****************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
***********************************
FAN PAGE --> BlueGusten (https://www.facebook.com/BlueGusten.FictionY/?ref=bookmarks)
มาแล้วจร้าาาเรื่องที่ 2 ของเซต!!!!!
"กงจักรจอมพล" เป็นเรื่องของ จอมพล (เพื่อนของราชันย์) x ภีม (เพื่อนของแฟร์) ในเรื่องราชันย์พ่ายรัก
เรื่องแรกของเซตนั่นเอง ใครที่ยังไม่ได้อ่านตามอ่านได้ที่นี่
ราชันย์พ่ายรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61208.0)
กงจักรจอมพล
เล่ห์กลอัศวิน
มลทินธนัท
ยังไงก็ขอกำลังหน่อยนะคะ
สารบัญ
INTRO (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3678760#msg3678760)
CHAPTER 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3675204#msg3675204)
CHAPTER 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3675433#msg3675433)
CHAPTER 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3675620#msg3675620)
CHAPTER 4
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3675925#msg3675925)CHAPTER 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3676159#msg3676159)
CHAPTER 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3676482#msg3676482)
CHAPTER 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3676629#msg3676629)
CHAPTER 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3676942#msg3676942)
CHAPTER 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3677137#msg3677137)
CHAPTER 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3677528#msg3677528)
CHAPTER 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3677737#msg3677737)
CHAPTER 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3678058#msg3678058)
CHAPTER 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3678389#msg3678389)
CHAPTER 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3678711#msg3678711)
CHAPTER 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3678946#msg3678946)
CHAPTER 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3679207#msg3679207)
CHAPTER 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3679358#msg3679358)
CHAPTER 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3679709#msg3679709)
CHAPTER 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3679873#msg3679873)
CHAPTER 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3680184#msg3680184)
CHAPTER 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3680458#msg3680458)
CHAPTER 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3680837#msg3680837)
CHAPTER 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3680959#msg3680959)
CHAPTER 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3681451#msg3681451)
CHAPTER 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3681530#msg3681530)
CHAPTER 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3681836#msg3681836)
CHAPTER 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3682135#msg3682135)
CHAPTER 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3682450#msg3682450)
EPILOGUE (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61221.msg3682723#msg3682723) END
********************************
เนื่องจาก INTRO ที่แต่เดิมอยู่ในหน้านี้ทำให้ตัวหนังสือเกินนนนนน
กิ่งเลยย้ายไปไว้อีกหน้าหนึ่งนะคะ
ใครที่เข้ามาอ่านกรุณาคลิ๊กเลือกจากสารบัญเอาค่ะ จะง่ายต่อการหาบทต่างๆ นาาาาาาา
:mew1: :mew1: :mew1:
CHAPTER 5
(เนื้อหาตอนนี้ค่อนข้างรุนแรงเพื่ออรรถรสในการอ่านเท่านั้น)
ภีมนั่งตัวลีบมาตลอดทางเพราะคนข้างๆ ที่ขับเคลื่อนยานพาหนะสี่ล้อหรูคันนี้ได้ทำการแหกทุกกฏจราจรจนทำให้เกือบจะประสบอุบัติเหตุอยู่หลายครั้งจนร่างโปร่งขนหัวลุก
ภีมกระชับเข็มขัดนิรภัยที่คาดตัวเขาเองติดกับเบาะหนังอยู่แน่นก่อนจะมองไปยังทางเบื้องหน้าเมื่อตัวรถถูกคนขับเลี้ยวเข้าในอาณาเขตของสิ่งปลูกสร้าสูงระฟ้าสีขาวสะอาดตาขนาดใหญ่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินเข้าออกยังสถานที่แห่งนี้กันเป็นว่าเล่น ร่างโปร่งหันไปมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายเมื่อไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นที่นี่แต่ถึงกระนั้นคนถูกมองก็ไม่ได้สนใจกับแววตาของเขาเลยแม้แต่น้อย
จอมพลดับเครื่องยนต์ลงในอาณาที่จอดรถของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่ห่างไกลจากบริษัทของเขาอยู่หลายสิบกิโลฯ ก่อนจะลงจากรถและเดินอ้อมไปยังที่นั่งของอีกฝ่ายพร้อมกับเปิดประตูและกระชากคนด้านในออกมาอย่างไม่ออมแรง
ร่างสูงทั้งกระชาก ทั้งดึงและลากอีกคนที่พยายามยื้อตัวเองอยู่ด้านหลังเข้าไปด้านในก่อนจะตรงไปยังแผนกจิตเวชที่อยู่บนตึกด้านหลังสุดท่ามกลางเสียงร้องดังลั่นของภีมวิทธิ์ที่ตะโกนออกมาเมื่อจู่ๆ ร่างโปร่งก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ปล่อยผมนะ!! ปล่อย!!” ภีมพยายามดึงแขนตัวเองกลับแต่จนแล้วจนรอดข้อมือของเขาก็ไม่พ้นเงื้อมือหนาของอีกฝ่ายอยู่ดี
“มึงอยากเห็นน้องกูมากใช่มั้ย มานี่!!”
“โอ้ย! คุณจอมพลผมเจ็บนะ!!” ร่างโปร่งร้องขณะจอมพลยังคงออกแรงลากให้เขาเดินไปตามทางเดินก่อนนางพยาบาลคนหนึ่งจากเคาน์เตอร์ติดต่อ-สอบถามจะเดินออกมาปรามเมื่อทั้งคู่ที่กำลังทำผิดกฎของโรงพยาบาล
“ขอโทษนะคะ! กรุณาอย่างส่งเสียงดังในบริเวณ!...”
“หยุดพล่ามซะ! ผมรู้ว่าตัวเองทำอะไร หลีก!” ร่างสูงไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ จอมพลพ่นคำพูดว่าร้ายก่อนจะใช้ลำแขนแกร่งดันอีกฝ่ายให้พ้นทาง
“นี่คุณ!!...”
“ขืนมึงตะโกนอีกกูต่อย!” ภีมวิทธิ์เงียบเสียงลงทันทีเมื่อถูกอีกฝ่ายหมายหัวกลับก่อนร่างโปร่งจะถูกคนตัวสูงกว่าลากเดินต่อไปตามทางจนกระทั่งทั้งคู่หยุดลง ณ หน้าห้องๆ หนึ่งในที่สุด
ภีมกวาดสายตามองประตูตรงหน้าด้วยใจที่เต้นไม่เป็นระส่ำ มือหนาของจอมพลคว้าลูกบิดเอาไว้ก่อนจะออกแรงบิดและผลักมันเข้าไปในขณะที่ร่างโปร่งก็โผงคำพูดหนึ่งออกมาในทันใด
“เดี๋ยว!”
“…”
“ผมไม่อยากเข้าไปแล้ว” ภีมมองจอมพลสลับกับบานประตูตรงหน้าที่ถูกอีกฝ่ายเปิดแง้มเอาไว้ด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก
“ทำไม!? เกิดปอดแหกไม่กล้ายอมรับสิ่งที่ทำไว้กับน้องกูว่างั้น!!” ร่างสูงตวาด
“ปะ…เปล่าแต่ผมไม่คิดว่าน้องคุณจะอยู่ที่นี่” น้ำเสียงกลัวเอ่ยแผ่วเบา คำพูดที่ไม่ทันได้ยั้งคิดทำให้จอมพลถึงกับเลือดขึ้นหน้า
“แล้วมึงคิดว่าน้องกูจะอยู่ที่ไหน!!”
“ผะ…ผมไม่รู้ แต่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่!”
“หึ! มึงคิดยังงั้นใช่มั้ย ได้! ถ้างั้นมึงก็เข้าไปดูเองว่าทำไมน้องกูถึงต้องอยู่ที่นี่! ไป!!” ว่าเสร็จจอมพลก็ผลักอีกคนเข้าไปในห้องทันที
แรงของเขาส่งผลให้ร่างโปร่งที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเสียหลักล้มลงจนหัวแทบคะมำตรงกลางห้องก่อนดวงตากลมจะเคลื่อนเข้าสบกับร่างของใครอีกคนบนเตียงนอนของทางโรงพยาบาลที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติ
“นี่มัน!?...เป็นไปไม่ได้!!” ร่างโปร่งเบิกตาโพรงเมื่อเห็นใบหน้าของคนด้านบน ภีมกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับรับภาพตรงหน้า ทว่าคนที่เขาเห็นก็ยังเป็นคนเดียวกับในวันนั้นไม่มีผิดเพียงแต่มีบางอย่างในที่เปลี่ยนไป
“อยากเห็นน้องกูมากใช่มั้ย!? นี่ไง!! คนๆ นี้ไงที่ถูกพวกมึงสองพี่น้องทำร้ายจิตใจจนขับรถชนและต้องเสียขาไปข้างหนึ่ง!!”
“!!”
ภีมตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน ร่างโปร่งพยายามกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากภายใต้แววตาที่ยังคงมองไปยังคนหลับไหลอย่างสั่นระริก
“แต่…น้องคุณเป็นผู้ชาย?” คนตัวสั่นเอ่ยถามเสียงแผ่ว
ใช่…สิ่งที่เปลี่ยนไปสำหรับคนบนเตียงคือเธอกลายเป็นหญิงสาวผมยาวหน้าตาสะสวยที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายกันกับบุคคลที่ผู้เป็นน้องสาวของเขาบอกเลิกไป เพียงแต่ในวันนั้นอีกฝ่ายกลับสวมเครื่องแต่งกายของผู้ชายจนทำให้ร่างโปร่งที่ลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงเชื่อสนิทใจว่าคนที่เห็นในวันนั้นเป็นเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
“ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่!! ว่าคนที่น้องสาวมึงบอกเลิกเป็นผู้หญิง!!” ร่างสูงเข่นเขี้ยวถามกลับลั่นก่อนภีมจะละล่ำละลักคำพูดมากมายออกมาแก้ตัว
“มะ…ไม่รู้…ผมไม่รู้จริงๆ ว่าน้องคุณเป็นผู้หญิง”
“ตอแหล!!”
“คุณจอมพล!…ผมเจ็บ!!” ร่างสูงตรงเข้ากระชากคอเสื้อของภีมพลางกระชากเข้าหาตัวจนมันเสียดสีไปกับผิวหนังของอีกฝ่ายเป็นรอยแดง
“เจ็บ!? อย่ามาทำสำออยให้กูกระดากลูกตา! ในเมื่อมึงอยากจะเห็นน้องกูนัก ทีนี้ก็บอกกูมาซะว่ามึงจะชดใช้ให้น้องกูยังไง!!” จอมพลคาดคั้น
“ผะ…ผมไม่รู้ ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น!”
“ไม่ได้ตั้งใจ!? มึงรู้มั้ยว่าไอ้ความไม่ได้ตั้งใจของมึงและน้องของมึงมันทำให้น้องกูเกิดอุบัติเหตุไม่พอพวกมึงยังทำให้จอมใจไม่ยอมพูดอีกเลยหลังจากนั้น!!!”
“โอ้ย!” ภีมร้องเมื่อจอมพลใช้มือหนาบีบรัดลำคอของเขา
ร่างสูงมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเกรี้ยวกราด จอมพลเกลียดท่าทีเย่อหยิ่งและสีหน้าที่ดูเหมือนไม่ทุกข์ร้อนของอีกคนจนเข้าไส้
“กูเกลียดมึงไอ้ภีมกูเกลียดมึง!!” จอมพลตวาดพลางเขย่าอีกคนจนร่างโปร่งที่พยายามเอ่ยคำพูดออกมาต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ
“ผมขอโทษ!…ขอโทษจริงๆ แต่วันนั้นผมไม่รู้เรื่องคุณเชื่อผมนะ”
“มึงไม่รู้เรื่อง? แสดงว่าคนที่รู้เรื่องทั้งหมดคือน้องของมึงใช่มั้ย ได้! ถ้างั้นกูจะแก้แค้นน้องมึงแทนแล้วกัน!”
“ไม่ใช่นะ! ผมไม่ได้หมายความว่ายังงั้นเพียงแต่ผมอยากให้คุณอโหสิกรรมให้พวกผมจะได้มั้ย คุณบอกเองว่าสิ่งที่เกิดกับน้องคุณมันเป็นอุบัติเหตุซึ่งมันก็ไม่ได้มีใครอยากจะให้เกิดขึ้นอยู่แล้ว”
“อโหสิกรรม? มึงเอาตัวรอดง่ายไปหรือเปล่าไอ้ภีม! น้องกูต้องเสียขา! เสียความรู้สึก! เสียใจ! มึงจะให้กูอโหสิกรรม!?...ไม่มีทาง!!!” พูดเสร็จร่างสูงที่ขบกรามแน่นจนเส้นเลือดข้างขมับปูดโปนก็ลากตัวอีกคนเหวี่ยงเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะปิดล๊อกประตูและหันไปจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง
“คะ…คุณจะทำอะไร!?” ภีมมองจอมพลด้วยแววตาสั่นระริก ร่างโปร่งถอยกรูดจนแผ่นหลังติดกับผนังห้องด้านหลังในที่สุด
ภีมวิทธิ์มองใบหน้าเดือดดาลของคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกกลัว ร่างโปร่งกลืนน้ำลายลงคออย่างนึกหวั่นเมื่อบางอย่างกำลังบอกกับเขาว่าครั้งนี้จอมพลที่ดูโกรธกว่าทุกครั้งเอาจริง!
“กูจะทำให้มึงตกนรกทั้งเป็น! มึงต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำกับน้องกูทั้งหมด! มานี่!!” ว่าเสร็จร่างสูงก็กระชากตัวภีมเข้าหาก่อนจะเหวี่ยงอีกฝ่ายล้มลงไปบนพื้นและตามขึ้นคร่อมเอาไว้ไม่ให้หนี
“หยุดนะ! คุณมันบ้าไปแล้ว! โอ้ย! อื้ออออ!” ภีมที่พยายามหาทางหนีเบิกตาโพรงเมื่อมือหนาคว้าเอาแขนของเขาที่ใช้เป็นเครื่องปัดป้องทั้งสองข้างเอาไว้พลางบีบมันเต็มแรงก่อนจอมพลจะกระแทกริมฝีปากประกบลงกับริมฝีปากของเขาจนได้เลือด
ร่างโปร่งเบือนหน้าหนีสัมผัสจาบจ้วงของอีกฝ่ายทันทีเป็นเหตุให้เจ้าของสัมผัสอันดิบเถื่อนโกรธจนเลือดขึ้นหน้าพลางกระชากข้อมือที่บีบเอาไว้แน่นเข้าหาก่อนจะเค้นเสียงเย็นเยียบพูดกับอีกคนกลับ
“กูบ้าได้มากกว่าที่มึงคิดอีก! เตรียมซ่อมร่างกายไว้ได้เลย!!”
สิ้นเสียงที่เป็นเหมือนดั่งคำพิพากษาของมัจจุราชร้าย ร่างสูงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและไฟแห่งโทสะก็ถอดเนคไทของตัวเองออกก่อนจะใช้มันมัดไปยังข้อมือเล็กติดไว้กับราวเหล็กบนผนังท่ามกลางคนใต้ร่างที่พยายามดิ้นหนีจนสุดชีวิต
“อย่า! ปล่อยนะเว้ย!! อึก!” มือหนาคว้าหมับไปที่ลำคอของอีกฝ่ายก่อนจะแสยะยิ้มร้ายพลางหมายหัวกลับ
“ขอต้อนรับสู่ขุมนรกของกู!”
แควก!!
“อย่า!!!” ภีมร้องลั่นเมื่อคนด้านบนฉีกเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมอยู่จนขาดหวิ่น กระดุมที่กระเด็นไปคนละทิศละทางทำให้ร่างโปร่งถดตัวหนีแต่แล้วไม่ทันไรจอมพลที่คร่อมตัวเขาเอาไว้ก็โน้มตัวลงมาซุกไซร้ไปยังต้นคอขาวทันที
ริมฝีปากของร่างสูงขบเม้มและกัดย้ำไปตามผิวหนังของคนใต้ร่าง ในขณะที่มือหนาก็เอื้อมลงไปปลดเปลื้องอาภรณ์ด้านล่างของอีกฝ่ายจนร่างโปร่งเปลื้อยเปล่าเพียงชั่วพริบตาเดียว
“โอ้ย!! ปล่อยผมไป! ปล่อยนะเว้ย!!!” ภีมร้องออกมาจนสุดเสียงเมื่อจอมพลพยายามแหวกขาทั้งสองข้างที่เขายกมันขึ้นเพื่อปิดบังกลางกายของตัวเองเอาไว้ออก ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นพร้อมกับคว้าเอาผ้าขนหนูที่ยังไม่ได้ใช้บนชั้นลงมาพลางยัดเข้าปากอีกคนอย่างไม่ออมแรง
ร่างโปร่งมองการกระทำของคนด้านบนด้วยความรู้สึกกลัวจนถึงขีดสุดพลางพยายามดิ้นต่อให้หลุดจากพันธนาการนี้อย่างบ้าคลั่งเมื่อจู่ๆ จอมพลที่ก้มลงไปขบเม้มตามแผงอกและตุ่มไตเล็กสีชมพูของเขาเปลี่ยนมาควักกลางกายที่ผงาดเตรียมพร้อมสำหรับศึกที่กำลังจะเกิดของตัวเองออกมาทำเอาภีมที่พอเห็นขนาดของมันถึงกับเบิกตากว้างและพยายามถดตัวหนีทันทีที่อีกฝ่ายโน้มตัวลงมาอีกครั้ง
“อยากร้องเท่าไหร่ก็เชิญ…กูแม่งโครตชอบเสียงครางเวลาที่กูกระแทกแรงๆ!” จอมพลเอ่ยเสียงเย็นข้างใบหูของภีมก่อนจะมองหน้าคนใต้ร่างด้วยรอยยิ้มเหี้ยมที่ถูกฉาบเอาไว้จนอีกฝ่ายใจเต้นไม่เป็นระส่ำ
“อ่า! อ่าอ่ะ!!” (อย่า! อย่านะ!) ร่างโปร่งส่ายหน้าอย่างกลัวสุดขีดเมื่อคนด้านบนเอื้อมมือลงไปลูบไล้ตามสะโพกเล็กก่อนจะหยุดอยู่ที่ช่องทางกลีบกุหลาบของเขา
จอมพลมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อของคนใต้ร่างด้วยแววตาสะใจก่อนจะจ่อกลางกายที่ผงาดจนเต็มขั้นของตัวเองไปยังช่องทางนั้นและดันมันเข้าไปทันทีโดยไม่มีการเล้าโลมหรือแม้แต่หล่อลื่นให้อีกฝ่ายแต่อย่างใด
“โอ้ย!!!!!!” ภีมจิกเล็บลงบนฝ่ามือของตัวเองจนเป็นรอยช้ำ ร่างโปร่งกระตุกเกร็งด้วยความเจ็บอันมหาศาลที่ถาโถมเข้ามาผ่านช่องทางด้านหลังที่ไม่เคยมีใครได้ล่วงล้ำจนเจ้าตัวน้ำตาเล็ด
จอมพลนิ่วหน้าเมื่อความคับแน่นของโพรงอุ่นถูกเจ้าของตอดรัดจนร่างสูงแทบจะเสร็จทุกทีที่พยายามดันแท่งร้อนของตัวเองเข้าไป ร่างโปร่งมองใบหน้าคนด้านบนด้วยแววตาเจ็บปวดระคนโกรธแค้นก่อนอีกฝ่ายจะบีบคลึงสะโพกเล็กให้เขาผ่อนคลาย ทว่า…เมื่อภีมที่เผลอไผลไปกับสัมผัสนี้ผ่อนลมหายใจที่ตื้อขึ้นมาลงคนด้านบนก็ถือโอกาสดันกลางกายเข้ามาจนมิดด้ามทันที
“เอ็บ!!! อ๊มเอ็บ!! เอาอันออกไอ! อึก!” (เจ็บ!!! ผมเจ็บ!! เอามันออกไป! อึก!) เสียงร้องอู้อี้ที่ร่างโปร่งเปล่งออกมาสร้างรอยยิ้มให้กับคนด้านบนเป็นอย่างมาก
จอมพลมองไปยังใบหน้าที่แสนจะเจ็บปวดของคนใต้ร่างด้วยความรู้สึกชอบใจก่อนร่างสูงจะเอ่ยทับพร้อมกับเริ่มจังหวะโดยการขยับสะโพกสอบเข้าออกทันที
“เอาออกตอนนี้ก็ไม่มันน่ะสิ…ภีมวิทธิ์! ซี้ดดด แม่งรัดฉิบหาย!” ร่างสูงสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อความคับแน่นทำให้เขาขยับได้เพียงนิด
“อื้อออ!! ฮึก! ฮือออ!” ภีมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ฟันเล็กของเขากัดผ้าขนหนูในปากแน่นเผื่อหวังจะส่งผ่านความเจ็บนี้ออกไปให้หมดหากแต่มันกลับไม่ได้ผลเลยสักนิดเมื่อร่างสูงที่แสนจะป่าเถื่อนคนนี้กลับเร่งเครื่องขึ้นด้วยการโถมตัวลงมาท่ามกลางสะโพกสอบของตัวเองที่ยังทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี
“โอ้ย! อ๊มเอ็บ! อุดเออะอ๋ออ๊อง ฮือออ อ่ะ!ๆ” (โอ้ย! ผมเจ็บ! หยุดเถอะขอร้อง ฮือออ อ่ะ!ๆ) ภีมพยายามร้องขออีกฝ่ายจนสุดเสียงแต่จอมพลกลับไม่สนใจและยังคงเอาเปรียบร่างกายที่ยังปรับสภาพไม่ได้นี้ต่อไปเรื่อยๆ
“กูเพิ่งรู้ว่าเอากับผู้ชายแม่งมันกว่าผู้หญิงซะอีก หึ! มึงคิดงั้นมั้ย?” ร่างสูงแสยะยิ้มพลางก้มลงถามร่างโปร่งที่เอาแต่จ้องเขาเขม็งก่อนคนใต้ร่างจะตวาดกลับด้วยความโกรธแค้น
“อ๋าอ่ะเอว!” (สารเลว!)
“มึงว่าไงนะ!!” ร่างสูงชะงักพลางดึงผ้าขนหนูที่อุดปากอีกฝ่ายอยู่ออกก่อนจะมองหน้าภีมอย่างคาดโทษ
“ผมบอกว่าคุณมันสารเลว! เลวไม่มีที่ติ!!” ภีมตวาดลั่น
“ไอ้ภีม!!” จอมพลตะโกนชื่ออีกคนออกมาอย่างเดือดดาลก่อนจะกระแทกสะโพกเข้าหาจนร่างโปร่งร้องเสียงหลง
“โอ้ย! อ่ะๆๆๆ เจ็บ! โอ้ย! อึก”
“อยากปากมากนักใช่มั้ย! กูจะทำให้มึงร้องไม่หยุดเลยคอยดู!!” ว่าเสร็จร่างสูงก็กระแทกกลางกายเข้าออกถี่รัวให้สมกับความคับแค้นที่มีต่ออีกคนจนเต็มอก
“อ๊า!! อึก! อ่ะๆๆๆ” ภีมหันหน้าไปอีกทางก่อนจะพยายามกลั้นเสียงร้องของตัวเองเอาไว้แต่จนแล้วจนรอดเขาก็หักห้ามมันไม่ได้เลยสักนิด
ร่างโปร่งทั้งเจ็บและโกรธในคราวเดียวกัน ภีมจิกเล็บลงบนฝ่ามือหนักเข้าจนมันช้ำเลือดเพื่อให้สมกับความเจ็บปวดที่กำลังได้รับ
“หันหน้ามา!” ร่างสูงฉุนกึกเมื่อคนใต้ร่างไม่ยอมมองหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย
“กูบอกให้มึงหันมา!!!” ร่างสูงคว้าหมับเข้ากับคางมนของอีกฝ่ายพลางออกแรงฝืนให้ร่างโปร่งหันมา
น้ำตามากมายไหลออกจากหางตาของภีมก่อนจะตกลงสู่พื้นห้องด้วยความรู้สึกทั้งหมดของคนที่กำลังถูกย่ำยีในตอนนี้ทำเอาจอมพลชะงักไปนิด แต่แล้วร่างสูงก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าได้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เป็นอะไร ร้องไห้!?”
“…” ภีมไม่ยอมตอบ ร่างโปร่งได้แต่กัดริมฝีปากล่างของตัวเองเพื่อระงับความเจ็บบริเวณช่องทางด้านหลังที่กำลังถูกลุกล้ำอยู่ในขณะนี้
“อย่ามาบีบน้ำตาแถวนี้เพราะถึงยังไงกูก็ไม่สงสาร!!” ว่าเสร็จจอมพลก็กระแทกสะโพกของตัวเองเข้าใส่อีกคนอีกจนร่างโปร่งถึงกับนิ่วหน้าพลางกัดริมฝีปากจนห่อเลือด
“หึ! แบบนี้แม่งสนุกดีว่ามั้ย?”
“อยากทำอะไรก็เชิญ! อึก! เพราะเมื่อไหร่ที่ผมเอาคะ…คืนก็อย่าละ…ลืมว่าเคยทำอะไรไว้ก็แล้วกัน!!”
“!!”
สีหน้าและแววตาของภีมทำคนด้านบนที่ได้ยินคำพูดที่ดูเหมือนกับคำปรามาสนี้ของเขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้าอีกครั้ง มือหนาคว้าหมับเข้าที่เอวบางก่อนจะส่งแรงกระแทกกระทั้นเข้าออกจนภีมทนต้านความเจ็บต่อไปไม่ไหวร้องออกมาเสียงหลง
“อึกๆๆๆ อ๊า!! อ่ะๆๆ ฮึก ฮืออออ”
“กูจะจำทำไมให้รกสมอง! มึงไม่ได้มีค่าขนาดนั้นจำเอาไว้!!” จอมพลเร่งเครื่องเมื่อใกล้สุดทาง ร่างโปร่งหลับตาลงราวกับยอมรับชะตากรรมหากทว่าความเจ็บยังคงแทรกซึมเข้าสู่หัวใจดวงนี้ของเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดก่อนสติของภีมจะมลายหายไปพร้อมๆ กับร่างสูงที่ปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นเข้ามาในช่องทางของเขา
“ซี้ดดดด! อ่า!!!” จอมพลส่งเสียงออกมาอย่างสุขสมเมื่อบทความสัมพันธ์ทางกายเมื่อครู่เดินทางมาจนถึงสุดทาง ร่างสูงมองไปยังใบหน้าคนใต้ร่างที่หลับตาพริ้มก่อนจะใช้มือหนาตบไปยังแก้มใสสองสามที
“ลืมตาขึ้นมารอบเดียวมันยังไม่สาแก่ใจกู!” เสียงเข้มบอกด้วยน้ำเสียงบังคับ
“…”
“นี่มึงสำออยอีกแล้วใช่มั้ย!?”
“…”
“กูบอกให้ลืมตาขึ้นมา!!!”
ร่างบางยังคงแน่นิ่งไม่ไหวติงจนจอมพลที่ยังคงคากลางกายของตัวเอเอางไว้ในช่องทางของอีกคนหยัดตัวที่ทาบทับอีกฝ่ายขึ้นและเขย่าตัวคนใต้ร่างกลับ
“ไอ้ภีม!!”
“…”
“ภีมวิทธิ์! ภีม!!!”
“…”
ร่างสูงจับใบหน้าของอีกฝ่ายให้หันกลับมาก่อนความรู้สึกมากมายจะถาโถมปะทะเข้าสู่ห้วงสติของเขาอย่างจังเมื่อใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาตรงหน้ายังคงไม่มีท่าทีโต้ตอบอะไรเลยแม้แต่น้อย ทำเอาคนกระทำตัดสินใจถอนกลางกายของตัวเองออกท่ามกลางสายตาที่เคลื่อนลงไปสบกับของเหลวสีแดงฉานมากมายตรงบริเวณเรียวขาด้านในของภีมวิทธิ์
“แม่งเอ้ย!!” จอมพลสบถออกมาอย่างหัวเสีย การกระทำเมื่อครู่ส่งผลให้ร่างสูงรีบแก้มัดให้อีกฝ่ายก่อนจะหอบเอาร่างที่ไร้ซึ่งสติในตอนนี้ของภีมออกไปยังโซฟาข้างเตียงของจอมใจที่ยังคงหลับใหลเพราะฤทธิ์ยาเหมือนเช่นทุกวันทันที
TBC.....
----------------------------------------------
จอมพลจะใจร้ายไปไหน สงสารภีมมากกกกกก (จริงๆ นะ)
แต่ต้องฝืนเขียนให้โดนกระทำ (เค้าขอโทษนะภีม)
งาน SM ก็มา กระชากเลือดคนเขียนไปอี๊กกกกกก
อ่านตอนนี้จบแล้วเม้นท์ๆ ด้วยนาาาาา
:jul1: :jul1: :jul1:
กงจักร อาวุธวงกลมมีแฉกแหลมคมล้อมรอบ
'หากไม่อยากเจ็บตัว'
ก็จงหนีเสียก่อนจะโดนคมของมันเฉือนเข้าเนื้อ
ทว่า…หากมันถลำลึกจนเกินกว่าจะหนี
คงมีทางเดียวเท่านั้นที่คุณจะรอด…
คือเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันไปตลอดชีวิต
แม้บางครั้งมันจะคอยสร้างบาดแผลให้มากแค่ไหนก็ตาม!!
INTRO
“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปไม่ต้องมาทำงานที่บริษัทผมอีกแล้วนะคุณภีม”
เสียงประธานบริษัทอย่างราชันย์ดังขึ้นสร้างความตกใจเป็นอย่างมากให้กับร่างโปร่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเพราะสีหน้าของเขาเจือนลงไปอย่างเห็นได้ชัด
“ผะ…ผมทำอะไรผิดเหรอครับคุณราชันย์” ภีมวิทธิ์หรือ 'ภีม' ชายหนุ่มนักเรียนนอกที่เพิ่งเรียนจบปริญญาโทและเข้าทำงานกับบริษัทแห่งนี้ด้วยตำแหน่งเลขานุการของประธานบริษัทถามขึ้นอย่างสงสัยระคนเสียใจเป็นอย่างมากเพราะเจ้าตัวเพิ่งจะเริ่มทำงานที่นี่ได้เพียงแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น
“ไม่ผิดหรอกคุณทำงานทุกอย่างที่ผมมอบหมายได้เป็นอย่างดี” ราชันย์ตอบก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงพลางมองไปยังอีกฝ่ายที่ได้แต่ขมวดคิ้ว
“แล้วทำไมคุณถึงไล่ผมออกล่ะครับ” ภีมทำหน้าเศร้าก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่ตัวเขาไม่เข้าใจออกไป
“ใครบอกว่าผมไล่คุณออก” ร่างสูงตอบอีกคนกลับหน้าตาย
“อะไรนะครับ!?” ภีมถามขึ้นอย่างไม่เชื่อหูก่อนประธานบริษัทอย่างราชันย์จะค่อยๆ อธิบายเขากลับ
“ผมไม่ได้ไล่คุณออกเพียงแต่โยกย้ายตำแหน่งของคุณให้ไปอยู่ในความดูแลของเพื่อนผมเท่านั้น”
“เพื่อน?”
“ใช่พอดีตำแหน่งของคุณที่นี่ผมยกมันให้กับพนักงานอีกคนไปแล้ว” ร่างสูงแสยะรอยยิ้มร้ายออกมาอย่างนึกสนุกเมื่อพูดถึงอีกคนที่เขากำลังจะรับเข้ามาทำงานในตำแหน่งนี้แทนภีมวิทธิ์
“พอจะบอกผมได้มั้ยครับว่าใคร” ร่างโปร่งถามขึ้นอย่างสงสัยเพราะกลัวว่าคนที่มาแทนจะทำงานต่อจากเขาได้ไม่ดีเพราะถ้าหากเป็นคนที่เขาพอจะรู้จัก ภีมก็ยังสามารถไปกำชับกับคนนั้นได้
“เขายังไม่เข้ามาทำงานแต่สำหรับคนนี้ผมจำเป็นต้องจ้างเขาจริงๆ” ราชันย์พูดเพียงแค่นั้น แต่มันกลับทำให้ภีมสบายใจขึ้นเพราะร่างโปร่งเชื่อว่าหากราชันย์มั่นใจก็แสดงว่าคนๆ นั้นมีดีพอจะรับตำแหน่งนี้แทนเขา
“แล้วบริษัทเพื่อนของคุณราชันย์?” ภีมวิทธิ์ถามเมื่อยังไม่ทราบข้อมูลของบริษัทใหม่ที่เขาจะต้องไปทำงาน
“จริงสิ ผมลืมไปเลย…นี่เป็นข้อมูลและระเบียบการทำงานคร่าวๆ ที่ทางนั้นส่งมาให้กับผมเพื่อที่คุณจะได้อ่านและทำความเข้าใจก่อนเริ่มงาน” ร่างสูงยื่นแฟ้มบางที่บรรจุเอกสารเพียงสองสามอย่างให้กับร่างโปร่ง
ภีมรับเอาแฟ้มที่ว่าก่อนจะล้วงเอกสารข้างในออกมาและกวาดสายตาอ่านเนื้อความที่ระบุทั้งคุณสมบัติประจำตำแหน่ง ลักษณะงานประจำตำแหน่งหรือแม้กระทั่งเงินเดือนที่เขาจะได้รับซึ่งมันมากกว่าที่นี้อยู่ประมาณนึงจนร่างโปร่งถึงกับเบิกตาโพรง
“เงินเดือน?”
“ตามนั้น”
“งั้นก็คงมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ” ภีมแย้งเมื่อจำนวนเงินเดือนที่เขาจะได้สูงกว่ามาตรฐานตามวุฒิของเขาอยู่หลายหมื่น
“เรื่องนี้ผมเองก็ไม่รู้คุณต้องไปถามทางโน้นเขาเองมากกว่าเห็นว่าได้มากกว่าบริษัทผมใช่มั้ย” ราชันย์ถามก่อนที่ภีมจะพยักหน้ายอมรับออกมาอย่างไม่ปิด
“มันก็ใช่ครับแต่ผมคิดว่ามันมากจนเกินไป” ภีมเริ่มหนักใจกับข้อเสนอที่อีกบริษัทให้มาจนไม่กล้าตัดสินใจ
“ไม่มีอะไรมากไปหากทางนั้นเขาเต็มใจจ่ายหรอก เอาเป็นว่าถ้าคุณตกลงเพื่อนผมบอกให้เข้าไปหาวันมะรืนนี้”
“มะรืนนี้เลยเหรอครับ”
“พอดีพนักงานของมันกำลังขาดอยู่เลยเร่งรัดคุณนิดหน่อยไม่ว่ากันนะ”
“เอ่อ…ครับ” ภีมไม่นึกถือสาก่อนจะถอนหายใจและเอ่ยคำพูดออกไปอีก
“ถ้าอย่างงั้นแล้วคุณราชันย์ครับ” ร่างโปร่งเดินเข้าไปหาราชันย์
“มีอะไร”
มือเรียวยื่นออกไปตรงหน้าของร่างสูงก่อนที่คนเป็นนายจะยื่นมือของตัวเองคว้าจับกับมือของอีกคนเอาไว้
“ขอบคุณคุณราชันย์มากนะครับแม้ว่าจะเพียงแค่อาทิตย์เดียวแต่ผมก็ได้เรียนรู้งานจากคุณมาก” ภีมพูดออกมาจากใจจริง
“ขอให้คุณโชคดี” ร่างสูงเองก็เอ่ยอวยพรอีกคนกลับเช่นเดียวกัน
“ยินดีที่หลังจากนี้ไปผมก็เคยได้ร่วมงานกับคุณครับ” ภีมโค้งตัวลงก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องไปท่ามกลางสายตาที่ราชันย์ใช้มองอีกฝ่ายจนกระทั่งประตูห้องถูกปิดลงด้วยฝีมือคนข้างนอกอย่างแผ่วเบา ราชันย์ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้อย่างคิดหนัก สายตาที่เขาใช้มองไปยังประตูห้องยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
มันคือสายตาที่เต็มไปด้วยความหนักใจ…หนักใจเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะเจอกับอะไรที่ตัวเขาเองไม่สามารถห้ามได้นอกเสียจากยอมเล่นตามหมากของเพื่อนอีกคนที่กำชับมาอย่างแน่นหนัก
ภีมเดินกลับมายังโต๊ะของตัวเองก่อนจะทรุดตัวนั่งลงพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่จนมินตราพนักงานฝ่ายบุคคลที่บังเอิญเดินผ่านมาต้องออกปากถาม
“คุณราชันย์เรียกภีมไปคุยเรื่องอะไรเหรอ”
“ผมโดนย้าย”
“โดนย้าย!?” มินตราตะโกนลั่นอย่างไม่เชื่อหูก่อนที่พนักงานคนอื่นๆ แถวนั้นจะหันมาให้ความสนใจกับพวกเขาทั้งคู่ทันที
“ใช่วันนี้ก็ทำงานวันสุดท้ายแล้วด้วย” ร่างโปร่งพูดออกมาอย่างระเหี่ยใจก่อนจะเอนหลังพิงพนักพร้อมกับปิดเปลือกตาลงเพื่อทบทวนเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้น
“ทำไมเร็วแบบนี้ล่ะ” มินตราลากเก้าอี้ที่ว่างบริเวณนั้นมานั่งอย่างใคร่รู้
“ไม่รู้เหมือนกันเห็นว่าทางนั้นขาดพนักงานผมเองก็ยังงงๆ อยู่เลย” ภีมถอนหายใจออกมาอีกระลอกก่อนที่รุ่นพี่ในที่ทำงานคนนี้จะถามขึ้นอีก
“แล้วย้ายไปไหนล่ะ”
“ไม่รู้”
“อ้าว!”
“ก็ผมยังไม่ได้สนใจบริษัทนั้นนี่นาแค่รู้ว่าจะโดนย้ายก็จุกจนพูดไม่ออกแล้ว”
“แต่พี่อยากรู้จังเลยอะภีม” เสียงหวานที่ถูกส่งออกมาโดยขาเม้าท์ประจำบริษัททำเอาภีมที่ปิดพับดวงตาอยู่ถึงกับขนลุก
“ในแฟ้มนี่แหละครับถ้าพี่มินอยากรู้ก็เปิดดูได้เลยแต่ตอนนี้ขอผมทำใจสักพักนะ” ร่างโปร่งเอื้อมมือตบลงบนแฟ้มที่ถูกวางไว้บนโต๊ะก่อนที่มินตราจะหยิบขึ้นมาเปิดดูทันที
“หูย~ ไม่ใช่เล่นๆ เลยนะภีมนี่มันบริษัทคู่ค้ารายใหญ่ของเราเลยนะ” ภีมลืมตาขึ้นก่อนจะถามอีกฝ่ายถึงคำพูดที่เพิ่งจะได้ยิน
“พี่มินว่าไงนะครับ”
“ก็นี่ไง! ทำไมนายถึงไม่รู้เรื่องอะไรอย่างนี้นะ!” มินตราเอ็ดก่อนจะหยิบเอาเอกสารแผ่นดังกล่าวออกมาพร้อมกับยื่นไปตรงหน้าของเขาและชี้ไปยังชื่อบริษัทที่เด่นหราบนหัวกระดาษด้วยท่าทีตื่นเต้น
“ก็ผมเพิ่งมาทำงานได้แค่อาทิตย์เดียวนี่นา ผมไม่รู้หรอกครับว่าใครเป็นมิตรหรือเป็นศัตรู” ภีมที่มองตามปลายนิ้วเรียวพูดขึ้น
“ได้ทำงานที่นี่ก็ไม่ต้องคิดมากแล้วภีมเอ้ย!” นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองเนื้อความข้างในอีกครั้งก่อนจะสะดุดเข้ากับชื่อบริษัทที่ตัวเขาเองกลับไม่รู้จักจนต้องเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“ขนาดนั้นเลย?”
“แหงล่ะแว่วๆ มาว่าสิ้นปีที่แล้วทำกำไรตั้งหลายร้อยล้านแหนะ” มินตราว่าพลางตาลุกวาว
“โชคดีแล้วกันนะน้องรักไว้ว่างๆ มาหากันบ้างนะพี่คิดถึง” มือเรียวตบลงบนไหลของร่างโปร่งก่อนที่มีนตราจะเดินจากไปในที่สุด
ภีมวิทธิ์หันกลับมามองแผ่นกระดาษตรงหน้าอย่างครุ่นคิดอีกครั้ง ชื่อบริษัทที่ไม่เคยเห็นหากแต่มันกลับทำให้เขารู้สึกคุ้นหูขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ
'CHOM Group Co., Ltd.'
บริษัทนี้ลงทุนจ้างเขาด้วยเงินเดือนสูงขนาดนั้นเพื่ออะไรกันนะ!?
TBC...
------------------------------------------
อยากบอกว่าคู่ที่แซ่บกว่าคู่แรกอีกนะคะ ยังไงก็ฝากงานเขียนนี้ไว้ด้วยนาาา
ซึ่งทั้งสองเรื่องนี้จบแล้วทั้งคู่ค่ะ จะมาอัพให้อ่านวันละ 2 บทนา
ส่วนเรื่องอื่นๆ รอติดตามเนอะ เพราะมันยังไม่ถึงไหน อิอิ
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
EPILOGUE
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะใส่ชุดที่ผมเตรียมมาให้หรือเปล่า” ภีมพูดขณะที่มือทั้งสองข้างของเขากำลังคุ้ยอะไรบางอย่างในกระเป๋าเป้ที่สะพายมาด้วย
“มึงเอาอะไรมากูก็ใส่ทั้งนั้นแหละ” จอมพลที่นั่งบนวีลแชร์ใช้มือหมุนล้อเคลื่อนเข้าไปหาอีกฝ่ายก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ้อน
“พูดจริงนะ?” ร่างโปร่งตาลุกวาวก่อนคนไม่รู้ชะตากรรมจะพยักหน้าย้ำกลับอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่
ภีมเหยียดยิ้มพอใจเมื่อจอมพลตกหลุมพรางก่อนจะล้วงบางอย่างออกจากเป้มา…บางอย่างที่ทำให้คนที่กำลังจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้ถึงกับต้องร้องเสียงหลง!
“นี่มัน!?...” จอมพลมองสิ่งที่อยู่ในมือของภีมพลันเบิกตากว้าง
“พูดแล้วทำด้วยนะครับอย่าสักแต่พูดเฉยๆ” ภีมยื่นชุดที่เตรียมมาไปตรงหน้าอีกคน
“นี่มึงคิดจะแกล้งกูใช่มั้ยเนี่ย!?” ร่างสูงถามอย่างไม่เชื่อสายตา
“ไม่ได้แกล้งสักหน่อยผมก็แค่อยากให้คุณใส่ชุดนี้ตอนออกจากโรงพยาบาลจริงๆ ก็เท่านั้น” ภีมตีมึนกลับก่อนจอมพลจะปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่เอากูไม่ใส่!!”
“อ่ะๆ เมื่อกี้ใครพูดว่าไงนะ? โธ่…ไม่ใจนี่หว่า” ภีมแกล้งยั่ว
“ใครมันจะไปใส่ลง! หยุดพูดแบบนั้นซะ!” จอมพลขู่ก่อนภีมจะงัดเอาไม้ตายออกมาใช้
“นั่นไงสุดท้ายก็เก่งแต่ปาก” ร่างโปร่งรู้ว่าอีกฝ่ายแพ้ให้กับอะไรจึงไม่ยากเลยที่จะทำให้จอมพลยอมใส่ชุดนี้ได้ “ช่างเถอะมันก็แค่ชุดที่ผม อุตส่าห์ตั้งใจหามาให้***!*** แต่คุณเลือกที่จะไม่ใส่ผมก็…โอเค” ว่าเสร็จภีมก็ทำทีเป็นยัดมันกลับเข้าไปในเป้สุดท้ายกลายเป็นจอมพลที่ทนไม่ไหวคว้ามันออกมาพร้อมกับเลื่อนวีลแชร์เข้าไปในห้องน้ำแทน
“หึ้ย! ใส่ก็ใส่วะ!!”
:
:
:
ผ่านไปกว่าสิบนาทีร่างสูงถึงยอมเปิดประตูห้องน้ำพร้อมเคลื่อนวีลแชร์ออกมาฉุดให้ภีมที่กำลังจัดของใส่เป้ของตัวเองผละจากสิ่งที่ทำตรงหน้าพลางหันไปมองคนหน้ามุ่ยภายใต้ชุดที่เขาอยากเห็นอีกฝ่ายใส่เป็นที่สุด
“พี่พล!...” จอมใจที่เพิ่งตามมาจากที่บ้านพรวดพราดเปิดประตูเข้ามาก่อนหญิงสาวจะชะงักพลางเบิกตาโพรงพร้อมหัวเราะลั่นเมื่อเห็นชุดที่พี่ชายตัวเองใส่
“ฮ่าๆๆๆ นี่มันชุดอะไรของพี่!?” จอมใจชี้ไปยังชุดนอนปิกาจูสีเหลืองแป๊ดบนตัวของจอมพล
“ถามพี่สะใภ้เธอโน่น! แม่งโครตน่าอายเลยว่ะ” คนถูกบังคับบุ้ยปากไปทางคนต้นคิดด้วยใบหน้าที่เริ่มขึ้นสี
“น่าอายตรงไหนน่ารักดีออกพี่นี่แทบอยากขว้างโปเกบอลไปเก็บมาไว้กับตัวซะเลย” ภีมยิ่งแซวหนัก
“เหอะ! มึงลองมาใส่ดูมั้ยล่ะ” จอมพลบ่นอุบอิบ
“ฉันว่าดูๆ ไปพี่ก็เหมาะกับชุดนี้ดีนะ” จอมใจทำทีเห็นด้วยกับภีมหากแต่คำพูดนี้ของเธอได้รับการตอบกลับจากอีกฝ่ายเพียงสายตาเคืองเท่านั้นทำเอาหญิงสาวยิ่งขำใบหน้าของพี่ชายหนักเข้าไปใหญ่
“คุณไม่ลืมอะไรแล้วนะ” ภีมเปลี่ยนเรื่องถามเมื่อเก็บของที่วางตรงหน้าใส่ลงเป้เป็นชิ้นสุดท้ายก่อนจอมพลจะพยักหน้ากลับ
“งั้นผมออกไปจัดการเรื่องเงินให้คุณรออยู่นี่ก่อนเดี๋ยวมา” ร่างโปร่งว่าแต่จอมพลห้ามเอาไว้
“ไม่ต้องออกไปพร้อมกันเนี่ยแหละมึงไม่ต้องจ่ายให้กูหรอกมันเป็นเพราะกูประมาทเอง” ร่างสูงว่า
“ใช่แค่พี่เทียวมาดูแลพี่พลทุกวันพวกเราก็เกรงใจพี่จะแย่อยู่แล้วเดี๋ยวจอมจัดการเอง” จอมใจเดินนำก่อนภีมจะเข็นวีลแชร์ของจอมพลตามออกมา
ทั้งสามทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลจนเสร็จท่ามกลางคนที่เดินผ่านไปมาและนางพยาบาลประจำเคาน์เตอร์ที่มองจอมพลไม่หยุดแถมยังซุบซิบซะจนร่างสูงต้องสวมฮูดหัวปิกาจูปิดบังใบหน้าด้วยความอาย
“พ่อกับแม่ล่ะใจส่งพวกท่านที่สนามบินแล้วใช่มั้ย” ร่างสูงถามเมื่อพวกเขาเดินออกจากลิฟต์และตรงไปยังประตูทางเข้าของโรงพยาบาล
“อื้มไปตั้งแต่เช้าแล้วนี่ไม่น้อยใจใช่มั้ยที่พวกท่านไม่ได้มารับกลับบ้านน่ะ” หญิงสาวแหย่กลับเพราะจอมใจรู้ดีว่าจอมพลนั้นขี้น้อยใจแค่ไหน
“น้อยใจทำไมพี่รู้หรอกน่าว่างานที่โน่นมันยุ่ง” ร่างสูงตอบอ้อมแอ้มเรียกรอยยิ้มของจอมใจและภีมที่เหยียดมันให้กันอย่างรู้ดี
“ดังใหญ่แล้วนะคุณมีแต่คนถ่ายรูปแน่ะ” ภีมก้มลงกระซิบข้างหูของจอมพลเมื่อตลอดสองข้างทางที่พวกเขาเดินออกมามีแต่คนยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปของร่างสูงไม่หวาดไม่ไหว
“เงียบเลยภีม” จอมพลว่าเสียงดุก่อนที่จู่ๆ เด็กผู้หญิงมอปลายสองคนจะวิ่งเข้ามาหาพวกเขาหลังจากที่ทั้งคู่ผละจากญาติที่มารับคุณตาคนหนึ่งกลับบ้านเช่นเดียวกัน
“พี่คะๆ พวกหนูเห็นว่าชุดพี่น่ารักดีขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ?” หนึ่งในสองคนเอ่ยขอด้วยใบหน้ายิ้มแป้น
“ขอโทษนะครับพี่มะ!…”
“ตามสบายเลยครับ”
“ภีม!” ร่างสูงกระชากฮูดหัวปิกาจูออกก่อนจะเอี้ยวตัวมองขึ้นไปยังคนด้านหลังอย่างเคืองๆ
ทว่าสุดท้ายจอมพลก็เสียท่าจนได้เพราะเมื่อเขาถอดฮูดออกเด็กสาวที่ยืนรออยู่ก็ถึงขั้นอ้าปากค้างให้กับใบหน้าคมของเขาพลันยกโทรศัพท์ขึ้นกดรัว ชัตเตอร์ไม่ยั้ง
“ถ่ายเยอะๆ เลยนะเยอะเท่าที่พวกน้องต้องการเลย” ภีมว่าพลางยิ้มให้ร่างสูงที่ยังคงแหงนหน้าจ้องเขาไม่ปล่อย
“เอ๋…แล้วพวกพี่เป็นอะไรกันเหรอคะ” เด็กสาวคนหนึ่งถามหลังจากที่เธอถ่ายรูปของอีกฝ่ายจนพอใจและเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากระโปรงไปแล้ว
“พี่เป็นน้องพี่พลเขาน่ะ” จอมใจตอบก่อนจะเสมองภีมที่จู่ๆ ก็เงียบจนจอมพลนึกขำ
“ไงล่ะมึงเจอแบบนี้ไปไม่เป็นเลยอะดิ” ร่างสูงเอ่ยแซวหากแต่ในใจลึกๆ เขาก็หวังให้ภีมกล้าบอกความจริงกับคนถามกลับไป
“เขาเป็น…” ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังลุ้นคำตอบของภีมเพราะสายตาทุกคู่จดจ้องมาที่เขาไม่กระพริบ
“เขาเป็นสามีของพี่น่ะ” ร่างโปร่งยอมบอกในที่สุดเรียกเสียงกรี๊ดของสองเด็กสาวและจังหวะการเต้นของหัวใจจอมพลให้รัวเร็วขึ้นในทันที
“กรี๊ด!! แกเห็นมั้ยว่าราศีมันจับพี่เขาเป็นๆ!...ว๊าย! ขอบคุณนะคะที่ให้ถ่ายรูปด้วย”
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะครับ” สองฝ่ายเอ่ยแยกย้ายก่อนจอมพลจะแขวะภีมเมื่อพวกเขาเดินออกจากตัวโรงพยาบาลมาและตรงไปยังรถที่จอดอยู่
“กล้ามากนะมึง”
“อ้าวหรือคุณอยากให้ผมกลับไปบอกพวกเธอว่าเราเป็นแค่คนรู้จักกัน?”
“อย่า!” ร่างสูงเหวอรีบคว้ามือภีมเอาไว้ก่อนจะพูดต่อ “กูแค่คิดไม่ถึงว่ามึงจะกล้าพูด” ภีมได้ยินก็อดยิ้มไม่ได้ที่อีกฝ่ายรู้จักเขาน้อยไป
“ยังมีอีกหลายอย่างที่คุณไม่รู้เกี่ยวกับผม” ร่างโปร่งพูดทิ้งท้ายก่อนจะหันไปเปิดประตูรถของตัวเองให้จอมพล
“ทำไมยังไม่ขึ้นรถ?” ร่างสูงถามเมื่อเขาและภีมนั่งพร้อมอยู่ในรถแล้วทว่าจอมใจก็ยังยืนอยู่ข้างนอกไม่ยอมขึ้นมาสักที
“จอมจะกลับบ้าน”
“เราก็กลับบ้านไง…ใช่มั้ย?” จอมพลหันมาถามภีมก่อนอีกฝ่ายจะส่ายหัวปฏิเสธกลับ
“เปล่าสักหน่อยผมกำลังจะพาคุณไปที่ที่หนึ่งต่างหาก”
“ห๊ะ?”
“ขอบคุณนะจอมใจ” ภีมเอ่ยบอกคนที่ยืนอยู่
“ยินดีเสมอ”
จอมใจผละเดินไปยังรถอีกคันที่จอดอยู่ไม่ไกลก่อนภีมจะหยิบผ้าปิดตาออกจากช่องใต้คอนโซลและสวมมันให้กับคนข้างๆ
“เดี๋ยวๆ นี่มันเรื่องอะไรกัน!?”
“ปิดไว้ก่อนครับเพราะถ้าคุณเห็นมันก็ไม่เซอร์ไพร์สน่ะสิ” ภีมว่าจนสุดท้ายร่างสูงก็ยอมใส่ในที่สุด
“เชื่อมึงเลย”
:
:
:
ภีมเข็นวีลแชร์ที่จอมพลนั่งเข้ามาในห้องๆ หนึ่งก่อนร่างโปร่งจะรีบถอดเป้ที่สะพายออกและวิ่งวุ่นตามหาของบางสิ่งที่เตรียมเอาไว้แต่ดันลืมว่าเก็บไว้ตรงไหน
“กูเปิดตาได้ยัง”
“แปปนึงๆ” ภีมเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะวางทีวีก่อนจะเจอว่าของที่กำลังหาถูกวางอยู่ในนั้น “อะเปิดได้” น้ำเสียงตื้นเต้นเอ่ยบอกก่อนมือหนาจะคว้าผ้าปิดตาออกอย่างไว
ปุ้ง!
“ยินดีต้อนรับกลับครับคุณจอมพล!” ภีมดึงพลุกระดาษในมือก่อนจะตะโกนบอกอีกฝ่ายด้วยอาการดีใจเป็นที่สุด
“นี่มัน…อะไร?” ร่างสูงถามอย่างไม่เชื่อสายตา
“อ้าวคุณจำไม่ได้แล้วเหรอว่านี่คอนโดผม”
“กูจำได้แต่ที่กูไม่เข้าใจคือ…” ดวงตาคมมองไปยังแผ่นป้ายขนาดใหญ่ที่ถูกติดไว้ตรงประตูบานเลื่อนทางออกไปนอกระเบียง
'Welcome back to our home!' ตัวอักษรหลากสีที่ถูกอีกฝ่ายตกแต่งทำให้ร่างสูงรู้สึกตื้นตันจนพูดไม่ออก
“เพราะคุณต้องใส่เฝือกที่ขาอีกนานคงทำอะไรเองไม่สะดวกอีกอย่างคนที่บ้านของคุณก็ต้องดูแลจอมใจอยู่แล้วผมเลยอาสาพาคุณมาอยู่ที่นี่เพื่อดูแลแทนเอง” ภีมสาธยาย
“ดูแล?”
“ใช่มานี่สิผมจะให้ดูอะไร” ร่างโปร่งเข็นวีลแชร์ไปยังห้องนอนก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียงพลางพูดด้วยท่าทีที่ดูร่าเริงกว่าวันไหนๆ
“ผมเปลี่ยนผ้าปูเตียงเป็นสีครีมที่คุณชอบด้วยนะ เสื้อผ้าของคุณที่อยู่ในตู้ผมเองก็รีดให้ทุกตัวแล้ว”
“ภีม…” จอมพลเรียกชื่ออีกฝ่ายทว่าภีมกลับไม่สนใจเพราะร่างโปร่งก็ยังเดินไปโน่นมานี่เพื่อบอกสิ่งที่เตรียมไว้ให้กับอีกคนไม่หยุด
“ในตู้เย็นก็มีแต่ของที่คุณชอบตามที่จอมใจบอกกับผม”
“ภีม…”
“ในห้องน้ำผมก็ซื้อแปรงสีฟันและผ้าเช็ดตัวมาให้คุณแล้วนะ”
“ภีม!”
“หืม?” ร่างโปร่งชะงักก่อนจะหันไปมองหน้าจอมพลนิ่ง
“นี่มึงใช่คนเดียวกับที่เคยปฏิเสธกูเปล่าวะ?” ร่างสูงมองคนตรงหน้าด้วยอึ้งก่อนภีมจะเดินเข้าไปหาและถามขึ้นอย่างสงสัย
“ทำไมเหรอ?”
“มึงทำให้กู…”
“คุณไม่ชอบที่ผมเป็นแบบนี้?”
“เปล่ากูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” จอมพลปฏิเสธก่อนร่างสูงจะคายสิ่งที่ตัวเองกำลังรู้สึกออกมา “เพียงแต่ตอนนี้กูกำลัง…มีความสุข”
ภีมมองผู้ชายตรงหน้าด้วยแววตาอ่อนโยน
“ผมเองก็มีความสุขนะที่มีคุณมาอยู่ด้วย” ร่างโปร่งเข็นวีลแชร์ของ อีกฝ่ายออกมายังห้องรับแขกตามเดิม
“เหมือนกูเพิ่งแต่งงานเข้าหอเลยว่ะ” จอมพลว่าก่อนจะย้ายขึ้นมานั่งบนโซฟาโดยมีภีมคอยช่วยพยุง “เมียก็แม่งน่ารัก” ว่าเสร็จก็หยิกแก้มอีกคนไปหนึ่งที
“แต่ผมว่าวันนี้คุณน่ารักกว่า” จอมพลหุบยิ้มลงเมื่อภีมไม่เลิกแซว
“หิวหรือยังครับ” ภีมถาม
“ข้าวยังไม่หิว…” ร่างสูงตอบก่อนจะใช้แขนโอบคนข้างๆ เอาไว้พลางพูดสองแง่สามง่ามต่อ “หิวอย่างอื่นมากกว่า”
ภีมหดคอหนีอีกคนที่โน้มหน้าเข้ามาก่อนที่พวงแก้มทั้งสองข้างของ ร่างโปร่งจะขึ้นสี “ถ้าไม่หยุดทำตัวน่ารักเดี๋ยวกูก็ช็อตไฟฟ้าด้วยลำของกูซะหรอก” ร่างสูงแหย่จนภีมอดไม่ได้ที่จะปรามาสกลับ
“เหอะ! ยังไม่หายดีอย่างซ่านักเลยน่า”
“ถึงขาจะใส่เฝือกแต่กูก็ขย่มมึงได้แล้วกัน”
“บ้า! ปล่อยได้แล้วผมจะไปกับข้าว” ร่างโปร่งดิ้นหนีพลันเสียงสัญญาณเตือนจากโทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้น
ตึ่งดึ่งๆๆๆ
เสียงเตือนรัวๆ ของแอปพลิเคชั่นหนึ่งฉุดให้จอมพลขมวดคิ้วก่อนร่างสูงจะผละออกจากร่างโปร่งและล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงชุดนอนปิกาจูออกมาดูว่าเป็นใครที่ทักมา
“ใครครับ”
“ลูกค้า” จอมพลตอบไม่เต็มเสียงนักทั้งยังพยายามเบี่ยงตัวไม่ให้ภีมที่นั่งอยู่ข้างๆ ดูการสนทนาที่เกิดขึ้น
“ลูกค้าน่ะใคร?”
“ก็…ลูกค้า”
“ขอดูหน่อยครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก” ร่างสูงรีบพิมพ์บางอย่างกลับไปก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
“ถ้าแค่ลูกค้าก็เอามาให้ผมดูครับ”
“…” จอมพลทำหูทวนลม
“คุณจอมพล…” หากแต่น้ำเสียงและท่าทีที่เปลี่ยนไปของภีมกลับทำให้เขาที่ไม่อยากมีเรื่องทะเลาะยอมยื่นโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายแต่โดยดี
“พรุ่งนี้ริกาไปหาที่บริษัทนะคะ…นี่เธอไม่รู้เหรอว่าคุณต้องพักฟื้น” ภีมถามออกไปอย่างฉุนๆ เมื่อคนที่ทักจอมพลมาเมื่อครู่คือมาริกา
“กูบอกเขาเองแหละว่าพรุ่งนี้จะกลับไปทำงาน”
“ผมไม่ให้ไปนะ!”
“ภีมช่วงนี้งานกูยุ่งแค่หายไปเกือบสองอาทิตย์พนักงานก็วิ่งวุ่นกันพออยู่แล้วไหนยังจะมีเอกสารกองเท่าภูเขาอีก”
“อยากไปทำงานหรืออยากไปเจอเธอกันแน่” ภีมสวนอย่างงอนๆ จน ร่างสูงต้องรวบตัวอีกคนเข้ามากอดไว้อีกครั้ง
“ไม่เอาน่ากูมีแค่มึงคนเดียวกับริกากูคิดกับเขาแค่พี่น้อง”
“แต่เธอไม่ได้คิดกับคุณแค่พี่น้องน่ะสิครับ”
“ถ้างั้นพรุ่งนี้มึงก็ไปกับกูสิ” ร่างสูงเสนอ
“แต่ผมลาออกแล้วนะ”
“กูยังไม่ได้เซ็นต์อนุมัติให้มึงออกถือว่ามึงยังเป็นพนักงานของกูอยู่ อีกอย่างถึงมึงจะลาออกไปแล้วจริงๆ มึงก็ไปในฐานะอื่นได้”
“ฐานะอะไร?” ภีมถามอย่างสงสัย
“ทูนหัวของจอมพล”
ร่างโปร่งหน้าร้อนผ่าวเมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างใบหู
“ไม่คุยด้วยแล้ว!” ภีมผลักอีกคนออกอย่างเขินอายพลันจอมพลก็ใช้แขนแกร่งโอบรอบคออีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้ไปไหน
“เขินเหรอ?” จอมพลยิ้มมุมปากก่อนมือหนาจะถอดบางอย่างออกจากข้อมือตัวเองและสวมเข้าที่ข้อมือซ้ายอีกฝ่ายแทน
“อันเก่ามันหักเพราะกูแม่งบ้ากูเลยทำอันใหม่มาให้” ร่างโปร่งมองกำไลเงินเกลี้ยงที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษเขียนไว้ว่า You’re Mineบนข้อมือซ้ายก่อนดวงตากลมจะเงยหน้ามองไปยังจอมพล
“ของกูก็มีนะ” ร่างสูงชูข้อมือซ้ายของตัวเองที่มีกำไลอยู่อีกวงก่อนภีมจะคว้าแขนเขาเอาไว้และหมุนดูข้อความด้านบน
มันคือคำว่า…I’m Yours
“ไม่ยักรู้ว่าคุณก็มีมุมนี้กับเขาด้วย” จอมพลทำภีมแทบพูดไม่ออก
“ยังมีอีกหลายเรื่องที่มึงไม่รู้เกี่ยวกับตัวกู”ร่างสูงทำทีพูดประโยคของ อีกฝ่ายก่อนภีมจะย่นจมูกมองกลับด้วยท่าทียียวน
“เจ้าเล่ห์นักนะ” ภีมว่าพลางบีบจมูกคนข้างๆ อย่างหมั่นเขี้ยว “ขอบคุณมากเลยนะครับแต่ตอนนี้ปล่อยก่อนนะผมจะไปทำกับข้าวแล้ว”
“ค่อยทำน่า…ตอนนี้ทำกับกูก่อน” จอมพลอ้อน
“กับคุณไว้หายดีก่อนแล้วค่อยทำครับ”
“รอขนาดนั้นกูทรมานตายพอดี”
“ผมไม่ปลอยให้คุณตายง่ายๆ หรอกน่า” คำพูดนี้ฉุดให้ร่างสูงมองอีกคนกลับอย่างไม่เชื่อหูก่อนภีมจะชิงทาบริมฝีปากสีระเรื่อของตัวเองลงบนริมฝีปากของอีกฝ่าย
บทจูบอันแสนหวาบหวามเริ่มต้นเมื่อจอมพลจูบตอบด้วยลีลาที่เหนือชั้น ริมฝีปากเรียวเผยอรับลิ้นร้อนที่ส่งเข้ามาก่อนร่างสูงจะดูดดึงลิ้นของอีกฝ่ายราวกับมันเป็นของหวานรสชาติละมุนจนอยากจะลืมเลือน
“เอาไปแค่นี้ก่อนเนอะสัญญาว่าหายดีแล้วให้แน่ๆ” ภีมที่ผละริมฝีปากออกให้คำมั่นกับอีกคน
“สัญญาแล้วนะ?”
“อื้ม”
“กูแม่งโครตรักมึงเลยว่ะภีม” จอมพลหอมภีมกลับอีกฟอดใหญ่
“รู้แล้ว…ผมเองก็รักคุณครับคุณจอมพล เอาล่ะปล่อยได้แล้วจะไปทำกับข้าว” ภีมว่าก่อนร่างสูงจะยอมปล่อยเขาแต่โดยดี
“งั้นกูช่วย”
“ไม่ต้องนั่งรอที่นี่ก็พอ…”
เสียงพูดคุยของผู้ชายสองคนดังอบอวลไปถ้วนทั่วทั้งห้อง ภีมที่ยืนทำกับข้าวมองไปยังจอมพลที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักไม่ต่างอะไรกับอีกหนึ่งคนที่นั่งมองผู้ชายที่ตัวเขายกให้เป็น 'ศรีภรรยา' ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเช่นเดียวกัน
แม้ว่าเรื่องราวของทั้งคู่อาจเริ่มต้นมาจากความแค้น แต่ทว่าตอนนี้พื้นที่ทุกตารางวาภายในห้องกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ทั้งคู่มีให้กัน มันเป็นความรู้สึกที่…
ทำให้บ้าน กลายเป็น บ้าน
ชีวิตกลายเป็น ชีวิต หรือแม้กระทั่ง
ทำให้ความแค้น กลับกลายเป็น…ความรัก
-จบ-
จบลงแล้วนะคะสำหรับความรักระหว่าง จอมพล x ภีม
พระเอกอาจจะถูกกระทำน้อยไปหน่อยและอาจไม่ตรงใจนักอ่านในบางฉาก
กิ่งต้องขอโทษด้วยนะคะ ยังไงจะพยายามต่อไป แล้วพบกันใหม่ที่
เล่ห์กลอัศวิน ค่ะ
ปล.แต่เรื่องนี้ยังไม่จบและคิวโพสน่าจะหลังจากที่เว็บธัญวลัยจบแล้วค่ะ
(เพราะกิ่งโพสในนั้นเป็นหลัก) และอยากจะให้เว็บนั้นจบก่อนเนื่องจากมีระบบเหรียญด้วยค่ะ ^^
สำหรับ กงจักรจอมพล มีแบบเล่มกระดาษขายกับ สนพ Writer Book ค่ะ
หากใครอยากได้มาจับจองและอ่านเรื่องราวของทั้งคู่ต่อจากนี้กับตอนพิเศษ 4 ตอนคือ
โทษที 'ผู้ชายคนนี้' ผมหวง!
ผัวไม่อยู่หนู (เมีย) ร่าเริง
Bed War พี่ขอจัดหนัก
รักนายคนนี้ 24 ชั่วโมง
สามารถสั่งซื้อทาง Inbox แฟนเพจของทาง สนพ. ได้เลย >> Writer Book (https://www.facebook.com/writerbookyaoi/)
เล่มประกอบด้วยเนื้อหา 460+ หน้า ราคา 370 บาท+ที่คั่นและโปสการ์ด จร้าาาา
(https://scontent.fbkk5-6.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/20479854_10203484720314166_7505692746647436504_n.jpg?oh=e7c0b6b4de3141eeef933b33af85cce3&oe=59EE460A)
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: