พิมพ์หน้านี้ - ชู้ (your're my lover) [Dramaนิดๆ พิลึกหน่อยๆ] พิเศษ เต็มเดย์ เดย์เดือน
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: ichiichi ที่ 20-06-2018 09:03:56
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม :o12:
-
แก้ไข: เรื่องนี้ไม่มีใครเป็นพระเอก นายเอก ไม่มีตัวร้าย เพราะทุกคนมีทั้งด้านดีเลวเหมือนกันหมด (ยกเว้นตัวประกอบที่จะไม่ค่อยบรรยายรายละเอียดครบมุมนะ ฮ่าๆ)
แต่วางพลอตไว้ว่าจบแบบ Happy End เพราะงั้น ถ้าอยากรู้ว่ามันจะสุขปนเศร้าแบบไหน ก็ไปอ่านเลยจ้า
ติชมตามสบาย อ่านทุกเม้นท์ รักคนอ่านทุกคนน้า~ นานๆ ทีจะแต่งเรื่องยาวๆ สักที มีคนอ่านก็ดีใจแว้ว
******
เรื่องราวความรักของจิตรกรหนุ่มผู้เงียบขรึม (แต่อย่าให้นางติสแตก) กับวิศวกร+CEO เจ้าของโรงงานใหญ่ที่คบกันมาตั้งแต่เรียนปี 3 ความสัมพันธ์ราบเรียบมาตลอด 11 ปี แต่แล้วจุดเปลี่ยนของพวกเขาก็มาถึง...
"สีเทาขุ่นข้นในหัวของผม มันกำลังตกตะกอน และเริ่มจะกลายเป็นสีดำ"
ชู้ (You’re my lover)
มันเคยเป็นความรักที่หอมหวาน
[คืนนี้ผมมีประชุม อาจจะหาโรงแรมนอนแถวนี้เลย ไม่ต้องรอนะ]
ในเมื่อบอกมาอย่างนั้น แล้วจะให้ตอบว่าอะไรได้นอกจาก “อืม”
อาร์ต นั่งวาดรูปอยู่เงียบๆ ที่มุมห้องทำงาน บนพื้นมีเศษกระดาษและเศษผ้าใบที่เลอะสีกองเกลื่อนกลาด ยิ่งพยายามตั้งสมาธิกับงานตรงหน้ามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งไม่มีสมาธิมากเท่านั้น
“Shit!” เขาสบถออกมาเบาๆ เมื่อสีที่กำลังลงเลยออกไปนอกเส้น รูปโครงหน้าของชายผู้เป็นที่รักที่บรรจงวาดมาเป็นอาทิตย์ ไม่มีวี่แววว่าจะเสร็จอย่างใจหวัง ทั้งที่อยากจะมอบให้เป็นของขวัญอายุครบ 33 ปีของเดย์
พวกเราคบกันมา 11 ปีแล้ว
ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนถึงวันนี้ อาร์ตยังคงรู้สึกกับเดย์เหมือนวันวาน แต่อีกฝ่ายเล่า ยังคงรู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า
เมื่อก่อน เดย์เคยให้ความสำคัญกับอาร์ตยิ่งกว่าสิ่งใด ทุกปีจะต้องมีของขวัญวันเกิด วาเลนไทน์ ปีใหม่ ก่อนไปทำงานก็จะบอกรักและหอมแก้ม แต่ 2-3 ปีที่ผ่านมา ตั้งแต่เดย์ได้ตำแหน่งใหญ่ในบริษัท ก็แทบไม่กลับบ้านเลย
“เฮ้อ~” ในเมื่อคิดไปก็เท่านั้น อาร์ตจึงวางพู่กันในมือลง ลุกไปชงโกโก้ร้อนดื่มในครัว นั่งเหม่อมองไปเรื่อยเปื่อยพลางคิดถึงวันคืนเก่าๆ สมัยเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 1
อาร์ตเรียนจิตรกรรม ส่วนเดย์เรียนวิศวกรรม ทั้งที่อยู่คนละคณะและวิทยาเขต แต่อาร์ตคิดว่าเพราะโชคชะตา ลิขิตให้พวกเขาได้เจอกันในคืนนั้น
คืนที่อาร์ตต้องประกวดเดือนมหาวิทยาลัย เด็กผู้ชายที่เพิ่งผ่านชั้นมัธยมตอนปลายมาหมาดๆ อุตส่าห์จะไว้ผมให้ยาวและตัดทรงเท่ๆ แต่ธรรมเนียมรับน้องของคณะจิตรกรรมดันให้ผู้ชายปี 1 ทั้งคณะโกนหัวเป็นพระเณรเสียอย่างนั้น หมดหล่อแล้วยังโดนถีบส่งมาประกวดเดือนมหาวิทยาลัยอีกต่างหาก ต้องโชว์หัวเหม่งๆ บนเวทีที่มีแต่หนุ่มหล่อสาวสวย ทำให้อาร์ตทั้งเครียดและกดดันสุดชีวิต
แต่ดอกกุหลาบสีแดงที่เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่งยื่นมาให้เขาตอนอยู่บนเวที พร้อมกับรอยยิ้มเขินๆ และคำว่า
“ขอให้ชนะนะครับ”
มันช่างตราตรึงใจจนอาร์ตหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะนั่งยองๆ ยื่นมือไปรับดอกไม้ดอกเล็กๆ นั้นมาด้วยหัวใจที่เต้นรัว แม้อาร์ตจะไม่ได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัย แต่ก็ได้ป๊อปปูล่าโหวตมาครองเพราะจำนวนดอกไม้ ซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นดอกไม้จากเด็กผู้ชายที่ชื่อ “เดย์”
เพราะนอนไม่หลับ รูปที่อยากวาดก็ไม่มีอารมณ์จะวาดต่อ อาร์ตจึงหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับเสื้อยืดสีขาวตัวบางที่ใส่นอน แล้วเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง
หลังเรียนจบได้ 3 ปีกว่าๆ เดย์ซึ่งตอนแรกทำงานที่โรงงานต่างจังหวัด ได้ย้ายกลับมาในเมืองและพวกเขาก็ตัดสินใจซื้อคอนโด เริ่มต้นชีวิตคู่ที่อาจจะไม่ได้สมบูรณ์พร้อมจนเรียกว่าเป็นครอบครัวได้ แต่ก็มีความสุขในแบบที่พวกเขาเป็น พ่อแม่ของเดย์และอาร์ตก็รับรู้ และไม่มีใครคัดค้านอะไร อีกทั้งพ่อของอาร์ตยังเป็นผู้ค้ำประกันในการซื้อคอนโดนี้ให้ด้วย
อาร์ตลงลิฟท์ไปที่ชั้น 27 ซึ่งมีสระว่ายน้ำอยู่ด้านนอกตึก เพราะอยากจะรับลมเย็นๆ ตอนกลางคืน เวลานี้เกือบตี 2 แล้ว ไม่น่ามีคนอยู่ แต่ทันทีที่เปิดประตูออกไป กลิ่นควันบุหรี่ที่ลอยเข้าจมูก ก็ทำให้อาร์ตฉุนกึกจนจามเสียงดัง
“อ๊ะ โทษทีครับ คุณแพ้บุหรี่เหรอ?” ริมสระไม่ใช่ที่ห้ามสูบ แต่ส่วนใหญ่ไม่มีใครมาสูบบุหรี่แถวนี้กันหรอก เพราะบางทีจะมีพวกเด็กๆ มาเล่นน้ำกัน แต่นี่ก็ดึกมากแล้ว เลยไม่มีเด็กที่ไหนมา
“เปล่าครับ” อาร์ตปฏิเสธเบาๆ ก่อนจะรีบเดินเลี่ยงผ่านบริเวณที่คนคนนั้นยืนอยู่ ไปหาที่นั่งสบายๆ รับลมอย่างที่ตั้งใจไว้ตอนแรก ลงมาแล้วไม่อยากเสียเที่ยว ถึงมีคนอื่นอยู่ก็ช่างมัน เขาไม่ได้แพ้กลิ่นบุหรี่ แถมยังเคยเป็นสิงห์อมควันตัวยงสมัยเรียนด้วย แต่พอคบกับเดย์ ฝ่ายนั้นไม่ชอบให้สูบ ก็เลยเลิกมานานแล้ว พอมาได้กลิ่นมันเลยไม่คุ้นชิน
“คืนนี้พระจันทร์สวยนะครับ” เสียงทุ้มๆ ของคนที่ดับบุหรี่กับที่เขี่ยเรียบร้อยแล้วดังขึ้นใกล้ๆ พอหันไป ก็เห็นว่ากำลังเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้หวายตัวยาวที่มีเบาะสีเทาปูรองไว้ข้างๆ กัน
อาร์ตหันกลับไปนอนเหม่อมองบนท้องฟ้าที่มีเมฆครึ้มตามเดิม “เมฆบังอย่างนั้น รู้ได้ไงว่าสวย”
“หึหึ ก่อนหน้าคุณจะมา ฟ้าโปร่งเชียวล่ะ พระจันทร์ทรงกลดสวยสุดๆ ผมถ่ายรูปไว้นี่ไง” ชายหนุ่มตาคมยื่นกล้อง DSLR ตัวใหญ่ที่มีเลนส์ซูมไกลราคาแพงมาตรงหน้า เปิดจอให้ดูรูปพระจันทร์ที่ถ่ายไว้
อาร์ตขยับตัวเล็กน้อยตอนที่อีกฝ่ายโน้มตัวมาหาพร้อมกล้องในมือ “คุณเป็นพวกตากล้องเหรอ” เขามองรูปพระจันทร์ที่ถ่ายออกมาได้มุมสวย แสงสว่างชัดเจน ฝีมือดูโปรมาก เลยอดถามแบบนั้นไม่ได้
“เปล่าครับ เล่นกล้องเป็นงานอดิเรกน่ะ ส่วนงานประจำ...ไม่บอก” ชายหนุ่มหัวเราะ และทำให้อาร์ตต้องย่นคิ้ว
“ผมก็ไม่ได้จะถาม”
“อ้าว? เสียดายจัง ถ้าคุณถาม ผมกะว่าจะตอบ”
อาร์ตรู้สึกไม่ชอบใจรอยยิ้มน่าโมโหของคนข้างๆ ขึ้นมาทันที เขาไม่พูดอะไรอีก เอนตัวลงนอนมองท้องฟ้าครึ้มๆ ต่อไป ดูท่าว่าฝนจะตกในไม่ช้า ควรจะรีบกลับห้องได้แล้ว และพออาร์ตขยับตัวทำท่าจะลุกขึ้น อีกฝ่ายก็เอ่ยทำลายความเงียบ
“ผมชื่อตามตะวัน เป็นตำรวจ อยู่ห้อง 2704 ใกล้ๆ สระนี่แหละครับ แล้วคุณล่ะ?”
อาร์ตลุกขึ้นยืน หันไปมองรอยยิ้มบนใบหน้าคมคายของอีกฝ่าย แล้วทำแค่พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินไปที่ประตูกระจก
“เฮ้! เดี๋ยวสิคุณ จะไม่แนะนำตัวหน่อยเหรอ ผมอุตส่าห์บอกแล้วนะ” เสียงนั้นดังใกล้เข้ามา อาร์ตชะงักกึกเมื่อมือใหญ่ๆ ของผู้ชายที่ตัวสูงกว่าตนพอสมควรแทรกผ่านข้างหัวไหล่ไปดันประตูไว้ไม่ให้เปิดออก
อาร์ตไม่ได้หันไปมองคนชื่อตามตะวันที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งกำลังเบียดตัวมาแนบชิดแผ่นหลังของตนอย่างจงใจ เสียงทุ้มๆ ดังอยู่ใกล้มาก เหมือนพูดอยู่แถวๆ ข้างหู
“อย่างน้อยบอกชื่อคุณ...”
“ถ้าได้เจอกันอีกตอนกลางวัน ผมจะบอก” อาร์ตรีบตัดบท ด้วยคิดว่าไม่มีทางได้เจอแน่นอน เพราะช่วงกลางวัน อาร์ตมักจะหมกตัวอยู่แต่ในห้อง เสาร์อาทิตย์ก็ออกไปสอนวาดรูปให้พวกเด็กๆ ที่สตูดิโอแต่เช้าตรู่ กลับมาก็ค่ำมืด ไม่มีทางเจอกันอีกง่ายๆ ไหนจะอยู่กันคนละชั้นด้วยแล้ว
แต่ตามตะวันก็เชื่อที่อาร์ตบอก ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยอมผลักประตูออกให้ พร้อมเอ่ยลาเบาๆ
-
1
อาร์ตยืนกอดอกมองจานสปาเกตตี้ผัดขี้เมาที่ตั้งใจทำเมื่อตอนเย็นที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร มันเป็นของโปรดของเดย์ และเขา ผู้ซึ่งทำอาหารไม่เป็นมาก่อน ถึงกับเปิดเนตหาสูตรที่คิดว่าเด็ดที่สุดมาทำให้เดย์กิน ยังจำได้ว่าครั้งแรกนั้นออกมาเค็มเกินไป แต่เดย์ก็ช่างน่ารัก กินจนหมดเกลี้ยงเพื่อเอาใจเขา พอได้กำลังใจ อาร์ตก็ลองทำอีกหลายครั้ง จนได้รสชาติที่เดย์ต้องตาโตและบอกว่าโครตอร่อย
แต่วันนี้...เดย์ไม่กลับมากินมันแล้ว
[โทษที ผมต้องไปต่างจังหวัดกะทันหัน ค้างสองคืน ถ้าไม่มีธุระด่วนอย่าเพิ่งโทรมานะครับ เผื่ออยู่กับลูกค้า ส่งไลน์ไว้ ผมจะโทรกลับเอง] เดย์พูดเสียยาวเหยียดแล้วก็วางสายอย่างรีบร้อน อาร์ตเข้าใจว่าคนรักนั้นงานยุ่งมากแค่ไหน
อืม...เข้าใจมา 3 ปีแล้วล่ะ
“เบื่อเว้ย...” เขาสบถเบาๆ กับตัวเอง ในขณะที่ซีลจานอาหารด้วยแผ่นพลาสติกใสบางๆ เอามันเก็บแช่ตู้เย็นไว้ พรุ่งนี้เช้าคงต้องอุ่นกินเอง
ทำความสะอาดครัวเสร็จ ก็เดินไปนั่งลงหน้าขาตั้งภาพวาด ตั้งใจจะวาดรูปของเดย์ต่อให้เสร็จ แต่พอนึกถึงที่เดย์โทรมา มันก็หงุดหงิดจนวาดไม่ได้อีก
3 ปีแล้วที่ห่างเหินกัน แรกๆ ก็แค่วันสองวัน จนเดี๋ยวนี้นานเป็นเดือนก็มี เดย์ค่อยๆ ห่างหายไป แม้จะยังโทรมาบอกทุกครั้งว่าไปไหนหรือทำอะไร แต่อาร์ตก็ไม่ค่อยชอบใจอยู่ดี
ถ้างานมันสำคัญมากกว่าตัวเขาขนาดนั้น ก็ให้เดย์อยู่กับงานไปเลยดีมั้ย ไม่ต้องเจอกันอีกตลอดชีวิตไปเลย
บางครั้งอาร์ตก็เผลอคิดแบบนั้น แล้วก็พบว่าตัวเองน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
อึดอัด ทรมาน น้อยใจ และเสียใจ
ทุกความรู้สึกถูกกดไว้ลึกๆ ภายใน ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเดย์ผ่านโทรศัพท์
“อึก...ฮึก...” สุดท้ายก็ทนต่อไปไม่ไหว ต้องกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ
******
ถ้วยกาแฟถูกวางลงบนโต๊ะ พร้อมเสียงหวานใสของหญิงสาว “กาแฟค่ะพี่เดย์”
“ขอบคุณครับ” เดย์เงยหน้าจากโน้ตบุ๊คแล้วยิ้มให้เธอ ฉวยคว้าเอวบางให้ลงมานั่งบนตัก “ขอของหวานด้วยได้มั้ย”
“บ้าเหรอ ตอนบ่ายต้องออกไปเจอลูกค้านะคะ เดี๋ยวขิงก็ไม่มีแรงเดินพอดี” หญิงสาวที่แทนตัวเองว่า “ขิง” หัวเราะคิกเมื่อเดย์สอดมือเข้าไปใต้เสื้อเกาะอกสีขาวของเธอ ริมฝีปากของเขาคลอเคลียอ้อยอิ่งที่ซอกคอขาวและพ่นลมหายใจรดรินเบาๆ
“หิว”
“พี่เดย์อ่ะ” เธอดันหัวเขาออกอย่างเบามือ เดย์เงยหน้าสบตากับหล่อนและยิ้มพรายเต็มใบหน้า เคลื่อนริมฝีปากประกบจูบกันแนบแน่น อุณหภูมิในกายเริ่มระอุขึ้นทีละน้อยยามที่ลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดพันกันไปมา ทว่า...
Rrr
“ใครโทรมาวะ” เดย์ขมวดคิ้วหัวเสีย จนหญิงสาวต้องจุ๊ปากใส่
“ไม่เอา ไม่โมโหนะคะคนดี รับสายก่อน เผื่อเมียพี่โทรมา”
“ไม่มีทางหรอก พี่บอกเขาไว้แล้วว่าห้ามโทรมา เขาเชื่อฟังพี่เสมอล่ะ” เดย์ยกยิ้มคล้ายจะโอ้อวดนิดๆ เพราะอาร์ตไม่เคยทำตัวน่ารำคาญ ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ยอมทำตามทุกอย่าง กระทั่งเรื่องอย่างว่า ก็ยังยอมให้เดย์เป็นฝ่ายทำมาตลอด ทั้งที่เดย์ก็ตัวเล็กกว่า ถ้าโดนอาร์ตกด บอกตรงๆ ว่าไม่มีแรงจะสู้หรอก
“ครับ” เดย์กดรับสายด้วยเสียงขุ่นมัวเล็กน้อย แต่พยายามกดไว้ให้ปกติที่สุด
[แกอยู่ที่ไหนเจ้าเดย์] พ่อนั่นเองที่โทรมาหา เดย์กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะตอบ
“อยู่ชลฯ มาทำงานน่ะพ่อ”
[แน่ใจนะว่าไปทำงานจริงๆ] เสียงของพ่อเหมือนไม่เชื่อ
“เอ้า อะไรของพ่อเนี่ย ชีวิตผมก็มีแต่งานไม่ใช่รึไง ใครให้ผมควบทั้งวิศวกรคุมโรงงานกับ CEO ล่ะ” เดย์โวย โดนขัดจังหวะตอนกำลังจะได้กินของหวานแล้วมันหงุดหงิด
[ไว้ฉันถามเลขาฯ แกก็ได้ แล้วจะกลับเมื่อไหร่ ทิ้งอาร์ตไว้คนเดียวกี่วันแล้ว]
“ทำไม? มันโทรไปฟ้องเหรอ” เดย์ขมวดคิ้ว กระชับมือที่ถือสมาร์ทโฟนแล้วลุกขึ้นเดินออกไปนอกระเบียง
[เปล่า แกก็รู้ว่าอาร์ตไม่ใช่คนแบบนั้น แต่เพราะแบบนั้นพวกฉันถึงได้ห่วง โทรไปเขาก็ไม่รับสายเลย ให้คุณวิสุทธิ์ลองโทรก็ไม่รับ แกไม่เป็นห่วงแฟนแกบ้างรึไงวะ]
“เออๆ เดี๋ยวผมจะลองโทรไป บางทีหมอนั่นมันก็ชอบปลีกวิเวกอยู่คนเดียวแบบนี้แหละน่า คงมัวแต่วาดรูปไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์มั้ง” เดย์ตอบปัดๆ แล้วรีบวางสายจากพ่อ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปรับอารมณ์แล้วกลับเข้าไปในห้อง เพื่อกินของหวานยามเช้า
******
“ผมไม่เห็นเขาออกจากห้องมาเป็นอาทิตย์แล้วนะครับ ช่วยไปเปิดห้องดูหน่อยได้มั้ย” ตามตะวันเอ่ยอย่างร้อนรนกับพนักงานประชาสัมพันธ์ที่ล็อบบี้คอนโด สาวน้อยผู้รับหน้าที่นี้แสดงสีหน้ากระอักกระอ่วนใจอย่างมากกับคำขอของเขา
“แต่คุณศศิลป์สั่งไว้ว่าไม่ให้ใครรบกวนนะคะ เกรงว่าจะ...”
“ใช่ครับผู้กอง คุณคนนั้นเขาชอบอยู่ในห้องเงียบๆ คนเดียวแบบนี้แหละครับ อย่าห่วงไปเลย” เด็กหนุ่มอีกคนที่เพิ่งวางสายจากลูกค้าเข้ามาช่วยพูดให้อีกแรง เพราะเห็นเด็กสาวที่มาใหม่เริ่มจะรับมือไม่ได้
“แต่นี่มันเป็นอาทิตย์แล้วนะครับ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง ปกติเขาจะต้องออกจากห้องเวลานี้อย่างน้อยสองวันครั้ง เพื่อไปซื้อของที่ซุปเปอร์” ยิ่งผู้กองหนุ่มพูด ชายหญิงที่เฝ้าล็อบบี้คอนโดยิ่งเหงื่อตก ฟังๆ ดูเหมือนคุณตำรวจคนนี้เป็นสตอล์คเกอร์บอกไม่ถูก ถ้าไม่ใช่เป็นนายตำรวจมียศ อาจเข้าใจผิดกันไปแล้ว
“งั้นผมขอโทรไปเช็คก่อนนะครับ” พนักงานชายรับคำพร้อมกดโทรศัพท์ภายในไปยังห้อง 3010 แต่ไม่มีคนรับสาย จนชักจะร้อนใจตามผู้กองหนุ่ม
“ไปเปิดห้องเดี๋ยวนี้เลย ผมรับผิดชอบเอง!” ตามตะวันสั่งเสียงดังฟังชัด เร่งให้สองหนุ่มสาวรีบควานหาคีย์การ์ดสำรองห้อง 3010 แล้ววิ่งตามผู้กองไปที่ลิฟท์
ปัง!
“คุณศศิลป์ครับ” พนักงานชายที่เป็นคนมาเปิดห้องให้เดินเข้าไปด้วยท่าทางกระวนกระวาย มองรอบๆ ห้องที่ดูรกผิดปกติ เจ้าของห้องเป็นจิตรกร และมีนิสัยไม่ชอบสุงสิงกับคนอื่นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ปกติจะหมกตัวอยู่แต่ในห้อง ออกไปทำงานแค่เสาร์อาทิตย์ แต่การไม่ออกจากห้องเป็นอาทิตย์ก็น่าแปลกใจอยู่หรอก
“ผู้กอง เอาไงดีครับ” เมื่อเรียกแล้วไม่มีวี่แววคนตอบ หรือแม้กระทั่งเสียงลมหายใจสักนิดยังไม่ได้ยิน พนักงานหนุ่มก็เริ่มเหงื่อแตกพลั่กด้วยความกลัว
“ผมจะเข้าไปดูในห้องนอน ถ้าล็อคคงต้องขอพังเข้าไปนะ”
“คะ ครับ” จะอะไรก็ทำเถอะพ่อคุณ ขออย่างเดียว อย่าเจอเป็นศพคาห้องแล้วกัน เขากลัวผี
ตามตะวันเดินนำไปที่ห้องนอน ซึ่งเป็นมุมเดียวกับห้องของเขาเช่นกัน เลยหาไม่ยาก ยื่นมือไปจับลูกบิด ซึ่งมันไม่ได้ล็อค เลยเปิดเข้าไปดู แล้วก็ต้องตกใจ
“คุณ! คุณ...!” ผู้กองหนุ่มวิ่งไปทรุดเข่าลงข้างๆ ร่างผอมบางที่นอนอยู่บนพื้นห้องทันที ก้มหูฟังเสียงลมหายใจที่ยังดังแผ่วๆ หัวใจก็ยังเต้นอยู่ แต่มันอ่อนลงมาก อาจจะเป็นลมหมดสติเมื่อไม่นานมานี้
“ขะ เขาเป็นอะไรรึเปล่าครับ? ผู้กอง” พนักงานเดินเข้ามาดูใกล้ๆ ด้วยความเป็นห่วง สีหน้าของเจ้าของห้องซีดเซียวมากจนน่ากลัว แต่ดูแล้วยังหายใจอยู่ก็โล่งอกไปเปราะหนึ่ง
“น่าจะเป็นลมหรืออาจจะลื่นล้ม เรียกรถพยาบาลดีกว่า รบกวนด้วยครับ” ตามตะวันสั่งการอย่างสงบนิ่ง และพนักงานหนุ่มก็รีบทำตามที่บอกโดยด่วน
-
2
ร่างไม่ได้สติของอาร์ตนอนไม่ไหวติงอยู่บนเตียงสีขาว ร่างโปร่งบางอยู่ในชุดสีฟ้าอ่อนของคนไข้ มีผ้าห่มคลุมถึงอก
ผู้กองตามตะวันนั่งเฝ้าอยู่ที่โซฟาอีกฝั่งหนึ่ง มองดูคนที่นอนหลับใหลบนเตียงด้วยความห่วงใย แม้จะเพิ่งรู้จักกันไม่นาน และที่จริงเป็นตัวเขาเองที่รู้จักอีกฝ่ายข้างเดียวก็ตาม แต่ตามตะวันก็รู้สึกผูกพันกับคนคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้าแล้ว
จะเรียกว่ารักแรกพบก็คงได้มั้ง
ชายหนุ่มอายุอานามก็ใช่น้อยแล้ว แถมยังผ่านการแต่งงานมาครั้งหนึ่ง ไม่มีทางที่จะไม่รู้ใจตัวเองดีพอ เขารู้ว่านี่คือความรัก เขาหลงรักผู้ชายที่ชื่อศศิลป์ แต่พอรู้ว่าอีกฝ่ายมีคนรักแล้ว ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่มย่ามมาก ยกเว้นช่วงนี้ที่ดูเหมือนคนรักคนนั้นจะหายหน้าไปจากคอนโดแห่งนี้ เลยอดคิดไม่ได้ว่า อาจจะเลิกรากันแล้ว และมันคือสาเหตุที่ทำให้ศศิลป์ต้องมานอนซมแบบนี้
แกร๊ก
เสียงประตูเปิดออกพร้อมร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดสูทเรียบหรูที่ก้าวเท้ายาวๆ เข้ามาอย่างรีบร้อน ตามตะวันเงยหน้ามองคนที่เข้ามาในห้อง ที่ดูจะไม่เห็นหัวเขาเอาเสียเลย
เดย์ยืนชิดขอบเตียง แตะมือบนหน้าผากและปัดปรอยผมม้าสั้นเต่อที่อาร์ตชอบตัดเองอย่างเบามือ เขารีบกลับมาจากชลบุรีเพราะพ่อโทรมาบอกว่าอาร์ตเข้าโรงพยาบาล พ่อแม่ของอาร์ตอยู่แม่ฮ่องสอน กว่าจะลงมาเยี่ยมได้ก็อีกหลายวัน เดย์จึงต้องรีบมาก่อน
ตามตะวันมองดูเดย์ที่ยืนอยู่เงียบๆ ราวกับในห้องนี้มีแค่ตนเองกับคนป่วยด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย เขาพอจะจำคนคนนี้ได้ คนรักของศศิลป์ เป็นเจ้าของโรงงานอะไรสักอย่าง อายุน่าจะพอๆ กับศศิลป์ รูปร่างสูงโปร่งคล้ายๆ กัน แต่ใบหน้าติดจะหวานกว่าคนป่วยมากอยู่ เพราะอย่างอาร์ตเขาเรียกว่าหล่อแบบเซอร์ๆ แต่ถ้ามองดีๆ จะรู้สึกว่าสวยเหมือนหญิงสาวที่ออกมาจากภาพวาด
ทั้งที่คิดว่าเลิกกันแล้ว แต่มันคงไม่ใช่แบบนั้นสินะ
“เอ่อ...” ตามตะวันตั้งใจจะเอ่ยแทรกบรรยากาศแห่งความห่วงหาอาทรของอีกฝ่าย ทำให้เดย์เพิ่งรู้สึกตัวว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องด้วย ชายสวมสูทสีเข้มใบหน้าสะอาดสะอ้านหันไปมองอีกหนึ่งคนที่นั่งอยู่บนโซฟา
ชายหนุ่มหน้าคม ผิวเข้มนิดๆ คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก แต่อาจจะเป็นสีหน้าปกติที่สุดของเขาก็ได้ เดย์เลยไม่ได้คิดมากอะไร
“คุณ? เป็นคนที่ช่วยเขาไว้สินะครับ” จำได้ลางๆ ว่าพ่อบอกมาอย่างนั้น มีตำรวจเข้าไปช่วยชีวิตอาร์ตไว้ ไม่อย่างนั้นคงนอนเป็นศพในห้อง เพราะขาดอากาศหายใจแน่ๆ
“ครับ” ตามตะวันตอบรับสั้นๆ แค่นั้น เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี บรรยากาศในห้องกระอักกระอ่วนขึ้นมาแปลกๆ เดย์ยิ้มให้เขา แต่เป็นรอยยิ้มแบบการค้าสุดๆ
“ขอบคุณมากนะครับคุณตำรวจ” แถมคำพูดจาก็ฟังแข็งกระด้างและห่างเหินในที ทั้งที่มันน่าจะเป็นคำขอบคุณที่แสนสุภาพอ่อนโยน “ผมจะอยู่เฝ้าเขาเอง ไม่รบกวนแล้วล่ะครับ”
ตามตะวันต้องยอมออกจากห้องนั้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ เดย์อาจจะดูออก ผู้ชายคนนั้นไม่ได้โง่ เป็นนักธุรกิจหูตาเฉียบคม มองตากันปราดเดียวก็รู้แล้วว่าคิดอะไร แม้ตอนแรกจะดูเหมือนเป็นมิตรก็เถอะ
“หวงนักทำไมแม่งไม่มาคอยเฝ้าไว้ล่ะวะ ไอ้สัตว์เอ๊ย” ผู้กองหนุ่มสบถเบาๆ กับตัวเองก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถยนต์ของตนอย่างหัวเสีย ต้องปรับสภาพจิตใจพักใหญ่กว่าจะขับรถออกไปจากโรงพยาบาลได้
******
ช่วงเย็นวันนั้น อาร์ตลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสีขาว เขาปรับสายตาแล้วมองไปรอบห้องอย่างมึนงง ก่อนจะพบเดย์ที่นั่งหลับอยู่ตรงโซฟาทั้งชุดสูทเต็มยศ
คงจะมาทั้งที่ยังทำงานอยู่
คิดแบบนั้นแล้วอาร์ตก็อดยิ้มไม่ได้ ต่อให้ห่างกันไปแค่ไหน สุดท้ายเดย์ก็จะกลับมาหา มาอยู่ข้างๆ เวลาที่ต้องการเสมอ
“เดย์...” ร่างบางพยายามส่งเสียงเรียกแผ่วๆ เพราะคอแห้งผาก แต่เดย์ก็ยังได้ยินและผงกหัวขึ้นมามอง
“อือ ตื่นแล้วเหรอ”
“ไม่ทำงานเหรอ” มันไม่ควรจะเป็นประโยคแรกที่ออกจากปากอาร์ต แต่ก็พูดไปแล้ว
เดย์ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เดินไปหาอาร์ตที่เตียงและกุมมือขาวซีดนั้นไว้ “คุณไม่สบาย ผมก็ต้องมาเฝ้าสิ หรืออยากให้คนอื่นเฝ้า?”
“ก็เดย์งานยุ่งตลอด” เสียงของอาร์ตกระเง้ากระงอดฟังดูน่ารัก นานๆ ครั้งอาร์ตจะแสดงออกมาตรงๆ ว่าโกรธหรืองอน เป็นคนที่เก็บอารมณ์เก่งจนน่าตี
“ยุ่งแค่ไหนก็ปล่อยคนป่วยทิ้งไว้ไม่ได้หรอก หายงอนนะครับที่รัก” เดย์คลี่ยิ้มอย่างเอาใจ ก้มลงหอมแก้มคนบนเตียงฟอดใหญ่ อาร์ตเลยคลายสีหน้าลง
“ก็ไม่ได้งอนอะไรนี่”
“ไม่งอนก็ไม่งอน กินน้ำหน่อยมั้ย” เดย์เทน้ำลงแก้ว ก่อนจะช่วยพยุงอาร์ตให้ลุกขึ้นนั่งและส่งแก้วน้ำเปล่าให้ดื่ม อาร์ตดื่มไปหลายอึกจนหมดแก้ว แล้วส่งคืนให้เดย์ มืออุ่นๆ ของเดย์ลูบหัวให้แผ่วเบา แววตาที่มองมายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง อาร์ตเลยใจชื้นขึ้น คิดว่าเดย์คงแค่งานยุ่งมากจริงๆ เลยไม่มีเวลาให้
“แล้วจะกลับไปทำงานต่อมั้ย เราดีขึ้นแล้วล่ะ พยาบาลก็มี” อาร์ตมองตามฝ่ามือที่ลูบจากหัวลงมาที่ข้างแก้ม มือของเดย์ยังนุ่มนิ่มเหมือนเคย แถมยังอุ่นมากๆ สัมผัสตรงไหนก็รู้สึกดีไปหมด
“อืม พรุ่งนี้ค่อยไป คืนนี้จะอยู่ด้วยนะ” เดย์ยิ้มบางๆ ปลายนิ้วโป้งคลึงเบาบนริมฝีปากสีซีดของคนป่วย “ผมรักคุณนะอาร์ต”
“...อือ” อาร์ตอมยิ้มกับคำบอกรักของเดย์ ที่ไม่ได้ยินมานานมากแล้ว ก่อนจะหลับตาลง ให้เดย์ค่อยๆ ประทับริมฝีปากลงมา
******
อาร์ตนอนโรงพยาบาลแค่สองคืนก็กลับบ้านได้ เดย์หยุดงานหนึ่งวันเพื่อรับอาร์ตกลับแต่เช้าตรู่ การดูแลเอาใจใส่ของเดย์ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง พอมาถึงห้องก็แทบไม่ให้อาร์ตกระดิกตัวทำอะไร เพราะกลัวจะเหนื่อย พ่อบ้านเลยทำงานบ้านและอาหารด้วยตัวเอง
“ไม่ได้เข้าครัวมานานแล้ว แต่ฝีมือยังไม่ตกหรอกนะ” เดย์ยิ้มหวาน ในมือมีจานข้าวไข่ข้นของโปรดของอาร์ตส่งกลิ่นหอมน่าทาน อาร์ตตาลุกวาวเหมือนเด็กๆ จนเดย์หัวเราะ
“อร่อยที่สุด” ตักเข้าปากคำแรกก็ชมกันจนตัวแทบลอย เดย์เลยยิ่งอารมณ์ดีเข้าไปใหญ่
“กินเยอะๆ นะ จะได้แข็งแรง คุณผอมลงมากเลย”
อยากจะบอกว่าเพราะเดย์ไม่ค่อยกลับบ้าน เลยกินอะไรไม่ค่อยลง แต่อาร์ตไม่อยากให้บรรยากาศดีๆ ในตอนนี้เสีย เลยไม่พูดอะไร ได้แค่ยิ้มน้อยๆ
“เดย์กินด้วยกันสิ” อาร์ตตักข้าวไข่ข้นจะป้อนให้ เดย์เลยอ้าปากรับ พลัดกันป้อนไปมา เสียงหัวเราะของอาร์ตสดใสขึ้นมาก
Rrr
“โทษที ผมขอรับสายแป้ป” เดย์ว่าพลางเดินออกไปนอกระเบียง เลื่อนประตูกระจกปิดสนิทและรับโทรศัพท์อยู่ด้านนอก อาร์ตแค่มองตามด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข ลงมือกินต่อคนเดียวจนเกลี้ยงชามและเก็บไปล้างเรียบร้อย เดย์ก็ยังคุยโทรศัพท์อยู่มุมเดิม
คงจะงานยุ่งมากจริงๆ
อาร์ตคิดพลางชงโกโก้ร้อนของโปรดของเดย์และของตัวเองอย่างละแก้ว นั่งรอที่โต๊ะกินข้าวตามเดิม
“อย่างี่เง่าสิ พี่บอกว่าพรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้ คืนนี้พี่ต้องอยู่กับแฟน เขาไม่สบาย” เดย์สีหน้าเคร่งเครียด ขิงโทรมาตื้อให้กลับไปนอนที่ห้องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะงี่เง่าน่ารำคาญขึ้นทุกวัน ไม่เหมือนกับอาร์ตเลยสักนิด ไม่ว่าเขาจะหายไปเป็นเดือน ก็ไม่เคยตามจิกให้กลับบ้าน
“เออ รู้แล้วน่า ขิงก็เป็นแฟนพี่ไง เออ ถ้าทนไม่ได้ ก็ไม่ต้องทน เลิกไปเลย จบไป” เดย์ตะคอกก่อนจะกดตัดสายทิ้งอย่างไม่ใยดี เขาสูดลมหายใจเข้าแรงๆ อยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะกลับเข้าไปในห้องด้วยรอยยิ้มหวาน
“หน้าเครียดจัง งานมีปัญหาเหรอเดย์” แม้จะยิ้ม แต่ร่องรอยบางอย่างในแววตาก็ยังทำให้อาร์ตดูออก สมเป็นจิตรกรที่ช่างสังเกต แต่จริงๆ ไม่ใช่เพราะนิสัยของจิตรกรหรอก เพราะอาร์ตสังเกตทุกอย่างที่เป็นเดย์มาตลอด 11 ปีที่ผ่านมาต่างหากล่ะ
“อืม นิดหน่อย แต่ไม่มีอะไรแล้ว”
“ดื่มโกโก้หน่อยนะ จะได้อารมณ์ดีขึ้น” อาร์ตยื่นแก้วไปตรงหน้าเดย์ที่กำลังจะนั่งลงข้างๆ
“ขอบคุณครับ” เดย์ยิ้มรับ ดื่มโกโก้อึกหนึ่งแล้วเอนหัวซบบ่าของอาร์ต กอดเอวบางไว้หลวมๆ
-
3
เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักกำลังทำหน้าบูดบึ้งท่ามกลางวงล้อมของเพื่อนและรุ่นพี่
“ไอ้เหี้ย เล่นไรโครตปัญญาอ่อน”
“แต่มึงก็แพ้ไอ้เกมปัญญาอ่อนที่มึงว่านี่ไง” เสียงหลายคนแซวพร้อมหัวเราะ ยิ่งทำให้ใบหน้าน่ารักบึ้งตึงกว่าเดิม
“เอาดิ เอาไปให้ใครก็ได้ที่เป็นเดือนนะมึง” รุ่นพี่สาขายื่นดอกกุหลาบสีแดงสดดอกหนึ่งมาให้ แล้วดันหลังเขาให้เดินออกไปหน้าเวที
“ทำไมต้องให้ผู้ชายด้วยวะ ไอ้ห่าพี่แมน”
“มึงแพ้ อย่าเรื่องมากว่ะไอ้เดย์ รีบทำเข้า เดี๋ยวก็หมดเวลาโหวต” หลายเสียงเร่งเร้า จนเดย์ต้องยอมเดินหน้าตึงไปมองหาผู้ชายสักคนบนเวทีที่จะยื่นดอกไม้ให้ แล้วมีแต่ผู้ชายยิ้มกะเรี่ยกะราดทั้งนั้น แม่งต้องไม่สนใจดอกไม้ดอกเดียวจากผู้ชายด้วยกันอย่างกูแน่นอน เดย์คิดพลางหรี่ตามองไปเรื่อยๆ จนสะดุดเข้ากับผู้ชายหัวเกรียน ไม่สิ โล้นเหม่งไม่มีผมสักเส้นเลยต่างหาก
ผู้ชายคนนั้นท่าทางตื่นเต้น ออกแนวหวาดๆ แทนที่จะยิ้มหวานโปรยเสน่ห์สาวๆ ที่หอบดอกไม้มาให้ กลับยกมุมปากขึ้นอย่างเกร็งๆ แถมคิ้วบางๆ นั่นก็ขมวดปมจนแทบแกะไม่ออกแล้วมั้งน่ะ
เดย์เผลอยิ้มออกมากับท่าทางเกร็งๆ แสนจะน่ารักนั้น ก่อนจะสาวเท้าเดินเร็วๆ ผ่านฝูงชนไปตรงหน้าเขาคนนั้น แต่พอไปถึงจุดนั้น ก็เกิดอายม้วนขึ้นมา เพราะไอ้หัวเหม่งที่ดูไกลๆ เหมือนจะมาเอาฮา แม่งโครตหน้าตาดี เดย์เลยยื่นดอกไม้ไปให้แบบเก้ๆ กังๆ ด้วยความเขินอาย ก่อนจะเอ่ยบอกเบาๆ ว่า “ขอให้ชนะนะครับ”
และเพียงแค่ประโยคสั้นๆ นั้น คนที่เอาแต่ทำหน้าเครียดมาตลอดงาน จู่ๆ ก็คลี่ยิ้มหวานจนเดย์ถึงกับนิ่งสนิท รอยยิ้มของเดือนคณะจิตรกรรมราวกับสะกดโลกทั้งใบของเดย์ให้หยุดนิ่ง ก่อนที่เขาคนนั้นจะนั่งยองๆ ลงและรับดอกไม้ไปจากมือของเดย์
“เหม่อ ไอ้สัสเหม่อ เลือกคนเจ๋งเลยนะมึง เดือนจิดกำ” รุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยแซวเสียงดังเมื่องานจบลงแล้ว แต่เดย์ยังยืนนิ่ง พยายามจะมองหาคนที่น่าจะลงจากเวทีมาแล้ว
“รู้สึกจะชื่ออาร์ตป่ะวะ อาร์ต ศศิลป์ ลูกชายอาจารย์วิสุทธิ์ ที่ออกทีวีบ่อยๆ”
“โห ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นว่ะ เด็กจิดกำทั้งพ่อลูก”
“อาร์ต...ศศิลป์...” เดย์ทวนชื่อนั้น ท่องวนไปในหัวจนจำขึ้นใจ
“เอ้า เป็นเหี้ยไรวะไอ้เดย์ หลงรักหนุ่มหล่อจิดกำเข้ารึไง”
“เฮ้ย! พ่องสิไอ้สัส กูเป็นผู้ชายเว้ย ก็แค่...มัน...มันน่ารักดี” เดย์แก้ตัว แต่ก็ไม่เนียนเท่าไหร่ เพราะหน้าแดงก่ำไปหมดแล้ว เพื่อนๆ และรุ่นพี่เลยโห่ฮากันมันปาก
“นั่นไงๆ กูว่าแล้ว มึงชอบก็จีบเลย ก่อนที่หมาจะคาบไปแดก หลายตัวเลยด้วยมึงดู” รุ่นพี่ชี้ให้เดย์มองไปทางคนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ที่เป็นรางวัลป๊อปปูล่าโหวต และกำลังถูกรุมล้อมด้วยหญิงชายมากหน้าหลายตา ไอ้ผู้หญิงกับผู้ชายแนวสาวน้อยน่ะไม่แปลก แต่ดันมีผู้ชายตัวโตๆ ควายๆ ปนอยู่ด้วยเนี่ยสิ
เดย์ขมวดคิ้ว ลอบกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกเลยว่า ถ้าไม่ลงมือตอนนี้ คงไม่มีตอนไหนให้ทำอีกแล้ว เมื่อตัดสินใจได้ เขาจึงเดินอาดๆ อย่างมาดมั่นเข้าไปหาอาร์ต
“อ๊ะ คุณ...” อาร์ตหันมาพอดี และสบตากันเข้า รอยยิ้มของอาร์ตสดใสและสวยงามเหลือเกิน เจิดจ้าจนเดย์แสบตา ไอ้ที่ตั้งใจจะมาขอเบอร์ ก็เลยพูดไม่ออกไปเลย ทว่า อาร์ตกลับเอ่ยขอบคุณออกมาก่อน เพราะตอนรับดอกไม้มา ไม่ทันได้ขอบคุณ
และหลังจากนั้น เดย์ก็ได้เบอร์ของอาร์ตมาสมใจอยาก
******
เดย์นั่งมองร่างบางที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เวลาอาร์ตใส่เสื้อของเขามันช่างเซ็กซี่ จะกี่ปีอาร์ตก็ยังงดงามเสมอสำหรับเขา
แต่สิ่งสวยงาม บางครั้งก็มีไว้เพื่อประดับเท่านั้น
“อือ...” เสียงครางในคอทำให้รู้ว่าอาร์ตตื่นแล้ว เดย์คลี่ยิ้มบางๆ ก้มลงจรดจมูกบนกลุ่มผมสีอ่อน อาร์ตชอบย้อมผม และผมสีทองอร่ามก็ยิ่งขับให้ใบหน้าของอาร์ตเด็กลงกว่าอายุจริงหลายเท่านัก
“ผมจะไปทำงานแล้วนะ” เดย์ว่า ปลายจมูกยังฝังอยู่บนเส้นผมนุ่มๆ และหอมสะอาดของอาร์ต ที่พลิกตัวนอนหงายมองเดย์ตาปริบๆ
“กี่โมงแล้ว”
“8 โมงครับ” พอได้ยินคำตอบ อาร์ตก็รีบลุกขึ้นยืดแขนจนสุดไล่ความง่วงเหงาหาวนอน ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวบางถกขึ้นจนเห็นหน้าท้องเพรียวบาง
“เราผูกเนคไทให้นะ” อาร์ตขยับตัวมาใกล้ๆ แล้วคว้าเนคไทในมือของเดย์ไป ซึ่งหนุ่มนักธุรกิจใหญ่ก็ยิ้มรับ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและปล่อยให้อาร์ตจัดการแต่งตัวให้
ตอนคบกันใหม่ๆ เดย์ตัวเล็กนิดเดียว เตี้ยกว่าอาร์ตเกือบ 10 เซน แต่พอกาลเวลาผ่านไป ก็สูงทันกัน เพราะอาร์ตเหมือนจะหยุดอยู่แค่ 178 เซนตั้งแต่ตอนอยู่ปี 1 ไม่เพิ่มไปกว่านี้แล้ว ส่วนเดย์มาสูงพรวดๆ ตอนเรียนจบและทำงาน จบที่ 179 เซนตอนอายุ 25 พอดีเป๊ะ
“เรียบร้อยแล้ว” อาร์ตยิ้มหวานเมื่อผูกเนคไทและติดกระดุมข้อมือให้เดย์เสร็จแล้ว เดย์หยิบสูทสีเข้มขึ้นมาสวม ก่อนจะหอมแก้มนุ่มๆ ฟอดใหญ่ เพื่อขอบคุณ
“คืนนี้ผมอาจจะไม่กลับนะ ทิ้งงานมาสามวันแล้ว น่าจะต้องอยู่เคลียร์ยาว” ประโยคสุดท้าย เดย์ลากเสียงเล็กน้อยคล้ายกับประชดตัวเอง
“อืม ไม่เป็นไร” อาร์ตรับคำด้วยสีหน้าที่สลดลงเล็กน้อย มือเรียวที่จัดปกเสื้อเชิ้ตให้เดย์หยุดนิ่งอยู่ที่เดิม เห็นแล้วเดย์ก็อดโอบเอวบางเข้าไปกอดไว้ไม่ได้ เขาโน้มหน้าไปคลอเคลียข้างแก้มและซอกคอหอมๆ ของอาร์ตเพื่อเอาใจ
“ไว้วันอาทิตย์ผมจะพาไปเที่ยว ไม่ทำหน้าแบบนั้นนะครับ”
“อืม...” อาร์ตตอบรับเบาๆ ในคอ หอมแก้มเดย์กลับและโบกมือส่งชายหนุ่มมาดนักธุรกิจเต็มตัวให้ออกไปทำงาน
******
เดย์ออกไปทำงานแล้ว และอาร์ตก็รู้สึกเบื่อจนไม่อยากทำอะไรเลย เพราะเดย์บอกว่าจะไม่กลับอีกแล้ว...
ก็เข้าใจว่างานสำคัญเสมอ บริษัทนั้นเป็นของพ่อของเดย์ เขาจำเป็นต้องทุ่มเทบริหารมันต่อ แต่อาร์ตก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆ ที่ตนมักจะมาเป็นรองบริษัทนั้นตลอด
ถ้าเดย์เป็นแค่พนักงานเงินเดือน ทำงานไปวันๆ จะเป็นอย่างนี้มั้ยนะ?
แต่ก็นั่นแหละ มันเป็นไปไม่ได้ไง และอาร์ตก็เลือกที่จะอยู่กับเดย์แบบนี้ไปแล้ว ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องงานของกันและกัน จะอยู่กันด้วยความเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่อีกคนเป็น
“ออกไปซื้อของหน่อยดีมั้ยนะ...เหมือนสีจะหมดแล้วด้วย” ปกติอาร์ตจะออกไปซื้อกับข้าวตอนเช้าทุกสองวัน แต่ช่วงที่ไม่สบายก็ไม่ได้ออกไปไหน เพราะเดย์ไปซื้อให้ จนลืมไปเลยว่าต้องซื้อสีน้ำมันเพิ่ม
เมื่อเตรียมตัวเสร็จ อาร์ตก็ออกจากห้อง ตรงไปที่ลานจอดรถของคอนโด รถยนต์คันสีน้ำเงินที่เคยวาววับที่แทบไม่ได้ใช้งาน ตอนนี้มันเริ่มจะมีฝุ่นเขรอะบ้างแล้ว ขากลับอาจจะแวะล้างรถสักหน่อยแล้วกัน เขาคิดพลางควงรีโมทรถ เดินตรงไปจนถึงตัวรถและกำลังจะเปิดประตู
“คุณ! คุณศศิลป์!” เพราะมีคนตะโกนเรียกชื่อเสียเต็มยศ อาร์ตเลยหันไปมองด้านหลัง
ผู้ชายที่ส่งเสียงเรียกเขาเสียดังลั่นอยู่ในชุดเสื้อเชิ้นสีกรมแขนยาว พับแขนถึงศอกแบบลวกๆ กางเกงยีนส์ขายาวแบบพอดีตัวกับรองเท้าผ้าใบเก่าๆ หน้าตาก็...คุ้นอยู่ แต่อาร์ตจำไม่ได้ว่าเคยเจอคนแบบนี้ที่ไหน
“มองกันหัวจรดเท้าเลยนะครับ ลืมผมแล้วเหรอ น่าเสียใจจัง” อีกฝ่ายพูดทีเล่นทีจริงด้วยเสียงหัวเราะสดใส แต่อาร์ตกลับขมวดคิ้วใส่
“เรารู้จักกันเหรอครับ”
“เอ้า โธ่ ลืมจริงๆ ด้วย กระผมร้อยเอกตามตะวัน สังกัดห้อง 2704 ที่มีงานอดิเรกชอบถ่ายรูปไงครับผม” ผู้กองหนุ่มทำท่าตะเบะตัวตรงแหน่ว เหมือนจะหยอกเล่นมากกว่าจริงจัง
“อ้อ” อาร์ตทำหน้าว่านึกออกแล้ว “นี่คุณรู้ชื่อผมได้ไง”
“คุณออกจะดัง คุณจิตรกรเอกผู้สร้างผลงานโด่งดังไปถึงอีกซีกโลก ศศิลป์ เจริญศาสตร์ศิลป์ หรือคุณอาร์ต ใช่มั้ยครับ?” ตามตะวันยักคิ้วพร้อมยิ้มมุมปาก รอให้อาร์ตยืนยันข้อมูลว่าถูกต้องครบถ้วนดี
อาร์ตนิ่งเงียบไปนาน เม้มปากนิดๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ ก็ไม่รู้ทำไมต้องพยักหน้ารับด้วยเหมือนกัน อีกใจก็นึกหงุดหงิดที่อีกฝ่ายรู้จักกันอยู่แล้ว แต่ดันมาคะยั้นคะยอให้บอกชื่อเมื่อคราวก่อน มันเหมือนโดนกวนประสาทแปลกๆ
“คุณจะไปไหนเหรอ? ไปซื้อของ? หายดีแล้วเหรอครับ แล้วแฟนคุณล่ะ?” ตามตะวันถามยิก แต่อาร์ตไม่ตอบ กำลังจะหันหลังเปิดประตูรถ สถานการณ์คุ้นๆ ก็กลับมาอีกครั้ง เมื่อผู้กองหนุ่มยื่นมือไปขวางไว้ไม่ให้เปิด “ตอบผมมาก่อนสิ คุณอาร์ต”
“ผมไม่ใช่ผู้ร้ายที่คุณจะต้องสอบสวน กรุณาปล่อยมือ” อาร์ตตอกกลับเสียงแข็ง หน้าก็นิ่งได้อีก แต่ไอ้หน้านิ่งๆ นี่แหละที่อีกคนชอบมองนัก เพราะมันสวย เหมือนรูปปั้นแกะสลัก
“ผมไม่ได้สอบสวนคุณสักหน่อย แค่ถาม วันนี้ผมว่าง เผื่อเราจะได้สานสัมพันธ์”
“อย่าพูดจาน่าเกลียดแบบนั้นได้มั้ยครับ” อาร์ตสวนไปทันที แต่ตามตะวันก็ช่างหน้าทน ชายหนุ่มร่างสูงหวัเราะเสียงใสกว่าเดิม
“น่าเกลียด? ยังไงครับ? เราอยู่คอนโดเดียวกัน เคยเจอกันหนนี้หนที่สองแล้ว แถมคุณก็ยอมคุยกับผมนี่ ถ้าจะเป็นเพื่อนกันไม่เห็นแปลกนะ หรือคุณคิดอะไรอย่างอื่น?”
อาร์ตเม้มปากแน่น หงุดหงิด ไม่พอใจ ไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้เวลาที่อยู่กับเดย์เลย อย่างมากก็มีแค่งอน น้อยใจและเสียใจ แล้วนี่เขาจะเอาคนคนนี้ไปเปรีบเทียบกับเดย์ทำไมกัน?
“ถ้าจะเป็นเพื่อนกับผม ก็ช่วยเข้าใจด้วยว่า ผมมีโลกส่วนตัวสูงมาก”
“เหรอครับ? งั้นทำยังไงผมถึงจะเข้าไปในโลกของคุณได้ล่ะ”
อาร์ตเงยหน้ากลับไปมองคนพูดที่ยืนท้าวศอกกับหลังคารถของตนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มกวนเบื้องล่าง
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ไว้ผมยอมเปิดประตูให้คุณเข้ามาเมื่อไหร่ ก็เมื่อนั้นล่ะครับ”
-
4
อาร์ตทั้งหงุดหงิดและหัวเสียสุดๆ เพราะไอ้คุณตำรวจที่ทำตัวเหมือนสตอล์คเกอร์โรคจิต ที่เดินตามต้อยๆ อยู่ตอนนี้
“จะตามผมมาทำไมเนี่ย” เขาหันไปมองตาขวาง สะบัดเสียงใส่อย่างไม่พอใจ แต่อีกฝ่ายก็แค่ยิ้มกวนๆ มาให้
“ผมจะไปซื้อของไง ทางเดียวกันพอดี”
อาร์ตหันกลับไปมองทางแล้วเดินกระแทกเท้าเป็นระยะ เขารู้ว่ามันเป็นทางสาธารณะ จะห้ามไม่ให้ตามตะวันเดินก็กระไรอยู่ เลยทำได้แค่แสดงท่าทางฟึดฟัดเล็กน้อย
ร่างโปร่งบางมาหยุดยืนหน้าร้านขายอุปกรณ์เครื่องเขียนในห้างฯ แห่งหนึ่ง จดๆ จ้องๆ พวกอุปกรณ์วาดภาพที่วางโชว์หน้าร้านอย่างสนอกสนใจ และทุกอิริยาบถก็อยู่ในสายตาของผู้กองหนุ่ม
“คุณมาซื้ออะไรเหรอ สี? พู่กัน? กระดาษ?” เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นจิตรกรชื่อดัง ก็เลยนึกออกแค่อุปกรณ์วาดภาพแบบง่ายๆ ที่เคยเรียนตอนประถม
อาร์ตไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปในร้านผ่านหน้าเขา เสมือนตามตะวันไม่มีตัวตน จนคุณตำรวจถึงกับยักไหล่ แล้วเดินตามเข้าไปด้วย
“อย่าบอกนะว่าคุณจะมาซื้อปากกา” อาร์ตหันไปเอ่ยเสียงเรียบ แต่แววตาล้อเลียนในที
แล้วไงล่ะ? คนอย่างตามตะวัน ถ้าลองได้ลงมือทำแล้ว ไม่มีทางถอยง่ายๆ หรอก
“เปล่าครับ ผมแค่ตามคุณมาเพราะเป็นห่วง” ชายหนุ่มร่างสูงยอมตอบออกไปตามตรงในที่สุด ขืนกวนประสาทอาร์ตมากกว่านี้ อาจจะเกิดการวางมวยได้ แม้อาร์ตจะตัวบางดูไม่มีเรี่ยวแรง แต่ถ้าต้องสู้กัน มีหรือผู้กองจะกล้าลงไม้ลงมือกับคนสวยของเขา ยังไงก็เสียเปรียบเห็นๆ
“หึ” พอเจอคำตอบตรงๆ เข้า อาร์ตก็แค่นหัวเราะแล้วหมุนตัวเดินไปหาซื้อสีน้ำมันตามรายการที่เมมใส่สมาร์ทโฟนมา พอเลือกจนครบก็ไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ ซึ่งมีคนตัวสูงยืนรออยู่แล้ว
“ไปจ่ายตลาดต่อเลยมั้ยครับ” คำว่าจ่ายตลาด มันฟังดูแม่บ้านมาก จนอาร์ตหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “เวลายิ้มคุณดูดีมากนะ”
รอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้าเรียวสวยทันที
“อ้าว? ผมพูดไม่เข้าหูเหรอ? อย่าทำหน้าบึ้งสิครับคุณอาร์ต” ชายหนุ่มเอาปลายนิ้วสะกิดไหล่บางเบาๆ อาร์ตเลยหยุดเดิน
“คุณนี่น่ารำคาญมากเลย รู้ตัวมั้ย” คนโลกส่วนตัวสูงอย่างอาร์ต ไม่ชอบให้มีคนมาคอยวุ่นวายป้วนเปี้ยนรอบตัวเท่าไหร่ กับคนนิสัยกวนประสาท ชอบแหย่นิดแหย่หน่อยอย่างนี้ ยิ่งไม่ชอบ
“โธ่ ผมก็แค่ไม่อยากให้คุณเครียด เป็นศิลปินต้องอารมณ์ดีสิ เดี๋ยววาดรูปไม่สวยน้า” คนช่างตื้อยังคงตามไม่เลิกรา จนอาร์ตชักจะทนไม่ไหวขึ้นมาจริงๆ แล้ว ดวงตาคมสวยฉายแววดุดันอย่างที่ไม่ค่อยได้ทำให้ใครเห็นบ่อยนัก
“ศิลปินก็คนครับ รำคาญเป็น โมโหได้ และที่สำคัญ ต่อยคนได้เหมือนกัน”
“โอเค ผมยอม จะไม่รบกวนแล้วครับคุณอาร์ต” ตามตะวันชูมือสองข้างขึ้นอย่างยอมแพ้ เดินตามหลังอาร์ตไปเงียบๆ เงียบจริงๆ แบบไม่พูดอะไรเลยสักคำ แม้แต่เสียงฝีเท้าก็ไม่ได้ยิน อาร์ตถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ เสียงรอบข้างไม่สามารถทำอะไรกำแพงหนาและสูงใหญ่รอบตัวอาร์ตได้แม้แต่น้อย ทว่า ผ่านไปไม่นาน เสียงริงโทนมือถือของใครสักคนก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงของผู้กองหนุ่มคนเดิม
“เออๆ จะรีบไป” น้ำเสียงนั้นติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย “คุณอาร์ต ผมต้องไปสน.แล้วล่ะ คุณรีบซื้อของแล้วกลับห้องนะ ถึงแล้วโทรหาผมด้วย ต่อให้ยุ่งแค่ไหน ผมก็รับสายคุณแน่นอน”
ถ้าไม่จำเป็น ไม่ต้องโทรมานะ
คำพูดของเดย์ลอยเข้ามาในหัว และอาร์ตก็ต้องขมวดคิ้วฉับ อ้าปากจะบอกว่า ทำไมต้องโทรบอกคุณ แต่เสียงเพลงจากสายเรียกเข้าก็ดังขึ้นเสียก่อน อาร์ตหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะเงยหน้ามึนๆ ขึ้นมองตามตะวัน เพราะชื่อบนหน้าจอมือถือมันเป็น...
T.Tawan
“นั่นเบอร์ผม แอบเมมไว้ตอนคุณอยู่โรงบาลคราวก่อน โทรมาด้วยนะ ไม่งั้นคืนนี้ผมบุกไปหาถึงห้องแน่” ผู้กองหนุ่มชูมือถือที่กำลังโทรออกหาชื่อของ Art พร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาให้ก่อนจะรีบวิ่งย้อนไปทางที่เดินผ่านมาเมื่อครู่ ไม่รอให้อาร์ตได้ตอบโต้หรือถามอะไรแม้แต่น้อย
ร่างบางเม้มปากอย่างหงุดหงิด “คนอะไรวะ...”
******
เพราะคนแรกของอาร์ตก็คือเดย์ และอาร์ตก็คือคนแรกของเดย์ด้วยเช่นกัน
หลังจากแลกเบอร์กันแล้ว เดย์ก็ส่งข้อความให้อาร์ตทุกเช้าเย็น อาร์ตเองก็ส่งข้อความกลับไปเสมอ หรือบางครั้งก็เป็นฝ่ายส่งก่อนบ้าง พวกเขาเรียนคนละวิทยาเขต ปิดเทอมเดย์กลับกรุงเทพฯ อาร์ตก็ดันต้องกลับแม่ฮ่องสอน เวลาที่จะได้เจอหน้ากันแทบไม่มีเลย
7 Days: อย่านอนดึกนะครับ แล้วก็เพลาๆ บุหรี่ลงบ้าง ปากคล้ำหมดแล้ว
A=>Silp: รู้ได้ไง เห็นเหรอ
7 Days: ผมจินตนาการถึงหน้าอาร์ตทุกคืน
A=>Silp: ลามก
7 Days: อ้าว ก็แค่นึกถึงก่อนนอนมั้ยล่ะ คิดถึง ไม่ได้เหรอ
A=>Silp: นี่จีบเราจริงๆ เหรอ เดย์ชอบหยอดอ่ะ เราไม่ชอบให้หยอกเล่นแบบนี้
7 Days: ไม่ได้เล่น เอาจริง
A=>Silp: แต่เราเป็นผู้ชายนะ ตัวก็ใหญ่...
