-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
My Destiny
จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !
จะทำยังไงดี เมื่อเกิดมาพกความบริสุทธิ์มาเต็มเปี่ยม แต่กลับกลายมาเจอเด็กหื่น บ้ากาม
และอะไรต่อมิอะไรที่สิงสถิตในตัวเด็กคนนี้ ขนาดคนวัยรุ่นตอนปลายอย่างผมต้องได้ฉายาว่า “ไร้เดียงสา”
แล้วดันเสือกมาอยู่ห้องใกล้ ๆ กันอีก
ชีวิตผมจะทำยังไงดีละเนี้ย .....
เพราะทุกวันต้องฟังแต่เสียงชวนขนลุกสยดสยองทุกวี่ทุกวัน เห้อ ~ เหนื่อยจริงอะไรจริง
เมื่อหนุ่มวัยรุ่นตอนปลายไร้เดียงสาและจอมวีน เจอกับหนุ่มหื่น ๆ
จะเกิดอะไรขึ้นละครับ อยากรู้ไหม ? ติดตามไปเรื่อย ๆ สิฮะ ฮาๆๆ~ :-[
-
“อ๊า....อะ...อ๊า ๆ”
เสียงครวนครางของชายหญิงคู่หนึ่งกำลังร่วมรักกันอย่างร้อนแรงดังกึกก้องออกมาจากห้อง ๆ
นั้นที่ใครผ่านไปผ่านมาอาจจะมาสะดุดกึกกับเสียงของห้องนี้ก็เป็นได้
“อ๊า ...อ๊า...อ๊ะ อ๊า”
มันดังครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้จักจบจักสิ้น มันดีขนาดนั้นเลยหรือไงกับการทำอะไรแบบนั้นที่ใคร ๆ
เขาทำซึ่งเกิดมาจากความรัก แต่มันมากไปไหม !!
“โว้ยยยยยยยย ไอ้ห้องนี้มันอะไรของมันเนี้ย”
เสียงของคนหัวเสียที่กำลังเคลิ้มหลับกับเสียงอันเงียบสงบเมื่อสักคู่กับกลายเป็นว่ากลายเป็นเสียงครวนครางที่หน้าชวนสยดสยองดังกึกก้องออกมาจากห้องนั้น
ปัง....ปัง ๆๆๆๆๆๆ !!
“นี่ ห้องนี้เบาๆ หน่อยได้ไหมคนจะหลับจะนอน รู้ม่ายยยยยย!!”
แต่เสียงที่ตอบกลับมานี่สิ กับทำให้คนที่โวยวายหน้าห้องหัวเสียอีกครั้ง
“อ๊ะ...จะออกแล้ว อ๊า..~”
………
“ย๊ากกกกกกกกกกก!! อะไรกันเนี้ยไอ้พวกกะนี้ไม่หลับไม่นอนกันหรือไงมาทำบ้าไรกันตอนเน้!!”
คนตะโกนเข้าไปอย่างหัวเสียกับการไม่สทบสะท้านกับคำพูดต่าง ๆ นา ๆที่ตะโกนออกไป
มันกลับกลายเป็นเสียทุเรศ ๆ ครางอื้ออ๊า บ้าบอไรนั่นออกมาแทน ย๊ากกก ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะว้อยย ~
ปัง ....ปัง ๆๆๆๆๆๆๆ!!
“แกเปิดออกมาเดียวนี้ ไอ้พวกบ้านี่ ฉันจะต้องจัดการสั่งสอนให้หลาบจำ เปิดออกมา เปิดออกมา เดียวนี้นะโว้ยยยยยยยยยย!!”
คลิ๊ก ~! แอดดดดดดดด~
“ว่าไงเจ้”
หนุ่มหล่อเปิดประตูมาประชันหน้า และตอบกลับด้วยสายตาที่เฉยชา แต่ที่มันไม่ชานี่สิ
ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้ดีก่อนละไอ้หนุ่มเอ้ยยย !! อกอีแป้นจะระเบิด ~
“เอ่ออ....คือ...”
“คือ?”
“เอ่อออ...คนเขาจะหลับจะนอนทำอะไรกันดึก ๆ ดื่น ๆ ไม่มีความเกรงใจเลยหรือไงห๊ะ!! ถ้าจะทำอะไรกันก็ไปทำที่อื่นสิ
นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วละหะ! ชิชะ นายนี่มันจริง ๆ เล๊ยย ย!! อีกอย่างนะ นายมาเรียกฉันว่า เจ้ ฉันผู้ชายว้อยย
ไม่ใช่ ผู้หญิง จำไว้ด้วย!”
“ก็ที่นี่มันคือ ห้องของผม เจ้เสือกไรด้วย อ่อ...! แล้วส่วนไหนเจ้บอกผมหน่อยสิ ว่าเจ้เป็นผู้ชาย!”
ห๊ะ !! นายนั่นมันกำลังด่าฉันใช่ไหมแล้วมันกำลังบอกว่าฉันเหมือนผู้หญิงหรือไง มันกำลังกล่าวหาฉัน
ฉันไม่ใช่คนอย่างนั้นสะหน่อย นายนี่มันน่าจับไปถลกหนังกระโหลก !
“นี่!! นายด่าฉันแบบนี้ ดูตัวเองยังห๊ะ ไม่อายชาวบ้านชาวช่องเขามาทำอะไรดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้ เกรงใจบ้างเซ่
คนไม่ได้หลับได้นอนเนี้ย”
“ถามหน่อย’ ผม”ทำอะไรกันหลายรอบละ” ไม่เห็นคนอื่นจะมาโวยวายก็มีแต่เจ้เนี้ยแหละ มาแหกปากตะโกนหน้าห้องชาวบ้านเขา ตอนผมชิกกี้บัมบั้มกัน ไม่เห็นชาวบ้านเขาเสือกเลย ผมว่า เขาจะแห่กันมาตอนเจ้มาแหกปากหน้าห้องผมนี่ละ!!
กลับไปซะ! ยุ่งไม่เข้าเรื่องหรือเหงาจ๊ะที่รัก เดียวผมจัดการให้ไหม”
ย๊ากกกกกกกกกกกกกก !! นายนี่มันอะไรกันนักหนา พูดเรื่องแบบนั้นด้วยสายตาที่เย็นชา เฉยชาและ
กวนประสาทอีกตังหาก มันไม่รู้สึกขนลุกขนพองเลยหรือไงห๊ะ!
“เอ่อ...ฉันกลับก็ได้!! แต่นายหยุดทำพฤติกรรมแบบนี้สะ รบกวนชาวบ้านเขา หน้าไม่อาย
อีกอย่างนะ เลิกเรียกฉันว่า เจ้ ด้วย ฉันผู้ชายยย ผู้ชายยยย จำไว้สะ ไอ้เด็กน้อย !”
โหะๆ ๆ ได้ด่าแล้ว สะใจ๊ สะใจ ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้จะไปทำงานแต่เช้าจะด่าแม่งยันเคารพธงชาติเลยเอาสิ!
“เด็กเหรอ?!”
แหนะ ยังไม่รู้ตัวอีก พร่ำเพื่ออยู่ได้ (มันหรือแก) ชิ แค่นี้ทำเป็นไม่รู้ ตอนเด็ก ๆ แม่ให้กินหญ้าแทนข้าวมาหรือไงครับ
พวกเด็กน้อย ทั้งหลาย โฮะ ๆๆ!
“เอออ นะสิ”
“ยอมรับก็ได้ว่าเด็กน้อย และหน้าด้าน แต่จะให้เลิกทำแบบนั้น คงทำไม่ได้หรอกนะ นอกจากว่า.....เจ้จะเป็นของผมสะก่อน”
ปัง!!
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
เยี่ยมเลย :mc4:
-
:L2: ตอนรับเรื่องใหม่ ดีใจๆ
-
ครุๆ เรื่องใหม่ เริ่มมาน่าสน คริๆ หุๆ
-
แวะมาเจิมเรื่อใหม่
-------------------------------
ว๊ากกก!! อ่านไปอ่านมาชักจะติดซะแล้วสิ :serius2:
-
เจอเด็กนิสัยเสียลามปาม
ส่งไปดัดนิสัยหน่อย
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 2
“ยอมรับก็ได้ว่าเด็กน้อย และหน้าด้าน แต่จะให้เลิกทำแบบนั้น คงทำไม่ได้หรอกนะ นอกจากว่า.....เจ้จะเป็นของผมสะก่อน”
ปัง!!
“อ๊ะ...ไอ้...โรคจิตตตต !!” ผมสถบเสียงดังลั่นพร้อมกับนิ้วซึ่งกำลังชี้ที่ประตูห้องของไอ้หน้า...นั่นอย่างคาดโทษ
แน่จริงออกมาอีกสิเฟ้ย ฉันจะด่าให้ธงขึ้นถึงยอดเสาเลยคอยดูเซ่!!
ผมเดินกลับห้องทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกที่เครียดแค้นอย่างแรงกล้า คอยดูเถอะ!! ฉันจะมาเอาเรื่องแกให้ได้เลยสักวัน เชอะ’’
ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อารมณ์เสียๆ อยู่ใครแม่งมาเรียกดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้ว่ะห๊า ฉันกำลังอารมณ์วัยย่างก้าวเข้าสู่วัยสะรุ่นที่เหนือหนังตึงเปรี๊ยยยอยู่นะ เหอะ!
ผมเดินไปเปิดประตูอย่างหัวเสียพร้อมตะโกนใส่หน้าคนที่กำลังยืนรอหน้าประตูอย่างเหลือทน
“นี่ มีอะไรมาเรียกดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้...ละ อ้าวไอ้โรคจิต”
“เจ้ ผมเซริสอินเตอร์เน็ตมาให้ เขาบอกว่า คนแก่!! นอนดึกไม่ดีนะครับ ฝันดีที่รัก จุ๊บ”
ปังงงง ง!!
(ไอ้เด็ก....เชี้ยยย)*
แม่งทำไม ทำไม และก็ทำม๊ายยย ต้องเน้นคำว่า แก่ ด้วย!! ผมยังไม่แก่สักหน่อยแค่บรรลุนิติภาวะมาเกือบหลายปีละ ตอนนี้ผมอายุยี่สิบเกือบปลาย ๆ เกือบ ๆ จะสามสิบต้น ๆ เอ๋ ประมาณกันเอาเองละกันเนอะ แต่ผมหน้าเด็กจริง ๆ นะ ขอบอกว่าผมหน้าเด็กจริง ๆ จริ๊งงงงงง
ผมนั่งคิดไปคิดและอธิฐานขอพรพระอันศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั่วฟ้าเมืองไทยให้มาจุติ แล้วดลบันดาลให้ผมอย่าเจอเด็กเวร ๆ แบบนั้นอีกเลยยย
ชิ!~ อยากจะรู้จริง ๆ พ่อแม่มันเป็นใคร มันอายุเท่าไร เรียนไหนเนี้ย ทำไมถึงได้แก่แดดแก่ลมทำตัวเป็น
ค๊อกโคดายจูเนียร์อยู่ได้ ชิชะ มันน่าตบ ตบ ตบ ตบ และก็ตบ !! (แกผู้ชายมันต้องต่อยไม่ใช่เหรอไง)
อย่าให้เจอหน้าอีกครั้งนะ !! ชิ
………………………………………………………………
“เฮ้อออออออ~ สาธุ ๆๆ ๆ พระคุณเจ้าทั้งหลายอย่าให้ผมได้เจอเด็กบ้า ๆ แบบนั้นเลย”
ผมกระดกหัวตื่นมาในสภาพอนาถ ๆ พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ลมไหว้อากาศอธิฐานต่าง ๆ นานา เพื่อจะได้ไม่เจอสิ่งชั่วร้ายในชีวิต
ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวจะไปทำงานด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาว กางเกงสแลคขายาวสีดำ กับรองเท้าหนังสีดำ
เนี๊ยบ ต้อง เนี๊ยบ เนี๊ยบที่สุด ><.
ผมก้มลงพร้อมกับหยิบรองเท้าหนังสีดำขึ้นมาใส่ พร้อมกับเพ่งพิจารณาดูรองเท้า เงาแว๊บ ส่องกระจกได้เลยนะนั่น
ผมมองอย่างภาคภูมิใจ ไม่มีใครเริ่ดเท่าผมอีกแล้วละชีวิตนี้
ผมบิดประตูก้าวเดินพ้นจากประตูห้องแล้วหันกลับมาล็อคห้องอย่างดีใจที่วันนี้ไม่มีไอ้เด็กเวรมาปั่นป่วนให้สมองผมระเบิด
ทันใดนั้นเอง T^T.......
“สวัสดีเจ้!! ไปทำงานแต่เช้าเลย แหมขนาดเช้า ๆ ยังสวยขนาดนี้แล้วถ้าตอนอย่างนั้นจะสวยไหมน๊า ฮาๆ”
อัปมงคล อัปมงคล อัปมงคล !!!!!!!!!!~ แต่เช้าเลยยยย
“เจอเด็กปัญญาอ่อนแต่เช้าเลย”
ผมสถบออกมาตามอากาศที่พัดไปมา พูดลอย ๆ ไปตามลม ทำตัวเหมือนไม่มีไอ้เด็กเวรนั้นอยู่ใกล้ ๆ
“สงสัยห้องเจ้จะไฟไหม้ สงสัยเจ้ต้องย้ายมาอยู่กับผมอย่างถาวรแล้วละ ปากแบบนี้”
ผมหันไปมองหน้ามันอย่างอารมณ์เดือดพล่านแค่ยัดมาม่าลงตัวผมก็สุกได้เลย ไอ้เด็กบ้าคนนี้เหอะ
“นี่ !! ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว วันนี้จะเอายังไงอีก
จะให้ฉันด่าแกไปจนฉันจะย้อนอายุไปเหลือสิบแปดเลยเอาไหม ฉันขี้เกียจและรำคาญมาต่อล้อต่อเถียงกับเด็กอย่างนาย”
“ไม่อยากให้ล๋อแล้วเหรอ”
“เออน๊ะสิ ฉันไม่มีเวลานั่งว่าง ๆเหมือนนายหรอกนะ ที่วัน ๆ ไม่ทำอะไร
ฉันไม่อยากมาต่อล้อต่อเถียงอะไรกับคนอย่างนายหรอก เด็กแบบนี้ แค่เห็นก็ไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว ไปไกล ๆ ซะไป๊ วู้ยย”
“ใครบอก วัน ๆ ไม่ทำอะไร แล้วที่เจ้ได้ยินทุกคืน ผมก็ใช้วัน ๆ นั้นให้เป็นประโยชน์แล้วนะ ไม่ได้ยินเหรอ”
----------------------------------------------------------
ติดตามตอนต่อไปด้วยนะฮะ ขอบคุณมาก ๆ ><
-
ติดตามนะเคอะ
:z2: :z2: :z2:
-
โคแก่จะกินหญ้าอ่อน
หรือ
โคอ่อนจะกินหญ้าแก่
:z1: :z1:
-
เป็นประโยชน์มากเลยน่ะนั่นน่ะ
เพื่อนบ้านกันก็ต้องเห็นใจกันด้วยดิ
เล่นทุกคืนแบบนี้ใครมันจะไปทนได้
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
สนุกมากฮับ ^^
o13 ติดตามต่อไป ^^
-
เอิิ๊กกกๆๆๆ มาต่อไวๆนะจ๊ะป๊อบ o13 o13
-
ชอบจัง จะติดตามค่ะ o13 o13 o13
-
:เฮ้อ:เด็กเวร
-
พี่ ๆ เพื่อน ๆ ฮะ คืนนี้คงต่อไม่ได้ พอดีว่า เค้ามีภารกิจต้องนั่งปั่นฟิสิกส์ 54 ข้อพร้อมงานอื่นอีกมากมาย
ซึ่งยังไม่เสร็จเลย ยังไงพรุ่งนี้จะมาต่อให้นะฮะ ^^ ....อย่าหนีไปไหนกันน๊า~
-
:L2:
เจ๊ด่าเป็นไฟเลย :m15:
-
น่าสนุกนะ อิอิ
-
สมควรโดนเรียกว่าเจ้นะ เวลาได้ยินผู้ชายแทนตัวเองว่าฉันแล้วแปลกๆทุกที
แสดงว่า ตัวเจ้ต้องหน้าหวานมากเลยใช่ไหม?อ่า
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 3
“ใครบอก วัน ๆ ไม่ทำอะไร แล้วที่เจ้ได้ยินทุกคืน ผมก็ใช้วัน ๆ นั้นให้เป็นประโยชน์แล้วนะ ไม่ได้ยินเหรอ”
-------------------------------------------------------------------------------
หะ แม่งยังไม่เลิก พูดวนไปวนมา แม่งมันก็วกเข้าเรื่องบ้า ๆ แบบนี้จนได้ละ รำคาญจริง ๆเลย
ผมเลยรีบเดินหนีไม่อยากจะมาปล่อยพลัง เหนื่อยเปล่า ๆ
“นี่เจ้ ถ้าไม่อยากให้ผมแกล้ง บอกชื่อผมมาก่อนสิ ผมจะเลิกแกล้งเลย”
ผมแกล้งเดินทำเป็นไม่ได้ยิน จะพูดอะไรก็พูดไป ผมเดินลิ่ว ๆ ไม่สนใจมันสักนิด
ฟึ่บบบ บบบ!!
แม่งกระชากแขนทำไมว่ะ T^T เจ็บนะ เจ็บอ่า
“บอกชื่อเจ้มาก่อนดิ ถ้าไม่อยากให้ผมแกล้งอ่ะ”
“ทำไมฉันจะต้องบอกคนอย่างนายด้วยว่ะห๊า”
“เจ้อยากให้ผมแกล้งหรือไง หรือว่าจะให้ผมไปเจอเจ้ที่ สาธารณะแล้วให้ผมตะโกนเรียกว่า เจ้ ๆ มาทำอะไรหรือไง
หรือจะเอาแบบนั้น ใคร ๆ จะได้เข้าใจไงว่าเจ้เป็นผู้ชายในร่างหญิง”
“นายไม่จำเป็นต้องทักฉันหรอก ฉันไม่อยากคุยกับเด็กอย่างนาย เข้าใจด้วย”
“ได้ !! ทุกคนครับบบบบบ เจ้คนนี้เขาเป็นผู้ชายในร่างยะ.…..”
เห้ยยยยยยย !!
“บอกก็ได้ บอกก็ได้เว้ยยยยยยย ฉันชื่อ ริน”
“ริน ทำไมชื่อแม่งโครตหญิงเลยอ่ะ”
ไอ้นี่นิ แค่รู้ชื่อไปแล้วยังจะมาวิพากษ์วิจารณ์อะไรอีก
“จะทำไมมันก็เรื่องของฉัน นายไม่ต้องยุ่งหรอก แค่รู้ว่า พ่อแม่ตั้งให้ก็พอใจแล้ว ปล่อยมือสะด้วย ฉันจะไปทำงาน!”
นายนั่นปล่อยมือผม ผมเลยรีบเดินออกไปจากที่ตรงนั้น แล้วก็มีเสียงตะโกนออกมา
“ริน!! ผมชื่อ นัท นะ บ๊ายบาย ตั้งใจทำงานนะครับ”
อายุอ่อนกว่าฉันยังมาเรียกชื่อฉันเฉย ๆไม่มีคำนำหน้าเลย สมกับคำว่าเด็กบ้าจริง ๆ อีกอย่าง นัทเนิดอะไร
ผมไม่ได้อยากรู้สักนิด แค่หน้ามันยังไม่อยากจะมองเลย เหอะ T^T อารมณ์เสีย
.................................................
ผมเดินเข้าบริษัทอย่างหน้างิก คิ้วขมวดเป็นปม แถมนั่งรถมาเสือกติดอีก เดินเข้าบริษัทยังด่ามันในใจได้
หลายภาษาแหละ อีก 2-3 ครั้งผมจะใช้ภาษาครบทั่วโลก เห้อ~
“สวัสดีครับน้องริน”
“สวัสดีครับพี่กาย”
ผมพนมมือพงกหัวให้เขา พี่กายเขาเป็นผู้ชายที่น่ารักมากเลย ถ้าผมเป็นผู้หญิงนะผมคงจีบพี่เขาไปแล้ว
พี่เขาทั้งทำงานเก่ง หล่อ รวย มีรถขับ อะไรมากมายที่มันครบสูตรของผู้ชายที่เพอเฟ๊กอะไรยังงี้แหละ
ถ้าไม่ติดว่าผมเป็นผู้ชายนะ ฮิยะฮ่า ๆๆ ....
“ทานข้าวเช้ามายังครับน้องริน”
“ยังเลยครับ พอดีเมื่อเช้าเจอมรสุมนิดหน่อยเลยหมดอารมณ์กินเลยครับ”
“ฮา ๆ อย่าเครียด ๆ งั้นเอางี้เดียวพี่พาไปทานข้าวเอาไหม”
“ไปก็ได้ครับ ไปก็ได้ แต่พี่กายเลี้ยงรินนะ ฮาๆ”
ถ้าไม่เลี้ยงผมก็ไม่ไป 555+ ผมไม่ใช่คนขี้งกนะแค่พอเพียงพอประมาณเท่านั้นเอง
“ได้เลย ไปกินให้ท้องแตกเลยนะ ฮาๆ”
ผมกับพี่กายเดินไปหัวเราะไป เอะ! ผมลืมบอกนะครับว่าผมทำงานอะไร ผมเป็นพนักงานของบริษัทชื่อดังแห่งหนึ่งใน
ประเทศไทยที่ส่งออกเครื่องมือแพทย์ เอะ ทุกคนต้องคิดว่าผมเรียนพวกหมอ เภสัชอะไรแบบนี้ใช่ไหมครับ
คุณคิดผิดแล้วละครับ จริง ๆแล้วผมทำงานแผนก บัญชีของบริษัทนะครับ
เรื่องรายได้ออกรายได้เข้าของบริษัทมันเป็นหน้าที่ของผม เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ผมเลยต้องคำนวนนิดหนึ่ง ฮ่าๆ
“ทานอะไรดีครับ สั่งเลย เดียวเฮียเลี้ยงเอง”
“จัดไป !! พี่ครับ ไข่ปลาคาเวียร์ ล็อบเตอร์ ไก่งวงอบ บลา ๆ”
“เห่ย ๆ ๆ มากไปแหละ ถามเจ้าของร้านเขาไหมว่า เขามีหรือเปล่า เรานี่เวอร์ตลอด”
“ต้องมีบ้างอะไรบ้างครับ ฮาๆ งั้นเอาข้าวไข่ข้นครับ”
งงไหมครับ ข้าวไข้ข้น มันคือข้าวห่อด้วยไข่เจียวแล้วราดด้วยน้ำต้มยำกุ้งเคยกินไหมอร่อยสุดยอดเลยนะครับ ^^
“อ่ะ พี่กายสั่งครับ”
“เหมือนกันอีกที่หนึ่งครับ”
ผมนั่งมองหน้าพี่กายด้วยความหลงใหลทำไมนะผมไม่หล่อแบบพี่เขาบ้าง
พี่เขาทั้งจมูกโด่ง ตากลมโต คิ้วเข้ม เขาดูเข้ม ๆ เหมือนดาราหนังเลย
ทำไมผมเกิดมา น้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์ ส่วนสูงต่ำกว่าเกณฑ์ จริง ๆแล้วมันพอดีมาตราฐานผู้หญิง
แต่มันต่ำกว่าเกณฑ์มาตราฐานชายไทยนะสิครับ ผมสูงแค่ 168 น้ำหนักแค่ 50 มันก็ดูอ้วนนะถ้าเป็นผู้หญิง
แต่สำหรับผมมันก็กำลังดี T^T แต่ส่วนสูงจะต่ำไปไหน
พี่กายเขาหน้าตาดีจนผมคิดว่า ถ้าผมเป็นแมวมองจับคนไปเป็นดาราผมจะเลือกพี่เขาเลย อิจฉานะฮะ แต่ก็ต้องทำใจ
คนเราเลือกเกิดไม่ได้นิ
“ใจลอยไปไหนครับ ใจลอยไปไหน”
พี่กายเอามือมาขยับไปขยับมาที่หน้าผม
“ใจลอยถึงสาว ๆ ไงครับ ฮาๆ”
“อย่างรินพี่ว่า ใจลอยถึงหนุ่ม ๆ ไม่ดีกว่าเหรอครับ 555+”
พี่กายพูดจบพร้อมกับหัวเราะลั่นเลย อ๊ากกกก ผมอายนะครับ ผมก็มีส่วนเหมือนผู้ชายนะ
ยกเว้นหน้า ตรงอื่นผมก็ผู้ชายนะ ยิ่งตรงนั้น ผมก็ผู้ชายนะ -*-
“พี่กายฮะ!! -*- ผมผู้ชายนะ”
“ผู้ชายก็ผู้ชายครับ แต่ก็มันก็คล้ายผู้หญิงมากกว่าผู้ชายอ่ะครับ”
“พอเหอะครับ พอเลยไม่คุยด้วยแล้ว”
“ครับ ๆ ทานอาหารเถอะ”
ตอนที่ผมกำลังนั่งเถียงกับพี่กายอาหารก็มาเสริฟตรงหน้าจนผมบอกว่า พอเหอะ จริงๆ
แล้วไม่ใช่รำคาญนะครับแต่ว่า อาหารมาแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว ขอหยุดคุยแล้วกินก่อนละกัน
ผมทานอาหารเสร็จเตรียมพร้อมลงมือการทำงานของผม เห้อ...บางครั้งอะไร ๆ ก็ไม่ได้ตามเป้าหมาย
หัวหน้าก็อ่ะนะ ชอบลวนลามผมด้วยสายตาอยู่เรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เป็นผู้ชายที่ดูดี สาว ๆ ติดตรึม
หรือว่าเขากลับกลายพันธุ์ไปแล้ว กลายเป็นรู้สึกอะไรกับผมแทนถึงได้ส่งสายตา ชวนขนลุกมาให้ผมแทน
แต่ช่างเหอะผมก็ตั้งใจทำงานให้สุดฝีมือเผื่อวันใดวันหนึ่งผมอาจจะไปนั่งตำแหน่งผู้บริหาร โฮะ ๆ
แค่คิดก็ไม่อยากจะหยิกแขนตัวเองแล้ว
...........................................................
“ริน !! วันนี้เช็คสต็อกงานด้วยนะครับ”
“ครับ”
ผมขานรับแล้วเตรียมลุกขึ้นจะไปเช็คสต็อกงาน จะมีไหมนะวันไหนที่ผมจะเป็นคนสั่งแทน แค่คิดก็ลอยละลิ่ว ๆ ๆ แล้วละครับ
“ยาชุดนี้ยอดมันเท่าไรครับ”
“2000 ครับ ส่ง รพ.xxxx”
ผมเดินนับขวดยาที่ผ่านหน้าผมแต่ละขวดอย่างระเอียด นับตั้งแต่ต้นจนสุดแถว
“พี่ครับ สองพันขวด แต่ยอดมันหายไป หนึ่งขวดอ่ะครับ”
“มันก็มีเท่านี้ละครับ”
“อ่อ ครับ เดียวรินนับอีกรอบก็ได้”
เหอะ..ผมเดินนับใหม่หมดตั้งแต่ขวดแรกยันขวดสุดท้ายก็ได้ 1999 ขวด อยู่นั่น
“พี่ครับ หายหนึ่งขวดอ่ะ”
“น้องรินกำลังหา ขวดนี้อยู่ใช่ไหม”
พี่ที่อยู่แผนกงานส่งออกยืนถือขวดยาขวดที่สองพันพอดีเปะที่มือ
“ครับ ครบสักทีจะได้กลับบ้าน ฮาๆ”
“อ่ะ...ครับ”
พี่เขายื่นขวดมาให้ผม ผมกำลังเอื้อมมือจะไปหยิบ แต่พี่เขาดันเสือกกระชากกลับแล้วบอกว่า
“แลกกับเลข 10 หลักได้ไหมครับ”
เลข 10 หลักงั้นเหรอ ฮา ๆ -*- ไอ้บ้าเอ้ยยยยย ยย!!
“อ่อ ได้ครับงั้นขอขวดยาก่อนได้ไหมครับต้องเช็คของไปส่งหัวหน้าครับ”
“อ่ะ...”
ผมรีบคว้ามือหยิบขวดยานั้นอย่างเร็วแล้วเขียนยิก ๆ ที่กระดาษเช็คสต็อกของ
“ครบแล้วนะครับ งั้นรินขอตัวกลับก่อนนะครับ ขอบคุณครับ”
“อ่าว..น้องริน เลข 10 หลักละครับ”
ผมหันหลังเดินจ้ำ ๆ ไม่สนใจเสียงข้างหลังแม้แต่น้อยได้ยินเสียงแหว่ว ๆ ชิ...ผมก็ลูกมีพ่อมีแม่นะครับมาขอกันง่าย ๆ
แบบนี้ได้ที่ไหน ถ้าเป็นหญิงสาวผมจะไม่ขัดศรัทธาแม้แต่นิสสสส เดียว ฮุฮุๆ
...................................................
“น้องรินนน นน!!”
เอะ ! เสียงใครเรียกอีกแล้วว่ะเนี้ย ชีวิตนี้ ขอเสียงสาว ๆ มาเรียกได้ไหมเจอแต่เสียงผู้ชาย ๆ ๆ ๆๆๆ ๆๆๆๆ เนี้ย T^T
ผู้ชายต้องการผู้หญิงมันน้อยใจ T^T
ผมหันไปพร้อมเสียงนั้นทันที อ่อ พี่กายนี่เอง
“ห๊ะ ครับ”
“ถ้าน้องรินไม่รังเกียจ พี่ขอไปส่งน้องรินที่บ้านได้ไหมครับ”
“เอ่ออ...เมื่อเช้าพี่กายก็เลี้ยงข้าวรินแล้ว จะไปส่งบ้านอีกรินเกรงใจอ่ะครับ” *0*
จริง ๆ แล้วก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเสียงค่ารถกลับบ้าน ฮุฮุ ๆ แต่ก็คิดไปคิดมาก็รู้สึกเกรงใจนิดหนึ่ง อ่ะนะ
อะไรแบบเนี้ย 555+
“ไม่เป็นไรครับ แค่ไปส่งเองวันนี้น้องรินก็เช็คสต็อกของเหนื่อยด้วย เดียวพี่ไปส่งนะครับ”
หึ รู้ทันจริงอะไรจริง งั้นไม่เกรงใจละกัน ฮาๆ
“งั้นก็ได้ครับ”
“ป่ะ รถพี่จอดอยู่ตรงนู้นนะ”
ผมเดินตามพี่กาย ต่อย ๆ ๆ ๆ จนถึงรถ ฮอนด้า ซีวิดสีดำคันงามของพี่กายละครับ
ผมนั่งบนรถพี่กาย พี่กายเปิดแอร์ พร้อมเปิดเพลงหลาย ๆ เพลงขึ้นมาเพื่อผ่อนคลาย จนถึงคอนโดผมละครับ
ผมรู้สึกดี จริง ๆ นะ เมื่ออยู่กับพี่กายเขาดูเป็นพวกสปอต ดูแลเทคแคร์ ดีทุกอย่างทำให้ผมรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
ไม่ใช่ผมขี้เกียดนะ แต่ผมแค่....
“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ยังไงก็ทางผ่านอ่ะวันหลังก็มากับพี่ก็ได้จะได้ไม่ต้องลำบากขึ้นรถขึ้นรา มันอันตรายด้วย
เดียวโดนฉุด แผนกบัญชีก็ไม่มีคนสวยก็แย่เลยดิ”
“พี่กาย กลับบ้านได้แล้วครับ พูดเพ้อเจ้อ -*-“
ผมรีบบอกให้พี่กายกลับบ้าน ไม่งั้นเขาจะพูดเพ้อเจ้อวกวนเรื่องหน้าตาผมอยู่นั่นแหละ หน้าตาผมเป็นงี้แล้วไงครับ
ออกจะหล่อจะตายไป๊ !!
“ครับ ๆ ไล่เลยนะ งั้นเดียวพรุ่งนี้ 7.30 มารอพี่นะ เดียวพี่แวะมีรับ”
“ไม่เป็นไรครับ เดียวรินขึ้นรถไปเองเกรงใจ”
“ไม่เป็นไร ทางผ่านเดียวพี่มารับไม่ต้องเกรงใจหรอก”
เกรงใจนะครับ เกรงใจ เกรงใจ เกรงใจ แต่ ไม่เกรงใจก็ได้ T^T
“งั้นก็ได้ครับ ขอบคุณนะครับ”
“บ๊ายบายครับ น้องริน”
“อ่อ ครับ บ๊ายบาย”
ผมโบกมือบ๊ายบายพี่กายจนรถ ฮอนด้า ซีวิดหลุดจากสายตาผมละครับ ผมหันตัวกำลังจะเดิน
หมับ !!
“แฟนมาส่งหรอเจ้”
………………….
ขอโทษนะฮะที่มาต่อช้า พอดีว่าเคลียการบ้านอย่างหนักหน่วง~ T^T
ขอโทษจริง ๆ ฮะ T^T
-
อ่า... ท่าทางจะเนื้อหอมนะคะริน... :z1:
-
น้องรินมีแต่คนรุมชอบ
พี่กายเพอร์เฟคแมนหล่อรวยเก่ง
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
:z2:ตอบมันไปสิน้องรินว่า
'เออ
-
ต้อนรับเรื่องใหม่นะคะ
รินเสน่ห์แรงมากๆๆ
-
หนุ่ม ๆ ตามจีบตลอด
:L2: :L2:
-
ต่อไวๆนะคะ
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 4
พลัก !!
