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆ
“อ้าว จะไปแล้วหรอ ไม่กินข้าวเย็นก่อนล่ะ”
“พอดีผมนัดพวกไอ้ปอนด์ไว้ก่อนครับ แล้วเดี๋ยวต้องแวะไปรับไอ้นนท์ด้วยมันบอกว่าขี้เกียจขับรถไปเอง” ตอบพ่อไปส่วนผมสนใจแกล้งไอ้นิวมากกว่า เอาแต่ไลน์กับเพื่อนจนไม่สนใจพี่ชายแบบนี้ต้องสั่งสอนซักหน่อย กล้าเมินพี่แบบนี้ต้องโดนดีไอ้ตัวแสบ
“โอ้ยยยยย! นิวเจ็บนะพี่ไนท์ ผมนิวยุ่งหมดแล้ว หน้าม้าแตกเลยเห็นไหม” หึ เห็นมันทำหน้ามุ่ยแล้วสบายใจขึ้นมาทันที แกล้งยีหัวมันแรงๆไปจนผมกระจุยกระจายปิดท้ายด้วยการหยิกแก้มมันไปสามทีติด โทษของการเมินพี่ชายตัวเองสมควรโดนแล้ว
“แกล้งกันเป็นเด็กไปได้ แล้วนี่ไนท์จะไม่กินข้าวเย็นก่อนหรอ แม่ทำของโปรดให้ไนท์ด้วยนะ” ผมเดินเข้าไปกอดเอวแม่หลวมๆก่อนจะหอมแก้มไปสองฟอดใหญ่ๆ ใครว่าผู้ชายแมนๆแสดงความรักกับครอบครัวไม่เก่งยกเว้นผมไว้คนนะครับ เพราะเรื่องแบบนี้ผมไม่อายแล้วก็ทำเป็นประจำแทบทุกวันอยู่แล้ว
“น้อยๆหน่อยไอ้ไนท์ นั่นเมียพ่อนะเว้ย!” หือ? มีหวงๆ ได้ข่าวเมียพ่อก็เป็นแม่ผมเหมือนกันนะครับ เปิดศึกกันเลยไหม ผมไม่ยอมแพ้แน่ๆสำหรับเธอคนนี้ ยักคิ้วกวนๆส่งให้พ่อไป นี่ถ้าอยู่ใกล้ผมคงโดนแฟ้มเอกสารฟาดกบาลเข้าให้แล้ว
“ไนท์รีบครับแม่ ต้องแวะซื้อของกับไอ้นนท์ด้วย” จริงๆก็หิวนะครับ แต่ผมมีภารกิจใหญ่หลวงรออยู่ ถ้าทำไม่สำเร็จผมได้โดนพวกมันรุมยำตีนแน่ๆ
“เพี๊ยะ! เรื่องเหล้าเบียร์ก็เพลาๆกันหน่อยแม่รู้ทันพวกแกนะ” โดนฟาดเข้าที่แขนไปหนึ่งที โกหกไม่เคยได้เลยสินะแม่ผม รู้ด้วยว่าของที่ไอ้ต้นมันมอบหมายหน้าที่อันทรงเกียรติให้ผมไปซื้อคืออะไร
“มันเป็นผู้ชายปล่อยๆมันบ้างก็ได้คุณ เข้าค่ายแบบนี้จะไม่ให้มีเลยมันจะสนุกอะไร” ถูกต้องที่สุดครับพ่อ พูดโดนใจผมเลย อันเหล้าเบียร์แอลกอฮอล์และวงไพ่นั้นถือเป็นของคู่กันกับชายเรา ถ้าขาดไปชีวิตคงเหี่ยวเฉาเน่าตายกันพอดี
“คุณก็เป็นซะแบบนี้ เจ้าเนลมันถึงได้เคยตัวไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องซักเท่าไหร่ไงคะ” เอาแล้วไงแม่ผมเปิดประเด็นดราม่า ส่วนไอ้เนลที่ว่ามันคือพี่ชายของผมเองครับ มันแก่กว่าผมห้าปีตอนนี้ทำงานแล้ว เพราะเสือกยึดมั่นในอุดมการณ์อันแรงกล้าของตัวเอง เรียนจบไม่ทันไรมันก็ประกาศตัวว่าไม่อยากช่วยงานที่บริษัทพ่อเลยขอไปเปิดบริษัทออแกไนซ์เป็นของตัวเอง แถมยังเป็นคู่แข่งบริษัทพ่อของตัวเองอีกต่างหาก เจริญเลยบ้านผมพ่อกับพี่ชายแข่งกัน แต่มันไม่ได้มีปัญหาอะไรกับพ่อหรอกนะครับ แค่มันเลือกที่จะเดินบนเส้นทางของตัวเอง และพ่อผมท่านก็เข้าใจ เพราะยังไงครอบครัวก็คือครอบครัว ถึงแม้แตกต่างแต่เราก็ยังรักกัน
“พูดถึงมันแล้วผมก็อยากหัวเราะให้สะใจ เพิ่งแย่งลูกค้ารายใหญ่ของมันมาได้ ป่านนี้คงไปนั่งร้องไห้กระซิกๆอยู่แถวไหนแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆ” เป็นแบบนี้ประจำ ท่านประธานเขาชอบแกล้งลูกของตัวเองให้เดือดร้อนครับ ยิ่งเดือดร้อนลำบากมากเท่าไหร่ ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น เป็นวิธีการแสดงความรักของท่านประธานเขา
“คุณก็ชอบไปแกล้งลูกอยู่เรื่อย”
“งั้นผมไปแล้วนะครับ ไว้เจอเนลบอกมันให้โทรหาผมด้วยพอดีมีเรื่องจะคุยกับมัน” ผมบอกไปก่อนจะหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่วางไว้ขึ้นมาถือ
“อย่าลืมของฝากนิวนะพี่ไนท์”
“เออไม่ลืม เดี๋ยวจะเก็บยอดหญ้าสดใหม่จากท้องไร่ท้องนามาฝากให้น้องสุดที่รักกิน ฮ่าๆๆ”
“ไอ้พี่บ้า! เขาไม่ใช่กระต่ายนะ!” ควาย! พี่หมายถึงควายไอ้นิว แถซะให้ตัวเองน่ารักเชียว แต่นั่นน้องสาวผมซะอย่าง พี่มันโคตรพ่อโคตรแม่หล่อขนาดนี้ แล้วน้องมันจะไม่โคตรพ่อโคตรแม่สวยก็คงจะเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมละครับ ครอบครัวอะไรวะโคตรของโคตรหน้าตาดีกันทั้งบ้าน
“เดินทางดีๆล่ะ อย่าไปทำลูกสาวบ้านไหนท้องนะเว้ย” พ่อเห็นผมเป็นคนยังไงถึงได้อวยพรแบบนี้ ผมเป็นคนดีนะครับ อัศวินมีหน้าที่ปกป้องผู้ที่อ่อนแอกว่า ผมไม่รังแกใครก่อนหรอกครับ ถ้าคนนั้นมันไม่เลวแบบสุดขั้วจริงๆ
“เข้าค่ายให้สนุกนะไนท์ แล้วอย่าไปทำเรื่องอะไรที่ไม่ดีล่ะ” แม่ตะโกนบอกผมตามหลัง ผมหันไปยิ้มให้ท่านเป็นการปิดท้าย ก่อนจะเดินผ่านประตูออกมาได้ไม่ทันไรเฟอร์รารี่สีแดงก็ขับเข้ามาเฉี่ยวปาดหน้าผ่านเข้าไปจอดในโรงรถซะก่อน ความเร็วขนาดนี้ถ้ามึงชนกูมีเละคาที่เลยนะเว้ย บ่นถึงไม่ทันไรมันตายยากจริงๆครับพี่ชายผม
“ไงไนท์กี้ มึงกำลังจะไปไหนวะ?” ไนท์กี้ส้นตีน กูชื่อไนท์เฉยๆ ไอ้เชี่ยเนลมาถึงก็กวนกูเลยนะมึง แล้วเป็นหัวหน้าเขาได้ไงวะแต่งตัวไปทำงานแบบนี้ เดฟยีนส์สีดำเข่าขาด เสื้อยืดคอวีสีขาวทับด้วยแจ็คเก็ตหนังสีดำ มีแว่นตาเรแบนสีชาห้อยไว้ที่คอเสื้อ กูก็เพิ่งจะเคยเห็นประธานบริษัทเขาไปทำงานกันสภาพนี้ บริษัทมึงอยู่รอดมาจนป่านนี้ได้กูว่าปาฏิหาริย์แล้ว
“กูไปเข้าค่าย ว่าแต่มึงเถอะทำไมวันนี้กลับบ้านได้?” ทุกทีกูเห็นสองเดือนมึงกลับที นี่คงจะมาหาเรื่องทะเลาะกับพ่ออีกตามเคย แกล้งกันไปแกล้งกันมา เงินทุนที่บริษัทมึงใช้หมุนอยู่ก็มาจากบริษัทพ่อทั้งนั้น ไม่รู้จะแข่งกันทำเพื่อ?! เรือล่มในคลอง ทองหายหมดเพราะไม่มีใครยอมใครนี่แหละ!
“พ่อมึงเล่นกูอีกแล้วว่ะ ตัดหน้าคว้าลูกค้ารายใหญ่กูไปเฉย เซ็งชะมัด!” พ่อกูก็พ่อมึงเหมือนกันนะครับ กูก็เห็นพ่อทำแบบนี้ทุกทีที่ว่างจากการไปดูงานที่ต่างประเทศ
“มึงยังไม่ชินอีกหรอ เดี๋ยวพอพ่อกลับไปดูงานที่ฮ่องกงก็เบื่อจะแกล้งมึงแล้ว” แต่จนกว่าจะถึงวันนั้นบริษัทมึงจะยังอยู่รอดหรือไม่นั้นกูก็ไม่สามารถคาดเดาได้
“เออ แล้วมึงกลับวันไหน?”
“อีกสี่-ห้าวันถึงจะกลับ เนลบริษัทมึงรับเด็กฝึกงานไหม?”
“ทำไมวะ มึงจะให้ใครมาฝึก?”
“พี่รหัสกู พอดีแกหาที่ฝึกงานอยู่แล้วกูเห็นว่าพี่แกฝีมือดีเลยอยากให้ลองไปสมัครที่บริษัทมึง”
“กูไม่ชอบให้ใครใช้เส้นสาย ถึงเป็นพี่รหัสมึงกูก็ไม่เว้น ให้มันมายื่นเอกสารได้แต่กูจะเป็นคนสัมภาษณ์มันเอง ผ่านไม่ผ่านมันขึ้นอยู่กับอารมณ์กูล้วนๆ เข้าใจ!” มีผู้บริหารแบบมึงกูอยากจะเอารองเท้านาบหน้าวันละสามเวลาหลังอาหาร จะเป็นพนักงานบริษัทมึงได้คงต้องใจเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งในขั้วโลกใต้ แต่ถ้าเป็นคนอื่นคงด่ามึงฉิบหายวายวอดไปแล้ว
“อือ เดี๋ยวกูบอกพี่รหัสกู มึงก็อย่ากวนพี่แกมากละ พี่แกเป็นคนดี กูขอย้ำ พี่เขาเป็นคนดี ไม่เหมือนมึง เข้าใจนะ?”
“กูไม่สน ดีแค่ไหน...ถ้ากูพอใจจะ “ร้าย”...ใครหน้าไหนก็หยุดกูไม่ได้ทั้งนั้น!” เจตนามึงชัดเจนมาก กูคิดผิดรึเปล่าวะถึงได้อยากโยนคนดีๆเข้าปากมารร้ายแบบมึง แต่เอาเถอะ พี่รหัสกูเป็นคนดีก็จริง แต่...มึงไม่สงสัยอะไรเลยหรอวะ...ว่าคนมีฝีมือขนาดนั้นทำไมไปที่ไหนเขาถึงไม่รับ...ไว้มึงได้เจอ...มึงจะเข้าใจเอง
“กูว่ามึงร้ายได้ถูกคนแล้ว กูไปก่อนล่ะ”
“ไนท์กี้อย่าลืมของฝากกูด้วยนะ” มันอะไรกันวะพี่น้องบ้านนี้ กูบอกว่ากูไปเข้าค่ายไม่ได้ไปเที่ยว ปวดประสาทโว้ยยยยย!
“มึงจะเอาตีนกูไหมล่ะเนล?”
“กูไปคุยกับพ่อมึงก่อน เดี๋ยวบอกให้คุณสมพรไล่ให้พ่อมึงกลับไปทำงานที่ฮ่องกงเร็วๆเลยดีกว่า” พูดจบมันก็เดินตรงเข้าบ้านไปโดยไม่หันมาสนใจอะไรผมอีก แต่...พ่อกูก็พ่อมึงนะ ส่วนสมพรที่มึงพูดถึงก็แม่มึงเหมือนกันไอ้เชี่ยเนล! กูคิดตามกูยังงงเลย แล้วตกลง พ่อกู พ่อมึง แม่กู สมพร คือใครอะไรยังไงกูสับสนฉิบหาย?! รบกวนคราวหลังมึงช่วยเรียกให้เหมือนที่คนปกติเขาทำด้วยนะ!
“อย่าลืมเรื่องฝึกงานพี่รหัสกูนะเว้ย!” ตะโกนย้ำตามหลังมันไป มันไม่ตอบอะไรกลับมาแต่ยกมือทำสัญญาณว่ามันรู้แล้ว ผมก็เข้าไปนั่งในBMWของตัวเอง เอากระเป๋าเสื้อผ้าโยนไว้ที่เบาะหลังก่อนจะตรงไปรับไอ้นนท์ก่อนแล้วค่อยไปซื้อของกัน
นาฬิกาบอกเวลาเกือบๆตีหนึ่งแต่พวกเราก็ยังไม่ได้ไปไหน เพราะความเอาแต่ใจของไอ้เหนือ มันอยากให้ปอนด์ไปขึ้นรถคันเดียวกับมัน เถียงกันอยู่นาน ผมสงสารไอ้ปอนด์เพราะมันเตรียมการทุกอย่างไว้แล้ว ยอมลงทุนไปแลกเหรียญบาทกับไอ้ต้นไว้ตั้งแต่เมื่อสามวันที่แล้ว แถมยังช่วยขนลังเหล้าลังเบียร์ขึ้นรถไปแอบไว้กับพวกผมอีกด้วย...อยากเดินเข้าไปช่วย...อยากออกหน้ารับแทนแค่ไหน...สถานะเพื่อนสนิทแบบผมคงทำได้แค่มองดูจากตรงนี้เท่านั้น
“มึงไม่เป็นไรนะ?” ไอ้นนท์เดินเข้ามากอดคอผมหลังจากที่บทสรุปคือปอนด์ต้องยอมไปนั่งรถคันเดียวกับมัน ภาพของปอนด์ถูกมือแกร่งโอบไหล่เดินขึ้นรถไปด้วยกันทำเอาผมเจ็บที่หัวใจ...ทำไม...ขอแค่ได้อยู่ใกล้...ขอแค่ได้จ้องมองปอนด์จากมุมนี้...แค่ในฐานะเพื่อนสนิท...ไอ้เหนือมันก็ให้ผมไม่ได้...มึงมันโคตร “ร้าย”
“ขอเหล้าให้กูหน่อย จัดหนักเพียวๆโซดาไม่ต้องน้ำแข็งก้อนเดียวพอ!” รถออกมาได้ซักพัก เพลงก็ถูกเปิดอย่างครึกครื้น ทั้งวงเหล้า วงไพ่ วงแดนซ์ มีให้เลือกสรรอย่างครบครัน ใครสนใจเลือกทางไหนก็ค้นหาแนวทางของตัวเอง ส่วนกลุ่มของพวกผมยึดพื้นที่ชั้นหนึ่งประจำกันอยู่ด้านล่างหน้าห้องน้ำกลิ่นหอมฉุยยามลมโชยมา ทั้งวงเหล้าสุรา+ไพ่ จัดไปแบบเน้นๆ
“งั้นเชิญมึงยกขวดเหล้ากรอกปากเลยเถอะ โซดาไม่ต้องน้ำแข็งก้อนเดียว ห่า อยากจะน็อคตายตั้งแต่แก้วแรกเลยรึไงวะ?!” ไอ้ต้นด่าผมทันทีก่อนจะส่งแก้วเบียร์ให้ผมแทน เป็นแบบนี้ทุกทีสั่งอีกอย่างเสือกได้อีกอย่าง ครั้งก่อนที่หอไอ้ปอนด์กูสั่งเบียร์แต่ได้เหล้า พอสั่งเหล้ากูกลับได้สปาย ฉิบหายมึงอยากตายคาตีนกูใช่ไหม?! อารมณ์กูยิ่งหม่นๆอยู่
“เชี่ยธามมึงอย่าโกงๆๆ สัด! กูเห็นนะมึงแอบดูไพ่กูตอนกูหันไปรับแก้วเหล้าจากไอ้ต้น” เริ่มได้ไม่ทันไรก็เปิดศึกด่ากัน โกงกันเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกมัน แต่เรื่องด่ากันผมก็ยังไม่เข้าใจ จะอะไรนักหนากับเงินแค่ไม่กี่บาท หรือเพราะศักดิ์ศรีมันค้ำคอต่อให้เสียแค่บาทเดียวก็ขอให้ได้ด่าก่อนอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง?
“กูอยากร้องเพลงว่ะ” หมดแก้วแรก ยื่นมือไปรับแก้วที่สองต่อ ผมต้องบอกไอ้ต้นไปว่าขอเบียร์ ผมถึงจะได้แดกเหล้า
“เอาแล้ว หล่อโคตรพ่ออยากร้องเพลง ขอพวกกูหาที่อุดหูก่อนนะ” พูดเกินไปแล้วไอ้แบท เสียงกูออกจะไพเราะ จำได้แม่นเลย วันงานโรงเรียนตอนกูอยู่ม.ปลายปกติกูเล่นตำแหน่งเบส แต่ตอนนั้นคิดอยากจีบสาวเลยขอร้องนำซักเพลง ร้องยังไม่ทันถึงท่อนฮุกกูก็ได้รองเท้ากลับบ้านไปฝากแม่ตั้งหลายคู่ สุดยอดเลยใช่ไหมล่ะพลังเสียงกู
“มึงอยากร้องอะไรมึงร้องเลย เชิญตามสบาย” ไอ้นนท์มึงมันเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ เข้าอกเข้าใจกู หันไปว่าจะกอดทำซึ้งก็ถึงกับอึ้งอยากเปลี่ยนเป็นต่อยหน้ามันซักหมัดแทน ทิชชู่จุกอยู่ในรูหูทั้งสองข้างนั่นคืออะไร? ทำแบบนี้มึงด่ากูเหมือนไอ้แบทยังดีซะกว่า
“ไอ้นนท์แม่งกวนตีน” กระดกเหล้ากรอกปากแก้วที่สองจนหมด รับรู้ได้ว่าเริ่มมึนๆ
“ร้องไปๆ อยากร้องเพลงอะไรมึงก็ร้องเลย เดี๋ยวพวกกูร้องต่อให้ถ้ามึงไปต่อไม่ได้” ไอ้คิมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนเริ่มรำคาญ มันเลยตัดปัญหาโดยการตามใจผมให้จบๆไป
“พยายามจะทำวิธีต่างๆ ให้เธอนั้นรักฉัน...พยายามทุกวัน มอบให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ...เหมือนเดินบนสะพานที่มีปลายทางคือใจของเธอ...ยังคงคิดและหวังจะนำเอารักแท้นี้ไปให้~~~~~” ผมเปิดท่อนแรกก่อน พร้อมรอคนมาสานต่อท่อนต่อไปให้เพราะยังกระดกเหล้ากรอกปากตัวเองอย่างเมามันส์อยู่
“แต่ทำไม เดินมาเนิ่นนานไม่ถึงซักที...แต่ทำไม มองดูเส้นทางเหมือนยาวออกไป...อยากรู้ว่าฉันต้องทำตัวอย่างไร~~~~~ กูว่ามันก็ไม่มีอะไรให้คิดยากเลยนะ สิ่งที่มึงต้องทำคือไปขึ้นรถซะ แล้วถ้าเส้นทางมันยาวนักก็จัดเครื่องบินแม่งเลย” ไอ้ต้นเป็นคนร้องท่อนนี้ให้พร้อมเสนอความคิด มันพูดจบทุกคนก็เห็นด้วยชอบอกชอบใจชนแก้วกันใหญ่ อืม...เป็นความผิดกูเองที่เลือกเพลงนี้
“ใจของคนหนอคน...ก็ไม่รู้จะห้ามยังไงให้ลมไม่เปลี่ยนทิศ...และชีวิตจะห้ามยังไงให้เธอไม่ไป ไม่มีทาง~~~~~” เอาละเพลงนี้น่าจะไปรอด กูหนีมา Big Ass แล้ว หลังจาก getsunova กูล่มไม่เป็นท่า
“เรามาไกลเท่านี้ก็ดีเหลือเกิน...ขอบใจนะที่เคยมีกัน...มันถึงเวลายอมรับความจริง...เรามาไกลเท่านี้ก็เกินที่ฝัน ตั้งเท่าไร~~~~~ อ้าว ห่า ตอนแรกทำท่าจะเป็นจะตายบอกอีกไกลแค่ไหนจะใกล้กัน พอมาไกลเท่านี้เสือกบอกดีเหลือเกิน เกินที่ฝันแล้ว มันบ้าป่าววะ ถอดใจง่ายฉิบหาย!” อืม เพลงเขาแต่งมาดีๆคนที่เสือกนำมาต่อกันนั่นแหละที่บ้า เชิญมึงเล่นไพ่ต่อไปเถอะไอ้ธาม ทางที่ดีก็อย่าเสือกพูดอะไรขึ้นมาอีกก่อนความอดทนของกูจะหมดลง
“พวกมึงช่วยร้องเฉยๆแบบไม่ต้องออกความเห็นต่อได้ไหมวะ?” ผมโวยวายด่าพวกมันไป
“เริ่มเมาแล้วดิเชี่ยไนท์ จากนี้จับตาดูมันไว้อย่าให้ไปเกรียนใส่ใครที่ไหนล่ะ เดี๋ยวแม่งเป็นเรื่อง” ใครเมา กูยังไม่เมา! แล้วไอ้นนท์มึงทำไมถึงมีสามหัววะ?
“ยังๆๆ กูยังไม่เมา ขอเหล้าต่อ จัดมาไอ้ต้น” ส่งมาแบบฉับไวกรอกใส่ปากได้อย่างต่อเนื่อง แก้วแล้วแก้วเล่าจนเวลาผ่านไปนาน ถึงจังหวัดไหนแล้วไม่รู้ รู้แค่ผมแหกปากร้องเพลงดังลั่นไม่หยุด โหยหวนจนทุกคนแทบอยากเอาตีนมากระแทกปากให้หยุดร้อง แต่ก็ไม่มีใครสามารถหยุดผมได้
“ขอให้ความรักมีแต่ความสุขใจ...ไม่ว่าสิ่งไหนเข้ากันหมดทุกอย่าง...ขอให้ความรักเขาและเธอไม่มีจืดจาง...มีเขาเคียงข้างไม่มีความทุกข์ใด~~” หือ? ใครเอาแก้วเหล้ากูไปไหนวะ แก้วกูหายไปหนายยยยยยย! ใครมันบังอาจขโมยแก้วของกูไป มันต้องตายสถานเดียว!
“ไอ้ไนท์มึงจะทำอะไร?”
“แก้ว...แก้วกูไปหนายยยยยยยยยยย!” คว้าไปไม่เจอ เจอแต่อะไรไม่รู้นิ่มๆเด้งๆสองก้อนกลมๆ อุ่นมือดีเหมือนกัน ดึ๋งๆ เด้งดึ๋งดั๋ง ฟิตปั๋งดีจริงๆ
“จุกเชี่ยๆ กะ...แก้วมึงก็อยู่ในมือซ้ายที่มึงถืออยู่นั่นไง...แล้วก็ช่วยเลิกขยำไข่กูเล่นได้แล้วสัด กูจุก!” ถึงว่าแก้วกูทำไมเล็กลง ที่แท้จับเป้าไอ้คิมอยู่นี่เอง
“โทษทีๆ มองไม่ถนัด” แต่...ปวดฉี่ว่ะ
“ไอ้ไนท์ทำไร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มือใครวะมาจับตัว จับแขน จับขาเต็มไปหมด ปล่อย! กูจะฉี่
“กูจะฉี่”
“นี่มันที่นั่งกู! ไอ้ธามมึงรีบไปบอกคนขับให้แวะปั๊มด่วนๆ ก่อนพวกเราจะไม่มีที่ให้นอนเพราะโดนไอ้ไนท์มันฉี่ใส่ ส่วนมึงทนไว้ก่อนไอ้ไนท์ ใจเย็นๆถึงปั๊มแล้วค่อยปล่อย โอเคนะ” เอาโอเลี้ยงแทนได้ไหม? กำลังอยากซัดคาเฟอีนพอดี หนังตาหนักๆมองไม่ชัดเป็นภาพซ้อนกันยังไงก็ไม่รู้ สงสัยต้องตัดแว่นซะแล้ว
“เวรเอ้ย! เมาแล้วเกรียนทุกทีสิให้ตาย” ทุเรียน? ไม่ชอบว่ะกลิ่นแรง ว่าแต่ใครมันอยากแจกทุเรียนเอาตอนนี้วะ? มันใช่เวลาไหม?!
“.......................” เป๋ซ้าย เซขวา หน้าคะมำ จากนั้นเหมือนรถหยุดวิ่ง
“ถึงแล้วหรอวะ?” ถามไอ้นนท์ที่จับแขนผมอยู่ พันตัวกูเป็นหนวดปลาหมึก พวกมึงเป็นอะไรกันวะเนี่ย
“ยัง! เดี๋ยวกูพามึงไปเข้าห้องน้ำก่อน” อืมๆ กูปวดฉี่อยู่สินะ เกือบลืมไป
มีต่อนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
“ยัง! เดี๋ยวกูพามึงไปเข้าห้องน้ำก่อน” อืมๆ กูปวดฉี่อยู่สินะ เกือบลืมไป
“เออ งั้นกูกับไอ้ธามจะไปหาไรกิน พวกมึงเอาไรไหม?” เสียงไอ้คิมถาม
“เอาอะไรมาก็ได้ที่ทำให้ไอ้ไนท์หายเมาเร็วๆได้ยิ่งดี กูเหนื่อยจะเป็นพ่อมันแล้ว” ใครพ่อกูไอ้นนท์ พูดจาให้มันดีๆหน่อย พ่อกูอยู่บ้าน พ่อกูไม่มา ตอนนี้คงเถียงกับเนลอยู่ เพราะเนลกวนส้นตีน!
“ลูกมึงแต่ละคนน่าปวดหัวว่ะไอ้นนท์ คนหนึ่งเมาแล้วเกรียน อีกคนไม่เมาแต่ปกติก็เหมือนบ้าอยู่ตลอดเวลา ส่วนคนสุดท้ายก็โง่จนถูกผู้ชายหิ้วไป”
“เออ ทำไงได้วะ กูมันคุณพ่อลูกสาม ตัวเท่าควายยังดูแลตัวเองกันไม่ได้” มันจูงผมให้ลงจากรถเดินตามมันไป เหมือนโลกมันเอียงๆ ผมเซหน่อยๆ จนมาถึงหน้าห้องน้ำได้มันก็ปล่อยผม
“กูสูบบุหรี่อยู่ข้างหน้านะ มึงมีอะไรเรียกกูแล้วกัน”
“เออ” เดินเกาะผนังเข้าไปด้านใน เห็นใครบางคนกำลังยืนฉี่อยู่ ภาพเบลอๆเห็นไม่ชัด อยากเดินเข้าไปใกล้ๆไม่ทันไรขาก็ก้าวไปไวกว่าความคิด...เซถลาไปแบบทรงตัวไม่อยู่...กว่าจะหยุดได้...ปากก็ทิ่มไปตำเข้ากับแก้มสากๆของใครบางคน...เจ็บปาก...หน้าหนามาก...ใครวะ?!
“ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! น้ำยาโกนหนวดกลิ่นนี้กูชอบ” สูดหายใจเข้าไปฟอดใหญ่ๆ...เต็มปอด...แก้มใครวะหอมใช้ได้...สากแต่หอม..ขอกูตั้งหลักถอยหลังแป๊บพอดีคอนโทลขาตัวเองไม่ได้อย่างใจ เพราะอะไรก็ไม่รู้
“มึงอีกแล้วหรอ! ทะเล่อทะล่าเข้ามาหอมแก้มกูทำเชี่ยไร วอนตีนกูหรอไอ้ไนท์” เสียงคุ้นๆ...หน้าก็คุ้นๆ...แต่นึกไม่ออก...ใครวะ?...รู้จักชื่อกูด้วย
“โทษทีๆ กูไม่ได้ตั้งใจ แก้มมึงแม่งสากว่ะ ไม่นุ่มเลย...แต่หอมดีนะ” มันจัดการธุระเสร็จ...เดินไปล้างมือ...แล้วกลับมาหยุดยืนจ้องหน้าผมต่อ
“เจอมึงทีไรต้องในห้องน้ำ สภาพเมาแบบเกรียนแตก และเสือกจำกูไม่ได้!” มันถอนหายใจ...บ่นอะไรงุ้งงิ้ง
“มึงเป็นใครล่ะ?” ถามมันไปแบบไม่มองหน้า เพราะหันตัวเข้าหาโถฉี่
“แทน” ชื่อนี้...เสียงนี้...จำได้แล้ว...ที่แท้ก็แคนเพื่อนเก่านี่เอง...วันนี้ไม่ได้ไปผับ...แต่ทำไมเจอแคนอีกแล้ว?
“คิดว่าใคร แคนนี่เอง แล้วเป็นไงมาไงถึงมาเยี่ยวได้วะ?”
“กูจะตอบมึงยังไงดีกับคำถามนี้ แล้วกูชื่อแทน ไม่ใช่แคน แทนน่ะแทน!” ตะโกนทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้ ฮึ่ย! หงุดหงิดยืนก็เหมือนจะล้ม...ปวดฉี่ก็ปวด
“แคนๆๆ” เรียกมันที่ยืนทำหน้าโมโหอยู่ข้างหลัง...กลัวแคนตะคอกใส่...สะกิดแขนแคนเบาๆ
“ถ้าไม่เมาสาบานกูจะกระทืบมึงให้เละ เรียกกูทำส้นตีนอะไร!” แคนเสียงดังอีกแล้ว...โมโหใครวะ...เดี๋ยวกูฉี่ก่อนจะไปจัดการให้
“แคนจับตัวกูไว้หน่อย ขาไม่นิ่ง กูยืนฉี่ไม่ได้” ตัวใหญ่เท่ากัน...แรงเท่ากัน...เวลาล้มคงช่วยพยุงไว้ได้
“ทำไมกูต้องช่วยมึงด้วย!” แคนเกาหัวอย่างหงุดหงิดเหมือนคนโกรธจัด...ใครทำแคนโมโห บอกกูมา!
“เพราะถ้ามึงไม่ช่วยกู กูก็จะฉี่ไม่ได้ แล้วถ้ากูฉี่ไม่ได้กูก็จะทรมาน มันเป็นบาปนะ มึงทำแบบนั้นกับกูได้ลงคอหรอ กูปวดฉี่นะแคน” มองสบตามันทั้งที่ยังเห็นเป็นภาพซ้อน...สายตาคมจ้องตอบ...รู้สึกบางอย่าง...แต่ไม่เข้าใจ...รู้แค่สายตาที่มองมา...มีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกปั่นป่วน...ใจ
“คุยกับมึงแล้วกูปวดหัว เออๆ ช่วยจับก็ได้วะ ให้เร็วนะมึง!” แล้วมันก็ยื่นมือมาจับเอวผมไว้ข้างเดียว อืม... กำลังจะปลดตะขอขาก็เซถอยหลัง...เหมือนจะล้มลง
“ระวังหน่อยสิไอ้เกรียน” แขนแกร่ง...เขามาโอบไว้รอบเอว...จากด้านหลัง...กอดไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง...พยุงตัวให้...รู้สึก...อบอุ่น...หลังแนบไปกับตัวอีกฝ่าย...แต่แบบนี้...
“แคนมึงอย่าแอบมองไนท์จูเนียร์ของกูนะ” ไม่ไว้ใจเลยจริงๆ...มือที่กอดอยู่รัดเอวผมแน่นกว่าเดิม...และเพราะสูงเท่ากันมันเลยเอาหน้ามันแนบไว้กับหน้าผม...แก้มสากมากแคน...ว่างๆไปเข้าสปาหน้าบ้างนะ...เพราะเขามีให้นวดหน้าด้วยฝ่าเท้า
“เออๆ กูจะดูทำไมของกูใหญ่กว่ามึงอีก เร็วๆ ใครเข้ามาเห็นกูกับมึงท่านี้แล้วเขาจะเข้าใจผิด ขามึงก็เสือกมาง่อยเปลี้ยอะไรตอนนี้วะ ตัวก็หนัก ถ้ากูไม่กอดไว้แน่นๆมีหวังได้ลงไปคลุกฉี่ตัวเอง”
“แคนมึงทำไมถึงพูดมากวะ?” จัดการปลดตะขอรูดซิบลง...ควักไนท์จูเนียร์ออกมาแล้วก็ทำธุระส่วนตัวไป
“กูชื่อแทน เชี่ย! แล้วทำไมกูถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้มึงด้วย กับผู้หญิงกูยังไม่เคยเทคแคร์ขนาดนี้แล้วมึงเป็นใครถึงมาสั่งให้กูทำนู้นทำนี่!” แคนหันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่นานผมก็จัดการธุระของตัวเองเสร็จสรรพ แคนก็โอบประคองผมไปที่ก๊อกน้ำ
“เวรเอ๊ย!” เห็นผมเปิดก๊อกน้ำเองไม่ได้ซักทีมันเลยเปิดให้ พร้อมจับมือผมทั้งสองข้างรวบไปรองรับน้ำที่ไหลลงมาจากก๊อก มันจับให้ตัวผมเอนไปพิงร่างมันไว้เต็มที่ ส่วนมือของมันอีกข้างก็ใช้กดสบู่เหลวแล้วเอามาลูบที่มือผมจนเกิดฟอง มันถูมือผมเบาๆ จนเห็นว่าสะอาดมันก็เปิดน้ำล้างให้ แล้วคว้าทิชชู่มาเช็ดๆถูๆจนแห้งสนิท
“มึงใจดี” ผมบอกไป...อยากพูด...เพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“กูอยากจับหัวมึงจุ่มลงในชักโครกมากกว่าจะมาทำอะไรแบบนี้ให้เป็นร้อยเท่า!” แคนมึงพูดมากอีกแล้ว น่ารำคาญว่ะ ฮึ่ย! อยากปิดปากให้พูดไม่ได้...อยากทำอะไรซักอย่าง...แต่มือถูกจับรวบไว้...
“.....................อุ๊บส์!................อื้อ..............” เพราะมือไม่ว่าง...รำคาญที่แคนพูดมาก...หันหน้าเข้าไปหา...ไม่ต้องเสียเวลาก้มหน้าลงไปมอง...เพราะสูงเท่ากัน...ปากบ่นไม่หยุด...อยากทำอะไรซักอย่าง...ต้องทำอะไรซักอย่าง...แต่มือถูกจับรวบไว้...ถ้างั้น...ก็ใช้ปาก...ริมฝีปากเข้าประกบปากช่างพูดให้ปิดสนิท...สบายหูขึ้นเยอะ...ตัวหอม...กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดียวกัน...รสน้ำลายในปาก...รสไวน์...หอม...หวาน
“ไอ้ไนท์อย่ากัด” กัดปากมัน...นุ่มๆหยุ่นๆ...เหมือนเคี้ยวเยลลี่...ใช้ลิ้นเลีย...รสชาติเป็นไวน์...สอดลิ้นเข้าไปด้านใน...รสชาติไวน์แผ่ซ่านในปาก...ลิ้นอีกคนกีดขวาง...หงุดหงิด...แค่อยากจะชิมไวน์เท่านั้น...ดุดดันลิ้นอีกคนออกห่าง...อื้มมมมม...น้ำลายซึมไหลออกทางมุมปาก...หายใจไม่คล่อง...เริ่มอึดอัด...ไม่อยากรู้รสไวน์แล้ว
“อื้อออออออออออออ แคนดื่มไวน์มา?” ถอนริมฝีปากออก...ถูกโอบกอดไว้รอบตัว...ขาไม่มีแรงยิ่งกว่าเดิม เพราะอะไรกันหว่า? ชิมไวน์แค่นี้ทำไมหัวใจถึงเต้นแรง...วางคางเกยไว้ที่ไหล่กว้าง...ทิ้งน้ำหนักให้อีกคนกอดพยุงไว้เต็มที่เพราะขี้เกียจออกแรง...อยากนอนมากกว่า
“มึงจูบกูทำไม?! กัดปากกูจนได้เลือดอีกนะมึง!” พูดได้ปุ๊บก็เสียงดังใส่ทันที ทำไมชอบตะคอกนักวะ พูดกันดีๆก็ได้อยู่ใกล้แค่นี้เอง...เดี๋ยว...ก็ปิดปากอีกรอบซะเลย
“งั่มมมมมมมมมมมมมม!” กัดไล่มันไปแรงๆจมมันสะดุ้ง...หนวกหูคนจะหลับจะนอน...ซบไหล่ของมันทำท่าจะหลับ
“ไนท์มึงอย่าหลับนะ ตื่นก่อน!”
“กูง่วง”
“แต่นี่มันในห้องน้ำ มึงนอนไม่ได้ อย่างอแง เดินออกไปขึ้นรถก่อน”
“........................”
“เฮ้อ! เจอมึงทีไรกูสติแตกทุกที”
“อ้าว! พี่แทน เชี่ยไนท์! พวกมึงทำอะไรก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนน!” เสียงเหมือนไอ้นนท์ตะโกนขึ้น ร้องเสียงหลงเหมือนควายถูกเชือด ตกใจอะไรนักหนา คนแค่จะหลับจะนอน
“มึงมาก็ดี รีบพามันออกไปจากตัวกูก่อนที่กูจะหมดความอดทน แล้วอย่าปล่อยมันมาเข้าห้องน้ำคนเดียวตอนเมาอีก” เหมือนแคนกัดกรามข่มอารมณ์...ใครทำให้แคนโมโหอีกแล้ว..เดี๋ยวกูจะกระทืบมันให้ แต่...หลังจากกูตื่นก่อนนะ
“ครับๆ แล้วมันได้ทำอะไรแปลกๆไปไหมพี่?!” ไอ้นนท์เข้ามาโอบตัวหิ้วปีกผมไว้
“ทำ!...............................เยอะด้วย!” พูดจบแคนก็เดินออกไปแบบไม่สนใจใยดีผมอีก...ผมผิดอะไรแคนถึงได้หนีผมไป...ผมแค่ปิดปากแคนเพราะรำคาญ จากนั้น...ก็เลยได้ชิมไวน์
“เชี่ยไนท์! ถ้ามึงตื่นมาแล้วรู้ว่าไปทำอะไรกับศัตรูไว้บ้าง กูว่ามึงได้ฆ่าตัวตาย อย่าเสือกจำเรื่องราวได้ก็แล้วกัน” จากนั้นผมก็หลับไปแบบไม่ได้สติ รู้ตัวอีกทีก็ตอนไอ้นนท์ปลุกตอนเช้าว่าถึงดอนเกิบหายแล้ว
........................................
...........................
...............
.......
..
.
ตื่นมาท้าแสงแดดและฝุ่นตลบอบอวน ท้องไส้ปั่นป่วน อะไรที่กินเข้าไปเมื่อคืนก็อยากจะออกมาซะเหลือเกิน อาการแฮงค์นี่แย่จริงๆ หน้าซีดเหงื่อแตก ร้อนก็ร้อนยังต้องมาเดินกลางป่ากลางทุ่งนาแบบนี้ ปอนด์ยื่นผ้าเย็นส่งให้ผม ผมรับมาและยิ้มให้มันไป ใจอยากจะพูดมากกว่าขอบคุณแต่เพราะไอ้นนท์มันบอกว่าไอ้เหนือจ้องปอนด์กับผมเขม็งซะก่อนผมเลยทำอะไรมากไม่ได้เพราะไม่อยากให้ปอนด์เดือดร้อน ปอนด์ถูกไอ้นนท์บอกให้ออกห่างผม ส่วนผมไอ้นนท์มันจะเป็นคนดูแลเอง
“มึงไหวแน่นะ?” ไอ้นนท์ถามผมในขณะที่มันรับกระเป๋าผมไปแบกไว้ที่หลังให้
“ไม่ไหวว่ะ แต่ทำไงได้ ยังไงก็ต้องเดินไปอยู่ดี” รู้สึกด้านหลังมีสายตาของใครบางคนจ้องมองอยู่ตลอด หันไปก็เจอไอ้เชี่ยแทน มองอะไรนักหนา หน้าตาแม่งโคตรน่ากลัว
“เมื่อคืน...ในห้องน้ำมึงจำอะไรได้บ้าง?”
“กูเข้าห้องน้ำด้วยหรอวะ? จำไม่เห็นได้” เอาจริงๆกูหลับไปตอนไหนยังไม่รู้เลย
“ยังไงก็อยู่ห่างๆไอ้พี่แทนไว้ก็แล้วกัน คดีติดตัวมึงเยอะว่ะ หลายคดีเลย” พูดจบมันก็เดินนำหน้าผมไป ไม่ปล่อยให้ผมได้ซักถามอะไรต่อ เดินมาซักพักก็ถึงดอนเกิบหาย แยกย้ายกันไปพักจนหายเหนื่อยก็ถึงเวลาจับคู่กันนอนเต็นท์ ปอนด์นอนกับไอ้เหนือ ไอ้ธามนอนกับไอ้พี่มิน ผมนอนกับไอ้นนท์ ส่วนไอ้แทนที่เอาแต่จ้องหน้าผมเหมือนจะแดกหัวผมให้ได้ต้องไปนอนกับพี่โรม ส่วนเกินจริงๆเลยมึง ไปไกลๆได้ยิ่งดี
“ไอ้นนท์” ผมที่กำลังช่วยไอ้นนท์กลางเต็นท์ใกล้จะเสร็จจู่ๆไอ้พี่แทนก็เดินเข้ามาเรียกตัวมันออกไป มึงสองคนไปสนิทกันตอนไหนวะ ทำไมกูถึงไม่รู้ ขนกระเป๋าและข้าวของเข้าไปวางในเต็นท์เสร็จสรรพไอ้นนท์ก็เดินกลับเข้ามาพร้อมหน้ากวนตีนของใครอีกคน
“เอ่อ ไอ้ไนท์ ให้พี่แทนนอนกับเราด้วยนะ”
“ไม่! ทำไมต้องให้มันมานอนด้วย มึงก็ไปนอนกับพี่โรมสิ” ประโยคหลังผมหันไปพูดกับไอ้แทน จนมันเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผม
“ปากมึงนี่วอนส้นตีนกูทุกครั้งที่เจอหน้ากันจริงๆ หายเมาแล้วเสือกจำอะไรไม่ได้...แต่กับคนที่จำได้แทบอยากเข้ามาแหกอกมึงรู้ไหม?!” มันพูดพล่ามอะไรของมัน...เห็นสายตาของมันสั่นไหว...ผมไปทำอะไรให้มันโกรธขนาดนี้วะ
“พูดเชี่ยไรของมึง อย่ากวนตีนกู กูไม่ให้มึงนอนด้วย”
“แต่กูจะนอนกับมึง”
“กูไม่ให้”
“กูจะนอน”
“ก็บอกว่าไม่ให้นอนด้วยไงวะ มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง!”
“ก็กูบอกว่ากูจะนอนกับมึงด้วยไง มึงนั่นแหละที่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง” เว้ย! กูจะทำยังไงกับมึงดีวะเนี่ย ดูมันยังมายิ้มยักคิ้วกวนส้นตีนส่งให้กูอีก
“กูไม่ยอมนะไอ้นนท์ ยังไงก็ไม่ให้มันนอนด้วย”
“มึงยอมๆไปเถอะ กูคนกลางรำคาญกว่าร้อยเท่ายังไม่ว่าอะไรเลย” อ้าว มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไงวะไอ้นนท์
“แม่ง! อยากทำอะไรก็ทำ” เดินหนีมันออกมา ขอหลบไปสงบสติอารมณ์ซักพัก ไม่มีเรี่ยวแรงจะเถียงกับมันต่อเพราะอาการแฮงค์ยังไม่หายดี
“ไนท์”
“มึงตามกูมาอีกทำไม?!”
“มึง...จำอะไรไม่ได้เลยหรอ?”
“จำอะไร? มึงต้องการจะบอกอะไรกันแน่”
“เฮ้อ...กูก็ไม่รู้ว่ะ ตัวกูยังไม่รู้เลย ไว้กูแน่ใจแล้วจะบอกมึง” อ้าว ส้นตีน แล้วเสือกทำให้กูอยากรู้
“กูอยากรู้ตายล่ะ”
“หึ...ถึงตอนนั้น ไม่อยากรู้มึงก็ต้องได้รู้..................แล้วกูจะบอกอะไรให้นะ...ว่าถ้าจะจูบคนอื่น...มันต้องมีสติแบบนี้!”
“...........................อุ๊บส์! อื้ออออออออออออออออออออออออออออออ!” พูดจบมันก็ประกบปากผมทันที...ไม่นาน...เพียงแค่นั้นมันก็ถอนปากออกไป...แล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเอง...ยกยิ้มอย่างผู้ชนะ...ก่อนจะเดินออกไป...ปล่อยให้ผมยื่นอึ้งเพราะถูกขโมยจูบไปแบบไม่ทันตั้งตัว
“หึ แล้วอย่าจำไม่ได้อีกล่ะ”
“ไอ้แทนมึงจูบกู!” กว่าจะตั้งสติได้มันก็เดินลับสายตาไปแล้ว...จูบแรกสำหรับผู้ชาย...จูบแรกที่เสียไปให้กับผู้ชาย...จูบแรกสำหรับศัตรู...ผมเสียจูบแรกให้กับคนที่เกลียดที่สุด...ไอ้เชี่ยแทน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
บอกใครไม่ได้สำหรับเรื่องนี้...
ให้ใครรู้ไม่ได้...เด็ดขาด!
แล้วหัวใจทำไมถึงเต้นแรง.......................................อาจคงเพราะกำลังโกรธ?!
แค้นนี้ต้องชำระ...ไว้คราวหน้ากูจะเล่นมึงให้เจ็บหนักเลยคอยดู
โทษฐานที่บังอาจขโมยจูบกู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อเลนเอาตอนใหม่มาฝาก :heaven ตอนนี้เป็นตอนต่อของคู่รักนองเลือดนะคะ ใครที่กำลังรอได้อ่านกันแล้ว :hao3: :hao7:
ไนท์เมาแล้วเกรียนแตกไม่พอยังไปจูบคนอื่นเขาก่อนแล้วตัวเองดันลืมอีก :z3: ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ
I-AMมันฝากขอโทษด้วยนะคะที่ตอนนี้ช้า :hao5: ยังไงก็ติดตามนิยายเรื่องนี้ไปเรื่อยๆนะคะ
โอมมมมมมม จงรักปอนด์ หลงพี่เหนือ และรักนิยายเรื่องนี้แบบถอนตัวไม่ขึ้นกันต่อไป I-AM เล่นของ :call:
ปล. ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้าาาาาา :L2: :3123: :L1: :กอด1:
ปล.2 ทุกความเห็นถือเป็นกำลังใจของนักเขียน และ คนอัพนิยายเสมอ :pig4:
-
ตอนเมาไม่จำ แต่ให้จำตอนไม่เมาดีแล้วพี่แทน :katai3: :katai2-1:
-
ไนท์ ตอนเมาเนี่ย เหนื่อยใจจริงๆ
ทำเอาพี่แทนไปไม่เป็นเลย เอิ๊กๆ
:mew1:
-
แหล่วแหล่วแหลวแหลวแล้วววววววววพี่แทนมีแต่ได้กับได้วะ~~~~
โธพ่อเดือนคณะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:ไนท์เลวาเมาโคตรรั่วเลยอะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดดดด . . . . เขินอะะะะ # ชอบคู่นี้ที่สุดเลยยยยย ><
-
คนรอบตัวปอนมีใครปกติบ้าง เกรียน คิกคิก :katai3:
-
ชอบคู่นี้มากกว่าคู่หลักอีก 555
-
รักคนเขียน :mew1:
-
เกรียนมากกกกกกกก
-
เมาแล้วเกรียนแบบนี้สมควรโดนพี่แทนกดเป็นอย่างยิ่ง
-
ไนท์ถ้าเมาแบบนี้อีกรอบ แล้วเจอพี่แทนอีก คงโดนจับกดแล้วแหละ ฮ่าๆๆๆๆ
พี่แทนกดโลดดดดดดดดด อนุญาต อิอิ
-
โบกธง เชียร์ ไนท์ อ่ะ :hao3: :hao3:
-
5555 เราชอบคู่นี้
ทั้งไนท์ ทั้งแทน แมนแมนด้วยกันทั้งคู่
แถมยังเป็นศัตรูกันอีก
ไนท์เมาแล้วน่ารักมาก
ไปจูบเค้าแถมยังจำไม่ได้อีก
-
ไนท์นายเมาแล้วเกรียนตลอดจำอะไรไม่ได้เลยแล้วที่พี่แทนจูบอ่ะมันไม่ใช่จูบแรก จูบแรกนายเป็นคนจูบพี่เค้าเอง555 นนท์แม่งกวนพระบาทอ่ะ บอกไนท์ร้องเพลงตามสบาย แต่เสือกเอาสำลียัดหูฮ่าๆ ชอบประโยคที่นนท์พูดว่า'กูอยู่ตรงกลางกูยังไม่ว่าอะไรเลย' แล้วนนท์นี่พ่อลูกสามอ่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ^^ อ่ะๆอยากอ่านมินธามบ้าง(มาเมื่อไรก็ได้ขอแค่มา)
-
ตอนต่อไปขอมินธามด้วยคนนน
-
:hao6:ไนท์น่ารักมากกกกกกกก พี่แทนจับกดเลย55555
-
เฮ้ยๆไนท์ได้ข่าวว่านายไปจูบพี่แทนก่อนไม่ใช่หรอ 555
-
เกรียนนี้หว่า
:katai5: :katai5: :katai5:
-
เมาแล้วเกรียนแตกจริงๆ
พี่แทนต้องย้ำความทรงจำไนท์บ่อยๆซะแล้ว
-
ไนท์เอ้ยย เมาแล้วจำอะไรไม่ได้เล้ยย นี่ถ้าโดนพี่แทนปล้ำก็คงจำไม่ได้สินะ
แหมมม คู่นี้ฮาร์ดคอแต่น่ารักค่าาา :katai2-1:
-
เหนื่อยใจแทนนนท์ เพราะดูท่าลูกแต่ละคนนี่ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ
คนหนึ่งโง่ อีกคนเอ๋อ คนสุดท้ายนี่โครตจะเกรียเป็นพ่อลูกสามก็อย่าลืมหาคนมาดูแลหัวใจนะ จะได้ไม่ว่าง อิอิ
ตอนนี้ไนท์โครตเกรียนเลยอ่ะ นี่ถ้ารู้ว่าตัวเองทำอะไรไว้กับพี่แคนนี่จะไม่หนีความอัปยศไปผูกคอตายเลยเหรอเนี่ย
-
เชี่ยพี่เหนือ แม่ง! น่ารักว่ะมึง :o8:
-
55555ไนท์เมาแล้วเกรียนมาก ทำพี่แทนหวั่นไหวเลยย
พี่แทนมารุกไนท์เร็ว ไนท์เค้าก็หวั่นไหวแล้วนะอิอิ
ชอบคู่นี้จุงงง :katai5:
-
ขอกรี้ดก่อนแปป
พี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :hao7:
เท่อ่าาา
-
ขำนนท์อะ พ่อลูกสาม 555
-
โว้ยยยย!!!!!!
คู่แทนไนท์น่ารักโว้ยยยยย
ไนท์เมาแล้วรั่วโคตรรรรรรรร
o13 o13 o13
-
ฮ่าๆๆๆๆ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เกรียนสุดๆ เมาแล้วเกรียนอะ 555555
แต่ก้อน่ารักนะ
-
ตาไนท์จำจูบแรกตัวเองไม่ได้เหรอ
หนำซ้ำพึ่งจะมีจูบแรกเนี่ยนะ
-
ถ้าไนท์จะเมาได้น่ารักขนาดนี้ :mew1: โอ๊ยน่ารักเว่อร์ :กอด1:
-
ยัง ยัง ยังไม่รู้ตัวอีก 55555
-
แทนใจสั่นล่ะซิ น้องจูบเมามันส์แต่ดันจำไม่ได้
น่าจะโกรธจนฆ่าหมกป่า แต่ตามวอแวจะนอนด้วยงี้
555 ชอบบบบบบๆๆๆ
ไนท์กี้ยอมๆ ไปเถอะ
แต่เวลาเมาแล้วน่ารักชะมัด
คู่นี้สนุก จูบแล้วต่อยแต่ขาดกันไม่ได้
:hao6:
บวกและเป็ดให้พี่เหนือสุดหวงและ ร้ายยยยยย ได้ใจ
ปล. อยากอ่านคู่พี่ชายกับพี่รหัส
-
ตอนนี้เหมือนจะแอบเปิดตัวคู่ใหม่ออกมานิด ๆปะเนี่ย
พี่เนลท่าจะร้ายไม่เบาเหมือนกันนะ ถ้าได้เจอกะพี่รหัสน้องไนท์นี่จะป่วนแค่ไหนนะ
น้องไนท์ตอนนี้เมาได้เกรียนมาก ทำเพื่อนเดือดร้อนกันทั่วหน้า :pigha2:
แต่พี่แทนนี่ดูจะครียดสุดอะ ฮามาก อยู่ดี ๆโดนเปลี่ยนชื่อเป็นแคนไหนไม่รู้ พูดไปก็คุยไม่รู้เรื่องอีก พี่แทนคงอยากจะบ้า :katai1:
ไหนจะโดนขโมยจูบแบบไม่ทันตั้งตัวด้วย แต่ที่หน้าแค้นคือตื่นมาน้องไนท์ดันจำไม่ได้นี่ซี่
งานนี้พี่แทนเลยจัดการแก้แค้นขโมยจูบคืนซะ ทำเอาน้องไนท์ถึงกะโกรธสุด ๆแต่แอบใจเต้นแรงด้วยนะ
ไม่ได้รู้เล้ยว่าตัวเองไปขโมยจูบเค้าก่อนแท้ ๆแล้วสงสัยพี่แทนจะแอบติดใจนะ
ตอนแรกยังไม่อยากยุ่งกะน้องไนท์คราวนี้ถึงกะจะขอนอนด้วย เฮ้อ เครียดแทนน้องนนท์เลยอะ
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และเป็นกำลังใจให้กันเหมือนเดิมจ้า :mew1: :L2:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดด จะได้ลุ้นได้อ่านอีกคู่มั็ยอ่ะ
คู่เนลกะพี่รหัสไนท์อ่ะ
ว่าแต่พี่รหัสไนท์คือใคร ไม่ใช่เสือนิ
-
แทนไนท์ มาแล้ว ๆ :hao7: แหม แต่คิดว่าตอนนี้จะเป็นพี่แทนเล่าบ้างซะอีกน้า
ครอบครัวน้องไนท์ น่ารักจัง เห็นอย่างนี้แล้ว รู้สึกสงสารพี่เหนือขึ้นมาเลยแฮะ ครอบครัวที่เป็นนักธุรกิจร่ำรวยเหมือนกัน
แต่ครอบครัวน้องไนท์อบอุ่น รักใคร่ ขณะที่พี่เหนือไม่มีใครเลย แต่ตอนนี้ก็มีน้องปอนด์ล่ะนะ
พี่เนล พี่ชายน้องไนท์ น่าสนใจสุด ๆ เลยแฮะ แปลกแหวกแนวไม่เหมือนใครจริงเลย
แต่ที่น่าสนใจยิ่งกว่า ก็ไอ้ตรงที่น้องไนท์จะส่งพี่รหัสที่ท่าทางจะแสบใช่เล่น ไปหาพี่เนลเนี่ยล่ะ อีกคู่ใช่มั้ยจ้ะ
น้องไนท์เมาแล้วรั่ว เมาแล้วเกรียนอีกแล้วน้า โถ ๆ คิม น่าสงสารอ่ะ โดนลวนลามซะงั้น ฮะๆๆ :laugh:
ฮาจริง ตรงคุณพ่อนนท์เนี่ย แหม๊ ช่างเปรียบเปรย แต่ก็จริงอ่ะนะ พี่นนท์นี่อย่างกับคุณพ่อลูกสามจริง ๆ ด้วย
แถมลูกแต่ละคน ก็เป็นตัวของตัวเองซะน่าปวดหัว โดยเฉพาะน้องไนท์เวอร์ชั่นเมาเนี่ย เกรียนสุดยอด
แล้วก็ยั๊งอุตส่าห์มาเจอะพี่แทนในห้องน้ำซะอีก แถมหอมแ้ก้มหอม ๆ ของพี่แทนไปหนึ่งฟอดใหญ่
แล้วทำไม๊ ทำไม พี่แทน ต้องกลายเป็น เพื่อนแคน ตอนน้องไนท์เมาทุกทีล่ะเนี่ย ฮะๆ :pigha2:
จำพี่แทนไม่ได้ ก็ยังอุตส่าห์ปั่นป่วนใจไปกับสายตาคม ๆ ของพี่แทนอีกน้า
แต่น้องไนท์เมาทีไร พี่แทนใจดี ดูแลเทคแคร์ อย่างดีทุกครั้งเลยอ่ะ
ไอ้หย๋า ๆ น้องไนท์จุ๊บปิดปากพี่แทนก่อนเหรอเนี่ย โห ดีฟคิสซะด้วยนะจ้า :m3:
พี่นนท์ ผู้เห็นเหตุการณ์อีกแล้ววว โชคดีรึโชคร้ายเนี่ย แต่ยังไม่น่ารีบเข้ามาเลย พี่นนท์อ่ะ
พี่แทนทำเป็นโมโหโกธา ฟึดฟัด ๆ ที่แท้เพราะเริ่มคิดอะไร ๆ กับน้องแล้วอ่ะดิ
แหม ๆ มาขอเค้านอนด้วยเฉยเลยนะ นอนสามคน แต่บอกว่าจะนอนกับน้องไนท์นะพี่แทน
พี่แทนหวั่นไหวแล้ว ยังไม่แน่ใจตัวเอง แต่ขนาดจูบน้องได้ทั้งสติเต็มร้อยอย่างนี้ พี่ก็น่ารู้ตัวได้แล้วน้า
น้องไนท์ โวยวาย ๆ แต่แอบใจเต้นแรง คู่นี้นี่เป็นประเภทค่อย ๆ แอบรักกันทีละนิด ๆ สินะ น่ารักนะเนี่ย
จะมีคู่แทนไนท์ต่อมั้ยน้า ยังไม่ถึงตอนวิ่งหนีควายกับงานวัดเลยอ่ะ อยากอ่านตอนนั้นด้วย จะได้มั้ยค้า
ยังไงก็รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณ I-AM กับ อเลนคุงจ้า :L2: :3123:
-
ไนท์-แทน คู่นี้อีกยาวไกล....5555
-
:katai2-1:
-
ไนท์ แทน หรือ แทน ไนท์ ก็โอทั้งคู่
อ่านแล้วอยากอ่านอีก มาต่อไวไวนะคร้าบบบบ
-
มารอ มาดัน
คือทั้งๆที่รู้ว่ายังไม่อัพก็อยากมาส่อง
55555555555555555555555555555
เข้ามาเห็นนิดๆก็พอ
-
เย้~!!!!~อ่านตามทันซะที!!>[]<
ขอโทษที่เพิ่งเม้นให้นะคะ แบบว่าอ่านรวดเดียวแล้วมาเม้นอ่ะนะ
ส่วนตอนอื่น เราจะเม้นให้แน่นอนจร้า
เราชอบเรื่องนี้มากเลย 5555 สนุกมาก!อย่างฮา 5555
ไนท์ เอ้ย! เมาแบบนี้บ่อยๆนะลูกนะ 555
-
:impress2: :impress2:
-
มารอ มาดัน
รออยู่นะจ้ะ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆ ไนท์เกรียนอ้ะ
เล่นเอาพี่แทนเอ๋อเลยเจองี้
แต่ไนท์นั่นไม่ใช่จูบแรกนะ
จูบที่สองตั้งหากล่ะ
-
ไนท์เมาบ่อยๆนะ
พี่แทนจะได้จับกดเลยยย :z1:
-
เมาจูบกับจูบตอนเมา ๆ เหมือนกันไหมจ๊ะ พี่แทนนน
-
เมาจูบ อิอิ
อิไนท์ มันดันจำไม่ได้ว่าจูบพี่แทนไปซะเต็มที่ ตอนหน้าให้พี่แทนทบทวนแบบจัดหนักไปเลย
คิดถึง พี่เหนือ - น้องปอนด์ คิดถึง เพื่อน ๆ ของทั้งสองคนด้วย
มาต่อตอนต่อไปไว ๆ เด้อ
:L2: มอบให้ I-AM กับ อเลน จุ๊บ ๆ
-
เมาทีไรหมดกันทุกที อัศวิน
-
:L2: :L2: ไนท์เมาแล้วรั่วมากกกกก
คู่นี้แลดูโหดดี5555
-
:jul1:
-
โอมมมมมมม คนอัพจงมา้เร็วๆ :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
สงสารนนท์ลูกสามคนไม่ล่ายอย่างใจเร้ย อิอิ
-
ไปส่องใน FB มา I-AM แจ้งว่าช่วงนี้ติดทั้งสอบ ทั้งฝึกงาน แล้วยัง Project จบ จะเว้นวรรคการอัพนิยายไปจนถึงวันที่ 15 จ้า เพราะงั้นเราก็มาจิ้นกันไปพลางๆก่อน :hao7:
-
ขอบคุณ sugarcandy นะฮะที่มาช่วยแจ้งข่าว
ไม่งั้นต้องกดเข้ามาส่องทุกวัน ^_^
-
หายไปไหนน้อ
-
ช่วงนี้คนเขียนมันติดสอบ ว่างอีกทีก้อหลังวันที่ 15 เลยอ้ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่เพิ่งเข้ามาแจ้ง เพราะอเลนเองก้อติดงาน
ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง วุ่นวายชุลมุนทั้งคนเขียนทั้งคนอัพ เดี๋ยวหลังวันที่ 15 อเลนจะตามจิกตามทวงI-Am มันนะคะ :mew2:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ รับรองไม่หายไปไหนแน่นอน ขอจัดการกับชีวิตช่วงนี้ก่อน แล้ว ไอ้ปอนด์จะยกพวกมาเกรียนแน่นอน :laugh:
-
5555ดีนะผมไปดูในเพจก่อนตั้งแต่วันที่พี่ I-AM แจ้งไม่งั้นส่องทุกวันแน่ แต่ก้อขอบคุณและรับทราบอีกครั้งคราฟ^^
-
ไม่เป็นไรเรารอได้คร่าาาาาา :L1: :L1:
-
ตามอ่านทีเดียว ในที่สุดก็ตามทันแล้ว~ อยากอ่านคู่เหนือมนุษย์ อย่างมินกับธามอ่า
-
ยังไงก็รอค่ะ
-
รออยู่น๊าาาาา :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากกกกกจ้า
น้องปอนด์ไม่เคยคิดว่าจะบื้อขนาดนี้
มาเจอตอนพี่เหนือบอกแจกันตกใส่หัวก็เชื่อ
แบบว่าที่สุดอ่ะ
คู่รักเลือดสาดก็น่าลุ้นสุดๆๆ
ตกลงพี่แทนแอบชอบไนท์ก่อนเหรอเนี่ย
แตาไนท์ก็อ่อยก่อนด้วยอ่ะ
-
คู่นี้ hardcore กันจริงๆ
-
วันนี้วันที่ 15/08
I-AM อเลน
เค้ารออยู่น๊าาาาาาาาาาาา :ling1: :katai4:
-
วันนี้วันที่ 15สิงหาแล้ว เค้าจะรอพี่ อเลน มาต่อนะ จุ๊ปพี่อเลน จุ๊ปพี่I-AM ^^
-
รอจ้ารอ
-
Special Part..............Ep.1.3…..“ส่งรัก”
[ Tan x Knight ] ? [ Knight x Tan ]
“Knight Part”
“ถ้าเข้าใจหน้าที่กันแล้วให้แยกย้ายไปทำงานได้ แล้วอย่าให้รู้ว่าใครอู้นะครับ กูจะไล่เตะให้ลงไปนอนกลิ้งอยู่กลางทุ่งนาเป็นเพื่อนพี่ทุยเลยคอยดู!” เห็นมันทำท่าทางขู่เพื่อนแบบจริงจังทุกครั้งแต่ไม่เคยมีใครกลัวมันเลยซักคน กลับโดนกลุ่มอิกราฟฟี่แก๊งนางฟ้าส่งเสียงแซวขึ้นมาว่าตอนมันมาเดินตรวจงานพวกสาวๆเขาจะลากไอ้ประธานไปรุมโทรมให้หนำใจเอาให้เดินกลับทางเดิมไม่ถูกกันเลยทีเดียว ใครว่าประธานคือตำแหน่งหน้าที่อันทรงเกียรติจุดนี้ผมขอเถียงขาดใจ!
“ทุกคนเลยหรอครับไอ้ประธาน?” เสียงไอ้ธามตะโกนถามไอ้ต้นที่ยืนปัดป้องตัวเองจากการโดนแก๊งนางฟ้ารุมกินตับอยู่ด้านหน้าตอนนี้ พอไอ้ต้นหันมาสนใจมัน ไอ้ธามที่ทำหน้าตากวนตีนก็ชี้ไปที่กลุ่มไอ้เหนือที่ยืนหล่ออยู่ไม่ห่างไปมากนัก เห็นไอ้ต้นสะดุ้งเฮือกทำท่าลุกลี้ลุกล้นหลบสายตาทำเป็นมองข้ามกลุ่มคนที่กำลังยืนอู้อยู่ใต้ร่มไม้แบบเห็นๆไปทันที
“เอ่อ...อ่า...อะแฮ่มๆ...กับบางคนก็มีข้อยกเว้นในตัวเอง เหตุผลเอาเป็นว่าผมขอยกมาข้อเดียวแบบเน้นๆเลยนะ.............................กูกลัวโดนกระทืบตาย! แยกย้าย!” จบคำว่าแยกย้ายมันก็ถีบกระเทยตัวเท่าควายปลิวหายออกจากตัวแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งหน้าตั้งหลังจากทิ้งระเบิดไว้กลางวงก่อนจะหลบเข้าดงต้นไม้ใหญ่หายไปในพงไพรทันที เรื่องหนีเอาตัวรอดมันถนัดครับ
“กูก็คิดว่าแน่ เจอเหนือตีนบรรลัยเข้าไปเป็นไงละมึง ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!” เสียงหัวเราะสะใจของไอ้ธามดังขึ้นได้ไม่นานก็ต้องหยุดลงเมื่อมันหันไปสบตาไอ้เหนือเข้าให้อีกคน อาการมึงยิ่งกว่าเห็นๆ กลัวก็กลัวแต่ยังปากหมาไม่เลิก
“ระวังมึงจะเจอก่อนคนแรกไอ้ธาม เห็นมันมองมาไหมละนั่น ถึงจะมองไอ้ปอนด์อยู่ก็เถอะ แต่พ่อหล่อโหดโคตรสายพันธุ์พิฆาตเขาจะเอาอุ้งตีนมาตะปบปากหมาๆของมึงอยู่แล้ว”
“อะไรไอ้ปอนด์ ต้องแยกกับผัวแค่นี้ถึงกับทำหน้าเครียดเลยหรอวะ แยกแยะหน่อยนี่มันเป็นงาน มึงนี่มันไม่โปรเฟสชันนอลเลยว่ะ” หือ? ที่พูดมามึงเข้าใจความหมายด้วยหรอวะไอ้คิม ทุกทีกูเห็นมึงทำข้อสอบภาษาอังกฤษทีไรไม่ทิ้งดิ่งก็หลับตาจิ้มแล้วฝนตลอด รอดมาได้จนปี2กูก็ว่าระบบการศึกษาไทยโคตรล้มเหลวพอแรงแล้ว
“มึงไปทำอะไรขัดใจพี่ท่านอีกรึเปล่าสารภาพมาซะดีๆ ไปดื้ออะไรกับผู้ปกครองมึงอีก!” ไอ้ธามรีบเป็นหน่วยสนับสนุน ทำงานเข้าขากันดีจริงๆเลยมึงสองตัว
“มันอยากให้กูไปอยู่ฝ่ายเดียวกับมัน แต่กูบอกว่าจะมาทาสีกับมึงแล้วก็ไอ้ไนท์ มันก็เลยหงุดหงิดไม่พอใจอย่างที่เห็นนั่นแหละ” พูดไปก็ทำหน้าเป็นหมาหงอย อยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยแค่ไหน ผมก็ทำได้แค่มองดูอยู่ห่างๆเท่านั้น
“มันคงไม่โกรธอะไรมึงมากมายหรอกไอ้ปอนด์ ถ้าแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ได้มันคงเข้ามาลากคอมึงไปตั้งแต่ตอนไอ้ต้นเริ่มแจงงานแล้ว ไม่ปล่อยให้มึงยืนลอยหน้าลอยตาได้มาจนถึงตอนนี้หรอก”
“กูเห็นด้วยกับไอ้ธาม อย่างน้อยตอนนี้มึงก็รอด...แต่คืนนี้มึงค่อยเอาตัวรอดอีกทีก็แล้วกัน” ไม่ทันได้โดนตีนจากไอ้ปอนด์ไอ้คิมก็เผ่นหนีไปซะก่อน
“แล้วมึงเป็นใบ้หรอไอ้ไนท์ เอาแต่ยืนหล่ออย่างเดียวไม่พูดอะไร มึงเกิดมาทำไมไร้ประโยชน์!” อ้าววววววววววว! สัดธามเล่นกูแล้ว!
“กูไม่อยากเถียงกับคนบ้าแบบมึงไอ้ธาม ปอนด์มึงกับกูยกถังสีไปทาผนังกันดีกว่า” พูดจบก็กอดคอไอ้ปอนด์เดินไปช่วยกันยกถังสี เห็นอิกราฟหามเสาผ่านหน้าไปก็ชื่นใจครับ กระเทยไทยไม่แพ้รถถังชาติใดในโลกจริงๆ
“ไนท์ขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” หวานหยาดเยิ้มมาพร้อมกับสายตาเยิ้มหยาดปนความน่าหวาดเสียว เสาที่หามอยู่มันไม่หนักพอหรอครับคนสวย ถึงได้แบกไว้อย่างองอาจแล้วมีเวลามาคุยกับกูได้ถึงขนาดนี้!
“ว่าไงครับกราฟ?”
“อิปอนด์มันด่ากราฟว่าเป็นกระเทยรถไถคูโบต้าอ่ะ ไนท์ช่วยจัดการมันให้กราฟหน่อยนะ มันหยาบคายกับหญิงสาวแสนบอบบางอย่างกราฟแบบนี้ได้ไง ถือว่ามีผัวหล่อเข้าหน่อยทำมาปากดี”
“เอ่อ...เสาที่แบกอยู่มันยังเป็นหลักฐานในความถึกของกราฟไม่พอหรอครับ? กราฟอย่าเรียกร้องในสิ่งที่อัศวินก็ให้ไม่ได้สิ หล่อลำบากใจนะครับ”
“อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย! กัดเจ็บอ่ะไนท์ นี่ถ้าไม่เห็นว่าหล่อพ่อจะเตะให้เลือดกบปากเลยมึง!” ประโยคหลังหลุดเสียงจริงแมนยิ่งกว่าเสียงกูอีกครับ โคตรน่ากลัว!
“กราฟเตะไนท์ลงคอหรอครับ? คนสวยใจร้ายจังนะทำหล่อได้ลงคอ” ทำหน้าอ้อนๆเข้าหน่อยพอให้รอดตัวไปได้ หวิดจะโดนกระเทยเตะเสยปากแล้วผม
“ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! บ้า!ใครจะทำสามีตัวเองได้ลงคอ ให้ช่วยยกถังสีไหมจ๊ะ นี่กราฟยังไหวนะ ถ้าไนท์ใช้ให้ไปไถนายังได้เลยตอนนี้” ทน ถึก และบึกบึนขนาดนี้ ยังจะมาเรียกร้องขอความยุติธรรมจากกูอีก!
“ไม่เป็นไรครับ กราฟแบกเสาไปไว้เถอะ”
“อยากให้ช่วยก็เรียกนะ กราฟพร้อมเสมอ” กระพริบตาให้หนึ่งที ส่งจูบปิดท้ายแล้ว ร้อง “เฮ่ยยยยยยยยย!” แบบแมนๆก่อนจะแบกเสาออกไปด้วยท่าทีสบายๆ เธอแข็งแรงกว่าผู้ชายปกติทั่วไปอีกรู้ตัวไหม? ผมทำได้แค่บอกตามหลังสาวบอบบาง?ออกไป...ทางสายตา
“ไนท์มึงไปทาด้านโน้นนะ กูทาด้านนี้ ที่เหลือให้ไอ้ธามมัน” ปอนด์บอกผมก่อนผมจะพยักหน้ารับรู้แล้วเดินไปฝั่งของตัวเอง ยังไม่ทันได้วางอุปกรณ์ทุกอย่างลง เสียงของใครบางคนก็ดังขัดขึ้นมาก่อน
“ไนท์ มึงอู้หรอวะ?” เสียงนี้อีกแล้ว เสียงที่ผมไม่อยากได้ยินมากที่สุด เสียงของคนที่ผมไม่อยากเจอหน้า แต่ไม่รู้ว่ามันจะตามรังควาญผมไปถึงไหน มื้อเช้าเพิ่งแย่งไข่พะโล้กันไปยังไม่พอใจอีกหรอมึงถึงขนาดต้องตามมาหาเรื่องชวนทะเลาะแบบนี้อีก
“อู้เชี่ยไร กูไม่ทันได้วางถังสีมึงก็มาดักหน้าหาเรื่องด่ากูซะก่อน”
“ปากดีนักนะมึง โอ๊ยยยยยยยยยยยยย! อูยยยยย อะ..โอยเจ็บสัด” วางถังสีทับตีนแม่งเลย! สมน้ำหน้า! อยากหาเรื่องกูดีนักเป็นไงละมึง หึหึหึ เห็นมันดิ้นพล่านแล้วสะใจโคตรเลยครับ
“ตีนมึงเสือกวางผิดที่เองนะ ช่วยไม่ได้ว่ะ ฮ่า ฮ่า”
“กวนตีนนักนะมึง!” ถลึงตาใส่คิดว่ากูกลัวหรอวะ เอาดิ! ฟาดปากกันซักตั้ง กูอยากใช้กำลังมาตั้งแต่ตอนแย่งไข่กันแล้วเว้ย หยามหน้ากูสุดๆกับแค่ไอ้คุณชายที่แม้แต่ล้างจานยังทำไม่เป็นแบบมึง กูยอมให้ก็ไม่ใช่อัศวินแล้ววะ!
“ทำไม! กูก็กวนตีนของกูแบบนี้ แล้วมึงจะทำไม ห๊ะ!?”
“อยากถูกกูจูบอีกใช่ไหม? หรือมึงอยากได้มากกว่านั้นกูก็พร้อมจะจัดให้นะ”
“พ่องส์สิ! กูหมายถึงให้แลกหมัดซัดกันแบบลูกผู้ชาย มึงแปลความหมายไปเป็นแบบไหนวะ?” แล้วยิ้มทำซากอะไร แม่งเอ้ย! เห็นหน้ามันแล้วอยากแจกตีน
“หึ มึงเป็นคนแรกเลยนะ ที่กูอยากจัดการในแบบของกู” แล้วจัดการในแบบของมึงมันแบบไหนกันวะ ทำหน้าตาโรคจิตโคตรๆ
“ถอยไปให้ห่างๆกูเลย แล้วเลิกอมยิ้มได้แล้ว ถ้าไม่อยากเจอกูกระทืบ” ยิ้มอยู่ได้ กวนโมโหกูได้มึงอารมณ์ดีนักใช่ไหม?!
“ก็แค่แวะมาดูว่าเจ้าชายจะทาสีได้ไหม แต่เห็นมึงกวนตีนได้แบบนี้คงไม่มีอะไรน่ากังวล” ห่วงตัวมึงเองก่อนเถอะ ล้างจานยังปล่อยให้ปลิวไปฟาดหัวไอ้คิมได้ ถ้าใครปล่อยให้มึงไปขนอิฐ แบกทราย หามเสา ยกถังสีมีหวังไม่ใครก็ใครคงหัวแตกได้เย็บไปตามๆกัน
“ตัวมึงเองเอาให้รอดก่อน แล้วเขาให้มึงทำหน้าที่อะไร?” แล้วผมจะไปถามมันทำไมกันวะเนี่ย? ไม่เข้าใจตัวเอง
“ประสานงาน” ถุ๊ยยยยยยยยยยย! โครตหนัก อิกราฟที่หามเสายังแมนกว่ามึงเลยไอ้คุณชาย แต่กูเข้าใจเพื่อนมึงนะที่เขาไม่ให้มึงทำอะไรเพราะกลัวมึงไปทำงานเขาพังมากกว่า
“แล้วมาเสนอหน้าตรงนี้ทำไม กลับไปที่ที่มึงอยู่เลยไป” ชักเริ่มรำคาญ แปรงทาสีมันก็คว้าไปถือ มึงจะไม่ให้กูทำงานเลยหรือไงวะ กูไม่มีเวลามาทะเลาะกับมึงทั้งวันหรอกนะ
“มึงกล้าไล่กูหรอไอ้ไนท์”
“กูก็ไล่มึงอยู่นี่ไง ไสหัวไปซะกูจะทำงาน!”
“จุ๊บบบบบบบบบ~!...กูไปก็ได้...แก้มมึงถือเป็นค่ามัดจำ”
“ไอ้เชี่ยแทนมึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อึ้งไปเกือบสิบวิ เมื่อสมองประมวลผลเสร็จก็รับรู้ว่าผมโดนมันฉกหอมแก้มไปหนึ่งที เล่นทีเผลอตอนผมเผลออีกแล้ว มึงมันเจ้าเล่ห์ ไอ้ขี้โกง ไอ้เลว ไอ้ชั่ว!!!!!!!!!!!!!!!
“แก้มหอมนะ นุ่มด้วย ส่วนน้ำเพื่อนมึงฝากมาให้” เดินไปไกลตีน เว้นระยะให้ผมตามไปกระทืบไม่ได้ มันก็หันกลับมายกยิ้ม...ส่งสายตาเจ้าเล่ห์...ใช้มือจับปากตัวเอง...ทำหน้ายียวนใส่ มองไปด้านหลังใต้ต้นไม้มีกระติกใบเล็กๆใส่น้ำวางอยู่มันคงถือมาให้ อย่าให้กูรู้ทีหลังนะว่าใครใช้มึงมากูจะไปกระทืบมันก่อนคนแรก!
“รีบไปก่อนที่กูจะหมดความอดทน”
“คร้าบๆ...น้ำนั่นเพื่อนมึงฝากมา...แต่ถ้ามึงอยากได้ “น้ำ” จากกูมึงต้องมา “ดูด” เอาเองนะ”
“เฟี้ยววววววววววววววววววววววววว!” ไม่ปล่อยให้มันพูดจบประโยคแปรงทาสีเบอร์ใหญ่สุดก็ร่อนไปหาหน้ามันทันที แต่มันหลบได้ ซ้ำยังหัวเราะเสียงดังสะใจกลับไปอีก
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก! กูอยากฆ่ามึง!!!!!!!!!!!”
“.............................” หันไปเจอป่ากล้วยด้านหลัง ผมตรงเข้าไประบายความโกรธทันที
“ตุ๊บ! ตั๊บ! ป้าบ! ป้าบ! ป้าบ! ป้าบ! ป้าบ!” ราบเป็นหน้ากลอง ต้นกล้วยหักไปสามกอ เมื่ออารมณ์เริ่มสงบผมจึงเดินกลับมาประจำที่หยิบแปรงทาสีมาละเลงผนัง ในหัวก็คิดแผนฆาตกรรมไอ้แทนไปด้วยตลอดเวลา
“.................................” เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ผมเดินไปดูทางฝั่งไอ้ปอนด์หลายครั้ง กลัวมันเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน ตอนหลังว่าจะเอาผ้าเย็นไปให้ก็เจอไอ้พี่เหนือมันยืนอยู่ด้วยผมจึงไม่เข้าไป ภาพที่เห็นคือไอ้พี่เหนือใช้นิ้วจิ้มสีแล้วแตะไปที่จมูกของไอ้ปอนด์ ไอ้ปอนด์โวยวายยกใหญ่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ อีกฝ่ายดูสนุกที่ได้แกล้ง ไอ้พี่เหนือหยิบผ้าขนหนูของตัวเองที่พาดบ่าไว้เช็ดสีออกจากจมูกให้ไอ้ปอนด์สายตาอ่อนโยนแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ริมฝีปากบางสวยจรดลงตรงปลายจมูกของคนตรงหน้า...บนเปลือกตาทั้งสองข้าง...ลากผ่านแก้มนวลเนียนสีแดงระเรื่อจากความร้อน...ตักตวง...สูดความหอมหวานไปอย่างไม่เกรงใจ...ปิดท้ายด้วยจุมพิตลงบนหน้าผากมน...อิจฉา...รู้แค่ผมกำลังอิจฉาไอ้เหนือแทบขาดใจ
“เขาไม่ใช่ของเราไอ้ไนท์...เขาไม่ใช่ของเรา...ท่องไว้ เขาไม่ใช่ของเรา” บอกกับตัวเอง ย้ำเตือนให้รู้สถานะที่เป็น
...............................................
................................
.................
.........
....
.
มีต่อนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5:
-
“เขาไม่ใช่ของเราไอ้ไนท์...เขาไม่ใช่ของเรา...ท่องไว้ เขาไม่ใช่ของเรา” บอกกับตัวเอง ย้ำเตือนให้รู้สถานะที่เป็น
“มึงเมาสีจนเพี้ยนพูดกับตัวเองไปแล้วหรอวะไอ้ไนท์” มือหนึ่งทาบลงหน้าผากผมแบบไม่ทันตั้งตัว
“........................”
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า หรือมึงเมาแดด?” ทำสีหน้าเป็นกังวล...ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นใช้มือทั้งสองข้างโอบประคองใบหน้าของผมไว้ แล้วจับพลิกซ้ายพลิกขวา...แหกลูกตา...ฉีกปาก...บีบจมูก...ดูลิ้นไก่...ไซ้ซอกคอ...มองตากูสิ แล้วมึงจะรู้ว่ากูอยู่ในอารมณ์ไหน?! อย่างสุดท้ายมึงชักจะมากเกินไปแล้ว ไซ้คอกูเพื่อ?!!!!!!!!!!!!!!!!!
“แก้มอุ่นๆ เดี๋ยวกูวัดอุณหภูมิด้วยปาก” มันทำท่าจะเข้ามาจูบปากผม
“หยู๊ดดดดดดดดดดดดดดด! มากไปแล้วมึง!” ใช้มือยันหน้ามันออกไปทันที เผลอเป็นไม่ได้เลยนะมึง แล้วมาทำเชี่ยอะไรอีกวะเนี่ย กูไม่มีเรี่ยวแรงจะเถียงกับมึงแล้วนะไอ้แทน
“หึ แรงยังดี แสดงว่าไม่ได้เมา...สังเกตได้ง่ายๆเลยคือมึงไม่เปลี่ยนชื่อให้กู” หือ? มึงนั่นแหละที่เมา พูดบ้าอะไรที่กูไม่เข้าใจอีกแล้ว
“มาทำไมอีกวะ กูเบื่อจะทะเลาะกับมึงแล้ว ทาสีเหนื่อยๆยังต้องมาตีกับมึง ไว้ค่อยมาใหม่ทีหลังแล้วกัน”
“จะทะเลาะกันมีให้ฝากไว้ได้ด้วยหรอวะ” ตอนนี้มันยืนพิงต้นไม้ หยิบบุหรี่ราคาแพงออกมาสูบ จะอัดมะเร็งเข้าปอดยังเสือกมีรสนิยม กูเห็นแพงแค่ไหนมันก็ตายกันทั้งนั้น จะตายคนเดียวไม่พอยังเสือกมาพ่นควันใส่หน้ากูอีกสัด!
“เออ กฎของกูเอง” ยัง...ยังไม่เลิกพ่นบุหรี่ใส่หน้ากูอีก!
“ไนท์มึงเหนื่อยไหม?” อยู่ๆมันก็ทำหน้าตาจริงจังขึ้นมา อารมณ์ไหนของมึงวะกูตามไม่ทัน แต่เห็นได้จากแววตาของมันไม่ได้ล้อเล่น ผมเลยไม่คิดจะกวนตีนมันกลับไป
“ไม่ค่อยว่ะ กูไม่ได้สำอางเป็นคุณชายแบบมึง”
“กูหมายถึงตรงนี้...มึงเหนื่อยไหม?” มันชี้มาตรงหน้าอกด้านซ้ายของผม...หือ?
“หัวนม?...มึง...กูใช้มือหยิบแปรงแล้วทาสีกูไม่ได้ใช้หัวนมจุ่มสีแล้วทา หัวนมกูไม่เหนื่อยหรอก” ถามเชี่ยไรของมึงวะเนี่ย แล้วทำไมกูต้องตอบคำถามพร้อมอธิบายขยายความให้มึงฟังด้วยวะ?!
“กูหมายถึงตรงนี้ๆๆ ข้างใน...มึงเหนื่อยไหม?” คราวนี้มันใช้นิ้วจิ้มๆลงตรงหน้าอกผมที่เดิมเลยครับ
“กูก็ไม่เคยเรียนอนาโตมี่ด้วยสิ ข้างในตรงหน้าอกแม่งมีซี่โครงกับกระบังลมหรือเปล่าวะ? อาจจะเป็นตับ? แล้วม้ามอยู่ตรงไหน? ไม่ๆมันอาจจะใช่ปอด?....กูไม่รู้ว่ะไอ้แทน แต่กูบอกมึงเลยกูไม่เหนื่อย กูยังยืนยันว่ากูใช้มือหยิบแปรงทาสี กูไม่ได้ใช้เครื่องในจุ่มสีแล้วทา”
“เชี่ยไนท์มึงโง่จริงหรือมึงกวนตีนกู!” มันทิ้งบุหรี่แล้วใช้มือสองข้างจับคอเสื้อผมทันที อะไรวะ! กูตอบดีๆกูกวนมึงตรงไหน? อัศวินผิดอะไร? ใครกันแน่ที่หาเรื่อง!
“แล้วมึงหมายถึงอะไรวะ จิ้มๆตรงอกด้านซ้ายกูแล้วกูจะรู้ไหม...อกซ้ายมันมีอะไรละ.........ถ้าไม่ใช่.....”
“.............หัวใจ.................” ยอมพูดคำตอบให้...ทั้งที่กำลังจะบอกออกไปเป็นเส้นเลือดใหญ่ ต่อมหมวกไต หรือถุงน้ำดีอยู่แล้วเชียว...ความรู้สึกบางอย่าง...ส่งผ่านให้รับรู้ได้จากสายตาที่มองตรงมา...มือที่จับกระชับคอเสื้อไว้ไม่ปล่อยหรือคลายออก...ระดับสายตาที่มองอยู่ระดับเดียวกัน...เผชิญหน้า...รับรู้ถึงความอุ่นจากกาย...กลิ่นเหงื่อ...เห็นดินที่เปื้อนอยู่ตรงแก้มด้านขวา...กับแววตาที่มองตรงมาแน่วแน่...รู้สึกอึดอัด...หายใจไม่คล่อง...เหมือนคนกำลังจมน้ำ
“ปล่อยกูก่อนได้ไหม...กู...กูอึดอัด”
“ตอบคำถามกูก่อน...ตรงนี้...มึงเหนื่อยไหม?” สองมือที่จับคอเสื้อคลายออก...มือหนึ่งยกขึ้นทาบแก้ม...ส่วนอีกมือทาบลงตรงตำแหน่ง “หัวใจ”...เหมือนความรู้สึกบางอย่างถ่ายทอดลงบนฝ่ามือที่ทาบลงบนกาย...ตรงแก้มคล้ายคำปลอบโยน...ตรงหัวใจเหมือนอยากส่งผ่านความรู้สึกบางอย่างให้รับรู้...บางอย่างที่ไม่เข้าใจ
“เหนื่อย...กูเหนื่อย...รู้แล้วก็ปล่อย” เหมือนโดนล้วงความลับ...เหมือนสอดแทรกบางอย่างเข้ามาให้ห้วงของความคิดความรู้สึก...สั่นไหว...สั่นคลอน...กลัวเสียการควบคุม...กลัวอีกฝ่ายแค่แกล้ง...กลัวโดนหัวเราะเยาะ...จุดอ่อนที่อีกคนล่วงรู้...ไม่นานคงสมน้ำหน้า...แล้วทำแววตาสมเพชกัน
“ไม่กับสมเป็นมึงเลย”
“........................” คิดว่าคงถูกหัวเราะเยาะ...คงทำแววตาสมเพช...คำพูดเย้ยหยันคงหลุดออกจากปาก...แต่กลับเป็นมือเดิม...มือเดิมที่วางทาบลงบนหัวแล้วลูบเบาๆ...ทำไม?...ทำไมกัน?...ไม่เข้าใจ?...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ...อยากจะทำอะไรกันแน่?!
“ยุ่ง! ลูบหัวเห็นกูเป็นเพื่อนเล่นหรอ?” ไม่กล้ามองหน้า...ไม่กล้าหันไปสบสายตาอีกฝ่าย...จังหวะหัวใจเต้นแรง...หน้าร้อน...ความอุ่นจากมือที่วางลงบนร่างกาย...หน้าอก...แก้ม...หัว.........ยังคงหลงเหลือความอบอุ่นไว้ทุกที่...ทำไมกัน...กับคนที่เกลียดขนาดนี้...ถึงได้แสดงด้านที่อ่อนแอให้อีกฝ่ายเห็น...น่าอาย...เหมือนทำเรื่องน่าอายออกไปแบบไม่รู้ตัว...หรือรู้ตัวแต่ควบคุมอะไรไม่ได้เลย
“ทำไมดื้อจังวะ ทำตัวว่าง่ายกับกูหน่อยไม่ได้หรือไง”
“มึงแค่จะแกล้งกูใช่ไหม?”
“ดื้อ! กูเป็นรุ่นพี่มึงนะ เคารพกูบ้างสิ...ไหนมึงลองเรียกกูว่าพี่หน่อย...พี่แทน” มาพี่ทงพี่แทนอะไรตอนนี้วะ แล้วกูจะหลบสายตามึงทำไมกัน หน้าก็ยังร้อนๆไม่หาย ยิ่งเห็นรอยยิ้มมันก็ยิ่งไม่กล้าสู้หน้า กูเป็นอะไรไปแล้ววะเนี่ย
“อะไรของมึง กูก็เรียกแบบนี้มาตั้งแต่แรก ทำไมมึงเพิ่งจะมาเรียกร้องอะไรเอาตอนนี้”
“นะๆ...เรียกพี่แทน กูอยากได้ยินจากปากมึงซักครั้ง”
“ไม่เว้ย! เรียกให้โง่สิ มึงทำตัวน่านับถือสมเป็นพี่ตายล่ะ”
“มึงนี่มันปากหาเรื่องจริงๆ ไม่เรียกกูว่าพี่....กูจูบ!” อ้าวววววววววววว! ความผิดกูหรอมึง กวนส้นตีนแล้ว
“มึงจูบ...กูถีบ!”
“มึงถีบ...กูปล้ำ!” ใช้กำลังแบบลูกผู้ชายอย่างไหนของมึง ไอ้เชี่ยมั่วสุดๆ หาเรื่องกวนโมโหกูอยู่ใช่ไหม สุดท้ายสันดานเดิมก็โผล่ กูไม่น่าหลงคิดไปเศษเสี้ยวหนึ่งเลยว่ามึงเป็นคนดี มึงมันก็ซาตานเลวๆเหมือนเดิมนี่เอง
“งั้นกูฆ่า!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ไนท์มึงยอมกูซักเรื่องบ้างได้ไหม แค่เรียกกูพี่มันยากขนาดนั้นเลยหรอวะ เพื่อนมึงยังเรียกกูพี่ทุกคนเลย ทำไมมึงถึงเรียกไม่ได้!”
“ก็นั่นมันเพื่อนกู กูก็เรียกแบบนี้มาตั้งแต่แรก แล้วอีกอย่างมึงกับกูเกลียดกัน!”
“ใครว่ากูเกลียดมึง...ช่างเถอะ กูเอาข้าวมาให้ อีกตั้งบ่ายกว่าจะได้พัก กูเลยไปขอข้าวที่ครัวแอบมาให้มึงก่อน” หันไปตรงที่วางกระติกน้ำเห็นจานข้าววางอยู่...มันเอาข้าวมาให้ผมจริงๆครับ แล้วรู้ได้ไงว่าผมต้องกินข้าวให้ตรงเวลาคือตอนเที่ยงตรงเพราะผมต้องกินยาโรคกระเพาะ แต่เพราะเมื่อเช้ากว่าจะได้เริ่มงานก็สายมากแล้วเวลาพักกินข้าวเลยต้องเลื่อนไปเป็นบ่ายโมงแทน ผมก็กังวลอยู่เหมือนกันว่าอาจปวดท้องขึ้นมา...ไม่คิดว่าไอ้แทนมันจะแอบเอาข้าวมาให้ผมก่อนแบบนี้ มึงก็........................เป็นคนดีเหมือนกันนี่หว่า....
“รีบแดกก่อนปวดท้อง กูไปละ”
“เดี๋ยว............คือ...” เอาไงดีวะ พูดไปเสียฟอร์มตายห่า
“มีอะไรก็รีบๆพูดมากูมีงานต้องไปทำต่อ”
“เอ่อ....มึง”
“..................................”
“คือ........กู”
“ไว้มึงคิดออกแล้วค่อยมาบอกกู” มันหันหลังทำท่าจะเดินออกไป
“ขอบคุณ!......................................ไอ้พี่แทน” เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องหันกลับมาเลยรีบหันหน้าหนี...ทำเรื่องน่าอายไปอีกแล้วจนได้...ไม่สมเป็นอัศวินเลย
“ไม่มี “ไอ้” ไม่ได้หรอ?”
“ไม่ได้!” ได้คืบจะเอาศอก เดี๋ยวกูตอกหน้าหงาย
“หึ แบบนี้ค่อยสมกับค่าแรงคนคอย “ส่งข้าวส่งน้ำ” ให้มึงหน่อย” ยิ้มแบบฉบับกวนบาทา แต่ผมไม่กล้าสบตามันอีกเลย ไม่รู้เพราะตั้งแต่มือมันที่ลูบหัวผมตอนนั้นหรือเปล่า?
“ใครขอ?!” ยักคิ้วพร้อมส่งยิ้มกวนตีนตอบกลับมันไป
“กูเต็มใจ” พูดมาแบบหน้าตาย ยิ้มร้าย...ทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังเดินไป
“อารมณ์ไหนของมึง?” ผมพูดกับตัวเอง ว่าแล้วก็หันไปสนใจข้าวในจานที่วางไว้ด้านหลังดีกว่า ข้าวสวยร้อนๆราดพะโล้มีไข่สองฟองแล้วก็ชิ้นหมูหอมเตะจมูก ข้างๆมีแก้วน้ำแดงใส่น้ำแข็งวางไว้ มันก็เป็นคนดีเหมือนกันนะครับไอ้พี่แทน ถึงจะชอบกวนโมโห ชวนทะเลาะ เลวทรามต่ำช้ายังไง...ผมก็ต้องขอยอมรับเลย ว่ามันก็เป็นคนมีน้ำใจคนหนึ่งเหมือนกัน
“งั่มๆๆๆ” ตักข้าวเข้าปากคำโตด้วยความตื้นตันปลื้มปิติยินดี แคร์คนอื่นกับเขาก็เป็นนะมึง แล้วมันรู้มาจากใครนะว่าผมเป็นโรคกระเพาะ เอาใจใส่คนอื่นก็ได้ สังเกตได้จากไข่พะโล้ที่ถูกจัดวางมาอย่างดีทั้งที่มีอยู่แค่สองฟอง ข้าวพร่องไปบ้างตรงขอบๆเหมือนเป็นการรังสรรค์ผลงานในแบบแอ๊บสแตร็ค น้ำพะโล้ถูกราดมาอย่างพอดี ไม่มากไป ไม่น้อยไปให้ข้าวแฉะ ที่สำคัญมีใบผักชีเหี่ยวๆวางแหมะลงกลางจานสองใบ มันก็น่าตื้นตันใจอยู่เหมือนกันนะครับ
“.....................” ไม่นานผมก็ซัดข้าวในจานจนเกลี้ยง ดูดน้ำแดงเย็นชื่นใจตามอีก อะไรจะสบายขนาดนี้ หายเหนื่อยไปได้เหมือนกันนะครับ...ผมลืมคิดถึงเรื่องปอนด์ไปเลยด้วย
“หรือต่อไปนี้กูจะญาติดีกับมึง? แล้วยอมเรียกมึงว่าพี่ดีไหมนะ?” เพราะมันก็ถือเป็นคนดีคนหนึ่ง ถ้าตัดเรื่องความเจ้าชู้ ปากหมา หน้าหม้อ ออกไป
“ไว้ตอนบ่ายคงต้องไปขอบคุณมันอีกที”
“ไอ้ไนท์ได้ข้าวรึยังวะ?” ไอ้คิมเดินเข้ามาถามผมอย่างรีบร้อน
“มึงเป็นคนให้ไอ้พี่แทนเอาข้าวมาให้กูหรอ?” ก็ไหนมันบอกว่าแอบแม่ครัวเอามาให้เอง มึงมันโกหกหน้าด้านๆ
“เออ มึงได้กินข้าวแล้วใช่ไหม อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ” ที่แท้มึงนี่เองบอกมันว่ากูเป็นโรคกระเพาะ แต่เอาเถอะกูจะละเว้นโทษให้ครั้งนี้ เพราะความดีของไอ้พี่แทนมันยังพอมีอยู่ถึงจะแค่ทำหน้าที่คอยส่งข้าวส่งน้ำให้ก็เถอะ
“ทีหลังกูขอไข่กับหมูเยอะๆหน่อยไม่ได้หรอวะ กูยังกินไม่ค่อยอิ่มเลย”
“กูตักให้มึงล้นจานจนแม่ครัวจะด่ากูแล้วไอ้ไนท์ มึงแดกเยอะอะไรขนาดนั้น”
“ล้นจานอะไรวะ ข้าวยังแหว่งๆเลย ไข่ก็มีแค่สองฟอง มีหมูมาสามชิ้น แปะผักชีให้กูอีกสองใบ”
“มึงอย่ากวนตีน กูตักข้าวให้มึงสามทัพพีพูนๆ ไข่อีก5ฟอง หมู5ชิ้นใหญ่ๆ แปะใบผังชีให้ด้วยสามใบ!”
“อย่าบอกกูนะว่า....”
“มึงโดนแล้ว!”
“ไอ้เชี่ยแทน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” กูก็คิดอยู่ว่าทำไมข้าวมันพร่องๆไป กูหลงคิดไปว่ามันคือวิธีจัดจานแนวใหม่ที่ไหนได้! ไข่กูมึงก็ขโมยแดกไปสามฟอง! หมูอีกสองชิ้น! ขนาดใบผักชีเหี่ยวๆมึงยังแดกของกูไป! มึงมันโคตรใจบาปหยาบช้า เอาคำขอบคุณกูคืนมา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“แต่พี่แทนมันมาขอกูเองเลยนะ ตอนแรกกูจะเป็นคนเอามาให้มึงเอง”
“มันแค่จะหาเรื่องแย่งไข่กูนะสิไม่ว่า แกล้งกูได้มันสนุก มึงก็ไม่น่าให้มันยกมาให้กูเลย”
“กูก็คิดว่ามันหวังดีจริงๆนี่หว่าเห็นอาสา งั้นกูไปก่อนล่ะทางโน้นยังไม่ถึงไหนเลยคนเยอะก็จริงแต่สาวๆเขาอู้ไปดูไอ้สามหล่อโหดโคตรไม่ใช่คนกันหมด”
“เออๆ ขอบใจนะไอ้คิมที่มาทำให้กูไม่หลงกลไอ้วายร้ายตัวแสบ” มันไม่ตอบอะไรแต่ยกมือรับรู้ก่อนจะหันหลัง
“ไอ้ไนท์....แต่น้ำแดงแก้วนั้น...กูไม่ได้ฝากมาด้วยนะ” ไอ้คิมยิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไป
“น้ำแดงไถ่โทษหรอวะ?....มันแทนไข่กับหมูได้ที่ไหนกัน!” ว่าแต่มือผมกลับไปคว้าแก้วน้ำแดงขึ้นมาดูดทำไม? แล้วทำไมผมถึงอยากยิ้มนักก็ไม่รู้....ดีใจ?
“ชาตินี้มึงกับกูยังไงก็ญาติดีกันไม่ได้ กูจะฆ่ามึงไอ้แทน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทำไมเหมือนผมได้ยินเสียงหัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
พร้อมใบหน้ากวนบาทาของมันลอยมาตามสายลม!!!!!
อย่าหวังว่าจะได้ยินคำว่าพี่ออกจากปากกูเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มึงมันซาตาน...ตัวร้าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไอ้เชี่ยแทน...................................มึงแย่งไข่กู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนใหม่มาช้ามาก :mew6: อเลนก็เพิ่งกลับจากต่างจังหวัดค่ะ ส่วนI-AMหลังจากส่งงาน+สอบ มันก็โดนหวัดเล่นงานตอนนี้ยังไม่หายเลยค่ะ แต่มันเร่งปั่นตอนใหม่มาให้เพราะกลัวทุกคนรอ มันฝากขอโทษอีกทีนะคะ ทั้งที่แจ้งบอกในเพจแล้ว แต่ก็ยังกังวลว่าจะรู้กันไม่ทั่วถึง อย่าโกรธกันนะที่ช้า :hao5:
ปล.ให้ดอกไม้คนที่รอและคนที่อ่านทุกคนจ้าาาาาา :L2: :3123: :L1: :กอด1: ทุกคอมเม้นถือเป็นกำลังใจและมีความหมายต่อนักเขียนและคนอัพนิยายเสมอ :pig4:
ปล.2 I-AM มันอยากให้ทุกคนดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ระวังเป็นหวัดด้วยค่ะ :monkeysad: :sad4:
-
คู่ไนท์แทน แอบหวานนะ น่ารักกกกกกกก
แทนน่ารักๆๆๆๆ
-
ฮ่าๆๆๆ คู่นี้ก็ฮาาาาาา
-
:sad4:รอเธอมานานแสนนาน แทนไนท์ ไนท์แทน น่ารักนะ แต่อยากเห็นไนท์กดแทนมากกว่า อิอิ
ปักหลักรอมินธามสุดใจขาดดิ้น ณ วินาทีนี้ในหัวมีแต่พ่อมาเฟียร้ายลึกกับน้องเอ๋อนประหลาดเท่านั้น
จงมาจงมา มินธามมมมมมมมมมมมมมมมมมม
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก เราจาคลั่งแล้ว :katai1:
-
:m20: โอ๊ยฮา ไอ้คู่นี้จริงๆ มันจะไปรักกันตอนไหนนะ อยากรู้จริงๆ เห๊นวันๆมันด่ากันปาวๆๆๆ แต่ดูแล้วคู่นี้ไนท์จะคุมนะ :laugh:
-
สุดท้ายก็ยังไม่พ้นเรื่องไข่นะคู่นี้
-
แล้วกันไปแกล้งกันมา เด๋วก็รักกัน
คิดถึงเหนือ-ปอนด์จัง
-
:hao6: :hao6:
คู่นี้หวานแบบเถื่อนๆ อะ แต่ก็น่ารักดีนะคะ
-
โถ นึกว่าแทนจะดีแล้วไง หนักกว่าเดิมอีก
-
ฮ่าฮ่าฮ่า น่ารักมากๆคู่นี้ฮาได้ตลอดจริงๆ กัดกันไม่เลิก ขอบคุณคัฟพี่อเลน ขอบคุณคัฟพี่I-AM ^^
-
ไนท์ต้องระวังไข่ให้ดีๆ นะ เด๋วแทนขโมยไข่กินอีก :hao6: :katai2-1:
-
นึกว่าพี่แทน รักจริง ห่วงจุงเบย 555
อัศวิน โดน ตัดตอน ไข่ไปตั้ง สามใบ ทั้งหมู แถมผักชีอีก 555
น่าๆ พี่แทน ส่งน้ำแดง มาด้วยใจอ่ะนะ
:mew1:
ขอบคุณนักเขียนค่ะ
-
กัดกันแบบน่ารักๆ
กรี๊ดดดดดด
-
คู่นี้ตกลงเค้าจะหวาน จะโหด หรือจะฮากันแน่เนี่ย
ไอ้พี่แทนก็นะ เกือบแล้ว เกือบได้ใจน้องไนท์บ้างแล้วแท้ ๆ
มีการทำหวานส่งข้าวส่งน้ำเป็นห่วงเป็นใยน้องไนท์ซะด้วย ทำเอาน้องไนท์แอบหวั่นไหวเลย
แต่ที่น้องไนท์ยอมไม่ได้นี่ก็ไอ้ตอนโดนแย่งไข่ แย่งหมู แย่งกระทั่งผักชีไปนี่แหละ
อย่างงี้สงสัยพี่แทนคงต้องเป็นไอ้แทนต่อไปอีกนานเลยอะ
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และเป็นกำลังใจให้ I-AM กะ อเลนคุงเหมือนเดิมจ้า :กอด1: :mew1:
ขอให้หายหวัดหายป่วยเร็ว ๆ นะจ๊ะ I-AM :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมมาต่อน้อยจังอ้ะะะะะ
คนแต่งไม่เข้าใจดาวววว :hao7: :ling1:
-
ชอบคู่นี้อ่า พี่แทนโคตรกวนทีนเลย ฮ่าๆๆ ส่วนไนท์ก็โวยวายโคตร เหมาะกันสุดละ
อีกคนกวน อีกคนยุขึ้น เหมือนน้องไนท์จะแอบแพ้ทางพี่แทนนะ ฮ่าๆๆๆ
ปล.แอบสงสารไนท์นะ ไนท์ถ้ามันเหนื่อยมาก ก็ลองมองหาคนใหม่ดูนะจ๊ะ
-
ศึกชิงไข่พะไล้ ระว่างแทน&ไนท์ :katai2-1: :katai2-1:
บรรยากาศระหว่างพี่แทนกับไนท์กำลังจะดี แต่ต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกันอีก แต่ก็ดีจะได้ไม่เหงาปากกับหหู คึคึ :laugh: :laugh:
-
แทนไนท์น่ารักอ่ะ
ฉากนี้เหมือนแทนเริ่มชอบไนท์และ เหลือแค่ไนท์ที่ยังต้องจัดการกะความรู้สึกของตัวเอง
-
เอ่อ พี่แทนคะ มันกำลังจะซึ้งแล้วเชียว ทำไมพี่ถึงมาขโมยไข่น้องไยท์ได้ :laugh:
-
คู่ เหนือ-ปอนด์ กับ แทน-ไนท์ มันเริ่มพัฒนาไปไกลตามลำดับแล้ว
เหลือแต่คู่ มิน-ธาม นี่แหละ เมื่อไหร่จะกระดืบกับเขาบ้าง
คนเขียนขา คนโพสขา เค้ารอ มิน-ธาม อยู่น้าาาา
-
ฮามากกก หัวนมจุ่มสี 555
:L2: :L2:
-
55555 เราชอบคู่นี้ :-[ เกือบเป็นพระมาโปรดแล้ว แต่ที่แท้ก็ขโมยไข่ไนท์(?)ไปกิน :laugh:
ี่ขำกลิ้งตรงฉากเถียงกะกราฟ ฮาไปไหนน :laugh:
-
คู่นี้มันสุดๆอ่ะ จะคุยกันดีๆบ้างได้ไหม
ไนท์ยั่วขึ้นตลอด
-
ดีใจที่ได้อ่านแล้ว รอนานมาก :katai1:
-
พี่แทนตลกดีอะ ไนท์ก้อน่ารักดีจัง ชอบคู่นี้ :mew1:
-
แย่งไข่ได้ แต่ระวังโดนกินไข่ล่ะไนท์ หึหึ :hao6:
-
โอ๊ยย อิคู่นี้กว่ามันจะลงเอยกันได้ ไม่ใครก็ใครต้องปากแตกก่อนแน่นอน
มันรุนแรงกันซะ 555
:L2: :L1: มอบดอกไม้และความคิดถึงให้ I-Am หายป่วยไว ๆ
แล้วก็ให้อเลนด้วยน๊า
ยังรัก ยังรอ น้องปอนด์จอมบื้อ - พี่เหนือจอม(หึง)โหด อยู่นะคะ
-
แย่งไข่กันไม่เลิกคู่นี้ 555
-
น่ารักจังงง นึกว่าหายไปซะแร้ววว กลับมาอัพต่อแร้วว เย้ๆๆ
-
ไนท์ แทน ฮาอ่ะ o13 o13 o13
-
:m20: :m20: :m20:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:มาช้ายังดีกว่าไม่ม่จ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
กลายเป็นสงครามแย่งไข่กันไปเลย
แต่ไอ้พี่แทนก็แอบมีมุมน่ารักๆเหมือนกันเนอะ
-
เราชอบคู่นี้ ทั้งฮา ทั้งโหด
สุดยอดมาก
แทนช่างกล้า แอบกินไข่ไปตั้งสามลูก 555
-
น่าจะอยากได้ของไนท์มากกว่านะ 55555
-
คู่นี้รักกันโหดๆ ฮาๆ พิกล....