7 Days: ผมจะกินนมทุกวัน ให้สูงเท่าอาร์ต หรือสูงกว่าไปเลย
A=>Silp: ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น
7 Days: ผมจะทำทุกอย่างที่อาร์ตอยากให้ทำ จะไม่ทำสิ่งที่คุณไม่ชอบ
อาร์ตอ่านข้อความนั้นแล้วก็ต้องอมยิ้ม บทสนทนาจบลงด้วยคำว่า Good night และสัญลักษณ์รูปหัวใจจากเดย์เช่นทุกคืน
7 Days: อาทิตย์นี้ผมกลับกทม.นะ จะไปรับที่หอ
A=>Silp: อาทิตย์นี้เราต้องทำงานส่ง
7 Days: งั้นผมไปนั่งรอที่ห้อง พวกไอ้โต้อยู่กันมั้ย
A=>Silp: โต้กับอิฐไปทำงานที่คณะ
7 Days: งั้นก็อยู่กันสองคนสิ ไม่กลัวผมใช่มั้ย
A=>Silp: เราคิดว่าเราแรงเยอะกว่าเดย์นะ
7 Days: พิสูจน์มั้ยล่ะ
A=>Silp: ถ้าจะมา ก็ห้ามกวนเราทำงาน
7 Days: โอเคครับ ผมจะนั่งสมาธิรอ
A=>Silp: กวนตีนอ่ะ
แล้วอาร์ตก็หัวเราะลั่นอยู่คนเดียว จนรูมเมทอีกสองคนหันมามอง โต้กับอิฐ เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยม.ต้นและม.ปลายของอาร์ต แต่เรียนสถาปัตย์ ทั้งหมดเช่าหออยู่ด้วยกันสามคน และรู้จักเดย์ดี เจอกันตลอด เวลาที่เดย์มากรุงเทพฯ แถมยังสนิทกันถึงขั้นพูดจาสมัยพ่อขุนใส่กันด้วย มีก็แต่กับอาร์ตคนเดียว ที่เดย์ถือเป็นข้อยกเว้น เพราะไม่ได้อยากเป็นเพื่อน แต่จีบเป็นแฟน จุดประสงค์ชัดเจน จนโต้กับอิฐยังต้องยอมใจ
“จะสองปีแล้ว มันยังจีบมึงอยู่อีกเหรอวะ” อิฐถามขึ้นด้วยความสงสัย พักหลังๆ ไม่ค่อยเห็นหน้าค่าตาเพื่อนต่างวิทยาเขต แต่เหมือนจะยังส่งเมสเสสมาคุยกับอาร์ตตลอด จนบางทีก็คิดว่า บ้านมันเป็นค่ายมือถือหรือเปล่า ขยันส่ง SMS เหลือเกิ๊น
“จีบอะไรล่ะ” อาร์ตขมวดคิ้วมองเพื่อนทั้งสองคนที่เอาแต่จ้องไม่เลิก แถมยังยิ้มกรุ้มกริ่มใส่อีก
“อย่าโกหก หน้ามึงบานแฉ่งขนาดนั้น มันเป็นคนเดียวเลยนะที่ยังตื้อมึงไม่เลิกรา คนอื่นแม่งหายเงียบไปตั้งแต่เดือนแรกๆ แล้วมั้ง แค่มึงไม่ตอบข้อความก็เลิกตื้อละ แต่ไอ้ห่านี่แม่งโครตตื้อ” โต้ว่าพลางชี้หน้าเพื่อนรัก ที่เริ่มจะแก้มแดงระเรื่อ
“เออ เห็นด้วย นิ้วมันคงพลิ้วมากอ่ะ รัวมือถือได้เร็วเหลือร้าย มึงเสร็จมันแน่” อิฐสมทบอีกแรง ไม่ได้คาดคิดหรอกว่าเพื่อนจะเบี่ยงเบนเอาตอนเข้ามหาวิทยาลัย แต่เดย์ก็น่ารัก นิสัยดี พอให้อภัยได้
“เสร็จบ้าไรวะ พวกมึงนั่งตัดโมเดลไปเงียบๆ เลยไป” อาร์ตโวยวายกลบเกลื่อนความอาย จะปาหมอนใส่เพื่อน ก็กลัวไปโดนงานที่พวกมันทำไว้พัง เดี๋ยวโดนด่าเช็ด จะซวยเอา
“เอาจริงๆ นะ กูว่าเพื่อนมึงก็มีใจให้เขา ไม่งั้นไม่คุยด้วยหรอก มันหยิ่งจะตายห่า” อิฐหันไปพยักหน้ากับโต้ที่พยักหน้ารับรัวๆ เช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพื่อนที่เรียนมาด้วยกันยาวนาน ไม่มีทางที่จะได้สนิทสนมกับคุณหนูตระกูลเจริญศาสตร์ศิลป์คนนี้ได้ง่ายๆ ตอนโต้กับอิฐรู้จักแรกๆ ยังคิดว่าโครตหยิ่ง หน้านิ่งตึงตลอดเวลา ไม่ค่อยยิ้มหรือหัวเราะ แถมพูดก็นับคำได้ แต่เพราะเจอเรื่องอะไรมาด้วยกันเยอะ ในที่สุดก็กลายเป็นเพื่อนรักกันอย่างทุกวันนี้
“ระวังมันเบื่อก่อนนะเว้ย ถ้าชอบเขาก็รีบๆ บอกไปได้แล้ว เล่นตัวนาน เดี๋ยวเจอแห้วแดก พวกกูจะสมน้ำหน้าให้”
อาร์ตนิ่งไปกับที่อิฐพูด จะสองปีแล้วที่เดย์ตามจีบ แม้จะไม่ค่อยได้เจอกัน แต่ก็คุยกันทุกวัน อาทิตย์ไหนเดย์มากรุงเทพฯ ก็ขับรถมาหาตลอด เฝ้าอาร์ตทำงานบ้าง พาไปเที่ยวบ้าง แล้วแต่ว่าอาร์ตว่างหรือเปล่า แถมยังเผื่อแผ่เพื่อนๆ ของอาร์ตด้วยการซื้อขนมนมเนยมาฝากไม่ขาด พาอาร์ตไปเจอพ่อแม่มาแล้วด้วยซ้ำ
ครอบครัวของเดย์อบอุ่นน่ารัก คุณพ่อเป็นเจ้าของโรงงานผลิตชิ้นส่วนรถยนต์ คุณแม่เปิดร้านขนมเล็กๆ มีน้องสาวของเดย์คอยช่วยงาน เดย์เป็นพี่คนโต มีน้องสาวน้องชายอย่างละคน อายุห่างกันแค่ปีสองปี แทบจะเป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำ แต่อาร์ตเป็นลูกคนเดียว พ่อของอาร์ตเป็นอาจารย์คณะจิตรกรรมของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ แต่ตัวอาร์ตเลือกเรียนในกรุงเทพฯ เพราะอยากมาอยู่กับเพื่อนๆ ทั้งสองคน และชอบชื่อมหาวิทยาลัยนี้ด้วย ส่วนแม่ของอาร์ตมีเชื้อเจ้าทางเหนือ เป็นตระกูลใหญ่มีชื่อในแถบนั้น แต่พอแต่งงานแล้ว ก็ย้ายมาแม่ฮ่องสอนเพราะอากาศดี เหมาะกับการเลี้ยงดูลูกชายเพียงคนเดียวที่เกิดมาร่างกายไม่แข็งแรงอย่างอาร์ต
แต่เรื่องสถานภาพทางสังคมหรือครอบครัวของทั้งคู่ ก็ไม่สำคัญเท่าความรู้สึกของพวกเขาสองคน
และในที่สุด อาร์ตก็ตัดสินใจได้
-
5
“พักนี้แว่บไปไหนบ่อยๆ น่ะผู้กอง งานท่วมหัวพวกผมหมดแล้วเนี่ย” เสียงบ่นดังขึ้นทันทีที่ตามตะวันโผล่หน้ามาถึงสถานีตำรวจในเขตที่รับผิดชอบ ชายหนุ่มร่างสูงกลอกตาไปมาอย่างนึกรำคาญใจ
“เออน่า มีธุระมั่งสิวะ” เขาตอบเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องไปอย่างนั้น ก่อนจะขอเอกสารที่ต้องใช้ในงานครั้งนี้มาอ่านก่อนเข้าประชุม
“สารวัตรลุยเองนะงานนี้ เห็นบอกจะเคี่ยวผู้กองหนักๆ เลยด้วย สร้างผลงานเยอะๆ ผู้กองจะได้เลื่อนขั้นสักที” หมวดรุ่นน้องช่างเจรจา หูตาก็กว้างไกลเหลือหลาย เผือกทุกเรื่องของผู้บังคับบัญชา
“อยู่แบบนี้ก็ดีแล้วว่ะ ไม่ได้อยากมีตำแหน่งใหญ่โต” เขาว่าพลางทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะของรุ่นน้อง ในมือถือเอกสารเกี่ยวกับคดีที่จะต้องทำอย่างตั้งอกตั้งใจ
“เรื่องนั้น ผู้กองไปคุยกับสารวัตรเอาเองดีกว่ามั้ย”
“คุยไปก็เท่านั้น ไอ้ห่าเต็มมันเคยฟังกูที่ไหน” เขาอดบ่นไม่ได้ ทว่า คนที่กำลังพูดถึงเดินออกมาจากห้องทำงานพอดี
“นินทา”
“เหี้ย! ไมมึงไม่บอกกูเนี่ย ไอ้ชาญ” ตามตะวันหันไปเขกหัวผู้หมวด ที่ไม่เตือนว่าพี่ชายบังเกิดเกล้าออกมาจากห้องทำงานแล้ว
“เลิกเล่นเป็นเด็กๆ ได้แล้ว ไปประชุม มึงมาช้านะตาม เดี๋ยวค่อยสะสางกัน” เต็มเดือน สารวัตรผู้มีใบหน้าโหดเหี้ยมต่างจากชื่อที่แสนจะมุ้งมิ้งฉุดกระชากคอเสื้อน้องชายตัวดีให้ตามไปประชุมงานเหมือนเคย
ตามตะวันไม่เคยอยากเป็นตำรวจเลยสักนิด ไม่เคยคิดเลยสักครั้ง
แต่เพราะพี่ชายเป็นตำรวจ พี่ชายเพียงคนเดียวที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กๆ พวกเขาไม่มีพ่อ มีแต่แม่ที่ทำงานงกๆ ส่งเสียลูกๆ ให้เรียนหนังสือ เต็มเดือนเห็นแม่ทำงานหนักและเหนื่อยมาตลอด จึงเลือกเรียนนายร้อย เข้ารับราชการและพยายามทำงานแสดงฝีมือจนเป็นที่ยอมรับ เลื่อนขั้นมาเรื่อยๆ จนได้เป็นสารวัตรตอนอายุแค่ 35 และพยายามเขี่ยวเข็ญน้องชายคนเดียวอย่างตามตะวันให้ได้เลื่อนขั้นตามกัน
ความจริง ตามตะวันอยากเป็นตากล้อง อยากเรียนนิเทศศาสตร์ แต่เขาไม่มีโอกาสนั้น เมื่อถูกพี่ชายที่กำลังเรียนโรงเรียนนายร้อย จับยัดเข้ามาเรียนด้วยกัน จำใจต้องรับราชการตำรวจ ด้วยเหตุผลจากพี่ที่บอกว่า ข้าราชการมั่นคงกว่า แม่จะได้สบาย ไม่ต้องลำบากทำงานหามรุ่งหามค่ำอีก
เหตุผลดี พอยอมรับได้ ตามตะวันก็เลยยอมเป็นตำรวจให้ แต่ไม่คิดจะสร้างผลงานมากมาย โดนสั่งให้ทำอะไรก็ทำ เวลาว่างที่มีหมดไปกับการถ่ายรูปลงขายในเว็บ ได้เงินมากกว่าเงินเดือนตำรวจด้วยซ้ำ แต่ก็ยังไม่ทิ้งหน้าที่ที่ต้องทำ แม้ไม่ได้ชอบ ไม่ได้อยากเป็น แต่การช่วยเหลือคนเดือดร้อน ก็ทำให้รู้สึกภูมิใจเล็กๆ ในตัวเอง ไม่ต่างจากเวลาที่ถ่ายรูปดีๆ เป็นผลงานมาสเตอร์พีซได้
ชีวิตนายตำรวจธรรมดาๆ อย่างเขา วันๆ ก็มีแต่งานแล้วก็ถ่ายรูป ถ้าไม่นับว่าเคยพลาด ตัดสินใจแต่งงานผิดคน ก็ไม่มีอะไรหวือหวาอีกแล้ว จนกระทั่งได้มาเจอคุณจิตรกรชื่อดังคนนั้น
ด้วยความที่สนใจเรื่องศิลปะอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่ภาพถ่ายอย่างเดียว ภาพวาดก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่เขาชอบมาก แต่วาดเองไม่เป็น ไม่มีฝีมือด้านนี้ เลยทำได้แค่ชื่นชมผลงานของพวกศิลปินดังๆ และศิลปินคนโปรดของเขาก็คือ ศศิลป์ เจริญศาสตร์ศิลป์
อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญที่เขาได้ย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับศศิลป์คนนั้นหลังหย่าขาดกับภรรยาเก่า เขาไม่เคยเห็นศศิลป์มาก่อน แต่ได้ยินพวกพนักงานคุยกัน ก็เลยรู้ว่าเป็นชายหนุ่มร่างบาง ผมทองอร่ามสั้นเต่อ ที่มักจะทำหน้าตึงใส่ทุกคนที่เจอ ดูแล้วอายุไม่น่าเกิน 30 แต่จากประวัติ ศศิลป์อายุมากกว่าเขาด้วยซ้ำ เรื่องนั้นเป็นอีกเรื่องที่ทำเอาตามตะวันอึ้งไปเหมือนกัน
และยิ่งมองนานๆ ตามตะวันก็ยิ่งหลงใหล คลั่งไคล้ จนทำตัวเหมือนสตอล์คเกอร์คอยแอบตามศศิลป์อยู่ห่างๆ มาเกือบปี จนคืนนั้นที่ได้คุยกัน เขาเลยกล้าเข้าหาศศิลป์มากขึ้น อย่างน้อยได้เป็นแค่คนรู้จักก็ยังดี
“ไปเยี่ยมเกศกับลูกมั่งรึเปล่า” จบงาน ก็ได้เวลาคุยแบบส่วนตัวระหว่างพี่ชายน้องชาย ชีวิตของตามตะวัน หากไม่มีพี่ชายคนนี้อาจจะดิ่งลงเหวไปนานแล้ว ยังดีที่ไม่ถึงขั้นติดเหล้าเมายา แค่ทำตัวเป็นนักเลง มีเรื่องต่อยตีกับชาวบ้านตอนม.ต้นเป็นประจำ จนโดนเต็มเดือนจับมาเรียนนายร้อยตำรวจด้วยกัน ถึงได้มีระเบียบวินัยมากขึ้น
“ก็ไปอยู่แหละ แต่ช่วงนี้ยุ่ง” เขาตอบปัดๆ ไป เรื่องยุ่งก็คือ การตามติดชีวิตศิลปินดังคนนั้นนั่นแหละ
“ยุ่งแค่ไหน ก็ต้องให้ความสำคัญกับลูกบ้างนะ เด็กกำลังโต อย่าให้เขารู้สึกว่าขาดพ่อเหมือนพวกเรา” คำเตือนสติของเต็มเดือน ทำให้ตามตะวันนิ่งไป เขารู้จักความรู้สึกนั้นดี การไม่มีพ่อมันทรมานแค่ไหน ต้องโดนเพื่อนล้อ วันพ่อก็ไม่มีใครมา เวลาเห็นเด็กคนอื่นขี่คอพ่อก็อิจฉา
“กูรู้น่า อาทิตย์นี้จะไป”
“ดีแล้ว ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี แล้วเมื่อเช้ามึงหายไปไหนมา” วกกลับเข้าประเด็นเดิมทันที สมเป็นพี่ชายจอมเฮี้ยบ ตามตะวันยังไม่ได้เล่าเรื่องที่ได้เจอศศิลป์ให้พี่ฟัง และคิดว่าไม่จำเป็น ขืนให้รู้ว่าไปตามจีบผู้ชายด้วยกัน มีหวังโดนต่อยหน้าแหก ท่านสารวัตรใหญ่คนนี้เกลียดเรื่องผิดเพศมากที่สุด เพราะเคยมีกะเทยมาจีบ...
เมื่อเห็นน้องชายยังเงียบอยู่ เต็มเดือนก็ถอนหายใจสั้นๆ ก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า
“มึงจะไปไหนทำอะไรก็แล้วแต่ แต่อีกสองเดือน กูต้องย้ายไปประจำที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติแล้ว กูอยากให้มึงขึ้นมาเป็นสารวัตรแทนให้ได้ มึงทำได้ใช่มั้ยวะตาม”
มือที่บีบบนไหล่นั้นหนักอึ้ง เขาไม่ได้เจ็บเพราะแรงบีบจากฝ่ามือหนาใหญ่ของพี่ แต่ความรู้สึกบนบ่ามันช่างหนักหนายิ่งนัก แค่เป็นตำรวจ คอยช่วยเหลือประชาชน มีสวัสดิการให้ครอบครัว แค่นี้ไม่พอเหรอวะ ตามตะวันสงสัยอยู่ในใจมาตลอด
“เออ กูจะทำ” แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ทำได้แค่รับปากพี่ชาย ยอมทำตามความคาดหวังที่ไม่ใช่ของตนเองต่อไป
******
คืนนี้ เดย์ต้องไปค้างที่ห้องของขิงตามสัญญา หลังจากไปคอยเฝ้าคนป่วยมาสามสี่คืนแล้ว ห้องของขิง จริงๆ ก็เป็นห้องที่เขาซื้อนั่นแหละ เดย์แอบซื้อคอนโดที่อยู่คนละมุมเมืองกับคอนโดของอาร์ตไว้เมื่อสามปีก่อน และพาขิงมาอยู่ที่นี่
เดย์รู้จักกับขิงเมื่อสามปีก่อน ผ่านทางเลขาฯ คนปัจจุบันของเขา ซึ่งเป็นพี่สาวของเธอ แต่การคบกันลับๆ ของพวกเขานั้น แม้แต่พ่อแม่ของพวกขิงหรือตัวเลขาฯ ของเขาเองก็ไม่รู้ เข็ม พี่สาวของขิงรู้ว่าเดย์มีแฟนแล้ว เป็นคุณชายศิลปินคนดังชื่อ ศศิลป์ ซึ่งเข็มเคยเจอครั้งเดียวเท่านั้นในงานเลี้ยงวันเกิดท่านประธาน พ่อของเดย์ ปกติเดย์กับอาร์ตจะไม่ก้าวก่ายเรื่องงานของกันและกัน แต่ครั้งนั้นเหมือนพ่อของเดย์จะเชิญอาร์ตมาวาดรูปเหมือนของครอบครัวให้ด้วย ก็เลยได้เจอในงานเลี้ยงที่บ้านของเดย์
ส่วนขิง รู้ทั้งรู้ว่าเดย์มีแฟนแล้ว แต่ก็ยังอยากได้เขา CEO หนุ่มหล่อ แถมยังรวย ต่อให้แต่งงานมีลูกเมียแล้ว ขิงก็ยังอยากได้อยู่ดี คนมีเจ้าของแล้วมันท้าทายให้เธอลิ้มลอง และพอได้ลองแล้วก็ยิ่งติดใจ แม้เดย์จะเคยเป็นเกย์ แต่นั่นเพราะยังไม่เคยลองกับผู้หญิง แรกๆ เขาคิดว่าจะให้เป็นความสัมพันธ์แค่ทางกาย ด้วยติดใจเสน่ห์ทางเพศของหญิงสาว เพราะเวลาทำกับอาร์ต มักจะโดนบ่นประจำว่ารีบเกิน ไม่ค่อยเล้าโลม จะสอดใส่ลูกเดียว แล้วอาร์ตก็เจ็บจนโมโห ไม่ยอมให้ทำมาหลายปีแล้ว พอมาเจอขิง สรีระของผู้หญิงย่อมง่ายต่อการมีเพศสัมพันธ์อยู่แล้ว เขาเลยนอนกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า จากแค่ทางกาย จิตใจมันก็เริ่มผูกพันไปเอง กลายเป็นความหลง จนถึงขั้นซื้อคอนโดให้อยู่ ซื้อรถให้ขับ มานอนด้วยบ่อยครั้ง จนกลายเป็นทุกคืน
แต่เดย์ก็ยังรักอาร์ตอยู่ เพียงแค่...มันอาจจะน้อยลงกว่าเดิม
ของแปลกใหม่ ย่อมตื่นเต้นเร้าใจกว่า เดย์รู้ตัวว่ากำลังนอกใจนอกกายอาร์ตอย่างไม่น่าให้อภัย และทำมานานเกือบ 3 ปีเต็ม แต่เพราะขิงเป็นผู้หญิง เขาเลยทิ้งเธอไม่ลง แม้หลังๆ มานี้ ขิงจะเริ่มงี่เง่าน่ารำคาญมากก็ตาม เขาหลับนอนกับเธอไปแล้วตั้ง 3 ปี ทำเธอแท้งลูกไปแล้วหนหนึ่ง และเพราะเรื่องนั้นแหละ ที่ทำให้เดย์ไม่กล้าปฏิเสธผู้หญิงคนนี้ ต่อให้ไม่พอใจจนขู่จะเลิก สุดท้ายก็ทนเห็นเธอฟูมฟายไม่ไหว ต้องยอมกลับมาหาทุกที
เดย์พยายามตัดเรื่องนิสัยงี่เง่าเอาแต่ใจของขิงออก และอยู่กับเธอเหมือนคนรักทั่วไป อาร์ตกับขิงไม่เหมือนกันเลยสักอย่าง ไม่ใช่แค่เพศ แต่ทุกๆ อย่างไม่มีความคล้ายคลึงหรือเหมือนกันเลยสักนิด
อาร์ตไม่เคยงอแงงี่เง่า อาจจะมีเอาแต่ใจกับเขาบ้าง แต่ก็น้อยมากจนนับครั้งได้ ส่วนใหญ่เรื่องที่ทำให้อาร์ตโมโหจนลงไม้ลงมือกับเขาก็มีแค่เรื่องเดียว คือเรื่องบนเตียง มันคงจะเจ็บจนทนไม่ไหวจริงๆ เดย์ก็เข้าใจอยู่ และเขาก็อดทนไม่ทำให้คนรักต้องเจ็บมานานเกิน 5 ปีแล้ว ทำเพียงแค่สัมผัสภายนอก ซึ่งมันไม่เต็มอิ่ม เดย์ต้องการมากกว่านั้น และเขารู้ว่าตัวเองชอบเซ็กส์ที่รุนแรงบ้าระห่ำพอสมควร
แต่เขาอยู่กับอาร์ตเพราะความรัก กว่าจะจีบติดจนอาร์ตยอมคบด้วยปาเข้าไปตั้ง 2 ปี คบกันตอนขึ้นปี 3 และพยายามประคับประคองชีวิตคู่ด้วยกันมาตลอด
แหวนทองคำที่เดย์สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้าย คือหลักฐานแสดงความรักของพวกเขา
เดย์ไม่เคยถอดมันเลยสักครั้ง
“พี่เดย์! ไหนบอกว่าจะพาขิงไปซื้อรองเท้าใหม่ไง แล้วจะกลับไปหาเมียพี่วันอาทิตย์อีก คืออะไร!?” เสียงตวาดแว้ดๆ ดังมาตามเคย แม้ว่าเดย์จะเดินเลี่ยงมาแล้วก็ตาม
“พี่สัญญากับเขาแล้วว่าจะพาไปเที่ยววันอาทิตย์นี้” เดย์ถอนหายใจแรงพลางกระชากเนคไทออกจากคอ
“แล้วรองเท้าใหม่ของขิงล่ะ!” เสียงของเจ้าหล่อนแหลมแสบแก้วหูมาก แต่เดย์ก็แค่เบ้หน้าเล็กน้อย
“วันเสาร์ไง พี่จะพาไปซื้อแล้วกลับบ้าน” หากเดย์ใช้คำว่า “บ้าน” นั่นหมายถึง คอนโดของอาร์ต ขิงยิ่งไม่พอใจหนัก เธอตามมาทุบหลังเขาหลายที จนเดย์ต้องหันไปคว้าแขนไว้ทั้งสองข้าง
“ไม่ยอมนะ! พี่ต้องอยู่กับขิงสิ! เมื่อไหร่พี่จะเลิกกับเขาสักที พี่บอกจะรับผิดชอบขิง จะแต่งงานกับขิงไม่ใช่เหรอ”
“พี่บอกจะรับผิดชอบ ไม่ได้หมายความว่าจะแต่งงาน” เดย์ตะคอกเสียงดัง “หัดมีสติแล้วฟังกันบ้าง ถ้าอาร์ตเป็นผู้หญิง เขาก็คือเมียหลวง เข้าใจมั้ย”
“แต่พี่อาร์ตเป็นผู้ชาย! เขาเป็นเมียพี่จริงๆ ไม่ได้ ขิงเป็นได้ มีลูกให้พี่ได้” หญิงสาวโผเข้ากอดเขาทั้งน้ำตา “ขิงรักพี่เดย์นะ”
“พี่รู้...พี่ก็รักขิง แต่พี่รักอาร์ตเหมือนกัน ขิงเข้าใจพี่นะ พี่คบกับอาร์ตมาเป็นสิบปีแล้ว พี่ทิ้งเขาไม่ได้” เดย์กอดตอบหญิงสาว พยายามใช้เสียงอ่อนอธิบายให้เธอฟัง “อาร์ตไม่มีพี่ไม่ได้”
ขิงเงียบ ไม่โต้ตอบออกมาอีก เพราะรู้ว่าถ้าเอาแต่ใจมากกว่านี้ เดย์จะยิ่งไม่ชอบ เธอรู้ว่าอาร์ตต่างจากเธอในข้อนี้ ผู้ชายอย่างอาร์ตไม่ค่อยเรื่องมากหรือจุกจิก ดูได้จากการที่ยอมปล่อยเดย์มานอนกับเธอตลอด 3 ปีที่ผ่านมา โดยไม่มีการตามหรือสงสัยใดๆ ทั้งสิ้น
“พี่จะทำให้ทั้งสองคนมีความสุข แม้มันจะยากสักหน่อย แต่มันต้องเป็นไปได้สักวัน” เดย์เอ่ยคล้ายปลอบประโลมตัวเองเสียมากกว่า
-
6
เดย์ไม่เคยจีบใครมาก่อน ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย อย่างมากก็หยอดทิ้งไว้เล่นๆ แล้วหาย เพราะไม่ได้ชอบจริงจัง แต่กับอาร์ต ยิ่งคุยด้วยก็ยิ่งชอบ อาร์ตไม่ค่อยเรื่องมาก คุยง่าย ทั้งที่พวกเพื่อนๆ ของอาร์ตบอกว่าเจ้าตัวเป็นคนถือตัวมาก หยิ่งสุดๆ คบยากมาก แต่ถ้าสนิทแล้วจะรู้ว่าอาร์ตเป็นยังไง
“พวกมันก็ว่าไปเรื่อย เราไม่ได้หยิ่งสักหน่อย แค่ไม่รู้จะเข้าหาคนอื่นยังไงต่างหาก”
ตอนที่อาร์ตเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง เดย์ก็นั่งฟังไปยิ้มไป ยิ่งมอง ก็ยิ่งรู้สึกว่าอาร์ตน่ารักขึ้นทุกครั้งที่เจอ พวกเขานั่งทานอาหารอยู่ในร้านฟาสฟู้ดบนห้างฯ ดังย่านใจกลางเมือง สมัยนั้นแหล่งท่องเที่ยวไม่ได้มีมากเท่าตอนนี้ แต่เดย์ก็ขยันขับรถหาที่เที่ยวได้ตลอด
“ผมก็คิดว่าอย่างนั้น อาร์ตไม่เห็นหยิ่งตรงไหนเลย ยอมคุยกับผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอด้วย” เดย์ยิ้มพลางยื่นมือไปเช็ดมุมปากที่เลอะซอสให้ อาร์ตชอบกินอาหารฟาสฟู้ดมาก คงเพราะตอนอยู่แม่ฮ่องสอนไม่ค่อยได้กินของพวกนี้ แม่ของอาร์ตเคยบอกว่า ตอนเกิดมา อาร์ตตัวเล็กมาก ต้องเข้าตู้อบ ร่างกายก็ไม่แข็งแรง แต่พอโตขึ้น สักช่วงม.ต้น ก็เริ่มปกติดี ไม่ค่อยป่วยง่ายแล้ว แต่ก็ยังไม่อยากให้กินอาหารที่ไม่มีประโยชน์ อาร์ตเลยไม่ค่อยได้กินพวกขนมหรือจังค์ฟู้ดเท่าไหร่
“ใช่มั้ยล่ะ เราแค่ขี้อายแค่นั้นเอง” คนตัวผอมรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับที่เดย์พูด “อยากกินอีกอัน”
“กินเก่งอย่างนี้ ผมจะเลี้ยงไหวเหรอ” เดย์พูดกลั้วหัวเราะ ขยี้ผมของอาร์ตเล่นแล้วลุกไปซื้อมาให้อีกรอบ อาร์ตไม่ค่อยเอาแต่ใจ เป็นเดย์มากกว่าที่ตามใจจนเคยตัว
ก่อนเปิดเทอมขึ้นปี 3 อาร์ตลงจากแม่ฮ่อนสอนก่อนกำหนด และมาเซอร์ไพรส์เดย์ถึงที่บ้าน คืนนั้น อาร์ตบอกชอบเดย์ และทั้งคู่ก็ตกลงคบกัน หลังจากนั้น เดย์ก็ยิ่งเอาใจใส่และเทคแคร์มากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
“ช่วงนี้เขาเริ่มฮิตเล่นเฟสบุ๊คกันแล้วนะ อาร์ตรู้จักมั้ย” เดย์กำลังนั่งอยู่หน้าคอมฯ เอี้ยวตัวมามองอาร์ตที่วันนี้มาค้างที่บ้าน อาร์ตกำลังนอนอ่านหนังสือสอนวาดภาพอนาโตมี่อยู่บนเตียงของเดย์
“ไม่รู้จักอ่ะ มันคืออะไรเหรอ” อาร์ตปิดหนังสือลง แล้วเดินไปเกาะเก้าอี้ที่เดย์นั่งอยู่ ก้มมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างสนอกสนใจ อาร์ตกับเดย์มีนิสัยที่เหมือนกันอยู่อย่างหนึ่งคือ ชอบอะไรที่แปลกใหม่ สำหรับอาร์ต ความแปลกใหม่คือไอเดียที่จะต่อยอดออกไปอีก ส่วนเดย์ ความแปลกใหม่คือสิ่งที่เขาอยากครอบครองมันไว้เป็นคนแรก
“มันเป็นเว็บไซต์เครือข่ายน่ะ คล้ายๆ ไฮไฟว์แหละ แต่ไม่ต้องมานั่งจัดตกแต่งให้ยุ่งยาก แค่สมัครไว้ แล้วก็โพสสเตตัส มีกล่องข้อความไว้ให้แชทด้วย นี่ไง” เดย์อธิบายไปทำให้ดูไป อาร์ตก็ตั้งใจฟัง “ผมจะสมัครให้ เราจะได้เอาไว้คุยกัน ไม่ต้องส่ง SMS ไง”
“อืม ก็ดูสะดวกดี เอาสิ”
“งั้นขออีเมล์ด้วยครับ”
แล้วหลังจากนั้นมา พวกเขาก็เริ่มใช้โปรแกรมที่ชื่อเฟสบุ๊คในการติดต่อกันผ่านอินบ็อกซ์ และบางครั้งก็โพสรูปแชร์หากัน เพื่อให้รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่
ระยะทางที่เคยห่างไกลและมีตัวเชื่อมเพียงแค่โทรศัพท์มือถือ ค่อยๆ หดสั้นลง เพราะไม่ว่าจะทำอะไรที่ไหน ทั้งเดย์และอาร์ตก็จะส่งรูปผ่านเฟสบุ๊คให้กันเสมอ
แต่ตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นเฟสบุ๊ค หรือไลน์ กลับไม่มีการเคลื่อนไหวอีกต่อไป แม้กระทั่งเสียงโทรศัพท์ที่เคยดังอยู่ทุกวัน ก็เงียบหาย เดย์จะโทรมาแค่ตอนเย็นหลังเลิกงาน บอกว่าจะไม่กลับอีกกี่วัน แล้วจากนั้นก็จะไม่โทรมาอีกจนครบกำหนด คำพูดเดิมๆ ซ้ำๆ วนเวียนไปมาตลอด เกือบ 3 ปีที่ผ่าน
จะต้องทนไปถึงเมื่อไหร่?
อาร์ตเคยถามตัวเองแบบนั้นหลายครั้ง และทุกครั้งคำตอบที่ได้ก็คือ ยังไงก็ต้องทน ในเมื่อเลือกคนนี้แล้ว และตั้งใจว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต คำสัญญาที่เคยให้กันไว้ อาร์ตไม่เคยลืม ทุกอย่างที่เดย์เคยพูดและทำ ยังจำได้เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
อยู่คนเดียวนานๆ อาร์ตก็เริ่มจะฟุ้งซ่าน แต่ก็ไม่อยากออกไปไหน พยายามจะวาดรูปของเดย์ให้เสร็จ แต่มันไม่เคยทำได้สักที และอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ จะถึงวันเกิดของเดย์แล้ว...
“ไม่ได้ๆ ต้องทำให้เสร็จสิ เพื่อเดย์” เขาตบๆ ที่แก้มตัวเองหลายทีเพื่อเรียกสติ ตั้งใจจรดปลายพู่กันลงสีต่อไป มันเป็นภาพเหมือนของเดย์ที่อาร์ตร่างขึ้นจากความทรงจำ ทุกรายละเอียดบนใบหน้านั้น อาร์ตจำได้หมด แม้กระทั่งไฝเล็กๆ ที่ข้างแก้มของเดย์ ซึ่งมันเล็กมากและไม่ค่อยมีคนสังเกตเห็น อาร์ตก็ยังจำได้
แล้วเดย์ล่ะ? จะยังจำอาร์ตได้อยู่หรือเปล่า
มือที่กำลังลงสีไปเกินครึ่งของภาพวาดหยุดชะงัก เมื่อไม่มีสมาธิแล้ว อาร์ตก็ไม่อยากวาดต่ออีก เขาลดพู่กันลง จุ่มมันไว้กับกระบอกใส่น้ำที่สีสันทั้งหมดไหลรวมกันวนอยู่ในนั้นจนเริ่มคล้ำ
อาร์ตเงยหน้ามองนาฬิกาที่ผนังห้อง ตี 2 กว่าแล้ว ค่อนข้างดึกทีเดียว แต่เขายังไม่อยากนอน บนเตียงกว้างที่แสนว่างเปล่า
ร่างโปร่งบางคว้าชุดคลุมตัวเดิม สวมทับเสื้อยืดที่ใส่นอน แล้วเดินออกไปจากห้องอย่างทุกที คืนนี้อยากเปลี่ยนบรรยากาศลงไปที่สวนด้านล่าง บางทีความสงบอาจทำให้ยิ่งฟุ้งซ่าน เลยอยากได้ยินเสียงรถราและผู้คนที่สัญจรไปมาอยู่ด้านนอกบ้าง
“อ้าว? ลงมาทำไมดึกดื่นครับเนี่ย?” ตอนที่กำลังจะเปิดประตูออกไปที่สวน ก็บังเอิญสวนทางกับนายตำรวจหนุ่มเจ้าเก่า
เรียวคิ้วสวยที่ย้อมสีทองเหมือนสีผมขมวดฉับ อาร์ตไม่ตอบอะไร แค่ผลักประตูเดินผ่านไป ไม่รู้ทำไม เจอหน้าผู้กองคนนี้ทีไร มันคันยิบๆ ในใจตลอด
“เฮ้...คุณอาร์ต ทำไมใจร้ายจัง ชอบทำเหมือนผมเป็นผีไม่มีตัวตนทุกที” ยิ่งไม่สนใจ อีกฝ่ายก็ยิ่งตาม สมชื่อ “ตาม”
“มีบุหรี่มั้ย” จู่ๆ อาร์ตก็หันไปถาม ผู้กองหนุ่มถึงกับอึ้ง ก่อนจะหยิบบุหรี่ส่งให้ตัวหนึ่งพร้อมไฟแช็ค
เพราะไม่ได้สูบมาหลายปีแล้ว พอจุดขึ้นมา ก็สำลักควันทันที
“อ้าวๆๆ สูบเป็นมั้ยเนี่ย เกิดแพ้ขึ้นมายุ่งเลยนะ ผมไม่อยากทำคนตาย” ตามตะวันส่งเสียงล้อเลียนคิกคัก สักพักอาร์ตก็เริ่มคุ้นกับกลิ่นบุหรี่และควันที่อัดเข้าปอด “หน้าตาคุณไม่ให้กับการสูบบุหรี่กินเหล้าเลยอ่ะ เอาจริงๆ”
“ทำไม? หน้าตาผมมันทำไม” อาร์ตหันควับไปมองตาเขียว ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนม้าหินในสวน พ่นควันฉุย
“ก็...เออ ช่างเหอะน่า ทำไมอยากสูบขึ้นมา? เครียดอะไรเหรอครับ” ผู้กองหนุ่มนั่งลงตามคุณจิตรกรคนสวยของเขา อาจจะนั่งเบียดใกล้ไปหน่อย อาร์ตเลยขยับหนีเสียไกลจนชิดขอบม้าหิน
“แค่นึกถึงสมัยเรียน เมื่อก่อนผมเคยสูบบุหรี่จัดมาก” คนฟังเอียงคอเลิกคิ้วมอง ไม่คิดว่าอาร์ตจะเล่าเรื่องส่วนตัว “แต่เลิกมาหลายปีแล้ว น่าจะตั้งแต่...” คบกับเดย์ อาร์ตพูดประโยคนั้นในใจ
“เลิกแล้วจะกลับมาสูบอีกทำไม แสดงว่าคุณเครียดมากเลยสินะ” ตามตะวันไม่รู้ว่าอาร์ตเครียดเรื่องอะไร แต่เห็นทำหน้าไม่สบายใจแบบนั้นมันก็ปวดใจแทน
“นิดหน่อยมั้ง ชีวิตคนเรามันก็ต้องมีอารมณ์หลายๆ แบบ หลายๆ สีสัน แต่ผมในตอนนี้ เหมือนมีแต่...สีเทาขุ่นๆ เหมือนควันบุหรี่นี่”
นัยน์ตาคู่โศกของอาร์ต ทำเอาตามตะวันไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาอีก เขาได้แค่นั่งฟังเงียบๆ
“ในหัวผมตอนนี้มีแต่สีขุ่นๆ นี่เต็มไปหมด ผมกำลังคิดว่า ถ้าวันหนึ่ง ผมไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลยก็คงดี”
“เฮ้ย ไม่ได้นะ คุณต้องตื่นสิ” ตามตะวันขัดเสียงดัง จนอาร์ตมุ่นคิ้วหันไปมองหน้า
“ผมจะตื่นไม่ตื่นมันเกี่ยวอะไรกับคุณ”
“แต่คุณควรจะตื่นนอนตอนเช้าทุกวัน เพื่อมาให้ผมกวนประสาทเล่น”
“แบบนั้นผมยิ่งไม่อยากตื่นเข้าไปใหญ่” อาร์ตเบ้หน้า แต่เหมือนจะอมยิ้มนิดๆ จนเกือบหัวเราะออกมา เมื่อตามตะวันทำหน้าทะเล้นใส่
“ยิ้มแล้ว”
“...” พอโดนทัก อาร์ตก็ขมวดคิ้ว กลับมาหน้าตึงเหมือนเดิม
“สีเทาขุ่นๆ ของคุณ ผมว่ามันสวยดีนะ”
“ห๊ะ?” อาร์ตหันกลับไปหาผู้กองอีกครั้ง เพราะได้ยินไม่ถนัด แต่อีกฝ่ายก็แค่ส่งยิ้มหวานจนตาหยีมาให้
“พรุ่งนี้คุณมีนัดที่ไหนหรือเปล่า”
“ทำไม?” อาร์ตเงยหน้าตามคนที่ลุกขึ้นยืนพร้อมส่งคำถามนั้นมา
“พอดีผมหยุด ว่าจะไปถ่ายรูปเล่น ถ้าคุณอยากคลายเครียดหรือหาไอเดียวาดรูป ก็...”
“ไป”
“หือ?” เพราะได้คำตอบที่ไม่คาดคิด ตามตะวันก็เลยกะพริบตาถี่ๆ หลายครั้ง และอาร์ตก็ยังคงพยักหน้า
“ผมไปด้วยคนนะคุณตำรวจ”
-
7
เช้าวันเสาร์ นานแล้วที่อาร์ตไม่ได้ออกไปเที่ยวที่ไหนไกลๆ นอกจากไปซื้อของแถวบ้าน เมื่อก่อนเดย์มักจะพาไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้าง ค้างคืนสองคืนก็กลับ หรือไม่ก็ไปทานอาหารที่โรงแรมหรูๆ นานๆ ครั้ง ไปเที่ยวกับเพื่อนเก่าบ้าง แต่เดี๋ยวนี้ เดย์ก็งานยุ่ง เสาร์อาทิตย์บางทีก็ไม่ได้กลับ พวกเพื่อนๆ บางคนมีครอบครัวแล้ว ต้องอยู่บ้านเลี้ยงลูก เรื่องเที่ยวก็เลยต้องเพลาๆ ลง
Rrr
“ครับ?” อาร์ตคว้าสมาร์ทโฟนมากดรับสายไปพลางแต่งตัวไปพลาง วันนี้ตามตะวันบอกว่าจะไปตลาดน้ำ อากาศคงร้อนน่าดู อาร์ตเลยเลือกเสื้อยืดแขนสั้นสีเขียวอ่อนที่บางหน่อยกับกางเกงเลแบบผูกเอวสีขาวยาวแค่คลุมเข่า และคงหนีบอีแตะกับหมวกแก๊ปสักใบไว้กันแดดก็พอแล้ว
[ไอ้อาร์ต นี่กูเอง] นานแล้วที่ไม่ได้คุยกับอิฐ เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่เคยเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ม.ต้น อาร์ตทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย เพราะล่าสุดที่เจอคืองานแต่งของอิฐ เมื่อ 5 ปีก่อน และเพื่อนรักของเขาตอนนี้ก็กลายเป็นคุณพ่อลูก 2 ไปแล้ว
“ไงวะมึง เด็กๆ สบายดีมั้ย”
[เรื่องของกูช่างก่อน มึงอยู่ไหน] น้ำเสียงของอิฐฟังดูเคร่งเครียดบอกไม่ถูก
อาร์ตมุ่นคิ้ว “อยู่ห้องอ่ะ”
[ไอ้เดย์ล่ะ]
อาร์ตเงียบไปอึดใจ ก่อนจะตอบ “ไม่อยู่”
[วันนี้วันเสาร์ไม่ใช่เหรอวะ ทำไมมันไม่อยู่กับมึง มันกลับบ้านมั่งรึเปล่า]
“เดี๋ยวๆ มึงถามทำไมเนี่ย จะคุยกับเดย์ ก็โทรไปหาเดย์สิวะ” อาร์ตหยิบหมวกยัดใส่กระเป๋าแล้วสะพายเป้ขึ้นบ่า เตรียมจะออกจากห้องไปหาตามตะวันที่ลานจอดรถ
[กูไม่ได้จะคุยกับมัน กูแค่อยากรู้ว่ามันกลับบ้านมาหามึงมั่งมั้ย] เสียงของอิฐยังคงเครียดขึงไม่มีท่าทีจะผ่อนลง อาร์ตเดินไปตามทางเดินที่ทอดยาวสู่หน้าลิฟท์ มือหนึ่งก็ยังถือสมาร์ทโฟนไว้แนบหู
“ก็...เดย์มันยุ่งๆ เลยไม่ค่อยกลับหรอก” อาร์ตจำใจต้องตอบไปตามตรง แต่ก็ไม่ทั้งหมด เพราะจริงๆ ต้องบอกว่า ไม่ได้กลับมาเลยมากกว่า “อ๊ะ แต่ตอนกูเข้าโรงบาล เดย์ก็มาเฝ้าตั้ง 3-4 วันแน่ะ”
[อาร์ต] เสียงของอิฐกดต่ำ จนอาร์ตใจแกว่ง เขาเงียบและรอให้เพื่อนพูดต่อ [มึงโทรหามันมั่งรึเปล่า มึงรู้มั้ยว่ามันไปไหน ทำอะไรกับใคร มึงได้ถามมันมั่งรึเปล่า]
“มะ ไม่อ่ะ เดย์บอกว่าทำงาน กูก็ไม่อยากกวน” อาร์ตเดินออกจากลิฟท์และตรงไปยังลานจอดรถ ซึ่งตามตะวันกำลังยืนรออยู่แล้ว พอเห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดลำลองสบายๆ กับแว่นกันแดดที่คาดบนศีรษะโบกไม้โบกมือให้ อาร์ตก็ยิ้มรับ ก่อนจะหยุดยืนคุยโทรศัพท์กับอิฐให้เสร็จก่อน
[มึงควรจะถามมั่งนะ กูรู้ว่ามึงไม่อยากทำตัวเหมือนวุ่นวาย จู้จี้กับมัน มึงไม่อยากให้มันรำคาญ แต่บางเรื่องมึงควรจะคุยกันบ้าง อย่างน้อยมึงควรรู้ว่าตอนนี้มันอยู่ที่ไหน] อิฐร่ายยาวจนแทบไม่ได้พักหายใจ ยังไม่อยากบอกว่าเจอเดย์ที่ไหน เมื่อไหร่ เพราะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร อาจจะแค่คนที่ทำงานด้วยกันหรือลูกค้าก็ได้ แต่ท่าทางสนิทสนมออกนอกหน้าแบบนั้น อิฐก็อดคิดไม่ได้หรอก เลยต้องโทรมาถามอาร์ตว่าเดย์ยังกลับบ้านบ้างหรือเปล่า
“อือๆ ไว้กูจะโทรไปถามเดย์ ไม่ต้องห่วงนะ อิฐ” ได้ยินที่อิฐว่า อาร์ตก็เลยกังวลขึ้นมาแปลกๆ แม้วางสายไปแล้ว ความรู้สึกโหวงๆ ในใจก็ยังไม่หายไป
เดย์ไปไหน ทำอะไร อยู่กับใคร...งั้นเหรอ?
อยู่กับใคร?
“คุณ! คุณอาร์ต! ไปยัง?” ผู้กองตะโกนเรียกอยู่หน้ารถ อาร์ตสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหา
“โทษที เพื่อนผมโทรมาน่ะ มีเรื่องนิดหน่อย”
“เรื่องด่วนอะไรรึเปล่าครับ ยกเลิกนัดได้นะ ผมไม่ว่าอะไรหรอก” สีหน้าของชายหนุ่มสลดลง เพราะกลัวว่าจะอดไปเดทกับคนที่แอบชอบ แต่อาร์ตที่ยังกังวลเรื่องของเดย์ ไม่ได้สังเกตสีหน้าของตามตะวันเท่าไหร่
“เปล่า ไม่ได้ด่วน แค่...ช่างเถอะ ไปรถคุณใช่มั้ย?”
“ก็ถ้าคุณไม่กลัวผมพาเลี้ยวเข้าป่าเข้าพงอ่ะนะ” คำพูดทีเล่นทีจริงของตามตะวัน ทำให้อาร์ตขมวดคิ้ว แต่ปากกลับอมยิ้ม
“คุณเป็นตำรวจไม่ใช่รึไง คงไม่ทำอะไรที่มันขัดต่อกฎหมายหรอก เนอะ?”
ไอ้หน้ายิ้มๆ กับตาหวานๆ ที่เงยขึ้นมามองพร้อมคำว่า “เนอะ” นั่นมันช่าง...ทำให้ใจคุณผู้กองแทบเด้งออกมานอกอก รู้สึกเลยว่าหน้าร้อนผ่าว ใจเต้นแรงราวรัวกลอง ตามตะวันเลยรีบหันหน้าหนีไปเปิดประตูรถให้คุณจิตรกรคนสวย
“เอ่อ เชิญครับ ไว้ใจผมได้เลย” ชายหนุ่มยิ้มเก้อๆ เมื่อสบสายตาคมของร่างบาง อาร์ตยิ้มรับพร้อมคำขอบคุณ แม้จะรู้สึกแปลกๆ ที่มีผู้ชายมาเปิดประตูให้ขึ้นรถก็ตาม เพราะนอกจากเดย์แล้ว ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้มาก่อน
ตามตะวันพาอาร์ตไปตลาดน้ำตามที่บอกไว้ คนค่อนข้างเยอะและอากาศก็ร้อนอย่างที่คิด อาร์ตหยิบหมวกจากในกระเป๋าเป้มาสวม ส่วนผู้กองก็ดึงแว่นกันแดดลงมาปิดตาไว้ ปกติเห็นตามตะวันใส่แต่กางเกงขายาว แต่วันนี้ชายหนุ่มร่างสูงใส่ยีนส์ขาสั้นแค่เข่า กับรองเท้าผ้าใบเก่าๆ คู่เดิม ท่อนบนเป็นเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อนลายต้นมะพร้าว เหมือนไปเดินชายหาด
พอมาเดินใกล้ๆ กัน อาร์ตเลยได้สังเกตอะไรหลายๆ อย่างของผู้กอง เขาตัวสูงมาก มองเห็นกล้ามเนื้อช่วงอกที่โผล่พ้นคอเสื้อ ซึ่งปลดกระดุมไว้สองเม็ด มีขนหน้าอกรำไร ท่อนแขนก็มีกล้ามเนื้อ แต่ไม่ถึงกับใหญ่แบบนักกล้าม ผมซอยสั้นสีดำสนิท คิ้วเรียวสวย จมูกคม มุมปากที่มักจะยกยิ้มเสมอมีสีคล้ำเล็กน้อย และดวงตาที่อยู่ใต้แว่นกันแดด...กำลังจ้องมองมา
“คุณมองซะผมเขินเลยเนี่ย หน้าผมมีอะไรติดรึเปล่าครับ” ผู้กองหนุ่มหัวเราะเสียงใส เอามือจับๆ บนหน้าตัวเองเหมือนหาอะไรสักอย่างที่ติดอยู่
“อ่ะ” อาร์ตชะงัก หน้าร้อนขึ้นมาฉับพลัน “ปะ เปล่าสักหน่อย ผมไม่ได้มอง”
“โห จ้องกันตาแทบถลนแบบนั้น ไม่ต้องอายน่า ผมรู้ว่าผมหล่อ” ยังจะเล่นต่อ ยิ่งทำให้คนมองอายกว่าเดิม
“บอกว่าไม่ได้มองไง ผมไม่ได้มองคุณ แต่มององค์ประกอบโดยรวม ตามนิสัยน่ะ” เหมือนคำแก้ตัว ซึ่งมันก็จริง
“อ๋อ เหมือนเวลามองแบบที่จะวาดน่ะเหรอครับ” ตามตะวันพยักหน้าหงึกๆ เข้าใจเองเออเอง “ถ้าอยากได้ผมเป็นแบบก็บอกนะ ผมยินดีเสมอ”
“ผมไม่ชอบวาดรูปคน” แต่รูปของเดย์ เป็นข้อยกเว้นสำหรับอาร์ต
“อ้าว เหรอ เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไร”
อาร์ตเงยหน้ามองคนข้างๆ อีกครั้ง
“ถึงคุณไม่อยากวาดผม แต่ผมอยากถ่ายรูปคุณ ได้มั้ยครับ” แล้วตามตะวันก็ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวๆ
-
8
“ไม่ต้องเกร็งนะ ทำตัวสบายๆ” ผู้กองที่กลายร่างเป็นตากล้อง จับอาร์ตยืนทำท่านั้นท่านี้ เพื่อถ่ายรูป โดยมีแบล็คกราวน์เป็นป้ายทางเข้าตลาดน้ำ จากนั้นก็พาเปลี่ยนมุมไปเรื่อยๆ บางรูปก็เป็นรูปที่แอบถ่ายตอนอาร์ตเผลอ เรียกว่าเก็บแทบทุกอิริยาบถ ทั้งแบบตั้งใจและไม่ตั้งใจของอาร์ต แม้ปกติจะไม่ค่อยถ่ายภาพคนก็ตาม
“ไปนั่งพักร้านนั้นมั้ย เหงื่อคุณออกเยอะเลย” หลังจากเดินเที่ยวกันจนทั่ว ตามตะวันก็มองหาร้านนั่งริมน้ำ ให้คนตัวบางได้พักขา
“อือ” อาร์ตตอบรับ ก่อนจะโดนคว้ามือให้เดินไปด้วยกัน จะดึงออกก็ไม่ทันแล้ว มันจะดูเป็นจุดสนใจ เลยปล่อยเลยตามเลย
“คุณอยากกินอะไร ผมเลี้ยงเอง”
“พาก็พามา แล้วยังจะเลี้ยงอีกเหรอ” อาร์ตขมวดคิ้ว กวาดสายตามองเมนูที่แปะอยู่บนผนังร้าน “ผมกินจุนะ”
“ให้มันจริงเหอะครับ ตัวผอมขนาดนี้ วันๆ กินอะไรมั่งรึเปล่าก็ไม่รู้” ตามตะวันเอานิ้วจิ้มๆ ที่แขนของคนตัวบาง อาร์ตหน้ามุ่ย ขยับแขนหนี
“ผมไม่ชอบให้แตะตัว”
“อ้าว? โทษที ผมมันพวกชอบสกินชิพ” ตามตะวันยิ้มหวาน ปลายนิ้วยกขึ้นชี้ตรงไปที่อาร์ต “โดยเฉพาะกับคนตัวนุ่มๆ แบบนี้”
“ทะลึ่งละ” อาร์ตเม้มปากอย่างไม่พอใจ
“เอ้า ผมผิดอีก ก็พูดความจริงนี่ แขนคุณนิ่ม มือก็นิ่ม ตัวก็น่าจะ...แหะๆ สั่งอาหารเถอะ หิวแล้วเนอะ” โดนสายตาพิฆาตคมกริบแทบบาดคอของอาร์ตเข้าไป ผู้กองหนุ่มเลยไม่กล้าพูดต่อ รีบเปลี่ยนเรื่องเกือบไม่ทัน
หลังจากสั่งอาหารกันเรียบร้อยแล้ว อาร์ตก็นั่งมองเรือขายอาหารที่เบียดเสียดกันอยู่ในคลอง นักท่องเที่ยวทั้งไทยและต่างชาตินั่งกินอาหารที่ซื้อจากเรืออยู่ริมฝั่ง คนเยอะจนตาลายไปหมด
แช๊ะ
อาร์ตหันควับเมื่อได้ยินเสียงชัตเตอร์ และพบว่าตามตะวันกำลังยกกล้องที่คล้องคอขึ้นมาแอบถ่ายรูปของตนตอนกำลังเหม่อ
“ลบเลยนะ” จิตรกรคนดังยื่นมือไปหมายจะคว้ากล้อง แต่ตามตะวันโยกหลบ
“ผมไม่เอาไปลงเนตหรอกน่า แค่เก็บไว้เฉยๆ”
“เก็บไว้เฉยๆ ก็ไม่ได้ คุณถ่ายตอนผมเผลอ หน้าต้องตลกแน่เลย” อาร์ตโวยวายเสียงไม่ได้ดังมากนัก เพราะเกรงใจคนรอบข้างที่นั่งกันเต็มร้าน หน้าตาบูดบึ้งด้วยความไม่พอใจกลับยิ่งทำให้ตามตะวันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ไม่มีทีท่าสำนึกอะไรทั้งสิ้น
“ไม่ตลกหรอก” แอบถ่ายไปตั้งหลายรูปแล้วด้วยที่สำคัญ ชายหนุ่มคิดในใจพลางยิ้มหวาน “เดี๋ยวผมจะส่งให้คุณทุกรูปเลย ไม่ชอบรูปไหนก็ลบเอาเองนะ” แต่ไม่บอกหรอกว่าจะก๊อปปี้ไว้ดูเองด้วย
อาร์ตนิ่งคิด “เห็นแก่ที่คุณมีน้ำใจชวนผมมาด้วย แถมยังเลี้ยงอีก จะยอมให้ก็ได้ แต่แค่ครั้งนี้นะ ห้ามแอบถ่ายผมอีก”
“โอเคครับ” ผู้กองรับคำ และเมื่ออาหารทั้งหมดทยอยมาวางบนโต๊ะจนครบ พวกเขาก็ลงมือทานกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน
กว่าจะออกจากตลาดน้ำก็เกือบเย็น จริงๆ ตลาดน้ำที่นี่เปิดถึงดึก แต่อาร์ตกลัวว่าผู้กองจะเหนื่อย ถ้าต้องขับรถกลับมืดค่ำ เลยชวนออกมาก่อนตะวันตกดิน แอร์ในรถเย็นฉ่ำ พาให้อาร์ตรู้สึกสบายจนผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว ตามตะวันเหลือบมองคนที่หลับสนิทอยู่ข้างๆ แล้วก็อมยิ้ม ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุข
มาถึงคอนโดก็ค่ำแล้ว พรุ่งนี้ตามตะวันต้องกลับบ้านที่ชานเมือง เพื่อไปพบหน้าลูกสาววัย 2 ขวบเศษ ตามที่รับปากกับพี่ชายไว้ ส่วนอาร์ตมีนัดกับเดย์ แต่ยังไม่รู้ว่าเดย์จะพาไปที่ไหน
“คุณครับ ถึงแล้ว” ตามตะวันจอดรถตรงหน้าคอนโด พร้อมเอื้อมมือมาปลดล็อคเข็มขัดขัดนิรภัยให้คนที่งัวเงียลืมตาขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงปลุกกับไออุ่นจากร่างกายของคนที่โน้มตัวมาใกล้ๆ
“อือ...” อาร์ตขยี้ตาเล็กน้อย อ้าปากหาววอดด้วยความง่วงงัน สมองค่อยๆ ประมวลผลว่าตอนนี้กำลังทำอะไรที่ไหน
“ผมจะเอารถไปจอด คุณกลับห้องไปก่อนเลย” ตามตะวันบอกก่อนจะยืดแขนและลำตัวผ่านตรงหน้าอาร์ต เพื่อเปิดประตูรถให้เสร็จสรรพ คนตัวบางสะดุ้งนิดหน่อยตอนที่ผู้กองหนุ่มทำแบบนั้น
“อ่ะ อืม” อาร์ตครางรับในคอ รีบลงจากรถเมื่อตามตะวันผละออกไปแล้ว รู้สึกเหมือนปลายจมูกตัวเองเฉียดแก้มตามตะวันนิดๆ “ขะ ขอบคุณนะ วันนี้สนุกดี”
“ครับ ผมก็สนุกเหมือนกัน ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนกับเพื่อนฝูงมานานแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานๆ เหมือนเคย ถึงปากจะบอกว่าเป็นเพื่อนกัน แต่อาร์ตก็ตะขิดตะขวงใจแปลกๆ ทุกทีกับท่าทางของผู้กอง ไอ้ครั้นจะถามออกไป ก็กลัวจะกลายเป็นการหลงตัวเอง คิดเองเออเอง ก็เลยไม่อยากพูดให้มากความ
“งั้น ผมไปก่อนนะ”
“จะไม่พูดว่า เจอกันใหม่ สักหน่อยเหรอครับ” ตามตะวันร้องท้วงเมื่ออาร์ตจะหันหลังให้ ร่างบางจึงหมุนตัวกลับมาอีกครั้ง
“โอเค ไว้เจอกันครับ คุณตำรวจ”
“อ๊ะ เดี๋ย...” ไม่ทันเสียแล้ว เมื่ออาร์ตพูดจบก็รีบหันหลังเดินจากไป ไม่รอให้ตามตะวันทักท้วงอะไรได้อีก
อาร์ตเปิดประตูเข้าสู่ล็อบบี้คอนโด พนักงานต้อนรับสองคนยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร แต่อาร์ตเพียงแค่ผงกหัวรับคำทักทายนั้น ก่อนจะเดินเลี้ยวไปทางลิฟท์ พลันต้องชะงักเท้า เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของผู้ชายอีกคนที่คุ้นตายืนกอดอกพิงอยู่ข้างๆ ลิฟท์
“เดย์ กลับมาแล้วเหรอ” อาร์ตยิ้มกว้าง หน้าบานทันทีที่เห็นคนรัก เขารีบสาวเท้าเข้าไปหาเดย์ด้วยความดีใจ แต่เดย์กลับทำหน้าตึงใส่
“ไปไหนมา”
“หือ? อ๋อ ไปเที่ยวตลาดน้ำมา ซื้อขนมมาด้วยนะ อยู่ในเป้...” ยังพูดไม่ทันจบดี สีหน้าตึงเครียดของเดย์ก็ทำให้อาร์ตนิ่งไป “เป็นอะไร ทำไมทำหน้าดุจัง”
“ไปคุยกันที่ห้อง” เดย์ตัดบทแค่นั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟท์ที่มาถึงพอดี และไม่ลืมกระชากแขนอาร์ตให้ตามไปด้วย
******
เมื่อมาถึงห้อง เดย์ก็ยังหน้านิ่งและเงียบกริบ ร่างสูงถอดสูทตัวนอกออกวางพาดไว้บนโซฟาและดึงเนคไทออกเหวี่ยงไว้ใกล้ๆ กัน ทั้งที่เป็นวันเสาร์ แต่เหมือนเดย์จะมีงานต้องทำ ถึงได้กลับมาทั้งชุดนี้ อาร์ตเข้าใจว่าอย่างนั้น
“คุณไปกับใคร” จู่ๆ เดย์ที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้น อาร์ตเอียงคอมองก่อนจะตอบ
“เอ่อ เพื่อนใหม่น่ะ เขาเป็นตำรวจ พักอยู่ชั้น 27”
“เพื่อนใหม่? ปกติคุณไม่ชอบสุงสิงกับใครง่ายๆ นี่ แล้วมีเพื่อนใหม่ ไม่เห็นเคยเล่าให้ผมฟัง” น้ำเสียงของเดย์ขุ่นมัวคล้ายอารมณ์ไม่ดี อาร์ตที่เริ่มจะรู้ตัวเลยเข้าไปกอดแขนคนรักไว้
“ก็เดย์ไม่ค่อยกลับบ้านนี่ แล้วเราก็ไม่อยากรบกวนด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ ไว้เราจะแนะนำให้รู้จักนะ”
“ไม่จำเป็น เพราะคุณจะต้องเลิกยุ่งกับมัน” เดย์สะบัดแขนออกอย่างหงุดหงิด เดินหนีอาร์ตไปที่หน้าระเบียงห้อง ร่างบางเลยรีบตามไปง้อ
“อะไรล่ะ หึงเหรอ? แค่เพื่อนกันเอง เขาชอบถ่ายรูป เราชอบวาดรูป ก็เลยคุยกันถูกคอ” อาร์ตพยายามอธิบาย แต่เหมือนเดย์จะไม่ยอมฟังและไม่ยอมเข้าใจอะไรทั้งนั้น
“เออ ผมหึง ผมไม่อยากให้คุณสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่น ยกเว้นเพื่อนเก่าของคุณ ผมไม่ไว้ใจคนอื่น”
“แต่เขาเป็นตำรวจนะ ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกน่า ตลกดีด้วย” อาร์ตเถียง
“ผมตามใจคุณมากไป จนคุณเอาแต่ใจกับผมขนาดนี้แล้วเหรอ อาร์ต ผมบอกให้เลิกคบกับมัน ผมไม่ชอบ” เดย์ขมวดคิ้ว หันมาจ้องหน้าอาร์ต
“อย่างี่เง่าได้มั้ยเนี่ย กลับมาก็เอาแต่โมโหใส่เรา ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่ต้องกลับมาหรอก” อาร์ตเองก็ไม่ใช่จะยอมลงให้ง่ายๆ กับความไร้เหตุผลของเดย์ นานแล้วที่พวกเขาไม่ได้เถียงหรือทะเลาะกัน เพราะเดย์ก็มักจะตามใจอาร์ตทุกอย่างจริงๆ ส่วนอาร์ตก็ไม่ค่อยจู้จี้จุกจิกกับเดย์
“ถ้าผมไม่กลับมา ก็ไม่ได้เห็นคุณกับมันทำอะไรประเจิดประเจ้อในรถน่ะสิ” เดย์เลิกคิ้ว เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพลางกอดอก
“เราไม่ได้ทำอะไร” อาร์ตหน้ามุ่ย “อย่าคิดเองเออเองได้มั้ย”
“ผมไม่ชอบมัน เลิกคบกับมันซะ โอเคมั้ย” เดย์วกกลับมาเรื่องเดิม ยืนกรานให้เลิกคบให้ได้ แต่อาร์ตก็ไม่ยอมอยู่ดี
“เราอยู่คนเดียวทุกวัน ให้เรามีเพื่อนมั่งไม่ได้รึไงล่ะ ถ้าเดย์จะไร้เหตุผลแบบนี้ เราไม่คุยแล้ว” อาร์ตหมุนตัวหันหลัง กะจะเดินหนีเข้าไปในครัว เพื่อหาน้ำดื่มเย็นๆ มาดื่มดับกระหายและความร้อนรุ่มในอกที่สุมอยู่ตอนนี้ เรื่องที่อิฐโทรมาเมื่อตอนเช้าก็ยังวนเวียนอยู่ในหัว แต่คิดว่าถามไปตอนนี้ก็มีแต่จะทะเลาะกันเปล่าๆ
เดย์ฉุนกึกที่อาร์ตไม่ยอมฟังที่เขาพูดเหมือนทุกที ร่างสูงโปร่งก้าวขาตามหลังอาร์ตไปในครัวแล้วกระชากแขนบางเข้าหาตัว จนน้ำในแก้วที่อาร์ตถืออยู่กระฉอกออกมาเปียกเสื้อของอาร์ต
“เดย์! ทำอะไรเนี่ย เราเจ็บนะ!” อาร์ตโวยวาย พยายามจะสะบัดแขนออก เพราะมืออีกข้างถือแก้วน้ำอยู่ เลยไม่มีมือว่างมาแกะมือของเดย์ที่บีบแขนออก
“ผมก็ไม่ได้อยากทำให้คุณเจ็บ แต่คุณไม่ยอมฟังผม” เดย์กดเสียงต่ำอย่างข่มใจไม่ให้โมโหใส่ แต่แรงบีบที่แขนบางกลับเพิ่มขึ้น อาร์ตนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ยิ่งช่วงนี้เขากินอะไรไม่ค่อยลง ร่างกายผอมบางจนแทบเหลือแต่กระดูก แม้แรงจะสูสีสู้กับเดย์ได้ แต่อาร์ตก็ไม่เคยคิดจะสู้ และไม่เคยคิดว่าจะมีเรื่องให้ต้องทะเลาะกันรุนแรงขนาดนั้นด้วย
“คุณไม่รู้ตัวหรอก ว่าผู้ชายคนนั้นมองคุณด้วยสายตาแบบไหน เลิกยุ่งกับมันซะ ผมขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าไม่ฟังกัน ผมอาจจะต้องทำสิ่งที่คุณไม่ชอบอีก”
ผมจะทำทุกอย่างที่อาร์ตอยากให้ทำ จะไม่ทำสิ่งที่คุณไม่ชอบ
อาร์ตถึงกับสะอึก เมื่อใจหวนนึกถึงข้อความที่เดย์เคยให้ไว้ใน SMS สมัยรู้จักกันใหม่ๆ และหลังจากคบกันแล้ว เดย์ก็ยังยึดมั่นในคำพูดเดิม คือ ไม่ทำในสิ่งที่อาร์ตไม่ชอบ
แต่วันนี้...มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ผมทั้งรักทั้งหวงคุณนะอาร์ต” เมื่อเห็นอาร์ตนิ่งไป ทั้งยังมีสีหน้าที่ซีดลง เดย์จึงผ่อนแรงที่บีบแขนและคว้าเอวบางมากอดไว้แนบชิด กระซิบเสียงแผ่วข้างหูของอาร์ตอย่างออดอ้อน
“ถ้าคุณอยากมีเพื่อน ผมไม่ว่า แต่ต้องไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น นะครับ ที่รัก”
อาร์ตก้มหน้าลง แต่ปลายนิ้วของเดย์ก็เชยคางให้เงยขึ้น ใบหน้าของคนรักที่แสนคิดถึงอยู่ตรงนี้แล้ว แต่ทำไม...อาร์ตไม่รู้สึกมีความสุขเลยสักนิด
กลิ่นน้ำหอมหวานๆ และอ่อนบางโชยเข้าจมูก
ไม่ใช่กลิ่นของเดย์
รู้อยู่แล้วล่ะ
รู้มาตั้งนานแล้ว
แต่พยายามปิดหูปิดตา
อาร์ตหลับตาลง ยอมให้เดย์ประทับริมฝีปากจากแผ่วเบาก็ค่อยๆ รุนแรงขึ้นตามแรงอารมณ์ของอีกฝ่าย บางครั้ง อาร์ตก็รู้สึกคลื่นไส้กับกลิ่นน้ำหอมหวานๆ และลิ้นสากๆ ที่กำลังไล่ต้อนให้จนมุมอยู่ตอนนี้
-
9
เดย์สัญญาไว้ว่าจะพาไปเที่ยวในวันอาทิตย์ จึงกลับมาในคืนวันเสาร์ แต่ก็มีเรื่องให้ทะเลาะกัน จนอาร์ตไม่อยากออกไปไหนทั้งนั้น
“เราเหนื่อย ไม่อยากออกไปข้างนอก” อาร์ตว่าอย่างนั้น และเดย์ก็ยอมตามใจ
“ถ้างั้น ให้ผมทำขนมให้คุณกินนะ ไม่ได้ทำมาตั้งนานแล้ว” เมื่อก่อน ตอนที่เดย์ยังติดบ้าน ติดอาร์ต...เขามักจะทำขนมเค้กหรือคุ้กกี้ที่อาร์ตชอบกินให้เป็นประจำ
โหลคุ้กกี้ที่เคยเต็มอยู่เสมอ ว่างเปล่าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เดย์จะเคยสังเกตบ้างหรือเปล่า
“งั้นเราทำน้ำผลไม้ปั่นรอนะ” อาร์ตลุกขึ้นหยิบเครื่องปั่นน้ำผลไม้ออกมาวางบนโต๊ะกลางห้องครัว ส่วนเดย์ก็เตรียมอุปกรณ์สำหรับทำคุกกี้ช็อคโกแลต ที่อาร์ตและตัวเขาชอบกิน
เสียงเครื่องปั่นกับเสียงเตาอบดังกลบความเงียบเหงาภายในครัวเล็กๆ
เดย์รู้ว่าเมื่อคืนพูดจาไม่ดี และทำตัวงี่เง่ามากใส่อาร์ต ก็เลยอยากแก้ตัวด้วยการทำอะไรให้ เพื่อเอาอกเอาใจ ส่วนอาร์ต แม้จะยังขุ่นข้องหมองใจหลายๆ เรื่อง แต่ไม่อยากพูดออกมาให้เสียบรรยากาศ เพราะรู้ว่าถ้าพูด จะต้องทะเลาะกันอีก
อาร์ตไม่ชอบทะเลาะกับเดย์ ไม่ชอบเวลาเดย์โมโห คำพูดของเดย์รุนแรงและทำร้ายกันแค่ไหน เจ้าตัวคงไม่รู้หรอก อาร์ตถอนหายใจพลางเทน้ำแอปเปิ้ลผสมส้มปั่นลงในแก้วทรงสูงสองใบ
“เดี๋ยวเสร็จแล้ว เราไปเล่นน้ำที่สระกันมั้ย” เดย์เอ่ยชวนพลางมองอาร์ตเทน้ำผลไม้ปั่นลงแก้ว
“อืม เอาสิ” อาร์ตตอบก่อนจะยื่นแก้วทรงสูงให้เดย์ชิมรสชาติหวานอมเปรี้ยว “โอเคมั้ย”
“อร่อยแล้วครับ” เดย์ก้มลงนิดๆ เพื่อดูดน้ำผลไม้ปั่นจากหลอดพลาสติกสีเขียวอ่อนที่ขดเป็นวงช่วงปลาย สีเขียวเป็นสีที่อาร์ตชอบมากที่สุดในบรรดาทุกสีสัน ของใช้ในห้องส่วนใหญ่จึงเป็นสีเขียว
เสียงเตาอบร้องเตือนพอดี เดย์สวมถุงมือและดึงถาดคุ้กกี้ออกมาวางบนโต๊ะ
“ยังร้อนอยู่นะ” เขาหยิบคุกกี้มาป้อนอาร์ต ร่างบางอ้าปากกัดคำเล็กๆ เพื่อชิม
“อืม อร่อยแล้วเหมือนกัน”
เดย์คลี่ยิ้มหวานอีกครั้ง “งั้นผมจัดใส่จานนะ เดี๋ยวเอาไปกินที่สระกัน”
วันอาทิตย์ ที่สระน้ำชั้น 27 คนไม่เยอะเท่าไหร่ ส่วนมากเป็นเด็กๆ ส่งเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวกันลั่นไปทั้งชั้น
“ผมเอาขนมไปแจกพวกเด็กๆ นะ คุณจะลงน้ำมั้ย หรือจะนอนอาบแดดตรงนี้ไปก่อน” เดย์หันไปถามอาร์ตที่กำลังเอนตัวนอนบนเก้าอี้หวายที่มีเบาะสีเทาปูรองไว้ อาร์ตยังไม่ได้เปลี่ยนชุด อยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นธรรมดา ส่วนเดย์เปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำแล้ว แต่มีเสื้อคลุมท่อนบนไว้
“ยังอ่ะ ขอนอนเล่นก่อน” อาร์ตว่าพลางหลับตาลง เดย์จึงเดินไปทางพวกเด็กๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นลูกของคนที่อาศัยอยู่ในตึกเดียวกัน พอรู้ว่ามีขนมให้กิน เจ้าหนูทั้งหลายก็ร้องเฮ กรูมาหยิบคุ้กกี้จากขวดโหลกันยกใหญ่
อาร์ตได้ยินเสียงเดย์กับพวกเด็กๆ พูดคุยหัวเราะกันสนุกสนาน ทั้งที่ยังคงหลับตา แต่ก็พอจะนึกภาพนั้นออก เดย์ชอบเด็ก และรักพวกน้องๆ มาก น้องสาวของเดย์แต่งงานแล้ว เพิ่งคลอดลูกเมื่อสองเดือนก่อน อาร์ตยังจำสีหน้าของเดย์ในวันที่ได้อุ้มหลานชายตัวน้อยวันแรกได้
“ขอโทษนะ ที่เรามีลูกให้ไม่ได้ ทั้งที่เดย์รักเด็กออกขนาดนี้”
“ไม่เป็นไร อีกหน่อยเจ้าดิวกับดอมก็ต้องมีหลานๆ ให้ผมอุ้มอยู่แล้ว ถึงไม่มีลูกของตัวเองก็ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่าคิดมากนะ”
มืออบอุ่นเมื่อวันวานที่ลูบหัวให้แผ่วเบา มันจะยังอบอุ่นอยู่มั้ยนะ
อาร์ตนึกถึงวันคืนเก่าๆ...คิดถึงเดย์คนเก่า
“คุกกี้หมดเกลี้ยงเลย แสดงว่าฝีมือผมยังใช้ได้อยู่จริงๆ ด้วย” เดย์เดินเข้ามาพร้อมกับโหลเปล่า อาร์ตลืมตามอง แต่ภาพของเดย์ตรงหน้าค่อนข้างเบลอ อาจจะเพราะอะไรบางอย่างที่มาบดบัง
“คุณร้องไห้ทำไม?” เรียวคิ้วของร่างสูงโปร่งย่นเข้าหากัน คำถามนั้นทำให้อาร์ตรู้ตัวว่าน้ำไหลมันไหลออกมา
“เอ๊ะ? มะ ไม่ได้ร้อง แค่แสบตา” ร่างบางลุกขึ้นนั่งพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา
“แดดแรงไปเหรอ กลับเข้าห้องก่อนมั้ย อาร์ตไม่ค่อยแข็งแรงนะช่วงนี้ กินข้าวบ้างรึเปล่า” เดย์นั่งลงข้างๆ ถามด้วยความห่วงใย
อาร์ตเงยหน้ามองเดย์ ฝืนยิ้มจนสีหน้าดูเหยเก “กินสิ กินทุกวันแหละ”
“แล้วครบสามมื้อมั้ย พอผมไม่มีเวลามาคอยดู คุณก็จะชอบลืมกินข้าว”
แล้วทำไม...ถึงไม่มาคอยดูแลเหมือนเมื่อก่อนล่ะ
อาร์ตอยากจะถามแบบนั้น แต่สุดท้ายก็กลืนมันลงคอไปจนรู้สึกจุกอยู่ข้างในอก
“ไปนอนพักในห้องดีกว่าครับ วันนี้ผมจะคอยดูแลคุณเองนะ” เดย์ว่าพลางพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นยืน
“ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ เราไม่ได้จะเป็นลมสักหน่อย”
“แต่คุณหน้าซีดๆ ไปเถอะ กลับห้องเรากัน” เสียงทุ้มๆ ที่อ่อนโยนของเดย์ดังอยู่ข้างหู อาร์ตก้มหน้าหรุบตาลง และปล่อยให้เดย์ช่วยพยุงไปจนถึงห้อง
******
คณะวิศวกรรมเรียน 4 ปี ส่วนจิตรกรรมเรียน 5 ปี เดย์จึงเรียนจบก่อนอาร์ตและต้องไปทำงานที่โรงงานในต่างจังหวัด เพื่อเรียนรู้ระบบงานจากระดับล่างขึ้นมา ส่วนอาร์ตกลับได้ไปเรียนในวิทยาเขตที่เดย์เคยเรียนเอาตอนปี 5
[อาทิตย์หน้าผมจะกลับไปงานซ้อมรับปริญญา พอจะมีเตียงว่างให้นอนมั้ยครับคุณ] เดย์แกล้งถามเหมือนจะจองห้องในโรงแรม จนอาร์ตหัวเราะออกมาเบาๆ
“ก็มาสิ เดี๋ยวให้นอนใต้เตียง”
[ทำไมคนน่ารักมักใจร้าย จะให้ผมนอนใต้เตียงจริงๆ เหรออาร์ต] เดย์ทำเสียงอ่อนเสียงหวาน
“หรือจะให้เรานอนใต้เตียงแทนล่ะ” อาร์ตยกมือข้างที่ว่างขึ้นท้าวสะเอว แม้เดย์จะมองไม่เห็นท่าทางของตนก็ตาม
[ผมไม่ใช่คนใจร้ายนี่ ทนมองคุณลำบากไม่ได้หรอก]
“งั้นเดย์ก็นอนใต้เตียงไปแล้วกัน ฮะๆ” อาร์ตหัวเราะเสียงใส ส่วนเดย์ก็โวยวายพอหอมปากหอมคอ และสุดท้ายอาร์ตก็ยอมให้นอนด้วยอยู่ดี
ช่วงที่มาเรียนปี 5 ที่วิทยาเขตในต่างจังหวัด อาร์ตอยู่หอนอกคนเดียว เพราะโต้กับอิฐยังเรียนที่เดิม ไม่ได้ย้ายมาด้วย เวลาเดย์มาหาก็เลยได้อยู่กันสองคน และคืนแรกของพวกเขาก็คือคืนหลังจากเดย์รับปริญญาแล้ว
นานๆ ครั้งจะได้เจอหน้ากัน ด้วยแรงคิดถึง ทำให้เดย์ชอบคลอเคลียกับอาร์ตทุกครั้งที่ได้อยู่กันสองคนในห้อง และอาร์ตก็รู้ว่าเดย์ต้องการ เพียงแค่ยังไม่ค่อยพร้อม เลยคอยเลี่ยงมาตลอด แต่คืนวันที่เดย์รับปริญญา อาร์ตตั้งใจไว้แล้วว่าจะมอบครั้งแรกให้เป็นของขวัญ
แม้มันจะเจ็บจนน้ำตาไหลพรากและเหมือนความทรมานนั้นจะไม่สิ้นสุดลงง่ายๆ จนกว่าเดย์จะได้ปลดปล่อย แต่อาร์ตก็กัดฟันทน บอกว่าไม่เป็นไร ทั้งที่หาข้อมูลและทำตามนั้นแล้ว แต่เจ็บก็คือเจ็บอยู่ดี
“อย่าร้องนะครับ...ผมขอโทษ...” เดย์โอบอุ้มร่างบอบบางแสนน่าทนุถนอมขึ้นมาอุ้มไว้บนตัก เวลาแค่ไม่กี่ปี เดย์ก็โตขึ้นมาก จนตอนนี้อุ้มอาร์ตได้สบายๆ แม้จะยังดูตัวเล็กกว่าก็ตาม เดย์อยากโตกว่านี้อีก อยากดูสมเป็นชายชาตรี อยากปกป้องอาร์ตได้ ภายนอกอาร์ตอาจจะดูไม่ต่างจากผู้ชายทั่วไป แต่จริงๆ แล้วทั้งอ่อนไหวง่ายและสุขภาพก็ไม่ค่อยแข็งแรงด้วย
“เจ็บมากเลยเหรอ” เดย์พึมพำถามอยู่ข้างใบหูที่แดงก่ำ ริมฝีปากร้อนๆ ไล้ชิมความหอมหวานอยู่ข้างแก้มและเคลื่อนลงต่ำเรื่อยๆ คล้ายปลอบประโลม
อาร์ตไม่ตอบ แต่น้ำตายังไหลไม่หยุด เดย์ถอดถอนสิ่งนั้นออกไปแล้วก็จริง แต่ความเจ็บมันยังคงค้างคา
“ผมขอโทษนะ อย่าร้องเลย...เห็นน้ำตาคุณแล้วมันปวดใจ” เดย์จูบซับน้ำตาให้แผ่วเบา ปลายนิ้วอุ่นๆ เกลี่ยปอยผมสีแดงที่ตกลงมาปรกหน้าผากมน สมัยนั้นอาร์ตย้อมผมสีแดง ซึ่งจะเห็นชัดมากเวลาต้องแสงตะวัน
“ฮึก เรา เราขอโทษ...เราไม่อดทน” อาร์ตสะอื้นไห้เอ่ยขอโทษคนรัก ทั้งที่อยากให้เดย์มีความสุข แต่เพราะเสียงร้องไห้ของตน ทำให้เดย์ต้องยุติทุกอย่างลงและอุ้มขึ้นมากอดปลอบไว้แบบนี้
“ไม่เป็นไร ผมก็ทำไม่ค่อยเก่งด้วยแหละ ไว้คราวหน้านะ ผมจะทำให้ดีกว่านี้” ปลายจมูกคมสันซุกไซร้ที่ซอกคอขาว กลิ่นหอมรัญจวนใจจากร่างกายบอบบางนี้ ทำเอาเดย์รู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมาอีก แต่ก็พยายามข่มใจไว้เต็มที่ ครั้งแรกไม่อยากให้มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายสำหรับอาร์ต
และครั้งต่อๆ มา ทั้งสองคนก็เริ่มปรับตัวเข้าหากันได้ทีละน้อย ทว่า...เมื่อผ่านไปหลายปีเข้า เดย์ก็ยิ่งต้องการความตื่นเต้นในการเสพสม จนทำให้อาร์ตทนต่อไปไม่ไหว เป็นสาเหตุที่ทำให้ทะเลาะกันครั้งแรกตั้งแต่คบกันมา และเดย์ก็บอกกับตัวเองว่า จะไม่ทำให้อาร์ตเจ็บปวดอีก
จะไม่ทำให้เจ็บปวดอีก
ชายหนุ่มร่างโปร่งทวนคำนั้นอยู่ในใจเมื่อมองดูร่างบางที่นอนหลับหนุนแขนของตนอยู่ตอนนี้ จากวันนั้นก็ผ่านมา 5 ปีกว่าแล้ว เขาไม่เคยแตะต้องอาร์ตอีกเลย นอกจากกอดและจูบกับสัมผัสภายนอกนานๆ ครั้ง แน่นอนว่าเซ็กส์ ไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต แต่สำหรับผู้ชายอย่างเขา มันเป็นเรื่องสำคัญพอสมควรสำหรับชีวิตคู่ และอาร์ตไม่อาจมอบมันให้เขาได้
Rrr
เดย์ถอนหายใจพลางมองนาฬิกาบนผนังห้องที่บอกเวลาเกือบ 4 โมงเย็นแล้ว หลังขึ้นมาจากชั้น 27 เดย์ก็พาอาร์ตมาพักผ่อนในห้อง เปิดแอร์ให้เย็นสบาย กินข้าวกลางวัน นั่งดูหนัง และกอดจูบกันบนเตียงจนอาร์ตหลับไป
“ฮัลโหล” ร่างสูงโปร่งฉวยคว้าสมาร์ทโฟนที่ส่งเสียงร้องอยู่พักใหญ่ๆ ขึ้นมากดรับสาย หลังจากยกหัวอาร์ตออกจากแขนให้นอนหนุนบนหมอนดีๆ แล้วค่อยๆ ลุกจากเตียง เดินออกไปนอกระเบียง และไม่ลืมปิดประตูกระจกสนิทแน่น
[พี่เดย์ นี่มันกี่โมงแล้ว เมื่อไหร่จะกลับ] คนที่รู้ว่าใครตามคาด เดย์ยิ่งถอนหายใจหนักหน่วง
“คืนนี้พี่ไม่กลับ” เขาตอบพลางท้าวมือเกาะขอบระเบียง สายลมยามเย็นพัดมาเอื่อยๆ เมฆสีขาวสะอาดลอยเต็มฟ้า
[พี่จะทิ้งขิงให้อยู่คนเดียวอีกแล้วเหรอ] น้ำเสียงของหญิงสาวออกจะไม่พอใจเล็กน้อย
เดย์เงียบไปครู่ใหญ่ “แล้วขิงจะให้พี่ทิ้งอาร์ตไว้เหรอ”
[พี่ก็ทิ้งเขามาตั้งนานแล้วไม่ใช่รึไง จะมาอาลัยอาวรณ์อะไรกันตอนนี้]
“พี่ยังไม่ได้เลิกกับอาร์ตนะ และจะไม่เลิกด้วย”
[แล้วพี่จะเลิกกับขิงรึไง! ขิงไม่ยอมเหมือนกันนะ ขิงเป็นเมียพี่แล้ว พี่ต้องรับผิดชอบ!] เจ้าหล่อนเริ่มโวยวายเสียงดังขึ้น
“ก็เอาสิ ถ้าขิงไม่อยากทนอยู่แบบนี้ ก็เลิกเลย พี่โอเค”
[พี่พูดแบบนี้เพราะตั้งใจจะทิ้งขิงอยู่แล้วใช่มั้ย!? พี่เดย์ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ อย่าให้...]