“แฟนมาส่งหรอเจ้”
------------------------------------------------------------------------------------------
ไอ้เด็กบ้านี่อีกแล้ว T^T ชีวิตชั้น !! -*- เจอแต่เรื่องเฮงซวย เฮงซวย !
ผมรีบเดินหนีไอ้เด็กบ้านี่อย่างเอาเป็นเอาตายไม่คิดถึงเสียงใคร ไม่นึกถึงสายตาใครแล้ว
“อ่าวววว ว หยิ่งว่ะ คุยด้วยก็ไม่ตอบ”
“นี่เจ้ !! หยุดดิ คุยกันก่อน”
“เฮ้ยยย รีบเดินไปไหนเนี้ย”
“มันเรื่องของฉันเว่ยย ยย!! ไอ้เด็กบ้าเอ้ย”
“เจอหน้าก็ด่าเลยนะ”
“เออ นายหยุดตามฉันได้แหละ น่ารำคาญนะเนี้ย”
ผมละไม่อยากจะเสวนากับไอ้บ้านี่สักเท่าไร
“แฟนมาส่งเหรอ เมื่อกี้อ่ะ”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่แฟนฉัน”
“อ่าวเหรอ นึกว่าแฟน แต่อย่างว่าหน้างี้ ขึ้นคานก็ถูกต้องที่สุดอยู่แล้วละ ฮ่า ๆๆๆๆ”
อ่าวไอ้เด็กบ้า!! แกบอกว่าฉันขึ้นคาน แต่แกจะโดนหักคอพาดคาน ชิ!
“ไร้สาระ ไปไกล ๆ ไป๊”
“ไล่เลยเหรอ ระวังนะคืนนี้มีเสียงอะไรโผล่มาอย่ามาด่าหน้าห้องละกันนะจ๊ะ”
“นี่แกคิดยังจะทำอีกเรอะ !! ไม่อายชาวบ้านชาวช่องเขาไง๊”
“ผมชื่อนัท ไม่ใช่ ‘แก’ เรียกให้ถูก ๆ หน่อยสิครับ สาวน้อย”
ฉึก !!
“สาวน้อยบ้านแกสิ ไอ้เด็กเปรตตตตต!!”
ย๊ากกกก เรียกฉันว่า สาวน้อยคราวนี้ก็ ฉุนสิครับ เกิดมาพ่อแม่ไม่เคยจะเรียกแบบนี้เลยนะ แกนี่มันเปรตจริง ๆ
“เปรียบจากความสูงผมกับเจ้แล้ว ผมก็เปรตจริง ๆนะ ยอมรับ”
“หน้าด้าน ไปไกล ๆ ป่ะ ไล่หลายรอบละ ไม่ยอมไปสักที”
“เหอะ’ ไปก็ได้แล้วเจอกันนะจ๊ะ สาวน้อย”
ผมเดินอย่างไม่ใส่ใจ ไขกุญแจเปิดประตูห้องนอน
ผมเดินไปที่เตียงนอนขนาดกลาง ๆ ของผมแล้วล้มตัวนอนทั้งชุดทำงานยังงั้นแหละ
มันเหนื่อย เหนื่อยทั้งสมอง และ เมื่อยทั้งปากที่ต้องมายืนเถียงกับเด็กกระโปโลให้ฉอด ๆ ๆ ๆ !! - -
มันเซงครับ มันเซง ใครก็ได้ติดต่อรถจับหมาจอนจัดที่ กทม. ให้ผมหน่อยจะให้เขารับมันไปเลี้ยงจะได้หยุดแพร่ม สักที!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณคนที่ติดตามนะฮะ จะพยายามมาอัพบ่อย ๆ ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว
การบ้านเยอะมากเป็นธรรมดาแต่ก็จะพยายามมาอัพบ่อย ๆ นะฮะ ^^
-
สั้นจัง เจอหน้ากันเป็นต้องเปลืองน้ำลายเถียงกันตลอด
-
รอตอนต่อไป จะสอบแล้วเหมือนกัน สู้ๆนะ :L2:
-
:เฮ้อ:
-
มารอตอนต่อไป
-
แหม มาแนวคู่กัดแบบนี้ชอบอ่ะ มีสีสันดี
ทะเลาะกันไป ด่ากันไป ร๊ากกกกกันไป
:m1: +1
-
สั้นจัง
:L2: :L2:
+1 ตอนหน้าจะได้มายาว
-
ตอนนี้สั้น.... แบบว่า รู้สึกพระเอกมันทะเล้นไม่มีสัมมาคารวะเอาเสียเลย o18
เถียงกันตลอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m16:
-
ต่อปากต่อคำกันทุกวันแบบนี้แหละ ลูกดกดีนัก
-
ตอนมันสั้นๆ รึเปล่า แต่สนุกนะ ชอบเด็ก ชอบเด็ก ชอบเด็ก กินเด็ก กินเด็ก กินเด็ก อิ๊ววว
-
อ่านแล้วเพลินดีค่ะ o13
หนุกดีมาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
o13 o13 o13
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 5
ผมตื่นมาตอน สองทุ่มกว่า ๆ รู้สึกท้องมันร้องแปลก ๆ เลยเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปซื้อข้าวกล่องที่เซเว่น ....
ผมเดินไปที่ตู้เย็นเปิดประตูออกมา โอ้โห~! เย็นว๊าบบ บ ผมอยากจะไปอยู่ในตู้นั้นจังเลย!! ><
ผมหยิบข้าวผัดกุ้ง กับ ข้าวผัดปูสงสัยไหมทำไมผมไม่เอาข้าวผัดกุ้ง 2 กล่องละ ไม่ต้องสงสัยครับ
ผมอยากปรับเปลี่ยนชีวิตบ้าง (เพื่อ ?!) และผมก็เดินเลือกซื้อนู่นซื้อนี่ไปเรื่อย
..... แต่ที่พลาดไม่ได้ละก็ ช็อคโกแลต ของโปรดดดดดดด!!*
แล้วก็เดินไปกดสเลอปี้แก้วบิ๊กบึ้ม มา 1 แก้วพร้อมกับเดินไปเอาข้าวเข้าไมโคเวฟ รอคิดเงิน
แล้วก็เดินดูดสเลอปี้สบายอกสบายใจเดินกลับไปที่ห้อง
ผมเดินชมนกชมไม้จนถึงหน้าห้อง กำลังหยิบกุญแจมาไขประตูเพื่อเข้าไปในห้อง ก็มีเสียง.....
“กินด้วยได้ป่ะ”
ผมหันไปมองตามเสียงนั้น มีไอ้เด็กบ้ายืนทำหน้าตาทะเล้นพิงกำแพงใส่ผมจนผมรู้สึกมั่นไส้จนมันจิ๊ดดดดด
ขึ้นสมองลงคอหอยเลย T^T แต่ผมก็ยังทำหน้านิ่งไขประตูต่อไปอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
“นี่ เจ้ พูดด้วยก็ไม่พูดด้วยนะ หยิ่ง”
เออหยิ่งแล้วไงว่ะ *- - มันเป็นเรื่องของชีวิตฉันเฟ่ยย ยย ไอ้เด็กบ้านี่ !
พอผมไขประตูออกปุ๊บก็เดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจคนที่มันยืนกวนประสาทหน้าห้อง
ผมดันประตูหน้าห้องให้ปิดให้สนิท แต่ เอะทำไม !! ปิดไม่ได้ ผมพยายามดัน ๆ มันก็ปิดไม่ได้
ผมหันไปมองข้างนอก มีไอ้เด็กบ้า ยืนดันประตูอยู่
“ไปไกล ๆ ได้ไหม!”
“ไม่ !”
ดูสิ ดูมันต๊อบบบบบบบ - -* อยากจะบ้าตายจริง ๆ ชีวิตผม ไม่น่าไปหาเรื่องมันเมื่อวานเลย
ไม่งั้นคงไม่ได้เจอไอ้ตัวป่วนข้าง ๆ ห้อง
“ฉันจะกินข้าวแล้วก็อาบน้ำนอนแล้ว อย่ายุ่งได้ป่ะ”
“ไม่ ^^” คนอะไร หน้าด้านที่หนึ่งเลย แม่งง ง~ - -*
ผมเดินอย่างไม่สนใจเข้าห้อง แต่แล้วก็มีไอ้มือบ้า ๆ ของมันมายันประตูเอาไว้
ผมละเหนื่อยแล้วนะ จะเอายังไงกับ ผมเนี้ยย ยย!!
“ปล่อย”
มือมันก็คงยันไว้เหมือนเดิม
“บอกให้ปล่อย”
มันก็ยังทำหน้ามองฟ้ามองอากาศของมันไปเรื่อย แต่มันก็ยังไม่เลิกยันประตูห้องผมอยู่ดี
“ชั้นบอกให้ปล่อยไง!!”
“ใจร้ายไปไหนอ่ะ”
“เรื่องของชั้น!! ไปเลยไป๊”
“ไปก็ได้ ไปก็ได้ ~ แต่ว่าก่อนไป”
อะไรอีกเล่า เหอะ ๆ ผมหิว ผมง่วงผมนะ ยังจะมายุ่งอะไรกับชั้นนนน!! ไอ้เด็กบ้า!
และแล้วววว.
ฟอดดดด!!
อ๊ะ !! มัน มัน มัน หอมแก้มผม -///-
“ไอ้เด็กบ้า!! แกตายยยย”
ผมรีบวิ่งไปจะกระโจนใส่มัน แต่มันดันวิ่งเข้าห้องมันแล้วปิดประตูใส่ผมดัง ปัง!! - -*
โอ้ยยยยยยย TT’ มันรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว !! มัน ๆ ไอ้เด็กเลว ไอ้เด็กบ้า ไอ้เด็กแก่แดดดดดด!! TT” :serius2:
--------------------------------------------------
ขอโทษนะฮะที่มาต่อช้าและสั้นด้วย พอดีช่วงนี้สอบย่อยเยอะมากมายเลย แล้วงานก็เยอะด้วย T^T
เดียวอาทิตย์หน้าสอบเสร็จ โรงเรียนก็ปิดแล้วฮะ ช่วงนี้อาจจะมาช้าหน่อย แต่พอปิดเทอมแล้วคงจะมาต่อให้ตลอดๆนะฮะ ^^
อย่าพึ่งหายกันไปไหนนะ ^^
-
ตั้งใจสอบนะจ้ะ ยังไงก็รอเด็ก ชอบเด็ก
-
เป็นกำลังใจให้ช่วงสอบจ้า
:L2: :L2:
ปล.ถ้าอัพตอนใหม่แล้วช่วยลงวันที่บอกด้วยได้ไหมจ๊ะ
-
:กอด1:
-
:impress2: :impress2:
-
เด็กนัทนี่รุกหนักนะเนี่ย
เเล้วสาวน้อย?ของเราจะทนได้นานเเค่ไหนเนี่ย55+
-
:-[ :-[
-
ท่าทางจะมันส์เนอะ
-
o13 o13
-
โดนหอมแก้มเสียแล้ว
พลาดท่าเลยอิอิ
รอตอนต่อไปครับ
ตั้งใจสอบนะสู้ๆ
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 6
[/i]
ย๊ากกกกกกกกกกกกกทำไมไม่ทันละเนี่ยเกือบได้เอากล่องข้าวฟาดหัวเด็กน้อยละ
ผมคิดไปคิดมามันเป็นเพราะผมเองที่เป็นตัวปัญหาแท้ๆ
ถ้าวันนั้นไม่ไปขัดจังหวะชิคกี้บัมบั้มกับคู่ขาของมันผมก็คงไม่ต้องมานั่งน้ำตาตกใน ร้องไห้ไม่ออกจนตอนนี้หรอก ~
น่าเบื่อนะครับ เกิดมาเป็นเพศชายแต่หน้าและร่างกายดันตรงข้าม.จริงๆมันก็ไม่ได้ตรงข้ามนะ
ผมก็เหมือนผู้ชายธรรมดาๆนั่นละ เพียงแค่ว่า ผมตัวเล็กและก็เตี้ย! เท่านั้นเอง TT__TT
บางครั้งผมคิดน้อยใจตัวเองนะ แต่ก็เหอะ ช่างมันช่างมัน !!
ผมเดินเข้าห้องตัวเองแล้วก็เปิดกล่องข้าวที่ซื้อมา ณ ตอนนั้นภายในกล่องมันไม่สวยเหมือนรูปหน้ากล่องสะแล้ว
มันกลายเป็นอะไรต่อมิอะไรมารวมอยู่ด้วยกัน
ผมเดินไปหยิบช้อนและมานั่งกินข้าวในใจก็นึกแต่ไอ้เด็กบ้านั่นที่ขโมยหอมอแก้ม...ผมไม่เคยโดนหอมแก้มเลยนะ
จะว่าไป แฟนสักคนผมยังไม่มีเลย ผมก็นั่งตั้งตารอนะ แต่เวลาผู้หญิงคนไหนจะเดินเข้ามาในชีวิตของผม
หรือผมเดินเข้าไปในชีวิตของผู้หญิงคนนั้นก็ล้วนแล้วโดนปฎิเสธทั้งสิ้น เพราะคำพูดคำเดียวว่า………
“มึงสวยกว่ากู!”
ทำไมอ่ะ ทำไม~ ผมละอยากจะร้องไห้ อายุผมอีกสองสามก้าวจะเข้าเลขสามแล้ว
ผมก็อยากมีครอบครับที่อบอุ่นบ้าง แต่ก็ไม่มี เพราะคำพูดข้างต้นนั่นละครับที่ทำให้ผมไม่มีใครมา ณ ปัจจุบัน....
เฮ้อออออออออออออออ~
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันใหม่แล้วสินะคงไม่เจอปัญหาอะไรที่รุมเร้าอีกนะ !! ช่วงนี้ผมละเบื๊อออเบื่อจังฮะ
ชีวิตผมต้องผจญนู่นนี่นี่นั่นตั้งมากมาย แถมเมื่อไม่กี่วันนี้ผมยังหาเรื่องใส่ตัวอีกอ่ะ TT^TT
มันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแย่และโมโหไปในเวลาเดียวกัน แต่ทำไงได้ละ ก็มันเกิดขึ้นแล้ว ผมก็ต้องอดทนต่อไป~
ผมต้องตื่นแต่เช้า เช้า เช้า เพื่อลุกขึ้นไปทำงาน เอ๋!! วันนี้มีเทพบุตรสุดหล่อมารับผมใช่ไหม ><
อ่าวันนี้ไม่ต้องเสียค่ารถนี่หว่า ~ ผมรีบลุกขึ้นจากที่นอนและเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย
เมื่อโดนสายน้ำเย็นๆ กระทบผิว มันมีความสุขนะฮะไม่อยากจะออกจากห้องน้ำเลย ><
แต่ภารกิจที่มากล้นมือก็ต้องออกไปทำงาน ...
…………………………………………………..
ลา ~ ผมโผล่หน้าออกจากห้อง หันซ้ายหันขวา โอยย โล่งหน่อยแฮะวันนี้ไม่มีเด็กบ้ามายืนพิงประตูแกล้งผม
วันนี้ผมคงทำงานเป็นสุข มันรู้สึกดีจริงๆๆ!!
“เจ้เล่นซ่อนหาไง!!”
อ่าวเห่ยย เสียงเสียง เสียงหมาที่ไหน?
“อยู่นี่ ทางนี้หันไปไหน”
ผมหันไปตามเสียงนั้น แต่ก็พบไอ้เด็กบ้ายืนจ้องผมตาแป่ว! วันนี้มันคงเป็นวันซวยมหากาฬของผมแน่ๆ
เจอความเฮงซวยแต่เช้าเลย!!
“ไปทำงานแล้วเหรอ แต่เช้าเชียวนะ”
เช้าที่ไหนว่ะ นี่มันดึกตังหาก ธงยังไม่ขึ้นยอดเสาเลยนะเว่ย!
“ถามไม่ตอบ อยากโดนแบบเมื่อวานหรือไง”
แต่ปากผมมันไวกว่าความคิดนี่สิ เสือกตอบมันไปว่า
“อะไร เมื่อวานโดนอะไร !?”
ผมทำหน้าตาไร้อารมณ์ใส่มัน และทำหน้ายียวนกวนตีนเต็มที่!!
“ทำเป็นลืม ทำเป็นลืม...อยากโดนผมหอมแก้มอีกหรือถึงได้ถามแบบนี้”
“โวะ ...ไร้สาระ ชั้นไม่เห็นรู้สึกเลย เหมือนชั้นเอาแก้มไปตบกับราวบันไดยังไงยังงั้นเลย”
ผมทำหน้ากวนตีนเต็มที่ใส่มันแบบอินฟีนีตี้เลย!!
“จริงหรอ”
อย่ามาทำหน้าตาหน้าสงสารให้ชั้นเห็นใจนะ ไอ้เด็กบ้า แต่จะว่าไป เมื่อวานชั้นก็เขินนะแต่ช่างเหอะ
มันเหมือนเอาหน้าไปตบกับราวบันไดจริงๆนี่
“เออนะสิ ชั้นรู้สึกคันๆด้วยแหละ จมูกนายคงไปรับเชื้อบางอย่างมาจากพวก อะมีบ้า พารามีเซียมใช่ไหม อ่ะๆๆ
อย่ามาทำหน้าแบบนั้นใส่ชั้นนะ เห็นแล้วถึงขั้นอยากแบ่งเซลล์แทรกแผ่นดิน”
“ผมน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ”
ผมหันไปมองหน้ามัน...ดูมันทำตาละห้อย ทำหน้าตาหน้าสงสาร แต่ช่างเหอะ!!....มันไม่มีความสำคัญอะไรกับชีวิตผมนี่ !!
“มันเป็นแบบนั้นจริงๆหรอครับ ผมน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ”
ผมเงยหน้ามองมัน แล้วก็เงียบ...ไม่ตอบอะไรออกไป
“ตอบสิ ผมน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อะ...เอ่ออ..ใช่!! นายมันน่ารังเกียจ”
“งั้นต้องขอโทษนะที่ทำให้เจ้ลำบากใจ...แต่ถ้าผมอยากพิสูจน์ว่าผมเป็นตามที่เจ้พูดจริงๆหรือเปล่า”
เห่ย เห่ยยย...ผมโดนคว้าตัวอย่างแรงไปกระทบที่แผงอกไอ้เด็กบ้านั่น แถม แถม...อ๊ากกกกกก !! ไม่นะ ไม่นะ
ผมฝันใช่ไหม ตบหน้าผมหน่อยเถอะ ตบหน่อย สิ่งที่ผมสัมผัสอยู่ตอนนี้คือ..ริมฝีปากของไอ้เด็กบ้านั่นใช่ไหม TT^TT
อยู่ดีๆ สมองก็ขาวโพลน มันเหมือนล่องลอยอยู่บนอากาศเลยละฮะ มันรู้สึกดี แต่ก็มีสิ่งบางอย่างก่อตัวขึ้นด้วย
มันคืออะไร...เด็กบ้าเริ่มขยับริมฝีปากให้พอดีกับปากของผม แรกๆ ก็ต่อต้านสักพักทำไมแขนผมที่อ่อนระทวย
ก็มีมือของใครบางคน...คนที่ผู้อ่านก็รู้ว่าใคร จับแขนของผมไปคล้องคอมัน
“อื้อออออ....”
ช่วงเวลาที่ผมร้อง มันส่งบางสิ่งบางอย่างมาในริมฝีปากของผม มันนิ่ม ๆ เอ๋ ผมเผลอทำอะไรลงไปเนี่ย
แต่อย่าบอกนะว่าไอ้ที่ส่งเข้ามามันคือ ละ ละ ลิ้นนนนน!! อ่ะ OMG!!
ตอนนี้ผมกำลังเผลอไผลกับรสจูบนี่ใช่ไหมครับ ~ ผมจะทำไงดีละ ... ช่วยผมหน่อยสิฮะ!!!!!!!!!!!! ~
----------------------------------------------------
สอบเสร็จแล้วฮะะะ !! โล่งมากเลย มาต่อให้แล้วนะ ^^ มาอ่านกันด้วยนะฮะ ^^
แก้ไขคำผิดแล้วนะฮะ >< แต่ถ้ามีอีก แจ้งได้เลยจะแก้ไขให้ด่วน ><
-
ลุมเล้า = รุมเร้า อ่านตอนแรกตกใจ มาลุมเล้าทำไม เล้าไม่ผิดอะไรซักหน่อย 5555
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนานเลย ขอโทษด้วยน๊าา :m15:
เค้าชอบอ่าาาา หนุกมาก
แต่งต่อไปเรื่อยนะ
ติดตามๆ :m4: :m4:
-
ย๊ากกกกกก :laugh: :laugh:
น่ารักมากกกก :m18:
-
ฮ่าๆ รินแอบโหดนะเนี้ยยยย :angry2: :angry2:
-
โดนขโมยจูบซะแล้ววว
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: ฮ่าๆ อยากอ่านต่อแล้ววุ้ย 5555
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
มาต่อเร็วๆนะป๊อป
อยากอ่านแล้วววววววววว
ไม่ได้หื่นนะ แต่มันสนุก ^^
-
สนุกดีค่ะ รีบมาต่อนะคะ
-
:a5: เสร็จแน่ๆๆ
-
:3125:
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 7
มันเป็นช่วงเวลาที่ผมโดนกระทำเยี่ยงนั้นมา ทำผมนอนไม่หลับจริงๆ นะ T^T แอบจะจิตตกนิดหนึ่งนะฮะ
แต่ว่า ก็รู้สึกดีไปในคราวเดียวกัน...บางครั้งก็แอบสงสัยนะ ว่าทำไมคนจูบกันถึงได้เคลิ้มม~ ขนาดนั้นแต่วันนี้ก็เข้าใจ
และรู้สึกได้ว่ามัน ก็...รู้สึกดี มากๆๆ!! มันเป็นสัมผัสที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนนิ จะว่าไปแค่มีแฟนยังไม่มีเลย
เอาเถอะ! ~ เสียไปแล้ว T^T เราต้องรักษาระยะห่างเอาไว้ =____=
ถ้าวันใดวันหนึ่งเราเกิดจะวิปริตรรักเด็กจริงๆ ผมควรจะกระทำตัวยังไงดีละ แต่ว่าผมกับเด็กนั่นพึ่งจะรู้จักกันไม่นานนี้เองนะ
ผมจะไปเคลิ้มอะไรปานนั้น!!
นับตั้งแต่วันที่ผมโดนเด็กเปรตมันจูบกลายเป็นว่าทุก ๆ วันผมจะเจอไอ้เด็กนี่เสนอหน้า ที่หน้าห้องผมทุกเช้าไป
จะว่าไปเสียงชิคกี้บัมบั๊มก็แทบไม่ได้ยินเสียงแล้ว แค่แทบบบนะฮะไม่ใช่ไม่มีเลย
ถ้าลองคิดไปคิดมาผมควรจะทำไงดีกับชีวิตดีนะ เหมือนชีวิตผมจะเวิ่นเว้อวัน ๆ ทำแต่งานแล้วก็กลับมาทะเลาะกับเด็กบ้านี่
งั้นผมจะต้องมีแฟนสักคนแล้วละ !! ><
ว่าแต่จีบหญิงนี่ต้องทำยังไงหรอ ผมไม่เคย T^T ………….
ถ้าวัน ๆ หนึ่งชีวิตผมโลดแล่นผ่านนู่นผ่านนี่มาเยอะแยะมากมาย กว่าผมจะเรียนจบกว่าผมจะทำงานมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
แต่พ่อแม่ก็ไม่มีก็ไม่รู้จะเลี้ยงใครก็เลี้ยงตัวเองไปคนเดียว ซึ่งบางครั้งผมก็อยากจะหาคู่ชีวิตสักคนเผื่อ
มาเป็นที่ปรึกษาและคอยให้กำลังใจในเวลาที่ผมท้อจนไม่มีแรง แต่จะทำไงได้…
ก็มันไม่มีนะสิ !!
“ไปเที่ยวกันไหมมม ~”
เสียงอะไรเนี่ยยยยยยย !!
“จะไปก็รีบไป ~”
หมาที่ไหนมันหอนนนน TT
“ไปกับพี่แล้วสบายยยย ~”
เสียงส่อมาก !!
“เดียวพี่พาไปกินตับ ตับ ตับ ตับ ~”
=____=”
พอประโยคนี้เท่านั้นแหละ ผมหันไปดูหน้าคนที่มันร้องเพลงซุปเปอร์สตาร์ได้ไง เสียงอนาถาขนาดนี้ T^T
ยอดขายเค้าตกหวบทำไงละ เพลงพี่เค้าออกจะดัง
ไอ้เด็กเปรตกำลังยืนเกาะกำแพงเป็นตุ๊กแกแล้วทำหน้าตาเช่นปกติทุก ๆ วันที่ผมเห็นคือกวนเบื้องล่างมาก
“เจ้ ~ เดียวนัทจะพาไปกินตับ ตับ ตับ ตับ”
ห๊ะ !! O_O
“=_____= ปัญญาอ่อน”
“เจ้ ^______^ เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยคิดถึงเจ้มากอ่ะ”
แหมสตอเบอรรี่ราดชีสสส !! นอนไม่หลับเพราะแกนอนกกสาวอยู่ละสิ ชั้นได้ยินเสียงหรอกนะ
“ใช่สิ !! ยังไงแกก็นอนไม่หลับอยู่แล้วเพราะแกทำเรื่องอย่างงั้นทั้งคืน” =_______=
“อะไร นัททำอะไรนัทไม่รู้ !!!”
เสียงสูงเชียวนะเมิงงง ~
“ไปเรียนไป๊ แค่นี้อนาคตก็บ้าบอละ ยังจะมาทำเรื่องพันธุ์นั้น อนาคตจะเป็นไงละห๊ะ!”
“เจ้อย่ามาดูถูกนัท ผมบอกแล้วไง ไปกับพี่แล้วสบายยยย~”
หื้มมมมมมมมมม !! ไอ้บ้า
ตอนนั้นผมเดินหนีลูกเดียวเหมือนทุกครั้งเวลามันพูดส่อมาก ๆ ผมชักรำคาญเด็กนี่มันชักช่ำชองเกินไปละ
ไม่ได้อะไรนะครับ แต่ผมอิจฉาที่ไม่รู้อะไรเลยตังหาก –[]- ผมนะไม่ได้อินโนเซ้นนะ >< แค่ผมไม่รอบรู้เท่าไรเท่านั้นเอง
“เจ้ เจ้ เจ้ รอก่อนนน !!”
ผมตั้งหน้าตั้งตาเดินไม่สนใจเสียงเรียกของมันสักนิด อยากเรียกก็เรียกให้ตายไปเลย !!
“ถ้าเจ้ไม่หยุด ! ผมจูบนะ !”
กึก ! O_O
ฝีเท้าที่เร่งสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงก็หยุดกึกเหมือนโดนอะไรสะกดไว้ จริงๆ ผมไม่ได้กลัวอะไรทั้งนั้นจริงๆๆ นะ T^T
ไอ้เด็กบ้ามายืนในระยะประชิดตัวผม ผมแหงนมองหน้ามันอย่างไม่พอใจ
“กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมถึงหยุดเดินละกลัวผมจูบหรือไง”
แต่ปากผมก็เข้าเกียร์ห้าอีกแล้ว….
“โอ้ยยยยย ! ชั้นว่านะ เหมือนชั้นเอาปากไปกระแทกกับต้นขนุน แถมยัง...”
“อะไร แถมยังอะไร”
“เปล่า !”
“ตอบมานะไม่งั้นผมจูบจริงๆด้วย”
เอะอ่ะก็จูบ ก็จูบ …. สักวันแกคงลากชั้นเค้าห้องไปข่มขืนแน่ๆๆ !
“นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” ผมมองมันอย่างเชิด ๆ แล้วสะบัดหน้าใส่และเดินหนีมันตรงนั้นนั่นแหละ
แต่ก็มีมือ มือหนึ่งรั้งแขนผมไว้แล้วดึงอย่างแรง ผมสัมผัสได้ถึงสิ่งที่สัมผัสคือแผงอกของเด็กบ้าคนนี้ ทำไมมันรู้สึก !!
* อบอุ่นละ !!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่นะ ไม่นะ หยุดความคิดสะ T^T
มือของมันมาลูบหน้าผากผมอย่าอ่อนโยนน และ มันก็หลับตาค่อย ๆ โน้มต่ำลงมาแล้ว ผมต้องโดนจูบแน่เลย T^T
เอะ !! แต่ทำไมมันรู้สึกชื้น ๆ ที่หน้าผากละ! ผมโดนลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวอีกที่หนึ่งแล้ว T^T
มันจะล่าอนานิคมในตัวผมใช่ไหมเนี่ย มันต้องจับต้องสัมผัสต้องลูบต้องอะไรตลอด
สักพักมันแหงนหน้าขึ้นมาแล้วเอ่ยปากบอกผม
“ตั้งใจทำงานนะครับสาวน้อย !! ขอผม~”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้มาต่อให้แค่นี้นะฮะ จะไปแต่งต่อ ถ้าแต่งเสร็จเมื่อไรจะเอามาลงให้อีกนะฮะ ^^
รักคนอ่านที่คอมเม้น~ >< o18
-
แหมเมื่อไหร่จะลากไปเข้าห้องเสียทีเสียความบริสุทธิ์ไปเยอะแล้วน่ะเนี่ย
รออ่านต่อไปครับ
-
555++
สักวันคงไม่แคล้ว โดนเด็กกิน แน่ ๆ
-
รินสักวันต้องโดนเด็กกินตับแน่เลย
-
ต้องเรียกว่าเด็กเปรตหรือเปล่าเนี่ยะ เปรตทั้งร่างกาย เปรตทั้งพฤติกรรม
-
:z6: สักทีสิ
-
:เฮ้อ:บอกไม่ถูกว่าทำไม
รู้สึกไม่ชอบเด็กคนนี้มากๆ
-
น่ารักมากกกกกกก
แอบเขินนิดๆนะ :o8: :o8:
เราอยากอ่านต่อแล้วอ่าาา อัปไว้ๆนะ
ลุ้นๆ !!
-
:o8: รอดูว่าเมื่องไหร่ จะเสร็จเด็กสักที
-
หนุกหนาน แต่น้องนัทไมสุดยอดอะ แต่น้องรินก้ปากจัดได้ที่ ก็ต้องเจอชายหนุ่มกวนๆอะไรบ้าง
-
แอบมีการจุ๊บที่หน้าผากด้วยยยย
น่าร๊ากกกกอะ
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 8
เอิ่มมมมมมมมมมม ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีละที่ได้ยินคำ ๆ นี้ออกจากปากมัน แรก ๆก็รู้สึกดี แต่คำลงท้ายนี่สิ T^T
มันบาดลึกไปยันโบแมนแคปซูน T^T มันทำให้เกือบถึงท่อพรีวิส (แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการขับถ่ายปัสสาวะเนี่ย)
ผมเดินลงจากคอนโดลงมารอรถที่พี่กายเพื่อไปทำงาน เฮ้ออออ~
ความรู้สึกแบบเดิมๆ เมื่อสักครู่มันก็ไหลวนในหัวสมองผมจนแล้วจนรอดผมก็ไม่สามารถสลัดความคิดนี้ได้สักที T^T
บางครั้งผมว่าผมก็ฟุ้งซ่านมากเกินไป แต่ถ้ามันไม่ทำแบบนั้นกับผม ผมก็ไม่คิดใช่ไหมละ T^T ไอ้เด็กบ้านั่นแหละผิด!!
ฟิ้วววววววววววว~
รถ Honda civic มาจอดข้างหน้าผม แล้วเจ้าของรถก็กดกระจกลงเผยใบหน้าอันหล่อเหลามานอกกระจก
“น้องริน ขึ้นรถครับ”
ผมยืนทำท่าเก้งๆ กัง ๆ ข้าง ๆ รถ ก็...ผมจะได้นั่งรถฟรีก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดานิฮะ ><
ผมก้าวขาไปเปิดประตูและปิดเบาๆ เหมือนกลัวประตูจะเจ็บ เรานั่งรถเขาเราก็ต้องรักษารถเขาหน่อย
“รินครับประตูปิดไม่สนิท”
เฮ้ยยยยยยยยย~ -///- บอกผมดี ๆก็ได้นะ ผมจะได้ปิดแรงกว่านี้ โน้มตัวมาปิดเองแบบนี้ T^T
มันแทบจะทับตัวผมทั้งตัวเลยนะ
“ทานข้าวยังครับเนี่ย”
“ยังไม่ได้ทานเลย~”
“งั้นแวะทานข้าวก่อนไหม”
“เอ่ออ...ไม่เป็นไรฮะทานขนมปังมาแล้ว”
ผมเกรงใจจริง ๆ นะ ชวนผมบ่อย ๆ แบบนี้ ผมก็ทำตัวไม่ถูกกันพอดี ><
“เดียวพี่เลี้ยงเอง!”
