ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
******************************************************************************
In The Shadows ' เงาหลอน ซ่อนรัก '
"ไปเลยไป!!"
"ไอ้ขยะ!"
"แกมันปิศาจ ไปตายซะ!!!"
ผมน้ำตาไหลออกมาช้าๆ ตัวสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดจากการถูกก้อนหินปาใส่
ผมจ้องมองเพื่อนๆ ที่ล้อมรอบตัวผมและตะโกนด่าผมด้วยความเกรี้ยวกราด
"มองอะไรของแก ไอ้ขี้โกหก!!"
"ป..ไป ให้พ้น ออกไป" ผมพูดพึมพำและน้ำตาไหลไม่หยุด จ้องมองไปข้างหน้า มองผ่านเพื่อนๆ
ไปยังผู้หญิงที่มีดวงตาสีขาว ผู้หญิงผมยาวที่ยืนอยู่ด้านหลังเพื่อนของผม...
"อ..ออกไปซะ" ผมร้องเสียงแหบแห้ง ทำใจกล้าพยายามไล่สิ่งชั่วร้ายนั้นออกไป
"นี่มึงกล้าไล่กูเหรอ" หนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นของผมตะโกนลั่นด้วยความโกรธ
พลั่ก!!
ผมถูกผลักให้ลงไปนอนกับพื้นของสนามเด็กเล่น จนเนื้อตัวมอมแมมไปทั้งแผลและดินทราย
"ไปเถอะ มันบ้า ไอ้ไวท์ ไอ้ปัญญาอ่อน" เด็กคนอื่นๆ ต่างยิ้มขำและชอบใจกับคำด่านั้น
แกร่ก แกร่กๆ
ผมเงยหน้าขึ้นมองคนอีกคนที่ยังไม่ได้เดินไป คนคนนั้นค่อยๆ หันลำคอมาช้าๆ ลำคอที่เหมือนกับกำลังส่งเสียงแปลกๆ ทุกจังหวะที่เคลื่อนไหว
ผมร้องไห้กับภาพที่เห็น รอยยิ้มของสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เป็นรอยยิ้มกว้างที่กว้างจนราวกับจะถึงใบหู เป็นรอยยิ้มที่น่าสยดสยอง
รอยยิ้มของผีร้าย...
******************************************************************************
PS. นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น โปรดใช้จักรยานในการอ่าน หุหุ
PS. เป็นแนวดราม่า โรแมนติก แฟนตาซี สยองขวัญ ไม่เรทมากค่ะ
PS. กดถูกใจหรือคอมเม้นเป็นกำลังใจให้นักเขียนบ้างนะคะ ขอบคุณค่ะ
:pig4: :L2:
เม้นแรก เอ้ย ไม่ใช่ละ-_-; //น่าติดตาม สู้ๆครับ
Shadows ที่ 39 ความมืดและแสงสว่าง
หัวใจที่อ่อนล้าเหมือนกำลังได้หยุดพัก ถึงแม้จะผ่านมาอีกหลายวันแล้ว แต่คนที่คอยอยู่เคียงข้างผมก็ยังคงไม่ไปไหน
วันนี้ ผมได้กลับมาเรียนแล้ว และคนที่มารับผมกับฟ่างกลับก็คือคนที่ดีกับผมเหลือเกินคนนั้น
"ฝนตกไม่หยุดเลยเนอะ หลายวันแล้วนะ" ฟ่างที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังกับผมก็เริ่มบ่นด้วยเสียงงึมงำ
"นั่นสิ แต่ก็ทำให้รู้สึกสดชื่นดีนะ"
"มองโลกในแง่บวกเกินไปอีกแล้วไวท์" ฟ่างดูไม่เห็นด้วยกับผม สีหน้าของเธอดูหมองลง และเหนื่อยล้ากว่าที่เคย
"ฟ่าง ยังไม่สบายอยู่เหรอ" ผมจ้องมองเธอชัดๆ และถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมถามเธอ แต่ทุกครั้ง เธอก็ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
"ม.ไม่นะ ฟ่างก็ปกติดี จริงนะๆ" เธอดูอึกอักไปชั่วขณะ ผมสังเกตว่าเธอดูแปลกไปจริงๆ
"หาหมอไหม เดี๋ยวไปส่งก็ได้นะ" คนที่กำลังขับรถหันมาถามพวกเรา พี่ตะวัน มักจะใจดีกับพวกเราและเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผม มันก็รู้สึกดีนะ แต่ก็รู้สึกเกรงใจมากด้วย ผมไม่มีอะไรเลยที่จะตอบแทนความแสนดีนี้
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฟ่างอยากกินขนมร้านพี่เบลล์มากกว่า"
"ฟ่าง ขนมน่ะกินเมื่อไหร่ก็ได้ อย่าดื้อเลยนะ"
"ก็ฟ่างไม่เป็นไรจริงๆ นี่นา"
"ตรวจเสร็จแล้วค่อยไปกินก็ยังไม่สายนะ" ผมยิ้มให้พี่ตะวันที่ช่วยเกลี้ยกล่อมอีกแรง
"นะฟ่าง ไม่นานหรอก"
"งืมมม ก็ได้" ผมยิ้มให้คำตอบของเพื่อน ยิ้มให้พี่ตะวันที่เปลี่ยนทิศทางมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลใกล้มหา'ลัย
สายฝนยังคงตกกระทบหน้าต่างอยู่ด้านนอก และไม่นานรถก็จอดลงที่ลานจอด พวกเราค่อยๆ ลงจากรถ กางร่ม และเดินฉิวไปที่ตัวอาคารสีขาวขนาดใหญ่
ฟ่างบอกให้ผมและพี่ตะวันรออยู่ที่โถงด้านหน้า มีมุมเล็กๆ มีเก้าอี้โซฟาสบายๆ ให้พวกเราได้นั่งรอกัน
"ดีจังเลยนะ ที่ฟ่างมีเพื่อนที่คอยเป็นห่วงแบบไวท์" ผมที่นั่งอยู่กับพี่ตะวันก็ถูกพูดชมเข้า ซึ่งผมก็รีบส่ายหน้าน้อยๆ ปฏิเสธทันที
"ไม่ใช่ครับ กลับกันเลย ผมต่างหากที่โชคดี" ความทรงจำเกี่ยวกับฟ่างทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ในชีวิตของผม มีไม่กี่ครั้งที่จะมีคนอยากเป็นเพื่อนด้วย และที่สำคัญที่สุดคือความจริงใจของฟ่างที่มีให้ผม เธอเป็นคนไม่กี่คน ที่เชื่อในตัวผม เข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น
สายลมที่ด้านนอกพัดโชย ทำให้ต้นไม้พลิ้วไหวตามแรง สายฝนที่เริ่มตกลงมานั้น มองดูเย็นชุ่มฉ่ำไม่ขาดสาย ผมเดินเข้าไปช้าๆ ยื่นมือแตะกระจกใส ดูสายน้ำเย็นที่ค่อยๆ ไหลผ่านลงสู่เบื้องล่าง
"วันนี้ ผนก็ตกอีกแล้ว" ไม่รู้ทำไม ถึงแม้ว่าความเย็นชุ่มฉ่ำนี้จะเป็นสิ่งที่ผมชอบ แต่ในหัวใจกลับหม่นหมอง หงอยเหงา เศร้าสร้อย
"ว่ากันว่า เทวดาร้องไห้เป็นสายฝนนะ"
คำพูดของคนด้านหลังนั้นทำให้มือของผมหยุดชะงัก ภาพของคนคนหนึ่งผุดขึ้นอย่างเด่นชัดในความทรงจำ
ปีกสีขาวของคนที่ผมแสนคิดถึง ใบหน้าของซิน ที่หยาดน้ำตาค่อยๆ หลั่งรินไหลออกมา
"ไวท์ เป็นอะไรหรือเปล่า" คนด้านหลังที่เห็นสีไม่ดีของผม ก็รีบเดินเข้ามา จับตัวผมพยุงไว้
"พี่ตะวัน" ผมที่เพิ่งได้รับรู้ถึงเหตุผลของสายฝนนั้น ก็ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะพูดเรื่องสำคัญออกไป ให้กับคนที่กำลังตั้งใจฟัง
"ขอบคุณนะครับที่คอยช่วยผม อยู่ข้างๆ ผม"
"พูดเรื่องอะไรน่ะ ทำไมอยู่ๆ ก็..."
"พี่ชอบผมใช่ไหม" คำพูดของผมทำให้พี่ตะวันหยุดชะงัก คนที่ดีแบบนี้ คนที่ผมไม่อยากทำให้เสียใจ แต่ว่ามันก็เป็นไปไม่ได้
"ใช่" ผมยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับคำพูดนั้น ถ้าหากว่าผมได้พบพี่ ก่อนหน้านี้ ก่อนที่เรื่องราวเลวร้ายทั้งหมดจะผ่านเข้ามา ก่อนที่หัวใจของผมจะเป็นของซิน บางที บางทีคนที่ผมอยากฝากหัวใจ คงอาจจะเป็นพี่ก็ได้
"ขอโทษนะครับ"
"พี่รู้อยู่แล้วล่ะ เขาคนนั้น คงเป็นคนที่สำคัญมาก" ผมยิ้มน้อยๆ กับคำพูดนั้น "แต่ไม่ว่ายังไง ถ้าเวลาไหนที่เราต้องการ จะมีพี่อยู่ตรงนี้เสมอ"
"ขอบคุณครับ แล้วก็...ขอโทษจริงๆ" ผมบอกพี่ตะวันด้วยใบหน้าหมองเศร้า แต่พี่เขาก็ทำเพียงแค่ยิ้ม พลางลูบหัวผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน
"อย่ามัวแต่ขอโทษเลย ดูนั่นสิ สายรุ้ง ขึ้นแล้วนะ"
ผมมองตามมือของคนข้างๆ ที่ชี้ออกไปด้านนอก ท้องฟ้าที่เคยดูมืดครึ้ม บัดนี้ทอแสงสีส้มสว่างตา สายรุ้งเจ็ดสี ปรากฎชัดบนฟากฟ้า มันช่างเป็นภาพ ที่งดงามจริงๆ
หลังจากที่ฟ่างตรวจร่างกายเสร็จเรียบร้อย พี่ตะวันผู้แสนใจดีก็พาพวกเรามาส่งที่ร้านกาแฟของพี่เบลล์
ผมถามฟ่างถึงเรื่องผลของการตรวจร่างกาย และฟ่างก็บอกว่าทุกอย่างโอเค ไม่มีอะไรผิดปกติ เพียงแต่เธอพักผ่อนน้อยเท่านั้น ซึ่งเมื่อได้ยินแบบนี้ ผมก็รู้สึกโล่งใจมาก
เมื่อกินขนมและดื่มเครื่องดื่มที่พี่เบลล์ยกมาให้หมดแล้ว ผมก็เริ่มที่จะหยิบจับทำงานช่วยพี่เบลล์ ผมมองดูฟ่างและพี่ตะวันที่นั่งคุยเล่นกันสักพัก และพี่ตะวันก็ต้องขอกลับก่อนด้วยเรื่องของงาน
"ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปส่งที่บ้าน" พี่ตะวันบอกผมด้วยรอยยิ้ม และไม่ลืมที่จะยื่นมือมาขยี้หัวผม
"ไม่เป็นไรครับ แล้วก็..."
"คำว่าขอโทษน่ะ ไม่อยากฟังแล้ว" พี่ตะวันดีดหน้าปากผมเบาๆ และเดินไปด้วยรอยยิ้มสว่างไสว "พรุ่งนี้จะไปรับนะ ในฐานะ...พี่ชาย" คำพูดนั้นทำให้ผมยิ้มได้ ผมรู้สึกดีขึ้น ที่ผมไม่ได้สูญเสียคนดีๆ แบบนี้ไป รอบๆ ตัวของผมตอนนี้ มีแต่คนที่ดีกับผมจริงๆ
"อะแฮ่ม ตัดเงินเดือนดีไหมเนี่ย" ผมตกใจทันทีที่ได้ยินเสียงจากด้านหลัง พี่เบลล์ยืนกอดอกยิ้มให้ผมแบบมีเลศนัยมองมา
"ทำไมถึงจะตัดละครับ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
"ก็...หมั่นไส้ส่วนตัว" พี่เบลล์ยักไหล่พลางเดินหนีเข้าไปในร้าน ผมไม่ค่อยเข้าใจเลยแฮะ
"ห้ามแกล้งไวท์นะคะ" เหมือนฟ่างที่นั่งอยู่จะได้ยิน เธอส่งเสียงใสและเดินเข้ามากอดคอผมทันทีเพื่อปกป้อง
"จ้าๆ ไม่แกล้ง แต่ว่าตอนนี้ ไปช่วยพี่ยกของที่หลังร้านก่อน" พี่เบลล์ไม่พูดเปล่าแต่เดินเข้ามาและดึงแขนผม แกล้งแหย่ฟ่างเหมือนกำลังยื้อแย่งตัวผม
"ไม่ได้ค่ะ ห้ามแย่งไวท์ไปน้า" ผมเริ่มหัวเราะและมองทั้งสองคนที่ทำตัวเหมือนเด็ก
"ฟ่าง พอเถอะ ผมต้องไปทำงานต่อนะ" ผมบอกฟ่างและหมุนตัวหลบมือของเธอ
"ต้องแบบนี้ ถึงจะคุ้มค่าจ้าง..." พี่เบลล์ได้ทีก็คว้าตัวผมไว้ แต่ว่าไม่รู้ทำไม เมื่อมือของพี่เบลล์และฟ่างแตะต้องโดนกัน พี่เบลล์ในตอนนี้หยุดชะงัก และทำสีหน้าน่ากลัวแปลกๆ
"พี่เบลล์" ผมเรียกพี่เบลล์ที่ยังคงจ้องมองฟ่าง ผมไม่เคยเห็นพี่เขามีสีหน้าแบบนี้เลย
"อ๋อ โทษที สงสัยไฟฟ้าสถิตย์ละมั้ง" พี่เบลล์ลูบมือตัวเองไปมา แต่ก็ยังคงจ้องมองฟ่าง
"วันนี้ได้ข่าวว่าไปตรวจร่างกายมาเหรอ แล้วเป็นไง" ฟ่างดูมึนๆ งงๆ กับปฏิกิริยาของพี่เบลล์เช่นกัน ผมจึงคิดว่าผมควรจะตอบแทนเธอ
"ใช่ครับ ปกติดี แค่พักผ่อนน้อย"
"เหรอ เธอนอนไม่หลับมากี่วันแล้ว" พี่เบลล์ยังคงทำสีหน้าจริงจัง
"เธอหลงๆ ลืมๆ ไม่รู้ว่าตัวกำลังทำอะไร อยู่ที่ไหนหรือเปล่า" ผมมองเพื่อนที่เริ่มดูตื่นตกใจกับคำถาม เธอถอยหลังหนีจากพี่เบลล์ด้วยสีหน้าที่ดูซีดลง
"ฟ่าง" ผมเรียกเพื่อนและดึงมือเธอเอาไว้ แต่เธอก็ดูตื่นกลัวมากขึ้น
"พี่เบลล์ เดี๋ยวก่อนครับ นี่มันเรื่องอะไรกัน" ผมตัดสินใจปกป้องเพื่อนจากเจ้านายของผม ดึงเพื่อนให้มาหลบข้างหลัง
"ทำไมเธอถึงไม่บอกเรื่องนี้กับไวท์ล่ะ เธอก็น่าจะรู้ว่าเธอกำลังเผชิญกับอะไร" พี่เบลล์เหมือนไม่ได้พูดกับผม แต่กำลังพูดกับฟ่างที่อยู่ด้านหลัง
"ฟ่าง"
"ไม่นะ ฟ่างควบคุมมันได้" ผมหันไปมองเพื่อน ฟ่างหลับตาแน่นดูไม่เป็นตัวของตัวเอง
"เธอคุมมันไม่ได้หรอก มันมีอำนาจเหนือเธอ"
"ไม่" ฟ่างเริ่มพูดเบาๆ กับตัวเองพลางถอยหลังออกไปไกล ผมมองเธอสลับกับพี่เบลล์ที่เริ่มบอกขอโทษลูกค้าและเชิญให้ทุกคนออกจากร้าน
ความรู้สึกเก่าๆ ความกลัว ทำให้หัวใจเริ่มเต้นรัว อย่าบอกนะว่า ในตัวของฟ่างนั้น
"กล้ามากที่เข้ามาในเขตแดนนี้" พี่เบลล์ปิดประตูร้านและหันกลับมาพูดด้วยเสียงแข็งกร้าว แต่ด้วยสัญชาติญาณของผมที่ต้องการปกป้องเพื่อน มันทำให้ผมก้าวเข้าไปบดบังตัวเพื่อนอีกครั้ง
"เดี๋ยวก่อนครับ นี่อาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้"
"จริงๆ นายก็สงสัยอยู่ไม่ใช่เหรอ ไวท์ นายรู้จักมันดีกว่าใคร" พี่เบลล์ยังคงมีท่าทีสบายๆ ยืนอยู่ตรงหน้า
"รู้จักดี...พี่พูดถึงใคร"
"ถอยไป"
"ไม่ เดี๋ยวก่อน ถ้าพี่คิดผิดล่ะ" ผมยังคงลังเล ผมเป็นห่วงฟ่าง ผมไม่รู้ว่าพี่เขาคิดจะทำอะไร
"อย่างที่ซินบอก นายนี่มัน..." ชื่อของคนที่ไม่คิดว่าจะได้ยินกลับออกมาจากคนที่ใกล้ชิด ผมที่ยืนแน่วแน่อยู่ตรงหน้าเพื่อนนั้น สองขาค่อยๆ ก้าวออกไป และจับลงที่เสื้อของคนตรงหน้า
"พี่เป็นใคร รู้จักซินได้ยังไง"
"นายคิดว่าบนโลกนี้มีแต่ซาตานเหรอ"
หลังคำพูดของพี่เบลล์ มีดในครัวหลายเล่มก็ลอยฉิวขึ้นจากเคาน์เตอร์และพุ่งตรงมายังร่างกายของผม แต่ว่าการกระทำนั้นก็ไร้ผล เพราะว่าเพียงพี่เขาสบัดมือเล็กน้อย อาวุธเหล่านั้นก็ร่วงกราวลงบนพื้น
ผมตกใจรีบหันกลับไปมองต้นตอของรังสีอาฆาตนั้น และก็ต้องพบว่า ตอนนี้ฟ่าง ไม่ใช่ฟ่างอีกแล้ว
"อีกนิดเดียว แค่นิดเดียว"
"ฟ่าง" ผมเรียกเพื่อนเสียงสั่น ภาพตรงหน้าทำให้ผมทั้งกลัวและเสียใจ ตอนนี้ใบหน้าของฟ่างเป็นเงาดำริ้วๆ ดวงตาสีแดง และปากที่มีแต่เขี้ยว เป็นปิศาจที่น่ากลัวยิ่งกว่าที่เคยพบเห็นมา
"มันอาจจะไม่ได้นิดเดียวแบบที่แกคิดก็ได้ หลงตัวเองเกินไปไหม" พี่เบลล์ดูไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย แต่กำลังเหมือนโกรธมากกว่า
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก ไวท์เป็นของฉัน" เสียงคำรามต่ำที่ฟังยากจากร่างของฟ่าง ทำให้รู้ว่านั่นไม่ใช่เพื่อนของผมอีกแล้ว ผมเหนื่อยเหลือเกิน ทำไมถึงไม่ยอมแพ้ไปสักที
"ผมไม่ใช่ของคุณ ไม่เคยเป็น" ผมพูดอย่างหนักแน่น ทั้งโกรธทั้งกลัว ทั้งเป็นห่วงเพื่อน แต่ก็รู้สึกเบาใจลงเมื่ออยู่กับพี่เบลล์
"ได้ยินไหม ยังจะหน้าด้านไปไหน ทำไมต้องยึดติดเด็กคนนี้ขนาดนั้น"
"ไวท์ มากับฉันเถอะ หมอนั่นช่วยเธอไม่ได้หรอก" ปิศาจตรงหน้าเมินคำถามของพี่เบลล์และจ้องมองผม แววตาและใบหน้ากลับสู่ปกติเช่นเดิม เป็นฟ่างที่ผมรู้จักดี
"ไวท์ พี่รู้ว่าเราไม่ได้โง่ ปิดหูปิดตาไว้ อย่าให้มันหลอกได้" พี่เบลล์อยู่ข้างๆ และคอยบอกผม
"ไวท์ ฉันจะเตือนอีกครั้ง หมอนั่นช่วยเธอไม่ได้ ไม่มีใครช่วยเธอได้ อยากให้เพื่อน อยากให้ครอบครัวต้องเจ็บปวด อยากให้พวกเขาตายงั้นเหรอ" คำพูดที่ทำให้หัวใจของผมสั่นไหว ดังมาจากปิศาจร้ายที่สิงอยู่ในร่างเพื่อนที่แสนสำคัญของผม
งั้นเหรอ มันคงเป็นแบบนั้นจริงๆ ใช่ไหม ถ้าหากผม ยอมแพ้ตอนนี้ ทุกคนก็จะอยู่กันได้อย่างมีความสุข
"ไวท์!" พี่เบลล์เริ่มเสียงดังขึ้นเมื่อขาของผมเริ่มก้าวเดินไปตรงหน้า
ผมไม่รู้ ตัวผมนั้นมีอะไรถึงทำให้ปิศาจตนนี้ต้องการผมนัก ดวงตาของผมราวกับเริ่มมองไม่เห็นสิ่งใด ขาของผมค่อยๆ ก้าวเดินไปตรงหน้า ผมควบคุมตัวเองไม่ได้...
"อย่างนั้นแหละไวท์ เด็กดี เธอเป็นคนที่ฉันต้องการมากกว่าใคร" รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าสวยของฟ่าง ผมยิ้มให้เธอ เดินเข้าไปหาเธอ เพื่อนของผม เพื่อนรัก...
"ตั้งสติซะ! คิดว่าซิน ต้องการแบบนี้งั้นเหรอ" คำพูดหนึ่งจากพี่เบลล์ทำให้ขาของผมหยุดชะงัก ชื่อนี้มีความหมาย มีอิทธิพลต่อผมมากมายนัก "นายกำลังดูถูกซิน สิ่งที่ซิน ตั้งใจทำเพื่อนาย"
ไม่ ไม่มีทาง ผมไม่มีทางทำแบบนั้น
"หึ ซินงั้นเหรอ ไอ้ซาตานจอมปลอมนั่นมันทำอะไรให้เธองั้นเหรอ ไหนล่ะ ถ้ามันรักและปกป้องเธอนักหนา แล้วไหนล่ะ มันอยู่ที่ไหน" คำพูดของปิศาจตรงหน้าทำให้น้ำตาของผมไหลรินออกมา นั่นสินะ ทำไมล่ะ ทำไมซินถึงจากผมไป ทำไมถึงไม่อยู่เคียงข้างผม
"ไวท์ นายไม่เชื่อในตัวซินงั้นเหรอ" พี่เบลล์ถามผมเสียงเรียบ ใบหน้าของฟ่างที่ดูนิ่งสงบ เริ่มกลับมาเป็นปิศาจร้ายอีกครั้ง
"อย่าโง่ไปหน่อยเลย ไอ้ปิศาจนั่นมันไม่มีทางทำอะไรได้ ตัวตนของมันสวรรค์ชังนรกก็ไม่เหลียวแล" เสียงคำรามด้วยความโกรธของปิศาจร้ายทำให้ข้าวของในร้านสั่นสะเทือน ท้องฟ้าด้านนอกแปรปรวนราวกับมีพายุ ถึงแม้จะได้ยินคำพูดบาดใจนั่น แต่ก็ไม่ทำให้ผม หวั่นไหวอีกแล้ว
"ที่แกพูดน่ะผิดแล้ว ซินมีค่ามากกว่านั้น ซินปกป้องผม จากปิศาจชั้นต่ำอย่างแกได้" คำพูดของผมทำให้ปิศาจนาธัสแทบคลั่ง ผมเจ็บปวดที่ต้องเห็นร่างของเพื่อนถูกครอบงำ แต่ว่า ผมจะยอมแพ้ไม่ได้ เพื่อซิน เพื่อคนคนเดียวที่ผมเชื่อหมดใจ
"ถ้าอย่างนั้นไวท์ ความโง่ของเธอ ทำให้ทุกคนต้องตาย!" เสียงและแรงอาฆาตทำให้กระจกทุกบานในร้านแตกกระจาย แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผมก็ยังยืนหยัดอย่างมั่นคง
ผมจะไม่กลัว เพราะผมเชื่อว่าซิน จะต้องปกป้องผมได้แน่ เหมือนที่เป็นมาเสมอ
*****************************************************
หลังจากที่ห่างหายไปนานกว่า 7 เดือนตอนนี้นักเขียนกลับมาอัพเรื่องนี้แล้วนะคะ ใครลืมเนื้อเรื่องก็อ่านทวนใหม่ตั้งแต่ต้นได้ค่ะ
ต้องกราบขออภัยที่ให้รอนานนะคะ ส่วนใครที่รอเรื่องนี้ในแบบรูปเล่ม ก็ขอให้รอฟังข่าวต่อไปน้า มีแน่นอนค่ะ!!