เดย์กดตัดสายก่อนที่เธอจะพูดจนจบ เขาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว
ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ทุกอย่างจะยิ่งยุ่งเหยิงหนักกว่าเดิม เขารู้ดี
มันควรจะต้องจบให้เร็วที่สุด ไม่ใครก็ใครสักคน ที่ต้องเป็นฝ่ายไป
และเขาต้องเลือกให้ได้
เดย์กัดฟันกรอดเมื่อนึกถึงนายตำรวจคนนั้น คนที่จู่ๆ ก็โผล่มาแทรกกลางระหว่างพวกเขา คนที่ทำให้เดย์รู้ตัวว่า
...จะไม่มีวันปล่อยมือจากอาร์ตอย่างแน่นอน
-
10
อาร์ตผูกเนคไทให้เดย์อยู่หน้ากระจก เช้าวันจันทร์ เดย์ต้องกลับไปทำงานตามปกติ ส่วนอาร์ตก็หาอะไรทำเรื่อยเปื่อยในแต่ละวัน
“เย็นนี้จะกลับมั้ย”
นับวันเรื่องที่พูดคุยกันได้ก็น้อยลงทุกที
“อืม ขอผมเคลียร์งานให้เรียบร้อยก่อนนะ แล้วจะโทรมาบอกอีกที” ใจหนึ่งเดย์ก็กังวลเรื่องของขิง ทิ้งเธอมาสองคืนแล้ว แถมยังตัดสายเธอทิ้งเมื่อวานแล้วปิดเครื่องหนีอีก กลัวว่าเธอจะโมโหจนทำเรื่องบ้าๆ เหมือนตอนที่แท้งลูกเมื่อสองปีก่อน แต่อีกใจก็อยากกลับมาหาอาร์ต เพราะเริ่มไม่ไว้ใจที่มีคนแปลกหน้าอย่างนายตำรวจคนนั้นเข้ามาวุ่นวาย
อาร์ตพยักหน้า ไม่ได้ตอบรับอะไร ผูกเนคไทเสร็จ เดย์ก็หอมแก้มเป็นการขอบคุณ ก่อนจะหยิบสูทมาสวมและออกไปทำงาน
พอเดย์ออกจากห้องไปแล้ว อาร์ตก็หมุนตัวเดินไปที่ห้องทำงาน ซึ่งมีรูปที่ยังวาดไม่เสร็จถูกผ้าสีตุ่นคลุมไว้ตรงมุมห้อง มะรืนนี้เป็นวันเกิดของเดย์ และอาร์ตอยากจะวาดมันให้เสร็จภายในวันนั้น
ปลายนิ้วเรียวยาวลากไล้โครงหน้าของชายผู้เป็นที่รักมาตลอด 11 ปีที่ปรากฏอยู่บนผืนผ้าใบ ด้วยความรัก...
อาร์ตหลับตาพักหนึ่ง ก่อนจะลืมตาขึ้นมาและนั่งลง หยิบพู่กันจุ่มสีสันที่ตั้งใจจะเติมลงไปให้รูปภาพนี้สมบูรณ์ที่สุด สวยที่สุด เพื่อมอบให้เป็นของขวัญแก่คนรัก
ไม่ว่าเดย์จะทำอะไร ที่ไหน หรือ...กับใคร ก็ตาม
ขอให้รับรู้ไว้ทุกครั้งที่มองภาพนี้
ว่า...อาร์ตรักเดย์
******
คืนนั้น เดย์ไม่ได้กลับมา
เหตุผลก็รู้ๆ กันอยู่ แต่อาร์ตไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว ตลอด 3 ปีที่ผ่านมา พยายามตอกย้ำกับตัวเองมาตลอดว่า เดย์แค่ไปทำงาน แค่งานยุ่งมาก แค่ทำงาน
อาร์ตตักอาหารที่ทำเองเมื่อเย็นเข้าปากอย่างเชื่องช้า สายตาเหม่อมองออกไปไกล นอกหน้าต่างบานเล็กๆ ในครัว บนท้องฟ้าที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นแสงสีส้มแดงของยามเย็น มองเห็นหมู่นกกาที่เริ่มจะบินกลับรัง
เหงา
น้ำตาหยดหนึ่งไหลหล่นลงในจานข้าว อาร์ตกลืนอาหารลงคออย่างฝืดเฝื่อน กินไปได้อีกสองสามคำก็วางช้อนส้อมลง ฟุบหน้ากับฝ่ามือตัวเองและร้องไห้อย่างไร้เสียง ภายในห้องครัวที่ค่อยๆ มืดสลัวลงทุกขณะ
เกือบเที่ยงคืนแล้ว และอาร์ตยังนอนไม่หลับ รูปที่วาดไว้ใกล้เสร็จแล้ว และตอนนี้ยังไม่อยากวาดต่อ จึงสวมเสื้อคลุมตัวเดิมและเดินออกจากห้องไปรับลมตอนกลางคืนเหมือนที่ชอบทำบ่อยๆ
“เจอกันอีกแล้วนะครับ คุณอาร์ต” เสียงสดใสของผู้กองหนุ่มทักทาย เมื่อเห็นอาร์ตเปิดประตูกระจกออกมายังบริเวณสระว่ายน้ำที่ชั้น 27
อาร์ตยิ้มรับคำทักทายนั้นน้อยๆ ด้วยแววตาเศร้าสร้อย จนอีกฝ่ายจับสังเกตได้ แม้มันจะมืดสลัวแค่ไหนก็ตามที
“เป็นอะไรไปครับ? เครียดอีกแล้วเหรอ?” ตามตะวันเดินตามหลังอาร์ตไปที่ริมระเบียงข้างขอบสระ ซึ่งมีที่ให้ยืนรับลมเย็น
“นิดหน่อยมั้งครับ” อาร์ตตอบเสียงแผ่ว ดวงตาเหม่อลอย
ก็แปลกดีที่เวลาเหงาๆ อยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ มักจะได้เจอผู้ชายคนนี้ทุกที
“อยากหาอะไรทำคลายเครียดสักหน่อยมั้ยครับ”
อาร์ตหันไปมองหน้าผู้กองที่ส่งยิ้มตาหยีมาให้ด้วยสีหน้าสงสัย
“อย่ามองผมเหมือนเป็นผู้ร้ายล่อลวงเด็กไปขายแบบนั้นสิคุณอาร์ต แค่จะชวนไปเที่ยวกลางคืน” ผู้กองเกาหัวอย่างเก้อเขิน
“เที่ยวกลางคืน?” อาร์ตทวนคำอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“ครับ เที่ยวกลางคืน”
เพราะรอยยิ้มจริงใจสุดๆ ของผู้กอง ทำให้อาร์ตรู้สึกว่า ถึงจะโดนหลอกไปขายจริงๆ ก็คงไม่น่ากลัวอะไร เลยยอมตามไปขึ้นรถ
สมัยเรียน อาร์ตก็เคยไปเที่ยวผับบาร์กับเพื่อนๆ บ้าง แต่พอคบกับเดย์ รายนั้นขี้หวงสุดๆ ไม่ยอมให้อาร์ตได้ไปสังสรรค์เท่าไหร่ ก็เลยปาร์ตี้แค่ตอนที่รุ่นพี่บังคับชวน เพราะขัดไม่ได้จริงๆ
แต่...ไอ้เที่ยวกลางคืนของผู้กอง ดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างที่อาร์ตคิด
“ร้านนี้เขาเปิดตอนเที่ยงคืนถึง 6 โมงเช้าเท่านั้นครับ เลยต้องมาตอนกลางคืน” ตามตะวันเดินนำเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่แม้จะเปิดดึกดื่น ก็ยังมีคนมานั่งกินกันเกือบเต็มร้าน
อาร์ตมองไปรอบๆ ร้านด้วยความแปลกตา ร้านที่ตามตะวันพามาเป็นแค่ร้านอาหารธรรมดา อยู่ในตึกแถวเก่าๆ ขนาดสองคูหา 3 ชั้น แต่กลับดูสะอาดและเป็นระเบียบดี ราคาที่เห็นบนแผ่นป้ายเมนูตรงผนังร้านก็ไม่แพง
“คุณคงไม่ค่อยได้เข้าร้านแบบนี้ใช่มั้ย มองตาวาวเชียว” ตามตะวันเอ่ยแซวตอนที่กำลังจะนั่งลงที่โต๊ะด้านในสุด
“สมัยเรียน พวกผมก็กินตามร้านแบบนี้แหละ แต่ไม่ได้มานานมากแล้วจริงๆ” อาร์ตตอบพลางนึกถึงความหลัง สมัยที่ยังอยู่กับโต้และอิฐ สองเพื่อนรักที่ตอนนี้ต่างมีครอบครัวของตัวเองกันไปหมดแล้ว
“สมัยเรียนเหรอ? คุณเรียนมหาลัยสินะ คณะอะไรครับ” ผู้กองชวนคุยไปรินน้ำจากกระบอกพลาสติกใส่แก้วไป พนักงานที่นำน้ำมาเสิร์ฟ ยืนรอจดออเดอร์แล้วก็ตะโกนสั่งอาหารให้
“ผมเรียนจิตรกรรม แล้วคุณล่ะ?” อาร์ตรับแก้วน้ำจากมือผู้กองมาดื่ม
“ผมเรียนนายร้อย อืม ระยะเวลาเท่าๆ กับเรียนม.ปลายยันป.ตรี จบมาก็ได้ยศร้อยเอกเลยครับ”
“คุณคงชอบงานนี้มาก” อาร์ตเดาเอาจากที่เล่ามา ตั้งใจเรียนมาหลายปีขนาดนั้น คงมุ่งมั่นจะเป็นตำรวจแต่แรกแล้ว
“ถ้าถามว่าชอบมั้ย ตอนนี้ก็ชอบ...” ตามตะวันขยับมุมปากยกยิ้มนิดๆ พลางมองหน้าอาร์ตตอนที่พูดคำว่า ‘ชอบ’
“แต่จริงๆ ผมอยากเรียนนิเทศนะ อยากเรียนม.ปลายเหมือนเด็กคนอื่น แล้วก็ต่อมหาลัย จบมาทำงานเป็นตากล้อง ผมชอบถ่ายพวกธรรมชาติกับสัตว์ อยากทำงานแนวๆ สารคดีสัตว์ไม่ก็ท่องเที่ยว”
“แบบนั้นก็ดูเหมาะกับคุณเหมือนกัน” เพราะผู้กองถ่ายรูปเก่งมาก ข้อนี้อาร์ตยอมรับจากใจ
“เออ รูปที่ไปเที่ยวกันเมื่อวันเสาร์ ไว้เสาร์นี้ผมจะส่งให้นะ อาทิตย์นี้งานน่าจะยุ่ง เพราะผมโดดมาหลายรอบแล้ว” ตามตะวันทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ จริงๆ เมื่อวานก็หยุด แต่ต้องไปเยี่ยมลูกสาว กว่าจะกลับมาที่ห้องก็เพลียจนเผลอหลับไป ไม่ได้จัดการเรื่องรูปให้
“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้รีบร้อน ไว้คุณว่างแล้วค่อยส่งมาก็ได้” อาร์ตรีบบอก เพื่อให้ผู้กองสบายใจว่าไม่ได้รอหรือรีบร้อนอยากเห็นรูปขนาดนั้น
“เสาร์นี้แน่นอนครับ ชัวร์” ตามตะวันขยิบตาให้ ก่อนที่จะเงียบกันเมื่ออาหารมาเสิร์ฟ
“คุณชอบกินอะไรอีก นอกจากข้าวไข่ข้นที่บอกวันนั้น” ผู้กองหนุ่มชวนคุยเหมือนเคย เป็นพวกชอบกินไปคุยไป ไม่เหมือนเดย์ที่มักจะเงียบกริบเวลากินข้าว กินเสร็จแล้วถึงเปิดปากคุย
“อืม...” อาร์ตทำหน้านึก ของกินที่ชอบนั้นมีเยอะมากจนเลือกไม่ถูกจริงๆ “ผมชอบกินหลายอย่างนะ พวกของคาวก็ข้าวขาหมู ไส้อั่ว อ่อมหมู”
“คุณเป็นคนเหนือเหรอ?” ดวงตาของตามตะวันทอประกาย เหมือนจะสนใจเรื่องของอาร์ตมากเป็นพิเศษ
“แม่ผมเป็นคนเชียงราย แต่พ่อเป็นคนกรุงเทพ ที่ไปทำงานที่เหนือ ผมก็เลยเกิดและโตที่นั่น คุณล่ะ?” อาร์ตเงยหน้ามองผู้กองและถามกลับบ้าง
“แม่ผมเป็นคนอิสาน มาเรียนที่กรุงเทพแล้วก็...มีพวกผมตอนอายุ 20 ส่วนพ่อ ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร” ตามตะวันหรุบตาลง สีหน้าคล้ายจะทั้งเศร้าและโกรธขึ้ง จนอาร์ตรู้สึกว่าไม่น่าถาม แต่พอจะขอโทษที่ถาม ผู้กองหนุ่มก็เล่าออกมาจนหมดเปลือกเสียก่อน
“แม่ผมท้องทั้งที่ยังเรียนไม่จบ ต้องออกจากมหาลัย หางานทำแล้วก็เลี้ยงดูพวกผมด้วยตัวคนเดียว ตากับยายก็ตัดขาดพวกเรา เพราะทำให้อับอาย ผมกับพี่ไม่เคยเจอตายายเลยสักครั้ง”
“ผู้กอง...” อาร์ตไม่รู้จะพูดอะไรดี เลยได้แค่เรียกและยื่นมือไปบีบมือที่สั่นนิดๆ ของตามตะวันอย่างให้กำลังใจ แต่จู่ๆ ชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมองอาร์ตด้วยสีหน้าจริงจัง ที่ไม่ได้มีแววโศกเศร้าหรือเคร่งเครียดใดๆ อีก
“คุณอาร์ต”
อาร์ตเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะละมือออกมา เพราะคิดว่าตามตะวันอาจจะไม่ชอบให้จับมือหรือเปล่า (แต่ตอนไปเที่ยวกันก็ยังมาจับมืออยู่เลย...)
“เรียกผมว่า ‘ตะวัน’ ไม่ได้เหรอ?”
“ห๊ะ?” เพราะตอนแรกคุยเรื่องซีเรียสขนาดนั้น เลยไม่คิดว่าตามตะวันจะขออะไรแบบนี้
“ผมอยากให้คุณเรียกผมว่า ‘ตะวัน’” สีหน้าของผู้กองดูจริงจังมากจนอาร์ตทำหน้าไม่ถูก ได้แต่กะพริบตาปริบๆ “นะครับ เรียกชื่อผมนะ”
“ผู้...เอ่อ...คุณตะวัน” เป็นครั้งแรกที่อาร์ตยอมเรียกชื่อของเขา แม้จะเป็นเพราะเจ้าของชื่อขอเองก็เถอะ แต่เขาก็อดยิ้มกว้างด้วยความดีใจไม่ได้อยู่ดี
“แค่ ‘ตะวัน’ เฉยๆ สิ อาร์ต”
เหมือนได้คืบก็จะเอาศอก อาร์ตมุ่นคิ้วใส่จนคุณตำรวจหัวเราะ
“เร็วๆ สิ เรียกชื่อผมอีกที นะอาร์ต”
อาร์ตชั่งใจ ถ้าไม่ยอมเรียกให้จบๆ ไป คงโดนตื้อไม่เลิกแน่ ก็ตามตะวันเป็นคนช่างตื้อจะตาย เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งก็กวนประสาทกันไม่รู้เท่าไหร่แล้ว
คนตัวบางถอนหายใจ ก่อนจะตัดสินใจทำตามที่ขอ
“อือ ตะวันก็ตะวัน”
-
11
ที่จริง ไม่ใช่ว่าตามตะวันไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร แต่เขาแทบจะจำหน้าไม่ได้แล้ว เลยคิดว่าไม่เล่ารายละเอียดจะดีกว่า แค่รู้ว่ามีแม่แค่คนเดียวก็พอ
ตอนที่พ่อทิ้งพวกเขาไป ตอนนั้นเต็มเดือนอายุ 8 ขวบและตัวเขาอายุแค่ 3 ขวบ ภาพความทรงจำเลือนรางในตอนที่พ่อหิ้วกระเป๋าออกไปจากบ้านหลังเล็กๆ ที่เคยอยู่ด้วยกันยังคงติดตา และมันทำให้ตามตะวันจำได้เพียงแผ่นหลังนั้น แทนที่จะเป็นใบหน้าของผู้เป็นพ่อ
เขาตั้งใจว่า เมื่อโตขึ้นจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่น มีภรรยาและลูกน่ารักๆ สักคน จะดูแลพวกเขาอย่างดีที่สุด จะไม่ทอดทิ้งไปไหนเหมือนที่พ่อเคยทำ แต่แล้วการตัดสินใจครั้งแรกในการแต่งงานของเขาก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า เมื่อเกศ ภรรยาที่แต่งงานกันมาเกือบ 4 ปี เลือกที่จะหย่าและเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้ชายอีกคน ทั้งยังเอาลูกสาวเพียงคนเดียวไปอยู่ด้วย แต่ไม่นานหลังจากออกไปอยู่กับผู้ชายคนใหม่ที่รวยกว่า เธอก็หอบลูกกลับมาที่บ้านของแม่ เพราะครอบครัวผู้ชายคนนั้นไม่ยอมรับเธอที่เคยแต่งงานแล้วและมีลูกติด ร้องห่มร้องไห้ขอให้รับพวกเธอกลับเข้ามาในครอบครัว แม่ของเขาก็สงสารหลานที่อายุแค่ 2 ขวบ เลยยอมให้อยู่ด้วย ส่วนตัวเขาย้ายออกมาอยู่คอนโดเป็นปีแล้ว ตั้งแต่หย่ากับเกศ เลยไม่ได้ว่าอะไร นานๆ ทีก็กลับบ้านไปหาแม่และลูกบ้าง ส่วนเต็มเดือนเองก็อยู่ที่บ้านหลังนั้นเหมือนกัน แม้จะไม่ค่อยได้กลับก็ตาม
ตามตะวันยังไม่แน่ใจว่าควรเล่าเรื่องพวกนี้ให้อาร์ตฟังหรือเปล่า เพราะยังไม่ได้เป็นอะไรกัน อยากจะค่อยๆ ทำความรู้จักไปเรื่อยๆ ค่อยๆ เผยตัวตนออกมาทีละนิด น่าจะดีกว่าเล่าเสียหมดเปลือกแต่แรกเจอ ที่สำคัญ เขากลัวอาร์ตจะรับไม่ได้ที่เขามีลูกแล้ว แม้อีกใจจะคิดว่าอาร์ตไม่ใช่คนแบบนั้นก็เถอะ เขาแน่ใจในตัวเองมากว่าชอบอาร์ต และอยากจะลองจีบ ถึงอาร์ตจะมีแฟนแล้ว ก็ไม่เป็นไร แค่ได้ลองพยายามดูไม่น่าเสียหายอะไร อย่างน้อยเขาก็พอรู้ว่าแฟนของอาร์ตไม่ค่อยให้ความสำคัญกับอาร์ตเท่าที่ควร ไม่อย่างนั้นคุณจิตรกรคนสวยของเขาคงไม่มานั่งเครียดและหาเพื่อนคุย ทั้งที่ตอนแรกเหมือนจะไม่ชอบหน้าเขาขนาดนั้นหรอก
ในบางครั้ง แววตาของอาร์ตเหมือนกำลังร่ำร้อง ว่าให้พาไปจากตรงนี้ที ใครก็ได้ ช่วยฉุดดึงออกจากความเหงานี้ที
และตามตะวันก็อยากจะเป็นคนคนนั้น
“จริงๆ คนอื่นมักจะเรียกผมว่า ‘ตาม’” ระหว่างที่นั่งมาในรถยนต์คันสีดำสนิทของผู้กองหนุ่ม ตามตะวันก็เอ่ยทำลายความเงียบในห้วงความคิดของพวกเขาทั้งคู่
อาร์ตหันไปมองเสี้ยวหน้าของตามตะวันที่กำลังยิ้มในตา
“แต่ผม อยากให้คุณเรียกผมว่า ‘ตะวัน’ มากกว่า”
“ทำไมล่ะ?” อาร์ตสงสัย สายตายังคงจับจ้องใบหน้าด้านข้างนั้น
“เพราะผม...อยากเป็นดวงตะวันของคุณ แค่คนเดียวเท่านั้น” คำพูดนั้นมาพร้อมรอยยิ้มและดวงตาสดใสที่สะท้อนแสงระยิบระยับในความมืดสลัวภายในรถ
อาร์ตนิ่งงัน ราวกับถูกสะกดไว้ด้วยดวงตาคู่นั้น รถจอดสนิทที่ข้างทาง ซึ่งเวลานี้ไม่ค่อยมีผู้คนสัญจรไปมาแล้ว อาร์ตคิดขึ้นมาทันทีว่าไว้ใจผู้กองหนุ่มคนนี้มากเกินไปหรือเปล่า แต่...ก็ไว้ใจไปแล้ว
“ถ้าคุณไม่สบายใจหรือเหงาเมื่อไหร่ มาหาผมได้ทุกเมื่อ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนหรือยุ่งมากแค่ไหน ผมก็จะมาอยู่ข้างๆ คุณ” มือหนาที่ค่อนข้างหยาบกร้านอย่างคนทำงานหนักจับปลายคางของอาร์ตให้เงยหน้าขึ้นอีกนิด พร้อมใบหน้าคมคายที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวนั้น
ชั่วอึดใจที่อาร์ตใจเต้นรัวและไม่กล้าขยับหนี แม้คิดว่าตามตะวันจะจูบ ทว่า ชายหนุ่มกลับทำเพียงคลี่ยิ้มบางๆ และแตะปลายจมูกที่แก้มนุ่มอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับไปขับรถตามเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และอาร์ตก็ได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตาอย่างเงียบๆ ด้วยหัวใจที่สั่นไหวเล็กน้อย
******
ในที่สุด ภาพวาดของเดย์ก็เสร็จสมบูรณ์ทันวันเกิดพอดี อาร์ตจัดการห่อมันด้วยกระดาษห่อของขวัญสีเงินและติดริบบิ้นสีฟ้าที่เดย์ชอบ เอาไปวางไว้ตรงหัวเตียงในห้องนอน รอให้เดย์กลับมาเจอมันด้วยตัวเองในตอนค่ำ
“วันนี้อาร์ตซื้อของเยอะนะ มีอะไรพิเศษรึเปล่า” ตอนที่กำลังจะไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารฉลองวันเกิดให้เดย์ ก็บังเอิญเจอคุณผู้กองที่กลับมาจากทำงานพอดี จริงๆ ตามตะวันไม่ได้เลิกงานแล้ว แค่กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเฉยๆ เพราะคืนนี้ต้องทำภารกิจอีกยาว และคาดว่าคงลากยันพรุ่งนี้ ถ้าไม่เตรียมพร้อมไว้ก่อน คงจะเน่าในไม่ช้า และพอเจอกันที่ลานจอดรถ ชายหนุ่มร่างสูงก็ขอตามมาด้วย
“อืม...วันเกิดแฟนน่ะ” อาร์ตคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบไปตามตรง เขาคิดว่าตามตะวันน่าจะรู้อยู่แล้ว เพราะเหมือนจะเคยถามถึง
“อ้อ” ตามตะวันพยักหน้าหงึกหงัก เข็นรถเลี้ยวตามร่างบางไปเรื่อยๆ
อาร์ตเลือกของไม่นานด้วยความคุ้นเคย หยิบจับนู่นนี่แป้ปๆ ก็ตัดสินใจวางลงรถเข็นที่ข้าวของเริ่มจะเยอะขึ้นเรื่อยๆ ตามตะวันก็เข็นตามไปไม่ได้ว่าอะไรอีก เพียงชวนคุยเรื่องอื่นๆ เป็นระยะ ไม่ให้มันเงียบเหงา
“แล้วตะวันจะไปทำงานอีกเมื่อไหร่ ถ้ารีบไปก่อนได้นะ เรากลับเองได้” ร่างบางหันไปหาตอนที่เลือกผลไม้อย่างสุดท้ายได้แล้ว สรรพนามที่ใช้เรียกกันเปลี่ยนไปแล้ว และตามตะวันก็ชอบให้อาร์ตแทนตัวว่า “เรา” แบบนี้ เพราะมันแสดงระดับความสนิทสนมที่เพิ่มขึ้นมากหลายเท่า
“อีกสองชั่วโมง พาอาร์ตไปส่งจนถึงห้อง ก็ยังมีเวลาเหลือเฟือ” ชายหนุ่มยิ้ม เข็นรถไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์และช่วยหิ้วของไปไว้ที่รถ วันนี้ใช้รถคันสีน้ำเงินของอาร์ต เพราะรถของผู้กองรกเกินกว่าจะวางข้าวของที่จะซื้อได้หมด แต่คนขับรถยังคงเป็นตามตะวันเจ้าเก่า เพราะเขาไม่อยากให้อาร์ตเหนื่อย เลยอาสาขับให้
ไม่นานนัก ก็มาถึงห้องของอาร์ต กว่าเดย์จะกลับก็คงค่ำๆ และผู้กองก็มีเวลาเหลือก่อนกลับไปทำงานต่อ เลยมาช่วยทำอาหารด้วย
“อันนี้ทำไง?” ตามตะวันไม่ค่อยได้เข้าครัว แต่ก็พอทำอาหารเป็นนิดหน่อย แต่พวกอาหารฝรั่งเขาไม่เคยทำเลย และวันนี้อาร์ตก็จะทำพาสต้ากับสปาเกตตี้
“หั่นเป็นลูกเต๋า ส่วนมะกอกหั่นบางๆ นะ” อาร์ตหันไปมองวัตถุดิบในมือของตามตะวัน ซึ่งเป็นมะเขือเทศและมันฝรั่ง
“แล้วไอ้เขียวๆ นี่ล่ะ? หั่นแบบแตงกวา?”
“อันนี้เขาเรียกซูกินี หรือแตงกวาญี่ปุ่นน่ะ หั่นเป็นเต๋าเหมือนกัน ทำแบบนี้” อาร์ตคว้าไอ้เขียวๆ ที่ผู้กองว่าไปหั่นให้ดู เขาก็พยักหน้าและทำตามนั้น
“ไม่ยากเท่าไหร่” ตามตะวันอมยิ้มพลางหั่นผักทั้งหมดไปเรื่อยๆ ดีที่เคยช่วยแม่ทำกับข้าวมาบ้าง
“คุณตำรวจก็เก่งเหมือนกันนี่” อาร์ตหัวเราะ หน้าตาดูสดชื่นขึ้นกว่าเมื่อคืนวานที่เจอกันมากนัก แต่ตามตะวันคิดว่า คงเพราะวันนี้แฟนของอาร์ตจะกลับมาหาล่ะมั้ง และพอนึกถึงแฟนของอาร์ตขึ้นมา ก็เลยนึกได้อีกเรื่อง
“เขาจะกลับกี่โมง ผมควรออกไปก่อนมั้ย?”
“กว่าเขาจะมา ตะวันก็ไปทำงานแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก” อาร์ตว่าพลางเตรียมตั้งกระทะ ใส่น้ำมันมะกอกลงไป ผัดหัวหอมใหญ่กับกระเทียมจนกลิ่นหอมฉุยไปทั่วห้องครัว “เราจะให้ตะวันช่วยชิมแล้วก็เอากลับไปกินด้วย ที่ซื้อเยอะเพราะจะทำเผื่อ”
ตามตะวันนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มมองร่างบางที่ตั้งอกตั้งใจผัดเครื่องพาสต้า “ทำเผื่อผมด้วยเหรอ”
“อืม ก็อุตส่าห์ขับรถให้ แล้วก็ช่วยขนของมาอีก”
“ไอ้ที่ทำนี่เรียกว่าอะไรเหรอ” ตามตะวันชี้ไปที่กระทะ อาร์ตใส่ผักที่หั่นแล้วลงไปผัดต่อ
“Pasta primavera (พาสต้า พรีมาเวร่า) เป็นพาสต้าแบบมังสวิรัติของอิตาลี คำว่า primavera แปลว่า ฤดูใบไม้ผลิ พอเอาพืชผักต่างๆ มารวมไว้ในพาสต้าจานนี้ มันก็เลยกลายเป็นฤดูใบไม้ผลิไงล่ะ” อาร์ตอธิบายอย่างอารมณ์ดี
“งี้นี่เอง หอม น่ากินดี” ตามตะวันสูดจมูกเล็กน้อยใกล้ๆ ร่างบาง แต่คำอธิบายต่อมาของอาร์ต ทำเอาผู้กองหนุ่มไม่อยากกินพาสต้าที่ว่านี่เลย
“เดย์...แฟนเราน่ะ เขาชอบกินอาหารอิตาเลี่ยน แล้วก็ชอบกินผัก เราก็เลยทำเมนูนี้ให้ในวันพิเศษ”
“เหรอครับ...” ตามตะวันว่าเสียงอ่อย ก่อนจะหมุนตัวกลับไปช่วยเตรียมของต่อที่โต๊ะตรงกลางห้อง อาร์ตเอี้ยวตัวไปมองเล็กน้อย แต่ไม่ได้ว่าอะไร แม้จะรู้สึกผิดนิดๆ ที่ดันพูดแบบนั้นออกไปก็ตาม
อาร์ตรู้ว่าตามตะวันรู้สึกอย่างไรกับตน จากตอนแรกไม่มั่นใจและกลัวว่าเป็นการหลงตัวเอง แต่เมื่อคืนวานที่ถูกหอมแก้ม ก็เข้าใจแล้วว่าคิดถูกตามนั้น
แต่อาร์ตไม่รู้สึกรังเกียจเลยสักนิด แถมยังเผลอใจเต้นกับผู้กองไปแล้วด้วย ขนาดตอนเดย์มาจีบใหม่ๆ ยังไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลย แค่จะจับมือ เดย์ยังลังเลแล้วลังเลอีก แต่อาจจะเพราะตอนนั้นพวกเขายังเด็กก็ได้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็เลยดูจะประดักประเดิดไปหมด ต่างจากคนที่เป็นผู้ใหญ่แล้วและผ่านโลกมามากมายอย่างตามตะวัน หรือแม้แต่ตัวอาร์ตในตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในวัยใสๆ ที่จะมานั่งเขินกับเรื่องแค่นี้
และเพราะไม่อยากเสียเพื่อนใหม่คนนี้ไป อาร์ตก็เลยไม่คิดจะหนี หากตามตะวันยังไม่ได้พูดออกมาตรงๆ หรือเรียกร้องมากกว่านี้ ก็คิดว่าจะยอมๆ ไปก่อน
ระหว่างที่อาร์ตกำลังห่อพาสต้าใส่กล่องให้ตามตะวัน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาจึงหยุดมือและรับสายจากเดย์
[คืนนี้ผมอาจจะไม่กลับนะ ขอโทษด้วยจริงๆ พรุ่งนี้เช้าผมจะรีบไปหาคุณ]
อาร์ตแทบจะปล่อยสมาร์ทโฟนในมือให้ร่วงลงบนพื้น แต่ก็พยายามประคองมันไว้ด้วยมือที่สั่นเทา
[อาร์ต? อย่าเงียบสิ ผมขอโทษจริงๆ ทั้งที่นัดไว้แล้วแท้ๆ แต่พรุ่งนี้ผมจะรีบกลับไป แล้วไปทำบุญวันเกิดผมด้วยกันนะครับ อาร์ต? อาร์ต?]
ทั้งที่อาร์ตตั้งใจว่าจะฉลองวันเกิดตอนเที่ยงคืนให้เดย์ และมอบของขวัญที่ตั้งใจทำมาเป็นเดือนให้ พร้อมกับค่ำคืนแสนวิเศษที่ไม่ได้มอบให้มานานมากแล้ว
เดย์เป็นคนดี เคยเป็นคนที่ดีมากคนหนึ่งสำหรับอาร์ตมาตลอด ไม่ว่าอาร์ตจะขออะไรก็ให้เสมอ เดย์ต้องการแค่ไหน แต่ถ้าอาร์ตบอกว่าไม่ ก็ไม่เคยบังคับ ไม่เคยพูดอะไรเลย...
เพราะอย่างนั้น เลยจะยอมให้ในวันพิเศษนี้
[อาร์ต? อาร์ตครับ?]
“อือ ไม่เป็นไร” ร่างบางกัดฟันตอบ ข่มทั้งเสียงและหัวใจที่กำลังแตกร้าวจนแทบจะแหลกเหลว “ไม่ต้องกลับมาแล้วก็ได้”
วันสำคัญ วันพิเศษ
แล้วไง?
เดย์ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ ไม่ได้อยากอยู่กับตัวเขาในวันพิเศษของตัวเอง ไม่ได้อยากฉลองกับเขาเป็นคนแรก
[อาร์ต? หมายความว่าไง? คุณพูดอะไรน่ะ?] น้ำเสียงที่ร้อนรนของเดย์ ทำให้อาร์ตหลุดยิ้มราวกับเย้ยหยันตัวเอง ไอ้ที่พยายามข่มเอาไว้แทบตายกำลังไหลทะลักล้นออกมาจากดวงตาอีกแล้ว
อาร์ตไม่ได้ตอบ แต่กดวางสาย และปาสมาร์ทโฟนในมือทิ้ง เสียงของมันที่กระเด็นเข้าข้างฝาจนตกกระทบลงบนพื้นและนอนแน่นิ่งในสภาพหน้าจอร้าว ทำให้อีกคนที่ยังนั่งรออยู่ตรงมุมนั่งเล่นรีบวิ่งเข้ามาดู
“เกิดอะไรขึ้นอาร์ต เมื่อกี้ผมได้ยินเสียง...” ตามตะวันชะงักเมื่อเห็นอาร์ตนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนพื้น แม้ไม่มีเสียงร้องใดๆ แต่น้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มกับใบหน้าเหยเกของอาร์ตก็เกินกว่าที่ชายหนุ่มจะทนไหว ตามตะวันหยุดขาและมือของตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เขาตรงเข้าไปทรุดตัวลงข้างๆ อาร์ต และโอบกอดทั้งร่างที่สั่นเทาราวสัตว์ตัวเล็กๆ ที่บาดเจ็บเจียนตายไว้ในอ้อมอก ยิ่งกอด อาร์ตก็ยิ่งร้องหนัก เสียงสะอื้นไห้ค่อยๆ ดังขึ้น
ตามตะวันไม่ได้พูดปลอบใจหรือขอให้หยุดร้องไห้ เขาเพียงแค่กอดอาร์ตไว้แน่นๆ แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้รู้ว่า ยังมีเขาอยู่ตรงนี้ และจะไม่จากไปไหน
“กูทิ้งเขาไม่ได้จริงๆ กูขอโทษ” ตามตะวันรู้ดีว่าการพูดแบบนี้ ต้องทำให้พี่ชายโกรธจนไฟแทบลุกท่วมตัวแน่
[ไอ้น้องเหี้ย! มึงจะไม่เอาใช่มั้ย ตำแหน่งสารวัตรน่ะ!]
“เออ ไม่เอาแล้ว ขอโทษจริงๆ กูไม่อยากปล่อยเขาไว้คนเดียว” เพราะไม่ได้อยากทำงานนี้แต่แรกแล้ว แค่ช่วยเหลือประชาชนตาดำๆ ไปวันๆ ก็พอมีกินมีใช้ ไม่ถึงกับต้องสร้างผลงานมากมายให้เลื่อนขั้นหรอก ตามตะวันคิดแค่นั้นจริงๆ และตอนนี้เขามีสิ่งสำคัญกว่านั้น ที่อยากปกป้อง ต่อให้แลกด้วยชีวิตประชาชนทั้งประเทศ เขาก็ขอเลือกอาร์ตก่อน
“กูรู้ว่ามันดูงี่เง่าเอาแต่ใจ และดูโง่มากๆ ที่ทิ้งโอกาสดีๆ แบบนี้ แต่กู...ยอมเป็นตำรวจเลวๆ ที่ทอดทิ้งประเทศนี้ เพื่อคนที่กูรัก”
[ไอ้ตาม!] เสียงของเต็มเดือนแผดลั่นผ่านสาย จนตามตะวันต้องยกหูออกไกลๆ เพราะเสียงมันสะเทือนไปถึงสมอง
“กูวางนะเต็ม” ผู้กองหนุ่มลนลานตัดสายทิ้งโดยไม่สนใจฟังเสียงก่นด่าของพี่ชายอีก
ร่างสูงใหญ่ยืนมองคนที่นอนหลับสนิทบนเตียง อาร์ตร้องไห้จนหลับคาอกของเขา ไม่รู้หรอกว่าสาเหตุคืออะไร แต่คิดว่าคงเกี่ยวกับไอ้คนที่ควรจะกลับมาในคืนนี้แน่นอน
ตามตะวันอยากจะคิดว่าตัวเองอาจจะพอมีหวัง ถ้าหากอาร์ตเลิกกับแฟน แต่เขาก็ไม่อยากเห็นอาร์ตเสียใจร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้อีก ความสุขของอาร์ตเป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด
ตามตะวันหยิบสมาร์ทโฟนที่หน้าจอร้าวของอาร์ตขึ้นมาดู อยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่ออาร์ต แต่...แค่จะเปิดเครื่องยังไม่ได้เลย ก็ไม่รู้รหัสปลดล็อคเสียหน่อย
“เฮ้อ~” ชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจยาวพลางทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรงบนเตียง อยู่ข้างๆ อาร์ตที่ยังหลับใหลทั้งคราบน้ำตา แม้จะเช็ดออกเท่าไหร่ ก็เหมือนมันจะไม่มีวันหมดจริงๆ พลันเหลือบไปเห็นห่อของขวัญที่แค่มองด้วยสายตาก็พอจะรู้ว่ามันคือกรอบรูป คงเป็นของขวัญวันเกิดที่อาร์ตตั้งใจทำให้แฟน เขาจึงเก็บมันลงจากเตียง
เขาตั้งใจว่าจะรอจนกว่าแฟนของอาร์ตจะกลับมา แล้วค่อยออกไป แต่รอแล้วรอเล่า จนเกือบตี 1 ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของแฟนที่ว่านั่น อดหงุดหงิดแทนไม่ได้ ทั้งที่อาร์ตตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อรอวันนี้ เพื่อไอ้คนรักเฮงซวยที่ทิ้งให้ต้องรออย่างไร้ความหวัง
“ถ้าเป็นผม...ผมจะไม่ทำให้คุณร้องไห้ด้วยเรื่องพรรค์นี้เด็ดขาด” เขาพึมพำพลางลูบเส้นผมนุ่มของอาร์ต แล้วค่อยๆ จรดริมฝีปากแนบหน้าผากเนียนอย่างแผ่วเบาด้วยความรัก
“ผมรักคุณนะ อาร์ต”
ทั้งความอบอุ่นจากฝ่ามือ สัมผัสนุ่มหยุ่นที่หน้าผาก และเสียงกระซิบบอกรักแผ่วผิวนั้น
อาร์ตรับรู้มันทั้งหมด
tbc today
-
เดย์เลวได้โล่แต่ คนที่เลวอีกคนก็ขิง รู้ทั้งรู้ว่าเขามีเมียก็ยังไปยุ่ง ถึงเดย์เลิกกับอาร์ตก็ไม่อยากให้
ลงเอยกับขิง :katai1:
-
แปะไว้ก่อน..ตอนเย็นจะเข้ามาอ่าน
แค่ชื่อเรื่องก็ถูกใจแล้ว
เพราะเราคือสาวกดราม่า
ฮ่าฮ่า
:hao7:
รับรองเย็นนี้จะละเลียดอ่านเลย
บิวท์อารมณ์ให้สุดสุดไปเล๊ยยยยยยยย
อิอิ
+1 แทนคำขอบคุณ
-
ฮ่าๆ มีคนหลงเข้ามาโด้ย จริงๆ ไม่มาม่ามากหรอก เราว่ามันเนือยๆ มากกว่า อิๆ แต่ก็ขอบคุณที่มาเม้นท์เป็นกำลังใจให้นะค้าบ
เอาอิเดย์ไปปล่อยวัดดีกว่า
12
[อีกครึ่งปี ผมจะได้กลับไปอยู่กรุงเทพฯ แล้วนะ เรามาอยู่ด้วยกันมั้ย]
นั่นคือคำชวนจากเดย์ เมื่อ 6 ปีก่อน ตอนนั้นอาร์ตเพิ่งกลับมาจากฝรั่งเศสใหม่ๆ หลังจากไปเรียนต่อและดูงานเกี่ยวกับศิลปะราวๆ ปีครึ่ง เมื่อกลับมาก็ไปอยู่บ้านที่แม่ฮ่องสอนสามสี่เดือน ก่อนจะลงมากรุงเทพฯ หลังจากนั้นเดย์ก็ตามเข้ากรุงเทพฯ และหาซื้อคอนโดอยู่ด้วยกัน โดยพ่อของอาร์ตเป็นผู้ค้ำประกัน และซื้อไว้ในชื่อของอาร์ต
“ของขวัญต้อนรับบ้านใหม่และชีวิตคู่ของพวกเราครับ” เดย์พูดอย่างนั้นด้วยรอยยิ้ม
อาร์ตมองแหวนทองสองวงที่ส่องประกายวิบวับในมือของเดย์
“เดี๋ยวผมจะสวมให้คุณ แล้วคุณก็สวมให้ผมนะ” แหวนวงหนึ่งถูกวางลงในมือของอาร์ต “เพราะอาร์ตเป็นเจ้าสาว”
“ใครเจ้าสาวกัน” อาร์ตยู่ปากน้อยๆ อย่างน่ารัก จนเดย์อดขำไม่ได้ เขาคว้ามือเรียวสวยที่ไม่ว่าจะจับพู่กันหรือแปรงทาสีจนเลอะเปรอะเปื้อนแค่ไหน มันก็ยังนุ่มนิ่มและสวยงามเสมอ เดย์บรรจงสวมแหวนสีทองให้อาร์ตที่นิ้วนางข้างซ้ายพร้อมแตะริมฝีปากสัมผัสบนหลังมือขาวสะอาดนั้นแผ่วเบา ก่อนจะเหลือบสายตาเล็กน้อยมองหน้าอาร์ตที่ค่อนข้างแดงจัด
“สวมแหวนให้ผมสิครับ ที่รัก”
อาร์ตอมยิ้มจนแก้มปริ ก่อนจะบรรจงสวมแหวนทองที่นิ้วนางข้างซ้ายให้คนรักบ้าง
ผ่านมาแล้ว 6 ปี ตั้งแต่อยู่ด้วยกันที่ห้องนี้ แม้ว่าช่วง 2-3 ปีที่ผ่าน เดย์จะแทบไม่มาหาเลยก็ตาม อาร์ตนั่งมองแหวนทองบนนิ้วนางข้างซ้ายที่ยังคงส่องประกายวาววับเหมือนวันวาน หากแต่...ความรู้สึกผ่องแผ้วสดใสในวันนั้น มันเลือนหายไปเกือบหมดแล้ว
ในเช้าวันเกิดของเดย์ อาร์ตกลับตื่นขึ้นมาเจอตามตะวันเป็นคนแรก ผู้ชายคนนั้นนั่งเฝ้าอาร์ตโดยไม่หลับไม่นอนทั้งคืน คำบอกรักที่ได้ยินในคืนนั้น อาร์ตคิดว่าตนไม่น่าจะฝันหรือหูฝาดเผื่อนไปได้
“ผมรักคุณนะ อาร์ต”
แม้มันจะเป็นเสียงที่แผ่วผิวจนแทบไม่ได้ยิน แต่ในความเงียบสงัดของค่ำคืนอันเงียบเหงาแบบนั้น ไม่ว่าอย่างไร อาร์ตก็ได้ยินชัดเจน
ผู้กองต้องออกไปทำงานทั้งที่ไม่ได้นอนทั้งคืน ท่าทางสโลสเลน่าสงสารมาก อาร์ตก็เลยชงกาแฟให้ก่อนไป และพอตามตะวันไปได้สักพัก เดย์ก็กลับมาอย่างที่บอกไว้จริงๆ
แต่มันก็ไม่สำคัญอะไรแล้วล่ะ
อาร์ตอาจจะโกรธและเสียใจ แต่พอเห็นหน้าเดย์ ก็ยังคงยิ้มและพูดคุยด้วยตามปกติเหมือนกับเรื่องเมื่อคืนนั้นเป็นเพียงภาพลวงตา เรื่องที่โกรธจนทำมือถือเกือบพังแล้วร้องไห้จนหลับคาอ้อมอกของผู้ชายอีกคน...เหมือนเป็นแค่ความฝัน
อาร์ตรักเดย์ และยังคงรักมาก
รักทั้งที่เจ็บปวด
เวลา 3 ปีที่เดย์เปลี่ยนไป มันยังเทียบกับช่วงเวลาแห่งความทรงจำแสนสุขที่เดย์มอบให้ก่อนหน้านั้นไม่ได้ อาร์ตพยายามจะคิดว่า เดย์ก็แค่ต้องการอะไรใหม่ๆ บ้าง อย่างน้อย เดย์ก็ยังไม่ได้บอกจะเลิก ไม่ได้ทิ้งกัน อย่างน้อยก็ยังโทรหา แม้จะมีแต่คำพูดเดิมๆ ให้กันก็ตามที พอคิดถึงวันคืนเก่าๆ ที่เคยอยู่ร่วมกับเดย์ ความเจ็บปวดเสียใจก็เหมือนจะคลายลง และพร้อมจะให้อภัยเดย์เสมอ
“ถามจริงๆ นะ มึงมีความสุขอยู่มั้ยอาร์ต” เจอหน้าปุ๊บ อิฐก็ทักกันอย่างตรงไปตรงมาจนอาร์ตทำหน้าไม่ถูก
“หน้ากูดูอมทุกข์มากเลยรึไงล่ะ” อาร์ตว่าพลางนั่งลง สั่งชาฝรั่งร้อนๆ กับขนมเค้กมาหนึ่งชิ้น ส่วนอิฐสั่งแค่คาปูชิโน่เย็นแก้วเดียว
“เออสิ กูถึงได้ถามไง เมื่อก่อนมึงดูมีน้ำมีนวลกว่านี้เยอะอ่ะ นี่อะไรวะ ซูบซีดเหมือนใกล้เข้าโลง” อิฐแซวกลั้วหัวเราะ จนอาร์ตหน้ามุ่ย
“แช่งกู ไอ้สัส”
“ฮ่าๆๆ มาแล้วเว้ย ไอ้อาร์ตคนเดิม เวลามึงอยู่กับไอ้เหี้ยเดย์แม่งโครตติ๋ม” พอได้ยินชื่อเดย์ อาร์ตก็สีหน้าเจื่อนลงจนอิฐที่กำลังยกคาปูชิโน่เย็นขึ้นจิบขมวดคิ้ว “มึงยังไม่ได้คุยอะไรกับมันอีกเหรอ ว่ามันหายหัวไปไหนบ่อยๆ”
“เดย์ก็ไปทำงานไง มึงจะเอาอะไรอีก” สีหน้าของอาร์ตเคร่งเครียดชัดเจน
“ไอ้อาร์ต มึงรู้ใช่มั้ยว่ามันไม่ได้หายไปเพราะเรื่องงานอย่างเดียว กูว่าเพื่อนกูไม่ได้โง่นะ” อิฐกดเสียงต่ำและมองจ้องอย่างคาดคั้น จนอาร์ตต้องหรุบตาลง ตักเค้กส้มเข้าปาก
“และกูก็ฉลาดพอที่จะไม่ทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่”
“อาร์ต” อิฐเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงที่แทบจะเหมือนสบถออกมาเบาๆ “ถ้ามันเหี้ยนัก มึงก็ถอยออกมา”
“เดย์ไม่ได้ทำเรื่องเหี้ยๆ ใส่กู” อาร์ตเถียงทันควัน จนอิฐพ่นลมหายใจแรง เอนตัวทิ้งน้ำหนักพิงพนักโซฟาอย่างแรง
“มึงยังทนไหวว่างั้น?”
“อือ กูทนไหว” คำตอบนั้นมากพอแล้วสำหรับอิฐ เขาจึงไม่อยากพูดอะไรต่อ
อาร์ตนั่งคุยกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนานแล้วอยู่เกือบสามชั่วโมง ได้ฟังเรื่องปวดหัวของอิฐที่ต้องเลี้ยงลูกๆ แต่ก็ดูมีความสุขมากๆ แล้วอาร์ตก็หัวเราะออกบ้าง อารมณ์ขุ่นมัวในหัวจางลงอีกนิด
“แน่ใจนะว่าไม่ให้กูไปส่ง?” วันนี้อาร์ตออกมาโดยใช้รถไฟฟ้า และกะจะกลับด้วยเส้นทางเดิม จึงส่ายหัวตอบอิฐไป “เออ งั้นกูไปก่อนนะ ต้องไปรับใบตอง”
“อือ ฝากขนมไปให้หลานๆ กับน้องแอ้ด้วยนะ” อาร์ตยื่นถุงขนมเค้กที่ซื้อจากร้านที่นัดเจอกับอิฐไปให้คุณพ่อลูก 2 แอ้คือชื่อภรรยาของอิฐ เคยเป็นรุ่นน้องที่ทำงานของอิฐ แต่ตอนนี้ออกมาเป็นแม่บ้านเต็มตัวแล้ว ส่วนใบตองเป็นชื่อลูกสาวคนโตที่เรียนอนุบาล 2 แล้ว
“เออๆ ขอบใจมึง กลับดีๆ นะ ถึงแล้วไลน์บอกกูด้วย กลัวมึงโดนใครฉุดไป” อิฐว่ายิ้มๆ เหมือนล้อเลียน จนโดนอาร์ตเอาเท้าเตะตัดขาเข้าให้
“กวนตีนสัส มึงก็ขับรถดีๆ ล่ะ เจอกัน” อาร์ตโบกมือลาเพื่อนรัก อิฐวิ่งหายไปทางลาดจอดรถด้านนอกตัวห้างฯ แล้ว ส่วนเขาก็เดินเรื่อยเปื่อย เพราะยังไม่อยากกลับห้องตอนนี้
ไลน์!
อาร์ตชะงักขา เดินหลบมุมหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องใหม่ที่เดย์พาไปซื้อขึ้นมาดู เพราะเครื่องเก่าหน้าจอแตกร้าวไปแล้ว
T.Tawan: อยู่ไหนครับ วันนี้ผมเลิกงานเร็ว อยากเจอหน้าอาร์ตจัง
ข้อความของผู้กองทำให้อาร์ตหลุดยิ้มพลางจิ้มข้อความตอบกลับไป
“ห้างxx มารับทีสิ”
T.Tawan: อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน
อาร์ตเก็บโทรศัพท์เครื่องใหม่เอี่ยมลงกระเป๋ากางเกงและออกเดินต่อไป แวะร้านขายอุปกรณ์สำหรับวาดภาพ มองหาอะไรใหม่ๆ ที่จะนำมาใช้กับงานชิ้นต่อไป หลังจากมอบของขวัญชิ้นสำคัญให้เดย์ไปแล้วในวันนั้น
“สวัสดีครับ” เสียงทักจากด้านหลัง ทำให้อาร์ตหันไปมอง และพบผู้ชายร่างสูงพอๆ กันคนหนึ่งที่มีใบหน้ายิ้มแย้มสดใส “กำลังมองหาอุปกรณ์วาดภาพแบบไหนอยู่รึเปล่าครับ”
น้ำเสียงสุภาพ ขัดกับลุคภายนอกที่ดูเซอร์ๆ อย่างมาก แต่อาร์ตก็ไม่ได้มองว่าแปลกอะไร สมัยเรียน พวกเขาแต่งตัวจัดเต็มกันกว่านี้อีกมั้ง แม้แต่ตัวอาร์ตเองตอนนี้ก็ไม่ต่างจากผู้ชายตรงหน้าเท่าไหร่ กับผมสีทองอร่ามที่ซอยเองกับมือ ทำให้มันดูแหว่งๆ ไปบ้าง กับเสื้อยืดตัวโคร่งสีเขียวอ่อนและกางเกงเลแบบผูกเอวซึ่งรอบนี้เป็นสีน้ำตาลเข้ม กับรองเท้าเชือกสานที่ดูรกรุงรังนิดๆ
ส่วนผู้ชายที่เข้ามาทักเขาก็ไว้ผมยาวถึงกลางหลังมัดไว้ลวกๆ จนมันดูยุ่งเหยิง มีหนวดเครานิดๆ สวมเสื้อกล้ามสีขาวตุ่นๆ กับกางเกงยีนส์ขาดๆ เก่าๆ และรองเท้าแตะหนีบธรรมดาๆ
“อืม...พนักงานร้านนี้แต่งตัวมีเอกลักษณ์ดีนะครับ” อาร์ตไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับวิจารณ์คนถามมันเสียอย่างนั้น ทำเอาผู้ชายคนนั้นหัวเราะร่วน
“ฮ่าๆ โทษที ร้านนี้มีแค่ผมเนี่ยแหละ ผมเป็นเจ้าของร้าน แล้วก็ชอบวาดรูปมากด้วย” ชายหนุ่มผมยาวแนะนำตัว “เห็นคุณแต่งตัวแนวนี้มา ผมเลยคิดว่าคงเป็นพวกเดียวกัน เลยเข้ามาทัก”
“ก็เดาไม่ผิดนะ” อาร์ตยิ้มนิดๆ เบนสายตากลับไปมองดูอุปกรณ์บนชั้นต่อ โดยมีชายหนุ่มที่บอกว่าเป็นเจ้าของร้านคอยเดินตาม
“ผมชื่อ นรินทร์ เรียกว่ารินเฉยๆ ได้นะ แล้วคุณล่ะ?”
“ไว้ผมมาร้านคุณรอบหน้าอีก จะบอก” ตามสเต๊ปเดิม เพราะอาร์ตคิดว่า ถ้าไม่ได้เจออีก ก็ไม่จำเป็นต้องรู้จัก
นรินทร์ หรี่ตามองคนร่างบางที่เดินเลือกของด้วยท่าทางสบายๆ แต่แฝงออร่าระวังภัยรอบตัว คล้ายมีกำแพงหนาที่มองไม่เห็นโอบล้อมไว้ด้วยสายตาแสดงความสนใจอย่างไม่ปิดบัง
“จะว่าไป ผมว่าผมคุ้นหน้าคุณอยู่นะ” ชายหนุ่มผมยาวลูบคางไปมา
“เหรอ แต่ผมไม่คุ้นหน้าคุณเอาเสียเลย” อาร์ตโต้กลับหน้านิ่ง จนนรินทร์หัวเราะอีกรอบ
“โอเคๆ ผมว่าเราคุยกันเรื่องอุปกรณ์วาดภาพดีกว่า ปกติคุณถนัดแนวไหน ต้องการคำแนะนำมั้ย? หรือโปรแล้ว?”