“เห่ย ไม่ต้องผมยังไม่หิวเลย พี่กายกินเถอะ”
“ไม่เป็นไร ๆ พี่ก็เลี้ยงเราบ่อย ๆ นี่ ยังไม่ชินอีกเหรอ”
หื้มมม !! -.- พูดงี้หมายความว่าผมเห็นแก่กินหรือเปล่าเนี่ย!! เหมือนแอบด่าผมอยู่นะ !
“ไม่เป็นไร ๆ ไปเถอะฮะ เดียวรินต้องรีบไปทำงานวันนี้ปิดยอดงบบัญชีด้วยนะ”
“อ่อ งั้นก็ได้ครับ”
พี่กายขับรถลัดเลาะมาเรื่อย ๆ ผมก็นั่งมองข้างทางไปเรื่อย ๆ เฮ้อออ~
แต่เรื่องเมื่อเช้าก็ไหลวนไปวนมาในสมองผมอยู่เรื่อยเลย ทำไมไอ้เด็กบ้านั้นต้องมายุ่งกับชีวิตผมด้วยนะ ปวดหัวจริงๆเลย !!
สักพักรถ Honda คันงามก็จอดลงหน้าบริษัท ผมกล่าวขอบคุณพี่กายแล้วเดินลงจากรถ
“เย็นนี้เจอกันนะ เดียวพี่ไปส่ง”
“อ่อได้ฮะ ^_____^”
ผมเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงบันไดของบริษัท เอ๋~ ป้าคนนี้มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย ผมเดินผ่านป้าแกไป
แต่ป้าแกก็เรียกผมให้หันกลับมา
“พ่อหนุ่ม! ๆ ๆ “
“ฮะ เรียกผมหรอ”
ผมหันกลับไปตามเสียงเรียกนั้นแล้วขานตอบรับเผื่อว่าป้าเขาจะขอความช่วยเหลืออะไรบางอย่างจากผม
“เอ็งจะได้เจอเนื้อคู่!” :a5:
O_O” ความรู้สึกเหมือนกับฟ้าผ่าลงกลางหัว !!
เฮ่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไหงมาทักงี้ละเนี่ย!! ผมฟังผิดหรือเปล่า ~ หูผมบอด หูผมบอด!!
“ห๊ะ!! อะไรนะ”
ผมถามป้าแกซ้ำอีกรอบ
“เอ็งจะได้เจอเนื้อคู่!! เนื้อคู่เอ็ง สูงโปร่ง หน้าตาดี อายุน้อยกว่า และ ฐานะดี”
“ที่ป้าพูด คนหรือเปล่าเนี่ย!!”
“จะคนไม่คนเดียวเอ็งก็รู้!! แล้วเอ็งคอยดูคำพูดข้าละกัน! คนที่เอ็งตื่นมาแล้วสบตาตอนเช้าเป็นคนแรกนั่นแหละ เนื้อคู่เอ็ง”
ป้าเขาหมายความว่าไง จะคนไม่คนเดียวผมก็รู้เอง แล้วตกลงเนื้อคู่ผมเป็นคนหรือเปล่าเนี่ย!!
หลังจากป้าแกพูดเสร็จผมก็ยืนอึ้ง!! คิดพิจารณาว่าเนื้อคู่ผมเป็นยังไง
สูงโปร่ง :: มันก็ตีความได้หลายแบบนะ แต่ผู้หญิงสมัยนี้ก็ปีนตึกกันทั้งนั้น
ไม่ทราบว่าจะไปวัดตึกกันที่ไหน ใส่สัก 4-5 นิ้ว เดินหน้าขมำขึ้นมาหน้าสวยๆ ก็พังทลายหมด
หน้าตาดี :: ขาว~ สวย~ หมวย ~ อ่ะจ๊ากกกกกกกก !!~ สเป๊คชัดๆๆ ><
อายุน้อยกว่า :: มีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายไม่ต้องนึกอายเป็นลูกผู้ชายต้องกล้า ><
งั้นผมตรงรีบไปตรวจสุขภาพแล้วละ ผมกลัวว่าผมจะลมเพลมพัดไม่ทันเด็ก >< เดียวโดนงาบบบบ~ ไปทำไงละ
ฐานะดี :: โอ้ยยย อะไรจะสุดเพอเฟ๊กแบบมหากาฬกลางแปลงขนาดนี้พี่น้องงง!!
ไม่เสียแรงที่อายุผมจะป่านนี้ แล้วจะได้แฟนแบบนี้ !!~
โดยรวมแล้ว !! เธอคนหรือนางฟ้ากันแน่ มาไวๆ เถอะ พรุ่งนี้ผมจะคอยดูว่าใครกันจะสบตาผมตอนเช้า !! :-[
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จิ้มคนอ่าน :z13:
มันสั้นไปหรือเปล่า แต่งเสร็จก็เอามาลงเลย >< มาอ่านกันด้วยเน้อ ^______^ จะได้มีกำลังใจแต่งต่อ ^^
บ้านใครน้ำท่วมแล้วบ้าง บ้านเค้าน้ำจะท่วมแล้ว T^T น่ากลัว~
ยังไงก็มาอ่านกันเยอะ ๆ ด้วยนะ แล้วก็คอมเม้นด้วย ^^ ~
รักคนเม้นทุกคนฮะ ^____________^ :-[
-
หนูริน ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
เนื้อคู่เอ็งอะ ผู้ชาย!!! o13
-
ย๊ากกกก เนื้อคู่เธอเพอเฟ๊กมากกกก แอบอิจฉา 5555 :impress2:
แอบใบ้ให้นิดนึงนะ เนื่อคู่เธอหน่ะ ผู้ชายยยยยยยยย :z1: :z1: :z1: :z1:
-
อยากได้เนื้อคู่แบบนี้มั่งอ่ะๆๆๆ
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 9
ถ้าเกิดว่า...ผมตื่นมาแล้วไม่เจอละ :”(
ถ้าเกิดว่า...ผมตื่นมาแล้วเจอผู้หญิงที่ไม่เหมือนที่ป้าคนนั้นบอกละ !!
ถ้าเกิดว่าความฝันที่จะมีเนื้อคู่ของผมมันไม่ตรงเป้าหมายที่กำหนดไว้ละ
แล้วถ้าเกิดว่า.....
ไม่สิ!!....เราต้องเจอแบบที่หวังไว้ เพื่อความสบายใจ ควรหยุดคิดและทำงานให้สำเร็จตอนเช้าจะได้เจอสิ่งที่ตามหา !!
โอเค~ ลุยยยย!!
“รินนนน~ วันนี้เราต้องปิดงบ พี่ขอเที่ยงนี้ได้ไหมค่ะ”
“ฮะ ได้ๆ”
“อ่อ อีกอย่าง...รินพี่จะบอกว่า ต้องปิดงบจุดนี้ จุดนี้ และจุดนี้ ภายในวันนี้นะค่ะ”
“ฮะ ได้ๆ”
“เอ่อออ รินค่ะ พี่จะบอกอีกอย่างว่า เที่ยงนี้ ผู้จัดการเรียกที่ห้องด้วยนะค่ะ แล้วก็อย่าลืมรีบปิดงบบริษัทด่วนๆเลยนะค่ะ”
“ฮะ!! ได้ฮะ!!”
-[]-‘ รีบไงว่ะ!! ผมก้าวเดินเข้าบริษัทเปิดห้องปุ๊บและเปิดคอมปั๊บ ก็งานมีปุ๊บ!
สงสัยเขาคงนึกว่าผมว่างจัดหรือกระไร ใช้งานขนาดนี้!!....นั่นก็จะเอาเที่ยงนู่นก็จะเอาเย็น
แล้วผู้จัดการแม่งจะเรียกทำเพื่อ !!
ด้วยเกียติพนักงานบัญชีของบริษัท เราต้องทำให้เต็มที่!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย.... เที่ยงแล้ว!!
ผมนั่งมุดอยู่กับกองบัญชีขนาดมหึมา ถ้าใครเห็นสภาพผมตอนนี้คงจะอยากเอาหัวโขกโต๊ะ
หัวผมคงฟูจนฝูงนกอีแล้งมาอาศัยได้ และ ตาปรือๆ เหมือนคนจะเดินไม่ไหว แถมหิวข้าวอีกตังหาก!!
ผมจัดชุดสูททำงานให้เรียบร้อยและเปิดประตูเพื่อจะไปพบผู้จัดการบริษัท แต่ว่าเขาเรียกผมเข้าไปพบเพราะเรื่องอะไร
อย่าว่านะว่า เขาจะไล่ผมออกไม่งั้นผมเผาบริษัททิ้งจริงๆ ด้วย!
ก๊อก ๆ!
“เชิญ~”
ผมค่อย ๆ เปิดประตูห้องเข้าไป เห็นผู้จัดการนั่งอยู่ แถบกุมขมับ...สมองผมนี่อืออึงเหมือนลางสังหรณ์ไม่ดีเท่าไร
หรือคุณคิดว่ายังไง เดินเปิดประตูเข้ามาเจอคนนั่งกุมขมับ เขาคงไม่แร๊บโย่วใส่ผมหรอกนะ
“เชิญนั่ง!”
“ขอบคุณฮะ”
“คือที่ผมเรียกคุณมาก็เพราะว่า งานที่คุณทำ ณ ตอนนี้มันเป็นงานที่หนัก คุณต้องพยายามมาก ๆ นะ เพื่ออนาคตที่ดีของคุณ”
“ขอบคุณฮะ” =_____=
“แล้วก็ พยายามทำงานอย่างเต็มที่นะ ผมเอาใจช่วย”
“อ่อ เอ่อ...ฮะ ขอบคุณมาก” =______=
“โชคดีครับ ^____^”
“อ่อ เอ่อออ ฮะ โชคดี” -*-
อะไรเนี่ยยยย!! เขากินยาเบือปูมาหรือไง อาการยังกับคนเมา =[]=’ ร้อยวันพันปีไม่คิดจะเรียกผมหรอก ไหงวันนี้เรียก
แล้วเรียกมาเพราะเรื่องนี้กันหรอ เฮ้อออ~ ทำไมเขาต้องพูดดีกับผมขนาดนั้นด้วย ! หรือว่าผมไปทำอะไรผิดไว้
หรือว่ามันคงจะหนักจริง ๆ อย่างที่เขาบอกเขาเลยอยากเป็นกำลังใจให้ผมทำงานต่อไป
ผมเดินออกจากห้องผู้จัดการยิ่งกว่ามือกุมขมับ ผมแถบจะทึงหัวให้กระเจิง วันนี้มันวันอะไรกันนี่ย
เดินเข้าบริษัทก็มีป้าคนหนึ่งเดินมาบอกว่า ผมจะเจอเนื้อคู่และอีกคนเดินมา ว่าต้องให้ผมเคลียงานอย่างนู้นอย่างนี้
ให้เสร็จภายในวันนี้ แล้วไหนจะ ผู้จัดการอีก มาพูดกับผมจะผม งง ทำอะไรไม่ถูก =[]=’
วันนี้มันวันแปรผกผันตามสูตรฟิสิกส์ใช่ไหมฮะ!! สงสัยผมต้องไปนั่งปรึกษากับนิวตันแล้วละ TT^TT อยากจะกรีดร้อง
ผมเดินเข้าห้องทำงาน และ มุดหัวเข้าโต๊ะทำงานอีกครั้ง วันนี้มันต้องผ่านพ้นไปด้วยดีแล้วพรุ่งนี้ผมจะเจอแต่เรื่องดี ๆ นะ
โอ้ยยยยยย เสร็จสักที!
“พี่ฮะ ทุกอย่างเรียบร้อย”
“อ่อ ขอบใจจ๊ะ กลับบ้านเถอะ^^”
ผมพยักหน้าแล้วเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้า งง ๆ ว่า ใช้ผมทั้งวัน พอเวลาจะกลับก็ให้กลับแบบทันที - -*
เป็นเพราะผมคิดมากหรือว่า คนวันนี้เขาไม่ปกติกันฮะ!! โอ้ยยยปวดตับไปถึงโบแมนแคปซูนเลยฮะ!!
ผมเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าบริษัท ก็มีรถเก๋งจอดรอผมอยู่ พร้อมคนในรถโบกมือเรียกผมไวๆ
“น้องริน ๆ กลับบ้านกัน”
“ฮะ รอนานไหม”
“ไม่ครับ พอดีพี่ก็พึ่งเคลียงานเสร็จเหมือนกัน”
“อ่อ วันนี้งานยุ่งมาเลยเนอะ ผมปวดหัวไปหมดเลย”
“มันจะเป็นช่วงปลายเดือน แล้วทานไรหรือยัง”
ไม่ปลายเดือนผมก็เห็นมันยุ่งทุกวันแหละ!
“ยังเลยฮะ ตั้งแต่เที่ยง”
“งั้นเราไปทานข้าวก่อนไหม ค่อยกลับบ้าน”
ผมพยักหน้ารับ จริงๆ แล้วคราวนี้ไม่มีคำว่าเกรงใจแล้วละ ผมหิวไส้จะบิดมารวมกันอยู่แล้ว
“วันนี้คงยุ่งมากเลย เห็นเพลียๆ”
“ใช่ๆ มันยุ่งมาก รินแถบจะมุดกองบัญชีแล้วกั้นหายใจให้รู้แล้วรู้รอด”
“ฮาๆ เวอร์แล้วเรา...ถ้ารินกั้นหายใจตายแล้วพี่จะทำไงละ”
“หมายความว่าไง” =[]=?
ชอบยิงคำพูดแปลก ๆ ใส่ผมอยู่เรื่อยจนผมเริ่มสับสนแล้วนะ !! -*-
“เปล่า หมายถึงว่า ถ้ารินกั้นหายใจตายแล้วใครจะมานั่งรถเป็นเพื่อนที่ก่อนไปทำงานละ”
ผมนั่งรถมาเรื่อย ๆ จนถึงร้านอาหาร ผมกับพี่กายก็สั่งนู่นสั่งนี่ จนกินเรื่อย ๆ คลอกับบรรยากาศยามเย็น
ถึงแม้ร้านอาหารจะไม่ได้หรูมาก ขอแค่ให้มันพอกำลังทรัพย์ที่จะจ่ายก็พออีกทั้ง อะไร ๆ ผมก็กินได้หมดแล้วละ
ขอให้มันยัดลงท้องแล้วถ่ายออกมาแบบคนปกติ
จนถึงคอนโดที่พี่กายมาจอด ผมกล่าวขอบคุณพร้อมโค้งงาม ๆ ให้พี่กาย และก็นัดเจอกันพรุ่งนี้
ตรงนี้ที่ผมยืนเป็นเวลา 8.00 น. ผมก็โบกมือบ๊ายบายพี่กาย จนรถของพี่กายพ้นจากสายตาผม
ผมเดินเข้าคอนโดเหมือนคนไร้ซึ่งวิญญาณ พร้อมทั้งเปิดห้องและปิดห้องทันที ถอดรองเท้า ปลดเน็คไท
แล้ววิ่งกระโจนเข้าหาเตียงทันที...
เหมือนรินเขาจะลืมอะไรหรือเปล่า ว่ารุ่งขึ้น !! เนื้อคู่ของเขาจะโผล่มา ^_________^
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 10
คนภายในห้องนอนห้องนอนนี้ เขาอาจจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่อาจจะก่อตัวขึ้นเป็นความรัก
หรือ ความตกใจ ทว่า เขาตื่นมาคนที่เจอตอนเช้าจะเป็นคนที่เขาหวังไว้ หรือ ไม่ก็ตาม เขาจะทำใจได้ไหมนะ
แล้วเขาจะยอมรับมันได้ไหมนะ
ครืดดดดดดดด~
เสียงประตูบริเวณระเบียงห้องค่อย ๆ เลื่อนเปิดอย่างช้า ๆ พร้อมกับใครบางคนกำลังเยื้องกายเข้ามาภายในห้องนอน
ของคนที่หลับใหลอย่างสงบเพราะความเหนื่อยล้า ทว่าคนที่เข้ามาภายในห้องนั้นเขาสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง...
มันไม่ใช่การล่อเล่นหรือแกล้งทำให้ใครคนหนึ่งกำลังจิตใจปั่นป่วน หรือปวดประสาท แต่ว่า มันเป็น ความรัก~
ของคนสองคนที่อาจจะก่อตัวขึ้นในไม่นานนี้
ทว่า...ตื่นขึ้นมาพบกับภาพที่เห็น ณ ตอนนี้
ทว่า...ภาพที่เห็นไม่ใช่แบบที่เขากำลังฝัน
ทว่า...ภาพที่เห็นมันเหมือนสิ่งที่เชื่อมโยงระหว่างกันและกัน
และทว่า...พรหมลิขิตได้ถูกกำหนดไว้แล้ว...ทุกสิ่งทุกอย่างมันจะดำเนินต่อไป...
คน ๆ หนึ่ง ที่เยื้องกายไปที่เตียงนอนของคนที่นอนหลับพริ้มอยู่ เขาค่อย ๆ ลูบหน้าผากของร่างบางนั้นอย่าอ่อนโยน
พร้อมกับค่อย ๆ โน้มศีรษะกดจูบลงไปอย่างเบา ๆ เพื่อให้คนที่หลับอยู่ไม่รู้สึกตัว
เขาได้มองทุกการกระทำของคนที่กำลังหลับใหลด้วยสายตาที่อบอวนไปด้วยความรู้สึกต่าง ๆ
จนมันบ่งบอกและบรรยายไม่ได้ว่าความรู้สึกนี้มันหมายความว่าอย่างไร เขามองอยู่แบบนั้น
เป็นเวลานานจนร่างที่กำลังนอนอยู่ ค่อย ๆ ขยับตัวเองเพื่อตื่นขึ้นมารับรู้โลกวันใหม่ที่เขาต้องพบเจอ
และดังเช่นการพจญภัยในป่าใหญ่เพื่อเงิน เพื่อชื่อเสียง และ อำนาจ ...แต่คนผู้นี้ เขาก็หวังที่จะได้ความรัก...จากใครสักคน
ที่เขาจะตื่นมาพบในเช้านี้...
“อื้ออออออ ~”
เสียงที่เปร่งออกมาจากคนที่หลับใหลอยู่ชั่วครู่ กลับทำให้คนที่กำลังนั่งมองอยู่ค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมาเสียไม่ได้
เขาค่อย ๆ ลืมตาปรับแสงจากภายนอกและขยี้ตาเบา ๆ
“ตื่นแล้วเหรอ”
หื้มมมมมมมมมมมมม!! เสียงใคร !
หันไปมองตามเสียงนั้นก็กระจ่างชัดอย่างทันที - -* โอ้ไม่นะ เนื้อคู่ผมมมมมมม!! T^T เหมือนจิตผมหลุดไปอยู่ที่ตาตุ่ม !!
เหมือนใครเอาน้ำเย็นมาสาด!!
“ตอนนอนก็น่ารักนะเนี่ย ไม่เหมือนตอนด่าเลยเหมือนปีศาจชัดๆ”
O_O ผมอึ้ง!! ตาค้างกับคำพูดที่มันพูด พร้อมคำพูดของป้าคนนั้นได้ไหลเวียนในสมองผมช้า ๆ
เอ็งจะได้เจอเนื้อคู่!! เนื้อคู่เอ็ง สูงโปร่ง หน้าตาดี อายุน้อยกว่า และ ฐานะดี
ผมค่อย ๆ มองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า ...
สูงโปร่ง :: มันสูงและโปร่งมาก แถบจะเปรตเลยเถอะ! มันเหมือนกับที่ผมคิดไว้ว่า
ผู้หญิงเหยียบตึกเลยนะ T^T
หน้าตาดี :: ผมมองไปที่ใบหน้าของมัน คิ้วเข้มๆ ตาคมๆ จมูกโด่งๆ มันเข้ากันได้อย่างดูดีเลยละ
อายุน้อยกว่า :: ใช่ อายุน้อยกว่า น้อยกว่ามาก!! ถึงมากที่สุด! =[]=’ ผมเรียนจบแล้วแต่มัน...
เรียนอะไร คงจะมหาลัย ปี 2-3 ละมั้ง!
ฐานะดี :: อันนี้ก็ไม่ทราบแฮะ แต่ดูจากยี่ห้อเสื้อผ้ามัน ผมค่อยๆ ไล่สายตาไปเรื่อย ๆ เ
สื้อผ้ามันราคาแพงแน่ๆ เพราะแบรนเนมขนาดนั้น
สรุปว่า!!....ไอ้เด็กเปรตนี่ใช่ไหมเนื้อคู่ผม !! :a5: โอ้ยยยยยยยย ใครก็ได้เอาผมยัดท่อหน่อยเถอะ ~ ไม่ก็เอาผมออกจากที่นี่
ผมอยากจะชักตาย! มันคือเรื่องโกหก =______=
“คิดอะไรอยู่ ทำไมตาค้างแบบนั้นละเจ้!”
ก็คิดเรื่องของแกไงไอ้เด็กเปรตตตตตตต ว๊ากกกกกกก TT^TT
“ถามไม่ตอบ”
“เอ่อ....เข้ามาได้ไง!!”
“อ่อเดินทะลุกำแพงมา”
งั้นแกก็คงไม่ใช่คนแล้วละ!!
“เอาดี ๆ ดิชั้นปวดหัวนะ!”
“ก็ได้ ๆ ก็...ปีนระเบียงมา แล้วพอปีนปุ๊บเห็นห้องเจ้ไม่ได้ล็อคก็เลยเข้ามา”
เป็นนักกายกรรมหรือไงกันฮะ!! เที่ยวปีนห้องชาวบ้านไปทั่ว ไปปีนมากี่ห้องแล้วเนี่ย!!
“ออกไปเลยป่ะ!! ชั้นเห็นหน้าแกแล้วอยากจะเอาหัวโขกพื้น”
“ไม่ไป เข้ามาแล้วจะออกไปง่ายๆ ได้ที่ไหนกันละ”
ผมว่าหน้าไอ้เด็กเปรตมันหนากว่าขั้นบันไดตารางธาตุอีกเฮอะ!
“บ้าหรือไงมาอยู่ในห้องชาวบ้านเขาแต่เช้าเนี่ย แจ้งตำรวจจับเลย”
“กล้าเหรอ”
ผมไม่ได้มองมันเปล่า ๆ ผมเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงพร้อมกับกดเบอร์เพื่อจะแจ้งตำรวจ ใครว่าผมไม่เอาจริง
คราวนี้ละผมจะโทรจริงๆ แล้ว
“เอาจริงอ่ะ”
ผมรอสัญญาณโทรศัพท์จากเลขหมายที่ผมกำลังกดไปเมื่อสักครู่
“ฮัลโหล พอดีว่าต้องการจะแจ้ง...”
“เห่ย!! เอาจริงหรอเนี่ย”
“ฮะ มีคนเข้ามาในห้องผมเขากำลังบุกรุก”
เห่ยยยยยยย!!...โทรศัพท์ชั้นนนน!! ไอ้เด็กบ้า มันรีบคว้าไปกดปิดทันทีและมันก็หันกลับมามองหน้าผม และมันค่อย ๆ
เยื้องกายของมันโน้มมาที่ผม ผมรีบหลบสายตาของมันและก้มหน้าต่ำลงเพื่อไม่สายตาได้สบตากับเด็กบ้านั่น
แต่...มือของมันกับได้เสยคางของผมขึ้นแล้วค่อย ๆ โน้มจูบที่ริมฝีปากของผม...แล้วทุกสิ่งทุกอย่างมันก็ได้เป็นไปตามความรู้สึกและเป็นไปตามธรรมชาติที่กำลังที่จะได้เรียนรู้
แต่ทว่าผมขัดขืน!!....และฝืนธรรมชาตินั้นละ!
“โอ้ยยยยยยย เจ้กัดปากผมทำไม!!”
“แล้วใครให้แกจูบชั้นบ่อย ๆ ด้วยเล่า!”
“แล้วใครใช้ให้เจ้ทำหน้ายั่วผมตลอดเวลาด้วยเล่า!”
“หน้าชั้นมันยั่วตรงไหนฮะ!”
“ทุกตรง ! ไม่ว่าจะโมโหไม่ว่าจะทำอะไร มันก็ยั่วผมตลอดเวลานั่นแหละ”
“งั้นแกตัดหัวชั้นออกเถอะ ถ้าหน้าชั้นจะยั่วอารมณ์แกขนาดนั้น!! ชั้นยอมตาย!!”
“ไม่หรอก! เพราะเจ้เกิดมาเป็นเนื้อคู่ของผม~ ผมจะอยู่แกล้งเจ้ตลอดไปนี่ละ”
“หลับฝันในฟาร์มควาย!”
“แล้วคอยดูเถอะ! นอนหลับอยู่เฉยๆ โดนปล้ำขึ้นมาจะยุ่ง!!”
“ระวังไว้เถอะ นอนหลับอยู่ดี ๆ จะมีคนเอามีดไปฟันหัวแก!!”
“แล้วผมจะรอ~” มันยักคิ้วขึ้นแล้วทำหน้ากวน ๆ แล้วเดินเปิดประตูห้องออกไป ทิ้งผมอยู่ในห้วงความคิดอีกแล้ว...
--------------------------------------------------------------------------------------
อ่าหลังจากที่พี่เว็บได้แจ้งไว้ ..เรามาลงตอนที่ 9 ใหม่แล้วนะ แล้วก็ตอนที่ 10 เพิ่มไปเลย
อาจจะสั้นไปเหมือนที่หลายคอมเม้นบอก -[]-' คือเป็นคนสมาธิไม่ค่อยยาวทำอะไรแล้วแต่อารมณ์อ่ะ TT___TT
ถ้าแต่งไปเรื่อยๆ ก็จะเรื่อยมาก ถ้ามันคิดไม่ออกจริง ๆ...มันก็จะหยุดทันทีเลย ถ้าฝืนต่อไปมันก็จะแย่
งั้นก็ TT____TT ขอโทษด้วยนะ...แต่ก็จะมาต่อให้สม่ำเสมอนะ ^^
อ่า แล้วบ้านใครบ้านท่วมถึงไหนแล้ว บ้านเค้าหัวเข่าแล้ว ..-.- อัพนิยายกลัวไฟช๊อต~
โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยน๊า อาจจะมาอัพช้าบ้างเพราะที่บ้านค่อนข้างวิกฤต ~
แล้วบ้านใครท่วมแล้วก็ดูแลตัวเองด้วยนะ รักคนอ่าน แต่รักคนเม้นมากกว่า ^^ ขอบคุณฮะ!! :กอด1:
-
น่ารักจริงๆเลยยย สงสัยเจ้จะเจอเนื้อคู่แล้วละ 555+
-
น่ารักอ่ะเรื่องนี้ ลุ้นจริง :impress2:
-
รอวันที่เจ้โดนปล้ำ อิอิ
-
:oo1: :oo1:
เมื่อไหร่จะปล้ำเจ้เค้าซะที
-
ได้แค่ไหนก็แค่นั้นแล้วกันจ้า
สู้ๆ เรื่องน้ำท่วมนะ
-
555555
ว่าแล้วดูจากชื่อเรื่อง
อิอิ
เมื่อไหร่จะได้ NC อยากได้
-
:กอด1:
-
ตื่นมาก็เจอเนื้อคู่้จริงๆ
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
='Part 11'=
“โอ้ยยยยย!! ห้องนี้มันอะไรกันเนี่ย มาทำอะไรกันตอนนี้!!”
“แกออกมาเดียวนี้เลยนะ ชั้นจะสั่งสอนพวกแก อ๊ากกกกกกกกกกก !!”
และเสียงอีกต่าง ๆ นานา ที่กล่าวว่าเจ้าของห้องนั้น ...
ตั้งแต่วันนั้นมันทำให้ผมได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งอาจจะไม่ได้ถูกชะตาตั้งแต่แรกเจอ แต่ในความรู้สึกคืออยากแกล้ง
อยากให้คน ๆ นั้นหัวเสีย หรือ โมโห เพราะอะไร ผมก็ไม่รู้สิ แต่ว่ามันมีความสุขจัง...
นับจากนั้นความคิดของผมมันเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ และคิดชื่อต่างๆนาๆ เพื่อมาแกล้งผู้ชายคนนี้
มันคือข้อสงสัยที่ผมตั้งประเด็นไว้ว่า เขาผู้ชายหรือเปล่านะ...
ทำไมหน้าหวานแบบนี้ และตัวเล็กแบบนี้ .... ^^ น่ารัก ว่าไหมครับ ~
เอาละ...ผมคงต้องพิสูจน์ให้ได้สักวันละนะ !!
ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งไม่เคยได้เรียนรู้ซึ้งถึงความรักอันแท้จริง...ได้ผ่านพ้นผู้หญิงมากมายหลากหลายได้ขึ้นชื่อว่า
เป็นเสือผู้หญิงก็ว่าได้ เขาเพียงได้แต่เข้าใจว่า ความรักคือการที่ต้องได้มาซึ่งความปรารถนา ความต้องการ
ความรู้สึก...ที่มันไม่ใช่จากความรัก แต่ทว่าสิ่งที่ต้องเรียนรู้ไปในอนาคตมันไม่ใช่ความปรารถนา
ที่ได้มาซึ่งความสุขทางร่างกายถ้านั่นมันได้มาซึ่งคุณค่าทางจิตใจ เขาจะยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองไหม...
เพียงเพราะผู้ชายหนึ่งคนได้เดินเข้ามาในชีวิตเขา...
เพียงเพราะผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้เขารู้ว่า ความรักไม่ใช่ความสุขที่ได้มาทางร่างกาย...
เพียงเพราะผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้เขาได้เปลี่ยนแปลง...
เพียงเพราะผู้ชายคนหนึ่ง ที่ทำให้เขานั้นได้เรียนรู้..
“คำว่าเนื้อคู่”.... มันคงอยู่ไม่ไกล~
เพียงเพราะความรู้สึก “รัก” และ “ต้องการเรียนรู้” ที่แท้จริงจากบางสิ่งบางอย่างที่ใกล้ตัว....
ผมใช้ชีวิตในคอนโดนี้ก็นานแต่ทำไมผมไม่รู้เลยนะว่ามีผู้ชายคนหนึ่งที่น่ารักแบบนี้อาศัยอยู่ข้างๆ
ห้องของผม...แถมยังปากจัดอีกตังหาก!
บางครั้งการที่ผมจู่โจมเขามากเกินไปมันทำให้เขากลัวผมหรือสยองผมก็ได้...แต่บางทีผมก็ใจร้อนนะ !
ผมก็อยากทำความรู้จัก แต่การที่ผมเข้าไปทำความรู้จักมันอาจจะดูพิสดารหน่อยก็เถอะ...
ผู้ชายคนนี้เขาเป็นคนที่น่าค้นหา ดูเป็นคนเก็บตัวไม่ค่อยเผยนิสัยที่แท้จริงให้ใครเห็น...
แม้กระทั่งหน้าตาผมยังไม่สามารถเดาใจเขาออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ นอกจากปากสีชมพูนั่นที่พูดจากัดจิก
ทำให้ผมรู้สึกแสบๆ คันๆ บ้างก็เถอะ
ถ้าวันนั้นมันเป็นจริง ผมคงได้ฉายาว่า โคอ่อนกินหญ้าแก่หรือเปล่านะ...แต่ที่ผมทำอย่างทุกวันนี้
เพื่อการอยากจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายคนนี้ผู้ชายที่ชื่อเหมือนผู้หญิง “ริน” ตั้งแต่วันที่เขาได้บอกชื่อผม
ผมก็แอบสงสัยอีกแล้วว่าพ่อแม่เขาเริ่มสงสัยหน้าตาลูกตัวเองตั้งแต่คลอดหรือเปล่าตั้งชื่อได้ หญิงขนาดนี้ !
วันที่ผมได้แกล้งเขาและได้หอมแก้มเขาและ...จูบ ความรู้สึกของผม ณ ตอนนั้นมันทำให้ผมรู้ว่า เขาบริสุทธิ์
ดูไม่เคยเรียนรู้อะไรเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย ผมจะทำยังไงดีนะที่จะปกป้องผู้ชายคนนี้ไว้ ถึงแม้ปากเขาจะร้ายแค่ไหน
แต่ในความรู้สึกของผม เขาดูบอบบางเกินไป...เพียงเพราะว่าผมอยากจะปกป้องเขา อยากจะรักษาเขาไว้
ให้เป็นของผม คนเดียว!...
“ที่แกนอนไม่หลับแบบนั้นเพราะแกทำเรื่องแบบนั้นทั้งคืน!”
ถ้าผมเป็นคนที่ไม่รู้จักพอในความรัก...ผมจะต้องเสียใจใช่ไหม
แต่คำพูดแค่นี้...ทำไมผมถึงคิดได้ต่างๆนาๆ เยอะขนาดนี้ละ เขาคงมีอิทธิพลมากมายกับจิตใจของผมสะแล้วสิ...
แต่ดูเหมือนทีท่าว่าเขาจะไม่มีใจให้ผมเลย อาจจะเป็นเพราะช่วงเวลาที่เรารู้จักกันมันน้อยเกินไป
หรืออาจจะเป็นเพราะการจู่โจมของผมแบบไม่ตั้งตัวทำให้เขารู้สึกตกใจและแอบกลัวในตัวผม...
งั้นผมจะพยายามซอล์ฟลงละกันนะ ^^
โอ้ยยยยยยยยยยยย!!
