ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
_________________________
#ใครเขาจะไปทนกับมึง
ด่าคนอื่นว่าร่าน แต่ตัวเองเสือกไปมีอะไรกับชาวบ้าน
เป็นบุรุษที่ไม่รู้จักพอ
“ใครเขาจะไปทนกับมึง”
เนื้อหาที่อัพแล้วมีชื่อตอน
1. คนแพศยา 1 – 2 END
2. เพียงนิรันดิ์ END
3. จดจำไม่รู้ลืม END
4. มิอาจหวนคืน (ภาคต่อจดจำไม่รู้ลืม END)
5. ดูนี่นะ END
ุ6. อีกตัวตน END -----> *อยู่หน้าสอง*
ึ7. ไม่ใช่นางเอก 1 - 5 End
จดจำไม่รู้ลืม : มิอาจหวนคืน (END)
กับบางสิ่งบางอย่าง...
ต่อให้อยากจะครอบครองอะไรกันนักหนา
ผมก็พร้อมที่จะมีมัน…
ไม่ว่าจะเงินทอง…
ความมั่นคงในชีวิต…
ความเจริญก้าวหน้าในอาชีพการงาน…
ไม่แม้กระทั่งความรัก…
ผมได้มันทุกสิ่ง
ต่อให้จะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวจากคนที่รัก…
ฉุกคิดนอกใจภรรยาที่คบมาห้าปี…
เพียงเพราะไปเห็นสิ่งสวยงามที่ล่อตา…
สิ่งเหล่านั้นมันก็แค่ผิวเผิน
มันก็แค่ผิวเผินจริงๆ
จนคุณเอ่ยปากบอกเลิก…
กลับเป็นผมเองที่ไม่ยินยอม
อยากกักเก็บคุณเอาไว้
ไม่อยากให้คุณห่างหายไปไหนเลย…
อยากจะให้อยู่ข้างกายผมไปนานๆ…
แต่คุณย้ำชัดทุกถ้อยคำ
ว่าอยากจะเลิกกับผม…
บอกกับผมว่าให้ไปดูแลผู้หญิงคนนั้นเถอะ…
สาเหตุเพียงเพราะคุณรับรู้เข้าแล้ว…
เข้าใจถึงความชั่วของผู้ชายคนนึงเข้าให้แล้ว
แอบคบกับสตรีคนนึง…
ที่ทำให้เธอต้องตั้งท้อง…
ทุกวันนี้คุณถึงได้เป็นเช่นนี้
ได้แต่นอนอิดออดอยู่บนผืนเตียง
สีหน้าเหมือนตุ๊กตาไขลานที่สิ้นสุดการเคลื่อนไหว…
แววตาของคุณหม่นแสง
ท่าทางนั้นดูหม่นหมอง
ไร้การแต่งแต้มบนใบหน้า
ไม่มีสิ่งประดับประดาของคราบน้ำตา…
ไม่มีความสุข
ไม่มีรอยยิ้ม
ไม่มีเสียงหัวเราะ
ไม่มีคำพูด
ไม่มี…
ไม่มีอีกต่อไป
ไม่มีอีกแล้วจริงๆ…
เรียวขาของคุณมีโซ่ตรวนที่กักเอาไว้
สาเหตุเพียงเพราะผมไม่อยากให้คุณหลีกหนีไปไหน…
ทุกครั้งที่ต้องเสพสมกับคุณ
เรือนกายที่ผมพร่ำเพ้อนักหนา
บ่งบอกให้คุณได้รับทราบ
ว่ามันสวย
ว่ามันเนียน
ว่ามันขาวนวลลออ
ว่ามันเซ็กซี่
พร่ำเพ้อเหมือนผู้ชายที่ลุ่มหลงในเรือนร่างอรชร
แต่สิ่งที่พูดออกไปในการรำพัน
ล้วนไม่บิดเบือนแต่อย่างใด…
คุณสวยจริงๆ นะ
ต่อให้จะทำสีหน้าแบบนี้
คุณก็ดูสวยจริงๆ…
แต่ผมไม่ชอบเลย…
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยสักนิด
ทั้งที่การกระทำ
และคำพูดของผมคนนี้
ขัดแย้งสิ้นดี…
เพราะไม่รู้ซึ้งถึงผลลัพธ์ที่ตามมา…
“กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”
กลับมาเป็นคุณคนเดิม…
ผมพร่ำวิงวอน
กล่าวให้คนบนเตียงได้รับรู้
ทว่าไม่มีการตอบสนองใดๆ ตอบกลับมา…
ทำให้ผมรู้สึกโกรธจัด
แอบคิดว่าคุณกำลังทำท่าทางตายด้าน
ยั่วโมโหให้ผมคนนี้มีนิสัยดิบเถื่อน
ผมจึงปู้ยี้ปู้ยำคุณอีกหน
อัดกระแทกไปที่ร่องหลืบเน้นๆ
“ครางออกมา !”
สั่งอย่างเหนือสิทธิ์
ราวกับมีอิทธิพลที่เหนือชั้น
มีสิทธิ์ครอบครองทุกอณูในกายา
ไม่แม้กระทั่งจิตวิญญาณที่ควรได้รับ
ผมอยากได้แฟนคนเดิมกลับมา
ต่อให้ผมจะเหี้ยบัดซบขนาดไหนก็ตามที…
ต่อให้จะดูชั่วช้า
เลวทรามต่อหน้าผู้คน…
ผมก็ไม่สนใจ
แต่ขอแค่เพียงอย่างเดียว…
อย่าทำตัวแบบนี้…
อย่าทำหน้าเหมือนคนไร้ชีวิตแบบนี้…
ทุกครั้งที่ร่างกายคุณถูกกระแทกกระทั้น
ท่วงท่าหยาบโลนจี้จุดกระสันภายใน
คุณก็ไม่ยอมร่ำร้องเลยสักนิด
ไม่มีเสียงสักแอะ
มีแต่ร่างกายร้อนชื้นที่ผุดเหงื่อ
มือไม้ปล่อยทิ้งปานไร้วิญญาณ
ชักชวนให้หมดอารมณ์
จึงได้แต่พลิกกายคุณเข้ามาขึ้นคร่อม
สอบสะโพกรัวแรงใส่คนเบื้องบน…
คาดหวังให้คุณร่ำไห้…
เพราะถ้าหากเป็นคราก่อน…
คงกรีดร้องครวญครางดังลั่น
ใบหน้าของคุณคงยั่วเย้าในตัณหา
ริมฝีปากสีแดงฉ่ำจะร่ำร้องพรรณนา
แต่บัดนี้เรียบนิ่ง…
ราวกับจิตวิญญาณได้ถูกปลิดปลิว
ลอยละลิ่วไปที่ไหนสักแห่ง…
เสมือนคุณหลุดพ้นจากวงโคจร
ทิ้งไว้แค่เรือนร่างให้ผมครอบครอง
ทุกครั้งที่เสร็จสิ้นกามารมณ์
ผมจะออกไปยืนข้างนอก
จุดบุหรี่ขึ้นสูบ
แค่อึกเดียวก็พลอยสำลัก
หน่วยน้ำตาก็คลอเบ้า
ความเป็นลูกผู้ชายจึงเจือจาง
มีเสียงร้องเจ็บใจขึ้นมาทันที
“ฮึก”
ไม่ชอบเลย…
คุณกำลังทำให้ผมอ่อนแอ
ย้อนไปจะไม่ทำเช่นนี้…
จะไม่มีวันหักหลังคุณเลย
.
.
.
กระทั่งวันนี้เป็นวันเกิดคุณ…
ผมที่ทำอาหารไม่เป็น…
จึงสั่งอาหารในโรงแรมสุดหรู
พวกสเต๊กที่คุณชอบรับประทานนักหนา
ผมตั้งใจมากนะ…
คาดหวังให้คุณรับรู้
ว่าผมก็ไม่ได้หลงลืมวันเกิดของคุณ…
ต่อให้ผมจะต้องไปมาหาสู่กับใครอีกคน
แม้ใจนึงจะชอบเธอ
แต่อีกใจนึงก็รักคุณมากกว่า
มันเป็นความเห็นแก่ตัวของผู้ชายคนนี้
ผมได้แต่สะบัดความคิด
พินิจมองความเรียบร้อยบนโต๊ะสีขาว
มีดที่แล่เนื้อ
เทียนหอมที่ถูกจุด
ไวน์ชั้นเลิศที่เตรียมเอาไว้
เพอร์เฟคเป็นที่พอใจ
ผมจึงประคองคุณเข้ามา
นั่งลงบนเก้าอี้
เราจะได้ใช้เวลาด้วยกัน
เพราะนี่มันก็เกือบเดือนแล้ว…
ที่ผมกักขังคุณเอาไว้
ไร้อิสระเสรี
ไร้การพบเจอต่อหน้าผู้คน
อยู่แต่บ้าน
ทำได้แค่นอน
ดูหนังไปพลาง
ผมให้คุณได้แค่นั้น…
ไม่สามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้เลย
เรียกว่าเป็นนรกบนดินสำหรับใครบางคน…
เพราะรู้เป็นที่แน่แท้…
ว่าขืนปล่อยคุณออกไป
คนอย่างคุณต้องห่างหายไป
จากตัวผมตลอดกาล…
ฉะนั้นผมจึงแบกรับความเจ็บปวดนี้ไว้
แม้จะได้แค่กาย…
แต่ก็ขอครอบครอง…
มองคุณที่เริ่มแล่เนื้อเข้าปาก
แต่อิริยาบถเชื่องช้าอืดอาดยิ่งนัก
สีหน้าซีดขาวปานกระดาษ
แสดงการเคลื่อนไหวที่แสนเบื่อหน่าย
ทำตัวเหมือนตุ๊กตาที่ถูกชักใย
ผมจ้องหน้าคุณ…
ใจหายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไม่เคยคุ้นชินเลยสักนิด…
พอเห็นคุณทานได้
ผมก็ก้มลงไปใช้มีดแล่เนื้อ
เคี้ยวหมุบหมับข้างในโพรงปาก
ใช้ฟันบดขยี้ความนุ่มหยุ่นที่หลอมละลาย
จู่ๆ คุณก็หยุดนิ่ง
ช้อนตามองผม
แหงนหน้าขึ้นดุลพินิจ…
ผมขมวดคิ้วแปลกใจ
กับแววตาที่คุณใช้
คล้ายคุณกำลังไตร่ตรองความคิด
ทบทวนบางสิ่ง…
อยู่ภายในใจ
หัวใจของผมก็พลันถูกกระชาก
ดวงตาเบิกกว้างกับสิ่งที่เห็น
เหมือนโดนฟ้าผ่าแสกเข้าที่กลางกบาล
ขนลุกซู่กับสิ่งที่เจอ
ผมจดจำได้อย่างละเอียดถี่ถ้วน
ท่วงท่าที่คุณทำ
อิริยาบถที่คุณเคลื่อนไหว
สีหน้าของคุณไร้อารมณ์
ไม่มีรอยยิ้มยี่หระใดๆ ทั้งสิ้น
คมมีดที่เคยใช้ในการหั่นสเต๊ก
บัดนี้มีดสแตนเลสจึงฉวัดเฉวียน
ปัดผ่านที่ผิวเนื้อ
เชือดเฉือนที่ลำคอ
วาดผ่านที่เรียวคอระหง
ฝังลึกจนผิวเนื้อฉีดขาด
รอยกรีดกรายจึงเด่นชัด
หยาดโลหิตจึงพุ่งกระฉูด
เสมือนน้ำก๊อกที่รั่วไหล
แต่ไร้เสียงขาดอากาศหายใจจากใครบางคน…
นอกจากสีหน้าที่เบิกตามอง…
ไม่มีเสียงสักอึกเดียว
คุณเหมือนคนไม่แยแส
ไม่มีแม้กระทั่งความเจ็บปวดที่ฉายชัด
พลอยให้ผมขนลุกเกลียว
หน้าถอดสี
หัวใจบีบหดแน่น
ราวกับว่า…
มีมือของคุณเข้ามากอบกุม
จับตรึงมันให้หยุดเต้นเร่า
และปล่อยในบางจังหวะให้หายใจหายคอ
ทว่าผมก็หายใจไม่ออกนัก
เสมือนว่า…
เป็นผมเองที่ถูกคุณเชือด
ที่รัก…
มือของคุณนั้นไร้เรี่ยวแรง
ใบหน้าตกกระแทกกับจานชามดังลั่น
มีเลือดไหลเจิ่งนองเต็มไปหมด…
“ไม่…”
ไม่จริง
“ไม่นะ ไม่ !!”
ไม่เอาแบบนี้
คุณไม่ควรทำแบบนี้…
ผมเหมือนเด็กที่งอแง
เด็กที่อยากจะได้อะไรก็ต้องได้…
คุณกำลังทำให้ผมรู้สึกเช่นนั้น…
ความรู้สึกที่ไม่มีคนที่รัก
สิ่งล้ำค่าหายไปเหมือนถูกแย่งชิง
พระเจ้า…
ไม่เอา
อย่าพาคุณไป
ได้โปรด…
ผมรีบลุกพรวดวิ่งไปหา
จับร่างที่นอนฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะ
โอบประคองร่างของคุณลงมาที่พื้น
ช้อนตัวคุณให้นั่งอยู่ที่ตัก
จ้องมองสิ่งที่ดันแปรผัน…
ไร้ลมหายใจที่ดันผ่อนผัน
ไร้การเคลื่อนไหวจากใจจริง
หัวใจของคุณไม่เต้นแล้ว…
ลำตัวก็ซีดขาว…
มีเลือดที่ไหลจากคอไม่หยุดหย่อน
ผมพยายามเอามืออุดมันเอาไว้
มันก็ดันหลามไหลลอดผ่านนิ้วมือ
กายของคุณก็เย็นยะเยือก…
เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนคราบเลือดสีแดงก่ำ
เหนียวหนืดเลอะตามตัวคุณ
“อ๊ากกกกกก !!”
ผมกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
นึกโกรธตัวเอง
นึกอยากทำร้ายตัวเอง
สิ่งสำคัญมันหายไปแล้ว
มันฉุดรั้งไม่ได้อีกต่อไปแล้ว…
คุณไม่หลงเหลืออะไรให้ผมเลย…
นอกจากความรู้สึกพรรค์นี้
ความเดียวดาย
ความสิ้นหวัง
ความต้องการ
ความรัก
ผมแค่อยากมีคุณอยู่เคียงข้างแท้ๆ…
อยากจะใช้ชีวิตด้วยกันไปจนแก่เฒ่า
“ตื่น ฮึก ตื่น ! คุณอย่าไป อย่าไปจากผม”
กลับมาหาผมเถอะ
ได้โปรด…
อย่าทำแบบนี้เลยที่รัก
“ได้โปรดอย่าตาย !!”
ผมรักคุณมากนะ
รักคุณมากจริงๆ
“ผมรักคุณ ผมรักคุณ ฮือออ ผมขอโทษ อึก ผมขอโทษ !!”
ได้แต่กอดร่างนี้เอาไว้
กอดรัดแน่นให้แนบชิดกับลำตัวของผม
ประคองใบหน้าของคุณให้ซุกอยู่ที่แผงอก
ขณะที่ใบหน้าของผมนั้นก็แนบอิง…
น้ำตาไหลพรากเหมือนสายธาร
ก้มลงจูบซับที่ข้างขมับของคุณแน่น
คำบอกรักสักครึ่งคำที่ผ่านมา…
ผมก็ไม่ได้ทำ
ความอบอุ่นที่อยากมอบให้…
ก็ดันไม่ได้ใช้
มีแต่ฐิทิที่เห็นแก่ตัว…
คุณกำลังย้ำเตือนให้ผมรับรู้
ว่ามันสายเกินแก้
ตอกย้ำให้คนที่ไร้จิตสำนึก
เริ่มรู้สึกผิดชอบชั่วดี
เสมือนทุกๆ วันที่ผ่านมา…
คุณอยากให้ผมรู้ซึ้งถึงความสิ้นหวัง
สิ่งที่คุณใช้อากัปกิริยา…
นับจากนี้ล้วนเข้าใจแจ่มแจ้ง
ผมถึงหายใจไม่ค่อยออกนี่ไง…
มือไม้พลอยสั่นระริก
เอนตัวไปมาขณะโอบกอดเรือนร่าง
ทำท่าเหมือนแม่ที่คอยกล่อมลูก
ร้องเพลงให้คุณฟัง…
แต่ดันผันแปรเป็นร้องไห้
พร่ำเพ้อเป็นคนบ้า…
คล้ายคนไร้สติ
“อย่าไป อย่าไปจากผม”
กลัวไปหมดเลย
กลัวเหลือเกินที่รัก
เกลียดเหลือเกิน
เกลียดในสิ่งที่ตนเองได้พึงกระทำ
ได้แต่ด่าทอตนเองเอาไว้
ว่าพอใจหรือยัง…
สาแก่ใจมึงหรือยัง
นอกใจเขาแท้ๆ
ถึงทำให้เขาเป็นแบบนี้
คงต้องจดจำไปจนตาย
จดจำไม่รู้ลืมกับสิ่งที่เห็น
ให้มันตรากตรำในห้วงความคิด
ระลึกได้ในยามใช้ชีวิต
ทุกลมหายใจที่ต้องสูดอากาศเข้าปอด
มันจะมีแค่คุณ…
คุณที่ทิ่มแทงในใจผมผู้นี้
เสี้ยววินาทีคงเห็นภาพคุณทุกเวลา
แจ่มชัด…
หลอกหลอนปั่นประสาท
ตราตรึงราวกับฝันร้ายที่ไม่สามารถหลุดพ้น
กลิ่นหอมของคุณที่เคยลอบดม
นับจากนี้คงเจือจางไม่ทันเชยชมอีกยาวนาน
ไม่สามารถย้อนไปแก้ไขได้อีกถาวรตลอดกาล…
ผมไม่ต้องการแบบนั้นเลย…
สาเหตุเพียงเพราะผม…
เพราะผมไม่ยอมเลิก
เพราะผมไม่ยอมปล่อย
ยื้อคุณเอาไว้เหมือนพวกกักขฬะ
กักขังคุณเหมือนกับนกที่อยู่ในกรง…
คุณจึงตอบแทนด้วยจุดจบเช่นนี้
.
.
.
นับตั้งแต่นั้นมา…
อาการของผมแย่ลงทุกที
ทุกครั้งได้แต่สาละวน…
ดูคลิปแต่งงานของพวกเรา
ผมทรมานเหลือเกินนัก
หัวใจเหมือนจะแหลกสลาย
ร่างกายผอมซูบจนคนรอบข้างนึกเป็นห่วง
ใต้ตาก็ดำคล้ำ…
ความหล่อเหลาก็หม่นหมอง
มีแต่หนวดเคราที่ผุดขึ้น
เขียวครึ้มเด่นชัด
ผมเหมือนคนอดหลับอดนอนเหลือเกินคุณ
คิดถึงคุณทุกเวลาเหลือเกินนัก
ร้องไห้ตลอดเวลาเลย
ขนาดหลับก็หลับไม่เต็มอิ่ม
หลับไม่สนิทเลยสักนิด
สะดุ้งตื่นขึ้นมาทุกครั้ง
ร่างกายก็มีหยาดเหงื่อผุดไหล
ทั้งที่ภายในห้องเย็นฉ่ำ
แต่ภายในนั้นร้อนรุ่ม…
หัวใจตีบร้าวเหมือนหายใจไม่ค่อยออก
หมอบอกกับผมว่ามันคือโรคแพนิค
มันช่างแสนจะทรมาณ
ผมเหมือนคนไร้ชีวิตไม่ต่างจากคุณ
สีหน้าของคุณที่ผมเคยเห็น
ท่าทีของคุณที่ผมเคยเจอ
ราวกับวันนี้…
เป็นคุณในวันนั้น
มือถือก็มีข้อความส่งเข้ามา
ทุกคนล้วนให้กำลังใจผมทั้งสิ้น
ไม่รู้ถึงต้นสายปลายเหตุที่แท้จริง
ว่ามันเป็นเพราะผมเอง…
เพราะผมเองแท้ๆ ที่ทำกับคุณ…
เป็นผมเองที่กักขังหน่วงเหนี่ยว…
เจ็บปวดเหลือเกินนัก
แบกรับความรู้สึกที่ต้องตื่นมาร้องไห้…
ไม่ไหวอีกต่อไป…
อาการแพนิคแย่ลงทุกที
ไม่กล้าจะกลับไปเยือนถิ่นฐานเลยสักนิด
สถานที่ที่คุณตาย…
บ้านของพวกเรา…
ผมไม่กล้าลอบมองมันเลย…
ผมจึงหยัดกายขึ้น…
ซวนเซเหมือนจะล้ม
พลางเดินมาที่โต๊ะ
ยื่นมือจับปากกา…
ขีดเขียนจรดใส่กระดาษ
ตราประทับเป็นการปิดท้าย
ส่งข้อความถึงครอบครัว
ส่งทอดตำแหน่งให้แก่ใครบางคน
รวมไปถึงมรดกที่มอบให้ผู้หญิง
เพื่อส่งทอดให้แก่ลูก
ผมไม่คิดจะเหลืออะไรไว้…
ขนาดผู้หญิงคนนั้นก็ทิ้งผม
นับตั้งแต่รู้ว่าคุณตายไป
เธอก็แช่งผมใหญ่
ตบตีผมจนแสบพล่าน…
ผมจึงประจักษ์…
ว่าสมควรแล้ว
ไม่มีใครดีเท่าคุณอีกแล้ว…
และผมก็ไม่ควรได้รับอะไรเลย
ไม่แม้กระทั่ง…
ความรัก
การให้อภัยจากตัวคุณ
แต่คุณรู้ไหม…
วันนี้ท้องฟ้าช่างมืดครึ้ม
ไอเย็นนั้นพลิ้วไหว
สายลมโบกสะบัดไปมากับเส้นผม
ผมได้แต่แหงนหน้ามองท้องฟ้า
รอบด้านมีทิวทัศน์ที่สวยงาม
พื้นดินมีรถที่วิ่งพล่าน
สำหรับผมแล้ว…
มันเลือนรางยิ่งนัก
ทัศนียภาพก็พร่าเลือน
จ้องดูดวงดาราที่สุกสกาว
เอื้อนเอ่ยตั้งคำถาม
“คุณจะอยู่ตรงนั้นไหม ?”
จะมองผมอยู่บ้างไหม…
ผมไม่จำเป็นต้องได้รับคำตอบ
ทันทีทันใด…
ปล่อยให้ร่างกายนั้นร่วงดิ่ง
ทิ้งกายลงจากคอนโดที่สูงละลิ่ว
ตกกระแทกพื้นปลิดชีพตนเองเสีย
เหมือนเป็นนกที่โบยบิน
แต่ไร้ปีกที่ถูกเด็ด
คาดหวังเพียงแค่ว่า…
ตกตายไปตามกัน…
เผื่อผมจะได้พบเจอ…
แล้วนรกจะพาผมไปลงทัณฑ์
อย่างมิอาจหวนคืน…
END.