“ผมชอบใช้สีน้ำมัน แต่นานๆ ทีก็อยากลองแบบอื่นดูบ้าง” เมื่อเปลี่ยนมาคุยเรื่องที่สนใจ อาร์ตก็ยอมคุยด้วยตามปกติ
“ไม่สนใจวาดด้วยคอมพิวเตอร์มั่งเหรอ? เดี๋ยวนี้เขาฮิตกันนะ” นรินทร์ยืนเกาะข้างตู้กระจกใสที่อาร์ตกำลังส่องของในนั้น เป็นพวกโมเดลงานปั้น
“ผมไม่ค่อยตามกระแส งานปั้นพวกนี้ก็น่าสนใจดี”
“อ้อ พวกนั้นผมทำเองแหละ ผมจบประติมากรรม เพิ่งจบโทมาหมาดๆ เมื่อปีก่อนเลย”
อาร์ตหันไปมองคนข้างๆ อีกที หากไม่มีหนวดเคราพวกนั้นบนใบหน้าคร้ามเข้ม นรินทร์ก็ดูเด็กกว่ามากจริงๆ
“งั้นผมคงต้องขอคำแนะนำจากคุณแล้วล่ะ ผมไม่ค่อยถนัดงานปั้น สมัยเรียนได้เกรดไม่ค่อยดี จบมาก็ไม่เคยทำอีกเลย” อาร์ตว่าพลางหันไปมองงานปั้นรูปร่างแปลกๆ ของเจ้าของร้าน
“คุณเรียนสาขาไหนครับ” นรินทร์เอียงคอสงสัย มีเรื่องให้คุยกันเพิ่มมาเรื่อยๆ
“ผมเรียนเอกจิตรกรรม” อาร์ตตอบ “อยากลองปั้นแบบนี้บ้าง มันทำจากอะไรเหรอ”
“อันนั้นเป็นงานปั้นดินเหนียวครับ ถ้าสนใจลองมาเรียนกับผมมั้ย ผมมีเปิดสอนวันอาทิตย์นะ”
“อืม น่าสนใจดี ต้องทำยังไง?”
นรินทร์พาอาร์ตไปที่เคาน์เตอร์ มีโบรชัวร์คลาสเรียนพิเศษสอนงานปั้นจากดินเหนียว ระยะเวลา 4 สัปดาห์ อาทิตย์ละ 1 ชั่วโมงครึ่ง ที่ร้านนี้ให้อ่านรายละเอียด และอาร์ตก็รู้สึกสนใจขึ้นมาจริงจัง
“ถ้าคุณอยากเรียน ก็ลงชื่อไว้ครับ มัดจำ 500 บาท ทั้งคลาส 2,000 เท่านั้น” เจ้าของร้านอธิบายด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร
“โอเค ผมสนใจ ลงชื่อเลยนะ” อาร์ตหยิบปากกามาลงชื่อและจ่ายเงินมัดจำเรียบร้อย
“คุณ...ศศิลป์? เฮ้ย! คุณ...เป็นรุ่นพี่ผมนี่” นรินทร์ตาโตเมื่ออ่านชื่อและนามสกุลของอาร์ต เขาจำได้แม่นเลยว่านี่คือเจ้าของผลงานมาสเตอร์พีซในห้องโถงตึกเรียนที่โด่งดัง ผลงานสมัยเรียนที่อาร์ตเคยสร้างไว้ เป็นเสียงเล่าลือกันรุ่นสู่รุ่น
“คุณมาจากม.xxxเหรอ?” อาร์ตขมวดคิ้วนิดหน่อยอย่างสงสัย และนรินทร์ก็พยักหน้ารับ
“ผมรุ่นหลังคุณสัก 5-6 ปีเห็นจะได้มั้ง ผมอายุ 26 ปีนี้”
“อืม มิน่า ไม่เคยเจอ ผมจบมาก่อนคุณนี่เอง” อาร์ตเผลอยิ้ม “ยินดีที่รู้จักนะ รุ่นน้อง”
“ฮ่าๆ ครับรุ่นพี่”
เพราะมาจากสถาบันเดียวกัน ทั้งยังมีความชื่นชอบด้านศิลปะเหมือนกัน ทำให้อาร์ตคุยถูกคอกับนรินทร์อย่างมาก จนลืมว่านัดกับตามตะวันไว้ ผู้กองหนุ่มมาถึงก็พยายามไลน์บอก แต่อาร์ตไม่อ่าน เขาจึงเดินตามหาในที่ที่คิดว่าอาร์ตน่าจะไป เพราะอาร์ตไม่ใช่พวกชอบช้อปปิ้ง ที่ที่จะเดินก็มีแค่ซุปเปอร์มาเก็ต แต่นั่นมันคือตอนซื้อกับข้าว ถ้าเดินเล่น น่าจะพวกร้านหนังสือ หรือร้านอุปกรณ์วาดภาพมากกว่า
และผู้กองหนุ่มก็ตัดสินใจถูก ที่เลือกมาตามหาร้านที่ร้านขายอุปกรณ์วาดภาพ
ตอนที่เขากำลังจะส่งเสียงเรียกอาร์ตออกไป ก็เห็นกำลังคุยท่าทางสนุกสนานอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งในร้านนั้น ดูแล้วน่าจะเป็นพนักงานหรือไม่ก็อาจจะเป็นเจ้าของร้าน อาร์ตทั้งยิ้มและหัวเราะให้ผู้ชายคนนั้น ราวกับสนิทสนมกันมานาน
ตามตะวันไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร และจะรู้จักอาร์ตมานานกว่าเขาหรือไม่
แต่ตอนนี้เขากำลังรู้สึกร้อนในอก จนอยากจะเข้าไปกระชากตัวอาร์ตออกมาจากตรงนั้น
แม้จะรู้ว่าไม่มีสิทธิที่จะทำแบบนั้นก็ตาม
-
เตรียมขุดหลุมฝังอิเดย์ก่อน
ผู้กองก็นะ...
13
“อาร์ต!”
เสียงตะโกนเรียกที่ค่อนข้างดังและผสมอารมณ์หงุดหงิดของตามตะวัน ทำให้อาร์ตสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น
“ตะวัน มาแล้วเหรอ?” ร่างบางยิ้มหวานจนผู้กองใจกระตุก อารมณ์หงุดหงิดเพราะความหึงหวงเมื่อครู่เหมือนปลิวหายไปในอากาศ เขาเดินเข้าไปหาอาร์ตในร้านนั้น และเหลือบสายตามองผู้ชายผมยาวอีกคน
“ผมไลน์มา แต่อาร์ตไม่ตอบ เลยเดินหาเองจนเจอเนี่ย มาซื้อของเหรอครับ”
“อือ จริงๆ ก็จะซื้อ แต่ไปๆ มาๆ กลายเป็นเจอรุ่นน้องมหาลัย เขาเปิดสอนงานปั้น เราสนใจเลยสมัครเรียนด้วย นี่ไง” อาร์ตหยิบโบรชัวร์ให้ตามตะวันดู ผู้กองรับไปอ่านผ่านๆ ไม่ได้สนใจใคร่รู้นัก
“ผมลงเรียนด้วยได้มั้ย” แม้ไม่สนใจงานพวกนี้ ทั้งยังไม่มีฝีมือด้านงานศิลปะ แต่ตามตะวันนึกแคลงใจในสายตากรุ้มกริ่มของรุ่นน้องตรงหน้าเหลือเกิน เขาไม่อยากปล่อยให้อาร์ตมาเรียนกับหมอนี่ตามลำพัง (คลาสหนึ่งก็เรียนกันหลายคนอยู่นะพ่อ)
“เอาสิ เราจะได้มีเพื่อนเรียนด้วย” สีหน้าแสดงความดีใจของอาร์ต ทำให้ตามตะวันรู้สึกหัวใจพองโตเล็กๆ “ให้เพื่อนพี่ลงด้วยสิ คนนี้เขาชอบถ่ายรูปด้วยนะ”
“ได้เลยครับ ลงชื่อตรงนี้ มัดจำ 500 ครับ คอร์สนี้ 2,000 เรียนอาทิตย์ละ 1 ชั่วโมงครึ่งนะครับ” นรินทร์ยิ้มกว้างเมื่อได้ลูกค้าเพิ่ม
“นี่ๆ แนะนำตัวก่อนนะ นี่เพื่อนพี่เอง เป็นตำรวจ แต่ชอบถ่ายรูปมากๆ ส่วนนี่นรินทร์ รุ่นน้องคณะเราเอง เรียนคนละสาขา แถมเราจบมาก่อนเขาอีก แต่ก็บังเอิญโลกกลมมาเจอกันจนได้ เนอะ” นานๆ ครั้งจะเห็นอาร์ตอารมณ์ดีและพูดยาวแบบนี้ ตามตะวันเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็พยายามข่มใจไว้ ว่านี่คือรุ่นน้อง แค่รุ่นน้อง
“สวัสดีครับ เอ่อ คุณ...ตามตะวัน” นรินทร์ผงกหัวให้นิดๆ ตามมารยาท “เรียกผมว่า ริน ก็ได้นะครับ”
“ครับ ยินดีที่รู้จัก” ตามตะวันกระตุกยิ้มตอบ ลงชื่อจ่ายเงินแล้วก็ได้เวลา “กลับกันยังครับ?”
“อืม กลับเลยก็ได้ พี่ไปก่อนนะริน ไว้เจอกันวันอาทิตย์” อาร์ตหันไปยิ้มและโบกมือลารุ่นน้อง นรินทร์ก็โบกมือกลับ และไม่ลืมผงกหัวคำนับตามตะวันด้วย
พอพ้นร้านออกมา ตามตะวันก็คว้ามือของอาร์ตไปจับไว้แน่น เหมือนกลัวว่าจะหลงทางหรือหายไป และอาร์ตก็ไม่ได้ขัดขืนหรือปฏิเสธ ปล่อยให้จับไว้อย่างนั้น
“แวะกินอะไรก่อนกลับเลยดีมั้ย หรืออยากให้เราทำกับข้าว?” อาร์ตที่โดนจูงมือไปตามทางเอ่ยถามขึ้น ตามตะวันชะงักเล็กน้อยก่อนตอบกลับมาด้วยคำถาม
“ไปทำที่ห้องผมมั้ย?”
“งั้นแวะซื้อของในซุปเปอร์ก่อน”
ผู้กองหนุ่มไม่ได้ตอบรับหรือพูดอะไรอีก เพียงแค่จูงมืออาร์ตให้เดินขึ้นบันไดเลื่อนไปยังชั้นที่เป็นซุปเปอร์มาร์เก็ต เป็นคนเข็นรถใส่ของให้อาร์ตตามปกติ
“คืนนี้แฟนคุณก็ไม่กลับอีกเหรอ ถึงจะกินข้าวกับผม” จู่ๆ ผู้กองที่เงียบผิดปกติก็ถามมาแบบนั้น อาร์ตซึ่งเลือกของสดอยู่เงยหน้ามองเขาและทำหน้าบึ้งใส่
“ทำไมต้องถามแบบนั้น”
“ผมแค่อยากรู้เฉยๆ แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ถามถึง ผมก็จะไม่ถามอีก” ตามตะวันเบนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่สบตากับอาร์ต คนตัวบางยิ่งไม่พอใจ ยืดตัวเงยหน้ามองผู้กอง
“เรากับตะวันเป็นเพื่อนกันนะ ต่อให้เดย์จะกลับมาหรือไม่กลับ ตะวันก็กินข้าวกับเราได้ตลอด”
คำว่า “เพื่อน” ของอาร์ต ช่างบาดใจคนฟัง
“ก็ถ้าแฟนคุณไม่ว่าอะไร แต่ผมว่าเขาไม่น่าจะชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่หรอก” ตามตะวันเบ้หน้า เมื่อนึกไปถึงวันที่ได้เจอเดย์ในโรงพยาบาล
“จะรู้ได้ไง ยังไม่เคยเจอสักหน่อย” เพราะอาร์ตยังคงไม่รู้ว่าคนที่พาส่งโรงพยาบาลวันนั้นคือตามตะวัน จึงไม่รู้ว่าเดย์ได้เจอกับผู้กองไปแล้ว
“เฮ้อ~ ช่างเถอะ คุณรีบซื้อ ผมหิวแล้ว” ตามตะวันตัดบทเพียงแค่นั้น แล้วเร่งให้อาร์ตรีบเลือกซื้อของไปทำอาหารเย็น
******
เดย์เลิกงานแล้ว และต้องไปทานข้าวเย็นกับขิงตามนัด เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบที่พวกเขาคบกัน เดย์ต้องจองโรงแรมหรูเพื่อดินเนอร์สุดพิเศษกับเธอตามสัญญา
“ขิงมีของขวัญให้พี่เดย์ด้วยนะคะ” หญิงสาวในชุดวันพีซสีขาวบริสุทธิ์ แต่งหน้าทำผมมาอย่างจัดเต็ม ยื่นกล่องของขวัญใบเล็กๆ ให้เดย์ หลังจากทานอาหารจานสุดท้ายเสร็จ
“พี่ก็มีของขวัญให้ขิงค่ะ” เดย์เอ่ยคำหวานอย่างเอาใจ พร้อมกับส่งกล่องของขวัญไปให้ขิงด้วย
“แหม พี่เดย์เนี่ย ต้องแข่งกันเซอร์ไพรส์ตลอดเลย” หญิงสาวแย้มยิ้ม รับกล่องของขวัญใบใหญ่ขนาดโอบกอดได้ไปวางบนตัก
“ไถ่โทษที่พี่ทิ้งขิงไว้คราวก่อนไงครับ” เดย์กุมมือหญิงสาวไว้แล้วจุมพิตลงไปเบาๆ “ขอโทษนะที่ทำให้ขิงบาดเจ็บ พี่จะระวังมากกว่านี้”
“แค่พี่เดย์อยู่กับขิง ไม่ทิ้งไปไหน ขิงก็จะไม่เจ็บอีก” ขิงจ้องหน้าเขา แต่ยังคงมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าที่จัดจ้านด้วยเครื่องสำอางค์ของเธอ
“จากนี้ไปพี่จะไม่ทำแบบนั้นอีก พี่สัญญา”
คำสัญญาของเขาทำให้เธอยิ่งฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมอย่างพึงพอใจ
คืนวันเกิดของเดย์ ทั้งที่ตอนแรกเขาตั้งใจจะกลับไปหาอาร์ตตามสัญญา แต่ขิงกลับรั้งไว้ ทำให้เกิดอุบัติเหตุโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาสะบัดมือเธอ ผลักเธอจนเกือบตกบันไดชั้นลอย ขิงเลยข้อเท้าเคล็ด ต้องพาไปโรงพยาบาล แต่พอรุ่งเช้า เขาก็รีบไปหาอาร์ต ทำให้ขิงตื่นมาไม่เจอและโทรมาโวยวายใส่เสียยกใหญ่ หลังจากนั้นเดย์จึงต้องอยู่ดูแลเอาใจเธอมาจนถึงวันนี้ ไม่ได้กลับไปหาอาร์ตอีกเลย
ทั้งที่เดย์ก็กังวลใจเรื่องของอาร์ตกับนายตำรวจคนนั้นอยู่มาก ร้อนใจและอยากจะเคลียร์ให้เรียบร้อย แต่กลับปลีกตัวแยกจากขิงไม่ได้เลยจริงๆ ของขวัญวันเกิดที่อาร์ตให้มา ก็ยังไม่ได้เอาไปประดับผนังห้อง ได้แค่วางทิ้งไว้บนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงาน
“พี่เดย์ คืนนี้ เรามา...” เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว ขิงก็รั้งคอเดย์ให้ลงไปรับจูบเร่าร้อนจากเธอ เดย์ที่มัวแต่คิดเรื่อยเปื่อยเลยได้สติ จูบตอบไปอย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน ก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินไปตามทำนองของมันจนสิ้นสุดลง
******
อาร์ตทำอาหารเรียบร้อยแล้ว พร้อมจัดวางบนโต๊ะทรงกลมเล็กๆ ในครัว โดยมีตามตะวันคอยเป็นลูกมือตลอดงาน ความหงุดหงิดหึงหวงในหัวของผู้กองดูจะเบาบางลงมาก เพราะรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของอาร์ตที่มีให้ตนเหมือนเดิม
“นี่อ่อมหมู ตะวันเคยกินมั้ย” อาร์ตชี้ไปที่แกงอ่อมหมู อาหารพื้นเมืองของชาวเหนือที่หน้าตาเหมือนต้มแซ่บ
“ไม่เคยอ่ะ แต่หน้าตาน่ากินดีนะ หอมด้วย” ผู้กองจ้องมองอาหารหน้าตาเหมือนจะคุ้นตรงหน้าพลางสูดจมูกนิดๆ
“งั้นก็ลองชิมสิ สูตรของแม่เราเลยนะ” อาร์ตว่าพลางตักเนื้อหมุและผักในแกงใส่จานข้าวให้ ราดด้วยน้ำแกงตามไป
ตามตะวันตักเข้าปากคำใหญ่ ก่อนจะทำตาโต “อืม อร่อยมาก อาร์ตทำกับข้าวเก่งนะ”
“แม่เราสอนมาทั้งนั้น ตอนเรียนจบใหม่ๆ กลับไปบ้าน แม่ก็สอนให้หมดเลย บอกว่าพอย้ายมาอยู่ที่นี่กับเดย์แล้วจะได้ทำให้เขากิน” พูดถึงผู้ชายคนนั้นทีไร อาร์ตก็มักจะมีแววตาเศร้าสลดทุกที
“อย่าไปพูดถึงสิ กินข้าวเถอะ เดี๋ยวหายร้อนหมด” ตามตะวันรีบพาเปลี่ยนเรื่อง ผลัดกันตักกับข้าวใส่จานให้กัน จนอิ่มแปล้กันทั้งคู่
“คืนนี้นอนกับผมที่นี่มั้ย? เฮ้ย! ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นนะ คือนอนเฉยๆ นอนธรรมดา” ตอนที่ชวนออกไปแล้วอาร์ตตวัดสายตาหันมาขมวดคิ้วใส่ ตามตะวันเลยต้องรีบแก้ตัว ว่าไม่ได้จะชวนทำเรื่องอะไรพิลึกๆ แต่ยิ่งแก้ตัว กลับยิ่งทำให้อาร์ตขมวดคิ้วจนหน้าผากย่นไปหมด
“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ทำไมร้อนตัว”
“ไม่ได้ร้อนตัว! ก็อาร์ตทำหน้าแบบนั้นใส่ผมก่อนนี่” เขารีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน อาร์ตสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆ จ้องหน้าไม่ลดละ
“คิดอยู่ใช่มั้ยล่ะ? เราก็ผู้ชายเหมือนกัน ทำไมจะไม่รู้ว่าตะวันคิดอะไรอยู่”
ตามตะวันหยุดขยับเมื่อแผ่นหลังถูกต้อนจนชิดผนังห้อง อาร์ตที่สูงแค่ปลายจมูกของเขากำลังเงยหน้ามองในระยะใกล้มากจนใจสั่นหวั่นไหวไปหมด เขารู้ว่าตัวเองกำลังอายจนหน้าแดง เพราะมันร้อนฉ่าไปทั้งหน้า
“ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ถ้าไม่ไว้ใจคุณก็กลับไปนอนที่ห้องเถอะ” ผู้กองบ่ายเบี่ยง เบือนหน้าหนีคนที่ยื่นหน้ามาใกล้อีกเรื่อยๆ
“เราไม่ได้ไม่ไว้ใจตะวัน” อาร์ตตอบกลับก่อนจะถอนหายใจใส่หน้าแล้วหมุนตัวหันหลังให้ ทำให้ตามตะวันค่อยหายใจหายคอคล่องขึ้น แต่แล้วก็เกือบหยุดหายใจเมื่อจู่ๆ อาร์ตหันกลับมามองด้วยรอยยิ้มเยือกเย็นจนขนลุกชันไปทั้งตัว
“คืนนี้เราจะนอนที่นี่กับตะวัน เพราะเราไว้ใจตะวัน ว่าจะไม่มีวันทำร้ายเรา”
ผู้กองหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
ก็เล่นพูดเสียขนาดนั้น แล้วจะให้ผู้กองคนดีย์อย่างตามตะวันกล้าทำอะไรไหมเล่า
-
น่าจะสุดที่ตอนนี้ละวันนี้ ฮ้าาาาาา ตะวันสู้ๆ อีกนิดลูก
14
เดือนหน้า จะถึงวันครบรอบ 12 ปีของพวกเราแล้ว
เดย์จะยังจำมันได้อยู่มั้ยนะ
...........
......
“ดินเหนียวที่ใช้ปั้น โดยทั่วไปจะมี 2 แบบนะครับ คือ ดินเหนียวจากภูเขา จะมีสีออกแดงๆ เหมือนดินลูกรังแบบนี้ และอีกแบบเป็นดินสีเทาๆ หรือดำที่ได้จากทุ่งนา ซึ่งดินที่ใช้ในวันนี้เป็นแบบแรก...”
ตามตะวันมานั่งเรียนการปั้นดินเหนียวกับอาร์ตในบ่ายวันอาทิตย์ ที่อากาศค่อนข้างแจ่มใส ไม่มีเมฆฝน ตอนแรกไม่ค่อยชอบหน้านายรินเท่าไหร่ แต่ไปๆ มาๆ ก็พอจะคุยกันได้ เพราะรินเข้าใจไปแล้วว่าตามตะวันเป็นแฟนของอาร์ต เลยไม่แสดงท่าทีก้อร่อก้อติกอาร์ตอีก
“ห้ามหลับนะ” อาร์ตหันไปฟาดแขนตามตะวันแรงๆ ทีหนึ่ง เพราะเห็นว่ากำลังตาปรือได้ที่ หัวโยกคลอนไปมาเหมือนจะหลับแหล่มิหลับแหล่ การบรรยายอาจจะน่าเบื่อ แต่นรินทร์ต้องปูพื้นฐานความรู้แก่มือใหม่ทั้งหลายก่อน โดยคลาสแรกนี้มีคนเข้าเรียนทั้งสิ้น 22 คน ส่วนมากเป็นเด็กอายุไม่เกิน 16-17 แต่ก็มีผู้ใหญ่อย่างตามตะวันและอาร์ตประปราย
“ผมเป็นพวกไม่อินกับทฤษฎี” ตามตะวันยิ้มแหยๆ “ฟังบรรยายทีไร จะเข้าเฝ้าพระอินทร์ให้ได้ทุกที”
“ถนัดแต่ปฏิบัติว่างั้น?” อาร์ตเลิกคิ้ว
“อือ ผมปฏิบัติเก่ง” ตามตะวันยักคิ้วให้อย่างกวนๆ จนอาร์ตเบะปากใส่ หันไปตั้งใจฟังบรรยายต่อ ไม่สนใจผู้กองจอมขี้เกียจอีก
การบรรยายใช้เวลาไม่นานเกินครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็ถึงภาคปฏิบัติ แม้จะทุลักทุเลไปหน่อย แต่ตามตะวันก็สามารถเรียนรู้การปั้นดินเหนียวมาได้เล็กน้อย เขาอาจจะวาดรูปไม่เก่ง แต่เรื่องงานปั้น พอได้ลองแล้วก็เหมือนจะดูดีไม่น้อย จึงเริ่มมีความมั่นใจในงานศิลปะแขนงนี้ขึ้นมาบ้าง
“พี่ตามเก่งอยู่นะครับเนี่ย มือนิ่งมาก” แถมยังได้รับคำชมจากอาจารย์ที่อายุน้อยกว่าด้วย ตามตะวันนี่ยิ้มแก้มปริตลอดงาน จนอาร์ตชักจะหมั่นไส้ตะหงิดๆ เลยล่ะ
“เป็นไง ฝีมือผม สูสีกับเด็กจิตรกรรมเลยนะเนี่ย” ตามตะวันยกยิ้มมุมปากอย่างโอ้อวดในผลงานการปั้นครั้งแรกที่ออกมาดีเยี่ยมสำหรับมือใหม่ ส่วนของอาร์ตก็ได้รับคำชมอยู่ แต่ยังไม่เรียบและเก็บรายละเอียดได้ดีเท่าของผู้กอง
“เหอะ ขี้โม้” อาร์ตทำปากยื่นใส่ “เราไม่ถนัดงานปั้นหรอก มาวาดรูปแข่งกันมั้ยล่ะ”
“แบบนั้นผมก็แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มลากเส้นแล้ว” ตามตะวันโพล่งเสียงดัง ทำเอาทั้งอาร์ตและนรินทร์ต่างหัวเราะ แม้แต่ตัวคนพูดเองก็ยังอดขำตัวเองไม่ได้เลย
จบคลาสแรกของสัปดาห์ ตามตะวันกับอาร์ตล่ำลานรินทร์แล้วออกจากร้านมาด้วยกัน
“ตอนแรกนะ มองรินตาขวางเชียว แล้วดูวันนี้สิ พอเขาชมหน่อย หน้าบานเป็นโล่กัปตันเลย” (อาร์ตหมายถึงกัปตันอเมริกานั่นแล)
“ทำไม? อิจฉาผมเหรอที่ได้รับคำชมมากกว่า” ตามตะวันยิ้มกวน อาร์ตเลยเบะปากใส่
“ใครอิจฉา ไม่มี๊ ก็แค่เคยเห็นคนบางคนหึงหน้ามืดแค่นั้นแหละ” อาร์ตหลุดปากออกไป พอรู้ตัวก็หันไปมองหน้าตามตะวันที่ดูเหมือนจะอึ้งนิดๆ ก่อนที่ต่างคนจะหน้าแดงระเรื่อ
“คะ ใครหึง? ผมไม่เคยหึงอาร์ตนะ” ผู้กองหนุ่มปฏิเสธเสียงอ่อน น่าเชื่อถือมาก
“มะ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ ไม่ได้ว่าอะไรนี่ จะเขินทำไมเล่า” อาร์ตขมวดคิ้วทั้งหน้าแดงๆ รีบเดินหนีขึ้นหน้าไป ตามตะวันเลยต้องวิ่งตามให้ทันกัน
ระหว่างที่เดินหาร้านอาหารนั่งทานชิลๆ พี่ชายของผู้กองก็โทรเข้ามาเสียก่อน อาร์ตจึงหยุดรอที่หน้าร้าน ส่วนตามตะวันขอหลบไปคุยห่างจากที่อาร์ตยืนอยู่
“มีไรวะ?”
[มึงไม่กลับบ้าน?] มันเป็นคำถามแน่ๆ แต่ฟังไปฟังมาอย่างกับเสียงขู่
“เออ อาทิตย์นี้ไม่ว่างไง แต่เมื่อคืนกูกลับไปนอนบ้านนะ อยู่กับยัยหนูถึงเมื่อเช้าเลย” ตามตะวันรัวใส่
[แค่ถาม ยังไม่ได้ว่าอะไร] เต็มเดือนโต้กลับเสียงนิ่ง [คืนนี้ มึงต้องมา]
“อะไรอีกวะ?” ผู้กองหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น
[เราได้ข้อมูลมามากพอแล้ว จะบุกคืนนี้ มึงต้องเข้าร่วมด้วย ห้ามเบี้ยว เหตุผลเหี้ยไรก็ห้ามเอามาอ้าง ไม่งั้นกูจะไปลากคอมึงออกจากห้องเอง] เสียงโหดบาดใจมาก ตามตะวันแทบจะกรี้ดใส่หูพี่ชาย อะไรจะเข้มกันขนาดนี้
“เออๆ ไปก็ได้วะ”
[กูหวังในตัวมึงมากนะตาม อย่าให้กูผิดหวังอีก]
เพราะเสียงของพี่ชายจริงจังและเครียดขึง ตามตะวันเลยได้แค่ผ่อนลมหายใจเบาๆ ก่อนจะเออออตอบไป แล้วรีบวางสาย วิ่งกลับไปหาอาร์ต
“คืนนี้ ผมต้องไปทำงานนะ” ตามตะวันเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้าไปในห้อง หลังจากทานข้าวเย็นกันมาจากข้างนอกเรียบร้อยแล้ว สองคนก็กลับมาที่คอนโด ซึ่งช่วงนี้อาร์ตมักจะมานอนที่ห้องของตามตะวันบ่อยๆ
“ระวังตัวด้วยนะ งานของตะวันมันอันตราย”
“ผมจะระวังครับ ยังไงก็ต้องกลับมาหาอาร์ตแน่ๆ” ตามตะวันว่าพลางโอบเอวบางเข้าไปกอดไว้หลวมๆ แล้วซบหน้าลงบนบ่าเล็ก “ผมไม่อยากทิ้งคุณไว้คนเดียวเลย เมื่อคืนก็ต้องกลับบ้านทีนึงแล้ว วันนี้ยังโดนไอ้เต็มลากไปทำงานอีก”
“ทำไงได้ล่ะ ครอบครัวกับงานก็ต้องสำคัญกว่าสิ” อาร์ตคลี่ยิ้ม ลูบหัวชายหนุ่มเบาๆ
“ไว้ผมจะพาคุณไปเจอแม่นะ ผมมีเรื่องที่ต้องบอกให้คุณรู้ด้วย” เพราะเขาคิดว่าจะจริงจังกับอาร์ต อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต หากงานคืนนี้สำเร็จด้วยดี จะพาอาร์ตไปหาแม่และลูก เล่าทุกเรื่องให้ฟัง หากอาร์ตยอมรับได้ ก็จะขอคบอย่างเป็นทางการ ส่วนเรื่องแฟนของอาร์ต เอาไว้ค่อยเคลียร์กันอีกที จากที่ฝ่ายนั้นทิ้งอาร์ตขนาดนี้ ก็พอเดาได้ว่ามันต้องไม่ราบรื่นแน่ๆ อีกไม่นานก็ต้องเลิกรา แต่บางที...เขาอาจจะคิดเข้าข้างตัวมากไปก็ได้
อาร์ตคงยังรักผู้ชายคนนั้นมาก
แล้วยังไงล่ะ? ต่อให้ต้องเป็นมือที่สามหรือแค่...ชู้รัก
เขาก็ยอม...
ยอมเป็นอะไรก็ได้ ที่จะได้รับอ้อมกอดนี้
ยอมเป็นทุกอย่างที่อาร์ตต้องการ
แลกกับสัมผัสอ่อนโยนของอาร์ตเหมือนอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้
ตามตะวันเหลือบมองแหวนสีทองเป็นประกายที่นิ้วนางข้างซ้ายของอาร์ต ก่อนจะหลับตาลง กอดรัดร่างบางไว้ในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น กดปลายจมูกกับซอกคอหอมๆ ให้ชื่นใจ
“ตะวัน...เดี๋ยว” อาร์ตสะดุ้งนิดๆ ขยับตัวหนี แต่สู้แรงไม่ไหว สุดท้ายก็ยอมให้ตามตะวันทำตามใจ
“ผมรักคุณ...รักคุณจริงๆ นะ อาร์ต” คำบอกรักชัดเจนในครั้งนี้ พาให้หัวใจของอาร์ตสั่นไหวอย่างรุนแรง
อ้อมกอดของตามตะวันอบอุ่นมาก อบอุ่นจนรู้สึกรุ่มร้อนไปทั่วสรรพางค์ เสียงแหบพร่าที่หระซิบบอกรักดังอยู่ข้างใบหูแดงก่ำ อาร์ตเงยหน้าขึ้น ปล่อยให้ตามตะวันซุกไซร้ใบหน้ากับลำคอระหงส์ ปากของตามตะวันร้อนผ่าวและเปียกชื้นยามที่มันลากไล้ขบเม้มตามแนวลำคอ เสียงดูดดังจ๊วบ ทำเอาคนตัวบางสั่นสะท้าน ลมหายใจหอบถี่ขึ้นทุกขณะ
“ผมรักคุณ” ดวงตาคู่คมไหวระริกจ้องมองลึกราวกับจะให้ทะลุเข้าไปถึงภายในร่าง ก่อนที่ริมฝีปากร้อนประกบจูบแนบสนิท เม้มกัดเบาๆ ให้อาร์ตเผยอปากรับเรียวลิ้นซุกซนนั้น
อาร์ตโอบกอดรอบลำคอร่างสูงเพื่อยึดเหนี่ยวไม่ให้ทรุดลงไปกองบนพื้นห้อง รสจูบหวานล้ำและเร่าร้อนของผู้กองหนุ่มพัดพาให้สติกระเจิดกระเจิงเกินกู่กลับ รู้ตัวอีกทีก็ถูกดันขึ้นไปนั่งบนหลังตู้เตี้ยๆ ที่ไว้เก็บรองเท้าหน้าห้องแล้ว
“อือ...ตะวัน...อย่า...” อาร์ตร้องห้ามเมื่อมือหนาร้อนผ่าวสอดไล้เข้าไปใต้เสื้อยืดของตน โดยที่ลำคอยังคงถูกขบกัดดูดเม้มไม่เลิกรา สองมือเรียวเริ่มออกแรงผลักไหล่ร่างสูง
“ไหนบอกว่าจะไม่ทำร้ายเรา!”
ตามตะวันชะงักกึก เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าแดงก่ำของอาร์ตพลันหัวใจเหมือนหล่นวูบหายวับไปใต้ฝ่าเท้า เขารีบผละออกมาจากร่างบาง ยกมือขยี้ผมตัวเองอย่างเก้อๆ
“ผะ ผมขอโทษ...ขอโทษจริง จะตบหรือต่อยผมก็ได้” เพราะเห็นแหวนวงนั้น เขาถึงได้ขาดสติขนาดนี้ “คุณจะโกรธผมแค่ไหนก็ได้ แต่อย่าเกลียดผมเลยนะ”
“ไม่เป็นไร...เราเข้าใจ” อาร์ตเม้มปากที่ยังสั่นนิดๆ แล้วค่อยๆ หย่อนขาลงบนพื้น ตามตะวันเว้นที่ให้ยืนโดยอัตโนมัติ และเหมือนจะยังไม่กล้าสบตาด้วย คงรู้สึกผิดจริงๆ อาร์ตถอนหายใจเบาๆ ยื่นมือไปลูบหัวร่างสูง
“เราไม่เกลียดตะวันหรอก ไม่ได้โกรธด้วย”
“แต่ผม...” พอเงยหน้ามอง ก็เห็นว่าอาร์ตยังคงยิ้มให้
“ไปทำงานเถอะ เราจะรออยู่ที่นี่ ไม่ไปไหนหรอก” ร่างบางขยับเข้าหาด้วยตัวเอง แล้วโผเข้ากอดเขาทั้งอ้อมแขน “เราจะรอตะวันอยู่ที่นี่”
เหมือนที่เคยรอ...คนคนนั้น
tbc
-
ไอ่สันดาน เหี้ยห่า ชิงหมาเกิด
นรกเปิด ส่งเมิงมา จากขุมไหน
แต่ละอย่าง ที่เมิงทำ โคตรจัญไร
สันดานดอก ออกมาใช้ เลวเกินคน
เม้นท์แรกนะฮะ..ขอบอก
เดี๋ยวมีอีกบอกไว้เลย
อิอิ
แต่ตอนนี้พิมพ์ต่อไม่ไหวแล้ว
มือสั่น..มือฉันลั่นไปเอง
หุหุ
จะมีกลอนมาสาปแช่งไอ่เฮี่ยเดย์ต่ออีกแน่นอน
คนไรแว๊ะ..เลวซะยิ่งกว่าเฮี่ยอีก
บับบุย..คาดว่าจะมีเม้นท์ที่สองตามมา
แน่นอน -- ไม่ใช่คำสัญญาเหมือนออกจากตัวเฮี่ย(ไอ่เดย์)
อ่านเรื่องนี้หนุกอิ๋บอ๋าย
ถูกใจ..เจรงเจรง
กร๊ากกกกก
-
ไอ่สันดาน เหี้ยห่า ชิงหมาเกิด
นรกเปิด ส่งเมิงมา จากขุมไหน
แต่ละอย่าง ที่เมิงทำ โคตรจัญไร
สันดานดอก ออกมาใช้ เลวเกินคน
เม้นท์แรกนะฮะ..ขอบอก
เดี๋ยวมีอีกบอกไว้เลย
อิอิ
แต่ตอนนี้พิมพ์ต่อไม่ไหวแล้ว
มือสั่น..มือฉันลั่นไปเอง
หุหุ
จะมีกลอนมาสาปแช่งไอ่เฮี่ยเดย์ต่ออีกแน่นอน
คนไรแว๊ะ..เลวซะยิ่งกว่าเฮี่ยอีก
บับบุย..คาดว่าจะมีเม้นท์ที่สองตามมา
แน่นอน -- ไม่ใช่คำสัญญาเหมือนออกจากตัวเฮี่ย(ไอ่เดย์)
อ่านเรื่องนี้หนุกอิ๋บอ๋าย
ถูกใจ..เจรงเจรง
กร๊ากกกกก
เป็นครั้งแรกที่มีคนอินขนาดนี้กับเรื่องเนือยๆ ของเรา ฮ่าๆ ถึงขนาดด่าเป็นกลอน ถูกใจๆ กดไลค์ล้านที
เรื่องจริงของเพื่อนเรา อีผัวมันเลวกว่านี้อีก นี่ยังซอฟท์ๆ
-
เดย์เลวได้โล่แต่ คนที่เลวอีกคนก็ขิง รู้ทั้งรู้ว่าเขามีเมียก็ยังไปยุ่ง ถึงเดย์เลิกกับอาร์ตก็ไม่อยากให้
ลงเอยกับขิง :katai1:
นี่ยังไม่เลวเท่าไหร่เลย ของจริงโหดขิงกว่านี้
-
รุ้เลยว่าขิงตั้งใจจะทำให้เดย์กับอาร์ตเลิกกันให้ได้
พยายามรั้ง ห้เดย์อยู่กับตัวเองตลอด
เดย์ก็หน่ะไหนว่ารักทั้งสองคน แต่แม่งดองอยู่แต่กับขิง ไม่แปลกถ้าอาร์ตจะไปชอบคนอื่น
พูดถึงอาร์ตก็เป็นนายเอกประเภทที่เราไม่ชอบ คือแบบทนไร้สาระ
ยอมไปเสียทุกเรื่อง ต้องรอให้โดนแย่งไปจริงๆก่อนใช่ไหมถึงจะตาสว่าง :katai1:
สงสารก็แต่ตะวัน กลัวจบแบบหนังเกาหลี คือสุดท้ายคนดีก็ได้เป็นแค่พระรองกินแห้ว
-
15
ตามตะวันออกไปทำงานแล้ว และก่อนไปก็กอดอาร์ตจนแทบจมหายไปในอกอยู่เป็นนาน กว่าจะยอมไปได้
อาร์ตอาบน้ำและล้มตัวลงนอนบนเตียงของผู้กอง กลิ่นหอมสะอาด เหมือนกลิ่นตัวของตามตะวัน ช่วยให้รู้สึกสบายใจจนเคลิ้มจะหลับ
Rrr
ร่างบางสะดุ้งเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง คว้าสมาร์ทโฟนที่ส่งเสียงร้องดังลั่น เพราะลืมปิดเสียงไว้ ก่อนนอนอาร์ตไม่ค่อยชอบเปิดเสียงริงโทนไว้ ไม่ชอบให้มีคนโทรเข้ามาปลุกระหว่างนอนหรือตอนก่อนตื่นนอน
“ฮัลโหล” อาร์ตกรอกเสียงเนือยๆ ด้วยความง่วงที่ถาโถม แต่พอได้ยินเสียงปลายสาย ก็ตาสว่างพรึ่บทันที
[อยู่ไหน] เดย์ถามเสียงขุ่น จนอาร์ตใจหายวาบ
“ทำไม?”
[ผมกลับมาที่ห้องแล้วไม่เจอคุณ ออกไปไหนดึกดื่นป่านนี้]
“เอ่อ...ลงมารับลมแถวสระว่ายน้ำน่ะ” แม้จะไม่ได้อยู่แถวสระน้ำจริงๆ แต่ก็เป็นชั้นเดียวกัน อาร์ตรีบลุก คว้าเสื้อคลุมมาสวมแล้วเดินออกจากห้อง ไม่นานก็ถึงสระน้ำ เพราะห้องของตามตะวันอยู่ใกล้สระ เผื่อว่าเดย์จะตามลงมา
[เดี๋ยวเป็นหวัดนะ รีบขึ้นมาบนห้องได้แล้ว] เสียงขุ่นๆ นั้นจางหาย มีเพียงเสียงถอดถอนหายใจเบาๆ จากปลายสาย ก่อนที่เดย์จะวางสายไป
อาร์ตกระชับเสื้อคลุมแล้วเดินไปกดลิฟท์ กลับไปหาเดย์ที่ห้อง
“กลับดึกจัง นึกว่าจะไม่มาแล้ว” อาร์ตเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเดย์ที่ยังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาว ยืนรออยู่หน้าโซฟา ถอดสูทกับเนคไทวางพาดบนพนักพิงไว้แล้ว
“จากนี้ไป ผมจะกลับมาทุกคืนวันอาทิตย์” เดย์ว่าพลางคว้าร่างบางเข้าไปกอดไว้ หอมแก้มและจูบหน้าผากอย่างรักใคร่ อาร์ตก็ยืนนิ่งให้กอด จั๊กจี้นิดหน่อยตอนเดย์จูบรัวๆ ที่แก้ม “คิดถึงจัง”
“หึ” อาร์ตเผลอส่งเสียงขึ้นจมูก
คิดถึงเหรอ?
“ไปอาบน้ำไป เหม็นเหล้า” กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยเข้าจมูกจนรู้สึกแสบ เดย์คงจะไปดื่มก่อนมา
“อาบให้ผมหน่อยสิ” พูดไปก็ไซร้คอร่างบางในอ้อมกอดไป อาจเพราะฤทธิ์เหล้า ทำให้เดย์เหมือนจะทนไม่ไหวเมื่อได้กลิ่นหอมๆ ของอาร์ต “คุณเปลี่ยนครีมอาบน้ำเหรอ”
“อ่ะ...” อาร์ตชะงัก ลืมไปเลยว่าอาบน้ำมาจากห้องผู้กอง “เอ่อ...ใช่”
“หอมดี หอมเย็นๆ สดชื่นดี ปกติคุณชอบกลิ่นสมุนไพรนี่” เดย์สูดดมกลิ่นหอมสดชื่นจากร่างกายของอาร์ตไม่ลดละ จากแค่ดมก็เริ่มใช้ปากงับไปเรื่อย ตามลำคอและใบหู
“เดย์...ไปอาบน้ำ” อาร์ตพยายามขืนตัวออก
“ไปด้วยกัน” แล้วเดย์ก็ค่อยๆ ช้อนร่างบางขึ้นอุ้มแนบอก พาเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“คุณตัวเบาเกินไปแล้วนะอาร์ต” เดย์ว่ากลั้วหัวเราะ ตอนที่วางร่างบางลงในอ่างน้ำ อาร์ตทำท่าจะลุกขึ้น แต่ถูกกดไหล่ไว้ “เดี๋ยวผมถอดให้”
ร่างสูงโปร่งตามลงไปในอ่าง เปิดน้ำอุ่นให้ค่อยๆ เติมเต็มในอ่าง และปลดเสื้อคลุมของอาร์ตออก เสื้อยืดตัวบางถูกดึงตามไปติดๆ แต่พอแตะที่ขอบกางเกงขายาว อาร์ตก็คว้ามือไว้
“มะ ไม่เอา เราอาบแล้ว”
เดย์คลี่ยิ้ม โน้มตัวไปจูบเบาๆ “อาบกับผมอีกรอบไง” แล้วกางเกงของอาร์ตก็ถูกดึงรั้งลงไปที่เข่า เพราะอาร์ตฝืนหนีบขาไว้
“อาร์ต” เดย์กระซิบเสียงแผ่ว ปลายจมูกคมสันคลอเคลียที่ข้างแก้ม “ปล่อย”
“มะ ไม่ อ๊ะ!” อาร์ตสะดุ้งโหยง เมื่อเดย์ก้มลงกัดยอดอก กัดแรงจนเจ็บจี๊ด อาร์ตเบ้หน้า น้ำตาเล็ด สองมือทั้งผลักและดันหัวของอีกฝ่ายออก ทำให้เผลอผ่อนแรงที่ขา และเดย์ก็ถอดกางเกงของเขาออกจนได้
“นี่รอยอะไร?” เดย์ขยับตัวลุกออกมา มองรอยที่คอของอาร์ต รอยที่เขาแน่ใจว่ายังไม่ทันทำ เรียวคิ้วขมวดมุ่นจ้องมองรอยนั้น
อาร์ตตกใจรีบเอามือปิดคอจ้าละหวั่น น่าจะเป็นรอยที่ตามตะวันทำไว้เมื่อเย็น “มะ แมลงกัดน่ะ”
“ขอผมดูหน่อย” เดย์ยื้อมือของอาร์ตไว้ “ทายารึยัง?”
“ทะ ทาแล้ว เดี๋ยวทาอีกทีก็ได้” อาร์ตตอบเสียงสั่น อยากจะร้องไห้เต็มที เดย์ยังจ้องไม่เลิก จนต้องหลบสายตาด้วยความหวาดหวั่น “ละ เลิกจ้องได้แล้ว เราอายนะ”
“อายอะไร ผมก็เห็นมาแล้วไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ คุณไปทายาเถอะ ผมจะอาบน้ำ” เดย์เอ่ยเสียงแข็ง “ไปสิ”
“อ่ะ อือ” แล้วอาร์ตก็รีบเก็บชุดคลุมที่ถูกถอดทิ้งไว้บนพื้นมาสวมลวกๆ ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องน้ำ
ใช่ว่าจะไม่รู้ ว่ารอยนั่นคืออะไร แต่...ใครทำ?
เดย์กัดฟันกรอด กระแทกหมัดอัดกำแพงสุดแรงจนเนื้อหนังปริแตก เลือดสดๆ ไหลซึมออกมาอาบมือนั้น
******
หลังจากวันนั้น เดย์ก็กลับมาหาอาร์ตบ่อยขึ้น ทั้งที่ตอนแรกบอกจะกลับมาแค่วันอาทิตย์ ก็กลายเป็นเกือบทั้งอาทิตย์ และทั้งที่อาร์ตน่าจะดีใจ แต่เขากลับไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไรเลย
“วันนี้ไปทานข้าวนอกบ้านกัน ผมไม่ได้พาคุณไปนานแล้ว” พอกลับมา เดย์ก็หอมแก้มและเข้ามาคลอเคลียเหมือนที่เคยทำ เดย์ขยับเนคไทพลางจูบปากของอาร์ตเบาๆ
“แล้วแต่เดย์ เรายังไงก็ได้” อาร์ตนั่งนิ่งให้เดย์ทำตามต้องการจนพอใจ เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองสบายๆ แล้ว เดย์ก็พาอาร์ตออกไปข้างนอกตามที่บอก
ไลน์!
ระหว่างนั่งทานข้าว เสียงไลน์ของอาร์ตก็ดังขึ้น พอเปิดดูก็เป็นตามตะวันอย่างที่คิด
T.Tawan: ช่วงนี้คุณหายไปเลยนะ
อาร์ตลอบมองสีเดย์ที่กำลังตักอาหารเข้าปาก ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจว่าเขาจะคุยกับใคร อาร์ตก็เลยรีบพิมพ์ตอบไป
Artz: เราไม่ค่อยว่าง
T.Tawan: แฟนคุณกลับมาแล้วสิ วันก่อนผมเห็น
Artz: อืม ช่วงนี้เขากลับห้องตลอดเลย
T.Twan: คุณมีความสุข ผมก็ดีใจ
อาร์ตยังไม่ทันพิมพ์ต่อ เดย์ก็ตักอาหารมาใส่จานและบอกให้รีบกิน อย่าเพิ่งเล่นมือถือ อาร์ตเลยต้องเก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกงและหันมาสนใจกับคนที่อยู่ตรงหน้า
หลังทานอาหารเสร็จ เดย์ก็พาอาร์ตไปเดินเล่นและซื้อหนังสือ ก่อนจะกลับไปที่รถ แต่เสียงโทรศัพท์ของเดย์ก็ดังขึ้นจนได้
อาร์ตมองตามหลังคนรักที่เดินไปรับสายเสียไกลลิบ ท่าทางหงุดหงิดแปลกๆ ก็พอจะเดาได้ว่าใครโทรมาหา
ตั้งแต่เดย์กลับมาอยู่ด้วยเหมือนเมื่อก่อน ไม่มีวันไหนที่จะไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์นั้น โทรมาถี่ๆ จนถึงดึกดื่น จนเดย์ต้องปิดเครื่องหนี สีหน้าของเดย์เหนื่อยหน่ายและลำบากใจ แต่อาร์ตก็ไม่รู้จะช่วยยังไงได้
อาร์ตไม่รู้หรอกว่าคนคนนั้นของเดย์เป็นใคร แต่จากกลิ่นน้ำหอม ก็น่าจะเป็นผู้หญิง และตราบใดที่เธอคนนั้นไม่มารบกวนเขา อาร์ตจะยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ให้
จะยอมทำเหมือนไม่รู้และไม่มีอะไรทั้งนั้น
อีกไม่นานจะครบ 12 ปีที่คบกับเดย์แล้ว...อาร์ตอยากจะรอให้ถึงวันนั้น อยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ เหมือนวันเก่าๆ หากเดย์เลือกที่จะอยู่ตรงนี้ในวันนั้น เขาจะยอมลืมสิ่งผิดพลาดทั้งหมดทั้งมวลที่เคยเกิดขึ้น และอยู่ข้างๆ เดย์ต่อไป
แม้มันจะเจ็บปวดกว่าที่คิดก็ตาม
“ไม่ว่าเดย์จะทำผิดสักแค่ไหน เราก็จะให้อภัย
เราจะอยู่ข้างๆ เดย์ จนกว่าเดย์จะบอกว่าไม่ต้องการ”
มันคือคำมั่นสัญญาของอาร์ตที่มีให้เดย์ ในวันครบรอบ 7 ปีแรกที่คบกัน
และอาร์ตยังคงยึดมั่นมาตลอด
แม้ไม่รู้ว่าวันนี้ เดย์ยังจำมันได้หรือไม่ก็ตาม
อีกไม่นาน...จะถึงวันครบรอบปีที่ 12 ของพวกเราแล้วนะ
เดย์
tbc
โอยยยๆ นังเดย์มันกลับมาแล้ววววว หาอะไรปาสิ บอกเลยว่า ความเดย์นี้ยังมีอีกนานอ่ะ แต่พระเอกเหรอ? เอาน่า เราไม่ใจร้ายกับตะวันหรอก ดราม่าพอกรุ้มกริ่ม
-
รุ้เลยว่าขิงตั้งใจจะทำให้เดย์กับอาร์ตเลิกกันให้ได้
พยายามรั้ง ห้เดย์อยู่กับตัวเองตลอด
เดย์ก็หน่ะไหนว่ารักทั้งสองคน แต่แม่งดองอยู่แต่กับขิง ไม่แปลกถ้าอาร์ตจะไปชอบคนอื่น
พูดถึงอาร์ตก็เป็นนายเอกประเภทที่เราไม่ชอบ คือแบบทนไร้สาระ
ยอมไปเสียทุกเรื่อง ต้องรอให้โดนแย่งไปจริงๆก่อนใช่ไหมถึงจะตาสว่าง :katai1:
สงสารก็แต่ตะวัน กลัวจบแบบหนังเกาหลี คือสุดท้ายคนดีก็ได้เป็นแค่พระรองกินแห้ว
เราลืมบอกไปว่า เรื่องนี้ Happy end เน้อ
ความอดทนของอาร์ตแม่งสุดยิดจริงๆ บอกเลย แต่อย่าให้นางระเบิดนะ
อย่างที่บอกถ้านางติสแตกก็...กระจายอ่ะ
แต่นางอดทนเก่งไง ฮ่าๆ ถึกดีจิมๆ
-
เดย์หมาหวงก้างชัดๆ ถ้าไม่มีใครเข้ามายุ่งอาร์ตก็งไม่กลับมาหาซินะ ชิ!
โทษทีน้าคนเขียน เราแอบอินไปหน่อย 55555
-
lover=ตามตะวัน
ใช่ไหมครับคนแต่ง
เย้ๆๆๆๆๆๆ :katai2-1:
ส่วนอิผีเน่ากับไอ่โลงผุ
ปล่อยให้มันเน่าตายไปทั้งคู่
นั่นละดี กร๊ากกกก
อันกาเม สุมิจฉา ว่าตามนั้น
เวรกรรรมทัน ตามติด ทั้งเมียผัว
ที่มันทำ ไม่เคยคิด สำนึกกลัว
ก็มันชั่ว ทั้งผัวเมีย อย่าเสียใจ
รอวันสมน้ำหน้าไอ่ผัวตัวเฮี่ย
ถึงวันแตกหักเมื่อไหร่..เลิกเลย
มีคนรักเป็นตำรวจนี่ดิ..ดี๊ยยยยยยยดียยยยยย
ฮ่าฮ่า
เน๊าะ..อาร์ท
:z1:
-
ได้เวลาออกไปหาสามีใหม่ได้แล้วนะอาร์ต รู้ว่ามันคือความผูกพันธ์ แต่ออกมาตอนนี้ดีกว่าที่จะสายไป เดย์ก็เลวเกิ้นนนน
-
16
สองอาทิตย์กว่าที่เดย์ไม่ได้กลับไปหาขิง
[พี่เดย์! อย่าคิดว่าขิงจะยอมให้จบแบบนี้นะ!]
“แล้วจะเอาไงล่ะวะ!?”
[ถ้าคืนนี้พี่ไม่ยอมกลับมา ขิงจะฆ่าตัวตาย]
............
.......
...
ซ่า...ซ่า...
เสียงน้ำไหลจากฝักบัว รดลงบนศีรษะและไหลเรื่อยมาจนถึงปลายเท้า ร่างสูงโปร่งยืนก้มหน้านิ่ง ปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านร่างกายไปเรื่อยๆ นานร่วมชั่วโมง จนปากเริ่มซีดจางและปลายนิ้วก็เปลี่ยนเป็นสีคล้ำ ถึงได้ยอมปิดน้ำและเอาผ้าเช็ดตัวห่อร่างกาย และเดินออกไปสวมเสื้อผ้า
“คืนนี้ผมอยู่ด้วยไม่ได้ ขอโทษนะ” เดย์โน้มตัวไปหอมแก้มนุ่มๆ ของอาร์ตที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่มุมเดิม มือเรียวชะงักกึก แต่ใบหน้าของอาร์ตยังคงแต้มด้วยรอยยิ้มบางๆ
“อือ ไม่เป็นไร”
ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร...ไม่เป็น...
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ อาร์ต พรุ่งนี้ผมจะรีบกลับมากอดคุณนะ” เดย์โอบร่างบางแนบกายและพึมพำชิดริมหู ละเลียดริมฝีปากอ้อยอิ่งข้างแก้มและมุมปากของอาร์ต ก่อนจะผละจากไป
หายไปจากตรงนี้
อาร์ตเหม่อมองภาพที่ยังวาดค้างไว้ เรียวคิ้วสีทองค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน มือจุ่มลงในกระบอกสีและปาดมันไปบนผืนผ้าใบ ภาพภูเขาและลำธารกลายเป็นภาพสีสันที่สาดกระจาย
เละเทะไม่มีชิ้นดีอีกต่อไป
อาร์ตเช็ดมือที่เลอะสีกับเสื้อยืดสีเขียวของตัวเอง หยิบเสื้อคลุมมาสวมลวกๆ แล้วผลุนผลันออกจากห้องไป
ก๊อกๆๆๆ ปังๆๆๆ
จากเสียงเคาะรัวๆ กลายเป็นเสียงทุบดังลั่นถี่ๆ ตามตะวันที่เพิ่งได้กลับมานอน หลังจากโหมงานมาเป็นอาทิตย์ สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเตียงนอนแสนสบาย พาร่างกายที่ใกล้แหลกสลายไปเปิดประตู
“ใคร !” ไม่ทันได้พูดจาไถ่ถาม คนไร้มารยาทที่มาปลุกกันตั้งแต่หัวค่ำก็โผเข้ากอดเขาไว้แน่น พอมองดีๆ ถึงรู้ว่าเป็นอาร์ต
“คิดถึง” เสียงหวานๆ พึมพำอู้อี้อยู่ตรงอก แต่เขาก็ได้ยินชัดเจนทั้งสองคำ
ผู้กองหนุ่มคลี่ยิ้ม โอบเอวร่างบางให้เข้าไปในห้อง ก่อนจะบดจูบหนักหน่วงด้วยแรงโหยหาและพิศวาสตอบแทนตลอดสองสัปดาห์ที่ไม่ได้เจอหน้ากัน และอาร์ตก็จูบตอบเสียด้วย
“อื้อ” ใบหน้าเรียวสวยเหยเกเล็กน้อยเมื่อถูกขบกัดที่ริมฝีปาก ต้องยอมอ้าปากรับเรียวลิ้นร้อนๆ ของตามตะวันให้ตะโบมเข้าใส่อย่างตะกละตะกราม ปลายนิ้วโป้งของผู้กองบดคลึงปลายคาง ลิ้นก็ชอนไชกวาดไล้ไปทั่วโพรงปาก จนน้ำลายที่ไม่รู้ว่าของใคร ไหลย้อยมาตามมุมปากบาง
อาร์ตถูกเบียดร่างจนชิดติดประตูห้อง แขนข้างหนึ่งถูกกดไว้ข้างตัว ส่วนอีกข้างคว้าคอร่างสูงไว้ให้แนบชิดเข้ามาอีก ขาข้างหนึ่งก่ายเอวหนา ถูไถไปมาอย่างเรียกร้อง
“ห้ามผมที” กว่าที่ปากจะหลุดออกมาจากกันได้ ก็ทำเอาเกือบหมดลมหายใจทั้งคู่ ดวงตาของตามตะวันจ้องมองมาอย่างเร่าร้อน อาร์ตหอบถี่ แววตาสั่นระริก แต่ยังไม่ยอมผลักร่างสูงออกห่างกาย
ตามตะวันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่ออาร์ตมองสบสายตาและขยับขึ้นมาเลียริมฝีปากของตน
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆ...อื้อ” จากเลียปากก็กลายเป็นขยี้จูบพร้อมสอดปลายลิ้นอย่างจาบจ้วง เล่นเอาผู้กองเสียววาบที่ท้องน้อย เกือบจูบตอบไม่ทัน
“ไม่ได้เจอกันตั้งสองอาทิตย์แล้วนะ เราอึดอัดมาก อยากจะตะโกนออกมาดังๆ ว่าทนไม่ไหวแล้ว! เราไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้ว! เราอยากเจอตะวัน!” อาร์ตโวยวาย กอดรัดร่างสูงเสียแน่นเหมือนกลัวว่าจะหายไปอีก
“คุณนี่...เป็นเด็กเก็บกดสินะ” ตามตะวันหัวเราะพลางเอานิ้วจิ้มแก้มใสที่ทั้งป่องและแดงจัด
“ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน คนนั้นก็โทรหาเดย์ทุกวัน ทุกคืน คุยกันเหมือนเราไม่ได้อยู่ตรงนั้น เราไม่ไหวแล้วตะวัน...” ร่างบางถูกอุ้มจนตัวลอยหวือ ลงไปนั่งแปะบนตักของผู้กองที่ทิ้งตัวลงบนโซฟา กอดเอวบางไว้หลวมๆ ไซร้ปลายจมูกคลอเคลียข้างแก้ม ปล่อยให้อาร์ตระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจออกมาเรื่อยๆ
“เรารู้ว่าเดย์มีใคร รู้ว่าทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่เดย์ก็ยังปั้นหน้าใส่เรา เราถึงได้ต้องแสร้งยิ้มกลับไป”
แปลกที่อาร์ตระบายทุกอย่างให้ตามตะวันฟัง ทั้งที่กับเพื่อนสนิทอย่างอิฐหรือโต้ ยังไม่เคยปริปากบอกอะไรสักคำ อาจเพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง ไม่อยากให้พ่อแม่กังวลใจ
คนเดียวที่รับฟังและคอยปลอบโยนได้ ก็เลยมีแค่...ตามตะวัน
“วันที่ 30 เดือนหน้า จะครบรอบ 12 ปีที่เรากับเดย์คบกัน ถ้าเดย์ยังตัดคนนั้นไม่ได้ เราจะเลิก”
“คุณแน่ใจเหรอ?” ตามตะวันซบหน้าลงบนลาดไหล่บาง หอมกลิ่นสบู่อ่อนๆ จากเรือนร่างบอบบางในอ้อมกอด เป็นกลิ่นเหมือนสมุนไพรอะไรสักอย่าง ที่อาร์ตเคยบอกว่าชอบทำใช้เอง
“เราตั้งใจไว้อย่างนั้น” อาร์ตก้มหน้านิ่ง ยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่ร่วงเผาะ พอเห็นแบบนั้น ตามตะวันก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น ลูบหัวปลอบโยน
“อย่าไปคิดถึงมันเลย” ปลายนิ้วอุ่นช่วยเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ
“อือ...ตะวัน” อาร์ตกลั้นสะอื้นและหันไปมองหน้าเขา “จูบเราอีกได้มั้ย”
ชายหนุ่มร่างสูงยกยิ้ม “ผมกลัวว่าจะไม่จบแค่จูบน่ะสิรอบนี้”
อาร์ตหน้าร้อนฉ่า เม้มปากแน่น พร้อมคำตอบที่ทำให้ตามตะวันต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
“ไม่เอาก็ได้”
******
เดย์หายไปราวๆ 3 วัน แล้วก็กลับมาด้วยสีหน้าอิดโรย ทั้งเครียดและหม่นหมองแปลกๆ แต่อาร์ตก็ไม่กล้าถามอะไร
“เราคั้นน้ำส้มมาให้” อาร์ตยื่นแก้วน้ำส้มคั้นสดๆ ไปตรงหน้าเดย์ ร่างสูงโปร่งนั่งก้มหน้าอยู่ตรงโซฟา ท่าทางอ่อนล้าเต็มทน
ขิงขู่จะฆ่าตัวตาย และเธอก็เคยทำมันมาแล้วครั้งหนึ่งด้วย เดย์กลัว...กลัวว่าเรื่องนั้นจะเกิดขึ้นอีก เขาไม่อยากทำลายชีวิตใครเลย
ไม่ได้อยากทำร้ายใครเลย
แต่มันผิดพลาดไปแล้ว เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบที่คิดว่าจะแค่เล่นๆ ชั่วคราว ไม่คิดว่าผู้หญิงจะน่ากลัวได้ถึงขนาดนั้น
ขิงเคยฆ่าตัวตายด้วยการกรอกยาพิษ โชคดีที่ส่งโรงพยาบาลล้างท้องทัน แต่เดย์ก็ต้องสูญเสียลูกที่เพิ่งปฏิสนธิมาได้แค่ 2 สัปดาห์
หล่อนรู้ว่ามันคือจุดอ่อนของเขา
เดย์ไม่ได้เป็นคนเลวโดยสันดาน เขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งที่มีทั้งรัก โลภ โกรธ หลง แต่สิ่งที่เขาพลาดคือ เขาไม่รู้จักควบคุมสติและอารมณ์ของตัวเอง
“ขอบคุณนะอาร์ต” เดย์ฝืนยิ้ม รับแก้วน้ำส้มมาดื่ม “ขอบคุณที่คุณยังอยู่ตรงนี้”
แต่เดย์ ไม่เคยอยู่ตรงนี้...เพื่อเรา
อาร์ตเม้มปากแน่น อยากจะโต้ตอบออกไปแบบนั้นเหลือเกิน ความอดทนที่มีมาตลอด 3 ปี มันจวนเจียนระเบิดออกเต็มที ตั้งแต่ได้เจอตามตะวัน อาร์ตก็อยากจะปลดปล่อยทุกสิ่ง อยากให้มันย่อยยับไปให้จบๆ แล้วจะได้เริ่มต้นใหม่
แต่ก็ยังรัก
มองหน้าเดย์ทีไร ก็ยังรู้สึกรัก
รักไปเจ็บไป
“ก็เรา...รักเดย์” อาร์ตเอ่ยเสียงเรียบ ทั้งที่อยากกอดเดย์แน่นๆ อยากบอกว่า กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ
แต่ก็ไม่กล้า
ได้แต่เก็บกลืนความรู้สึกทั้งหมดนั้นไว้ในอก
จนมันเริ่มจะล้นทะลักออกมาทีละน้อย
“ผมก็รักคุณนะ อาร์ต”
อาร์ตแค่นยิ้มโดยที่เดย์ไม่ทันสังเกตเห็น
รอยยิ้มเศร้าๆ และแสนทรมานนั้น
******
สีเทาขุ่นข้นในหัวของผม มันกำลังตกตะกอน และเริ่มจะกลายเป็นสีดำ
TBC
บอกตรงๆ ดีใจที่มีคนอ่านแล้วอินไปกับเรา ฮือๆ ซาบซึ้งสุดๆ
เรื่องนี้มันจะมาแบบค่อยๆ จม ระเบิดตูมแล้วก็จมต่อ เราอยากให้อย่างนั้นน่ะนะ ไม่รู้จะมีคนอ่านเหลือรอดกี่คนกว่าจะจบ
เพราะอาร์ตเป็นคนเก็บอารมณ์เก่งเกินไป ฮ่าๆๆๆ แต่นั่นแหละ อย่าให้นางระเบิดนะ บรื๋อ
อีกอย่างคือ นางรักเดย์มาตลอด นางไม่อยากเกลียดมันอ่ะ นางเลยทน รอดูต่อไป วันที่อาร์ตจะทนไม่ไหว ส่วนพระเอก ก็...น่าจะรู้ๆ กันอยู่น่า
-
ปรกติเราจะไม่เกลียดตัวร้ายเท่าไรนะ แต่ขิงนี่ข้อยกเว้นเลย อยากให้นางไม่เหลือใครและไม่เหลืออะไรเลย 5555
ว่าเรื่องนี้กี่ตอนจบคับ? :katai5:
-
ปรกติเราจะไม่เกลียดตัวร้ายเท่าไรนะ แต่ขิงนี่ข้อยกเว้นเลย อยากให้นางไม่เหลือใครและไม่เหลืออะไรเลย 5555
ว่าเรื่องนี้กี่ตอนจบคับ? :katai5:
ยังแต่งไม่จบเลยจ้า นี่ก็นอนพิมพ์ไปฟังเรื่องผีไป...เผลอเอาผีไปใส่ในเรื่องนี่ยุ่งแน่
-
อยากกรวดน้ำ คว่ำขัน วันสามหน
ให้กับคน ทำทุกข์ทน จนหม่นหมอง
ให้มันเลิก แล้วต่อกัน หยุดครอบครอง
เพราะเจ้าของ ต้องคนเดียว เลิกเหี่ยวใจ
อย่าบอกว่า เพราะอารมณ์ ข่มไม่อยู่
อย่าบอกว่า เพราะไม่รู้ ไม่สงสัย
อย่าบอกว่า เพราะอยากเสียว จึงมีใคร
อย่าทำหน้า ตาใสใส มาหลอกกัน
แท้ที่จริง คือสันดาน พาลมักมาก
แท้ที่จริง คือจำจาก กระชากฉัน
แท้ที่จริง เห็นแก่ตัว มั่วสารพัน
จงไปเถอะ เลิกต่อกัน นั่นล่ะดี
ถ้าเธอกลัว เขาตายจาก ลำบากนัก
เธอก็จง ไปหยุดพัก ไม่รักหนี
อยู่กับเขา ไปจนตาย ทุกเดือนปี
อย่าร่ำไร ฉุดฉันนี้ ไว้ที่เดิม
ไม่เอาน่า..อ่านเหตุผลของตัวเฮี่ยแล้วรับไม่ได้ กลัวเมียรักตาย
เดี๋ยวจะตายจากไปจริงๆ เลยอยู่ต่อปลอบใจให้อีกสามวัน ทั้งที่สัญญาว่าพรุ่งนี้จะรีบกลับมา
งง..ง๊ง..งง กรูล่ะเพลียใจกับตัวเฮี่ยจริงๆ
ก็เลยต้องยอมปล่อยปละละเลยอีกคนที่(ไม่)รัก ให้ยอมทนเดียวดาย
แต่ถ้าแบบนี้ ไม่เป็นไรหรอก ไม่กลัวว่าจะฆ่าตัวตาย ไม่เสียดายคนนี้ใช่ไหม
..แต่ยังงี้ทำได้ หึหึ งั้นเหรอ..
เหตุผลเมิงจัญไร ดีออก
อ่านเรื่องนี้เจ็บดีแท้
เจ็บแทนอาร์ตรุย
ป้อล่อ..ผู้กองน่ารัก
อยากตามตะวันกลับบ้านด้วยคนอ่ะ
อิอิ ขออนุญาตห่อแล้วหนีบกลับบ้านเรานะ
จะกินให้อร่อยเลย อย่าเผลอก็แล้วกันอาร์ต
อิอิ
-
สมัครเข้ามาเพื่อมาให้กำลังใจนักเขียนเรื่องนี้โดยตรงมาต่อเร็วเร็วนะคะ มาต่อเร็วนะนี่อินมากกกกกกกเดย์คงรักขิงล่ะแต่ผูกพันกับอารต์มากเลยทำใจทิ้งไม่ลง เกลียดเดย์แต่ก็เข้าใจอ่านไปหายใจไม่ออกไป อึดอัดมาก เดย์คงเลือกขิงอยู่ในใจแล้วล่ะเพราะตอบโจทย์ชีวิตทุกอย่างรอเวลาอารต์ตัดใจ รอๆๆๆๆๆๆๆ
-
17
“พวกพี่หายไปไหนมาตั้ง 2 อาทิตย์ ไม่คุ้มค่าเรียนเลย ผมต้องสอนเพิ่มให้พิเศษนะเนี่ย” หลังจากไม่ได้มาเรียนปั้นดินเหนียวไป 2 อาทิตย์ มาถึงก็โดนรุ่นน้องมาดเซอร์บ่นเอาๆ อย่างที่เห็น
“งานยุ่งว่ะ” ตามตะวันเกาหัวแกรกๆ ตอบไป งานยุ่งจริง แต่ที่ไม่มา เพราะอาร์ตไม่มาต่างหากล่ะ
“แฟนพี่ไม่ให้มา” อาร์ตตอบหน้านิ่ง จนนรินทร์ขมวดคิ้ว
“แฟนพี่? ไม่ใช่พี่ตามเหรอ?”
“ก็บอกว่าเป็นเพื่อนไม่ใช่รึไง” อาร์ตเม้มปากอย่างไม่พอใจ ไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซาก “ไปเตรียมตัวสอนได้แล้วไป”
“เออๆ ผมก็แค่งงไง นึกว่าเป็นแฟนกัน...” แล้วนรินทร์ก็เดินหายไปหลังร้านด้วยท่าทางที่ยังมึนงงไม่หาย
พอนรินทร์กลับไปเตรียมการสอนแล้ว ตามตะวันก็เอานิ้วจิ้มแก้มป่องๆ ของคนตัวข้างๆ เล่น “เป็นแค่เพื่อนอีกแล้วเหรอ”
“แล้วจะให้บอกว่าอะไรล่ะ? กิ๊กเหรอ” อาร์ตตวัดสายตาไปมอง ท่าทางวันนี้จะอารมณ์บูด ตามตะวันเลยไม่แกล้งต่อ
บทเรียนในคาบสุดท้ายวันนี้ไม่มีอะไรมาก เป็นการสรุปทั้งหมดที่เคยเรียนมาและให้ลงมือทำงานปั้นตามจินตนาการหรืออะไรก็ได้ที่ชอบ
อาร์ตเลือกปั้นหัวใจ หัวใจที่เป็นอวัยวะภายในร่างกาย ไม่ใช่รูปฮาร์ทบีทสดใสน่ารัก ส่วนตามตะวันเลือกปั้นมือของอาร์ต
“คิดยังไงถึงเอามือเราไปเป็นแบบ”
“เพราะมือของอาร์ตสวย”
คำตอบนั้นทำเอาคนถูกชมเขินนิดๆ แก้มที่เจือสีชมพูอ่อนๆ ดูน่าฟัดแรงๆ สักฟอด แต่ตามตะวันก็พยายามอดใจไว้ เพราะตรงนี้คนเยอะเกินไป
จบคอร์สสุดท้ายหลังจากโดดกันไปสองอาทิตย์ติด แม้จะโดนคุณครูบ่นไปบ้าง แต่ก็ได้ผลงานมาสเตอร์พีซกลับมาเชยชม อาร์ตยกหัวใจที่ปั้นไว้ให้ตามตะวัน เพื่อตอบแทนหลายๆ เรื่องที่ผ่านมา
“ยกหัวใจให้ผมแบบนี้ มีความหมายแฝงอะไรรึเปล่าครับ” ตามตะวันมองหัวใจที่ได้รับจากอาร์ต ซึ่งเขานำมันไปวางไว้ที่หัวเตียง
“แล้วแต่จะคิด” อาร์ตหันหน้าหนีพลางตอบ ตามตะวันคลี่ยิ้มแล้วเชยคางมนขึ้นให้สบตากันตรงๆ
“งั้นผมขอคิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ย” ร่างสูงใหญ่โน้มตัวลงจูบคนที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง อาร์ตไม่มีท่าทีขัดขืนเลยสักครั้ง ยิ่งทำให้เขาได้ใจมากขึ้นทุกที “อาร์ต...ถ้าคุณยังนิ่งแบบนี้ ผมจะคิดว่าคุณสมยอมแล้วนะ”
“เราก็ไม่ได้ขัดขืนจริงๆ นี่” อาร์ตยกยิ้มยั่วยวน จ้องตาไม่มีหลบ “เราชอบจูบของตะวัน”
“แล้วถ้าผมทำมากกว่าจูบล่ะ?”
อาร์ตเงียบไปอึดใจ จนตามตะวันเป็นฝ่ายยอมผละออกไปเอง เขานั่งลงข้างๆ อาร์ต กุมมือนุ่มไว้บนตัก เพราะสีหน้าของอาร์ตที่เหมือนจะสลดลง
“เรากลัว...ครั้งแรกของเรา มันเจ็บมาก เจ็บจนร้าวไปทั้งร่าง ไม่รู้ทำไมมันถึงได้เจ็บปวดขนาดนั้น แต่เดย์ก็พยายามปลอบเรา เขาอ่อนโยนกับเรามาก...หลังจากนั้น เราก็เลยอดทนมาตลอด”
ตามตะวันนิ่งฟัง พลางลูบมือของอาร์ตไปมาอย่างปลอบโยน
“แต่เดย์...เราบอกไม่ถูก เวลาแบบนั้น เดย์จะดูน่ากลัวแปลกๆ แล้วเราก็กลัวมาก สัก 5-6 ปีที่แล้วมั้ง ที่เราทนไม่ไหว ระเบิดอารมณ์ใส่เขา ทำร้ายเขา...จากนั้นมา เดย์ก็ไม่กอดเราแบบนั้นอีกเลย”
อาร์ตทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตามตะวันจึงโอบบ่าให้ซบหน้าลงบนไหล่ คอยลูบหัวปลอบโยน
“เดย์เป็นคนแรกของเรา เป็นคนรักคนแรก ทุกๆ อย่างมันใหม่หมด เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เดย์เองก็เหมือนกัน เรารักกัน อยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องทำแบบนั้นไม่ได้เหรอ แค่ช่วยกันภายนอกก็พอแล้ว...”
“พอแล้ว...ไม่ต้องเล่าแล้ว อาร์ต” ตามตะวันกดศีรษะของอาร์ตให้แนบอก ร่างบางนั้นสั่นเทา เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นแผ่วเบา
อาร์ตหลับไปแล้ว และตามตะวันก็ยังคงนั่งมองหัวใจดินเหนียวที่อาร์ตปั้นให้
มันเป็นหัวใจที่ค่อนข้างบิดเบี้ยว คล้ายกับกำลังถูกบีบรัด
ราวกับอาร์ตต้องการจะบอกอะไรบางอย่าง
เขาหลับตาลง ถอนหายใจ ก้มลงจูบหน้าผากมนอย่างรักใคร่ แล้วค่อยๆ เลื่อนตัวลงนอนข้างๆ อาร์ต กอดร่างบอบบางนั้นไว้ในอ้อมอก จนหลับใหลตามกันไป
เช้าอีกวัน อาร์ตตื่นมาทำอาหารเช้าให้ตามตะวันก่อนออกไปทำงาน สถานภาพตอนนี้บอกไม่ถูกว่าเป็นอะไรกัน แต่พวกเขาก็จูบกันไปแล้วหลายครั้ง อาร์ตเองก็รู้สึกดี เหมือนช่วงแรกๆ ที่คบกับเดย์
แล้วพอคบกันไปนานๆ อีก 5 ปี 10 ปี ตามตะวันจะเป็นเหมือนเดย์มั้ย?
อาร์ตไม่อยากเอาทั้งสองคนไปเปรียบเทียบกัน ไม่อยากคิดว่าตามตะวันจะเหมือนกับเดย์ แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆ อาร์ตเป็นผู้ชาย ไม่อาจมอบความสุขทางเพศหรือบางสิ่งที่ผู้หญิงสามารถมอบให้ได้ แล้วตามตะวันจะไม่เป็นเหมือนเดย์ในภายหลังอีกเหรอ อาร์ตได้แต่เฝ้าถามคำถามนั้นกับตัวเอง
ต่อให้เลิกกับเดย์ อาร์ตก็ยังไม่อยากปักใจกับตามตะวัน เพราะกลัวซ้ำรอยเดิม
ความรัก...มันน่ากลัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ?
“คืนนี้ ถ้าแฟนของอาร์ตไม่กลับ จะมานอนที่ห้องผมอีกก็ได้นะ ผมน่าจะได้กลับห้อง” ตามตะวันกำลังจะออกไปทำงาน เขาอยู่ฝ่ายสืบสวน เลยไม่ต้องใส่ชุดเครื่องแบบ แค่เชิ้ตสีสุภาพหน่อยกับกางเกงยีนส์ขายาวและรองเท้าหนังก็ดูดีพอแล้ว
“อืม เดี๋ยวเราจะไลน์ไปบอก ตะวันจะกลับมาก็บอกนะ เผื่อเราจะได้เตรียมอาหารไว้รอ” อาร์ตจัดปกเสื้อเชิ้ตให้ผู้กองด้วยความเคยชิน เหมือนที่เคยช่วยเดย์แต่งตัวเป็นประจำ ท่อนแขนแกร่งของตามตะวันโอบรอบเอวบางในตอนที่อาร์ตกำลังตั้งอกตั้งใจจัดเสื้อให้เรียบร้อย ก่อนจะหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ เสียเต็มปอด
“ชื่นใจ วันนี้จะได้ตั้งใจทำงาน” ผู้กองหนุ่มยิ้มกว้าง “ผมไปทำงานก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็โทรมานะ”
“อืม” อาร์ตรับคำอย่างขัดเขินนิดๆ “เราเดินไปส่งที่ลานจอดรถนะ เดี๋ยวจะออกไปซื้อของด้วย”
“ครับผม” ตามตะวันทำท่าตะเบ๊ะแบบขำๆ แล้วเดินจูงมืออาร์ตออกไปจากห้อง
หลังส่งตามตะวันขึ้นรถแล้ว อาร์ตก็เดินวนไปหารถของตัวเองบ้าง ทว่า จู่ๆ ก็มีแรงกระชากที่แขนให้ต้องเซกลับไปด้านหลัง พริบตาที่นึกว่าเป็นพวกโจรดักซุ่มตามลานจอดรถ อาร์ตเตรียมจะปล่อยหมัดออกไป ทว่า...
“เดย์!”
“มานี่!”
ข้อมือบางถูกกระชากลากถูให้ตามเข้าไปในตัวตึก เดย์กดลิฟท์สีหน้าเคร่งเครียด อาร์ตไม่ได้ขัดขืน ยอมให้เดย์ฉุดกระชากเข้าลิฟท์และขึ้นไปบนห้อง ไม่ปริปากโวยวายอะไรเลยสักคำ
ตุ้บ!
ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนโซฟาอย่างแรง อาร์ตเบ้หน้า รู้สึกจุกนิดหน่อย
“ผมบอกแล้วใช่มั้ย ว่าให้คุณเลิกคบกับมัน!” เดย์กระแทกเข่าลงตรงกลางหว่างขาของอาร์ตที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา นัยน์ตาวาวโรจน์อย่างโกรธจัด
“เราก็บอกแล้วไง ว่าเขาเป็นเพื่อน!” อาร์ตเถียงกลับเสียงก้อง
“เพื่อน? เพื่อนที่คุณวิ่งโร่ไปนอนกับมันถึงห้องทั้งคืนน่ะเหรอ! อย่าคิดว่าผมไม่รู้ ไอ้คนที่ทำรอยบนคอคุณคราวก่อนก็มันด้วยใช่มั้ย!?” เดย์ชี้หน้าต่อว่า หน้าตาราวยักษ์มารจนอาร์ตหวั่นใจขึ้นมา เคยทะเลาะกันน้อยครั้งมาก และเวลาเดย์โกรธก็น่ากลัวไม่น้อย อาร์ตจึงพยายามจะใจเย็นลง เพื่อไม่ให้มันบานปลายกว่านี้
“มันไม่ใช่...”
“ทีกับผม ไม่ยอมอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ไปอ้าขาให้ผู้ชายคนอื่นเอาง่ายๆ ได้งั้นสิ!”
เพี๊ยะ!
เดย์หน้าชาไปทั้งแถบ ค่อยๆ หันหน้ากลับมามองอาร์ตที่กุมมือสั่นๆ ของตัวเองไว้ แววตาที่จ้องมองมาราวกับเดย์เป็นสัตว์ร้ายที่น่ารังเกียจ
“อย่าดูถูกเราแบบนั้น!” อาร์ตแผดเสียงใส่อย่างเกรี้ยวกราด โกรธจัดจนน้ำตาคลอ
เดย์เหมือนจะหายหัวร้อนลงได้หน่อยเมื่อถูกตบจนเลือดซิบที่มุมปาก เขาเช็ดเลือดออกลวกๆ แล้วโผเข้ากอดอาร์ตไว้แน่น
“ผมขอโทษที่พูดไม่ดี ผมขอโทษ...อย่าโกรธผมเลยนะ ผมขอโทษ...”
“ปล่อย” อาร์ตขืนตัวออกจากอ้อมกอด ทั้งผลักและตีแขนของเดย์ที่อยู่ใต้แขนเสื้อเชิ้ตจนน่าจะแดงช้ำ แต่ไม่ว่าจะดิ้นรนยังไง แรงกอดนั้นก็ไม่ยอมคลายออกเลยแม้แต่น้อย
“อาร์ต ผมขอโทษ อาร์ต! ฟังผมสิ ผมหึงคุณมากไปหน่อย ผมไม่ชอบให้คุณอยู่กับไอ้ตำรวจนั่น”
“...” อาร์ตเงียบ แต่ยังคงพยายามดิ้นออกจากวงแขนที่รัดแน่นราวกับโซ่ตรวนที่พันธนาการร่างกาย...และหัวใจ
เดย์คงไม่เห็นว่าน้ำตาของอาร์ตกำลังไหลอาบแก้ม เพราะเอาแต่พล่ามเรื่องของตัวเอง
แรงขัดขืนหายไปแล้ว เดย์เองก็ผ่อนแรงลง รั้งร่างบางเข้ามากอดแนบอก ลูบหัวและหลังคล้ายปลอบโยน ซึ่งมันไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย
อาร์ตมองเหม่อออกไปไกล...
หัวใจที่บิดเบี้ยวและถูกบีบรัดจนแทบแหลกสลายก้อนนี้
คล้ายกับจะหยุดเต้นเสียให้ได้
***
นังเดย์มันรู้ตัวละ แต่เรื่องของมัน มันไม่พูดนะ รออาร์ตระเบิดเอง
-
อยากกรวดน้ำ คว่ำขัน วันสามหน
ให้กับคน ทำทุกข์ทน จนหม่นหมอง
ให้มันเลิก แล้วต่อกัน หยุดครอบครอง
เพราะเจ้าของ ต้องคนเดียว เลิกเหี่ยวใจ
อย่าบอกว่า เพราะอารมณ์ ข่มไม่อยู่
อย่าบอกว่า เพราะไม่รู้ ไม่สงสัย
อย่าบอกว่า เพราะอยากเสียว จึงมีใคร
อย่าทำหน้า ตาใสใส มาหลอกกัน
แท้ที่จริง คือสันดาน พาลมักมาก
แท้ที่จริง คือจำจาก กระชากฉัน
แท้ที่จริง เห็นแก่ตัว มั่วสารพัน
จงไปเถอะ เลิกต่อกัน นั่นล่ะดี
ถ้าเธอกลัว เขาตายจาก ลำบากนัก
เธอก็จง ไปหยุดพัก ไม่รักหนี
อยู่กับเขา ไปจนตาย ทุกเดือนปี
อย่าร่ำไร ฉุดฉันนี้ ไว้ที่เดิม
ไม่เอาน่า..อ่านเหตุผลของตัวเฮี่ยแล้วรับไม่ได้ กลัวเมียรักตาย
เดี๋ยวจะตายจากไปจริงๆ เลยอยู่ต่อปลอบใจให้อีกสามวัน ทั้งที่สัญญาว่าพรุ่งนี้จะรีบกลับมา
งง..ง๊ง..งง กรูล่ะเพลียใจกับตัวเฮี่ยจริงๆ
ก็เลยต้องยอมปล่อยปละละเลยอีกคนที่(ไม่)รัก ให้ยอมทนเดียวดาย
แต่ถ้าแบบนี้ ไม่เป็นไรหรอก ไม่กลัวว่าจะฆ่าตัวตาย ไม่เสียดายคนนี้ใช่ไหม
..แต่ยังงี้ทำได้ หึหึ งั้นเหรอ..
เหตุผลเมิงจัญไร ดีออก
อ่านเรื่องนี้เจ็บดีแท้
เจ็บแทนอาร์ตรุย
ป้อล่อ..ผู้กองน่ารัก
อยากตามตะวันกลับบ้านด้วยคนอ่ะ
อิอิ ขออนุญาตห่อแล้วหนีบกลับบ้านเรานะ
จะกินให้อร่อยเลย อย่าเผลอก็แล้วกันอาร์ต
อิอิ
ขอบคุณสำหรับกลอนโดนๆ ค้าบบบ แต่งเก่งมากเลย ตรงด้วย
ไม่รู้ว่าตอนจบแต่ละคนที่เราคิดไว้จะตรงใจมั้ย แต่ก็อยู่ด้วยกันนานๆ น้า
-
สมัครเข้ามาเพื่อมาให้กำลังใจนักเขียนเรื่องนี้โดยตรงมาต่อเร็วเร็วนะคะ มาต่อเร็วนะนี่อินมากกกกกกกเดย์คงรักขิงล่ะแต่ผูกพันกับอารต์มากเลยทำใจทิ้งไม่ลง เกลียดเดย์แต่ก็เข้าใจอ่านไปหายใจไม่ออกไป อึดอัดมาก เดย์คงเลือกขิงอยู่ในใจแล้วล่ะเพราะตอบโจทย์ชีวิตทุกอย่างรอเวลาอารต์ตัดใจ รอๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณกำลังใจมากๆ เลยยยย จะพยายามเข็นออกมาให้แฮปปี้ที่สุดน้า
-
เราเกลียดคนแบบขิงและเดย์มากกกกก :z6: :z6:
พวกที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ สามัญสัมนึกไม่มี :angry2: :angry2:
โดยเฉพาะขิงที่รู้ทั้งรู้อยู่แล้วแต่ก็ยังอยากได้ของคนอื่น เกลียดมากกกกกกกกกกกก
เราอยากให้สุดท้ายขิงได้รับผลของการกระทำ
ปล. อ่านแล้วอินมาก รอตอนต่อไปค่ะ
:mew1: :mew1: :pig4: :pig4:
-
สมัครเข้ามาเพื่อมาให้กำลังใจนักเขียนเรื่องนี้โดยตรงมาต่อเร็วเร็วนะคะ มาต่อเร็วนะนี่อินมากกกกกกกเดย์คงรักขิงล่ะแต่ผูกพันกับอารต์มากเลยทำใจทิ้งไม่ลง เกลียดเดย์แต่ก็เข้าใจอ่านไปหายใจไม่ออกไป อึดอัดมาก เดย์คงเลือกขิงอยู่ในใจแล้วล่ะเพราะตอบโจทย์ชีวิตทุกอย่างรอเวลาอารต์ตัดใจ รอๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณกำลังใจมากๆ เลยยยย จะพยายามเข็นออกมาให้แฮปปี้ที่สุดน้า
อ่านจบด้วยความรวดเร็วนั่งรอทั้งวันอินมาก เอาจริงๆผิดทั้งคู่เรื่องรสนิยมมันไม่เข้ากัน เดย์ก็อดทนนะคู่นี้รักกันมากแต่เข้ากันไม่ได้อ่ะ จะหาจุดลงตัวก็ยากเรื่องเซ็กส์ไม่ตอบโจทย์กันเดย์เองก็อดทนมานานพอเจอถูกใจถูกกายก็หลงเป็นธรรมดา รอด้วยใจจดจ่อ รักอย่างเดียวมันไม่พอจริงๆ
-
18
เดย์กลับมาที่ห้องทุกวัน แรกๆ มีเสียงโทรศัพท์ดังตลอด แต่พออาร์ตทำหน้าไม่พอใจ ก็กดปิดเครื่องทิ้ง เพราะอยากเอาใจอาร์ต ไม่อยากให้หงุดหงิด
“อาทิตย์นี้อาร์ตมีสอนมั้ย ถ้าว่างเราไปเที่ยวต่างจังหวัดกันสักคืนดีมั้ย” เดย์ถามพลางโอบกอดอาร์ตจากด้านหลังเหมือนที่ชอบทำ ปกติอาร์ตจะมีสอนพิเศษให้เด็กๆ วันเสาร์อาทิตย์เป็นคอร์สไป บางอาทิตย์ก็ว่าง เพราะมีพวกน้องๆ ในศูนย์มาช่วยสอนแทน
อาร์ตพยักหน้า “จะไปไหน”
“เดี๋ยวผมหาก่อน ต้องจองที่พัก คุณอยากได้แบบไหน” เดย์หยิบโน้ตบุ๊คมาเปิดเวบไซต์หาแหล่งท่องเที่ยวและที่พัก “ไปหัวหินมั้ย คุณชอบทะเลนี่ มีที่พักริมหาดแบบมีสระส่วนตัวด้วย หรืออยากจะเช่าบ้านเป็นหลังเลยดี?”
“ขอแบบส่วนตัว เราไม่ชอบคนเยอะ” อาร์ตตอบพลางเกาะไหล่เดย์ โน้มหน้าไปช่วยเลือกที่พัก
“งั้นที่นี่มั้ย? เป็นบ้านพักริมทะเล มุมสงบ แล้วก็ใกล้ตลาดด้วย” เดย์เอี้ยวคอไปเหลือบมองอาร์ตที่กำลังสนใจบนหน้าจอ
ไม่ว่าอย่างไรก็ยังคงรัก...
“อืม ก็โอเคนะ เราอยากไปวาดรูปด้วย ช่วงนี้คิดอะไรไม่ค่อยออกเลย” สีหน้าของอาร์ตบ่งบอกว่าเครียดอยู่จริงๆ เดย์เลยคว้าร่างบางไปนั่งบนตัก กอดแน่นๆ อย่างให้กำลังใจ
“ผมขอโทษนะ ที่ปล่อยปละละเลยคุณ ทำให้คุณเครียดแบบนี้ จากนี้ไป ผมจะกลับมาอยู่กับคุณ จะคอยดูแลคุณเหมือนเดิม เพราะงั้น...”
อาร์ตยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากของเดย์เป็นการเตือนไม่ให้พูดต่อ เพราะรู้ว่าเดย์ต้องการจะพูดอะไร
“ถ้ามีเดย์อยู่ เราไม่ต้องการใครทั้งนั้น โอเคมั้ยครับ?”
แววตาของอาร์ตนั้นจริงจัง และเดย์ก็พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม
******
ตั้งแต่เดย์กลับมาอยู่กับอาร์ต ตามตะวันก็รู้ตัวแล้วว่า คงหมดหวัง เขาจึงตั้งหน้าตั้งตาทำแต่งาน จนแทบไม่ได้กลับไปที่คอนโดอีกเลย นอนก็นอนมันที่สถานีตำรวจนั่นแหละ
“พักนี้ ผู้กองอย่างกับคนอกหักเลยนะครับ” เสียงผู้หมวด รุ่นน้องและผู้ใต้บังคับบัญชาดังเจื้อยแจ้วจนรำคาญ เขาเงยหน้าเหลือบมองด้วยสายตาตำหนิเล็กน้อย ประมาณว่า อย่ากวนกู จะนอน
“แน่ะ ตาขวาง สงสัยจะจริงว่ะ” เสียงเพื่อนร่วมงานอีกคนที่มียศเท่าๆ กันเอ่ยแซว จนคนที่เพิ่งได้ออกเวรมานอนพักบนโรงพักเงยหน้าขึ้นเต็มตัว
“เสือก”
“อูยยย เจ็บมั้ยล่ะผู้กองหนุ่ม” หมวดชาญหัวเราะคิก จนโดนผู้กองอีกคนไล่เตะเอา เล่นกันสักพักก็วกกลับมานั่งบนโต๊ะที่ตามตะวันกำลังฟุบหน้าอยู่
“เป็นไรของมึงวะ บ้านไม่กลับ คอนโดไม่ไป ทำตัวเป็นคนจรมาอาศัยนอนที่โรงพักอยู่ได้” หนุ่มเอามือตบๆ ที่แขนเพื่อน
“กลับไปไม่กี่ชั่วโมง พี่กูก็เรียกอีกมั้ยล่ะ แม่งสั่งอย่างกับกูเป็นหุ่นยนต์ ไม่คิดว่าจะเหนื่อยจะเพลีย” ตามตะวันอดเงยหน้ามาบ่นอีกไม่ได้ หนุ่มเลยหัวเราะใส่
“ฮ่าๆ เขาอยากให้มึงเป็นสารวัตรใหญ่ไง”
“กูไม่ได้อยากเป็นมั้ยล่ะ อยากจะลาออกมันเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ” ตามตะวันส่ายหน้าหน่ายๆ เอนหลังพิงเก้าอี้แล้วเงยหน้ามองเพดาน
คิดถึงอาร์ต
ถ้าอาร์ตเลิกกับแฟนและได้คบกัน เขากะว่าจะออกจากราชการ พาอาร์ตไปท่องเที่ยว ถ่ายรูปตามสถานที่ต่างๆ แล้วค่อยกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างสงบที่ต่างจังหวัดสักที่ ปลูกบ้านหลังเล็กๆ ให้อาร์ตมีมุมส่วนตัวไว้วาดรูป ส่วนเขาจะคอยถ่ายรูปเวลาอาร์ตวาดรูปสวยๆ เปิดร้านขายรูปและแสดงผลงานให้อาร์ตกับตัวเอง
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว
“มึงออกแล้วจะไปทำอะไรแดกวะ แล้วแม่มึงอีก ลูกอีก? เมีย...เออ...ไม่มีสินะ” พอพูดคำว่า “เมีย” ตามตะวันก็ตวัดสายตามองเพื่อนอย่างเคืองๆ เขาไม่อยากพูดถึงเกศมากนัก ถือว่าหย่ากันนานแล้ว แม้ตอนนี้จะยังต้องเจอหน้าทุกครั้งที่กลับบ้านก็ตาม
“กูขายรูปก็พออยู่ได้แล้ว”
“แต่มันไม่มั่นคง พี่เต็มก็พูดตลอด” หนุ่มเลิกคิ้ว ตั้งแต่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับตามตะวันมา ก็ได้ยินเสียงสั่งสอนบ่นด่ากรอกหูมาด้วยกันตลอด หนุ่มเองก็เคยเกเรมาก่อนเหมือนตามตะวัน กว่าจะอยู่ในระเบียบวินัยได้ก็ทำเอาเต็มเดือนเหนื่อยแล้วเหนื่อยอีก กับไอ้เด็กไม่เอาไหนทั้งสองตัวนี้
ตามตะวันไม่โต้ตอบอะไรอีก ฟุบหน้าลงบนโต๊ะตามเดิมและอยากจะหลับเต็มแก่แล้ว
******
เดย์พาอาร์ตไปพักที่บ้านริมทะเลหัวหินที่จองไว้ในบ่ายวันเสาร์ ค้างหนึ่งคืนและกลับวันพรุ่งนี้ตอนบ่าย เพื่อให้อาร์ตได้พักผ่อนเปลี่ยนบรรยากาศ และพอมาถึง สองคนก็เดินจูงมือกันลงไปที่ชายหาด ซึ่งบริเวณนี้เป็นหาดส่วนตัวของบ้านพัก เลยไม่มีคน สงบเงียบอย่างที่อาร์ตชอบ
“มาถ่ายรูปกันหน่อยดีกว่า” เดย์หยิบสมาร์ทโฟนมาเปิดกล้องหน้า เตรียมเซลฟี่กับอาร์ต โดยให้ฉากหลังเป็นทะเลสวยๆ ลมพัดแรงจนเสื้อของอาร์ตและเดย์ปลิวลู่ไปด้านหลัง เดย์สวมแว่นกันแดดสีชา ถือกล้องยกขึ้นสูง ส่วนอาร์ตเงยหน้าขึ้นมองกล้องแล้วยิ้มนิดๆ
เดย์ถ่ายรูปเซลฟี่คู่กันหลายรูปมาก กว่าจะพอใจและโพสลง IG พร้อมแท็กถึงอาร์ตและแคปชั่นหวานๆ ตามสไตล์ ราวกับย้อนวัยกลับไปเมื่อสมัยที่มี IG ให้ใช้แรกๆ และเดย์ก็คะยั้นคะยอให้อาร์ตสมัครด้วย แต่อาร์ตก็ไม่ค่อยโพสอะไรเท่าไหร่ ส่วนมากจะใช้เฟสบุ๊คกับไลน์มากกว่า
“รูปนี้คุณน่ารัก” นอกจากรูปเซลฟี่แล้ว เดย์ก็ขอถ่ายรูปอาร์ตตอนเดินเล่นริมทะเลและตอนอยู่ที่บ้านพักในมุมต่างๆ อีกหลายรูป พอถ่ายเสร็จ ก็มาเลื่อนดูทีละรูป โดยมีอาร์ตนั่งอยู่ข้างๆ กัน
“ไม่ต้องเอาลงแล้วนะ แค่นี้ก็โดนแซวจะแย่แล้ว” อาร์ตว่ายิ้มๆ เพราะพอเดย์ลงรูปรัวๆ พวกเพื่อนเก่าทั้งของเดย์และอาร์ตก็เข้ามาคอมเม้นท์อิจฉาตาร้อนกันเป็นแถบ รวมทั้งอิฐและโต้ที่ส่งไลน์มาถามไถ่ว่า โอเคกันแล้วใช่มั้ย ด้วยอีก
“ก็ผมรักของผมนี่ อยากอวดว่าแฟนผมน่ารักที่สุดในโลก” เดย์ยิ้มกว้าง หอมแก้มอาร์ตฟอดหนึ่งแล้วโอบเอวเข้ามาหาตัว อีกมือก็กดเลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ
แต่เดย์คงลืมไป ว่าในเครื่องมีรูปของคนอื่นอยู่ด้วย พอเผลอเลื่อนไปเจอ ก็รีบกดปิดหน้าจอลงเสียอย่างนั้น ทำให้อาร์ตต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“เมื่อกี้รูปใคร”
“เอ่อ...รูปพวกนางแบบที่มาถ่ายโปรโมทงานมอเตอร์โชว์น่ะ เพื่อนผมมันยืมถ่ายไว้” เดย์พูดรัวจนเหมือนลิ้นพันกัน ท่าทางเลิกลั่กแบบที่อาร์ตก็พอรู้ แต่เขาเลือกที่จะเฉย
“เหรอ”
“ไว้ผมพาคุณไปงานมั่งมั้ยล่ะ อ่า แต่อาร์ตไม่ได้สนใจพวกรถนี่เนอะ” เดย์แก้ตัวไปเรื่อย ทั้งที่อาร์ตไม่ได้ว่าอะไรเลยสักคำ
“ไม่เป็นไร เราไม่ได้สนใจเรื่องรถจริงๆ นั่นแหละ” อาร์ตว่าพลางขยับตัวลุกขึ้นยืน “เราออกไปรับลมกลางคืนหน่อยนะ ไม่ต้องตามมา”
“อ่า ครับ ระวังด้วยนะ” เดย์ตอบรับด้วยสีหน้าเจื่อนๆ รู้สึกเหมือนมีชนักอันมหึมาติดอยู่บนหลัง และยากที่จะดึงมันออก
อาร์ตเดินเรื่อยเปื่อยไปหยุดที่โขดหินก้อนใหญ่ ค่อยหย่อนตัวลงนั่งบนหินและเหม่อมองไปในท้องทะเลที่ตอนนี้มืดสนิทและเวิ้งว้าง
3 ปีที่ผ่านมา หลายๆ อย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว ทั้งเดย์และตัวเขา
อีกไม่กี่วันก็จะครบรอบ 12 ปีที่รอคอย
เมื่อถึงวันนั้น อาร์ตคงต้องถามเดย์ออกไปตามตรง
******
หน้าประตูรั้วบานใหญ่ของบ้านตระกูลกฤษณสุกุล หญิงสาวคนหนึ่งยืนกำมือถือไว้แน่น หน้าจอโชว์รูปคู่ของคนคู่หนึ่งที่ถ่ายแถวทะเล ก่อนที่มันจะดับลง
เธอตัดสินใจแล้วที่จะจบมันด้วยตัวเอง
tbc
อาร์ตช่างนิ่งจนเหมือนไร้อารมณ์ไปแว้วว
-
เราเกลียดคนแบบขิงและเดย์มากกกกก :z6: :z6:
พวกที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ สามัญสัมนึกไม่มี :angry2: :angry2:
โดยเฉพาะขิงที่รู้ทั้งรู้อยู่แล้วแต่ก็ยังอยากได้ของคนอื่น เกลียดมากกกกกกกกกกกก
เราอยากให้สุดท้ายขิงได้รับผลของการกระทำ
ปล. อ่านแล้วอินมาก รอตอนต่อไปค่ะ
:mew1: :mew1: :pig4: :pig4:
รอดูจุดจบพวกนางทั้งหลายยยย ไม่รู้จะโดนใจมั้ยนะ
-
สมัครเข้ามาเพื่อมาให้กำลังใจนักเขียนเรื่องนี้โดยตรงมาต่อเร็วเร็วนะคะ มาต่อเร็วนะนี่อินมากกกกกกกเดย์คงรักขิงล่ะแต่ผูกพันกับอารต์มากเลยทำใจทิ้งไม่ลง เกลียดเดย์แต่ก็เข้าใจอ่านไปหายใจไม่ออกไป อึดอัดมาก เดย์คงเลือกขิงอยู่ในใจแล้วล่ะเพราะตอบโจทย์ชีวิตทุกอย่างรอเวลาอารต์ตัดใจ รอๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณกำลังใจมากๆ เลยยยย จะพยายามเข็นออกมาให้แฮปปี้ที่สุดน้า
อ่านจบด้วยความรวดเร็วนั่งรอทั้งวันอินมาก เอาจริงๆผิดทั้งคู่เรื่องรสนิยมมันไม่เข้ากัน เดย์ก็อดทนนะคู่นี้รักกันมากแต่เข้ากันไม่ได้อ่ะ จะหาจุดลงตัวก็ยากเรื่องเซ็กส์ไม่ตอบโจทย์กันเดย์เองก็อดทนมานานพอเจอถูกใจถูกกายก็หลงเป็นธรรมดา รอด้วยใจจดจ่อ รักอย่างเดียวมันไม่พอจริงๆ
ชีวิตคู่มันประกอบด้วยหลายๆ อย่างอ่ะนะ อยู่ด้วยกันให้เอาแต่นั่งจ้องตาก็คง...แต่เดย์มันซาดิสม์ไง ฮ่าๆ อาร์ตรับม่ะไหว เอ๊ะ เรายังไม่ได้บอกสินะ อิๆ ความลับของนังเดย์ สื่อเป็นนัยน์ๆ ไว้นิดๆ ภายนอกดูอ่อนโยนน่ารัก แต่ข้างในร้ายเหลือ นังเดย์เนี่ย
-
ถ้าเดย์ยอมทิ่งขิงอาร์ตจะรับไหม?
ขิงไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดอะไรเลยเนอะ :fire:
ทำตัวเหมือนตัวเองโดนกระทำ
-
ตะวันรอน อ่อนแรง หมดแสงสาด
ตะวันลาด คลาดเคลื่อน เหมือนสิ้นสูรย์
ตะวันดับ ลับลา เชื้อกองกูณฑ์
ตะวันสูญ สิ่งสรรพ์ พลันดับลง
ตามตะวัน พลันเหมือน เลือนตายจาก
ตามตะวัน พลัดพราก จากลุ่มหลง
ตามตะวัน พลันคิด ชีวิตปลง
ตามตะวัน มิอาจคง หวนกลับคืน
แต่ยังมี วันพรุ่งนี้ ให้มีใหม่
ดวงตะวัน ขึ้นสดใส ไร้ใดฝืน
ขอแค่มี ความหวัง ที่ยั่งยืน
ตามตะวัน กลับมายื่น หยิบรักมา
เป็นกำลังใจให้ผู้กองคนดี จุ๊บบๆๆๆๆๆ
สู้ว้อยยยยยยยยยยย
และส่งแรงใจ เชียร์ให้อาร์ตกลับมามีความสุขใหม่อีกครั้้ง เร็วๆ
เชียร์นะ
ส่วนอิสองตัวผัวเมีย จะไม่ขอสนใจพวกมันแล้วนะ
เพราะใจแอบกรวดน้ำแผ่ผลบุญ ส่งส่วนกุศลไปให้เปรตทั้งสองตัวเอาเก็บไว้กินตอนลำบากกัดกันเอง
อย่าแย่งกันกินก็แล้วกัน ฮ่าฮ่า จะได้ไม่ต้องมาโหยหวนให้เป็นที่รำคาญใจแก่ผู้พบเห็นมันอีก
อิทังเมฯ........... หุหุ
ฮ่าฮ่า ชักจะได้กลิ่นเน่าๆโชยมาแต่ไกล
อิสองตัวนี้ พบกันความลำบากแน่น๊อนนนนนนนนนนนนนน
กัดกันเองจนวันตาย
กร๊ากกกกกก
รักคนแต่ง(อีกแล้ว)
อิอิ
-
สมัครเข้ามาเพื่อมาให้กำลังใจนักเขียนเรื่องนี้โดยตรงมาต่อเร็วเร็วนะคะ มาต่อเร็วนะนี่อินมากกกกกกกเดย์คงรักขิงล่ะแต่ผูกพันกับอารต์มากเลยทำใจทิ้งไม่ลง เกลียดเดย์แต่ก็เข้าใจอ่านไปหายใจไม่ออกไป อึดอัดมาก เดย์คงเลือกขิงอยู่ในใจแล้วล่ะเพราะตอบโจทย์ชีวิตทุกอย่างรอเวลาอารต์ตัดใจ รอๆๆๆๆๆๆๆ
จัดมาเลยยยยยยยยยจ้าาาาาา. นี่แอบเว้าวอนเดย์อยู่จัดมาจะได้จบ ถ้านังเดย์มันร้ายจะได้ตัดใจง่าย
ขอบคุณกำลังใจมากๆ เลยยยย จะพยายามเข็นออกมาให้แฮปปี้ที่สุดน้า
อ่านจบด้วยความรวดเร็วนั่งรอทั้งวันอินมาก เอาจริงๆผิดทั้งคู่เรื่องรสนิยมมันไม่เข้ากัน เดย์ก็อดทนนะคู่นี้รักกันมากแต่เข้ากันไม่ได้อ่ะ จะหาจุดลงตัวก็ยากเรื่องเซ็กส์ไม่ตอบโจทย์กันเดย์เองก็อดทนมานานพอเจอถูกใจถูกกายก็หลงเป็นธรรมดา รอด้วยใจจดจ่อ รักอย่างเดียวมันไม่พอจริงๆ
ชีวิตคู่มันประกอบด้วยหลายๆ อย่างอ่ะนะ อยู่ด้วยกันให้เอาแต่นั่งจ้องตาก็คง...แต่เดย์มันซาดิสม์ไง ฮ่าๆ อาร์ตรับม่ะไหว เอ๊ะ เรายังไม่ได้บอกสินะ อิๆ ความลับของนังเดย์ สื่อเป็นนัยน์ๆ ไว้นิดๆ ภายนอกดูอ่อนโยนน่ารัก แต่ข้างในร้ายเหลือ นังเดย์เนี่ย
-
เดย์ ขิง คู่รักนรกส่งมาเกิด เกลียดดดด
-
เป็นคนที่ทุเลศมากๆ ต้องได้รับกรรมอย่างสาสม
-
19
บ่ายวันอาทิตย์ อาร์ตและเดย์เตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ หลังจากได้พักผ่อนหย่อนใจกันมาหนึ่งคืน แม้จะอึดอัดไปบ้างในบางความรู้สึก แต่อาร์ตก็พยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ เพราะยังอยากให้เดย์...อยู่ตรงนี้
ก็ไม่แน่ใจหรอก ว่ายังต้องการมั้ย
แต่มันก็ยัง...ทิ้งไม่ลง
ไม่ทันจะได้ก้าวขาขึ้นรถ เสียงริงโทนของเดย์ก็ดังลั่น เจ้าตัวรีบกดรับแล้วเดินเลี่ยงไปเล็กน้อย
“ครับ?”
[กลับบ้านเดี๋ยวนี้ไอ้เดย์] เสียงดุๆ ของพ่อดังลอดออกมา เดย์กลืนน้ำลายดังเอื๊อก เหมือนจะมีลางร้ายบางอย่าง เวลาที่พ่อทำเสียงแบบนี้
“มีอะไรครับ? ผมอยู่หัวหินกับอาร์ต แต่กำลังจะกลับพอดี”
[งั้นเข้ากรุงเทพฯ แล้วตรงมาที่บ้านเลย พาอาร์ตมาด้วย] แล้วพ่อก็วางสายไป ไม่รอให้เดย์ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ เดย์กดวางสายสีหน้าครุ่นคิด
“มีเรื่องอะไรเหรอเดย์?” อาร์ตเห็นเดย์ขมวดคิ้วทำหน้าเครียดๆ ก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แต่เดย์ก็หันไปยิ้มฝืนๆ ให้ พร้อมกับส่ายหน้าว่าไม่มีอะไร แล้วบอกให้ขึ้นรถกลับบ้านกัน
กว่าจะมาถึงบ้านกฤษณสุกุล ก็เกือบค่ำแล้ว เพราะเดย์อิดออดมัวแต่พาอาร์ตแวะที่นั่นที่นี่ ให้พ่อต้องโทรไปด่าอีกรอบถึงยอมกลับมาแต่โดยดี
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่” อาร์ตยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองที่เดินออกมาต้อนรับที่หน้าบ้านอย่างคุ้นเคย พ่อกับแม่ของอาร์ตและเดย์เคยเจอกันแล้วเมื่อครั้งที่ขึ้นไปแม่ฮ่องสอน ด้วยความที่แม่ของอาร์ตเป็นเชื้อสายเจ้าทางเหนือ พ่อแม่ของเดย์เลยค่อนข้างเกรงใจ ตอนที่รู้ว่าลูกชายไปตามจีบจนได้คบกับอาร์ต พอเรียนจบก็เลยไปคุยกันให้เรียบร้อย ว่าจะให้พวกลูกๆ คบหากันอย่างเปิดเผยหรือต้องมีพิธีอะไรเป็นทางการหรือไม่ แม้จะเป็นผู้ชายทั้งคู่ก็ตาม ทำให้ทั้งสองครอบครัวสนิทสนมกันมาตลอดตั้งแต่นั้น ติดต่อไปมาหาสู่กันเรื่อยๆ ในทุกปี
“ไงลูกอาร์ต ไม่ได้เจอตั้งนาน ผอมไปเยอะเลยดูสิ” แม่ของเดย์ยิ้มอย่างใจดีเดินเข้ามาลูบไหล่อาร์ต เขาก็ยิ้มรับไป
“กินอะไรกันมารึยัง?” พ่อถามบ้าง บรรยากาศที่เหมือนจะตึงเครียดแต่ก็ไม่ได้เคร่งเครียดมากนัก ทำให้อาร์ตรู้สึกแปลกใจนิดๆ แต่ก็ยังยิ้มไปตามเรื่อง
“ยังเลยพ่อ” เป็นเดย์ที่ตอบเอง พ่อกับแม่เลยบอกให้คนรับใช้ตั้งโต๊ะ และนั่งทานข้าวด้วยกันพร้อมหน้า น้องสาวกับน้องชายของเดย์ก็อยู่ด้วย
มื้อค่ำเป็นไปอย่างครื้นเครง ไม่ได้มีใครแสดงความอึดอัดใจหรือไม่สบายใจใดๆ ออกมา จวบจนของหวานหมดลง และพ่อก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งขรึม
“เดี๋ยวไปคุยในห้องทำงานของฉัน อาร์ตอยู่กับแม่เขาไปก่อนนะลูก พ่อขอตัวเจ้าเดย์แป้ปเดียว”
“ไม่เป็นไรครับ” อาร์ตตอบรับด้วยรอยยิ้มสุภาพตามมารยาท ก่อนจะหันไปสนใจที่แม่ชวนคุยต่อ ปล่อยให้เดย์เดินตามพ่อเข้าไปในห้องทำงาน
“แกทำอะไรไว้ รู้ตัวรึเปล่า” เข้าไปในห้องและประตูปิดลงปุ๊บ พ่อก็เปิดประเด็นทันทีด้วยน้ำเสียงตึงเครียด ใบหน้าเคร่งขรึมกว่าเมื่อครู่อีกหลายเท่าตัว
“เรื่องอะไร พ่อบอกมาเลย ผมขี้เกียจเดา” เดย์เอ่ยอย่างหน่ายๆ ไม่รู้ว่าพ่อไปรู้อะไรมาอีก
“แกจะเจ้าชู้ยังไง ฉันคงไม่ว่า อาร์ตเองก็ไม่ค่อยพูดอะไร อยู่กันได้ฉันก็โอเค” พ่อนั่งลงบนโต๊ะทำงานพลางกอดอก “แต่ครั้งนี้ แกทำเกินไปมาก”
เดย์ก้มหน้านิ่ง ตั้งแต่อาร์ตปฏิเสธที่จะมีความสัมพันธ์ทางกายมาตลอด 5 ปี ทำให้เดย์ออกไปหาเศษหาเลยข้างนอกบ้าน แต่ส่วนมากก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว ไม่ได้ยุ่งกับใครเกินสองครั้ง และยังกลับไปหาอาร์ตเหมือนปกติ มีแต่พ่อที่รู้ว่าลูกชายตัวดีไปสำมะเลเทเมาที่ไหนมาบ้าง เพราะบางครั้งก็ต้องคอยตามไปเช็ดล้างให้
“เมื่อเช้า ยัยนั่นมาที่บ้านเรา บอกตรงๆ ว่าฉันกับแม่แกไม่คิดจะรับมาเป็นสะใภ้ ต่อให้เป็นผู้หญิงก็ตาม” พ่อพูดอย่างเหยียดๆ ในน้ำเสียงและสีหน้า เดย์เงยหน้ามองพ่อด้วยคิ้วที่ขมวดปม
“ใคร? ยัยไหน?”
“แกน่าจะรู้ดีแก่ใจ ไอ้เดย์ ไปจัดการให้เรียบร้อยซะ หล่อนบอกว่าท้อง แต่พวกฉันยังไม่ปักใจเชื่อหรอกนะ ท่าทางคิดจะจับแกให้ได้เลย” พ่อถอนหายใจแรง “บอกอาร์ตซะด้วย ว่าแกไปทำเรื่องแบบไหนไว้ตั้ง 3 ปี คุยกันให้รู้เรื่อง ถ้าแกจะเอาผู้หญิงคนนั้นทำเมีย ก็เลิกกับอาร์ตซะ แล้วไปแต่งงานแต่งการให้เรียบร้อย แต่ฉันไม่ให้จดทะเบียนหรอกนะ แค่จัดงานพอ”
“พ่อ...” เดย์เอ่ยเสียงอ่อน “ผมไม่แต่งงานกับขิงนะ แล้วก็ไม่เลิกกับอาร์ตด้วย”
“งั้นแกก็ไปบอกเลิกกับผู้หญิงคนนั้นให้เด็ดขาด ถ้าเขาท้องจริง ก็ขอรับผิดชอบแค่ลูกไป ไปซะ” พ่อตัดบทอย่างเด็ดขาด พลางโบกมือให้เดย์ออกไปจากห้อง ในทำนองว่าหมดเรื่องจะคุยแล้ว
เดย์กำหมัดแน่น ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องทำงานของพ่อนานสองนาน ขิงมาหาพ่อกับแม่ของเขาและบอกว่าท้อง? เดย์พยายามคิดว่าเขาเคยพลาดตอนไหนหรือเปล่า ลืมใส่ถุงยาง? ปล่อยข้างใน? แล้วทำไมขิงไม่กินยาคุม? จงใจงั้นเหรอ?
เดย์ไม่อยากสูญเสียลูกเป็นครั้งที่สอง แต่จะให้แต่งงานกับขิงเขาก็ยิ่งไม่อยาก ทั้งยังไม่อยากทิ้งอาร์ต ไม่อยากให้อาร์ตไปเป็นของคนอื่น
หลังจากนั้น เดย์ไปส่งอาร์ตที่ห้องและบอกว่ามีเรื่องด่วนที่พ่อให้ไปทำ คืนนี้ขอไปค้างที่อื่น แล้วก็ขับรถออกไป ให้อาร์ตกลับขึ้นห้องเพียงลำพัง
อาร์ตคิดว่าคงมีเรื่องร้ายแรงบางอย่าง เพราะพ่อของเดย์ดูเคร่งเครียดกว่าปกติ แถมแม่ของเดย์ก็เหมือนจะพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของอาร์ตอยู่ตลอดเวลาที่เดย์เข้าไปคุยกับพ่อในห้องทำงาน เหมือนมีเรื่องบางอย่างที่อาร์ตไม่ควรรู้ ในตอนนี้
เพราะคิดมากไปคนเดียวก็เท่านั้น อาร์ตจึงหยุดคิดถึงเดย์ และมองหาใครอีกคนที่จะช่วยให้หายเหงาในคืนนี้
เสียงไลน์ดังขึ้นระหว่างที่ตามตะวันกำลังจะออกไปสืบคดีที่พี่ชายสั่งมา ทีแรกเขาไม่อยากกดเปิดอ่าน เพราะกลัวว่าจะเสียเวลา ถ้ามันไม่ใช่เรื่องด่วน แต่พอมองนาฬิกาที่ข้อมือ เวลาเกือบๆ เที่ยงคืนแบบนี้...
Artz: เหงา
แค่คำเดียวสั้นๆ เท่านั้นราวกับสั่นคลอนหัวใจทั้งดวงของผู้กองในพริบตา คนที่ไม่ได้เจอหน้ามาเกือบเดือน แม้จะยังส่งข้อความหากันบ้าง แต่มันก็ไม่ช่วยให้หายคิดถึงได้มากเท่ากับตัวจริง เขาจึงรีบตอบไปทันที
T.Tawan: มาให้ผมกอดสิ
อาร์ตอมยิ้มเมื่อได้รับข้อความตอบกลับรวดเร็วทันใจ ปลายนิ้วจรดลงบนแป้นพิมพ์ที่หน้าจออีกครั้ง
Artz: ตะวันนั่นแหละที่ต้องมาหาเรา
“เราจะรออยู่ในห้องของตะวันนะ”
ตามตะวันไม่รู้หรอกว่าตอนที่อาร์ตพิมพ์ข้อความนั้น อาร์ตจะทำหน้าอย่างไร จะใช้น้ำเสียงแบบไหนในหัว แต่...มันเหมือนยั่วยวน เหมือนเชิญชวนกันอยู่ชัดๆ
เขาเป็นคนให้คีย์การ์ดสำรองไว้กับอาร์ต และบอกว่าถ้าเหงาเมื่อไหร่ให้มานอนที่ห้องได้ทุกเมื่อ เขาจะรีบกลับไปหา แต่อาร์ตก็ไม่เคยส่งข้อความทำนองนี้มาให้เลยสักครั้ง อย่างมากก็แค่บอกว่า จะไปที่ห้องนะ อะไรแบบนั้นมากกว่า
เพียงแค่ตัวอักษรไม่กี่ตัวบนหน้าจอ โดยไม่รู้ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าหรืออารมณ์ใดๆ ตามตะวันกลับรู้สึกรุ่มร้อนจนอยู่ไม่สุข เขาอยากจะกลับไปหาอาร์ตที่ห้องเหลือเกิน แต่ติดที่มีงานรออยู่ตรงหน้า งานนี้อาจจะมีผลต่อตำแหน่งที่เต็มเดือนต้องการมอบให้
แต่...
แต่
สุดท้ายตามตะวันก็เป็นพวกทำตามหัวใจเรียกร้องอยู่ดี
tbc
คืนนี้ไม่รู้จะได้อีกตอนมั้ยนะ ใกล้จะจบแล้วแหละ ตามพลอตก็ราวๆ นี้ อาจจะเสริมอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ขอบคุณทุกกำลังใจและคอมเม้นท์นะค้าบ ขอบคุณที่อยู่อดทนกับความอึนมึนนี้ต่อไป
-
อ่านรวดเดียวเลย
เอาจริงๆ คนที่น่าสงสารที่สุด คือ ผู้กองอะ
รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ คนแต่ง
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
คนแบบขิงนี่น่ากลัวนะ น่ากลัวตรงที่ไม่มีสามัญสำนึก ไม่รู้อะไรถูกอะไรผิด :mew5: :mew5:
-
20
ดนุสรณ์ กฤษณสุกุล xxxx067
บัตรประจำตัวนักศึกษาของเดย์ ตอนนี้มันอยู่ในมือของอาร์ต เพราะเจ้าตัวรีบร้อนจนทำตกไว้ที่ห้องของอาร์ต ตอนที่มาค้างที่ห้องเมื่อสามวันก่อน อาร์ตเพิ่งเจอมันใต้เตียง ตอนกวาดฝุ่นทำความสะอาดห้อง
“นานๆ ที มึงลองแวะไปหามันมั่งสิ อ้างว่าเอาบัตรไปคืนไง” เสียงอิฐคะยั้นคะยออยู่เป็นนาน อยากจะให้อาร์ตออกตัวไปหาเดย์ที่วิทยาเขตต่างจังหวัดเสียเหลือเกิน
“คืนวันศุกร์นี้มีงานเฟรชชี่ไนท์ด้วยนะมึง ก็บอกมันว่าขอไปเที่ยวงานแล้วค้างที่หอด้วยเลย” โต้สมทบอีกแรง แต่อาร์ตก็ยังเกรงใจเดย์อยู่ดี ชั่งใจอยู่นานกว่าอาร์ตจะส่งข้อความไปบอกเดย์ และเดย์ก็ไม่มีปฏิเสธอยู่แล้ว
เป็นครั้งแรกที่อาร์ตไปหาเดย์ ตั้งแต่คบกันมาได้เกือบครึ่งปี ความสัมพันธ์รุดหน้าไปเรื่อยๆ รู้จักกันมากขึ้น เรื่องอาหารการกิน ส่วนใหญ่ชอบอะไรคล้ายกัน กินได้เหมือนๆ กัน เพราะอาร์ตไม่ค่อยเรื่องมาก เดย์ก็ยิ่งอยากเอาใจ ทุกอย่างทำให้ด้วยใจและความรัก
“เราคบกันมาครึ่งปีได้แล้วเนอะ” ตอนที่ยืนดูคอนเสิร์ตอยู่ตรงมุมหนึ่งเยื้องจากเวที เดย์ก็เอ่ยขึ้นแบบนั้น พร้อมกับมือที่ค่อยๆ เลื่อนมาจับมือของอาร์ตไว้อย่างเก้ๆ กังๆ แก้มอมชมพูของเดย์ดูน่ารักน่าหยิก อาร์ตเองก็เขินไม่แพ้กัน พอได้จับมือมันก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมา
“อือ” อาร์ตตอบพลางก้มหน้าหลบสายตาของเดย์ ตอนนั้นเดย์ยังตัวเล็กนิดเดียว ต้องเขย่งเท้าเพื่อจะหอมแก้มอาร์ต ทุกอย่างดูขัดๆ เขินๆ ไปหมด แม้กระทั่งจูบแรกก็ทำแบบกล้าๆ กลัวๆ
อาร์ตยังจำรสสัมผัสในครั้งนั้นได้จนทุกวันนี้ แม้มันจะเจือจางไปบ้างก็ตาม
******
เดย์กลับไปหาขิงที่ห้องที่เขาเป็นคนซื้อไว้ พอเปิดประตูเข้าไป ก็เจอเจ้าหล่อนนั่งรออยู่ที่โซฟา เขาขมวดคิ้ว สีหน้าโกรธจัด ตรงเข้าไปกระชากแขนเล็กๆ นั่นขึ้นมาจนร่างของเธอลอยหวือ
“ขิงเจ็บนะพี่เดย์ เป็นบ้าอะไรเนี่ย!?”
“ขิงนั่นแหละเป็นบ้าอะไร! ไปที่บ้านพี่ทำไม พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ายุ่งกับครอบครัวของพี่!” เดย์ตวาดลั่น “แล้วบอกพ่อแม่พี่ว่าท้องเหรอ ไปโรงพยาบาลกันเดี๋ยวนี้เลย!”
พอเขาจะกระชากลากถูพาเธอออกจากห้อง เจ้าหล่อนก็ร้องกรี้ดๆ โวยวายให้ปล่อย ดิ้นไปมา ทั้งตบทั้งข่วนหน้าเขา
“ไม่ได้ท้องใช่มั้ย! ทำไมต้องโกหก ขิงจะเอาอะไรพี่หาให้ทุกอย่าง มาอยู่ด้วยตั้ง 3 ปีแล้ว ยังไม่พอใจอะไรอีก” เดย์เอียงหน้าหลบฝ่ามือและเล็บของขิงพัลวัน
“ไม่พอใจสิ! เพราะพี่ยังกลับไปหาพี่อาร์ตอยู่ไง! ขิงทนไม่ไหวแล้ว! พี่ต้องเลือกได้แล้วว่าจะเอาใครกันแน่!? พี่เคยบอกว่าอยากมีลูกไม่ใช่รึไง ขิงจะอุ้มท้องให้ แต่พี่ต้องเลิกกับพี่อาร์ต! พี่จะทิ้งขิงไว้แบบนี้ไม่ได้!!!”
“แล้วจะให้กูทำยังไงวะ! ไอ้คนที่มาให้กูเอาถึงที่ก็มึงไม่ใช่รึไง!” หน้าของเดย์แดงก่ำ หมดอารมณ์จะพูดดีๆ ด้วยแล้ว “บอกแล้วว่าแค่เล่นๆ กูชอบมึงก็จริงนะ แต่กูรักอาร์ต!”
“ไอ้ที่พี่ทำอยู่เนี่ย เขาไม่เรียกว่ารักหรอก! พี่แค่คิดว่าพี่อาร์ตเป็นสิ่งของของตัวเอง ไม่ต่างจากที่คิดว่าขิงเป็นเครื่องระบายความใคร่! พี่ไม่ได้รักใครหรอก!” ขิงเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เจ้าหล่อนระเบิดอารมณ์ แผดเสียงดังลั่น และยิ่งทำให้เดย์เลือดขึ้นหน้า เขาผลักเธอลงบนพื้นแล้วตามไปบีบคอไว้
“กูจะทำยังไงกับใครก็เรื่องของกู! แต่มึงต้องเลิกเรียกร้อง เลิกยุ่งกับพ่อแม่กู และอย่ามาแตะต้องอาร์ต!” เดย์ขู่ลอดไรฟัน แล้วสะบัดมือออกจากคอเล็กๆ ที่ขึ้นรอยฝ่ามือแดงช้ำของเธอ ขิงไออย่างหนัก น้ำตาคลอเบ้า ขนาดเข้าทางพ่อแม่ของเดย์แล้ว ก็ยังไม่ได้ดั่งใจหวัง เห็นทีคงต้องจัดการกับคนที่เหลืออยู่
เธอไม่ได้รักเดย์มากไปกว่าตัวเอง มันเป็นแค่ความรู้สึกอยากเอาชนะก็เท่านั้น
“ได้...ถ้าพี่จะเอาแบบนี้” หญิงสาวกัดฟันจนมันดังกรอดๆ จ้องมองเดย์ที่ยืนหอบหายใจเพราะความโกรธอยู่ตรงหน้า
******
[ไอ้เหี้ยตามมมมม!!!]
ตามตะวันเกือบยกหูออกแทบไม่ทัน เสียงของพี่ชายช่างดังสะเทือนขี้หูดีเหลือเกิน “ใจเย็นดิวะ”
[จะให้กูเย็นเหี้ยอะไรอีก! มึงโดดงาน!] ถ้าตามตะวันได้เห็นสีหน้าของเต็มเดือนตอนนี้ คงขนลุกซู่ไปทั้งตัว แต่ถึงไม่เห็น ก็ขนลุกขนพองอยู่ดี
“กูให้ไอ้หนุ่มไปแทนแล้วไง มันว่าง” ตามตะวันยกมือป้องปากน้อยๆ ไม่ให้เสียงดังมาก เพราะตอนนี้คนน่ารักของเขากำลังนอนหลับสบายอยู่ข้างๆ
[แล้วมึงจะให้มันเป็นสารวัตรแทนด้วยเลยมั้ยล่ะ ไอ้น้องเหี้ย!]
“ก็ถ้ามันอยากเป็น ก็เอาเลย” เขาตีมึนใส่จนได้ยินเสียงคำรามของพี่ชายอีกระลอก ครั้งนี้ยกหูออกทัน ถอนหายใจอย่างโล่งอกเลยทีเดียว
[กูไม่รู้ด้วยแล้ว มึงอยากทำเหี้ยไรก็ทำ! แต่อย่าทิ้งลูกมึงก็พอ] นั่นคือคำพูดที่เต็มเดือนมักจะย้ำกับเขาอยู่เสมอ ไม่ว่าจะดีเลวอย่างไร ก็ห้ามทิ้งลูกสาวตัวน้อยๆ เด็ดขาด
“เออ” ตามตะวันตอบสั้นๆ ก่อนจะวางสาย พอหันไปมองอีกที คนข้างๆ ที่คิดว่าหลับแล้ว ก็ลืมตามองอยู่
“เราทำให้ตะวันเสียงานรึเปล่า?” รู้ทั้งรู้ว่าผู้กองงานล้นมือแค่ไหน ต้องสืบคดีและตามจับพวกค้ายาบ้าง ฆาตกรบ้าง บางทีแทบไม่ได้หลับได้นอนก็มี แต่อาร์ตก็ยังเอาแต่ใจ เรียกให้กลับมาหา
“ขอโทษนะ ผมทำอาร์ตตื่นรึเปล่า?” ตามตะวันก้มลงหอมเส้นผมนุ่มๆ ของร่างบาง มือก็ลูบไปมาแผ่วเบา อาร์ตขยับตัวเล็กน้อย เงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาแวววาวเหมือนกระรอกน้อย
“อื้อ” อาร์ตส่ายหน้าตอบ จั๊กจี้นิดหน่อยตอนที่ปลายจมูกคมๆ นั้นเลื่อนลงมาที่ขมับและข้างแก้ม “ฮะฮะ จั๊กจี้”
“หัวเราะแล้ว” ตามตะวันอมยิ้ม พยุงอาร์ตขึ้นมานั่งพิงอกและกอดไว้ “ผมไม่ชอบเวลาคุณทำหน้าเศร้าๆ เลยรู้มั้ย”
“อยู่กับตะวัน เรายิ้มจนหุบไม่ลงทุกที” อาร์ตว่าขำๆ พลางลูบมือของชายหนุ่มที่วางอยู่บนท้อง
“งั้นมาอยู่กับผมตลอดไปเลยได้มั้ยล่ะ” เขาถามชิดริมหูแล้วหอมแก้มนุ่มๆ ฟอดใหญ่ สำหรับตามตะวัน เขายอมเป็นได้ทุกอย่างเพื่ออาร์ต จะอยู่ในฐานะไหนก็ได้ ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตก็พอ
เขาเคยผิดพลาดในชีวิตแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้ เขามั่นใจว่าจะไม่พลาดอีก เพียงแค่อาร์ตตกลง
“ผมเคยคิดนะ ว่าการมีครอบครัว มีภรรยาและลูกน่ารักๆ จะเป็นที่สุดของชีวิตผู้ชายอย่างผมแล้ว...” จู่ๆ ตามตะวันก็เปิดปากเล่าออกมา อาร์ตนิ่งฟัง เอนตัวพิงอกหนาและยังคงลูบแขนและมือของชายหนุ่มเล่น
“แต่แล้ว ผมก็รู้ว่าเรื่องพวกนั้นมันไม่จำเป็นสำหรับผมเลย ผมแค่ฝังหัวว่าจะต้องมีลูกเมีย เพื่อให้ชีวิตสมบูรณ์ ไม่เหมือนที่ตัวเองเคยพบเจอตอนเด็กๆ แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่...เพราะบางครั้ง เราก็ไม่ได้ต้องการความสมบูรณ์แบบเสมอไป เราแค่ต้องการใครสักคน คนที่เราจะยอมอุทิศทั้งชีวิตให้ได้อย่างไม่เสียดาย และคนคนนั้นก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเราด้วยใจจริง”
“ตะวันหมายความว่า แค่อยากอยู่กับเรา และมีเราอยู่ข้างๆ แค่นั้นเหรอ?” อาร์ตแหงนคอมองคนที่พิงอยู่ และตามตะวันก็พยักหน้ารับ
“เราอาจจะยังรู้จักกันไม่ดีพอ แต่ผมก็รักคุณไปแล้ว ผมหลงใหลในรูปภาพของคุณ ทั้งสีสันและอารมณ์ที่คุณสื่อออกมา จากนั้นก็หลงใหลในตัวคุณที่เป็นคนวาดพวกมัน ยิ่งอยู่ด้วยกัน ผมก็ยิ่งรักทุกอย่างที่เป็นคุณ ไม่ว่าคุณจะขี้โมโห เอาแต่ใจ หรืองอแงงี่เง่าแค่ไหน ผมก็รับได้หมด ผมอยากให้คุณปลดปล่อยตัวตนของคุณกับผมคนเดียวเท่านั้น”
“แน่ใจเหรอว่ารับได้? เวลาที่เราคลุ้มคลั่ง มันน่ากลัวมากๆ เลยนะ” เพราะอาร์ตพยายามเก็บกดอารมณ์พวกนั้นไว้ ยามที่มันระเบิดออกจึงค่อนข้างรุนแรง เหมือนตอนที่เคยทะเลาะกับเดย์เมื่อนานมาแล้ว และอาร์ตตั้งใจว่าจะไม่เป็นแบบนั้นอีก
“ต่อให้คุณอาละวาดจะฆ่าผม ผมก็ทนได้ ผมมั่นใจว่าจะทำให้คุณสงบลงได้ด้วยวิธีของผม” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ อาร์ตที่หันไปมองพอดีเลยตีแขนเข้าให้
“วิธีอะไร อย่ามาแสยะยิ้มหื่นๆ นะ”
“หื่นอะไรล่ะ? หน้าผมก็แบบนี้อยู่แล้วมั้ย” ตามตะวันแสร้งตีหน้าซื่อ เอียงคอมองอาร์ตที่พลิกตัวมานั่งหันหน้าชนกัน “ถ้าผมหื่นจริง จับคุณกดไปนานแล้ว”
“กล้าเหรอ?” อาร์ตยกยิ้มมุมปาก ยกแขนคล้องบ่าร่างสูงพลางจ้องหน้าผู้กองด้วยดวงตาพราวระยับ ตามตะวันก็ไม่น้อยหน้า จ้องกลับไปแบบเดียวกัน
“อยากให้ผมลองสักทีมั้ยล่ะ?” ไม่พูดเปล่า มือซุกซนยังลูบไล้เอวบาง ลามลงไปถึงแก้มก้น อาร์ตรีบตะปบมือนั้น และดึงออกมากุมไว้
“พอแล้ว เราง่วงนอน”
“โอเคครับผม” ตามตะวันยิ้มทั้งตา ก่อนจะโอบกอดร่างบางให้นอนหลับพักผ่อนในอ้อมอก
รุ่งเช้า ตามตะวันเตรียมตัวไปทำงานและเตรียมหูไปฟังพี่ชายสวดตามเคย เขาอิดออดอยู่นานกว่าจะยอมปล่อยมือจากอาร์ตและไปขึ้นรถ ทำเอาอาร์ตรู้สึกเหมือนมีลูกเล็กๆ ที่งอแงไม่อยากไปโรงเรียนตอนเปิดเทอมขึ้นมาตะหงิดๆ
ในจังหวะที่หันหลังเดินกลับเข้าไปในตึก หลังจากส่งตามตะวันเรียบร้อยแล้ว เสียงข้อความในมือถือก็ดังขึ้น อาร์ตหยุดยืนอยู่หน้าลิฟท์และกดดูข้อความที่ส่งมาจากบุคคลนิรนาม ไม่มีเนื้อหาใดๆ ในกล่องอินบ๊อกซ์นอกจากคลิปที่ต้องดาวน์โหลดออกมาดู และอาร์ตก็กดโหลดพลางเดินกลับไปที่ห้องของตามตะวัน
ไฟล์คลิปที่โหลดมานั้นเป็นภาพของชายหญิงคู่หนึ่ง...ที่กำลังร่วมรักกันอยู่บนเตียง ในห้องที่ค่อนข้างมืดสลัว
อาร์ตกดหรี่เสียงแทบไม่ทัน ตาก็ยังจ้องมองเพื่อให้แน่ใจว่าคนในภาพนั้นเป็นใคร ผู้หญิงในคลิปถูกปิดตาและมีโซ่ล่ามทั้งแขนและขา ในปากถูกปิดไว้ด้วยลูกบอลกลมๆ ส่วนผู้ชายที่นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ถือแส้ไว้ในมือ
“วิปริตชัดๆ” อาร์ตย่นคิ้ว แทบจะปามือถือทิ้ง และพอจะกดปิดคลิปอุบาทว์นั้นลง ใบหน้าของผู้ชายในคลิปที่แสนจะคุ้นเคย ก็ทำให้ต้องนิ่งอึ้งไปนาน รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเสียงไลน์ดังขึ้นแทรก คลิปหยุดเล่นและอาร์ตก็กดเปิดไลน์อ่าน เพราะคิดว่าเป็นตามตะวันไลน์มา แต่มันไม่ใช่...
ข้อความในไลน์คาดว่าเป็นคนเดียวกับที่ส่งคลิปนี้มาให้อย่างไม่ต้องสงสัย
“มีเรื่องจะคุยด้วย เจอกันที่ xxx ตอนบ่ายโมงตรง”
***
มาถึงตรงนี้ได้อย่างไร...นังเดย์...
อาร์ตก็ร้ายนะ แต่ร้ายเงียบนิดๆ แอบยั่วผู้กองแหม่
เรื่องนี้ไม่มีคนดีย์หรอก ตะวันก็ใช่ย่อย
-
ตอนแรกก็จะเทเดย์อยู่ แต่ก็เห็นใจเดย์ คือ มันขัดแย้งมากกกกกรักอาร์ตมากแต่รสนิยมไม่ได้กัน แต่ก็เลวตรงไม่ใส่ใจมาหลายปี ส่วนอาร์ตก็ทน คือ สรุปรักกันล่ะแต่รสนิยมไม่ได้กัน โอ๊ยยยยยยย เกลียดเดย์แต่ก็เห็นใจ นี่อินมากกกกกกกก
-
อูยยยย อิพี่เดย์มาสายsmซะด้วย
เป็นนิยายที่อัพได้รัวๆๆๆๆๆมาก คืออ่านสะใจ มาก 555
-
อ่านรวดเดียว สนุก อ่านเพลินเลยค่ะ
เอาจริงๆก็ผิดกันหมด ถึงจะแอบสงสารนังเดย์ที่ดันมีรสนิยมทางเพศต่างกับอาร์ต แต่เรื่องอื่นนางก็ทำตัวเองล้วนๆ แถมยังเห็นแก่ตัวไม่ปล่อยอาร์ตไปอีก
ส่วนอาร์ตก็ผิด ยังไม่เลิกกับเดย์ไม่มีความคิดจะเลิกด้วยซ้ำก็ยังให้ความหวังตาม ปล่อยตัวปล่อยใจให้ตาม แต่ชอบเวลาอาร์ตอยู่กับตามมากๆ อาร์ตขี้อ้อนแต่ก็มีความควีน ขี้ยั่วเบาๆด้วย แต่อาร์ตก็ใจร้ายอ่ะพูดถึงเดย์กับตามได้หน้าตาเฉยเลย ตอนที่เดย์บอกว่าถ้าวันครบรอบ12ปี เดย์กลับมาก็จะไม่เลิก คือแบบ แล้วตามล่ะๆ
อดคิดไม่ได้ว่าสองคนนี้ไม่ได้รักกันแล้ว แค่คบกันมานานเลยผูกพันธ์ หวง เสียดาย
ตามนี่เราอ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือนแฟนเด็กม.ปลายขี้อ้อนเลยค่ะ วอแวเก่ง แอบร้ายนิดๆ หน้าทนด้วย(ฮา) แถมยังคลั่งรักเขามีแฟนแล้วไม่เป็นไรเป็นชู้ก็ได้ แถมทิ้งงานทิ้งการหมด โอ่ยย ตามเอ้ยยยย
-
อ่านแล้วหัวร้อนมากค่ะ อยากให้จบ Bad end แต่คงเป็นได้แค่ฝัน :katai5:
-
โอ๊ยยยย สารภาพว่าอ่านรวดเดียวจบแล้วหัวอุ่นเลยค่ะ เดย์คือแบบเกินไปมากๆจริงๆ :katai1: :katai1: ตามตะวันนี่คือลุ้นทุกอีพีให้ได้เป้นเพระเอกแต่แบบ....หน่วงขนาดนี้แล้ว มาค่ะ เอามาใผ้สุดไปเลย T_T เวลาอ่านไลน์ของตามแล้วรุ้สึกเหมือนอิโมจิร้องไห้เลย T.T :hao5: สุดท้ายนี้ อินเกินไปจริงๆค่ะ ขอไปทำตัวทำหัวให้สงบก่อน อร๊กกกกก :z3:
-
อ้ยเหี้ยมาก (ขอใช้คำหยาบนะคะ เพราะไม่รู้จะใ้คำ/หนแล้ว) มันคือความเหี้ยที่ไม่เคยคิกว่าจะมีคนกล้าเอาตัวละครวายแบบนี้มาเขียนจริงๆ แบบต้องยอมคุณนักเขียนเลยนะคะ ขอกราบแต่สุดจริง รำคาญทุกตัวละครยกเว้นพี่เต็มคนเดียว ทุกตัวดูงี่เง่ากันไปหมด
-
สนุกมากค้ะอ่านรวดเดียวเลยให้เดย์มันลงเอยกะขิงอ่ะดีแล้วเหมาะกันดีเชียร์ให้อาร์ตได้กะตะวัน
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากเลยค่ะ เราสายดราม่าอยู่แล้ว แต่หาที่ดีๆไม่ค่อยได้เลย มาเจอเรื่องนี้คือแบบ ฮืออออออ นิยายในฝันชัดๆ หวังว่าจะจบแบบที่หวังไว้นะ 55555555 เบื่อพระเอก(?)เต็มทน
-
ในฝูงหมา ล่าเนื้อ ไล่เหยื่อฟัด
มันจะกัด แทะกิน สิ้นเนื้อขน
แม้ว่าเหยื่อ จะดิ้น กินเนื้อตน
ไม่อาจทน จนใจขาด พินาศพัง
เป็นมนุษย์ ต่างจาก เดรัจฉาน
เพราะเจือจาน เมตตา ผ่านหนหลัง
คนกินคน ใจสัตว์ ซัดกำลัง
ก็เหมือนสัตว์ ไม่หยุดยั้ง ไม่รั้งรอ
เป็นคนแต่ใจสัตว์..ก็ต้องค้นหาคนประเภทเดียวกันให้เจอ
อยู่ด้วยกัน สัตว์ใส่กัน มันถึงจะโอเค
ซึ่งอิเดย์กับขิงน่ะเหมาะสมที่จะอยู่ด้วยกันน่ะดีแล้ว
หุหุ ฟัดกันมันส์ไปเลย ไปต่างกับหมานอกฤดูผสมพันธุ์
กร๊ากกกกกกกกก
อาร์ตอ่อยเก่งเกินไปแล้ว ตามตะวันก็นะ..หลงซะหัวปักหัวปำ ทิ้งงานการ..ไม่ดี ไม่น่ารักเลย
ขอยกนิ้วให้คุณพ่อคุณแม่ของเดย์ ทันสมัยมาก ไม่มีการเหยียดเพศสภาพซักกะนิด
ยินดีเต็มใจยกให้อาร์ตเป็นสะใภ้แถมออกโรงปกป้องสะใภ้ให้อีกต่างหาก
ขิงเธอน่ะ..เข้าใจอะไรผิดเกินไปมากกกกกกกกกกกก ฮ่าฮ่า
ถ้าเรื่องนี้แต่งจบ..ยังมีเรื่องอื่นที่จะแต่งอีกไหม
เราจะได้ตามไปอ่าน..ทุกเรื่องเลย อิอิ
ชอบมาก ถูกใจมาก รักเลยล่ะ
ก็บอกแล้ว..เราอ่ะ สาวกดราม่า ตัวเอ้ไม่แพ้ใคร
จัดมา แต่งเรื่องใหม่มาให้อ่านอีก อย่าให้ต้องเสียน้ำใจกันนะจ๊ะ
ฮ่าฮ่า
:L2:
ป้อล่อ..เข้ามาบวก 1 ให้คนข้างบน
ถูกใจที่บอกว่าชื่นชอบอ่านดราม่าเหมือนกันกับเรา
อิอิ ดีใจที่มีคนที่มีรสนิยมเดียวกันอ่ะ
drama lovers
:-[
-
อ่านจบหน้า 1 แลเวขอเม้นสักหน่อย
ถ้าอิเดย์ยังมีหน้าได้เป็นพระเอกก็เกินทนแล้ว 555555
อาร์ตอย่าไปทนต่อเลยนะ ถึงยังรักอยู่แต่ไม่มีความสุขและทรมานก็อย่าทนเลย
สู้ไปเริ่มต้นใหม่กับคนที่ทั้งรู้สึกดีและมอบคงามสุขให้ดีกว่า
คิดว่าจะดราม่าอ่านแล้วปวดใจไปแต่ก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองแกร่งขนาดนี้ 5555
อินตามนะคะแต่รู้ว่านายเอกไม่โง่และคิดเป็นก็สบายใจ ชีวิตนางจะได้มีความสุขสักที
ถึงตามตะวันจะเข้ามาในฐานะชู้ก็ตาม แต่หวังว่าตามจะได้เป็นคนรักอย่างภาคภูมิ อิอิ
-
ใจนึงก็สงสารเดย์นะ นางก็ต้องการเมียก็ไม่ให้ แต่นางมาสายซาดิสม์เหรอ อยากอ่านต่อแล้ว
-
กรี้ดดดดด แซ่บๆๆๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่า T.T
อาร์ตจะได้เคลียร์กับขิงแล้ว ตบสักทีดีมั้ยจะได้จบๆ 555555
รีบๆ เคลียร์แล้วไปอยู่กับผู้กองได้แล้ววววว
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านตั้งแต่บทแรกถึงบทนี้จนแสบตเหลียวมองนาฬกาตีสามจะเช้าแหละ ยังฝืนอ่านเจ็บแสบตาหมดแหละ
แต่มันวางไม่ลงจริง ๆ จะติดตามต่อไป รอดูโศกนาฎกรรมรักสามสี่เส้าจ้า :beat:
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจ ขอบคุณคนอ่านทั้งหมดด้วยน้า ยังไม่จบ แต่อยากขอบคุณ อิๆ
เราอยากจะเขียนเรื่องดราม่าที่มันไม่สุดอ่ะ คือหน่วงๆ เรื่อยๆ ไม่ได้ปรี๊ดออกมาทีเดียวไปเลย
ตัวเอกหลักๆ ก็มี 3 หน่อที่จะไม่ได้ดีมากและมีความร้าย เลวในแต่ละตัว
เป็นสีเทาขุ่นๆ หม่นๆ เหมือนที่อาร์ตบอกนั่นแหละ
21
อาร์ตลังเลอยู่นานว่าจะออกไปตามนัดดีมั้ย ตอนนี้เที่ยงสิบห้าแล้ว ถ้าขับรถไปก็ทันถมเถ ร้านที่อีกฝ่ายนัดไม่ได้ไกลจากคอนโดของอาร์ตเท่าไหร่เลย แสดงว่าฝ่ายนั้นจะต้องรู้จักอาร์ตเป็นอย่างดีและรู้ด้วยว่าพักที่ไหน
ทั้งที่อาร์ตไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายเลย
อาร์ตเหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้องเป็นระยะ เวลาไหลผ่านไปทุกวินาที กดดันและบีบคั้นให้ต้องเลือกว่าจะเผชิญหน้าหรือถอยกลับไปและจมอยู่ที่เดิม
พรุ่งนี้ คือวันครบรอบ 12 ปี
อาร์ตไม่อยากให้มันพังลง ไม่อยากเลยจริงๆ แต่มัน...มาไกลเกินกว่าจะหยุดหรือถอยหลังกลับแล้ว
เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะตัดสินใจขับรถออกไปยังสถานที่นัดหมายจากบุคคลนิรนาม
ร้านกาแฟเล็กๆ ตกแต่งด้วยผ้าม่านหลากสีสันราวกับสีของลูกกวาด ภายในร้านสว่างไสว ได้กลิ่นหอมของขนมหวานและกาแฟคละคลุ้ง แค่ก้าวแรกที่สัมผัสก็รู้สึกสดชื่นแล้ว
แต่อาร์ตกลับทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์
เขามาถึงก่อนเวลานัดเสียอีก อาจจะเพราะตื่นเต้นจนสั่นกลัว
กลัว...ความเป็นจริง
“ขอโทษที่ให้รอนะคะ”
อาร์ตสะดุ้งเล็กน้อย เงยหน้ามองหญิงสาวในชุดวันพีซสีขาวบริสุทธิ์ที่โค้งให้น้อยๆ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกัน อาร์ตไม่รู้จะเอามือไม้ไว้ที่ไหน เขาไม่กล้าสบตาหล่อนตรงๆ ด้วยซ้ำ เห็นเพียงแค่ท่อนแขนเรียวบางที่มีรอยช้ำเล็กน้อยกับชุดสีขาวราวกับตุ๊กตาแก้วของเธอ ริมฝีปากที่แต้มลิปสติกสีชมพูเข้มขยับไปมา
“สั่งอะไรมารึยังคะ พี่อาร์ต”
“คุณรู้ชื่อผม?” อาร์ตเงยหน้าเป็นครั้งแรกตั้งแต่หล่อนเข้ามาทัก และพบว่าใบหน้าของเธอจัดว่าน่ารัก ถ้าไม่ได้เห็นคลิปบ้าๆ นั่นก่อน เขาคงคิดว่าเธอเป็นเด็กสาวบริสุทธิ์ไร้เดียงสาธรรมดาๆ เท่านั้น
“ได้ยินเรื่องพี่มาจากพี่เข็มน่ะค่ะ” เธอแย้มยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ดูขัดๆ แปลกๆ มันเหมือนกับบิดริมฝีปากเสียมากกว่า
“เข็ม?” อาร์ตมุ่นคิ้วและพยายามนึก จนในที่สุดก็นึกออกจนได้ แต่พอจะอ้าปากพูด หล่อนก็ขัดขึ้นก่อน
“ขิงมีเรื่องจะเล่าให้พี่ฟังเยอะแยะเลยค่ะ สั่งอะไรมานั่งทานเพลินๆ ก่อนนะคะ พี่อาร์ต” เธอยังคงยิ้ม ทว่า แผ่ความกดดันออกมาทางสายตาจนอาร์ตหัวใจเต้นรัว แต่เขาก็พยักหน้ารับและเรียกพนักงานมาสั่งของหวานและเครื่องดื่มให้เธอ
เวลาผ่านไปนานเหมือนชั่วชีวิต ตั้งแต่ที่ขิงเริ่มเล่าจุดเริ่มต้นของเธอกับเดย์ อาร์ตนั่งนิ่ง ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะบางครั้งมันก็เบลอๆ เหมือนจะไม่เข้าหัวเอาเสียเลย
“พี่ให้ในสิ่งที่พี่เดย์ต้องการไม่ได้เลยสักอย่าง เพราะงั้น ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”
คำพูดสุดท้ายของเธอคล้ายยังดังก้องสะท้อนไปมาในหัว แม้ว่าเธอจะออกไปจากร้านแล้ว แต่อาร์ตยังนั่งอยู่ที่เดิม สมองพยายามประมวลผลในสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมา
อาร์ตรู้แค่ช่วงหลังๆ เดย์เปลี่ยนไป และบางครั้งที่กลับมามีกลิ่นน้ำหอมหวานๆ ติดมาด้วย เลยพอระแคะระคายว่าเดย์มีใครคนอื่น แต่ไม่คิดว่า...มันจะเกินกว่าที่คิดไว้มากนัก
อาร์ตขมวดคิ้ว มือกำช้อนสีเงินเล็กๆ ไว้แน่น บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าโกรธ เจ็บใจ หรือเสียใจแค่ไหน
Artz: อยากเจอ มาก
อาร์ตส่งข้อความไปหาคนที่พึ่งพิงได้เสมอในยามทุกข์ใจ ก่อนจะนั่งกุมมือไว้ตรงหน้าด้วยความเครียดที่สุมอก
******
ตามตะวันอ่านข้อความของอาร์ตแล้ว และคิดว่าคงมีเรื่องอะไรให้อาร์ตไม่สบายใจอีกแน่ๆ ถึงได้ส่งข้อความทำนองนี้มาหา แต่งานของเขายังไม่เสร็จดี จะปลีกตัวไปตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะเมื่อคืนก็โดดมาทีนึงแล้ว ขืนหนีไปอีก มีหวังโดนทั้งพี่ทั้งเพื่อนร่วมงานด่าเปิง ก็เลยได้แค่ตอบว่า “จะรีบกลับไปให้เร็วที่สุด”
“ด่วนๆๆๆ เร่งมือเข้าสิเว้ย กูรีบนะเนี่ยเห็นมั้ย” ดูผู้กองตามตะวันจะหงุดหงิดน่าดู เร่งลูกน้องทำงานกันมือเป็นระวิง
“โห สั่งเอาๆ นะผู้กอง ทีตอนโดนรองฯเต็มเดือนสั่งล่ะทำบ่น” หมวดชาญเจ้าเก่า ชอบแซะรุ่นพี่เป็นที่สุด เลยโดนเขกหัวไปที ร้องโอดโอยยกใหญ่
“ปากแซะกู มือก็พิมพ์ไปด้วยไอ้สัส เร็วๆ” ตามตะวันกดสายตามองลูกน้องตัวดี
“หูย หยาบ โอ๊ยๆ ทำแล้วๆ พี่ตาม” แล้วในที่สุดก็สงบหูลงได้เสียที
กว่าตามตะวันจะกลับมาถึงห้องก็ปาเข้าไปตี 1 กว่าแล้ว วันนี้งานยุ่งมากจริงๆ ขนาดให้พวกน้องๆ ช่วยก็แล้ว เหมือนโดนลงโทษจากท่านรองฯ ชัดๆ เขาอดคิดแบบนั้นไม่ได้ ตอนที่ขับรถกลับก็พยายามโทรหาอาร์ตตลอด แต่ไม่ติด ยิ่งทำให้เขาร้อนใจ เหยียบคันเร่งแทบมิดเพื่อกลับมาให้เร็วที่สุด แล้วรีบวิ่งไปกดลิฟท์ เดินพรวดๆ ไปจนถึงหน้าประตูห้อง ที่คาดว่าอาร์ตน่าจะรออยู่แล้ว
“อาร์ต...อยู่รึเปล่า?” พอก้าวขาเข้าไปในห้อง ทุกอย่างกลับมืดสนิท ตามตะวันใจหายวาบ ร้องเรียกแล้วไม่มีสัญญาณตอบรับ เลยลองส่งไลน์และโทรหาอาร์ตอีกรอบ แต่ก็เหมือนเดิม ไม่มีปฏิกิริยากลับมาเลยสักอย่าง
เขาสาวเท้าอย่างเร่งรีบไปที่ห้องนอน หมุนลูกบิดเข้าไปและเปิดไฟจนสว่างไปทั้งห้อง สายตาหยุดลงที่ร่างบางซึ่งนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ตามตะวันถึงกับถอนหายใจเสียงดังอย่างโล่งอก
“อาร์ต...คุณทำผมเกือบหัวใจวาย ผมเป็นห่วงคุณมากรู้มั้ย?” เขาตรงเข้าไปแตะแขนอาร์ต “เป็นอะไรไปครับ?”
อาร์ตยังนิ่งเงียบ แต่ไหล่บางกำลังสั่นเทา ตามตะวันชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงบนเตียงและคว้าร่างที่สั่นเทานั้นมากอดไว้ โดยไม่พูดอะไรอีก รอจนอาร์ตพร้อมที่จะบอก เพราะเขาพร้อมรับฟังเสมอ
นานหลายนาทีกว่าอาร์ตจะเริ่มตั้งสติได้ พอมีตามตะวันอยู่ด้วยแล้ว สมองที่ฟุ้งซ่านกับอารมณ์ปั่นป่วนก็ค่อยสงบลง อาร์ตเงยหน้ามองร่างสูงใหญ่ที่นั่งกอดตนอยู่เงียบๆ รับรู้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านสู่ร่างกาย กลิ่นเหงื่อของตามตะวันที่ทำงานมาทั้งวัน ทำให้รู้สึกสงบอย่างประหลาด
“พรุ่งนี้...เราจะบอกเลิกเดย์” คำแรกที่ออกจากปากของอาร์ต ทำให้ตามตะวันนิ่งงัน ก่อนจะถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ
“เอาจริงเหรอ?”
อาร์ตไม่ตอบ แค่พยักหน้ารับและกอดตามตะวันไว้แน่นขึ้น แรงกอดจากแขนที่ดูผอมบางนั้นอุ่นกว่าที่คิด อาร์ตเหมือนจะตัวเล็กลงทุกครั้งที่เจอ
“กอดเราที ตะวัน” เสียงพึมพำตรงซอกคอ ทำเอาผู้กองใจกระตุก เผลอคิดไปไกล ก่อนจะวกกลับมาว่าอาร์ตคงหมายถึงให้กอดเฉยๆ เลยกระชับอ้อมกอด รัดร่างบางให้จมเข้ามาในอก แต่จู่ๆ อาร์ตก็ขยับตัวออก ยกตัวขึ้นนั่งคร่อมทับบนตักของเขา พร้อมส่งสายตาเว้าวอนมาให้จนตามตะวันต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ หัวใจเต้นรัวแรงด้วยความตื่นเต้นเหมือนกำลังดูหนังระทึกขวัญที่มีฉากอีโรติก (?)
“อาร์ต?” เขาขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายอย่าง งุนงง เมื่ออาร์ตหรี่ตาลง มองเห็นแพรขนตาที่เรียงตัวสวยราวผืนผ้าแพรกำลังไหวสั่นนิดๆ ริมฝีปากเรียวสวยที่ดูฉ่ำวาวค่อยๆ เคลื่อนเข้าหา และในที่สุดก็สัมผัสกับปากอุ่นๆ ของตามตะวัน สัมผัสบางเบา ทว่า พาให้แรงอารมณ์พัดกระพือ ตามตะวันรั้งเอวบางเข้าหาตัวแนบสนิท บดเบียดริมฝีปากอย่างไม่รีรออีกต่อไป เขาดันร่างบางลงนอนแผ่บนเตียงกว้าง สายตาสอดประสานพร้อมกับฝ่ามือ อาร์ตหลับตาลง ปล่อยให้เขาโถมตัวเข้าหา เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดจนได้ยินเสียงน้ำลายไหลรวมกัน
ตามตะวันละริมฝีปากจากมา พลางจ้องมองร่างบอบบางที่หอบถี่ๆ อยู่ใต้ร่าง มือของเขากดมือของอาร์ตไว้กับเตียงทั้งสองข้าง ท่อนล่างเบียดเสียดกันจนรู้สึกรุ่มร้อนและเหมือนจะมีปฏิกิริยาแบบเดียวกัน
“อาร์ตแน่ใจนะว่า...จะให้ผมกอด?”
“ไม่อยากเหรอ?”
“แต่คุณเคยบอกว่า...”
อาร์ตรีบจรดปลายนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากของเขา “ตะวันเคยบอกแล้วนี่...ว่าจะไม่ทำร้ายเรา”
ตามตะวันมุ่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“ตะวันจะไม่ทำให้เราเจ็บใช่มั้ย?”
“ผมไม่มั่นใจ คือ...มัน...” เขาอธิบายไม่ถูก เพราะคิดว่ายังไงอาร์ตก็น่าจะต้องเจ็บอยู่ดี
“เราหมายถึงตรงนี้” มือนุ่มๆ คว้ามือของตามตะวันไปวางทาบลงที่อกซ้ายของตัวเอง หัวใจของอาร์ตกำลังเต้นแรง และเหมือนจะยิ่งแรงขึ้นอีกเมื่อสัมผัสกับฝ่ามืออุ่นๆ ของตามตะวัน
ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม กดฝ่ามือแนบแผ่นอกบางเบาๆ พร้อมกับก้มลงกระซิบข้างใบหูแดงระเรื่อ
“งั้นถ้าคุณเจ็บ...จะตบ จะข่วนหรือกัดผมให้จมเขี้ยวเลยก็ได้ เพราะคืนนี้...ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน”
******
อาร์ตยังคงหวัง...หวังว่าเดย์จะยังจำวันนี้ได้
12 ปีที่เคยรักกัน มันช่างยาวนาน
นาน...เกินไป
รักนิรันดร์อะไรนั่น มันคงไม่มีอยู่จริง
มันเป็นแค่เรื่องเพ้อเจ้อ
รักครั้งแรก...
ที่พยายามประคับประคองมาตลอด 12 ปี
เหมือนเป็นแค่ภาพฝันวันวาน
แค่ความรักอย่างเดียว
มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ
เดย์กลับมาที่ห้องในตอนบ่ายแก่ๆ พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นอาร์ตนั่งวาดรูปอยู่หน้าระเบียง ใบหน้านั้นนิ่งสงบ ราวกับตกอยู่ในภวังค์ คล้ายกับตัดขาดจากทุกสิ่งรอบกาย
เป็นใบหน้าอันงดงามของคนรักที่อยู่ด้วยกันมายาวนานถึง 12 ปีเต็ม
แต่เมื่อเดย์ก้าวเดินเข้าไปหา ยังไม่ทันถึงไหน อาร์ตก็หยุดมือ และหันไปเผชิญหน้า ด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบและ...ไร้อารมณ์
ทำให้เดย์ต้องหยุดตามไปด้วย
ก่อนที่อาร์ตจะเอ่ยออกมาแผ่วเบา แต่พอให้ได้ยินกันแค่สองคน
“เรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วล่ะ เดย์...”
-
ในฝูงหมา ล่าเนื้อ ไล่เหยื่อฟัด
มันจะกัด แทะกิน สิ้นเนื้อขน
แม้ว่าเหยื่อ จะดิ้น กินเนื้อตน
ไม่อาจทน จนใจขาด พินาศพัง
เป็นมนุษย์ ต่างจาก เดรัจฉาน
เพราะเจือจาน เมตตา ผ่านหนหลัง
คนกินคน ใจสัตว์ ซัดกำลัง
ก็เหมือนสัตว์ ไม่หยุดยั้ง ไม่รั้งรอ
เป็นคนแต่ใจสัตว์..ก็ต้องค้นหาคนประเภทเดียวกันให้เจอ
อยู่ด้วยกัน สัตว์ใส่กัน มันถึงจะโอเค
ซึ่งอิเดย์กับขิงน่ะเหมาะสมที่จะอยู่ด้วยกันน่ะดีแล้ว
หุหุ ฟัดกันมันส์ไปเลย ไปต่างกับหมานอกฤดูผสมพันธุ์
กร๊ากกกกกกกกก
อาร์ตอ่อยเก่งเกินไปแล้ว ตามตะวันก็นะ..หลงซะหัวปักหัวปำ ทิ้งงานการ..ไม่ดี ไม่น่ารักเลย
ขอยกนิ้วให้คุณพ่อคุณแม่ของเดย์ ทันสมัยมาก ไม่มีการเหยียดเพศสภาพซักกะนิด
ยินดีเต็มใจยกให้อาร์ตเป็นสะใภ้แถมออกโรงปกป้องสะใภ้ให้อีกต่างหาก
ขิงเธอน่ะ..เข้าใจอะไรผิดเกินไปมากกกกกกกกกกกก ฮ่าฮ่า
ถ้าเรื่องนี้แต่งจบ..ยังมีเรื่องอื่นที่จะแต่งอีกไหม
เราจะได้ตามไปอ่าน..ทุกเรื่องเลย อิอิ
ชอบมาก ถูกใจมาก รักเลยล่ะ
ก็บอกแล้ว..เราอ่ะ สาวกดราม่า ตัวเอ้ไม่แพ้ใคร
จัดมา แต่งเรื่องใหม่มาให้อ่านอีก อย่าให้ต้องเสียน้ำใจกันนะจ๊ะ
ฮ่าฮ่า
:L2:
ป้อล่อ..เข้ามาบวก 1 ให้คนข้างบน
ถูกใจที่บอกว่าชื่นชอบอ่านดราม่าเหมือนกันกับเรา
อิอิ ดีใจที่มีคนที่มีรสนิยมเดียวกันอ่ะ
drama lovers
:-[
มีเรื่องที่แต่งจบแล้ว ชื่อ เพราะมันคือตราบาป อ่ะคับ แต่แนวMpreg จบแบบ BAD END นะ
แต่เรื่องนี้มันจะให้H E ไง เลยยังใสๆ อยู่
-
อาร์ตแซ่บลื้มมมม 555555
เอาแล้วจะบอกเลิกแล้ว แง นังเดย์มันจะยอมเลิกมั้ย
อยากให้อาร์ตคบกับผู้กองจะแย่แล้ว
ถ้าหวยออกมาว่านังเดย์ไม่ยอมเลิก แล้วได้สถานะชู้แทนแล้วได้ตะวันมาเป็นตัวจริงนี่พีคคคคค
แต่เดย์อย่างไม่น่าให้อภัยอ่ะ มันควรได้บทเรียนราคาแพง
ต่อให้อาร์ตจะยังรักอยู่ แต่เราว่าเดย์เป็นฝ่ายรักมากกว่าแล้วอ่ะตอนนี้
อาร์ตยังรักก็จริงแต่มันมีความอึดอัดก็อาจจะพาลให้ความรู้สึกลดลงได้
รอตอนต่อไปนะคะ >< อยากให้อัพวันละหลายตอนเลย 55555 ชอบบบบ
-
ทรมานเหลือเกิน ... คือถ้าเป็นเราเราคงไม่กล้ามั่นใจกับคนใหม่ เพราะอิคนเก่า เมื่อก่อนก็เคยรักมาก ดูแลดีมาก ไม่มีใครรู้เลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเลือกผู้กองแล้วจะไม่เจ็บ
เป็นกำลังใจให้อาร์ต นางเข้มแข็งมากจริงๆ
-
22
“ไม่ว่าเดย์จะทำผิดสักแค่ไหน เราก็จะให้อภัย เราจะอยู่ข้างๆ เดย์ จนกว่าเดย์จะบอกว่าไม่ต้องการ”
ครบรอบ 7 ปีที่อาร์ตกับเดย์คบกัน ปีที่ใครๆ ก็ชอบบอกว่า เป็นเลขอาถรรพ์ คู่รักที่เคยรักกันหวานชื่นมักจะเลิกรากันในปีที่ 7 แต่อาร์ตไม่เคยเชื่ออย่างนั้น
“วันนี้ แฟนผมทำเค้กให้ ครบรอบ 7 ปีแล้วครับ ดูสิ เค้กน่ากินมากๆ เลย แต่ผมไม่กล้ากินอ่ะ ผมเสียดาย ฮ่าๆ” เสียงเดย์กำลังอัดคลิปโพสลงเฟสบุ๊ค สมัยนั้นยังไม่มีไลฟ์สด จึงเป็นการโพสวิดีโอธรรมดา ในมือของเดย์มีขนมเค้กครีมสีขาว ประดับด้วยสตอเบอรี่ที่เดย์ชอบกินรอบๆ และตรงกลางมีแผ่นป้ายที่ทำจากช็อคโกแลตกับตัวอักษรสีทอง
Happy 7th anniversary for my Days
“และนี่! แท๊นแท้น แฟนผมครับ ยังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่เลย น่าร้ากกก ที่รักขอผมหอมแก้มที” เดย์คว้าเอวของอาร์ตไปกอดไว้ เลื่อนกล้องมือถือไปถ่ายคนที่กำลังล้างอุปกรณ์ทำอาหารในครัว อาร์ตรีบเอามือปิดหน้า แต่ได้ยินเสียงหัวเราะสดใสตอนที่เดย์พยายามจะยื่นหน้าไปหอมแก้ม
“ไม่เอา เดย์ ฮะฮะ หน้ามันอ่ะ ไม่ให้ถ่ายนะ”
“มันเมินอะไรกันคุณ ยังใสกิ๊กขนาดนี้ แฟนเดย์สวยที่สุดในสามโลกแล้วคร้าบบบบ หรือเพื่อนๆ ว่าไง เอาล่ะ พอแค่นี้ดีกว่า โพสเลยนะ ผมจะไปกินเค้กและฟัดแฟนผมแล้ว จุ๊บๆ” เดย์ยังกอดเอวอาร์ตไว้ พร้อมกับส่งจูบผ่านกล้อง กดปิดการอัดคลิปและกดโพสลงในหน้าฟีดของตัวเอง
ไม่ถึงนาทีก็มีเสียงคอมเม้นท์และเสียงกดไลค์ดังระรัว ทั้งจากเพื่อนๆ และบรรดาสาววายที่เข้ามาติดตามเดย์ เพราะชื่นชอบความรักของพวกเขาทั้งสองคน
“เราอายนะเนี่ย ถ่ายไม่บอกก่อน” อาร์ตทำหน้างอเมื่อมองดูคอมเม้นท์จากเพื่อนๆ แต่ละคนที่แซวกันสนุกปาก แก้มป่องๆ ของอาร์ตแดงก่ำไปหมด
“บอกก่อนคุณก็หนีอ่ะสิ แบบนี้แหละเป็นธรรมชาติ น่ารักดี” เดย์หัวเราะเสียงดัง กอดร่างบางและหอมแก้มนุ่มๆ อีกหลายที ก่อนจะเปลี่ยนมาจูบที่ปากเบาๆ โดยที่ดวงตาวิบวับยังคงจับจ้องใบหน้าของอาร์ต
“ผมหิวจัง ขอกินเลยได้มั้ย”
“ก็กินไปสิ” อาร์ตกะพริบตาปริบๆ “เดี๋ยวเราไปหยิบส้อม...อ๊ะ!”
อาร์ตสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆ ก็โดนเดย์รั้งเอวไว้ให้ลงไปนั่งบนตัก “อยากกินคนนี้มากกว่า”
อาร์ตหน้าร้อนผ่าว และปล่อยให้เดย์ได้ “กิน” อย่างที่ต้องการ
...........
......
“เราเลิกกันเถอะ”
ประโยคนั้นสั้นและได้ใจความ แต่เดย์กลับขมวดคิ้ว ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ “คุณ...ว่าอะไรนะ?”
“เราขอพูดแค่ครั้งเดียว และจะไม่พูดอีก สัญญาที่เคยให้ไว้ เราขอคืนทั้งหมด เราขอเป็นคนรับผิดทุกอย่างเอง” อาร์ตทิ้งพู่กันลงบนพื้น ไม่สนใจว่าสีแดงที่ติดอยู่บนปลายพู่กันจะหยดเลอะ
“อาร์ต! พูดอะไรของคุณ!? ทำไมจู่ๆ” เดย์ทำท่าจะเดินเข้าไปหา แต่อาร์ตยกมือขึ้นห้ามไว้
“ออกไปจากห้องเราด้วย ขอร้อง” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั่นสั่นเครือ แต่อาร์ตก็พยายามฝืนไว้จนสามารถพูดออกมาได้อย่างชัดเจน
สิ่งที่อดกลั้นมาตลอดมันกำลังจะล้นทะลักออกมาแล้ว
ไปเสียที ได้โปรด
แววตาของอาร์ตขุ่นมัว เหมือนจะร้องไห้แต่ก็ไม่ร้อง เหมือนจะโกรธแต่ก็ไม่ได้โวยวายออกมา มันนิ่งงัน เหมือนความสงบก่อนพายุจะก่อตัว และเดย์ก็รู้ว่าอาร์ตกำลังฝืน
“ไม่ ผมไม่ไป อาร์ต! คุยกันก่อนสิ คุณเป็นอะไร...” พลันสายตาก็เหลือบมองไปเห็นภาพที่อาร์ตกำลังวาดค้างไว้เมื่อครู่ มันเป็นภาพของ...ผู้ชายอีกคน
อาร์ตไม่ชอบวาดรูปคน ยกเว้นสมัยเรียนที่จำเป็นต้องวาดเพื่อส่งอาจารย์ แต่ตอนวาดอนาโตมี่ อาร์ตก็ขอเดย์ไปเป็นแบบ และเคยบอกว่า นอกจากเดย์แล้ว จะไม่วาดใครอีก
แต่วันนี้...อาร์ตกำลังวาดใบหน้าของผู้ชายคนอื่น
“คุณจะเอาแบบนี้ใช่มั้ย! เลิกกับผมไปหามันงั้นเหรอ! คุณคิดว่าจะมีใครที่รักและให้คุณได้เท่าผมอีก เราอยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้วอาร์ต เราเข้าใจกันทุกอย่าง คุณไม่อยากไปเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่กับคนอื่นหรอก เพราะคุณเป็นคนแบบนั้น”
“ออกไป...” อาร์ตเหมือนถูกหยุดไว้ที่คำคำนี้ แต่เดย์ก็ไม่ยอมท่าเดียว ร่างสูงโปร่งไม่สนใจคำห้ามปรามใดๆ ก้าวพรวดๆ ไปจนถึงตัวและกระชากแขนของอาร์ตมากำแน่นไว้ในมือ
เจ็บ...แต่ไม่เท่าข้างใน
อาร์ตนิ่วหน้า แต่ไม่ได้ร้องหรือโวยวายออกมา เพียงแค่มองหน้าและจ้องตาเดย์ด้วยแววตาที่ไหวระริกเล็กน้อย เล็กน้อยมากจนแทบไม่รู้สึก แต่เดย์ก็รับรู้ได้
“คุณไม่อยากเลิกกับผมหรอก ถ้าไม่มีมันหรือคนอื่นเข้ามา คุณก็จะยังอยู่กับผม และผมก็จะไม่ไปไหนเหมือนกัน” เดย์คล้ายจะยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก แรงบีบที่ข้อมือเพิ่มขึ้นอีก จนแขนของอาร์ตขึ้นรอยแดง
“ผมยอมก็ได้ ถ้าคุณอยากจะมีใครสักคนนอกจากผม แต่ผมไม่เลิกกับคุณ”
มันใช่ความรักแน่เหรอ?
บางครั้งอาร์ตก็ถามตัวเองอย่างนั้น
“เพราะคุณเป็นของผม”
อาร์ตสะบัดแขนสุดแรงจนหลุดออกมาได้ แต่เดย์ก็ยังคว้ามันกลับไป ข้อมือทั้งสองข้างของอาร์ตถูกพันธนาการไว้ด้วยมือของคนที่เคยรักมาก จนคิดว่าชีวิตนี้ก็มอบให้ได้
“ยังจำ...ที่เราเคยสัญญาเมื่อวันครบรอบปีที่ 7 ได้มั้ย”
จู่ๆ อาร์ตก็ถามขึ้น ทำให้เดย์ผ่อนแรงลงและเหมือนจะสงบใจได้บ้าง เขาทำหน้านึก
“ไม่ว่าเดย์จะทำผิดสักแค่ไหน เราก็จะให้อภัย เราจะอยู่ข้างๆ เดย์ จนกว่าเดย์จะบอกว่าไม่ต้องการ”
คล้ายกับว่าอาร์ตจะเคยพูดอย่างนั้น แต่เดย์ก็จำไม่ได้ทั้งหมด และพอนึกออก เขาก็คลี่ยิ้มอย่างดีใจ
“จำได้สิ คุณบอกว่า จะอยู่กับผมจนกว่าผมจะบอกว่าไม่ต้องการ” เดย์ปล่อยข้อมือของอาร์ตและเปลี่ยนมาโอบกอดทั้งร่างนั้นแทน รัดแน่นจนอาร์ตอึดอัด
“ผมก็บอกคุณอยู่นี่ไง ว่าผมยังต้องการคุณ เพราะงั้น คุณจะอยู่กับผมใช่มั้ย?”
“เดย์...” อาร์ตพ่นลมหายใจออกมาคล้ายกับว่าเหนื่อยหน่ายเต็มทีแล้ว เดย์ผละออกมามองหน้านิดหน่อย
“ไม่เอาน่าที่รัก อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ วันนี้ผมเลิกงานเร็ว เพื่อมาพาคุณไปเดทนะ” เดย์ยังคงยิ้ม ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆ ที่แก้มใส “ครบรอบ 12 ปีของเราไง”
ทั้งที่อาร์ตพยายามแล้ว
พยายามจะทน ไม่พูดถึงมัน
ความอดทนของคนเรา
บางที...มันก็มีขีดจำกัด
แล้วแต่ว่าจะอดทนไว้ได้นานแค่ไหน
“พอที!” อาร์ตแผดเสียงพร้อมกับผลักร่างของคนรักออกห่าง เดย์ทำหน้างุนงง พยายามจะเข้ามากอดอีก แต่อาร์ตก็ผลักออก เอามือสองข้างยันอกไว้ ไม่ให้เข้ามาใกล้
“อาร์ต...เป็นอะไรอีก?”
“เราบอกแล้วไง ว่าเราขอถอนคำสัญญาทั้งหมด! เลิก จบ พอแล้ว! ไม่ต้องปั้นหน้าเป็นคนรักกันอีกแล้ว! มึงไม่ได้รักกู!”
เดย์หน้าสั่นเมื่ออาร์ตสบถคำพวกนั้นออกมา ตั้งแต่คบกันมา เคยมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่อาร์ตระเบิดอารมณ์ใส่ คล้ายกับครั้งนี้
“อาร์ต ใจเย็นก่อน ผมขอโทษ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เราคุยกันได้นะอาร์ต” เดย์พยายามจะเข้าไปหา แต่อาร์ตก็ผลัก ผลัก ผลัก แล้วก็ผลักจนเดย์ล้มลง
“ออกไปให้พ้น!” อาร์ตคว้ากระบอกใส่น้ำล้างพู่กัน สาดมันใส่หน้าเดย์ที่ยังนั่งเงยหน้ามองอยู่ที่พื้นห้อง
เดย์มองตัวเองที่เปียกเลอะน้ำสีหม่น ก่อนจะกัดฟันกรอดแล้วลุกขึ้นกระชากแขนอาร์ตที่ทำท่าจะหยิบอะไรปามาอีก
“อาร์ต! เป็นบ้าอะไรวะ! บอกให้คุยดีๆ ไง ผมไม่อยากทำคุณเจ็บนะ!”
“มึงก็ทำมาตลอดนี่! กี่ปีแล้ววะที่ไปเอากับคนอื่นที่ไม่ใช่กูน่ะ! อยากมีลูก ก็ไปเอาผู้หญิงสิวะ กูมันตัวผู้! มึงก็เห็นอยู่ แล้วกูก็ไม่ได้โรคจิตวิปริตเหมือนมึงด้วย ไอ้เหี้ยเดย์!” อาร์ตแผดเสียงจนเหมือนกรีดร้อง เสียงนั้นทั้งแหบแห้งและสั่นเครือ แต่ก็ดังก้องไปทั่วห้อง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“อาร์ต! คุณพูดเกินไปแล้วนะ!”
“กูจะพูดให้หมด! ที่ทนเพราะมึงเคยดีกับกูมาก แล้วกูก็รักมึงมาก! แต่มันจบแล้ว มึงพังมันหมดแล้ว มึงได้ยินมั้ยเดย์!”
ขิงกับพี่เดย์ กำลังจะมีลูกด้วยกันค่ะ เมื่อสองปีก่อน เราก็เคยมีลูก แต่พี่เดย์ไม่ยอมเลิกกับพี่ ขิงก็เลยเครียดจนฆ่าตัวตาย ทำให้แท้งลูกไปด้วย แต่ครั้งนี้ ขิงอยากมาขอพี่อาร์ต ให้ปล่อยพี่เดย์ไป ลูกของขิงจะได้มีพ่อ นะคะ
แววตาของอาร์ตยิ่งกราดเกรี้ยวเมื่อนึกถึงคำพูดของเธอคนนั้น
“ไสหัวไปให้พ้นหน้ากู ก่อนที่กูจะหมดความอดทน!”
“โอเค อาร์ต ผมจะไป ถ้ามันทำให้คุณสบายใจ...แต่บอกไว้เลยนะ ว่าผมไม่เลิก!” เดย์ยืนยันหนักแน่นก่อนจะออกจากห้องไปแทบจะทันที
อาร์ตทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าเหมือนเด็กเล็กๆ เสียงร้องไห้ดังระงม
12 ปีที่ผ่านมา
พังหมดแล้ว...
***
อาร์ตระเบิดตูม เป็นโกโก้ครั้นซ์
-
โอ้ยยย อีนังเดย์นังเลว หรือจริงๆ สองคนนี้เค้าอาจเหมาะเป็นคู่กันคะ เดย์อาร์ต เหมือนจะอารมณ์รุนแรงกันทั้งคู่เลย
-
อาร์ตสู้ๆ เลิกเลย
-
หน่วงดีจริงๆ
-
ฮืออออออสงสารอาร์ต คือใจนึงก็เกลียดเดย์แต่ก็แอบสับสนอะ ว่าตกลงนางรักอาร์ตหรือแค่เห็นเป็นของตายกันแน่ เห้ออออ
ชอบอ่านหน่วงๆแบบนี้แหละค่ะ มันดีมากกกก รู้สึกว่ามันเรียลดี บางทีชีวิตคนก็ไม่ขึ้นสุดลงสุดแต่หน่วงๆเทาๆแบบนี้นี่แหละเนาะ
-
บอกเลยว่าถ้าเลิกกันได้จริงๆเราคนนึงที่ไม่เสียใจ
เดย์คือเกินเยียวยามาก
-
ว่าละว่าเดย์ไม่ยอมเลิก ไม่ยอมๆๆๆๆๆ มันไม่น่าให้อภัย ไม่น่าให้โอกาสอะไรทั้งนั้นคนเลว
ทิ้งเขาละเลยเขามีกี่ปี พอมีตัวกระตุ้นแล้วเพิ่งกลับมาหึงหวง
เข้าใจว่าอาร์ตก็ยังรักแต่จะต้องทนให้เขาทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้เลยหรอ
ต้องเด็ดขาดนะอาร์ต แงงงงง แล้วสรุปตอนที่ 21 อาร์ตมีไรกะผู้กองแล้วจริงๆ ใช่มั้ยคะ 555555555
เห็นตัดฉึบเลยเสียดายนิดหน่อย อยากรู้ว่าอาร์ตจะรู้สึกยังไง
-
23
เพราะเป็นรักครั้งแรกที่แสนบริสุทธิ์
เพราะคบกันมานานด้วยความเข้าใจ
และไม่เคยคาดคิดว่าจะมันจะแปรเปลี่ยน
“เฮ้ย...อะไรวะ คบกันมาตั้ง 3 ปีเลยนะเว้ย ทำไมแม่งทำงั้น” เสียงใครสักคนในวงเหล้าดังขึ้น วันนี้กะมาเมากันให้เต็มที่ เพราะเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มอกหัก เลิกกันแฟนที่คิดว่าจะจริงจังด้วย และคบกันมานานถึง 3 ปีเต็ม
“ก็คนมันเหี้ยไง อะไรก็ฉุดไม่อยู่ป่ะวะ แม่งถ้ากูไม่ลืมของกลับไปเอาวันนั้น ก็คงไม่ได้เห็น...โอ๊ยยยยย ไอ้สัสเอ๊ยยยย ไปเยกันให้พอเลยยยยย!” เสียงโหยหวนของเจ้าของงานดังระงม เพื่อนๆ ต่างช่วยกันปลอบใจ เทเหล้ายกดื่มกันพรวดๆ เหมือนจะเมาเผื่อชาติหน้าไปด้วยเลย สักพักเพื่อนที่อกหักก็หันมาหา และชนแก้วกับเขา
“มึงแม่ง น่าอิจฉาว่ะเดย์...อาร์ตโครตดี ทั้งดีทั้งน่ารัก”
“ขอบใจ แต่ห้ามแย่งเมียกูนะ คนนี้กูหวงมาก”
“เหี้ย ใครจะแย่ง กูชอบผู้หญิงมั้ยสัส แต่ถ้าได้แบบอาร์ตก็ดีว่ะ...คิดแล้วโมโหเว้ยยยย แดกอีก ไอ้เดย์ มึงมีความสุขมึงก็ต้องแดกเยอะกว่าคนอื่น! เมากลับไปให้เมียมึงด่าเลย” เพื่อนคนเดิมเทเหล้าใส่แก้วของเขาจนเต็มเกือบล้น
“เขาไม่ด่ากูหรอก” เดย์ยกยิ้ม นึกถึงหน้าอาร์ตเวลาที่เมากลับไป อาร์ตจะเข้ามาพยุงด้วยความเป็นห่วง ช่วยเช็ดเนื้อตัวให้ คอยดูแลทุกอย่าง
“เอ้าๆ ไอ้เหี้ย เสือกทำหน้าฟินใส่กูอีก กูจะมอมมึงให้เมาเหมือนหมาเลยไอ้สัสเดย์!” แล้วเดย์ก็โดนเพื่อนกอดคอล็อคไว้แน่น บังคับให้ดื่มเหล้าเพียวๆ เข้าไปอีกหลายแก้ว
******
“คุณจะไปนานแค่ไหน?” ตามตะวันนั่งมองอาร์ตจัดกระเป๋าอยู่บนเตียง เพราะอาร์ตบอกว่าจะกลับแม่ฮ่องสอนสักพัก วันนี้เลยลางานมาส่ง แม้ใจจริงจะอยากตามไปด้วย แต่ก็ทิ้งงานไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“ไม่รู้สิ จนกว่าจะทำใจได้มั้ง” อาร์ตตอบโดยที่ไม่ได้ละจากการเก็บข้าวของตรงหน้า ร่างบางนั่งหันหลัง ตามตะวันเลยไม่เห็นสีหน้าของอาร์ต แต่จากน้ำเสียงที่สั่นเครือ ก็พอจะเดาได้ว่าเสียใจมากแค่ไหน แต่อาร์ตก็ช่างอดทน เข้มแข็ง ไม่ร้องไห้ฟูมฟายนานอย่างที่คิด
“แล้วถ้าคุณไม่กลับมาเลยล่ะ ผมไม่รอแย่เหรอ” เขาเอ่ยติดตลก ลุกไปนั่งยองๆ ข้างอาร์ต “ผมรักคุณนะอาร์ต”
“อือ เรารู้” อาร์ตตอบทันที ตอบเหมือนไม่ได้ใส่ใจ จนตามตะวันต้องขมวดคิ้ว
“อาร์ต...คุณจะไม่ทิ้งผมไปใช่มั้ย”
อาร์ตเงยหน้ามองเขา ในดวงตาสุกใสคู่นั้นมีภาพของตามตะวันสะท้อนอยู่ “เราเป็นคนเชื่อถือไม่ได้เหรอ?”
“ก็...เปล่า แค่...คุณทำหน้าเหมือนไม่อยากกลับมาที่นี่อีกแล้ว” ตามตะวันผงะถอยไปเล็กน้อย เมื่ออาร์ตยื่นหน้ามาจ้องใกล้ๆ
“ถ้าเราไม่กลับ จะไปหาเรามั้ย?”
“ผม...” ราวกับตกอยู่ในภวังค์ เหมือนถูกดวงตาคู่นั้นดึงดูด ให้ยิ่งหลงใหลและยากจะถอนตัว พร้อมทิ้งทุกอย่าง เพื่อคนตรงหน้าได้ทุกเมื่อ
อาร์ตจ้องนิ่งๆ อยู่นานหลายวินาที ก่อนจะหรุบตาลงอย่างเศร้าๆ
“ไม่ต้องห่วง เราจะกลับมาหาตะวัน ถึงตอนนั้น ค่อยคุยกันอีกที”
เพราะความรักครั้งแรกจบลงไม่สวยงามนัก และอาร์ตก็ยังไม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับใครจริงๆ
คืนนั้น...ที่ยอมให้กอด เพราะอยากได้กำลังใจจากใครสักคน และยินดีที่ใครคนนั้นเป็นตามตะวัน
ไม่หรอก
คำพูดแบบนั้นมันสวยหรูเกินไปสำหรับอาร์ต
อาร์ตแค่คิดว่า หากทำให้ตัวเองแปดเปื้อนด้วยมือคนอื่น ยอมให้คนอื่นนอกจากเดย์ได้ร่างกายนี้ไปแล้ว อาจจะตัดใจบอกเลิกได้ง่ายขึ้นก็เท่านั้น
ต่างคนต่างหักหลัง ทรยศกัน มันก็แฟร์ดีแล้วไม่ใช่เหรอ...เดย์
อาร์ตแค่นยิ้มกับตัวเอง มองไปบนท้องฟ้ากว้างผ่านช่องหน้าต่างเล็กๆ ของเครื่องบิน อีกไม่นาน จะได้กลับสู่บ้านเกิดที่รัก และได้อยู่กับครอบครัวจริงๆ เสียที
******
ตั้งแต่วันที่โดนบอกเลิก อาร์ตก็หายไปจากคอนโดที่เคยอยู่ ถามจากพนักงานที่ฟร้อนท์ บอกว่าอาร์ตกลับบ้านที่แม่ฮ่องสอน เดย์เลยตั้งใจจะตามกลับไป เพื่อคุยกับอาร์ตให้รู้เรื่อง ที่นั่น พ่อกับแม่ของอาร์ตก็อยู่ อาร์ตไม่มีทางไล่เขากลับแน่นอน
“พี่เดย์! พี่จะไปไหน พี่เลิกกับพี่อาร์ตแล้วไม่ใช่รึไง!” ขิงยื้อแขนของเขาไว้แน่น พยายามจะแย่งกระเป๋าเดินทางกลับไป แต่เดย์ไม่ยอม ทั้งยังปัดมือเธอออกอย่างไม่ใยดี
ยามที่สิ่งสำคัญกำลังจะหลุดมือไป ไม่มีอะไรจะฉุดรั้งไว้ได้อีกแล้ว
ต่อให้รสนิยมต่างกัน ต่อให้อาร์ตไม่ใช่ผู้หญิง มีลูกไม่ได้ หรือนอนกับเขาไม่ได้ทั้งชีวิต เขาก็ต้องการอาร์ตอยู่ดี
ไม่อยากสูญเสีย
ไม่อยากปล่อยมือ
จะให้ทำอะไรก็ได้ แค่อาร์ตกลับมา
“ปล่อย!” เดย์สะบัดแขนอย่างแรง จนร่างเล็กๆ ของหญิงสาวกระเด็นไปกระแทกตู้กระจก
“โอ๊ย...พี่เดย์ ขิงท้องอยู่นะ!” เธอโวยวายหน้าดำหน้าแดง มือขวากุมท้องที่เริ่มจะปวดตุ๊บๆ ท้องอ่อนๆ แค่เดือนเดียวเท่านั้น เลยยังมองเห็นไม่ชัดมากนัก และเธอก็ชอบใส่ชุดวันพีซหลวมๆ ไม่เน้นรูปร่าง
“พะ พี่ขอโทษ...” พอได้ยินคำว่า “ท้อง” เดย์ก็ลนลานเข้าไปประคองร่างของเธอ มือของเขาสั่นด้วยความหวาดกลัว สายตาจดจ้องแต่หน้าท้องของเธอ “ลูก...ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
ขิงส่ายหน้า “พี่อย่าไปเลยนะ อยู่กับขิง...กับลูก นะ” เธออ้อนวอน น้ำตาคลอเบ้า
เธอรู้ว่าเรื่องลูกเป็นจุดอ่อนของเดย์มากที่สุด
เขาเป็นคนรักเด็ก แม้ปากจะบอกว่า มีพวกหลานๆ ก็พอแล้ว แต่ลึกๆ แล้ว เดย์ก็ยังคงเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ที่ต้องการมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ เขาตั้งใจว่าจะให้ขิงอุ้มท้อง และขอรับเด็กไปเลี้ยงด้วยกันกับอาร์ต นั่นคือความตั้งใจแรกเริ่ม
แต่สิ่งที่ขิงบอกกับอาร์ตคือ เดย์ต้องการมีลูกกับเธอ
ขิงไม่ยอมยกลูกของเธอให้อาร์ต เธอตั้งใจจะยึดเดย์ไว้คนเดียว ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบของเธอ คือมีพ่อแม่ลูก พร้อมหน้า และไม่จำเป็นต้องมีอาร์ต
มันเป็นความผิดของเดย์ที่กล้ามาบอกว่าแค่เล่นสนุกกัน และมาขอให้เธอช่วยอุ้มท้องให้ เพื่อจะเอาเด็กไปเลี้ยงกับคนรักที่เป็นผู้ชายด้วยกัน
เดย์ผิดเองที่ทำให้เธอต้องร้าย...เพราะนี่คือเกม
และเธอจะต้องเป็นผู้ชนะเท่านั้น
เดย์นั่งมองหญิงสาวที่กำลังจะเป็นแม่ของลูกของเขา เธอนอนหลับสนิทไปแล้ว เขาเคยคิดว่าเธอน่ารัก น่าทนุถนอมนัก เคยหลงใหลเธอจนเกือบลืมอีกคน
แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ยังรักอาร์ตมากกว่าอยู่ดี
แต่ขิงไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ และเขาไม่คิดว่าเธอจะกลายเป็นคนแบบนี้
เดย์ถอนหายใจ เบือนหน้าหนีจากภาพของหญิงสาวบนเตียง คว้ากระเป๋าเดินทางใบเดิม และเดินออกไปจากห้องนั้นอย่างเงียบเชียบ
***
ตอนแรกว่าจะจบๆ แล้วนี่ไรเนี่ยยยย ทำไมมันมาเพิ่มมม
ไม่รู้ว่ามั่วที่ตรงไหน ใครสงสัยอะไรก็ถามเลยน้า เผื่อเรามึน ลืมอธิบายหรือลืมว่าใส่อะไรไปแล้วบ้าง
-
ว่าละว่าเดย์ไม่ยอมเลิก ไม่ยอมๆๆๆๆๆ มันไม่น่าให้อภัย ไม่น่าให้โอกาสอะไรทั้งนั้นคนเลว
ทิ้งเขาละเลยเขามีกี่ปี พอมีตัวกระตุ้นแล้วเพิ่งกลับมาหึงหวง
เข้าใจว่าอาร์ตก็ยังรักแต่จะต้องทนให้เขาทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้เลยหรอ
ต้องเด็ดขาดนะอาร์ต แงงงงง แล้วสรุปตอนที่ 21 อาร์ตมีไรกะผู้กองแล้วจริงๆ ใช่มั้ยคะ 555555555
เห็นตัดฉึบเลยเสียดายนิดหน่อย อยากรู้ว่าอาร์ตจะรู้สึกยังไง
ฉากนั้นที่ตัดเพราะ...อาร์ตไม่ได้รู้สึกอะไร
T^T สงสารผู้กองหน่อยเร้ว
-
ลำไย โว้ยยยย
-
สงสารตาม แงงงงงง กลายเป็นหมากในเกมหักหลังซะงั้น
ที่อาร์ตวาดรูปเต็มเพราะเริ่มรักเต็มแล้วหรือแค่อยากให้เดย์เจ็บปวดอ่า แล้วตอนที่เต็มกอด เต็มรู้ไหมว่าอาร์ตไม่รู้สึก
อาร์ตหลุดจากการเป็นของตายแล้ว ส่วนเต็มก็กลายเป็นของตายแทน :hao5:
-
อาร์ตทำใจเร็วๆ แล้วกลับมาหาผู้กองนะ สงสารอ่า ;-; ยังไม่ได้ไปทำความรู้จักกับครอบครัวผู้กองเลย
เดย์ก็เหลือเกิ๊น เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้นะ ผญไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
ถึงไม่อยากแต่งงานจะเอาแต่ลูก แต่คิดว่าไม่ว่าง่ายไม่แล้วอ่ะ
สงสารพ่อแม่เดย์ด้วย แม่ของหลานไม่เป็นที่ยอมรับ แต่มันก็ไม่น่ายอมรับจริงๆ
ถ้าอาร์ตไม่เลือกผู้กอง มีทีมโอ๋ผู้กองอยู่ตรงนี้นะคะ 555555
-
24
ขิงตื่นขึ้นมาตอนเช้าและไม่เห็นคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างกันบนเตียง ที่นอนข้างกายเธอนั้นเย็นเยียบ แสดงว่าเดย์ออกไปนานแล้ว บางที อาจจะตั้งแต่เมื่อคืน
“พี่เดย์! พี่เดย์!!!” เธอผุดลุดขึ้น ตะโกนเรียกและวิ่งวุ่นไปทั่วห้อง ค้นหาทุกซอกทุกมุม แต่ไม่พบเดย์
ใบหน้าของหญิงสาวที่เคยน่ารักนักหนา บัดนี้มันช่างบิดเบี้ยว เหยเก หากใครได้เห็น คงไพล่นึกไปถึงปิศาจร้ายหรือยักษ์มาร มือของเธอกำแน่นจนห้อเลือด คว้าสมาร์ทโฟนมากดโทรออกหาเดย์รัวๆ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ เพราะเดย์ปิดเครื่อง จงใจหนีกันซึ่งหน้า พอโทรไม่ติด เธอก็ยิ่งหงุดหงิดโมโหหนัก ขว้างโทรศัพท์ทิ้ง ตามด้วยข้าวของอีกหลายชิ้น รวมทั้งรูปคู่ของเธอกับเดย์ที่ถ่ายด้วยกันในวันครบรอบที่ผ่านมา ซึ่งอยู่ในกรอบสีเงิน
******
เดย์ลงจากเครื่องตอน 7 โมงเช้าและรีบนั่งรถต่อไปยังไร่กาแฟของครอบครัวเจริญศาสตร์ศิลป์ วันนี้เป็นวันเสาร์ ทั้งพ่อและแม่ของอาร์ตน่าจะอยู่ที่นั่นด้วย เดย์ยังหวังว่าพ่อกับแม่จะช่วยพูดให้อาร์ตหายโกรธ และกลับมาคืนดีกันเหมือนเดิมได้
กว่าจะนั่งรถไปถึงไร่ก็นานเกือบสองชั่วโมง เดย์ลุ้นอยู่ในใจทุกขณะที่ตัวรถเคลื่อนไปข้างหน้า อยากเจออาร์ตให้เร็วที่สุด อยากอธิบายทุกอย่าง อยากให้กลับไปอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ และจากนี้ไป จะทำทุกอย่างเพื่ออาร์ต จะไม่ทำผิดพลาดอีกแล้ว
ขอให้อาร์ตรับฟังและอภัยให้ที
ผมขาดคุณไม่ได้จริงๆ อาร์ต
******
ตามตะวันยังคงไปทำงานตามปกติ ทั้งที่เป็นวันที่หลายๆ คนได้หยุด อาร์ตไปแม่ฮ่องสอนได้สามวันแล้ว และยังส่งข้อความคุยกันผ่านทางไลน์ ซึ่งอาร์ตเปลี่ยนเบอร์และไลน์ใหม่เรียบร้อย ส่วนเฟสบุ๊คกับ IG เดิมก็ปิดใช้งานไปแล้ว
Artz: ที่นี่อากาศดีมากเลย อยากให้ตะวันมาเที่ยวจัง
ผู้กองอมยิ้มเมื่อได้รับข้อความแต่เช้าตรู่ ช่วงนี้ที่เหนือน่าจะเริ่มหนาวแล้ว และอาร์ตก็เหมือนจะชอบอากาศเย็น คงมีความสุขน่าดู
T.Tawan: ผมก็อยากไปหาคุณเหมือนกัน
Artz: งั้นก็มาสิ มาหาเรา
ตามตะวันหวนนึกไปถึงคืนนั้นอย่างช่วยไม่ได้ หน้าของเขาร้อนผ่าว กับแค่ข้อความธรรมดาๆ ของอาร์ต ที่เจ้าตัวคงบอกให้ไปหาเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไร แต่คนอ่านดันคิดไปไกลเกิน
ก็ตัวอักษรของอาร์ตมันเหมือนมีออร่าแผ่ออกมา ทำให้เห็นเป็นภาพอาร์ตกำลังนอนรอบนเตียงในท่าทางยั่วยวนและกวักมือเรียกนี่นา... (ผู้กองดูจะเป็นเอามาก)
T.Tawan: ให้ผมไปได้จริงเหรอ พ่อแม่คุณจะไม่ไล่ใช่มั้ย
Artz: พ่อแม่จะไล่ตะวันทำไม
T.Tawan: ก็ผม...แอบกินลูกชายเขา
Artz: 555 ตะวันนี่ตลกจัง
T.Tawan: โธ่ นี่ผมจริงจังนะ
Artz: เราอายุ 33 แล้วนะ ไม่ใช่ 13
T.Tawan: แต่อาร์ตเหมือนเด็ก แล้วผมเป็นอาเสี่ยแก่ๆ ยังไงไม่รู้
Artz: ตลกอีกแล้ว
T.Tawan: คิดถึงนะครับ
คุยเล่นกันอยู่ดีๆ ตามตะวันก็ส่งข้อความชวนเขินแบบนั้นมา อาร์ตฉีกยิ้มจนหุบแทบไม่ลง สามวันที่ผ่านมา ตามตะวันส่งข้อความมาหาตลอด ชวนคุยเรื่อยเปื่อย ไร้สาระบ้าง มีสาระบ้าง แต่มันก็ทำให้อาร์ตอารมณ์ดีขึ้นมากจริงๆ
Artz: คิดถึงก็มาหาสิ
T.Tawan: ไว้ผมหลุดจากพี่ได้เมื่อไหร่ จะรีบไปหาเลย
Artz: ให้มันจริง
ยังคุยไม่ทันจบดี ก็ได้ยินเสียงคนงานในไร่วิ่งมาเรียก บอกว่ามีคนจากกรุงเทพฯ มาหา อาร์ตขมวดคิ้ว กดปิดหน้าจอและเดินออกไปหน้าบ้าน ก่อนจะได้พบกับคนที่ตั้งใจจะหนีมา
อาร์ตรู้ว่าเดย์อาจจะตามมาที่นี่ และไม่ได้บอกอะไรกับพ่อแม่ไว้ แค่บอกว่าอยากมาพักผ่อน เพราะช่วงนี้อากาศดีเท่านั้น
ด้วยความเป็นเจ้าบ้านที่ดี อาร์ตไม่ได้ออกปากไล่หรือโวยวายใส่เหมือนที่ทำครั้งก่อน เพียงแค่เชื้อเชิญให้เดย์เข้ามานั่งในบ้าน และพูดคุยกันแค่สองคน
“พ่อกับแม่ไม่อยู่เหรอ” เดย์เอ่ยถามพลางมองไปรอบๆ บ้าน ที่เงียบสนิท
“ออกไปไร่ มีทัวร์มาลง” อาร์ตตอบพลางยกแก้วชาขึ้นจิบ บรรยากาศค่อนข้างอึมครึมพอสมควร เดย์เหลือบสายตามองอาร์ตที่ยังนิ่ง นิ่งมากจนน่ากลัว
“คุณ...เปลี่ยนเบอร์รึเปล่า ผมโทรหาไม่ติดเลย ไลน์ก็ไม่อ่าน”
อาร์ตเงียบ วางแก้วชาลงบนโต๊ะไม้เล็กๆ ด้านหน้าโซฟา เอ่ยถามโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย “มีธุระอะไร?”
“อาร์ต อย่าทำแบบนี้สิ ผมมาพาคุณกลับไง เรากลับไปคุยกันดีๆ เถอะนะ ผมจะบอกคุณทุกเรื่องเลย หรือคุณอยากให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมยอมทุกอย่าง แค่คุณอยู่กับผมเหมือนเดิม”
อาร์ตเหลือบมองสีหน้าเว้าวอนและร้อนรนของเดย์
“ขอร้องล่ะอาร์ต เราคบกันมา 12 ปีแล้วนะ และผมไม่อยากให้มันจบแค่นี้ คุณเองก็ต้องการผม ผมรู้...เราไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ แค่อยู่ด้วยกัน แค่จับมือกันไว้ เหมือนที่คุณเคยพูดไง”
ถ้าเดย์ไม่ปล่อยมือเรา เราก็จะไม่มีวันปล่อยมือเดย์
“เดย์” ในที่สุดอาร์ตที่นั่งฟังอยู่นาน ก็เอ่ยปาก “ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว”
“ทำไม? เพราะผมเหรอ? ผมจะเลิกกับขิง จะกลับมาอยู่กับคุณแค่คนเดียวเท่านั้น ยกโทษให้ผมเถอะนะ ให้อภัยผมสักครั้ง” เดย์เอื้อมมือมาหมายจะคว้ามือของอาร์ต แต่อาร์ตรีบลุกหนี เดย์จึงลุกตามไป
“อาร์ต! ผมขอร้อง ยกโทษให้ผม...”