แต่มันก็อดไม่ได้นะครับ ผมแอบปีนระเบียงของคอนโดข้ามไปอีกห้องหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ ม่านปิดสนิทเลยมองไม่เห็นอ่ะ
ผมอยากเห็นเขาตอนนอน ><
กึก กึก~
ผมพยายามเลื่อนประตูที่ระเบียงแต่มันล็อค ทำไงดีละผมอยากเห็นเขา... ผมหันซ้ายหันขวา อ่ะ!!...นั่นมันลวด!!
หึหึ -..- ความคิดชั่วร้ายอีกแล้วสินะ...ผมค่อยๆ ม้วนรวดนั้นแล้วค่อยๆ ไขประตูอย่างเบาๆช้าๆ
กึก!!
อ่ะ!! ออกแล้ว~…ผมค่อยเลื่อนประตูอย่างเบาๆ เพราะกลัวคนที่หลับใหลตื่นขึ้นมาเจอผมในช่วงเวลานี้
คงจะถีบผมตกจากชั้นสูงเสียดฟ้าจากคอนโดเป็นแน่!...
ฮู้ววว ~ หลับก็น่ารักแฮะ! อดในไม่ไหวแล้วสิ ผมค่อยๆลูบผมที่บริเวณหน้าผากนั้นค่อยๆ
ก้มหน้าลงไปจูบบริเวณหน้าผากนั้นเบาๆ กลัวคนที่กำลังหลับนั้นจะตื่นขึ้นมา ผมจ้องใบหน้านั้นด้วยความรู้สึกต่างๆนาๆ
ที่ไหลวนเข้ามา...มันไม่ใช่ในสมองนะครับ แต่มันเกิดขึ้นในใจ ตอนนี้หัวใจของผมมันเต้นผิดปกติสะแล้วสิ...
“อื้อออออออออ ~”
ตื่นแล้วสินะ...ความคิดที่ผมจะวิ่งมุดใต้เตียงหรือปีนระเบียงออกไปนะเหรอ...ฮึ!!! ไม่มีทางเผชิญหน้ากันซึ่งๆหน้าแบบนี้ละ ^^
“ตื่นแล้วเหรอ”
“ตอนนอนก็น่ารักนะเนี่ย ไม่เหมือนตอนด่าเลยเหมือนปีศาจชัดๆ”
คนที่กำลังค่อยๆลืมตาขึ้นมาค่อยๆหันมาตามเสียงที่ผมกำลังพูด...แต่สิ่งที่เกิดขึ้น ณ ตอนนั้น คนที่กำลังนอนอยู่
สภาพมันเป็นแบบนี้ละครับ O_O” เข้าใจคำว่าตาค้างใช่ไหมละครับ...
“คิดอะไรอยู่ ทำไมตาค้างแบบนั้นละเจ้” แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ ความเงียบ~
“ถามไม่ตอบ”
เหมือนอาการเมื่อสักครู่ได้ค่อยๆจางลง จากตาที่ค้างดูเหมือนมีสติมากขึ้น..
“เอ่อ...เข้ามาได้ไง!!” นั่นไง...ตื่นมาก็ตวาดผมเลย ~ ไม่ธรรมดาจริงๆครับผู้ชายคนนี้!
“อ่อ เดินทะลุกำแพงมา” ผมก็ตอบกลับไปอยากยียวนกวนประสาทเหมือนทุกครั้ง แต่ดูจากสีหน้าเขาไม่เล่นกับผมเลยนะ...
“เอาดีๆดิ ชั้นปวดหัวนะ!”
“ก็ได้ ๆ ก็...ปีนระเบียงมา แล้วพอปีนปุ๊บเห็นห้องเจ้ไม่ได้ล็อคก็เลยเข้ามา”
จริงๆ แล้วมันล็อคนะครับ แต่ผมไขประตูมันเข้ามา แต่มันคงเรียกไขไม่ได้แล้วละ คล้ายๆกับว่างัดบ้านเขาเข้ามานั่นแหละ
ถ้าไปแข่งขันความ แถ ผมคงได้อันดับ 1 แน่ๆ ^^*
“ออกไปเลยป่ะ!! ชั้นเห็นหน้าแกแล้วอยากจะเอาหัวโขกพื้น”
“ไม่ไป เข้ามาแล้วจะออกไปง่ายๆ ได้ที่ไหนกันละ”
ผมคงต้องเล่นสงครามประสาทกับเจ้เขาหน่อย ผมกลัวว่าเวลาผมไปเรียนผมจะเรียนไม่รู้เรื่อง (?)
ใครจะหาว่าผมหน้าด้านก็เชิญ ^^ ผมยอบรับแล้วตอนนี้~
“บ้าหรือไงมาอยู่ในห้องชาวบ้านเขาแต่เช้าเนี่ย แจ้งตำรวจจับเลย”
“กล้าเหรอ” ผมท้า!
แต่การกระทำของเขา ณ ตอนนี้...เห่ย!! เอาจริงดิ โทรไปจริงๆ หรอนั่น ตำรวจเลยนะ ผมเลยต้องย้ำถามอีกรอบ
“เอาจริงอ่ะ” ผมมองดูการกระทำสักพัก แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ ทุกอย่างมันคือเรื่องจริง!
“ฮัลโหล พอดีว่าต้องการจะแจ้ง...”
“เห่ย!!เอาจริงเหรอเนี่ย” ตอนนั้นผมเริ่มสติแตกแล้ว ก็ไม่คิดว่าจะทำจริงๆ แต่เขากล้าที่จะทำ...
และไม่หยุดอยู่ที่คำพูดนั้นด้วย เขายังพูดต่อไปเรื่อยๆ
“ฮะ มีคนเข้ามาในห้องผมเขากำลังบุกรุก”
ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกแล้วครับ รีบพุ่งไปคว้าที่โทรศัพท์เครื่องนั้นทันที และกดปิดลงอย่างรวดเร็ว แต่ตอนที่ผมพุ่งเข้าไปนั้นใบหน้าของผมและเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบเลย ผมมองหน้าเขาแถบไม่อยากละสายตาเลย ถึงแม้หัวจะยุ่งๆ หรือหน้าจะดูโทรมๆ เพราะพึ่งตื่นนอน แต่ก็ดูดีไปอีกแบบนะ เป็นอีกมุมที่ผมไม่เคยเห็น เขาหลุบต่ำลงไม่มองใบหน้าผม แต่ตอนนั้นสติของผมมันเลือนรางแล้วละ ผมค่อยๆเสยคางเขาขึ้นมาและค่อยๆโน้มหน้าลงประกบจูบที่ริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา และค่อยๆหนักหน่วงและเพิ่มความร้อนแรงเรื่อยๆ…ถ้าทุกสิ่งดำเนินไปตามอารมณ์ผมจะรักษาเขาได้ตามความคิดผมหรือเปล่า หรืออาจเป็นผมที่ทำลายมันเอง แต่ทว่าความรู้สึกนั้นได้ดำเนินไปอย่างธรรมชาติทุกอย่าง...คงจะควบคุมไม่ได้ถ้าใครสักคนไม่หยุดมัน...ถ้าความรู้สึกมันตรงกับคำว่าจิตใจ ความรู้สึกของเราคงไม่หยุดเพียงเท่านี้มันคงจะดำเนินไปตามสิ่งที่ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว~
แต่สิ่งที่อยู่ในห้วงความคิดของผมก็มาดับวูบไป
“โอ้ยยยยยยย เจ้กัดปากผมทำไม!!” โอ้ยยย เลือดออกหรือเปล่าเนี่ย TT____TT แต่มันก็คุ้มนะที่จะได้ทำแบบนี้
“แล้วใครให้แกจูบชั้นบ่อย ๆ ด้วยเล่า!”
“แล้วใครใช้ให้เจ้ทำหน้ายั่วผมตลอดเวลาด้วยเล่า!”
มันอาจจะเป็นเหตุผลที่เถียงข้างๆ คูๆ แต่มันออกมาจากความรู้สึกของผมจริงๆละนะ มองมุมไหนมันก็ยั่วจริงๆนั่นแหละ
“หน้าชั้นมันยั่วตรงไหนฮะ!”
“ทุกตรง! ไม่ว่าจะโมโหไม่ว่าจะทำอะไร มันก็ยั่วผมตลอดเวลานั่นแหละ”
“งั้นแกตัดหัวชั้นออกเถอะ ถ้าหน้าชั้นจะยั่วอารมณ์แกขนาดนั้น!! ชั้นยอมตาย!!”
“ไม่หรอก! เพราะเจ้เกิดมาเป็นเนื้อคู่ของผม~ ผมจะอยู่แกล้งเจ้ตลอดไปนี่ละ”
“หลับฝันในฟาร์มควาย!” ....ผมสุดจะบรรยายของคำพูดนี้แล้วละครับ แต่ผมก็สวนกลับไปตามสไตล์ผมละนะ
“แล้วคอยดูเถอะ! นอนหลับอยู่เฉยๆ โดนปล้ำขึ้นมาจะยุ่ง!!”
“ระวังไว้เถอะ นอนหลับอยู่ดี ๆ จะมีคนเอามีดไปฟันหัวแก!!”
“แล้วผมจะรอ~” ผมตอบกลับไปพร้อมทำหน้ากวนประสาทใส่...และเดินไปเปิดประตูระเบียงปีนกลับห้องตัวเอง
วันนี้คงเป็นอีกวันใช่ไหมที่ผมได้กำไรเยอะแยะ ถึงแม้จะเจ็บตัวมาบ้างเล็กน้อยแต่มันก็คุ้มกับความรู้สึก
ที่ผมได้ถ่ายทอดออกไปในวันนี้ หวังว่าเขาคงเข้าใจในความรู้สึกของผมไม่มากก็น้อยนะ สาธุ!! ^^
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ่านด้วยนะฮะ ^^
:z13: จิ้มคนอ่าน ^^
สวัสดีฮะ^^ ตอนนี้ลงยันตอนที่ 11 แล้ว...อยากรู้จักเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่อยู่ในเล้านี้ที่อ่านนิยายของเรา
งั้นขอแนะนำตัวก่อนนะ ชื่อป๊อปนะ ^^ อาจจะมีเพื่อนบางคนรู้จักแล้ว มั้ง~ -..-"
เรียนสายวิทย์-คณิตนะถ้าเพื่อนบางคนเรียนสายเดียวกันเดียวเราจะแวะไปถามการบ้าน ฮาๆๆ
เอาเป็นว่าเรามารู้จักกันเถอะ ^^" ถ้าใครสามารถแนะนำตัวได้ก็แนะนำตัวหน่อยนะ จะได้รู้จักกัน ^^
เราเป็นคนบ้าๆ ติ๊งต๋องแล้วก็... เพื่อนบอกเราว่า เราคือ คนสองร่างนะ -.- มีทั้งมุมสงบสุดๆกับมุมบ้าสุดๆ :z2:
แนวคิดที่แต่งเรื่องนี้ เอิ่มม จริงๆ แล้วตอนนั้นกำลังนั่งอยู่เฉยๆมันก็แว๊บเข้ามาในสมอง ก็เลยรีบเขียนขึ้นมา
อาจจะไม่ดีพอก็ ติ-ชมกันด้วยนะ แบบว่าการเรียบเรียงคำอาจจะยังไม่ค่อยดีนัก ยังไงก็ติดตามเรื่องนี้ของเราด้วยนะ ^^
ถ้าว่างๆ เราจะตอบคอมเม้นบ้าง แต่พึ่งเล่นบ้านเล้าเป็ดยังไม่นานเลยยัง งง ๆ อยู่ TT แต่ยังไงก็จะพยายามเรียนรู้ให้ไวที่สุดนะฮะ
และก็ช่วงนี้มันค่อนข้างวิกฤตน๊า ยังไงก็ดูแลตัวเองกันด้วย บ้านใครน้ำท่วมแล้วก็ดูแลตัวเองด้วยนะฮะ ระวังสัตว์มีพิษด้วยนะ
รักคนอ่านทุกคน จุ๊บๆ :L2:
-
คนแรกๆ :z2:
:z13: จิ้มๆ
สนุกมากเลย >๐<
รีบๆมาต่อนะครับ
ปล.ชื่อรามครับ ^^ :L1:
-
น้องนัทนี่สุดๆ น้องรินก็ได้เจอเนื้อคุ่แล้ว ต่อไปก็ต้องดูฉากรักของกันและกัน
-
วันนี้เหนื่อยแย่เลยนะริน
แต่พรุ่งนี้เธอก็คงจะเจอเนื้อคู่แล้ววววววว :-[ :-[ :-[
-
เนื้อคู่ประตูถัดไป
-
เจอตอนนี้ไป ทำเราเขินเลยอ่าา :-[ :-[
อะไรจะน่ารักขนาดนี้ ฮ่าา :impress2:
อยากอ่านตอนต่อไปซะแล้วซี่ :m11:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ๊ะ ^^
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ถึงขั้นงัดห้องน้องนัทเลย
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
='Part 12'= ><~
สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ทุกวันนี้ เขาเรียกว่า “จีบ” หรือเปล่าฮะ...ถ้าผมตกอยู่ในห้วงความคิดบ่อยๆ
ขนาดนี้ผมว่าผมต้องบ้าตายแน่เลยแค่การกระทำของเด็กคนเดียวทำให้ผมฟุ้งซ่านขนาดนี้
มันแปลกหรือเปล่าฮะ TT____TT ผมคิดว่าสักวันผมคงต้องปรึกษาจิตแพทย์แล้วแหละ ~
อาการผมขนาดนี้ สักวันคงโรคจิตแน่ๆ
การกระทำของมันทุก ๆ อย่างไม่ใช่ผมไม่รู้สึก ไม่ใช่ว่าผมไม่เก็บ ผมเก็บทุกอย่าง...แต่มันจะรู้ไหม
ถ้าวันใดวันหนึ่งผมห้ามใจไม่ไหวจริงๆ แล้วไปรักมันทุกสิ่งทุกอย่างมันจะเหมือนเดิมไหม หรือมันจะแย่ลง
คุณคิดว่าคนอายุเยอะๆ อย่างผมจะคบกับเด็กแบบนั้น...มันคงไม่ดีแน่ถ้าใครมอง ผมคิดไม่ตกจริงๆนะ
แต่ถ้าสมัยนี้ คนเราก็ไม่ถือสาเรื่องแบบนี้แล้ว...ผมจะลองให้โอกาสมันสักครั้ง คุณคิดว่ามันจะดีหรือเปล่า ? TT”
“สวัสดีครับพี่กาย” ผมยืนรอพี่กายทุกวันๆ และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมารอพี่เขา และก็คิดเรื่องต่างๆมากมายในสมอง...
เอาเป็นว่าเลิกคิดแล้วไปทำงานดีกว่านะ TT___TT
“ครับ ขึ้นรถเร็ว ^^” พี่กายยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ทำไมเด็กนั่นมันไม่ยิ้มให้ผมแบบนี้บ้างนะ ทำไมยิ้มแบบ
แสยะยิ้ม...(-..-) สยองๆ ให้ผมทุกทีเลย
ผมนั่งบนรถไปทำงานแบบนี้ทุกวัน ๆ จนมันเคยชินสะแล้วสิ...อีกอย่างที่ผมชินมาก คือ ผมไม่ต้องเสียตังค์ค่ารถ
มันเป็นอะไรที่ดีใช่ไหมฮะ (งก) เปล่างกนะฮะ จริงๆ ผมเป็นคนที่ประหยัดมากๆ เท่านั้นเอง ^^
จากความเกรงใจ....กลายเป็นความเคยชิน แบบนี้ ~ ผมคงสบายไปอีกนานเลย
ผมก็ทำงานเช่นนี้ทุกวันๆ คงไม่ต้องบอกใช่ไหมละฮะ ว่าผมทำงานแผนกอะไร บอกสักหน่อยก็ได้...
บัญชีฮะ ไม่ใช่บัญชีธรรมดานะ มันเป็นแผนกมหากาฬอลังการสุดๆ -..- มันเหนื่อยนะฮะ วันๆ ก็คิดแต่ตัวเลข
ยิ่งถ้ามันถึงวันสรุปยอดงบนะ ผมแถบจะกระอักเลือดตาย กลับบ้านทีน้ำไม่อาบสลบคาเตียงเลย
แต่อีกอย่างที่ผมชินและเป็นแบบนี้ทุกวันคือ ไอ้เด็กบ้านั่น...คุณผู้อ่านฮะ คงแปลกใจใช่ไหมว่าผมไม่เรียกชื่อมันเลย...
เหตุผล ชื่อมันเพราะเกินไปนะสิ!! ผมเลยต้องเปลี่ยนชื่อให้มันเป็น ไอ้เด็กบ้า เด็กเวร...แล้วแต่ผมจะคิดออก
มันติดปากติดสมองไปแล้วละฮะ ^^
เอะ !! ทำไมผมถึงคิดแต่เรื่องของมันกันละ TT____TT เปล่านะฮะ ผมไม่ได้มีใจให้มันสักนิด...มันไวเกินไป
ขนาดเจอมันหลายเดือนแล้วนะ มันยังทำตัวเหมือนเดิมไม่มีผิด “กวนตีน” เหมือนเดิมไม่มีผิด เข้าใจฮะว่า เด็กบ้าคนนี้
มันทั้งหน้าเป็นขั้นบันไดตารางธาตุ แถบยังเปลี่ยนสีได้ตามสูตรผกผันของนิวตันเลยละ ผมไม่อยากจะนั่งนับว่าสูตรนิวตันมี
อะไรบ้าง ผมว่ามันเป็นทุกข้อของนิวตันนั้นแหละ อีกอย่างนะ...
แรงโน้มถ่วง~
ผมไม่เข้าใจเลยละ...เวลาเจอมันทีไรผมกับมันมีแรงโน้มถ่วงทุกที TT คือเอางี้นะฮะ ผมจะย้อนให้อ่าน...
มันผ่านมาประมาณ 2-3 วันนี้เอง
........................
การกระทำเช่นเดิม...งัดห้องผมเข้ามา!! ขนาดผมล็อคอย่างดีแถมเอานู่นเอานี่คล้องไว้ไม่ให้มันเข้าได้แล้วนะ
มันก็พยายามเข้ามาจนได้ แต่วันนี้ผมจะเอาไม้ตีหัวมันให้แตกเลย!!
ผมยืนเท้าเอวอยู่หน้าประตูตรงระเบียงและมือผมถือไม้เบสบอลในใจผมกะว่าถ้ามันเปิดมาผมจะฟาดหัวแม่งให้สลบคาตีน~
ไปเลย...แล้วก็จริงๆ ด้วยมันเปิดเข้ามา ผมเตรียมง้างมือเต็มที่จะฟาดที่หัวมันแล้ว...แต่เอะ TT____TT
ฟาด ฟาดไม่ได้ ฟาดไม่ลง ผมกดมือไม่ลง T^T ผมหันไปมองตามแขนผมมีมือของผู้ชายคนหนึ่งมันจับที่ข้อมือผมสองข้าง
ผมไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ จนถึงหน้ามันแสยะยิ้มให้ผมอย่างน่าสยดสยองมากอ่ะ TT___TT
ณ เวลานี้ผมจะหาทางหนีอย่างเดียวผมคงทนไม่ไหวเห็นมันแบบนี้แล้วผมคงไม่รอดแน่
เพราะตรงนี้คือที่อับมีผมกับมันแค่สองคน...แล้วผมจะทำยังไงดีละ โอ้ยยย พ่อจ๋าแม่จ๋า~
มันค่อยๆ ดึงไม้เบสบอลในมือผมออก มันรวบมือผมไว้ด้วยมือข้างเดียวของมันมันใช้เท้าของมันเขี่ยประตูที่ระเบียงให้ปิด
พร้อมกับมืออีกข้างที่ว่างอยู่หมุนที่ล็อคอย่างแน่นหนาและดึงม่านมาปิดด้วยอีกชั้น...เฮือก~ มันจะทำอะไรผม... TT____TT
มันค่อยๆ ดันตัวผมไปเรื่อยๆ จนถึงเตียงนอนผมหงายหลังลงไปพร้อมกับตัวมันที่ลงมาคร่อมบนตัวผม...
สายตาของเราไม่สามารถละออกจากกันได้เลย...ทำไมนะพอตกอยู่ในห้วงอาการนี้ผมไม่สามารถบังคับตัวเองได้เลย
ถ้าผมไม่มีสติ...ตอนนี้ผมกำลังเผลอไผลไปกับรสจูบที่อีกฝ่ายมอบให้มันนุ่มนวลและอ่อนหวานและร้อนแรงไปในเวลาเดียวกัน...แต่ทำไมความรู้สึกนี้มันทำให้ผมไม่รู้จักเบื่อเลยจริงๆ มันเหมือนล่องลอยบนสรวงสวรรค์~
สมองมันขาวโพลนไปหมดเลย...จูบครั้งนี้~ มันกลายเป็น จูบแล้วจูบเล่าอีกสักกี่สิบครั้งร้อยครั้งก็ไม่มีทางเบื่อ
ผมว่าผมติดใจอาการแบบนี้สะแล้ว ~
เมื่อผละออกจากกันผมกับมันจ้องตากันอยู่สักพัก...มันก็พูดออกมาว่า
“ถ้าไม่ฝืน นัทจะปล่อยให้เป็นธรรมชาติแล้วนะ”
ตอนนั้นผมได้ยินนะ ไม่ใช่ไม่ได้ยินแต่เหมือนผมพูดไม่ออกมันทั้งอึ้ง ทั้งอยากจะลองรับรู้ความรู้สึกแบบนั้น...
มันมองหน้าผมอย่างสงสัยและจะเอาคำตอบแต่ผลที่มันได้รับกลับไปคือความเงียบของผม ไม่ใช่ผมไม่ตอบสนองแต่ผม...
บังคับตัวเองไม่ได้แล้วจริงๆ (-////-)
ความรู้สึกของเราได้บรรเลงเหมือนการขับร้องเพลงหวานเสนาะหู...เสียงครางอื้ออึงของผมและการกระทำของมันสอดคล้อง
ของอารมณ์และการถ่ายทอดความรู้สึกของอีกฝ่ายสู่อีกฝ่าย...ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันไม่ได้ฝืนธรรมชาติแล้ว...มันปล่อยไปตามความรู้สึกความต้องการและอารมณ์ของเรา...
“อื้อออ~ ….” มันลึกซึ้งได้ถึงความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้ ตอนนี้ตัวผมจิตใจของผมมันไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว...
มันลอยไปตั้งแต่ที่มันจูบผมแล้วละ
เสื้อของผมถูกเลิกขึ้นมาพร้อมกับอีกฝ่ายที่ไล่จูบตั้งแต่หน้าอกจนถึงท้องวนไปวนมาซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้
“อึก...อ...อ๊ะ” การกระทำของมัน...และการตอบสนองของผม มัน มัน มัน อ๊ากกกกกก!! นมผม~ มัน...มันทำอะไร
กับหน้าอกผมเนี้ยยยยยย!! เสียง~ เสียงของมัน~… TT____TT ผมคงเสียความบริสุทธิ์วันนี้แหละ
มันใช้ปากของมันและมืออีกข้างหยอกล๋อกับหน้าอกของผม (อันนี้ก็รู้นะว่ามันคืออะไร) มันทั้งเสียวซ่านและรู้สึกดีไปพร้อมๆกัน...ผมแอ่นหน้าอกรับสัมผัสของมันเต็มที่ แถมตอนนี้อารมณ์ของผมกระเจิงไปแล้ว...
ริมฝีปากของเราสองคนกดจูบครั้งแล้วครั้งเล่ารู้สึกได้ถึงข้างแก้มเย็นๆของผมเป็นเพราะอุณหภูมิแอร์หรือเปล่านะ...
ตัวผมเย็นแต่ใจของผมไม่เย็นเลยแล้วสิ่งที่กลับมาอีกครั้งคือลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดเหนือหน้าอกด้านซ้าย ก้อนเนื้อที่เต้นระรัว...กลับเต้นแรงขึ้นเมื่ออีกฝ่ายได้กดจูบลงไปตรงนั้น และเลื่อนตัวขึ้นมากดจูบที่ริมฝีปากอีกครั้งแล้วมันก็พลิกตัวออกจากร่างกายของผม...
“เจ้ !! รู้สึกอะไรกับผมป่ะเนี้ย ไม่ต่อต้านเลย แปลกจริงๆ” ผมเงียบ...ตอนนั้นหายใจแรงสุดๆ
และหัวใจก็เต้นถี่จนกลัวมันจะออกมาเต้นเพลงสาวบางโพธิ์
“เหนื่อยเหรอ หายใจแรงเชียว~” มันเอามือมาแตะที่ท้องของผมตอนนั้นผมหายใจ
เหมือนคนไปวิ่งแปดร้อยเมตรแล้วกลับมานอนพัก มันเลื่อนมือของมันมาหยุดที่หน้าอกของผม
มันคงรับรู้ได้ถึงหัวใจของผมในนั้นมันเต้นระรัวจนสงบไม่ได้ >//<
“ตื่นเต้นเหรอ หัวใจเต้นแรงมาก~” แล้วก็คำถามอีกมากมาย...ที่มันถามไถ่ความรู้สึกของผมที่เป็นอยู่ตอนนี้…
ผมอาการดีขึ้นแล้ว...โดยมีมันนั่งอยู่ใกล้ๆ มองผมที่กำลังใจเต้นแรงในตอนแรก...
“ก็บอกแล้วไง ถ้าไม่ฝืนจะไปตามธรรมชาติแล้วก็ไม่ฝืน ดูสิหายใจยังกับคนเจอเรื่องอะไรตื่นเต้นมากๆ ยังงั้นแหละ”
แหม!! ที่แกทำไม่ตื่นเต้นเลยหรือไงฮะ!! อ่อลืมไปว่าคนอย่างแกมันธรรมชาติแบบสุดๆ แต่อย่างชั้นมันบริสุทธิ์ !! นะเฟ่ยยยย….
“อย่าทำหน้าโมโหแบบนั้นสิ...” อะไรผมทำหน้าตายังไงหรอ...สงสัยภายใต้จิตใจของผมมันมีทั้งความต้องการและ
ความรู้สึกโมโหมันละมั้ง...ทำอะไรไม่จบไม่สิ้น (?)
“ผมไม่อยากทำให้มันจบหรอกนะ...ผมอยากให้เจ้ทรมาณ” เอ้าไอ้ซาดิสม์!! แกนี่มัน...สุดๆ!!
ชั้นคงจะด่าแกเป็นภาษาอินตะลาเดีย~ …หรือจะเอาภาษาที่มันหลุดวงโคจรทางช้างเผือกมาด่าแกดีละเนี้ย ไอ้เด็กบ้า!!
แต่ปากผมมันไวกว่าความคิดอีกแล้วสิ
“โถ่เอ้ย...ไม่มีน้ำยา!!”
ดูจากสีหน้ามันตอนนี้มันหันกลับมามองผมแบบอึ้งๆ คงจะประมาณว่าไปดูถูกเหลนโหลนภายใต้กางเกงของมันนั่นแหละมั้ง...
และสิ่งที่ได้ตอบแทนมาคือการที่มันดึงผมเข้าไปจูบอีกครั้ง มันมารธอนจริงๆ นะฮะวันนี้ จูบเยอะจริงๆ!!
....................
“รอให้ถึงเวลา...วันนั้นรินค่อยว่าผมนะครับว่า มีน้ำยา หรือ ไม่มีน้ำยา”
o22
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
:z13: จิ้มคนอ่าน
สวัสดี ^^ มาอัพนิยายแล้วน๊าาา ตอนนี้ดีไม่ดียังไงก็ ติ ชมด้วยนะฮะ
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน๊าาาา แล้ว รินของเราจะเสร็จนัทเมื่อไร ?~ สงสัยไหม ติดตามต่อไปสิฮะ ^^
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะทุกคนนน ^^ ยังไม่ได้ทวนอะไรเลยยังไงก็ถ้ามีคำผิดตรงไหนบอกด้วยนะฮะ
รักคนอ่านรักคนเม้น ~ :L2:
-
:laugh: :laugh: อึ้งไปเลย
:L2: :L2: ให้คนเขียนจ้า :กอด1:
-
จะรอว่าเมื่อไหร่นัทจะมีน้ำยา :laugh:
-
ริน !! นั่นไงเนื้อคู่เธอ :-[
แอบอิจฉานิดๆนะเนี้ยมีเนื้อคู่เฟอร์เฟคท์ขนาดนี้ ชิๆ (เริ่มอินๆ :really2:)
ตอนนี้ชอบมากเลย อ่านแล้วเขินๆ นึกถึงเดนเจอรัทเลิฟ ตอนยุนไปนั่งมองหน้าแจตอนนอน (*เกี่ยวป่ะ ? o12)
555 เริ่มนอกนเรื่องและ
เอ..ได้ข่าวว่าบ้านคนเขียนน้ำท่วมน้ำแล้ววว
ลำบากแย่เลยยย
ดูแลตัวเองด้วยนะ คนอ่านเป็นห่วง :impress3:
ติดตามตอนต่อไปจ้า ^^
-
รอดูวันที่นัทมีน้ำยา :laugh:
-
ตอนนี้ชอบมากเลย อ่านแล้วเขินๆ นึกถึงเดนเจอรัทเลิฟ ตอนยุนไปนั่งมองหน้าแจตอนนอน (*เกี่ยวป่ะ ? o12)
กด like ให้หมื่นครั้ง เพราะข้าพเจ้าก็(แอบ)คิดเหมือนท่านเลย
..............
..........
....
กด like ให้ PopJae อีก หมื่น ๆ ครั้ง ที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านค่ะ จะคอย(ตามอ่านและ)เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อึ้ง ทึ่ง เสียว
-
จูบโต้รุ่งเลยสิเนี่ย
-
พระเอกนี่น่าจะเรียกว่าดจรปีนตึกนะ เข้าห้องน้องรินที ปีนตลอด แต่อย่างว่ารักคู่นี้
ก็ออกนวกวนๆดีน่ารัก แต่น้องรินขาอย่าท้านัท ว่าไม่มีนำ้ยา เดี๋ยวนำ้ยามันเกิดมี แล้วจะซวย
-
:กอด1:
-
ชอบๆๆๆคะ แต่งเรื่องได้น่ารักมากมาย
-
ตอนนี่เราอ่านแล้วเป็นงี้เลยยยย
:m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
:m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
อยากอ่านตอนหน้าแล้ววว ><
[คอมเม้นท์คงไม่หื่นไปนะ ฮ่าๆ]
-
รอดู น้ำยา อ่ะ
-
เจ้ ไปด่าเด็กว่า ไม่มีน้ำยา ระวังสักวันเจ้จะได้กินน้ำยาจะเบื่อไปเลยแหละ
-
:laugh: :laugh:
รินครับผลเป็นไงบอกผมด้วยนะ
อยากรู้เหมือนกันว่ามีน้ำยารึป่าว
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
=''Part 13''=
“โถ่เอ้ย...ไม่มีน้ำยา!!”
คำพูดนั้นทำผมช๊อค! ไปชั่วขณะ...หรือคุณคิดว่าคนที่มาดูถูกมันขึ้นใช่ไหมครับ สำหรับผู้ชายอย่างผม...
แทบอยากจะกรีดร้องออกมาเป็นภาษาโปตุเกตุใช่ไหมละ ยอมรับจริง ๆ ว่าวันนั้นผมขึ้นมาก!!
แต่ความรู้สึกที่อยากปกป้องเขาก็พูดออกไปได้แค่ว่า
“รอให้ถึงเวลา...วันนั้นรินค่อยว่าผมนะครับว่า มีน้ำยา หรือ ไม่มีน้ำยา”
ผมก็ต้องรอวันนั้นก่อนแหละนะ ที่ผมคิดว่าหัวใจมั่นคงพอที่จะต้องการรักใครสักคนจริง ๆ
เพราะว่าผมก็ใกล้จะเรียนจบแล้วอีกอย่าง...ผมก็ต้องหาใครสักคนมาคบแบบจริงๆ จังๆ ไม่ใช่เล่นๆ แบบเมื่อก่อน
แต่ไอ้ที่ว่าเล่นๆ นั้น...ผมก็ยังเลิกไม่ได้สนิท T^T ก็ผู้ชายใช่ไหม...มันก็ต้องมีกันบ้างละนะ!
ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตผมล้วนต้องการเงินทั้งนั้น...อาจจะมีผู้หญิงบางคนเท่านั้นที่เดินเข้ามาพร้อมกับความจริงใจ...
แต่ผมไม่เคยรับมัน~ ผมเป็นคนที่ถืออคติที่ว่า ใครจะมาเป็นคู่ชีวิต ผมต้อง “จีบ” ก่อนเสมอ
การที่เกิดในตระกูลที่ใหญ่โตก็ลำบากเหมือนกันนะครับพ่อกับแม่ต้องเอายังงั้นยังงี้จนบางครั้งผมก็แอบรำคาญ
ถึงได้ย้ายมาอยู่คนเดียว...และผมก็ได้มาเจอเขาคนนี้ไง “ริน” ^^
ผมเดินออกไปนอกห้องและกำลังจะปิดประตูแต่ก็พบเจอกระดาษ A4 สองแผ่นเรียงกันแล้วข้อความในนั้นเขียนว่า...
วันหลัง “มีอะไรกัน”
*กรุณา...มีความเกรงใจและมารยาทด้วย!!
ทั้ง “เสียง” และ “เตียง” มันจะทะลุมาถึงห้องชั้นแล้ว !!
(ขอบคุณมาก ถ้าเข้าใจและทำตาม)
ช๊อค !! O_O...
ผมหันซ้ายหันขวา...ห้องผมเป็นห้องสุดท้ายของแถวในคอนโดแล้วห้องที่บอกว่า “ทะลุ” ห้องริน !!
ผมรีบดึงกระดาษ A4 สองแผ่นนั้นอย่างรวดเร็วและวิ่งเข้าห้องไปอีกรอบและอ่านทบทวนอีกที
ชัดเจน!!...=…=
ผมเดินออกจากห้องอีกครั้งสงสัยจะถูกจังหวะกันพอดี...ผมหันไปมองคนที่เอากระดาษมาแปะไว้หน้าห้องผมอย่างโมโห...
แต่คนที่ทำกับหยักคิ้วใส่ และปากเหยียดยิ้มอย่างสะใจ
“อ่อ!! อ่านแล้วสินะ ทำตามด้วย! ขอบคุณมาก!” คนที่พูดเมื่อสักครู่ปิดประตูและเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ
ผมเลยรีบเดินไปคว้าแขนเล็กนั้นอย่างรวดเร็ว…
“เอามาแปะตั้งแต่เมื่อไร!” ผมถามอย่างสงสัย
“เอามาแปะตอนแกทำแบบนั้น”
“เมื่อคืน?!”
“แล้วเมื่อวานแกเห็นไหมละ ถ้าไม่เห็นแสดงว่าชั้นมาแปะเมื่อคืนไง ถามทำไมเนี้ย เซ้าซี้!! จะไปทำงาน!!”
ผมปล่อยแขนเล็กลง... ก้าวได้สองสามก้าวแล้วหันมาพูดอะไรบางอย่างที่ผมจับใจความไม่ค่อยได้แต่ที่ชัดเจนที่สุด
“ชั้นรู้แล้วว่าใครเป็นสาเหตุให้ญี่ปุ่นแผ่นดินไหวบ่อยๆ...”
ตั้งแต่เช้ายันตอนนี้ผมยังช๊อคไม่หายเลย...อะไรมันจะดังขนาดนั้นผมเคยถามเจ้าของคอนโดนะว่ามันเก็บเสียงหรือเปล่า...
แต่ที่เขาได้ยินมันไม่ใช่ครั้งเดียวนิ!! มันหลายครั้งแล้วละ...ตรงไหนมันมีช่องมีรูอะไรหรือเปล่าทำไมเขาได้ยินบ่อยจัง...
วันนี้ไปเรียนแบบรู้สึกผิดนิดหนึ่ง(?)...ก็เป็นเพราะจีบเขานั่นแหละ แต่เสือกอดไม่ได้เรื่องอย่างว่า...พอโดนแบบนี้เข้าจริงๆ
แถบช๊อค ! ผมจะทำยังไงดีนะ TT^TT ให้ผมหยุดการกระทำแบบนั้นเหรอ ผมคิดว่าจะ “พยายาม” ทำละกันนะ
เฮ้อออออ.....~
ผมเดินถึงคอนโดอย่างรู้สึกอายๆ ไม่รู้ว่าใครที่อยู่ชั้นเดียวกับผมอ่านบ้างหรือเปล่า...ถ้าอ่านนี่เขาต้องคิดว่าผมเป็นพวกบ้า~
อย่างงั้นแน่เลย (หรือไม่ใช่) เออ...รู้ๆๆ นะว่ามันอดไม่ได้ แต่ก็บอกแล้วนี่ว่าจะพยายามทำ เอาอย่างนี้เถอะ
เราเลิกคิดเรื่องนั้นแล้วมาปฏิบัติการจีบ “ริน” ต่อดีไหม...
ขณะที่ผมเดินอย่างก้มหน้าก้มตาแต่ก็มองซ้ายมองขวาบ้างละนะ บังเอิญหันไปเจอ...
รินกำลังถือของอย่างพะรุงพะรังเดินเข้าคอนโดมา...ผมเลยเดินเข้าไปหา
“ช่วยถือไหม”
“ก็ดี อ่ะ!”
เขายื่นถุงในมือมาผมรับไว้และเดินตามหลัง...แต่เอะ!! ที่ยื่นมานี่มันหมดมือเลยนะ แล้วดูตัวเองเดินตัวปลิว~ เดินลิ่วๆๆ
ไปที่ลิฟต์เลย ผมเดินตามไปเรื่อยๆ จนถึงห้องพักเขาเปิดประตูและยื่นมือมาทางผม
“เอามา! ชั้นจะเข้าห้องแล้ว” ผมไม่ส่งให้และก็เดินผ่านประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“ใครให้เข้ามา!”
เจ้าของห้องตวาดผมเสียงดังลั่น ! แต่มีหรือผมจะสนใจผมก็เดินไปวางของไว้ที่โต๊ะ
ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของห้องทันที
“เข้ามาออกจะบ่อย! ไม่ชินหรือไง” ผมหยักคิ้วให้
“ไม่ชิน! ไม่มีวันชิน~”
“งั้นนัทจะทำให้มันชินเดียวนี้แหละ!”
ผมเดินไปที่ประตูและปิดมันอย่างรวดเร็ว
“จะทำอะไร!” เจ้าของห้องถามด้วยสีหน้าตื่นตกใจ
“ก็ทำให้มันชิน! ไง~” ผมเดินไปประชิดตัวเจ้าของห้องทันที และมองลึกเข้าไปในดวงตาใสคู่นั้น
“อย่ามาพยายาม! ไม่ชินหรอก”
“เอางี้ไหม...เราลองมาคบกันสักที~ เพื่อว่าอะไรๆมันจะได้ดีขึ้นไง”
“เห่ย!! บ้าหรอ สมองแกคิดไรอยู่ฮะ!!....” เจ้าของห้องตาโตทันทีที่ผมยิงคำถามไปแบบสดๆร้อนๆ
“ก็คิดอย่างที่พูดไปนั่นแหละ ตกลงว่าไง” ผมถามอย่างคาดคั้น
“มันฝืนธรรมชาติ...มันไม่สมควร”
“งั้น...นัทจะฝืนธรรมชาติให้มันสมควรเพียงแค่ตกลง!”
“ถ้าตอบว่า ไม่! ละ”
“ก็บอกแล้วไงว่า...จะฝืนธรรมชาตินั้นเอง”
“แล้วถ้าตอบว่าไม่อีกละ”
“ก็จะฝืนมันอีกเหมือนเดิม เพียงแค่รินตกลง! ทุกอย่างจะดำเนินต่อไป”
“ถามจริงเป็นอะไรกันตั้งแต่ชาติปางก่อนมาเรียก ริน ริน ริน! พอดีแก่กว่าสมควรต้องเรียกพี่! ไม่ใช่หรือไง”
“ก็บอกแล้วไงว่าจะฝืนธรรมชาติ! ไม่รู้เรื่องหรอ”
“ไม่!! ไม่รับรู้...”
ดูเหมือนเจ้าของห้องจะไม่สนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ผมเลยเสยคางขึ้นมาและโน้มหน้าเข้าไป...
แต่กลับมีบางสิ่งบางอย่างกั้นอยู่ไม่ให้ผมกระทำสิ่งนั้นลงไป
“ไม่นะ ห้ามจูบ!! ไม่งั้นชั้นฆ่าแกตายตรงนี้แหละ” เจ้าของห้องมองผมด้วยสายตาอาฆาต
เหมือนพร้อมจะลงมือทันทีที่ผมกระทำ
“ก็บอกแล้วไงว่าจะฝืนธรรมชาติ!”
ผมประกบจูบอย่างรวดเร็วจนร่างบางๆของเจ้าของห้องนั้นอ่อนระทวยในอ้อมแขน...ถ้าผมจะฝืนธรรมชาติ...
ใครก็ทำอะไรผมไม่ได้ใช่ไหมละครับ ^^
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
:z13: จิ้มคนอ่าน~
มาต่อแล้วน๊า ~ ...ตอนนี้อาจจะเบลอๆ นิดหน่อยเพราะคนแต่งมันเบลอ.. - -*
ยังไงก็มาอ่านและติดตามด้วยน๊า มีึำึำคำผิดตรงไหนหรือประโยคไหนที่ต้องแก้ไขก็บอกด้วยนะฮะ
จะได้ปรับปรุงให้ดีขึ้น ^^
รักคนอ่านรักคนเม้น ^^ :L2:
-
ว๊ากก ตอนแรกมาตกใจเลย
ใครแกล้งนัท ?? ....แล้วรินเป็นอะไรไปเนี้ยยย ..??
แต่..พอกลางเรื่องเท่านั้นแหละ
เขินไปเลย.....ฮ่า :impress3: :impress3: :impress3:
โอ่ยย คู่นี้น่ารักมากกกก
ลองคิดว่าเป็นยุนแจ *ยุนแจมาอีกแล้ววว* :really2:
ย๊ากกกกก น่ารักมากกกก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ
สู้ๆ
ติดตามตอนต่อไปเจ้าค่ะ :m3: :m3:
-
'จะฝืนธรรมชาติ' ข้ออ้างชั้นเยี่ยมในการหน้าด้านตื้อเพื่อจีบรินของอีตานัท
-
ไม่ว่าคำตอบจะคืออะไร ตรูยืนยันว่าจะฝืนธรรมชาติท่าเดียว
แบบนี้แถวบ้านเรียกว่า "หน้าด้าน" อ่ะ
-
:o8: :o8: :pighaun:แรงได้อีก5555+
-
:กอด1:
-
ระวังธรรมชาติลงโทษนะ
-
ว๊าก น้องนัทฝืนธรรมชาติแล้วเหรอนี่ o13 :mc4: :3123:
-
รินอย่าไปฝืนสิจ้ะ ทำตามธรรมชาติเถอะนะๆๆ
-
แหม่ ถ้าฝืนธรรมชาติแล้วได้คู่กับริน
ผมว่าก็น่าฝืนนะ :z1:
โอ๊ะ เหลือบมาเห็นตรงท้ายเรื่อง
แบนเนอร์สวยอ่ะครับ o13
-
เราเชียร์นัท
-
โอ๊ะโอ...
-
นัทเป็นคนเอาแต่ใจนะเนี่ย รินเขายอมหรือยัง
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 14
“ฝืนธรรมชาติ!!” เห้~ เอะอะก็จะฝืนธรรมชาติ...คิดว่าฝืนได้คนเดียวหรือไงละ!!
ฝืนนู่นฝืนนี้ฝืนนั่นไรของมัน...ทำให้ผมเกือบจะเสียตัวหลายรอบแล้วเนี้ย~ มันไม่ใช่แค่การฝืนธรรมดา
เขาเรียกว่า...การฉวยโอกาสตังหากเล่า!! ชิ~
“ถ้าชั้นจะฝืนบ้าง...แกจะว่ายังไง!”
“นัทว่า...ที่รินเป็นอยู่ไม่ต้องฝืนหรอกนะ แค่ปล่อยให้มันเป็นไปตามความรู้สึก...ส่วนเรื่องฝืนธรรมชาตินัทจะฝืนมันเอง”
“จะเชื่อได้ไหม ผู้ชายอย่างนาย”
“ก็ขอให้เชื่อสักครั้ง...”
เชื่อสักครั้ง...ผลตอบรับยังไงเราไม่ควรสนใจใช่ไหม
เชื่อสักครั้ง...กับรักครั้งนี้
งั้นจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง...เขาบอกกันว่าถ้าเราไม่ลองเสี่ยงเราจะไม่ได้อะไรกลับมาเลย
เราจะไม่รู้จักการสูญเสียและการได้รับใช่ไหมฮะ ... งั้นผมจะลองสักครั้ง ลองเชื่อใจสักครั้ง
ผมยืนอยู่ในอ้อมกอดของมัน...กับคำพูดที่พร่ำบอกให้เชื่อใจถ้าผมจะตกลง!...สวรรค์ฮะ... ~
จะเป็นผู้ชายคนนี้หรือเปล่า...ที่ทุกอย่ามันกลับตาลปัตรไปหมดเลย ไม่ใช่เขาที่เดินเข้ามาหาผม
แต่กลับเป็นผมเดินเข้าไปหาเขาตั้งแต่แรก...และผมก็ได้เดินจากเขามา ไม่สิ ผมวิ่งหนีเขา แต่เขากลับตาม
และตาม จนวันนี้...เขาจับผมได้ เขาบอกผมให้ลองเชื่อใจเขาสักครั้ง...ผมจะเชื่อเขาได้ไหม~
“เชื่อสักครั้ง...”
“ก็ขอให้รินเชื่อนัทสักครั้ง...ถึงแม้เราจะรู้จักกันไม่นานมันเหมือนความผูกพันกันมานานก็ขอให้รินเชื่อสักครั้ง...
ผลตอบรับจะเป็นยังไงมันคือเรื่องของอนาคตเพียงแค่รินตกลง...นัทจะทำให้ดีที่สุด!”
นัทจะทำให้ดีที่สุด...คำยืนยันจากปากเด็กผู้ชายคนนี้! ทุกครั้งมีแต่น้ำเสียงกวนอารมณ์โทสะของผมอยู่ประจำ...
แม้แต่บางคำพูดก็ทำให้ผมอยากจะฆ่าเสียตรงนั้นแต่ทว่าวันนี้มันดูหนักแน่นและมั่นคง ผมแหงนหน้าขึ้นไปสบตากับมัน...
สายตาที่มั่นคงและแน่วแน่ของผู้ชายคนนี้มันเป็นเครื่องยืนยันความรู้สึกของเราสองคน...เพียงแค่เชื่อใจสักครั้ง~
“งั้น...ชั้นก็จะเชื่อใจนายสักครั้ง”
ร่างสูงข้างหน้ารวบตัวผมไปกอดอีกครั้งและกอดครั้งนี้ดูจะแน่นมากสะจนผมหายใจไม่ออก
กระดูกผมจะฝังตัวเข้าไปในตัวมันแล้วนะ TT^TT
“ปล่อย ๆ!! จะตายแล้วหายใจไม่ออก”
“ขอโทษที ดีใจไปหน่อย >O<~”
“นี่ขนาดหน่อยนะ ถ้ามากกว่านี้กระดูกชั้นกรอบแน่” ก็เล่นกอดสะขนาดนั้น กอดมากกว่านี้ตายกันพอดี!!
“ฮ่าๆ...ก็ใครใช้ให้ทำตัวน่ารักละ” ไม่พูดเปล่าดันเอามือมาบีบจมูกผมเล่นอีกตังหาก T^T
“โอ้ยยย!!...อย่ามาแตะต้องตัวชั้นนะ!!” ผมเอามือไปตีดังเปรี้ย! ที่มือของมัน
“แตะไม่ได้เลยเหรอ...” ดูสายตากรุมกริ่มอีกละท่านผู้อ่าน สายตางี้ผมเสียวสันหลังไงไม่รู้แฮะT^T
“.......”
“ทำไมแตะไม่ได้ละ...”
ตอนนี้...ผมรับรู้ได้ถึงรังศีที่สาดส่องเข้ามาที่ตัวผมเต็มๆ เลย มันเหมือนจะเขมือบผมทั้งตัวแล้ว
แค่สบตาตอนนี้ผมยังไม่กล้าเลย TT^TT
“ทำไมไม่ตอบ!!” เห่ย!! อย่ามาตวาดสิว่ะ TT^TT
“ก็....” ผมสรรหาคำพูดไม่ได้แล้วก็อ้อมแอ้มๆ ใส่มันไปก่อนละกันนะ
“ก็อะไรละ!”
ว๊ากกกกกก เค้นจัง จะเอาคำตอบอะไรจาก (กู) หื้มมมมม~
“ปะ...เปล่า~”
“ช่างเถอะ!....ยังไงสักวันรินก็ต้องเป็นของผมอยู่ดี ^^”
ฉึก!! O_O
-------------------------------------------------------------------------------------------------
จิ้มคนอ่าน :z13:
ตอนนี้สั้นมาก TT^TT พอดีว่าเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยเลยไม่สามารถมาอัพได้อีกอย่าง ~
อุบัติเหตุทำใจหดหู่มากเลยพึ่งทำใจได้ไม่นานนี้และคิดนิยายไม่ออกมันอื้อออไปหมดเลย TT^TT
ยังไงก็ขอโทษคนอ่านด้วยนะฮะที่มาต่อช้าแถมสั้นอีกตังหาก ~
ก็...อย่าลืมติ-ชมนิยายเราด้วยน๊าาา~ ^^" แฮะๆ ขอโทษอีกครั้ง T^T
รักคนอ่าน จุ๊บๆ! :-[
-
:กอด1:
-
จริงว่ะ สักวันก็เสร็จมันอยู่ดี
-
นั่นสินะ
ยังไงซักวันริน
ก็ต้อง.. :z1:
-
ไม่ทันไร นัทจะกินรินแล้วเหรอ
ทำใจให้สบายค่ะ แล้วทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไปด้วยดีนะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ :L2:
-
ลองซักตั้ง ให้มันรู้กันไป
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :กอด1:
-
สรุปทั้งรินและนัทตกลงเป็นแฟนกันแล้ว
งั้นขอเป็นกำลังให้คนแต่งสู้ๆ
เพื่อจะได้มีกำลังใจในการแต่ง NC คริคริ
-
เหอะๆ น้องนัทน่ากลัว
-
ในที่สุดก็ได้เป็นแฟนกันสักที รักกันนานๆนะ
-
หืมมมม นับวันยิ่งหวานขึ้นเรื่อยๆเลยนะเนี้ย
ขอโทษคนเขียนด้วยที่เข้ามาอ่านช้า :m23:
ถึงตอนนี้จะสั้นไปหน่อย..แต่ก็ทำให้เราเขินได้นะเฟ่ยย
:-[ :-[
เอ๊ะ!! ได้ยินว่าเกิดอุบัติเหตุ ???
แต่ยังมาอัพนิยายได้ โห่ เจ๋งมาก
มีสปีริท จริงๆเลย :call: :call:
-
ติดตามต่อจ้า
:L2: :L2:
-
สักวันรินต้องเป็นของผมอยู่ดี :-[ :-[
-
รอตอนที่ ...
:oo1: :oo1: :oo1:
-
....สนุกดีนะ เขียนดี ใช้คำพูด ที่ให้ความรู้สึกลึกๆได้ดี +1 กดเป็ด เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
...ส่วนเรื่องอุบัติเหตุ ไม่รู้ว่าทางกายหรือทางใจ ก็ขอให้กลับมาเป็นปกติโดยเร็วแล้วกันนะ :L2:
-
รออ่านนะน่ารักดีชอบพระเอกอายุน้อยกว่านายเอก
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 15
ตั้งแต่วันที่ผมมีริน...จนถึงทุกวันนี้สิ่งที่ปฏิบัติเดิมๆ และทุกๆวันคือ...ผมต้องตื่นแต่เช้าและไปปลุกเขาไปทำงาน จริงๆ
แล้วมันเป็นรินใช่ไหมครับที่ต้องปลุกผม - -* ทำไมเขาอายุเยอะแล้วแต่ดูเหมือนเด็กขนาดนี้นะ ! แต่ก็น่ารักดี ^____^
“รินครับ ตื่นไปทำงานได้แล้ว”
เงียบบบบบบบบบ~
“ตื่นไปทำงานได้แล้วครับ!”
งึมมมมมงัมมม~
“ริน!! ตื่นไปทำงาน~”
ร่างบางได้ยินเสียงผมขึ้นเสียงนิดหนึ่งก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแต่เมื่อเห็นหน้าผมเขาก็....หลับต่อ =[]=’ อะไรนิ
ขี้เซาจริงๆ เลยน๊า~
“ถ้าไม่ตื่น...นัทไปเรียนและนะ! ไม่สนใจแล้ว ไปละ!”
ร่างที่นอนจมอยู่กับเตียงนอนเด้งตัวขึ้นมาเหมือนสปริงเด้งดึ๋งพร้อมกับขยี้หัวแรงๆ
หันซ้ายหันขวาและเดินลงจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำแถมมีการโผล่หัวออกมาจากห้องน้ำ
และตะโกนว่าผมด้วยเหอะ T^T
“รีบไง๊!...แค่นี้ทำเป็นรอไม่ได้~ ถ้าออกมาไม่นั่งอยู่ตรงนั้น นายตายแน่!!”
ผมเกิดอาการ งงๆ นิดๆ แต่ผมชินแล้วละ ระยะเวลาที่ผ่านมาผมกับเขาคบกัน...มันก็ไม่เหมือนคู่รักธรรมดาทั่วไป
ที่ว่านั่นคือความไม่ธรรมดาอะไรหลาย ๆ อย่างจนทำผมเวียนหัวจนอยากจะอ้วก ผมคิดดีหรือเปล่านะ ผมรู้สึกไม่มั่นใจ
กะทันหัน...แต่ว่าไปมันก็เป็นสีสันของชีวิตดีนะครับกับการได้มีใครสักคนเดินเข้ามาในชีวิต
ตั้งแต่ผมมีเขาผมก็รู้สึกว่าความรักที่ฉาบฉวยและค้างคืนมันไม่มีค่าอีกแล้ว...ผมรู้สึกว่าเขาคือคนที่ใช่~
แต่เขาละคิดว่าผม ใช่! สำหรับเขาหรือเปล่า...
ถ้าเขาไม่บอก...ผมก็ไม่รู้หรอกนะ ~
ตั้งแต่วันที่ผมบอกเขาว่า...ผมจะทำให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นไปได้อย่างดีที่สุด!! ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด!
เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้...ผมชอบเขาเพราะมีความเป็นตัวเองที่แสดงออกมา ถึงแม้คำพูดคำอาจจะร้ายกาจไปหน่อย
ก็เถอะ...แต่เขาไม่เคยแม้แต่จะเสแสร้งว่าเขารู้สึกยังไง เขาก็พูดออกมาตรง ๆ! ผมเคยถามเขา...
“รับได้ไหม...ถ้ารินไม่ใช่คนแรกของนัท”
“หมายความว่าไง?”
“ก็เรื่องแบบนั้น รินไม่ใช่คนแรก...”
“อื้ม...รับไม่ได้!”
ตอนนั้นหน้าผมซีดจนเป็นพี่น้องกับไก่ต้มไปแล้ว!!
“ถึงชั้นจะไม่ใช่คนแรก...แต่แค่ขอ...” เขาเว้นช่วงสักพักและพูดต่อ ตอนนั้นหัวใจผมเต้นระทึกเป็นกลองเพนแล้ว ~
“ถ้าเป็นไปได้...แค่ขอ...ให้นายหยุดที่ชั้น!”
เขาเอื้อมมือมาจับที่ใบหน้าของผม...และค่อยๆ ลูบบริเวณใบหน้าผมอย่างอ่อนโยน ตอนนั้นผมจุกจนพูดไม่ออก
หัวใจผมมันเต้นระรัว...ถึงแม้ผมจะผ่านเรื่องแบบนั้นมา แต่พอมาเจอแบบนี้ผมก็เขินเหมือนกันละนะ
“ดวงตาคู่นี้ ~ แม้เมื่อก่อน...ไม่ได้มองมาที่ชั้น...แต่ตอนนี้ขอแค่ให้มองชั้นคนเดียว”
“จมูกของนาย...แม้เมื่อก่อนจะไม่ได้ทำแบบนี้กับชั้น...ก็แค่ขอตอนนี้ให้ทำกับชั้นคนเดียว”
“ปากของนาย~ ผ่านมาเยอะสินะ!”
เขาลูบปากผม ไม่สิ!! ไม่ได้ลูบแถบจะกระชากมันออกมาจนหลุดติดมือแต่สักพักก็ปล่อยและลูบเบาๆอย่างอ่อนโยน~
“เมื่อก่อนปากนี้ไม่ได้จูบชั้น~…แต่ตอนนี้ก็ขอแค่ให้จูบชั้นเพียงคนเดียว...”
“และตรงนั้นละ!”
ผมแกล้งถามคนที่ทำให้ผมใจเต้นระรัวอยู่เมื่อครู่แต่ตอนนี้กลับหันหลังหลบไม่แสดงสีหน้า...
แต่ผมรู้ว่าเขาต้องเตรียมใจแค่ไหนที่ทำแบบนั้น ขนาดแรกๆ ผมโดนตัวเขา เขายังด่าผมตะเลิดเปิดเปิง
แต่เขาสัมผัสใบหน้าผมเมื่อกี้...ก็คงต้องเตรียมใจอย่างแรงและกล้าสุดๆเลย เพราะเขาไม่เคยทำแบบนี้กับผมมาก่อน~
“ตรงไหน~”
“ตรงนั้นไง”
“ไม่รู้...แล้วแต่นายเถอะ!”
“งั้นนัทเอาไปใช้กับใครก็ได้ใช่เปล่า~”
ผมแกล้งทำเสียงสูงกระเซ้าเย้าแย่....แต่ผลตอบรับกลับมาคือตาที่ขวางและชี้หน้าอย่างขาดโทษ
“ถ้านายกล้า! ก็เอาสิ...ชั้นจะยอมเป็นหมอหนึ่งวัน!! เพื่อหั่นศพและยัดลงชักโครก!”
O_O! ผมสะดุ้งสุดตัว...
“ก็ไม่บอกว่าใช้กับใคร ก็ใช้ได้กับคนอื่นสิ”
“ไม่ได้!!....”
“ก็ไม่บอกแล้วจะรู้ไหม บอกหน่อยนะว่าจะใช้กับใคร~”
“คิดเอาเองสิ!”
“บอกหน่อยเถอะนะ นะ นะ นะๆๆ น๊า~”
ผมทำเสียงอ้อนพร้อมกับเอาหน้าไปพูดบริเวณใบหูของริน ตอนนี้กำลังเขินจนหูแดงกล่ำเลย~
“ก็...ก็”
“หื้มมม ม!”
“ก็...กับชั้นคนเดียวไงเล่า!!
ผมจับเขาให้หันหน้ามาสบตาผมตอนนี้ใบหน้าแดงกล่ำลามไปถึงใบหูและลำคอ...ผมใช้นิ้วจิ้มหน้าผากของเขาเบาๆ
“คนนี้~…น่ารักจริงๆ เลยน๊า~”
“คำว่า น่ารักนายใช้ผิดคนแล้วละ...คนๆ นั้นไม่ใช่ชั้นแล้วละ”
“แล้วสำหรับริน...เหมาะกับคำว่าอะไรละ~”
“หล่อมาก!!”
“งั้นเอาใหม่! คนนี้~…หล่อมาก!!”
ถึงแม้ความรู้สึกจะกระดากปากนิดหน่อยแต่เพื่อตามใจริน...ผมก็ยอมทั้งนั้น ^___^
“ขอบคุณมาก!! ไม่ต้องอวยชั้นขนาดนั้นหรอกนะ...ชั้นรู้ตัวมานานและ”
“=[]=’ ไม่ค่อยเลยนะ”
“รับไม่ได้ที่ชั้นหล่อกว่างั้นสิ...”
“นัทยอมแพ้!!”
เขายิ้มกว้างกับการกระทำของผม...ถ้าผมเถียงต่อมีหวังยาวแน่ๆ !!
--------------------------------------------------------------------------------------------
“นี่!! นั่งคิดอะไรอยู่เนี้ย เหม่อเชียวคงไม่คิดเรื่องแบบนั้นใช่ไหม!
ผมสะดุ้งจากความคิด...พร้อมหันไปมองคนที่เดินเอาผ้าเช็ดตัวพาดไว้ที่คอ
“เปล่า!”
“ทำมาเป็นสะดุ้ง!”
“เร็วๆ สิ เดียวนัทเข้าเรียนสายนะ!”
“เออ!! รีบอยู่นะ~”
ผมหันไปมองคนที่หน้าหงิกงอกำลังผูกไทต์ และจัดทรงผมให้เป็นระเบียบหน้ากระจก
“ว่าแต่...นายไม่ต้องรอชั้นก็ได้นี่~ เพราะพี่กายเขามารับ นายไปเรียนเถอะ!”
“แล้วเมื่อกี้บอกให้รอทำไม!”
“ก็อยากให้รอ~”
“ไร้เหตุผลชะมัด! เอ่อ...ว่าแต่อยู่กับพี่ที่บริษัทไรนั่นอ่ะ ระวังตัวด้วยละ เป็นห่วง”
คนที่ยืนจัดผมอยู่หน้ากระจกหยุดชะงักและหันมามองผม
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพี่เขาไว้ใจได้นะ”
“งั้นนัทไปนะ...ตั้งใจทำงานนะครับ”
ผมเดินไปใส่รองเท้าหน้าห้อง แต่ในใจผมก็รู้สึกกังวลกับบางสิ่งบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น...
ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นที่เข้าใกล้ริน เพราะผมเป็นห่วงเขามากที่สุด...แม้แต่รุ่นพี่ที่ทำงานคนนั้นแค่มองตาก็รู้สึกแปลกๆ
ถึงแม้รินจะบอกว่าไว้ใจได้ก็เถอะ ผมอาจจะคิดมากไปเอง...ผมต้องไว้ใจเขาถึงจะถูก~ แต่ก็อดไม่ได้
แต่ผมก็จะพยายามทำตัวปกติที่สุดละกันนะ TT^TT
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จิ้มคนอ่าน ^^ :z13:
มันดูหวานไปไหม...555~ ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะ และทำไมนัทถึงหวงรินกับพี่กายขนาดนั้น !~
และยังไงต่อไปก็ติดตามกันด้วยนะฮะ ~ และขอบคุณทุกความห่วงใยน๊า ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ^^
ก็บ้านใครน้ำลดแล้วบ้าง!!...บ้านเค้าขึ้นอย่างเดียว TT^TT ยังไงก็รักษาตัวดูแลตัวเองด้วยนะ
รักคนอ่านรักคนเม้นทุกคนจ๊ะ~ :-[
-
พี่กายจะเริ่มทำตัวเลวแล้วหรอ
:L2: :L2:
-
ย๊ากกกกกกก
น่ารักมาหเลย
มันเป็นความรักที่ดูแล้วอบอุ่นมากๆ :o8: :o8:
เขินนนนนนน
>////////////<
-
เขินคับเขินนนนนนนนน :o8: :o8:
อิจฉารินอ่าา :sad4:
ทำไมเธอมีแฟนที่เฟอร์เฟคท์ขนาดนี้ห๊าาา!!
-
นัทคงจะเห็นหางพี่กายโผล่ออกมาหรือเปล่า
-
สนุกมากๆๆๆ o13 o13 o13
ขอโทษที่ไม่ค่อยเม้นน๊า~~
เพิ่งเข้ามาอ่านต่อ สู้ๆนะ^^ :impress2: :impress2:
-
...คุณน้องนัท เป็นไงล่ะ อยากได้เขานัก พอตกลงคบกัน ก็โดนสับโขก ซะแล้ว
...แต่ช่างเถอะ ใครๆชอบบอกว่า..เชื่อฟังเมีย..เจริญทุกรายยย ลองดูเนอะ :z2:
-
เราว่ารินน่ารักดี
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ สู้ๆ
-
ชอบมากเลยอ่ะ ป๊อปแต่งเก่งจัง ^___^ o13 o13
เป็นกำลังใจให้ สู้ๆๆๆ :z1:
-
:bye2:สู้นะค๊า
-
น่ารัก!! :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
:impress2:ซึ้งกับรักที่นัทมีให้ริน :L1:
นอกจากนัทแล้ว รินอย่าไว้ใจใครนะ :z12:
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 16
นัท...ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟน... ผมตกลงและเชื่อเขาและสานสัมพันธ์ของเราให้มั่นคงและยั่งยืนถ้าเป็นไปได้...
จากความรู้สึกของผมที่เมื่อก่อนคิดว่ามันเป็นเด็กเจ้าชู้ เพลย์บอย ไม่เอาไหน และกวนประสาท
แต่เมื่อได้มารู้จักกับเด็กคนนี้จริงๆ เขาดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่ผมคิดไว้มากเลย กลับกลายเป็นผมเองที่เหมือนเด็ก
ทั้งๆ ที่อายุเยอะแล้ว =[]=’ ผมละเริ่มงงๆ กับชีวิตว่าผมอายุเท่าไรกันแน่~....
ทุกเช้านัทจะมาปลุกผม...ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยทิ้งกุญแจห้องไว้ให้แต่เข้ามาได้ไงก็ไม่ทราบ ผมไม่ได้นอนห้องเดียวกันนะ
อย่าเข้าใจผิดนะฮะ ^^ สงสัยใช้วิชาตัวเบาปีนระเบียงเข้ามานั่นแหละ ทั้งล็อคไม่ล็อคก็เข้ามาได้อยู่แล้วหรือ
ผมจะใส่แม่กุญแจล็อคนสัก 20 ตัวมันก็เข้ามาได้อยู่ดี ผมเลยปล่อยเลย~
บางวันผมแกล้งทำเป็นหลับไม่ยอมตื่นเพียงเพราะอยากให้มันนั่งเฝ้าผม และอยากให้อยู่เป็นเพื่อน ถ้าเหตุผลมีเท่านี้
มันจะฟังขึ้นไหมนะ ตอนนี้ผมแค่บอกว่าเชื่อ...แต่คำว่า “รัก” ผมยังไม่รู้สึกเลยว่ามันเกิดขึ้นมาหรือยังเพียงเพราะ
ช่วงนี้ผมทำอะไรไร้เหตุผลเหลือเกิน...งอแงเหมือนเด็กๆ หรือคนมีความรักเขาเป็นแบบนี้กันฮะ! T^T
ผมไม่เข้าใจเลยดูผมเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองเมื่อโดนขัดใจนิดหน่อยก็จะโมโหทันที
“เร็วๆ สิ เดียวนัทเข้าเรียนสายนะ!” รีบอะไรกันนักกันหนา!! ก็คนกำลังรีบอยู่ไม่เห็นหรือไงละ ~
“เออรีบอยู่นะ ว่าแต่...นายไม่ต้องรอชั้นก็ได้นี่~ เพราะพี่กายเขามารับ นายไปเรียนเถอะ!”
แต่จริงๆ แล้ววันนี้พี่กายมารับมันก็ไม่จำเป็นต้องรอนิ !! แต่ในใจผมอยากให้เขาอยู่จนกว่าผมจะออกจากห้องน้ำและแต่งตัว
จะไปทำงาน มันเป็นเหตุผลที่ไม่เอาไหนสะเลย ! เพียงแค่อยากให้รอก็เท่านั้น
“แล้วเมื่อกี้บอกให้รอทำไม!”
“ก็อยากให้รอ~” มันเป็นเหตุผลที่ไร้สาระแต่เพียงเพราะอยากเห็นหน้าก่อนไปทำงาน
“ไร้เหตุผลชะมัด! เอ่อ...ว่าแต่อยู่กับพี่ที่บริษัทไรนั่นอ่ะ ระวังตัวด้วยละ เป็นห่วง”
ครั้งแรกว่าจะหัดไปตวาดแต่กลัวหยุดความคิดเมื่อคำว่า “ระวังตัวด้วยละ เป็นห่วง” ถึงแม้มันจะดูห่ามๆ
แต่มันก็ดูลึกซึ้งยังไงไม่รู้แฮะ! ก็มันเป็นความรักของผู้ชายนิฮะ จะให้มา “ที่รักครับระวังตัวน๊า ~ เขาเป็นห่วง!”
มันก็ไม่ใช่...แค่คำพูดที่ไม่หวานแค่นี้มันก็ลึกซึ้งแล้วสำหรับผม ^^
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพี่เขาไว้ใจได้นะ”
จริงๆ ไม่ต้องห่วงผมเลยก็ได้...พี่ๆ เขาไว้ใจได้แต่คนที่มันพูดหมายถึงใคร...เพราะพี่ในบริษัทเป็นสิบๆ แต่ที่สนิทก็คือพี่กาย~
จะเป็นห่วงทำไมกันเราเป็นพี่น้องกันเฉยๆ พี่เขาหล่อสะขนาดนั้น ป่านนี้เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วละ
“งั้นนัทไปนะ...ตั้งใจทำงานนะครับ”
ผมอยากจะพูดออกไปนะว่า “ตั้งใจเรียนเหมือนกันนะ” แต่ปากผมมันเคยพูดร้ายๆ กัดจิกมาตลอดจะให้พูดหวานๆ
ขอผมทำใจก่อนละกันนะ T^T ผมอยากจะพูด อยากจะอธิบายว่าความรู้สึกของผมเป็นอย่างไร แต่เหมือนมีตัวกั้นไว้...
ผมยังไม่กล้าแสดงอาการนั้นออกไป แค่ครั้งที่แล้วยังทำผมอายจนนอนไม่หลับ TT^TT
ผมได้แต่มองแผ่นหลังที่เดินออกจากประตูไปเมื่อครู่...สักวันชั้นจะบอกความรู้สึกของชั้นนะ ~
ชีวิตดำเนินต่อไป...ผมเดินไปหน้าคอนโดซึ่งเป็นที่ที่ผมรอพี่กายก่อนไปทำงานทุกๆเช้า...แต่วันนี้พี่เขามาไว
เขามาจอดรถรอผมก่อนแล้ว
“สวัสดีฮะพี่กาย” ผมเดินไปที่รถและยกมือไหว้พี่เขาเช่นทุกๆ เช้า
“สวัสดี” พี่เขาทักทายผมกลับเช่นทุกเช้าเหมือนกัน
“วันนี้มาเช้าจริงๆ เลยนะฮะ ขอโทษนะที่ให้รอนาน ^^”
“ไม่เป็นไร...วันนี้พี่ตื่นเช้านะเลยอาบน้ำแต่งตัวออกมาเลย”
“อ่อ...ฮะ~” ผมได้แต่ตอบโต้ไป แต่ก่อนรถจะเคลื่อนผ่านบริเวณหน้าคอนโดผมกลับผมสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองผมอยู่ก่อน...
ยังไม่ไปเรียนอีกเหรอมายืนมองทำไมกัน...ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้~
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดไปที่เขียนข้อความ
ถึง...08x-xxxxxxx {นัท {^_^} }
ยืนทำอะไร...ไม่ไปเรียนหรือไง~ เดียวเข้าเรียนสายนะ
ไปเรียนได้แล้ว...^^\/
“เด็กคนนั้นรู้จักกับรินด้วยเหรอ” อยู่ดีๆ เสียงพี่กายก็ถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบขณะที่ผมกดส่งข้อความ
“คนไหนเหรอฮะ” ผมถามอย่างสงสัย เพราะเด็ก...เด็กผมเยอะแยะจะตาย (?)
“ก็...เด็กคนเมื่อเช้าที่เดินลงมาใส่ชุดมหาลัย XXX นะ”
“อ่อ...ฮะ รู้จักเป็นเด็กในคอนโดที่รู้จักผมนะ” จะถามทำไมจริงๆ ไม่ใช้เด็กรู้จัก แต่นั่นคือคนที่ผมพึ่งตกลงเชื่อใจไปเมื่อไม่กี่วัน
“อื้ม” เห่ย...-.- มีอะไรก็บอกให้ครบสิ~ พอบอกก็อื้ม ไม่ใช่ตัวดีป่วนไรอีกเดียวไปพูดอะไรไม่เข้าหูความลับเปิดโปงหมด
“มีอะไรเหรอ”
“เปล่าครับ...” ผมหันไปมองหน้าพี่กายตอนนี้ดูเหมือนไม่ตรงคำพูดสักนิด!! แต่ช่างเถอะคงไม่ก่อเรื่องอะไรหรอกนะ
ผมมองข้างทางเหมือนทุก ๆ วันตอนไปทำงานแต่กลับมีเสียงของพี่กายขึ้นมาขณะที่ผมกำลังมองผู้คนก่อนไปทำงาน
“ริน...มีแฟนหรือยังครับ” ผมหันไปมองพี่เขาอย่างรวดเร็วและอึ้งด้วย คำถามนี้ยากไปไหม
“เอ่อ...ทำไมฮะ”
“ถามดูครับ”
ตึ๊ด ๆ ~
ตอบ...08x-xxxxxxx {ริน ^^}
ถึงมหาลัยแล้วครับ...ตั้งใจทำงานนะ ^^
เสียงข้อความดังขึ้นขัดจังหวะขณะที่พี่กายกำลังถามผม...ก็ดี ผมยังไม่พร้อมที่จะตอบอะไรตอนนี้
เพียงเพราะผมยังไม่มั่นใจเท่าไร ขอให้ผมมั่นใจมากกว่านี้แล้วผมจะบอกทุกอย่างละกันนะ
เมื่อถึงหน้าบริษัทพี่กายก็ขับรถไปจอดบริเวณที่จอดทุก ๆ วันผมเปิดประตูรถและบอกพี่กายเช่นทุกวัน
“รินไปทำงานก่อนนะฮะ ตั้งใจทำงานนะฮะ”
พี่กายยิ้มให้ผมและล็อคประตูเดินไปเช่นกัน แต่เหตุผลที่เกิดอาการแปลกๆ คือทุกครั้งพี่เขาจะตอบผมว่า “เช่นกันนะ”
แต่วันนี้กลับไม่มีปฏิกิริยาเพียงแค่ยิ้มกลับมาเท่านั้น...คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง คิดมากไปเองเพราะยังไงคนที่ควรห่วงไม่ใช่ผม...
แต่เป็นคนนู้นตังหากกลัวจังว่าจะไปเอี้ยวสาวที่ไหนพากลับคอนโด หรือเปล่า...ถ้ามีผมฆ่าตายแน่รับรอง!
ผมทำงานเช่นทุกวันดูบัญชี เงินเข้าออกบริษัทไม่มีอะไรมากเพราะยังไม่ถึงวันปิดงบผมเลยทำงานไม่หนักเท่าไร
และกลับบ้านปกติ แต่บรรยากาศไม่ค่อยจะดีเท่าไรจากพี่กายที่เคยคุยเก่งๆ กลายเป็นคนเงียบกะทันหันตั้งแต่เช้า...
เป็นอะไรกันไปหมดนิ!! เริ่มสับสนกับชีวิตแล้วนะ TT^TT
“พี่กาย...เป็นอะไรหรือเปล่าดูเงียบๆนะวันนี้” ผมถาม
“เปล่าครับ...ถึงแล้ว! คืนนี้ฝันดีนะตอนเช้าพี่มารับ”
หลังจากสิ้นสุดคำพูดพี่กายอ้อมตัวมาปลดเข็มขัดนิรภัยให้ผมแต่หน้านี่แหงนมาจะติดหน้าผมอยู่แล้ว
“อ่อฮะ ขอบคุณมาก ฝันดีเช่นกัน”
ผมเดินลงจากรถอย่าง งงๆ เอาอีกแล้ว...มาแบบนี้อีกแล้วผมเริ่มใจไม่ดีเลยเมื่อผมเดินผ่านประตูกลับมีมือมาเอื้อมหยิบ
กระเป๋าทำงานผมไปถือแทน นัทมารับผม...แต่หน้าดูเครียดๆ ผิดปกติ...อะไรกัน TT^TT ผมปวดหัวไปหมดแล้วนะ
“งานยุ่งหรือเปล่า” คนที่ถือกระเป๋าถามผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ไม่ค่อยยุ่งเท่าไร...และเรียนหนักไหม?”
“ไม่ค่อยเหมือนกัน...วันนี้กินอะไรดี”
“อะไรก็ได้”
“นัทซื้อข้าวมาแล้วกินด้วยกันนะ”
“อื้ม! ได้”
วันนี้เป็นวันที่ผมสุดจะปวดหัวเหมือนเจอสงครามประสาท...เพียงแค่แต่ละคนไม่บอกผมเลยว่าเป็นอะไร =[]=’
ผมเริ่มจิตนิดๆ แล้วนะ T^T อย่าให้ผมพร่ามกับตัวเองบ่อยนักสิ สติผมจะหลุดออกจากตัวอยู่แล้ว!!
---------------------------------------------------------------------------
หลังจากกินข้าวอาบน้ำเรียบร้อย...ผมกับมันนั่งดูทีวีด้วยกัน~ แต่มีคำถามมากมายลอยในสมองผม
ผมอยากจะถามว่าเป็นอะไรกัน แต่ทุกคนกลับไม่บอกผมเลย TT
“ริน...”
“หะ! อะไรเหรอ”
“ดูแลตัวเองดีๆ นะ...นัทเป็นห่วง”
คำๆ นี้ย้ำผมมาสองสามรอบในรอบวัน...ถ้าเขาไม่บอกผม~ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเป็นอะไร TT^TT
“อื้ม!...ไม่ต้องห่วงไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว~” ผมพูดออกไปเพื่อความสบายใจ
“ดีแล้ว~…อย่าหวั่นไหวอะไรง่ายๆนะ”
“อ่า...อื้ม ชั้นโตแล้วดูแลตัวเองได้ไม่ต้องห่วงหรอกนะ”
“อื้ม”
ผมหันไปมองหน้ามันขณะพูดแต่สายตานั้นดูว่างเปล่าและเย็นชามองภาพที่เคลื่อนไหวในทีวีอย่างนิ่งๆ เฮ้อออออ ~
“ไม่ต้องเป็นห่วง นายเชื่อชั้นนะ ^^” ผมพูดอีกรอบเพื่อเพิ่มความมั่นใจของเราทั้งสองคน
มันหันมายิ้มให้ผม...ผมยิ้มตอบและสิ่งที่เกิดหลังจากนั้นคือ จูบที่อย่างเช่นทุกครั้งแต่ครั้งนี้ดูอบอุ่นไม่ได้ร้อนแรง
อย่างเช่นครั้งก่อนๆ
“นัทจะเชื่อ...เหมือนที่รินเชื่อนัท”
ถึงแม้วันนี้มันจะออกสับสนๆ ไปสักหน่อยและ งงๆ กับชีวิตตัวเองแต่ว่า...มันก็มีเรื่องดีๆ เข้ามาบ้างละนะไม่วันนี้ก็วันพรุ่งนี้
ผมคิดว่าจะมีอะไรดีๆ เข้ามามากกว่านี้...ความรักของเราอาจจะไม่ราบรื่นแต่ก็แฝงด้วยความห่วงใยจากอีกฝ่ายแค่นี้...
ก็สุขใจแล้ว ^__________^
-------------------------------------------------------------------------------------------------
จิ้มคนอ่านนน~ :z13:
อ๊ากกกกก ~ ตอนนี้ดูเบลอๆ ว่าไหม TT^TT ดูนัทจะห่วงรินมาก และพี่กายก็ทำสับสนเหลือเกิน
จนรินทำอะไรไม่ถูก...ไม่เพียงแค่รินเบลอคนแต่งก็เบลอ~ หาจุดจบของตอนไม่ได้ TT^TT มึนเลย 5555
ยังไงก็ติดตามต่อไปด้วยนะจ๊ะ ตรงไหนขาดตกบกพร่องไปก็ขอโทษน๊าา
อ่า...ถ้ามีคำผิดตรงไหนก็ช่วยตรวจดูให้ด้วยนะจ๊ะ ขอบคุณมาก ^^~...
รักคนอ่านทุกคนน๊า เรื่องนัทที่จะลากรินเข้าห้อง มีแน่นอนแต่ว่าอีกสักพักขอไปเรียนรู้การแต่งก่อน =[]='
ใจเย็นๆๆ นะ ^^ รักคนอ่านทุกคน จุ๊บๆๆ ^^ :-[
-
ก็บอกไปตรง ๆ สิว่าห่วง กลัวโดนงาบ
-
ริน แกต้องทำให้ได้นะ อย่าเผลอใจเด็ดขาดเลย
เดี๊ยวนัทเสียใจ :o12:
แกต้องรักนัทคนเดียวนะ
ปล.ฟังเพลงอยู่เลยคิดไม่ออกเลยว่าจะ
เม้นว่าไง เพลงพาเศร้า T^T (<-- เกี่ยวม่ะ ? -...-)
-
พวกที่ไม่ค่อยพูด กั๊กๆไว้ เซ็ง
ถ้าเราเป็นริน เราบอกไปแล้ว ถึงยังไม่มั่นใจว่าเป็นแฟน แต่ก็จะบอกว่าลองคบอยู่ 1 คน
พี่กายจะสมัครด้วยไหม กร๊ากกกกกกก :z2:
-
เหมือนรินจะงง ๆมึน ๆนะ
-
โอ่ยยยย รินนายหน้าอิจฉาจังเลย
ทำไมถึงมีแฟนน่ารักขนาดนี้ ห๊าา :impress2:
แต่นายอย่าหวั่นไหวกับใครง่ายๆนะ
เดี๊ยวเถอะ!! ระวังนัทหึง
ตอนนี้เราอินไปป่ะ ?? 555
อย่าถือสาเรานะ :really2:
ถึงคนเขียน~~ เราว่ามันไม่เห็นงงเลยนะ
โอเคแล้วว ขอให้มีคนอ่าน+เม้นท์เยอะๆนะ
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้จ้าาา :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
นัทครับ
รู้สึกยังไงก็บอกรินไปเลยเซ่
เล่นใบ้คำอยู่นั่นแหละ บางอย่าง
ไม่บอกก็ไม่รู้หรอกนะ
-
สวัสดีครับคุณป๊อป ในที่สุดก็ตามทันชะที
อ่านแล้วสนุกดี มีมุมกวนๆ แอบน่ารักของตัวละคร
อารมณ์ประมาณเพลงนี้เลย
"อยู่ๆก็มีแต่เธอมาปรากฎตัวในหัวใจ
อยู่ๆไม่รู้ทำไมถึงคิดถึงเธอได้ทั้งวัน
จากที่ไม่ชอบ ก็กลายเป็นใช่ กลายเป็นคำตอบของใจฉัน
ความผูกพันธุ์เพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นไม่ลดเลย ฉันรักเธอจัง"
เป็นกำลังใจให้ครับ รอตอนต่อไป อิอิ
-
รินอย่านะ สงสารนัท T^T
นัทรินต้องรักกันอย่างราบรื่น :-[
พี่กายอย่าขัดน๊าาาาาา
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 17
o18
ผมอยากจะเอ่ยออกไปเช่นกัน...แต่ความรู้สึกที่มันมีมันอัดอั้นจนผมไม่รู้จะอธิบายยังไง
เพียงเพราะว่าผมเป็นห่วงเขามากเท่านั้น จะทำอย่างไรละ...ผมก็ทำได้แต่เตือนและบอกว่าผมเป็นห่วงเขามากแค่ไหน
ผมไว้ใจเขามาก แต่ผมไม่ไว้ใจคนที่เดินเข้ามาในชีวิตของคนรักของผม แต่ทำไงได้~ ผมกลัวเหลือเกินว่า
“ความรักของเรา มันจะแพ้คนใกล้ชิด”
ผมใช้ชีวิตทุกๆ วันไปกับใครสักคนที่คิดว่าใช่...แต่ผมรู้ว่าสักวันความรักต้องมีการจากลา และเดียวดาย
เพราะที่ไหนมีรักที่นั่นต้องมีทุกข์ดังคำคมที่หลายๆ คนคุ้นชิน แต่ผมก็จะทำความทุกข์นั้นให้กลายเป็นความสุขเท่าที่...
ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้...ให้กับคนที่ตัวเองรัก ผมจะพยายามเต็มที่!
“ริน...”
“หะ! อะไรเหรอ”
“ดูแลตัวเองดีๆ นะ...นัทเป็นห่วง”
คำพูดของผม ผมคิดว่าร่างบางที่อยู่ตรงหน้าก็น่าจะสงสัยหรือคงแปลกใจที่ผมพูดคำๆ นี้ออกมา...
เป็นเพราะผมต้องการสื่ออะไรบางอย่างแม้จะไม่บอกตรงๆ ผมก็อยากจะให้เขารู้ว่าผมเป็นห่วงเขามากแค่ไหน
“อื้ม!...ไม่ต้องห่วงไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว~”
ผมมองหน้าริน...เขาพูดออกมาน้ำเสียงเหมือนที่เขาพูดอยู่เสมอๆ ผมเชื่อใจรินอยู่แล้ว...แต่ผมไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้น
ที่เดินเข้ามาในชีวิตริน...แม้ผมจะรู้ว่าคนๆ นั้นเขาเดินเข้ามาในชีวิตรินก่อนผม แต่ผมได้ขึ้นชื่อว่า “คนรัก”
อาจจะเป็นแค่สำหรับผม แต่สำหรับรินผมยังไม่เคยได้ยินคำว่า “รัก” สักครั้ง
“ดีแล้ว~…อย่าหวั่นไหวอะไรง่ายๆนะ”
คำที่บ่งบอกความรู้สึกของผมและเหมือนดั่งคำเตือนที่ผมย้ำเตือนร่างบางที่อยู่ตรงหน้าเสมอๆ ว่าอย่าหวั่นไหวอะไรง่ายๆ
ถึงแม้ภายนอกจะดูเข้มแข็งแต่ภายในผมมองในดวงตาของคนตรงหน้าผมก็รู้สึกได้ว่าภายในเปรียบเสมือดั่งแก้วใส
โดนกระทบอาจจะแตกสลายได้ ผมถึงได้ทะนุทะถนอมเต็มความพยายามเท่าที่ผมจะทำได้
“อ่า...อื้ม ชั้นโตแล้วดูแลตัวเองได้ไม่ต้องห่วงหรอกนะ”
“อื้ม”
ถึงแม้จะอายุเยอะ แต่เขาบอกว่าอายุเป็นเพลงตัวเลข แต่ความคิดของผมคนตรงหน้าไม่ได้เจริญเติบโตตามอายุเลยจริงๆ
ยังดูเหมือนเด็กอายุไม่เท่าไรแต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นผู้ใหญ่ในตัว มันก็ใช่อายุขนาดนั้นก็ต้องมีบ้างแต่สำหรับผม
เขาเหมือนเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับผม ไม่แน่การกระทำบางครั้งเขายังดูเหมือนเด็กที่ซุกซนอย่างน่ารักจนผมบอกไม่ถูก
“ไม่ต้องเป็นห่วง นายเชื่อชั้นนะ ^^”
เมื่อผมได้ยินประโยคนี้ผมหันไปประทะหน้ากับคนตรงหน้าและยิ้มกว้าง...ผมมองตาร่างตรงหน้าและเคลื่อนหน้าลงไปประชิด
คนตรงหน้าลมหายใจที่แถบจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียวจูบที่บ่งบอกความรู้สึกของเราสองคนได้ถ่ายทอดซึ่งกันและกัน...
ไม่ได้ดูร้อนแรง จูบที่บ่งบอกความอบอุ่นและความรักความเชื่อใจที่เราสองคนสื่อกันได้ เพียงเพราะเชื่อใจ…
“นัทจะเชื่อ...เหมือนที่รินเชื่อนัท”
ความรู้สึกของผมได้ถูกถ่ายทอดออกไปทางจูบที่อบอุ่นคราวนั้นและถ่ายทอดผ่านคำพูด ถึงแม้จะไม่ได้สระสลวยแต่มันมี
ความหมายที่ยิ่งใหญ่สำหรับผม เพราะการเชื่อใจทำให้คนสองคนที่รักกันข้ามพ้นความรู้สึกที่อัดอั้นและกดดันที่อยู่ภายใต้จิตใจ
ดั่งเช่นยกภูเขาออกจากอกมันออกจะดูเวอร์ไป มันรู้สึกสบายใจขึ้นกว่าเดิมก็เท่านั้น
“นัท!....”
ผมหันไปตามเสียงคนที่เรียกผม ตั้งแต่รู้จักกันมาผมยังไม่เคยได้ยินเขาเรียกชื่อเล่นของผมสักครั้ง
เรียกแต่ไอ้เด็กบ้า เด็กเวร เด็กเปรต และ “นาย”
“ครับ?”
“อยากเล่นเกมส์อ่ะ”
“เกมส์อะไร...ดึกแล้ว!”
“เกมส์อะไรก็ได้~”
อะไรกัน ป่านนี้แล้วจะมาเล่นกงเล่นเกมส์ เหมือนจะโตแต่ก็ไม่โต...โตแต่อายุจริงๆ
“เกมส์อะไรละ นัทไม่มีหรอกนะเกมส์อ่ะ!”
“ไม่มีแล้ววันๆ ทำอะไรผู้ชายเขาต้องเล่นเกมส์กันไม่ใช่เหรอ!”
“แล้วรินไม่มีเกมส์หรอครับ รินก็ผู้ชายนี่~”
“ก็ใช่~ แต่ว่าชั้นอายุป่านนี้แล้วคงไม่เล่นเกมส์แล้ว”
“แล้วรินจะเล่นทำไมละครับ อายุป่านนี้แล้วนอนเถอะ แก่ไวนะรู้ไหม”
ผมมองคนที่กำลังหน้าหงิกเพราะคำพูดของผม
“แก่ คำก็แก่ สองคำก็แก่! แก่แล้วไงว่ะ!!”
“เปล่าๆ...แก่แล้วก็ยังดูเด็กอยู่ไง~”
“อย่ามาทำตัวเป็นเส้นเลือดดำ! โกหกพูดมาเถอะ”
“เปล่าๆ นัทพูดจริงๆ”
ว่าแต่ไอ้เส้นเลือดดำมันคืออะไร...(เส้นเลือดดำภาษาอังกฤษคือ เส้นเลือดเวน) อ่อ - -*! “อย่ามาทำตัวเวร ! ว่างั้นเถอะ!!~
“ก็ได้ๆ ถ้าได้ยินคำว่าแก่จากปากแกอีกรอบ ชั้นฆ่าแกจริงๆ ด้วย!!”
ร่างบางที่อยู่ตรงหน้าชี้หน้าผมอย่างคาดโทษพร้อมกับทำหน้าฟึดฟัดไม่สนใจอะไรผมแล้ว~ ผมต้องง้อใช่ไหม ?
“รินครับ...นอนเถอะ ดึกแล้ว!! นัทจะได้กลับห้อง”
“ไม่นอน!”
“ทำไมละ~ ดึกแล้ว พรุ่งนี้ไปทำงานนะ”
“ไม่รู้ !! ไม่นอนอ่ะ ไม่นอนนน!!”
“ตามใจ! ไม่นอนก็ไม่นอน อย่านอนดึกละ นัทกลับห้องแล้ว! ฝันดีครับ!”
ผมเดินออกจากโซฟาไปยังประตูที่ผมเข้ามาทีแรก เพื่อกลับไปห้องของตัวเองที่อยู่ข้างๆ ห้องเจ้าของที่นั่งหน้างออยู่
ที่โซฟา...เฮ้อออ~ เหมือนเด็กจริงๆ สิน๊า!
“ไม่ง้อก็ไม่ต้องง้อ! ไปเลยไปไกลๆ! ไม่ต้องกลับมาเลยนะ”
ผมจะบิดประตูห้องเพื่อออกไปห้องของตัวเองกลับมีเสียงของคนข้างหลังที่พูดดักทางผมไว้ ผมหันไปมองคนที่พูดอยู่เมื่อสักครู่ตอนนี้กลับหันหลังให้ผมอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ผมเดินไปที่โซฟาอีกครั้งและนั่งลงซ้อนหลังคนที่กำลังหันหลังอยู่พร้อมกับกอดเอวนั้นอย่างแน่น
“อย่ากอด! อึดอัด!”
เสียงนั้นไม่ได้เข้าหูของผมสักนิด...ผมกอดแน่นกว่าเดิมเสมือนกลัวร่างบางตรงหน้าจะหายไป
“ปล่อยนะ~”
“บอกให้ปล่อยไง~”
“นัท รินบอกให้ปล่อยไง~”
เสียงนั้นเอาอีกแล้ว เรียกชื่อเล่นของผม และยังแทนตัวเองว่าริน...จะน่ารักไปไหนนะ! ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วสิ
ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงกริ๊ดดดโลกแตกกับการกระทำของร่างบางตรงหน้าไปแล้ว
ผมปล่อยร่างตรงหน้าผมกับจับตัวให้หันมาเผชิญหน้ากับผม...ถึงแม้ตอนนี้จะหน้างออยู่เหมือนเดิมแต่คำพูดเมื่อกี้
ทำให้ผมดีใจจนเนื้อเต้น หัวใจของผมมันแถบจะทะลุออกมาเต้นระบำชาวเกาะอยู่แล้ว~
“ริน...นัท รัก ริน มากนะ
คำพูดที่ผมพูดออกไปทำให้ร่างบางตรงหน้าถึงกับหน้าหน้าแดง แต่ว่าไม่ใช่แค่คนตรงหน้าของผมอย่างเดียวแม้ผมเอง
เป็นคนที่พูด ผมยังเขิลจนทำอะไรไม่ถูกจนต้องควบคุมตัวเองให้ได้
“อื้ม! เหมือนกัน~”
สบตาที่สื่อถึงกันและกัน...ผมได้คำๆ นั้นออกมาแล้วถึงแม้จะไม่ใช่คำว่า “รัก” แต่ก็บ่งบอกได้ว่าคิดอย่างไร ถึงแม้จะไม่ได้ใช้
คำพูดสื่อออกมา แต่คนตรงหน้าก็ใช้การกระทำสื่อออกมาเสมอว่า “เราสองคนรักกันแค่ไหน” ผมว่านะ...
“ความรักมักแพ้คนใกล้ชิด” ทฤษฎีนี้ผมว่าผิดแล้วละ...อะไร ๆ ก็แพ้ “ความรักและความเชื่อใจทั้งนั้น”
“คบกันมา...ทำไมนายไม่ทำแบบนั้นกับชั้นเหมือนกับคนที่นายเคยพามาที่ห้องร้องครางอื้ออ๊า...ไรนั่นอ่ะ”
“ก็...รินไม่ใช่คนพวกนั้นไง”
“อะไร...ชั้นก็คนเหมือนกันนะ!”
“แล้วถามทำไมละ”
“ก็แค่อยากรู้...ไม่เห็นนายจะทำอะไรแบบนั้นกับชั้นบ้างเลย~”
“ก็...รินเป็นมากกว่าคนที่เดินเข้ามาในชีวิตนัทไง รินมีค่ามากกว่าคนพวกนั้น”
“ก็ทว่า...ทำไมละ”
ผมเริ่มชักสับสนคำถาม...จริงๆ ผมหักห้ามใจแค่ไหนไม่ให้ทำอะไรแบบนั้น แต่ถามวนไปวนมาแบบนี้ผมก็เริ่มเกิดอาการ
เหมือนกันละนะ!
“ทำไมอะไร?...”
“เปล๊า!! จะนอนแล้ว! ไปเถอะ!”
“อื้ม...ฝันดีครับ จุ๊บ!”
ผมบอกฝันดีพร้อมกับก้มลงไปจุ๊บแรงๆ ที่ริมฝีปากบางตรงหน้า ผมเดินหันหลังจะเดินไปห้องของตัวเองเพื่อที่ร่างตรงหน้า
จะได้นอนพักผ่อนเผื่อจะได้มีแรงทำงานในพรุ่งนี้ตอนเช้า... แต่ผมลุกขึ้นหันหลังพร้อมจะเดินออกไปกลับมีมือรั้งข้อมือผมไว้~
“ครับ?”
“เอ่อ...คือว่า”
“ครับอะไรเหรอ”
“เอ่อออ คือแบบว่า....”
“อะไรเหรอ ไม่นอนเหรอพรุ่งนี้ไปทำงานนะ!”
ร่างที่อยู่ตรงหน้าก้มต่ำลงผมสังเกตได้จากแก้มที่แดงปรั่ง เขากำลังจะพูดอะไรนะ...ทำไมถึงต้องเขิลขนาดนั้น~
“ถ้าชั้นอยากจะทำแบบนั้นบ้าง...จะเป็นอะไรไหม”
เฮือก!! O_O รินของผมเขาคิดอะไรอยู่เนี้ย~... o22
--------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีจ๊ะคนอ่านทุกคน...ขอโทษ *ก้มลงกราบ* ที่มาต่อช้า...TT^TT~
โรงเรียนเปิดเทอมแล้วงานเพียบ!! เลย~...แถมกลับมาจาก รร. อย่างเพลียว่าจะมาแ่ต่งต่อก็ ง่วงเหลือเกิน
ยังไงก็จะพยายามมาต่อให้สม่ำเสมอน๊าาา~ .... ! อ่าแล้วบ้านใครน้ำลดแล้วบ้าง แล้วใครกำลังจะท่วม
ยังไงก็ดูแลตัวเองกันด้วยนะ มันมีตัวอะไรต่อมิอะไรหลุดออกมา น่ากลัว~ ยังไงก็ดูแลตัวเองเดียวไม่สบายเอานะ
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ
รักคนอ่านรักคนเม้น!! :-[
-
อ๊าก ก ก รินพูดอะไรออกไป // ซึ่งอันที่จริงพูดถูกใจผมมาก
ในเมื่อไฟเขียวขนาดนี้แล้ว นัทอย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปได้นะ :z1:
-
:m25: :m25: อ๊ากกก รินกล้ามากกกกก
-
:z1: :z1: :z1:
โอ้วววว รินคิดไรอยู่เนี่ย >o<
กล้ามากกกกกก :-[ :o8:
-
อ่า
รินคิดไรอยู่เนี่ยแต่ก็ดีนะ
5555555555
-
:z1: โอ้ว ริน
-
นัทคงไม่ว่ารินหรอกนะ
คนอ่านก็ลุ้นอยู่
-
จัดเต็มไปเลยนัท หุหุ
-
อย่างงี้ต้องบุก อิอิ
-
ผู้ใหญ่ในร่างเด็กเค้าอยากรู้อยากเห็น สนองรินหน่อยสินัท o18 o18 o18
-
รินนนน มะๆๆน่าเชื่ออออ พูดอะไรออกไปๆๆๆๆๆ
-
รินหื่นมากว่ะ 5555555+
-
เดี๊ยวเราแปะไว้ก่อนนะ
พอบ้่านเราสงบเดี๊ยวกลับมาอ่าน ^^
-
นัทก็จัดให้ดิ
-
เรามาอ่านแล้วน๊าาา แหะๆ :m20:
รินนับวันแกยิ่งน่ารักขึ้นเริ่อยๆแล้วนะเนี้ย
อิจฉานัท (<-- 0_o!)
รินออกหื่นๆแล้วนะ !!
แต่เราอยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่าาา
เล่นมาจบซะตอนนี้!! ย๊ากกกก
มาต่อเร็วๆนะ ที่รัก 55555
เอ้อ! ได้ยินว่า รร. เปิดแล้ว การบ้านเยอะน่าดูเลยละซิ
รร. เรายังคงอีกนานเลย สงสัยเปิดเทอมไปคงเยอะพอกันแน่ๆ การบ้านน่ะ (เราเริ่มนอกเรื่องแหละ)
ถ้ายังไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ เรารอได้
สู้ๆ!! :angry2:
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 18
“ถ้าชั้นอยากจะทำแบบนั้นบ้าง...จะเป็นอะไรไหม”
เมื่อกี้น้ำเสียงผมใช่ไหมที่เปร่งออกไปเปล่าประกาศให้คนตรงหน้าได้รู้...ทำไมผมถึงจิตปั่นป่วนวุ่นวายขนาดนี้นะ...เอิ่มมม ม
ก็แค่...ก็แค่ผมต้องการจะบอกอะไรบางอย่างเท่านั้น ผมก็แค่อยากรู้อ่า~ ว่าคนรักกันทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย
ผมก็แค่สงสัยจริงๆๆนะ!
“มันดึกแล้วนะ รินจำเป็นที่จะต้องนอนแล้ว”
ร่างสูงจับไหล่ผมให้ลุกขึ้นยืนและเดินต้อนกันแบบเผชิญหน้าเรื่อยๆ
“ก็อื้มม ก็นอนไง”
แต่การกระทำนั้น...ที่ไล่ต้อนให้ผมเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ จนถึงเตียงกว้าง
“งั้นก็นอนสะนะ~”
คำพูดกับการกระทำ...ถามจริง! สมองแกคิดอะไรอยู่นะเด็กเปรต~ คำพูดแกบอกให้ชั้นนอนแต่แกกลับเดินไล่ต้อนจนถึง
เตียงนอนเนี้ย!!~
ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆ เดินไล่ตามแบบเผชิญหน้าและพร่ำบอกให้คนที่ขี้สงสัยว่าควรจะนอนได้แล้วมันคือเวลาพักผ่อน
แต่ทำไมละ...การกระทำกลับตรงกันข้าม~ ทำไม...ถึงเดินไล่ต้อน และทำไมต้องจ้องตา
ร่างบางที่เดินถอยหลังพร้อมกับใครอีกคนที่ค่อยๆ เดินไล่ตามไปจนสุดเจอกับสิ่งกีดขวาง... “เตียงกว้าง” หลังบางกระทบ
กับเตียงกว้างพร้อมกับมีใครอีกคนมาทาบถับกับร่างกาย
“นัทบอกให้นอน ไม่ยอมนอน”
แกสั่งชั้นให้นอน แต่แกมาทำอะไรบนตัวของชั้นเนี้ยยยยย!!
“บอกให้นอน แล้วจะมาอยู่บนตัวชั้นทำไม ลงไป๊! จะนอนแล้ว”
“ก็รินไม่ยอมนอน...ก็ไม่ต้องนอนไง”
สิ้นสุดคำพูดร่างสูงก้มลงมากดจูบที่ริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวลและเร่าร้อนในเวลาเดียวกันริมฝีปากหนาเคล้นคลึง
กลีบปากที่อ่อนนุ่ม เรียวลิ้นเกี่ยวกวัดแผ่ซ่านที่อยู่ในโพรงปากหวานมือบางไร้เรี่ยวแรงจูบครั้งนี้เสมือนทำให้ความรู้สึก
ที่โลดแล่นโจนทยานอยู่บนสวรรค์ ทว่าความรู้สึกนี้...ก่อเกิดขึ้นกับความรักที่สองดวงใจที่กำลังจะกลายเป็นเพียงหนึ่งเดียว
จมูกโด่งสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ จากข้างแก้ม เรียวปากร้อนไล่ลงมาถึงลำคอบางๆ ฝังรอยเล็กๆ ไว้ทุกสัมผัสที่เคลื่อนผ่าน
เสื้อยืดตัวบางหลุดออกจากลำตัวโดยที่เจ้าตัวเองกลับไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ ฝ่ามือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางด้วยความหลงใหล
พร้อมกับสร้างรอยเล็กๆ ไว้ทุกสัมผัสที่เคลื่อนผ่าน มือหนาบีบเค้นจนร่างบางรู้สึกเสียวซ่านจนหลุดเสียงหวานออกมา
อย่างเผลอตัว
“นัทบอกแล้วให้นอน ก็ไม่นอน”
“งั้นจะนอนก็หยุดทำแบบนี้เซ่!!”
ร่างบางตะโกนใส่หน้าคนที่กำลังพูดและแสดงการกระทำสลับกันจนเหมือนความจำเสื่อม บอกให้คนอื่นนอนเนี้ยนะ
แต่ตัวเองกลับทำอะไรต่อมิอะไรที่ทำให้คนที่คิดจะนอนเป็นไปได้ถึงขนาดนี้!
“ขนาดนี้แล้ว...ไม่หยุดแล้ว!”
“หยุด!! บอกให้หยุดจะนอน!!”
แต่การกระทำที่ได้ผลตอบรับมากลับเป็นว่าร่างหนาดันร่างบางให้แนบชิดกับเตียงกว้างอีกครั้งพร้อมกับกดจูบลูบไล้
จนร่างบางรู้สึกสติพร่าเลือนกับสิ่งที่ชายหนุ่มชักนำให้เกิดขึ้น ริมฝีปากหนาขบเม้มร่างกายจนร่างบางครางออกมาเบาๆ
แผ่นอกบางแอ่นรับทุกสัมผัสจากฝ่ามือหนาที่เค้นคลึงจนแดงระเรื่อ
เพียงแค่หนึ่งคำถาม...ผลตอบรับที่กลับมาคือแทนความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมาสู่กันและกันถึงอย่างนั้นก็เถอะ
ความรู้สึกนี้จะมั่นคงหรือยืนยาวแค่ไหน แต่คำพูดแต่ละคำก่อนหน้านั้น หรือแม้กระทั่งตอนนี้ที่สื่อสารผ่านร่างกายก็ทำให้รู้สึก
ได้ถึงคำว่า “รัก” ที่มอบให้กัน
“อ๊ะ!...อย่านะมันเจ็บอ่ะ”
“ไม่เจ็บจริงๆ เชื่อสิ!”
“อืมมม ~ ...อ๊ะ ! โอ้ยยย กัดทำบ้าอะไร!”
นัทเงยหน้าสบตากับร่างบางที่กำลังด่าเขาอยู่เมื่อสักครู่! สีหน้าไม่ได้สบอารมณ์เอาสะเลย!
“งั้นไม่ทำแล้ว หยุดละ นอนสะนะ!”
ถึงแม้คำพูดที่ออกไปกับการกระทำที่เกิดขึ้นมันดันตรงกันข้าม ร่างกายที่โดนปลุกเร้าอารมณ์กลับโหมกระพือมากยิ่งขึ้น
ก็มันค้าง! .... ใช่ไหม~ ก็ดูสิ แม่งจะออกมาอยู่แล้วดันหยุดและบอกให้นอน แล้วเมื่อก่อนมันจะเป็นแบบนี้หรือเปล่า
ผมคิดว่ามันเจอมันก็กระซวยใส่อย่างเดียวไม่สนใจฟ้าดินเสียงเลยดังสนั่นลั่นขนาดนั้น! ดูสิทำกับผม ผมยังไม่ร้องสักแอะ!
“ทำไมนายทำกับคนอื่นเสียงทะลุทะลวง นายทำกับชั้น ชั้นยังไม่ร้องสักแอะ ไอ้อื้มม อ๊า ๆ ไรนั่นอ่ะ!”
“อยากร้องหรือไง?”
“ก็...อยากรู้ว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง”
“ก็ได้ๆ จะสอน ~ ร้องดังๆละ!”
นัทกำลังถอดเสื้อตัวใหญ่ออกจากตัว ผมได้แต่นอนมองด้วยความอึ้ง...หุ่นดีจริงๆ! และผมก็ก้มมองที่ตัวเองด้วยความน้อยใจ
โชคชะตา! ผมอยากได้ร่างกายนี้มาเป็นของผม (?) มันถอดเสื้อเสร็จแต่สิ่งที่ผมนอนมองและได้กลับมาคือคำพูดบางอย่าง
ที่อยากจะกระโดดถีบให้หงายหลัง!
“รีบเหรอ มองจะทะลุกางเกงนัทอยู่แล้วนะ!”
“จะบ้าไง๊!”
ร่างสูงตรงหน้าได้แต่หัวเราะเบาๆ และก็ปฎิบัติการล่าอนานิคมในร่างบางตรงหน้าต่อ นัทบรรจงจูบที่ริมฝีปากบางอีกครั้งทำให้
คนที่อยากรู้และอยากลองกลับอ่อนระทวย ความต้องการที่มากมายกลับโหมกระพือขึ้นมาอีกครั้ง ความหวานอ่อนๆ
จากปลายลิ้นที่มอบให้ซึ่งกันและกัน นัทเคลื่อนผ่านทุกจุดของรินที่ตอนนี้กำลังสงสัยและพยายามตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไม
ถึงทำแบบนั้น
‘ทำไมต้องจูบอ่ะ’
‘ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย’
‘ทำไมต้องจับตรงนั้นอ่ะ’
‘และทำไมมันเสียวๆด้วย’
“อื้อ...นัททำไมมันยังไม่รู้สึกอะไรเลยอ่ะ”
“ก็ยังไม่ถึงภารกิจสำคัญไง”
“แล้วเมื่อไรอ่ะ เสียวจะตายแล้ว!”
นัทได้แต่มองคนตรงหน้าด้วยความไร้เดียงสา โตป่านนี้แล้วกลับไม่รู้อะไรเลย...
น่าขำที่คนอายุน้อยกว่าแต่กลับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างมากกว่า...
ร่างสูงได้ดึงกางเกงของคนตรงหน้าและเหวี่ยงจนไม่รู้ว่าอยู่มุมไหนของห้องพร้อมกับมองร่างกายบางตรงหน้าอยากพินิจ
พิเคราะห์ “ขาว”
“จะจ้องอีกนานไหม สักทีสิ!”
ร่างสูงไล่มือลงไปเรื่อยๆ จนมือไปหยุดที่แก่นกายร่างบางพร้อมขยับขึ้นลง
“อ๊ะ…ไม่ไหวแล้ว! เร็วๆดิ๊~”
นัทได้แต่ยิ้มมุมปากพร้อมกับขยับมือขึ้นลงเป็นจังหวะและปลุกเร้าส่วนอื่นๆ ที่เพิ่มความรู้สึกที่มันทวีคูณ ไม่หยุดแล้วนะ!
เสียงหวานครางต่ำ ตอบสนองทุกสัมผัสให้มากขึ้นและเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ
“อ๊ะ!! นัทไมมันเป็นแบบนี้อ่ะ!”
“อ๊า ~ นัทรินไม่ไหวแล้ว”
“นัททท~ อื้ออออ!! อ๊า~~”
ร่างบางปลดปล่อยออกมาพร้อมกับหน้าตาที่หมดแรง
“แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว แค่เริ่มต้นเองนะ!”
ห๊า ~ O_O เริ่มต้นเองเหรอ นี่ยังไม่เสร็จอีกเหรอ...เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว T^T~
“ริน นัทจะเข้าไปละน๊า~”
หะ!! อะไร อะไรเข้า =[]=’ ผมมองลงไปที่ตัวมัน เห่ย!! กางกุงกางเกงหายไปไหน เมื่อกี้ยังใส่ปกติดีอยู่เลยเพียงแค่
ช่วงระยะเวลาผมหันมาถอนหายใจมันก็ไวขนาดนี้เลยเหรอ =[]=’ แต่ผมก้มต่ำลงอีกหน่อย O_O โอะ! อะไรนั่น แม่งไม่นะ
ไม่เอาไม่ทำแล้ว T^T~ ผมอยากจะกระชากตัวเองให้ลุกขึ้นและวิ่งออกจากห้องทันที ไม่ก็วิ่งไปที่ระเบียงและกระโดด
เป็นสตั๊นแมนลงไปลานจอดรถ...ผมจะทำหน้าตาน่าสงสารและร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาดีไหม หรือว่าจะโวยวาย
ให้ลั่นคอนโดให้คนมาช่วยผม แต่ผมก็ลืมไปว่าผมโป๊อยู่ ไม่นะ ทำไงดี ทำไงดี !~
“ริน!! นับ 1 หายใจเข้าลึกๆนะ”
ผมสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ ทำแบบที่มันบอก ผมกำลังตั้งสติ สติผมมันพร่าเลือนเหลือเกิน อ๊ากกก~ ถ้ามากกว่านี้
ผมจะต้องดิ้นตายแน่ๆ T^T~
“ริน นับ 2 นัทจะค่อยๆนะ”
ผมกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ ผมรู้สึกกล้ามเนื้อที่หน้าผมมันกำลังจะปริ่มออกมาเป็นน้ำตา และหัวใจของผมตอนนี้มันบีบรัดตัว
จนมันแทบจะทะลุออกมาเต้นเอโรบิกอยู่แล้ว!!
“ริน นับ 3”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!! หยุดนะ หยุดนะ อย่านะ อย่าเอามันเข้ามา หยู๊ดดดดดดดดดบอกให้หยุดเดียวนี้!!”
เฮือกกกก ~ O_O (-/////-) ไม่ทันแล้วสินะ! TT^TT
ความรู้สึกตอนนี้มันแล่นปร๊าบบบไปทั่วร่างกาย มันจุกจนบอกไม่ถูกอธิบายออกมาเป็นคำพูดคำจาไม่ได้เลย
มันรู้สึกแบบไม่เคยเป็นมาก่อนเหมือนร่างกายจะฉีกขาด แต่มันก็ผสมกับความรู้สึกที่มันค่อนข้างดี แต่ว่า...
มันจะไม่ทำอะไรเลยเหรอ อยู่ดีๆก็พรวดพลาดเข้ามาแบบนี้!!
“เอาออกไป! เจ็บ!”
“ไม่ !”
“ก็บอกว่าเจ็บไง เอาออกไป๊”
คราวนี้มันไม่ได้ตอบอะไร แต่มัน เอ่อออ...ขยับ ขยับ ช้าๆ และค่อยๆ เร็วขึ้นตอนนี้ร่างกายของเราได้สอดประสานกันจนเป็น
หนึ่งเดียวเสียงครางอื้ออึงของเราทั้งสองประสานกันกึกก้องผมคิดว่าเสียงของเราสองคนคงไม่ไปทำลายสมาธิคนห้องข้างๆ
หรอกนะ...ผมคิดว่าห้องผมคงกักเก็บเสียงได้ดีกว่าห้องมันนะ ร่างกายของเราสองคนค่อยๆ เพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
เหมือนกับเสียงดนตรีที่ผสมผสานความนุ่มนวลและบ่งบอกถึงความรักภายใต้จิตใจของเราออกมา...
ร่างกายที่สอดประสานกันพุ่งทะยานจนถึงขีดสูงสุดสิ่งที่กลับมาคือการปลดปล่อยแต่ที่มากกว่านั้นคือความรู้สึกที่ถ่ายทอด
ระหว่างกันและกันที่ไม่ใช่คำพูด แต่เป็นการกระทำออกมาจากร่างกาย จริงๆ แล้วมันอาจจะเป็นความอยากรู้อยากเห็น
ของผมเอง...แต่ถึงขั้นนั้นแล้วผมก็ได้มอบร่างกายนี้ให้กับคนตรงหน้าไม่สิ...มันได้ทุกอย่างจากผมไป
*โดนหอมแก้มครั้งแรก
*โดนจูบครั้งแรก
*โดนสัมผัสครั้งแรก
*แถมยังโดนขโมยหัวใจครั้งแรกอีกด้วย!~
“ไหวไหม”
“ไม่อ่ะ นอนแล้วนะ...”
“อื้ม นอนเถอะ ผมรักรินนะ”
สิ่งที่ผมได้รับคือความอุ่นของคนบางคนที่หยิบยื่นมาให้และกอดผมไว้ในอ้อมอกนี้ ผมไม่ไหวจริงๆแล้ว ถึงแม้ครั้งนี้
มันจะโครตนุ่มนวลก็เถอะ ผมไม่ไหวจริงๆ อยากจะบ้าตายถ้าผมกรีดร้องออกเป็นภาษาโปตุเกตุได้ผมคงจะทำไปแล้ว...
ถึงแม้ความรักของผมอาจจะไม่ได้ดูวาบหวามแต่การกระทำนั้นออกมาจากจิตใจของเราที่ถักถอเส้นใยออกมาเล็กๆ
จนทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้จะมีกำแพงสูงตระหง่านที่เรียกว่าโชคชะตา เราจะปีนข้ามผ่านมันไปให้ได้!...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
T^T เสียใจด้วยถ้ามันไม่ตรงกับความต้องการของคนอ่านเพราะแบบว่า แต่ง NC ไม่เก่งเลย ไม่รู้เรื่องด้วย 555
ได้แค่นี้ ยังไงก็ ติ-ชมด้วยนะฮะ ถ้าพัฒนาฝีมือมากกว่านี้ จะไม่ทำให้ผิดหวังเลย !!
ครั้งนี้มันอาจจะเป็นกึ่งๆ NC เพราะมันดูหวานมากกว่าใช่ไหม 5555 แต่ยังไงก็ ทำเต็มที่แล้ว ^^~
ครั้งต่อไปจะพยายามมากกว่านี้นะฮะ ^^~
ขอบคุณที่ติดตามนะ ! ^____________^ รักคนอ่านทุกคน :"D~ :-[
-
:z1: :z1: :z1:
รินอยากรู้อยากเห็นจริง ๆ เลยนะ
-
NC เบาๆ รินนี่ช่างสงสัยจริงๆ อิอิ
-
NC มาแล้วววว (<-- เหมือนรอมานาน)
รินค่ะสงสัยเยอะไปมั๊ยเนี้ยย 55555'
ตอนนี้รินแอบแรงเล็กๆ :haun4: :haun4:
-
น้องรินเราน่ารักจริงๆ ไร้เดียงสาเรื่องนี้สุดๆ
-
รินของเรานี่ไร้เดียงสาจริง ๆ
-
แต่งดีมากๆ o13
นัทต้องสอนทุกอย่างเลยชิมิริน :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
รินน่ารักจริงๆ
-
ThankS
-
รินน่ารักอ่ะ แล้วพี่กายหล่ะ จะเปงยังงัยต่อ
ดีเลิศขนาดนั้น คงจะไม่มาเลวตอนหลังหรอกเนอะ
-
รินร้ายเดียงสามากอ่ะ คริคริ
แย่นี้ก็เรียกเลือดเหมือนกัน อร๊ายยยยยยยย
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
พึ่งเข้ามาอ่านจ๊า
แต่งเรื่องได้สนุกดี
รินน่ารักจังหวังว่า
พี่กายจะไม่ดีแตกน๊า
+1เป็นกำลังใจให้จ๊า :L2:
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 19
ทว่าคนเรามีความรักและจะต้องเสียใจ แต่ทำไมคนเราก็ยังอยากจะมี
ทว่าความรักทำให้คนเจ็บจนปางตาย แต่ทำไมคนเราถึงยังอยากจะต้องการ
ทว่าความรักทำให้คนช้ำจนจะแตกสลายแต่ทำไมยังโหยหา
ก็เพราะความรักคือความรักไงละ ได้ขึ้นชื่อว่า “ความรัก” มันจะมีทั้งทุกข์และสุขผสมปนเปจนแยกไม่ออกอะไรเป็นอะไร
แต่ทำไมคนเราถึงต้องการและอยากจะมี โหยหาความรักนั้น
ก็ความรักไม่ได้มีแค่แง่ลบ! แง่บวกของความรักมันก็มีแต่อยู่ที่ว่าคนเรานั้นจะทำให้ความรักเป็นในทิศทางไหน
จะบวกหรือจะลบ ก็อยู่ที่ชีวิตเรานั่นแหละที่กำหนดเอง
ร่างบางที่กำลังซบอยู่ที่อกกำยำของผู้เป็นที่รักได้พลิกตัวและเตรียมจะลุกออกไปทำงานดังเช่นทุกวัน แต่ทว่าอาการ
ที่แปลกไปคือการเจ็บปวดบริเวณที่ผ่านกิจกรรมเมื่อคืน
“เฮ้อออออ~” เสียงของคนที่ลุกขึ้นมานั่งพิงบริเวณหัวเตียงถอนหายใจออกมาเหนื่อยๆ แต่ในใจนั้นกลับสับสน
ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เตรียมจะเหวี่ยงขาลงจากเตียงแต่เกิดอาการเจ็บร้าวจนต้องร้องขึ้นมา
“โอ้ยยยยยยยยย !! หื้มม ม!! O_O”
เมื่อรินหันไปเตียงอีกฝั่งก็พบนัทนั่งอยู่ในท่ากึ่งนอน เมื่อคืน…เรา…กันแล้วใช่ม้ายยยยย!!
“ว๊า…เวอร์จิ้นสลาย”
เสียงแซวของของคนข้างๆ ดังขึ้นอย่างกวนประสาททำให้ร่างบางที่ตกใจอยู่แล้วกลับลมออกหูมากกว่าเดิม…
“แกตายยยยยยยยย!!!”
“เห่ย!! อะไรอ่ะ อะไร”
“ก็ ก็…ก็คือแบบว่า”
รินนั่งเอามืนวนเป็นวงกลมพร้อมกับมองหน้าคนรักอย่างสื่อความหมาย พร้อมกับสีหน้าที่แดงปรั่ง อย่างเขินอาย
“อื้ม…อรุณสวัสดิ์”
นัทก้มลมไปกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากของริน
“อะ..อรุณสวัสดิ์” รินได้แต่นั่งก้มหงุดพร้อมตอบกลับไปอย่างเขินอาย
“ไปทำงานไหวไหม?”
“วะ ไหวววว~…” เสียงของรินดังขึ้นมาก็จริงแต่เสียงนั้นมันเหมือนกับคนที่ไร้เรี่ยวแรง
“ไม่ไหวหรอกนะ สภาพเนี้ย เดียวนัทโทรลางานให้นะ!” ร่างสูงลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัทพ์ของริน
ที่วางไว้บริเวณหน้ากระจก
แต่ทว่า…O_O ร่างสูงไม่ได้ใส่อะไรเลย TT^TT
“อ๊ากกกกกกกกกกก!! ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า!!”
“หื้มมม ?” นัทหันไปหารินที่ขณะนี้นั่งเอามือปิดหน้าอยู่
“ฮ่าๆ~ จะอายอะไร ก็เห็นหมดแล้วนิ๊~”
“ก็มีคนอย่างแกคนเดียวนะสิที่ไม่อาย!!”
“ใช่ นัทไม่อาย ! ต่อหน้ารินต่อให้แก้ผ้าทั้งวันนัทก็ยอมนะ! ^^”
“ใครเขาพูดแบบนั้นกัน โรคจิตหรือไง!!” ร่างบางที่อยู่บนเตียงตะโกนแข่งแต่มือคู่นั้นก็ยังทำหน้าที่คือ ปิดลูกกระตา
สองข้างถ้าไม่ปิดสงสัยตากุ้งยิงขึ้นมาอายเขาแย่เลย~
“อ่า…ฮัลโหล…”
/ครับน้องริน/ เสียงปลายสายตอบกลับมา
“วันนี้รินไม่สบาย ลางานวันหนึ่ง!” เสียงทุ้มพูดอย่างหนักแน่นใส่โทรศัพท์
/นายเป็นใคร…แล้วน้องรินเป็นอะไรทำไมเขาไม่โทรบอกฉันเอง/
“ก็บอกว่าไม่สบายไงครับ!...ก็ผมเป็นคนพิเศษเลยโทรบอกแทน”
‘คนพิเศษ ><’ รินที่กำลังมองคนรักที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ก็แอบยิ้มในใจ ฮาๆ มีความสุขจริงๆเล้ย~
/น้องรินอยู่ไหน…ทำไมไม่บอกฉันเอง นายเป็นใคร!/
“ร่ำไร!...บอกว่าไม่สบายไงครับ!”
/ทำไมถึงไม่สบาย ก็เมื่อวานยังดีๆ อยู่เลย!!/
“เมื่อคืนผมกับรินหนักไปหน่อย…เลยไม่สบาย!”
ร่างบางจากเขินอายแต่ตอนนี้กำลังนั่งสงสัยว่าที่ร่างสูงมันพูดกับคนปลายสายนี่มันจะบอกว่าชั้นไม่สบายหรือมันจะไปออกสนามรบกันแน่เนี้ย ตะคอกไปตะคอกมา! =[]=’
/นายคือใคร…/
“เซ้าซี้จังครับ…ก็คนพิเศษไม่เข้าใจหรอ”
/เผื่อว่านายทำอะไรน้องริน…จนไม่สบายชั้นจะได้ไปดูแลเขา/
“ทำอ่ะหรอ? ทำนะ…ทำแล้ว แต่ว่าเรื่องดูแล ไม่จำเป็น! พอดีคนรักของเขาอยู่ทั้งคน!...ไม่จำเป็น!...ขอบคุณ”
นัทกดวางสายพร้อมกับหันหน้ามาทางรินที่กำลังพิงหัวเตียงกึ่งนั่งกึ่งนอน
“เขาบอกว่าไงบ้าง…”
“ก็…พักได้ไง”
“หรอ~…”
“งั้นนอนต่อเถอะ รู้สึกหน้าซีดๆ นะ”
“นอนด้วยกันไหม…” ร่างบางเอยปากชวนคนตรงหน้า
“นอนเถอะ…เดียวนัทลงไปซื้อข้าวให้~”
“อื้ม…”
ร่างบางไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรต่อให้ยืดยาว สาวผ้าห่มขึ้นมาห่มอย่างรวดเร็วพร้อมกับปิดตาตัดโลกภายนอก…
…………………………………………………………………………
“รินครับ…จะทานข้าวก่อนหรือจะอาบน้ำก่อน”
“รินครับบบ”
“รินนนนนน!”
“รินครับบบบบบบ!! ตื่นได้แล้ว!!”
ร่างบางที่ซุกตัวในผ้าห่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ พร้อมกับมองไปที่คนข้างหน้าพร้อมกับทำสีหน้าแสดงอารมณ์โกรธ
อย่างเห็นได้ชัด
“เสียงดังทำไม!!”
“ก็ปลุกตั้งหลายครั้ง ไม่ยอมตื่นเองนิ!”
“ชั้นไม่ใช่คนตื่นยากขนาดนั้นสะหน่อย~”
“เฮอะ! และเมื่อกี้ใครนะเรียกตั้งหลายรอบไม่ยอมตื่น!!”
“หมามั้ง!! แม่งอาบน้ำละ อย่าตามมานะ!!”
ร่างบางกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงให้ผ้าห่มพันรอบกายเหมือนดักแด้ที่กำลังโผล่หัวออกมาและค่อยๆ เดินย่างก้าวทีละนิด ๆ
นัทเห็นคนรักก็พ่นลมหายใจพร้อมกับเดินไปอุ้มร่างบางที่พันกายด้วยผ้าห่มยกขึ้นและพาเข้าไปในห้องน้ำ
“ย๊ากกกกกก ปล่อยนะ! ชั้นจะอาบน้ำนะว้อยยยย”
“ก็ให้มาอาบน้ำไง ก็ดูเดินสิทีละนิดๆ ชาติไหนจะได้กินข้าว!!”
“ชาตินี้แหละ ! รอหน่อยไม่ได้หรือไง!!”
“โอเคๆ ไม่เถียง…”
ร่างสูงยืนเท้าเอวมองคนตรงหน้าอย่างยอมแพ้ยิ่งต่อความยาวสาวความยืดกับคนตรงหน้ายังไง๊ยังไงวันนี้วันหน้าอีกสักสิบ
ยี่สิบวันก็คงจะไม่จบก็นิสัยเป็นแบบนี้ละนะ!!...แต่ก็ยังน่ารักละเนอะ><
“ออกไปได้แล้ว!! จะอาบน้ำ~”
“อาบให้ไหม?”
“ไม่ๆๆ~ ออกไปเดียวนี้! จะอาบน้ำ”
“โอเคๆ” ร่างสูงเดินออกไปแล้วพร้อมปิดประตูให้
โอ้ยยย…ถ้ามันจะเจ็บขนาดนี้นะ! ไม่อยากลองหรอก ชิส์! ก็แค่สงสัยว่าทำไมชาวบ้านถึงความสุขกันจริงๆ
ในเรื่องของแบบนี้คือเปล่าไร้เดียงสา แต่คือแค่อยากรู้เท่านั้นเอง…ว่าคนรักกันเขาทำแบบนั้นแล้วมันจะเป็นยังไง...
ถึงแม้มันจะเจ็บปวดในคราวแรกแต่สักพักเหมือนตัวเองล่องลอยอยู่ในสวรรค์มันเสมือนโบยบินอยู่บนท้องฟ้า
เหมือนร่างกายที่มีอยู่เพียงหนึ่งหัวใจเต้นเพียงหนึ่งเดียวกลับกลายเป็นสองดวงที่กำลังเต้นระส่ำไปพร้อมๆ กัน
เสมือนว่าเราคือคนๆ เดียวกันไม่ใช่เพียงหนึ่ง
ร่างกายที่ปวดร้าวมีน้ำชโลมทั่วร่างกายทำความสะอาดคราบไคลต่างๆ ออกไปจากตัว หันไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่
ที่ราวในห้องน้ำมาพันรอบกาย
ร่างบางเปิดประตูห้องน้ำออกมาร่างสูงนั่งจ้องอยู่ปลายเตียง…จ้องทำไมเนี้ย!! โอยยยปวดหัวจริงๆเลย~…
รินทำเดินไปอย่างไม่เห็นไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่อย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินไปที่หน้ากระจกทานู่นทานี่บนใบหน้านวลของตนเอง
“ทาครีมเยอะขนาดนี้เลยเหรอ”
“ไม่เยอ…เยอะที่ไหนละเนี้ย!! ซื้อมาประดับหน้ากระจกไม่ค่อยได้ใช้หรอก” แค่ 4-5 ขวด 2-3 ผลิตภัณฑ์เท่านั้นเอง…
“แล้วที่เรียงแบบนั้น…ไม่เยอะหรือไง”
“ออกจะน้อยนิด!! ไปเถอะหิวแล้วเร็วๆๆ มาๆๆ”
นัทมองตามคนที่กำลังเดินไปที่โต๊ะกินข้าวที่เขาได้ซื้อกับข้าวใส่จานชามวางไว้เป็นระเบียบพร้อมลุกตามไปทานอาหาร
ด้วยกัน สงสัยจะหิวมากสินะ…ถึงได้รีบขนาดนี้ ร่างสูงมองคนข้างหน้าที่กำลังก้มหน้าก้มตากินอย่างเอาจริงเอาจัง…
มองคนข้างหน้าด้วยความเอ็นดูยิ่งมองยิ่งรัก ยิ่งมองยิ่งรู้สึกดีเหมือนเราไม่ใช่พึ่งคบกัน ไม่ใช่เพียงแค่ระยะเวลาไม่นาน
แต่ดังเช่นราวกับว่าเรารู้จักกันมาเป็นสิบๆ ปี เหมือนเราเคยใช้ชีวิตรักและห่วงใยกันอย่างเช่นนี้…
ถ้าเกิดว่าเนื้อคู่ที่ถูกทำนายทายทักไว้…จะเป็นผู้ชายตรงหน้าคนนี้~ เหมือนผูกพันกันมานาน และทุกสิ่งทุกอย่างที่มอบให้
ทั้งตัวและหัวใจพร้อมทั้งความรู้สึกที่ดีและห่วงใย ของหัวใจสองดวงที่กำลังเต้นไปพร้อมๆ กัน…ก็คงอาจจะเป็นเพราะว่า…
สายใยเล็กๆ ที่ก่อตัวขึ้นที่เราสองคนจับมือก้าวผ่านความรู้สึกพร้อมกับก้าวข้ามผ่านเส้นกั้นขวางที่แบ่งขั้นเรื่องเพศ
เราจะผ่านมันไปด้วยกันด้วยความเข้าใจและความรักของเราตลอดไป…
--------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีฮะ สวัสดี >< ขอโทษอีกครั้ง ขอโทษอีกรอบ ที่ดองไ้ว้ตั้งสองอาทิตย์แหนะ TT^TT
เหตุที่ว่่าเปิดเทอมแล้วการบ้านเยอะมากมายเลย...ต้องปั่นป่วนหลายๆอย่าง พร้อมทั้งมีเรื่องมากมายในชีวิต ฮาๆๆ
ไงก็ต้องขอโทษอีกทีนะฮะ~ ฮา~
ตอนนี้ถึงแม้จะไม่ค่อยมีอะไรมากแต่ก็ประมาณนี้ละ ... 555+
มึนอีกแล้ว ~ ยังไงก็อย่าลืมติดตามกันด้วยนะฮะ ^^~
รักคนอ่านทุกคน~ :กอด1:
-
น่ารักทั้งรินทั้งนัทเลยแต่ตอนหน้าจะมีมารผจญมั้ยเนี่ย
-
อิจฉาอะ อยากเจอเนื้อคู่กะเขาบ้าง
-
นัทริน ยิ่งดูยิ่งน่ารักอ่าาาาาาา :impress2: :-[ ชอบๆๆ
-
*ชี้แจง!!~~
= = มาดูนิยายตัวเอง...เอ่ออคือเึขาไม่ได้ขี้เกียจน๊า แต่การบ้านมันเยอะจนจะคลั่งอยู่แล้ว
และเรียนหนักมากมายเลย ถึงไม่ค่อยได้มาต่อให้ อย่าโกรธกันเน้อ TT^TT~~
ยังไงก็น่าประมาณเย็นๆ ของวันนี้จะมาต่อให้ จะไปเร่งแต่งอย่างด่วนๆ ^^~~
อย่าพึ่งหนีกันไปไหนนะ TT^TT~~
-
รอคร้าฟฟ
-
...ไม่เป็นไรจ้า ไปเรียนก่อน นิยายเอาไว้เป็นงานอดิเรก ดีกว่าจ้า เทอมนี้ยิ่งเวลาน้อยๆอยู่ เรียนกันหนักด้วย
... รินเหมือนเด็กๆๆ ก็อย่างว่าแหละ อายุมากแต่ประสบการณ์ไม่ได้มากตามอายุ แต่นัทคงชอบนะ..เวอร์จิ้นอะ :laugh:
-
เห้ยยยยยยยยยยยยยยย
นัทริน นายสองคนหื่นขึ้นนะหรือเราคิดไปเอง
โอ่ยยย หื่นๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แต่เราชอบ 55555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเน้ออ
ใช่เลยเปิดเทอมแล้วการบ้านแม่งทับถม
อยากจะบ้าตายย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 20
“อ๊า~...อิ่มมมากจากเสียพลังงานไปเยอะ!!” เมื่อคืนมันเสียพลังงานไปเยอะจริงๆ ถ้ามากกว่านี้ผมคงจะสลบไปแน่ๆ
“ขนาดนั้นเลยเหรอ...??!!” เสียงของนัทพูดอย่าล้อเลียนมาทางผม
“เอ่อดิ!” ผมกระแทกคำพูดใส่หน้ามันไป...ก็คนมันเสียพลังงานจริงๆ นิ ยังจะมาล้อเลียนอยู่ได้ บ้าหรือไงว่ะ!!
“งั้นก็นอนพักสะสิ”
“นอนอะไรอีก!! เมื่อกี้ก็พึ่งนอนมา!” ผมพึ่งตื่นเองนะ จะให้นอนอีกแล้วกินแล้วก็นอนจะขุนผมจนเป็นหมูเลยใช่ไหม
“ก็ถ้าเพลียมากก็นอน ทานยาก็นอนสะ!”
ผมนั่งมองหน้ามัน...จริงๆ แล้วผมกับมันก็คบกันได้หลายเดือนแต่ผมยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเท่าไรเลยคุณคิดว่าไง ??!!
ผมอยากจะรู้ประวัติบ้าง ผมจะได้ปรับตัวเข้าหามันในทางที่ดีได้ถูกต้อง...
“นี่!!~ ถามไรหน่อยดิ...”
“หื้มมม??! อะไรอ่ะ”
“จริงๆ แล้วประวัตินายอ่ะเป็นมาไง คบกันยังไม่ค่อยรู้เรื่องไรเลย แล้วตกลงเรียนมหาลัยอ่ะปีไรแล้ว”
“ฮาๆ ...ปี 3 แล้ว คณะวิศวะปิโตร มหาลัย xxx” (- -* ชิบหาย!!~~ เก่งเชี้ยๆ...)
“บร๊ะ!! เก่งว้อย~” ผมหลุดอาการคือปรบมืออย่างแรงแล้วตะโกนออกมาด้วยความตะลึง~
“อะไรเนี้ย เป็นอะไรทำตัวเป็นเด็กๆ”
“ชั้นพึ่งอายุไม่เท่าไร!!...เขาเรียกว่าวัยกำลังดูดีเต็มที่!!”
“เหรอ???!!!!” ผมล่ะเกลียดน้ำเสียงที่ดูล้อเลียนของมันจริงๆ ถ้ามันจะกวนประสาทผมขนาดนี้นะ
ผมอยากจะบึ้มตัวเองสะตรงนี้ให้หายไปจากโลกเลย~~~
“แล้วอย่างอื่นล่ะ!! ประวัติอย่างอื่นอ่ะ”
“ทำไมต้องอยากรู้ล่ะ...ก็เป็นคนหน้าตาดี หล่อและรวยมาก!!” = =’ หลงตัวเอง!!
“โกหก!! ไม่หล่อ ไม่รวย...” ผมหันไปตาขวางใส่มันพร้อมกับย้อนศรไปทันควันขณะที่มันพูด
“ไม่หล่อเลยเหรอ ??!!!” อาการมาอีกแล้วครับพี่น้อง...คือสภาพที่มันทำกับผมแบบนี้แต่ทุกครั้งมันตบด้วยการ
ทำอะไรสักอย่างกับร่างกายผมหรือเรียกไฮโซๆ คือ ล่าอณานิคม ประมาณนั้นเลยครับ
“เออ!!” ตัวผมก็ไม่ได้อยากจะเสวนาขนาดน้านนน!! เลยตอบปัดไปแบบไม่ใส่ใจ!~~ แต่ผมก็แอบแคร์ความรู้สึก
ของมันอยู่เหมือนกัน
“งั้นจ้องหน้านัทสิ...แล้วบอกมาว่าหล่อไม่หล่อ” ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันหลงตัวเอง ผมเลยหันไปจ้องหน้าตอบอย่างไม่ลดละ
จริงๆ แล้วมันก็หน้าตาดีไม่น้อยอยู่แล้วล่ะ
ผมจ้องไปที่ตาของมันลึกซึ้งเหมือนดั่งกับการถ่ายทอดความรู้สึกบางสิ่งบางอย่างมาถึงผม...ผมอยากจะรู้จริงๆ
เลยนะว่าสิ่งที่ถูกถ่ายทอดออกมานั้นคืออะไรกันแน่...ตอนนี้ถ้าผมจ้องนานกว่านี้ผมคงต้านทานความรู้สึกที่มีต่อมันไม่ได้...
ผมต้องหลบสายตา ใช่ผมต้องทำ ผมก้มหน้าลงพร้อมเบี่ยงหน้าหนีถึงแม้มันจะดูไร้สาระสักหน่อยก็เถอะ
เพราะผมคงต้านทานไม่ไหว...
“เหมือนหน้าตารินจะไม่ไหวนะ...วันนี้ลางานหนึ่งวันก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ”
พูดเหมือนว่าผมไปวิ่งร้อยเมตรเหมือนว่าสาเหตุจริงๆ ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ไม่ใช่ตัวมันเองที่กระทำขนาดนี้
เหมือนกลายเป็นว่าผมเองที่ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้...แม่งมันน่าตบให้สลบจริงๆ นะเนี้ย!! - -*
“อื้มๆๆ...ว่าแต่...โทรไปลางานอ่ะ โทรไปเบอร์ใคร รู้เบอร์พี่ที่ทำงานด้วยเหรอ ??!!”
“อ่อก็โทรบอกแล้ว กดไปมั่วๆ เขาอนุญาติ” ผมมองหน้ามันเหมือนจะอึ้งเล็กๆ แต่ก็ตอบด้วยท่าทีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ตอนที่ผมนอนมองอยู่เหมือนตอนที่มันคุยกับปลายสายดูเหมือนจะมีสงครามเล็กๆ
ราวกับว่าถ้าอยู่ต่อหน้าต่อตาอาจจะเกิดโศกนาฏกรรมเล็กๆ ต่อหน้าผมเป็นแน่~!!!
“อ่อขอบใจนะ...”
“อืม...ว่าแต่เราจะนั่งที่โต๊ะนี้อีกนานไหม” ผมมองลงไปที่โต๊ะก็พบแต่จานข้าวที่ว่างเปล่าและกับข้าวมากมายที่กินจนเกลี้ยง
“งั้นไปเก็บให้หน่อยสิ...ปวดเมื่อยๆ อ่า~~ นะๆ ^^” ผมหันไปมองหน้ามันพร้อมกับถ่ายทอดสายตาอ้อนๆ
ให้มันพร้อมกับยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่สุด...จริงๆ แล้วผมขี้เกียจใช่ว่าผมจะทำอะไรไม่ได้สะหน่อย
“เห็นว่าป่วยหรอกนะ...”
ดูมันพูด!!...ยังกับมันไม่ได้ทำผมป่วยยังไงยังงั้นแหละ!!...ถ้าไม่ใช่ว่ามันเป็นคนที่ผมคบนะ ผมจะจับหน้ามันขูดกับฟุตบาต
หน้าคอนโดให้หน้าแหกไปเลย...แต่ถึงแม้มันจะบ่นขนาดไหนหรือกวนประสาทผมแค่ไหนสิ่งที่มันทำให้ผม...คือ
การที่ทำตามทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมพูดว่าไปมันก็น่ารักดีเนอะ ถึงแม้จะสิงอยู่ในร่างควายก็เถอะ...ผมมองกริยาทุกอย่าง
ที่มันกระทำ ผมก็แอบสงสัยไม่ได้เหมือนกันนะ ว่าผมตกลงชอบมันเพราะอะไร ทั้งที่การพบกันครั้งแรกของเรามันอาจจะไม่ใช่
สิ่งที่โรแมนติก แถมเป็นสิ่งที่มันดูเลวร้ายมากมายสะอีก...และในฐานะที่ผมกลายจากบุคคลธรรมดาข้างๆ ห้องมัน
กลายมาเป็นเจ้ปากจัดที่ด่ามันทุกวัน ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจอีกนั่นแหละว่าทำไมมันถึงเรียกว่า เจ้ ทั้งๆ ที่ผมโครตจะแมน
ที่สุดในโลกา...และสักพักตามด้วยปฎิกริยาต่างๆ ที่ดูแปลกไป...แล้วผมชอบมันตอนไหนนะ...ผมตกลงคบกับมันได้ยังไง...
ผมไม่ทราบได้เลย...และอีกอย่างเหตุผล??! ที่เราคบกันเพราะอะไร...??!! ผมล่ะอยากรู้ ^^
“นัท! เราคบกันเพราะอะไรเหรอ” ผมพูดออกไปขณะที่คนกำลังยืนเก็บจานในห้องครัวก็หยุดการกระทำลง
และหันหน้ามาหาผม
“เพราะอะไรเหรอ...ตอบไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ ??! มันไม่มีเหตุผลที่จะรักเหรอ??!!” ผมพูดออกไปตามความรู้สึกภายใต้จิตใจที่ผมกำลังถามมันขณะนี้
“ก็เหตุผลมันไม่ใช่ประเด็นไง”
“ทำไมอ่ะ ยิ่งพูดยิ่งไม่เข้าใจ” ผมเริ่มมึนกับคำพูดของมันจริงๆ
“ก็...ความรักมันเกิดมาจากคนสองคน”
“ก็ใช่ ถ้าไม่มีคนสองคนก็รักตัวเองไงล่ะ”
“ก็ใช่...ก็มีคนสองคนถึงจะเรียกว่าความรัก”
“อืม แล้วไงต่อ?!”
“ก็บอกไม่ถูกไง”
“ทำไมล่ะ??!!” ผมเริ่มวกวนกับคำตอบของมันแล้วนะ อะไรจะพูดไม่ถูกขนาดนั้น
“ก็เพราะว่า...ความรักมันไม่มีเหตุผลไง!!...ก็นัทรักรินแบบไร้เหตุผล...และจริงๆ แล้วรินก็รักนัทแบบไร้เหตุผลเหมือนกัน”
“ไม่เข้าใจ!!???”
“ถามจริงเถอะ!!...เคยดูทีวี หรือเปิดอินเทอร์เน็ตไหมเนี้ย!!”
“เคยสิ ไม่ได้บ้านนอกขนาดนั้นสะหน่อย”
“แต่ที่กำลังพูดอยู่รินไม่เข้าใจ...รินไร้เดียงสาเกินไป!!”
“ไม่ได้ไร้เดียงสา!! แต่แค่ไม่เข้าใจ!” ผมเถียงอย่างไม่ลดละ...ก็ผมไม่ได้ไร้เดียงสะจริงๆ นิ
ผมแค่ไม่เข้าใจที่มันพูดเท่านั้นเอง
“โอเคๆ...ไม่เถียงแล้วจะอธิบายให้ฟังละกัน…คืองี้ รินจำได้ไหมครั้งแรกที่เราเจอกันเพราะอะไรแล้วตอนนั้น
นัทกำลังทำอะไรอยู่...มันดูไม่ดีเลย รินรู้ รินเห็นว่านัทกำลังทำอะไรและไม่ใช่ครั้งเดียวที่นัททำ...แต่พอถึงเวลาจริงๆ...
ถึงเวลาที่วันหนึ่งทุกสิ่งทุกอย่างมันเปลี่ยนไปถึงแม้นัทจะกวนประสาทรินไปบ้าง...ก็เพียงเพราะว่า “ชอบ”...
ถึงแม้รินก็รู้ว่านัทไม่ได้มีแค่หนึ่ง...แต่เมื่อถึงเวลานัทบอกริน รินก็บอกแค่คำว่า “ขอให้หยุดที่รินคนเดียว”...
ถึงแม้รินจะรู้ว่านัทเป็นคนไม่ดีเท่าที่ควร แต่รินก็ยังยอมรับ และตกลง...นี่แหละเขาเรียกว่า ไม่มีเหตุผล…”
“อ่อออออออออออออออ!!...มันเป็นแบบนี้นี่เอง~~” ผมเก็ทแล้ว...
“อืม มีอะไรสงสัยอีกไหมหื้มม ??!!”
“มีสิ...” ผมทำแววตาสงสัยตอบกลับไป แต่คนที่ยืนมองผมอยู่กลับหันมายิ้มเตรียมตอบคำถามเต็มที่
“อะไรล่ะ??”
“ก็...ฉันรักนายแบบไม่มีเหตุผลไงล่ะ ><”
เรื่องราวความรักของเรามันอาจจะมีทุกข์มีสุข มีเริ่มต้นมาจากอะไร ทั้งๆ ที่ใจเราก็รู้...แต่เราก็หักห้ามความรู้สึกไม่ได้...
จนกระทั่งเรามาพบกันและคบกันมันยิ่งใหญ่สำหรับเราสองคนจริงๆ ก็เพียงเพราะว่า...สิ่งที่มันน่าจะมี “เหตุผล”
แต่มันดันกลับ “ไม่มีเหตุผล” เพียงเพราะความรักที่รักแบบไม่มีเหตุผล มันยิ่งใหญ่มากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่มันมีเหตุผล
เสมอๆ...ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างเขาเรียกว่าพรหมลิขิตแม้กระทั่งคำว่าปาฎิหาริย์ที่นำพามาพบเจอนำพามาให้เรารู้จักกันถ่ายทอด
ความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างที่สื่อถึงกัน...เพียงคำว่า “เหตุผล” เราก็ตัดทิ้งออกจากความรู้สึกดั่งเช่นสมการคณิตศาสตร์
ถ้าไม่มีตัวตั้งและตัวแปร สมการก็ไม่สมบูรณ์และเราก็จะหาคำว่า “ผลลัพธ์” ออกมาไม่ได้...ถ้าอย่างนั้น “นัทและริน”
เปลี่ยนมาใช้คำว่า “เรา” แล้วเดินก้าวผ่านทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นอุปสรรคในชีวิต...เชื่อสิ!! ทุกสิ่งทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปได้
เพราะคำว่า “รัก” คำเดียวเท่านั้น ^^
-----------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้แล้ว ๆ ^^" หลังจากหายไปสักพัก เพราะว่าการบ้านอลังการงานสร้างมาก!!
จนจะคลั่งงง'!!! -..- ยังไงก็อย่าพึ่งหนีกันไปนะจ๊ะ...จะมาต่อเรื่อยๆ แน่นอน แต่ต้องดูสถาณการณ์พวกการบ้านก่อน
และเรียนหนักมากๆ อีกด้วย = ='
ยังไงก็อย่าพึ่งหนีกันไปไหนนะ ^^" รอก่อน... รักคนอ่านทุกคนจ๊ะ จุ๊ฟๆๆ :3123:
-
บร๊ะ :z1: :z1:
ฟิสแล้ววว <-- ช้าไปมั๊ย ??
โอ่ย น่ารักเว่ยเห้ย
ปากรินไม่แข็งอีกต่อไปแล้ววว
ฮ่าๆ เลิฟ เลิฟ เลิฟ
:impress2: :impress2:
-
มาอัพแล้ว ถ้ามาลงก็จะติดตาม เพราะค้างไว้นานๆๆจนลืม มันจะขี้เกียจอ่านย้อน แล้วก็คงไม่อ่านต่ออ่่ะ
-
บร๊ะ :z1: :z1:
ฟิสแล้ววว <-- ช้าไปมั๊ย ??
โอ่ย น่ารักเว่ยเห้ย
ปากรินไม่แข็งอีกต่อไปแล้ววว
ฮ่าๆ เลิฟ เลิฟ เลิฟ
:impress2: :impress2:
------------------------------------
ไม่ช้าๆ >< ฮาๆ :'D ฟินไปถึงหลุมไหนแล้วเนี้ย อย่าจิ้นเป็นอย่างอื่นล่ะ ฮ่าๆๆ
-
เขารักกันไม่มีเหตุผลแล้ว อิอิ
-
น่ารักทั้งนัทและริน
:L2: :L2:
-
รักแบบไม่มีเหตุผล...
อร้ายยยยย น่ารักอ่า นัทริน >< :-[ :o8:
-
รักแบบไม่มีเหตุผล อิอิ จะน่ารักไปไหนอ่าริน
-
เหมือนรินเด็กกว่านัทเลย
-
รักแบบไม่มีเหตุผล...
อร้ายยยยย น่ารักอ่า นัทริน >< :-[ :o8:
--------------------------------------------------
ที่ัรัก ><~ คิดถึงมากอ่ะ...เค้ายังไม่ได้ไปส่งข่าวเลยนะว่าเค้าอัพแล้ว
ดีใจอ่ะ !!~~ ที่มาอ่าน ^^....ขอบคุณมากๆนะ
-
ทำไมหวานกันจัง เขินอะ ><
-
อ๊ากกกกกก ไม่ได้อ่านนานเกิน ขอย้อนกลับไปอ่านก่อน :z2:
-
My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 21 [The End...]
ชีวิตของผมมันก็วนมาอยู่ที่เดิมๆ...ตื่นเช้าไปทำงาน...ดั่งเช่นเดิม เหมือนกับว่าการได้หยุดพักจากการทำงานสักหนึ่งวัน
เป็นสวรรค์เลย...ถ้าไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นล่ะนะ
“น้องรินครับ...เมื่อวานไม่สบายเหรอ” ผมประจำที่บนรถของพี่กายพร้อมกับหันไปตามน้ำเสียงที่พูดออกมา...
ว่าแต่คนที่มันโทรไปหาไม่ใช่คนอื่นงั้นเหรอ?? กลายเป็นพี่กายสินะ...
“อ่อฮะ...ใช่รินไม่สบาย” ผมตอบไป
“เมื่อวานมีคนโทรมาลางานกับพี่...พี่แจ้งให้แล้วนะ”
“ฮะ...ขอบคุณ”
“ว่าแต่...คนสำคัญของน้องรินคนนั้นเขาคือใครเหรอ”
“เฮ~...ใครเหรอครับ” ว่าแล้วเชียวว่าต้องพูดแบบนี้...
“คนที่โทรมาหาพี่นะ...เขาคือใครเหรอ??”
“อ่อ...ฮะคนพิเศษ” ผมตอบไปอย่างตะกุกตะกัก จริงๆ แล้วผมอยากจะให้มันจบๆ ไปเพราะผมก็ไม่อยากจะมาแสดง
ละครอะไรมากมาย
“หมายถึง แฟนน้องรินนะเหรอ?” จริงๆ แล้วผมกับมันยิ่งกว่าแฟนเมื่อคืนนี้ล่ะ!! = =’
“อ่อ...ฮะใช่...แฟน”
พอผมพูดจบหันไปมองหน้าพี่กายตอนนี้กำลังซีดเผือกกับคำพูดของผมอยู่...ผมไม่อยากจะปิดบังอะไรทั้งสิ้นแล้ว
เมื่อผมคิดว่าถ้าผมยิ่งปิดบัง ปกปิดสิ่งนาๆ มันยิ่งเป็นบ่อเกิดแห่งความขัดแย้งระหว่างความรักของผมกับนัทได้...
เพียงเพราะว่าอะไรก็ได้ที่ถนอมความรักของเราเอาไว้ ผมจะทำ...
“เด็กคนนั้นพูดจาไม่ค่อยดีเท่าไร...” เสียงพี่กายพูด
“อ่อฮะ...ขอโทษแทนเขาด้วยนะ”
“ก็ดีนะ...ขอโทษแทนแฟนตัวเอง” มันก็ใช่อยู่หรอกนะ...ที่นัทจะพูดไม่ดี...เพราะดูจากสถานการณ์ตอนนั้น อะไรๆ
ก็ไม่ดีไปหมด
“ขอโทษจริงๆ ฮะ”
“ไม่เป็นไรๆ...มีแฟนแล้ววันหลังพี่จะไม่รบกวน” คำพูดของพี่กายที่พลั่งพรูออกมาอย่างประชดประชัน
ทำให้ผมรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับคำพูดที่ออกมา
“รบกวน??...รบกวนอะไรเหรอฮะ”
“เปล่าหรอก...ไปทำงานเถอะ” หลังจากคำพูดที่พี่กายพูดจบ เขาก็รีบบึ่งรถออกจากหน้าคอนโดทันที...
ผมไม่อยากจะใส่ใจอะไรมากนัก...ถ้าผมยังเชื่อมั่นว่าผมรักใคร ผมก็คิดว่าผมจะอยู่เพื่อคนๆ นั้น
แต่ถ้ามีอีกคนเดินเข้ามาทำให้ความรักของเรานั้นผิดแผลกออกไปจากเดิม นำมาซึ่งปัญหาต่างๆ ที่เกิด
ผมก็เตรียมพร้อมที่จะสู้กับปัญหานั้นอยู่แล้ว...
..................
ระหว่างที่ผมเดินเข้าบริษัทอย่างประจำ...แต่กลับได้รับความเย็นชาตั้งแต่ก้าวออกจากประตูรถ
ผมไม่อยากเข้าข้างตัวเองให้มันมากมาย ก็เพราะผมเป็นผู้ชาย...ชายคนนั้นกับชายคนนี้ - -*
คงจะไม่ต่อยกันแย่งชิง ชาย หรอกว่าไหมฮะ???...
“พ่อหนุ่ม!” เสียงนี้!!
“พ่อหนุ่ม” เสียงที่ผมเคยได้ยิน!
“อ่อฮะ?...เรียกผม ?!” เมื่อผมหันไปก็พบเจอกับป้าคนก่อนที่ผมเคยเห็นครั้งก่อน
“ใช่...เอ็งนั่นแหละ” ป้าเขาพูดพร้อมชี้มือมาที่ผมอย่างเจาะจง
“ฮะ...” ผมเดินเข้าไปอย่างเกร็งๆ
“ความรักของพ่อหนุ่มควรรักษามันไว้ให้ดี...อย่าได้หูเบาฟังคำคน...ขอให้รักและเชื่อมั่นซึ่งกันและกัน...เพราะ
“รักแท้รักเดียวและรักตลอดไป” จะได้อยู่กับเอ็งไปนานๆ”
รักแท้รักเดียวและรักตลอดไป...งั้นเหรอ?
......................................
ชีวิตของผมวนเวียนกับคำๆ เดิมที่ป้าแกพูดอยู่ตอนเช้าอย่างซ้ำๆๆ!...ผมควรรักษาไว้ให้ดีในความรักครั้งนี้...
ต้องมีอย่างอื่นเข้ามาแทรกแซง...ทำให้ชีวิตมีปัญหากับความรัก...คำถามเหล่านี้มันวนไปวนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าในสมอง
ของผม...เฮ้ออออ~~
คนมีความรักเขาคิดเยอะขนาดนี้เลยหรือฮะ!!
คนมีความรักเขาต้องจริงจังกับรอบข้างมากขนาดนี้เลยหรอฮะ!!
คนมีความรักทำไมชอบคิดมากด้วย!!
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!...
ผมเดินขึ้นคอนโดด้วยความเหนื่อยล้า...จะบอกว่าผมกลับบ้านยังไงนะเหรอ!!...ผมนั่งรถเมย์ฮะ!
พี่เขาพูดกับผมเมื่อเช้าขนาดนั้นผมคงไม่กล้าย่างกายเดินขึ้นรถเขาหรอก...ก็เจ้าแฟนตัวดีของผมทำสะขนาดนั้น...
“รินนนนนนนนนนนนนนนน~~~~ กลับมาแล้ว!” เสียงของเด็กบ้าลอยมาแต่ไกลอย่างคุ้นหู
“อื้ม...มีอะไรคุยด้วย” ผมทำหน้าไร้อารมณ์ใส่มัน
“อะไรเหรอ?”
“เมื่อวานที่โทรไปลางาน...พูดไม่ดีกับพี่เขาใช่ไหม?”
“อะไร!!...ไม่ดีตรงไหนก็ปกตินะ” เสียงเถียงกลับมาอย่างฉับพลัน
“ก็พี่เขาพูด...”
“รินเชื่อพี่เขาเหรอ?...” สีหน้ามัน ณ ตอนนี้มันทำให้ผมลดความอยากดราม่าได้เกือบครึ่ง...และผมก็นึกย้อนคำซ้ำๆ
ที่ป้าเมื่อเช้าบอก...
“อื้ม...ขอโทษนะ...ไม่มีอะไรหรอก!” ผมพูดจบก็เหวี่ยงสัมภาระต่างๆ นาๆ ลงทันทีและก็เดินไปห้องนอน
นัทเดินตามผมเข้ามาอย่างติดๆ...และสวมกอดผมจากด้านหลัง
“ริน...ขอโทษนะ!...” เสียงที่กระซิบเบาๆ ที่หูของผม
“อื้ม...ไม่ต้องขอโทษ...ไม่ได้ผิดอะไรนี่!”
“ก็แค่ไม่อยากให้คิดมาก...” เสียงกระซิบอีกครั้งลงมาพร้อมกับจูบที่ขมับอย่างแผ่วเบา
“ไม่คิดหรอก...^^” ผมหันหน้าไปเผชิญกับมันพร้อมยิ้มกว้างเสริมความมั่นใจ!
“จริงนะ!” เสียงตอกย้ำเพิ่มความมั่นใจถามผมอีกครั้ง
“อื้ม!!...เชื่อได้!” เสียงผมตอบไปอย่างมั่นใจ~
“งั้น...รินรักนัทไหม”
“เอ่อ~~~~”
“ตอบมาให้ชื่นใจหน่อยสิ!”
“บ่อยๆก็เบื่อนะ...” เสียงผมตอบออกไป...คือจริงๆ ก็แสดงความรักกันออกจะบ๊อยบ่อย! แต่มากไปมันก็กร่อยได้
“ครั้งเดียว!...” ผมมองหน้า...ตอนนี้ทำหน้าตาได้น่าสงสารแบบสุดๆ!!
“ก็ได้ๆ...ฉันรักนาย”
“ขอบคุณ...แต่ผมรักรินมากกว่า”
“รักยังไง?”
“ไร้เดียงสาตลอด!” เสียงของมันพูดในเชิงล้อเลียน...
“ไม่ได้ไร้เดียงสา!...ก็แค่อยากรู้!”
“ก็...รินบอกว่า รินรักนัท...แต่นัทจะบอกรินว่า นัทรักรินมากๆ”
“แล้วมันมากกว่าตรงไหน?” ก็มันก็รักเหมือนกัน มันจะมากได้ยังไง
“ก็...คำว่า ‘มาก’ ไง! นัทรักรินมากๆ”
“งั้น...เหรอ”
“อื้ม...” ผมหันไปมองหน้ามัน...มันคงจะเซงกับความรู้สึกช้าของผมที่ต้องขอคำอธิบายตลอด...แต่ช่างเถอะแค่นี้ก็สุขใจแล้ว…
แต่ผมก็จะพูดกลับไปบ้างละกันนะ
“รักมากๆๆนะไอ้เด็กบ้า”
“อ่าว!...เด็กบ้าที่ไหนกัน!!” เสียงตอบกลับมาอย่างท้าทาย
“ก็คนตรงหน้านี้ไง!!” ผมเงยหน้ามองพร้อมกับเอามือไปบีบจมูกอย่างหมั่นเขี้ยว
“เหรอ~~~....ผมก็รักเจ้เหมือนกันนั่นแหละ!!” เสียงตอบกลับมาทำให้ผมเริ่มจิ๊ดสุดตัว
“ใครเจ้!!...ไอ้เด็กบ้า”
“ก็เจ้นั่นแหละ”
“นี่!...แกพูดงี้กับฉันได้ไงว่ะ...ฉันเป็นผู้ชายนะโว้ยยย!!”
“ไม่พูดได้ไงกันละสาวน้อย~”
“โอ้ยยยยย...เงียบปากไปสะ! ไอ้เด็กเปรต!”
“ผมเปรตเพราะผมสูง...เจ้สูงให้ได้เท่าผมไหมล่ะ”
“โอ้ยยยยยยย....ไอ้บ้า!!!!!”
ความรักของเราก็เหมือนวิชาในแผนการเรียนต่างๆ...มันมีทั้งตัวแปรและตัวตั้งจะบวกลบคูณหรือหารอะไรก็ตาม
ถ้าผลออกมามันเท่ากับคำว่าความรัก...ทุกๆ อย่างมันก็ประสบผลสำเร็จ...ถึงแม้จะมีการแทรกแซงดั่งกลไกลราคา...
แต่ถ้าเราปรับความรักของเราให้สมดุลและเข้ากับมันได้...เราก็มีความสุข...ความรักไม่ได้มีแต่ความสุขมีทั้งความทุกข์เพราะ
มันมักจะเดินทางเข้ามาพร้อมกันเสมอๆ...แต่เพียงแค่ว่า...เราจะทำอย่างไรให้ความรักของเรานั่นคงอยู่และดำรงต่อไปได้...
และถ้าผมเชื่อว่า...ความรักครั้งนี้จะเป็นรักแท้รักเดียวและรักตลอดไปของผม...ผมก็จะรักษาความรักครั้งนี้ไว้อย่างดี...
ผมสาบาน!!
THE END
-----------------------------------------------
อ๊ากกกกก!!...คือไม่มีเวลาอัพอย่างรุนแรงเลย = =' จริงๆ ไม่อยากจบเท่าไร
แต่ไม่มีเวลาจริงๆ TT^TT ขอโทษด้วยน๊า...ไม่คิดว่าเรียนเทอมนี้มันจะมากมายมหาศาลขนาดนี้
ยังไงก็ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาตลอดนะจ๊ะ
รักคนอ่านทุกคน ^^...อ่า...ตอนสุดท้ายของเรื่อง ใครเป็นนักอ่านเงาันักอ่านธรรมดาขอให้คอมเม้นหน่อยน๊า ^^
ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดจ๊ะ!! :L2:
-
รินก็ยังคงตามนัทไม่ค่อยทันเลยนะ น่าจะให้รินมันหวานกว่านี้หน่อยนะ
-
จบได้น่ารักนะ
-
จำไม่ได้ว่าเคยเม้นรึป่าวนะ แต่เรื่องนี้สนุกดีก็จบเร็วไปนิดนะครับ เข้าใจว่างานเยอะ ไว้มาแต่งเรื่องใหม่ให้อ่านด้วยน้าา :pig4:
-
ThankS
-
จบแล้ว~~ น่ารักได้อีกอ่า~~ :o8: เป็นกำลังใจให้สู้ๆเน้อ -3-
-
กุ๊กกิ๊ดีจัง ให้รินเป็นแบบนี้ดีแล้วรู้ทันนัทเมื่อไหร่ จะหนาว
-
...จบซะแล้ว แต่พี่พึ่งจะได้อ่าน 5555 จบแบบมีความสุข ไม่ค้างคาอะไรแล้วตั้งใจแรียนหนังสือนะจ๊ะ
...และดีแล้วที่ทำให้มันจบซะ เมื่อเราไม่มีเวลา เพราะถ้าเขียนไม่จบมันจะกลายเป็นนิยายดองเค็ม
...ซึ่งไม่ดีต่อน้องแน่ๆๆ อย่างน้อยน้องก็ทำหน้าที่นักเขียนได้ดีแล้วจ้า ขอบคูณมากๆที่มาเขียนนิยายดีๆให้อ่าน :L2:
-
อะอ้าว เข้ามาอีกที จบซะแล้ว
แต่จบได้น่ารักมากกก :-[ ~
-
น่ารักมากครับ
-
+1 จ้า
จบแล้ว ขอให้รินและนัทมีความสุข
:L2: :L2:
-
:กอด1:
-
ThankS
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
อ่านจบแว้ววว
แรกๆตลกที่รินโดนเรียกว่าเจ๊นี่ละ 5555
แต่ก็จบง่ายเกินไปนะ เรื่องรุ่นพี่ยังไม่เคลียเลย
-
อืมม์.....รักใสใส หัวใจ 2 ดวง
-
:-[ :-[
-
น่ารักดีค่ะ
อ่านได้เพลิดเพลิน ^^
-
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