เรื่องไข่พะโล้ที่แย่งกันไม่เลิก....5555
ปล.รักษาสุขภาพด้วยค่ะ ขอให้หายไวๆ
-
โหไอ้พี่แทนนนนน
เกือบซึ้งแล้ว
แต่ดันมาจับได้ว่าโดนเพื่อนคิมใช้มาแถมยังขโมยกินไข่กับหมูอีก
งืออออออ
น้ำแดงมันแทนกันไม่ได้นะจ๊ะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
เย้ ดีใจได้อ่านต่อแล้ว
ขอให้หายป่วยไวไวนะฮะ
รักษาสุขภาพกันทั้งสองคนเลยน้า
-
หื่อ วีรกรรมเยอะกันนะ
แล้วนี่บนเตียงคงเลือดสาดละสิ อิอ :hao7:
ตกลงว่าผลัดกันเพื่อความเท่าเทียวชิมิ คึคึ :hao6:
-
กำลังตามอ่านให้ทันอยู่จ้าาา
เรื่องนี้สนุกมากมาย ความฮาไม่มีที่สิ้นสุด ⌒.⌒
ขอบคุณทั้งคนแต่ง แล้วก็คนโพสจ้าา
-
มาแล้ว ๆ พี่แทนน้องไนท์ :oni2: แหม๊ หายไปซะนานเชียว กลับมาเจอชื่อตอน "ส่งรัก" ฟินเว่อร์จริง ๆ
แกงค์พี่เหนือนี่น่ากลัวทุกสถานการณ์จริง ๆ แค่ยืนเฉย ๆ ท่านประธานต้นก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว ฮะๆ
น้องธามเอ้ย จะเน้นฮา แต่ตัวเองก็กลัวพี่เหนือเข้ากระดูก ยังมีหน้าไปสมน้ำหน้าท่านประธานเค้าอีกนะ
เจอน้องกราฟ ทีไร ถูกใจทู้กทีสิน่า :laugh: ชอบสาวงามน้องกราฟมาก ๆ เลยอ่ะ ให้โผล่มาตอนหลักบ่อย ๆ ได้มั้ยเนี่ย
พี่แทน เผลอเป็นไม่ได้ แป๊บ ๆ เข้าหาน้องไนท์เรื่อยเลยน้า อ่านตอนหลักไม่รู้สึก มาอ่านตอนนี้ เรียกร้องความสนใจชัด ๆ
น้องไนท์ อยากซัดปากแบบแมน ๆ แต่พี่แทนอยากตบจูบแบบอาพิศาลซะงั้น แหม๊ ไม่ค่อยเลยนะพี่ หาช่องได้ตลอดเชียว
"มึงเป็นคนแรกเลยนะ ที่กูอยากจัดการในแบบของกู" แบบไหน ๆ อยากรู้ ๆ เอาเลยพี่แทนจัดไป ๆ เร็วววว
หน้าที่ประสานงาน แล้วไหงมาประสานแต่กับน้องไนท์ล่ะจ้ะ อยากประสานอะไรกับน้องไนท์กันแน่อ่ะ ฮุฮุ :z1:
ว้ายยยยย :m3: เผลอไม่ได้ หลอกจุ๊บแก้มน้องไนท์ไปอีกแล้ว ไวสุดยอดอ่ะ ค่ามัดจำอะไรอ่ะพี่แทน จะรับเต็ม ๆ เมื่อไหร่บอกด้วยน้า ครึครึ
น่าสงสารน้องไนท์ ต้องแอบมอง พี่เหนือน้องปอนด์ อยู่ร่ำไป แต่พี่แทน ก็แอบมอง น้องไนท์อยู่ตลอดเหมือนกันสินะ
เข้ามาหา จังหวะเหมาะเจาะทุกที ทำเนียน ๆ ทำเป็นห่วง จับนู้น แตะนี่ แต่ไอ้ไซร์ซอกคอนี่ไม่ใช่ละ พี่แทน แหม ตลอด ๆ
พี่แทนอุตส่าห์จริงจัง ทำซึ้ง แต่กว่าน้องไนท์จะเก็ทนะ ฮาได้อีก สมแล้วที่เป็นเพื่อนน้องปอนด์น้องธาม ตอบมาได้ หัวนมกูไม่เหนื่อยหรอก :m20:
เราเป็นพี่แทน เราหมดมู๊ดไปแล้วนะ แต่พี่แทนยังอุตส่าห์พยายามทำซึ้งต่อได้อีกนะเนี่ย ฟินอีกแล้ววว
ตาจ้องตา มือทาบบนอกซ้าย บอกความรู้สึกในใจส่งผ่านไปถึงหัวใจ เหมือนน้องไนท์จะรับรู้ แต่ก็ไม่อยากรับรู้สินะ :m1:
อยากให้น้องเรียกพี่แทน แหม๊ เจ้าเล่ห์อย่างนั้น เอาไปแค่ ไอ้พี่แทน อย่างน้องไนท์ว่าก็พอแล้วล่ะพี่ ชิชิ
ขโมยไข่(พะโล้) น้องไนท์ แล้วชดเชยด้วยน้ำแดง มันแทนกันได้มั้ยนั่น แต่พี่แทนเป็นอย่างนี้ ก็เหมือนจะถูกใจน้องไนท์นะนั่น
เริ่มอยากยิ้มเพราะพี่แทนแล้ววว :impress2: เอาเหอะ ยังไงก็ต้องยกความดีที่คอยตามกวนประสาทน้องไนท์
จนถึงกับลืมเรื่องน้องปอนด์ไปได้ชั่วขณะเชียว พี่แทนเริ่มมีอิทธิพลแผ่เข้ามาในใจน้องทีละนิด ๆ แล้วน้า :give2:
รอตอนต่อไปจ้า คู่นี้ท่าทางยังไม่จบง่าย ๆ ดุเดือดเผ็ดมันส์กันต่อไป ยังไงก็ชอบทุกคู่อยู่แล้ว
ขอบคุณ I-AM กับ อเลนคุง จ้า :L2: :L2:
ปล. อยากอ่าน พี่แทน เล่าบ้างจังเลยอ่ะ :impress:
-
อีกนึดนึงก็จะซึ้งอยู่แล้วเชียวพี่แทน มันเอาฮาซะตอนจบ
ติดตามตอนต่อไปจ้า
-
:hao7: :hao7: :hao7: สนุกมากเลยจ้า มาต่ออีกน้า :hao7: :hao7: :hao7:
ปล.ว่าแต่มีเรื่องอื่นของ I-AM ให้ตามอ่านไหมจ๊ะ (เพิ่งมาตามงานของ I-AM จ้า ใครรู้รบกวนด้วยน้าาาา) :hao3: ขอบคุณล่วงหน้าครับผ้มมม
-
เย้ๆๆๆ ตามทันจนได้
อยากบอกว่าปันใจให้คู่ไนท์-แทน? มากเลย เค้าชอบคู่รักแบบโหดๆอ่ะ ^▽^
ที่สำคัญ เค้าแอบเป็นแฟนคลับเจ้กราฟฟี่อ่ะ กระเทยแบกเสาปูน /ชนะเลิศคร่าาาาา
ขอให้ไอ-แอม หายป่วยไวๆนะจ๊ะ สุขภาพสำคัญกว่า เรารอได้จ้าาา
แล้วก็ขอบคุณอเลนมือโพสคนเก่งด้วยค๊าบบบ
รอตอนต่อไปจ้าาา
-
งานนี้เกรียนกับเกรียนมาเจอกัน
ไม่พังก็บรรลัยไปข้างอ่ะ
:jul3: :jul3: :m20: :m20: :laugh: :pigha2: :laugh: :jul3:
-
o13 o13 o13
ชอบเรื่องนี่มากฮาดี ...เป็นกำลังใจให้คนเขียน คนโพสนะจ๊ะ :mew1:
-
ต้องแย่งไข่ไปน่ะถูกแล้ว
กินมากเส้นเลือดอุดตัน
พี่แทนก็หม้ายน่ะซิ
555
เข้ามาบวกอีกรอบ...คลิก
-
เค้ามัดจำไข่ก่อนไง เดี๋ยวก็ได้คืน 555555
-
ไนท์เอ๋ย ไม่รู้อะไรซะเลย ที่พี่แทนฉก "ไข่พะโล้" ไปน่ะ เป็นสัญลักษณ์บ่งบอกว่า จะฉก "ไข่ของไนท์" ไงล่ะ :z1:
-
เมื่อไหร่จะมาน๊าา :call: :call:
-
มารอตอนต่อไป มาต่อเร็วเถอะคิดถึงแล้ว
-
ติดตามค่ะ :mew3: :mew1:
-
:mew4: :hao5: เมื่อไหร่ I-AM กับ อเลนจะมาซักทีน๊า
-
หลงรักพี่เหนือ ถึงจะ หึง หวง โหด เวอร์แต่แอบหวาน โอ๊ยอิจฉา ปอนด์
-
เพิ่งอ่านถึงตอน4
-
ย่องมาดู ^▽^
-
เมื่อไหร่จะมา :m15: :m15: :m15: :m15: ฉันนั่งรอพี่อยู่หน้าเล้าทุกวันเลยนะ :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
5555555555
หลงกล พี่แทน ซะแล้ว
-
ใน Facebook เมื่อวันที่ 1 ก.ย. I-AM มาโพสต์แจ้งว่ากำลังเร่งปั่นตอนใหม่อยู่ แต่ช่วงนี้งานก็ยุ่งอยู่ด้วย จึงขอโทษทุกท่านที่ทำให้รอนานจ้า
ปล. อเลนจับน้องปอนด์เป็นตัวประกันยาม I-AM เว้นวรรคมาสองครั้งแล้ว แต่มิบังอาจทำสิ่งใดได้เพราะกลัวตีนพี่เหนือ ดังนั้นครั้งต่อไปต้องจับพี่เหนือล่ามโซ่ เฆี่ยนด้วยแส้ หยดด้วยเทียน เหยียบด้วยรองเท้าส้นสูง ซี้ดดดดดด :hao6:
(น้องปอนด์เห็นแล้วคงอยากร่วมวงด้วยเป็นแน่)
-
ใน Facebook เมื่อวันที่ 1 ก.ย. I-AM มาโพสต์แจ้งว่ากำลังเร่งปั่นตอนใหม่อยู่ แต่ช่วงนี้งานก็ยุ่งอยู่ด้วย จึงขอโทษทุกท่านที่ทำให้รอนานจ้า
ปล. อเลนจับน้องปอนด์เป็นตัวประกันยาม I-AM เว้นวรรคมาสองครั้งแล้ว แต่มิบังอาจทำสิ่งใดได้เพราะกลัวตีนพี่เหนือ ดังนั้นครั้งต่อไปต้องจับพี่เหนือล่ามโซ่ เฆี่ยนด้วยแส้ หยดด้วยเทียน เหยียบด้วยรองเท้าส้นสูง ซี้ดดดดดด :hao6:
(น้องปอนด์เห็นแล้วคงอยากร่วมวงด้วยเป็นแน่)
อ่า...ถัาอเลนทำเช่นนั้น คิดว่าคงตายแล้วไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเป็นแน่ ถึงไอ้ปอนด์มันอยากจะร่วมวง แต่เชื่อเถอะว่าคนที่ตายคืออเลนเพียงคนเดียว :z3:
ช่วงนี่ทั้งอเลน ทั้งI-AM ยุ่งจริงๆค่ะ ยุ่งทั้งคู่เลย ขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนาน(มากกก) แต่คาดว่าอีกไม่นาน (ไม่รู้ว่าเมื่อไร)...
.
.
.
.
เราจะคัมแบ็คค่ะ :hao7: :mew1:
-
อ่านตอน6 จบแเล้ว ไม่ลงไว้เดี๋ยวลืม
-
รอ ร๊อ รอ เขารอคนแต่งมาต่ออยู่นะ ' -3-
-
รอจ้า ช้าไม่เป็นไร แต่อย่าหายไปเลยน๊าาาา :impress2:
-
อั๊ยๆ มารอร๊อรอ
-
Special Part..............Ep.1.4…“บางอย่าง”
[ Tan x Knight ] ? [ Knight x Tan ]
“Tan Part”
เจอกันครั้งแรกถูกมันด่า...กวนตีนใส่...ปากร้าย...ไม่เคยให้ความเคารพ...สายตาดูถูก...อยากจะเข้าไปชกซักหมัด...อยากจะซัดให้ปางตาย...มองยังไงก็ไม่ถูกชะตา...เกลียด...เจอกันทีเป็นต้องชวนทะเลาะ...กวนตีนใส่ได้ตลอดเวลา...ปากหมากว่าใครทุกคนที่เจอ...อยากทำให้ใบหน้าหล่อๆนั่นได้นองเลือด...จำฝังใจว่า...แอลกอฮอล์คือสิ่งต้องห้าม...ห้ามเจอมันตอนเมาเป็นอันขาด...ถ้าไม่อยากให้ชื่อของตัวเองถูกเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น...เกลียด...แต่ยิ่งเกลียดก็ยิ่งเจอ...อยากอยู่ให้ห่างมากเท่าไหร่...กลับต้องเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม...เข้ามากอด...ออดอ้อน...คลอเคลีย...คอยนัวเนียอยู่ไม่ห่าง...ทำตัว “น่ารัก” เฉพาะแค่ตอน “เมา”...ทั้งที่ “จูบ” ...ทั้งที่มันเป็นฝ่ายจูบคนอื่นก่อนแท้ๆ...แต่เสือกบอกออกมาหน้าตาเฉยว่า “จำไม่ได้”... ไม่เคยเป็นแบบนี้...กับผู้หญิงมากมายที่ผ่านเข้ามายังไม่เคยทำให้รู้สึกได้มากเท่านี้...แล้วมึงเป็นใคร...ถึงทำให้กูเสียความเป็นตัวของตัวเองได้ขนาดนี้...มึงมัน...อัศวินตัวร้าย......................แบบนี้...........................มันน่าโมโห!
“มองอะไรอยู่วะ กูเห็นมึงยืนค้างท่านี้ไว้นานแล้ว ถ่ายแบบหรอมึง? มือหนึ่งหิ้วถังปูนอีกมือเท้าสะเอว สายตาคมเข้มมองตรงไปยังด้านหน้า เอียงทำมุม45องศาให้แสงแดดตกกระทบใบหน้าด้านข้าง สายลมสะบัดพัดผมปลิวไสวหอบกลิ่นอายของขี้เป็ดขี้ไก่ในเล้ามาเข้ารูจมูก มึงช่างเด่นเป็นสง่าเลยเพื่อนเอ๊ย หล่อเชี่ยๆเพื่อนกู”
“พูดมากนะมึง”
“แล้วมึงมายกถังปูนทำเชี่ยไรคร้าบ กูขี้เกียจจะโดนผู้หญิงเขาด่าว่าใช้งานมึงหนักแล้วนะเว้ย ห่า มึงสามคนคือสิ่งต้องห้ามเลยรู้ไหม?!”
“.......................” รำคาญเสียงไอ้โรม ขี้เกียจตอบ มันอยากพูดอะไรก็ให้พูดมา
“ห้ามใช้งานหนักเกินไป ห้ามให้ออกแดดเดี๋ยวผิวเสีย ให้แบกอะไรหนักๆก็ไม่ได้กลัวจะเหนื่อยเกินไป ห้ามใช้โน่นนี่นั่นโดยไม่จำเป็น และอีกมากมายสารพัดที่กูถูกสั่งไว้อย่างลับๆ พวกมึงมันมีไว้ตั้งโชว์ แค่ได้เห็นหน้าก็มีแรงฮึดทำงานอะไรแบบนี้ เพราะฉะนั้น มึงกรุณากลับไปยืนหล่อๆใต้ต้นไม้กับไอ้เหนือและไอ้มินด้วยครับ”
“พูดจบแล้วใช่ไหม?” น่ารำคาญ
“ยัง! มึงยังไม่ตอบกูเลยว่ามึงมองใครอยู่ กูเห็นมึงจ้องตั้งนานสองนาน”
“เรื่องของกู มึงมาเสือกอะไรด้วย”
“นั่นแน่ๆ น้องไนท์ปีสอง ทุกทีเห็นตีกันฉิบหาย เกิดเปลี่ยนใจแล้วหรอวะ รักเกิดตอนวิ่งหนีผีกระสือด้วยกันใช่ไหม โคตรโรแมนติกเลยวะ ฮิ้ววววววววววววว~”
“ยุ่ง! มึงมีอะไรก็ว่ามา”
“มีไม่ตอบๆ แสดงว่ากูมาถูกทาง ฮ่าๆ เอาเถอะกูไม่เสือกแล้วก็ได้ กูแค่จะมาถามมึงว่ากระติกน้ำที่กูให้มึงกับไอ้น้องไนท์ไปเอาจากบ้านลุงชัยมาเพิ่มทำไมมันถึงขาดไปใบวะ ก็เห็นลุงแกบอกว่ามีใบใหญ่ด้วยนี่หว่า”
“ควายเอาไปตักน้ำแดกแล้ว” ถามไม่ดูสภาพเลยว่าตอนนี้กูอยู่ในสภาพไหน ชีวิตกูจะมีอะไรบัดซบไปกว่าการมาวิ่งหนีควายที่ดอนเกิบหายอีกไหมเนี่ย
“อะไรวะ ควาย ขโมยกระติกน้ำหรอ? ควายหมู่บ้านไหนวะ โหดสัด แม่งกูหลอน” เสือกเชื่อกูอีกไอ้โรม ทำไมรอบตัวถึงมีแต่คนชอบทำให้หงุดหงิดนักวะ
“ว่าแต่...มึงใช่ไหมที่ใช้ให้ไอ้เหนือตามไปดูพวกกู”
“เออ ก็กูกลัวมึงกับน้องจะตีกันจนไม่ได้งาน เห็นไอ้เหนือยืนหน้านิ่งหล่อแบบว่างโคตรๆอยู่กูเลยใช้มันไปดูพวกมึง ทำไมวะ?”
“ก็...ไม่มีอะไร แค่อยากบอกว่าทีหลังเวลามึงจะใช้ใครก็ช่วยดูนิสัยมันด้วย ไม่ก็ช่วยขยายความคำว่า “ให้ไปดู” เพิ่มเติมกับคนแบบมันอีกซักนิดก็ดีนะ” ขืนบอกว่าโดนควายไล่มา คงได้อายเพราะโดนไอ้โรมประจานเละแน่ๆ แล้วเรื่องอะไรกูจะบอกให้โง่
“เออๆ งั้นกูไปล่ะ เหล่หนุ่มเสร็จก็กลับฐานทัพด้วยนะครับ สาวๆเขาอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเพราะไม่ได้เห็นหน้าแทนจ๋าสุดหล่อแบดบอยกันหมดแล้ว” พยักหน้ารับส่งๆไป เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นพูดน้อย เคร่งขรึม ลับหลังแม่งโคตรจะพูดมากแล้วก็กวนตีนสุดๆ เพราะแบบนี้ไง ถึงไม่อยากนอนร่วมเต็นท์กับมัน สู้ไปนอนกับไอ้เกรียนบางคน...เฮ้ย! กูคิดบ้าอะไรอยู่...มึงชักจะเข้ามาในความคิดกูเยอะเกินไปแล้วเชี่ยไนท์
“มึงวางยากูหรอไอ้ไนท์...............................กูถึงคิดแต่เรื่องของมึงอยู่ตลอดเวลา”
...........................................
.................................
.....................
............
.......
..
“กลุ่มข้างหลังสี่คนนั้นน่ะช่วยเงียบหน่อยนะครับ ต่อไปจะเป็นพิธีผูกข้อมือ ขอให้เข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบและอย่าส่งเสียงดังด้วยครับ”
“มึงเสียงดังทำไมวะไอ้ปอนด์”
“อ้าว เชี่ยธามโยนขี้ให้กู” ได้ยินเสียงไอ้เด็กโง่กับไอ้เด็กบ้าทะเลาะกันเสียงดังกว่าตอนมันคุยกันซะอีก
“ช่วยเข้าแถวให้เป็นระเบียบเรียบร้อย แล้วอย่าส่งเสียงดังเหมือนพวกที่นั่งด้านหลังนั่นนะครับ” หึหึ มองหน้าไอ้โรมที่ได้รับพรไปแบบท่วมท้นใบหน้าจรดส้นตีนไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้ามันดี ตอนนี้เป็นงานพิธีผูกข้อมืออะไรซักอย่าง เพิ่งเคยเห็นเลยรู้สึกสนใจเป็นพิเศษแต่คงไม่มากเท่าไอ้มิน
“อยากได้พรกับเขาด้วยหรอวะไอ้เหนือ”
“.........................” มันไม่ตอบแต่หันไปจ้องไอ้น้องปอนด์แทน จะคุมไม่ให้ห่างตัวเลยหรือไงไอ้ขี้หวง ว่าแล้วก็เหลือบไปเห็นไอ้ตัวแสบ คิดอะไรเลวๆแกล้งมันซักหน่อยดีกว่า
“ทำเชี่ยอะไรของมึงวะ”
“..........................” ยักคิ้วกวนๆส่งให้มันไป ถึงมันอยากจะโวยวายมากกว่านี้แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้เพราะผู้ใหญ่อยู่กันเยอะ คว้าแขนมันได้ก็จับมันลากไปนั่งตรงหน้าตายายสองท่านที่รอผูกข้อมือให้พร้อมกัน เห็นหน้ามันเอ๋อๆงงๆแล้วอดขำไม่ได้ โวยวายแต่ก็ยอมถูกลากมาแต่โดยดี มึงมัน........น่ารักไปแล้วไอ้แสบ
“ทำอะไรวะไอ้แทน กูผูกหลังมึงก็ได้ไม่เห็นต้องผูกพร้อมกันเลย” มันกระซิบเบาๆข้างหูให้ผมได้ยินแค่คนเดียว เพราะคงอายแล้วก็เกรงใจคนอื่นๆ แบบนี้ยิ่งอยากแกล้งเข้าไปใหญ่
“หุบปากเถอะน่า ผูกเลยครับๆ” จับแขนมันยื่นออกไปให้สองตายายผูกด้ายสายสิญจน์ที่ข้อมือให้เคียงคู่กัน มันมองหน้าผมแบบเคืองๆ คงจะเจ็บใจที่โดนแกล้งแต่ทำอะไรไม่ได้ สองตายายยิ้มให้เรา
“หลานเชื่อในความรั่กไหม่?” ผมกับมันโดนถามคำถามบางอย่าง ภาษาถิ่นโคราชผมฟังออกบ้างเล็กน้อย ท่านคงถามว่าพวกเราเชื่อในความรักไหม?
“ครับ!...ไม่ครับ!” มันกับผมมองหน้ากันทันทีที่ตอบออกไป อะไรวะก็กูไม่เชื่อในความรัก ยังจะมามองหน้าแบบเคืองๆอีก มึงเชื่อก็เชื่อไปสิไม่ต้องมาอาฆาตกู
“โฮ๊ะ โฮ๊ะ โฮ๊ะ มาด่วยกั๋นทำไมตอบไม่เหมือนกั๋นเหล่า”
“ชริ เพราะแบบนี้มึงถึงฟันแล้วทิ้งเรี่ยราด มีเมียเกลื่อนกลาดไปทั่วใช่ไหมไอ้แทน” มันกระซิบพูดกับผมทันที มึงโกรธอะไรกูนักหนากับแค่กูตอบว่าไม่เชื่อในความรักวะ?!
“เป๋นแฟนกั๋นใช่ไหม่?” คำถามนี้น่าสนุก เห็นมันสะดุ้งทำหน้าตกใจแล้วเข้าทางผมเลย
“ใช่ครับ ผมกับมันเป็นแฟนกัน...........โอ๊ยยยยย!” เสียงร้องท้ายประโยคคือผมโดนมันศอกใส่สีข้างไปเต็มๆ มึงแม่งเล่นทีเผลอนะไอ้ไนท์ จุกมาถึงลิ้นปี่ แทบกระอักเลือด
“ไม่ใช่ๆๆๆนะครับ”
“แฟนผมมันขี้อายครับ โกหกผู้หลักผู้ใหญ่ไม่ดีเลยนะครับที่รัก” ยิ่งเห็นมันโวยวายก็ยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่ ดูๆไปเวลามันเป็นแบบนี้ก็...................................................”น่ารัก” ไปอีกแบบ
“ไอ้แทน!” จ้องหน้าอาฆาตผมอีกแล้ว แต่ก็ช้าไปเพราะตอนนี้สองตายายจับข้อมือทั้งผมและมันผูกสายสิญจน์พร้อมกันเรียบร้อย
“เอ่อ...คุณยายครับทำไมสายสิญจน์ผมถึงน้อยกว่าของมันละ ผมขอเยอะกว่ามันได้ไหมครับ” เรื่องแบบนี้มึงยังอยากเอาชนะกูอีกหรอไอ้ไนท์ คนอะไรจะแพ้ไม่เป็นขนาดนั้น แล้วกูใคร กูแทนนะเว้ย! เรื่องแค่นี้ถ้ายอมแพ้มึงก็ไม่ใช่ไอ้แทนแล้ว
“คุณตาครับ ผมขอสายสิญจน์เพิ่มอีกได้ไหมครับ” พูดปุ๊บคุณตาก็ยิ้มโชว์เหงือกให้ทันทีเพราะฟันหน้าหายไปยกแผง จากนั้นก็คว้าสายสิญจน์จากพานบายศรีมาหนึ่งกำผูกให้ที่ข้อมือผม หึหึ เอาสิ ให้รู้กันไปว่าของใครจะเยอะกว่าใคร
“คุณยายครับผมขอสายสิญจน์ทั้งพานเลยนะครับ” มึงเล่นแบบนั้นเลยหรอวะ ที่ผูกไปแล้วก็จะไม่มีพื้นที่เหลือแล้วนะมึง แต่กูใคร กูแทนซะอย่าง! ยอมแพ้ง่ายๆก็ไม่ใช่ไอ้แทนแล้ว
“เอ่อ คุณตาครับ...”
“มึงสองคนด้านหน้าครับ ช่วยเหลือสายสิญจน์ไว้ให้คนอื่นเขาผูกด้วยนะครับ” เสียงไอ้โรมประกาศดังขึ้นก่อน ไม่อย่างนั้นผมคงได้สายสิญจน์ยกพานแบบไอ้ไนท์มันแล้ว เจ็บใจ เหมือนพ่ายแพ้ยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งมันยักคิ้วกวนตีนส่งให้อย่างผู้ชนะแล้วยิ่งโมโห ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!
“เอาคืนที่มึงแย่งไข่กูไอ้แทน”
“หรอ? กูว่าเรื่องแบบนี้มันใช้แข่งกันไม่ได้หรอกนะที่รัก.............ระวังไว้ให้ดี...คราวหน้ากูจะ “เอา” มากกว่าไข่มึง”
“สัด!”
“ที่รักทำไมหน้าแดงจังครับ อายพี่หรอครับ แฟนพี่น่ารักจัง มาๆกอดหน่อยเร็วคนดี”
“คู่ผัวเมียนั่นน่ะ ทำประเจิดประเจ้อไปรึเปล่าวะ เกรงใจพวกกูที่นั่งหัวโด่กันอยู่บ้าง ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว~” เสียงประสานดังจากปากทุกคน สะใจชะมัดที่แกล้งมันให้อายได้ หน้ามันแดงเป็นแตงโมเลย ให้ตาย...ทำไมมึงถึงน่ารักแบบนี้วะไนท์
“อย่าแซวแฟนกู แฟนกูเขินจนหน้าเปลี่ยนสีแล้วเห็นไหม มาๆที่รักไม่ต้องอายนะครับ”
“มึงพูดเชี่ยไรเนี่ย กูไม่อยู่แม่งแล้ว” ฮ่าๆๆๆ ในที่สุดมันก็ทนไม่ไหว เดินสะบัดตูดลุกออกไปหน้าตาเฉย
“แกล้งน้องมันแรงไปเปล่าวะไอ้แทน มึงแม่งร้ายว่ะ” ไอ้มินเดินมาพูดกับผม อุตส่าห์สละเวลาอันมีค่าต่อการแสวงหาความรู้มาพูดกับกูได้แสดงว่าเรื่องนี้คงไปโดนใจมึงจริงๆ
“หึ ไม่เท่ามึงหรอกไอ้มิน ถอดหน้ากากแสนดีออกเมื่อไหร่ กูละสงสารเหยื่อมึงจริงๆ”
“กูว่ามึงทั้งคู่นั่นแหละที่ร้าย” เสียงไอ้เหนือดังแทรกขึ้นจากด้านหลัง มันก็ใช่ย่อย เห็นว่าผูกข้อมือกับไอ้เด็กโง่ด้วย
“กล้าว่าคนอื่นนะ มึงแหละตัวโคตรร้าย ปล่อยเด็กไปวิ่งเล่นได้แล้วหรอ ทุกทีเห็นแค่ใครมองก็แทบจะเข้าไปกระทืบเขาอยู่แล้ว หวงเหี้ยๆ”
“มันไปห้องน้ำ” ว่าแล้ว ทุกทีแค่ห่างตัวก็แทบจะงับหัวคนอื่นได้
“กูไปตามเชี่ยไนท์ก่อน ไม่รู้แม่งงอนกูจนเดินหลงไปในดงกล้วยแล้วรึเปล่า” ดูท่าผมจะทำมันอายสุดๆ คงต้องมีเคลียร์ ไม่อย่างนั้นมันคงไม่จบง่ายๆ
“ไม่มากไปหรอวะสำหรับคนที่เกลียดกัน? แบบนี้มันเหมือน “ชอบ” มากว่ารึเปล่า?” รอยยิ้มราวเทพบุตรแต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจ เบื่อมึงจริงๆเลยไอ้มิน...ที่รู้ทัน
“เสือก!” พูดแค่นั้นก็รีบเดินไปหาไอ้ไนท์ทันที เดินไปไหนแล้ววะเนี่ย มืดก็มืด ไฟฉายก็ไม่ติดตัวไป
“ไอ้ไนท์มึงอยู่ไหน?....ไอ้ไนท์..................................เชี่ยไนท์!”
“เรียกหาพ่องส์หรอ?”
“ลามปามแล้วนะมึง เล่นถึงบิดากู มากไปๆ” เห็นมันยืนมองท้องฟ้าอยู่ไม่ห่างจากเต็นท์นอนมากนัก
“เงียบๆน่า กูจะดูดาว” หือ? หน้าอย่างมึงเนี่ยนะดูดาว โกรธกูจนเป็นบ้าไปแล้วรึเปล่าวะ?
“ไนท์มึงไม่สบายรึเปล่า?” เอามือทาบหน้าผากมันทันที ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า
“เอามือมึงออกไป แล้วช่วยยืนเงียบๆได้ไหม...มึงไม่เห็นหรอว่าที่นี่เงียบสงบแค่ไหน...ใช้ใจฟังสิ...ไม่วุ่นวาย...ไม่มีรถติด...ไม่ต้องเร่งรีบทำอะไร...ผู้คนก็รักใคร่สามัคคี...กินอยู่กันอย่างพอเพียง...กูชอบที่แบบนี้” มันหลับตาลง...ปล่อยให้สายลมพัดผ่านใบหน้า...รอยยิ้ม...ทำให้ละสายตาไปจากมันไม่ได้...เหมือนถูกสะกดให้จ้องมอง...กลมกลืนไปกับธรรมชาติ...แต่สวยงามดูน่าค้นหา...เรียบง่ายแต่ก็โดดเด่น...มึงคงเป็นเจ้าชายจริงๆสินะ..อัศวิน
“..........................” ยอมเงียบ...แต่ไม่ยอมละสายตาไปจากใบหน้ามัน
“ดาวเต็มฟ้าเลย ถ้าเป็นที่กรุงเทพคงไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้แน่ๆมึงว่าไหม”
“เออ........สวย” แต่เป็นคนตรงหน้ากูตอนนี้นะที่สวย
“มึงก็ชอบหรอ?” มันหันหน้ามาพูดกับผม
“อืม................ชอบ..........มั้ง”
“อะไรวะมีมั้งด้วย ดาวสวยขนาดนี้มึงต้องบอกว่าโคตรชอบเลยสิถึงจะถูก” หึ ไอ้เผด็จการ ต้องให้คนอื่นเห็นด้วยกับมึงทุกอย่างเลยรึไง แต่แบบนี้แหละ...กูถึงอยากเอาชนะ
“ไม่ได้...เพราะกูมีอะไรที่ชอบมากกว่าดาวบนท้องฟ้านั่น” หน้ามันดูสนใจขึ้นมาทันที
“อย่างมึงเนี่ยนะ...ก็ไหนว่าไม่เชื่อในความรัก?”
“อยากให้กูเชื่อ............มึงก็มาสอนกูสิ...ถ้าเป็นมึง กูอาจจะเชื่อก็ได้”
“เน่ากว่าปลักควายนอนอีก แหวะกูจะอ้วก” ทำมาว่ากู ตอนกูมองตาทำไมถึงไม่กล้าสบตาวะ เขินกลบเกลื่อนได้กวนส้นตีนโคตร
“มึงเขินก็ยอมรับมาเถอะ เขินพี่แทนหรอครับ น่ารักนะมึงเนี่ย” แกล้งมันอีกซักหน่อย นั่นไง หน้าเริ่มแดงอีกแล้ว กูรู้จุดอ่อนมึงแล้วไอ้ไนท์ เสร็จกูแน่มึง!
“ใครเขินมึงอย่ามั่ว ไปกวนตีนที่อื่นไป กูอยากอยู่คนเดียวเงียบๆอย่างสงบไร้ซาตานรบกวน!”
“รู้ว่าไล่แล้วกูไม่เคยไปก็ยังจะพูดซ้ำซาก เป็นพวกย้ำคิดย้ำทำนะมึงเนี่ย”
“ไอ้แทน!”
“ครับ...อยู่ใกล้แค่นี้เองพูดเบาๆก็ได้ ไม่โกรธนะ กูแค่ล้อเล่นเอง ไม่พูดแล้วๆ เชิญดูดาวตามใจชอบเลยครับ.........................ขอแค่อย่าไล่ให้กูไปไหนก็พอ” มองสบตามันนิ่ง...อยากให้รู้ว่าประโยคท้ายจริงจังแค่ไหน
“.........................” มันไม่พูดอะไรอีก...เราไม่พูดอะไรกันอีก...มีเพียงเสียงของธรรมชาติ.....กลิ่นไอดิน...ดอกไม้...สายลม...กับดาวนับล้านๆดวงบนฟ้า...ที่สัมผัสได้...แต่กับผม...มีเพียงใบหน้าของคนตรงหน้าเท่านั้นที่ผมอยากสัมผัส...ยามหลับตาลงให้สายลมพัดผ่าน...แย้มยิ้มไปกับธรรมชาติ...งดงามกว่าทุกสิ่งที่เคยพบเจอ...เหมือนตกอยู่ในภวังค์...ลึกสุดของห้วงความปรารถนา...แม้เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง...ก็ไม่อาจละสายตาไปจากคนตรงหน้าได้เลย
“ฮัดชิ้ววววววววววววววววววววววววววว!” สะเทือนเลือนลั่นกู่ก้องไปยังทั่วท้องทุ่งนาป่าเขา
“มึงแม่งโคตรไม่มีความโรแมนติกเลยเชี่ยไนท์!”
“หือ? มึงด่ากูทำไม กูแค่จามเองนะ”
“มึงไม่ต้องพูดเลย แล้วเสื้อไม่เสือกใส่มา ใส่เสื้อกล้ามเดี๋ยวหวัดก็แดกหรอกมึง กี่โมงกี่ยามแล้วยังจะมาดูดาว ไสหัวไปนอนเลยนะมึง” กำลังบรรยากาศดีๆ จามซะขี้มูกปลิ้น กูหมดอารมณ์เลย!
“กูทำอะไรผิดวะ?” มันทำหน้างงๆเกาหัวเก้อๆ ก่อนจะโดนผมจับมือลากให้เดินกลับเต็นท์พร้อมกัน
“ไนท์....” เดินมาถึงหน้าเต็นท์ พวกไอ้นนท์คงกำลังเล่นไพ่กันอยู่
“อะไร?” มันหยุดหันมาถามผม หน้ามันยังมึนๆงงๆไม่หาย
“ห้ามมึงไปดูดาวกับใครที่ไม่ใช่กู...แล้วก็.........ฝันดี” ทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเองไปแล้วสิ น่าอายชะมัด สู้หน้ามันไม่ไหว รีบเดินเข้าไปในเต็นท์ก่อนที่มันจะพูดอะไร
“เออ...........................ฝันดี” ให้ตายสิ! มึงวางยากูอีกแล้ว
“ชักช้านะพี่แทน ไอ้ไนท์ ไปไหนกันมาวะ?” ไอ้นนท์ถามขึ้นทันทีที่เข้าไปในเต็นท์
“ยิ้มหน้าบานกันมาเชียว มีอะไรดีๆรึเปล่าวะพี่?”
“เสือกแล้วไอ้ธามๆ จะเล่นไหมไพ่เนี่ย” ทั้งมันและผมไม่มีใครพูดอะไร มีแค่ไอ้นนท์ที่ช่วยพูดให้ไอ้ธามไม่ถามซอกแซกอะไรกันอีก คืนนั้นเล่นไพ่กับพวกมันอยู่จนดึกดื่น สุดท้ายก็ทะเลาะกันเหมือนเดิม ตีกันจนเต็นท์จะพังกับเงินแค่ไม่กี่บาท แต่ที่เปลี่ยนไปคงเป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ที่ส่งให้กันตลอดแม้มือจะฟาดกันอยู่ก็ตาม.................................ผมคงโดนมันวางยาเข้าให้แล้วจริงๆ...................คงเป็นยาเสน่ห์ซะด้วย...ถึงได้เห็นมันแม้ในความฝัน...ฝันดี...............คงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆสินะ...เพราะตื่นมาก็พบว่าตัวเองนอนกอดกับมันอยู่...ละเมอท่าไหนไม่รู้ถึงไปนอนกอดกันได้ทั้งคืน...รู้แค่ตื่นขึ้นมาก็ตีกันจนเต็นท์พัง...กว่าจะสงบศึกกันได้...เจ็บตัวกันไปตามระเบียบ...ไม่นองเลือดซักวันคงจะขาดใจตาย
มีต่ออีกนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5: :katai4:
-
ค่ำคืนสุดท้ายสำหรับการเข้าค่ายอาสา ไม่คิดว่าเวลาจะหมดไปเร็วขนาดนี้ รู้สึกเสียดาย เพราะอย่างน้อยที่แห่งนี้ก็ทำให้ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างที่ไม่เคยทำและหาไม่ได้จากที่ที่เรียกว่าบ้าน พวกไอ้นนท์ตกลงกันว่าจะไปงานวัด ตอนนี้รอแค่ไอ้เหนือจะอนุญาตให้เด็กมันไปด้วยไหม ขอกันอยู่นานจนสุดท้ายก็ได้ไปกันหมด
“ถือไฟฉายดีๆสิไอ้แทน แกว่งไปมาหาส้นตีนอะไร คันนาก็แคบจะมาเดินเบียดกูเพื่อ!?” แล้วก็เป็นไปตามคาดที่มันจะด่าผมก่อนใคร หลังจากไอ้มินเตะไฟฉายผมทิ้งไปแล้วรอบหนึ่งเพราะแย่งกันว่าใครจะเป็นคนถือกับไอ้ไนท์
“กูหนาว มึงไม่รู้สึกหนาวบ้างหรอ น้ำค้างเริ่มลงแล้วด้วย” แกล้งสำออยไปอย่างนั้น พอให้ร่างกายเบียดกับมันมากขึ้น ได้จับ ได้กอดบ้าง แกล้งมันยิ่งสนุก
“แล้วไม่ใส่เสื้อคลุมมาวะ จะมากอดกูทำไม”
“นิดหน่อยก็ไม่ได้ ขี้หวง”
“ถึงวัดแล้วโว้ยยยยยยยย ลุย!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงไอ้คิมตะโกนขึ้น ก่อนมันจะวิ่งเข้าวัดไปก่อนไม่รอใคร จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไป ส่วนผมก็เกาะติดไอ้ไนท์ไว้ตลอดเวลา
“มึงจะมาตามกูทำไม”
“มึงไปไหนกูไปด้วย”
“เป็นเด็กรึไง ไปเล่นกับคนอื่นก่อนไป๊ กูจะไปทำบุญ”
“มึงจะไปทำบุญก็ไปสิ ถวายสังฆทานนะกูทำด้วย” ลากแขนมันเข้าไปในศาลา ใส่เงินลงในตู้รับบริจาค ซื้อดอกไม้ธูปเทียน เครื่องถวายสังฆทาน ทุกอย่างมันเป็นคนจัดการ เพราะผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ได้แต่ทำตามที่มันบอก เสร็จจากถวายสังฆทานก็ไปปิดทองลูกนิมิตกันต่อ
“น่าจะฝังเพื่อนมึงลงไปพร้อมลูกนิมิตด้วยเลยนะ ถ้าสนใจขนาดนั้น”
“นั่นเพื่อนกู เดี๋ยวมึงโดน” แต่ที่มันพูดก็แอบเห็นด้วยนะ ไอ้มินมันจะสนใจอะไรขนาดนั้น ถ้าแบกกลับได้มันคงแบกกลับไปด้วยแน่ๆ
“ยิงปืนกันหน่อยไหม วัดฝีมือกัน” มองไปเห็นซุ้มยิงปืน ข้างๆเป็นปาลูกโป่ง แล้วก็มีชิงช้าสวรรค์ สาวน้อยตกน้ำ และอีกมากมาย ร้านขายของกินอีกเพียบ เป็นงานวัดที่สนุกเกินคาดเลยนะเนี่ย เพิ่งเคยเห็นอะไรแบบนี้
“เอาสิ บอกไว้ก่อนนะว่ากูแชมป์ยิงปืน”
“เหอะ! กูกลัวตายล่ะ ใครได้ตุ๊กตามากที่สุดคนนั้นเป็นฝ่ายชนะ” มันกำลังอธิบายกติกาให้ผมฟัง
“ตามนั้น แล้วถ้าชนะได้อะไร?”
“ใครแพ้ต้องทำตามคำขอของคนชนะหนึ่งข้อ” กติกาไม่เลว คำขอของผู้ชนะ หึหึ ชักจะสนุกแล้วสิงานนี้
“ขอได้ทุกอย่างไม่มีข้อยกเว้น?”
“เออ ขอได้ทุกอย่างไม่มีข้อยกเว้น แล้วก็ไม่ต้องเสือกทำหน้าตาร้ายๆเลยนะ ยังไม่ทันแข่งก็มีแผนชั่วอีกแล้ว” เริ่มรู้ทันกูแล้วนะ ไว้มึงแพ้ให้กูก่อนเถอะ
“จะแข่งได้รึยัง?”
“พี่ครับ ขอสองชุด” มันเดินไปจ่ายเงินแล้วรับตระกล้าใส่ลูกปืนพลาสติกมา ห้าลูกยี่สิบบาท ยิงจนตุ๊กตาล้ม ก็เอาตุ๊กตาตัวนั้นไปได้เลย
“กูเริ่มก่อนนะ” มันเริ่มด้วยการเลือกยิงตุ๊กตากระต่ายสีชมพูน่ารัก
“มึงหวานไปไหมไนท์ หน้ามึงไม่ให้เลยนะ”
“ปัง! กูจะเอาไปฝากน้องสาว” น้องกระต่ายกระเด็นตกลงที่พื้น แม่นเหมือนกันนี่หว่า มันยิงโดนทั้ง5นัดได้ตุ๊กตาไปห้าตัว
“ปัง.......ปัง...........ปัง..........ปัง...........ปัง” ผมยิงห้านัดซ้อน ได้ตุ๊กตามาห้าตัว ตอนนี้แต้มเราเท่ากัน จึงต้องเริ่มแข่งใหม่ มันเหมามาอีกคนละสิบชุด
“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” เสียงลูกปืนดังรัวกระหน่ำใส่ตุ๊กตาไม่ยั้ง ตุ๊กตาที่วางเรียงรายกระเด็นกระดอนหล่นกระจายไปทั่วทุกนัดที่ไอ้ไนท์สาดกระสุนยางใส่ รอบนี้มันพลาดไปสองนัดเพราะตอนเจ้าของร้านเดินมาวางเรียงตุ๊กตาแทนตัวที่หล่นไปโดนสองนัดเข้าเบ้าตาไปเต็มๆ
“ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม!” ใครมันปาสาวน้อยตกน้ำรุนแรงขนาดนั้นวะ เสียงน้ำกระเซ็นดังมาไกลถึงนี่เลย โหดสัด!
“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” ผมรัวกระสุนใส่ตุ๊กตาไม่ยั้ง โดนทุกนัด ผมนำมันอยู่สองแต้ม ได้มา50ตัว
“มึงโกง!”
“ไอ้ไนท์อย่าพาล มึงใจร้อนเสือกยิงตอนเจ้าของร้านเดินมาวางตุ๊กตาเองช่วยไม่ได้” อูยยยยย! หันไปเจอหน้าเจ้าของร้านจ้องเหมือนอยากจะฆ่าเราสองคนให้ตาย รู้สึกตัวอีกทีตุ๊กตากองเท่าภูเขาก็มาวางตรงหน้าเราสองคนแล้ว ทำเกินไปรึเปล่าวะ
“อีกตา คราวนี้100นัดเลยเป็นไง” เอาแล้วๆ กูเห็นเจ้าของร้านหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาแล้ว
“ไนท์กูว่าพอก่อนเถอะนะ ไว้ไปตกลงกันทีหลัง”
“กูไม่ตกลงอะไรทั้งนั้น แข่งกันอีกรอบเลยมึง” มึงหันไปมองหน้าเจ้าของร้านแล้วมึงจะไม่พูดแบบนั้นไอ้ไนท์ ตาเขียวปั๊ดแล้วนั่น เชี่ยนี่ก็ยิงอัดเต็มแรง แม่นฉิบหาย สองตาจังๆ กูละเจ็บแทน
“ไนท์ครับ ไม่เอาอย่าดื้อนะ ไปตกลงกันทีหลัง” นั่นไงหนังสติ๊กพร้อมลูกกระสุน งานนี้มีหัวปูดถ้ายังไม่ไปจากตรงนี้ ผมรีบเก็บตุ๊กตาที่กองอยู่ตรงหน้าใส่ถุงพลาสติกทันทีทั้งของมันและของผมแยกกันคนละถุง
“มึงนำกูแล้วก็พูดได้สิ กูไม่ยอมแพ้มึงหรอก แข่งใหม่100นัด!”
“งั้นมึงสองตัวโดนกูยิงก่อน100นัดดีไหม?”
“เชี่ย!!!!!!!!!!!!!!” ไม่ทันได้ตอบกระสุนก็สาดใส่ผมกับมันทันที คาดว่าไอ้หมอนี่คงเป็นแชมป์ยิงหนังสติ๊กโลก อะไรมึงจะแม่นขนาดนั้น
“ได้เงินมาไม่กี่บาท ฟาดตุ๊กตากูไปเรียบ ถ้ามึงจะแม่นกันขนาดนั้นไม่ไปแข่งยิงปืนทีมชาติวะ!” เสียงด่าไล่ตามหลัง ในขณะที่ผมคว้าแขนมันวิ่งหนีตายออกมาสุดชีวิต
“ไงละมึง จะแข่งต่อๆ 100นัดๆ หัวเกือบแตกแล้วไหมละ”
“กูจะรู้ไหมว่าเขาโมโหขนาดนั้น”
“กวาดตุ๊กตาเขามาจนจะเกลี้ยงร้าน เขาไม่ใช้ปืนจริงมายิงก็ดีเท่าไหร่แล้ว” เฮ้อ...อยู่กับมันต้องได้ออกแรงให้เหนื่อยทุกที
“หึหึ ถือว่าหายกันนะ ครั้งก่อนกูพามึงหนีควาย ครั้งนี้มึงพากูหนีตาย เราเจ๊ากัน”
“เออ แต่ละอย่าง ดีๆทั้งนั้น แต่มึงลืมอะไรไปรึเปล่า?”
“ปาโป่งก็น่าสนนะ ไปลองกันไหม เมื่อกี้ไม่นับนะ”
“ไอ้ขี้โกง!” ไม่รอฟังคำตอบจากคนอื่นมันก็เดินนำไปที่ร้านปาโปงก่อน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เจ้าของร้านก็ง้างหนังสติ๊กขึ้นมาขู่ไว้ซะก่อน
“มึงสองคนใช่ไหมที่กวาดตุ๊กตาซุ้มยิงปืนไปจนจะเจ๊ง” นี่กูกับมึงกลายเป็นบุคคลอันตรายห้ามเข้าร้านไหนไปแล้วหรอวะ?
“เอ่อ เอาไงดีวะแทน”
“ถามทำไมครับไนท์ วิ่งสิวะมึง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะร่าของเราสองคนดังตลอดทาง จนพวกเราออกมาพ้นประตูวัด เป็นอะไรที่สนุกแล้วก็ตื่นเต้นสุดๆไปเลย เพิ่งจะเคยทำอะไรแบบนี้จริงๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงเดินหน้าเข้าหาเรื่องอย่างไม่เกรงกลัวไปแล้ว แต่เพราะรู้ว่าผู้คนที่นี่เป็นคนดี...เลยไม่คิดจะใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ
“ยืนรอพวกนั้นตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพวกมันคงออกมา” เดินออกมายืนรอตรงทางเดิมที่ตัดผ่านทุ่งนา
“วันนี้ก็เห็นดาวมากมายอีกแล้ว” มันคงชอบธรรมชาติจริงๆ เพราะทุกครั้งที่พูดมันจะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเสมอ
“อืม...............อย่าเนียนไอ้ไนท์ มึงแพ้กูสองแต้ม ทำตามคำขอของกูซะดีๆ”
“เออๆๆ มึงจะขออะไรก็ว่ามา”
“จูบกู”
“มึงว่าไงนะ!?”
“กูขอให้มึง..........จูบกู!..................”
“เรื่องน่าอายแบบนั้นใครจะไปทำได้ มึงขออย่างอื่นไม่ได้รึไง” เคยทำไปแล้วแต่จำไม่ได้ไม่ใช่หรอ...ก็แค่อยากให้ครั้งนี้มึงจะไม่มีวันลืมอีก...เท่านั้นเอง
“ไหนว่าไม่มีข้อยกเว้น?”
“มึงมัน...”
“จูบกู”
“เออๆก็ได้วะ”
“แล้วก็ไม่ใช่แค่เอาปากมาแตะปากนะ มึงต้องจูบแบบดิฟคิส” เห็นมันทำหน้าสลดทันทีที่ผมรู้ทัน คิดจะจูบแบบเด็กๆละสิเชี่ยไนท์
“โหยยยยยยยยยยยยยยยย! ไม่มากไปหรอวะ มึงกับกูเป็นผู้ชายนะเว้ย”
“แล้วไง กูไม่ถือ เร็วๆ เดี๋ยวมีใครผ่านมาเห็น”
“รู้แล้ว................มึง...........................หลับตาก่อนสิ”
“จูบมาก่อน เดี๋ยวกูหลับให้”
“ทำไมกูต้องจูบมึงด้วย แล้ว.............มึงอย่าเสือกหวั่นไหวละกัน กูไนท์ลิ้นสว่านนะขอบอก” หึหึ เด็กน้อยทำปากเก่ง
“ครับๆ จะควงสว่าน ทะลวงมาแบบไหนตามใจไนท์เลยครับ”
“ทะลึ่ง!”
“.........................” มันค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าหาช้าๆ...เพราะสูงเท่ากันหน้าก็เลยตรงกัน...ท่าทางเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูก...เห็นแล้วตลก...เลยจับมือมันมาโอบรอบคอไว้ทั้งสองข้างเพราะเหมือนมันไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน...กระชากมันให้เข้ามาหาตัว...ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เริ่มทำอะไรซักที...รอมันอยู่นาน...จนรับรู้ว่าปากเราสัมผัสกัน...เนิบช้า...แสนหวาน...หนุ่มในฝันของสาวๆ...แต่มันคงใช้กับแบดบอยเลวๆอย่างผมไม่ได้...เริ่มเป็นฝ่ายรุกต้อนมันซะเอง...ดูดดึงริมฝีปากของมันหนักหน่วง...เปิดปาก...ส่งลิ้นเข้าไป...มันคงไม่อยากยอมแพ้...รัวลิ้นเกี่ยวกระหวัดอย่างไม่มีใครยอมใคร
“อื้ออออออออออ...”
“อืมมมมมมมมมมม...ไนท์”
“.............................” หลงมัวเมาในรสจูบ...เนิ่นนานจนไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่...กายแนบชิด...มือโอบกอด...ปากยังคงสัมผัสแลกความหวาน...เร่าร้อน...รุนแรง...ดูดเม้ม
“สัด! กูหายใจไม่ออก” จริงๆก็ไม่อยากหยุด แต่คิดว่าถ้าขืนนานกว่านี้คงขาดใจตายกันทั้งคู่เพราะต่างก็ไม่มีใครยอมใคร เหมือน...ใครหยุด...คนนั้นแพ้
“กูก็หายใจไม่ออก เมื่อยลิ้นด้วย มึงจะดูดอะไรนักหนา ปากเจ่อเลยแม่ง” เหมือนปากจะแตกด้วยหน่อยๆ เพราะไอ้ไนท์เล่นดูดซะเต็มที่ขนาดนั้น
“ว่าแต่กู ปากกูบวมนี่มึงเห็นไหม?”
“ครับๆ กูขี้เกียจเถียงแล้ว ว่าแต่ตุ๊กตาที่ได้มาเอาไปทำไรดี”
“ก็มอบให้เด็กๆในโรงเรียนไปสิ กูไม่ชอบตุ๊กตาอยู่แล้ว”
“อืม...มึง...ตัวนี้มันตัวอะไรวะ?” จะว่าควายก็ไม่ใช่? มันตัวประหลาดชัดๆ แถมมีสองตัวซะด้วย ตลกดี
“มันตลกดีนะ ตัวเชี่ยไรก็ไม่รู้”
“กูให้..........................ห้อยไว้คนละตัว” ยื่นตุ๊กตาประหลาดส่งให้มัน มันก็รับไป
“บอกไว้ก่อนนะกูไม่ชอบตุ๊กตา กูเอาไปทิ้งก็อย่ามาโทษกูละ” เออ เวลาพูดก็ช่วยมองหน้ากูด้วย ตอนจูบเสือกไม่เขิน มาเขินอะไรตอนนี้
“ครับๆ ทิ้งก็ทิ้ง...แต่ถ้าไว้ติดตัวก็จะดีมาก”
“ไม่รับปาก” เออ ช่วยมองหน้ากูซักนิด พูดกับใครอยู่วะนั่น!
“โคตรดื้อ!”
“.........................” ด่าปุ๊บหันมาอาฆาตกูทันที ไม่อายแล้วรึไง ทีหาเรื่องละไม่ยอมแพ้เลย เอาเถอะไหนๆวันนี้กูก็ได้กำไร? ไปเยอะแล้ว พูดมากไม่ได้ เมื่อยลิ้น ก็คงจะของมันไนท์ลิ้นสว่าน...แต่ เจอแทนลิ้นทะลวงเข้าไปเป็นไง.........................ปากเจ่อกันทั้งคู่!
ไม่นานพวกที่เหลือก็มาจนครบ? แต่รู้สึกตอนกลับจะเงียบกว่าตอนมา เหมือนมีใครหายไปคน?...ผมกับมันกลับมาเป็นปกติต่อหน้าคนอื่น ทะเลาะกันจนเหมือนเป็นเรื่องที่ต้องทำไปแล้ว...แต่ความรู้สึกต่างหากที่ไม่เหมือนเดิม การมาที่แห่งนี้...การได้ใกล้ชิดกับมัน...ทำให้ความรู้สึกของผมเปลี่ยนไป...บางครั้ง...ผมก็อยากจะเชื่อในความรัก...ถ้าเป็นมัน...ผมอาจจะเชื่อก็ได้
กลับไปคงต้องรุกให้หนักขึ้นกว่าเดิม...
อย่าว่ากูร้ายก็แล้วกัน
เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีล่ะไอ้ไนท์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อเลนเอาตอนใหม่ของคู่นองเลือดมาอัพให้แล้วหลังจากเร่งI-AMแทบทุกวัน :z13:
I-AMฝากขอโทษมาด้วยที่ครั้งนี้ช้าไปจะเป็นเดือน :z10: :hao5:
มันเลยแต่งตอนพิเศษของพี่เหนือน้องปอนด์มาฝากค่ะ :mew3: :mew1: :hao7:
อย่าลืมอ่านกันนะ เดี๋ยวจะพลาดอะไรน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกไป :heaven
ปล.ให้ดอกไม้เหมือนเดิมจ้า :L2: :3123: :L1: :กอด1:
ปล.2 ทุกความเห็นถือเป็นกำลังใจของนักเขียนและคนอัพเสมอ :pig4:
ปล.3 อย่าลืมอ่านตอนพิเศษโบนัสแถมท้ายกันด้วยนะ :hao3:
-
โบนัสแถมท้าย :mew1:
Special Part................................. “ขี้หึง”
หวงมาก...กูหวง...ไม่ชอบ...ห้ามมองใคร...อย่าทำแบบนั้นอีก...ประโยคที่มันบอกผมแทบทุกครั้งที่เราออกไปข้างนอกด้วยกัน...ไปกินข้าว...ดูหนัง...ซื้อของ...เหมือนผมมีผู้ปกครองตามไปด้วยทุกที่ ก็เข้าใจอยู่นะครับว่าการเป็น “เด็กเหนือ” ต้องอดทน...แต่บางอย่างผมว่ามันก็มากเกินไป...ห้ามมองใคร...ห้ามให้ใครมอง...มีแต่ต้องขังให้ผมอยู่แต่ในห้องเท่านั้นแหละ...พอประชดไปแบบนั้น...มันกลับบอกออกมาหน้าตาเฉย...ทำได้ก็ดี!...กวนโมโหสุดๆ...เผด็จการ...โคตรเอาแต่ใจ!
“ปอนด์...ไม่เอาของเข้าตู้หรอ?”
“................” หลายครั้งได้ที่มันพยายามเข้ามาพูดกับผม แต่ผมไม่ยอมตอบอะไรไป เพราะครั้งนี้ผมโกรธมันจริงๆ ไอ้คนเอาแต่ใจ!.........เมื่อตอนบ่ายผมชวนมันไปซื้อของ เพราะเห็นว่าในตู้เย็นไม่มีอะไรเหลือแล้ว มันก็ยอมพาผมไป แต่ยังไม่ทันได้หยิบจับอะไรใส่ในรถเข็นมันก็แทบจะลากผมออกมาจากห้าง เพราะมีผู้ชายคนหนึ่งยิ้มให้ผม แล้วผมก็รู้ว่าถ้าเถียงกับมันทั้งชาติก็ไม่มีวันชนะ ผมเลยต้องใช้ความเงียบเข้าสู้! อย่างน้อยก็ให้มันได้รู้บ้างว่าผมก็โกรธเป็น!
“กู...เอาไอศกรีมที่มึงชอบแช่ตู้ให้แล้ว”
“..............” ปั้นหน้าให้นิ่งทำเป็นดูโทรทัศน์ไม่สนใจท่าทางเชื่องๆเหมือนลูกหมาสำนึกผิดของมัน กูไม่หลงกลมึงอีกแล้วไอ้พี่เหนือ...น่ารักแล้วไง...กูแค่เกือบหลุดยิ้มเท่านั้นแหละ...ดีนะกูกัดปากล่างไว้ได้ทัน...ไม่งั้นกูคงยิ้มปากฉีกยันกกหู
“มึง...หิวไหม?”
“...............” ก้มหน้า...ทำตาเศร้าๆ...กัดปากแบบเด็กเพิ่งทำอะไรผิดแล้วโดนจับได้...ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าผมไม่ได้ฝันไป...ไอ้หล่อโหดตรงหน้ามันใช่ไอ้เหนือฟ้าตีนบรรลัยคนเดียวกันแน่หรอ?!
“ปอนด์...” น้ำเสียงอ่อยๆ
“...............” ไม่ได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าหวั่นไหวไปกับโหมดน่ารักของมันเด็ดขาด มันวายร้าย มันเป็นหัวหน้าซาตาน มันใช้ความแบ๊วมาล่อลวง มันโคตรเจ้าเล่ห์...ให้ตาย! ผมอยากยิ้มใจจะขาด กัดปากจนห้อเลือดแล้ว ที่สำคัญกูโคตรเมื่อยหน้า
“มึงโกรธอะไร?”
“...............” หือ?! หันขวับไปจ้องหน้ามันอย่างเคืองๆทันที ยังมาถามอีกว่ากูโกรธอะไร มึงมันไอ้ขี้หวง แถมยังเอาแต่ใจ
“ไม่พูดให้ได้ตลอดนะ”
“...............” บอกทิ้งท้ายแค่นั้นแล้วมันก็เดินเข้าห้องนอนไป นี่มึงจะไม่ง้อกูอีกหน่อยหรอห๊ะ! อีกนิดกูก็จะหายโกรธอยู่แล้วเชียว แค่พูดเพราะอีกแค่ประโยคเดียวกูก็จะหายโกรธแล้ว ไอ้พี่เหนือบ้า! มึงแม่งไม่รู้อะไรเลย!
“แบบนี้ละเสือกโง่นะมึง ฮึ่ย! งี่เง่า!” เจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้ ถ้าเป็นฝ่ายพูดก่อนก็เหมือนพ่ายแพ้...ถ้ายอมพูดก่อนก็คงเสียฟอร์ม...แล้วใครมันจะไปยอมกันเล่า!
“...............” นอนดูทีวีไปอีกซักพัก ในหัวคิดแต่ว่าจะพูดกับมันยังไงไม่ให้รู้สึกว่าตัวเองแพ้ ตกลงว่าใครกำลังง้อใครอยู่กันแน่วะเนี่ย เป็นแบบนี้ทุกที...สุดท้ายก็เป็นกูที่ยอม
“ปอนด์...ในห้องนอนได้ยินเสียงอะไรไม่รู้” มันเปิดประตูห้องออกมาพูดกับผมแค่นั้นแล้วก็ปิดประตูกลับเข้าห้องไป
“ในห้อง?...เสียงเชี่ยไรวะ ผีหรอ?” เสียงอะไรกูไม่รู้...รู้แค่.........กูยิ้มปากแทบฉีกยันกกหูเลยตอนนี้...กลัวผี...แต่คงต้องขอบใจผีแล้วละมั้ง พยายามกลั้นยิ้มแบบสุดๆ ปรับสีหน้าให้นิ่ง กลัวเดินเข้าไปแบบลั้ลลาหน้าบานแล้วจะเข้าทางมัน
“..................” เปิดประตูเข้าไป...ในห้องนอน...เห็นมันนั่งอยู่บนโต๊ะที่ใช้ทำงาน...แม็คบุ๊คเปิดค้างไว้...ก็ไหนว่าส่งรายงานไปแล้วหรือมันต้องแก้ไข? เรียกกูมาก็ไม่เสือกหันมามองหน้ากู...มึงจะไผ้วกับกูใช่ไหมไอ้พี่เหนือ!
“ไม่เห็นได้ยินเสียง....” ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ดนตรีก็ถูกเปิดขึ้นท่ามกลางความเงียบ อินโทรแสนคุ้นหู เพลงนี้เป็นอีกเพลงที่ผมชอบมาก
ยิ้มให้กับฉันหน่อย แค่หึงเล็กน้อยแค่คอยรัก
ได้โปรดอย่าโกรธฉัน ขนาดนั้น อีกนานคงขาดใจ
และไม่ใช่ไม่ไว้ใจ ใจฉันร้อน หากใครมองนัก
ก็เธอดันน่ารัก ขนาดนั้น ให้มองอยู่ได้ไง
ช่วยเอียงมาหาหน่อย ฉันเฝ้าคอย ที่จะบอกรัก
ได้โปรดอย่าโกรธฉัน ที่ทำไปนั้น จะไม่ทำอีกต่อไป
บางทีฉันก็ยั้งไม่อยู่ บางทีฉันก็รู้ แต่ทนไม่ไหว
บางทีฉันใจร้อนเกินไป โปรดจงเข้าใจ ที่เป็นไปนะ
* (ที่เป็นไปนะ) เป็นไปด้วยรัก แต่อาจจะขี้หึงเกินไป
แต่ใจทั้งใจมีแต่เธอคนเดียว รักเธอคนเดียว ไม่ยอมให้ใครมาเปลี่ยนไป
อยากให้เธอได้รู้ เฝ้าดูแล้วเข้าใจก่อน
หากใครทำใจฉันสั่นคลอน เธอจะรู้สึกหึงและห่วงไหม
[แนะนำ: ตอนนี้ถ้าเปิดเพลง ขี้หึง-ซิลลี่ฟูลส์ (Silly Fools) คลอตามไปด้วยคุณอาจจะฉีกยิ้มไม่หุบแบบน้องปอนด์ไปกับวิธีการง้อแบบมึนๆของพี่เหนือ]
“..................” คงไม่ต้องบอกว่าตอนนี้ผมทำหน้ายังไง...สุดท้ายมันก็ทำให้ผมแพ้อีกตามเคย มึงน่ารักเกินลิมิตกูจะรับไหวไปแล้วไอ้พี่เหนือ
“พี่เปิดให้ผมหรอ?” เดินเข้าไปใกล้ๆ...มันยังคงนั่งหันหลังให้ผม...อยากรู้ว่าตอนนี้มันทำหน้ายังไง...อยากเห็นว่ามันจะยิ้มหน้าบานแบบผมอยู่ไหม...อยากให้หันมามองหน้ากัน
“กู............กู...แค่อยากฟังเพลง”
“ฮ่าๆๆ ครับๆฟังเพลง แต่เก่าไปไหมพี่”
“ก็...กูอยากฟัง” ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้จะแถยังไง...ตอนนี้ผมเห็นหน้ามันชัดเจน...หน้าแดงไม่ต่างจากผมเลย...แถมยังพยายามกลั้นยิ้มไว้สุดๆ โคตรน่ารัก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก! มึงมัน...............ร้าย!!!!!
“ผมชอบ”
“อืม” ไม่มองหน้าอีกแล้ว เกาหัวแบบเขินๆ ตอนนี้ต่างคนต่างเขิน เก้ๆกังๆ ไม่รู้จะทำอะไรต่อ
“.....................”
“กูจะไปเข้าห้องน้ำ” แล้วมาบอกกูทำไมวะ ฮ่าๆ เขินน่ารักนะมึงเนี่ย
“อืม...ผมจะรอ” อ้าว ฉิบหาย กูก็เสือกบอกไปแบบนั้นอีก
“.......................” มันเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเลยมองไปที่หน้าจอคอมที่มันเปิดค้างไว้
[Google search .............ง้อแฟนต้องทำยังไง?]
“...............” ถึงขนาดต้องเสิร์ชหาในกูเกิล...คนแบบนี้คงมีแค่ไอ้พี่เหนือ...คนที่ง้อแต่กลับไม่ยอมรับว่าตัวเองง้อ...ผมคงต้องพ่ายแพ้อย่างหมดรูป...หัวใจพองโตคับแน่นอก...ปากก็ฉีกยิ้มไม่หุบ...โดนเข้าให้แล้ว...ความร้ายของไอ้พี่เหนือ...ร้าย...แบบ...โคตรของโคตรน่ารัก
วิธีง้อแสนร้ายกาจ...ผมคงต้องยกโทษให้มันแล้ว
เจอแบบนี้ใครจะต้านทานไหว...ไม่ตายก่อนเพราะหัวใจพองโตก็ดีเท่าไหร่แล้ว...มึงร้ายกับกูอีกแล้วนะไอ้พี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หวังว่าจะยิ้มได้ไปกับตอนพิเศษกันนะคะ :hao7: :heaven พี่เหนือมันน่ารักไปแล้ว อเลนชักจะอิจฉาน้องปอนด์เข้าไปทุกวัน ยังไงก็ติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้แล้วก็เป็นกำลังใจให้I-AMมันด้วยนะคะ ถึงมันจะยุ่งแค่ไหนมันก็มีความสุขที่ได้แต่งนิยายเรื่องนี้แล้วก็รักนักอ่านทุกคนค่ะ :pig4: :กอด1:
-
เย้ ได้อ่านแล้ว
ไนท์กับแทน เริ่มก้าวหน้า
แทนหวั่นไหวแล้วใช่ไหม
ตอนพิเศษ พี่เหนือง้อได้น่ารักมาก
-
พี่เหนือน่ารักไปแล้ววววววว
-
ไนท์ต้องระวัง เพราะพี่แทนจะรุกหนักแล้ววว ฮ่าๆๆ
คู่รักฮาร์ดคอ จริงๆ ต่างจากน้องปอนด์และพี่เหนือ ง้องอนตามประสาคนรักกัน
ปอลอ. อยากอ่านคู่มินกับธาม (?) มั่ง ค่าาาา มินคู่น้องธามใช่มั้ย -O-?
-
ว้ายยยยย...พี่เหนือน่ารักเกินไปแล้ววววว
:impress2:
-
:hao5: ในที่สุด I-AM , อเลน ก็กลับมา อ๊ากกกกกกกก ดีใจ
กลับมาพร้อมความเขินนน
อิพี่เหนือ เอ๊ยยยย แกจะน่ารักเกินไปแล้วน๊า
ทำเอาน้องปอนด์ถึงกลับกลั้นยิ้มไม่ไหว
ไอ้คนอ่านก็กลั้นยิ้มตาม เมื่อยแก้มจะแย่แล้วเนี่ย
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
แทนไนท์ มันกัดกันยังไงว่ะ 555
แทนเริ่มรุก ไนท์มันเหมือนจะไม่ชอบแต่ก็ไม่ใช่
มันเริ่มมีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้นบ้างแล้ว
พี่เหนือขี้หึงสุดๆ ปอนด์มองใครหรือใครมองปอนด์ไม่ได้เลย
ปอนด์ปิดตาไปเลย แต่ทั้งสองคนมีมุมน่ารักที่ไม่มีใครได้เห็น
นอกจากทั้งคู่ พี่เหนือง้อปอนด์น่ารักอ่ะ
-
:pig4: :กอด1:
-
:-[ :-[ :กอด1: อ่านไปอมยิ้มไปไม่กล้าหัวเราะเพราะมีคนอยู่ด้วย แต่แบบว่าอยากจะกรี้ดออกมาดังๆมากมายกับความน่ารักของทั้ง2คู่ ชอบมากๆเลยค่ะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: มาแล้วๆ :hao7: :hao7: :hao7:
:-[ อ๊ายยย ชอบพี่แทนกันไนท์่จังเลยอ่า :hao5: พี่เหนือกับปอนด์ ก็น่าร้ากกกก :hao6:
มาต่ออีกน้าาาาา :pig4:
-
:pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2:
-
พี่เหนือน่ารัก
-
คิดถึงแทบแย่ :hao5:
ในที่สุดเค้าก็มาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา คิดถึงอ่ะ :กอด1: ขอกอดหน่อย
-
:-[ :-[ :-[ :-[ชอบอะตอนพิเศษน่ารักมากกกกกกกกกก :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
อร๊ากก ไอ้พี่แทนแกเลวจริงๆน่ะแหละ ฮ่าๆ แต่ชร้านก็ชอบนะ :mew1: น้องไนท์ เสร็จตั้งแต่จูบแล้ว ฮ่าๆ :laugh:
ส่วนไอ้พี่เหนือ แกจะน่ารักไปนะตอนนี้โอ๊ย ถึงกับต้องนั่งหาอากู๋ กับวิธีง้อแฟน :-[
อยากได้คู่ของธามกับพี่มินจัง :hao7:
-
เขินสุดพลังงงงงงงงงงงงงง :hao7:
-
โอ้ย ย ย ตอนนี้หวานทั้งสองคู่เลย แทนไนท์ก้เริ่มมีใจให้กันและ ส่วนพี่เหนือกะน้องปอนด์ก็คงไม่ต้องพูดถึง คริคริ :-[
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารั๊กมั๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
พี่เหนือน่ารักเกินทนจริงๆ :mew3: แต่ยังไงเค้าก็หลงร๊ากแทนไนท์ที่สุด จุ๊บๆ :mew1:
-
อิอิ....พี่แทนร้ายว่ะ.....แต่ชอบอ่ะ
แถมยังมา....ยิ้มแก้มแตกตามน้องปอนด์
-
:L2: :L2: :o8: :-[
-
:-[ง้อกันได้น่ารักมาก :mew1:
-
ถ้าคุณพี่เหนือจะง้อได้น่ารักขนาดนี้ คนอ่านก็ตายกันเป็นแถบๆๆ
โอ๊ย เขินวุ้ยยยย :-[
-
พี่เหนือก้น่ารักกับเค้าเหมือนกัน
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย.
ง้อได้โคตรน่ารักอ๊าาาราาาาาาาาา
-
กลับมาแบบจุใจมากเลยค่ะ
เอาตอนพิเศษของพี่เหนือกับปอนด์มายั่ว จนอยากอ่านคู่นี้แล้วอ่าาาา
มารอทั้งสามคู่เลยค่าาา
-
อ่านถึงตอน 12 หน้า 9แล้ว
-
อย่างเขินอ้ะ ชอบแทนไนท์มากบอกเลย
มาต่อเร็วๆนา นอนรออยู่ทุกวัน :hao6:
-
โอ๊ยยยย น่ารักอะ
อ่านแล้วกก็ยิ้มหน้าบานตลอดเวลา
>< หลงรักเรื่องนี้จัง :L2:
-
พี่แทน กลับไปรุกหนัก จับกดได้จับกดเลยน่ะ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
เฮียเหนือ ง้อน้องได้น่ารักมาก
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อิอิ ตอนนี้คู่รักนองเลือดเค้ามีฉากดูดาวหวาน ๆ กันสองคนด้วยอะ
น้องไนท์ทำเอาพี่แทนเคลิ้มไปเลย แล้วพี่แทนมีการชวนไนท์มาสอนเรื่องความรักด้วย
ทำเอาน้องไนท์เขินไปเลย น่ารักจัง แต่เวลาออกสื่อนี่ก็ยังตีกันได้ตลอด
ขนาดในวัดก็ยังไม่เว้น แบบรักกันด้วยลำแข้งจริง ๆ ไม่มีใครยอมใคร
ไม่น่าถึงผลัดกันรับผลัดกันรุกสินะ :hao7: แล้วตอนนี้ก็ได้รู้ที่มาของตุ๊กตาประหลาด
ที่น้องธามเฝ้าสงสัย ว่ามันตัวอะไรกันหว่า แถมตอนนี้น้องไนท์ยังแพ้พนัน
ถูกพี่แทนทำโทษด้วยการจูบซะด้วย ถึงตอนนี้น้องไนท์คงต้องเตรียมใจ
เพราะพี่แทนเตรียมรุกเต็มที่ซะแล้ว งานนี้ต้องดูว่าใครจะเป็นต่อใครจะเป็นลอง
เผลอใจออกมามากกว่ากัน รอติดตามทุกคู่ทุกตอน โดนเฉพาะรอคู่น้องธามกะพี่มินเหมือนกันจ้า
คิดว่าพี่มินคงไม่รุนแรงกะน้องมากนะ น้องยิ่งซื่อ ๆอยู่ด้วย
+++++++++++
คราวนี้ I-AM ใจดีมีตอนพิเศษความขี้หึงของพี่เหนือมาแถมซะด้วย
ก็แหม พี่เหนือก็นะ ถึงจะรู้ว่ารักน้องมากแต่นี่เล่นห้ามทุกอย่าง ทั้งห้ามคบห้ามคุยกะใครแบบนี้
อย่างงี้ปอนด์ก็ต้องอึดอัดเป็นธรรมดาแล้วจะไม่ให้น้องงอนได้ไง
แต่สุดท้ายถึงพี่เหนือจะทำน้องปอนด์โกรธยังไง น้องปอนด์ก็ต้องแพ้ทางให้พี่เหนือทุกที ก็เล่นง้อซะน่ารักขนาดนั้น
ถึงเพลงจะเก่า แต่พี่เหนือก็พยามเต็มที่เลยนะนั่น ถึงขั้นหาวิธีง้อในกูเกิ้ลด้วยอะ อย่างงี้น้องจะโกรธไปได้สักแค่ไหน
ยังไงก็ต้องยอมเป็นเด็กเหนือต่อไปเหมือนเดิมสินะ เป็นกำลังใจให้ I-AM กะ อเลนคุงเหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
-
ชอบแทนไนท์มากกก สุดยอดจริงๆคู่นี้
ไม่รู้ว่าแทนต้องร้ายอีกซักเท่าไร ถึงจะได้ใจไนท์มาครอง ลุ้นคร่าาา
ส่วนคู่มินธาม ก็อยากรู้ว่ามันจะลงเอยกันอีท่า?ไหนน๊อ อิอิ
ขอบคุณ I-AM และอเลน ค่ะ ^▽^
-
ยาวมากและเขินมาก
ไนท์ชอบแทนชัวร์ ผชแมนๆโดนสั่งให้จูบร้อยทั้งร้อยแม่งไม่ทำหรอก
แต่ถ้ามีใจนี่อีกเรื่องกรั่ก
-
กรี๊ดดด พี่เหนือน่ารักเว่อร์ ส่วนคู่แทนกับไนท์ก็.... อร๊ายยย -//- อ่านแล้วยิ้มไปกับทั้งสองคู่เลยจ้าาาา :)
-
พี่เหนือน่ารักโคตรรรรรรรรรรร
โอ่ยยยยยยยยย
ขอบคุณค่ะ
-
คู่แทน-ไนท์ พี่แทนจะรุกให้หนักกว่าเดิมแล้วเว้ย พัฒนาไปไกลแล้วคู่นี้ ส่วนคู่เหนือ-ปอนด์ เหนือน่ารักมากกน่ารักสุดๆ แต่มิน-ธามอ่ะ สัญญากับเค้านะว่าจะเอาคู่มิน-ธามมาลง ถ้าคู่แทน-ไนท์กลับปัจจุบัน (พูดเองเออเอง55) ขอบคุณพี่ อเลน กะพี่I-AM นะคัฟ รอตอนต่อไปคัฟ เอาคู่ใครมาให้อ่านก็อ่านหมดแหละ ^^
-
พี่แทน รุกน้องหนักๆเลยนะ จัดการให้อยู่มัด
ไนท์น่ารัก น่าแกล้งจริๆงอ่ะแหละ อ่านแล้วยังอยากแกล้งซะเองเลยอ่า อ่านคู่นี้แล้วยิ้มไม่หุบ เมื่อยปากมากกกก
ส่วนพี่เหนือ ถึงจะโคตรซึน แต่ก็น่ารักนะ
ปล.แล้วคู่พี่มินน้องธาม รออยู่นะคะ อยากอ่านจะแย่แล้วววว
-
เหนือนี่โหดกับคนอื่น
แต่กับปอนด์นี่หมดสภาพเลยนะ
เชื่องสุดๆ เลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านแบบรวดเดียวเลย
บอกตรงๆเลยคู่เหนือ-ปอนด์ น่ารักมาก อ่านไปเขินไป
คู่แทน-ไนท์ ก็หวานแบบแปลกๆดี
แต่ตอนนี้อยากอ่านคู่พี่มินกับน้องธามแล้วอ่ะ
-
หายไปนานมีแก้ตัวด้วยโบนัสก็โอฮะ ขอบคุณมากๆ ต่อว่าไม่ออกเลย
แต่ตอนต่อไปขอเร็วขึ้นนิ้ดส์นะฮะ /||\
-
ฟินนน
-
เกลียดอีลิ้นสว่านกับลิ้นทะลวงจิงๆ :katai1:
ฉายาบ่งบอกตัวตนได้อีก
ไหนๆก้อได้จูบ(อีก)แล้ว
พี่ก้อปล้ำๆมันไปซะทีเถอะ :z1: :hao7:
*เปลี่ยนอารมณ์*
พี่เหนือน่ารักอ่ะ บร๊ะ อย่างนี้จะไปไหนพ้น :กอด1:
เค้าขี้หึงก้อแสดงว่ารักมาก ตามใจเค้าเหอะ
-
แบบว่าโครตน่ารักอ่ะ
-
o13 o13 o13 o13 o13 น่ารักอ่ะ :z2:
-
พี่แทนรู้ตัวแล้ว
เดินหน้าจีบไนท์เต็มที่เลยนะ ^ ^
ตอนพิเศษพี่เหนือกับน้องปอนด์น่ารักมากกกกก
-
คู่นองเลือดตอนนี้ก็ชักจะเริ่มหวานๆกันละน้า~
อัศวินน่าร๊าก~ จนแคน(แทน)หลงเลย ฮ่าๆๆๆ
และแล้วก็ได้รู้ที่มาของตุ๊กตาควายประหลาดซะที ฮุฮุฮุ
ส่วนตอนพิเศษคู่หลัก พี่เหนือน่ารักไปแล้ว อ๊าก~(ตามปอนด์ไปอีกคน)
:L2: :pig4: :L2:
-
มาแล้ว ๆ คราวนี้ พี่แทนของเรา ได้ออกมาช่วย ว่าที่คุณแฟน ทำงานซะบ้าง ปล่อยให้น้องไนท์บรรยายคนเดียวซะนานเลยนะ
พี่แทน คุยกับใคร จะทำอะไร ใจก็พานคิดถึงแต่นายอัศวินคนดีตลอด ๆ คิดว่าถูกวางยาจริงอ่ะ แน่ใจนะว่าไม่รู้ ว่าตัวเองเป็นอะไร พี่แทน
ทำเป็นอ้าง จะแกล้งน้องไนท์ อยากผูกข้อมือพร้อมกัน ก็ยอมรับมาตรง ๆ เถอะน่า แต่สงสารคุณตาคุณยายจัง คงงงไปหมดแล้วเนี่ย
น้องไนท์ดูดาว แต่พี่แทนดูน้องไนท์ซะงั้นอ่ะ แหม ชอบจัง น้องไนท์ งดงามยิ่งกว่าดาวบนท้องฟ้า ยิ่งกว่าทุกสิ่งที่เคยได้เจอ หวานจังเลย
มีการห้ามไปดูดาวกับใครนอกจากตัวเองซะด้วย ยังไม่เป็นอะไรกัน มีหวงกันซะแล้วนะพี่แทน ฝันเห็นแต่น้องไนท์ ฝันดีจริง ๆใช่ม้า
ไปเที่ยวงานวัดแล้ว เย้ ๆ คู่นี้ อย่างนี้นี่เอง พี่แทนเกาะติดน้องไนท์เป็นลูกลิงเชียวนะ แข่งกันกวาดดุ๊กตาจนโดนไล่ตะเพิดออกมา เพิ่งเคยเจอ
คำขอของพี่แทน “จูบกู” ว้่าย เขิน ๆ :m3: ขอกันตรง ๆ เลยนะ ไนท์ลิ้นสว่าน แทนลิ้นทะลวง เคลิ้มกันไปทั้งคู่ ไม่มีใครยอมแพ้ใครเลยน้า
ก็โผล่มาแล้ว ตัวประหลาดสื่อรักแทนใจ ไม่รับปากจะห้อย แต่น้องไนท์ห้อยไว้ไม่ห่างตัวเลยนะ พี่แทนจะรู้มั้ยเนี่ย
"บางครั้ง...ผมก็อยากจะเชื่อในความรัก...ถ้าเป็นมัน...ผมอาจจะเชื่อก็ได้" อา ชอบจัง น้องไนท์ไม่ทำให้ผิดหวังแน่จ้ะพี่แทน
....................................................................
คราวนี้ มีโบนัสแถมให้ด้วย ใจดีที่ซู้ด
ห้ะ พี่เหนือเนี่ยนะ ง้อน้องปอนด์ ไม่น่าเชื่อ ขี้หึงเป็นเหตุสินะทำน้องโกรธเลย มือใหม่หัดง้อ ยังเงอะๆ งะ ๆ แต่ก็น่ารักซะจริง
แต่กลายเป็น มาตามง้ออยู่เนี่ย ยังไม่รู้เลยว่าน้องโกรธอะไร โถ ๆ พี่เหนือ โกรธแบบเงียบใช้กับพี่เหนือไม่ได้นะจ้ะ มันต้องพูดตรง ๆ
โอย ๆ :m1: วิธีง้อ สไตล์พี่เหนือฟ้า หวานสุดยอดไปเลย โห้ยยย อิจฉา ๆ น้องปอนด์ พี่เหนือจะน่ารักไปไหนเนี่ย
เปิดเพลงง้อยังไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ไปเสริซ หาวิธีง้อแฟนในกูเกิ้ลนี่สิ ความพยายามเป็นเลิศนะพี่เหนือ อะไร ๆ ก็ถามพี่กูเกิ้ลสินะ
.....................................................................
แหม ๆ จากหายไปนาน I -AM กับ อเลนคุง ชดเชยให้ซะยาวเลย สองคู่สองสไตล์ แต่ทำยิ้มแก้มปริ อารมณ์ดีได้เหมือนกัน
ตอนนี้คู่พี่แทนน้องไนท์ พัฒนาไปเยอะแล้ว คงใกล้ ได้เวลา พี่มินน้องธาม ออกมาเรียกคะแนนบ้างแล้วใช่ม้า
แต่อยากจะบอกว่า ไปอ่านในเฟส ของพี่มินน้องธามมา อ่านแล้วเครียดเลยอ่ะ พี่มินจะโหดร้ายกับน้องธาม อย่างที่ I-AM ว่าจริงเหรอ
มาแบบสวรรค์เบี่ยง เลยเหรอค้า แงงงง :ling1: ร้ายกับใครก็ร้ายไป แต่อย่าใจร้ายกับน้องธามที่รักสิ พี่มิน
กลัวจังเลยอ่ะ อย่าดราม่ามากน้า ฮือออ น้องธามสุดที่รักของเรา ไม่เหมาะกับฉากเจ้าน้ำตาหรอกนะจ้ะ ฮือ ๆ :monkeysad:
....................................................................
เราก็คร่ำครวญ ไปอย่างนั้น แต่แต่งออกมาแบบไหน ก็ตามอ่านอยู่แล้วล่ะจ้ะ ยังไงก็รักทุกคู่อยู่แล้ว
เป็นกำลังใจให้ I-AM กับ อเลนคุง ต่อไปน้า ขอบคุณค่า :L2: :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
เพิ่งหลงเข้ามอ่านนนน เสร็จแล้วไปไหนไม่ถูก
เพราะคลั่งพี่เหนือมากอ่ะ >.< รอ อ่านน้า
-
รออยุ่น้า คิดถึงเหนือฟ้า กับ ปอนด์ แล้วนะ :katai4: :katai4:
-
มารอพี่เหนือกับปอนด์
สู้ๆนะคนเขียนนนนนนนนนนน
-
รอ ร๊อ รอ ⌒.⌒
-
เพิ่งมาอ่าน รอด้วยคน
ป.ล.ไนท์ตอนเมาน่ารักมาก :katai2-1:
-
อยากบอกว่าชอบมากๆ
ชอบพระเอกแนวนี้มากๆ
เพิ่งได้มาอ่านจากการแนะนำของเพื่อนๆ
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ
ยังอ่านไม่ทัน
-
งั้นตอนต่อไปน้องไนท์ก็จะได้ "เจาะสว่าน" พี่แทน ส่วนพี่แทนก็จะได้ "ทะลวง" น้องไนท์ :z1:
-
คิดถึงงงงงงงงงงงง :mew2:
-
แฮ่กๆๆๆ
ตามอ่านมา 2 วัน อย่าเหนื่อยหอบ(?)
ชอบอิพี่เหนือฟ้าตั้งแต่วินาทีแรกที่ออกจนตอนนี้ อ๊ากกกกกก
แล้วปอนด์นี้แบบ...แกล้งโง่ใช่ป่ะ 555555555555
นี่คือแบบ..ตอนแรกอ่านแล้วปอนด์นะปอนด์..จะโดนแล้วยังไม่รู้อีก
เด็กเหนือ...ผมเป็นเด็กภาคภลาง นี่ฮาจริง...
แล้วยิ่งตอนที่บอกว่าแทบตวัดลิ้นเลียสลิ่มที่ปลายคิ้ว
บอกเลยค่ะ...ฮาไปแปดบ้าน
แต่ที่ฮาสุดก็น่าจะตอนที่พี่เหนือดูแลคนป่วย
เหนือฟ้า...แก... 5555555555555555555555555
เอาผ้าชุบน้ำโปะลงบนหน้าน้องปินด์ได้ยังงายยยยยยย
5555555555555555
เรานั่งอ่านไปขำไปจนแม่ถามว่าเป็นอะไร
รีบอัพนะคะ รอๆๆ ><
-
:katai5:รอนานแล้วนะ
-
มารอตอนต่อไปคร่า ฮาดี อ่านแล้วหายเครียด ชอบปอนด์อ่ะ เกรียนดี :hao3:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เข้ามารออออออออออออออออออ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
แอร้ยยยยย เหนือเด็กน้อยมากๆ 55555
แต่คู่แทนนี่เสมอภาคกันจริงหรออ อยากให้ไนท์รับคนเดียว :ling1: :ling1:
อยากอ่านคู่ธามมากๆ 555 รอคอยคู่นี้-3-
-
:katai5: นี้มันก็นานแล้วนะอยู่ไหนเอ๋ย
-
คนแต่งมา show ตัวหน่อย คนอ่านคิดถึงหายไปไหนเนี่ย
-
:mew2: :mew2:
ต้องขอโทษคนอ่านทุกคนจริงๆนะคะที่หายไปนานโดยไม่ได้บอกกล่าว
ช่วงนี้อเลนทำงานหนักค่ะ ป่วยไปตามระเบียบ เพิ่งหาย :เฮ้อ:
ส่วน I-AM กะลังยุ่งกะโปรเจคจบ หาที่ฝึกงาน ทำแลป ไม่มีเวลาเลยจริงๆ
คงอีกซักพักใหญ่ๆเลยนะคะ ขอให้I-AM มันเคลียร์ชีวิตช่วงนี้ของมันก่อนนะคะ แล้วจะกลับมาลุยต่อ :mew4:
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะคะ :mew2: :mew1:
-
สู้ๆนะอเลนคุงกับI-AM สัญญาจะรอและติดตามต่อไปดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะ :กอด1:
-
สู้ๆนะคะ เค้ารอได้ค่าาา
-
สู้ๆ ค่าาาา
จะรอวันที่ฟ้าใส 55+ (เกี่ยว?)
-
จ้า..รอได้จ้า จุ๊บ :)
-
รับทราบเป็นกำลังใจให้ทั้งสองคน เรารออ่านอยู่เสมอจ๊ะ
-
ok i'm wait for you
-
รับทราบค่ะ
-
สู้ๆนะคะทั้งสองคน เรื่องเรียนเรื่องงานจำเป็นกว่าเนอะ
แค่นี้เอง คนอ่านรอได้จ้าาาาา ^^
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ้าแล้วจะรออออออออออ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอได้ สู้ๆ
:mew1:
กดบวกไปเบา คลิก>>
-
รอได้จ้า กลับมาขอตอนพิเศษ พี่เหนือ ระบายความในใจบ้าง
-
:pig4: :pig4:
-
:z2: :z2: รอ จ้า
-
รอฮะ... :katai5:
-
รอ รอ จ้า ทุกคนก็มีหน้าที่ ๆ ต้องทำเหมือนกันล่ะเนอะ
คนอ่านก็หายไปสิบกว่าวันเพิ่งได้กลับมาอ่านนิยายในเล้าเหมือนกัน
เป็นกำลังใจให้ทั้ง I-AM และ อเลนคุง จ้า :L2: :กอด1:
-
:impress2: มาขอฝากตัวติดตาม ตามติด เรื่องนี้ด้วยคนค่ะ ปลื้มมากกกกก
พี่เหนือ คนพันธุ์โหดที่โคตรน่ารัก อิจฉาาาาา นู๋ปอนด์อย่างรุนแรงงงงง :-[
น้องปอนด์ ผู้ใสซื่อ? และน่าร๊ากกกกกกก เสน่ห์แรงงงง แบบว่ารักนะเด็กโง่เลย :laugh:
ส่วนไนท์xแทน แทนxไนท์ คู่นี้เค้าก็แบบนองเลือดคู่รักคู่กัดที่ซ่อนความหวานไว้เวอร์
ดูดิมีตุ๊กตาคู่ของสองเรา? ไว้แทนใจกันด้วย :mew3:
พี่มินก็นะ ซาตานในคราบเทวดาหนูจำไม?ที่รอวันเปิดเผยตัวจริง? อันน่าสะพรึงกลัว ? :z1:
น่าสงสารก็แต่นู๋ธามตัวน้อยๆ ที่ดีแต่ถือคติเรื่องชาวบ้าน (เหนือกับปอนด์ และแทนกับไนท์) คืองานของเรา
หาได้รู้ไม่ว่าตัวเองกำลังจะโดนเทวดาหนูจำไม?ผู้ใจดีที่กำลังจะคืนร่างเดิมงาบแล้ววววว :laugh:
ส่วน คุณพ่อนนท์ผู้ใจดี? คิมผู้โชคร้าย (โดนทั้งจาน ทั้งไฟฉาย แถมยังถูกลืมทิ้งไว้อีก)
น้องกราฟฟี่ตัวน้อยผู้บอบบาง? (แค่แบกเสาไปคุยกับไนท์ไปเท่านั้นเอ๊ง)
พี่โรมและน้องต้นผู้แบกรับพรอันยิ่งใหญ่ ? พี่แชมป์พี่รหัสผู้เห็นโรตีดีกว่าน้องปอนด์
และรวมถึงเพื่อนพ้องพี่น้องชาวสถาปัตและวิศวะทุกคน ที่คอยหาเรื่องมาเติมเต็มความฮา :mew3:
สุดท้ายขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ทั้ง I-AM และ อเลนคุง ทั้งคู่เลยนะคะขอให้พิชิตภารกิจต่างๆได้สำเร็จลุล่วง สู้ๆค่ะ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เพิ่งได้อ่าน :hao5:ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว
เข้ามารอแบบคนอื่นเค้า ฮิ้วววววว
จิ้นหลายคู่ที่ไม่มีทีท่าอย่างนนท์กับพี่แชมป์
ประธานวิดวะปีสามกับประธาน'ถาปัดปีสอง
น้องชีตาร์กะพี่ทิกเกอร์
นักเขียนทำให้เราฟินนนนนนน
-
จิ้นตามตุ๊กตาเลยนะ ที่มีไม่ตาโตอ้ะ
(http://image.ohozaa.com/t/29a/egifm3.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/x9tA3SAC349C0NYO)
-
เข้ามาช่วยดัน และมาบอกว่า ยังรอเสมอ เป็นกำลังใจให้ทั้ง I-AM และอเลนผ่านพ้นทุกอุปสรรคไปได้ด้วยดีนะจ๊ะ
คราวหน้าถ้าอเลนจะจับตัวประกันอีก ช่วยจับน้องไนท์หน่อย อยากให้ไอ้พี่แทนดิ้นพล่านๆ :hao7:
-
Chapter 23…………………….. “คำนั้น”
“.............................” ในชีวิตผมไม่เคยให้ความสนใจอะไรมากมายจนไม่สามารถละสายตาได้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านี้มาก่อน ไอ้คนตรงหน้าผมมันหล่อ ไม่สิ...ต้องบอกว่าหล่อมาก หล่อเหี้ยๆ หล่อแบบไม่บันยะบันยัง หล่อ...จนทำให้ผมแทบจะยั้งใจไม่ให้เดินเอาเท้าไปเสยปลายคางมันไว้ไม่อยู่!
“หน้าบึ้งแบบนี้ ชัดเลย ชัดเลย มึงกำลังหึงผัวมึงอยู่ละสิ” ไอ้นี่ก็อีกคน วันไหนที่ผมมาตึกคณะวิศวะแล้วไม่เจอไอ้พี่แชมป์วันนั้นคงเป็นวันที่ผมโชคดีที่สุดในชีวิต ปีสี่มึงว่างขนาดนั้นเลยหรอครับ แล้วหึงเหิงอะไร๊!!!!! กูเปล่า! กูแค่...หงุดหงิดกับภาพตรงหน้านิดหน่อยเท่านั้นเอง นิดหน่อยจริงๆ สาบานว่านี่ไม่ได้หึงเลย!
“อะไรพี่ ผมไม่ได้หึง พี่อย่ามามั่ว!” ปากมึงไม่ตอบแต่สายตามันบอกชัดเจนเป็นคำพูดได้ว่า “หราาาาาาาาาาาาาาา ก้อไม่รู้สินะ” จินตนาการตามเอานะครับ หน้าตาเถื่อนๆเยี่ยงโจรสามชายแดนใต้ หนวดเครารุงรัง ผมเผ้ายุ่งเหยิงเป็นสังฆตัง สภาพเหมือนคนเพิ่งส่างเมาแล้วโดนเพื่อนลากมาเรียน แล้วมันทำสายตาจิกมาที่ผมแบบสายตาอ่านกิน ผมบอกได้คำเดียวเลยว่า อยากถีบหน้าหงาย!!!!!
“มึงดูนั่น นมเบียดแขนไอ้เหนือแล้วมึงดู! อื้อหืออออออออออออออ! อิจฉามันชะมัด เป็นกูนะจะเบียดกลับเอาให้เคลิ้มเลย” กูเห็นชัดเต็มสองตามาเกือบชั่วโมงแล้วครับไอ้พี่แชมป์ มันลากกูมาคณะด้วยทั้งที่กูไม่มีเรียน รายงานกลุ่มมึงหรอไอ้พี่เหนือถึงได้มีสาวมาล้อมหน้าล้อมหลังแบบนี้ ลำพังเพื่อนในเอกมึงกูไม่ห่วงเลยซักคนเพราะส่วนใหญ่ก็ขาโหดกันทั้งนั้น แต่น้องๆดาวต่างคณะนั่นใครวะครับ เพื่อนของเพื่อนอีกทีแต่ดูเขาจะสนใจมึงมากกว่าเพื่อนตัวเองด้วยซ้ำ ผมไม่โกรธพวกเธอหรอกนะครับที่มายุ่งกับ“คนของผม” แต่ผมแค่หงุดหงิดที่ทำไมเวลาแบบนี้ “คนของผม” กลับไม่ทำอะไรซักอย่าง...ซึ่งมันโคตรน่าหมั่นไส้!
“หึงก็ยอมรับมาเถอะ ปากตรงกับใจหน่อย ลูกผู้ชายแมนๆ มึงยิ่งแล้วใหญ่เป็นชายเหนือชายที่ได้ชายนั้นคือยอดชายยิ่งต้องแสดงความจริงใจออกมา!” นี่ผมกำลังได้รับคำสรรเสริญเยินยออยู่ใช่ไหมครับ?
“ใครหึง? ผมเปล่า...ผมแค่...หงุดหงิดของผมคนเดียว เมื่อคืนนอนไม่พอ” กว่าจะคิดได้ว่าเผลอพูดอะไรออกไปสายตาก็เห็นเข้ากับใบหน้าไอ้พี่แชมป์ที่บรรยายเป็นคำพูดได้ว่า “โดนไปแล้วสินะ” ให้อารมณ์ตีนกระตุกได้เป็นอย่างดีเลยครับ ผมอยากจะหายไปจากตรงนี้ซะให้รู้แล้วรู้รอด ไอ้คนตรงหน้าก็ทำให้ไม่พอใจ ไอ้คนตรงนี้ยิ่งแล้วใหญ่ไม่รู้จะหาเรื่องมากวนใจอะไรนักหนา
“ก็คิดอยู่...ถึงว่ามึงเดินแปลกๆ ฮ่าๆๆ”
“ผมไม่คุยกับพี่แล้วว่ะ ชอบแกล้ง” ทำท่าจะเดินหนี มันเลยรีบคว้าแขนผมไว้พร้อมกลั้นหัวเราะเต็มที่
“เออๆกูไม่แซวแล้วๆ แต่มึงช่วยยอมรับเถอะว่ามึงกำลังหึงไอ้เหนืออยู่”
“จะให้ผมบอกพี่อีกซักกี่รอบว่าไม่ได้หึงๆๆ”
“ทำหน้าเหมือนจะแดกหัวคนทั้งโลกได้อยู่แล้วยังปากแข็งบอกไม่หึง...ทำตัวไม่น่ารักเลยว่ะไอ้ปอนด์”
“........................” จุกเหมือนโดนไอ้พี่แชมป์มันต่อยเข้าที่ท้องเข้าอย่างจัง เหมือนโดนตบหน้าแรงๆ ชาไปถึงลิ้นปี่เลยครับ นี่ผมถูกคนแบบมันด่าว่ากำลังทำตัวไม่น่ารักอยู่ใช่ไหม? คนแบบไอ้พี่แชมป์กำลังดุผม? ผมว่าผมเดินมาถึงจุดต่ำสุดของชีวิตแล้วละครับ
“มึงเห็นไอ้เหนือไหม...คนแบบไอ้เหนือฟ้า...ยอมให้แค่เด็กบ้านๆหน้าตาธรรมดาที่แทบหาอะไรดีไม่ได้เลยอย่างมึง...มันที่ใครๆก็อยากครอบครอง...มึงกลับไปคิดเองนะ...ว่ามึงเคยแสดงออกอะไรให้มันรู้ไหมว่ามึงก็รักมันหวงมันเหมือนกัน...คำพูดอาจสำคัญ แต่ถ้ามาพร้อมการกระทำมันย่อมดีกว่าไม่ใช่หรอวะ? ถ้าเป็นกู! กูจะวิ่งไปตบชะนีพวกนั้นแล้วลากผัวกูกลับบ้าน!” อีกนิดกูจะซึ้งแล้วเชียว สาบานว่าอีกนิดกูกำลังจะมองมึงในมุมมองใหม่ให้ไฉไลกว่าเดิมอยู่แล้วเชียว ให้ตายเถอะครับไอ้พี่แชมป์ พูดให้ซึ้งซักหนึ่งนาทีจะเป็นไรมากไหม?!
“แล้วผมควรทำยังไง ผมมีสิทธิ์ในตัวมันมากแค่ไหนผมยังไม่รู้เลย ถ้าผมทำอะไรแบบนั้นไป มันจะไม่ผิดไปกันใหญ่หรอวะพี่”
“แบบไหนที่เรียกว่าผิด การที่มึงกับไอ้เหนือรักกันหรอวะที่เรียกว่าผิด...กูจะบอกมึงให้นะไอ้ปอนด์ ถ้ามึงไม่มีสิทธิ์ในตัวมัน มึงคิดหรอว่าคนอย่างไอ้เหนือฟ้าจะยอมให้มึงมาอยู่ข้างกาย แถมหวงเป็นควายป่าตกมันซะขนาดนั้น มึงต้องให้มันไล่ขวิดใครตายอีกซักกี่คนมึงถึงจะเชื่อว่ามันรักมึง” ผมควรได้ข้อคิดหรือผมควรจะฮาก่อนดี
“ผมรู้...แล้วผมควรทำไงละวะพี่...ก็นั่นผู้หญิง...แล้วผมก็ทำตัวไม่ถูก...ผมเข้าใจพวกเธอ...ถ้าไม่มีผม...มันก็คง”
“หยุดคิดแบบนั้นเลยมึง ไป!...มึงเข้าไปเลย!...บอกขอโทษนะครับ ผมขอผัวผมกลับบ้านได้ไหม พอดีเมื่อคืนเรายังทำการบ้านกันไม่หนำใจ เลยจะรีบกลับไปทำต่อ” สาบานว่าถ้าหน้ามึงไม่เถื่อนมากกูคิดว่ามึงเป็นกระเทยแอ๊บแมนไอ้พี่แชมป์
“ผมจะทำอย่างนั้นได้ไงวะ! ให้ตายก็ไม่ทำ!”
“กูล้อเล่นๆๆๆโอ๋ๆ น้องปอนด์อย่างอนนะ กูยังไม่อยากเจอตีนผัวมึงฟาดหน้า”
“เรียกพี่เหนือด้วยชื่อมันจะดีกว่านะพี่ นี่เราก็นั่งกันอยู่ใต้ตึกใช่ว่าคนจะน้อยซะเมื่อไหร่” พูดจาพาให้ผมเสียหายอยู่เรื่อยเลย ผมไม่ชอบเลยนะครับที่มีใครเรียกแบบนี้ ขนาดใช้คำว่าแฟน...ผมยังรู้สึกแปลกๆเลย
“ทำยังกับเขาไม่รู้ว่ามึงเด็กใคร เอาเถอะๆ กูไม่แกล้งแล้วก็ได้วะ ตกลงจะทำตามที่กูบอกไหม?”
“ขอแบบจริงจังได้ไหมพี่ ไม่เอาแบบล้อเล่น”
“มึงก็เดินเข้าไปหาผะ...แฟนมึง แล้วก็อ้อนแบบน่ารักๆ เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อ...พี่เหนือครับ ปอนด์ง่วงจังเลย อยากกลับไปนอนแล้ว พี่เหนือต้องทำรายงานอีกนานไหมครับ ปอนด์รอนานแล้วนะ” ดูทำหน้าทำตา เห็นแล้วผมขนลุกเลยครับ คิดถูกหรือคิดผิดวะที่ถามมัน
“ขนลุกว่ะพี่ มันไม่ใช่ตัวผมว่ะ ผมทำไม่ได้! ผมแมน!”
“เอาเถอะพ่อคนแมน มึงอย่าลืมว่ามึงมีแฟนเป็นผู้ชาย!!!!!” จึก! ความแมนที่เคยภาคภูมิใจสูญสลายไปในพริบตา
“ต่อเลยพี่ ก่อนไอ้พี่เหนือมันจะโดนสิง” หันไปอีกทีทั้งน้องหนิง น้องก้อย น้องตุ๊กตา น้องญาญ่าแทบจะนั่งเกยตักไอ้พี่เหนือมันอยู่แล้ว รายงานเรื่องอะไรครับผมอยากรู้ถึงต้องศึกษาเรื่องกายวิภาคกันขนาดนั้น
“แล้วมึงก็ทำหน้าตาเชิญชวนแบบน่ารักๆ พอไอ้เหนือมันเห็นมันจะได้ทิ้งงานแล้วกลับบ้านไปกับมึงไง” แผนสิ้นคิดมาก แต่ผมก็ไม่เคยมีความคิดแบบนี้อยู่ในหัวมาก่อน เอาวะ! ลองดูซักตั้ง ดีกว่ามานั่งมองแฟนตัวเองถูกคนอื่นลวนลาม
“ผมจะไม่ทำให้มันเสียงานหรอวะพี่?”
“ระหว่างมันเสียงาน กับ มึงเสียแฟน มึงเลือกเอา”
“งั้นผมไปเลยนะพี่!”
“อย่าลืมกลับมาเลี้ยงโรตีกูวันหลังด้วยนะ”
“...........................” ก้าวเข้าไปหามันอย่างกล้าๆกลัวๆ นี่การหึงมันต้องใช้ทักษะหลายอย่างขนาดนี้เลยหรอครับ ผมเพิ่งรู้ว่านอกจากจะทำให้เหนื่อยใจมากแล้ว กายเรายังเหนื่อยด้วยเพราะต้องคอยเกร็งไปหมดทั้งตัว ให้ตาย...การหึงนี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
“พี่เหนือครับ” ดัดเสียงเป็นเด็กชายปอนด์ตอนอายุ5ขวบ คิดแล้วอยากหาค้อนมาทุบหัวตัวเองแรงๆ
“หืม?” เงยหน้าขึ้นมาถาม แล้วนั่น โอ้แม่เจ้า! กูเพิ่งรู้ว่าที่รองแขนมึงคือนมชั้นD สองข้างซะด้วย ฮึ่ม!!!!! เหมือนเส้นเลือดบนหัวปูดขึ้นมาทันที
“ปะ...ปอนด์ง่วงแล้วครับ ปอนด์อยากกลับไปนอน” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก! ผมทำไปได้ยังไง เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อ มันดูจะตกใจกว่าผมอีกนะ ตามันโตจนแทบจะถลน แต่ไม่นานมันก็เปลี่ยนเป็นสายตาแบบที่ผมไม่ชอบอีกแล้ว...งานเข้าแล้วไอ้ปอนด์
“แต่พี่ทำงานอยู่ครับ ปอนด์ง่วงมากเลยหรอ?” พูดเพราะกลับมาแบบนี้ทำไมกูรู้สึกเหมือนชะตาจะขาดวะ มันกำลังมีแผนร้ายอะไรอยู่แน่
“คะ ครับง่วง เรากลับ “ห้องของเรา” นะครับ” พูดย้ำให้ได้ยินกันทั่วถึง นี่ผมทำไปได้ยังไง ส่วนหนึ่งของโรคหึงคือทำให้เรามีอาการไร้ยางอายประกอบด้วยใช่ไหมครับ โรคนี้น่ากลัวกว่าโรคพิษสุนัขบ้าอีกนะผมว่า
“หึ...ถ้ากลับตอนนี้จะได้อะไร?” มันพูดลอยๆแบบไม่มองหน้าผม แต่สาวๆที่เกาะแขนมันอยู่ในตอนแรกถูกมันสะบัดหลุดไปแล้วครับ ก็ทำได้นี่หว่า แล้วไม่เสือกทำแบบนี้แต่แรกวะ กูจะได้ไม่ต้องมาทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเองแบบนี้...ถึงจะเป็นแค่แขน...แต่ก็ไม่อยากให้ใครอื่นได้สัมผัสนะเว้ย!
“พี่เหนืออยากได้อะไรละครับ ปอนด์ให้ได้ทุกอย่างเลย” เหมือนทำเรื่องผิดพลาดที่สุดในชีวิตไปยังไงยังงั้น
“หึหึ...ไว้จะบอกตอนถึงห้อง เฮ้ยพวกมึง เมียกูงอแงอยากกลับแล้ว กูไปก่อน งานส่วนของกูจะส่งเมลล์ให้”
“เออๆๆ ส่งลูกเข้านอนแล้วก็ทำงานด้วยละครับไอ้หล่อ” มันหันไปชูนิ้วกลางแจกเพื่อนๆอย่างทั่วถึงพร้อมพูดแบบไม่มีเสียงซึ่งผมอ่านจากปากมันได้ว่า “เมียกูไม่ใช่ลูก” เท่านี้ผมก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“พี่เหนือ พี่พูดว่าอะไรนะคะ? แล้วคนนี้?” เธอคงเก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่ ขอโทษนะครับ ผมกำลังป่วย ปกติผมคงนั่งสงบเสงี่ยมอยู่ในที่ของผม แต่เพราะตอนนี้ผมกำลังป่วยอยู่ ผมเลยกล้าทำอะไรน่าอายแบบนี้ โรคนี้มันรุนแรงมากเลยครับ อาการน่ากลัวสุดๆ...มันชื่อว่าโรค...หึง
“แฟนพี่...ชื่อปอนด์” พูดจบแค่นั้นมันก็คว้ากระเป๋าส่วนอีกมือก็โอบเข้าที่เอวผมพร้อมดันให้เดินออกไปโดยไม่สนใจสาวๆที่ยังอ้าปากค้างรับสิ่งที่มันเพิ่งบอกไปไม่ได้
“พี่เหนือ พูดแบบนั้นจะดีหรอวะพี่”
“ทำไม? มึงไม่ชอบ?” มันหันมามองหน้าผมเป็นเชิงถาม
“ก็...ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่มันตรงเกินไป”
“แล้ว?”
“ผมแค่...ไม่อยากให้คนอื่นมองพี่ไม่ดี” เห็นมันหลุดยิ้ม ยกมือขึ้นยีหัวผมก่อนจะจูบขมับผมไปสองที
“หัวเหม็น”
“แล้วใครใช้ให้ดมไม่ทราบ”
“กูอยาก” ยักคิ้วทำหน้ากวน
“งั้นก็ทนไป”
“ไม่ทน” หือ? มันยิ้มเจ้าเล่ห์
“พี่หมายถึงอะไรวะ?”
“ก็บอกไปแล้วว่า “อยาก” ” กระซิบเบาๆข้างหูผม
“ก็หอมไปแล้วนี่ใครห้ามครับ?”
“อยากทำอย่างอื่นที่มากกว่าหอม” กูว่าแล้วว่ามึงต้องมีแผนชั่ว ไม่อย่างนั้นไม่ยอมมากับกูดีๆหรอก
“รีบกลับกันเถอะพี่ ผมง่วงมากเลย” รีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเข้าไปนั่งในรถทันทีที่เดินมาถึง เหงื่อท่วมตัวเลยครับ ตอนนี้โรคหึงหายไปแล้ว แต่อีกคนมันดันเป็นโรคหื่นขึ้นมาแทนนี้สิ ผมจะทำยังไงดี
มีต่อนะคะ>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> :katai5:
-
“รีบกลับกันเถอะพี่ ผมง่วงมากเลย” รีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเข้าไปนั่งในรถทันทีที่เดินมาถึง เหงื่อท่วมตัวเลยครับ ตอนนี้โรคหึงหายไปแล้ว แต่อีกคนมันดันเป็นโรคหื่นขึ้นมาแทนนี้สิ ผมจะทำยังไงดี
“อย่าคิดว่าไม่รู้นะ” อะไรวะ ทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว ขับรถก็มองทางสิครับจะหันมามองหน้ากูทำไม รู้ไหมว่ากูเขินมาก!
“รู้อะไร? พี่ทำไมชอบพูดในสิ่งที่ผมไม่เข้าใจนักวะ”
“รู้ว่ามึงมัน...ขี้หึง” แปร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด! สีหน้าผมคงชัดเจนพอๆกับอุณหภูมิที่เดือดพุ่งเร็วทะลุปรอทวัดไข้
“เฮ้ย! ไม่หึง ใครหึง พี่อย่ามั่ว!”
“แล้วที่นั่งหน้าบึ้งจ้องมาที่กูตลอดเวลาที่ผู้หญิงพวกนั้นเข้าใกล้กูหมายความว่าไง”
“พี่เห็น?!”
“ตอนแรกก็ไม่เห็น แต่เพื่อนๆกูมันบอก กูเลยขอทดสอบอะไรนิดหน่อย”
“อย่าบอกนะว่า...” ที่เขยิบเข้าไปใกล้เธอ ที่สบตาหวานใส่กัน ที่อิงแอบแนบชิดสนิทสนม หัวเราะกันสนุกสนาน เบิกบานลั้ลลาหน้าเท่าถาด จริงๆแค่อยากจะรู้ว่ากูหึงไหม?
“ไม่ลงทุนไปหน่อยหรอพี่ อีกนิดก็จะกอดกันได้อยู่แล้ว”
“ก็คิดว่าจะลองดูถ้ามึงไม่ยอมรับ”
“พี่!”
“ครับ?” ตอนนี้จากหึงเป็นโกรธแล้วครับ มันน่าโมโหจริงๆ
“นิสัยว่ะ”
“ใครกันที่ปากแข็งจนกูต้องใช้วิธีนี้ กูแค่อยากให้มึงแสดงออกถึงความรู้สึกของมึงก็เท่านั้น...หรือมึงไม่เคยรักกูเลย?”
“ไม่ใช่...ผะ ผมแค่ไม่รู้จะแสดงออกแบบไหน ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง...มันไม่ง่ายเลยสำหรับผม”
“มึงคิดกับกูแบบไหนก็แค่แสดงออกมาแบบนั้น...แบบที่กูทำให้มึง...กูรักมึงมากนะปอนด์” เหมือนทุกครั้งที่มันบอกผม...สายตาไม่เคยโกหก...มีแต่แสดงถึงความจริงใจ...มั่นคง...แน่วแน่...กลับเป็นผมเองที่ไม่เคยพูดคำนั้นออกไป...ผมเองที่ไม่กล้าแสดงออกถึงความรู้สึก...คำว่า “รัก” ของผม...มันพูดยากนะครับพี่เหนือ
“..............................”
“ปอนด์...กูชอบที่มึงเรียกแทนตัวเองแบบนั้นกับกู” กับเรื่องเล็กน้อยที่ผมแทบไม่ได้ใส่ใจ...สำหรับมันกลับจดจำ...และล้ำค่าเสมอ
“..............................”
“รักกูบ้างได้ไหม? ไม่ต้องเท่าที่กูรักมึง...ขอแค่ครึ่งหนึ่ง...แค่ครึ่งเดียวที่กูรักมึงก็ยังดี”
“ผมคงทำไม่ได้ว่ะพี่...................................................เพราะตอนนี้ผมว่ามันคงเกินครึ่งไปแล้ว” มันเบรกรถจอดหลบข้างทางทันที ยังทำอะไรตามใจเหมือนเคย
“จะได้ยินตอนไหน?...กูจะได้ฟังไหม...คำว่ารักจากปากมึง” สองมือโอบใบหน้าผมไว้...สายตามันจับจ้องมาที่สายตาผม
“ผมบอกไปแล้วแต่พี่ไม่ได้ยินเอง” มันทำหน้าสงสัยทันที
“ตอนไหน?”
“เมื่อคืน”
“อย่าโกหก กูไม่ชอบคนโกหก มึงก็รู้!”
“ไม่ได้โกหก บอกไปแล้วไง เมื่อคืน”
“เมื่อคืน?...ที่มึง...”
“เออๆๆๆๆนั่นแหละๆๆๆๆๆๆ” รีบพูดแทรกก่อนที่มันจะพูดประโยคน่าอายออกมา ก็เมื่อคืน...ผมอยู่บนตัวมันแทบทั้งคืน...เสียท่าเพราะคำพูดตัวเองล้วนๆ
“กูได้ยินแต่เสียงคราง”
“พี่เหนือ!”
“แล้วก็...เสียว...เอาอีก...แรงๆ...อย่าหยุด”
“มึงหยุดพูดเลยไอ้พี่เหนือ” รอยยิ้มกวนบาทา สายตากวนโมโห อยากจะเตะกระเด็นออกนอกรถไปให้ไกล มือไม้ก็อยู่ไม่สุข จะลูบอะไรนักหนาแก้มคนอื่น ทั้งจูบทั้งหอมไปมันยังไม่พออีกหรอวะ แต่คนแบบมึงก็ไม่เห็นเคยพอซักที
“บอกก่อนว่าพูดตอนไหน ถ้าไม่บอกกูจะเอามึงบนรถนี่แหละ”
“เฮ้ย!!!!!” รีบดันตัวมันไว้ทันที คนแบบเหนือฟ้าพูดจริงทำจริงซะด้วย ให้ตายเถอะ ผมเบื่อมันเวลาแบบนี้จริงๆ คนอะไรโคตรดื้อด้าน ไอ้ลามก ไอ้โรคจิต ไอ้หื่น!!!!!
“ปอนด์”
“ก็บอกตอนนั้นไง”
“ปอนด์” แล้วจะแรงควายไปไหนวะ อ๊ากกกกกกกก! อย่าไซ้ซอกคอแค่รอยเดิมกูก็จะกลบไม่มิดอยู่แล้ว ไอ้หื่นกาม!
“บอกตอนที่พี่กอดผม ก่อนผมจะหลับ...ผมบอกไปแล้ว คำที่พี่อยากฟัง”
“กูไม่เห็นได้ยิน”
“ก็พี่ไม่ฟังเอง”
“พูดอีกได้ไหมครับ?” อย่ามาอ้อนซะให้ยาก ไม่พูดเว้ย! สายตาออดอ้อนแล้วไง...ทำสีหน้าเหมือนลูกแมวตัวน้อยอ้อนเจ้าของแล้วไง...ไม่ยอมหลงกลง่ายๆหรอกคราวนี้
“ไม่พูดแล้วครับ”
“แฟนพี่ทำไมใจร้าย?”
“ไม่ใจร้ายครับ เพราะบอกไปแล้วแต่พี่ไม่ได้ยินเอง”
“พูดอีกครั้งไม่ได้หรอครับคนดี?” ลิมิตความน่ารักของไอ้พี่เหนือมันจะเพิ่มขึ้นทุกครั้งเวลาที่อยากได้อะไรมากๆครับ ซึ่งถ้าใครหลงกลเข้า...ไม่มีทางหลุดออกจากกับดักนี้ไปได้แน่นอน
“คำ “คำนั้น” ของผมสำคัญมากเลยนะครับ ถ้าพูดออกมาได้ง่ายๆ...จะเรียกได้ว่า “สำคัญ” หรอครับ” เพราะผมรู้ถึงความแตกต่างของเราสองคน...เพราะผมรู้ว่าพี่อยู่สูงกว่าผมมากแค่ไหน...ถ้าผมปล่อยใจไปทั้งหมด...วันข้างหน้าที่พี่หมดรักผมแล้ว...ผมคงไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่จิตวิญญาณ...ให้ผมได้หลงเหลือ “คำนั้น” ไว้คอยเหนี่ยวรั้งให้พี่อยู่กับผมตลอดไป...ไม่ได้เลยหรอครับ?
“กูจะถือว่าการที่กูมีมึงอยู่แบบนี้...ใช้แทนคำ “คำนั้น” ที่กูรอฟัง...ขอได้ไหมวันที่มึงมั่นใจ...วันนั้นมึงจะพูดคำว่ารักให้กูได้ยินแบบชัดเจน”
“วันนั้นผมจะตะโกนดังๆให้คนทั้งโลกได้รับรู้ไปเลย”
“หึ มึงมันดื้อ! แล้วทำให้ได้อย่างที่พูดด้วย” พูดจบก็หอมแก้มผมไปอีกฟอดใหญ่ๆ
“จะถึงห้องไหมครับวันนี้?” มันยอมละริมฝีปากออกจากใบหน้าผมไปอย่างอ้อยอิ่ง เสียดายอะไรนักหนาครับ เมื่อคืนก็ตักตวงไปเยอะแล้วไม่ใช่รึไง...ใครกันที่ฟัดแก้มจนช้ำ...จูบปากจนบวมเจ่อ...แถมยังให้คอยเรียกชื่ออยู่ตลอดเวลา...นิสัยชอบเอาแต่ได้
“ถึงห้องมึงก็ไม่ได้นอนอยู่ดี” หันขวับไปมองหน้ามันทันที ตอนนี้มันทำหน้าที่ขับรถต่อได้แล้วครับ
“พี่พูดหมายความว่าไงวะ? ทำไมผมถึงไม่ได้นอน ผมจะนอน ผมง่วง!”
“เลิกโง่ซักนาทีได้ไหม กูขอ” มันใช่เรื่องที่จะให้กันง่ายๆหรอครับมาขออะไรยากๆแบบนี้ มึงช่วยขอในสิ่งที่กูทำได้ง่ายๆหน่อยไม่ได้รึไง ไม่เห็นใจกันเลย มึงมันไม่ใช่คน!
“มันยากไปว่ะพี่ ขออย่างอื่นได้ไหม?”
“งั้นขอกอดมึงแทนแล้วกัน” มันทำหน้าเหนื่อยใจที่สุดในชีวิต อะไรกันวะ กูต่างหากที่ควรเหนื่อยใจ!
“ไม่ให้ครับ เมื่อคืนพี่ทำไปแล้ว วันนี้ห้าม!”
“คิดว่าห้ามได้?” ไม่คิด แต่จะไม่ยอมแล้ว ไม่สงสารกูบ้างรึไงวะ!
“ได้ครับ เพราะนี่ร่างกายผม ผมมีสิทธิ์มากกว่าพี่”
“แล้วใครที่เมื่อคืนยังออนท็อ...”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! พี่อย่าพูดนะ!” ยังจะมายิ้มกวนใส่อีก ชอบแกล้งกูอยู่เรื่อยเลย
“มึงมันน่ารัก”
“แต่มีคนบอกว่าผมทำตัวไม่น่ารัก”
“ใคร!” งานเข้าแล้ว มันเสียงแข็งใส่ผมทันที ไม่น่าไปกระตุ้นต่อมเหนือฟ้าขาโหดเข้าให้เลยผม
“.....................”
“กูถามว่าใคร!” เอาแล้วสีหน้าแบบนี้ มีได้เลือด ผมไม่น่าพูดขึ้นมาเลย
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ แค่พูดกันขำๆ”
“กู! ถาม! ว่าใคร!” โหดไปนะ กูกลัว อารมณ์ขึ้นลงๆสงสัยวันนั้นของเดือนเวียนมาบรรจบ
“พี่แชมป์ครับ พี่แกแค่พูดเล่นๆแกล้งผม”
“คนที่ว่ามึงได้ต้องเป็นกูเท่านั้น ห้ามฟังคำพูดคนอื่นอีก” เผด็จการขั้นล้างผลาญ เหนื่อยใจกับมันจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงจะเถียง ขอไหลไปตามน้ำให้รอดวิกฤตินี้ไปก่อนแล้วกัน
“ครับๆๆ ฟังพี่เหนือ เชื่อพี่เหนือ คนเดียวเลย”
“แล้วก็ต้อง ...........................................................................รักกูคนเดียว... ด้วย”
“...........................” ไม่หันมามองหน้ากันแบบนี้แสดงว่ามันเขินอยู่ อยู่กับมันแล้วต้องตามอารมณ์มันให้ทันครับ บทจะโหดก็เล่นเอาสยอง บทจะน่ารักก็ออดอ้อนจนใจสั่นหวั่นไหว บทจะหวานก็หวานเกินกว่าใจจะทานทน...แทบหายใจไม่ทัน...หัวใจพองโตคับแน่นอกไปหมด...ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่...ที่เวลามองท้องฟ้าทีไร...เหนือฟ้าของผม...มักมีรอยยิ้มอยู่เสมอ
ผมอยากให้เวลาแห่งความสุข...อยู่กับเราไปนานๆ...
เพื่อที่ซักวันผมจะได้เอ่ย “คำนั้น” ให้มันฟัง
[ Cheetah Part ]
“ต้าร์อยากรู้เรื่องไอ้เหนือไปทำไม?” พี่กรเพื่อนสนิทพี่ชายผมถามผมขึ้นมา
“ผมจะแก้แค้นให้พี่เสือ”
“อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ไหมชีตาร์ เรื่องราวระหว่างไอ้เสือกับไอ้เหนือมันจบไปแล้ว ต้าร์จะแก้แค้นให้ได้อะไรขึ้นมาอีก” จบไปแล้ว เป็นคนอื่นก็พูดได้สิครับ แต่มันไม่ใช่กับผม ไม่ใช่กับพี่ชายที่ผมรักและคารพเหนือสิ่งอื่นใด ใครจะอยากเห็นพี่ตัวเองต้องเจ็บกาย แต่ที่ทำให้ผมทนไม่ได้คือการที่เห็นพี่ผมต้องเจ็บปวดใจ แอบร้องไห้คนเดียว เมาเหล้าแทบทุกวัน เพราะคนที่ตัวเองรักถูกแย่งไป...ผมก็แค่อยากทวงหัวใจของพี่เสือคืนมา...ทวงคืนทุกอย่างที่ควรจะเป็นของพี่เสือมาตั้งแต่แรกเท่านั้นเอง
“ต้าร์ตัดสินใจแล้ว พี่กรอย่าเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เลย ต้าร์จะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง” รวบรวมข้อมูล ทั้งนิสัย ความชอบ เรื่องส่วนตัว ไม่มีสิ่งไหนเกี่ยวกับไอ้เหนือที่ผมไม่รู้...เพื่อแผนการที่ผมวางเอาไว้
“พูดเหมือนง่าย ต้าร์ก็รู้ว่ากำลังเล่นกับไฟ...ไฟที่ความร้อนสูง ถ้าเผลอกระโจนลงไป มีแต่ตัวเองจะมอดไหม้”
“มันก็ไม่แน่หรอกนะครับ ถ้าไฟที่ใครๆต่างกลัวมีจุดอ่อน”
“ปอนด์”
“ถ้าผมทำให้มันเลิกกันได้...พี่เสือจะได้พี่ปอนด์คืน ส่วนผมก็จะได้ความสะใจ”
“คิดว่าจะแย่งไอ้ปอนด์มาจากมันได้ง่ายๆหรือไง?!”
“แล้วใครว่าผมจะแย่งพี่ปอนด์...คนที่ผมจะแย่ง...............คือไอ้เหนือ”
“แน่ใจแล้วหรอที่จะทำแบบนี้?” คำถามที่ผมเคยถามตัวเองมาแล้วเป็นร้อยๆรอบ...คำตอบที่ผมให้กับตัวเองคือ ผมตัดสินใจแล้ว ความเจ็บปวด ความแค้น การทวงคืนทุกอย่าง ผมจะเป็นคนแบกรับไว้เองทั้งหมด
“ครับ ผมตัดสินใจแล้ว ขอแค่พี่จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ให้รู้แค่เราสองคน ผมไม่อยากให้พี่เสือรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด...จนกว่าแผนการของผมจะสำเร็จ”
“เพราะนี่คือการตัดสินใจของต้าร์ พี่คงห้ามอะไรไม่ได้ แต่พี่อยากบอกอะไรไว้อย่างนะ...ความรักไม่ใช่เรื่องที่เราจะเอามาใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้น...สุดท้ายแล้วอาจเป็นตัวต้าร์เองที่ต้องเจ็บปวด...จะทำอะไร คิดให้ดีก่อน”
“จะไม่มีวันนั้น...จะไม่มีวันที่ผมและพี่เสือต้องเจ็บปวดเพราะคนอย่างไอ้เหนืออีก ผมอยากให้พี่มั่นใจในตัวผม”
“ของใกล้ตัวเพราะอยู่ใกล้เกินไปสินะถึงไม่มีใครมองเห็น...ไม่ว่าจะเป็นนายหรือพี่นาย”
“ผมไม่เข้าใจที่พี่กรพูด...พี่อยากจะบอกอะไรผมกันแน่?”
“เปล่าหรอก...พี่แค่ รู้สึกว่าตัวตนของพี่เคยมีอยู่บนโลกนี้บ้างไหมก็เท่านั้น”
“พี่กร?”
“ถ้าเกิดเรื่องอะไรก็มาหาพี่ได้เสมอ พี่พร้อมที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยตลอดเวลา...เพราะพี่ก็ “รัก” ไอ้เสือ ไม่น้อยไปกว่าที่ต้าร์รักหรอกนะ”
“.........................” คำว่ารักของพี่กร ช่างแผ่วเบา...ราวกับถ้าไม่ตั้งใจฟังจริงๆคงไม่ได้ยิน หรือถ้าเพียงแค่มีลมพัดผ่าน...คำว่ารักนั้นก็คงจะถูกพัดพาไปตามสายลมนั้น...สุดท้ายก็คงไม่มีใครได้ยิน
“อย่าลืมคำพูดของพี่นะ จะทำอะไรคิดให้ดีก่อน...พี่ไม่อยากเห็นต้าร์ต้องเจ็บเหมือนไอ้เสือ”
“พี่จะไม่มีวันได้เห็นแน่ครับ พี่เชื่อฝีมือผมได้เลย หัวใจไอ้เหนือ...จะต้องมาเป็นของผม...แล้วผมจะปล่อยพี่ปอนด์กลับคืนให้พี่เสือ”
เพราะคือคนสำคัญ
เพราะเป็นพี่ชายที่รักยิ่ง
เพราะเป็นพี่เสือของชีตาร์
น้ำตาของพี่ชาย...ความเจ็บปวดของพี่ชาย...หัวใจของพี่ชาย...”คำนั้น” ของพี่ชาย
ผมจะเป็นคนทวงคืนกลับมาทั้งหมด!
ปล. อเลนขอแก้คำผิดนะค่ะ I-AM มันสับสนชื่อตัวละคร จากทิกเกอร์เปลี่ยนเป็นน้องชีตาร์นะคะ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>มีต่อ Halloween’s party นะคะ :katai5:
-
^
^
^
จิ้มจึ้กๆ :z13:
แล้วไปอ่าน :katai5:
-
เอา Halloween's Party ม๊าาาาาาาาาาาาาาาาา~
เค้ารอมะไหวแล้วววววววววววววววววว :dont2:
รอ ร้อ รออออออออออออออ :katai5:
-
Special Part............... “Halloween’s party”
เคยเห็นเวลาเด็กเอาแต่ใจงอแงไหมครับ...เวลาทำอะไรไม่ได้อย่างใจ...ไอ้เด็กตัวปัญหาที่ว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนะครับ...มันคือ...
“อย่าทำท่าทางรังเกียจพวกกูแบบนั้นสิวะ นี่กูสองคนเพื่อนมึงนะเว้ยไอ้เหนือ” นั่นแหละครับชื่อของไอ้เด็กตัวปัญหาแสนเอาแต่ใจ ในห้องนี้มีแค่มันเท่านั้นที่มีปัญหากับไอ้พี่แทน อ้อ...ต้องยกเว้นไอ้หล่อโคตรพ่อไว้อีกคนที่เดี๋ยวนี้ตัวติดกับไอ้พี่แทนตลอด นี่ก็เห็นว่าไปรับกันมาเพื่อฉลอง Halloween ที่คอนโดไอ้พี่เหนือมัน แถมไอ้พี่มินยังไปรับไอ้ธาม ไอ้นนท์ ไอ้ต้น ไอ้คิม ไอ้แบท มาเพิ่มอีกด้วย เรียกได้ว่ามาช่วยกันเนรมิตคอนโดไอ้พี่เหนือให้กลายเป็นบ้านผีสิงไปแล้วครับตอนนี้ ทั้งของตกแต่ง หัวกะโหลก โครงกระดูก หน้ากากผีแบบต่างๆ ฟักทองปีศาจ หลอนสุดๆไปเลยครับ เพราะแค่ด้านหน้าประตูก็แทบจะไม่มีใครกล้าเดินผ่านหน้าห้องแล้วครับก็ไอ้ธามมันเล่นเอาตุ๊กตาอาบไปด้วยเลือดท่วมตัวแล้วเอาเครื่องในหมูมาทำเป็นเหมือนคนโดนควักไส้ออกมา ผมว่าใครเห็นแล้วไม่ร้องกรี๊ดให้มาถีบหน้าผมได้เลย ขนาดผมแมนๆยังแทบผวาตอนมันหิ้วตุ๊กตาเข้ามาในห้อง ไอ้พี่เหนือด่ามันไปก็ไม่ได้ผลครับ มันออดอ้อนบอกว่าลงทุนตื่นตั้งแต่ตี5ปั่นจักรยานไปตลาดเพื่อไปซื้อไส้หมูมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ คิดว่าไอ้พี่เหนือมันจะเห็นใจไหมครับ? ไม่เลย! มันกำลังจะเดินไปเตะไส้หมูของไอ้ธามกระเด็นติดข้างฝาห้องไปแล้วดีที่พี่มินมาช่วยขอไว้ก่อน ผมเข้าใจนะครับว่าทำไมไอ้พี่เหนือมันถึงโกรธ ก็ถ้ามีใครบุคเข้ามาในห้องคุณแบบไม่เกรงอกเกรงใจพร้อมเปลี่ยนห้องคุณให้กลายเป็นสุสาน เป็นคุณจะโกรธไหมครับ?
“พวกมึงรีบไสหัวออกจากห้องกูไปเลยนะ!” ประโยคนี้มันพูดเกือบยี่สิบรอบแล้วนะผมว่า แล้วมีใครฟังมันไหม? ไม่เลย! ไอ้พี่มินกับไอ้ธามยังช่วยกันขนพร็อบบรรดาผีๆที่เตรียมมาตกแต่งห้องอย่างสบายอกสบายใจเหมือนกับเป็นห้องตัวเอง ไอ้พี่แทนกับไอ้ไนท์ก็เถียงกันไปช่วยกันจุดเทียนไป มันบอกว่าห้ามเปิดไฟเด็ดขาดครับเดี๋ยวไม่ได้ฟิล ส่วนผมนะหรอ นั่งเล่นวินนิ่งกับพวกไอ้นนท์สบายใจเฉิบอยู่บนโซฟาหน้าทีวีท่ามกลางแสงเทียนในบรรยากาศประหนึ่งอยู่กลางสุสาน คือพวกมึงอินกับเทศกาลประเทศอื่นมากเกินไปไหม?!
“เอ้า เสร็จแล้ว รวมกลุ่มครับรวมกลุ่มๆๆๆๆ” เสียงไอ้ธามปรบมือเรียกรวมตัวกันที่โถงห้องครัวที่ตอนนี้โต๊ะกินข้าวถูกย้ายไปไว้อีกห้องแล้ว
“นั่งพื้นกูไม่มีปัญหานะไอ้ธาม แต่ใครแม่งเสือกจุดเทียนรอบเป็นวงกลมแบบนี้วะ จะย่างไก่กินกันหรอมึง ร้อนสัด” กูเห็นด้วยกับมึงไอ้คิม
“เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศอย่าบ่นๆเข้ามาๆ ล้อมวงเล่าเรื่องผี เหล้า เบียร์ น้ำแข็ง แก้ว พร้อม!” ก่อนจะพูดแบบนั้นช่วยดูสีหน้าเจ้าของห้องมันก่อนเถอะมึง กูคิดว่าเฟรดดี้ คูเกอร์มาเอง นี่กูฝันอยู่ใช่ไหม? แต่ถึงเจ้าของห้องมันจะน่ากลัวขนาดไหน ก็เอาชนะความน่าด้านของพวกผมไปไม่ได้หรอกครับ เพราะตอนนี้ก็นั่งล้อมวงจับจองแก้วสุราเป็นของตัวเองกันเสร็จสรรพเรียบร้อย ผมเว้นที่ข้างตัวไว้ให้เจ้าของห้องเขามานั่งครับ ก็กลัวนะครับแต่คิดว่าถ้ามันไม่ได้นั่งข้างผม ผมอาจจะต้องกลัวยิ่งกว่าเดิมก็เป็นได้ เพราะผมสัมผัสได้ถึงพลังงานอำหิตบางอย่าง
“เอาละ ในฐานะที่ไอ้เหนือมึงเป็นเจ้าของห้อง กล่าวเปิดงาน Halloween’s party ซักเล็กน้อยหน่อยสิ”
“สัด!”
“อ้าวชนนนนนนนนนนนนนน! เจ้าของห้องกล่าวเปิดงานแล้ว ฮิ้วววววววววววววววววววววววว!” แล้วก็ชนแก้วกันสนุกสนาน
“เป็นการกล่าวเปิดงานที่สั้น กระชับ ฉับไว ได้ใจความตามฉบับลูกพี่เหนือจริงๆเลยครับ สมแล้วที่ผมยกให้เป็นลูกพี่” ไอ้ต้นครับ มันสรรเสริญเชิดชู้ลูกพี่ของมันมาก ไม่รู้ไปถูกอกถูกใจจนถึงขั้นยกให้เป็นไอดอลกันตอนไหน
“ใครจะเป็นคนประเดิมเล่าเรื่องผีก่อน?” ไอ้แบทที่นั่งเงียบอยู่นานถามขึ้นมา
“แทนที่จะเล่าเรื่องผี เรามาถามกันดีกว่าไหมว่าใครอยากเป็นผีอะไร? หรือเปรียบตัวเองเป็นผีอะไรบ้าง?”
“ไอ้นนท์มึงไอเดียดีมาก เล่าเรื่องผีในวันฮาโลวีนแม่งซ้ำแล้วว่ะ แบบนี้กูว่าดีกว่าเยอะ”
“ไม่ใช่ว่ามึงเกิดปอดแหกกลัวผีขึ้นมากะทันหันหรอวะไอ้คิม ฮ่าๆๆๆ”
“สัดนนท์!” แล้วคนอื่นก็ขำไอ้คิมที่มันโดนแซว
“กูขอเริ่มก่อนๆๆ กูอยากเป็นผีตานี”
“ปลายหวีเหี่ยว เอ้า! หิ้วหวีไป หิ้วหวีมา” ไอ้คิมช่วยต่อเป็นเพลงให้ไอ้ธามเสร็จสรรพ ดีครับที่มันไม่ร้องจนจบเพลง แต่เพลงนี้มันก็มีเนื้อเพลงอยู่เท่านี้นะผมว่า แต่...มันใช่เวลาไหมมึง?!
“ไม่ใช่เพลงไอ้ห่าคิม” พูดจบไอ้คิมก็โดนไอ้ธามฟาดกบาลไปที
“ทำไมมึงถึงอยากเป็นผีตานีวะ?”
“กูว่ามันเป็นผีที่มีประโยชน์ดี มึงคิดดู ต้นกล้วยทุกส่วนแม่งเอาไปใช้ประโยชน์ได้หมด กูเลยอยากเป็นผีที่มีประโยชน์ไม่ใช่ผีกากๆไร้สาระไก่กาอาลาเล่ทั่วไป” ที่ไอ้ธามพูดก็จริงของมันนะครับ ต้นกล้วยใช้ได้ทุกส่วนจริงๆ
“แต่กูว่ามึงเหมือนผีกระหังมากกว่าวะ ซกมกไม่ต่างกัน ฮ่าๆๆๆ” ไอ้นนท์พูดจบทุกคนก็ยกแก้วชนอย่างเห็นด้วย มึงโดนแล้วไอ้ธาม
“แล้วพี่มินละครับอยากเป็นผีอะไร?” ไอ้ต้นถามพี่มินที่เอาแต่นั่งจิบเบียร์เงียบๆอยู่ข้างไอ้ธาม
“กระสือมั้ง”
“............................” หือ? พี่ท่านตอบมาแค่นั้นแล้วก็ไม่คิดที่จะบอกเหตุผลอะไรอีก แต่ทำไมถึงต้องอยากเป็นกระสือด้วยก็ไม่รู้นะครับ ผมว่ามันไม่เข้ากับคนหล่อราวเทพบุตรแบบพี่แกเลย
“มึงละไอ้ไนท์อยากเป็นผีอะไร?”
“หล่อๆอย่างกูต้องแวมไพร์สิวะ เอ็ดเวิร์ด คัลเลนน่ะเคยได้ยินไหม” นี่ก็ไม่ค่อยจะหลงตัวเอง
“ถุ๊ย! ถ้ามึงเป็นเอ็ดเวิร์ด กูก็เจคอบแล้วละไอ้ไนท์” ไอ้พี่แทนครับมันพูดขึ้นมา
“มึงเป็นแค่หมาขี้เรื้อนก็ดีเกินพอแล้วไอ้แทน อย่าเสือกอยากเป็นมนุษย์หมาป่าเลย”
“สัดไนท์!” เอาเป็นว่าปล่อยมันสองคนตีกันไปเถอะครับ เดี๋ยวมันเหนื่อยก็หยุดกันไปเอง
“แล้วมึงละไอ้นนท์ อยากเป็นผีอะไร?”
“กูอยากเป็นคน” จบข่าว ข้ามมันไปเถอะครับ
“ไอ้ต้นมึงละ?”
“กูอยากเป็นทาซาน”
“ซาตาน!!!!!!!!!!” ประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง
“เอ้อ! กูคิดว่าจะไม่มีใครแก้ให้กูซะแล้ว ฮ่าๆๆๆมาๆชนๆๆ” มุขมึงสิ้นคิดมากไอ้ต้น
“กูอยากเป็นเปรต” อ้าว! ฉิบหายแล้วไอ้แบท อยู่ๆเสือกอยากเป็นเปรต มึงคิดดีแล้วหรอวะ
“มึงแม่งทำกูหลอนว่ะไอ้แบท”
“ทำไมวะ ก็กูมันเตี้ย! ตัวกูก็เล็ก! กูอยากสูง! กูผิดตรงไหน! ฮือออๆๆ” เวลามันเริ่มเมามันจะเซนซิทีฟมากเลยครับไอ้แบท อย่าไปสะกิดปมด้อยมันเชียว ไม่งั้นร้องไห้ทั้งคืนจนกว่าจะส่างเมา ลำบากต้องมานั่งปลอบอีก
“เพื่อนมึงมีใครปกติซักคนไหมกูอยากรู้” ไอ้พี่เหนือครับ มันกระซิบถามผม แต่กระซิบของมันคือได้ยินกันทั้งวงเหล้าแต่แกล้งเหมาเอาว่าไม่ได้ยิน
“เพื่อนพี่ก็ปกติโคตร หล่อๆบอกอยากเป็นกระสือ” มันมองหน้าผมแล้วพยักหน้าทันที
“จริงของมึง” อืม สรุปพอกันทั้งเพื่อนมันเพื่อนผม
“แล้วมึงละไอ้ปอนด์ นั่งเงียบเป็นเป่าสาก อยากเป็นผีไรครับ กูว่านะอย่างมึงมันต้อง...ผีเป็นคนหลั่ว”
“ผีอะไรของมึงวะไอ้ธาม...ผีเป็นคนหลั่ว?”
“ก็...ผัวเป็นคนหล่อไงมึง ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววว!” พร้อมใจกันโห่แซว ผมว่าผมโดนแล้วล่ะ นี่ขนาดนั่งอยู่เงียบๆแทบจะไม่ได้พูดอะไรกับใครเลยนะ ไอ้ข้างผมก็นั่งยิ้มอย่างเดียว ทีเวลาแบบนี้เสือกอารมณ์ดีนะมึง
“แล้วมึงละไอ้เหนือ” ไอ้พี่แทนถามเพื่อนมันบ้าง
“เป็นผีผึงขี้หัว...มั้ง”
“ฮิ้วววววววววววววววววววว คิดได้ไงวะ ผีผึงขี้หัว ฮ่าๆๆๆๆๆ” มันพูดแค่นั้นทุกคนก็หัวเราะชอบใจชนแก้วกันใหญ่ ปล่อยให้ผมนั่งงงไม่เข้าใจอยู่คนเดียว
“อะไรวะพี่ ผีผึงขี้หัว ทำไมผมไม่เคยได้ยิน มันเป็นผีสัญชาติไหนวะพี่?”
“หยุดโง่ซักวันกูขอ นี่วันฮาโลวีนมึงยังโง่อยู่อีกหรอ” มันหยุดกันได้ด้วยหรอไอ้คิมความโง่เนี่ย มันไม่เว้นวันหยุดราชการหรอกนะ ความโง่ของกูทำงานหนักไม่เว้นวันหยุดเว้ย!
“ผวนคำสิครับปอนด์” พี่มินแท็กมือกับไอ้พี่เหนือเสร็จก็หันมาบอกผม
“ผวนคำ?...ผี ผึง ขี้ หัว...ผี ผัว ขี้ หึง!”
“เอ้า! ชนแก้วให้คนมีผีขี้หัวหน่อยเร็วววววววววววววววว ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว” เอาเข้าไป ชอบใจกันใหญ่ คิดว่ากูอายไหม? กูอายมาก แต่กูด้านแล้วตอนนี้ อยากจะแซวอะไรก็แซวไป
“แล้วมึงละไอ้ไนท์ มึงไม่อยากเป็นเอ็ดเวิร์ดของเจคอปบ้างหรอวะ?” ไอ้พี่แทนหันไปถามไอ้ไนท์ที่นั่งอยู่ข้างๆบ้าง คำถามมึงแปลกๆไปหน่อยนะกูว่า
“เอ็ดเวิร์ดเขาคู่กับเบลล่ามึงอย่ามั่วไอ้แทน”
“ทำไมครับแวมไพร์จะรักกับหมาป่าบ้างไม่ได้เลยหรอ?”
“ไม่เว้ย! กูไม่ลดตัวไปผสมพันธุ์ข้ามเผ่าพันธุ์”
“เชี่ยไนท์!” แล้วก็นั่นแหละครับ ทำสงครามกันอีกรอบ ตีกันทุกเทศกาลจริงๆครับคู่นี้
“มึงยังไม่บอกเลยว่าอยากเป็นผีอะไร” ไอ้พี่เหนือมันถามผมครับ แต่ทุกคนดูจะสนใจพร้อมเพรียงช่วยกันเสือกมาก ขนาดไอ้คู่ที่ตีกันอยู่มันยังหยุดเพื่อมาเสือกเรื่องของผมก่อนเลย
“ผม...ไม่อยากเป็นผี แต่...อยากเป็น.......................แฟนพี่” พูดจบก็แทบอยากเอาหัวโขกพื้นตาย แต่มันคว้าตัวผมเข้าไปกอดไว้ซะก่อน...อ้อมกอดแสนอบอุ่น...ในวันผีๆ...น่าขำใช่ไหมละครับ...แต่ทำไมผมถึงได้มีความสุขจนล้นใจแบบนี้ก็ไม่รู้...ยิ้มไม่หุบอีกแล้วสิครับ
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว เสี่ยวพอกันเลยว่ะคู่นี้”
“คืนนี้ยาว จัดไป!”
“สุขสันต์วัน Halloween!!!!!!!!!!!”
แล้วพวกคุณละ...อยากเป็นผีแบบไหนคิดไว้บ้างรึยัง?
:heaven ไม่รู้จะพูดแทนI-AMยังไงดีค่ะ ยังไงอเลนก็ขอให้ช่วยกันเป็นกำลังใจให้I-AMด้วยนะคะ ช่วงนี้มันเครียดมากจริงๆ หนักเลยค่ะทั้งเรื่องทำโปรเจค เรื่องฝึกงาน ส่วนอเลนก็ต้องทำงานประจำ ไม่มีเวลามาชี้แจงบอกกล่าวทุกคนบ่อยๆ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ตอนนี้I-AMมันกำลังพยายามแบ่งเวลาอยู่คะ ยังไงก็ไม่ทิ้งนิยายเรื่องนี้และนักอ่านแน่นอน ช่วยกันเม้นเป็นกำลังใจให้นิยายเรื่องนี้กันเยอะๆด้วยนะคะ :pig4: :L1: :3123: :L2:
ปล.ให้ดอกไม้ทุกคนเหมือนเดิมค่ะ :3123: :L1: :L2:
ปล.2 ตอนคู่รักนองเลือดI-AMมันกำลังปั่นอยู่นะคะ ใกล้มีncแล้วค่ะ รอกันหน่อยนะ มินธามก็ยังบอกไม่ได้ค่ะว่าจะออกตอนไหน ขอให้รอกันหน่อยนะ ให้กำลังใจคู่หลักเหนือปอนด์กันไปก่อนนะคะ แล้วถ้ามีข่าวอะไรอเลนจะมาแจ้งให้ทุกคนทราบค่ะ หรือจะเข้าไปทักทายI-AM กับ อเลนในเพจเองเลยก็ได้นะคะ :mew1: o13 :bye2:
-
:z13:
-
เป็นผีตามติดนิยายเรื่องน้ี้นี่แหละ
เดี๋ยวนี้ปอนด์เสี่ยวจริงๆ
แต่ยังคงความน่ารักเหมือนเดิม
-
ขอบคุณนะคะ คิดถึงเหนือ ปอน มากๆๆๆ
สู้ๆ นะคะ
:กอด1: o13
-
หายไปซะนาน คิดถึงคนแต่งมากๆ ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ว อย่าหายไปอีกน้าาา :)
-
พี่เหนือขี้แกล้ง ปอนด์ก็ยั่วขึ้น
น่ารักจริงๆคู่นี้
พี่เหนือเรื่องของปอนด์ทุกเรื่องใหญ่เสมอ
ฮาโลวีน เจอมุกเสี่ยวปอนด์ไปหงายเงิบ
ผมอยากเป็นแฟน......พี่
-
:L2: :L2: :L2:
-
เย้ๆ ดีใจ มาต่อให้ทั้งที่ยุ่ง
เราอยากจะบอกในนี้อีกรอบว่า ถ้าคนเขียนยุ่ง ซึ่งปี4 แล้วเราเชื่อว่าทุกคนเข้าใจว่า ปี4 มันหนักแค่ไหน และเรื่องเรียนก็ต้องมาก่อนเรื่องแต่งนิยายอยู่แล้ว ถ้าตัวเองมาชี้แจงแบบนี้พี่เชื่อว่านักอ่านทุกคนที่รักเรื่องนี้ไม่มีวันทิ้งนิยายเรื่องนี้ไปแน่ๆ ยังไงก็จะรออยู่แล้วฉะนั้นไม่ต้องเครียดเรื่องนี้นะ ไปลุยเรื่องเรียนเรื่องงานให้เรียบร้อยยังไงจะรอตัวเองแน่นอน
มาว่าเรื่องนิยาย ชีตาร์แล้วเราจะเสียใจบอกได้คำเดียวเรานั่นแหละที่ตกลงไปในหลุมจนหาทางออกไม่เจอ ความรักของเหนือฟ้าคนนี้ไม่มีที่เหลือให้ใครแล้ว เราเชื่อว่าถ้าใครคิดจะทำลายมัน คนๆนั้นต้องได้รับการตอบแทนที่ไม่มีวันลืม
-
แล้วพวกคุณละ...อยากเป็นผีแบบไหนคิดไว้บ้างรึยัง?
ขอตอบว่า ผี...หัด
แบบว่า ยังต้องฝึกอีกเยอะ 55555
ชอบปอนด์กับพี่เหนือ สุดๆ
-
สนุกและน่ารักมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
ซีต้าสารเลวววว
จะทำลายความรักคนอื่นนนน
เตรียมตัวเจ็บเองรึยัง
งานนี้เหมือนตายทั้งเป็นแน่
-
:z6: ชีตาร์ ระวังตัวไว้เหอะ โดดถีบอ๊ํากกกกกกก
ดีใจจัง มาต่อแล้ว สู้ะนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอ :mew1:
-
:heaven ดีใจได้อ่านแล้ว
-
จะดราม่าาาาาาาอีกแล้ว เบื่อจุงงงงงง
หวังว่าจะไม่น้ำเน่าแบบชีต้าวางแผนให้ปอนด์มาเห็นตัวเองกำลังจะมีอะไรกับเหนือ
สงสารปอนด์ล่วงหน้า ได้แต่หวังว่าเหนือจะหนักแน่นพอ
-
ชีต้าร์ทำอะไรไม่ได้หรอก
ขนาดนมบู้มพี่เหนือแกยังปฏิเสธ
แต่มีเหมือนปอนด์ทุกอย่างพี่แกก็ไม่เอาหรอกนะ
โง่ๆแบบปอนด์หายากทิ้งก็บ้าแล้ว55555555555555555555555
-
คงต้องมีอะไรสักหน่อยก่อนจบสินะ..........เตรียมสงสารปอนไว้รอ
-
ก็ว่าอยู่ทำไมพี่เหนือยอมให้สาวๆมาคลอเคลีย ที่แท้อยากรู้ว่าปอนด์จะหึงไหมนี่เอง :hao7:
ส่วนเรื่องซีต้าร์ ก็นะรักแท้ย่อมมีอุปสรรค ถ้ายิ่งผ่านอุปสรรคพวกนั้นนั้นมาได้ก็จะยิ่งงดงาม :L1:
แต่อย่ามาม่ามากนะตัวเค้าหัวใจไม่แข็งแรง :mew2:
ส่วนซีต้าร์แล้วตัวเธอจะต้องได้บทเรียนว่าอย่าเอาความรักมาล้อเล่นแน่นอน o18
เป็นอีกหนึ่งกำลังให้ทั้งอเลนทั้งI-AMเลย สู้ๆค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ชอบๆๆๆๆ พี่เหนือ-ปอนด์
ไม่ชอบชีต้าร์ๆๆๆๆ
-
คิดจะเอาหัวใจของเหนือไป คิดดีแล้วหรอ?
คิดว่าจะทำได้หรอ? คือมั่นใจในตัวพี่เหนือ
แต่ก็ยังคิดมากกกกกกก อยู่ดี
ต่อไปดราม่าแน่เลนอ่ะ แงงงงงงงงง :ling1:
--------------------------------------------------
“ผม...ไม่อยากเป็นผี แต่...อยากเป็น.......................แฟนพี่”
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7: ปอนด์ก็........นะ
พี่เหนือหลงตายเลย
คิดถึงคนแต่ง คิดถึงคนโพสต์
มาต่อแล้วเราก็ดีใจ หายไปนานพอสมควร
ยังไงก็ติดตามต่อจ้ะ
-
ฮิ้ววววววววว!! ปอนด์เสี่ยว
เป็นกำลังใจให้น้อง I-AM สู้ๆ เน้นเรื่องโปรเจคกะฝึกงานไว้ก่อน
ส่วนนิยายพี่รอได้ ว่างๆก็ค่อยมาเขียนให้ได้อ่านกัน
สู้ๆๆๆๆ
-
สารภาพตามตรง...
แทบจะจำเนื้อเรื่องกับตัวละครไม่ได้ค่ะ T-T
ถ้ากลับอ่านอีกรอบคงไม่ไหว อ่านไปอ่านมาชื่อตัวละครก็เริ่มโผล่ก็เลยพอจับใจความได้
ครั้งหน้าคงไม่หายไปนานอีกนะคะ ไม่งั้ได้รวมมาอ่านตั้งแต่ตอนแรกแน่ๆ
หนูปอนด์ของเราก็ขี้หึงเหมือนกันนะเนี่ย พี่เหนือก็อย่าจัดหนักมากให้เวลาลูกชายฉันพักหน่อย
ตอนพิเศษฮาโลวีน ขำคนอยากเป็นเปรต อยากอ่านนน จะมีคู่กับเค้าไหมนะ อิอิ
แต่คำตอบของหนูปอนด์นี่น่าโดนพี่เหนือจับฟัดแก้มจริงๆ 55+
-
เราเชื่อว่าพี่เหนือหนักแน่นพอนะ อยุ่ที่ปอนด์แล้วว่าอย่าหวั่นไหวอะไรง่ายๆ อย่าคิดว่าแตกต่างกะพี่เหนือเกินไปจนกลายเปนคืดว่าพี่เหนือต้องเจอคนที่ดีกว่า
ส่วนนังชีต้า แกต้องเสียใจแน่ที่ทำอะไรแบบนี้
ปล. รอ I-AM เสมอจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดคิดถึงพี่เหนือของปอนด์ ปอนด์ของพี่เหนือ
และชาวคณะมากที่สุดดดดดดดดดดด :hao5: :hao5:
มาต่อแล้วว พี่เหนือยังน่ารักและยังรักปอนด์โคตรเหมือนเดิมเลย
เรื่องชีต้าร์ ยังไงเราก็มั่นใจในตัวพี่เหนืออ่ะ ไม่มีใครมาแย่งคนของปอนด์ไปได้อยู่แล้ววว o13
-
ผีขี้หัว..... มันไม่ใช่ผัวขี้หึงหน่า.... มันเป็นผัวขี้... อ่านแล้วขัด แต่ข้ามมันไป...
-
ชอบพี่เหนือกับปอนด์ ตลกดี
-
สารพัดผี 555555
ดราม่า กำลังมา เห้ออออ
-
ผีขี้หัว..... มันไม่ใช่ผัวขี้หึงหน่า.... มันเป็นผัวขี้... อ่านแล้วขัด แต่ข้ามมันไป...
สารภาพค่ะว่าตอนนี้อเลนไม่มีเวลาช่วยI-AMมันตรวจคำผิดเท่าที่ควร ทำให้มีคำผิดบ้าง ชื่อตัวละครสับสนบ้าง และบางประโยคก็เรทแบบไม่ได้ตั้งใจ :jul1: :katai1: ขอโทษจริงๆค่ะ ตอนI-AMแต่งแล้วส่งมาให้อเลนช่วยตรวจก็เกือบๆตีสองแล้ว เบลอๆมึนงงตาลายกันทั้งคู่ค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ
I-AMมันจึงขอแก้ไขตอน Halloween Special ที่พี่เหนือพูด ผีขี้หัว เป็น ผีผึงขี้หัวนะคะ อเลนแก้ไขให้แล้ว
เรียนมาเพื่อให้ทราบทั่วกันค่ะ :mew1: :hao5:
-
เริ่มซักอยากอ่านตอนน้องซีตาร์ดิ้นทุรนทุรายแล้วละสิ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดด มาต่อแล้ว ขอบคุณนะค๊าาาาาาาาาา
รู้สึกว่าต่อไปมาม่าจะเริ่มโชยกลิ่นแล้ว
แต่ไม่เป็นไรค่ะ มาม่าเป็นเพื่อนยามยากเสมอมา #เกี่ยว?
เห็นน้องชีต้าแล้วก็ให้นึกเป็นห่วงทันที คือรู้ว่าจะมาป่านคู่รักเค้า
แต่เห็นนิสัยของเหนือแล้ว เฮ้อ... คิดดีๆนะชีต้า ป้าเป็นห่วง
-
รู้สึกจะผวนคำผิดหมดเลย งงกับการผวนคำ แงบๆๆ
-
ชีต้าร์บ้าบอคอแตก แกไปไกลๆ เลยนะ สะเออะสาระแนเหลือเกิน
เดี๋ยวแม่ตบหน้าหงาย ฮึ่ยๆ
ป.ล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนกับคนโพสต์นะคะ
-
คู่เหนือปอนด์จะหวานกันไปไหน เด็กขี้หึงขี้หวงมันน่ารักเน้...
ส่วนชีต้าร์หาเรื่องเองเดี๋ยวก็ได้เจ็บเอง
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:น้องปอนด์ของเราจะมีคู่แข่งแล้ว :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ๊ยยย คู่นี้หวานตลอดๆๆ อ๊ายยยยยยยยยยย
-
ปอนด์ จากตอนล่าสุด เธอเหมาะกับเป็นผีหึงผัวนะ 55555 จะได้คู่กับผีผัวขี้หึงไงง กร๊ากกก
แทนกะไน์ อิอร๊างมาก รอติดตามคู่นี้อยู่นะ :mew3:
-
น่ารักจริงๆเรื่องนี้
-
ไอ้พี่เหนือมันร้ายแกล้งทำให้น้องปอนด์หึง ได้ผลด้วยจ้า แหม เมื่อคืนยังคลอเคลียกัน
วันนี้เอาแขนไปสีนมคนอื่นใครล่ะจะยอมเนอะน้องปอนด์เนอะ
ตอนปอนด์แทนตัวเองด้วยชื่อน่ารักมากเลยอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดด อย่าว่าแต่พี่เหนือแพ้
คนอ่านก็แพ้น้องปอนด์ด้วยจ้า น่ารักไป๊ โถ ตอนหนูคิดว่าหนูต่ำต้อยน่าสงสาร
ที่จริงพี่เหนือเค้ายกหนูไว้เหนือหัวเหนือใจโน่น
ตอนพิเศษ ผัวเมียเสี่ยวพอกันค่ะ แต่น่ารักโพดๆๆๆ
อะไรคือชีต้าร์ฟังดูน่ารำคาญมาก ชิ้วๆๆๆๆ ไปได้กับคนอื่นเลยไป
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนโพส และคนเขียนเลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
พี่เหนือ น้องปอนด์ น่ารักที่สุด น้องปอนด์ ก็ยังเป็นน้องปอนด์ แหม หึงแล้วไม่ยอมรับ
แถมพี่แชมป์ สอนอะไรก็ยอมทำตาม หึงแบบน่ารัก ๆอย่างนี้ ถูกใจจริง พี่แชมป์ ดูบ้าบออย่างนี้
แต่เวลาพูดแต่ละที ก็โดนใจจริง ๆ เลยนะ ออกมาบ่อย ๆ ก็ดีนะพี่แชมป์เนี่ย
พี่เหนือตั้งใจจริง ๆ ด้วย ยอมให้สาว ๆ มาเกาะแกะ อยากยั่วให้น้องปอนด์หึง ดีใจมั้ยล่ะ ได้ผลเต็ม ๆ
“แฟนพี่...ชื่อปอนด์” พี่เหนือ :-[ ประกาศโจ้ง ๆ แบบนี้ ปลื้มมากเลยอ่ะ เวลาพี่เหนือพูดเพราะ ๆ ชอบมากเลย
ยิ่งเวลาบอกรักน้องปอนด์บ่อย ๆ นี่ :m1: พี่เหนือบอกรักบ่อย ๆ กับน้องปอนด์ ที่ไม่ค่อยยอมพูด เพราะเป็นคำที่สำคัญ
ถึงวิธีจะต่างกัน แต่แสดงให้รู้ว่า คำ ๆ นี้ มีค่ากับทั้งสองคน ไม่ได้ต่างกันเลย รอวันที่น้องปอนด์จะทำตามสัญญา
ตะโกนดัง ๆ ให้คนทั้งโลกได้รับรู้ แต่ถึงตอนนั้น คนทั้งโลกคงไม่จำเป็น แค่พี่เหนือได้ฟัง ก็คงสุขที่สุดแล้วจริงมั้ย
.....................................................
เกือบจบท้ายด้วยความสุขใจแล้วเชียว ถ้าไม่มีไอ่เด็กชีตาร์นี่โผล่มาทำให้หงุดหงิดนะ จริง ๆ เลยตอนที่โผล่มาครั้งแรก
ก็หมั่นไส้มากแล้ว พอเจอตอนนี้เข้าไป บอกได้เลยว่า ตอนนี้ คนที่เราไม่ชอบที่สุดในเรื่อง คงไม่ใช่ยัยต้นส้มซะแล้วล่ะ
คงต้องยกตำแหน่งนี้ให้ไอ่เด็กคนนี้เลย แค่นิสัยเด็ก ๆ ก็น่ารำคาญแล้ว นี่ยังออกแนวงี่เง่า ไม่มีเหตุผล
คิดได้นะ จะแก้แค้นให้พี่เสือ ด้วยการจะแย่งพี่เหนือ จะให้เค้าเลิกกัน เพื่อให้ปอนด์กลับไปเป็นของพี่เสือเนี่ยนะ
เคยเปิดหูเปิดตา รับรู้บ้างรึเปล่าเนี่ย ว่าน้องปอนด์ไม่เคยเป็นของพี่เสือเลย ไม่เคยเป็นแฟนด้วยซ้ำ
แล้ววิธีทำให้เลิกกันมีตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องแย่งพี่เหนือ จริง ๆ ในใจคิดอะไรอยู่กันแน่ คิดจะแก้แค้นใ้ห้พี่เสือจริง ๆ
รึว่าหลงเสน่ห์พี่เหนือฟ้าเข้าให้อีกคนแล้ว จะแก้แค้น ก็แค่เอามาอ้าง เหมือนหวังในตัวพี่เหนือมากกว่านะอย่างนี้น่ะ
ส่วนพี่เหนือ ต้องบอกว่า ยังไงก็มั่นใจในตัวพี่เหนือนะ รู้ว่ายังไงก็รักมั่นคงน้องปอนด์อยู่แล้ว
ไม่มีใครมาทำให้พี่เหนือสั่นครอนได้หรอก แต่บอกตรง ๆ ว่า ติดใจตอนที่ผ่านมาแล้ว ที่พี่เหนือไปเคลียร์กับพี่เสือ
ที่ไอ่เด็กชีตาร์นี้เอาขวดฟาดหัวพี่เหนือแตก ตอนนั้น รู้สึกไม่ชอบใจเลยที่พี่เหนือนอกจากไม่ทำอะไรแล้ว
ดันไปลูบหัวเจ้าเด็กนี่ซะอีก มันรู้สึก เหมือนไม่ใช่พี่เหนือยังไงไม่รู้ ถ้าเพราะเห็นว่าเด็กนี่ยังไงก็สู้ไม่ได้ ก็พอจะเข้าใจ
แต่ไอ่เรื่องที่ไปลูบหัว แล้วคิดว่าเด็กนี่ "น่ารัก" อันนี้ เคืองมาก ๆ เลยนะ จริง ๆ เพราะพี่เหนือ ที่เรารู้สึกมาตลอดก็คือ
คนที่ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ความรัก ความอ่อนโยน ใจดี มีให้เพียงคน ๆ เดียว ก็คือ น้องปอนด์ของเรา
ที่ผ่่านมาแล้ว ไม่อยากใส่ใจมาก แต่ถ้าเด็กชีตาร์ มาปั่นป่วนความรักของพี่เหนือกับน้องปอนด์ แล้วพี่เหนือ
ยังใจดีกับเด็กนี่อีก คงได้มีเคืองพี่เหนือกันอีกครั้งแน่ล่ะ หวังว่าพี่เหนือจะไม่ทำให้น้องปอนด์เสียใจแบบไม่ตั้งใจหรอกนะ
ถ้าจะให้ดี มีใครช่วยมาจัดการเด็กนี่ออกไปให้พ้น ๆ วงจรชีวิต พี่เหนือน้องปอนด์ได้ จะดีมากเลยนะ
...................................................................................................
เมนท์ซะยาว แบบอินจัดมาก ๆ หวังว่า I-AM กับ อเลน จะไม่โกรธน้า :m17: กลัวถูกโกรธเหมือนกัน
แต่เพราะรักน้องปอนด์มาก ๆ ก็เท่านั้นเอง ยังไงก็ยังติดตามเรื่องนี้ไม่ไปไหนแน่นอน รอได้ทุกคู่จ้่ะ
เป็นกำลังใจให้ I-AM กับเรื่องฝึกงานและโปรเจคด้วย เป็นกำลังใจให้อเลนกับการทำงานประจำด้วยน้า
สู้ ๆ นะจ้ะทั้งสองคน เป็นกำลังใจให้เสมอนะ ขอบคุณค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
พี่เหนือยังอุตส่าเล่นด้วย
ผีผัวขี้หึง 555555555555
-
งวดหน้าจะดราม่าหรอ
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
ตอนพิเศษนี่น่ารักได้อีกอ่ะ คิดถึงเหนือ-ปอนด์ จริงๆเลย
เนื้อเรื่องหลัก ปัญหากำลังจะมา งานกำลังจะเข้าเลยซิ่นะ เฮ้อ...เตรียมดราม่ากันอีกแล้วซิ่
น้องชีต้าร์นี่ดูน่ากลัวอ่ะ แล้วที่กรบอกว่า ชีต้าร์มองไม่เห็นคนใกล้ตัวนี่ใครหนอ... กรก็น่าสงสาร เสือมองข้ามเพราะใกล้เกิน เฮ้อ...
ชีตาร์นี่ก็น้า...พี่เค้าเตือนแล้วก็ไม่ฟัง เล่นกับไฟยังไงๆก็ต้องโดนไฟลวกมือ แต่ถ้าแย่หนักหน่อย ก็อาจจะไหม้จนไม่เหลืออะไรเลยก็ได้นะ
:L2: :pig4: :L2:
-
รอได้จ้า
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียน คนโพสต์นะคะ
:กอด1:
-
ถึงจะหายไปนาน แต่ความหวานแบบโหด ๆ ของพี่เหนือที่มีให้น้องปอนด์ยังน่าอิจฉาเหมือนเดิม
อยากให้ถึงวันที่น้องปอนด์จะตะโกนคำคำนั้นแบบดังๆให้คนทั้งโลกได้รับรู้จริง ๆ แต่ตอนนี้แอบกระซิบให้พี่เหนือชื่นใจก็ยังดีน๊า
แล้วตอนนี้คิดว่าตัวช่วยที่จะทำให้พี่เหนือได้ยินคำคำนั้นคงมาแล้วล่ะมั่ง
เพราะน้องชีต้าร์ท่าทางทุ่มเทให้การแก้แค้นคราวนี้เต็มที่ แต่เพื่อพี่เสือที่รักคนเดียวจริงเหรอ
กลัวแต่ถึงเวลาน้องชีต้าร์จะอาการหนักกว่าพี่เสืออะดิ เพราะยังไงสำหรับพี่เหนือไม่มีใครสำคัญเท่าน้องปอนด์อยู่แล้ว
และอาจถึงเวลาที่น้องปอนด์ต้องออกมาเรียกร้องสิทธิ์ของการเป็นแฟนพี่เหนือซะที ว่าพี่เหนือก็เป็นเด็กปอนด์เหมือนกัน
ส่วนตอนพิเศษก็รวมแก้งค์ผองเพื่อนที่แต่ละคนก็อยากเป็นผีประหลาด ๆ มีแต่น้องปอนด์นี่แหละน่ารักจัง
ไม่อยากเป็นผี แต่อยากเป็นแฟนพี่ กริ๊ดคิดได้ไง แบบนี้ระวังเจอพี่เหนือจัดหนักนะจ๊ะน้องปอนด์
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ I-AM กะอเลนคุงต่อไปจ้า ถึงมาช้าแต่แค่ไม่ทิ้งกันคนอ่านก็รอได้จ้า สู้ ๆ :pig4: :L2:
-
เหนือปอนด์น่ารัก
ชีต้าร์ แกจะทำอะไร หยุดเถอะ -.-
-
เย่ ทันแล้วจร้า :hao5:
แบบว่าอ่านรวดเดียวเลยสนุกมาก หวานมากแบบ จิกหมอนตลอดๆ :-[
ต่อไปจะเริ่มดราม่าแล้วใช่มั้ยคะ จะเตรียมทิชชู่ไว้ มาต่อเร็วๆเด้อค่า :katai5:
-
สนุกมากมาย หวานกันมานาน ปัญหากำลังจะมาแล้ว...น้องซีต้านี่ก็มาจากไหนไม่รู้พี่เหนือเค้าแอบชอบน้องปอนด์มาตั้งนานกว่าจะได้มาเจอกันหลงเมียซะหัวทิ่มหัวตำ...อยากรู้วิธีการเธอจริงๆจะเอาหัวใจพี่เหนือ..กล้าพูดเนอะ..เค้าฝากเมียเค้าไว้ตั้งกะสามปีที่แล้วละเธอ.. :m20:
พี่-น้องคู่นี้ไม่รู้คุณค่าของกรเลย...แบบนี้ต้องให้รู้คุณค่าเมื่อสายไปทั้งพี่ทั้งน้อง
ส่วนน้องปอนด์..ได้สามีทั้งหล่อ-ทั้งรวย-แถมยังหลงเมียซะขนาดนี้ต้องจำไว้ว่า.."เหนือฟ้า..ยังมีน้องปอนด์(ออนท็อป)"นะจ๊ะ... :haun4:อ้อนเยอะๆพี่เหนือก็อยู่ในกำมือละ..แต่หนูก็จะเหนื่อยหน่อยนะ :-[ :-[
-
เอาแล้วไงนางชีตาร์หาใครจับกดไปสิ
-
พี่เหนือ หึงโหด ปอนด์หึงแล้วน่าร๊ากกกกอ่า พูดเพราะใส่กันนี่มันฟินมากมาย เขิน
-
เพิ่งมาค้นพบนิยายเรื่องนี้ค่ะ เสียดายว่าพลาดไปเสียตั้งนาน เพิ่งมาอ่าน
เป็นนิยายตลกแห่งปีเลย สุดฮาจริงๆ .. อ่านไปขำไปทุกตอนเลยค่ะ
คนแต่งมุกเยอะจริงๆ น่ารักจังเลย
ส่วนตัวเราชอบคู่เอกมากว่าคู่รองค่ะ ประทับใจความรักน้องปอนด์กับพี่โหดสุดๆ :impress2:
เป็นกำลังใจให้นะคะ ฝีมือดีๆอย่างนี้ อย่าเพิ่งเลิกแต่งนะคะ อยากอ่านต่อมากๆ :กอด1:
-
อย่ามาม่าเยอะนะ
-
ย่องมาดู ^^
-
เรื่องนี้อ่านไปฮาไป...บทจะหวานก็หวานจิกหมอน บิดหมอนเป็นเกลียวหมดแล้ว...หวานเว่อร์...
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งจ้า :กอด1: :กอด1: :L2:
-
กรี้ดด ตามมาอ่านน แบบน้องปอนเด็กโง่ววว น่าร้ากชิงๆๆให้ตายเถาะะะ :o8: :o8: แต่ประเด็นคือเรารู้สึกชอบคู่มินธามมากกกก ชอบมากกว่าคู่หลักอีก #พี่เหนือตรบ จริงๆก็คือชอบงะ ไปอ่านในเฟสมาก็แบบ เหยนางดูดราม่าดีนะ อยากให้มินธามมี 'เรื่องแยก' เป็นของตัวเองจังเหย่ แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะค้ะที่เขียนมาให้ได้อ่าน :heaven :heaven :pig4:
-
ค้างงงงงงง รีบมาต่อเร็ววววว
-
รอๆๆๆๆๆๆ
รอน้องปอนด์-พี่เหนือ
-
รออ่านต่อไปค่าาา
-
เห็นว่านักเขียนฝึกงานหนัก สู้ ๆ นะคะ ว่าแล้วก็คิดถึงตอนเป็น เจเนอรัล เบ้ ... :เฮ้อ:
...ส่วนนิยายรอได้เสมอ เข้ามาดูเกือบทุกวัน กลับไปอ่านตอนแรกจนถึงปัจจุบันหลายรอบแล้วค่ะ อ่านรอ และเก็บรายละเอียด หนุกดีค่ะ ปอนด์น่ารักเว่อร์ ๆ อ่ะ มันเอ๋อดีนะ :hao6:
-
เป็นกำลังใจให้ และมาบอกว่ารออ่านเรื่องนี้เสมอคร้าบ
ชอบพี่เหนือ-ปอนด์ และบรรดาผองเพื่อนมากๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่อยากใ้ห้ชีตาร์มายุ่งเลย น่าเบื่ออ่ะ ไม่ชอบเลย ดราม่าเกิ๊น
-
ไม่อยากให้มี มาม่าเลยไม่ชอบอ่ะ :serius2:
พี่เหนือสู้ๆ รักน้องปอนด์ให้มากๆ
คงไม่มาม่าแบบให้มีฉากที่น้องปอนด์
มาเจอพี่เหนือมีอะไรกะนังชีต้าร์หรกน่ะ :m31:
เค้าไม่ยอมๆ ฉากนี้ต้องยกเว้นพี่เหนือกะปอนด์เท่านั้น :hao6:
-
คิดถึง :ling1: :ling1: :ling1:
-
รีบๆมาต่อนะคัฟ เป็นกำลังใจให้พี่อเลนคุงกะพี่I-AMนะ
-
อ่านรวดเดียวจบ ขำแทบจะเป็นจะตาย ฮามากกกก
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขที่สุดเลย
ชอบปอนด์อ่ะ ชอบนายเอกที่น่ารักแบบแมนๆแบบนี้มากกกกกกก(ไม่ชอบหน่อมแน้มแบบอิตุ๊ดเด็กชีตาร์ เกลียดมัน!)
พี่เหนือก็โหดแบบน่ารัก เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ ฮ่าๆๆ รักปอนด์ให้มากๆนะ อย่าหลงกลอิตุ๊ดเด็กชีตาร์ละ (เกลียดมัน!(อีกรอบ))
คู่แทนxไนท์ ก็น่าสนใจจริงๆ อยากรู้จัง ผัวเมีย บนความเสมอภาคเท่าเทียมกันมันจะเป็นแบบไหนนะ อิอิ
คู่มินxธาม ก็น่าสมใจมากกกก พี่โหดมาเฟียที่สวมหน้ากากติ๊งต๊อง กับ น้องผู้รั่วไร้ลิมิต ฮ่าา ขอตอนพิเศษคู่นี้ด้วยนะ
ปล.อยากเห็นอิมเมจเซ็ตหล่อเล็กบ้างจัง (เห็นเซ็ตหล่อใหญ่ไปแล้ว ถูกใจ อิอิ)
ปล2. จะมีดราม่ามั้ยนะ? ทั้งดราม่าชีวิตคู่ ทั้งดราม่าครอบครัว พ่อแม่(อันนี้ท่าจะหนัก)
ปล3.ติดตามเป็นกำลังใจให้นะครับ ต่อไวๆนะ ^___^
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ชีต้าร์แกคิดจะมาขัดขวางพี่เหนือกับปอนด์หรอ ห๊าาาาาาาาา ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ ปอนด์อย่าไปยอมแพ้มัน :angry2:
อย่าคิดมาทำอะไรชั่วๆนะ ไม่งั้นเจอดีแน่!!!! แต่พี่เหนือกับปอนด์เนี่ยหวานกันตลอดเลย เดี๋ยวนี้ปอนด์พัฒนานะรู้จักเล่นไรเสี่ยวๆด้วย :o9:
เรารอมาต่ออยู่น้าาาา อย่าให้รอนานกว่านี้เลยยย
-
Special Part.............. “Something”
วันที่ 31 ธันวาคม 2013
[Non Part.]
หากพูดถึงการส่งมอบความสุขให้แก่กันผ่านทางกล่องผูกริบบิ้นห่อด้วยกระดาษลวดลายสวยงามคละสีที่ด้านในมีสิ่งของบางอย่าง...คงไม่ต้องบอกว่าเทศกาลอะไรทุกคนคงทราบกันดี และแน่นอนว่าคนอย่างผมไม่ใช่คนที่จะสนใจอะไรแบบนี้ไปมากกว่าการได้ออกไปเที่ยวสนุกข้ามปีแบบลูกผู้ชายพร้อมพวกเพื่อนๆตัวแสบ..ยกเว้น เรื่องหงุดหงิดใจบางอย่างที่อยากจะปล่อยผ่านไปแบบทุกครั้ง แต่ลึกๆแล้วภายในใจก็ยังอดสงสัยไม่ได้
“ได้อีกแล้วหรอวะไอ้นนท์ มึงนี่กวาดเรียบทุกเทศกาลเลยว่ะ เสน่ห์แรงกว่ากูซะอีก” ไอ้หล่อโคตรพ่อครับเห็นมันบอกจะเดินไปฝ่ายกิจกรรมนักศึกษาไม่รู้จะถูกเรียกตัวไปใช้งานหนังหน้าหล่อๆอีกตอนไหน คนหล่อบางทีก็น่าสงสารเหมือนกันนะครับ ช่วยไม่ได้มึงดันเสือกหล่อไปทั่วราชอาณาจักรแบบไร้วันหยุดนักขัตฤกษ์เองนี่หว่า
“มึงว่ากูเอาไอ้นี่ไปทิ้งดีไหม?” ผมชูสิ่งของ? บางอย่างที่เพิ่งไปเก็บมาจากบนหลังคารถของตัวเอง กล่องกระดาษขนาดกลางถูกห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญลายดอกไม้สีส้มน่ารักอีกชั้น หากแต่ฝากล่องถูกเปิดออกเพื่อให้เจ้าของขวัญ? ที่อยู่ด้านในได้โผล่หัวออกมากอบโกยอากาศหายใจพร้อมยิงสายตาโคตรของโคตรจะบ้องแบ๊วมาใส่ผม
“เลว ทราม ต่ำช้า มึงต่ำช้ามาก นี่คือสิ่งมีชีวิตเล็กๆแสนบอบบางที่ต้องการเจ้าของ มึงยังจะเอาไปทิ้งได้ลงคอ ไอ้นนท์เห็นทีกูจะทนคบเพื่อนใจบาปแบบมึงไม่ได้อีกแล้ว”
“เกินไปครับไอ้หล่อ เกินไป จริงๆมึงหลอกด่ากูปะเนี่ย?” กูแค่จะเอาเจ้าสิ่งนี้ไปให้เจ้าของคนใหม่ที่มีความรับผิดชอบและสามารถดูแลตัวมุ้งมิ้ง?ตัวนี้ได้ดีกว่าคนกากๆที่สันดานบาปหยาบช้าแบบกูก็เท่านั้นเองทำยังกับกูไปทำใครท้องแล้วไม่รับเป็นพ่อเด็ก
“ทุกทีมึงก็ไม่เคยทิ้งของที่ได้เลยนี่หว่า จะวาเลนไทน์ สงกรานต์ ตรุษจีน สารทไทย หรือเทศกาลไหนๆมึงก็จะได้ของขวัญจากไอ้คนปริศนานี้เสมอๆ กูไม่เห็นมึงคิดมากขนาดนี้เลย”
“ก็ที่กูเคยได้มันไม่ใช่ไอ้ตัวนี้นี่หว่า!!!!! ถ้าแค่เครื่องประดับ พวงกุญแจ ตุ๊กตา ช่อดอกไม้อะไรพวกนั้นกูก็ยังพอรับได้นะเว้ย แต่นี่มัน...” พูดไปน้ำตาจะไหลครับ เกิดมาไม่เคยถูกใครทำให้สะเทือนใจขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
“มัน?”
“มันเป็น...ลูกหมา! ลูกหมาเลยนะมึง” อย่าเอาลิ้นเล็กๆสีชมพูมาเลียแขนกูได้ไหมครับ ขนลุก แล้วสายตาจะออดอ้อนไปไหนครับอิชิวาว่า! อิหมาไฮโซ!
“มันก็แค่ลูกหมา น่ารักจะตาย มึงรู้ไหมลูกชิวาว่าสายพันธุ์แท้หลักแสนเลยนะมึง เนี่ยมาทั้งเสื้อผ้า เครื่องประดับ อาหารเม็ด สายจูงพร้อม คนให้เขาอำนวยความสะดวกให้มึงแค่ไหนหัดสำนึกซะบ้าง” อ้าว! กูผิด?! ผิดหรือที่กูไม่ชอบหมา? กูชายไทยแท้สูงเกินมาตรฐานฐานะทางบ้านค่อนไปทางดีหน้าตาเข้าขั้นพอดูได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะเป็นคนรักสัตว์หรอกนะเว้ย
“แต่กูไม่ชอบหมา อีกอย่างถ้าจะซื้อให้กูทั้งทีทำไมไม่เอาที่มันหล่อเข้มเหมาะกับหนังหน้ากูหน่อยวะ แล้วถ้าเป็นไซบีเรียนฮัสกี้นะกูจะไม่ว่าซักคำ”
“เขาให้ฟรียังจะเรื่องมาก” ฟรีใช่ครับ เพราะคำนี้แหละถึงได้ทำให้คนอย่างไอ้นนท์ไม่คิดอะไรมากมายให้เปลืองสมอง เมื่อเต็มใจให้ผมก็เต็มใจรับเช่นกัน ผมไม่ชอบความยุ่งยากเป็นพวกไม่เรื่องมากคิดเล็กคิดน้อยหรือใส่ใจจะเสาะหาต้นสายปลายเหตุ ผมไม่ใช่คนที่จะใส่ใจในทุกๆเรื่องที่คิดว่าอยู่ห่างไกลจากชีวิตประจำวันของผมอย่างเช่นเรื่องนี้ ผมจึงไม่คิดจะหาว่าสิ่งของทุกเทศกาลวันหยุดหรือวันไหนๆที่ผมได้รับนี้มาจากใครจนเมื่อของขวัญชิ้นล่าสุดในวันส่งท้ายปีของผมชิ้นนี้มาถึงมือ
“แล้วครั้งล่าสุดเขาให้อะไรมึงวะ?”
“นาฬิกาข้อมือ” แถมเป็นแบรนด์ที่ผมยังไม่กล้าแม้แต่จะคิดอยากได้ แค่คิดกระเป๋าก็แฟบแล้วครับ สงสัยคนๆนี้คงจะรวยมากและไม่ได้รวยอย่างเดียวนะครับต้องโง่ด้วยถึงได้ซื้อของอะไรแพงๆให้ผมตั้งหลายอย่าง แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ราคาข้าวของพวกนั้นหรอกนะที่ทำให้ผมไม่เข้าใจ ประเด็นมันอยู่ที่ทำไมถึงไม่ยอมเอามาให้ผมด้วยตัวเองมากกว่า ไม่ฝากคนอื่นมาให้ก็วางไว้บนรถบ้าง กระเป๋าบ้าง ทำตัวเหมือนพวกโรคจิตไม่มีผิด และแน่นอนว่าผมไม่เคยจับตัวได้เลยซักครั้ง
“แล้วคราวนี้ทำไมถึงเลือกซื้อหมาให้คนกักขฬะแบบมึงด้วยวะ”
“คำนั้นมึงเก็บไว้ใช้กับไอ้ธามเถอะ ไม่รู้เว้ย! ขี้เกียจคิด ปวดหัว มึงอยากเลี้ยงไหม กูให้!”
“ไม่! มึงก็รู้ว่ากูแพ้ขนหมา ถึงจะอยากเลี้ยงแค่ไหนก็เถอะ”
“เออๆไอ้หล่อสำอาง ถ้าอย่างนั้นมึงก็เอาไปให้ไอ้พี่แทนมันเลี้ยงสิ”
“เรื่อง!? เกี่ยวไรกับกู มึงจะยกให้ก็ไปถามมันเองสิ อีกอย่างคนแบบมันแค่ดูแลตัวเองยังยากเลย เหมือนมึงส่งหมาให้ไปตายชัดๆ” เออเว้ย! พูดถึงคนนี้ไม่ได้เลยของขึ้นตลอด ซักวันเถอะมึงจะได้ “ขึ้นของ” ระวังไว้ล่ะไอ้หล่อ
“มึงหึงปะเนี่ย?!”
“หึงเชี่ยไร?! สัด! มึงอย่าหาเรื่องกู”
“อ้าว เห็นหงุดหงิดก็คิดว่าเรื่องของไอ้พี่แทนมึงยุ่งได้แค่คนเดียว คนอื่นห้ามยุ่งซะอีก” ดูง่ายจริงๆลูกกูแต่ละคน ก็เป็นกันซะแบบนี้ละครับ คุณพ่อลูกสามแบบผมถึงต้องคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง
“เชี่ยนนท์! กวนตีน” ขนาดโมโหมึงยังหล่อเลยว่ะ ตอนเด็กแม่มึงให้แดกอะไรวะกูอยากจะรู้
“กูแค่ล้อเล่น ทำจริงจังไปได้ ไม่เลี้ยงก็ไม่เลี้ยงดิวะ แล้วกูจะทำไงดีวะเนี่ย” คิดแล้วกลุ้ม ว่าแล้วก็หันไปมองไอ้ตัวเล็กที่นอนหลับพริ้มอยู่ในกล่องของขวัญหลังจากไอ้ไนท์เพิ่งให้อาหารไป กินง่าย หลับง่าย ขี้ง่ายดีเหมือนกันนะมึง
“เห็นไอ้เนลมันบ่นๆอยู่เหมือนกันว่าคนปากหมาอยากได้หมาไปเลี้ยง มึงจะให้กูถามมันไหมละ?”
“กูไม่อยากส่งหมาไปตายว่ะ ขอบใจ” กิตติศัพท์พี่ไอ้ไนท์ใครๆก็รู้ มาแบบนี้แสดงว่าเจอของถูกใจเข้าให้แล้วพี่ท่านคงกัดไม่ปล่อย ไอ้เรื่องนิสัยเลวๆนี่ขอให้บอก ก็ถ้าไอ้ไนท์มันคือเจ้าชายไอ้พี่เนลก็ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิงนั่นแหละครับ
“กูถามมึงจริงๆนะไอ้นนท์ มึงไม่อยากรู้หรอว่าใครที่คอยส่งของขวัญให้มึงมาตลอดสองปีตั้งแต่มึงยังเป็นเฟรชชี่ มึงไม่อยากเห็นหน้าเขาหรอวะ?”
“ไม่รู้สิ กูมันพวกยังไงก็ได้ ถ้าให้มาก็เต็มใจรับ และถ้าไม่อยากให้รู้ก็พร้อมที่จะไม่รับรู้เหมือนกัน” นิสัยที่ใครๆก็บอกว่าผมมันน่าโมโหที่สุด นิสัยแบบนี้แหละที่ไอ้ปอนด์มันบอกว่าโคตรสุดแสนจะกวนตีน แต่ผมก็เป็นของผมแบบนี้มาตั้งแต่แรก...ถ้าไม่รู้สึกว่าสำคัญก็ไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงอะไร
“เพราะมึงเป็นแบบนี้ไงถึงได้ปล่อยเวลาให้ผ่านเลยมาถึงสองปี ถ้าเป็นกูนะกูอยากรู้ตั้งแต่ของขวัญชิ้นแรกที่ได้รับแล้ว” ทุกคนก็พูดเหมือนกับไอ้ไนท์ ของขวัญชิ้นแรกผมได้ในวันส่งท้ายปี วันที่31เหมือนกับวันนี้ ผ้าพันคอผืนนั้นผมยังเก็บเอาไว้อย่างดี รวมถึงข้าวของทุกๆชิ้น ช่อดอกไม้ แม้แต่ของชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างต่างหู พวงกุญแจ สร้อยคอ จะมีก็แต่สร้อยข้อมือของ Cartier ที่สลักคำว่า Always with you ซึ่งผมได้เมื่อวันวาเลนไทน์จะใส่ติดตัวอยู่ตลอดเวลาเพราะมันถูกใจผมมากเหมือนคนที่ให้จะรู้ว่าผมอยากได้
“ก็คนให้เขาไม่อยากให้รู้ แล้วกูจะอยากรู้ไปทำไม” ไม่ใช่ไม่พยายามตามหา แต่ลองแล้วก็ไม่เคยสำเร็จซักครั้ง ทั้งยอมทุ่มควักเงินจ่ายไอ้คนที่เอาของขวัญพวกนี้มาให้แต่มันก็ไม่เคยรับสินบน แถมแต่ละคนยังไม่ซ้ำหน้ากัน หนำซ้ำยังบอกอีกว่า “คนที่ใช้มาเขาให้เยอะกว่ามึงอีกอย่าคิดติดสินบนกูเชียว” ดูมันสิครับน่ากระทืบแค่ไหนให้ตายเถอะ
“แล้วการ์ดคราวนี้เขียนว่าไงวะ?” ต่อมเสือกมึงทำงานดีมากไอ้หล่อโคตรพ่อ
“ก็บอก Happy New Year ขอให้พบเจอแต่สิ่งดีๆ...จะคอยเฝ้ามองจากตรงนี้...รัก”
“สั้นแค่นี้?”
“มึงเคยเห็นมันเขียนไรยาวๆหรอวะ คราวที่แล้วตอนกูแข่งบอลชนะมันก็เขียนมาแค่ ยินดีด้วยนะ คนเชี่ยไรลึกลับแม้กระทั่งตัวหนังสือ”
“เออจริงของมึง หรือตัวจริงเขาอาจจะเป็นสาวน้อยขี้อายก็ได้นะมึง แบบเด็กเนิร์ดแอบรักเหมือนในนิยายแจ่มใส” ไปแล้วลูกชายกู ตั้งแต่คลุกคลีอยู่กับไอ้พี่แทนมากความแมนเริ่มหดหาย
“เรื่องของกูช่างเถอะ ว่าแต่ว่างไปแดกเหล้ากับพวกกูไหมวันนี้?” ถ้าไอ้พี่แทนยอมปล่อยให้มึงเมาส่งท้ายปีกับพวกกูได้นะ กูยอมให้เอาตีนมายันหน้ากูเลย
“เชี่ยแทนแม่งบังคับกูไปกินข้าว แต่กูไม่ไปกับมันได้นะ กูอยากไปกับพวกมึงมากกว่า” โป๊ะเช๊ะ! เดาไว้ไม่เคยพลาด
“อย่านะมึงถ้ายังไม่อยากให้วงเหล้าพวกกูแตก แล้วก็อย่าเสือกยกมาแดกกับพวกกูกันทั้งคู่ เบื่อจะฟังมึงสองคนทะเลาะกัน”
“แม่งน่าเบื่อ! รำคาญเชี่ยนี่จริงๆไม่รู้จะตามเกาะติดกูอะไรนักหนา” นี่ไม่รู้จริงๆหรือแกล้งทำเป็นไม่รู้? แต่เรื่องนี้กูจะไม่ยุ่ง ไว้มึงสองคนเคลียร์กันเอง ลำพังแค่เรื่องไอ้ปอนด์ก็ปวดหัวจะแย่ ไหนจะต้องคอยจับตาดูน้องส้มเน่า แล้วต้องคอยเฝ้าน้องชายไอ้พี่เสือไม่ให้ก่อการร้ายอะไรอีกก็เหนื่อยจะแย่แล้ว ปีหน้าพ่อลูกสามอย่างกูก็คงจะรับหน้าที่หนักสุดอีกตามเคย
“แล้วมึงจะไปตอนไหน?”
“เดี๋ยวมันมารับ ไลน์มาบอกแล้วว่าใกล้ถึง”
“งั้นกูเอาหมาน้อยนี่กลับบ้านก่อนนะ คิดว่าคุณนายแม่คงชอบ เห็นบ่นๆว่าอยากได้อะไรมาเลี้ยงแทนลูกชาย”
“สุดท้ายมึงก็ใจอ่อน...กูบอกอะไรมึงอย่างนะไอ้นนท์ บางทีคนคนนั้นเขาอาจจะรอให้มึงตามหาเขาจนเจอก็ได้นะ ยังไงก็ลองเก็บคำพูดกูไปคิดดูละกัน”
“ค้าบบบบบบบไอ้คุณชาย ไว้เจอกันปีหน้า” ตบไหล่มันเสร็จก็จัดการอุ้มของขวัญกล่องใหญ่ขึ้นแนบอกอย่างระวัง กลัวตัวน่ารักที่หลับอยู่มันจะตื่น...เจ้าของมึงเป็นใครกันแน่นะ?...ถ้าทำให้กูอยากตามหา...ตอนนี้ก็ทำสำเร็จแล้วล่ะ...แล้วเจอกัน
[Knight Part.]
“เรื่องของคนอื่นเป็นที่พึงพาได้เสมอ แต่ทีกับเรื่องของตัวเองกลับไม่รู้จะจัดการยังไง” บ่นตามหลังไอ้นนท์ที่ชูนิ้วกลางหราใส่ผมเป็นคำอวยพรในวันส่งท้ายปีก่อนมันจะเดินออกไปพร้อมของขวัญแสนน่ารักไม่สมกับหน้าตา จริงๆมันก็หล่อมากเหมือนกันนะครับ แต่น้อยกว่าผมนิดนึง หึหึหึ
“เออ” กดรับสายทันทีที่รู้ว่าใครโทรมา ถึงไม่อยากรับแต่ก็ต้องรับครับ รำคาญเวลามันโทรจิก
“มึงอยู่ไหน?”
“ใต้ตึกคณะ”
“ส่งงานเรียบร้อยรึยัง?”
“เออ แล้วมึงอยู่ไหน?”
“กูถึงแล้วจอดรถอยู่หลังคณะ มึงเดินมาเลย” ทำไมกูต้องเป็นฝ่ายเดินไปหามึงด้วยวะไม่เข้าใจ หิวก็กระเพาะมึง เสือกอยากแดกข้าวก็ความต้องการของมึงล้วนๆ แล้วกูไปเกี่ยวอะไรด้วย
“เออ! เดี๋ยวเดินไป” เก็บของใส่กระเป๋า หยิบแก้วกาแฟที่ดูดจนเหลือแต่น้ำแข็งขึ้นเพื่อนำไปทิ้ง ก้าวเดินไม่ทันไรก็มีร่างเล็กบอบบางของใครบางคนพุ่งมาชนผมซะก่อนจึงต้องรีบปล่อยแก้วในมือเพื่อโอบรอบเอวคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ให้ล้มลงจนเจ็บตัว
“โอ๊ะ!!” ใบหน้าหวานแสนน่ารักตาโตขึ้นพร้อมร้องอย่างตกใจที่รู้ว่าผมเป็นใครก่อนจะใช้แขนเรียมผลักตัวผมให้ออกห่าง
“เดินดีๆสิครับพี่ทีม ตัวยิ่งเล็กๆอยู่เกิดได้แผลขึ้นมาแฟนคลับพี่คงมากระทืบผมตาย” พี่ทีมเป็นรุ่นพี่เรียนคณะเดียวกันกับผม พี่ทีมอยู่ปีสี่แล้ว แถมยังเป็นเด็กเทรนของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ว่าที่ศิลปินดังในอนาคตที่มีแฟนคลับนับพันๆคนตั้งแต่ยังไม่มีเพลงเป็นของตัวเอง หน้าตาน่ารักติดหวานถ้าใครมองผ่านๆก็คงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นผู้หญิง
“พูดเกินไปน่าไนท์ แฟนคลับเราก็ใช่จะน้อยกว่าพี่ซะที่ไหนกัน ต้องขอโทษด้วยนะ พอดีพี่รีบไปหน่อยดูสิกาแฟไนท์เลยหกหมดเลย”
“ผมกินหมดแล้วครับ กำลังจะเอาไปทิ้งพอดี แล้วพี่มาทำอะไรในวันสิ้นปีครับ ปีสี่ปิดจ็อบงานใหญ่ๆหมดแล้วไม่ใช่หรอครับ หรือมีงานอะไรที่ยังค้างอยู่?”
“เปล่าหรอก เอ่อ...พี่เอาของขวัญมาให้คนคนนึงน่ะ” หน้าแดงคงจะเขินจัด สงสัยจะเป็นคนสำคัญมาก ไม่บอกก็รู้เพราะท่าทางที่แสดงออกมันบอกได้ว่ารักคนคนนั้นมากแค่ไหน ใครกันแสนจะโชคดีและโชคร้ายในคราเดียวถ้าเรื่องถึงหูแฟนคลับพี่ทีมเข้า
“นั่นสินะครับ ปีใหม่ทั้งทีมีแต่คนให้ของขวัญกัน เพื่อนผมก็เพิ่งจะได้ของขวัญไป แต่ดูมันจะไม่ถูกใจเท่าไหร่”
“ไม่ชอบหรอ!?...เอ่อ คะ คือ พี่แค่อยากรู้ว่าทำไมเพื่อนไนท์คนนั้นถึงไม่ชอบของขวัญละ?” เล่นเอาผมสะดุ้ง พี่ทีมดูจะสนใจเรื่องนี้เอามากๆ เพราะพี่ทีมเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นอยู่เสมอแม้กับคนที่ไม่รู้จักกันแบบนี้ละมั้งใครๆถึงได้รักพี่ทีมทั้งผู้หญิงผู้ชายพี่ทีมมักจะถูกห้อมล้อมด้วยคนที่รักพี่ทีมอยู่เสมอๆ
“เป็นลูกหมาน่ะครับ พอดีไอ้นนท์มันเป็นโรคกลัวหมา แบบมีปมตอนเด็กๆเห็นมันบอกว่าเคยไปเล่นที่บ้านญาติแล้วโดนหมากัดมันเลยฝังใจ”
“ชิวาว่าก็กลัวหรอ?”
“นั่นสิครับผมก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกัน...ว่าแต่....................พี่รู้ได้ไงว่าเป็นพันธุ์ชิวาว่า?”
“พะ...พี่เดาเอา ถูกด้วยหรอ?” ความสามารถรอบด้านจริงๆคนนี้ ขนาดเดาสุ่มยังถูก ร้องเพลงก็เพราะ เรียนดี กิจกรรมเด่น สมแล้วที่คนอย่างไอ้คิมเคยบอกว่าถ้าเป็นผู้หญิงมันจะจีบพี่แก แต่ก็น่าเสียดายที่พี่เขาเป็นผู้ชาย แถมยังแมนจนพวกผมเองยังตกใจ
“ครับ แต่มันก็อุ้มกลับบ้านไปแล้ว จริงๆมันเป็นคนใจดีมากเลยนะครับ”
“อืม...พี่รู้”
“พี่ว่าอะไรนะครับ?” อะไรรูๆ
“เปล่า พี่บอกว่าพี่อู้นานแล้วต้องรีบเข้าบริษัท” ประโยคพี่แกยาวขนาดนี้เลยหรอวะ ทำไมตอนนั้นได้ยินแค่รูๆอะไรซักอย่าง
“ครับๆ สวัสดีปีใหม่นะครับพี่ เพลงปล่อยวันไหนก็บอกกันด้วยนะครับพวกผมจะอุดหนุน ไอ้ปอนด์มันบ่นว่าอยากได้ลายเซ็นพี่ทุกวัน”
“ปอนด์ก็เป็นแบบนั้นทุกทีแหละ วันก่อนก็เพิ่งเซ็นให้ไปจู่ๆก็โดนหลานอธิการมากระชากแล้วฉีกทิ้ง พี่งี้หน้าซีดเลยกลัวว่าทำอะไรผิดเข้าให้แล้ว”
“หมายถึงพี่เหนือแฟนมันใช่ไหมครับ อย่าใส่ใจเลยพี่ ก็น่าจะรู้ว่ารายนั้นน่ะเหนือฟ้า”
“เข้าใจล่ะๆ ไว้คราวหน้าถ้าปอนด์ขอพี่จะไม่เซ็นให้อีก ฮ่าๆๆๆ”
“นั่นก็โหดไปแล้วพี่ สงสารมันเถอะครับ”
“ครับๆ ไว้เจอกัน พี่ไปก่อนนะ”
“โชคดีครับพี่ทีม” ยิ้มให้กันเป็นการปิดท้ายก่อนจะหันหน้าไปกำลังจะก้าวขาเดินต่อแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอเข้ากับบุคคลที่ผมกำลังจะเดินไปหา
“คิดอยู่ว่าทำไมถึงนานนัก ที่แท้ก็มัวแต่เที่ยวหว่านเสน่ห์ให้คนอื่นไปทั่ว”
“เป็นเชี่ยไรของมึง? หาเรื่องชวนทะเลาะตลอด” เจอหน้าก็หาเรื่องกันตลอด ขนาดวันสุดท้ายของปีก็ยังไม่เว้น ถ้าเจอกันแล้วเป็นแบบนี้ ไม่ต้องเจอกันเลยยังดีกว่า
“ไอ้หน้าหวานนั่นใคร? เดี๋ยวนี้มึงรสนิยมแบบนั้นแล้วหรอ ก็ไหนบอกกูว่าแมน”
“นั่นรุ่นพี่กู สัด! นี่มึงไม่รู้จักพี่ทีม?”
“ทีมไหนกูก็ไม่รู้จักทั้งนั้นแหละ!” โมโหหิวแล้วพาลกูชัดๆ
“พี่เขาเป็นนักร้อง แล้วก็เคยเป็นเดือนคณะแบบกู มึงไปอยู่ไหนมาถึงไม่รู้จัก”
“ทำไมกูต้องรู้จัก สู้เอาเวลาไปสนใจเรื่องแข่งรถยังดีกว่ามาเสียเวลาฟังเพลงรักเน่าๆพวกนี้เป็นไหนๆ”
“งั้นเชิญมึงไปอยู่กับท่อไอเสีย พวงมาลัย ไขควง น็อต ประแจ น้ำมันเครื่องของมึงต่อเถอะอย่ามายุ่งกับกูเลย” มันน่าโมโหจริงๆชีวิตมึงนอกจากแข่งรถกับการเดิมพันเอาชีวิตไปเสี่ยงแล้วมึงยังสนใจอะไรอยู่บ้างไหม?!
“งอนอะไรกูอีกวะ” แล้วไอ้เรื่องโมเมเหมาเอาว่าคนอื่นเขางอนเนี่ยเลิกซักที่เถอะ!
“กูไม่ได้งอน! กูโมโห! อยากเอาตีนถีบหน้ามึง ชัดไหม?!”
“กูต่างหากที่ควรโมโห เรื่องไอ้ทีมนั่นมึงยังไม่เคลียร์เลยนะ”
“มึงกับกูเป็นอะไรกัน? ทำไมกูต้องมาคอยอธิบายให้มึงฟังทุกเรื่อง!” พูดกันดีๆยังไม่เคย...หรือแค่จูบกันตอนงานวัด?...ถ้าแค่นั้นก็คงไม่มีอะไรให้คิดว่าสำคัญไปมากเกินกว่า...คนรู้จัก
“กับมึงกูไม่รู้.....แต่สำหรับกูต่อให้เป็นเรื่องเล็กแค่ไหนถ้ามึงอยากให้กูอธิบายกูก็พร้อมจะอธิบายให้มึงฟังทุกเรื่อง แต่ถ้ามันทำให้มึงยุ่งยากใจนักกูก็จะไม่เซ้าซี้มึงอีก” พูดจบมันก็สะบัดหน้าเดินหนี สิ้นปีมึงงอแงขึ้นป่าววะไอ้พี่แทน?!
“เชี่ยเอ้ย! รอกูก่อนดิ...ก็ไหนบอกว่าหิวข้าว” รีบก้าวเร็วๆเดินไปคว้าแขนมันไว้
“มึงไม่อยากไปกับกูไม่ใช่หรอ” พูดเองเออเอง เอาแต่ใจ เอาใจยาก มึงแม่งชอบทำให้กูปวดหัวทุกที
“กูก็หิวเหมือนกัน จะไปกินก็ไปสิ”
“มึงอยากกินอะไร” กลับมาทำหน้าชั่วช้าเหมือนเดิมได้แล้วสิมึง ไอ้คนเอาแต่ใจ วันสิ้นปีเขามีแต่จะไปเที่ยวกับสาวๆ ทุกปีมึงก็คงจะนอนกอดผู้หญิงข้ามปี นี่อะไรเสือกอยากจะใช้เวลาอยู่กับกู...แต่ก็...ไม่ได้รู้สึกว่าแย่อะไรหรอกนะ
“แล้วแต่มึง มึงหิวมากกว่ากู”
“งั้นไปกัน” พูดจบมันก็จูงมือผมเดินไป
“ทำไมต้องจับมือกันด้วยวะ?”
“เหมือนมึงจะหนาว” นี่กูหนาวหรอ? คิดแทนกูอีกแล้ว สัด! แต่จะยอมให้ซักวันก็ได้วะ
“เออ นี่...กูให้ สวัสดีปีใหม่ ขอบอกไว้ก่อนว่าพวกกุญแจแบบนี้กูให้ทุกคน มึงห้ามสำคัญตัวเองผิด” โยนพวงกุญแจรูปรถแข่งให้มัน มันรับไว้แล้วหันมายิ้มพร้อมจ้องหน้าผม
“แล้วคนอื่นเป็นรูปรถแข่งแบบของกูไหม?”
“ไม่บอก”
“ไนท์ นะๆๆ บอกหน่อย” อย่ามาอ้อนซะให้ยาก แล้วคิดว่าตัวเองน่ารักนักหรือไง สยองมากกว่า กูหลอนหมดแล้วเนี่ย
“ถ้าให้บอกกูจะไม่ไปกินข้าวกับมึง” ต้องดัดนิสัยไอ้ซาตานตัวร้าย ไอ้คนเอาแต่ใจ
“เออก็ได้ ไม่อยากรู้ก็ได้วะ...ขอบใจนะ....................ส่วนนี่ของมึง” พูดจบมันก็นำบางอย่างมาใส่ที่ข้อแขนผม เป็นนาฬิกาข้อมือแบบที่ผมเคยบ่นว่าอยากได้ ไม่คิดว่ามันจะจำได้ด้วย พอเปรียบเทียบดูแล้วของขวัญผมกับมันนี่ราคาคนละเรื่องกันเลย
“จำได้ด้วยหรอวะ เห็นตอนนั้นมึงเอาแต่สนใจของแต่งรถมึง”
“ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับมึง...กูจำได้ทั้งนั้นแหละ” แหวะ! เลี่ยนจนจะอ้วก แต่...
“ขอบใจนะ”
“อืม” ยิ้มให้กันอยู่ซักพัก...บางครั้ง...การอยู่กับคนแบบมันในวันสิ้นปี...ก็ไม่ได้เลวร้ายเสมอไป...ปีหน้าก็คง...จะยังทะเลาะกันเหมือนเดิมสินะ...ไอ้บ้าเอ้ย...ทำไมตอนนี้กูถึงคิดว่ามึงโคตรของโคตรน่ารักเลยวะไอ้พี่แทน...มึงวางยากูตั้งแต่ยังไม่ทันข้ามปี...เห็นทีปีหน้าคงต้องรับศึกหนัก
มีต่อนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
รอต่ออยู่จ้ะ :impress2:
-
[Time Part.]
“อ้าวนั่นไอ้ไนท์กับพี่แทน ไอ้นะ...” ยังไม่ทันจะตะโกนเรียกก็มีมือมือหนึ่งยกขึ้นโอบรอบตัวผมจากด้านหลังเพื่อปิดปากผมซะก่อน
“ชู่~~~~~ อย่าไปขัดจังหวะพวกเขาสิครับ เป็นเด็กไม่ดีเลยนะ” น้ำเสียงเย็นกระซิบข้างหูผมจากด้านหลัง มือเรียวยังปิดปากผมอยู่ในขณะที่หลังผมก็แนบไปกับร่างของอีกคนที่ซ้อนอยู่...ใกล้จนรู้สึกถึงกลิ่นกาย ไออุ่น และลมหายใจ เสียงกะซิบที่ได้ยิน...พาให้หัวใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ...สงสัยเป็นวันหยุดหน้าคงต้องหาเวลาไปตรวจสุขภาพซักครั้ง
“อื้อ...พี่มินมาตั้งแต่ตอนไหน? ผมตกใจหมด” ปากผมเป็นอิสระแล้ว แต่ตัวก็ยังถูกโอบกอดไว้จากด้านหลัง จะหันหน้าไปมองมากเกินไปก็ไม่ได้...เพราะแค่นี้ แก้มผมก็แทบจะจมลงไปกับปากพี่มินอยู่แล้ว
“พี่มาได้ซักพักแล้ว แต่ธามเอาแต่เล่นเกมส์ไม่ยอมสนใจอะไรเลย เด็กติดเกมส์” ทำไมเวลาพี่แกพูดแล้วกูต้องรู้สึกเขินทุกทีเลยวะ ขอเถอะ ช่วยพูดกับผมแบบหยาบคาย จะด่าจะว่าผมซกมก ถ่อย สถุน กักขฬะ กาก ไพร่ ไร้สกุลรุนชาติ บ้าบอ ปัญญาอ่อนอะไรก็ได้แต่อย่ามาแบบนี้...เพราะคนอย่างไอ้ธามไม่รู้จะรับมือยังไง
“ผมเปล่านะ” ก็แค่อยากผ่านด่านนี้ให้ได้เท่านั้นเอง วันก่อนโดนคนอย่างไอ้คิมแซงขึ้นไปอยู่อันดับ1แทนแล้วมันเจ็บใจ แต่ด่านนี้เล่นยังไงๆก็ไม่ผ่านซักที!
“ยังจะเถียง แล้วส่งงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว?” แล้วพี่จะกอดผมอะไรแน่นขนาดนั้น ไม่คิดบ้างหรอวะว่าการที่ผู้ชายสองคนยืนกอดกันอยู่ใต้ตึกเรียนมันเป็นเรื่องแปลก กูเป็นแค่เด็กติดเกมส์ กูไม่ได้เป็นเด็กขาดความอบอุ่นเว้ย
“ครับ เอ่อ...แล้วพี่จะกอดผมอีกนานไหม?”
“ก็เห็นตัวสั่น...คิดว่าหนาว” กูตัวสั่นตอนไหนวะ? เท่าที่สมองน้อยๆเท่าเมล็ดถั่วเขียวจะประเมินได้ก็ไม่ได้ตัวสั่นหรือหนาวอะไรเลยนะ หรือกูจะสั่นแบบไม่รู้ตัว เอาแล้ว ปีหน้าคงต้องได้ไปตรวจสุขภาพซักครั้งแล้วไอ้ธามเอ้ย
“ผมขอกลับหอก่อนนะครับต้องแวะไปเอาของขวัญก่อน” จริงๆก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เห็นผมเป็นคนแบบนี้ แต่ก็ทำของขวัญขึ้นเองไว้ไปแจกพวกเพื่อนๆ ราคาไม่สูงค่าอะไรแต่ผมก็ทำด้วยใจ ปีที่แล้วก็ให้ไม้จิ้มฟันทำเอง ลงทุนไปตัดไม้ไผ่มาเหลาเองเลยนะครับ ปีนี้ผมเลยยกระดับขึ้นมาดีหน่อยคือจะให้เป็นไม้เกาหลัง กว่าจะทำออกมาเสร็จแต่ละอันก็ลำบากน่าดู ผมเชื่อว่าไอ้พวกนั้นมันต้องชอบของขวัญชิ้นนี้แน่ๆ
“แล้วไม่มีของพี่บ้างหรอ?”
“มีครับ ผมว่าพี่ต้องชอบแน่ๆ ผมทำเองเลยนะ”
“หึ...จริงๆพี่ไม่อยากได้ของขวัญพวกนั้นหรอกนะครับ”
“หือ?”
“อยากได้คนที่พี่กอดอยู่ตอนนี้มากกว่า” รู้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รู้สิครับ ทั้งรอยยิ้ม น้ำเสียง และร่างกายของพี่มินที่โอบประชิดตัวผมเข้ามามากกว่าเดิมทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่คล่อง...เหมือนกำลังขาดอากาศหายใจ...คนคนนี้ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ...เป็นความรู้สึกที่ผมไม่เข้าใจ
“เอ่อ พี่มินปล่อยผมก่อนดีกว่าไหมครับ ผมอึดอัด”
“แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละ จะยอมปล่อยแค่ครั้งนี้...ครั้งสุดท้าย”
“หือ?” ผมไม่เข้าใจคำพูดของคนแบบไอ้พี่มินเอาซะเลย แม่งโคตรเข้าใจยาก คนอะไรเดายาก ดูไม่ออกเลย...จริงๆแล้วมันเป็นคนแบบไหนกันแน่ ไม่เห็นต้องห่วงกลัวกูจะหนาวขนาดนั้นเลย กูไม่หนาว เห็นแบบนี้กูเป็นนักฟุตบอลของมหาลัยนะครับ ถึงกับจะกอดไม่ยอมปล่อยขนาดนี้ครั้งหน้ากูจะใส่เสื้อกันหนาวก็ได้วะสงสารพี่แกจะเมื่อยแขนซะเปล่าๆ
“พี่มีอะไรจะให้ครับ” ยังไม่ทันได้ถามกลับ พี่มินที่ก้าวเท้าเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผมพร้อมกับยื่นมือทั้งสองข้างโอบรอบคอ ความเย็นจากโลหะสีเงินกระทบที่ผิวคอ
“............................”
“สวัสดีปีใหม่นะครับธาม” พูดแบบนี้พร้อมรอยยิ้มที่ผมคิดว่าตายกี่ชาติผมก็เป็นแบบมันไม่ได้ มันถอยห่างออกไปเว้นช่วงให้ผมได้เรียกสติ
“ไม่แพงไปหรอครับ?” ของกูแค่ไม้เกาหลังเองนะมึง สัด! แล้วตอนให้กูจะทำหน้ายังไงดีวะเนี่ย แค่นี้ก็อายจะแย่แล้ว!
“หึ งั้นก็ใส่ติดตัวไว้ตลอดเวลาสิครับ”
“ครับ” พูดไปก็ยังไม่กล้ามองหน้า หรือระหว่างนี้กูจะไปเอาไม้เกาหลังมาสลักทำลวดลายพร้อมลงสีให้มันเจิดกว่านี้ดีวะ เผื่อจะสู้สร้อยคอเงินแท้เส้นนี้ได้
“ไปกันเถอะครับ กว่าจะถึงร้านก็ได้เวลานัดกันพอดี แล้วต้องแวะรับเพื่อนก่อนไหม?”
“ไม่ต้องครับ มันบอกว่าเจอกันที่ร้านเลย” พูดจบผมก็เดินตามหลังพี่มินไป...ระหว่างทางก็พิจารณาสร้อยที่เพิ่งได้มาเป็นของขวัญหมาดๆไปด้วย คงจะหลายตังน่าดู แต่ระดับหล่อรวยอย่างไอ้พี่มินแล้วแค่นี้คงเป็นเพียงเศษเงินที่เสียไป...ตัวสร้อยเป็นโซ่เส้นเล็กๆพันขดเป็นเกลียวจนเป็นเส้นใหญ่อีกที ตัวจี้เป็นรูปหัวใจ...เป็นรูปหัวใจมนุษย์จริงๆ...ไม่ใช่หัวใจแบบทั่วไป...ผมชอบนะให้ความรู้สึกว่ามันกำลังเต้นอยู่...มีเส้นเลือด...เหมือนมีเลือดหล่อเลี้ยงและไหลเวียนอยู่รอบๆ...ตรงกลางหัวใจผมเห็นสัญลักษณ์บางอย่างแต่มันเล็กมากผมคงต้องใช้แว่นขยายส่องดูทีหลัง...ปีกขนนกที่งอกออกมาทั้งสองข้างของหัวใจคล้ายกับปีกของซาตานเพราะเป็นสีดำ...รอบหัวใจถูกเกี่ยวรัดพันด้วยโซ่ตรวนไว้แน่นหนาเหมือนกับการกักขัง
“ถูกใจใช่ไหม?” นี่กูทำหน้ากระเหี้ยนกระหือรือว่าชอบมากออกไปหรอวะมันถึงได้ถามแบบนี้...หยิกตัวเองทันที เก็บอาการหน่อยไอ้ธามเก็บอาการ ของมึงมีแค่ไม้เกาหลังให้เขานะเว้ย ฉิบหายเถอะ!
“ครับ มันแปลกแล้วก็สวยดี ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย”
“หัวใจซาตาน...พี่เป็นคนออกแบบเอง” ขนาดชื่อยังอลังการงานสร้าง เอาละเว้ยไอ้ธาม ไม้เกาหลังมึงจะให้ชื่อว่าอะไรดีวะ?! หัตถ์เทวดาดีไหม?! ท่าจะไม่เวิร์ค
“สวยมากเลยว่ะพี่ ผมชอบนะ”
“พี่ทำมาเพื่อธาม...ถ้าธามไม่ชอบพี่คงเสียใจ” ถ้าพี่เห็นของขวัญของผมบ้างพี่คงจะโคตรเสียใจเลยละครับ เอาเถอะกูมั่นหน้า กูเชื่อว่างานแฮนด์เมดมักจะชนะใจผู้คนได้เสมอ
“ชอบครับ...ผมชอบมากเลย” พูดจบไอ้พี่มินมันก็ยื่นมือมาจับมือผมให้เดินตามหลังไปขึ้นรถ ก่อนนั้นผมก็ไม่ลืมโทรนัดพวกไอ้คิม ไอ้แบท ไอ้ต้น ไอ้นนท์ ส่วนไอ้ไนท์มันโทรมาบอกผมว่าส่งไอ้พี่แทนไปแดกข้าวเสร็จแล้วจะตามไปทีหลัง ตอนนี้ก็เหลือแค่ไอ้ปอนด์แล้วละครับซึ่งโทรไปแล้วแต่ผัวมันรับแล้วพี่ท่านก็โหดซะจนผมไม่กล้าคุยด้วยก็ได้แต่หวังว่ามันอ้อนผัวมันมาแดกเหล้ากับพวกผมให้ได้
[Pond Part.]
“อ๊ะ...อื้อ พี่เหนือให้ผมไปนะ”
“ถ้ามึงยังมีแรง” พูดจบก็เข้าขย้ำซอกคอผมต่อ ไอ้บ้าเอ้ย...นี่จะไม่ให้กูได้ลุกออกจากเตียงไปไหนบ้างเลยหรอวะ ตั้งแต่ปิดปีใหม่โดนไปกี่ยกแล้วก็ไม่รู้ เสื้อผ้าแทบไม่ได้ใส่ติดตัว ไม่รู้จะหื่นอะไรนักหนา
“อื้อ ไอ้เชี่ยมึง หยุดหื่นได้แล้ว!” คราวนี้ผมโกรธมันจริงๆนะ แค่รอยเดิมก็ปิดไม่มิดแล้วยังจะเพิ่มรอยใหม่ขึ้นมาอีก
“จะไปทำไม?”
“ผมก็อยากมีเวลาของผมบ้างสิ อยากไปฉลองปีใหม่กับเพื่อนผมผิดตรงไหนพี่ถึงไม่ยอมให้ผมไป” ขอดึงผ้าห่มมาพันตัวก่อน จริงๆก็โดนมันกินไปสองรอบแล้วละครับ สำหรับของวันนี้นะ ที่ผ่านมาผมไม่ได้นับ แต่รู้แค่สลบไปตอนไหนก็จำไม่ได้เหมือนกัน
“ไปมึงก็เมาเหมือนหมาเป็นภาระคนอื่นเขาเปล่าๆ” พูดแล้วเจ็บจี๊ด ดูมันๆนั่งหน้าหล่อตัวเปลือยเปล่าพิงหัวเตียงผมยุ่งเหยิงหยิบบุหรี่ที่นานๆครั้งมันถึงจะสูบขึ้นมาดูดอย่างสบายอารมณ์...เกลียดมันโหมดนี้ชะมัด
“ผมดูแลตัวเองได้ ปีก่อนๆผมก็ไปกับพวกมันประจำ” อยากจะบอกมึงเหลือเกินว่าปีก่อนที่กูยังไม่มีมึงกูเคยดูแลตัวเองได้...แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ
“มึงอย่าดื้อได้ไหม”
“เว้ย! ใครดื้อกันแน่วะ!”
“ปอนด์” พอผมโมโหกลับบ้างมันก็ชอบทำหน้าดุใส่ผมตลอด มันที่เป็นแบบนี้ผมว่างี่เง่าที่สุดเลย
“นะพี่เหนือนะๆๆๆๆๆๆ” เกาะแขนเอาหัวถูไถแบบอ้อนๆ
“ถ้าไปแล้วห้ามเมา” สัด! ไปแดกเหล้าแล้วไม่ให้เมา กูคงต้องให้มันซึมเข้าทางผิวหนัง มึงห้ามกูในสิ่งที่ชั่วมาก
“แต่...”
“ต่อรองคือไม่ต้องไป” ให้กูได้มีสิทธิ์เลือกบ้างได้ไหม แล้วช้อยส์สอง สาม สี่ ห้า หายไปไหน ตัวเลือกเดียวแบบนี้ที่บ้านกูเรียกบังคับ!
“พี่แม่งเป็นงี้ทุกที...มีแฟนหรือมีพ่อวะ?!”
“ผัวมึง” ชัดเจน...ก็แก้ผ้าอยู่ด้วยกันบนเตียง จะเถียงอะไรได้ละกู
“เออ เดี๋ยวไป กูอาบน้ำก่อน” คว้าเอาเสื้อไอ้พี่เหนือที่อยู่ปลายเตียงขึ้นมาใส่พร้อมกดรับโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่ไอ้พี่เหนือมันให้เป็นของขวัญเมื่อวันก่อน
“ผัวมึงให้มาหรอวะ?” อ้าวไอ้คิมถามแบบนี้เดี๋ยวได้กินตีนกูข้ามปี ได้ยินเสียงโวยวายคงจะไปกันครบแล้วสินะ
“เออกว่ากูจะขอมันได้ พวกมึงไม่ต้องดีใจกันขนาดนั้นก็ได้นะเว้ยดูสิส่งเสียงดีใจกันยกใหญ่”
“ดีใจเชี่ยไรมึงไม่ต้องมาเลยนะ กูอุตส่าห์พนันข้างพี่เหนือไว้” เสียงนี้ของไอ้ธามครับ กูก็คิดว่าดีใจที่จะได้เห็นหน้ากูที่แท้แม่งพนันกันไว้ว่ากูจะได้ไปหรือไม่ได้ไป ประเสริฐมากเพื่อนกูแต่ละคน
“แล้วมีใครพนันข้างกูไหม เดี๋ยวกูให้รางวัลเป็นเงิน5บาท”
“ถุ๊ย! มีแค่ไอ้ต้นเว้ย จริงๆก็ไม่มีใครลงข้างมึงหรอกแต่ไอ้ต้นมันเสือกมาช้าสุดมันเลยโดนบังคับให้ลงข้างมึงเพราะถ้าลงข้างพี่เหนือกันหมดก็จะไม่มีใครได้เงินเดิมพัน” เออแบบนี้ก็มีด้วย
“พวกมึงดูรักกูกันมากเลยนะ”
“รีบมาเลยไอ้ปอนด์ เหลือมึงคนเดียวแล้ว บอกให้พี่เหนือหยุดแดกมึงซักวันก่อนถือว่าทำเพื่อพวกกู” เสียงนี้ของไอ้ต้นครับ ได้เงินแล้วปากหมา เดี๋ยวกูไปถึงก่อนจะเตะให้หมากระเด็นออกจากปากเลยคอยดู
“แล้วเดินไหวไหมวะไอ้ปอนด์ เขาว่าฝ่ายรับเนี่ยเจ็บใช่เล่น ยังไงก็อย่าฝืนนักนะ”
“มึงก็พูดไปไอ้คิม ไอ้ปอนด์มันโดนจนชินแล้วโว้ยยยยยยยยย” มึงกะให้เขาได้ยินกันทั้งร้านเลยหรือไงวะเชี่ยธาม!
“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว ไอ้ธามพูดถูกใจกู เอ้าช้นนนนนนนนนนนนนนนนน” ตอนนี้ผมทั้งอายทั้งโมโหจนทำอะไรไม่ถูกแล้วครับ ทำได้แค่ทิ้งท้ายถ้อยคำอันไพเราะว่า สัด! ไว้แล้วกดตัดสายในทันที เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเข้าห้องน้ำ ไม่ทันได้เปิดฝักบัวไอ้คนที่ทำให้ผมมีสภาพแบบตามเนื้อตามตัวมีแต่รอยจูบแทบไม่เหลือที่ว่าง...แม้แต่ซอกขาด้านในสุดมันก็ยังไม่เว้น...มันเดินเข้ามากอดผมจากด้านหลัง
“อีกรอบไม่ไหวแล้วนะครับ” ไม่มีเวลามาอายครับตอนนี้ ไม่อย่างนั้นได้อดไปฉลองปีใหม่แน่ๆ
“ทำทุกวันมึงยังไม่ชิน?”
“ไม่ชิน! และไม่อยากชินด้วยเว้ย!” ว่าจะไม่อายแล้วเชียว สุดท้ายมันก็ทำให้ผมโคตรอายอีกจนได้!
“จุ๊บ...กูให้” มันจูบที่ไหล่ผมเบาๆก่อนจะชูสร้อยที่มันถืออยู่ในมือตรงหน้าผม
“แหวน?” เป็นสร้อยเงินเกลี้ยงไม่มีจี้ แต่มันมีแหวนคล้องอยู่กับตัวสร้อย...สลักเป็นชื่อมัน
“กูรู้ว่าถ้าให้มึงใส่ไว้ที่นิ้วมึงคงทำหาย” มึงเห็นกูเป็นคนยังไง แล้วมึงก็ไม่ดูสถานที่ ดูเวลา ดูสถานการณ์ หรือแหกตาดูเลยนะว่ากูอยู่ในสภาพไหนก่อนจะมาทำซึ้ง
“ไม่ให้ตอนอื่นวะพี่ นี่ผมแก้ผ้าอยู่” อายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
“ตอนอื่นมึงก็แก้ผ้า” เออจริงว่ะ ไม่ใช่แล้วสัด! ทำกูคล้อยตาม
“แต่มันก็ดีกว่าในห้องน้ำไหมพี่?”
“บนเตียงกูไม่ว่าง”
“หือ? ทำไมถึงไม่ว่าง?” รีบหันขวับไปถามมันที่เอาคางเกยไหล่ผมพร้อมกอดผมไว้จากด้านหลัง
“เอามึงอยู่” ไม่น่าถามมันเลยกู โง่แล้วโง่อีกไม่เคยจำ
“ก็เลยมาให้ตอนนี้?”
“เป็นแหวนคู่...ของกูเป็นชื่อมึง” มันยกมือซ้ายให้ผมดู...นิ้วนางข้างซ้าย...ผมรู้สึกจุกหายใจไม่ทั่วท้องปั่นป่วนจนน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมา...ไม่คิดว่ามันจะทำเพื่อผมขนาดนี้
“พี่เหนือ”
“ของจริงรอตอนมึงเรียนจบ รีบอาบน้ำซะ เดี๋ยวกูได้กินมึงอีกรอบ” ไม่ทันได้มองหน้ามันก็เดินออกไปก่อน...เขินแล้วชอบเดินหนี...ทิ้งให้ผมยืนยิ้มเป็นคนบ้าอยู่คนเดียว ถึงแม้สถานที่และอะไรหลายๆอย่างจะดาร์คไปหน่อย...แต่มันก็ทำให้ผมมีความสุขมาก...ขอบคุณ...สวัสดีปีใหม่นะครับพี่เหนือ...พี่ช่างเป็นคนดีจริงๆ
“กูเปลี่ยนใจแล้ว” มันเดินกลับเข้ามาอีกรอบ
“ครับ?”
“กูจะกินมึงอีกรอบแล้วค่อยไป” พี่ช่างเป็นคนเลวจริงๆ
“ไม่เอาเว้ย! เดี๋ยวเดินไม่ไหว”
“มีกูไปด้วยจะห่วงอะไร” ห่วงที่สุดคือโดนล้อเว้ย ไอ้พี่เหนือมึงอย่าเข้ามานะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
...............................................
................................
....................
.......
..
กว่าจะได้ออกจากคอนโดก็เกือบชั่วโมง พอมาถึงร้านก็โดนล้อจนหน้าไหม้ แค่จะนั่งยังลำบากจนต้องไปนั่งตักไอ้พี่เหนือ อายคนก็อาย แต่อยากแดกเหล้าก็อยาก
สรุปแล้ววันส่งท้ายปีเราก็อยู่กันครบ
ถึงปีนี้ไอ้นนท์จะบ่นเรื่องหมาที่เพิ่งได้มาเป็นของขวัญอยู่ตลอดเวลา
ไอ้ไนท์จะนั่งทะเลาะกันกับไอ้พี่แทนแต่ก็ไม่ยอมห่างกันไปไหน
ไอ้ธามที่ผมเริ่มเห็นมันชอบแอบมองพี่มินอยู่บ่อยๆพร้อมไม้เกาหลังสลักชื่อพี่มินไว้ที่ด้าม...เรียกได้ว่าพิเศษกว่าคนอื่นๆ
ส่วนไอ้คิม ไอ้ต้น ไอ้แบท ที่ยังคงปากหมาเหมือนเดิมเสมอต้นเสมอปลาย
พวกเราข้ามผ่านพ้นปีนี้ไปด้วยกัน...ปีหน้าก็คงต้องฝากตัว...อยู่เป็นตัวถ่วงความเจริญของกันและกันไปอีกปี
ส่วนของขัวญปีใหม่ของผมให้เป็นเหล้า เงินไอ้พี่เหนือมัน ผมไม่เสียซักบาทแต่ก็ขาดทุนทางด้านร่างกายไปเยอะเหมือนกัน...ปีหน้าคงต้องหาทางถอนทุนคืนบ้างแล้ว
หึหึหึหึหึ เป้าหมายก็คือ.........................................................กูจะกดมึงให้ได้เลยไอ้พี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!
ห่างหายไปสองเดือนเพราะนักเขียนมันติดเรื่องฝึกงาน ตอนพิเศษนี้ถือเป็นของขัญปีใหม่นะคะ ถึงI-AMจะส่งมาให้อเลนอัพช้ามากกกกกกก็ตาม :hao5: ฮ่าๆๆ ยังไงก็ขอให้อ่านกันอย่างสนุกสนาน ส่วนตอนต่อๆไปก็ฝากติดตามด้วยนะคะ I-AMยังเหลือฝึกงานอีกเดือนค่ะ :katai1: มันก็พยายามแบ่งเวลาอยู่ :mew5: ถ้าตอนนี้มุกไม่ฮาแบบเดิมก็อย่าว่ากันนะคะ :ling3: ช่วงมรสุมชีวิตของนักเขียนค่ะ :ling2: อเลนก็ช่วยเรื่องคำผิดไปแล้วแต่ถ้ายังมีเหลือรอดสายตาอยู่ก็บอกด้วยนะคะ :mew2: :mew1:
ปล.ให้ดอกไม้ทุกคนเหมือนเดิมจ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
ปล.2สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้เป็นปีที่มีแต่ความสุขความเจริญ สุกภาพร่างกายแข็งแรง เงินทองไหลมาเทมาค่ะ :z2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณพ่อลูกสาม จะมีคู่แล้ววว :mc4:
พี่เหนือก็ยังหื่นเสมอต้นเสมอปลาย
หื่นข้ามปี 555
-
พี่เหนือหื่นๆๆ 5555+
-
สวัสดีปีใหม่ฮะ o1
-
เอาจริงๆเราแอบลืมว่าแทนนคือใครหว่าาา ความจำสั้นเกินไปไม๊ :heaven
-
:mew1: คิดถึงจังเลย HNY คะ
-
อยากจะบอกว่าตอนแรกจำชื่อตัวละครไม่ได้เลยค่ะ ต้องไปอ่านคอมเม้นที่อยู่ข้างบนเพราะเค้าไล่มาตั้งแต่คู่แรกยันคู่สุดท้าย
ปีก่อนปอนด์ก็น่ารัก ปีใหม่นี้ก็ยิ่งเพิ่มความน่ารักเข้าไปอีก ส่วนพี่เหนือนี่รู้สึกจะเพิ่มความหื่นกับความโหดมากขึ้นนะเนี่ย
ส่วนคู่ใหม่อย่างนนท์กับพี่ทิมนี่น่าร๊ากกก มาเป็นกำลังใจให้ค่าาา
-
ขอบคุณค่า สู้นะคะทั้ง คนเขียน คนโพสท์
ส่วนเป้าหมายของปอนด์ดูท่าจะไม่มีวันเป็นจริงนะ ฝันนะลูกก5555 อยากอ่านคู่นนท์ทีมจุง
-
สวัสดีปีใหม่ค่าาาา
จุใจมาก มากันครบทุกคู่เลย
ว่าแต่พี่เหนือหื่นไปนะพี่ 5555555
-
ห๊ะ ห๊ะ อะไรนะ เป้าหมายดูจะไกลเกินฝันนะปอนด์ :katai3:
5555555
เราจะบอกว่า เราชอบแทนไนท์ง่าาาา ซึนกำลังดี มันใช่เลย ใช่เลยยย
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
มาครบคู่เลย
คิดถึงทุกคนมาก :กอด1:
-
คิดถึง+ชอบมากๆเลยค่ะ
ถ้าภาคนี้จบแล้ว (คิดว่าน่าจะอยู่ในช่วงมหาลัย)
รีเควสท์ล่วงหน้าขอเป็นวัยทำงานด้วยนะคะ
:katai4: :katai4:
ชอบน้องปอนด์นะนี่
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
น่ารัก+ฮา ทุกคู่เลย ปอนด์เลิกฝันว่าจะกดพี่เหนือได้เลย เอิ้กๆๆ
-
สวัสดีปีใหม่ :L2:
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียนคนโพสต์เหมือนเดิมค่ะ :กอด1:
ขอให้มีแต่ความสุข สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยๆ สมหวังดั่งใจปรารถนาทุกสิ่ง :L2:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๗ จ้า
มาครบทุกคู่ หลากหลายอารมณ์ความรู้สึก แต่ชอบน้องธามต๊องเป็นพิเศษ
ส่วนพี่เหนือจะหื่นไปไหน ถนอมเมียบ้าง เก็บไว้กินนาน ๆ
ปอนด์ก็เลิกฝันลม ๆ แล้ง ๆ ก้มหน้าก้มตาเป็นเมียที่ดีต่อไป
-
สวัสดีปีใหม่ค่า
น่ารักทุกคู่เบย
ฮาฝุดๆ
-
รออ่านคู่พี่มินกับธาม ท่าทางจะบ้าบอกว่าคู่อื่น 555 :laugh:
-
น่ารักกันทุกคู่เลย แต่ติดใจคู่นนท์เป็นพิเศษ
พามาหาอีกบ่อยๆนะคะ น้องหมาด้วยอิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบที่สุดเลยยยยยยยยยยยย เอาอีกหลายๆๆตอนได้ไหมมมมมมมมมมมม :serius2: :impress2: :-[ :katai4:
-
คุณลูกทั้งสามของพ่อนนท์คงจะได้แม่กันในปีใหม่นี้แน่นอน
สวัสดีปีใหม่จ้า
-
ชอบคู่นนท์มากกกกชอบคนตรรกะแปลกๆ จะสงสารหรือดีใจกับพี่ทีมดีมาชอบคนแบบนนท์55555555555555555
พี่เหนือแม่งหื่นนนนนนนนน
ชอบเวลาพี่มินรุกๆธามน่ารักอิอิ
ส่วนคู่หล่อก็มุมิงุงิกันตลอด เหมือนแทนจะเกลียมัวปะ555555555
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่า
-
HNY 2013 นะค่ะ น่ารักทุกคนเลยคิดถึงสุดๆด้วย :mew3:
-
เค้ารักทุกคนนนนนนน เอ๊ะนนท์จะได้แม่หรือพ่อให้ลูกทั้งสามอ่ะ แต่อยากให้ได้พ่อมากกว่าเพราะพี่ทีมเค้าแมน ตอนนี้เชียร์ให้คู่มินธามรีบเป็นแฟนกันเร็วๆ สวัสดีปีใหม่คาฟ อเลนคุงแล้วก็I-AM ^^
-
คิดถึงฝุดๆ มาซะทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ HNY.2014 ค่า ---- คิดถึงทั้งคนเขียนและคนอัพโพสท์เลยค่ะ ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
ฮิ้วววววววว เหนือปอนด์ 555
-
จากใจเลยนะ คิดถึงผู้ชายที่ชื่อเหนือฟ้ามากอ่ะ
-
คิดถึงเหลือเกินเรื่องนี้ ยังฮาได้ตลอด ๆ ...เด็กฝึกงานหนัก สู้ ๆ นะจ๊ะ ^^
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้คนแต่ง และคนโพสต์มีความสุขมาก ๆ นะคะ แข็งแรง ๆ ด้วย
-
แอบสงสัยว่าน้องปอนด์เลือกคบเพื่อนที่ความฉลาดรึเปล่า?
ทำไมเพื่อนน้องปอนด์ถึงฉลาดเท่ากันทุกคนเลยล่ะคะ 55555
-
สวัสดีปีใหม่จ้า ตอนพิเศษจริง ๆ นอกจากมาครบทุกคู่ ยังเพิ่มคู่ให้น้องนนท์ซะด้วย
พี่ทีมดูน่ารักจัง แอบมองแอบรักมาเป็นปี ๆ ไม่มีแพร่งพราย อย่างงี้เมื่อไหร่น้องนนท์จะรู้ตัวล่ะเนี่ย
น้องไนท์กะพี่แทน ถึงจะเถียงกัน งอนกัน แต่ก็แอบหวานนะ แล้วเถียงกันยังไงก็ยังไม่ยอมแยกกันสักที ไม่รู้ใครติดใคร
น้องธามกะพี่มิน นี่ดูเป็นคู่ฮากะน่ากลัวมาอยู่รวมกันอะ ยิ่งจี้รูปหัวใจซาตานที่รอบหัวใจถูกเกี่ยวรัดด้วยโซ่หมือนการกักขังนี่
มันดูน่ากลัวจัง แต่ของน้องธามนี่ฮาดีมีความคิดสร้างสรรค์นะเนี่ย ให้ไม้เกาหลังแบบแฮนด์เมคแถมสลักชื่อพี่มินเป็นพิเศษซะด้วย
น้องปอนด์กะพี่เหนือ นี่ก็ทั้งหวานทั้งหื่นตลอด พี่เหนือนี่ไม่สงสารร่างกายน้องบ้างเล้ย
แอบลุ้นให้น้องปอนด์ได้ถอนทุนคืนบ้างก็ดีน๊า แต่กลัวนอกจากจะกดพี่เหนือไม่ลงน้องปอนด์จะโดนไม่ใช่น้อยกว่าปีเก่าอะจิ
รอติดตาม ทุกคู่ ทุกตอนและบวก บวกเป็นกำลังใจให้ทั้ง I-AM และอเลนคุงต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
Happy New Year 2014
ขอให้มีความสุข ไม่เจ็บ ไม่จน นะคร้าบบบบบ
-
สวัสดีปีใหม่นะคะ แหมมมม ตอนพิเศษมาเป็นคู่ๆแบบนี้ แล้วจะมีเรื่องหลักของแต่ละคู่ด้วยมั้ยคะ?
โดยส่วนตัวอยากอ่านเรื่องของธามมากเป็นพิเศษค่ะ :hao7:
เอาใจช่วยเรื่องฝึกงานนะคะ สู้ๆค่ะ :katai2-1:
-
พี่เหนือเราท่าจะแซ่บ :haun4:
ปอนด์มันยังคิดว่าจะกดพี่เหนือได้อีกรึ??
ระวังโดนตลบหลัง :oo1:
รอมานานมาก และจะรอต่อไป เอาใจช่วยทั้งคนเขียนและคนอัพ :m8:
-
ขอบคุณที่มาทุกคู่ให้หายคิดถึง
กิ๊วก๊าวเป็นพิเศษกับชิวาว่า 555
ชอบมาก
สวัสดีปีใหม่เช่นกัน
บวกและเป็ดแฮปปี้
:mew1:
-
HNY 2014 ค่า
ลุ้นๆ รอคนเขียนฝึกงานเสร็จ เราฝากตัวเป็นแม่ยก มิน ธามล่วงหน้าเลย ฮรี่ๆๆ :z1:
-
น่ารักทุกคู่เลย
-
อย่าคิดเลยดีกว่านะจ้ะปอนด์
เดี่ยวปอนอาจจะไม่ได้นอนสามวันสามคืน
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
ตอนพิเศษน่ารักมากมาย
แต่ว่า "ไม้เกาหลัง" ช่างขโมยซีนเสียนี่กระไร 5555555
ไอ-แอม สู้ๆกับการฝึกงานนะคะ
แล้วก็ขอบคุณอเลนมือโพสด้วยจ้าาาาาาา
รอตอนต่อไป ^^
-
ไม่รู้ทำไม ชอบคู่ มินธาม มากกกกกกกอย่างบอกไม่ถูกเลย อิอิ
-
จะกด รึ จะออนท็อป จะน้องปอน :laugh: :laugh:
-
:3123:
-
ตามทันแล้ววว :sad4:
น่ารักสุดๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ :katai4: :katai4: :katai4:
:katai2-1: :hao7: :katai1: :katai3: :กอด1: :-[ :o8:
-
คิดถึงมากกกกกกก
ว้าววว คุณพ่อลูกสาม จะได้คุณแม่ดาราแล้ววว
อยากอ่านนนน
ธามยังเอ๋อได้ตลอดดดด
ส่วนปอนด์ พรุนแล้วจ้าาาาา
นนท์ รอตอนใหม่อยู่น้าาาาา
ปล. สุขสันต์วันปีใหม่นะค่า I-AM ด้วยยย
-
มีคู่ใหม่ด้วย พี่ทีมกะนนท์
แอบน่ารักนะเนี่ยพี่ทีม ให้ของเค้ามาสองปีแล้ว
นนท์หาทางรู้ได้แล้วนะ คนให้ออกจะน่ารักขนาดนี้ ^^
ดูพี่มินจะเดินหน้าเต็มกำลังแล้วนะธาม
เตรียมตัวตั้งรับไว้ให้ดีนะจ๊ะ คิคิคิ
ไม่แปลกใจเลยคู่หลัก
หื่นตั้งแต่จะเข้าปีใหม่ สงสัยได้หื่นตลอดปีแน่เลย
5555555555555
ขอบคุณนะค่ะทั้งคนเขียนและคนโพส
เราชอบมากกกกก น่ารัก ^+++^
-
:impress2:
555 ฝันของน้องปอนด์คง.....
รอไปก็ไม่รู้จะเปงจิง หรอเปล่า
พี่เหนือมันโหด ซะขนาดนั้นอ่ะ อิอิ
o13
-
น่ารัก :o8:
-
ไม่มีทางหรอก ปอน 55555
-
บอกได้คำเดียว สุดๆเลยค่ะ แก๊งค์นี้ ปีสามกดปีสองเป็นรอง แต่คงต้องเว้นคู่ของน้องนนท์กับพี่ทีมไว้คู่นึงดูเหมือนคู่นี้น้องจะกดพี่นะ รอลุ้นคู่น้องนนท์คุณพ่อลูกสามนะคะ
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:รออ่านคู่พี่มินกับน้องธาม :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ไม่ผิดหวังจริงๆกับฟิคเรื่องนี้...
เห็นมีคนแนะนำให้ตามมาอ่าน เอาแต่บอกว่าถ้าไม่ได้อ่านจะพลาดมากๆ
เพราะคนเกินกว่าครึ่งบอร์ดยืนยันและการันตีเป็นคำเดียวว่า สนุกมากถึงมากที่สุดด!!!
ไอ้เราก็คิดว่ามันจะจริงเรอะ! ฟิคอะไรมันจะสนุกโดนใจเกินกว่าครึ่งได้ขนาดนั้น
ไม่จริงอ่ะ...ยังไงก็ไม่มีวันจริงหรอก :angry2:
พอเปิดมาเจอตอนแรก ก็อ่านๆไปด้วยใจที่คิดว่า...นี่ตูเข้ามาอ่านทำไมวะเนี่ยยย
อ่านไม่ถึงหนึ่งนาที ไม่เกินสิบบรรทัดด้วยซ้ำ ต้องร้องอุทานออกมาเลยทันที
โอ้ววมายด์!!!!!!!!!!!! นี่มันคือฟิคอะไรฟะ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น
ทั้งคำบรรยาย ถ้อยคำที่รังสรรค์ออกมาได้อรรถรสโดนใจคนอ่านถึงขนาดนี้้้้!!!!
บอกเลยติดฟิคเรื่องนี้งองแงม ไม่ยอมลุกจากหน้าจอไปไหน อ่านข้ามคืนกันเลยทีเดียว
ต้องบอกว่าไม่ผิดหวังกับฟิคเรื่องนี้เลยแม้แต่ตอนเดียวว
สมควรกับการที่ทุกคนจะยกนิ้วชื่นชมและแนะนำใครหลายๆคนเข้ามาอ่านเรื่องนี้
จริงๆก่อนหน้านั้นเห็นฟิคเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ก็ไม่คิดจะเปิดอ่าน
จนเห็นใครหลายๆคนแนะนำและพูดถึงกันเยอะ ถึงได้ลองเข้ามาอ่านดู
ปรากฏว่าโดนใจคนอ่านมากเป็นพิเศษ!!
นักเขียนแต่งดีมากๆค่ะ โดยเฉพาะการบรรยายหรือดำเนินเรื่องเนี่ย
อ่านได้คล่องไม่ติดขัดให้อารมณ์ตามเนื้อเรื่องนั้นจริงๆ
คู่หลักอย่างพี่เหนือกับน้องปอนด์ แรกๆออกแนวค่อนข้างดุเดือด โหดร้ายเกินไปหน่อย
คงไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่าใครมันโหดได้ใจขนาดนี้
แหมมมม ก็คิดว่าพี่เหนือเค้าจะโกรธจะเกลียดน้องปอนด์ไปแล้วซะอีก
แต่สุดท้ายก็ไปไหนไม่รอด เพราะจริงๆแล้วพี่เหนือเค้าแอบชอบน้องปอนด์มาตั้งนานแล้ว
จะพูดว่า "รักแรกพบ" ก็คงใช่...น้องปอนด์วัยละอ่อนช่วงมัธยมนี่หัวเกรียนด้วยหรือเปล่าหว่า?? :laugh:
แต่แบบว่า...ตัวตนจริงๆของพี่เหนือนี่มันหื่นได้ใจมากกกกกกกกกก
เอะอะๆก็จะปล้ำน้องปอนด์ตลอดเลย ยิ่งกับตอนที่ล่อลวงไปดูรถที่บ้านเนี่ย
โอยยยยยย คนอ่านขำกลิ้งเป็นที่ซุ้ดดดดดดดดดดดดด
โดยเฉพาะคำเปรียบเทียบของน้องปอนด์ "ฝักข้าวโพด" โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
จินตนาการออกถึงความใหญ่โตขึ้นมาทันที แถมยังชัดเจนอีกต่างหาก :haun4:
แต่แบบนี้...พี่เหนือเค้าก็ดูยิ่งใหญ่ดีไม่ใช่หรอ ถึงน้องปอนด์จะเจ็บก้นน้อยไปอีกนานก็เถอะนะ :hao6:
กลับมาที่คู่รองแต่ไม่น้อยหน้าใคร อย่างแทนไนท์บ้าง
บอกเลยว่าคนอ่านเชียร์คู่นี้มาตั้งแต่แรกพบสบตาแล้วววว
ไม่คิดว่าความปรารถนาจะเป็นจริง
เอาตรงๆเลยนะ ตอนแรกมองว่าไนท์แมนมากถึงมากที่สุด
คงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่จะชอบผู้ชาย
หรือถ้าชอบจริงๆก็ไม่น่าจะเป็นฝ่ายรับได้..
แต่พอมาเจอพี่แทนเท่านั้นแหละ โอยยยยยยยยย ความแมนของไนท์หายไปทันที
เพราะความแมนและถ่อยเถื่อนอย่างพี่แทนเข้ามาตีแสกหน้านำไปซะก่อน
ยิ่งพอมาเจอตอนพิเศษของคู่นี้แล้ว อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากก้มกราบเท้านักเขียนงามๆ ชอบมากๆเลยค่ะกับคู่นี้
แถมยังคิดว่าตอนพิเศษมันยังน้อยไป ขอมากกว่านี้ไม่ได้หรออ :serius2:
สิ่งที่ปารถนาสูงสุดกับคู่นี้ก็คือเอ็นซ๊ที่เฝ้ารอคอยมันมานาน
คนอ่านอยากเห็นไนท์อยู่ข้างล่างพี่แทนแบบออดอ้อนพี่แทนอะไรบ้าง
เพราะเท่าที่ผ่านมาดูเหมือนพี่แทนจะพยายามอยู่คนเดียว??
คือพี่แกก็แสดงออกมาเยอะนะ เพียงแต่ว่าไนท์ดูจะเลี่ยงด้วยการหันไปพูดเรื่องอื่นแทน
อีกอย่างเลยมือที่สามนี่ก็น่าสนใจอ่ะ อยากรู้ว่าเวลาไนท์หึงแทนแล้วจะเป็นยังไง
ยังไงก็ฝากเรื่องนี้อุทธรณ์ไปยังนักเขียนด้วยนะค้าาาาาา
ส่วนเหล่าผองเพื่อนคู่อื่นๆ อันนี้ถ้าไม่มีนี่คงไม่ได้เลย
เพราะเป็นสีสันของเรื่องอย่างสมบูรณ์
โดยเฉพาะธาม นี่บอกเลยว่าตั้งแต่ตอนแรกทำเอาคนอ่านฮาไปหลายรอบ
ที่ชัดเจนสุดๆก็คงจะเป็นตอนกินนี่แหละ
ไม่ว่าจะกินอะไรก็แล้วแต่ต้องมีเล็ดลอดกระเด็นออกมาโดนหน้าน้องปอนด์ตลอดเลย :laugh: :laugh:
ทำเอาฮากับความซกมกของน้องธามมม ไม่คิดว่าสุดท้ายก็จะมีคู่กับเค้าด้วย
นี่อาจจะซวยที่ต้องมารับมือกับคนเจ้าเล่ห์อย่างมินนน
เห็นแล้วหนักใจกลัวธามเสียบริสุทธิ์เร็วเกินไป ฮ่าๆๆๆๆๆ
ส่วนนนท์ เรื่องของขวัญปริศนาที่ได้รับมาทุกที...
จริงๆก็น่าจะเป็นคนใกล้ตัวนี่แหละ แต่แบบว่า...อาจจะมองข้ามไปหน่อยก็เท่านั้น
พี่ทีมหน้าหวานนี่บางครั้งก็ควรจะให้ความสนใจบ้างก็ดีนะ
ถ้าพลาดพี่ทีมไปบอกเลยว่าโคตรน่าเสียดายย
อดีตเดือนมหาลัยเลยนะนนท์...คู่นี้ก็เป็นอีกคู่ที่น่าสนใจไม่แพ้กัน ยังรอติดตามอยู่ :katai3:
ส่วนมือที่สามอย่างชีตาร์ แน่นอนว่ารายนี้ตั้งใจอย่างแน่วแน่
ใครก็คงห้ามไม่ได้...และคิดว่าอาจจะมีดราม่าเป็นหย่อมๆให้คนอ่านได้ซับน้ำตากันไป
แต่ก็อย่างว่า ถ้าไม่มีใครมายุ่งเลยเรื่องมันก็คงไม่สนุกอีกนั่นแหละ
จริงๆเรื่องนี้ก็ออกจะสงสารและน่าเห็นใจพี่เสือเหมือนกันนะ
คือแอบรักแอบชอบน้องปอนด์มาตั้งนานแล้ว
แต่อยู่ๆใครหน้าไหนก็มาเอาไปกินตัดหน้าซะงั้น ก็ต้องรู้สึกเสียใจเป็นธรรมดา
แต่กับชีตาร์ที่ทำโดยไม่ขอความเห็นจากพี่เสือนี่มันถูกแล้วเหรอ?? :hao4:
เฮ้อออออ เอาเถอะ จะทำอะไรก็ทำ...เพราะยังไงพี่เหนือก็รักได้แค่ปอนด์คนเดียวอยู่แล้ว ชิชะ!!
บอกเลยว่าอ่านมาถึงตอนล่าสุดอารมณ์มันยังค้าง เกิดอยากอ่านต่อขึ้นมากะทันหัน
ไม่อยากให้นักเขียนทิ้งช่วงไปนาน เพราะคนอ่านใจจะขาดอยู่แล้ววววว
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรอเรื่องนี้อยู่เสมอ
อ้อ ขอตอนพิเศษคู่แทนไนท์เยอะๆด้วยน้าาาาา (ฮ่าๆๆ รู้สึกจะชอบเป็นพิเศษ)
:m20: :m20:
-
ชอบเรื่องนี้จัง อ่านรวดเดียวจบ :katai5:
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากชอบทุกคู่เลย อ่านไปยิ้มไปแก้มแทบแตกน่ารักมาอ่านแล้ว
รู้สึกหัวใจพองมันเรียกว่าอิ่มได้มั้ย
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่าน
-
แค่อยากมาบอกว่า ยังรออยู่เสมอนะคะพี่
ใกล้ลงแดง :ling1:
-
อยากอ่านเรื่องนี้ต่อมากกกกก ถึงมากที่สุด
เค้าคิดถึงน้องปอนด์
-
:heaven :heavenมารอ
-
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้น ขอบคุณมากๆค่ะที่ยังรอกันอยู่ อเลนกับI-AM หายไปพักใหญ่เลย :mew2:
แต่เรากำลังจะคัมแบคเร็วๆนี้ล่ะค่ะ รอกันหน่อยน้าาาา :mew1:
อ่านคอมเม้นแล้ว I-AM บอกว่ามีกำลังใจขึ้นมาทันที อยู่กับเราแบบนี้ไปเรื่อยๆเนอะ
อยากบอกว่า ขอบคุณคนอ่านทุกคนอีกครั้งค่ะ :L2: :กอด1:
ปล ขอสารภาพบาปว่าที่อเลนหายไปเพราะอเลนติดเด็กค่ะ :z2:
-
เรารออยู่นะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อย่านานเกินไปน่ะ
-
รออยู่เสมอค๊าบบบบบบบ
มีหลายคู่น่าติดตามสุดๆ ^^
-
ชอบพี่เหนือโหมดหื่นวุ้ย :hao7:
รอต่อๆ
-
รออยู่ค่า มาต่อไวๆ น๊า :กอด1:
-
I-AM กับ อเลนคุง จะ Come back แล้ว ดีใจจัง :z7: รอนะจ้ะ รอ ๆ :L1:
-
มาเข้าแถวรอด้วยคนค่ะ :mew1:
-
ว๊าวววววว ตั้งตารอ
-
:mew2: :mew2: :mew2:เข้ามารอออออออออออออออ :mew2: :mew2: :mew2:
-
แค่นึกถึงธามก็ฮาเลย 555 :pigha2:
รอนะคะ :mew1:
-
ปูเสื่อรอเลย :katai3:
-
จะเข้ามาสำรวจบ่อยๆว่ามารึยัง
:laugh: :laugh: :laugh:
:katai4: :katai4: :katai4: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ดีใจที่มาอัพเดท อย่างน้อยก็ส่งข่าวว่าอีกไม่นานจะได้อ่านพี่เหนืออีก
รอ ร้อ รอ นะฮะ
-
มานอนรอ :katai3:
-
มานั่งรอ...เมื่อไหร่ฟิคจะมา :katai5:
ขอข่าวคราวอัพเดตหน่อยค่ะว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
คนอ่านใจจะขาดตายอยู่แล้ว
เมื่อไหร่จะมาค๊าาาา :katai1:
-
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้วเธออยู่หนใด
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร นัดฉันไว้ ทำไมไม่มา เห้! :o12: :o12: :o12:
มาเฝ้ารอ อยากอ่านต่อใจจะขาดดด แง่มๆ :hao5:
-
มายังๆๆ :katai1:
คิดถึงงงง
-
:z3: :z3: :z3: :z3:เข้ามารออออออออออออออออออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ยูฮู้...ลืมคนอ่านแล้วป่ะเอ่ย??... รออยู่นะค๊า รออ่าน Coming soon :jul3::jul3:
-
:mew2: :mew2: :mew2:อยากให้เรื่องนี้รวมเล่มจังชอบมากเลยอะ :mew2: :mew2: :mew2:
คนแต่งหายไปไหนนนนนนนนนนนน :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :call: :call: :call: :call:
-
ต้องขอโทษคนอ่านมากๆเลยที่หายไปนาน หลังจากฝึกงานเสร็จ I-AMก้อต้องทำวิจัยต่อแทบไม่มีเวลาเลย เห็นใจมันหน่อยเน้อออ :mew2: :mew2:
เมื่อวานมันบอกว่าได้ทรานสคริปมาแล้ว ดีใจกะมันด้วย ใกล้จบแล้วจ้าาาา อเลนก้องานยุ่งมากๆอยู่ช่วงนึง ตอนนี้เริ่มมีเวลาว่างแล้วเลยเข้ามาอัพเดตสเตตัสกันนิดนึง
ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่นะคะ นิยายฮาๆบ้าๆต๊องๆเรื่องนึง มีคนตามอ่านมากขนาดนี้ คือมันเกินคาดมากๆ :hao5:
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ :mew1:
I-AM ส่งข่าวมาบอกว่ากะลังปั่นตอนใหม่อยู่ ยังไงก้อติดตามความคลื่อนไหวของเราได้ที่เฟสบุ๊คนะคะ มีอะไรอัพเดตที่นั่นตลอดค่ะ เพราะถ้าอเลนว่างถึงจะได้เข้ามาอัพเดตที่เล้า :mew2:
ขอบคุณคนอ่านอีกครั้งนะคะ :กอด1: แล้วอยากบอกคนอ่านว่า รอเราหน่อยน้าาาา :mew1:
-
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ ขออย่างเดียวอย่าลืมเรื่องนี้ก็พอค่ะ :L1:
ไปอ่านตอนเก่าๆแก้เหงารอตอนใหม่อีกรอบ
-
สู้ๆค่า :3123:
-
ยังรอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ I-AM กะ อเลนคุงตลอด ตลอด จ้า
:pig4: :L2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:เค้าจะรออออออออออออจ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
ดีใจจังที่ยังไม่ทิ้งกันรักคนแต่งที่ฝุดๆ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เค้าจะรอน๊าาาาาาาาาาา ^^
-
ให้อภัยค่ะ
แต่ก็หายไปนานจิงๆ
เกือบลืมไปแล้ว
-
เค้าจะรอนะตัว มาต่อไวๆน้าา :call: :3123:
-
ให้อภัยด้วยค่ะ จริงๆขอสารภาพว่าลืมเรื่องนี้ไปเเล้วด้วย อิอิ พอมาเปิดเจอ เอ๊ะๆ....คุ้นๆนะ ไปๆมาๆ เฮ้ยยยยย!!! ลืมเรื่องนี้ไปได้ไงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
<<<< รอนะเคอะ :katai5:
-
รอนะฮะ :')
-
โอเค อย่างนี้ให้อภัย
-
[ชี้แจง] ตอนที่เอามาลงจะมี1ตอนหลัก แล้วก็2ตอนพิเศษนะคะ
จะอัพยาวที่เดียวรวดเลย ยังไงไล่อ่านไปเรื่อยๆนะคะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ :กอด1:
Chapter 24…………………….. “ผิดพลาด”
เคยตกอยู่ในสถานการณ์อึดอัด ชวนให้หายใจไม่ทั่วท้องกันบ้างไหมครับ เหมือนกับว่าเรากำลังถูกบีบคออยู่จากมือทั้งสองข้างของคนสองคนที่ไม่กินเส้นกัน แต่ผมดันเสือกมาอยู่ตรงกลาง เสือกมาผิดที่ผิดเวลาผิดสถานการณ์ผิดไปหมดทุกสิ่งอย่าง และผิดที่ดันเกิดมาหล่อเกินไปอันนี้สำคัญ อยากบอกว่าทั้งหมดทั้งมวลนั้นคือความรู้สึกของผมตอนนี้เลยครับ ความรู้สึกของไอ้ปอนด์ในตอนนี้เลย ใครก็ได้ช่วยมาลากผมออกไปจากตรงนี้ที ผมเหมือนคนกำลังจะตายที่ขาดอากาศจะหายใจ และถ้าให้ผมโดนกดดันอย่างนี้ต่อไป กูจะ...กูจะ...กูจะร้องไห้แล้วนะสัด! กูเครียด! กูจะไม่ทน!!!!!
“นมเย็นที่ต้นส้มซื้อมาฝากไม่อร่อยหรอคะพี่ปอนด์ เห็นดูดไปแค่นิดเดียวเอง ส้มน้อยใจแล้วนะ” อย่าทำตาแป๋ว ยิ้มสลด หดหู่ ปากยื่น หน้างอคอหักเป็นปลาทูแม่กลองแบบนั้นสิครับน้องส้ม พี่ปอนด์ไม่สบายใจ มันทำให้คนหล่อมากแบบพี่รู้สึกผิดขึ้นมาทันที เห็นผู้หญิงทำหน้าเศร้าแล้วหัวใจผมมันก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที ตับแตกใช่ไหมแบบนี้? นี่ผมก็อยากจะดูดให้หมดถุงเพื่อเรียกรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าน่ารักๆของน้องต้นส้มให้กลับมาอยู่หรอกนะครับถ้าไม่ติดที่
“อเมริกาโน่ของชีตาร์ดีกว่านะฮะพี่ปอนด์ เห็นเมื่อคืนพี่ปอนด์ต่อโมเดลจนดึกแล้วบ่นว่าอยากกิน วันนี้ผมเลยซื้อมาฝาก” นี่ไง นี่ไง นี่ไง!!!!!เพราะไอ้ตัวน่ารักที่นั่งเอาหัวเล็กๆถูไถไปกับไหล่ผมอยู่นี่ไง! ที่ทำให้ผมอยากจะดึงทึ้งหัวตัวเองแรงๆเอาให้กระจุยกระจายกันไปข้าง ฝั่งขวาก็นม! เอ่อ ผะ ผมหมายถึง นะ นมเย็น ฝั่งซ้ายก็ อเมริกาโนนะ นะน่ารักเหี้ยๆ ไม่ผิดหรอกครับ ไอ้เด็กนี่มันน่ารักจริงๆ ผมเคยเห็นพี่เสือพามาที่คณะแค่ครั้งสองครั้งแนะนำว่าเป็นน้องชายแท้ๆ จะมีบ้างนานๆครั้งที่ชีตาร์แอบมาหาพี่เสือเองหลังจากโดนสั่งห้ามไม่ให้มาอีกเพราะขนาดแค่เดินผ่านตึกวิดวะยังแทบจะโดนฉุดเลยครับ ก็เล่นน่ารักซะขนาดนั้นใครเห็นก็รักก็หลงกันเป็นธรรมดา และยิ่งช่วงนี้น้องมาที่คณะบ่อยเหลือเกิน เห็นว่าอยากจะเรียนทางด้านนี้ตามพี่ชายเลยอยากมาศึกษาวิชาความรู้จากผม จากผมเนี่ยนะ?! ได้ข่าวพี่ชายน้องก็เรียนเอกเดียวกับพี่ไม่ใช่หรอครับ นั่นว่าที่เกียรตินิยมทำไมไม่ไปให้พี่ท่านสอนวะ
“วันนี้ไม่มีเรียนหรอคะน้องต้าร์ โดดเรียนมาแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ” สงครามย่อมๆฟาดฟันผ่านหน้าผมไป
“พี่ก็เหมือนกันนี่ครับ ปี1เขาก็เรียนหนักไม่ใช่รึไง ทำไมถึงได้คอยตามเฝ้าผู้ชายแบบนี้ ไม่อายหรือไงครับเป็นผู้หญิงแท้ๆ” ใช่ย่อยที่ไหนคนนี้ เหมือนมีใครปารองเท้าผ่านหน้าผมไปรึเปล่า? รู้สึกได้ถึงพลังงานความรุนแรงในระดับเดียวกัน
“พอดีคาบนี้พี่ “ว่าง!” ค่ะ แต่ก็ขอบคุณน้องต้าร์นะคะที่เป็นห่วง ยังไงก่อนจะว่าใครก็ช่วยดูตัวเองซักนิดนะคะ เผื่อว่าคำพูดที่ตัวเองพูด มันจะย้อนเข้าตัว!” อื้อหือออออออ ยอมแพ้ซะที่ไหน ฝอยน้ำลายปลิวสะบัดพัดผ่านมาฟาดหน้าผมยามที่น้องเน้นคำหนักแน่น
“จุ๊ จุ๊ ลืมตัวหรอครับพี่ส้ม เดี๋ยวพี่ปอนด์ได้รู้กันพอดีว่าพี่น่ะ “ร้าย” ใช่เล่น” กูไม่รู้! กูไม่เกี่ยว! กูอยากไปเยี่ยวจะแย่! บังคับกูแดกอยู่ได้เดี๋ยวนมเย็น เดี๋ยวอเมริกาโน่ ฉิบหาย! ถามความสมัครใจกูก่อนไหม?
“ชีตาร์!...”
“เอ่อ พี่ว่าหยุดเถียงกันเถอะนะ พี่ก็กินได้ทั้งนมโน่ ทั้งอเมริกาเย็นนั่นแหละ” ผมรีบเสือกขึ้นก่อนสงครามเล็กๆจะลุกลามใหญ่โต
“นมเย็น!! อเมริกาโน่!!” นั่นนนนนนแน๊ะ!!!!! ทีอย่างนี้ละเสือกสมัครสมานสามัคคีชุมนุมกันขึ้นมาทันที กูพูดสลับกันหน่อยเดียวถึงขั้นต้องตวาดลั่นฟาดฟันน้ำลายกระจายทั่วหน้ากันที่เดียว
“เออๆนั่นแหละ พี่แดกได้หมดแหละครับยังไงก็อย่ามาทะเลาะกันเพราะเรื่องแค่นี้เลย” คนหล่อลำบากใจของฟรียังไงพี่ก็ไม่ปฏิเสธครับ โดยเฉพาะของกิน นี่ถ้าเปลี่ยนจากนมโน่ อเมริกาเย็นพวกนี้เป็น เหล้า เบียร์ด้วยแล้วไซร้ พี่จักรีบฉวยไว้ในบัดดล
“นี่พี่คิดว่าที่ส้มกับไอ้เด็ก เอ่อ น้องต้าร์ทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้หรอคะ?” อ้าว ยัง ยัง ยังมาทำหน้างงใส่อีก
“ก็ใช่ไง!” เรื่องง่ายๆต้องให้ออกปาก หน้าตาไม่ได้ทำให้น้องดูแบบ เอ่อ คือไม่อยากจะว่าผู้หญิงหรอกนะครับ แต่น้องเขาซื่อบื้อกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ น่าตกใจจริงๆ แต่ความน่ารักมันกลบมิดครับ คนอะไรไม่รู้ยิ่งโตยิ่งดูน่ารัก เฮ้! ใครต่อใครก็ทักว่าน่ารักจริงนะเธอนะ เฮ้!
“ฮ่าๆๆๆ พี่ปอนด์เหมือนที่พี่เสือเล่าให้ต้าร์ฟังบ่อยๆเลยฮะ”
“พี่เสือชมพี่ใช่ไหมละ ก็นะพี่มันเพอร์เฟคทำไงได้” ยักไหล่แบบชิลๆ นี่เกิดมาไม่เคยมั่นใจอะไรขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
“ผมว่าพี่น่ารักมากกว่าหล่อนะ” พูดแล้วก็ยิ้มตาหยีใส่ ฮึ่ย! ลูกใครพ่อแม่ช่างปั้น น่ารักน่าชังจริงๆไอ้เด็กคนนี้ เห็นแล้วก็อดจะยื่นมือไปบิดแก้มยุ้ยๆของเจ้าเด็กจอมแก่นนี่ไม่ได้ ผมมันลูกคนเดียวครับ อยากมีน้องชายมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แบบพี่น้องกันเฮไหนเฮนั่น เมาหัวราน้ำ แอบดูหนังโป๊ ชวนกันไปม่อสาว พากันไปรุมยำตีนชาวบ้าน ปลอบกันเมื่อมีใครต้องร้องไห้ คุยปรึกษากันได้ทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก แบบนี้มันน่าสนุกใช่ไหมละครับ ความฝันผมเลยนะ อย่างน้อยผมก็ไม่เหงา
“แต่พี่ชอบให้ชมว่าหล่อมากกว่านะไอ้ตัวแสบ”
“อื้อออออพี่ปอนด์อ่ะ แก้มต้าร์ย้อยหมดแล้ว” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุครับ ตอนนี้กลายเป็นว่าผมหันหน้าไปหาน้องมันแล้วใช้มือทั้งสองข้างดึงยืดแก้มน้องเล่นไปมา น้องยังกับลูกแมวแหนะ
“พวกมึงทำอะไรกัน!”
“พะ พี่เหนือ” เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด ไอ้พี่เหนือ~ เปรี้ยงป้างสว่างไสวอันตรายไปทุกที่ ไอ้พีเหนือ~ พายุหมุนฝุ่นตลบกลบแผ่นดินทันที ไอ้พี่เหนือ~ มนุษย์สัตว์ตื่นตระหนกหนีกระจัดกระจายยยยยย!
“กูถามว่าพวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน!”
“เอ่อ คือ พี่ฟังผมก่อนนะ ใจเย็นๆนะ ฟังผม” เมื่อวิญญาณร้ายกลายร่างไม่มีใครยับยั้งมันได้ ใครขวางมันกระทืบให้ตาย ติดตีน~ เมื่อกลับกลายเป็นตัวมันเอง กูยังคงหวาดกลัวหวั่นเกรงกลัวมันคลั่ง ไปชั่วชีวิตเวรกรรม กูเองงงงงงงงง! ขอผมไว้อาลัยให้ตัวเองซักห้านาทีนะครับ งานนี้ผมว่า ผมคงไม่รอด หันไปมองพวกไอ้คิม ไอ้ธาม ไอ้นนท์ ไอ้ไนท์ ไอ้ต้น ไอ้แบท รวมถึงไอ้พี่แทนกับพี่มินที่ยืนเรียงกันประหนึ่งถ่ายโปสเตอร์ลงปกอัลบั้ม ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมพร้อมกันเหมือนจะส่งผ่านคำพูดทำนองเดียวกันว่า มึงทำตัวเองไอ้สัด! มันทำให้ผมเจ็บแปลบขึ้นมาทันที ตับแตกแน่ๆงานนี้~ ใครไปตามมันมาวะ?! ส่งสายตาถามไอ้พวกเพื่อนตัวดีมันก็รีบหลบสายตาเหมือนรู้กัน แต่ไอ้คิมไม่วายหักหลังก่อกบฏทรยศแอบชี้นิ้วไปที่ไอ้นนท์ให้ผมได้รับรู้ สัดนนท์มึงมันเพื่อนชั่ว! ไปตามไอ้เหนือฟ้ามาทำไม!!!!!
“เอ่อ พี่ปอนด์คะ ส้มเพิ่งนึกได้ว่าส้มนัดเพื่อนติวหนังสือไว้ ยังไงวันนี้ส้มขอตัวก่อนนะคะสวัสดีคะ” ดีครับไปมาลาไหว้ มาง่ายไปง่าย ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้แล้วก็ชิ่งแบบนี้สิน่ารัก อย่าคิดดูถูกสกิลความเข้าใจผิดของไอ้พี่เหนือครับ ขอบอกว่าเรื่องนี้มันมีสกิลสูงมากถึงมากที่สุด!
“มึงมานี่!” มันกระชากตัวผมจนเซไปปะทะแผงอกมันก่อนจะขังตัวผมไว้ในวงแขนแกร่งทั้งสองข้าง กลายเป็นว่าผมถูกโอบกอดและกักตัวไว้ในอ้อมกอดมันไม่ให้ได้ขยับเขยื้อนไปไหน...ทำผิดอีกแล้ว...ถูกโกรธอีกตามเคย
“พี่เหนือ ไม่เห็นจะต้องโกรธพี่ปอนด์ขนาดนั้นเลย ต้าร์ก็แค่เอากาแฟมาให้พี่ปอนด์” น้องทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ตอนนี้ดวงตากลมโตสดใสมีน้ำตาคลอเต็มหน่วยตา ทำเด็กตกใจจนร้องไห้ ไอ้ผู้ใหญ่ไม่มีเหตุผล
“นี่แฟนกู มันอยากได้อะไรกูจะเป็นคนหามาให้เอง อย่าเสือก!”
“ไม่เอาน่าไอ้เหนือ น้องมันยังเด็กอยู่นะ” ไอ้พี่แทนพูดปราม
“มีอะไรไว้เราไปคุยกันที่ห้องนะพี่เหนือ นี่ใต้ตึกคณะคนอื่นเขาตกใจกันหมดแล้ว” หัวใจมันเต้นแรงมาก ผมรู้ว่ามันกำลังโกรธ โกรธถึงขีดสุด ถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่เด็ก ผมว่าอย่างแรกที่มันจะทักทาย คงเป็นการเอาตีนไปสะกิดให้หงายหลังลงพื้นแน่ๆ
“มึงหุบปากไปเลย!” โอเคกูเงียบก็ได้ แม่ง! เหลือบไปเห็นไอ้ธามสดุ้งโหยงลากขาตัวเองไปยืนหลบหลังเกาะแขนพี่มินแบบเนียนๆ พี่มินก็โอบเอวโอบไหล่ลูบหัวปลอบยกใหญ่ ได้ข่าวคนโดนคือกูนะครับ ช่วยกูนี่ กูกำลังจะโดนชำระความทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ยืนมองกันสนุกเลยนะพวกมึง
“อย่าว่าพี่ปอนด์เลยฮะ ถ้าจะว่าก็ว่าผม ผมผิดเอง”
“ถ้าไอ้ปอนด์ไม่ขอกูไว้ มึงโดนกูกระทืบไปนานแล้ว” ดีใจอยู่หรอกนะครับที่มันทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผม ความจริงช่วงสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมาน้องตัวติดกับผมมาก มาหาผมที่คณะแทบทุกวันหลังเลิกเรียน พี่กรเพื่อนสนิทพี่เสือแกขอให้ผมช่วยติวช่วยสอนน้องเพราะตอนนี้น้องอยู่ม.5 ปีหน้าก็จะเอ็นทรานส์แล้ว น้องอยากเรียนสถาปัตย์ ซึ่งปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ผม แน่นอนว่ามันอยู่กับไอ้คนที่กอดผมไว้ตอนนี้ล้วนๆ ผมถึงขั้นต้องชักแม่น้ำทั้งโลก ดึงเพื่อนชั่วทั้งแก๊ง หาสมัครพรรคพวกมาช่วยกันเกลี้ยกล่อมให้มันยอมใจอ่อนเรื่องนี้ แน่นอนว่ามันยอมครับ แต่มันก็ยอมให้ได้แค่ในระดับของมัน ซึ่งหลังๆผมแทบไม่ได้ไปหามันที่คณะเลยเพราะน้องมาหาผมตลอด จะทิ้งน้องไว้แล้วไปหาแฟนก็ไม่ใช่นิสัยผม เพราะยังไงน้องก็ยังเด็ก แถมยังเป็นน้องชายของพี่เสือผมก็อยากจะดูแลน้องให้ดีเท่านั้นเอง
“ผมแค่อยากซื้อกาแฟอร่อยๆมาให้พี่ปอนด์ ตอบแทนที่ทุกเย็นพี่ปอนด์ช่วยติวหนังสือให้ผมก็แค่นั้น พี่เหนืออย่าเข้าใจผิดนะฮะ เมื่อกี้ที่พี่ปอนด์จับแก้ม ลูบแก้ม หอมแก้มผม เราก็แค่เล่นกันเหมือนที่ทำเป็นปกติทุกวันเท่านั้นเอง” เหมือนจะช่วย จับแก้มยอมรับ ลูบแก้มเคยบ้าง แต่หอมแก้มกูทำตอนไหน?
“หึ ขอบใจมึงนะที่หวังดี มันบอกมึงหรอว่ามันชอบกาแฟ?”
“แล้วมันชอบอะไรวะพี่?” เสียงไอ้คิมแหลมขึ้นมาทันที ทีแบบนี้ละเสือกชงจังนะมึง ทีขอให้ช่วยละทำเป็นหลบสายตา!
“ปอนด์ชอบกินนมข้นใช่ไหมครับ? ตอบไปสิว่าใช่!” เอาแล้วไงสีหน้าและน้ำเสียงแบบนี้มันต้องมีอะไรร้ายๆตามมาอีกแน่ แต่ในเมื่อพี่ท่านถาม มีหรือที่ผมจะไม่ตอบ
“ชะ ชอบก็ ก็ได้ครับ” นึกยังไงถึงได้ถาม แต่คิดว่าไม่น่าจะใช่เรื่องดี
“นมข้นเชี่ยไรกูเห็นมันแดกเหล้าแทนน้ำเปล่ายังได้ โอ๊ยยยยยยสัดนนท์!” กระซิบกันดังไปหน่อยไหมไอ้ธาม ดีนะที่ไอ้นนท์โบกกบาลดักคอมันไว้ก่อน
“โดยเฉพาะนมข้นที่กูป้อนใส่ปากเองกับมือ เห็นกลืนหมดทุกครั้งตลอดเลยนี่ครับ” ยกยิ้มส่งมาให้ นี่มึงเปลี่ยนอารมณ์เร็วไปไหมไอ้พี่เหนือ แล้วนมข้นนี่ใช่นมตรามะลิเหี่ยวและหดที่กูชอบเอามาราดขนมปังกินบนเตียงตอนดึกๆแล้วโดนมึงบ่นว่าเดี๋ยวมดขึ้นบ่อยๆป่าววะ? คิดว่าน่าจะใช่เรื่องเดียวกัน
“ใช่ๆก็มันอร่อยนี่พี่ ผมชอบมากเลยนะ ไม่เคยให้เสียไปซักหยดเลย ขนาดเวลาที่พี่แกล้งทำหกเลอะเทอะไหลย้อยใส่ปากผมนะ ผมยังเลียซะเกลี้ยงไม่ให้เหลือเลย”
“ไอ้ปอนด์!!!!!!!!!!!!!” ทุกคนตะโกนชื่อผมขึ้นอย่างพร้อมเพรียง ผมพูดอะไรผิด? นี่กำลังจะพูดชมตัวเองเลยนะว่ากูเก่งใช่ปะละ ก็ไอ้พี่เหนือมันชอบบ่นเวลาผมเอาขนมปังราดนมข้นหวานเยอะๆไปนอนกินบนเตียงตอนอ่านการ์ตูนมันเลยเข้ามาแย่งขนมปังในมือที่ผมกินไป นมมันก็เลยไหลหยดใส่ตามแขน ตามขา ตามหน้าผมเต็มไปหมด ลำบากต้องไปอาบน้ำใหม่ โวยวายไปมันก็ยิ้มเยาะสะใจสมน้ำหน้าผม คิดแล้วยังเคืองไม่หาย แล้วเรื่องแค่นี้ตกใจกันทำไม?
“ลูกกูเปลี่ยนไปแล้วสินะ เติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่งแล้วสินะ” ได้ยินเสียงไอ้นนท์พูดขึ้นเบาๆก่อนไอ้คิม ไอ้ต้น ไอ้แบทจะช่วยกันกอดคอ ลูบหลัง ตบไหล่เบาเบา สีหน้าและอารมณ์คล้ายกับตอนที่ทีมแมนยูฯทีมโปรดของมันไม่ได้ไปต่อลุ้นถ้วยยูฟ่าฯในฤดูกาลหน้าไม่มีผิด เป็นอะไรกันพวกมึง อยากกินก็ไปซื้อดิสัด! อิจฉากูกับเรื่องแค่นี้?
“เพื่อนมึงโคตรร้อนแรงเลยไนท์ มึงเป็นแบบนี้บ้างดิวะ”
“เชี่ยแทนมันใช่เวลาไหม!”
“ตกใจอะไรกันวะ?” เสียงนี้จากไอ้ธามครับ เออขอบใจมากที่ถาม กูก็อยากรู้เหมือนกัน แต่กูโดนไอ้พี่เหนือมันรวบตัวอยู่ ไม่สามารถขยับตัวได้เลยจริงๆถ้ามึงจะทำขนาดนี้ก็กินกูเลยเถอะ
“ชัดไหม?” ไอ้พี่เหนือถามน้อง ผมเห็นน้องหน้าแดง หูแดง แถมยังไม่กล้าสบตาผมอีก ผมผิดอะไร? โอเคผมยอมรับเรื่องการกินของหวานบนเตียงนอนมันไม่ดี เพราะนอกจากจะเป็นการเรียกมดแล้ว มันยังทำให้เตียงเหนียวเหนอะหนะด้วย แต่ความผิดผมมันร้ายแรงขนาดที่ทำให้น้องถึงกับไม่อยากมองหน้าผมขนาดนั้นเลยหรือ หมดศรัทธาในตัวพี่เพราะขนมปังราดนมข้นหวานไปแล้วสินะ
“.........................”
“กูถามก็ตอบสิ!”
“........................” น้องก้มหน้ากัดปากตอนไอ้พี่เหนือถาม ชัดอะไร? เรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โต อเมริกาโน่กูก็แดกได้นะ
“ชัดไหม?...ชัดพอที่มึงจะเลิกทำอะไรโง่ๆได้รึยัง?” ผมเห็นน้องกำมือแน่น ไม่เห็นต้องตวาดเด็กแบบนั้นเลย คนอะไรใจร้ายใจดำ
“พี่ปอนด์ฮะ ผมกลับก่อนนะ ไว้วันหลังผมจะมาใหม่” น้องเก็บอุปกรณ์วาดเขียนที่ให้ผมช่วยสอนลงกระเป๋าก่อนจะเดินก้มหน้าผ่านพวกเราออกไป เป็นความผิดของผมเอง
“ส่วนมึง! กลับไปกินนมกับกูต่อที่ห้องตอนนี้! เดี๋ยวนี้!”
“อะไร? ผมยังไม่หิว พี่อย่าโมโหดิวะ เรื่องแค่นี้เองทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โต”
“กูว่ามันชักจะชัดเจนกันเกินไปแล้ว มึงไปเคลียร์กันที่ห้องดีกว่าไหม” ไอ้ไนท์พูดขึ้นซึ่งผมเห็นด้วยกับมันมาก แต่อีกคนที่จ้องหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อผมนี่สิดูจะไม่เห็นด้วยอย่างแรง
“กูบอกมึงแล้วว่าห้ามทำอะไรเกินขอบเขตที่กูกำหนด” น้ำเสียงเย็นทำเอาผมสะดุ้ง
“ผมก็แค่เอ็นดูน้องมัน แล้วการที่ผมหยอกล้อน้องมันแบบนั้นผมไม่เห็นว่ามันจะเสียหายตรงไหน พี่อย่าเอาเรื่องแค่นี้มาทำให้เราทะเลาะกันได้ไหม?”
“เรื่องแค่นี้สำหรับมึง มันอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรา ทำไมมึงถึงโง่แบบนี้” คำก็โง่ สองคำก็โง่ เอะอะก็ด่า เอะอะก็โมโห ไม่พอใจก็ตะคอกใส่ ทำตัวดีแค่ไหนก็บอกว่าดื้อ ในเมื่อในสายตาพี่ผมไม่เคยมีอะไรดี ผมก็จะทำตัวดื้อจริงๆให้พี่ได้เห็น!
“ผมให้พี่เลือก พี่จะไปขอโทษน้องมัน หรือจะให้ผมไป” ไม่เคยคิดจะต่อต้าน ไม่กล้าที่จะขัดขืน แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมอีกแล้ว...พอกันที
“มึงว่าอะไรนะ?!” มันถามผมอีกครั้งเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง แววตามันแข็งกร้าวเหมือนในวันแรกที่ผมเจอ เย็นชาจนน่ากลัว แต่ในเวลานี้...ผมก็มีสายตาที่เย็นชาให้มันไม่ต่างกัน
“พี่จะไปขอโทษชีตาร์ หรือ จะให้ผมไป” สบตากัน ราวกับเวลาหยุดนิ่ง...ความรู้สึกเหมือนมีคนผลักผมตกลงจากที่สูงด้วยความเร็ว...หายใจไม่ออก...เจ็บไปหมด...หัวใจของผมเอง
“ถ้ามึงต้องการแบบนั้น” ผมเห็นแววตาสั่นไหวของคนตรงหน้า...จ้องมองตรงมา...เหมือนถูกสาปให้เป็นน้ำแข็ง...เย็นเฉียบ...พลันให้หัวใจแทบหยุดเต้น...ผมทำผิดพลาดไป...อย่างนั้นใช่ไหม...แต่ทิฐิของผมมันรั้น...ดึงดันเกินกว่าจะร้องห้าม...รู้ตัวอีกที...ก็เห็นเพียงแผ่นหลังของคนตรงหน้าที่กำลังก้าวเท้าเดินจากไป
“ทำแบบนั้นทำไมวะไอ้ปอนด์ เหมือนมึงหยามศักดิ์ศรีไอ้พี่เหนือมัน มึงก็รู้ว่ามันเอาแต่ใจแถมขี้หวงแล้วทำไมครั้งนี้มึงไม่ยอมมันเหมือนเคยวะ” ไอ้คิมเดินเข้ามาเขย่าตัวผมแล้วกร่นด่า อยากบอกว่ากูก็ไม่รู้เหมือนกัน กูทำไปโดยไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำ...รู้แต่ว่าไม่ยอมแล้ว...ครั้งนี้ยังไงก็ไม่ยอม...สุดท้ายก็พูดออกไปแบบนั้น
“กูไม่รู้ กะ กูไม่คิดว่ามันจะยอมทำตามที่กูพูด” เหมือนเสียงผมเริ่มสั่น กลัว...ตอนนี้ผมกำลังกลัว...กลัวขึ้นมาจับใจ...ลึกๆแล้วผมรู้...ผมรู้ว่า...มันต้องทำตามที่ผมพูด...เพระเป็นผม...มันถึงได้ยอม
“มึงกลับไปรอพี่เหนือที่คอนโด แล้วคุยกับพี่เหนือให้เข้าใจ” ไอ้นนท์เดินเข้ามาตบไหล่พูดกับผม
“กูทำสิ่งผิดพลาดไปใช่ไหมวะ?”
“เออ!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงข้างมากถือเป็นเอกฉันท์ แน่นอนว่าครั้งนี้...ผมทำผิดพลาดไปแล้วจริงๆ
“ปอนด์มึงฟังกูนะ มึงมีสิทธิ์โกรธในความเอาแต่ใจเจ้าอารมณ์ของพี่เหนือ มึงมีสิทธิ์เถียงทำตัวดื้อรั้นใส่เขายังไงก็ได้ แต่มึงไม่มีสิทธิ์สั่งให้เขาไปขอโทษใคร คนอย่างเหนือฟ้ามึงก็น่าจะรู้ว่ารักศักดิ์ศรีมากแค่ไหน แต่เขายอมให้แค่มึง มึงโกรธได้ มึงด่าได้ แต่มึงทำแบบนั้นกับเขา กูว่าเกินไปว่ะ”
“.......................”ผมพยักหน้าเข้าใจ...สายไปที่จะตามไปรั้งมันกลับมา...ที่ทำได้ก็แค่ “รอ” ...รอให้แผ่นหลังที่เดินจากไป...หันกลับ...แล้วเดินกลับมาหาผม
มีต่อนะจ๊ะๆๆๆ :katai5:
-
[NueaFah Part]
“ฉุดผมขึ้นรถ ไม่คิดจะพูดอะไรกับผมหน่อยหรอครับพี่เหนือ” รำคาญ...ยิ่งเห็นมันมาอยู่ใกล้ๆ ยิ่งน่ารำคาญ น่ารำคาญจนแทบทนไม่ไหว...ไม่เหมือน...ไม่เหมือนกันซักนิด
“...........................”
“ผมมีพ่อมีแม่นะครับ จู่ๆก็มาฉุดคนอื่นเขาขึ้นรถแล้วพาไปไหนไม่รู้แบบนี้ ผมแจ้งข้อหาลักพาตัวได้นะ” ปากที่พูดไม่หยุด...ตาโตๆที่คอยมองมา...ทำขู่เหมือนเสือทั้งที่ตัวสั่นเหมือนลูกแมวแรกเกิด...เห็นแล้วขัดลูกตา...ไม่น่ารักเหมือนไอ้หมาโง่บางตัวซักนิดเดียว...ไม่เหมือนกันซักนิด...หมาโง่ๆที่พูดไม่หยุด...ดื้อด้าน...ชอบเถียง...หัวรั้น...ไม่รู้ทำไม...แต่ไม่รู้ทำไม...เพียงแค่เห็นมันยิ้ม...ต้องเผลอหลุดยิ้มตามทุกที
“..........................”
“เฮ้! นี่ผมนั่งมากับคนใบ้รึไง เมื่อกี้ละทั้งดุด่า ทั้งตะคอกใส่ โดนพี่ปอนด์ไล่แค่นี้ถึงกับเศร้า แบร่! คนขี้ขลาด” ทั้งที่เวลานี้คนที่นั่งอยู่ข้างๆต้องเป็นมัน...ทั้งที่เวลานี้ต้องมีเรื่องให้เถียงกันไปตลอดทาง...ต้องได้บ่นตอนมันทำไอศกรีมเลอะปาก...ด่ามันว่าซกมก...แทนที่จะสำนึกกลับยิ้มอย่างภูมิใจ...กินหกเลอะเทอะมากกว่าเดิมจนทนไม่ไหว...เอามือไปเช็ดปากให้มันแทบทุกครั้ง...แล้วจะได้ยินมันแอบพูดเบาๆ “แฟนใครวะแม่งน่ารัก” ตามมา
“หึ...”
“อะ อะไร เป็นบ้าหรือไง อยู่ดีๆก็ยิ้มขึ้นมา...ยิ้มเป็นกับเขาด้วยแฮะ” ท้ายประโยคเสียงเบาเหมือนคุยกับตัวเอง...แต่ก็ยังได้ยิน...ลูกแมวยังไงก็เป็นแค่ลูกแมว...แถมยังเป็นตัวน่ารำคาญที่สุดเท่าที่เคยเจอ ไม่อยากมองหน้ามัน แต่ก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องมองมาไม่ละสายตา
“เงียบซักนาทีจะตายไหม?”
“เหอะ! ปากหรอนั่น ไม่รู้ว่าทำไมพี่ปอนด์ถึงได้ชอบคนแบบนี้ได้” รู้สึกหงุดหงิดทันทีที่ชื่อไอ้ปอนด์หลุดออกมาจากปากเด็กบ้านี่
“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด!”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยย! จะเบรกก็บอกกันก่อนสิไอ้บ้านี่!” ตั้งใจเยียบเบรกแล้วหักเลี้ยวจอดข้างทางกะทันหัน...ตั้งใจเอาให้หัวมันกระแทกจะได้หุบปากซักที แต่ดูท่าจะได้ผลตรงข้าม
“จะเงียบได้หรือยัง”
“ไม่! มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง ใหญ่มาจากไหน ก็แค่คนนิสัยเลวๆ ทำไมฉันต้องฟัง” ทนไม่ไหวจนต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ให้มันหยุดพล่ามซักที...จ้องตามันให้มันกลัว...ทั้งที่ตัวสั่นไปหมด...น้ำตาเริ่มคลอเบ้า...แต่ก็ยังกัดปากทำใจแข็งจ้องตาตอบกลับมา...ดื้อด้าน
“........................” กลายเป็นเกมส์จ้องตา...เด็กหัวรั้นอยากเอาชนะ...ถือซะว่าเล่นกับมันค่าเวลาให้เด็กบ้านี่หุบปากบ้าง
“จะ จ้องอะไรนักหนา ไม่เคยเห็นคนหล่อรึไง” ปากเก่งทั้งที่รู้ว่ายังไงก็แพ้...หน้าแดง...หูแดง...เขินเป็นกับเขาด้วยรึไง
“หึ อย่างมึงเนี่ยนะหล่อ” ผลักหัวมันไปทีข้อหาไม่เจียม
“ฮึ่ย! กล้าดียังไงมาเล่นหัว ฉันให้แค่พ่อกับแม่และพี่เสือเท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้” ไม่ตบกบาลแยกก็ดีเท่าไหร่แล้ว...ออมแรงให้มากแล้วนะ...เป็นทุกทีคงไม่ยั้ง
“เมื่อไหร่”
“ห๊ะ? อะไร?”
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกตามไอ้ปอนด์ รู้ไหมมันน่ารำคาญ”
“อยากให้ผมเลิกตามพี่ปอนด์” แขนเรียวเล็กยกพาดโอบรอบลำคอทั้งสองข้างของผม มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกชนกัน
“คิดจะทำอะไร?” ถามออกไปทั้งที่จมูกมันเริ่มคลอเคลียอยู่ที่แก้ม
“ก็อยากให้ผมเลิกตามพี่ปอนด์ไม่ใช่หรอ...งั้นพี่ก็มาแทนที่พี่ปอนด์ให้ผมสิ” ปากเก่ง...ทำใจกล้า...ดูก็รู้ว่าอ่อนหัด
“มึงยั่วกู?”
“แล้วพี่ชอบไหมละครับ” มันกดปากลงที่แก้ม...ถูกหอม
“กูคิดว่ากำลังถูกเด็กสามขวบลวนลามซะอีก”
“ไอ้พี่เหนือ!”
“เอามือออกไปด้วยกูร้อน”
“มึงมัน...!”
“ปากไม่นุ่มอย่าเสือกมาหอมแก้มกูอีก เหมือนเอากระดาษทรายมาถู” หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ก่อนจะเปิดกระจกด้านของตัวเองแล้วพ่นควันออกมา...ผิดสัญญากับไอ้ปอนด์อีกจนได้...เพราะมึงคนเดียว...ทำให้กูโมโหจนต้องหาบุหรี่มาระงับอารมณ์
“แต่ผมว่าพี่ปอนด์คงอยากเห็นภาพนี้นะครับ” มันชูรูปที่อยู่ในจอมือถือให้ดู...เข้าใจเลือกมุมให้เห็นด้านที่เหมือนผมเป็นฝ่ายกระทำ...ทั้งตอนที่จมูกชนกัน...ตอนที่ปากมันสัมผัสแก้มผม...ทำสีหน้าเหมือนถูกบังคับ...ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายเริ่มก่อน...เด็กนี่ร้ายกว่าที่คิด
“คิดจะเบล็คเมล์กู?” อัดบุหรี่ในมือเข้าปอด...หวังให้นิโคตินจะเข้าไปดับเพลิงโทสะที่เผาผลาญจิตใจไม่ให้แสดงความเกรี้ยวกราดออกมา
“โอ๊ะ! ผมดันเผลอกดส่งไลน์ไปให้พี่ปอนด์ซะแล้วสิครับ จะเป็นยังไงนะถ้าพี่ปอนด์เห็นรูปนี้พร้อมข้อความที่ผมเติมแต่งลงไปนิดหน่อย “พี่เหนือทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง” คิดว่าพี่ปอนด์จะเชื่อใคร? ผม หรือ พี่ ” เด็กมันร้าย...แต่ร้ายยังไงก็ยังมีจุดอ่อน...ไร้เดียงสาเกินไปที่จะสู้
“ชีตาร์!” มาถึงได้ซักทีนะ...ให้เสียเวลารอตั้งนาน...ช้ากว่านี้อีกนิด...คงได้กระทืบเด็กเวรนี่แน่
“พะ พี่เสือมาได้ยังไง”
“พี่ต้องถามต้าร์มากกว่าว่ามาอยู่กับไอ้เหนือได้ยังไง?!” คนพี่ถือวิสาสะเปิดประตูแล้วฉุดแขนน้องมันให้ออกไปนอกรถ
“มึงเล่นตุกติก ไม่แฟร์ เอาพี่เสือมาเกี่ยวกับเกมส์นี้ได้ยังไง”
“กูแค่ให้มันมารับมึง ยังไม่ได้บอกเรื่องที่มึงทำมาทั้งหมดหรอกนะ แต่นี่เป็นการเตือน....อย่าเสือกมายุ่งเรื่องของกูกับไอ้ปอนด์อีก” ไม่ต้องรอให้ไอ้ปอนด์บอกก็ตั้งใจให้เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ตั้งใจไว้อยู่แล้ว...ปิดเกมส์อ่อนหัดแสนน่าเบื่อของไอ้เด็กนี่ซักที คิดว่าจะมีอะไรให้เล่นสนุกค่าเวลามากกว่านี้ แต่มันทั้งน่าเบื่อน่ารำคาญกว่าที่คาดไว้มาก...รอเวลา อดทนทำตามสัญญาว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องติวหนังสือได้ถึงสองอาทิตย์กว่า ยอมรอจนได้โอกาส...ทันทีที่ไอ้ปอนด์บอกให้ตามเด็กนี่มาก็แอบส่งข้อความไปบอกไอ้เสือไว้แล้ว ไม่ต้องบอกรายละเอียดอะไรคนอย่างไอ้เสือมันมีวิธีจัดการน้องชายมันเอง...แค่น้องมันมาเกี่ยวกับผม...มันก็เดาได้แล้วว่าน้องมันกำลังทำอะไรอยู่...ผมบอกแล้วว่าทุกคนมีจุดอ่อน...แล้วผมก็ชอบเอาจุดอ่อนนั้นมาใช้เพื่อคุมเกมส์
“กูจะคุยกับน้องกูเอง”
“ไอ้พี่เหนือกูไม่ยอมแพ้มึงหรอกนะ เกมส์นี้มันยังไม่จบ ตัวหมากถูกส่งไปแล้วรอแค่เวลาให้กูรุกฆาตเท่านั้น!"
“หึ...มึงรู้จักไอ้ปอนด์น้อยไป” พูดทิ้งท้ายให้เด็กนั่นทำหน้าสงสัย...มึงรู้จักไอ้ปอนด์น้อยไปจริงๆ...เพราะถ้ามึงรู้จักไอ้ปอนด์ดีพอ...มึงจะไม่เดินหมากแบบนี้
“.....................” ไอ้เสือลากแขนน้องมันให้เดินไปขึ้นรถ เด็กเวรหันมาจ้องผมอย่างอาฆาต...มองยังไงก็เหมือนลูกแมว...เป็นแค่ลูกแมวแท้ๆ ผมยกยิ้มอย่างผู้ชนะส่งให้มันไปที...ลับหลังไอ้ปอนด์และพี่ชายตัวเองกลับร้ายกาจขนาดนี้...ทั้งที่ต่อหน้าก็ทำตัวสมเป็นลูกแมวอยู่หรอก...ครั้งหน้าถ้ายังข่วนไม่เลิก...คงต้องหาเจ้าของซักคนให้มารับไปเลี้ยง
[PON Part]
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมต้องนั่งรอ หลังจากเกิดเรื่องผมก็กลับมารอพี่เหนือที่คอนโด พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติ ผมเพิ่งรู้ว่าห้องที่เคยอยู่แทบจะทุกวันมันกว้างกว่าที่เห็น เงียบกว่าที่เป็น และเวลาผ่านไปช้ากว่าทุกๆวัน เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วที่ผมเหลือบมองนาฬิกาข้างผนัง ห้าทุ่มกว่า...ทำไมยังไม่กลับมาอีก? หาอะไรทำเพื่อให้สมองไม่คิดไปเรื่อยเปื่อย เปิดทีวีนอนดูการ์ตูนช่องโปรด ภาพในหัวพาลให้นึกถึงตอนไอ้พี่เหนือมันด่าว่าปัญญาอ่อนแต่ก็ยอมให้ผมนั่งดูจนจบทั้งที่ตัวเองอยากดูช่องอื่น ตัดใจปิดทีวีเดินไปหยิบหนังสือนิยายมาอ่าน ไม่ทันไรภาพที่ไอ้พี่เหนือชอบยืมตักของผมเป็นหมอนตอนที่มันอ่านหนังสือก่อนสอบก็แวบเข้ามาในหัว ในเมื่อทีวีกับหนังสือไม่สามารถดึงความคิดของผมกลับมาได้ ผมคงต้องหันไปพึ่งของอร่อยๆในตู้เย็น หยิบแซนวิสทูน่าขึ้นมากัดคำโตๆได้สองคำก็เริ่มอิ่ม ฝืนกินต่อไปไม่ไหว ในใจก็คิดไปว่าอีกคนมันจะหาอะไรทานรึยัง ไปทานข้าวที่ไหน...หรือตอนนี้กำลังอยู่กับใคร...แค่คิดใจมันก็เจ็บไปหมด...หวังว่าสายน้ำเย็นๆจากฝักบัวจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดนี้ได้ ผมเปิดน้ำเย็นๆใส่หัวตัวเอง ทุกทีเวลานี้ต้องโดนอีกคนบ่นไล่ให้มาอาบน้ำ แต่วันนี้ไม่มีเสียงบ่น ไม่มีเสียงขู่บังคับ...ไม่มีแล้วพี่เหนือที่อาบน้ำด้วยกัน ผมใส่ชุดนอนที่อีกคนซื้อให้ นานๆครั้งจะตามใจมันเพราะปกติผมใส่เสื้อกล้ามกางเกงบอลก็นอนได้แล้ว กดเปิดทีวีอีกครั้ง ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาที่เคยคิดว่าแคบเวลานั่งเบียดกันสองคน...แต่ตอนนี้มันกลับกว้างเกินไปสำหรับผม กดไล่ดูช่องต่างๆโดยไม่ลืมที่จะกดข้ามช่องที่เกี่ยวกับรถยนต์ไป...เพราะอีกคนชอบ...แค่เห็นก็ยิ่งคิดถึง ไล่ไปจนถึงช่องเพลง ตอนนี้กำลังเปิดเพลง ดีอย่างไร ร้องโดย ที เจ็ตเซ็ตเตอร์ ซึ่งทำเอาผมปวดใจหนักกว่าเดิม แต่ก็ยอมวางรีโมททีวี คว้าหมอนอิงมากอดก่อนจะทิ้งตัวนอนลงอย่างไร้เรี่ยวแรง...ปากก็ร้องคลอตามเสียงเพลงที่ดังมาจากทีวี
กดเบอร์ไปจะคุยกับเธอ
อยากเคลียร์เรื่องราวที่เราโกรธกัน
ต้องง้อกันเป็นประจำ ก็เธอไม่ฟังฉันบ้างเลย
อยากบอกกันให้เธอเข้าใจ
ไม่อยากให้เธอทำตัวเฉยเมย
รู้ไหมมันทรมาน กับการไม่มีเธออย่างนี้
มองดูนาฬิกา อยากโทรหาเธอคุยกันอย่างเคย
จะถามคำที่เก็บไว้
โกรธกันแล้วในใจของเธอมีความสุขไหม
โกรธกับฉันจะทำให้เธอดีใจใช่ไหม
ถ้าไม่ยอมเปิดใจเข้าหากัน ก็บอกให้ฉันรู้ที
โกรธกันแล้วมันดีอย่างไร
อยากให้เรากลับไปเหมือนเดิม
กลับมารักกันด้วยความเข้าใจ
รู้ไหมมันนานเท่าไหร่ ที่ไม่มีใครข้างๆ กัน
ไม่มีคนที่คอยห่วงใย ไม่ได้พบใครที่เคยผูกพัน
รู้ไหมฉันจะไม่ทน กับการไม่มีเธอต่อไป
[แนะนำให้เปิดเพลงนี้ฟังไปด้วยตอนอ่านจะเข้าถึงอารมณ์ของปอนด์ได้มากขึ้นนะคะ ลองทำดู o13]
“................................” และผมก็ไม่ทนจริงๆ เรียกว่าทนไม่ไหวมากกว่า...ยิ่งฟังก็ยิ่งคิดมาก...จนต้องปิดทีวีอีกรอบ...เพราะเพลงมันเข้ากับสถานการณ์ตอนนี้เกินไป
“ผมตามใจพี่แล้วนะ วันนี้ยอมใส่แล้วไอ้ชุดนอนลายหมีพูร์ถือไหน้ำผึ้งเนี่ย แล้วทำไมไม่กลับมาซักที...กลับมาหาผมได้แล้วไอ้วายร้าย” ผมนอนขดตัวกอดหมอนอิงรอมันอยู่บนโซฟาซักพัก ก่อนจะมีเสียงเตือนจากมือถือเครื่องแพงที่มันซื้อให้แต่ผมไม่ค่อยได้ใช้ มันยุ่งยาก ใช้ไม่เป็น จะมีก็แต่เอาไว้เล่นเกมส์ และที่สำคัญคือนอกจากเพื่อนในกลุ่มมันก็ไม่อนุญาตให้ผมเมมเบอร์ใครไว้อีก แล้วจะซื้อให้กูเพื่อ!?
“ใครส่งอะไรมาวะ?” กว่าจะสไลด์ปลดล็อคหน้าจอได้ก็งมอยู่นาน โปรแกรมแชทยอดฮิตตอนนี้มีข้อความแจ้งเตือน เป็นน้องชีตาร์ไม่ใช่ไอ้คิมหรือไอ้ธามอย่างที่คิด ผมกดเข้าไปเพื่ออ่าน...ทันทีที่เห็นข้อความและรูปภาพสองรูปผมถึงกับทำอะไรไม่ถูก...มือไม้สั่นไปหมด...หัวใจเต้นรัวเร็ว...ขอบตาร้อนผ่าว
“ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้” รูปแรกเป็นรูปที่พี่เหนือกับน้องจมูกชนกัน รูปที่สองเป็นรูปที่เหมือนน้องถูกบังคับให้หอมแก้มพี่เหนือ ที่แน่ใจว่าน้องไม่ยินยอมเพราะข้อความที่น้องส่งมาด้วย
“ฮึก พี่เหนือ ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้” ทนไม่ไหว...ผมทนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ตอนนี้ทั้งน้ำตา น้ำมูก น้ำลาย ผมปล่อยมันให้ไหลไปตามห้วงอารมณ์อย่างเต็มที่ จนเมื่อรู้สึกถึงการมาของคนที่ผมนั่งรอมากว่าเจ็ดชั่วโมง ทันทีที่เสียงปิดล็อคประตูดังขึ้น ผมก็วิ่งโผเข้าหาร่างของไอ้พี่เหนือทันที
“ปอนด์” มันดูตกใจที่จู่ๆผมก็วิ่งเข้าไปกอดและซุกหน้าลงกับแผงอกของมันแน่น กอดมันไว้เหมือนไม่ได้เจอหน้ากันแรมปี...กอดมันไว้เหมือนกับมันจะหายไป ไอ้พี่เหนือลูบหัว ลูบหลังผมเบาๆ ผมปล่อยให้น้ำตาไหลไปเรื่อยๆ
“พี่เหนือทำไมต้องทำถึงขนาดนั้น เพราะผมใช่ไหม ฮึก เป็นเพราะผมดื้อ พี่ถึง ฮืออออออออออ” ผมปล่อยโฮไปอย่างไม่อาย ปากก็พล่ามความอัดอั้นที่อยู่ในใจไม่หยุดหย่อน
“มึงเห็นรูปนั่นแล้ว? มึงฟังกูนะปอนด์”
“พี่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมไม่อยากฟัง! พี่นั่นแหละที่ต้องฟังผม!” สองมือเช็ดน้ำตาตัวเองออกอย่างลวกๆ ถ้าไม่ได้พูดตอนนี้ผมต้องสติแตกจนเป็นบ้าแน่ๆ ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ หัวใจของผมมันทนไม่ไหวอีกแล้ว!
“ปอนด์มึงฟังกู...”
“ไม่! พี่นั่นแหละฟังผม! พี่ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนั้นเลย! มันมากไป! มันมากเกินไปจริงๆ”
“ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ ปอนด์...”
“พี่ทำไมถึงได้โง่แบบนี้! ผมขอโทษพี่เหนือ ผมผิดเองพี่ ผมขอโทษว่ะพี่”
“มึงฟังกู......................หะ?! มึงว่าไงนะ?” ทำหน้งงงทำไม โธ่ พี่เหนือคนดีของผม ผมกอดมันแน่นเลยครับตอนนี้ มันที่ยังทำหน้าสงสัยไม่หายแต่ก็กอดผมตอบพร้อมกับยกตัวผมขึ้นในท่าเดิมแล้วเดินมาตรงโซฟาเพื่อวางผมลง ตอนนี้ผมไม่ร้องไห้แล้ว แต่กลายเป็นลิงแสมเกาะต้นมะพร้าวไม่ยอมปล่อย
“ผมขอโทษนะที่บังคับให้พี่ไปขอโทษน้องมัน แถมพี่ยังทุ่มเทเพื่อผม ยอมลงทุนทำในสิ่งที่ไม่ใช่นิสัยตัวเองแบบนั้นอีก”
“............................” อ้าวงง มันทำหน้างงหนักกว่าเดิม กูพูดไม่ชัดเองหรือมึงโง่วะครับ
“ผมตื้นตันจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยว่ะพี่ พี่ยอมตามไปหาน้องมันผมก็ว่าพี่โคตรใจแล้วนะ นี่ถึงขั้นทำตัวอ่อนโยนเอ็นดูน้องมัน มีจมงจมูกชนกัน หอมแก้มน้องน้อยเยี่ยงพระเอกซีรี่ย์เกาหลี ถ้าผมเป็นชเวปอนด์โดพี่ก็คงเป็นเหนือคิมทันสินะ คนเหี้ยไรใจหล่อสัดๆ ใจพี่แม่งหล่อมากอ่ะ!” พูดเสร็จก็กระโจนกอดมันแน่นๆอีกรอบ ฮึ่ยยยย! หมั่นเขี้ยว แฟนผมมุ้งมิ้งน่ารักเอ็นดูเด็ก นี่ถ้าตอนนี้ผมแดกมันได้ผมแดกไปแล้ว หยุดทำตัวน่ารักแบบนี้ซักทีได้ไหม...หัวใจผมจะทนไม่ไหวแล้ว
“ปอนด์มึงไหวนะ?”
“ผมต้องถามพี่มากกว่า ผมรู้ว่าพี่ฝืนที่ทำตัวอ่อนโยนแบบนั้น ขอบใจนะพี่ที่ทำเพื่อผม ตอนเห็นรูปมือผมสั่นไปหมด จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา เห็นพี่อ่อนโยนแบบนั้นผมทนไม่ได้จริงๆ...แฟนผมแม่งโคตรน่ารักเลยว่ะ” พูดเองก็เขินเอง กอดมันแน่นกว่าเดิม...มันกอดตอบผมเหมือนทุกครั้ง ผมเอาหน้าซุกซอกรักแร้มัน ตอนนี้มันทำอะไรผมก็ปลื้มครับ นี่ขนาดผมฝังหน้าเข้าไปในซอกรักแร้มันแล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอดผมยังว่ามันหอมเยี่ยงกลิ่นดอกซากุระยามลมพัดโชยมากลางทุ่งกว้าง
“มึงไม่โกรธกูที่กูปล่อยให้เด็กนั่นหอมแก้ม?”
“ไม่โกรธ โกรธทำไม เห็นพี่อ่อนโยนกับเด็กได้ผมก็ดีใจ แต่ผมรู้สึกผิดมากกว่าที่ไล่พี่ไปขอโทษน้อง ผมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก ผมจะไม่ดื้อกับพี่แล้ว พี่ยังโกรธผมอยู่ไหม?” ตอนนี้ผมวางหัวไว้ที่อกมัน สองมือโอบรอบเอวมันไว้หลวมๆ
“โกรธ...โกรธมาก...แต่เพราะมึงทำตัวน่ารัก แถมยังอาบน้ำตัวหอมใส่ชุดนอนที่กูซื้อให้แล้วยังมานั่งรอกู กูยอมลดโทษให้กึ่งหนึ่ง” อะไรวะ ทำขนาดนี้ยังลดโทษให้แค่ครึ่งเดียว ศาลหล่อช่างใจร้าย
“พี่แม่งใจร้ายกับผมอีกแล้ว...ถ้าหอมแก้มล่ะ?”
“โทษเหลือสถานเบา”
“ฟอดดดดดดดดดดดดดดด” พูดแล้วก็จัดให้ทันทีครับ มันเอียงแก้มทั้งซ้ายทั้งขวาสลับไปมาให้ปากผมประทับจูบ ตอนนี้เลยกลายเป็นกระสุนหอมแก้มแบบยิงรัวๆหลายนัดซ้อน อีกภาพก็คงไม่ต่างจากไก่จิกข้าวเปลือก พอก่อนไหม? ก่อนคอมึงจะเคล็ดไม่ก็ปากกูคงบวมก่อน
“ถ้าจูบโทษจะเหลือแค่จ่ายค่าปรับ” มันพูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“จัดให้ดั่งใจครับเจ้านาย” พูดจบก็โน้มคอมันลงมาบดจูบ...ไม่รีบร้อน...ค่อยๆซึมซับความรู้สึกของกันและกัน...อ่อนหวาน...นุ่มนวล...เหมือนกับผมกำลังไล่ชิมของหวาน...ค่อยๆละเลียดชิมทีละนิด...ปล่อยตามใจ...ให้ความรู้สึกนำพา
“วันนี้มึงทำตัวน่ารัก” มันพูดก่อนจะกดจมูกลงข้างแก้มผมเหมือนตบรางวัล...พี่นั่นแหละที่ทำตัวน่ารัก...ยังไม่รู้ตัวอีก
“พี่เป็นโทมิเหนือเจอร์ของผม~” ไอ้ธามไม่น่าเอาซีรีย์เกาหลีมาป้อนสมองผมในช่วงหลังๆมานี่เลย กลายเป็นว่าติดงอมแงมไปโดยปริยาย และคนที่นั่งดูเป็นเพื่อนผมจะมีใครถ้าไม่ใช่ไอ้พี่เหนือ ดูไปก็ด่าไปว่าผมบ้า เพ้อเจ้อ ไร้สติ แต่พอถึงตอนที่พระเอกจะทิ้งนางเอกไป มันดันโวยวายด่าพระเอกซะยกใหญ่ นี่ถ้ามันทะลุจอไปกระทืบพระเอกได้มันคงทำไปแล้ว สรุปจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้ดูตอนจบเลยครับ เพราะไอ้พี่เหนือมันอาละวาดหักแผ่นซีรี่ย์ทิ้งหมดซะก่อนก็เป็นอันคว่ำโต๊ะอดดูกันไป มึงอินกว่ากูอีกสัด!
“ปอนด์มึงรู้ไหมว่ามึงไม่เหมือนใครที่กูเจอมาจริงๆ กูชอบความมองโลกในแง่ดีของมึง มึงโง่แบบนี้ต่อไปน่ะดีแล้ว” เหมือนจะเป็นคำชม? กูก็ยืดอกรับสิครับแบบนี้ อย่า...บอกว่าอย่ายิ้มแล้วชมกู...กูเขิน...กูดีใจ...เดี๋ยวกูลอย
“อย่าชมดิวะพี่ เขินว่ะ”
“หึ บอกแล้วว่ามึงรู้จักไอ้ปอนด์น้อยไป”
“พี่ว่าไงนะ?” เห็นมันบ่นงึมงำอะไรกับตัวเอง...แล้วรอยยิ้มร้ายๆนั่นอะไร กลับสู่โหมดเดิมอีกแล้วหรอวะ
“มึงยังเหลือจ่ายค่าปรับนะอย่าลืม” ตอนนี้มือมันเริ่มอยู่ไม่สุขแล้วครับ เลื้อยเป็นงูเลยนะมึง แล้วปากจะไซร้หาอะไรครับแถวๆกกหูกูเนี่ย ดีได้ไม่ทันไร ความหื่นมาอีกแล้ว
“ค่าปรับให้จ่ายเป็นอะไรวะพี่ ผมไม่มีตังนะ เดี๋ยวต้องจ่ายค่าอุปกรณ์ทำโปรเจคตอนปีสามอีก” ยิ้ม...ยิ้มแบบนี้กูรู้เลย...แล้วจะแลบลิ้นทำไม...หล่ออย่างเดียวไม่พอ...มึงขอความดาร์ค ความแบด ความร้ายมาพ่วงด้วยทำไม...รู้ไหมว่าแค่จ้องตาก็ใจสั่น...อย่าร้ายกับกูนักได้ไหมวะ?!
“จ่ายเป็นตัวมึง”
“ถ้าค่าปรับเป็นตัวผมงั้นผมก็จ่ายค่าปรับให้พี่ไปแล้วเกือบแทบทุกวันดิวะ ขี้โกง! ชอบเอาเปรียบ!”
“เปล่า กูมันขี้เอา แล้วก็ไม่ได้เอาเปรียบ...แต่เอามึง” เชี่ยยยยยยยย! ชัดเจนได้อีก
“แล้วถ้าผมไม่จ่าย?!”
“มึงก็ต้องติดคุก...ติดอยู่บนเตียงกับกูทั้งคืน” เหมือนกูมีทางเลือก? แต่ฟังๆดูแล้วกฎหมายมาตราไหนของมึงวะเลือกข้อไหนกูก็เสียเปรียบ แล้วก็ไม่ได้ต่างกันเลยกูจะจ่ายค่าปรับหรือไม่จ่ายเนี่ย!
“ผมจ่ายก็ได้ แต่ผมขอเป็นคนคุมเกมส์นะ”
“หึ...ยังไม่เลิกคิดจะกดกูอีกหรอ?”
“ไม่! ให้ตายก็ไม่ล้มเลิกความตั้งใจ วันนี้ผมจะทำให้ได้คอยดู!”
“ยอมครับ...แล้วทำให้ได้อย่างที่พูดนะ” พูดจบมันก็ช้อนตัวผมขึ้นแล้วพาผมไปที่เตียง...กูต้องเป็นฝ่ายอุ้มไม่ใช่หรอวะ แค่เริ่มแรกมันก็ไม่ใช่แล้ว กูว่ามันไม่ใช่แล้วนะ แล้วทำไมเสื้อผ้ากูถึงเริ่มถูกมึงถอดหายไปทีละชิ้นสองชิ้น มันไม่ใช่แล้ว กูว่ามันไม่ใช่แล้วนะ อะไรคือมึงคร่อมร่างกู....กูว่ามันไม่ช่ายยยยยยยยยยยย!!!!!
......................................................
..........................
......
..
“อือ...อะ...อ๊า..อึก..อ่ะ” ฝันเป็นจริง...ในที่สุดก็ได้กดไอ้พี่เหนือสมใจ...และผมเป็นคนคุมเกมส์เองทั้งหมด
“อึก...ปอนด์...อย่าใจร้อน...ค่อยๆเดี๋ยวเจ็บ” เห็นไหมมีกลัวเจ็บ...มีบอกให้เบาๆ ได้ครับเดี๋ยวปอนด์จะทำค่อยๆนะพี่เหนือคนดี
“อือ...อ๊ะ...มะ...ไม่เข้า...พี่เหนือ...อึก...” ผมพยายามแล้ว...ทิ้งน้ำหนักลงไป...แต่ทำยังไงก็ไม่เข้า...จนไอ้พี่เหนือต้องโน้มคอผมที่ยังทาบทับร่างของมันลงไปบดจูบแรงๆ...มืออีกข้างก็สะกิดที่หน้าอกผมให้สะดุ้งเป็นระยะ...ก่อนจะผละไปจับเอวของผมไว้...จากนั้นมันก็
“อ๊า...อ๊ะ...เบาๆ...ผมเจ็บ” ทุบไหล่มันแรงๆไปที...เห็นมันยกยิ้มร้าย...แกล้งผมอีกแล้ว...ถึงได้กดตัวผมให้กลืนกินร่างของมันแบบนี้...ใช่ครับ...ย้ำว่า...กดตัวผมให้กลืนกินร่างของมัน...บอกแล้วว่าผม..........................จะเป็นคนคุมเกมส์เอง...แล้วมันก็จัดให้สมใจครับ...รวดเดียวมิดคันเกียร์...ต่อไปก็หน้าที่ผมต้องใส่เกียร์เดินหน้าแล้วสินะ
“อ๊า...อื้ม...อ๊ะ...พี่...ผมว่าแบบนี้...อ๊ะ...มันไม่ถูกนะ...อ๊า” พูดไปแต่ก็ชันเข่าทั้งสองข้างขึ้น...กดน้ำหนักรับร่างของมันให้เข้ามาได้ลึกเต็มที่...ลึกไป...ลึกจนขาแทบไม่มีเรี่ยวแรง...อีกคนก็คอยแต่จะแกล้งกระดกตัวขึ้นกระแทกฝังร่างมันเข้ากับตัวผม...น่าโมโห...เอามือซ้ายวางทาบที่หน้าท้อง...ส่วนมือขวายันไปด้านหลังเพื่อใช้เป็นแรงส่งตัวยามยกขยับเคลื่อนกายขึ้นลง...รับร่างของอีกคนที่นอนยิ้มร้ายจ้องมองมาไม่วางตา...วันนี้มันก็กลับมาร้ายใส่ผมอีกตามเคย
“ฮัก...อ๊ะ...อ๊ะ...อื้อ...” ผมได้คุมเกมส์สมใจ...จะช้า...เร็ว...เบา...หรือแรงแค่ไหนก็ได้ดั่งใจ...ที่สำคัญผมได้กดไอ้พี่เหนือแล้วครับ...ได้ “กด” ลงไปแบบเน้นๆเลย...แค่คิดก็เจ็บใจ มึงหลอกกูอีกแล้วไอ้พี่เหนือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อึก...ปอนด์ครับ...ข้างในนะ” เวลาแบบนี้ละพูดเพราะ...ทำไมผมจะไม่รู้ความหมายที่มันขอ
“อ๊ะ...เคยห้ามพี่ได้ด้วยหรอวะ! อ๊ะ...แต่อาบน้ำให้ด้วยละกัน...อ๊ะ อือ” คุมเกมส์ต่อไปเรื่อยๆตามจังหวะที่ตัวเองบังคับ...เห็นสีหน้าตอนมันทรมานเวลาที่ผมขยับกายเชื่องช้าแล้วก็สะใจดีเหมือนกัน...ชอบแกล้งดีนัก...โดนคืนซะบ้าง
“อ๊ะ...อึก...ผมลืมถาม...ค่าปรับ อ๊ะ...ต้องจ่ายกี่รอบวะพี่?” เห็นมันยิ้มแบบนี้แล้วใจคอไม่ดีเลย
“ตามใจ”
“อ๊า...อึก..ตะ ตามใจผมหรอ?” มึงปราณีกูแล้วใช่ไหม...งั้นกูจ่ายแค่รอบเดียวพอ...ไม่อยากกดมึงแล้ว...คุมเกมส์อะไรก็ไม่เอาทั้งนั้น!!!!!
“ตามใจกูต่างหาก” เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!
“สัด!” เผลอสบถคำหยาบใส่มันไป...จากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเพราะมันลงโทษผมด้วยการสวนกายขึ้นมากระแทกร่างผมรัวเร็ว...รู้อีกทีผมก็ครวญครางไม่หยุด...ตามใจมันก็...ปาไปเกือบฟ้าสางโน่นละครับผมถึงได้นอน ถ้ารู้ว่าจ่ายค่าปรับจะทำผมหมดแรงไปขนาดนี้ผมคงไม่ยอม...รู้แบบนี้เลือกติดคุกผมคงไม่ต้องออกแรงเองไปแล้ว...เพราะท่านผู้คุมคงเป็นคนจัดการให้เองทุกอย่าง
แต่ผมว่า...ผมไม่ควรทำ “ผิดพลาด” ให้ต้องโทษแบบนี้อีกจะเป็นการดีที่สุด
บอกแล้ว...ว่าผมน่ะคุมเกมส์?
บอกแล้ว...ว่าผมจะกดมันให้ดู?
เห็นไหมว่าผมทำได้...และได้ทำ!!!!!
แต่ทำไมผมถึงไม่ดีใจซกนิดเดียว....ไอ้เชี่ยพี่เหนือ....หยุดร้ายกับกูซักวันมึงจะตายไหม?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
สำหรับเรื่องราวในวันนี้มันทำให้ผมได้รู้...ว่าผมจะไม่มีวันปล่อยให้มันหันหลังเดินจากผมไปอีก...ผมจะไม่ยอมยืนมองแผ่นหลังของมันที่ค่อยๆห่างออกไป...ผมสัญญากับตัวเองไว้แบบนั้น
ไปต่อกันด้วยตอนพิเศษเลยนะคะ โบนัสเอาใจนักอ่านที่หายไปนานมากกกกกกกกกกก :mew2: :mew1:
-
Special Valentine’s Day............... “อีกวัน”
“เหนือ เรื่องเรียนเป็นไงบ้าง?” คงเป็นเรื่องยาก...กับการที่คุณจะวางเอกสารในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณ
“ช่วงรับน้อง ยังไม่ได้เริ่มเรียนอะไรมาก”
“ฉันโทรไปบอกลุงของแกให้ช่วยดูแลแกไว้แล้ว มีปัญหาอะไรเขาจะช่วยจัดการทุกอย่างแทนฉัน”
“.............” อยากหายไปจากตรงนี้...อยากเดินหนีไปให้ไกลจากคนคนนี้
“แล้วนี่แกยังไม่เลิกแข่งรถอยู่อีกหรอ คณะที่แกเข้าใช่ว่าจะเรียนจบออกมาได้ง่ายๆ ถ้าแกยังทำตัวเหลวไหลไม่เลิก ฉันอาจจะต้องส่งแกไปเรียนเมืองนอกให้ห่างไกลเพื่อนเสเพลพวกนั้น” เป็นตัวผมที่คุณห่วงใย?...หรือแค่เพียงคำว่า “นวพงษ์พันธ์กูล” ที่ติดตัวผมออกมาตั้งแต่เกิด
“คุณไม่มีสิทธิ์ห้ามผม”
“เหนือฟ้า! อย่ายั่วโมโมฉันถ้ายังอยากใช้ชีวิตกับเพื่อนสองตัวชั่วๆของแกอยู่” แฟ้มเอกสารในมือถูกฟาดลงกับโต๊ะ...เวลาแบบนี้ใช่ไหม...ที่ผมได้อยู่ในสายตาคุณ
“.............” จำไม่ได้แล้วว่าเคยพูดจากันดีๆตอนไหน...ทุกครั้ง...เป็นผมเองที่เดินออกมา
“เฮ้อ...ฉันละปวดหัวกับแกจริงๆ ถ้ารู้ว่าแกเป็นแบบนี้ ฉันน่าจะให้แกไปอยู่กับแม่แกซะ!” ต่างกันตรงไหน...อยู่กับใครก็ค่าเท่ากัน...คนหนึ่งใกล้ก็เหมือนไกล มีแต่คอยผลักไสให้ไกลห่าง...อีกคนก็ทิ้งไปให้อ้างว้าง ต้องเดียวดายอยู่ลำพัง
“............” อย่างน้อยตอนนี้ในหัวคุณก็พอจะมีเรื่องของผมอยู่บ้าง
“ตกลงแกจะไม่เลิกแข่งรถ แล้วก็ยังจะคบไอ้เพื่อนเลวๆพวกนั้นอยู่ใช่ไหม?”
“คุณจะด่าจะว่าอะไรผมก็ได้ แต่กับเพื่อนผมคุณไม่มีสิทธิ์!” เพื่อนชั่ว เพื่อนเลวที่คุณกำลังพูดถึงมันคอยอยู่ข้างกายผมมากกว่าคนที่ได้ชื่อว่าพ่ออย่างคุณด้วยซ้ำไป
“แกเห็นเพื่อนดีกว่าพ่อหรอ!”
“ใช่” คิดแบบไหนก็แค่บอกไป...ไม่มีลังเลกับคำถามงี่เง่าแบบนี้
“ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้ลูกทรพี!” ไม่รู้ทำไมถึงยิ้ม...ยิ่งเห็นคนตรงหน้าหัวเสียมากแค่ไหน...ยิ่งรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก
“ผมไปได้แล้วใช่ไหม?”
“เฮ้อ...แล้วเงินที่ฉันโอนเข้าบัญชีให้แกทุกเดือนพอใช้ไหม?” กุมขมับ...ถอนหายใจ...ทำหน้าอมทุกข์...เคยมีครั้งไหนบ้างที่อยู่ต่อหน้าผมแล้วคุณจะส่งยิ้มมาให้...ไม่เลย...ผมไม่เคยได้เห็นมัน
“มีแค่สิ่งนี้สินะที่คนแบบคุณให้ผมได้ วางใจเถอะครับ เงินของคุณต่อให้ผมใช้ทั้งชาติก็คงไม่หมด” กำมือแน่น...อยากให้แน่นจนเป็นแผล...ให้เลือดซึมไหลออกมา...แทนความรู้สึกเย็นชาที่ผมเป็น...ถ้ายังร้องไห้ได้เหมือนตอนเป็นเด็กคงดี...มารู้ตัวอีกที...ก็กลายเป็นคนแบบนี้ไปซะแล้ว... “ไร้หัวใจ” ใครๆก็บอกว่าผมเป็นแบบนั้น
“เดี๋ยว...เมื่อไหร่กันเหนือฟ้า...ที่แกเลิกเรียกฉันว่า “พ่อ”...” ขาที่กำลังก้าวออกไป...จำต้องหยุด
“.............” นั่นสิ...เมื่อไหร่กัน...พอคิดย้อนดู...เมื่อไหร่กันที่คุณ...เคยทำตัวให้ผมควรเรียกว่า “พ่อ”...เมื่อตอนที่นั่งรอให้คนขับรถมารับกลับบ้านในขณะที่คนอื่นๆเดินจูงมือพ่อแม่กลับไป?...เมื่อตอนที่พ่อบ้านเซ็นลายเซ็นเป็นผู้ปกครองแทนให้ในทุกเรื่อง?...เมื่อตอนวันเกิดที่ผมได้ของขวัญราคาแพงกับการ์ดอวยพรเป็นข้อความเพียงไม่กี่บรรทัดในทุกๆปี?...เมื่อตอนที่ผมเห็นหน้าคุณในจอทีวีหรือในหน้าหนังสือพิมพ์มากกว่าการได้เห็นตัวจริงที่บ้าน?...แค่ส่วนหนึ่ง...เป็นเพียงส่วนหนึ่ง...แต่แค่นี้สำหรับผม...มันมากมายเกินกว่าจะเรียกคุณว่า “พ่อ”.................ไม่เคยอ้อนวอน ไม่เคยร้องขอ ไม่เคยพูดสิ่งที่เก็บไว้ในใจออกไป นานวันเข้าก็เริ่มกลายเป็นความชาชิน...จนไม่มีความรู้สึกอะไร...เฉยชาต่อทุกสิ่ง...สุดท้ายก็ไร้หัวใจ
“ฉันเป็นห่วงแกนะเหนือฟ้า”
“ถ้าคุณทำได้เพียงเสี้ยวหนึ่งของที่พูดบ้างคงดี” เป็นอีกครั้งที่ออกจากบ้านมาโดยไม่มีจุดมุ่งหมายว่าจะไปไหน เห็นสองข้างทางประดับประดาไปด้วยไฟกระพริบ...อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงวันนั้น...วันที่คนอื่นมี...แต่ผมไม่มีวันได้สัมผัส...วันแห่งความรัก
“มึงอยู่ไหนไอ้เหนือ” เสียงไอ้เพื่อนเลวที่ว่าดังลอดมาตามสาย
“บนรถ”
“กวนตีน ตอบกูมาว่ามึงกำลังจะไปไหน เดี๋ยวกูไปหา”
“..............”
“ไอ้เหนือกูมินนะ มึงอยู่ไหน พวกกูอยากเจอมึง” ไอ้แทนคงถูกแย่งโทรศัพท์...น้ำเสียงร้อนรนไม่ต่างกัน...เพื่อนเลวที่คุณว่า...มันอยากเจอหน้าผมมากกว่าคุณด้วยซ้ำ
“อยู่บนรถ”
“สัด! มันใช่เวลาไหม มึงไม่เป็นไรนะ”
“อือ”
“เวรเอ๊ย! มาแบบนี้ท่าจะแย่ มึงขู่มันเอาให้มันพูดให้ได้นะว่าแม่งอยู่ไหน!” เสียงไอ้แทนดังแทรกขึ้น ไม่ต้องให้ไอ้มินพูดซ้ำก็ได้ยิน
“เหนือฟ้า อย่าให้กูต้องถึงขั้นสั่งลูกน้องให้ตามไปลากตัวมึงมานะ” หึ...น้ำเสียงแบบนี้ค่อยสมเป็นมัน...ถ้าเหนือฟ้าแค่โดนมาเฟียขู่แล้วกลัว...คงไม่ใช่กูแล้วไอ้มิน
“...............” เลี้ยวรถจอดเทียบริมฟุตบาท เปิดประตูลงไป สถานที่ที่คนพลุกพล่านแบบนี้ไม่ชอบเลย แต่...แค่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน...ไม่รู้ว่ายังมีที่ให้กลับไปอยู่รึเปล่า
“ไอ้เหนือ!” น้ำเสียงโกรธได้ที่ เจ้าชายมาเฟียกำลังโมโหขีดสุด
“ไว้ค่อยเจอกัน กูไม่เป็นอะไร” ไม่รอให้มันได้พูดแทรกก็ชิงตัดสาย กดปิดเครื่อง...ตอนนี้แค่อยากอยู่คนเดียว แหล่งขายของขึ้นชื่อ...เคยถูกไอ้แทนลากมาอยู่สองสามครั้ง มันพาเด็กมาซื้อของ นิสัยอย่างมันไม่มีทางที่จะมาเดินซื้อของในตลอดนัดถนนคนเดินแบบนี้ รวมถึงตัวผมเองด้วย สินค้ามือสอง สินค้าทำเอง แหล่งรวมวัยรุ่น...มันไม่ใช่ที่ที่ผมควรอยู่...บอกเลยว่าไม่ชอบ...แต่เพราะไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหนในเวลาแบบนี้
“หล่ออ่ะแก”
“อุ๊ย! ให้เดินเป็นเพื่อนไหมคะ”
“หล่อ...แต่เย็นชาจัง” กี่เสียงรอบตัวที่พูด ได้ยิน ไม่เคยใส่ใจ ชาชินกับอะไรแบบนี้...ลุ่มหลงในรูปกาย...มัวเมา...เงินซื้อได้ทุกอย่าง...ไม่เว้นแม้แต่ศักดิ์ศรี
“..................”
“เขามองฉันด้วยแก กรี๊ดดดดดดด!” แค่จะดูของที่วางขายอยู่รายทาง รำคาญที่ถูกเบียดเลยหันไปจ้องแบบหงุดหงิดดันร้องออกมาเสียงดัง อะไรกันนักหนา น่ารำคาญเป็นที่สุด!
“เลิกเบียดซักที รำคาญ!” พอให้ถอยห่างกันออกไปได้บ้าง แต่ก็ยังถูกเดินตามมาไม่เลิก
“จบไปแล้วนะครับสำหรับเพลงเพราะๆจากสุดหล่อของเรา สาวๆคนไหนเทใจให้เขาคนนี้เชิญร่วมสมทบทุนกับพวกเราได้เลยครับ เพื่อเป็นทุนการศึกษาแก่น้องๆผู้ยากไร้นะครับร่วมทำบุญกับพวกเราได้ตอนนี้ ก่อนจะไปฟังเพลงต่อไป” ผมเห็นฝูงชนยืนล้อมวงดนตรีเปิดหมวก มองเห็นแค่ไกลๆ รู้ว่ามีกันสี่คน หนึ่งคนกีตาร์ ที่ผมมองไม่เห็นหน้า อีกคนเล่นเบส คนร้องนำหน้าตาโดดเด่น ส่วนคนที่ถือไมค์อยู่ตอนนี้ก็จัดว่าหน้าตาดี คงเรียกเงินได้ไม่น้อย
“ต่อไปให้มือกีตาร์ของเรามาร้องนำบ้างดีกว่านะครับ เสียงอาจจะไม่เพราะเท่ากับไนท์ที่เพิ่งร้องจบไปเมื่อซักครู่ แต่ก็ทนๆฟังเพื่อนผมหน่อยแล้วกัน ขอเสียงปรบมือให้ปอนด์หน่อยครับ” เสียงปรบมือดังขึ้น เดินเข้าไปใกล้อีกนิดเพราะอยากเห็นหน้า...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...หรือเพราะชื่อ...ปอนด์...เหมือนกับคนบางคนที่เคยเจอ
“โอ๊ะ ขอโทษค่ะ” อีกนิดเดียวก็จะมองเห็นหน้าแล้ว...ตัวถูกชน...บ้าไปแล้วรึไง...คนชื่อเหมือนกันมีออกเยอะ...โลกมันคงไม่กลมขนาดนั้น ทันทีที่เสียงกีตาร์แนว Acoustic Version ดังขึ้น...ตัดสินใจเดินผละออกมานั่งตรงม้าหิน...เสียงของใครบางคนดังขึ้น...นั่งฟังไปเงียบๆ...เหมือนถูกสะกดด้วยน้ำเสียงให้ตั้งใจฟัง
[เปิดเพลงอีกวัน ของซิงกูลาร์ตามไปด้วยจะเผลออมยิ้มเวลาอ่านค่ะ เผื่อใครอยากเข้าใจความรู้สึกของพี่เหนือในตอนนี้เพิ่มมากขึ้น ลองเปิดเพลงนี้ฟังด้วยนะ o13]
อีกวัน ที่ตัวฉันลืมตา
และพบกับวันที่เป็นอีกวัน
ที่ฉันยังเดียวดาย
อีกวัน ที่ตัวฉันยังรอ
ให้พบกับวันที่ความผิดหวัง
ในใจฉันจางไป
ไม่พบ ไม่เจอ
กับวันเวลาดีดีเหล่านั้น
ไม่ถึง สักวัน
หนึ่งวันที่ต่างออกไป
หากในวันนั้นไม่ใช่วันนี้
และวันพรุ่งนี้ ยังมาไม่เคยถึง
หนึ่งวันที่ฝัน ยังเป็นแค่วันหนึ่ง
ที่ทำได้แค่รอ ตัวฉันก็คงต้องรอต่อไป...
“เพลงนี้ผมอยากมอบให้คนโสดทุกคนในวันแห่งความรักนี้นะครับ...บางครั้งการที่เรายังไม่ได้พบกันในวันนี้...อาจเพราะเวลาต้องการให้เรา “รอ” ใครบางคน...และเมื่อถึงวันที่เราได้พบกัน...วันนั้นการรอคอยจะสิ้นสุดลง” ไม่รู้ทำไมถึงได้เผลอยิ้มออกมา...อาจเป็นเพราะความคิดโง่ๆแบบนั้น...มันช่างน่าขัน...รู้ตัวอีกทีก็ตั้งใจฟังน้ำเสียงนี้จนลืมเรื่องร้ายๆไป...กับคนที่แม้แต่หน้ายังไม่เห็น...กลับมีแรงดึงดูดได้มากมายขนาดนี้
“วันนี้ก็เป็นแค่ “อีกวัน” สำหรับกู” หันไปมองกลุ่มฝูงชนเดิมที่เหมือนคนจะเพิ่มขึ้น...พูดออกไปแบบนั้น...ก่อนจะเดินกลับไปที่รถ...ขับออกมา...อย่างน้อยวันนี้ก็ไม่น่าเบื่ออย่างที่เคย...และ
“ถ้ามันจริงอย่างที่มึงพูด...ซักวันมึงกับกูคงได้พบกัน”
ตอนพิเศษดีเลย์ไปหลายเดือนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :ling1: :katai1: ช่วงนั้นI-AMมันยังยุ่งเรื่องฝึกงานอยู่เลยทำให้แต่งได้ไม่จบค่ะ มาแต่งจบอีกทีก็ผ่านไปแล้วหลายเดือน แต่ไม่ว่ากันนะ อเลนอ่านแล้วชอบตอนนี้นะ ทำให้เข้าใจความคิด ความรู้สึก แล้วก็รักพี่เหนือมากขึ้นกว่าเดิมอีก :heaven
ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ทั้งตอนหลักและตอนพิเศษ ทุกความเห็นสร้างกำลังใจให้กับนักเขียนเป็นอย่างมากเลยนะคะ ถ้านักเขียนมีกำลังใจ อเลนก็จะมีนิยายมาอัพให้ทุกคนได้อ่านกันเรื่อยๆนะ เม้นกันเยอะๆนะ :กอด1: :L2: :3123:
ปล. ยังมีตอนพิเศษอีกตอนนะ ขอให้อ่านให้สนุกค่ะ :hao7:
Special Part.............. “Summer Dream”
ฤดูร้อนสำหรับคุณคืออะไร?
ใครหลายคนเกลียดฤดูร้อน...หากแต่มีหนึ่งคนกลับรัก
เพราะฤดูร้อนนี้สำหรับบางคน...ฝันของเขากำลังเป็นจริง
[/b]
[Non Part]
“ร้อนมาก ร้อนสัด ร้อนเหี้ยๆเลยโว้ยยยยยยยย!” ผมแทบทนไม่ไหวหลังจากพาตัวเองเดินออกมาขึ้นรถหลังจากส่งงานเสร็จจึงขอแยกตัวกับพวกไอ้ปอนด์เพื่อกลับบ้านไปนอน เพราะเมื่อคืนพวกผมนอนค้างที่คณะ อดหลับอดนอนมาทั้งคืนยังมาเจอแสงแดดในยามบ่ายแบบนี้ทำเอาผมแทบคลั่ง...ผมเกลียดฤดูร้อน...โคตรของโคตรจะเกลียดเลย
“กูน่าจะพกร่มอย่างที่ไอ้ธามมันบอก เฮ้อ กลับบ้านไปขอดาร์ลิงมาติดรถไว้ซักคันคงดี” ดาร์ลิงที่ว่าก็แม่ผมเองนั่นแหละครับ นี่เป็นสรรพนามที่ผมใช้เทิดทูลท่าน
“เอ๊ะ! ขอโทษครับ ขอโทษ” เดินเลี้ยวตรงมุมตึก ร่างผมก็ถูกชนเข้าอย่างจัง ให้ตายสิ! คนกำลังหงุดหงิดอยู่ แต่ผมก็เป็นฝ่ายผิดด้วยที่รีบร้อนเกินไป พอเห็นว่าใครเป็นคนมาชน...ผมก็โกรธไม่ลงเลยจริงๆ
“เป็นไรไหมครับพี่ทีม?” ถามไปเพราะกลัวร่างบอบบางของคนตรงหน้าจะได้รับบาดเจ็บ รู้ว่าร่างกายของคนคนนี้มีค่ามากแค่ไหน เพราะเป็นถึงนักร้องคนดัง...ยิ่งได้เจอตัวใกล้ๆแบบนี้ก็ต้องยอมรับเลยว่าสวย...เป็นผู้ชายที่สวยสมคำล่ำลือจริงๆ...ผมเห็นพี่ทีมไม่บ่อยนักที่คณะ เพราะนานๆพี่แกจะเอางานมาส่งที คนดังก็แบบนี้แหละครับเวลาเป็นเงินเป็นทอง ใช่ว่าผมจะสนใจเรื่องของคนคนนี้หรอกนะครับ ก็แค่ไอ้คิมกับไอ้ปอนด์ชอบพูดกรอกหูอยู่ทุกวันเท่านั้นเอง
“มะ ไม่ พี่ไม่เป็นอะไร แล้วนนท์ละเจ็บตรงไหนรึเปล่า พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้นนท์ต้องเจ็บตัว” พูดไปก็จับแขน จับขาสำรวจร่างกายผมอย่างตื่นตระหนก ผมต่างหากที่ต้องห่วงกลัวพี่เจ็บ ถ้าเปรียบเทียบให้เห็นภาพชัดเจนก็คงเหมือนกับรถบรรทุกชนเข้ากับรถจักรยานนั่นล่ะ แล้วทำไมพี่จะต้องห่วงผมขนาดนั้นไม่เข้าใจ...พอรู้ว่าผมจ้องอยู่ก็รีบปล่อยแขนผมที่ลืมตัวจับไว้ทันที หน้าแดง หูแดง ไม่ยอมสบตาผมเอาแต่ก้มหน้ามองพื้น...เหมือนคนกำลังเขิน
“เอ่อ ใจเย็นครับพี่ทีม นนท์ไม่เป็นอะไร ไม่มีแผล ไม่เจ็บตรงไหนซักนิดเดียว”
“เฮ้อ ค่อยโล่งใจหน่อย อ๊ะ! แต่นนท์ รู้จักพี่ด้วยหรอ?” ตาที่ว่าปกติก็โตอยู่แล้วตอนนี้กลับโตมากขึ้นกว่าเดิม แถมยังจ้องมาที่ผมแสดงอาการดีใจอย่างปิดไม่มิด ปากบางอมชมพูฉีกยิ้มสวยร่าเริงอวดสายตา...แล้วแบบนี้ผมควรจะตอบว่าอะไรดี
“ใครจะไม่รู้จักพี่ทีมคนดังละครับ แฟนคลับพี่ก็เยอะรวมถึงเพื่อนสนิทผมด้วย เดือนสถาปัตย์ที่หล่อแล้วดังก็มีแค่ไม่กี่คนหรอกนะครับ เพียงแต่พี่กับผมไม่เคยมีโอกาสได้คุยกันเท่านั้นเอง อีกอย่างผมเป็นฝ่ายต้องถามพี่มากกว่าว่าพี่รู้จักผมได้ยังไง” ผมก็แค่คนธรรมดา ยศตำแหน่งอะไรก็ไม่มี แถมวันๆยังคลุกตัวอยู่แต่กับเพื่อนฝูงเป็นส่วนใหญ่ รุ่นพี่รุ่นน้องที่รู้จักก็มีแค่ในสายรหัส...แล้วกับคนดังระดับนี้...ทำไมถึงรู้จักผมได้?
“คะ คือ คือไนท์กับปอนด์เคยพูดถึงนนท์อยู่บ่อยๆ พี่ก็เลยรู้จัก...แต่ไม่กล้า...เอ๊ย...มะ ไม่มีโอกาสได้เข้าไปคุยด้วยซักที” นิสัยดีอย่างที่คนอื่นพูดไว้จริงๆ...คำว่าเพอร์เฟคคงน้อยไปสำหรับพี่ทีม...ไม่แปลกที่ไอ้คิมมันจะพร่ำเพ้อถึงขั้นยกเทิดทูลราวกับพี่แกเป็นนางฟ้านางสวรรค์ แต่เอาเถอะ...ผมมันพวกไม่ใส่ใจอะไร...ใครดีมาก็ดีตอบ...แค่นั้น
“อย่างนั้นเองหรอครับ แล้วนี่พี่ทีมกำลังจะไปไหนหรอครับ?” ดูเหมือนอีกคนจะลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังรีบอยู่ ผมจำต้องเตือนสติให้พี่ทีมก่อนการสนทนาระหว่างเราจะยืดเยื้อไปมากกว่านี้...อีกอย่างที่ที่เรายืนคุยกันอยู่มันก็กลางแดด...ขอย้ำว่ากลางแดด...ถึงผมจะถึกแค่ไหนแต่เรื่องความร้อนผมทนไม่ได้! กลับเป็นคนตรงหน้าผมที่มีสีหน้าสดใส มีรอยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้า แก้มแดงระเรื่อ ริมฝีปากยกยิ้มตลอดเวลา แค่มองหน้าผมก็ยิ้ม...พอผมยิ้มให้...ก็ยิ่งยิ้ม...ยิ้มอยู่นั่นแหละ...หรือเพราะพี่เขาเมาแดดหรอครับผมอยากรู้
“พี่กำลังจะเข้าบริษัทน่ะ แต่คงต้องไปแท็กซี่เพราะรถพี่น้ำมันหมด” เพิ่งเห็นอีกมุมของคนเพอร์เฟคแบบพี่ทีม...ก็เอ๋อใช่เล่นนะครับ ขับรถยังไงน้ำมันหมดยังไม่รู้...ท่ายกมือขึ้นเกาแก้มแบบเขินๆนั่นทำเอาผมใจเต้นแปลกๆ...บางที...ก็น่ารักไปนะครับ
“ให้ผมไปส่งไหมครับ ผมต้องผ่านไปทางนั้นพอดี” เห็นพี่ทีมฉีกยิ้มมากกว่าเดิม...ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วยนะ...เหมือนน้องหมาหูตั้งหางชี้เวลาเจอเจ้าของไม่มีผิด...คิดแล้วก็ต้องเผลอยิ้มตาม
“ได้หรอ? นนท์ให้พี่ไปด้วยได้หรอ?” ถามผมเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง แถมยังจับแขนผมเขย่าๆเป็นเด็กเจอของเล่นถูกใจแล้วอ้อนแม่ซื้อให้...พี่กำลังทำอะไรกับผมเนี่ย...หยุดทำตัวน่ารักใส่ผมได้แล้ว...หรือนี่จะเป็นแฟนเซอร์วิส?...ผมไม่ใช่แฟนคลับพี่นะครับ
“ได้สิครับ ผมว่าเราไปขึ้นรถดีกว่านะ คือตอนนี้ผมร้อนมากเลย” ช่วยรับรู้ว่าผมร้อนหน่อยเถอะครับ เอะอะอะไรก็จะยิ้มให้ลูกเดียว แดดเปรี้ยงขนาดนี้ยังสดใสร่าเริงอยู่ได้ ดูหน้าผมสิครับเหงื่อซกไปหมด
“อะ! พี่มีร่ม” พูดแล้วก็กางร่มสีน้ำเงินที่ถืออยู่ในมือก่อนจะยืดแขนสุดตัวเผื่อแผ่เงาร่มมาให้ผม...ห่วงผมก่อนตัวเองซะอีก...แฟนเซอร์วิสดีไปหน่อยนะครับ ทั้งที่ตัวโดนแดดไปเต็มๆแท้ๆ แล้วไหนจะเรื่องความสูงแค่ไหล่ผมนั่นอีก เห็นความพยายามในการยืดแขนยืดขาเล็กๆของคนตรงหน้าแล้วก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้...รู้ตัวอีกทีมือผมก็ฉวยเอาร่มมาถือไว้เอง ก่อนแขนอีกข้างจะรวบตัวคนร่างบางให้เข้ามาแนบชิดตัวผมเพื่อที่จะได้อยู่ในเงาร่มคันเดียวกัน...ไม่มีใครพูดอะไรกันอีก...ผมกระชับแขนโอบตัวพี่ทีมแน่นขึ้นเพราะไหล่พี่ทีมยังโดนแดด...ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกห่วงคนตัวเล็กนี่จะร้อนมากกว่าตัวเองในตอนนี้ไปซะแล้ว
“ขอบคุณครับนนท์” เดินมาจนถึงรถของผมในสภาพแทบจะสิงเป็นร่างเดียวกัน ดีนะครับที่ตรงนั้นไม่มีคน ไม่อย่างนั้นผมคงได้ลงข่าวหน้าหนึ่งว่าแอบคบหาดูใจกับนักร้องหนุ่มชื่อดังโชว์หราแน่ๆ ผมเปิดประตูรถให้พี่ทีมเข้าไปนั่ง ก่อนตัวเองจะเดินวนมาที่นั่งด้านคนขับ
“ขอเปิดวิทยุนะครับพี่ทีม” ขับรถออกมาได้ซักระยะ ถนนเส้นนี้ขึ้นชื่อเรื่องรถติดอยู่แล้ว ถึงแม้ระยะทางจากมหาลัยไปบริษัทที่เป็นสังกัดค่ายเพลงของพี่ทีมจะอยู่ไม่ไกลกันมากนัก แต่เพราะการจราจรก็ทำให้กินเวลาในการเดินทางไปมากโขยิ่งบวกกับเวลานี้ตรงกับเวลาของคนเลิกงานด้วยคงไม่ต้องพูดถึง
“ตามสบายครับนนท์” หันมายิ้มให้ผมอีกแล้ว...ไม่จ้องหน้าก็ยิ้ม...ไม่ยิ้มก็เอาแต่หันมาจ้องหน้าผมตอนขับรถ...เป็นอะไรของเขานะ
“มีโค้กเย็นๆอยู่ในกระเป๋าที่วางไว้ตรงเบาะหลังนะครับ ผมลืมไปเลยว่าเพิ่งซื้อมา”
“นนท์อยากดื่มหรอครับ?” พี่ทีมเอียงคอถามผม...ให้ตายเถอะครับ...คนอะไรน่ารักได้ทุกเวลา...น่ารักได้ทุกอิริยาบถจริงๆ...โดนลำแสงน่ารักทะลุทะลวงรุนแรงกว่าความร้อนที่แผดเผาอยู่ตอนนี้ทำเอาผมถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“ให้พี่ทีมนั่นแหละครับ ร้อนแบบนี้กินอะไรเย็นๆจะได้สดชื่นก่อนเข้างาน”
“นนท์ใจดี” พูดแล้วก็ก้มหน้า...แต่เห็นก็รู้ว่ากำลังเขิน...พี่จะแฟนเซอร์วิสผมบ่อยเกินไปแล้วนะครับ...เกิดผมหลงไปเป็นแฟนคลับพี่ด้วยอีกคนจะแย่เอา
“แบ่งกันนะ” พี่ทีมหันไปหยิบกระป๋องโค้กออกมาจากกระเป๋า บรรจงเปิดมันก่อนจะเอาหลอดเสียบเข้าไปแล้วดูด...ทำหน้าตาสดชื่นเต็มที่...จริงๆก็คงจะร้อนแบบผมเพียงแต่ความอดทนของพี่ทีมสูงกว่าผมมาก
“อะ ตานนท์บ้างแล้ว” พี่ทีมยื่นขวดโค้กส่งให้ผมบ้าง
“นนท์ขับรถอยู่นะครับ ป้อนหน่อยได้ไหม?” ไม่รู้ทำไมถึงได้พูดออกไปแบบนั้น...หรือเพราะอยากเห็นอีกคนแสดงอาการเขิน...ซึ่งมันได้ผล...ได้ผลมากด้วย...แก้มที่ว่าแดงแล้วตอนนี้กลับแดงยิ่งกว่าเดิม...แถมรอยยิ้มที่คอยแต่จะส่งมาให้ผมในตอนนี้กลับฉีกยิ้มกว้างและสดใสเป็นเท่าตัว...กลายเป็นว่าผมก็ชักจะเริ่มเขินไปด้วยแล้วสิ
“.......................” มือเรียวจับหลอดแล้วยื่นมาใกล้ปากผม...ผมก้มลงไปดูด...ก่อนจะแสดงสีหน้าสดชื่นให้อีกคนได้อมยิ้ม
“แบบนี้เหมือนจูบทางอ้อมเลยนะครับ” บึ้ม! เหมือนผมจะเห็นหน้าของคนข้างๆระเบิด...สงสัยผมจะแกล้งแรงไป...ถ้าพี่ทีมมุดหน้าลงไปกับกระจกรถได้...ผมว่าพี่คงทำไปแล้ว...พี่ทีมแสดงหลายมุมให้ผมได้เห็น...พี่ทีมที่ผมเห็นในทีวี กับ พี่ทีมที่อยู่ข้างๆผมตรงนี้เหมือนเป็นคนละคน...และแน่นอนว่าผมชอบพี่ทีมที่อยู่ตรงนี้มากกว่า
“ใครว่านางฟ้าอยู่แค่บนฟ้า~” จังหวะเหมาะที่เพลงจากวิทยุเปิดเพลงของวงโปรดและท่อนที่ผมชอบขึ้นมาพอดี...เป็นช่วงที่เราสองคนต่างเงียบ...เลยทำให้เนื้อเพลงท่อนนี้ส่งผ่านความรู้สึกของผมตอนนี้ได้ชัดเจน
“เหมือนในเพลงเลยนะครับ” ผมพูดขึ้นทำลายความเงียบ...ในขณะที่เพลงนี้ยังคงดังต่อไป...และเนื้อเพลงท่อนนั้นกำลังจะวนกลับมาอีกครั้ง
“นนท์หมายถึงอะไรหรอครับ”
“ใครว่านางฟ้าอยู่แค่บนฟ้า.......................แต่กำลังนั่งอยู่ข้างๆผมตอนนี้ไง” ผมพูดต่อจากเนื้อเพลงที่วนกลับมาอีกรอบ...ให้ตายเถอะไอ้นนท์ นี่มึงกลายเป็นคนเสี่ยวขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดแล้วอยากจะเอาหัวโขกพวงมาลัยตาย...แทบไม่กล้าหันไปมองคนข้างตัวในตอนนี้เลยครับ...อายเกินกว่าจะสู้หน้า
“เอ่อ พี่ทีมชอบฤดูร้อนไหมครับ ผมไม่ชอบฤดูร้อนมากๆเลย มองไปทางไหนก็เหมือนจะมีแต่ไฟลุกพรึ่บพรั่บเต็มไปหมด” ต้องหาเรื่องชวนคุยกลบความเสี่ยวเมื่อครู่นี้ก่อนครับ...ไม่อย่างนั้นคงได้นั่งเงียบไม่กล้ามองหน้ากันไปแบบนี้ตลอดทางเพราะต่างคนต่างอายแน่ๆ
“แต่พี่ชอบฤดูร้อนนะ..................เพราะฤดูร้อนทำให้ฝันของพี่เป็นจริง”
“เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะครับ” เป็นเพราะท้ายประโยคพี่ทีมพูดเสียงเบาเกินไปจนทำให้ผมไม่ได้ยิน...รู้แค่ตอนพี่เขาพูดทั้งสีหน้า แววตา และรอยยิ้ม...เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขจนผมรู้สึกได้...สงสัยพี่ทีมคงจะชอบฤดูร้อนมากจริงๆ
“ขอบคุณนนท์มากเลยนะครับที่มาส่ง เอ่อ ถ้าไม่ว่าอะไรพี่ขอเบอร์โทรศัพท์นนท์ได้ไหม พอดีพี่อยากจะเลี้ยงข้าวขอบคุณนนท์” พอรถผมจอดเทียบที่หน้าบริษัท พี่ทีมก็หันมาขอเบอร์ผม ผมบอกเบอร์โทรศัพท์ตัวเองให้พี่ทีมไป...ก่อนคนตัวเล็กจะโบกมือทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าตึก แต่ก็ไม่วายหันกลับมามองผมเป็นระยะๆ...จนตัวเองเดินชนประตูกระจกเข้าอย่างจัง ทำให้ยามถึงกับต้องวิ่งมาดู...ผมกลั้นขำไว้ไม่อยู่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาลั่นรถ...คนอะไรน่ารักแล้วยังซุ่มซ่ามอีก...อีกคนคงจะอายถึงได้รีบวิ่งขึ้นตึกไปทันที...ผมมองจนร่างบางลับสายตาไปก่อนจะเริ่มเคลื่อนรถออกจากหน้าบริษัท
“..........................” ขับไปได้ซักพักก็มีเสียงเตือนจากแอพพิเคชั่นไลน์ให้รับแอดใครบางคน...ผมเผลอยิ้มไปในทันทีที่เห็นรูปดิสของคนคนนั้น...จะเป็นใครซะอีกนอกจากคนที่วิ่งเอาหน้าไปชนประตูเมื่อซักครู่
“ขนาดสเตตัสยังขึ้นว่า ฉันรักฤดูร้อน” ชอบจังเลยนะหน้าร้อนเนี่ย ก่อนจะมีข้อความส่งมาถึงผม
หัวเราะเยาะคนอื่นนิสัยไม่ดี
พร้อมกับสติ๊กเกอร์กระต่ายโคนี่ทำหน้าโกรธ...เห็นแค่นั้นผมก็ถึงกลับหลุดขำออกมาอีกรอบ ก่อนจะกดส่งสติ๊กเกอร์หมีบราวน์ไปง้อขอโทษ อีกคนกดอ่านแต่ก็ไม่มีอะไรส่งตอบกลับมา ตอนนี้คงกำลังทำงานอยู่ ผมเก็บโทรศัพท์เข้าที่ก่อนจะหันมาสนใจขับรถต่อ...รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิมมาก
บางครั้งฤดูร้อน...ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดไว้ซะทีเดียว
หรือเป็นเพราะใครบางคนที่เข้ามาทำให้ฤดูร้อนของผมเปลี่ยนไป?
ตอนนี้เป็นคู่ของพ่อนนท์นะคะ ไม่รู้ว่าพ่อนนท์จะรู้ไหมนะว่าตัวเองได้ทำให้ความฝันของรุ่นพี่บางคนเป็นจริงไปซะแล้ว แต่อเลนก็เพิ่งจะรู้นะคะว่าพ่อนนท์ของเพื่อนๆก็เสี่ยวใช่เล่น โดยส่วนตัวอเลนชอบตอนนี้มากอ่านไปยิ้มไปค่ะ เลยขอI-AMให้มันแต่คู่อื่นๆน่ารักๆๆๆๆแบบนี้บ้าง มันบอกจะจัดให้ค่ะ แต่จะเป็นคู่ไหนคอยลุ้นกันเอานะ :heaven :hao7: :hao6:
ปล.ให้ดอกไม้กับนักอ่านทุกคนเหมือนเดิมนะคะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: I-AMมันฝากมาบอกว่าคิดถึง แวะไปที่เพจI-AMได้เลยนะ
ปล.2 ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ อเลนอัพเอาใจแบบรวดเดียวจบ ส่วนI-AMก็นั่งปั่นต้นฉบับแบบข้ามวันข้ามคืนไปแล้ว ยังไงก็ฝากติดตามแล้วก็ให้กำลังใจนิยายเรื่องนี้กันต่อไปเรื่อยๆนะ ขอบคุณสำหรับคนที่รอค่ะ :mew4: :L1:
-
โครตคิดถึง เหนือ-ปอนด์เลยๆๆๆๆ
ปอนด์นายฮามากๆๆๆๆๆ น่าร๊าาากที่สุด
ได้กดเหนือสมใจ 555+
-
อุต๊ะ ตาฝาดหรือไร เหนือ ปอนด์
-
ขอบคุณคร้าบบบบบ กลับมาอีกครั้งได้อ่านอย่างจุใจ
แต่พอได้อ่านก็อยากอ่านอีก อย่าหายไปนานขนาดนี้อีกนะคร้าบบบบ ขอร้อง
ปอนด์น่ารักเช่นเคย อิจฉาไอ้พี่เหนือจริงๆเลย
เอาตอนต่อไปมาส่งไวไวนะฮะ ขอบคุณล่วงหน้าเลยอ่ะ
-
มาต่อแล้ว ดีใจอ่ะ
หนูปอนด์ก็ซื่อได้ใจจริงๆ อย่างนี้แหละถึงจะสมเป็นหนูปอนด์
:impress2:
-
ในที่สุดก็มาต่อ! :a2:
หายไปซะนานเลย
มาต่อคราวนี้ได้อ่านเต็มที่เลย ขอบคุณมากนะคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ ทั้งคนแต่งคนลงเลย :กอด1:
-
เต็มอิ่มแบบยาวๆ :กอด1: :กอด1: ปอนด์มันล้ำจริงๆ พี่เหนือโชคดีมากๆที่ได้มันเป็นแฟน555 :m20:
ใครจะคู่ชีต้าร์น้ออออออ
-
มาจิ้มๆ คิดถึงมากกกก
-
คิดถึงเหนือปอนด์มากๆ
ได้อ่านเต็มที่สุดๆ แล้วมาต่ออีกนะค้าาา
:pig4:
:mew1: :mew1:
-
ปอนด์ก็ยังซื่อได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
ชอบคู่นนท์กับทีมอ่ะน่ารักสุดๆ
-
น้องปอนด์ กะ เหนือฟ้าาาาาาา
-
คิดถึงเหนือกะปอนด์สุดๆๆฃ
อยากอ่านนนท์กะพี่ทีมอีก
-
กอดคนเขียนกับคนโพสต์แน่นๆเลย มาแบบสะใจมาก ปลื้มมมม :กอด1:
ในตอนหลักแบบว่าพี่เหนือช่างแผนสูงมากกกกกกกก ฉลาดทันคนสมชื่อเหนือฟ้าจริงๆ o13
รู้ทันแผนชีต้าร์ทุกอย่างเลยยยย(แต่อ่านแล้วก็กลัวหน่อยๆ กลัวพี่เหนือจะหลงเสน่ห์ลูกแมวยิ่งบอกเช็ดไอติมให้แบบนี้ :mew2:)
แต่เราว่าคงไม่มีใครอยู่กับพี่เหนือแล้วจะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก?อย่างปอนด์แล้วล่ะ :laugh:
แบบว่าปอนด์น่ารักกก คิดบวกได้อีก ช่างมองโลกในแง่ดี ฝุดๆ อะ
แบบต้องคู่นี้ ปอนด์กับพี่เหนือเท่านั้นถึงจะแบบเติมกันเต็มพอดี
คนนึงฉลาดดดดจะไปไหน + คนนึงก็ใสซื่อ? น่ารักกกก :impress2:
แต่แอบฮากร๊ากกกมากตอนปอนด์บอกว่าพี่เหนือดูซีรี่ย์แล้วอินจัดหักแผ่นเนี่ย แบบว่านี่ เหนือฟ้า จริงๆใช่ไหม :m20:
ขัดกับภาพพจน์อันโหดดุอย่างแรง แต่ก็ว่าไม่ได้ขนาดหมีพูห์คิกขุพี่แกยังชอบเลยนี่หว่า
ตอนพิเศษตอนแรก แบบโดนใจมากกกกก เค้าคิดเหมือนปอนด์เลย (ตอนนี้ก็ยังรออยู่ ฮา)
สงสารพี่เหนือนะแต่เอาน่ายังไงตอนนี้ก็ได้เจอน้องปอนด์ที่รอคอยแว้ววววว
จากนี้พี่เหนือจะต้องมีความสุขแน่ๆ :mew3:
ตอนพิเศษของนนนท์ ทำให้เห็นว่าฤดูร้อนช่างอบอุ่น?และฟินนัก
แหม เขินแทนพี่ทีมเลย นนท์ก็แบบหยอดได้อีกทั้งที่ไม่รู้ตัวว่าพี่ทีมน่ะชอบตัวเองขนาดไหนแล้ว :laugh:
ในที่สุดนางฟ้าก็ได้มีโอกาสลงมาแสดงตัวกับชายในฝันล่ะ พี่ทีมสู้ๆ รุกเข้าจีบเลย โอกาสมาแล้วววววว :a2:
รอตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียนคนโพสต์เลยค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เย้เย้ :กอด1: ในที่สุดก็มาต่อแล้ว
คิดถึงพี่เหนือกับน้องปอนด์มาก
น่ารักเหมือนเดิมเลยคู่นี้ :mew1:
ฤดูร้อนก็มีอะไรดีๆน๊า
อยากอ่านนนท์ทีม อีกจัง น่ารัก :impress2:
มาให้กำลังใจน๊า
รอ รอ ตอนต่อไป
ปล.ดูแลสุขภาพดีๆน๊า ร้อนนี้ร้อนได้ใจจริงๆ
-
โอ้ยยยยน่ารักกันหมดเลย ทั้งเหนือปอนด์ ทีมนนท์ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
ชอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
ปอนนี้กี่ทีก็ฮา มุกนมข้นก็ตามไม่ทัน
-
กรี๊ดดดดดดดด มาเต็มค่า พี่เหนือกับน้องปอนด์
น้องแกยังรั่ว มองโลกในแง่ดีเหมือนเดิมนะ ฮ่าๆๆๆ แต่ไอ้เด็กชีต้าร์นั่นมันน่าให้พี่เหนือกระทืบ อุ้ย รุนแรงไปนิด
ตอนพิเศษก็น่ารักทั้งสองพาสเลยค่าาา
ปล.อยากอ่านคู่พี่มินกับน้องธามแบบสวีทๆ บ้างอ่ะ อิอิ
:L2: :L2:
-
:laugh: ขำปอนด์อ่ะซื่อจริงๆเลย เหนือก็ได้ใจฝุดๆสะใจมาก o13
ส่วนคู่ทีม นนท์น่ารักอ่ะ ดีใจจังที่มาต่อจะรอนะค่ะ :katai2-1: :3123:
-
โคตรคิดถึงเลย ดีใจที่ได้อ่าน
-
ปอนด์น่าร๊ากกกกกก
ถ้าเจ้เป็นพี่เหนือนี่ทั้งรักทั้งหลงเลยนะเนี่ย
ไม่มีใครเหมือน ไม่เหมือนใครและไม่อยากให้ใครอยากเหมือน
-
มายาวมากกกกกก หายคิดถึงไปเยอะ
:ling1: :ling1: :ling1:
ปอนด์มันเป็นไรที่เหนือความคาดหมาย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่เหนือกับน้องปอนด์มาแล้ววววววววววววววววววววววว
ขอสารภาพตรงๆกับนักเขียนมา ณ ที่นี้เลยว่าแอบลืมเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
ชื่อตัวละครแต่ละคนนี่พยายามนั่งนึกนอนนึกอยู่นานเลยทีเดียวว่ามีความเป็นมายังไงบ้าง
แต่พอได้อ่านไปมาๆก็จำได้ขึ้นใจเลยว่าคนนี้เป็นยังไง...มันฝังรากลึกไม่แปรผันตรงกับกาลเวลาจริงๆ
ถึงนักเขียนจะไถ่โทษด้วยการแต่งตอนพิเศษและอะไรต่อมิอะไรมาให้อย่างยาวเหยียดแล้ว
แต่สำหรับคนอ่านยังถือว่าน้อยอยู่ดี ขอเยอะกว่านี้อีกได้มั้ยคะ *ฮาาาาาาาา*
เอาเถอะ แค่นี้ก็ถือว่าบุญเท่าไหร่แล้ว ยังไงก็ต้องขอบคุณนักเขียนมากเลยนะคะ
ดีใจมากๆที่เห็นว่านักเขียนยังไม่ทิ้งฟิคเรื่องนี้ไปไหน
กลัวจะเป็นมหกรรมการดองข้ามปีไปก่อนซะแล้ว
บอกเลยว่านั่งรีหน้าฟิคเรื่องนี้อยู่ทุกวัน...เมื่อไรจะมาสักที จิตใจเหี่ยวเฉาไปหมดแล้ว
แต่จากการตามติดข่าวคราวในหน้าเฟชก็พอจะรู้ว่าช่วงนี้นักเขียนติดงานติดธุระเยอะแยะไปหมด
อันนี้คนอ่านเข้าใจค่ะ และรู้โล่งขึ้นมาหน่อยที่ได้รับคำยืนยันว่าจะกลับมาอัพตอนใหม่ให้ในเร็วๆนี้
สุดท้ายก็ทำตามสัญญาจริงๆ...ได้อ่านสมใจอยากแล้ววุ้ยยยย o13
บวกเป็ดให้กับตอนใหม่ทุกตอนแล้วนะคะ :impress2:
*นอกเรื่องมานานเข้าฟิคสักที*
ลุ้นแล้วลุ้นอีกว่าจะมีดราม่ามาเซอร์ไพส์หรือเปล่า
เพราะจากตอนที่แล้วนู่นจำได้ว่าชีตาร์มีแผนร้ายจะมาแทรกระหว่างพี่เหนือกับน้องปอนด์
แต่เอาเข้าจริงๆเหมือนชีตาร์จะยังตามเกมไม่ทัน เพราะพี่เหนือเค้าเข้าขั้นเทพกว่านะจ๊ะ :katai2-1:
โหมดนี้รู้ทันหมดทุกอย่าง...แถมท้ายด้วยการพลิกเรื่องได้อย่างไม่คาดฝัน
เพราะคิดว่าน้องปอนด์จะเผลอเข้าใจพี่เหนือผิดไปตามเกมของชีตาร์ซะแล้ว
ี่ที่ไหนได้...กลับดีใจซะงั้นที่พี่เหนือยอมทำตามคำสั่งของตัวเอง
ปอนด์เอ้ยยยยย เด็กสมชื่อจริงๆ แบบนี้จะหนีพี่เหนือไปไหนพ้น
ไอ้เรื่องที่คิดจะจับพี่เหนือกดนี่ฝันไปก่อนสักสิบชาติแล้วค่อยมาคุยกัน
เป็นไงล่ะ...ได้กดสมใจอยากเลยมั้ยนั่น เล่นเกมบนเตียงจนถึงฟ้าสางกันเลยทีเดียว
แบบนี้ใครได้เปรียบกว่ากันว้าาาาาา :oo1: *พี่เหนือแม่งหื่นนนนนน*
แต่เอาตรงๆเลย......ชื่นชอบพี่เหนือมากเป็นพิเศษ....จะหาแบบนี้ได้ที่ไหนอีกกกกก
ทั้งรักทั้งหวงมาเต็มรูปแบบอย่างนี้หาไม่ได้อีกแล้วนะจะบอกให้
น้องปอนด์น่าจะภูมิใจที่มีผัว เอ้ยยย แฟนอย่างพี่เหนือออออนะ :z1:
กับตอนพิเศษของพี่เหนือนี่บอกเลยว่าแอบเศร้าอยู่เหมือนกัน
เหมือนจะมีครบทุกอย่างแต่มันก็ไม่ใช่อ่ะ
รู้เลยว่าทำไมพี่เหนือถึงเป็นคนเย็นชา ไร้หัวใจอย่างที่ใครๆเค้าพูดกัน
แต่ไอ้ประโยคหลังนี่คนอ่านขอค้านอย่างหัวชนฝาเลยได้ป่ะว่ามันไม่เป็นความจริงแต่อย่างใด
เพราะพี่เหนือเค้ามีหัวใจ รักเป็นห่วงเป็นได้ก็เพราะน้องปอนด์นี่แหละ
ผู้ที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงหัวใจของพี่เหนือให้มันมีความหวานเพิ่มมากขึ้น ฮิ้ววววววววว
แบบนี้พี่เหนือต้องให้รางวัลน้องปอนด์ฐานที่เข้ามามีบทบาทกับสี่ห้องหัวใจของตัวเองด้วยน้าาา
แต่บางครั้งก็อยากเห็นน้องปอนด์หึงพี่เหนือบ้าง...เอาแบบหึงจริงๆจังๆนะไม่ใช่บ๊องๆแบบนี้
มีแต่พี่เหนืออ่ะที่คอยตามหึงตามหวงเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียวนี่แหละ 555555+
ยังไงก็ต้องตามลุ้นกันต่อไปว่าจะมีวันนั้นอย่างที่คนอ่านหวังเอาไว้หรือเปล่า
*กอดขานักเขียนอย่างอ้อนวอนสุดจิต* (มีเถอะค่ะเราอยากเห็นมุมนี้ของน้องปอนด์บ้าง) :o12:
ส่วนคู่รองอย่างนนท์กับทีมนี่ แอร๊ยยยยยยยยยย
เค้ามาแบบเรื่อยๆแต่ทำเอาคนอ่านยิ้มตามได้นี่มันคือไรค๊าาาาาาา
นี่นนท์มองไม่ออกจริงๆอ่อว่าทีมรู้สึกยังไงกับตัวเอง
อาการออกจะชัดเจนขนาดนี้ก็น่าจะรู้ได้แล้วม้างงงงงงง????
แต่แหม่ คนนึงไม่ชอบฤดูร้อน แต่อีกคนกลับชอบฤดูร้อนนี่มันยังไงกัน
ทำเอาคนอ่านนั่งยิ้มเหมือนคนบ้าไม่รู้จักหยุดเอาซะเลยยย โว๊ะ รู้สึกอินเกินพิกัดไปแล้ววว :heaven
ยังอยากเห็นพัฒนาการของคู่นี้ต่อไป...
แต่ขอรีเควสอีกคู่นึงจะได้หรือเปล่า????
ตอนนี้อยากอ่าน+รู้ความเคลื่อนไหวของคู่แทนไนท์มากๆว่าสองคนนี้เป็นยังไงบ้าง
รักกันหรือยัง เป็นแฟนกันแล้วใช่ป่ะ?? หรืออะไรอีกหลายอย่างที่ทำเอาคนอ่านค้างมากกกกก
อยากได้ตอนพิเศษของคู่นี้สุดๆ จัดให้คนอ่านหน่อยนะคะ อ้อนวอนสุดๆแล้วอ่ะตัวว :call:
*กระโดดกอดพร้อมจุ๊บแถมให้อีกสองฟอดเลยเอ้าาาา*
-
คือปอนด์ฮากว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ส่วนนนท์พี่ทีมขอให้พี่ทีมสมหวังเร็วนะจ๊ะ
-
น้องปอนด์ กร๊ากกกกกกกกกกก เอ๋อออได้เสมอต้นเสมอปลายดีมากลูก
ส่วนคู่นนท์ทีมน่ารักอ่ะ แต่หล่ะคู่เค้าก็แตกต่างกันไปเนอะ มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง
-
กรื้ดดดดดดดดดดดดด เหนือปอนด์มาแล้ว ><
ปอนด์ก็ยังคงเป็นปอนด์อยู่วันยังค่ำสินะ แต่ก็เพราะนิสัยแบบนี้ที่ทำให้พี่เหนือ "รัก" ^^
-
สุขสุด ๆ อ่ะที่ได้อ่านเรื่องนี้ ปอนด์มันเอ๋อได้ใจจริง ๆ เป็นคนที่คิดบวกจน...เอิ่ม...สุดบรรยาย!!..พี่เหนืออยู่ด้วยแล้วมีความสุขแบบนี้นี่เอง เราไม่คิดว่าปอนด์มันจะคิดแบบนี้นะ น่ารักอ่ะ ...บอกแล้ว ซีต้าร์ อย่าหวังสร้างความร้าวฉาน :katai3:
ตอนพิเศษก็สนุก โดยเฉพาะตอนของนนท์ พี่ทีมน่ารักสุด ๆ แหม..พึ่งได้คุยกับพี่เค้าจริง ๆ จัง ๆ ครั้งแรกก็หลงเสน่ห์ซะละ นี่ถ้ารู้ว่าพี่ทีมแอบชอบด้วยล่ะก็ คู่นี้คงหวานเว่อร์อีกคู่อ่ะ :-[
ตอนหน้าอย่าหายไปนานนะคะ คนอ่านคิดถึง :กอด1:
-
ห่างหายไปนานกลับมาหนูปอนด์เรายังคงความอึนไว้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ถ้าไอ้เราเป็นอิพี่เหนือนี่ระเหี่ยใจอ่ะ. แต่อย่างว่านางรักของนางอะไรที่ปอนด์ทำก็แลน่าเอ็นดูและดูเอ็นทั้งนั้น
นนท์ทันน่ารักมาก. เป็นไปได้สูงที่พี่ทันเราจะรุกคืบ นางคงฟินหน้าร้อนนี้ไปอีกนาน
-
คุณพ่อนนท์จะหาแม่ให้ลูกๆทั้ง3คนได้แล้ว! 5555
ชอบคู่ไนท์-แทนมากกกกกกกกกกก อยากอ่านคู่นี้อีกๆ ><
เรื่องความซื่อ (หรือโง่?) ของน้องปอนด์ริวจะไม่ยุ่งนะคะ 55555
-
เหยยยย ตกใจเลยอ้ะ แบบ อ่านหัวข้อสองรอบเลยนะ มาอัพแล้วอ้ะ :o
กรี๊ดดดดด ดีใจจจจจจจจจ คิดถึงปอนด์คิดถึงพี่เหนือ คิดถึงแทนไนท์ อั๊ยๆๆๆ
-
เย่ หายไปนานเลยนะคะ
-
พี่เหนืออออ เหนือฟ้าจริง ๆ สุดยอดมากเลย o13 กลายเป็นว่า ที่เรากังวลไปต่าง ๆ นา ๆ กับฤทธิเดชเจ้าเด็กชีตาร์
ว่าจะมาทำให้ความรักของพี่เหนือน้องปอนด์ต้องวุ่นวาย ดราม่า กลับไม่ครนามือพี่เหนือเลยสักนิด รู้หมดทุกอย่าง
คุมเกมส์ได้หมดเลย ตอนที่น้องปอนด์ไล่พี่เหนือให้ตามไปขอโทษเด็กชีตาร์ บอกตรง ๆ ตอนนั้นโมโหน้องปอนด์มากเลย
เหมือนที่เพื่อน ๆ ว่า ว่าเหมือนหยามศักดิ์ศรีพี่เหนืออ่ะ แต่กลายเป็นว่า ดันเป็นไปตามที่พี่เหนือต้องการอยู่แล้วซะงั้น
ที่ทำให้แผนเด็กชีตาร์ไม่สำเร็จครั้งนี้ นอกจากเพราะความฉลาดของพี่เหนือแล้ว นิสัยเฉพาะตัวของน้องปอนด์ ก็คือสิ่งสำคัญ
ต้องนับถือในจิตใจดี ๆ แสนซื่อ มองโลกในแง่ดีของน้องปอนด์เลยนะ ขนาดเห็นรูปแฟนตัวเอง นัวเนียอยู่กับคนอื่นขนาดนั้น
ยังไม่โกรธ แถมดีใจที่แฟนตัวเองรักเด็กซะงั้น ฮามาก ไม่ใช่น้องปอนด์ คิดไม่ได้นะเนี่ย :laugh: แต่ก็ดีแล้ว อย่างที่พี่เหนือว่า
เพราะเด็กชีตาร์ รู้จักน้องปอนด์น้อยไปจริง ๆ นั่นแหละ ไม่เหมือนพี่เหนือเนอะ สมแล้วที่เป็นสุดที่รักของน้องปอนด์ :m1:
แต่ดูท่าทางแล้ว เด็กชีตาร์ จะยังไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ นะนั่น ครั้งต่อไปจะใช้วิธีไหนอีก พี่เหนือน่ะไม่น่าวิตกหรอก
แต่ที่น่ากังวล ก็คือ น้องปอนด์เนี่ยแหละ ความใจดีเกินไปจะกลายเป็นจุดอ่อนเข้าให้น่ะสิ ยังไงก็ขอให้พี่เหนือจัดการเด็กนี่
ให้เด็ดขาด จะได้เลิกมาปั่นป่วนชีวิตรักชาวบ้านเขาซะทีนะ ชิส์ :m16:
...
ตอนพิเศษ
ชีวิตครอบครัวพี่เหนือ ดราม่าเหลือเกิน น่าสงสารพี่เหนือ เฮ้อ มีพ่อแม่อย่างนี้ ถ้าลูกจะกลายเป็นเด็กมีปัญหาก็ไม่แปลกเลย
ดีที่ในชีวิตนี้ของพี่เหนือ ได้มีเพื่อนแท้อย่างพี่แทน พี่มิน และได้มีคนรักที่น่ารัก แสนดี โลกสวยสดใสอย่างน้องปอนด์
คอยมาเติมเต็ม ให้ชีวิตที่แห้งแล้งขาดน้ำหล่อเลี้ยงของพี่เหนือ ได้ชุ่มชื่น มีกำลังใจ มีหัวใจสำหรับรักน้องปอนด์คนเดียว :กอด1:
แต่ตอนนี้ เพิ่งรู้ว่า สี่หนุ่มเพื่อนซี้ เค้าเป็นนักดนตรีกันด้วยนะเนี่ย แหม่ พี่เหนือ เกือบจะได้เจอน้องปอนด์อีกครั้งแล้วเชียว
แต่ถึงไม่ได้เจอ แต่แค่เสียงเพลงและคำพูดกินใจของน้องปอนด์ ก็ได้เป็นสิ่งที่ปลอบประโลมใจช้ำ ๆ ของพี่เหนือได้แล้ว
อีกวัน และ อีกวัน ของพี่เหนือ ค่อย ๆ ผ่านพ้นไป เพื่อให้ถึงวันที่ สิ้นสุดการรอคอย เมื่อได้พบใครคนนั้นของพี่เหนือสินะ ซึ้งจัง
...
ตอนพิเศษ คุณพ่อนนท์
พี่ทีม น่ารักมากกก :m3: คู่นี้ช่างเหมาะสมกันจริง ๆ นนท์ช่างเปรียบเปรย รถบรรทุกชนจักรยาน แหม่ เห็นภาพชัดเลยนะ :pigha2:
นนท์ เรียกแทนตัวเองว่านนท์ กับพี่ทีมแล้ว รู้สึกน่ารักดีจังเลยอ่ะ ว่าแต่ ตอนนี้ เป็นตอนที่ นนท์กับพี่ทีม ได้คุยกันจริง ๆ จัง ๆ
ครั้งแรกใช่มั้ยอ่ะ ฮาพี่ทีมจริง อย่างที่นนว่าแหละ นนท์ต่างหากที่ต้องสงสัยอ่ะเนอะ ว่าพี่ทีม มารู้จักคนธรรมดา ๆ อย่างนนท์ได้ไง
แล้วพี่ทีม แสดงออกชัดเจนมากเลยนะว่าปลื้มแค่ไหนที่ได้มีโอกาสคุยกับนนท์ ส่วนนนท์ก็ไม่ใช่ว่าไม่สนใจพี่ทีมซะเลย
อย่างน้อย ก็มีใจเต้นกับท่าทางน่ารัก ๆ เป็นธรรมชาติของพี่ทีมบ้างแหละ มีเป็นห่วงเป็นใยพี่ทีม มากกว่าตัวเองซะด้วย
แหม่ กางร่มคันเดียวกันใต้แสงอาทิตย์เปรี้ยง ๆ ถึงไม่ใช่กลางสายฝน แต่ก็รู้สึกถึงความโรแมนติกได้เหมือนกันแหละน้า
แล้วอะไร มีจูบทางอ้อมกันด้วย แหม :-[ นนท์ก็ช่างหยอก พี่ทีมก็ช่างเขินจริง ๆ คู่นี้จะน่ารักมุ้งมิ้งมากไปแล้วน้า
พี่ทีม ชอบฤดูร้อน เพราะฤดูร้อนครั้งนี้ ทำให้ความฝันที่จะได้รู้จักกับนนท์ เป็นจริงแล้วสินะ หวานดีจัง ส่วนนนท์
ฤดูร้อนครั้งนี้ มีผลต่อคุณพ่อลูกสามมาก ๆ คอยดูแลชีวิตรักลูก ๆ มาเยอะแล้ว ถึงเวลาใส่ใจความรักตัวเองบ้างแล้วพ่อนนท์
อยากอ่านตอนที่ พี่ทีม ได้เจอนนท์ครั้งแรกจริง ๆ อ่ะ อยากรู้ว่า นนท์ไปทำใจดีอะไร ขนาดไหน ถึงทำให้พี่ทีมหลงรักนนท์
ได้มากขนาดนี้ จะมีมาให้อ่านมั้ยน้อ :impress: ชอบคู่นี้มาก ๆ ไม่แพ้คู่อื่นเลยน้า
.............................................................................
รอตอนต่อไปจ้า ของคู่อื่น ก็ขอน่ารัก ๆ แบบนี้มาบ่อย ๆ น้า แต่บอกตรง ๆ คู่อื่นไม่กังวล แต่ยังกลัวคู่พี่มินน้องธามอยู่เลยอ่ะ
อยากอ่านพี่มินน้องธามมาก ๆ แต่พอคิดว่าจะดราม่าแล้ว ก็กลัวจัง ไม่อยากให้น้องธามเสียใจเลยอ่ะ ฮือออ
เม้นท์ยาวมากไปซะแล้ว เป็นกำลังใจให้ I-AM และ อเลนคุง ต่อไปจ้า ขอบคุณทั้งสองคนมากค่ะ :L1:
-
น้องต้าร์ไม่ไหวระคะ กะเขมือบพี่เหนือสินะ สองตายังไม่แลเลยต้า
คดีมาพลิกตรงปอนด์นี่แหละ เฮ้อ จะน่ารักไปไหน คิดว่าแฟนคัวเองอ่อนโยนรักเด็ก
ชอบตอนค่อยๆ ลดโทษให้ หอมแก้มกันรัวๆๆๆ และแล้วปอนด์ก็ได้กดสมใจ เป็นนายเอกที่ฮามาก รักเธออ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณค๊าบบบบบบ
สำหรับตอนยาวๆ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ ^^
-
ตอนแรกนึกว่าจะกลับมาดราม่า ประมาณว่าชีตาร์มาทำให้ปอนด์เข้าใจเหนือผิด
ที่ไหนได้ไปเกาะแกะปอนด์แทน แล้วซ้อนแผนจัดการเหนือ
แต่คาดไม่ถึงว่าปอนด์มันมองโลกในแง่ดีสุดๆ (เรายังคิดไม่ถึงเลย)
ตลกปอนด์อ่ะ ต๊องดี คิดได้ไงแต่ละอย่าง
มายาวจุใจมากจ้า :mew1:
ตอนหน้าก็มาต่อไวๆนะ จะรอ :bye2:
-
ปอนด์ไม่เคยทำให้เราผิดหวัง กะความซื่อ(?) ของนาง5555 :m20: อ่านๆไป จะเศร้า จะซึ้งแต่ละที ก็กลับมาขำอีกเหมือนเดิม สมแล้วที่พี่เหนือมันทั้งรักทั้งหวง(มากกก) ตอนพิเศษคู่ นนท์ ทีน ทำเอาอมยิ้มแก้มแทบแตก มุ้มมิ้งๆ พี่ทีน ว่าที่คุณแม่ลูกสาม อิอิ :z1:
-
:laugh: ปอนด์เป็นอะไรที่เหนือคำบรรยายจริงๆ
จนอยากถามปอนด์เหมือนที่พี่เหนือถาม ว่า ปอนด์มึงไหวป่ะ :jul3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
กรี๊ดดดดดดดดดดด...ในที่สุดพ่อนนท์ของสาวๆ (มั้ย) ก็เจอเนื้อคู่
-
ตอนพิเศษน่ารักสุดๆ อมยิ้มตามตลอดเลย :hao7:
-
ยาวจุใจมากกกกกกกกก คือบับบบ พี่เหนืออออเท่มากค่ะ ส่วนปอนด์ก้แบบบบมองโลกในแง่ดีมากกก ชีต้านี่วางหมากผิดนะจ้ะ แทนที่จะมฝทำให้เค้าเงิกกัน ดันไปทำให้เข้าใจกันมากกว่าเดิมอีกมั้งเนี่ย :jul3:
-
ปอนด์ซื่อ(บื้อ) 555 ตอนพิเศษน่ารักสุดๆ :o8:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันน คืออ่านตอนล่าสุดไปนี่อยากจะบอกว่าปอนนนนนน โคตรซื่อ(บื้อ)เลยลูกเอ้ย ตอนแรกคิดว่าจะดราม่าอ่านจบเท่านั้นแหละฮากร๊ากก โอย5555 หัวเราะได้ตลอดจริงๆ รออ่านคู่ธามกับพี่มินอยู่นะคร้าบ(เฮียแกคแอบซาดิสอยู่มิใช่น้อย) ลุ้นมากกับคู่นี้ :impress2: :impress2: :impress2:
-
พี่ทีมน่ารักจังงง คือแบบว่าอิจฉานนท์เบยย 5555+ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เห็นว่าอัพก็ยังงงอยู่ เหลือบไปดูวันที่ เอ่อออ อ่านไปยังหว่า - - :a5: แทบกรี้ด555
อ่านจุใจหายคิดถึงเลยฮะ :katai3:
-
กระหน่ำไลค์ด้วยบวกและเป็ด
คิดถึงปอนด์ ยังซื่อและเป็นเด็กโง่ที่รักของพี่เหนือคนเดียวจริงๆ
555 เหมาะสมกันสุดๆ เลยคู่นี้
:heaven
เลื่อนลงมาอีก
พี่ทีมด้วยอ่า
จุใจมาก
ขอบคุณ
:mew1:
-
คือ จริงๆยังอ่านไม่จบนะ แต่ไม่รุทำไมข้ามไปอ่านตอนพิเศษก่อนซะงั้น คริคริ :laugh:
เค้าชอบน้องธามอ่าาา สวยใสไร้สติมวากกกก :hao6:
คู่ไนท์-แทนก้อน่ารักดีอ่าา แต่ไม่ค่อยชอบตาเหนือ เพราะสเตตัสเดียวตลอดน่าเบี่ยยยย :katai3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:ดีใจที่สุดเลยมาต่อแล้วววววววววววววววว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามอ่านทันแล้ววววววว อ่านวันเดียวเลยมาราธอนมากกกก เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านละอยากเม้นตลอดเวลา แต่เก็บไว้รวบยอดทีเดียวดีกว่า อิอิ ชอบมากๆๆๆๆๆ เลยค่ะ ฮาทุกตอนจริงๆ ฮาแบบปวดท้องเลย 5555555 น้องปอนด์น่ารักมากๆ ซื่อสุดๆ มองโลกในแง่ดี ชอบคนแบบปอนด์ พี่เหนือโหดมากกกแต่น่ารักมากเหมือนเหมือนกันเวลาอยู่กับปอนด์ ชอบเวลาที่พี่เหนือแสดงความรักกับปอนด์ สำลักความสุขตายได้เลยอ่ะ คู่ไนท์แทน แทนไนท์ นี่ฮาร์ดคอร์มากกกก รักกันด้วยลำแข้งชัดๆ 555555 คู่มินธามก็น่ารักกกกก พี่มินร้ายลึกอ่ะ แอบกลัว ส่วนธามนี่ปอนด์สองใช่มั้ย เหมือนกันเป๊ะ 555555555555 อยากถามแบบพี่เหนือบ้าง เพื่อนปอนด์แต่ละคนนี่มีใครเต็มไหม รวมตัวกันแต่ละทีมีแต่ความรั่ว ความฮา มาแบบจัดเต็มมาก 5555555555555555 ชอบมากๆ โดยเฉพาะตอนล่าสุด ฮามาก คิดว่าจะมีดราม่า ที่ไหนได้ ไอ้พี่ปอนด์มันซื่ออออ 555555555 เรื่องนี้ไม่เหมาะจะมีดราม่าจริงๆ อ่ะ ตราบใดที่นายเอกเรื่องนี้ยังเป็นพี่ปอนด์ อยากจิกหัวตัวเองมาตบ เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงงงงงง TT
ขอชมพี่ I-AM อีกนิด ชอบที่พี่บรรยายแต่ละมากค่ะ บรรยายได้เห็นภาพมากๆ โดยเฉพาะตอนที่ปอนด์โดนตุ๊กแกกัดผม อ่านแล้วเสียวหัวแทนเลย 5555555
ฝากถึงพี่อเลนคุงและพี่ I-AM สู้ๆ นะค้า ชอบนิยายของพี่มากๆ จะติดตามจนจบเลยยยย ถ้ามีรวมเล่มก็จะซื้ออออออ
ป.ล อยากรู้ว่านิสัยของพี่ I-AM ตัวจริงฮาแบบนี้ไหม เพราะแต่ละตอนที่พี่แต่ง แบบว่าฮามากกกกกก 555555 รอตอนต่อไปค่ะ
-
:-[ คิดถึงเหนือ-ปอน แต่พี่ทีมก็น่ารัก โอ้ย เลือกไม่ถวด เหมาหมดเลย :mew1:
-
เพิ่งได้อ่านตอนพิเศษล่าสุด พี่เหนือกับน้องปอนด์เป็นคู่กันจริงๆๆๆ เจอกันหลายรอบมาก ><
คู่พ่อนนท์กับพี่ทีมก็น่ารัก พี่ทีมน่ารักมากเลยค่ะ
-
แอร๊ยยย อ่านไปเขินไปกับพี่ทีม ฮ่าๆ :-[
-
โอ้ยยยย มาต่อแล้ว คิดถึงงงงง
ยาวมากอ่านจนอิ่มเลย(แต่ยังอ่านต่อได้อีก o18)
คิดถึงเหนือปอนด์มากกกกก น่ารักอ่ะ
คู่ทีมนนท์ เราแอบๆปลื้มอยู่นะค่ะ
แล้วมาต่อคู่นี้เรื่อยๆนะ เรารออยู่
เหนือปอนด์ด้วยนะ รักที่สุดดดดดด
-
ปอนด์น่ารักมาก ซื่อมาก พี่เหนือก็สุดๆ ดี ไนท์แทนก็ฮาฮาดี ธามมินก็น่าสนใจ
-
แอบมาดันให้คนเขียนเห็น ว่าเค้ายังรออยู่น๊าาาาาา ^^
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงง :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
คนแต่งจ้า เค้ารออยู่นะ...ชอบทุกคู่เรย :mew4:อยากอ่าน พี่มินกะน้องธามมากกก
มาดันๆ รอพี่เหนือกะน้องปอนด์ อยู่นะค้าาาา
:กอด1: :hao5:
-
พี่ทีม น่ารัก :mew1: :mew1:
-
คิดถึงๆๆๆๆๆ :ling1:
-
คิดถึงเหนือกับปอนด์ครับ มาต่อไวๆนะ
-
:mew2: :mew2: :mew2:คิดถึงจังงงงงงงงงงง :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
พี่เหนือยังคงเหนือชั้นเหมือนเดิม เด็กชีตาร์รึจะทันพี่เหนือได้
เปลี่ยนวิกฤตเป็นโอกาสได้ใจน้องปอนด์ไปเต็ม ๆ เอ๊ หรือเพราะอีกฝ่ายเป็นน้องปอนด์คนซื่อด้วยมั้ง
ต่อไปคงไม่กล้าดื้อกะพี่เหนือแน่นอน แล้วพี่เสือจะจัดการยังไงกะน้องชายตัวแสบนะ
ไม่งั้นน้องปอนด์อาจต้องเป็นคนคุมเกมส์ และถูกจับปรับบ่อย ๆ ตามใจพี่เหนือนะเนี่ย
อยากอ่านคู่อื่น ๆ ด้วยจัง(ถึงจะตามมาอ่านช้าไปนิดส์)
ส่วนคู่น้องนนท์กะพี่ทีมก็มีความคืบหน้าแย้ว พี่ทีมน่าเอ็นดูอะ
อย่างงี้ต่อไปน้องนนท์อาจเป็นฝ่ายตามติดพี่ทีมมั่งก็ได้ แต่พี่ทีมแอบของเบอร์น้องเนียมเลยนะ
ถ้าน้องนนท์รู้ว่าพี่ทีมเป็นคนที่แอบให้ของขวัญมาตลอดจะทำหน้ายังไงน๊า มีคนดังมาติดใจเนี่ย
ปล. อยากให้พี่เสือมีคู่ด้วยจัง น่าสงสารพี่เสืออะ
รอติดตาม และ บวก บวก เป็นกำลังใจให้ I- AM กะอเลนคุง ต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
:mew2: :mew2: :mew2:หายไปนานแล้วเน้อออออออออ :call: :call: :call: :call: :call:
-
:call: :call: :call:
-
:mew4: :mew4: :mew4:หายไปอีกแล้ว :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
สนุกมากค่ะ รอ,,,,,,รอ มาต่อนะค่ะ
-
คู่นนท์กับทีม ดูมุ้งมิ้ง่อ่ะ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
สวัสดีทุกคนและขอโทษทุกๆคนค่า เราหายไปนาน(มาก)อีกแล้ว :hao5:
:hao5:ครั้งนี้หายไปนานและไม่เข้ามาอัพเดทเลยทั้งในเล้าและในเฟสบุ๊ค ขอโทษมากๆค่ะ :z3: :z3:
ตามที่ได้เข้าไปโพสไว้ในเฟสบุ๊คนะคะ I-AM มาบอกอเลนคุงว่ากำลังจะคัมแบ็คค่ะ ช่วงที่หายไปคือต้องไปจัดการกับชีวิตหลังเรียนจบให้เรียบร้อยก่อน ต้องวิ่งสมัครงาน นู่นนี่นั่น คือค่อนข้างยุ่งวุ่นวายพอสมควร แต่I-AMมันไม่ทิ้งนิยายเรื่องนี้แน่นอนค่ะ มันยอมรับค่ะว่าตอนแรกที่เริ่มแต่งนี้มาจากอารมณ์ล้วนๆ คือตอนนั้นก้อไม่คิดนะคะจะมีคนอ่าน คนติดตามเยอะขนาดนี้ เกินที่คาดไว้จริงๆค่ะ
อเลนจึงขอขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ และยังไม่ทิ้งพี่เหนือ น้องปอนด์และผองเพื่อนไป ขอบคุณมากๆอีกครั้งนะคะ :pig4:
ส่วนการกลับมาในครั้งนี้ I-AMบอกว่าจะแต่งคู่หลักให้จบในอีกไม่กี่ตอน อาจจะมีการรวบรัดตัดความไปบ้าง แต่จะทำให้ดีที่สุดค่ะ เพราะอยากให้นิยายเรื่องนี้จบแบบสมบูรณ์แบบที่สุด :katai2-1:
ส่วนคู่รอง แทนไนท์ ไนท์แทนก็จะต่อจากพาร์ทเดิมให้ดำเนินเรื่องจนถึงตอนจบเหมือนกันค่ะ คาดว่าคงไม่นานค่ะ :katai4:
สำหรับมินธาม จะมีแน่นอนค่ะ แต่คงแยกเป็นอีกเรื่องไปเลย I-AMมันอยากให้จบเป็นคู่ๆไป รับรองว่าจบทุกคู่แน่นอนค่ะ :katai4:
ช่วงที่หายไป คนเขียนมันไปหาแรงบรรดาลใจด้วยค่ะ เพราะบางทีก้อหมดมุก แต่งไม่ออก :ling1:
อยากสอบถามความเห็นของคนอ่าน ว่าถ้าเราจะรวมเล่มมีใครสนใจมั้ยคะ อันนี้ถามไว้ก่อน รอให้แต่งจบ ลงในเล้าห้ครบทุกตอน ถ้ามีคนอยากให้รวมเล่มเยอะ คงจะดีไม่น้อยนะคะ :mew1: :mew1:
รอพวกเราอีกซักหน่อยนะคะ อีกไม่นานเราจะกลับมาค่ะ :bye2: :bye2:
ปล.มีนักอ่านคนไหนดูบอลบ้างมั้ยคะ ช่วงนี้อเลนนอนดึก ดูบอลแทบทุกคืนเลย :mew1:
-
แจ่ม อิอิ คิดถึงแก๊งค์นี้มาก
-
รอนะคะ :L2:
-
คิดถึงมาก รอจ้า
-
จะรอนะคะ
-
คิดถึง ดีใจที่อเลนคุงมาแจ้งข่าว
เข้ามารอจ้า
:กอด1:
-
รอค่ะ :mew1:
-
รอจ้า รอพี่เหนือกะปอนด์
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:เค้าสนใจรวมเล่มเมื่อไรแจ้งด้วยจ้าาาาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ปล.เค้าก็ดูเหบอลเหมือนกันแต่แลือกคู่ที่อยากดูจริง๐เท่านั้นนะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จะรอค่ะ
-
รับแซ่บ!! จะรอนะค๊าบบบบบ ^^
-
รออออออออออออออออ
-
o13 รอนะคะ :กอด1:
-
จะรอน่ะจ๊ะ
-
ดีใจมาก ๆ เลยที่อเลนคุงมาแจ้งความเคลื่อนไหว
ยังไงเราก็ยังรอพี่เหนือน้องปอนด์ และผองเพื่อนอยู่เสมอน้า
เข้าใจความจำเป็นของ I-AM จ้ะ แค่สัญญาว่าจะมาต่อให้จบ ก็ดีใจมากแล้ว
พี่เหนือน้องปอนด์ พี่แทนน้องไนท์ แล้วก็อย่าลืม คู่คุณพ่อนนท์กับพี่ทีมด้วยน้า
ส่วนคู่น้องธามสุดที่รักของเรา กับพี่มิน เปิดเรื่องใหม่เลยเหรอนี่
น้องธามจะได้เป็นนายเอกเต็มตัวแล้ว ดีใจนะ แต่ว่า ยังจำที่ I-AM บอกได้นะ
ว่าคู่นี้จะเป็นแบบสวรรค์เบี่ยงอ่ะ กลัวจังเลยอ่ะ :ling3:
ถึงจะดราม่า แต่ก็หวังว่าจะไม่มากน้า สงสารน้องธามอ่ะ :monkeysad:
แต่ยังไง ก็จบแฮบปี้เอ็นดิ้งอยู่แล้วนินะ พี่มินก็รักน้องธามออกนะ
เอาเป็นว่า ถึงจะกลัว แต่ก็รอนะคะ ทั้งเรื่องนี้และเรื่องต่อไป
เป็นกำลังใจให้ I-AM และ อเลนคุง นะจ้ะ ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
ปล. ถ้ามีรวมเล่ม เราอุดหนุนแน่นอนจ้ะ ชอบเรื่องนี้มากจริง ๆ นะ
-
มานั่งรอพี่เหนือ นานแค่ไหนก็รอถ้าจบแน่ๆจ้า
-
:mew2: :mew2: :mew2:เข้ามารอพี่เหนือกับน้องปอนด์ :mew2: :mew2: :mew2:
-
knock knock!!
คิดถึงหนุ่มๆแล้วฮะ เมื่อไหร่จะมาอัพคร้าบบบบ
ฝนตก รักษาสุขภาพด้วย ทั้งคนแต่งและคนอัพนะครับ
-
เห็นขึ้นฟีดที่หน้าเว็บเลยแวะเข้ามาทัก ยังรอติดตามเรื่องนี้เสมอนะ :mew1:
-
รอจ้า :L2:
-
สนุกดีครับ ดูเถื่อน โหด เร้าใจ
อ่านแล้วทั้งมันส์ ทั้งฮา เสียดายคู่รองอย่างพี่แทน น้องไนท์ น้อยไปหน่อย
เป็นกำลังใจให้คนเขียน รอตอนจบนะครับ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
รอ รอ รอ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:ยังรอออออออออยู่เน้อออออออออ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
รออออ :hao5:
-
รอนะค่ะ รอๆๆๆ
-
รอจ้าาา อยากได้รวมเล่มด้วยยย แล้วก้อชอบคู่พ่อนนท์กีบพี่ทีมมากเลย พี่ทีมน่ารักอ่ะ อยากรุ้จังว่าพ่อนนท์ไปทำอะไรไว้ให้พี่ทีมคนน่ารักหลงหัวปลักหัวปลำแอบคอยส่งความรักมาให้ตลอดทุกช่วงเทศกาล อิอิ
อ่อ...อีกเรื่องอยากรู้อ่ะว่าพี่เหนือวางแผนอะไรยังไงเรื่องลูกรักของน้องปอนด์ ตกลงมันเป็นแฯพี่เหนือหรือค่ะ เรื่องกรีดรถ เพื่อให้น้องปอนด์คนโง่ติดกับ? คือถ้าใช่ พี่เหนือกล้าต่อยสุดที่รักได้ไงเนี่ย กรี๊สสส รออเลน I Am มาเฉลยข้อสงสัยเด้อค่ะ จุฟๆ
-
น่ารัก รักทุกคู่เลย :กอด1:
มาต่อไวๆน้า รออยู่ทุกวันค่ะ :call:
-
คิดถึงสุดติ่ง! :z3: :z3: :z3:
-
รออยู่นะคร้าบบบบบบบ :ling1: :ling1: :ling1:
-
แจ้งความคนหายได้ปะได้โปรดกลับมา :ling1: :ling1: :o12: :sad4:
-
เลิกอัพเดตแล้วเหรอ? คืออ่านพึงทันอ่ะเมื่อไหร่จะมาต่อครับ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:ยังรออยู่น๊า :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
-
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก น้องปอนด์ พี่เหนือ อยู่มั๊ยค่ะ คิดถึงจังเลยยยย :katai5: :katai5:
-
มาเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ หวังว่าจะมาต่อได้ในเร็ววันนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ทันแล้วววววววว :hao3:
มาลงชื่อรอตอนต่อไปด้วยคนค่า
รักพี่เหนือกะน้องปอนด์ สุดๆ ปอนด์น่าร้ากกกก มองโลกในแง่ดีมาก
พี่เหนือก็อบอุ่น ?? ฮาาาาทั้งเรื่อง ชอบบบมาก มาต่อเร็วๆน้า :mew2:
-
เราหายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยอมรับผิดค่ะ ขอโทษจากใจจริงเลย :mew2:
ขอโทษคนอ่านตรงนี้เลยนะคะ สำหรับคนที่ยังรอเราอยู่ ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ ขอบคุณจริงๆ :pig4: :pig4:
ช่วงที่ผ่านมา I-AM ติดเรียนหนัก ฝึกงาน จนถึงตอนนี้ มันได้งานทำแล้วค่ะ ทีนี้ หนักกว่าเดิมเลย สังคมในที่ทำงาน มันต่างจากสังคมในห้องเรียนแล้ว ต้องทำอะไรด้วยตัวเอง ไม่มีอาจารย์มาคอยเลคเชอร์แล้ว ทุกอย่างกดดันไปหมด เห็นใจมันหน่อยนะคะ
ให้อะไรๆมันเข้าที่เข้าทางก่อน อีกซักพักใหญ่ๆ ให้มันคิดมุกออกก่อน ตอนนี้สมองโดนบล็อก ตันไปหมด :sad4:
นิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายเรื่องแรกของI-AM มันรักตัวละครทุกตัวที่มันแต่งขึ้นมามาก รับรองค่ะ มันไม่ทิ้งไปแน่ๆ แต่รอให้มันพร้อมนะคะ รอก่อน แล้วมันจะกลับมา :3123:
MERRY CHRISMAS นะคะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้น ขอบคุณสำหรับการรอคอย เราคงได้เจอกันอีกทีปีหน้าเลย
ไปเที่ยวฉลองปีใหม่ให้สนุกนะคะ เที่ยวอย่างสนุกและปลอดภัย เมาไม่ขับ เมาแล้วหลับไปเลย :hao7: :hao7:
คิดถึงคนอ่านทุกคนค่ะ
อเลนคุง
-
นึกถึงเพลงนี้เลย...เราจะทำตามสัญญา ขอเวลาอีกไม่นาน...
ก๊ากกก. นานแค่ไหนก็รอจ้า
ยินดีด้วยที่น้องอเลนได้งานแล้ว :mc4:
ขอให้ปรับตัวกับการเป็นมนุษย์ทำงาน
และมีความสุขกับการทำงานนะคะ
เมอรี่คริสต์มาสจ้า :กอด1:
-
เราจะรอนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:จะรอออออออจ้าาาาาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เข้ามารอด้วยคนค่ะ อิอิ คิดถึงพี่เหนือนะ
-
:m15: :m15: :m15:
จะรอนะคะ
-
อย่าคิดมากไปการทำงานนะ ทำดีที่สุดก็พอ เรื่องนั้นดีในร้ายก็ช่างเต็มที่บนความถูกต้องก็พอ
-
เราเข้าใจค่า
สู้ๆ จะรอนะคะ
-
เป็นเด็กพี่เหนือ...ต้องอดทน
-
ก็ได้แต่หวังว่าจะได้อ่านในเร็ววัน
-
รออยู่นะคะ
-
รอได้ค่ะ ขอแค่แจ้งข่าวเป็นระยะๆแบบนี้ก็พอ ^^
-
รอนะคะ :mew1:
-
:L1: :L1:รออยู่นะคะ ขอบคุณที่มาแจ้งข่าว :mew1:
-
ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่คนแต่งมารายงานตัวบ้างไม่ทิ้งกันเลย เราก็มีกำลังใจรอเรื่องที่เรารักเราชอบค่ะ
สู้ๆนะคะคนเก่งของเรา :3123: :L2: :กอด1:
-
สู้ๆนะคะ เด๋วก็ชิน 5555
-
จะรอเรื่องนี้ต่อปายยยยยยย สู้ๆนะคะคนเขียน :L2:
-
มาลงชื่อรอฮะ
ขอให้ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานนะฮะ
เจอกันปีหน้า
Happy New Year 2015 krub ^_^
-
Chapter 25……………………..“สีเทา”
ฝนซาลงไปมากแล้ว หลังจากอยู่ๆก็กระหน่ำตกลงมาราวกับว่าจะไม่มีทางหยุด ผมแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีเทาหม่นบดบังดวงอาทิตย์ที่คล้อยต่ำลงพร้อมกับแสงสว่างที่เริ่มมอดดับลับขอบฟ้าไป...ฝนยังคงพรำลงมาเป็นละอองจางๆ สายลมหอบไอดินและกลิ่นชื้นของพื้นคอนกรีตลอยขึ้นแตะจมูก...ละอองฝนเกาะพรมตามไรผม...หยดลง เสื้อยืดสีขาวตัวบางเริ่มแนบติดลำตัว “ใครให้มึงใส่เสื้อบางแบบนี้” แว่วได้ยินเสียงคุ้นหู ภาพในความทรงจำทำให้มุมปากยกยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผมสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งแต่ก็ไม่เต็มที่เหมือนกับมีบางอย่างจุกอยู่ที่คอ เสียงหอบของลมหายใจทำให้ผมเริ่มรำคาญตัวเองแต่ก็ยังอยากที่จะกอบโกยอากาศเข้าสู่ปอดให้มากที่สุด หลังมือปาดหยดน้ำที่เกาะอยู่ข้างแก้มออกอย่างลวกๆก่อนจับกระชับสายกระเป๋าเป้ที่สะพายไว้ด้านหลังให้แน่นขึ้น แล้วค่อยๆเริ่มก้าวเท้าไปตามพื้นถนนชื้นแฉะ ทุกย่างก้าวช่างอ่อนล้าพอๆกับหัวใจผมที่อ่อนแรงลง ความเย็นยามเมื่อหยดของฝนตกกระทบบนใบหน้าช่างเหมือนใบมีดกรีดลงทั่วทุกอณูผิวหนัง...เจ็บไปหมดเลย “หัวใจ” ของผม ไม่รู้ว่าเพราะฝนเริ่มจะตกหนักขึ้นมาอีกครั้ง...หรือเพราะอะไรกันที่ทำให้มีหยดน้ำไหลลงมาที่แก้มผมอีก...ใช้มือเช็ดไปแล้ว มือสองข้างเช็ดแก้มตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า...หยดน้ำที่ไหลออกจากตาก็ไม่เหือดแห้งหมดไปซักที ก้อนสะอื้นที่ทดกลั้นไว้ ลมหายใจหอบโยนที่จุกอยู่ในลำคอเริ่มจะทนกลั้นไว้ไม่ไหว...ผมกำลัง “ร้องไห้” และ “หัวใจ” ของผมกำลังเป็นแผล...............ผมไม่ชอบฤดูฝน...เพราะฤดูฝนมักพัดพาคนที่รักให้จากผมไป…
“อ้าวไอ้ปอนด์ นึกยังไงกลับมาหอหรือมึงลืมอะไร? แล้วนี่พี่เหนือรออยู่ที่รถหรอวะไม่เห็นขึ้นมาด้วยกัน” หลังจากที่ผมเคาะประตูอยู่สามสี่ครั้งไอ้ธามก็เปิดประตูให้ผมแทรกตัวเข้าไปในห้อง...หอพักที่ผมแทบไม่ค่อยได้กลับมาซุกหัวนอนในช่วงเกือบสองสามเดือนที่ผ่านมา ผมก้าวเข้าไปนั่งบนเตียงของตัวเองวางกระเป๋าเป้ที่มีเพียงหนังสือกับอุปกรณ์เขียนแบบลง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม...มีแค่ผมในตอนนี้ที่ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เห็นกีตาร์โปร่งตัวเก่าที่ไอ้ธามชอบเอามานั่งแกะคอร์ดแต่งทำนองแบบมั่วๆแล้วบังคับให้ผมฟังเหมือนทุกครั้งที่นั่งทำงานกันดึกๆ นานแล้วที่ไม่ได้ฟัง...หลังจากมีใครบางคนเข้ามาในชีวิต
“เล่นกีตาร์ให้กูฟังซักเพลงสิ กูอยากฟัง”
“มึง...”
“เอาเพลงที่มึงเล่นให้กูฟังตอนนั้น ชื่อเพลงไรนะ ....อึก...ฮึก...ที่กูบอกว่าเพราะกว่าฟังหมาหอนนิดหน่อย” เอ่อล้นออกมาอีกแล้ว...ผมเกลียดตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้ชะมัด
“ไอ้ปอนด์มึง...”
“ฮึก...เหี้ยเอ้ย...มึงอย่าพูดนะ อึก อย่าเสือกถามอะไรกูตอนนี้ ฮือ... เล่นกีตาร์ให้กูฟังก็พอ กูขอร้อง” สองมือผมยกขึ้นมาปิดหน้า...ก่อนจะดึงทึ้งผมตัวเองทั้งที่หมดแรงแม้แต่จะหายใจ ความอดทนของผมคงพังทลายลงในไม่ช้า
“มึงไม่เป็นไรนะ?” ไอ้ธามเดินเข้ามาตบไหล่แล้วถามผมเบาๆทั้งที่ผมยังไม่ทันได้เล่าอะไรออกไป มือมันบีบไหล่และโอบกอดผมไว้แน่น ผมไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่ก็ไม่เข้มแข็งพอที่จะผ่านเรื่องราวร้ายๆไปได้ ฝนกระหน่ำตกลงมาอีกครั้งเหมือนกับน้ำตาของผมที่เริ่มไหลออกมาอีกรอบคล้ายกับมันจะไม่มีวันหยุดไหลนับจากนี้ไป ไม่มีคำพูดหลุดออกจากปากไอ้ธามและผม มีเพียงเสียงสะอื้นที่ถูกกลบด้วยเสียงฝนที่สาดลงระเบียงห้องกระทบพื้นซีเมนต์
“ฮึก...ฮือ...กูไม่ไหวว่ะ ฮือ..” ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาย สองมือกำแน่น หวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งพบเจอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เรื่องร้ายๆมักมาพร้อมกับสายฝนที่มักพัดพาให้ผมต้องพรากจากสิ่งสำคัญเสมอ...ทุกอย่างรวดเร็วไปหมดจนผมไม่ทันตั้งตัว...ผมไม่ทันได้เตรียมใจ...เพราะการที่มีอีกคนอยู่เคียงข้างในทุกวันมันทำให้ผมไม่เคยเผื่อใจไว้เลย
..................................................
...................................
.................
5ชั่วโมงก่อน
“เฮ้ย! ไอ้เด็กเหนือ” รู้เลยครับว่าใครเรียก คิดว่าพี่มันจบไปเป็นโจรอยู่ภาคใต้ไม่ก็ไปสมัครเป็นทหารพรานแถวชายแดนกัมพูชาแล้ว ช่วงหลังๆเวลาผมโดนไอ้พี่เหนือบังคับให้ไปนั่งรอมันที่คณะก็ไม่ค่อยเห็นแก๊งพี่แชมป์มันแล้วครับได้ยินว่าไปฝึกงานอยู่ต่างจังหวัดสร้างวีรกรรมไว้เยอะพอตัว บริษัทไหนรับพี่แกไปคิดหนักหน่อยนะครับผมปวดหัวแทน ว่าแต่ยังจำมันได้ใช่ไหมครับ? ไอ้พี่แชมป์พี่รหัสพี่เหนือที่เจอกันก็เข้ามาทักว่าผมเป็นเด็กเหนือใช่ไหมหลังจากที่ผมโดนน้ำแข็งใสราดหัวเพราะพี่มันเห็นโรตีดีกว่าหัวผมเลยเข้ามาช่วยไว้ไม่ทัน นั่นแหละครับการพบกันที่ตราตรึงใจจนผมไม่คิดว่าชาตินี้จะลืมได้พอๆกับตอนแรกที่พบกันระหว่างผมกับไอ้พี่เหนือ
“ดีว่ะพี่ไม่เจอกันนาน เหนียงยานขึ้นเป็นกอง” ยกมือทูนหัวเสร็จจบประโยกก็โดนพี่มันโบกลงกลางกบาล กวนตีนมันซักหน่อยพอแก้กระสัยให้หายคิดถึง ชอบครับเวลาโดนใครตบกะโหลกแก้วหูเต้นระบำวิ้งวิ้งวิ้งดี
“ขอบใจที่ชม มึงก็เหมือนกันไม่เจอกันนาน ตูดบานขึ้นเป็นกองน้องรหัสกูจัดให้ทุกวันละสิถึงได้ดูมีน้ำมีนวลขึ้น” โดนไปดอกใหญ่ๆปากหรือตีนวะที่พูด พี่มันยีหัวผมเล่นซักพักคนดังของมหาลัยก็เดินยิ้มร่าอวดความน่ารักเข้ามาหาผมกับพี่แชมป์
“หวัดดีครับพี่ทีม วันนี้ก็น่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ” หยอดไปหนึ่งดอกพอให้เห็นคนน่ารักได้อาย คนอะไรไม่รู้ยิ่งโตยิ่งดูน่ารัก แฮ่!
“โธ่! ไอ้พวกคนแมน&แฮนซั่มบอย คนหนึ่งมีผัว อีกคนก็ตามจีบผู้ชายแต่เสือกอยากจะได้กัน” ไอ้พี่แชมป์พูดจบพี่ทีมก็ยันโครมเข้าให้ เห็นน่ารักอย่างนี้โหดใช่เล่นเลยนะครับ เล่นดนตรีเก่ง ร้องเพลงเพราะ เรียนก็ระดับเกียรตินิยม แถมยังเคยเป็นเดือนมหาลัยอีก สมแล้วที่ไอ้ปอนด์คนนี้เลือกที่จะเป็นแฟนคลับแต่ถ้าได้เป็นแฟนครับขึ้นมานี่ผมจะปิดซอยเลี้ยงขนมจีนตีนไก่สามวันสามคืนเลยเอา แต่ก่อนจะได้กินตีนไก่ผมคงได้กินตีนท่านพี่เหนือก่อนแน่นอนปอนด์รับประกันครับโผมมมม
“หวัดดีครับปอนด์ แล้วมึงมากวนอะไรน้องกูไอ้กระหังกลับรัง” ตราบาปเดียวในชีวิตพี่ทีมคงเป็นการที่พี่ได้รู้จักกับไอ้พี่กระหังคนนี้นี่แหละครับ
“มึงแปลกใจใช่ไหมว่าทำไมคนหล่อๆอย่างกูถึงมาเป็นเพื่อนกับคนหน้าตาเหี้ยๆดูสถุลไร้สกุลรุนชาติอย่างไอ้ทีมได้” มึงก็ช่างกล้าพูด
“กรรมของพี่เองครับปอนด์ที่บ้านพี่ดันอยู่ข้างบ้านมัน เจอมันมาก็ตั้งแต่กระด้งเท่าฝาหอย ยังตั้งกระด้งบินเองไม่ได้ มาจนตอนนี้กระด้งใหญ่หัดบินไปกินขี้เองได้แล้วถึงอยากจะเลิกคบพ่อแม่ก็ดันมาเป็นเพื่อนกันซะได้ จะหนียังไงก็หนีมันไม่พ้นครับให้ตาย” ผมไม่รู้จะขำหรือสงสารไอ้พี่แชมป์ดีนะครับ พี่ทีมก็ตลกใช่ย่อยนี่ละมั้งที่ทำให้เป็นเพื่อนกับไอ้พี่แชมป์มันได้
“มึงหยาบคายกับกูมากไอ้ทีม อย่าให้กูแฉเรื่องของมึงนะ กูกุมความลับมึงอยู่นะครับ อย่าลืมๆๆ” พี่ทีมตาโตใหญ่เลยเหมือนจะเป็นเรื่องสำคัญมากจริงๆ
“เอ่อ...แล้วพวกพี่กำลังจะไปไหนกันหรอครับ?” ยืนคุยกันอยู่นานยังจับใจความไม่ได้จนผมต้องถามออกไป เพราะถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่คิดว่าสามทุ่มผมก็ยังไม่ถึงคอนโด
“กูมาทำเรื่องจบ นี่ก็ฝึกงานเสร็จพอดี มะรืนนี้นัดแดกเหล้า กูเลี้ยง! บอกไอ้เหนือด้วยบังคับให้มันมาให้ได้ ชวนเพื่อนมึงมากันให้ครบด้วยนะ โดยเฉพาะไอ้นนท์เพราะคนแถวนี้มันอยากเจอใจจะขาด” ตกเป็นภาระของกูไปตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วใครอยากเจอไอ้นนท์? แต่ของฟรีผมไม่เกี่ยงเสี่ยงตายแค่ไหนก็จะฉุดทุกคนไปให้ได้ครับขอพี่กระหังท่านจงวางใจ
“รับทราบครับพี่! จะไม่ให้มีขาดหายหัวไปซักคนเลยครับ!”
“ดีมากเด็กเหนือ! แล้ววันนี้ไม่เห็นมีLamborghini Bentley Porsche Maserati Ducati BMW ยันม่า คูโบต้า คาวาซากิ ฮอนด้าเวฟ ฟรีโน่ไว้ขี่โก้ๆมารับมึงเลยวะ? มันไปไหนซะล่ะน้องรหัสสุดหล่อโคตรโหดบรรลัยของกู” คันหลังๆกูว่ามันไม่ใช่ว่ะ แล้วก็ร่ายมาซะกูคิดว่าโชว์รูมขายรถ อยากจะเถียงครับแต่ติดตรงไอ้พี่เหนือมันดันมีจริงๆ ไม่นับรวมห้าคันหลังนะครับ Ducatiล่าสุดผมเห็นจอดอยู่ในโรงรถสี่ห้าคันนานๆมันจะขี่ที ไว้ขี่ไปซื้อโจ๊กหน้าปากซอย ผมละโคตรหมั่นไส้ฉิบหาย พ่อรวยพ่อหล่อพ่อบ้านมีตังเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้วไหมมึง เพราะคนแบบมึงนี่เองที่ทำให้โลกร้อน แต่ก็นั่นแหละครับผมเคยขัดใจพี่ท่านได้ที่ไหน
“มีเทสย่อยแล้วก็ทำโปรเจคต่อครับพี่ ผมขี้เกียจรอเลยขอมันกลับคอนโดก่อน”
“ปอนด์รีบไหมละครับ? กลับพร้อมพวกพี่ก็ได้นะแต่ต้องรอไอ้กระหังนี่ทำธุระของมันเสร็จก่อน” พี่ทีมเป็นคนเสนอ
“ไม่รบกวนดีกว่าครับพี่ทีม ผมไม่อยากมีปัญหากับพี่เหนือ รายนั้นสายเยอะชอบชวนทะเลาะวันนี้ผมเจ็บคอด้วยเถียงไปก็แพ้ไม่เสี่ยงดีกว่า ไว้หายเจ็บคอค่อยมาลองเสี่ยงกันนะพี่”
“ไม่เถียงมึงก็แพ้ ไปๆรีบกลับไปรอผัวอยู่ที่ห้องทำตัวเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายตกดึกก็กินนมข้นก่อนนอนนะ” ถ้าไม่ติดว่าเป็นรุ่นพี่กูจะเตะปากเข้าให้
“ไปก่อนนะพี่ ไว้เจอกันครับ” พี่มันตอบเออๆก่อนจะเดินแยกไป
ผมเดินมารอรถเมล์อยู่ซักพัก เลือกนั่งด้านหลังติดกับหน้าต่าง นานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้เดินทางด้วยรถสาธารณะ บอกป้ายที่ลงพร้อมจ่ายค่าโดยสารกับกระเป๋ารถเมล์ ระหว่างรถเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนสายหลักใจกลางกรุงเทพฯสภาพสองข้างทางไม่ใช่ภาพน่ามองเท่าไหร่นัก คำว่าแออัดมองไปทางไหนก็ชวนให้หดหู่นั่นมากกว่าที่เห็นได้ชัดเจน แต่อาจจะเพราะบรรยากาศครึ้มสีเทาหม่นเพราะฝนกำลังจะตกหรือจะเพราะอะไรก็ตามที่ทำให้ผมหวนนึกถึงเรื่องราวมากมายในอดีต ภาพต่างๆไหลย้อนเข้ามาในห้วงความคิด ผมไม่ได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากนักตั้งแต่มีอีกคนเข้ามาเพราะแม้แต่ความคิดของผมอีกคนก็ฉกฉวยเอาไปเป็นของตัวเองได้โดยง่าย คิดแล้วก็เหมือนโดนครอบงำเต็มรูปแบบ ทั้งสุขทั้งเศร้าล้วนแต่มีอีกคนคอยกำหนดกฎเกณฑ์ “สุดท้ายแล้วกลับเป็นผมที่ตกหลุมร้ายจนกลายเป็นรักโดยไม่รู้ตัว”...มันคงถึงเวลาแล้วที่ผมจะทลายกำแพงของตัวเองแล้วจับมือให้ใครอีกคนได้เข้ามาในโลกของผมอย่างเต็มใจซักที...วันนี้...ผมอยากจะพูดคำนั้น...คำที่มันรอฟังจากปากผมมาโดยตลอด อยากจะพูดออกไปให้ชัด…สำหรับคำว่า “รัก” คำนั้น
“ไม่กลับพร้อมคุณเหนือหรือครับคุณปอนด์”
“พี่เหนือมีสอบครับคงกลับดึกหน่อย ทานกันให้อร่อยนะครับ” ผมยื่นถุงชานมเย็นกับขนมครกร้อนๆให้พี่ยามที่เพิ่งแวะเข้าซอยก่อนถึงคอนโดไปเดินตลาดมาโดยทุกครั้งก็ไม่ลืมซื้อขนมติดไม้ติดมือมาฝาก
“ขอบคุณครับคุณปอนด์ วันนี้วันดีเลยนะครับ” พี่ยามยิ้มให้ แปลกใจกับคำพูดปิดท้ายแต่ก็ไม่ได้ถามออกไปว่าวันดีอะไร...สำหรับผมวันนี้คงจะเป็นวันดีจริงๆ
“กลับมาแล้ว” พูดกับตัวเองขณะใช้ขายันปิดประตูห้องก่อนจะหิ้วถุงของกินไปวางบนเคาเตอร์ในครัวรอกินพร้อมไอ้พี่เหนือที่ไม่รู้จะได้กลับตอนไหน
“กลับมาแล้วหรอครับคุณปอนด์” สะดุ้งจนเกือบทำจานร่วงหลุดมือ หันไปตามเสียงเรียกด้านหลังพบผู้ชายวัยกลางคนแต่งกายด้วยชุดสูทสีดำทับเสื้อเชิ้ตด้านในสีขาวดูเป็นทางการตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ชุดสูทราคาแพงรับกับใบหน้าดุดันและรอยยิ้มที่แอบแฝงความน่ากลัวหรือแม้แต่รองเท้าหนังมันปราบราคาแพงนั่น ประเด็นอยู่ที่นี่คือคอนโดของพี่เหนือ เป็นห้องของพี่เหนือ ผมแน่ใจว่าไม่ได้เสียบคีย์การ์ดหรือกดรหัสผ่านประตูคอนโดราคาแสนแพงเข้ามาผิดห้อง และผมก็แน่ใจว่าไม่เคยรู้จักคนคนนี้แม้แต่น้อย แล้วเขาเป็นใคร? เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง? ที่สำคัญคือเขารู้ว่าผมเป็นใครนั่นต่างหากที่ทำให้ผมรู้สึกกลัว
“คุณเข้ามาได้ยังไง?!” เอ่ยถามเหมือนกับบทนางเอกละครไทยออกไปแบบโง่ๆ นี่ถ้ามันตรงเข้ามาปาดคอหรือใช้ปืนยิง ผมคงทำได้แค่หวีดร้องโหยหวนแล้วตะโกนแหกปากตามบทว่า อย่าเข้ามา อย่าเข้ามานะ พี่เหนือช่วยผมด้วยแบบนี้สินะ ไม่ล่ะถึงจะถามไปแบบนั้น แต่มือผมก็ถือสากหินซ่อนไว้ที่ด้านหลังแล้ว เพียงเท่านี้ผมก็รู้สึกปลอดภัยเหมือนใส่เสื้อเกราะไว้ไม่มีผิด
“นายท่านต้องการพบคุณ ท่านมีเรื่องจะตกลงกับคุณปอนด์ครับ” นายท่าน? ผมชักจะขำไม่ออกแล้วสิ ดูจากสีหน้าท่าทางของคนคนนี้แล้ว นายท่านที่ว่าอาจจะเกี่ยวข้องกับพี่เหนือ? ไม่นะ! หรือว่า! ไอ้พี่เหนือจะติดพนันบอล! เพราะมันชอบแข่งรถ! พอมันแพ้หนักๆเข้าก็ไม่มีเงินจ่ายให้พวกมาเฟีย มันถึงต้องเข้าไปพัวพันกับพวกค้ายาแล้วพอวันไหนมันไม่ว่างส่งยาให้ พวกมาเฟียก็จะมาตามเช็คบิลถึงที่ แล้วความซวยมันก็มาตกอยู่ที่ผม ไม่นะ ม่ายยยยยยยย! ผมยังไม่อยากตาย!
“หยุดจิตนาการก่อนเถอะครับคุณปอนด์” นี่หน้ากูแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอวะ ถึงว่าตอนเห็นสาวๆไอ้นนท์ต้องคอยตบหัวเรียกสติให้ตลอด ยิ่งถ้าเป็นไอ้พี่เหนือนี่แทบจะลากผมกลับห้องทันที
“คุณเป็นใคร แล้วเข้ามาได้ยังไง” เอาวะมีสากหินแท้ของขึ้นชื่อจากอ่างศิลายังไงกูก็ปลอดภัยถ้าให้เปรียบก็คงไม่ต่างจากตอน โทนี่ สตาร์ค สวมชุดไอรอนแมนไม่มีผิด?
“ผมเป็นเลขาของคุณท่าน คุณท่านคือพ่อแท้ๆของคุณเหนือฟ้าครับ” วูบหนึ่งเหมือนหล่นลงจากที่สูง จากนั้นความรู้สึกคล้ายกับโดนน้ำเย็นๆสาดใส่หน้าปลุกให้ตื่นจากฝันหวานอันแสนยาวนาน ความรู้สึกที่อยู่ภายในใจเริ่มก่อตัวขึ้น...ไม่คาดคิดว่าเวลานี้จะมาถึงเร็วแบบไม่ทันได้ตั้งตัวขนาดนี้...ไม่ใช่ไม่เคยคิด...ลึกๆแล้วก็รู้ดีว่าต้องมีซักวัน...หวังเพียงแค่อย่างน้อยก็ให้ผมได้พูดคำนั้นออกไป...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกิน ขอให้ผมได้พูดคำนั้นก่อน ขอเวลาให้ผมได้อยู่ในห้วงความฝันอันแสนหวานนานอีกนิดได้โปรดเถิดพระเจ้า...ในใจภาวนาแต่ขากลับก้าวตามหลังร่างที่เดินนำไปก่อนอย่างว่าง่ายรู้ตัวอีกทีก็มาหยุดยืนตรงโซฟาห้องรับแขก ผมจ้องมองไปยังบุคคลที่นั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางสง่างามน่าเกรงขาม แม้จะเห็นแค่เพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างแต่กลับรู้เลยว่าคนคนนี้เป็นพ่อของพี่เหนือแน่...เหมือนกัน...เหมือนกันมากโดยเฉพาะสายตาแสนเย็นชานั่นช่างดูว่างเปล่าไร้จิตใจเหมือนตอนแรกที่ผมเจอพี่เหนือไม่ผิดเพี้ยน
“นั่งลงก่อนสิ กลับมาจากมหาลัยเหนื่อยๆ” ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร ฟังจากน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉยติดเย็นชานั่นแล้วผมอ่านไม่ออกและไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลยว่าภายในใจของคนคนนี้มีอะไรซ่อนอยู่ ผมก้าวขาที่เริ่มสั่นท้าวด้วยความประหม่าและหวั่นในใจลงไปนั่งแบบกล้าๆกลัวๆตรงหน้าเขา แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นสบสายตาคนตรงหน้าแบบตรงๆ
“เรียนคณะสถาปัตย์อยู่ปีสองแล้วใช่ไหม?”
“คะ ครับ” ผมตอบออกไป โดยไม่คิดแปลกใจอะไรที่เขาจะรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวผม เพราะระดับเขาคงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลยที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเด็กชนชั้นรากหญ้าคนธรรมดาอย่างผม
“พ่อแม่เสียไปจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อน อาศัยอยู่กับยายและครอบครัวของลุงกับป้าที่มีบ้านหลังเล็กๆอยู่แถบชานเมือง ประวัติขาวสะอาดไม่มีคดี การเรียนจัดอยู่ระดับปานกลาง ไม่เก่งด้านกีฬาแต่ชอบเล่นฟุตบอล ไม่เล่นดนตรีแต่ชอบฟังเพลง ไม่มีความสามารถอะไรเป็นพิเศษนอกจากการวาดภาพ รวมๆถือว่าไม่มีอะไรโดดเด่น” เหมือนโดนตบหน้าแรงๆฉาดใหญ่ ผมเผลอกัดริมฝีปากจนเจ็บไปหมด มือสองข้างที่จับกันเริ่มบีบแน่นหลังจากอารมณ์ทุกอย่างประเดประดังเข้ามาทำให้ผมทั้งหวาดกลัว ขุ่นเคือง มึนงง และสับสน ผมควรทำยังไงดี พี่เหนือ...บอกผมที ถ้าพี่อยู่กับผมตรงนี้...ผมควรจะทำยังไงดี
“.................................”
“รู้จักกับเหนือฟ้าได้ยังไง คนธรรมดาๆแบบเธอไม่น่าจะมารู้จักกับลูกชายฉันได้” ผมถามคำถามนี้กับตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วนเหมือนกัน
“เรามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยครับ พี่เหนือเข้าใจว่าผมกรีดรถเขา”
“แล้วตอนนี้เธอกับลูกชายฉันอยู่ในสถานะไหน?” เป็นคำถามที่ผมไม่รู้จะตอบออกไปแบบไหน ต่อหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ ผมควรจะตอบตามความเป็นจริงหรือควรเงียบไม่ตอบอะไรออกไปดี เพราะไม่ว่าจะเลือกทางไหน ทางออกเดียวที่ผมจะต้องพบเจอคงไม่พ้นเรื่องที่ผมหวั่นใจและหวาดกลัวว่ามันจะต้องเกิดขึ้นในไม่ช้า
“ผมขอเลือกที่จะไม่ตอบคำถามที่คุณรู้อยู่แล้วได้ไหมครับ คุณแค่บอกผมมาว่าผมต้องทำยังไง”
“หึ ไม่แปลกใจเลยที่เธอทำให้ลูกชายฉันหลงได้ คงเพราะความอวดดีแบบนี้สินะ แต่ก็ดีเหมือนกันที่เธอเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายกว่าที่คิด ฉันจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้นานๆ” เขาพูดพร้อมยกยิ้มเย้ยหยันดูถูกทำราวกับผมเป็นเด็กอมมือที่เขาอยากจะบีบให้ตายช้าๆอย่างทรมานหรืออยากตายแบบรวดเร็วทั้งที่ยังไม่ทันได้เตรียมใจ
“คุณต้องการอะไรจากผมครับ?” คำถามที่ตัวผมเองรู้คำตอบดีอยู่แล้ว หากแต่ถ้ามันจะมีเพียงหนึ่งเปอร์เซ็นหรือน้อยกว่านั้นผมก็ยังไม่ละความหวัง
“เลิกกับลูกชายฉัน ออกไปจากชีวิตลูกชายฉันซะ” หัวสมองว่างเปล่า เหมือนทุกอย่างหมุนคว้างอยู่กลางอากาศ ผมเหมือนถูกบีบคอให้หายใจไม่ออกรู้สึกถึงความวูบโหวงในช่องท้องกับหัวใจที่เต้นรัวแรง ความชื้นของเหงื่อที่ซึมมาตามขมับและมือทั้งสองข้างที่บีบกันแน่นกว่าเดิม ไม่มีหนึ่งเปอร์เซ็นที่ผมขอ ความหวังของผมว่าเรื่องทุกอย่างจะไม่เป็นไปในทางที่เลวร้ายแต่ก็ไม่เป็นผลในเมื่อคนตรงหน้าพูดออกมาด้วยแววตาจริงจัง
“ผะ ผมทำผิดอะไรอย่างนั้นหรือครับ” ภาวนาด้วยความหวังอันน้อยนิดว่ามันจะไม่เกิดขึ้น แต่ซักวันผมก็ต้องตื่นจากฝันซักที โลกความจริงมันเจ็บปวดกว่าที่คิดนะครับ กับคนธรรมดาต่ำต้อยริจะไปคู่ควรกับเจ้าชายได้ยังไง คงมีแค่ในโลกของนิยายเท่านั้น…
“ฉันขอเป็นฝ่ายเลือกที่จะไม่ตอบคำถามที่เธอรู้คำตอบอยู่แล้วบ้างนะ เธอไม่ผิดหรอก...ถ้าจะผิด ก็ผิดที่ลูกชายฉันไปเลือกคนอย่างเธอ ฉันรู้นิสัยลูกชายฉันดี การจะดึงมันออกมาจากเธอนั้นคงยากเรียกว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยมากกว่า ฉันถึงต้องให้เธอเป็นฝ่ายเดินออกไปเอง”
“แล้วตัวเลือกของผมละครับ..............มีทางไหนให้ผมเลือกได้บ้าง?”
“ไม่มี ทางเลือกเดียวของเธอคือเดินออกไปจากชีวิตเหนือฟ้าให้เร็วที่สุด เพราะฉันจะส่งมันไปเรียนต่อที่แคนนาดาในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า คิดว่าคนอย่างมันคงไม่ได้บอกอะไรให้เธอรู้ในเรื่องนี้ ตอนนี้ก็รับรู้ไว้ซะ” ขอบตาร้อนผ่าวกับดวงตาที่เริ่มมีน้ำใสคลออยู่เต็มหน่วย จมูกผมคงแดงจัดจากการทนอดกลั้นอารมณ์บางอย่างที่ปะทุขึ้นมา ราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงกลางใจทันทีที่คนตรงหน้าพูดจบประโยค ทุกอย่างรวดเร็วพังทลายลงอย่างรวดเร็วจนผมแทบหยุดหายใจลงตรงนี้ เพราะความที่ผมเป็นคนไม่ค่อยได้ใส่ใจอะไรมากนัก เพราะความที่วางใจไม่คิดเผื่อใจไว้ว่าถ้าวันหนึ่งผมต้องกลับไปอยู่ตรงที่เดิมที่ผมเคยอยู่ ผมหลงลืมตัวตนเข้มแข็งของตัวเองในแบบเมื่อก่อนตอนที่ไม่มีอีกคนเคียงข้างเหมือนอย่างตอนนี้ไปโดยสิ้นเชิง ผมไร้หนทางออก...ไร้ทางเลือก
“แล้วถ้าผมไม่ทำ...”
มีต่ออีกน้าาาาาาาาาา :katai5: :katai5: :katai5:
-
“แล้วถ้าผมไม่ทำ...”
“ฉันจะทำให้เธออยู่ในรั้วมหาลัยอย่างสงบสุขไม่ได้อีก ครอบครัวเธอจะต้องได้รับความเดือนร้อนไปด้วย เธอก็รู้ว่าฉันสามารถทำได้ทุกอย่าง” น่ากลัว...รับรู้ได้ถึงความน่ากลัวตอนที่เผลอสบสายตาแสนเย็นชานั่น คนตรงหน้าช่างราวกับปีศาจร้าย ผมรู้ดีว่าคนระดับเขาย่อมทำได้ทุกอย่างตามที่พูด
“ผม...”
“จากที่ฉันตรวจดูห้องนี้ก็ไม่มีข้าวของอะไรของเธอเพิ่มขึ้นมามากนัก นับว่าเธอไม่เหมือนกับคนอื่นที่เข้ามาในชีวิตลูกชายฉันเพื่อหวังเพียงแค่เงิน คงไม่ยากเกินไปใช่ไหม...ถ้าฉันจะให้เวลาเธอครึ่งชั่วโมงในการเก็บเสื้อผ้าแล้วย้ายออกไปจากที่นี่ซะ กลับไปอยู่ในที่ของเธอได้แล้ว หมดเวลาเล่นสนุกของลูกชายฉันซักที อีกหน่อยเขาต้องมีหน้าที่รับผิดชอบธุรกิจมากมายที่ฉันสร้างขึ้นมาเพื่อเขา ถ้าจะมาจมปลักอยู่กับคนอย่างเธอเขาก็จะไม่เติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ และแน่นอนว่าคนเป็นพ่ออย่างฉันทนเห็นลูกชายของตัวเองเป็นแบบนั้นไม่ได้...เธอคงเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม?”
“ครับ...ผมเข้าใจ...ผมจะออกไปจากชีวิตของลูกคุณ...ตอนนี้......และผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกขอให้คุณวางใจและอย่าทำอะไรครอบครัวของผม ผมมีแค่พวกเขา...ได้โปรด” ไม่รู้ว่าผมจะทนอดกลั้นน้ำตาไว้ได้นานแค่ไหน รู้แค่ตอนนี้ผมเหมือนร่างไร้วิญญาณที่เดินหายเข้าไปในห้องนอนที่กำลังจะ “เคย” เป็นของเรา คว้ากระเป๋าเป้ใบเก่าขาดๆที่พี่เหนืออยากจะโยนของผมทิ้งวันละหลายรอบขึ้นมาวางไว้ที่ปลายเตียง สองมือลูบหน้าที่ชื้นเหงื่อ สมองรับรู้ทุกสิ่งอย่างหากแต่ร่างกายกลับไร้เรี่ยวแรงที่จะสั่งการให้เป็นอย่างใจ มือสองข้างสั่นท้าวพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวเร็ว เจ็บไปหมด ปวดไปแล้วทั้งใจ สายตาพร่ามัวจากม่านน้ำตาเริ่มมองหาข้าวของที่เป็นของตัวเอง เสื้อผ้า หนังสือ อุปกรณ์เขียนแบบ ไล่มาจนสิ่งของเล็กน้อยๆที่พี่เหนือมันซื้อให้ ส่วนใหญ่เป็นแบบนั้นผมจึงไม่คิดจะหยิบมาด้วยเพราะมันไม่ใช่ของผมมาตั้งแต่แรกเหมือนกับคนที่ให้ก็อาจจะไม่ใช่ของผมมาตั้งแต่แรกแล้วเหมือนกัน ผมวางโทรศัพท์เครื่องแพงที่พี่เหนือซื้อให้ทั้งที่ผมบอกว่าไม่จำเป็น ภาพหน้าจอเป็นภาพที่ผมแอบถ่ายมันตอนนั่งเฝ้าผมต่อโมเดลจนหลับไป ทั้งที่ไล่ให้ไปนอนเท่าไหร่ก็ไม่ยอม ปากบอกว่าจะรอดูฟุตบอลแต่จริงๆผมรู้ว่ามันรอผม เกือบสิบนาทีที่ผมนั่งอยู่บนเตียงแบบนั้น ไฟหน้าจอโทรศัพท์ที่ผมวางทิ้งไว้บนหัวเตียงดับไปนานแล้ว ผมคว้ากระเป๋าเป้ใส่หลัง สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ รวบรวมความกล้าก่อนจะก้าวขาเดินออกมาจากประตูห้อง ยกมือไหว้และโค้งลาคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิมด้วยท่าทางสบายๆ สายตาเย็นชาคู่เดิมที่มองตรงมาบ่งบอกถึงความพึงพอใจ
“ลูกชายฉันไม่ชอบคนโกหก ฉันพูดแค่นี้หวังว่าเธอคงรู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป” ผมชะงักไปหลังจากที่กำลังจะก้าวพ้นประตูห้องที่มีอีกคนยืนเปิดกว้างรอให้ผมเดินออกไปตามคำสั่งผู้เป็นนาย เรื่องราวต่างๆไหลเข้ามาในหัวราวกับฉายภาพสไลด์ที่เหมือนกับจะไม่มีวันหยุดถ้าตัวผมไม่ตายลง มือขวายกขึ้นกำแหวนที่พี่เหนือให้ไว้พร้อมกับสร้อยคล้องอยู่ที่คอ ขอแค่สิ่งนี้ แค่สิ่งนี้เท่านั้นที่ผมจะไม่มีวันคืนให้ “กูรู้ว่าถ้าให้มึงใส่ไว้ที่นิ้วมึงคงทำหาย” “แหวนวงนี้ก็เหมือนใจกู กูไม่มีวันรับคืนหวังว่ามึงจะรักษาไว้ให้ดี” ตอนนี้ผมไม่รู้เลย ไม่รู้เลยว่าผมจะเป็นคนรักษาหัวใจพี่...หรือเป็นคนที่ต้องผลักไสออกไปกันแน่...
...............................................
...............................
..............
...
“แล้วมึงจะทำยังไงต่อไปวะ?” ตอนนี้ฝนหยุดตกไปแล้ว เป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงที่ผมนั่งบอกเล่าเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นในวันนี้ให้ไอ้ธามที่นั่งกอดผมอยู่ตลอดได้ฟัง จนผมต้องบอกมันไปว่าผมไม่เป็นอะไรแล้วหลังจากสติเริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทางมันถึงยอมปล่อยให้ผมได้อยู่กับตัวเองซักพัก รู้ตัวอีกทีก็มีขวดโค้ก2.5ลิตรจำนวนครึ่งโหลตั้งอยู่ตรงหน้าพร้อมกับน้ำแข็งถุงใหญ่สองถุง มันยื่นแก้วที่เทโค้กจนเต็มส่งให้ผม ผมรับมาถือไว้อย่างงงๆ ก่อนที่มันจะยกแก้วของมันมาชนกับแก้วในมือผมพร้อมกับ...
“แด่ความเจ็บช้ำของลูกสะใภ้ที่พ่อตาไม่รัก” จบประโยคก็กระดกโค้กเข้าปากตัวเองรวดเดียวจนหมด ก่อนจะหยิบเลย์ห่อสีเหลืองรสเค็มแบบอริจินอลเสมอต้นเสมอปลายปริมาณติดก้นถุงกรอกเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“มึงจะปล่อยให้กูเศร้าบ้างไม่ได้หรอวะ?! ในชีวิตมึงกะจะให้กูเฮฮาตลอดเวลาให้ได้เลยใช่ไหม?!” พูดไปแบบนั้นแต่ก็ยกโค้กซดโฮกให้ชื่นใจแล้วเรอออกมาชุดใหญ่ใส่ไม่ยั้งอย่างที่ชอบทำ
“เรอขนาดนั้นมึงอ้วกใส่หน้ากูเลยดีกว่าไอ้ปอนด์”
“ได้หรอวะ?”
“สัด! มึงหยุดเลย!” กำลังจะยื่นหน้าเข้าไปมันดันผลักหัวผมออกมาซะก่อน จากที่เครียดๆอยู่ก็เริ่มที่จะกลับมายิ้มได้บ้าง
“มึงอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับไอ้นนท์ ไอ้ไนท์นะ สองคนนั้นยิ่งชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไว้กูจะหาโอกาสบอกพวกมันเอง”
“ปังๆๆๆๆๆๆๆ” พูดไม่ทันจบประโยคเสียงทุบประตูรัวเป็นจังหวะดังขึ้น และเมื่อไอ้ธามเดินไปเปิดเหมือนรู้อยู่แล้วว่าเป็นใครร่างควายๆของเพื่อนรักที่พูดยังไม่ถึงสองวินาทีเศษก็วิ่งถลาเข้ามาโอบกอดผมทำเหมือนผมกำลังจะตาย
“ปอนด์ลูกพ่อ โดนพ่อตาใจร้ายมันทำอะไรบ้างไหนบอกพ่อมาสิลูก ตาบวมเชียว ไม่เอาไม่ร้องนะคนดีของปะป๊า” พูดจบก็จูบกระหม่อมผมสามที อื้อหืออออออ กลิ่นเปปเปอร์มิ้นท์ฟิลหอมขึ้นตา
“ไอ้ธาม! มึงใช่ไหม” ผมหันไปคาดโทษไอ้ตัวดีที่เอาแต่ฉีกซองเลย์แล้วเลียเหมือนหมา ในครัวมีเกลือปรุงทิพย์อยู่ถุงใหญ่กูว่ามึงไปยกมาเทกรอกปากเลยดีกว่าเห็นแล้วทุเรศลูกตา
“มึงไม่ต้องไปโทษมันเลยไอ้ปอนด์ ถ้ามีปัญหาแล้วไม่พึ่งพาเพื่อน ไม่ช่วยกันหาทางแก้ไข มึงเก็บไว้คนเดียวแล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นวะ มีแต่ทุกอย่างจะแย่ลงกว่าเดิม” ประโยคดีมีสาระต้องของหล่อโคตรพ่อเท่านั้นละครับ ที่มันพูดก็ถูกแต่ผมแค่ไม่อยากให้พวกมันต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องบ้าๆของผมไปด้วย
“แล้วนี่ไอ้พี่เหนือมันจะยอมหรอ มันหลงมึงจะตาย”
“กูไม่รู้ พ่อมันบอกว่าถ้ากูไม่เลิกกับมัน กูจะไม่มีที่เรียน แถมยายกับลุงกูก็จะโดนลูกหลงไปด้วย”
“นี่มันมาเฟียชัดๆ ตกลงไอ้พี่เหนือมันมีพ่อเป็นมาเฟียรึเปล่าวะ?!” กูก็คิดแบบมึงแหละไอ้นนท์ ยิ่งถ้ามึงได้เจอกับตัวนะ แค่เผลอไปสบตาก็ยังขนลุกไม่หาย
“ระหว่างนี้มึงจะหลบหน้าไอ้พี่เหนือมันได้ยังไง เรียนก็อยู่ที่เดียวกันคณะก็อยู่ติดกัน แล้วมึงก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่าไอ้พี่เหนือของมึงมันนิสัยยังไง” นั่นแหละที่กูยังคิดไม่ตก กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน ถ้าแค่เดินไปบอกมันว่าเลิกกันเถอะ มีหรือที่มันจะยอมง่ายๆ ผมรู้จักมันดีว่ามันร้ายกาจแค่ไหน ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นอย่างที่โบราณเขาว่าไว้จริงๆ
“แค่กูลองคิดตอนที่มันกลับห้องแล้วรู้ว่ามึงหอบเสื้อผ้าหนีมันมา กูก็สยองแล้วไอ้ปอนด์” ไอ้ธามพูดไปทำท่าขนลุกขนพองไปด้วย ส่วนผมในหัวมีเรื่องให้คิดเยอะแยะเต็มไปหมดจนผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี ในชีวิตไม่เคยเจอเรื่องอะไรให้หนักใจเท่านี้มาก่อน ยกเว้นตอนที่เจอกับพี่เหนือครั้งแรก นั่นผมเรียกว่ามหาวิบากกรรมเลยก็ว่าได้
“มึงพูดเดี๋ยวแม่งก็โผล่มาตอนนี้หรอก มันยิ่ง...”
“ปัง! ตู๊มมมมม! เปรี้ยงงงงงงงงง! ไอ้ปอนด์!”
“เหี้ย!!!!” พร้อมใจแจกสัตว์เลื้อยคลานครึ่งบกครึ่งน้ำกันโดยไม่ได้นัดหมาย หลังจากที่ประตูหอพักซอมซ่อที่ด้านหน้ามีสติ๊กเกอร์ตราสโมสรฟุตบอลดังแห่งอังกฤษสองสโมสรเด่นหราติดอยู่พร้อมกับหมายเลขห้อง555ที่มักโดนจดบัญชีหนังหมาไว้บ่อยๆว่าชอบทำเสียงดัง เป็นแหล่งมั่วสุม และสารพัดความเหี้ยต่างๆนาๆที่ถูกพูดถึงอยู่เป็นประจำ ตกตะลึงตาค้างไปตามๆกันเมื่อเห็นประตูไม้บานใหญ่หักขาดสองท่อนปลิวว่อนผ่านไปกระทบผนังห้องด้านหลังต่อหน้าต่อตา ไอ้ธามที่กำลังยกโค้กกรอกปากอยู่ถึงกับเผลออ้าปากค้างจนโค้กไหลกลับออกมาจากปากหกเรี่ยราดเลอะเทอะหน้าขาตัวเองเต็มไปหมด แต่ดูท่ามันจะช็อคไปจนไม่รับรู้อะไรแล้ว
“พะ พี่เหนือ” ผมพูดเสียงเบา ยังตกใจไม่หายที่เห็นพวกพี่มันพังประตูห้องเข้ามาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ให้ตายเถอะวันนี้มันวันซวยอะไรของผมวะ ถึงได้มีแต่เรื่องเข้ามาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้
“โทษทีว่ะ กูกะแรงพลาดไปหน่อย” อ้าว มึงเองหรอไอ้พี่แทนที่ทำประตูห้องกูหักครึ่ง เคาะก็ได้ไหม แล้วจะรีบอะไรกันขนาดนั้น กูดูจากเศษซากประตูขอยืมตีนมึงไปตอกเสาเข็มยังไหว นี่ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเหนือตีนบรรลัยลงมือเองคงไม่มีแม้เศษซากประตูไว้ให้ดูต่างหน้า
“เดี๋ยวมึงกับกูมีเรื่องต้องเคลียร์กัน” ไอ้ไนท์พูดพร้อมกับชี้หน้าไอ้พี่แทนที่ใช้มือเกาท้ายทอยแบบเก้อๆ แล้วประตูห้องกูมีสภาพแบบนี้ใครจะรับผิดชอบวะ?
“ไปกับกู มึงไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ถึงบ้านไอ้แทนแล้วมึงอยากรู้อะไรค่อยถาม” ไม่ปล่อยให้ผมได้เอ่ยอะไรออกไปมันก็ตรงเข้ามาคว้าข้อมือผมก่อนจะจับลากให้ออกเดิน อีกมือมันก็คว้ากระเป๋าเป้ที่ผมยังไม่ทันได้รื้อข้าวของออกมาเก็บขึ้นมาพาดบ่าแล้วลากผมออกไป ตามด้วยไอ้พี่แทน ไอ้ไนท์ ไอ้นนท์ที่เดินตามออกมาแบบงงๆ ส่วนไอ้ธามยังคงช็อคไม่หายแต่ผมเห็นไอ้พี่มินเดินเข้าไปดูอาการมันแล้วจึงไม่ห่วงอะไรมาก อย่างน้อยวันนี้มันก็คงนอนที่หอไม่ได้ แต่จะได้ไปนอนที่ไหนนั้น คงต้องปล่อยให้พี่มินจัดการไปก่อน ดูท่าพี่มินก็ดูจะเต็มใจเอามากๆซะด้วย
“พี่เหนือ นี่มันอะไรกันวะพี่ ผมงงไปหมดแล้วนะ” มันเปิดประตูBMWสีขาวมุกรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งได้มาเมื่อสองวันก่อนแล้วบังคับให้ผมลงไปนั่งที่ข้างคนขับพร้อมปิดประตู ผมเห็นมันหันไปพูดอะไรกับไอ้พี่แทนสองสามประโยคด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะอ้อมมาที่นั่งด้านคนขับแล้วขับรถออกจากหอพักผมอย่างรวดเร็ว ผมรู้แค่ว่ามันกำลังพาผมไปบ้านไอ้พี่แทน จากนั้นตลอดทั้งการเดินทางมันก็ไม่ปริปากบอกหรือพูดอะไรกับผมอีกเลย ส่วนผมก็ไม่คิดจะเซ้าซี้อะไรมันตอนนี้ เพราะทั้งผมทั้งมันต่างก็มีเรื่องให้ต้องขบคิดไม่ต่างกัน เราทั้งคู่ต่างจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศกับเส้นทางถนนสายหลักที่ทอดยาวไปพร้อมกับไฟสองข้างทาง รู้ตัวอีกทีผมก็มาหยุดอยู่ประตูรั้วบ้านขนาดใหญ่ที่มีชายชุดดำกว่ายี่สิบคนออกมาต้อนรับ มันจอดรถไว้ก่อนจะโยนกุญแจรถส่งให้หัวหน้าชายชุดดำคนหนึ่งรับไป แล้วเดินมากระชากแขนผมที่ยังยืนงงตะลึงในความใหญ่โตของบ้านไม่สิเรียกว่าคฤหาสน์จะถูกกว่า คิดว่าบ้านไอ้พี่เหนือมันหลังใหญ่มากแล้วนะแต่บ้านไอ้พี่แทนก็ไม่ต่างกันเลย ชาติที่แล้วพวกมึงทำบุญด้วยการกู้ชาติกันหรอครับชาตินี้ถึงได้เกิดมาบนกองเงินกองทองกันแบบนี้ มันพาผมเดินเข้ามาในบ้านเสมือนตัวเองเป็นเจ้าของ ก่อนจะส่งกระเป๋าเสื้อผ้าของผมให้แม่บ้านที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วรับไป จากนั้นไม่นานเจ้าของบ้านตัวจริง รวมถึงไอ้ไนท์ ไอ้นนท์ก็เดินตามเข้ามาสมทบ
“พี่เหนือนี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกันวะ! ผมโคตรจะตามไม่ทันเลย?” ผมถามมันขึ้นมาทันทีหลังจากที่ไอ้พี่แทนพาพวกเราเข้ามาในห้องรับแขก ผมเห็นไอ้ไนท์หันไปสั่งให้แม่บ้านยกน้ำกับของว่างมาให้พวกเรา ทำเหมือนกับว่าตัวมันเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง ยิ่งเห็นมันคุ้นเคยกับทุกอย่างในบ้านเป็นอย่างดีจากการที่เดินไปห้องครัว ห้องน้ำ หรือทั่วทั้งบ้านได้อย่างถูกต้องโดยไม่ต้องเอ่ยถามเจ้าของบ้านที่นั่งหัวโด่อยู่ข้างไอ้พี่เหนือตอนนี้เลยด้วยซ้ำนั่นยิ่งทำให้ผมแปลกใจ ส่วนไอ้พี่แทนที่นอกจากจะไม่ว่าอะไรมันแล้วผมยังเห็นมันตะโกนสั่งให้ไอ้ไนท์ไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นออกมาให้ด้วย อีกคนตอบกลับมาแค่ สัด! แต่สุดท้ายมันก็เดินกลับมาพร้อมกระป๋องเบียร์ในมือ
“กูไม่คิดว่าเขาจะกลับมาวันนี้ ถ้ารู้กูคงให้มึงรีบออกมาจากที่นั่น” พี่เหนือพูดขึ้นทำลายความเงียบ มีคำถามมากมายในหัวที่ผมอยากถามออกไป
“พี่รู้ว่าพ่อพี่จะมา?”
“พ่ออยากให้มันไปเรียนต่อ และวิธีเดียวที่จะทำให้มันยอมคือมาเล่นงานมึงที่เป็นจุดอ่อนเดียวในชีวิตมันไงไอ้ปอนด์”
“เดี๋ยวนะพี่แทน ผม...ผมไม่เข้าใจว่ะพี่”
“ผั๊วะ! ทำไมลูกกูโง่แบบนี้วะ โง่ไม่ดูเวล่ำเวลาโง่ไม่ถูกสถานการณ์เลยนะมึงอ่ะ” ไอ้นนท์ไม่พูดเปล่า แต่มันแถมฝ่ามือลงบนหัวผมไปหนึ่งทีเน้นๆ
“เพราะมึงเป็นแบบนี้ กูถึงปล่อยให้ห่างตัวไม่ได้ กูไม่มีวันยอมให้มึงหายไปจากชีวิตกูหรอกนะไอ้ปอนด์” แววตาติดเย็นชาที่ผมคุ้นเคยดูหนักแน่นแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง...พี่เหนือก็ยังคงเป็นพี่เหนือ...ที่สามารถเข้ามาฉุดผมให้เข้าไปอยู่ในโลกของมันได้ตลอดเวลา...รู้ตัวอีกทีผมก็เข้าไปวิ่งวนอยู่ในโลกทั้งใบของอีกคนจนหาทางออกไม่เจอไปซะแล้ว
“พ่อพี่ขู่ว่าจะทำให้ครอบครัวผมเดือดร้อน ผมกลัวว่ะพี่” ผมบอกมันไปตามตรง ผมกลัว เพราะผมไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรในวันข้างหน้า ลำพังแค่ตัวผม ผมไม่ห่วงอะไร แต่กับครอบครัวของผม ผมมีแค่พวกเขา ทั้งชีวิตผมมีแค่พวกเขาที่ยังเหลืออยู่...ผมไม่อยากให้ชีวิตนี้ต้องสูญเสียคนสำคัญไปอีก
“กูถึงต้องตามใครบางคนกลับมา”
“ไอ้เหนือ นี่มึงอย่าบอกนะว่า!...” ไอ้พี่แทนทำสีหน้าตกใจเหมือนกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายร้ายแรงที่สุดในชีวิต จะว่าไปผมเห็นมันกับพี่เหนือสบตากันพร้อมสายตาหนักใจจนอดสงสัยไม่ได้ว่า “ใครบางคน” ที่ว่าทำไมถึงได้มีอิทธิพลกับมันสองคนขนาดนั้น ในโลกนี้ผมคิดว่าจะไม่มีสิ่งใดที่ทำให้คนพวกนี้กลัวได้ แต่ผมคงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ก็คราวนี้
“จากนี้ให้มึงพักอยู่กับกูที่บ้านไอ้แทนไปก่อน ช่วงนี้อย่าอยู่ห่างกู ห้ามไปไกลจากสายตากู ห้ามดื้อ ห้ามซน ห้ามโง่ ห้ามสงสัย ห้ามถาม...ห้าม...................................ห้ามมึงหนีกูไปอีก” วูบหนึ่งผมเห็นสายตาของมันสั่นไหว มันยื่นมือออกมาสัมผัสแก้มผมแผ่วเบาไล้นิ้วชี้ขึ้นสัมผัสดวงตาบวมช้ำที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนักของผมราวกลับปลอบโยน ผมปล่อยให้มันได้ทำตามใจ เอนใบหน้าซบกับฝ่ามือใหญ่...แม้เป็นสัมผัสที่เย็นชืด...แต่กลับเป็นสิ่งที่ผมเสพติดและโหยหา
“พี่เหนือ...” จะซึ้งอยู่แล้วครับ ถ้าผมไม่ฉุกใจคิดได้ในเรื่องที่มันสั่งให้ผมห้ามโง่ด้วย
“ไปๆแยกย้ายกันไปนอนเอาแรง พรุ่งนี้ค่อยมาคิดกันว่าจะเอายังไงต่อ ส่วนมึงไอ้ไนท์ มึงมีเรื่องต้องคุยกับกูยาว” ไอ้พี่แทนสั่งให้พวกเราแยกย้าย ไอ้นนท์เข้ามายีหัวผมแรงๆจนหน้าสะบัดพร้อมบอกให้ผมอย่าคิดมากก่อนมันจะขอตัวกลับบ้านไปแล้วบอกจะมาใหม่ในตอนเช้า ไอ้พี่เหนือจับมือผมให้เดินขึ้นไปชั้นสองของตัวบ้านฝั่งซีกซ้าย ระหว่างนั้นต่อมเสือกผมก็ทำงานไปด้วย แม้ตอนนี้สมองผมจะทำงานหนักหลังจากพบเจอเรื่องราวมากมายให้มึนงงสับสนคงมีแค่ต่อมเสือกของผมเท่านั้นที่ยังทำหน้าที่ได้ดีอยู่ตลอดเวลา
“มึงแกล้งกูใช่ไหม?” เหมือนเขารู้กันอยู่สองคน ผมนี่หูผึ่งหางกระดิกเลยทีเดียว
“แกล้งเชี่ยไร กูกำลังคุยโทรศัพท์กับไอ้เหนืออยู่ หันไปอีกทีมึงก็ขับรถออกไปหาไอ้ปอนด์แล้ว กูห้ามมึงทันซะที่ไหน”
“สัด! แล้วทำไมมึงไม่โทรมาบอกกู ไลน์ก็มีไหมไอ้ห่า กูจะได้ไม่รีบร้อนออกไปแบบนั้นถ้ารู้ว่าเดี๋ยวพี่เหนือจะไปพามันมาที่นี่” เอาละเว้ยเฮ้ยแค่มันโทรหากันกูก็อึ้งแล้ว นี่มันไลน์หากันกูนี่คิดภาพไม่ออกเลยว่ามันจะส่งสติ๊กเกอร์แบบไหนคุยกัน อาจจะเป็นหมีบราวน์กับน้องกระต่ายโคนี่ ขอกูวิ่งไปอ้วกก่อน
“มึงดูโทรศัพท์มึงหรือยัง กูโทรไปจนไม่รู้จะโทรยังไงแล้ว ไม่กวนตีนกูซักวันมึงจะขาดใจตายไหมไอ้ไนท์”
“หุบปากไปเลยไอ้แทน มึงยังมีอีกคดีติดตัวนะ ไปพังหอเพื่อนกูแล้วยังมาด่ากูว่ากวนตีนอีก”
“เจ้าคิดเจ้าแค้นนะมึง แล้ววันนี้จะนอนนี่หรือกลับบ้าน เสื้อผ้ามึงกูให้แม่บ้านซักไว้หมดแล้ว”
“กลับ! ป๊ากูเพิ่งกลับจากฝรั่งเศส แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเข้ามาตอนสายๆ”
“โอเคครับ ให้กูไปส่งไหมดึกแล้วอันตราย”
“ห่วงตัวมึงเองเถอะ”
“ทำไมมึงถึงดื้อแบบนี้วะ ไม่น่ารักเลย”
“เชี่ย! งั้นก็ไม่ต้องมารัก ไปไกลๆตีนกูเลย”
“ไม่ดื้อกับกูบ้างได้ไหมไอ้หล่อ” พูดเสร็จพี่มันก็ผลักหัวไอ้ไนท์ไปหนึ่งทีแต่ไม่ได้แรงมาก ก่อนจะล็อคคอทำท่าจะหอมแก้ม ทำไมผมถึงเห็นออร่าสีชมพูอมม่วงฟุ้งกระจายออกมารอบตัวพวกมันก็ไม่รู้ ทั้งที่มันกำลังกัดกันแถมตอนนี้ก็เริ่มใช้กำลังจะต่อยกันอยู่รอมร่อแล้ว ในสายตากูทำไมพวกมึงถึงศัพท์วัยรุ่นสมัยนี้เขาเรียกว่าอะไรนะมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกิงก่องแก้วอะไรซักอย่างนั่นอ่ะ นี่มึงเป็นคู่กัดกันจริงหรอวะ? หรือในระยะเวลาไม่กี่เดือนที่ผ่านมา จากคู่กัดมันจะกลายเป็นอย่างอื่นไปแล้ว? กูจะต้องหาโอกาสเค้นคอถามมึงให้ได้เลยไอ้ไนท์
“มึงจะเสือกเรื่องคนอื่นอีกนานไหม?” โอเครู้เรื่อง เดินเข้าห้องอย่างว่าง่ายทันทีทันใด จากนั้นมันก็สั่งให้ผมเข้าไปอาบน้ำ ผมอาบเสร็จก็มานอนรอมันที่เตียง ซักพักมันก็เข้าไปอาบบ้าง เกือบครึ่งชั่วโมงมันก็เดินออกมา ใส่ชุดนอนเหมือนกับของผม...
“ให้ผมช่วยเช็ดนะ”
“...............” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ผมค่อยๆขยับเข้าไปหามันที่นั่งอยู่กลางเตียง แย่งผ้าขนหนูในมือของมันมาแล้วค่อยๆเช็ดไปตามเส้นผมสีดำที่เริ่มยาวขึ้นกว่าเดิมมาก ใบหน้ายามเมื่อเส้นผมเปียกน้ำช่างงดงามราวกับภาพวาด คำว่าสมบูรณ์แบบคงเหมาะสมกับมันที่สุดแล้ว...แค่คิดว่าทั้งเส้นผม...ใบหน้า...เรียวปาก...คิ้วเข้ม...ดวงตา...สันจมูก...ร่างกาย....รวมถึงหัวใจของคนคนนี้เป็นของผม...เลือดในกายก็พลันสูบฉีดขึ้นบนใบหน้าอย่างห้ามไม่ได้ ผมขยับมือสางผมที่เริ่มหมาดเบาๆ กลิ่นแชมพูแบบเดียวกับผมหอมขึ้นแตะจมูก...รู้ตัวอีกทีผมก็ก้มลงไปสูดความหอมฟอดใหญ่ๆเข้าเต็มปอด
“พี่เหนือ...พี่...ผมรักพี่ว่ะ...รู้ตัวอีกทีผมก็รักพี่ไปแล้ว...แม่งโคตรรักพี่เลย” รู้แค่ผมอยากพูด...พอคิดว่าจะพูด ปากดันเอ่ยออกมาทันที ไม่รู้จักสรรหาถ้อยคำหวานๆเหมือนอย่างในละคร ผมรู้แค่...ถ้าวันนี้ผมไม่พูดคำนี้ออกไป...วันข้างหน้าผมอาจไม่มีโอกาสได้พูดอีก
“มึงมันโคตรไม่โรแมนติก” มันจับมือผมไว้ทั้งสองข้างพร้อมหันมาจ้องหน้าผมแบบไม่พอใจ ยิ่งผมเห็นหน้ามันหงุดหงิดแล้วผมก็เผลอขำออกมา
“อื้อออออ....” มันประกบจูบผมอย่างรวดเร็ว...สอดแทรกลิ้นเข้ามาควานหาความหวานคล้ายกับกระหาย...เราทั้งคู่เสพติด...ต้องการ...ปรารถนาที่จะสัมผัสกันและกัน ผมถูกผลักให้นอนราบลงกับเตียง...ที่มีอีกคนตามมาทาบทับ...ปล่อยไปตามอารมณ์...จนเหมือนกับจะขาดอากาศหายใจ...ริมฝีปากผละออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง...ผมยกหัวขึ้นไปจูบปากมันเบาๆเป็นการเย้าแหย่...ดวงตาแสนเย็นชาคู่เดิมจ้องมองผม...รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่อีกคนส่งผ่านมา
“ผมเป็นแบบนี้พี่ยังจะรักอยู่ไหม...ผมมันโง่ ซื่อบื้อ แถมไม่โรแมนติก...พี่ยัง...”
“ รัก ” ไม่ปล่อยให้ผมได้พูดจบประโยคมันก็พูดแทรกผมขึ้นมา ก่อนจะก้มลงไล้ริมฝีปากลงบนเปลือกตาทั้งสองข้าง
“...................”
“มึงร้องไห้” กดจูบลงแผ่วเบา
“...................”
“กูปกป้องมึงไม่ได้”
“ก็ตอนนั้นพี่ไม่อยู่”
“มึงทิ้งกู”
“ผมไม่มีทางเลือก” ผมยกมือขึ้นลูบแก้มมันเบาๆทั้งสองข้าง
“ห้ามทิ้งกู”
“...........”
“อย่าบอกว่าจะยอมแพ้...อย่าเหนื่อยกับความรักของเราแม้วันข้างหน้ามึงต้องเจอกับปัญหามากมาย...อย่าปล่อยมือ...อย่าเอ่ยคำลา...อย่าพูดว่าจะไป...อย่าหายไปจากกู...และอย่าให้กูหายไปจากใจมึง” พูดจบมันก็โถมตัวลงมากอดผมไว้แน่น ร่างกายส่งผ่านความอบอุ่นและความรู้สึกมากมายให้กัน ไม่มีคำพูดใดต่อจากนี้...มีเพียงสัมผัส...ลมหายใจ...กับใจสองดวงที่เต้นไปพร้อมกัน...มือสองข้างที่สอดกระชับยามประสานร่างกาย...ส่งผ่านแรงปรารถนาทุกห้วงอารมณ์ หยาดเหงื่อ...จังหวะร่างกายที่ตอบรับกันด้วยความโหยหา...เสพติดกันจนยากจะถอดตัว...ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ตกหลุมรักกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า...จากนี้...ผมคงไม่มีวันถอนตัวได้อีก
.............................................
...........................
.............
...
08.00น. สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย
“จะกลับไปบ้านใหญ่เลยไหมครับคุณน้ำ”
“แล้วไอ้สามแสบมันไปไหน ถึงไม่มารับฉัน” ผมดำยาวตรง...ริมฝีปากสีแดงสด...มือเรียวที่เล็บฉาบด้วยสีทาเล็บสีแดงเลือดนกยกขึ้นถอดแว่นตาแบรนด์ดังออกเผยให้เห็นดวงตากลมโตทรงเสน่ห์ชวนให้หลงไหล...ใบหน้างดงาม...พร้อมกับหุ่นและการแต่งตัวเน้นทรวดทรงให้เด่นชัดเรียกสายตาใครต่อใครได้เป็นอย่างดี...หากแต่เพราะมีชายชุดดำนับสิบคนรายล้อมอยู่รอบกาย...นั่นก็ทำให้ผู้คนรอบข้างไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้หรือสบสายตาโดยตรง
“คุณเหนือรอคุณน้ำอยู่ที่บ้านคุณแทนครับ”
“ไม่เจอกันหลายปี หึ มีเรื่องให้จัดการเต็มไปหมด...คุณพ่อสุดที่รักกับไอ้น้องตัวดียังสร้างเรื่องให้ปวดหัวอีกตามเคย คราวนี้ฉันคงต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวร” ยกยิ้มราวกับเป็นเรื่องสนุก หากแต่คำพูดที่ออกมาจากปากของ “น้ำฟ้า” หรือ ธารธารา นวพงษ์พันกูลแล้ว...ทุกอย่างจะต้องเป็นไปตามนั้น
การกลับมาคราวนี้...เธอคงต้องจัดการอะไรหลายๆอย่างหลังจากที่ปล่อยปะละเลยมานาน
และแน่นอนสำหรับเธอ “น้องชาย” เปรียบเสมือนหัวใจอีกดวง
หากจะมีอะไรมาทำให้หัวใจของเธอเป็นแผล
เธอไม่มีวันยอมเด็ดขาด...แม้อีกคนจะได้ชื่อว่าเป็น “พ่อ” ก็ตาม...
................................................................
ก่อนอื่นเลยขอสวัสดีปีใหม่ ปี2015กับนักอ่านทุกคนนะคะ ขอให้เป็นปีที่ดี ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่มีให้กับนิยายเรื่องนี้ตลอดปีที่ผ่านมา ปีนี้ทั้งอเลนและI-AMก็ขอฝากตัวด้วยอีกปี ช่วยรัก สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ทั้งนิยาย นักเขียน และคนอัพนิยายกันไปเรื่อยๆนะคะ มีความสุข ร่ำรวยๆกันตลอดปีตลอดไปค่ะ :mc4: :L2: :3123: :L1: :call:
ปล.จะพยายามให้I-AMแต่งเรื่องนี้ให้จบภายในปีนี้แน่นนอนค่ะ ช่วยเม้นเป็นกำลังให้กันและกันด้วยนะ ทุกคอมเม้นมีความหมายเสมอค่ะ
ปล.2 หากเจอคำผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ อาจมีเล็ดลอดสายตาไปบ้าง I-AMกำลังแต่งตอนพิเศษ จะเป็นคู่ไหนนั้นต้องลุ้นกันนะ ช่วงนี้ทั้งอเลนและI-AMต่างก็ยุ่งหากมาอัพช้าไปก็อย่าว่ากันเลยนะคะ จะพยายามให้I-AMแต่งให้เร็วที่สุดค่ะ :katai4: สำหรับคนที่รอมาตลอดก็ขอบคุณมากนะคะ อย่างที่บอกและย้ำเสมอว่าทุกคอมเม้นมีความหมายและเป็นกำลังใจอย่างดี I-AMมันเข้ามาส่องทุกคอมเม้นนะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกคนเสมอ :mew3: :heaven
ปล.3 อเลนขอให้ดอกไม้กับนักอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่ะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4: เจอกันตอนหน้านะ เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้ว o13 :bye2:
-
ของขวัญวันปีใหม่ :mew1: :กอด1:
-
จับมือแล้วผ่านไปให้ได้นะเหนือปอนด์สู้ๆๆๆๆ
HNY jraaaa
-
ตะ ตาฝาด เหนือปอนด์มาแล้ว
อ่านช่วงแรกสงสารปอนด์เลย ดีนะมีแฟนเป็นพี่เหนือ อิอิ รอดูพี่สาวจะช่วยเหนือปอนด์ยังไง
สนุก ๆ สวัสดีปีใหม่คร่า
-
ในที่สุดก็มาาาาาา o22
-
ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม... :o12: ดีใจอ่ะกลับมาแล้ว...
-
HNY 2015 นะคะ
มาต่อให้หายคถ.แล้วววว
ขอบคุณมากน้าาา
มาต่อบ่อยๆนะคะ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ปี 2015 นี้หวังงว่าเหนือปอนด์จะมาบ่อยๆ :mew1:
อ่านช่วงแรกๆแล้วตกใจเลย นึกว่าพี่เหนือเป็นอะไร
พี่น้ำมาแล้ว มาจัดการคุณพ่อให้ที :katai5:
-
สนุกมากกกกกก
รอพี่น้ำมาจัดการคุณพ่อ
^^
-
นึกว่าตาตัวเองฟาดไปซะอีกเห็นเรื่องนี้อัพ
-
เป็นของขวัญปีใหม่ที่คาดไม่ถึง5555 ตอนนี้แรกๆเศร้าอยู่นะ หลังๆต้องกลั้นขำ ทั้งที่ยังเศร้าๆ(เอ๊ะยังไง) ปอนด์มันยังคงโง่ๆสกิลรับมุขดีเลย์หลายวินาทีเหมือนเดิม5555 ยังคงติดตามเรื่องนี้อยู่ตลอดน้า เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียนและคนโพส :L1:
-
กรื้ดดดดด คนเขียนเอามาม่ามาฝากวันปีใหม่55555
พี่เหนือโครตน่าอิจฉาเลยชีวิต มีแบคดีเว้ย
ขอบคุณคนเขียนที่มาแต่งต่อ กระซิกๆ
แม้ว่าเราต้องกลับไปอ่านตั้งแต่ต้นใหม่เพื่อเพิ่มอรรถรสที่ดี อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
:z13:
-
:mew4:
-
มาพร้อมดราม่า
-
ต้องกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ แต่ดีใจมากที่เห็นเรื่องนี้มาอัพอักครั้ง
มาต่อไวๆนะคะ
-
:pig4: :mc4: ดีใจทีมาต่อค่า ยังรออยู่เสมอจ้า และก็ HNY จ้า :L2:
-
รักที่สุด!!!
-
ดีใจมากกกกกพ คิดถึงเรื่องนี้สุดๆๆๆๆๆๆๆ น้องปอนด์เอามาม่ามาฝากก่อนเลยตอนเปิดเรื่อง แต่ลงท้ายฮาอีกแล้ว 5555 ชอบๆๆๆ พี่เหนือยังคลั่งปอนด์เหมือนเคย ขอบคุณที่ตามมาคว่ำชามมาม่าก่อนคนอ่านจะท้องอืดรับปีใหม่
แทนไนท์นี่อะไร๊ พวกแกรรร ทำเป็นด่ากันแต่สวีทวี้ดวิ้วเกินไปแล้วนะยะ ชอบๆๆ เอาอีกๆๆๆ
-
ใช่
ใช่มั้ยยยยย
ใช่จริงๆด้วย
ตอนที่25 :impress2:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:มาต่อแล้วดีใจสุดๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1 ปีใหม่นี้ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะคะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:m1: ดีใจ ๆ ขอบคุณ ของขวัญปีใหม่จาก I-AM และ อเลนคุง จ้าาา
มาถึง คุณพ่อพี่เหนือก็นำพาความดราม่ามาเลยเชียว
แต่มั่นใจได้แล้วว่า ยังไง ๆ พี่เหนือก็จัดการเรื่องนี้ได้ ไม่มีวันที่พี่เหนือจะปล่อยน้องปอนด์ไปหรอก
แค่พี่แทน พี่มิน ก็ว่าเป็นกำลังรบที่แข่งแกร่งให้พี่เหนือแล้วนะ แต่นี่ ...
พี่น้ำฟ้า ปรากฎตัว ชอบบบ :m3: นี่สินะ ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในเรื่อง ผู้หญิงอะไร เท่ห์มากกกก
พี่แทนน้องไนท์ หวานกันได้ ดุเด็ดเผ็ดมันส์มากอ่ะ น่ารักจริงเลย คู่นี้เขาไปไกลแล้ว
ว่าแต่คู่พี่มินน้องธามนี่ ไปถึงไหนกันแล้วจ้ะเนี่ย คืนนี้น้องธามไปนอนที่ไหนเอ่ย ฮุฮุ :impress2:
คุณพ่อนนท์ก็ด้วย ลูก ๆ เขาจะเป็นฝั่งเป็นฝากันไปหมดแล้ว คุณพ่อจะแพ้ลูก ๆ ไม่ได้นะ
รอตอนต่อไปน้า มาเมื่อไรก็รอได้เสมอจ้ะ
ปีใหม่ ๒๕๕๘ ขอให้ I-AM กับ อเลนคุง มีความสุขมาก ๆๆๆ ประสบความสำเร็จในสิ่งที่หวังไว้ทุกเรื่องนะจ้ะ
ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
-
ยังคงรอและเป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียน คนโพสเสมอนะจ๊ะ
สวัสดีปีใหม่จ้า :กอด1:
-
สวัสดีปีใหม่ 2558 ค่ะ
อ่านตอนต้นๆนึกว่าจะดราม่า เจอธามเข้าไปเท่านั้นแหละฮาเลย 555
คิดถึงพี่เหนือตีนบรรลัย น้องปอนคนโง่ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนที่มาแต่งตอนนี้มาเป็นของขวัญปีใหม่นะคะ :pig4:
-
:พี่เหนือเรามีกองหนุนคือคุณพี่สาวนี่เอง
แต่เห็นทีจะให้ปอนด์เลิกโง่ เลิกถาม เลิกสงสัยนี่มันยากนะ 55
-
น้ำนี่คงแสบเอามากๆเลย
ถึงกล้าต่อกรกับพ่อ
-
น่าสงสารพ่อนนท์จัง มีลูกแต่ละคนเทพๆ(?)ทั้งนั้น
-
เย้ เย้ เย้
คนเขียนมาต่อแล้วววววววว
รักที่สุด :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่เหนือมาแล้ว...น้ำตาตกไปได้นิด...ฮาอีกแล้ว...
สวัสดีปีใหม่ค่ะ...
-
พี่เหนือสุดยอดอะ
-
น้องปอนด์สู้ๆนะคะ :ped149:
อย่าได้ท้อ เราเป็นนางเอก
อยากอ่านมินธาม เป็นอะไรที่อ่านแล้วฮามาก
มึนไปแล้วค่ะลูกธาม
-
HNY คนแต่งและคนโพสต์ค่ะ ตอนนี้แอบดราม่าน้ำตาซึม แงๆ
-
Happy new year :mc4:
ดีใจจังที่มาต่อแล้ว
กลับไปอ่านเรื่องใหม่ตั้งแต่ต้นเลย คิดถึง
ชอบเหนือปอนด์มากๆ
ขอให้จัดการพ่อให้ยอมได้ทีเถอะ :sad4:
-
อ่านรวดเดียวเลยนนนนะเนี่ยยยย
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
ดีใจมากเลยค่ะ มาต่อแล้ววววววว หายไปนานมากกกกกกกกกกก
รออ่านตอนต่อๆไปน๊าาาาา
มาต่อเร็วๆนะคะ พลีสสสสส
-
พระเอกจัดว่าเด็ด เมียหายปุ๊บตามกลับปั๊บ ไม่มีท้อใจ เยี่ยมค่ะ
สงสารปอนด์ร้องไห้เยอะมาก
พ่อเหนืออย่างโหดอ่ะ แต่พี่น้ำดูจะเอาอยู่ เป็นกำลังใจค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ปรบมือดังๆด้วยความดีใจ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอคอยเรื่องนี้นานมากกกกกกกกกกกกกก ในที่สุดก็กลับมาต่อแล้ว
อยากบอกว่าเฝ้ารอเรื่องนี้ทุกวันเลย คิดถึงเหนือปอนด์ คิดถึงนักเขียน
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ คิดว่าจะทิ้งเรื่องนี้ไปซะแล้ว ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งจริงๆ เราคิดถึงเรื่องนี้มากอ่า
อย่างแรก ขอสารภาพความผิดต่อนักเขียนด้วยว่าเราเริ่มลืมเรื่องนี้บางส่วนไปแล้ว
ไม่ใช่ว่าลืมเนื้อเรื่องอะไรนะ แต่อาจจะลืมชื่อตัวละครไปบ้าง
พอลองอ่านชื่อนี้มันก็ไม่ได้ลืมไปซะทีเดียวหรอก เพราะเริ่มจำได้ว่าชื่อนี้ คนๆนี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
อย่างธามนี่เราจำได้แม่นเลย เพราะเด่นมาตั้งแต่เริ่มเรื่องแล้ว
เป็นคนที่ซกมกแทบทุกครั้ง ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นคนเดียวที่ชอบกินข้าวหกเลอะหน้าปอนด์ตลอด
เป็นแบบนี้กี่ครั้งๆก็ต้องนั่งขำกับความเปิ่นความซ่าของธามอ่า น่ารักดี ชอบๆๆๆ
ส่วนคนอื่นๆก็จำคาแรคเตอร์ได้หมดนะ โดดเด่นกันทั้งนั้น
ไม่คิดว่าเปิดตอนใหม่มารับปี 2015 แล้วเรื่องจะเริ่มดราม่ามาให้เห็นอยู่ลางๆ
รู้สึกสงสารปอนด์ขึ้นมาจับใจ ทำไมคุณพ่อใจร้ายขนาดนี้คะ บทโหดนี่ก็ยิ่งกว่าพี่เหนือฟ้าซะอีก
ทำเอาใจคนอ่านกระตุกตามปอนด์ไปด้วยเลย รักกันมาตั้งนานจะให้เลิกกันง่ายๆแบบนี้ได้ไง
ปอนด์ก็ต้องจำใจทำตามอยู่ดีป่ะเพราะเป็นห่วงคนในครอบครัว กล้าเอาเรื่องนี้มาขู่กันได้เลือดเย็นมาก
คุณพ่อเหนือใจร้ายใจดำมากจริงๆนะ ไม่น่าเอาเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้มาแก้ปัญหาเลย
น่าจะเปิดอกคุยกันดีๆกับเหนือก็ได้นิ ทำไมถึงเลือกใช้วิธีนี้ ไม่คิดว่าเหนือจะยิ่งต่อต้านมากขึ้นหรอ
แต่ก็นั่นล่ะ ปอนด์หอบผ้าหอบผ่อนหนีมาหาธามได้ไม่นาน เหนือก็รีบมาตามเลย
ช่างเป็นพระเอกที่แสนดีอะไรเยี่ยงนี้ คนอ่านนี่เริ่มอยากเป็นปอนด์ขึ้นมาทันที ฮาาาาาาาา
เอาตรงๆเลยนะ ถึงบทมันจะโศกออกแนวดราม่าไปบ้าง
แต่บอกเลยว่าขำและฮาตลอดเรื่องจริงๆ และตอนนี้ก็นั่งขำไปจนจบบรรทัดสุดท้ายเลย
คือมันฮามากจริงๆนะ ตั้งแต่ตอนที่แทนถีบประตูหอพังแล้ว เป็นการมาตามปอนด์ได้อะเมซิ่งสุดๆ
ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีพลังช้างขนาดนี้ มาทีเดียวประตูยังต้องขอโบกมือลายอมแพ้ไปก่อนเลย5555
ไหนจะตอนที่ธามอึ้งกิมกี่ทำโค้กไหลย้อยลงคอลามมาจนถึงหน้าขาอีก โอ๊ยยย นึกภาพออกเลย ขำสุดๆ
มากันยกแก๊งพร้อมกับของที่ต้องพังแบบยิ่งใหญ่ไปด้วย สุดยอดแห่งความมหัศจรรย์จริงๆ
แต่ที่เหลือเชื่อไปยิ่งกว่านั้นก็คือคู่แทนไนท์ บร๊ะ คู่นี้เค้าพัฒนากันไปไกลแล้วสินะ
ถึงจะมีโมเมนต์แอบหวานให้เห็นจากต่อมความเส...กของปอนด์แล้ว แต่ก็ยังเป็นคู่ขาฮาร์ดคอร์อยู่ดี
คู่รัก SM ต้องยกให้กับคู่นี้ แทนไนท์ เราเชียร์ยิ่งกว่าคู่หลักอีก *หนีหลังมือนักเขียน5555*
แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่เชียร์คู่เหนือปอนด์นะ ยังอยากให้สองคนนี้สู้ต่อไป อย่าไปยอมอำนาจมืดคุณพ่อเข้าล่ะ
ไหนๆพี่น้ำก็กลับมาแล้ว คิดว่าน่าจะมีอิทธิพลกับเหนือพอสมควร ดูเหมือนจะกลัวพี่สาวด้วย
น่าจะเคยสร้างวีรกรรมครั้งยิ่งใหญ่ให้หวาดกลัวมาก่อนแน่ๆ ลุ้นว่าพี่น้ำจะเข้ามาเคลียเรื่องนี้ให้เหนือยังไง
ยังรอตอนต่อไปอยู่ค่ะ รีบมาตอเร็วๆนะคะนักเขียน
เราเป็นกำลังใจให้เสมอเน้อ แต่ขออย่านานเหมือนครั้งนี้น้า เพราะเราคิดถึงใจจะขาดแล้ว
ปล.ยังยืนยันอยากให้รวมเล่มเรื่องนี้ ถึงระยะทางอาจจะอีกยาวไกล
แต่ถ้ามีรวมเล่มจริงๆ เราขอแนะนำแยกเล่มคู่แทนไนท์ไปเดี่ยวๆอีกเล่มเลยได้มั้ย
จบแบบสวยๆ 3 เล่มพอดี 55555 รู้สึกจะขอมากเกินไปเปล่า
สรุปยังไงก็ได้เน้อ ขอแค่ไม่ทิ้งเรื่องนี้ไปไหนก็พอแล้ว :mew1:
ปล.2 เห็นคำผิดอยู่คำนึง คำว่า "ต่างๆนาๆ" จริงๆที่ถูกต้องคือ "ต่างๆนานา" นะคะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่สาวกลับมาช่วยลุยแล้วววว
-
ถึงกับต้องย้อนไปอ่านเรื่องนี้อีกรอบทีเดียวเชียว .... เป็นอีกเรื่องที่ไม่ผิดหวังกับการที่เก็บไว้ที่ Favorites จริงๆ นะคะ o13
ขอขอบคุณคนเขียนด้วยค่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้ รวมถึง ขอสวัสดีปีใหม่ ด้วยนะคะ :L2:
-
เย้ ดีใจที่จะได้อ่านต่อแล้ว ขอบคุณคร้าบบบบ
อย่าดราม่ามากนะฮะ สงสารปอนด์
สวัสดีปีใหม่ 2015 ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆนะฮะ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:มาให้คิดถึงแล้วอย่าหายไปนานอีกนะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
อยากรู้ว่าน้ำฟ้าจะจัดการยังไง
รออ่านต่อจ้า
-
แค่มาต่อก็ดีใจแล้วค่ะ
รอนะๆ :mew1:
-
ติดหนึบ. :กอด1:
-
รอมานาน ดีใจมาก คิดถึงสุด ๆ คะ
-
มาต่อเร็วๆ
-
เอาจริงๆซุ่มอ่านมานานละ ..... สนุกมากกกกก
เพิ่งจะอ่านถึงตอนล่าสุด
เรื่องนี้บรรยายสนุกมาก อ่านแล้วไม่เบื่อเลย
แต่ตอนนี้ ........ ค้างมาก!!!!
ฉะนั้นรีบกลับมาต่อเลย .... ทรมานคนอ่านแบบนี้ไม่ดีนะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ ^^"
-
:monkeysad :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:รอต่อไปปปปปปปปป :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
หน่วงสุดๆ
-
:m15: เกือบร้องแล้ว
-
รออยู่นะฮะ :3123:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เข้ามารอน้องปอนด์ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
คงต้องบอก "งานเข้า" แล้วสินะ :hao3:
-
รอค่าาาาาาาาาาาาาาาาา :call: :call: :call:
-
หายไปเดือนนึงแล้วน้าาาาา กลับมาต่อเห้อะ!!!!!!!
ค้างจะแย่อยู่แล้วน้าๆๆๆๆ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เข้ามารอคอย :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ พี่เหนือ น้องปอนด์ น่ารักสุดๆ :impress2:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ :mew1:
-
กลับได้แล้วมาต่อหน่อยสิ :mew2: :mew6: :mew6: :call: :call:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน 3วัน รวดเดียวจบ รีบมาต่อให้จบไวนะคะ ☺️
-
พึ่งจะตามอ่านเรื่องนี้ค่ะ เป็นกำลังใจให่น่ะค่ะ
-
คนเขียนหายไปอีกแล้วอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
รอคะะะะะะะะะะะะ แทนไนท์ หนูชอบ :o8: :o8:
-
ทำให้อ่านอละรัก สุดท้ายก้อหายไปกับกาลเวลา :mew2:
-
อ่านรวดเดียวจนทัน
ฮ่าๆๆ
ชอบๆ
o13
อ่านแล้วยิ้มตาม
ฮายาม
คาเรคเตอร์แต่ละคนนี้โดนจริงๆ
ความโง่ของปอนด์นี้บางทีก็เหนื่อยแทนพี่เหนือ
ฮ๋าๆๆๆ
เพื่อนแต่ละคนนี้ก็สุดยอดจริง
คนพูดนี้ไม่เคยจะคิดอะไร
แต่คนฟังนี้ไปไกลถึงดาวนาแม็คล่ะ
น่ารักกันจริงๆ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
ปกติก็ไม่เคยจะใส่ใจพี่เหนืออยู่แล้ว
ถ้าจะกลับมาแล้วพรากปอนด์ไปแบบนี้ไม่ต้องกลับมาหรอก
จนหนทางขนาดต้องข่มขู่ทำร้ายครอบครัวปอนด์เลยรึไง
คิดว่าตัวเองมีเงิน มีอำนาจแล้วจะทำอะไรกับใครก็ได้หรอ
เคยนึกถึงความสุขของลูกตัวเองจริงๆ บ้างไหม
รออยากอ่านต่อ
-
knock knock :mew2:
-
ไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย ในที่สุดก็ได้อ่านต่อฮือออออ :hao5: ดีใจมากกกก
-
หายไปนานแล้วเน้อคิดถึงอะ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
คิดถึงพี่มากนะคะ
-
รักนิยายเรื่องนี้มากคะ สมัครมาเพื่อเม้นท์รู้สึกหลงรักการบรรยายและตัวละคร แถมฮามากเวลาอ่านในที่สาธารณะกลั้นขำจนเมื่อยปาก ตัวละครหลุดโลกมาก 55555 และมีเสน่ห์ มีเอกลักษณ์ อ่านแล้ววางไม่ลงคะ พออ่านจบแล้วก็กลับมาแล้วอ่านอีกเป็นสิบรอบบบ หลงรักพี่เหนือมากกก ไปเพ้อให้เพื่อนฟังทุกวัน รอพี่มาอัพอยู่นะคะ สู้ๆนะคะ หนูให้กำลังใจอยู่
:กอด1: :L2: :pig4: o13
-
รออยู่นะค้าาาาา
-
พึ่งสมัครเข้ามาแต่จริงๆก็เคยอ่านนิยายในเล้ามาบ้างแล้ว แต่ถูกใจน้องธามมากๆ เลย น่ารักสุดๆอยากอ่าน ธามมิคมากเลยค่ะ :laugh: :-[ ติดตามและให้กำลังใตคนแต่งค่ะ
-
คึดถึงจัง น้อง ๆ ไม่มาเล่นสงกรานต์กันหน่อยเหรอจ้ะ :mew6:
-
สนุกมาก มาต่อทีค่า
-
:o11: :o11: :o11: :o11: :o11: :o11: :o11: :o11:หายไปนานแล้วเน้อ :oni3: :oni3: :oni3: :oni3:จงกลับมาาาาาาา :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen: :amen:
-
มาต่อด้วยนะคะ.
-
รอคนเขียนอ่ะ :ling1: :ling1:เมื่อไหร่จะมาต่อคะ คิดถึงพี่เหนือน้องปอนด์ :sad4: :sad4:
-
หายไปนานเลย จนลืมเรื่อง ต้องกลับไปอ่านใหม่ อิอิ
-
บ่องตงนะ ลืมไปแล้วว่าเคยอ่านเรื่อง แต่พอไปเจออีกทีก้อคิดถึง นานมากที่หายไปไม่มาต่อ ยังรอยุนะ
จากใจนักอ่านคนนี้ รอเทอเสมอ
-
อัพต่อเลยได้ไหม อย่าปล่อยให้ตัวฉันคอย เธอก็รู้ฉันยังรอ อยากอ่านเรื่องนี้ มากเลย ณ ตอนนี้
เข้ามาอ่านซ้ำรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ รู้แค่ยังรอ #เหนือปอนด์ อยู่นะคะ
-
:mew6: :mew6: :mew3: :mew3: o13 o13
-
:katai5: ตามลัวๆ :katai5:
-
ตอนแรกน้ำตาแตกตามน้องปอนด์ไปแล้ว :hao5: แต่มาฮาน้องธามเนี่ยแหละ พอกันทั้งคู่
-
ฮัลโหล แวะมาส่งข่าวบ้างนะฮะ
รอตอนต่อไปอยู่คร้าบบบบบ
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew3: :mew3: :mew3: :hao7: :hao7: :katai4: :katai4: :katai4: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สวัสดีนักอ่านทุกคนค่า อเลนคุงเองนะคะ คิดถึงทุกคนจังเลย ไม่รู้ว่าจะยังมีใครคอยเด็กเกรียนๆกลุ่มนี้อยู่รึป่าว :mew2:
สำหรับนิยาย(ดองเค็ม) เรื่องนี้ I-AM คนแต่ง มันทั้งรักและภูมิใจมากๆ และตั้งใจไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องแต่งใจจบให้ได้
แต่ในภาวะที่คนเขียนมีความกดดันในหลายๆเรื่องที่ทำให้แทบยิ้มไม่ออก หัวเราะไม่ได้ การจะแต่งนิยายซักเรื่องให้คนอ่านมีความสุขมันคงต้องใช้เวลา
อยากจะขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอ่าน บางคนลืมเนื้อเรื่องไปแล้วก็กลับไปอ่านใหม่อีกรอบ ขอบคุณจริงๆนะคะ อเลนคุงเองก็รอให้นิยายเรื่องนี้จบอย่างสมบูรณ์แบบเหมือนกัน เรามารอด้วยกัน ดีมั้ยคะ :L2:
สุดท้ายนี้ คิดถึงคนอ่านทุกคนจังเลยค่ะ
อเลนคุง
-
รอค่ะ ยังรออ่านอยู่นะคะ
-
รอแบบมีความหวังลมๆแล้งๆ
-
ยังรอนะค้าา.. :กอด1:
-
ยังรออยู่นะ สู้ๆๆ ค่ะ มาเขียนต่อให้จบนะค่ะ
-
เราชอบเรื่องนี้มากเลยนะคะ รอมาต่อนะคะ สู้ๆค่ะ
-
รอเสมอค่ะ เชื่อว่าจะมาแต่ให้จบจริงๆเนอะ
-
ยังรอค่ะ ยังไงก็รอ อ่านแล้วอ่่านอีก555
คิดถึงคนเขียนมากนะคะ :mew4:
-
โฮๆ ดีใจที่คนเขียนมาทักทายกันบ้าง อยากบอกว่ารอได้เหมือนกันค่ะ
สู้ๆนะคะ
-
รออยู่เสมอจ้าาาา สู้ ๆ น้า :mew1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากๆ ชอบปอนด์มาก ดูซื่อๆ โง่ๆ น่ารักมาก
อ่านไปขำไป ฮ่าๆ พี่เหนือก็น่ารัก โหดดี 555+
หวังว่าคนแต่งจะแต่งเรื่องนี้ให้จบนะ ไม่งั้นจะเสียดายมากๆ เพราะเรื่องสนุกมาก
อยากอ่านเรื่องของพี่มินกับธามด้วยอ่ะ อยากรู้ไปแอบมีใจกันตอนไหน 555+
-
รอ. รอ. รออยู่นะคะ :sad4:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:จะรอออออออต่อไปจ้าาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จะรอจ้า สู้ๆน้า
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
แล้วจะรออ่านจ้าาาา ^^
-
รอพี่เหนือได้เสมอ เป็นกำลังใจแต่งให้จบน่ะะะะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
เราจะรอน้าาา
-
สู้ๆ นะคะ
เรารออยู่
-
Chapter 26……………………..“ความหวัง”
ต่อให้สนิทกันมากแค่ไหน...ใกล้ชิดกันเพียงใด...เราทุกคนก็มักจะมีพื้นที่ที่คนอื่นไม่สามารถเข้าถึง...พี่เหนือก็เช่นกัน สุดท้ายแล้ว...เป็นผมที่ไม่เคยรู้อะไรเลย
“ ...............” บรรยากาศชวนอึดอัด คนบ้านนี้นิสัยเหมือนกันทั้งบ้านเลยหรือไงนะ เอาแต่ใจ วางอำนาจ ชอบข่มขู่...
“ออกไปจากตรงนี้ให้หมด ฉันอยากคุยกับไอ้หมอนี่ แค่ตามลำพัง” ท้ายประโยคสายตาคมติดเย็นชาที่เหมือนกับน้องชายไม่ผิดเพี้ยนตวัดกวาดไล่มองจิกทุกคนที่อยู่ภายในห้องรับแขกก่อนเธอจะเปลี่ยนมานั่งไขว่ห้างในท่าทีผ่อนคลายสองมือเรียวยกขึ้นกอดอกใบหน้าสวยหันมามองผมนิ่ง ผมหรือก็คือไอ้หมอนี่ที่เธอพูดถึงในประโยค ผมที่เพิ่งรับรู้ว่านี่คือพี่สาวแท้ๆของพี่เหนือเมื่อห้านาทีก่อน ผมที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เหนือเลย จนเมื่อทุกอย่างเกิดขึ้นพร้อมกันทั้งเมื่อวานที่จู่ๆพ่อพี่เหนือก็โผล่มา หรือวันนี้ที่ผมกำลังเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่ทำให้พี่เหนือมีท่าทีเปลี่ยนไป ผมที่มักจะรับรู้เรื่องราวทุกอย่างพร้อมกับการต้องเผชิญหน้าไปพร้อมๆกันเสมอ
“เอ่อ...เจ้เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆอิตาลีก็ไม่ใช่ใกล้ๆ ผมว่าเจ้ขึ้นไปพักผ่อนให้สบายก่อนดีกว่า จะคุยอะไรกันไว้ตอนเย็นๆก็ได้ วันนี้วันหยุดยังมีเวลาให้คุยกันอีกเยอะ” พี่แทนพูดขึ้นหากแต่สีหน้าก็ไม่สู้ดีนัก ผมเห็นมันปาดเหงื่อทั้งที่อุณหภูมิภายในห้องนี้ไม่ได้ร้อนอะไรติดจะหนาวเกินไปเสียด้วยซ้ำ และจากสรรพนามที่ใช้เรียกอีกคนแบบนั้นดูแล้วทั้งพี่แทนรวมถึงพี่มินที่หายหัวไปเลยนับตั้งแต่พาไอ้ธามไปค้างที่บ้านด้วยเมื่อวาน ผมว่าพวกเขาทั้งสี่คนคงโตมาด้วยกันและสนิทสนมกันมากพอสมควร
“หุบปากไอ้ตัวแสบ ฉันสั่งให้ดูแลไอ้เหนือให้ดีอย่าให้มันสร้างเรื่อง แล้วนี่อะไร กลับไทยมาอีกทีดันมีเมียเป็นผู้ชาย” เหมือนผมถูกตบหน้าเข้าอย่างจัง ชาไปหมดแล้วทั้งความคิด ความรู้สึก ถ้าเลือกได้ผมอยากถอยไปตั้งหลัก หันหลังให้กับทุกสิ่ง ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง และวิ่งหนีปัญหาทุกอย่างที่พบเจอในตอนนี้ออกไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
“พี่กำลังทำให้เรื่องมันยุ่งยากขึ้นกว่าเดิม” พี่เหนือที่นั่งเงียบอยู่นานปริปากพูดขึ้นเป็นครั้งแรก น้ำเสียงและสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลจนผมอยากจะยื่นมือไปจับมือเย็นๆของมันไว้ แต่ตอนนี้ตัวผมเองก็ไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะจับมือใครไหว
“คิดว่าฉันไม่รู้จุดประสงค์ที่แกลงทุนตามฉันกลับมารึไง ฉันเป็นพี่แกทำไมเรื่องแค่นี้ฉันจะไม่รู้ แค่กลับมาเห็นสายตาที่แกมองไอ้เด็กนี่ฉันก็รู้แล้ว”
“......................” สายตาเย็นชามองปะทะฟาดฟันกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร บรรยากาศที่อึดอัดอยู่แล้วพาลให้อึดอัดมากขึ้นกว่าเดิมหลายสิบเท่า ผมหายใจไม่ทั่วท้อง เห็นไอ้พี่แทนถึงกับต้องหาผ้ามาซับเหงื่อแล้วก็อนาถใจ ยังดีที่ไอ้ไนท์ต้องแวะไปรับไอ้นนท์ก่อนเลยทำให้พวกมันไม่ต้องเข้ามามีส่วนร่วมในศึกสายเลือดซาตาน(ผมขอตั้งชื่อเรื่องแบบนี้ละกัน)เหมือนกับผมตอนนี้ด้วย
“ไว้ใจฉันหน่อยเหนือฟ้า ถ้านายไม่เชื่อในครอบครัว ไม่เชื่อในความรักของพ่อกับแม่ ฉันก็อยากให้รู้ว่านายยังมีฉัน พี่สาวคนนี้ที่รักและหวังดีกับนายเสมอ” ถึงขนาดยอมอ่อนข้อให้ ผมเห็นคนที่รักพี่ไม่น้อยไปกว่าผมแล้วนะพี่เหนือ พี่มีคนรักมากมายเลยรู้ไหม เพียงแค่พี่เลือกรับจากใครเพียงไม่กี่คนเท่านั้นเอง
“ให้ผมคุยกับ เอ่อ...คุณน้ำฟ้าเถอะครับ ผมอยากทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้น พี่เองก็ต้องไว้ใจผมนะ” ผมยื่นมือออกไปวางบนหลังมือพี่เหนือ มันพลิกหงายมือก่อนจะสอดแทรกนิ้วเราไว้ระหว่างกันพร้อมกระชับแน่น สายตาห่วงใยส่งผ่านมา ก่อนมันจะค่อยๆคลายมือ ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปพร้อมพี่แทนที่เตรียมตัวอยู่ก่อนแล้ว
“ที่ฉันต้องทำแบบนี้เพราะต้องการให้แน่ใจ ว่านายมีค่าพอให้ฉันทุ่มเทกับเรื่องนี้”
“ผมเข้าใจครับ เป็นผมคงทำแบบคุณน้ำเหมือนกัน”
“ฉันอยากรู้เรื่องราวระหว่างนายกับน้องชายของฉันทั้งหมด นายรู้จักเหนือฟ้าได้ยังไง อย่าหาว่าฉันดูถูกเลยนะแต่คิดว่าคนระดับนายไม่น่าใช่คนที่จะเข้ามาในชีวิตน้องชายฉันได้ง่ายๆ” ริมฝีปากเรียวฉาบสีแดงสดขยับยกยิ้มหากแต่แววตาเรียบเฉยจนผมต้องหลบสายตา น่ากลัว คนคนนี้น่ากลัวเหมือนกับพ่อตัวเองไม่ผิดเพี้ยนสายเลือดยังไงก็ยังเป็นสายเลือดเหมือนกันมากจนเกิดความหวาดกลัวขึ้นในใจ
“เราเจอกันด้วยความบังเอิญครับ พี่เหนือเข้าใจว่าผมจะไปกรีดรถเขา แต่ผมเปล่า ผมแค่ผ่านไปเห็นเหตุการณ์เข้า จากนะ...”
“โลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญเสมอไปหรอกนะ” เธอพูดขึ้นมาแบบนั้นก่อนนิ้วเรียวๆของเธอจะยกขึ้นชี้หน้าผม นิ้วชี้ฉาบสีแดงเลือดนกใกล้เข้ามาจนจิ้มกลางหน้าผากผม
“ให้ตายนายนี่น่าแกล้งจริงๆ ซื่อบื่อแบบที่เหนือบอกไว้ไม่มีผิด หึหึ” เธอยิ้ม เป็นครั้งแรกที่เห็น มันสวยงามแต่งเติมใบหน้าเย็นชานั้นราวกับภาพวาด พระเจ้าสร้างให้คนตระกูลนี้มีรูปโฉมราวกับเทพนิยายรึไงกัน สวยงามแต่ก็แฝงความน่ากลัว เย็นชาแต่ก็ชวนให้หลงใหล ห่างไกลแต่ก็เหมือนกับจะเอื้อมถึง อย่าร้ายกับผมนักเลยคร้าบบบ ไม่ว่าจะคนไหน...
“เล่าเรื่องของนายต่อเถอะ แล้วก็ไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะ ฉันแค่อยากจะแกล้งดูปฏิกิริยาของไอ้น้องชายตัวดีว่าจะร้อนรนแค่ไหนก็เท่านั้น เห็นมันหัวเสียทำหน้าเป็นหมาอ่อนแอแบบนั้นแล้วเอ็นดู ปกติดุยังกับเสือตกมัน” อารมณ์ไหนวะผมตามไม่ทัน แล้วที่ผ่านมาคือแกล้งไอ้พี่เหนือ โธ่ กูก็นั่งสั่นจะหายใจแรงยังไม่กล้า เกร็งจนตะคริวแดกไข่ ลำไยเถอะแม่คุณ ให้ตาย ผมอยากหนีไปจากคนบ้านนี้
“ผมงงไปหมดแล้ว ตกลงเอ่อคุณน้ำ”
“เรียกพี่น้ำก็ได้ นายนี่น่าแกล้งกว่าเหนือฟ้าซะอีก แล้วดูสิซื่อบื่อจนฉันคิดว่าโลกนี้มีคนแบบนี้อยู่ด้วยหรอ น่ารักชะมัดเลย ไหนมาให้ลูบหัวหน่อย” พูดจบพี่ท่านก็ยิ้มหน้าระรื่นยื่นสองมือมาดึงแก้มผมทั้งสองข้างยืดออกก่อนจะบิดจมูกแบบหมั่นเขี้ยวไปสองทีตบท้ายด้วยเกาคางกับลูบหัว ผมว่ามันไม่ใช่ว่ะ แล้วนี่กูจะเคลิ้มทำไมวะ
“เอ่อ ผมขอเล่าต่อเลยนะครับ” พยักหน้ารับรู้แต่ก็ยังไม่หยุดลูบหัว ผมที่ทำอะไรไม่ได้จำใจต้องปล่อยเลยตามเลย ผมเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นนับตั้งแต่วันแรกที่เจอกับพี่เหนือ ผ่านเรื่องอะไรด้วยกันมา ถึงแม้จะน่าอายไปบ้างกับบางเรื่องที่มันทำให้ แต่ผมก็อยากให้คนคนนี้ได้รับรู้ว่าเรื่องราวระหว่างเราไม่ได้มีเพียงความรักหากแต่มีความผูกพัน ความห่วงใย มิตรภาพ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงทั้งตัวพี่เหนือหรือแม้แต่ผมเอง ที่ผ่านมาพี่เหนือพยายามเพื่อผมมาโดยตลอด หากครั้งนี้ผมจะใช้ความพยายามดูบ้าง ไม่ใช่เพื่อพี่เหนือ แต่เพื่อตัวผมเองที่ขาดพี่เหนือไปผมคงอยู่ไม่ได้เหมือนกัน
“ฟังจากที่นายเล่า เหนือฟ้ารักนายมากเลยนะ แล้วนายทำอะไรเพื่อเหนือฟ้าได้บ้าง ไม่สิ...นายทำอะไรเพื่อใครได้บ้าง?”
“คำถามนี้ผมถามตัวเองหลายครั้งนับตั้งแต่วันที่ได้พบกับพี่เหนือ เราไม่มีอะไรเหมือนกัน ผมไม่มีอะไรที่คู่ควร ผมที่เป็นแค่คนธรรมดา ไม่โดดเด่น ไม่มีอะไรน่าสนใจซึ่งต่างจากพี่เหนือราวฟ้ากับเหว แต่พี่เหนือก็ยังเลือกผม เป็นผมคนนี้ที่พี่เหนือให้อยู่เคียงข้าง ผมไม่รู้ว่ามันกลายเป็นความรักตอนไหน รู้ตัวอีกทีผมก็ขาดพี่เหนือไม่ได้แล้ว ผมไม่มีอะไรรับประกัน ผมบอกไม่ได้ถึงวันข้างหน้าว่าเราจะยังรักกันอยู่ไหม ผมรู้แค่ผมจะไม่มีวันปล่อยมือจากพี่เหนือก่อน นอกจากพี่เหนือจะเป็นฝ่ายปล่อยมือไปจากผมเอง...พี่น้ำครับ ถ้าหนึ่งคนที่เหลืออยู่ในชีวิตพี่เหนือที่ทั้งรักละหวังดีต่อพี่เหนือคือพี่...ผมก็อยากให้พี่รู้ว่ายังมีคนแบบนั้นอยู่ในชีวิตพี่เหนืออีกคน...คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าพี่คนนี้และรักพี่เหนือไม่น้อยไปกว่าพี่เลย ได้โปรดช่วยพวกเราให้ได้อยู่ด้วยกันเถอะนะครับ” ผมพูดทุกสิ่งทุกอย่างตามที่ใจคิด อยากส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดให้เธอได้รับรู้ว่าผมรักพี่เหนือมากแค่ไหน
“........................”
“หากว่าเราจะต้องจากกัน ผมก็อยากให้วันนั้นเป็นวันที่พี่เหนือหมดรักผมแล้ว ไม่ใช่เพราะใครที่ทำให้เราต้องยอมปล่อยมือ ผมอยู่ได้ครับถ้าไม่มีพี่เหนือ...แต่ผมคงอยู่แบบไร้หัวใจและไร้ชีวิตไปวันๆ”
“ตอนแรกฉันไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมเหนือฟ้าถึงรักนาย...แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงต้องเป็นนาย” มือที่ใช้ลูบหัวผมเปลี่ยนมาเป็นจับมือผมไว้ สายตาและรอยยิ้มปลอบโยนส่งผ่านมาทางสีหน้า ผมยิ้มรับทั้งที่น้ำตาคลอ ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากร้องไห้ออกมา ไม่ใช่เพราะผมเศร้า แต่เพราะผมดีใจที่อย่างน้อยความพยายามของผมที่ได้ทำเพื่อใครซักคนก็ไม่ไร้ความหมาย
“ผมรักพี่เหนือมากจริงๆ”
“ฉันรู้แล้วเด็กน้อย อย่าร้องไห้เลย ถ้าน้องชายฉันมาเห็นจะเข้าใจว่าฉันรังแกนายจนร้องไห้นะ ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้ เพราะฉันเองก็มีส่วนผิดด้วยเหมือนกัน” แววตาสั่นไหวคล้ายกับมีอะไรภายในใจหรือจริงๆแล้วเราทุกคนก็ต่างมีเรื่องให้เจ็บปวดไม่ต่างกัน
“.........................”
“เหนือคงไม่เคยเล่าอะไรเกี่ยวกับครอบครัวของเราให้ปอนด์ฟังเลยใช่ไหม ฉันขอเรียกชื่อนะเพราะยังไงเราก็ถือเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”
“ถ้าพี่ไม่รังเกียจเด็กซื่อบื่อจนๆแบบผม ผมยินดีครับ ผมดีใจที่พี่เข้าใจ ส่วนเรื่องครอบครัวพี่เหนือ พี่เหนือไม่เคยเล่าและผมก็ไม่เคยถามเพราะคิดว่าซักวันถ้าพี่เหนือพร้อมคงจะเล่าให้ผมฟังเอง”
“ปอนด์เป็นเด็กดี ตอนนี้ฉันคิดว่าคนที่ไม่เหมาะสมคงเป็นคนร้ายกาจนิสัยเสียอย่างน้องชายฉันมากกว่า เหนื่อยมากเลยใช่ไหมอยู่กับคนแบบเหนือฟ้า” มือนั้นส่งมาลูบหัวผมเบาๆพร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้าคล้ายคำปลอบโยน
“เหนื่อยครับ ทั้งเอาแต่ใจ แถมยังร้ายกาจจนผมหมดหนทางสู้...แต่ผมก็มีความสุขมากที่ได้อยู่กับพี่เหนือ ผมคงโชคดีอย่างที่ใครหลายคนบอก”
“คนโชคดีคือเหนือฟ้าต่างหากล่ะที่ได้พบเธอ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงไม่ได้กลับมาที่ไทยและเราคงไม่มีวันอยู่กันพร้อมหน้า คำว่าครอบครัวจริงๆแล้วฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าพวกเราเคยมีมันไหม นับตั้งแต่วันที่แม่ของพวกเราตัดสินใจแยกครอบครัวออกไปอยู่กับพ่อเลี้ยงของฉันในตอนนี้ ตอนนั้นเหนือฟ้ายังเด็ก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงเลือกทิ้งพวกเราไปแบบนั้น การแต่งงานแบบคลุมถุงชน สุดท้ายแล้วอะไรที่ผู้ใหญ่ว่าดีจุดจบมันไม่ได้สวยงามเสมอไป พ่อกับแม่เราไม่ได้รักกัน ไม่เคยรักกัน สุดท้ายทุกคนต่างก็มีความเห็นแก่ตัวด้วยกันทั้งนั้น ทั้งแม่ที่เลือกกลับไปหาคนรักเก่า ทั้งพ่อที่ไม่สนใจใครนอกจากตัวเอง หรือแม้แต่ตัวฉันที่ทิ้งน้องไว้ให้แบกรับทุกความเจ็บปวด ทุกภาระ ทุกความคาดหวังให้เผชิญหน้าอย่างโดดเดี่ยวเพียงลำพังโดยที่ตัวฉันกลับเลือกที่จะอยู่กับแม่ที่อิตาลี ฉันรักอิสระ ฉันรู้ว่าถ้าฉันเลือกอยู่ที่นี่ หน้าที่ของฉันมีเพียงรับช่วงต่อบริหารงานทุกอย่างของพ่อ อิสระของฉันจะหายไป ในขณะที่ฉันลืมคิดไปว่าความคาดหวังทุกอย่างของพ่อจะถูกส่งต่อมาที่เหนือแทน การที่เหนือมีนิสัยแบบนั้น เพราะเขาไม่เคยได้รับความรักความอบอุ่นที่แท้จริง...จนได้มาเจอเธอ”
“...................” สุดท้ายแล้วผมก็ไม่เคยรู้อะไรเลย...คำตอบของสายตาเจ็บปวดที่ผมเคยเห็นเพียงไม่กี่วินาทีในตอนนั้น พี่ต้องแบกรับความเจ็บปวดไว้มากมายขนาดนี้...พี่อยู่แบบนั้นมาจนถึงตอนนี้ได้ยังไงกันนะพี่เหนือ
“แม่เขารักเหนือนะ แต่ความรักที่ห่างไกล...ระยะทางไม่ทำให้เกิดความอบอุ่นขึ้นในหัวใจใครได้ เขารู้ว่าเหนือชอบแข่งรถ มีเพียงเรื่องรถที่เป็นหนทางเดียวให้ได้คุยกับเหนือ แม้จะคุยกันผ่านทางโทรศัพท์ไม่กี่นาที เรามาไกลเกินกว่าจะแก้ไขเรื่องนี้ พ่อกับฉันเราไม่ค่อยลงรอยกัน ฉันที่ไม่ทำตามใจพ่อ เรื่องที่เหนือได้เรียนวิศวะก็มาจากฉันที่ขอร้องเขาไว้ อย่างน้อยก็อยากให้มีซักเรื่องที่เหนือได้ทำอย่างใจ...ถึงเวลาที่ฉันจะเลิกขี้ขลาด เลิกเห็นแก่ตัวแล้วกลับมาเผชิญหน้ากับทุกปัญหาที่ทิ้งไว้ ฉันจะกลับมาอยู่ที่นี่เพื่อทำในสิ่งที่ควรทำมาตั้งนานแล้ว ถึงเวลาที่เหนือจะวางทุกอย่างลงแล้วให้ฉันเป็นคนแบกรับทุกอย่างไว้ด้วยตัวเองซักที ฉันหนีมันมามากเกินพอ อิสระของฉัน ชีวิตของฉัน ฉันได้ใช้มันเต็มที่แล้ว ถึงเวลาที่ฉันจะต้องคืนชีวิตให้กับเหนือบ้าง เพราะฉันรักเหนือฟ้าที่สุดในชีวิต ถึงฉันจะไม่เคยพูดออกไปตรงๆเลยก็ตาม หวังว่าคงยังไม่สายเกินไปที่ฉันจะดึงคำว่าครอบครัวให้กลับมาอยู่กับพวกเราทุกคนอีกครั้ง” รู้ตัวอีกที น้ำตาของผมก็ไหลออกมาไม่หยุด ผมกลายเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ร้องไห้ง่ายขนาดนี้ไปตั้งแต่ตอนไหน รู้แค่ตอนนี้อยากโอบกอดพี่เหนือไว้แน่นๆไม่อยากให้ห่างกาย อยากจะกระชับมือที่จับกันไว้ให้มั่นกว่าเดิม ทั้งตัวและใจหากมีได้มากกว่าหนึ่งก็อยากยกให้พี่เหนือทั้งหมดในตอนนี้ รักมากเหลือเกิน ยิ่งได้รับรู้เรื่องราว ก็ยิ่งรักจนหมดหัวใจ
“ขอบคุณนะที่นายเข้ามาในชีวิตเหนือฟ้า...บอกให้หยุดร้องก็ยิ่งร้อง ดื้ออย่างที่เหนือบอกจริงๆ” โดนหยิกแก้มไปหลายที ผมก็ไม่ชอบที่ตัวเองอ่อนแอขนาดนี้เหมือนกัน ผมอยากจะกลับมาเข้มแข็ง เป็นไอ้ปอนด์คนเดิมได้ในเร็ววัน ไม่สิเป็นไอ้ปอนด์คนเดิมของพี่เหนือต่างหาก
“ผมไม่รู้เลยว่าพี่เหนือต้องทนแบกรับความเจ็บปวดไว้มากมายขนาดนี้ ทั้งที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลาแท้ๆ กลับมีแต่ผมที่ได้รับ พี่เหนือให้อะไรผมมากมายจริงๆ”
“นายได้มากกว่าคนอื่นจริงๆ อย่างแหวนที่แขวนอยู่ที่คอและรอยคิสมาร์คนั่น” อะไรคิดมากๆวะ?
“ผมไม่คิดมากแล้วพี่ คิดมากไม่ดีแค่นี้ก็ปวดหัวพอแล้ว”
“.....เอาเถอะ ฉันจะพยายามเข้าใจนายมากขึ้นละนะปอนด์ ทำใจให้สบาย พรุ่งนี้เราจะไปบ้านใหญ่กัน ทั้งฉัน เหนือฟ้า แล้วก็นาย”
“ไปพรุ่งนี้เลยหรอครับ” เร็วแบบไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ ผมยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคนคนนั้น เขาน่ากลัวเกินไป
“ปัญหาถ้าไม่รีบแก้ไข ทุกอย่างมีแต่จะยิ่งเลวร้ายลง วันหนึ่งเขาอาจมาพาตัวเหนือฟ้าหายไปจากชีวิตของนายตลอดไปเลยก็ได้ คนอย่างเขาทำได้ทุกอย่าง...สิ่งหนึ่งที่นายควรรู้ไว้ก็คือฉากหน้าเราทำธุรกิจ แต่เบื้องหลังเราเป็นมาเฟีย คาซิโน ค้าอาวุธ ถึงจะไม่เท่ากับครอบครัวของมิน แต่ทั้งตระกูลฉัน หรือครอบครัวของแทนเองต่างก็มีความดำมืดแอบแฝงอยู่ภายใต้หน้ากากสีขาวด้วยกันทั้งนั้น นายเป็นเหมือนสิ่งชำระล้างจิตใจของพวกเรา ฉันคิดว่าความดีของนายจะเอาชนะทุกปัญหาที่เราเผชิญได้ ขอแค่นายยืนอยู่เคียงข้างเหนือฟ้าไม่ปล่อยมือไปจากเขาเท่านั้นพอ”
“ครับ ผมจะไม่มีวันยอมแพ้”
“ดีมากเด็กน้อย” พูดจบผมก็โดนยีหัวแรงๆไปอีกหลายที
“ไม่คิดว่าคุยกันนานไปหน่อยหรอ” เดินหน้ามุ่ยมาแต่ไกล เห็นมันกลับไปอารมณ์ร้อนขี้หงุดหงิดง่ายแบบนี้ผมก็สบายใจมากขึ้น
“ไอ้ขี้หวง” พูดจบก็พยายามจะเข้าไปจับแก้มไอ้พี่เหนือบ้างแต่ก็โดนปัดมือทิ้ง เห็นพี่น้ำบ่นเบาๆว่าคนอะไรดุยังกับล็อตไวเลอร์ ผมก็เผลอหลุดขำออกไปจนมันหันมามอง
“แล้วนี่เพื่อนปอนด์หรอ ไม่คิดจะแนะนำให้พี่รู้จักบ้างเลยรึไง ว่าไงไอ้แสบ” เห็นไอ้พี่แทนสะดุ้งแล้วขำชะมัด สงสัยคงจะกลัวพี่น้ำมากจริงๆ
“คนนี้ชื่อไนท์เป็นฟะ... โอ๊ย เชี่ย!” ไม่ทันพูดจบไอ้พี่แทนก็โดนไอ้ไนท์เตะข้อพับเกือบล้มหน้าทิ่มลงพื้น โหดฉิบหายเลยเพื่อนกู
“ผมไนท์ครับ ส่วนนี่ไอ้นนท์ เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทปอนด์ครับ” มันสองคนยกมือไหว้ก่อนจะหันมามองผมที่ทำหน้าตาสงสัยถึงอีกคนที่ไม่ได้มาด้วยกัน
“ติดต่อไอ้ธามไม่ได้เลย โทรไปก็ปิดเครื่อง พี่มินก็หายไปติดต่อไม่ได้เหมือนกัน” ไอ้นนท์เป็นคนตอบผมให้คลายสงสัย
“หวังว่าจะไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดนะเหนือ แทน” สายตาของพี่น้ำเย็นชาขึ้น น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปเหมือนกับเรื่องที่พวกเขารู้กันจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายที่ทำให้ทุกคนเป็นกังวล
“พี่ก็รู้นิสัยไอ้มิน ผมเข้าไปยุ่งเรื่องนี้มากไม่ได้ ไอ้เหนือก็เตือนแล้วแต่มันไม่ฟัง ความแค้นบังตามันจนมองไม่เห็นหัวใคร หวังแค่จะไม่เกิดเรื่องอะไรที่ร้ายแรงจนแก้ไขไม่ได้ในทีหลัง” ผมไม่รู้เรื่องที่พวกพี่แทนพูดกันว่าหมายถึงอะไร รู้แต่เกี่ยวกับพี่มิน แต่ตอนนี้ไอ้ธามอยู่กับพี่มิน ผมคิดภาพไม่ออกว่าจะเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นกับคนสุภาพ อ่อนโยนแล้วก็แสนดีแบบพี่มินไปได้
“ผมไม่รู้อะไรมาก แต่ก็คิดว่ามองคนไม่ผิด แค่อยากเตือนว่าถ้ามีใครทำเพื่อนผมเจ็บ ไม่ว่าจะทางกายหรือใจ ผมก็ไม่เอามันไว้เหมือนกัน” ประโยคนี้ไอ้นนท์พูดขึ้น มองไล่สายตาไปทางพี่แทนและพี่เหนือ ผมงงไปหมดแล้วว่านอกจากปัญหาของผม ระหว่างนี้กำลังเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นกับใครบางคน
“ใจเย็นรอดูสถานการณ์ไปก่อน กลัวแต่สุดท้ายซาตานจะควักหัวใจตัวเองออกมามากกว่าจะทำร้ายใครได้ ปล่อยให้ความแค้นบังตา แต่ถ้าบังหัวใจตัวเองจนไม่รู้ตัวไปด้วย สุดท้ายคนที่พ่ายแพ้ก็คงหนีไม่พ้นซาตานเองนั่นแหละ” ที่พี่น้ำพูดอาจจะหมายถึงพี่มินกับใครบางคน ซาตาน ความแค้น หัวใจ นี่มันเรื่องอะไรกัน ผมงงไปหมดแล้ว
“เหนือ พี่กับปอนด์ตกลงกันว่าเราจะไปคุยกับพ่อวันพรุ่งนี้ ถึงเวลาที่เราต้องแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ซักที”
“จะทำอะไรก็รีบทำ ยังไงผมก็ไม่คิดจะไปเรียนต่ออยู่แล้ว” มันพูดพร้อมทิ้งตัวนั่งลงข้างๆผม
“โตขึ้นเยอะเลยนะน้องชายพี่ เป็นเมื่อก่อนคงไม่ยอมนั่งคุยกับพี่แบบนี้”
“ไม่ใช่เพื่อพี่”
“พี่รู้น่าว่าเพื่อใคร...ให้พี่ได้ทำเพื่อเหนือบ้างเถอะนะ ชดเชยเวลาที่ผ่านมา พี่จะกลับมาอยู่ที่นี่ถาวร” เห็นไอ้พี่เหนือขมวดคิ้วยุ่ง แต่สายตาเย็นชาก็ไม่เปลี่ยนไป
“สมองกระทบกระเทือนตอนนั่งเครื่องมารึไง”
“พี่เหนือ” ผมชกที่ต้นแขนมันไปหนึ่งที ชอบว่าคนอื่นดื้อ ตัวเองนั่นแหละทั้งดื้อทั้งรั้นเลย
“ฉันไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน แล้วก็หาทางติดต่อมินให้ได้ด้วยล่ะไอ้แสบ” พี่แทนพยักหน้ารับเบาๆ ตอนนี้ทั้งห้องเหลือแค่พวกเรา ทุกคนเหมือนตกอยู่ในความคิดของตัวเอง
“ตอนนี้นอกจากเรื่องมึงแล้ว กูเป็นห่วงความคิดไอ้มินมากกว่า เลือดมาเฟียยังไงก็เป็นมาเฟียหวังว่ามันจะไม่วู่วามทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ” อีกครั้งที่ไอ้พี่แทนพูดในสิ่งที่ผมก็ยังคงไม่เข้าใจ
“เชี่ยเอ้ย ปกติไอ้ธามไม่เคยปิดโทรศัพท์” ไอ้ไนท์สบถอย่างหัวเสียหลังจากที่มันวุ่นอยู่กับโทรศัพท์มาซักพักใหญ่
“ให้จัดการเรื่องของมึงกับไอ้ปอนด์ผ่านไปก่อน กูจะไปหาไอ้มินที่นั่นเอง” แล้วที่นั่นมันคือที่ไหนครับไอ้พี่แทน มึงก็ไม่พูดให้เคลียร์ แค่ปัญหากูก็หนักหัวพอแรงแล้วยังต้องมาไขปริศนากับคำพูดพวกมึงอีก สมองที่มีรอยหยักอันน้อยนิดของกูมันทำงานหนักมากไม่ได้นะเว้ย
“ผมอยากคุยกับพี่สองคนเรื่องไอ้ธาม” ไอ้นนท์พูดขึ้น สีหน้ามันดูเครียดกว่าปกติ ผมไม่เคยเห็นมันทำหน้าจริงจังขนาดนี้มาก่อนในชีวิตถ้าไม่มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นภายในกลุ่มพวกเรา
“คุยไรกันวะ ให้กูรู้เรื่องด้วยคนสิ”
“ไอ้ไนท์มึงพาไอ้ปอนด์ไปกินข้าวก่อน กูให้แม่บ้านจัดโต๊ะไว้ให้แล้ว เดี๋ยวพวกกูตามไป” พี่แทนพูดก่อนไอ้ไนท์จะเข้ามาลากผมให้ออกไป
“ไอ้ไนท์มึงหยุด! กูอยากรู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น” ขัดขืนมันเต็มที่ทั้งที่แรงจะยืนยังไม่ค่อยมี เซแถดๆๆไปตามแรงลากของมัน
“ไว้ให้มึงพร้อมและให้ทุกอย่างมันกระจ่างกว่านี้พวกกูจะเล่าให้มึงฟังเอง ตอนนี้มึงมีเรื่องให้คิดมากพอแล้ว กินข้าวซะ พรุ่งนี้ยังมีศึกหนักรอมึงอยู่”
“ถ้าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับไอ้ธาม มึงจะไม่ให้กูร้อนใจได้ยังไง มันก็เพื่อนกู”
“กูก็ร้อนใจไม่ต่างจากมึง แต่กูก็ยังไม่รู้เรื่องราวอะไรมาก ปอนด์มึงห่วงตัวเองบ้าง กูก็ห่วงไอ้ธามไม่น้อยไปกว่ามึง แต่ตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้”
“มันมีปัญหากูช่วยอะไรมันไม่ได้เลย” ถึงแม้ปัญหานั้นผมจะไม่รู้ว่าอะไรก็ตาม ทั้งผมและไอ้ไนท์ต่างคนต่างมองหน้ากัน เราเคยใช้ชีวิตกันเรียบง่าย ตอนนี้กลับวุ่นวายไปหมด แม้แต่ผมเองที่พรุ่งนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้างยังไม่รู้เลย
“เห็นแบบนั้นมันก็เข้มแข็ง ถึงมันจะบ้าไม่เต็มบาทแต่มันก็เอาตัวรอดได้ กูว่าคนที่ต้องรับมือกับคนแบบมันมากกว่าที่จะต้องปวดหัว” ไอ้ไนท์พูดพร้อมรอยยิ้มบางเบา แต่สีหน้าของมันก็ยังไม่คลายกังวล
“กูไม่อยากให้รอยยิ้มมันหายไป และเพราะมันเป็นแบบนั้น กูถึงได้ห่วงมันมากที่สุด ไอ้ธามมันบ้า...แต่มึงอย่าลืมว่าคนบ้าก็มีหัวใจ” ไอ้ไนท์ตบไหล่ผมเบาๆ ตอนนี้ทั้งผมและมันไม่มีใครอยากพูดอะไรกันอีก หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายแรง ต้องใจร้ายขนาดไหนถึงทำร้ายคนแบบไอ้ธามได้
.............................
..............
.....
.
มีต่อนะจ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5: :katai4:
-
....................................................
...................................
......................
..........
..
.
ได้กลับมาที่แห่งนี้อีกครั้ง พี่เหนือไม่ค่อยได้พาผมมาที่นี่บ่อยนัก จะมีบ้างที่แวะมาแต่เราก็จะอยู่ไม่นาน และทุกครั้งที่มาผมจะไม่เจอใครนอกจากพ่อบ้านกับเหล่าบอร์ดี้การ์ด แต่ไม่ใช่ในวันนี้ ตอนนี้ เวลานี้ ที่มีเขาคนนั้นนั่งอยู่ตรงหน้าผมพร้อมสายตาเย็นชาจ้องมองมาที่เราสามคน
“ได้เจอลูกสาวตัวเองทั้งทีพ่อควรจะทำหน้าดีใจสิคะถึงจะถูก” ท่าทางสบายๆ สีหน้าและรอยยิ้มมั่นใจแบบนั้นคงมีแค่พี่น้ำที่กล้าทำแบบนี้ต่อหน้าคนผู้นี้
“บางครั้งฉันก็ลืมไปแล้วว่าเคยมีลูกสาว” สีหน้าเย็นชายังเทียบไม่ได้กับคำพูดของเขา ผมหันไปมองพี่เหนือ เห็นมันสกัดกลั้นอารมณ์ของตัวเองไว้ เหมือนระเบิดเวลา ที่เริ่มนับถอยหลังรอการระเบิด
“ยังใจร้ายไม่เคยเปลี่ยนเลยนะคะคุณพ่อ” พี่น้ำส่งยิ้มให้คนตรงหน้า หากแต่ก็ไม่ทำให้คนเขาส่งยิ้มกลับมามีเพียงสายตาเย็นชานั้นที่จ้องมองกันอย่างคนไม่รู้สึกอะไร
“ลงทุนบินมาจากอิตาลีเพื่อมาเหน็บแนมฉันแบบนี้รึไง”
“ใจร้อนจังเลยนะคะ น้ำแค่อยากทักทายตามประสาพ่อลูกที่ไม่เจอกันมาเกือบสิบปีเท่านั้น”
“ต้องการอะไร ฉันไม่มีเวลามากพอจะมาฟังเรื่องไร้สาระหรอกนะ”
“พ่อก็เป็นแบบนี้ตลอด ไม่เคยมีเวลาให้ใคร ชีวิตพ่อมีแค่งานกับแบกนามสกุลตัวเองไว้บนบ่าเท่านั้นแหละ”
“อย่างพวกแกจะรู้อะไร ไม่ใช่ฉันรึไงพวกแกถึงมีกินมีใช้อยู่สุขสบายกันแบบนี้ แม้แต่บ้านหลังนี้ที่แกเหยียบอยู่มันก็มาจากฉันที่แบกรับทุกอย่างไว้ทั้งนั้น”
“พ่อไม่เคยเข้าใจอะไรเลย เงินไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต ครอบครัวต่างหากที่เราต้องการ”
“ถ้าจะเรียกร้องเรื่องแบบนั้น แกควรไปบอกแม่แกไม่ใช่ฉัน! แต่แกก็มีครอบครัวของแกแล้วไม่ใช่รึไง อยู่กับพ่อเลี้ยงแสนใจดีของแกไปสิ จะกลับมาอีกทำไม”
“เพราะที่นี่คือบ้าน...บ้านที่มีพ่อกับน้อง พ่อคะ...มองดูพวกเราตอนนี้สิ พ่อกลับบ้านในรอบกี่เดือนจำได้ไหม? พ่อเห็นหน้าเหนือครั้งสุดท้ายตอนไหน? เราคุยกันครั้งล่าสุดเมื่อกี่ปีมาแล้ว? บ้านที่ไม่มีคนอยู่จะเรียกว่าบ้านได้ยังไง”
“......................”
“น้ำจะกลับมาอยู่ที่นี่ พ่อเลิกบังคับให้เหนือทำอะไรตามใจพ่อซักที น้ำจะทำทุกอย่างที่พ่อต้องการแทนเหนือเอง”
“ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ตอนฉันอยากให้แกอยู่แกกลับเลือกที่จะไป ถึงตอนนี้อยากกลับมาแกคิดว่าอะไรมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ หึ”
“ถึงพี่ไม่กลับมาผมก็ไม่คิดจะไปเรียนต่อ พ่อบังคับผมไม่ได้”
“ไอ้เหนือ! แกมันเห็นคนอื่นดีกว่าพ่อ”
“พ่อไม่เคยเข้าใจอะไรเลย พ่อก็รู้ว่าตอนนี้ผมไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
“จริงๆแล้วพ่อไม่เคยจับมือใครเลยด้วยซ้ำ ทั้งตอนที่แม่ไป ตอนที่น้ำเลือกจะไป หรือกับเหนือเองที่อยู่ใกล้ขนาดนี้พ่อยังไม่เคยสนใจ เราปล่อยมือจากกันมานานเกินไปแล้ว เงินซื้อความรักความอบอุ่นไม่ได้หรอกนะคะ พ่อมองดูน้องตอนนี้สิ เป็นเมื่อก่อนเราคงไม่อยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้ ปอนด์เข้ามาเปลี่ยนชีวิตเหนือ เปลี่ยนชีวิตหนูให้มีความหวังว่าซักวันเราจะมีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนกับคนอื่น”
“ที่ฉันทำทั้งหมดก็ไม่ใช่เพื่ออนาคตของพวกแกรึไง อีกหน่อยเหนือก็ต้องขึ้นมาเป็นผู้บริหารNPKแทนฉัน แล้วจะให้ฉันทำใจยอมรับว่ามันมีแฟนเป็น...ไอ้เด็กนี่ได้ยังไง! หน้าตาทางสังคม ชื่อเสียงวงศ์ตระกูล ที่สุดแล้วคนที่ต้องเจอกับทุกปัญหาในภายภาคหน้าก็มีแต่มัน! ฉันเป็นห่วงมันมากแค่ไหนเคยรู้กันบ้างไหม?!” สุดท้ายแล้วความรักของพ่อแม่ก็ยิ่งใหญ่เสมอ ผมอยากจะพูดอะไรบางอย่างหลังจากปล่อยให้ครอบครัวเขาได้พูดคุยกันอยู่นาน ในสายตาคนนอกแบบผมที่มองดูพวกเขาอยู่ หากแต่พวกเขาคงไม่รู้ว่านี่แหละคือการที่พวกเขาได้ขยับเข้าใกล้คำว่าครอบครัวขึ้นอีกก้าวหนึ่งแล้วโดยไม่รู้ตัว
“ผมขอพูดอะไรบางอย่างให้ท่านได้เข้าใจ โปรดฟังที่ผมอยากจะบอกกับท่านหน่อยเถอะครับ”
“.........................” ผมไม่หลบสายตาอย่างที่เคย ข่มความกลัวไว้ภายในจิตใจ อยากบอกความรู้สึกทั้งหมดให้คนคนนี้ได้รับรู้ หากจะต้องปล่อยมือจากกัน อย่างน้อยก็จะไม่คิดเสียดายเพราะได้ทำเต็มที่เต็มหัวใจเท่าที่มีแล้ว เราสบตากันนานพอสมควร ก่อนเขาจะทำสีหน้าอ่อนลงและพยักหน้าให้เป็นสัญญาณ ถือว่าผมทำสำเร็จไปอีกก้าว
“ผมเข้าใจที่ท่านเป็นห่วงพี่เหนือครับ เพราะผมก็เป็นห่วงเรื่องนี้ไม่น้อยไปกว่าท่านเลย คำว่ารักระหว่างเราคงหาคำจำกัดความไหนมาจำกัดไม่ได้ เราเคยเป็นคนแปลกหน้าที่ได้รู้จักกันโดยบังเอิญ เราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องในมหาวิทยาลัยทั้งที่อยู่ต่างคณะ เพื่อนพี่เหนือกับเพื่อนผมเราสนิทกัน การใช้ชีวิตของเราต่างกัน แต่ความสุขของเราคือการที่เราได้อยู่ด้วยกัน ผมรักเขาแบบคนแปลกหน้า รักแบบรุ่นพี่รุ่นน้อง รักแบบเพื่อน หรือรักแบบคนรัก ทั้งหมดนี้ไม่ว่าจะเป็นความรักแบบไหน มันเกิดขึ้นเพราะเขา เราเว้นระยะห่างให้แก่กันเพื่อให้ได้อยู่ในพื้นที่ของตัวเอง ต่อให้อนาคตถ้าพี่เหนือขึ้นไปอยู่ในจุดที่สูงกว่าในตอนนี้ ผมก็พร้อมที่จะอยู่เบื้องหลังคอยเป็นแรงสนับสนุนในทุกๆความสำเร็จ ผมไม่มีวันทำให้พี่เหนือต้องเสียชื่อเสียงหรือมัวหมอง ผมไม่เรียกร้องอะไรขอแค่เรามีกันและกันเหมือนอย่างทุกวันนี้สำหรับผมแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”
“........................”
“เพราะถ้าไม่ใช่พี่เหนือผมก็คงไม่รัก และถ้าเราไม่ได้รู้จักกัน ตอนนี้ผมคงเป็นไอ้ปอนด์ เด็กสถาปัตย์จนๆที่เร่งทำงานส่งโดยมีตึกคณะเป็นบ้านหลังที่สอง ในอนาคตอาจจะเป็นสถาปนิคบริษัทเล็กๆที่ไหนซักแห่งแต่งงานกับผู้หญิงดีๆซักคนสร้างครอบครัวมีลูกมีครอบครัวที่อบอุ่น ส่วนพี่เหนือเองก็คงมีคนรักมากมายมีผู้หญิงห้อมล้อมรอบกายมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบและแต่งงานกับผู้หญิงที่คู่ควรเหมาะสม ผมแค่อยากจะบอกท่านว่า หากไม่ใช่พี่เหนือผมคงไม่รัก...แต่เพราะเป็นพี่เหนือผมถึงได้รัก” ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ผมอยากจะพูดหวังเพียงให้เขาเข้าใจ
“น้ำไม่อยากให้จุดจบในชีวิตเราเป็นเหมือนพ่อกับแม่ ไม่ว่าใครก็อยากอยู่กับคนที่รักด้วยกันทั้งนั้น เหมือนที่น้ำอยากกลับมาอยู่กับพ่อและน้อง เชื่อใจพวกเราเถอะค่ะ เราเริ่มต้นทุกอย่างกันใหม่นะคะพ่อ”
“เฮ้อ...พวกแกทำให้ฉันหนักใจได้ตลอดจริงๆ..............อยากจะทำอะไรก็ทำ ฉันเหนื่อยกับพวกแกมามากพอแล้ว” ได้ยินดังนั้นพี่น้ำก็ยิ้มออกและโผเข้าไปกอดคนตรงหน้า ภาพนี้คงถูกจดจำไปในความทรงจำอีกนานแสนนาน ผมหันไปมองคนข้างๆ เห็นรอยยิ้มแห่งความสุข เป็นรอยยิ้มที่ผมคิดว่าสวยงามที่สุดกว่าครั้งไหนที่เคยเห็นแต้มอยู่บนหน้าพี่เหนือ
“ส่วนแกไอ้เหนือ ฉันจะจับตาดูพวกแกไว้ อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวังกับการตัดสินใจในวันนี้”
“คงไม่มีวันนั้น” พี่เหนือก็ยังคงเป็นพี่เหนือ หวังคำพูดซึ้งกินใจคงต้องรอฟังในฝัน
“ถ้าอย่างนั้นน้ำขอตั้งกฎบางอย่างระหว่างเราหน่อยนะคะ ข้อแรก พ่อกับเหนือจะต้องกลับมานอนที่บ้านหลังนี้อย่างน้อยอาทิตย์ละสองวัน ข้อสอง เราจะไปเที่ยวด้วยกันเดือนละหนึ่งครั้ง และข้อสุดท้าย ไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นในวันข้างหน้าเราจะไม่หนีปัญหาและพูดคุยกันให้เข้าใจเหมือนอย่างวันนี้ ทุกคนโอเคไหมคะ”
“ถามน้องแกเถอะว่ามันจะยอมรึเปล่า”
“ว่าไงเหนือ” พี่น้ำหันมาถามคนฟอร์มเยอะ
“ก็...ไม่มีปัญหาอะไร” ไม่รู้จะวางท่าไปไหน จะยิ้มก็ยิ้มเถอะ เก็กหน้าขรึมอยู่ได้เห็นแล้วเมื่อยหน้าแทนจริงๆ
“ปอนด์ก็มาด้วยนะ ยังไงตอนนี้เราก็ครอบครัวเดียวกันแล้ว” ผมยิ้มให้พี่น้ำแล้วพยักหน้ารับ ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่ทุกอย่างกำลังคลี่คลายไปในทางทีดีขึ้น ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะมีอะไรรอเราอยู่ รู้แค่ตอนนี้เราจะอยู่เคียงข้างกัน คอยเป็นกำลังใจให้กันไปจนสุดปลายทาง...
.........................
.............
....
..
.
“เอ้าชนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงเพลงจังหวะเร้าใจหนักๆดังต่อเนื่อง เหล่าไส้เดือนท่องราตรีพากันดิ้นประหนึ่งถูกน้ำแฟ๊บราด โดยเฉพาะเจ้าของงานแดกฟรีปาร์ตี้คืนความสุขสูบแอลกอฮอลล์เข้าสู่กระแสเลือดอย่างไอ้พี่แชมป์ ยังจำที่มันชวนผมเมื่อสองอาทิตย์ก่อนได้ไหมครับ งานฉลองที่มันเรียนจบ ตอนนี้ทั้งแก๊งผมและแก๊งไอ้พี่เหนืออยู่กันครบองค์ไม่มีตกหล่นขาดใครไป
“เชี่ยปอนด์มึงไม่ไปห้ามไอ้คิมกับไอ้ธามหน่อยหรอวะ ห่า คนเชี่ยไรเต้นกินพื้นที่ฉิบหาย คนอื่นอยู่ใกล้แม่งโดนเหยียบตีนหมด กูว่าซักพักพวกมันได้แดกตีนแทนเหล้า” ไอ้ต้นเดินมาฟ้องผมก่อนจะกระแทกตัวนั่งลงเก้าอี้ตัวข้างๆ เห็นมันเดินขากะเผลกมาก็พอจะรู้ว่ามันคือหนึ่งในคนที่โดนไอ้สองคนนั้นเหยียบตีนแน่ๆ นับตั้งแต่วันนั้นที่บ้านพี่เหนือ ทุกอย่างดำเนินไปในทางที่ดี พี่เหนือกลับบ้านบ่อยขึ้นถึงทุกครั้งจะเป็นผมที่บังคับให้มันไปก็ตาม พี่น้ำเข้าไปบริหารดูแลบริษัทกับพ่ออย่างเต็มตัว สื่อทุกแขนงต่างให้ความสนใจสองพี่น้องน้ำเหนือแห่งN Group ไอ้ธามกับพี่มินที่ติดต่อไม่ได้ในตอนนั้นผ่านมาอีกวันก็เห็นมันเดินยิ้มร่าใส่เกงเลคีบแตะในมือมีถุงปลาหมึกแห้งถุงใหญ่เข้ามาในบ้านพี่เหนือพร้อมกับพี่มินที่ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไป จะมีก็แต่คำพูดระหว่างพวกเขาที่ยังไงผมก็ไม่เข้าใจส่วนคนที่เข้าใจอะไรดีอย่างไอ้ไนท์กับไอ้นนท์มันก็ไม่คิดจะบอกให้ผมได้รับรู้เพราะมันบอกว่าผมโง่เกินกว่าจะอธิบาย โอเครู้เรื่อง แค่ผมเห็นไอ้ธามกลับมาแบบครบสามสิบสองสมองไม่เต็มบาทแบบเดิม ผมก็ไม่กังวลใจอะไรอีก มันเล่าว่าพี่มินพามันไปบ้านพักตากอากาศที่กระบี่ ทะเลกับไอ้ธามของชอบมันเลย กลับมาตัวดำยังกับถ่าน แค่เห็นรอยยิ้มของมันไม่หายไปเท่านั้นผมก็ดีใจมากแล้ว
“ทุกคนครับ พวกมึงฟังกูหน่อยครับ” ไอ้พี่แชมป์ปีนขึ้นไปเหยียบบนเก้าอี้ ก่อนที่เสียงเพลงจะหยุดลง ผมเห็นไอ้ธามกับไอ้คิมกำลังลงไปดิ้นที่พื้นถึงกับชะงัก บางทีพวกมึงก็เต้นจริงจังไป เต้นเผื่อชาติหน้ากันรึไงไม่รู้
“ฟังกูๆ เนื่องจากวันนี้กูเป็นเจ้าภาพ เรียนจบสี่ปีคาบเส้นผ่านมาทุกเกรดได้ตั้งแต่AยันFจบแบบงงงวยฉิบหาย กูก็มีอีกเรื่องที่อยากจะบอกกับทุกคน ทั้งน้องรหัสสุดที่รักอย่างไอ้เหนือ หรือจะหลานรหัสสุดหลงอย่างไอ้อิน รวมถึงเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคนว่า....”
“มึงรีบๆพูดเถอะไอ้กระหัง! พวกกูจะได้แดกต่อ!” เสียงเพื่อนในกลุ่มพี่มันนั่นแหละครับ คนอื่นคงไม่กล้าด่ามันขนาดนั้น
“กูแค่อยากจะบอกว่า กูมีแฟนแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยย มาทักทายทุกคนหน่อยมายด์ฮันนี่เบบี้ของพี่แชมป์”
“เหยดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทุกคนพร้อมใจกันสบถหลังจากพี่แชมป์ชี้ไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนเด่นเป็นสง่า คำเดียวที่อยากจะบอกเลยว่าสวย! สวยโคตร โคตรสวย สวยราวกับนางฟ้านางสวรรค์ ตอนแรกที่เห็นคิดว่าแฟนใครซักคน แต่ที่ไม่คิดเลยว่าใครซักคนที่ว่าจะเป็นพี่กระหังผมเผ้ารุงรังเป็นโจรใต้อย่างไอ้พี่แชมป์ ให้ตายเถอะ! มึงทำบุญด้วยอะไรวะครับ ได้แฟนสวยยิ่งกว่าถูกหวยไปสิบชาติซะอีก มึงเอาสากทองคำไปล่อลวงเขามาใช่ไหม ตอบ!
“เมียกูครับเมียกู สบถห่าอะไรดูหนังหน้ากูด้วย” ไอ้พี่แชมป์พูดพร้อมกระโดดลงจากเก้าอี้เดินปรี่เข้าไปหามายด์ฮันนี่เบบี้ของมันพร้อมโอบไหล่ไว้ทำหน้าตาเยี่ยงผู้ชนะ
“ดีใจด้วยเว้ย เอ้า ชนนนนนนนนนนนนนนนนนน” กูเห็นชนแม่งทุกเรื่อง ขนาดไอ้ซันมันเดินไปเข้าห้องน้ำยังชน เอะอะชน เอะอะชน กูเห็นคอพับคออ่อนกันไปหลายรายแล้ว แต่ก็นั่นแหละครับ สายรหัสนี้ใช่ย่อยที่ไหน เจ้าของผับก็ปู่รหัสมันนั่นแหละ เลือดวิศวะคำว่าพี่น้องมันแรงครับ แรงแอลกอฮอลล์ ขนาดไอ้พี่เหนือยังต้องยอมกับกฎข้อนี้ เห็นมันมีพี่น้องที่ดีอยู่รอบๆตัวแบบนี้ผมก็ดีใจ
“เพลงมา!!!!!” ทันทีที่เพลงเริ่มอีกครั้งบรรดาขาแดนซ์ทั้งหลายก็กลับไปดิ้นตายกันตามเดิม ผมนั่งคุยกับไอ้ต้นเรื่องงานที่จะต้องเร่งทำส่ง เพราะอีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะFinal จากนั้นเราก็จะขึ้นปีสามกันแล้ว ส่วนไอ้พี่เหนือก็จะขึ้นปีสี่ เวลาของเราอาจลดน้อยลงแต่ความสุขในชีวิตของเรากำลังจะเริ่ม เส้นทางของเราแม้จะแตกต่าง แต่เราก็เดินเคียงข้างไปด้วยกันได้ ผมคุยเรื่องรับน้อง เรื่องค่ายอาสาเมื่อปีที่ผ่านมา ทุกความทรงจำมีค่า สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับเรามากมาย
“กูเห็นพวกมึงยังเหมือนเดิมกูก็ดีใจ” ไอ้ประธานรุ่นพูดขึ้นพร้อมตบไหล่ผมเบาๆก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากไปอึกใหญ่
“สิ่งดีๆในชีวิตกูคือการที่กูได้รู้จักพวกมึง” ผมคงเป็นผมอย่างทุกวันนี้ไม่ได้ถ้าไม่มีพวกมัน
“ปีสามคงมีเรื่องให้สนุกอีกเยอะเลยว่ะ ไปออกค่ายคราวนี้จะเจอกระสือกันอีกไหมพวกมึง” พูดจบก็หัวเราะกันลั่น คิดถึงเรื่องนั้นทีไรก็ขำไม่หาย จากเพลงเร็วเปลี่ยนเป็นเพลงช้าฟังสบายๆ ผมชนแก้วกับไอ้ต้นไปเรื่อยๆ ดื่มกันจนหมดแก้ว ก่อนจะกวาดสายตาไล่มองผู้คนรอบๆกาย
เราทุกคนต่างก็มีเส้นทางเป็นของตัวเองไม่เว้นแม้แต่ตัวผมหรือพี่เหนือเองก็ด้วย เรื่องของเราอาจจะดำเนินมาใกล้ถึงตอนจบ เพราะต่อจากนี้ทุกอย่างคงต้องขึ้นอยู่กับอนาคต กลับกันเรื่องของใครบางคนอาจจะกำลังเริ่มต้นขึ้น ผมก็ไม่อาจรู้ได้ ผมมองไปรอบๆ มองผู้คนที่เข้ามาในชีวิต ทุกคนคือความสุข คือรอยยิ้ม คือเสียงหัวเราะ ผมมองพี่แชมป์กับเพื่อนๆที่ตอนนี้ประสบความสำเร็จไปอีกขั้นและกำลังก้าวสู่อีกช่วงของชีวิต มองดูไอ้ต้นกับไอ้แบทที่ทำหน้าที่เป็นประธานรุ่นกับรองประธานรุ่นได้เข้าขากันจนคิดว่ามันเป็นมากกว่าเพื่อน มองดูไอ้คิมที่ยังบ้าและบ้ามากขึ้นกว่าเดิมแต่ก็รักเพื่อนรักฝูงมากกว่าใคร มองดูไอ้ไนท์ที่ยังทะเลาะกับพี่แทนไม่เลิกแต่ก็ตัวติดกันไม่ห่างไปไหน มองดูไอ้นนท์ที่คอยห่วงใยทุกคนมากกว่าตัวเองเสมอ แต่ตอนนี้กลับมีพี่ทีมมาคอยห่วงใยมันบ้าง ดูจะห่วงใยมันมากด้วยจากการที่ห้ามมันดื่มเหล้าส่วนมันก็เชื่อฟังนั่งแดกแต่โค้กตั้งแต่งานเริ่มจนถึงตอนนี้ มองดูไอ้ธามที่ยังไม่ค่อยเต็มเต็งแต่ก็สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับผู้คนรอบข้างได้เสมอโดยเฉพาะกับพี่มินที่เฝ้ามองมันอยู่ไม่ห่าง...ผมขอแค่รอยยิ้มที่สวยงามของไอ้ธามจะยังคงอยู่กับมันไปตลอด...
สุดท้ายสายตาของผมไปหยุดลงที่พี่เหนือ...เฝ้ามองอยู่ห่างๆ...ผมเห็นมันคุยกับเพื่อน...มีรอยยิ้มแต้มลงบนใบหน้า...มันกำลังมีความสุข...มองมันอยู่นาน...จนมันหันมาสบตาผม...เราสองคนมองสบตากัน...ผมยิ้มให้มัน...มันยิ้มให้ผม...
เรายิ้มให้กัน...
พี่เหนือขยับปากเป็นคำหนึ่งคำ...
ผมอ่านปากของมัน...ก่อนจะบอกคำนั้นกลับไปบ้าง
มันหัวเราะออกมา...ผมเองก็หัวเราะ...เรายิ้มให้กันท่ามกลางผู้คนมากมาย
สายตาเราสื่อถึงกัน...รับรู้ทุกอย่างด้วยหัวใจ...คำว่า “รัก” คำนั้น ...
มันมีโลกของมัน ผมมีโลกของผม เรามีโลกของกันและกัน...ผมดีใจที่มันเปิดใจรับใครเข้าไปในชีวิตมากขึ้น ผมเองก็เป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับมันมากขึ้น...เราทั้งคู่ต่างก็เติบโตขึ้นตามกาลเวลา ผมมีมิตรภาพดีๆ...มีความรักดีๆ มีความทรงจำดีๆมากมาย...ทุกอย่างล้วนมีคุณค่าเป็นสิ่งดีๆในชีวิตที่ผมไม่มีวันลืม
ผมเห็นมันกระซิบบางอย่างกับเพื่อนๆ ไม่นานไอ้พี่แชมป์ก็ประกาศบางอย่าง...
“เพลงนี้จากน้องรหัสสุดหล่อ ไอ้เหนือมอบให้เด็กมัน ซึ่งก็คือไอ้ปอนด์ หวานกันไม่เกรงใจใครเลยนะพวกมึง เอ้า! ไปฟังกัน ไม่ฟังก็ต้องฟัง เพราะไอ้เหนือมันสั่ง!” มันแซวผมปิดท้ายอีกนิดหน่อย ก่อนอินโทรเพลงเพลงหนึ่งจะดังขึ้น...ตอนนี้ทั้งโต๊ะผมมีทั้งไอ้ไนท์ ไอ้นนท์ ไอ้ธาม ไอ้คิม ไอ้ต้น ไอ้แบท พี่ทีม พี่เสือ พี่กานต์ และเพื่อนจากถาปัตย์อีกหลายๆคน ส่วนโต๊ะพี่เหนือที่อยู่ห่างออกไปก็มีพี่แทน พี่มิน พี่แชมป์และเพื่อนที่คณะมัน...เราต่างก็มีพื้นที่ให้กัน...มีระยะห่างให้กัน...แต่เรารับรู้...ว่าเรารักกัน
เพลงที่มันมอบให้ผมทำให้ทั้งโต๊ะแซวผมไม่เลิก...ผมหันไปมองมันอีกครั้ง
สบตากัน...และยิ้มให้กันอีกครั้ง...
ผมขยับปากบอกบางคำกับมัน...
คำว่า “ขอบคุณ” ก่อนที่ทั้งมันและผมจะสนใจเพื่อนในกลุ่มมากกว่า
ปล่อยหัวใจไปตามเนื้อเพลง...ให้รอยยิ้มส่งผ่านท่วงทำนอง...
อย่างที่บอกไปว่าเรื่องราวของผมอาจจะดำเนินมาใกล้ถึงตอนจบ แต่เรื่องราวของใครอีกหลายคน อาจจะกำลังเริ่มต้นขึ้น...
ผมมองไม่เห็นปลายทาง...รู้แค่เราจะยังจับมือกัน...และเดินเคียงข้างไป...พร้อมความรักที่เราสองคนมีให้กันอย่างสุดหัวใจ
[แนะนำให้เปิดเพลงคู่ชีวิต-COCKTAIL ฟังไปด้วย]
เธอคือทุกสิ่ง ในความจริงในความฝัน
คือทุกอย่างเหมือนใจต้องการ
เธอเป็นนิทานที่ฉันอ่าน ก่อนหลับตาและนอนฝัน
เธอคือหัวใจ ไม่ว่าใครไม่อาจเทียมเทียบเท่าเธอ
ช่างโชคดีที่เจอได้ตกหลุมรักเธอ
ได้มีเธอเคียงข้างกัน
คงจะมีเพียงทำให้โลกนั้นหยุดหมุน เพียงเธอสบตาฉัน
คงจะมีเพียงเธอที่หยุดหัวใจของฉันไว้ตรงนี้ ตรงที่เธอ
เธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอที่ต้องการ
ฉันจะทำทุกทุกทางด้วยวิญญาณและหัวใจ
นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด
ทั้งหัวใจฉันมีเธอเพียงคนเดียว
เธอคือรักจริง ฉันยอมทิ้งทุกทุกอย่างเพียงเพื่อเธอ
ดั่งฟ้าให้มาเจอให้เธอคู่กับฉัน
ให้เราได้เดินเคียงข้างกันนับจากนี้
คงจะมีเพียงทำให้โลกนั้นหยุดหมุน เพียงเธอสบตาฉัน
คงจะมีเพียงเธอที่หยุดหัวใจของฉันไว้ตรงนี้ ตรงที่เธอ
เธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอที่ต้องการ
ฉันจะทำทุกทุกทางด้วยวิญญาณและหัวใจ
นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด
ทั้งหัวใจฉันมีเธอเพียงคนเดียว
เธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอที่ต้องการ
ฉันจะทำทุกทุกทางด้วยวิญญาณและหัวใจ
นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด
ทั้งหัวใจฉันมีเธอเพียงคนเดียว
จะทุกข์หรือยามที่เธอนั้นสุขใจ
ยามป่วยไข้หรือสุขกายสบายดี
ฉันอยู่ตรงนี้และจะมีแต่เธอทุกวินาที
จะอยู่ใกล้ไม่ห่างไกล จะเคียงชิดไม่ห่างไป ไม่ไปไหน...
เธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอที่ต้องการ
ฉันจะทำทุกทุกทางด้วยวิญญาณและหัวใจ
นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด
ทั้งหัวใจฉันมีเธอเพียง
เธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอ เพียงเธอที่รอ
ฉันจะขอภาวนาต่อหน้าฟ้าอันแสนไกล
นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด
เกิดชาติไหนฉันมีเธอ มีเธอเพียง..คนเดียว
เนื้อเพลง คู่ชีวิต
COCKTAIL-คู่ชีวิต
คำร้อง/ทำนอง ปัณฑพล ประสารราชกิจ
เรียบเรียง COCKTAIL
ไม่มีอะไรจะกล่าวนอกจากคำว่าขอโทษ แล้วก็ขอบคุณค่ะ นานมากสำหรับตอนนี้ ทั้งI-AMและอเลนเราต่างก็ยุ่งค่ะ แต่จากนี้จะอัพให้เร็วขึ้น เพราะ I-AM มันฝากมาบอกว่า.........................
"ตอนหน้าจบ" :z3: :ling3: :mew4: :mew6: :hao5:
เดินทางกันมาจนถึงตอนนี้รู้สึกขอบคุณสำหรับคนที่อ่านและติดตามนิยายเรื่องนี้มาโดยตลอด ขอบคุณทุกคนมาก ขอบคุณทุกคอมเม้นติชมมากมาย ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้เราทั้งคู่ จากนี้ก็ขอฝากตัวกันใหม่ในอีก...เรื่องใหม่? รอI-AMมันแถลงบอกในเพจนะคะ ยังไงฝากติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ อยู่กันไปแบบนี้นานๆ อบคุณมากค่ะ :pig4: :กอด1: :L2: :3123: :L1: o13 :mew1:
ปล1.ให้ดอกไม้จากใจ :L2: :3123: :L1:
ปล2.ใจหายตอนหน้าจบแล้ว :mew4: :mew6: :hao5:
ปล3. ทุกความเห็นคือแรงสนับสนุนและกำลังใจให้กับนักเขียนค่ะ :pig4:
อยากจะถามคนอ่านหน่อยค่ะว่ามีใครสนใจให้รวมเล่มมั้ย นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรก อาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบและมีข้อผิดพลาดไปบ้าง แต่คนเขียนก็ดีใจมากๆเลยค่ะที่มีคนอ่านคนติดตาม เลยอยากรู้ว่ามีใครพอจะสนใจให้รวมเล่มมั้ย นิยายแต่ละตอนของเราค่อนข้างยาว การรวมเล่มอาจจะมากกว่าสองเล่ม ถ้ามีใครสนใจ เม้นบอกไว้ที่นี่ หรือไปเม้นในเฟสได้เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
คิดถึงอ่ะ
-
ตอนหน้าจบ!!!!
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
กรี๊ด นึกว่าตาฝาดไป ในที่สุดพี่เหนือกับน้องปอนด์ก็กลับมา
อ่านไปซึ้งไปเลย แต่น้องปอนด์ก็ยังฮาได้อีก คิดมากคิดมาก อะไรคือคิดมาก...5555 :impress2:
เรื่องใกล้จบแล้ว ไม่อยากให้จบเลย แต่ยังก็จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
จะรอลุ้นพี่มินกับน้องธามน้า จากที่อ่านดูเนี่ยน้องน่าสงสารมาก ยังไงพี่มินก็อย่าทำอะไรรุนแรงล่ะ
เราจับตาดูอยู่นะ
-
กรี๊ดดดดดดด นุ้งปอนนนนนด์ เค้ารอเรื่องนี้อยู่เสมอนะ เห็นมาอัพละแบบบบ ฮืออออออ ดีใจจจจจจ
พี่น้ำนางพญามากค่ะ แถมจัดการทุกสิ่งเรียบกริ๊บบ
-
ตอนแรกนึกว่าตาฝาด ขุนพระ!!! ตอนหน้าจบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ดีใจมากที่มาอัพต่อค่ะ :mc4: แต่เศร้าใจมากกกกกกกกว่าที่รู้ว่าตอนหน้าจะจบแล้ววววว ฮื่อออออ :o12:
-
ขอบคุณที่กลับมานะคะ คุ้มค่ากับการรอคอยมาก :pig4:
ครอบครัวเดียวกัน อาจมีวันที่ทะเราะ วันที่ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ถ้าได้ลองเริ่มต้นเปิดใจคุยกัน แบบ พี่เหนือ พี่น้ำและคุณพ่อ ทุกปัญหาก็มีทางเสมอ ซึ้งมาก ร้องไห้ตามเลยที่คุณพ่อยอมให้ปอนด์กับเหนือคบกันสักที ขอบคุณพี่น้ำที่มาช่วยเป็นกาวใจระหว่างพ่อลูก ชอบกฎที่พี่น้ำตั้งมากเลย ต้องกลับมากินข้าวกับครอบครัว ต้องไปเที่ยวด้วยกันบ้าง ดีใจที่สุด คือพี่เหนือจะได้มีความสุขสักที ที่ผ่านมาแกคงอ้างว้างมามากพอแล้ว ที่ครอบครัวต้องไปกันคนละทาง ทำให้เหมือนอยู่คนเดียวบนโลก (เวิ่นไปไหมเนี่ย เป็นคนอินมากกับเรื่องครอบครัว555)
ส่วนปริศนา มินธานในพาร์ทแรกอ่ะ คือไรอ่า พี่มินแค้นใคร แล้วเรื่องความแค้นมันเกี่ยวอะไรกับธาม พี่มินแกดูน่ากลัวมาก ซาตานในคราบเทพบุตร โอ้ยอยากอ่าน เนื้อเรื่องฉบับเต็มของคู่นี้มากๆเลยค่ะ มันดูมีเงื่อนงำสุดๆ
-
นึกว่าง่วงจนตาเบลอ วันที่เกิดการเปลี่ยนแปลง จำต้องมีการทวนกันเกิดขึ้น 55555 ดีใจที่าต่อสักทีม
-
เราอ่านแล้วจุกๆ น้ำตาปริ่มๆ 55555
ปอนด์พูดอะไรดีๆก็เป็น5555555 ออกมาจากใจแหละโน๊ะ
ตอนหน้าจบ!!!!! เอิ่มมมมมมม
-
:pig4: คิดถึงมากๆ จะจบแล้วเรอะ จะรอนะ
-
ตกใจที่พี่เหนือน้องปอนด์มา
แต่ก็ดีใจมากที่มาต่อ
ชอบเรื่องนี้มากจริงๆค่ะ
แต่เสียใจที่ตอนหน้าจะจบแล้ว
ขอตอนพิเศษบ้างนะคะ :impress2:
-
พี่เหนือกับน้องปอนด์. ในที่สุดก็มาแล้ว ดีใจที่สุดเลยค่ะ
แต่เสียดายตอนหน้าจะจบแล้วเหรอคะ. เร็วจัง
ยังอยากอ่านเรื่องดีๆแบบนี้ต่อไปนานๆเลย
^^
-
มาต่อแล้วววววว :mc4:
ดีใจที่คุณพ่อเข้าใจและพี่เหนือจะได้พบความสุขในครอบครัวซะที
แอบเสียใจตอนหน้าจะจบ แงงง้
-
:serius2: ไม่น่ะจะจบแล้วสนุกมากๆ ดีใจๆ ที่ในที่สุด ครอบครัวก็กลับมา
-
น้องธาม ไม่นะๆ พี่มินอย่าใจร้ายกับน้องธาม ฮือออ :monkeysad:
แค้นอะไรอ่ะ อย่างน้องธาม จะไปทำเรื่องอะไรให้แค้นได้
แล้วทำไมนนท์กับไนท์ เหมือนจะรู้เรื่องอะไร ๆ อยู่เลย
ไม่อยากให้น้องธามคนบ้าบอของเราเสียใจเลยอ่ะ :ling1:
นนท์ ไนท์ น้องปอนด์ ปกป้องเพื่อนด้วยน้าาาา
-
นานมากจนบางทีเราก็ลืมเรื่องราวไปแล้ว 55555555555 จำได้แค่ว่าชอบมากกกก ตอนหน้าก็จบแล้ว เฮ้อออออ อยากให้มีต่อเรื่อยๆ.
ลืมเรื่องราวไปเยอะแล้ว เดี๋ยวหาเวลาอ่านทวน 55555555
ขอบคุณ...
-
มาแล้ววววว. ดีใจมาก. เพราะอ่านซ้ำไป2-3รอบระหว่างรอ แต่เสียใจตอนหน้าจะจบแล้ว คิดถึงน้องปอนด์กับพี่เหนือแน่ๆ รักตัวละครทุกตัวมากๆ
:hao5
-
นี่กำลังจะย้อนกลับไปอ่านเรื่องราวตั้งแต่ตอนแรกแล้วเนี้ย เพราะจำเนื้อเรื่องไม่ค่อยได้ แต่ที่จำได้แม่นสุด
คงเป็นตอนไปเข้าค่ายมั้ง เพราะฮามากก
ขอบคุณเรื่องราวสนุก ๆ ค่ะ รักนะคนเขียน :mew1: :pig4: จากคนอ่าน :mew3:
-
ฮือออ ตอนหน้าจบหรอ ใจหายเลยอ่าTT
ในที่สุดเรื่องราวต่างๆก็ผ่านพ้นไปด้วยดี
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ ^^
-
กรี้สสสสสสส ตอนหน้าจะจบบล้าวววว เสียใจจ
-
ว้าวววววว เปิดมาเจออัพเดท ดีใจมากมาย รีบมาเม้นท์ต้อนรับ
เดี๋ยวขอตัวไปอ่านก่อนนะฮะ
-
จะจบแล้วหรอ ไม่อยากให้จบเลยย
:hao5:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยจริงๆนะ
อย่าพึ่งรีบจบบบบบ
-
มาแล้ว o13 o13
-
อ่านช่วงพี่เหนือกะปอร์นในงานฉลองนี่ยิ้มแก้มแถบแตกกก :-[
-
:hao5: ตอนหน้าจบแล้ว เศร้า เป็นนิยายที่ไม่ว่สจะหายไปนานแค่ไหนเราก็จะรอ รักทุกคนในเรื่องมากๆ :mew2: ขอบคุณทีืมาต่อให้นะคะ
-
คลี่คลายด้วยดีด้วยความร่วมแรงร่วมใจ พี่น้ำ พี่เหนือ และน้องปอนด์ เย่~~
ครอบครัวก็ดูดีขึ้นด้วยเนอะ ชอบตอนพี่เหนือพูดว่ารัก แบบไกลๆ น่ารักชะมัด หวานตลอด
ขอบคุณค่ะ
-
ครอบครัวสุขสันต์
-
Special Part............... “ฟุตบอลไทยอยู่ในสายเลือด”
[คิมหันต์เองจ่ะ]
เรียนสถาปัตย์ครับ เรื่องเรียนหนักอย่าให้พูด เรื่องงานเยอะอย่าได้ถาม ขอบตาดำและสังคังเกิดขึ้นตามอัตภาพครับท่านผู้ชม เตียงนอนคืออะไรแทบไม่รู้จัก วันๆนั่งตัดนั่งต่อโมเดลจนตะคริวแดกไข่กางเกงในใส่ซ้ำเป็นเรื่องปกติจะหน้าเอหน้าบีพลิกกลับกี่ตลบก็ว่ากันไปตามระเบียบ
“ในจังหวะที่ นูรูล ศรียานเก็ม กระชากบอลเข้าเขตโทษด้านซ้าย แล้วจ่ายเข้ากลางให้ ชนานันท์ ป้อมบุบผา กองหน้าทีมชาติไทย ยิงเบาเกินไปครับ โอ้โหเป็นที่น่าเสียดาย คยอ ชิน พโย ผู้รักษาประตู เมียนมาร์ เซฟไว้ได้” ก็นั่นแหละครับท่านผู้ชม เลือดรักชาติกำลังพลุ่งพล่านพร้อมสายตาทุกคู่ต่างจับจ้องไปที่จอสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ภายในคอนโดหรูกลางใจเมืองที่เจ้าของห้องไม่อยากจะต้อนรับแขกซักเท่าไหร่
“สัดเอ้ย! ไอ้สเปคตูล่านั่นสำออยฉิบหาย สะกิดนิดสะกิดหน่อยทำล้ม แข้งขาอ่อนแรงขนาดนั้นกลับบ้านไปนอนไป” ก็นั่นแหละครับ งานยุ่งแค่ไหนแต่เลือดรักชาติมันแรง แบบว่างานก็ต้องรีบทำส่ง แต่ฟุตบอลก็ต้องดู ไม่ดูไม่ได้ครับนี่นัดชิงแชมป์ ชิงเหรียญทองเลยนะเว้ยเฮ้ย พลาดแล้วเสียดายตายห่า เอาไปคุยกับใครไม่รู้เรื่องกันพอดี จริงๆคือ...กูแทงบอลไว้ครับท่านผู้ชม พูดดีไปอย่างนั้นแหละ เขาเรียกหารายได้เสริมระหว่างเรียน แถบบนขวาช่วยขึ้น “การพนันเป็นสิ่งผิดกฎหมายอาจเกิดอันตรายได้ถ้าไม่มีตังจ่ายตอนแทงเสียเป็นการกระทำต่ำทรามห้ามลอกเลียนแบบคนหล่ออย่างคิมหันต์เป็นอันขาด” ให้กูด้วยนะครับ
“มันชื่อสกูบ้าไม่ใช่หรอวะ” สาระไม่มีหน้าตาดีไปวันๆจริงๆพวกกู เขาให้ดูบอลไม่ใช่เถียงกันเรื่องชื่อนักฟุตบอลฝั่งเมียนมาร์ไอ้ห่า ผมนี่ขึ้นเลยครับ พวกไม่รู้จริง หัดจดจำรายละเอียดกันซะบ้างไม่ใช่สักแต่ดูเอามันเอาสนุก
“พอกันทั้งคู่ แม่งชื่อปิรันย่าเว้ย พวกมึงแม่งมั่ว” ไอ้นี่ก็อีกคนเสียแรงเป็นถึงประธานรุ่น จับฉลากได้ตำแหน่งมาก็บอก พูดซะกูคิดว่าทีมชาติไทยเตะกับอเมซอน อนาคอนด้าเลยไหมละมึงถ้าจะปิรันย่ามาเองซะขนาดนี้
“พอๆอาบิ๊กจ๊ะเขาก็ประกาศอยู่ปาวๆว่าอิโบล่า อิโบล่า อ่านปากกูดีๆนะครับ อิโบล่า มึงฟังดีๆ” ผมพูดจบก็โดนไอ้ปอนด์โบกเข้าให้ สัด! หัวแทบยุบ
“มั่วกันหมด มันชื่ออะไรเรื่องของมัน แล้วตาดูแต่มือน่ะทำงานไปด้วย พรุ่งนี้เส้นตายสิบโมง เสร็จไม่ทันคราวนี้พวกมึงได้เป็นบ้ากันแน่ๆ” อุบ๊ะ! ถือว่าห้องผัวตัวเองละกร่างขึ้นมาเชียว พวกกูก็ด้านครับ รู้ว่าไอ้พี่เหนือมันไม่ชอบให้พวกกูมาห้องแต่ก็ยังยกโขยงพากันมา เทศกาลไหนพวกกูมาหมด ปีใหม่ สงกรานต์ ยันฮาโลวีน ขัดขวางความสุขของคนอื่นคืองานของเราครับ ว่าแล้วก็คอแห้ง หันไปจะคว้ากระป๋องเบียร์ที่วางอยู่ข้างๆมาดื่มซักหน่อย ตาดันเหลือบไปเห็นไอ้ธามกำลังเกาตูดพอดี สัด! เกาจริงจัง ไม่ใช้สแตนด์อินมีเอาไปขูดๆกับขอบโซฟาซะด้วยสกิลแม่งพัฒนาแบบก้าวกระโดด นี่ถ้าไอ้พี่เหนือมันเห็นว่ามึงเอาตูดอันโสมมที่หมักหมมมาหลายวันไปประทุษร้ายโซฟามันมึงได้โดนตีนเหนือแน่ๆ กูไม่มีอารมณ์แดกแม่งแล้ว ยกกระป๋องเบียร์หันหน้ามาอีกทางปากยังไม่ทันแตะโดนเบียร์ตาเสือกเหลือบไปเห็นไอ้ต้นกำลังเกาไข่อย่างเมามัน เชี่ย! แต่ละคนกูรับไม่ได้!
“เป็นไรวะไอ้คิม ทำหน้าพะอืดพะอม” มีมึงนี่แหละวะ ที่ต่อให้ไม่อาบน้ำ ไม่ได้นอนมากี่วันแม่งก็ยังหล่อ หล่อโคตรพ่อโคตรแม่หล่อแบบวัวตายควายไล่ขวิดสมฉายาจริงๆไอ้ไนท์ อ้อแล้วก็ไอ้คนที่นั่งเงียบๆอยู่บนโซฟานั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างไอ้ปอนด์นั่นก็อีกคน มองแล้วเจริญหูเจริญตาขึ้นเยอะ...เสียแต่ดุเยี่ยงหมา
[i]“นาที12 ทีมชาติไทย ได้ลุ้นอีกครั้ง จากจังหวะที่ ฐิติพันธ์ พ่วงจันทร์ ไหลบอลให้ ชนาธิป สรงกระสินธุ์ นอกกรอบเขตโทษ ก่อนตัดสินใจ กดด้วยซ้ายยยยยยยยย โอ้โหบอลพุ่งข้ามคานออกไปอย่างน่าเสียดายยยยยยย”[/i] ห่า ทำกูลุ้นจนเยี่ยวเหนียว 3-0ที่แทงไป ไม่ได้กำไรกูก็อยากได้ทุนคืน
[i]“เข้าสู่นาทีที่14 เมียนมาร์ มีลุ้นครั้งแรกจากการส่องไกลของ เนย์ ลิน ตุน กัปตันทีม แต่บอลพุ่งไปตรงตัว ชนินทร์ แซ่เอียะ ผู้รักษาประตูทีมชาติไทย รับไว้ได้สบายๆ”[/i] สบายห่าไรกูเห็นยื้อไว้สุดแขนแสนสาหัส
“จะหมดครึ่งแรกแล้วยัง0-0อยู่เลย ห่า หรือแม่งเล่นของวะ” ไอ้ธามพูดขึ้นตาจ้องทีวีนิ่ง คนเล่นของนั่นมึงปะวะเกาตูดแล้วเอามาดม ฉิบหาย หนังหน้าน่ารักๆไม่ช่วยไรเลย กูเสียดายความCute
“พี่เหนือไม่เล่นดิวะ ผมจะดูบอล” ไอ้คู่นี้ก็งุ้งงิ้งงี่เง่ากันเหลือเกิน คนหนึ่งจะดูบอล อีกคนก็อยากให้สนใจตัวเองมากกกว่า
“กูไม่ให้ดู” เอ๊า! คนเชี่ยไรหึงแม้กระทั่งนักฟุตบอล แมนแมนคุยกันครับ ที่นั่งๆอยู่นี่อกสามศอกหอกหักสามวากันทั้งนั้น ไม่หวั่นไหวครับบอกเลย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ต้น นฤบดินทร์ของน้องคิมหันต์ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คนอะไรวิ่งหน้าตั้งสะดุดล้มลุกคลุกคลานกระแทกกระทั้นอย่างไรผมก็ไม่กระดิกซักเส้น หล่อมาก หล่อจนอยากเสียเอกราชทางทวารวดี กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ไอ้คิม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อู่ยยยยยยย โทษทีกูลืมตัว แต่พี่ต้นเขาหล่อจริงนะมึง เซ็ตผมทีตายเรียบ ถ้ามีเหาเหาตายเรียบสำลักเจลพี่แก ก็นั่นละครับแมนแมนคุยกัน
“เดี๋ยวกูออกไปคุยโทรศัพท์แป๊บนะ หมาโทรมากวน” ไอ้ไนท์พูดก่อนจะเดินฮึดฮัดถือโทรศัพท์เครื่องละสามหมื่นกว่าออกไปยืนคุยนอกระเบียง หมาที่ว่าคงหนีไม่พ้นไอ้พี่แทน ถึงผมจะบ้าแต่ก็ไม่ได้โง่แบบไอ้ปอนด์ ไว้อะไรมันชัดเจนเดี๋ยวมันก็บอกเองนั่นแหละ ไอ้เรามันก็ไม่ใช่คนขี้เสือกเรื่องชาวบ้านซักเท่าไหร่
“หูผึ่งเลยนะไอ้คิม หน้ามึงมีคำว่าเสือกฟรอนด์ขนาดเท่าร้อยแปะอยู่” สวยงามครับท่านผู้ชม โดนจับได้อย่างสวยงาม เสือกแบบไม่เนียน เสือกแบบล้ำหน้าเลยโดนกรรมการนนท์เขาแจกใบเหลืองเตือนมา
“พี่เหนือผมจะดูบอล!” ไอ้ปอนด์ดูจะหมดความอดทนหลังจากโดนTextbookปิดหน้าตอนจังหวะสำคัญ พี่เหนือมันก็กวนตีนทุกระดับประทับใจดีจริงๆเลยนะครับท่านผู้ชม
“สนุกตรงไหนวิ่งไล่ลูกกลมๆ” พูดได้ด้วยเว้ย กูคิดว่าไอ้ปอนด์นั่งพิงกำแพง ชาตินึงถึงจะได้ยินเสียง นั่นคนหรือช่องฟรีซถึงได้เย็นชาขนาดนั้น
“สนุกตรงคนที่วิ่งไล่ลูกกลมๆที่พี่ว่าเขาคือคนไทย พี่ไม่ชอบดูก็นั่งเงียบๆไปดิวะจะกวนผมทำไม” มีเถียงๆ เดี๋ยวมึงโดนกระหน่ำยิงประตูจากพี่มันละจะหนาว
“ก็มึงไม่สนใจกู” อ้าวเว้ย ไงล่ะมึง เดี๋ยวพี่ต้น เดี๋ยวเมสซี่เจ กูนี่แหละที่กรี๊ด ไอ้ปอนด์ไม่เกี่ยว บอกแล้วแมนแมนทั้งนั้นแหละพวกผม
“งี่เง่าแล้วว่ะพี่เหนือ” โดนไอ้งี่เง่ากอดจากข้างหลังแถมเอาคางมาเกยไหล่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่แล้วถึงกับไปไม่เป็นเลยนะไอ้ปอนด์ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด รู้แบบนี้กูน่าจะผัวไปซะก็ดี น้องคิมอยากมีผัวบ้าง
“ช่วงท้ายครึ่งแรก ทีมไทยมีโอกาสยิงหลายครั้งแต่ว่า คยอ ชิน พโย ผู้รักษาประตูเซฟลูกอันตรายได้หลายครั้ง หมดครึ่งแรก เสมอกันไปศูนย์ประตูต่อศูนย์”[/i] อ้าวฉิบหายเสียงอาบิ๊กจ๊ะดังขึ้น กูไม่ต้องดูบงดูบอลแม่งแล้วมัวแต่เสือกเรื่องคนอื่น
“ไอ้นนท์ต้มมาม่าเผื่อกูด้วย” เสียงไอ้ธามตะโกนบอกไอ้นนท์ที่ทำตัวเป็นเชฟกระทะรั่วอยู่ในครัว มีเวลาในช่วงพักครึ่งไม่กี่นาทีตอนนี้ต้องรีบกอบโกยครับ นาทีทองมีอะไรขนมาแดกให้หมด ไหนๆก็มาอาศัยห้องเขาอยู่แล้ว ความเกรงใจอะไรไม่รู้จัก ผมนั่งทำงานไปแดกขนมนมเนยไปรอจนฟุตบอลครึ่งหลังเริ่มขึ้น ตอนนี้เห็นไอ้คนด่าคนอื่นว่างี่เง่าหลับฟุบคาอกเขาไปเรียบร้อยโรงเรียนท่านพี่เหนือแล้ว ปากเก่งไปแบบนั้นละเพื่อนกู บอลไม่ทันจบประตูเพื่อนกูจะพรุนก่อนไหมวะท่านผู้ชม หรือพรุนนานแล้ว เซนเซอร์หน่อยนะครับทีมงาน แปะฉ.18+ให้ผมด้วยครับ ผมยังไม่อยากโดนแบนจากคสช.
“เริ่มครึ่งหลัง ทีมไทย เปิดเกมรุกทันที ตอนนี้นาทีที่ 50 นูรูล ศรียานเก็ม มีโอกาสกดด้วยซ้ายในกรอบเขตโทษ แต่ยิงเบาไป คยอ ชิน พโย รับได้ไม่ยาก” อีกนิดเดียว ลุ้นฉิบหาย น้องคิมอยากกรี๊ดแล้วค่ะพี่ต้น นฤบดินทร์คะ
“ไอ้ไนท์ปลุกไอ้แบทให้กูที บอกขอนอนห้านาที นี่ปาไปจะห้าสิบแล้วแม่งยังไม่ตื่น” ไอ้ต้นพูดจบไอ้ไนท์ก็เอาตีนสะกิดปลุกไอ้แบทที่หมดสภาพไปให้ฟื้นคืนชีพกลับมา
“ไม่คุยกับหมาต่อแล้วหรอวะ” แหย่มันไปหนึ่งดอก
“เสือก!” น้อมรับอย่างเต็มใจ ไม่ได้ฟังคำนี้แล้วน้องคิมไม่มีแรงทำงานต่อจ่ะพี่ไนท์ขา
“ไงวะ สลบไปสองแล้วหรอ” พูดถึงหมา หมาก็มาครับท่านผู้โช้มมมมมมมมมมมมมม เสื้อผ้าหน้าผมจัดเต็ม เวลาพวกมึงอยู่รวมกันแล้วกูอนาถหนังหน้าตัวเอง คนห่าอะไรหล่อฉิบหาย
“เออ ไหนว่าวันนี้มีแข่ง” พี่เหนือทักทายเพื่อนมันไป
“เดี๋ยวมีหมาบางตัวงอน กูขี้เกียจง้อ” พูดจบไอ้พี่แทนก็มองไปที่ไอ้ไนท์ สรุป...หมาทั้งคู่! อีกคนก็เนียนดูบอลไป ไอ้พี่แทนเดินไปนั่งข้างไอ้ไนท์ที่ยังว่างอยู่ก่อนจะผลักหัวมันทีสงสัยหมั่นไส้ ก่อนจะดึงมือข้างที่ว่างอยู่ของมันมาจับ
“เดี๋ยวมึงโดน” ดุจังครับไอ้หล่อ พอกันเลยคู่นี้
“หนึ่งประตูต่อศูนย์ไทยขึ้นนำครับโอโห!!!!!!!!!!!!” โอ้โหเลยกูพลาดอีกแล้วววววววว!
“จากจังหวะเตะมุมของ นูรูล ศรียานเก็ม เปิดเข้ามาแนวรับเมียนมาร์สกัดไม่ขาดบอลมาเข้าทางธนบูรณ์ เกษารัตน์ บริเวณจุดโทษซัดแสกหน้า คยอ ชิน พโย เข้าไปตุงตาข่ายยยยยยยยยย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“กรี๊ดหาพ่อง!!!!!” สามัคคีพร้อมเพียงกันพ่องเต็มหน้ากูเลย
“กูพลาดช็อตนี้!” เศร้าครับน้องคิมอยากกรี๊ด ทำไมทุกคนต้องใจร้ายกับน้องคิมด้วย น้องคิมเสียใจ น้องคิมเสือกจนไม่ได้ดูบอล
“มันต้องเฮดิวะ เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” พูดจบไอ้ธามก็ลุกขึ้นเต้น สเต็ปไม่เทพเหมือนอยู่ผับเพราะสังขารไม่เอื้ออำนวย แถมกางเกงยังย้วยจนจะเห็นไข่
“สองศูนย์!!!!!!!!!!!!!!!ทีมชาติไทยนำห่าง จากจังหวะที่ ชนาธิป สรงกระสินธุ์ ส่งทะลุช่องให้ ชนานันท์ ป้อมบุบผา หลุดเข้าเขตโทษแล้วแปด้วยซ้ายผ่านตัว คยอ ชิน พโย บอลไหลเข้าไปซุกตุงตาข่ายยยยยยยยย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กูพลาดอีกแล้ววววววว เมสซี่เจ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด” น้องคิมเสียใจ น้องคิมไม่น่าสนใจไข่ไอ้ธามมากกว่าพี่เจเลย ห่า ดูบอลก็เหมือนไม่ได้ดู
“อย่าแรดกูขอ ไม่อายหนังหน้าก็อายบรรดาผู้หญิงที่มึงเคยฟันแล้วทิ้งบ้าง” ฉึก! เสมือนโดนมีดอิโต้ปักลงกลางใจ ด่ากูได้เจ็บเหมือนโดนส้นตีนอัดหน้าอีกไอ้นนท์ ให้กูแรดบ้างก็ไม่ได้
“ไอ้ธามมึงจะหลับก็หลับเถอะ เห็นแล้วกูสงสาร” ถึงขั้นเอาสก็อตเทปมาเปิดหนังตาไว้กูว่าไม่ธรรมดาแล้วล่ะ
“กูทำงานไม่ถนัด ไอ้เชี่ยอย่ากวน!” ไอ้พี่แทนมึงก็นะ จับมือไม่ได้ก็โอบไหล่ โอบไหล่ไม่ได้ก็ไซร้ซอกคอ ห้องนอนไหมเตียงมี
“มึงก็ไซร้กูคืน อะกูไม่ว่า” พูดจบก็ยื่นคอให้ เป็ดหาหอยหรอครับไซร้กันอยู่นั่น สลับกันดี มึงรักความเท่าเทียมดีจริงๆ
“บอลอยู่ที่สารัช อยู่เย็น ต่อบอลให้ ภิญโญ อินพินิจตัวสำรองที่เพิ่งเปลี่ยนลงมา หลุดเข้าไป!!!!!!!!!!!!! ซัดไม่เหลือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ทีมชาติไทยอัดเมียมาร์ 3-0 ปัองกันแชมป์ฟุตบอลซีเกมส์ได้สำเร็จครับโผมมมม”
“เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ลุกขึ้นโฮ่ร้องดีใจ ทั้งไอ้นนท์ ไอ้ธามกระโดดกอดกันหมุนเป็นวงกลมประหนึ่งมันทำประตูได้เอง คู่ไอ้ไนท์กับพี่แทนก็กอดกันไปตบตีกันไป ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ต้นที่จู่ๆไอ้แบทก็ตื่นขึ้นมาเฮพร้อมเพื่อนทั้งที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา ขนาดไอ้ปอนด์ยังตื่นมาดูช็อตนี้ได้ทัน แล้วผมละ ผมนะหรอ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กูพลาดอีกแล้ว” ก็นั่นแหละครับท่านผู้ชมมมมมมมมมมมมมม ได้ค่าบอล ได้ดูบอลแต่คงเอาไปคุยกับใครไม่รู้เรื่อง เพราะกูพลาดแม่งทุกช็อต ช่างเถอะครับ ขอลาไปแต่เพียงเท่านี้ โอกาสหน้าฟ้าใหม่น้องคิมจะมารายงานข่าว ณ สถานีเสือก กันแบบจัดเต็มให้ได้รู้ลึกรู้จริงกันอีกในคราวหน้า ตอนนี้ขอลาไปซับน้ำตาก่อน........
แต่เหมือนกูจะ...
“3-0 รวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย บอลไทยอยู่ในสายเลือดเว้ยยยยยยยย”
เอาตอนพิเศษสดๆร้อนๆมาเสิร์ฟค่าาา เกาะติดสถานการณ์ซีเกมส์ นักบอลไทยชุดนี้สุดยอดจริงๆค่ะ โดยเฉพาะน้องต้น นฤบดินทร์ :mew1: :mew1:
เป็นช็อตสั้นๆของน้องคิมหันต์คนแมน อย่าไปเลียนแบบไอ้คิมมันนะคะ ดูบอลไปเผือกเรื่องชาวบ้านไป พลาดช็อตสำคัญตลอดเลย :hao7: :hao7:
ย้ำอีกครั้งว่าตอนหน้าจะจบเรื่องนี้แล้วนะคะ จะมีใครคิดถึงพี่เหนือน้องปอนด์มั่งมั้ยเอ่ย :mew2: :mew2:
สำหรับใครที่อยากให้รวมเล่ม เม้นบอกอเลนในนี้ หรือจะในเฟสได้เลยนะคะ เราขอดูหน่อยว่ามีใครต้องการให้รวมเล่ม ถ้ามีไม่เยอะ I-AM บอกว่าอาจจะไม่รวมนะคะ แต่ตอนพิเศษมีมาให้อ่านในนี้แน่นอน ไม่ต้องห่วงค่ะ :mew1:
อ่านตอนนี้ให้สนุกนะคะ แล้วเรามารอตอนจบด้วยกัน
:katai2-1:
-
แหม่ เขาเกาะกระแสได้ดีจริงๆ
-
เกาะกระแสจริงๆนิยายเรื่องนี้
อยากดูคู่หล่อควายขวิดเขาไซร้กันจัง
คงสุขดีพิลึก คริๆ
-
:L2: :กอด1: :L2: :3123: :3123: :L1: :L1:
-
อยากอ่าน สเป มินธาน+ แทนไนท์อ่ะ :mew2:
-
พี่เหนือก็ยังเป็นพี่เหนืออยู่วันยังค่ำ หวงแม้กระทั่งบอล ก็อย่างว่านักบอลเค้าหล่อโดยเฉพาะพี่ต้น อุ่ยนอกเรื่อง :-[
ว่าแต่พี่มินหายไปไหนค้าปล่อยให้น้องธามคันก้นอยู่นั่นแหละ รีบมาช่วยเกาให้น้องเร็ว
ปล.ช่วยหาผัวให้นายคิมด่วน :impress2:
-
55555 พลาดทุกช็อตเพราะมัวแต่เผือก
จะจบแล้วเหรอ เค้ายังอยากฟินแทนไนท์อยู่เลยอะ รีเควสตอนพิเศษคู่นี้ได้ไหมค๊า :-[
-
พลาดตัดลอดดด แต่เรื่องเผือกนี่ไม่มีพลาดดดน๊าาคิมม
-
พี่เหนือกับปอนด์ผ่านอุปสรรคใหญ่ไปแล้ว เย้ๆ แฮปปี้ๆ
แต่พี่มินกับธาม มีเรื่องไรกันอ่ะ อยากรู้มากๆอ่ะครับ
พี่มินแค้นไรธามหรอ โอ้ย อยากอ่านเรื่องของสองคนนี้จังครับ
-
น้องคิมจะฮาไปไหน
ปล.เราคนนึงที่คิดถึงพี่เหนือค่ะ
-
มาบ่อยๆนะ
คิดถึงทุกคนในเรื่องนี้เสมอ
รู้สึกใจหาย พี่เหนือจะจบแล้ว
เป็นกำลังใจให้คนแต่งน๊า
รอเสมอ :L1:
-
โอ้ว ตอนหน้าจบแบ๊ววว ฮาพี่คิมจริงๆ
-
เกาะกระแสมากๆค่ะ. ^^
-
ฮามากกกก 555555555
-
คิมนี่กรี๊ดลืมแมนเลย แข่งกับกราฟฟี่น่าจะได้น่ะเนี่ย :hao7:
-
โถ สงสารน้องคิม มัวแต่สนใจชาวบ้าน
ยูทูปมีค่ะลูก อย่าได้แคร์
รอตอนต่อไปเนาะ
-
เห้ย!! คิดเหมือนเราเลยเล่นของป่าววะ 555555
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงง :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:L2: :L2: :L2:
รักเรื่องนี้จริงๆ
-
ไม่อยากให้คูมินธามดราม่าเลยค่ะ น้องธามน่ารักมากๆอยากให้มีความสุข
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ว เย่~~! สนุกเลยค่ะเรื่องนี้ ชอบปอนด์อ่ะดูเป็นคนคิดบวกมาจริงๆ มันก้ำกึ่งระหว่างโง่กับซื่อบื้อมากเลย ฮาาาาาา แต่น่ารักนะเราชอบ พี่เหนือนายก็เท่รักเดียวใจเดียวแบบนี้ อยากมีเก็บเอาไว้สักคนจัง อิอิ
มารอตอนจบจ้า :กอด1:
-
กรี้ดดดดดดด จะตอนจบ!!!
สู้ๆนะคะ รออยู่ๆ
-
จะจบแล้วจะมีตอนพิเศษแทนไนท์บ้างมั้ย อยากอ่านอ่า :sad4:
-
อ่านตอนนี้แล้วววฮาาาามากกกก ชอบอ่ะ :ling1:
-
มารออออ. อยากอ่านต่อแล้วว :z3:
-
รออยู่นะจ๊ะ
รู้ยัง อิอิ
:katai5: :katai5:
-
สนุกมากเลยค่ะ. เสียดายตอนหน้าจบแล้ว
-
เกรีนกันทั้งเรื่องจริงๆ 555555555555555555
-
รอค่ะ เขินพี่เหนือมากกกก :-[ :impress2:
-
แวะมาบอกว่าคิดถึงนะฮะ ^_^
-
ตามอ่านทันแล้วววววว กรี๊ดดดดดดดดดดดด.
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:ยังรออออออออยู่นะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ยังรออยู่นะคะะ :hao5:
-
(https://pbs.twimg.com/media/Bkh805iCMAEoy5N.jpg)
-
เราเพิ่งมาอ่านเรื่องนี้...จะบอกติดงอมแงม อ่านจนครบทุกตอนแล้วน้าาา แต่ที่เศร้าคืออ่านไปแล้วบอกว่าตอนหน้าจะเป็นตอนจบ ฮือออ~
-
ตอนจบมาภายในอาทิตย์นี้แน่นอนค่ะ ตอนสุดท้ายสำหรับคู่หลักแล้วนะคะ ส่วนคู่รองจะแยกย่อยเป็นตอนพิเศษต่อจากตอนเดิมนะ คิดว่าหลายคนคงลืมไปแล้ว เพราะคนแต่งมันก็ลืมค่ะ ขอโทษทุกครั้งที่หายไปนาน แต่เพราะมีภารกิจอื่นที่ต้องรับผิดชอบกันทั้งคนแต่งนิยายและคนอัพนิยาย
:ling3: :ling3: :ling3:
ไม่มีคำใดจะพูดนอกจากขอบคุณคนที่ตามอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นรอมาจนถึงตอนนี้หรือคนที่อาจจะเพิ่งเข้ามาอ่าน รอนานจนลืมเนื้อเรื่อง ทั้งขอบคุณแล้วก็ขอโทษด้วยนะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
สุดท้ายแล้วใครสนใจรวมเล่นไปแสดงตัวได้ในเพจนะคะ I-AMมันเช็คยอดอยู่ ถ้าได้ตามจำนวนก็จะรวมเล่ม หรือถ้าไม่ได้ก็ไม่รวมเล่มแต่จะอัพตอนพิเศษทุกตอนลงในเล้าจนครบแน่นอนค่ะ พวกเราแค่เห็นคนอ่านยิ้มได้ก็ดีใจมากแล้ว เจอกันไม่วันเสาร์ก็วันอาทิตย์นี้นะคะ มาดูบทสรุปของเหนือปอนด์และผองเพื่อนได้ในตอนสุดท้าย ก้าวไปอีกขั้นจากวัยมหาลัยสู่ความเป็นผู้ใหญ่ ความรักและมิตรภาพจะยังคงอยู่เติบโตงดงามในใจเรา
อเลนคุง :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณนะค่ะะะะะ หนูรอไหวค่ะ สู้ๆนะค่ะ :mew1: :mew3: :monkeysad:
-
:hao4: :t3:ไม่อยากให้จบเลยยยยยย รักเรื่องนี้มากกกกกกก อ่านเป็นสิบรอบเลยนะไม่ได้โม้ รอนะคะ
-
รับทราบค่าาา รออยู่นะคะ
-
รอจ้าาาาาาา
-
เข้ามารอค้าาาา
-
เรารอด้วยยย
-
ยังรอเสมอ
-
ขอบคุณฮะ รออยู่นะคร้าบบบ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:จะจบแล้วเหรอ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ยังรอเสมอนะ
-
Final……………………..“Always with you”
สายตาทันเหลือบไปเห็นตัวเลขบนหน้าจอLock screenรูปชินจังโชว์ก้นบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาใกล้จะห้าโมงเย็นแล้วเจ้าของโทรศัพท์เครื่องแพงอย่างไอ้ไนท์ที่ไม่หลงเหลือสภาพเดือนคณะหนุ่มหล่อติดTop tenของมหาวิทยาลัยเอื้อมมือไปกดปุ่มโฮมเมื่อซักครู่เพื่อดูเวลาแต่กลับไม่ได้ลืมตาจากที่ฟุบหน้าเอาหัวมุดอยู่ที่โต๊ะประจำใต้ตึกคณะขึ้นมามองแต่อย่างใด ผมกวาดสายตามองร่างที่ดูไร้วิญญาณของเพื่อนร่วมชะตากรรมกว่านับร้อยชีวิตที่เพิ่งผ่านพ้นวิฤตสอบไฟนอลไปหมาดๆเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา แต่นั่นยังไม่เท่าเส้นตายส่งงานนับสิบงานภายในเวลาไล่เลี่ยกันของแต่ละวิชาตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมานั่นมากกว่าที่ทำให้พวกเรามีสภาพเละเทะนอนตายเกลื่อนกลาดกันใต้ตึกคณะแบบนี้
“ไปไกลๆกูเลยไอ้ธาม นี่หัวหรือขยะเปียกมันถึงได้เหม็นเหมือนปลาเน่าขนาดนี้ แล้วก็ไม่ต้องมาซบกู” ไอ้นนท์ที่พยายามผลักไสไอ้ธามออกไปห่างๆกายแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมันยังใช้หัวเหนียวๆมันปลาบเป็นกีวี่ขัดรองเท้าซบไหล่ไอ้นนท์แน่นเป็นตีนตุ๊กแก
“ทำมาว่ากู วันนี้มึงไม่อาบน้ำมาสอบกูยังไม่พูดเลยไอ้นนท์ ถ้ากูขยะเปียกมึงก็ศพหมาละวะไอ้สันขวาน” บอกไม่พูดยังขนาดนี้ ถ้าพูดละจะขนาดไหน
“หุบปากเน่าๆของมึงเดี๋ยวนี้เลยไอ้ธาม ไอ้จั๊กกะแร้ไม่ผ่านโรลออน ไอ้นอนไม่ใส่กางเกงใน ไอ้ไหปลาร้ามีแต่ขี้ไคล ไอ้ลำไยอัดเม็ด ไอ้หัวเห็ดไม่ผ่านแชมพู ไอ้สบู่ไม่เคยเอามาถูตัว ไอ้…”
“ไอ้ชั่วววววววววววววววว! แฉนิดแฉหน่อยมึงมาซะเป็นมาหากาพย์เดอะลอร์ดออฟเดอะริง ด่ากูซกมกคำเดียวกูยังไม่เจ็บเท่า เหมือนกูไม่มีซอกไหนสะอาดเลย” เอาเถอะครับเห็นพวกมันมีแรงด่ากันเป็นเด็กๆแบบนี้ได้เพื่อนแสนดีอย่างผมก็ชื่นใจ คิดว่าพวกผมแย่แล้วยังเทียบไม่ได้กับพวกแก๊งนางฟ้าเห็นแล้วอนาถกว่าพวกผมเยอะ ยังจำกราฟฟี่หัวหน้าแก๊งนางฟ้ากระเทยคูโบต้ายันม่ายังอายกันได้อยู่ไหมครับ ทุกทีมันจะรองพื้นหนามาก ถ้าไม่ลงแป้งมาปากมันก็ต้องแดงไว้ก่อนครับคติมัน แต่ตอนนี้สิแม้แต่หน้ายังไม่รู้ว่ามันมีเวลาล้างมารึเปล่า พอปากมันซีดหน้ามันโทรมความที่นอนก็ไม่ได้นอนอารมณ์ฟาดงวงฟาดงาเลยบังเกิดครับ เหมือนคูโบต้าตกมัน คนซวยก็ไม่ใช่ใคร ถ้าไม่ใช่ไอ้ต้นที่เสือกออกจากห้องสอบมายืนหาวท้าวแขนกับผนังหันตูดโชว์กางเกงในรอสโซ่ผ่านหน้าอิกราฟมันในเวลาเหมาะเจาะพอดิบพอดี โดนไล่ปล้ำไปแล้วครับ เห็นไอ้ต้นที่สภาพยังไม่พร้อมต้องวิ่งหนีกระเทยร่างไททั่นรอบตึกคณะตอนสติแตกแล้วก็ได้แต่ส่งกำลังใจไปห่างๆอย่างห่วงๆ ขอให้มึงโชคดีมีเทยใช้เป็นของตัวเอง
“บอกลาชีวิตปีสองกันซักที” เสียงไอ้คิมพูดพร้อมกอดแขนไอ้ไนท์แน่นเพราะมันทรงตัวไม่อยู่กลัวสลบแล้วน็อคหัวฟาดพื้นไปซะก่อน
“กูอยากกลับไปนอนซักอาทิตย์ไม่อยากทำอะไรเลย” ผมพูดออกไปบ้างทั้งที่แรงจะขยับปากตอนนี้แทบจะไม่มี ง่วงครับคำเดียว ในหัวมีแต่คำว่านอน
“มึงนอนหรือซ้อมตายเป็นอาทิตย์ แล้วนี่พี่เหนือสอบเสร็จยังวะ”
“สอบเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เห็นว่าวันนี้เข้าไปดูงานกับพี่น้ำต่อกูก็จำไม่ได้ว่าคุยอะไรกับมันไปบ้างตอนนั้นกูเบลอๆ” ตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมาผมกับพี่เหนือแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลยครับถึงคณะจะอยู่ใกล้กัน เพราะมันก็ต้องสอบยิ่งคณะวิศวะด้วยแล้วก่อนหน้านั้นก็เห็นมันอ่านหนังสือหนักเอาการไหนจะต้องเริ่มเข้าไปเรียนรู้งานที่บริษัทด้วยแต่ก็ยังดื้อไม่ยอมให้ผมกลับมานอนที่หอ ถึงผมจะไม่ค่อยมีสอบก็จริงแต่งานที่ต้องทำส่งเยอะจนไม่รู้ว่าจะทำงานไหนก่อนดี ผมเลยต้องดื้อบ้างหนีมันกลับมานอนหอซะเลยจะได้สะดวกเวลาทำงานแล้วก็ไม่ต้องรบกวนเวลาพวกเพื่อนวิศวะมันมาติวหนังสือกันที่คอนโดด้วย เดี๋ยวนี้พี่เหนือมีคนคบด้วยแล้วนะครับเรียกว่ามีเพื่อนเพิ่มขึ้นกว่าเมื่อก่อนแต่สังคมรอบตัวมันก็ยังเป็นพวกหล่อ รวย ร้ายตามสไตล์เขานั่นแหละครับ มันหล่อ มันเกิดมาเพอร์เฟคอันนี้ผมเข้าใจ จริงๆผมนอนที่คณะซะเป็นส่วนใหญ่แต่ก็ต้องโทรหามันทุกวันอย่างน้อยวันละสองครั้งเพื่อรายงานว่าผมยังมีชีวิตอยู่ เราต่างก็มีหน้าที่ของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น ทั้งเส้นทางของมันและผม รวมถึงเส้นทางของเรา วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายของปีสองสำหรับผมแต่จะเป็นก้าวใหม่สำหรับปีสาม และปีสุดท้ายของพี่เหนือในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้
“ให้กูไปส่งไหม” ไอ้ไนท์ถามผมพร้อมดึงไอ้คิมมาซบไหล่คงรำคาญที่เห็นมันหลับคอพับคออ่อนอยู่นาน
“กูกลับไปเอาของที่หอก่อนแล้วว่าจะขึ้นแท็กซี่กลับคอนโดเลย มึงก็เหนื่อยไม่เป็นไรกูกลับเองดีกว่า”
“ไม่โทรให้พี่มันมารับวะ” ไอ้นนท์ถามขึ้นมาบ้างส่วนมือก็ผลักหัวไอ้ธามไปด้วย
“กูอยากนอนมากกว่า”
“มึงกำลังจะสื่อว่าถ้าไอ้พี่เหนือมารับมึงจะไม่ได้นอนใช่ไหม” เรื่องจังไรหัวมึงไวจังนะไอ้คิม
“มึงก็พูดไปไอ้คิม คนไม่เจอหน้ากันเกือบเดือนได้ยินแค่เสียงก็ต้องอยากจัดหนักกันเป็นธรรมดา” ทัพเสริมเป็นไอ้ธามขยะเปียกเข้าขากันดีไม่มีตกจริงๆคู่นี้ แต่ทำไมผมถึงไม่เถียงนะหรอครับ ก็เพราะว่ามันจริงอย่างที่มันสองคนพูดนั่นแหละ โดนขู่ทางโทรศัพท์แทบทุกวันว่ากลับมาโดนลงโทษแน่ที่หนีไปนอนที่อื่นจะจับกดตามจำนวนวัน พี่ท่านว่ามาแบบนี้ แล้วนี่ก็หนีมันมาครบ25วันถ้วนพอดิบพอดี คิดดูครับว่าผมต้องโดนกดกี่ครั้ง แล้วนั่นใคร นั่นเหนือคนจริงจัดหนักจัดเต็มจัดเน้นๆอย่างที่ปากพูดแน่ๆ หนีได้ก็ขอหนีก่อนครับแม้จะเลี่ยงไปได้ไม่นานก็ตามอย่างน้อยได้นอนพักเอาแรงซักชั่วโมงสองชั่วโมงก่อนมันกลับมาก็ยังดี
“พูดมากเอาเวลากลับไปนอนพักดีกว่า พรุ่งนี้เจอกันบ้านไอ้พี่แทนอย่าลืมนะพวกมึง กูกลับล่ะอยากนอนจะแย่” พูดกับพวกมันที่เริ่มจะฟื้นทยอยลุกขึ้นมาหาอะไรแดกกันแล้วก็เตรียมออกจากคณะ แต่ก็ไม่ลืมเตือนพวกมันเรื่องที่เราวางแพลนจะไปฉลองปิดเทอมกับพวกพี่เหนือกัน แค่คิดก็สนุกแล้ว เหล้าฟรี ที่พักฟรี ฟรีทุกอย่างตลอดการเดินทาง แถมเกาะที่เราจะไปกันยังเป็นบ้านพักส่วนตัวของพี่มินอีก มีสปอนเซอร์หลักอย่างเป็นทางการถึงสามคน บริการดีทุกระดับประทับตีนกันขนาดนี้ใครจะไม่ไปครับ
“คิดถึงผัวก็บอก อย่ามาหลอกว่าอยากนอน”
“น่อวววววววววววววววววววว”
“เออ! คิดถึง! คิดถึงมาก! พอใจพวกมึงแล้วใช่ไหม” กูผ่านคำว่าอายมาครั้งที่ล้านแล้วครับ มากกว่านี้กูยังผ่านมาได้ กูไม่มาตกม้าตายเพราะคำแซวไก่กาอาลาเล่จิ้มขี้แบบนี้หรอกจำไว้ เชิดหน้าตรงสะบัดรังแคแล้วเดินออกไปเยี่ยงชายชาตรีอกสองศอกสามวาครึ่ง
“ออกตัวแรงว่ะเดี๋ยวนี้ มึงไม่อายแล้วพวกกูจะหน้าด้านจังไรใส่อีกยังไงวะ เสียเชิงพวกกูหมด” ไอ้คิมพูดจบก็ได้ยินเสียงหัวเราะครืนไล่ตามหลังมาติดๆ คนดังของคณะก็แบบนี้ครับ ใครๆก็จังไรใส่เป็นธรรมดาของคนหน้าตาดี
ผมกลับมาเก็บของที่หอ เคลียร์ห้องที่รกจนไม่มีที่จะเดินไว้ให้ไอ้ธามกลับมาซุกหัวนอนหลังจากที่พี่มินส่งคนมาเปลี่ยนประตูให้ใหม่ไปเมื่อเดือนก่อน ซื้อกับข้าวขนมน้ำอัดลมที่มันชอบแช่ตู้เย็นไว้ให้มันมาอุ่นกินเองเพราะรู้ว่าอย่างมันคงขี้เกียจเกินกว่าจะออกไปหาอะไรกินในสภาพแบบนี้ ตรวจเช็คความเรียบร้อยในห้องก่อนจะล็อคประตูแล้วเดินออกมาขึ้นแท็กซี่หน้าหอไปคอนโดพี่เหนือ ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง ทันทีที่ถึง ห้องนอนและเตียงเป็นที่แรกที่ผมพุ่งเข้าไปหาหลังจากที่แทบไม่ได้นอนมาหลายอาทิตย์ ไว้ตื่นค่อยมาแพ็คกระเป๋าทั้งของผมแล้วก็ของพี่เหนือตอนนี้ผมขอพักเอาแรงก่อน
“อื้ม…” รู้สึกเจ็บๆที่คอหลายจุดมาซักพัก สัมผัสที่เหมือนมีอะไรเย็นๆลากไปตามลำคอนั่นก็เช่นกัน ฮื้อ แต่ง่วงเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมามองได้ ทั้งที่รู้สึกเหมือนมีอะไรเลื้อยๆอยู่แถวหน้าท้อง อก สะโพก แทบจะทั่วทั้งตัวอยู่ตลอดเวลา
“ชู่ๆ ขอนิดเดียวจะไม่กวนแล้ว” ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วจากข้างหู...น้ำหอมกลิ่นนี้...กลิ่นกายเฉพาะตัวที่คุ้นเคย...คิดถึง
“พี่เหนือ...” ผมงึมงำออกมาทั้งที่ยังไม่ได้สติดี อีกคนทั้งจูบ หอมแก้ม และลวนลามผมแทบทั้งตัว แต่ผมเหนื่อยเกินกว่าจะฝืนสังขารลุกขึ้นมาโวยวายได้ อยากทำอะไรตามใจพี่ท่านเลย
“คิดถึง” พี่เหนือกระซิบข้างหูจูบที่ขมับขวาก่อนจะปัดผมที่ปรกหน้ามาทัดหูให้พร้อมกดปากลงข้างแก้มจนบุ๋มสูดความหอมไปฟอดใหญ่ สัมผัสแผ่วเบาแต่อบอุ่นนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาทั้งที่ยังไม่ลืมตาตื่น ยกแขนทั้งสองข้างที่ยังอ่อนแรงโอบรอบตัวอีกคนที่ทาบทับผมไว้แน่น เอาหน้าซุกอกออดอ้อนอย่างเคยชิน กลิ่นกายหอมอ่อนๆทำให้ผมรู้สึกดี...เราต่างก็โหยหาอ้อมกอดและเสพติดร่างกายของกันและกัน
“เหนื่อยไหมครับ” ผมที่เริ่มมีสติขึ้นมาบ้างเอ่ยถามแต่ก็ยังไม่อยากตื่นเพราะยังเพลียอยู่มาก
“นิดหน่อย มึงเหนื่อยกว่า” มันจูบหน้าผากผมอีกครั้ง ทั้งที่มือก็ลูบเบาๆที่หลังของผม ไม่รู้เพราะผมชอบทำแบบนี้เวลาที่มันเหนื่อยหรือเพราะอะไร แต่ความอ่อนโยนแบบนี้จากพี่เหนือจะทำให้ผมไร้เรี่ยวแรงกว่าเดิมเพราะจังหวะการเต้นของหัวใจที่ทำงานหนักขึ้นมากกว่า
“ผมยังง่วงอยู่เลย” พูดเสียงอู้อี้อยู่ตรงอกมัน ไม่รู้ทำไม รู้แต่ตอนนี้อยากอ้อนมันแต่ก็ง่วงนอนพร้อมกันไปด้วย
“ง่วงก็นอน” พูดทั้งที่ยังลูบไล้บนตัวคนอื่นไม่หยุด ปากก็ทำหน้าที่ทั้งปลอบทั้งจูบ
“อื้ม...ไม่ทำรอยนะพรุ่งนี้ไปเที่ยวไม่อยากโดนล้อ” แต่คิดว่าคงไม่ทันแล้วล่ะเพราะก่อนหน้าที่ผมจะตื่นคงโดนลักหลับตีตราจองแถวอกและซอกคอไปมากแล้ว
“ให้อีกสามชั่วโมงเดี๋ยวมาปลุกอาบน้ำแล้วไปหาอะไรกิน”
“ครับผม”
“จูบก่อน” งื้ออออ คนจะนอน ตกลงใครอยากอ้อนใครกันแน่
“จุ๊บ” ยอมทำตามอย่างว่าง่ายทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ขยับหัวให้ตรงหมอนเพื่อให้นอนสบาย ความรู้สึกสุดท้ายคือความอบอุ่นที่หน้าผากพร้อมคำว่าฝันดีที่กระซิบข้างหูก่อนจะหลับไปอีกครั้ง...
.....................................
.......................
......
“ตรรกะไหนไปทะเลไม่ให้ใส่ขาสั้นกับเสื้อกล้ามวะ” ผมที่โดนพี่เหนือปลุกขึ้นมาอาบน้ำพร้อมกินข้าวเย็นไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดขณะที่ตรวจเช็คกระเป๋าเดินทางของตัวเองที่ตื่นมาก็เห็นพี่มันจัดไว้ให้เสร็จสรรพทั้งของมันและของผมที่มีทุกอย่างครบยกเว้นเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นซึ่งผมไม่เข้าใจว่ะ
“ตรรกกะกูนี่แหละ เลิกโวยวายแล้วก็รีบนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปสนามบินกันแต่เช้า” ตอบง่ายๆตามสไตล์พี่เหนือ
“ไปทะเลจะให้ใส่ยีนส์รึไงวะ”
“ได้ก็ดี” กูกะจะลงเล่นน้ำให้ฉ่ำอุราจนสาแก่ใจ จะดำน้ำ ปลูกป่า ทำนา ดูปะการังซักหน่อย
“สามส่วนได้ไหมพี่นะๆมันร้อน เสื้อกล้ามไม่ต้องก็ได้เดี๋ยวใส่เสื้อยืดที่พี่จัดให้นะพี่เหนือนะ” เกาะแขนมันเขย่าเป็นเด็กอ้อนขอเงินซื้อขนมจากพ่อ
“อืม ไม่สีขาว”
“ครับผม! ไม่สีขาว” ว่าแล้วก็วิ่งไปหยิบกางเกงสามส่วนที่พี่มันซื้อไว้ให้จนขนมาใส่ไม่หมดมาสามสี่ตัวยัดใส่กระเป๋าไปแทนกางเกงวอร์มขายาวที่มันเตรียมไว้ให้ก่อนหน้า
“นอนได้แล้ว”
“ครับ” เออเว้ยนี่แฟนหรือพ่อ ให้ตาย นับวันยิ่งเหมือนมีพ่อเข้าไปทุกที
“กูยังไม่ลืม25วันที่มึงดื้อหนีกูไปนะ” สะดุ้งสุดตัว หัวถึงหมอนยอมให้มันกอดเกือบจะหลับอยู่แล้วเชียวดันมีเสียงเย็นๆกระซิบประโยคนี้ที่ข้างหูซะก่อน เรื่องแบบนี้ลืมไปบ้างก็ได้นะเว้ย
“...” เหมือนแอร์จะไม่ค่อยเย็นนะ เหงื่อกูท่วมตัวเลยตอนนี้
“จำนวนวัน...เท่ากับจำนวนครั้ง หวังว่ามึงคงไม่ลืม หึ” อย่ามายิ้มเจ้าเล่ห์ ถึงห้องจะมืดแต่กูเห็นสายตาร้ายๆของมึงชัดเจน
“มีให้ลดหย่อนโทษไหมวะ?”
“ถ้าทำตัวดีไม่ดื้อ”
“ตามนั้นจะไม่ดื้อ ไม่ซน เชื่อฟังพี่ทุกอย่างเลย”
“หึ จะลดให้หนึ่งครั้ง”
“สัด!”
“พูดมากอยากโดนก่อนรึไง”
“ฝันดีครับ” รีบหลับเอาหน้าซุกอกมันทันที ไม่ให้ดื้อผมก็จะไม่ดื้อครับ ยังไงผมก็ไม่เคยรอดเงื้อมมือมันอยู่ดี คนจริงก็แบบนี้แหละครับ แมนๆคุยกัน คำไหนคำนั้น
...................
.......
..
ยังมีต่อนะคะ :z2: :hao3:
-
...................
.......
..
“ใครไม่มาแสดงตัวด้วยเว้ย จะได้นับว่าครบคนไหม”
“มึงเล่นมุกหรือจริงจังวะถามไม่คิด” ไอ้คิมพูดพร้อมตบหัวไอ้ธามไปป้าบใหญ่ๆ ดูจากหน้าตามันตอนถามแล้วกูว่าจริงจังว่ะ
“กูนับเอง ใครหายไปยกมือขึ้น”
“มันใช่เวลาเล่นไหมไอ้นนท์ ใกล้จะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว” ไอ้คิมพูดจริงจัง วันนี้มันมาแปลกเว้ย เห็นทุกทีคนไร้สาระจะเป็นมันคนแรก ตอนนี้พวกเราอยู่สนามบินดอนเมืองหลังจากที่ไปรวมตัวกันที่บ้านพี่แทนแล้วยกโขยงกันมาที่สนามบินต่อโดยมีบริการรถตู้ฟรีจากบ้านพี่ท่านพร้อมคนขับรถและคนถือกระเป๋าให้พร้อม คิดว่าถ้าพี่มันยอมให้บอดี้การ์ดตามไปด้วยคงได้วุ่นวายกันมากกว่าเดิม แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี คิดว่าน่าจะไปรอที่บ้านพักก่อนแล้ว ค่าตั๋วเครื่องบินรวมถึงค่าใช้จ่ายทั้งหมดแน่นอนพวกผมไม่มีปัญญาออกเองกันหรอกครับ ก็ได้สปอนเซอร์หลักกระเป๋าหนักบ้านรวยทั้งสามท่านนั่นแหละเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด งานนี้ไปแต่ตัวจริงๆครับ คิดว่าเสียอย่างเดียว...เสียตัว
“กูนับนะ นนท์มา ไนท์มา ธามมา พี่แทนมา พี่มินมา พี่เหนือมา เมียพี่เหนือก็มา โอเคครบ ปะเข้าเกทได้” จริงจังไม่ทันไรก็เริ่มกวนตีนแล้วไอ้คิม เรียกชื่อกูก็พอตำแหน่งไม่ต้อง เห็นรอยยิ้มร้ายๆนั่นไหม มันหมายความว่าชอบใจที่เห็นกูอาย
“เสียดายไอ้ต้นกับไอ้แบท ไม่ได้มาด้วย” เพราะไอ้ต้นวางแพลนไปเที่ยวประจวบบ้านไอ้แบทมาตั้งแต่แรกมันสองคนเลยไม่ได้มาด้วย ผมว่ามันชักจะยังไงๆแล้วไอ้คู่นี้ ประธานกับเลขาทำตัวน่าสงสัยขึ้นทุกที
“ว่าแต่เกาะไล่ปี้นี่ใช้เวลาเดินทางกี่ชั่วโมงวะ”
“เดี๋ยวๆๆไอ้คิม กูว่าชื่อเกาะมันไม่ใช่ว่ะ” ไอ้ไนท์รีบแย้งขึ้นมาทันที ผมก็เห็นด้วยนะ มีชื่อเกาะจังไรขนาดนั้นเลยหรอวะ
“ถูกของไอ้คิมแล้วมึง ในโบรชัวร์เขาก็เขียนไว้ว่าไล่ปี้ที่สตูลกูดูแล้ว” ไอ้ธามพูดเสริมขึ้นพร้อมทำหน้ามั่นใจเกินร้อย ผมเห็นไอ้พี่มินแอบขำก่อนจะยื่นมือมันมาบิดแก้มไอ้ธามไปที สงสัยคงหมั่นเขี้ยว
“ชื่อเกาะเชี่ยไรของพวกมึงไหนเอามาอ่านดิ” ไอ้นนท์พูดก่อนจะกระชากโบรชัวร์จากมือไอ้ธามไปอ่าน
“ไงวะ ไล่ปี้ที่สตูลจริงหรอมึง” ผมที่ลุ้นอยู่นานเห็นไอ้นนท์ตาโตเท่าไข่ห่านตอนอ่านก็ตกใจ ตกลงไล่ปี้จริงดิ ไม่ต้องไล่กูก็โดนแทบจะทุกวันอยู่แล้วมึง ไม่ต้องไปถึงสตูลก็ได้
“พ่องดิ แอลไอพีอี L-I-P-E มึงอ่านว่าอะไร?”
“เชี่ย! ไล่ปี้จริงๆ” ผมสบถออกมาอย่างตกใจ อยู่มาจนอายุขึ้นเลขสองยังไม่เคยรู้ว่าประเทศไทยมีเกาะนี่อยู่ด้วย แล้วไอ้พี่มินมันนึกยังไงถึงไปมีบ้านพัก ไปทำรีสอร์ทอยู่ที่นั่น แค่ชื่อก็ต้องขึ้นป้าย18+แล้ว
“ไอ้นี่ก็อีกคน มึงไปอยู่รวมกับไอ้คิมไอ้ธามเลย ห่า อ่านยังไงของมึง Lipeเขาอ่านว่าหลีเป๊ะ หลีเป๊ะ อ่านปากนนท์ชัดๆนะคะ หลีเป๊ะค่ะ ไม่ไล่ปี้นะ ไล่ปี้นั้นไว้พวกมึงไปกันเองสัด” อะไรวะอ่านแบบนั้นได้ด้วยก็ไม่บอก
“ตามที่นนท์บอกนั่นแหละครับ เดินทางก็ราวๆชั่วโมงกว่าไปถึงสนามบินหาดใหญ่ จากนั้นจะมีรถที่รีสอร์ทมารับเราไปที่ท่าเรือ ต่อเรือไปที่เกาะอีกทีครับรวมแล้วประมาณสองชั่วโมงก็ถึงบ้านพักที่เรากำลังจะไป ธามเมาเรือไหมครับ?” ยืนกันหัวโด่อยู่นี่ก็หลายชีวิตพี่มินดันไม่ถาม หันไปถามแต่ไอ้คนบ้าที่แม้แต่ทินเนอร์มันยังไม่เมาอยู่คนเดียว
“ไม่ว่ะพี่ แต่อยากเมารักนะ เรือไม่อยากเมา ฮิ้ววววว” ชงเอง ตบเองเสร็จสรรพไม่ปรึกษาใคร
“หึ ได้เมาสมใจแน่ครับ” เหมือนเห็นสายตากับรอยยิ้มของพี่มินแปลกไป สงสัยผมคงตาฝาดไปเองอีกแล้วแน่ๆ เบลอกับไล่ปี้มากไป
“ไปกันเถอะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว ถึงสตูลมึงโดนแน่ไอ้ไนท์ กูบอกไม่ให้ใส่เสื้อกล้ามมาแล้วนี่อะไร” พี่แทนพูดขึ้นพร้อมลากแขนไอ้ไนท์ให้เดินเข้าเกทไป
“มึงก็ใส่ขาสั้น กูบอกไม่ให้ใส่ยังเสือกใส่” ไอ้ไนท์เถียงกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ไม่ใช่คู่กัดธรรมดาแล้วมั้ง ถึงได้ห้ามอะไรไร้สาระแบบนี้ เลิกปากแข็งกันเมื่อไหร่ คงได้รู้จากปากพวกมันเองแหละ ผมเบื่อจะถาม ถามทีไรก็ได้คำตอบเดิมว่าไม่มีอะไรๆ เห็นๆอยู่ว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
“อยู่บนเครื่องนอนไปเลย” ไอ้พี่เหนือขยับแว่นตาดำราคาเหยียบหมื่น ก่อนจะยิ้มมุมปาก เบื่อความหล่อบนหน้ามันจังครับ ทำเอาผู้หญิงทั้งพนักงาน ทั้งแอร์โฮสเตสรวมถึงผู้โดยสารที่ผ่านไปมาต้องเหลียวมองกันเป็นว่าเล่น หวงนะเว้ย แปะป้ายว่า “คนนี้ของผม” ได้กูทำไปนานแล้ว ใครใช้ให้ใส่เสื้อกล้ามดำสวมทับด้วยเชี้ตสีขาวไม่ติดกระดุมแบบนี้วะ ไหนจะกางเกงขาสั้นสีเทากับรองเท้าผ้าใบสีครีมนี่อีก ชอบโชว์นักรึไง ห้ามคนอื่นแต่ตัวเองใส่ ความยุติธรรมอยู่ตรงไหน กูนี่เสื้อยืดตอนออกค่ายกับกางเกงวอร์มแถมคีบแตะ จะใส่สามส่วนมาก็บอกว่าบนเครื่องอากาศเย็นบังคับกูใส่กางเกงวอร์มอีก ถ้าไม่อยู่สนามบินนี่ก็คิดว่าตัวเองจะไปวิ่งจ็อกกิ้งที่สวนตอนเช้า ถูกสกัดความหล่อตั้งแต่ยังไม่ไปถึงไหน
“ผมนอนมาเยอะแล้ว ไม่ง่วงว่ะพี่”
“กูให้มึงเก็บแรงไว้” ยัง ยังไม่หยุดยิ้มแบบนั้นอีก พนันได้เลยว่าสายตาภายใต้แว่นดำนั่นต้องเจ้าเล่ห์มากแน่ๆ
“ทำไมวะ ที่จะไปมันใช้พลังงานมากเลยหรอ”
“ก็เห็นว่ามึงอยากโดนไล่ปี้ กูเลยจะจัดให้”
“ไม่ต้องไล่มึงก็ปี้ไหม สัด!” อ่านผิดครั้งเดียวกูต้องเอาชีวิตไปแขวนอยู่บนเส้นได้ขนาดนี้เลยหรอ ไอ้ธามนะไอ้ธาม เพราะมึงคนเดียว
ไม่ได้เชื่อฟังที่พี่เหนือมันพูดไว้หรอกนะครับ ที่หลับเพราะง่วงเองล้วนๆ รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่สนามบินหาดใหญ่แล้ว ไม่ต้องรอเพราะมีรถตู้ที่รีสอร์ทพี่มินมารับพวกเราไปท่าเรือปากบาราทันที พี่แทนกับพี่เหนือสบายๆไม่ตื่นเต้นอะไรเพราะเคยมาบ่อยแล้ว ผิดกับพวกผมที่แหกปาก แถมยังถ่ายรูปทุกอย่างที่ขวางหน้ากันเป็นว่าเล่น ตื่นเต้นมากครับยอมรับแบบแมนๆ ปกติเวลาไปเที่ยวก็เที่ยวกันแบบมีงบจำกัด ไม่ได้สะดวกสบายมีรถรับส่งแถมยังได้ขึ้นเรือเฟอร์รี่หลายล้านที่คิดว่าชาตินี้คงไม่มีทางได้นั่ง แน่นอนว่าเป็นเรือของพี่มินอีกนั่นแหละ คราวนี้พี่มินอาสาขอขับเอง เพราะไอ้ธามที่แค่เห็นเรือเฟอร์รี่มาอยู่ตรงหน้าก็แทบจะถลาเข้าไปกอด มันฝันอยากมีเรือเป็นของตัวเองและอยากเป็นกัปตันเรือเหมือนลูฟี่ในเรื่องวันพีชมานานแล้ว ถึงผมจะบอกว่านั่นเรือโจรสลัดมันก็เอาแต่บอกว่ายังไงก็กัปตันเหมือนกัน เอาที่มึงสบายใจเลย ตอนนี้เราเลยได้เห็นไอ้ธามจับพวกมาลัยเรือโดยมีพี่มินยืนซ้อนหลังโอบบังคับไว้เพื่อสอนมันขับเรืออีกที แจ็คกับโรสยังอายครับงานนี้ ภูเขานำแข็งไม่มีแค่อย่าพาพวกกูไปตายเพราะชนหินโสโครกเป็นพอ ไม่นานเราก็ถึงบ้านพักบนเกาะหลีเป๊ะที่แยกออกมาจากรีสอร์ทอีกที ที่นี่เงียบสงบสวยงามมากและห้ามนักท่องเที่ยวเข้ามาถ้าไม่ได้รับอนุญาตเพราะเป็นชายหาดส่วนตัว ทันทีที่ถึงเราต่างก็แยกย้ายไปตามห้องที่พี่มินจัดไว้ ผมนอนกับพี่เหนือ ไอ้ไนท์โดนพี่แทนลากไปนอนด้วย ส่วนไอ้นนท์นอนกับไอ้คิมเพราะแต่ละห้องมีแค่สองเตียง
“นอนเบียดๆกันก็ได้ กูอยากนอนกับพวกมึงนี่หว่า” ไอ้ธามเริ่มงอแงขึ้นมาหลังจากตัวเองเป็นเศษเหลือ
“มึงอย่าเรื่องมาก เดี๋ยวก็มานอนกองรวมกันที่ห้องรับแขกอยู่ดี สายเหล้า สายพนัน สายดนตรี มากันครบขนาดนี้มึงคิดว่าจะได้นอนรึไง เอาของไปเก็บที่ห้องพี่มิน ว่าง่ายๆไม่ดื้ออย่างอแงไอ้ธาม”
“ก็ได้วะ พี่นำไปดิ” ทำหน้าไม่เต็มใจแต่ก็ยอมดินตามพี่มินไปแต่โดยดี เจ้าของบ้านลากกระเป๋าให้ขนาดนั้นยังเสือกเรื่องมากอีก สมแล้วที่โดนไอ้นนท์ดุ
“พี่เหนือไปเดินเล่นที่หาดกัน”
“ชอบไหม?” มันถามผมหลังจากเราเดินออกมาที่ชายหาดด้านหน้าบ้านพักที่ติดกับทะเล หาดทรายขาว น้ำทะเลใสสีเขียวมรกต ทำให้ผมอดตื่นเต้นไม่ได้กับโปรแกรมเที่ยวคร่าวๆที่พี่มินบอกไว้ เย็นนี้เราจะมีบาบีคิวริมหาดรอบกองไฟ เล่นดนตรี เมากันให้สุดเหวี่ยง เช้าตรู่ดูพระอาทิตย์ขึ้น ก่อนจะล่องเรือไปดำน้ำ ปลูกปะการังในวันรุ่งขึ้น แค่คิดก็อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ ผมถอดรองเท้าแตะมาถือไว้ในมือ ปล่อยเท้าเปล่าให้สัมผัสผืนทรายกับน้ำทะเลที่ซัดเข้ามา เสียงคลื่น สายลม แสงแดด กลิ่นทะเลทำให้ผมผ่อนคลาย
“ชอบมากเลยครับ” ผมตอบก่อนจะส่งยิ้มกว้างไปให้คนตรงหน้าที่เอาแต่ยืนมองมาที่ผม
“กูก็ชอบ” พูดออกมาโดยไม่ละสายตาไปจากกัน ชอบของพี่เหนือกับชอบในความเข้าใจของผมไม่รู้จะตรงกันไหม รู้แค่ตอนนี้หน้าผมต้องแดงมากแน่ๆ
“ไอ้ปอนด์ พี่มินจะพาไปซื้อของที่ตลาดปลามึงจะไปด้วยไหม?” เสียงไอ้คิมตะโกนถามผม โดยมีทุกคนขาดแค่พี่เหนือ ผม และพี่แทนที่กำลังเดินเข้ามาหาเราสองคนรออยู่ก่อนแล้ว
“ผมอยากไป”
“อืมไปสิ กูรออยู่นี่” พูดจบผมก็วิ่งสวนกับไอ้พี่แทนที่น่าจะเดินมาหาพี่เหนือก่อนจะโดดขึ้นรถไปกับพวกพี่มินทันที
“ไม่ไปด้วยหรอวะไอ้เหนือ”
“แล้วมึง ทำไมไม่ไป”
“อยากให้มันอยู่กับเพื่อน”
“เหมือนกัน”
“ปีที่แล้วเรามากันสามคน ปีนี้ไม่ได้มีแค่เราสามคนแล้ว กูเพิ่งรู้สึกว่าทะเลที่นี่สวยก็ตอนนี้ มึงว่าไหมไอ้เหนือ”
“คงงั้น”
“เรื่องไอ้มิน กูไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่กูสงสารเหยื่อของมัน เพราะถ้าไอ้ไนท์มันทุกข์กูคงทุกข์ไปด้วย มึงก็รู้ว่ามันรักเพื่อนมากแค่ไหน”
“บางอย่างห้ามไม่ได้ แค่ดูแลคนของตัวเองให้ดีก็พอ...”
.........................................
.............................
............
..
“ไหม้ ไหม้ ไหม้ ไหม้” เสียงไอ้คิมที่ยืนถือจานรออยู่พูดกับไอ้ธามที่ยืนย่างอาหารทะเลอยู่หน้าเตากับผม
“เออกูรู้แล้วว่ามึงไม่เอาไหม้” ไอ้ธามตอบพร้อมกระดกเหล้าเข้าปากมือก็คีบกุ้งลงย่างบนเตา โดยมีเสียงกีตาร์จากไอ้ไนท์และเสียงเพลงจากไอ้นนท์ สามคนสุดหล่อเขาก็ยืนจับกลุ่มคุยกันเป็นพระเอกมิวสิกที่มีฉากหลังเป็นเปลวไฟอันร้อนแรง ทิ้งให้พวกกูเกรียมกันอยู่หน้าเตาสามคน
“กูจะบอกว่าไหม้แล้วไอ้ห่า มึงจะย่างให้เป็นเถ้าธุลีเลยไหมกูจะได้สวดส่งวิญญาณกุ้งหอยปูปลาหมึกเหล่านี้ให้ไปสู่สุคติ”
“ปากร้ายที่สุดธามรับไม่ได้” สะดีดสะดิ้งจบก็คีบกุ้งกับปลาหมึกตัวที่ไหม้ใส่ในจานของไอ้คิม
“กวนตีน”
“กูมีความสุข จนคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่เลยว่ะ”
“ขนาดนั้นเลยหรอวะไอ้ธาม” ผมถามมันทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่หยุดยิ้มเลยตั้งแต่มาถึงที่นี่ ทั้งตอนที่เราไปตลาดปลา ตอนที่ลงเล่นน้ำกัน จนมาถึงตอนนี้ทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะยังไม่จางหายไปจากพวกเราเลย
“แล้วมึงละไอ้ปอนด์” ไอ้คิมถามผมขึ้นมาบ้าง
“ถ้าทำได้กูก็อยากหยุดช่วงเวลานี้ไว้” ผมตอบมันแค่นั้นก่อนจะหันไปมองพี่เหนือที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ประโยคเกี่ยวกับเรื่องรถดังให้ได้ยินเป็นระยะ คงไม่พ้นเรื่องแข่งรถที่ทำให้พวกมันยิ้มและหัวเราะกันได้ขนาดนั้น มองมันอยู่นานจนมันรู้ตัวเลยหันมาสบตาผมบ้าง แก้เก้อโดยตะโกนถามมันไปว่า
“แดกหอยไหมพี่” พร้อมคีบหอยเชลล์ตัวใหญ่โชว์ให้มันดู ได้รับการส่ายหน้าตอบกลับมาพร้อมกับเสียงหัวเราะของไอ้สองตัวที่ยืนอยู่ข้างๆ
“แอบมองแฟนตัวเองจนเขารู้ตัว ดันมาเขินเลยยัดเยียดหอยให้เขาแดกซะงั้นน่ารักนะมึงเนี่ย” เออ มึงไม่เป็นกูมึงไม่รู้หรอก ไม่ว่าตอนไหนกูก็แพ้สายตาของพี่เหนือทั้งนั้นแหละ โดนมองเหมือนถูกกลืนกินไปทั้งตัวตลอดเวลาแบบนั้นใครจะไปชินวะ
ปาร์ตี้บาร์บีคิวยังดำเนินต่อไป ผลัดกันกินผลัดกันย่าง เหล้าไม่ขาดปาก เสียงดนตรีไม่ขาดหู มุขตลกก็เช่นกัน ขำบ้างแป้กบ้าง วีรกรรมสมัยก่อนถูกหยิบยกขึ้นมาเล่า ทั้งจากปากคนอื่นและปากผม เพิ่งมารู้ตัวก็ตอนนี้ว่าพวกผมมันยิ่งกว่าเกรียนซะอีก เฟี้ยวพอตัว แต่ความกวนตีนเสมอต้นเสมอปลาย ไม่นานก็เริ่มจะไม่ไหว อาจเพราะก่อนมาร่างกายยังพักผ่อนไม่เต็มที่เลยทำให้วันนี้อยู่กันไม่ถึงโต้รุ่ง ตกลงกันว่าจะตื่นกันตั้งแต่ตีสี่เพื่อมารอดูพระอาทิตย์ขึ้นนัดแนะเสร็จสรรพก็แยกย้ายห้องใครห้องมัน
“อื้ม...ขอผลัดไปพรุ่งนี้ได้ไหม ผมกลัวตื่นไม่ทันดูพระอาทิตย์” ทันทีที่ถึงห้องผมก็โดนลากขึ้นเตียงจับถอดเสื้อผ้าออกจนหมด
“เดี๋ยวกูปลุก” โดนจูบไปอีกชุดใหญ่ จะพูดได้ก็ตอนมันสนใจที่ซอกคอผมนั่นแหละ
“แต่พรุ่งนี้มีดำน้ำด้วยนะ”
“แล้วไง?”
"มีไปปลูกปะการังด้วยนะ"
"ก็ไม่ต้องไป"
“ได้ไงมาเที่ยวทั้งที”
“ปอนด์” มาแค่ชื่อกับเสียงเย็นๆแบบนี้รู้เลยว่ามันเริ่มอารมณ์เสีย พี่เหนือโหมดนี้รับมือยาก แถมยังจะโดนทำแบบรุนแรง มีหวังอดโปรแกรมเที่ยวทุกอย่างแน่ๆ
“ระ...รอบเดียวนะพี่ กลัวเดินไม่ไหว”
“เดี๋ยวกูอุ้ม” ใจดีจนน้ำตาจะไหลเลยให้ตาย ตกลงจะเอาให้ได้เลยใช่ไหม
“เฮ้อ ตามใจพี่เลย แต่ห้ามรุนแรง ห้ามเจ็บ ห้ามท่ายาก” กูมาเป็นสโลแกนเลยไง เห็นใจกูหน่อยกูอยากไปเที่ยวกับเพื่อน
“ตามนั้น” พูดจบก็จับมือผมไปแปะส่วนนั้นของมัน หวัดดีไม่เจอกันนาน โตขึ้นรึเปล่านะเรา
“หะ...ห้ามใหญ่ด้วยได้ไหม?”
“ไม่ใหญ่ไม่ได้” ตามนั้นครับ ครั้งนี้ขอไม่ถ่ายทอดสดนะ รู้แค่คำพูดของมันไม่มีข้อไหนที่เชื่อถือได้ พูดอะไรไม่ออกได้ยินแค่เสียงหอบ เสียงคราง กับเสียงกระทบกันของร่างกายเราดังก้องไปทั่วทั้งห้อง กี่รอบไม่รู้เพราะไม่ได้นับ รู้แค่ผมจะไม่ดื้อหนีมันกลับไปนอนหออีกแล้ว คนจริงจัดหนักจัดเต็ม เต็มจนล้นออกมา ใจดีพาอาบน้ำก็ต่อในห้องน้ำอีกหลายรอบ สลบคาอกไปตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ถูกอุ้มมานั่งบนตักที่ทุกคนนั่งรอดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ชายหาดกันแล้ว
“เหมือนเพิ่งได้นอนไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเอง” เห็นไอ้ธามกับไอ้คิมทำหน้าตากรุ้มกริ่มใส่แล้วอยากลุกขึ้นถีบติดแค่ไม่มีแรงจะยกขา
“นอนไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวพระทิตย์ขึ้นกูปลุก” มันกระชับเสื้อคลุมให้ผมพร้อมกอดผมแน่นอย่างไม่สนใจสายตาและเสียงฝูงหมาที่เห่าหอนอยู่ตลอด
“เห็นแสงแล้วเว้ย วู้ววววววววววววว” เสียงไอ้ธามตะโกนก่อนจะกระโดดโลดเต้นดีใจใหญ่ ไอ้ไนท์ที่ถือกล้องถ่ายรูปไว้ในมือกดบันทึกทุกช่วงเวลาไว้ ผมเห็นมันถ่ายรูปพวกเราไว้ด้วย เขาว่ากันว่ากล้องถ่ายรูปเป็นเหมือนเครื่องมือที่เอาไว้ใช้หยุดเวลาได้และเพราะแบบนั้นไอ้ไนท์มันถึงชอบถ่ายรูป
“ผมชอบพระอาทิตย์ขึ้น พี่เหนือผมก็ชอบ”
“...............”
“พี่เป็นเหมือนพระอาทิตย์ของผม” ทั้งอันตราย ร้อนแรง แผดเผาจนมอดไหม้ ทั้งยังให้แสงสว่างยามมืดมิด ให้ความอบอุ่นตอนที่เหน็บหนาว...
“..............”
“พี่เหนือ...ผมรักพี่นะ”
“กูก็รักมึง” พระอาทิตย์ของผมเวลายิ้มสวยงามกว่าทุกสิ่งบนโลกใบนี้...ผมมองไปยังแสงสว่างตรงหน้า รุ่งอรุณแห่งวันใหม่มาเยือน การเริ่มต้นสำหรับทุกสิ่งนับจากนี้...เรื่องราวต่างๆในอดีตฉายขึ้นมาในหัว...บางเรื่องยังชัดเจนราวกับเกิดขึ้นมาเมื่อวาน...บางเรื่องเลือนราง...แต่ก็ยังคงติดอยู่ในห้วงความทรงจำ
ผมจำไม่ได้...ว่าอาการกระตุกวูบไหวบริเวณก้อนเนื้อที่อกซ้ายคล้ายกับมีกระแสไฟฟ้ามากระตุ้นมันแบบฉับพลันเกิดขึ้นตอนไหน
ผมจำไม่ได้...ว่าอาการปวดหนึบบริเวณช่องท้องแล้วแผ่ขยายเป็นบริเวณกว้างลามทั่วร่างกายพาให้ลมหายใจติดขัดคล้ายกับคนตกลงจากที่สูงลงสู่เหวลึกนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่
ผมจำไม่ได้...ว่าเมื่อไหร่กันที่ผมอยากมีเวทมนต์ทำให้โลกทั้งใบหยุดหมุน ทำให้คนรอบกายทุกคนหยุดเคลื่อนไหวได้ในเวลาอันรวดเร็วพร้อมๆกับที่สามารถสร้างโลกกลวงๆของตัวเองที่ทั้งใบมีแค่ “คนๆเดียว” เข้าไปยืนอยู่ในนั้นขึ้นมา
ผมจำไม่ได้…ว่าสายตาของผมแคบลงตอนไหนเมื่อมันจับจ้องอยู่แค่ “คนๆเดียว” เท่านั้น
ผมจำไม่ได้...ว่าผมมีอาชีพเสริมนอกเวลาเรียนคือการเป็นโจรไปตั้งแต่ตอนไหนเมื่อผมอยากขโมยหัวใจของ “คนๆเดียว” มาไว้กับตัวตลอดเวลา
ผมจำไม่ได้…ว่าเมื่อไหร่กันที่ผมสูญเสียทุกความเป็นตัวของตัวเอง และกลายเป็นคนใฝ่รู้ที่ต้องมานั่งตอบคำถามตัวเองหรือหานิยามให้กับอาการเหล่านี้
ผมคิดว่าผมกำลังป่วย…เพราะ คนหนึ่งคน...ผมว่าอาการของผมตอนนี้เข้าขั้นโคม่า
แล้วผมจะนิยามอาการของตัวเองเหล่านี้ว่าอะไรดี
ตอนนี้ผมคงตอบคำถามอาการเหล่านั้นให้กับตัวเองได้แล้ว...
หากเรื่องบังเอิญในวันนั้นไม่พาเราสองคนมาพบกัน...ตอนนี้เราอาจเป็นแค่คนแปลกหน้า...
และถ้ามันคือพรมลิขิตก็ขอให้เป็นแบบนี้ตลอดไป...ตลอดไปกับคุณ
END
เดินมาจนถึงตอนจบแล้วนะคะ :mew6: ใจหายเบาๆ ขอบคุณนักอ่านทุกคนค่ะ
I-AMใบ้ว่าเจอกันใหม่เรื่องหน้าสำหรับมินธาม เราจะดราม่าไปด้วยกันค่ะ อเลนพอได้ฟังเนื้อเรื่องคร่าวๆจากI-AMแล้ว น้องธามเจอหนักยิ่งกว่าจำเลยรักอีกค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ สำหรับเรื่องนี้ยังมีตอนพิเศษและบทสรุปของอีกคู่ให้ได้อ่านกันอยู่นะคะ
ขอให้มีความสุขกับนิยายเรื่องนี้
ปล.ทุกคอมเม้นคือกำลังใจ :กอด1: :L2: :3123: เช้านนี้ฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ :z3: :t3:
-
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆค่ะ รอตอนพิเศษ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ. รอมินธาม. อย่าใจร้ายกับน้องธามเลยนะ. ไม่อยากให้ร้องไห้. ขอตอนพิเศษเยอะๆ นะคะ. ขอบคุณค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย รอมินธามนะชอบคู่นี้มากเหมือนกัน มาเขียนเมื่อไหร่บอกชื่อเรื่องด้วยนะจะตามไปอ่านจร้าาาาาาาาาาาาา รอมินธามนะ :mew1:
-
จบซะแล้วววว พี่เหนือจัดหนักจัดเต็มจนล้นเลยนะ :z1:
รอตอนพิเศษค่ะ รักเรื่องนี้มากกก รอติดตามมินธามด้วยย
-
ขอบคุณมากๆ
จะรอตอนพิเศษนะคะ ขอยาวๆซัก100หน้าเลย 555555+
-
รอไนท์แทน....
-
จบแล้ว แต่ยังข้องใจกับพี่มินอยู่เลย
-
:pig4: :L1:
-
ขอบคุณมากคร้าที่เขียนเรื่องสนุกให้อ่าน ประทับใจมากๆ
อยากให้รวมเล่มนะ อยากเก็บเรื่องดีๆไว้
รอตอนพิเศษ อยากอ่านแบบช่วงวัยทำงานบ้าง
-
ขอบคุณค้าบ :pig4: :L2:
-
จบไปอีกหนึ่งเรื่อง ขอบคุณ คนเขียน แลพ คนโพสต์ มากๆเลยนะคะ สำหรับการแบ่งปันเรื่องราวดีๆของเรื่องนี้
เหนือ ปอนด์ เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่จะอยู่ในใจเราตลอดไป รู้สึกหลงรักในตัวละครทุกตัว
ปอลอ รอมินธามนะคะ เป็นอะไรที่รออ่านมากที่สุด อยากรู้มากว่า พี่มินตัวจริงเป็นคนยังไง พี่มินซาตานในคราบเทพบุตรอยากอ่านนนนนนนนนนนน :katai4:
-
ปอด์นบอกรักพี่เหนือแล้วโว๊ย ปรบมือ สงสัยธามมี่จริง ๆ งานนี้สงสัยจะเกรียนไม่ออก จบซะแล้ว
ขอบคุณคนแต่งที่มาต่อจนจบ
-
ฮือออออ จบแล้วหรอ เศร้าไม่อยากให้จบเลย ขอบคุณ คุณ I-AM และ อเลนคุงนะคะ ที่ทำให้ได้อ่านนิยายสนุกๆ ครบรสมาก สุข เศร้า อบอุ่น มีหม้ดดดด รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ มินธามจะดราม่าแค่ไหนกันล่ะเนี่ย เดาไมถูกเลย :katai1:
:mew1: :กอด1: :pig4:
-
ปอนด์กะเพื่อนๆยังคงความฮาเกรียนไว้เหมือนเดิม
ขอบคุณสำหรับนิยาย แล้วยังมาต่อจนจบด้วย
-
ชอบมากๆๆ บอกเลยจ้ะ รอหนังสือนะคะ แล้วรอนายหัวมินกับโส-ระ-ธาม ด้วย อิอิอิ
-
สงสารน้องธามล่วงหน้าไปก่อนเลยได้มั้ย :heaven
-
อ่านคำโปรยเรื่องพี่มินน้องธาม T^T :o12:
-
อ่านแล้วฟิลกู๊ดอีกแล้ว ยิ้มแก้มไม่หุบเลยค่ะ กลุ่มนี้น่ารักจริง
เดี๋ยวๆ ตอนพิเศษมีสินะ ฮิๆๆๆๆๆๆ
เดี๋ยวอีกที มินธามนี่มาม่ามาเลยเหรอ โอ้วววววว เตรียมหมู ผัก ปลา กันขาดสารอาหาร
รอตอนต่อไปน้าาา
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆๆๆๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสต์ :pig4:
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ มั่นใจว่าอ่านเกิน5รอบแน่ๆ
ชอบตัวละครทุกตัวเลยค่ะ ติดตามตอนพิเศษนะคะ
-
ขอบคุณมากกกกค่ะ
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ รักตัวละครทุกตัวเลย
แต่ที่ชอบที่สุดคือ น้องธาม :m1:
พอบอกเรื่องของ พี่มินน้องธาม จะดราม่าหนักนี่ เครียดเลยทีเดียว
อย่าโหดร้ายกับเด็กซื่ออย่างน้องธามมากเลยน้าาา :mew6:
ขอให้ผองเพื่อนทุกคน ดูแลปกป้องน้องธามให้ได้ด้วย ฮือออ
-
นึกว่าตาฝาด. จบแล้วจริงๆด้วย รอเรื่องใหม่นะคะ อยากกินมาม่า
-
พี่มินจะใจร้ายกับธามขนาดนั้นเลยหรอ ไม่ ไม่ ไม่
-
รอตอนพิเศษนะคะ
-
จบแล้วว ขอบคุณนิยายดีๆนะคะ
รออ่านตอนพิเศษ รอมินธาม
พี่มินอย่าใจร้ายกับน้องมากน้าา
-
จบแล้ว
อยากอ่านมิน-ธาม จัง หวังว่าให้พี่มินใจดีกับน้องหน่อย
อย่าร้ายมากนักเลย
-
แปะไว้ก่อน เดี๋ยวมีเวลาว่างจะมาอ่าน :interest:
-
:pig4: :pig4:
กลัวใจมากเรื่องพี่มินกะธาม
เราคงไม่ใจแข็งพอที่จะอ่านแบบถ่ายทอดสด แน่ ๆ
ปล.รักแก็งค์นี้ที่สุด :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากกกกกกกก แต่เราสงสัยอ่ะ ว่าตอนนี้น้องปอนด์จำเรื่องตอนที่ไปช่วยพี่เหนือได้หรือยังงงงง
-
จบแล้วหรือเนี่ย รอตอนพิเศษครับ
-
:pig4: :pig4:
-
รอตอนพิเศษอยู่นะ ตัดใจบอกลาเรื่องนี้ไม่ได้จีจี
มินธามนี่ เหล่าผองเพื่อนยังมาร่วมแจมให้หายคิดถึงไหมน้าาาาา
ปล.ขอตอนพิเศษเยอะๆก็ได้ เค้าอ่านไหว ฮึบๆ
-
จบแล้ว ~~ ขอบคุณนะคะ
พี่เหนือหล่อตั้งแต่ต้นยันจบอ่ะพี่ หวงแฟนมาก จัดเกงวอร์มให้ โอ้ย ขำ คิดได้ไงเนี่ย ดีนะน้องหน้าตาดีไม่งั้นไม่รอด
บอกว่าอย่าๆๆ ก็จัดหนัก จะมีใครห้ามผู้ชายคนนี้ได้ 5555
-
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับความสุขที่มอบให้ :mew1: ถึงแม้จะหายไปนานก็ไม่เป็นไร เพราะเราอ่านซ้ำไปหลายรอบแล้ว 5555
ได้อ่านตอนจบแล้วรู้สึกเศร้าปนซึ้ง ที่เศร้าเพราะคงคิดถึงแก๊งตัวแสบ และหนุ่มหล่อร้ายน่าดูเลย เพราะฉะนั้น ต้องมีตอนพิเศษออกมาเยอะ ๆ นะคะ :hao3:
ส่วนเรื่องของธาม-มิน โอ้โห จำเลยรักเลยหรอ น่าอ่านมากค่า อยากรู้ว่าเจ้าธามมันจะเพี้ยนได้ขนาดไหนตอนที่รู้ตัวว่าโดนพี่มินจีบ 5555
รออ่านนะคะ ให้กำลังใจในทุกเรื่องค่า สู้ ๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
ธามมี่ของฉันเป็นจะเป็นโสรยา พี่มินเป็นนายหัว 555 โสรยาเวอร์ชั่นธามมันต้องไม่ธรรมดา
-
ติดตามมาตลอดมาถึงตอนจบแล้ว ชอบเรื่องนี้ม๊ากกกก ขอบคุณมากเลยนะคะ :mew1:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:คือแบบว่าเค้ายังไม่เคลีย์ตอนพ่อของเหนือเลยอะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ดีใจที่มินธามจะมีเรื่องของตัวเอง อยากอ่านมากกกกกกกกกกกก
พี่เหนือ ปอนด์ก็น่ารัก อ่านไปยิ้มไป สนุกจริงๆ
-
:pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย หนุกมากกกกกกกกกกกกก ขอบคุนมากที่เขียนนิยายเรื่องนี้ให้เราอ่านกัน :pig4: ชอบการบรรยายเรื่องของปอนด์มาก เปนอะไรที่ฮา :laugh: รอมินธามอยู่นะคะะ o13
-
ในที่สุดก็ถึงตอนจบ รอลุ้นกับเหล่าเพื่อนกลุ่มนี้มานาน
โล่งใจเหมือนได้ถึงจุดหมาย ตอนพิเศษก็ถือเป็นของแถม เซอร์วิสกับแฟนๆนักอ่านนะฮะ
ขอบคุณทั้งอเลนคุง และไอแอมที่ทำให้คนกลุ่มนี้ได้เป็นขวัญใจของนักอ่าน
และทำให้นักอ่านทั้งหลายมีความสุขไปกับเพื่อนๆที่น่ารักกลุ่มนี้
รอติดตาม มิน-ธาม ลุ้นไปกับความใจร้ายของมิน (?) กับความ...ของธามนะฮะ 5555+
ขอบคุณคร้าบบบบบ
-
รวมเล่มแล้วจะตามไปเก็บนะ
อีกหนึ่งเรื่องที่ชอบ แต่หายไปนาน
ปล ขอสเปหวานๆของบรรดาคู่รองทั้งหลายอีกนะ
-
ชอบปอนด์ - เหนือมากกกค่ะ พี่เหนือก็ยังขี้หวงเหมือนเดิม ...รวมเล่มขอตอนพิเศษคู่หลักเยอะเยอะนะคะ ฟินไว้รออ... :-[
-
นี่งงเลยว่ามีชื่อเกาะนี้อยู่ด้วยหรอ ไม่คิดว่าเรื่องพี่มินธามจะมีดรามาเลย สู้ๆนะธาม
-
ชอบเหนือปอนด์ที่สุดๆๆ น่ารัก อบอุ่น ร้อนแรง
-
รอตอนพิเศษและรอมินธาม
-
:L2: รอตอนพิเศษและเรื่องต่อไปค่ะ
-
จบแล้ว คงคิดถึงพี่เหนือน้องปอนด์ :กอด1:
รอตอนพิเศษเรื่องนี้เสมอนะ
รอคู่มินธาม มาไวๆเน้อ
อยากเห็นคู่ไนท์แทนด้วยจัง
หยอดกระปุกเก็บตังรอรวมเล่ม :mew2:
:pig4: :pig4:
-
:กอด1:
:L2:
-
ไม่อยากให้จบเลย ชอบการบรรยายมากๆเลยค่ะ
บุคลิกของตัวละครและอะไรหลายๆอย่าง อาจจะเป็นเพราะเราชอบแนวแบบนี้ก็ได้มั้งเลยรู้สึกฟินทุกครั้งจริงๆ
รอคู่ธามมินเลยค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษของหลายๆคู่ด้วย โดยเฉพาะแสงเหนือของเรา :-[
รักคนแต่ง ชอบคนลง :กอด1:
-
คนจริง แรงจริง หล่อจริง น่ารักจริง และแอบหวานจริงๆ
น่ารักอะ ชอบบบบบบบบมากกกกกกกก
เหนือฟ้า ผู้ซึ่งมาเหนือทุกสิ่งบนโลกจริงๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก อ่านจบแล้ว ตกหลุมรักพี่เหนือฟ้า ถึงจะร้ายแค่ใหน แต่ก็รักน้องปอด์น แค่คนเดียว :-[ :-[
อยากอ่านเรื่องของพี่มิน กับ ธาร แล้วอะ :ling1:
-
ขอบคุณค่าาาา
จะรอตอนพิเศษและบทสรุปของแทนไนท์นะค่ะ
และหวังว่าเราจะได้เจอน้องธามพี่มินเร็วๆนี้ (สงสารน้องล่วงหน้าเลยได้มั๊ยค่ะ!???จะเตรียมผ้าไว้ซับน้ำตาให้พร้อม!!! :o12:)
:pig4: :pig4: :กอด1: :L1:
-
คนแต่งสุดยอดจริงๆครับ ผมชอบมากๆ
-
เค้าอยากอ่านไนท์-แทนอ่ะ อยากรู้ว่ารักกันได้ไงงงงง.... :mew2: มิน-ธามนี่ เปิดเรื่องใหม่ไหมมมมคะ จะรออ่านนะ สู้ๆค่ะ :mew1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนุกมาก ฮาน้ำตาไหลกับความเกรียนของปอนด์แต่ละอันนี้ทำเราหัวเราะลั่นเลย ไหนจะเรื่องซื่ออีกแต่พี่เหนือคงชินแล้ว ฮ่าๆ แทนไนท์แทนก็น่ารักรอเรื่องราวของคู่นี้อยู่นะ จริงๆรอนนท์ทีมด้วยเหมือนกัน ส่วนพี่มินกับน้องธามอยากอ่านเร็วๆนะแบบอ่านที่เป็นบางส่วนในตอนนี้ก็สงสัยหลายเรื่องเหมือนกันเอาเป็นว่ารอทุกคู่เลยนะคะ สู้ๆค่ะ
-
รอตอนพิเศษ เป็นเรื่องที่ดำเนินมานานมากกกก
:pig4:
-
o13 สนุกมากๆเลยค่ะ......ให้ใจรัวๆๆๆ :mew1: รอพี่มินน้องธาม :mew3: อิอิ ร่วมเล่มเมื่อไหร่บอกด้วยนะคะ จะรอตอนต่อไป o13
-
#เหนือปอนด์
-
คือทุกคนในเรื่องนี้มีใครปกติบ้างไหมฮ่าๆๆๆๆ
อ่านไปขำไป ขำแบบหยุดไม่ได้จริงๆ
เรื่องของมินกับธามนี่จะดราม่าจริงอ่ะ รออ่านๆๆๆ
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
รอเรื่องมินธาม อร๊ายยยยย :catrun: :5779: :ped149: :ped149: :วู้วว1:
-
:-[ปอนด์ซื่อมากกกกกก พี่เหนือก็จะโหดไปไหน
ตกลงปอนด์รู้ป่าว ว่าพี่เหนือนางแอบชอบก่อน :เฮ้อ:
-
ในที่สุดก็อ่านมาจนจบจนได้ ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากๆน้าา :pig4:
ความรักพี่เหนือกับน้องปอนด์ ละมุนละไมดีกับหัวใจคนอ่านมั๊กๆค้า
อ่านแล้วก็ยังมีทิ้งปมมิน ธาม อยู่รอติดตามคู่นี้อยู่น้า
จะติดตามผลงานต่อไปจ้า เอานิยายดีๆแบบนี้มานำเสนออีกบ่อยๆเลยเน้อ :hao7:
-
สนุกมากเลยค่ะ อ่านไปหัวเราะไปกะมุกต่างๆในเรื่องตลอดเลย 55555+ :laugh:
อ่านแล้วอิจฉาปอนด์เลยนะ ที่พี่เหนือจะร้ากกกกกกกกกกกก อะไรมากขนาดน้านนนนนนน ฮี่ๆๆๆ :impress2:
แล้วก็แอบลุ้นไปกะคู่แทนไนท์ เอ๊ะ หรือจะ ไนท์แทน ไปว่าจะตีกันมะไหร่อีก 55555+ :z6:
แล้วก็ต้องแอบดราม่าล่วงหน้าไปแล้วกะมินธาม ยิ่งมาเจอสปอลย์เรื่องมินธามล่วงหน้าอย่างนี้อีก :mew2:
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องดีๆๆ สนุกๆ แบนนี้ ยังไงจะเตรียมตัวเตรียมใจในการกินมาม่าชามโตต่อไป ของมินธาม นะคะ :pig4:
-
:m1: m3:
-
:pig4:
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกคะ ตอนแรกนึกว่าจะดาร์กๆ แต่ไม่เลยอบอุ่นสุด :ling1: :ling1:
-
ใจหายเหมือนกันนะค่ะนี้ จบสะแล้ว
เป็นอีกเรื่องนึงที่สนุกติดใจมากเลยคะ :impress2: :hao6:
จะรอชมตอนพิเศษกับรวมเล่มน้า :z10:
และ
"ขอบคุณสำหรับนิยายดีนะค่า" o22
-
ชอบๆๆ เหนือฟ้าเอาแต่ใจ กับปอนด์คนซื่อๆ มองโลกในแง่ดี
เป็นตัวของตัวเองแบบไม่มีใครเหมือน เรื่องนี้สนุกเพราะตัวละคร
เยอะ แต่ละคนรั่วๆทั้งนั้น รอติดตามเรื่องของมินธาม
-
เรารู้สึกว่าไม่ค่อยกระจ่างตรงที่พี่เหนือชอบปอนด์ตั้งแต่แรกอะไรยังไงแบบนี้อ่ะค่ะ
แต่ว่าเรื่องนี้ตลก สนุกดีค่ะ คลั่งพี่เหนือฟ้าตรงโหดได้ใจนี่แหละ :impress2:
-
รออ่านสเป อีก2คู่ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกมากๆเลยยยยย
-
งื่อออ เราควรรอและคาดหวังสเปมั้ยยยยยยยยยย
ดิ้นๆๆ
-
น้องปอนด์ พี่เหนือ น่ารักครับ^^
-
เหนือปอนด์น่ารักมากกกกกกกกชอบบบบบบบบ
อยากอ่านนนท์ทีมต่ออีกจัง :mew2: :mew2: :mew1:
-
สนุกมากๆจ้า ....ชอบคำบรรยายลักษณะตัวละครแต่ละตัวมากๆคะ ขำ ตลก ซึ้ง ได้ทุกแนวคิด
แต่ยังขาดตอนบางคู่นะคะ อยากให้มีต่อคะ เช่น นนท์-พี่ทีม ธาร-พี่มิน รอติดตามตอนต่อไปนะคะ :mew3:
-
สนุกจ้าาาาา :mew1:
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ พลาดอย่างแรง
สนุกมาก ฮาแรงมาก ต้องกลั้นขำบนรถเมล์
55555 ชอบทุกคู่ รักทุกคู่ รอคู่รักนองเลือดนะคะ
มินธามด้วยค่ะ สงสารน้องธามล่วงหน้าค่ะ 55
แอบชอบพี่ทีม กับน้องชีต้าร์ค่ะ ดูน่ารักดีละเกิน
ขอบคุณมากนะคะ :mew1:
-
สุดยอดดดดดด
เป็นนิยายที่อ่านแล้วสนุกและเพลินมากค่ะ
รักคนแต่งคนโพสต์จริงๆเลย
จะรออ่านตอนน้องธามกะพี่มินนะคะ :hao3:
-
สนุกมากเลยคะ แต่ละคนรั่วได้ใจมาก
เนื้อเรื่อง การเรื่องลำดับ การรับส่งมุข
มันลงตัวพอดีหมด อ่านสนุก กลั้นขำ หรือหัวเราะจนปวดแก้ม
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆ และนำมาลงให้อ่านคะ
อยากอ่านเรื่องพี่มินมาก ธามมึนได้ใจจนอยากรู้พี่มินจะใช้วิธีไหนจับน้องธามกด
จะรอติดตามนะคะ
-
อ่านได้ 10 ตอน เราว่าเนื้อหาค่อนข้างตลกคลายเคลียดดี
แต่การไต่ลำดับความสัมพันธ์ระหว่างเหนือกับปอนด์ เราว่ามันเร็วไปหน่อย
ถึงนายเอกจะปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นเมียพระเอก แต่ทางปฎิบัติคือยอมพระเอกทุกอย่างซะขนาดนั้น นี่เหรอไม่ใช่เมีย
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่หน่วงจิตได้ไม่เกินสองวิ ซึ้งใจได้ไม่เกินครึ่งวิ กำลังจะหน่วงนิดๆก็ฉุดขึ้นมาให้ขำ กำลังจะซึ้งหน่อยๆก็ฉุดขึ้นมาให้ขำ อ่านไปขำไป ขำจนท้องแข็งเลย มุกเยอะแล้วไม่แป็กด้วย ฮาได้ฮาดีจริงๆเรื่องนี้ สนุกมาก และอยากจะบอกว่า ถ้าเหนือ คือ เหนือฟ้า ปอนด์ ก็คง เหนือมนุษย์ แหละ ฮ่าๆๆๆ นิยายเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เราจะเข้ามาอ่านบ่อยๆเพราะมันสนุกจริงๆ
ปล. รอติดตามตอนพิเศษอยู่นะ จะเหนือปอนด์ แทนไนท์ นนท์ทีม ก็แล้วแต่จัดมาให้กระจ่างหน่อยนะ หรือจะเอานนท์ทีม ไปไว้ในเรื่องของมินธามก็บอกด้วยแล้วกันนะ และอยากให้เพิ่มเรื่องคิมด้วย หรือ ต้นแบท ด้วยก็ดี ยังไงก็จะรอติดตามอ่าน
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยยย น่าร๊ากกก นี่รอลุ้นคู่ มิน-ธามอยู่ สู้ๆนะค่ะ :hao3: o13
-
:mew3: รออ่านพี่มินน้องธาม อยู่นะคะ :mew1:
-
อ่านกี่ทีก็ชอบเหนือปอนด์ รออ่านมินธามนะคนเขียน
-
ชอบเรื่องนี้มาก ฮาจนท้องแข็ง ขอบคุณคนเขียนที่เขียนได้เห็นภาพชัดเจนเหลือเกิน :m20: :m20:
-
อ่านรวดเดียวจบ ช่วงแรกๆอ่านแล้วฮาน้ำตาเล็ด หลังๆเริ่มรู้สึกว่ารักตัวละครทุกตัว แต่ละคนมีสเน่ห์ที่ต่างกัน โดยเฉพาะแกงค์ของธาม ฮาได้อีก แต่แกงค์พี่เหนือก็ใช่ย่อย แปลกได้อีก ฮ่าๆๆๆ หลังจากพี่เหนือเป็นแฟนกับน้องปอนด์นี่เราอ่านแล้วยิ้มจนเมื่อยแก้ม คู่นี้น่ารักเกินบรรยายจริงๆ น้องแพ้ทางคนเจ้าเล่ห์ตลอด คู่รักนองเลือดนี่ก็รักแบบโหดๆได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แอบอยากเห็นคู่พี่เสือ (เสือ-กร) อยากรู้เรื่องมิน-ธาม อยากรู้ว่ามาเฟียคิดอะไรอยู่ ^_^ รักเรื่องนี้ ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้คนอ่านได้มีความสุขไปกับทุกตัวอักษรนะค่ะ ปล.ขอชื่นชมมุขแต่ละมุขที่สรรหามา มันฮามากจริงๆ คนแต่งต้องเป็นคนรอบรู้มากจริงๆ :L1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากจริงๆ คือพี่เหนือทำตัวดีแค่กับปอนด์อะ ชอบมาก อต่งได้ดีค่ะ คู่แทนไนท์ก็นะ โหดดี555 อยากอ่านมินธาม พี่มินดูฮาๆดีอะ คลั่งไคล้รองเท้าของทุกคน5555
-
:hao5: :hao5: :hao5: ชอบอะ ชอบทุกตอน ทุกฉาก จนจบ โดยเฉพาะ แปะป้าบ!!!!! :heaven จะฮาไปไหน
-
ขำหนักมากทั้งสนุกทั้งฮาทั้งน่ารักมีหมดเลย ชอบมากๆ ขอบคุณมากค่า
-
มาตามอ่านเรื่องนี้ทีหลัง รวดเดียวเลย
ชอบมากๆค่ะ จะตามอ่านเรื่องต่อไปนะคะ
ชอบอะไรแนวๆนี้มากๆเลยล่ะ
o13
-
จบซะแล้ว ชอบพี่เหนืออ่ะ โหดได้ใจ
รักน้องปอนด์และผองเพื่อนด้วย
คือนางซื่อ โง่ และมองโลกในแง่ดีแบบแปลกๆ 5555
นี่ชมนางนะนี่ ชอบอ่ะ รักนางเลย
-
จบแล้ว รอตอนพิเศษบทสรุปของคู่ไหน?
แทน-ไนท์หรือทีน-นนท์
อยากอ่านมินธามที่สุดเลย
เหมือนมินจะร้ายที่สุดเลย
มีปมกับคู่นี้เยอะมากกกกก
จะรออ่านนะจ๊ะ
-
อ่าจบแล้ว อ่าจะผิดถ้าชอบผู้ชายนิสัยเหมือนมิน อิอิ เหนือฟ้า กะ ปอนด์ น่ารักตลอด
-
สนุกมากกกกกกกกกกกก เลยค่ะ
แก๊งถาปัตย์นี่ มึนกันทั้งแก๊ง อย่างฮาอ่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
อร๊ายยยย รอมินธามอยู่นะค่ะคุณขา :call:
แล้วก็ nc แทนไนท์ด้วยอะค๊าคงจะเริดไม่หยอก :-[ :o8: :hao5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :man1: :man1:เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว มันอบอุ่น แบบบอกไม่ถูก ..ปอนด์น่ารักมาก ใสๆๆซื่อๆๆ ฮามากๆๆ อ่านไปขำไปเหมือนคนบ้าเลยเรา..บอกได้เลยว่าคนเขียน เขียนความรักของคู่นี้ได้อย่างอบอุ่นจริง ซึ้งมากเลย ขอบคุณนะครับ ที่เขียนนิยายดีแบบนี้ให้เราได้อ่านกัน..จะเป็นกำลังใจให้และจะติดตามต่อๆไปนะคร๊าบบบบ
-
สุดยอดจริงๆสมกับชื่อเหนือฟ้าเหอๆๆ :ling1:
-
สนุกมากเลย ชอบๆๆๆ มีครบทุกรส ทั้งสุข ทั้ง ฮา ทั้งอบอุ่น แต่เสียดายอย่างเดียวที่ปอนด์ จำเรื่องราวในอดีตที่เคยเจอกับพี่เหนือไม่ได้ เอ๊ะ!!หรือมีแต่เราอ่านไม่เจอ... :mew1: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:z1: อ่านรวดเดียวจบ. แบบว่าอย่างฟินอ่าาาาา ชอบ ชอบ
รอติดตาม+ลุ้นคู่ที่เหลือด้วย อิอิ
แต่งต่อไวไวนะ สู้ๆ ขอบคุณจร้า^^
:mew1: :mew1:
-
มาอ่านใหม่อีกรอบเพราะค้างไว้จนลืมเนื้อเรื่อง555555555 ต้องรอมินธามใช่มั้ย ฮืออออออออ :hao5:
-
โดนทุบหัวแบะแต่ไม่โกรธ? คือนี่ใช่พี่เหนือขาโหดปะ? ไม่ตรงคาแรกเตอร์ง่าาาา พี่เหนืออออ!!! :katai1: :katai1:
-
ครื้นเครงดี
-
คิดถึงเด็กเหนือ เลยมาอ่านอีกรอบแล้วก็อีกรอบ
-
ชอบ"เด็กเหนือ" หลงมาอ่านหลายรอบแล้ว อย่าหึงอย่าหวง"เด็กเหนือ"เลยนะพี่เหนือ :)
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากค่ะ อยากอ่านคู่นนท์-พี่ทีม อะ :impress2:
-
Special Part.............“Children’s Day ตัวก้อน VS คนนิสัยไม่ดี”
“อึก...ฮึ...ฮะ...ฮืออออออออออ ปอนจ๋า ยุไนนนนนนน พิเหนือยแก้ง พิเหนือยแก้งน้อง น้องโกด ฮืออออออ น้องเจ็บตงนี้ เจ็บตงนี้” มือป้อมขยี้ตาโตๆของตัวเองที่มีหยดน้ำเกราะพราวตามแพขนตางอนพร้อมไหลหยดลงมาเป็นสายก่อนจะช้อนใบหน้าส่งสายตาแสนเง้างอนมองตรงมาที่ผม มือเล็กระดมทุบตรงอกด้านซ้ายของตัวเองปากก็พล่ามไปเพราะโดนขัดใจอะไรบางอย่าง ขาสั้นเป็นมัดราวก้อนสำลีก้าวเดินเตาะแตะเข้ามาหา ส่งมือข้างขวามากระตุกชายกางเกงบอลตูดขาดที่ผมใส่อยู่ จมูกเล็กๆแดงระเรื่อเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วงตลอดแทบทั้งวัน แก้มใสกลมราวกับซาลาเปาหากแต่ดูหวานละมุนคล้ายสายไหมสีชมพูอ่อนที่ใครมองเห็นก็อยากลิ้มลอง สำหรับผมคงเรียกว่า “น่าฟัด” มากกว่า
“ไม่ร้องครับก้อน ไหน? ใครมันแกล้งก้อนหื้ม? ใครมันกล้าขัดใจก้อน โอ๋ๆ ไม้ร้องน้า ปอนด์จ๋าจะไปตีมันให้ตายเลยดีไหมครับ” ย่อตัวลงกอดประคองก้อนกลมๆตรงหน้าก่อนจะฟัดแก้มไปอีกสองสามที จนถูกมือป้อมผลักจนหน้าหงายเพราะรำคาญ
“งื้อออออออออออ น้องไม่อยากให้พิเหนือยตาย น้องแค่โกด ฮึก” สะอื้นจนพูดจาไม่รู้เรื่อง จากที่ตัวก้อนนี่พูดไม่ชัดอยู่แล้วด้วยตอนนี้ยิ่งพูดไม่รู้เรื่องไปกันใหญ่
“ไอ้พิเหนือยมันทำไม? มันทำไรให้ก้อนโกรธ ไหนบอกปอนด์จ๋ามา ปอนด์จ๋าจะไปจัดการ” แกล้งทำเป็นโกรธตามน้อง ไอ้เหนือยนะไอ้เหนือยหางานให้กูได้ตลอด ตั้งแต่เพื่อนยันผะ ฟะ แฟน ก้อนกลมๆแก้มแทบแตกที่ผมกอดโยกไปมาปลอบอยู่เราเพิ่งเจอกันเมื่อสองชั่วโมงก่อนนี่เองครับ เปิดประตูก็เจอเจ้าก้อนยืนทำหน้าเป็นหมาหงอยโดนทิ้งอยู่หน้าห้องแล้ว พอเห็นหน้าผมก็เตรียมเบะปากจะร้องไห้ออกมาซะให้ได้จนผมต้องกอดและอุ้มเข้ามาในห้อง ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ รู้อีกทีก็ขนขนมนมเนยที่ไอ้พี่เหนือมันซื้อมาไว้ให้ผมมาประเคนให้เจ้าก้อนได้นั่งกินอย่างสบายอกสบายใจที่โซฟาหน้าทีวีไปซะแล้ว ก่อนจะสอบถามได้ความก็ปาไปเกือบชั่วโมง สรุปคือเจ้าก้อนนี่ชื่อ “น้องตุลย์ อายุสองขวบครึ่ง อยู่เตรียมอนุบาลห้องทานตะวัน หัวหน้าแก๊งลูกหมู คุณครูประจำชั้นชื่อหนูเล็ก ตัดผมหัวเห็ดมีพ่อชื่อตาล แม่ชื่อน้ำหวาน เป็นน้าหลานกับคิมหันต์สุดหล่อ” น้องไม่ได้พูดหรอกครับ แค่ลำพังก้อนจะพูดให้ชัดยังลำบากเลย ที่ผมรู้เพราะจดหมายที่ไอ้คิมยัดใส่มาในมือก้อนนั่นต่างหากทำให้ผมกระจ่างว่ามันเอาหลานมาทิ้งให้ผมเลี้ยงเพราะมันรับปากกับพี่สาวตัวเองว่าจะรับน้องตุลย์มาอยู่ด้วยในวันที่พี่สาวกับพี่เขยมันไปทำธุระที่ต่างจังหวัด ส่วนมันก็ดันลืมตัวไปตกปากรับคำสายรหัสตัวเองซะดิบดีว่าปิดเทอมปีนี้จะขึ้นดอยไปบริจาคผ้าห่มเสื้อกันหนาวให้ชาวเขากับเขาด้วย โธ่ พ่อคนดี พ่อมีเมตตา พ่อโอบอ้อมอารี พ่อจิตอาสา แต่เสือกทิ้งหลานให้เพื่อนเลี้ยงไอ้งามไส้! และเหตุผลที่ผมเป็นผู้ถูกเลือกก็เพราะมันเห็นว่าผมรักเด็กและคอนโดไอ้พี่เหนือก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกแก่หลานมันครบครัน แน่นอนมันลืมคิดไปว่ายังมีสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่าไอ้พี่เหนืออยู่ ซึ่งมันเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ยกเว้นผม
“ไอ้พิเหนือย ไหนตกลงกันเข้าใจแล้วไงว่าจะให้น้องอยู่ด้วย พรุ่งนี้เย็นแม่น้องก็จะมารับกลับแล้ว แค่วันเดียวเองพี่ทนหน่อยไม่ได้เหรอวะ” ผมอุ้มก้อนขึ้นพาเดินไปหาตัวก่อเหตุที่นั่งตีหน้าขรึมนอนดูทีวีช่องกีฬาอย่างสบายใจที่ทำเด็กสองขวบร้องไห้
“ไอ้อ้วนมันดื้อ” อ้วนคือสรรพนามที่ไอ้พี่เหนือมันเรียกน้องตุลย์ครับ น้องไม่อ้วนซักหน่อย แค่กลมๆเหมือนก้อนสำลีน่าฟัดสุดๆเท่านั้นเอง
“น้องมัยอ้วนนะ พิเหนือยใจย้ายย ฮึก ว่าน้องอ้วน แถมมัย ฮึก...ฮือ แย่งน้องดูทีวี ฮืออออ” พูดจบก็ก้มหน้าร้องไห้กับไหล่ผมต่อ ผมที่อุ้มน้องอยู่ต้องลูบหลังโยกตัวปลอบน้องใหญ่เพราะกลัวน้องจะร้องไห้หนักจนป่วย
“โตแล้วยังไปแย่งเด็กดูทีวี แล้วไปเรียกลูกคนอื่นเขาแบบนั้นได้ไง นิสัยว่ะ” มันจิ๊ปากรำคาญ แต่ก็ไม่สนใจผมกับเจ้าก้อนที่ร้องไห้จ้าอยู่ดี คนอะไรใจร้ายใจดำ
“หนวกหู”
“ถ้าอย่างนั้นผมเก็บกระเป๋าพาน้องไปบ้านไอ้ไนท์”
“มันอยู่บ้านไอ้แทน” ฮึ่ย มีเพื่อนก็พึ่งพาไม่ได้ มีแฟนก็งี่เง่า
“บ้านไอ้นนท์ยังว่าง” พูดจบผมก็ทำท่าเก็บของเล่นพร้อมเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าริลัคคุมะของเจ้าก้อน
“ปอนด์ อย่าดื้อ”
“พี่นั่นแหละดื้อ”
“แค่ไม่เรียกมันอ้วนใช่ไหม” ทำหน้าเบื่อหน่ายเต็มทนแต่ก็ยอมแต่โดยดี ต้องให้ขู่นะมึง
“ห้ามแกล้งน้องด้วย แล้วก็อยู่กันดีๆไม่ตีกันเข้าใจไหมไอ้พิเหนือย”
“คิก คิก พิเหนือยเมือนคุนพ่อน้อง พ่อน้องก็ทำแบบนี้ตอนคุนแม่งอน น้าคิมบอกว่าคุนพ่อกัวเมีย” ร้องไห้เมื่อครู่ตอนนี้ยิ้มแป้นชอบอกชอบใจใหญ่เลย เป็นเด็กนี่ดีจัง เล่นกับเสือยังไม่น่ากลัวเท่าไปแหย่ไอ้พี่เหนือตอนมันหงุดหงิดแต่ชีวิตปอนด์จ๋านี่สิจะไม่เหลือ
“อ้วนแล้วก็เงียบปากไป”
“น้องไม่อ้วน พิเหนือยนิฉัยมั่ยดี!” โดนเด็กว่าแทนที่จะสำนึกยังมาทำยิ้ม ยักคิ้วกวนบาทา
“พอๆพิเหนือย ไม่แกล้งน้องแล้วให้น้องดูการ์ตูนเร็ว” ผมวางเจ้าก้อนลงบนโซฟาข้างคนนิสัยไม่ดีก่อนเจ้าก้อนจะทำท่าฟึดฟัดสะบัดหน้างอนคนใจโฉดข้างๆจนผมสยาย
“มึงก็เลิกเรียกชื่อกูตามไอ้เตี้ยนี่ได้แล้ว” ก็น้องพูดไม่ชัด แถมเรียกชื่อมึงกรอกหูกูทุกๆห้านาทีเพราะมึงเอาแต่แกล้งเขาจะให้กูไม่ติดเรียกมึงว่าพิเหนือยตามน้องยังไงไหววะ ตอนแรกก็ขำครับ มันโมโหมากที่ชื่อมันเพี้ยนได้แบบน่าเกลียดสุดๆไปเลยในขณะที่น้องกลับเรียกผมถูกแถมเติมจ๋าให้ท้ายชื่ออีก แหม่มันชื่นใจนักแลเห็นๆกันอยู่ครับว่างานนี้ใครชนะ เจ้าก้อนยิ้มหวานหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจที่ทำให้ไอ้พิเหนือยมันหัวหมุนได้ โดนแกล้งแต่ก็ชอบพาตัวเองเข้าไปอยู่ใกล้พี่มัน ไอ้พี่ก็โง่ น้องชอบ อยากเล่นด้วยก็ไม่รู้ตัว เป็นคนนิสัยไม่ดีอย่างที่น้องว่าจริงๆ...แต่ทำไมพอผมมองภาพไอ้คนนิสัยไม่ดีที่ทำตัวไม่ถูกตอนเด็กก้อนปีนขึ้นไปจะนั่งเล่นหุ่นยนต์บนตักแล้วถึงยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวก็ไม่รู้
“พี่เล่นกับน้องตุลย์ดีๆ ผมจะไปเตรียมข้าวเที่ยงแล้วนะ นี่น้องทานแค่ขนมไปเอง”
“กูให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง ถ้านานกว่านั้นกูจะจับไอ้เตี้ยนี่โยนออกไปข้างนอก” กูต้องดีใจไหมที่มึงไม่เรียกน้องว่าอ้วนแล้วแต่เปลี่ยนเป็นเตี้ยแทน เห็นมันรื้อของเล่นมาให้น้องแล้วก็ได้เวลาไปทำกับข้าวจริงๆซักที ไม่รู้จะยื้อเวลาได้มากแค่ไหน กลัวแค่ไม่ถึงสิบนาทีน้องจะวิ่งร้องไห้มาหาผมแบบเดิมมากกว่า
ผมเข้าครัวมาเตรียมอาหาร แน่นอนว่าอาหารแช่แข็งคงไม่เหมาะสำหรับเด็กเท่าไหร่ ผมจึงทำแกงจืดหมูเต้าหู้ไข่กับผัดผักรวมง่ายๆ ใช้เวลาซักพัก มองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องครัวก็แอบตกใจที่ผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วแต่บริเวณห้องนั่งเล่นยังคงเงียบสงบปราศจากเสียงร้องไห้งอแงของเด็กเหมือนเคย ผมยกกับข้าวไปวางบนโต๊ะอาหารก่อนจะนำผลไม้ที่ล้างเตรียมไว้แล้วก่อนจะเดินไปตามเด็กก้อนกับคนนิสัยไม่ดีให้มาทานข้าว
“นี่อ้วน ทำไมอ้วนขนาดนี้แก้มจะแตกแล้ว” พูดจบก็ดึงแก้มย้วยๆที่นั่งอยู่บนตักยืดออกเป็นมาชเมลโล่ ตากลมตวัดขึ้นมองหน้าอีกคนทำท่าทางไม่พอใจ แต่กลับดูน่าเอ็นดูจนคนที่ถูกโกรธต้องดึงแก้มย้วยๆนั่นอีกหลายที
“งื้ออออ พิเหนือยแก้งน้องอีกแย้ว จ้าฟ้องปอนจ๋า ให้ปอนจ๋าตีให้ตายเยย” ผมที่แอบมองอยู่แทบจะยกมือปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะแทบไม่ทัน
“เก่งนักหรอหะ เก่งนักหรอไอ้อ้วน หื้ม” พูดจบพี่มันก็จี้เอวน้องจนน้องดิ้นขลุกขลัก แขนสองข้างของพี่มันเป็นตัวกั้นไว้ไม่ให้น้องดิ้นแรงจนไถลลงจากตักให้ได้หล่นลงพื้นไป
“คริ คิก ฮ่า ฮ่า คริ มั่ยอาว มั่ยแก้ง น้องจั๊กจี๋ มันขำ คิก คิก ปวดท้องแย้ว น้องปวด คิก ฮ่า”เด็กก้อนหัวเราะหนัก คงจะจั๊กจี้จริงๆ ยิ่งตอนไอ้พี่เหนือก้มลงไปเอาหน้าฟัดพุงของเด็กก้อนตัวกลมๆนั้นผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง พี่เหนือก็มีมุมนี้เหมือนกัน แล้วตอนแรกทำเป็นตีหน้าเข้มไม่ชอบเด็ก แบบนี้ต้องอัดคลิปไว้
“ไหนลองเรียกพี่เหนือซิ” มันอุ้มน้องออกจากตักไปวางไว้ข้างๆพร้อมจับตัวน้องให้หันมามองมันตรงๆ จ้องตากันเหมือนสะกดจิต
“พิเหนือย” ฮาครับคำเดียวเห็นหน้าตอนมันเส้นเลือดปุดๆหุบยิ้มฉับไวแล้วขำหนักจนต้องปิดปากกลั้นขำกลัวมันจะรู้ตัวว่าถูกแอบถ่าย
“พี่เหนือ อ่านปากชัดๆนะ พี่-เหนือ”
“พะ พิ พี พีเหนือย”
“ไอ้อ้วน กวนตีนใช่ไหม” ขำที่น้องเรียกชื่อมันเพี้ยนแล้วยังไม่เท่าขำตอนมันหาเรื่องเด็กครับคนอะไรขี้พาล
“งื้อออ ชื่อพิเหนือยออกเสียงยาก ตุนพุดไม่ฉัด” โหย ถ้าไม่ติดว่าเป็นเด็กคำหลังนี่กูว่าหลอกด่าชัดๆเลยนะ ผมขำจนน้ำตาไหลแล้วครับตอนนี้
“เรียกชื่อไม่ถูกก็ไม่ให้เล่นกับปอนด์จ๋า”
“ปอนจ๋าจัยดี น้องชอบปอนจ๋า จาเย่น”
“ปอนด์ของกูไอ้อ้วน ใครให้เล่นด้วย” มันกอดอกทำหน้าขรึมขู่เด็กก้อนที่เริ่มทำสีหน้างอง้ำอย่างไม่พอใจ
“พิจัยย้าย เรียกน้องอ้วน ยังมั่ยหั้ยเย่นกับปอนจ๋า คนนิ...”
“คนนิฉัยมั่ยดี” มันพูดแทรกน้องขึ้นมาอย่างรู้ทันพร้อมดึงแก้มน้องเล่นจนน้องระดมทุบไปที่แขนแต่อีกคนนอกจากจะไม่สะดุ้งสะเทือนแล้วยังชอบอกชอบใจที่เห็นเด็กโมโห
“พิเหนือยขี้หวง ปอนจ๋าของตุน”
“อย่ามั่วไอ้อ้วน ปอนด์ของกู”
“หือ เหนือยพูกมั่ยยู้เรื่อง” น้องเริ่มกอดอกตีหน้าเครียดตามไอ้คนพี่ขี้แกล้งไปอีกคน เว้ยพอกันทั้งเด็กทั้งแก่ ผมเก็บโทรศัพท์ก่อนจะเดินเข้าไปกลัวถ้าปล่อยไว้นานจะได้ปลอบตัวก้อนที่ร้องไห้เพราะโดนคนนิสัยไม่ดีแกล้งเข้าให้อีก
“ไปทานข้าวกันครับ พี่เหนือปิดทีวี เดี๋ยวผมพาน้องไปล้างมือก่อน” เห็นมันพยักหน้าผมก็อุ้มก้อนไปล้างมือในห้องน้ำ กลับมาก็เห็นพี่เหนือนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“พิเหนือยตักแกจืดหั้ยน้อง น้องชอบ”
“มีมือก็ตักเองอ้วน” พูดจบก็จ้วงเข้าปากตัวเองต่อหน้าเด็ก
“พี่นี่ยังไงวะ ไม่แกล้งเด็กซักนาทีได้ไหม”
“หน้าอ้วนตอนโมโหตลกดี”
“พิเหนือยเปนโคนนิฉัยมั่ยดีก้อแบบนี้ น้องตุนไม่ถือฉา”
“ฮ่าๆๆๆ โดนเด็กหลอกด่าแล้วไหมละพี่” เห็นมันเริ่มหงุดหงิดแล้วก็สะใจ แกล้งน้องดีนัก
“กินเข้าไป” มันตักผักใส่จานอ้วนไปสองช้อนพูน
“คุนผักน้องชอบ” อ้วนพูดพร้อมตักผัดผักรวมกับข้าวเข้าปากคำโตๆ ผมรู้ว่ามันกะจะแกล้งน้องเพราะคิดว่าเด็กคงไม่กินผักแบบที่มันไม่ชอบกินแครรอทแน่ๆ แต่งานนี้น้องกลับชอบกินผักซะเอง มึงพลาดแล้วพี่เหนือ
“ไม่แปลกใจเลยที่มันอ้วน” พี่มันหันมาพูดกับผมก่อนที่เราจะกินข้าวกันไปโดยมีผมนั่งขำเวลาน้องกับมันคอยแกล้งกัน ปกติจะมีแค่เราที่กินข้าวด้วยกันเพราะตอนนี้ปิดเทอมพวกตัวแสบก็กลับบ้านบ้างแยกย้ายกันไปเที่ยวมากกว่าที่จะมาขลุกตัวอยู่ที่คอนโดพี่เหนือเหมือนวันปกติ มีบ้างที่ผมรู้สึกเหงา แต่พอมีน้องเข้ามามันทำให้บรรยากาศระหว่างเราอบอุ่นขึ้น ผมได้เห็นอีกมุมของพี่เหนือ เหมือนกับว่าผมตกหลุมรักคนคนเดิมซ้ำๆยังไงยังงั้นเลยตราบใดที่เรารับรู้ตัวตนของเขาในแบบที่มีแค่เราที่เขายอมให้เห็นเพียงคนเดียว ผมคงบ้ามากจริงๆที่คิดว่าอยากให้เป็นแบบนี้ไปตลอด...คล้ายเหลือเกินกับคำว่าครอบครัว
“ปอนด์ เดี๋ยวพาอ้วนไปซื้อของนะ” ผมที่ล้างจานอยู่ถึงกับชะงัก ก็เห็นนั่งเล่นด้วยกันอยู่ทำไมถึงอยากออกไปข้างนอกกัน
“ดูแลได้แน่นะพี่เหนือ ลูกคนอื่นนะพี่ หามาคืนเขาไม่ได้แล้วนะ” ผมมองเด็กก้อนที่ใช้มือเล็กๆกำรอบนิ้วชี้ของไอ้พี่เหนือไว้แน่นเหมือนกลัวอีกคนจะทิ้ง
“ไม่เกินครึ่งชั่วโมง”
“ครับ ขับรถดีๆนะ ห้ามตีกัน” เห็นมันพยักหน้าส่งๆก่อนจะจับมือน้องพากันเดินออกไป
ผมเก็บกวาดบ้าน ปกติก็ไม่ได้ทำเองหรอกครับ พี่เหนือมันจ้างแม่บ้าน หลังจากเอาผ้าไปตาก ก็เดินกลับเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น ข้าวของกระจัดกระจายเต็มไปหมด
“เล่นกันยังไงวะ” บ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะค่อยๆเก็บของเล่นใส่กระเป๋าให้น้องทีละชิ้น เหลืออีกส่วนทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นฟิกเกอร์ครบเซ็ตจากการ์ตูนเรื่องวันพีช ตัวต่อเลโก้ หรือแม้แต่โมเดลรถรุ่นลิมิเต็ทที่พี่เหนือหวงนักหวงหนาแม้แต่ผมมันก็ยังห้ามจับถ้าไม่ได้รับอนุญาต แต่นี่กลับขนมาให้น้องเล่นอย่างไม่ห่วงว่าของจะพัง...นิสัยไม่ดีจริงๆเลยนะ...ทำให้คนอื่นตกหลุมรักได้ซ้ำๆ...คนใจร้ายคนนั้น...สำหรับผมก็ยังใจร้ายอยู่ดี...ร้ายแบบที่ทำให้คนอื่นหลงรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น
ผมทำงานทุกอย่างเรียบร้อยก็หยิบการ์ตูนเล่มที่อ่านค้างไว้มานอนอ่านตรงโซฟา มองนาฬิกาอีกทีนี่ก็เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว หายกันไปสามชั่วโมง ไม่ใช่ไอ้พี่เหนือทำลูกเขาหายไปแล้วเหรอ คิดแล้วก็ไม่สบายใจเลย
“ปอนจ๋า ตุนมาล้าวววววววววววว” เสียงเรียกดังมาจากหน้าประตูก่อน ตัวก้อนจะวิ่งเตาะแตะเข้ามาทุ่มตัวใส่ผม
“พี่ซื้ออะไรมาเยอะแยะ” จัดการฟัดแก้มฟัดพุงก้อนจนหนำใจจึงได้เอ่ยถามอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมหอบหิ้วถุงพะรุงพะรังเต็มสองมือ
“แค่สงสาร เห็นยืนเกาะกระจกเลยซื้อให้”
“เกาะทุกที่เลยหรือไงถึงแทบจะเหมามาทุกร้านขนาดนี้ ลูกเขาจะเสียคนก็เพราะพี่เลย” เท่าที่เห็นก็มีทั้งเสื้อผ้า ของเล่น ขนม ว่าน้องอ้วนแต่ก็ซื้อขนมตามใจเด็กมาทั้งนั้น...นิสัยไม่ดีจริงๆ
“ตุนฉื้อขนมมาฝากปอนจ๋าด้วยน้า” ปากเล็กเจื้อยแจ้วไม่หยุด คุยเม้าเรื่องพี่เหนือพาไปเที่ยวโน่นนี่ ส่วนอีกคนก็ลืมตัวมองน้องแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รูตัว สายตามีแต่ความเอ็นดู พี่เหนือโหมดอ่อนโยนทำเอาผมไปไม่เป็นเลย...สงสัยคราวนี้ผมจะเป็นคนแพ้ราบคาบเลยล่ะ
“ผมเห็นเหมือนมีกับข้าวด้วย เดี๋ยวผมไปจัดโต๊ะ พี่พาน้องไปล้างมือก่อน”
“ล้างมือออออ” ก้อนวิ่งนำหน้าพี่เหนือเข้าห้องน้ำไป ได้ยินเสียงเถียงกันดังมาแว่วๆ ก่อนจะเห็นทั้งเด็กและผู้ใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปียกไปเกือบครึ่งตัว
“ให้ไปล้างมือไม่ได้ให้ไปอาบน้ำกันนะพี่เหนือ ฮ่าๆ”
“ไอ้อ้วนมันไม่ยอมอยู่นิ่ง”
“บู้ยยยยยยยยยเหนือยขี้ฟ้อง ขี้ฟ้อง”
“ทานข้าวกันดีกว่าครับ”
เป็นอีกมื้อที่ผมทานไปยิ้มไป พูดได้เต็มปากว่ามีความสุขมาก แค่มองเห็นพี่เหนือกับน้องตุลย์เถียงกันไปมาก็ทำให้กับข้าวมื้อนี้กลายเป็นกับข้าวมื้อที่อร่อยที่สุดเท่าที่ผมเคยกินมาเลยก็ว่าได้ เราพูดคุยกับแบบเด็กๆ เหมือนได้ย้อนวัยไปตอนที่เราต่างก็มีความสุขมากที่สุด ไม่คิดถึงเรื่องวันวาน ไม่ห่วงเรื่องของอนาคต ผมชอบความรู้สึกแบบเด็กๆ กลิ่นอายของความเรียบง่ายแบบที่เราไม่สามารถกลับไปมีได้อีกเมื่อเราเติบโตขึ้น แต่นอกเหนือสิ่งอื่นใด...ผมชอบพี่เหนือที่เป็นแบบนี้ที่สุด
“กว่าจะได้อยู่ด้วยกัน” มันพูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สายตาเจ้าเล่ห์แบบที่ชอบทำเวลาหาเรื่องรังแกผม
“พี่จะทำแบบทุกทีไม่ได้นะ ก้อนอยู่ด้วย” ผมใช้มือยันอกมันไว้ก่อนที่ปากเราจะชนกัน
“วันนี้กูยังไม่ได้ฟัดมึงเลย” มันรวบตัวผมไปกอดไว้แน่น
“ไปฟัดพุงก้อนโน่น”
“พุงอ้วนนุ่ม แต่ไม่หอมเท่าพุงมึง”
“หอมไรวะน้ำยังไม่อาบเนี่ย”
“ปอนจ๋า อาบน้าม ตุนยักอาบน้าม” เหมือนมีเสียงสวรรค์มาช่วยชีวิต
“ปะก้อน วันนี้เราอาบน้ำด้วยกันดีกว่าเนอะๆ” ผมอุ้มก้อนขึ้นมาหอมแก้มน้อง ก่อนจะหันไปส่งยิ้มพร้อมยักคิ้วกวนๆให้อีกคนที่ทำสีหน้าไม่พอใจ
“พรุ่งนี้จะทบต้นทบดอกถึงเช้า” มันพูดเบาๆให้ผมรับรู้แค่คนเดียวก่อนที่ผมจะรีบอุ้มก้อนพาไปอาบน้ำในทันที และเรื่องที่ทำให้ผมแปลกใจอีกเรื่องก็เกิดขึ้นเมื่อไอ้พี่เหนือยอมซื้อชุดนอนลายริลัคคุมะที่น้องชอบเหมือนกันสามชุดพร้อมยอมใส่แบบสีหน้าไม่เต็มใจนักมานอนบนเตียงโดยมีก้อนนอนตรงกลาง ให้ตายอายปากจะพูดแต่ก็...เหมือนพ่อแม่ลูกชะมัด...มันก็น่ารักดีนะครับ...ผมยิ้มรอบที่เท่าไหร่แล้วของวัน
“มึงอยากมีลูกไหม” มันถามผมขึ้นหลังจากที่ก้อนหลับไปแล้วเพราะผมนอนอ่านหนังสือนิทานที่เสี่ยเหนือเปเด็กซื้อมาประเคนให้อีกเหมือนเดิม
“ถามไรวะพี่ วันนี้ป่วยรึเปล่า” ตอนนี้ผมคงหน้าแดงมาก บอกเลยว่าเขิน แก้เขินด้วยการเอามือไปแตะหน้าผากมันจนโดนอีกคนรวมมือไปจับ แม้ตอนนี้จะมีเพียงแสงไฟสลัวๆที่หัวเตียงแต่ผมกลับมองเห็นสายตามันชัดเจน มันกดจูบลงบนมือผม ไม่บ่อยที่มันจะทำอะไรแบบนี้...แต่พอทำทีแน่นอนว่าได้ผล...หัวใจผมเต้นจนแทบจะทะลุออกจากอก...ให้ตาย...นิสัยไม่ดีจริงๆเลย
“มึงคิดว่ายังไง”
“พี่เสียใจรึเปล่า ที่ผมมีลูกให้พี่ไม่ได้” มันจูบที่มือผมอีกครั้ง
“ไม่เคยเสียใจ ที่ถามเพราะคิดว่ามึงอาจจะอยากมี”
“ผมมีแค่พี่ก็พอแล้ว”
“ถ้าไม่มีไอ้อ้วนอยู่ กูจะฟัดมึงให้จมเตียง”
“ผมเคยขัดใจพี่ได้ที่ไหน”
“รักมึง”
“หื่นอยู่ดีๆก็มาบอกรักกันซะงั้น ผมก็รักพี่”
“พรุ่งนี้จะเอาไอ้อ้วนไปซ่อน”
“ไม่อยากให้น้องกลับล่ะสิ คนหลงเด็ก”
“มั้ง...ทั้งเด็กอ้วนที่นอนน้ำลายยืด...แล้วก็เมียเด็กที่อยู่ตรงหน้า”
“ใครเมียวะ พี่แม่ง ผมบอกแล้วว่าไม่ชอบ นี่แมนๆเว้ย ช่วยเคารพหน้ากับหัวเกรียนๆของผมด้วย”
“คุยกับมึงแล้วปวดหัวกว่าเถียงกับเด็ก”
“นอนไปเลยไอ้เสี่ยเปเด็ก”
“หึ” เห็นมันยิ้มก่อนจะวาดแขนมาโอบผมกับก้อนไว้...อนาคตไม่รู้...หากเราจะรับเด็กซักคนเข้ามา...หรือเราจะมีกันแค่สองคน...ก็ไม่ทำให้เรามีความสุขน้อยลงเลย...ทั้งครอบครัวพี่เหนือและผม...เพื่อนผม เพื่อนพี่เหนือ...สิ่งสำคัญที่เรามีอยู่ตอนนี้...มันดีมากมายแล้วจริงๆ
นิสัยไม่ดีเลยว่าไหม?...ร้ายในแบบที่หัวใจผมต้องยอมจริงๆ
นานแสนนาน นานข้ามปี ง่วงมากเลยค่ะ อเลนลงเวรมาก็มาช่วยI-AMอัพนิยายต่อ หากมีคำผิดต้องขออภัยด้วยนะคะ
สำนวนการแต่งไม่รู้ยังเหมือนเดิมไหม I-AMมันกังวลเรื่องนี้มากค่ะ ช่วงนี้มันทำงานหนักแถมสติสตังไม่ค่อยมี
หากสนุกไม่สนุกยังไงเม้นติชมบอกกันด้วยนะคะ ถือเป็นกำลังใจให้ทั้งอเลนแล้วก็I-AM บทสรุปของคู่รองนองเลือดจะมาในไม่ช้าค่ะ อเลนจะทำหน้าที่เขี้ยวเข็ญให้I-AMแต่งให้เสร็จโดยเร็ว ภาวนาให้อารมณ์การแต่งนิยายจงสถิตแด่มันค่ะ คิดถึงนักอ่านทุกคน อยู่ด้วยกันมาอีกปีแล้ว ช้าไปหลายวันแต่สวัสดีปี2016นะคะ ฝากนิยายเรื่องนี้ และเรื่องต่อๆไปของI-AMที่จะมีในภายถาคหน้าด้วย ขอให้อ่านไปยิ้มไปมีความสุขไปแบบอเลน ขอบคุณทุกคนจากใจแทนI-AMค่ะ อยากคุยหรือบอกอะไรเม้นบอกได้เลยไม่ก็เข้าไปในเพจทางเฟสบุ๊คได้นะคะ
ปล.รักเหมือนเดิม ให้ดอกไม้เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือรอยยิ้มค่ะ :mew3: :hao7: :mew1:
-
พี่เหนือคนดี555555 ตอนนี้เริ่มอิจฉาหนูปอนด์อีกแล้ว :mew1:
น้องตุลย์น่ารักมากๆๆ :กอด1:
:pig4: :กอด1: :L2:
-
:mew4:
เสี่ยล่อลวงเด็ก
-
คิดถึงพี่เหนือมากก
-
พี่เหนือมุมนี้น่ารักมากอ่ะ
-
พี่เหนือน่ารักจัง เด็กก้อนกับเมียเด็กของพี่เหนือก็น่ารักน่าฟัดด :impress2:
-
คิดถึงๆๆๆ
-
เสี่ยเหนือหลอกเด็ก :กอด1:
-
พี่เหนือแอบมีมุมน่ารักๆๆอย่างนี้ด้วยอ่ะ :mew1:
-
พี่เหนือน่ารักว่ะ
คิดถึงทั้งปอนด์และพี่เหนือ
-
คิดถึงงงงง ปอนเด็กเหนือ กับพี่เหนือคนโหด ว่าแล้วก็กลับไปอ่านอีกรอบบ
ปล.คิดถึงคนเขียนและคนโพสด้วย 5555 :hao7: :hao7:
-
ตอนนี้ให้ชื่อตอนว่า"ร้ายที่ร๊ากกกกก ก ก ก ก " ปากแข็งไปงั้นอ่ะพี่เหนือของเฮา แหม่ บอกไม่ๆ เปเด็กเต็มๆ :hao7:
เหมือนครอบครัวสุขสันต์จริงๆ ครบองค์ประกอบ :-[
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านตอนพิเศษแล้วคิดถึงจัง เดี๋ยวจะไปอ่านอีกรอบดีกว่า
-
พี่เหนือ มุมนี้น่ารักมากกกกกกก
-
เรานึกว่าเราตาฝาด >< คือแวะเข้ามาอ่านซ้ำ เห็นตอนพิเศษ น้ำตาเกือบไหลล ฮือ คิดถึงพี่เหนือตีนบรรลัย กับปอนด์เด็กเหนือนะคะ ><
ขอบคุณอเลนคุงผู้เขี้ยวเข็นคุณ I-AM มา ณ ที่นี้ด้วย 55 ส่วนคุณ I-AM สู้ๆนะคะ เรารอผลงานของคุณเสมอค่า ขอบคุณมากๆสำหรับผลงานดีๆค่ะ
ปล. ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ สุขสันต์วันเด็กค่า
ปลล. วันไหนฟิลมา พาพี่เหนือกับหนูปอนด์มาหาเราอีกนะ อิอิ :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่คิดว่าจะมีการเคลื่อนไหว มาทีพี่เหนือหลุดมาดเลย คนหลงเด็ก
-
พิเหนือย น่าร๊ากกกกกกกก
ตอนพิเศษ น่ารักจังเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
พิเหนือยน่ารัก :mew1: :mew2:
-
น่ารักมากกกกกก พี่เหนือชี้หวง ปอนด์ก็น่ารัก. แต่เราติดใจ ตรงเรื่องบังเอิญอะ. รออ่านจนจบก็ไม่มี :hao5: เค้าอยากได้ อยากรุ้ว่าพี่เหนือวางแผนยังไงให้น้องปอนด์มาเจอได้ :mew2: จัดสเปให้ซักชุดนะคะ :กอด1: :L2: :3123: มอบดอกไม้ :hao6: ขอบคุณที่เขียนให้อ่านกันนะคะ อ้อ. เดอะแก๊งนี้ฮามากกกก o13
-
อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย ปอนด์ฮามากอ่ะ ฮากรามค้างเลย 5555 :hao7: :hao7: :hao7:
เหนือปอนด์ หวานกันฟินตัวจะแตก :-[ :-[ :-[
คาใจกะคู่อื่นมาก โดยเฉพาะ มิน ธาม เนี่ย :ling1: :ling1: :ling1:
ตอนพิเศษวันเด็กน่ารักดี :z2: :z2: :z2:
-
พี่เหนือน่ารักจัง อิจฉาปอนด์จ๋าจริง ได้สามีดี๊ดี :o8:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่น่ารักมาก ๆ เลยจ้า คิดถึงตัวละครทุกคนในเรื่องนี้เลย
คิดถึงที่สุดคือน้องธามที่รัก (พอคิดถึงเรื่องน้องธามว่าดราม่าทีไร เครียดทุกทีเลย ฮือออ)
รอแทนไนท์จ้า จะมีพ่อนนท์กับพี่ทีมด้วยไหมน้อ แหะ ๆ คู่นี้ก็น่ารักมากมาย
ขอบคุณอเลนคุงและ I-AM มากค่ะ สุขสันต์ปีใหม่ด้วย มีความสุขมาก ๆ น้า :mew1:
-
:pig4:
-
เหนือฟ้าน่ารักกก รอคู่นนท์
-
สมัครเพื่อบอกว่าคิดถึงงงงงงมากกกกกกก
และรอพี่มินกับน้องธาม (แบบกล้าๆกลัวๆดราม่า) คร่าาา
เอาจริงๆ คือสงสัยมากๆว่า ความฮาระดับคนที่คิดว่าตัวเองอยากเป็นผีตานี แต่สุดท้ายจบที่กะหังอย่างธาม จะไปดราม่ากับกระสือได้ยังไงอะค่ะ (คือในเรื่องอะ ธามนี่ตัวฮาสุดสำหรับเราน่ะค่ะ จำได้ไม่ลืมที่เอาก้นเกาโซฟา คิดถึงทีไรฮาทุกที จนไม่คิดว่าจะไปเป็นนายเอกของใครได้
แต่รักทุกตัวละครนะคะ)
-
รอแทนไนน์จร้า มาเร็วๆน้า
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
:-[ :-[ พี่เหนือกับน้องตุลย์น่าร๊าก :impress2:
-
:impress2:
-
:กอด1: อ่านจบแล้วขอบอกว่าสนุกมาก ๆ ชอบความเอ๋อของปอนด์จริงๆ ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสต์ค่ะ
-
เหนือฟ้าหรือเหนือตัวปอนด์ หุหุ สนุกมากค่ะ ชอบ ร้ายแต่น่ารักดีจริงๆ เสร็จหนูปอนด์
-
ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปได้ไง o13
-
อ่านจบแล้ว โหด มัน ฮา ไปอีก
ชอบเหนือ ปอนด์
ต้องกลับมาอ่านอีกรอบแน่ๆ o13
-
:-[ น่ารักที่สุดอะ
-
ฮาหนักมาก :hao3:
-
สนุกมาก ขำตั้งแต่ต้นเรื่องเลยค่ะ ปอนดเอ๋อๆดี 5555555 :katai2-1:
-
ไม่คิดไม่ฝันว่าพี่เหนือยจะมีมุมน่ารักๆเล่นกับเด็กแบบนี้
-
น้องธามโครตทำร้ายปอนด์น้อยของเจ๊อ่า สารพัดอาหารแล้วนะธามนะ :laugh: :jul3:
-
คนแต่งแต่งได้ลื่นมากอ่ะ อ่านอย่างเพลินกินน้ำเต้าหู้อยู่เกือบสำลักตอนเกิบหายละ เก่งมากๆเลยค่ะคนแต่งเรื่อง :katai2-1: :m20:
-
ธามเอ้ยธาม :pigha2: :laugh:
-
จบแล้วหรอออ ชอบมากๆทำไงดี ไม่อยากให้จบเลย รักพี่เหนือและน้องปอรด์มาก ไม่ใช่สิ ไม่ใช่รัก แต่รู้สึกผูกพันเลยต่างหาก ขอบคุณคนแต่งที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ และขอบคุณคนโพสต์ที่ได้โพสต์ให้เราได้อ่าน กอดแน่นๆสองที
-
พี่เหนือยมาแล้วววว 5555
-
อยากอ่านคู่ มิน-ธาม มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รออยู่น๊าาาาาาาาาา
-
เราชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ เพิ่งได้มาอ่านเมื่อไม่นานมานี้ อ่านแล้วก็ติด แวะมาอ่านอีกหลายรอบมากกกกก ฮืออออออออ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆสนุกๆแบบนี้นะคะ
ชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องเลยค่ะ
อยากให้มีตอนพิเศษ หรือไม่ก็ภาคสองต่อไปเรื่อยๆเลยค่ะ ฮือออออออออออ
ชอบมากนะคะ จะติดตามผลงานอื่นๆต่อนะคะ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
มันดีมากๆๆๆ ดีมากกกกก :impress2:
กรี๊ดดด ชอบมากค่ะ
อ่านไปขำไป กลั้นขำแทบตายกลัวคนอื่นว่าบ้า 555
มันครบหมดเลยนะ ตลก หวาน โหด กวน
พี่เหนือก็โหดเกิ๊น ยังกะจะกินหัวปอนด์ตลอดเวลา
แต่โดยรวมรักปอนด์มาก มากจนยอมทุกอย่าง :mew4:
-
อ่านจบแล้ว หนุกมากๆเลยค๊าบบบบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig2: :pig4: :pig4:
-
o13 o13 o13 o13 o13
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
:mew1: สนุกมากๆๆๆๆๆ รอธามมิน ต้องไปหาชื่อเรื่องอะไรคะ รอๆๆๆๆๆๆ :ling1:
-
น่ารักมากค่ะเรื่องนี้ อ่านได้เรื่อยๆไม่มีดราม่า ชอบความน่ารักของพระเอก-นายเอก o13 o13
-
ไม่ได้เข้ามานานมาก
มาอีกทีจบแล้ว
ฮ่าๆๆๆๆ ปอนด์ยังคงเศร้าได้ฮาเหมือนเดิม
อิพี่เหนือยังคงความขี้หวงและหื่นได้อย่างดีเยี่ยม
เป็นแก็งเพื่อนที่เฮฮากันจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ
-
มีตอนธามกับพี่มินไหม รออยู่นะ
-
น่ารัก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆคะ
-
สนุกมากๆเลยค่ะน้องปอนกับอิพี่เหนือน่ารักมากกกกกก
แล้วคือทามมินนี่เขียนรึยังอ่ะคะจะตามไปอ่าน
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ยังเหลือคู่รองใช่ไหมคะ รอนะคะ รีบมาต่อเน้อออออ :hao5:
-
o13
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
อ่านฟิคสบายๆแบบนี้มีความสุข ขอบคุณมากคะ
-
อ่านจบแล้วสนุกมากมายจ้า
ทุกตอนจะมีความตลกฮาๆจากตัวละคร ซึ่งทำเอาขำไม่หยุดเลย
ความรักของพี่เหนือมันช่างน่าอิจฉาปอนด์จิงๆ
ขอบคุณ คนโพส
ขอบคุณ I-AM
(รอคู่มินธาม และทุกๆคู่เลยน๊าา)
-
อยากให้ทำเป็น Ebook ด้วยจังเลยค่ะ รับรองอุดหนุนแน่นอนค้าาา
ปล. ยังรอคู่มินทามอยู่นะคะ :sad4:
-
ฉันมารอตอนใหม่ของพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ :a5: :pig4: :katai5:
-
โอ้ยคิดถึงมากกกกก
-
ฮือออออออ :ling1: :sad4: มิน-ธาม อยากอ่านค่ะ T_T :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
มาตามอ่านเรื่องนี้้อีกรอบ
จะกี่ครั้งก็อดขำความซื่อของปอนและเพื่อนไม่ได้
ชอบบรรยากาศในเรื่อง ชอบมิตรภาพระหว่างเพื่อน
มันน่ารักมากจริงๆ อ่านถึงตอนจบทีไหร่ใจหายทุกที
ขอบคุณคนแต่งอีกครั้งคะ รักพี่เหนือฟ้ากับปอนคนซื่อ
-
อ่านจบแล้ววว ขอบคุณคนแต่งมากเลย เรื่องนี้น่ารัก ใสๆ ไม่มาม่า ขำไปกับความซื่อ ความบ้าของแต่ละคน สนุกมากค่ะ
-
น่ารักมากเลยค่า
ชอบมาก :-[ :-[
:L2: :L2:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากคะ อ่านไปขำไป แต่แอบขัดใจตรงความโง่ของปอนด์ คนอะไรจะมึนได้ขนาดนั้น
-
อ่านจบแล้ววววว ไม่น้าาาาาาาา อยากอ่านต่อออ คือมันเป็นอะไรที่หนุกมากเลยค่าาาา ช่วงที่อ่านไปได้สิบตอนแรก เหนื่อยมาก พูดเลยยยย คือขำแรงมาก กรามทำงานหนักมาก บางตอนก้อจะใช้เวลาอ่านมากหน่อย เพราะมัวแต่หัวเราะอยู่ 55555555555 แต่พอจะฟินก้อฟินแลนด์สแกนดิเนเวียนไปอีก ชอบมากกกกกกค่ะ รวมเล่มก้อจะซื้อแน่นอนนนน เหนือปอนด์และแก็งเพื่อนคือฮาาาา บ่อบาดาลแมนเอย วิ่งหนีกระสือเอย ตุ๊กแกงับหัวเอย ลืมอิเพื่อนไว้ที่งานวัดเอย ฯลฯ คือแบบบบบบ จะฮาจะรั่วจะเกรียนจะอินดี้กันไปไหนแต่ละคน แต่ก็ชอบบบบบบบมากกกกกกกกกกค่ะ ถ้ากดเป็ดซ้ำได้ ก้อคงจะกดให้รัวๆ ทุกตอนเลยค่ะ มันเป็นอะไรที่ฟิลกู๊ดจริงๆ เรื่องนี้
ปล.ขอบคุณ I-AM ที่แต่งมาให้อ่านนะคะ จะรอติดตามผลงานค่าา (ว่าแต่เรื่อง มินธาม แต่งรึยังคะ
ชื่อเรื่องอะไรคะ จะได้ไปติดตามอีกค่า)
ปล2. ขอบคุณคุณอเลนคุงมากๆ ที่เอามาโพสให้อ่านนะคะ น่ารักที่สุดดด
-
รออ่าน มืนธารนะค่ะ :L1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่ะ
อ่านแล้วนำ้ตาไหล ไม่ใช่ดราม่านะ แต่ฮาจนปวดท้องค่ะ :laugh: :jul3:
เกรียนจริงไรจริง แต่คุ้มที่ได้อ่านค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อยากมีแฟนแบบปอนด์ แอบอิจฉาเล็กๆ
-
พี่เหนือน้องปอนด์ น่ารักชิปหายวายปวงเลยค่ะ
ความน่ารักมาเต็ม ความฮาอย่าได้พูดถึง กรามค้างกันเลยทีเดียว
:impress2:
.
.
.
คุณอเลนคุง เมื่อไหร่ I-AM จะมาต่อคู่ แทนไนท์ มินธามคะ
ขอแบบเรื่องสั้นตอนเดียวจบก็ได้ค่ะ
:mew2:
-
จบแหละ...ไม่รู้ว่าเราปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านหูผ่านตาไปได้ยังไงตั้งนาน...อยากอ่านคู่มินธามต่อจัง
-
บอกแล้ว...ว่าผมน่ะคุมเกมส์?
บอกแล้ว...ว่าผมจะกดมันให้ดู?
เห็นไหมว่าผมทำได้...และได้ทำ!!!!!
โว้ยยยยย ไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือสงสารก่อนดี
ฮืออออ น่ารัก ชอบทุกคู่เลยค่ะ
-
:pig4:
wowww ทีแรกว่าจะอ่านแค่Chapterแรก
คือไม่รู้จะอธิบายยังไง ...แต่นี่ จะตี4แล้ว ยังไม่ได้นอน
:katai2-1:
-
อยากให้มาต่อจังค่ะ :pig4: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ
ใสๆ อ่านแล้วสบายใจ
:pig4:
-
แต่ละคู่น่ารักมากๆ ><
-
น่ารักมาก..ชอบคู่แทน-ไนท์ด้วย กัดเธอจนเจอรัก 555 :pig4:
-
:pig4:
-
ตาเหลือก :sad5: มาถึงก็จับจูบเลย
-
วร้ายยย ที่แท้นุ้งปอนด์ก็ฮอตใช้ได้นะคะ หลายคนเลย
-
มาคราวนี้เสืออาจตไม่ได้ดีอย่างที่ผ่านมาหรือเปล่านะ
หรือยังไง :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดด ตัยแล้ว :z1:
-
:m20: :laugh: ฮามากอะ 555555 ขำไม่หยุดช่วยด้วย 555
-
:jul3: :pigha2: 555555555555555 ขำ โอ้ย 555
-
ขำอีกแล้ววว 5555555 :laugh: :jul3: โอ้ย สารพัดจะขำ
ทั้งตุ๊กแกงับผม ทั้งควายไล่ 5555
-
ทั้งฮาทั้งซึ้ง :laugh: แต่ว่านะ อย่าบอกนะว่าเรื่องกรีดรถก็ฝีมือเหนือ
-
:katai1: กรี๊ดดด เสือคัมแบ็ค มาร้ายจริงด้วย แงๆ
-
เริ่มสนุกขึ้นเรื่อยๆ
-
จบแล้ว ผ่านม่ามาอย่างปลอดภัย ขอบคุณนะคะ นิยายสนุกมาก
ฮามากๆ ด้วย 5555 :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ อยากรู้ว่าอีก2คู่จะเป็นยังไงบ้างงง :ling1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: อ่านไปก็หัวเราะไปเหมือนคนบ้านเลย สนุกมาก ๆ เลยค่ะเสียดายเพิ่งมาเจอ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากกกก
:hao5:
-
สนุกดี ทุกตัวละครมีนิสัยตลก อารมณ์ดี ทิ้งปมไว้เพียบ เรื่อย ไม่ดราม่า
-
:pig4:
-
:กอด1: :impress3: สนุกมากเลยค่ะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นมาก ตัวละครทุกตัวมีเอกลักษณ์มาก ฮาได้ใจจริงๆ ชอบน้องปอนด์ซื่อมาก พี่เหนือก็ร้ายสุดๆสมชื่อเรื่อง อยากอ่านคู่พี่แทน กับ ไนท์ อีก ซึน กับกัดกันตลอดแต่ก็ตัวติดกัน อยากรู้เรื่องคู่มินธาม ด้วยค่ะยังค้างอยู่เลย แก๊งนายเอกรวมกับพระเอกแล้วป่วน แสบมากจริงๆ อ่านแล้วมีความสุขเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
สนุกมากกกก แต่ละคนเฮฮามาก :m20: :m20:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: โครตชอบเรื่องนี้ อ่านหลายรอบมากกกกกก
-
จิ้ม
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
สนุกมากค่ะ น่ารักดี
เห็นผ่านตาบ่อยมากเรื่องนี้
พอได้อ่านแล้วติดงอมแงมเลย
ปอร์นซื่อได้ใจจริงๆ 555+
แต่ทำไมเราอยากอ่านคู่นนท์ กับ ทีม ดูมุ้งมิ้ง
-
สนุกดี แต่อ่านจนจบเรื่องของคู่รองยังไม่เคลียร์เท่าไรเลย
:pig4: :pig4:
-
น่าร๊ากกกกกกก ขอบคุณค่ะ ว่าแต่ มินธาม อ่านไม่ออก รบกวนชี้เป้าค่าาา :mew1:
-
สนุกเฮฮา แต่งมากกๆๆขอบคุณค่ะ^^