“เรามีคนอื่นแล้ว เรานอนกับเขา เราเลือกเขา ไม่ใช่เดย์” อาร์ตหันไปเผชิญหน้า
เดย์ขมวดคิ้ว “คุณว่าไงนะ?”
“อยากให้เราสาธยายมั้ยว่านอนยังไง?” อาร์ตแสยะยิ้ม มีเสียงหัวเราะในคอเบาๆ พร้อมกับท่าทางที่ดูกวนประสาทที่สุดเท่าที่อาร์ตเคยทำ ยืนกอดอก เอียงคอนิดๆ และหรี่ตามองเดย์ราวกับจะเยาะเย้ย
“อาร์ต!” เดย์ตวาดลั่น คำว่า “นอน” ของอาร์ต มันก็รู้ๆ กันอยู่แล้วว่าคืออะไร
“กลับไปเถอะเดย์ ลูกเมียนายรออยู่ ดูแลพวกเขาให้ดีๆ” อาร์ตตบบ่าอดีตคนรักเบาๆ ก่อนจะหันหลังให้ และไม่มองกลับมาอีกเลย
เดย์จำใจต้องออกจากบ้านของอาร์ต เพราะถึงโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อตัวเองยังทำได้ แล้วทำไมอาร์ตจะทำแบบเดียวกันไม่ได้ แต่คำว่า “ลูกเมีย” ที่อาร์ตพูด ทำให้เขาฉุกใจบางอย่าง
ส่วนอาร์ตเองก็ทนมามากพอแล้ว 3 ปีหรือบางทีอาจจะนานกว่านั้นด้วยซ้ำ กับการทรยศหักหลังของเดย์
มันควรจะจบได้แล้ว
อาร์ตบอกตัวเองอย่างนั้นและย้ำในหัวจนแทบคลั่ง แค่เห็นหน้าเดย์ ความเจ็บปวดที่สุมอกก็รื้นขึ้นมาแทบกระอัก แต่ต้องเก็บกดมันไว้ พยายามทำตัวให้เหมือนไม่ยี่หระกับอะไรทั้งนั้น
ภาพของตามตะวันที่ร่างไว้ใกล้เสร็จแล้ว และอาร์ตตั้งใจจะมอบมันให้ต้นแบบ
ดวงตะวันสีแดงฉานของเรา
อาร์ตไล้ฝ่ามือไปบนผืนผ้าใบ ราวกับได้ลูบไล้ใบหน้าคมเข้มของตามตะวันจริงๆ รอยยิ้มแต้มบนมุมปาก ยามที่นึกถึง
“เพราะผม...อยากเป็นดวงตะวันของคุณ แค่คนเดียวเท่านั้น”
***
อยากจิบอกว่า เรื่องนี้มันไม่มีพระเอกนายเอกจริงๆ หรอก
การกระทำของตัวละครอาจจะดูไร้เหตุผล เพราะคงไม่มีใครทำอะไรโดยมีเหตุผลให้ตัวเองตลอดเวลาหรอก
คนเราบทจะร้ายก็คือร้าย บทจะดีก็คือดี แต่มันขึ้นอยู่กับคนที่เราจะกระทำด้วยมากกว่า
บอกแล้วว่าอาร์ตมันร้าย อย่าให้นางเกลียดนะ ไม่เหลือซากแน่
-
ไรต์มารัวๆ มากเลย เลิ้บบบบบบบบบนะคะ o13
ยังคงปักใจเชียร์ตามตะวัน อนาคตเป็นไงไม่รู้แต่ ณ ตอนนี้อยากให้คบผู้กองมากๆ
สงสารนาง นางรักของนาง ก็อยากให้สมหวัง ไหนๆ อาร์ตก็รู้สึกด้วยขนาดนี้แล้ว
รักคนใหม่ไปพร้อมกับลืมคนเก่าก็น่าจะเนอะ 5555
ตามตะวันรีบเคลียร์งานแล้วขึ้นเหนือเร๊ววววว
-
นี่แอบคิดนะว่าหรือว่าอาต์รจะหาทางเอาคืนเดย์มานานล่ะได้จังหวะตะวันมาพอดีเลยจัดไป ใจอยากให้ได้กับเดย์แต่ติดตรงรสนิยมทางเพศนี่ล่ะ กับสามปีที่เดย์ห่างเหิน เอาไงดีนี่สับสนรักเดย์แต่ตะวันก็ดีเหมาะกับการเริ่มต้นใหม่ สับสน รึเททิ้งทั้งคู่หาใหม่สวยๆนี่แอบทีมเดย์อ่ะ
-
มรสุม คลุ้มคลั่ง ถะถั่งบ้า
ฝนกระหน่ำ ซัดห่า เข้าถาโถม
คลื่นทะเล ม้วนสูง เข้าจู่โจม
ชายหาดยาว พังโครม โล่งโจ้งเตียน
พายุใจ ให้ปั่นป่วน ม้วนเกลียวคลื่น
ซัดอารมณ์ ให้หวนคืน ยากขืนเขียน
ระบายวาด สาดอารมณ์ จำนงเจียร
ใจที่ฝืน หมดความเพียร แทบเจียนใจ
ถึงแม้ว่า แก้วใบใหญ่ หมั่นใส่น้ำ
เหลืออีกสูง ไม่เห็นต่ำ ย้ำแก้วใส
แต่ถ้าเพียร ย้ำใส่น้ำ เติมลงไป
ก็จะถึง วันน้ำไหล ล้นออกมา
สุภาษิต ให้คิดไว้ ไม่โลภมาก
อย่าจับปลา หลายตัวยาก เกินนักหนา
จะอดแดก แตกซ่าน ทุกตัวนา
นางเดย์จ๋า ไม่เหลือใคร ให้ตัวเอง
หุหุ
ใกล้จะถึงจุดจบของคนมักมาก
อยู่คนเดียวไปเหอะ โลภมากลาภหายโหม๊ดดดดดดดเลย
กร๊าก ไม่สงสารนะจะมีแต่ก็สมน้ำหน้าเมิง ไอ่คนเห็นแก่ตัว ไม่รักใครจริงเลย
ขอกอดคนแต่ง วันนี้ลงให้อ่านถูกใจไปเล๊ยยยยยย
ขมวดปมจุดจบไว้ได้อย่างเคลียร์ใจคนอ่านมาก
จุ๊บๆๆๆๆ ไอไลค์ยู
:L1:
ลืมไป..เข้ามาบอกมาคนแต่งว่า วันหยุดนี้จะไปอ่านอีกเรื่องที่แต่งจบไว้แล้วนะ
ฮืออออออออ...จบเศร้าซะด้วย แต่ไม่เป็นไร เรามีภูมิต้านทานดราม่าสูงอยู่แล้ว
อิอิ
เอ่อออออ..หาอ่านได้ที่ไหนอ่ะ ในเล้านี้มีมั้ย ช่วยบอกที หรือต้องใช้อากู๋ให้ช่วยหา
-
เราชอบตะวันนะ นางควรได้เป็นพระเอกสิ
-
เดย์จะตัดขิงก็ตัดไม่ขาด อะไรของเอ็ง?
อยากมีลูกมาก ก็ไปจ้างอุ้ญบุญดิ รวยนักไม่ใช่เหรอ?
แต่เรื่องนี้ อาร์ตก็นะ ไม่ยอมมีอะไรกับแฟนตัวเอง จะเดย์ต้องไปหาทางออกที่อื่น แทนที่จะหันหน้าคุยกัยว่าจะทำยังไง
คือจะว่าใครผิดสักคน ก็คงทุกคน คนล่ะเล็กละน้อย
-
มรสุม คลุ้มคลั่ง ถะถั่งบ้า
ฝนกระหน่ำ ซัดห่า เข้าถาโถม
คลื่นทะเล ม้วนสูง เข้าจู่โจม
ชายหาดยาว พังโครม โล่งโจ้งเตียน
พายุใจ ให้ปั่นป่วน ม้วนเกลียวคลื่น
ซัดอารมณ์ ให้หวนคืน ยากขืนเขียน
ระบายวาด สาดอารมณ์ จำนงเจียร
ใจที่ฝืน หมดความเพียร แทบเจียนใจ
ถึงแม้ว่า แก้วใบใหญ่ หมั่นใส่น้ำ
เหลืออีกสูง ไม่เห็นต่ำ ย้ำแก้วใส
แต่ถ้าเพียร ย้ำใส่น้ำ เติมลงไป
ก็จะถึง วันน้ำไหล ล้นออกมา
สุภาษิต ให้คิดไว้ ไม่โลภมาก
อย่าจับปลา หลายตัวยาก เกินนักหนา
จะอดแดก แตกซ่าน ทุกตัวนา
นางเดย์จ๋า ไม่เหลือใคร ให้ตัวเอง
หุหุ
ใกล้จะถึงจุดจบของคนมักมาก
อยู่คนเดียวไปเหอะ โลภมากลาภหายโหม๊ดดดดดดดเลย
กร๊าก ไม่สงสารนะจะมีแต่ก็สมน้ำหน้าเมิง ไอ่คนเห็นแก่ตัว ไม่รักใครจริงเลย
ขอกอดคนแต่ง วันนี้ลงให้อ่านถูกใจไปเล๊ยยยยยย
ขมวดปมจุดจบไว้ได้อย่างเคลียร์ใจคนอ่านมาก
จุ๊บๆๆๆๆ ไอไลค์ยู
:L1:
ลืมไป..เข้ามาบอกมาคนแต่งว่า วันหยุดนี้จะไปอ่านอีกเรื่องที่แต่งจบไว้แล้วนะ
ฮืออออออออ...จบเศร้าซะด้วย แต่ไม่เป็นไร เรามีภูมิต้านทานดราม่าสูงอยู่แล้ว
อิอิ
เอ่อออออ..หาอ่านได้ที่ไหนอ่ะ ในเล้านี้มีมั้ย ช่วยบอกที หรือต้องใช้อากู๋ให้ช่วยหา
มีในเล้านะ เซิสชื่อได้เลยจ้า อีกเรื่องยังค้างมานาน ไม่จบสักที แต่ไม่ดราม่ามากมายไร ชื่อ Seal รักลับๆ ไว้มาแปะๆ ไว้ให้
เราชอบแต่งดราม่าแบบหน่วงๆ ไม่สุดอ่ะ ให้มันค้างๆ งี้แหละ
-
25
'Cause you only need the light when it's burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go
Only know you've been high when you're feeling low
Only hate the road when you're missin' home
Only know you love her when you let her go
And you let her go
คนเรามักจะรู้คุณค่าของบางสิ่ง เมื่อสูญเสียมันไปแล้ว
เพราะยามที่เคยมีมันอยู่ข้างตัวเสมอ ทำให้เราคุ้นชินและละเลย
แต่เมื่อมันกำลังจะหายไป เรากลับอยากไขว่คว้ามันกลับคืนมา
เดย์กระดกเหล้าเข้าปากเป็นแก้วที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ตั้งแต่กลับมาจากแม่ฮ่องสอนเพียงลำพัง เลิกงานก็เอาแต่เข้าผับเข้าบาร์ ดื่มเหล้าจนเมาแล้วก็นอนฟุบอยู่ในร้านยันเช้า เพราะเป็นร้านของเพื่อนสมัยเรียน แรกๆ เพื่อนก็ยังมาคอยดูและไล่ให้กลับบ้าน แต่หลังๆ เริ่มจะชินจนไม่อยากว่าอะไรแล้ว ปล่อยให้เมาปลิ้นไปให้พอ
“แม่ง เมาอย่างหมา” เจ้าของร้านยืนเท้าสะเอวมองเพื่อนตัวดีที่นอนหลับคาเคาน์เตอร์ตามเคย
“ให้พาไปนอนชั้นบนมั้ยครับบอส” เด็กในร้านก็ยังขยันถามทุกวัน แต่คำตอบก็เหมือนเดิม
“ปล่อยแม่งไว้นี่แหละ สบายนักก็เคยตัว ให้อยู่อย่างหมาซะมั่ง จะได้เข็ด” บอสของร้านส่ายหน้าหน่ายๆ เพราะเคยเตือนเดย์แล้ว ว่าให้เพลาๆ เรื่องมั่วไปเรื่อยลงบ้าง แต่มันก็ช่างฟังกันดีมาก
“มีคนดีๆ อยู่กับตัว เสือกไม่รักษาไว้ สมควรแล้วล่ะ”
******
อาร์ตยังไม่ลงจากแม่ฮ่องสอน และตามตะวันก็ยังงานยุ่งเหมือนเคย เหมือนอาร์ตจะรอเขาอยู่ที่นั่นมากกว่าจะยอมกลับมาด้วยตัวเอง จากข้อความที่บอกให้ไปหาอยู่เนืองๆ ก็เดาได้ไม่ยาก
“หึ เป็นพวกชอบให้ไล่ตามสินะ น่ารักชะมัด” ตามตะวันอมยิ้มทุกครั้งที่อ่านข้อความของอาร์ต เขาไม่รู้หรอกว่าแฟนเก่าของอาร์ตจีบอาร์ตติดด้วยวิธีไหน และอาร์ตเคยทำตัวอย่างไรกับคนคนนั้น แต่สำหรับเขา อาร์ตที่จีบยาก แถมยังเอาแต่ใจและขี้หงุดหงิดน่ะ โครตจะน่ารัก
Artz: หายไปไหนทั้งวัน ไลน์ไปหลายรอบแล้วนะ
นั่นไง คิดถึงปุ๊บก็มาปั๊บ วันนี้ตามตะวันออกไปลาดตระเวนดูลาดเลาพวกค้ายา กว่าจะได้กลับโรงพักก็ค่ำ และกว่าจะเคลียร์งานเอกสารอื่นๆ กับวางแผนล่อซื้อก็ปาเข้าไปเกือบตี 1 นี่ก็ยังนั่งอยู่ในห้องทำงานบนโรงพักอยู่เลย
T.Tawan: ไม่งอนสิครับ
Artz: ไม่ได้งอน
T.Tawan: ให้เดานะ ตอนนี้ทำหน้าเป็ดอยู่แน่ๆ
Artz: ว่าเราเหมือนเป็ดเหรอ
T.Tawan: ปากยื่นเหมือนเป็ด
Artz: ไม่คุยด้วยแล้ว (สติ๊กเกอร์รูปหมีเบะปาก)
“ฮ่าๆๆๆ” ตามตะวันเผลอหัวเราะลั่นห้องกับรูปสติ๊กเกอร์น่ารักๆ ที่นานๆ ทีอาร์ตจะขุดมาใช้ แล้วก็เลือกได้เหมือนกับหน้าตาอาร์ตที่เขาวาดไว้ในใจไม่มีผิด เลยอดขำไม่ได้ แต่พอกำลังจะพิมพ์ข้อความตอบกลับไป งานก็เข้าเสียก่อน
Rrr
“เออ ว่า?” ตามตะวันเอาสมาร์ทโฟนแนบหูแล้วลุกเดินไปที่ประตู กำลังจะออกจากห้องทำงาน
[ดาด้าตัวร้อนมาก ช่วยพาไปส่งโรงพยาบาลทีได้มั้ย] เสียงร้อนรนจากปลายสายทำให้เขาต้องขมวดคิ้วและยกหูมาดูอีกรอบว่าเบอร์ใคร
“ก็เบอร์ไอ้เต็มนี่...” ตามตะวันบ่นเบาๆ ก่อนจะเอามือถือแนบหูอีกรอบ “เดี๋ยวผมรีบไป”
หลังวางสาย ตามตะวันรีบวิ่งลงจากโรงพักตรงไปที่รถของตัวเองทันที ลูกไม่สบายก็เป็นห่วงอยู่ แต่ก็ยังสงสัยว่าทำไมเกศใช้เบอร์ของเต็มเดือนโทรหาเขา แล้วเจ้าของเครื่องมันไปไหน?
“ลูกล่ะ?” ตามตะวันกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในบ้านเมื่อมาถึง เกศกับแม่ของเขานั่งรออยู่แล้ว พร้อมกับลูกสาววัย 2 ขวบที่นอนหอบถี่ๆ อยู่ในอ้อมกอดของแม่ เขาจึงเข้าไปอุ้มลูกขึ้น พาเดินไปที่รถ
“พี่เต็มลืมมือถือไว้ เกศเลยขอยืมมาโทรหาคุณ เกศกลัวว่าโทรไปเวลานี้คุณจะไม่ยอมรับสาย” เกศรา อดีตภรรยาของเขาวิ่งตามออกมา
“ไม่เป็นไร รีบไปเถอะ” ตามตะวันพยักหน้าให้เกศช่วยเปิดประตู วางลูกสาววัย 2 ขวบที่เบาะหลังแล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไปนั่งประจำที่ ก่อนที่จะบึ่งรถออกไปโรงพยาบาล
******
“พี่เดย์ ไปไหนมาเนี่ย! แล้วทำไมเหม็นเหล้าอย่างนี้!?” ทันที่ร่างสูงโปร่งเปิดประตูเข้าไปในห้องในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย กลิ่นเหล้าโชยหึ่ง ขิงก็รีบเข้าไปช่วยพยุง เธอหลับๆ ตื่นๆ เพราะต้องเข้าห้องน้ำบ่อยอยู่แล้ว พอลุกมาก็ได้ยินเสียงประตู เลยออกมาดู และพบเดย์เมาแอ๋เข้ามา
“ยุ่ง!” เดย์ตวาดด้วยเสียงอ้อแอ้ ทิ้งตัวลงบนโซฟา ขิงก็ตามมาถอดเนคไทปลดกระดุมเสื้อให้ แต่เขาก็ปัดมือเธอออก
“อยู่เฉยๆ สิ เอ๊ะ ไอ้ขี้เมานี่!” ขิงพยายามจะถอดเสื้อให้ แต่เดย์ไม่ยอมอยู่นิ่ง แถมยังอาละวาดใส่
“บอกว่าอย่ายุ่งไงวะ!”
“ก็บอกว่าอยู่เฉยๆ!” ยื้อกันไปมา คนเมาก็ชักจะรำคาญจัด มือผลักเข้าที่ท้องของเธอเต็มแรง ขิงล้มลงบนพื้นเสียงดังตึง
“โอ๊ย! ไอ้! อุ...” เธอเบ้หน้า เจ็บท้องจนร้าวไปทั้งร่าง และพอก้มดูที่หว่างขา เลือดก็ไหลทะลักออกมาเป็นทาง “กรี้ด! กรี้ด! พี่เดย์!”
เสียงร้องของขิงทำให้เดย์ที่ยังมึนงงเริ่มได้สติ และตาสว่างทันทีที่เห็นเลือด
“อ่ะ เฮ้ย ขิง!” เขารีบเข้าไปประคองเธอขึ้น แต่ขิงเดินไม่ไหวแน่ เลยเปลี่ยนเป็นอุ้มแล้วรีบพาไปโรงพยาบาลโดยด่วน
เดย์นั่งรอขิงอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เพราะตอนนี้มันตี 2 เข้าไปแล้ว ใจภาวนาว่าขอให้ลูกปลอดภัยมาตลอดทาง เด็กน้อยที่ควรจะมีโอกาสได้ลืมตาดูโลก ลูกคนแรกของเขา ที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพศอะไร หน้าตาเป็นอย่างไร ลูกที่ตอนแรกเคยตั้งใจจะขอให้ขิงช่วยอุ้มบุญให้ และช่วยกันเลี้ยงกับอาร์ต แต่เธอไม่ยอม ก็เลยต้องอยู่กับแบบครึ่งๆ กลางๆ อย่างนี้
ระหว่างรอ เดย์ก็คอยมองไปในห้อง ทั้งที่มองไม่เห็นอะไร เขาร้อนใจ เป็นห่วงลูกมากกว่าคนอุ้มท้องก็จริง แต่ยังไงขิงก็คือคนที่เขาเคยเผลอใจให้เหมือนกัน ก่อนหน้าที่เธอจะกลายเป็นนางร้ายแบบนี้
“ลูกผมตัวร้อนมากเลยครับ จู่ๆ ก็เป็น”
“เชิญทางนี้เลยค่ะ”
เสียงพูดคุยของนางพยาบาลและผู้ชายตัวสูงคุ้นตาคนหนึ่งดังขึ้น เดย์หันไปมองและนิ่งอยู่นาน ผู้ชายคนนั้นอุ้มเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ข้างหลังมีผู้หญิงเดินตามมา ท่าทางร้อนรนทั้งคู่ และถ้าได้ยินไม่ผิด...
ไอ้หมอนั่นมันเรียกเด็กคนนั้นว่า “ลูก” สินะ?
******
เช้าวันใหม่ อาร์ตตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นแจ่มใสเช่นเคย เรื่องของเดย์พอจะทำใจได้บ้างแล้ว หลังจากมาอยู่แม่ฮ่องสอนได้เดือนกว่าๆ พ่อกับแม่ไม่ได้ถามอะไรมาก แค่รู้ว่าเลิกกับเดย์แล้วเท่านั้น อาร์ตถูกเลี้ยงดูมาให้ต้องพึ่งพาตัวเอง ถูกเคี่ยวเข็ญให้วาดรูปมาตั้งแต่ 3 ขวบ พ่อเข้มงวดและค่อนข้างดุกับเรื่องนี้มากที่สุด ส่วนเรื่องอื่นๆ รวมทั้งชีวิตส่วนตัว จะไม่ก้าวก่ายเท่าไหร่ ตอนที่พ่อแม่ของเดย์มาคุยเรื่องของเดย์กับอาร์ต ก็แค่รับฟังและไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร ส่วนแม่ของอาร์ต ซึ่งมีเชื้อสายเจ้า ค่อนข้างเจ้าระเบียบเล็กน้อย แต่ก็อ่อนโยนและใจดี แต่จะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของลูกชายเหมือนกัน
“นี่เราจะอยู่ที่นี่ไปตลอดเลยรึเปล่า? จริงๆ กลับมาวาดรูปที่นี่ก็ไม่ได้ลำบากอะไรไม่ใช่รึไง” พ่อเอ่ยถามขึ้นระหว่างมื้อเช้าที่นอกชานบ้าน บ้านของอาร์ตเป็นบ้านไม้สักสองชั้น ทรงไทยล้านนา ตั้งอยู่ในไร่กาแฟของพ่อ ซึ่งมีรีสอร์ทรอบๆ มีทัวร์มาลงบ่อยๆ
“มันก็ได้อยู่แหละครับ แต่ผม...กำลังรอ” อาร์ตตักข้าวต้มกุ้งร้อนๆ เข้าปาก อากาศเย็นแบบนี้ พอได้กินของร้อนๆ อุ่นๆ มันช่างวิเศษสุด
“รอ?” แม่เอียงคอเล็กน้อยพลางอมยิ้ม “ไม่ใช่เดย์สินะคะ”
อาร์ตเม้มปาก ไม่ยอมตอบ จนพ่ออดแซวไม่ได้
“ก็คงคนที่โทรหาแล้วก็ไลน์มาบ่อยๆ ล่ะมั้งนะ”
“พ่อก็...” อาร์ตส่งเสียงกระเง้ากระงอด พ่อกับแม่รู้ทันไปหมดทุกอย่าง ทั้งที่ทำเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ก็คอยสังเกตตลอด ลูกชายคนเดียวทั้งคน แต่ก็ไม่รู้ทำไม เจ้าลูกชายของพวกเขาถึงได้เนื้อหอมกับหนุ่มๆ ด้วยกันนัก หรือจะเลี้ยงมาผิด?
“เห็นว่าเป็นตำรวจ ยศร้อยเอกเลยนะคุณ” พ่อยังไม่เลิกขุด หันไปคุยให้แม่ฟังด้วยอีก แม่ก็พยักหน้าเออออห่อหมก
“พ่อรู้ได้ไงเนี่ย” อาร์ตหน้างอลงเรื่อยๆ เหมือนโดนตามสืบเรื่องส่วนตัวแบบลับๆ บอกไม่ถูก ทั้งที่พ่อกับแม่บอกจะไม่ก้าวก่ายกัน
“เส้นสายฉันมันเยอะ เราเถอะ เลิกกับเจ้าเดย์ไม่ทันไร มีใหม่เลยเรอะ?” พ่อเลิกคิ้ว
“ผมยังไม่ได้ตกลงจะคบกับเขาสักหน่อย” อาร์ตถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้จะเล่นตัวอะไรนะ แต่อยากให้แน่ใจว่าตามตะวันรับได้ในสิ่งที่อาร์ตเป็นจริงๆ ก็เท่านั้น ถ้ารอกันอยู่ และไม่วอกแวกนอกใจไปหาใคร ก็จะยอมคบด้วย
“คิดให้ดีๆ แล้วกัน ความสุขของลูก พ่อแม่ไม่อยากขัด แต่ขอให้รักตัวเองมากๆ อย่าไปจมปลักกับอะไรที่มันแย่ แม้มันจะเคยสวยงามมากก็ตามที”
อาร์ตฟังคำที่พ่อสอนแล้วก็พยักหน้ารับ
ใช่แล้ว...
หลังจากนี้ เขาจะต้องรักตัวเองให้มาก
***
หอบเล็กน้อย พิมพ์รัวมาก นิ้วนี่แทบล็อค ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจและเข้ามาอ่านกันน้า
ด้วยความรีบปั่น เลยไม่ค่อยได้ตอบเม้นท์ใครแล้ว ต้องขอโทษด้วย แต่เราอ่านทุกข้อความเลย
รู้สึกมีแรงปั่นต่อ
บ้างเชียร์เดย์ บ้างเชียร์ตะวัน เอาจริงๆ ถ้ามีแฟนที่คบกันมาเป็นสิบปีแล้วมันนอกใจนอกกาย คิดว่าจะคบกันต่อมั้ย
จะเลิกเลย หรือลองให้อภัยสักครั้ง แต่เราจะไว้ใจมันได้มั้ย
บอกแล้วเรื่องนี้จากประสบการณ์จริงทั้งนั้นน้า นิสัยตัวละครคือการยำใหญ่ผู้ชายเฮงซวย รวมไว้ที่เดย์
คนแรก เพื่อนอาเราเอง - แต่งงานมีลูกแล้ว ต่อหน้ารักเมียมาก ดูแลดีมาก แต่ไม่ค่อยกลับมาหา อ้างทำงาน ติดเวร (เป็นหมอ) ตลอด อยู่กันมาจะยี่สิบปี ลูกโตอ่ะ ยังแหกโค้งไปมีเมียน้อยเลยคิดดู แถมโทรหาเมียทุกวันด้วย
คนที่สอง แฟนเพื่อนเราเอง - คบกันมาสิบกว่าปี เพื่อนเราดูแลนางมาตลอด คอยเขี่ยวเข็ญจนเรียนจบ ค่าใช้จ่ายอะไรก็ช่วยออกให้หมด แรกๆ ติดเพื่อนเรามาก รักมาก พอเรียนจบ ทำงาน เริ่มห่าง สุดท้ายขึ้นสเตตัสว่าแต่งงานกับคนอื่น (อันนี้ ชxช นะ) บ้านช่องแทบไม่กลับ ส่งข้อความไปไม่ตอบ ไม่อ่านด้วยจ้า ไม่ติดต่อมาเลย ให้เพื่อนเราเห็นเฟสบุ๊คเอาเอง แล้วสุดท้าย เพื่อนเราเลยเพิ่งตัดสินใจย้ายออกจากห้องมันมา เรื่องนี้สดๆ ใหม่ๆ เลย
ยังมีอีกเพียบ...แต่ละราย ร้ายเหลือ
ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย
-
ไรท์อัพเร็วมากค่ะ อ่านสนุกเลยทีนี้ o13
อยากให้เต็มกับอาร์ตได้คบกันเร็วๆ อยากเห็นเค้าหวานกัน
ดราม่าเรื่องครอบครัวเต็มจะหนักมากไหมคะ แอบระแวงเรื่องโทรศัพท์พี่เต็มด้วย ต้องมีอะไรแน่ๆ
หมั่นไส้นังเดย์ลูกจะเป็นยังไงก็ยังไม่รู้ ยังจะมาคิดวางแผนสร้างความร้าวฉานให้คนอื่นอีก!!!!!
-
เชียร์ตะวันเหมือนเดิมแต่อยากให้ตะวันรีบบอกอาร์ตว่ามีลูกแล้วเดี๋ยวเดย์มันบอกอาร์ตแล้วจะโดนเข้าใจผิด แล้วนี่เดย์ทำลูกแท้งอีกรอบมั้ยหน่ะผิดซ้ำผิดซากนะ
-
เรื่องกำลังนาติดตามเลย เดย์เห็นตะวันพาลูกไปโรงบาลต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆเลย ฮือ ไหนจะลูกในท้องขิงอีก เกลียดพ่อแต่ก็สงสารลูก :sad4: :sad4: :sad4:
-
ตอนนี้ค่ดสั้นอ่ะ คืนนี้จะพยายามเข็นมาอีกตอน ม่าไม่เยอะไม่จัดจ้าน
26
ผ่านไปอีกสองอาทิตย์ อาร์ตยังคงใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอยู่ที่บ้านเกิด รูปของตามตะวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว อาร์ตอัดเข้ากรอบกระจกใสและห่อเป็นของขวัญอย่างดี ตั้งใจว่าจะให้เมื่อตามตะวันมาหาที่นี่
ตั้งแต่คุยกันครั้งล่าสุดเมื่อคืนนั้น ไลน์จากตามตะวันดูจะเงียบเหงาลงอย่างเห็นได้ชัด จากที่พอว่างก็จะทักมารัวๆ กลายเป็นทักมาแค่คำสั้นๆ ไม่กี่คำ แล้วก็เงียบหายไปสองสามวัน กว่าจะส่งมาอีกครั้ง แต่อาร์ตก็ไม่ได้คิดมากอะไร เพราะรู้ว่างานของผู้กองมันยุ่งมากจริงๆ แม้ตามตะวันจะบอกว่าไม่ได้อยากเป็นตำรวจ แต่ก็ตั้งใจทำงานตลอด
T.Tawan: อาทิตย์หน้าผมได้หยุดยาว จะขึ้นไปหาคุณนะครับ
นั่นคือข้อความล่าสุดของวันนี้ อาร์ตอ่านแล้วก็อมยิ้มกับตัวเอง ตามตะวันแค่งานยุ่งจริงๆ อีกเดี๋ยวก็จะได้พักและมาหาถึงแม่ฮ่องสอนแล้ว
Artz: เราจะรอ
อาร์ตตอบกลับไปแค่นั้น และไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีก อยากให้ตามตะวันมีเวลาทำงานเยอะๆ จะได้ว่างเร็วๆ ระหว่างที่รออยู่ที่นี่ก็จะหาอะไรทำเรื่อยๆ ให้ไม่เบื่อ วาดรูปบ้าง ปั้นดินบ้าง อ่านหนังสือหรือดูหนัง ฟังเพลง มีอะไรให้ทำมากมายนัก
จริงๆ แล้ว ความรู้สึกของอาร์ตที่มีต่อเดย์ยังไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่ เคยรัก ก็ยังคงรักอยู่ แต่พอเห็นหน้าเดย์ ความเจ็บปวดมันมีมากกว่าความรัก ทนมองไม่ได้ เพราะจะยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังจมลงไปเรื่อยๆ ในความมืดมิดที่ไร้ก้นบึ้ง
มือของอาร์ตไขว่คว้าหาแสงสว่าง พยายามฉุดรั้งตัวเองออกมาจากก้นเหวนั้น และแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวไว้ได้ในตอนนี้ ก็คือ...ตามตะวัน
อาร์ตยังไม่แน่ใจว่าเป็นความรักหรือไม่ แต่ก็อบอุ่นใจทุกครั้งที่มีตามตะวันอยู่ข้างๆ ได้เป็นตัวของตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ต้องอดทนอดกลั้นกับสิ่งที่ไม่ชอบ เพราะไม่ว่าจะทำนิสัยเสียใส่แค่ไหน ตามตะวันก็ไม่เคยโกรธ กลับเห็นความหงุดหงิดเอาแต่ใจของตนเป็นเรื่องสนุกเสียอีก เวลาต้องการพึ่งพิง ก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่มีบกพร่อง เป็นผู้ฟังที่ดีเสมอ
“อาร์ต มีคนส่งของมาให้แน่ะลูก” เสียงแม่เรียกจากด้านในตัวบ้าน อาร์ตจึงหลุดจากภวังค์ เดินกลับเข้าไปข้างใน รับซองสีน้ำตาลขนาด A4 มาจากแม่
ไม่มีชื่อผู้ส่ง แต่มาจากกรุงเทพฯ?
อาร์ตมุ่นคิ้วพลางแกะซองออกอย่างเบามือ ล้วงมือลงไปในซอง ควานหาสิ่งที่อยู่ด้านใน ซึ่งเหมือนมันจะกองรวมกันที่ก้นซอง เป็นแผ่นกระดาษลื่นๆ มันๆ จึงรู้ว่ามันคือรูปถ่าย
รูปถ่ายจำนวนเกือบสิบใบที่อาร์ตหยิบออกมา เป็นรูปของตามตะวัน...และครอบครัว?
มีทั้งรูปตอนที่ตามตะวันอยู่ที่โรงพยาบาลกับผู้หญิงคนหนึ่ง ในห้องผู้ป่วย บนเตียงเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ใส่ชุดคนไข้สีชมพู รูปตามตะวันกับผู้หญิงคนเดิม จูงมือเด็กหญิงเล็กๆ คนนั้นคนละข้างออกจากโรงพยาบาล และรูปที่บ้านของตามตะวัน ที่มีผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้วย
อาร์ตไม่รู้ว่าเจตนาของคนที่ส่งรูปพวกนี้มาคืออะไร และมันหมายความว่ายังไง เขาพยายามสงบใจ นับ 1-10 และเอารูปมาเรียงกันบนโต๊ะ หยิบสมาร์ทโฟนมาถ่ายรูปพวกนั้นอีกทีและส่งไลน์ไปหาตามตะวัน
Artz: พวกนี้หมายความว่ายังไง
อาร์ตร้อนใจ แต่ต้องข่มมันไว้ ตามตะวันเคยพูดถึงเรื่องครอบครัว เรื่องภรรยาและลูก ตอนนั้นคิดว่าเป็นการเล่ามุมมองหนึ่งให้ฟังเท่านั้น แต่มันคงไม่ใช่
รอจนค่ำ ตามตะวันยังไม่อ่านไลน์ ยังไม่ตอบกลับ อาร์ตยิ่งร้อนรนจนอยู่ไม่ติดที่ เขาเดินไปมาในห้องทำงาน ยิ่งมองรูปของตามตะวันที่ห่อของขวัญไว้ ยิ่งหงุดหงิดกระวนกระวาย
ไลน์!
เสียงแอพพลิเคชั่นที่เฝ้ารอมาเกือบทั้งวันดังขึ้น อาร์ตรีบเปิดดูทันที
T.Tawan: ผมว่าจะบอกคุณตอนที่พาไปบ้าน แต่คงต้องบอกแล้วล่ะ
Artz: ...
T.Tawan: ขอโทษที่ไม่ได้บอกแต่แรกนะครับ
อาร์ตเม้มปากเมื่อได้อ่านประโยคนี้ หัวใจเหมือนหล่นวูบ พาลคิดไปไกลว่า นี่เรากำลังเล่นชู้กับสามีชาวบ้านหรืออย่างไร ตั้งใจจะเอาคืนเดย์ด้วยการมีชู้มีกิ๊กบ้าง แต่ดันกลายเป็นชู้คนอื่นเสียเองงั้นหรือ? แต่ยังไม่ทันจะระบายอารมณ์หงุดหงิดออกไป ข้อความต่อมาก็ทำให้อาร์ตสงบลงเล็กน้อย
T.Tawan: ผมหย่ากับภรรยามาเกือบ 2 ปีแล้ว
Artz: แล้ว?
T.Tawan: คุณใจเย็นๆ นะ ผมจะไปอธิบายให้ฟังอีกทีที่บ้านคุณ
Artz: อยากฟังเดี๋ยวนี้เลย
T.Tawan: ผมติดประชุมอยู่ ไว้จะโทรหาพรุ่งนี้
Artz: อืม
T.Tawan: ผมต้องไปแล้ว ไม่คิดมากนะครับ
อาร์ตถอนหายใจ ไม่ได้พิมพ์อะไรตอบกลับไป อย่างน้อยก็รู้ว่าหย่าแล้ว แต่ทำไมยังต้องอยู่บ้านเดียวกันอีก? ตามตะวันคิดจะหลอกอะไรเขาหรือเปล่า? ใจมันคิดแต่เรื่องไม่ดีอยู่ตลอด เพราะเคยถูกหลอกด้วยการทำดีต่อหน้ามาแล้วครั้งหนึ่ง
แม้อยากจะเชื่อใจใครสักคนให้ได้อีกครั้ง แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน
-
เชียร์ตะวันเหมือนเดิมแต่อยากให้ตะวันรีบบอกอาร์ตว่ามีลูกแล้วเดี๋ยวเดย์มันบอกอาร์ตแล้วจะโดนเข้าใจผิด แล้วนี่เดย์ทำลูกแท้งอีกรอบมั้ยหน่ะผิดซ้ำผิดซากนะ
อ่ะ เดาเก่ง
-
เดี๋ยวเค้าจะขึ้นมาเคลียร์กันแล้วดีใจมากที่คุณคนเขียนมาอัพเรื่อยๆเราก็ตามอ่านเรื่อยๆ เข้าใจอาร์ตมากๆเลย พึ่งจะเจ็บมาต้องระแวงเป็นธรรมดา
-
ลูกสาวคุงผู้กองชื่อน้องจูนหรือน้องดาด้าอ่ะฮับ เผื่อไรต์ลืม 5555
รีบเคลียร์งานนะผู้ก๊องงงงง เอาใจช่วย
-
ความรักซ้อน ซ่อนปม หมักหมมมิด
เลยไม่รู้ ความถูกผิด อยู่ตรงไหน
มันแก้ยาก ก็ตัดทิ้ง ปมออกไป
ค่อยสาวไหม คลายเส้นด้าย ให้คลายคืน
ด้ายหลากสี มีหลากสัน พันกันมาก
จะยุ่งยาก หากเลือกสี มีใจฝืน
ต้องตัดใจ เหมือนตัดด้าย ลืมวันคืน
จะได้ยืน ชื่นชมมัน อย่างมั่นใจ
มันก็แค่คนในอดีตที่ทำร้ายเรา..อย่ายึดติดกับมันเลย
เลือกคนปัจจุบันที่จะร่วมยืนข้างเราต่อไปในอนาคต..น่าจะดีกว่า
ฝังกลบมันไปซะ
ฮ่าฮ่า
-
ตายๆๆ ชะนีขิงแท้งไหมเนี่ย สองจิตสองใจไม่รู้อยากให้แท้งรึไม่แท้ง เฮ้อออ สงสารเด็กไม่อยากให้เกิดมามีพ่อแม่แบบนี้อะค่ะ
ปล. ถ้าแท้งอีกนี่ มดลูกน่าจะพังได้ละนะ 555 เดย์นี่เหมือน ผช. ทั่วๆไปแหละ อะไรที่มันเก่าก็เบื่อ อยากสรรหาอะไรใหม่ๆมาลอง สุดท้ายก็เบื่ออีกแล้วก็อยากกลับไปหาของเก่า แต่คงลืมไปว่ามันเก่าจนพังไปแล้ว มีไว้ไม่รักษาแท้ๆ เฮ้ออออ
-
เรื่อง นี้คือดราม่าดีงามมาก ปริ่ม :monkeysad:
-
^
^
ถูกใจเรื่องนี้เหมือนกัน
+1 ให้สมุนดราม่านะฮับ
อิอิ
-
อยากให้อาร์ตเข้าใจตะวัน ไม่ต้องไปสนใจเดย์แล้ว คนมันชัวอย่าไปยุ่งกับมันอีกเลย มีแต่ทรมานใจเปล่าๆ รักแค่ไหน มันก็ไม่รู้สึกหรอก ฮึ!!!! อีเดย์ ไปอยู่กับเมียใหม่ให้สบายใจเลยไป แล้วก็ไปมีลูกของแกที่แกอยากจะไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับอาร์ตอีก
ถ้าไม่สูผญเสียก็ไม่รู้สึกหรอก
-
แต่ขอให้รักตัวเองมากๆ อย่าไปจมปลักกับอะไรที่มันแย่ แม้มันจะเคยสวยงามมากก็ตามที”
คุณพ่อสอนดีมากกๆเลย
คุณนักเขียนขยันมากๆ ยกนิ้วให้ ขอสมัครเป็นสาวกดราม่าด้วยคน จะตามไปอ่านเรื่องอื่นด้วยค่า
-
ตัวละครที่ชอบที่สุดในเรื่องนี้ คือพ่อแม่ของเดย์ :hao7: :hao7:
-
ฮือออ เมื่อคืนพิมพ์ไม่ทัน หลับคา
วันนี้กับพรุ่งนี้ไม่อยู่น้า ไว้จะมาต่อรัวๆ อีก
ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้น้า รักคนอ่าน จุ๊บๆ
บางเม้นท์มันบวกเป็ดไม่ได้อ่ะ แต่อ่านหมดทุกคนน้า
27
เดย์ยังไม่ยอมถอดแหวนสีทองที่นิ้วนางข้างซ้ายออก
“พี่เดย์ อยากกินน้ำส้ม”
เดย์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของขิง เขาเงยหน้าจากแหวนทองคำไปมองหน้าหล่อน ถอนหายใจเบาๆ แล้วลุกไปหยิบน้ำส้มในตู้เย็นมาเทใส่แก้ว เอาไปเสิร์ฟให้ถึงที่
“ยังไม่ถอดออกอีก เลิกกันแล้วก็จบๆ สักทีเหอะ พี่อยากมีครอบครัวก็มีแล้วนี่ไง ขิงท้องให้พี่แล้ว ยังไม่พอใจอะไรอีก” ขิงปรายตามองแหวนสีทองของเดย์อย่างไม่สมอารมณ์ คนท้องมักอารมณ์แปรปรวนง่ายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อะไรขวางหูขวางตานิดหน่อยก็หงุดหงิด
เมื่อสองอาทิตย์ก่อน เดย์เกือบทำให้ขิงแท้งอีกรอบ โชคดีที่ไปโรงพยาบาลทัน เด็กในท้องยังอยู่ครบสมบูรณ์ เขาบอกไม่ถูกว่าตอนนั้นดีใจหรือเสียใจกันแน่ แต่ก็โล่งอกที่ไม่ได้ทำลายชีวิตใครมากไปกว่านี้
หลังจากนั้นเดย์ก็กลับมาเป็นปกติ เลิกกินเหล้าเข้าบาร์ กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน เพราะต้องการรับผิดชอบทั้งแม่และลูกที่อยู่ในท้องของขิงให้ดีที่สุด ความกลัวการสูญเสียของเขามันฝังรากลึกอยู่ในจิตใจไปแล้ว ไม่อยากเสียอะไรไปมากกว่านี้อีก
แต่อีกใจก็ยังเป็นห่วงอาร์ต ผู้ชายคนนั้น...ดูเหมือนจะรักอาร์ตดี แต่มันมีครอบครัวแล้ว
ข้อนี้แหละที่เดย์คิดไม่ตก ที่เห็นวันนั้นไม่น่าผิดตัวไปได้ อุ้มลูกแถมมากับเมียขนาดนั้น แต่ก็ยังฟันธงแน่ชัดไม่ได้อยู่ดี เขาอยากจะบอกอาร์ต แต่ไม่มีหลักฐานอะไรไปยัน พูดลอยๆ อาร์ตคงไม่เชื่อง่ายๆ ทั้งที่อาร์ตเคยเชื่อฟังเขามาตลอด แต่ตอนนี้อาร์ตไม่ใช่คนของเขาแล้ว และเดย์รู้ว่า จริงๆ แล้วอาร์ตเป็นคนหัวดื้อหัวรั้นแค่ไหน ที่ยอมอ่อนให้ เพราะ...รัก
ใช่...อาร์ตเคยรักเขามาก
มากจนยอมให้ทุกอย่าง
ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ เพราะตัวเขาเองที่ตัดสินใจผิดพลาด ที่ไม่รู้จักพอ เดย์รู้ว่าตัวเองอาจจะผิดปกติอะไรสักอย่าง แต่พอปรึกษาจิตแพทย์ ก็บอกว่าเป็นแค่รสนิยมทางเพศ ไม่ได้ผิดปกติ ได้รับคำแนะนำให้คุยกับคนรักดูก่อน แต่เดย์ไม่กล้า และปล่อยให้มันเลยเถิดมาขนาดนี้ จากแค่นอกกาย ก็กลายเป็นการนอกใจ ทำขิงท้องแล้วก็ทำให้เธอต้องกรอกยาฆ่าตัวตาย
บางที ถ้าเขาลองคุยกับอาร์ตตั้งแต่แรก เรื่องมันอาจจะไม่เป็นแบบนี้ อาร์ตรักเขา และอาจจะยอม...
ไม่หรอก อาร์ตต้องไม่ยอมแน่ๆ ครั้งแรกยังเจ็บจนร้องแล้วร้องอีก ครั้งต่อๆ มาถึงจะทนแค่ไหน แต่พอเห็นอาร์ตน้ำตาไหล เดย์ก็เหมือนจะหมดอารมณ์แล้ว
แล้วนี่จะคิดให้ได้อะไรขึ้นมาวะ
เดย์ถามตัวเองในใจ เรื่องไอ้ตำรวจนั่น ยังไงก็ต้องบอกอาร์ต ต้องหาหลักฐานไปให้ดูด้วย เผื่อว่าอาร์ตจะยังเห็นความดี อาจจะกลับมาอยู่ด้วยกัน ถึงตอนนั้น เดย์จะเคลียร์ทุกเรื่องที่คาใจให้หมด
“พี่เดย์!”
“ห๊ะ?” เดย์เงยหน้ามองขิงอย่างมึนงง เขามัวแต่ก้มหน้าคิดอะไรเต็มหัวไปหมด
“เป็นอะไรของพี่เนี่ย ขิงอยากออกไปกินข้าวข้างนอก อยากกินบิงซู นี่ไม่ได้ฟังเลยใช่มั้ยน่ะ” ขิงเอามือตีแขนเขา หน้างอง้ำอย่างไม่พอใจ เดย์เลยต้องรีบพยุงเธอให้ลุกขึ้น ก่อนที่จะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ เพราะหมอบอกให้เขาอย่าขัดใจคนท้องช่วงนี้
“เออๆ เดี๋ยวพาไป”
******
ตามตะวันกำลังครุ่นคิด หลังจากอาร์ตส่งไลน์มาถามเรื่องเกศกับลูกสาวของเขา ก็ดันต้องเข้าประชุมวางแผนล้อมจับพวกค้ายาที่มีมาเรื่อยๆ ไม่หยุดหย่อน
คนชั่วแม่งเต็มประเทศไปหมด!
ตามตะวันสบถอยู่ในหัว ไอ้คนพวกนี้ กำจัดเท่าไหร่ก็ไม่หมดเสียที ทำให้งานของตำรวจอย่างเขาล้นมือขึ้นทุกวัน เรื่องที่จะได้เลื่อนขั้นเป็นสารวัตรอะไรนั่นก็เหมือนเต็มเดือนจะรามือไปแล้ว เพราะเขาไม่มีอารมณ์จะขยันไปกว่านี้จริงๆ
“ดาด้าล่ะ?” กลับมาถึงบ้านในตอนเช้าวันเสาร์ ตามตะวันก็ถามถึงลูกสาวก่อนเป็นคนแรก เพราะเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาเมื่อหลายวันก่อน ร่างกายก็ไม่รู้แข็งแรงดีแค่ไหนแล้ว ช่วงนี้เขาเลยกลับบ้านบ่อยขึ้น เพราะห่วงลูก
“หลับอยู่เลย อีกสักพักคงตื่น คุณทานข้าวเช้ามารึยัง” เกศราเข้ามารับข้าวของในมือของตามตะวันไปเก็บในครัวให้ เขาแวะซื้อขนมนมเนยมาฝากลูกเหมือนทุกที พวกของเล่นอีกนิดหน่อย
“ยัง ผมขอแค่โอวัลตินกับขนมปังแผ่นนึงพอ” กินพอเป็นพิธี แล้วเดี๋ยวจะนอนต่อสักงีบ
อา...ยังไม่ได้โทรหาอาร์ตเลย
ตามตะวันนิ่งนึก แต่วันนี้เพลียมากแล้ว ไม่ไหวจริงๆ ขอหลับก่อนแล้วค่อยว่ากัน เขาดื่มโอวัลตินและกินขนมปังที่เกศราปิ้งมาให้ ก่อนจะขอตัวไปนอนพักผ่อนที่ห้อง
ห้องที่ครั้งหนึ่งเขากับเกศราเคยนอนด้วยกัน
แต่ตอนนี้เกศรานอนห้องเดียวกับดาด้า ส่วนเขาก็นอนที่ห้องนั้นคนเดียวเวลามาที่บ้าน
ตามตะวันนอนหงายมองเพดาน เปลือกตาเริ่มหรี่ลง แต่ในหัวยังคิดถึงเรื่องรูปถ่ายที่มีมือดีส่งไปให้อาร์ต มันเป็นฝีมือใครกัน? เขาคิดไม่ออกเลยจริงๆ ความคิดนั้นวนเวียนไปมา จนในที่สุด ตามตะวันก็หลับสนิท
เขาเผลอนอนไปนานเกือบ 3 ชั่วโมง ตื่นมาอีกทีก็ตอนที่ยัยหนูมาปีนป่ายเล่นบนตัวอย่างสนุกสนาน แม้ไม่เหลือความรักให้ภรรยาแล้ว แต่เขายังรักลูกสาวตัวน้อยๆ คนนี้อยู่ และอยากให้อาร์ตได้เห็นความน่ารักน่าชังของยัยหนูด้วย หากว่าอาร์ตตกลงที่จะอยู่ด้วยกัน เขาก็อยากพาอาร์ตมาอยู่ที่บ้าน เลี้ยงลูกด้วยกัน...แต่คิดอีกที เรื่องเกศราที่ยังอยู่บ้านดียวกัน คงเป็นปัญหาแน่นอน
“ป่าป๊า” เสียงเล็กๆ ของยัยหนูตัวน้อยดังอยู่บนตัว “เล่นกัน”
“จ้าๆ เล่นกัน” แล้วตามตะวันก็มัวแต่เล่นกับลูก จนลืมโทรหาอาร์ตตลอดทั้งวัน
******
อาร์ตกระวนกระวายใจขึ้นทุกขณะ ทั้งที่ตามตะวันบอกจะโทรมาอธิบายในวันนี้ แต่ก็เงียบหายไป อาร์ตเอาแต่นั่งเฝ้ารอเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ ถือมันไว้จนกลายเป็นบีบแน่นตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ตัว บีบจนมือถือจะแตก มือจะพัง ก็ยังนั่งจ่อมจมอยู่อย่างนั้น ที่ระเบียงบ้าน จนมืดค่ำ พ่อกับแม่เป็นห่วงมาก แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เวลาที่อาร์ตจมอยู่กับความคิดของตัวเองกระทั่งลืมเวลา ใครก็ฉุดดึงออกมาไม่ได้
เบอร์เดียวที่ยังคงจำได้ กลับเป็นเบอร์ของอดีตคนรักที่หักหลังกันอย่างไม่น่าให้อภัย แม้จะเปลี่ยนเบอร์หนี ลบทุกอย่างทิ้ง แต่ความทรงจำ ต้องทำอย่างไรจึงจะลบได้หมด
อาร์ตไม่รู้เลย ไม่รู้เลยจริงๆ
******
บ่ายวันอาทิตย์ เดย์นั่งดูทีวีกับขิงในห้องตามปกติ ดูแบบเบลอๆ หลับๆ ตื่นๆ เพราะเป็นหนังรักที่เขาไม่ค่อยชอบ มันน่าเบื่อ แต่ก็ต้องทนดูเป็นเพื่อนเธอ เพราะต้องคอยเอาใจคุณแม่ท้องอ่อน ไม่อยากให้หงุดหงิดโมโห กลัวจะมีผลกับเด็กในครรภ์ ดูไปสักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เดย์สะดุ้งโหยงรีบกดรับ ไม่ทันดูเบอร์อะไรใดๆ ทั้งนั้น แต่ถึงดูก็เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักชื่ออยู่ดี
“โหลๆ” เขาลุกไปรับสายที่ริมระเบียงห้องด้วยเสียงงึมงำยานคางเหมือนคนจะหลับ ขิงเอี้ยวตัวมองตาม แต่ไม่ได้ว่าอะไร หันกลับไปกินขนมและดูหนังต่อคนเดียว
“ผมจะรีบไป!” จู่ๆ น้ำเสียงของเดย์ก็เปลี่ยนเป็นกระตือรือร้นแบบสุดๆ เขาวางสายแล้วรีบเข้าไปเก็บข้าวของลงกระเป๋าเดินทางในห้องนอน ขิงเห็นผิดปกติจึงลุกตามไปดู
“พี่เดย์ จะไปไหนน่ะ”
“พี่มีธุระด่วนมาก ไปต่างจังหวัดสองสามวัน” เดย์ไม่บอกว่าไปหาใครหรือไปที่ไหน แต่คิดหรือว่าขิงจะยอม เธอเข้าไปฉุดแขนเขาไว้ ยื้อแย่งกระเป๋าออกจากมือของเดย์ ซึ่งเดย์ไม่กล้าใช้กำลังกับเธอ เลยต้องปล่อยมือออก
“ขิงไม่ให้ไป!”
“ธุระด่วนมากจริงๆ พี่ต้องไป!”
สองคนโวยวายโต้เถียงกันไปมา ขิงร้องไห้ฟูมฟายน้ำตานองหน้า “ถ้าพี่ไป ขิงจะฆ่าตัวตาย”
มามุกนี้อีกแล้ว
เดย์ถอนหายใจแรงอย่างเหนื่อยหน่าย มือปาดเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก
“ไว้ค่อยกลับมาคุยกัน” เพราะไม่คิดว่าหล่อนจะทำจริง “ถ้าอยากตาย ไว้กลับมาค่อยทำต่อหน้าพี่นะ พี่รีบ ไปก่อนล่ะ”
“พี่เดย์!” ขิงแผดเสียงลั่น วิ่งตามเดย์ที่เดินหนีออกไปจากห้อง กระเป๋าเดินทางก็ไม่เอาไปแล้ว ขี้เกียจยื้อแย่งกันให้อันตราย ไปมันตัวเปล่าๆ เนี่ยแหละ แค่มีเงินก็พอ
“พี่เดย์! กลับมานะ จะทิ้งขิงไปแบบนี้ไม่ได้นะ ไอ้คนชั่ว!” เสียงร้องโวยวายของเธอดังระงม ขิงวิ่งตามเขาเกือบทัน แต่เดย์ก็ลงลิฟท์ไปจนได้ เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มุ่งมั่นจะไปอย่างเดียว
ต้องไปหาคนสำคัญ ที่กำลังต้องการที่พึ่ง
ถ้าไปหาตอนนี้ คนคนนั้นอาจจะให้โอกาส
“มึงจะเอาอย่างนี้ใช่มั้ยไอ้เดย์! ได้!” ขิงกัดฟันกรอดๆ กำมือแน่น เดย์ลงลิฟท์ไปแล้ว ไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย เธอทั้งโกรธ เกรี้ยวกราด อยากอาละวาดจนแทบทนไม่ไหว แต่...
เหนือสิ่งอื่นใด
มันเป็นความเศร้าโศกที่กรีดร้องอยู่ในใจ
ไม่ว่ายังไง เดย์ก็ไม่หันกลับมา ต่อให้มีลูก เดย์ก็ยังรักอาร์ต ยังต้องการอาร์ต ต่อให้เลิกกันแล้ว ก็ยังไม่ยอมถอดแหวนบ้าๆ นั่นทิ้ง ไม่ว่าเธอจะพยายามยังไง ทั้งบทดีบทร้าย ยอมเดย์แค่ไหน รักมากแค่ไหน...
เดย์ก็ไม่มีวันรักเธอได้เท่าอาร์ต
น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยความรวดร้าว
เจ็บปวดไปหมดทั้งตัวและหัวใจ
เดย์เดินออกจากตัวตึก เพราะไม่ได้หยิบกุญแจรถมาด้วย จะย้อนกลับไปก็กลัวเจอขิงรั้งไว้อีก เลยกะจะโบกแท็กซี่ไปสนามบิน ยืนรอเรียกรถไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนโหวกเหวก เขาหันไปมองด้วยความสงสัย เห็นผู้คนมามุงดูชี้มือชี้ไม้ไปข้างบน ก็เลยเงยหน้ามองตาม
“คนจะกระโดดตึก! โทรเรียกตำรวจ ปอเต๊กตึ้ง อะไรก็ได้ เร็วเข้า!”
“ตายแล้ว จะร่วงแล้วมั้ยน่ะ”
“อย่าโดดนะอีหนู!”
ได้ยินเสียงเหล่านั้นดังระงม มุมนั้น ชั้นที่ 29 ไกลจนมองไม่เห็นว่าเป็นใคร แต่เดย์จำได้แม่นยำ
“ขิง!” เขาร้องลั่น ผู้คนแถวนั้นหันมามองอย่างตกใจ แต่เดย์ไม่สนใจ เขารีบวิ่งกลับเข้าไปในตึก กดลิฟท์รัวๆ เพื่อจะกลับไปที่ห้องนั้น
ห้องของเขาที่ชั้น 29 ห้องที่ซื้อให้ขิงเมื่อ 2 ปีที่แล้ว หลังจากขิงเสียลูกไป เขาก็เลยเอาใจเธอมาตลอด อย่างน้อยเธอก็ดีกับเขามาก่อน อาร์ตก็ดีกับเขามากเหมือนกัน
แล้วทำไม เขาต้องทำให้คนสองคนนี้เจ็บปวด
เดย์สะบัดหัวไล่ความคิดทั้งหมดทั้งมวล ร้อนรนอยู่ในลิฟท์ รีบวิ่งไปที่ห้อง
“ขิง! ทำบ้าอะไร เข้ามานะ!” เดย์ตะโกนเรียนจนเธอสะดุ้ง ขิงปีนออกไปนอกระเบียง ยืนหมิ่นเหม่เต็มที เขาวิ่งเข้าไป แต่ไม่กล้าเข้าไปใกล้กว่านั้น เพราะกลัวเธอจะพลาดตกลงไปจริงๆ
“มีอะไรค่อยคุยกันสิ พี่กลับมาแล้วนี่ไง ขิง!” เขาพยายามจะยื่นมือไปคว้าแขนเธอ แต่ขิงทำท่าจะกระโดดลงไป เลยต้องหยุด
“กู...จะทำให้มึงต้องจดจำไปจนวันตาย...”
และนั่นคือคำพูดสุดท้ายของหญิงสาวในชุดวันพีซสีขาวบริสุทธิ์ กับนัยน์ตาแดงก่ำของเธอ
ร่างของขิงร่วงฟุบ และเดย์ก็คว้ามือนั้นไว้ได้ทัน เสียงร้องจากคนข้างล่างดังมาถึงชั้น 29
“เฮ้ยยยย ไอ้เหี้ยร่วงแล้ว!”
“มีคนจับไว้ รีบขึ้นไปช่วยกันเร็ว”
หลายคนเมื่อเห็นมีคนดึงร่างหญิงสาวที่ห้อยต่องแต่งไว้ได้ ก็จะขึ้นไปช่วย กู้ภัยกับตำรวจมาถึงพอดี เตรีมอุปกรณ์ช่วยเหลือเต็มที่ แต่...มันสายไป
ขิงร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด ปัดมือเดย์ออกด้วยมืออีกข้าง และรูดเอาแหวนสีทองจากนิ้วนางข้างซ้ายนั้นให้ร่วงลงไปตามร่างของเธอ
สีขาวที่พลิ้วสะบัดลู่ลม จมหายไปในความมืด
กูจะทำให้มึงต้องจดจำไปจนวันตาย
tbc
-
ลูกสาวคุงผู้กองชื่อน้องจูนหรือน้องดาด้าอ่ะฮับ เผื่อไรต์ลืม 5555
รีบเคลียร์งานนะผู้ก๊องงงงง เอาใจช่วย
ดาด้าจ้า
-
นี่อาจจะเป็นคนเดียวที่ไม่ชอบตะวันเลยตั้งแต่แรก 555
-
นี่อาจจะเป็นคนเดียวที่ไม่ชอบตะวันเลยตั้งแต่แรก 555
ตะวันมันก็ร้าย บอกแล้ว อิๆ
-
โอยยยยย ขิงตายแล้ว เอาไงดีชีวิตตตต ;-;
อาร์ตก็อะไรไม่รู้อ่ะ ตอนแรกอยู่ทีมนาง ตอนนี้เริ่มรำอาร์ต :serius2:
งานเข้าผู้กองอีก ยังเคลียร์ไม่ได้อี้กกกกก
-
28
สุดท้ายก็ไม่มีใครมา
ตามตะวันไม่โทรหาตามสัญญา เดย์บอกจะมาหาก็หายเงียบไป
อาร์ตนั่งวาดรูปอยู่หน้าขาตั้งภาพ แต่สมองของเขาตอนนี้นึกอะไรไม่ออกเลย จิตใจว้าวุ่นกระวนกระวาย ภาพที่วาดเลยออกมาบิดเบี้ยวจนน่ากลัว
มีแต่คนโกหก ตอแหล หลอกลวง
ทำไมชีวิตเราต้องเจอแต่คนแบบนี้
ทั้งที่คิดว่าจะดี กลับร้าย
ทำไม
ทำไม
ทำไม
“ฮึ่ย!” อาร์ตคำรามในลำคอ จุ่มมือลงในจานสี ปาดทุกสีลงบนผืนผ้าใบ
ปึก ปึก ปึก
มือเดียวไม่พอ เขาจุ่มทั้งสองมือ ปาดมันทั้งหมดจนสีสันสะเปะสะปะ เปรอะเปื้อนลามไปถึงชุดที่สวมใส่และบนใบหน้า แต่อาร์ตก็ไม่หยุด กระแทกมือปาดสีต่อไปเรื่อยๆ
จนสุดท้าย มันก็กลายเป็นสีคล้ำหม่นหมอง
แม้ตามตะวันจะโทรมาอธิบายทุกอย่างให้ฟังในวันถัดมา แต่จิตใจของอาร์ตไม่พร้อมจะรับรู้มัน ได้แค่ฟังแล้วเออออตามอย่างคนไร้ชีวิตจิตใจ
[อาร์ต...อย่าเงียบแบบนี้ ผมขอโทษที่ไม่ได้โทรหาคุณเมื่อวาน ขอโทษจริงๆ ผมรักคุณนะ ผมอยากเจอคุณมากๆ อยากกอด อยากจูบคุณ]
“งั้นก็มาหาเราสิ” เสียงของอาร์ตสั่นเล็กน้อย ได้ฟังคำอธิบายทั้งหมดแล้วก็โล่งอกอยู่ แต่ก็ยังเสียใจ
เสียใจก็คือเสียใจ
เสียใจที่ตามตะวันลืมแม้กระทั่งสัญญาเล็กๆ น้อยๆ ไม่สิ เขาไม่ได้สัญญาว่าจะโทร แค่บอกว่าจะโทรเฉยๆ แล้วเราทำไมต้องน้อยใจ ทำไมต้องเสียใจขนาดนี้
[ผมจะไป คืนนี้เลย รอผมนะ]
ไม่รู้ทำไมถึงได้โกรธมากมายขนาดนั้น กับแค่ตามตะวันไม่โทรหาตามที่บอกไว้ และไม่รู้ทำไม ต้องยิ้มจนเมื่อยปาก เมื่อได้ยินว่าจะมาหา
ตามตะวันก็ยังคงเป็นตามตะวันคนเดิมใช่มั้ย
คนที่คอยเอาอกเอาใจ กวนประสาทนิดๆ ชอบแกล้งให้โมโห แต่ก็ง้อตลอด ให้ความสำคัญกับเราเสมอ
ใช่มั้ย?
“นี่ขนาดยังไม่ทันตกลงเป็นแฟนเขานะ ยังงอนหน้าหงิกเป็นนาน ถ้าคบกัน ฉันว่าพ่อตำรวจนั่นคงแย่” พ่อเอ่ยแซวเมื่อเห็นอาร์ตเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวหน้าบึ้ง เดี๋ยวยิ้ม
“แล้วโทรหาเดย์มันทำไมอีก ปล่อยเขาอยู่กับลูกเมียไปเถอะ เราถอยแล้วก็คือถอย”
“ผมรู้น่า ก็มันเผลอนี่” อาร์ตหน้างอใส่พ่อ
“ดูทำหน้าเข้า นับวันเราจะเหมือนแม่สมัยสาวๆ เข้าไปทุกที นี่ฉันได้ลูกสาวใช่มั้ย? ยินดีด้วยค่ะ คุณได้ลูกสาว อะไรแบบนั้นสินะ” พ่อกระเซ้าด้วยเสียงดัดจริตนิดๆ ในประโยคหลังๆ
“พ่อ!” คนหน้างอยิ่งงอนเข้าไปใหญ่ พ่อรู้อารมณ์ลูกชายดี ทำกระฟัดกระเฟียดแบบนี้ คงแค่เขินนั่นแหละ
“จะทำอะไรก็บอกแล้วให้คิดดีๆ เราไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะอาร์ต อายุขนาดนี้ คงไม่ต้องให้พ่อแม่พูดอะไรมาก ตัดสินใจเอาเอง คิดเอาเอง ตัวลูกเองรู้ตัวเองดีที่สุดว่าต้องการแบบไหน” ฝ่ามืออบอุ่นที่เคยลูบหัวลูบหลังมาตั้งแต่เด็ก วันนี้มันก็ยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม
ความรักของพ่อแม่เป็นสิ่งเดียวที่ไม่เคยแปรเปลี่ยนตามกาลเวลา ไม่ว่าอาร์ตจะโตขึ้นแค่ไหนก็ตาม
“จะอยู่รอพ่อตำรวจนั่นใช่มั้ย ถ้ามาแล้วจะทำอะไรกันก็...เบาๆ กันหน่อยล่ะ”
“พ่อ!!พูดอะไรเนี่ย!?” อาร์ตเขินจนหน้าแดงแปร้ด ตะโกนไล่หลังพ่อที่เดินหัวเราะขึ้นห้องไปอย่างอารมณ์ดี
คืนนั้นตามตะวันเร่งงานสุดชีวิต เพื่อจะไปขึ้นเครื่องตอนเที่ยงคืน แต่พอจะไปขึ้นมาจริงๆ พี่ชายตัวดีก็ดันเรียกตัวไปพบกะทันหันอีก
“มีไรวะ กูรีบนะเนี่ย ว่ามาเร็วๆ” เขายืนกอดอกมองหน้าพี่อย่างหงุดหงิด ส่วนเต็มเดือนยังคงนิ่งเฉย
“มึงจะไปไหน งานเสร็จหมดแล้วรึไง?”
“เออ เสร็จแล้ว กูลาอาทิตย์นึง จะไปแม่ฮ่องสอน”
เมื่อได้ยินว่าจะไปที่ไหน เด็มเดือนก็รู้ทันทีว่าไปหาใคร เขาเป็นทั้งพี่และเปรียบเสมือนพ่อของตามตะวัน เรื่องของน้องมีหรือจะไม่รู้
“ไปไม่ได้ กูมีงานให้มึงทำ”
“อะไรวะ กูลาแล้วอ่ะ จะไปคืนนี้เลย จองตั๋วไปแล้วเนี่ย” ตามตะวันร้อนรน ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เหลือเวลาอีกแค่ไม่เกินชั่วโมงแล้ว ตอนนี้รถไม่น่าติด เพราะเป็นคืนวันอาทิตย์
“กูไม่ให้ลา มึงต้องมาช่วยงานกูที่นี่ แล้วก็...กลับบ้านไปอยู่กับลูกกับเกศด้วย คอนโดนั่นกูจะขายทิ้ง” เต็มเอ่ยเสียงเรียบ แต่ตามตะวันนิ่งไม่ได้แล้ว เขาโวยวายทันที
“มึงคิดจะทำอะไรไอ้เต็ม”
“มึงต้องกลับไปดีกับเกศ ดาด้าจะได้มีทั้งพ่อแม่พร้อมหน้า”
“กูไม่เอา! มึงจะบ้ารึไงวะ คนที่ทิ้งกูไปก่อนคือเกศ แล้วทำไมกูต้องดีกับเกศ!” ตามตะวันโมโหจนควันแทบออกหู ปกติเต็มเดือนก็มีอิทธิพลกับชีวิตเขามากพอแล้ว นี่กระทั่งเรื่องส่วนตัว แบบส่วนตัวสุดๆ ขนาดนี้ ยังไม่เว้น
“แต่เกศก็กลับมาหามึงแล้ว อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเหมือนก่อน ให้อภัยกันซะ”
“ไอ้สัส! มึงคิดว่ากูจะให้อภัยคนที่ทิ้งกูเหรอวะ เพราะกูเป็นแค่ตำรวจกระจอกๆ ไม่เหมือนไอ้นักธุรกิจร้อยพันล้านนั่น! มันถึงได้ทิ้งกูไป แล้วมึงยังจะให้กู...” ตามตะวันชะงัก เมื่อสบสายตากับพี่ชาย เวลาที่เต็มเดือนเอาจริงมันน่ากลัวแค่ไหน เขารู้ดี
“มึงเคยพูด ว่าจะไม่เป็นเหมือนพ่อ” เต็มเดือนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จ้องหน้าน้องชายนิ่งงัน
“เลิกล้มความคิดบ้าๆ ที่จะเอาผู้ชายด้วยกัน แล้วกลับไปหาครอบครัวของมึงซะ นี่เป็นคำสั่ง”
ตามตะวันกัดฟันกรอด นึกอยากจะชกหน้าพี่ แต่ก็ไม่กล้า เขาข่มใจและตั้งสติ ก่อนจะส่ายหน้ารัวๆ แล้ววิ่งออกไปจากห้องทำงานของพี่ชาย ไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น
เพราะคนที่เขาต้องการ...มีแค่อาร์ตคนเดียวเท่านั้น
***
มาต่อได้อีกตอนก่อนไป พระแม่โทรมาตามละ จุ๊บๆ เจอกันวันจันค้าบ
-
นี่ก็ไม่ปลื้มตะวัน เฉยๆไม่รักไม่เกลียด แต่จะกลับไปทีมเดย์ก็ติดตรงสามปีที่หายไป แต่ยังไงก็แอบทีมเดย์ ไม่มีขิงแล้วแต่ใจคงสลายทั้งคู่ถ้าอาร์ตรู้ว่าเพราะอะไรทำไมขิงตาย
-
โอ้ยยยยยย ยิ่งอ่านชักยิ่งเครียด ไมู่้เรื่องจะไปจบที่ตรงไหน ขิงก็ปิ้วไปแล้วจ้าาาาาอีบ้า ตอนนี้เป็นห่วงอาร์ตมากๆ ทั้งหม่นทั้งเท่าสุดๆเรื่องนี้ ฮือ มาอีกทีวันจันเลยหรอคะ ใจจะขาดดดดดด :sad4:
-
ตะวันจะได้เจออาร์ตมั้ยเนี่ยไม่ใช่ปล่อยอาร์ตรอเก้ออีกนะ
-
เรือเดย์คนน้อยดี เราลงเรือเดย์แล้วกันค่ะ ถึงมันจะเลว แต่พออ่านตอนแรกๆดันติดภาพว่ามันคือพระเอกไปแล้ว เลยพาลไม่ชอบนังตะวันเอามากๆเลย นี่ฉากไหนนางหวานกะตะวัน เราแอบมองผ่านๆ หงุดหงิดใจ55555 ถ้าสุดท้ายไม่ใช่เดย์ก็... เอาเป็นว่าคนเขียนสู้ๆน้า
-
ถ้าไม่นกทั้งคู่ก็ขอเชียร์ 3p ไปเลยละกัน...แต่ใจอยากให้นกทั้งคู่ เอาแบบสุดท้ายอาร์ตอยู่คนเดียว เริศๆ เชิดๆไป..แล้วในที่สุดนางก็เจอคนที่ใช่..อะไรแบบนี้...
-
โอ๊ย ค้างงง :ling1:
-
พี่ชายตะวันน่ารำคาญมากเลยอ่ะ ยึดติดอดีตมากเกินไป
เข้าใจว่าไม่อยากให้หลานเป็นเหมือนตัวเองแต่พ่อแม่ก็ยังทำหน้าที่พ่อแม่ถึงจะไม่ได้รักกันแล้ว
จะไปบังคับให้คนเขากลับไปอยู่ทั้งที่ไม่ได้รักได้ไงอ่ะ
ต่อให้ตะวันจะเป็นน้องชายแต่ก็ควรเลือกทางเดินชีวิตตัวเองบ้าง
รีบไปหาอาร์ตแล้วปรับความเข้าใจกันเถอะ
ปล่อยพี่ชายขี้เห็นแก่ตัวไป
-
จนวินาทีสุดท้ายขิงก็ไม่ยอทรับว่าสิง่ที่เคยทำนั้นผิด
-
ตอนนี้ทัั้ง เดย์ อาร์ต ตาม ดราม่ากันหมดเลย ฮือออ
เอาเป็นว่าตอนนี้เรื่องของ3คนนี้จะเป็นยังไงก็ได้ ขอไม่คิดแล้ว มัน :katai1: :katai1: :hao5: :hao5:
แต่ขอโมโหพี่เต็มหน่อยเหอะ จริงจังกับชีวิตขนาดนี้ขอให้มีเด็กหนุ่มกวนๆ มาตามจีบ!!!!!
//คุณพ่อของอาร์ตน่ารักกกกก
♥
-
เม้นท์ตอนที่ 27
ความรักเอย เจ้าเคยหวาน ปานน้ำผึ้ง
มันซาบซึ้ง ติตตรึงใจ หาใครเหมือน
กาลเวลา เลยผ่านไป ใยลืมเลือน
ช่างเชือดเชือน เหมือนบอระเพ็ด เข็ดขมใจ
RIP..ขิง
จะเป็นยังไง ไปต่อทางไหน..นังเดย์
-
เม้นท์ตอนที่ 28
ทำเหมือนกู เป็นน้ำลาย ที่บ้วนทิ้ง
ทำเหมือนกู เป็นตัวปลิง อิงอาศัย
ก็เป็นเมิง ไม่ใช่เหรอ ทิ้งกูไป
อย่าหน้าด้าน ทำจัญไร มาใช้กู
Shit!..เกศ
ถ้ามั่นใจมั่นคงในรักพอ..จงเดินหน้าไปต่อให้ชีวิตเรา--ตามตะวัน
-
อาร์ตเอ๊ย อย่ารอทั้งสองคนเลย มีภาระรุงรังทั้งสองคน
ป้าจิแนะนำนะว่า ไปหาที่เรียนต่อ ไปเรียนต่อที่อิตาลี่หรือไรคนเดียวสักพัก
ยังไงเดย์ก็ทิ้งให้อยุ่คนเดียวมาตั้งนาน อยู่ได้เองมาตั้งหลายปีแล้ว
ไปหาชีวิตหรือโอกาสใหม่ให้ตัวเองเถอะ
ทั้งสองคนนั่นไม่โอเคมากๆ
เดย์ก็มีชนักปักหลังอยุ่ เรื่องของขิงจะติดอยู่ระหว่างทั้งคู่ไปจนตาย
ที่เดย์ยังไงก็ไม่สนิทใจกับขิงก็เป็นเพราะนางยึดติดกับความรู้สึกผิดที่ทำให้ขิงแท้ง กับความเป็นไปได้ว่าขิงให้ความหวังของคำว่าครอบครัวได้ แต่นางเองก้ไม่ได้ผูกพันธูกับขิงเท่าที่ควร เพราะระหว่างทั้งคู่มันเป็นความอยากเอาชนะมากกว่าความรัก ในส่วนของอาร์ตนางปล่อยไม่ได้ก็เพราะรู้ว่าอาร์ตยอมตัวเองทุกอย่าง คิดว่าในชีวิตนี้นางคงจะหาคนที่รักนางได้มากขนาดนี้ไม่ได้แล้วเลยไม่ยอมปล่อย ของตายที่สูงค่าไง เอาตั้งไว้บนหิ้ง คิดถึงก็มาหา ไม่มีปากไม่มีเสียง
ตะวันถึงจะอยากมาเต็มที่ แต่นางมีภาระอิรุงตุงนัง ทั้งลูก ทั้งเมียเก่าที่กลับมาอยู่ด้วย ไหนจะพี่ เอาจริงๆ เราว่าเมียเก่ากับพี่ชายดูมีอะไรกันอยู่นะ ควรเช็คดีๆ ว่าดาด้าลุกตัวเองไหมนี่ (เรามโนนะ) ตราบใดที่ตะวันยังไม่สามารถเคลียร์ภาระตรงนี้ได้ก็ยังไม่โอเคกับอาร์ต เพราะอาร์ตจะยังไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด ต้องแบ่งเวลาให้กับสิ่งอื่นในชีวิตของตะวัน
สรุป ไปหาสิ่งที่ดีที่สุดกับตัวเองเอาข้างหน้าเถอะค่ะ จะได้หลุดพ้น อย่ากลัวการเริ่มต้นใหม่เลย ถ้าผู้ทั้งสองตัวมันไม่ได้ดีไปกว่ากันแบบนี้
-
ีเป็นนิยายที่ความสัมพันธ์ยุ่งเหยิงมาก ไม่ว่าจะเดย์หรืออาร์ตก็ตัดความสัมพันธ์ไม่ขาดกันทั้งคู่ อาร์ตบอกหยุดแล้วพอแล้วแต่พอเหงาก็ยังมาติดต่อหาเดย์อีก เดย์เองก็เกินบรรยายคิดจะเก็บไว้ทั้งสองคนโลกนี้มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ส่วนตามตะวันรายนี้เหมือนจะเด็ดขาดแต่ก็ไม่ใช่เหมือนกลัวอะไรอยู่ แล้วนี่ไม่รู้ทำไมแคลงใจเรื่องเต็มเดือนกับเมียเก่าตะวันมากเหมือนมีซัมธิง เหมือนเต็มกับเกศเล่นชู้กันยังไงก็ไม่รู้ ไม่งั้นทำไมถึงเดือดร้อนเรื่องเกศกับลูกนัก นี่ดีไม่ดีลูกตะวันอาจเป็นลูกเต็มก็ได้นะ
-
ตามอ่านแบบยาวๆเลยเรา เดย์แม่งอย่างเฮียยยยยยยยยยยยยยย :katai1:
ทำได้ไงอ่ะนอกใจมา3ปี มีอะไรกันจนเขาท้อง เราอ่านตอนแรกแล้วแบบภาวนาให้มันไม่ใช่พระเอก
อาร์ตเลิกได้อ่ะดีแล้วอย่าทนเลย ขอให้ตัดใจได้ไวๆ ยุ่งเหยิงไปหมดเบย แง
ยังมองไม่ออกว่าจะจบยังไง ให้มีความสุขไม่ทุกข์ใจทุกฝ่าย
-
อยากตะโกนใส่หน้าพี่ชายตะวันว่า มึงต้องการอะไรอีก!!!!!
-
ทำไมเราแอบเชียร์เดย์
-
ทุกตัวละครสีเทาๆอย่างที่คนเขียนต้องการเลย ตอนนี้รำคาญทุกคน หงุดหงิดมากกกก หึ่ยยยยยยย
-
ลูกสาวคุงผู้กองชื่อน้องจูนหรือน้องดาด้าอ่ะฮับ เผื่อไรต์ลืม 5555
รีบเคลียร์งานนะผู้ก๊องงงงง เอาใจช่วย
ดาด้าจ้า
เราว่าเราคงตาลายเองหรือไม่ก็จำผิดค่ะ 555555 คือเราจำว่าตอนก่อนหน้าพี่ชายตะวันเรียกหลานว่าจูนก็จำว่าชื่อจูน คงตาลายเองจริงๆ แหละ เพราะย้อนกลับไปหามาไม่เจอ 555555
-
มาแว้วจ้าาาาาา เคลียร์เกือบครบทุกเรื่องในตอนเดียว
ใกล้จบจริงๆ สักที ฮืออออ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม ถูกใจบ้างไม่ถูกใจบ้าง แต่ก็ขอบคุณน้าที่ช่วยติชมและให้กำลังใจ
29
ตอนที่ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน อาร์ตรีบลุกแล้ววิ่งออกไปเปิดประตู หลังจากนั่งหลับๆ ตื่นๆ อยู่ในบ้านมาหลายชั่วโมง
“ตะวัน!” ร่างบางโผเข้ากอดคนที่รอคอยด้วยความคิดถึง ช่วงเวลาที่ต้องรอคอยทั้งเสียงโทรศัพท์ คำอธิบายต่างๆ อาร์ตก็แทบคลุ้มคลั่งแล้ว ถึงกับเผลอกดโทรหาเดย์ เพราะคิดว่าตามตะวันจะไม่ติดต่อมาเพื่ออธิบายเรื่องของผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่อาร์ตก็รู้ว่าไม่ควรยุ่งกับเดย์อีก แต่ในช่วงที่จิตใจว้าวุ่น ก็ทำลงไปแบบไม่คิดจนได้ หลังจากนั้นไม่นาน ตามตะวันก็โทรมาหา พอได้ฟังคำอธิบายทั้งหมด แม้จะยังไม่ค่อยสบายใจ แต่อาร์ตก็อยากจะเจอเจ้าตัว เพื่อจะได้คุยกันต่อหน้าให้เข้าใจมากขึ้นอีก
“คิดถึงสุดๆ” ตามตะวันเอ่ยด้วยรอยยิ้ม หอมแก้มนุ่มไปฟอดหนึ่ง ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในตัวบ้าน “ขอโทษนะ ผมมาซะดึกดื่น พ่อแม่คุณจะว่าอะไรรึเปล่า”
“ไม่หรอก เราบอกไว้แล้ว พรุ่งนี้เช้าค่อยเจอกันนะ” อาร์ตกอดแขนเขาแน่น ท่าทางออดอ้อนแบบนี้ก็น่ารักเสียจนตามตะวันแทบอดใจไม่ไหว อยากกอดให้จมอกแล้วฟัดแรงๆ
ถึงตอนนี้ อาร์ตค่อนข้างมั่นใจแล้วว่า อยากอยู่กับคนคนนี้มากกว่าใคร แม้แรกๆ อาจจะเป็นเพราะต้องการที่พึ่งพิงในยามที่เดย์ห่างหายไป แต่ที่คิดมากเรื่องครอบครัวเก่าของตามตะวัน และที่เสียใจที่ไม่โทรมาหาตามที่บอกไว้ ก็ทำให้อาร์ตเริ่มมั่นใจในความรู้สึกที่มี
อาร์ตพาตามตะวันเข้าไปในห้องนอน เตรียมน้ำอุ่นให้อาบ รอจนตามตะวันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็เอานมอุ่นๆ ให้ดื่มก่อนนอน
“คุณดูสดชื่นขึ้นนะ อยู่ที่นี่คงบายใจขึ้นมากแล้วใช่มั้ย” ตามตะวันดื่มนมหมดแก้วก็ส่งคืนให้อาร์ต พร้อมกับคว้าร่างบางมากอดเอวไว้ เอาหน้าซุกที่ท้องอุ่นๆ อาร์ตที่ยืนอยู่วางแก้วลงบนโต๊ะข้างเตียง แล้วลูบหัวเขาแผ่วเบา
“อืม สบายใจเรื่องนั้น แต่ไม่สบายใจเรื่องนี้” น้ำเสียงของอาร์ตแฝงความกังวลเล็กๆ
“เรื่องนี้? เรื่องของผมกับเกศน่ะเหรอ” ตามตะวันเงยหน้ามองอาร์ตที่ก้มมามองเขาเช่นกัน อาร์ตพยักหน้ารับ ค่อยๆ นั่งลงบนตักของชายหนุ่ม ยกแขนโอบรอบลำคอไว้
“ตะวันไม่ได้โกหกเราใช่มั้ย เรากลัว...กลัวว่าทุกอย่างจะเป็นแค่ภาพลวงตา” เสียงสั่นเครือนั้น ทำให้ตามตะวันกอดรัดร่างบางแน่นขึ้น เพื่อตอกย้ำความรู้สึกที่มี
“ผมรักคุณขนาดนี้ ยอมทิ้งทุกอย่างได้เพื่อคุณ ผมไม่มีวันโกหกหรือหักหลังคุณแน่นอน”
อาร์ตเงียบไปนาน ก่อนจะโน้มตัวลงกอดคอร่างสูงไว้ ซบหน้าลงบนบ่ากว้าง “ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ เราไม่ได้อยากให้ตะวันทิ้งอดีตที่ผ่านมา ลูกสาวของตะวันก็น่ารัก เราอยากไปเจอสักครั้ง”
“ไว้ผมจะพาไป” ตามตะวันคลี่ยิ้มบางๆ เมื่ออาร์ตผละออกมาสบตากัน “ดาด้าต้องชอบคุณแน่ๆ”
“แล้วถ้าไม่ชอบล่ะ?”
“มีตรงไหนที่คุณจะทำให้เด็กไม่ชอบได้ล่ะ? คุณชอบแกล้งเด็กเหรอ?” ตามตะวันหัวเราะเบาๆ อาร์ตยู่ปากใส่
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย แล้ว...ภรรยา...เก่า?”
“เขาก็อยู่ส่วนเขาสิ นานๆ ทีผมถึงจะกลับบ้าน ไปเยี่ยมแม่กับลูก ไม่ได้ยุ่งอะไรกันหรอก เขาเองก็มีงานมีหน้าที่ของเขา พวกเราเป็นแค่เพื่อนกัน ถ้าคุณไม่สบายใจ ผมจะคุยกับเขาให้ย้ายออก”
“ไม่ได้นะ ลูกของตะวัน...ยังไงก็ต้องการแม่” อาร์ตรีบท้วง แม้จะยอมรับว่าหึงบ้าง แต่เด็กต้องมีพ่อแม่ จะให้ใครหายไปคงไม่ดี อาร์ตสงสารเด็ก
“อืม งั้นคุณจะไม่...หึงผมแล้วใช่มั้ย?” ตามตะวันถามด้วยรอยยิ้มในแววตา อาร์ตเลยทำปากคว่ำใส่
“ใครบอกว่าหึง”
“ก็เห็นๆ อยู่นี่ ดูหน้าสิ งอได้อีก” เขาเอานิ้วจิ้มแก้มใสของคนขี้หึงเล่น อาร์ตเลยหยิกแขนกลับ หยอกกันไปมาสักพัก ริมฝีปากทั้งสองก็เคลื่อนเข้าหากัน
“หลงรักผมแล้วใช่มั้ย อาร์ต”
อาร์ตไม่ตอบ แต่ประกบปากด้วยตัวเองอย่างเร่าร้อน
รุ่งเช้าวันต่อมา อาร์ตพาตามตะวันไปแนะนำตัวกับพ่อแม่ และทานข้าวเช้าร่วมกัน พ่อถามเรื่องของตามตะวันยกใหญ่ด้วยความสนอกสนใจ และเหมือนจะคุยกันถูกคอมาก เพราะช่วงหลังๆ พ่อของอาร์ตเริ่มสนใจเรื่องกล้อง เลยมีเรื่องให้คุยกันเป็นนาน จนจบมื้ออาหารก็ยังคุยกันไม่เลิก
“เห็นทีวันนี้จะไม่ได้ไปไหน” เสียงแม่พูดขึ้น เพราะเห็นพ่อพาตามตะวันไปช่วยดูเรื่องกล้อง พากันไปถ่ายรูปอยู่ด้านนอกบ้าน ส่วนอาร์ตกับแม่นั่งรออยู่ข้างใน
“นั่นสิครับ” อาร์ตพยักหน้า
“เราแน่ใจแล้วใช่มั้ย ว่าจะคบกับเขา” แม่นั่งลงข้างๆ อาร์ต พร้อมกับถ้วยชาและคุ้กกี้ที่อาร์ตชอบกิน พอมองพวกมันแล้ว ก็นึกถึงเดย์...คุ้กกี้ที่เดย์เคยทำให้ ก็เป็นสูตรที่ได้จากแม่ของอาร์ต
“ผมคิดว่าอยากจะลองเริ่มต้นใหม่กับเขาครับ” แววตาของอาร์ตไม่มีหวั่นไหว และแม่ก็ยิ้มรับ
“ถ้าเราพร้อมเริ่มใหม่ก็ดี แต่ต้องเผื่อใจไว้รักตัวเองเยอะๆ นะคะ ถ้ามันไม่เป็นไปอย่างที่คิด ก็กลับมาหาพ่อกับแม่ได้ทุกเมื่อ” ฝ่ามือของแม่วางลงบนบ่าและลูบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ อาร์ตโผเข้ากอดแม่เหมือนเด็กเล็กๆ สองแม่ลูกคุยกันไปเรื่อยๆ จนพ่อกับตามตะวันกลับเข้ามาอีกครั้ง
บ่ายวันนั้น เต็มเดือนโทรหาตามตะวันหลายสาย จนสุดท้ายแล้ว ตามตะวันก็ต้องยอมรับ เรื่องที่คุยก็เรื่องเดิม เรียกให้กลับ อ้างทั้งงานทั้งดาด้า
[กูจะลาออก และมึงห้ามกูไม่ได้ด้วยเต็ม ส่วนเรื่องลูก กูคุยกับอาร์ตแล้ว กับเกศกูจะไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมแน่นอน ถ้าเขาไม่โอเค คงต้องคุยกันอีกที] ตามตะวันยืนยันหนักแน่น จนเต็มเดือนต้องถอนหายใจยาว จะบังคับขู่เข็ญยังไงก็คงไม่เป็นผล เพราะน้องชายคนนี้ดื้อรั้นยิ่งกว่าใคร เป็นพวกที่ถ้าทุ่มเทให้อะไรสักอย่างหรือใครสักคนแล้ว ตัดทิ้งสิ่งอื่นได้แบบไม่มีลังเล
“อย่างน้อยก็อย่าทิ้งลูกแล้วกัน มึงจะทำยังไง เอายังไง กลับมากรุงเทพฯ แล้วพาเขามาหากูที จะได้คุยกันทีเดียวเลย” เต็มเดือนพูดได้แค่นั้น ก็วางสาย
“จริงๆ พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องเกศก็ได้นะคะ” เกศราที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้น ดาด้าเล่นน้ำในสระยางอยู่กับคุณย่าที่ด้านนอกบ้าน และวันนี้เต็มเดือนก็กลับมาเพื่อคุยเรื่องของตามตะวันกับเกศราโดยเฉพาะ
“พี่แค่อยากให้ดาด้ามีทั้งพ่อแม่ ที่อยู่ด้วยกัน” เต็มเดือนถอนหายใจอีกครั้ง มองหลานสาวตัวน้อยที่หน้าบ้านแล้วก็สงสารขึ้นมาจับใจ พ่อของเด็กน้อยเลือกผู้ชายด้วยกัน มากกว่าแม่แท้ๆ ของลูกสาวตัวเอง
แต่เกศราก็ผิดเองที่ขอหย่าและหอบลูกวัยไม่กี่เดือนหนีไปกับผู้ชายอีกคน
“แต่เกศก็ผิดเองที่ทิ้งเขาไป ตามจะโกรธจะเกลียดเกศก็ไม่แปลก แต่เขาก็ยังยอมให้เกศอยู่กับลูกที่นี่ แค่นั้นก็พอแล้วค่ะ” เกศรายิ้มบางๆ เธอกับตามตะวันยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ ที่เป็นอยู่นี้ก็ดีแล้ว
“อืม...ถ้าเกศว่าอย่างนั้น พี่ก็คงพูดอะไรไม่ได้แล้ว แต่เรื่องผู้ชายชื่ออาร์ตนั่น พี่คงต้องคุยกับไอ้ตามและเจ้าตัวเขาอีกที”
“สมัยนี้แล้วพี่เต็ม ถ้าตามเขารักเขาชอบของเขา ก็ปล่อยไปเถอะค่ะ” เธอจับแขนของพี่ชาย เต็มเดือนเงยหน้ามองเธอด้วยสีหน้าสับสนเล็กน้อย เขาไม่ค่อยอยากยอมรับเรื่องความรักระหว่างผู้ชายด้วยกันเท่าไหร่ แต่ชีวิตใครชีวิตมัน จะห้ามไปก็คงยาก
“พี่จะพยายามเปิดใจดูแล้วกัน”
******
ตกเย็น อาร์ตเข้าครัวช่วยกันทำอาหารกับแม่ ส่วนพ่อก็ยังคงเห่อลูกเขยคนใหม่ (?) พาไปเที่ยวในไร่ ชวนกันถ่ายรูปสนุกสนาน ตามตะวันเป็นคนง่ายๆ สบายๆ แถมยังชอบลุย
“ผมอยากเป็นตากล้อง เดินทางถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ทั้งสถานที่ใหม่ๆ ผู้คนมากหน้าหลายตา มันคงสนุกดีนะครับ”
พ่อตบบ่าเขาเบาๆ “เป็นฝันที่ดี สักวันคงมีโอกาสได้ทำอย่างที่ชอบนะลูก”
“ขอบคุณครับคุณพ่อ”
ความรู้สึกที่ได้มีพ่อที่สามารถพูดคุยเรื่องงานอดิเรกด้วยกันได้ มีพ่อคอยให้คำปรึกษาและให้กำลังใจ มันเป็นแบบนี้นี่เอง ตามตะวันเพิ่งจะได้เข้าใจ
“ผมอยากเป็นพ่อที่ดี เหมือนคุณพ่อ”
“เราเป็นได้อยู่แล้ว ถ้าเหนื่อยหรือท้อ ก็มาหาพ่อได้”
“ครับ...คุณพ่อ” ตามตะวันอมยิ้ม รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ความคิดก่อนหน้านี้ที่อยากทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง แล้วเดินหน้าไปกับอาร์ตแค่สองคนเลือนหายไป เพราะตอนนี้เขาอยากจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด อยากกลับไปดูแลลูกสาวตัวน้อยๆ ให้เติบโตขึ้นเป็นคนดี เหมือนกับที่พ่อของอาร์ตเลี้ยงดูลูกชายจนโตมาน่ารักขนาดนั้น
มื้อเย็นดำเนินไปอย่างครื้นเครง พ่อนั่งคุยเล่นกับตามตะวันเหมือนเคย ส่วนแม่กับอาร์ตก็นั่งฟังไปเพลินๆ พลางเปิดทีวีดูข่าวไปด้วย
เมื่อเช้าวานนี้ เกิดเหตุสลด หญิงสาววัย 28 ปี ซึ่งกำลังท้องอ่อนๆ ได้กระโดดตึกฆ่าตัวตาย...
“เอ๊ะ? นั่นมัน...” อาร์ตชะงักกึกเมื่อเห็นรูปของหญิงสาวคนที่อยู่ข่าว แม้จะเจอกันแค่ครั้งเดียวในระยะเวลาสั้นๆ แต่เขาจำเธอได้แม่นยำ
“มีอะไรรึเปล่าอาร์ต?” ตามตะวันหันไปถาม เพราะสีหน้าของอาร์ตที่จู่ๆ ก็ซีดเผือด ทุกคนเริ่มหันไปสนใจข่าวบนหน้าจอทีวี
“ผู้หญิงคนนั้น...” อาร์ตพึมพำ ดวงตาจับจ้องที่จอ แม้ภาพข่าวจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่ในหัวของอาร์ตยังวนเวียนอยู่กับข่าวเดิม
ผู้หญิงคนนั้น...ตายแล้ว?
-
แอบเป็นห่วงเดย์อ่ะ นี่อินมาก
-
ยังไงๆ อาร์ต ;-; ถึงขิงจะตายแล้ว แต่สำหรับเดย์เราว่าให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนจริงๆ นะ
ไม่รู้สิคือเราคิดว่าการกระทำทุกอย่างที่ผ่านมาของเดย์มันมากเกินจะให้อภัย
ต่อให้ยังรักอาร์ตก็จริง แต่คนที่คิดนอกลู่นอกทางขนาดนั้น มันไม่ใช่ข้ออ้างเลยอ่ะ
เป็นแค่คำแก้ตัวของคนเห็นแก่ตัว โทษใครไม่ได้ด้วยเพราะตัวเองก็ยินดีที่จะทำผิดแบบนั้น
ก็หวังว่าอาร์ตจะแค่คิดอโหสิกรรมให้เดย์ขิง แต่ไม่โง่กลับไปเดินทางนั้นซ้ำนะ ฮือ
บางคนอาจจะยึดติดว่าเริ่มมากับเดย์ควรจบที่เดย์ ต่อให้ทำร้ายอาร์ตยังไงก็ตาม
คือเมื่อก่อนเวลาที่เราอ่านเรื่องอื่นเราเคยคิดแบบนั้นนะ ว่าแบบต้องคู่กับพระเอก(?)สิ
เขาอุตส่าห์รักกันขนาดนี้แล้ว แต่บางที่การกระทำของตัวละครที่สามารถเจอได้ในชีวิตจริงมันก็ไม่ใช่อะไรที่ให้อภัยได้
หนังสือเล่มเก่ามันไม่เหมือนหนังสือเล่มใหม่ ถ้าได้ลองเริ่มต้นใหม่แล้วดีกว่า จะกลับไปจุดเดิมทำไมเนอะ
-
มาแบบนี้อาร์ตใจอ่อนป่ะนิ ขอร้องอย่าเลย
-
อิเดย์มันต้องกลับมา เชื่อสิ!!!
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย ตะวันอาร์ตคืออบอุ่นละมุนมาก เกศก็ดีที่ยอมเข้าใจได้ไม่มีปัญหามาเพิ่มอีก ตอนนี้กลัวอาร์ตใจอ่อนให้เดย์มาก ถ้าเป็นงั้นคงสงสารตะวันมากอะ แง :o12:
-
กะเรียนคู่ ดูมัน มั่นคงมาก
ไม่ทิ้งคู่ จนตายจาก จำพรากหนี
ทั้งชีวิต ติดจนตาย วายชีวี
เพราะรักมี แค่หนเดียว ไม่เกี่ยวใคร
ถ้าความใคร่ ไปด้วยกัน กับความรัก
จะรู้สึก ว่ายากนัก กับรักไหม
หรือจริงแท้ คือสิ่งเดียว ที่เป็นไป
บอกให้หยุด คนที่ใจ ว่าใช่เลย
ไม่เหมือนหมา ท่องเที่ยว เยี่ยวเรี่ยราด
ทั่วตลาด ฟาดหมด ไม่งดเสย
พฤติกรรม ของมัน ทำซะเคย
จ้องจะเอา ทุกตัวเลย เผยสันดาน
งดรับซื้อของเก่าเข้าบ้านฮะ..ยี้ ขยะอ่ะ
ไม่เอา..ทิ้งแล้วทิ้งเลย ไม่รียูส ไม่รีไซเคิลแล้ว
อยู่ก้นถังก้นถุงไปซะไอ่ขยะเปียก..เหม็นเน่า
หุหุ
-
ชัดเจนสักทีนะอาร์ตอย่าโลเลอีกเลย เรื่องที่เกิดกับเกย์ก็เพราะเดย์เลือกที่จะทำแบบนั้นเองนะ ส่วนฝั่งครอบครัวตามนี่เราขอบคุณมากที่ไม่สร้างดราม่าแบบที่เราคิดไว้ไม่งั้นคงวุ่นวายกว่านี้
-
ค้างงงง กลัวเดย์กลับมาจัง กลัวอาร์ตรุ้สึกผิดกับผู้หญิงคนนั้นด้วย ละพี่เต็มอีก ฮือ ๆ
-
อาร์ตไม่ต้องรู้สึกผิดนะ ไม่ใช่ความผิดอาร์ตเลย สองคนนั้นผิดเต็มๆ
ถ้าเดย์ไม่ทำแบบนั้นแต่แรก จะไม่มีใครต้องเจ็บปวด
-
เดินเรื่องรวดเร็วพลิกไปมาสนุกมากครับ
-
รอตอนจบน้า
30
“เราเป็นห่วงเดย์ อยากกลับกรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้เลยได้มั้ย?” อาร์ตกระวนกระวายตั้งแต่รู้ข่าวการตายของขิง พยายามโทรหาเดย์ แต่ไม่มีใครรับสายเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง
“พรุ่งนี้ดีกว่ามั้ย พ่อว่า” พ่อเสนอ “คืนนี้อย่าเพิ่งไปเลย รอเช้าก่อน”
“นั่นสิคะ จองตั๋วรอบเช้าตรู่เลยก็ได้ สัก 7-8 โมง” แม่สมทบอีกคน เพราะตอนนี้ค่ำแล้ว ไหนจะจองตั๋ว ไหนจะต้องเดินทางไปสนามบิน ดึกๆ ดื่นๆ ยิ่งเดินทางลำบาก
“แต่...” อาร์ตตั้งท่าจะเถียง แต่ตามตะวันก็แตะไหล่ห้ามไว้
“ผมจองตั๋วให้เป็นเที่ยว 7 โมงนะ อย่าใจร้อนไปเลย”
“ดีๆ ตะวันช่วยพาเจ้าอาร์ตกลับห้องไปก่อน รีบเข้านอน จะได้ตื่นไปสนามบินแต่เช้า พักผ่อนไปก่อนลูกๆ” พ่อรีบตัดบท ดันหลังหนุ่มๆ ให้หันไปทางบันได “ฝากอาร์ตด้วยนะตะวัน”
“ครับคุณพ่อ” เขารับปาก ก่อนจะจูงมืออาร์ตขึ้นห้องไป
บรรยากาศตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก อาร์ตกังวลและเป็นห่วงเดย์มาก เดินวนไปมาไม่หยุด ไม่ยอมเข้านอน จนตามตะวันต้องโอบเอวให้นั่งลงบนเตียง เพื่อสงบจิตสงบใจ
“เราเป็นห่วงเดย์มาก ตะวันเข้าใจเราใช่มั้ย ยังไงเดย์ก็เป็นคนที่เคยดีกับเรามากจริงๆ เรา...”
อาร์ตอยากจะพูดว่า ยังไงก็ยังตัดไม่ขาดในตอนนี้ แต่เลือกที่จะเงียบ เพราะพูดไปก็เท่านั้น ส่วนตามตะวันก็เข้าใจ คนคบกันมานานเป็นสิบปี เพิ่งเลิกกันไม่ถึงปี อาร์ตคงยังผูกพันกับเดย์
“ผมเข้าใจครับ แต่ตอนนี้อาร์ตควรจะนอนแล้วจะได้ตื่นไปหาเดย์แต่เช้า” ตามตะวันดันร่างบางลงนอน และตามไปกอดไว้ “ถ้าอาร์ตไม่ยอมนอน ผมจะหาวิธีให้หลับในแบบของผมนะ”
“วิธีอะไร” อาร์ตมองเขาตาแป๋วอย่างกับดวงตากระรอกตัวน้อยๆ
ตามตะวันหัวเราะในคอเบาๆ ก่อนจะมองอาร์ตด้วยแววตาอ่อนโยน “อาร์ตน่าจะรู้นะ ว่าผมหมายถึงอะไร”
“เรื่องลามกล่ะสิ” อาร์ตว่าหน้างอเล็กน้อย “เราขอไปอยู่ข้างๆ เดย์แค่ช่วงนี้ จนกว่าเขาจะโอเคนะ เราว่าเดย์จะต้องเสียใจมากที่เธอคนนั้นกับลูกในท้อง...”
“ครับ ผมบอกแล้วไงว่าเข้าใจ เพราะอาร์ตไม่ใช่คนใจร้าย ผมถึงได้รัก” ตามตะวันคลี่ยิ้ม จูบหน้าผากและลูบแก้มของอาร์ตอย่างทนุถนอม
อาร์ตขยับตัวเข้ากอดเขาบ้าง “อือ ขอบคุณนะที่เข้าใจเรา”
รุ่งเช้า ตามตะวันและอาร์ตก็เดินทางไปสนามบิน ขึ้นเครื่องรอบ 7 โมงเพื่อกลับกรุงเทพฯ พอไปถึงก็บึ่งรถไปที่บ้านของเดย์ก่อน เพราะอาร์ตไม่รู้ว่าคอนโดของเดย์กับขิงอยู่ที่ไหน
“ลูกอาร์ต มาแล้วเหรอลูก แม่คิดว่าลูกจะไม่ยอมมาหาเจ้าเดย์มันแล้ว” แม่ของเดย์เป็นคนแรกที่ออกมาต้อนรับ พ่อของเดย์แค่ยืนมองอยู่หน้าประตู พอเจอหน้ากันก็พยักหน้ารับไหว้
“เดย์อยู่ในห้องน่ะ แล้ว...” แม่เหลือบมองไปยังตามตะวัน
“เอ่อ...ผมเป็นเพื่อนของอาร์ตน่ะครับ ถ้าไงผมขอรอในรถแล้วกันนะอาร์ต” ตามตะวันว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย จะเข้าไปในบ้านแฟนเก่าของอาร์ตก็เกรงใจ แต่แม่ของเดย์กลับไม่ว่าอะไร เชื้อเชิญให้เขาเข้าไปนั่งรอในบ้านก่อน แม้จะพอรู้ว่าอาร์ตมีแฟนใหม่แล้ว และน่าจะเป็นคนคนนี้ก็ตาม
“งั้นเราขอไปหาเดย์แป้ปนะ” อาร์ตบอกก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง ห้องของเดย์ที่เคยมาตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย อาร์ตจำได้ดีว่าอยู่ตรงไหน ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเดย์ ยังคงจำได้ไม่ลืมเลือน
ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม
อาร์ตเปิดประตูเข้าไป หลังจากเคาะให้สัญญาณอยู่สามครั้ง พ่อกับแม่ของเดย์บอกว่าเดย์เอาแต่หมกตัวในห้องตั้งแต่วันที่ขิงตาย งานศพก็ไม่ยอมไป ข้าวปลาก็แทบไม่แตะ
“เดย์...” ในห้องของเดย์มืดสลัว ม่านปิดทึบทั้งหมด มีแสงแดดลอดผ่านเล็กน้อยเท่านั้น อาร์ตค่อยๆ เดินเข้าไปหาคนที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนพื้นตรงมุมเตียง
อาร์ตลังเล ไม่แน่ใจว่าควรแตะตัวเดย์หรือไม่ เดย์เหมือนจะไม่ได้รับรู้ว่ามีคนเข้ามาในห้องด้วยซ้ำ อาร์ตค่อยๆ ยื่นมือไปหา และวางลงบนบ่าที่สั่นเทานั้น
“ฮึก!” เดย์สะดุ้งโหยง เงยหน้ามองอาร์ตทั้งน้ำตา ร้องจนตาบวมและแดงช้ำ จนน้ำตาเหือดแห้งไม่มีจะไหลแล้วด้วยซ้ำ
อาร์ตเห็นสภาพของเดย์ในวันนี้แล้วสังเวชในใจ จึงนั่งลงข้างๆ โอบกอดร่างที่สั่นเหมือนลูกนกนั้นไว้ พยายามลูบหัวลูบหลังปลอบประโลม แม้รู้ว่ามันคงช่วยให้คลายเศร้าไม่ได้มากไปกว่านี้
“ไม่เป็นไรนะเดย์ เรายังอยู่ข้างๆ นาย” เสียงนุ่มนวลของอาร์ต ทำให้เดย์เหมือนจะสงบลงเล็กน้อย แม้จะยังสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอด
เวลาผ่านไปนานเกือบชั่วโมง อาร์ตจึงเดินลงมาจากชั้นบน ตามตะวันลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นอาร์ต
“เป็นยังไงมั่งลูก” แม่ก็เข้ามาถามไถ่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล อาร์ตส่ายหน้าไปมา
“เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดเลยครับ แต่ผมก็ปลอบจนเขาหลับ คงจะเสียใจและสะเทือนใจมาก เพราะเดย์...อยากมีลูกกับเธอคนนั้น”
“เขาบอกลูกอย่างนั้นเหรอ” ทุกคนทำหน้าประหลาดใจ วันนี้ดิวกับดอม น้องของเดย์ก็อยู่กันครบ
“เธอ...ขิงเป็นคนบอกผมเองครับ” คำตอบของอาร์ตทำเอาคนในบ้านเดย์มองหน้ากันไปมา แต่เรื่องก็เกิดไปแล้ว จะพูดอธิบายอะไรตอนนี้คงเปล่าประโยชน์
“อืม ถ้าเขาว่าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ แล้วตอนนี้ลูกเป็นยังไงมั่ง สบายดีใช่มั้ยจ๊ะ” แม่จับแขนอาร์ตลูบเบาๆ เธอเห็นอาร์ตมาตั้งแต่สมัยเรียน เอ็นดูมาตลอด ต่อให้ไม่ได้เป็นแฟนเดย์ แต่อย่างน้อยก็ยังเหมือนเป็นลูกชายคนหนึ่งของเธอ
“สบายดีครับ คุณพ่อคุณแม่กับพวกน้องๆ ไม่ต้องห่วงเดย์นะครับ ผมจะแวะมาหาเขาบ่อยๆ จนกว่าเขาจะหายดี” อาร์ตยิ้มให้ทุกคน ก่อนจะลากลับ
ระหว่างทางที่นั่งรถกลับคอนโดกับตามตะวัน อาร์ตไม่ได้พูดหรือเล่าอะไรให้เขาฟังเท่าไหร่ จนมาถึงห้อง จึงได้คุยกันอย่างเปิดอก
“เราอยากดูแลเดย์จนกว่าเขาจะกลับมาเป็นปกติ ตะวันจะโอเคมั้ย?” อาร์ตยืนมองตามตะวันที่กำลังปิดประตูห้อง ความเงียบเข้าปกคลุมสักพัก ตามตะวันก็หันหน้าไปหา
“แล้วแต่คุณเถอะ ยังไงคุณกับเขาก็เคยรักกันมาก่อน ผมโอเค” เขาฝืนยิ้มให้ อาร์ตรู้ แต่จะให้ทิ้งเดย์ไปตอนนี้ อาร์ตก็ทำไม่ได้จริงๆ
“เราขอโทษนะที่ยังตัดเดย์ไม่ขาดสักที” อาร์ตโผเข้ากอดเอวร่างสูง เอนหน้าซบบนบ่ากว้าง
ตามตะวันนิ่งเงียบ พยายามข่มใจไม่ให้หึงหวง แต่แน่นอนว่าต้องเสียใจ อาร์ตไม่ได้บอกว่ารักว่าชอบสักคำ ถึงจะบอกว่าคบกันก็เท่านั้น บางทีตนอาจเป็นได้แค่คนคั่นเวลา เมื่อเดย์กลับมา อาร์ตอาจจะกลับไปคืนดีด้วย จะเพราะยังรัก หรือแค่สงสารก็ตามที
“ตะวัน...เรา...” อาร์ตเงยหน้ามองเขา ดวงตากลมใสสะท้อนแค่ภาพของตามตะวันที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น ตามตะวันสบตาตอบ โอบกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขนด้วยความรัก ก่อนจะยิ้มออกจริงๆ จากประโยคถัดมาของอาร์ต
“เรารักตะวันนะ”
..............
.........
.....
สองคนนั่งคุยกันที่ริมระเบียงห้อง มองท้องฟ้าที่เริ่มกลายเป็นสีแดงฉาน พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าในไม่ช้า แต่ดวงตะวันที่อยู่ข้างๆ อาร์ต จะไม่มีวันดับสูญ
“ผม...เคยล้มเหลวกับความรักและชีวิตครอบครัว ทำให้ผมรู้ว่า ต่อให้แต่งงานหรือมีลูกด้วยกันได้ ความรักก็ใช่จะมั่นคงตลอดไป หากเราไม่มีความซื่อสัตย์ให้กัน” ตามตะวันพูดพลางจับมืออาร์ตมาวางไว้บนตัก
“เพราะงั้น สิ่งที่ผมจะทำได้ในตอนนี้คือ...เชื่อใจและซื่อสัตย์กับคุณ”
อาร์ตมองใบหน้าด้านข้างของเขาด้วยรอยยิ้ม “เราเองก็จะเชื่อใจและซื่อสัตย์กับตะวัน”
เพราะรู้ว่าความเจ็บปวดจากการถูกทรยศหักหลังมันเป็นอย่างไร
แต่เราจะไม่โทษเดย์ ไม่โทษผู้หญิงคนนั้น
เราโทษแค่ตัวเราเองที่ทำให้เดย์ต้องกลายเป็นแบบนั้น
และเราผิดเองที่ปล่อยให้มันกลายเป็นแบบนี้
เวลา 3 ปีกว่าๆ ที่หายไป มันอาจจะไม่มีวันย้อนคืนมา
แต่เวลาหลังจากนี้อีก 3 หรือ 10 ปี หรือตลอดชีวิต
เราจะใช้มันกับคนที่พร้อมจะจับมือเราไว้จริงๆ
-
31
มีนิทานเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องที่ไม่เก่าและไม่ใหม่ เรื่องราวเกี่ยวกับคนสองคนที่ออกเดินทางไปด้วยกัน ในก้าวแรกที่ออกตัว พวกเขาจับมือกันไว้มั่น ก้าวเดินไปพร้อมๆ กันด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ เส้นทางในช่วงแรกนั้นราบเรียบ สวยงาม ปราศจากสิ่งรบกวนใดๆ
แต่แล้วเมื่อเดินไปได้ระยะหนึ่ง มือของทั้งสองที่จับกันไว้ก็เริ่มมีเหงื่อชื้น ความเหนื่อยล้าถาโถม พวกเขาต่างหยุดรอกัน พลัดกันแบกของและแบ่งอาหารกับน้ำให้กัน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะยังคงมีอยู่ตลอดทาง แม้จะเหนื่อยสายตัวแทบขาดและเหงื่อไหลจนเหนียวเหนอะหนะแค่ไหนก็ตาม พวกเขาก็ยังคงจับมือกัน ออกเดินต่อไปเรื่อยๆ
ทว่า มือที่ชื้นเหงื่อนั้น มันออกจะลื่นและหลุดจากกันได้ง่าย ยิ่งจับนานเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเมื่อยและเจ็บปวด คนหนึ่งจึงมักจะปล่อยมือและเช็ดมันกับเสื้อของตัวเอง ก่อนจะกลับมาจับกันไว้เหมือนเดิม ทำอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆ
ในขณะที่อีกคนกลับไม่ทำอะไรเลย เพียงปล่อยให้เหงื่อนั้นไหลซึม และยอมให้อีกคนปล่อยมือ จากนานๆ ครั้ง ก็ค่อยๆ ถี่ขึ้น และสุดท้าย มือของทั้งสองคนก็หลุดออกจากกันอย่างถาวร
คนหนึ่งพบเส้นทางใหม่ น่าใหลหลง จึงวิ่งลับหายไป ทิ้งให้อีกคนยืนอยู่เพียงลำพังท่ามกลางความมืดมิด
ทำได้เพียงนั่งรอคนที่วิ่งหายไปอย่างเงียบๆ
ยิ่งมืด ก็ยิ่งหนาว และยิ่งเหงา
แม้จะยังได้ยินเสียงของอีกคนจากที่ไกลๆ แต่ก็ยังทำได้แค่รออยู่ที่เดิม โดยไม่วิ่งตามไป
จวบจนรุ่งอรุณ แสงแดดสาดส่องจนแสบตา
จึงได้ลุกขึ้นยืนหยัดอีกครั้ง
แม้จะไม่มีมือที่คอยจับมาตลอดทางเหมือนเคย
แต่ขอแค่ยังมีแสงสว่างและความอบอุ่นจากดวงตะวัน
ก็พร้อมจะออกเดินต่อไป
“แต่งเก่ง” อาร์ตปรบมือให้กับนิทานก่อนนอนของคุณตำรวจ ตั้งแต่กลับมาจากแม่ฮ่องสอน หลังจากไปคอยดูแลเดย์ช่วงกลางวันที่บ้านของเดย์ อาร์ตก็มาขลุกอยู่ที่ห้องของตามตะวันตลอด และเจ้าของห้องก็รีบกลับมาหาทุกวัน คอยดูแลเอาอกเอาใจอย่างดี
“ผมเล่าให้ลูกฟังบ่อยๆ เอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาผสมๆ กัน เป็นเรื่องใหม่ ยัยหนูชอบน่าดู” ตามตะวันนอนเอามือท้าวหัวไว้ มองอาร์ตที่นอนหงายอยู่ข้างๆ
“คุณพ่อจินตนาการสูงส่งมากครับ” อาร์ตว่ายิ้มๆ พลิกตัวนอนตะแคงหันหน้ามาหา มือวางทาบลงบนแผงอกของร่างสูง วนนิ้วไล้ไปมา
“ยั่วผมเหรอ?” ตามตะวันคว้ามือเรียวสวยนั้นไว้ ยกขึ้นมาจุมพิตเบาๆ ดวงตาวิบวับจับจ้องใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงของจิตรกรหนุ่มร่างบาง พลันนึกขึ้นได้ “แหวนคุณหายไปไหนแล้ว?”
“ทิ้งไปแล้ว” อาร์ตตอบหน้าตาเฉย
“ไว้ผมจะซื้อให้ใหม่” เขาก้มหน้าลงจูบหลังมือของอาร์ตอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่หยุดแค่จูบ ริมฝีปากร้อนๆ ไล้ไปตามเรียวนิ้ว ทั้งดูดและเลียจนเปียกชุ่ม
“ไม่ต้องก็ได้...” แม้จะถูกเลียนิ้วจนรู้สึกเสียวแปลกๆ แต่อาร์ตก็ยังคงไม่ปล่อยตัวง่ายๆ พยายามประคองสติทั้งที่ลมหายใจเริ่มปั่นป่วน
“ผมอยากให้” เขาบอกด้วยสายตาวาววับ อาร์ตครางเบาๆ เมื่อถูกขบเบาๆ ที่ปลายนิ้วกลาง
“อือ...อ๊ะ...” แล้วร่างบางก็ถูกพลิกจับให้นอนหงาย โดยมีร่างสูงใหญ่ของผู้กองคร่อมทับไว้ สองคนประสานสายตากันภายใต้แสงสีส้มอ่อนๆ จากโคมไฟที่หัวเตียง ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดใส่กัน ก่อนที่ริมฝีปากจะโน้มเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดูด อาร์ตหลับตาลงเมื่อลิ้นของตามตะวันแทรกผ่านกลีบปาก มันช่างซุกซนและเร่าร้อน จนอาร์ตถึงกับครางในคอเป็นระยะ เสียวปลาบไปทั้งร่างเมื่อฝ่ามือร้อนๆ ลูบไล้ใต้เสื้อยืดตัวบาง เลิกชายเสื้อขึ้นเหนืออกและบีบคลึงหน้าอกบาง สลับกับหยอกเย้ายอดอกสีชมพูเข้ม
อาร์ตแอ่นร่างบิดเกร็งยามที่นิ้วสากๆ บดขยี้ยอดอกจนมันชูชัน จากสีชมพูกลายเป็นสีแดงจัดด้วยแรงขยี้ขยำนั้น ปากที่ประกบกันยังคงทำหน้าที่ไม่หยุดหย่อน ทั้งดูดดุนและขบกัดเป็นระยะ ลิ้นพันกันจนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร
“ไว้เสาร์นี้ ไปหายัยหนูด้วยกันนะอาร์ต ผมอยากให้คุณเจอลูก” ตามตะวันเคลื่อนริมฝีปากที่กำลังพูดพึมพำไปตามโครงหน้าและลำคอของร่างบาง อาร์ตเงยหน้ารับทุกสัมผัสอย่างเต็มใจ
“อืม...ได้สิ” อาร์ตรับคำ “อ๊ะ...อ๊า...”
“ถ้าเจ็บบอกผมนะ” เขาไล้ปลายนิ้ววนรอบรอยจีบสีแดงสดและค่อยๆ ดันมันเข้าไปช้าๆ ลมหายใจของอาร์ตติดขัดเล็กน้อย ความเจ็บแล่นริ้ว แต่เพราะปากที่ยังคงดูดเม้มสร้างรอยกับลิ้นร้อนสากที่เลียไปทั่วร่าง ทำให้ความเสียวซ่านมีมากกว่า
“อ๊า ตะวัน...อื้อออ” อาร์ตเกร็งตัวจนสั่น เมื่อนิ้วทั้งสามนั้นแทรกเข้าไปจนสุดทาง มันขยับโดนจุดกระสันจนสะโพกบางบิดเร่า สองมือบีบไหล่หนา ริมฝีปากอ้าเผยอหอบหายใจ
ตามตะวันชักนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะ ไม่เร่งเร้าหรือรุนแรง เขาทำมันอย่างใจเย็น รอให้อาร์ตพร้อมที่สุดจึงค่อยเปลี่ยนเป็นส่วนอื่นที่ใหญ่กว่ามาก
อาร์ตน้ำตาไหลพรากทุกครั้งที่มันชำแรกแทรกลึกสู่ร่างกาย เจ็บแต่ก็รู้สึกดี ทุกอย่างเป็นไปอย่างเชื่องช้า ช่วยผ่อนปรนความเจ็บปวดให้กลายเป็นความสุขสันต์ทีละน้อย
“เรา...อยากให้ตะวันรู้สึกดี” ดวงตาที่พร่ามัวจ้องมองใบหน้าของคนรัก ตามตะวันกัดปากจนเลือดซิบ อดทนไม่ทำรุนแรงกับอาร์ตจนถึงที่สุด
“ผมไม่อยากให้คุณเจ็บ”
อาร์ตลูบใบหน้าคมคร้ามที่กำลังฝืนทนต่อแรงอารมณ์ของตัวเองด้วยความรักใคร่
“ขยับเลย...เราไหว”
ตามตะวันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ค่อยๆ สอดกายเข้าออกเชื่องช้า “พร้อมแล้วบอกผมนะ”
“อื้อ เราพร้อมแล้ว” สิ้นเสียงนั้น ก็เหลือเพียงเสียงครางอย่างสุขสมของคนสองคน
........
....
วันเสาร์ ตามตะวันพาอาร์ตไปที่บ้าน แนะนำให้รู้จักกับทุกคนในบ้าน แม่กับเกศค่อนข้างจะชอบอาร์ต คุยกันเรื่องทำอาหารทำขนมไม่ขาดปาก ยัยหนูของตามตะวันก็เหมือนจะอยากเล่นกับอาร์ต รอจนอาร์ตกับพวกแม่ๆ ทำขนมกันเสร็จ ก็ชวนกันวาดรูประบายสีสนุกสนาน
กับเต็มเดือน ไม่ได้คุยอะไรกันมาก แม้พี่ชายจะไม่อยากยอมรับ แต่อาร์ตก็ดูเข้ากับคนอื่นๆ ได้ กลมกลืนจนเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ สุดท้ายเต็มเดือนก็ได้แค่ถอนหายใจ บอกตามตะวันให้ดูแลคบหากันดีๆ และหวังว่าจะอยู่ด้วยกันไปได้นานๆ
ส่วนโรงงานของเดย์ ตอนนี้ก็ให้ดอม น้องชายคนเล็กที่เพิ่งเรียนจบโทจากต่างประเทศมาคอยดูแลแทน อาการของเดย์ไม่ได้ร้ายแรงมาก อาร์ตพาเดย์ไปรักษากับจิตแพทย์และคอยดูแลเหมือนที่เดย์เคยดูแลมาตลอด แม้ไม่ได้รักแล้ว แต่ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หากเดย์หายดีเมื่อไหร่ อาร์ตอยากจะคุยกันให้เข้าใจอีกครั้ง เพื่อให้เดย์เลิกยึดติดกับอดีตและเดินหน้าต่อไปด้วยตัวเอง หรือจะมีใครสักคนในชีวิตอีกครั้งก็แล้วแต่
2 ปีต่อมา
[จะกลับรึยังครับ? ผมจะได้ออกไปรับ] เสียงตามตะวันดังมาตามสาย อาร์ตเหลือบมองเดย์ที่เดินออกมาจากห้องตรวจ
“อืม มาเลย เดย์ออกมาพอดี” อาร์ตตอบ ก่อนจะวางสายและเดินไปหาเดย์
สีหน้าของเดย์ดีขึ้นมากแล้ว สภาพจิตใจก็ค่อนข้างเป็นปกติ
“วันนี้กินอะไรกันดี” อาร์ตชวนเดย์คุยระหว่างเดินออกไปรอตามตะวันที่หน้าโรงพยาบาล โรงพักที่ตามตะวันทำงานอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลนี้ เขาเลยมักจะมารับมาส่งอาร์ตกับเดย์ตลอด
“แล้วแต่อาร์ต” เดย์ตอบเหมือนทุกครั้ง ก่อนที่รถยนต์คันสีดำของผู้กองจะมาจอดรับ
“กินร้านแถวๆ นี้ก็ได้ เย็นแล้วรถติด” อาร์ตขึ้นนั่งข้างคนขับ คาดเข็มขัดนิรภัยพลางบอกเจ้าของรถ ส่วนเดย์นั่งเงียบอยู่ที่เบาะหลังคนเดียว เหม่อมองไปเรื่อยเปื่อย
ตามตะวันเหลือบมองเดย์เล็กน้อย “เขาอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย”
“เดย์บอกว่าแล้วแต่เรา” อาร์ตหันไปหาเดย์ “ใช่มั้ยเดย์?”
“อือ” เดย์ครางรับในคอสั้นๆ แล้วหลับตาลง ได้ยินเสียงผู้กองคุยกับอาร์ตตลอดทาง เพราะไม่ได้หลับ แค่ไม่อยากมองเท่านั้น
ตั้งแต่อาการดีขึ้นและกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ เดย์จึงรู้ตัวว่าถูกเปลี่ยนสถานะให้เป็นแค่เพื่อนเก่าของอาร์ตไปแล้ว แม้จะเจ็บปวด แต่ก็ไม่รู้จะเรียกร้องให้มันได้อะไรอีก ไม่อยากผิดพลาดซ้ำๆ ไม่อยากจมอยู่กับอดีต จึงเลือกที่จะเดินหน้าต่อไปทั้งแบบนี้ เป็นเพื่อนของอาร์ตและตามตะวัน
ตามตะวันเคยขอโทษเดย์แล้วครั้งหนึ่ง เพราะยอมรับผิดที่เข้าไปแทรกระหว่างที่อาร์ตยังคบกับเดย์ แม้ตอนนั้นเดย์จะมีคนอื่น แต่สิ่งที่ตนทำก็ไม่ต่างจากการจงใจแย่งอยู่ดี ซึ่งเดย์ก็ไม่ถือโทษโกรธเคืองอะไรแล้ว เขาปลงกับทุกสิ่งในชีวิต เสียใจมามากพอแล้ว
เดย์คิดแค่ว่า หากเขาไม่ทำผิดต่ออาร์ตก่อน หากอยู่ดูแลอาร์ตเหมือนที่เคยทำมาตลอด ไม่ทอดทิ้ง อาร์ตก็คงไม่ถูกแย่งไปง่ายๆ
พวกเราทุกคนต่างก็ทำผิดด้วยกันทั้งนั้น
“เออ ไอ้เต็มมันบอกว่าวันนี้ไม่มีงานแล้ว จะกลับมาบ้านด้วย ผมว่าไปกินข้าวที่บ้านเลยดีมั้ย” ตามตะวันอ่านไลน์ที่เต็มเดือน พี่ชายของตนส่งมาให้ ตอนที่รถจอดติดไฟแดงอยู่กลางสี่แยก
“อืม ก็ดีนะ อยากเจอดาด้ากับน้องเกศพอดีเลย” อาร์ตเห็นด้วย ตั้งแต่ได้เจอครอบครัวของตามตะวัน อาร์ตก็สนิทกับเกศและแม่ของเขามาก ถึงขนาดเรียกเกศว่าน้อง เพราะเธออ่อนกว่า 3 ปี
“โอเคมั้ยครับเดย์?” ตามตะวันเอี้ยวตัวไปถามเดย์ที่ยังนั่งหลับตาอยู่ แต่รู้ว่าไม่ได้หลับ
“อือ” เดย์ครางรับในคอเหมือนเดิม จะไปไหนก็ไป แล้วแต่คนขับ
รถค่อยๆ เคลื่อนที่ไปข้างหน้าอีกครั้งเมื่อสัญญาณไฟเปิดทางให้ เสียงพูดคุยของตามตะวันและอาร์ตยังคงมีอยู่ เดย์รู้สึกสงบและอบอุ่นในหัวใจ
แม้จะสูญเสียบางอย่างไป แต่อย่างน้อย ก็ยังมีสิ่งใหม่ๆ ที่ได้กลับคืนมา
END Tawan x Artz
มาแล้วจ้า ตอนจบ ก็ตามพลอต HAPPY END อาจจะตรงใจบ้างไม่ตรงใจบ้าง ดราม่ามาทั้งเรื่อง ช่วงสุดท้ายเราเลยขอโลกสวยสักหน่อย
ในความเป็นจริง คงยากที่จะทนเห็นแฟนตัวเองอยู่กับคนอื่นอ่ะนะ แต่กรณีนี้คือ ตามตะวันช่วยอาร์ตดูแลเดย์มา 2 ปีแล้ว พอเดย์เริ่มหายเป็นปกติ มันก็เกิดความคุ้นเคย เคยชิน เจ็บแหละ คนรักมีแฟนใหม่ แต่เขาก็ดีกับตัวเองไง ก็เลยทำใจยอมรับไป
หลังจากนี้ เดย์อาจจะมีได้มีซัมติงกับเกศหรือเต็มเดือนก็ได้ ใครจะรู้ อิๆ
ถ้ามีข้อสงสัยอะไรก็ทิ้งข้อความไว้ได้เลยน้า ไม่รู้ว่าเล่าครบทุกจุดมั้ย ขอบคุณมากๆๆๆ ที่ติดตามกันมาตลอด รักคนอ่านทุกคนเลยน้า บ๊ายบาย (เตรียมปิดเรื่องเก่าและเปิดเรื่องใหม่แว้ว)
-
พี่เต็มกับเดย์... :z1: :-[
ขอบคุณไรท์มากเลยนะคะที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านกัน
ทั้งสนุก ทั้งเศร้า ลุ้นด้วยว่าเรื่องจะเป็นยังไง
:pig4:
-
ไม่กล่าวโทษ โกรธเคือง ทุกเรื่องสิ่ง
ขอให้มัน หยุดนิ่ง ลงทิ้งเหว
ทั้งเรื่องถูก และผิด คิดดีเลว
เคยไหลเหลว เพลี่ยงพลั้ง ยั้งไม่ทัน
ถ้ากรรมดี ก็ส่งผล ให้มีสุข
ถ้ากรรมชั่ว ก็มีทุกข์ ไม่พลิกผัน
จงทำดี ส่งผลดี ให้แก่กัน
จะนรก หรือสวรรค์ เราทำเอง
:n1:
สาธุ........
อิอิ
ขอบคุณน้าาาาาาาาาาา..คนแต่ง
รักเลยเรื่องนี้..โคตรดื่มด่ำฉ่ำใจตรูมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮ่าฮ่า
:mew1:
-
ทำไมรู้สึกว่าต้องเป็น เต็ม+เดย์ นะ อิอิ
-
จบได้สวยงามมากค่ะ เรียกว่าสมใจ 55555555 ตอนแรกๆเกลียดเดย์นะ แต่เอาเข้าจริงเค้าก็ไม่ได้เลวโดยเนื้อแท้ เหมือนเป็นมนุษย์คนนึงที่มีทั้งดีและร้ายเท่านั้น ดีใจกับอาร์ตที่ได้เจอดวงตะวันดวงใหม่ที่อบอุ่นกว่าเดิม o13
-
อยากอ่านพี่เต็มจอมโหดกะเดย์ต่อเลยค่ะ เรื่องก็ค่อยๆคลี่คลายจนจบโอเคแล้วค่ะขอบคุณมากๆค่ะ
-
ใจจริงไม่อยากให้ขิงตายนะ เพราะมันดูสบายไปกับสิ่งที่หล่อนได้ทำลงไปกับอาร์ต55555
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ จบได้แบบที่ควรจะเป็นจริงๆ ส่วนเรื่องเดย์เรายังไม่อยากให้เดย์มีใครนะ ยังอยากให้เดย์ได้ใช้ชีวิตที่มันจะทำให้โตกว่านี้อีกหน่อยแล้วค่อยเริ่มความรักครั้งใหม่
-
จบอย่างแฮปพรี่~ ทุกคนได้รับบทเรียนจากการกระทำของตนเอง
ได้เรียนรู้ชีวิตและเติบโตกันไป เดย์คือคนที่ได้เรียนรู้มากที่สุดและหวังว่าคงไม่กลับไปพลาดซ้ำ
ขอบคุณไรต์ที่แต่งเรื่องดีๆ ให้อ่านนะคะ ดีใจไปกับตะวันอาร์ต
-
ชอบตอนจบมากๆเลยค่ะ
เพราะถ้าอาร์ตกลับไปคบกับเดย์เราคงผิดหวัง จบแบบนี้ลงตัวมากค่ะ
-
แด่ผู้ที่ศรัทธาและยังคงตามหาความรัก...
:heaven
...จาก ผู้ที่ศรัทธาและยังคงตามหาเงิน 555
ความรักที่แสนวุ่นวาย หาเงินก่อนนะค่อยว่ากัน :L3:
-
คือสุดจะทนกับเดย์มาก อ่านไปโมโหไป มือสั่นไปหมดและเราขยะแขยงขิง บอกได้คำเดียว :katai1:
ตอนกดเข้ามาอ่านครั้งแรก นึกว่าจะเป็นแนวดาร์กๆ อะไรประมาณนั้น แต่พออ่านไปคือมันเป็นสีตุ่นๆเทาๆมัวๆ55555
อ่านรวดเดียว ไม่วอกแวกวอแวไปเรื่องอื่นเลยก้ะ จบดีมากๆเลยค่ะไรท์ ไม่หวือหวา คุมโทนบรรยากาศในเรื่องดีค่ะ
ปกติไม่เสพนิยายดราม่าเท่าไหร่ และเรื่องนี้ไม่ได้ชวนร้องไห้แต่ชวนโมโหหห ต้องคอยสะกดจิตแบบอาร์ตว่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นรายยยยย :hao7:
และเสียดายที่เรามาเจอนิยายเรื่องนี้ตอนที่จบแล้ว เพราะในหลายๆตอนรู้สึกอยากเม้นด่าเดย์กับขิง5555
สุดท้ายนี้ต้องขอขอบคุณไรท์มากๆค่ะที่แต่งนิยายเรื่องนี้ให้เราอ่าน :impress2:
-
คือถ้าตอนต่อไปเดย์ได้กับเต็มนี่โอ้โฮเปิดโลกใบใหม่เลยนะ
ขอบคุณคนแต่งมากกกกกกก
เรื่องนี้สนุก หน่วงมากอะไรมาก
แต่คือดีอ่ะ รอเรื่องต่อไปนะคะ
-
สนุกมากกก เราจบแบบนี้ก็โอเคอยู่ค่ะ5555 :o8: :o8:
-
มโนไปแล้ว เดย์ไปบ้านตะวันบ่อยๆ เจอเกศกับเต็มเดือน แต่เราว่าเดย์ไม่ได้กับเกศหรอก ต้องกับเต็มเดือนเท่านั้น :hao7:
-
ติดตามในนี้เลยจร้า https://www.readawrite.com/a/08cce4f71015a435fb1ee449d22b2c71 (https://www.readawrite.com/a/08cce4f71015a435fb1ee449d22b2c71)
ภาคใหม่ของนังเดย์ สายSM
กับพี่เต็มคนซึน
ระดับความดราม่าไม่เท่าเรื่องนี้นะ เพราะจะเน้นแค่คู่นี้เท่านั้น
-
ไรท์ไม่ลงคู่เต็มเดย์ในเล้าหรอค้าาา
เราชอบอ่านในเล้ามากกกว่า แงๆ :sad4:
-
ไรท์ไม่ลงคู่เต็มเดย์ในเล้าหรอค้าาา
เราชอบอ่านในเล้ามากกกว่า แงๆ :sad4:
ไม่รู้จะลงต่อในนี้หรือเปิดใหม่เลยดีง่ะ ถ้าไปตั้งทู้ใหม่จะรกมั้ย
-
อ่านแล้วชอบ ขอบคุณนะคะ อยากให้มีตอยพิเศษจัง :mew1:
-
อยากอ่านตอนพิเศษจัง
-
ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายสนุก ๆ :3123:
-
:pig4: