-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
...
สวัสดีครับชาวบอร์ดที่รัก ยังจำผมได้ป่ะเอ่ย? ผมนายALeX รายงานตัวคร้าบ
หลังจากหายไปนาน มีหน้าที่ต้องยัดไอ้พวกฟิสิกส์ เคมี ชีวะบ้าบอทั้งหลายใส่หัว เฮ้อ ตลอดนี้โล่งแล้ว ตารางเที่ยวตรึมเลย ยะฮู้!
อย่างที่บอกนะครับ นิยายเรื่องนี้ออกแนวประมาณตบจูบๆ รุนแรงนิดส์หนึ่ง ประมาณว่าบาดใจเลยทีเดียว
ดังนั้นหากใครไม่ชอบอ่านแนวนี้ขอประทานอภัยด้วย...เนื่องจากผมอยากแต่งนิยายแนวนี้อีกสักครั้งมานานแล้ว ประมาณว่าคนแต่งซาดิสต์ >.<
เท่านี้ล่ะครับ
ปล. นิยายภาคต่อของ Love story before Christmas จะออกเดือนเมษาฯนี้แล้ว คงเดาชื่อเรื่องออกใช่มั้ยครับ? อิอิ
ALeX
...
ผู้ชายหัวใจทมิฬ
บทนำ
สายตาคมคู่หนึ่งจับจ้องที่ร่างบาง...ซึ่งกำลังเยื้องกรายช้าๆไปตามขั้นบันได สายตามองจ้องในกระเป๋าเอกสาร มือสาละวนขวานหา
“นี่น่ะหรือนายชนินทร์...”
แววตาดุดันเหี้ยมเกรียมขึ้นดุจไฟนรกเมื่อเห็น...ร่างสูงใหญ่ลุกออกจากที่ตั้ง แสร้งทำเป็นเดินเข้าไปใกล้แล้วชนร่างบางอย่างจงใจ
ชนินทร์ล้มลงอย่างช่วยไม่ได้ ข้าวของตกกระจาย มีเพียงมือหนาใหญ่เท่านั้นที่รับกายนุ่มของชายหนุ่มไว้ได้ทัน
“เอ่อ ผมขอโทษครับ!”
ร่างสูงแกล้งทำเป็นขอโทษขอโพย...เพื่อให้ ‘เหยื่อ’ ตายใจ...
วูบแรกที่ชนิทร์สบตากับแววตาคม แฝงไปด้วยแรงอารมณ์บางอย่างนั้น
เขารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
ความหนาวเย็นแปลกประหลาดแผ่คืบคลานเกาะกุมหัวใจ...ยิ่งหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มมีหนวดเครารุงรังแล้ว...ยิ่งแปลกใจเมื่อเจอบุรุษหนุ่มในสถานที่แบบนี้
“ไปเป็นไรหรอกครับ ผมคงเดินซุ่มซ่ามเอง”
ร่างเล็กรีบดึงตัวออกมาปัดฝุ่นออก เขามีประชุมนัดสำคัญภายในอีกสามสิบนาทีข้างหน้า คงไม่ดีแน่หากเขาจะไปสายเพราะเหตุการณ์เพียงเล็กน้อย
“คุณครับ...ผม ผมขอโทษจริงๆ”
น้ำเสียงของร่างสูงทำให้ร่างบางยิ้มน้อยๆ...เขาไม่ได้โกรธโมโหอีกฝ่ายเลยสักนิด คนแสร้งทำแอบฉงนในใจ…
‘นายคนนี้มันไม่โวยวายหรือโกรธเลยหรือไง? ชนตั้งแรง…’
คำตอบกลับตรงกันข้าม
“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมคงต้องรีบไปแล้ว”
คนมีแผนการรีบยื้อไว้
“อ๊ะ! เดี๋ยวซิครับ คุณ!...ในฐานะที่ผมชนคุณ ผมขอโอกาสเลี้ยงกาแฟสักแก้วได้มั้ยครับ?”
ตอนแรกนั้นชนินทร์ตั้งใจจะปฏิเสธ ทว่ายามที่มือใหญ่แตะลงบนหลังมือบางเบาๆอย่างไม่ทันระวัง พลันราวกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆวิ่งไหลผ่านร่างทั้งสอง...ทำให้หัวใจของทั้งสองกระตุกจนอัตราเต้นเร็วขึ้น...
มองตากัน...ชนินทร์ไม่รู้สาเหตุ ทำไมเขาถึงเอ่ยปฏิเสธไม่ลง
ร่างสูงยิ้มกว้าง...ยิ้มที่เป็นมิตรเต็มเปี่ยม
หารู้ไม่...ภายใต้หน้ากากนั้น...เต็มไปด้วยความเคียดแค้น เกลียดชัง
...รอเดี๋ยว...รอเดี๋ยวก่อน...
...อีกไม่กี่นาที แกก็จะอยู่ในกำมือชั้นแล้ว...
...และตอนนั้นแกก็คงจะทรมาน อยู่ในนรกของชั้น หลีกเลี่ยงไม่ได้...
...ต่อให้เทวดาที่ไหนมาช่วยแกก็อย่าหวังว่าจะรอดไปได้ง่ายๆเลย!...
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
จ๊ากกกก
พิศาลมาเองเลยนะนี่
เจิมเรื่องใหม่ของหนูALeXคับ
แนวแก้แค้นๆซะด้วย
-
เจิมเรื่องใหม่ด้วยคน
แนวเรื่องแบบนี้เจ๊ชอบบบ
ตบจูบ ตบกด ใช่ป่ะ หุ หุ
+1 สำหรับแนวเรื่องที่ถูกใจคร๊าบบบ
-
:L1:
-
^
^
^
จิ้ม พี่ ALeX
นิยายของพี่ไม่เคยทำให้ผิดหวัง!!~
อย่ารุนแรงกะนายเอกมากน้า!!~ :m15: :m15: :m15:
-
โกรธอะไรกันมากมายเนี่ย ฮึ
เป็นกำลังใจให้จ้ะ :mc4:
-
ตบจูบ ตบจูบ :-[ :-[ :-[
-
เจิม ชอบตบจูบๆๆๆๆ
-
:z1: แนวนี้เลือดท่วมแน่ๆหุหุ มาจองที่แถวหน้าสุด
-
น้อง ALeX มาแล้ว ขอจองที่นั่งด้วยคนค่ะ ตบจูบ นัวเนีย ชอบ :-[
-
มีรางรอง กะคุณป้าปานหรือเปล่าครับ
:laugh: :laugh:
:L2: :L2: รออ่านต่อไปครับ
-
ตบจูบชอบบบบบบบบบบบ น้องAlex กลับมาแล้ว พร้อมกับแนวใหม่ มาต่อเร็วๆน้า แนวนี้กะลังนิยม 555
-
โอ้ว นิยายโหดกระโดดทืบมาแล้น :z10:
-
กีสสสสสสสสสสสสสสสสตบจูบสุดริด เจิมๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบบบบบบบบบบบบบบ
-
เย๊ยยย ALeX กลับมาแว๊วววว
ไม่ไหว กอดที :กอด1: :กอด1: อืมมม ชื่นจายยย :-[
-
มาแนวตบจูบอ่ะชอบๆ
-
มาให้กำลังใจเรื่องใหม่ค่ะ
เนื้อหาน่าติดตาม
ให้บวกหนึ่งเป็นกำลังใจค่ะ
-
ท่าทางจะแรงส์!!! :z1:
-
ว้าววววววววววววววววว
เรื่องใหม่
:m1:
ชอบอ่ะ
ตบจูบตบจูบ
ให้กำลังใจคนแต่งด้วยจ้า :L2:
-
มาให้กำลังใจค้าบ.......
-
:L1: ชอบ :fire: แนวเชลยรัก 55
-
จำเลยรักมาเองรึเปล่างานนี้ :mc4:
-
ว้าวววววววววหายไปนานเลย คิดถึงอยู่เชียว อิอิ
-
+1 คุณ ALeX
ชอบทุกเรื่องเลยของคุณ ALeX
แนวนี้ ตบจูบ ชอบค่ะ ชอบมาก แนวพิศาลๆเนี่ย :laugh:
เพราะงั้นมาลงตอนต่อไปเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
:mc4:
-
พระเอกจูบไม่ต้องยั้ง
นายเอกเราก็ตบให้เต็มที่เลยนะครับ
ผมเป็นกำลังใจให้...
:z1:
ปล. NC เยอะๆ เน้นๆ นะครับ
-
โทษทีครับ ให้รอซะนาน เดี๋ยวมาต่อพรุ่งนี้ตอนบ่ายๆเนอะ ^-^
บทที่ 1
“อยู่ในนี้น่ะแหละ!”
ร่างบางถูกโยนเข้ามาในห้องทึบแห่งหนึ่ง ข้อมือทั้งสองถูกมัดด้วยเชือกแล้วไผล่ไว้ด้านหลัง ส่งผลให้ทุลักทเลเกลือกกลิ้งลงไปกับพื้น ใบหน้าเยเกด้วยความเจ็บปวดและอ่อนเพลีย
“อย่าส่งเสียงร้อง เพราะจะไม่มีใครได้ยินคุณ หึๆ…”
ร่างสูงทะมึนกล่าวก้องหน้าประตู โยนขวดน้ำพลาสติกให้หนึ่งขวดก่อนปิดประตูไป
…ร่างเล็กร้องไห้…หยาดน้ำตาไหลริน นี่เขาไปทำอะไรผิด? ไปทำอะไรให้คนๆนั้นเจ็บปวดหนักหนากันนะ?
ถึงได้ต้องจำตัวเขามา ด่าทอว่าร้ายเสียๆหายๆต่างๆนานา บังคับเขาด้วยพละกำลังมหาศาลอย่างที่ไม่มีทางสู้ได้
เขาอยากรู้ว่าตนผิดอะไร?
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หนวดเครารกครึ้มหน้ามุ่ยเดินออกมาที่หน้าชาน เรือนไม้หลังเล็กๆท่ามกลางดงไม้รกรื้นเงียบสงัดแห่งนี้…ขายาวๆกวาดเอากรวดทรายบนพื้นขึ้นลอยฟุ้งเพราะหัวเสีย…เมฆินไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าในที่สุด…วันนี้เขาก็ได้ตัวบุคคลที่เขาเคียดแค้นมากที่สุดในชีวิตอยู่ในกำมือ
หากพิจให้ดี…ภายใต้โครงหน้าคมเข้มเหี้ยมเกรียมนั้นปรากฏเป็นชายหนุ่มรูปงาม ในวัยเพียงยี่สิบห้าปี ดวงตาสองชั้นเรียวคมกริบ จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางๆที่เม้มขณะใช้สมองครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา
เพียงแต่หน้าหล่อๆกำลังนิ่งสงบ…เย็นชา และลึกล้ำ
เขาจะทำยังไงกับเชลยรายนี้ดี?
เสียงประตูเปิดออก ร่างเล็กรีบหันไปมอง
ผู้ชายตัวสูงใหญ่ หน้าตากับกิริยาโหดร้ายคนนั้นก้าวเข้ามา…ชนินทร์ร่นถอยด้วยความหวาดกลัว
เขาโดนจับตัวมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...เท่าที่จำได้คือกำลังจิบกาแฟคำแรก หลังจากพบหน้าคนๆนี้...แล้วหลังจากนั้นสติก็ดับวูบ โผล่มาอีกทีก็อยู่ในสภาพไร้อิสระเสียแล้ว...
ร่างสูงยืนนิ่ง จ้องมองลงมาที่ร่างบางโดยไม่กล่าวอะไร ก่อนจะกึ่งวางกึ่งกระแทกกล่องโฟมใส่อาหารลงกับพื้น
“กินซะ”
“ผมไม่กินหรอก!”
กล่องโฟมถูกเตะไปอีกทาง แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ตอบโต้อะไรราวกับคาดการไว้แล้ว
“งั้นคุณได้อดตายแน่จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้!”
ปัง!...ภายในห้องเล็กๆ มีเพียงเสียงสะอื้นทำลายความเงียบ ชนินทร์สับสน คิดทบทวน…ว่าเขาเคยไปทำให้ใครผิดใจถึงขนาดลักพาตัวเขามากักขัง ทรมานไว้ในสถานที่แบบนี้ ใครกัน?
กลางดึก เมฆินลุกขึ้นมาด้วยความหนาวเหน็บ…
กลางดงกลางไร่แบบนี้…ไม่มีความสะดวกสบายอะไร มีก็แต่เพียงผ้าห่มหนาๆคลายหนาว
แต่เชลยของเขาน่ะซิ นอนเปลือยเปล่าๆ…
ประตูห้องนอนข้างๆกระชากออก เปิดไฟ ส่องให้เห็นร่างบางนอนขดอยู่บนพื้นปูน ตัวสั่นงึ่กๆด้วยความหนาว ข้อมือด้านหลังมีเลือดออกเพราะคมเชือกบาด
เมฆินโยนผ้าห่มให้ แต่ยังไม่ปลดเชือกออก เชลยหนุ่มร้องขอเสียงสะท้าน
“ช่วย…ช่วยปลดเชือกผมออกที”
เมฆินกล่าวเสียงเย็นเฉกเช่นเดียวกับอากาศ
“ไม่”
“ขอร้องล่ะ…มันเจ็บเหลือเกิน ผมขอร้อง”
ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะลงมือปลดให้ ครู่เดียว ข้อมือทั้งสองข้างก็เป็นอิสระ ชนินทร์รีบยกขึ้นมาดูบาดแผลด้วยอาการสั่นเทา
“คุณ…คุณหลอกผม...คุณจับผมมาทำไม?”
“เดี๋ยวคุณก็รู้”
“แต่ผมต้องการรู้ตอนนี้! ผมมีบ้าน มีครอบครัว ผมอยากรู้ว่าคุณต้องการอะไร เงินเหรอ? หรือว่า…”
“มันไม่ใช่อะไรทั้งนั้น!”
น้ำเสียงที่เล็ดลอดออกมาดังราวกับคำขู่…เมฆินจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ชนินทร์ชะงัก
“ผมไปทำอะไรให้คุณหรือ? ผมทำอะไรผิด?”
“…”
“บอกผมมาซิ! ผมไปทำอะไรให้คุณ?”
เมฆินถลาเข้ามาจับไหล่ร่างบาง เขย่าแรงๆจนคนตัวเล็กสั่นไปมา
“ก็ได้! อยากรู้มากนักใช่มั้ยไอ้ตัวแสบ! แก…แกฆ่าน้องสาวชั้น แกฆ่าน้องสาวชั้น! ถ้าแกจะชดใช้ล่ะก็ แกก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตแกเหมือนกัน!”
แล้วก็ผลักร่างบางออกไป กระแทกกับผนังอีกฝั่ง ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับล็อคกุญแจแน่นหนา
“อย่าคิดแม้แต่จะหนี เพราะชั้นจะตามล่าแก เหมือนกับที่ชั้นได้แกมาอยู่ที่นี่”
ประตูปิดลง ไม่เข้าใจจริงๆ…ชนินทร์ทั้งเจ็บและอ่อนล้าในขณะนี้ แล้วครอบครัวเขาล่ะ? ครอบครัวเขากำลังออกตามหาเขาอยู่หรือเปล่า พวกเขาจะเป็นห่วงกันมากมั้ยนะ?...
-
เอ่อ...เพิ่งเห็นนะครับ
คือเรื่องฉากNC ความจริงไม่อยากสารภาพเลยว่านิยายเรื่องนี้แทบไม่มีฉากแรงๆเลย ไม่ได้แต่งไว้เลยครับ =_="
แต่เนื่องจากมีคนเรียกร้อง และคิดว่านิยายแนวนี้มันก็ต้องมีบ้าง ดังนั้นผมจึงจะเพิ่มฉากNCให้ ไม่รู้จะไหวหรือเปล่านะครับ แฮะๆ แต่ผมจะลองดู เอาพอประมาณงามๆ เพราะเด็กก็เยอะอยู่
อีกอย่าง เนื้อหาของเรื่องผมเชื่อว่าต้องสนุกแน่ แม้ไม่ได้เอ็กซ์เซ็กซ์กระฉูดอ่าครับ
ขอบคุณทุกกำลังใจครับ
ALeX
บทที่ 2
ตอนเช้า อากาศเย็นยะเยือกยิ่งกว่าตอนกลางคืน สายหน่อยถึงอบอุ่นขึ้นเมื่อพระอาทิตย์ทอแสง…เมฆินไม่ได้หลับทั้งคืน เขาเอาแต่ครุ่นคิดสิ่งต่างๆ จนนอนไม่หลับ ในใจบางครั้งก็อยากปล่อยให้ทุกอย่างจบลง ทว่าพอใบหน้าน้องสาวปรากฏวูบเข้ามาเท่านั้น…
ความแค้นก็พุ่งพล่านนับทวีคุณ!
ร่างสูงจรดปลายเท้าลงจากเตียง เข้าห้องน้ำเสร็จสรรพ ก็ได้เวลาไปดูเชลยของเขา
เปิดประตู พบว่าร่างเล็กนั้นนอนนิ่งสงบอยู่บนพื้น สักพัก ก็ลืมตาขึ้นมา
“คุณ!...”
ชนินทร์หลบไปอีกมุมหนึ่งของห้อง…เขาเข้ามานานเท่าไรแล้ว?
“ไม่ต้องกลัวผมขนาดนั้นหรอกคุณชนินทร์ รับรอง…ตลอดเวลาที่คุณอยู่ที่นี่คุณต้องกลัวผมอีกมากกว่านี้แน่”
รอยยิ้มที่แสยะออกอย่างเหี้ยมเกรียม ทำให้ชนินทร์ขนลุกซู่…ร่างสูงย่างสามขุมเข้าหา ไม่รู้จะหลบหลีกไปไหนได้อีก
“คุณ…เดี๋ยว เดี๋ยวซิ คุณชื่ออะไร? ทำไมถึงรู้จักผม?”
เชลยหนุ่มพยายามจะยื้อเวลาไว้ เจ้าของใบหน้าคมเข้มยิ้มบางๆ
“คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”
“แล้วคุณจับผมมาทำไมล่ะ? เพื่ออะไร?”
“เพื่อแก้แค้นให้ใครบางคน”
ชนินทร์สะดุดกึก ใจเต้นแรง
“แก้แค้น?...”
“เราคงต้องคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวแล้วซินะ?”
เจ้าของเชลยปิดประตูลง เดินเข้ามายืนเด่นกอดอกอยู่กลางห้อง จนชนินทร์กลายเป็นเพียงลูกนกตัวเล็กๆหลบอยู่มุมหนึ่งเท่านั้น
“คุณเคยได้ยินชื่อ อิงอรมั้ย?...”
ใจของชนินทร์สั่นวาบ…น้องอรหรือ?
“คุณเป็นพี่ชายของเธองั้นเหรอ?”
น้ำเสียงแหบแห้ง…หวาดกลัว
แล้วเขาเข้ามาเกียวพันอะไรกับอิงอรด้วย?
“ใช่ เธอเป็นน้องสาวผม และ…เธอผูกคอตายที่บ้านหลังนี้!”
ดวงตาเรียวโตเบิกกว้าง ชนินทร์ตกใจจนแทบไม่เชื่อหู
“น้อง…น้องอรผูกคอตาย?”
“อย่าเรียกเธอว่า ‘น้อง’…คุณไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลย”
เมฆินกล่าวอาฆาตแค้น…เชลยหนุ่มหน้าซีด
“เธอ…เธอเป็นแฟนของน้องชายผม ผมรู้จักเธอ แต่ไม่น่า…”
“ก็เพราะคุณ…คุณทำให้น้องสาวของผมต้องอกหัก เธอต้องเลิกกับผู้ชายชั่วๆนั่นเพราะคุณ!”
คนถูกกล่าวหาอ้าปากเถียง
“ไม่ใช่นะครับ…ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของทั้งคู่เลยจริงๆ”
เมฆินส่ายหน้า ไม่เชื่อ…คนอะไร หน้าตาชาติกำเนิดรึก็สูงส่งอยู่ ไม่น่าโกหกได้ขนาดนี้เลย…ให้ตายซิ นี่ขนาดรู้แล้วว่าน้องสาวของเขาผูกคอตายเพราะใคร ยังไม่ยอมรับอีก
“คุณมันเลวสิ้นดี”
“คุณว่าผม…ทั้งๆที่ผมไม่ได้ผิด”
ชนินทร์พยายามปกป้องตนเอง ในใจหนึ่งหวาดกลัว น้ำตาพาลจะไหลได้ทุกเมื่อ
“คุณมันโกหกหน้าตายไง”
“แต่…ถึงแม้ถ้าคุณอยากจะเอาคืนจากผม ทำไมคุณต้องจับผมมาแบบนี้ มันผิดกฏหมายนะ”
พยายามใช้น้ำเย็นเข้าวูบ แต่ดูเหมือนจะหยุดเพลิงไฟในหัวใจของเขาไม่ได้…
“กฏหมายมันทำลายพวกคนรวยอย่างคุณไม่ได้ มันต้องเจอผม…ผมจะทำลายพวกคุณเหมือนที่น้องสาวผมโดนเอง!”
บ่ายคล้อย เชลยหนุ่มเริ่มปวดท้องเพราะความหิว
ไม่กล้าประท้วงถาม ไม่อยากปะทะด้วย เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายท่าทางฉุนเฉียวอารมณ์ร้อนเกินกว่าจะใช้เหตุผล
ประตูบานเล็กเปิดออก เกือบสองวันแล้วที่เขาถูกปล่อยให้อดข้าวอดน้ำ ไม่มีคำอธิบายใดๆทั้งสิ้น มีเพียงห้องแคบๆรูหนูนี่
“ข้าว”
เสียงทุ้มใหญ่เอ่ยสั้นๆ วางกล่องโฟมลงดังเดิม
คราวนี้ชนินทร์ไม่โง่พอที่จะปล่อยให้ความหิวโหยกัดกิน
“ขอบคุณ…”
กล่าวเบาๆ ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องเลย เขาควรจะประณามคนที่จับตนมา เหมือนที่ฝ่ายนั้นกล่าวหาอยู่ข้างเดียวมากกว่า
“คุณ…ผมขอรู้ชื่อคุณหน่อยได้มั้ย?”
เอ่ยขึ้นหวาดๆ แต่กระนั้นเมฆินก็ยังตอบ
“เมฆิน”
น้ำเสียงห้วนสั้น…ไม่คุ้นหู ไม่รู้จัก ไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิต
“คุณจับผมมาแบบนี้…ผมอยากให้ครอบครัวรับรู้ ได้โปรด…อย่างน้อยให้ผมโทรฯหาเขา ให้ผมโกหกก็ได้ ผมไม่อยากให้เขาเป็นห่วง”
เมฆินส่ายหน้า ก่อนจะหัวเราะในลำคอ
“คุณคิดว่าผมโง่เหมือนควายนักหรือไง?”
ชนินทร์รีบแก้
“ไม่เลย ผมแค่…ผมแค่…หากคุณมีใครที่รออยู่ คุณจะรู้ว่าพวกเขารู้สึกยังไง”
เมฆินลุกขึ้นพร้อมกับล้มตั่งเล็กๆตรงนั้นลง เครื่องมือเก่าๆล้มระเนระนาดลงอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“คุณจะไปรู้อะไร? ผมมันไม่เหลือใครแล้ว ผมมันไม่มีใครแล้ว” ดวงตาของเขาจ้องอาฆาตมา เต็มไปด้วยความเกลียดชัง “อย่าได้สะเออมาถามผมอีกว่าเคยรู้สึกบ้างมั้ย? เพราะมันถูกทำลายหมดแล้ว ตอนนี้ผมเหลืออะไรนอกจากความเจ็บปวดกับ…ความบ้าคลั่งที่ต้องการจะฆ่าคุณให้ได้!”
ชนินทร์นิ่งอึ้ง
ฆ่า?!
เย็นนั้น ชนินทร์เคาะเรียกเจ้าของกระท่อม
“คุณเมฆิน ปล่อยผมออกไปหน่อย ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ”
เรียกอยู่นาน จนในที่สุด คนอีกฝั่งของประตูคงทนไม่ไหว ไขกุญแจแล้วเปิดผัวะเข้ามาหน้าตาหงุดหงิด
“อะไร!”
“ผมอยากอาบน้ำ สี่วันแล้ว…ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
ในห้องที่ถูกขังไว้มีเพียงห้องน้ำเล็กๆเท่านั้น ไม่มีผักบัว
“อาบไปก็เท่านั้น ยังไงคุณก็ต้องตายอยู่ในสภาพนี้ ที่นี่อยู่ดี”
ชนินทร์ได้ยินดังนั้น หน้าซีดเผือด รีบก้มแตะที่เท้าร่างสูง น้ำตานองหน้า
ใจหนึ่ง…รู้สึกอับสู
ใจหนึ่ง…รู้สึกสับสน
อีกใจหนึ่ง…แน่นอน รู้สึกโกรธเคืองความโหดร้ายของคนตรงหน้า
“อย่าทำอะไรผมเลย ได้โปรด…ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ”
เมฆินก้มลงมองแทบเท้า กำมือแน่น…
สะใจ
“ทำไปก็เท่านั้น ไม่มีวัน…ไม่มีวันที่ผมจะยอมใจอ่อนสงสารคุณ!”
หมุนตัวกำลังจะออกไป แต่เชลยหนุ่มเกาะขาไว้
“ผมขอร้อง ได้โปรดเถอะครับ นะครับคุณเมฆิน!”
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อผมนะ!”
สะบัดขาออก คนบนพื้นรู้สึกถึงความผ่ายแพ้ ผ่ายแพ้อย่างราบคาบ
“คุณไม่มีสิทธิ์ต่อรอง คุณต้องอยู่ที่นี่ อยู่ให้ผมทรมานจนสาแก่ใจก่อน”
ตาแดงๆกลอกขึ้นมอง กัดริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงสะอื้น
“จำไว้…คุณทำน้องสาวผมตายได้ ผมก็เอาคุณตายได้เหมือนกัน”
กลางคืน ฝนตกพรำ…
เมฆินนอนก่ายหน้าผากกำลังจะหลับอยู่ ท่ามกลางเสียงฝนตก มีเสียงหนี่งที่ดังผิดแปลกไป
ตุบ!
ชายหนุ่มชันกายขึ้นทันที รีบรุดออกไปยังห้องเชลย
หนีไปแล้ว!
เนื่องด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม ชายหนุ่มไม่รอช้า วิ่งตึงๆออกไปนอกเรือนเล็กทันที สายฟ้าแลบปลาบ…ร่างบางในชุดคุ้นตากำลังวิ่งฝ่าสายฝนไปต่อหน้าต่อตา!
เมฆินเร่งฝีเท้าออกตามทันที
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยผมที!”
เปล่งเสียงที่แผ่วเบา ไม่มีใครได้ยิน ท่ามกลางป่าเขาเช่นนี้ ชนินทร์หมดหนทาง
ห่อเหี่ยวใจ
นี่เขาจะต้องมาตายอยู่ที่นี่แล้วหรือ?
ชนินทร์วิ่งหนีกระเซอะกระเซิง วินาทีนี้เขาไม่ห่วงอะไรมากไปกว่าชีวิตและอิสระภาพของตัวเอง…
สักพัก ร่างสูงวิ่งตามมาทัน แรงอย่างคนหนุ่มซึ่งใช้ชีวิตอยู่ในไร่มาทั้งชีวิตชนินทร์ไหนจะสู้หรือต้านทานได้ ร่างบางถูกกระชากแล้วมือที่แข็งประดุจคีมเหล็ก ก็ล็อคเข้าให้ที่ปลายคาง แรงจนร้องออกมาเสียงดัง
“ปล่อยผมนะ!”
“ร้องให้คนช่วยไปก็โง่เปล่า ไม่มีใครช่วยคุณได้หรอก”
“แต่ผมจะไม่ยอมตายอยู่ที่นี่!”
สายฟ้าสว่างวาบอีกครั้ง คราวนี้…ชนินทร์ได้เห็นแววตาที่ชวนขนลุกน่าสะพรึงกลัวมากที่สุด…จากเขา…
“ใครจะให้คุณตายจริงเล่า…ตายทั้งเป็นต่างหาก ถึงจะสาสมกัน”
ร่างบางยังดิ้นรนไม่สิ้นฤทธิ์ ยื้อกันไปมาจนชนินทร์พลาดเอาข้อศอกไปโดนริมฝีปากบางจนเลือดออก เสียงฟ้าร้องครื้นเหมือนคำเตือนที่น่าสะพรึงกลัว...เมฆินค่อยๆเช็ดเลือดแล้วตวัดสายตาเยือกเย็นมองคนหน้าขาวซีด
ผลัว!
มือหนาซัดเข้าไปที่วงหน้าเรียวบางฉาดใหญ่ แรงจนทำให้ชนินทร์เจ็บจนพูดไม่ออก ใบหน้าช้ำเป็นจ้ำเลือด...
ลากร่างเชลยหนุ่มตามแรงมาอย่างง่ายดาย จนในที่สุด ชนินทร์ถูกโยนลงบนพื้นไม้
ร่างทั้งคู่เปียกปอน เมฆินเสยผมที่เปียกน้ำออกห่างสายตา ใบหน้าดิบเถื่อนแสยะยิ้ม
“รู้มั้ยว่ามันตลกตรงไหน?”
ชนินทร์ส่ายหน้าไม่รับรู้ ตอนนี้เขาล้าเกินกว่าจะเปล่งเสียงพูด
“ผมคิดว่า…หน้าอย่างคุณ ผิวอย่างคุณ มันก็ดี…”
“เสียอย่างเดียว ตรงที่ผมทำลายคุณนอกเหนือไปกว่านี้ไม่ได้”
“เพราะน้องของผม…ถูกไอ้ชาติชั่วน้องของคุณทำให้ท้อง!”
ชนินทร์มึนงง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ทว่าหน้าตาซีดเผือด...แววตาดั่งวัวที่กำลังจะถูกเชือด!
“หึ! รู้อะไรมั้ย? เมื่อกี้คุณหนีใช่มั้ย ก็เท่ากับว่าทำให้ความอดทนของผมหมดลง” ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามา มือหนาบีบคอ อีกมือจับต้นแขนได้รูปบีบเค้น โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ปัดป้องเลยแม้แต่น้อย…”ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเป็นผู้หญิงผู้ชาย ขอเพียงแค่ให้เจ็บปวดทรมาน ให้มากที่สุด…เท่านั้นก็พอ!”
ปล. ติดตามตอนต่อไปด้วยน๊า >.<
-
เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆล่ะ
แนะนำอะไรอย่างนะครับ
เชลย นะครับ มิใช่ เฉลย
ลองแก้ไขดูนะครับ
-
มันมาก ชอบมาก
โดน สุด สุด
นายเอกกำลังจะโดนแล้วใช่ม้ายยย
-
คน ข้าง ล่าง
จะต้องทามอย่างรัยกับ รัก ที่มันทรมาน
คริคริ
:z13:
-
เจ็บแค้นโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้คุณเคืองโกรธ :laugh:สาแก่ใจข้านักชอบจริงแนวนี้
-
:o12:
-
เชลย ไม่ใช่ เฉลย จ้า
แปลก แค้นน้องแต่ไปจับพี่ o18 รอติดตามต่อไ :serius2:
-
:mc4:เรื่องใหม่ ติดตามด้วยคน
-
เอาโหดๆอีก อิอิ
-
โหดจัง
แต่ชอบ :laugh:
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ :z1:
-
โอ้วววววววววววววว
เรื่องราวซับซ้อนยิ่งนักกกกกกกก
แล้วชนินทร์ไม่เกี่ยวด้วยแน่อ๊ะป่าววววว
แต่ว่าเมฑินตัดสินไปแล้วนี่เนอะ
ไม่รู้จะสงสารใครดี๊
เอาเป็นว่ารอตอนหน้าดีกว่าเนอะ
เป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1:
-
:L2:
มาอ่าน
อิอิ
-
โหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห
ร้อนแรงตั้งแต่เริ่มเลยนะเนี่ย
แล้วเรื่องนี้จะมีตัวร้ายไหมอะ
-
ขอบคุณนะครับ แก้คำผิดแล้ว
...มาช้า แฮะๆ ไม่ว่ากันเน๊อะ :m17:
บทที่ 3
ร่างบางบนเตียงแข็งๆ เริ่มรู้สึกตัว…
ความปวดร้าวระบมไปทั่วสรรพภางค์กาย พร้อมเข้าจู่โจมราวกับระลอกคลื่น
ลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับความเจ็บปวด เหมือนวิญญาณกับร่างกายจะแยกส่วนออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ
ความขมขื่น หดหู่ใจ ทำให้ชนินทร์รู้สึกอยากตาย…
นี่หรือคืออาการตายทั้งเป็น?
นอนแน่นิ่งน้ำตาไหลพราก ไร้เรี่ยวแรงจะหนีไปไหน…ตัวของเขาเปล่าเปลือย ไม่มีเครื่องนุ่งห่มสักชิ้นหลงเหลืออยู่ ตามลำตัวมีแต่ร่องรอยบทรักรุนแรงเมื่อค่ำคืน มันคือความวิปริตที่เขาไม่เคยนึกฝันมาก่อน…
ประตูเปิดออก ร่างสูงในชุดเสื้อเชิร์ตกางเกงยีนเดินเข้ามายืนข้างๆ กอดอกดูพลางยิ้มเยาะ
“คุณ…คุณทำแบบนี้กับผมทำไม?”
เมฆินหัวเราะกร้าว
เมื่อคืน…หลังจากเมฆินจับตัวชนินทร์มาไว้ในการควบคุม มีการต่อสู้ขัดขืนกันเกิดขึ้น เมฆินรุนแรงจนชนินทร์เจ็บหลายแห่ง
เมฆินปล่อยหมัดหนักๆเข้าที่หน้าท้อง เพียงครั้งเดียว…ร่างบางก็สิ้นฤทธิ์
หลังจากนั้น ก็บังคับขืนใจเชลยหนุ่ม
ด้วยวิธีที่พิสดารวิปริตเป็นที่สุด!
“ก็มันสะใจดี!”
“ผมอยากตาย…ได้ยินมั้ย ผมอยากตาย!”
ชนินทร์นึกอยากเข้าไปทุบแผงอกหนานั่นแรงๆ…ทว่าไม่มีกำลังพอจะทำได้
“ยังหรอกคุณ…ผมคงต้องทำหน้าที่ของผม…กับคุณต่ออีกนานเชียวล่ะ…”
ทั้งอับอาย ทั้งโกรธแค้น ชนินทร์นั่งห่อตัวอยู่บนนั้น
แต่ถึงแม้อย่างไร การปกปิดก็ไม่ช่วยทำให้เรื่องราวเมื่อคืนหายไปจากหัวได้
“ไหนดูซิ”
เมฆินขอดูรอยช้ำแดงๆที่โดนเขาบีบคาง ร่างเล็กปัดออก ทำให้อีกฝ่ายโมโหต่อสู้แล้วในที่สุด แลยหนุ่มก็โดนกดขึงลงไปบนเตียงอีกครั้ง
นัยน์ตาคมเหลือบไปมองรอยแดงเป็นคราบจุดบนผ้าปูที่นอน…เขาเองก็คิดถึงภาพเมื่อคืน
ในใจเต้นรัวแรง ยอมรับ…สะใจ!
“อยากลองดีอีกใช่มั้ย?”
ชนินทร์กัดฟัน น้ำตานองหน้า แต่ไม่ตอบ
“ฮึ! ว่ามา อยากให้ผมทำอีกเพราะคุณชอบนักหรือยังไง?”
“ทุเรศ!...คุณทำให้ผมอยากจะอ้วก!”
มือใหญ่จับเข้าที่ต้นขอขาวเนียน ยาวระหง…บีบทรมานอีกฝ่ายด้วยความโกรธแค้น…
เมฆินใช้กำลังทั้งบังคับ…ข่มขู่…ทำร้าย…
“อ้วกงั้นเหรอ? ได้! ดูซิว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผัวคุณแล้วเนี้ยจะจัดการยังไง!”
“ปล่อย…คุณ…คุณมันคนเลว...อัก...”
หยาดน้ำตาพรั่งพรู
“ไม่! คุณต่างหากที่เลว ครอบครัวของคุณฆ่าน้องสาวของผม!” ชายหนุ่มโน้มตัวเหนือร่างอีกฝ่าย “ไหนบอกมาซิ…ว่าผมจะฆ่าคุณช้าๆด้วยวิธีไหนดี”
“…”
“ถามไม่ตอบ…แสดงว่าอยากลองดีอีกใช่มั้ย?....ได้!”
ร่างสูงปลดเปลื้องเสื้อออกอย่างรวดเร็ว คราวนี้ชนินทร์ร้องเสียงหลง
“อย่าๆ ได้โปรด!”
“ฮึ มันสายไปแล้วล่ะคุณ…”
ร่างใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามถาโถม ยื้อแย่งคว้าแขนเรียวเล็กมาล็อคไว้กลางอากาศ พลางกระถดตัวสอดอยู่หว่างขาเรียวที่โอบรอบแผ่นหลังโดยปริยาย
เมฆินยิ้มเหี้ยม เนื้อตัวที่นุ่มนิ่มของคนข้างล่างช่างเย้ายวนใจนัก ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็เตือนใจ...นี่คือการแก้แค้น เหตุผลเพราะเจ้าของร่างตรงหน้าทำลายชีวิตครอบครัวของเขาพินาศย่อยยับ
มันสาสมกันแล้ว แต่ยังไม่พอหรอก!
เมฆินไม่รังเกียจที่จะยอมแลกกับบุคคลผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่าฆาตกร ทำให้น้องสาวของเขาต้องฆ่าตัวตาย...ดีเสียอีกที่อีกฝ่ายดูเจ็บปวดยามเมื่อเขาสอดแทรกแก่นกายลงไปซ้ำรอยเดิม...ใบหน้าแดงก่ำของเชลยนั้นแสดงความเจ็บปวดยากเกินจะบรรยาย...
ร่างหนาใหญ่ใช้แรงกายทั้งหมดร่วมรักกับจำเลยจนสาแก่ใจ จากนั้นปล่อยทิ้งไว้และแวะเวียนกลับมาบ่อยครั้งขึ้น...โดยเฉพาะเมื่อแสงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว...
...ชนินทร์นอนหมดสติไม่รู้เรื่องหลายวัน
คืนหนึ่ง ชนินทร์นอนนิ่งๆ หลังจากมีเพื่อนร่วมเตียงที่บังคับขืนใจมาตลอดตั้งแต่ช่วงบ่าย
ร่างสูงก่ายท่อนแขนไว้ กอดหลวมๆจากทางด้านหลัง ร่างเปลือยนอนหายใจสม่ำเสมอ มีแต่เพียงเสียงเงียบของห้วงคำนึง…ชนินทร์ปาดหยาดน้ำตา ขยับเขยื้อนกายให้แผ่วเบาน้อยที่สุด กระนั้นอีกฝ่ายก็รู้สึกตัว
“…ร้องไห้หรือ?”
ชนินทร์กอดตัวเองไว้มั่น อีกฝ่ายรั้งกายเข้าหา ชะโงกหน้ามาคุย
“ถามว่าร้องไห้หรือ?”
ไล้หลังมือไปตามสันหน้า เชลยหนุ่มยังปัดออก
เมฆินหัวเราะ
“เราเป็นอะไรกันแล้ว ยังต้องให้ย้ำอีกเหรอ?”
เขาเริ่มลวนลาม จนชนินทร์เอ่ย
“คุณมันเลว ผมเกลียดคุณ!”
ความทรมานที่เขายัดเยียดให้ พูดไปก็ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีวันรับรู้!
“เลว?”
ชายหนุ่มหัวเราะร่าอย่างเสียสติ
“เลว แล้วอย่างคุณล่ะ กับน้องสาวผม มันเทียบกันได้มั้ย?”
“คุณไม่รับฟังผมเลย คุณมันบ้าอำนาจ ไม่ใช้เหตุผล ป่าเถื่อน ต่ำช้าที่สุด!”
เมฆินเริ่มไม่พอใจ เลยกระชับอ้อมแขนแน่นกว่าเดิม
“ว่าไงนะ?...!”
อีกฝ่ายไม่ตอบ ทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด
“ได้…คุณอยากเล่นแบบนี้ใช่มั้ย แต่ขอบอกไว้เลยนะว่าผมชักจะเริ่มๆชอบมันซะแล้วด้วย!”
พูดจบ ชายหนุ่มระดมจูบทั่วร่างกายเชลยหนุ่ม ซึ่งไม่ต่อต้านหรือขัดขืน ทำให้เมฆินโมโห เริ่มรุนแรงขึ้น เรื่อยๆ…เรื่อยๆ…
ชนินทร์ไม่มีแรงขัดขืน กายของเขาเจ็บระบมด้วยน้ำมือหนักๆของเมฆิน
ร่างสูงใหญ่ประกาศความเป็นเจ้าของ ร่างบางที่ยังไม่คุ้นชินนักสะดุ้งเฮือก เสียงร้องครางส่งผลให้มัจจุราชหนุ่มยิ้ม
“ไง? รู้สึกมั้ย…ทรมานดีใช่หรือเปล่า?”
ชนินทร์กดหน้าลงกับหมอนแน่น…
“ผมถามว่าเจ็บมั้ย!?”
ร่างบางพยักหน้าแทนคำตอบ
“ดี…งั้นก็ร้องออกมา ร้องออกมาดังๆ ดังอีก!”
ก้มลงงับแผงฟันขาวลงบนก้านลำคอยาวระหง...ลมหายใจอุ่นร้อนทำเอาชนินทร์เบื้อนหน้าหนี ขยะแขยง...มือหนาใหญ่ของเขาลูบไล้สร้างความระคายเคือง ผิวแดงๆนั้นช้ำไปทุกหนแห่ง
เมฆินจิกกลุ่มผมเพื่อให้เขาได้บดจูบรุนแรงลงไปสะดวก
มองตากัน วูบหนึ่ง…เมฆินอยากลูบปาดหยาดน้ำใสออกจากดวงตาเรียวรีคู่นั้น แต่สิ่งที่กระทำออกมาแทนนั่นคือน้ำเสียงอันดุดัน
“คุณเลือกเองนะ!”
พร้อมทั้งบดรอยจูบลงไปอย่างไม่ปราณี…
-
โหดร้ายยยยย เอิ๊กๆ มารอตอนต่อไปคร๊าบบบ o13
-
+1 ALeX ขยันดีแท้
เริ่มโหดขึ้นเรื่อยๆ สงสารชนินทร์ :o12:
-
ไม่พูดพร่ำทำเพลง จับกดเลย โหดกว่านายหัวช่อง 3 อีก :monkeysad:
ใจร้ายยยย จะรอวันที่เมฑินต้องมาง้องอนชนินทร์ 5555
-
โฮกกกกกกกกกกก
:sad4:
โหดร้ายได้ใจมากกก...
-
สนุกดีคับ
แต่เนื้อเรื่องมันเหมือนของพี่คนนึงที่ยังแต่งไม่จบในเล้าเลยอะคับ
ที่ผมจำได้ลางๆ<เพราะพี่เขาหายไปนานมากมาย>ก้อประมาณนี้เลย
ตัวเอกเปนฝาแฝด แต่นายเอกเขาห้าวสะเหลือร้าย
พระเอกมาแก้แค้นเพราะน้องสาวคอดลูกแล้วตายอะ อาไรประมาณนี้
ชื่อเรื่อง ฤารักร้าว อาไรงี้ละมั้ง จำได้คุ้นๆอะคับ
พอตเรื่องเหมือนกันมากๆ
ปล.แต่ยังไงขอบคุณครับที่นำนิยายดีๆมาให้อ่าน
-
เอาอีกๆ
ร้ายกาจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โหดมาก
พระเอกบ้า
พระเอกบอ
สงสารนายเอกมากๆ เลย
เจ้สอง :m15:
-
เอาอีกชอบๆๆ :impress2:
-
เก็บแรงไว้ทามอย่างอื่น บ้างเหอะ พ่อ คุณ
เด๋ว จะไม่มีแรงแก้แค้น อย่างอื่นน่ะ จ้ะ
ปวดเอวแทนเรยย เนี่ย
คริคริ :z10: :z10: :z13: :z13:
-
เราชอบ ความรุนแรง :z3:
-
เราชอบ ความรุนแรง :z3:
ทราบมานานแล้วคะคุณยายขา อิอิ
-
แก้แค้นซะเอวเคล็ดเลยมั้งเนี่ย
เดี๋ยวหมดแรงแล้วเชลยหนีไปไม่รู้ด้วยนา
แต่เชลยคงจะหมดแรงกว่าอ่ะเนอะ
-
พรุ่งนี้มาลงดึกๆนะครับ หรืออาจจะไม่มาเลยติดไว้ก่อน...มีธุระด่วนมากจริงๆ
บทที่ 4
หลายวันแล้วที่ชนินทร์โดนกังขังอยู่ที่นี่
ทุกคืนวัน เขาถูกปฏิบัติเยี่ยงสัตว์…
ถูกบังคับ ถูกทารุณ ถูกกักขังไม่ให้มันมีอิสระดั่งใจต้องการ
เขาสังเกต ว่ากลางวัน เมฆินจะขับรถกระบะออกไป นั่นคือเวลาที่เขาได้อยู่คนเดียว แต่ถูกล่ามโซ่หนักๆยาวๆเส้นหนึ่งไว้…
ตอนกลางคืนหรือเวลาที่เมฆินกลับมา ชนินทร์แทบไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากพูดคุยด้วย เหมือนเล่นสงครามประสาท…ชนินทร์ทำเป็นไม่รู้จักเขาเนื่องจากเขาไม่รู้จักจริงๆ ชนินทร์ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนๆนี้เลยสักอย่าง
แต่สุดท้าย ที่ทำเช่นนั้นมันก็ต้องจบลงที่…การบังคับขืนใจ
บางครั้ง ชนินทร์ต้องนั่งกอดเข่าอยู่กับพื้น ใช้ตัวเองเป็นเกราะกำบัง เครื่องปลอบใจ ปลอบโยนตัวเองให้หายหวาดกลัว หยุดร้องไห้ และยึดถือในเกียรติและศักดิ์ศรีที่มีหลงเหลืออยู่กับตนเองแม้เพียงน้อยนิดก็ตาม…
วันเวลาผ่านไปไม่รู้เนินนานเท่าไร ไม่มีใครอธิบายให้เขาฟังได้ว่า…ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะอะไร เขาผิดตรงไหน?
จะมีก็แต่ผู้ชายคนนั้น…ที่แค่เห็นหน้าก็สะอิดสะเอียด ไม่อยากเข้าใกล้!
เป็นดังมัจจุราช…ซาตาน เจ้ากรรมนายเวร!
กล่องข้าวถูกวางลงตรงหน้า พร้อมกับถุกเสื้อผ้ากองๆหลายใบ
“เสื้อผ้าของคุณ”
เป็นคำแรกที่เมฆินเอ่ยขึ้นในรอบหลายวันที่ผ่านมา แต่ชนินทร์ทำเหมือนคนว่างเปล่า ไม่รับรู้ใดๆทั้งสิ้น
ตัวตนของเขาตายไปนานแล้ว
“นี่ เสื้อผ้าของคุณ ผมไปซื้อมาให้ อย่างน้อยก็เปิดดูหน่อย เห็นมีใส่อยู่แค่ตัวเดียว…”
ชนินทร์เปิดดู วางลงที่เดิม
“ขอบใจ…”
“ไม่ชอบเหรอ?”
“…”
เมฆินเริ่มหงุดหงิด และรู้ตัวว่ากำลังจะพ่ายแพ้ต่อสงครามเย็นยกนี้
“อะไรกัน มีอะไรไม่พอใจ ก็พูดออกมาเซ่ ไม่ใช่นั่งอมพะงำอยู่แบบนี้”
คำขู่ไม่มีผลอีกต่อไป เพราะทุกรูปแบบ…เคยเผชิญมาหมดแล้ว
“กล้าพูดว่าไม่พอใจ...เท่าที่คุณทำมันยังไม่พออีกเหรอ? คุณ…จะทำอะไรผมอีก ก็เชิญ…”
เมฆินเสียหน้าเล็กน้อย เมื่อร่างบางเดินไปนอนบนเตียง หันข้างรอเขาเงียบๆ
“ผม…ผมไม่ได้ต้องการทำแบบนั้น ตอนนี้”
เดินไปหยุดยืนข้างๆ สั่งเสียงเรียบ
“ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนซิ”
ชนินทร์ลุกตามอย่างง่ายดาย
“สรุปแล้วเราจะไม่คุยกันหรือ…เริ่มคุยกันได้สักที?”
เชลยหนุ่มสบตา
“แล้วแต่คุณซิ ผมไม่มีสิทธิต่อรองอยู่แล้ว”
เมฆินกำหมัดแน่นระงับอารมณ์ ก่อนจะเดินนำไปที่โต๊ะ ตามมาด้วยร่างบาง
“เรามีเรื่องต้องพูดกัน…เกี่ยวกับเราสองคน”
“อะไร?”
“เรื่องน้องของเราทั้งสองคน”
เจ็บแปลบ…ชนินทร์ไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว
มีเวลาให้เขาทบทวน จากทุกอย่างที่โดนกระทำ เขาเริ่มเชื่อแล้วว่า…บางทีน้องชายเขาอาจมีความผิดจริง
แต่จากที่อยู่ร่วมกันมายี่สิบสองปี…ชลัชน้องชายของเขาไม่ได้เป็นคนอย่างที่เมฆินกล่าวหาเลยแม้แต่น้อย
เด็กหนุ่มเป็นคนสุภาพ อ่อนน้อม ร่าเริง จริงอยู่ที่อาจจะเนื้อหอมและเจ้าชู้ไปบ้างตามประสา แต่จากที่ได้รับรู้ชลัชบอกกับทุกๆคนภายในบ้านว่าอิงอรคือ ‘ตัวจริง’ ของเขา รอจนเรียนจบมหาวิทยาลัย เขาจะให้บิดามารดาไปสู่ขอหญิงสาว
ชนินทร์จำได้ ว่าครั้งที่ชลัชอกหักนั้น เขาเหมือนคนสูญเสียทุกสิ่งอย่าง…เขาบอกว่า จุดแตกหักของทั้งสองไม่ใช่เพราะใครผิด เพียงแต่อิงอรหมดรักในตัวเขา เธอมีคนอื่นนอกจากชลัช
ชลัชไม่ใช่คนฟูมฟาย แต่ชนินทร์รู้ว่าน้องชายเสียใจมาก…
รักมาก…ก็เจ็บปวดมากเป็นธรรมดา
“คุณคิดว่าไง? คุณคิดว่าผมควรจะทำยังไงกับคุณดีให้สาสม”
ชนินทร์ส่ายหน้า
“คุณไม่เข้าใจ คุณไม่ยอมฟังผมอธิบาย”
“มีอะไรจะต้องอธิบายอีก? น้องสาวของผมซมซานกลับมาที่นี่…เธอกลายเป็นคนไม่พูดไม่จา เธอเป็นเด็กหัวอ่อน แต่กลับไม่บอกผมว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น…ขอบอกไว้ก่อนนะว่าน้องสาวผมไม่ใช่ผู้หญิงใจแตก น้องชายชั่วช้าของคุณน่ะแหละ! ที่หลอกเอาความรักของเธอเป็นข้ออ้าง เอาเปรียบเธอจนตั้งท้อง แล้วก็ทิ้งเธอไว้แบบนั้นโดยไม่ยอมรับผิดชอบ”
ชนินทร์ไม่เถียง เพราะเข้าใจว่าอิงอรเป็นเด็กดี เขารู้เห็นในสายตาตลอดมา
แต่ทำไม?
“น้องชายของผมก็ไม่ได้เป็นคนเลวอย่างที่คุณคิด เท่าที่ผมรู้จักเขามา...ครอบครัวของเราไม่เคยสอนให้ลูกคนไหนเอาเปรียบคนอื่น”
เมฆินยิ้มแห้ง “คุณแอบด่าผมงั้นเหรอ?”
“...ผมไม่รู้ว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง…แต่ถ้าน้องของผมทำอิงอรท้องจริงๆ…เขาต้องแต่งงานกับเธอแน่ ทว่าทำไมคุณต้องจับผมมาแบบนี้ด้วย?”
เมฆินปรายตามอง เหยียดหยามเขาอย่างกับเป็นสิ่งน่ารังเกียจ
“ถ้าคุณไม่วุ่นวายคอยชักนำให้พ่อแม่ของคุณ สั่งให้นายชลัชทิ้งน้องสาวของผมแบบนั้น…เรื่องทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้น”
ชนินทร์เบิกตากว้าง
ไม่จริง!
อ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดอะไร แย้งไม่ออก...
“คุณ...คุณเอาเรื่องที่ไหนมาพูด ผมไม่เคย…”
“เอาเป็นว่าผมรู้มาแล้วกัน”
คนตัวสูงกว่าตัดบท แต่เชลยหนุ่มไม่ยอมเท่านั้น
“เดี๋ยวซิคุณเมฆิน! เรื่องมันไม่เคยเป็นแบบนั้น ผมไม่เคยบอกให้คุณพ่อคุณแม่บังคับให้นายชลัชเลิกกับอิงอร ผมไม่เคยก้าวก่ายเรื่องของพวกเขา คุณไม่รู้เรื่องเลยสักนิดเดียว!”
“แล้วผมจำเป็นต้องเชื่อคุณด้วยหรือ?”
เมฆินจ้องมองด้วยหางตา กำลังจะล็อคประตูแล้ว จู่ๆชนินทร์ก็ตะโกนออกมา
“คุณเมฆิน!”
ร่างสูงชะงัก
“อะไร?...”
“คุณ…ผมเบื่อเต็มทนแล้ว คุณจะทำแบบนี้กับผมไม่ได้ คุณทำแบบนี้ไม่ได้!”
ท้ายเสียงอ่อนลง ดวงตาแดงช้ำเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำ กระนั้นก็ยังรวบรวมเรี่ยวแรง ความกล้า…ยืนเผชิญหน้ากับเขา
“ผมอยาก…ผมอยากกลับบ้าน เป็นเดือนแล้วที่ผมอยู่ในสภาพหดหู่แบบนี้ ผม…ผมอยากตาย!”
“ก็นั่นคือจุดประสงค์ของผม คุณไม่รู้เหรอ?”
เมฆินเปลี่ยนใจแล้ว…งานของเขาคือการทรมานคนตรงหน้านี่ต่างหาก
ให้เจ็บปวด ให้ทรมาน…แทบตาย ทุกวัน ทุกเวลา ทุกนาที…
เหมือนที่เขาเคยเป็น!
“ไม่มีใครเขาต้องการสนใจ ว่าคุณหายไปไหนจริงๆจังๆหรอก” เมฆินยืนกอดอกสบายๆ “อีกอย่าง พวกเขาจะได้รู้ด้วยว่าการสูญเสียมันเป็นเช่นไร”
“คุณมันโรคจิต! สักวัน…ผมจะให้คุณต้องชดใช้!” ชนินทร์ปาดน้ำตา
“ชดใช้งั้นเหรอ? คิดหาทางหนีออกจากทีนี่ให้ได้ก่อนดีมั้ง”
ร่างบางเดือดดาล ถลาเข้าไปทุบกำปั้นเล็กๆที่แผงอกอีกฝ่าย
“คุณมันเลว ชั่วช้า! คุณเข้าใจความรู้สึกผมบ้างมั้ย เข้าใจบ้างมั้ย!”
มือหนาล็อคข้อแขนเรียวไว้
“ไม่เข้าใจ! แล้วก็ไม่มีวันเข้าใจด้วย!”
“คุณต้องการอะไรกันแน่ ฆ่าผมเลยซิ! ฆ่าผมให้ตายไปเลย!”
“ไม่! ในเมื่อ…ทรมานคุณแบบนี้มันสะใจกว่าเยอะ”
เมฆินบดเบียดจุมพิตหยาบกระด้างลงไป ไล้หนวดเคราหยาบๆซุกไซ้ซอกคอหอมและนุ่มนิ่มจนเกิดเป็นรอยแดง…
“ผมขอร้อง…ได้โปรด ผมไม่ชอบแบบนี้”
ชนินทร์อ้อนวอนทั้งน้ำตา กระนั้นเมฆินก็ยังไม่หยุดการกระทำเหล่านั้น
“คุณต่อรอง? ไม่ชอบงั้นหรือ ฮึ! แล้วไอ้ที่คุณร้องครวญครางทุกครั้งล่ะ ผมคงไม่ขยะแขยงคุณเลยงั้นหรือไง!”
ใบหน้าเนียนแดงกร่ำ ความอับอายพุ่งพล่าน…
เจ็บ…เจ็บไปทั่วทั้งร่างกาย เจ็บใจ…เหมือนมีไฟมาสุมอยู่ในตัว
เหมือนตกนรกทั้งเป็น!
มัจจุราชทมิฬแสยะยิ้ม
“ไงล่ะ รู้ไว้ซะด้วย ว่าคุณมันก็ปากว่าตาขยิบ คุณมันก็โรคจิตพอๆกัน จะได้รู้ไงว่าตัวเองแท้จริงเป็นคนจิตใจต่ำทรามเพียงใด!”
“ผม….ผมไม่ชอบ”
“ไม่ชอบเหรอ? งั้นผมจะยิ่งถวายให้คุณเอง!”
เมฆินจับร่างบางไปไว้ที่เตียง ถาโถมร่างหนาหนักลงมา เชลยร่างเล็กต่อสู้
“ปล่อยนะ! ไอ้คนโรคจิต! คุณเคยได้สิ่งที่ต้องการไปแล้ว…จะมาเรียกร้องอะไรอีก”
“ฟังไว้นะ ผมจะเรียกร้องอะไรจากคุณ อีกสักกี่ที เมื่อไร ที่ไหน ก็ได้ทั้งนั้น!”
-
เอ๋า จบด้วนๆเลย
ทมิฬจริงๆพุอคู้ณณณณณ
ไม่ฟังอะไรเลยนะ
เสียใจทีหลังไม่รู้ด้วย
ทำบ่อยๆขนาดนี้
เสพติดนายเอกไปแล้วอ่ะดิ
รอตอนนายเอกเอาคืนดีกว่า o18
-
สักวันเถอะ........................เอาคืนแบบสาสมเลยน่ะ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
น่ากลัวมาก ๆ พระเอกของเรา
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกก
จริง ๆ แล้วเนี่ยนะ
พระเอกของเราคงไม่ได้จะแก้แค้นแล้วแหละ
เริ่มติดใจนายเอกแล้วม้างงงง เหอเหอ
แต่น่าสงสารนายเอกมากมาย
ทำไมไม่ยอมฟังยอมเชื่อกันบ้าง
เฮ้ออออออออออออออ
ขอ :z6: พระเอกที 5+ สบายใจ
-
:o12:
-
จะรอวันความจริงเปิดเผยยยยยยย o18
-
+1 อะเกน
อ่านรวดเดียวเลบทีเดียว
อารมณ์จะเลยรักมาอีกแล้ว แต่ชอบ ฮ่าๆ
ชอบพระเอกโหดๆ :laugh:
-
:serius2: สงสารนายเอกมากมาย
:กอด1:สนุกมากๆเลยครับชวนติดตาม
-
โคตรสงสารนายเอก :monkeysad:
-
ตายๆๆๆๆ
อยู่กันเป็นเดือนๆๆ เรยยยย
สุดยอด ไปเรยยยย
:haun4: :haun4: :haun4: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
อะโห โทรมแย่ นายเอก :jul1:
ขอให้ " งานเข้า " เสร็จเร็วๆนะคุณ alex
รอ :beat: :z10: ตอนต่อไปค้าบ
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
อื้ม.........
ใกล้เคียงอาไรขนาดนี้
แต่ช่างมานเถอะ เพื่อความบรรเทิงคับ
o13 o13
-
เรื่องแรกเลยคือ เรื่องเนื้อหาของนิยาย
ผมไม่ทราบมาก่อนเลยว่าPlotมันดันไปเหมือนของใครเข้า ต้องขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยเลยและกันนะครับ แต่ที่อยากจะชี้แจงคือผมไม่ได้มีเจตนาจะก็อบใคร ทว่ามีแรงบันดาลใจมาจากนิยายชายหญิง ของนักเขียนชื่อดังท่านหนังที่ใช้นามปากกาขึ้นต้นด้วย ส. อ่ะนะครับ คนที่เขาได้เอานิยายไปทำหนังช่องเจ็ดกับช่องสามบ่อยๆ สาบานได้เลยว่าไม่เคยก็อบคนในบอร์ดนี้ เพราะเคารพคนทุกคน อย่างสูงตลอดเวลาทุกคนครับ แม้แต่ชื่อเรื่องผมยังไม่เคยได้ยินเลยเพราะเป็นคนเลือกอ่านนิยาย อย่างของคุณขนมชั้น หรือของคิงเพนกวิน หรือของคุณ aoikyosuke ที่อ่านทุกเรื่องอย่างติดมากๆ ฉะนั้นเรื่องอื่นที่อ่านบ้างไม่อ่านบ้างอาจจะลืมไปเสียส่วนใหญ่ ต้องบอกเลยว่าไม่มีความคิดเช่นนั้นอยู่ในหัวเลยนะครับ
อันนี้ความคิดเห็นส่วนตัว แต่ก่อนสมัยแต่งนิยายชายหญิงอยู่ ยื่นหลายสำนักพิมพ์ ได้คุยกับพี่ๆที่มีความรู้มาก็หลาย ไอ้เรื่องก็อบกันแบบนี้มันต้องจับได้ว่าเอาคำพูดประโยคเทียบประโยคกันมาดูให้เห็นๆเลย แต่ถ้าเราได้แรงบันดาลใจมา เปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องราวของเราที่ปรุงแต่งต่อไปอีกที ก็เป็นที่รู้ๆกัน ส่วนผมเองก็ยังเคยรู้สึกเหมือน...อ่านเรื่องของคนอื่น ที่เคยมีPlotเรื่องเหมือนกัน ก็คิดว่าเออเนอะ เขาคงบังเอิญอาจคิดเหมือนเรา เพราะความคิดเรื่องการแต่งนิยายของคนเรามันก็แต่งวนเวียนอยู่ไม่กี่เรื่องเท่าไรหรอกครับ ขอสาบานด้วยเกียรติของคนรักการแต่งนิยาย (แต่งมา5ปีแล้วครับ -_-")
เรื่องที่ สอง
หลายคนคงสงสัย อึดอัดใจ...สรุปไอ้พระเอกมันจะชื่อ เมฆิน หรือ เมฑินกันแน่?
แจ้งเลยนะครับ ชื่อ เมฆินครับ...แฮะๆ ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยเพราะแต่งหลายช่วงเวลา ว่างก็แต่ง ไม่ว่างจะวางพับไว้เลย จึงเบลอนิดๆ...แต่ได้ทำการไปแก้ไขตรวจทานด้วยตัวเองมาแล้ว(โง่โปรแกรมไม่รู้ว่ามันใช้แก้นหมดทั้งไฟล์เลยทำไง ใครเป็นสอนผมที =_=") ก็เลยเดี๋ยวจะลงแก้ตอนเก่าๆให้ทั้งหมดเลยครับ และจะพยายามไม่ให้มีข้อผิดพลาดแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้วครับ :m23: :m5: :m17:
เรื่องที่ สาม...
เรื่องของฉากNC คืองี้ครับ โทรฯปรึกษากับเพื่อนซี้ มันก็บอกว่าเออนิยายแบบนี้ควรมีบ้าง...ผมก็ลองๆแต่งดู แต่งไปแต่งมามันชักเรทจัดชนิดห้ามไม่อยู่ อันนี้พูดจริงๆคือไม่รู้ซิครับ...มันอาจจะเซ็กซี่หวือหวาไป(ละอายใจเหมือนกันนะนี่ :o8:) แต่เรื่องคำพูดที่ใช้จะค่อนข้างสากลและสุภาพ จะเลือกที่มันหวือหวา เร่าร้อน แต่ไม่ดูราคาถูกนะครับ เอาเป็นว่าใครอ่านแล้วมีวิจารณญาณเช่นไรโปรดวิเคราะห์ดูเอาเองด้วยแล้วกันนะครับ
สุดท้ายนี้ผมต้องขอโทษด้วยที่อาจทำให้ใครไม่พอใจ แต่ผมไม่มีเจตนาจริงๆ...ผมมันก็แค่คนที่ชอบเพ้อฝันเขียนนู่นเขียนนี่ไปเรื่อย ไม่คิดเทียบรุ่นใคร ไม่คิดลอกใครเพราะผมก็อยากรู้ความสามารถตัวเองเหมือนกัน อยากภูมิใจที่มีคนอ่านเรื่องของเราและอย่างน้อยก็บอกว่ามันสนุกดีเน๊อะ อะไรยังงี้...
ย้ำอีกครั้ง : นิยายเรื่องนี้เป็นประเภทตบจูบจำเลยรัก ใครไม่ชอบก็ผ่านเลยนะครับ :bye2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รับทราบคร้าบบบบ
:กอด1:
-
รับทราบจ้ะ :n1:
-
อิอิ ไม่คิดมากครับ
-
o18จ้า
ชอบที่คุณ ALeX แต่งค่ะ
ได้อารมณ์ :laugh: :laugh: :laugh:
ไม่รู้อารมณ์อะไรเหมือนกัน แต่ชอบนะคะ
เพราะงั้นสู้ๆๆ แต่งต่อไปค่ะจะคอยติดตามผลงานค่ะ
-
:L2: รับทราบและเป็นกำลังใจให้ครับ ติดตามอ่านครับ
-
ลุยต่อเลยนะค้าบ o13
เป็นกำลังใจให้นะ :กอด1:
รอ รอ รอ 5555 :z2:
-
เดี๋ยวจะเอาอีกตอนมาลงตอนเย็นๆ แต่ขอเม้นท์เยอะๆก่อนนะครับ หุหุ...อยากเช็คเรทตัวเองไม่ใช่ไรหรอกครับ ผมล่ะไม่ค่อยมั่นใจเอาซะเลย... :try2:
ปล. ใครยังไม่ได้ย้อนกลับไปอ่านฉากเอ็นซี...เดี๋ยวเสียใจไม่รู้ด้วยนะครับ :m25:
บทที่ 5
ร่างสูงก้มลงจัดการกับสาบเสื้ออย่างรีบร้อน อารมณ์กระหายของเขาบัดนี้ไม่สามารถหยุดได้อีกต่อไป…
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยผม”
เมฆินโอบอุ้มร่างบางไว้ แล้วกอดแน่น…สอดเสียบแก่นกายอวบใหญ่แข็งเขม็งเข้าไปอย่างรุนแรง…
คนถูกกระทำจุกจนทำอะไรไม่ถูก
ด้วยความที่ชนินทร์อาจจะเป็นคนผอม แต่เขามีเนินเนื้ออวบๆเป็นกระเปาะเล็กๆที่หน้าอกถูกบีบเค้นจนบวมแดง…เมฆินก้มลงดูดยอดอกแรงๆ…ชายหนุ่มเองไม่เคยรู้สึกดื่มด่ำกับกามชนิดนี้มาก่อนจากที่ไหน ทุกครั้งที่เขากอบโกยความต้องการจากอีกฝ่าย…เมฆินรู้สึกเหมือนหน้ามืด หลงทางไปกับรสอารมณ์เหล่านั้น
มือเล็กเกาะบ่าแกร่งไว้เมื่อไม่มีตัวเลือกใด…ชนินทร์ต้องทนยอมตกเป็นเครื่องมือระบายความใคร่ของอีกฝ่าย
ร่างเล็กเคลื่อนกายไหวโยกเหนือร่างใหญ่ตามคำสั่งของผู้บงการ เมฆินโอบวงแขนแข็งกล้าแน่นแรงมากขึ้นเรื่อยๆ…เร่งจังหวะรุนแรงรุกเร้าจนสุดกำลัง ลมหายใจหอบถี่จนในที่สุดทำนบที่ขวางกั้นไว้ทานทนไม่ไหว…ปลดปล่อยความอุ่นร้อนแทบเผาให้เป็นจุลสู่ภายในกายของเชลยหนุ่ม มากมายอย่างอดกลั้นไม่ได้…
เมฆินหอบเหนื่อย ใบหน้าแดงก่ำของชนินทร์ซบลงตรงไหล่…เนื้อตัวนุ่มนิ่มกว่าสิ่งใดปลุกเร้าอารมณ์ให้เมฆินยังไม่พอแค่ครั้งเดียว ความแข็งเขม็งยังคงอยู่อย่างน่าเหลื่อเชื่อ…ชายหนุ่มผลิกร่างอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ร่างเล็กนอนแผ่อยู่ใต้ร่างใหญ่บึกบึนอย่างหมดหนทางสู้ เมฆินหลับตาลงซึมซับความเสียวซ่านยามขยับเอวตอบตอกลึกประกาศความเป็นเจ้าของในกายของเชลยหนุ่ม
“หยุด…ได้โปรด”
เมฆินครางลึก ส่งเสียงพอใจกระหึมแผ่นอกกว้าง
มือหนาบีบคางเล็ก บดจูบรุนแรงลงไป แววตาลุกวาวเริงโรจน์
“บอกผมซิว่าคุณทรมาน เจ็บมากใช่มั้ยล่ะ?”
ชั่วขณะหนึ่ง…เมฆินดูเหมือนจะลืมเหตุผลทุกประการ
ไม่เข้าใจ…ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้
ลืมว่าเขากำลังทำอะไรอยู่…
มีเพียงเขา…กับคนแปลกหน้าคนนี้เท่านั้น
กายหนาหนักกระตุกอย่างรุนแรงหลังเวลาผ่านไป…เจ้าของร่างล้มลงทับด้วยความเหนื่อยอ่อน
ถอนความเป็นชายที่เปียกลื่นหลังจากแช่ไว้นานออกมา…เขาพบว่านอกจากร่องรอยจากธรรมชาติแล้ว ยังมีเลือดสีแดงสดติดมาด้วยบางๆ
วินาทีนั้นเขาเริ่มรู้สึกแปลกๆในจิตใจ
ชายหนุ่มล้มตัวลงนอน พยายามหลับ
ความคิดวนเวียนถึงคนข้างๆ…อะไรกันที่รบกวนจิตใจเขา
ภาพที่เพิ่งเกิดขึ้นหมุนวนเหมือนฉายซ้ำ ทวนแล้วทวนอีก…เสียงสะอื้นเบาๆก็ดังจนเขาทนไม่ไหว
ดึงชนินทร์เข้ามากอด ทว่าอีกฝ่ายขัดขืน
“…ไม่เอานา”
น้ำเสียงทุ้มใหญ่แม้ไม่อ่อนโยนแต่ก็ราบเรียบ เมฆินพยายามรั้งอีกฝ่ายไว้แนบกาย
“ผมเกลียดคุณ…”
แขนเล็กเรียวบางถูกล็อคไว้ แค่เพียงแรงที่ดิ้นรนก็เกิดเป็นรอยแดง เนื่องจากสุขภาพที่อ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจ
“อย่าดิ้นซิ”
เมฆินกอดไว้แน่น
“คุณมันบ้า เสียสติไปแล้ว…คุณมันไม่ใช่คน”
ชนินทร์ร้องไห้หนักอยู่ใต้คางชายหนุ่ม…
“ผม…”
“ไม่! ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!”
“สรุปนี่เราจะต้องมาทะเลาะกันตอนนี้ใช่มั้ย?”
เมฆินชะโงกร่างค้ำคนตัวเล็ก จับหัวไหล่ทั้งสองให้ชนินทร์ซึ่งน้ำตานองหน้าหยุดนิ่ง…มือของเขาเริ่มไล้ไปตามเรียวแขน แผ่นหลัง…จบลงที่เอวเว้าน้อยๆ รั้งให้เข้ามาชิดใกล้จนรู้สึกได้ถึงผิวกายอุ่นๆ…ชนินทร์แทบจะได้ยินถึงเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะหนักแน่น
ความอุ่นร้อนระหว่างทั้งสองปลุกเร้าเป็นครั้งที่สาม นิ้วเรียวที่ยาวที่สุดของเมฆินรุกล้ำตรงส่วนที่เปียกลื่นจากกิจกรรมที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้…
แปลก ที่คราวนี้ชนินทร์กลับครางกระเส่า
เมฆินรับรู้โดยการจุมพิตแผ่วเบาที่แอ่งชีพจร พลางกดนิ้วเรียวลึกเข้าไปมากขึ้น…มากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ…จนในที่สุดนิ้วเดียวก็ไม่เพียงพอ และการเคลื่อนไหวต่างๆก็รุกเร้ามากขึ้นเรื่อยๆ
นิ้วเรียวถูกแทนที่ด้วยความเป็นชายร้อนดั่งเหล็กเผา เมฆินขยับกายเบาๆเชื่องช้าแต่เย้ายวน…ชายหนุ่มเหมือนคนเมา อีกฝ่ายเองก็ไม่รับรู้สิ่งใด เพียงทำตามความรู้สึกดิบของปุถุชนที่ถูกกักเก็บไว้ส่วนลึกสุดของห้วงสำนึก ที่มีอยู่ในมนุษย์ทุกคน…
ความเจ็บปวดพุ่งพล่าน…เจ็บจนพูดไม่ออก พายุร้ายโหมกระหน่ำแล้วผ่านไป ก่อตัวขึ้นใหม่แล้วพัดพาเอาความเลวร้ายเข้ามาซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
วันใหม่แล้ว ชนินทร์ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น
แม้แต่เมฆินเองก็จำไม่ได้ว่ากี่ครั้งกันแน่…
ตะวันกลมโตฉายแสงสุดท้าย ก่อนจะลาลับขอบฟ้า ร่างสูงใหญ่นอนกอดร่างบางให้ความอบอุ่นไว้แนบแน่น ลืมตาตื่นมองทิวป่าท่ามกลางแสงจันทร์…
นี่เขาเป็นอะไรไป?
คิดถูกแล้วหรือที่ทำแบบนี้
แต่เขาบอกไม่ถูก…เขากระหายสัมผัสที่ได้จับต้อง กระหายการตอกย้ำและใส่ความเคียดแค้นลงไปในบทรักเร่าร้อน…
เมฆินเคยเจ็บเท่าไร…อิงอรเคยต้องผ่านเรื่องเลวร้ายมาเท่าไร…
ชนินทร์ผู้รับเคราะห์ต้องเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่าพันทวี!
ผ่อนลมหายใจ…ก้มลงมองร่างบางในอ้อมแขน เพียงเผลอ…ภาพคนตรงหน้าที่หลับสนิทช่าง…ก่อความว้าวุ่นจิตใจ ใบหน้าหล่อเหลา เค้าโครงเด่นคม…จะว่าไปแล้วเชลยหนุ่มของเขาถือว่าเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา
และรสชาติของกายนี้ ก็ปรนเปรอเขา ทุกครั้งที่ลิ้มรส
เพียงแต่ใจมัจจุราชหนุ่ม ไม่ยอมรับ…ต้องทำร้ายกัน ต้องทำให้เจ็บปวด มันถึงจะสาสม
ร่างเล็กลุกออกจากเตียงเงียบๆ เพียงลำพัง ฝืนใจต่อต้านความเจ็บปวดทั่วร่างกาย
ชนินทร์ก้าวเข้ามาในห้องน้ำ ไม่กล้าส่องกระจกดูเงาตัวเอง
เพราะตอนนี้…
ชนินทร์คนเก่าตายไปนานแล้ว
เหลือแต่กายหยาบ ที่ต้องทนทุกข์ทรมาน
โดยไม่รู้แม้แต่สาเหตุที่แท้จริง!
ร่างโปร่งบางทรุดกายลงบนพื้น ค่อยๆหลับตาลง พร้อมกับหยาดน้ำตาไหลริน…มากมาย
เขาเข้าใกล้ขีดจำกัด และจวนเจียนจะกลายเป็นคนบ้าเข้าทุกวัน เขาไม่อยากเชื่อว่าวันหนึ่ง…เขาจะถูกลักพาตัวมา ถูกทรมานอย่างวิปริต และถูกกักขังหน่วงเหนี่ยวอยู่ที่นี่
เขาคิดถึงบ้าน…คิดถึงทุกคน อยากรู้ว่าทุกคนเป็นอย่างไร
อยากมีเพื่อนคุย ไม่ใช่หน้าของใครบางคนที่เหี้ยมเกรียมโหดร้ายกับเขาอยู่แทบตลอดเวลา
ชนินทร์กุมศรีษะตัวเอง แล้วโยกตัวไปมาอย่างจะกล่อมตัวเอง พลางห้ามน้ำตาที่ไม่มีวันหยุดได้…เขารู้ รู้ว่าตัวเองอ่อนแอ อยากตาย…อยากตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว!
เมฆินอยู่ในชุดเสื้อแขนยาว กางเกงยีน รองเท้าบูทพร้อมด้วยหมวกปีกกว้าง ลักษณะการแต่งตัวปอนๆแบบนี้ทำให้ชนินทร์เริ่มสงสัยในตัวชายหนุ่มผู้จับเขามามากยิ่งขึ้น…
“เอ้า อาหาร”
ร่างสูงเอนกายนั่งพักลงที่พื้น เหยียดขายาวๆ หายใจหอบแรงด้วยอากาศที่ร้อนระอุภายนอก
ชนินทร์ไม่พูดกับเขา แต่วันนี้ไม่ใช่…
“ในเมื่อผมต้องอยู่ที่นี่ตลอด…มาคิดดูแล้ว ผมควรรู้จักคุณบ้าง”
เมฆินเหม่อลอยสักพัก ก่อนจะหันมางงๆ
“นี่คุณพูดกับผมหรือ?”
“ใช่”
เมฆินหัวเราะเบาๆ
“แต่ผมรู้จักคุณหมดแล้ว…ทุกซอก ทุกมุม…”
ชนินทร์หลบสายตา
“ไม่ใช่เรื่องนั้น…แต่ผมอยากรู้ว่าต่อไปนี้ผมควรจะคาดหวังอะไรได้บ้าง”
“นอกจากการเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ของผมแล้ว ก็ไม่จำเป็นหรอก”
“คุณ!...คุณมันเป็นบ้า ผมพูดดีๆด้วย…คุณก็ยียวน!”
เมฆินถอดหมวกออกมาแทนพัด กล่าวยิ้มๆ
“เพิ่งรู้เหรอ แล้วทีคุณล่ะ ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเวลาผมจะพูดด้วย ทีนี้เข้าใจหรือยัง”
ชนินทร์กำหมัด
“คุณจะเอาชนะผมให้ได้เลยใช่มั้ย”
“ใช่ แล้วผมก็ชนะตั้งนานแล้ว”
ชนินทร์กัดริมฝีปาก กลั้นกลืนประโยคต่อไปที่ตั้งท่าจะถกเถียง…เขาลุกขึ้นแล้วเดินหนี
“เออ! เชิญเลย! เชิญหนีไปได้เลย แล้วเตรียมตัวไว้สำหรับค่ำคืนนี้ที่ยาวนานล่ะ!”
เมฆินตะโกนไล่หลัง ทำให้อารมณ์ของคนใจเย็นอย่างชนินทร์ขาดผึงลงในที่สุด
“นี่คุณ!” เดินมายืนค้ำหัวเขา ชี้หน้า “คุณ…คุณมันบ้ากาม เห็นผมเป็นอะไร โน่น! วัวควายข้างนอกนั้นก็มี เชิญซิ!”
ร่างสูงลุกพรวดขึ้น ตบหน้าเชลยหนุ่มทันที
เพียะ!
“ปากกล้านัก!”
ชนินทร์หน้าหัน ยกมือกุมแก้มไว้
ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เขาไม่เคยรู้สึกต่ำค่าเช่นช่วงชีวิตนี้มาก่อน
“คุณไม่มีสิทธิด่าผม ใช่! ผมมันก็แค่ไอ้หนุ่มบ้านไร่ธรรมดา คุณไง! คุณเป็นวัวของผม ที่ผมนึกอยากจะจับมันทรมานเล่นหรือควบขี่มันตามต้องการเมื่อไรก็ได้ จำไว้!”
เมฆินประกาศกร้าว “อยากรู้นักใช่มั้ย? ได้! ผมมันก็ผัวคุณไง คนที่ทำคุณครางหมดสภาพอยู่บนเตียง น่าสมเพช! คนที่ทำให้คุณหมดแรงเป็นไอ้ขี้แพ้ ไง? แค่นี้พอใจมั้ย”
น้ำตาที่พรั่งพรู คือความโกรธแค้น…ความชิงชังล้วนๆ!
ทำไม…คนๆนี้ถึงเหมือนเกิดมาจากนรกนักนะ!
“มาซิ จะแสดงให้ดูว่าเป็นผัวคุณมันง่ายแค่ไหน”
ว่าแล้ว ร่างบางก็ถูกลากกลับเข้าไปในห้อง ถูกล็อคกุญแจ…ซึ่งไม่มีการต่อต้านขัดขืนเพราะหัวใจที่แตกสลายลงไปพร้อมกับตัวตนบางอย่าง…เชลยหนุ่มกำลังเหม่อลอยน้ำตาคลอเบ้า ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
มีแต่ความรุนแรง มีแต่การทำร้ายกัน…
“ผมรู้คุณต่ำช้าพอๆกับผม พูดออกมาซิ! ดูสภาพคุณตอนนี้…แล้วบอกผมซิว่าผมเป็นใคร”
ชนินทร์แหงนหน้าหนีรอยจูบกักขระ…เบื้อนหน้าหนีแทบอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปจากโลกใบนี้
เมื่อทุกอย่างสงบลง…มัจจุราชทมิฬลุกเดินตัวเปลือยเปล่าๆออกมาจากเตียง ออกมาอีกฝั่งเพื่อบังคับให้ ‘ไอ้ขี้แพ้’ โดนเขารักจากทางด้านหลัง
รุนแรง เจ็บปวด…นี่คือสิ่งที่ชนินทร์ต้องเจอกับมันทุกวัน
ชนินทร์แอ่นกายรับสัมผัสอย่างช่วยไม่ได้ เมฆินแสยะยิ้มกล่าวว่า
“ง่าย…คุณนี่มันช่างง่ายดายจริงๆ”
เพียงเขาโน้มตัวลงมา เคลื่อยกายแนบไปกับแผ่นหลังเล็กๆ…ไม่นานนักเมื่อสาสมใจแล้ว…
เมฆินก้าวยาวๆออกไป หัวเสีย…แต่งตัว ก้าวขึ้นรถกระบะคันเก่าๆแล้วแล่นออกไปตามถนนที่ขดเคี้ยว เสียงเครื่องยนต์ดังไกลออกไปเรื่อยๆทุกขณะ ชนินทร์เอามือกุมหน้า แย่เหลือเกิน…ชิวิตของเขาตกต่ำอย่างไม่เคยแม้แต่วูบคิด
เขาควรจะตายไปเลยจริงๆ!
-
อ่านแล้วคิดถึงเรื่อง จำเลยรัก ทันทีเลยครับ คิดว่าเป็น จำเลยรัก เวอร์ชั่น คุณ ALex ก็สนุกดีครับ
พล้อตแบบนี้ก็เคยเห็นมีคนแต่งอยู่บ่อยเหมือนกัน นิยายชายหญิงก็เห็นมีนะครับ
ปล. ถ้าหยิบทุกเรื่องมาอ่านเทียบกัน คงไม่รู้ว่าใครก้อบใครเลยทีเดียว
-
โอว NC เต็มๆ ชอบๆ
-
ขอบคุณนะครับ ที่มาต่ออน่างต่อเนื่องไม่ขาดตอน 555
ชอบมากนะครับ
o13
-
ตามมาอ่าน สงสารชนินทร์ ช้ำหมดแระ NC ทุกตอน ก็ไม่ไหวน้า เดวเรื่องไม่เดิน 555
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไมเมฆินทำงี้อ่ะ
ตายกันพอดี
จะได้เหลือรอดชีวิตไหมเนี่ย
ชนินทร์ช้ำจนไม่มีที่จะช้ำแล้วม้างงงงง
ทั้งตัวทั้งใจ
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอ :z6: เมฆินซะทีเหอะ
ด้วยความรัุกและหมั่นไส้
ปล. เป็นกำลังให้คนแต่งด้วยนะจ๊ะ :กอด1:
-
ใครจะว่าไงผมไม่สนน่ะ แต่มันสนุกสมควรแก่การติดตาม
-
:กอด1:
มาให้กำลังใจจ้า...
-
o18 น่าติดตามค่ะ ลุ้นว่าตัวเอกของเราจะเป็นยังไง
แต่ว่าไม่ใช่ว่าจะชอบเรื่องเซ็กซ์ไปหมดหรอกนะคะ แต่มันก็เป็นส่วนนึงไง
แต่จริงไไก้อยากรู้ว่าเรื่องเป็นไงมาไงมากกว่า
ชอบการเขียนด้วยค่ะ ลุ้นดี แต่ว่าอยากรู้เรื่องเร็วๆๆอ่าาาาาาา o18
-
อ่ะ เอาไปครับ พรุ่งนี้ผมอาจไม่ว่างอีกแล้ว งานเข้าเป็นช่วงๆไงช่วงนี้
บทที่ 6
รุ่งเช้า ร่างสูงเดินเปลือยอกออกมา บิดขี้เกียจรับลมเย็นๆยามเช้าที่นอกชาน
พบกับร่างบาง ที่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่
“ทำไมมานั่งตรงนี้?”
ร่างบางไม่ตอบ เมฆินเองก็ไม่มีอารมณ์จะแก้เผ็ดอะไรตอนนี้
“นี่…”
มือหนาจับหัวไหล่บาง สะดุ้งสุดตัว หันหน้ามามองด้วยแววตาใสซื่อเอ่อคลอ เต็มไปด้วยความหวาดกลัว…ตอนนี้ชนินทร์ยอมรับชะตากรรมของเขาในทุกรูปแบบ แต่ที่สะท้อนใจ…รอยนิ้วทั้งห้าของเมฆินยังคงแดงฉานอยู่บนใบหน้า
เจ้าของรอยใจหายวูบ
“…”
“อย่าทำอะไรผมอีกเลย ได้โปรด ผมขอร้อง…ผมเสียใจ ผมทนรับมันไว้ไม่ไหวอีกแล้ว”
เมฆินไม่ตอบ แต่ลึกๆในใจ วูบหนึ่ง…เพียงวูบหนึ่งเท่านั้น
เขาอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไข
แต่คำขอโทษ…จะไม่มีวันหลุดออกจากปากเพื่อคนๆนี้
“นอกจากคุณจะทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของผมแล้ว…คุณยังต้องการอะไรจากผมอีก ทำไมไม่ปล่อยผมไป หรือไม่…คุณก็ฆ่าผมทิ้งเสียที่นี่เลย”
เมฆินมองปราด ก่อนจะกล่าวเป็นเชิงประชดประชัน
“ไม่ล่ะ…ขอบคุณสำหรับข้อเสนอแนะ แต่การเก็บคุณไว้เป็นเครื่องระบายอารมณ์ของผมแบบนี้…มันทำให้คุณตายทั้งเป็น ทีละน้อยๆ…สาแก่ใจผมกว่าเยอะ!”
ชนินทร์มองน้ำตาคลอ
“จิตใจคุณมันทำด้วยอะไรกัน?!”
“กล้าพูดเถอะ!...แล้วน้องคุณล่ะ หัวใจทำด้วยอะไร?”
เมฆินจบบทสนทนาตึงเครียดด้วยการถอนหายใจหนักๆ ขมวดคิ้ว แลดูหงุดหงิด
“เมื่อวาน…ตอนที่คุณบอกว่าอยากรู้เรื่องของผม”
ชายหนุ่มเริ่มด้วยสำเสียงราบเรียบอีกครั้ง ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ส่งผลให้ร่างบางถอยหนี แบบคนหวาดกลัวสุดขีด
เมฆินไม่แคร์…เขาใคร่อยากให้เชลยรายนี้เกรงกลัวต่อเขาอยู่แล้ว…
“มาคิดดู คุณอยู่ที่นี่มาเกือบๆสามเดือนเต็ม คุณคงเบื่อ…ผมจะให้คุณทำงาน”
ชนินทร์ไม่ตอบ งานอะไรกัน
ทาสหรือ?
“ผมเป็นเจ้าของไร่องุ่น ลงไปใต้เนินแห่งนี้…ชื่อไร่ กิ่งกาญมณี”
เงียบ…เมฆินเหลือบมองร่างเล็ก แล้วเล่าต่อ
“มันเป็นมรดกตกทอดมาจากรุ่นปู่ของผม ตอนนี้ผมสืบทอดกิจการอยู่คนเดียว และก็มีงานเยอะแยะมากมาย ที่คิดว่าคงจะทำให้คุณหายเบื่อได้”
น้ำเสียงของเขาเหมือนจะเมตตา…แต่แท้ที่จริงแล้วงานในไร่นั้นต้องอาศัยความคุ้นชิน คนธรรมดาร่างกายไม่แข็งแรงนักอย่างชนินทร์คงไปไม่รอดแน่
แต่นั่นก็แค่แผนการแรกของเมฆินเท่านั้น
“ข้างล่างนี่…เป็นไร่องุ่นของคุณงั้นหรือ?”
เจ้าของที่พยักหน้า
“คุณเป็นชาวสวน…แล้วผมต้องทำอะไร”
“เดี๋ยวก็รู้…”
“แล้วผม…” ชนินทร์สูดจมูก ปาดน้ำตา “ผมจำเป็นต้อง…ยอมให้คุณอีกหรือเปล่า?”
ถามตรงๆแบบนี้ เมฆินก็กล้าตอบตรงๆเช่นกัน
“เขาไม่ได้เรียกยอมคุณชนินทร์…ผมตอบไม่ได้หรอก บอกแล้วไงว่าวันไหนอยาก ผมก็จะเรียกใช้คุณเอง”
สีหน้าของชนินทร์ซีดเผือดลงทันที ห่อเหี่ยว หดหู่จิตใจ
“ทำไมหรือ? เซ็กซ์ของผมมันไม่ดีหรือไง?”
“…”
“หรือว่าหน้าตาอย่างคุณ…จะคอยลองที่ดุเด็ดเผ็ดมันมามากกว่านี้แล้ว?”
“คุณเมฆิน!”
แต่ชายหนุ่มรู้…ว่าชนินทร์นั้นยังอ่อนหัดไร้เดียงสานัก เขาไม่สัมผัสถึงร่องรอยใครอื่น นอกจากของเขาแต่เพียงผู้เดียว…
แต่ถ้าเป็นการทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายล่ะก็ แม้แต่คำพูด เขาก็จะทำ!
“ทำไม? โวยวายทำไม บอกมาเถอะว่าคุณพอใจ”
“ผมไม่เคยพอใจ ผมไม่ได้วิปริตเช่นคุณ”
ลุกหนี…เมฆินไล่ตาม
“อย่าลุกหนี เวลาผมยังพูดกับคุณไม่เสร็จ!”
มือหนาล็อคแขนแน่น แรง เจ็บ…ขึ้นเป็นรอยแดง ชนินทร์นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด เมฆินเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว มองตามการกระทำของตัวเองแล้วคลายแรงลงเล็กน้อย
“จะบอกให้นะว่าตอนแรกผมมันก็ปกติ จนเมื่อคุณเข้ามา บังคับให้ผมต้องวิปริตชั่วช้าไปด้วยน่ะซิ หึๆๆ…แต่คุณว่าผม ก็เท่ากับว่าตัวเองด้วย เพราะนอกจากคุณจะชอบมันแล้ว คุณยังต้องการมัน ต้องการมันทุกค่ำคืน!”
“ไม่จริง! ไม่จริง!”
ชนินทร์ส่ายหน้า เบิกตากว้าง ตะโกนลั่น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าขืนยังไม่หยุด…ผมจะ…”
“ทำไม? ทำหน้าที่เครื่องระบายความใคร่ให้ดีกว่านี้เหรอ”
ชนินทร์พยายามปลดล็อคข้อแขนตนเอง จะเอาหมัดเล็กๆตันใส่หน้าคนพูด
“คุณมันคนต่ำทราม…คอยดูเถอะ สักวันผมจะแก้แค้นคุณให้เจ็บยิ่งกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า!”
เมฆินหัวเราะชอบใจ
“อ้อ เดี๋ยวนี้ทำปากเก่ง เอาซี้! เชิญเลย แรงแค่นี้น่ะเหรอทำอะไรผมได้” เมฆินแกล้งจะทำเป็นขืนใจตรงนี้ “นี่! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ไม่งั้นได้เจ็บตัวอีกแน่!”
ชนินทร์ผลักแผงอกหนาออกอย่างแรง แต่ก็ไม่ค่อยเป็นผลเท่าไรนัก
“คุณจะไปเข้าใจอะไรถึงความเจ็บปวด ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ!”
เมฆินแสยะยิ้มกว้าง เพิ่มแรงมากขึ้น บีบข้อแขนจนปวดระบบ
“ฮึ! คุณแน่ใจหรือว่าผมไม่เข้าใจ แล้วไอ้การต้องเห็นร่างน้องสาวแขวนคอฆ่าตัวตายเพราะไอ้ชาติชั่วบางคน ตาของเธอจ้องมา ถลึงล้นออกมาจากเบ้าตา เน่าเปื่อยแล้ว ลิ้นจุกปาก มีหนอนชอนไช…นั่นน้องสาวผม คุณคิดว่าผมไม่เข้าใจงั้นเหรอ?!”
ชนินทร์นิ่งอึ้ง น้ำตาไหลลงมาเผาะหนึ่ง ทุกอย่างหยุดนิ่ง…
เมฆินแอบขันในใจ
“อย่ามาสอนผม เพราะคุณไม่รู้ถึงเศษเสี้ยวของความเจ็บปวดของผมเลย!”
ผลักร่างบางลงไถกรูดกับพื้น เนื้อบางถลอกเป็นบางจุด กระนั้นชนินทร์ก็ยังคงทรุดกายนั่งลงอยู่ตรงนั้น หลับตาแน่น ร้องไห้…ทำไม ชีวิตของเขาถึงต้องพังทลายลงมาทั้งๆที่ไม่ได้เป็นคนก่อเสียด้วยซ้ำ?
เมฆินนั่งพักอยู่ใต้ร่มไม้ กำลังตาปรือ จะหลับแล้วหลังจากเหนื่อยเพลียทั้งกลางวันและกลางคืน
“คุณเมฆิน…”
แววตาคมกริบหันไปมองต้นเสียงทันที
เชลยหนุ่มยืนตัวตรง กำมือแน่นข้างลำตัว
“เรื่องที่คุณบอกผม…เกี่ยวกับน้องสาวของคุณ…”
เมฆินกวาดตามองปราด…แล้วหันกลับไปทำเป็นไม่สนใจ
“เรื่องนั้น…ผมเสียใจด้วย”
ใจจริงชนินทร์แค่อยากแสดงความเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เขาเดินมาบอก แล้วก็จะกลับ
“เสแสร้ง!”
ชนินทร์ยืนกราน
“ผมเสียใจด้วยจริงๆ…ผมไม่รู้ว่า-”
“กลับไปซะ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้อีก”
ถูกตอกกลับซึ่งๆหน้าแบบนี้ ชนินทร์ก็ไม่เอาด้วย
ร่างบางหมุนตัวออกเดินลิ่วๆ
เมฆินยั้งปากไว้ เกือบจะสำเร็จแล้ว ทว่าไม่วายตะโกนไล่หลัง
“อ้อ ที่มาบอกผมก็เพราะอยากทำตัวเป็นคนดี ให้ผมเห็นใจใช่มั้ย?”
ร่างเล็กหยุดกึก รีบเดินกลับมาใหม่
“เปล่า! ผมพูดแบบนั้นจริงๆ”
“ตอแหล!”
“นี่คุณเมฆิน! คุณกำลังดูถูกผมอยู่นะ”
“ดูถูกน่ะ มันถูกแน่ เพราะคนอย่างคุณน่ะ มันหน้าเนื้อใจเสือ ดูดีๆแบบนี้แหละใจทรามกันทั้งนั้น!”
“มันจะมากไปแล้วนะคุณเมฆิน!”
ร่างสูงก้าวขายาวๆมาทางชนินทร์ เข้าตะครุบร่างบาง แอบขำเมื่อเห็นสีหน้าหวาดระแวงของอีกฝ่าย
“มากไปเหรอ?…ไม่มากไปหรอกมั้งเมียรักจ๋า…อืม…จะว่าไปหน้าตาคุณก็ดีมาก แต่เอ…หน้าแบบนี้จะมีนิสัยร้ายๆยังไงนะ ผมล่ะอยากรู้ ขอผัวเลวๆคนนี้ชิมหน่อยได้มั้ยจ๊ะ”
ชนินทร์ปัดนิ้วเรียวที่เชยคางเขาอยู่
เล่นบทคนโรคจิต เมฆินก็น่ากลัวเกินคาดคิด
ชายหนุ่มไม่มีอะไรจะเสีย!
“นี่…คุณ คุณจะทำอะไร…”
“ไม่ทำอะไรหรอก…แค่อยากพิสูจน์ ว่านอกจากคุณจะเสแสร้ง ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน คุณจะยั่วสวาทได้อีกสักแค่ไหนเวลาอยู่บนเตียงกับผม”
“คุณ!”
ชนินทร์อยากตันหน้า แต่ทำไม่ได้
“จะว่าไป ผมก็ลองมาหมดแล้ว ว่าไง…คุณมีอะไรใหม่ๆมานำเสนอมั้ยล่ะ”
“บ้า…นี่มันจะบ้าไปแล้ว!”
ชนินทร์ดิ้นรน เมฆินตวาดเบาๆ ขู่ลอดไรฟัน
“อยู่เฉยๆนะ! ทำเป็นดิ้นสะดิดสะดิ้งไปได้ เดี๋ยวผมก็จัดการคุณตรงนี้ซะหรอก”
เมฆินปรายตาทั่วร่าง ก่อนจะยิ้มเมื่อคิดหาอุบายดีๆที่จะกลั่นแกล้งอะไรอีกฝ่ายออก
“บอกให้นะ เวลาผมอยู่กับผู้หญิงคนอื่น นอกจากเขาจะไม่ดีดดิ้นแล้ว ยังชอบผมซะอีก แต่จะว่าไปผมก็รู้สึกสนุกดีนะ เวลาคุณพยายามจะต่อต้านผม ที่แท้…คุณก็จะยั่วผมใช่มั้ยล่ะ?”
ชนินทร์หน้าชา เนื้อตัวชาดิกขยับไม่ได้ราวกับหุ่น
เจ็บ…เขาเอาไปเปรียบกับผู้หญิงอื่น
ทำไมเขาถึงร้ายกาจแบบนี้!
“อย่าเอาผม…ไปเปรียบพรรค์นั้น”
“โห นี่สูงส่งขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่หรอก ผมก็แค่พูดตามสถิติ ว่าแต่…คุณอยากให้ผมเล่นกับคุณแบบไหนดี?”
“ไม่…ไม่มีวัน”
แววตาของชนินทร์จดจ้อง…ทั้งโกรธทั้งโมโห
“แล้วคุณต้องการแบบไหน?”
“ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น พอกันที พอสักทีได้ยินมั้ย!”
ชนินทร์ก้มลงเอามือปิดหู เขาอยากลืม อยากลืมทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆ
เมฆินปล่อยแขนบางลงไป ก่อนจะโอบอุ้มร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
“ลองแบบนุ่มนวลหน่อยเป็นไง เผื่อคุณจะถูกใจก็ได้นะ แล้วผมจะบอกคุณเอง…ฮ่าๆๆๆๆๆ”
แผ่นหลังกว้างเต็มไปด้วยมัดกล้ามเดินหายเข้าไปในเรือน…พร้อมทั้งร่างของเชลยหนุ่มที่บอบช้ำหมดทั้งตัว…
วางลงเบาๆบนเตียง…เมฆินถอดเสื้อ ปลดเข็มขัดและกางเกงของตนออก ชั่วพริบตาเดียวทั้งหมดก็รูดลงไปกองกับพื้น
ชนินทร์เบิกตากว้าง ถอยหนี
“อย่าหนีซิเมียจ๋า…หึ! จะถอดเสื้อผ้าออกดีๆหรือให้ผมฉีกมันทิ้ง?!”
“ไม่…ผมจะไม่ยอมคุณแล้ว”
“เอ๊ะ คุณนี่มันโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ ในเมื่อรู้ๆอยู่ว่าพูดไปก็เท่านั้น คุณแพ้ผมอยู่แล้ว…สั่งให้ถอดออกไง!”
ถูกจับเขย่าให้ถอดเปลื้องผ้าต่อหน้าต่อตา…ชนินทร์นั้นอับอาย ปวด…ปวดไปทั่วทุกห้องหัวใจ…
เสื้อผ้าทีละชิ้นถูกถอดออก…ช้าๆ ชนินทร์พยายามยื้อเวลา หารู้ไม่ว่าอาการเชื่องช้าแบบนี้ยิ่งเย้ายวน ยั่วอารมณ์กระหายของเมฆินให้รุนแรงขึ้นทุกขณะ
ถอดออกหมดเสร็จแล้ว เปลื่อยเปล่าต่อหน้าเขา อายก็อาย…เนื้อตัวแดงร้อนผะผ่าวไปหมด
“อ้าขาออกซิ”
ชนินทร์ส่ายหน้า แต่ช้าไปแล้ว เมฆินพุ่งเข้าจัดการ ทำเสียงรำคาญและจำต้องแรงมากขึ้น
“หน้าไม่อาย…ไหนบอกว่าไม่ชอบ ดูซิว่าหลักฐานมันฟ้องแค่ไหน”
ชนินทร์กัดริมฝีปากจนเจ็บ ได้รับรสเหมือนเลือดสดๆของตัวเอง…แต่เจ็บไหนจะเจ็บเท่าที่ขั้วหัวใจ เจ็บลึกยากจะบรรเทา
กำมือแน่น…สักพักสัมผัสหนึ่งถึงกับทำร่างบางสะดุ้งเฮือกหวั่นไหว…มือใหญ่ค่อยๆแตะต้องส่วนซ่อนเร้นและกระตุ้นมันอย่างไม่แยแส
วูบหนึ่งเมฆินไม่คิดจะทำแบบนั้น…แต่เพราะอารมณ์ดิบเถื่อน ยิ่งคนตรงหน้า ภาพตรงหน้า ทำให้เขากล้าบ้าบิ่นทำในสิ่งที่ไม่เคยทำและไม่นึกว่าจะทำมาก่อนในชีวิต…
เมฆินกลั่นแกล้งชนินทร์เยี่ยงของเล่น ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกเช่นไร ไม่นานนักมือที่เคลื่อนไหวไปมาก็หยุดลง อะไรอุ่นร้อนบางอย่างไหลรดหลังมือเมฆิน และพุ่งไปตามหน้าท้องราบเรียบของชนินทร์ กระเซ็นย้อยไปทั่ว
มัจจุราชหนุ่มยื่นมือไปตรงหน้าเชลย สั่งบังคับให้กลืนกินลงไป
เมื่อไม่ยอม…ก็เกิดอาการบังคับกัน
เมฆินป้อนมันด้วยปาก…แม้ชนินทร์จะดิ้นรนมากแค่ไหน แต่ก็พ่ายแพ้เมฆินร่ำไป…
เจ้าตัวแปลกใจ…ที่เพิ่งรู้ว่ารสชาติของมันช่างแปลกประหลาดและหอมหวานมากแค่ไหน
เรื่องทุกอย่างชักซับซ้อน…เมื่อเมฆินถลาลึกลงไปในเหตุการณ์…แนบแน่นมากขึ้นทุกขณะ
เมฆินรู้สึกเหมือนจะเป็นคนบ้าเอาให้ได้!
-
บทที่ 7
อากาศร้อน แสงแดดแรงจ้า ชนินทร์ปาดเหงื่อ นี่คือการเริ่มงานวันแรก เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ออกมาจากกระท่อมหลังเล็กๆที่ใช้เป็นที่กักขังเขาตลอดมา
เขาเพิ่งรู้ ว่าตัวเองถูกพามายังไร้องุ่นกว้างขวาง พื้นที่ส่วนบุคคลในจังหวัดทางภาคอีสานแห่งนี้มองไปทางใดก็มีแต่หนทางรกกันดานสุดลูกหูลูกตา ไม่มีทางออกหรือทางหลบหนีได้เลยแม้แต่น้อย
ไร่ ‘กิ่งกาญมณี’ มีคนงานเป็นร้อย วันๆเอาแต่เก็บองุ่นพันธุ์ดีเป็นพวงสวยลงจากขั้วอย่างถะนุถนอม เชลยหนุ่มถูกแนะนำให้รู้จักกันในฐานะลูกจ้างคนใหม่…ฉะนั้นเขาจึงยังไม่มีใครที่รู้จักพอให้ไว้ใจได้…
กลางวัน ชนินทร์เหนื่อยล้าเต็มที คนงานต่างๆพากันหลบแดดไปยังโรงอาหาร ร่างเล็กกำลังจะตามไป
“ชนินทร์”
เสียงทุ้มเข้มๆเรียกชื่อเขา ดังจากทางด้านหลัง ร่างบางหยุดกึก
“นายมานั่งกับฉันนี่”
ว่าแล้วก็หันหลังเดินนำไป…ต่อหน้าคนอื่น ชายหนุ่มเล่นละครตบตาได้แนบเนียน ไม่มีใครสงสัยว่า ‘เจ้านาย’ แห่งไร่จับชนินทร์มาด้วยเหตุผลกลใด
หลบมาที่หลังต้นไม้ต้นใหญ่ ที่ซึ่งมีโต๊ะไม้สักตั้งตระง่านอยู่ เมฆินนั่งลงเอกขเนก ส่วนชนินทร์วางตัวไม่ถูก
“ทำตัวตามสบายเถอะ…ผมคงไม่เข้มงวดกับคุณตรงนี้หรือต่อหน้าคนอื่น…”
“จะได้รักษาภาพพจน์ที่ดีไว้ใช่มั้ย?” น้ำเสียงหวนขึ้นสูงอย่างประชดประชัน
เมฆินจ้องหน้านิ่ง “เปล่า เพราะไม่อยากให้มีใครกล้ามาตีสนิทคุณ จนใจอ่อนยอมช่วยคุณหนีออกไปต่างหาก”
ชนินทร์ไม่สบตา เขาอ่านออก…ราวกับชนินทร์เป็นเพียงกระดาษแผ่นบางๆ!
น่ากลัว…ผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัว…
“หิวมั้ย?”
“…”
“ผมหิวแล้ว เดินไปเอากับข้าวที่โรงอาหารมาตรงนี้ บอกใครก็ได้ ว่าเป็นของผม”
เดินฝ่าไอร้อนตามคำสั่งไปที่โรงอาหาร หนทางไกลไม่ใช่น้อย ตามทางเดินที่โรยด้วยก้อนหินสีขาวเพื่อรองรับแสงอาทิตย์ ทำให้ต้นองุ่นอบอุ่นในเวลากลางคืน ชนินทร์ยิ่งเหงื่อแตก…พอถึงโรงอาหารทุกคนจ้องมองเขามาเป็นสายตาเดียว ไม่นานนักเขาก็กลับมาพร้อมกับสำรับของ ‘นาย’
“แล้วน้ำล่ะ ผมหิวน้ำ เอาน้ำเย็นๆ”
เชลยหนุ่มไม่พูดว่าอะไร เดินย้อนกลับไปใหม่ และกลับมาพร้อมกับกระติกน้ำ
“อ้อ ลืมบอกไปว่าเอาผ้าเย็นด้วย เหงื่อออก เหนียวตัวไปหมด”
ชนินทร์กัดฟัน เขาเริ่มรู้แล้วว่าโดนจงใจให้เดินไปมา แต่ให้ทำยังไงได้…
คนแกล้งแอบยิ้มสะใจ!
กลับมา ใบหน้าขาวๆแดงเพราะไอแดดไปหมด โชคดีที่เมฆินอิ่มแล้ว และเหลือเศษอาหารบางส่วนไว้ให้
“หิวแล้วใช่มั้ย? นั่นล่ะ…ข้าวเหลือๆกับกากหมู กินจากของผมต่อนั่นล่ะ แล้วรีบด้วย จะหมดเวลาแล้ว เรามีงานต้องทำอีก”
มองด้วยสายตาเหยียดหยาม แล้วมองที่กับข้าวเหลือๆ ก่อนจะจากไป…ชนินทร์ก้มลงตักข้าวเข้าปาก กินด้วยความขมขื่นใจ ไม่รับรู้รสชาติใดๆทั้งนั้น…
“คุณ…คุณ ตื่น นี่เช้าแล้วนะ”
เมฆินเคาะประตูเรียกชนินทร์ ผู้ซึ่งไม่เคยตื่นสาย ออกจะเป็นคนปลุกเขาให้ไปทำงานตอนเช้าเสียด้วยซ้ำ
เปิดประตูเข้ามา ร่างบางนอนนิ่งใต้ผ้าห่มอยู่บนพื้น
“คุณ…”
มือหนาแตะหน้าผาก ร้อนระอุ…คงเพราะงานหนัก ไอแดด และพิษไข้ ทำให้วันนี้ร่างโปร่งลุกไม่ได้
คิ้วเข้มขมวดเข้าเมื่อมือนั้นช้อนร่างขึ้นมาในอ้อมกอด…เจ้าของร่างสูงใหญ่ตัดสินใจย้ายชนินทร์มานอนที่เตียง วางลงเบาๆ จึงไม่รู้สึกตัวเต็มที่
เมฆินส่ายหัว ทำไมเขาต้องมาดูแลเชลยคนนี้ด้วย
…มันคือการสนใจเกินไปหรือเปล่า?
ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองกำลังเริ่มสับสน…เขาขับรถไปเอาอุปกรณ์ยา เครื่องมือเครื่องใช้ต่างๆ กลับมา ไข้ของเชลยหนุ่มยังไม่ลดสักนิด พอเมื่อช่วยเช็ดตัว มือเล็กกลับปัดออก
“หนาว…”
“ก็กำลังจะช่วยให้หาย”
กล่าวเรียบๆ กระนั้นร่างเล็กยังปัดป้องอีก
“อย่า…”
แพขนตาเหนือเรียวตาหวานซึ้งหลุบปรือขึ้น ดวงตาสีดำจดจ้องเป็นคำขอร้อง เมื่อนิ้วเรียวยาวเตรียมปลดกระดุมแหวกเสื้อออก
“ผมเห็นของคุณหมดแล้ว แค่นี้เอง…เป็นไรไป” ว่าแล้วก็จับร่างบางค่อยๆเปลี่ยนเสื้อผ้าออกทั้งหมด เพื่อทำความสะอาดและใส่ชุดใหม่
เขาไม่เคยสังเกต…ร่องรอยที่เขาฝากไว้
มากมายเหลือเกิน
คือทั้งหมดในช่วงเวลาสามเดือนนี่ซินะ
จะว่าไป คนงานเริ่มสงสัย ว่าเขาย้ายมานอนที่เรือนเล็กหลังนี้แทบทุกคืน…
ร่างสูงส่ายหัวขจัดความคิด ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ เปลี่ยนน้ำออกมาใหม่ แต่คนป่วยหลับไปแล้ว เขาจึงนั่งลง พลางจ้องมอง…
บังเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้น
ถ้าเป็นผู้หญิง เขาคงยอมรับความรู้สึกต่างๆได้มากกว่านี้
แต่นี่…ชนินทร์เป็นผู้ชาย เหมือนกันกับเขา…แถมยังได้เขาเป็นคนแรก
สมควรมั้ยที่ต้องรับผิดชอบ?
แต่ที่รู้ คือตอนนี้เมฆินจะยอมเฝ้าไข้ให้ แค่ครั้งนี้…ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ
คิดซะว่า…ยื้อเวลาใกล้ตายออกไป…เพื่อเขาจะได้ใช้เวลาที่เหลือทรมานให้นานมากขึ้น
เมฆินรู้สึกเหมือนเขาเป็นปีศาจ…
เขาไม่เคยเป็นคนใจร้าย คิดอาฆาตแค้นใคร จนกระทั่งมาวันนี้
ความจริง…ก็เพราะใครเล่า ที่ทำให้เขากลายเป็นคนใจร้ายเยี่ยงนี้!
‘คนไข้’ ลืมตาขึ้นเมื่อตอนเย็น ท้องฟ้าทอแสงสีส้มสวย…
ชนินทร์รู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่
นอนจับเสียงนกร้องกลับรัง ไม่ทันสังเกตว่ามีใครคนหนึ่งฟุบหลับอยู่ข้างๆ
“คุณ!”
อารามตกใจ ร่างเล็กถอยหนี เมฆินรู้สึกตัว
“อืม…ตื่นแล้วเหรอ?”
คนตัวใหญ่หน้าตางัวเงีย ก่อนจะเอื้อมไปหยิบยาและส่งแก้วน้ำให้
“กินซะซิ”
รับมาโดยง่าย แต่ยังขมวดคิ้วสงสัย
“นี่…นี่คุณนั่งเฝ้าผมเหรอ?”
“…”
“คุณทำมาเป็นห่วงใยผมเพื่ออะไร?”
เมฆินไม่ตอบ เพียงแต่ยกเอาจานข้าวต้มขึ้นมา ส่งให้
“กินนี่ด้วย”
“ขอบคุณ…”
เป็นครั้งแรงที่ชนินทร์กล่าวขอบคุณ…เป็นเสียงแผ่วเบา กระนั้นเมฆินก็ยังรู้สึกละอายอยู่ในใจลึกๆ
“ผม…ผมก็เพียงแค่ไม่อยากให้คุณตายไปก่อนผมจะแก้แค้นให้สาสม ก็เท่านั้นเอง”
ชนินทร์กลืนอาหารลงไปอย่างฝืดคอ สักพักก็อิ่ม เมฆินถึงกับเผลอถามอย่าเป็นห่วง…
“ทำไมถึงกินน้อย?...”
“ผมไม่อยากกิน จะอาเจียน…”
เมฆินไม่ยัดเยียดต่อ เขาปล่อยให้ชนินทร์พักผ่อนตามลำพัง
ตามชนบทมักจะมืดเร็ว และตอนนี้ก็มืดสนิทเรียบร้อย
ชนินทร์ห่มผ้า เมฆินทำท่าเหมือนจะออกไปแต่ก็ไม่ออก วนเวียนอยู่แถวนั้น
ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างหนัก จนในที่สุด ก็ถอดเสื้อเหลือแต่กางเกงตัวเหมือนเฉกเช่นกำลังจะเข้านอนทุกครั้ง แล้วสอดตัวลงไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน บนเตียงเล็กๆนั้น…เขาวาดท่อนแขนลงไปอย่างไม่ค่อยสนิทใจเท่าไรในตอนแรก พอเมื่อรู้ว่าร่างบางหลับสนิทดี จึงกระชับอ้อมกอด แล้วผ่อนคลายความเหนื่อยล้าทั้งหมด ก่อนจะเคลิ้มหลับไปในที่สุด…
-
o18 แปลกใจว่าทำไมได้จิ้ม ALeX บ่อยจัง ฮาฮาฮา :laugh:
-
ติดใจเค้าแล้วอ่ะดิ กร๊ากกก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เริ่มหวานหล่ะ อิ อิ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เอาแล้วไงล่ะ หวั่นไหวละสิ
-
:o8:
ค่อยเป็นค่อยไป...
-
คุ้นๆๆเหมือนเรื่องอาไรสักอย่างที่เปงละครเรย
555+แต่เปงเวอร์ชั่นพระเอกนายเอกอย่างงี้เราชอบ
ก้ากกก หุๆๆๆชอบค่ะชอบๆๆๆ แต่ว่าน้ำตาซึมตลอดเรยละ
-
เมฆินยั้งปากไว้ เกือบจะสำเร็จแล้ว ทว่าไม่วายตะโกนลับหลัง
ใช่ "ไล่หลัง" ดีกว่าน้า
---------
หวั่นไหวแร้ว เวลาแก้แค้นของชนินทร์ก็อีกไม่นานแล้วดิ 555
-
ระวังนะคุณเมฆินเขามีโอกาศแก้แค้นเมื่อไรคุณตายทั้งเป็นแน่ :laugh:
-
ว้าวววววววววววววว
แป๊บ ๆ ผ่านไปสามเดือนแล้วอ่ะ
ไม่ช้ำหมดแล้วหรือชนินทร์
จะรอดม้ายยยยยย
สามเดือนเล่นโดนกลั่นแกล้งตลอดเวลา
โอ่ยยยยย น่ากลัวได้อีกนะเมฆินเนี่ย
ตอนกลางคืนใช้งานก็หนัก
แถมตอนกลางวันยังแกล้งให้เดินตากแดดอีก
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
:angry2: ใจร้ายมาก
-
หมั่นไส้เมฆิน :beat:
-
:beat: :oo1:
:beat: :oo1:
:beat: :oo1:
ว่างก็มาต่อนะค้าบ
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
เวลาผ่านไปไวดุจสายนที
มันไม่มีอะไรจีรังแน่แท้นักแล อิๆ
อ่านแล้วแอบกลุ้มแทน เมฆิน (ขอบอกชื่อแปลกดี)
แล้วจะรออ่านต่อ ผลสอบใกล้ออกยังคราบคนเขียนเมษานี่แล้วนี่นะ ขอให้ได้ดังหวังนะ
-
:-[ หุหุ ต้องติดตามๆ
-
เอ้ย แต่อ่านมา เราว่า เชน ร่างกายแข็งแรงโคตรนา
คิดดูดิ สามเดือนโดนทารุณกรรม แต่พ่อเจ้าประคุณเพิ่งจะเป็นไข้ไม่สบายแค่ครั้งเดียว
ถึกและบึกบึนสุดๆ อ่อนแอตรงหนายกัน
เชนบุคลิคสับสน สมเป็นคนถูกจับดีอ่ะ
-
หนุกคับ รีบมาต่อนะคับ คอยอยู่ :z2:
-
ดีใจกับเรื่องใหม่ด้วยนะครับ
จะติดตามอ่านเหมือนเดิมครับ ^^
-
เมฆินยั้งปากไว้ เกือบจะสำเร็จแล้ว ทว่าไม่วายตะโกนลับหลัง
ใช่ "ไล่หลัง" ดีกว่าน้า
---------
หวั่นไหวแร้ว เวลาแก้แค้นของชนินทร์ก็อีกไม่นานแล้วดิ 555
แก้แล้ว ต้องขอขอบคุณพี่มากๆนะครับ
บทที่ 8
ชนินทร์หายดีจากไข้ เพราะมีคนเฝ้าคอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ…
กลับไปทำงานใหม่ ร่างกายของเขาเริ่มปรับตัวเข้ากับงานหนักๆ เชลยหนุ่มตั้งใจทำงาน บ่งบอกถึงคนที่รับผิดชอบและรู้จักคิด
แต่คนฉลาด…ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นคนดีเสมอไป
เมฆินสลัดความเข้าอกเข้าใจในตัวเชลยหนุ่มออกจากหัว สัญญากับตัวเอง…ต่อไปนี้จะมีแต่เรื่องการแก้แค้น
เขาจะไม่ยอมปล่อยฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวของเขาหลุดลอยไปแน่!
บ่ายคล้อย ชนินทร์นั่งพักใต้ร่มไม้
อากาศร้อนระอุ ชายหนุ่มหยิบกระติกน้ำขึ้นมาดื่ม เขานั่งอยู่ตามลำพัง เนื่องด้วยไม่มีใครต้อนรับเขา ไม่รู้ว่าเพราะคำสั่งของนายใหญ่รายนั้นหรือเปล่า?...
“ผมนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ?”
ใบหน้าขาวหันไปตามเสียง ร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดคนงาน กำลังทำท่าจะนั่งลง
“คะ…ครับ”
ชนินทร์มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นเงา…
“คุยกับผมแบบนี้ ไม่เท่ากับขัดคำสั่งนายคุณหรือ?”
หนุ่มผิวเข้ม หน้าตาดูดีไม่เหมือนคนไร่…ส่งยิ้มกว้างให้
ท่าทางของเขาดูซื่อๆ
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ นายเข้าเมือง อีกนานกว่าจะกลับ”
ชนินทร์นั่งเฉยๆ ในขณะที่ผู้มาเยือนแบ่งห่อข้าวให้
“ข้าวครับ ผมเห็นคุณไม่เข้าไปในโรงอาหาร”
“ผมไม่หิว ขอบคุณนะ”
ชนินทร์ไม่ต้องการทำให้นายคนนี้เดือดร้อน อย่างน้อยเขาก็คงโดนหักเงินเดือน มากสุดก็ไล่ออก
“เอ่อ…อย่าว่าผมเลยนะ แต่อย่าพูดกับผม…ผมไม่อยากให้คุณเดือดร้อน กลับไปซะเถอะ”
หนุ่มผิวเข้มหน้าเสียเล็กน้อย
“…ผมขอโทษครับ”
ทำท่าจะลุก แต่แล้วชนินทร์ก็เปลี่ยนใจ
ช่างนายนั่นเถอะ อย่างน้อย…เขาก็ขอมีเพื่อนไว้คุยแก้เครียดสักคน
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ นั่งลงเถอะ อยู่คุยกันก่อน”
นั่นลงตามเดิม ส่งยิ้มซื่อๆให้
“ว่าแต่ ทำไมนายถึงสั่งไม่ให้ใครคุยกับคุณล่ะครับ?”
กล่าวราวกับชนินทร์เป็นคนสำคัญ…
เปล่าเลยต่างหาก
“ไม่รู้ซิ…”
“คุณมาทำงานให้กับนาย…คุณเป็นเลขาฯคนใหม่ของนายหรือครับ?”
ชนินทร์เหม่อลอย ส่ายศีรษะเล็กน้อย
“เปล่าหรอก ผมก็เป็นคนงานเหมือน…ทุกๆคนนั่นแหละ”
“คุณ…คุณชื่ออะไรหรือครับ?”
ชนินทร์มองอย่างไม่ไว้ใจ แต่ไม่รู้ทำไม…รอยยิ้มกว้างนั่นทำให้เขาวางใจ
ว่าต้องเป็นคนดี
แต่เปลือกนอกของมนุษย์…ย่อมปกปิดสิ่งที่ไม่ต้องการเปิดเผย
“…นายบอกก่อนซิ”
“ผมชื่อไอ้ดำครับ ใครๆก็เรียกไอ้ดำๆ”
‘ดำ’ กล่าวซื่อๆ
“ผม…ผมชื่อชนินทร์”
ดำยิ้มแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป
“อืม ว่าแต่ คุณชนินทร์พักอยู่ที่ไหนหรือ? หรือว่ามาทำงานเช้าแล้วกลับเย็น”
ร่างบางพยักหน้า
“บ้านคุณอยู่หมู่ไหนล่ะครับ?”
ชนินทร์อึกอัก เพราะเขาเพิ่งจะโกหกคำโตออกไป
“…”
“บ้านผมอยู่หนองใส ไม่ไกลจากที่นี่หรอกครับ ผมอยู่กับแม่สองคนเท่านั้น คุณล่ะครับอยู่กับใคร?”
“ผม…อยู่คนเดียว”
“คนในโรงอาหารเขาลือกันว่า ตอนนี้นายมีผู้หญิง…จริงหรือเปล่า”
ชนินทร์รีบหันไปสบตาดำ…ซึ่งส่งยิ้มล้อเลียนเจ้านายมา
“เคยเห็นหรือเปล่าครับ? คงสวยหยาดเยิ้มเชียวล่ะ”
ชนินทร์ขนลุกซู่…
นับแต่นั้นมา ชนินทร์มีนายดำคอยเป็นเพื่อนคุย เป็นที่ๆสามารถระบายเรื่องเครียดๆในชีวิตของเขาได้
อย่างน้อย ก็ยังดีที่มีคนให้โต้ตอบ นอกเหนือจากคำพูดด่าทอและการกระทำหยาบช้าเหล่านั้น…
ทุกอย่างถูกจับจ้องภายใต้สายตาของเจ้านายหนุ่ม
เมฆินไม่พอใจ
“คุณไปสนิทสนมกับคนงานใหม่นั่นตั้งแต่เมื่อไร?”
ร่างสูงยืนกอดอกอยู่หน้าประตู คืนหนึ่งที่จู่ๆเมฆินก็เข้ามาหาเรื่อง ท่าทางหัวเสียมาก่อน
“อะไรนะ?”
ชนินทร์กำลังจะเข้านอน เหนื่อยล้ามาทั้งวัน แต่กลับต้องมาเผชิญหน้ากับพายุร้ายอีกหน
“ผมถามว่าคุณไปสนิทสนมกับนายดำตั้งแต่เมื่อไร?”
ชนินทร์หน้าซีดเผือด ตอบอะไรไม่ถูก
“บอกแล้วใช่มั้ย…ว่าอย่าได้ไปพูดคุยกับใคร ถ้าผมไม่สั่ง”
ใบหน้าคมดุดัน เหี้ยมเกรียม ย่างกรายเข้ามาด้วยอารมณ์โมโห
“ผม…ผมขอโทษ”
แต่ชายหนุ่มไม่รับฟัง
“คิดหนีหรือ คุณยังกล้าคิดหนีไปจากที่นี่อีกหรือ?”
ร่างสูงใหญ่จับข้อมือบาง บีบแน่น ชนินทร์ร้องโอ๊ย แต่ยังไม่หลุดออกจากการเกาะกุม
“รู้ใช่มั้ยว่าครั้งสุดท้ายที่คุณคิดหนีเรื่องมันเป็นอย่างไร…หรือว่าผมละเลยคุณนานไปหน่อย หึ ทีหลังก็บอกซี ผมพร้อมจะเป็นผัวคุณได้ทุกเมื่อเลยล่ะ”
พูดจบ เมฆินโถมร่างหนาหนักลงใส่ร่างบางทันที ฉีกทึ้งเสื้อผ้าอีกฝ่ายจนขาดรุ่ย…มีเพียงเสียงร้องไห้และลมหายใจหอบหนักของทั้งสองฝ่ายเท่านั้นที่ดังขึ้น
ชนินทร์ไม่เคยขัดขืนเขาได้…
แพ้ราบคาบตลอดกาล
“คนกักขฬะ! หยาบโลน คุณมันชั่วร้าย!”
เมฆินยิ่งบีบข้อมือ ขึงตา กางแขนทั้งสองข้างของชนินทร์ราบกับเตียง
“อ้อ งั้นเหรอ?”
บดจูบรุนแรงลงมา ชนินทร์รวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย สะบัดมือแล้วยกขึ้นตบหน้าอีกฝ่ายอย่างแรง
เมฆินหน้าหัน ก่อนจะยกมือขึ้นตอบโต้อย่างที่โดนกระทำ ทว่าแรงกว่าหลายเท่า
“อย่าได้บังอาจ…ตบหน้าผมอีก!”
เมฆินลดนิ้วที่ชี้หน้าอีกฝ่ายลง…ขมวดคิ้ว…คงเพราะชนินทร์ไม่ร่ำร้อง ไม่มีเสียงร้องไห้แม้แต่นิดเดียว
มีเพียงแววตารวดร้าว…จ้องมองมา
โดนขึงผืดอยู่ ร่างกายนั้นร้าวราวแตกเป็นเสี่ยงๆ
“…”
ชนินทร์กัดริมฝีปากแน่น พูดอะไรไม่ออก ไม่มีการต่อว่าให้เขาแม้แต่คำเดียว!
“ดี! จำไว้…คุณเป็นของผม ของผมคนเดียวเท่านั้น!”
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ลูกชายกูตกน้ำ!”
เสียงร้องโวยวายของคนงานผู้หญิง ทำให้ใครหลายคนรีบหันไปสนใจ ชนินทร์ที่กำลังประคองพวงองุ่นลงจากเครืออยู่ใกล้ที่สุด
“อะไรนะครับป้า?”
“คุณ…คุณช่วยลูกชายป้าด้วย…ลูกชายป้าจมน้ำ”
ชนินทร์เป็นคนแรกที่ออกวิ่งตามหญิงคนนั้น ถึงบ่อน้ำที่กักน้ำไว้ใช้ในไร่ เด็กคนหนึ่งกำลังพยายามตะเกียกตะกายตัวเอาชีวิตรอดอยู่ในน้ำ
ชนินทร์ไม่รอช้า พุ่งตัวลงไปในน้ำทันที
ความวุ่นวายเกิดตามมาเมื่อคนงานอื่นๆมุงดู มารดาเด็กที่จมน้ำได้แต่ยืนดูน้ำตานองหน้า ครู่เดียวที่ชนินทร์สามารถลากร่างไร้สติกลับเข้าฝั่ง เขาเป็นคนว่ายน้ำแข็ง เนื่องจากว่ายอยู่ที่สระภายในบ้านเป็นประจำ
“ทุกคนถอยออกไปก่อนครับ”
ชายหนุ่มอุ้มร่างเล็กขึ้นมาวาง แล้วเริ่มทำกายผายปอด…ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ และแล้วเด็กก็สำลักน้ำ เริ่มหายใจอีกครั้ง
มารดาถลาเข้ามาโอบกอดไว้ สีหน้าคนงานหลายคนโล่งใจและชื่นชมในตัวชนินทร์…คนงานใหม่คนนี้นอกจากหน้าตาท่าทางจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นผู้ดี ยังมีจิตใจงดงาม ไม่ถือตัวเลยแม้แต่น้อย
มิน่า…ถึงได้เป็นคนสำคัญของนาย…
เที่ยงนั้น ชนินทร์กลายเป็นขวัญใจในหมู่คนงาน ในที่สุดเขาก็ได้รับการต้อนรับจากทุกๆคน โดยเฉพาะ ‘ป้าไผ่’ คนครัวที่นับว่าอาวุโสที่สุด
มารดาของเด็กแทบจะก้มลงกราบ แต่ชนินทร์ไม่ยอมเพราะตนอายุน้อยกว่า เด็กที่จมน้ำเดินเข้ามาพนมมือไหว้…ชนินทร์มองหน้าแล้วโล่งใจ ที่อย่างน้อยเขาก็ช่วยให้ชีวิตใครคนหนึ่งได้อยู่ต่อบนโลกใบนี้
เขาเสียอีก…ที่อยากลาลับ
…นั่งกินข้าวอยู่กับดำ คนงานหลายคนเดินเวียนเข้ามาถามไถ่ ไม่นานก็รู้จักกันหมด ดำกล่าวยิ้มๆตอนอยู่กันตามลำพัง
“คุณชนินทร์ชนะใจทุกคนแล้วนะครับ ดูซิ ไม่มีใครทำตามคำสั่งนายแล้ว ทั้งที่นายดุออกขนาดนั้น”
ชนินทร์ยิ้มเจื่อนลง เขาไม่อยากพูดถึงคนๆนั้น
ป้าไผ่เดินขโยกเขยกเอากล้วยบวชชีมาให้ด้วยตนเอง ก่อนจะนั่งลงร่วมวง
“ไม่เป็นไรหรอกพ่อคุณ ไม่ต้องเกรงใจ กินเยอะๆเลย”
ชนินทร์ยกมือไหว้น้อบน้อม สร้างความประทับใจให้ป้าไผ่มากขึ้น
“ว่าแต่ พ่อหนุ่มมาทำงานกับนายนานหรือยัง? ป้าเห็นว่าเพิ่งมาได้ไม่นานนี่”
“ครับ”
“แล้วบ้านช่องอยู่ไหน ทำไมไม่ค่อยเห็นหน้า”
ชนินทร์หลบสายตา ตอบเรียบๆ
“อยู่ไม่ไกลจากที่นี่หรอกครับป้า”
ป้าไผ่ยิ้ม
“เหรอ แต่ท่าทางพ่อหนุ่มคงจะทำงานดีน่าดู นายถึงรับไปเป็นเลขาฯส่วนตัว”
ป้าไผ่พินิจดูชายหนุ่มตรงหน้า ด้วยประสบการณ์…คนแก่อย่างนางดูรู้ว่าชนินทร์ไม่ใช่เพียงคนงานธรรมดา เพราะหน้าตา ผิวพรรณ ท่าทางกิริยานั้นถูกอบรมสั่งสอนมาอย่างดี
ระหว่างนายกับคนงานใหม่รายนี้ ต้องมีตื้นลึกหนาบางเป็นแน่
“มีอยู่ช่วงหนึ่ง…นายสั่งไม่ให้พวกเราแม้แต่คนเดียวคุยกับพ่อหนุ่ม ไม่รู้เพราะอะไรนะ…”
ชนินทร์ก้มหน้าไม่ตอบ ป้าไผ่ก็ปล่อยเลยตามเลย
“งั้นป้าไปก่อนนะ ต้องรีบไปส่งสำรับให้คุณผู้หญิง พ่อหนุ่มก็กินให้สบายเลยนะ บ่ายนี้พ่อหนุ่มนอนพักสักวันก็แล้วกัน ปล่อยให้คนงานคนอื่นมันทำไปเถอะ”
ร่างท้วมของนางหายลับไปด้านหลังโรงครัว ชนินทร์ค่อยๆเอ่ยถามขึ้นหลังจากนิ่งไปนาน
“ดำ…คุณผุ้หญิงนี่คือภรรยาของนายน่ะหรือ?”
ดำเงยหน้าขึ้นมองงงๆ ก่อนจะตอบว่า
“อ้าว คุณไม่รู้เหรอครับ ว่านายอาศัยอยู่กับแม่”
ดำตักข้าวใส่ปากต่อ ปล่อยให้ชนินทร์ครุ่นคิดอยู่ตามลำพัง
แม่…?
-
ขอติดไว้ก่อน ยังตามไม่ทันเลย :n1:
-
โอวว จะมีคุณหญิงแม่โผล่มาแว้ววว
เตรียมรับลูกสะใภ้ด้วยนะเคอะ
-
55555+
คุณหญิงแม่ หม่อมแม่เรย
งานนี้เตรียมยกขันหมากกานเรยทีเดียว
-
คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ อืมๆ
นายดำนี่กลัวจะถูกลูกหลงจัง
-
ไกล้เป็นอิสระ แร้ววว
อีกนิดเดียว
คริคริ จะดีใจ หรืเสียใจ ดี หว่า
-
อ้าวมีคุณแม่ด้วยเชื่อดิสักพีกต้องมีผู้หญิงเปรี้ยวๆร้องมาว่าคุณแม่ข๋า..น้อง....ไม่ยอมนะค่ะพี่เมฆินทำยังงี้กับหนูไม่ได้นะทำนองเนี้ย :เฮ้อ:
-
ได้ใจคนรอบข้างไปแล้วเหรอแต่คนใจดำแหละ
-
:z1:
รอตอนต่อไป
-
กร๊ากกกกกก :laugh: ขำคอมเม้นคุณ three อ่ะ
------------ต่อๆ เกลียดพระเอกเรื่องนี้จัง :fire: :angry2: :m31:
รีบๆๆแก้แค้นหรือเอาคืนมันให้สาสมนะ :serius2:
ปอลล. รอฉากอย่างว่า o18
-
ชนินทร์รวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย สะบัดมือแล้วยกขึ้นตบหน้าอีกฝ่ายอย่างแรง
เมฆินหน้าหัน ก่อนจะยกมือขึ้นตอบโต้อย่างที่โดนกระทำ ทว่าแรงกว่าหลายเท่า
“อย่าได้บังอาจ…ตบหน้าผมอีก!”
เมฆินลดนิ้วที่ชี้หน้าอีกฝ่ายลง…ขมวดคิ้ว…คงเพราะชนินทร์ไม่ร่ำร้อง ไม่มีเสียงร้องไห้แม้แต่นิดเดียว
มีเพียงแววตารวดร้าว…จ้องมองมา
โดนขึงผืดอยู่ ร่างกายนั้นร้าวราวแตกเป็นเสี่ยงๆ
“…”
ชนินทร์กัดริมฝีปากแน่น พูดอะไรไม่ออก ไม่มีการต่อว่าให้เขาแม้แต่คำเดียว!
“ดี! จำไว้…คุณเป็นของผม ของผมคนเดียวเท่านั้น!”
เขียนได้เกือบดีแล้วคะ เสียดายนะคะ น่าจะเล่นกับอารมณ์คนอ่านอีกนิด
เช่นระโยคที่เปลี่ยนสีเอาไว้ อุตส่าห์ บีบคั้นกันมาจนใจรอนๆ หากเค้นอีกนิดให้น้ำตาหยดแมะเลยน่าจะเยี่ยมกว่านี้
แต่ว่า ไอ้ประโยคนี้.....โดนขึงผืดอยู่ ร่างกายนั้นร้าวราวแตกเป็นเสี่ยงๆ....มันมาจากไหน ตามมันทำไม มีส่วนอะไรในท้องเรื่องหรอคะ?
-
เหหหหหหหหหหหหหหห
แม่ไหนอ่ะ
แล้วอยู่กันตรงไหนนิ
โอ่ยยยยยยยยยยยย
ตัวละครเพิ่มขึ้นหนึ่งตัว สนุกล่ะทีนี้
หึหึ
-
:angry2:ใจร้ายจริงๆเลยหึงเค้าแล้วยังไปทำรุนแรงกะเค้าอีกมันน่า :beat:
-
รอตอนต่อไปนะครับ :L2:
-
รอตอนต่อไปด้วยคน
-
มารอตอนต่อไปค่ะ กำลังสนุกเลย :z1:
-
ชอบๆๆๆ เอิ๊กๆๆๆ
ชอบมากเลยเรื่องแนวนี้ อิอิอิ
พระเอกรักนายเอกแล้วสินะ แล้วเมื่อไหร่จะรู้ตัวล่ะเนี่ยย หุหุหุ
มาต่อนะคะ รออยุๆๆๆ ^^
-
เรื่องนี้ แนวๆ จำเลยรัก ชอบคับ...รีบๆ มาต่อนะคับ เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
บทที่ 9
“ไง ตอนนี้คุณได้กลายเป็นขวัญใจ คงดีใจใหญ่เลยซินะ”
เมฆินกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะๆ
“…”
“กะอีแค่ช่วยเด็กจมน้ำ เสแสร้งล่ะซิไม่ว่า ทุเรศ”
“นี่คุณ!” ชนินทร์เดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าร่างสูง “ผมไม่ได้มีความคิดต่ำๆแบบนั้นหรอกนะ”
“แต่ฝันไปเถอะว่าผมจะพลอยชื่นชมไปด้วย ขอโทษทีที่ผมรู้ลึกถึงจิตใจอันชั่วร้ายของคุณ จะบอกให้!”
“ใครกันแน่ที่จิตใจชั่วร้าย”
ชนินทร์จ้องหน้าด้วยความโกรธ ก่อนจะส่ายศีรษะแล้วหลบตาไป
เมฆินยืนหัวเราะอยู่ตรงนั้น สักครู่…เขาจึงหุบยิ้มลง เหลือเพียงเขายืนอยู่กลางเรือนตามลำพัง
อิจฉาหรือ?
ไม่มีทาง เขาจะไปอิจฉาได้อย่างไร เขาสมควรต้องสะใจกับการแก้แค้นต่างหาก
แต่ไอ้การชนะใจคนงานได้ในเวลาสั้นๆ…มันก็น่าหงุดหงิด
เขาซิที่เป็นเจ้านาย แต่คนกลับกลัว…มิได้รัก
ภาพใบหน้านั้นจ้องมองมา ดวงตาคู่สวย ริมฝีปากอิ่ม…ชนินทร์ตัดพ้อเขาทางสายตา ซึ่งไม่น่ามีผลใดๆต่อเมฆินเลย ทว่า…
เขาละอาย!
ชายหนุ่มสลัดความคิดเหล่านั้นออกจากหัว ว่าแล้วก็กำมือเหมือนจะรู้ได้ ว่าภารกิจหลักของเขาคืออะไร
“เปิดประตูซิ! เมื่อกี้ว่าผมว่าอย่างไรนะ”
เชลยหนุ่มกระชากประตูออก
“คุณจะบังคับขืนใจอะไรผมอีก ก็ตามใจ เชิญเลย แต่ผมไม่ได้มีใจมืดบอดเหมือนคุณ จำเอาไว้”
นัยน์ตาเรียวกลมเอ่อคลอ แดงช้ำ…ริมฝีปากก็เชิดขึ้นอย่างไม่พอใจ
เมฆินขมวดคิ้ว ผลักร่างบางกลับเข้าไป แล้วเป็นฝ่ายปิดประตูเอง
ไม่เข้าใจเลย…ทำไมเขาถึงทำไม่ได้
อยากทำร้าย อยากทำให้เจ็บปวด
แต่พอนึกถึงความอ่อนโยน ความดีงามของอีกฝ่ายแล้ว…
เขานึกอยากให้เรื่องทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝัน
ไม่ต้องรู้จักกัน เขาจะพอใจมากกว่านี้
นึกถึงริมฝีปากอิ่มที่เคยมอบรสหวานหอมแก่เขา…บ้าหรือเปล่านะถ้าเขาคิดถึงมัน แต่ไม่อยากทำ…
เมฆินเดินงุ่นง่านกลับไปที่ห้องของตัวเอง ล้มตัวลงนอน ก่ายหน้าผาก…กลิ่นและความทรงจำครั้งเมื่อมีใครบางคนร่วมอยู่บนเตียงนี้ ถึงกับทำให้เขาใจเต้นแรง นอนไม่หลับ ข่มตาไม่ลง
ถอนหายใจลึกๆ…เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่!
เมฆินต่อต้านกับความรู้สึกผิดที่กระทำรุนแรงต่อเชลยหนุ่ม…
ทุกครั้ง ภายใต้ส่วนลึกของหัวใจ เขารู้จักคำว่า ‘เมตตา’ หรือ ‘การขอโทษ’…
เพียงแต่เขาทำไม่ได้!
เขารู้ว่าตอนนี้ชนินทร์เริ่มต่อต้านเขา เริ่มไม่แยแส เริ่มทนต่อความเจ็บปวดจากเขาได้
นั่นยิ่งต้องเพิ่มความรุนแรงเข้าไปอีก
เวลาโกรธ ชายหนุ่มเหมือนพายุ…เมฆินยิ่งโกรธก็ยิ่งมาลงที่ชนินทร์
อันที่จริง พื้นเพเขาไม่ใช่คนแบบนี้ เป็นเพราะชนินทร์ต่างหาก…ต้องเป็นเพราะชนินทร์แน่ๆ…
เวลาผ่านไป…ชนินทร์ไม่รู้ว่าตัวเองถูกจับมานานเท่าไรแล้วกันแน่
ทุกอย่างตอนนี้ช่างเรียบง่าย ไร่องุ่นที่อยู่ห่างไกลความเจริญกลับกลายเป็นสถานที่ๆมีแต่ความสงบสุข คนงานทุกคนไม่เสแสร้งใส่หน้ากากเข้าหากัน เพราะไม่มีความจำเป็นใดๆ
ทุกคนรักและเข้าใจกัน ชนินทร์รักความเป็นอยู่ที่นี่ นอกเสียจากการต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกับซาตานร้ายตนนั้น เขาคงมีความสุขมากกว่านี้
ตกเย็น ชนินทร์ออกไปเดินเล่นริมไร่กับนายดำ ที่ว่างนอกเหนือจากการปลูกไร่องุ่น ก็สามารถทำงานเลี้ยงสัตว์หรือปลูกพืชอย่างอื่นได้ ชนินทร์เดินไปคุยไปจนเพลิน
“คุณเล่าชีวิตตอนอยู่ในเมืองให้ผมฟังหน่อยซิครับ”
นายดำขอร้อง
“ผมเหรอ?...ผมมีพ่อ มีแม่ มีน้องชายหนึ่งคน”
“โอ๊ยคุณครับ ไม่เอาแบบนี้ซิ เอาแบบละเอียดๆน่ะ”
ชนินทร์หัวเราะ
“แล้วนายล่ะ เล่าบ้างซิ”
“ก็บอกแล้วไงครับว่าผมอาศัยอยู่กับแม่สองคน”
“แฟนล่ะ?”
นายดำยิ้ม
“เมียน่ะหาเมื่อไรก็ได้ ตอนนี้ขอทำงานเก็บเงินเลี้ยงแม่ก่อนดีกว่า”
ชนินทร์คิด…ดีจังเลย ชีวิตของคนในชนบทช่างไม่ต้องกังวลอะไร
“งั้นถ้าคุณไม่เล่า ผมขอถามแล้วกันนะครับ”
นั่งลงที่ขอนไม้ ชนินทร์คว้าไม้ขึ้นมาเคาะเล่น
“อืม…คุณมีคนรักหรือยัง?”
“ผมงั้นเหรอ?...ยังหรอก”
“คุณทำงานอะไรตอนอยู่ในกรุงเทพฯ”
“ก็…งานบริษัท”
“นายถึงได้จ้างตัวมาซินะครับ”
“คงงั้นมั้ง”
“แล้วชีวิตตอนอยู่กรุงเทพฯกับที่นี่อันไหนดีกว่ากัน”
“ก็ดีคนล่ะแบบ แต่ผมชอบแบบนี้มากกว่า มันเงียบสงบ ไม่ถูกรบกวน ไม่ต้องคิดอะไรให้รกสมอง เพียงแค่อยู่ไกลจากครอบครัว…ก็เท่านั้น”
เงียบไปพัก นายดำเอ่ยต่อว่า
“คุณคงคิดถึงครอบครัวมากซินะครับ”
“…มากเลยล่ะ”
เมฆฝนก้อนใหญ่ลอยทะมึนมา ชนินทร์ลุกขึ้นหลังจากรับลมสมใจแล้ว
“กลับเถอะ นี่คงเย็นมากแล้ว”
เดินเคียงกันกลับมา ฝนเริ่มตกปรอย ต่างคนต่างวิ่งหาที่กำบัง
“ไปต่อเถอะ…นี่ก็ใกล้แล้ว”
ชนินทร์เร่ง เพราะเขาลืมไปว่านี่ไม่ใช่เวลากลับบ้านของเขา
ไม่รู้ว่าหมอนั่นจะรออยู่หรือเปล่า…
“เดี๋ยวซิครับ ฝนยังตกอยู่”
“ไม่ได้ ต้องกลับแล้ว”
ท่าทางของชนินทร์หวาดกลัว ลุกลี้ลุกลน
“คุณจะรีบไปไหน…เดี๋ยวก่อนก็ได้นี่ครับ”
“ไม่ได้! ขืนรอต่อไป นายต้องเอาผมตายแน่ๆ!”
ดำอึ้งๆไป ก่อนจะรีบวิ่งฝ่าสายฝนไปยังเนินสูง ไต่ขึ้นไป ข้างหลังปรากฏเป็นเรือนไม้หลังเล็ก…นายดำเห็น…
ร่างสูงใหญ่ยืนทะมึนกอดอกอยู่นอกชาน
เหตุการณ์ตรงหน้า ทำให้นายดำเริ่มสงสัย แม้ไม่ได้ยินเสียงเพราะยืนมองอยู่ในที่ห่างไกล แต่ก็รู้ได้ว่านายกำลังโมโหสุดขีด
ว่าแต่…คุณชนินทร์พักอยู่ที่เรือนหลังเล็กนี่เองน่ะเหรอ?
-
ชื่อเรื่องโดนมากๆ
ทำไมจิ้มไม่ได้
ใครรู้ช่วยบอกที :sad4:
-
เหอเหอ
มาต่ออีกตอน
ไม่รุ้ตอนนี้ชนินทร์จะงานเข้าอีกไหมเนอะ
มายืนรอดูอยู่ด้วย
แล้วยิ่งเห็นมากับผุ้ชายอย่างนี้ด้วย
โอ่ยยยยยยยยยยยยยย
ไม่อยากจะคิดภาพ :serius2:
-
รู้แล้วคับ
ต้องขอขอบคุณ คุณ Bobble มากๆนะคับ
จนกว่าจะรีถึง 250
ขอช่วยดันกระทู้ไปก่อนนะคับ
-
โฮะ โฮะ โฮะ โฮะ โฮะ
นายเอกของฉันจะโดนอะไรอีกเนี่ย
-
ระเบิดลงแน่เลยงานนี้
-
อ๊ะ จะเกิดอะไรต่อไป
-
:serius2: :serius2: :serius2:
สงสารอะ รู้สึกทรมานในอก อยากจะกรี๊ด ว่าเมื่อไรห่พระเอกแม่งจะรู้ตัวซะที
-
^
^
รีบนครับ
ใจเย็นๆ ครับ
:z1:
-
มา ต่อ ไวไวไว ร่ะ คราฟฟ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างแรง นิ
-
นายเอกฉันจะโดนอะไรอีกล่ะเนี้ย
-
:serius2: งานเข้าอีกแล้วน้องนินจะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้ :serius2:ม่ายยยยยยยยย
-
ทำไมอ่านแล้วไม่ไว้ใจดำเลยหว่า -*-
-
มีเรื่องอีกแหง โดนหึงหน้ามืดตามัวแน่เลย :serius2:
-
แหล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โดนแน่ๆ ตอนหน้าเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้เช็ดน้ำตาเผื่อไว้ดีกั่ว ฮุๆ
คงมีฉากพูดที่รุนแรงกระทบจิตใจคนอ่านแน่ๆ :sad11:
-
นายดำรู้ความจริงแล้ว แบบนี้จะช่วยออกไปมั้ยเนี่ย
-
บทที่ 9
ดำอึ้งๆไป ก่อนจะรีบวิ่งฝ่าสายฝนไปยังเนินสูง ต่ายขึ้นไป ข้างหลังปรากฏเป็นเรือนไม้หลังเล็ก…นายดำเห็น…
"ไต่" นะคะนู๋ ไม่ใช่ "ต่าย" :jul3:
-
ก่อนอื่นเลยขอขอบพระคุณเจ๊สองจริงๆครับ ผมนี่แย่จริงๆ ตกหล่นมากมาย รักเจ๊สองมากๆๆเลยขอบคุณ :กอด1:นะครับ
คงเพราะเบลอ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีสมาธิเลย ไหนจะเรื่องรอผลเอ็นท์ ทะเลาะกับเพื่อนด้วย...T-T เพราะผมไม่ค่อยว่างเลย งานเข้า ไอ้ที่งานเข้าก็เพราะแม่ผมผ่าตัดอยู่โรงบาลครับ วันนี้จะไปเฝ้าวันสุดท้ายแล้วพรุ่งนี้จะออกจากโรงบาล(ฉะนั้นเลยงานเข้าอีกแล้วนะครับคืนนี้...)
ยังไงต้องขอโทษด้วยหากมีพิมพ์ตกหล่นผิดพลาดไป จะพยายามมากกว่านี้ครับ
บทที่ 10
ชนินทร์เดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเมฆิน ผู้ซึ่งกำลังมองมาด้วยแววตาเย็นชาและคมกริบ
“ไปไหนมา”
“…”
“ผมถามว่าไปไหนมา?!”
ตะคอกแรงจนร่างบางสะดุ้ง ตามเสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้อง
“คิดไม่ผิดจริงๆ…ว่าคุณต้องเป็นแบบนี้ ถ้าคุณเป็นผู้หญิง ผมคงด่าได้แล้วว่าร่านสวาท!”
“เปล่านะ!”
“แล้วหรือไม่จริง? คุณไปตะลอนกับคนงานในไร่มา อย่านึกว่าผมไม่รู้”
ร่างสูงเดินออกมาเขย่าร่างเชลยหนุ่ม
“ใช่มั้ย? ไปกับมันมาใช่มั้ย พูดกันดีๆคุณก็กลายเป็นเมียผมแล้วนี่เอง ยังกล้าทำแบบนี้อีก!”
“ผมไม่ใช่เมียคุณ!”
“แต่เป็นเมียกับคนอื่นไปทั่ว คุณนี่มันทั้งต่ำช้าและสกปรกกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ”
ชนินทร์สะอื้นไห้ กล่าวแข่งกับเสียงสายฝน “ผม…ผมไม่ใช่เมียคุณ”
“เออ! ไม่ใช่แต่ก็เหมือนใช่! อยากออกไปนัก ก็ไม่ต้องกลับเข้ามาเลย ยืนตากฝนอยู่ตรงนี้น่ะแหละ!”
หันหลัง แล้วไม่กลับมามองอีก
ดูซิว่า…จะใจแข็งทนได้นานสักแค่ไหน!
สองสามชั่วโมงแล้วที่ฝนไม่ยอมหยุด
ชายหนุ่มเริ่มเป็นกังวล ถึงคนที่ยืนอยู่ข้างนอก
แวบออกไปดู ก็พบว่ามีเงาร่างหนึ่งยืนกอดอกอยู่ท่ามกลางสายฝน
เขาเดินออกไป ชนินทร์ตัวสั่นด้วยความหนาวเหน็บ แต่ยังพอยืนอยู่ได้ ก็เพราะว่าแรงใจล้วนๆ
“คุณ…”
เมฆินจับตัว ชนินทร์ปรือตาขึ้น ปากและเนื้อตัวซีดเป็นสีขาว
“ผม…”
ว่าแล้วร่างบางก็ล้มทรุดลง โชคดีที่เมฆินรับไว้ได้
อุ้มเข้ามา ชายหนุ่มวางลงบนเตียง ถอดเสื้อและสร้างความอบอุ่นให้ กระนั้นชนินทร์ก็ยังสั่นสะท้านราวกับกำลังจะชัก
เมฆินไม่กล่าวคำใดๆ นอกจากจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก สอดตัวลงไปนอนเคียงข้าง เอากายแนบไออุ่นให้อีกฝ่ายไปตลอดทั้งคืน…
กลางดึก…ชนินทร์รู้สึกตัว
เหมือนฝัน…เขาฝันไปหรือ?...
ไออุ่นจากกายใครบางคน…ราวกับจะยังคงตราตรึงอยู่บนปลายนิ้วของเขา
กลิ่นกายชายหนุ่ม…ที่โอบล้อมรอบเขา ทำให้เขาคลายจากความหนาวเย็น
ไม่อยากจะเชื่อ…ว่าเป็นเพราะใคร!
“นอนอยู่เฉยๆ”
เสียงทุ้มดังราบเรียบมาจากประตู ชนินทร์สะดุ้ง
เมฆินยืนพิงประตูจับจ้องด้วยแววตาเคร่งเครียดเป็นกังวล ราวกับกำลังกลุ้มลึกๆ…
“ผม…”
ชนินทร์จะลุกออกไปนอนห้องตัวเอง เมฆินก้าวเข้ามาขัดขวาง
“ผมบอกว่าอย่าลุกไปไหน”
“แต่นี่ไม่ใช่ห้องผม!”
ร่างบางพยายามใช้แรงที่มีฝ่าฝืนพละกำลังของคนตัวใหญ่ จนเกิดการขัดขืนขึ้นเล็กน้อย
“ทำไม?! ผมมันน่ารังเกียจมากนักเลยหรือไง?”
“ใช่! ผมเกลียดคุณ…ผมเกลียดคุณที่สุด!”
วิ่งออกมา เมฆินก้าวหนักๆยาวๆสองสามทีก็ตะครุบร่างบาง แล้วโยนตัวลงไปบนที่นอนแรงๆ
ชายหนุ่มคร่อมร่างบาง จับข้อแขนทั้งสองข้างไว้เหนือหัว พยายามปลดกระดุมอีกฝ่ายออก
“คุณเมฆิน…นี่ นี่คุณจะทำอะไร?!”
ชายหนุ่มยังไม่ตอบ แต่พอเจอยอดอกสีชมพูที่กระตุ้นพร้อมแล้ว เขาก็ฉกวูบลงไปอย่างรวดเร็ว
“คุณ…”
ชนินทร์รังเกียจตัวเองที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างต้านทานไม่ไหว
เส้นเสียงต่างๆเล่าก็พากันพร้อมใจหดหายไป…ไร้คำต้านทานหลุดลอดออกมาเป็นเสียง
แผงอกกำยำหนาใหญ่ของชายหนุ่มทาบทับลงไปบนตัวของชลย ที่กำลังหอบหายใจอย่างยากลำบากเช่นเดียวกัน…มือใหญ่จับให้ใบหน้าแดงก่ำสบตากัน
“คุณรู้มั้ย ผมก็รังเกียจคุณไม่แพ้กันหรอก”
ทว่าสิ่งที่เมฆินกระทำนั้น กลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
แววตาของเขาฉายแววเจ็บปวด…ยามชนินทร์ตอบสนอง มอบความสุขปนความรวดร้าว ที่แสนทรมานแต่น่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก
เมฆินห้ามตัวเองไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาถึงกับเผลอไผลแสดงความอ่อนแอ…แสดงความรู้สึกที่ว่าเขาต้องการอีกฝ่ายมากแค่ไหนออกมาต่อหน้าชนินทร์
จุมพิต…จุมพิตจริงๆที่มอบความอ่อนหวานแก่กัน สัมผัสที่อ่อนโยนแนบแน่น…กระแสอารมณ์ที่แล่นผ่านกัน ราวกับจะทำให้ล้มตึงได้ เหมือนโดนกระแสไฟฟ้านับล้านโวลต์พุ่งเข้ากระตุ้น เพียงแค่ได้ครอบครองกันและกัน…
ใจเต้นแรง…ดวงใจที่เต้นสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกัน
ใบหน้าแกร่งเหยเกด้วยความสุขซ่าน จ้องตากันกับโครงหน้าเกลี้ยงเกลาหล่อเหลา บดจูบที่ทำให้หายใจไม่ออก หัวใจแทบหยุดเต้นชั่วขณะ…มือใหญ่คว้าที่หลังต้นคอบางแล้วเบนลำคอออกไปเพื่อลิ้มรสหอมหวานของผิวตรงนั้น พลางกระซิบ…
“ผม…ผม…ผมอยาก…”
ทว่าคำพูดที่อยู่ในใจ ก็ไม่ได้พูดออกไป
เมฆินยังไม่อยากจบบทรักที่แสนประทับใจนี้เลย
ทว่าทำนบดูจะแตกอยู่รอมร่อ
ร่างหนาใหญ่จึงเร่งกายรวดเร็วขึ้น คนตัวเล็กแอ่นกายสอดประสาน
แผ่นหลังกว้างเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อขยับอย่างรันจวญอีกไม่กี่ครั้ง…
เมฆินปรนเปรอชนินทร์อย่างอ่อนหวาน…นุ่มนวล และเร่าร้อน
ยิ่งเป็นการทรมานชนินทร์ให้ตายทั้งเป็น!
เช้าแล้ว ชนินทร์ลืมตาตื่น…
เมื่อคืนเหมือนฝันร้าย…และฝันดี
ถ้าเขาเป็นแมว คงเกิดแล้วตายไปเกินเก้าชีวิต
แต่นี่…เขายังมีชีวิตอยู่
โชคชะตาคงเล่นตลก ให้เขาต้องอยู่ต่อไป เป็นเครื่องระบายความแค้น
แต่ทำไม…เขาต้องรู้สึกอ่อนไหวไปกับอีกฝ่ายด้วย
ยามที่เมฆินสัมผัสเขาแบบนั้น…ชนินทร์ไม่อยากยอมรับ ว่าแม้แต่พลังที่จะตัดสินโดยความคิดของตัวเองนั้น เขายังทำไม่ได้…
อีกด้านหนึ่ง…ยามเมฆินโหดร้ายกับเขา
บังคับ ให้เขาชดใช้กรรมที่ไม่ได้เป็นคนก่อ
ชนินทร์แสร้งทำไม่เจ็บปวดใดๆ…ทั้งที่หัวใจของเขาแตกสลายลงทีละน้อยๆ
ถึงตอนนี้…ไม่อยากโกหกตัวเองเลยว่าอาจจะโกรธ แต่เขายอมให้อภัยทุกอย่าง…
…เจ้าของร่างบางลืมตาตื่น
อากาศตามชนบทหนาวเย็นมากในตอนเช้า ย่ำรุ่งเช่นนี้…ชนินทร์กลับมีความสุขอยู่บนเตียงแคบๆ อุ่นๆ สูดหายใจเอาความเย็นเยียบเข้าสู่ปอด ยกเว้นแต่…
ร่างสูงนอนเบียดอยู่ข้างๆ กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น
นัยน์ตาสวยเบิกกว้างขึ้น หน้าแดง…เมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนมากระตุ้นเตือน
“คุณ…”
ชนินทร์ประท้วงด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง แต่เมฆินไม่ยอมปล่อย
“ทำไม? อุตส่าห์นอนกอดคุณมาทั้งคืน ไม่งั้นคุณได้ตายไปแล้ว”
ตื่นมาก็หาเรื่อง…
“ก็ให้ผมตายไปเลยซิ มันจะได้จบๆกันไปสักที”
“ยังหรอก ผมยังไม่สาแก่ใจเลย คุณต้องเจ็บกว่านี้อีกหมื่นเท่า!”
ชนินทร์กัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ
“เลว!”
เมฆินหัวเราะเสียงต่ำ ก่อนจะยกมือขึ้นไล้ใบหน้าอีกฝ่าย
“ใช่ ผมมันเลว”
จ้องหน้ากัน เมฆินรู้สึกแปลกๆ
เขาขมวดคิ้วท่ามกลางความเงียบงัน
“เรื่องเมื่อวาน…ผมขอโทษ”
ชนินทร์เบิกตากว้าง
ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดคำๆนี้
เป็นครั้งแรก…เมฆินเองก็ตกใจที่ประโยคนั้นหลุดออกไป
“ผมไม่น่าให้คุณออกไปตากฝนแบบนั้นเลย…”
เมฆินจ้องในนัยน์ตาชนินทร์ ก่อเกิดเป็นแรงดึงดูดประหลาด…ใบหน้าของเขาค่อยๆเลื่อนลงไปใกล้ ใกล้มากขึ้น…จนริมฝีปากบางกับอวบอิ่มประกบกันในที่สุด อ่อนโยน นุ่มนวลกว่าครั้งไหน
เมฆินควานหาความอ่อนหวานลึกซึ้ง หลับตาลง พริ้มแพขนตาด้วยความรู้สึกข้างในที่แตกซ่าน…
แม้แต่ชนินทร์เองก็เคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสเหล่านี้เช่นเดียวกัน!
ปล. ฝากเจ๊สองสแกนด้วยนะงับ ผมต้องไปแร้ว -_-" (เลวจังใช้เจ๊เฉยเยย) :z3: :z3: :z3:
-
งานเข้าแบบนี้ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ o13
-
ว้าว ความเจ็บปวดอันอ่อนโยน :impress2:
แล้วก็ "ร่านสวาท" รู้สึกดีกับคำนี้จัง 555+
สงสัยนิดนึงว่า
แววตาของเขาฉายแววเจ็บปวด…ยามชนินทร์ตอบสนอง มอบความสุขปน"ความรวดเร้า" ที่แสนทรมานแต่น่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก
ความรวดเร็ว หรือว่า ความปวดร้าวครับ อ่านแล้วงงนิดนึง
ปลิงเล่นล้อ.. เหมือนแย่งงานเจ๊สองเลยเนอะ :กอด1:
-
หวานแบบขมๆ เนอะ
-
เฮ้อออออออออออ
มันก็ต้องเศร้าเป็นธรรมดาแหละเนอะ
ทุกอย่างมันไม่ได้เริ่มมาจากความรักนี่นา
มันมาจากการแก้แค้น
ตอนหน้าจะเป็นยังไงน้า
คาดหวังจะให้อะไร ๆ มันดีขึ้นบ้างอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยจ้า :กอด1:
-
โฮะๆๆ
สวีทท่ามกลางความเจ็บปวด
อ่านแร้วรู้สึกดีแปลกๆๆ
เง้อ
ชอบฉากที่ถ่ายเทความอบอุ่นในยามเจ็บป่วย
ว้ากกกกก หวานอย่างรุนแรง
-
น้องนิน สภาพร่างกายไม่ธรรมดานะเนี่ย กร๊ากๆ
เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา~
:z2:
-
โฮกกกกกกกก
หวานแบบโหดๆ
:z1:
-
:z1:น้องนินงานเข้าแบบนี้บ่อยๆถ้าจะดีไม่น้อยหุหุ
-
เค้าอยากรู้แล้วอะว่าทำไมทำแบบนี้
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย
เถื่อนแบบสุดๆอ่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ติดมากๆ
อยากอ่านต่ออออออ o22 :a5:
:กอด1:คนแต่ง
-
อื้มมม มีฉาก Nc มาแบบว่าเพิ่มเส้นเลือดให้ก่าเนื้อเรื่องดีจังแฮะๆ
คนอ่านก็หลงนายเอกกันหนึบเลย
ดูสิคนอาไรดีไปหมดทุกอย่าง
มาตามอ่านและไปอ่านหนังสือ สอบก่อน
ตายๆแน่ๆ
ปล.เน่าแน่งานนี้ สอบอีกแร้นนน
-
เริ่มจะหวานๆแระ
แต่เดี๋ยวพี่ท่านก็คงจะโหดอีกเหมือนเดิม
ยังไงก็ถนอมนายเอกของพี่นิดนึงนะ
:L2:
-
เริ่มหวานแระ
หวานนานๆนะแล้วค่อยกลับไปโหดใหม่
แบบว่าโหดเพราะหึงอะไรแบบเนี่ย
-
ต้องรีบดันไว้ ฮึบบบบบบ
-
ขอให้คุณแม่หายไวๆน่ะค่ะ เริ่มหวั่นไหวแร้นนนนพระเอก
รู้ตัวช้าระวังจะเสียใจ ขอสมน้ำหน้าจองเอาไว้ก่อน :angry2:
-
มารอค่ะ :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่า
ชอบๆๆๆๆๆ o13
ต่อเร็วๆๆ นะ :z2:
-
เฮ้อ...กว่าจะอัพจนจบเรื่องนี้ คงอีกนานเลย ผมเพิ่งตรวจอักษรดูมันตั้ง50กว่าบทน่ะ...
หวังว่าคงทนอ่านกันได้นะครับ +-+"
บทที่ 11
อาทิตย์ดวงกลมโตแดงสุก ใกล้ลับฟ้า ร่างบางนั่งกอดเข่าอยู่โคนต้นไม้ใหญ่
ลมเย็นพัดโชยมา…หนาว
คิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น…
ไม่รู้กรรมเวรอะไร ทำให้ต้องมาพานพบกับคนที่ชื่อ…เมฆิน
ความโหดร้าย ทารุณ ป่าเถื่อนที่ได้รับ…
ถ้าน้องชายของเขาผิดจริง…ชนินทร์ก็ยอมรับผิดทั้งหมด!
“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้?”
เสียงเรียบดังขึ้นไม่ให้ซุ้มเสียง…ร่างบางทำท่าจะลุก
“เดี๋ยวซิ”
เมฆินก้าวมายืนข้างๆ นั่งลง เหลือระยะให้ระหว่างคนทั้งสอง
“อยู่คุยกันก่อน…”
แต่แล้วก็ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปาก
ทั้งคู่นั่งมองตำแหน่งของดวงอาทิตย์ค่อยๆเคลื่อนคล้อยลับขอบฟ้า
อาจเป็นเพราะความงามตรงหน้า…หรือไม่ก็ความรู้สึกข้างในจิตใจ
“…ผมไม่มีเรื่องจะพูดกับคุณ”
ชนินทร์กล่าวเรียบๆ ลุกพรวด ทำให้คนตัวใหญ่ต้องรีบคว้าข้อมือไว้
สัมผัสกัน…เมฆินขมวดคิ้วอย่างแปลกประหลาดใจ
“หรือว่าคุณอายเรื่องเมื่อวานของเรา?”
“ผม…ผมไม่ได้อายอะไรทั้งนั้น”
“งั้นเหรอ?”
ชนินทร์ห้ามไม่ให้เลือดทั่วร่างกายไหลไปสูบฉีดอยู่ตรงที่เดียวกันไม่ได้ ซึ่งนั่นคือใบหน้าขาว…
ทำอย่างไรดี…ในเมื่อเขาก็มีความรู้สึกร่วมไปด้วย
“คุณ…ปล่อยผมได้มั้ย?”
ไม่ทำ ซ้ำเมฆินยังแกล้งดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด
“ความจริง…คุณก็น่ารักดี”
เมฆินจับคางได้รูปเบาๆ
“นี่…นี่คุณคิดจะทำอะไรน่ะ!”
น้ำเสียงตื่นตกใจทำให้เมฆินยิ่งชอบ
“ทำอะไร? คุณต้องถามตัวเองต่างหากว่าเคยทำอะไรลงไป…เมื่อวาน”
“ปล่อยผม!”
ชนินทร์ใช้แรงทั้งหมดกระชากกายออกมา ยืนหอบ หัวใจเต้นแรง
“คุณ…คุณมันโรคจิต ไม่มีใครวิปริตไปกับคุณด้วยหรอก!”
“งั้นซิ? แล้วทีใครเล่าที่ให้ความร่วมมือดีปานนั้น”
ชนินทร์น้ำท่วมปาก เถียงไม่ออก
“คุณ…ในเมื่อคุณเกลียดผม คุณทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของผมจนสาแก่ใจแล้ว เมื่อไรคุณถึงจะปล่อยผมไป”
เมฆินได้ยินดังนั้น…เหมือนกับนึกได้ ว่าหน้าที่ของเขา ไม่ใช่มัวแต่มาพูดหยอกล้อกับคนตรงหน้า
นั่นซินะ
“ใครบอกว่าผมพอใจแล้ว” แสยะยิ้ม ย่างสามขุมเข้าหา น้ำเสียงเปลี่ยนไปเหมือนคนละคน “คุณคงต้องอยู่ จนตายในที่แบบนี้เลยล่ะมั้ง ฮ่าๆๆๆ”
ชนินทร์มองใบหน้าดิบเถื่อนนั่นหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะส่ายหัว แล้วเดินหนีไปอีกทาง
เขาต้องบ้าไปแล้ว…บ้าไปแล้วแน่ๆ!
“พ่อหนุ่ม ป้าวานเอาถาดนี่ขึ้นไปบนเรือนใหญ่หน่อย”
ช่วงพัก วันนี้ป้าไผ่งานล้นมือ คนในครัวยุ่งกันมาก ชนินทร์โผล่หน้าไปจึงโดนเรียกใช้ทันที
“ครับป้า?”
“เอาถาดนี้ขึ้นไปไว้บนเรือนที ป้ายุ่งมากเลย วานหน่อยนะ”
ร่างบางรับถาดอาหาร น้ำ มาไว้ในเมื่ออย่างงงๆ
เคลื่อนกายขึ้นไปตามเนินลูกเล็กๆ ปรากฏเป็นเรือนไม้สักหลังใหญ่โต ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ทางเดินทอดตัวขึ้นสู่หน้าระเบียงบ้านสูงสามชั้นที่ยื่นออกมา ทว่าดูเงียบเหงา เหมือนไร้คนพักอาศัย
“สวัสดีครับ”
ชนินทร์เอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ มองซ้ายมองขวา ไม่อยากให้คนที่ไม่พึงควรพบหน้ากันมากที่สุดมาเจอ
กำลังจะก้าวลงไปแล้ว แต่ประตูบานหนึ่งก็แง้มเปิดออกเอง คล้ายมีลมพัด…
ร่างบางก้าวเบา ช้าๆ ผลักเข้าไป
“เอ่อ…”
ร่างผอมบางของหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่ง นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ติดขอบหน้าต่าง ซึ่งสามารถถอดสายตาออกสู่ไร่องุ่นได้เป็นส่วนใหญ่ หล่อนนั่งห่อไหล่แบบคนที่สูญสิ้นแล้วซึ่งทุกสิ่ง…ห่อเหี่ยว และเหม่อลอย…
นานกว่าคนทั่วไป ที่หญิงนั้นจะหันมาตามเสียงทักของชนินทร์
ชายหนุ่มวางถาดอาหารลงบนโต๊ะ ไม่อยากสนใจ
ทว่า…
เขาไม่ใช่คนโหดร้าย
เชลยหนุ่มตัดสินใจก้าวเข้าไปหาหญิงคนนั้นอีกครั้ง
“คุณครับ…”
มือเรียวแตะแขนเย็นเยียบของร่างผอมบาง ผอมมากเหมือนคนไม่กินอะไร…หล่อนช้อนสายตาเหม่อลอยมองด้วยความหดหู่
“ฉันหนาว…หนาวเหลือเกิน”
ชนินทร์นิ่งสักพัก วิ่งออกไปดูลาดเลา…ก่อนจะปิดประตู แล้วคว้าผ้าห่มบนเตียงมาคลี่คลุมให้
หล่อนยังคงเหม่อลอย พึมพำกับตัวเอง
“อิงอร…อิงอรลูกแม่…”
ชนินทร์ขนลุกซู่…นั่งลงข้างกายเล็กมีแต่หนังหุ้มกระดูก ค่อยๆเอ่ยด้วยน้ำเสียงปลอบโยน
“คุณน้าครับ…อิงอรคือลูกสาวของคุณน้าหรือครับ?”
“ใช่…อิงอรคือลูกสาวของฉัน…ลูกสาว…”
“คุณน้าครับ…ผมมีเรื่องจะบอก”
ตอนแรกนั้น ชนินทร์กลัวผลกระทบที่อาจตามมาโดยไม่เป็นดังคาดหวัง ทว่า…
“อิงอรจะไม่กลับมาแล้วครับ…”
หล่อนสบตาชนินทร์ “ทำไมล่ะ? ยัยอรไปไหน? ทำไมไม่กลับ…”
“อิงอรเสียแล้วครับ”
หล่อนนิ่งอึ้ง ก่อนจะปล่อยโฮออกมาเบาๆ น้ำตาไหลริน เสียงสะอื้นดังแว่ว…
“จริงซิ…จริงซิ…อิงอรลูกสาวของฉันตายแล้ว ฉันผิดเอง ฉันผิดเองที่ไม่เคยห่วงใยแก”
“ผมเสียใจด้วยครับ…”
“ทำไมล่ะ ทำไมเธอถึงต้องตาย ทำไม?”
จากการสังเกต หล่อนพูดวนไปวนมา ถามแต่เรื่องเดิมๆ สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
นี่ไม่เคยมีใครบอกเรื่องนี้กับหล่อนเลยหรือ?
“ผม…ผมไม่ทราบจริงๆครับ”
“พ่อหนุ่มบอกฉันหน่อยซิ นะ ไม่มีใครบอกอะไรฉันเลย ไม่มีใครพูดคุยกับฉันเลย นะๆ บอกฉันหน่อย”
ชนินทร์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก พอหล่อนรบเร้า ชายหนุ่มจึงจำใจต้องตอบตกลง
“ก็ได้ครับ…แต่คุณน้าต้องปิดเป็นความลับนะครับ แล้วผมจะมาคุยกับคุณน้าทุกวัน”
-
:impress3:
-
มาเจิม บทที่ 11 ตอนดึกๆ อิอิ
-
ว้าววววววววว :L2:
นายเอกของฉันกำลังจะได้เป็นขวัญใจคุณแม่แล้ว
-
สนุกมาก ขอบคุณครับ
-
ศรีสะใภ้รายงานตัวกับคุณหญิงแม่แล้ว
-
เอาอกเอาจัยแม่สสามีเข้าวั้ย ชั้ยเปนโล่ได้อย่งดีเฟ้ย
แต่ต้องพยาบาลคุนป้าหั้ยหายก่อนคั้บ ไม่ยากเชื่อผม
ทีนี้ละ ถึงคราวชรินทร์มั่ง เหอๆๆๆ วันพะไม่ได้มีหนเดียวเฟ้ย
แต่ชรินทร์ไปนอนห้องที่อิงอรตายทุกคืนเลยหรอ น่ากัวอ่ะ แต่มาดีคงไม่โดนเล่นหรอกเนอะ
เวงกำ น้องตัวเองทิ้งน้องชรินทร์ไปแล้ว ยังมาโทษชรินทร์อีก เง้อ ฟังกันหน่อยพอคู้นนนนนนน :z3:
-
:z12: :z12: :z12: :z12: :z12:
ขอประกาศว่า คนแต่ง แต่งได้ดีครับ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
นายเอกต้องดูแลแม่สามีหล่ะ.....ฮุฮุ :m1:
-
ว้าว ๆๆๆๆๆ
มต่อแล้วๆๆ o13
อ่านต่อ ฮิๆๆ :z1:
-
เด๋ว เมฆิณ จับได้ นี่โดนแน่ๆ ชนินทร์เอ๊ย o18
-
ตั้ง50กว่าบท ก็ดีใจซิคับ
จะติดตามจนจบเลยคับ
-
อะไรอะไรทำไมมันค่อยเป็นค่อยไปนักหละ :m15:
-
ทำไมมีแต่คนชีวิตรันทดน่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
ไปแอบบอกความจริงคุณแม่แบบนี้ แอบกลัวจัง กลัวคุณแม่รับไม่ได้ :sad4:
-
เด๋วนี้มีแต่นิยายเศร้าๆๆ
มีอาไรรุนแรงยังเรื่องนี้เป็นกระไส โอ้ววว ช่างดีอาไรงี้
อ่านไปจะได้หายเครียดมาอินกับตบจูบในเรื่อง
ฝันเฝืองไปแล้วแอ๊กกกกก
เอามาอีกน้าๆๆๆ :กอด1:
-
หวา เจอแม่ของเมฆินแล้ววววววววววววว
ถ้าเมฆินรู้จะเป็นไงเนี่ย
งานจะเข้าอีกม้ายยยย :serius2:
-
เพิ่งได้ติดตามเรื่องนี้ สนุกๆจริงๆครับเนื้อเรื่องน่าจิดตาม ไงก็ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ :L1:
-
หุๆๆๆ
เอาล่ะสิ
เอาใจแม่สามีไปเต็มๆๆอย่างงี้
-
เพิ่งได้มาอ่านง่าพระเอกโหดได้ใจจิงๆๆๆๆๆ
แหมแต่ว่าสงสัยจะเริ่มหลงเสห์ชนินท์ซะแล้วซิเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
:L2:
ดี ๆๆๆ เข้าทางแม่สามี...ให้คุณแม่ปลื้ม
แค่นี้นายเมฆินก็ทำไรไม่ได้แล้ววววววว :laugh:
ว่าแต่อยากเจอ ตบ จูบ ๆๆ แบบนี้ม่างจังงงง :m25:
-
โว๊ะ ...ที่ว่า 50บท นี่ แต่งเสร็จหมดแล้วเหรอค๊า สุดยอดดดด o13
กลัวอ่ะ พอนายเมฆิน มาเจอแล้วจะเป็นอย่างที่คิด :m15:
-
ไม่อยากดอง...เพราะพร่งนี้จาดอง 5555+++++....=_+"
โทดครับๆ แก้ก่อนนิดหนึ่ง
60กว่าบทงับ...-_-" ที่รีไรต์ถึงคือบทที่50สิบกว่าๆ ยังแต่งไม่จบเลยครับเหลืออีกนิดเดียวและ และมีแนวโน้มว่าจะถึง70บทได้นะ...=_=" (อย่าเพิ่งเบื่อกันน๊า)
ตอนหน้า...ขอบอกว่าเด็กห้ามอ่าน เพราะมันเสียเลือดเยอะมากมาย >//////<
:m25: :m25: :m25:
บทที่ 12
หลังจากวันนั้น ชนินทร์อาสารับหน้าที่นำอาหารไปส่งให้คุณผู้หญิงหรือ ‘คุณผกา’ ที่เรือนใหญ่ทุกวัน โดยกำชับไม่ให้ใครที่รู้นำเรื่องไปบอกเมฆิน ทุกคนต่างพร้อมใจกันปกปิดเป็นความลับให้ ทั้งยอมให้ชนินทร์พักงานตอนเที่ยงไปคุยอยู่กับคุณผู้หญิงตามลำพังกันตามสบาย
ชนินทร์พยายามช่วยคุณผการื้อฟื้นความทรงจำพื้นฐานของหล่อนขึ้นมา ความเป็นตัวตน…แม้แต่ชื่อ คุณผกายังถามย้ำๆกับชนินทร์ซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง ตอนนี้หล่อนจำความต่างๆได้มากขึ้นแล้ว และพูดคุยได้เหมือนคนปกติทั่วไป
ดูเหมือนว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา หลังจากการตายของลูกสาวคนเดียว…อิงอร ทุกคนปฏิบัติต่อหล่อนด้วยความเคารพก็จริง แต่หลอกคนไม่สบายด้วยอาการซึมเศร้าจนแยกแยะไม่ออกว่าเรื่องไหนจริงหรือเท็จ…กระทั่งทุกอย่างล่วงเลยมาจนถึงปัจจุบันนี้
ชนินทร์คอยนั่งคุยเป็นเพื่อนคลายเหงา เป็นคนฟังการพูดระบายความในใจต่างๆ…คุณผกาฝังใจว่าตนมีบุตรสองคน แต่ดันรักลูกชายคนโตมากกว่า เพราะเป็นลูกชายคนโต แต่ลูกสาวคนเล็กนั้นรักไม่เท่า เมื่ออิงอรมาเสียชีวิตลง หล่อนจึงรู้สึกผิดมาก
มิน่า…หมอนั่นถึงได้ปฏิบัติตัวเป็นคนเอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์แบบนั้น…
สามีของคุณผกาเสียไปเมื่อประมาณสิบกว่าปีก่อน เสาหลักผู้ก่อตั้งกิจการไร่องุ่นทิ้งภาระหน้าที่ให้กับภรรยาและลูกๆ ซึ่งต่อมาเมฆินก็รับช่วงต่อ โดยมีมารดาคอยช่วยเหลือใกล้ชิด
ปกติคุณผกาชอบให้ชนินทร์อ่านหนังสือให้ฟัง แต่พักหลังนี้ดูคุณผกาพอจะเพลิดเพลินกับ ‘ของเล่น’ ชิ้นใหม่ซึ่งชนินทร์ให้นายดำหามา นั่นก็คือเข็มถักกับไหมพรมหลากสีสัน
วันนี้ชนินทร์นำแผ่นเสียงมาเปิดเบาๆคลอ ทำให้บรรยากาศภายในห้องมีเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะของคุณผกาสอดคล้องไปด้วย หน้าต่างที่ไม่เคยเปิดเลยก็เปิดออกเพื่อรับลมธรรมชาติภายนอก จนบัดนี้คุณผกากลับมามีชีวิตชีวา สุขภาพแข็งแรงขึ้นตามลำดับ
“ชนินทร์ เล่าเรื่องในไร่ตอนนี้ให้น้าฟังหน่อยซิจ๊ะ”
ชนินทร์บอกว่าเมฆินกำลังบริหารงานของเขาแข็งขันดี คุณผกาถามต่อว่า
“นั่นซิ น้าไม่เคยถามเลยว่าชนินทร์ทำงานกับเมฆินลูกชายน้ามานานหรือยังจ๊ะ?”
ชนินทร์อึกอัก
งานหรือ?
‘เครื่องระบายอารมณ์’ อย่างที่เขาว่ามากกว่ากระมัง…
“พอสมควรแล้วครับ”
“แล้วทำงานอะไรล่ะ ดูท่าทาง…ไม่น่าเป็นคนไร่คนสวน”
“เอ่อ…ผมว่า เดี๋ยวผมคงต้องกลับไปทำงานแล้วล่ะครับ”
ชนินทร์ตัดบทกลายๆ ทำให้คุณผกายิ้ม ขณะมือกำลังสาละวนกับเข็มถักสองด้าม
“น้ารู้ ว่าลูกชายน้าเขาใจร้อน ขี้อารมณ์ ยังไงน้าขอให้ชนินทร์ใจเย็นกับเขาหน่อยนะจ๊ะ…”
ชนินทร์ลุกขึ้นยืน ดูความเรียบร้อย แล้วเฝ้าดูคุณผกายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เงียบๆ
“รู้มั้ย…ลูกสาวน้าเขาเหมือนคุณเลย…อ่อนโยน ใจเย็น มีเมตตา ถ้าเป็นไปได้…คุณให้น้าเรียกว่าลูกได้มั้ย?”
ชนินทร์ใจไหววูบด้วยความละอาย กำลังจะตอบปฏิเสธ…
“คุณแม่ห้ามเรียกเขาว่าลูกเด็ดขาดเลยนะครับ!”
ร่างสูงใหญ่ยืนพิงขอบประตูกล่าวลั่น ทำให้ทั้งสองคนสะดุ้งตกใจ หันไปทางเดียวกัน โดยเฉพาะชนินทร์ที่ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ในใจหลาดกลัวไม่รู้จะแก้ไขอย่างไรดี
“คุณเมฆิน!”
ขาสั่น เข่าอ่อน สั่นไปหมดทั้งร่าง…
เหมือนมัจจุราชมายืนอยู่ตรงหน้าจริงๆ!
“คุณมาตั้งแต่เมื่อไร?”
“ก็พอได้เห็นคุณทำอะไรกับแม่ของผมนั่นล่ะ!”
ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามา ดูโมโหจัด โกรธเกรี้ยว…น้ำเสียงวางอำนาจ
“หึ! นึกว่าหายไปไหนเป็นประจำ คุณช่างไม่สำเหนียกบทบาทของตนเอาซะเลยนะ ผมจับคุณมา ทำกับคุณสารพัด คุณยังกล้ามาหลอกลวงแม่ของผมอีกหรือ?”
“ผม…คือ…คุณ ไม่ใช่นะ! ผมไม่ได้หลอกลวงแม่ของคุณ ผมแค่คุยเป็นเพื่อนท่านเท่านั้น”
“เสแสร้ง!” เมฆินกระชากท่อนแขนเรียว บีบแน่นจนชนินทร์นิ่วหน้า
แววตาของเขา…
เต็มไปด้วยความมืดบอดที่บดบัง
“แก…แกเข้ามาทำอะไรแม่ฉัน? แกคิดว่าแม่ฉันบ้า จนแกล้างสมองท่านได้ใช่มั้ย?!”
“เปล่านะคุณเมฆิน แม่ของคุณท่านทำใจรับได้มากขึ้นแล้ว…โอ๊ย! ปล่อยผมนะ ผมเจ็บ!”
“มันน่านัก…ชั้นน่าจะ…ชั้นน่าจะฆ่าแก!”
“เอาเลยซิ! แต่รู้ไว้ด้วยว่าแม่ของคุณท่านไม่ได้บ้า ท่านแค่ต้องการเวลายอมรับคุณ คุณไม่เข้าใจท่านเลย”
“ผมเป็นลูกท่าน…ลูกแท้ๆของท่าน อย่ามาทำรู้ดี!”
คุณผกาที่เห็นการกระทำของลูกชายถึงกับอึ้งงัน…พฤติกรรมของบุตรชายนั้นสะเทือนใจ ดวงตาอ่อนล้าแดงก่ำ หยาดน้ำตาไหลริน
“เมฆ…ทำไมลูกถึงทำอย่างนี้?...”
“คุณแม่ไม่ต้องไปฟังมันนะครับ…ไอ้คนชั่วร้ายเจ้าเล่ห์แบบมันนี่!”
“จะมากไปแล้วนะ…บอกให้ปล่อยซิ!” ชนินทร์ขัดขืน
น้ำเสียงกดต่ำข่มขู่ลอดไรฟัน หายใจติดขัดเพราะโกรธจัด “เราต้องสะสางเรื่องนี้กัน…คุณได้ชดใช้แน่คุณชนินทร์!”
ร่างบางถูกผลักล้มลงไป คุณผกาเห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมด ใจเสีย ทำท่าจะเข้ามาช่วยชนินทร์ลุกขึ้น
“อย่านะแม่!” เมฆินเสยปอยผมรุงรังที่ตกลงมาปก “แม่รู้หรือเปล่า ว่านี่คือใคร นี่คือคนที่ฆ่าลูกสาวของแม่ อิงอรของเรายังไงล่ะ!”
ร่างของคุณผกาเหมือนถูกหยุดเป็นหุ่นยนต์ที่ทำงานขัดข้อง ก่อนจะงอตัวแล้วกรีดร้องออกมาดังลั่น…เจ็บปวด
“ไม่จริง!!!”
“จริงครับแม่ ไอ้นี่แหละ…มันนี่แหละตัวการ!”
“ไม่จริง อิงอรตายไปแล้ว ตายไปแล้ว ไม่จริง!!!!”
ร่างคุณผการ่วงลงราวกับตุ๊กตาหมดลาน เป็นลมล้มพับลง ชนินทร์โดนกีดกัดไม่ให้เข้าไปช่วย เขาจึงออกมา ให้รอดพ้นจากสายตาคมกริบ อาฆาตแค้นของเมฆิน…
คุณผกาอาละวาด จะพบกับชนินทร์ให้ได้
เมฆินไม่พอใจนัก ขังมารดาตัวเองเอาไว้ แล้วตรงไปจัดการกับชนินทร์ทันที
“คุณ! มานี่!”
ลากร่างบางที่พยายามขัดขืนลงจากเรือน ผ่านตรงโรงอาหาร คนเริ่มมุงดู ชนินทร์ยิ่งสู้
“นี่คุณ ปล่อยผมนะ คุณจะพาผมไปไหน?!”
ชนินทร์จะแกะมือออก ทำให้เมฆินหมดความอดทน หันกลับมาวาดฝ่ามือใหญ่ใส่ใบหน้าเกลี้ยเกลาของอีกฝ่ายเต็มแรง
คนงานทุกคนนิ่งอึ้ง เมฆินตวาดลั่นแบบคนคุมสติไม่ได้
“จะให้ไปตายนรกขุมไหนก็ต้องไป ในเมื่อแกทำให้น้องสาวของฉันตาย แม่ของฉันเป็นบ้าหนักขึ้น แกมันสมควรตายนัก!”
ป้าไผ่ และอีกหลายๆคนถึงกับอ้าปากค้าง
…ชนินทร์ปวดจนชา ช้ำไปหมด
แต่ช้ำกาย ยังไม่เท่าช้ำใจ
อดกลั้นอารมณ์ต่างๆเอาไว้ ไม่แสดงความอ่อนแอออกมาแม้นิดเดียว
“คุณมันบ้า! ขังได้แม้แต่กระทั่งแม่ตัวเอง บ้าไปแล้ว!”
คนอาจจะเห็นว่าชนินทร์บ้าบิ่น ขนาดกล้าขึ้นเสียงเถียง ‘นาย’
แต่ชายหนุ่มก็ทำไม่ถูกจริงๆ
“แม่ของชั้น...อย่ายุ่ง!”
และแล้วเขาก็นำร่างบางถึงเรือนเล็ก จับใส่กุญแจโซ่ล่ามข้อมือ ขังไว้ ปล่อยให้เชลยหนุ่มจมปลักกับความคิดของตัวเองที่ประดังประเดเข้ามาด้วยสาเหตุต่างๆ…มากมาย
-
:z6: :z6:
ขอหน่อยเถอะ พระเอกตอนนี้ น่าโดนมากกกกกกกกกก
สงสารชนินทร์ อ่ะ :o12:
-
อย่าค้างอย่างนี้จิ ไม่อยากจะคิดเลยว่าชนินทร์จะเป็นยังไง
เฮ้อออออออ..............
ขอบคุณค้าบ
-
จาเอาตอนหน้า จาเอาอะ :m15:
-
โหหหหหหหหหห
ไรอ่ะไอ้คุณเมฆินเนี่ย
จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
เป็นไรมากม้ายยยยยยยยยยยยยยยย
-
เอ่อ เริ่มเครียด อาการหนักซะแล้ว :z10:
ขอโซ่ แส้ กุญแจมือแล้วก็เทียนไขด้วย หึหึ :-[
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
แอบค้างนะเนี่ย อ่านแล้วแอบกลุ้มอะ อะ +1 ให้กำลังใจคนชอบค้าง อิๆ
-
:กอด1:
ขอกอดนายเอกสักหนึ่งที
อนาถจิงทำกานได้ แหน่
ขนาดทำดีช่วยแม่พระเอกนะเนี้ยโฮะๆ
อาไรมาสปอยตอนหน้า เรียกเลือด
แต่กลับบอกว่าจะดอง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m31:
ไม่น้า อย่าทำยังงั้น :เฮ้อ:
-
เอาแร้วไง
ความใจดีเปงเรื่องอีกแร้ว
พ่อคุณรุนแรงมากๆๆ เด๋วเมียหนีขึ้นมาจามาร้องโวยวายมิได้นา
-
ขอมูลเหตุหน่อยได้มะว่าทำไมถึงโทษชนินทร์ เอาแบบที่สมเหตุสมผลด้วยนะไม่งั้นพระเอกจะงี่เง่ามาก
อ้อลืมไป มันใจทมิฬนี่นาเนอะ
-
โห
ตั้ง70กว่าบท
งั้นลงสามเวลาหลังอาหารเช้า เที่ยง เย็นเลยคับ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล.ค้างเติ่ง :a5: o22
ปล2.เมฆินต้องได้รับบทเรียนอะไรซะบ้างนะ :beat: :z6:
ปล3.แต่ต้องแฮปปี้เอนดิ่ง
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:z13: :z13: :z13:
-
กำ ไอนี่ท่าทางจะกู่ไม่กลับแระ คุนแม่รีบหายแล้วมาจัดการลูกชายบ้าบอของคุนแม่ทีค้าบบบ
นายเอกผม จะช้ำไปถึงหนาย ตอนต่อไปอย่างด่วนคร้าบพี่ อ๊ากกก ทำกันได้ :m31:
-
เอาเข้าไป อาการหนักแล้ววววววววววววววววววว
-
เหนื่อยแทนชนินทร์ เหนื่อยแทนคนแต่ง แต่ไม่เหนื่อยแทนเมฆิน เพราะคนแต่งใส่แบตเตอรี่ชาวนาขี่มังกรให้ซะ :-[
แต่ก็นะอดที่จะ :fire:ไม่ได้ :m31: :m16:จริงๆ
สู้ๆ!! ทั้ง3คน
-
:serius2: ม่ายยยยยยยยยยอย่าทำน้องนินน๊า
-
เฮ้ย... อ่านแล้วชักเกลียดอิงอรขึ้นมาด้วยตงิดๆ แบบลูกโซ่
กร๊าก กร๊าก
-
70 กว่าบทก็จะอ่าน
ขอตอนหน้าก่อนเลยหล่ะกัน
อย่างด่วน ต้องเรียกรถพยาบาลป่าว
เกริ่นซะอย่างงั้น :laugh:
-
คนอะไรช่างป่าเถื่อนโดนใจเหลือเกิน
-
ไม่ดอง....
แต่ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
*
*
สปอยตอนต่อไป
ชนินทร์ถูกทรมานร่างกายจนรูหูดที่ทวารฉีกขาดทำให้ไม่สามารถรั้งของเสียและอาหารไม่สามารถดูดซึมเข้าสู่ร่างกายได้ จนตาย ภายหลังเมฆิน รู้ความจริงว่าจับมาผิดตัว และเกิดความรักอย่างสุดซึ้ง ทั้งความรู้สึกผิด เศร้า เสียใจ จึงกระโดดหน้าผาฆ่าตัวตาย แต่สวรรค์ชั่งกลั่นแกล้ง เมฆินกลับไม่ตาย ตอนกระโดดลังกาหน้า เกลียว 3 รอบครึ่งเอา บอลแฝดลงทำให้บวม ช้ำ และก็เน่าในที่สุดเป็นเหตุให้ต้องตัดทิ้ง เมฆินจึงใช้ชีวิตที่เหลือไม่ต่างจากขันที...
o22
จบ
คนเขียนซาดิส คนอ่านซาดิสกว่าเฟ้ย :laugh:
-
มันจะโหดร้ายเกินไปแล้ววว!!~
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
อ่านตอนนี้มันติด ๆ ขัด ๆ พิกล ทำให้อารมณ์คนอ่านสะดุดไปนิด
แต่กระนั้นเนื้อเรื่อง ตบ ๆ จูบ ๆ ยังโดนใจเหมือนเดิมมมม :m25:
ปล1 แผนเข้าทางแม่สามีท่าจะไม่ได้ผล...ลูกชายดุเกิ๊นนน...
ปล2 แบบว่า ออกแนว re : สุดโฉด ก็ไม่ไหวนะ...รับมะด้ายยย :serius2:
-
:เฮ้อ:
เหนื่อยใจ
-
คุณเมฆินนี้พุดคำเดียวว่า "ไอ้บ้า" :angry2:
-
มาต่อไว ๆ นะคร้าบ ^^
-
ฮือๆ จะสดใส เหมือนฟ้าหลังฝนใหม
-
น่าสงสารนายเอกจริง ๆ
เมฆินใจร้ายยยย !!!
:sad11:
มาต่อเร็ว ๆ น้า .....
-
ตอนนี้อาจงี่เง่าเล็กน้อยนะงับ =_=" แต่ต่อจากนี้ไปได้มันส์และ...
กลางเรื่องจะสนุกมาก ขอบอก >.<
ปล.ตอนนี้เรทแรงนะครับ...ถ้าไม่ชอบก็เว้นๆไปเถอะครับตอนนี้ -.- (ขอโทษน๊า T-T)
บทที่ 13
กลางดึก…เสียงเคาะประตูห้องดังลั่น ชนินทร์สะดุ้งตื่น
สักพัก เหมือนคนทุบรู้ จึงกระแทกประตูเข้ามา
ร่างสูงใหญ่ยืนโอนเอนอยู่ใต้หลอดไฟ ใบหน้าแดงก่ำ สีหน้าเคร่งเครียด สภาพโทรมจนดูไม่ได้
ชนินทร์งุนงง
“คุณ!...”
กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้ง ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ คุกเข่าลง กระชากต้นแขนบางทั้งสองไปแนบตัว
เสียงโซ่ตรวนกระทบกัน
ชนินทร์ที่หวาดกลัวจนตัวสั่นน้ำตาพานจะไหล แต่ทว่า…เมฆินกลับค่อยๆยกข้อแขนสีขาวที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีแดง มีรอยถลอกจากการถูกล่ามด้วยโซ่เหล็กคมๆขึ้นมาพิจารณา
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว…สีหน้าของเขา แสดงถึงความเจ็บปวดที่บรรยายออกมาไม่ได้
ชนินทร์ถูกปลดโซ่ออก และอุ้มไปยังห้องใหญ่ วางลงบนเตียง…ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว งุนงง
เมฆินถอดเสื้อ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นเรียงตัวสวยสง่างาม ร่างแกร่งค่อยๆโถมกายทับลงมา ชนินทร์ขยับหนี
“อย่า…”
เมฆินไม่ฟัง เขาโจนเข้าจุมพิตอีกฝ่าย ร้อนแรง ประดุจเพลิงจากโลกันต์!
ด้วยความมึนเมา การกระทำจึงไม่รุนแรงมากนัก
ท่ามกลางแสงจันทร์จากข้างนอก…แววตาที่เมฆินมองมา…ชนินทร์เห็นแล้วรู้สึกกลวงโบ๋ในหน้าอก
…แววตาที่ตัดพ้อ แววตาที่เสมือนอยากบอกอะไรบางอย่าง
เมฆินเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายความรู้ของเขาออกมาเป็นคำพูดต่างๆได้
ปลดตะขอกางเกง…เผยให้เห็นถึงแก่นกายใหญ่โตที่ตั้งผงาด ความเป็นชายอวบหนาแสดงถึงอารมณ์ของเมฆิน…หากถามชนินทร์คงไม่รู้สึกเขินอายเท่าตอนนี้…ตอนที่เมฆินยืนอยู่ตรงหน้า จ้องมองมาด้วยสายตาเร่าร้อน แก่นกายที่ทำให้เสียวซ่านใจทุกครั้งพุ่งชี้ชูชันมาตรงหน้า ทั้งที่เห็นมาบ่อยครั้ง…
“จับมันซิ…”
เมฆินสั่ง ชนินทร์ทำตามโดยไร้ข้อกังขา
มือเล็กสั่น…มิใช่หวาดกลัว แต่กลับตื่นเต้น…
ชนินทร์ไม่เคยลืม ว่าเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน!
ร่างใหญ่โน้มตัวเหนือร่างบาง จับท่อนลำอวบหนาจรดที่ปากทางส่วนอ่อนไหว ดันเข้าไปลึก จนสุด…สร้างเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่แก่ร่างข้างใต้
เมื่อดื่มด่ำกับความร้อนระอุและคับแน่นในรังเพลิงแล้ว…ทุกครั้งที่ถอนกายออกมาจนสุดแล้วขโยกลึกลงไปมิดด้ามใหม่…เมฆินรู้สึกเหมือนจะตายให้ได้ เนื่องด้วยความคับแน่นที่ดูดดึงเขาไว้ กล้ามเนื้อที่สั่นเร่าเร่งตอดจนไม่นานเมฆินก็ถึงจุดหมาย
อีกครั้งที่เมฆินไม่คลายความเกร็งเขม็ง…ชายหนุ่มเป็นชายสุขภาพดี แข็งแรงมาก ตัวหนาใหญ่ของเขานอนราบแล้วมีร่างเล็กเคลื่อนกายตามการชักนำของเขา อยู่บนหน้าขากำยำ และถ่ายทอดความเร่าร้อนอีกรูปแบบหนึ่งให้แก่เมฆิน
มือใหญ่โน้มต้นคองามระหงลงมาตรงแผงอก ป้อนยอดอกสีคล้ำเข้มของตนเข้าปากอุ่น…ชนินทร์หลับตาด้วยความเขินอาย ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย
เมฆินเร่งจังหวะที่หน้าขาเคลื่อนไหวเร็วขึ้น ชนินทร์แทบจะรู้สึกได้ว่าแก่นกายของเมฆินที่ฝังลึกแน่นอยู่ในตัวขยายใหญ่ขึ้นแทบจะระเบิดยามใกล้ถึงจุดสุดยอด…ในที่สุดความอุ่นร้อนมากมายก็ไหลล้นทะลักออกมาอีกจนเลอะกายทั้งคู่ เมฆินยังคงแช่ลำกายตนเองไว้ท่านั้น
คนนอนราบเงอะงะทำอะไรไม่ถูก เหมือนโดนค้อนทุบจนเห็นดาววิบวับบินว่อนเต็มท้องฟ้า
ยังคงขยับกายต่ออีกสักครู่ ทว่ายิ่งสร้างความเสียวซ่านให้พันเท่าทวีคูณ
จนเกิดเป็นเพลิงกามารมณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เช้าแล้ว…สาย…เที่ยง…บ่าย อากาศภายในห้องร้อนระอุขึ้นมา
เหตุการณ์ตั้งแต่เมื่อคืน ยิ่งทำให้ชนินทร์งุนงง
จนแม้กระทั่งถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่รู้สาเหตุที่เมฆินบุกเข้ามาหาเขา
มอบบทรักหวานปานน้ำผึ้ง และในขณะเดียวกันก็อันตรายยิ่งกว่ายาพิษ!
เวลาผ่านไปเท่าไรแล้วนะ?...ชนินทร์ไม่รู้ ไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตา
เขามีไข้อ่อนๆ…คงเป็นเพราะกิจกรรมอันยาวนาน ที่ร้อนแรงปนด้วยความเร้าอารมณ์อันแสนหวาน…
เมฆินส่งเสียงครางกระฮึมหนักๆ…เป็นเสียงที่ทำให้ชนินทร์รู้สึกอ่อนยวบไปทั้งตัว
ร่างทั้งสองประสาน แผ่นหลังเล็กถูกทาบด้วยร่างแกร่ง เมฆินตักตวงความรู้สึกต่างๆอย่างสนุกสนาน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า…
จนในที่สุดชนินทร์หมดแรงล้มนอนลง เมฆินยังคงเล้าโลมต่อ กระนั้นชนินทร์ก็รู้สึกเหมือนมีชีวิตกลับขึ้นมาทุกครั้ง
เขาเลวมากมั้ย?...ที่ยอมปล่อยตัวไปกับความรู้สึกดิบเถื่อนเยี่ยงนั้น…
อุณหภูมิสูงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งเหงื่อไคลและอื่นๆ…ยิ่งทำให้บรรยากาศรอบๆอบอวลไปด้วยกลิ่นแห่งความดิบเถื่อน คละคลุ้ง…และความหลงไหลปรารถนา
ชนินทร์เป็นเครื่องรองรับความใคร่ของเมฆิน ที่ไม่มีวันหยุดหรือรู้จักพอ มอบความรวดเร้าทางใจให้จนจบวัน
เมฆินคงเปรียบเป็นดั่งช้างตกมัน ที่ไม่มีวันหยุดจนกว่ามันจะพอใจ!
-
คุณครับคนนะครับมีชีวิตมีเลือดเนื้อไม่ใช่ตุ๊กตายางนะตาเบื๊อก :3125:
-
โห เปงฉากเอนทีที่ให้อารมราวกับภาพวาดเสียมากก่า
บรรยายได้ล้ำลึกดูไม่เอ็กเรย
ชอบจัง อ่านแล้วรู้สึกอารมไหลลื่น
-
o18มารอตอนสนุกๆๆ
-
เหหหหหหหหหหหหห
เข้ามาแล้วก็ทำ ๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่คิดจะพูดไรเลยหรอ
เป็นใคร ๆ ก็ไม่เข้าใจทั้งนั้นแหละเนอะ
เหมือนเป็นเครื่องระบายอารมณ์จริง ๆ น่ะแหละ :z10:
-
บรรยายได้ดีครับ ดูไม่เรทมากเกินไป :impress2:
-
ทำกันขนาดนี้เดี๋ยวก็เสพติดจนขาดกันไม่ได้นะตะเอง อิอิ
-
รักครั้งสุดท้าย จะได้เป็นอิสระแล้ว น้องชนินทร์ เฉพาะร่างกาย แต่หัวใจคงให้เมฆินแหงๆ :really2:
-
อีกหน่อยจะขาดกันไม่ได้นะคู่นี้
-
พระเอกนี่สุดยอดจริง ๆ
ไม่เหนื่อยหรอคู๊ณณณ
-
:m25: 1 คืนกะ 1 วันเต็ม ชรินทร์เดินม่ายไหวไป 3 วัน 3 คืน แน่
อ้ายเมฆินมานไปตกมานมาจากไหน ตายๆๆช้ำหมด ม่ายเหลือแว้ววววว
เอาตอนต่อไปมาอย่างด่วน ชลินทร์จะรอดไหมนั่น เปงห่วง :z1: :haun4:
-
เดินเครื่องเต็มแรงสูบ แบบนี้กลัวจะติดใจมากกว่ากลัวน่ะสิ อือิ
-
เอิ๊กกกก :z1: :haun4: :m25:
-
เหมือนนั่งรถไฟเหาะ ตีลังกา 3 ตลบ
แต่งได้สุดยอด สนุกมาก
-
มารอตอนต่อไปครับ
ขอบคุณคับ
-
ไม่เรทเลยคับ ปกติมากมาย
แต่เหมือนมันวนกลับมาทีเดิมมากกว่า
แบบประมาณว่า กิจกรรมยามค่ำคืนแล้วตอนเช้ามาโดนอีก อาไรปามานนี้
แล้วมานไม่มีต่อก้อเลยอาจ งงๆ
เลยกะรอตอนตอ่ไปคับ
ขอบคุณคับ
-
:a5:ชะ...ช้างตกมัน สงสารชนินทร์อ่ะ เป็นที่รองรับอารมณ์ :m31:
-
... สงสารพี่ ชนินทร์ จังเลยย!!~
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
อยาก โดน แบบ นั้น
มั้ง อ่ะ
คิคิคิ :z13: :z13:
-
^
^
เออ.....
คือ???? :z1:
-
:เฮ้อ:
เด็กๆอ่านแล้วหน้าแดง คิคิคิ...
เอาอีก...หุหุ
-
:t3: :t3:
-
เถือนได้ใจอะ :pighaun:
-
บทที่ 14
เสียงเดินตึงตังบนพื้นบ้านทำให้ชนินทร์ตื่นขึ้นด้วยอาการอ่อนเพลีย
เมฆิน?
คนที่เปิดประตูเข้ามา กลับเป็นผู้ชายกลุ่มหนึ่ง
หนึ่งในนั้นคือดำ คนงานภายในไร่
“คุณชนินทร์ครับ”
ชนินทร์ชันกายขึ้น มองผู้คน ใครกัน?...
โซ่ตรวนถูกปลดออกจากข้อมือ รอยแดงช้ำยังมีร่องรอยให้เห็นชัดเจนอยู่
“คุณชนินทร์ พวกเรามาช่วยคุณออกจากที่นี่แล้ว”
“ทำไม…”
นายดำนั่งยองๆต่อหน้า แววตาฉายแววสงสาร…
“ผมมีเรื่องต้องบอกคุณ…ผมเป็นนักสืบเอกชนที่คุณอนันต์ คุณลุงของคุณจ้างให้มาสืบรอยคุณ…”
ชนินทร์เบิกตากว้าง
นี่มันอะไรกัน?
คุณอนันต์…ลุงผู้มีชื่อเสียงและอิทธิพลของเขาจ้าง…ผู้ชายคนนี้ออกตามหางั้นหรือ?
“ผมชื่อกวินนะครับ ผมจะพาคุณออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้แหละ”
“เดี๋ยวก่อน” ชนินทร์มองรอบๆ ชายห้าหกคนคอยดูลาดราว ล้วนแล้วแต่เป็นคนงานในไร่ทั้งนั้น
“นายเมฆิน เขาไม่อยู่หรอก ไม่รู้ไปไหน เรารีบไปกันเถอะ”
ทว่าชนินทร์กลับไม่ยอมไปไหน
“เอ่อ…ผม”
“ทำไมครับ? คุณถูกลักพาตัวมากักขังไว้แบบนี้ เรามีพยานครบถ้วนว่าเขาทำร้ายร่างกายและข่มขู่คุณ มันเป็นคดีอาญา เราจะยอมความไม่ได้นะครับ”
ชนินทร์มองหน้านายดำ หรือตอนนี้…กวิน หนุ่มนักสืบผิวคล้ำ ผู้ซึ่งมีใบหน้าครามเข้มทว่าคมคาย
“แต่ผมไม่อยากให้เกิดเรื่อง ขอร้อง…จะไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น”
นักสืบหนุ่มทำหน้าแบบแทบไม่เชื่อหู
“ผม…ผมมีเรื่องต้องสะสางกับเขา ผมมีเรื่องต้องชดใช้ให้เขา…”
กวินพยายามเข้าใจ และพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้น
“…ก็ได้ครับ ถ้านั่นคือความตั้งใจของคุณ แต่ถ้าคุณพร้อมเมื่อไร บอกผม ผมจะนำตัวคุณออกจากที่นี่ทันที…” กวินกล่าวต่อ…ในฐานะคนรู้จักกัน “ผมอาจจะรู้จักกับคุณในสถานะการณ์ที่ไม่ปกติแบบนี้ แต่ผมรู้ครับว่าคุณเป็นคนดี และผมไม่อยากเห็นคนดีอย่างคุณต้องมารับความทุกข์แบบนี้ ผมรู้ว่าเขาทำอะไรกับคุณ…ผมเข้าใจว่าคุณอาจต้องใช้เวลา แต่ทางบ้านของคุณเขาเป็นห่วงมาก เขานึกว่าคุณหายออกจากบ้านเป็นเดือนๆนั่น อาจหมายความว่าคุณตายไปแล้ว…”
ร่างสูงเดินโซเซด้วยความเมาเข้ามา ล้มลง หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง
กลิ่นแอลกอฮอลล์โชย ชนินทร์เดินเข้ามาดูใกล้ๆ จึงพบว่าเมฆินหัวเราะทั้งน้ำตา
คนเห็นรู้สึกสะท้อนใจ…
พอเมฆินปรายตามอง พบชนินทร์ยืนดูอยู่ เขาก็อ้าแขนกว้าง
“ว่างายคุณเมียรัก...รู้มั้ยว่าแม่ของผมถามแต่คุณ คุณมันมีดีตรงไหน ถึงทำให้ใครต่อใครหลงใหลได้นักต่อนัก หา?!”
พูดจบก็ล้มลง ชนินทร์ทนไม่ไหว เข้าไปสอดแขน ช่วยพยุงเขาเข้ามาในห้อง
วางลงบนเตียง ไม่รู้ทำไม…เขาต้องมาช่วยถอดเสื้อผ้า ทำความสะอาด ดูแลมัจจุราชซาตานตนนี้ด้วย…
ผู้ที่เฝ้าแอบสังเกตการณ์อยู่ภายนอกเองก็ถึงกับถอนหายใจ…
ชนินทร์ยกอุปกรณ์มาวางลงข้างเตียง เมฆินในตอนนี้สภาพดูย่ำแย่ เนื้อตัวสกปรก โทรมจนดูไม่ได้ เดี๋ยวก็หัวเราะเดี๋ยวก็ร้องไห้
ชนินทร์เริ่มลงมือเช็ดตัวให้…ในใจไม่นึกโกรธเกลียดที่เขาทำร้ายตนเลย
มีแต่เพียงความเห็นใจ…
เมฆินปัดมือออก
“ไม่ต้อง! อย่ามาโดนตัวผม เราไม่จำเป็นต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก”
กระนั้นชนินทร์ก็ยังทำหน้าที่ต่อไป
เมฆินเงียบ…เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ทำไมต้องทำด้วย คุณไม่โกรธหรือเกลียดผมบ้างเลยเหรอ?”
ชนินทร์ไม่ตอบ เม้มริมฝีปาก
“เกลียดผมบ้างซิ…เพราะแม้แต่ผมยังเกลียดตัวเองเลย…”
ร้องไห้ออกมา เอาท่อนแขนปิดยังไงก็มองเห็น
“ทำไม…ทำไมคุณถึงเป็นคนดีแบบนี้นะ…ผมมันเลวเองใช่มั้ยล่ะ?...”
วันต่อมา ชนินทร์ได้ใช่เวลาเงียบๆระหว่างเมฆินนอนหลับอยู่คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ
นัดกับกวิน…ว่าพรุ่งนี้จะออกเดินทางเข้ากรุงเทพฯ
กลับบ้าน…
ไม่มีใครรบกวน ไม่มีใครมาหา…ปล่อยให้เรือนเล็กว่างเปล่าไร้ผู้คน…มีเพียงคนสองคนเท่านั้น ที่แทบไม่ได้พูดจากัน ต่างฝ่ายต่างอาศัยอยู่ในความเงียบเชียบ…
ท่ามกลางลมอุ่นร้อนพัดเข้าปะทะ บรรยากาศที่ห้อมล้อมแม้จะต่างถิ่น แต่ชนินทร์ก็ใจหาย…ความทรงจำที่ได้มาอยู่ที่นี่ แม้ว่าจะเหมือนฝัน แต่ทุกอย่างก็เกิดขึ้นจริงจนชนินทร์แทบลบเลือนมันออกไปไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว…
กลับบ้าน…เขาคิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัว
แต่ทำไมนะ…หัวใจมันเจ็บปวด เหมือนมันถูกกักขังไว้ที่นี่เรียบร้อยแล้ว
ใช่ซิ…กายของเขายังเคยถูกกักขังหน่วงเหนี่ยวเอาไว้ตั้งนมนาน
ช่างหัวใจไม่รักดี…
นับประสาอะไรกับหัวใจ ที่ตอนนี้ยิ่งคิดยิ่งกลัวว่า…จะยึดคืนมาเป็นของตนเองไม่ได้อีกแล้ว!
ชนินทร์หัวเราะ…ตายแน่ เขาคงต้องตายทั้งเป็น…
จริง…เป็นอย่างที่เมฆินต้องการทุกประการจริงๆ…
ตกเย็น เมฆินตื่นขึ้น…
กินข้าว กินน้ำที่ชนินทร์หาไว้ให้
เริ่มมีเรี่ยวแรงลุกออกมาตามหาร่างโปร่ง…
พบอีกฝ่ายยืนกอดอกดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่ตามลำพัง
ยืนมองจากด้านหลังอยู่นาน…นานมาก แววตาครุ่นคิด
ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร
ไม่รู้ว่าคิดอะไร
หรือเพียงต้องการจดจำภาพเหล่านั้นไว้…
รวบรวมความกล้า เดินเข้าไปให้รู้ตัว ยังไม่ปริปากเอ่ยคำใดๆนอกจาก
“ผมขอโทษ…”
ชนินทร์ยืนนิ่ง เมฆินเอื้อมมือมาจับไหล่ ซึ่งเจ้าตัวไม่ขัดขืนใดๆทั้งสิ้น
“พรุ่งนี้ผมจะต้องไปแล้ว…”
มือหนาบีบแน่นขึ้น
“คุณจะไปไหน?”
“คุณไม่ทราบหรือว่ามีคนเห็นคุณทำกับผม แล้วสามารถเป็นพยานให้ผมฟ้องร้องคุณได้”
“คุณกล้า?”
“ผมกล้า แต่ไม่ทำ…เพราะจะมีคนทำแทน ทางบ้านของผมส่งนักสืบมาตามหาผม พวกเขารู้เรื่องระหว่างเราหมดแล้ว”
เมฆินเงียบไป น้ำเสียงเริ่มไม่เจือด้วยอารมณ์
“เรื่องระหว่างเรา…”
ทวนซ้ำ…น้ำเสียงเบาหวิว
“นายดำใช่มั้ย?”
ชนินทร์พยักหน้า
“งั้นคุณก็จะไป?...”
“ใช่ แต่คุณไม่ทักท้วงเลยหรือ…คุณอยากฆ่าผมให้ตายทั้งเป็น อุตส่าห์จับผมมาแบบนี้ ทำร้ายต่างๆนานา…แต่รู้มั้ยว่าผมไม่อาฆาตอะไรคุณเลย ไม่เลยจริงๆ”
เมฆินนิ่งเงียบ นาน…จนชนินทร์นึกว่าจะไม่ยอม
“งั้นคุณก็ไปซิ…ผม…จะไม่รั้งคุณไว้อีกต่อไปแล้ว”
“แสดงว่าคุณทำร้ายผมสมใจแล้วใช่มั้ย?”
“ยัง ความแค้นของผมจะไม่มีวันลดลง”
ชนินทร์ก้าวเข้าใกล้ร่างสูง
“งั้นต้องการอะไร ผมอยากให้เรื่องของเราจบลง หมดสิ้น ไม่มีอันใดต่อๆไปอีกแล้ว…บอกมา เพียงคุณบอกคำเดียว แม้แต่ชีวิตผมก็ให้ใดเลย ณ ตอนนี้”
จู่ๆ เมฆินก็ระเบิดหัวเราะเสียงดัง
ชนินทร์ขมวดคิ้วงุนงง
เมฆินมองหน้าเหมือนจะถามว่า ‘แน่ใจหรือ?’
“ผม…ต้องการตัวคุณ ร่างกายของคุณ จิตวิญญาณของคุณ ความเป็นคนในตัวตนของคุณ!”
ชนินทร์หน้าซีดเผือด แต่พยายามกลืนก้อนแข็งๆที่จุกไว้ในลำคอ
“งั้น…ถ้าคุณต้องการ”
“จนกว่าผมจะพอใจ ผมจะขอศักดิ์ศรีทั้งหมดของคุณ จำไว้ เมื่อผมได้มัน คุณจะไม่หลงเหลืออะไรให้ภาคภูมิใจอีกเลยตลอดชีวิต!”
ชนินทร์สูดลมหายใจลึก…สั่น เพราะพยายามเก็บกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้
ความรู้สึกของหัวใจที่แตกสลาย…หัวใจที่เขาไม่มีวันต้องการ แม้ยามที่จุดสิ้นสุดเดินทางมาถึง
จบแล้ว…พอกันที หากความเป็นคนคือสิ่งที่เขาต้องการ ชนินทร์ก็ไม่กลัวที่จะมอบมัน!
จมูกโด่งกำลังไต่ไปตามสันลำคอระหง…
มือใหญ่หนา ลูบไล้ไปตามเอวคอด…
ร่างสูงหนากอดจากทางด้านหลัง แต่แล้วก็หยุดพัก
“นี่ ไม่ต้องทำหน้าเหมือนกับทำสัญญากับซาตานแบบนั้นก็ได้…ผมเป็นคนนะ พยายามมีชีวิตชีวาหน่อย”
ชนินทร์ก้มหน้า น้ำตา…น้ำตาแห่งความเสียใจหลั่งไหลออกมา
ใช่ซิ…ซาตาน
ซาตานที่ไม่เคยอยากได้หัวใจของเขา!
“อ้อ…ใช่ คุณตกลงแล้ว งั้นผมขอใช้สิทธิอย่างไม่เกรงใจเลยนะ”
เมฆินตักตวงทุกๆความรู้สึกอย่างคุ้มค่า…
เขามีความสุข…ทางกาย
แต่ทางใจ…เขารู้ว่ามันไม่มีวันได้รับน้ำเลี้ยงหล่อให้สดชื่นอีกต่อไป
เขาเพิ่งบดขยี้…ดวงใจที่เขาคิดว่างดงามมากที่สุดลง
เมฆินทำเหมือนครั้งสุดท้ายนี้เป็นเรื่องฝุ่นผง เหมือนเขาไม่แยแส เขาชนะแล้วนี่
ทว่าชนินทร์ไม่มีวันรู้หรอก…ว่าอีกฝ่ายรู้สึกหรือทรมานเช่นไร
คนชั่วร้าย โหดเหี้ยม ป่าเถื่อนอย่างเขา…ไม่มีวันคู่ควรกับคนที่มีหัวใจเปรียบดังเทวดาเยี่ยงชนินทร์
ไม่มีวัน…ไม่มีวัน…
ไม่รู้ว่าที่เขากำลังทำ…เพื่อต้องการยึดเหนี่ยวอะไรบางอย่างไว้หรือเปล่า
สับสน…สับสนไปหมด…
…ปากอุ่นร้อนคาบยอดอกเอาไว้ ส่งให้ร่างบางแอ่นกายตาม…ทั้งสองต่างปลดเปลื้องความเจ็บปวด ความขัดแย้ง เขาอาฆาตแค้น…กองไว้
เพราะวินาทีนี้ มีเพียงสองร่าง ที่เต้นไปตามจังหวะอันเป็นหนึ่งเดียว
หลังจากนี้ จะไม่มีความทรงจำ ไม่มีช่วงเวลา ไม่มีตัวตน ที่บ่งบอกให้ระลึกถึงกันและกันอีกต่อไป…
จบสิ้น จบลงแล้ว…ทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่โดยไม่มีวันมาบรรจบกัน
ลาก่อน
-
:sad4: มาก็เศร้าเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ติดใจแล้วมั้ง
คิคิคิ
ขอบคุณที่มาต่อนะคร้าบคุณALeX..
-
o13 o13
เป็นทีของนายเอกละ
งานเข้าแล้วฮ้าๆๆๆ
-
ติดใจละซิ นายเมฆิน :haun4:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ ชอบสะใจดี o13
-
เริ่มจะข้มข้นแล้วสิเนี่ย
มาต่อซะยาวถูกใจมากมายเลยครับ ^^
-
จบกันแล้วค่อยมาเริ่มต้นจีบใหม่ไง ชะมะ แบบว่าปรับปรุงตัว แต่งหล่อมาเริ่มจีบเป็นฃั้นตอน ถ้าหน้าหนาพอนะ
แต่ถ้าผมเป็นชนินทร์นะจะย้อนกลับไปจีบเมฆินซะเองเลย แบบว่าติดใจอ่ะ เข้าทางแม่แบบเนียนๆซะเลย วิธีนี้ก็ต้องหน้าหนาเหมือนกัน
แผนผมเริ่ดมะ
-
เรื่องนี้ผกผันมากกว่าที่คิดแฮะ แต่งเก่งจังเลยค่ะ ชักสนุกแล้วสิ่
แล้วเมฆินจะปล่อยชนินทร์ไปง่ายๆได้ยังไง :serius2:(เอ๊ะอินี่จะเอาไงกันแน่เนี่ยะวึ้ยยยยยย-ผู้แต่ง)
อะไรก็เกิดขึ้นได้
:sad4:ล่วงหน้าได้ไหมอ่ะ มาต่อเร็วๆนะจ๊า
-
ชนินทร์ ฮือๆ :monkeysad:
-
:impress3:
โฮกกกกก
-
:call:
สาธุ
ได้อีกนะครับ
เหอะๆๆ
-
ฮ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไมพาร์ทนี้เศร้าจังนิ
เฮ้อออออออออ
พูดจาดี ๆ กันก็ไม่ได้เนอะ
ไม่รู้จะแค้นไรกันนักหนาเนี่ย
ทำไปก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่อ่ะ
ไม่เข้าจายยยยยยยยยยยยย
รออ่านตอนหน้าดีฝ่า :bye2:
-
... อ่า สับสนกะสองคนนี้ด้วย
-
คอยดูนะ ขาดเค้าแล้วนายจะรู้สึก นายเมฆิน :angry2:
-
:o12: :o12: :o12:
สงสารชนินทร์ :m15: :monkeysad:
จะลงแดงตายแล้วคับคุณอเล็กซ์ มาต่อเร็วๆนะคับ
กาซิก กาซิก
-
กำ...ปวดตบ...ปวดม้าม...ปวดใจ
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ
เฮ้อ...สงสารตัวเองด้วย อ่านไปปวดไป
-
เอ้ย ตกลงจะเปนงัยต่อไปหว่า ชักจะ งงๆ
เอาจัยช่วย กำลังถถึงช่วงกางแล้วดินะ
ตื่นเต้นๆๆ พะเอกโดนเอาคืนแน่ หร่า น่าสงสาร เจ้ย :-[
-
:angry2:ถึงเวลเอาคืนให้สาสมแล้วจัดการเจ้าซาตานใจร้ายนั้นเลยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ตายละ!!! เค้าทำลายความเป็นคนกันวิธีนี้เหรออออ
ขอฉันรับแทนได้ไหมมมมมมม :-[
-
เส้าอ่าาาา
ทำไมทำงี้อ่า
เจ็บปวดทั้งคู่เรยนะเนี่ย
เราก้อเจ็บด้วยง่ะ
แงงๆๆๆๆๆ
-
ถึงเวลาเอาคืนแล้ว :เฮ้อ:
-
เศร้าอ่ะ :sad11:
มาก็เศร้าเลย :o12:
จะติดตามต่อไปนะ o13
มาอัพเร็วๆล่ะ :call:
BYE :bye2:
-
มารอตอนใหม่..
โหด-ได้โดนใจ คิคิคิ
-
มารอด้วยคน......................................
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
ไม่นึกว่านายดำจะเป็นนักสืบ
เฮ้อออออ
-
นึกแล้วว่านายดำนี่ต้องไม่ธรรมดา
ว่าแต่จะเศร้ายังงี้อีกนานม๊ายยยย
-
:m15: :m15: :m15:
-
รอไม่นาน แต่มาทีนี่ บาดใจกันดีครับ
ไม่เข้าใจเลย ในเมื่อเหมือนจะรักกันแต่ทำไมยังต้องทำร้ายกันอีก
แล้วนี่จะฟ้องร้องกันมั้ยเนี่ย นายเมฆินจะได้ไปกินข้าวแดงในคุกมั้ย
แล้วชนินทร์จะตามไปช่วยแหกคุกให้มั้ยน่ะ โอ้ว!ว้าว! น่าลุ้นๆ เหะๆ จิ้นไปไกล
มามะมาต่อได้แล้วคร้าบบบบบบบบ วัยรุ่น(เหลือน้อย)ใจร้อน~
-
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พวกเราไปประท้วงกัน
ไม่ยอมให้ ชนินทร์กลับๆๆๆๆๆ
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
พวกเราไม่ยอมๆๆๆๆ
-
บทที่ 15
หนึ่งปีผ่านไป...
ชนินทร์มุ่งทำแต่งาน…เพื่อให้ลืม ลืมซึ่งทุกสิ่ง
ลืมความเจ็บปวดเหล่านั้น ลืมความรวดร้าวในหัวใจ…ลืมความอ่อนโยนที่คืนนั้น เขากับใครบางคนมีร่วมกัน…
สัมผัสอ่อนโยน ลึกซึ้ง…
ชนินทร์จากมาในวันรุ่งขึ้น ไม่เหลียวกลับไปมองอีก นับแต่นั้นเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว แต่ชายหนุ่มยังคงฝันร้ายถึงทุ่งองุ่นกว้างนั่นบ่อยๆ
ทำแต่งาน ทำให้ซูบผอม ตอนกลับมาพบหน้าบิดามารดาเขาขอร้องกวิน…นักสืบหนุ่มไม่ให้บอกเรื่องราวใดๆกับพวกท่าน โดยโกหกว่าไปเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่งที่ต่างจังหวัด ไม่อยากกลับกรุงเทพฯ จึงพักร้อนยาว…
แม้จะมีคนสงสัยอยู่ไม่น้อย ทว่าไม่มีใครกล้าถาม
ชนินทร์เป็นคนร่าเริง สุภาพ อ่อนโยน เป็นมิตรกับทุกคน…แต่หลังกลับจาก ‘พักร้อนยาว’ คราวนั้น ชนินทร์ก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน อ้างว่าอยากอยู่คนเดียวบ้าง ทำงานไม่เสร็จบ้าง…ชนินทร์กลายเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง ชนิดที่ว่าคนรอบข้างและพนักงานที่บริษัทต่างพากันซุบซิบนินทา
ว่าเขากำลังอกหัก
ชนินทร์ได้ยินถึงกับขำ…
อกหักอะไรกันข้ามปี?
มันคงเป็นอาการของคนหมดอาลัยตายอยากมากกว่า เขาไม่รู้จะทำอะไรต่อไป ไม่รู้จะมีเป้าหมายอะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิตนี้ ไม่รู้จะหวังอะไร?...
เพราะชีวิตของเขา มันช่างไร้ค่า
ตรงกันข้ามกับชลัช…น้องชายผู้สดใส กำลังมีความสุขกับห้วงรักครั้งใหม่ พิมพา…นักแสดงสาวชื่อดังที่เข้ามาติดพันคบหาดูใจกันในขณะนี้
ที่โต๊ะอาหาร ชนินทร์แต่งตัวเรียบร้อยเช่นเดีม เตรียมตัวไปทำงาน
น้องชายเพลย์บอยตัวดีเดินสาวเท้าลงมา หน้าตางัวเงีย
“อ้าวพี่นิน ไปทำงานแต่เช้าจัง”
ถามเสียงใส คนถูกถามแอบมองค้อน
“ก็ไปตามปกติ แต่นายต่างหากที่เที่ยวดึก กลับซะเกือบเช้า”
“อ้าว รู้ด้วยเหรอครับ”
ร่างสูงโปร่งนั่งลง ชนินทร์ต่างจากน้องชายตรงที่เขาสูงไม่มาก ใบหน้าละม้ายคล้ายไปทางแม่ซึ่งก็คือคุณหญิงสุภัทรา ท่านมีเชื้อสายราชณิกูลจากเจ้าทางเหนือ ส่วนชลัชนั้นได้รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคม ตาโต มาจากนายพลเดชผู้เป็นบิดา
ดูโดยรวมแล้วชลัชรูปหล่อ…มีสาวๆเข้ามามากกว่า แต่ไม่ใช่เพราะชนินทร์จะสู้ไม่ได้ แต่คงเป็นเพราะไม่ใช่คนเจ้าเอาอกเอาใจ คุยเก่ง มีอารมณ์ขันตลอดเหมือนน้องชาย บางทีเขาก็ออกแนวเคร่งขรึม เป็นผู้ใหญ่จนผู้หญิงไม่ค่อยกล้าเข้ามามากกว่า
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ตาสองชั้นเรียวหวาน รูปหน้าคมริมฝีปากแดงอิ่มเรียบเฉย…ตั้งใจจะตักเตือนน้องชายต่อแต่ก็ไม่สำเร็จ
“มีอะไรกินบ้างครับ หืม? ข้าวต้มกุ้งนี่นา”
“นายไม่ต้องสั่งให้เด็กตัก เอาของพี่ไป ยังไม่ได้ลงมือเลย”
“อ้าว ทำไมล่ะครับพี่นิน? เอ…ว่าแต่หมู่นี้ลัชก็เห็นพี่นินกินอะไรน้อยลงเยอะเลยนะครับ”
ชนินทร์พับหนังสือพิมพ์เก็บ ยกแก้วขึ้นจิบกาแฟ
“อืม…ไม่หิวน่ะ แค่กาแฟก็พอ”
“แหม ลดความอ้วนอยู่ก็ไม่บอก ผมจะได้พาพี่นินไปที่ยิม สาวๆเพียบเลยล่ะครับ”
ชนินทร์ส่ายหัว คว้าเสื้อนอกเตรียมจะเดินไปขึ้นรถ
“เอ่อพี่นินครับ บอกคุณพ่อด้วยว่าผมอาจจะเข้าสายหน่อย ตอนบ่ายอาจจะต้องขอออกก่อนเวลาด้วยนะครับ…”
“นายให้พี่บอกหรือ? คงไม่ใช่เพราะกลัวคุณพ่อใช่มั้ย”
“แฮะๆ ครับ อะไรทำนองนั้นแหละครับ” ชลัชเรียบเข้ามาเกาะแขนพี่ชาย ออดอ้อน “นะครับ ผมนัดพิมไว้ นะครับ”
“อะไรกัน เมื่อคืนยังเจอหน้ากันไม่พอใจอีกหรือ?”
“โธ่ ผมเพิ่งคบกับเธอ ต้องเอาใจเธอหน่อย นะครับ ผมสัญญาเลยว่าจะรีบทำงานให้เสร็จ”
ชนินทร์ถือว่าอย่างน้อย ชลัชก็ใส่ใจ งานการไม่ละทิ้ง และค่อนข้างรอบคอบ
“ก็ได้ แต่อย่าให้มันมากไปจนพี่ต้องเตือนนายผ่านคุณพ่อล่ะ เข้าใจมั้ย”
ชลัชยิ้มทะเล้น ตอบด้วยน้ำเสียงยียวนไม่แพ้กัน
“คร้าบ”
ครอบครัวของชนินทร์ ทำธุรกิจเกี่ยวกับผลไม้กระป๋อง เน้นตลาดส่งออกนอกประเทศ เป็นเจ้าแรกและรายใหญ่ที่สุดของประเทศไทย
ธุรกิจที่ตกถอดมาจากสมัยรุ่นคุณตาทวด ท่านเป็นเจ้าพระยาเก่า ทำธุรกิจร่วมกับชาวจีน ต่อมาหุ้นส่วนจำเป็นต้องวางมือ และไม่มีทายาทไว้ กิจการทั้งหมดจึงตกเป็นของครอบครัว สิริโรจน์
บิดาของชนินทร์ในสมัยก่อนนั้นเป็นเพียงนายทหารธรรมดาๆเพียงคนหนี่ง แต่เพราะตั้งใจทำงาน เป็นคนดี ในที่สุดจึงไต่เต้าถึงระดับนายพล มีชื่อเสียง อิทธิพลมากมาย และมีคุณหญิงสุภัทราเป็นคู่ครอง ช่วยกันบริหารจัดการธุรกิจผลไม้กระป๋องร่วมกับบรรดาญาติๆของฝ่ายคุณหญิง ซึ่งแต่ละคนนั้นร่ำรวย มีชื่อเสียง มีอิทธิพลเท่าเทียมกัน คอยเกื้อหนุนกันทั้งนั้น
ชายหนุ่มนั่งลงที่โต๊ะทำงาน เลขาฯรีบนำจดหมายมาส่งให้เพราะรู้ว่าชนินทร์อ่านหนังสือพิมพิ์มาแต่บ้าน
“คุณฤดี เข้ามาพบผมหน่อยครับ”
นิ้วเรียวกดปุ่มอินเตอร์คอม กรอกเสียงเป็นการเป็นงานลงไป
ร่างเลขาสาวปรากฏกายขึ้นทันที ร่างนั้นเล็กแบบบาง ยิ้มสดใสแต่งแต้มใบหน้าเรียบๆให้ดูน่าพิศไปอีกแบบ
“ทบทวนตารางงานของผมหน่อยครับ”
หล่อนตอบทันที
“ไม่มีค่ะ มีแค่คืนพรุ่งนี้ คุณหญิงเชิญทุกคนไปงานการกุศลนาฬิกาที่…”
คุณหญิงสุภัทรากับนายพลเดชนั้นคลั่งไคล้นาฬิกาข้อมือสวยหรู ราคาแพงๆเพราะเป็นแบรนเนมมาก เวลาที่ทั้งสองไปงานทีไร เป็นต้องซื้อมาบังคับให้ลูกชายสองคนใส่ออกงานตลอด พรุ่งนี้ก็เช่นกัน…คุณหญิงสุภัทรายิ่งพยายามผลักดันโดยเฉพาะเขา…ให้ออกงานสังคมถี่ขึ้น
เพราะท่านบ่นชักอยากอุ้มหลาน
ชนินทร์แอบวิตกกังวลอยู่ภายใน
ลึกๆแล้ว…เขาไม่คู่ควรกับใครแล้ว
เนื้อตัวเขา มีแต่ร่องรอยมลทิน
เขาเกลียดมัน ปฏิเสธมัน
พยายามอาบน้ำทำความสะอาด ขัดมันออกหลายต่อหลายรอบ…
แต่รอยในใจ ไม่มีวันลบเลือนได้
ชนินทร์ไม่อยากพบเจอใคร ไม่อยากรู้จักกับใครทั้งนั้น
รถยนต์คันหรู เข้าเทียบบันไดของห้างสรรพสินค้าชั้นนำใจกลางเมือง…
พวกนักข่าวรอถ่ายรูปที่หน้างานกันอย่างคับคั่ง ชนินทร์ถือว่าเป็นหนุ่มเนื้อหอมมากที่สุดคนหนึ่งของวงการไฮโซ
หน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล การศึกษา วุฒิภาวะ…ชายหนุ่มเพียบพร้อม
เพียงแต่ เขาเอาแต่หลีกเลี่ยง
ชนินทร์ยอมยืนนิ่งให้ถ่ายรูป ยกข้อมือขึ้นโชว์นาฬิกาเรือนละหลายล้านบาท…ใบหน้าเรียบเฉยต้องตาบรรดาลูกสาวคุณหญิงทั้งหลายสุดฤทธิ์
พรุ่งนี้…พอเขาลงหน้าสังคมของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น
สายโทรศัพท์เข้ามาทาบทามกับคุณหญิงสุภัทราคงไม่ว่างไปถึงเย็นแน่
วันนี้เขาเดินทางมาคนเดียว เพราะเลิกงานแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ทำงาน บิดามารดาคงมาถึงงานนานแล้ว ส่วนชลัชกับพิมพาแฟนสาว…พ่อคนนี้มางานไหนสายประจำ กระนั้นก็ยังต้องตาต้องใจสาวใจถึงทั้งหลายอยู่ดี
ก้าวเข้างาน ชนินทร์วางตัวดีไร้ที่ติ เยี่ยงคนที่ถูกฝึกฝนมาจนเจนเวทีแล้ว ร่างนั้นเดินทักทายผู้หลักผู้ใหญ่ไปเรื่อยๆ มองหาบิดามารดาก็ไม่พบ สายตากวาดไปทั่วห้อง…เฮ้อ นอกจากแสงแวววาวจากเครื่องเพชรราคาประเมินค่าไม่ได้แล้ว เขาไม่เห็นใครเลย
คุยกับคนรู้จักเพียงคู่เดียว น้องชายเพียงคนเดียวก็เดินทางมาถึง
แขนใหญ่ได้รูปในสูทสากลสีดำ ควงมาด้วยข้อแขนเรียวเนียนกลมกลึงของฝ่ายหญิง แสงเฟลชวูบวาบ ชลัชกับพิมพาฉีกยิ้ม พอเห็นชนินทร์แล้วจึงปลีกตัวเข้ามาสมทบ
“โหพี่นิน ผมล่ะเบื่อนักข่าวจังเลย ว่าแต่นี่มานานหรือยังครับ คุณพ่อคุณแม่ล่ะ?”
ชนินทร์แทบไม่ได้ฟัง เพราะมัวแต่รับไหว้และพูดคุยกันตามประสาคนรู้จักกับพิมพาอยู่…ความจริงเธอเป็นเด็กดี ดูมีการศึกษา ได้รับการอมรมมาขั้นหนึ่ง ดังนั้นชนินทร์จึงค่อนข้างสนิทใจเมื่อทักทายกันกับแฟนสาวของน้องชาย
“พี่นิน ผมไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะครับ ฝากพิมด้วย เดี๋ยวผมมานะครับ”
ชลัชผละไป ส่งยิ้มให้แฟนสาว…ซึ่งไม่พูดอะไรมากเพียงยิ้มตอบให้
“น้องพิมอยู่คนเดียวได้หรือเปล่าครับ? เผอิญพี่กลัวว่าพอผู้ใหญ่เข้ามาทักพี่จะต้อนรับไม่ค่อยสะดวก”
“ไม่เป็นไรค่ะ พิมอยู่คนเดียวได้สบายมาก เชิญพี่นินเลยค่ะ”
ดังนั้นชนินทร์จึงปล่อยให้พิมพาออกงานคนเดียว แต่ยังคอยเป็นพี่เลี้ยงอยู่ห่างๆ เพราะนอกจากจะต้องคอยแนะนำถึงฐานะของหญิงสาวซึ่งค่อนข้างห่างไกลจากตนแล้ว ชนินทร์เองอยากรักษาระยะห่างบางอย่างไว้ด้วย
ความจริงพิมพาเป็นคนเก่ง…ทั้งเก่งทั้งสวย หล่อนพาตัวเองไปนั่งที่โต๊ะอาหารได้ ส่วนชนินทร์มัวแต่ทักแขกชั้นผู้ใหญ่ทั้งนั้น แอบชื่นชมว่าน้องชายของเขาช่างตาถึง
แต่ทำไมนะ…รายก่อนถึงปล่อยให้หลุดมือไปได้!
ชนินทร์ส่ายหัว ลืม…เขาต้องลืมซิ ไม่ใช่รื้อฟื้นหาสาเหตุหรือข้อเท็จจริงอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีก
ถึงเวลางานประมูลเริ่มแล้ว นางแบบชุดเล็กเริ่มเดินบนเวที แสงไฟมืดลง ชนินทร์ยังไม่นั่ง สายตามองไม่เห็นร่างของชลัช เดาว่าคงอยู่กับคุณหญิงฯและท่านนายพล
สายตามองไปที่พิมพา…หญิงสาวกำลังนั่งคุยกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ข้างๆ…
แต่เอ๊ะ!...ทำไมถึงคุ้นนัก?
ใจของชนินทร์เต้นแรง…แรงมาก
คงเป็นไปไม่ได้ แค่คนคล้าย เขาไม่น่าตื่นอกตกใจถึงขนาดนี้
เมื่อเห็นว่าพิมพามีเพื่อนคุย ชนินทร์จึงหลบตัวออกไปนอกระเบียง พลางสูดอากาศชดชื่น อยู่ข้างในหายใจไม่เต็มปอดเอาเสียเลย…ยิ่งใจเต้นแรงขนาดนั้น หน้าจะมืด ทำเอาเป็นลมเสียให้ได้…
ห้องรับรองมีทางออกมายังระเบียงแคบๆแห่งนี้ บริเวณเล็กๆนี้ไร้ผู้คน ชนินทร์กำลังอยากได้ความสงบ ความจริงเขาชอบแอบออกมาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแบบนี้คนเดียวเสมอ จึงรู้ที่ทางดี
“สวัสดีครับ…”
เสียงหนึ่งดังขึ้น
ทุ้ม…ลึก เส้นเสียงใหญ่
ถ้าไม่นับลมโกรก เขาอุปมาไปว่ากำลังฝันไป…
เบิกตากว้าง ใจแทบโยนออกมาจากอก เข่าอ่อนแรง
เกือบล้มทั้งยืน!
ร่างบางค่อยๆหันมา วูบแรก…ภายในเงามืดนั้นเป็นร่างสูงของใครบางคนในสูทสากล ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่…
พอเขาก้าวออกมา ใบหน้านั้น…
ใช่เขา!
“สวัสดีอีกครั้ง…”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
-
so sad but I love it !!! ^^
p.s. Hail for the couple
^^ ¨Mekin - CHanin
-
อ่าาาา16เลยได้ไหมค่ะ
-
กี๊ซซซ
อ่านลวดเดียว
มารออต่อไป
-
:angry2:แก้แค้นเท่านั้นถึงจะสาสมใช่ไหมน้องนินนนนนนนนน
-
มาแล้วๆๆ
:laugh:
-
มาลงให้ทุกดึกเลย
ใจดีจริงๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พรุ่งนี้มาอีกนะคับ
-
หนึ่งปีผ่านไปไวเหมือนโกหก
น้องนินจ๊ะ จำไว้นะว่าเราเคยเจ็บแค่ไหน
เล่นตัวให้สุดๆ เอาให้หัวปั่นไปเลย ชริส์
-
เอาแล้วงัย พะเอกโล่หัว เอ้ย น่าออกมาแล้ว
มันจะเอางัย เหอๆๆ ลุ้นๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นู่มีบุญม๊ากนะเนี้ยย มาอ่านวันแรกก็ได้รอ ฉาก ต่อความสัมพันธ์ เลยยย
กรี๊ดดดดด (300รอบ)
โหดดด ดีค๊าา ชอบบ
ฉากต่อไป ขอให้พระเอก ผลักนายเอกตกระเบียงง
ทำให้นายเอกพิการ และพระเอกบอกรักนายเอก ที่ทำไปเพราะว่าไม่อยากให้ นายเอกหนีจากค้าไปอีกครั้ง(ฟังดูขาดสติม๊ากก)
และจบอย่าง สยองขวัญ เอ็นดิ้งเน้อออ :laugh:
-
นึกว่าตอนนี้พระเอกของเราจะไม่ออกซะแล้ว ^^
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
เอา 16 ต่อเลยนะ :call:
-
ในที่สุดก็มาบรรจบกันจนได้ :เฮ้อ:
-
โอ้ว มันส์มากค่ะ
ขอบคุณค่ะคนเต่ง
หนุกๆๆ ขออีก
-
เหตุการ์เริ่มเข้มข้นแล้วสิ อิอิ
-
555555555+
สามีมาตามภรรยากับบ้านแร้วววว
เหอะๆๆ
-
บันว่าสามีตามมาอาฆาต พยาบาตกันมากกว่า
พี่นินเจออาฟเตอร์ช๊อคอีกแล้วครับท่าน
งายเข้า
สู้ตาย
ปล.คิดถึงแดนชิพ
-
อยากร้องไห้ :o12: :o12:
-
น้องชายไม่ได้รู้เรื่องเลยเนอะว่าทำไรไว้บ้าง
นายเอกเราถึงต้องรับเคราะห์ขนาดนั้น.... :m16:
กลับมาคราวนี้คิดถึงเค้าแน่เลย...
หรือจะตามมาแก้แค้นอีกหว่า :เฮ้อ:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ไม่มีอะไรจะพูดเจงๆ!!~
-
^
ll
ll
kk
อาการเหมือนเดี๋ยนเดะ !
เจ้สอง o22
-
มันจี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
บอกตัวเองทุกวัน ไห้หันไปทางอื่น เวลาที่เขานั้นเข้ามา
บอกตัวเองซ้ำๆๆ เลิกทำเป็น คนเจ้าน้ำตา
อย่าเสียดายเวลา อย่าไห้เขารู้ว่าเรา ไม่เปลี่ยนจากเดิม
o13 o13 o13
-
มารอตอนแดดเลยหัวไปนิดนุงค๊าา
^^
-
:pighaun:อ๊ากกกกก :z3:
ชอบมากๆ เป็นกำลังใจให้นะครับ
มาอ่านรอบเดียวจนถึงตอนที่ 15 เลย สนุกมากๆเลยครับ
ยกนิ้วให้ o13
ป.ล. รีบๆมาอัพนะครับ จะรออย่างใจจดใจจ่อ หน้าติดจอเรย :call:
-
พบกันอีกครั้งแต่ความรุ้สึกรักยังเหมือนเดิมใช่ไหมนะ
-
นั่นๆ พระเอกไปแปลงโฉมหล่อเทพตามมาจีบชนินทร์แล้วชิมิ :impress2:
เอ...รึว่ามาแก้แค้นชลันแบบว่ามาแย่งแฟนไรงี้ :m28:
อืมๆ...งืมๆ...
ชนินทร์ก็อย่ายอมแพ้นะ ห้ามหนี ปั่นหัวเจ้าเมฆนั่นซะบ้าง o18
อย่ายอมให้เค้าปั่นหัวเราฝ่ายเดียว เข้าใจมั้ยฮี o16
555+ :laugh:
-
ฮ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตายแล้ววววววววววววววววววววววววว
มาเจอกันแล้วววววววววววววว
โอ่ยยยยยยยยยยย
อยากอ่านตอนหน้าใจจะอ่ะ
มาต่อเร็วๆ นะ :กอด1:
-
^
^
^
^
^
^
^
^
หนักกว่านู่อีกนะเนี้ยยย
-
ทิ้งท้ายแบบนี้ เอามีด ทู่ ๆ
มาจิ้ม พุง กันเลยดีกว่า ..
-
หุหุหุหุหุ
สามีมาตามแล้ว
อ๊ากกกกกก
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
ถ่านไฟเก่าปะทุ..คิคิคิ
ขอบคุณสำหรับบทต่อไปคร้าบบบ
o13
-
555555555+
สามีมาตามภรรยากับบ้านแร้วววว
เหอะๆๆ
555
-
เอาตอน 16 มาเลยดีก่า :o12:
-
:call: เมฆินคงจะแก้แค้นกับพิมพาแน่ๆ ทำให้ชนินทร์ปวดใจอีกแล้ว
-
เรื่องนี้ อยากอ่านม๊ากกนะเนี้ยย เลยมาเม้น ถี่ๆๆๆๆๆๆๆ
ได้โปรดเห็นใจนู่ด้วยนะค๊าาาา
อยากอ่านมากมาย เด๋วนอนไม่หลับ
:really2:
-
:a5:อย่ามาทำให้ใครหลายๆคนต้องค้างนะคะ :m16:ต่อด่วนเลยค่ะ :serius2:
โนคอมเม้นแต่อยากคอมเม้น :laugh:
อะไรจะเกิดอีกล่ะเนี่ยะ :m15:
-
ตัดตอนได้ แร๊ง!!!
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:angry2: จะโผ่ลมาทำมายยยยคนใจร้ายยย :z6:
-
จะตามมาหลอกมาหลอนอะไรกันอีก
คนเขาอุตส่าห์พยายามลืม
จะมาไม้ไหนเนี่ย . . .เฮ้อ . . . ชนินทร์เอ้ย~ :เฮ้อ:
-
Wow
He's back
:fire:
-
หายไปเลย หายไปเลย :z3:
กลับมาต่อเด๋ว นี้ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12:
ค้างอย่างแรงงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อย่าทุบผมน๊า :sad4:
บทที่ 16
ชนินทร์เซจะล้ม แต่เกาะลูกกรงเหล็กไว้ได้
“คุ…”
“ไง…ถึงกับจำผมไม่ได้เลยหรือครับ?”
ชนินทร์ส่ายหน้า ไม่มีทาง…หน้าตาแบบนี้ มีแต่เขาเท่านั้น เขาคนเดียว!
มัจจุราชมรณะ!
เพียงแต่ใบหน้าที่เคยรกรุงรัง บัดนี้เกลี้ยงเกลา ทรงผมถูกจัดตกแต่งใหม่ให้สั้นแบบมีสไตล์ ดูเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว…
ใบหน้าของเมฆินซึ่งเรียวยาวแต่แกร่งเหมาะกับรูปร่างสูงชะลูดบึกบึนของเขา...ภาพลักษณ์แบบนี้ มีเพียงคนเดียวในโลกที่ชนินทร์จดจำได้ทุกอณู...
รูปโฉมใหม่ทำให้ดวงตาคมกริบคู่นั้นเผยชัด จมูกโด่งๆเชิดรั้น และริมฝีปากบางที่คลี่แสยะยิ้มออก
“จะเข้าสังคมไฮโซ ผมก็ต้องปรับตัวซะหน่อย”
“คุ…คุณ!”
“ทำไมหรือ? จำผมไม่ได้หรือไง อ้อ…หรือว่าต้องให้ช่วยทวนความทรงจำแบบวิธีเก่าๆ”
ชนินทร์ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะโต้ตอบเขา สมองมึนงง…โลกกลับตาลปัตร
“เป็นไปไม่ได้…”
พึมพำเบาๆ
ร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้ ทำให้ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ…
ร่างบางผละออกทันที
มือใหญ่คว้าไว้หมับ!
“โธ่คุณชนินทร์…พบหน้าผมทั้งที ทักกันหน่อยก็ไม่ได้ หรือว่าคุณรังเกียจไอ้บ้านนอกแบบผม แต่จะบอกให้นะ…” มือหนาบีบแรงขึ้นเยี่ยงคีมเหล็ก “อย่างน้อยผมก็ได้ชื่อว่าเป็นผัวคุณ ฮึ! ได้ยินชัดใช่มั้ย?!”
ท้ายประโยคเสียงกดต่ำลง ข่มขู่ ชนินทร์น้ำตาคลอเบ้า
“คุณ…คุณต้องการอะไร”
ดวงตาแผดเผา ก้มลงมองไล้ริมฝีปาก
“แค่เพิ่งมา ก็อย่าเพิ่งเรียกร้อง ผมรู้คุณต้องการ…”
ปากบางฉกลงมา แต่ยังดีที่อีกฝ่ายได้สติหลบวูบ ผลักแผงอกแกร่งออกแล้ววาดฝ่ามือรวดเร็ว
เพียะ!
“ออกไป…ออกไปจากชีวิตผมสักที!”
กระซิบแหบเนื่องจากไร้เรี่ยวแรง…ไม่มีวันที่ใครจะได้ยิน ทุกคนต่างกำลังเพลิดเพลินกับความหรูหราอลังการข้างใน
คนหน้าหันค่อยๆหันมามองเหี้ยมเกรียม คว้าคนตบเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วบดจูบร้อนแรงทันที
ชนินทร์ขัดขืน ต่อสู้
“อะไรกัน…นี่ขนาดเห็นว่าผอมลงไป แรงยังเยอะเหมือนเดิม?”
“พูดบ้าอะไรของคุณ! อย่าพูดแบบนั้นนะ เราจบกันแล้ว ผมชดใช้ในสิ่งที่คุณต้องการไปหมดแล้ว!”
“ยังหรอก ยังเลย…”
“อะไรกัน…?”
ชนินทร์ถามเสียงลอย อึ้ง งง…
เขาไปทำอะไรให้คนๆนี้เจ็บช้ำน้ำใจอีก?!
“ผมเปลี่ยนใจแล้ว…คุณต้องไปกับผมอีก”
“อะ…อะไรนะ?”
“คุณฟังผมไม่ผิดหรอก เมียรัก…” หัวเราะต่ำในลำคอ แขนเรียวที่ถูกล็อคอยู่เริ่มออกแรงต่อต้าน “อย่าบังคับให้ผมต้องใช้กำลังกับคุณตรงนี้เลย เราไปกันดีๆ ดีกว่านะ”
“ไม่! ทำไมผมต้องทำตามคำสั่งคุณด้วย! เราไม่ติดค้างอะไรกันแล้ว!”
“ยัง! ยังติดอยู่ และถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมสั่งนับแต่นี้ไป…น้องคุณต้องตายทั้งเป็น ทรมานชนิดที่ว่า…ตกนรกขุมสุดท้ายก็ยังเจ็บไม่เท่าเชียวล่ะ!”
แววตากร้าวแกร่งหมายความตามนั้นจริง…จ้องหน้ากัน ชนินทร์หายใจไม่ออก
นี่คือความจริงหรือ?
มัจจุราชตรงหน้า…ซาตาน
ตัวจริงเสียงจริง!
“ผมจะฆ่าน้องคุณ ฆ่าแฟนน้องชายคุณ ทำให้มันไม่มีความสุขกันสักคน ถ้าคุณไม่ยอมรับแทนพวกมัน ผมทำแน่”
แววตาวาวโรจน์แข็งกร้าว ที่ชวนขนลุกค่อยๆสงบเรียบลง…กลายเป็นสายตาเจ้าเล่ห์กรุ้มกริ่ม ร่างสูงเดินเข้าประชิด ชนินนทร์ถอยห่าง…ใกล้ราวเหล็กซึ่งหมายถึงสุดทางแล้ว ร่างสูงรวบคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดไว้แน่น กระซิบข้างหูเบาๆ…
“..ไปกับผมซี่…ผมจะแค่มอบความสุขให้คุณเหมือนวันเดิมๆ…ตอนที่คุณครวญครางเรียกชื่อผม ร่างของคุณขยับไปตามจังหวะที่ผมสั่ง บนตัวผม…คุณดื่มกินความเป็นตัวผม หยาดเหงื่อทุกเม็ด…สีหน้าของคุณ เสียงของคุณ…เพราะไม่ใช่ผมเหรอที่ทำให้คุณมีความสุขและค้นพบตัวเองได้ลึกซึ้งปานนั้น?”
“หยุดเดียวนี้…หยุด!”
เรียวตาแดงก่ำ เก็บกลั้นหยาดน้ำตาไว้อยู่อีกต่อไปไม่ไหว
“ได้โปรด…ขอร้อง ได้โปรดให้โอกาสผมมีชีวิตใหม่ด้วยเถอะ…”
เมฆินนิ่ง…วูบหนึ่ง เขานึกโกรธเกลียดตัวเอง
แต่ลึกๆแล้ว…ความรู้สึกที่คุกกรุ่นอยู่ในใจตลอดเวลา นั่นคือ…
ความคิดถึง!
ชายหนุ่มนึกอยากก้มลงลิ้มรสกลีบปากอิ่มนั่น อยากเห็นรอยยิ้มบางๆ…ที่นานมาแล้วและน้อยครั้งนักจะได้เห็น
“อย่าบอกนะ…ว่าคุณลืมผมคนนี้แล้ว…คนที่เป็นเจ้าของคุณเมื่อหนึ่งปีก่อน”
ร่างสูงบังคับให้มือบางสัมผัสแผงอกกำยำใต้เสื้อเชิร์ตราคาแพงของเมฆิน ชนินทร์ชักมือยื้อแย่งขัดขวาง เมฆินกลับยิ่งเพิ่มเสียงหัวเราะดังอย่างบ้าคลั่ง
“ทำไม? รังเกียจผมเหรอ? ตอนผมจัดการกับคุณไม่เห็นมีอาการแบบนี้นี่”
“พอ! หยุดได้แล้ว! หยุดพูดจากับผมแบบนั้นสักที!”
“ถ้างั้นก็ไปกับผมซิ!…คุณยอมผมคืนนี้ แล้วผมจะยอมตกลงกับคุณ”
ชนินทร์ส่ายหน้า
ไม่อยากเชื่อหู…ไม่อยากเชื่อสิ่งตรงหน้า
ว่าฝันร้ายกำลังกลับมาหลอกหลอนเขาอีกครั้ง
เมฆินดูหงุดหงิดจัด
“มันจะไปยากอะไร เราออกไปตอนนี้ คุณนอนกับผม…แล้วผมอาจจะยอมให้คุณทำข้อตกลงด้วย”
“คุณ!…”
ทว่าชนินทร์ไม่มีโอกาสได้พูดแย้งอะไรอีกแล้ว…
-
อานะ-มาแล้วๆๆๆๆๆ
ขอบคุณพี่ ALeX คร้าบ...
:pig4:
-
อ๊ากกกกกกกก.......มันมากับความแค้น
:pig4:ค้าบ รีบมาต่อนะค้าบ
-
เริ่มอีกแล้วววว 555+
-
พระเอกกลับมาเเล้ว....................
เย้ เย้ เย้
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
มาช้าแต่ก็มานะคับ
ดีใจ
:z2: :z2: :z2:
-
ลุงโปรดมากมายอ่ะหลานอเล็กซ์
ลุงบวกหนึ่ง จาก ๘๒ เป็น ๘๓ ให้แล้วนะหลาน
มาต่อถี่ๆ ด้วยเน้อ
-
^
^
^
จิ้ม ๆ ลุงสิงห์..หายไปไหนมาเนี้ย!!~
----------------------------------
พระเอก ร้ายกาจ!!~ สงสารพี่นินทร์!!~
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
:z13:
จิ้มซิน อิๆ
มาช้าก็ยังดีว่าไม่มานะคราบ
แทบบ้าแน่ะ ตัวพระกลับมาแล้ว
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:z13: :z13:
จิ้มคืน!!~
หุหุ
-
ว้าววววววววววววววววว
ข้ออ้างป่ะเนี่ย
จริง ๆ คิดถึงอ่ะเด่ะ
แต่ทำเป็นอ้างโน่นนี่นั่นไปเรื่อย
น่าสงสารชนินทร์มากมาย
ฝันร้ายของชนินทร์กำลังจะกลับมา
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m15:
-
ง่ะ
เมื่อไหร่
เมื่อไหร่
ชนินทร์ จะได้เอาคืนมั้งเนี่ย....
โดนรังแก ตลอด เลย :o12:
ขอเอาคืนมั้งดิ ....
-
ยังโฉด โหด เหมือนเดิมเลยพระเอกเรา o18
-
ติดตามๆ
พระเอกยังเหมือนเดิม
ยังเก็บความลับอยู่ในใจ
ปากว่าอย่าง ใจว่าอย่าง
ที่เเท้ก็คิดถึง :-[
-
:z1:
หวายๆๆๆ
-
คนเรานี่แสดงออกไม่เหมือนกันเนาะ คิดถึงเค้าก็ไม่บอกดันดีๆๆๆ ร้ายได้จัย ฮ่าๆๆๆ :m16:
-
กำ...คิดถึงเขา...ต้องการเขา...แล้วมั้ยทำอย่างนี้
หวานๆ อ่อนโยนอ่ะทำเป็นมะ จีบคนเป็นป่ะ
ทำมา โหด เลว ดี อยู่ได้ เดียวนายเอกเหวี่ยงกลับแล้วจะหนาว
เจ๊จะยุชนินทร์ให้ควงคนอื่นเย้ยซะเลย
ห่วย...อรสมม.
-
:monkeysad: ฟะสงสารน้องนินอะพี่
สงสารเมฆินด้วยอ่า :monkeysad:
-
อ๊ากกกกกก พิมพ์แค่นี้แหละ รอตอนต่อไป 555+
-
:angry2: กลับ มาก็ ร้าย ใส่เลยยยยย :serius2:
:o12: ตัดอย่างแรงงงงง :m16:
-
มารอน้องนิน :z2:
-
เกลียดคนปากแข็ง คิดถึง แล้วเข้าหาแบบคนปกติบ้างเป็นม๊ายยยยย :a5:
-
แถมอีกตอนได้มิ กะลังมันส์เลยอ่ะคับ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
โอ้ยยยยยย ค้างงง :fire:
ฉันจะสาปให้เธอเสียใจไม่ต่างกับฉัน
ฉันจะสาปให้เธอรับกรรมที่ทำเอาไว้
ให้ความเจ็บมันสอน อย่าได้ไปทำกับใคร
เพราะที่ฉันเจ็บ ไม่ว่านานเพียงไร ฮา…ฮา… (ฉันไม่ให้อภัยย)
:angry2:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ชนินทร์
เตรียมตัวรับโซ่จากเมฆินอีกรอบนะ...
555
:mc4:
-
fic แนวดิบเถื่อนเลยนะค่ะ หุหุ ... แต่เราชอบเหมือนละครไทยดีค่ะ ประมาณตบ จูบ
ละครประเภทนี้ส่วนใหญ่ผลิตออกมาก็ดังทุกเรื่องเนอะ คล้ายๆ ละครสมัยก่อน เรื่องมัจจุราชสีน้ำผึ้งหรือเปล่า ( เกิดทันด้วยเรา 555+ )
เชื่อว่า ชนินทร์จะต้องชดใช้ให้เมฆินไปตลอดชีวิตอยู่แล้วนะ ก็เมฆินออกจะรักขนาดนั้น
เพียงแต่ยังไม่ยอมรับตัวเองว่ารู้สึกยังไงกันแน่ ช่วงระยะเวลานี้ ก็คงอาจจะรุนแรงไปก่อน หลังจากนั้นไม่อยากจะคิด คงหวานกันน่าดู
จะมาคอยฉากหวานๆ ของคนที่เค้ารักกันนะค่ะ เมฆินคงจะรู้สึกตัวอีกไม่นานนี้หรอก ( คาดว่านะ )
ขอบคุณสำหรับ fic ด้วยนะค่ะ คุณ Alex ... เป็นกำลังใจให้ในการเขียนค่ะ และถ้ามา up บ่อยๆ จะขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
แบบว่าเราติดหนึบหงะ อยากอ่านทุกวันค่ะ
-
รักจึงตามมาทวงคืน 55
-
มาแล้ว พร้อมตบจูบ สุดริด 555
-
รอสุดใจ o18
-
โถถถถถถถถถ
ยอมๆๆๆๆ ไป เหอะ
ปัญหา มัน จะ ได้ จบ
ไวไว
คิคิ ตืนนี้ คุนต้อง นอนกับผม ฮ่าๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
อยาก โดน บ้างง่ะ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
มานั้งรอนะค๊าาาาา
-
บทที่ 17
โคมไฟข้างเตียงในโรงแรมม่านรูดราคาถูกแห่งหนึ่งถูกเปิดทิ้งไว้…ร่างบางนอนตะแคงข้างอยู่บนเตียง ใบหน้านองไปด้วยน้ำตา
ร่างสูงใหญ่กอดและพรมจูบจากทางด้านหลัง…มือหยาบกร้านลูบไปตามผิวเนียน เมฆินสูดดมกลิ่นหอมจากเนื้ออุ่นๆ…
คิดถึง…เพียงแค่ได้สัมผัส ได้กลิ่นหอมจางๆ ได้รับไออุ่น…คิดถึง…คิดถึง…
อยากกลืนกินหมดทั้งเรือนกาย ชนินทร์มีอำนาจทำให้เขารู้สึกหลงไหลได้มากขนาดนี้?!
นี่หรือที่ถึงกับผลักดันให้เขาทำอะไรบ้าๆ
เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ตัวเองแล้วดั้นด้นลงมาถึงกรุงเทพฯ
เพียงเพื่อดม…ลิ้มรส และสัมผัสเรือนกายนี้เท่านั้นหรือ!?
“ร้องไห้ทำไม?”
มือใหญ่จับใบหน้าคุ้นเคย…คนที่อยู่ในฝันยามค่ำคืนของเขา บัดนี้กำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ…อดไม่ได้ที่เมฆินจะปาดน้ำตาออกอย่างเบามือ
“เป็นอะไร?”
“…”
“อ้อ คงไม่ถูกใจคุณล่ะมั้ง เพราะคุณฝึกปรือมาจนชำนาญกว่านี้”
“คุณเมฆิน! พูดกับผมดีๆ!”
เมฆินกลับหัวเราะ…เขารู้ดีด้วยชั้นเชิงส่วนตัว ว่าร่างบางในอ้อมกอดไม่เคยมีใครผ่านเข้ามาเลยนับจากเขา
“ก็พูดดีๆแล้วไม่ยอมตอบ”
“ผมจะกลับแล้ว”
ชนินทร์ขยับจะหนี แต่ถูกกดขึงไว้
“อืม…อย่าเพิ่งซิ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย”
ชนินทร์หลบสายตา เมฆินไม่คร้านจะไล่จี้ต่อ
“เรามาตกลงกัน…”
“ตกลง…ตกลงอะไร? ในเมื่อทุกทีที่คุณเจอหน้าผม คุณขู่จะฆ่าผม อยากให้ผมตาย ก็ทำเลยซิ ผมจะได้ไปอยู่ไกลๆจากคุณสักที”
ทำท่าจะร้องอีกรอบ…เมฆินรีบใช้ปลายนิ้วแตะริมฝีปากอีกฝ่าย
“พูดกันดีๆเถอะ…ผมยังไม่อยากทะเลาะ”
“จะให้ผมพูดอะไรได้ คุณทำกับผม…เหมือนผมเป็นขยะของคุณ”
แววตาคู่นั้น…เมื่อเมฆินจ้องมองลงไป
เขาสะท้อนใจ
และแปลก…ที่สิ่งที่เขาได้รับคือความขมขื่น เจ็บปวดใจ
“ฮึ…ถ้าผมคิดว่าคุณเป็นขยะ คงไม่ทำในสิ่งที่เราเพิ่งสนุกสนานกันลงไปหรอกนะ”
ชนินทร์หน้าแดง
“ผมเกลียดคุณ…คนเลว คุณมันคนเลว!”
“…ฟังข้อเสนอของผมดีกว่า…รับรองว่าคุณต้องชอบ เพราะผมจะเลิกยุ่งกับน้องชายของคุณ หากคุณ…”
แววตาเจ้าเล่ห์กวาดทั่วร่างในอาณัติ “หากคุณยอมผมทุกครั้ง เราจะมาพบกันที่นี่ หากคุณตกลงกันดีๆ รับรองว่าผมทำตามสัญญา”
ชนินทร์เบิกตากว้าง
“เรายังต้องตกลงอะไรกันอีก? คุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะ…มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด!”
เมฆินนอนเท้าศีรษะชะโงกเหนือชนินทร์ ยิ้มและพูดขำกลั้วลำคอ
“ผมคิดบัญชีกับคุณเสร็จแล้วก็จริง แต่กับน้องคุณ…มันยังไม่จบ”
“จะบ้าเหรอ? คุณเป็นบ้าไปแล้ว คุณมันคนโรคจิต”
“หรือว่าคุณอยากเห็นน้องของคุณต้องมาทรมานเพราะผม…อย่าลืมนะ ผมทำได้ทุกอย่าง จะให้เอาน้องคุณเป็นเมียอีกสักคนยังได้”
คนโรคจิตยิ้มแยกเขี้ยว พูดขู่ไปเท่านั้น เพราะรู้ว่าชนินทร์ไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นนเกิดขึ้นแน่ๆ
“อย่านะ!...อย่าได้คิดเรื่องแบบนั้นกับน้องของผมอีกเป็นอันขาด!…คุณนี่มันช่าง…”
“ใช่! ผมมันเป็นหมดแหละสำหรับคุณ” น้ำเสียงห้วนสูง เหมือนไม่พอใจ…
“คุณไม่ทำตามสัญญา เพราะเท่าที่คุณปรากฏตัวอีกครั้ง ก็เท่ากับไม่รักษาสัญญา คุณควรต้องออกไปจากชีวิตของผม ตลอดไป!”
เมฆินเป็นฝ่ายเงียบ
“ผมจะรู้ได้ไงว่าคุณจะรักษาคำพูด…ผมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ”
“ไม่…ไม่เสียเปรียบ เพราะคุณจะเอาเปรียบอะไรจากผมก็ได้ เอาซิ ลองดูเลย”
คำพูดของเขา…ทั้งล้อเลียน และดูถูกเยียดยาม ทำให้ชนินทร์หน้าแดง อยากตันหน้าคมนั่นสักหมัด หากไม่ถูกล็อคข้อแขนไว้อย่างนี้
“คุณ!”
เมฆินหัวเราะ
“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้…”
ชนินทร์เม้มริมฝีปากแน่น…
“ผมถือว่าคุณรักษาคำพูดแล้ว…คุณต้องห้ามยุ่งกับนายชลัชแม้แต่นิดเดียว!”
เมฆินยิ้ม…ไม่น่าเชื่อ ว่าชนินทร์จะยอมเพื่อน้องชายตัวดีได้ง่ายดายขนาดนี้
รู้แบบนี้…เขาคงขุ่ด้วยวิธีนี้เสียแต่เนินๆ…
น่าชื่นชมไม่น้อย…ที่ชนินทร์รักน้องชายมากจนแทบตายแทนกันได้
แน่ล่ะ…งานนี้ได้ ‘ตาย’ แทนกันแน่!
เมฆินหัวเราะฮึๆ ก่อนจะก้มลงกดปลายจมูกโด่งเชิดลงไป
“งั้นเรามาต่อกันเถอะ…ทีนี้ อย่าขัดขืนล่ะ…ผมไม่อยากรุนแรงกับคุณ”
ร่างแกร่งจู่โจมไม่ทันให้ตั้งตัว ลำกายแกร่งเขม็งอุ่นร้อนรอพร้อมอยู่แล้ว ชนินทร์รู้สึกได้ถึงความอวบใหญ่ที่ดูเหมือนจะหลงลืมไปนาน…ทว่ากลับรู้สึกใหญ่โตขึ้น จ่อรออยู่ด้านหลัง มือหนาใหญ่สอดเสียบเข้าไปก่อน…ชนินทร์ร้องครางอย่างเจ็บปวด…ตามด้วยความเป็นชายที่เมฆินตอกลึกในคราวเดียว ลึกล้ำจนแทบจับจังหวะการเต้นของหัวใจได้
มืออีกข้างหนึ่งโอบกอดรอบตัว และเค้นคึงยอดอกสีชมพูหวาน…เมฆินเกี้ยวกอดรัดราวกับงูพิษโอบร่างบางของชนินทร์เอาไว้ จูบปากจากทางด้านหลังถึงกับทำให้ชนินทร์มึนงง คิดอะไรไม่ออก
จนกระทั่งเกือบอดรนทนต่อไปไม่ไหว เมฆินพลิกกาย แต่ยังไม่ยอมถอดถอนแก่นกายออก ทำให้ชนินทร์เคลื่อนไหวตามอย่างยากลำบากแลดูน่าสงสาร…มือใหญ่จับเอวบางไว้มั่นแล้วร่อนสะโพกเข้าใส่ ตำแหน่งนี้ทำให้เขาควบคุมและอดกลั้นได้มากขึ้น
นั่นยิ่งหมายความว่า…ความถี่ที่ลดลง แต่เวลาอันยาวนานขึ้น
“เจ็บมั้ย?”
คำถามปนลมหายใจหอบกระเส่า…กระนั้นยังไม่หยุดการกระทำ
“อั๊ก…หยุด…หยุดที…”
เมฆินยิ้ม นั่นคือไม่หยุด แต่ทำอย่างนุ่มนวลเชื่องช้าลง
เมฆินทำให้ชนินทร์สับสน หลงทาง ไม่รู้ว่าเขาควรตัดใจ…หรือพอใจไปกับสิ่งนี้
ซึ่งก็คือขั้นแรกๆในแผนการของเขาเท่านั้น
-
^
^
^
มารออ่านต่อ....เริ่มสนุกอีกรอบเเล้ว
-
:haun4:
มาต่อบ่อยๆๆๆๆๆๆนะ ชอบ o13
-
ชนินทร์สับสน-และ
...
ติดใจ คิคิคิ
o22
-
สุดท้าย ชนินทร์ก็ต้องยอมเมฆินไปตลอด
เชื่อว่าไม่ใช่เพราะคำขู่หรอก แต่เป็นเพราะลึกๆ แล้วชนินทร์รักเมฆินมากนั่นเอง
-
:pighaun: :pighaun:
-
นายเอกตรูช้ำหมดๆๆๆ ตกลงจะติดจัยเค้าไหมนั่น ท่าทางจะปฏิเสธยากนะนั่น
เง้อ ต้องตกอยุ่ในอานัดเค้าอีกแล้ว แต่ชอบ เอิ้กๆๆ ทุกคืนอีกแน่เลย :haun4:
-
น้องอเล็กซ์มาต่อบ่อยอย่างนี้เจ๊ชอบบบ
มาเข้ามาใกล้ๆเจ๊จะจูบให้รางวัล
จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :3123:
-
เมฆิณ เห็น ชนินทร์ เป็นอะไร
รัก คิดถึง ห่วงหา ....
เลยทดแทนด้วยการกระทำ แบบนี้(เหรอ) ... เห่อ ๆ
-
:angry2: เดี๋ยว ชนินทร์ เปลี่ยนไป แล้ว จะรู้สึก :beat:
:z6:รอ ช่วงเอา คืนนนนนนนนน :fire:
-
o22
แค่แผนแรกยังขนาดนี้
-
แล้วเมื่อไหร่ชนินทร์จะเลิกเจ็บปวดซะที
แล้วเมฆินก็ต้องได้รับบทเรียนซะที
สงสารชนินทร์(อินจัด)
:z6: :beat:
-
:m31: แม่งจะแกล้งกันไปถึงไหน รักเค้าก็บอกไปดิ้
น้องขัดใจ
-
แผนเยอะจริงพ่อคุณ
-
ต่อไปเป็นแผนขโมยหัวใจชิมิ
-
:sad11: รุนแรงเหลือเกิน แล้วเมื่อไหร่จะได้พูดกันดีๆสักทีละครับ เป็นกำลังใจให้นะ
-
นับวันยิ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :haun4:
-
แล้วจะรู้ตัวเมื่อสายไป!!~
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ใช้ความแค้นมาบังหน้า... :z13:
ณ ตอนนี้เป็นไปไม่ได้ที่ชนินทร์จะรักนายเมฆิน
แต่นายเมฆินน่ะแหละหลงรักเค้าเข้าไปเต็ม ๆ
รอวันที่พระเอกโดนเอาคืนนนนน :laugh:
-
คุณเมฆินค่ะคนเราทุกคนย่อมมีจุดขีดจำกัดของความอดทนนะค่ะคุณเมื่อไรที่หมดสิ้นแล้วเขาไม่ทนคุณอีกต่อไปหรือหนีไปเนี้ยคุณจะรู้สึกถึงเวลาคุณสูญเสียเขาไปตลอดกาลนะค่ะคุณ :เฮ้อ:
-
ว๊ายย นาบเอกของฉานจะเป็นบ้าากามมมั้ยเนี้ยยโดนอย่างมี
มีการ สับสน ด้วยกิ๊สส
-
ระวังเสียเขาไปแล้วจะรุ้ :sad11:
-
ทรมาน ทั้ง กาย ใจ
แต่ สะใจ คน อ่านจร้าๆๆๆ
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
มารอ 18 นะค๊าาา
^^
-
ฮ้ายยยยยยยยยยยยยยยย
อะไรอ่ะ
เมฆินมีแผนการจะทำอะไรอีกนิ
โอ่ยยยยยยยยยยยย
อะไรกันเนี่ย
สงสารชนินทร์มากมาย :m15:
-
มารอ :o10: ผู้ชายหัวใจทมิฬ
-
หวานจัง
-
ว๊ายย นาบเอกของฉานจะเป็นบ้าากามมมั้ยเนี้ยยโดนอย่างมี
มีการ สับสน ด้วยกิ๊สส
ผมก็คิดว่างั้นครับ โดนข่มขืน โขกสับขนาดนั้น ยังมีเคลิ้มตามอีกแน่ะ
ปกติแล้วถ้าโดนเสียบพรวดนี่ ถึงกับหดนะคร้าบบบ
-
อ้ากกกกกกกกเมฆินจะโหดไปถึงไหนค้าบบบบบบบ
ปากแข็งไปป่าวท่าเริ่มรักแล้วก็แสดงออกบ้างดิสงสารนินอ่ะ
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
เมฆินชั่งเป็นจอมวางแผนจริงๆอะ
อ่านแล้วจะว่าหวานก็ใช่จะว่ารุนแรงแอบ... ก็ได้อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
อัพไวมาก +1 ให้เลย
-
:haun4: :haun4:
ไปสอบมา
ก๊ากกเจอ 2 ตอนเข้าไป
หัวใจจะ YYYYYYYY
เล่นกันงี้ พี่นิน ยับเยินเอิ๊กๆๆ
เริ่มสนุกขึ้นมาทันใด
แต่คุณอเล็กซ์.....
มานค้างงงงอ๊า ตัดฉับบอกหยุ๊ด หยุด
หยุดอะไร แล้วไงต่ออ๊า
จิ้นไม่ไหวนะเนี้ย :z3:
รอคับ
-
O_o
วันใหม่ล่ะ
-
บทที่ 18
ชนินทร์เดินกลับเข้ามาในบ้าน เงียบงัน…ชายหนุ่มย่องขึ้นห้องด้วยไม่อยากให้ใครรับรู้
เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับบ้าน แถมออกมาจากงานคนเดียวแบบนั้น ไม่มีใครรู้เห็น และจะมีใครรู้เห็นไม่ได้
ร่างบางอาบน้ำ…ขัดความรู้สึกที่ต้องถูกยัดเยียดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหล่านั้นออก…
เงาในกระจก เขาไม่อยากแม้แต่ชายตามอง
เพิ่งถูกปล่อยตัวมาตอนเช้า เขาก็รีบกลับบ้าน เกรงว่าทุกคนจะเป็นห่วงหากพบสภาพของตน
หารู้ไม่ มีสายตาหนึ่งจับจ้องอยู่พอดี!
นาฬิกาข้อมือของเขาหาย ไม่ซิ…คงจะลืมทิ้งไว้ตอน…เมฆินถอดมันออกวางไว้ข้างเตียง
ชนินทร์หน้าซีดเผือด
ของราคาแพงลิ่วขนาดนั้น มีเพียงเรือนเดียว เขาโกหกใครไม่ได้
นอกจากจำใจ โทรฯติดต่อไปยังคนที่เก็บไว้
แต่เขาไม่อยากพูดคุยกับหมอนั่นนิ
ในที่สุด ก็ต้องลงมือกดหมายเลขที่เมฆินให้ไว้ แปบเดียว ปลายสายก็กรอกเสียงลงมา
“ไงครับ ติดใจขนาดที่รอถึงคืนพรุ่งนี้ไม่ไหวเลยหรือ?”
ชนินทร์ไม่สนใจ หลับตาพูดต่อ
“นาฬิกาของผม…”
“นึกว่าจะขายต่อผมซะแล้ว แลกกับเมื่อคืน”
“ผมจะเอาคืน!”
เมฆินระเบิดหัวเราะออกมา
“อยากได้คืน? อ้าว พูดง่ายๆแบบนี้ ผมอุตส่าห์เก็บได้ทั้งที…”
มือเรียวกำกระบอกโทรศัพท์แน่น
“คุณต้องการอะไร?”
“คุณทราบดีนะคุณชนินทร์”
“คุณร่ำรวยอยู่แล้ว ต้องกลั่นแกล้งผมทำไม คืนของๆผมมาเถอะ”
“คืนน่ะคืนแน่ แต่มันต้องซื้อคืน…เย็นนี้เป็นไง? คุณมาพบผม เราจะไปทานข้าวกันที่ร้าน…”
ไม่คัดค้านใดๆทั้งนั้น เย็นนี้…เย็นนี้เขาต้องพบกับมัจจุราชสีดำ…นายซาตานคนนั้นอีกแล้ว!
กรรมเวรอะไรของเขากันหนอ
ชายหนุ่มนั่งรออยู่ในร้านอาหารของสโมสรชื่อดังแห่งหนึ่ง ริมแม่น้ำเจ้าพระยา
บรรยากาศกำลังโผล้เพล้ หน้าหนาวทำให้เข้าสู่ช่วงกลางคืนเร็วขึ้น ตามต้นไม้ใหญ่ถูกประดับด้วยไฟคริสมาสต์สวยๆ เมฆินยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบคลายหนาว
เพลงเพราะ บรรยากาศสวย อากาศเย็นเหมือนต่างประเทศ…ชายหนุ่มกลับนั่งครุ่นคิดอย่างไม่ค่อยมีความสุขนัก
…สาเหตุที่เขาคิดหาเรื่องกับชนินทร์อีกครั้ง คงหนีไม่พ้นเรื่องความแค้น
แต่เป็นแค้น แค้นเพราะความสงสารมากกว่า…ตั้งแต่คราวนั้นที่คุณผกาได้สติกลับมาชั่วพักหนึ่ง ดูเหมือนตอนนี้ท่านจะกลับไปล่องลอยคอยเอาแต่พร่ำถึงแต่บุตรสาว…อิงอร
อิงอรน้องสาวเพียงคนเดียวของเขาผูกคอฆ่าตัวตาย เพราะอกหักจากน้องชายชนินทร์!
เขาพยายามให้อภัยแล้ว…ยอมรับว่าพยายาม เพราะครั้งหนึ่งชนินทร์เกือบทำให้เขาเปลี่ยนใจได้ ทว่าพอเห็นสภาพของมารดาที่เศร้าโศกจากการสูญเสียจนกลายเป็นคนไร้สตินั้น…ทำให้เมฆินแทบคลั่ง
เคยนั่งกุมมือท่าน…น้ำตาไหลริน
สัญญาว่าชาตินี้ ขอทวงความเป็นธรรมคืน!
ดวงตาคมเหลือบไปมองเห็นร่างบางคุ้นเคยพอดี ตาจ้องตา…ชนินทร์ทำหน้าเหมือนจะตายเอาให้ได้
นั่งลง เมฆินยื่นเมนูให้
“ผมไม่หิว”
“กินหน่อย ผมสั่งไปบ้างแล้ว”
“คุณเมฆิน…ผมมาเอาของๆผมคืน”
ชนินทร์แบมือออก ทำให้ร่างใหญ่คว้ามาจับแน่น
“เดี๋ยวซิ…คุณได้คืนแน่ แต่มันต้องแลกกับอะไรบางอย่าง”
แววตาส่อความนัยของเขาทำให้คนฟังอาย หน้าแดง เบือนหน้าไปทางอื่น
“บรรยากาศดีแบบนี้…อย่าเพิ่งทำเสียเรื่องเลย”
“แต่ผมไม่เข้าใจ คุณเมฆิน…คุณกลับมาตามรังควานผมทำไม? คุณยังต้องการอะไรจากผมอีก?”
ชนินทร์ไม่เข้าใจ…ก่อนจากมาเขาขอแลกกับการได้ครอบครองเรือนกาย…เป็นครั้งสุดท้ายไปแล้ว
“คุณไม่มีสัจจะ!”
“ใช่! ผมไม่มีสัจจะ ผมเลวมาก แต่น้องคุณนั้นเลวเทียบเท่าผมไม่ได้เลย!”
“น้องชายผม? คุณยังเชื่ออยู่อีกเหรอ แล้วทำไมต้องมาลงกับผมด้วย ทำไม?”
เมฆินเองก็อธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูก
ตอนแรก ตั้งใจเพียงว่าจะลองลอบสังเกตดูว่าชลัชเป็นคนแบบใด
เห็นล่าสุด ไอ้หมอนั่นก็มีแฟนใหม่เป็นดาราสาวคนสวยไปแล้วนี่!
“…ผมเชื่อ ว่าน้องชายของคุณไม่ได้ดีอย่างที่เห็น”
“ตามใจคุณ เรารีบๆไปสักทีได้มั้ย? ผมไม่อยากอยู่นาน”
ชนินทร์ไม่อยากทนนั่งอยู่ต่อหน้าเขา ในที่สาธารณะเยี่ยงนี้นานๆ…
“ทำไมหรือ? ทนรอให้ผมกอดไม่ไหวเชียว”
บริกรเสิร์ฟอาหาร ทำให้ชนินทร์ไม่โต้เถียงใดๆ นอกจากค้อนขวัก
“ผมบอกคุณก็ได้ ว่าแผนการต่อไปของผมเป็นอย่างไร” เมฆินเอนกายลงสบายๆ “ผมจะแย่งแฟนน้องชายคุณ ทำให้เขารู้ว่าความเจ็บปวดเป็นยังไง”
ชนินทร์พรวดลุกขึ้น
“คุณ! อย่าแม้แต่แตะต้องเรื่องของน้องชายผม!”
โชคดีไม่ค่อยมีคนในร้าน เมฆินหัวเราะพอใจ
“หรือว่าคุณหึง?...แต่ฟังก่อน ผมมีข้อแลกเปลี่ยน อย่างที่บอกไป คุณต้องเป็นเครื่องระบายความใคร่ของผม…ทุกครั้งที่ผมต้องการ ทุกวัน ทุกเวลา ตามความพอใจ…”
ชนินทร์กัดริมฝีปากแน่น กำมือ จิกเล็บจนเจ็บเนื้อ
“คุณมันเลว…เลวที่สุด!”
“แน่ล่ะ…เพิ่งรู้เหรอ?”
ชนินทร์ไม่แตะต้องอาหารตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ส่วนอีกฝ่าย ทานอาหารอย่างสบายใจ
ชนินทร์นั่งตัวแข็งทื่อ…ไม่ชอบสายตาของเขาที่มองมา
เกลียด…
ร่างของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นข้างๆโต๊ะ
“คุณนิน…”
ชนินทร์หันขวับ ใจหล่นอยู่ที่ตาตุ่ม
กวิน!
“คุณวิน!”
เมฆินเคี้ยวช้าลง มองสลับกันระหว่างชนินทร์ทำท่ากำลังตกใจ และกวินที่กำลังงุนงงสุดขีด!
“คุณ…คุณมาทำอะไรที่นี่…กับเขา?”
เมฆินหัวเราะขัดเบาๆอย่างเสียงมารยาท เอ่ยว่า
“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่ นายดำ?”
กวินสาวเท้าเข้าจะหาเรื่อง
“คุณมาทำไม? ต้องการอะไรจากคุณนินอีก?”
ชนินทร์รีบขวาง
“อย่าเลยครับคุณวิน ผมขอร้อง”
กวินมาทำงาน…โต๊ะที่เขาลอบสืบอยู่ตั้งห่างไกลออกไป กวินไม่อยากออกจากปฏิบัติการ…แต่เพราะคนหน้าคุ้นที่นั่งอยู่กับชนินทร์ ทำให้เขาชะงัก
“ฮึ…เรียกกันสนิทสนมแบบนี้ คุณนอนกับมันด้วยเหรอ?”
ชนินทร์หันมา
“คุณเมฆิน! ใครเขาจะคิดสกปรกแบบคุณคนเดียว เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น!”
กวินไม่พอใจ
“คุณนินครับ เขาบังคับอะไรคุณอีกหรือเปล่า อย่าลืมนะ…ว่าเราสามารถฟ้องร้องเขาได้อยู่”
กวินดึงดันจะยืนกรานต่อสู้ เพราะชนินทร์เป็นเพื่อนที่ดีของเขา ตั้งแต่นักสืบหนุ่มไปช่วยชนินทร์ออกมาจากนรกขุมนั้นได้ ทั้งคู่ก็พูดคุยกันตลอดมา ส่วนใหญ่เป็นเพราะกวิน คือผู้เดียวที่รู้ความจริงทั้งหมด จึงคอยเป็นที่ระบายความในใจ และพูดปลอบโยนเพื่อนคนนี้เสมอมา
“ผม…ผมมีธุระกับเขา ขอร้อง คุณวิน…อย่ามีเรื่องเลยครับ”
กวินตาวาว ไม่เข้าใจเลย…ชนินทร์เพื่อนของเขานั้นอ่อนแอ ไหนเลยจะสู้กำลังคนตัวโตจอมวางอำนาจนั่นได้
อย่างน้อย เขาขอปกป้องคนอ่อนแอ
เมฆินกระแทกช้อนแรงๆ
“เราไปกันได้แล้ว ผมไม่อยากกินต่อ!”
มือใหญ่ทุบลงพร้อมแบ๊งพันสองใบ ลุกขึ้นเต็มความสูง ท่วมกายของนักสืบหนุ่มเกือบหนึ่งช่วงศรีษะ
“ไป!”
ดึงแขนชนินทร์ ออกแรงกระตุก…ร่างบางปลิ้วตามมา มองกวินตาละห้อย ผู้ซึ่งมองด้วยความคับแค้นในหัวใจแทนชนินทร์
สาธุ…ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ขอให้นายซาตานนั่นหูตาสว่างขึ้นมาทีเถอะ!
ปล. พรุ่งนี้ของดเน้อ -_-"
จะไปดี๊ด๊ากับพวกเพื่อนๆที่ผับย่านอตก...ไม่รู้จะเข้าได้ป่ะ ขอไปสำรวจหน่อยครั้งแรกในชีวิต
-_-"
ขอบพระคุณทุกๆคอมเม้นท์นะง๊าบบบบบบ
-
มีมือที่สามโผล่มาแค่เนี่ย อาการออกเลยนะ
หวงอ่ะดิ :angry2:
น้องอเล็กซ์จะหนีเจ๊ไปเที่ยวไหน แอบตามไปดูดีกว่า
-
จ๊ากกก รอตนต่อไปอย่างจัยจดจัยจ่อ
พุ่งนี้ไม่มาหรอคับ เเง่ๆๆ รอกะได้ ก๊ากกกก
-
เห้ยนินยอมเมฆินมากไปป่าวอ่ะเรื่องของน้องชายก็ปล่อยให้เผชิญปัญหาเองบ้างก็ีดีน่ะ
อย่างงี้ไม่ต้องแบกปัญหาไว้ที่ตัวนินเองคนเดียวจนจะรับไม่ไหวเอาน่ะน่าสาสาร
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบบ
-
อยากรู้นิสัยน้องชายชนินทร์จริงๆเลย
-
สงสารนายชนินทร์ อ่ะ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
รอตอนต่อไปอยุ่น่ะครับ
-
:really2: ขอบคุณครับ แล้วไปเที่ยวให้สนุกนะครับ
-
:z3: :z3: :z3:
:z2: :z2: :z2:
:z10: :z10: :z10:
-
กวินก็---
คนเขาอยากโดน--คึคึคึ
***
ขอบคุณคร้าบที่มาต่อ
:pig4:
-
ขออนุญาตเม้นต์ให้เป็นเกียรติเป็นศรีแก่วงศ์ตระกูลซะหน่อย
นิยายดี ๆ อย่างนี้ (ชนิดที่อ่านไป ต้องอุทานไป "ที่สุด ๆ ๆ ๆ อั๊ย ๆ ๆ ๆ ขัดใจที่ซู๊ดดดด") หาไม่ได้ง่าย ๆ ในยุคที่รัฐบาลแจกเช็ค 2,000 แต่รับยากรับเย็นอย่างนี้
.
.
.
อิอิอิ
-
โอ้...พี่ฆินเราฟิวส์ขาดซะแร้ว
ที่นี้ล่ะนินเละแน่ๆๆ
-
ตอนต่อไปนายเองเราคงโดนหนักมิน้อย หุหุ
-
สงสารชนินทร์อยู่เหมือนกันนะ ... โดนกระทำซะแบบว่า เหอเหอ
แต่อย่างว่า เราก็เข้าใจว่าเมฆินรักมาก แต่ปิดบังเอาไว้ ทำเหมือนอยากแก้แค้น
ทั้งๆที่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เค้าก็หลงเค้ามาก พออยู่ไกลเค้า ก็คิดถึงทุกเวลา
เมื่อไหร่จะรู้สึกตัวสักทีว่าที่ทำลงไป ไม่ใช่เพื่อชำระความแค้น แต่มันคือความหวง อยากเจอ อยากใกล้ชิด
-
หึงแร้วแบบหน้ามืดตามัวเสียด้วย มีหวังชนินทร์ลำบากอีกตามเคย เรื่องนี้ดูจะหาทางออกไม่ได้เลย กว่าความแค้นจะคลี่คลาย ชนินทร์ต้องลำบากอีกนานแหงเลย
-
เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
***ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***
ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน แฟนคลับ นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง กะเทยอาวุโส อิอิ :bye2:
-
เหตุผลของคนพาล :serius2:
ความรู้สึกส่วนตัวแล้วคิดว่า...เหตุผลยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ชนินทร์ต้องยอมนายเมฆินขนาดนั้น...
อารมณ์เลยยังไม่สุด...สถานการณ์น่าจะบีบบังคับมากกว่านี้อีกหน่อย... :teach:
แต่...เห็นแก่ NC ลืมเหตุและผลมันไปเหอะ เข้าหอบ่อย ๆ เจ้ชอบบบบ :z1:
-
:laugh: หึงเค้าละซิ o18
o18 เมื่อไหร่ชนินทร์จะได้เอาคืน :angry2:
:z6: อย่างดูคนพาลร้องไห้ :o12: :laugh:
-
จริงๆ ชนินทร์ไม่ต้องไปสนเรื่องน้องชายมากนักก็ได้
เมฆินจะแก้แค้นโดยการแย่งแฟน มันจะไม่สมน้ำสมเนื้อนะ เพราะชลัชอาจแค่คบเล่นๆก็ได้โดนแย่งแฟนไปอาจไม่เจ็บเท่าไหร่ แค่เสียหน้า
อืมๆ งืมๆ เอาเถ๊อะ อย่าคิดมากเลยเนอะ :laugh:
-
โอ่ยยยยยยยยยยยยยย
ไรกันเนี่ย
เป็นไรของเค้าเนี่ยยยยยยยยยยยยยย
เป็นไรมากม้ายยยยยยยยยยยยย
ทีนี้ไม่รู้ชนินทร์จะโดนอะไรบ้าง
อารมณ์โกรธด้วยยยยยยยยยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่ง รู้สึกอึดอัน
ทามไมนิ
-
มีการหึงหวงกันด้วยอ่ะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะ
:bye2:
-
มาเชียร์.....รออ่านต่อ
-
แงแง :monkeysad: อยากอ่านอีกอ่ะ :z13:
:really2: จะรอต่อไป แต่ตอนนี้ง่วงนอนม๊ากมาก :t3: อ่านทีเดว 3 ตอน รวดดดดด :z3:
o13 ยกนิ้วให้ขาดใจ
-
รักซึมลึก น้องเมฆิน
-
เฮ้ออออออออออออออออออออออ ยิ่งอ่านมันก็ยิ่งเหมือนจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ
-
ชนินทร์นี่เกิดผิดยุครึเปล่าเนี่ย..
^3^
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
-
o13 o13 o13 o13
:t3: :t3: :t3:
:z3: :z3: :z3:
:z13: :z13: :z13:
-
เหตุผลของคนพาล :serius2:
ความรู้สึกส่วนตัวแล้วคิดว่า...เหตุผลยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ชนินทร์ต้องยอมนายเมฆินขนาดนั้น...
อารมณ์เลยยังไม่สุด...สถานการณ์น่าจะบีบบังคับมากกว่านี้อีกหน่อย... :teach:
แต่...เห็นแก่ NC ลืมเหตุและผลมันไปเหอะ เข้าหอบ่อย ๆ เจ้ชอบบบบ :z1:
กิ๊ส ๆ ๆ
เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
เอาให้ ขาดไม่ได้ไปเลย ^^
-
ด้วยความเคารพอย่างสูง...
เข้ามาเห็นเจ๊สองประกาศแจ้งแล้ว รับทราบครับ
เจ๊คงfuriousน่าดูกับพวกชอบปั่นนะ เอ้า ทุกคนช่วยกันรักษากฏด้วยครับ พื้นที่จะได้ถูกใช้ให้เป็นประโยชน์มากที่สุด
ว่าแต่ ผมลงนิยายพร้อมกับพูดคุยปกติได้มั้ยอ่ะ??? แบบเล็กๆน้อยๆ
รักเจ๊สองม๊ากมากครับ
บทที่ 19
รถยนต์จอดอยู่หน้าบ้านหลังขนาดกลาง สองชั้น ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
ตลอดทาง ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งเมฆินเปิดปาก
“ลงไป”
“คุณพาผมมาที่ไหน?”
มองด้วยหางตา
“บ้านผมเอง”
เขาลงไปเปิดประตู จับต้นแขนชนินทร์ให้เดินเข้าไป ภายในบ้านว่างเปล่า ชนินทร์ดิ้นให้หลุด
“ผมเจ็บนะ!”
เมฆินจ้องมองชนินทร์ไม่วางตา ก่อนจะออกคำสั่งเสียงเขียว
“ต่อไปนี้ ผมขอสั่งห้ามไม่ให้คุณยุ่งเกี่ยวกับไอ้หมอนั่นอีก และถือเป็นข้อตกลงด้วย”
อีกฝ่ายจ้องตา “แต่เขาเป็นเพื่อนผม คุณไม่มีสิทธิ”
“เพื่อนกับผัว ใครมันจะสำคัญกว่ากัน”
ชนินทร์โมโห ผลักอกแกร่งออก ทว่าไม่เป็นผลนัก
“หยุดพูดแบบนั้น! ผมเกลียดคุณ…ได้ยินมั้ย ผมเกลียดคุณ”
ทว่าเมฆินไม่ฟัง คว้าต้นแขนทั้งสอง กระชากร่างเข้าหา
“คุณเกลียดผมกว่านี้แน่ หากคุณไม่เชื่อฟังผม ผมจะป่าวประกาศ ว่าคุณเป็นเมียผมแล้ว เป็นยังไง นานแล้วหรือยัง ที่ไหน…และรับรองว่าคุณพ่อกับคุณแม่ของคุณต้องตกใจอกแตกตายแน่ ถ้ารู้ว่าลูกชายคนโตอย่างคุณอ้อนวอนขอความสุขจากผม อย่างใคร่กระหาย!”
“ไม่!!!...”
ชนินทร์หน้าซีดเผือดทันที กลืนน้ำลายยากลำบาก
เจ็บปวดเหลือเกิน
“อย่า…อย่านะ ได้โปรด…”
มองตาละห้อย เมฆินยิ่งได้ใจ
“ผมทำจริง อย่าได้นอกคำสั่งผมแล้วกัน!”
ชายหนุ่มบดเบียดริมฝีปากอุ่นร้อนลงมา ชนินทร์ขัดขืน เขาจึงโดนรวบแขนไว้แล้วพาร่างทั้งร่างไปยังชั้นสอง โยนลงบนเตียง
ร่างหนาถาโถม ปลดกระดุมเสื้อของตนออก ของชนินทร์เช่นกัน…ฉกลงไปบนยอดอกรุนแรงรวดเร็ว…ชนินทร์ค่อยคลายแรงขืน แล้วเงียบสงบลงในที่สุด…
“เอาละทีนี้…”
เมฆินปลดตะขอกางเกงออก…ถอดปราการด่านสุดท้าย แล้วความเป็นชายใหญ่โตก็เด้งตัว ชูชันผงาดพร้อมทั้งหยาดหยดน้ำใสๆซึมตรงยอด
“ทำอย่างที่ผมเคยทำให้คุณ”
ชนินทร์ถดถอยตัวหนี ส่ายหน้า
“ไม่นะ…นี่มันต่ำช้าไปแล้ว”
“ไม่มีอะไรต่ำช้าไปสำหรับมนุษย์หรอก”
เมฆินใช้เข่าคลานเข้าไปหาชนินทร์บนเตียง คร่อมตัวชนินทร์ไว้ได้อย่างง่ายดาย ชนินทร์ส่งสายตาอ้อนวอนเป็นครั้งสุดท้าย
นิ้วเรียวจับรูดท่อนลำที่ขยายใหญ่ตั้งแต่โคน จนน้ำใสๆไหลออกมามากมาย มืออีกข้างบังคับเบาๆให้ชนินทร์เผยอปาก และนำเอาหน่อเนื้อของตนสอดใส่เข้าไปหาความอุ่นร้อนอีกแบบอย่างที่ไม่เคยพานพบมาก่อน
ปากเล็กๆนั้นต้องใช้ความพยายามอย่างมาก…เพื่อลำกายที่ใหญ่โตเยี่ยงอย่างของเมฆินนี้
จนเมื่อครอบครองได้แล้ว เมฆินจับคางได้รูปเพื่อสอนการชำระความทรมานอันหอมหวานให้เขา
ชนินทร์น้ำตานองหน้า หมดแล้ว…หมดสิ้นแล้วซึ่งทุกสิ่ง
เมฆินครางเสียงดัง เมื่อปลดปล่อยขณะชนินทร์กำลังปฏิบัติอยู่
“ชิมซิ...”
ชนินทร์ไม่ทำอยู่แล้ว เมฆินก้มลงแบ่งบางส่วนมาเพื่อใช้หล่อลื่น ยามเมื่อเขาสอดแทรกหาความอุ่นแคบร้อนผะผ่าว และทำให้กายคนทั้งสองหมดแรงเหนื่อยอ่อนจนกว่าจะพอใจ…
…เมฑินล้มกายลงข้างๆ เมื่อทำนบของเขาพังทลายลงรอบที่…ไม่รู้ ใบหน้าแดงก่ำของอีกฝ่ายก็เหนื่อยอ่อน หอบเหนื่อยเช่นกัน
วงแขนแข็งแรงวาดรอบ จูบขมับหนักๆหนึ่งที
“คุณ?...”
ไม่ตอบ เมฆินจึงอุ้มร่างชนินทร์จากเตียง เข้าไปในห้องน้ำ…มีเครื่องใช้ของผู้หญิงอยู่
ของน้องสาวผู้ล่วงลับ…หรือคู่ขา
ชนินทร์ไม่อยากสนใจ!
สายน้ำร้อนจัดไหลลงมา อากาศข้างนอกหนาวมาก น้ำจึงไม่ร้อนจนเกินไป
ร่างอุ่นใหญ่ทาบทับมาบนแผ่นหลังอีกครั้ง สัมผัสจากการกอด…รสจูบ ทำให้ชนินทร์ทรมานกายก็จริง
…แต่มันก็เปรียบเหมือนน้ำผึ้งยาพิษ…ที่ยิ่งกิน ก็ยิ่งลุ่มหลง!
ปล. เดี๋ยวมาต่อ
-
มา ต่อ ไวไว นา คร้าบบบ
คอยยยยย อ่านนน
ติด อย่างเรยยย นิ :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
:haun4: :haun4:
-
มาต่อไวๆนะจ๊ะ :haun4:
-
กรีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เหมือนจะ เถื่อน นะเนี่ย :laugh:
-
โฮกกกกกก
แต่น่ารัก
:กอด1:
-
โหดร้ายทารุณเอาการนะคุงเมฆิน อึ๋ย :z10:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แง่กก
:a5:
-
แบบว่า-เครียดดดดด
อยากอ่านต่อ คึคึคึ
**************
ขอบคุณคร้าบ :pig4:
-
งี้ต้องทำให้เมฆินหึงบ่อย ๆ สิเนี่ย :m25:
มาต่อไว ๆ นะคร้าบ
-
:-[ ทำเอาๆแบบนี้ ชนินทร์จะช้ำในตายก่อนได้แก้แค้นไหมนี่
-
กำลังสนุกเลย มาต่อไวๆนะ
ขอบคุณตนแต่ง :pig4:
-
เหอะๆๆ
รู้ว่าจาเร้าใจการรุนแรงมากเรยนะเนี่ย
หุๆๆๆ คุนนินช้ำในแย่เรย
-
ขอคำว่า
รัก
ดังๆโหน่ยยยยยยยยยยยยย :L2:
-
:haun4: หวานจัง
-
นั่นไงงงงงงงงงงงงงงงง
หึงจนได้เรื่องสิน่า
ขู่ได้อีกอ่ะ
ขู่ได้ขู่ดีนะคุณเมฆินเนี่ย
ว่าแต่รีบมาต่อนะจ๊ะ คิดถึง :กอด1:
-
เพลา ๆ กะชนินทร์หน่อยน๊า..
-
ชนินทร์ช้ำหมดแล้วอย่ารุนแรงนักสิคับ
-
พี่บอกว่ามาต่อดูเราเลยรอ ตี1 แล้วอ๊ากก
สงสัยจาวันนี้ตอนเช้าก๊ากกก
มารอน้า
แต่ว่า พึ่งรู้ว่าพี่นินเหมือนพึ่งผ่านสมรภูมิแบบถึงพริกถึงขิงงี้อะ
เหมือนในเรื่องมันดำเนินจนพี่นิน เชี่ยวแล้วอะ อ๊ายย
เมื่อไหร่พี่นินจะได้เอาคืนเนี้ย
แบบ จับมัด เอาเทียนหยด แส้ฟาดเงี้ย
มีไหมๆๆๆ ก๊ากก
-
เมฆินก็ยังคงเป็นเมฆิน ... เข้าใจว่ารักนะ แต่ทำซะอย่างกับชนินทร์เป็นทาสทางกาม (ความหมายถูกมั้ย ? )
เห็นเจอชนินทร์ทีไร ก็อดใจไม่ไหวทุกที ปากบอกว่าอยากแก้แค้น แต่ได้ลองถามใจตัวเองดูบ้างหรือยัง ( ถามบ่อยๆ หน่อยก็ดี )
กลัวว่าสักวันนึง วันใดที่เมฆินปราศจากชนินทร์ วันนั้นคนที่ทุกข์ที่สุดคงหนีไม่พ้นตัวเองนะ
ขอบคุณ คุณ Alex นะค่ะ ขยันเขียนให้พวกเราได้อ่านทุกวันเลย ชอบนะค่ะ
มา up บ่อยๆ ความต่อเนื่องจะได้ไม่ขาดตอนค่ะ
-
:กอด1:Alex
อัพไว และถี่มากอ่านจนติดแล้วเนี่ย อิๆ
-
พึ่งได้อ่านวันนี้ ขอบอกชอบมากกกกกกกกกก
เรื่องสนุก และคนเขียนมา up ทุกวัน :pig4:
วันนี้ก็เข้ามารอ น้องนินจะมาไม
-
พรุ่งนี้ไม่มาแระ แฮะๆ ขอนอน คร่อกๆๆๆๆๆๆ
(ใครบอก เค้าอาจมาก็ได้นะตะเอง)
บทที่ 20
กวินรีบรุดมาพบชนินทร์
ฤดี…เลขาหน้าห้องคอยกั้นไม่ให้ใครเข้าพบ เพราะเจ้านายหนุ่มสั่งไว้
“เข้าพบคุณชนินทร์ไม่ได้นะคะ”
หล่อนกล่าวสุภาพ…ชนินทร์สั่งไว้ เพราะตั้งแต่เช้าแล้ว เห็นสีหน้าโทรมอย่างกับคนอดนอน…ฤดีเป็นห่วง อยากถาม…ว่าหล่อนสามารถช่วยอะไรเขาได้บ้าง?
หล่อนทำงานมาหลายปีแล้ว...ไม่เคยเห็นเจ้านายคนนี้มีเรื่องหนักใจอะไร
หล่อนเฝ้ามอง…นาน คอยทำตัวให้ว่างไว้ เผื่อเขาจะเห็น
ใช่…หล่อนหลงรักเจ้านายตัวเอง!
ชนินทร์เคยพักงานยาวไปช่วงหนึ่ง…หล่อนใจหาย นึกว่าจะไม่ได้เจอหน้ากันอีก
พยายาม…ทำทุกอย่างให้เขาหันมามอง แต่นอกจากระยะห่างในฐานะลูกจ้างกับเจ้านายแล้ว หล่อนไม่เคยได้รับสัญญาณพิเศษใดๆทั้งสิ้น
บัดนี้หล่อนยืนกราน…ทำตามที่ชนินทร์สั่ง
“เข้าไม่ได้จริงๆค่ะ”
กวินทำหน้าบึ้ง
“บอกเขา ว่าผมชื่อกวิน ผมเป็นเพื่อนของเขา ต้องการพบด่วน”
ฤดียิ้มบาง…ผู้ชายอะไร ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง
“ไม่ได้ค่ะ ท่านสั่งไว้ว่าห้ามใครเข้าพบไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม ขอโทษด้วยนะคะ”
“แต่คุณ! ไปบอกเขาก่อนซิ ว่าเป็นผม”
“แต่แม้แต่ดิฉัน ท่านยังไม่ให้รบกวนเลยนะคะ”
กวินจ้องหน้าสาวหมวยร่างเล็กตรงหน้า…กำลังเล่นลิ้นกับเขาอยู่หรือ? แน่ใจนะว่าเอาชนะเขาได้
“งั้นไม่เป็นไร ผมจะเข้าไปเอง”
ไม่พูดเปล่า ผลักร่างบางออกจากทาง แล้วเดินพรวดเข้าไปในห้องทำงานโอ่โถ่งของชนินทร์ ผู้ซึ่งกำลังเท้าคางหลับอยู่บนโต๊ะ
“คุณนิน ผมมีเรื่องต้องพูดกับคุณครับ”
ร่างสูงยืนมั่น ไม่สนเลขาฯสาวที่วิ่งกระหืดกระหอบตามเข้ามา แล้วจับแขนแกร่งจะลากออกไป
“คุณชนินทร์คะ ฤดีขอโทษค่ะ…ฤดีบอกเขาแล้วว่าห้ามเข้ามา แต่เขา…”
“เลขาฯของคุณไม่ยืดหยุ่น ผมเลยบุกเข้ามา หวังว่าคุณคงไม่ว่าอะไร”
ชนินทร์ที่ยังคงดูมึนงงกับเหตุการณ์พยักหน้า
“เอ่อ คุณฤดี ผมไม่เป็นไร รับแขกได้ เพื่อนผมเอง…ขอบคุณครับ”
หญิงสาวดูหน้าเสีย มองแววตาล้อเลียนของกวินแล้ว…รู้สึกหมั่นไส้นัก!
“มีอะไร เชิญนั่งก่อน”
ชนินทร์กล่าวเบาๆพร้อมทั้งผายมือไปยังเก้าอี้ ขยี้ตาขณะเดินไปรินน้ำเสิร์ฟกวินด้วยตนเอง
“เมื่อวันก่อน คุณอยู่กับเขา”
ชนินทร์ชะงัก
“ได้โปรด ถ้าคุณมาเพื่อพูดเรื่องนั้น ผมไม่มีคำตอบหรอกนะครับ”
“แต่ผมจะถาม…เขากลับมาทำไม เขาทำอะไรคุณอีก?”
ชนินทร์เอาแต่เงียบ รู้สึกอึดอัด
กวินรู้ตัว
“ผม…ผมขอโทษ…แต่ผมโกรธ มันทนไม่ได้ ผมทนให้คุณโดยเจ้านั่นกดขี่ข่มเหงอีกไม่ได้แล้ว คุณดีเกินไปที่จะยอมให้คนพรรค์นั้นนะครับ”
ชนินทร์นั่งลง ก้มมองที่พื้น ไม่ยอมสบตา
“ผม…ไม่มีทางเลือก”
“มีซิครับ! เราจะแจ้งตำรวจว่าความจริงเป็นอย่างไร พยานก็มี เราจับมันเข้าคุกได้แน่”
“แล้ว…ความรู้สึกของผมล่ะครับ?”
กวินมองเห็นแววตาอิดโรยนั่น…แค้นสุดขั้วหัวใจ
เพื่อนของเขา…คนดีๆแบบนี้ ไม่น่าโดนทำลายด้วยมือคนเลวแบบนั้น!
“ครอบครัวของผม สังคมของผม ผมขอร้อง…ผมไม่อยากให้ใครรู้”
กวินเงียบลง…
ถ้านั่นคือสิ่งที่ชนินทร์ต้องการ
“แต่…”
“พอเถอะครับ ผมไม่อยากพูดถึงมันอีกแล้ว”
ชนินทร์ลุกกลับไปนั่งที่โต๊ะ ทำเป็นเปิดเอกสาร ทั้งๆที่ตามองพร่ามัว อ่านอะไรไม่รู้เรื่องสักนิด…
ภายใต้สายตาอันห่วงใยของกวิน ชนินทร์ดูสิ้นหวัง…หดหู่
ชายหนุ่มสับสน
ตอนนี้เขาเป็นอะไรกันแน่สำหรับเมฆิน เครื่องระบายความใคร่? ที่แก้แค้น? ของเล่น?...
เจ็บ…เจ็บข้างในโพรงอก จนนอนไม่หลับแทบทุกคืน…
เมฆินจับจ้องร่างบาง ขณะกำลังเดินหิ้วถุงพะรุงพะรังตามลำพังในห้างดัง
วันนี้พิมพามาเดินช็อบปิ้งคนเดียว…เนื่องจากชลัชติดงานที่ต่างประเทศ หล่อนไม่มีงานจึงออกมาเดินเล่นแก้เซ็ง
ความจริงแล้วชลัชเป็นชายหนุ่มที่ดี เป็นคู่รักที่ยอดเยี่ยมสำหรับหล่อน…
แต่ถ้ามองข้ามความร่ำรวยมหาศาลของเขาไปแล้วนั้น หล่อนขอเลือกทิ้งเขาไปเพื่อคนที่ ‘ใช่’ มากกว่านี้
เข้าร้านนู่น ออกร้านนี้อยู่เพลินๆ เซ็งจัด…จู่ๆหล่อนก็เกิดอุบัติเหตุลื้นล้มตรงหน้าห้องน้ำ ส้นสูงของหล่อนไม่แข็งแรงนัก…ทว่า โชคดีที่มีมือหนาคู่หนึ่งรองรับเอาไว้ได้ทัน
ก่อนตกถึงพื้น หล่อนตกอยู่ในอ้อมแขนของร่างแกร่ง…ตาจ้องตา หัวใจของหล่อนรู้สึกวูบวาบ
ผู้ชายคนนี้…ช่วยหล่อนไว้
ใจหล่อนเต้นแรงขึ้น ยิ่งเวลาใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มนั้นยิ้มบางให้…หล่อนเหมือนโดนลมพัดจนปลิ้วไป ละลายไปทั้งตัว…
“นี่ครับ…”
เมฆินก้มลงสวมรองเท้าให้หญิงสาว ข้อเท้าเรียวบางเมื่อถูกสัมผัสด้วยนิ้วอุ่นๆ…พิมพามึนงง ความรู้สึกนี้มันคืออะไร?
หล่อนตกหลุมรักผู้ชายคนนี้เข้าให้แล้ว!
เขายืนเต็มความสูง กายแกร่งในชุดลำลองดูดี มีราคา…หน้าตาดึงดูด กิริยามีเสน่ห์…เขาเป็นดั่งชายในฝันของผู้หญิงทุกๆคน รวมถึงหล่อนด้วย
“เอ่อ…ขอบคุณค่ะ”
“เอ ไม่ทราบว่าคุณคือพิมพา…ดาราใช่มั้ยครับ?”
หญิงสาวไม่เคยรู้สึกเหมือนถูกดวงดาวนับล้านบังตาจนพร่ามัวแบบนี้มาก่อน
“ใช่…ใช่ค่ะ!”
“แหม บังเอิญจังเลยนะครับ ผมแอบเป็นแฟนผลงานของคุณอยู่เชียว”
เมฆินกล่าวขำๆ…ผู้หญิงคนนี้ดูท่าทางจะตกหลุมของเขาเข้าให้แล้ว
ช่างง่ายดายเหลือเกิน!
หึ…นี่ขนาดมีนายชลัชเป็นแฟนอยู่แล้ว
ดี! ผีเน่ามันต้องคู่กับโล่งผุซิ
“งั้น เราไม่ไปนั่งหาอะไรดื่มกันหน่อย…ดีมั้ยคะ?”
“จะดีหรือครับ?”
เมฆินยั้งไว้พอประมาณ แต่พิมพากับกระซิบยิ้มๆว่า
“ก็อย่าให้ใครเห็น ถ้าคุณไม่บอกใคร…ก็ไม่เสียหายค่ะ!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
โฮ๊ะๆ มารีแรก ทันจิ้มพี่อเล็กซ์
-
จิ้ม + เบาๆ 1 ที
สนุกมากเลยค่า
แถมคนเขียนก็แสนขยัน
ชอบจัง
ขอติดตามและตามติดเรื่องนี้ ^^
-
o13 o13 o13
-
ว้าย..แรงนะคะ
เปงดารายังจามายั่วไม่เลือกอีก
ทำงี้ได้ไงง่ะ
คุณฆินค่ะเด๋วพี่นินหึง ออกห่างจากดาราชะนีด่วน
-
ทำตามสบายครับคุณเมฆินเอาเลยสนับสนุนเต็มที่ทำไปเยอะๆเลยแล้วผมจะคอยอ่านวันที่คุณไม่เลยใครเลยสักคนในชีวิต :laugh:
-
เริ่มแผนแล้ว................... o22
-
อ๊ากกกก ตอน20 มาตอนตี3
ตี1 บันก้อหลับอนาถไปละ
คุณอเล็กซ์อ๊า นอนดึกเชียว
แอบไปเที่ยว ผับ ผับ ผับ
แล้วค่อยมาลงเป่าเนี้ย
รู้สึกคุณดาราแฟนชรัช จะแรงงงงเหลือหลาย
นางเอกอย่างพี่นิน คงทำอะไรไมได้
-
เอาแล้วไง เมฆินเข้าไปใกล้พิมแล้ว เรื่องวุ่นๆ ต้องตามมาอีกแน่ๆ
และที่สำคัญ ความรู้สึกของชนินทร์หละ คงดิ่งลงเหวลึกลงไปอีก สงสารกันบ้างมั้ย
ชนินทร์จะต้องร้องไห้ ทุกข์ระทม จนน้ำหมดตัวกันเลยมั้ย ... ตอนนี้จะรอวันสมน้ำหน้าเมฆินละ โหดมากกกกก
-
:เฮ้อ:
แผนการเพิ่งเริ่ม
น่ากลัวจัง
รอติดตามครับ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
-
คุณพระเอกจะเปลืองตัวมั้ยเนี่ย
ชะนีเธอบุกซะด้วย
แบบนี้ต้องตามแย่งไปกี่คนถึงจะสมใจเนี่ย
ง่ายๆแบบนี้มันไม่สะใจหรอก
กลับไปจุดๆๆ คุณพี่นินน่าจะสะใจกว่านะตะเอง o18
-
อ่านแล้วเครียด แฮะ
เฮ้อๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเครียดฟ่ยยย
เมฆินนี่ เป็นพระเอกจริงๆ เหรอ o13
-
อื้อหืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
กวิน ช่วยเป็นชู้กับชรินทร์ที
Pleaseeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ...
:call:
-
จะเริ่มแผนการณ์แล้วใช่ไหมเนี่ย -.-
-
เหหหหหหหหหหห
เมฆินผิดสัญญานี่
ไหนว่าจะไม่ยุ่งไง
หวายยยยยยยยยยยยยย
ถ้าชนินทร์รู้จะรู้สึกไงเนี่ย
:serius2:
-
พรุ่งนี้ไม่มาแระ แฮะๆ ขอนอน คร่อกๆๆๆๆๆๆ
(ใครบอก เค้าอาจมาก็ได้นะตะเอง)
ถ้ามาก็จะรอคร้าบ
แต่ถ้าพรุ่งนี้ไม่มา--ก็...
รอเหมือนกัน ครึครึครึ..
ขอบคุณนะคร้าบ :pig4:
-
เมฆินเสน่ห์แรงมากกกกกกก
แหมพิมพาแค่ช่วยแค่นี้หลงซะแล้วเหรอ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบ
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
กวินเ้ป็นคนดีจังอ่ะ o13
-
ผีเน่าโลงผุ :z3:
ชนินทร์ต้องเสียน้ำตาอีกนานไหมเนี่ย
-
สงสารชนินทร์อยู่ดี
-
ขอ :beat: ไอเมฆิน
ทำกับน้องนินได้ไง
คุณ alex :pig4:
วันนี้มาเปล่า จะรอนะ
-
มารอ alex กับนิน
รอตอน 21 อยากอ่านทุกวันนนนนนนนนนนนน :z2:
-
ผีเน่า กับ โลงผุ
:laugh:
-
เริ่มสงสารนินแล้วสิ :o12:
-
ทามมมมมมมม มายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ถึงงงงงงงทามมมมมมมมมมมม กับ ช้านนนนนนนนนนนนนนนน
ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แรด เหลือ เกิน น่ะ :z13: :z13: :z13: :z13:
-
:3125:
ตัดไอ้นั้นไปเลย นินนิน มันจะได้ไม่ต้องมา :oo1: ได้อีก :laugh:
-
:angry2: ยกนินให้กวินเถอะ :monkeysad:
:z6: ให้พระเอกช้ำใจเล่น :laugh: :beat:
-
โฮ๊กกกกกมารยาร้อยเล่มเกวียนนังนี่ แย๊กกกกกขอให้เป็นการแก้แค้นทีเหอะ
อย่าไปพัวพันอะไรกับแม่นี่ให้มากนัก เดี๋ยวจะถอนไม่ขึ้น กรี๊ดดดดดดดดสงสารน้องนินๆ
ยิ่งอ่านยิ่งใจร้าวววววว :m15: ตอนหวานๆ(จะเจอมั้ย) เมื่อไหร่จะออกมามั่งอ่า
-
มารยาพันเล่มเกวียน เฮ้อน้องเมฆิน สงสารน้องชนินทร์หน่อยนะ :z2:
-
Alexxxxxx วันนี้ไม่มาเหรอ :z3:
-
ไปเที่ยวแหง ๆ เลย
แข่งกันจีบไปเลยดีมั๊ย
-
น่าสงสารนินอ่ะ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
มารอน้องนิน นะ
:amen: :call:
รอตอน 21 นะ alexxxxxxxxxxxxxxxxxxx
-
:really2: มารออ่านครับ
-
มารอนะจ๊ะ
:call: :call: :call: :call:
-
นายเมฆินนี่ร้ายจริงๆๆๆๆเล้ยยยยยยย
-
มา ต่อ ได้ แร้ว น่ะ ครับบบบ
อยาก อ่าน อย่าง แรง นิ
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
เป็นชั้นก็ไม่เลือกชลัชหรอก โฮะ ๆ ๆ
-
อ๋อยย :3123:
-
นานแล้วนะก็มันนานแล้วนะ.... :กอด1:
ผู้แต่งแอบหนีไปเทียวรึ๊ :z13:
-
:z2:
-
โฮ โฮ โฮ โฮ โฮ ยังไม่มา
หนีไปเที่ยวไหนอ่ะ
เจ๊รออยู่นะ :call:
-
นานแล้วเน้ออ มาดันให้นะเนี้ยยยย อยากได้ม๊ากกก
-
รอ รอ รอ รอ
:call: :call: :call:
-
รออยู่น้า
-
O_O ยังไงก็จะรอนะค๊าา
-
สนุกมากนะอ่านรวดเดียวถึงตอนที่ 20เลย
พระเอกของเรื่องโฉดได้ใจจริง
ส่วนนายเอกก็น่าสงสารซะไม่มีละ
สรุปว่าชอบ รออ่านต่อนะจ๊ะ
-
ขอให้พระเอกไม่ได้กะนายเอก...สาธุ๊...
เกรียดพระเอกอ่ะ
:z6:และ :beat:
นายเอก...ดีเกินไปแล้ว
ร้ายมั่งเดะ..โห :man1:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
คอยมาหลายวัน แร้วววว
เมื่อ หรั่ยมาต่ออ อ่ะ
ใจร้ายยย อ่ะ
ทรมานคนไปถึงไหน เนี่ยยยยย :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
คนแต่งหนีไปแล้ววววว :o12: :o12: :o12:
-
หายปายไหนอ่า
:sad11: :m15: :o12:
-
โอ้ววว....
นินหายไปไหนหนอออ
-
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่
โฮ โฮ โฮ โฮ โฮ มาเถอะค่ะ เจ๊จะขาดใจตายแล้ว
-
...........................
ยังไงก้จะรอ
...........................
-
หาย ไป ไหน อ่ะ
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
i'm sorry for being late...
หลังจากผลสอบประกาศ ช็อคไปเยย...
อยากจะบอกว่า อาจมาลงช้า เพราะมีหลายๆอย่างต้องทำต่อจากนี้ไปอ่ะครับ
ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยเด้อ
บทที่ 21
ชลัชเห็นพี่ชายของตนกลับบ้านเช้า หรือไม่ก็ไม่กลับเลยบ่อยขึ้น
ชนินทร์ไม่เคยเป็นแบบนี้
เขาเป็นอะไรไป?
ทว่าเนื่องจากชลัชเป็นคนไม่ชอบยุ่งเกี่ยวเรื่องของใคร เขาจึงไม่ตั้งคำถามจริงๆจังๆเกี่ยวกับเรื่องนี้เสียที
ส่วนชนินทร์นั้น…ที่เขาไม่กลับบ้าน เพราะเขาไม่อยากกลับ
เขาอยากออกไปนั่งตามบาร์ ดื่มเหล้า เพื่อให้เมา…ให้ลืม ให้ลืมทุกสิ่ง
บางวันเขากลับไม่ได้ ก็เปิดห้องนอนพัก
ไม่ใช่ทุกวัน บางครั้งเขากลับบ้านมาแล้ว รู้สึกนอนไม่หลับ นอนที่ไหนก็ไม่หลับ
เขาเครียด…คิดถึงแต่เรื่องเดิมๆซ้ำไปเวียนมา ทำให้ไม่ได้พักผ่อน แม้ว่าจะอยากมากก็ตาม
มันคือความทรมานที่ไม่มีวัน...ที่ใครจะรับรู้
บ่ายวันหนึ่งเขาถึงกับสร้างความประหลาดใจให้เลขาฯสาว ด้วยการลาครึ่งวันออกไปนอกบริษัท…
เดินเที่ยวห้าง ชายหนุ่มไม่รู้ว่าต้องการอะไร เพียงแค่เดินดู…ผ่อนคลาย ก็เท่านั้น
…สายตาพลันกวาดไปโดนชายรูปร่างสูงใหญ่กับหญิงสาวร่างระหงคู่หนึ่ง คุ้นตา…แต่ไม่เชื่อว่าขนาดมาเดินห้างยังต้องเจอหน้ากัน!
ชนินทร์จำได้ หญิงสาวคนนั้น…พิมพา!
หัวสมองแล่นเร็ว…น้องชายของเขากลับมาจากต่างประเทศแล้ว
ไม่รู้ว่านายชลัชจะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?
ชนินทร์เผลอ สบสายตากับคู่คมกริบ…แหวกผ่านระยะห่างที่อยู่ไกลออกไป กระนั้นเขาก็ยังหนาวยะเยือกไปทั่วทั้งร่าง
ร่างโปร่งหลบสายตาทันที…เขาคงไม่รู้! เพราะไม่มีใครตามมา ชนินทร์หันหลัง เดินฉับๆหนีไป
ก้าวขึ้นรถ ใจเต้นแรง…พิมพา…พิมพาเดินควงอยู่กับเมฆิน
นี่มันอะไรกัน?
เมฆินรู้สึกหัวเสีย เมื่อได้รับข่าวว่าชนินทร์กับกวินนักพบเจอกันเป็นประจำ และฝ่ายนักสืบหนุ่มชอบไปหาที่ออฟฟิศบ่อยๆ
เขามีสายสืบอยู่ใกล้ตัวชนินทร์โดยที่ไม่รู้ คอยรายงาน…และพบว่าชนินทร์กับกวินสนิทกันถึงขนาดยอมให้พบได้แม้จะห้ามรบกวนก็ตาม…
วันทั้งวัน เมฆินรู้สึกว่ามองอะไร ก็อยากทำลายทิ้งเสียให้หมด
หงุดหงิด…ทำไมชนินทร์ต้องยอมให้หมอนั่นเข้าพบได้คนเดียวด้วย?
ชนินทร์ออกมานั่งดื่มตามปกติ…
เสียงเพลงคลอเคล้าอารมณ์ เครื่องดื่มเย็นๆ เสียงพูดคุยของผู้คน พอทำให้เขารู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว และมีชีวิตขึ้นมาบ้าง
ชายหนุ่มกะจะชวนกวินออกมานั่งคุยกันด้วย แต่อีกฝ่ายติดงาน เลยออกมาไม่ได้
นั่งเงียบๆเพียงลำพัง มีสาวๆมากมายเข้ามาพยายามจะทำความรู้จักกับเขา…เพียงแต่ตอนนี้กลับไม่มีอารมณ์สักนิด
เสียงหัวเราะของคู่รักคู่หนึ่งดังแว่วเข้าหูมา คุ้นหู…ชนินทร์หันไปทันที
เมฆิน พิมพา!
ร่างสูงเดินควงแขนคนหุ่นแบบบางเข้าไปนั่งที่ พิมพานั่งลง สั่งเครื่องดื่ม แล้วเอากายไปทางชายหนุ่มอย่างสนิทสนม…
เป็นเจ้าของ!
“พิมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
ร่างระหงลุกออกไป เมฆินนั่งเอนกายเต็มโซฟา ในมือมีแก้วใสอยู่…กวาดสายตามองไปรอบๆ พลันสะดุดลงที่แผ่นหลังคุ้นตา
ไม่รู้ว่าจะเจอกันที่นี่?
แต่จะว่าไป เขาก็รู้สึกคิดถึงอยู่เหมือนกัน
ของเล่นแสนสนุกของเขา!
“มาทำอะไรที่นี่?”
กระซิบข้างหู ชนินทร์พยายามทำใจดีสู้เสือ
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”
ลุกหนี เขาจะกลับแล้ว ทว่าเมฆินจับแขนไว้
“เดี๋ยวซี่”
“นี่ ปล่อยผมนะ!”
เมฆินขึงแรงเบาๆ ก็เอาชนินทร์อยู่หมัด
“นี่ลืมไปแล้วหรือ? ว่าข้อตกลงของเราคืออะไร”
ชนินทร์กำมือแน่น
“ข้อตกลงอะไร? คุณพาพิมพามา…คุณยุ่งกับเธอ!”
“อ้อ ใช่ ก็ผมเปลี่ยนใจแล้ว ทำไมหรือ?”
“คนไร้สัจจะ!”
“อย่าว่าแต่ผมเลยคุณชนินทร์…คุณเองก็ผิดข้อตกลง คุณยังพูดคุยคบหากับนายนักสืบอะไรนั่น อย่านึกนะ…ว่าผมจะไม่รู้”
จ้องหน้ากัน เมฆินมองซ้ายขวา
“ไปคุยกัน”
“ไม่ ปล่อยนะ! คุณไปอยู่กับคนที่คุณแย่งมาจากคนอื่นเถอะ”
ชนินทร์กระแทกเสียง เมฆินยิ้มยวน
“อย่าบอกนะว่าหึง? นี่ อย่าทำงี่เง่าไปหน่อยเลย ไปกับผมดีๆเดี๋ยวนี้”
“ฝันไปเถอะ…ผมเกลียดคุณ!”
“ไม่สนใจหรอก จะไปไม่ไป? อย่าให้ผมใช้กำลังนะ ไป!”
ปลายเสียงกดต่ำอย่างข่มขู่ ทำให้ชนินทร์จำใจต้องออกจากร้าน ตามเขามาขึ้นรถ มุ่งหน้าไปตามเส้นทางเดิม…
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ…ปล่อยผม”
“ใครบอกว่าผมจะคุยกับคุณ”
เมฆินปลดเข็มขัดนิรภัย เอี้ยวตัวมาจะจูบ
“ไม่! ผมจะไม่ยอมอะไรคุณอีกแล้ว…ปล่อยนะ!”
เมฆินสั่งให้ยอมดีๆ แต่อีกฝ่ายไม่ทำตาม ทำให้เกิดเหตุการณ์ชุลมุนขึ้นเล็กน้อย
เมฆินสนุกกับการได้บีบบังคับอีกฝ่าย…ทว่าชนินทร์กลับยิ่งรู้สึกทรมาน ไม่อยากเจอเขามากขึ้นทุกที
เจอทำไม…ถ้าทำให้หัวใจปวดร้าวขึ้นทุกครั้ง?
กระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดจากรังดุม...ชนินทร์ผลักแผงอกเปลื่อยเปล่าก่อนจะถาม
“แต่พิมพา…”
ใบหน้าแดงก่ำของเมฆินส่ายไปมา “ผมจัดการเองได้ ไม่ต้องสนใจหรอก…”
เมฆินถามคำถามตัวเอง…
นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่?
ดีใจ…สนุกหรือ? ที่ทรมานอีกฝ่ายแบบนี้
เขาเป็นอะไรไป ทำไมนะ…ความแค้นที่ต้องการมอบให้ กลับย้อนมาทำร้ายความรู้สึกของเขา
แล้วที่ไม่พอใจเรื่องนายกวินอะไรนั่นอีก
เขาหึงหรือ?
บ้า…เขาไม่มีวันหึงใคร โดยเฉพาะร่างบางในอ้อมกอดขณะนี้
ชายหนุ่มขยับกาย…เข้าสวมกอดร่างบางอุ่นๆอย่างเช่นที่เคย แต่คราวนี้มือใหญ่ลูบล้ำไปตามแผงอกอีกฝ่าย
ภายใต้ฝ่ามือหนาใหญ่…เมฆินพบว่ามีบางอย่างกำลังเต้นแรงๆ…เป็นจังหวะที่ชัดเจน
“ทำไมใจเต้นแรงจัง?”
ชนินทร์เอี้ยวกายหลบหนี แสดงว่าเขาก็ยังไม่หลับเช่นกัน…ก่อนจะหลุกหนี คว้าผ้ามาคลุมส่วนล่างของตัวเอง
เมฆินตามออกมายังระเบียง ลมหนาวพัดมา จันทร์แจ่มกระจ่าง…ชนินทร์นั่งกอดเข่าอยู่บนพื้น
“ทำไมมานั่งตรงนี้?”
ไม่ตอบ…เพียงแต่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเครือ
“ผมไม่ชอบแบบนี้…”
“แบบไหน?”
“แบบที่คุณทำ…คุณกอดผม!”
เมฆินยิ้ม
“ทำมากกว่านี้ คุณยังชอบมัน”
“ไม่จริง!”
“อย่าโกหกนะคุณชนินทร์ ผมรู้…”
ชนินทร์ลุกขึ้น ต่อหน้าร่างแกร่ง ขณะนี้…ความกลัวเริ่มหดหาย
“คุณหลอกผม คุณหลอกว่าคุณจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของน้องชายผม แต่คุณกลับคิดจะแย่งพิมมา แล้วคุณก็ทำจริงๆ”
“เปล่านะ เธอบังเอิญรู้จักกับผม”
เมฆินยิ้มอย่างมีเล่ห์ ชนินทร์รู้ทัน
“รู้มั้ย…คุณมันเลว”
“เลว แล้วไง?”
“คุณทำเหมือนผมเป็นสิ่งไม่มีชีวิต ที่คุณจะหลอกใช้ปั่นหัวอย่างไรก็ได้…แบบนี้ใช่มั้ยที่คุณอยากให้ผมเป็น?”
น้ำตาหยาดหนึ่งไหลลงอาบแก้ม…
“ผม…ผมอยากหนีไปจากคุณ ผมเกลียดคุณ คนกักขฬะ!”
“กักขฬะ? แต่คุณก็ชอบ…”
“ผมบอกว่าไม่ชอบ! คุณมันวิปริต คุณมันเลว!”
เมฆินดึงร่างบางเข้ามากอด ปราบพยศการขัดขืนเล็กๆน้อยๆได้อยู่หมัด
“วิปริต…งั้นคุณก็เป็นด้วย”
อาจจะใช่…เขาชอบชนินทร์
แต่ไม่ใช่การผูกผันทางใจ…ทางกายต่างหาก ชนินทร์เปรียบเป็นเครื่องมอบความสุขทางกายให้กับเขาอย่าง…ยอดเยี่ยม
จุมพิศนุ่มๆ อ่อนโยน บรรจงมอบให้อย่างเชื่องช้า
ต่อต้าน ขัดขืนไป…ก็เท่านั้น
“เรากลับเข้าไปข้างในกันเถอะ…”
-
...ไม่รู้ทำไมแฮะ
นอกจากสงสารหน่อยๆ ดันเริ่มจะเกลียด..ชนินทร์
-
ชนินทร์ หนูก็ทำใจทิ้งแม่งเลยค่ะ
พี่ฟะแนะนำ ผัวหาใหม่ได้ค่ะ จำไว้
แต่พี่ฟะว่าทางที่ดีทำให้มันจำไปเลยนะคะว่าอย่ามาเล่นกะเราแบบนี้ค่ะ
สู้ค่ะ o13
-
:L2: :L2: :L2:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคราบ
ช่วงนี้ถือว่าเป็นหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตเลยก็ได้สู้ๆ
ไม่ว่าคะแนนจะเป็นอย่างไรก็อยู่ที่การเลือกคราบว่าเลือกให้ติด หรือ เลือกตามฝัน
-
นายเมฆิน...อย่างนี้แถวบ้านเราเค้าเรียกว่ารักแล้วโว้ยยยย!!!
-
จะเอายังไงกันต่อไปเนี่ย
-
มอบแต้มที่ 87 สำหรับตอนใหม่คร้าบ
*********
ไม่ว่าผลสอบจะเป็นยังไง
ชีวิตต้องเดินต่อไป สู้ๆคร้าบ
:pig4:
-
มันเป็นเรื่องธรรมดาของสิ่งที่เกิดมาในโลก
สิ่งที่อ่อนแอย่อมอยู่อย่างยากลำบาก :pig4:
-
:z3:ไม่รู้จะเมนท์ยังงัย เอาเป็นว่า
เป็นกำลังใจให้ ALeX ขอให้ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆไปได้ด้วยดีนะ ไม่ว่างไม่เป็นไร แค่แวะมาส่งข่าวบ้างแระกัน
-
โอ้ยเด๋วงานนี้รู้ใจตัวเองแร้วจามีโสกมากลบให้น้ำตานองไหมอ่าเนี่ย
รู้สึกถึงลางไม่ดีเรยง่ะ
เอาแร้วไงมีเรื่องแร้ว
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อะไรของนายเมฆินเนี่ย
เป็นไรมากมาย
ไอ้ซาดิสต์เอ๊ยยยยยยยยยย
เห็นคนอื่นเจ็บปวดทุกข์ทรมานแล้วมีความสุข
ขอหน่อยเหอะนะ หมั่นไส้อย่างแรง :z6: :beat:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกครับ :เฮ้อ:
-
เฮ้อ ต่างคนก็ต่างไม่ยอมรับความรู้สึกที่มีให้กัน
ปากแข็งกันไป ปากแข็งกันมา :เฮ้อ:
เค้าชักจะ...........................อยากอ่านตอนต่อไปแล้วน่ะ o22
-
:a5:
-
ผลสอบที่ออกมา จะเป็นไงก็ช่างมันเพราะมันผ่านไปแล้ว
ต่อไปมันก็ขึ้นอยู่กับว่าคนที่ได้คะแนนสูงๆ จะเทไปที่ไหนกัน ดังนั้นเลือกทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้นะครับ
ปล. ประโยคสุดท้าย(ของตอนที่ 21) ใครเป็นคนพูดครับ???
-
หนี ไม่ก้อฆ่าตัวตายไรประมาณเนี้ย
เมฆิน จะได้รู้สึก
-
รู้สึกเห็นใจคนแต่งอะ
เพราะคะแนนบันก้อออกมาเน่ามากมาย
แทบไม่มีมหาลัยเรียนช๊อคไปเลย
แล้ว ไอที่ว่าพวกคะแนนสูงจะเทไปไหน
หมอ เภสัช ?? หรือว่าอาไรอะ
อนาถมากมายT^T
สู้ๆจ้า เอาใจช่วย<เอาตัวเองยังไม่รอด 55+>
-
เอามีดเสียบพุงมันเรย o18
-
ขอบคุณมากคร้าบ
เกินบรรยายเลยคนแบบนี้
เป็นกำลังใจให้คุณอเล็กซ์คร้าบ สู้ ๆ ^^
-
เข้าใจน้องๆ ช่วงนี้มากค่ะ เพราะผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยประกาศกันแล้ว
บางคนอาจจะได้คะแนนดีเพียงพอกับคณะและมหาวิทยาลัยที่ต้องการ แต่คงไม่ใช่ทุกคนที่เป็นแบบนั้น
ยังไงขอเป็นกำลังใจให้น้องๆ ทุกคนค่ะ ใครที่พลาดมหาวิทยาลัยที่อยากเรียน ก็ลองมองหาที่สำรองไว้นะค่ะ
จะไม่พูดว่า " มหาวิทยาลัยไหนก็เหมือนกัน " เพราะในความเป็นจริงมันไม่เหมือนกันค่ะ
แต่ไม่อยากให้ท้อกัน ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป มหาวิทยาลัยไม่ใช่เป็นตัวกำหนดอนาคตซะทั้งหมด
แต่การกระทำ ความขยัน ความตั้งใจ และโอกาส คือ คำตอบค่ะ ดังนั้นพยายามให้เต็มที่ ใช้ชีวิตให้คุ้มในรั้วมหาวิทยาลัยนะค่ะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เมฆินก็ยังคงเป็นคนเดิม ที่ไม่ปรับปรุงทัศนคติ ... ชนินทร์ก็ยังเหมือนกัน หลุดออกจากปัญหาเดิมๆ ไม่ได้
จะรอติดตามนะค่ะว่า ทั้งคู่จะตัดสินใจทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ ไม่มีใครมีความสุขหรอก หากยังหลอกตัวเองต่อไปแบบนี้
ขอบคุณน้อง Alex นะค่ะที่มาต่อ fic ให้พวกเราทุกคนได้อ่านกัน ... สู้ สู้ ในทุกเรื่องนะค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตามันรื่นๆ :sad4:ออกมาเลย
ปล. สู้ๆน่ะคับ
-
ต๊ายย ละครหลังข่าว มาเองงเลยนะคะเนี้ยย :m20:
-
เข้าใจน้องๆ ช่วงนี้มากค่ะ เพราะผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยประกาศกันแล้ว
บางคนอาจจะได้คะแนนดีเพียงพอกับคณะและมหาวิทยาลัยที่ต้องการ แต่คงไม่ใช่ทุกคนที่เป็นแบบนั้น
ยังไงขอเป็นกำลังใจให้น้องๆ ทุกคนค่ะ ใครที่พลาดมหาวิทยาลัยที่อยากเรียน ก็ลองมองหาที่สำรองไว้นะค่ะ
จะไม่พูดว่า " มหาวิทยาลัยไหนก็เหมือนกัน " เพราะในความเป็นจริงมันไม่เหมือนกันค่ะ
แต่ไม่อยากให้ท้อกัน ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป มหาวิทยาลัยไม่ใช่เป็นตัวกำหนดอนาคตซะทั้งหมด
แต่การกระทำ ความขยัน ความตั้งใจ และโอกาส คือ คำตอบค่ะ ดังนั้นพยายามให้เต็มที่ ใช้ชีวิตให้คุ้มในรั้วมหาวิทยาลัยนะค่ะ
นู๋จะพยายามให้สุดๆๆค่ะ ถ้าเป็นไปได้ช่วงเร่งคนแต่ง จะได้ไม่มีห่วงง
อ่านหนังสืออย่างสบายใจ YoY
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งสงสารนิน
-
:L2:รักเค้าก้บอกไปเลยดีกว่ามั๊ย....จะได้ไม่ต้องทรมานแบบนี้
สงสารชนินทร์อ่ะ แต่บางอารมณ์ก็หมั่นไส้นะ....อ่อนแออยู่ได้ กรรมเวร
-
ความรัก ต้องเจอกับตัวถึงจะรู้ เฮ้อรักเผื่อใจไว้เจ็บ
-
หนีไป
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ค้าง ง่ะ
ค้างอย่างแรงเรยยยย นิ
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
เมฆินทำตัวได้น่าขัดใจมากกกกกกก
โอ้ยยยยยยยค้างงงงงงงงงงงงงง
สงสารนินทร์มากกกกกกกกอ่ะ
-
มาสองตอนแบบแถมๆ
บทที่ 22
พิมพาอารมณ์เสีย
เมื่อคืน…นึกว่าจะได้กลับบ้านไปกับเขาซะแล้ว ที่ไหนได้ เมฆินออกไปจากร้านกับใครไม่รู้ แถมยังโทรมาบอกหล่อนว่าให้กลับบ้านเองอีกต่างหาก
ถ่ายละครเสร็จ หญิงสาวกดโทรศัพท์หาชลัชแฟนหนุ่มตัวจริง…อีกฝ่ายรับสาย กรอกเสียงร่าเริงลงไป
“เดี๋ยวนี้พิมไม่ค่อยมีเวลาให้ผมเลยนะจ๊ะ”
พิมพาเบ้หน้าใส่อากาศ เบื่อจังไอ้อาการจ๊ะจ๋าของอีกฝ่าย
“ค่ะ…พิมยุ่งมาก ลัชเข้าใจพิมนะ”
ไม่ยากสำหรับการเล่นเป็นบทนางเอกสำหรับหล่อน เพียงแต่สมัยนี้คลื่นลูกเก่ามันมาแรงกว่า อีกอย่าง…หล่อนเองก็ไม่ค่อยมีชื่อเสียงที่สดสะอาดเสียเท่าไรนัก
ดังนั้นเป้าหมาย…จึงต้องเป็นคนรวยๆอย่างชลัช
พิมพาออกไปนั่งดื่มยังร้านประจำ หวังว่าคืนนี้…เมฆินคงออกมาเที่ยวด้วย
หากเจอกัน หล่อนไม่ปล่อยให้หลุดมืออีกแน่!
ทว่าคืนนี้ เงียบเหงา ไร้วี่แวว
“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะพิม?”
พิมพาหันไปทางต้นเสียง…ชายหนุ่มร่างสูง เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาในชุดลำลองสำหรับเที่ยวกลางคืนตัวเก่ง
“อรรถ….”
อรรถชัยก้าวเข้ามานั่งบนโซฟาเดียวกับดาราสาว ชายหนุ่มนั่งกางแขน ยิ้มให้อีกฝ่ายขณะกำลังสอดส่องมองหา ‘เหยื่อ’ สำหรับคืนนี้
“แล้วคุณล่ะมาทำอะไร?”
“อ้าว ไม่น่าถาม…”
อรรถชัยเป็นเพื่อนสนิทของชลัช…สนิทมานาน พิมพาทราบดี
เพราะก่อนหน้าที่หล่อนจะได้เป็นแฟนกับชลัช หล่อนก็เคยยุ่งเกี่ยวกับอรรถชัยอยู่นานนม!
อรรถชัยนึกอยากเตือนชลัชว่าผู้หญิงคนนี้…เขากับเพื่อนๆต่าง ‘ชิม’ กันมาหมดไส้หมดพุงแล้ว
ปัจจัยหนึ่งที่ทำให้หล่อนเข้าวงการได้ ก็เพราะอิทธิพลของบิดาเขานี่แหละ
“แล้วนายลัชไม่มาด้วยหรือคุณ?”
พิมพาเบ้ปากอีกครั้ง
“โอ๊ย ใครจะพามาด้วย น่าเบื่อมาก น่ารำคาญ”
อรรถชัยหัวเราะ
พิมพาช่างไม่คู่ควรกับชลัชจริงๆ
แต่อย่างว่า…เขาไม่อยากยุ่งด้วยหรอก
“พูดแบบนี้ นายลัชน่าจะได้ยินนะ”
พิมพาตาวาว
“อย่าเชียวนะคุณอรรถ”
“เอ่อนา ผมรู้หรอก สงสัย…นายลัชจะมีดีแค่แบ๊งค์สีเทาเป็นปึกๆให้คุณถลุงเล่น”
พิมพาเองไม่ใส่ใจ…ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่…
หล่อนก็รู้ความลับฉาวๆโสมมของอรรถชัยด้วยเหมือนกัน!
“ก็เพราะเรื่องนี้ ฉันถึงต้องยอมคบกับเขาต่อ ไม่งั้นฉันเขี่ยทิ้งไปนานแล้ว!”
ทั้งคู้ยิ้มให้กัน…สนุก
ปกติอรรถชัยออกมาเที่ยวกลางคืนแบบนี้ทุกวัน เป็นประจำ…เขาเป็นประเภทลูกคนรวยที่ไม่ทำงานทำการอะไรอยู่แล้ว เพียงแค่สนุกไปเรื่อยๆจนกว่าจะพอใจ
“นี่คุณรอใครอยู่หรือเปล่า?”
พิมพาถอนหายใจ
“ใช่ซิ แต่…คืนนี้เขาคงไม่มาแล้ว”
อรรถชัยวางมือลงบนต้นขาหญิงสาว
“งั้นคืนนี้เราไปกันมั้ย?”
พิมพามองแววตาคุกกรุ่นเจ้าเล่ห์ของเขา นิ่งเงียบตัดสินใจสักพัก…
ยอมรับ…การได้สนุกกับอรรถชัย นอกใจชลัชไปกับเขานั้น…มันสนุกจริงๆ!
“ก็ได้ แต่ไม่ค้างนะ”
กวินมาหาชนินทร์ที่บริษัท
เลขาฯสาวคนสวย ที่นั่งอยู่หน้าห้องลุกขึ้นยืนต้อนรับหน้าบึ้งๆ กอดอก
กวินยิ้มพร้อมหัวเราะ
“อะไรกันครับ? ทักผมด้วยหน้าตาแบบนั้น”
“หน้าตาแบบไหน ของฉันก็เป็นแบบนี้”
กวินวางของฝากให้หล่อนลงบนโต๊ะ
ชอบจัง เวลามาที่นี่ มีคนให้คอยต่อล้อต่อเถียงด้วย
“นี่อะไรคะ?”
“ของฝากของคุณ”
“คะ?”
ฤดีแกะถุงออก ข้างในเป็นเครื่องอาบน้ำของผู้หญิง
“คุณให้ดิฉันทำไม?”
“เผื่อคุณจะทักทายผมดีกว่านี้ไง”
ทำท่าจะเดินเข้าไป ฤดีไหวตัวทัน
“เดี๋ยวๆ คุณจะเข้าไปไหน?”
มือเล็กรั้งแขนกวินไว้ ชายหนุ่มขมวดคิ้ว
“คุณยังไม่ยอมอีกเหรอ ผมมาบ่อยแค่ไหนแล้ว ไว้ใจผมเถอะ”
“เปล่าค่ะ…วันนี้เข้าพบไม่ได้จริงๆ ฉันขอร้อง…”
“ทำไม?”
“คุณชนินทร์…รู้สึกไม่ค่อยดี”
“คุณรู้ได้ยังไงล่ะ”
หญิงสาวเท้าสะเอวใส่ เอียงคอ
“ก็ดิฉันเป็นเลขาฯท่านนี่คะ…”
กวินทำหน้าเซ็งๆ เหมือนจะถามว่า ‘แล้วให้เขาทำยังไงล่ะ?’
“คือ…พักหลังมานี่ดิฉันว่าคุณชนินทร์ดูเปลี่ยนๆไป ท่านมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ คุณพอจะทราบมั้ยคะ?”
หญิงสาวบิดมือที่กุมไว้ไปมา สีหน้าแลดูกังวลจัด
อ้อ…กวินรู้แล้ว
ฤดีแอบชอบชนินทร์!
“ดิฉันอยากคุยกับคุณ ถ้าคุณรู้…ยังไงช่วยรับนามบัตรฉันไปได้มั้ย ดิฉันต้องคุยกับคุณเรื่องท่าน…นะคะ?”
กวินรับมางงๆ ยิ้มให้ฤดีอย่างรู้ทัน ทว่าอีกฝ่ายความรู้สึกช้า
“คะ?”
“ผมเข้าไปได้แล้วใช่มั้ย?”
“เอ่อ…”
“เชื่อผมเถอะ” กวินจับร่างเล็กให้หลบพ้นทาง “ผมทำให้เจ้านายคุณสดชื่นขึ้นได้นะ”
-
บทที่ 23
ชนินทร์นั่งดูเอกสารอยู่ที่โต๊ะ
เขาเริ่มมึนๆมาตั้งแต่เมื่อครู่
อ่านไม่รู้เรื่องแล้ว ชายหนุ่มรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยเพิ่มด้วย
กวินก้าวเข้ามาในห้อง
“สวัสดีครับคุณนิน”
“อ้าวคุณวิน”
ชนินทร์เชิญให้นั่ง พูดคุยกันตามปกติ
“คุณนิน คุณรู้มั้ยว่าเลขาฯของคุณเป็นห่วงคุณมากแค่ไหน?”
กวินหยั่งเชิงถาม
“ครับ ฤดีเป็นทั้งเลขาฯและเพื่อนที่ดีสำหรับผม”
ดูเหมือนชนินทร์จะยังไม่รู้ตัว กวินยิ่งอยากช่วย…เอ๊ะ หรือว่าแกล้งยัยเลขานั่นดี?
“เอาเป็นว่า…คุณต้องทำตัวให้สดใสขึ้นนะครับ”
“ผมเป็นของผมแบบนี้”
“โธ่คุณนิน ถึงไม่ใช่ผม ไม่ใช่เลขาฯของคุณ ก็บอกได้ว่าคุณกำลังมีความทุกข์…”
ทั้งคู่เงียบไป กวินกล่าวต่อ
“ว่าแต่ วันนี้คุณว่างมั้ยครับ? เราออกไปทานข้าวกันเถอะ ผมจองที่ไว้แล้ว”
ชนินทร์เงียบไปพัก ก่อนจะตอบตกลง
ออกมาจากห้อง สั่งให้ฤดีคอยดูงานให้ เดี๋ยวเขาจะกลับมาตรวจต่อให้เสร็จ
กวินแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ เดินจากไปแล้ว…ฤดีมองตามอย่างไม่ไว้ใจ
ไม่รู้นายนั่นจะเข้ามาทำให้เจ้านายหนุ่มของหล่อนเสียผู้เสียคนหรือเปล่านะ?...
ห้างดัง อากาศเย็นฉ่ำ ทั้งสองกินอาหารญี่ปุ่นอยู่ตามลำพัง
ชนินทร์เริ่มรู้สึกปวดหัวมากขึ้น เขากินได้ไม่เยอะ
“อิ่มแล้วหรือครับ?”
ชนินทร์พยักหน้า กวินรีบกิน จึงค่อยออกจากร้าน
“คุณเป็นอะไรครับ ไม่สบายหรือเปล่า?”
ชนินทร์ไม่อยากทำให้เสียน้ำใจ
“ไม่…ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมเดินไหว”
กวินจึงเลือกพาเดินลงไปซูเปอร์มาเก็ตชั้นล่าง อีกสักประเดี๋ยว เขาคงต้องพาชนินทร์กลับไปส่งที่ออฟฟิศ
ใจจริงหวังให้ชนินทร์ได้ออกมาพบผู้คน สูดอากาศของสังคมข้างนอกบ้าง
อยากให้เพื่อนคนนี้สดใส…เขาไม่ชอบเวลาชนินทร์เป็นทุกข์ เพราะใครบางคน!
“เดี๋ยวผมซื้อของแปบเดียว คุณนินอยากทานไอศกรีมมั้ย? ผมเลี้ยง”
ชนินทร์ปฏิเสธ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เขารู้สึกเวียนหัวแปลกๆ
กำลังจะเดินไปแล้ว รถเข็นที่เลี้ยวเข้ามาในล็อคเดี๋ยวกัน ทำให้ทั้งสองหันไปมอง ชะงักค้างทิศทางเดียวกัน
เมฆินออกมาซื้อของ วันนี้เขาไม่มีอะไรทำ อีกอย่างพิมพาก็ดูเหมือนจะติดต่อไม่ได้เสียด้วย…
เจ้าของร่างสูงใหญ่ตาโต เห็นชนินทร์กับกวินอยู่ด้วยกัน
นี่มันอะไรกัน!
“คุณ…”
ชนินทร์ทำเหมือนมองไม่เห็นเขา ทั้งที่ยืนใกล้กันขนาดนี้
“คุณวิน ผมว่าเรากลับกันเถอะ”
ช้าไปแล้ว ร่างใหญ่พุ่งเข้ามาคว้าข้อแขน ทำให้กวินถึงกับจะเข้าไปปลดมือนั่น
“อย่า! ผมขอร้อง…อย่ามีเรื่อง”
“คุณทำอะไรคุณนิน?”
เมฆินหัวเราะร่วน
“เรื่องของผม อย่ายุ่งดีกว่า คุณไม่อยากมีเรื่องกับผมที่นี่แน่”
หันมาถามชนินทร์
“ออกมากับมันทำไม?”
“ผมออกมากับเพื่อน ปล่อยผม ผมจะไปต่อ”
กวินรีบเข้าไปขวางระหว่างเมฆินและชนินทร์…ใกล้จนจมูกจะโดนกัน จ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเดือดดาล
“คุณบังคับอะไรเขาไม่ได้แล้ว”
เมฆินตอบกลับด้วยน้ำเสียงต่ำข่มขู่เช่นกัน…
“อย่ายุ่งเรื่องคนอื่น ชนินทร์เป็นของผมแล้ว…ไม่ใช่คุณ”
“ไม่เคยมีใครเป็นของใครได้ทั้งนั้น!”
ชนินทร์พยายามจะแยก หน้าเสีย…น้ำตาพาลจะไหล
“คุณวิน…ผมขอร้อง อย่าไปสู้กับเขาเลย…”
“แต่มันจะทำร้ายคุณ!”
“ผม…ขอร้อง ผมขอโทษ แต่คุณกลับไปก่อนได้มั้ย?”
เมฆินยิ้มเยาะ ส่งให้กวินเดือดหนักขึ้นไปอีก
กวินมองชนินทร์ ไม่พูดอะไร…คนถูกมองหน้าแดง ก่อนจะโดนลากตามร่างสูงไปยังลานจอดรถ
กวินปาตะกร้าลงพื้น โมโห! คนอะไรนิสัยอันธพาล อวดเบ่งไม่รู้จักพอ
เขาต้องหาทาง…หาทางทำอะไรสักอย่าง!
ร่างบางโดนลากมายังลานจอดรถ ผ่านสายตาสงสัยของใครหลายคน อายก็อาย…เจ็บก็เจ็บ
ถึงรถของชายหนุ่ม เมฆินหันมาหาเรื่อง
“คุณมากับมันทำไม บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าไปยุ่งกับมัน”
“เขาเป็นเพื่อนผม ผมจะมีเพื่อน เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย”
“เกี่ยว เพราะผมไม่ชอบมัน อีกอย่าง ผมเป็นผัว คุณเป็นเมียผมแล้ว จะต้องให้พูดอีกสักกี่ครั้ง นี่จำไม่ได้บ้างเลยหรือไง?”
ชนินทร์กำมือแน่น อยากตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายดังๆ คับแค้นหัวใจ…
“อย่าขัดขืน ขึ้นรถเดี๋ยวนี้”
“ไม่!”
“คุณชนินทร์ คุณก็รู้ว่าผมลูกบ้าเยอะนะ”
ในที่สุด…ชนินทร์ขึ้นไปนั่งอยู่ข้างกายเขา
รถขับมาถึงบ้านหลังเดิม ไร้วี่แววของผู้ร่วมอาศัย เมฆินเปิดประตูเข้าไป
“คุณพาผมมาทำไม?”
เมฆินปลดกระดุมเสื้อ หันมามอง
“ทำหน้าที่ของผัวที่ดีไง!”
จู่โจมเข้ามา ล็อคต้นแขน ชนินทร์ตกใจดิ้นพล่านๆ
“อย่านะ!”
ก่อนที่ทุกอย่างจะเกิดขึ้น ชนินทร์ที่ไม่สบายอยู่แล้ว รู้สึกโลกทั้งใบไหววูบ
สติดับวูบลงในที่สุด
เมฆินชะงัก…ชนินทร์ถึงกับเป็นลมเลยหรือ?
ร่างบางหมดสติไร้เรี่ยวแรงอยู่ในอ้อมแขน ใบหน้าขาวแดงก่ำ มือใหญ่สัมผัสหน้าผากก่อนจะรีบชักออก
ตัวร้อนจัดเชียว…
อุ้มร่างบางวางไว้บนเตียง ชายหนุ่มปรับอารมณ์ ก่อนจะเดินไปรองน้ำออกมาเช็ดตัวคลายความร้อนให้
ห่มผ้า…นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง รอจนกว่าจะตื่นขึ้นมา เขาจะให้กินยา
ชายหนุ่มนั่งกอดอก…ทำไมนะ เขาถึงไม่ชอบ ไม่อยากเห็นชนินทร์อยู่กับใครตามลำพัง โดยเฉพาะไอ้นักสืบไส้แห้งนั่น
ความรู้สึกแบบนี้…ที่เขาเรียกว่าหึงหวงใช่มั้ย?
ถ้าใช่…เขาก็ทั้งหึงและหวงชนินทร์เอามากๆ!
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
จิ้มๆๆๆ :z13: :z13:
รอต่อไปนะคับ :กอด1: :กอด1:
-
มอบแต้ม+ ที่ 89 แทนคำขอบคุณคร้าบ
เบิ้ลสองตอนแบบนี้
ขอให้ฉ่ำน้ำสองเท่า ครึครึครึ
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับสองตอนคร๊าบบบ
จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :L2:
-
ชุลมุนวุ่นวาย นายกวินได้คู่กะคุณเลขาแน่เลยชิมิ
-
รีบ ๆ ทำดีสักทีสินายเมฆิน = =
-
:z1:
บทตบจูบๆๆๆๆ ถูกใจเป็นที่ยิ่ง...
ติดอย่างเดียวที่ทำให้อารมณ์สะดุด "เหตุผลที่ทนยอม"
คนระดับชนินทร์จะป้องกันแก้ไขอะไรไม่ได้เลยหรือ ?
บอกเล่าให้ฟังเจ๋ยๆๆๆๆๆ
ถ้ามองข้ามจุดนั้นไป...ทุกอย่างฉลุย...แจ่ม :m4:
-
ฟิตๆ 2 ตอนเลย อิอิ ชนินทร์น่าจะสวนกลับอะไรมากกว่านี้ ขัดเคืองค่ะขัดเคือง :m31:
-
เมฆินยังดูเหมือนใจร้ายซะเหลือเกิน เมื่อไหร่จะปรับตัวน๊า
กว่าจะรู้สึก คงต้องเสียชนินทร์ไปก่อนหรือเปล่า
สุขสันต์วันสงกรานต์ วันปีใหม่ไทยล่วงหน้าค่ะ
เล่นน้ำกันให้สนุก บนความปลอดภัยด้วยนะค่ะ
-
สาด.....น้ำ
สุขสันวันสงกรานต์
-
ถูกต้องแล้วคร้าบบบบบ
นายเมฆิน...อย่างนี้ล่ะเค้าเรียกว่าหึงหวงอ่ะ
กว่าจะรู้ตัวได้เนอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:impress2:
กลับมาต่อแร้วว
:z6: สำหรับเมฆิน
-
ว๊ายยย
หึง หวงง แล้ววว....
กิ๊ส ๆ
ต่อไปจะรักมั้ยน๊อออ
-
:jul1: ชอบๆๆๆๆๆ มากๆๆๆๆ :z3:
:call: อัพต่อไวๆนะคึรับ :sad4:
สงสาร ชนินทร์ :o12:
:bye2:
-
รักเค้า ก็ทำกับเค้าดีๆสิค้าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หึหึหึ
กิ๊ชชชชชชชชชชชชช หึงและหวงมากที่สุด
70 กว่าตอน :a5: หืมมมม
แล้วจะอมพะนำกันไปอีกนานมั้ยเนี๊ยะ
-
อย่างี้ มันเลียก ว่ารักเค้า ซะแล้วเฮอะ
หึง + หวง เพราะ รักไง
:เฮ้อ:
-
55+
คุณคินของช้าน
รู้ตัวสักทีน๊า
แต่ว่านะ คินคุงจารู้อยู่ก่อนหรือเปล่าว่านางชะนีนั่นเปงชะนีป่าอ่า
555555+
เลยจาช่วยนินหรือเปล่า
-
:serius2:
หงะ แถมแล้วหรอเนี่ยยยย
พี่ว่าค้างกว่าเดิมอีกนะ
:serius2:
-
มาทีเดียว 2 ตอนเลย :pig4:
หมั่นไส้นายเมฆินท์ ขอทีนะ :beat:
-
o13 o13 o13 o13
+1 ให้เลยขยันอัพมากมาย
สองตอนเยี่ยมยอดจริงๆ
แล้วจะรออ่านต่อ
-
มารอตอนดึกๆๆ ค๊าา
-
:angry2: เดี๋ยวเหอะ :m16: ทำร้ายชนินท์มากๆๆ :angry2:
:z6: ซักวัน เดี๋ยวจะเสียเเค้ไปแล้วอย่ามาร้องไห้โวยวายหล่ะ :o12:
:z6: จะตาม ซั้เลย :laugh: o18
-
เปล่าหรอก ความจริงพร่งนี้วันเกิดผม เฮ้อ...แก่ขึ้นอีกปีแระ คงไม่มีแรงมาลงนิยายแน่ๆเยย ฮือๆ...(แอบแถ)
ของดหรือไม่ก็มาลงช้านะ ดึกเลย เพราะต้องออกไปทำบุญอะไรงี้กับที่บ้านแต่เช้าเลยครับ
สุดท้าย อยากบอกว่ารักทุกคน ขอให้ทุกๆคนรักกันเอาไว้ให้มากๆนะครับ ทะเลาะกันไปก็เปล่าประโยชน์ โกรธกันไปก็เสียเวลา
โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า
แค่เขาทำให้เราไม่พอใจ ไม่ถึงกับตายหรอกครับ ยังไง ขอให้ทุกคนมีความสุขในวันปีใหม่ไทยปีนี้นะครับ
บทที่ 24
เปิดเปลือกตาหนาหนัก ชนินทร์พบว่าตนกำลังนอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นเคย
ความมืดสนิทโรยรอบตัว มีเงาดำๆฟุบอยู่ข้างเตียง
เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟ
“ตื่นแล้วหรือ?...”
เมฆินรู้สึกตัว แตะหน้าผากชนินทร์ที่มองอยู่แปลกๆ
ทว่าเจ้าตัวสะบัดหน้าหนี
“ไข้ลดลงแล้ว นอนต่ออีกเถอะ”
“ไม่…ผมจะกลับบ้าน”
ลุกขึ้น แต่เมฆินไม่ยอม กดให้กลับลงไปนอนใหม่
“อย่าดื้อสิ บอกให้นอนต่อ”
แต่ชนินทร์สะบัดผ้าห่มไปทาง หมอนไปทาง เขายืนกรานจะกลับบ้าน
เมฆินขู่
“อย่าให้ผมต้องใช้วิธีเดิมๆนะ”
ชนินทร์ไม่กลัว
“เอาซิ ผมไม่กลัวแล้ว คุณมันก็แค่คนที่มีสมองอยู่ด้านล่างนั่น!”
เมฆินชะงัก จ้องหน้าร่างบางที่ยืนประจัญหน้าเขาอยู่
“คุณว่าอะไรนะ?”
“วันๆคิดถึงแต่เพื่องพรรค์นั้น ต่ำช้า! คุณไม่มีดีอะไรนอกไปจาก-“
“แล้วไอ้หมอนั่นมันดีกว่าตรงไหน? ผมมีอะไรที่ทำให้คุณพอใจไม่ได้ บอกมานะ”
จับแขนเขย่า ชนินทร์พยายามผลัก
“ใช่ คุณไม่มี คุณไม่มีอะไรที่ผมต้องการ”
“แสดงว่าคุณนอนกับมันแล้ว?”
“จะบ้าหรือไง บอกแล้วว่าผมกับเขาเป็นเพื่อนกัน”
“คุณโกหก!”
เมฆินพยายามจะจูบ แต่ชนินทร์เอี้ยวตัวหลบหนีพัลวัน
ผลักอกหนาออกสำเร็จ ชนินทร์หอบหนัก
“สกปรก…คุณมันร่านสวาท นอนกับผมพร้อมๆกับมัน สกปรกที่สุด!”
เพียะ!
บังเกิดความเงียบ…ชนินทร์น้ำตานองใบหน้า แต่ยังกลั้นเสียงสะอื้นไว้
“หยุด…หยุดพูดทำร้ายความรู้สึกผมสักทีได้มั้ย?!”
ชนินทร์วิ่งหนีออกจากบ้าน…เมฆินยกมือลูบรอยที่โดนฝากไว้
ชาหนับไปทั่วทั้งร่าง…
เขาไม่ตามไป เพราะความรู้สึกแปลกๆที่พลั่งพรูเข้ามา
เมื่อกี้มันคืออะไรกัน…
ความเสียใจ?
เขาไม่น่าพูดกับชนินทร์แบบนั้นเลย ให้ตายซิ!
“โธ่เว้ย!”
ชายหนุ่มเพียงแค่ต้องการเอาชนะ เขาปาของที่หยิบได้ใกล้มือที่สุดลงพื้น ทรุดกายลงพิงกำแพง แหงนหน้ามองเพดานอย่างคนทำอะไรไม่ถูก
หลับตาแน่น
นี่เขาเป็นอะไร…ถึงได้รู้สึกผิดมากมายขนาดนี้?!
กวินออกมาตามนัดของฤดี
ที่ร้านอาหาร หญิงสาวนั่งรอ จนเมื่อนักสืบหนุ่มกระหืดกระหอบเข้ามา
“ผมขอโทษ เพิ่งจะทำงานเสร็จ”
ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มพรวดๆ ฤดียิ่งหงุดหงิด
“นี่คุณ ทีหลังหัดใส่นาฬิกาซะบ้างนะ มารยาทน่ะมีมั้ย? นัดครั้งแรกก็สายแบบนี้”
“อ้าว ก็ผมยังติดธุระลูกค้าอยู่นี่ครับ”
“โห อย่างคุณนี่ติดลูกค้ากับเขาด้วยหรือ?”
“อ๊ะ แน่นอนครับ คุณรู้หรือเปล่าผมมีอาชีพอะไร ผมน่ะ นักสืบมือฉมังเชียวนะคุณ”
ฤดีหลุดหัวเราะพรืด
“นักสืบ นักสืบหัวเห็ดน่ะซิไม่ว่า”
กวินขมวดคิ้วเมื่อหญิงสาวหัวเราะหนักขึ้น
“อ้าว ไม่เชื่อกันอีก จริงๆนะคุณ”
“ค่ะ งั้นเอาไว้ดิฉันต้องการใช้งานคุณเมื่อไร ดิฉันจะจ้างคุณค่ะ”
อาหารมาเสิร์ฟ กวินเปลี่ยนจากเรื่องส่วนตัวของเขากลับไปที่เรื่องของฤดีบ้าง
“ว่าแต่ คุณทำงานกับคุณนินมาแล้วกี่ปีครับ?”
“ห้าปีค่ะ”
“คุณชอบหรือเปล่า?”
“ชอบซิคะ”
“คนส่วนใหญ่มักไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่” กวินตักอาหารกินเอร็ดอร่อย แปลกดี กวินไม่เหมือนผู้ชายทั่วไปที่ต้องสร้างความประทับใจให้ใครเห็น แค่นี้…ฤดีก็เริ่มๆจะทั้ง ‘ประทับใจ’ และ ‘หมั่นไส้’ ไปพร้อมๆกันแล้ว
“คุณนินเคยดุคุณมั้ย?”
“เคยค่ะ แต่ยิ่งทำให้การพัฒนาตัวเองดีขึ้น”
“แหม คุณยกยอเจ้านายตัวเองจังนะ”
“อ้าว ก็ฉันทำงานกินเงินเดือนท่าน”
“หรือว่า…คุณแอบชอบคุณนิน?”
ฤดีชะงักทันที วางช้อนลง ตาโต หน้าแดง
“มะ…หมายความว่าไง?!”
“เปล๊า ผมก็แค่คาดการดู ดูคุณห่วงใยเจ้านายเกินความจำเป็นน่ะซิ”
“นี่คุณพูดอะไรของคุณ รู้มั้ยถ้าท่านมาได้ยินเข้าแล้วจะว่ายังไง”
ฤดีเกลียดตาหมอนี่ชะมัด…พูดอะไร รู้ทันไปหมด
ผู้ชายแบบนี้ หล่อนไม่มีทางคว้ามาเป็นแฟนแน่
หน้าตาท่าทางก็โอเคอยู่ แต่ปากกับกิริยานี่ซิ…รับไม่ได้จริงๆ
“ว่าแต่ วันนี้นัดผมมามีเรื่องอะไรหรือ?”
เลขาฯสาวยังไม่วายค้อนขวัก
“ก็เรื่องคุณนินนั่นแหละ…ฉันอยากรู้ ว่าท่านเป็นยังไงบ้าง”
“อ้าว แล้วมาถามอะไรผม?”
“ฉันเห็นคุณเป็นเพื่อนสนิทท่าน แล้วไหน ใครกันบอกว่าเป็นนักสืบ”
กวินถอนหายใจ
“ถึงยังไง บอกไปคุณก็ไม่เชื่อ…อีกอย่าง ผมบอกอะไรคุณไม่ได้ด้วย”
“บอกมาเถอะ ฉันรับได้”
“ไม่ได้ครับ…เดี๋ยวคุณตกหลุกรักคุณนินไปมากกว่านี้ คุณรักเจ้านายคนนี้ไม่ได้นะ”
“คุณกวิน!”
ชายหนุ่มหลบผ้าเช็ดปากที่ลอบลิ่วข้ามโต๊ะมาแทบไม่ทัน ยิ้มกว้าง
“โอ๊ย คิดจะทำอะไรน่ะ”
“ก็คุณปากไม่ดี ล้อเลียนฉัน”
“เอาน่า ผมล้อเล่นเท่านั้นเอง”
“แล้วแบบนี้ ฉันจะทำยังไงดีล่ะ...”
ฤดีหน้ามุ่ย หล่อนเป็นห่วงเจ้านายหนุ่มจริงๆ
กวินนึกอะไรออก
“เอาอย่างงี้มั้ย…เวลาคุณนินออกไปไหน ให้คุณรีบโทรศัพท์หาผม ผมจะรีบสะกดรอยตามเขาไป”
“อืม…ช่วงนี้คุณนินชอบออกไปไหนไม่รู้ตอนกลางวัน แล้วก็ไม่กลับเข้าบริษัทอีกเลย”
“นั่นแหละ ส่วนคุณค่อยตามมา ผมจะบอกว่าอยู่ไหน ถ้าคุณอยากรู้นะ”
“อยากรู้น่ะอยากค่ะ…แต่จะดีเหรอคะ เราสะกดรอยตามท่าน ฉันว่ามันดูละเมิดความเป็นส่วนตัวยังไงไม่รู้”
กวินดื่มน้ำ เขายักไหล่
“ถ้าเขาไม่รู้ตัว ก็ไม่มีปัญหาใช่มั้ยล่ะ”
ฤดียังดูไม่ค่อยมั่นใจ แต่ก็ยอมตกลงด้วยในที่สุด
กวินเองก็อยากรู้ว่าเมฆินพาชนินทร์ไปที่ไหน…
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
ไปทำบุญเหมือนกันคับเดินทางดีๆๆน่ะสำรวจเส้นทางด้วย
กวินก่ะฤดีน่าจะเข้าขากันได้ดีอิอิรออ่านตอนต่อไปค้าบบ
-
กิ๊สๆๆ มาจิ้มค๊าา
อยากเห็น เมฆิน ง้อ นู๋นินนิน อ่าค่ะ
ได้มะ ได้มะ?์ :monkeysad:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
พรุ่งนี้เที่ยวให้สนุกนะคราบ อิๆ
หลังสงกรานต์ก็ได้จริงๆอะ
เรื่องคณะขอให้ได้ในคะที่อยากเข้านะคราบ
-
:m15:สงสารนินจับใจ
ปล. HAPPY BIRTHDAY ด้วยค่าาา
-
จะได้คู่รักคนใหม่รึป่าวเนี่ย
555
-
ขอบคุณที่มาต่อคร้าบ
HAPPY BIRTHDAY คร้าบบบ
มีความสุข สมหวังทุกๆสิ่งคร้าบบบ :L2:
-
:laugh: ในที่ สุด เมฆิน ก็เสียใจ :o12:
:laugh: ง้อ นานๆๆๆหน่อยนะ :beat:
:3125: ให้สมกับที่ทำกับนิน :z3:
:L2: HAPPY BIRTHDAY o13
-
:pig4: ขอบคุณครับ ขอให้เดินทางปลอดภัยครับ
-
:a13: แอบอ่านมานาน ถือโอกาสเข้ามาอวยพรวันเกิด และขอให้สมหวังในการสอบคัดเลือกนะครับ :L2:
-
เดิกคู่ขวัญคู่ใหม่สะแล้ว
อย่างงี้ก้อมีความแตกสิ
หุๆๆๆ
-
:a13:คร้าบคุณอเล็กซ์
-
:L1:
HAPPY BIRTHDAY KABBBB!!!!![/[/color]center] :L1:
-
จะรู้ใจตัวเองยังเนี่ย
happy birthday คร้าบคุณอเล็กซ์มีความสุขมาก ๆ ครับ
-
:a5:
สะกดรอยตามแล้ววววววววว
ถ้ารู้ว่าพาไปไหนแล้วพาไปทำอะไร
จะเป็นไงเนี่ย
แล้วเมื่อไหร่ถึงจะพูดกันดี ๆ บ้างเนี่ย
ช่วยรู้ใจตัวเองบ้างไรบ้างนะคะคุณเมฆิน
แล้วก็ HBD ด้วยนะคะ
มีความสุขกับปีเกิดอีกปีมาก ๆ นะคะ
แล้วก็จะเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
:HBD3: :HBD2: :a13:
-
สายสืบแท็คทีมกันงี้ ถ้ารู้ความจริงจะช่วยชนินทร์ได้ไหมเนี่ย :z3:
:L2: มีความสุขมากๆนะ
-
:HBD5:
พี่ Alexxxxxxxxxxxxx
ฮ่าๆๆ อย่าลืมเล่นน้ำเผื่อด้วยน๊า
เอาแล้วไง สายสืบแท๊งทีม อย่าแตกแถววววววว o22
-
o13 o13
เจิม ๆ
:call: :call:
สวัสดีปีใหม่ไทยคั๊ฟ >/|\<"
-
HBD นะค่น้อง Alex ขอให้ปีนี้เป็นปีที่มีความสุข สุขโขสโมสรนะค่ะ
ขอ สุขสันต์วันสงกรานต์นักแต่งและนักอ่าน fic ทุกท่านด้วยค่ะ เล่นน้ำกันอย่างระมัดระวัง และรักษาตัวให้ปลอดภัยด้วยนะค่ะ
สถานการณ์บ้านเมืองไม่สงบ จะเดินทางไปไหนมาไหน ก็พยายามหลีกเลี่ยงเส้นทางของการชุมนุมหรือพื้นที่เสี่ยงจะดีกว่าน๊า
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค่ะที่มาต่อให้อ่านอย่างสม่ำเสมอ เรื่องผลสอบและการเลือกมหาวิทยาลัยเป็นยังไงบ้างค่ะ
-
:L2: สุขสันต์วันเกิดน่ะค้าบ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องของคุณ Alex ค่ะ อ่านรวดเดียว สนุกมากเลยค่ะ
เรื่องตอนนี้เข้มข้นมากเลยค่ะ แอบชอบคู่ ของกวิน กับ ฤดี จังค่ะ แอบเชียร์ด้วย จะติดตามรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยจ้า :m3:
จะเป็นกำลังใจให้นะคะ
ปล. สวัสดีปีใหม่ไทย แล้วก็ สุขสันต์วันเกิดด้วยนะคะ คุณ Alex ขอให้มีความสุขมาก ๆ แล้วก็สุขภาพแข็งแรงนะคะ :mc3:
-
สุขสันต์วันเกิดครับ
อายุอ่ะ แก่ขึ้นอีกแค่ปีเดียว
แต่ประสปกาม เอ๊ย ประสปการณ์ แก่ก้าวกระโดดนับสิบๆปี
เฮ้อ แต่ก้อดีคับ ผู้อ่านจะได้กำไรเห็นๆ ฮี่ ฮี่
:m20: :laugh: :pigha2: :กอด1:
-
:call:
-
เรามาท้อวง เรามาทวง
:z2: :z2: :z2:
-
บทที่ 25
ชลัชติดต่อพิมพาไม่ได้เป็นเวลาหลายวันแล้ว
ชายหนุ่มรู้ตัว ว่าช่วงนี้งานยุ่ง เขาไม่ค่อยมีเวลาให้แฟนสาวเลย
ตามหนังสือซุบซิบ มีข่าวร้ายๆเสียๆหายๆของพิมพาออกมาให้เห็นบ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งนั้นชลัชไม่เคยใส่ใจ…
พิมพาขอให้เชื่อใจหล่อน
เขาเองก็ไม่เคยคบใครที่ชื่อเสียง หรือเลิกคบกับใครเพราะเสียงซุบซิบนินทาอยู่แล้ว
เขาคบพิมพาเพราะเขาชอบหล่อน
ทว่าเมื่อสองสามวันก่อน มีคนใกล้ตัวแอบมากระซิบเขาว่าเห็นหล่อนเดินควงอยู่กับหนุ่มร่างสูงใหญ่ ที่หน้าผับบาร์แห่งหนึ่ง
ไม่ใช่เขาแน่
ชลัชไม่อยากด่วนสรุปว่า…พิมพามีคนใหม่
แต่ก็ยังไม่วางใจ เขาคงต้องหาทางพูดกับเธอในเร็วๆนี้
ส่วนพิมพานั่น เริ่มขอนัดพบเมฆินบ่อยขึ้น
เมฆินรู้ดีว่าเหยื่อติดเบ็ดนานแล้ว
แต่เขายังอยากเล่นตัวต่อไป เพื่อหลอกให้ ‘เหยื่อ’ กลืนเบ็ดมากกว่านี้
จนในที่สุด…ก็ถอนตัวไม่ขึ้น
แล้วเขาจะหักอกหล่อน อย่างสาสมใจ!
พิมพาไม่สนใจ ว่าข่าวซุบซิบจะเอาเรื่องระหว่างหล่อนกับ ‘หนุ่มปริศนา’ ไปละเลงเขียนว่าอย่างไร
เพียงแค่หล่อนเล่นบทแฟนสาวผู้แสนดี ออดอ้อนชลัชเข้าหน่อย เขาก็เชื่อหมดใจ
ชลัชน่ะโง่จะตาย!
ดีซะอีก ยิ่งนักข่าว ‘ปั่น’ ให้ดูน่าตื่นเต้นชวนติดตาม...งานของหล่อนยิ่งพุ่งเข้ามาเยอะกว่าเดิม
อีกทั้งเมฆินถูกสเปคของหล่อน...ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่ แข็งแรง หน้าตาดีจัดราวกับเป็นดารา เป็นที่ต้องการของผู้หญิงอีกหลายๆคน
พิมพาถูกใจเขามาก…พิมพาหลงใหลในตัวเมฆิน จนบางครั้ง…คิดอยากเลิกกับชลัชจริงๆ
ความจริงเมฆินก็ดูเป็นคนค่อนข้างมีฐานะ
แต่นั่นแหละ…หล่อนขอดูให้แน่ใจก่อน ว่าเมฆินจะไม่เข้าข่ายข้างนอกสดใส ข้างในตะติ้งโหน่ง…
ที่แน่ๆ…เมื่อหล่อนหมายตาใครแล้ว ไม่เคยมีใครพลาดจากมือไปได้สักครั้งเดียว!
อรรถชัยนั่งอยู่ที่โต๊ะการพนันในบ่อนเถื่อนแห่งหนึ่ง
ที่นี่เป็นบ่อนไฮโซ อัตราการเล่นแต่ละครั้งจึงแพงไปด้วยตามภาษีสังคมของคนเล่น
เขาชักเริ่มติดมัน ไอ้การเล่นสนุกแบบนี้
‘ของเล่น’ ราคาแพง…อรรถชัยจำต้องมีเงินจำนวนมาก
หน้าตา เกียรติยศ ทำให้เขากล้าเล่น กล้าเสีย
แล้วก็กล้าทำผิดกฏหมายเช่นกัน!
ชายหนุ่มระดมพักพวก ตั้งแก๊งขายยาบ้า ยาเสพติดชนิดต่างๆให้เด็กวัยรุ่นใจแตกทั้งหลาย
อาศัยอิทธิพลบิดา ทำให้เริ่มกลายเป็นเครือข่ายขนาดใหญ่ขึ้น เงินดี แต่ก็ต้องเสี่ยงไม่น้อย
อรรถชัยรู้ เวลาเล่นได้ ก็ได้มาก
เวลาเสีย ก็เสียมากเหมือนกัน…
แต่หยุดไม่ได้ มันล่อตาล่อใจ…สนุก…ทำให้เล่นเพลินจนถล่ำลึก
อีกอย่าง จะมีอีกสักกี่วิธีที่ไม่ต้องลงทุกลงแรงอะไร แล้วได้เงินมาเปล่าๆ มากมายรวดเร็วภายในคราวเดียวขนาดนี้
พึ่งดวง พึ่งโชคชะตา…นี่แหละอรรถชัย!
สาวนุ่งน้อยห่มน้อยนางหนึ่งกระเถิบเข้ามานั่งบนตักของชายหนุ่ม
“เนี่ย…คุณอรรถขา สัญญานะคะว่าวันนี้ถ้าเสร็จแล้วคุณอรรถจะพาดาวไปช็อบปิ้ง”
‘ลูกอ้อน’ ของหญิงขายประเวณีในบ่อนเป็นแบบนี้กันทุกคน อรรถชัยรู้ดี
และพวกหล่อนก็ต้องทำงาน…เพราะนี่คือทางเดียวที่ทำให้มีเงินกินอยู่ ใช้สอย
อรรถชัยยิ้มหวาน หอมแก้มอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“จ๊ะ พี่สัญญา”
แต่พอเล่นเสีย อรรถชัยหงุดหงิด
พอสาวน้อยออดอ้อน บอกว่าสัญญาแล้ว เขาก็ไม่สนใจ ผลักหล่อนออก
อรรถชัยเป็นคนไม่เก็บอารมณ์อยู่แล้ว
“รำคาญ!”
ถูกเฉดหัวออกจากตัวทันที
สาวน้อยหันมองตาขวาง…
บ่นพึมพำในใจ…เชอะ! ไอ้พวกไก่อ่อน ริอาจมาเล่นในบ่อนชั้นเซียนแบบนี้ รู้บ้างมั้ยว่าที่เล่นแพ้ก็เพราะโดนไอ้เจ้าพ่อหนึ่งในจำนวนขามันโกงเอาหน้าด้านๆ
ไก่อ่อน…ไม่มีวันตามเกมงูเห่าเฒ่าทั้งหลายทัน
อีกไม่นานหรอก…เงินก็จะหมด
แล้วเวลานั้น ดูซิว่าจะยังมีหน้ามานั่งกร่างอยู่ที่นี่อีกมั้ย?!
“คุณชนินทร์คะ มีคนขอเข้าพบค่ะ”
ชนินทร์เงยหน้าจากเอกสาร กดนิ้วเรียวลงบนปุ่มสีขาว
“ใครครับ?”
ฤดีกรอกเสียงลงมา
“คุณบอกว่าเป็นลูกค้าค่ะ”
“ผมไม่ได้นัดลูกค้าไว้ไม่ใช่เหรอ?”
“ค่ะ คุณบอกว่าคุณหญิงภัทราสั่งให้มาพบ”
ชนินทร์ขมวดคิ้ว มารดาของเขาสั่งให้มาพบ?
“เข้ามาได้ครับ”
ชายหนุ่มนั่งลงอยู่ที่โต๊ะ ประตูเปิดออก แล้วร่างสูงพร้อมทั้งใบหน้าคุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น
“คุณ!”
ชนินทร์ลุกพรวด ถอดแว่นสายตาทรงบอบบางออก
เมฆินหัวเราะ
“สวัสดีครับ”
“คุณเข้ามาได้ยังไง ออกไปนะ!”
“ผมยังได้ยินอยู่เลยว่าคุณอนุญาตให้ผมเข้าพบได้”
ร่างสูงนั่งลงตรงโซฟารับแขก มองไปรอบๆ
“นี่เหรอห้องทำงานของคุณ สวยดีนะ ไม่เหมือนของผม”
“คุณโกหกนี่ ออกไปนะ…ไม่งั้นผมเรียกรปภ.แน่!”
เมฆินยกมือห้าม
“ใจเย็นๆซิครับ ผมแค่นั่งเฉยๆ ยังไม่ทำอะไรเลย” ก่อนจะยิ้มเพล้ “หรือจะให้ทำก็ได้นะ”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง คุณมาทำไม มาพบผมมีธุระอะไร”
ชายหนุ่มดึงแขน ร่างบางลงมานั่งบนตัก
ชนินทร์ขัดขืน
“ผมก็แค่อยากพาคุณไปเที่ยว ไปเดินเล่นบ้าง”
“ไม่ไป! ผมมีงานต้องทำ”
“งั้น...ผมจะนั่งรอจนกว่าจะเลิกงานก็ได้ แล้วค่อยไป”
“...ผมไม่มีสมาธิ คุณกลับไปเถอะ”
“แหม ก็ทำเหมือนผมไม่มีตัวตนก็ได้นี่”
เมฆินกอดจากทางด้านหลัง…ท่าทีของเขาเปลี่ยนไป ชนินทร์เริ่มมีลางสังหรณ์…
“เรื่องเมื่อคราวก่อน ผมไม่ได้ตั้งใจ…”
เมฆินยอมรับ เขาหึงมาก…หึงจนหน้ามืดตามัว พูดอะไรไม่ดีออกไป
วันนี้เขาตั้งใจมารับชนินทร์ออกไปเดินเล่น เพื่อจะได้ไม่ต้องกังวลว่า ชนินทร์จะไปเดินควงกับใครอีก
ชนินทร์เงียบ
“ปล่อยผมซิ…”
“คุณโกรธผมเหรอ?”
ชนินทร์ค้อน เออนะ…เมฆินไม่น่าถาม
“ผมขอโทษ…”
คำพูดที่หลุดออกมานั้นเอ่ยเบา…แผ่วจนแทบไม่ได้ยิน
“รอไปเถอะ ผมไม่ยอมไปกับคุณหรอก เพราะผมเกลียดคุณ”
ชนินทร์ลุกขึ้น กลับไปที่โต๊ะทำงาน ถ้าเมฆินอยากรอ ก็เชิญ เขาไม่สนใจอยู่แล้ว
ร่างสูงหัวเราะหึๆ ล้มตัวลงนอนบนโซฟาเอกขเนกเยี่ยงห้องทำงานตนเอง
ชายหนุ่มนอนรอไปเรื่อยๆ…รู้ว่าชนินทร์ทำงานก็อกแก็กเยี่ยงนั้น แต่ยังแอบมองดูผู้มาเยือนอยู่เป็นระยะๆ
เมฆินคิดถึงบ้านของเขาที่ไร่องุ่น…มีชนินทร์อาศัยอยู่กับเขาเพียงลำพังในเรือนไม้หลังเล็ก
คิดเพลิน จนเผลอหลับไปในที่สุด
เสียงแก๊กตรงประตูทำให้เมฆินตื่น ร่างบางกำลังจะกลับบ้าน
ลุกพรวดขึ้น ตามคนที่หิ้วสูทออกไปยังโถงกลาง ไร้ผู้คน…
“เดี๋ยว!”
หยุดยืนตรงหน้า ชนินทร์ก็เบี่ยงกายจะเดินต่อ
“คุณจะไปไหน?”
“เรื่องของผม นอนต่อไปซิ เชิญเลย”
เมฆินถอนหายใจ
“ไม่ได้นะ คุณต้องไปกับผม”
“ไม่ คุณจะบังคับผมไปไหนอีกไม่ได้แล้ว”
เมฆินรั้งไว้
“เปล่าๆ ผมพูดผิด จะขอชวนคุณไปทำธุระด้วยกันต่างหาก”
ชนินทร์ขมวดคิ้ว
“งั้นผมไม่ไป”
เมฆินกางแขนกั้นไม่ให้ร่างบางก้าวเข้าลิฟต์
“โธ่ นะ…ไปกับผมเถอะ ถือว่าให้โอกาสผมอีกสักครั้ง ไม่อยากรู้เหรอว่าธุระแบบไหน?”
ชนินทร์มองด้วยแววตาค้นคว้า
เมฆินจะมารูปแบบไหนอีกนะ?
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
ธุระพาไปกินข้าวเย็นรึป่าวเนี่ย...
จะไว้ใจได้มั้ยเนี่ย..ตาคนนี้....
-
มอบแต้ม+ ที่ 91 เป็นกำลังใจคร้าบ
****
เหอะ เหอะ อย่าได้รีบใจอ่อนนะ ครึครึครึ
ขอบคุณที่มาต่อคร้าบ :pig4:
-
:z2:
อยากรู้จังธุระ อะไรเอ่ย
:z2:
-
มาช๊อตนี้แอบสงสารเมฆินเหมือนกันนะเนี่ย :sad4:
อยากรู้จริง ๆ เลย ว่าธุระอะไรกันหนอ :m3:
งานนี้ขอเชียร์เมฆินละกันค่ะ
ชอบเรื่องนี้จัง เขียนดีมากเลยค่ะ ภาษาสวยดี ฉากNC อาจจะยังปะแล่ม ๆ แต่ก็ชอบค่ะ แหะ ๆ เอาใจช่วยคุณ Alex นะคะ :interest:
-
คินจังอ้อนน่ารักออกน๊า
ไปกับพี่คินแกหน่อยเหอะฯีา
-
+1 จ๊ะ
แต่ว่าไม่ชอบนางเอกไม่ทันคนอะ
:m31:
ทำไงดีเนี่ย
:เฮ้อ:
-
อ๊ะ ทำไมอยู่ๆมาเป็นลูกอ้อนซะงั้นเนี่ย ตามไม่ทันเกมส์ของเมฆินแระฉานนนน :เฮ้อ:
มารอตอนต่อไปตามเคย ขอบคุงคับคุงอเล๊กซ์ อิอิ :pig4:
-
ธุระ?
-
เค้าอยากจะอ้อนภรรยาบ้างจะเป็นไรไป
ไปอยู่ไร่กันสองคนน่าจะนะเออ :laugh:
แต่มีพิรุธว่ะ :m16:
นึกว่าพี่ ALeX ไปกะหนุ่มที่เล่นสงกรานต์จนเพลินแล้วน่ะเนี๊ยะ
:m20:
-
จะพาไปกันอ่ะ
เจ๊จะแอบไปดูซะหน่อย
เพื่อจะมีอะไรหวานๆให้ดูบ้างหุ หุ
-
เหหหหหหหหหหหหหหหห
วันนี้มาแปลกนะเนี่ย
มาชวนดี ๆ ไม่มีการขู่บังคับ
แถมพูดประโยคท้ายให้คิดได้อีก
เฮ้อออออออออออ
ถึงจะมาดีก็ยังไม่น่าไว้ใจอีกตามเคยน่ะนะ :เฮ้อ:
-
พระเอกหัวใจทมิฬของเรา ดูเหมือนจะเป็นผู้เป็นคนขึ้น?
คิกๆ มีขอโทษ รู้สึกว่าจะแคร์ความรู้สึกขึ้น แสดงออกมากขึ้น
ขอเหมารวมว่าแสดงให้เห็นถึงทิศทางที่ดีในชีวิตชนินทร์ลูกแม่เน้อ
สงสารอิหนูมันจนทนไม่ไหว อ่านไปแช่งชักหักกระดูกอิตานี่ไป
ถ้าไม่ติดว่า ชนินทร์เป็นม่าย แม่คงปาด้วยปังตอไปแระ :z6:
แล้วยายผู้หญิงคนนั้นไม่ไหวเลย แบบว่า มั่วมาก เห็นผู้ชายไม่ได้ เดี๋ยวพ่อเมฆิน หักอกระวังให้ดีเถอะ
HBD ด้วยคนนะคะ แบบว่าพึ่งตามอ่านทัน สนุกมาก อยากเห็นหนูชนินทร์แก้เผ็ดแบบแสบๆบ้าง จะได้เห็นรึเปล่าคะ (คิกๆ)
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังและสุขสันต์ปีใหม่ค่า
ขอให้คุณ Alex มีความสุขมากๆนะคะ คิดสิ่งใด้ก็สมหวัง ตลอดปีและตลอดไปค่า
รอตอนต่อไปนะคะ เข้มข้นมาก ก่อนหน้านี้ร้าวตลอด
แต่ตอนล่าสุดเริ่มเห็นการเปลี่ยนแปลงในทางทีดี เย้ๆ
และขอสุขสันต์วันสงกรานต์ทุกท่านด้วยนะค้า ^^
-
ธุระแบบไหนกันคับเนี่ย
ชนินทร์ก็อย่ายอมง่ายๆๆน่ะ
มันต้องเล่นตัวนิสนึงน่ะ
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
แล้วมันธุระแบบไหนละเนี่ย :z3: :z3: :z3:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
+1 ให้นะคราบชอบตอนนี้มาก
อ่านแล้วสงสารเมฆินนะ
ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง คำว่า ธุระที่ว่า คือ อะไร...
การใช้ภาษามีการพัฒนาระดับขี้นนะครับ พยายามต่อไป สู้ๆ
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
-
มาไม้นี้มันก็ดีอยู่ แต่กลัวใจพี่แกกลับลุกขึ้นมาสลัดหนังแกะทิ้งนี่สิ :z3:
-
ธุระอาร่ายยยยอ่ะ???
อย่าบอกนะว่าธุระบนเตียงอ่ะ!!! :oo1:
-
ดูแล้วตัวละครแต่ละตัว ท่าทางจะปัญหาวุ่นวายมากมาย น่าสนุกแล้วสิ เหอะๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
เพิ่งได้อ่านคร่า สนุกมากเลย(และสงสารนายเอกมากเลยด้วย :เฮ้อ:)
ตาพระเอกเนียชื่อฟังดูโห๊ดโหด พฤติกรรมก้อเลยต้องโหดตามชื่อและชื่อเรื่องชั่ยม๊ายยยย!!? จะบร้าตาย สมกะที่โดนนายเอกด่าว่ามีสมองอยู่ตรงส่วนล่าง
ก้อนะ เอะอะๆก้อปล้ำ โกรธก้อปล้ำ แค้นก้อปล้ำ หึงก้อปล้ำ อยากก้อปล้ำ เจอหน้ากันก้อต้องปล้ำแทบจะตัลหลอด!! (ขี้ปล้ำเจรงๆ..ได้เชื้อจากใครฟะเนี่ย) เหมือนจะรู้ว่านายเอกเป็นคนดีแล้ว และก้อเริ่มๆจะรู้ความรู้สึกของตัวเองแล้ว แต่ไมไม่คิดจะทำให้สถานการณ์ดีขึ้นล่ะ ตัวเองก็เป็นถึงเจ้าของไร่องุ่น บริหารกิจการขนาดนั้น แต่กลับอีคิวต่ำ ไม่ยอมใช้เหตุผลมาข่มอารมณ์ ขาดความยั้งคิดไตร่ตรองในการกระทำ ขัดใจอิชั้นมากมาย (แล้วถ้ามันมาชอบเจ้ เจ้จะเอามันมั๊ย : เอา!!เพราะอิชั้นเผอิญไม่มีภูมิต้านทานพระเอกโหดเลวหื่น555+ แม้จะไม่ได้ใจ แต่ได้อารมณ์!! ด่ามันมากมายแต่สุดท้ายก้ออดเชียร์มันไม่ได้อยู่ดี ฮี่ๆ)
เพราะงั้นเลยต้องรอลุ้น ว่านายเอกจะเป็นฝ่ายกุมบังเหียนและพระเอกจะต้องน้ำตาตกเมื่อไหร่ (บอกแล้ว แม้เราจะเชียร์ตานี่แต่เราก้อหมั่นไส้มันด้วย ฉะนั้น จะรอวันนั้น รอวัน ที่ฝันเป็นจริง~55+)
อยากกดโหวตให้ แต่จำนวนโพสต์ยังไม่ถึง ติดไว้ก่อนละกันเด้อ~ :pig4:
-
กิ๊ส จำเลยรักจัเป็นอย่างไรต่อไปหนออออ***
-
ชอบทำให้ตื่นเต้นอยู่เรื่อยเลยหนิ
-
เพิ่งได้อ่าน สนุกมากเลย
และสงสารนายเอกมากเลยด้วย
:เฮ้อ: :o12:
-
บทที่ 26
ชนินทร์โดนบังคับให้ดูหนังรอบดึกกับเมฆิน
หนังรักโรแมนติก คงจะสนุกกว่านี้…หากมากับคนที่รู้ใจ
เมฆินพยายามหาโอกาสสบตาอีกฝ่าย
อยากให้รู้…ว่าเขากำลังมีความสุข
อยากจับมือ แต่อีกฝ่ายไม่เปิดโอกาส
หนังเลิก ชนินทร์คงเหนื่อยมากแล้ว หลังจากทำงานมาทั้งวัน เมฆินก็พาไปเดินเล่น ซื้อของ เลี้ยงอาหารแพงๆ…เขาทำทุกอย่างเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกพอใจ
ชนินทร์ยืนกรานจะกลับบ้าน แต่เมฆินประวิงเวลา
“เรา…ไปดื่มกันต่อมั้ย?”
“เรื่องอะไร ผมไม่ไปหรอก”
เมฆินไม่ยอมลดความพยายาม
“งั้นไปบ้านผมก็ได้ ผมมีอะไรอยากให้คุณดูหน่อย”
“…อะไร คุณเอามาให้ผมดูทีหลังก็ได้”
“แต่มันต้องวันนี้ เถอะนะ คุณไปดูหน่อย รับรองว่าคุณต้องอึ้งแน่ๆ”
ชนินทร์ไม่ค่อยไว้ใจเท่าไรนัก แต่ก็ยอมโดนจับยัดเข้านั่งบนรถจนได้…
เมฆินเปิดไฟภายในบ้าน รินน้ำมาให้…ซึ่งเขาไม่เคยทำมาก่อน
ชนินทร์เริ่มรู้สึกกลัว
“ไหนล่ะ?”
เมฆินเปิดโทรทัศน์
“เดี๋ยวซิ ใจเย็นๆ”
ชนินทร์นั่งเงียบๆ ใจเต้นแรง รู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากล
เมฆินเอาแต่เปิดหนังให้ดู ทนไม่ไหว ร่างบางลุกขึ้น
“จะกลับแล้ว”
“เดี๋ยวซี่ คุณยังไม่เห็นมันเลย”
“ก็เอามาสักที!”
เมฆินมองซ้ายขวา อ้ำๆอึ้งๆ
“คุณ…ไม่มีใช่มั้ย?”
ชนินทร์ส่ายหัว แววตาตัดพ้อ
“โกหกผมอีกแล้ว เรียกผมมาทำไม? ปล่อยผม ผมจะกลับเดี๋ยวนี้”
ทว่าเมฆินคว้าร่างบางเข้ามากอดจากทางด้านหลัง
“เดี๋ยว!”
กอดแน่น…ชายหนุ่มก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมวันนี้เขาถึงทำตัวแปลกๆ
แต่เพราะหลายคืนที่นอนอย่างเปล่าเปลี่ยว ไม่มีร่างอุ่นให้กอด
เขานอนไม่หลับ
คิดถึงอีกฝ่ายทุกคืน ตอนเช้าก็คิดถึงตลอดเวลา ทำอะไรไม่ได้เลย…
“อยู่เป็นเพื่อนผมก่อน”
กระซิบเสียงสั่น…ชนินทร์ตาโต รู้สึกตกใจกับความอ่อนโยนของเขา ที่ไม่เคยได้รับมาก่อน
หันร่างบางมาจ้องหน้า เมฆินจับมือนุ่มวางบนหน้าอกข้างซ้าย…ใต้นั่นเต้นตุบตับเป็นจังหวะ
“ผม…ผมขอโทษสำหรับเรื่องทุกอย่าง”
ขาของชนินทร์ดูเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงในทันที
“ต่อไปนี่ ผมจะไม่บังคับคุณแล้ว เพียงแต่ว่าคืนนี้…” เมฆินก้มลงใกล้ๆขึ้นเรื่อยๆ “คุณอยู่กับผมได้มั้ย?”
รสจูบหวานหอม…ทาบทับลงมา
ชนินทร์รู้สึกเจ็บปวดทุกแขนงเส้นประสาท
เหมือนกายจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ
นี่ใช่มั้ย…ที่รอคอยมานานแสนนาน
เมฆินกอดร่างเปลือยเปล่าบนเตียง จูบเบาๆ
ลอบมองใบหน้าขาวใต้แสงจันทร์ขณะกำลังนอนหลับแล้วนั้น…ทำให้เขามีความสุข
อยู่ในอ้อมกอดของเขา เมฆินอิ่มเอม ที่ได้ครอบครอง
แพขนตาปิดสนิท…เขารู้สึกยังไงกับชนินทร์กันแน่นะ?
…เริ่มด้วยความเคียดแค้น เขาโกรธชนินทร์มากจนแทบฆ่าได้
ทำร้ายชนินทร์ต่างๆนานา อยากให้เจ็บปวด เหมือนที่ชนินทร์และน้องชายทำกับน้องสาว
แต่ถ้าให้เลือก…เขาจะยังเอาความรู้สึกในใจขณะนี้แลกกับความแค้นในอดีตอยู่มั้ย?...
เขาเลือกที่จะรักชนินทร์!
ใจเต้นไหววาบ เขารักชนินทร์…เขารักชนินทร์…
ท่องอยู่ในใจ ชายหนุ่มคลี่ยิ้มออกมา…เขารักชนินทร์นั่นเอง
เพราะความดีของชนินทร์ ทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบลง
เมฆินหลับไปพร้อมกับความสุข…
ชนินทร์ลืมตา เนื้อตัวถูกแขนแกร่งประคองกอด
แผงอกหนาเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนใช้แรงงานยุบขึ้นลงเป็นจังหวะ…เมฆินหลับสนิท
ร่างบางพยุงกายขึ้นแผ่วเบา ลอบมองใบหน้าหล่อคมเข้ม มือบางลูบไล้ ส่องให้เกิดเงากระทบจากแสงจันทร์…
อย่าบอกนะ…ว่าเขายอมยกโทษให้เมฆินแล้ว
เมฆินทั้งร้ายกาจ ป่าเถื่อน ทำร้ายเขาต่างๆสารพัดสารเพ
เจ็บเจียนตายนับครั้งไม่ถ้วน
เขาประกาศว่าเกลียด ไม่อยากอยู่ใกล้…
แต่รู้มั้ย…เขาไม่เคยนึกโกรธอีกฝ่ายจริงๆจังๆเลย…
เพราะอะไร ชนินทร์รู้แก่ใจดี!
ใจเต้นแรง แรงมาก…จนกลัวจะได้ยิน
จู่ๆดวงตาเรียวคมกริบคู่นั้นก็ลืมขึ้น
ตาสบตา…ต่างรู้สีกแปลกๆ
เมฆินยิ้มบางๆ…จับคางคนที่หลบสายตาไป จูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากล่าง ก่อนจะสอดลิ้นอุ่นร้อนเข้าควานหาความหอมหวานด้านใน
ชนินทร์หลับตา…
เมฆินกอดแน่น…แบ่งปันไออุ่นให้กันและกัน
ถ้านี่คือฝัน เขาจะไม่อยากตื่นอีกต่อไป…
ถ้าเช้านี้ทุกอย่างต้องเปลี่ยนไป เขาไม่อยากให้ดวงตะวันทอแสงอีกแล้ว…
อยากหยุดเวลานี้ไว้ ตลอดไป…
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
:impress3:
ฮึกๆ
-
ในที่สุด ทั้งสองก็ได้รู้ใจตัวเองแล้ว เหลือแค่อีกฝ่ายจะได้รับรู้กันและกันเมืื่อไหร่เท่านั้นเอง
ได้เห็นความพยายามอีกด้านหนึ่งของเมฆิน คนอ่านยังใจอ่อนยวบ ๆ เลยแหะ
ตอนนี้โรแมนติกมาก ๆ เมฆินอ่อนโยนมากงับ :-[
ขอเชียร์เมฆินอีกตอนละกันค่ะ
:L2: กำลังใจให้คุณ Alex ค่ะ ขอบคุณที่มาโพสลงให้นะคะ เร็วมากเลย ขอบคุณค่ะ ^^
-
มอบแต้ม+ ที่ 95 เป็นกำลังใจคร้าบ
******************
นินนี่คร้าบ
แม๊คบอกว่าให้ทำตัวแพงกว่านี้ คริคริคริ
:pig4:
-
ตอนหน้าจะเสศร้าอีกหรือป่าวนะ
รู้สึกเหมือนพายุจะมายังไงยังงั้น :serius2:
-
อา-มีความสุข
ได่เจาะไข่ GABU ด้วยแหละ คริคริคริ
-
อ้ากกกกกกกกต่างคนต่างมีใจให้กัน
หวานได้อีกคับบบบบบบบบบบบบบบบบ
จะมีความสุขกันซะทีต่างฝ่ายต่างก็เจ็บปวด
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบ
-
เมฆินเลิกบ้าแล้วใช่มั๊ยยยยย :เฮ้อ:
-
รู้สึกถึงเคล้าลางความวุ่นวาย
-
รอตอนต่อไปนะ ลุ้นว่าจะเกิดอไรขึ้นอีกหรือเปล่านะ :3123: :3123: :3123:
-
กรี๊ดดดด โรแมนติกมากกกก
เมฆินอ่อนหวานก็เป็นน๊า หุหุ ... ชนินทร์ใจอ่อนยวบเลย เริ่มเข้าใจกันละสิ
อย่าได้มีอะไรมาทำให้เค้า 2 คนผิดใจกันเลย คนรักกัน น่าจะมีแต่ความสุขนะ
-
:-[ ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ :o8:
หวานนานๆนะ ที่บ้านเจ๊ขาดน้ำตาล
อย่าเพิ่งเอายาหม้อมานะเจ๊ยังไม่อยากกิน
-
หวานน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก แต่กลัวเดี่ยวก็จะดีแตกนะสิ
-
บทจะหวานก้อหวานซ๊าา :z1: :z1:
-
หวานกันจัง ขอให้หวานตลอดไปนะเมฆิน
:impress2:
-
ตอนนี้หวานแหววได้ใจ
แต่สังหรณ์ว่าฟ้าสงบก่อนพายุมา :serius2:
-
หวังว่าหลังจากความหวานในครั้งนี้
คงไม่มีเรื่องแย่เกิดขึ้นอีกชิมิ
:เฮ้อ:
-
:serius2:
มาสั้นจัง
!!
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
:z2: ตอนหน้า สึนามิ เข้า แนอน :z2:
o13 ฟันธง เพราะก่อนจะเกิดเหตุ มักมี สัญญาณ :serius2:
o22 เตือน เหตุการณ์มักสงบ ก่อนเกิดภัยครั้งรุนแรงถึงขั้นสูญเสีย ฟันธง!!!!!!
-
คงดีได้ไม่นานมั้ง
เดี๋ยวคงมีเรื่องอีกแน่เลย
-
อยากมาต่อตอน27จัง อิอิ
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
ดิ้นรอตอนใหม่ตอนนี้แอบสั้นไปหน่อยน๊า อิๆ
-
+1 ค่ะ
ไม่ได้ตามอ่านนานมาก
แต่เริ่มรักกันแล้วสิ
อันที่จริงก็รักกันมานานแล้ว ต้องบอกว่าเริ่มจะเข้าใจตัวเองกันแล้ว :o8:
-
หวาน :o8:
ขอแบบนานๆหน่อยน่ะ ไม่ใช่ว่าวันพรุ่งนี้มากลายเป็นเสือ o22
-
:L1:
แอร๋ย จะเป็นโรคเบาหวาน แล้วครับ
:L1:
-
หวานแบบลอยมาเรย
รู็ใจตัวเองกานแร้ว
ป่ะ เข้าบ้านไปสู๋ขอเรย
ช้าเด๋วจาไม่ทันกาน
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ทำไมสั้นจังอ่ะ :z3: :z3: :z3:
-
ไม่อยากให้ความฝันแสนหวานนี้จางหายไปพร้อมกับหมอกยามเช้าเลย :sad4:
-
:haun4:
-
แว๊กกก
ง่ายไปมั้ยเนี้ยยยยย
เดี๋ยวว ๆ ยังเหลือ ชะนี อีก 1 ตัวค่ะ
จะมีปัญหาต่ออออออ YoY
-
กรีสสสสสสสสสสสส
ตอนนี้ สุดๆๆ :o8:
แต่เหมือน ลางม่าดี จะลอยมาแฮะ o18
-
:o
เมฆินผีเข้า หรือ ผีออกละเนี่ย?!?
-
ขอมอบอีก +1 ให้ด้วยความเต็มใจยิ่ง 555 :L2:
นู่นินจะเจออะไรอีกมั้ยละเนี่ย :monkeysad:
กลัวจะเป็นผีเข้าเมฆินอย่างที่รีบนว่าเหมือนกันอ่ะ :serius2:
-
ขอให้เป็นแบบนี้ตลอดไปนะ :impress2:
-
แวะมาบอกว่าชอบเมฆินตอนโหดมากกว่าอ่ะ คริคริคริ
-
ความรักสวยงาม :bye2:
-
เมฆินคงอยู่ในอารมณ์ทั้งรักทั้งแค้น คงสับสนไปหมด ส่วนชนินทร์ก้อคงกำลังนึกอยู่ว่าอะไรที่สิงเมฆินอยู่มันคงออกไปแล้ว เอ๊ะหรือมันเพิ่งเข้า
---------------------------------
สวัสดีค่ะ
เราเพิ่งตามอ่านทัน สนุกมากค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
:mc4: :mc4:
มาต่อน้าคับรออยู่
-
บทที่ 27
เช้ามืด เมฆินตื่นขึ้น
หันมองร่างบางที่หลับสนิทจากกิจกรรมเมื่อค่ำคืน…แพขนตาหนาปรือเล็กน้อยเมื่อต้องแสงไฟหัวเตียง
เมฆินยิ้ม…มีความสุข
พอรู้ว่า ‘รัก’…เขาก็ยิ่งนึกอยากย้อนเวลากลับไป
อยากแก้ตัว อยากขอโทษเรื่องเลวร้ายต่างๆที่กระทำ
ชนินทร์คงไม่มีวันยกโทษให้เขาแน่…
เมฆินให้ชนินทร์นอนพักต่อ โดยการก้มลงจูบข้างแก้ม แล้วล้มตัวลงนอนเคียงข้าง ผ่อนลมหายใจ…หลับอีกตื่นหนึ่งจนถึงรุ่งเช้า
เมฆินเป็นฝ่ายเข้าครัว ทำอาหารเช้าเตรียมรอใครบางคน
กระนั้นอีกฝ่ายก็ยังไม่ตื่น
เข้ามาในห้องนอน ชนินทร์ยังนอนอยู่
เมฆินวางถาดอาหารลง ก้มลงแตะร่างเปลือยเบาๆ
“ตื่นได้แล้วล่ะ…”
ไม่มีท่าที เมฆินยิ้มกริ่ม ก้มลงใช้ริมฝีปากทาบทับยอดอกสีโอล์ดโรสเบาๆ…จึงเริ่มรู้สึกตัว
“คุณ…ทำอะไรน่ะ?”
“ก็ปลุกคุณไงครับ เก้าโมงแล้ว ตื่นเถอะ”
พอได้ยิน ชนินทร์ก็ตาสว่างทันที อาการงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้ง
“เก้าโมงแล้ว?!”
ทว่าร่างสูงใหญ่กลับผลักให้ร่างบางเอนกายกลับที่เดิม
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงๆคุณก็เข้าทำงานไม่ทันแล้ววันนี้…อยู่กับผมเถอะ”
เมฆินส่งถาดอาหารให้ ชนินทร์รับมามองงงๆ มีซุบเห็ด ขนมปัง กาแฟหอมกรุ่นหนึ่งแก้ว
“อะไรกัน?”
“อาหารเช้าไงครับ กินซิ”
เมฆินนั่งมองข้างๆ…ส่วนชนินทร์มองอย่างระแวดระวัง ก่อนจะลงมือจิบกาแฟ แล้วค่อยๆตักซุบเห็ดเข้าปาก
เงียบ…เมฆินไม่จำเป็นต้องพูดอะไร เพียงแค่มอง…แล้วก็มีความสุขจนยิ้มออกมาได้
“คุณทำเพื่อผมทำไม?”
ชนินทร์อิ่มแล้ว เพียงแค่สงสัย…จู่ๆทำไมเขาถึงต้องมาทำดีด้วย
“ก็…”
เมฆินเองก็อ้ำอึ้ง…ชนินทร์เพิ่งเคยเห็นเขาเป็นแบบนี้
“ก็…ไม่มีอะไรหรอก! ผมจะไปอาบน้ำแล้ว คุณก็ด้วย”
“เดี๋ยว…เดี๋ยวซิ นี่เรากำลังจะไปไหนกัน”
“ไปซื้อของใช้เข้าบ้านไง”
ชนินทร์ตาโต
“แล้วทำไมผมต้องไปด้วยล่ะ?”
“ก็…คุณจะได้ไม่ไปเดินซื้อของกับคนอื่นไง ถามได้”
เมฆินไม่อยากสารภาพ ว่าเขาเป็นคนขี้หึง
ทั้งหึง ทั้งหวง…เขาไม่อยากคลั่งตายถ้าต้องเห็นชนินทร์เดินเคียงกับใครอื่น
เลยลากร่างบางออกมาซื้อของใช้ ณ ห้างชื่อดัง รถเข็นถูกเข็นโดยชนินทร์ ทำให้คนเข็นถึงกับแหว
“คุณซื้อ ก็ต้องมาเข็นซิ”
ร่างสูงเดินเอามือไขว้หลัง…ความจริงเขาไม่ค่อยสันทัดสักเท่าไร อีกอย่าง…เขาก็เกลียดการเดินอยู่ในสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านเยี่ยงนี้
“คุณน่ะแหละ ผมจะเลือกซื้อของ”
ทว่า สินค้าที่เมฆินเลือกส่วนใหญ่ไม่เข้าข่าย ‘ของใช้ในบ้าน’ เอาเสียเลย ชนินทร์เห็นแล้วอดไม่ได้ ดึงแขนเสื้อคนตัวใหญ่
“นี่ๆ ผมว่าคุณมาเข็นดีกว่า เดี๋ยวผมเลือกของให้เอง”
ชนินทร์ทำหน้าดุๆใส่ เมฆินไม่ตอบโต้ ทว่าพอลับหลังแล้ว…เขาแอบยิ้มอารมณ์ดี
“แชมพูคุณหมดหรือยัง? ต้องซื้อมั้ย?”
“หมดแล้ว…เอาสองสามขวดเลยนะ”
“ขวดใหญ่แบบนี้ คุณใช้หมดเหรอ?”
“หมด ก็เพราะคุณใช้ด้วยไง”
คำตอบถึงกับทำให้ชนินทร์หน้าแดง
เมฆินรู้…ขานั้นชอบสระผม
ชนินทร์ไม่กล่าวอะไรอีก เพียงแค่หยิบมาตามจำนวนที่เขาบอก
“…สบู่ล่ะครับ?”
“หมดแล้ว…ผมไม่ใช่สบู่เหลวนะ ผมแพ้สบู่เหลว…”
เนื่องจากสบู่ก้อนนั้นวางอยู่สูง ชนินทร์เป็นคนไม่สูงมากนัก เขาจึงต้องเขย่งเท้า แต่ยังไงก็เอื้อมไม่ถึงอยู่ดี
จู่ๆเมฆินก็เข้ามายืนข้างหลัง แนบชิด…ชนินทร์ชะงัก เมื่อร่างสูงเอื้อมหยิบสบู่ให้อย่างง่ายดาย
ร่างเล็กหันมา เมฆินก็ยังไม่ขยับออก แถมยังยิ้มอีกด้วย
“ถอยไปซิ”
ใกล้กัน…ใกล้กันมาก จนสัมผัสได้ถึงไออุ่นของแต่ละฝ่าย
กายแนบกาย ทำให้ภาพบทรักที่ผ่านๆมาแวบเข้าในสมอง
ชนินทร์หน้าแดง ส่วนเมฆินยิ้มบาง…
จ่ายเงินเสร็จ เมฆินบอกให้ชนินทร์นั่งรอ เขากลับมาพร้อมกับไอศกรีมคนละโคน
“ขอบคุณนะ…ที่วันนี้ออกมาช่วยผมซื้อของ”
นั่งมองผู้คน…เมฆินไม่กล้าสบตา เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะสามารถมองทะลุเข้าไปในหัวใจ
ชนินทร์รู้ตัวดี…เมฆินไม่มีวันหมดแค้น
หากเขาตายแทนความผิดของน้องชายได้ เขาก็จะทำ
…ไม่อยากโกหกตัวเอง…ว่าสักวันจุดจบของความรู้สึกอ่อนหวานลึกซึ้งแบบนี้…จะต้องมาถึง
เปรียบเสมือนทางขนานที่ไม่มีวันบรรจบกัน…
ชนินทร์ไม่รู้แน่ชัดว่าชลัชเป็นสาเหตุหรือเปล่า?
เพราะเรื่องเข้าใจผิดต่างๆนานา…บางทีชนินทร์ก็รู้สึกท้อแท้ใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะความรู้สึกของหัวใจ ชนินทร์คงไม่อดทนถึงขนาดนี้
ถ้าเขาไม่ได้ ‘รัก’ ใครบางคนเข้าแล้วล่ะก็…เขาคงไม่ยอมโดนทำร้ายแบบนี้!
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
^
^
จิ้มได้แล้ว อิอิ :กอด1:
-
หว้าาาา มาไม่ทันจิ้ม :z13:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
กอดคนเขียนขยันเขียนเหลือเกินอะ
อยาก+1ให้แต่ยังบวกไม่ได้เพิ่งบวกไป
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ
-
หวานกันนานๆหน่อยนะครับ ชอบ
-
:really2: ขอบคุณครับ ขออวยพรให้มีความสุขในวันครบรอบวันเกิดย้อนหลังด้วยนะครับ
-
เมฆินอ่อนหวานกับเค้าเป็นทีละนิดๆ ละ แถมโรแมนติกซะด้วย ว้าววว
โลกแห่งความรัก นี่มันดีจริงๆ เลยนะ
-
เมฆินเป็นแบบนี้ก็น่ารักดีน่ะเนี่ยยยยยยยยยยยย เอาใจน่าดู อิอิ
-
แอร๊ายยยยย
ชอบบบบ
รออออออ
-
นินจะมีความสุขกับเค้าบ้างมั๊ยน้อออออออออ
-
กิ๊สสส
ผู้ร้ายปากยากแข็ง 2 คนเลยค๊าาาา
มีรัก ก็มีปัญหาาา อ๋อยยยยย
-
จะมีอะไรสุขใจเท่ากับเวลาที่เราได้อยู่กับคนที่เรารัก
จะมองจะกินจะทำอะไรมันสุขไปหมด อยากอยู่อย่างนี้นานๆ :L1:
-
พอเมฆินอ่อนลงแล้วบรรยากาศอ่อนโยนขึ้นเยอะเลย :o8:
-
เด๋วเรื่อง ยุ่งๆ ก็ตามมา กิ๊ส ๆ
-
ชิส์ ปากแข็งจังเลยนะเมฆิน เสียชนินทร์ไปแล้วจะรู้สึก เอิ๊กๆ เดี๋ยวชื่อเรื่องจะกลายเป็น "กว่าจะรู้ก็..สายซะแล้ว" หรอก :laugh:
หวังว่ายัยพิมพาคงไม่ก่อเรื่องอีกนะ ไหนจะมีเลขาจอมจุ้นที่ส่งกวินคุงนักสืบหัวเห็ดมาตามสืบอีก ยุ่งแน่ๆ :เฮ้อ:
-
เมฆินโหมดหวาน?
:pig4:ค้าบ
-
เกือบอ่านไม่ทันเที่ยเล่นตั้งหายวัน แฮ้ๆๆ :laugh:
ตอนนี้เหมือนแม่บ้านกับพ่อบ้านมาเลือกซื้อของเข้าหอไงงั้นกรี๊ดดๆๆๆ
บอกความรู้สึก่อกันไวๆน๊า...ก่อนที่มันจะสาย :เฮ้อ:
-
น่ารักมากเลย คุณเมฆิน บทจะหวาน ก็หวานซะ มีเข้าครัวทำอาหารเช้าให้ด้วย :-[
ใจตรงกันแล้ว ก็รีบบอกความในใจต่อกันและกันเร็ว ๆ นะคะ จะเอาใจช่วย ก่อนที่จะเกิดอุปสรรค อะไรขึ้นมาอีก คนอ่านละหัวใจจะวายค่ะ [ปกติก็ Y อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ]
:L2: กำลังใจให้คุณAlex และ เมฆิน ค่ะ
-
ชิ ชะ นายเมฆินหลงรักเค้าให้แล้วซิ :m12:
แต่เริ่มเป็นคนดีอย่างนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะนายเมฆิน
-
ทำไมปากแข็งกันจังทั้ง2คน
แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันล่ะ :เฮ้อ:
-
เอาแล้วเว้ยเห้ย
:mc4:
-
thanks kub
^^
-
:L2: ให้ดอกไม้คนแต่ง มาต่อไวๆน้า
-
ชอบ
-
^
^
^
อ๊ากกกก อยากจะบอกว่าชอบรูปดิส พี่รีบนมากเลยอะ
น่าร๊ากกกมากมายขอแบบนี้สักคนได้หมายยยย555+
ปล.มันเกี่ยวอาไรกับนิยายเขาวะเนี้ย ฮิฮิ
แต่ก้อบอกว่า ชอบ เหมือน กาน :pig4: :pig4:
-
หวานๆกันแบบนี้..มักมีเรื่องโหดๆตามมา
-
นั่งฟังเพลงนี้แล้ว กลับไปอ่านตอนล่าสุดใหม่ มันอินกว่าเดิม :-[
ขอมอบเพลงนี้ให้ คุณเมฆิน กับ คุณนินค่ะ
[wma=300,50]http://www.esnips.com/nsdoc/a9ae9b15-3dc2-4de5-ac6b-1a04944be06e/?token=1ffff50e-8de0-4733-9598-fd370753d155&id=1239962863187[/wma]
-
โฮกกกกกกกกกกกกกก
เมฆินนนนนนนนนน
ทำตัวดี ๆ อย่างนี้นาน ๆ ได้มะ
นะนะ
-
ชอบ ทั้งคู่ เลยคร้าบบบ :กอด1:
-
เริ่มรักกันแล้วฮิ้ว ~~~~
-
มอบแต้ม+ ที่ 100 คร้าบบบ
************
โฮ่ะโฮ่ะ-ผิดคอนเซปต์เมฆิน อิอิอิ
-
หวานได้อีกค้าบบบบบบบบ
อยากให้ทั้งคู่ได้ลงเอยกันแล้วอ่ะ
ชนินทร์เจ็บมานานแล้วอ่ะสงสาร
รักกันซะทีน่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หวานๆๆ :-[
ชนินท์ อย่าเพิ่งคิดไปไกลเลย
ในเมื่อตอนนี้รู้ใจตัวเองแล้วก็ยอมรับเถอะ
ชอบเรื่องนี้มากเลยอ่ะ มาต่อเร็วๆ นะ
-
กำลังหวานเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
เอาอีก เอาอีก
-
โอ้โห~หวานซ้า....อิ๊จฉาอ่ะ :L3:
แต่จะหวานได้นานเท่าไหร่ เพราะยังมีเรื่องที่ยังไม่เคลียร์อีกพะเรอ
(เหมือนคนเขียนแกโปรยโปรโมชั่นหวานๆให้ตายใจ พอหมดช่วงโปรก็หึๆแรงส์สส!!!)
แต่ไงก้อจะตามลุ้นต่อไปคร่า :bye2:
-
o18 บทจะหวาน ก็หวานซะเลี่ยนเชียว เฆทิน :laugh:
o13 เป็นอย่าง นี้บ่อยๆๆๆหล่ะ :z2:
-
:เฮ้อ:
หนักใจกับความรู้สึกนั้น
-
ส่งกำลังใจไปให้ที่บ้าน รอรับที่หน้าประตูนะครับ
และมาฝากตัวอ่านด้วยคนครับ
ฝากด้วยนะครับ
โจ้คับ
-
ดีงับพี่ๆ เพื่อนๆ และน้องๆทุกๆท่าน เดี๋ยวเม้นท์ที่30จะมาตอบทุกเม้นท์เพื่อเป็นการขอบพระคุณอย่างสูงนะงับ
แต่ตอนนี้หิวจัง ไปกินไรก่อนนะ เพิ่งกลับมาเที่ยว 555+
บทที่ 28
ชลัชตื่นเช้า นั่งกินอาหารอยู่ที่โต๊ะ
เหลือบไปเห็นร่างพี่ชายเดินหิ้วสูทเข้ามาในบ้าน เหมือนเมื่อคืนไม่ได้กลับ
“อ้าวพี่นิน…”
ชนินทร์รีบจะเดินเลี่ยงไป
“เดี๋ยวซิครับพี่นิน”
ชลัชรีบสั่งแม่บ้านตักข้าวต้มเพิ่มอีกหนึ่งที
“พี่นินเพิ่งกลับหรือครับ…”
ถามเหมือนไม่ค่อยอยากรู้ ชนินทร์ตอบเบาๆ
“ใช่”
“…พี่นินไม่ได้กลับบ้าน”
ความจริง…เมื่อวานก็ไม่ได้กลับ
“พี่กลับไม่ไหวน่ะ…ดื่มหนักไปหน่อย”
“แต่พี่นินไม่เคยดื่ม?”
“ตอนนี้พี่ดื่มแล้ว”
“พี่นินมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า เห็นคุณฤดีก็บอกว่าหมู่นี้เห็นพี่นินค่อนข้างไม่สบาย”
ชลัชถาม แววตาห่วงใยพี่ชาย…เขาสังเกตพฤติกรรมเหล่านี้มานานแล้ว
พี่ชายกลับบ้านน้อยมาก บางอาทิตย์ไม่กลับเลย
“เรื่องของพี่ ลัช”
ชนินทร์ตัดบท ตักข้าวต้มเข้าปากสองสามคำ แล้วทำท่าจะลุก
“เอ่อ พี่นินครับ อย่าลืมว่าวันพุธนี้บริษัทเรามีงาน”
คุณหญิงภัทราจัดงานการกุศลอีกแล้ว แม้ชนินทร์ไม่อยากไป แต่มันเป็นหน้าที่
“พี่รู้แล้ว”
“อีกเรื่องหนึ่งครับ วันนี้ผมอาจต้องฝากงานพี่นินหน่อย ผมมีธุระ”
“ไปไหน?”
“นัดกับพิมเขาไว้ครับ หมู่นี้…ไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกันเลย”
ชนินทร์ชะงัก…ไม่อยากพูด แต่ก็ต้องเตือน
“พวกนายมีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า?”
“เปล่านี่ครับ เพียงแค่ผมไม่ค่อยมีเวลา…”
ชลัชโกหก แต่เขารู้กับตัวเอง…ว่าพักนี้ฝ่ายหญิงทำตัวห่างเหิน
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ลัช…มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆพูด พี่ไม่อยากเห็นนายเสียใจเหมือนครั้งก่อน”
ครั้งก่อน…ชลัชได้ยินถึงกับหน้าเสีย คอตก
“ครับ…”
ชลัชเหมือนยังตัดใจจากอิงอรไม่ได้
จริง…เขารักอิงอรมากที่สุด!
ตอนหล่อนหายตัวไป เขาเสียใจ…จนประจักษ์แล้วว่าการอกหัก มันเจ็บปวดเพียงใด
อาการของคนกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เหมือนเป็นคนไข้ใกล้ตาย…ชลัชหวนนึกแล้วทั้งเจ็บปวดและเข็ดขยาด…
“อีกอย่าง นายอย่าเทใจรักใครจนหมด เก็บไว้เผื่อตัวเองบ้าง” ชนินทร์วางฝ่ามือบนไหล่น้องชาย “อย่าให้ตัวเองต้องอยู่ไม่ได้หากเกิดอะไรขึ้น…”
ฤดีเห็นผู้ชายคนนั้นเข้ามาพบชนินทร์อีกแล้ว…
คนที่อ้างว่าเป็นลูกค้าของคุณหญิงภัทรา
หล่อนรู้ ทำไมจะไม่รู้ แค่เรื่องลูกค้า คนไหนตัวจริง คนไหนตัวปลอม หล่อนจำเป็นต้องรู้หมดอยู่แล้ว
แต่โดยเฉพาะชนินทร์ หากไม่ได้นัดไว้ หล่อนไม่ให้เข้าพบเด็ดขาด
ทว่าที่เงียบปาก เพราะอยากรู้…แล้วแม้แต่เจ้านายหนุ่มยังไม่สั่งห้าม ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่
สักพัก ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ แต่งตัวดี หน้าตาคมเข้มหล่อเหล่าก็เดินนำชนินทร์ออกมา ดูจากแววตา…เขาดูมีอำนาจมากกว่าชนินทร์เสียอีก
“เอ่อ คุณชนินทร์คะ? เอกสาร…”
ฤดีพยายามรั้ง
“เดี๋ยวผมกลับมานะ” ชนินทร์กล่าวสั้นๆ
“เอ่อ…แล้วคุณชนินทร์จะไปไหนคะ? ดิฉันจะได้เรียนคุณหญิงให้ทราบหากท่านโทรฯตาม”
ฤดีหลอกถาม อ้างลูกค้าไม่ได้ก็อ้างมารดาจะเรียกตัว
ชนินทร์นิ่งสักครู่
“งั้น ถ้าคุณแม่หรือใครโทรฯมาก็บอกเขาแล้วกันว่าผมออกไปข้างนอก ทำธุระนิดหน่อย”
“ค่ะ…”
ฤดีมองตามร่างทั้งสองเดินจากไป ลับตา หญิงสาวรีบยกกระบอกโทรศัพท์ขึ้นมา
“ฮัลโหล คุณกวินเหรอ?”
ฤดีรีบกรอกเสียงตื่นเต้นลงไป พอปลายสายได้ยิน…ปรากฏเป็นรอยยิ้มจาง
“เดี๋ยวครับเดี๋ยว…มีเรื่องอะไรรีบร้อนหรือครับ?”
“คุณอยู่ไหน รีบมาเลยได้มั้ย?”
“อู้หู! แปลกนะ รีบอยากเจอหน้าผมขนาดนั้นเชียวหรือ?”
ฤดีกรอกตา
“นี่จะบ้าเหรอคุณ รีบมาเหอะน่า”
“ได้ครับ เนี่ยผมกำลังจะถึงบริษัทคุณชนินทร์แล้ว ว่าแต่…เป้าหมายของเราเคลื่อนไหวแล้วใช่มั้ย?”
“ก็เมื่อกี้นี่ คุณชนินทร์เพิ่งจะออกไปกับผู้ชายคนหนึ่งน่ะซิ! รีบมาเหอะอย่ามัวแต่ซักโน่นนี่อยู่เลย”
กดวางสาย…กลับกลายเป็นฤดีที่ทำตัวเหมือนนักสืบซะเอง
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล.มาช้า...ปาร์ตี้บ่อยเกินอ่ะคับ -_-"
-
มอบแต้ม+ ที่ 101 แทนคำขอบคุณนะคร้าบบบบ :pig4:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
อ่านแล้วลุ้นสุดตัวอะกำลังสนุกเลยมาจบตอนอีกละ
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ
-
โธ่เอ๊ย ชลัช นึกว่าห่วงพี่ชาย
กลายเป็นจะฝากงานเพื่อไปเที่ยวกะสาว กรำจริงๆ
-
ว่าแต่ความแค้นระหว่างชลัชกะเมฆินจะไม่กระจ่างเลยหรอครับ อยากรู้จังว่าถ้าเป็นแค่ความเข้าใจผิดเมฆินจะตอบยังไงกับการกระทำ -*- เหอๆ :m15:
-
มาสั้นๆ :serius2: ไม่รักน้อง ALEX แล้ว :beat:
-
อีก ๆๆๆๆๆ :serius2:
-
อยากรู้เรื่องของชลัชอะ
แล้วก็จะโดนจับได้ไหมเนี่ยกวิน
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทามมมมม...มายยยยยยย ถึงตัดซะงั้นล่ะ
:a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
-
ชนินท์ทำไมเป็นคนดีอย่างนี้
:z10:
-
ปล.มาช้า...ปาร์ตี้บ่อยเกินอ่ะคับ -_-"
เอ่อ~มาบอกให้อิจฉาทำม๊ายยยย!!!ชริ (แล้วตกปู้จายมาฝากบ้างมะนี่? :-[55+)
ระวังสุขภาพด้วยละกัน อย่าโหม(ปาร์ตี้)เกินไป เด๋วจะไม่สบาย(แล้วจะไม่มีแรงมาอัพ..เอ้ยย มะใช่ๆ...เป็นห่วงจร้าเป็นห่วง)
ตาคู่ขาของยายพิมนี่เลวได้ใจจริงๆ ไม่รู้จะมีส่วนเกี่ยวข้องในการตายของอิงอรรึเปล่า คิดว่าชลัชไม่น่าจะเลวหรอก (แต่อยากให้ชลัชเขี่ยยายพิมทิ้งแล้วมาเอาหนุ่มหล่อดีกว่า55+ จัดให้ได้มั้ยอ่ะ ไหนๆก้อไหนๆแระให้อยู่สายสีม่วงกันทั้งพี่ทั้งน้องเรย ฮี่ๆ)
แต่ถึงจะชอบเชียร์ให้เกิดคู่ชายเหนือชาย ก้อขอยกเว้นไว้นิดนึง คือ อยากให้ยายเลขาได้คู่กะตานักสืบจัง น่ารักดี55+ เชียร์ๆๆๆๆ
รอลุ้นตอนต่อไปอยู่คร้า~!! :pig4:
-
อ๊ากกกกก อุปสรรคเยอะจริง
:m15:
-
มารอตอนต่อไป
อ๊ากกแล้วทำไม ตอน28 เหมือนมีแต่น้ำ
กุ้ง หอย ปู ปลา ไปไหนหมดคุณคนแต่งงง
แอ๊กกก
-
เป้าหมายเคลื่อนไหวแล้ว
คงไม่มีไรแย่หรอกมั้งเนอะ
ก็แค่ตามไปดูนี่เนอะ
เหอเหอ
-
มัจะหวานมากเกินไปไหมเนี้ยติดกับความโหดร้ายมานานอ่ะครับ :-[
-
ยังอ่านไม่ทัน ต๊ะไว้ก่อนเน้ออออ
แล้วก็ มาบอกว่า..ตามอ่านอยู่นะ
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาอีก
-
:mc4:
อันทันแร้ววว
แอร้ยยยย
กว่าพระเอกจะเลิกเชี่ยได้ลุ้นจนเหนื่อย
อุปสรรคยังอีกยาวไกล :เฮ้อ:
สู้ๆๆๆ คนแต่งด้วยนะ :L2:
-
:mc4:
...กว่าพระเอกจะเลิกเชี่ยได้ลุ้นจนเหนื่อย...
ได้ข่าวว่าพระเอกในรักร้ายเลิกเชี่ยเมื่อปลายเรื่องแฮะ 555+
อยากอ่านต่อแย้วว(แอ๊บแบ๊วสุดชีวิต)~มาต่อไวๆน้า :call:
-
ตอนที่ 28 เอ่อ.. เหมือนน้อย ๆ รึเปล่า
-
ชลัชไม่ได้เป็นคนทิ้งน้องสาว....................แล้วเกิดไรขึ้นกันแน่อ่ะ
-
อยากรู้เรื่องอิงอรอ่ะ
-
เป้าหมายเคลื่อนไหวแล้ว อย่างนี้นักสืบอย่างเราต้องตามไปดู
-
อ่าว เรื่องอิงอรมันยังไงกันเนี่ย :serius2:
-
อ่านม้วนเดียวจบ
รอตอน ต่อไป ค้าบ
อิอิ
-
o18 หุหุหุ รักเค้าแล้วหล่ะซิ :laugh:
-
จะเป็นยังไงต่อไปหนอออ กิ๊ส ๆ ๆ>,<
-
ชนินทร์คนดีเหมือนเดิม
-
ยังรอคุณอเล็กซ์น้า
มามะมาสะดีๆ
-
^^
-
:sad11:
เห็นเงา ความเศร้ามาลาง ๆ แล้ว อ่ะ
:sad11:
-
บทที่ 29
โชคดีวันนี้กวินว่าง เขาตั้งใจมาหาชนินทร์ที่บริษัทอยู่แล้ว
บัดนี้ มีร่างเลขาฯสาวนั่งเคียงอยู่ในรถ แอบขับตามรถอีกคันไปตามทางเรื่อยๆ…
กวินกับฤดีแอบสะกดรอยตามชนินทร์และหนุ่ม ‘ปริศนา’ ตั้งแต่อยู่ที่ลานจอดรถ
รถเลี้ยวเข้าซอย ฤดีเริ่มทนไม่ไหว
“คุณกวิน ฉันรู้สึกไม่ดีเลย สะกดรอยตามเจ้านายตัวเองแบบนี้”
“อะไรกัน ก็คุณอยากรู้ไม่ใช่เหรอ ผมว่ามันตื่นเต้นดีออกนะ”
ในที่สุดเลขาฯสาวก็มองเห็น…ร่างของชายหนุ่มทั้งคู่เดินเข้ารั้วบ้านหลังหนึ่งไป
เขาคือใคร?...
“ทีนี้…คุณรู้หรือยังว่าคุณนินมากับใคร”
“ชั้นไม่รู้…”
กวินยิ้มเยาะ
“ไม่อยากจะบอกว่าผมรู้ เขาคือใคร”
ฤดีเลิกคิ้ว
“ใครหรือคะ?”
กวินยิ่งขำ…กับสีหน้าอยากรู้อยากเห็นของหญิงสาว
“บอกไป คุณจะรับได้หรือเปล่าล่ะ”
“บอกมาซิคะ…”
“ก็ได้…ผู้ชายคนนั้นชื่อเมฆิน กิ่งกาญมณี เป็นคนรักของคุณชนินทร์”
ความเงียบงันเข้าครอบงำบรรยากาศภายในรถ…ฤดีมึนงงไปหมด
“นี่…คุณกำลังพูดอะไรอยู่”
“พูดความจริงไงครับ บอกแล้ว…ว่าคุณจะรับไม่ได้”
“ชั้นไม่ได้บอกว่าจะรับไม่ได้ แต่คุณโกหกชั้น…คุณพูดเล่นใช่มั้ย?”
“ไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดจริงๆ…ผมรู้ว่าทั้งสองคนนั้นเขาเป็นอะไรกัน”
“ไม่จริง...ไม่จริงอ่ะ!”
ฤดีอยากตีโพยตีพาย อยากบอกตัวเองว่าคนอย่างกวิน…กะล่อนจนเชื่อไม่ได้
แต่ต้องยอมรับ ว่าชายหนุ่มรู้เรื่องส่วนตัวของชนินทน์มากกว่าหล่อนเสียอีก
“คุณยอมรับไม่ได้ เพราะคุณแอบรักเจ้านายตัวเอง คุณก็เห็นกับตาแล้วว่าเขาอยู่กับใคร…”
“คุณ! อย่าพูดผล่อยๆกับชั้นแบบนั้นอีกนะ!”
ร่างเล็กก้าวลงจากรถ ไม่วายหันมาต่อว่า
“ฉัน…ไม่มีวันเชื่อคำคนอย่างคุณหรอก!”
ร่างสูงรีบตามลงไป รั้งแขนบางไว้ คนถูกรั้งนิ่วหน้า จ้องเขม็ง
“อะไร?!”
“นี่คุณ…เชื่อผมเถอะ” กวินปั้นสีหน้าจริงจัง แม้ว่าจะนึกขัน…ผู้หญิงอะไร…เทิดทูนบูชาเจ้านายหนุ่มของตนเพียงฝ่ายเดียวอยู่ได้…
“เรื่องนี้…ผมไม่โกหกคุณหรอก”
ชนินทร์รู้ว่าเมฆินยังคงควงพิมพาไปไหนมาไหน…
เขาไม่อยากพูด แต่จะต้องขัดขวาง
เพราะพิมพา คือคู่รักของชลัช น้องชายเพียงคนเดียว…
ทั้งที่อีกใจหนึ่ง…ปวดร้าวทุกครั้งที่นึกถึง
พยายามสืบ แต่ก็ไม่ให้เมฆินรู้ตัว
ไม่อยากให้รู้ว่าเขาแคร์…ไม่อยากให้เขารู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง
เวลารู้ว่าเขาเดินควงกับพิมพา…เวลาเห็นทั้งสองคนจูงมือกันโดยบังเอิญ นั่งกินข้าวกันสองคน
เมื่อในที่สุด เมฆินกลับมาอยู่บนเตียงพร้อมกับเขาทุกคืน
ชนินทร์ขยะแขยะตัวเอง…เกลียดที่แม้ถึงขั้นนี้ แต่ก็ยังตัดใจจากเขาไม่ได้เสียที
ชนินทร์หาโอกาสพูดกับเมฆินอย่างไม่อ้อมค้อม
“วันนี้คุณไปกับพิมพา?”
เมฆินเหลือบมอง ทว่ายังไม่ตอบ
“ทำไมเหรอ?”
“ผม…ผมไม่ชอบ พิมพาเป็นแฟนน้องชายผม”
เมฆินลอบมองอย่างจริงๆจังๆ…ชนินทร์ยังคงท่าทีเยือกเย็นไว้ได้เสมอ
แต่ลึกๆแล้ว…เขาอยากทำ เพื่อให้ชนินทร์หึง…หันมาสนใจเขาบ้าง
แค่เศษเสี้ยวสักนิดก็คงดี…
ในหัวสมองของชนินทร์ คงจะมีแต่เรื่องการปกป้องน้องชายตัวดี ยอมเป็นแพะรับบาปรับโทษทุกอย่าง ทั้งๆที่ทั้งหมดที่เขาลงทุนทำลงไป เพื่อแก้แค้นให้น้องสาว…ให้แม่ที่เสียสติจากการตายของอิงอร และเพื่อให้คนผิดต้องรับผิดชอบ…ต้องเจ็บปวด
แต่ไม่รู้ทำไม…หมู่นี้ยิ่งเห็นชนินทร์เจ็บปวด เขายิ่งรู้สึกแย่ลงตามไปด้วย
คงเพราะ…เหตุผลของหัวใจ
“คุณไม่ชอบงั้นเหรอ?”
ไม่ใช่ไม่ชอบ…แต่ชนินทร์อาจจะรู้สึกอย่างอื่น
หึงหรือ?
“ใช่…คุณตกลงกับผมแล้วไม่ใช่หรือ…ว่าหากผมนอนกับคุณ คุณจะไม่ยุ่งวุ่นวายเรื่องของน้องชายผม”
“นั่นซินะ”
เมฆินยิ้มบาง แห้งแล้ง…ก่อนจะเดินมาโอบตัวชนินทร์เข้ามาในอ้อมแขน
“ต่อไปนี้ ผมจะทำอะไร…มันก็เรื่องของผมนะ”
ชนินทร์สวนกลับทันที
“ไม่ยุติธรรม!”
“ไม่หรอก…แค่ไม่ให้ใครรู้เรื่องระหว่างผมกับพิมพา ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ?”
เจ็บแปล๊บ…ตรงคำว่า ‘ระหว่างผมกับพิมพา’…
“หรือว่าคุณหึง?”
ชนินทร์หน้าแดง
“บ้าเหรอ! พูดอะไรของคุณ ผมแค่รังเกียจความคิดชั่วร้ายของคุณ”
“งั้นเหรอ?” มือใหญ่เชยคางขึ้น สบตา “ว่าแต่…แม้เพียงแค่หึงหวงผมเล็กๆน้อยๆ คุณก็ไม่รู้สึกเลยหรือครับ…”
ชนินทร์อยากจะหลบจากแววตาเปี่ยมแรงอารมณ์นั้น
แต่ทำไม่ได้…
“คุณเมฆิน…ผมขอร้อง อย่าทำร้ายจิตใจผมไปมากกว่านี้อีกเลย…”
“…”
ใบหน้าครามเข้มก้มลงหาใบหน้าขาวสะอาด…ประทับจุมพิตลงไป ปลดปล่อยจิตใจและอารมณ์ให้พุ่งพล่านผ่านกันและกัน
ในหัวของเมฆินตอนนี้อื้ออึง ยังคิดอะไรไม่ออก…
แต่อีกไม่นาน เขาคงต้องหาทางจบความทรมานเหล่านี้สักที
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
เป็นกำลังใจให้นะ
o13
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:serius2: :serius2: :serius2:
ทาม มาย สั้น จัง อ่ะ
-
2 หนุ่มนี่จะทรมานตัวเองกันไปเพื่อ?.....
....เพื่อให้เราติดตามอ่าน อืมๆ นั่นสินะ
-
ม่านบางๆที่กางกั้นการยอมรับความรู้สึกของเมฆินกับชนินทร์เอาไว้ ทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้ความรู้สึกที่ตัวเองมีคืออะไร แต่อดีตที่ต่างฝ่ายต่างทำร้ายกันและกันไปมากมายขนาดนี้ทำให้ต่างก้อคิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดคงเป็นไปไม่ได้
ในเมื่อตอนเริ่มแรกมันคือความเกลียดกันและกัน แล้วทำไมตอนนี้มันเปลี่ยนไป มันเป็นไปได้หรือ
---------------------------------------
รออ่านตอนหน้านะคะ
-
ความรัก ความรัก ความรัก ตอนนี้เจ็บปวด เฮ้อ
-
แล้วไอ้คนที่สุ่มอยู่จะทำยังไงเนี่ย o22
-
เฮ้อ..ต่างคนต่างก็ไม่พูด
อย่างงี้จะรุ้ไมว่าต่างคนต่างรัก
-
:เฮ้อ:
-
อ๋อยยยยยย
อยากให้ กวิน ออกโรงบ้างงง
กิ๊ส ๆ ทำให้พระเอกเราหึงนายเอกหน่อยจิค๊ะะะ
อยาหเห็นผู้ชาย... กัน(ต่อยกัน)^^
-
มอบแต้ม+ ที่ 103 คร้าบ
************
ตอนโหดๆดูหื่นๆกว่านี้นา คริคริคริ
-
ติดกันไปคนละทาง
เวรกรรม
-
อ๊ากกไม่ชอบเลย ไปยุ่งก่าน้องนีทำไมละ
ไม่ไหวละพระเอก เด๋วจับตีเข่า ฟันศอกซะเลยนี่
ทำร้ายจิตใจอาไรขนาดนี้
ฮื้ออ
ขอบคุณพี่อเล็กซ์
-
ชริส์...เบื่อคนปากแข็งสองคน :angry2:
-
เจ้มจ้นๆ รอดูดิ๊ว่าเมฆินทร์จะไปได้ถึงไหน แล้วนู๋ชนินทร์จะทนได้แค่ไหน ถ้าถึงจุดๆนั้นจะเป็นยังไง อยากรู้มากมาย
แล้วก้อไม่ยอมเฉลยเงื่อนงำการตายของอิงอรซะทีนะเนี่ย หึๆชอบปล่อยให้คนอ่านค้างคากันเจรงๆเลย คนเขียนคนโพสต์เล้านี้(ซาดิสต์ชิมิเคอะ55+)
เอาเป็นว่า มาต่อทีเท้อ มีแต่เรื่องอยากรู้เต็มไปหมดแระเนี่ย~!! :call:
-
ยอดเยี่ยมมากค้าบบบบบบบ
-
ชอบมากมาย
-
ทั้งคู่อ่ะ :serius2: :m31:
-
หิ้ม ปากแข็งไม่เลิกจริงๆสองคนนี้ :serius2:
-
ปากแข็งทั้งคู่เรย
ให้ตายสิ
ต้องรอให้แก่ตายก่อนหรือไงน๊าถึงจายอมพูด
ทำไมคุนคินไม่บอกไปล่ะว่าทำื่เพื่อคุนนินอ่า
แบบว่านั่งชะนีนั่นมันไม่ดีก้อว่าไปจิ
ไม่พูดอย่างงี้เครียดนะเนี่ย คนอ่านเรยลุ้นกานตัวโก่ง
-
ชอบทำร้ายใจตัวเองทั้งคู่เลยนะ :z3:
-
รอเหมือนเดิมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
เรื่องของอิงอรเป็นปมที่น่าสนใจนะคะ อยากให้ถึงตอนนั้นเร็ว ๆ จัง
คุณนินปากแข็งอีกแล้วอ่ะ เชียร์คุณเมฆินนะคะ แต่ว่าอย่าทำร้ายจิตใจคุณนินมากนักนะ คนอ่านก็สงสาร
คู่ของกวิน กับฤดี น่ารักค่ะ ขอให้ลงเอยกันไว ๆ
:L2: มอบกำลังใจให้ คู่เมฆิน คู่กวิน และคุณ Alex ค่ะ
ขอบคุณที่มาต่อให้นะคะ :กอด1:
-
เหะๆ ตามอ่านทันซะที
สงสารนินนะ แต่ก็...ทำไมไม่ตัดสินใจทำอะไรซักกะอย่างรึงไปเลย ยึกๆ ยักๆ
อีตาเมฆินก็อะไรไม่รุ บอกว่ารักไปเลยก็ไม่ได้
ส่วนพิมพาก็นะ เล๊ว เลว เบื่อจริงๆ
แต่เรื่องนี้ก็สนุกดี ชอบแนวพระเอกใจร้ายรังแกนายเอก แล้วสุดท้ายก็ต้องมาสยบที่เท้านายเอก อิ่ๆ อารมณ์หญิงจริงๆ เลยเรา
มาต่อนะคับ รออยู่ :3123:
-
อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆๆ :oo1:
รออยู่นะคร๊าบบบ (ไม่ค่อยเม้นเพราะเนตไม่แรง(เกี่ยวป่ะ))
แต่เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับผม :z13: จิ้มๆๆๆ
-
สงสารๆๆๆๆๆๆเมื่อไหร่ความเป็นจริงจะเปิดเผย
แล้วทุกคนมีความสุขกันเสียที
ทรมานแทนทุกคนเลยอ่ะ
-
คนปากแข็ง..... :o12:
-
โฮ้ยยย ปากแข็งกันทั้งคู่ :serius2:
สงสารชนินทร์ ทำอะไรไม่ได้เลย
เมฆินทำแบบนี้ แล้วเค้าจะรู้มั้ยนั่น :เฮ้อ:
สนุกมากค่ะ มาต่อเร็วๆ นะ
:L2:
-
เจ้าช่วยยยยยยยยยยยยย
ทรมาน ต้างสุดๆๆๆๆ อ๊ากกกกกกกกกกกกก
ชนินท์อ่าๆๆๆๆๆๆ เฮ้ออออออออ เมฆินก็ปากแข็ง บ้าบิ่น ใจร้าย :o12:
รีบๆๆมาอัฟต่อนะคร้า เป็นกำลังใจให้คร้า o13
-
:t3: :t3: :t3:
waiting for along long time
:z3: :z3: :z3: :z3:
:z13: :z13:
-
ตอนนี้แรงและยาวหน่อยนะครับ หุหุ
ส่วนเรื่องตอบเม้นท์ เอาเป็นว่าไว้ครั้งหน้านะครับ
ไม่ใช่ขี้เกียจ แต่มันยาวจนinsertของบางคนไม่เห็นแระ เอาเป็นว่าผมจะพยายามตอบเม้นท์ของทุกๆคนเป้นระลอกๆนะครับ พรุ่งนี้เลยเนอะ
ตอนนี้รีไรท์ สรุปว่าคงสักประมาณ60กว่าบทอ่ะคับ
และตอนหลังๆ...ก็แอบเหนื่อยใจกับคู่รักทรหดคู่นี้เหลือเกิน เฮ้อ
นั่นคงตอบเม้นท์หลายๆเม้นท์ได้ว่า เฮ้อ ขนาดคนแต่งยังเกิดอ่การเลยจ้า อิอิ
บทที่ 30
ทางด้านอรรถชัย เขาเล่นการพนันจนถอนตัวไม่ขึ้น…
ยิ่งเล่นยิ่งเสีย…พอ ‘โชค’ ไม่เข้าข้างเขา ไพ่จึงโดนกินเรียบติดต่อกันหลายวัน
เงินส่วนตัวของเขานั้นหมดไปกับเรื่องปรนเปรอความสุขด้านอื่นๆนานนมแล้ว…
ส่วนเงินจากการค้ายาเสพติด ก็ไม่พอเพราะต้องเอาไปหมุนธุรกิจชั่วช้าให้ยืนได้ต่อ
เงินที่ยักยอกมาจากบริษัทของบิดาตัวเองรึ ก็เพิ่งหมดไปเมื่อวันสุดท้ายที่เขาได้ไปเยือนบ่อนเจ้าประจำ
เดี๋ยวนี้…เวลาเดินเข้าไปแล้วยืดอกกร่างไม่ออก…
เพราะทุกคนรู้ว่าอรรถชัยเป็นพวก เหนียวหนี้ เงินไม่คล่อง ง่ายยังไงทวงยังไงก็ไม่ออกมาเป็นเงินสดง่ายๆ
ไม่มีใครอยากให้เล่น มีแต่แววตาดูถูก…จนคนเรียกติดปาก ‘ไก่อ่อน’
แม้แต่สาวน้อยคนที่เคยเป็นเพื่อนยามเหงาชั่วครั้งชั่วคราวของอรรถชัยเอง…บัดนี้พูดได้เต็มปากแล้ว ว่าคนอย่างอรรถชัยมัน ‘ไร้น้ำยาจริงๆ’…
อรรถชัยหัวเสียเดินหนีออกจากบ่อน ผ่านโต๊ะใหญ่โต๊ะหนึ่ง บรรดาอาเสี่ย เจ้าพ่อวงการใต้ดินต่างๆหันมามอง…หัวเราะอย่างรู้กัน
และแม่สาวน้อย…มองด้วยแววตาเหยียดหยาม
การพนันไม่เคยให้ใครรวยได้จริง
มองยังไงก็เป็นคุณชายตกกระป๋อง…
หล่อนยิ้มเยาะ…นึกในใจ แม้หล่อนจะทำงานขายแบบนี้…แต่อย่างน้อยหล่อนไม่เคยเบียดเบียนใคร
มันซะอีก…ขี้แพ้ชวนตีก็ที่หนึ่งเชียว!
อรรถชัยเร่งรุดออกมาที่ลานจอดรถ ต้องหาทาง…หาทางทำอะไรสักอย่างแล้ว…
แต่แล้ว ร่างทั้งร่างก็ล้มทรุดลงไปกับพื้น
อรรถชัยเงยหน้าฉุดเชียว กะจะด่าทั้งที่เลือดกบปาก…แต่ต้องชะงักเมื่อมีชายฉกรรจ์สูงใหญ่ยืนค้ำหัวอยู่ถึงสามคน
“เฮ้ย! พูดมึงทำอะไรกูว่ะ”
พยายามลุกขึ้น แต่ฝ่าเท้าของใครคนหนึ่งเหยียบลงที่กลางแผ่นอก
“มึงอย่าปากดีไปนักเลย ไอ้ไก่อ่อน”
“มึงเป็นใคร?”
“พวกกูเป็นใคร มึงไม่ต้องรู้หรอก เพียงแต่ว่าเงินที่ค้างไว้ที่โต๊ะน่ะ เมื่อไรจะจ่าย”
ใจหายวาบ…
“กู…กูคุยกับลูกพี่มึงแล้ว” อรรถชัยครางด้วยความเจ็บปวด
“เออ กูรู้แล้ว แต่แค่คุยมันพูดกันไม่รู้เรื่องนี่หว่า ไหนมึงบอกจะจ่ายเขาวันนี้ไง แล้วทำไมรีบกลับซะงั้นล่ะ ปกติอยู่ถึงเช้าไม่ใช่หรือ?”
คนลูกพี่หยิบเอามีดพกออกมา วางจอที่คอหอยของอรรชัย
คนใจเซาะอย่างอรรถชัย เวลากลัว…ก็เก็บอารมณ์ไม่อยู่
วินาทีนั้น…กลัว เหงื่อแตก สาบดสาบานในใจว่าจะไม่มีวันจับไพ่ขึ้นมาลุ้นแก้เซ็งอีก
ก็เพราะไอ้คมมีดวาวมันวับน่ะซิ…ที่จ่อรออยู่ ลงมือกดอีกนิดก็ปาดคอหอยเขาตายคาที่อยู่ตรงนี้แน่ๆ
“อย่า…อย่าทำอะไรผม…”
“กลัวจนเข่าอ่อนเชียวนะมึง ไงล่ะ?”
ด้ามมีดสะท้อนแสงส่องให้เห็นใบหน้าจอมโฉดทั้งสามหัวเราะร่า…ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
“เดี๋ยว…เดี๋ยวผมจะรีบหามาใช้ให้”
“สามวันนะมึง…สามวันเท่านั้น ถ้ามึงไม่เอาเงินมา…รู้นะว่าจะเป็นยังไง”
ละจากร่างปอนๆของอรรถชัยไว้ คนคุมบ่อนจับตามองดูร่างที่ลุกลี้ลุกลนก้าวขึ้นรถ เร่งเครื่องขับออกไปอย่างไม่คิดชีวิต…
ชายหนุ่มไม่เคยรู้สึกถูกเหยียดหยามมากมายเท่านี้มาก่อนในชีวิต!
เงินจำนวนมาก ไม่รู้…จะหาจากไหน
แต่ก็ต้องหามา!
ไม่งั้น…ภายในสามวัน…เจ้าหนี้ที่ขู่เขาไว้ ต้องตามมาเอาตายเป็นแน่!
เมฆินนั่งหน้าซีดเซียว…ในมือกำแผ่นกระดาษสีขาวอย่างอ่อนแรง
อ่านข้อความสั้นๆในนั้นไม่รู้กี่เที่ยว
‘คุณเมฆคะ ตอนนี้อาการคุณท่านเริ่มเอาไว้ไม่อยู่แล้ว เด็กๆที่คอยดูแลหรือแม้แต่กระทั่งป้าเองก็จนปัญญา เลยให้ช่วยกันพาส่งอนามัย ปรากฏว่าคุณท่านต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลในตัวเมืองค่ะ หมอบอกว่าต้องให้ยาแล้ว ไม่เช่นนั้นท่านคงไม่สงบไปตลอด…’
เมฆินน้ำตาเอ่อคลอ…ไม่นานนักน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลริน
แม่ของเขา…แม่คนเดียวของเขา
ทำไม?...สวรรค์ถึงต้องกลั่นแกล้งชีวิตของเขาและคนรอบข้างแบบนี้ด้วย
นึกถึงแม่…คุณผกาที่ทั้งสูงวัยและไม่แข็งแรง อาละวาดเพราะอาการหดหู่ซึมเศร้าหลังการตายจากของลูกสาวเพียงคนเดียว
ตอนนี้แม่คงล่องลอยอย่างคนไร้วิญญาณ…อย่างคนไร้สติเนื่องจากการสะเทือนใจ เพราะการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ทำให้หัวใจของคุณผกาทนรับไม่ได้ บัดนี้เพิ่งเริ่มให้ยาสำหรับคนมีอาการทางจิต
ชายหนุ่มขย่ำจดหมายที่ป้าไผ่ส่งมาแล้วปาทิ้ง ก้มหน้าปล่อยให้ความรู้สึกอ่อนแอครอบคลุม…เพียงครั้งนี้ครั้งสุดท้ายเท่านั้น!
คิดได้…หัวใจกลับมาร้อนรุ่มด้วยเพลิงแห่งความคั่งแค้นอีกครั้ง
ใครกันล่ะ? ที่เป็นสาเหตุทำให้แม่ของเขากลายเป็น ‘บ้า’ เยี่ยงนี้
ถ้าไม่ใช่คนครอบครัวนั่น!...นายชนินทร์
พิมพาขยับแว่นตาอย่างอึดอัด ค่อยๆมองไปโดยรอบ แล้วนั่งลงบนโซฟาในโรงแรมซอมซ่อแห่งหนึ่ง
วันนี้หล่อนถูกเรียกตัวออกมา…อีกฝ่ายบอกว่ามีเรื่องด่วน
“เรียกชั้นออกมาทำไม?”
อรรถชัยยิ้มกว้าง
“ทำไม? ออกมาคุยกับกิ๊กเก่าแค่นี้ต้องระวังตัวมากเลยเหรอ”
“นี่คุณ”
พิมพานั้นชักเริ่มรำคาญ ‘คู่ขาเก่า’ รายนี้ขึ้นทุกที…
ชื่อเสียง หน้าตา ลีลา…หล่อนหมดความพึงพอใจในตัวอรรถชัยไปนานแล้ว
ความจริงก็เพราะ ‘เงิน’ ตัวเดียวนั่นแหละ
ที่ยังคงพูดคุยกัน คงเป็นเพราะสนุกแก้เหงา แก้เซ็งเท่านั้น
ที่สำคัญ…สำคัญมาก
อรรถชัยน่ะไม่มีเงินแล้ว อย่าลืม!
แล้วหล่อนจะ ‘ไล่ล่า’ ไปเพื่ออะไร จริงมั้ย?
ปล่อยไว้ให้ผู้หญิงข้างนอกที่โง่พอจนมองอรรถชัยไม่ออกก็แล้วกัน
“โธ่ๆ อย่าเพิ่งใจร้อนซิ ทีนั่งคุยกับผมแค่นี้นะ มันคงไม่เร้าใจเหมือนที่คุณแอบไปควงกับใครบางคนลับหลังเพื่อนผม…สวมเขากันหน้าด้านๆตั้งนมนาม”
อรรถชัยหัวเราะค่อนข่างเสียงดัง พิมพาเรียบขู่ฟ่อ
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! มีอะไรก็พูดมา ชั้นไม่ได้ว่างทั้งวันหรอกนะ”
“ฮือ…โอเคๆ อย่าเพิ่งใจร้อนซิ เข้าเรื่องก็ได้”
ยังไม่ทันพูดอะไร พิมพาก็ดักคอไว้ซะก่อน
“ถ้าจะให้นอนด้วยคงไม่ว่างนะ วันนี้ฉันมีธุระ”
“โห นี่ ดาราสาวพูดเองเลยนะ เปล่าหรอกครับ! เพียงแค่จะมาขอยืมเงินเล็กๆน้อยๆ”
หญิงสาวชะงัก
“ยืมเงิน…เอาไปทำอะไร?”
“เอานา เรื่องของผม”
พิมพาถอดแว่นตาดำออก ขยับเข้าไปนั่งในมุมมืด
“นี่คุณอับจนขนาดต้องยืมเงินคนอย่างชั้นแล้วเหรอ?”
พิมพาขำแห้งๆ…ยิ่งทำให้อรรถชัยเสียหน้า
“จะให้ยืมดีๆมั้ย?”
“ไม่ คุณไม่มีวันคืนหรอกใช่มั้ยล่ะ”
“ได้!”
ชายหนุ่มคว้าเอากล้องวีดีโอขึ้นมาเปิด กดอะไรสักแปบแล้วส่งให้พิมพาที่มีสีหน้างงๆได้ดู
“ดูนี่ซะ แล้วตัดสินใจดู ว่าจะเปลี่ยนใจหรือเปล่า!”
พิมพาถือกล้อง ดูตรงหน้าจอ ภาพที่ปรากฏให้เห็นถึงกับทำมือสั่น…ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม
เพราะในนั้น เป็นคลิปวิดีโอบทรักระหว่างหล่อนและอีกฝ่ายครั้งเมื่อยังคบหากันอยู่…ชัดเจนทุกซอกมุม
“ไง…เห็นหน้าด้วยนะ ใครๆเขาก็ยิ่งอยากรู้ ยิ่งสมัยนี้ คลิปฉาวดาราน่ะ…มันขายดีจะตาย”
พิมพาถึงกับสรรหาคำพูดไม่ออก
“นี่…นี่แก…!”
“ทำยังงี้ได้ยังไงน่ะเหรอ? อ้อ ก็แค่ตอนเราคั่วกันอยู่ ผมแอบตั้งกล้องวีดีโอไว้ เพราะคงมีดาราสาว ‘ง่ายๆ’ อย่างคุณเล่นบทนั้นได้มันส์ถึงใจไม่บ่อยนักหรอก จริงม่ะ?”
“แก…แกแบล็คเมย์ชั้น!”
“แน่นอน หรือว่าครั้งล่าสุดที่เราเข้าโรงแรมด้วยกัน ผมก็มีนะครับ”
พิมพากำกล้องวีดีโอแน่น หวังจะปามันให้แหลกกระจาย
หล่อนพลาด…หล่อนพลาดไปได้ยังไงเนี่ย!?
“แผ่นก๊อบปี้จะถูกเอาไปลงในอินเตอร์เน็ตแน่ๆ หากคุณไม่เอาเงินมาให้ผมตามจำนวนนี้…”
อรรถชัยยื่นตัวเลขจำนวนเงินและเลขที่บัญชีให้ เอนกลับไปกอดอกพิงพนักดังเดิม
พิมพาเห็นแล้วตาโต
โอย! นึกอยากร้องไห้!
“เงินเยอะแบบนี้ บ้าหรือเปล่า?!”
“ไม่หรอก แลกกับชื่อเสียงคาวๆของคุณ…ก็ถือว่าคุ้มนะ”
“นี่คุณอรรถชัย อย่านึกนะว่าฉันจะไม่มีความลับชั่วๆของคุณปกปิดอยู่”
อรรถชัยกลับยักไหล่เฉย หัวเราะสบายอารมณ์
“เชิญเล๊ย ใครจะไปเชื่อคุณ…แต่ถึงตอนนั้นผมก็เอาคลิปนี้ลงอินเตอร์เน็ตไปเรียบร้อยหมดแล้วล่ะนะ”
พิมพาเหงื่อแตก ร้าย…ร้ายกาจมาก!
หล่อนพลาดเอง
แต่อรรถชัยก็ผู้ชายอะไร…เห็นหน้าตาแบบนี้ ต่ำทรามกว่าที่หล่อนคาดไว้เยอะ!
หล่อนต้องเอาคืน…งานนี้ต้องเอาคืนให้ได้ คอยดู!
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
อืม ไม่รู้จะเม้นท์อะไรดี
-
ถ้าไม่ใช่คนครอบครัวนั่น!...นายชนินทร์
o22
มันยังจะเชี่ยต่อ ชิมิเนี่ย
:serius2:
:beat: :z6:
-
o18
ร้ายจัง
o18
-
:serius2:
เฮ้อออ สงสารนินจัง :กอด1: เอาอีกแล้ว มีความคิดแค่นี้หรือไง ห๋าเมฆิน :angry2: อะไรก็นินๆ
วนไปวนมา ในหัวคิดได้แค่นี้หรอ :fire:
-
เหอะๆๆ
จาพูดว่าไงดี ตอนนี้ีแต่งามใหญ่ๆๆเข้าทั้งนั้นเรย
คุนนินช้านจาช้ำอีกรอบชิมิมเนี่ย
-
อนาถ
อินังพิมโดนซะมั่งละ
ตอนหน้า พี่นินจะโดนไรเนี้ย
-
:laugh:
สาสม 5555
กำลังใจให้นะคับคุณ ALEX
-
สงสัยชนินทร์จะงานเข้าซะแล้ว หวังว่าคุณเมฆิน จะไม่ทำร้ายอะไรชนินทร์อีกนะ เหอๆ แล้วนี่ยัยพิมพาจาไปเล่นชลัชเปล่าหว่า น่ากลัวเจงๆ :z3:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ไอ้คุณเมฆินท์เอาแต่โทษคนอื่น ว่าทำร้ายครอบครัวตัวเอง
แย่จังเนอะ :z6:
-
โอ้ยยยยยยย
ราวราน .... กดดันได้อีก
-
ถ้าไม่ใช่คนครอบครัวนั่น!...นายชนินทร์
o22
มันยังจะเชี่ยต่อ ชิมิเนี่ย
:serius2:
:beat: :z6:
เมฆินปักใจเชื่อ แต่อ่านต่อไปนะครับ ทุกคนจวนจะได้แก้แค้นไอ้พระเอกเรื่องนี้แล้วงิ o22
ขอบคุงงับ
o18
ร้ายจัง
o18
ง่า ขอบคุณงับ ร้ายครับ แต่ตอนหลังหลายคนร้ายๆกันทั้งนั้นเลยงับ อุ๊ย เผยมากไม่ได้งิ :o8:
:serius2:
เฮ้อออ สงสารนินจัง :กอด1: เอาอีกแล้ว มีความคิดแค่นี้หรือไง ห๋าเมฆิน :angry2: อะไรก็นินๆ
วนไปวนมา ในหัวคิดได้แค่นี้หรอ :fire:
แหมก็คนมันรัก ทั้งรักทั้งแค้น จะบอกให้ว่าพวกผู้ชายเอาแต่คิดเรื่องนี้ตลอดอ่าคับ -_-"
พูดอย่างกะตัวไม่ใช่...
ขอบคุณคับสำหรับคอมเม้นท์
:pig4:
เหอะๆๆ
จาพูดว่าไงดี ตอนนี้ีแต่งามใหญ่ๆๆเข้าทั้งนั้นเรย
คุนนินช้านจาช้ำอีกรอบชิมิมเนี่ย
ไม่บอกคร้าบ ต้องติดตามตอนต่อไปงอ
อิอิ ขอบคุรก๊าบบบ
อนาถ
อินังพิมโดนซะมั่งละ
ตอนหน้า พี่นินจะโดนไรเนี้ย
อีนังพิมเลยเหรอ ฮ่าๆๆๆ
คับๆ อีกไม่นานเกินรอเดี๋ยวเอามาลง...แน่(?)
ขอบคุณครับ
:laugh:
สาสม 5555
กำลังใจให้นะคับคุณ ALEX
ใช่ๆๆ สาสม เหมาะกับคำนี้มากๆ
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้นะครับ
สงสัยชนินทร์จะงานเข้าซะแล้ว หวังว่าคุณเมฆิน จะไม่ทำร้ายอะไรชนินทร์อีกนะ เหอๆ แล้วนี่ยัยพิมพาจาไปเล่นชลัชเปล่าหว่า น่ากลัวเจงๆ :z3:
อันนี้ต้องติดตามครับ แต่ทุกคนจะมีบทไปจนถึงท้ายเรื่องหมดเลย ยกเว้นบางคน...
ขอบคุณงับ
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
สำหรับเม้นท์นี้ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณก่อนนะครับ
แต่อยากจะพูดไรนิดหนึ่งคือ เม้นท์มันใช้อีโม้เยอะไปนิดส์อ่ะคับ
ผมอยากให้ลดการใช้อีโมลงหน่อยหนึ่งครับ เพื่อความสุขของทุกคนในเล้านะงับ
ขอคุณอีกครั้ง เข้าใจว่าตอนต่อไปมีเสียเลือดแน่ ฮ่าๆๆๆ ไม่บอกครับ!!!!
อันนี้ต้องติดตามเอาเองเน้อ อิอิ
ไอ้คุณเมฆินท์เอาแต่โทษคนอื่น ว่าทำร้ายครอบครัวตัวเอง
แย่จังเนอะ :z6:
โดดถีบหัวมานเรย
แต่ตอนนี้ผมมานั่งรีไรท์ ตอนที่ชนินทร์เขาถือไพ่ในมือสูงกว่า แอบสงสารตาหมอนี่ไม่น้อย...
ง่า อีกแล้ว เนื้อเรื่องหลุดอีกแร้ว ย๊าสสสสส~~~
ขอบคุณมากๆเลยคร้าบ
โอ้ยยยยยยย
ราวราน .... กดดันได้อีก
ขอบคุณครับ
กดดันน่ะทั้งเรื่องเลยครับ
ก็ตั้งใจจะเขียนนิยายกดดันสุดขีด อิอิ ซาดิสส์อ่าคับ
ขอขอบคุณทุกๆเม้นท์อีกครั้ง ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะครับ
แล้วเจอกันตอนหน้าเน้อ o13
-
อืม ไม่รู้จะเม้นท์อะไรดี
ง่า แค่เข้ามาอ่านก็รู้สึกเป็นปลื้มและขอบคุณมากๆเเล้วอ่าครับ
:pig4:
-
:fire: อื้ม จัดการกันเองน่ะคู่นี้
จะได้ไม่ต้องเหนื่อยคนอื่นเค๊า
เฮ้ย เมฆิน อย่าเข้าใจผิดนินมากเกินไปได้มั้ยเนีี๊ยะ
เอาเข้าไป ชุลมุนชุลเก เหลือเกิน
:call: ขอให้ชนินปลอดถัย :call:
-
เอ๊อะ................เคราะห์ร้ายกำลังมาเยือนนนนนนนน
-
:fire: อื้ม จัดการกันเองน่ะคู่นี้
จะได้ไม่ต้องเหนื่อยคนอื่นเค๊า
เฮ้ย เมฆิน อย่าเข้าใจผิดนินมากเกินไปได้มั้ยเนีี๊ยะ
เอาเข้าไป ชุลมุนชุลเก เหลือเกิน
:call: ขอให้ชนินปลอดถัย :call:
555 ขอบคุรนะครับ
เอ๊อะ................เคราะห์ร้ายกำลังมาเยือนนนนนนนน
ครับ ต้องติดตามอ่านนะครับ
ขอบคุรครับ
-
เพิ่งตามอ่านทัน ก่อนอื่นขอบอกว่าคุณ Alex เขียนเก่งมากเลยค่ะ
แต่อ่านแล้วรู้สึกเกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆเมฆินจัง จิตใจทำด้วยอะไรอะ
ชนินทร์เอาคืนให้สาสมเลยนะ.......ข่มขืมให้เมฆินตรอมใจตายไปเลย
:angry2:
......แต่ชนินทร์คงไม่ทำหรอกเนอะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
^
^
^
พี่เอมเครียดมากมั้ยเนี๊ยะ :laugh:
-
^
^
^
พี่เอมเครียดมากมั้ยเนี๊ยะ :laugh:
เครียดมากเลยค่ะ เรื่องนี้ลุ้นมากจริงๆ อิอิ
-
^
^
^
พี่เอมเครียดมากมั้ยเนี๊ยะ :laugh:
เครียดมากเลยค่ะ เรื่องนี้ลุ้นมากจริงๆ อิอิ
รู้สึกจะปากแข็งทั้งคู่ อีกอย่างลุ้นจนเหนื่อยแหล๊ะค่ะ
60 กว่าตอน อ่านให้มันซ้ำใจไปเลย :laugh:
-
แวะเข้ามาทักทาย
เม้นต์ของน้อง GURU ที่เกี่ยวกับ "ปม" ค่อนข้างคล้ายคาวมเห็นของดิฉันเลย
เจ้สอง :bye2:
-
เมฆินจะทำรัยชนินทร์อีกป่าวเนี่ย
ทำไมเมฆินไม่โทษตัวเองบ้างเนี่ย
อะไรก็เอาแต่จะโทษชนินทร์คนดี
-
แรง
เอารูปนั้นมาจากไหน บอกมาเดี๋ยวนี้นะ o18
เจ้าตัวคงดีใจในหน้าตาความหล่อกับหุ่นขั้นเทพเนอะ คนชอบหลายคนเลย รวมทั้งผมด้วย อิอิ
เอ่อ... :z1:
:pig4:ครับ
-
:เฮ้อ: ความซวยจะมาเยือนชนินทร์อีกรึป่าวเนี้ย
เมื่อไหร่จะรู้ความจริงกันสักที
แล้วเมฆินจะทำอะไรอีกเนี้ย
ตัวร้ายเริ่มออกโรงละ รอลุ้นตอนหน้าค่ะ
-
ถ้าแค้นนักทำไมไม่ไปกระชากคอชลัชมาถามล่ะคะ :fire: มันจะได้คำตอบเร็วกว่าไหม แล้วค่อยหาทางแก้แค้น o18
-
ถ้าแค้นนักทำไมไม่ไปกระชากคอชลัชมาถามล่ะคะ :fire: มันจะได้คำตอบเร็วกว่าไหม แล้วค่อยหาทางแก้แค้น o18
เดี๋ยวเรื่องจบเร็วไปอ่ะดิ
เอิ้ก ๕๕๕
-
เฮ้ออออออออออออออออ
เมฆินเจอจดหมายแบบนี้
แล้วชนินทร์จะเจออะรายยยยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กำลังดี ๆ กันอยู่นะ
อย่ามีอะไรแย่ ๆ กันอีกเลยเนอะ
-
นายเมฆินเดือดอีกแล้วครับพี่น้อง
-
โรคจิตได้เสมอต้นเสมอปลาย พระเอกเรื่องนี้ หึๆ o18
แต่กงกรรมกงเกวียนใกล้จะเวียนย้อนรอยโคแระชะมะ ดี โดนซะบ้าง55+
จะรออ่านตอนนั้นคร่า :call:
-
:เฮ้อ:นายเมฆินนี่เลือดจะไปลมจะมาจังเล้ย
เดี๋ยวก็รัก เดี๋ยวก็กลับมาแค้นอีก
อยู่ในช่วงวัยทองรึป่ะเนี่ยยยย
-
มอบแต้ม+ ที่ 104 แทนคำขอบคุณนะคร้าบ
**********
รอตอนต่อไป อิอิ
-
คนไม่ดีอย่างฉัน ไม่ต้องการสิ่งไหน
อย่าจากกันไป ฉันขอได้ไหมเธอ
มารออ่าน ด้วย คนน่ะคร้าบบบ
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
waiting eiei
มามะมาต่อสะดีดี
-
พิมพาโดนซะบ้างก็ดีน่ะนี่
เง้อความแค้นกลับมาอีกแล้วหวานไม่นานก็จะโกรธนินทร์อีกแล้วเหรอ
-
ถ้าแค้นนักทำไมไม่ไปกระชากคอชลัชมาถามล่ะคะ :fire: มันจะได้คำตอบเร็วกว่าไหม แล้วค่อยหาทางแก้แค้น o18
ง่า นายชลัชเขาไม่รู้เรื่องหรอกครับ
ส่วนเรื่องที่เชียร์ให้นายลัชเป็นเหมือนพี่ชาย อันนี้ขอดูก่อนอีกทีนัครับ อิอิ
:pig4:
ถ้าแค้นนักทำไมไม่ไปกระชากคอชลัชมาถามล่ะคะ :fire: มันจะได้คำตอบเร็วกว่าไหม แล้วค่อยหาทางแก้แค้น o18
เดี๋ยวเรื่องจบเร็วไปอ่ะดิ
เอิ้ก ๕๕๕
ถูกต้องนะคร้าบบบบ
เย้ย!!! ใครบอก เรื่องมันวางมาในแนวนี้ต่างหากเน๊าะ อิอิ
ขอบคุณครับ
เฮ้ออออออออออออออออ
เมฆินเจอจดหมายแบบนี้
แล้วชนินทร์จะเจออะรายยยยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กำลังดี ๆ กันอยู่นะ
อย่ามีอะไรแย่ ๆ กันอีกเลยเนอะ
ต้องตามอ่านแล้วล่ะครับแบบนี้
อิอิ
:pig4:
นายเมฆินเดือดอีกแล้วครับพี่น้อง
ไม่เดือด แต่เลวมากกว่า
อุ๊บส์ :impress2:
:pig4:
โรคจิตได้เสมอต้นเสมอปลาย พระเอกเรื่องนี้ หึๆ o18
แต่กงกรรมกงเกวียนใกล้จะเวียนย้อนรอยโคแระชะมะ ดี โดนซะบ้าง55+
จะรออ่านตอนนั้นคร่า :call:
ตอนหลังก้โรคจิตนะ แต่จิตอย่างอื่นครับ ฮึๆๆ...
:pig4:
:เฮ้อ:นายเมฆินนี่เลือดจะไปลมจะมาจังเล้ย
เดี๋ยวก็รัก เดี๋ยวก็กลับมาแค้นอีก
อยู่ในช่วงวัยทองรึป่ะเนี่ยยยย
ต้องอ่านต่อครับ ถึงจะเข้าใจคาแรคเตอร์ตัวพระเอกและความรู้สึกของเขา
ติดตามนะครับ!
:pig4:
มอบแต้ม+ ที่ 104 แทนคำขอบคุณนะคร้าบ
**********
รอตอนต่อไป อิอิ
โอ้ว ขอบพระคุณมากๆเลยครับมาโวตให้ตลอดเลย
เป็นแฟนพันธ์แท้แบบนี้ผมก็บวกกลับให้แล้วครับ เย้ๆๆๆๆ +1!!!
:pig4: :กอด1: :pig4:
คนไม่ดีอย่างฉัน ไม่ต้องการสิ่งไหน
อย่าจากกันไป ฉันขอได้ไหมเธอ
มารออ่าน ด้วย คนน่ะคร้าบบบ
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
55555+ เพลงอารายอ่าครับ
เอาลงเลยๆ เพิ่มอรรถรส อิอิ
:pig4:
waiting eiei
มามะมาต่อสะดีดี
อีกหนึ่งแฟนคลับ จ้าเดี๋ยวเอามาลงแระ ตอบเม้นท์ก่อนเน้อ
ขอบคุณนะครับ ขอใหโชคดีกับทุกอย่างในชีวิตเลย
:pig4:
พิมพาโดนซะบ้างก็ดีน่ะนี่
เง้อความแค้นกลับมาอีกแล้วหวานไม่นานก็จะโกรธนินทร์อีกแล้วเหรอ
หวานขมอมเปรี้ยว...
เย้ย มันเป้นแบบไหนกันนี่???
ยังไงก็ขอบคุณนะคร้าบบบบ
-
เพิ่งตามอ่านทัน ก่อนอื่นขอบอกว่าคุณ Alex เขียนเก่งมากเลยค่ะ
แต่อ่านแล้วรู้สึกเกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆเมฆินจัง จิตใจทำด้วยอะไรอะ
ชนินทร์เอาคืนให้สาสมเลยนะ.......ข่มขืมให้เมฆินตรอมใจตายไปเลย
:angry2:
......แต่ชนินทร์คงไม่ทำหรอกเนอะ :serius2: :serius2: :serius2:
ฮ่าๆๆๆ ตอนหลังนายเอกนางเอกของเราจะเป็นยังไงนั้น ขออุบเอาไว้ก่อน
ยังไงก็ขอ :pig4:นะง๊าบบบ
-
^
^
^
พี่เอมเครียดมากมั้ยเนี๊ยะ :laugh:
เครียดมากเลยค่ะ เรื่องนี้ลุ้นมากจริงๆ อิอิ
รู้สึกจะปากแข็งทั้งคู่ อีกอย่างลุ้นจนเหนื่อยแหล๊ะค่ะ
60 กว่าตอน อ่านให้มันซ้ำใจไปเลย :laugh:
ครับ อ่านกันจนช้ำจนพอใจกันไปเยย
แต่ผมเหนื่อย ฮ่าๆๆๆ....
แต่คนมันชอบ ยังไงก็ทำเรื่อยๆอ่ะครับ ถ้ามีเวลานะ
:pig4: :pig4:
-
แวะเข้ามาทักทาย
เม้นต์ของน้อง GURU ที่เกี่ยวกับ "ปม" ค่อนข้างคล้ายคาวมเห็นของดิฉันเลย
เจ้สอง :bye2:
หวัดดีครับเจ๊สอง
เจ๊ ผมอยากจะบอกว่า....
เปลี่ยนเอารูปยัยตลกตัวแม่ จาตุรงค์ มกจ๊กออกเหอะครับ เพราะว่าผม...ผม...ผม...
กลัวอ่าครับ
สยองมาก ตาโคตรจิก น๊าเจ๊สองครับ น๊าๆๆๆ เปลี่ยนเหอะ อย่างเจ๊สองมันต้องน้องๆวงGEEเน้อะ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณเจ๊อีกครั้ง สำหรับทุกอย่าง ที่ทำให้เล้ายังคงเป็นเล้าจนถึงทุกวันนี้ครับ
:pig4: :กอด1:
-
เมฆินจะทำรัยชนินทร์อีกป่าวเนี่ย
ทำไมเมฆินไม่โทษตัวเองบ้างเนี่ย
อะไรก็เอาแต่จะโทษชนินทร์คนดี
ครับ ไอ้เมฆินเป็นแบบนี้แหละ อยากฆ่ามันเหมือนกัน
แต่ทำไงได้...คนเขียนก็หลงรักพระเอกของเราเข้าให้ซะแล้ว อ้าว?>>> ฮ่าๆๆๆ :laugh: :laugh:
อ๊างงงง :o8: :-[ อายจัง ความลับเปิดเผย
:pig4:
-
:เฮ้อ: ความซวยจะมาเยือนชนินทร์อีกรึป่าวเนี้ย
เมื่อไหร่จะรู้ความจริงกันสักที
แล้วเมฆินจะทำอะไรอีกเนี้ย
ตัวร้ายเริ่มออกโรงละ รอลุ้นตอนหน้าค่ะ
ครับ ลุ้นกันต่อเลยน๊า
:pig4:
-
โปรดอ่านตรงนี้ก่อน
ครับ จากที่แจ้งไว้ว่าผมจะพยายามตอบทุกคอมเม้นท์ตอนลงบทที่สามสิบ ซึ่งก็พยายามตอบให้ครบแล้ว ใครตกหล่นไปผมไม่ทันดู ก็อย่าเสียใจนะครับ รักทุกคน ตอบเม้นท์หรือไม่นั้นก็แค่อยากขอบคุณ พูดคุยกับคนอ่านบ้างเป็นระยะๆ
ยังไงผมก็ลงนิยายจนจบอยู่แล้วครับ ผมไม่เคยแต่งนิยายไม่จบ
(ข้างบนแอบกัดเจ๊สองในนิยายหลายๆเรื่อง อิอิ เจ๊สองอย่าตบผมนะ ฮิฮิ รักนะตะเอง)
อีกอย่างคือมันจะเป็นประโยชน์ต่อผมนะครับ คืองี้ครับ อยากอยากให้ทุกท่านเวลากดคอมเม้นท์ให้ผม อยากให้ดูให้ดีๆก่อนว่าเม้นท์ของท่านไปปรากฏจริงๆในกระทู้ของผมหรือไม่
เพราะบางครั้งคนเม้นท์พร้อมๆกันแล้วมันจะไม่ขึ้น บางคนไม่รู้กดปิดหน้าต่างpost replyทิ้งไปแล้ว เม้นท์เลยไม่ขึ้น
คือผมอยากอ่านทุกคอมเม้นท์ เป็นเหมือนยาดื่มชูกำลังจริงๆ อ่านแล้วยิ้ม อ่านแล้วรู้สึกชอบ รัก อยากทำให้เรามาลงนิยาย ทุกวัน เพราะจะไม่ลืม อันนี้ต้องขอบอกไว้เลย
แต่ไม่ต้องการการปั่นกระทู้แต่อย่างใด ฉะนั้นหากใครอ่านแล้วไม่อยากเม้นท์ก็ได้ครับ ไม่โกรธ เพียงแต่ผมจะได้รู้ว่าตัวเองบกพร่องตรงไหนอ่ะป่าว แล้วก็จะได้คุยๆกันด้วยไงครับ หนุกดี
เอาล่ะ มาถึงเรื่องนิยายที่มีเรื่องจะแจ้ง คือว่า นิยายเรื่องนี้อาจเป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมจะสามารถแต่งขึ้นมาได้ในปีนี้
คงเพราะปีนี้ต้องยุ่งๆมากๆ ในฐานะเฟรชชี่บอย ยังไงต้องขอโทษแฟนๆนักอ่านทุกท่าน
ได้โปรด อย่าลืมผมตอนโวตนิยายประจำปีด้วยนะครับ พลีสสสๆๆ <<<(อันนี้อยากได้อ่ะ เหมือนเป็นรางวัลที่เราอยากได้มานาน หุหุ)
มีเรื่องจะเเจ้งให้ทราบเท่านี้ครับ ไปอ่านนิยายกันเลยเน้อะ
ALeX
บทที่ 31
ชลัชไม่อยากเชื่อว่าพิมพากำลังนอกใจเขาอยู่
เพื่อนหลายคนที่เตือนเขา ว่าหญิงสาวคนนี้…ไม่ธรรมดา
แต่เขาไม่เคยเชื่อหรือรับฟังแม้แต่ครั้งเดียว
เพราะคนอย่างชลัช หากรักใครแล้วก็รักจริง ต้องไว้ใจกันและกัน ให้เกียรติกัน…
ทว่านี่…เขาเพิ่งเห็นกับตาตัวเองว่าพิมพาเดินควงกับชายอื่นในห้าง
ชลัชไปกินข้าวกับลูกค้า ห้างดัง…พิมพายังกล้า
ชายหนุ่มไม่เข้าไปโวยวายหรือเกรี้ยวกราดใส่ เพียงแต่เก็บกลับมานั่งครุ่นคิด…
ไหนจะเรื่องงาน เรื่องชีวิตส่วนตัว เรื่องพี่ชาย…ชนินทร์
ช่วงนี้ชีวิตของเขาช่างวุ่นวายสับสน
ทำยังไงดี?
บังเอิญที่วันนี้พิมพามาเยี่ยมเขาถึงที่บ้าน ชายหนุ่มนั่งเครียดอยู่บนโซฟา…ดาราสาวเข้ามานั่งคลอเคลียข้างกาย
“ลัชคะ พิมมาแล้วยังหน้ามุ่ยอีก ไม่อยากให้พิมมาหรือคะ?”
มารยาหญิง…มีหรือจะเรียกความสนใจชายหนุ่มไม่ได้
“ผมแค่เหนื่อยๆ…”
“งั้นไปนั่งในสวนกันเถอะค่ะ พิมซื้ออาหารมาเยอะแยะเลย ลัชจะได้หายเครียด”
ชลัชยอมโดนร่างบางจูงไปที่สวน หญิงสาวจัดแจงจัดอาหารขบเคี้ยวทานเล่นทั้งหมดใส่จานด้วยตนเอง ท่าทางคล่องแคล่วงดงามเยี่ยงแม่บ้านแม่ศรีเรือนเยี่ยงนี้…ก็เป็นอีกหนึ่งทักษะที่พิมพาฝึกไว้ใช้ตบตาจนเชี่ยวชาญ
“ผมยังไม่หิว…”
“ทานเล่นเถอะค่ะ นะคะลัช”
ขยันป้อนให้ เอาใจเขา พูดกับเขาอย่างออดอ้อน…
ที่พิมพามาหานายชลัชวันนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวไก่จะตื่นเสียก่อน คงไม่มาหรอก!
ยังไงซะหล่อนที่ยังอยากได้ ‘ที่เกาะ’ รวยๆ…มีความมั่นคงในชีวิตภายภาคหน้า
“พิม…วันนี้คุณไปไหนมา?”
สะดุกเฮือก…แต่ยังเก็บอาการได้อย่างแนบเนียน
“พิมไป…เจอเพื่อนมาค่ะ”
พิมพายังฉลาด ที่เลือกพูดความจริงครึ่ง ไม่จริงครึ่ง…
ลองชลัชพูดมาแบบนี้ คงต้องมีเรื่องอะไรระแคะระคายมาแน่ๆ
“คุณไม่ค่อยมีเวลาให้ผมเลย”
“พิมยุ่งๆน่ะคะ…พิมขอโทษนะคะ”
หล่อนยิ้มหวาน…ยิ้มที่ชะล้างความเคลือบแคลงใจของชายหนุ่มออกไปบ้าง แทนที่ด้วยความอุ่นวาบในใจ…
“ลัชคะ…ไม่ว่าลัชจะได้ยิน หรือได้อ่านอะไรมา…พิมขอลัชเชื่อใจพิมนะคะ…ลัชเป็นหนึ่งเดียวของพิมจริงๆค่ะ”
แววตาหวานซาบซึ้ง อดไม่ได้…ชลัชเอื้อมมือไปกุมมือแบบบาง
“ครับ…”
พิมพาตีสีหน้ายิ้มแย้ม ทำพูดคุยกับแฟนหนุ่มอย่างสดใส สนุกสนาน
ในใจ…กร่นด่าผู้ชายตรงหน้า
…’นายมันโง่นัก! ทำเป็นระแวงชั้น เสียอารมณ์หมด!’...
นั่งหัวเราะคิกคักกันภายในสวน จนชนินทร์กลับมาจากที่ทำงาน ชายหนุ่มหิ้วสูท ถือกระเป๋าเอกสารมาเจอทั้งสอง…
“อ้าวพี่นิน กลับมาแล้วหรือครับ มานั่งทานขนมกับพวกเรามั้ย?”
พิมพาหันไปหาพี่ชายแฟนหนุ่ม ยกมือไหว้นอบน้อม อ่อนหวาน สวยงาม…
ชนินทร์มองเฉยๆ…เพราะเขารู้หมด ว่าหญิงสาวเป็นคนเช่นไร!
“ไม่ล่ะลัช…”
“เหรอครับ…เหนื่อยมั้ย? ผมเห็นพี่นินหน้าตาเหนื่อยๆนะครับ”
มองใบหน้าพิมพาอย่างจะตำหนิอีกครั้ง แล้วเดินหนีไป
“ไม่ล่ะ พี่ขอตัวก่อน…”
พิมพามองหน้าชลัช ต่างฝ่ายต่างยักไหล่ งุนงงกับท่าทีของชนินทร์…พิมพายิ่งสงสัย หรือว่านายชนินทร์นั่นจะเป็นตัวยุยงให้ชลัชเคลือบแคลงหล่อน
ประมาทไม่ได้แล้ว…
พิมพาหน้าซีด…แท่งพลาสติกสีขาวในมือร่วงหล่นลงพื้น
หล่อนท้อง!
ดาราสาวเข่าอ่อน ทรุดกายลง…
ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าหล่อนจะมีวันนี้
หล่อนพลาด พลาดอย่างโง่เง่า!
รุ่นพี่ในวงการหลายคนเคยตักเตือน เรื่องการระมัดระวังตัว…
หล่อนไม่นึกเลย ว่าสักวันจะต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้!
คนแรกที่พอนึกถึง ก็คือพ่อเด็ก…
ใครล่ะ?
…เป็นใครไม่ได้ เพราะคนที่หล่อนนอนด้วยเร็วๆนี้ มีเพียงคนเดียว
อรรถชัย!
หญิงสาวสงบสติอารมณ์ แต่งตัวออกไปข้างนอก…คอนโดของอรรถชัย
เปิดประตูออกมา ชายหนุ่มต้อนรับพิมพาด้วยใบหน้าโทรมๆ ควันบุหรี่ และกลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนจมูก
“อ้าว ว่าไงจ๊ะพิม…เอาเงินมาให้ผมแล้วเหรอ?”
พิมพาไม่ตอบ ก้าวเข้าไปในห้อง พยายามข่มอารมณ์ตัวเองขณะยืนอยู่ในห้องอับๆกลิ่นเหม็นนี้
“ชั้นมีเรื่องต้องพูดกับคุณ”
“เรื่องอาราย แหมๆ นั่งก่อนซิ”
“ไม่ต้อง!” พิมพาเริ่มเสียงกร้าวแข็งขึ้น “ชั้นมาเพื่อบอกคุณ…ว่าให้เงินคุณไม่ได้แล้ว”
อรรถชัยขมวดคิ้ว สีหน้าดุดันขึ้นทันที
“อ้าว นึกว่าจะเอาเงินมาให้ ตกลงกันแล้วว่าไง จู่ๆมาเบี้ยวแบบนี้ รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าชั้นมีอะไรของเธออยู่”
พิมพากำมือแน่น ก่อนจะโพล่งออกไป
“เออ! ชั้นรู้…แต่แก…แกต้องรับผิดชอบชั้น ชั้นท้อง!”
อึ้ง…เงียบงัน ไม่มีฝ่ายใดทำลายความเงียบ
“ว่า ว่าอะไรนะ?”
“ชั้นบอกว่าชั้นท้อง”
อรรถชัยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเพิ่มเสียงดังเยาะเย้ยขึ้นเรื่อยๆ
“อย่ามามั่วกับชั้นดีกว่าพิม เราก็รู้…ว่าเธอร่านแค่ไหน แน่ใจเหรอว่าไม่ใช่ลูกผู้ชายคนอื่น”
“สารเลว!”
หญิงสาวปราดเข้าไปตบหน้าอรรถชัยอย่างแรง อรรถชัยหันมา เลือดกบปาก…
ด้วยความแค้น โมโห แอลกอฮอล์ ทำให้ชายหนุ่มฟาดหลังมือลงไปรุนแรงรวดเร็วเช่นกัน!
แรงชายถึงกับทำให้พิมพาล้มลงกองบนพื้น
ร้องโอย…เจ็บ ทั้งเจ็บกาย ทั้งเจ็บใจ!
“อย่าได้บังอาจแตะต้องชั้น หรือข่มขู่ชั้นอีก! แกมันก็แค่ดาราเน่าหนอน ผู้ชายไม่รู้กี่คนแล้วฟันแกฟรีๆ ทีนี้มาเรียกร้องหาว่าชั้นเป็นพ่อเด็ก ไม่รู้โว้ย! แกรีบหาเงินมาให้ชั้นซะก่อนที่จะเอาคลิปนี้ไปขายให้หนังสือพิมพ์!”
“แก…แกตบชั้น ไอ้ชาติชั่ว!”
“เออ แล้วไง อยากให้ไอ้ชั่วนี่ตบอีกรอบเรอะ?!”
เงื้อมือทำท่าจะเอาจริง พิมพาหลบหน้าอย่างอดสู
“ฮึ…เราสองคนมันผีเน่าโลงผุ แกเอาเงินมาให้ชั้นเร็วๆดีกว่า แล้วเรื่องที่แกกลัวจะได้ไม่เกิดขึ้น”
“จบลง? แล้วเด็กในท้องชั้นล่ะ”
“ก็เอาออกซะซิ ไม่น่าถามโง่ๆ”
“นี่แก…แกไม่นึกว่าชั้นจะตายบ้างเลยเหรอ?”
“ตายบ้าอะไร ทีนอนกันล่ะไม่เห็นตาย เอาเข้าได้ มันก็เอาออกได้ซิว่ะ”
พิมพาลุกขึ้น ชี้หน้าด่าคนตรงหน้า
…ไม่น่าเชื่อ คนเคยรักสนุกด้วยกัน เข้าขากัน…บัดนี้ประกาศตัวเป็นศัตรูอย่างชัดเจน
หมดความใคร่ ก็แยกทางกัน
…สัจธรรม ของกิเลสตัณหา สีสันจอมปลอม…
“อย่านึกนะว่าชั้นไม่มีเรื่องจะแฉแก ชั้นจะแฉแกให้หมด!”
“ฮึ…เรื่องนั้น…บอกแล้วไง ว่าชั้นไม่แคร์ ใครเขาจะเชื่อแก ถ้าเขาได้ดูคลิปของชั้นแล้ว…”
“แก! เอาซี่ เอาเลย ประจานคลิปชั้นเลย มากสุดแกกับชั้นก็แค่แลกกัน แกจะไม่ได้อะไรเลย”
พิมพาลองตะล่อม
“ฮึ อย่ามาสอนจระเข้ว่ายน้ำหน่อยเลย ถ้าชั้นขายคลิปจริงๆ จะมีนังหน้าโง่ตนไหนให้ได้หลอกใช้เงินจริงๆไปตลอดล่ะ”
พิมพาโกรธจัด จะถลาเข้าไปทุบตีอรรถชัยอีกรอบ
“นี่! ถ้าขืนแกยังบังอาจตบหน้าชั้นแล้ว อย่าหาว่าไม่เตือนกันล่ะ! ออกไป! ออกไปจากห้องชั้น แล้วรีบเอาเงินมาให้ชั้นด้วย เข้าใจมั้ย?!”
พิมพาถูกผลักออกมา มือบางทุบประตูห้องอย่างเคียดแค้น…ทรุดกายลง เอาแผ่นหลังพิง
น้ำตาไหลริน หล่อนเสียใจ…เสียใจกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น
แค้น…งานนี้ หล่อนต้องเอาคืน!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล. สาวกแมนยูคืนนี้สู้ๆนะครับ เพราะพี่ชายกับน้องชายโน้น นั่งรอหน้าจอแล้วนู้น โชคดีครับ :bye2:
-
:3123:
มาขอบคุณที่ขยันต่อตอนใหม่นะคร้าบบบ
***
เอาอีก อิอิ
-
o13
จิ้มๆ คุณ ALeX
-
:z13:
จิ้มคนเขียน ไม่ทันฮ่าๆๆๆ พึ่งมีโอกาสก็วันนี้ขอหน่อยนะฮะ :call:
แอบสะใจเหมือนนะเนี่ย ตอนแรกจะสงสารนะ แต่ไม่ดีกว่าอ่านย้อนไป สะใจมีมากกว่าเยอะ โฮะๆๆๆ สมนำหน้าหุหุๆๆๆ (ไม่โหดร้ายไปใช้มั้ย..?)
แต่ก็นะ ทำตัวเองแท้ๆ เหมือนกรรมจะมาสนองคืนตัวเองยัไงก็ไม่รู้ หุหุๆๆ ชนินท์ก็บอกลัชไปเต๊อะ เฮ้อออออ รอตอนต่อไปนะคร้า
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รักคนเขียนเสมอคร๊าฟ :-[ ฝันดีฮะ :bye2:
-
เราสองคนมันผีเน่ากะโลงผุ
:m20:แม๋ๆๆ รู้ตัวซะด้วย
แอร้ยยย ครึ่งเรื่องแระ
ครึ่งแรก พระเอกเราเลวได้ใจ ครึ่งหลังขอให้พระเอกทำตัวดีบ้างอะไรบ้างนะ :m13:
ป.ล. คนแต่งสู้ๆๆ :L2:
-
เมฆินมีปัญหารุมเร้ามากมาย แม่ที่ไม่สบายหนักขึ้นทำให้ยิ่งหูตามืดบอด แล้วจะมาลงที่ชนินทร์อีกมั้ยเนี่ย
พิมพาท้องแล้วหวังจับชลัชให้เป็นพ่อลูกในท้องแน่ๆ ยังไงก้อยังดึกว่าคิดทำลายเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไร เอ๊ะ เรามองคุณเธอดีไปรึเปล่า ไม่ทำแท้งเพราะสงสารลูกหรือกลัวตัวเองจะเป็นอันตราย
-
ใครจะตกเป็นเหยื่อของพิมพา ปั่นป่วนกันไปหมด
-
ชอบมาก อยากบอกว่าเป็นเรื่องแรกที่ต้องอ่านทุกเช้าก่อนทำงาน ไม่งั้นหงุดหงิดดดด โหดไม่ว่าตอนจบอย่าเศร้าเป็นใช้ได้ o13
-
เรื่องเริ่มเดินเร็วหละ ดีใจจัง
ปล.ยินดีด้วย ผีชนะ
-
ปัญหา เก่า ยังไม่เคลียร์ ปัญหาใหม่ เข้ามาอีก
พี่น้อง สองหนุ่ม ... ชั่งน่าสงสารจริง ๆ
:เฮ้อ:
-
เฮ้อ พี่น้องคู่นี้ซวยสุดๆ พี่ก็กำลังจะเจอการทำร้ายจากเมฆินต่อ น้องก็จะโดนพิมพาหลอกอีก เฮ้อ :serius2:
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นแล้ว อิอิ มานั่งรอตอนต่อไปฮับ :pig4:
-
อลังการ
ผีเน่ากับโรงผุๆๆ
หวังว่าพิมพาคงไม่คิดอาไรชั่วๆๆมาขัดขวางความรักจองคุนคินและคุนนินนะ
แร้วเมื่อไหร่ลัชจาฉลาดสักที
-
เรื่องเริ่มเข้มข้นเรื่อยๆๆแล้วคร้าบบ
ยิ่งอ่าน ยิ่งมันส์คร้าบบบ
-
ก้อไม่น่าพลาดเจรงๆนั่นแหละนะพิมพาเอ๊ยย~
ไม่อยากจาสมน้ำหน้าเพราะไงก้อผู้หญิงเหมือนกัน แถมสงสารเด็กในท้องด้วย
มีพ่อแบบนี้แม่แบบนี้ จาไหวเร้อ
หวังว่าอิเจ้คงไม่สวมบทโหดฆ่าอรรถชัยหรือจ้างคนไปเก็บนะ ยิ่งกว่านั้นคงไม่ทำแท้งนะ ยังไงๆก้อลูกตัวเอง เฮ้อ~!! :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปคร่า :3123:
-
แรง
-
พิมพางานเข้าาาาาาาาาาาาา o22
:laugh:
แมนยูวินนิ่ง ฟลอเอฟเวอร์ :-[
-
จะสงสารพิมพาดีไหมเนี่ยยย
-
เรื่องเริ่มมาละ ชลัชดูเหมือนจะเป็นคนดีอ่ะ
เรื่องนั้นเมฆินอาจเข้าใจผิดจริงๆ ก็ได้
แต่เมื่อไหร่ความจริงจะเปิดเผยซะทีหล่ะเนี้ย :serius2:
o13 สนุกมากค่ะ :give2: เป็นกำลังใจให้
-
บาปกรรมเริ่มตาม 2 คนนี้ทันละ
อนาถ
คนแต่งนีได้ที่ไหน คณะอาไรอ้า
เปนเฟรชชี่สะแล้ว
-
พิมพาจะเอาคืนโดยใช้เมฆินหรือชลัชเป็นเครื่องมือหรือเปล่านี่้ เกิดเรื่องทีไร ซวยชนินทร์ทู๊กที :z3:
-
โอ๊ย งานนี้ใครจะกลายเป็นเหยื่อของยายผีเน่ากันเนี่ย รอตอนต่อไปนะ
-
พิมพาเนี่ยนะ
เห็นบอกจะเอาคืน
มีแต่โดนทำอยู่คนเดียวนะรู้สึกว่าน่ะเนอะ
น่าสงสารชลัชมากมายอ่ะ
เมื่อไหร่จะได้รู้แบบจัง ๆ ซะทีเนอะ
-
โดนซะแร้วสิ
งานนี้ท่าทางจะยุ่งเยิงมากขึ้น
-
หนุกมากเลยอ่า ติดแล้วสิเนี่ย อิอิ :L2:
-
นังชะนี พิมพา ขอบอกว่า ต่ำตม มั่กมากๆๆๆๆ
ร่าน แรด อย่างแรง เรยยย สมน้ำหน้า
คุนชนินทร์ สู้ๆๆๆๆ น่ะ คร้าบบบบ
:z13: :z13: :z10: :z13: :z13: :z13:
-
อัพไวมาก ๆ ค่ะ เกือบตามอ่านไม่ทัน มาดูอีกที อะไรกันสองตอนรวดเลย
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลย .... แต่ว่าเพลิงแค้นของเมฆินกำลังจะกลับมาอีกแล้วหรอเนี่ย เพิ่งจะดีไปหยก ๆ เองนะคะเมฆิน
แต่ชอบเนื้อเรื่องที่เข้มข้นแบบนี้นะคะ อรรถชัย กับ พิมพา ทำให้เรื่องมีรสชาติมากขึ้น และสนุกขึ้นมาก หลากหลายมากค่ะ ชอบ ๆ
จะเป็นกำลังใจให้คุณAlexนะคะ :L2: คราวหน้าคงต้องเปลี่ยนฝ่ายจากเชียร์เมฆิน เปลี่ยนมาเชียร์คุณนินแทนแน่ ๆ เลย
ขอบคุณที่มาลงต่อให้อย่างรวดเร็วค่ะ :กอด1:
-
อ่านตอนนี้จบแล้วอนาถจิตคู่นี้จริงๆ กรรมตามทันทันตาเห็น
ว่าแต่แอบคิดถึงชนินทร์จังเลยค่า ป่านนี้โดนรังแกไปถึงไหนแล้วเนี่ย ><
-
...............สม................
-
:bye2: เหมาะสมกันดี ผีเน่า โรงผุ
เอาใจช่วยนิน
-
:beat: :beat: :beat:
:z6: :z6: :z6: :z6:
:angry2: :angry2: :angry2:
:z13: :z13: :z13:
-
:fire:
พิมพิา คงร้อนเป็นไฟ แน่ ๆ เลย
อิ อิ สมน้ำหน้า
:fire:
-
นะ ชลัชซวยอีกครั้ง โฮะ ๆ ๆ
จะทำไงล่ะทีนี้ วุ่นวาย ๆ ชนินทร์แย่เลยเนาะ ฮิ ฮิ
-
คริ คริ เห็นตอนล่าสุดทุกคนกำลังอินจัดเยย
อ่านตอนนี้แล้วอย่าตบคนเขียนนะครับ ฮึๆๆๆ
ตบคนที่อยากตบได้ที่...
บ้านพุทธชาดแล้วกัน
ฝากตบนังแม่เลี้ยงด้วย ชิ ริอาจคิดแย่งอาชาติสยาม ชิๆๆๆ!!!
=_+"
บทที่ 32
ชนินทร์ชะงักเมื่อเขามองเห็นร่างสูงกับร่างบางคุ้นตาคู่หนึ่งที่ลานจอดรถ
ชนินทร์กำลังจะออกรถ หลังจากเลี้ยงอาหารลูกค้าคนสำคัญที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
เมฆิน…กับพิมพา พากันเดินควงยิ้มแย้มเข้าโรงแรมไป
ใจของชนินทร์ปวดร้าว…เจ็บจนหายใจไม่ออก
ขยับไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง
น้ำตาเอ่อคลอ…ไหลรินลงมา
ชายหนุ่มหลับตาแน่น…ทำไม ทำไม?
…ทำไมเขาถึงต้องเสียใจเพื่อผู้ชายคนนี้ด้วย
ชนินทร์ตัดสินใจตามทั้งคู่ลงไปในล๊อบบี้ ชายหนุ่มเลือกที่นั่งซึ่งสามารถสังเกตทั้งคู่ได้จากมุมอับ
มองเมฆินยิ้มขณะกำลังพูดคุย ยิ้มหวาน…ทั้งปากและตา พิมพาได้แนบอิงตระกองกอด อย่างคู่รักที่…น่าอิจฉา
เวลาเมฆินมองพิมพา ไม่ดุดัน ก็เคียดแค้น
จะมีบ้างมั้ย…ที่เมฆินจะมองเขาได้เยี่ยงนั้นบ้าง
ชนินทร์ปวดหัวใจ ทุกวินาทีที่นั่งมอง ร่วมสามชั่วโมง…ชายหนุ่มนึกว่าจะทนต่อไปไม่ได้ แต่ความทรมานมันไม่จางหายยิ่งทวีคูณ จนชนินทร์รู้สึกด้านชา…ราวกับทรมานตัวเอง
เหตุใดเมฆินต้องทำแบบนี้?!
…เมฆินออกมาตามนัดหญิงสาว เพื่อเล่นละครตบตา
หารู้มั้ย…วันนี้เขาจะทำพลาดครั้งใหญ่หลวง!
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมวันนี้รู้สึกว่าพิมพามีอาการแปลกๆ
นัดกันที่โรงแรม หญิงสาวสั่งเครื่องดื่มให้เขาไม่ขาด ปากอ้างว่าอยากให้เขามีความสุขๆ…
จนเวลาล่วงเลยไป เมฆินเริ่มมึนเมา
“คุณพิมครับ…ผม ผมว่าพอก่อนดีกว่า เดี๋ยวขับรถกลับไม่ไหว”
พิมพายิ้มหวาน ก้มลงเติมสุราชงเพียวๆให้อีกแก้ว ลอบยิ้ม…
“งั้น หมดแก้วนี้แล้วคุณขึ้นไปนอนพักก่อนดีมั้ยคะ? พิมจองห้องไว้ให้”
เมฆินปรือตามองลำบาก
“แต่คุณ…”
“อ้อ พิมก็กลับบ้านซิคะ แหม…พิมไม่ได้ดื่มนี่คะ”
“อืม งั้นก็ได้ครับ”
เมฆินลุกขึ้นตามแรงพยุงของหญิงสาว เดินไปอย่างคนไม่ค่อยมีแรง…รับกุญแจแล้วขึ้นลิฟต์ไป
ชนินทร์มองตาม…รวดเร้าไปทั้งหัวใจ
ชายหนุ่มเองลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก กลับไปที่รถ…ปล่อยโฮกอดพวงมาลัยแน่น…
เมฆินเข้ามาในห้อง ล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียงกว้าง ทว่า…หญิงสาวยังล้มตัวตามลงมา
สติกำลังจะเลือน เมฆินยังทักท้วง
“อ๊ะ…คุณพิม”
“คุณอย่ากอดพิมซิคะ อย่า…”
หญิงสาวใช้มารยาท เซล้มลงคล้ายกับเมฆินยังกอดตนอยู่ จูบตรงริมฝีปากอีกฝ่ายพอดี
มือบางปลดกระดุมออก…นี่ซินะที่หล่อนใฝ่ฝันไว้…นอนกับหนุ่มรูปหล่ออย่างเมฆิน ที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย…
ที่สำคัญ หล่อนต้องหาพ่อให้เด็กในท้อง!
ขณะที่พิมพากำลังจะปรนเปรอเมฆินด้วยความเชี่ยวชำนาญต่างๆอยู่นั้น…
มือใหญ่พยายามดันมือออก…แต่ไม่เป็นผล
พยายามขัดขืน แต่ภาพตรงหน้า เป็นเงาของใครบางคนทาบทับ
ชนินทร์!
ริมฝีปากอุ่นร้อน เนื้อนุ่มนิ่ม สัมผัสอ่อนโยน…
หวนให้เขานึกถึงชนินทร์…ชนินทร์แต่เพียงผู้เดียว
คิดถึงน้ำผึ้งหอมหวาน…
ดึงดันอีกครั้ง คราวนี้หญิงสาวทำสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะปล่อยเขาทิ้งไว้ตรงนั้น ร่างระหงเดินเข้าห้องน้ำ เมฆินที่อยู่ในสภาพกึ่งเปลือยสะลืมสะลือ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้...
ไม่...น่าขันนัก ท้ายที่สุดแล้ว...ชายหนุ่มกลับกลายเป็นผู้ปล่อยให้พิมพารุกฆาต...อย่าหลีกเลี่ยงไม่ได้กระนั้นหรือ?…
รถยนต์เคลื่อนเข้าจอดหน้าประตูบ้านเมฆิน
ในรถ…ความเงียบงันเข้าครอบคลุมมาตลอดทาง
พิมพานั่งก้มหน้านิ่งเงียบ…
เมฆินนั้นไม่ยอมเอ่ยปาก…รู้สึกผิดมหันต์อย่างใหญ่หลวง
เมื่อเช้า เขาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวรุนแรง
จำอะไรเมื่อคืนไม่ได้สักนิด รู้แต่เพียงว่าตื่นมา ตัวเองก็เปลือยเปล่าอยู่บนเตียงพร้อมกับพิมพาแล้ว!
หญิงสาวขอบตาแดงก่ำเพราะร้องไห้หนัก เสียน้ำตามาตลอดทาง
“คุณเมฆินคะ…”
ชายหนุ่มชิงพูด
“ผมขอโทษครับ…”
“เอ่อ…ค่ะ ขอบคุณที่มาส่ง”
หญิงสาวไม่ยอมลง ยังคงก้มหน้าบีบน้ำตา ตีสีหน้าน่าสงสาร
“ผม…คุณอยากให้ผมทำอะไรมั้ย?”
พิมพาสะอึกสะอื้น
“ก็แค่…รับผิดชอบพิม เท่านั้นก็พอค่ะ”
เมฆินใจหล่นวูบ!
นิ่งไปพัก
“ก็ได้ครับ ผมจะรับผิดชอบคุณเอง!”
พิมพาแอบยิ้มอยู่ในใจ…’แหม ซื่อจังนะพ่อบุญทุ่ม!’…
“ค่ะ…งั้นพิมกลับก่อน”
หญิงสาวเอารถมาจอดไว้ที่บ้านชายหนุ่ม จึงต้องกลับมาเอารถของตัวเอง
พิมพาขับรถออกไปแล้ว ด้วยหัวใจลิงโลด
เมฆินกำลังจะเข้าบ้าน เหนื่อย สับสน…หลายอย่างประดังประเดเข้ามาภายในช่วงเวลาชั่วพริบตา
เขาพลาด…
ตั้งใจจะทำร้ายอีกฝ่าย อยากให้อีกฝ่ายล่มจม
เขาเองกลับต้องมาเป็นคนที่ทุกข์หนักที่สุด!
ชายหนุ่มเอามือกุมขมับ…นี่หรือเปล่านะที่โบราณว่า ‘ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว’…
อีกอย่าง…ยิ่งเขาลงมือ เขาก็ยิ่งไม่รู้สึกสะใจเท่าที่เคย…
เขากลายเป็นอะไรไป…ปีศาจ?
ชนินทร์ที่แอบอยู่ในบ้านนานแล้วตามออกมาดู เห็นร่างสูงทรุดลงที่พื้น รีบเข้าไปหา
“คุณไปไหนมาทั้งคืน? บอกมานะคุณไปไหนมา”
เมฆินไม่แปลกใจ เพราะชนินทร์มีกุญแจสำรองอยู่…เพียงแต่
“ทำไมคุณไม่กลับบ้านของคุณ?”
“ผมเห็น…ผมเห็นคุณอยู่กับพิมพา คุณทำอะไรเธอ?!”
ชนินทร์ตะโกนเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง
เจ็บปวด…เพราะความจริงที่คับแน่นคาอก
เมฆินเข้าโรงแรมกับพิมพา
แต่ทว่า…
“คุณยังจะปกป้องน้องชายคุณอีกเหรอ?...”
ร่างสูงส่ายหัว...ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
ลำคอเหมือนกำลังกลืนน้ำลายที่ไม่ต่างอะไรไปจากน้ำร้อนเดือดๆ...
“คุณก็รู้อยู่แล้วนี่? ว่าพิมพาเป็นผู้หญิงยังไง คุณยังคิดว่าเธอเหมาะสมกับน้องชายของคุณอยู่อีกหรือ?...ปล่อยให้คนชั่วๆอย่างผมจัดการกับเธอเองดีกว่านะ...นอกเสียจากคุณยังฟอร์มทำตัวหึงหวงผมอยู่อย่างน่าสมเพช”
ชนินทร์ชะงัก ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น
“ฮึ! นั่นไม่เกี่ยวเลยคุณเมฆิน แต่ไหนคุณบอกผมแล้วไง ว่าคุณจะเลิกยุ่งกับน้องชายผม ชีวิตของน้องชายผมน่ะ!”
เมฆินลุกขึ้น มองใบหน้าขาวที่บัดนี้แดงก่ำ ขอบตามีน้ำใสเอ่อคลอ…
“เช่นนั้น ต่อไปนี้…ผมคงต้องเลิกยุ่งกับคุณแล้ว…”
ชนินทร์เหมือนคนหูบอด ในสมองอื้ออึงไปด้วยคำพูดประโยคนั้น
ชั่ววูบหนึ่ง...อยากให้เพียงแค่เสี้ยววินาทีนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน...
เมฆินขมวดคิ้วแน่น แววตาไม่มั่นคง…นั่นเพราะใจเขาไม่ได้หมายความตามที่จะพูดออกไปโดยสิ้นเชิง
“ผม…ผมไม่อยากเจอหน้าคุณอีกต่อไปแล้ว ออกไปจากบ้านผม…ต่อไปนี้ผมจะไม่ขอแลกอะไรกับคุณอีก เพราะผมจะคบกับพิมพา เข้าใจมั้ย?”
ชนินทร์นิ่งเงียบ…เหมือนโลกทั้งใบหล่นทลายลงมา
ไม่มีอีกแล้ว…ความหวังใดๆ
นี่ซินะ…ที่เขานิยามความรู้สึกของการตายทั้งเป็น…
ไม่อยากเชื่อหู แต่เขาก็พูด พูดออกมาแล้ว!
ชนินทร์หมุนตัวกลับออกไปทันที
เมฆินกำมือแน่น…อยากรั้งไว้ อยากรั้งแล้วเอาร่างบางเข้ามากอด บอกว่าเขารู้สึกสับสนว้าวุ่นใจมากแค่ไหนในตอนนี้
แต่ทำไมได้…เขาไม่อยากให้ชนินทร์ต้องมาเจ็บปวดเพื่อเขาอีกแล้ว…
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
:bye2:
-
:monkeysad: :sad11: :monkeysad: :sad11:
กำ...เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด
ปวดตับ ปวดม้าม ปวดไต ปวดปอด ปวดหัวใจโว้ยยย
น้องนินของเจ๊ ใจเย็นไว้ลูก ของของเรามันก้อคือของเรา
รอไปก่อนเดี๋ยวมันก้อกลับมาเป็นของเราอยู่ดี
แต่ระหว่างรอหาหนุ่มหล่อๆควงไปเย้ยเลยหุ หุ
เอิ่ม...บ้านพิมพาอยู่ที่ไหนหรอน้องอเล็กซ์ เจ๊จะไปดักตบ ชริส์ เลวจริงๆ :beat:
จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ สำหรับน้องอเล็กซ์คร๊าบบบ :L2:
-
ลาก่อน ไม่ไหวแฮะแบบนี้ ทำใจไว้แล้วนะแต่น้ำเน่าเกิ๊น รับไม่ได้
-
ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย แล้วชนินทร์จะเป็นไงบ้างอ่ะ อยากรู้รีบมาต่อนะ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เกลียดดดดดดดดดดดดดดดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นัง พิมพา มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทุเรส ต่ำตม
หยำฉ่า ที่สุด เรยย
ผู้หยิงอารายก็ไม่รู็้้้้้้้
-
เกลียดไอ้เมฆิน
เกลียดคนเขียนด้วย ทำอย่างงี้กับชนินทร์ได้ยังไงอะ ฮือๆ :angry2:
อินไปหน่อย อิอิ
-
เวรกรรมมมมมมมมมมมมมม
:a6: :a6: :a6: :a6:
-
อีพิมพา
หยุดกระหรี่ได้แล้ว ไม่ชอบบบ!!!!
:beat:
-
นับวัน ปัญหายิ่งมากมาย :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
อ่านแล้วเหนื่อย
ลุ้นเหนื่อย
สงสารด้วย
สู้ต่อไปนะ
-
พิมพาจ๋า
แกช่างร่านเหลือทน
เด๋วยกพวกในบอร์ดไปตบดีมิเนี่ย
:3125: :3125: :angry2: :m31: :m31: :fire:
-
กรีสสสสสสสสสสสสสส
นั่งอ่านมาทั้งวันกว่าจะตามทัน
อร๊ายย สงสารพี่นิน จัง
ทำไมพี่ฆิน ใจร้ายแบบนี้ล่ะคะ
นี่หนูรักพี่นินนะคะเอางี้ไม๊คะ ไรเตอร์ขา ถอนตัวพี่นินออกจากละครเรื่องนี้เถอะค่ะ แล้วเอาหนูเนแทน หรือไม่ก็ หนูขอสมัคร เป็น แสตนอิน แทนพี่นินได้มิคะ
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซ
อร๊ายยยย
ไม่อยากจะจิ้น
:-[ :o8: :-[ :o8:
-
สมน้ำหน้านายเมฆิน จะผิดมั้ย ?
ไงหละ ตัวเองไม่ได้ทำ แต่ต้องมารับผิดชอบพิมพา เหมือนคนโง่เลยเนอะ ... คงจะทรมานไปตลอดแน่
เพราะแท้จริงแล้ว ตัวเองไม่ได้รักผู้หญิงคนนี้เลย แล้วไหนจะต้องมาเสียใจที่ทำร้ายชนินทร์คนที่ตัวเองรักมากมายอีกด้วย
-
โถ โถ่ โถ่ เมฆิน มาตายน้ำตื้นเสร็จพิมพากะอีแค่แผนกระจอกๆ "โดนมอมเหล้า" ไม่รู้ว่าจะสรรรรรรรหาคำใดมาสรรเสริญแล้วพ่อคุณ แล้วนี่ไม่ต้องเกินเลยขนาดรับลูกในท้องพิมพาเป็นลูกตัวเลยเหรอ
เฮ้อ (ถอนหายใจด้วยความละเหี่ย) ป่านนี้ชนินทร์กลับถึงบ้านรึยังก้อไม่รู้ โดนทำร้ายจิตใจไปซะขนาดนั้น
:z6:
เจ็บใจ คนโดนเหล้ากิน
:z6:
เอาไปอีกที เชอะ
-
เมฆินนี่เห็นแก่ตัวจังเลย
-
กรี๊ดดดด ชนินทร์ของฉ้านนนน (ตั้งกะเมื่อไหร่) :sad4: :o12:
-
งานนี้ไม่รู้อยากจะตบใครดีระหว่างเมฆินกับพิมพา มันน่า..... ทั้งคู่เลย :z6:
-
อร๊ากกกกกกกกกก :serius2:
ไหงเมฆินยอมง่ายๆ แบบนี้อ่ะ
สงสารชนินทร์ที่สู้ดดดดดดดดด
-
ตอนนี้ เมฆิน ดูบุคลิคสับสนอ่ะ
คือยังไงล่ะ ที่อ่านมาเมฆินเป็นคนเจ้าเล่ห์ แล้วก็รู้จักพฤติกรรมพิมพามาก่อนด้วย
ถึงสี่เท้าจะรู้พลาด แต่เมฆินไม่น่าตกหลุมนี้ง่ายๆเลยนา ง่ายเกินไปด้วยอ้ะ
อ่า... ยังไงก็จะรออ่านตอนต่อไปคับ
-
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม........อิอิ :really2:
คนฉลาดแต่ไม่เฉลียว
เป็นเหยื่อคนอื่นง่ายๆ
เพราะทรนงตนว่าฉลาด
:pig4:ค้าบ
-
ฮือๆๆๆๆๆ
น่าสงสารอ่าาาาาาา :sad11: :sad11: :sad11:
-
โหย น่าสงสารอ่ะ
พิมพาเธอร้ายกาจมาก อย่างเธอจะต้องโดน :beat:
-
น้องนิน--->น่าสงสาร รันทดใจ
เมฆิน ----> ทำไมฉลาดน้อยยังงี้
นังพิมพา----> ช่วยเอามันไปเก็บที
คนอ่าน----> เครียด แต่ก็จะอ่านต่อ เหอเหอ
-
สงสารชนินทร์ :monkeysad: แต่ +1ให้น๊ะ ส่วนนี่สำหรับพิมพา :beat:
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วทีนี้
โอ่ยยยยยยยยยยยยย
อยากจะบ้าตาย
คิดไรอยู่เนี่ยนายเมฆิน
เก่งสารพัดดันมาโดนผู้หญิงมอมเหล้าแล้วขอให้รับผิดชอบบบบบบบบบ
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
ปวดไส้ติ่งค่ะ o22
น้ำตาเอ่อล้นมาอย่างไม่เคยเป็น :a5: เว่อร์ไป
:o12:
-
มอบแต้ม+ ที่ 105 ให้คร้าบ
***
อยากแถมเขาคู่ทองคำฝังเพชรให้เมฆินด้วย อิอิ
กำลังสนุก
รีบมาต่อเลยนะคร้าบ :3123:
-
:sad4: :sad4:
อนาถถถถ
อ๊ากกทำไมนังพิมทำยังงี้ละ
ออกแนว รู้สึกผิดตอนเหตุการณ์ที่มันกำลังวุ่นวาย
อ๊ากกมาต่อเลย
-
อ่านแล้วขึ้น ๆ ปล่อยมันไปอยากรับผิดชอบมันดีนัก
อนาถเมฆินจริง ๆ จะเรียกว่ารัยดีเนี่ยยย
-
^^
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จนคำพูดไม่รู้จะว่าไงดี
แล้วจะรออ่านต่อ
-
อุ้ย ตอนแรกนึกว่าจะจับชลัช ว้าย ๆ ๆ
ชนินทร์ ๆ ๆ แย่แล้ว เฮ้อ.. แต่ตลกดี เมฆิน โง่มากนะ
รอดูตอนต่อไป
-
สงสาร เมฆิน กะ ชนินทร์
-
สงสารชนินทร์
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
หนักกว่าละครหลังข่าวช่อง...อีกครับ
ทั้งยืด + น้ำเน่า
แต่ก็ชื่นชมที่ขยันโพสท์ครับ
-
:seng2ped:
-
ยังไม่มาต่ออีก :serius2:
:o12: ไม่รัก ไม่คิดถึง น้อ งALEX แล้วววว :o12:
-
บอกได้คำเดียวว่า
สงสารชนินทร์ อยากเอาคืนอ่ะ
คนแต่งช่วยที
-
เซงเลยอ่า
เกลียดพิมพา
สงสารชนินทร์
เครียดๆๆๆ
-
จิ้มเลดี้ก่าก้าข้างบนหน่อย งุงิ ^
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นท์และทุกคำติชมนะครับ
บทที่ 33
ชนินทร์ดื่มเหล้าเป็นบ้าเป็นหลัง นอนนอกบ้านทุกวัน ไม่มีใครใส่ใจเขา…
ชายหนุ่มไม่เข้าทำงาน จนฤดีเป็นห่วง แอบเรียกกวินแล้วตามหาชนินทร์
จนวันหนึ่งเจอตัวชายหนุ่มอยู่ที่บาร์แห่งหนึ่ง กวินเดินเข้าไปหา ตกใจกับชนินทร์ที่เปลี่ยนไปจากคนเดิม
“คุณนิน!...”
ฤดีเห็นยิ่งปิดปากอุทานแทบไม่ทัน
“ตายแล้ว! ทำไม…ทำไมคุณนินถึงได้โทรมแบบนี้ล่ะคะ?”
ชนินทร์มองอย่างอดอาลัยตายอยาก สิ้นหวัง…
“พวกคุณสองคนมาที่นี่ทำไม?”
“เรามาตามคุณกลับไป พวกเราเป็นห่วงคุณ…”
“ไม่ต้องมาเป็นห่วงผม…ขนาดเขา เขายังไม่ห่วงผมเลย แม้แต่หน้ายังไม่อยากเจอ!”
ชนินทร์ขยับตัวทำให้เซกายลงจะหล่นพื้น กวินกับฤดีช่วยพยุงไว้
“ใคร?…หมายถึงเขา เขาทำร้ายคุณอีกแล้วเหรอ?”
“ไม่ช่ายๆ…ผมมันโง่เอง ผมมันโง่เอง!”
กวินส่ายหน้า ควักเงินจ่ายให้กับบาร์เทนเดอร์
นำร่างไร้สติเข้ารถ ฤดีนั่งข้างหน้าข้างคนขับ สงสัยมาตั้งแต่เมื่อครู่
“คุณวิน…ใครกันเหรอคะที่ทำร้ายคุณนิน?”
กวินคิดว่าเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ไม่มีเหตุผลจะปิดบังหญิงสาวอีก
เล่าจนจบ…ฤดีแทบไม่อยากเชื่อ
“นี่…คุณเล่าเรื่องจริงหรือคะ…”
“จริงซิครับ ผมถึงบอกแล้วไง ว่าคุณรักคุณชนินทร์ไม่ได้…”
ฤดีอ้าปากค้าง…โง่ หล่อนทั้งโง่ทั้งเซ่อ
กวินพยายามเตือนหล่อนหลายครั้ง พาไปให้เห็นกับตา หล่อนยังหาว่าเขาโกหก
นี่ถ้าหากไม่มีเขา…หล่อนคงยังรักหัวปักหัวปำ…
“ชั้น…ชั้นขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอก…ผมเตือนด้วยความหวังดี”
“แล้ว…ต่อไปนี้เราจะทำยังไงดี?”
ยังไม่ทันตอบ คนเบาะหลังก็ละเมอออกมาดังๆ
“ไม่ได้…คุณจะแย่งของนายลัชไม่ได้! ผมไม่ยอมเด็ดขาด!”
กวินกับฤดีมองหน้ากัน…
“เรา…คงพอรู้แล้วล่ะว่าคุณนินจะทำยังไงต่อไป”
พิมพาแต่งตัวสวยๆ ออกมาเดินเที่ยวเล่นกับเมฆิน
ตอนนี้หล่อนไม่แคร์แล้ว ใครจะแอบถ่ายหรือเขียนด่าว่าลงนิตยสารซุบซิบอะไรก็ช่าง หล่อนควงเมฆินอย่างเปิดเผย…เป็นตัวจริงของหล่อน
ก็ตกลงกันไว้แล้วว่าจะเป็นว่าที่สามีในอนาคต!
ทว่าตั้งแต่วันนั้น เมฆินไม่มีความสุขเอาเสียเลย…
พิมพาไม่แคร์หรอก…อ้อยเข้าปากช้างแล้วมีหรือจะคาย
…เมฆินนึกอยากลงโทษตัวเองที่พูดกับขนินทร์ไปเยี่ยงนั้น
เสียใจ…อยากย้อนเวลากลับไป
ทุกๆคืนที่เขานอนอย่างอ้างว้างบนเตียง…เขาคิดถึงชนินทร์
กลิ่นกายของอีกฝ่าย…ยังติดเจืออยู่ที่หมอน
เขาหลับไม่ลงเพราะความเจ็บปวดบ้าคลั่ง
ชายหนุ่มไม่อยากออกมากับพิมพาเท่าไรนัก แต่เมื่อทั้งคู่เป็นอะไรกัน…เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง
เมฆินเดินควงหญิงสาวแสนสวย แทนที่เขาจะดีใจ กลับปั้นสีหน้าไม่ถูก สังกะตาย…
“คุณเมฆินคะ? เป็นอะไรหรือเปล่า…ออกมากับพิมแล้วคุณไม่ชอบหรือคะ?”
“อ้อ เปล่าหรอกครับ…ผมแค่งานยุ่งนิดหน่อย”
หญิงสาวทำเง้างอน…แต่หล่อนรู้ อย่ามาโกหกเลย...เมฆินรู้สึกลำบากอึดอัดใจที่ต้องรับผิดชอบหล่อน
แต่ด้วยศักดิ์ศรี ความเป็นลูกผู้ชาย มันคำคอเขาอยู่
ฮึ! ศักดิ์ศรี กินได้หรือก็ไม่ ไหนจะไอ้มารหัวขนที่รอเกิดมาลืมตาดูโลกอีกทั้งคน…ดีแล้วนี่ ตอนแรกก็เห็นเมฆินเล่นด้วยให้ความร่วมมือดิบดี ตอนนี้จะเปลี่ยนใจก็สายไปซะแล้ว
ต่างสมหวังกันทั้งสองฝ่าย ยังจะต้องการอะไรอีก?!
“เอ่อ คุณพิมรออยู่นี่นะครับ ผมไปเข้าห้องน้ำก่อน”
ร่างสูงผละออกมา ปล่อยให้ดาราสาวเลือกเสื้อผ้าตามสบาย
หน้าห้องน้ำ ชนินทร์ยืนกอดอกดักรอ
เมฆินชะงัก
“คุณ!”
“คุณเมฆิน ผมบอกแล้วไง…ว่าให้เลิกยุ่งกับแฟนน้องชายผม!”
ชนินทร์กำหมัดแน่น พูดเสียงดัง
เมฆินมองซ้ายขวา ก่อนจะจับต้นแขนร่างบางไปหลบมุมคุยกัน
“นี่มันอะไรกันคุณ แอบตามผมมาเหรอ?”
“ใช่! ผมแอบตามคุณไปทุกที่ และผมจะไม่อดทนอีกแล้ว เลิกยุ่งกับพิมพาเสียที! คุณทำแบบนี้กับครอบครัวผมไม่ได้นะ”
ชนินทร์เกรี้ยวกราด เพราะไม่อยากให้เมฆินคบหากับพิมพา
เพราะอะไรน่ะเหรอ?
…คงเพราะพิมพาเป็นแฟนสาวของน้องชาย…
เอาเหตุผลนั้นขึ้นมาบังหน้า เพื่อให้เมฆินไม่สามารถมองทะลุผ่านดวงตาเข้ามาได้…ว่าแท้ที่จริงแล้วเขาเจ็บปวดเพียงใด
ร่างสูงถอนหายใจ
“คุณ…กลับไปเถอะ”
“ไม่!”
“คุณจะดื้อดึงทำไม เรื่องของเรามันจบไปแล้ว”
ชนินทร์กำหมัดแน่น
“ไม่จบ! ตราบเท่าที่คุณไม่เลิกยุ่งกับคนในครอบครัวผม”
“คุณชนินทร์…ถามจริงๆเถอะ ผมเลิกยุ่งกับคุณแล้ว…คุณต้องการไม่ใช่เหรอ? นี่ไม่ใช่หรือไงที่คุณต้องการมาตลอด…”
เมฆินมองด้วยแววตาค้นคว้า
วูบหนึ่ง…หากอีกฝ่ายเอ่ยปากมา…แค่คิดเท่านั้น…หากชนินทร์เอ่ยออกมาว่าเขาต้องการเมฆินล่ะก็…
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เมฆินก็ยอม
แต่มันคงเป็นแค่ความคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว
ชนินทร์กัดริมฝีปากแน่น…อยากพูดออกไป แต่ในเมื่อเขาผลักไสขนาดนี้แล้ว อย่างน้อย…เขาขอเก็บศักดิ์ศรีนี้ไว้ เพียงอย่างเดียวก็พอ!
“ฟังนะ ผมบอกคุณแล้วไง ว่าผมไม่อยากเจอหน้าคุณอีก…นี่ไม่รู้ตัวเองเลยเหรอว่าผมขยะแขยงคุณมากแค่ไหน? ผมเองก็ไม่อยากเจอหน้าคุณเลย”
ชนินทร์เบิกตากว้าง
“หมาย…หมายความว่าคุณ…”
“ใช่ ผมหลอกคุณ…มีหรือผมจะยอมทำดีถ้าผมไม่อยากให้คุณตายใจ…คุณนี่มันโง่สิ้นดีเลยนะ…ยิ่งคุณยอมใจอ่อนให้ผมเท่าไร ผมก็ยิ่งทำลายน้องชายคุณได้มากขึ้นเท่านั้น”
เมฆินพ่นคำพูดเลวร้าย…เพียงเพื่อบังคับให้ชนินทร์ตัดใจจากเขาซะ เพราะเขาเองก็ต้องตัดใจจากอีกฝ่ายเช่นกัน
ความแค้น…กับความรัก ความกตัญญูต่อมารดาผู้เสียสติกับความรัก…ดูเหมือนว่าเรื่องหัวใจจะมีอิทธิพลกับทุกๆอย่าง
หากตัดได้…เขาคงทำ
เพียงแต่ถ้ามันจะง่ายกว่านี้สักเศษเสี้ยวเดียว…
หน้าที่ของเขาคือมุ่งหน้าบ่อนทำลายต่อไป ทำลายทุกอย่าง จนความมืดดำมันทำลายเขาไปด้วย เพราะเขามันปีศาจร้าย แม้แต่ตัวตนข้างในยังรังเกียจตัวเอง…
แม้ว่าเขาจะรัก แต่ต้องแก้แค้น…ความทุกข์ที่หมุนเวียนเป็นวงจรแห่งความทุกข์ระทม จะไม่มีวันจบสิ้นหากเขาไม่ยอมสูญเสียบางอย่างไป นั่นคือชนินทร์…หัวใจของเขาเอง
เมฆิมยอมควักหัวใจ ตัดมันทิ้งไป…ต่อไปนี้ไม่เหลือแล้ว ความรู้สึกอันใด…ไหนจะอิสระ ไหนจะความรัก…
เป็นเพียงผู้ชายหัวใจทมิฬ ที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่ง!
เมฆินสะกดกลั้นอารมณ์ของหัวใจอันแตกสลายไว้ ส่วนชนินทร์เชิดหน้าขึ้น แต่หยาดน้ำตาไหลอาบหน้า…กล่าวเสียงเย็นเรียบ
“อ้อ…ผมเพิ่งรู้ก็วันนี้ว่าตัวเองมันโง่งมแค่ไหน”
“ใช่ ผมเบื่อคุณก็เท่านั้นเอง…พอใจหรือยัง ผมอยากอยู่กับพิมพามากกว่าคุณ ต่อไปนี้อย่ามารังควานอีกนะ ไม่อยากเจอหน้า”
มือใหญ่ปล่อยลงวางข้างลำตัว ทำให้แขนร่างบางเป็นอิสระ…ชนินทร์กระพริบตา หยาดน้ำใสไหลรินอาบแก้มเนียนอีกมากมาย…เมฆินนึกอยากปาดน้ำตานั้นให้อย่างแสนโอนโยน ทว่า…
“แล้วทำไม…ทำไมคุณต้องหลอกผมมาตลอดเลยด้วย!?”
ร่างเล็กเดินหนีไปเร็วๆ ปาดน้ำตา…เมฆินมองตามอาลัยอาวรณ์
“ขอโทษนะ…ความจริงแล้วผมรักคุณ แต่ผมต้องรับผิดชอบ…พิมพาเป็นเมียผมแล้วเหมือนกัน!...”
เมฆินได้แต่พึมพำเงียบๆคนเดียว…
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล. บอกได้คำเดียว การแก้แค้นยังไม่ทันได้เริ่มต้นขึ้น...
ปล.ล.ติดGossip Girl อย่างหนักกกกกกกกกกกกกกก ใครชอบบ้างยกมือขึ้น เย้ๆๆๆๆ
XoXo B&S
-
จบเหอะ
-
เหมือนนิยายเล่มละ12บาทเลยอ่ะ งี่เง่า น้ำเน่ามากมาย
-
ร้องไห้แล้ว
ไม่เอาอ่ะ ไม่เอาแล้วแบบนี้บีบหัวใจกันสุดๆ นี่ขอโทษนะคะคุณเมฆินทำไมถึงยอมนังพิมพาง่ายๆเยี่ยงนี้อ่ะ แหมๆๆๆที
ชนินท์เค้านะ โอ้โหหหห ทำร้ายสารพัด ชนินท์พูดตรงๆก็เมียคนหนึ่งละวะ ถ้ารุ้ความจริงนะ อ๊ากกกกกกก
อยากฆ่าพระเอกเว้ยยยยยยยยยย
คนแต่งเปลี่ยนพระเอกเลยไม่เอาแล้ว โหยยยยยยยคนไรวะแม่ง ฮึ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เกลียดเมฆินแร้วๆๆๆๆๆๆๆ TT^TT
รีบๆๆๆๆๆมาอัฟนะคะ อ๊ากกกไม่ไหวแล้วเว้ยยจะบ้าตาย ฮึกๆๆสงสารชนินท์ที่สุดอ่ะ เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆทั้งนังพิมพาแล้วเมฆินเลยย :m31:
-
พิมพาเป็นเมีย แล้วชนินทร์ไม่ได้เป็นเมียเหรอ เป็นมานานแล้วด้วย
เชอะ
:beat:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:beat: :z6:
ร้ายกะเค้ามาซะขนาดนั้น ไม่คิดรับผิดชอบ
แต่ต้องมาตกม้าตายกับผู้หญิงแบบนี้
ช่างน่าอนาถยิ่งนัก
แอร้ยยยยยยย
-
อ๋อ เหรออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ ,,,,,
ดีเน๊อะ !!!!! เกลี๊ยด เกลียด ไอ้พระเอกประเภท double standard เนี่ย
'ผมรักคุณ แต่พิมพาเป็นเมียผมแล้ว ผมเลยต้องรับผิดชอบ'
พูดออกมาด้ายยยยยยยยย
แล้วไอ้คนที่โดน...มาตั้งนานน่ะเป็นอะไรหรออออออ ????
ดีล่ะ ปล่อยให้มันไปตก....กะEพิมพา เหอะ
ชนินทร์น่ะมีค่านะ ....
เดี๋ยวพาไปหาพระเอกใหม่ที่หล่อกว่า ล่ำกว่า รวยกว่า ฉลาดกว่า และ มีสมองมากกว่า เอง ป่ะ :m16:
-
แวะเข้ามาขอบคุณนะคร้าบ
ที่มาต่อตอนใหม่
มอบ :L2: สวนกระแส :m31: 555 :m20:
-
^^
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเศร้าได้อีก
แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันน้อ
-
ว้าววว
ดู GossipGirl ด้วย
ชอบ B หรือ S หล่ะ
อยากให้ชนินทร์รูความจิงวส่าเมฆินทำไปเพราะต้องรับผิดชอบพิมพา
เหนื่อยใจ การแก้แค้นเพิ่งเริ่มต้นขึ้นงั้นเหรอ
-
เหนื่อย ๆ :z3:
-
เอิ่มมมมมมมมมมมมมมมม
อยากบอกว่า อิเมฆินเนี้ย
เท่าที่อ่านมาฉลาดมาทั้งเรื่องจะมาโง่ กะอีเรื่องแค่นี้เนี้ยนะ
มันเป็นไปได้ไหมเนี้ยและสมมุติว่ามานจะมาทำร้ายชลัลอย่างที่ปากมันบอก
คนอย่างเมฆินหน้าจะศึกษานังพิม หอยหลอดนี่มาแล้ว
ถึงจะตกที่นั่งรำบากคงหาทางเอาตัวรอดได้ไม่ยาก
และเป็นปัญหาเผชิญรักแท้ของพี่นินด้วย
แต่นี่อาร๊ายย ยอมแพ้อาไรเนี้ย
ง่ายไปไหม //
อนาถ สลบดีก่า :เฮ้อ:
-
เมฆิน ผู้ชายไรว่ะ โง๊~โง่
คอโคดอ่อนอ่ะ โดนมอม ทุเรศมาก
แค่โดนชะนีมอม แรดย่ะ
อีพิมพา หุบปากไปซะอีคางคก!!!
หยุด! กระหรี่ได้แล้ว ว ว
ร่านซะ อิเทพชะนี่ตัวแม่
ชนินทร์ หล่อนต้องฮึดค่า
ตบไปเถอะชะนีอ่ะ มีให้ตบล้นโลก ก
ชะนีนางเดียว แย่งผัวหล่อนไม่ได้หรอกค่า
คนเขียนทำให้ผู้อ่านไม่พอใจมากก ก (ดูจากคอมเม้น555)
แต่อย่าให้ชะนีจิกไปนานค่ะ ของมันจะเสื่อม ม
รีบๆแยกผู้ชายกับชะนีเร็วๆนะ เกลียดชะนีนางนี้สุดๆ
-
อนาถ จิต กับพระเอก มากมาย
-
เข้มข้นมากมาย อยากรู้ว่าเรื่องจะดำเนินต่อไปอย่างไร พิมพาจะโดนแฉเมื่อไหร่ เรื่องของอิงอรจะคลี่คลายอย่างไร น่าติดตามมากค่ะ
เหมือนฤดี กับ กวินเริ่มจะไปได้สวยนะนี่ ขอเชียร์คู่นี่ทุกตอน แม้จะไม่โผล่มาก็เชียร์จ้า
ส่วนเมฆิน กับคุณนินก็สู้ ๆ นะคะ หมั่นไส้เมฆินนิด ๆ นะเนี่ย ทีงี้ละแมนรับผิดชอบทันทีเชียว เคือง ๆ แถมพูดจาตัดรอนอีก ก็พระเอกอ่ะนะ หึ หึ
เป็นกำลังใจให้คุณ Alex ค่ะ :L2:
ขอบคุณที่มาลงอย่างรวดเร็วค่ะ มาอ่านทีไร สองตอนรวดทุกทีเลย ^ ^
-
หากความรักที่น้ำไปสู่น้ำตาคือ หายนะ
คุนคือ หายนะ ที่งดงามที่สุด .......เมฆิน......
-
กดดันนนนนนนน :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:เฮ้อ:สงสัยจะมาตายน้ำตื้นก็คราวเนี๊ยะหล่ะนายเมฆิน
-
โห พูดได้ไง พิมพาเปงเมียผมแล้ว
ผู้ชายนี่จาไม่รู้เรยหรอว่าตัวเองจาจักกะดิ๊บกับใครถึงเมามันก้อน่าจารู้น่าว่าปล่อยอาไรออกไปบ้าง
แล้วคุนนินเปงเมียหลายครั้งก่าอีก
อย่างงี้ต้องรับผิดชอบให้หนัก กับมารับผิดชอบคุนนินดีก่ามาง
-
นี่การแก้แค้นยังไม่เริ่มอีกหรอ เหอะๆๆๆ
-
+1ให้คนแต่งนะ
เก่งจริงๆที่ทำให้คนอ่านอินซะขนาดนี้ o13
-
เหมือนละครน้ำเน่าจริงๆ ครับ
แฟนละครก็ดูไปด่าไป แต่ไม่เคยพลาดสักตอน
แถมมานั่งรอหน้าทีวีตรงเวลาเป๊ะเลย
ก็มันติดไปแล้วนี่ครับ... อ่านไปบ่นไปแล้วกัน หรือว่าไงดีครับ???
-
สรุปได้คำเดียวว่า เมฆินทั้งโง่ ทั้งเลว :laugh:
-
to alex
จากคนฉลาดกลายเป็นคนโง่
จากคนอ่อนแอกลายเป็นคนสติแตก
แล้วใคร . . . จะเป็นรายต่อไปครับ อยากรู้จัง
-
+1 แต่ขอ :beat:พิมพา และ :z6:เมฆิณหน่อยเหอะ
-
พูดมาได้ :z6:
เรื่องนี้น่าจะมีมือที่สาม พระรองผู้แสนดีแต่นิสัยโหดโผล่มาถีบเมฆินบ้างนะ
-
ไปไหนก็ไปเลยไปไม่อยากเห็นหน้า
ไอ้บ้าเมฆิน :z6:
มือที่สามผู้ชายที่แสนดี :o12: จงโผล่มาซะ
เน่าแล้ว เน่าให้พอ :serius2:
-
ความเจ็บปวด เป็นเกราะให้แกร่งนะ เข้มแข็งนะน้องชนินทร์
-
ยังไม่มาอีก :serius2:
:fire: โกรธน้อง ALEX แล้วด้วย :m16:
-
ไม่อยากจะคิดเลย
ที่ผ่านมา การแก้แค้นยังไม่เริ่มหรือนี่
แล้วถ้าแก้แค้นจะเป็นอย่างไร
ชีวิตมันช่างรัดทดจริง ๆ
:m15:
อยากอ่านต่ออ่ะ
-
เมฆินไปสนใจอะไรกับพิมพาเนี้ย :serius2:
มาทำให้ชนินทร์เสียใจอีกแล้วววววว
เลวมากกกกก...
-
5555+
ถือว่าเปนครั้งแรกที่โดนด่าเละแบบนี้
ไม่โกรธนะครับ แต่ขอให้มาอ่าน อิอิ
บทที่ 34
ชนินทร์เดินหนีออกมาไม่ไกลนัก ทรุดตัวลงอย่างหมดแรง
หมดแล้ว…ความดีงามในโลกใบนี้
ตกอยู่ในเกมที่โดนเขาหลอก ปั่นหัวใช้เป็นเครื่องมือมานาน…พอสักที
มีแต่ความหลอกลวง…ชนินทร์จะอยู่ไปเพื่ออะไรกัน
ตั้งแต่ผู้ชายที่ชื่อเมฆินก้าวเข้ามาในชีวิต…ความทุกข์หมุนเวียนเข้ามาไม่รู้จักจบสิ้น
ชนินทร์ไม่อยากตามหา ไม่อยากตามรังควานคู่รักอย่างเมฆินและพิมพาอีก
มันทำให้เขารู้สึกด้อยค่ามากยิ่งกว่าเดิม
ภาพต่างๆยามเขาทำดี…ยามเขาอ่อนโยน ยามทั้งสองแบ่งปันรอยยิ้มและเสียงหัวเราะด้วยกัน…แม้เป็นเพียงเวลาสั้นๆ แต่คิดดู…ทุกอย่างคือเรื่องหลอกลวง
และชนินทร์ก็โง่พอที่จะเชื่อ!
เจ็บใจ…มันเจ็บหัวใจ!
อับอาย และเจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
โลกตรงหน้าสำหรับเขามันมืดมน ไร้หนทาง…
เมฆินทำเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆ…’ก็แค่หลอกคุณเท่านั้นแหละ’…
ชนินทร์อยากสำลักเอาความร้ายกาจ ความชั่วช้า ความชิงชังต่างๆที่มีต่อผู้ชายคนนั้นออกมาให้หมด ไม่ให้หลงเหลือเลยแม้แต่นิดเดียว!
อยู่กับบ้าน หมกตัวอยู่ในห้อง…ไม่ออกไปไหน
จมจ่ออยู่กับความทุกข์…ทำเท่าไรแล้วก็ยังตัดใจไม่ขาดสักที
กวินกับฤดีเป็นห่วงจนต้องมาเยี่ยมถึงที่บ้าน
ด้านล่าง ชลัชเป็นคนรับแขก
“อ้าว คุณฤดี สวัสดีครับ มาเยี่ยมพี่นินเหรอครับ?”
ฤดียกมือไหว้ชลัชอย่างนอบน้อมแม้ว่าจะอายุมากกว่า แต่เพราะเขาเป็นเจ้านาย หล่อนก็เคารพอยู่แล้ว
“สวัสดีค่ะคุณชลัช ได้ข่าวว่าคุณชนินทร์ไม่สบายหนัก ดิฉันเลยมาเยี่ยม ส่วนนี่เพื่อนคุณชนินทร์เอง คุณกวินคะนี่คุณชลัชน้องชายคุณชนินทร์ค่ะ”
ฤดีทักทายและแนะนำอย่างเป็นทางการ จนชลัชขำ
“ทีหลัง ไม่ต้องทางการแบบนี้ก็ได้นะครับ”
ชลัชแอบกระซิบให้หญิงสาวฟัง จนหล่อนหน้าแดง
“เรียกผมลัชเฉยๆก็ได้ครับ เอ่อ เดี๋ยวผมจะให้เด็กยกน้ำขึ้นไปข้างบน ห้องพี่นินอยู่ทางขวามือน่ะครับ เชิญเลยครับ”
เคาะประตูก็ไม่ยอมขาน…กวินจึงถือโอกาสเปิดเข้าไปเงียบๆ…
ชนินทร์นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง…
ลืมตา แต่กำลังร้องไห้เงียบๆ
ชายหนุ่มลุกขึ้น
กวินกับฤดีเดินมาที่เตียง นั่งข้างๆ
“พวกคุณ…?”
“พวกเรามาเยี่ยมคุณน่ะครับ”
“เหรอครับ…”
“ผมไปหาคุณที่ทำงาน แต่ได้ข่าวว่าคุณไม่สบายมาก ก็เลยชวนคุณฤดีมาเยี่ยมด้วยกัน”
“คุณนินคะ? คือฤดีอยากจะบอกว่าฤดีทำงานกับคุณนินมาตั้งนานแล้ว…ไม่เคยเห็นคุณนินเป็นแบบนี้เลย มีเรื่องอะไรพอปรึกษากับเราได้มั้ยคะ?”
ชนินทร์มองหน้าคนทั้งสอง ซาบซึ้งใจ แต่ส่ายหน้า…
“ไม่ครับ…ผม ผมไม่เป็นไร”
“คุณนิน” กวินวางมือบนบ่าอีกฝ่าย “ไม่เป็นไรหรอก…คุณฤดีรู้เรื่องหมดแล้ว เราจะช่วยคุณเอง เพื่อให้คุณสบายใจขึ้น”
ชนินทร์เบิกตากว้าง
“อย่าโกรธคุณกวินเลยนะคะ ฤดีอยากรู้เอง…เพราะ เพราะฤดีเป็นห่วงคุณค่ะ ขอให้พวกเราได้ช่วย เท่านั้นก็พอ นะคะคุณนิน”
ฤดีเอื้อมมือไปกุมมือชนินทร์อย่างกล้าๆกลัวๆ…
หล่อนอาจเคยรักชนินทร์ก็จริง แม้แต่ตอนนี้ก็ยังรักอยู่…
เพียงแต่เป็นความรักบริสุทธิ์ ห่วงใย ในฐานะเพื่อน
“ให้เราเป็นเพื่อนปรับทุกข์ของคุณนะครับ”
ชนินทร์พยักหน้า ก่อนจะปาดน้ำตา ยิ้มบางๆ
“งั้น…ผมมีเรื่องหนึ่งอยากให้คุณสองคนช่วยผม…”
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
ฆ่ามันซะ
-
เง้อ.... :m31: :m31: :m31:
-
เฮ้อ...กำ สั้นได้อีก
เค้าจะเอายาวๆอ่ะ ชริส์
-
อ่าว หาย
-
โหยยยยยยยยยยยย
เอาซะค้างเติ่งเยี่ยงนี้เลย-..-คนเขียนระวังจะโดนเละรายต่อไปน๊า
ฮ่าๆๆ ล้อเล่นคร้าๆๆ-..-เดี๋ยวไม่มีใครแต่งให้อ่านโฮะๆๆๆ :z2: :impress2:
รีบๆมาอัฟนะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
สั้นจัง ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:serius2: :serius2: :serius2:
อ๊ากกกกกกกกกกกกอยู่ก็จบไปซะงั้น
:z3: :z3:
-
ชนินทร์สิ้นสภาพกันเลย น่าสงสารจัง ... แต่ก็ยังดีที่มีเพื่อนคอยอยู่ข้างๆ นะ
คงถึงเวลาละที่จะปล่อยให้เมฆินต้องไปทุกข์ทรมานกับสิ่งที่ตัวเองวางแผนไว้ แล้วมันย้อนกลับสู่ตัว
เพื่อนก็ไม่มี คนข้างกายที่รักจริง คนที่ไว้ใจได้จริงๆ ก็ไม่มี ... คงต้องทุกข์คนเดียวละนะ
-
รีบนเม้นต์ได้ใจเจ้จริงๆ อิอิ
เจ้สอง :bye2:
-
ฆ่ามันซะ
อันนี้เห็นด้วยเลย ฆ่ามานนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :m31:
-
:s :serius2: :serius2:
erius2:
:angry2: :angry2:
ค้างอย่างแรง
ตอนหน้าขอยาวๆ หน่อยนะครับ
-
ทำไมมาแค่นี้..........
-
ชนินทร์ เสียใจจนไปทำงานไม่ได้เลย อย่าไปร้องไห้ให้กับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเราเลยค่ะ ตัดใจนะคะจะได้ไม่ช้ำไปกว่านี้
:o12:
เมฆิน แค่ทำร้ายยังไม่พอใช่มั้ย ต้องทำลายให้แหลกคามือรึไงถึงจะพอ
:beat:
-
กำจัดชะนีลิ่วล้อซะ :beat:
เริ่ดๆ ๆ
-
ค้างนะคะ :serius2: น้องนินเอามีดไปกระซวกคนแต่งเลยดีไหม :laugh:
-
มาได้สั้นและค้างมากมาย = =
-
ชนินทร์ คะ
ช่วยเป็นผู้เป็นคนเร็ว ๆ ทีเถอะค่ะ
อัดอึดค่ะ เศร้าไปไม้่ได้อะไร จะทำอะไรก็ทำเถอะค่ะ
-
วางแผนกันช่วยฆ่าหมกป่าคนเขียน :fire:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก
ไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยย
ตัดดับฉับเลยอ่ะ
อารมณ์ค้างได้อีก
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31:
-
หง่าสงสารพี่นินจับใจ นังพิม มารยาร้อยเล่มเกวียน มันน่า :beat: :beat: :beat:นัก
-
อยากไปปลอบๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
มาต่อให้ไวๆ
เพราะสองตอนนี้มันสั้น
บทที่ 35
ครั้งนี้ ชายหนุ่มจะไม่อดทนอีกต่อไป
ชลัชวางหนังสือนิตยสารลง ความจริงเขาไม่ได้ชอบอ่านหรอก แต่พวกแม่บ้านอ่านกัน แล้วก็วางไว้ในห้องโถง
เพื่อนของเขามาเยี่ยม เห็นข่าวลงหน้าปก เลยต้องเอามาให้ชลัชดู
ชลัชเควี้ยงทิ้งอย่างอารมณ์เสีย นี่มันอะไรกัน…ถ้าหนังสือเขียนข่าวมั่วๆแบบนี้ล่ะก็ คอยดู เขาจะเอาเรื่องจนถึงที่สุด!
ชายหนุ่มรีบรุดออกจากออฟฟิศ ตรงไปยังคอนโดของแฟนสาว
พิมพาออกมารับ พอเห็นเป็นชลัช สีหน้าของหล่อนแสดงความเบื่อหน่าย
ชลัชต้องการรู้ว่าพิมพาให้ข่าวกับนิตยสารว่าเลิกกับเขาแล้วทำไม?
“เรามีเรื่องต้องคุยกันนะพิม”
“คะคุณชลัช?”
ชายหนุ่มอึ้ง
“ทำไม…ทำไมพิมเรียกผมแบบนั้น”
หญิงสาวกอดอก มองด้วยแววตาห่างเหิน…อีกนัยหนึ่ง สมเพช
“ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”
“ทำไมพิมพูดแบบนั้น?”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่พิมได้แฟนใหม่แล้ว…พิมเบื่อคุณ”
“พิม คุณพูดอะไรของของคุณ!”
“ได้ยินชัดแล้วค่ะ พิมมีคนใหม่แล้ว และพิมก็รักเขามาก เขาไม่น่าเบื่อเหมือนคุณ ขอโทษนะคะ…พิมติดโทรศัพท์กับเขาอยู่”
พิมพาทำท่าจะปิดประตู แต่ร่างสูงใช้มือยันประตูไว้
“เดี๋ยว...คุณเป็นใครกันแน่?”
หญิงสาวหัวเราะ
“ก็จะใครล่ะคะ พิมเองล่ะ นึกว่ามนุษย์ต่างดาวมาลักพาตัวพิมไปไหนเหรอ นี่แหละพิมค่ะ…เพียงแต่คุณไม่รู้เท่านั้นแหละ”
ชลัชอึ้งงัน…
เป็น…เป็นไปไม่ได้!
เขาได้รับคำเตือนเรื่องต่างๆมาตลอด
ที่ผ่านมา เขาไม่เคยเชื่อ…
นั่นเพราะเชื่อใจ…เพราะเชื่อมั่นคำเดียว!
ตอนนี้รู้สึกเหมือนโดนมีดปักกลางหลัง…และผ้าปิดตาสีดำที่ถูกปิดไว้คลายออก
“นั่น…แสดงว่าข่าวที่ผ่านมา…ข่าวที่คุณเป็นคนให้ ก็เรื่องจริง”
“ค่ะ ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องนี้นะ” พิมพามองจากหัวจรดเท้า “คุณอย่ามาอ้อนวอนพิมแถวนี้เลย จะบอกอะไรให้…พิมนอนกับเขาแล้วด้วย แล้วพิมก็ท้อง พิมจะแต่งงานกับเขา เร็วๆนี้แหละค่ะ”
ประตูปิดลง พร้อมกับโลกทั้งใบที่หมุนคว้าง…
ชลัชเดินเซไปตามทาง มึนงง…เรื่องทั้งหมดนี่เกิดขึ้นได้ยังไง
พิมพา…หญิงสาว แสนสวย ที่อ่อนหวาน…ไม่น่าเชื่อ
รูปลักษณ์ภายนอกจะตบตาคนได้ร้ายกาจขนาดนี้!
โดนปลดกลางอากาศกระทันหันแบบนี้ ชลัชไม่รู้จะดีใจ…หรือเสียใจดี
เขาเคยรักหล่อน…คิดว่ารัก แต่แล้วก็พังทลาย
หล่อนท้อง…กับชายอื่น รู้เสียแต่เนินๆ…ชลัชนับว่าโชคดี ไม่ตกหลุมพลางผู้หญิงพรรค์นั้น
แต่ที่แน่ๆ…เขาเสียดายเวลา…เวลาที่เคยมีร่วมกัน!
อรรถชัยเดินงุ่นง่านอยู่ในคอนโด
ทำไม…ทำไมยัยพิมพาถึงยังไม่เอาเงินมาให้เขาอีก!
เหลืออีกเยอะ…เจ้าหนี้โหดก็ทั้งทวงทั้งข่มขู่กระชั้นชิดเข้ามาเรื่อยๆทุกวัน…
แล้วอย่างนี้จะทำยังไงดี
ชายหนุ่มนั่งลง…หวนนึกถึงคำพูดของพิมพา
หล่อนท้อง?
คงไม่ใช่ลูกของเขา…
ใครๆก็รู้…พิมพาเป็นคนยังไง เพื่อนๆของเขา ‘ฟัด’ หล่อนกันมาแล้วทั้งนั้น
ขืนเงียบไปแบบนี้…เจ้าหล่อนคงไม่เอาเงินมาให้เขาแน่
อรรถชัยยิ้มเหี้ยมเกรียม…แบบนี้มันต้องกระทุ้งกันซะหน่อยแล้ว!
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
:เฮ้อ:น้องชลัชไม่ต้องเสียใจไป
อย่างน้อยก็ตาสว่างแล้วว่าอะไรเป็นอะไร
-
กรรมใด ครัย ก่อ กรรมนั้น ย่อม ตาม สนอง
ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อน แอ
คนที่เข้มแข็งที่เท่านั้นถึงจะอยู่ได้อย่างทรนงในสังคมที่เห็นแก่ตัวในยุคปัจจุบัน
-
พิมนี่ร้ายกาจจริงๆ
-
สั้นเรื่อยๆน่ะพี่
:serius2:
ฮ่วย เดี๋ยวก็รู้นะจ๊ะ พิมพา
-
ในที่สุดพิมพาก้อถอดชุดลูกแกะมาเป็นหมาจิ้งจอกให้ชลัชเห็นแล้ว เจอจังๆยอมรับแบบเต็มปากเต็มคำแบบนี้เราก้อว่าชลัชโชคดีนะที่พิมพาสลัดทิ้งอย่างไม่ใยดี จะได้ตัดใจได้ง่ายๆ
อรรถชัย คิดอะไรชั่วๆอยู่อีกหล่ะ ทำอะไรพิมพาก้อเหมือนทำลูกตัวเองที่อยู่ในท้องพิมพาด้วยนะ กรรมมันจะสนองเวรก้อคราวนี้แหละ
-
พิมมาขอให้โดนเอาคืนอย่างสาสม ฮ่า ๆ
-
ทำไมแต่ละตอนสั้นลง T T
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย เรื่องราวมากมายนะ
-
เฮ้อ...กำ...สั้นได้อีก
แถมยังไม่มีนายเอกกับพระเอกอีก ชริส์
-
o13
มารอ
มาไวไวอีกนะ
-
อ่านแล้วอึดอัดมากมายวันเดียวจบ
แบบไม่เคลียร์ๆ
อิอิ
ผมว่าอีกซักสองสามตอนมีอะไรเด็ดๆแน่เลย
อิอิ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ขอตัวไปร้องไห้ดมยาดมก่อน อกอีแป้นจะแตก อึดอัดเกิน
-
เป็นโชคดีของนายลัชไปล่ะนะ
หลุดพ้นไปแล้ว
ทีนี้ความซวยก็มาตกอยู่กับเมฆิน
แล้วคุณนินของเราก็เสียใจตามระเบียบ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอกรี๊ดหน่อยเฮอะ :m31:
-
ทำไมมันสั้นลงเรื่อยๆละจ้ะ :call:
-
พิมพาร้ายมากอ่ะแย่งานนี้แย่แน่ๆๆๆๆ
เมฆินศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้หรอกน่ะ
งานนี้จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
-
ปล่ิยเค้าำไป
-
เมฆินเอ๊ย
กินได้มั้ยนั่น ศักดิ์ศรีอ่ะ o18
-
สองตอนรวด กำลังเข้มข้นเลยทีเดียว อ่านตอนล่าสุด แอบคิด หรือว่า ชลัช กับ ฤดี ?
มาต่อไวมากเลยค่ะ คุณ Alex สู้ ๆ นะคะ :L2:
-
บทที่ 36
ชลัชขับรถตามรถของพิมพามาที่บ้านหลังหนึ่ง
หญิงสาวก้าวลงจากรถ…ชลัชเห็น มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาจับต้นแขนหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ
อรรถชัย?!
เพื่อนรักของเขามาทำอะไรที่นี่?
ชลัชก้าวลงจากรถ เดินเข้าไปให้ใกล้พอสมควร…แอบฟังบทสนทนา
“เงินละพิม ผมต้องการเงินเดี๋ยวนี้”
“บอกให้ปล่อยไง…เดี๋ยวแฟนชั้นมาเห็นเข้า เขาจะว่ายังไง”
ชลัชยิ่งรีบตั้งใจฟัง
“แหม…นอนกับมัน ลูกของมัน เธอยังจะมายัดเยียดให้ชั้น”
“นอนบ้าอะไร…ฉันก็แค่หลอกเขา มอมเหล้าจนเมาแบบนั้น ใครจะลุกขึ้นมาทำอะไรได้…คุณมันเลวเอง ในเมื่อคุณไม่รับ ชั้นก็ไม่สนหรอก!”
“เก่งจริงนะเรื่องแบบนี้ ชั้นก็บอกแล้วไง ว่ามารหัวขนรายเนี้ย ไปเอาออกซะก็สิ้นเรื่อง สงสารผู้ชายคนนั้นนะที่จะได้เธอไปเป็นเมียคาวๆ”
“ไอ้เลว!”
“เธอไม่ทั้งเลวและตอแหลกว่าเรอะ? ช่างเถอะ เธออาจจะหลอกคนโน้นคนนี้ได้…แต่ตอนนี้เธอหลอกชั้นไม่ได้ รีบเอาเงินมาซะ แล้วชั้นจะไป”
“บ้าเหรอ! ไม่มีทั้งนั้น”
“งั้นชั้นจะเอาคลิปวีดีโอให้ผัวใหม่ของเธอดู อยากให้รู้ ดูซิ ว่ารสรักผัวเก่าอย่างชั้นมันจะเทียบเท่ากันมั้ย?”
ชลัชแทบช็อค!
อรรถชัยบอกว่า…เขาเป็น ‘ผัว’ เก่า?
นี่หมายความว่า…ตลอดเวลาที่ผ่านมา…
เขาโดนเพื่อนรักคนนี้ทรยศหักหลังมาตลอดเลยหรือ?
ชายหนุ่มหน้ามืด…เขาเกลียด ชิงชัง…
คนทรยศหลอกลวงมากที่สุด!
“นี่ อย่านะ!”
“เอาเงินมาซะทีซิ!”
“ไม่…แกทำชั้นแสบมามากพอแล้ว ต่อไปนี้ ถ้าแกกล้าเอาความลับของชั้นไปขาย ชั้นก็จะขายความลับของแกเหมือนกัน!”
“เอ๊ะอีนี่!”
“เอาซี่…ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าไอ้ชั่วๆอย่างแกน่ะแอบข่มขืนแฟนเก่าเพื่อน ทำเขาท้องแล้วก็ทิ้ง จนเขาหนีกลับไปฆ่าตัวตายอยู่บ้านนอกโน้น! เอาซี่ ถ้าแกกล้าก็เอาเลย!”
ชลัชได้ยินดังนั้น…เนื้อตัวชาวาบ
อิงอร…พิมพากำลังหมายถึงอิงอรหรือนี่?
พิมพาถือไพ่เหนือกว่าแล้วตอนนี้ อรรถชัยคงไม่นึกว่าหล่อนกล้า…แต่หากหล่อนนำความลับนี้ไปเปิดเผยให้ครอบครัวคนตายรู้ล่ะก็…อรรถชัยก็อยู่ไม่สุขเหมือนกัน
หล่อนรู้เพราะครั้งที่ยังสนุกด้วยกัน…อรรถชัยเคยเมามาก และเวลาของขึ้นเขาก็ดันเป็นพวกปากสว่าง เก็บความลับไม่อยู่เสียด้วย คายออกมาทั้งหมดจนหล่อนเก็บเอาเป็นไม้ตายได้
ต่างฝ่ายต่างเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว…พิมพาจ้องหน้าไม่ยอม
“แก-!”
“พวกคุณสองคน หยุดได้แล้ว!”
ชายหนุ่มอีกคนเดินออกมาดุคนทั้งสอง
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ถ้าจะทะเลาะกัน…ได้โปรดเชิญที่อื่น”
พิมพาจิกสายตา
“แล้วแกน่ะเป็นใคร เข้ามาในบ้านแฟนชั้นได้ยังไง”
“ผมเป็นเพื่อนสนิทของคุณเมฆิน ชื่อกวิน…ผมมาพักที่บ้านนี้”
กวินโกหกหน้าตาย เนื่องจากอาชีพของเขาเอื้ออำนวย…ความจริง วันนี้เขามาพบเมฆินด้วยเหตุผลบางประการ
รออยู่ในบ้านตั้งนานแล้ว…บังเอิญได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน เลยออกมาแอบฟัง
โชคดี รู้เรื่องความลับของทั้งสองฝ่ายหมดทุกอย่าง!
ชลัชจำได้ว่านั่นคือกวิน จึงออกจากที่ซ่อน
ทุกคนหันมามองเป็นทางเดียว
“อ้าวเฮ้ยไอ้ลัช!”
อรรถชัยยิ้มทัก…นั่นซิ! เขาลืมไปได้ยังไง
ถึงแม้ไม่ได้จากพิมพา เขายังคงมีเพื่อนหน้าโง่ผู้แสนดี ที่ยังคงให้ความช่วยเหลือเขาได้
อรรถชัยยิ้มเก้อ เมื่อชลัชเดินปรี่ตรงดิ่งเข้าหา
ผลัก!
ชลัชหวดหมัดหนักๆเข้าใส่หน้าอีกฝ่าย โยนทุ่มลง ทำทุกอย่าง…เพื่อระบายความเคียดแค้นที่อันแน่นเต็มเปี่ยมในตอนนี้
พิมพาร้องกรี๊ด กวินยืนดูเฉยๆ ไม่เข้าห้าม…
“กรี๊ดๆ!!! นี่คุณจะทำอะไรเขา!”
ใบหน้าของชลัชเปลี่ยนไปราวกับคนละคน
ด้วยความที่เป็นคนแข็งแรงกว่า ไม่สุบบุรี่กินเหล้าเป็นประจำเยี่ยงอรรถชัย ทำให้ในที่สุด…อรรถชัยนอนจมกองเลือดแน่นิ่งอยู่ ท่าทางคงกระดูกหักหลายแห่ง
“มึง…มึงทำอะไรอร มึงทำอะไรอรของกู!”
ชายหนุ่มทรุดกายลง เอามือปิดหน้า ร้องไห้…
“กูกับเขา…กูกับเขาจะแต่งงานกันอยู่แล้ว ทำไม…”
กวินเดินมาแตะบ่าเบาๆ…
อิงอร…ผู้หญิงที่ในอดีต เขาเคยรักมาก…
และเชื่อว่าจะเป็นคนเดียวที่เขาสามารถรักได้มากมายเยี่ยงนั้น
รักจริง…อิงอรเป็นคนดี อ่อนหวาน น่ารัก สดใส เป็น ‘เพชร’ จากภายในสู่ภายนอก
ต่างจากพิมพา ที่บัดนี้วิ่งไปดูอาการคนปางตาย
“นี่คุณลัช! ทำอะไรเขาน่ะ ยังไม่รีบพาไปโรงพยาบาลอีก”
ชลัชฟิวขาดอีกรอบ ลุกพรวดขึ้นไปกระชากแขนพิมพา
“คุณก็เหมือนกัน…คุณหลอกลวงผมมาตลอด คุณทำได้ยังไง กับไอ้หมอนั่น คุณนอนกับมันจนท้อง แล้วเที่ยวโพนทะนาว่าเป็นลูกผู้ชายคนอื่น หากผมยังเป็นที่สนใจของคุณ ก็คงต้องโดนยัดเยียดให้ใช่มั้ย? คุณนี่มันต่ำ ต่ำช้าจริงๆ!”
ตะคอกใส่พร้อมทั้งผลักจนล้มลง พิมพาร้องโอ๊ย
“โอ๊ย ไอ้หน้าโง่ เพิ่งจะรู้เรื่องกับเขาเหรอ ฮึ แต่รู้ตัวก็ดีแล้ว…ชั้นไม่ได้นอนกับคุณเมฆินหรอก ชั้นแค่จัดฉากให้มันดูเหมือนก็เท่านั้นเอง! จะบ้าเหรอคนเมามันจะทำอะไรได้”
เสียงฝีเท้าของใครบางคนหยุดลง…
เมฆินมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มองหน้าคนทั้งหมด
“คุณ…คุณว่าอะไรนะ?”
เมฆินถามเสียงสั่น พิมพาเห็นร่างของเขาแล้วเบิกตากว้าง รีบวิ่งเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่ม
“ไม่มีอะไรค่ะ คุณเมฆินอย่าไปฟัง พิมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น”
เมฆินมองกวินที่กำลังยิ้มๆ ส่วนชลัชนั้นหอบเหนื่อยเพราะโกรธจัด
ตอนแรกเมฆินนึกว่าจะเกิดศึกชิงนางที่นี่
“เดี๋ยว คุณพูดว่าอะไร?”
เมฆินแกะมือบางออก ผลักห่างจากตัว…ส่ายหน้าด้วยความงุนงง แววตาและน้ำเสียงห่างเหินทันที
“พิม…พิมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น!”
พิมพาโวยวาย
กว่าจะรู้ตัว พลาดไปหมดทุกอย่างแล้ว
อีกนิดเดียวเท่านั้น…ก็จะหาที่เกาะลอยคอรอดตายได้อยู่รอมร่อ!
นี่มันบ้าที่สุด!!!
“ไม่จริง! ก็คุณเพิ่งจะพูดอยู่หยกๆ ว่าคุณมอมเหล้าเขา แต่ไม่ได้มีอะไรกันจริงๆเพราะเขาทำอะไรคุณไม่ได้ ไม่ใช่เหรอไง?”
ชลัชต่อประโยคเองให้
เมฆินยิ่งเหมือนคนถูกค้อนทุบ
จะว่าไป…ใจหนึ่งของเขาโอนเอียง ไม่ยอมรับเรื่องเมื่อคืนนั้นมาโดยตลอด
“ไม่จริง! อย่าไปเชื่อมัน!”
พิมพากรี๊ดเหมือนคนบ้า จนเมฆินพอจะรู้เรื่องทั้งหมด รีบเดินเข้ารั้วบ้านไป
“ผม…ขอตัวก่อนครับคุณพิม”
“เดี๋ยวคุณเมฆิน!” พิมพาถลาเข้ามากอดแน่น น้ำตานองหน้า พูดจาเริ่มรัวเร็วจนไม่รู้เรื่อง “แล้วลูกของเราล่ะคะ...ลูกของเราล่ะ?”
เมฆินขมวดคิ้วแน่น น้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อหู
“คุณท้องหรือเนี้ย?”
“ใช่ๆ ใช่ค่ะเมฆิน ลูกของเรา พิมท้องลูกของคุณอยู่นะ”
กวินเข้าไปดึงแขนบางของพิมพาออก หญิงสาวผลักกระเด็น
“อย่าเสือก!”
“คงไม่ได้ เพราะคุณกำลังโกหกเขาอยู่”
“หมายความว่ายังไง?...”
“ก็นั่นไงคุณเมฆิน คุณยังไม่รู้อีกเหรอว่าตลอดเวลาที่คุณคบกับเธอแค่ไม่กี่สัปดาห์ เธอแอบมีคนอื่นตลอด และผู้ชายคนนั้นก็คือพ่อที่แท้จริงของเด็กในท้อง”
กวินชี้ไปที่อรรถชัยที่นอนหมดสภาพอยู่ พิมพาตาเบิกกว้าง
“แกบอกเขาทำไม บอกเขาทำไม!”
เมฆินช็อคกลางอากาศ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“ผมนี่โง่จริงๆ...โง่มาตลอด”
กวินถากถาง “ชนิดที่เรียกว่าไม่มีใครเปรียบเลยล่ะ”
“ผม...ผมเริ่มเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างแล้วล่ะ...นี่ นี่มันยิ่งกว่า...นิยายเสียอีก”
“…ลาก่อนคุณพิม”
เมฆินกล่าวสุภาพ พิมพายังคงส่งเสียงตะโกนดังลั่น หล่อนรับไม่ได้…แค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แผนที่หล่อนวางไว้ทั้งหมดก็พังครืนลงมาชั่วพริบตา
ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว…หมดสิ้นทุกอย่าง
“ขอบคุณนะ…”
ชลัชกล่าวขอบคุณเสียงเรียบเมื่อเมฆินเดินผ่าน…เมฆินจำได้ว่านี่คือชลัชน้องชายชนินทร์
แต่เขาหมดความปรารถนาจะแก้แค้นอีกต่อไปแล้ว
“เรื่องอะไรครับ?”
“ผมขอบคุณ ที่คุณทำให้ผมเห็นธาตุแท้ของผู้หญิงคนนั้น ถ้าคุณยังอยากได้เธอ” ปรายตามองอย่างสมเพช “ก็เชิญตามสบายเลยนะครับ”
ว่าแล้วก็เดินกลับไปขึ้นรถ บึงออกไปด้วยความเร็วสูง
กวินมองตามชลัชยิ้มๆ
“เข้ามาซิ ผมมาหาคุณ เพราะมีเรื่องจะบอกคุณ”
เมฆินเดินเข้าบ้านของตัวเองพร้อมแขก
พิมพานั้นกองลงกับพื้น เบ้ปากร้องไห้บ่อน้ำตาแตก
“ไอ้พวกผู้ชายบ้า! กลับมาก่อนซิ ฮือๆ…กลับมาก่อน! ฮือๆ…”
โปรดติดตามตอนต่อไป
XoXo gossip girl
-
ช้าหรือเร็วความจริงก็ต้องถูกเปิดเผย
แบบนี้ล่ะดีแล้ว เมฆินทำตามหัวใจตัวเองสักทีนะ :sad4:
-
โล่ง
-
คราวนี้ก็ถึงคราวง้องอนแล้วละสิ 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...สะใจโว้ย
และแล้วความจริงก้อเปิดเผย
แต่จะตามง้อยังงัยนะ อยากรู้จัง
เล่นตัวไว้อย่ายอมใจอ่อนง่ายๆ ชริส์
-
โอ้
เมฆินรีบตามไปง้อเลยนะ
ขอให้สำเร็จ
-
สะใจดีเนี่ยยย
นึกว่าเมฆินทร์จะโง่อีก
ตอนนี้ไม่มีชนินทร์เลย T T
-
สมน้ำหน้าพิมพาอ่ะ 555
-
ความจริงก็เปอดเผยเสียทีแล้วอย่างงี้เมฆินคงต้องตามง้อนินทร์แล้วน่ะ
สมน้ำหน้าพิมพาสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรอิอิ
อิงอรน่าสงสารมากโดนขมขืนอรรถร้ายมากกกกกกกกกกก
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
ชั้นสะใจ นังแกงcurry :beat:
หล่อนตายไปให้พ้นๆซะ
ชั้นเกลียดแก
อรรถชัยระยำ จังปรีย์
เลวที่สุด จมเลือดตายซะ
ตอนนี้เริ่ดๆๆๆๆๆๆ
เมฆินจ๊ะ ชนินทร์รออยุ่จ๊ะ
:haun4:
-
o13
ในที่สุดเรื่องที่ควรจะรู้ก็ได้รู้สักทีรอลุ้นมาตั้งนาน
-
งี้นายเมฆินจะไปง้อชนินทร์ยังไงล่ะเนี่ย
เรื่องราวทุกอย่างคลี่คลายแล้ว หุหุ
-
อ่ออออออออออออออออออออ
ความจริงเรื่องอรเป็นอย่างนี้นี่เอง
แล้วเมื่อไหร่เมฆินจะรู้เนี่ยยยยยยยยยย
จะได้ตาสว่างบ้างไรบ้างเนอะ
-
ถูกเปิดโปรงแร้ว
ทีนี้เมฆินจาได้ไปตามง้อภรรยาตัวจริงเสียที
ไม่รู้หนีไปไหนร้วน๊า
ลักพาตัวอีกสักรอบเปงไง
หุๆๆๆ
-
:เฮ้อ:ละแล้วความจริงก็ถูกเปิดเผย
ถึงเวลาที่นายเมฆินต้องไปง้อคุณนินแล้วซิท่า :laugh: :laugh:
-
สมน้ำหน้าจริงๆ ผู้หญิงอย่างพิมพาต้องเจอผู้ชายแบบอรรถชัยดีที่สุดแล้ว เหมือน ผีเน่ากับโลงผุ ไง 555+
อย่างที่เค้าว่ากันไว้ว่า ทำสิ่งใดไม่ดีไว้ สักวันสิ่งนั้นจะย้อนเข้าสู่ตัว ... คราวนี้พิมพาก็รับไปเต็มๆ เลยนะ
ตอนนี้กวินก็รับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว ต่อไปคงถึงคราวนายเมฆินรู้ตัวซะทีว่าทำผิดมากมายขนาดไหนกับชนินทร์
ถึงเวลาคงต้องชดใช้ให้เค้า ด้วยการงอนง้อ ขอโทษ ตามตื้อ และรักเค้าให้มากขึ้นๆ น๊า จะรอติดตามค่ะ
-
กวินมีอะไรจะมาบอกเนี้ยะ
หรือจะเป็นแผนของน้องนิน
-
โหหหหหหห ปริศนาคลี่คลายเป้นเพราะอย่างนี้เอง ตอนนี้ก็ถึงเวลาน้องนินเล่นตัวบ้างแล้วสิ o18
-
o18 หรือจะมาบอกว่า"คุณนินเป็นของผมไม่ก็ผมกับคุณนินจะแต่งงานกัน" :laugh:
:laugh: แค่คิดเฉยๆๆๆๆๆ หุหุหุ
-
พืชผลที่มันน่าจะงอกงามได้ตั้งนานแล้ว พึ่งจะมีโอกาสก็ตอนที่พายุสงบเอาตอนนี้ล่ะ
ขอบคุณอเล็กซ์คุงที่ทำให้คนโง่กลับมามีสติคร้าบ แต่เข้าใจหาจังหวะพลิกสถานกาณ์จริงๆนะ
ถ้าปองคุงเป็นอเล็กซ์คุงคงกำกับเกมศ์ออกมาไม่ได้แบบนี้ สะใจดีครับ o13
-
โหเจ๋งจริงๆค่ะ ตอนนี้ถือเป็นตอนไคลแมกซ์เลยนะเนี่ย แค่ตอนเดียวสามารถคลี่คลายปมได้หมดเลย
o13
คราวนี้จะได้เคลียร์กันจริงๆซะทีนะคะ
:z2:
-
ง้อชนินทร์เดี๋ยวนี้เลย
แล้วเลิกปากแข็งกันได้แล้วววววว
-
ความจริงทั้งหมดเริ่มปรากฏแล้ว
อยากรู้จังว่านายเมฆินจะง้อชนินทร์ของเรายังไง :z2:
-
โอ้ว รู้ความจริงกันอย่างพร้อมเพรียง
เมฆินโง่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ
ถึงรู้ความจริงก็ไม่ยกชนินทร์ให้ละ :a14:
หึ ต้องงอนให้ถึงที่สุด เด๋วเอาชนินทร์ไปแอบ :m7:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
มันส์ มาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สมน้ำหน้าใยพิมพา
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
ว้าว ผ่านช่วงอึดอัดไปได้รวดเร็วดีจัง ชอบ 555+
ปม ตั้งแต่ตอนแรก ก็คลี่คลายแล้วสินะ ทีนี้ก็เหลือ การแก้แค้นของชนินทร์ ? ฮิ ฮิ
-
โฮะ โฮะ ดีนะคะ ไม่ปล่อยให้ทรมานนาน
-
:mc4: จุดปะทัดไล่ผี 555 :z10:
-
เยี่ยมม
สมๆๆ พิมพา
ได้ฟิวเหมือนกับอ่าน นิยาย แจ่มใส ที่เป็นวรรรกรรม ผู้ใหญ่อะ
ติดตามๆ
-
ในที่สุดความจริงจะเปิดเผยแล้ว ดีใจจัง อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ รีบมานะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:เฮ้อ: ในที่สุดก็ฉลาดกันซะที
แต่ว่า นินให้กวินทำไรให้หว่า
-
งานนี้แหละ ที่ชาวอัพเปอร์อีสไซด์เดอร์ชาวเราจะได้รู้ว่า...คนอย่างนายชลัชก็กัดใครไม่ปล่อยเหมือนกัน...
บทที่ 37
ทั้งคู่ขับรถออกไปคุยกันที่สถานที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง
นั่งรถมาไม่มีใครเอ่ยปาก ลงจากรถ กวินเดินดุ่มสีหน้าเครียดจัดเข้าหา
เมฆินมองงงๆ แต่ยังไม่ทันเอ่ยปากอะไร ก็โดนกวินต่อยคว่ำไปแล้วหนึ่งหมัด
เมฆินล้มลง เจ็บ…แต่แปลก ที่เขากลับไม่รู้สึกเดือดดาล
“คุณมันโง่! เมฆิน…คุณมันโง่!”
เมฆินใช้หลังมือเช็ดเลือดที่มุมปาก
“ต่อยผมทำไม?”
“ผมหมั่นไส้คุณ เกลียดคุณ ที่ความโง่เขลา ขี้คลาด ความแค้นบ้าๆบอๆของคุณมันบงการจนคุณทำร้ายคนดีๆคนหนึ่งทั้งชีวิต!”
“ใคร?...”
“ยังมีหน้ามาถามอีก คุณชนินทร์ไงล่ะ! คุณทำลายเขาจนไม่เหลือชิ้นดี”
เมฆินหลบตา ละอายแก่ใจ…
“ผมกับเขาไม่มีเรื่องอะไรกันอีกแล้ว”
“ไม่มี ใช่ มันไม่มีโอกาสแล้วล่ะ มันสายไปแล้ว”
“ทำไม?”
“คุณไม่ต้องรู้! เขาไปแล้ว…และจะไม่มีวันกลับมาอีก”
เมฆินรู้สึกเหมือนเพิ่งโดนกระสุนขนาดยักษ์ทะลวงเข้าที่หน้าอก
ความหนาวเยียบเย็นเข้าครอบคลุมทั่วสรรพางค์กาย
“ไป…ไปไหน”
“เขาไม่ให้บอกคุณ แต่คุณทำให้เขาตายทั้งเป็น ผมอยู่เคียงข้างเขามาตลอด ผมรู้ดี”
เมฆินนิ่วหน้า…นั่นซิ เขาไม่เคยอยู่เคียงข้างชนินทร์ ‘จริงๆ’ เลยแม้แต่ครั้งเดียว
ทำไมเขาถึงได้เลวร้ายแบบนี้นะ
“คุณบอกจะรับผิดชอบคนอื่น ทำไมคุณไม่รับผิดชอบความรู้สึกของคุณชนินทร์บ้าง…รู้มั้ยว่าเขารักคุณมากแค่ไหน รู้บ้างมั้ย?!”
เมฆินเบิกตากว้าง
ชนินทร์…รักเขางั้นเหรอ?
“ความจริงแล้วคุณไม่สมควรรับรู้อะไรเลยทั้งสิ้น…แต่ผมคิดว่าถ้าคุณรู้แล้ว อาจทำให้สมองทึบๆของคุณสว่างขึ้นมาบ้าง”
กวินเล่าเรื่องทุกอย่างให้ชายหนุ่มฟัง หมดสิ้น…จนเมฆินเข้าใจ
กวินมองเมฆิน…ใจหนึ่งสงสาร ใจหนึ่งสาแก่ใจ
ผู้ชายทรนง เย่อหยิ่งเอาแต่ใจอย่างเขา…ถึงกับหมดสภาพ
“นั่นแหละ คุณชลัชไม่ได้เป็นต้นเหตุที่ทำให้อิงอรน้องสาวของคุณตายตั้งแต่แรก คุณชนินทร์ไม่ได้เป็นคนยุยงอะไรทั้งนั้น นักสืบของคุณ…มันห่วย พอโดนเงินของนายอรรถชัยปิดปากเข้าหน่อย มันก็บอกความเท็จกับคุณ ผมสืบเรื่องนี้อยู่ และยังรู้ด้วยว่านักสืบของคุณตอนนี้หนีไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน”
“คุณชนินทร์เป็นแพะรับบาป ที่กลายเป็นเครื่องมือแก้แค้นของคุณ…แล้วดูตอนนี้ซิ คุณดูว่าคุณทำอะไรลงไป!”
เมฆินนั่งอึ้งอยู่บนพื้น
พูด…อะไรไม่ออก
อากาศ…เหมือนจะหมดหายไปจากโลกใบนี้
ความร้อนจากดวงอาทิตย์หมดไป…เหลือแต่เพียงความหนาวยะเยือกให้เขาทนทุกข์ทรมาน…
“ผม…ผมพอจะมีโอกาสมั้ย?”
กวินไม่ตอบ แต่ปาพวงกุญแจใส่หน้า
“คุณนินเขาฝากมาคืน”
เมฆินไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเก็บมันขึ้นมา
“คุณทำได้ยังไง? คุณทำร้ายคนที่จริงใจและรักคุณมากที่สุดในชีวิตของเขาได้ยังไงกัน? หัวใจคุณทำด้วยอะไรกันเมฆิน?...คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าเพิ่งสูญเสียเพชร…เพชรล้ำค่าที่คุณไม่มีวันหาได้จากที่ไหน”
“ผม…ผมผิดไปแล้ว ใช่มั้ย?”
“ถามตัวเองดีกว่า และเก็บคำพูดนั้นไว้เถอะ” กวินมองด้วยแววตาเย็นชา ส่ายหน้าหนี “ผมยังไม่แน่ใจ ว่าแม้แต่ตอนนี้คุณจะยังคิดบดขยี้เพชรเม็ดนั้นให้แหลกละเอียดคาน้ำมือคุณอยู่หรือเปล่า…”
ก้าวขึ้นรถ เมฆินมองตามตาละห้อย
“ผม…ผมสมควรทำยังไงดี”
“ก็แล้วแต่คุณจะคิดก็แล้วกัน คุณเมฆิน…”
ตั้งแต่ที่ชลัชรู้ความจริงทุกอย่าง เขานำเรื่องทั้งหมดไปขายให้กับนิตยสารแห่งหนึ่ง
ชายหนุ่มนั่งหน้าเครียด สะใจ…เมื่อเห็นข่าวที่ตีแผ่ความจริงทั้งหมดของดาราสาว…พิมพา
นี่คือของขวัญ แด่คนที่เขาชิงชังสุดขั้วหัวใจ!
อรรถชัยที่โดนเขาทำร้ายร่างกายสาหัส นอนเข้ารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ยังต้องให้น้ำเกลืออยู่จนถึงวันนี้
เพื่อนที่รักกันมาก…มักจะกลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตเสมอ
อรรถชัยขู่ว่าจะแจ้งข้อหาชลัช
ชายหนุ่มโต้กลับ…หากกล้าแจ้ง เขาก็กล้าสู้
แต่เนื่องจากอรรถชัยต้องใช้เงินมากหากต้องจ้างทนายขึ้นโรงขั้นศาล สู้กับคนมีเงินมากมายมหาศาลอย่างชลัช…เขาจึงเก็บตัวเงียบเฉย ทำเป็นขู่ไปเท่านั้น…
เพราะตอนนี้ธุระกิจของครอบครัวอรรถชัยนั้นไปได้ไม่ค่อยสวยเท่าไร โดนพิษเศรษฐกิจเข้าไป ก็ได้แต่ประคองไม่ให้ล้ม…แต่ข่าววงในว่ามาว่า จะล้มได้ทุกเมื่อ แถมลูกชายคนเดียวอย่างนายอรรถชัยก็ดัน ‘ขายไม่ออก’ ซะด้วย เพราะแวดวงรู้ไปทั่ว
ดังนั้นอรรถชัยจึงได้แต่นอนเก็บความเคียดแค้นเอาไว้แต่ฝ่ายเดียว ทำอะไรใครไม่ได้เลย
แต่คนอย่างเขา…ไม่มีวันเลิกราง่ายๆ!
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
เยี่ยมม
สมๆๆ พิมพา
ได้ฟิวเหมือนกับอ่าน นิยาย แจ่มใส ที่เป็นวรรรกรรม ผู้ใหญ่อะ
ติดตามๆ
ขอบคุณครับๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
นี่แหละสิ่งที่ผมอยากจะนำเสนอในการแต่งนิยายเรื่องนี้
ในที่สุดก็มีคนได้ฟิวแบบนั้น ขอบคุณนะครับๆๆๆ
ปล.โชคดีที่ไม่รู้สึกเหมือนนิยายราคา12บาทอีกต่อไป (เน๊อะ-_-")
ปล.ล. ตอนแต่งนิยายชายหญิงส่งสำนักพิมนี้ตลอดเลย แต่หวืดตลอดเลยเหมือนกัน มีใครมีเทคนิคเอาชนะใจกองบก.แจ่มใสบ้างมั้ยครับ? Personal M. มาให้ผมทีน๊า :กอด1:
ปล.ล.ล. +1นะง๊าบ :L2: :pig4:
รักทุกคนเลย XoXo
-
แล้วตอนนี้ชนินทร์ไปไหนแล้วละคะ กวินช่วยชี้ทางให้เมฆินตามไปเคลียร์หน่อยนะคะ
:m15:
ส่วนชลัช เยี่ยมมาก เมื่อเค้าทำเราเจ็บก้อ แฉ มันซะให้สะใจ หญิงร้ายชายชั่วสมควรได้รับผลตอบแทนซะบ้าง
:angry2:
-
+1 ค่ะ o13
ดีแล้ว สมควรได้แก่เวลาที่เมฆินต้องทบทวนแล้วว่าสิ่งที่ทำลงไปเลวร้ายแค่ไหน
แล้วชนินทร์ที่หายไป จะหาเจอไม่เจอก็ขึ้นอยุ่กับตัวคุณเมฆินเองแล้วล่ะค่ะ
แต่ดีเหมือนกัน จะได้รู้ว่าสิ่งที่มีค่ามันไม่ได้มาง่ายๆ
เรื่องมันเกิดเพราะความชั่วของคนจริงๆเล้ย
คนที่ไม่ผิดก็ต้อมารับเคราะห์ไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/sang.gif)
รอตอนต่อไปค่ะ :impress2:
-
ว๊ายยยย
สั้นได้ใจ
อ่านอยู่ 2 นาทีจบ
มาต่ออีกนะคับ
อยากเห็นการแก้แค้นที่สาสมกว่าเดิม
:m31:
-
เยี่ยมม
สมๆๆ พิมพา
ได้ฟิวเหมือนกับอ่าน นิยาย แจ่มใส ที่เป็นวรรรกรรม ผู้ใหญ่อะ
ติดตามๆ
เดี๋ยวนะ เป็นอะไรกับคนที่แข่งเดอร์สตาร์อ่ะเปล่า?
ผมกับเขาจบโรงเรียนเดียวกันมาอ่ะครับ
ผมOSK 127 (ไม่อยากเชื่อเลยว่าOskแล้ว...)
เป็นskอ่ะเปล่าอ่าครับ ?
-
ท่าทางจะต้องงมีตอนอรรถชัยมาแก้แค้นอีกใช่ไหมเนี่ย
อ่านตอนนี้แอบสงสารนายเมฆินหน่อย ๆ แฮะ
-
มาอีกแร้ว
ไอ้แค้นฝังลึก
จาฝังไปไหน
เมื่อไหร่จาได้เห็นฉากหวีทๆๆของคินกับคุนนินอีกเนี่ย
-
สมน้ำหน้านังพิมพา แล้วเมฆินจะไปง้อชนินทร์หรือเปล่าอยากรู้อ่ะ รอตอนต่อไปนะ o18 o18 o18 o18
-
555555555555555555555
สมน้ำหน้าหมดทุกคนเลย
ทั้งพิมพา ทั้งอรรถชัย รวมเมฆินด้วย
มาสำนึกได้ก็สายเสียแล้ว
โสน้ำหน้า 5555555555555
แต่ว่าอรรถชัยยังไม่ยอมเลิกราอีกนะเนี่ย
เป็นไรมากม้ายยยยยยยยยยยยย
-
ยิ่งอ่านยิ่งมันส์
:laugh: :laugh: :laugh:
นายเมฆินกว่าจะรู้ตัวก็สายเกินไปแล้ว สมน้ำหน้าจริงๆๆ :laugh:
-
o13
-
สมน้ำหน้าทุกๆๆ คน ที่โง่ แบบว่า ต่ำตม มากมายเรยย
เค้าเข้ามาไห้เรา เรียนรู้ แต่เค้าไม่ได้เข้ามาไห้เรา ครอบครอง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z13: :z13: :z13:
มาต่อไวไว น่ะคร้าบบ
-
มาต่อแล้วๆๆ
ฮ่าๆๆ
นิยายเล่มละสิบสองบาท หมิวก็เคยอ่านเหมือนกัน
อ่านของแม่ อะ ฮ่าๆๆ
แต่แบบนั้นมันจะออกแนวเป็นคล้ายๆเรื่องสั้น
ใจความของเนื้อเรื่องมานจะรวบรัดอ่า
ไม่มีหลายตอนเหมือนแบบนี้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เชียร์ ๆๆๆ กวิน เจ๋งง
ตอนแรกนึกว่ากวินชอบ ชนินทร์ซะอีกก
หรือว่าใช่หว่า
๕๕
-
จะสายไปไหม คุณเมฆินท์ :m16:
-
o13 o13 o13
ยกนิ้วให้เลยยิ่งเขียนยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ
-
อ่านแล้วยิ่งรู้สึกว่า ทำไมเมฆินมัน . . . แบบนี้อ่ะ เฮ้อ~ ดีแล้วล่ะชนินทร์ หาคนใหม่มาเย้ยเลย จะสาแก่ใจคนอ่านมากๆคร้าบ o13
ป.ลิง ALEX อย่าคิดมาก ปองคุงก็เขียนส่งเหมือนกัน แต่ไม่ใช่สนพ.นี้อ่ะ มันเกร่อไปหน่อย ลองที่ใหม่ๆเผื่อสำนวนเราจะเข้าตาใครซักคน
เหมือนเพื่อนๆที่นี่ที่ชอบงานของALEXคุงไง
-
เก่งจัง เรื่องไม่ยืดเลย
อ่านแล้วชอบ ๆ
สะใจ ๆ แต่ก็แอบสงสาร
เมฆินเมื่อกัน พระเอกมักจะโง่
ในเรื่องที่ไม่สมควรโง่
เหอ ๆๆๆ
-
ดีจังที่ชลัชไม่ใช่คนไม่ดี หุหุ
-
เป็น osk ด้วยเหรอเนี่ยห่างกับพี่10ปีพอดีเลยน่ะคับเนี่ย อิอิ
-
อ๊ากกกกกกกก ทำไมไม่รีบไปน๊า
ไอ้บ้าเมฆิน :m16:
-
อยากถอดเมฆินออกจากพระเอกจังเลย เลวร้ายมากาย สมน้ำหน้าโฮะๆๆ- - :laugh:
รีบๆๆๆๆมาอัฟนะครับ ดีใจมากมายที่ความจริงถูกเปิดโอะๆๆๆๆ
เฮ้อออ ชนินท์ครับ^^หนีไปนอกสักสองสามปีแบบไม่ให้ใครรุ้และกลับมาพร้อมกับหนุ่มหล่อสักคนเย้ย
คุณเมฆินดกว่ามั้น สะใจกว่าเยอะ!!!!!!!!!!!
เอออันนี้แค่คิดไปเองนะคะ^^รีบๆๆๆๆๆๆมาต่อน๊ารออยู่คร้า :bye2:
-
สนุกมาก ๆ สองตอนรวด ในที่สุดทุกอย่างก็คลี่คลายแล้ว
เป็นนิยายที่เข้มข้นมาก ทีนี้ก็เหลือปรับความเข้าใจระหว่างเมฆิน กับคุณนินสินะ
ชอบกวินมาก ๆ เท่ดี โดยเฉพาะตอนเอากุญแจปาใส่หน้าเมฆินนี่ได้ใจค่ะ ได้ใจ
แด่คุณ Alex ค่ะ สู้ ๆนะคะสำหรับตอนต่อไป :L2:
-
ซะใจ 5555+ :beat: :beat:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อเนี่ยะ
ค้างคาจังเลย
รักคนโพสท์นะค้าบ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแต่อ่านจนทันตอนล่าสุด
โอ้วว น้ำตาจะนองหน้าจอคอมอยู่แล้วว
สมน้ำหน้ายัยพิมพามากมาย ฮ่าๆๆ
แต่สงสารนินอ่ะ เง้อนินหายไปไหน อ่า
จำเลยรักมากมาย อิอิ
-
บทที่ 38
เมฆินออกตามหาชนินทร์ ทุกๆที่ที่เขาพอรู้จัก
ตะเวนหาทุกวัน ทั้งวัน ทั้งคืน…ชายหนุ่มเหน็ดเหนื่อย แต่ไม่รู้จักพัก
เขาอยากเจอหน้า อยากขอโทษ อยากแก้ตัว…
ชนินทร์จะให้โอกาสเขาอีกมั้ยนะ?
ชายหนุ่มกลับถึงบ้าน…เช้า ของวันที่เท่าไรไม่รู้
เหนื่อยอ่อน แต่ก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายาม
เมฆินไม่ยอมซักผ้าปูที่นอน เพียงเพื่อจะเก็บกลิ่นอายแห่งความทรงจำต่างๆเหล่านั้นไว้
เมฆินเหมือนคนบ้า ทำทุกอย่าง เพื่อตามหาชนินทร์
พอไม่ประสบความสำเร็จ ทุกวันทุกคืนที่เขาต้องทนทุกข์กับความทรมานที่กัดกิน ทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปพึ่งพาน้ำเมา…
ดื่มทุกวัน จมหมดเรี่ยวแรง ไม่มีกำลังกายออกไปไหนต่อไหนอีก
ได้แต่อยู่กับตัวเอง ความทุกข์…และความรู้สึกผิดกัดกร่อนลึกลงถึงจิตวิญญาณ
ร้อนถึงกวินและฤดี เมื่อทั้งคู่มาหาที่บ้าน
สภาพบ้านรกจนน่ากลัว แล้วเจ้าของล่ะ?
กวินกับฤดีขึ้นไปชั้นสอง เปิดประตูไล่ไปเรื่อยๆ…ห้องที่เมฆินนอนอยู่นั้นปิดมืดทึบสนิท แถมยังเหม็นคลุ้ง
“ฮือ นี่มันอะไรกันเนี้ย?”
ขวดเหล้านับสิบกองรวมอยู่บนพื้น กวินใจกล้าก้าวเข้าไปรูดม่านออกก่อน จนส่องให้เห็นร่างสูงนอนขดอยู่บนนั้น
เมฆินชันกายลุกขึ้น เอามือป้องแสง
“ใคร?!”
“ผมเอง คุณเมฆิน รู้ตัวมั้ยคุณกำลังทำอะไรอยู่!”
กวินกล่าวเสียงดุ ขอแรงฤดี ช่วยหิ้วปีกคนละข้างไปโยนร่างสูงไว้ในห้องน้ำ เปิดน้ำเย็นๆชะโลมใส่
เมฆินร้องลั่น
“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!”
ด้วยความเจ็บปวดทางกาย…หรือทางใจไม่ทราบ
น้ำตาของเขา หลั่งริน…ไม่มีใครดูออก เพราะถูกสายน้ำชะล้าง…
“รีบเรียกสติคืนมาซะ พวกเรามาช่วยคุณ เร็วเข้า”
“อะไรนะ?”
เมฆินทวนซ้ำเหมือนไม่เชื่อหู
“พวกเรามาช่วยคุณ…เราทนเห็นคุณเป็นแบบนี้ไม่ได้ อย่างน้อยก็เพื่อคุณชนินทร์นั่นแหละ”
ฤดีเสริม “เราจะช่วยตามหาคุณชนินทร์ค่ะ!”
รถสองแถวคันเล็กแล่นไปตามถนนค่อนข้างขรุขระ ผู้โดยสารต่างนั่งโยกเยกไปมาเมื่อล้อรถตกถนนซึ่งเป็นหลุมเป็นบ่อ
คนขับจอดรถ หน้าถนนลูกรังที่ทอดตัวเข้าไปสู่สวนลิ้นจี่เล็กๆแห่งหนึ่ง…ต้นไม้รกครึ้มสองข้างทาง ชนินทร์กระโดดลงมาพร้อมกระเป๋าเป้ในมือ
“นี่แหละพ่อหนุ่ม ไร่ลิ้นจี่ที่มองหาอยู่”
“ขอบคุณครับลุง”
ชนินทร์กล่าวขอบคุณ ส่งยิ้มที่ฝืนออกมาอย่างสุภาพ…
ชนินทร์มองดูสภาพรอบกาย ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ เดินเข้าไปตามทาง
เชียงราย…คือสถานที่ๆชนินทร์อยากหลบมาพักสงบใจ เพราะเป็นเมืองที่เขาใฝ่ฝันมาตลอด ทั้งอากาศ อาหารการกิน ผู้คน
ชนบทแบบนี้ยิ่งเงียบสงบ จนในที่สุดเขาก็เดินมาถึงเรือนไม้หลังเล็กๆหนึ่งหลัง มีเตาถ่านจุดไฟอยู่ ควันขโมงคลุ้งไปทั่ว แม่ไก่เดินนำพาลูกๆออกหาอาหาร ช่างเป็นภาพที่เรียบง่ายและแสนประทับใจ
“เอ่อ…มีใครอยู่มั้ยครับ?”
ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่เพียงเสียงของธรรมชาติ ลมพัดโชยเอาไอดินเข้าประทะจมูก พอทำให้จิตใจอันเหือดแห้งซึ่งความสดใสของชนินทร์เป็นสุขขึ้นมาบ้าง
“ใคร?”
ใครบางคนเดินตึงตังออกมานอกชาน…ร่างขาว สูง ใส่รองเท้าลวกๆแล้วเดินมาหาชนินทร์
วูบแรก ชนินทร์อึ้งเล็กน้อย
หน้าตาของเด็กหนุ่มร่างสูง ละม้ายคล้ายกับกวินเอามากๆ เพียงแต่เด็กคนนี้สูงกว่า ขาวกว่า จมูกได้รูปและมีดวงตาที่ปรือหวานชวนมอง
ชนินทร์ประมาณอายุ คงเป็นสิบเจ็ด-สิบแปดปี
“อ้าว? มาหาใครกันคุณ?”
พูดจาห้วนๆ แต่ไม่น่าเกลียด นี่ล่ะมั้งที่ไม่ค่อยเหมือนกวิน
“สวัสดีครับ ผมชื่อชนินทร์ เป็นเพื่อนของคุณกวิน”
“อ้อ อาวินน่ะเหรอ” เด็กหนุ่มทำท่านึกออก “อ้อๆ นึกออกแล้ว อาโทรฯมาบอกว่าคุณจะมา มาจากกรุงเทพฯใช่มั้ย?”
ชนินทร์พยักหน้า ถ้าไม่นับมารยาทที่เด็กหนุ่มต้องทำความเคารพเขาสักหน่อยแล้ว อย่างน้อยก็ยังมีน้ำใจช่วยหิ้วกระเป๋าเขาไป
เดินตามหลัง เด็กหนุ่มเดินทะมัดทะแมงเต็มความสูงไปยังสุดปลายสวน…มีบ้านหลังเล็กๆปลูกอยู่หลบร่มไม้ใหญ่
“อยู่นี่ได้ใช่มั้ย? ออกจะไกลไปหน่อย แต่ถ้าต้องการอะไร ก็เดินมาเอาที่บ้านข้างหน้าได้”
ชนินทร์ยิ้มบางขอบคุณ เด็กหนุ่มยังไม่กลับไปไหน มองดูผู้มาใหม่สำรวจตัวบ้าน
“ตอนกลางคืนอาจจะมืดไปหน่อยนะ เพราะมันอยู่ท้ายสวน ใช่ซิ…ผมชื่อทัตนะ นอนอยู่บ้านนู่นกับปู่กับย่า ตอนนี้แกสองคนออกไปฟังเทศน์ที่วัด เดี๋ยวเที่ยงๆคงกลับแหละ”
“อืม…ขอบคุณนะ เดี๋ยวท่านมาผมจะไปกราบท่าน”
ชนินทร์หยุดการกระทำ เพราะอีกฝ่ายเอาแต่จ้องมอง
“มีอะไรหรือ?”
“นี่คุณมาจากกรุงเทพฯจริงแน่เหรอ? ผมนึกว่าคุณจะดู…ไฮโซ มากกว่านี้น่ะ…”
“ผมไม่ใช่คนไฮโซ”
ชนินทร์นั่งลง…ต่อไปนี้ จะไม่มีเงาของชนินทร์คนเก่าทาบทับอีก
เขาจะต้องแข็งแกร่ง…ต่อสู้อุปสรรค์ทุกอย่างที่ขวางหน้าด้วยตนเอง
เขาสัญญา…
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
หัวเรื่องมีหัวเราะด้วย :laugh:
Alexเหมือนโรคจิตลุย :z13:
ย้งไงก็ :pig4:ค้าบ
จาเกาะติดขอบจอรออ่านน๊า
-
:z13:
จิ้มกุ๊กไก่
เย้ได้อ่านต่อละมีความสุข คิๆ
-
ชนินทร์คนใหม่หรอ...
ไม่อยากเห็น อยากได้ชนินทร์คนเก่า
เหอ ๆๆ
-
เริ่ด เชียร์ให้ได้กับพ่อหนุ่มคนนี้เด็ก
เริ่ด ชอบกินเด็ก
-
เข้มแข็งมาก ขอเชียร์สุดใจ
-
เป็นห่วงนายเอกของเราจริงๆ
-
มาต่อวันละนิดจิตแจ่มใสนะเนี่ย
เจอกันเร็วๆ ก็ดีนะ
อยากรู้จังว่าเมฆินจะทำอะไร แล้วก็จะพูดอะไร
เนอะเนอะ
-
ไม่อยากเอาตาเมฆินแล้ว เบื่อมัน
ลองเปลี่ยนพระเอกกลางเรื่องดูดีไหม เชียร์น้องทัตด้วยคน
-
จะหากานเจอไหมน้อ
-
ท่าทางอรรถชัยแค้นรุนแรงมาก ... จะมาทำร้ายชนินทร์หรือเปล่า ?
-
อีกนิดเดียวก็จะได้เจอกันแล้นนนนนนนนนนนน
-
o18 หุหุหุ นิน มีเด็กมาหลงรักแน่ๆๆๆๆๆ o22
-
เห็งล่วย ๆ......เดี๋ยวเด็กมาหลงแหงม ๆ o13
-
:t3:
-
นายกวินรีบบอกนายเมฆินไปเลยนะ
-
ถึงคราวเอาคืนแล้วสิที่นี้ :impress2:
-
มาต่อเร็วๆนะครับ คุณ Alex
.
เฮ้อ ชนินทร์หนีไป เมฆินก็งี่เง่า ไออรรถฯก็จะแก้แค้น แถมมีน้องทัต เข้ามาอีก
คิดแล้วปวดม้าม ปวดตับมาก อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆ
.
5555 รอนะค้าบ
-
จะทำอะไรก็ทำๆเข้าเถอะ เมฆิน งี่เง่าไม่สร่างจริง ต้องให้กวินกับฤดีไปช่วย เฮ้อ~ น้ำเมานี่มันแย่จริงๆ
ชนินทร์คนใหม่งั้นเหรอ? ใช่อารมณ์ประมาณว่าเจอหน้าเมฆินแล้ว
ไม่เล่นบทพ่อแง่แม่งอน แต่หมัดลุ่นๆกับลูกถีบจอมพลังส่งให้เมฆินแทนใช่ป่ะ? :o8:
-
เจอกัน ซ่ะที น้ะๆๆๆ
:serius2:
-
ค้าง มากมาย เรยย คร้าบบ
มาต่อ ไวไว คร้าบบบ :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
คนอ่านลุ้นใจจะขาดรอน ๆ แล้วค้าบ ขอให้มาเจอกานไว ๆ
เชียร์ กวิน กับ ฤดี (อีกละ) อิอิ เมฆิน ลุกขึ้นมาเข้มแข็งแล้วก็มาปรับความเข้าใจแล้วก็ลงเอยกับคุณนินซะทีน้า
คนอ่านเชียร์อยู่ง่ะ T-T
ขอบคุณคุณ Alex มากค่ะ จะติดตามตอนต่อไปจ้า :L2:
-
ตอนที่ 39 มาได้แล้ววว :m31:
อย่ามัวแต่ไปเล่นอยู่ :angry2:
แล้วก็เดี๋ยวนี้ชอบแต่งให้ค้างนะ :fire: :beat: :man1: น้อง ALEX
-
^^
-
โหหหหหหหหหห
ไม่ได้เข้ามา 1 อาทิตย์ ได้อ่าน 2ตอนเอง มาต่อเร็วๆๆน้าาา
-
มาต่อเร็วๆนะ อยากรู้ตอนต่อไปแล้ววววววววววว
-
ยังไม่มาหรอ
.
ฮือ ทรมานเหลือเกิน
รออ่านต่อเนี่ย ทรมานกว่า เมฆิน อีก 555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
คุณนินท์ถึงเวลาเอาคืนนายเมฆินแล้ว
เอาให้หนักเลยคร้าบบบบบบบบบ :laugh:
-
เชียร์น้องทัต-..-
ออกมาตอนแรกน้องโดนมากมาย กร๊ากกกกกกก
เอาเลยๆๆ
ชอบกินเด็กๆๆๆๆๆๆ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เชียร์เต็มที่
ไม่ต้องไปสนใจแระ คุณผู้ชายเฮงเฮง- -
ขอบคุณครับ รีบๆๆๆๆๆมาน๊ารออยุ่นะครับ^^ :bye2:
-
แสดงว่ากวินรู้ว่าชนินทร์อยู่ที่เชียงรายเพราะโทรมาสั่งทัตไว้ว่าจะมีคนกรุงเทพมา
ตอนหน้าคงได้พบกันแล้วอยากรู้เหมือนกันว่าเมฆินจะง้อชนินทร์ยังไง
เฮ้อ ทำเค้าไว้มากอยู่นะ :z6:
-
ตามนั้น
บทที่ 39
ชายหนุ่มพยายามทำความรู้จักกับโลกใหม่...โลกที่เขาสามารถอาศัยอยู่ได้อย่างอิสระ ไม่ถูกปกครองด้วยความหวาดกลัวในหัวใจ
วันนี้...ความกลัวได้จางหายไปแล้ว มีเพียงบาดแผลจากจิตใจที่บอบช้ำ บุบสลาย...จากน้ำมือของคนที่ไม่รู้ค่าของมัน
ชนินทร์ปรับตัวกับชีวิตในชนบท...ตื่นเช้าขึ้นมาเพื่อสูดอากาศสดชื่น ได้ใช้เวลาตระเตรียมชีวิตในแต่ละวัน ได้ตักบาตรพระทุกเช้า ได้ออกแรงทำงานกลางสวนกลางแจ้งอย่างไม่เคยทำมาก่อน
ชนินทร์ไปฝากเนื้อฝากตัวกับพ่อแม่ของกวิน ท่านสองคนเป็นผู้สูงอายุที่มีความสุขกับชีวิต ไม่ถือตัว แถมยังเป็นกันเอง ตลกเฮฮา โดยเห็นได้จากการสนทนาหยอกล้อระหว่างปู่ย่าและหลานชาย
ชนินทร์รู้สึกสงบ ไม่ต้องใส่หน้ากากเข้าหาใคร ชายหนุ่มยอมรับว่าความเป็นกันเองของครอบครัวสวนลิ้นจี่แห่งนี้ทำให้เขาลืมอะไรหลายๆอย่างได้ง่ายดายมากยิ่งขึ้น...
ทัตเทพเรียนอยู่ชั้นมัธยมหก เป็นเด็กหนุ่มที่ร่าเริง แจ่มใสอยู่ตลอดเวลา
เวลาอยู่ที่นี่ ชนินทร์ช่วยลุงบุญ กับป้าแสงนวลทำสวน แบ่งเบาพวกท่านโดยการรับหน้าที่ดูแลแปลงผักที่ปลูกเอาไว้กินกันเอง ช่วยเลี้ยงปลา เลี้ยงไก่ไปตามประสา
ถึงเวลากินข้าว ทัตเทพจะปั่นจักรยานกลับจากโรงเรียนในตอนเที่ยง เพราะโรงเรียนอยู่ใกล้ ทุกคนก็จะนั่งล้อมวงกันกินอาหารง่ายๆแต่แสนอร่อยกันทุกวัน แบ่งปันกันด้วยมื้ออาหารธรรมดาๆง่ายๆ และรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความอบอุ่น…
เสร็จแล้วชนินทร์จะสาละวนอยู่กับการปลูกพืชผักตรงแปลงเล็กๆท้ายสวน ช่วยเรื่องรายจ่ายป้านวลไปในตัว
...ผ่านไปหลายสัปดาห์ ชนินทร์รู้สึกเหมือนอาศัยอยู่ที่นี่มานาน คงเป็นเพราะความเอื้อเฟื้อ น้ำใจ และความเป็นกันเองของทุกคน
ทว่าตอนกลางคืน…ชายหนุ่มชอบออกมานั่งดูแสงจันทร์ มองหมู่ดาว…หวนให้คิดถึงใครบางคน
เพียงนึกถึง หัวใจก็ปวดร้าวไปทั้งดวง…
วันเสาร์ ทัตเทพออกไปนอนรับลมที่เปลนอนผูกกับต้นไม้ใหญ่ท้ายสวน ข้างๆบ้านที่ชนินทร์พัก
ชนินทร์ได้เด็กหนุ่มเป็นเพื่อนแก้เหงา เพราะด้วยนิสัยอันร่าเริงของทัตเทพ ทำให้เขาพอคลายเครียดได้บ้าง
“อ้าวนายทัต มาทำอะไรอยู่ตรงนี้?”
ทัตเทพบิดกายหาวฟอดใหญ่
“อ่านหนังสือน่ะพี่นิน”
“อ่านหนังสือแล้วทำไมถึงหลับ”
“แฮะๆ…ก็มันง่วงอ่ะ อ่านไม่รู้เรื่องด้วย”
ชนินทร์ส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบหนังสือมาพลิกดู
“ภาษาอังกฤษนี่ นายชอบอ่านหนังสือภาษาอังกฤษเหรอ?”
ทัตเทพส่ายหน้าอายๆ
“เอ่อ…ความจริงผมอ่านไม่รู้เรื่องเลยมากกว่า”
“อ้าว แล้วหยิบมาอ่านทำไมล่ะ”
“ก็ มันจะได้ผ่านๆตาบ้าง สักวันมันคงเข้าไปสถิตอยู่ในสมอง”
ชนินทร์กลั้วขำ
“เอางี้ พี่ช่วยสอนให้เอามั้ย?”
“จริงเหรอ?”
เด็กหนุ่มกระโดดโหย่งลงมาจากเปล
“จริงซิ พี่จะสอนจนเราเก่งกว่าพี่เลยล่ะ”
“โหพี่นิน ขอบคุณนะครับ”
ร่างสูงเข้ากอดร่างบาง รัดแน่น…ชนินทร์หัวเราะแฮะๆ
“ปล่อย…ปล่อยเหอะ หายใจไม่ออก”
ทัตเทพยิ้มกว้าง ตาเป็นประกาย…ก่อนจะทำท่าดีใจอย่างเช่น ชูกำปั้นกลางอากาศ
“เยส!”
ชนินทร์ยิ้มเอ็นดูกับความเป็นเด็กของอีกฝ่าย
ดังนั้น ชนินทร์จึงกลายเป็นครูสอนพิเศษให้กับทัตเทพทุกวัน
ตอนเย็นๆทัตเทพจะเดินมาหาที่ท้ายสวน เรียนกันจนถึงเวลาอาหารเย็น นั่นแหละถึงได้เลิก
ชนินทร์ไม่นึกมาก่อนเลยว่าการสอนใครสักคนมันจะยากเหมือนเข็นครกขึ้นภูเขาแบบนี้…ยิ่งทัตเทพแล้ว เขายิ่งต้องใช้ความพยายาม ความใจเย็นเข้าแลก อันเป็นพื้นฐานที่ดีของชนินทร์อยู่แล้ว
เพื่อตอบแทนครอบครัวนี้ เขาก็ยอมทำทุกอย่าง
วันหนึ่ง ทัตเทพมาติวจนล่วงเวลากินข้าว ป้านวลมาตาม
“เฮ้ยไอ้ทัตโว้ย!!! กินข้าวได้แล้ว”
ทัตเทพตะโกนกลับไป
“เดี๋ยวไปจ๊ะย่า ขอเรียนให้เสร็จก่อน”
ชนินทร์ท้วง
“อืม เราไปกินก่อนก็ได้ วันนี้พอเถอะ เรียนมาเยอะแล้ว”
“ไม่ได้หรอกพี่ พรุ่งนี้ผมจะสอบแล้ว ต้องฟิตหน่อย”
“ฟิตหน่อยน่ะ มันจะเสียสุขภาพ”
ทัตเทพไม่ยอมฟัง เขาบอกว่ากินทีหลังได้
“นี่แสดงว่าเราเริ่มชอบภาษาอังกฤษขึ้นมาบ้างแล้วล่ะซิ”
ทัตเทพไม่เบ้ปากเหมือนเคย เวลาพูดถึงความชอบของเขาต่อวิชาภาษาอังกฤษ
“ก็ได้ครูสอนดีไง ผมเลยชอบ สนุกดี”
เด็กหนุ่มยิ้มให้ ตาเป็นประกาย…ชนินทร์มึนงงในครู่หนึ่ง
ทำไมเขาต้องหน้ามืดด้วย
ชายหนุ่มลุกหนีไปอีกทาง…
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
^
^
^
:z13:จิ้ม
จิ้มคนแต่ง ฮ่าๆๆมีโอกาศจิ้มกับแล้วเลี่ยว ตอนแรกมาอ่านทวนฮ่าๆรีใหม่ได้อ่านตอนใหม่เลย
ขอบคุณมากๆครับ^^
อืมมมมม
ชนินท์กับทัตนี่ จิ้นไปไกลแล้วน๊า ฮ่าๆๆๆ ก็ยังคงสมน้ำหน้าเมฆินอยู่เหมือนเดิม- -เหอๆๆ
อยากทำตัวเองๆ
แต่ชอบทัตมากๆๆอ่ะ ไม่รุ้เป็นอะไร แค่ตอนเดียวก็ชอบแล้วว
วิ้ววววว เฮ้อ แต่ถ้าเป็นชนินท์ ถ้าได้มาอยู่ที่ดีๆแบบนี้ อย่างสงบๆไม่ต้องสุ้รบปรบมือกับใครน่าจะมีความสุขกว่าเยอะ^^
ขอบคุณมากๆๆนะคะที่มาต่ออย่างเร็วเลย ฮ่าๆๆ ติดตามกัยต่อไปครับ^^ o13
ฝันดีนะครับ^^ :bye2:
-
^^
-
ชนินทร์มาสอนอังกฤษเราบ้างสิ
อยากใช้ชีวิตชนินทร์ตอนนี้มากๆๆ
ในดูสบายๆไม่ต้องรีบร้อนดีอ่าเนอะ
เมฆทำไมตอนนี้สภาพนายแย่จังงงง
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง เขียนผลงานดีดีต่อไป
๕๕
-
ชีวิตที่สงบแบบนี้คงทำให้ชนินทร์สบายใจขึ้นบ้างไม่มากก้อน้อย
คนเรา จะอะไรกันมากมาย วันๆ กินได้ นอนได้ ก้อพอแล้ว (กินข้าวกับไข่เจียวก้ออิ่มเหมือนกับกินเป็ดปักกิ่งนั่นแหละ)
ว่าแต่ว่าคนที่ทำให้ชนินทร์คิดถึงตอนมองดาวนี่หายไปไหนน้า ทำอะไรกับเค้าไว้ มาจัดการเคลียร์ด้วย เดี๋ยวจะโดนเด็กสอยไปกินนะคะ
-
สนุกจริงรื่องนี้
o13
-
รักทัต รักทัต
ยกพี่นินให้เลยเอ้า
สมหน้าเมฆิน
-
ท่าทางเด็กจะหลงซะแล้ว หุหุ
-
ติดอยู่ที่นายทัตเด็กเกินไปนี่แหละ
-
บทพิศวาทของเมฆินถึงใจกว่าเยอะ
พูดถึงไอ่นี่แล้วอยากจะ :z6:
-
55555+
เหมือนกำลังจามีก้างสร้างอุปสรรคไงก้อไม่รู้
-
+1 หวังว่าจะไม่เกิดรัก 3 เศร้านะ ไม่อยากเห็นใครต้องเสียใจอีก :monkeysad:
-
หุหุ จะกินเด็กหรือโดนเด็กกินเนี่ย ตาเป็นประกายเชียว :laugh:
งานนี้เมฆินมีคู่แข่งซะแล้ว หึหึ
-
ไม่เอา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :serius2: :serius2: :serius2:
ไอ้คุณพระเอกรีบๆโผล่หัวมาสิวะ!!!
บทนี้ขอคอมเม้นต์เรื่องการเขียนนิดนึง ไม่ใช่แง่ลบสบายใจได้ครับ บทนี้เหมือนเป็นการเล่าเรื่องๆเรียบๆง่ายๆเหมือนกับที่ต้องการจะบรรยายดีครับ
แต่อยากให้เพิ่มอารมณ์กับสภาพรอบตัวของตัวละครที่ใช้ประกอบในตอนนั้นๆให้มากขึ้นอีกนิดครับ อรรถรสในการชิม เอ้ย อ่านจะเพิ่มจนทะลุ
ปรอทเลยล่ะ :-[
-
ไม่กินเด็ก อ๊ายๆๆๆๆๆ เมฆินมัวไปงมปลาหมึกอยู่ทะเลแถวไหนเนี่ย กวินบอกจะช่วยตามหานี่หลอกพาไปอ้อมโลกที่อื่นก่อนรึเปล่าเนี่ย :a5:
-
น้องทัตน่ารักแต่......
ยังงัยก็เชียร์เมฆินค่ะ
เมื่อไรเมฆินจะมาตามหานายนินทร์ค้า......
มาเร็วๆหน่อยน้า เด๋วโดนเด็กเอาไปกินแล้วจะหาว่าไม่เตือน เชอะ!!!!
-
จะสมน้ำหน้าไอ้คุณเมฆินท์ดีไหมนะ
:เฮ้อ:
-
ตอน 39 มา
เมฆินก็ยังไม่เจอชนินทร์ของเราอี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เมื่อไหร่จะเจอก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:serius2:
-
:laugh:
เราได้ รี 1000 แอร้ยยย :o8:
ป.ล.แปะไว้ก่อน ไม่ได้อ่านมาสามสี่ตอนแระ อ่านทีละตอนมันขึ้น มันขึ้น :fire: :m31:
ป.ล.ๆ รีฯล่างไม่ทันหล่ะซี้ :m20:(นิสัยจริงๆตู :m29:)
-
:seng2ped:
-
ใกล้ครบพัน ยังอะ
คิคิคิคิคิ
ว่าแล้วต้องหลงรักนายทัตแน่
ยุให้คยแต่งเปลี่ยนพระเอกกลางอากาศ
เพราะ เรารักเด็ก
ฮ่าๆๆๆ
-
ว๊าๆๆๆ ชอบ น้องทัต
เอาคนนี้ ๆๆๆๆ o18
-
มา +1 ให้กำลังใจ ชนินทร์
-
:really2: ที่ หน้ามืดนี่ แพ้รอย ยิ้ม เด็กป่าว นิน หึ หึ หึ o18 :z2:
-
ชนินทร์ กินเด็ก อิอิ
:t3:
:t3:
:t3:
อยู่เวรอย่างเหนื่อยได้นอน ชั่วโมงเดียวเอง ง่วงงงง
-
มัยทะแม่งๆๆๆ ยังงัย ก้อ ไม่รู้
อ่ะ
แร้วมัย มันสนิท กัน จัง อ่ะ
ก่ะนาย ทัด ง่ะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z13: :z13: :z13:
-
o22
:serius2:
:z3:
-
o13 o13 o13 o13 o13
สนุกมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นายเมฆิน ถึงเวลารับผลกรรมแล้ว
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ชนินทร์ได้มาอยู่ที่แบบนี้คงจะฟื้นฟูจิตใจได้ดี
แต่เมฆินจะตามมาเจอเมื่อไหร่เนี่ย T^T
รีบมาก่อนที่มันจะสายไป โฮกกกก :serius2:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
นายเมฆินถ้ามัวชักช้า เดี๋ยวโดนน้องนัตงาบไปแน่ๆๆเลย
-
น้องทัต ท่าทางน่ากิน
-
T-T เมฆินอยู่หนายย รีบกลับมาเรียกเรตติ้งคืนด่วน ก่อนจะโดนเจ้าทัตแย่เรตติ้งไปนะค้าบบ
ขอบคุณคุณ Alex จ้า เป็นกำลังใจให้สำหรับตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เกิน1000มาสิบสามหลักแล้วนะ
-
:z2:มารอ
-
หรือว่า ชนินทร์ ท้อง ฮ่าๆๆๆๆ
มาต่อไวไวน้า
-
ชนินทร์หน้ามืดดด...เป็นรัยเนี่ย
เมื่อไหร่จะได้เจอกันซะที
-
พึ่งเข้ามาอ่านฮะ
หนุกมาก อ่านรวดเดียว o13
:z13: แหะๆ
[นิน หน้ามืด ต้องเปนโรคไรแน่เลย ] :sad11:
-
คนแต่งคิดว่าตอนนี้ชนินทร์แอบหวั่นไหวสุดๆๆอ่ะ -_-"
บทที่ 40
เจ้าของร่างโปร่งสูงในชุดสูทสีเคร่งขรึมก้าวเดินตามทางโล่งสีขาวภายในอาคาร…
ฝ่ามือเรียวเปิดประตูบานหนึ่งเข้าไป ภาพตรงหน้าเป็นหญิงสาวในชุดคนไข้พักฟื้น นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงผู้ป่วยตามลำพัง
ชลัชสะท้อนลึกในใจ ก่อนจะขจัดความรู้สึกต่างๆทิ้งไป
ความเจ็บปวด โกรธแค้นในใจของเขาไม่ลดลงเลย แม้ว่าจะตั้งสติมากแค่ไหนก็ตาม
ชายหนุ่มยืนค้ำร่างผอมบางของดาราสาว…กำมือแน่นและล้วงลงในกระเป๋า
พิมพาเคยเป็นหัวใจของเขา ชลัชไม่เคยเถียงว่าถึงแม้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหล่อนจะไม่ราบรื่นเท่าไรนัก แต่เขาก็เคยรักพิมพา เคยมีเธอเป็นผู้หญิงในหัวใจ
เพียงแต่รักมากน้อยหรือไม่นั้นเขาก็มิอาจบอกได้
คนที่เคยรักกันกลับมาหักหลังกันได้ลงคอ…
ชลัชยิ่งคิดยิ่งแค้น…ต่อไปนี้ทุกคนจะต้องได้รับผลกรรมที่สาสม…เหมือนกับความเจ็บปวดที่เขาเคยได้รับ!
ดวงตาเรียวสวยที่บัดนี้อิดโรยปรือขึ้นมองผู้มาเยี่ยม…
“ลัชคะ…”
ชลัชมองร่างตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา…บัดนี้เขามองพิมพาเป็นเพียงร่างเนื้อตนหนึ่งที่ไม่ควรค่าแก่การคิดคำนึงถึงเลย
“ผมมีเรื่องจะบอก”
“คะ…คะ?”
“เรื่องของคุณที่เกิดขึ้น…เรื่องที่นิตยสารทุกแห่งรู้ ผมเป็นคนสั่งการเอง”
พิมพาแน่นิ่งไปสักพัก แววตามีความเจ็บปวดต่างจากชลัช
“ค่ะ…พิมรู้”
“ส่วนเรื่องลูกในท้องของคุณ…ผมจัดการโดยการติดต่อไปที่บ้านของพ่อเด็ก ปรากฏว่าไม่มีใครอยากรับผิดชอบสักคน ผมทำได้แค่นั้น…”
พิมพาก้มหน้าร้องไห้ ร้องไห้ด้วยความทุกข์ใจจริงๆ ชลัชมองด้วยความสมเพช
“ถ้าคุณหายดีแล้ว ช่วยกรุณารีบออกจากโรงพยาบาลด้วย เพราะผมเป็นคนเซ็นค่าใช้จ่ายต่างๆ”
หมดเรื่องชายหนุ่มก็จะออกไปจากห้อง ทว่าพิมพาเอื้อมมือรั้งไว้ ชลัชสะบัดออกทันที
“อย่าแตะต้องตัวผม!”
“ลัชคะ พิมขอโทษ พิมผิดไปแล้ว พิมขอโทษสำหรับเรื่องทุกอย่าง ได้โปรด…ให้โอกาสพิมอีกสักครั้ง”
“คุณพูดอะไรของคุณ?” ชลัชก้าวเข้าหาด้วยแววตาอาฆาตน่ากลัว แตกต่างจากบุคลิคเดิมที่อ่อนโยน “หลังจากที่คุณกับไอ้สารเลวนั่นทำกับผม ชีวิตของผม…คุณคิดว่านั่นเป็นเรื่องที่จะให้อภัยกันได้ง่ายๆงั้นเหรอ?”
“พิมรู้ค่ะ…แต่ได้โปรด”
“หุบปากนะพิมพา” ชลัชขู่ฟ่อ “นอกจากผมจะใจดีไม่เอาคลิปอุบาทว์ของคุณไปประจานแล้ว ผมยังออกค่าใช้จ่ายให้มารหัวขนในท้องนั่นอีก อย่าเรียกร้องอะไรจากผมอีก มิฉะนั้นคุณได้ตายทั้งเป็นแน่”
“ลัชคะ…พิมรักคุณ”
“ฮึ! เก็บคำโกหกแพศยานั้นไว้เถอะ ผมเบื่อที่จะฟังแล้ว” เขามองหญิงสาวครั้งสุดท้ายด้วยแววตาผิดหวัง…ทว่ายังฉายแววอาลัยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า ชลัชแสยะยิ้ม “ระวังไว้ หัวใจของผมไม่ใช่ของเล่นของใคร คุณทำผมเจ็บ ผมก็จะทำคุณเจ็บเป็นพันเท่าทวี แล้วไอ้เพื่อนชาติชั่วของคุณ บอกมัน…ให้ระวังไว้…ถ้าคุณไม่อยากให้เด็กเกิดมาไม่มีพ่อ ระวังไว้…”
ร่างสูงเดินออกไป ทิ้งไว้เพียงความหนาวสันหลังสำหรับพิมพา…
…ทัตเทพอ่านหนังสือจนดึก เพลิน ฟุบหลับไปกับโต๊ะ
ชนินทร์เห็นแล้วอดปลาบปลื้มไม่ได้ ที่ลูกศิษย์ของเขาทุ่มเทมากขนาดนี้
ภูมิใจ…ชนินทร์ภูมิใจในตัวทัตเทพ
อีกวันแล้วซินะ ที่ทัตเทพไม่ได้กินข้าวเย็น แต่ช่างเถอะ ต่อไปนี้เขาคงขออนุญาติให้ทัตเทพเอาอาหารมากินที่เรือนของเขาบ้าง ป้านวลกับลุงบุญคงไม่ว่าอะไร
“ทัต…ทัตกลับไปนอนบ้านไป พี่จะนอนแล้ว”
เด็กหนุ่มงัวเงีย
“อื้อ? พี่นิน วันนี้ขอนอนนี่ได้มั้ย?”
“เอ่อ…”
ไม่ฟังเปล่า ทัตเทพยังเดินโซเซไปที่เตียงนอน กางแขนแผ่หลาอยู่คนเดียว ชนินทร์พูดอะไรไม่ออก
“เฮ้อ นายทัตนะนายทัต…”
ต้องจัดท่าทางนอนให้เข้าที่ อากาศหนาวมาก ชนินทร์คงไม่สามารถนอนพื้นได้ เขาจึงต้องนอนแบ่งที่กับเด็กหนุ่ม
ชายหนุ่มไม่เคยคิดเกินเลย นอกจากน้องชาย…ผ้าห่มผืนเดียวถูกกลางคลุม คนทั้งสอง กระนั้นก็ยังหนาว…หนาวมาก
“ฮืม…”
วงแขนยาววาดเข้ากอดร่างบาง…ชนินทร์สะดุ้งสุดตัว
“เฮ้ย!...”
อุทานแผ่วเบา ร่างเล็กพยายามถอยหนี
“พี่นินอย่าดิ้นซิ ผมขอกอดหน่อย หนาว…”
ลากร่างบางกลับลงมานอนที่เดิม ชนินทร์อึ้งงัน ทำอะไรไม่ถูก
…ท้ายที่สุดเลยต้องยอมกลายเป็นหมอนข้างให้ คิดอยู่ในใจ…ต่อไปนี้จะไม่ยอมให้นายทัตพักกับเขาอีกแล้ว
ลมหายใจอุ่นๆรดละต้นคอ…อ้อมกอดกว้างอบอุ่น…
จะว่าไป ชนินทร์ก็หลับสนิทเวลามีคนกอดอุ่นๆแบบนี้อยู่ดี
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล.สั้นไปหน่อยแต่มาต่อพรุ่งนี้แน่ๆจ้า
-
:z13:
คิดว่าชนินทร์หวั่นไหวกับหัตเทพสุดๆเช่นกันค่ะเนี่ย
แหม่ เมฆิน สำนึกตัวพอแล้วก็รีบๆมาเซ่ :serius2:
-
:z13:
คิดว่าชนินทร์หวั่นไหวกับหัตเทพสุดๆเช่นกันค่ะเนี่ย
แหม่ เมฆิน สำนึกตัวพอแล้วก็รีบๆมาเซ่ :serius2:
อีกไม่นานเกินรอ เราต้องการทรมานพระเอกของเรื่องเล็กน่อย ฮิฮิฮิ
ขอบคุรนะครับ
-
พี่เล็กซ์เดี๋ยวสั๊นสั้นเนอะ
- - เย้ย เด็กปีนเกลียวววววววววว
อย่าเลยน่ะ เดี๋ยวไอ่บ้านั้นมาเห็น เป็นเรื่องแน่
-
เฮ้ย!!!น้องนัตไปกอดคุณนินท์ทำไม??
เดี๋ยวไอ้นายเมฆินรู้เข้าก็คลุ้มคลั่งอีกหรอก :เฮ้อ:
-
น้องเล็ก(ซ์) สั้นอ่ะ
ไม่รู้จะทรมานพระเอก หรือทรมานคนอ่านกันแน่ :serius2:
-
ก็คนมันใจง่าย ก็เลยชอบคนง่าย บลาๆๆๆๆๆๆ (พยายามจะร้องเพลงอ่ะ)
-
อืมม พฤติกรรมน่ารักดีนะ แต่..
..ม.6 เนี่ย เด็กไปป่าว (สำหรับชนินทร์)
.
แต่ถ้าไม่มีคู่แข่ง (ไอ) เมฆินคงง่าวเหมือนเดิม พูดถึงแล้วหงุดหงิด
555
.
มาต่อไวไวนะครับ
-
น้องทัต ๆ คิดไม่ซื่อ แล้วรึไอ้หนู
คาดว่าถ้าพระเอกตามมาไม่ทัน
ชนินทร์ จะโดนเด็กกิน :z2:
-
ขัดใจ๊ ..............................................
:-[
-
น้องชนินทร์เข้มแข็งแล้ว ดีใจจัง คืนดีกับเมฆินด้วยนะ
-
ฮ่าๆทรมานพระเอกเรย
สะใจดี o18
ฮ่าๆๆ (คนอ่านแอบโรคจิต)
-
คราบรออยู่ :call:
-
นายเอกเราอย่าหวั่นไหวน่ะ!
เมฆินอยู่ไหนเนี่ย??? มาเร็ว ๆ หน่อย
o22
-
สัญญาแล้วนะค้าบ
-
ถ้าชนินทร์มั่นใจในความรู้สึกตัวเองว่า น้องนัตเป็นเพียงแค่น้องชาย อย่างงั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วงสำหรับชนินทร์
แต่ข้างฝ่ายนัตสิ การกอดคงไม่ใช่รักแบบพี่ชายมั้ง ... ชนินทร์ควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลมจะดีกว่านะ
หากปล่อยไปเรื่อยๆ เด็กมันจะได้ใจและเข้าใจผิดคิดว่าพี่ชนินทร์มีใจให้ คราวนี้จะสลัดก็คงยาก
-
น้องทัตเนี่ย น่าจะจับคู่กับชลัชเนอะ อิอิ
-
จะทรมานเมฆินต้องให้ผู้อ่านมีส่วนร่วมเห็นและอ่านด้วยค่ะ หายไปแบบนี้มันทรมานคนอ่าน กีสสสสสสส
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ผู้ชายหัวใจทมิฬ
น่าจะเป็นใคร
คงไม่ใช่เมฆินแล้วหล่ะ
-
ขัดใจ๊ ..............................................
:-[
ขัดจายอารายคร้าบบบ
รออ่านต่อนะครับ :pig4: ครับน้องชนินทร์เข้มแข็งแล้ว ดีใจจัง คืนดีกับเมฆินด้วยนะ
เข้มแข็งแล้วแต่เดี๋ยวก็...
อิอิ
ฮ่าๆทรมานพระเอกเรย
สะใจดี o18
ฮ่าๆๆ (คนอ่านแอบโรคจิต)
คนแต่งก็โรคจิตแต่ไม่ถึงขนาดนั้นครับ :a5:
:pig4:
คราบรออยู่ :call:
:pig4: ครับ
นายเอกเราอย่าหวั่นไหวน่ะ!
เมฆินอยู่ไหนเนี่ย??? มาเร็ว ๆ หน่อย
o22
555+ แฟนนายเมฆตัวจริง
:pig4: นะครับ
สัญญาแล้วนะค้าบ
ฮุฮุๆ ทวงคำพูดอย่างแรง...
:pig4:
ถ้าชนินทร์มั่นใจในความรู้สึกตัวเองว่า น้องนัตเป็นเพียงแค่น้องชาย อย่างงั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วงสำหรับชนินทร์
แต่ข้างฝ่ายนัตสิ การกอดคงไม่ใช่รักแบบพี่ชายมั้ง ... ชนินทร์ควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลมจะดีกว่านะ
หากปล่อยไปเรื่อยๆ เด็กมันจะได้ใจและเข้าใจผิดคิดว่าพี่ชนินทร์มีใจให้ คราวนี้จะสลัดก็คงยาก
วิเคราะห์อย่างแรง :laugh:
ครับ ผมว่าตั้งแต่แต่งนิยายมานายชนินทร์นี่นางเอ๊กนางเอกสุดๆและ...(ต่างจากคนแต่ง)
:pig4: นะครับ
น้องทัตเนี่ย น่าจะจับคู่กับชลัชเนอะ อิอิ
อ๊ะ ไม่แน่น๊าๆๆๆ o18
แต่ถ้าจะจับคู่ชลัชผมมีคนเตรียมไม่แล้ว อิอิ
ปล. แต่งยังไม่คิดแต่งเรื่องใหม่หรอกครับ :เฮ้อ:
:pig4:
จะทรมานเมฆินต้องให้ผู้อ่านมีส่วนร่วมเห็นและอ่านด้วยค่ะ หายไปแบบนี้มันทรมานคนอ่าน กีสสสสสสส
ถ้าเป็นหนังสือ ผมคงเปิดหาไปอ่านตอนนายเมฆกลับมาแล้วอ่ะเนอะ
เข้าใจครับ ความรู้สึก...ทรมานแบบนั้น
555+ เพราะผมโรคจิต :sad4:
ปล. อย่าตบผมน๊า
:m16:
:pig4: ครับ
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ผู้ชายหัวใจทมิฬ
น่าจะเป็นใคร
คงไม่ใช่เมฆินแล้วหล่ะ
อ่า สมเหตุผลครับ
คงทมิฬกันทุกคน ทั้งเรื่องเลย หรือเปล่า?
:pig4: ครับ
-
พี่เล็กซ์เดี๋ยวสั๊นสั้นเนอะ
- - เย้ย เด็กปีนเกลียวววววววววว
อย่าเลยน่ะ เดี๋ยวไอ่บ้านั้นมาเห็น เป็นเรื่องแน่
ไอ้บ้านั่น....
รับรอง ต่อไปนี้ทุกคนพร้อมใจได้ทำร้ายคุณเมฆินบ้างแล้วล่ะ
:pig4: ครับ
-
เฮ้ย!!!น้องนัตไปกอดคุณนินท์ทำไม??
เดี๋ยวไอ้นายเมฆินรู้เข้าก็คลุ้มคลั่งอีกหรอก :เฮ้อ:
ประมาณว่า นายเมฆไม่มีสิทธิต่อรองกับชนินทร์แล้วล่ะ
อุ๊บส์!
:pig4:
-
น้องเล็ก(ซ์) สั้นอ่ะ
ไม่รู้จะทรมานพระเอก หรือทรมานคนอ่านกันแน่ :serius2:
ทรมานพระเอกครับ
แต่มันกระทบคนอ่านอ่า...
:pig4:
-
ก็คนมันใจง่าย ก็เลยชอบคนง่าย บลาๆๆๆๆๆๆ (พยายามจะร้องเพลงอ่ะ)
เพลงอะไรอ่าครับ
:pig4: นะครับ
-
อืมม พฤติกรรมน่ารักดีนะ แต่..
..ม.6 เนี่ย เด็กไปป่าว (สำหรับชนินทร์)
.
แต่ถ้าไม่มีคู่แข่ง (ไอ) เมฆินคงง่าวเหมือนเดิม พูดถึงแล้วหงุดหงิด
555
.
มาต่อไวไวนะครับ
เคยคิดมาตลอดเลยว่าทำไมคนถึงชอบกินเด็ก?
ผมคนหนึ่งเลยที่ไม่นิยมการกินเด็กสุดๆ กลับชอบผู้ใหญ่คอยมาเทคแคร์เรามากกว่า
แต่ก็เข้าใจนะ...เด็กละอ่อนๆอ่ะ อยู่ด้วยแล้วมันมีความสุข อิอิ
:pig4:
-
น้องทัต ๆ คิดไม่ซื่อ แล้วรึไอ้หนู
คาดว่าถ้าพระเอกตามมาไม่ทัน
ชนินทร์ จะโดนเด็กกิน :z2:
เด็กๆ....เด็กๆ.... :oo1:
:pig4: ครับ
-
ชอบเด็กเหมือนกันคะ (เหมือนใครฟระ!!!???) เหอๆๆๆ ปัญหา่กำลังมากได้ที่ มาไวไวนะ รอๆๆๆๆ :mc4:
-
หวั่นไหว หุหุ
-
ชอบเด็กเหมือนกันคะ (เหมือนใครฟระ!!!???) เหอๆๆๆ ปัญหา่กำลังมากได้ที่ มาไวไวนะ รอๆๆๆๆ :mc4:
เหมือนกับ...แทบทุกคนในบอร์ดนี้
ส่วนผมครอบครองสัมปทานหนุ่มๆวัยทำงาน โฮ๊ะๆๆ....
o18
หวั่นไหว หุหุ
:pig4: นะครับ
-
ชลัชสู๊ดดดย๊อดดดดด
เยือกเย็นได้จ๋ายยยยย
-
แหยะ ยัยพิมพานี่ยังกล้าพูดว่ารักได้อีกอ่ะ
กล้าเนอะ
ทีตอนทำไม่คิด
พอเกิดเรื่องขึ้นล่ะมาทำสำนึก
บ้าได้อีกอ่ะ
รอวันพรุ่งนี้นะ
อย่าลืมมาต่อนะจ๊ะ :กอด1:
-
สมน้ำหน้าพิมพาจัง หุหุ
-
ชลัชสู๊ดดดย๊อดดดดด
เยือกเย็นได้จ๋ายยยยย
:pig4: ครับ
แหยะ ยัยพิมพานี่ยังกล้าพูดว่ารักได้อีกอ่ะ
กล้าเนอะ
ทีตอนทำไม่คิด
พอเกิดเรื่องขึ้นล่ะมาทำสำนึก
บ้าได้อีกอ่ะ
รอวันพรุ่งนี้นะ
อย่าลืมมาต่อนะจ๊ะ :กอด1:
เลวม่ะล่ะ...
:pig4: ครับ
สมน้ำหน้าพิมพาจัง หุหุ
ครับ :pig4:
-
หลังจากนี้อาจจะมาลงช้าลงนะครับ ประมาณ3-4วันครั้ง อาจจะอาทิตย์ละครั้งครับ ยังไม่แน่นอน
จึงเรียนมาเพื่อโปรดทราบ
บทที่ 41
“พี่นินๆ ดูซิ! คะแนนภาษาอังกฤษของผมได้ที่หนึ่งของห้อง!”
ชนินทร์หันมาจากการดูแลพืชผักในแปลง
“จริงเหรอ? ดีใจด้วยนะ!”
เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนกระโดดเข้ากอดคอ จนรู้สึกอึดอัด
“พอๆ ดีใจเกินไปแล้ว”
“โห ไม่ให้ดีใจได้ไง ผมน่ะโง่ที่สุดในห้องนะครับ ตอนเนี้ย…ก็อวดใครได้แล้ว”
“เก่งจริงน่ะเขาไม่อวดหรอก จำคำพี่ไว้นะ”
“คร้าบคุณพี่ เนี้ย เดี๋ยวเอาให้ปู่กับย่าดู คงช็อคตายแน่ๆ”
“ปากเสีย”
“โอ๊ย ก็พูดไปงั้นแหละพี่ เนี้ยนะ เพื่อนๆผมมันถามใหญ่เลยว่าได้ครูดีที่ไหน มันจะมาเรียนบ้าง เสียตังก็ยอม”
ชนินทร์รีบโบกมือ
“ไม่เอาหรอก พี่สอนใครไม่เก่ง แค่นายก็จะแย่”
“โห ใครบอก พี่นินของผมน่ะสุดยอดไปเลย!”
ชนินทร์ยิ้มอายๆ เกิดมาก็เพิ่งมีคนมายกยอปอปั้นเขาปานนี้นี่แหละ
เด็กหนุ่มร่างสูงเขยิบเข้ามาใกล้…ก้มลงมอง ริมฝีปากที่คอยเจื้อแจ้วผลิยิ้มบางๆ
“เอ่อ…เย็นนี้พี่นินไปเดินเที่ยวกับผมนะครับ”
ชนินทร์แปลกใจ…ไม่รู้ว่าเขาตาฝาดไปหรือเปล่า
แต่ที่แน่ๆ…ทัตเทพกำลังแก้มแดงเรื่อ
“ไปทำไม?”
“ก็…พี่นินยังไม่เคยเดินเที่ยวในเมืองเลยไม่ใช่หรือครับ? วันนี้ผมจะได้ถือโอกาสพาพี่นินเดินเที่ยวตอบแทนไปด้วยเลยไง”
ทัพเทพถอยหลังสองสามก้าว ยังไม่ละสายตาจากร่างเล็ก
“ห้าโมงนะพี่”
ร่างสูงออกวิ่งไปทางต้นสวน ปล่อยให้ผู้มาอาศัยงุนงงเล็กน้อย…
ภายในตัวเมืองนั้นมีตลาดนัดจัดขึ้นอย่างคึกคัก ผู้คนต่างออกมาจับจ่าย จูงลูกหลานออกมาวิ่งเล่นสนุกสนาน
อากาศเย็นพอเหมาะ ชนินทร์เดินตามเจ้าถิ่นอย่างทัตเทพไปเรื่อยๆ ดูวิถีชีวิตชนบทของผู้คน…ทั้งกลิ่นหอมของข้าวคั่ว หรือจะเป็นข้าวเหนียวปิ้งหอมฟุ้ง เสียงของผู้คน เสียงเด็กเจี้ยวจ้าววิ่งไล่กวดกัน…เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและความเรียบง่าย
ทัตเทพหยุดตรงร้านขายขนมสายไหม พยายามจะซื้อให้ชนินทร์ แต่เจ้าตัวปฏิเสธ
“อือ ไม่เอาหรอก กินแบบนี้เดี๋ยวฟันผุ”
ชนินทร์อ้าง พอทัตเทพได้ยินแบบนั้น ถึงกับหัวเราะพรืด
“นั่นมันเด็กๆ พี่นินโตแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอก โห…นี่คนกรุงเทพฯเขาเป็นอะไรกัน ห่วงสุขภาพกันเหลือเกิน”
นิ้วเรียวของทัตเทพพยายามหยิบก้อนสายไหมป้อนเข้าปาก ชนินทร์บ่ายเบี่ยง แต่ในที่สุดก็ต้องกินเข้าไปจนได้
ตลาดเริ่มคึกคัก แต่ชนินทร์เดินดูจนทั่วแล้วและไม่อยากซื้ออะไร ทว่าช่วงขณะหนึ่งเขาเดินตามทัตเทพไม่ทัน
ทัตเทพหายไปจากสายตา ชนินทร์เริ่มใจเต้นแรง…
“พี่นิน!”
จู่ๆร่างสูงของเด็กหนุ่มก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ขมวดคิ้ว
“บอกแล้วไงว่าให้เดินตามผมอย่าให้คลาด”
เด็กหนุ่มเดินนำหน้าอีกครั้ง…แต่คราวนี้ เขากุมมือเล็กของอีกฝ่ายไปด้วย
“เอ่อ…พี่ว่าปล่อยมือเถอะ”
ชนินทร์พยายามออกแรงขืน
“ทำไม? จะได้ไม่หลงอีก หรือว่า…พี่รังเกียจผม?”
คำพูดและแววตาของเด็กหนุ่ม…เปรียบเสมือนค้อนปอนน์ที่สามารถยับยั้งการตอบโต้ของชนินทร์เอาไว้ชั่วขณะ ทำให้ต้องปล่อยให้ร่างสูงเดินผ่าฝูงชนออกไป โดยมีมือใหญ่กุมไว้…แน่น
ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ชนินทร์ยังไม่เคยออกไปเที่ยวที่ไหน
นี่เป็นครั้งแรก แต่ถึงแม้ตั้งใจว่าจะเก็บตัวเงียบๆ กระนั้นก็ต้องยอมรับว่าเป็นบรรยากาศที่แปลกใหม่ออกไป
ทว่าชนินทร์อยากลืม…อยากให้แผลใจหายไวๆ
คิดถึงเขา…อยากรู้ว่าเขาเป็นอย่างไร
กลับไป…ถ้าพอรู้ว่าเขาลงเอยกับดาราสาวรายนั้น ไม่ว่าจะด้วยการคบกันเป็นแฟน หรือแต่งงานกันก็ตาม…
เขาก็อยากเข้มแข็ง อยากอดทน…อยากไม่ให้เขารู้ว่าเจ็บปวด
น้องชายของเขา…นายชลัช ก็คงช้ำใจไม่ต่างจากกันเท่าไร
นั่นยิ่งเป็นข้อพิสูจน์ ว่าคนที่ชนินทร์หนีจากมา จิตใจเลวร้ายโหดเหี้ยมแค่ไหน
เกลียด…ชนินทร์เกลียดเขา
แต่เหนืออื่นใด ยิ่งเกลียดใจตัวเอง ที่รักเขา…จนถอนตัวไม่ขึ้นจนถึงปัจจุบันนี้
เด็กหนุ่มยิ้มระรื่น ขณะกำลังขับรถจักรยานยนต์กลับบ้าน…
ก็เพราะร่างเล็กที่ซ้อนท้ายเขาอยู่ขณะนี้ แอบอิง…แนบแผ่นหลังของเขาเพื่อหาไออุ่น
ทัตเทพไม่เข้าใจถึงที่มาของความอุ่นวาบในใจเหล่านี้
เขาอยากหยุดเวลาช่วงนี้ไว้…มีเพียงสองคน เขากับชนินทร์…รถแล่นผ่านไปตามถนนที่ว่างเปล่า บรรยากาศยามเย็นส่งให้บนท้องฟ้ามีหมู่นกบินกลับรัง ผ่านหมู่แมกไม้ครึ้มใหญ่สองข้างทาง ส่งเสียงร้องดังแว่วตามสายลม…
รถจอด ชนินทร์รู้สึกตัว รีบผละกายออก
“เอ่อ…”
“อะไรครับพี่?”
ชนินทร์รู้สึกมึนๆหัว…เมื่อกี้เขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไรกัน?
“เปล่าหรอก”
“งั้นคืนนี้ผมขอค้างกับพี่ได้หรือเปล่า?”
ชนินทร์นิ่งนาน
“นะๆพี่นิน นะคร้าบ”
เด็กหนุ่มอ้อน เขย่าแขนคนตรงหน้า
“อะ…อืม ตามใจนายซิ บ้านของนายนี่นา…”
ทั้งสองจึงนั่งอยู่นอกชานบ้าน มีผ้าห่มคนละผืนห่มคลุมกาย เด็กหนุ่มเขยิบเข้ามาเบียดพลางพูดคุยหยอกล้อกันใต้ผืนฟ้าพร่างดาว
“พี่นิน…ผมขอถามอะไรหน่อยซิ”
“ถามอะไร?”
“ก็ พี่มาอยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว…ผมยังไม่รู้เลยว่าพี่นินมาทำไม?”
ชนินทร์ใจหายวูบ…อึกอัก ไม่รู้จะตอบยังไง
นั่นซิ…เขามาทำไม?
คงเพราะหนี…หนีใครบางคน ที่เชือดเฉือนหัวใจเขาไม่มีชิ้นดี
เขาบอกไม่อยากเห็นหน้า…ชนินทร์ก็หนีมาไกล ไกลจนคิดว่าจะไม่มีวันได้เจอะเจอกันอีก!
“พี่…เอ่อ…”
“พี่นินลำบากใจที่จะพูดเหรอครับ?”
ร่างเล็กพยักหน้าช้าๆ
“งั้นไม่เป็นไรครับ…”
เงียบ…ทัตเทพส่ายหัว
“ว๊า ผมนี่แย่จังเลย ไม่น่าทำให้พี่นินหมดสนุก เอางี้แล้วกัน ผมเล่าเรื่องของผมดีมั้ย?”
ทัตเทพเป็นคนเข้ากับคนง่าย พูดเก่ง แป๊บเดียว ชนินทร์ก็ยิ้มออก ผลัดกันซักถาม
ชนินทร์เล่าถึงชีวิตในเมืองหลวง…เมืองที่ทัตเทพอยากเข้าไปอาศัยอยู่หนักหนา เพราะเขาคิดว่าหากได้ไปเรียนต่อในกรุงเทพฯแล้ว โอกาสในภายภาคหน้าคงมีทางเลือกเยอะกว่าเรียนในชนบท
ทัตเทพเป็นคนขี้เล่นก็จริง แต่ลึกๆแล้วเขาเป็นเด็กหนุ่มขี้เหงา พอชนินทร์เข้ามาอาศัยอยู่ใกล้ๆ เด็กหนุ่มจึงยึดชนินทร์เป็นเพื่อนคุยคนพิเศษ
ดึก…ชนินทร์เข้านอนหลังทัตเทพ
ซีกหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มหลับสนิท…ชนินทร์รู้สึกได้ว่าแววตาที่ทัตเทพมองเขา…แปลกไปจากวันแรกที่เจอกัน
คง…ไม่ น่าจะใช่…
ห่มผ้าให้ ส่วนตัวเขาก็ล้มลงอีกฝากของเตียง ถอนหายใจพลางลืมตาโพล่งท่ามกลางความมืด…ครุ่นคิด
ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่?
เขาอยู่ไหน?
เขาจะคิดถึงกันมั้ย?...
…แต่ตอนนี้ ชนินทร์คิดถึงเขามาก…มากจนแทบไม่มีใครรับรู้ได้…
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล.ขอให้ชมบอลคืนนี้อย่างสนุก ปลอดอบายมุขทั้งปวงนะครับ
-
^
^
จิ้มมมมม
ไปอ่านก่อน
ฟิ้วว ว ว
-
เมื่อไหร่พระเอกเราจะมาตามสักทีเนี่ย
-
มาต่อไวไวน้า
-
ต่อจากนี้นายเมฆินคงจะลงจากตำแหน่งผู้ชายหัวใจทมิฬแล้วล่ะมั้ง
ชนินทร์อาจจะมารับตำแหน่งนี้เองเป็นแน่แบบไม่รู้ตัว
อิน้องทัตก็มาหลงพี่นินซะแล้ว :เฮ้อ:
พี่นินก็ให้ท่าไปโดยไม่รู้ตัวอีก
เอาให้มันหลงใหลกันไปเลยจะได้ยิ่งชุลมุนเข้าไปอีก :เฮ้อ:
รอดูว่าชนินทร์จะหวั่นไหวไปกะเด็กแค่ไหน
อืม...พูดถึงคบเด็ก
จากประสบการณ์ที่ผ่านพบมา
เท่าที่สังเกตนะครับ คนที่คบเด็กเนี่ยถ้าเด็กกว่า2-3 ปีจะคบกันยืดหน่อย
แต่ถ้าห่างกันสัก 6-7 ปีขึ้นไปเนี่ย ผลสุดท้ายมักจะโดนเด็กทิ้งอ่ะครับ :เฮ้อ:
เหมือนกับว่าพอเด็กมันโต มันจะไปเจอสิ่งที่ดีกว่าอ่ะ รันทดได้อีก เหอะๆ
เอ่อ...อันนี้ไม่ใช่ประสบการณ์ตรงนะครับ แหะๆ เพราะผมไม่ได้ชอบเด็ก ผมชอบคนมีอายุอ่ะ อิอิอิ :z1:
-
เดี๋ยวนี้สั้นลง สั้นลง ทุกที
เป็นไรไปเนี่ยยยยยยยยยยย
-
เหอเหอ งานนี้ชนินทร์โดนเด็กรุกหนักได้อีก
จะเปลี่ยนพระเอกม้ายยยยยยยยยยยยยยยย
ว่าแต่ว่านะ
หนีหัวใจตัวเองยังไงก็หนีไม่พ้นหรอกเนอะ :เฮ้อ:
-
เอาแล้วไง
มารขัดความรักผุดมาอีกหนึ่งซะแ้ร้ว
-
ชนินทร์มั่นคงไว้ ๆ :impress2:
เด็กหนอเด็ก...... :m16:
รู้สึกไม่ชอบทัตไรนี้เลย เนียนได้ตลอด....
ฮึ้ยยย ย พระเอกเราอยู่ไหนเนี่ย!!! มาด่วน ๆ
-
ท่าทางนายทัตจะหลงรัก พี่นินทร์ของเราซะแล้ว... :L1:
-
นายทัต น่ารักดี ๆๆ :กอด1:
-
เมฆินทร์ยังไม่มาตามอีกหรือ
ระวังโดนเด็กคาบไปนะ
-
เฮ้อ อ่านแล้วมัน ... เสียว .... หัว .. ใจ ... จัง
ความรัก มันต้องเชื่อมั่น และให้อภัย แต่ว่า เสียว .... หัว .. ใจ ... จัง
เป็นกำลังใจให้ น้อง Alex จ้ะ
-
รัก
-
o18 นินไปทำให้เด็กมันคิด............ หุหุหุ o22
:z2:บาปนะแต่ก็เงี้ยหล่ะ เสน่ห์คนมีอายุo13
-
:z2: :z2: :z2:
มารหัวขน โผล่โลกก็น่าอยู่ขึ้นละ :laugh:
-
บอกใจตัวเอง ว่าอย่า ว่าอย่ามากมาย
มันต้อง ใช้มาตรการ ควบคุมหัวใจ
ทั้งสอง ฝ่ายยย
:z3: :z3: :z3:
-
o13
หนุกจัง
ติดตามต่อไป
โหะๆ
-
ต่อจากนี้นายเมฆินคงจะลงจากตำแหน่งผู้ชายหัวใจทมิฬแล้วล่ะมั้ง
ชนินทร์อาจจะมารับตำแหน่งนี้เองเป็นแน่แบบไม่รู้ตัว
อิน้องทัตก็มาหลงพี่นินซะแล้ว :เฮ้อ:
พี่นินก็ให้ท่าไปโดยไม่รู้ตัวอีก
เอาให้มันหลงใหลกันไปเลยจะได้ยิ่งชุลมุนเข้าไปอีก :เฮ้อ:
รอดูว่าชนินทร์จะหวั่นไหวไปกะเด็กแค่ไหน
อืม...พูดถึงคบเด็ก
จากประสบการณ์ที่ผ่านพบมา
เท่าที่สังเกตนะครับ คนที่คบเด็กเนี่ยถ้าเด็กกว่า2-3 ปีจะคบกันยืดหน่อย
แต่ถ้าห่างกันสัก 6-7 ปีขึ้นไปเนี่ย ผลสุดท้ายมักจะโดนเด็กทิ้งอ่ะครับ :เฮ้อ:
เหมือนกับว่าพอเด็กมันโต มันจะไปเจอสิ่งที่ดีกว่าอ่ะ รันทดได้อีก เหอะๆ
เอ่อ...อันนี้ไม่ใช่ประสบการณ์ตรงนะครับ แหะๆ เพราะผมไม่ได้ชอบเด็ก ผมชอบคนมีอายุอ่ะ อิอิอิ :z1:
อันนี้ขอเถียง ไม่จริ๊งไม่จริงแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ทะลุปล้องอ้อยเลยเอ้า!! 555+ อย่าซีเรียสกันนะครับ ไม่ได้อะไรเน้อ
แค่จะบอกว่ามันไม่แน่เสมอไปหรอกครับ ผมมีตย.ใกล้ตัวที่ถึงตอนนี้ก็17ปีแล้วที่เขาคบกันมา หรืออีกนัยก็คือ แต่งงานมาเกือบ10ปีแล้ว
"แต่งงาน" เลยนะครับ พ่อแม่รับรู้ทั้ง2ฝ่าย เพราะงั้นขอให้ใครที่ยังมะมีคู่หรือมีแล้วรักกันไปนานๆ เหมือนคู่รุ่นพี่ผมละกันคร้าบ :กอด1:
-
น้องทัต..พี่นินเค้ามีเจ้าของแล้วน๊า..
-
ขอเป็น 3-4 วันตอนเถอะน่ะคับ เสพย์ติดไปแล้วอ่ะ
-
เอาแล้วไง โผล่มาอีก1คนจนได้
-
ตอนนี้เด็กหลงชนินทร์ซะแล้ว เดี๋ยวอีกไม่นาน
มีรถไฟชนกันเชื่อสิ อยากจะรู้ว่าเมฆินจะมาง้อ
ชนินทร์อย่างไร
-
ต่อ ๆๆๆๆ
ชอบ ๆๆๆๆๆ
:o12:
-
^^
-
เปลี่ยนมารักเด็กกันดีกว่า :z1:
-
เมฆินหาทางมาตามถูกยังเนี้ย
เร็วๆ ชนินทร์คิดถึงจะแย่แล้ว
-
:man1: :man1: :man1:
-
ลืมไปครับว่าเดี๋ยววันที่8จะไปถือศีลกับคุณแม่แล้ว เลยรีบมาลงให้
555+ แต่ตอนนี้ยอมรับผิดเลยว่าสั้นมากๆๆๆ ถ้าเป็นไปได้จะมาต่อวันพรุ่งนี้บ่ายๆเลยนะครับ
เหมือนแกล้งคนอ่านเลยอ่ะ -_-" รู้สึกผิดจัง...
บทที่ 42
บ่ายคล้อย เป็นเวลาที่ทัตเทพกำลังจะกลับจากโรงเรียน
ชนินทร์กำลังเก็บพืชผักที่ปู่และย่าสอนให้ปลูกไว้ เอาไปให้ท่านทำกับข้าวและแบ่งใส่บาตรพระทุกวันตอนเช้า
เย็นนี้…นายตัวดีจะมีเรื่องอะไรสนุกๆมาเล่าให้เขาฟังอีกนะ
ร่างบางปาดเหงื่อ ก้มๆเงยๆอยู่เหนือแปลงผัก เสียงรั้วไม้เปิดเข้ามาเบาๆ
ชนินทร์ยิ้ม
“อ้าวทัต รีบมาช่วยพี่ยกหน่อย ก้มจนปวดหลังหมดแล้ว”
ไม่มีเสียงขานรับ…
“นี่ มาช่วยยกต่อไปหน่อยซิทัต…”
ชนินทร์ยืนนิ่งงัน เบิกตากว้าง ริมฝีปากเผยอค้างด้วยความอึ้งสุดขีด
ตรงนั้น…ร่างสูงที่คุ้นเคยยืนอยู่ มือทั้งสองข้างทิ้งลงข้างตัว กำหมัดแน่น…
ภาพที่คุ้นชิน ถึงกับทำให้ร่างทั้งร่างของชนินทร์สั่นสะท้าน…ความเจ็บปวด ความรวดร้าวพุ่งพล่านจนกายแทบแหลกสลายเป็นผุยผง…
ตะกร้าผักตกลงพื้น…ใจของชนินทร์เต้นรัวแรง ดวงตาเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใสๆอุ่นร้อนทันที
ในโพลงอกเสมือนมีมือที่มองไม่เห็นกระชากหัวใจหลุดออกไปทั้งดวง...ความรู้สึกเสียดโหวงนั้นเจ็บจนแทบอธิบายไม่ได้...
ขาทั้งสองออกวิ่งก่อนอันดับแรก แต่ยังไม่ทันร่างสูงที่เอี้ยวตัวเข้าคว้าร่างบางไว้ในอ้อมกอดได้ทัน
“ปล่อย! ปล่อยผม ปล่อยผมเดี๋ยวนี้!”
ชนินทร์ดิ้นรนสุดฤทธิ์…เมฆินกลับกอดแน่น หยาดน้ำตาไหลลงอาบสองแก้ม
“ผมขอโทษ…ผมขอโทษ”
คำกล่าวสั้นๆ…แฝงด้วยความเสียใจ ความละอายใจ เอ่ยแผ่วเบา…ชนินทร์ทุบบ่าหนาอย่างเจ็บแค้น
“ปล่อยผม! ออกไปจากชีวิตผม! คุณไม่มีสิทธิ์…คุณไม่มีสิทธิ์ทำกับผมแบบเดิมๆอีกแล้ว!”
เมฆินดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น หลับตาไล่หยาดน้ำ…ความเจ็บปวด ร้อนทรมานในทรวงอกแผดเผา
“ไม่…ผมไม่มีสิทธิ์”
ชนินทร์เข่าอ่อน ยอมให้กอดสิ้นฤทธิ์อยู่เยี่ยงนั้น ทวนแต่ประโยคซ้ำๆ
“คุณไม่มีสิทธิ์ๆ…”
เมฆินค่อยๆเชยคางคนร่างเล็กที่สงบลงขึ้นมาสบสายตา…ต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่าเจ็บปวดมามากมายแค่ไหน ใบหน้าของเมฆินซูบผอมลง แต่ก็ยังคงเค้าความคมคายหล่อเหลาเยี่ยงเดิมไว้ทุกกระเบียดนิ้ว
“ผมคิดถึงคุณ…”
ริมฝีปากจรดลงแผ่วเบา สั่น…เหมือนนี่คือของขวัญจากสวรรค์
ชนินทร์ผลักอกหนาออก
“คุณ…ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกต่อไป ออกไปจากที่นี่!”
“แต่ผม…ผมออกตามหาคุณไปทั่ว สามเดือน…สามเดือนที่ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะคิดถึงคุณ!”
ชนินทร์อยากหนี แต่โดนเขาโอบล้อมไว้เยี่ยงนี้ จึงต้องเผชิญหน้า
“คุณบอกเองว่าไม่อยากเห็นหน้าผม…ผมก็หนีมาแล้ว คุณมีคนที่สมควรไปดูแลเขามากกว่าออกตามหาผม…ผมขอร้อง กลับไปซะ ที่นี่ไม่มีอะไรที่ให้คุณจะทำลายได้ตามอำเภอใจอีกแล้ว!”
“ไม่ใช่! คุณต้องฟังผมก่อน เรื่องที่คุณรับรู้มันไม่จริง…”
“ไม่จริงอะไร! ผมเห็นกับตา ได้ยินมากับหู…ผมไม่ใช่ทาสคุณอีกแล้ว และเผื่อคุณไม่รู้ ผมเจ็บ…ผมเกลียดเวลาที่คุณทำร้ายต่างๆนานากับผมเหมือนเมื่อก่อน”
“ชนินทร์…คุณฟังผมก่อนนะ”
เมฆินเผลอคลายอ้อมแขนลง ชนินทร์ได้ทีรีบออกตัวจะวิ่งหนี
“ชนินทร์…ผม…ผมรักคุณ!”
ร่างบางหยุดชะงัก
หยาดน้ำตาพลั่งพรู…
สมองอื้ออึง…เหมือนโลกทั้งใบถูกหยุดไว้
“ได้…ได้ยินมั้ย ว่าผมรักคุณ! รักคุณมาก รักมาตลอด”
ร่างสูงตามมากอดร่างบาง ซึ่งไร้เรี่ยวแรง
ชนินทร์หลับตา เม้มริมฝีปากแน่น
“มัน…มันสายไปแล้ว”
เมฆินใจกระตุกวูบ…
เสียงรั้วไม้เปิดเข้ามาอีก แต่คราวนี้ไม่มีใครสนใจพอจะหันไปมอง
“พี่นิน…?”
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
โฮ โฮ โฮ โฮ เจอกันแล้ว
เอิ่ม...แต่เจ๊ว่านู๋นินสมควรจะเล่นตัวนานไปเลยค่ะ
มาทำเราเจ็บเจียนตาย จะให้หายโกรธง่ายๆได้งัยเนอะ
ถึงเวลาที่เราต้องเอาคืนบ้างอะไรบ้าง
-
^^
-
ง้อให้สำเร็จให้ได้นะครับ ^^
-
อย่างนี้มีกับตายและตาย
:serius2: ใจจริงไม่อยากให้เป็นแบบนี้เล้ยยยย
แต่เปลี่ยนรสชาติมั่งก็ดี ฮ่าๆๆ ตายๆไปซะ เมฆิน
-
"รักมาตลอด" ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ขอ :beat: :beat: :beat: หลายๆที
พึ่งมาพูดน้อคนเรา
-
ทมิฬ จริงๆๆ
หวใจอ่ะ แข็งแกร่ง ได้อีกกกกกกกกก
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:ง้อให้ได้เน่อ
-
หึหึ ไม่ใช่ตอนหน้าอุปโลกแฟนเด็กขึ้นมาหรอกน้องนิน :serius2: ได้เวลาเฉือดแล้ววว o18
-
สั้นจิงๆด้วยแฮะ
-
สงสารทั้ง 2 คนเลย
เอาใจช่วยนะ :monkeysad:
-
555+ ถ้าผมเป็นชนินทร์
ผมคงใจอ่อนไปแล้วอ่ะ กร๊ากกกกก :laugh:
คนใจอ่อน อ่อนใจ
-
รู้วาสายเกินไปจะดึงรั้งใจของเธอกลับมา
รู้ว่าเสียเวลาน้ำตาเหนี่ยวรั้งใจเธอเอาไว้
รู้ว่าหนทางเดินนับจากวันนี้ไม่มีเธอข้างกาย
ก้อได้แต่เสียใจ มันสายไปใช่ไม่ เธอ
:z3: :z3: :z3: :z13: :z13: :z13:
-
แม๊ ........................ อยู่ดี ๆ ก็โผล่มา
ยังก๊ะมียาสั่ง 555+
-
:serius2: :serius2: :serius2: ค้างอย่างแรง :serius2: :serius2: :serius2:
รีบมาอัพต่อนะคร๊าบบบบบ
-
พระเอก...มาแล้ว
โอกาสมาถึงแล้วนะเมฆิน อย่าปล่อยให้ทุกอย่างต้องหลุดลอยหายไปเหมือนที่แล้วมาอีกน้า คนอ่านระทึกขวัญมาก
จะรอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณ คุณAlexมากจ้าที่มาลองต่อให้ สั้นไปหน่อยแต่ก็ไม่เป็นปัญหาอยู่แล้ว สู้ ๆ งับ :L2:
-
เอาละสิ เวลาแก้แค้นพระเอกมาถึงแล้ว
:serius2: :z3:
-
หว่า รอตอนต่อไป 555+
-
สารภาพแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
:serius2:
รอตอนต่อไป
:z3:
-
บทที่ 43
ทั้งสามยืนนิ่งจ้องมองกันไปมา…
ชนินทร์ขยับเป็นคนแรก
“เอ่อ…”
ทัตเทพรีบเดินเข้ามาหา ชนินทร์หน้าซีด เหลือบมองเมฆิน…ซึ่งกำลังกำมือแน่นทั้งสองข้าง
“พี่นิน…นี่ ใครกันครับ?”
“เอ่อทัต…พี่…นี่…ใครก็ไม่รู้ พี่ไปก่อนนะ”
ชนินทร์เดินหนี เมฆินตามมารั้งไว้
“เดี๋ยวก่อนซิ คุณโกหกทำไม ในเมื่อผมเป็น…”
“หยุด! ผมไม่รู้จักคุณ ออกไปให้พ้นจากชีวิตของผม!”
ทัตเทพมองผู้ใหญ่สองคนงงๆ ก่อนจะวิ่งตามชนินทร์เข้าไปในบ้าน ประตูกำลังจะปิดลง
“เดี๋ยวพี่นิน ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันครับ เขาเข้ามาได้ยังไง?”
ชนินทร์ก้มหน้า ไม่ยอมตอบ ทำท่าจะปิดประตูลูกเดียว
“พี่นิน…พี่นินเป็นไปอะไรครับ?”
“ทัต!…พี่ขอร้อง กลับไปก่อน บอกให้เขาออกไปด้วย…”
“แต่พี่นิน…”
“พี่ขอร้อง!”
ชนินทร์เงยหน้าพร้อมน้ำตาอาบสองแก้ม…ทัตเทพทั้งอึ้งทั้งตกใจ ยอมปล่อยให้ชนินทร์ปิดประตูแต่โดยดี
ชนินทร์ทรุดตัวลงพิงประตู กอดเข่า สะอื้นร้องไห้
ทำไม…เขาหนีมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมปีศาจอย่างนายเมฆินยังตามมาหลอกหลอนเขาอีก
เป็นไปได้ยังไง!!!
ยามเช้า…อากาศของเมืองในหุบเขายิ่งหนาวเย็น
ชนินทร์ไม่ได้นอนหลับเลยทั้งคืน จนถึงเช้า…เขาออกมานั่งตากความหนาวข้างนอกคนเดียวตามลำพัง
พลางทบทวน…เหตุการณ์ต่างๆ
เหตุผลที่เขาต้องหนีมาไกลแสนไกล…
ก็เพราะไม่อยากโดนทำร้ายจิตใจกันไปมากกว่านี้
นัยน์ตาทั้งสองข้างแสบร้อนไปหมด ตั้งแต่เมื่อวานเขายังไม่ได้หยุดร้องไห้เลยสักน้อย…จะหาว่าเขาอ่อนแอก็ได้ แต่ช่วยไม่ได้ แค่เห็นว่าเป็น ’ผู้ชายคนนั้น’…กลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง ความเจ็บปวดก็พุ่งทะลักเข้ามาท่วมท้นร่างกาย
แสงแดดอ่อนๆสาดส่อง เงาร่างหนึ่งเดินเข้ามาแต่ไกล
ชนินทร์ชะเง้อมอง แต่ไม่ค่อยเห็น พอใกล้พอจะเห็นว่าเป็นใครก็ผุดลุกหนี
ทว่าไม่ทันเสียแล้ว
เมฆินโดดขึ้นมาจับตัวไว้ ล็อคแน่น พร้อมกับดึงเข้ามากอด
“ปล่อย ปล่อยผม!”
“ไม่…”
เสียงทุ้มใหญ่ของเขาสั่นเครืออยู่ในอก
“ผมบอกให้ปล่อย!”
“ผมไม่ปล่อย…ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปไหนอีกแล้ว”
“คุณ…คุณมันบ้าไปแล้ว! ผมไม่คิดอยากจะเจอหน้าคุณอีก คุณต้องออกไปจากชีวิตของผม!”
“ไม่ได้ เพราะผมรักคุณ ผมรักคุณมากรู้มั้ย?”
ชนินทร์สงบนิ่งในอ้อมแขน มองหน้า…น้ำตาพลันไหลริน
“คุณ…คุณอย่าทำร้ายจิตใจของผมมากไปกว่านี้อีกเลยนะ ขอร้องเถอะ…กลับไปซะ ผมอยากอยู่คนเดียวจริงๆ…”
“เปล่านะ ผมไม่ได้ทำร้ายจิตใจของคุณ ผมพูดจริงๆ”
แววตาของเมฆินนั้นเอ่อคลอเช่นกัน เมื่อนึกถึงความผิดของตัวเอง…รู้ว่ามันไม่น่าให้อภัย
“ผม…คิดถึงคุณทุกวัน ตลอดเวลา…ผมอยากเจอหน้าคุณอีก ผมอยากบอกคุณว่าผมเสียใจ อยากให้คุณยกโทษและให้โอกาสผมอีกสักครั้ง”
ชนินทร์หัวเราะฆึเสียงสูง ก่อนจะผลักคนตัวหนาออกสำเร็จในที่สุด
“แต่ความคิดของผมที่พึงมีต่อคุณทุกวัน คือความเกลียดชัง! ความโกรธแค้น ผมขยะแขยงคุณรู้บ้างมั้ย?”
เมฆินกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะค้อมเข้ามาหวังจะโอบกอด ทว่าชนินทร์ถอนหลังหนี
“ผมทนไม่ได้หากอยู่โดยไม่มีคุณนะ ชนินทร์...”
“ไหนคุณเคยบอกว่าไม่อยากเจอหน้าผมอีกไง…ผมหนีมาแล้ว คุณจะยังต้องการอะไรอีก?”
ร่างสูงถอนหายใจยาว แต่ก็ยังดูเหมือนหายใจไม่ออก
“มัน…มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย ฟังนะ ผมขอโทษสำหรับ-”
“แต่ผมว่าเข้าใจถูกแล้ว” ชนินทร์ดิ้นหลุดออกจากการเกาะกุม นัยน์ตาแข็งกร้าว…ผิดจากชนินทร์คนก่อน “คุณทรมานแก้แค้นผมสารพัด คุณอยากให้ผมเจ็บ ใช่!...ผมเจ็บมาก คุณสมใจแล้วนี่ และจากนี้ไปจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก เพราะผมจะไม่ยอมคุณอีกต่อไปแล้ว เราจบกันตั้งนานแล้ว!”
“เดี๋ยวซิ-“
เสียงปิดประตูใส่หน้าดังสนั่น เมฆินกำมือแน่น ก่อนจะเอามือลูบหน้าอย่างคนหมดหวัง…
เขารู้…ว่ามันเป็นไปได้อยาก
แต่การไม่ได้อยู่กับชนินทร์…เท่ากับว่าทำให้เขาตายทั้งเป็น!
เขายอมทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้อีกฝ่ายคืนมา!!!
ชนินทร์เอาแต่เฝ้ามองร่างสูงใหญ่จากในบ้านผ่านหน้าต่าง พอเลิกผ้าม่านออกไปเห็นเมฆินเดินงุ่นง่านอยู่ข้างนอก มองสบตามาทุกครั้ง เขาก็ยิ่งหงุดหงิดเพราะออกไปไหนไม่ได้
ตั้งแต่เช้า…เขาก็ทนหนาว จนถึงเที่ยง…เขาก็ทนแดด พอถึงตอนเย็น…เขาก็ยังคงนั่งๆเดินๆวนเวียนรอชนินทร์ออกไปพบหน้า
ในที่สุด ชนินทร์ทนไม่ไหว ต้องเดินออกไป
ทว่าร่างบางทำเป็นไม่สนใจ
เมฆินเดินตามอย่างเกรงใจ พออีกฝ่ายไม่พูด ไม่ตอบโต้ เลยเริ่มใจสั่น
“คุณ…”
ชนินทร์ยังไม่ตอบ ร่างสูงต้อนหน้าต้อนหลัง จนทนไม่ได้
“นี่! หยุดสักที!”
“ก็คุณไม่ยอมพูดกับผม”
“พูดทำไม? ผมไม่รู้จักคุณ ผมไม่อยากพูดกับคุณไม่ว่าจะด้วยเรื่องใดๆทั้งสิ้น”
“ผมขอโทษ แต่ฟังผมหน่อยเถอะ…ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว…”
ชนินทร์เป็นคนใจอ่อน แต่เขาก็ใจแข็งได้ จากการเรียนรู้ประสบการณ์ในอดีต…
“ผมไม่รู้นะ…ว่าที่คุณมาอยู่ที่นี่ ต้องการขอโทษผมด้วยเหตุผลอะไร…แต่เข้าใจหรือเปล่า? ว่าผมไม่ใช่คนเดิมที่คุณเคยรู้จัก ผมจะไม่มีวันยอมยกโทษให้คุณ เพราะเราไม่เคยมีเรื่องติดค้างกัน!”
เมฆินคว้าขอแขนของชนินทร์เอาไว้ก่อนจะเดินหนีไปอีก
“คุณ…ผมขอร้อง เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะ…ผมรักคุณครับ”
ชนินทร์หัวเราะเสียงต่ำ…ช่างเป็นคำขอร้องที่แข็งทื้อและเห็นแก่ตัว แตกต่างจากศิลปะแห่งการทำลายล้างของผู้ชายคนนี้...ชายหนุ่มพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แล้วปั้นหน้ายิ้มเยาะพร้อมกับสะบัดมือแทน
“สิ่งที่คุณทำกับผมไว้ทั้งหมด…นั่นเรียกว่ารักงั้นเหรอ?”
“คุณจับผมไปกักขังไว้…ขืน บังคับ ฝืนใจผม…คุณทำร้าย กลั่นแกล้ง ทรมานผมต่างๆนานา คุณหลอกลวงผม…คุณไม่รักษาสัญญา คุณทำให้น้องของผมต้องเสียใจ นี่น่ะเหรอที่คุณเรียกว่ารัก?”
เมฆินไม่คิดจะแก้ตัว…เพราะนั่นคือเรื่องจริง
“แต่ผมรู้ความจริงแล้ว ว่าคุณกับน้องชายของคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของน้องสาวผมเลย…”
“สายไปแล้ว! อ้อ คุณอาจจะอยากเชื่อว่าผมทำก็ได้ มันจะได้คุ้มค่ากับการทำลายชีวิตของผมไง”
ความเจ็บปวดเปรียบเสมือนเข็มนับพันพุ่งเข้าทิ่มแทงหัวใจของคนทั้งสองฝ่าย…เมฆินนิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง…หากทบทวนดูดีๆแล้ว ชนินทร์ที่ต้องคอยเป็นเครื่องมือแก้แค้นของเขาเสมอมานั้นเจ็บปวดมากเพียงใด
“ผม…ผมเสียใจ”
เมฆินยืนคอตก ชนินทร์ใจแข็งตัดบท
“ทำไมคุณไม่กลับไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณหรอก…”
ชนินทร์เดินกลับเข้าบ้าน ไม่หันกลับมามองอีก
พร้อมทั้งทิ้งเมฆินไว้คนเดียวข้างนอกตามลำพังเช่นเคย
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
มันต้องแบบเนี่ยแหละทรมานก่อนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 555
-
:serius2:
-
:laugh: เอาคืนยิ่งกว่านี้อีกนะจ๊ะคุณน้องจ๋า สะใจพี่ดี
-
o13
สะใจ อ่ะๆๆ
-
ฮ่าๆๆๆๆ
ต้องให้ได้ยังงี้
-
โห
ตากแดดตากลมอย่างงั้นไม่ป่วยหรอเนี่ย
ถึกควาทุยยังไงก้อน่าจามีล้มล่ะน่า
-
สะจรายยยยยย ทรมานเข้าไปอีก วะ5555555 :laugh:
-
อย่างนี้แหละ..คือ บทเรียนของคนไม่คิดก่อนทำ
-
^^
-
ปวดร้าวแทนอ่ะ
-
เข้าใจชนินทร์น้า คิดถึงความเป็นจริง มันคงยากอยู่นะ ที่จะให้อภัย
เป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1:
-
ทรมานตาเมฆินได้ แต่ชนินทร์ห้ามไปมีแฟนใหม่นะ ขอร้องล่ะ
-
สมควรแล้วนายเมฆินโดนซะบ้าง
ปล.แต่อย่านานมากเกินไปนะคุณนินสงสารพระเอก ^^
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สมน้ำหน้า...สะใจโว้ย
-
:z1:
5555 สมน้ำหน้าเมฆิน ชะเอิงเอย
มันค่ะ
thx ja!!
-
มองให้เป็นนิยายอ่ะนะ
-
มันต้องเป็นแบบนี้อ่ะ ทำให้เจ็บใจมานาน
-
บอกด้วยภาพละกัน :beat: :z6: :beat: :z6: :fcuk: :โป้ก1:
-
สมควรแล้วครับ แต่แค่นี้ยังน้อยไปนะผมว่า
ไม่รู้จะเม้นท์อะไรดี อ่านตอนนี้แล้วอินครับ
-
เมฆินกับชนินทร์เจอกันแล้วแต่ยังไม่เข้าใจกันอยู่ดี
ก้อทำเค้าไว้มาก จะให้ชนินทร์ ลืม ได้ง่ายๆ แค่คำว่า รัก นี่เหรอ
ง่ายไปไม๊
:z6:
-
ชนินทร์อย่าใจแข็งนานนะ
-
ช่วงเอาคืน เต็มที่
-
เล็กทำไมแต่ละตอนมันสั้นๆๆอะ :serius2:
-
มันก็น่ะ :เฮ้อ: วุ้ย อ่านแล้วขัดจายยยย
สั้นและซอยยยย
-
นะ ...
ไม่แคล้วจะไม่ได้กันซะล่ะม๊างงงงงง
(ปากพล่อยจังตรู ... อิอิอิ)
-
เมฆินก็ต้องพยายามหน่อยแล้วล่ะ
ทำเค้าไว้เยอะก็ต้องง้อเค้ามากๆๆๆๆๆ
ชนินทร์ก็อย่าใจแข็งมากน่ะเพราะตัวเองก็คงจะเจ็บปวดอยู่ไม่น้อยเลยน่ะ
อยากให้มีฉากหวานๆๆๆๆแล้วพยายามง้อให้เยอะๆๆๆๆๆน่ะเมฆินจะคอยเชียร์
-
รอตอนต่อไป กิ๊ว ๆ จะใจแข็งถึงไหนนะ
-
เม้นท์ไม่ออก
รออ่านต่อก็แล้วกัน
-
ทำให้รู้ถึงความเจ็บปวดไปเลย!!
:angry2: เอาคืนหั่ยสาสม
แล้วค่อยยกโทดหั่ย :impress2:
ต่อ ๆๆๆๆ สู้ ๆๆๆๆๆ o13
-
:laugh: :laugh: :laugh:
บอกได้คำเดียว"สมน้ำหน้า"นายเมฆินอ่ะ
-
ไม่รู้จะอินใครดีอ่ะ
ระหว่าง เมฆิน กับชนินท์
ทมิฬ ทั้งคู่
เฮ้อออออออออออออ
-
ในที่สุด...
..ก็เจอกัน
แต่ว่านะ ยิ่งหนี ตัวเองก็ยิ่งเจ็บปวดเหมือนกันนะ ชนินทร์ น่ะ
-
ฮิ จิ้ม ก่อนอ่าน
-
รออยู่นะคับฃ
-
เฮ๊อ ดีใจจังอ่านทันละ ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งหลายวัน
สงสารเมฆินเนาะ แต่ก็เห็นใจชนินทร์เหมือนกัน
เอาเป็นว่าลุ้นให้ทั้งคู่รักกันได้ไวๆ นะครับ
อย่าต้องมาผิดหวังเหมือนผม :o12:
-
สงสารเมฆินอะ
เหมือนว่า ด่านายเอกว่าไม่ได้รักอารายแบบนั้นแล้ว
เขามาทำจัยแล้วก้อตามมาอีกอะ
เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังประมาณนั้น
-
เอาคืนให้สาสมกับสิ่งท่เราได้รับเลย o13
-
เพราะไม่เข้าใจกัน เลยทำให้เป็นแบบนี้
แต่ก็อย่างว่าแหละความรักมันต้องได้มาอย่างยากลำบาก
แล้วก็ต้องฝ่าฟันอะไรมากมายถึงจะเข้าใจ แล้วก็เกิดเป็นรักแท้ได้
สนุกมากเลย มารอตอนต่อไปค๊าบบบ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆ
ในที่สุดก้อเจ็บปวดทั้งสองฝ่าย
มันช่างเหมาะสมกัน ดีแท้
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
มันยากที่จะให้อภัยนะเมฆิณทำเค้าไว้ขนาดนั้น :o11:
แต่ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก :teach:
-
ดัน :z2:
-
มาได้แล้วพี่เล็กซ์ o22
-
มาได้แล้วฮะ
:call:
-
มาทวง ตอนต่อไป
จร้า
มาได้แร้วววววว น่ะคร้าบบบบบบบบบ
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
มารอ
:z2: :z2: :z2:
-
มารอคนแต่งงง
-
โทดทีครับที่ไม่ได้มาต่อนานเลย บังเอิญว่าคอมเสียเเล้วผมก็ไม่มีเวลาซ่อมเพราะต้องไปมหาลัยแทบทุกวันเรย
บทที่ 44
เมฆินกลับไปยังโรงแรมที่จองไว้ในตัวเมือง ห่างไกลจากบ้านของชนินทร์พอสมควร
ความจริง เขาออกตามหาชนินทร์อย่างไร้หนทางอยู่นานสามเดือน…
หากไม่ได้กวินกับฤดีมาช่วยในตอนหลัง…ป่านนี้เขาคงยังไม่เจอชนินทร์…ไม่มีวันเจอ และยังคงต้องตะเวนออกตามหาอย่างบ้าคลั่ง ไร้จุดหมาย
ทั้งเหนื่อยทั้งล้า…แต่ก็ไม่หมดหวัง เพราะเขาอยู่ไม่ได้หากขาดชนินทร์ ซึ่งก็คือดวงใจของเขา…
รุ่งขึ้น ชายหนุ่มแพ็คกระเป๋าทั้งหมด เดินทางไปยังสวนลิ้นจี่แห่งเดิม…
กวินบอกว่านี่คือบ้านเกิดของเขา และตอนที่ชนินทร์บอกเขาว่าต้องการไปพักที่ไกลๆ เขาก็ให้ชนินทร์มาที่นี่…คิดว่าคงไกลพอจากการตามหาของเมฆิน
ทว่าตอนหลังกวินกับฤดีเริ่มทนเห็นเมฆินตกอยู่ในความทุกข์ไม่ไหว แม้จะถูกบังคับให้สัญญาแล้ว แต่เพื่อชนินทร์เอง…กวินจึงบอกที่อยู่ของชนินทร์ให้รู้
มาถึง…บ้านหลังแรกนั้นเงียบเชียบ ชายหนุ่มแอบเดินเลาะเข้าไปยังบ้านท้ายสวน ได้ยินคนสนทนากันอยู่สองคน
“พี่นินครับ สรุป…ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใคร?”
ชนินทร์ยังไม่ตอบ พยายามเดินเลี่ยง
“พี่นิน…”
“ทัต พี่บอกแล้วไง ว่าไม่รู้จัก”
คนที่แอบฟังอยู่เจ็บจิ๊ดตรงหัวใจ
“โธ่พี่ อย่าโกหกผมเลย ไม่รู้จักได้ไงก็เห็นพี่ร้องไห้อยู่ เขาทำอะไรพี่เหรอ?”
ท้ายเสียงเข้มขึ้นอย่างโกรธแค้น เมฆินเริ่มเอะใจ…
“ไม่มีอะไร ทัต…ขอร้อง อย่าทำให้พี่ลำบากใจเลย”
“แต่ไม่ได้หรอกพี่นิน ถ้ามันทำอะไรพี่ บอกผมมาเลย ผมจะไปจัดการมันเอง”
“ไม่ต้องนะทัต!...เขาไม่ได้ทำอะไรพี่หรอก แค่…รำคาญ ทีหลังถ้าเขามาก็ไล่เขาไปซะ นะทัต”
เมฆินจับถึงกระแสความรู้สึกในน้ำเสียงนั้นไม่ได้…แต่ที่แน่ๆ ทัตเทพยิ่งไม่ชอบหน้าผู้มาใหม่อย่างเขาเพิ่มเข้าไปอีก นอกจากที่หมั่นไส้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอรู้ว่าชนินทร์รำคาญ ยิ่งค่อนข้างโกรธที่วุ่นวายรังควาญชีวิตของชนินทร์
“แสดงว่า…พี่นินก็รู้จักเขาซิ ใช่มั้ยครับ?”
ชนินทร์ถอนหายใจ
“โอเค…ก็ได้ เขาเป็น…เอ่อ คนรู้จักพี่เอง พอใจหรือยัง?!”
“แค่คนรู้จักหรือ?...พี่นินเป็นอะไรอ่ะครับ? ดูหงุดหงิดจัง...”
เมฆินก้าวออกมา สายตาของคนทั้งสองคนหันกลับมามองทางเดียวกัน
“เมฆิน!”
ชนินทร์ร้องเสียงหลง ทัตเทพเห็นชนินทร์หน้าซีดเลยรีบวิ่งมายืนประจัญหน้าร่างสูงใหญ่
“ไหน นายน่ะเหรอคือเมฆิน?”
“ใช่”
คนอาวุโสกว่ากล่าวเรียบๆ
“นายมาทำไม ไม่ได้ยินเหรอว่าพี่นินรำคาญนาย”
“ฉันได้ยิน…แต่ทำไม่ได้”
“เพราะอะไร? พี่นินไปทำอะไรให้นายต้องตามตอแยเขา”
เมฆินยืนกอดอกยึดเต็มความสูง ก่อนจะยิ้มกริ่มแล้วสบตากับชนินทร์ ซึ่งบัดนี้สีหน้าซีดลงไปกว่าเดิม
ร่างสูงใหญ่หัวเราะ
“เพราะอะไร? ถามได้…ก็เพราะฉันเป็นแฟนเขาน่ะซิ ถ้าพูดให้ถูกกว่านี้ก็คือ…เขาคือเมียของฉัน”
เด็กหนุ่มยืนตะลึง อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก…
ชนินทร์เบือนหน้าหนี
“ไง?! ชัดใช่มั้ย ทีนี้หลบไปได้หรือยัง”
“ไม่…มันไม่จริงใช่มั้ยพี่นิน!”
มองไปยังคนกลาง ที่หน้าเสียปริ่มจะร้องไห้รอมร่อ
ชนินทร์ไม่ปฏิเสธ…นั่นยิ่งตอกย้ำทำให้ทัตเทพสั่นไปทั่วสรรพภางค์กาย…
“ทัต…พี่ขอร้อง กลับไปก่อนได้มั้ย?”
ทัตเทพจ้องมองชนินทร์อย่างคนไม่เชื่อสายตา ก่อนจะเดินถอยหลัง วิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีก
เหลือเพียงคนสองคน…ภาพของทัตเทพที่ผิดหวัง ตกตื่นใจ ยังคงติดตาชนินทร์อยู่
ถึงแม้เด็กหนุ่มจะอยู่ในวัยรุ่นมุทะลุ…แต่เขาไม่ควรมารับรู้เรื่องต่ำทรามที่ชนินทร์ต้องเคยเผชิญมา
ร่างบางเดินลิ่วเข้าหาร่างสูง พลางกระโจนเข้าทุบแผงอกกำยำทั้งน้ำตา เจ้าของร่างสูงไม่ตอบโต้ เพียงแต่กอดไว้หลวมๆ
“ทำไม? ทำไมคุณต้องมาประกาศว่าผมเป็นอะไรกับคุณ คุณทำให้ผมอับอาย! ทำไมคุณปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวเฉยๆไม่ได้หรือไง ทำไมคุณต้องทำให้ผมเจ็บอยู่ตลอดเวลาด้วย!”
“แต่เราเป็นอะไรกัน…คุณก็รู้”
“ไม่! ผมไม่เคยเต็มใจ ไม่เคยเลย!”
ชนินทร์ปาดน้ำตา สูดลมหายใจ จนอาการสะอื้นกลับสู่ปกติแล้ว เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“อ๊ะ! ปล่อยผมนะ”
“ชนินทร์…ผมขอร้อง ช่วยอยู่เฉยๆสักพัก...ผม ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน…”
ชนินทร์ยอมรับ…ใจสั่น เมื่อเจอเขาพูดออดอ้อนอ่อนหวานแบบนี้
เพราะตลอดมา เขาไม่เคยได้ยินออกจากปากผู้ชายคนนี้
ยิ่งแววตาลึกซึ้งที่มองทอดมา ยิ่งอันตราย…
“ปล่อยผม...ผม...ขยะแขยง!”
พยายามดิ้นรน แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย
“นี่คุณ ทำไมไม่ไปทำงานทำการของคุณ รีบๆกลับไปซะเถอะ ผมไม่อยากยุ่งกับคุณอีกต่อไปแล้ว คุณเองก็ไม่อยากเห็นหน้าผมอยู่แล้วนี่”
เมฆินรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่
“เปล่าเลย…ผมอยากเห็นหน้าคุณทุกวัน คิดถึงคุณทุกวัน…สิ่งที่ผมทำลงไปมันโง่ ผมอาจจะทำผิดหลายอย่าง…ทั้งบ้า ทั้งโง่เง่า แต่ที่ผมทำลงไป เพราะผมไม่เคยรู้ใจตัวเองว่าต้องการคุณมากแค่ไหน…ว่ารักคุณมากแค่ไหน…”
ชนินทร์เงยหน้าสบตานิ่ง พูดไม่ออก…
“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมหลอกตัวเอง ผมหลอกคุณ ผมเข้าใจคุณผิดแล้วก็เป็นไอ้งั่งที่ปล่อยให้เรื่องต่างๆเลยเถิดไปไกล…ได้โปรด ยกโทษให้ผมเถอะนะ ผมไม่อยากคิดถึงคุณจนนอนไม่หลับทุกคืน กินอะไรก็ไม่ได้ คิดอะไรก็ไม่ออก มัวแต่หวนคิดถึงแต่เรื่องคุณ”
เมฆินก้มหน้าลงมา ใกล้ๆเข้าทุกที…ชนินทร์เคลิ้มจนปรื้อตาหลับลง มือใหญ่ของเขาประคอง ลมหายใจอุ่นร้อนและสัมผัสคุ้นเคยเดิมๆเกือบทำให้เขาหลงกลได้
รู้สึกตัว ชนินทร์รีบผละตัวเองออก
“คุณจะไปไหนก็ไป แต่ขอบอก…ว่าผมไม่ต้อนรับคุณ!”
ร่างบางวิ่งหนีขึ้นบ้านไป ปิดประตูปัง…เมฆินยืนเคว้งคว้าง รู้สึกหมุนติ้วในหัว…สัมผัสที่เย้ายวนทำเอาเขายืนไม่ติด ใบหน้าร้อนผ่าว เหงื่อออก เหมือนกลับไปเป็นวัยรุ่นอีกครั้ง…
ชนินทร์ทำให้เขาเป็นบ้า…เรื่องทุกอย่างของชนินทร์ช่าง…ทำให้เขาปวดใจเหลือเกิน!
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
^
^
^.^
-
นึกว่ายอมใจอ่อนซะแล้ว
-
โห จอร์จ
สุดยอดดด
ชอบๆ
-
:sad4: :sad4:
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
เศร้า.....แล้วยังสั้นได้อีก
:m15: :m15: :m31: :m31:
-
:serius2: :serius2: สั้นเกินไปแล้วนะ :serius2: :serius2:
-
เหมือนนายเมฆินจะน่าฉงฉาน
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เหมือนนายเมฆินจะน่าฉงฉาน
แค่เหมือนนะ เหมือน
แต่ไม่น่าสงสาร
อิอิอิอิอิอิ
-
งอนแต่พองามนะจ๊ะ
-
คราบรอครับ
-
แม๊ ....
มันไม่ง่ายเจง ๆ
:serius2:
-
เฮ้อ...........เกือบใจอ่อนหล่ะ
ต้องง้อมากๆหน่อย
ทำกับเขาไว้มากเกิน :m15:
-
สู้ๆครับ รอติดตามอยู่นะ :impress2:
-
คุณนินอย่าใจแข็งมากนะคร้าบ ^^
-
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก o13
-
เชียร์อยู่นะ
-
เคลิ้มตามเลยทีเดียว
-
o22
-
บทที่ 45
อรรถชัยนั่งอยู่บนรถเข็น หน้าตาบูดบึ้งออกอาการไม่พอใจที่ต้องถูกเข็นเข้าห้องประชุมใหญ่ของบริษัท
“คุณพ่อนี่อะไรของเขากันว่ะ…เห็นๆอยู่ว่าเราขาหักไปไหนไม่ได้ ยังจิกหัวใช้ให้ออกมาทำงานอีก เซ็งเว้ย!”
บ่นพึมพำไปตามทาง ยิ่งหงุดหงิดขึ้นเมื่อตนเองเข้าเฝือกขาข้างขวา ทำให้ไปไหนตามใจชอบไม่ได้
เพราะใครล่ะ…ที่ซ้อมเขาจนปางตายแบบนี้
ไอ้ชลัช!
แต่ถึงอย่างไรหากชลัชไม่ซ้อมเขาจนบาดเจ็บสาหัสชนิดต้องเข้าโรงบาลแล้วล่ะก็ บรรดาเจ้าหนี้ที่โต๊ะพนันก็คงจัดการเขาเช่นเดียวกันอยู่ดี
ภายในห้องประชุมเพียบพร้อมไปด้วยกรรมการบริหารทุกท่าน พออรรถชัยถูกเข็นเข้ามาประจำที่ ก็ต้องพบกับสายตาตำหนิและรังเกียจจากทุกคู่พุ่งตรงมา
อรรถชัยกลับรู้สึกไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด
“คุณพ่อ มีเรื่องอะไรถึงต้องให้ผมมาร่วมประชุมด้วย คุณพ่อออกความเห็นแทนผมไม่ได้เลยเหรอครับ?”
อรรถชัยสีหน้าเซ็งจัด ภายในห้องประชุมเงียบกริบ
“แก…ไอ้อรรถ นี่แกยังไม่รู้อีกเหรอว่าแกไปก่อเรื่องอะไรมา”
ผู้เป็นพ่อมีสีหน้าโกรธจัด ปากสั่นมือสั่น ถ้าอยู่กันตามลำพังคงดุด่าลูกชายไปแล้ว กรรมการอาวุโสท่านหนึ่งที่นั่งข้างๆถึงกับต้องช่วยรั้งเอาไว้
“ทำอะไรครับคุณพ่อ? คุณพ่อก็เห็นว่าผมขาหักอยู่อย่างนี้จะไปก่อเรื่องอะไรได้”
“แก…นี่แกไม่สำนึกเลยใช่มั้ย?”
“อ้อ ถ้าเป็นเรื่องที่ผมขับรถชน…จนเกิดอุบัติเหตุนี่ ผมก็บอกคุณพ่อไปแล้วไงครับว่าผมขอโทษ นั่นมันเรื่องตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอไงนะ”
ผู้เป็นพ่อทุบโต๊ะ ก่อนจะยกมือขึ้นจะชี้ หอบสั่นด้วยแรงโกรธ
ชายร่างสูงที่ยืนหันหลังอยู่ตำแหน่งหัวโต๊ะหันมาสู่ที่ประชุมพร้อมรอยยิ้ม
“สวัสดีอรรถชัย”
อรรถชัยจำเสียงนั้นได้ อากาศหนาวราวกับจะแล่นผ่านให้เสียวสันหลังวาบ ค่อยๆหันไปทางผู้กำลังยืนเสยะยิ้มจ้องตรงมา
“…ชลัช!...”
“ใช่แล้วเพื่อน”
อรรถชัยตาเหลือก
“คุณพ่อให้มันเข้ามาได้ยังไงครับ? มันเข้ามาทำไม เรียกรปภ.มาลากมันออกไป เดี๋ยวนี้เลย!”
ผู้เป็นพ่อนั่งเอนพิงพนักเก้าอี้ เหนื่อยอ่อนหมดแรงกับลูกชายอย่างอรรถชัย นั่งเฉยๆไม่มีใครกล้าโต้แย้ง
อรรถชัยเริ่มผิดสังเกต
“นี่…นี่มันอะไรกัน? ทำไมแกถึงนั่งเก้าอี้พ่อชั้น มันหมายความว่าอะไร?...”
“มันก็หมายความว่า ต่อไปนี้บริษัทแห่งนี้จะอยู่ภายใต้การควบคุมของชั้น ชลัช จิตดำรงเดช ภายใต้การควบคุมของเครือบริษัทดำรงเดช”
อรรถชัยตลกขำ ไม่เชื่อหูตัวเอง
“เป็นไปไม่ได้…คุณพ่อไม่มีวัน…”
หันไปมองบิดา ที่หลบสายตาหนี ยอมรับ…
“มันเป็นไปแล้วเพื่อน…ชั้นซื้อบริษัทนี้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว นี่สัญญา”
ชลัชโยนสัญญาโอนขายกรรมสิทธิ์ต่างๆที่ชลัชใช้เงินกว้านซื้อมาจนหมด อรรถชัยมองผ่านและแทบจะลงไปแดดิ้น เมื่อตอนนี้เขากลายเป็นครอบครัวรวยแต่เปลือก มีแต่ชื่อเสียงกลวงๆที่แท้จริงแล้วแม้แต่บริษัทเก่าแก่ตกทอดจากต้นตระกูลยังรักษาไว้ไม่ได้
“เพราะอะไรครับคุณพ่อ?...”
“เพราะอะไรนะเหรอ” ชลัชแทรก เดินวนรอบโต๊ะมาหาอรรชัย น้ำเสียงเยาะเย้ย “เผอิญชั้นเข้ามาเห็นความเจริญรุ่งเรืองที่น่าจะเป็นไปได้ของบริษัทนี้ ภายใต้การตัดสินใจที่ถูกต้องของชั้น อันที่จริงแล้วแกน่าจะขอบคุณชั้นนะเพื่อน พ่อของแกคงไม่ได้บอกล่ะซิว่าบริษัทนี้กำลังขาดทุนอย่างหนัก และเป็นหนี้เงินกู้ธนาคารมหาศาล”
“ไม่จริง!” อรรถชัยปาแฟ้มสัญญาไปไกล หน้าแดงก่ำ
“เอาน่า ใจเย็นๆน่ะ ยังไงชั้นก็ชุบบริษัทของพ่อแกให้กลับมา…มีชีวิตได้เหมือนเดิมแล้ว แกน่าจะดีใจ”
“แก…ไอ้ชลัช แกมันไอ้เพื่อนชั่วทรยศ!”
ชลัชหน้าตึงขึ้นมาทันที แววตาลุกวาบ กำมือแน่น
อรรถชัยอาละวาดโวยวาย หากเขาไม่ได้นั่งรถเข็น คงเข้าถึงตัวชลัชเรียบร้อยแล้ว
“คนที่เป็นต้นเหตุเรื่องทั้งหมด ก็มาจากครอบครัวของแกเอง โดยเฉพาะแกที่ติดหนี้พนันมากมาย และคลิปวีดีโออนาจารที่แกเป็นต้นเหตุ…พิมพาจะฟ้องดำเนินคดีแกให้ถึงที่สุด!”
“อะไรนะ…อีเวรตะไลนั่นน่ะเหรอ?!”
“ใช่! ตอนนี้เขาอยู่ในการดูแลของชั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องค่าใช้จ่ายพักฟื้นที่โรงพยาบาลและค่าฝากครรภ์ลูกในท้องของแก ตอนนี้ชีวิตการงานของเขาพังพินาศ เขาจะฟ้องร้องเรียกค่าเลี้ยงดูเด็กในท้องด้วย”
ภายในห้องเกิดเสียงซุบซิบฮือ อรรถชัยน้ำตาเอ่อคลอเบ้า
น้ำตา…แห่งความเคียดแค้น
“แก…ไอ้เลว! นั่นไม่ใช่ลูกของชั้น”
“เรื่องถึงขนาดนี้แล้ว แกยังจะไม่ยอมรับอีกเหรอ?”
“ไม่! นังนั่นมันร่านเอง มันมามั่วกับชั้นเอง”
ผู้เป็นพ่อของอรรถชัยถึงกับนั่งทนดูไม่ไหว กับความต่ำทรามของลูกชาย
“หยุดได้แล้วนะไอ้อรรถ…ขืน ขืนแกยังไม่หยุดทำตัวเยี่ยงหมาข้างถนนแบบนี้ล่ะก็…แกกับพ่อขาดกัน!”
เสียงซุบซิบยิ่งดังขึ้น สถานการณ์ยิ่งแย่หนักลงกว่าเดิม เหมือนเป็นเรื่องภายในบ้านทว่าทุกคนในบริษัทรับรู้หมดทุกอย่างและคงจะโจทย์ขานไปอีกนาน
ชลัชมองดู ได้แต่ยิ้มกริ่มสะใจ
“อ้อ มีอีกเรื่องที่ทุกคนต้องรับรู้นะครับ”
ชลัชทำสัญญาณให้ทุกคนเงียบลง พร้อมกับพยักหน้ากับเลขาฯส่วนตัว ตำรวจสองนายพร้อมกับชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามา ข้อมือทั้งสองถูกคล้องกุญแจ
กรรมการบอร์ดท่านหนึ่งเอ่ยถามชนิดงุนงงสุดๆ
“นี่มันเรื่องอะไรครับคุณชลัช?”
“นี่ก็คือนายอุเทน หัวหน้าฝ่ายบัญชีคนเก่าของเราไงครับ”
ชลัชมองสีหน้างุนงงของทุกคนก่อนจะรีบตอบเพื่อไขความสงสัย ปรายตามองอรรถชัยที่หน้าซีดเผือดทันมีทันใด
“ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเซ็นสัญญากับกรรมการทุกท่าน ผมสืบรู้มาได้ว่านายคนนี้ร่วมมือกับคนในบริษัทยักยอกเงินสดนับร้อยล้านบาท”
เสียงฮือเซ็งแซ่ดังขึ้นนับครั้งไม่ท้วน…ยังคงดังต่อไปด้วยเสียงทะเลาะถกเถียง ความระแวดระวังไม่ไว้ใจกันของกรรมการบอร์ดตลอดจนประธานกรรมการ มีเพียงผู้บริหาร ‘คนใหม่’ ที่ยังคงความนิ่งสุขุมเอาไว้
“เดี๋ยวครับทุกท่าน ที่ผมจะบอกก็คือผมมีหลักฐานว่าใครเป็นคนร่วมมือกับนายอุเทน”
“ใครครับคุณชลัช รีบๆบอกมาเพราะพวกเราทุกคนซื่อสัตย์กับบริษัทมาโดยตลอด”
ชลัชหันไปมองอรรถชัย ที่ส่งแววตาอ้อนวอน…
ชายหนุ่มยิ้มร่า
“ก็นายอรรถชัยน่ะซิครับ เขาเป็นคนสั่งให้นายอุเทนปลอมแปลงตัวเลขและยักยอกเงินออกไปทุกสิ้นเดือน เป็นเวลาห้าเดือนมาแล้ว…คงไม่ต้องบอกนะครับว่าเขายักยอกออกไปทำอะไร”
กรรมการบอร์ดทุกคนอึ้งช็อคกับความจริงที่เพิ่งถูกเปิดเผย บิดาของอรรถชัยเป็นลมล้มพับลงไปตรงนั้นจนต้องมีคนหามออกจากห้องประชุม
“แก…ไอ้อรรถ ไอ้ลูกทรพี…ชั้นไม่น่าเลี้ยงดูแกให้มาเป็นปีศาจเหมือนทุกวันนี้เลย…”
ก่อนที่ทุกอย่างจะโกลาหลไปกว่านี้ กรรมการบอร์ดทุกคนลุกฮือประณามอรรถชัยและวอล์คเอ๊าท์ออกไปพร้อมๆกัน เหลือเพียงอรรถชัยกับชลัชตามลำพัง
“ผม…ขอแนะนำหัวหน้าฝ่ายบัญชีคนใหม่…จากบริษัทของผมนะครับ”
ชลัชกล่าวยิ้มๆกับห้องที่ ‘เกือบ’ จะว่างเปล่า…ยิ้มน้อยพลางเก็บเอกสารต่างๆ
“แก…ทำไมแกถึงทำแบบนี้” อรรถชัยก้มหน้ากัดฟันกรอด
“น่าจะถามตัวเองก่อนนะไอ้เพื่อนชั่ว” ชลัชเดินเข้ามาหาเพื่อนเก่า ที่บัดนี้กลายเป็นศัตรูอันดับหนึ่งแล้วอย่างเป็นทางการ “แกทำเรื่องเลวๆลับหลังชั้น แกแย่งแฟนของชั้น…ที่สำคัญเรื่องของอิงอร…แกทำอย่างนั้นกับเธอได้ยังไง ชั้นจะไม่มีวันให้อภัยแก และจะไม่มีคำว่าสาสมสำหรับการกระทำนั้น ลาก่อน…ขอให้สนุกกับชีวิตเน่าๆที่แม้แต่พ่อแกก็คง…ไม่แลตามองด้วยซ้ำ”
ชลัชยิ้มเย็น และก้มลงกระซิบข้างๆหูอรรถชัย
“นี่มันเพิ่งแค่เริ่มต้นเท่านั้น”
ร่างโปร่งเดินเต็มความสูงสง่า ทิ้งอรรถชัยไว้เบื้องหลัง ให้อดีตของเขากัดกร่อนทุกเศษเสี้ยวความเป็นมนุษย์จนไม่เหลือชิ้นดี…
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
:กอด1:
-
:laugh: คู่ใหม่หรือเปล่า ????? หุหุหุหุ :z2:
-
ถ้าจะให้คู่นี้คู่กันก็คงไม่ใหวมั้งคับคุณรีบน...........แต่หรือจะเป็นไปได้? :serius2: :serius2:
-
ทมิฬกันทั้งเรื่องจริงๆ :sad4:
-
นี่แหละ ที่เขาบอกว่า กรรมตามทัน.....ดาบนั้นคืนสนอง หึ หึ :beat:
-
ตาต่อตา ฟัน เลย ฟัน :angry2:
-
ตกลงแล้วนายชลัชกะนายเมฆินใครทมิฬกว่ากันอ่ะ
-
โห..ชลัช โหดไปป่าว
-
สะใจแทนจริงๆ
-
กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส เริ่มชอบชลัช :laugh:
มันต้องอย่างนี้สิถึงจะมันส์ (ซาดิสต์ 555)
-
สะใจ
-
ง่ะ
จะเป็นไงต่อเนี่ยะ
จิ้มรีบนด้วย
คิดถึง
-
ชลัชจะมาโหดอีกคนแล้วหรอเนี่ย
-
ชลัช ไปช่วยพี่นินก๊อนนนน!!!!!........เด๋วเมฆินง้อสำเร็จ จบเรื่องกันพอดี เหอๆๆๆ
-
โหย นายชลัสโหดมากมาย
แต่ก็สมควรแล้วสำหรับคนชั่วช้าอย่างนี้
-
สมกับ ที่เฝ้า ถวิลหามานาน แสนนาน
ตอนต่อไป ขอ ยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แบบ ว่า จุใจ กันไปเรยยย น่ะ คร้าบบบบ
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
ชลัชโหดได้ใจจริงๆ เอาคืนแบบฝังให้จมดินเลย
ชนินทร์กับเมฆินท่าทางจะต้องคุยกันยาว ทำเค้าไว้ซะเยอะ ก้องี้แหละ
-
คืนนี้อาจมาต่อ แต่จะเข้ามาบอกว่า....
นึกplotของนายชลัชออกแร้ว ไชโย!!!
แต่ยังไม่คิดแต่งตอนนี้ ทว่าขอบอก...ทมิฬกว่าภาคแรกอีก โฮะๆๆๆๆ
ผมโรคจิตมั้ยครับ? ชอบให้ตัวละครเอกร้ายกาจแบบมากๆๆๆๆอ่า มันสะใจดี เฮ้อ จิตป่วงมากเลยเรา -_-"
-
ชลัช ว้าว ๆ ๆ จะเป็นยังไงนะ
-
โหดเหมือนกันนะน้องคุณชนินทร์
จะโหดสู้พี่เมฆินทร์ได้หรือป่าว
-
ต้องทมิฬ มากๆแน่เลยอ่ะ
-
ทำกันขนาดนี้เนอะ..... :เฮ้อ:
-
สรุปแล้วเรื่องนี้คนที่ร้ายที่สุดไม่ใช่ใครหรอก
เค้าผู้นั้นก็คือ......นายอเล็กซ์ผู้แต่งนั่นเองงงงงงงงงงงง
มาหลอกให้อยาก(รู้)แล้วก็จากปายยยยยยยย
:z3: :z3:
-
ชอบชลัชซะแล้ว
แต่ได้โปรดอย่าเอามา Y กับอรรถชัยน้า รับไม่ลงจริงๆ
-
สาสมแก่ความเลว...
-
สุดยอดมากๆ มาต่อ นะครับ ชอบที่สุดครับผม :กอด1:
-
ตอนนี้เบาๆ ช่วงนี้ยังไม่ค่อยมีอะไร รออีกสักสามสี่ตอนนะครับ
บทที่ 46
เช้าแล้ว ชนินทร์เริ่มกิจวัตรประจำวัน
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
ร่างบางสะดุ้งโหย่ง ตกใจกับเสียงใหญ่ทุ้มๆที่ดังโดยไม่คาดหมาย
“คุณ!”
เมฆินในชุดลำลองทะมัดทะแมงก้าวมาใกล้ๆ ชนินทร์ขมวดคิ้ว
“ทำไม…ทำไมคุณถึงอยู่ตรงนี้?”
“ก็ผมพักอยู่ที่นี่”
คนตัวเล็กกว่าเบิกตากว้าง
“นี่…นี่อย่าบอกนะว่าคุณ…”
“ครับ ผมพักอยู่ที่นี่ ผมบอกคุณปู่คุณย่าว่าเป็นเพื่อนกับคุณกวิน เป็นเพื่อนกับคุณ…จะพักอยู่ที่นี่ตราบจนคุณจะกลับไปพร้อมกับผม”
ชนินทร์กำมือแน่น ตัวสั่นเทิมด้วยความโกรธ
“คุณ…คุณพูดว่าอะไรนะ…ไม่ได้! ผมไม่ยอม ผมจะไปบอกพวกท่านว่าให้ไล่คุณออกไป”
ร่างสูงคว้าเอวร่างบางไว้ ห้ามไม่ให้ไปไหน
“อย่าเลยครับ คุณกวินเขียนจดหมายฝากมาบอกท่านแล้วด้วยว่าให้อนุญาตผมพักที่นี่”
ชนินทร์หยุดขัดขืน ช็อค
“นี่…นี่มันอะไรกัน คุณวินก็ร่วมมือด้วยเหรอเนี้ย?...”
“ใช่…ไม่งั้นผมคงไม่มีวันเจอคุณที่นี่”
“ไม่ยุติธรรมเลย!”
ชนินทร์ทุบต้นแขนแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามของเมฆินจดหลุดจากการเกาะกุมได้
“เชิญเลย! คุณอยากทำอะไรก็ทำ ผมจะไปดำเนินชีวิตของผมต่อโดยไม่มีคุณ!”
เมฆินได้แต่มองตาม เขาเพิ่งรู้ว่าชนินทร์ปลูกผักช่วยปู่ย่า เอาบางส่วนไปขายได้เงินมาก็ให้ท่านทั้งหมด วันๆไม่ออกไปไหน อยู่แต่ในสวน ไม่รู้จักใคร มีเพียงคนสามคนที่นี่เท่านั้นที่รู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของชายหนุ่ม…
และนอกจากจะทำงานสวนงานไร่เล็กๆน้อยๆบางอย่าง ก็อาจจะช่วยสอนหนังสือทัตเทพ…หลานชายของปู่ย่า
เมฆินขมวดคิ้ว…ทัตเทพเข้ามายุ่งเกี่ยวกับ ‘คนที่เขารัก’ ตั้งแต่เมื่อไรกัน?
และดูจากท่าทาง การพูดจา คงสนิทสนมกันมาก
ออกจะปกป้อง…หึงหวง
เมฆินยิ่งยอมไม่ได้ คนที่มีสิทธิ์ครอบครองหัวใจของชนินทร์ มีเพียงเขาผู้เดียว เขาผู้เดียว!
เมฆินคอยช่วยงานชนินทร์ภายในแปลงผักทุกวัน ตอนเช้า เขาตื่นนอนพร้อมกันเสมอ
หลายวันผ่านไป…เมฆินช่วยยกถังน้ำ ช่วยพรวนดิ้น เข็ดรถกระกร้าผัก ทำงานทุกอย่างสารพัด กระนั้นก็ยังไม่ได้รับความสนใจจากชนินทร์อยู่ดี
ชนินทร์ทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ ไม่เคยพูดคุย ยุ่งเกี่ยว ไม่ชายตามอง หรือมีการสนทนาตอบโต้ด้วยเลยแม้แต่น้อย…
ตอนกลางวัน ชนินทร์จะเดินหิ้วปื่นโตกับข้าวที่คุณย่าแบ่งให้จากในครัว กลับมากินที่เรือนหลังเล็ก ซึ่งทุกครั้ง…จะไม่มีการแบ่งให้เมฆิน แม้ว่าจะมีการส่งสายตาตัดพ้ออ้อนวอนขออยู่ตลอดเวลาก็ตาม…
เมฆินต้องไปนั่งกินข้าวเหลือๆคนเดียวอยู่ใต้ร่มไม้ ไม่ห่างจากแปลงผัก พลางเฝ้ามองร่างบางขยับไปนู่นนี่โดยเหมือนไม่มีเขาอยู่…
ทั้งหมดพลางทำให้เมฆินนึกถึงเรื่องราวเมื่อหลายเดือนก่อน ความเลวร้ายที่เขาเอาของเหลือกินจากตนให้ชนินทร์กิน หลังจากทำงานมาทั้งวัน หิวก็หิว เหนื่อยก็เหนื่อย…แต่เขาตอบโต้ไม่ได้ ยิ่งคิดยิ่งช้ำใจ…ไม่สามารถบรรยายความทุกข์ทรมานที่เขาเคยกระทำไว้กับชนินทร์ได้เลยแม้แต่น้อย…
นี่น่ะหรือความรู้สึกท้อแท้...
นานวัน…เมฆินยิ่งอยากเข้าไปอยู่ใกล้ อยากให้ชนินทร์ยกโทษ…แค่ให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเขาก็พอ ทำยังไงก็ได้ แค่พูดตอบเขาแบบถามคำตอบคำ ก็ยังดี…
เมฆินอยากทำให้ชนินทร์ประทับใจโดยการช่วยทำงานส่วนของชนินทร์ทั้งหมดให้ในวันหนึ่ง ชนินทร์ออกไปวัดกับปู่และย่า กลับมา เมื่อพบว่างานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ชายหนุ่มโกรธควันออกหู
“คุณทำอะไรของคุณ ทำอะไรของคุณ!”
ชนินทร์โกรธเกรี้ยว เมฆินหน้าเสีย ไม่กล้าตอบโต้ กลัว…
“คุณ…ไม่ดีใจเหรอครับ?”
“ไม่! รำคาญมากกว่า ต่อไปนี้…คุณอย่ายุ่งกับชีวิตของผมได้มั้ย ทางที่ดีรีบไปไกลๆจากหน้าจากสายตาของผมเลย ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก ไป! ไม่ต้องมีข้อแม้อะไรอีกทั้งนั้น แค่ไป!”
ออกปากไล่อย่างกับหมูกับหมา ไม่ถึงกับขั้นด่าว่า แต่มันก็เชือดเฉือนน้ำใจและหัวใจของเมฆินเต็มๆ
รู้แล้วล่ะซิ...ไอ้การพุ่งอารมณ์โมโหร้ายไร้เหตุผลใส่คนไม่รู้ประสีประสา มันเป็นยังไง...
ชนินทร์เองแม้ว่าจะเสียใจ…แต่เขาก็ไม่อยากให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก
ไม่เอาแล้ว…ความเจ็บปวดแบบเดิมๆ
“ไปซิ! ไม่ได้ยินผมเหรอ บอกให้ไป!”
“ผม…ผมขอโทษ ผมเสียใจ”
ชนินทร์กระฟัดกระเฟียดผ่านหน้าชายหนุ่มไป…ทั้งที่ทำดีแต่กลับโดนดุแบบนี้ เมฆินเริ่มน้อยใจ ทนไม่ไหว วิ่งไปดักหน้าร่างบาง
“เดี๋ยว! ทำไมคุณถึงใจร้ายแบบนี้ คุณไม่เห็นเหรอว่าผมอุตส่าห์ทำทั้งหมดนี่ก็เพื่อให้คุณดีใจ ให้คุณสบาย…อย่างน้อย…คุณก็น่าจะขอบคุณผมบ้าง”
เพียะ!
ใบหน้าคมคร้ามหล่อเหลาของเมฆินหันไปทางด้านหนึ่งตามแรงฝ่ามือของชนินทร์…
“ขอบคุณงั้นเหรอ…อุตส่าห์ทำงั้นเหรอ?”
“…”
“นั่นสำหรับการตบหน้า…ที่คุณเคยทำกับผมไว้”
“ผม…ผมขอโทษ”
เพียะ!
แม้ว่าน้ำเสียงของเมฆินจะราบเรียบ เจือปนความเสียใจสุดซึ้ง กระนั้นชนินทร์ก็ยังไม่วายตบหน้าเขา ทั้งที่ใจสั่นมือสั่น ปากคอราวกับจะเปล่งเสียงใดๆออกมาไม่ได้ ทั้งโกรธ โมโห และปวดหัวใจ…
“ขอโทษงั้นเหรอ? คุณขอโทษผม แล้วมันช่วยอะไรขึ้นมาได้บ้าง”
“ผมไม่รู้…ผมเสียใจจริงๆ”
“แล้วคุณรู้มั้ยว่าผมเคยเสียใจมากแค่ไหนบ้าง?...คงไม่หรอก เพราะคุณเอาแต่โกรธเกลียดผม พยายามทำร้ายผมทุกวิถีทาง ผมไม่โทษคุณหรอก…เพราะอะไรรู้มั้ยคุณเมฆิน? เพราะคุณมันเป็นคนมืดบอด ความอาฆาตแค้นของคุณบดบังไม่ให้คุณรับรู้หรือเห็นความจริง คุณมันผู้ชายใจร้ายบ้าอำนาจเอาแต่ใจ คุณ...มันผู้ชายใจดำแท้ๆ ไม่มีความเป็นสุภาพชนเอาซะเลย”
เมฆินยืนนิ่ง…ซึมซับความรู้สึกผิดเหล่านั้นไว้แต่เพียงผู้เดียว
“คุณเคยตบหน้าผมถึงสองครั้ง ทีนี้…เราก็หายกันแล้ว…”
ชนินทร์เดินหายลับเข้าไปในบ้าน ไม่สนใจว่าเขาจะเป็นเช่นไร…
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
บอกได่คำเดียวว่า "สะใจ" :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไม่มีคำบรรยาย
-
555555++
ก็อาจจะมีสักวันที่ฝันดีดี ก้ออาจจะมีสักทีที่ฟ้าบังเอิญเป็นใจ
ดวงตะวันสดใสพรุ่งนี้ ก้อคงส่งมาที่ฉัน
-
ท้อแทนเมฆินอยู่เหมือนกัน ทำยังไงเค้าก้อไม่ยอมมอง
:เฮ้อ:
หรือจะบังคับลากตัวกลับไปพบแม่ที่ป่วยอยู่ อ้างว่าต้องให้ชนินทร์บผิดชอบดูแล
:angry2:
หรือจะจับปล้ำระลึกความหลังอีกสักรอบหนึ่งดีน้า
:oo1:
เราว่าหาทางพาตัวออกจากบ้านสวนนี่ก่อนดีกว่า ตรงนี้มันมีเด็กรบกวน ดูไม่ค่อยจะปลอดภัยไงไม่รู้
เอ อเล็กซ์ส่งชลัชมาช่วยปราบเด็กมั้ย เห็นบอกว่านึกพล็อตของชลัชออกแล้ว ส่งมาซ้อมมือก่อนก้อได้นะคะ
-
มาเล็กๆๆ เองเหรอ
รอแบบว่า เยอะๆอ่ะ
-
สั้นได้อีกกกก
-
เมฆินทน ๆ หน่อยละกันนะ
ทำกะเค้าไว้เยอะน่ะ
โดนตบหน้าแค่สองทีเองนะ
ทนไปเหอะ
เหอเหอ
-
55 สะใจ ทำร้ายให้เยอะเลยน้องชนินทร์
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
:L2: :L2:
เสียเลือดไปเยอะเลยค่ะ :m25: :m25:
สงสารเมฆินอยู่เหมือนกันนะเนี่ย คงท้อน่าดูเลย
-
ว้าว เอาชลัชมาปราบเด็ก น่าอ่านไม่หยอกนะ 555+
-
เดินหน้าลุยกันทั้งพี่ทั้งน้อง :oni1:
เจ็บนี้ยังอีกนาน เมฆิน
โดนตบหน้าไป 2 ที ยังไม่เท่าไหร่หรอก
ชนินทร์สู้ๆ :a2:
-
เนี่ยเบาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเหรอค้าบบบบบบบบบบบบบบ ออกจะดุเดือด อิอิ
-
หมดใจ
-
รอวันกลับมาหวาน
-
เปรี้ยว ใจ จิงๆ
-
นายเอกของเราใจแข็งจริงๆ
เอาคืนได้สะใจดี
-
เหอ ๆ ถึงช่วงชนินทร์เอาคืนนน
-
:a5: บอกได้คำเดียวว่า "ใจร้าวววว" :really2:(ผิดเรื่องป่าวเนี่ย หุหุหุ )
-
อ่า ทัตเทพผิดอะไร ถึงได้เชียร์ให้ชลัสมาทมิฬกะทัตเทพด๊ายยย :serius2:
เด็กมันออกจะว่า่นอนสอนง่าย
-
นี่มันเชลยรักเวอร์ชั่น2009หรืเปล่าครับ
-
การตบหน้าเพื่อ...
ระบายแค้นความหลัง
หรือ
ตอกย้ำความรู้สึกที่กำลังจะเกิดขึ้นใหม่
-
ไม่มีคำจะพูด
นอกจาก :m15:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
มาทวง นิยาย เจ้า คร่าๆๆๆๆๆ
อย่าไห้รอนานๆๆๆ
มี เคือง คร้าบบบ
ขู่ๆๆๆๆๆๆ
:fire: :fire: :fire: :fire:
-
บทที่ 47
“คุณจะเดินตามผมทำไม?”
เมฆินเอาแต่เดินตามร่างบางต้อยๆ ไม่เหลือคราบซาตานหนุ่มผู้โหดร้ายอีกต่อไป…
แววตามองปรอยๆอ้อนวอน ชนินทร์พยายามไม่สบสายตาด้วย
“ก็…ผม ผมอยากขอโทษ”
“เลิกพูดคำนั้นซะที เก็บไอ้คำไร้ความหมายนั่นไว้เถอะ…แล้วก็เลิกตามผมตลอดเวลาแบบนี้ซะทีด้วย”
“แต่ผมอยากอยู่ใกล้ๆคุณ ชนินทร์…เรามาคุยกันเถอะ”
“ผมไม่มีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“แต่ผมมี ขอร้องเถอะ อย่างน้อยเราสองคนก็…เคยมีความทรงจำร่วมกัน”
“ความทรงจำอันเลวร้ายน่ะซิ!”
“เปล่า” เมฆินจับต้นแขนให้หยุดเบาๆ ชนินทร์หันขวับ มองตรงที่มือหนาของเขาล็อคไว้ ทำให้เมฆินหน้าเจื่อนค่อยๆปล่อยมือลง
“ผมหมายถึง…เวลาที่เรารักกัน อย่าโกหกผมนะ…ว่าคุณไม่รู้สึกอะไร”
ชนินทร์หน้าแดงเรื่อขึ้นมาทันที
“ไม่เคยรู้สึกอะไร และจะไม่รู้สึกอะไรด้วยทั้งนั้น!”
“คุณโกหก ผมรู้…ว่าคุณก็หลงใหลในตัวผมเหมือนกัน”
“นี่คุณเมฑิน มันจะมากไปแล้วนะ!”
“แต่ผมรักคุณครับ ผมรักคุณนะคุณชนินทร์”
ร่างบางกัดริมฝีปากแน่น ส่งสายตาดุก็แล้ว ไล่ให้ไปก็แล้ว…เมฆินไม่มีทีท่าจะเลิกตามตื้อสักที
ชนินทร์เท้าสะเอว ถอนหายใจหนักๆ
“เอาล่ะ…ถ้าคุณยืนยันว่ารักผม บอกมาซิว่าผมเป็นคนยังไง?”
เมฆินอ้ำอึ้ง
“เอ่อ…”
“ผมชอบอะไร ไม่ชอบอะไร วันเกิดผมวันอะไร ผมชอบสีอะไรมากที่สุด ผมมีเพื่อนสนิทกี่คน ใครบ้าง ผมจบจากโรงเรียนไหน เคยมีชีวิตวัยเรียนยังไง…ของพื้นฐานแบบนี้ คุณรู้บ้างหรือเปล่า?”
เมฆินส่ายหน้าช้าๆ ความเจ็บปวดยอกเจ็บโพลงอก...
“นั่นก็เพราะคุณไม่เคยสนใจ คุณไม่เคยรู้ คุณมัวเอาแต่พยายามจะแก้แค้นผม จนเรื่องอื่นๆมันถูกบดบังไปหมดจากสายตาของคุณ ผมไม่เคยมีความสุขกับคุณหรอก…และคุณก็ไม่ได้รักผมด้วย คุณแค่…รู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่างไป คุณเคยมีที่ระบายอารมณ์…คุณก็แค่อยากทำร้ายผมอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า…”
“ผม…ผมอยากทำให้คุณมีความสุข”
“งั้นก็กลับไปซะซิ”
เป็นครั้งแรกที่ชนินทร์ฉายแววตาแห่งความเจ็บปวดออกมา
เมฆินจำต้องปล่อยอีกฝ่ายไป โดยไม่รู้จะหาหนทางไหนต่อไปดี…
ทัตเทพเดินหน้ามุ่ยมาหาชนินทร์ตอนสายๆ
เดินผ่านคนร่างสูง…ที่มองตรงมาด้วยแววตาคาดหมายอะไรไม่ได้…เด็กหนุ่มรู้สึกหงุดหงิด หมั่นไส้ รู้สึกถูกข่มชั้นเชิงและเสียเปรียบนิดๆ
“อ้าวทัต…”
ชนินทร์เห็นก็ทักตามปกติ แม้จะตกใจเล็กน้อย
“พี่นินทำอะไรอยู่ครับ?”
ถามไม่วายเหลือบมองเมฆินด้วยหางตา ชายหนุ่มอย่างเมฆินสงบนิ่ง ยิ้มบางๆที่มุมปาก ไม่สะทกสะท้าน
“พี่กวาดบ้านอยู่ ทัตมีธุระอะไรกับพี่หรือเปล่า?”
“ผมต้องการคุยกับพี่นินครับ เป็นการส่วนตัว!”
“…ทัต มีอะไรก็คุยกับพี่ตรงนี้ได้ ไม่ต้องไปไหน”
“ใช่ ไม่ต้องไปไหน” เมฆินก้าวขึ้นมายืนเคียงข้างชนินทร์ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ โอบกอดเอวคอดเข้าหา เจ้าตัวตกใจ แต่ยังไม่เท่าทัตเทพ
เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง
“นั่นนายทำอะไรพี่นิน!?”
“ก็กอดแฟนฉันไง”
“พี่นินไม่ใช่แฟนของนาย!”
“รู้ได้ยังไง? ว่าเราสองคนไปถึงขั้นไหนกันแล้ว”
เมฆินตีสีหน้าเรียบเฉย ก้มลงมองหน้าชนินทร์ สบตา…ชนินทร์รู้จากแววตาวาว อมยิ้มแย้มหัวนั้นว่าชายหนุ่มกำลังนึกขันเยาะเย้ยทัตเทพอยู่ในใจ
“นี่คุณ…ปล่อยผม”
ชนินทร์สลัดตัว หนักแน่นพอที่จะหลุดออกมาจากอ้อมแขนแกร่งได้ เมฆินเสียหน้าเล็กน้อย
“ทัต ถ้ามีเรื่องจะพูดกับพี่ ก็พูดกันตรงนี้ได้…นายคนนี้เขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพี่เลย ทางที่ดี…อย่าไปสนใจเขาดีกว่า”
“แต่พี่นินครับ” เด็กหนุ่มยังไม่ยอมแพ้ “พี่นินยอมได้ไง ให้หมอนี่ตามตอแย แค่ผมเห็น ผมก็แทบจะอ้วกแทนพี่นินอยู่แล้ว”
เมฆินเริ่มทนไม่ไหว กำหมัดแน่น แต่แค่ยังไม่ทำอะไรเพราะเห็นอีกฝ่ายเป็นเด็กวัยคะนอง
“ให้มันน้อยๆหน่อย! นายทัตเทพ”
“อะไร? แค่ปู่กับย่าต้องอนุญาตให้นายนอนร่วมชายคาเดียวกับฉัน ฉันก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว ถึงแม้จะเป็นห้องใต้ถุนก็เถอะ แต่อย่ามาอวดเบ่งแถวนี้ ให้มันรู้ซะบ้างว่าถิ่นใครถิ่นมัน”
เมฆินขยับปากจะพูด ชนินทร์ชิงตัดบทพูดขึ้นก่อน
“โอ๊ย! ทะเลาะกันอย่างจะเป็นเด็กไปได้ พอเดี๋ยวนี้”
“แล้วจะให้ผมทำยังไง รุ่นน้องคุณว่าผมเอาเองข้างเดียวแบบนี้”
“นายไม่ต้องมาพูดดี ฉันพูดความจริง นายมันไม่คู่ควรกับพี่นิน ไม่เลยสักนิด!”
เมฆินกอดอก
“แล้วเราจะตัดสินกันยังไงว่าคู่ควรหรือไม่?”
ทัตเทพยิ้มบาง
“แข่งผ่าฟืนเป็นไง? กล้ามั้ยล่ะ?”
“ได้!”
พอเห็นคนมีวุฒิภาวะสูงกว่าตกปากรับคำได้ง่ายดายแบบนั้น ชนินทร์ถึงกับร้องทัก
“นี่…พวกคุณหมายความว่าไงนะ?”
ทัตเทพรีบเสริม
“ไม่ต้องห่วงนะครับพี่นิน ผมจะเป็นคนไล่หมอนี่กลับไปที่ชอบๆของเขาเอง…พี่นินไม่ต้องกังวล ผมถูกปู่กับย่าใช้ให้ผ่าฟืนมาตั้งแต่เด็ก เรื่องแค่นี้สบายมาก”
ว่าแล้วร่างสูงโปร่งก็วิ่งลงไป เตรียมขอนไม้ ขวาน และท่อนไม้หนาๆหลายท่อน ซึ่งเตรียมไว้ใช้เป็นฟืนก่อกองไฟให้ความอบอุ่นยามค่ำคืน
“แต่…”
ไม่ทันเสียแล้ว ชนินทร์ไม่ทันเตือน…
เมฆินยืนกอดอกเอนตัวมาใกล้ชนินทร์ กระซิบเบาๆ
“รุ่นน้องของคุณท่าทางไม่ยอมแพ้แน่ๆ…ว่าแต่คุณอยากให้ผมเล่นยื้อหรือม้วนเดียวจบดี!”
ร่างสูงใหญ่เดินยืดกายเต็มความสูงลงไปยังลานหน้าบ้าน พร้อมรอยยิ้มกริ่ม…ก่อนจะถอดเสื้อออกเผยหุ่นหนาบึกบึนสง่างาม ทัตเทพแซว
“ถอดเสื้อ นึกว่าเป็นซุบเปอร์ฮีโร่แปลงร่างหรือไง? แต่ระวังหนาวนะ แล้วห้ามมาอ้างตอนเวลาแพ้ฉันด้วย”
“แล้วจะคอยดู”
ชนินทร์ไม่อยากทนดู เพราะรู้ทั้งรู้…ว่าใครจะชนะ
“พวกคุณอยากทำอะไรก็เชิญ ผมไม่ยุ่งด้วยหรอก”
ว่าแล้วร่างบางก็เดินปึงปังกลับเข้าบ้านไป
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
เล่นอารายกานคร้าบบ
-
นายเมฆินกันน้องทัตเทพเล่นกันเหมือนเด็กเลยอ่ะ
-
ตบตีแย่งของเล่นกัน เหอๆ :laugh:
แอบสะใจตอนนินถามกลับว่ารู็เรื่องอะไรของเขาบ้าง ฮิฮิ เอาอีกๆ
-
หา แข่งผ่าฟืน
วิธีพิชิตใจชนินทร์ :confuse:
ฮิฮิ ยังคงใจแข็งอย่างต่อเนื่อง
ชนินทร์สู้ๆ :m1:
-
ทำไมไม่เป่ายิงฉุบกีนเลยเนอะ
จะได้ไม่เหนื่อย
-
เอาล่ะครับพี่น้อง
เกิดศึกชิงนาง เอ้ย ชิงนายยยยยขึ้นแล้ววววววววววว
ได้ข่าวว่า
คุณเมฆินก็เก่งเหมือนกันนี่นา
ทัตเทพเอ๊ยยยยยยยยยยยย
จะชนะมั้ยเนี่ย
-
ท่าไม่มีอะไรผิดพลาด คนชนะก็ต้องเป็นนายเมฆินอยู่แล้วใช่ไหม ^^
-
อ๊ากกก อยากอ่านต่อละ 555+
-
ใครจะชนะเนี่ย
-
ศึกชิงนาง เอ้ยไมใช่ ศึกชิงนายต่างหาก
มีกรรมการหรือยังจ๊ะ :m20:
-
อิอิ หาใครสักคนให้ทัตเถอะ
-
แข่งกันผ่าฟืนเนี่ยนะ ระหว่างนายทัตเทพศิษย์ปู่ย่าสอนมาเอง กับนายเมฆินทมิฬเองโดยกำเนิด เราเดาไม่ออกเหมือนชนินทร์หรอก เราว่าสูสีนะ
ว่าแต่ว่า ของรางวัลเค้าไม่รู้เรื่องด้วยแล้วจะแข่งให้ใครดูอะ
-
:กอด1: :กอด1:หึหึ
พระเอกชนะอีกชัว
แค่กระดูกก้อคนละเบอร์แล้วน้องเอ๋ย
มามะมาต่อสะดีๆๆ
-
^^
-
กระดูกมันคนละเบอร์
น้องเอ้ยยยยยยยย
-
ตามอ่านมาจนทัน ขอบคุณคับ ท่านผู้เขียน
:oo1: :oo1: :oo1:
-
อ่ะนะ มาท้า ไอ้หนุ่มบ้านไร่
-
จะชนะมั้ยเนี่ยน้องเอ๋ย
-
เจ้าของไร่เก่าก็ต้องชนะน่ะสิแบบนี้
:เฮ้อ:
สงสารน้องทัต
อ่า ว่าแต่คุณอเล็ก เรื่องของชลัช ก็ไม่ได้ไปจับคู่กับอรรถชัยหรอกนะ =='
-
555 นายทัตนะนายทัต ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
แต่ชอบเมฆินอ่ะ ชอบๆๆๆๆ :-[
มาเร็วๆนะครับ รออยู่
-
ศึกชิงชนินทร์
-
สู้ ตาย สูๆๆๆๆ น่ะ เมฆิน
เปนกำลังใจ
ไห้ มากมาย ครับบ
:3123: :3123: :3123: :3123:
-
เหนื่อยแทน :oni3: โอม โอม ชนินทร์ ยกโทษ
ให้เมฆินเถอะะะะะะะะะ
-
:mc4: สัวสดีครับ ผมสมาชิกใหม่ ขอมาสิงบอร์ดนี้ด้วยคน เพิ่งอ่านถึงบทที่ 31 เอง ใจจริงกะว่าอ่านให้ทันแล้วค่อยมาเม้น แต่ทนไม่ไหว อยากมาให้กำลังใจ :L1: คนแต่ง o13 ชอบมากครับได้อารมณ์ดี ทั้ง :beat: :oo1: :z1: :z6: :m15: :o8: อิอิ จะรีบอ่านให้ทัน ขอบคุณอีกครั้งกับนิยายดีๆ :bye2:
-
อ้าว นางไม่อยู่ แล้วใครชนะจะได้อะไรเนี๊ยะ ???
ฮ่าๆๆ
-
ถามว่า...
1. ถ้าสมมติมีฉากเอ็นซีต่อไปเนี้ย แบบว่าเอ็นซีมันแรงมากๆจะรับได้ป่ะครับ ไม่กล้สแต่ง ไม่กล้าลงจนกว่าจะได้การยอมรับก่อน เพราะมันค่อนข้างแรงอ่ะ...แรงกว่าตอนต้นเรื่องประมาณ2.5คะแนน (เต็ม4)
2. ถ้ามีเรื่องเซ็กซ์ที่ประมาณว่า...incest คือหมายความพ่อมีอะไรกับลูก อะไรเถือกนั้นอ่ะ...รับได้ป่ะ อายจังเลย คำถามโรคจิตมากๆแต่แค่อยากรู้อ่ะครับ
ไม่ไหวแล้ว อายกับคำถามที่สองมาก....ผมไม่ได้incestนะครับ แต่ถามว่าถ้ามีล่ะ...รับได้หรือเปล่าครับ?
-
1 :o8:
2 :a5:
-
1 :haun4:
2 :serius2:
-
ไม่รู้ดิ
แต่ว่า ไอ้ตอนแรกก้อไม่ได้รุนแรงอะไรนะ
หากว่าจะจัดให้แรงกว่านี้ ก้อพอรับได้
แต่ไอ้ที่ พ่อ จะ มี อะไร กะ ลูก ฮืม...
มันค่อนข้างแรงเกินไปนะ
ถ้า พ่อชายลูกหญิง ก้อพอได้
แต่ พ่อชายลูกชาย มันมึนไปหน่อย อ่ะ
แค่นี้ที่อยากบอก เพราะเห็นว่าถาม
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อันแรกอ่ะดีแล้ว เรตๆยิ่งชอบ
แต่ถ้า พ่อกับลูก อืม ม ม อย่าเลยดีกว่า
อย่างก็ศีลธรรมซักนิดนึงเน๊อๆ
:))))
-
อ่านทันล่ะครับ
1. :m25: ชอบๆๆ
2. o22 ไม่หวายน้าคร้าบ (ถึงส่วนตัวจะเฉยๆ ก็เถอะ)
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ข้อ 1 ไม่มีปัญหาเพราะเรื่องมันโทนนี้อยู่แล้ว
ข้อ 2 ALeX คิดอะไรอยู่ครับ .. พ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยงหรือเปล่า หรือว่าแท้ ๆ (ถ้าประการหลังนี่ หมิ่นเหม่เกินไปรึเปล่า ถามเจ๊สองให้ชัวร์เลยดีก่านะ)
-
อ้อ คืองี้ครับ incest ที่ผมพูดถึงมันอาจจะเป็นอาหลาน พี่น้อง อาไรก็ได้ที่มันให้อารมณ์relateกันอ่าครับ ไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นจริงๆคือมีแต่อารมณ์นั้นเฉยๆ แหมๆๆ นิยายยังไงก็ยังมีศีลธรรมอยู่นิดส์อย่างเช่นนิยายช่องเจ็ดช่องสามที่ประมาณว่าคุณอากับหลานบุญธรรมไรเงี้ยครับ -_-"
-
1 โอเคคับ
แต่ ถ้า
2 แบบว่า เอาแบบไม่ผิดศีลธรรมดีกว่าอ่ะ อย่าเลย นะ เด่วจะเสียความรู้สึกอ่ะ นะ นะ
-
บอร์ดนี้เราเน้นใสๆ คะคุณน้อง อิอิ
เจ้สอง :bye2:
-
ข้อ 1 นี่ ชอบๆๆ :haun4:
ข้อ 2 นี่ ไม่ไหว อ่า
รอตอนต่อไปค้าบ :mc4:
-
ข้อ 1 แรงแค่ไหนก็รับได้
ข้อ 2 ไม่ โอเค
-
1. :oni1: จัดมาอย่าให้เสีย :laugh:
2. :a5: ส่วนตัวแล้วรับไม่ค่อยได้อ่ะ
เป็นกำลังใจให้ :mc4:
-
ข้อ 1. ..เต็มเหนี่ยวไปเลยพี่..เต็มที่ไปเลยเธอ
ข้อ 2. ..หยุด หยุด..อย่าเลยคับ
-
1.OK ครับ :haun4:
2.ไม่ชอบอ่ะ :sad4:
-
1. :oo1:
2. :serius2:
-
แร้ว แต่ กรุณามาลง
กระผม ยอมรับได้ ทุกอย่าง ครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
1.โอเคน๊า..
2.ต้องดูที่เนื้อเรื่องว่ามันแรงไปป่าววว
แต่ยังงัยก็จะอ่านต่อไปน๊า
-
รับได้ทุกอย่าง ค้าบบบ
-
1. โอเคค่ะ เรื่องนี้มันมา แนวทมิฬ นี่คะ
2. ถ้าเป็นแบบที่ชี้แจงมาประมาณอากับหลานบุญธรรม ก้อโอนะคะ
Alex ไม่ต้องคิดมากนะคะ นิยายก้อคือนิยาย มันอยู่ที่จิตนาการของผู้เขียนและผู้อ่าน มันคือความบันเทิงอย่างหนึ่งของเรา อย่าเอามาเครียดเลยค่ะ
:L1:
-
1. :z1: :z1:ยิ่งหื่นยิ่งชอบ แบบว่าเรื่องมันทมิฬใช่ป่ะมันก็ต้องมีฉาก :oo1: :oo1:แรงๆๆๆบ้างอ่ะ คุณอเล็กซ์รีบจัดมาเลย
อย่าได้ช้า
2. แต่ถ้าเป็นพ่อลูก พี่น้องกันแท้ๆๆก็ไม่ไหวอ่ะ :serius2: :serius2:
และถ้าเป็นแบบอากะหลานบุญธรรมก็โอเคนะครับ
-
แบบว่าอ่านได้หมด แต่คนอื่นไม่รู้แฮะ 555+
แต่แอบชอบ 2 นะ 1 บางครั้งอ่านแล้วเบื่อเหมือนกัน (อุ้ย ๆ ๆ ฉ มาก)
-
ข้อ 1 โอ
ข้อ 2 ไม่โอ
-
Alex ไม่ต้องคิดมากนะคะ นิยายก้อคือนิยาย มันอยู่ที่จิตนาการของผู้เขียนและผู้อ่าน มันคือความบันเทิงอย่างหนึ่งของเรา อย่าเอามาเครียดเลยค่ะ
:L1:
เห็นด้วยกับคุณ amito ค่า นิยายเป็นเรื่องของจินตนาการ อย่าคิดมากเนอะ :3123:
สำหรับคำถามทั้ง 2 ข้อ ถ้าเป็นเรื่องราวในนิยายส่วนตัวเรารับได้หมดอ่ะค่ะ
-
สรุปคือ ผมจะแต่งในแนวอาบุญธรรม-หลานบุญธรรม แต่ตอนแรกไม่รู้เลย ตอนหลังถึงรู้ว่าความจริงไม่ได้เป็นไรกันเลย แปบบนี้ไหวม่ะครับ -_-"
บทที่ 48
เมฆินเป็นหนุ่มเจ้าของไร่องุ่น ที่ใช้ชีวิตอยู่ตามชนบท อยู่กับการทำงานออกแรงมาตลอดทั้งชีวิต
และด้วยความเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ แรงเยอะมหาศาล เรื่องแค่ผ่าฟืน…กระจอกมาก!
ไหนเลยทัตเทพจะสู้ได้
แต่ที่ทัตเทพไม่รู้ ก็คือตนกำลังเสียเปรียบพละกำลังและความชำนาญของเมฆินทุกด้าน ทว่ายังฮึดสู้
กติกามีอยู่ว่า ภายในเวลาน้ำหนึ่งขัน หากใครผ่าฟืนได้มากกว่าจนหมดเวลา คนนั้นก็ชนะไป
ก่อนจะแข่งต่างฝ่ายต่างคัดท่อนไม้ที่เล็กไม่พอดีออกไปก่อนแล้ว เพื่อความเท่าเทียมกัน
“ถ้านายแพ้ นายต้องกลับไป อย่ามายุ่งเวลาฉันจะอยู่กับแฟนของฉันอีก”
เมฆินควงขวานในมือเล่น ทัตเทพเชิดหน้า
“ได้! แต่ถ้าชั้นชนะ นายต้องออกไป ออกไปจากพื้นที่แห่งนี้!”
ทัตเทพเป็นคนเริ่มวางขันบนผิวน้ำ พอให้สัญญาณ ต่างฝ่ายต่างก็เร่งมือจามฟืนด้วยขวานกันสุดฤทธิ์
ตอนแรก ทัตเทพเหลือบมอง เห็นว่าเมฆินยังฟันลงไปไม่ค่อยตรงจุด เด็กหนุ่มยิ้มลิงโลด แถมยังเยาะเย้ยด้วยเสียงหัวเราะ
หารู้ไม่…นั่นก็คือเมฆินแค่ต่อให้เท่านั้น
พอเมฆินเริ่มเอาจริง การฟันของเมฆินนั้นเพียงออกแรงยกแขนจามท่อนฟืนลงไปแรงๆ ครั้งเดียวก็ผ่าซีกออกได้เป็นสองส่วนพอดี ต่างจากทัตเทพ…ที่เริ่มรู้ตัวว่าตกที่นั่งลำบาก ถึงแม้เขาจะทำได้ แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงมหาศาลขนาดใช้แรงจากการเงื้อขวานเพียงครั้งเดียวเหมือนเมฆินได้
ขันกะลาค่อยๆลงไปนอนก้นอยู่ใต้โอ่งดิน ทัตเทพเหนื่อยหอบแฮกๆ ส่วนเมฆินนั้นไม่แสดงอาการหอบหรือเหนื่อยอ่อนอะไรเลยแม้แต่น้อย
“สรุปว่า นายแพ้!”
แววตาของเด็กหนุ่มไม่ยอม ทว่าผลออกมาแล้ว เขาแพ้…
ไม่อยากยอมรับ แต่ก็ต้องรับ…ลูกผู้ชาย จะมางอแงโวยวายไม่ได้ คำไหนคำนั้น
เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น ปล่อยขวานในมือ เดินลิ่วกลับไปทางต้นสวนดั่งเดิม
เมฆินหัวเราะ ขำสีหน้าของ ‘คนแพ้’
ขายาวๆเดินกลับมายังหน้าประตูบ้าน เคาะเรียกชนินทร์
“ชนินทร์ เปิดประตูให้ผมหน่อย ผมชนะแล้วนะครับ”
ประตูเปิดผลัวะรวดเร็วเกินคาดหมาย เมฆินยกมือขึ้นพาดกรอบวงกบประตู ค้ำร่างเล็กกว่าของชนินทร์ที่เงยจ้องสบตาด้วยความโมโห
“คุณเล่นบ้าอะไรของคุณ! บอกแล้วไงว่าผมไม่รับรู้หรือยุ่งเกี่ยวด้วย!”
“ครับ แต่เพียงแค่นี้ ผมก็ไม่มีใครมาขวางทางได้อีกแล้ว”
“นั่น…ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ…คิดหรือว่าผมจะยอมรับ?”
ชนินทร์เอ่ยเสียงอ่อย…
“แต่ผมชนะแล้ว!”
“คุณเล่นเหมือนกับเป็นเด็ก!”
เมฆินยิ่มร่า เดินไปคว้าเสื้อมาสวม
“ต่อไปนี้ นายเด็กทัตนั่นก็คงเข็ดหลาบไปอีกนาน”
ชนินทร์มองเมฆินด้วยสายตาตัดพ้อนิดๆ ผสมกับความโมโหที่พุ่งพล่าน
“ในหัวสมองของคุณ…มีแต่เรื่องคิดจะกำจัดคนอื่นให้พ้นทาง เพื่อให้ได้สิ่งที่คุณต้องการมา…”
เมฆินอึ้งงัน
“ทำไม…ทำไมคุณถึงต้องเป็นคนแบบนี้ คุณนึกถึงหัวอกผมบ้างมั้ยว่าผมจะรู้สึกยังไง จะชอบจะไม่ชอบหรือเปล่าที่คุณทำแบบนี้ นี่ไงคือสาเหตุที่ผมต้องออกมาจากชีวิตคุณ เพราะคุณไม่เคยแคร์ใครเลยนอกจากความรู้สึกของตัวเอง!”
แววตาคม บนวงหน้าเนียนหล่อเหลาแดงเรื่อ เอ่อคลอ…ชนินทร์กำมือแน่นพยายามกลั้นเสียงสะอื้นที่ก่อตัว
“ผม…ผมขอโทษ”
เมฆินหน้าเสีย ไม่นึกว่าตัวเองจะลืมตัว เรื่องจึงเลยเถิดไปแบบนี้
“กลับไปซะ…ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก กลับไป!...”
...คืนนั้น แม้เมฆินจะพยายามง้องอนโดยการนอนนอกชาน ตากน้ำค้างและยุงป่าอันดุร้ายอยู่นานแค่ไหน ชนินทร์ก็ไม่มีออกมาแลดูหรือเจียดแบ่งความใยดีใดๆทั้งสิ้น...
เมฆินนั่งหงุดหงิดงุ่นง่านทั้งวัน คงเพราะเรื่องเด็กหนุ่มที่ชื่อทัตเทพ...คอยป้วนเปี้ยนวนเวียนอยู่ใกล้ชิดชนินทร์ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา
“ชนินทร์ เปิดประตูให้ผมหน่อย ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ!”
ประตูเปิดออก พร้อมกับใบหน้าขาวที่มุ้ยจัด
“อะไรคุณเมฆิน”
“ผมอยากรู้เรื่องของคุณกับไอ้เด็กที่ชื่อทัตเทพนั่น”
“ทำไม? มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย...” ชนินทร์กอดอก
“เกี่ยว ก็ไอ้ตรงที่ผม...” เมฆินรั้งปากไว้ทัน “…คุณ คุณก็รู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากคนสองคน ที่เกลียดกันจนเข้ากระดูกดำน่ะซิ”
“แต่ยังไงผมก็อยากรู้ ว่าคุณกับมันไปถึงไหนกันแล้ว”
“นี่คุณเมฆิน คุณไม่มีสิทธิมาพูด ถาม หรือซักไซ้เรื่องส่วนตัวของผมแบบนี้นะ ไม่มีสิทธิเรียกเขาว่า ‘มัน’…แล้วอีกอย่างผมกับเขาก็ไม่เคยคิดเลยเถิดไปถึงเรื่องนั้นด้วย!”
“แต่คุณก็คิดใช่มั้ย?”
“จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณน่ะเอาเวลาไปห่วงเรื่องของตัวเองเถอะ...อย่างเรื่องพิมพา เมียของคุณไง!”
ประตูกำลังจะปิดสนิท ทว่ามือแกร่งง้างเปิดไว้
“นี่คุณเมฆิน!”
“อ้อ ทั้งหมดก็คือคุณกำลังจะบอกว่าคุณคบกับเด็กนั่น เพื่อแก้แค้นผมเหรอ?”
“ฮึ! ถ้าจะแก้แค้นคุณ ผมคงทำมากกว่านี้!”
“ผมทนไม่ได้หรอก เพราะคุณเป็นเมียผมแล้ว ผมยอมไม่ได้!”
ชนินทร์ผลักประตูออกมา ทุบหน้าอกคนร่างสูงอย่างโกรธเกรี้ยว
“หุบปาก! คุณ...คุณไม่มีสิทธิมาพูดกับผมแบบนี้นะ!”
เมฆินนิ่งงันไปเมื่อเห็นน้ำตาของร่างบาง รู้สึกเสียใจขึ้นมาวูบหนึ่ง...อีกครั้งแล้วซินะที่เขาเผลอทำให้ชนินทร์เสียน้ำตาเพราะเขา
“ผม...ผมขอโทษ”
“ไป! กลับไปเลย ผมจะคบกับใครก็เรื่องของผม...ใช่! ผมรักทัตเทพ และผมก็เกลียดคุณมากๆด้วย!”
เสียงนั้นดังก้องกังวานอยู่ในหู ดูเหมือนเมฆินจะเรียบเรียงความคิดไม่ถูกไปชั่วขณะ
“แต่...”
เมฆินไม่มีโอกาสได้อธิบายความจริงให้ชนินทร์ฟัง เพราะร่างบางเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
“ผมขอโทษ...”
พรุ่งนี้มาต่อไม่ต้องรอนาน ^-^
-
^
^
ใจดีแบบนี้+1 :กอด1:
-
หนูทัตไม่รู้อะไร นายเมฆินเค้าฟันเก่ง ไม่เชื่อไปถามพี่นินได้ หึหึ
-
จะเข้าใจผิดกันไปอีกนานม้ายยยคู่นี้
ชนินทร์ก็นะ รู้ว่าอยากวิ่งเข้าไปกอดเมฆินใจจะขาดหละสิ (คาดว่านะ ) แต่มันติดที่ทิฐิหรือเปล่า
ทิฐิที่มีอาจจะทำให้ต้องสูญเสียคนที่ตัวเองรักและคิดถึงมาตลอดนะ ใจอ่อนเถอะ
เพราะยังไงก็รู้แล้วว่า เมฆินมาง้อ ... หากคนที่เค้าไม่แคร์กัน เค้าคงไม่มัวมาเสียเวลาแบบนี้หรอก
เล่นตัวและสั่งสอนให้เมฆินรู้สำนึกแต่พองามน๊า เพื่อความสุขของตัวเองและของคนที่เรารักไงจ๊ะ
-
โชคยังดีอยู่หน่อยที่อย่างน้อยเมฆินกำจัดทัตเทพออกนอกเส้นทางได้
แต่เราว่าคงจะต้องมีจุดหักเหอะไรสักอย่างที่จะทำให้เมฆินกันชนินทร์เข้าใจกันได้
ถ้าปล่อยไปแบบนี้เรื่อยๆ ยิ่งไม่เข้าใจกันมากขึ้นทุกที
-
นู๋นินจ๊ะ เมื่อไหร่จะใจอ่อนสักที เห็นใจคนอ่านเถอะ
อยากอ่านฉากหวานๆบ้างอะไรบ้าง
ถ้านู๋นินไม่ยอมใจอ่อน เจ๊จะยุให้คุณเมฆิน จับปล้ำอีกสักรอบดีมั้ย :oo1: รออ่านช๊อตนี้มานานแล้ว ชิรส์
-
เมื่อไหร่นายจะชนินทร์จะยอมฟังพระเอกเราสักทีเนี่ย -.-
-
:serius2: อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยย สงสราเมฆิน อ่ะ
Alex ใจร้ายจัง (ซะงั้นอ่ะ) :o12:
ดีกันไวๆ นะ ตัวเอง :call:
-
ชนินทร์ใจแข็งจริงๆ :เฮ้อ:
อย่ายอมแพ้นะเมฆิน เอาใจช่วย
-
เมื่อไม่พูด
และ
เมื่อไม่ฟัง
แล้วจะรู้เรื่องได้ไงหล่ะ
เวลาไม่ได้รอนะ
สายไปก้อแก้ไขอะไรไม่ทันหรอก
มีแต่จะเสียใจ ก้อเท่านั้น
สู้ๆ เน้อ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
คงเปนงี้อีกนาน เฮ้อ
-
:seng2ped:
ใจอ่อน หน่อย น้ะ
-
ดีแล้วเจอเอาคืนซะบ้าง 555
-
ความคิดเข้าข้างตัวเอง..ไม่ว่าเขาข้างใคร
คนๆ นั้นจะคิดว่าตัวเองถูกเสมอ..
ปล่อยวางมันซะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เป็นงัยหล่ะนายเมฆิน
-
จะจบแล้วเหรอ
เร็วจังเลยอ่ะ
มาเร็วๆๆๆๆ นะ
-
มาตอบย้อนหลัง ทันป่าวเนี่ย
1 ชอบมากกกกกกก :haun4:
2. :a5:
-
ปากหนักตามสไตล์
-
โอเชเลย ถ้าสมมุติว่าไม่รู้ ว่าเป็นอะไรกัน แต่ครั้งเดียวหรอ :m15: โหดร้ายยย
เอ๊า พ่อแง่ แม่งอนเข้าไป
-
ตอนสุดท้ายที่จะง้องอนกันแระครับ -_-" :m15:
บทที่ 49
อากาศหนาวเย็น ถึงขั้นหนาวจัด ชนินทร์ที่บางครั้งก็ไม่คุ้นชินกับสภาพอากาศเท่าไรนักทานทนไม่ไหว ป่วยเป็นไข้หวัดจนได้
ชนินทร์ไม่ต้องการให้ร่างกายอ่อนแอในตอนนี้...ไม่ต่างอะไรไปจากสุขภาพจิต หรือคงมีสาเหตุมาจากแหล่งเดียวกัน...
เช้ามืด ชนินทร์ออกมาหุงข้าวกินเองเนื่องจากเรือนหน้าสวนว่างเปล่าไม่มีคน ปู่ลั่นย่าสายและทัตเทพไปร่วมงานวัดในเมืองและค้างบ้านเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ใหญ่บ้านติดต่อกันสามวันเต็มๆ
ร่างบางไม่ไว้ใจผู้มาอยู่ใหม่เท่าไรนัก แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ แค่หลีกเลี่ยงให้ได้มากที่สุดเท่านั้น
ชนินทร์สูดจมูก เดี๋ยวก็ไอโขลก มือเล็กเรียวยกขวานจะจามฟืนแต่ทว่าไร้เรี่ยวแรง
“มานี่ ผมทำให้”
มือใหญ่รับขวานไปจามไม้หนักๆหลายต่อหลายชิ้นให้ เพื่อก่อไฟหุงหาอาหาร...เมฆินคอยวนเวียนอยู่ไม่ห่างยามชนินทร์ยืนนิ่งไม่แตะต้องผลงานของเขา
“ฮึ...แม้แต่ตอนนี้ ผมมันก็แค่แข่งกันฝ่าฟืน?...ผมมีค่าแค่ไม้ฟืนเก่าๆผุๆนี่เท่านั้นเอง...”
เมฆินงุนงง ขมวดคิ้ว
“ผมเข้าใจแล้วล่ะ...คุณก็แค่ต้องการเอาชนะผม คุณยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ผมรู้ว่าคุณคู่ควรอย่างงู่นอย่างงี้ คุณไม่ได้ต้องการสิ่งที่ผม...พอจะมีแบ่งให้คุณ”
“มันคืออะไร?” เสียงของเมฆินเบาหวิว
ชนินทร์ยิ้มเย็น แต่เป็นรอยยิ้มที่หดหู่
“ช่างมันเถอะ ผม...ผมจะไม่ยุ่งกับคุณอีก”
“เดี๋ยว เดี๋ยวซี!”
เมฆินร้องตะโกนเรียก ร่างบางเดินช้าๆหันหลัง
“เดี่ยวก่อนชนินทร์ เมื่อกี้คุณจะบอกอะไรผม ชนินทร์! หยุดก่อน ผมบอกให้หยุดไง!”
ชนินทร์ฉุนกึกกับท้ายเสียงที่แหลมสูงเหมือนออกคำสั่ง ส่งผลให้ร่างโปร่งบางคว้าท่อนฟืนที่ใกล้มือที่สุดเขวี้ยงเข้าใส่จุดที่เมฆินยืนอยู่
ทว่าแสงสว่างที่ไม่เพียงพอทำให้ชนินทร์พลาด บวกกับความมึนจากพิษไข้ โลกรอบกายเริ่มหมุนวืด...ชนินทร์ล้มลงหัวเข่ากระแทกพื้น เกิดเป็นรอยถลอกปื้นแดงๆ
“ชนินทร์!
“โอ๊ย…”
เมฆินถลาลงมาหา มือใหญ่เอื้อมจะแตะแผล
“ไม่ต้อง!”
ร่างบางพยายามลุก เมฆินทำท่าจะช่วยอุ้มเข้าไปส่งในบ้าน
“ไม่ต้องแตะต้องตัวผม ออกไป!”
ชนินทร์เดินกะแผลกๆ
“ชนินทร์ อย่างน้อยให้ผมช่วยคุณทำแผล”
คนเนื้อถลอกมองตาขวาง โกรธจนหูตาลาย
เมฆินช่วยพยุงร่างเล็ก ซึ่งก็ไม่คร้านจะโต้เถียงมากนัก
“คุณตัวอุ่นๆ?”
“…”
“คุณไม่สบายเหรอครับ?”
“ไม่ต้องมาห่วงใยผม” ชนินทร์ก้มหน้าไม่สบตา มือใหญ่รั้งบานประตูไว้
“ขอให้ผมได้ดูแล…”
“ออกไป” เสียงเย็นราบเรียบ ไร้เยื่อใย “ผมอยากป่วยตายไปเสียมากกว่า จะได้ไม่ต้องพบหน้าคุณ จะได้ไปให้ไกลจากคุณจริงๆสักที…”
วันรุ่งขึ้น เมฆินตื่นแต่เช้า เพื่อทำภารกิจบางอย่าง
เขาตื่นมาพบย่าสายในครัวแต่เช้า ทำกับข้าวถวายพระและสำหรับสมาชิกในครอบครัวทุกคน
“ย่าครับ…ผม มีเรื่องจะขอร้อง”
เมฆินขอร้องให้ย่าสายสอนเขาเข้าครัว ตอนแรกที่ย่าได้ยินถึงกับหัวเราะก๊าก แต่ในเมื่อเมฆินยืนยัน ย่าก็ไม่ขัด
“โธ่พ่อคุณ ดูท่าพ่อคงไม่เคยเข้าครัวมาก่อนเลยซินะ ว่าแต่จะทำทำไม? งานครัวน่ะมันงานผู้หญิงนา”
“ไม่หรอกครับ ผมอยากเข้าครัว…เพราะมีใครบางคนบอกว่าผมแข็งกระด้างเกินไป ผมอยากทำให้เขาเข้าใจว่า…ผมแคร์เขามากแค่ไหน”
“อ้ออออ”
ย่าสายลากเสียงยาว ก่อนจะเริ่มสอนการใช้เครื่องมือต่างๆให้ชายหนุ่มคล่องมือ ซึ่งก็ผ่านไปอย่างทุลักทุเล
ผ่านไปหลายวัน เมฆินไม่ค่อยไปปรากฏตัวให้ชนินทร์เห็น…ซึ่งฝ่ายนั้นก็เริ่มใจหาย นึกว่าชายหนุ่มกลับไปแล้วหลังจากหมดความพยายามที่มีมาหลายวัน
พอเมฆินเรียนวิชาต่างๆจากย่าสายมาจนเชี่ยวชำนาญพอสมควรแล้ว เขาก็แอบถามคุณย่าถึงรายการอาหารที่ชนินทร์ชอบ
“เอ่อ ย่าครับ…ไม่ทราบย่าพอจะบอกผมหน่อยได้มั้ยครับ ว่าคุณชนินทร์เขา…ชอบทานอะไรเป็นพิเศษ?”
ผู้เป็นครูขมวดคิ้ว
“เป็นพิเศษเหรอ? ทำไมล่ะ จะทำให้เขาหรือไง?”
“อ้อ…ก็ทำนองนั้นล่ะครับ เอ่อ ผมอยากลองฝีมือไปด้วย…”
เมฆินตอบค้างๆคูๆ…ย่าพอจะรู้ แต่ทำเอาหูไปนา เอาตาไปไร่
เขียนส่วนผสมรายการอาหารที่คิดว่าน่าจะเป็น ‘ของโปรด’ ของชนินทร์แล้ว ก็ยื่นให้เมฆินไปจ่ายตลาดแต่เช้า ไม่สนใจซักไซ้ใดๆต่อ
วันนั้นทั้งวัน เมฆินคอยมีย่าสายเป็นครูช่วยปรุงอาหาร แต่ละอย่างนั้นผ่านการเลือกสรรค์ ล้างทำความสะอาด ปรุงรสด้วยความเอาใจใส่ทุกขั้นตอน…ปู่ลั่นคอยเป็นกำลังใจให้ ส่วนทัตเทพ…หลังจากกลับจากโรงเรียนแล้วก็ไม่เคยให้ใครพบหน้า ไม่ยุ่งสุงสิงกับใครอีกเลย
อาหารทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยทันเวลาเที่ยง เมฆินตั้งใจทำสุดฝีมือ ทั้งเหนื่อยทั้งล้า แต่ก็ภาคภูมิใจเป็นที่สุด
จากอะไรที่เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะลงมือทำ และไม่ได้ทำด้วยความถนัด…
แต่เพื่อใครบางคนแล้ว เขาก็พร้อม…เพราะเขาทำด้วยใจ
“เอาไปให้เขาชิมซิ แล้วรีบกลับมารายงานปู่กับย่าด้วย”
ย่าสายยิ้มตื่นเต้น ปู่ลั่นเช่นกัน เมฆินยิ้มขอบคุณ
เดินไปตามทาง มือประคองถาดไม่ให้หล่น ทุกก้าวตั้งใจ อยากเห็นรอยยิ้มเวลาคนได้ชิมดีใจ
ชนินทร์รดน้ำผักในแปลงอยู่เช่นเคย หันมาเห็น
“อ้าว ยังไม่กลับไปอีกหรือ? นึกว่าจะทนไม่ได้ซะแล้ว”
ชนินทร์พูดประชดประชันเรียบเย็น เย้ยหยัน…กระนั้นก็ดีใจแทบอยากตะโกนออกมา เพราะเขายังคงไม่หนีหายไปไหน…
“เอ่อ คือเผอิญผมหายไปหลายวัน เพราะมีใครบางคนแถวนี้หาว่าผมไม่มีหัวใจเพื่อคนอื่น…”
“หมายความว่ายังไง?”
“ผม…ทำอาหารที่เป็นของโปรดมาให้คุณครับ คุณลองชิมดู ทั้งหมดผมทำเองหมดเลยจริงๆ”
ชนินทร์ใจเต้นตึกตัก…เดินเข้ามาใกล้
“นี่อะไร?...”
เมฆินรีบกุลีกุจอเปิดสำรับแต่ละอย่างด้วยความหวัง
“นี่นะครับ…คอหมูอบน้ำผึ้ง นี่ผัดกาดขาวผัดน้ำมันหอย แกงจืดตำลึง แล้วนี่ก็…”
ชนินทร์อึ้งไป
“ใครบอกคุณทั้งหมดนี่?”
“เอ่อ…ก็ย่าสายน่ะครับ ท่านช่วยบอกผมเอง”
“เหรอ…” ชนินทร์มองสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความหวังของเมฆินวูบหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆหยิบกับแต่ละอย่างเทลงพื้นอย่างไม่ใยดี!
“แต่รู้อะไรมั้ย คุณไม่ต้องพยายามหรอก…เพราะผมไม่ใช่คนมีของโปรด ผมกินอะไรก็ได้ อยู่ไหนก็ได้ แต่ที่แน่ๆ…ขออยู่ในที่ๆไม่มีคุณก็พอ!”
เมฆินอึ้ง มองอาหารที่ตั้งใจทำเพื่อชนินทร์ทุกอย่างถูกเทลงพื้นต่อหน้าต่อตา ด้วยตัวชนินทร์เอง!
“ทำไม?...”
“ผมไม่อยากแม้แต่จะแตะต้องของที่คุณทำ ไม่เลยสักนิด! คุณคิดว่าทำแค่นี้แล้วจะพิสูจน์ได้หรือไงว่าคุณรู้จักใส่ใจคนอื่น บอกได้เลยว่ามันไม่พอหรอกนะ!”
“แต่ผม…ผมแคร์คุณจริงๆนะครับ ผมรักคุณต่างหาก รักมากด้วย!”
“เก็บคำพูดคุณไว้เถอะ ทบทวนดู…ว่าคุณเคยทำอะไรกับผม ความรู้สึกที่ดี…แม้เพียงเศษเสี้ยว ที่อย่างน้อยผมเคยมีให้คุณ มันเหือดแห้งไปตั้งนานแล้ว และจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิม จำไว้!”
ชนินทร์รู้สึกเหมือนหัวใจร้าวราน…เขาไม่เคยร้ายกาจกับใครเยี่ยงนี้มาก่อน
แต่กับเมฆิน...ผู้ชายหัวใจทมิฬนายนี้ จำต้องตัดใจ…ตัดใจเพื่อการไม่ต้องทรมานที่แสนสาหัส เหมือนที่เขาเคยเผชิญมาอีก!
“คุณแค่อยากเอาชนะผม คุณไม่ได้รักผม…การกระทำของคุณ คุณบอกว่าแคร์ แต่ใจคุณล่ะ…คุณเคยแคร์บ้างมั้ย? คุณเคยคิดบ้างมั้ยว่าผมจะรู้สึกยังไง…โดยเฉพาะเวลาที่คุณหลอกลวงผม บังคับผม ตอกหน้าผมต่อหน้าคนอื่น หรือแม้กระทั่ง…ใช้ผมเป็นเครื่องมือระบายความแค้นยามว่าง ผมมันกลายเป็นของเล่นสำหรับคุณ ผมไม่เคยมีค่าในสายตาคุณ! แต่ตอนนี้คุณเรียกร้อง…ไม่มีวัน ชนินทร์คนเก่าตายไปนานแล้ว ไม่หลงเหลืออะไรให้คุณอีกต่อไป!”
เมฆินยืนนิ่งงัน ในหัวสมองอื้ออึง เส้นประสาททุกเส้นขมวดม้วนตึงขึงไปหมด…
ชายหนุ่มเข้าใจ…สำนึกแล้ว สำนึกเสมอมา ว่าสิ่งที่เขาทำลงไปทั้งหมด มันคือความผิดของเขา
และตอนนี้ เขากำลังชดใช้กรรมอยู่ใช่มั้ย?
เพิ่งจะรู้…ว่ามันเจ็บปวด…เจ็บปวดได้มากมายขนาดนี้!
น้ำตารื้นๆเอ่อคลอหน่วย...เมฆินก้มหน้ามองแต่พื้นไม่กล้าสบสายตา
“ซึมซับความเจ็บปวดไว้ซะคุณเมฆิน รู้ไว้ซะด้วยว่ามันไม่ถึงครึ่งหนึ่งของที่ผมเคยได้รับ...จากคุณเลย”
ร่างบางเดินหนีไม่เหลียวมองเป็นครั้งที่สอง...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล. เอ....เรื่องนี้จาจบแฮ๊ปปี๊ดีป่าวน๊า :impress2:
-
ตายแร้นนนนนนนนนนนนนนนน
ชนินทร์ นะ ชนินทร์
ทำไมทำกับเมฆิน อย่างนี้
-
:m15: ใจร้ายจัง :z3: :z3:
-
เอ๊า เอากันเข้าไป
-
สงสารเวอร์
งิงิ
-
ง่ะ น่าสงสารอ่ะ Y_Y
-
ชนินนนนนนนนทร์
ใจแข็งเหลือเกิ๊นนน
สงสารเมฆินมั้งเถอะ
-
บททำอาหารแล้ว โดนเททิ้งคุ้นๆๆ อ่า
แต่ ได้ใจหลายครับ
o22 o22 o22 o22 :a5:
-
^^
-
:serius2:
-
แล้วจาใจอ่อนลงตอนไหนอะ
เริ่มสงสารพระเอกแย้ว
-
ละครช่องหลายสีมีอาย
.
.
.
-
อยากจะร้องไห้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำได้สุดยอดมากก
ทรมานกันไปปปปปปปปปปปปปป
-
ทำไมช่วงหลังๆๆนี่ เรื่องมันถึงได้คุ้นๆๆอ่ะ
-
เริ่มจะใจร้ายไปหน่อยแล้วววววววววววววววววววววววววว
-
น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
เอ อะไรอีกดี
........
.....
ที่บอกมานี่ให้กำลังจายนะคะเมฆิน
-
:sad4: :sad4:
สงสารทั้ง2คนเลยนะนิ
จบแบบhappyแล้วกันนะครับ
-
เริ่มร้ายกาจขึ้นมาแล้วอ่ะ
-
:z2: :z2: :z2:
เรื่องเดินมาถึงจุดที่... นะ เป็นงี้กันไปหลายเรื่องละ
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
-
ช่องหลายสีงานนี้มีหนาวนะจ๊ะ
-
ชนินทร์ :laugh: แร๊งงงงงงงงงซ์
เริ่มจะเห็นใจเมฆินหน่อยๆ ละ
แต่ก็อย่างว่า แค่นี้ยังไม่ถึงครึ่งเลย :m19:
รอลุ้นต่อค่ะ o18
-
มันชัก จะ โหดร้าย ทารุณ กันมากไปแร้ว น่ะ
แรง ได้ ใจ เจงๆๆๆ
o13 o13 o13 o13
-
เมฆินถ้าง้อยากมากก็ทิ้งๆๆไปเหอะ หาใหม่ง่ายกว่า :laugh:
-
:serius2:
-
สวรรค์เบี่ยง :m15:
-
ปล. เอ....เรื่องนี้จาจบแฮ๊ปปี๊ดีป่าวน๊า :impress2:
ถ้าไม่แฮปปี้ จะ :beat: :beat: :z6: คนเขียน
-
สงสารนายเมฆิน :monkeysad:
เมื่อไหร่คุณนินจะใจอ่อนเนี่ย
ขอจบแบบแฮปปี้น้า :L2: :L2:
-
และแล้ว เมฆินก็ไปมีเมียใหม่ จบอวสานน
:laugh:
-
:sad2:
-
กั๊ดด อก
:really2: :really2:
-
บทที่ 50
“ท่านคะ มีแขกขอพบค่ะ”
เลขาฯสาวก้าวเข้ามาในห้องที่แทบเงียบสงบด้วยอาการหวั่นเกรงถึงบุคคลภายในห้อง ก้มหน้าก้มตารายงานเจ้านายผู้เคร่งขรึม
...ห้องที่แทบว่างเปล่าไร้ผู้คนนั้นยังมีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่ง ที่ยืนนิ่งงันผินใบหน้าเหมอมองออกไปยังท้องฟ้ากว้างไกล...คงเพราะรังสีแห่งความตึงเครียดที่แผ่ออกมาไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน รองประธานหนุ่มแห่งดำรงเดชกรุ๊ป...ทายาทคนที่สองของบริษัทในเครือดำรงเดชทั้งหมด
“ใคร?”
น้ำเสียงที่เอ่ยเย็นเยือก เคร่งเขรึม เปี่ยมด้วยอำนาจ
เลขาฯสาวตอบเท่าที่จำเป็น แอบถอนหายใจเมื่อเจ้านายยอมพบแขกอย่างไม่ได้ตำหนิว่าหล่อนบกพร่องใดๆ เพราะหมู่นี้คุณชลัช รองประธานหนุ่มไฟแรงนั้นขยันทำงานอย่างบ้าคลั่งชนิดที่ถึงกับขั้นเสพติดความสมบูรณ์แบบ...ใครผิดไม่ได้ โทษต่ำสุดคือหักเงินเดือน สูงสุดก็ไล่ออกสถานเดียว ไม่เคยไว้หน้าใครจนเป็นที่โจษขานของเหล่าบรรดาพนักงานและผู้บริหารระดับสูงแทบทุกคน
เป็นใครก็อยากหลบหนีอาการ ‘เฉียบจัด’ ชนิดที่ว่ากระดิกแทบไม่ได้แบบนี้...หล่อนเองยังหวั่นใจทุกครั้งว่าหน้าที่การงานของตนจะหลุดลอยไปเมื่อไร อย่างวันก่อนแม่บ้านชงกาแฟเข้ามาเสิร์ฟช้าไปนิดเดียวก็โดนตำหนิอย่างแรงจนต้องวิ่งร้องไห้ออกมา หรือว่าคดีที่ต่อว่าคุณสุชาติ หัวหน้าฝ่ายบุคคลที่ส่งรายงานประเมินผลประจำปีมาผิดเล่มต่อหน้าคนทั้งชั้น นั่นถึงกับทำให้คุณสุชาติพนักงานอาวุโสเกือบเส้นเลือดในสมองแตกคาที ทว่าต่อมาก็ยื่นเอกสารลาออกทันที...
แขกถูกเชิญเข้าพบ...ชลัชไม่เดาก็แทบรู้ได้ชัดเจนว่าใครกันที่กล้าพอขอเข้าพบในเวลาเช่นนี้
“สวัสดีค่ะลัช…”
พิมพาในชุดแต่งกายเรียบง่ายธรรมดา การแต่งกายต่างๆจัดได้ว่าไม่เฉียดเข้าความเป็นดาราดังอย่างก่อนเลย ทว่าสีหน้ากลับสงบนิ่งอย่างประหลาด แม้แววตานั้นจะดูดีขึ้นเล็กน้อยจากการเผชิญหน้ากันที่โรงพยาบาลครั้งก่อน แต่มันก็ยังแฝงแววความขุ่นเคือง อิดโรย ท้อแท้สิ้นหวังเอาไว้ลึกๆ...
ต่างจากคราวก่อน หน้าท้องของพิมพานูนออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“คงมีเรื่องสำคัญนะ เพราะผมมีกฏใหม่แล้ว ว่าจะไม่รับแขกที่มาพบด้วยเรื่องไร้สาระ”
“พิมรับรองว่าจะไม่ทำลายความสงบในการทำงานของคุณแน่ค่ะ”
ชลัชหันตัวกลับมาที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว ดึงลิ้นชักออกมาด้วยอาการที่แทบเรียกได้ว่ากระชาก ข้อมือหนาขยับยุกยิกไปมาบนกระดาษแผ่นเล็ก
“เอ้า นี่เงินก้อนสุดท้ายที่ผมพอจะช่วยคุณได้ รับไว้ซิ แล้วอย่ากลับมาอีกนะ ผมไม่อยากต้อนรับคนน่าสมเพชแบบคุณอีกแล้ว”
พูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา แววตาก็ว่างเปล่าเรียบเฉย กิริยาเย็นชาเยี่ยงนี้กลับไม่ทำให้พิมพาเสียใจเท่าไรนักเท่ากับ...สมเพชตัวเองมากขึ้นไปกว่าเดิม
“พิมขอบคุณลัชมากเลยค่ะ” คนพูดน้ำตาเอ่อคลอจวนจะไหลพราก
“ต่อไปเรียกผมด้วยชื่อเต็ม ผมไม่อยากสนิทชิดเชื้อกับคนชั้นต่ำอย่างคุณ”
“ค่ะ...คุณชลัช” พิมพาไม่กล้าสบสายตาที่มองดูถูกเหยียดหยามนั้นมา “พิมรู้ว่าคุณรังเกียจพิม สมเพชพิม แต่พิมอยากจะมาขอบคุณสำหรับเรื่องทุกอย่างคะ”
“รังเกียจงั้นเหรอ? คุณไม่รู้แม้แต่กระผีกของมันเลยล่ะ ผมรังเกียจคุณ แต่ก็สลัดคุณไปไหนไม่ได้เพราะอย่างน้อยชื่อเสียงหน้าตาผมก็มี ผมขยะแขยงเต็มแก่ คุณเหมือนน้ำเน่าน้ำครำที่มาแปดเปื้อนชีวิตในอดีตของผม ถ้าจะช่วยกรุณาออกไปตอนนี้ได้ก็จะยิ่งดี”
พิมพาไม่ปวดแสบปวดร้อนไปกับคำพูดเชือดเฉือน...ไม่ซิ คำพูดที่โหดร้ายที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา แต่เธอสมควรได้รับแล้ว...พิมพาไม่คิดตอบโต้ใดๆ
“คุณชลัชดีกับพิมมาตลอด...” หญิงสาวเอามือบางลูบท้องนูนของตัวเอง “คุณชลัชคะ พิมขอร้อง...เด็กคนนี้ยังต้องการพ่อ...”
ชลัชหน้าตึงขึ้นมาทันที
“คุณพูดบ้าอะไรของคุณ?!”
“เปล่านะคะ พิมไม่ได้ขอให้คุณรับผิดชอบหรืออะไรทั้งนั้น” ชลัชถมึงตาใส่อย่างน่ากลัว “แต่ในเมื่อพ่อมันก็ไม่อยากได้ พิมเองก็จนปัญญา...หากพิมเป็นอะไรไป พิมขอให้คุณช่วยดูแลลูกของพิม ในฐานะที่เขาก็เป็นเด็กตาดำๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรคนหนึ่ง พิมยอมรับค่ะ...ว่าพิมมันเลวชั่วช้าหาที่ติไม่ได้ พิมไม่มีสิทธิจะขอร้องคุณแบบนี้...แต่อย่างน้อย ดูแลเขาให้รอดตายก็พอ ให้รอดตายก็พอ...”
อดีตดาราสาวปล่อยโฮ ชลัชเบือนหน้าหนี
“คุณหน้าด้านมากนะ”
“ค่ะ พิมทราบ แต่ขอร้อง...พิมเอาเขาออกไม่ได้ จนป่านนี้...พิมรักเขาค่ะ เขาคือลูกของพิม พิมยอมไม่ได้หากลูกต้องตาย...พิมอาจจะเป็นผู้หญิงไม่ดีในสายตาคุณ แต่พิมอยากเป็นแม่ที่ดี นะคะคุณชลัช ได้โปรด พิมกราบล่ะคะ พิมอยากจะขอแค่นี้เป็นครั้งสุดท้าย...”
พิมพาก้มลงกราบอย่างทุลักทุเล ด้วยความยากลำบากเพราะร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวยเท่าไรนัก กระนั้นชลัชก็ยังปล่อยให้พิมพากราบเขาลงที่แทบเท้า มองดูด้วยสายตาว่างเปล่า ทว่าภายในอกระเบิดด้วยอารมณ์ทุกข์ทรมานจากทุกสิ่ง...
“ผมทนเห็นคุณในสายตาอีกต่อไปไม่ได้แล้ว...ออกไป อย่ามาวอแวให้เห็นที่นี่อีก”
“รับปากซิคะ รับปาก…” หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้น ดวงตาแดงก่ำ
“ออกไป ผมไม่รับปากอะไรทั้งนั้น ออกไป!”
ชลัชสั่งคนมาลากร่างหญิงท้องแก่ที่ไร้เรี่ยวแรงออกไป อยู่ตามลำพังในห้อง...ชลัชควบคุมอารมณ์แทบไม่ไหว ซัดข้าวของบนโต๊ะหล่นกระจายจนหมด ทุบโต๊ะดังๆพร้อมกับพยายามอย่างรุนแรงเพื่อจะกลั้นน้ำตา และเสียงสะอื้นไห้...น้ำตาแห่งความอัดอั้น ความเคียดแค้นและ...เศษเสี้ยวแห่งความอาวรณ์...ชายหนุ่มสับสนว้าวุ่น หัวใจปะปนไปด้วยอารมณ์และสำนึก...ระหว่างผิดชอบชั่วดี?
ทำไม?...ทำไมชีวิตของเขาถึงอาภัพในความรักนัก
บางครั้งเขาก็เกลียดตัวเองที่ทำตัวร้ายกาจ แต่บางครั้งเขาก็เกลียดตัวเองที่ทำตัวอ่อนแอ...
หัวใจของเขากลายเป็นสีดำไปแล้วหรือไง?
มันด้านชา...หัวใจของเขาไม่ตอบสนองต่อสิ่งใดแล้วหรือ?
เขากลายเป็นคนหัวใจสีดำตั้งแต่เมื่อไรกัน?...
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
^
^
^
แหม แหม แหม ตอนที่แล้วหยอดไว้ว่าจะเป็นตอนสุดท้ายที่ง้องอนกัน
ไอ้เราก้อนึกว่าจะได้อ่านอะไรหวานๆแล้ว กลับย้ายไปคู่อื่นซะได้
ชริส์...มาทำให้อยากกกกกกกกกกกกกกกกกกก... :serius2:
-
น่าสงสารนายชลัสจัง
แต่สงสารพระเอกเรามากกว่า *-*
-
ทำในสิ่งที่ดี และ ถูกต้อง เท่านี้ ก้อ พอ แร้วววว น่ะ นาย ลัช
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
o13
-
แล้วนายชลัชจะคู่ใครล่ะเนี่ย
หรือว่าจะเปิด plot ไว้ต่อภาค 2
-
ทำไมมันโหดร้ายอย่างนี้อ่ะ รอตอนต่อไปนะ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:ห
-
ตัวโหดเปลี่ยนไปซะแล้วว
-
ใครจะมาล้างหัวใจให้ชลัชน่ะ
-
รู้แล้วว่านายชลัทจะคู่กะใคร
สงสารเด็กมันบ้างนะ
-
รู้แล้วว่านายชลัทจะคู่กะใคร
สงสารเด็กมันบ้างนะ
คิดตรงกันจัง
:-[
-
หุหุ หรือว่าจะเป้นสิ่งที่คุณนักเขียนถาม เหอๆ แงๆ สงสารเด็กเถิดอย่าไปทำเค้าเลยน้า :o12:
-
ทมิฬกว่าอีกอ่ะ
แรงมากเลย ทำได้ลงคอเหรอ
ชลัชชชชชชชชชชชชชชช
-
รีบนๆพูดทำให้ฉุกใจคิดได้...
ว่าแล้วก็ เฮ้อ สงสารเด็กมันนิดนะชลัช ด้วยอีกคน :เฮ้อ:
-
สงสารชลัช..หนักใจ ๆ
-
สงสารอ่า
-
เข้ามาสงสารเด็กมันด้วยอีกคน
-
:m31: ลูกของยายพิมพ์นี่จะกลายเป็นภาค 2 รึป่าวครับ อากะหลานบุญธรรมอ่ะ :oo1: :o8:
-
จะสงสารพิมดีมั๊ยเนี่ย
-
ชลัชก็น่าสงสารอ่า :sad4:
-
คนที่อยู่ในความเครียดแค้นตลอดเวลาไม่ใช่คนที่มีความสุขในชีวิตหรอกค่ะ
อะไรที่ผ่านไปแล้วก้อให้มันผ่านไป ถ้าเราเก็บมันไว้ในใจเราก้อจะเป็นทุกข์เองค่ะ
-
หลังจากเม้นต์ครั้งล่าสุดเมื่อนานมาแล้ว
มาวันนี้ซักนิดละกัน ถี่ๆดีครับ แต่สั้นๆด้วยนี่ ปวดใจนะ :sad4:
ตอนหน้าของซัก20หน้าA4 เอาให้เปรมกันไปเลย อิอิ ขอบคุณคร้าบ :pig4:
-
น้อง lex สั้นอ่ะ
(อ่านว่า น้อง เล็ก สั้น อ่ะ)
-
จริงๆแล้ว ชลัชเองก็น่าสงสารออก
อาคู่ให้คุณชลัชทีเถอะค่ะ
-
ฮ่าๆๆ เอ๊าแข่งขันเข้าไปศักดิ์ศรีเนี๊ยะ
รอดูซิ๊ ว่าจะไปได้แค่ไหน
-
บทที่ 51
ชนินทร์ตื่นขึ้นมากลางดึก พบว่าฝนตกหนัก คงเพราะกำลังเปลี่ยนฤดู ท้องฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหว…
ทว่ามีเส้นเสียงหนึ่งที่ดังแว่วมาเหมือนอยู่ห่างไกล ชนินทร์ตัดสินใจลุกออกไปดู
ฟ้าแลบปลาบ พลันเกิดแสงสว่าง…ส่องให้เห็นร่างของใครคนหนึ่งยืนกอดอกทนความหนาวจับขั้วกระดูกอยู่คนเดียวข้างนอก ท่ามกลางสายฝนโหมกระหน่ำ…
เรียวปากซีดนั้นสั่นอย่างเห็นได้ชัด
“ชนินทร์…ผมขอโทษ…ยกโทษให้ผม…”
ชนินทร์ใจหายวูบ ตกใจ
“เฮ้ย! นี่…นี่คุณไปทำอะไรตรงนั้น!?”
“ผมไม่รู้…ว่าจะทำยังไงให้คุณพอใจ ให้คุณยกโทษให้ผม ได้โปรด…บอกผมมา ผมยอมทำทุกอย่าง”
“ว่าไงนะ? แล้วคุณไปทำบ้าอะไรตรงนั้น คุณทำอะไรของคุณเนี้ย?!”
“ผมจะยืนอยู่ตรงนี้…จนกว่าคุณจะบอกว่า…ยกโทษให้ผมแล้ว”
เมฆินรู้สึกเหมือนกรามมันสั่นจนจะพูดต่อไม่ไหว ชนินทร์กลับยืนนิ่ง…มองอยู่อย่างนั้น
“ได้! ตามใจซิ อยากยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียวก็เชิญ!”
เสียงฟ้าร้องลั่นดังตามมาโครมใหญ่…เสียงสายฝน กลบความเงียบงันรอบกาย...
จากนั้นไม่นานนัก
ร่างบางเดินพรวดลงไปกลางลาน ยืนตรงหน้า ตะโกนแข่งกับเสียงพายุฝนที่โหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง
“คุณ!...นับแต่คุณก้าวเข้ามาทำลายชีวิตผม ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว! ถ้าคุณคิดว่าจะทรมานผมอีกได้ อย่าฝัน! ผมไม่มีอะไรเหลือให้คุณอีกต่อไปแล้ว!” ตาแดงก่ำภายใต้หยาดน้ำคลอหน่วย แสงไฟสว่างวาบ…เมฆินใจหาย
“กลับไปซะ! คุณทำสำเร็จแล้วนี่…ทำลายชีวิตผม นอกจากคุณจะทำลายชีวิตของผมแล้ว คุณยังทำลายความเป็นคนของผมไปด้วย”
“ชนินทร์ ผม-“
เพียะ!
“หุบปาก!”
ร่างบางตรงเข้าทุบตีร่างสูง ซึ่งไม่คิดจะตอบโต้ใดๆ
“ทีนี้รู้หรือยังว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง คุณร้องออกมาซิ! ตะโกนออกมาว่าคุณทรมาน…ผมจะไม่รับฟังอะไรคุณอีกต่อไปแล้ว คุณมันก็แค่เสี้ยวแห่งความผิดพลาดเสี้ยวหนึ่งในชีวิตของผมเท่านั้น!”
ท่อนแขนแกร่งอยากรับร่างบางที่กำลังสั่นเทาเข้ามากอดไว้…อยากบอกว่า เขาเสียใจ…
“คุณทำแบบนี้กับผมทำไม…ฮือ…ทำแบบนี้ทำไม…”
เมื่อเขาลุกขึ้น ร่างบางตัดสินใจหันขวับกลับเข้าบ้าน ไม่หันกลับมามองอีก…
เมฆินก้มหน้า ยังคงยืนกอดอกอยู่ ใจแตกสลาย…
ดวงใจที่ค่อยๆร้าวลงป่นสลายกลายเป็นเถ้าธุลี ส่งผลให้ร่างกายต่อต้านความเจ็บปวแทบไม่ไหว
กระนั้นเมฆินก็ยังคงฝืนยืนทนตามฝน ด้วยความขมขื่นรวดร้าวในใจ
เจ็บจิ๊ดไปทั่วร่างกาย เจ็บ…ที่หัวใจอย่างบรรยายไม่ถูก
ห้วงเวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้…เมฆินยืนตากลมตามฝน อากาศหนาวมาก
ใจที่ท้อแท้ เจ็บปวด สิ้นหวัง ร้าวราน…จู่ๆเขาก็รู้สึกเหมือนว่าฝนหยุดตกแล้ว
เจ้าของร่างสูงเงยหน้า เจอร่างบางยืนค้ำเอาร่มคันเก่าๆกางอยู่เหนือศีรษะ
“คุณมันบ้า! บ้าไปแล้ว!”
พอแตะตัว เมฆินถึงกับทรุดตัวลงหนักไปอีก จนกลายเป็นนั่งหมดท่าอยู่บนพื้น
“หนาว…ผมหนาว”
หนาวกาย…แต่หัวใจ เหมือนความหนาวมันทิ่มแทงทุกห้องหัวใจ ความหนาวเย็นนี้จะกัดกินลึกถึงทุกชิ้นกระดูกในร่างของเขา
ชนินทร์พยุงเมฆินกลับเข้ามาในบ้านอย่างทุลักทุเล ก่อนจะให้เขานั่งลงบนพื้น รีบวิ่งพล่านไปมาเพื่อหยิบผ้าและเครื่องนุ่งห่มบรรเทาความหนาว
“นี่คุณตั้งใจจะยืนอยู่ข้างๆนอกอย่างนั้นจริงๆหรือ?”
ชนินทร์เช็ดตัว ลูบเนื้อลูบตัวให้เขาอย่างเร่งรีบ ไม่มีการตอบรับจากเมฆินนอกจากเสียงฟันกระทบกัน
แววตาพร่ามัว เมฆินรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนอนแผ่อยู่บนเตียง…
“หนาว…หนาว…”
ชนินทร์ไม่มีทางเลือก…รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเปียกๆของเขาออกให้หมด เอาผ้าคลุมห่มและกองสุมกันจนคิดว่าชายหนุ่มจะหายหนาวแล้ว
“ดูซิ…หน้าซีดแบบนี้ แถมยังตัวร้อนจัดแบบนี้ด้วย ต้องให้ทำยังไงดี?”
ชนินทร์ถามทั้งๆที่ไม่มีใครตอบ กลางดึกแบบนี้ ชนินทร์ทั้งตกใจระคนกังวลกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“คุณ…คุณอย่าเป็นอะไรนะ ถ้าคุณเป็นอะไร ผมเอาเรื่องคุณแน่ๆ! อดทนไว้ก่อนนะ”
ตาเริ่มพร่ามัว เหนื่อย...เขาเหนื่อยล้าเหลือเกิน
เมฆินฟุบหมดสติไปในอ้อมแขนของชนินทร์...
แสงแดดอ่อนยามเช้าทอแสงอบอุ่นลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา กระทบยังแพงขนตางอนหนาบนเปลือกตาเรียวของเมฆิน…ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น รู้สึกมึนๆพร้อมกับต้อนรับความเจ็บจิ๊ดในหัว ตามเนื้อตัวปวดเมื่อยไปหมด แถมยังไร้เรี่ยวแรงจะขยับกายไปไหน…
ชายหนุ่มมองแสงแดดแรกเช้าอย่างเงียบเชียบ พลางนึกทบทวนถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
เขาเสียใจมากที่ชนินทร์ตอบรับเขาด้วยการเมินเฉย เวลาที่เขาทำดีกลับโดนดุ เมฆินรู้สึกท้อแท้หมดหนทาง เขาจึงอยากให้ชนินทร์รู้ว่าเขารักและตั้งใจมากแค่ไหน ชายหนุ่มจึงยอมทำทุกวิถีทางแม้จะต้องยืนตากลมฝนหนาวจัดเป็นเวลานานก็ตาม
และไม่รู้ผลจะออกมาเป็นเช่นไร…ตอนนี้เขานอนหมดสภาพ ป่วยเป็นไข้สูงอยู่บนเตียงของชนินทร์
ที่แขนข้างหนึ่งเขาสัมผัสได้ถึงใครบางคนนอนฟุบอยู่ สายตาเหลือบไปเห็น…ร่างบาง ใบหน้าคุ้นตานอนหลับสนิทแน่นิ่งอยู่ข้างกายเขา
เรียวตาปิดสนิท…ภาพซีกหน้าสงบที่เคยถวินหา อยู่ใกล้เขาแค่นี้ เมฆินยิ้ม…สูดกลิ่นกายหอมๆจากชนินทร์จนเต็มปอด
ชนินทร์รู้สึกตัว ผุดตัวขึ้น
“คุณ!”
ร่างบางรีบเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผาก พบว่ายังคงร้อนจัดอยู่เหมือนเดิม
“คุณเป็นยังไงบ้างล่ะ โธ่…นี่ไข้ยังไม่ลดเลย ขนาดเมื่อคืนผมเช็ดตัวให้บ้างแล้ว แล้วก็บังคับให้คุณกินยา…”
“…”
“ทำไมคุณต้องออกไปยืนข้างนอกแบบนั้น ในเมื่อ-“
“ชนินทร์…”
เมฆินจับมือชนินทร์แน่น…ทั้งสองฝ่ายสบตากัน ชนินทร์หยุดชะงัก
“ขอบคุณนะครับ…”
“เอ่อ…ผม ผม…”
“คุณนอนเฝ้าผมทั้งคืนเลยหรือ?”
ชนินทร์ไม่ตอบ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ เมฆินยิ้ม
“นี่คุณเป็นห่วงผมเหรอ?...”
ชนินทร์ผลันจะชักมือออก แต่ถูกจับไว้ เขาจึงหลบหน้าหนี
หัวใจของเมฆินเต้นรัวแรง ลิงโลด ดีใจเหมือนกับทะเลทรายที่แห้งแล้ง ได้รับปาฏิหาริย์ทำให้ทุกห้องหัวใจกลับมามีชีวิตขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
น้ำหล่อเลี้ยงใจราวกับจะหลั่งไหลออกมามากมาย จนเก็บรอยยิ้มไว้ไม่อยู่
“บอกผมมาเถอะ ว่าคุณเป็นห่วงผม…”
ชนินทร์ขมวดคิ้ว ปั้นสีหน้าลำบากใจ
“คุณปล่อยมือผม…ไม่งั้นผมจะไม่ดูแลคุณอีก…”
ชนินทร์เอ่ยเรียบๆ…กระนั้นเมฆินก็ยอมรับ กล่าวดีใจ
“ครับ…แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว ที่แค่คุณแลตามองผมบ้าง…แค่มองผมก็มีความสุขแล้วครับ”
ราวกับโลกทั้งใบสดใส เมฆินกลับมาพร้อมโอกาส ความหวัง…และความสุข
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
:o8: ที่นอนเนี่ยใส่เสื้อผ้ารึป่าว :-[
-
น้ำตาลเริ่มมาแระ เฮ้อ ดีใจ
ตอนหน้าขอ น้ำตาลหลายๆกิโลเลยนะ
-
น้ำแข็งในใจเริ่มละลายทีละนิดๆๆๆ
-
:sad4:
จบเร็วไปอ่า
ค้างงงงงงงงงงงง
-
:o8: :-[ :impress2: เมฆินสู้ๆๆ เริ่มใจอ่อนแล้ว อิอิ :oo1:
-
ใกล้แล้วละ เริ่มอ่อนลงแล้ว
:กอด1:
-
เหอะๆๆๆๆ
อยากมีมั้งจัง
คริๆๆๆๆ :n1:
-
:กอด1:
หวานซะ
อิ่มอกอิ่มใจตามเลย ย
-
เออ หวานกันบ้างอะไรบ้าง
-
จะสงสารนายเมฆินดีมั้ยเนี้ยยยย
-
แอร๊รรรยยยยสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
ว้าว..
-
ใกล้ความสุขเข้าไปทุกทีแล้วสินะ ... หัวใจคนต่อให้แกร่งขนาดไหน มันก็อ่อนลงได้เพราะคนที่เรารัก
-
ขอให้ดีขึ้นเรื่อยๆนะ
-
ชนินทร์ อย่างนี้เค้าเรียกว่าแพ้ใจ
ใกล้จะได้คืนดีกันละ เอาใจช่วยๆ
เมฆินอย่าเพิ่งดีใจไป สำนึกผิดเอาไว้
-
หินเริ่มกร่อนแล้วเมฆิน ดีใจด้วยนะคะ
ยังไงก้อจำช่วงเวลานี้ไว้นะคะ จำไว้ว่ากว่าจะได้ใจชนินทร์กลับมาบ้าง ต้องใช้ความพยายามขนาดไหน
ของได้มายากถ้าได้มาแล้วต้องรักและถนอมให้ดีที่สุดนะคะ
-
:really2:
-
ชนินทร์อย่าใจแข็งให้มากนะคร้าบ
-
+1 น๊ะจ๊ะ ขอให้มีความสุขกันไวๆงอนกันมาตั้งหลายตอน :mc4:
-
ก็เหลืออีกไม่กี่ตอนแล้วดิครับ เห็นบอกว่า 60 ตอนจบอ่ะ
เอาหวานไม่ต้องมากก็ได้นะ แต่ว่าอย่าทรมานกันอีกเลย..... :เฮ้อ:เหนื่อย
-
เริ่มแล้ว..สิ่งดี ๆ กำลังจะเกิดขึ้น
-
เริ่มใจอ่อนละ
ปล.ที่ alex ถามนี่จะให้กวินคู่ะกะทัตเทพปะเนี่ย
-
ใจมันละลาย ละลาย ละลาย :-[
-
:z3: สมเพชตัวเอง รู้ตัวช้า ... เข้ามาอ่านตอนใกล้จะจบแล้วเหรอเนี่ น่าเสียดายจิง ๆ
อ่านแล้วมัน สะใจ สุขใจ ทรมานใจ บีบใจ เคืองใจ .... อบอุ่นใจ ... อิอิ
คนนึงก็ใจร้าย อีกคนก็ ใจแข็งซะเหลือเกิน :เฮ้อ:
-
นึกว่าชนินทร์จะใจแข็งอีก
ตกใจหมดเลย สงสารเมฆินจังเลย
-
อย่า ทำ ไห้ ค้าง อย่าง นี้ สิ
การทรมานคนอื่นน่ะ มัน บาป น่ะ คร้าบบบ
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
ช่าวดี...(มั้ง?)
จะมีถึงบทที่70กว่าๆ(มั้ง?)ครับ...
บทที่ 52
หลังจากเมฆินได้นอนพักจากอาการไข้ เพราะชนินทร์คอยเฝ้าไข้ให้ตลอดทั้งวัน
ชายหนุ่มเริ่มมีแรงออดอ้อนมากยิ่งขึ้น…
เมฆินนอนซมอยู่บนเตียงทั้งวัน ยังหาโอกาสคุยกับชนินทร์ที่ทำหน้าที่ดูแลเขาอย่างดีไม่ได้
ชายหนุ่มชันร่างสูงใหญ่ขึ้นนั่งพิงหมอน ชนินทร์เดินเข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำอุ่นและผ้าขนหนู
ร่างบางชะงักเล็กน้อย เมฆินมองอีกฝ่ายลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ
“ผมเตรียมอ่างน้ำสำหรับเช็ดตัวมาให้คุณ”
“…”
อ่างเล็กๆสีขาวมีน้ำอุ่นถูกนำมาวางไว้ข้างเตียง เมฆินมองกระพริบตาปริบๆ
“คุณกะจะให้ผมเช็ดเองเหรอครับ?”
คนเฝ้าไข้ตอบหน้าตาย เสียงเรียบ
“ใช่ซิ”
เมฆินเบ้ปากน้อยๆ ก่อนจะแสร้งทำเป็นซึมสำนึก ค่อยๆเคลื่อนร่างกายไปหยิบจับอะไรช้าๆราวกับปวดเมื่อยไร้เรี่ยวแรง
ชนินทร์ทนเห็นไม่ได้ คว้าอ่างน้ำมาวางบนตักก่อนอีกฝ่ายจะทำหลุดมือ
“มานี่ ผมจะเช็ดตัวให้...”
ชนินทร์ลงมือเช็ดตัว ลากผ้าชุบน้ำอุ่นๆไปตามเนื้อตัว ผิวสีเข้มของอีกฝ่ายที่เรียบตึง และเต็มไปด้วยมัดกล้ามแนบไปตามแผงอก แอ่งหน้าท้องแบนราบ…เกิดความเงียบงันขึ้น จนชนินทร์ทนไม่ไหว
“คุณหลับต่อดีมั้ย? จ้องผมแบบนี้…ผมทำงานไม่ได้”
“แต่ผมอยากมองคุณนี่…”
ชนินทร์ขมวดคิ้ว เม้มริมฝีปากแดง แต่ก็ไม่ต่อต้านหรือรำคาญอะไรอีก จนเช็ดตัวอีกฝ่ายเสร็จ
“คุณจะกินข้าวเลยหรือว่าจะนอนต่อ?”
“กินเลยครับ ผมชักหิวแล้ว”
ร่างบางหายออกไปนอกห้อง ปล่อยให้คนตัวใหญ่ฉีกยิ้มกว้างเหมือนคนบ้าตามลำพัง
กลับเข้ามาพร้อมกับข้าวต้มหมูหอมฉุย ชนินทร์ยื่นให้
“อ้าว? ผมนึกว่าคุณจะป้อน”
ชนินทร์เบิกตาโต
“เปล่า คุณน่ะแหละกินเอง อุตส่าห์ทำให้แล้ว”
เมฆินนึกขั้นได้ แกล้งนิ่วหน้า
“โธ่…แต่ แต่ว่าผมปวดหัว ช่วยผมหน่อยเถอะครับ...”
ชนินทร์ไม่แน่ใจว่าเขาพูดทีเล่นหรือทีจริง…นิ่งสักพัก ก่อนจะรับถาดข้าวต้มกลับมาวางบนตักตัวเองแทน นั่งลงข้างๆดั่งเดิม
ชนินทร์ไม่พูดอะไร ตักข้าวต้มร้อนๆเตรียมจ่อปาก
“เป่าก่อนซิครับ มันร้อนนะ”
“เอ๊ะ! ทำไมคุณเรื่องมากจัง”
“นะครับ ผม…ไม่มีแรงเลย”
ดังนั้นชนินทร์จึงต้องทำตาม เมฆินรับข้าวต้มอุ่นๆเข้าปาก ถือว่าเป็นอาหารมื้อแรกที่อร่อยที่สุดในชีวิตของเขา…
“เสร็จแล้วต้องกินยาด้วย จะได้หาย…”
“ครับ”
“จะได้ไปจากที่นี่เสียที...” งึมงำต่อท้ายเบาๆ
ชนินทร์เก็บของ กำลังจะลุก
เมฆินคว้าร่างบางไว้ทั้งตัว ดึงเข้ามากอด
“คุณ!”
“อยู่นิ่งๆซิครับ ผมขอกอดคุณหน่อย”
“จะบ้าเหรอ?! คุณ…คุณไม่ได้ไม่สบายจริงๆใช่มั้ยเนี้ย?”
เมฆินหัวเราะพริ้ว
“ไม่สบายน่ะเป็นจริงๆครับ แต่ตอนนี้ได้อาหารจากคุณแล้ว…กำลังเลยกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
ชนินทร์เกร็งตัวแข็ง
“คุณ…แกล้งหลอกผมเหรอ ปล่อยเลยนะ!”
“อย่าเพิ่งซิ ผมก็แค่จะขอบคุณเท่านั้นเองครับ”
“ไม่ต้องขอบคุณ ผมก็แค่…เห็นใจคนใกล้ตายเมื่อคืน ไม่อยากให้ใครไปยืนหนาวตายหน้าบ้านนี้”
“งั้นตอนนี้ผมก็ใกล้ตาย…ตายเพราะเขาไม่รักผมเลย…”
ชนินทร์นิ่งงัน เบือนหน้าหนี ไม่ยอมสบตา
เมฆินซุกหน้าลงไปบนตัวอีกฝ่าย
“ผมขอโทษ…ผมขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”
“คุณ…ปล่อยผมเถอะ”
“ผมรู้…คุณบอกผมมาเถอะชนินทร์ ว่าคุณก็แคร์และยังเป็นห่วงผมอยู่”
“…เปล่า ใครบอกให้คุณไปยืนตากฝนเอง น่าจะให้หนาวตายไปซะก็ดี”
“ไม่จริง ผมเห็นสีหน้าคุณเมื่อคืนแล้ว…เวลาคุณช่วยผม คุณห่วงใยผมจริงๆ”
เมฆินเลื่อนมาสบสายตากับชนินทร์ ต่างฝ่ายต่างจ้องมอง…ไม่พูดอะไร
ฝ่ามือเล็กๆของชนินทร์ทาบอยู่บนแผงอกเปล่าเปลือย…ภายใต้กล้ามเนื้อกำยำมีบางสิ่งกำลังเต้นแรงโครมคราม…
มือใหญ่ข้างหนึ่งของเมฆินสอดเข้าไปยังโคนผมด้านหลังท้ายทอย ผ่อนแรงให้อีกฝ่ายเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ…เรื่อยๆ จนปลายจมูกเกือบสัมผัสกันแล้วในที่สุด
เสียงทุ้มใหญ่เอ่ยราวกับ…เสียงที่เร่าร้อนดั่งเพลิงเผา
“แค่คำเดียว…คุณยกโทษให้ผม…นะครับ แค่คำเดียว…และผมจะยอมทำทุกอย่างเพื่อคุณ บอกว่าคุณก็รักผมเช่นกัน…”
ลมหายใจของชายหนุ่มหอบไม่เป็นจังหวะ ริมฝีปากบางๆแตะที่ข้างแก้มเนียน เจ้าของแก้มพริ้มตาหลับอย่างเผลอไผล ก่อนจะยอมให้เขากดจมูกลงมาตามก้านคอ ใช้ริมฝีปากคอยจูบ ขบเล็มความหอมหวานจากผิวขาวๆ…
ร่างเล็กเกาะบ่าแกร่งไว้ เพิ่งรู้ตัว…ว่ากำลังตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา บนกายของเขา…
“อย่า…”
ชนินทร์สะดุ้ง ดึงตัวออกจากการเกาะกุมในที่สุด
เมฆินมองงงๆ เหมือนคนโดนค้อนปอนด์ทุบหนักๆ…
“ผม...ผมยังยืนยันคำเดิม กลับไปซะ…”
ร่างบางพรวดพาดออกไป ทว่าคราวนี้อดีตซาตานหนุ่มกลับนอนยิ้มบางอยู่บนเตียง ถอนหายใจ...
อย่างน้อย เจ้าตัวก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆกับเขามากขึ้น ทำให้เมฆินไม่ต้องคาดหวังอย่างมืดมิดอีกต่อไป...
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
เริ่มเห็นแสงสว่างรำไรแล้วเมฆิน ชนินทร์เริ่มใจอ่อนแล้ว
ถ้าเค้าไม่มีใจบ้างก้อคงไม่มาเอาใจใส่แบบนี้หรอก สู้ๆ
-
มีหวังแล้วววววววววววววววววววววว อิอิ
-
ชิชะอย่าพึ่งดีใจเกินไปนายเมฆิน
-
ทำไมน่ารักจังอ่ะ เพิ่งแอบมาเสียดายวันนี้ที่เรื่องใกล้จบ ..
แต่มีการขยายเวลาออกไปอีก 10 ตอน ... น่ารักมากมาย
แฮะ ๆ เริ่มมีฉากหวานๆกันแล้ว .. ชนินทร์เริ่มใจอ่อนแล้วใช่ม๊า (หลังจากได้เห็นแผงอกที่คุ้นเคย :haun4:)
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o8:
หนทางสว่างเริ่มมีแสงลอดออกมาแล้ว อย่างนี้ค่อยกระชุ่มกระช่วยขึ้นมาหน่อย
-
เมฆินนี่ยังจะเจ้าเล่ห์ได้อีก :m16:
เหอๆ ชนินทร์เองก็เกือบไปแล้ว
แต่ยังหรอก ยังไม่ใช่ตอนนี้ ฮิฮิ
-
เย้ๆ เริ่มใจอ่อนแล้ว
อย่าเพิ่งรีบจบนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :L2:
-
อย่าเพิ่งใจอ่อนสิ ขออีกสัก 10 ตอน 5555 ทรมานใจอดีตซาตานหน่อย :m20:
-
น้ำหยดลงหินทุกวัมันยังกร่อน แล้วใจอ่อนๆจะทนได้อย่างไร :-[
ดีใจจังยังมีต่ออีกยาว ขอบคุณนะคะ เรื่องสนุกแบบนี้ไม่อยากให้จบเลย :L2:
-
อีกนิดเดียว พยามเข้า ^^
-
แค่หอม..และขบเบา ๆ ก็เพ้อไปได้..
-
โอย เคลิ้ม
-
บทหลังๆนี่ไม่เอาขมๆแล้วนะ ขอแบบหวานๆ เห้อออ
-
ใกล้จบภาคของเมฆินกับชนินทร์ใช่ป่าว
มีต่ออีกภาคนะ
-
โอนอ่อน
ห๊าๆๆ o22 ถึงตอน 70 แล้ว สองพระนายนี่จะง้อกันถึงตอนที่ 70 เลยรึเปล่าเนี๊ยะ
:laugh:
-
สั้นมากกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดด
ยาวกว่านี้ได้บ่
แง่งงงงงงงงง
:serius2:
หนุกมากค๊าบบบบบบบ อุอิ
-
ใจละลาย........อิอิ :z2:
-
แล้วจะรักกันได้อย่างไรน้อ อิอิ
รอต่อไป
-
เย้ๆๆๆ เริ่มใจอ่อนแล้ว
-
เริ่มจะดีกันแล้ว เมฆิน สู้ๆๆ :o8:
-
ทำให้ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตลอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ของเค้าดี จิงๆๆๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อ ไวไวไ ยาวๆๆๆ น่ะ ครับบ
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
มันลั้นอ่ะ เด๊่ยวมาต่อเร็วๆแล้วกาน
บทที่ 53
คนป่วยออดอ้อนให้พยาบาลทั้งวัน จนชนินทร์เริ่มจับไต๋ได้
ถูกวางยาให้นอนหลับตั้งแต่หัวค่ำ ชนินทร์ถึงได้มีเวลาพัก
ไม่อยากเชื่อเลยเวลาคนอย่างนายเมฆิน...ซาตาน มัจจุราช ปีศาจร้ายกาจตนนั้น ที่เคยคิดทำลายชีวิตของเขา เมื่อยามเจ็บป่วยและง้องอน ออดอ้อนเหมือนเด็กชายตัวเล็กๆแบบนี้ จะให้ความรู้สึกที่แปลกประหลาด...ทั้งฉงนแปลกใจ หมั่นไส้ไอ้อาการทำตัวอ่อนแอ และขนลุกกับแววตาหวานๆยังไงชอบกล...
ออกมาสูดอากาศภายนอก อากาศเย็นสบาย ชนินทร์เร่งคลายความเครียดเค้นที่ต้องทนอยู่กับอดีต...มัจจุราชเพียงลำพังตลอดทั้งวัน ชายหนุ่มนั่งลงให้เวลาช่วงนี้ซึมซับความเป็นส่วนตัว พลางครุ่นคิดทบทวน
คิดยังไงก็หาหนทางออกไม่ได้...เขาไม่อยากกลับไปเผชิญความเจ็บปวดเจียนตายเยี่ยงนั้นอีกแล้ว...
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมนะ...ทำไมต้องยังมีเยื่อใย เยื่อใยบางๆที่ตัดให้ขาดแสนยาก...
บ้า...บ้าที่สุด ชนินทร์รำพึงในใจ...เขาคงต้องตายไปจากโลกนี้เท่านั้น ความเจ็บปวดไม่สบายใจเหล่านี้จะหายไป...
แม้ปัจจุบัน เขายังคงฝันร้าย...ผู้ชายคนนั้นตามมาหลอกหลอนแม้ในยามค่ำคืน...
แต่เพราะว่ารักน่ะซิ! ถึงได้กลัว...กลัวจนแทบอยากลืมทุกสิ่ง
ท่ามกลางความมืดสลัว ร่างสูงปรากฏขึ้นใกล้เข้ามา...
“พี่นิน...”
ทัตเทพหยุดนิ่งเหมือนจะรอคำตอบ ชนินทร์ขานรับ เขาจึงเข้ามานั่งใกล้ๆ
“ทัต...มีอะไรหรือเปล่า”
ทัตเทพนิ่งเงียบ
“เดี๋ยวนี้ทัตมาหา ต้องมีเรี่องด้วยเหรอ?”
ชนินทร์ตอบไม่ถูก จึงเงียบ
“นี่เขาอยู่มั้ย?...”
น้ำเสียงที่ถอดเบาหวิว เหินห่าง...
“แล้ว...ทัตมารบกวนเวลาหรือเปล่า?”
“ทัต มันไม่ใช่อย่างที่ทัตคิดนะ”
“ไม่ต้องโกหกผมหรอกครับพี่นิน...ผมรู้เรื่องทุกอย่างดีหมดแล้ว ถึงพี่วินไม่เล่าให้ผมฟังผมก็รู้และดูออก...ว่าพี่นินยังคิดกับเขาในฐานะไหน”
“พี่...”
“พี่คงคิดถึงเขามากซินะครับ...แต่พี่กับเขาทะเลาะกัน จนเป็นสาเหตุให้พี่นินหนีมาอยู่ที่นี่”
“ทัต เราน่ะเป็นเด็ก...อีกอย่าง จะไม่มีวันที่ใครได้รู้...ว่าพี่จำเป็นมากแค่ไหน ที่ต้องหนีมา...แบบนี้”
พยายามกลั้นน้ำตาไว้ จู่ๆ ก็มีมืออุ่นทาบทับลงมาบนหลังมือบาง...
“พี่จะหนีเขาไปอีกทำไมล่ะครับ...ในเมื่อเขาตามพี่มาถึงที่นี่”
“พี่ไม่รู้...” ชนินทร์ก้มหน้า หยาดน้ำตาร่วงพรู ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ “พี่สับสน...พี่...พี่เกลียดเขา พี่ไม่ได้รักเขาหรอกนะ...เพียงแต่ไม่รู้ทำไม...พี่คงใจอ่อนเองที่จะทำทุกอย่างให้มันเด็ดขาด พี่คงบ้าเองที่ชอบทนทุกข์ทรมานอยู่กับความเจ็บปวดแบบนี้”
เด็กหนุ่มเงียบไป ก่อนถอดหายใจ
“พี่นินก็รู้ใจตัวเองนี่ครับ ทำไมพี่นินยังต้องถือทิฐิอยู่ จะโกหกตัวเองไปเพื่ออะไร?”
ชนินทร์นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง
“ทัตไม่รู้หรอกนะว่าพี่ต้องผ่าน ต้องเจออะไรมาบ้าง...มันไม่ใช่เจ็บง่ายแบบที่หายภายในสองสามวัน...”
“ครับ ผมเข้าใจ...ผมอาจจะไม่เข้าใจมากเท่าตัวพี่นินเอง...แต่พอถึงจุดหนึ่งที่ร่างกายเราไม่หลงเหลือเลือดให้ไหลรินจากบาดแผลแล้ว...เราไม่สามารถไปต่อ เราไม่สามารถกิน เดิน หรือใช้ชีวิตอยู่...ถ้าอย่างนั้นทำไมพี่นินไม่ลองดูล่ะครับ? ตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจ เรายังมีหัวใจให้ตัดสิน ทำไมเราไม่ยอมตัดความรู้สึกแย่ๆตรงนั้นออก แทนที่จะให้เราตายไป...และโลกนี้ก็จะลืมเราอย่างโหดร้าย”
“พูดมันง่าย...แต่แค่ชื่อก็บอก ให้พี่ตัดใจ พี่ต้องตัดใจตัวเอง...บางครั้งพี่อ่อนแอเกินกว่าจะทำได้นะทัต...”
“พี่นินครับ” เด็กหนุ่มยกมือบางของอีกฝ่ายขึ้นทาบอก “ก่อนที่จะเดินมาที่นี่ ผม...ผมตั้งใจว่ามีเรื่องจะมาบอกพี่นินครับ”
ชนินทร์มองดวงตากลมสุกใสนั้น ทั้งปวดใจและละอาย...
“ผมรักพี่นินครับ...แอบรักพี่นินตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเพราะอะไร...พี่นินเป็นคนแรกที่ทำให้หัวใจของผมเต้นเร็ว เหมือนตอนนี้...เพียงแค่พี่มองผม ไม่ว่าจะด้วยสายตาแบบไหนก็ตาม...”
“ทัต...พี่คิดกับเราแค่น้อง...”
“ครับ ผมรู้ดี...นั่นไงถึงทำให้ผมพอเข้าใจความรู้สึกเจ็บที่พี่นินว่าได้บ้างแล้ว”
เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มกว้าง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“แต่พี่นินไม่ต้องคิดมากนะครับ ผมสบายมาก...ที่เป็นห่วงจริงๆก็คือนายยักษ์นั่นแหละ ไม่รู้จะชนะใจพี่นินได้หรือเปล่า”
“…”
...ทัตเทพเดินกลับไปนานแล้ว อากาศเริ่มหนาวขึ้น ชนินทร์ทนนั่งคิดฟุ้งซ่านต่อไปไม่ไหว ลุกขึ้นเข้าบ้านหาความอบอุ่น
ร่างสูงนอนบนเตียง นิ่งสงบ ลมหายใจสม่ำเสมอ...แสงจันทร์นวลผ่องลอดเข้ามา ชนินทร์ยืนมอง...
“ทำไมคุณเมฆิน...ทำไมคุณถึงมีอิทธิพลต่อผมมากมายขนาดนี้นะ!”
กระซิบเบาๆ ก่อนจะขดตัวลงนั่งที่พื้น ร้องไห้...
พรุ่งนี้...เขาสัญญา ว่าเรื่องทุกอย่างจะต้องจบลง!
TBC
-
^
^
^
^
เย้..ได้จิ้มคนเขียนเป็นครั้งแรก
-
จะจบลงแบบไหนกันล่ะเนี๊ยะ :o12:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
สั้นจริงอ่า
ตอนแรกแอบหวัง (ลึ๊กกก ลึกกกก) ว่าจะยาวกว่านี้อีกติ๊ดดดด
แต่ก็น้า พรุ่งนี้คงได้จบแน่จ้า นินจ๋า
เพราะงั้นเจ้ายักษ์อย่ามัวแต่นอน
ลุกขึ้นมาเหลาเขี้ยว ลับเล็บ เอาใจศรีภรรยาได้แล้ววววววว
:oo1:
:laugh:
-
:serius2: นินสับสน :z3:
o13 o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอจบลงแบบ แฮปปี้เอนดิ้ง นะคร้าบ ^^
-
กรี๊ดดดด คนแต่งมาทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้อีกแล้ว
ชนินทร์จะตัดสินใจจบเรื่องราวทุกอย่างยังไงละทีนี้
-
เริ่มใจอ่อนแล้วสินะ
เอาใจช่วยเมฆิน.....สู้ๆๆ
-
เย้ยๆ มันยังไม่จบแค่นี้ครับ
ฉากจบมัน...อลังมาก
ก่อนจบจะมีตื่นเต้นเร้าใจก่อน โอ๊ยครบทุกรสแน่นอนครับรับรอง
เหอะๆ
-
รอ ฉาก จบ ค้าบ
-
อ๊ากกกก ... พรุ่งนี้ จบ ...
จะจบยังไง .... อย่าทำร้าย หัวใจคนอ่านเลยน๊า พ่อนินทร์ :m15:
แค่นี้ก็สงสาร เมฆิน เหลือเกินแล้ว
-
สั้นจิงๆๆอเล็กซ์
มาทำให้อยากแล้วก็จากไป
-
มันก้อต้องแน่ดิ
อย่างน้อยก้อต้องมีการเคลียร์กันบ้างมั่ง
ไม่ใช่แค่จะหนี อย่างเดียว
สู้ๆ นะ
:really2: :really2: :really2:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นายจะเคลียร์รึนายจะหนีต่อ
-
หรือว่า ชนินทร์ตัดสินใจจบทุกอย่างด้วยตัวเอง หยิบปืนที่ใต้หมอนขึ้นมา แล้วลั่นไก
.
..
...
....
สูบบุหรี่
..
...
....
ลักหลับเมฆิน
อิิอิ
-
มันจบแบบไหนเนี่ยยย
:serius2:
-
:z3: :z3:
-
จะอวสานแล้วหรอออออออออ
-
พอรับรู้ถึงความสับสนของชนินทร์ก้อเข้าใจนะ เพราะเจ็บปวดมามากกับการกระทำของเมฆิน
ยิ่งเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองก้อมีเยื่อใยกับเมฆินก้อยิ่งทำให้ชนินทร์ยิ่งต้องคิดมากเข้าไปใหญ่
เพราะคนๆนี้คนเดียวที่สามารถทำให้ใจหวั่นไหวได้ ทำให้สุขก้อได้ทุกข์ก้อได้ เพราะใจเราเป็นของเค้าไปแล้ว
เฮ้อ :เฮ้อ:ชนินทร์เอ้ย หนีมาไกลขนาดนี้ก้อยังหนีไม่พ้น :เฮ้อ:
คิดดีๆละกันนะคะ อะไรที่ทำแล้วเราสบายใจที่สุดก้อทำไปเลย
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ค้างมากค่ะ
-
แอบค้างงงงงงงงงงงงง
รอ........
-
รออยู่นะครับผม
-
รัก แต่หลอกตัวเอง
-
อย่านะ
อย่าจบ
-
ถ้า ถาม ผม น่ะ
ผม จะ จะ บอก ว่า
แรงได้ใจ ฮ่าๆๆๆๆๆ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตามทันสักที
ค้างพอดี :a5:
-
ในที่สุดก็อ่านทันเสียที กว่าจะทันเรื่องเข้าจุดสำคัญซะแล้วสิ
อ่านแล้วหมั่นไส้ เมฆิน โหยมันร้ายได้ใจ สมชื่อเรื่องเลย
แอบสะใจเล็ก ๆ ตอน ที่นินเอาคืน แต่ตอนนี้เริ่มสงสารแล้ว อยากบอกนินว่า
เลิกงอลซะทีเถอะ รำคาญ ๆ จะได้แฮปปี้ซะที
ทีนี้จะได้ขึ้นคู่ใหม่ เป็นลูกของพิมพา กับ นายลัช
ทำไมพูดแบบนี้หน่ะหรอ เพราะตอนที่ คุณอเล็ก เอาคำถามมาถามว่า
จะลง เรท ความสัมพันธ์ อาหลาน พ่อลูก (บุญธรรม/ไม่แท้)
แล้วมาอ่านตอนที่พิมจะเอาลูกมาฝากเลยคิดถึงตรงนี้
ว่าอาจเกิดคู่รักโลลิค่อนก็เป็นได้ แต่ไม่รู้ว่าเดาถูกไหม
ไงก็มาต่อน้า อยากรู้เรื่องต่อจะแย่แล้ว
อเล็กสู้ๆ ค่ะ
-
รอบทที่61นะครับ แบบว่า... :m25: อ่ะ... :-[
บทที่ 54
ชนินทร์ลืมตาตื่น...ร่างของเขานอนสบายมีคนห่มผ้าให้อยู่บนเตียง
รุ่งเช้า...เงียบสงัด ชนินทร์ลืมตาโพลงสักพักก่อนจะลุกขึ้นจัดกระเป๋า เตรียมพร้อมสำหรับความตั้งใจเมื่อคืน
ไป...ก่อนที่เขาจะกลับมายื้อไว้ให้เจ็บปวด
เสียงฝีเท้าของร่างสูงเดินเข้าใกล้ ชนินทร์ยิ่งเร่งมือ
“อรุณสวัสดิ์ครับ...”
กลิ่นไข่ดาวหอมฟุ้งไปทั่ว หากเป็นที่บ้าน...คงไม่มีอะไรดียิ่งกว่าการต้อนรับเช้าวันใหม่เยี่ยงนี้
“ชนินทร์...คุณ คุณจะไปไหน?”
ชนินทร์ไม่ตอบ ของชิ้นสุดท้ายลงไปในกระเป๋า ฝาปิดลงพร้อมกับถูกยกลงมาลากล้อบนพื้น
“เดี๋ยวซิชนินทร์!”
ร่างบางเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ ทว่าถูกคนตัวสูงรั้งแขนไว้มั่น
“อย่ามายุ่งกับผม ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”
“แต่ว่า คุณจะไปไหน...ผมไม่ให้คุณไป ผมไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้น...ได้โปรด อยู่กับผม...”
“จะไปไหนก็ไม่ใช่เรื่องของคุณเลย ปล่อยผม คุณไม่มีสิทธิมากักขังผมอีกต่อไปแล้ว”
เมฆินรีบคุกเข่านั่งลงกับพื้น เกาะขาชนินทร์ไว้ เงยหน้ามองขึ้นมาด้วยแววตาเอ่อคลอ
“ผมขอร้อง...ได้โปรด ผมต้องการคุณ ผม...มีเรื่องจะขอร้องคุณ…”
ชนินทร์ขมวดคิ้ว
“เรื่องจะขอร้อง?”
“เมื่อวาน...ผมเพิ่งได้รับจดหมายจากที่ไร่...อาการของคุณแม่ผมท่านทรุดหนักลงมาก...”
“คุณป้า...น่ะหรือ?”
“ครับ ผมไม่รู้ว่าท่านเป็นอะไร...ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน ไม่ยอมตอบสนองกับใคร...แต่คุณเชื่อมั้ยว่าท่านเรียกหาแต่คุณ ท่านเอาแต่เอ่ยชื่อคุณมาตลอด...”
ชนินทร์ฟังแล้วนิ่งอึ้ง อุทานน้ำเสียงเบาหวิว
“คุณป้า...”
“...ชนินทร์ กลับบ้านกับผมได้มั้ย?”
ร่างสูงเอื้อมมือมาจับ...ส่งแววตาเว้าวอน วูบแรกชนินทร์มีท่าทีโอนอ่อนลง
“แต่...เรื่องอะไรล่ะ นั่นมันแม่คุณ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เพราะคุณเป็นต้นเหตุทั้งนั้น!”
ชนินทร์เดินหนี แต่เมฆินตามติดๆ
“ผมรู้ครับ ว่าผมมันแย่ ผมมันเลวมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่คนเดิมแล้ว ผมอยากให้คุณมองผมใหม่...ผมอยากให้เราสองคนเริ่มต้นกันดีๆอีกสักครั้ง”
ชนินทร์มองด้วยหางตา
“มองคุณใหม่งั้นเหรอ?”
“...งั้น แค่คุณยังสงสารผู้หญิงแก่ๆที่ใช้ชีวิตอย่างสิ้นหวังไปตามลำพัง แค่เพียงน้อยนิดเท่านั้น...ผมก็จะถือว่าชาตินี้คุณเป็นหนี้บุญคุณผมมากเหลือเกิน...”
“ไม่ต้องยึดถืออะไรหรอก เพราะเรื่องของคุณทุกวันนี้ผมก็แค่ทำไปเหมือนชดใช้กรรม”
ชนินทร์พูดปลงๆ แต่น้ำเสียงประชดประชัน เมฆินแอบยิ้ม...เดินตามตื้อต่อไป
“อย่าประชดอย่างนั้นซิครับ...สรุปว่า คุณยินดีช่วยเรื่องคุณแม่?”
ชนินทร์ทำเป็นไม่สนใจ ไม่ตอบ
“คุณชนินทร์ ตอบผมหน่อยเถอะ...นะครับ นะครับ...”
สวมกอดเบาๆจากทางด้านหลัง หวังจะได้แนบกาย...ทว่าเจ้าของร่างเล็กดิ้นหลุดมาแหวเสียก่อน
“นี่! คุณอย่าทำรุ่มร่ามนะ บอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบ ยิ่งเป็นคุณ ผมยิ่งรังเกียจ!”
“แต่คุณคงไม่รังเกียจแม่ผมใช่มั้ยครับ?”
ชนินทร์เม้มปาก สีหน้าสุขุมเยือกเย็นอย่างกำลังใช้ความคิด
“ถ้าเป็นเรื่องคุณแม่ของคุณ...ผมคง...เต็มใจช่วย”
เมฆินเผลอฉีกยิ้มกว้างออกมา
“แต่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคุณป้าล้วนๆเลยนะ! ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลยสักนิด…ช่วยกรุณาแยกแยะให้ถูกต้องด้วย”
ว่าแล้วก็หันหลังกลับไป เมฆินแอบกำมือกลางอากาศดีใจ...ในที่สุด เขาก็หาทางให้ชนินทร์กลับไปอยู่ร่วมชีวิตกับเขายังที่ครั้งเก่าเคยมีความทรงจำร่วมกัน...ได้สักที
แม้มันจะเป็นการโกหกบริสุทธิ์เล็กๆน้อยๆก็ตามเถอะ...
“แล้วคราวนี้ คุณอย่าเกิดอาการบ้าคลั่งกีดกันแม่ตัวเองอีกล่ะ ผมไม่ช่วยแน่หากคุณทำบ้าๆแบบนั้น!”
ชนินทร์บอกลาปู่ลั่นและย่าสาย กราบขอบพระคุณที่ท่านทั้งสองให้ความเมตตาเอื้อเฟื้อแบ่งปันที่ซุกหัวนอนมาตลอดสามสี่เดือนที่ผ่านมา
พอถึงคิวทัตเทพ เด็กหนุ่มไม่ได้กล่าวคำร่ำลา เพียงแต่เดินเข้ามากอดเฉยๆ
ร่างสูงที่ยืนถือกระเป๋ารอกระแอมไอเบาๆ กระนั้นทัตเทพก็ยังไม่ยอมปล่อย จนเมฆินเริ่มตาเขียว ชนินทร์จึงได้ฤกษ์มานั่งอยู่ในรถข้างๆเมฆิน
รถแล่นกลับสู่หนทางมุ่งตรงสู่ไร่กิ่งกาญมณี ชนินทร์ไม่ปริปากพูดอะไรกับสารถีสักคำ คงเป็นเพราะความทรงจำต่างๆที่หวนกลับคืน ก่อให้เกิดความปันปวนมวลในท้องของชนินทร์จนเขาเริ่มรู้สึกเพลียผิดปกติ
ทางที่ใกล้ขึ้นเริ่มกระตุ้นเตือนความทรงจำ ชนินทร์นึกอยากย้อนเวลากลับไปก่อนที่เขาจะตกปากรับผิดชอบไอ้คำขอร้องบ้าๆนี่...
หลุมพรางที่เขาถูกความน่าสงสารล่อลวง และจิตใจที่อ่อนแอต่อความทุกข์ของคนอื่น…ทำให้ชนินทร์ต้องตกอยู่ในที่นั่งลำบากอีกครั้ง!
เมฆินเห็นชนินทร์หน้าซีดเผือด
“คุณชนินทร์?...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
เอื้อมมือไปแตะหน้าผาก ร่างบางกลับสะดุ้ง ปัดป้องออกทันที
แววตาระแวงทำให้เมฆินยิ่งรู้สึกผิด...
“ผมขอโทษครับ...”
มองตรงขับรถไปข้างหน้าอย่างเดียว...ส่วนชนินทร์พยายามสงบสติอารมณ์ กระทั่งรถแล่นเข้าสู่ทางเข้าช่วงสุดท้าย รถแล่นผ่านเรือนเล็กหลังเดิม...ชนินทร์แอบซ่อนม่านน้ำตาไว้ไม่ให้เมฆินเห็น...
รถจอดสนิทก็ตรงหลังเรือนใหญ่...มีแต่ความเงียบสงัด เมฆินก้าวช้าๆลงมาจากรถเพื่อวนมารับชนินทร์
“ถึงแล้วครับ...”
ชนินทร์ก้าวลงมายืน เข่าอ่อนไปหมด...บัดนี้...ต่อหน้าคือสถานที่ในความทรงจำอัน...เลวร้าย ชนินทร์ยืนน้ำตาคลอเบ้า ในที่สุดก็กลั้นไว้ไม่อยู่อีกต่อไป เมฆินเห็นได้แต่กำมือแน่น
“ชนินทร์...ผม...”
“คุณพาผมกลับมาอีกทำไม?...คุณคิดจะแก้แค้นผมอีกใช่มั้ย? เพราะคุณยังไม่พอใจ อยากจะทรมานอะไรผมอีกใช่มั้ย?!”
น้ำตาไหลพรั่งพรู เมฆินเตรียมใจไว้แล้ว ใจส่วนลึกอยากจะดึงร่างเข้ามากอดปลอบใจจะขาด
“ผมเปล่านะ ผมไม่ได้ต้องการจะทำแบบนั้นเลย”
“แล้วคุณทำไม...?” ชนินทร์พูดเหมือนคนสับสน ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นปล่อยโฮ “รู้มั้ยสิ่งที่คุณทำ...มันเจ็บปวดมากเหลือเกิน...เกินกว่าที่จะอภัยให้ได้...ทำไมคุณต้องร้ายกาจกับผมถึงขนาดนั้น...ผมเจ็บ”
“ชนินทร์...คุณหยุดร้องไห้เถอะ ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว...ผมจะไม่มีวันทำร้ายให้คุณเสียใจหรือเสียความรู้สึกอะไรอีก ผมสัญญา”
รีบประคองคนไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาจากพื้น คนงานคงได้ยินเสียงวุ่นวายเลยออกมาดู เมฆินให้คนงานสองคนช่วยพยุงชนินทร์เข้าห้องพักที่เตรียมไว้ให้...
คงต้องใช้เวลา...อีกจะสักเท่าไรก็ตาม เขายอมทุกอย่างเพื่อให้ชนินทร์มีใจให้เขาบ้าง...แม้เพียงเศษเสี้ยวของหัวใจก็ยังดี...
โปรดติดตาม...นะ
-
กลับมารื้อฟื้นความทรงจำ ^^
-
สงสารชนินทร์จังเลย ไม่ว่าใครโดนเข้าไปแบบนี้ก็คงชอคง่ะ เฮ้อ แต่คุงอเล๊กซ์นี่เขียนได้ค่อนข้างถึงอารมณ์จัง (น่ากลัวแฮะ อิอิ) :o12:
-
ทำไม บทที่ 61 มันเป็นยังไงหรอพี่เล็กซ์
อ๊ายยยย รอด้วยคน
กลับมาเพื่อย้อนคืนวัน
-
มารอบทที่61ด้วยคนดิ
-
ชอบเมฆินตอนโหดมากกว่าอ่า
แต่ก็นะ เบิ่งตารอตอนที่ 61 ด้วยคนฮ้าบบบบบบ
:haun4:
-
อ่า............. รอจนใจจดใจจ่อเรยงานนี้ เหอๆๆๆ
:impress2:
-
เปลี่ยนความทรงจำขมๆให้เป็นความทรงจำหวานๆ
-
บีบคั้นหัวใจขึ้นเรื่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เมฆิณ เอามาแม่มาเป็น คิวปิ้ด เหรอเนี่ย ... อิอิ
ตอนหลังที่เริ่มพูดจาไพเราะ ... อ่านแล้วขัดๆจังเลย
ชอบให้ตะคอก ออกคำสั่ง เถื่อนๆ โหด ๆ มากกว่า
แต่ก็นะ ... ต้องแอ๊บเรียบร้อย งอนง้อสุดที่รักก่อน :กอด1:
ไม่รู้ต้องใช้เวลาแค่ไหน ชนินทร์จะยอมใจอ่อนน๊า ....
ใจแข็งมากๆ เดี๋ยวก็ปล้ำอีกซักรอบหรอก ... อิอิ
-
ค่อยๆ ก่อสร้างความรักนะคุณเมฆิน
แบบนี้มีหวังว่าจะกลับมารักกันอีกแน่ๆ
แต่ว่านะ...ก็เคยทำเค้าเจ็บมากนี่นา ก็ต้องใช้เวลาง้อนานหน่อย
พูดไปก็เหมือนเข้าตัวนะเนี่ย ... ทำคนที่รักเจ็บ เลยต้องตามง้อออออ
นานหลายปีเลย :L1: :L1:
-
หากผ่านช่วงเวลาช่วงหนึ่งที่เลวร้ายที่สุดไปได้ ชีวิตก็จะดำเนินต่อไปด้วยความแข็งแกร่งนะ
เป็นกำลังใจให้คนรักกันทั้ง 2 คน เข้าใจกันให้ได้เร็วที่สุดนะค่ะ
อ่านไปก็สงสารทั้งชนินทร์ สงสารเมฆิน ถึงแม้จะแอบสมน้ำหน้าเมฆินนิดหน่อยก็เถอะ
-
:a5: :a5: :a5:
-
ยังจะกล้าโกหกอีกนะ...
แต่ก็เอาใจช่วยเมฆินอยู่ ชนินทร์จะได้มีความสุขสักที
-
น่าสงสารชนินทร์ร้อไห้ทั้งเรื่องเลย :monkeysad:
-
ใช้แม่เชื่อมความสัมพันธ์
ฉลาดมาก ลูกพี่
-
ไอ้โกหกบริสุทธิแบบนี้น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะเมฆิน
ชนินทร์โดยพื้นนิสัยเป็นคนจิตใจดี ถ้ารู้ว่าคุณป้าป่วยแบบนี้ยังไงต้องมาช่วยแน่
เอาตัวเค้าไว้ได้แล้ว พยายามอีกนิดแสดงความจริงใจให้มากๆ หัวใจอ่อนๆของชนินทร์จะหนีไปไหนได้
-
แล้วจะรอตอนต่อไป
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:z10: :z10: :z10:
-
มันสั้น ง่ะ
โอ้ยย ค้าง อย่างแรง เรยยยยยย
:z13: :z13: :z13: :z13: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ก็ติดตามอยู่นะ
รอวันฉันรักเธออ
-
ก็ต้องมีการรื้อฟื้นกันก่อน..
แต่ถ้าให้ดี..ทำการรื้อฟื้นแบบครั้งแรกที่พามาสิ..ดีที่สุด
จะได้จำได้เร็วขึ้น
-
+1 ให้คุณ Alex สำหรับเรื่องสนุกทุกตอนเลย สนุกมากมาย
แล้วบทที่ 61 มันต้องมีอะไรเด็ด ๆ แน่นอน เพราะคุณ Alex เล่นมาเปิดประเด็ดไว้แบบนี้
ไม่ติดตามต่อไปได้ไงล่ะ
........... :pig4: ..........
-
รอบทที่ 61 ด้วยคน :z1:
-
<div style="width:300px;"><object width="300" height="110"><param name="movie" value="http://media.imeem.com/m/54jdic34o5"></param><param name="wmode" value="transparent"></param><embed src="http://media.imeem.com/m/54jdic34o5" type="application/x-shockwave-flash" width="300" height="110" wmode="transparent"></embed></object><div style="background-color:#E6E6E6;padding:1px;"><div style="float:left;padding:4px 4px 0 0;"><a href="http://www.imeem.com/"><img src="http://www.imeem.com/embedsearch/E6E6E6/" border="0" /></a></div><form method="post" action="http://www.imeem.com/embedsearch/" style="margin:0;padding:0;"><input type="text" name="EmbedSearchBox" /><input type="submit" value="Search" style="font-size:12px;" /><div style="padding-top:3px;"><a href="http://www.imeem.com/ads/banneradclick.ashx?ep=0&ek=54jdic34o5" rel="nofollow"><img src="http://www.imeem.com/ads/bannerad/152/10/" border="0" /></a><a href="http://www.imeem.com/ads/banneradclick.ashx?ep=1&ek=54jdic34o5" rel="nofollow"><img src="http://www.imeem.com/ads/bannerad/153/10/" border="0" /></a><a href="http://www.imeem.com/ads/banneradclick.ashx?ep=2&ek=54jdic34o5" rel="nofollow"><img src="http://www.imeem.com/ads/bannerad/154/10/" border="0" /></a><a href="http://www.imeem.com/ads/banneradclick.ashx?ep=3&ek=54jdic34o5" rel="nofollow" ><img src="http://www.imeem.com/ads/bannerad/155/10/54jdic34o5/" border="0" /></a></div></form></div></div><br/><a href="http://www.imeem.com/people/GlJ31Aq/music/qZvJBDn6/toy-music-tune/">คืนนี้ - Toy Music Tune</a>
ชอบเพลงนี้เปิดฟังตอนอ่านแล้วมันโดน
-
:haun4: ขอยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ ขอบคุณๆๆๆ o13 :bye2:
-
ใช่ๆๆ เวลา เท่านั้น
ที่จะทำให้ชนินทร์ดีขึ้น(มั้ง)
แต่ว่าตอนนี้ไมสั้นจัง
-
ข้ามไป 61 เลยได้ไหมครับ
อิอิ
-
ประมาณเสาร์หน้า...หรือไม่แน่อาจพรุ่งนี้อีกตอนนะครับ
ผมว่าพร่งนี้แหละ
ปล. อยากระบายจัง แต่อายอ่ะ...อยากถามเรื่องครั้งแรกของ...อ่านะ หน่อยอ่าครับ ใครเป็นกูรูpmมาบอกหน่อยจิ มีเรื่องจาปรึกษาอ่าครับ...
บทที่ 55
ชนินทร์รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย ลมเย็นพัดโชย...
คงเป็นเวลาบ่ายเย็นๆ ชนินทร์ก้าวลงจากเตียง เสียงกุกกักคงดังไปถึงหูเจ้าของห้องข้างๆ
“คุณจะไปไหนครับ?”
เมฆินเปิดประตูเข้ามา สีหน้าเป็นห่วงเป็นใย
“...มันไม่ใช่เรื่องของคุณ…”
ทว่าชนินทร์รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นไข้
“คุณหน้าซีดจังเลย...ทานอะไรหน่อยมั้ย? จะได้ให้ทานยา”
“คุณเข้ามาทำไม? ไม่ได้อยากให้ผมตายอยู่ที่นี่หรอกเหรอ?”
“คุณชนินทร์...”
“ออกไปให้พ้น”
“แต่ผมเป็นห่วงคุณ ผมอยากดูแลคุณนะครับ ผมอยู่ห้องข้างๆนี่เอง เอาเป็นว่าถ้าต้องการอะไรก็เรียกผมได้”
“ไม่จำเป็น ผมไม่ต้องการอะไรจากคุณ และผมก็อยากอยู่ให้ไกลกับคุณมากที่สุดด้วย!”
เมฆินกำมือแน่น ใบหน้าแดงก่ำ
“ครับ!...ผมทราบดีว่าคุณเกลียดผม แต่อย่างน้อยก็ให้ผมได้ไถ่โทษในสิ่งที่เคยกระทำกับคุณไว้บ้างเถอะ”
ชนินทร์มองบุรุษร่างสูง ที่บัดนี้ต้องการเพียงอย่างเดียวคือการให้อภัย...ด้วยแววตาเย็นชาว่างเปล่า เยือกเย็นอย่างบอกไม่ถูก
“คุณไม่มีวันชดใช้ในสิ่งที่คุณเคยทำลงไปได้หรอก...คุ้นๆมั้ยคำนี้?”
เมฆินพูดถูก...
มารดาของเขาไม่มีสัญญาณของสุขภาพที่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย
ทว่าท่านไม่เห็นได้ร้องเรียกหาชนินทร์เลยสักนิด
เจ้าตัวพอจะรู้...ว่าคำอ้างเหล่านั้นจริงหรือเท็จ
เจ้าของร่างบางถอนหายใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องของคุณผกา ภาพตรงหน้าคือร่างเล็ก ผอม บางแทบจะปลิวลมของหญิงวัยกลางคนที่ดูแก่เกินกว่าวัย...ชนินทร์นั่งลงข้างๆ
“เอ่อ...คุณป้าครับ?”
ใบหน้าเรียวตอบนั้นหันมาตามเสียง แต่แววตาไม่ค่อยตอบสนองเท่าไร
“คุณป้าครับ...ผมชนินทร์ครับ ไม่ทราบว่าคุณป้าจำผมได้หรือเปล่า?”
คุณผกาเงียบงันไม่ยอมตอบ ชนินทร์วางมือลงบนหลังมือเหี่ยวย่นเบาๆ...สัมผัสอย่างอ่อนโยน
“ผมกลับมาอยู่เป็นเพื่อนคุณป้าแล้ว...คุณป้าจะได้ไม่เหงาอีกต่อไป”
“ฉัน...ฉันเหงาเหลือเกิน”
น้ำตาเอ่อคลอผลันจะไหล ชนินทร์กลับยิ้ม
“ไม่เอาครับ ไม่ร้องไห้” ชนินทร์ปาดริ้วน้ำตาแห่งความขมขื่นนั้นทิ้ง “ต่อไปนี้นะครับ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณป้าเอง ในฐานะ...” ชนินทร์รู้สึกเจ็บลึกๆในอก “ในฐานะที่คนในครอบครัวของผมเคยทำให้ครอบครัวของคุณป้าเดือดร้อน”
คุณผกาส่ายหน้า ชนินทร์พยายามยังไม่อธิบายอะไรมากในตอนนี้
“พ่อหนุ่ม...พ่อหนุ่มรู้จักอิงอร อิงอรลูกสาวป้ามั้ย?”
“รู้จักครับ...”
“เล่าให้ป้าฟังหน่อยซิ นะ! ป้า...ป้ากลัวเหลือเกินว่าสักวันหนึ่งป้าจะลืมเขาไป”
ชนินทร์สะท้อนใจเมื่อแววตาเจ็บปวดของหญิงสูงวัยจ้องมองมา ชายหนุ่มปลอบอย่างใจเย็น
“ครับ ได้ครับ...แต่ตอนนี้เอาเป็นว่าเรา...คุยกันเรื่องอื่นดีกว่าครับ คุณป้าอยากให้ผมอ่านหนังสือให้ฟังมั้ยครับ?”
คุณผกาดูจะโอนอ่อนตามอย่างว่าง่ายเมื่อชนินทร์สัญญา...ทั้งสองคุยกัน ใช้เวลาส่วนตัวไปเรื่อยๆ ภายใต้สายตาคู่หนึ่งที่แอบมองอยู่เงียบๆอย่างมีความหมาย...ภายในอกของเมฆินนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย ยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ในขณะนี้...
ภายในวันแรก ชนินทร์ก็สามารถกล่อมคุณผกาให้กินอาหารค่ำและทานยาได้อย่างครบถ้วน คงเป็นเพราะความใจเย็นและบุคลิคที่อ่อนโยนนุ่มนวล คุณผกาเลยไม่แผลงฤทธิ์มากเท่าใดนัก
ชนินทร์กำลังจะออกจากห้องคุณผกา หอบหิ้วหนังสือและถาดอาหาร ปล่อยให้คุณผกาได้พักผ่อน ร่างสูงยืนพิงขอบประตูรออยู่ข้างหน้า
“เป็นไงบ้างครับ...เหนื่อยมากมั้ย?”
เมฆินถามน้ำเสียงอ่อนโยน
“ก็...ธรรมดาครับ”
“ผม...ขอบคุณมากนะครับ ที่ดูแลคุณแม่เป็นอย่างดี”
ชนินทร์เก็บข้าวของ เตรียมตัวจะเข้านอนเหมือนกัน
“คุณมาเดินตามผมทำไมไม่ทราบ?”
เมฆินชะงัก ยิ้มแหย
“ผมแค่...ดีใจที่คุณกลับมา”
“...มีอะไรอีกมั้ย ผมจะขอพักผ่อนบ้าง”
เมฆินบิดไม้บิดมือ เหงื่อแตก รู้สึกอึดอัดกระอักกระอ่วนเหมือนวัยรุ่นก็ไม่ปาน เขาไม่เคยเป็นผู้ชายที่อ่อนแอเท่านี้มาก่อน แต่เพราะตอนนี้มีชนินทร์ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ภายในบ้านของเขาอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของไร่ทำตัวไม่ถูกไปเสียทุกอย่าง
“งั้น...นอนหลับฝันดีนะครับ ผมอยู่ห้องข้างๆ...”
ปลายประโยคทำให้ชนินทร์มองตาเขียวปัด
“แล้ว...อย่าได้คิดย่องเข้ามาเชียวนะ!”
เมฆินส่ายหน้าเร็วปรือ
“ไม่ครับ ไม่...ผมไม่เข้าไปอยู่แล้ว...ตราบใดที่คุณไม่ให้เข้า...”
“ดีแล้ว เรื่องนั้นมันก็ไม่มีวันเกิดขึ้น!”
ปิดประตูใส่หน้าเขา เมฆินยังคงอึ้งอยู่เล็กน้อย ก่อนจะขำออกมา
‘เออแฮะ...เกิดมาตั้งหลายปี ยังไม่เคยต้องง้องอนใครเท่านี้มาก่อนเลย...’
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
แอร๊ายยย
สั้นได้อีก
ขอแบบยาวว
-
หัดง้อซะบ้างก็ดีแล้ว
-
ดีแล้ว
ไม่เคยง้อก็หัดง้อซะ
ทำไม่ดีกะเค้ามาเยอะ
:pig4:ค้าบ
รออ่านต่อน๊า
-
ทำเลวไว้เยอะ ก็ต้องทำคุณไถ่โทษกันบ้าง หุุหุ :z2:
-
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ
ได้ดีเท่าเธอทำตัวของเธอ เอง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ง้อเข้าไว้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สั้นจัง...
พยายามเข้านะเมฆิน เอาใจช่วย
-
เริ่มใจอ่อนแระ
เอาใจช่วย :3123:
-
http://<div style="width:300px;"><object width="300" height="110"><param name="movie" value="http://media.imeem.com/m/54jdic34o5"></param><param name="wmode" value="transparent"></param><embed src="http://media.imeem.com/m/54jdic34o5" type="application/x-shockwave-flash" width="300" height="110" wmode="transparent"></embed></object><div style="background-color:#E6E6E6;padding:1px;"><div style="float:left;padding:4px 4px 0 0;"><a href="http://www.imeem.com/"><img src="http://www.imeem.com/embedsearch/E6E6E6/" border="0" /></a></div><form method="post" action="http://www.imeem.com/embedsearch/" style="margin:0;padding:0;"><input type="text" name="EmbedSearchBox" /><input type="submit" value="Search" style="font-size:12px;" /><div style="padding-top:3px;"><a href="http://www.imeem.com/ads/banneradclick.ashx?ep=0&ek=54jdic34o5" rel="nofollow"><img src="http://www.imeem.com/ads/bannerad/152/10/" border="0" /></a><a href="http://www.imeem.com/ads/banneradclick.ashx?ep=1&ek=54jdic34o5" rel="nofollow"><img src="http://www.imeem.com/ads/bannerad/153/10/" border="0" /></a><a href="http://www.imeem.com/ads/banneradclick.ashx?ep=2&ek=54jdic34o5" rel="nofollow"><img src="http://www.imeem.com/ads/bannerad/154/10/" border="0" /></a><a href="http://www.imeem.com/ads/banneradclick.ashx?ep=3&ek=54jdic34o5" rel="nofollow" ><img src="http://www.imeem.com/ads/bannerad/155/10/54jdic34o5/" border="0" /></a></div></form></div></div><br/><a href="http://www.imeem.com/people/GlJ31Aq/music/qZvJBDn6/toy-music-tune/">คืนนี้ - Toy Music Tune</a>
เพลงนี้เหรอคับ
ชนินทร์ใจแข็งมากมายอ่ะ
-
o13 น้ำเซาะทุกวันหินยังก่อน ยากไซร้ไรกับใจน้องนินทร์ของเมฆิน :laugh:
-
“งั้น...นอนหลับฝันดีนะครับ ผมอยู่ห้องข้างๆ...”
นั่นน่ะ เมฆิน แอบหยอดก่อนนอน ... มีการบอกใบ้ตำแหน่ง :impress2:
... น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน .... อดทนกันไปอีกนิดน๊า
-
น่า...เนอะ
-
น้ำเน่าได้ใจจริงๆ ให้ตายเถอะ :เฮ้อ:
-
น้ำเน่าได้ใจจริงๆ ให้ตายเถอะ :เฮ้อ:
เอ่อ ขอบคุณนะครับ
-
เมฆินสู้ ๆ
-
แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ชัดขึ้นแล้ว ทั้งนายเมฆิน และ...
คนอ่าน ___ ___"
นานๆ มาอ่านที แต่ก็เอาใจช่วยครับ
-
เมฆินบทง้องอนน่ารักดีนะ :laugh: เอาอีกๆ
-
น้ำเน่าได้ใจจริงๆ ให้ตายเถอะ :เฮ้อ:
เอ่อ ขอบคุณนะครับ
5 5 5
-
ชนินทร์พูดทิ้งท้ายเหมือนกับจำยั่งต่อมกิเลสของเมฆินฃอบก๊ล
หรือจริงๆแล้ว . . . คาดหวังอยู่หรือเปล่าอ่ะ อิอิ :-[
-
^^
-
สั้นได้อีกนะคนแต่งงงง
-
เมฆินใจเย็นๆนะคะ ชนินทร์หลวมมาอยู่ที่บ้านใกล้ตัวขนาดนี้แล้วจะไปไหนรอด อยู่ที่ว่าจะช้าหรือจะเร็วเท่านั้นแหละ
แสดงความจริงใจออกมาบ่อยๆ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ท่องไว้นะคะ
-
อ่านตอนนี้ รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มดีขึ้นมาแล้ว
สู้ต่อละกันนะเมฆิน
-
อายเหมือนแรกรัก รักแรก ขำเว้ย :z1:
-
หูย พี่อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนที่ 1 แบบว่าติดงอมแงมมากค่ะคุณน้อง
ตอนแรกเกลียดพระเอกอย่างแรง :fire: แต่ตอนนี้เห็นใจมากมายค่ะ เมื่อไหร่คุณรินจะหายงอนซะที รู้สึกจะนานไปนิดนะคะ
ส่วนน้องชลัลนี่ขอเดาว่าำภาคสองคู่กับลูกพิมพาหรือเปล่าเนี่ย หลานบุญธรรม 555+ (เดาไปเรื่อย)
-
เอ่อ....อเล็กซ์ครับ
ถึงจะเน่า ก็เห็นเงาจันทร์ครับ
อิ้วววววววววววววววว
-
ไม่เคยก็ต้องหัด..ฝึดไว้
ทีบางเรื่องไม่เห็นต้องฝึก..เป็นซะ
-
สู้ๆเว้ยยยยย
-
ก็ง้อบ่อยๆสิ เค้าได้ใจอ่อน :กอด1:
-
ตอนแรกก็ไม่ชอบเมฆินนะครับ
แต่ตอนนี้เมฆินเริ่มอ่อนโยนกับชนินทร์แล้ว
เชียร์ให้ชนินทร์ใจอ่อนเร็วๆนะครับ :-[
แล้วใครจะมาดูแลหัวใจของชลัชนะ???
ชอบอ่านเรื่องแนวนี้ สนุกมากๆๆๆๆ ขอบคุณครับ :L2:
-
ทิฐิแรงขนาดนี้ เมฆินต้องหมั่น โอบ....กอด....จูบ.....ซุกไซ้ ให้เป็นกิจวัตรซะ รอให้เค้าอนุญาตเองคงอีกนาน :t3:
-
:seng2ped: เล่นตัวจริง นู๋นินเนี่ย :เฮ้อ:
-
สู้ๆและกันคุณเมฆินพูดได้เท่านี้แหละ :laugh:
-
บทที่ 56
วันรุ่งขึ้น…
ชนินทร์ถือโอกาสตื่นแต่เช้าก่อนใคร ออกมายืนตากลมเย็นฉ่ำแสนสบายภายนอก เพื่อรอรับแสงอรุณแรกของวัน
เมฆินเองก็ตื่นแล้ว ความจริงเขาตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยต่างหาก...ชนินทร์ก็อาจเจอปัญหานั่นเช่นกัน เพียงแต่ต่างคนต่างพยายามหลบหน้า แม้เมฆินจะยืนมองอยู่ห่างๆ อยากเข้าไปยืนเคียงข้างใจจะขาด แต่ความผิดที่ปักกลางอกนั้นทำให้เขาไม่กล้า...ไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้อง
ชนินทร์เหลือบมาเห็นตัวตนของเมฆิน
“คุณ!...”
ร่างบางสะดุ้ง คนตัวสูงเดินเข้าหาช้าๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ...”
ชนินทร์อึกอักไม่รู้จะพูดอะไร เลยเดินไปนั่งชมวิวห่างๆอยู่อีกมุมหนึ่ง
“คุณคิดถึงบ้านเหรอ?”
“…”
ชนินทร์คิดถึงที่นี่ต่างหาก แม้ว่ามันจะเป็นความทรงจำที่เลวร้ายก็ตาม...
“คุณคิดถึงใครอยู่?”
“อย่ายุ่งกับผมได้มั้ย”
เอ่ยอย่างรำคาญๆ
“คุณคงคิดถึงทัตเทพอยู่ล่ะซินะ”
น้ำเสียงที่เอ่ยอย่างราบเรียบไม่ได้แผงไว้ด้วยคำประชดประชันใดๆเลย ทว่ากลับทำให้อารมณ์โกรธของชนินทร์พุ่งพล่านขึ้นได้เต็มที่
“คุณนี่มัน!...ใช่ ผมคิดถึงเขา คิดถึงมากเพราะผมรักเขามาก”
“คุณพูดจริงหรือ?”
คราวนี้ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหา ใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ ชนินทร์ถอยออกห่างแววตาระมัดระวัง
“คุณอย่าโกหกนะ”
“ผมจะโกหกทำไม”
“แต่แววตาคุณมันฟ้องอยู่นี่ครับ”
เมฆินยิ้มอ่อนโยน เอื้อมมือขึ้นแตะใบหน้าขาวใสนั่น...รอยอุ่นๆกระตุ้นเตือนให้ชนินทร์ผลักแผงอกหนากำยำออกห่าง
“บ้าไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อไรกันที่คุณอ่านใจผมออก”
“ก็ ตั้งแต่ที่ผมรู้ความจริงว่าคุณคิดยังไงกับทัตเทพน่ะครับ”
แววตาของเจ้าของร่างเล็กฉงน เมฆินต้องเฉลย
“คืนนั้นที่คุณเฝ้าไข้ผม แล้วคุยอยู่กับทัตเทพที่นอกชาน ผมรู้หมดแล้วครับว่าคุณกับเขาเป็นแค่พี่น้องกันจริงๆ”
ชนินทร์เม้มปากแน่น หน้าซีด
“นี่...นี่คุณแอบฟังหรือ ร้ายกาจจริงๆ!”
หันหลังหนี ทว่าเมฆินวิ่งตาม สวมกอดเอาไว้จากทางด้านหลัง ชนินทร์ออกอาการขัดขืนสุดฤทธิ์
“นี่ ปล่อยนะ!”
“คุณชนินทร์ อยู่นิ่งๆแล้วฟังผมก่อน ผมมีเรื่องจะบอกคุณในสิ่งที่คุณควรรับรู้”
ร่างเล็กสงบลงเล็กน้อย เมฆินยิ่งดึงเข้ามาใกล้...
“ผม...รู้ความจริงที่เกิดขึ้นกับอิงอรทั้งหมดแล้ว”
ชนินทร์สะอึก ใจเต้นแรง
“น้องสาวของผมเธอฆ่าตัวตายก็จริง แต่ไม่ใช่เพราะน้องชายคุณหรือว่าคุณ...แต่เป็นเพราะนายอรรถชัยเพื่อนชลัชต่างหาก”
“อรรถชัย?...”
“ครับ เพื่อนน้องชายคุณแอบชอบอิงอร แล้ววันหนึ่งก็มอมเหล้า...ข่มขืนเธอจนตั้งท้อง เธอเลยเสียใจต้องบอกเลิกกับชลัชแล้วหนีมาที่นี่...”
เหมือนลมที่เข้าผ่านหูและโชยออกไป ชนินทร์ใช้เวลาสองนาทีเต็มๆซึมทราบรับรู้ สีหน้าขาวซีดเกิดอาการช็อค
“เป็นไปได้ยังไง...”
“...ผมเองก็ช็อคเหมือนกัน”
“คุณรู้...รู้ตั้งแต่เมื่อไร แล้วทำไม...คุณถึงไม่แก้แค้นนายอรรถชัยล่ะ?” ปลายเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว
เมฆินถอนหายใจ
“ไม่แล้วครับ ผมเรียนรู้แล้วว่าการแก้แค้น หรืออยากให้คนอื่นเจ็บปวด นอกจากจะไม่ทำให้เราทุกข์น้อยลงแล้ว ยังไม่ก่อความสุขให้ใครหรือแม้แต่ตัวเองด้วย…ผมอยากให้เรื่องทุกอย่างจบสิ้น อิงอรเองก็คงอยากให้ผมอโหสิกรรม พอแค่นี้...ผมไม่อยากให้ความเลวร้ายที่ผมเคยทำไว้กับคุณเกิดขึ้นซ้ำซ้อนอีก...ผมคงโทษตัวเองไปจนวันตาย เหมือนตอนนี้”
มือใหญ่ประคองใบหน้าหล่อๆทว่าหวานเจือ ที่แววตามีหยาดน้ำเอ่อคลอ เชยขึ้นเบามือ
“แค่นี้...ผมก็รู้สึกเหมือนตกอยู่ในนรกทั้งเป็น”
“คุณ...รู้ด้วยหรือว่ามันรู้สึกยังไง...”
“...คงไม่ดีไปกว่าคุณ ชนินทร์ครับ ผมขอร้อง...เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่เถอะ...”
“...”
“ผมรู้นะครับว่าคุณยังรู้สึกเสียใจกับอิงอรอยู่ และเสียใจกับเรื่องที่ผมทำลงไป...แต่ขอโอกาสผมอีกสักครั้ง แค่สักครั้ง...”
ริมฝีปากแดงสดเลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในสถานะที่อ่อนแอเช่นนี้...ชนินทร์พยายามต่อต้านความรู้สึกในใจ
“ไม่!”
เมฆินมีสีหน้าเจ็บปวด
“ผม...ผมไม่มีวันให้อภัยคุณ...ถ้าเป็นเรื่องจริง ทำไมคุณถึงต้องให้ผมกลับมาทรมานที่นี่ด้วย!”
“ผมไม่ได้บังคับคุณนะคราวนี้ แค่ขอร้องให้ช่วยดูแลคุณแม่เฉยๆ…”
“มันไม่ใช่หน้าที่ของผมเลย” ชนินทร์กล่าวเข้าข้างตัวเอง เริ่มงอแง
“แต่ผมไม่มีใครเหลืออีกแล้ว...”
ชนินทร์ปาดน้ำตา เชิดหน้าสูงขึ้น
“พิมพาไง...ภรรยาในอนาคตคุณไม่ใช่เหรอ?”
ชนินทร์กอดอก เบือนหน้าหนี ซึ่งเป็นอาการเวลางอนของเจ้าตัว
เมฆินรีบเข้ามาง้อ
“เปล่านะครับ ไม่จริงเลย! ผม...อาจจะเคยคบกับเขา แต่ทุกอย่างที่คุณเห็นไม่ใช่เรื่องจริงเลยสักนิด”
“ไม่ใช่เรื่องจริงอะไร คุณพาเธอเข้าโรงแรม...อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้หญิง เป็นดารา คุณไปรับผิดชอบเขานู่น”
“แต่ผมกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน เขามอมยาผมแล้วจัดฉากให้เรื่องทุกอย่างดูเหมือนอย่างที่คุณคิด”
“ฮึ! ใครจะไปเชื่อเรื่องเห็นแก่ตัวที่คุณเที่ยวกุไว้ทั่ว”
“ถ้าไม่เชื่อนะครับ ถามคุณวินก็ได้...ทุกคนเขารู้เรื่องกันหมดแล้ว”
ปลายประโยคทำเอาชนินทร์มองค้อนเล็กน้อย เหมือนเขาเป็นคนหลังเขา รู้เรื่องทุกอย่างหลังชาวบ้านเสียหมด
“โธ่ ชนินทร์ ผมไม่ได้โกหกจริงๆนะครับ...” กระนั้นชนินทร์ก็ยังมีสีหน้าไม่เชื่อถือ “จะให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมยอมทั้งนั้น ขอให้คุณเข้าใจว่าในตอนนี้ไม่มีใครจะสำคัญสำหรับผมมากไปกว่าคุณเลย...ผมสาบาน”
“...เออซิ มันไม่ใช่กงการธุระอะไรเลย ผมไม่อยากรู้หรอก”
“ถึงคุณไม่อยากรู้ ผมก็จะบอกครับ”
“เอ๊ะ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เรื่องของผม”
“แล้วคุณออกอาการหึงหวงผมทำไม?”
มือบางผลักอกร่างหนา
“บ้า! ใครบอกผมไปคิดแบบนั้นกับคุณ”
“ก็คุณไง...คิด”
ชนินทร์เริ่มหน้าแดง
“นี่คุณ จำไว้เลยนะว่าผมไม่เคยแคร์คุณแม้แต่นิดเดียว”
เมฆินยิ้ม...ก็อาการแบบนี้มันคนกำลังหึงชัดๆ!
“ไม่แคร์แล้วโกรธทำไม?”
“ก็ผมแค่ไม่อยากให้คุณคบกับ...อ๊ะ!”
ชนินทร์ผลั้งปาก รู้สึกอายที่ถูกหลอกให้จนมุมจนเผลอหลุดความในใจออกมาได้ เมฆินยังคงยิ้มเงียบๆ
“คุณ...คุณมันร้ายกาจ!”
“เดี๋ยวซิครับ” เมฆินกอดร่างเล็กเอาไว้ “ชนินทร์ คุณหลอกตัวเองไปก็เท่านั้น...ยอมรับเถอะว่าคุณก็มีใจให้ผม”
“ทุเรศ! คุณนี่ช่างหลงตัวเอง คิดว่าคนอื่นเขาจะคิดเหมือนคุณ...คุณ มันบ้าอำนาจไม่มีเปลี่ยน!”
เมฆินเม้มปากบาง แววตาตัดพ้อ
“แต่ผมก็รักคุณจริงๆ”
“ไปรักคนอื่นโน้น…”
ชนินทร์เบือนหน้า ไม่สบตา เดินหลบเข้าบ้านในที่สุด
ใจเต้นแรง...ถ้าหากเรื่องทุกอย่างที่เมฆินเล่ามาเป็นความจริง...เขาก็ดีใจที่น้องชายไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้อิงอร สาวน้อยน่ารักคนนั้นฆ่าตัวตาย
และเมื่อตะกี้ หากพลาดอีกนิดหนึ่ง เขาคงยอมให้นายซาตานนั่นจูบเอาซะแล้ว
อันตราย...อันตรายเกิดไปสำหรับตอนนี้!
-
ยิ่งใกล้กัน ยิ่งหวั่นไหว :o8:
เมฆิน ขยันรุกอย่างนี้ ชนินทร์ ไม่รอดแน่
ดีกันเร็วๆนะครับ :กอด1:
-
:-[หวานแล้ว :o8:ดีจาย
-
คุณนินท์เริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ
-
เริ่มหวานแล้วล่ะ
รอตอน 61 น่ะ :z1:
-
ใจอ่อนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:impress2: อีกนิดก็หายโกรธกันแล้ว :-[
-
อีกนิดเดียว เมฆิน
จะสำเร็จ แร้ววว
เปงงกำลังใจ
:3123: :3123: :3123: :3123:
-
น้อง ALEX น่ารักที่สุดเลย ตอนนี้ได้ใจเจ๊มาก o13
ชนินทร์เริ่มใจอ่อนแล้ว แนะนำให้เมฆินรุกอย่างด่วน อีกนิดเดียวก็หายแล้วแน่นอน ลองอีกฝ่ายแสดงท่าทีหึงให้แบบนี้ ฟันธง! :z2:
ตอนหน้าขอหวานกว่านี้กระชุ่มกระชวยหัวจายยยยย >O<
-
มอบแต้ม 123 ให้ Alex ตอนนี้เริ่มหวาน แต่ชนินท์เริ่มใจอ่อนแล้ว
ตื้อต่อไปเมฆินรับรองสำเร็จแน่ ๆ บอกรักทุกเวลาที่เจอหน้ารับรอง
ไม่ใจอ่อนให้มันรู้ไปนะ .....จะรอวันที่ชนิทร์ใจอ่อนยอมรับรักของ
เมฆินแบบไม่มีเงื่อนไข....... :L1:
-
greettttttttttttttttttttttttttttttttttttttttt
น้ำตาลมาอีกแล้ว มาเยอะๆนะเค้าชอบ :o8:
-
^^
-
คุณชนินทร์ ก็น๊า ... รักเค้าไปแล้วซะขนาดนั้น
จะกั้นกำแพงให้ตัวเองอีกทำไมน๊า ... :z3:
ลองเปิดใจอีกนิด
ใจอ่อนอีกหน่อย
ทุกอย่างก็ลงตัวแล้วน๊า ... :o8:
-
รอให้ชนินทร์ใจอ่อน
มากกว่านี้... :o8:
-
ค้าง เพคะ....... :seng2ped:
-
เกือบไปแล้ว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง
-
คุณนินท์งอนน่ารักดี เริ่มใจอ่อนแล้ว
เมฆินสู้ๆๆ คนแต่งสู้ๆๆ :L2:
-
วิ้วววววววววววววววววววววววววตอนหน้าต้องหวานแน่ๆ
-
o18 เมฆินรุกฆาต หุหุหุ
-
อีกนิดน่า
-
ชนินทร์ ยอมรับมาเถอะ
ดูท่าทางแล้ว จะแถต่อไปไม่รอด55
-
ไม่มีใครทนปฏิเสธคนที่เราหลงรักได้หรอก ...
-
พอชนินทร์ยอมฟังทุกอย่างจากเมฆินคงสบายใจมากขึ้น ถึงจะดูประชดประชัน เหน็บโน้นเหน็บนี่ แต่ก้อยังดีที่ชนินทร์ยอมต่อล้อต่อเถียงด้วย
ค่อยๆรุกคืบนะเมฆิน ใจเย็นๆไว้ก่อน พอมั่นใจเมื่อไหร่ค่อยรุกฆาต
-
รอตอนต่อไป
อิอิ
ผู้ร้ายปากแข็งชะมัด
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
วันนี้มาต่อไหมเนี่ยยย
อยากอ่านนนน
-
อีกแล้ววววววววววว
ทุกทีไป ชนินทร์
ทำเสียเรื่องหมด
-
เกือบแล้วววว น้ำแข็งจะละลายแล้ว :3123:
-
ชนินทร์อย่าหลอกตัวเองอีกเลยคร้าบ ^^
-
นู๋นิน นี่งอลนานไปล่ะ ต้องโดนๆๆ :z13:
:mc4:
-
พยายามเข้านะเมฆิน ใกล้เข้ามาแล้ว
-
มีหึง
หมีงอน
ใกล้แล้วๆ
-
มันแต๊ก๊ะ :impress2:
พ่อแง่แม่งอล อิอิอิอิอิ :-[
-
บทที่ 57
ชนินทร์ยังคงช็อคอยู่กับความจริงที่ว่า อรรถชัยเป็นพ่อของเด็กในท้องอิงอร
ร่างบางครุ่นคิด เดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงโรงอาหาร
จริงซินะ...ตั้งแต่กลับมาถึงไร่แห่งนี้อีกครั้ง เขายังไม่ได้ปรากฏตัวให้ใครเห็นนัก
เข้าจากทางด้านหลัง พอให้มุมที่สังเกตถึงความวุ่นวายในโรงครัวดังเช่นครั้งเก่า...ชนินทร์ขนลุกซู่เมื่อภาพความทรงจำหวนกลับมา
“อ้าว พ่อ...”
หญิงสูงวัย ผิวคล้ำ ร่างท้วม...คนที่พอจำเค้าลางคร่าวๆได้ว่าคือป้าไผ่ เดินเข้ามาทางด้านหลังชนินทร์
“สวัสดีครับป้า”
ชนินทร์ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ป้าไผ่ทำตาโต รีบห้าม
“อย่าคะคุณนิน อย่า เดี๋ยวนายมาเห็นเข้า”
“ป้าจำผมได้ด้วยหรือครับ?”
ชนินทร์ไม่ค่อยแปลกใจ แม้คนเหล่านี้จะเป็นคนบ้านนอกคอกนา ไม่ค่อยรู้จักมารยาทอะไร แต่ที่พวกเขามีคือความจริงใจที่มีมอบให้กัน
“โธ่ จำได้ซิคะ แล้วนี่คุณนินมาทำอะไรตรงนี้ร้อนๆไปนั่งดีกว่า”
หญิงชราทำท่าเกรงใจจนชนินทร์รู้สึกอึดอัด
“เอ่อ ป้าไผ่ครับ...คือ ไม่ต้องพูดเป็นทางการกับผมก็ได้ คนกันเอง”
“ไม่ได้หรอกคะ...ตอนนี้ป้า ไม่ซิ ทุกคนรู้หมดแล้วว่าคุณนินเป็นใคร”
ร่างเล็กถูกจับให้นั่งลง มีน้ำโรยดอกมะลิเย็นๆส่งให้ทันที
“นี่...ทุกคนรู้หมดแล้ว รู้ได้ยังไงครับ?”
“ก็...นายสั่ง บอกไว้ว่าต้องดูแลเหมือนเจ้านายคนหนึ่ง” ป้าไผ่นั่งลงกับพื้น กอดเข่าชายหนุ่มไว้ “แต่ก่อน...ป้าอาจไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร สิ่งที่ป้าทำล่วงเกินไป ต้องขอโทษคุณนินด้วยนะคะ”
คนสูงวัยกว่านั่งอยู่ที่ต่ำเยี่ยงนี้ ชนินทร์รีบพยุงกายท้วมๆขึ้นมาระดับเดียวกัน
“ป้าไผ่ ไม่ได้นะครับ ผมคือชนินทร์คนเก่า ป้าไผ่ปฏิบัติต่อผมเหมือนเดิมเถอะนะครับ”
“โอ๊ย ไม่ได้หรอกคะ เดี๋ยวไม่งั้นนายดุเอาแน่ อุ๊บ!...”
ได้ยินดังนั้น ชนินทร์คอแข็งหน้าตึงขึ้นมาทันที
“เขาสั่งมาหรือครับ?”
“ปะ...เปล่าหรอกค่ะ เอ่อ ช่างมันเถอะนะคะ”
“ฝากไปบอกเขาด้วยนะครับ ว่าผมไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งอะไรจากเขาอีกแล้ว ผม...ในตอนนี้กับตอนนั้นมันคนละคนกัน…”
ป้าไผ่หน้าเจื่อน
“ค่ะๆ”
ชนินทร์มองไปรอบๆ...ไม่ว่าจะเห็นคนงานทางไหน ก็มองกลับมาด้วยแววตาสงสัยและเคารพยำเกรง
ร่างบางถอนหายใจ
“ป้าไผ่มีอะไรให้ผมช่วยบ้างครับ? เผอิญคุณผกาท่านหลับอยู่ ผมพอว่าง”
เห็นกระถินสดวางอยู่ในชาม รอเด็ด เจ้าตัวไม่รอช้าลงมือทำทันที
“โอ๊ยๆ ไม่ได้นะคะคุณ เดี๋ยวนายเห็นเข้า...”
ชนินทร์เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ไม่หยุดงาน
“ช่างเขาซิครับ ตอนนี้เขาต่างหากที่ต้องเกรงใจผม”
ป้าไผ่ถึงกับแอบยิ้ม คงจริงอย่างที่ ‘นายอีกคน’ ว่า...ตั้งแต่ชนินทร์กลับมา ดูเหมือนว่าเมฆินจะลดความเกรี้ยวกราดต่อใครๆลงอย่างมาก ตอนนี้คนงานทำงานได้อย่างไม่เสี้ยวสันหลังทุกครั้งที่นายใหญ่เดินตรวจความเรียบร้อย ทว่าพวกป้าไผ่ที่ห้องเครื่องดันโดนเอ็ดเอาบ่อยๆ...นายสั่งมาบ่อยครั้งว่าอาหารไม่ถูกปาก แต่หลายคนลงความเห็นเพราะนายกินไม่ลงเองต่างหาก
สาเหตุคงเพราะ...ร่างบางที่ผินหน้ามองไปยังท้องทุ่งข้างหน้าในขณะนี้...
นายเคยกินไม่ได้...นอนไม่หลับ ถึงกับขนาดลุกออกมาเดินตรวจไร่ตอนกลางดึกมาแล้ว...ป้าไผ่ไม่เคยเห็นนายเป็นเยี่ยงนี้มาก่อนตั้งแต่เล็กจนโต ยิ่งหมู่นี้นายเหมือนพยายาม...จะตามง้อและคอยเอาอกเอาใจชนินทร์ไปเสียทุกเรื่อง
“คุณนินคะ...ป้าขอถามอะไรหน่อยซิ”
“ครับ?”
“คุณนินกับนายทะเลาะอะไรกันหรือ?”
ชนินทร์สะอึก ตอบไม่ถูก
“อย่าหาว่าป้าละลาบละล้วงเลยนะคะ แต่ป้าดีใจ ที่ตั้งแต่คุณนินกลับมาได้แค่ไม่กี่วัน นายเมฆอารมณ์มั่นคงขึ้นเยอะ ป้าอยากแนะนำว่า...คนรักกันต้องพูดต้องจา อย่าหันหลังใส่กัน”
“ป้าไผ่! ผม...ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขา ผมไม่ได้รักเขา!...”
ผู้อาวุโสกว่ามองดวงตาหล่อคมที่คล้ายกับจะปกปิด ทว่าความรู้สึกข้างในที่แท้จริงนั้นกักกั้นไว้ไม่อยู่จริงๆ...
ป้าไผ่ส่ายหน้า โธ่...ก็เห็นอยู่ทนโท่ว่ารัก...
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ป้ารู้”
“ป้าครับ ผมกับเขาเป็นผู้ชาย! เอ่อ...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน!”
ถึงแม้จะเป็นชนบท แต่คนผ่านโลกใช้ชีวิตมาจนอายุล่วงจนถึงบัดนี้ย่อมไม่มีทางถูกหลอกจากดวงตาของคนปากไม่ตรงกับใจแน่
“ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ คนรักกัน”
“แต่มันผิด!”
“ไม่ผิดหรอกค่ะ ความรักไม่มีวันผิด” ป้าไผ่เดินไปมองผู้ชายร่างสูง ที่นั่งอยู่บนโขดหินไกลออกไปในท้องทุ่ง...ทอดสายตาไปยังพื้นที่โล่งกว้างมีแสงแดดอ่อนๆทอแสงสาดส่อง...เมฆินกำลังเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วยิ้มกว้างกับตัวเองคนเดียว...
“นายเมฆไม่เคยเป็นแบบนี้...” ชนินทร์ได้แต่ฟัง นั่งเหม่อลอย สักพักมีเด็กกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกของคนงานในไร่ วิ่งเล่นกันไปจนใกล้โคนต้นไม้ที่เมฆินนั่งพักอยู่ เด็กๆจำได้ว่าพ่อแม่ย้ำหนักหนาว่าห้ามเข้าใกล้ ‘นาย’ เป็นอันขาด ทำให้ว่าวที่สาวเล่นมาติดบนต้นไม้ เด็กคนหนึ่งถึงกับหน้าเสีย ถอยห่าง กลัวลนลานจะร้องไห้เอาเสียให้ได้
“ตายจริง เด็กพวกนี้นี่ บอกแล้วไงว่าอย่ามาวิ่งเล่นแถวนี้!”
ป้าไผ่กำลังจะก้าวออกไป ทว่า...ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้น มองเด็กๆครู่หนึ่ง...ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมขึ้นไปหยิบว่าวส่งคืนเจ้าของ...เด็กน้อยยกมือไหว้แล้วกรูหนีไป...
ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ในใจเขาตอนนี้...รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนกรีดบาดแผลนับร้อยลงไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา...ความรู้สึกสะท้อนใจ ทำไมในอดีตเขาถึงต้องปิดกั้นตัวเองถึงขนาดนั้น แล้วดูตอนนี้ซิ...เขาเป็นคนไม่มีใคร ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครต้องการ...
เขานี่เกิดมาเสียชาติเกิดชะมัด...
คนที่แอบมองอยู่ถึงกับอึ้งงัน ป้าไผ่ถอนหายใจออกมาพร้อมรอยยิ้ม หันไปทางชนินทร์ที่มีรอยหยาดน้ำใสเอ่อคลอขึ้นมาเล็กน้อย เจ้าตัวรีบเบือนหน้าหนี
“เห็นมั้ยคะ? ว่านายเองก็เปลี่ยนแปลงตัวเองได้...อย่างน้อยก็เพื่อตัวเขาเอง”
ใช่...เขาอาจจะเปลี่ยนไป เขาอาจจะมีชีวิตที่มีความสุขมากขึ้น...
แต่สำหรับชนินทร์ ความรู้สึกเดิมๆกลับยากที่จะเปลี่ยนแปลง
อยากโกรธเกลียดเขามากกว่านี้ ทว่าหัวใจที่เรียกร้อง เตือนให้รีบกลับไปซะ...กลับไปสู่ชีวิตจริงที่เขาอยู่ ไม่ใช่ที่นี่
สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำเลวร้าย ชนินทร์อ่อนแอ จนไม่สามารถคิดอะไรได้ทั้งนั้น...
“คุณนินเป็นเหมือนน้ำเย็นสะอาด ที่ช่วยชำระล้างความเคียดแค้นดั่งเพลิงในใจนายเมฆ…คุณนินไม่รู้ตัวเหรอคะว่าคุณเป็นเสมือนสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในไร่แห่งนี้ โดยเฉพาะในชีวิตของนายเอง…”
“ผม…ไม่มีความสำคัญสำหรับเขา”
“ใครบอกล่ะคะ ป้าน่ะไม่เคยเห็นนายเมฆเป็นแบบนี้ นายใจเย็นขึ้น อ่อนโยน อย่างที่คุณนินก็ได้เห็นกับตาแล้ว” ป้าไผ่นั่งลงข้างๆ “นายเมฆเปลี่ยนไปแล้ว เพราะคุณนิน…คุณนินคือทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเขา”
เมฆินเหม่อมองอีกสักครู่…กระทั่งรู้สึกได้เมื่อมีสายตาสองคู่จับจ้องมา เมฆินหันมามอง ชนินทร์ลุกหนีทันที
ป้าไผ่พูดทิ้งท้าย
“คุณนินคะ…อย่าปล่อยให้ความทุกข์ในอดีตมาทำลายชีวิตในปัจจุบันของเรา ความผิดพลาดที่นายเมฆทำไว…จะถูกชดใช้ด้วยหัวใจที่นายมีต่อคุณ…อย่าบอกเลยว่าความรักของคุณกับนายเมฆเป็นสิ่งที่ผิด ความรักไม่มีสิ่งใดผิด…รอให้รักเสียก่อน ต่อให้ใครมาขวาง เราก็ไม่อาจปฏิเสธหัวใจตนเองได้หรอกค่ะ”
ชนินทร์ขมวดคิ้วก่อนจะเดินหันหลังจากไป…
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
มาต่อ ไวไว เน้อออ
:bye2: :mc4: :mc4:
-
ช่วงนี้เมฆินต้องขยันทำคะแนน ให้ชนินทร์ใจอ่อนเร็วๆนะ :กอด1:
-
"นายอีกคน" นี่มันใครหว่า แม่ของเมฆินเหรอ ???
ป้า ต้องเป็นศิราณีมาก่อนแหงๆเลย
-
ป้าไผ ชนะเลิศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศ
เริดสุดๆอ่ะ
-
สงสารทั้งนินทั้งเมฆ เมื่อไรจะปรับความเข้าใจกันได้
เมฆก็ลดความร้ายกาจลงมาแล้ว นินก็น่าจะอภัยให้ได้เพราะ
ต่างคนต่างก็รักกัน เมฆผิดที่ทำร้ายนินเพราะความอาฆาต
พยาบาท แต่ที่ทำไปก็เพราะรักและสงสารแม่+น้องที่ต้องสูญเสียไป
และทำร้ายนินไปโดยไม่รู้ ฉะนั้น แม้นินจะอภัยให้เมฆ เมฆเองก็ยังคง
รู้สึกผิดอยู่ในใจตลอดไป ถ้านินมัวแต่ใช้ความทิฐิแล้วเมื่อไรชีวิตจะ
มีความสุขเสียที เศร้าและทุกข์มานานแล้ว น่าจะมีความสุขกันได้
เพราะคำคำเดียว "ให้อภัย"
.......มาต่อเร็ว ๆ นะค้าบจะรอ...........
-
เหอๆๆ ป้าพูดถูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
love is forgive and forget :กอด1:
-
ใจอ่อนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:กอด1:
ให้คนแต่งจ้า
อยากให้ยอมตามใจตัวเองเร็วๆ จัง
-
ป้าพูดได้ใจมากๆ :กอด1:
-
คุณนินขา ยอมพี่เค้าเถอะ
ถึงจะเจ็บปวดเพราะเค้าแค่ไหน
แต่วันนี้ คนที่เคยทำร้าย
พร้อมที่จะรักคุณนิน หมดทั้งหัวใจแล้วนะ :กอด1:
-
:-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: ป้าไฝ่ แหล่มเลย :z1:
-
บางครั้งเราเอาตัวหมกมุ่นอยู่ในปัญหาจนเกินไปทำให้ไม่เห็นทางออก พอมีคนมาแนะนิดเดียว แหมทำไมมันแก้ง่ายจัง
เหมือนผงเข้าตาต้องให้คนอื่นเขี่ยให้นั่นแหละค่ะ
ตอนนี้ตาชนินทร์ได้รัการเขี่ยผงโดยป้าไผ่แล้ว ตาใสเชียว
เมฆิน ตอนนี้แหละ รุกคืบอีกหนึ่งดอก อดทนไว้นะ เส้นชัยอยู่ข้างหน้าแล้วจ้า
-
^^
-
ยอมรับหัวใจตัวเองเถอะนะชนินทร์ อยากอ่านตอนสาหวีดกานบ้างแย้วอะ
แต่มะรู้จามีป่าวแบบว่า "ผู้ชายหัวใจทมิฬ" กานทั้งน้าน
-
ถึง คุณอาคนเล็ก
บทนี้ขอชมจากใจครับว่า "ชอบ"
ไม่ใช่ว่าบทอื่นไม่ชอบนะครับ เพียงแต่ว่ารู้สึกมัน . . . นั่นแหละ เคยมีคนคอมเม้นต์ไปแล้ว
บทนี้ดีครับ ให้คนอื่น(คนนอก)เป็นคนบอกคนที่คอยปิดกั้นอารมณ์ ความรู้สึกตัวเอง อยู่อย่างชนินทร์
ภาษาบทนี้ถึงจะติดภาษานิยายไปนิด คือไม่ใช่ภาษาพูดน่ะครับ แต่ใช้ได้สวยงามครับ
แล้วมาอัพต่อไวๆนะ รออยู่อย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ o13
-
คนเขียนครับ ผมเห็นควรให้จัดสรรงบประมาณให้ป้า ซักสามหมื่นล้านบาทคัีบ พูดถูกใจมาก ตรง
-
กามเทพมาแล้ว
ชนินทร์จะใจอ่อนหรือไม่
รอลุ้นตอนหน้า :call:
-
ป้าพูดได้ถูกมากเลยอ่ะ นินทร์ควรใจอ่อนได้แล้วนะ สงสารนายเมฆ
ว่าแต่ชอบมากเลยปยที่บอกว่านินทร์เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของนายเมฆ โดนใจ
-
นิน ใจอ่อนลงได้เเล้วววววววววววววววววว
สงสารอ่า
ชอบป้าอ่ะ ถูกใจมากเลยพูดได้โดน
ฮุๆๆ
-
:m30: ป้าไผ่จี้โดนจุดอย่างแรง
คนอ่านยังแทบสำลัก :m29:
แต่ตอนนี้มีหวานแหะ นิดหน่อยก็โอ :m4:
ปล.รอตอนที่ 61 :laugh:
-
ป้าจ๋าพูดได้ใจหนูไปเลยอ่ะ :L2:
-
อื่มๆ นายเมฆินน่าสงสารมากขึ้นทุกวัน
-
งานนี้ต้องตบรางวัลป้าไผ่เยอะๆน่ะนาย อิอิ
-
ป้าไผ่แรงมาก พูดโดนใจได้อีก
เหอเหอ
ยอม ๆ ลงบ้างก็ดีนะจ๊ะชนินทร์
เอาแค่นิดเดียวนะ
อย่าลงเยอะ
เด๋วเหลิง 5555555555555
-
ป้าไผ่พูดถูก o13
-
เยี่ยมมากเลย ป้าไผ่
-
งานนี้ยกความดีความชอบให้
ป้าไผ่ ผู้เป็น ศิราณี ชั้นเลิศ
ดีกันไวไวนะครับ
-
ป้าคับ ... พูดได้ดีมากคับ ... o13
-
คุณป้าพูดได้กินใจมากอะ
-
บทที่ 58
สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ร่างบาง ขณะกำลังเข็นรถเข็นร่างซูบๆของคุณผกาออกมาจากชานบ้าน
เสียงซุบซิบดังตลอดหมู่คนงาน…งานนี้ต้องมีคนเจ็บตัวแน่!
มีเพียงป้าไผ่ที่รู้ว่านายจะไม่โกรธ หญิงร่างท้วมนั่งยิ้มกริ่ม สบายอกสบายใจ
นายจะชอบ…ที่ชนินทร์พาคุณผกาออกมาสูดอากาศภายนอกเยี่ยงนี้
ชนินทร์ก้มลงพูดคุยยิ้มแย้มกับคุณผกา ยกมือป้องแดดอ่อนๆอารมณ์ดี คุณหญิงผกาบ้างก็ชี้นกชี้ไม้ชวนชนินทร์คุยไปเรื่อย ไม่มีอาการของคนเศร้าซึมอยู่อีกเลยแม้แต่น้อย
ร่างสูงใหญ่โด่ดเด่นเดินแหวกผ่านผู้คนที่ดูเหมือนจะเกาะกลุ่มกันออกมา เมฆินเดินตรงเข้าหา เบิกตาโตกว้าง
ชนินทร์ตั้งหลักเตรียมพร้อมรับศึก
“คุณพาคุณแม่ออกมา!”
ร่างบางสูดลมหายใจลึก
“คุณป้ามีสิทธิออกมาสูดอากาศภายนอกบ้าง ท่านเบื่อและไม่อยากคุดคู้อีกต่อไป ทุกอย่างเพื่อสุขภาพที่ดีของคุณป้า”
เมฆินมองหน้าตึงๆนั่น…พูดกุกกักอึกอัก
“คุณ…คุณพาคุณแม่ออกมาข้างนอกได้…ยังไง?”
ชนินทร์ขมวดคิ้ว
“คุณไม่พอใจ?...งั้นผม-“
“ใครบอกล่ะครับ ผมต้องขอบคุณมากๆต่างหาก”
ขายาวคุกเข่าลงกับพื้นระดับเดียวกับคุณผกาบนรถเข็น ท่านวางมือเรียวบางเหี่ยวผอมลงบนบ่าลูกชาย เมฆินจ้องมองสายตาผู้เป็นแม่ ที่มองตอบกลับมาด้วยความเข้าอกเข้าใจ ไม่มีคำพูดใดๆต้องถ่ายทอดออกมา
“เมฆไปเดินเล่นกับแม่นะลูก”
สีหน้านายหญิงของบ้านดูอิ่มเอม ก่อนจะปล่อยให้ชนินทร์ที่เชิดหน้าไม่ยอมสบตาเดินเข็นออกไป
เดินกันมาตามทางที่ร่มไม้ปกคลุม อากาศยามสายสดชื่นแจ่มใสเหมาะแก่การเดินเล่นเพื่อสุขภาพเยี่ยงนี้ เมฆินเดินตามหลังไม่ห่างเหมือนเด็กผู้ชายตามต้อยๆ ท่าทางสีหน้ากระตือรือร้นสุดๆ
“คุณรู้มั้ยครับ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่มีใครบางคน…สามารถพาแม่ของผมออกมาสูดอากาศภายนอกได้”
เมฆินพูดเบาๆแต่คุณผกาก็ได้ยิน ทว่าเลือกจะไม่พูดอะไรออกมา
“คุณเคยสนใจด้วยเหรอ?”
“สนใจซิครับ”
“แต่ก่อนคุณไม่เห็นยอมรับเรื่องแบบนี้”
ชนินทร์มอง เมฆินรู้สึกผิดจับใจ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาทั้งหดหู่และเศร้าสลด
“ผมรู้…แต่ตอนนี้มีคุณแล้ว ผมไม่ต้องกลัวอะไรอีก”
“คุณกลัวอะไรเมฆิน แม่คุณทั้งคนนะ”
ทั้งสามเดินผ่านทางเดินเลียบไร่องุ่น ชนินทร์หยุดพักที่ใต้ต้นไม้ใหญ่เกือบสุดไร่ อากาศภายนอกเริ่มเพิ่มอุณภูมิ โชคดีที่เขาเตรียมตระกร้าใส่น้ำผลไม้มาให้คุณผกาด้วย
เมฆินเดินมาดึงแขนคนตัวเล็กหลบไปพูด
“อะไรกัน ปล่อยนะ!”
“ผมต้องพูดกับคุณ” เมฆินยิ้มบาง แต่ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือคนที่กำลังพยศเต็มที่ “ก่อนอื่นเลย ผมคงต้องขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ไม่มีใครทำได้นอกจาก…คุณ”
“ไม่ต้องขอบคุณผม คุณป้าท่านหายดีแล้วผมก็จะกลับ”
“ไม่ได้นะ!” เมฆินโผล่ง “คุณ…ผม เอ่อ ผมขอร้อง คุณยังกลับไม่ได้นะ คุณแม่ท่านยังอาการไม่คงที่ ผม ไม่ซิ เรายังต้องการคุณ”
ชนินทร์จ้องมองหน้างอง้ำ ก่อนที่ทันจะอ้าปากพูด เสียงคุณผกาก็ดังเรียก
“นิน…ป้าดีใจจังเลย”
คนดูแลนั่งคุกเข่าข้างๆ กุมมืออุ่นๆของคุณผกาไว้
“คุณป้าจะได้ออกมาเดินเล่นแบบนี้อีกแน่นอนครับ”
เมฆินนั่งลงกับพื้นข้างๆชนินทร์ ยิ้มทั้งตาและปากแก่มารดา…เป็นครั้งแรกที่ทุกๆคนรอบข้างและแม้แต่ตัวเขาเองรู้สึก…มีความสุขอย่างแท้จริง
คุณผกามองตรงไปข้างหน้า เอ่ยพูดกับทั้งสอง
“แม่ชอบอากาศแบบนี้ แทบลืมไปแล้วว่ามันรู้สึกยังไง” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนของลูกๆฉายแววแห่งความอิ่มเอม “เมฆ แม่รู้แล้วลูก…แม่ ’ยอมรับ’ เรื่องทุกอย่างได้แล้ว…”
จู่ๆคุณผกาก็เอ่ยขึ้น พร้อมทั้งยกมือขึ้นปิดใบหน้า…นิ่งงัน ก่อนจะลดมืออันสั่นเทาลง ชนินทร์พยายามไม่หันไปมองหน้าเมฆิน เพราะเขารู้สึกเหมือนเป็นเรื่องของคนในครอบครัว…และไม่อาจยอมรับว่าหากเขาจะใจอ่อนไปกับความรู้สึกอ่อนไหวของอีกฝ่ายมั้ย
“แม่…แม่ขอโทษ แม่…ยอมรับไม่ได้ แม่อ่อนแอเกินกว่าจะยอมรับความจริง แต่ตอนนี้แม่ต้องยอมรับ…ว่าอิงอรจากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับมา…”
เมฆินขยับเข้ามาใกล้ ใบหน้าของเขาอาบน้ำตา แต่ดูเหมือนพยายามอย่างมากที่จะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้
“ผมผิดเองครับแม่…ผมผิดเอง ผมไม่สามารถปกป้องน้องได้ ผมผิดเอง…”
“เปล่า แม่ผิดเองต่างหาก แม่ไม่เข้มแข็งพอให้ลูกพึ่งพาได้ แม่ทำให้ลูกแทบลืมไปว่าแม่ยังมีชีวิตอยู่…แม่ปล่อยให้ลูกทนทุกข์ทรมานอยู่ตามลำพัง นานเหลือเกิน…แม่ขอโทษนะ ต่อไปนี้ เราจะกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีก ตลอดไป…”
คุณผการวบตัวเมฆินเข้ามากอด สองแม่ลูกกอดกันกลม เนิ่นนาน…ชนินทร์ปล่อยให้ทั้งสองใช้เวลาเงียบๆเป็นส่วนตัว เดินถอยหนีออกมาห่างๆ
“ชนินทร์…ชนินทร์มานี่หน่อยจ๊ะ”
“ครับ”
“หลังจากอิงอรจากไป แม่ก็ไม่เคยพูดถึงเธออีกเลย” คุณผกาปาดน้ำตาพร้อมรอยยิ้ม “จนกระทั่งชนินทร์เข้ามา ทำให้ป้ากลับมาเป็นผู้เป็นคนอีกครั้ง ชนินทร์เป็นเหมือนอาทิตย์ที่สาดส่อง…หนูทำให้ชีวิตของป้าและลูกชายป้า…อบอุ่น รอดพ้นจากค่ำคืนอันมืดมิดและหนาว…”
ชนินทร์ยิ้มบาง
“คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ…”
นิ้วเรียวเหี่ยวย้นแตะข้างแก้มบนใบหน้าหล่อเหลา
“หนูรู้ตัวมั้ย ว่าหนูเป็นคนมีจิตใจสวยงาม งดงาม…”
ชนินทร์เริ่มมีอาการนัยน์ตาเอ่อคลอ ยิ้มกว้าง
“อิงอรจากไปแล้ว…ป้าจะยังคงจดจำเขาตลอดไป แต่ป้าไม่คุ้น…เวลามีลูกหายไปหนึ่งคน…ฉะนั้นสิ่งที่ป้าจะพูดก็คือ ป้าพอจะมีสิทธิมั้ย ที่จะให้หนูเรียกป้าว่า…แม่?”
ได้ยินดังนั้น ชนินทร์ถึงกับนิ่งงัน
ขนลุกซู่…เพราะความหมายของคำว่า ‘แม่’ ที่คุณผกาเอ่ยออกมานั้น ช่างเปี่ยมพลังและมั่นคง
แววตาที่ทอดมองแสนอ่อนโยนรักใคร่ ดั่งแม่คนหนึ่งที่พร้อมจะรักและอุ้มชูลูกคนนี้เสมอไป
บรรยากาศแห่งความสุขที่เป็นใจ ใต้ร่มไม้มีเพียงสามคน…สมกับจะเรียกว่า ‘ครอบครัว’
ชนินทร์หันไปมองขอความเห็นแก่เมฆิน และสิ่งที่ได้ตอบรับคือรอยยิ้มจริงใจ ภาคภูมิใจกลับมา
“ครับ…แม่”
ทั้งสามหัวเราะเบาก่อนจะยิ้มกันไปมา ชนินทร์ลดกำแพงป้องกันตัวลงไปเยอะโดยไม่รู้ตัว ทั้งหมดนั่งอยู่ตรงนั้นอาศัยความเงียบอันสงบสุขปลอบปะโลมจิตใจที่ต่างบอบช้ำในเวลาต่างๆกัน…ก่อนจะกลับไปยังเรือนใหญ่และรับประทานอาหารกลางวันพร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นครั้งแรกในชีวิต
-
จิ้ม
คนแรกดิ!!!
-
อ้าๆๆ อ่านแล้วสุขใจ
แต่ว่าน้า สั้นง่า
ค้างงง อย่าอ่านต่ออีกเยยอะๆ เลยคะ คู๊นนนนนนนนนนนน
:กอด1:
-
:z2: คุณแม่ให้ผ่านแล้ว :z2:
-
ดีจังเลย เรื่องเป็นแบบนี้ ^^
-
ทาง สะดวก แระ ชนินทร์
จะกลัว อาราย อยู่ อีก น่ะ
รีบๆๆๆๆ เรยยยยๆ น่ะ
o13 o13 o13 :mc4: :mc4: :mc4:
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
คุณป้าเล่นให้เรียกแม่อย่างนี้แสดงว่าผ่านฉลุย
ชนินทร์ใจอ่อนโดนผูกเข้าไว้กับครอบครัวเมฆินทีละนิดโดยไม่รู้ตัว จนขนาดนี้แล้ว :เฮ้อ:
ยอมๆเค้าไปเถอะ เค้าแท็คทีมกันทั้งไร่ จะหนีเค้าไปไหนรอด :z10:
-
:z2: คุณแม่นี่ได้ใจจริงๆ :z2:
-
หมดทุกข์ไป หนึ่ง ชะ
แต่ว่า ยังเหลือ อีก หนึ่ง ชะ
ที่ยังคงต้องแก้ไข ปัญหา
55++
เอาใจช่วยด้วยข้อความ
ครับผม
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เย้......ดีกันแล้ว :really2:
ต่อไปก็หวานกันหน่อยเน้อ
:pig4:ค้าบ
-
ครอบครัวอบอุ่น :impress2:
ยังเหลือแต่ฉากสวีท อิอิ o18
-
:o8: อบอุ่น จริงๆ นะ อิจฉา
จัด :oo1: มา 1 ตอน 555+ o13
-
อืมมมมมมมมมมมมมม
ทุกอย่างเริ่มลงตัวแล้วซินะ
รอตอนที่61อย่างใจจดใจจ่อ :z1: :z1:
-
ใจอ่อนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วน้ำตาคลอเลย
ดีจังเนอะ
ที่ทุกอย่างดีขึ้นมากมายแระ
ตอนนี้ก็เหลือแต่เรื่องของชนินทร์กับเมฆินละล่ะเนอะ
ทำกะเค้าไว้เยอะก็ทนให้ได้ละกันนะจ๊ะคุณเมฆิน
555555555555555555555
-
ปลิ้มมมมม :L1:
-
อ่านแล้วมีความสุขไปกับครอบครัวนี้ด้วย :กอด1:
-
ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไปในทางที่ดีแล้ว
:mc4: :mc4:
เมฆสู้ ๆ
-
ว๊าวววว ๆ ๆ ๆ ... ใกล้ Happy Ending แล้วสิน๊า :-[
เหลือแค่รอให้คุณชนินทร์ ยอมเปิดใจอีกนิดเดียวเท่านั้นเอง
ภาวนาว่า อีกไม่กี่ตอน .. ที่เหลือ
จะไม่มีมรสุม มาพราก คุณนินทร์กะเมฆิณ อีกน๊า :mc4:
-
มีความสุขจังเลย
-
สัญญาณความสุขเริ่มกระพริบๆ แล้วสิเนี่ย ดีใจจังเลย :L2:
แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีบทหวานๆ อีกเช่นเคย ทำไม :z3:
-
สถานการณ์ทุกอย่างดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง ...
คุณแม่ก็อาการดีขึ้น สามารถยอมรับความจริงเรื่องอิงอรได้
ชนินทร์ก็ดูเปิดใจและเริ่มใจอ่อนมากขึ้น
เมฆินก็อ่อนโยนมากขึ้น
-
รักก็พูดไป
-
ว้าวววววว มีความสุขแล้ว เหลือแค่พาชลัชมาหาคุณแม่บ้างน่าจะดี
-
+1 ให้ Alex ต้องเชื่อแล้วสิเนี่ยว่า ความรักและเวลาช่วยเยี่ยวยาได้จริง ๆ
ตอนนี้ทุกอย่างก็คลี่คลายแล้ว คงถึงเวลาที่ชนินทร์จะมีความสุขที่แท้จริงได้แล้ว
รอเชียร์และอ่านตอนชนินทร์มีความสุขกับเมฆ แล้วก็ต้องรอลุ้นน้องชายของ
ชนินทร์ว่าจะได้คู่กับใคร ยังไม่จบง่าย ๆ ใช่มะคุณ Alex......
ความทุกข์มีมาตั้งนาน พอมีความสุขแป๊บเดียวจบได้ไง ไม่ยอมนะ....
:z3:
-
เข้ามานั่งรอตอนต่อไป :o8:
-
ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มไปด้วยเลย
-
สิ่งดีๆกำลังเกิดขึ้นแล้วดีใจจัง :-[
-
จำเลยร๊ากกกก....อิอิ
แปะวั้ยก่อน..
อ่านยังม่ะจบคับ
เด่วมาต่อ...สู้ต่อปาย ทาเคชิ
-
ด้วยความรัก..ความเข้าใจ
คือสายใยแห่งครอบครัว
คุ้น ๆ..ประโยคนี้
-
หน่านไง แม่ยายเบิกทางขนาดนี้
เมฆินรีบทำคะแนนเร็ว เรารอตอน 61 อยู่
:laugh:
-
o13 อ่านเรื่องนี้เร้วชอบมั่กๆๆ เคยเข้ามาอ่านเร้วแต่ว่ายางม่ายได้สมัครสมาชิกเรยคร้า
พออ่านเร้วเรยอยากเม้นหั้ยกำลังใจคนเขียนบ้าง อิอิ
ยางงัยก้อขอเข้ามาติดตามกระทู้นี้ด้วยคนน้าคร้า
-
:L2:
-
คือ พอแต่งเพิ่มก็รีไรท์อีกรอบ...
และตอนที่รอคอย กลายเป็นบทที่ 62ครับ
จึงแจ้งมาเพื่อโปรดทราบ
บทที่ 59
บรรยากาศภายในไร่องุ่น ที่อดีตเคยเต็มไปด้วยความทุกข์ ซึมเศร้าปกคลุม…บัดนี้แตกต่างจากเดิมสิ้นเชิง
คุณผกาชอบออกมาสูดอากาศภายนอกห้องสี่เหลี่ยมมากขึ้น หล่อนเดินได้บ้างแต่มีชนินทร์คอยประกบข้างๆ คุณผกาสั่งให้ทำความสะอาดครั้งใหม่ จัดเครื่องเรือนภายในบ้าน เพื่อต้อนรับสิ่งดีๆที่จะเข้ามาภายในครอบครัว
นายหญิงของบ้านถึงกับลงมาคุมงานในครัว เป็นเวลาไม่นานแต่ก็สม่ำเสมอทุกวัน ป้าไผ่ดูเหมือนจะมีเรื่องให้พูดคุยในครัวมากขึ้นเยอะกว่าเดิมเสียอีก
คนงานในไร่ดูมีความสุข มีเสียงหัวเราะ เด็กๆต่างพากันวิ่งซน บ้างก็ไปชวน ‘นาย’ วิ่งเล่นด้วยบ้าง ซึ่งบัดนี้กลายเป็นภาพที่ชินตาและน่าชื่นใจไปแล้ว
ความสุขสบายปกคลุมในอากาศ ทุกคนที่สูดดมต่างมีความสุขทั้งกายและใจ…
ทุกอย่างกำลังดีขึ้น…ชนินทร์ปลอบใจ
และเมื่อทุกอย่างดีขึ้น ชนินทร์คงต้องไป
…หมดเวลาแล้วสำหรับห้วงฝัน ความจริงรออยู่ข้างหน้า
สายตาที่ชนินทร์ลอบมอง…ทอดสายตาหวนนึกถึงวันเก่าๆ โหยหา
เมฆินเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
แล้วคนในปัจจุบันนี้ล่ะ? พอจะไว้วางใจได้บ้างหรือเปล่า?
ชนินทร์เหมือนเพ้อฝัน…พลางลองนึกถึงความเจ็บปวดเสียใจหากต้องจากไกลคนที่เขารักหมดหัวใจ เพียงแค่ความรู้สึกแปลกๆก่อตัว ทำให้ชายหนุ่มสับสน
เพียงสิ่งเดียวที่รู้ หากสิ่งที่เขากลัวเกิดขึ้น…เขารู้ว่าคงไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมอีก
เมฆินที่เล่นกับเด็กๆอยู่เงยหน้าหัวเราะ ทุกอย่างเป็นธรรมชาติ…ก่อนจะหันหน้ามาสบสายตากับชนินทร์ ยิ้มกว้างให้…
ใจดวงน้อยๆสั่นไหว กระตุกวาบ ชนินทร์ยิ้มบางให้วูบหนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหลบหนี
…จดจำไว้ ยามเมื่อห่างไกล เขาจะไม่มีวันลืม…
ไม่มีวันลืม
เมฆินออกมาเดินตรวจตราอาณาเขตผืนไร่
น่าแปลก ที่วันนี้มีสิ่งหนึ่งแปลกไป
“เฮ้ยไอ้อ่าง เอ็งหยุดเดินไปมาก่อน”
เมฆินขมวดคิ้ว ออกคำสั่งเสียงเข้มสั่งลูกน้อง
ขายาวก้าวออกเดินเต็มความสูงสง่า เดินลงไปยังดงไม้
“เอ็งว่าใครกันว่ะมาก่อกองไฟตรงนี้”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ก่อนจะใช้ไม้เขี่ยๆกองไฟที่ก่อขึ้นลวกๆ
“ดูจากสภาพขี้เถ้านะครับนาย ผมว่าน่าจะสองสามวันนี้”
“นั่นซิ แล้วใครกันจะมาทำอะไรเอาตรงนี้…ท้ายไร่”
เมฆินส่ายหน้า นิ่งงันพลางใช้ความคิด
“มีคนงานเล่นพิเรนท์ออกมาก๊งเหล้ากันแถวนี้บ้างมั้ยว่ะ”
นายอ่างส่ายหน้าแหยๆ
“คงไม่หรอกครับนาย ถ้ามันจะแอบนายไปก๊งกัน…คงไปบ้านคนงานใครคนใดคนหนึ่ง เวียนๆกันน่ะนาย”
เมฆินรับฟังไม่กล่าวใดๆ ก่อนที่สายตาคมจะตวัดไปอีกทาง
นิ้วเรียวสีเข้มหยิบก้นบุหรี่ขึ้นมาพินิจ
“เอ็งว่าคนงานในไร่จะสูบบุหรี่มั้ยว่ะ?”
“ก็มีบ้างนะนาย แต่น้อยมาก แถวนี้บุหรี่มันหาซื้อยาก กว่าจะมีขายก็ต้องขับรถไปในตลาดนัดนู่น”
“แล้วใครกัน มานั่งก่อกองไฟตรงนี้ แถมยังสูบบุหรี่อีกหลายซอง”
นายอ่างตามมาดูตรงที่เจ้านายชี้
“โห สงสัยคงอัดไปหลายซอง ในเวลาไล่เลี่ยกันเลยนะเนี้ย”
“แล้วมันต้องมาทำอะไรตรงนี้ ข้าไม่เข้าใจ…ก่อกองไฟ สูบบุหรี่ เหมือนมีใครบางคนมาเฝ้ารอคอยอะไรบางอย่าง…”
นายอ่างมองสำรวจไปรอบๆ
“นายสังเกตมั้ยครับ ว่าตรงนี้มันเนินสูง เหนือลม”
“ถ้าข้ากับเอ็งคิดไม่ต่างกัน…มองลงไปทางนี้ก็จะเห็นความเป็นไปส่วนใหญ่ภายในไร่ โดยไม่มีใครรู้…”
เมฆินลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แววตายังไม่คลายความกังวล
“ต้องมีใครสักคนมาเล่นตลกอะไรแน่”
“นายจะให้คนมาเฝ้าดูสักหน่อยมั้ยครับ?”
“ก็ดีว่ะ ข้าไม่ค่อยชอบใจนักเวลามีบางอย่างรุกล้ำเข้ามา เราไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ข้าต้องคอยระวังชีวิตของทุกๆคน…”
นายอ่างพยักหน้ารับคำ เตรียมพร้อม
“เฮ้ยไอ้อ่าง งานนี้คงต้องรอบคอบกันหน่อย บอกพวกของเอ็งด้วยว่าให้ระวังตัว…แต่ไม่ต้องแตกตื่น เพียงแค่รู้ว่าต่อไปนี้เราไม่ได้อยู่กันเพียงลำพังฝ่ายเดียว”
เมฆินเดินกลับมาถึงที่บ้าน เข้ามาในห้องทำงาน…เขาเปิดลิ้นชักเพื่อดึงเอากล่องสีดำขนาดไม่ใหญ่นักออกมาวางบนโต๊ะ
ชายหนุ่มคิดในใจ ‘ก็แค่เอาไว้ทำให้อุ่นใจ’
ภายในกล่องเป็นปืนกระบอกหนึ่ง ที่เหลือตกทอดมาจากบิดาของเขา
เมฆินตรวจเช็คสภาพปืน ซึ่งพบว่ายังคงใช้งานได้ดีอยู่
“ไม่มีอะไรต้องตื่นตูม เพียงแค่เอาไว้ป้องกันเท่านั้น”
รำพึงพลางเก็บปืนเข้าที่ และยึดหลักคำสอนของบิดาเสมอ
‘…จงอย่าประมาท ในสิ่งที่เราไมรู้เป็นอันขาด…’
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
เป็นกำลังใจไห้ ครับบ
มาต่อไวไว น่ะ
:z3: :z3: :z3: :z13: :z13: :z13:
-
ง่ะ สั้นง่ะ :serius2:
มาต่อเร็วๆ ด้วย :z2:
ไม่งั้นมีงอน :z3:
:mc4: o13 :bye2:
-
สถานการณ์ไม่ปกติซะแร้ววววว
ลุ้นตอนต่อไป จะเกิดอะไรขึ้นนะ
:pig4: ขอบคุณนะครับ
-
จะเกิดไรขึ้นหว่า ตามลุ้น ๆ
-
เจ๊ยยย .. เกิดไรขึ้นเนี่ย :z3:
ลำพัง ปัญญาหัวใจ ก็วุ่นวายพอแล้วน๊า
ยังต้องเจอปัญญาอื่นๆอีกเหรอเนี่ย พ่อเมฆิณ :z3:
-
ทำไมสั้นจังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
กำ...จะเกิดอะไรอีกเนี๊ยะ :z3:
-
อย่าอ่านมากกกกกกกกกกก
จบตรงนี้มันค้างอ่ะค่า
สั้นไปด้วย
:serius2:
62 หรออออออออออออ
:haun4:
-
:serius2: :serius2:
อยากรู้จังเลยว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นอ่ะ
-
พอปัญหาเรื่องใจเริ่มจะคลาย ปัญหาเรื่องงานก้อมาจ่อคิว
เฮ้อ เหนื่อใจแทนเมฆิน
-
จะมีอะไรเกิดขึ้นนะ ขออย่าเป็นเรื่องร้ายๆนะคะ
:L2: :L2:
-
มาต่อ
-
:o12: น้องอเล็กอย่ามาทิ้งปมให้พี่อยากแล้วจากไปสิ กลับมาต่อตอนใหม่เดี๋ยวนี้นะ ตอนนี้สั้นมากมาย
เค้าจะรอตอน 62 อย่างใจจดแจ่จ่อ
ปล เพิ่งได้อ่านเรื่องสั้นคริสมาสอันนั้นไปอ่ะ เห็น alex บอกว่าจะมีตอนต่อ น้องเอามาลงยังอ่ะ พี่ไม่เจอ ฮื่อๆ
-
+1 เอาใจช่วยทั้ง 2 คน ให้กลับมาหวานกันเร็วๆ :L1:
-
เหหหหหหหหหหหหหหห
มีใครคิดจะทำการอะไรอ่ะ
ใครกันน้า
ดูท่าทางแล้วไม่น่าจะเป็นเรื่องดีนะเนี่ย :a5:
-
^^
-
ใครกันนะ
ใครกัน
-
มีอะไรให้ลุ้นอีกแล้วอ่ะ :o12:
-
ลุ้น..คับ..ลุ้น
-
จะมีอะไรเกิดขึ้นเนี่ย
-
จะมีใครตายไหมเนี๊ย :z3:
-
แปลก ๆ นะเนี่ยยย
จะเกิดไรขึ้นอีกเนี่ยยย
-
เอ๊า ต้องระวังกันหน่อยล่ะ
-
จะเกิดอะไรขึ้นเนี้ย
เกี่ยวกับชนินทร์มั้ย?
เหตุการณ์กะลังเป็นไปด้วยดี
ชนินทร์อย่าเพิ่งหนีกลับน๊า
-
:z3: มาทิ้งไว้หั้ยลุ้นอีกเร้ว เรื่องเก่ายางเคลียร์ม่ายเสด เรื่องไหม่จามาอีกเร้ว
อยากหั้ยชนินทร์ใจอ่อนซะที จาได้สวีทหวานกันมั่ง
-
อ่าน่อ จะมีไรเกิดขึ้นอีกไหมเนี่ย - -*
เรื่องอุส่าห์ดีแล้วแท้ๆ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
ลุ้นๆ ให้อภัย และมารักกัลนิ :กอด1:
-
หงุดหงิดเวลาบางครั้งลงนิยายไม่ได้อ่าครับ
แต่ก้...นะ จะสู้และเป็นกำลังใจให้โมทุกท่านต่อไป
ระบบของบอร์ดช่วงนี้รวนๆจังเลย
เป็นกำลังใจให้ชาวบอร์ดทุกท่านเลยนะครับ
บทที่ 60
“หา? อะไรนะครับป้าไผ่…นายเมฆิน…นายเมฆินเนี้ยนะจะจัดตั้งโรงเรียน”
ป้าไผ่ยิ้มร่ากับข่าวใหม่ล่าสุด
“ก็ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกค่ะ แต่นายเมฆจะเป็นผู้จัดตั้งโครงการส่งเรื่องเพื่อร้องขอสถานศึกษาประจำชุมชน”
ชนินทร์ค่อนข้างอึ้ง
“เพราะอะไรกันนะ ป้าไผ่พอจะรู้มั้ยครับ?”
“อืม นายคงเห็นว่าเด็กๆลูกของคนงานส่วนใหญ่ไม่ได้เข้าโรงเรียน ถึงบางคนเข้าเรียนแต่ก็ไม่ค่อยมีเงินทองเท่าไรเพราะโรงเรียนอยู่ไกลบ้าน”
“อย่างนี้จะเรียกว่าผีเข้าหรือผีออกดี...”
ชนินทร์พึมพำ
ป้าไผ่เดินคล่องแคล่วไปหน้าเตา
“โธ่คุณนินคะ ให้โอกาสนายเมฆหน่อย นายเธอเปลี่ยนไปมาก นายไม่ได้มีนิสัยเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว คุณนินควรจะมองนายในแง่…ที่แตกต่างบ้างนะคะ”
ชนินทร์หงุดหงิดไปกับเสียงสดใสของป้าไผ่ หงุดหงิด…หมั่นไส้ นายซาตานตอนนี้กลายเป็นพ่อคนดีของใครต่อใครซะหมดแล้ว…อะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนแปลงไม่เหมือนก่อน
“ผมไม่เชื่ออย่างนั้น…”
“คุณนินต้องให้อภัยนายค่ะ” ชนินทร์เบิกตามองป้าไผ่ที่ยิ้มกว้าง “สักวันหนึ่ง?”
ตอนนี้คนงานทุกคนรักและเคารพนายใหญ่อย่างแท้จริง…คงเพราะเมฆินรูปโฉมใหม่ในคราบเทพบุตร โอบอ้อมอารี จริงใจ อ่อนโยน แต่ยังคงความเที่ยงตรงและลักษณะแห่งความเป็นผู้นำเต็มเปี่ยม
เด็กๆชอบเมฆิน คนงานผู้หญิงก็แอบชอบเมฆิน…ชนินทร์รู้ บางคนถึงกับวางแผนจะให้ลูกสาวรุ่นๆของตนไปโปรยเสน่ห์เมฆิน…
เมฆินไม่เกรี้ยวกราด หากแต่จะมั่นคงราวต้นไม้ร่มครื้นแผ่กิ่งก้านกว้างใหญ่…
ชนินทร์พยายามทำไม่สนใจ
ส่วนคุณผกานั้นสุขภาพดีขึ้นทุกวัน กระทั่งตอนนี้กลับมาดูมีน้ำมีนวลสมวัย คอยดูแลธุระงานภายในบ้านช่วยเหลือลูกชาย
“คุณนินไม่ดีใจหรือคะ?”
“ก็…ดีใจครับ เด็กๆต้องเรียนหนังสือ ผมเห็นว่าบางคนเลยวัยเรียนตั้งหลายเดือนแล้ว แต่พ่อแม่พวกแกไม่มีเงิน”
“แต่น้ำเสียงคุณนินไม่ได้ภูมิใจนายเมฆ?”
“ผม…รู้สึกเฉยๆ อีกอย่างมันเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องทำตั้งนานแล้ว”
“นายคงยุ่งๆน่ะคะ…แต่หมู่นี้นายเมฆเธอบ่นว่าเมื่อไรคุณนินจะยกโทษให้เธอ?”
ชนินทร์เผลอตัว หันไปสนใจตาเบิกกว้าง
“เขาพูดอย่างนั้นเหรอครับ?”
ป้าไผ่หัวเราะเสียงใส
“ค่ะ เธอชอบมาปรึกษาบ่อย พร่ำเพ้อท่าทางน่าสงสารมากๆทุกทีเลยค่ะ”
แววตาของชนินทร์ฉายความรู้สึกผิดลึกๆ…ก้มหน้าหนี
“เขาก็พูดไปแบบนั้นแหละครับ…”
“ไหนจะชอบมาถามว่าคุณนินพูดอะไรถึงเธอบ้างอีกต่างหาก”
“…”
โรงครัวตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงน้ำแกงเดือดปุดๆ และเสียงป้าไผ่หยิบจับนู่นนี่
ชนินทร์ถอนหายใจออกมาในที่สุด
“เฮ้อ…ทำไมนายเมฆินไม่เลิกยุ่งวุ่นวายกับผมสักทีนะ ทั้งๆที่…ผู้หญิงมากมายก็แอบชอบเขา”
ป้าไผ่อมยิ้ม มองไม่เห็นสีหน้าของชนินทร์ แต่ก็รับรู้จากการจับน้ำเสียงได้ว่าอีกฝ่ายกำลังเขินอาย
“หมายความว่าไงคะ?”
“ผมได้ยินว่า…นายเมฆินเนื้อหอมไม่เบา”
“อ้อ!” ป้าไผ่โผล่งเสียงดังลั่น “ที่แท้คุณนินก็หึงผู้หญิงที่มาแอบชอบนายเมฆนั่นเอง”
“มะ…ไม่ใช่นะครับป้าไผ่!”
ชนินทร์รีบขอตัวออกไป ป้าไผ่มองตามแล้วยิ้มขำ
“คนบ้านนี้…มีแต่พวกปากแข็งของแท้จริงๆเลย…เฮ้อ”
ชนินทร์ช่วยคนงานในไร่เก็บองุ่น พวงองุ่นสุกโตฉ่ำเนื้อหวานพวงแล้วพวงเล่าถูกประคองลงมาจากเครือเถาด้วยความถะนุถนอม
เทศกาลเก็บองุ่นประจำปี ฤดูกาลที่ชาวไร่ในแถบละแวกนี้จะเฉลิมฉลองกันอย่างมีความสุข จะมีงานรื้นเริงคล้ายๆงานวัดตามชนบท และมีการประกวดผลงานจากเกษตรกรต่างๆมากมาย
ชนินทร์หลบมานั่งพักที่ร่มไม้ห่างไกลจากผู้คน
ทอดสายตาแบบคนใจลอย…
ทุกอย่างกำลังดำเนินไปได้ดี ลงตัว…
ถึงเวลาแล้วซินะที่เขาจะกลับไปหาความจริง กลับไปสู่ชีวิตที่แท้จริงของเขาสักที
หากชนินทร์ดื้อรั้นจะอยู่ต่อ แม้ว่าหัวใจจะเรียกร้องมากแค่ไหนก็ตาม…แต่เหตุผลนำหน้าเสมอ
สมองสั่งให้เขากลับไป…อันที่จริงควรกลับไปตั้งนานแล้วหรือไม่ควรหวนมาเหยียบย่ำที่นี่อีกเลย
ชนินทร์จะเป็นเพียงเรื่องที่น่าจดจำ แต่ไม่มีวันเป็นตัวตนที่แท้จริงได้
เสียงกรอบแกรบของใบไม้ดังขึ้นข้างหลัง กระนั้นชนินทร์ก็ยังไม่รู้ตัว
“คิดอะไรอยู่เหรอครับ?”
ร่างสูงยืนค้ำเป็นร่มเงา ชนินทร์สะดุ้งก่อนจะลุกหนี
“เดี๋ยวก่อนซิครับ” เมฆินคว้าร่างบางแล้วกล่อมให้นั่งลง ซึ่งเป็นไปด้วยความยากลำบาก
“เฮ้ยปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ!”
“อยู่เฉยๆก่อน” เมฆินกดใบหน้าลงไปหลังซอกคอ สูดกลิ่นหอมที่เขาเฝ้าฝันถึงทุกค่ำคืน
“นี่คุณเป็นบ้าอะไรนี่?”
“เผอิญเห็นคุณแอบหลบมานั่งตรงนี้ กำลังคิดอะไรอยู่ครับ?”
“คิดว่าเมื่อไรคุณจะเลิกยุ่งกับผมสักทีแล้วไปไกลๆซะ!”
เมฆินหัวเราะพลางกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น
“ไม่มีวัน…ผมไม่มีวันไปไหนจากคุณอีกต่อไป”
มือใหญ่กอดรัดและสามารถสัมผัสได้ถึงหัวใจดวงน้อยที่เต้นเร็วแรงจนน่ากลัว
“เอาล่ะบอกผมหน่อยว่าคิดอะไรอยู่”
ชนินทร์ขมวดคิ้วไม่ยอมตอบ
“คิดถึงผมอยู่ใช่มั้ยล่ะ?”
“เปล่า…”
“แต่ตอนนี้ผมกำลังคิดถึงคุณอยู่นะ…คิดถึงเรา”
ชนินทร์ผละตัวออกมาสุดแรง หันกลับมากล่าวเสียงดัง
“เก็บความคิดของคุณไว้ตรงนั้น…ผม ผมไม่อยากให้ใครเข้ามาได้ยินเข้า ผมไม่ชอบและจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคุณรู้ไว้ซะด้วย”
“ถ้าทำได้นะครับ…แต่บังเอิญจังว่าตอนนี้คนงานในไร่รู้หมดแล้วว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน คุณทราบดี”
ชนินทร์กำหมัดแน่น ใบหน้าแดงก่ำ เมฆินยิ่งหัวเราะชอบใจ
“ใครบอก…พวกผู้หญิงในไร่กำลังต้องตาต้องใจคุณ…เอาเวลาไปหาเลือกมาสักคนเถอะ!”
ปลายเสียงสูงขึ้นราวประชด กอดอกหันหลัง เมฆินยิ้มกริ่มสุดจะห้าม
“ครับ? คุณคิดว่าผมจะยอมรับผู้หญิงพวกนั้นหรือ?”
“ใครจะไปรู้…อ๊ะ! ผมไม่รู้หรอก จะถามทำไม!”
ชนินทร์โมโหที่ถูกต้อนจนมุมอีกแล้ว หันกลับมาวาดหมัดใส่เมฆิน ซึ่งเป็นอีกครั้งที่เขาคว้าข้อแขนเรียวไว้มั่นทันการ
“ผมไม่มีวันคิดถึงใครทั้งนั้น ยกเว้นคุณ”
“…พิมพาล่ะ คุณเอาพิมพาไปไว้ที่ไหน”
“ผมกับเขาไม่เคยเกี่ยวข้องกันและจะไม่มีวันเกี่ยวข้อง”
เมฆินกล่าวเน้นย้ำทีละคำ สายตาจดจ้องลึกล้ำไม่ละไปไหน
“ฮึ! เชื่อก็โง่แล้ว”
เมฆินปล่อยแขนเรียวเพราะเจ้าตัวบิดจากข้อนิ้วแข็งราวคีมเหล็กเกิดเป็นรอยแดง กัดริมฝีปากกลั้นเสียงหัวเราะ
“แล้วคุณล่ะครับ…อย่าบอกน๊าว่ากำลังคิดถึงไอ้เด็กทัตเทพนั้นอยู่?”
“ชะ ใช่! ผมคิดถึงนายทัตอยู่ เพราะผมรักเขามาก รักเขามากๆๆเลยด้วย อุ๊บ!-…”
ริมผีปากเล็กอิ่มสีแดงถูกทาบทับประกบด้วยริมฝีปากของเจ้าของร่างสูงใหญ่ มือของเมฆินข้างหนึ่งสอดรับเอวคอดไว้ไม่ให้ร่างบางล้มลงเพราะฤทธิ์ของจูบอันร้อนแรง ส่วนอีกข้างรวบข้อมือและกุมไว้ข้างหลัง
เป็นการสยบอันราบคาบ การยอมแพ้ที่แสนหอมหวาน ชนินทร์แทบทานรับลิ้นอุ่นๆและค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นร้อนระอุนั่นไม่ไหว แทบหลอมละลายกลายเป็นอากาศคาอ้อมแขนเขาเยี่ยงนี้
เมฆินถอนจุมพิต แววตากรุ้มกริ่ม
“นายเด็กนั่นทำแบบที่ผมทำได้หรือเปล่า?”
แววตารบ่งบอกว่าไม่…ทัตเทพไม่มีวันเทียบชั้น ราวกับฟ้าและเหวลึก…
ใบหน้าครามเข้มโน้มต่ำลงมาอีกครั้ง คราวนี้…จากสายตาที่ทอดมองหากชนินทร์ยอมแพ้ คงไม่มีหนทางรอดพ้นจากน้ำผึ้งที่ซาตานมอบให้…แสนอ่อนหวานทว่าอันตรายร้ายกาจ
“ปล่อย!”
เสียงแผ่วเบา แต่ชนินทร์ก็เอาตัวออกมาจากอ้อมแขนแกร่งได้ในที่สุด จ้องหน้าเมฆินที่ออกอาการงงๆก่อนจะวิ่งหนีไป
นายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ ตะโกนไล่หลัง
“คุณหึงผมต่างหากชนินทร์ คุณกำลังหึงหวงผมอยู่!”
ร่างบางลับตาไปแล้ว เมฆินกำมือแน่น…รอยจูบช่างทรงอาณุภาพรุนแรง สมองของเขามึนงงไปกับรสหอมหวานนั่นซะหมด นึกอะไรไม่ออกได้แต่ยิ้มร่าอยู่ตรงนั้นคนเดียวนานนับนาที…
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
จิ้มจึ่ก ๆ +
.
.
.
ใจอ่อนซะทีเถิดพ่อคู๊ณณณณ คนเฒ่าคนแก่หัวใจจะวายตายแร้ววววววววว +
:serius2:
-
greetttttttttttttttttttttttttttttttttttttt :o8:
ใครบอกว่าหึงเค้าแค่ห่วงต่างหาก(แล้วมันต่างกันตรงไหน555555)
-
เมื่อไหร่จะใจอ่อนซะทีล่ะคุณนิน :เฮ้อ:
สงสารนายเมฆ :sad11:
-
^^
-
ดี ๆ กันซะทีสิแม่คุณ เนี่ยนายเมฆรอนานแล้วนะ...คนอ่านก็ลุ้นอยู่ จนยุงเกาะขาแล้ววววว....คันจัง :z3:
-
ดักลอบให้หมั่นกู้ เจ้าชู้ให้หมั่นเกี้ยวนะคะเมฆิน
เอ้า ยังจะยืนยิ้มอยู่อีก
ตามชนินทร์ไปซี้ จะยืนยิ้มฝันอยู่ทำไม ในเมื่อความจริงมันอยู่ใกล้นิดเดียว
-
ทีละนิดๆๆๆๆๆแล้ว อิอิ
-
หูย ใจอ่อนซะทีหนูนิ๊น :z3: คนอ่านจะบ้าตายแล้วนะ น้องนะรั้นไปไหน ขอ :z6: สักทีแล้วกันนะ จะได้หาย ฮึ่ม!
ปล รอตอนที่ 62 ต่อไป อิอิ :-[
-
:-[
-
ชนินทร์ใจแข็งจัง
-
:z2:ใจอ่อนแย้ว
-
รู้สึกว่าชนินทร์เริ่มเล่นตัวเยอะไปแระ
:เฮ้อ:แล้วเมื่อไหรจะถึงฉาก :oo1:ซะทีล่ะ
-
โอ๊ยยยยยยย
ใจอ่อนได้แล้วนิน
ไม่ไหวแล้วจ้า
สงสารเมฆินนะลูกกกก
-
+1จ๊ะ รักมากก็ต้องหึงมากสิเนอะ :กอด1:
-
เดาเอาว่าตอนหน้าอาจจะมีโจรมาบุกไร่รึเปล่า สู้ๆเค้านะครับพี่ทมิฬเอ้ยเมฆิน
-
หวานจัง.... :o8:
-
ดอกแรก........ที่ห่างหายไปนาน
อิอิ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
อีกนิดเดียวเท่านั้น :z1:
-
:pig4: ขอบคุณครับ
-
:impress2: เย้ ได้อ่านต่อแร้น
ง่า....อย่างอนกัลนานอย่างงั้นจิ :เฮ้อ:
เอาใจช่วยกานต่อปาย สู้ๆ นะ :L2:
-
งอน เข้ากันไป
เมื่อไหร่ จะเข้าใจกันเน๊าะ
ลุ้นๆๆๆ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ชนินทร์ยังไม่ยอมใจอ่อนอีกเหรอ
ใจทมิฬจริงๆ
ทมิฬในที่นี้หมายถึงดำอ่ะนะ
ก็คือ ใจดำนั่นเองงงง
-
ไม่ยอมใจอ่อน..ระวังเถอะ
-
55555555555555
ชนินทร์นี่น้า
ที่เป็นอยู่เนี่ยก็แค่ไม่ยอมรับตัวเองแค่นั้นแหละเนอะ
-
เอ๊า นางเอกเรา เล่นตัวซะม่ะมีอ่ะ
ฮ่าๆๆ ขำอ่ะ
62 62 62 จงเจริญ ฮ๋าๆๆ
-
โฮกกกก
ไม่ได้เข้ามาตั้งนาน
ใจอ่อนเสียทีเถอะคุณชนินทร์
สงสารมเฆินจะแย่แล้ว ดีขึ้นขนาดนี้แล้วด้วย
ระวังคนอื่นมาคาบไปน๊า ช่วงนี้สถานการณ์เริ่มอึนๆ o18
-
:o8: นายเมฆได้จูบชนินทร์เร้ว เด๋วต่อไปก้อต้องใจอ่อน อิอิ
ชินนทร์นี่น้า ถ้าคืนดีกันเมื่อไหร่จาหั้ยนายเมฆจับกดหั้ยลุกไม่ขึ้นเรย :laugh:
-
เฮ้อ ... ถึงจะไม่ค่อยสมใจเท่าไหร
แต่ได้ จุ๊บๆกันแล้ว ... ก็นับว่า เส้นขนานใกล้ๆจะมา บรรจบกันแล้วสินะ
อิอิ ... ถึงขนาด ลงทุนสร้างโรงเรียน มาเอาใจกันเลยทีเดียวน๊า
ใจอ่อนได้แล้ว คุณนินทร์ :กอด1:
-
มีข่าวดีจาบอกครับ
คือนิยายเรื่องต่อไป จะเป็นนิยายที่แต่งมาจากเรื่องจริง90%เลยทีเดียว
เป็นเรื่องราวของเพื่อนๆผมเอง เรื่องนี้ผมกะจะแต่งมานานแล้วครับ
ชีวิตรักพวกมันน่าปวดหัวมาก ก็เลยเอามาแต่งดู นะครับ
ข่าวร้ายคือ....ปีหน้า :beat:
บทที่ 61
องุ่นจากไร่กิ่งกาญมณีชนะเลิศหัวข้อทางด้านคุณภาพ
งานเลี้ยงฉลองจึงถูกจัดขึ้น ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ขณะที่ทุกคนในโรงครัวกำลังฉลองกันอย่างสนุกสนาน ไฟเปิดสว่างไสวไปทั่วทั้งไร่ ใครที่ไม่ได้รับเชิญกำลังเฝ้ามอง…
มองจากมุมสูงนี้ มันช่างน่าอิจฉา น่าอิจฉาซะเหลือเกิน!
อยากทำลาย ทำลายให้ป่นปี้ไปด้วยน้ำมือตัวเอง
ตาย! งานนี้ต้องให้ตายกันไปข้าง
หัวใจที่สุมอัดแน่นด้วยความเคียดแค้นเต็มที่ พร้อมจะลงมืออย่างบ้าระห่ำ…
ไม่มีอะไรต้องเสีย
ผู้บุกรุกจากมุมมืดปลอบใจตัวเอง…อีกไม่นาน…ไม่นานแล้ว!...
“ตาเมฆเห็นนินเค้าบ้างมั้ยลูก?”
คุณผกากำลังง่วนไปกับการกำกับเมนูอาหารที่จัดเลี้ยงคนงานภายในโรงครัว เสียงดนตรีสนุกสนานครื้นเครงบรรเลงดัง เป็นข้อยกเว้นสำหรับค่ำคืนนี้
“ทำไมเหรอครับคุณแม่? ชนินทร์เขาไม่ได้อยู่แถวนี้เหรอครับ”
“จ๊ะ เห็นแค่ตอนเย็นลงมาช่วยงาน เสร็จแล้วก็หายตัวไปเลย”
เมฆินใจหายวูบ ใบหน้าซีดเผือด ก่อนจะกวาดตามองไปโดยรอบ ป้าไผ่กำลังวิ่งวุ่นพร้อมทั้งหยอกเย้ากับพวกคนงานที่จะเข้ามาชวนไปเต้นระบำรำวง
“งั้นผมขอตัวไปหาเขาก่อนนะครับ”
เมฆินสืบเท้าขึ้นเรือนอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็พบร่างโปร่งบางยืนอยู่นอกชานทางด้านหลัง ถึงกับถอนหายใจโล่งอกเมื่อพบ…
เสียงฝีเท้าทำให้ชนินทร์ระวังตัวมากขึ้น
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้มืดๆคนเดียว”
เมฆินก้าวเข้าไปยืนข้างๆ รักษาระยะห่างเพราะไม่อยากให้ชนินทร์เดินหนีไปเสียก่อน
“เรื่องของผม…”
คำตอบไร้เยื่อใย แต่น้ำเสียงนั้นแทบเรียกได้ว่าอ่อนโยน…
“ออกมารับลมคนเดียวแบบนี้ ต่อไปนี้ผมขอห้ามนะครับ”
“มันไม่ใช่เรื่องของคุณนะ”
ชนินทร์เสียงเขียวทันที ตั้งท่าจะสู้รบกับเขาตลอด เมฆินรีบยกมือปราม
“เอาล่าๆ ฟังผมก่อนนะ ให้ตายซิ…ทำไมคุณต้องเห็นผมเป็นศัตรูไปเรื่อย”
“ก็คุณเป็นศัตรูกับผม…”
“เป็นอย่างอื่นเลยไม่ได้หรือ?”
ชนินทร์ถอนหายใจเบื่อหน่าย
“มีอะไรก็ว่ามาเถอะ”
“ผมไม่อยากให้คุณออกมายืนในที่มืดๆคนเดียวแบบนี้อีก ตอนนี้ไร่ของเราไม่ค่อยปลอดภัยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
ชนินทร์นิ่วหน้า หันไปมองสีหน้าหนักใจของชายหนุ่มเจ้าของไร่
“ทำไม? เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”
“สองอาทิตย์ก่อนผมออกไปเดินตรวจความเรียบร้อยตรงท้ายไร่ เจอกับร่องรอยน่าสงสัยว่ามีใครบางคนกำลังบุกรุกที่ของเรา หรืออย่างน้อยก็มีเจตนาไม่ดีโดยที่เราไม่รู้…”
เมฆินเล่าเหตุการณ์ให้ชนินทร์รับทราบ ซึ่งรับฟังด้วยความตระหนัก
“คุณต้องระวังหน่อยนะครับ เอาเป็นว่าตอนนี้เราอาจอยู่ร่วมกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็ได้...”
“คุณรู้มั้ยว่า...’มัน’ ต้องการอะไร?”
“ไม่รู้ครับ…เพียงแค่คาดเดาว่ามันมาซุ้มดู ซุ้มเพื่อการอะไรสักอย่าง…”
ชนินทร์นิ่งเงียบไป ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ผมควรกลับไปมั้ย?”
เมฆินใจหายวาบ น้ำเสียงเบาหวิว
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น”
“ผมไม่รู้ว่าเป็นคนที่ปองร้ายผมหรือเปล่า…อาจเป็นศัตรูของผม ผมไม่อยากให้เรื่องของผมทำความเสียหายให้ครอบครัวของคุณอีก โดยเฉพาะคุณแม่ผกา…”
เมฆินก้าวเข้าไปจับไหล่บางก่อนชั่งใจและดึงเข้ามากอดหลวมๆ
“อย่าไป…ขอร้อง ถ้า…ถ้าคุณไปตอนนี้อาจจะยิ่งอันตราย ได้โปรดอยู่กับผม เราจะช่วยกันปกป้องคุณ แค่รอเวลา…เชื่อใจผม คุณจะปลอดภัย”
ท่ามกลางความเงียบงัน ชนินทร์ยอมให้ร่างสูงใหญ่กว่าตนนักกอดรัดไว้…
เพราะนี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย
“คุณแม่หายดีแล้ว ผมไม่มีเหตุผลต้องอยู่ต่อ”
คำพูดเหมือนเป็นมีดนับร้อยนับพันเล่มพุ่งเข้าทิ่มแทงหัวใจของเมฆิน ใบหน้าเจ็บปวดบิดเบี้ยว
“ผมรู้…ว่าไม่มีเหตุผลใดจะรั้งคุณให้อยู่ต่อได้” เมฆินไม่อาจกลบเกลื่อนความรู้สึกรวดร้าวกับความจริง…ที่สักวันหนึ่งชนินทร์ต้องจากไป...“แต่ขอร้อง เพื่อตัวคุณเอง เราควรรู้ว่าใครมาดีหรือมาร้าย คุณต้องอยู่นิ่งๆ อย่าตื่นตะหนก”
“แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับ…”
“ชู่ว์…” เมฆินแตะริมฝีปากด้วยเรียวนิ้วยาว “มันจะไม่เกิดขึ้น ผมสัญญา”
ดึงร่างชนินทร์ออกมาจ้องตามาดมั่น ก่อนจะถามเสียงเครียด
“คุณคิดว่าธุรกิจของที่บ้านกำลังมีปัญหาหรือ?”
ชนินทร์ตอบอย่างเรียบเฉยที่สุด
“เปล่า ผมก็แค่คิด ทุกสิ่งไม่เคยแน่นอน ครอบครัวของเราทำธุรกิจใหญ่ ย่อมต้องมีเรื่องพรรค์นี้ ครั้งหนึ่งคุณพ่อเคยได้รับจดหมายข่มขู่จากบริษัทคู่แข่งเรื่องผลประโยชน์”
เมฆินพยักหน้า
“เช่นนั้นเรายิ่งต้องระวัง ระวังทุกด้าน ผมอยู่ที่ไร่นี้มานานและไม่เคยมีปัญหากับใครเพราะเราเป็นไร่เก่าแก่ และไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เราแยกตัวออกมาอยู่ตรงนี้นานแล้ว ไม่เคยเกิดเรื่อง”
ชนินทร์ดึงร่างออกจากอ้อมแขนเบาๆ เมฆินไม่เรียกร้อง แต่ก็รู้ว่าภายใต้หน้ากากนั้นหัวใจของเขากำลังร้าวรานต่างจากที่พยายามแสดงออกมา
“ลมเย็นดีนะ”
ร่างเล็กสั่นไปทั้งตัว
“คุณกำลังหนาวต่างหาก มานี่ กลับไปที่โรงครัวกันเถอะครับ อย่ายืนอยู่มืดๆคนเดียวเลย ต่อไปนี้ผมขอให้ระวังตัวด้วย”
ชนินทร์ไม่ประท้วงใดๆอีกต่อไป กลับไปที่โรงครัว เดินเข้ามาพร้อมกับนายใหญ่
คนงานพอเห็น ต่างก็ส่งเสียงแซวหรือบ้างก็มองด้วยสายตาเข้าใจความสัมพันธ์ของทั้งคู่
ชนินทร์ไม่โกหกหรือขัดขืนอีกต่อไป ปล่อยให้เมฆินเดินนำตนเข้าไปหาคุณผกาที่นั่งกินอาหารรออยู่อย่างมีความสุข
มีเพียงคนสองคนเท่านั้น กันและกัน…ที่เข้าใจความจริงทุกอย่าง
ชนินทร์แอบร้องไห้อยู่ลึกๆในใจ ไม่ต่อต้านความเจ็บปวดลึกในโพลงอก…จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อไม่ช้า…เขาก็ต้องจากผู้คนที่นี่ไปไกลแสนไกล และไม่มีวันกลับมา!
ไม่มีวันกลับมา…
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
อยากรู้จังเลยนะ
คนที่อยากแก้แค้นนี่ใครกันน้า
ว่าแต่เรื่องใหม่น่ะ
ปีหน้าเลยหรอ
นานไหไหมอ่ะ :m15:
-
มาต่อไวไว เด้อออ คราบบบ
ลุ้น อย่าง แรงงงนิ
o13 o13 o13 o13 o13
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตอน 62 ที่รอคอย มาต่เร็วๆนะครับ
-
ใครกันนะ
ใครกัน
ที่มาทำแบบนี้
ต้องทำให้พระเอกและนายเอกของเรา
ต้องจากกัน
-
เวิ่นเวอ มากค้่ะ
เอ๊าตอนหน้าแล้วสิน่ะ
วันๆไม่ทำอะไร นับถอยหลังรอ ตอนที่ 62
เย๊ๆๆๆ
-
ใครกันอ่า แอบกลัว คงไม่มีใครถูกยิงโป้งป้างนะ
-
^^
-
ใครแค้นใครอีกละ
-
ใกล้เวลาที่ชนินทร์ต้องตัดสินใจ
จะอยู่หรือจะไปซะที
แล้วใครกันนะที่ซุ่มอยู่ ชลัชรึเปล่า หรือจะเป็นโจยก์เก่าของเมฆิน
รอตอนหน้ามากมายนะคะ
-
จะเกิดอะไรขึ้นเนี๊ยยยยยยย :serius2:
เหตุการณ์ไม่น่าไว้วางใจ
ชนินทร์ อย่าเพิ่งไปเลยน๊า :dont2:
-
แอร๊ษยยยส์
ยังไงกัน
-
จะเกิดอะไรขึ้นอีกนะเนี่ย :เฮ้อ:
-
คุณนินทรืจะหนีไปไหนอีกอ่ะ o22 ความสุขช่างสั้น..
-
มาลงชื่อค่ะ ติดตามอยู่น้า :)
-
รออยู่นะครับผม
-
รอตอนที่62อยู่คร้าบบบบบบบบบบบบบบ
-
คนที่มาแก้แค้น..ใช่เพื่อน(จำชื่อไม่ได้)หรือป่าว
ขี้เกียจย้อนไปดู
-
โหยย อ่ะ เดาพล็อตไม่ได้เลย ตื่นเต้นกะตอนจบ
ว่าแต่ ชนินทร์ ไม่หนีไปไหนหรอก
.
.
.
แต่...คนเขียนหนีไปแร้วว อ่ะป่าว หายไปเลย 55555
-
:เฮ้อ:
-
ง่ะ :a5:
ชนินทร์ เปงรายง่ะ
โฮกกกกกกกกกกกกกกก ขาดตอน ลุ้นๆๆ
:z13: รีบๆ มาต่อนะค่ะ เปงกำลังใจให้น่อ สู้ๆจร๊า :L2:
-
งืด!!! คัยจามาแก้แค้นนายเมฆเนี่ย :z6: สกัดมันไว้ก่อน เรีื่่องกำลังจาหวานแท้ๆๆ
เร้ว "ไม่มีวันกลับมา" ทิ้งไว้ให้ใจหวั่นๆๆซะงั้น
แต่ชนินทร์นี่คิดจะไปอย่างเดียวเรยง่ะ :เฮ้อ:
-
1+ ให้น้า แต่อย่าจบแบบเศร้าเด็ดขาด มิฉะนั้น :z6: และจะไม่อ่านอีกต่อไป
-
บทที่ 62
ร่างบนเตียงกำลังระส่ำระส่าย เหงื่อกาพย์ผุดผาดทั่วใบหน้าขาวหล่อเหลาดั่งเทพบุตร…
แสงจันทร์ส่องให้เห็นร่างดำทะมึนสูงใหญ่ร่างหนึ่งเดินเคลื่อนสืบกายเข้ามา...ขาเล็กพยายามวิ่งหนี
แต่ไม่ทัน…ไม่มีวันหนีพ้น ชนินทร์วิ่งหนีท่ามกลางป่าที่มีแสงจันทร์นวลผ่องน่ากลัวฉาบไล้...
ดวงตาสีแดงฉานแววประกายท่ามกลางความมืดมิด เขี้ยวแหลมคมสีขาวแสยะยิ้ม
สัตว์ร้ายกระโจนเข้ามา! ชนินทร์วีดร้อง ดวงใจราวกับจะหยุดเต้น ตื่นกลัว…ความตื่นกลัวไหลล้นทะลักท้วมห้องหัวใจ
เมฆิน…เขาโหยหาเมฆิน…
ได้โปรด…เมฆิน ผมต้องการคุณ ช่วยผมด้วย…ช่วยผมด้วย!
“คุณนิน!”
แสงไฟสว่างวาบ ชนินทร์สะดุ้งตื่น
“ช่วย…ช่วยผมด้วย ช่วยผมด้วย…”
ชนินทร์ครางด้วยความหวาดกลัว หลับตาปี๋ เมฆินดึงเข้ามากอดแน่นโดยทันที
“ผมอยู่นี่แล้ว ผมอยู่ที่นี่”
ชนินทร์เองกอดร่างหนาไว้ไม่ยอมปล่อย ความอบุอ่นแผ่ซ่านทำให้ทุกอย่างสงบลง
“ไม่มีใครทำร้ายคุณได้ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว คุณแค่ฝันร้ายเท่านั้นครับ”
น้ำเสียงทุ้มใหญ่แฝงไปด้วยความรักใคร่อ่อนโยนปลอบปะโลม เนื้อตัวของชนินทร์เย็นเชียบ ร่างเล็กสอดตัวและซุกเข้าหาอกกว้างเพื่อไออุ่น
“ผม…”
“ไม่ต้องห่วง ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเท่านั้น…หลับเถอะครับ”
ไม่รู้ทำไม ไม่รู้อะไรในสิ่งที่เขาพูดทำให้ชนินทร์เชื่อใจหมดสิ้น ไร้ข้อกังขา ในที่สุดก็หลับใหลไปในอ้อมกอดของอีกฝ่าย โดยที่มีสายตาคอยจับจ้องระแวดระวังให้ไม่ห่าง
เมฆินถอนหายใจ ส่งผลให้แผงอกหนาขยับขึ้นลงเบาๆ ชนินทร์เกาะเกี่ยวไว้แน่น
นิ้วเรียวลากไล้ตามใบหน้าที่เขาหลงรัก เฝ้าโหยหา…ทว่าในใจกลับกลัดกลุ้ม เขาไม่น่าเล่าเรื่องบ้าบอนั่นให้ชนินทร์หวาดกลัวเกินกว่าเหตุเลย
“ผม…อย่า คุณอย่า…อย่าไป…อย่าไปนะ”
ริมผีฝากอิ่มซีดขาวขยับพึมพำเบาๆ เมฆินพอจะจับน้ำเสียงแห่งความหวาดกลัวได้ ชนินทร์ขมวดคิ้วแน่นเหมือนเผชิญกับเรื่องเลวร้ายในฝันอีกครั้ง
“ครับ ผมจะไม่ไปไหน อยู่ตรงนี้เพื่อคุณ…”
นิ้วเรียวเชยคางคนนอนละเม้อฝันร้ายไม่รู้เรื่องขึ้นมาจูบ จูบแผ่วเบา อ่อนโยน…ทำให้ร่างบางสงบลงต่อมาไม่นาน
เมฆินนอนกล่อมชนินทร์ที่ขวัญเสียไปตลอดทั้งคืน
ชนินทร์ตื่นขึ้นมาตอนเช้า แทบจำความอะไรไม่ได้
ต้องนอนใช้เวลาล่วงสองนาที ริ้วแดงที่เกิดจากโลหิตสูบฉีดขึ้นไประบายทั่วบนใบหน้า ชนินทร์เขินอายที่ปล่อยให้เมฆินนอนกอดเขาตลอดทั้งคืน
รอยบุ๋มข้างกายว่างเปล่า กายไม่อยู่แล้ว หลงเหลือเพียงกลิ่นกายหอมคุ้นเคย…
เมื่อคืนชนินทร์ฝันร้ายมาก มากเสียจนเขาสามารถร้องไห้ออกมาได้อีกครั้งในตอนนี้
มองออกไปข้างนอก คงเลยช่วงสายมาแล้ว อาจจะเป็นเวลาบ่าย ฝนตั้งเค้าครื้ม
ชนินทร์นอนแน่นิ่งคิดอะไรต่างๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจในสิ่งที่ต้องทำ
ในที่สุด…เวลาก็มาถึง!
ทบทวน…เหตุผล ทบทวนเรื่องราวต่างๆ
หากเขาทนอยู่ไป จะไม่มีฝ่ายใดมีความสุข
มีประโยชน์อะไร นอกจากต้องจากไป!
ชนินทร์ลุกขึ้นเก็บของใส่กระเป๋า ไม่เร่งรีบเพราะเขาต้องใช้พลังงานส่วนใหญ่ข่มใจไม่ให้หวั่นไหว ข่มร่างกายไม่ให้สั่นเทามากกว่าที่เป็นอยู่
น้ำตาอาบนองสองข้างแก้ม ชายหนุ่มไม่เคยรู้สึกเป็นเช่นนี้มาก่อน…
ต่อต้านฝืนใจตัวเอง
ร่างโปร่งบางเดินลากกระเป่าออกมา โชคดีที่ไม่มีใคร ชนินทร์ก้าวเดินมั่นคงต่อไป
“ชนินทร์!”
เจ้าของชื่อยังคงเดินหน้าต่อไป ฝนตั้งเค้าหนักขึ้นทุกขณะ…
“ชนินทร์ คุณจะไปไหน เดี๋ยวก่อน!”
เมฆินวิ่งถลามาข้างหน้า กางมือดักไม่ให้ไปไหน
“ผมจะไปตามทางของผม”
“แต่ผมไม่ให้คุณไป คุณต้องอยู่ที่นี่”
เมฆินดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น ตัวของเขาสั่น…มิใช่ด้วยความโกรธ แต่เป็นความกลัว…
กลัวที่จะสูญเสียหัวใจอีกครั้ง!
เส้นเสียงหนึ่ง...ดังขึ้นแผ่วเบาราวกับกระซิบสู่ห้วงหัวใจของเขา
“…อย่าไป...ผมขอร้อง...”
ชนินทร์ปล่อยให้เขากอดจนพอใจ ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นแกะแขนเมฆินออก
“ปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้อง…”
“ไม่!” แววตาของเมฆินรวดร้าว แดงก่ำ “ไม่! ผมจะไม่ยอมให้คุณไปไหน”
“คุณไม่เข้าใจเมฆิน…” ชนินทร์ปาดน้ำตา “ระหว่างเรามันเป็นแค่…ความผิดพลาด คุณสับสน ผมสับสน เราต่างสับสน…คุณไม่รู้หรอกว่าแท้จริงแล้วคุณรู้สึกยังไง”
“ไม่รู้หรือว่ารู้สึกยังไง?!”
คราวนี้น้ำเสียงของเขาโกรธขึง กำมือแน่น ยืนเต็มความสูงโดดเด่นจนแลดูคุกคาม น่ากลัว
“ตั้งแต่ผมทำผิดต่อคุณ...ผมยอมทุกอย่าง ผมขอโทษ ผมสำนึกผิด...แต่คุณไม่มีสิทธิบอกผมว่าคุณรู้สึกยังไง!”
ชนินทร์ได้แต่ยืนอึ้งค้าง ใจเต้นแรง...แข้งขาอ่อนกับผู้ชายที่กำลังโกรธจัดตรงหน้า
ไม่นะ!
“ป่านนี้...คุณยังไม่รู้อีกเรอะว่าผมต้องการคุณมากแค่ไหน” ร่างสูงย่างสามขุมเข้าหา แววตาขึงตึง “คุณแกล้งโง่หรือ...เสียสติกันแน่!?”
มือใหญ่คว้าแขนชนินทร์แล้วบีบแน่น ก่อนจะออกแรงลาก
“ตามผมมานี่!...และถ้าต่อไปนี้คุณอยากให้ผมเล่นบทเดิมๆ...ก็ได้! ผมจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้คุณไปจากผมอีก!”
ฝนตกเทกระจาดลงมาทันที ห่าฝนโหมกระหน่ำขณะร่างสูงลากจูงร่างบางเดินไปตามทาง ชนินทร์พยายามตะโกนแข่งกับเสียงฝน
“คุณเมฆิน คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอไง!”
ลมฝนโหมกระหน่ำบ้าคลั่ง ราวเข็มแช่แข็งนับล้านสาดกระทบผิวหนัง
“คุณต้องรู้ ว่าผมรู้สึกยังไง” ทางเดินสูงชันขึ้น หยาดฝนตกรุนแรงทำให้สายตาของชนินทร์พร่ามัว แทบมองไม่เห็นทาง ยิ่งลมพายุโบกสะบัด แทบเหวี่ยงต้นไม้ที่รายล้อมให้หลุดปลิวตามแรงลม
ร่างบางยิ่งออกแรงขัดขืน ยิ่งพบกับแรงมหาศาลต่อต้านกลับมา
จนกระทั่งเมฆินผ่อนฝีเท้าลดลง ชนินทร์โดนดึงลากขึ้นมาสุดปลายทาง ตรงหน้า…ปรากฏเป็นเรือนไม้หลังเล็กเก่าๆ…หลังที่ชนินทร์เคยถูกกักขังไว้เป็นเชลยของมัจจุราชเลือดเย็น
ชนินทร์อึ้งงันจนพูดไม่ออก หัวใจรู้สึกเหมือนถูกทุบร่ำบดขยี้
“คะ…คุณ คุณพาผมมาเพื่ออะไร?...”
เมฆินยืนนิ่ง มีเพียงเสียงฟ้าร้องดังลั่นสั่นสะท้านทั่วผืนฟ้าเป็นคำตอบแทน
“คุณพาผมมาเพื่อตอกย้ำผมใช่มั้ย? คุณอยากให้รู้ว่า…ยังไงผมก็เป็นได้แค่ทาสของคุณใช่มั้ย?”
ชนินทร์ก้มหน้าลง บอกไม่ถูกว่าเป็นหยาดฝนหรือน้ำตาที่พรั่งพรู ก่อนร่างเล็กจะโถมเข้าหาร่างสูงทะมึน
“คุณใจร้ายมากนะ! คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง หลังจากที่ผมทำเพื่อคุณทุกอย่าง ผมทำเพื่อคุณทุกอย่าง!”
ฝ่ามือเล็กทุบแผงอกหนาหนักดังอึกๆ กระนั้นก็ยังไม่มีการตอบโต้
“ผมรักคุณขนาดนี้…ผมรักคุณขนาดนี้คุณยังทำร้ายผมอีกทำไม จิตใจคุณทำด้วยอะไรเมฆิน?”
ชนินทร์ทรุดกายลงภายในอ้อมกอดของเมฆิน ใบหน้าของเขาเรียบเฉยหากแต่ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังหลั่งน้ำตา…น้ำตาแห่งความปลื้มปีติใจหรือเสียใจอย่างรุนแรงก็ไม่มีใครล่วงรู้…
เมฆินยกหลังมือบางขึ้นมาจูบเบาๆ ทั้งสองเปียกปอน กองอยู่กับพื้น
“งั้นอย่าไป” เสียงของเขาแทบกลายเป็นเสียงกระซิบ “ได้โปรด อยู่กับผม ผมไม่ได้ขอร้องให้คุณยกโทษ…ผมไม่ได้ต้องการให้คุณเจ็บปวดอีกต่อไป แต่ผมขอ…ให้เรามีโอกาสได้เริ่มต้นกันใหม่”
ชนินทร์เงยหน้าและต้องเสียวสันหลังวาบ หัวใจกระตุกไปทั้งดวง…แววตาเปี่ยมความหมายของเมฆินจ้องมองลงมา พร้อมทั้งริมฝีปากร้อนผะผ่าวฉกจูบ รุกเร้าร้อนแรง และอ่อนหวานละเมียดละไมจนแทบละลายหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
ชนินทร์ดิ้นขลุกในอ้อมกอดอันเปียกปอนของเมฆิน...ที่ใช้กำลังบังคับขืนกายของเขาให้สยบจำนนต่อตน...เมฆินดูเหมือนจะไม่รู้ตัวว่าชนินทร์พยายามประท้วงเนื่องจากหายใจไม่ออก
ไม่มีใครรู้สึกตัว ต่างฝ่ายต่างก็ยืนอยู่ในห้องนอนเก่าของเมฆินแล้ว ความหนาวเย็นทำให้มือทั้งสองคู่สั่นเทาอย่างหนัก เมฆินพยายามปลดกระดุมเสื้อในขณะที่ชนินทร์ยืนนิ่งไม่ยอมช่วยเขาในอีกทางหนึ่ง
หนักขึ้น เมฆินก็กระชากรังดุมออกเป็นแถบ ของตนเช่นกัน
ร่างหนาหนักเต็มไปด้วยมัดกล้ามถาโถมอย่างร้อนรนใส่ร่างเล็กกว่า ด้วยความทนไม่ไหวต่อรูปรสตรงหน้า...เมฆินปลดปล่อยปราการสุดท้ายแล้วประกาศความเป็นชายใหญ่โต รู้สึกได้ถึงความคับแน่นของชนินทร์และต่อมาคือสีหน้าอันเจ็บปวด...
“ผมจะทำให้คุณยอมรับผมให้ได้ ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม คุณชนินทร์!”
ตอนต่อไป...>.<
-
:z13: น้อง Alex และ +1 ให้แทนคำขอบคุณที่ขยันมาอัพให้
คนอ่านได้สนุกกัน :pig4: ค้าบ .........
-
หวังว่าจากนี้ไปจะเข้าใจกันเสียที ชนินทร์ก็พูดความจริงในใจออกมาแล้วนี่
แอบ :haun4: ด้วย
-
คุณAlexเยี่ยมเลยอ่ะ บทอัศจรรย์แค่ 2 บรรทัดแต่ทำให้รู้สึกถึงแรงกดดันในใจของตัวละคร ชอบอ่้ะ อิอิ ไม่ได้หื่นนะ ชอบการใช้ภาษา :impress2:
-
:angry2: :serius2: :serius2:
-
ดีกันซะเถอะ อิอิอิ :z1:
-
:sad4: นั่งอ่านตั้งกะเช้าเพิ่งตามทันเนี่ย
มาต่อไว ๆ นะค้าบ
-
ว๊ายยย
เกิดไรขึ้น
-
แงงงงงง.. :sad4: เมื่อไหร่จะคืนดีกันนี่
ชนินทร์ก็ปากแข็งเหลือเกิน
ตอนหน้าจะเป็นไงมั่งเนี้ย :impress:
มาต่อเร็วๆ นะคะ
-
ชนินทร์จะหนีไปไหน
อยากให้ดีกันเร็วๆนะ :เฮ้อ:
-
น้องอเล็กค้า ทำไมบทอัศจรรย์มันออกมาแค่สองบันทัดอ่ะน้อง :z3:
อ่านไปแล้วแบบว่าเจอ TBC :a5: อึ้งกิ่มกี่ ชิชิ
-
แรงอ่ะ
.
.
.
ไม่ไหวแร้ว NC หนัก ๆ ซักดอกรับรองเคลียร์
.
.
.
555+
-
ชนินทร์ใจแข็งเหลือเกิน จะหนีกลับบ้าย นี่เท่ากับเป็นการบังคับเมฆินให้ต้องใช้ไม้ตายขั้นสุดท้าย
เมฆินก้ออย่ารุนแรงนัก อ่อนหวานกับชนินทร์บ้าง นอนคุยเข้าใจกันดีกว่านั่งคุยเป็นไหนๆ เชื่อดิ
-
+1 น๊ะจ๊ะ แต่เมื่อไหร่ 2 คนนี้จะเข้าใจกันสักที :z3:
-
^^
-
ข่มขืนอีกแล้วอ่ะ
ซาตานนนนน
-
ไอ้เราก็ใจจดใจจ่อรอตอนที่ 62 ว่ามันจะมีฉาก :oo1: :oo1:
อืม...มีจริงๆๆด้วยอ่ะ
มีตั้งสองบรรทัดสุดท้ายอ่ะ
:a6: :a6: :a6:
ตูจะบร้าาาาาาาาาาาาาาา
-
วิธีการคืนดีแบบนี้ ใช้ได้ทุกสมัยจริง :กอด1:
-
ตายแล้ววววววววววววววว
รู้งี้น่าจะให้เมฆินทำแบบนี้ตั้งแต่ทีแรกเนอะ
ไม่งั้นป่านนี้คืนดีกันไปนานแระ
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :haun4:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
โดนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ง่ะ
มาต่อ ไวไว น่ะ คราบบบบบบบบ
-
อ้าวเฮ้ย !!! :a5:
พี่เล็กซ์ทำอะไรเนี๊ยะ
ไอ้เราก็ตั้งหน้าตั้งตารอ แป่ววววเลยงานนี้
:serius2:
-
สรุปโดนอีกแล้วหรือ..
-
อยากให้ชลัชมีคนที่รักจริง
-
ตามมาอ่านหุหุ เราอ่านแบบรวดเดียวเรยนะนิเชื่อมั้ย???
:L1: แทนกำลังใจนะ
-
มาแล้วครับ...
กลั่นกรองมาจากนิยายอีโรติคขั้นเทพล้วนๆ :o8:
เฮ้อ ผมก็ทำได้เท่านี้ คงไม่เสียวไปมากกว่านี้แล้วอ่ะครับ :jul1:
ขอบคุณสำหรับทุกคำติชมครับ ฮือๆ...T-T... :serius2:
.....ลุ้น :z1:
บทที่ 63
ข้อมือเรียวทั้งสองข้างถูกรวบไว้เหนือศีรษะ เมฆินหลับตาและซึบซับกับความสุขตรงหน้าโดยไม่คำนึงสิ่งใด...
“คุณต้องชอบ...เวลาผมรักคุณแบบนี้”
“ฮือ...อือ...”
ชายหนุ่มเคลื่อนกายอย่างสุขสมใจ จนกระทั่งถอนริมฝีปากออกมา
“ฮื้อ...”
เสียงสะอื้นเบาๆของชนินทร์ทำให้เมฆินค่อยๆหยุดการกระทำลง ช้าๆ...ก่อนที่ความรู้สึกผิดมหันต์จะพุ่งตรงทิ่มแทง
“ผม...ผมขอโทษ...ผมขอโทษจริงๆ...”
เมฆินมีสีหน้าตกใจ ยามที่เขาค่อยๆถอนกายออกอย่างเสียดาย ทว่า...
ชนินทร์กลับส่ายหน้า
“ไม่...” ชนินทร์จ้องนัยน์ตาสีเข้มทั้งน้ำตาเอ่อคลอ “อย่า...รักผมต่อ ผมต้องการคุณ...”
มือเล็กจับแก่นกายร้อนระอุค่อยๆเปิดเผยให้อีกฝ่ายได้รักอย่างเต็มที่ ด้วยความอึ้งงันนั้นชนินทร์กระชับโอบรัดเมฆินมากยิ่งขึ้น
“ผมเพิ่งจะรู้ว่า...ผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน...ได้โปรด...”
ลมหายใจหอบหนักเมื่อร่างเปลือยหมดจดเผชิญหน้ากันอีกครั้ง มือบางวางทาบทับตำแหน่งที่หัวใจของเมฆินขณะกระโดดโลดเต้นโครมคราม ผิวของชนินทร์เรียบลื่น ตึงเรียบและหอมหวานอยู่เสมอเมื่อเมฆินจรดปลายจมูกลงไป ค่อยๆโลมลิ้มชิมรสริมฝีปากอุ่นร้อนแสนอ่อนนุ่ม...
ชนินทร์แอ่นกายตอบรับ แหงนหงายใบหน้าไปทางด้านหลัง รู้สึกเหมือนมีพลุไฟจำนวนมหาศาลระเบิดคว้างในหัว
เมฆินโอบประคองร่างขาวนวลของชนินทร์ไว้ ขบเล็มก้านลำคออย่างแช่มจ้ารัญจวนจนอีกฝ่ายทนไม่ไหวต้องผลักอกหนาออก
ชนินทร์โน้มตัวเหนือร่างใหญ่หนาแบบนักรบเกรียงไกร นั่งทับอยู่บนตัวตนอุ่นร้อนของเมฆิน
แววตาที่จ้องมองนั้นกล้าๆกลัวๆ ทว่าแฝงด้วยความรักเข้มข้นยากลึกสุดบรรยาย
มือใหญ่โอบแผ่นหลังระหงเมื่อชนินทร์เป็นฝ่ายจูบเขา จูบอ่อนหวานไร้เดียงสา และละเอียดอ่อนบริสุทธิ์ ดวงใจของคนตัวโตเต้นรุนแรงยามเมื่อชนินทร์ลากไล้ฝ่ามือไปตามแผงอกซึ่งมีมัดกล้ามกำยำแข็งแรง เลื่อนไปจนถึงหน้าท้องแบนราบ จนถึงไรขนสีเข้มนุ่มดุจแพรไหม
ชนินทร์หลบตา ใบหน้าแดงเขินอายแต่ก็ยังไม่หยุดอาการยั่วเย้าที่แทบฆ่าเมฆินช้าๆเพราะอาการบ้าคลั่ง
“ผมรักคุณ”
เมฆินขยับสะโพกถอนความเป็นชายออกมาจนหมด ก่อนจะลุกล้ำกลับเข้าไปอย่างเดิมจนสุด...ด้วยความบ้าคลั่งแห่งรสกามรมณ์...เมฆินรักชนินทร์อย่างหนักหน่วงจนในที่สุดชนินทร์ไม่สามารถคุมเกมส์ต่อไปได้ไหว
ร่างสูงใหญ่จึงรักร่างเล็กขณะนอนกอดกันบนเตียงกว้าง...และแล้วน้ำขุ่นข้นอุ่นร้อนก็หลั่งไหล ยามเมื่อนำเอาแก่นกายเปียกลื่นออกมา พบว่าชนินทร์ต้องกลืนอากาศหายใจเฮือกใหญ่
“ผมขอโทษนะ...แต่ผมคิดถึงคุณมาก คุณ...เจ็บหรือเปล่าครับ?”
นิ้วเรียวยาวแข็งเกร็งของเมฆินสอดแทรกหาทางเข้าที่แสนนุ่มและคุ้นเคย ร่างบางทั้งร่างถูกโอบกอดไว้อย่างทะนุทนอม...สองดวงตาจ้องมองกันด้วยความรักขณะที่เมฆินรุกล้ำเข้าไปในกายของชนินทร์ ซึ่งครางกระเส่าเบาๆพลางจิกแผงอกกว้างกำยำด้วยความเสียวซ่าน
เมฆินมองใบหน้าเหยเกอีกฝ่าย ใบหน้าที่แสดงออกอย่างเร้าอารมณ์ทำให้เมฆินเพิ่มนิ้วมากขึ้นจากทีละหนึ่ง เป็นสอง...และสาม ผลที่ตามมาคืออาการผ่อนปรนศิโรราบและบั้นท้ายผายกลมที่แอ่นเร้าบดเบียดมากยิ่งขึ้น
เมฆินพยายามจับลมหายใจ กระนั้นก็พยายามกดปลายลำกายซุกไซ้เข้าไปอีก พอผ่านเข้าไปได้แล้วชนินทร์หลับตาแน่นด้วยความเจ็บหน่วงระคนเสียวซ่าน
ในที่สุด...ชนินทร์ยอมรับแก่นกายอวบใหญ่แข็งขมึงลงไปสุดทาง ความเสียวซ่านเจ็บปวดที่ยิ่งเสพเหมือนยิ่งจะขาดไม่ไหวแล่นไหลผ่านทุกเส้นประสาท ใบหน้าเหยเกด้วยความซาบซ่าน
“ผมรักคุณ...”
เมฆินเหมือนจะตายเอาเสียให้ได้เมื่อความคับแน่นอวบอิ่มดึงดูดเขาไว้แทบจะขยับไม่ได้ ชายหนุ่มเงยแหงนใบหน้าตาเบิกกว้างเดี๋ยวหลุบต่ำ หายใจไม่ทั่วท้อง บั้นท้ายเต่งตึงของชนินทร์นั้นถูกบีบเค้น เนื้อนุ่มอ่อนๆกลายเป็นรอยมือสีแดงทั้งสองข้าง
ความอวบใหญ่ของลำลึงค์จัดได้ราวกับท่อนเหล็กกล้าที่แทบจะแยกร่างบางออกเป็นเสี่ยงๆ...กี่ครั้งที่เมฆินขยับเข้าและออกจนสุดท่อนเนื้อสีเข้มจัดนั้น ชนินทร์ก็ตอดรัดตอบสนองไปพร้อมๆกัน
“อ๊า…คุณทำให้ผมคลั่ง! ได้โปรดชนินทร์…”
ชนินทร์ก้มลงจูบเมฆินเร่าร้อน
ไม่นานนักบทรักแช่มช้าก็แปรเปลี่ยนเป็นดั่งพายุกามรมณ์ เมฆินไม่อาจทานทนต่อไปได้ไหว ปลดปล่อยน้ำรักเข้มข้นอุ่นร้อนที่หลั่งไหลสู่ชนินทร์อย่างดูท่าไม่มีวันหมด...ราวกับจะแผดเผา สมกับกาลเวลาที่เขารอคอย ณ ขณะนี้มานาน…
ตามด้วยชนินทร์ที่ครวญครางอยู่ข้างหูคนข้างล่าง ปลดปล่อยตามมา ทว่าท่อนลำของเมฆินยังคงประกาศความเป็นเจ้าของอยู่เช่นนั้น
เมฆินดื่มกินรสรักของชนินทร์อย่างไม่รังเกียจ แววตาเต็มไปด้วยความรัก เทิดทูนบูชาและยอมซึ่งทุกสิ่งอย่าง
“…อย่าหยุดนะ ได้โปรด...รักผมตลอดไป...”
แทบจะไม่ต้องร้องขอเมื่อเมฆินร่อนสะโพกเข้าหาชนินทร์อีกครั้งอย่างหยุดไม่ได้ เหมือนเป็นแรงแม่เหล็กที่ดึงดูดเขาให้รักชนินทร์เยี่ยงนี้ตลอดไป ปากทางที่เปียกชื้นรับเอาแก่นกายมหึมาเข้าไปอีกครั้งอย่างยินดี แต่บีบรัดไว้แน่นจนเมฆินเกือบลืมลมหายใจ
ชนินทร์กอดบ่าหนาพลางใช้เป็นหลักยึดโยกกายบนหน้าขากำยำแข็งแกร่งของเมฆิน ความรวดเร็วรุนแรงราวกับพาร่างทั้งสองเหาะไปถึงสรวงสวรรค์
หน้าขากำยำของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดรัก เวลาผ่านไปไม่รู้เท่าไร…ฝนยังคงตกหนักด้านนอก ทว่าแรงลมและเสียงฟ้าลั่นร้องไม่อาจกลบเสียงหอบกระเส่าระหว่างดื่มอย่างกระหายในความรักของกันและกันได้ ทั้งเมฆินและชนินทร์เปียกชื้นจากหยาดฝนและยังคงดำเนินกิจกรรมรักต่อไปโดยไม่แคร์
เมฆินเปลี่ยนมาเป็นรักชนินทร์จากทางด้านหลังขณะอีกฝ่ายกำลังถูกกกกอดไว้ พร่ำบอกคำพูดอ่อนหวาน
“ชนินทร์ ผมรักคุณ…ผมรักคุณ ผมรักคุณ ผมรักคุณ…ชนินทร์ ชีวิตของผมอยู่ในกำมือคุณแล้ว…” พร่ำคำบอกพร้อมกับครางแผ่วเบาระโหยลึก
ขาแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามแนบชิดขาอ่อนของร่างบาง...ชนินทร์เต็มใจให้เมฆินประกาศตนเป็นใหญ่ต่อร่างของเขา...ต่อจิตวิญญาณของเขา...เขามอบทุกอย่างให้ได้แม้แต่ชีวิต
“ได้โปรด...บอกว่าคุณรักผม”
เมฆินขบใบหูเบาๆพร้อมกับโยกคลึงแก่นกายลึกลงไป
ทั้งสองหลับตาพลางเกาะกุมกันไปตลอดเส้นทางแห่งรักวาบวาบ ที่ยาวนานตราบต้องการในห้วงคำนึง…
“ผมไม่มีวันหมดรักคุณ ต่อให้คุณจะร้ายกาจกับผมสักแค่ไหน ผมจะรักคุณตลอดไป”
หน้าท้องแบนราบกดต่ำลงทำให้สะโพกกลมกลึงขยับตาม ความเสียวซ่านไม่ต่างอะไรกับสายฟ้าที่ฟาดลงมาราวกับจะแยกร่างชนินทร์แตกออกเป็นเสี่ยงๆ
เมฆินโอบกอดร่างเล็กไว้แน่น ภายในโพลงอกเจ็บปวดที่เขาช่างเห็นแก่ตัว…เห็นแก่ตัวที่รักชนินทร์มากเกินไป รักมากจนกระทั่งอยากกลืนกินชนินทร์ทั้งร่างกายและจิตใจ ต้องการครอบครองเขาไว้แต่เพียงผู้เดียว
ความคับแน่นของชนินทร์กลับเป็นฝ่ายกลืนกินเขาเข้าไปเสียเอง…
สองร่างทอดกายตระกองกอดกันตลอดทั้งคืน ฝนหยุดตกแล้ว เหลือเพียงเสียงจ๊อกแจ๊กดังจากที่ห่างไกล
เมฆินจูบแผ่วเบาที่หัวไหล่มนขณะกำลังกอดชนินทร์ไว้ในอ้อมแขน
“ผมจะรักคุณตลอดไปครับ…”
ชนินทร์พลิกกายเข้าไปในอ้อมกอดของเมฆิน จูบและใช้ริมฝีปากครอบครองยอดอกสีเข้มบนแผงอกแข็งแกร่ง
“ผมก็เช่นกัน”
ทั้งสองใช้เวลาร่วมรักกันอีกสักพัก เป็นบทรักที่ระเบิดต่อหน้าต่อตา แสงสว่างวาบหลังม่านตาท่ามกลางความมืดมิดแทบทำให้ทั้งสองตาบอดไปชั่วขณะ…
เมฆินโอบร่างบางจากทางด้านหลัง ก่อนจะขยับสะโพกกลมกลึงให้เข้าที่พร้อมประกาศความเป็นชายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกครั้ง
ชนินทร์รู้สึกร้อนไปทั่วทั้งร่าง...เทียบไม่เท่ากับเมฆินผู้ที่สิ้นฤทธิ์ต่อความหอมหวานดุจน้ำผึ้งแห่งซาตาน...ที่ลิ้มรสเท่าไรก็ไม่เคยพอ ความหวาบหวามใจกดดันในอกทำให้เขาเลิกมันไม่ได้...
“อะ...คุณต้องผ่อนคลายลงหน่อยครับ...ผม...อ๊ะ!”
และแล้วน้ำรักอุ่นร้อนดุจแสงอาทิตย์ก็หลั่งไหลท่วมท้นในกายร่างบาง...เมฆินปิดเปลือกตาแน่นพร้อมทั้งฝากจิตวิญญาณทั้งหมดไว้ตรงนั้น ก่อนจะร่อนร่างเข้าหาด้วยจังหวะที่เชื่องช้าลง ลมหายใจหอบถี่ ต่างพากันกอดรัดอีกฝ่ายแน่นเมื่อระรอกคลื่นอีกลูกซัดเข้ามาแทบจะทันที
เมฆินคำรามเสียงดัง
ทั้งสองเป็นของกันและกัน...เคยเป็น เป็นตอนนี้และจะเป็นตลอดไป...
ทั้งร่างกายและจิตใจ
ความแข็งขมึงของลำลึงค์ไม่บรรเทาหาย เมฆินรักชนินทร์จนแทบหมดเรี่ยวแรง ปลดปล่อยให้เมฆินปรนเปรอเขา และกลายเป็นทาสรักในที่สุด
เมฆินรักชนินทร์ด้วยปากไปทั่วทุกหนแห่ง นั่นยิ่งทำให้ชนินทร์ต้องอ้าเรียวขาเปิดกว้างต้อนรับเมฆินทุกสัดส่วน ทุกซอกหลืบจะไม่เป็นความลับแก่กันและกันอีกต่อไป เพราะบัดนี้คนทั้งสองคือร่างเดียวกัน หล่อหลอมรวมประสานเป็นหนึ่งเดียว…
ชนินทร์รู้สึกตัวกลางดึก คล้ายสะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่น...
“ไง...ขอโทษนะที่ปลุกคุณจนได้”
เจ้าของเสียงทุ้มหนักแน่นไม่พูดเปล่า แต่ทว่ากลับลากปลายลิ้นอุ่นๆไปตามร่างกายของชนินทร์
ชนินทร์ไม่มีแรงแม้แต่จะตอบ ได้แต่นอนบดเบียดร่างไปหาเขา
“ทำไมคุณยังไม่นอนอีกฮื้อ?”
“ก็ผมอยากมองคุณ...เก็บภาพคุณแบบใกล้ๆนี้ไว้นานๆ...”
เมฆินเท้าแขนจ้องมองชนินทร์นิ่งจนอีกฝ่ายเริ่มเขิน
สายตาเริ่มลากไล้ลงไปเรื่อยๆ พร้อมกับฝ่ามือหยาบหนาที่กอบกุมเนินเนื้ออ่อนไหวต่อสัมผัสต่างๆ...นิ้วเรียวบรรจงสอดแทรกกระตุ้นคลึงเบาๆที่ปากทางรักจนเรียกเสียงครางกระเส่าให้ดังขึ้นเรื่อยๆ
ชนินทร์ไล้มือไปตามสัมผัสของอีกฝ่ายเช่นกัน ผ่านกลุ่มขนอ่อนนุ่มที่ปกคลุมอยู่เหนือท่อนเนื้อสีเข้มยาวใหญ่ มือเล็กจับแล้วบีบนวดเบาๆ ถึงกับทำให้เมฆินสะอึกไปชั่วขณะ
ชายหนุ่มหัวเราะฮึๆในลำคอ
“ซนจังนะเรา”
ก่อนที่ชนินทร์จะทันรู้ตัว ร่างทั้งร่างของเขาก็ถูกยกขึ้นมานั่งกดทับตัวตนที่สอดท่อนลำหายเข้าไปเรียบร้อยแล้ว...ชนินทร์ตกใจพร้อมกับดิ้นเล็กน้อยด้วยความซาบซ่าน ก่อนจะเริ่มถูกชักนำโดยคนที่กำลังนั่งยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ ป้อนความสุขปนความวาบหวาม
เมฆินโน้มตัวลงจุมพิศที่ลำคอขาวเนียน โยกกายเบาๆทว่าหนักแน่น
ความเป็นชายร้อนดั่งเหล็กที่ถูกเผาจนร้อนทำให้ชนินทร์สะดุ้งเป็นบางคราเมื่อเมฆินขยับกายเร่าร้อน พร้อมทั้งมือใหญ่ที่ปรนเปรอความเป็นชายของร่างบางไปพร้อมๆกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...
-
โอ้โหหหหหหหหหหหหหหหหห
พาร์ทนี้นี่เรียกเลือดได้อย่างมากมาย :pighaun:
อ่ะนะ
จัดว่าคุ้มกับที่ห่างกันไปนานน่ะเนอะ
แต่ว่าตัดดังฉับเลยนะเนี่ย
:angry2:
-
ค้างงงงงงง :m16:
-
คุนชนินทร์ สุดยอด
เมฆิน สุดยอดดด
อ้ากกกกก :m25:
-
ในที่สุดก็นะ เข้าใจและยอมกันจนได้
การให้ความเข้าใจและการให้อภัย ไม่ได้ยากเกินไป หากคุณพร้อมที่จะทำเพื่อคนที่คุณรัก
ยินดีกับทั้งเมฆินและชนินทร์ด้วยที่เริ่มจะพบความสุขกันจริงๆละ
-
กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส กี่รอบอ่ะเนี่ย :jul1:
-
:pighaun: เลือดกระจาย
-
สิ้นสุดกันที
.
.
.
สู่โหมดหวานไม่เกรงใจมดและน้ำตาลเข้าให้แล้ว 555+
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
^^
-
ว๊าววววว............ :pighaun:
-
ตอนหน้านี่จะยังลัลล้ากันต่อป่ะครับ เอากันซะให้หายคิดถึงเลยนะ เพราะไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นอีกรึเปล่าอ่ะดิ
-
อย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ชนินทร์ยอมแล้วจริงเหรอ
แล้วจะเป็นไงต่อไป
-
:haun4: :pighaun: :jul1: mj;,ท่วมบ้านแล้ว
-
พระเจ้าาา
:pighaun:
-
ตายจมกองเลือดอย่างสงบ :jul1:
-
จมน้ำ ตาย แน่ เลยยย
ถ้า ยัง ไม่ หยุด น่ะ
คิคิคิ
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
หมดตัว
-
:pighaun: :haun4: nc เรียกเลือดมากมาย
:oo1: หมดแรงกานไปเลยทีเดียว
ในที่สุดก็คืนดีกันแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
-
+1 ให้สำหรับตอนนี้เลย +18 อย่างแรงจริง ๆ ด้วย
:jul1: ท่วมกระทู้เลยนะเนี่ย
:haun4: :haun4:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ตามทันได้ในรวดเดียว o13
นึกว่าจะ ให้เจ็บตายกันไปข้างเลยซะอีก
รอนะ มาต่อไวไวล่ะ (หาคู่ให้ลัชด้วยจิ น่าฉงฉาน)
-
:m25: ชนินทร์ร้อนแรงมากกกก
แต่ก็เป็นบทรักที่ลึกซึ้ง สมกับการรอคอย o18
คืนดีกันอย่างแนบแน่นเลยทีเดียว
-
ในที่สุดชนินทร์ก้อยอมรับหัวใจของตัวเองซะที
บอกแล้วมั้ยเมฆิน นอนคุยเข้าใจกันง่ายกว่านั่งคุยตั้งเยอะ
-
o18 อย่าแอบหนีอีกละกัน หึหึ
ป.ล. o13 o13
ป.ล.2 ฝากคุณเล็กไปตรวจสอบเนื้อหานิดนึงก้อจะดีมากมาย รู้สึกช่วงบน มันงง ๆ หน่อยเน่อ
-
กลัวจังเลยอ่ะรักกันมากๆแล้วจะมีแบบหักมุมอ่ะครับ(ผมคิดมากไปป่ะเนี้ย) :o12:
-
เหนื่อย..ตายไปเลย
-
:pighaun:
อร๊ากกกกก........กกกก.....
เลือดกำเดากระฉูด บรรยายซะเห็นภาพเลยอ่ะ อิ่ๆ ชอบๆๆๆ :impress2:
ดีใจจังที่พระเอกกะนายเอกดีกัน(ด้วยวิธีนี้)
ลุ้นต่อๆ
-
:oo1: :L2: :L2: ท่วมจอเลยอ่า
-
:pighaun: :pighaun:
กระอั่กเลือดตายกันไปข้างเลยวุ๊ยย
-
จะเดินไหวไหมน้อชนินทร์
หลายรอบขนาดนั้น :impress2:
-
ท่วมจอ :jul1:
-
:m25: :m25:
ดีกันแล้วว แต่คนอ่านเลือดจะหมดตัวค่า :-[
-
ไม่รู้หรอกว่าพี่นินจะเจ็บจะปวดทรมานขนาดไหน
ไม่รุ้ว่าพี่เมฆจะมีความสุขแค่ไหน
ไม่รู้ว่านั่งอ่านนิยายมานานเท่าได
แต่ที่แน่ๆเมื่อวานลืมทำการบ้านไปวิชานึง
เช้านี้เลยงานเข้าๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[
อะไรกันอ่ะ เค้าอ่านไม่รู้เรื่อง เค้าไม่เคยอ่าน
:-[
ฮ่าๆๆ
-
:m25: :m25: :m25: :o8: น่าอิจฉาๆ อ่านแล้วลั้นลาดีจริง :z2:
-
:m25: :m25: :m25:
เล่นไม่ยั้งเยี่ยงนี้ ไม่ตายคาอกกันไปข้างหนึ่งเลยรึ :เฮ้อ:
-
คุณอาเล็ก ตอนต่อ ขอหวาน ๆ หื่น ๆ นะ ทมิฬบ่อย ๆ หัวใจจะวาย
-
:pighaun: :m25: :pighaun: :m25: :pighaun: :m25: :pighaun: :m25: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ตามมาจิ้มบวกหนึ่งให้คนเขียนค่ะ
อ๊าก ไม่มีเวลาเข้ามาอ่าน
พอเข้ามาอ่านเรื่องนี้ก็ต้องติดใจ
จนยกนิ้วให้เลยค่ะ
ขอให้นินกับฆินรักกันหวานชื่นตลอดไป
-
:haun4:
-
หมดแรงแย้ว
-
:pig4: ตอนนี้มันแรงจริงๆเลยครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
+1 ให้คุณอเล็ซ์ค่ะ อิอิ*
โอยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้ไม่ไหวอย่างแรงนิ เลือดหมดตัว :pighaun: :haun4:
ในที่สุด กว่าจะรักกัน ไม่สิ เค้ารักกันมานานล่ะ
ต้องบอกว่ากว่าจะเข้าใจกันดีสิเนาะ อิอิ
อย่าให้มีอะไรร้ายๆเกิดขึ้นอีกเลย :z3:
-
คือว่าผมอยากซื้อนิยายของเขา แต่วันนี้ไปแล้วเขาไม่ขายให้ผม เพราะผมสมัครสมาชิกไม่ได้ เว็บเขาเสียเจ๊งบ๊งผมพยายามสมัครแล้วแต่ไม่ได้
ใครเป็นสมาชิกขอชื่อหน่อยได้ป่ะครับ เขาบอกถ้าน้องมีเพื่อนก็บอกชื่อสมาชิกขจองเพื่อนได้ ค่าเท่ากัน
อยากอ่านเรื่อง รัชทายาทอ่ะ!
:pig4:
บทที่ 64
…แสงจันทร์สาดส่อง ชนินทร์นอนหนุ่นแผงอกเมฆิน หัวเราะคิกยามเมื่อเมฆินทอดสายตามอง
“อะไรครับ?”
ชนินทร์ลากไล้ปลายนิ้วลงบนผิวเนียนเรียบตึงแน่นไปด้วยมัดกล้ามงดงาม
“สายตาที่คุณมองผม...เหมือนเด็กตัวน้อยๆ”
เมฆินแอบหน้าแดงเขินอายๆ ก่อนจะซุกลงไปหาชนินทร์ทำเสียงออดอ้อน
“ครับคุณนินของเมฆ”
เมฆินไม่เคยแทนตัวเองว่า ‘เมฆ’ ต่อหน้าชนินทร์มาก่อน...นั่นยิ่งทำให้หัวใจของชนินทร์อุ่นวาบพองโต รับรู้ว่ามีกันและกันอย่างสมบรูณ์แบบแล้วทุกห้องหัวใจ
นิ่งเงียบ เมฆินกล่าวน้ำเสียงสำนึกผิด
“ขอโทษนะ…ผมลืมไปแล้วว่าครั้งสุดท้าย เอ่อ…คือผมคิดถึงคุณมาก หวังว่าผมคงไม่ได้ทำให้คุณเจ็บ?”
ชนินทร์ส่ายหน้า เล่นกลุ่มผมอ่อนนุ่มสีเข้มของอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู
“และผมอยากขอโทษสำหรับทุกสิ่ง ที่เคยทำให้คุณเจ็บปวด”
“ผมเองก็ต้องขอโทษคุณ ที่ปล่อยให้ความเจ็บปวดแทบจะคร่าชีวิตเราทั้งสองคน”
“คุณจะให้อภัยผมมั้ยถ้าผมจะบอกว่า…ไม่รู้ว่าความรักเป็นเช่นไร ผมไม่เคยรักใครนอกจากคุณ คุณคือคนแรกและคนเดียว”
ชนินทร์หัวเราะทั้งน้ำตา “ทำไมผมต้องให้อภัย?”
เมฆินโผล่หน้าออกจากผ้าห่มที่คลุมกายทั้งสอง “เพราะผมรักคุณ...เห็นแก่ตัวเกินกว่าจะแบ่งปันคุณกับใคร ไม่อยากทำให้คุณร้องไห้ หรือเจ็บปวด...จนวิ่งหนีผมไปอีก”
ยิ้มกว้างเผยฟันขาวสะอาดเรียงในแสงนวล มือใหญ่เคลื่อนลงไปยังร่องรอยของบทรัก นิ้วเรียวหยอกเย้าจนชนินทร์หลับตาพริ้ม เมฆินสัมผัสปากทางนุ่มๆอุ่นร้อนที่ทำเขาตายสยบแทบเท้า สิ้นฤทธิ์ได้ทุกครั้ง
ชนินทร์ไม่ยอมแพ้ แต่แทบไม่ต้องพยายามควรหาความเป็นชายโดดเด่นใต้ผ้าห่มซึ่งเมฆินกระเหี้ยนกระหือรือต่อความสนใจของชนินทร์ ทว่าต่อมาต้องดึงมือออกไม่ทันเนื่องจากเขายังไม่อยากจบเกมเร็วเกินไป ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเกด้วยความซ่านเสียว
เมฆินยิ้มร่าดึงร่างบางเข้ามาแนบชิด
“และคุณจะให้อภัยมั้ยหากผมจะบอกว่า ผมห้ามใจไม่ให้…ทำแบบนั้นกับคุณอีกครั้ง…ไม่ได้เลย”
ชนินทร์แทบจะพูดไม่ออกยามเขาสอดใส่ตัวตนใหญ่โตแข็งขมึงเข้ามาอย่างรวดเร็วทว่านุ่มนวล ไม่ทันให้ตั้งตัว
“ขี้โกง...!” ชนินทร์ซบหาเมฆินอย่างจะอ้อน
เมฆินยิ้มบาง พลิกกายชนินทร์ขึ้นมาไว้บนตัวและเริ่มสูญเสียการควบคุมเกมส์ให้แก่อีกฝ่าย
“สัมผัสผมซิ...”
ชนินทร์ทำตาม ลากฝ่ามือไปตามผิวเรียบตึงแข็งแกร่ง อุดมไปด้วยมัดกล้ามสวยแนบลำตัว
ชนินทร์กดร่างหนาไว้เมื่ออีกฝ่ายจะพยุงกายขึ้นจูบ ใบหน้าครามเข้มแดงเมื่อไม่ได้ดั่งใจทว่ายังสงบราบเรียบ
“คุณเซ็กซี่ชะมัด” ชนินทร์ถึงกับเอ่ยคำพูดร้อนแรงออกมา จนเริ่มกระดากอาย เขินจนหน้าแดง
“ทำไมคุณต้องอาย? มองตาผมซิ” เมฆินเชยคางอีกฝ่ายให้สบตา “มองตาผม แล้วคุณจะรู้ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน”
ชนินทร์เหมือนโดนนัยน์ตาสีเข้มนั้นดึงดูดไว้ จนเผลอลืมตัว ยามเมื่อเขาประทับจุมพิตร้อนแรงทว่าอ่อนหวานลงมา ร่างบางอ่อนยวบสยบภายในอ้อมแขนอดีตมัจจุราชหนุ่ม...
มือใหญ่ลากเลื่อนไปบริเวณบั้นท้ายเนียนสวยกลมกลึง...ขยับจังหวะนำทางจนทั้งสองเคลื่อนสู่จุดหมายเดียวกัน
ชนินทร์ล้มลงอย่างหมดเรี่ยวแรงบนตัวเมฆิน ซึ่งดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด
ผ่านไปสักพัก ชนินทร์ฟังเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ จู่ๆก็เกิดอยากเล่นพิเรนท์ขึ้นมา...
“ผม...อยากลองอะไรบางอย่าง”
“อะไร?” เสียงเมฆินงัวเงียเล็กน้อย
“ผมอยากรู้ว่าถ้าแกล้งคุณแบบนี้...” มือเล็กค่อยๆลูบไล้ตามกายแกร่ง ผ่านหน้าท้องแบนราบแน่นไปด้วยความแกร่งแห่งชายชาตรี จนถึงลำกายที่แม้ไม่แผลงฤทธิ์ก็ใหญ่โตเหมาะสมกับรูปร่างของเมฆินอยู่ดี...
“เอ่อ...” น้ำเสียงของเมฆินสั่นพร่า อาการง่วงงันหายเป็นปลิดทิ้ง
“ผมเคยรู้มา...” ชนินทร์จ้องมองด้วยความแปลกใจปนเขินอาย ก่อนจะใจเต้นระรัว...กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อท่อนลำในมือน้อยเบ่งขยายแข็งดุจเหล็กกล้า
“คุณนิน...”
เมฆินครางลึก แหงนหน้าไปข้างหลัง ใจเต้นโครมครามเมื่อปากอุ่นร้อนครอบครองส่วนยอดที่มีสัญญาณรักร้อนๆไหลออกมา...คนที่ปรนเปรอเขาด้วยปากนั้นช้อนสายตาขึ้นสบตามอง แม้ใบหน้าจะแดงก่ำแต่แววตากลับมุ่งมั่นเปี่ยมไปด้วยความรัก...
“หยุด...อ๊า...ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว...”
ชนินทร์ถอนริมฝีปากออก ลูบบริเวณลอนสะโพกสวยงามเบาๆเป็นบริเวณกว้าง ก่อนจะตวัดลิ้นสีชมพูสร้างความเสียวปลาบให้กับฝ่ายนั้นอีกครั้ง
สีหน้าของเมฆินเหยเกไปด้วยแรงอารมณ์...ความรู้สึกอ่อนไหวลึกซึ้งและความทรมานที่ไม่อาจปลดปล่อยได้เนื่องจากชนินทร์ควบคุมเขาอยู่นั้น ส่งผลให้เนื้อตัวของเขาแดงก่ำ โดยเฉพาะความเป็นชายที่บวมเขม่ง
“อ๊ะ!”
ในที่สุดชนินทร์ก็ไม่สามารถห้ามเมฆินไว้ได้อีกต่อไป สิ่งที่ถูกกักกั้นไว้ท่วมท้นออกมาจนหมดในที่สุด...เมฆินถึงกับคำรามดังลั่น เป็นความสุขที่ทอดเวลายาวนานและรุนแรง...ชนินทร์ลิ้มรสชาติตัวตนของเมฆินหมดสิ้น
เมฆินต้องนอนจับลมหายใจอยู่นานนับนาที ก่อนจะต้องกำมือแน่นอีกครั้งเมื่อชนินทร์จู่โจมอีกรอบเพราะท่อนลึงค์ของเขาไม่ได้ลดขนาดลงเลย
“พอครับ...” ร่างสูงใหญ่ดึงร่างเล็กออกมา กอดแน่น...คนหน้าแดงจัดอึกอักๆ ดูเหมือนอึ้งๆกับการกระทำของตน
“ขมวดคิ้วทำไมครับ?” เมฆินกระซิบถามข้างหู สุ้มเสียงทุ้มใหญ่อ่อนโยนแลดูเป็นห่วง
“อย่าปล่อยให้ผมทำแบบนั้นอีก...” งุดหน้าเขิน ทุบคนตัวใหญ่เบาๆ “ผม...”
“โอเคครับๆ” เมฆินเป็นฝ่ายยอมแพ้ แอบยิ้มบานแทบหุบไม่ไหว “เรานอนคุยกันก็ได้ครับ...แต่มันยอดเยี่ยมมากๆเลยนะ”
เมฆินกอดอีกฝ่ายไว้จากทางด้านหลัง ผ่อนลมหายใจ แต่รู้ว่าอีกฝ่ายก็ยังไม่หลับตาลง
“ความจริงผมมีเรื่องจะต้องสารภาพกับคุณ...”
เมฆินเอ่ยเสียงแผ่วเบา แต่หนักแน่น ก่อนจะจูบหัวไหล่กลมกลึงและซอกคอขาวเนียน
“อะไรเหรอครับ?” น้ำเสียงชนินทร์หวาดหวั่นขึ้นมาทันที
“อันที่จริง...ผมอยากพาคุณมาที่นี้ เพื่อมอบของสิ่งหนึ่งให้คุณ ก่อนที่ผมอาจจะไม่มีโอกาสอีกต่อไป…”
ชายหนุ่มขยับลุกขึ้น เอื้อมมือไปยังโต๊ะตัวเล็กที่ตั้งอยู่ข้างเตียง หยิบซองจดหมายสีขาวออกมาจากลิ้นชัก
“นี่ครับ...เป็นจดหมายของผม ที่เขียนถึงคุณตอนที่คุณจากไปครั้งแรก...ผมเขียนถึงคุณแต่ไม่มีความกล้าจะส่งไปสักที”
ชนินทร์ลุกนั่งกำลังจะเปิดอ่าน เมฆินกระแอ่มไอเกาหัวอายๆ
“เอ่อ ความจริงมันเป็นจดหมายสารภาพความในใจของผม...คุณอาจจะไม่อยากอ่านต่อหน้าผมตรงนี้”
คนได้รับจดหมายมองตาก็รู้ ได้แต่ยิ้มกริ่ม ขดตัวในอ้อมกอดเขาเหมือนลูกแมว
“คุณอายผมเหรอ?”
เมฆินพยักหน้างึกงักแทนคำตอบ
“ก็ได้ครับ” ชนินทร์เลือกที่จะเก็บเอาไว้อ่านคนเดียว
มีชนินทร์นั่งอยู่ในอ้อมกอด เมฆินหลับตาลงซุกไซ้อีกฝ่ายอย่างหวนหา...เขาเหมือนได้กลับบ้าน เป็นสถานที่ที่เขาอยากใช้ชีวิตอยู่ตลอดไปจนวันตาย...
“คุณรู้มั้ย...ผม...ผมรักใครไม่เป็นหรอก”
เสียงทุ้มดังกระหึมผ่านแผงอกสู่แผ่นหลังชนินทร์ เขารับรู้ได้ถึงความขมขื่นของคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘รักใครไม่เป็น’
“ผมไม่เคยมีความรัก ผมไม่เคยรักใครมาก่อน บางครั้ง...ผมไม่รู้จะต้องทำยังไงถึงจะเรียกได้ว่าเป็นความรัก”
ไม่แปลกใจเลย ทำไมในอดีตเมฆินถึงทำตัวร้ายกาจต่างๆนานา
“ผมขอโทษที่ผมทำไม่ดีไว้กับคุณสารพัด ผมขอโทษจริงๆ…”
เสียงปลายท้ายสั่นเครือ หยาดน้ำตาใสๆอุ่นร้อนรินไหล ยากนักที่จะเห็นยามผู้ชายอกสามศอกอย่างเมฆินร้องไห้แบบนี้
ชนินทร์เป็นฝ่ายกอดปลอบ
“ไม่เป็นไรแล้วครับ ผมให้อภัยคุณ ผมไม่เคยโกรธเกลียดคุณเลยแม้แต่วินาทีเดียว”
“จริงเหรอ?”
“ครับ...มันคงเป็นเพียงความน้อยใจ...น้อยใจที่คุณไม่รักผมเลย”
“โธ...ถ้าเราสองคนปรับความเข้าใจกันเร็วกว่านี้ คุณคงไม่เจ็บปวด” เมฆินกวาดสายตามองไปยังใบหน้าคนที่เขารัก มองดวงตาคู่สวยนั้นที่มองเขากลับมาด้วยแววตาเทิดทูนบูชา มองริมฝีปากอิ่มที่พร่ำบอกคำว่ารักกับเขา...นี่คือชนินทร์ คือคนที่เขารักสุดดวงใจ
“ตอนผมเป็นเด็ก ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไรเพราะต้องช่วยงานคุณพ่อ…”
เมฆินหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีตอีกครั้ง
“คุณพ่อของผม...ท่านดุมาก กวดขันเขี้ยวเข็ญผมทุกอย่าง เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว ผมต้องเรียนหนังสืออยู่ที่บ้านไม่เหมือนเด็กทั่วๆไป ต้องทำตามกฏระเบียบที่เคร่งครัดทุกอย่าง...ผมอาจจะเป็นคนขี้โมโห แต่ที่ผมหงุดหงิดหรือเกรี้ยวกราดก็เพราะบางครั้ง...บางครั้งผมเจ็บใจ เจ็บใจที่ผมเข้ากับใครไม่ได้เลย”
“จนกระทั่งพ่อของผมตาย ผมต้องลุกขึ้นยืน ต้องคอยเป็นเสาหลักคำจุนครอบครัว ผมตามลำพัง...ไม่ได้มีเวลาไปวิ่งเล่นกับเด็กคนอื่นๆ ไม่ได้ฝันในสิ่งที่ตัวเองฝัน ไม่ได้มีสิทธิร้องขอเวลาอยากได้อะไรทั้งสิ้น”
“ผมเลยประชดตัวเอง ประชดทุกคนรอบตัว...ไม่มีใครอยากคบไอ้เมฆคนไม่มีเหตุผล หรือลูก...ลูกไม่มีพ่ออย่างผมหรอกครับ...”
“ผมกลายเป็นคน...น่ารังเกียจ ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม เป็นคนในโลกที่ปิดตายแบบนี้…”
ชนินทร์กอดคนพูดแน่น
“บางครั้ง...เหตุผลก็ไม่จำเป็นสำหรับทุกๆสิ่งเสมอไปหรอกครับ” ชนินทร์เอ่ยลอยๆ
“แต่ไม่มีใครเข้าใจผม” เมฆินหลับตาลงพร้อมหยาดน้ำตารื้นคลอเบ้า “คุณรู้มั้ย? พวกเด็กคนอื่นชอบล้อผมว่าลูกไม่มีพ่อ...ผมเลยไม่ค่อยมีเพื่อน ผมเรียนมหาลัยได้แค่สองปีผมก็ลาออกกลับมาอยู่ที่ไร่นี้ ผมทนไม่ได้...ผมเข้ากับใครไม่ได้เลย”
เล่าไป...ชนินทร์ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
เมฆิน...ชีวิตของผู้ชายที่โดดเดี่ยวเดียวดาย ถึงแม้มีครอบครัวที่หลงเหลือแต่ก็ราวกับอยู่ตามลำพัง ปิดกั้นตัวเองเนื่องมาจากแผลในหัวใจลึกๆ
สงสาร...สงสารจับใจ
“ผมเคยอยากร้องไห้...บางครั้งผมอยากจะเข้าไปกอดแม่...บอกท่านว่าผมเหนื่อย ผมกลัวเหลือเกิน...แต่ผมทำไม่ได้ นั่นไม่ใช่ผม”
“คุณทำได้เมฆิน...คุณเปลี่ยนเพื่อตัวคุณเองได้ ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ”
“สัญญานะ” เมฆินปาดน้ำตาให้อีกฝ่าย
“สาบาน”
ชนินทร์กอดเมฆินแน่น ฟังแต่เสียงหัวใจเต้นตามลำพัง เป็นความสงบสุขที่ไม่ต้องการแลกกับความสุขอื่นใดอีก
คนขี้แยสูดจมูก หลังจากอีกฝ่ายคอยปลอบลง ปรับอารมณ์ใหม่
“แล้ว...ทำไมคุณถึง...ชอบผมได้ล่ะ?” ชนินทร์ถามเสียงไม่มั่นใจ
“รักต่างหากล่ะครับ ผมรักคุณเพราะตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเห็นใครจิตใจดีเท่าคุณมาก่อน จะให้ถึงขั้นนางเอกก็ว่าได้” เมฆินหัวเราะเมื่อ ‘นางเอก’ ค้อนขวัก “คุณห่วงใยดูแลทุกคนโดยไม่ตัดสินว่าเขาจะดี เลว หรือรวย จน...ความดีที่แท้จริงในตัวคุณทำให้ผมตื่นตะลึงในตอนแรกๆ...จนต่อมาผมรู้ว่านี่คือรัก...ผมขาดคุณไม่ได้”
“คุณอาจเป็นคนสุดท้ายที่จะทิ้งผมไป...ทั้งที่ผมทำร้ายคุณสารพัด แต่แววตาคุณไม่โกหกเลยสักครั้งว่าคุณคิดกับผมยังไง ผมต่างหากที่โกหกตัวเอง คุณห่วงใยคนอย่างผม แลตาลงมาที่ผู้ชายนิสัยเสียอย่างผม...ผมรักคุณอย่างไม่มีข้อสงสัยเลยครับ”
คนฟังได้ยินถึงกับใจเต้นตึกตัก รู้สึกพองโตอบอุ่นอย่างประหลาด
“อีกอย่าง” เมฆินยิ้มกริ่ม “คุณเป็นคนแรกของผมด้วยนะ”
“หา?!” ชนินทร์ผลักอีกฝ่ายออก “คะ...คุณว่าไงนะ”
“ใช่...เอ๊ะ หรือว่าคุณเคย...”
ชนินทร์ทุบอีกฝ่ายดังอึก
“จะบ้าเหรอ! ผมไม่เคย...”
“งั้นก็แสดงว่าเราเป็นคนแรกของกันและกันน่ะซิ” เมฆินดึงอีกฝ่ายเข้ามาหอมแก้ม ยิ้มระบายทั่วใบหน้า
“ผมก็แค่คิดว่า...ช่างเถอะ เพียงแต่คุณห้ามนอกใจผมอีกนะ รู้มั้ยว่าตอนคุณคบกับพิมพา ผมหึงคุณแทบแย่”
“ว๊าว จริงซิ? มิน่าคุณถึงแอบตามผมไปทั่ว...แสดงว่าได้ผลจริงๆ”
“ยังจะพูดเล่นอีก!”
“โอ๊ยๆ พอแล้วครับ ผมล้อเล่นต่างหาก ผมไม่เคยมีอะไรกับใครเลยจริงๆ...นอกจากคุณแล้วทั้งตัวและหัวใจของผม...ยกให้ไปตั้งนานแล้วครับ”
แขนหนาวาดทาบร่างอีกฝ่ายไว้ ริมฝีปากร้อนๆพร้อมจะบรรเลงบทรักที่ก่อตัวอย่างวาบหวามขึ้นอีกครั้ง
“ผมเป็นของคุณตลอดไป...”
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
อ๊ายยยยยยย ยังไม่จบเว้ย อิคู่นี้ all day all night จริงๆ
อิจฉารู้มั้ยเนี๊ยะ
เรื่องเว็บไม่รู้จักอ่า ขอโทดน่ะคร๊า
-
ส่งพีเอ็มไปละค่ะ
-
ตลอดเวลา
รักกันตลอดดดดดดดดดดดดดดด
แล้วเหตุการณ์ร้ายๆ
คงไม่เกิดขึ้นนะเนี่ย
-
ขอขอบพระคุณคุณชีสซี่ที่พีเอ็มไปและคุณjeab_u มา ณ ที่นี้ด้วยครับ
:pig4: :L2:
-
ส่งพีเอ็มไปหาแล้วนะคะเรื่องบอร์ด fu
ตอนนี้หวานกันน้ำตาลขึ้นเลยทีเดียว
บทจะร้ายก็ร้าย หวานกันก็จับใจทีเดียว :o8:
-
แค่เข้าใจ..และปรับตัวแล้วทุกอย่างจะอยู่รอบตัวอย่างเข้าใจ
-
หวานซ้ะ :กอด1:
:m25:+1 เพิ่มน้ำตาล
-
หวานซึ้งแบบนี้......................ตอนต่อไปนี้สงสัย เหอะๆ
-
หวานสุด ๆ น่ารักมากกกกก :กอด1:
-
หวานกำลังดีเลย สำหรับตอน 64 นี้
ยังคงความน้ำเน่า... แต่ผมชอบครับ :o8:
-
:pig4:ค้าบ
รถมาแล้ว
ขออนุญาตไปหาหมอก่อนนะค้าบ
จาไปตรวจเลือด
สงสัยเป็นโรคเบาหวาน
เพราะอ่านตอนนี้แหละ
อิอิ........ :z1:
-
เดี่ยวจะอ่านนิยายน้อง alex 64 ตอนทีเดียวละ จะได้นอนมั้ยเนี่ยคืนนี้
หุหุหุ
หาอ่านให้ได้นะ รัชทายาทนะ
-
ไล่ตามอ่านจนทันแล้วแฮะ
เรื่องนี้ เรียกเลือดอีกแล้วววว :m25: :pighaun: :jul1:
เลือดหมดตัวไปหลายตอนเลยทีเดียว
แต่หลังๆ เนี่ย รู้สึกน้ำตาลจะขึ้นจอคอมเลยทีเดียว หวานได้อีก :laugh:
แล้วมาต่อไวๆ นะครับ :L2:
-
หวานนนนนนนนกันแล้ว ชุ่มฉ่ำหัวใจ :impress2:
แต่เหตุการต่อไปนี่สิน่าคิด กลัวใจน้องอเล็กเจรงๆ o18
-
o13
สุดยอด
หวาน ซึ้ง จริงๆ
-
พึ่งได้มาอ่าน
ตอนหลัง ๆ นี้น้ำตาลเรียกพี่เชียวนะ
อิจฉาโครต
-
ชอบตอนนี้มากๆเหมือนกัน :m25:
ว่าแต่กี่รอบแล้ว แรงยังไม่หมดอีก ไม่หิวข้าวบ้างหรอ กินแล้วค่อยมาต่อไง 555 :haun4:
-
o18
-
ว้าว คนแรกของกันและกันด้วย ... โรแมนติกจัง
เมฆินก็อ่อนโยนได้น่ารัก ชนินทร์ก็อ่อนหวานน่าถนุถนอมเนอะ
ช่วงนี้คงต้องกอบโกยความสุขให้มากๆ ก่อน
เพราะคาดว่าอาจจะมีพายุโหมกระหน่ำจากคนอาฆาตอีกระลอกนึง ใช่มะ ?
-
ฮิ้ววววววววว....
ตอนหน้าขอร้อง
อย่าบีบใจคนอ่านนะ
-
:fire: :m16: :m31: อิจฉาง่ะ
-
เข้าใจกันแล้ว
หวานกันมากๆแบบนี้เดี๋ยวก็หมดแรง :laugh:
-
ต้องกลับไปตรวจเบาหวานด่วน .....ตอนนี้น้ำตาลท่วมจออออออออออ..... :o8:
-
บวกคะแนนที่ 132 ให้นะคะคุณ Alex สำหรับควาหวามเอ้ยความหวานในตอนนี้
:pig4:
-
เล่นบอร์ดฝูด้วย งั้นเด๋วเจอกันนะ หุหุ
-
:mc4:
-
ต้องขอขอบพระคุณสำหรับทุกท่านที่พีเอ็มให้ความช่วยเหลือกันเข้ามา
อยากบอกว่า :กอด1:ทุกคนมากๆ อยากส่งคำขอบคุณไปยังทุกๆคน ถ้าเป็นไปได้อยาก+1ให้ทุกคนที่พีเอ็มกันเข้ามา แต่ผมมีวันละแค่1พีเอ็ม เลยคิดว่าการขอบคุณจากใจน่าจะดีกว่านะครับ
เมื่อคืนโทรไปหาเพื่อนสมาชิกในบอร์ดนี้ท่านหนึ่ง (พึ่งเคยโทรฯคุยกับคนในบอร์ดเป็นครั้งแรกหลังจากพยายามปกปิดตัวจริงมานาน5555+ ) ก็ได้ผลสรุปว่าผมจะเอารหัสเขาไปใช้อ้าง เขาใจดีบอกว่าถ้ามีปัญหาให้โทรฯหาเขาได้เลยด้วยครับ งืมๆๆๆ
ร้านมดดำ ผมเชื่อแล้วล่ะว่าเขายังขาย แต่พี่ที่เขาปฏิเสธผมสุดท้ายเขาก็แนะนำเองว่าน้องไปซื้อที่เว็บร้านมดดำเหอะ ซึ่งผมก็สั่งไปแล้ว หมดไป1570บาทเอง โฮ๊ะๆๆๆ (T-T)
ขอบคุรมากๆๆๆครับ
ปล.เจ้สอง ผมขอหนึ่งครั้งที่ตอบกระทู้เป็นเรื่องนอกเหนือนิยายนะครับ เพราะคนพีเอ็มมาเยอะมากมายเหลือเกิน ตอบเรียงบุคคลไม่ไหวอ่าครับ -_-"
-
ไม่อยากให้ +1 เลย ก็หวานซะ :impress3: อิจฉา :fire:
-
^^
-
หวานหยดย้อยเจงๆ
-
พอจะหวานก็หวานหยดย้อยเลยอ่ะ
-
:o8: เอ่อ สรุปว่า...กี่ครั้งแล้วอ่ะครับ นับไม่ไหวเลย หุๆๆ
-
หวานเกินไปไหมครับคุณ :jul1:
-
พอดีกันได้ก็หวานใส่กันไม่เว้น
นี้ถ้านินเป็นผู้หญิงนี่ คุณแม่ของฆินคงฉีกผ้าอ้อมไม่ทัน
ลูกดกหัวปีท้ายปีเป็นแน่แท้
เพราะฆินเล่นไม่ยั้งมือเลย
-
:-[ ชอบๆๆๆ ชนินทร์น่ารัก มากๆๆๆๆๆ
ความหวานนี่พุ่งปรี๊ดๆๆๆๆ เหมือนเลือดพุ่งเวลาอ่าน nc เลย คิกคิก
-
555+ อ่านใกล้จบเเล้ว
อ่านเเล้วคันมือคัน... อยากจะตีพระเอกมาก หึ ใจร้าย ตาเมฆ
เเต่หลังๆ โอ้ยย อยากจะดีกะคุณนิน(คราวนี้เรียกคุณ) เป็นไงละต้องมาง้อ
จำเลยรักภาควาย ตบจูบๆ สะใจเจี๊ยบมากค่ะ
ยาวดีด้วย ชอบอ่านนิยายยาวๆ
ไปอ่านต่อก่อนเน้อ ใกล้ตอนล่าสุดละ หุหุหุ
-
โว้วววว :-[ หวานกันไม่หยุด
แต่ไหงเมฆินกลับเป็นเด็กขี้แยแทนหล่ะเนี้ย 55
ชนินทร์เองก็แอบร้อนแรง :o8:
-
นั่นครั้งแรกจริงๆ เหรอพ่อพระเอกของเรา ทำไมแกดูเชียวชาญจัง :laugh:
หรือว่ามันอยู่ในสายเืลือด 555+
ชอบตอนนี้ ดูจะเข้าใจกันดีแล้วนะ
-
:เฮ้อ:ไม่เหนื่อยกันบ้างรึ???
:m25: :m25:นับไม่ถูกแล้วนะว่าเท่าไหร่แล้วอ่ะ
-
ขอขอบคุณทุกท่านที่พีเอ้มมาให้อีกครั้ง
ส่วนเรื่องร้านชั้น2ลิโด้...หรือว่าบอร์ดfu รบกวนไม่ต้องพีเอ้มมาบอกรหัสหรือใดๆแล้วนะครับ
และผมจะทำการลบข้อมูลที่ทุกท่านส่งมาให้ และจะไม่มีการเผยแพร่ที่ไหนรับรองครับ
ALeX
บทที่ 65
ตอนเช้า ชนินทร์รู้สึกตัวว่าตัวเองนอนกอดผู้ชายร่างสูงใหญ่อย่างนักรบ ที่เปลือยเปล่าเคียงข้างกันบนเตียง
ชนินทร์จูบอีกฝ่ายเบาๆ ทำให้เมฆินลืมตาตื่น
สองตาสบประสาน...ดวงใจสัมผัสถึงความอบอุ่นละเอียดอ่อนที่เรียกว่า ’รัก’ ของกันและกัน...เจ้าของร่างบางซบอิง คิดว่า...นี่คือเรื่องจริง เขาจะวิ่งหนีความจริงอีกต่อไปไม่ได้...ว่าเขารักเมฆิน ผู้ชายคนนี้คือคนรักของเขา คนที่เขามอบหัวใจให้ทั้งดวง
เมฆินมองมา ดวงตาเปี่ยมความรัก กอดอย่างอ่อนโยน...ภาพยามบรรเลงบทรักเร่าร้อนเย้ายวนวาบเข้ามา และทำให้เขาอยากรักชนินทร์บ่อยครั้งและลึกซึ้งมากขึ้นทุกทีๆ...
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
ชนินทร์หลับตา ความรู้สึกที่ลึกซึ้ง...อะไรบางอย่างที่มีความหมาย แต่ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา
“เราแต่งตัวแล้วออกไปกินอะไรกันเถอะ...ผมหิวมากๆเลย” เมฆินกล่าวเหนื่อยๆ “ถ้าผมไม่ได้กินอะไร คงไม่มีแรงทำแบบเมื่อคืนอีกแน่ๆ” ชนินทร์ถูกจับมือให้สำรวจแก่นกายที่ขยายใหญ่ต้อนรับยามเช้า เมฆินกล่าวขำๆ “คืนนี้เรายังต้องใช้งานอีกเยอะ...”
ทั้งสองอาบน้ำแต่งตัว ออกเดินกลับไปยังเรือนหลังใหญ่
พอก้าวเข้ามาในโรงอาหาร โดยที่เมฆินกุมมือของชนินทร์เอาไว้ตลอดเวลา ทำให้ป้าไผ่และคุณผกาที่เตรียมอาหารเช้าอยู่อดอมยิ้มไม่ได้
เมฆินนั่งเบียดอีกฝ่าย ซึ่งก็ไม่ว่าอะไร
“รู้มั้ย...ผมดีใจนะที่ต่อไปนี้ผมไม่ต้องนั่งกินข้าวคนเดียวอีกแล้ว”
เมฆินเลื่อนมือไปกุมมือชนินทร์
“ยกโทษให้ผมนะ ผมขอโทษ...เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะ”
“ผม...ไม่มีวันลืม แต่ผมให้อภัยคุณแล้ว ครับ...เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะ”
ท่ามกลางลมอุ่นแห่งไร่องุ่นอันเงียบสงบ นัยน์ตาเปี่ยมรักทั้งสองจ้องมองกันด้วยความหวานซึ้งในอก เนิ่นนาน...อย่างไม่อยากผลาดจากกันอีก คงมีเพียงความสำคัญของหัวใจที่ไม่อาจเปล่งออกมาเป็นคำใดๆได้ นอกจากใช้ ใจ สัมผัสมัน...
พระอาทิตย์เตรียมจะลาลับขอบฟ้า ชนินทร์ทอดสายตามองออกไปนอกท้องทุ้ง รอคอยการกลับมาของเมฆิน
ชายหนุ่มมีความสุขกับชีวิตในปัจจุบัน ที่ได้ทำงานในไร่ ทำงานในบ้าน ช่วยอะไรเล็กๆน้อยๆในโรงครัว...มีคนคอยให้ความอบอุ่นในยามค่ำคืน...มีความสุขในแต่ละวันอย่างเต็มเปี่ยม
สายลมอุ่น และแสงแดดที่โรยราราวกับไม่อยากจากไป กระทบผิวนวลเนียนของชนินทร์อย่างทะนุถนอม...บรรยากาศสวยตราตรึงใจเช่นนี้มีให้ชื่นชมทุกวัน
เมื่อเช้าก่อนเมฆินจะออกจากบ้าน...เขาจุมพิตหวานๆพร้อมกับบอกไว้ว่า
‘วันนี้ผมจะรีบกลับมาหาคุณนะครับ...รอผมบนเรือนใหญ่แล้วกัน ผมมีอะไรจะให้คุณ’
ชนินทร์ใจเต้นตึกตัก...
เข้าใจแล้ว ว่าเวลาบรรดาผู้คนที่ตกอยู่ในห้วงรักเขารู้สึกกันยังไง...
มันคือความอุ่นอกซาบซ่านทุกครั้งที่คิดถึงเขาดั่งเช่นที่ชนินทร์เป็นอยู่เช่นนี้หรือเปล่านะ?
เพราะคิดถึงเขาตลอดเวลา แทบทุกนาที...ทุกลมหายใจ คิดอะไรไม่ออกไปทั้งวันถ้าตื่นเช้ามาไม่ได้พบหน้ากันเป็นคนแรกของรุ่งอรุณ
ชนินทร์ถอนหายใจเบาๆ ยิ้มบาง...’เอ่อแฮะ เรานี่ท่าจะอาการหนักจริงๆด้วย’…
คุณผกาที่เดินออกมารับลมบริเวณเฉลียงพบชนินทร์ยืนอยู่ก่อนแล้ว เอ่ยด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
“เดี๋ยวเขาก็กลับมาลูก”
“อ้อ ครับ...”
“แม่ดีใจด้วยนะ ที่ทั้งสองปรับความเข้าใจกันได้”
ชนินทร์หน้าแดง แต่แสงอาทิตย์ยามอัสดงช่วยปกปิดไว้
“ไม่ต้องอายแม่หรอก...แม่เข้าใจ อะไรที่ทำให้ตาเมฆมีความสุข แม่ก็ยินดี” คุณผกาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “แต่ก่อนแม่เป็นกังวลกับเขาเหลือเกิน เขาช่าง...เหมือนพ่อของเขา เป็นคนสุดโต่งจนบางครั้งใครๆก็แทบทนไม่ได้” ดวงตาที่ผ่านโลกมานานกว่าหกสิบปี เพ่งมองชนินทร์อย่างลึกซึ้ง “แม่ดีใจที่นินเป็นคนใจเย็น เหมาะสมกับเขาดี”
“เอ่อ...ครับ”
“เอาล่ะ รีบเข้าบ้านเถอะลูกเดี๋ยวจะเย็นแล้ว โดนน้ำค้างจะไม่สบาย แม่ไปสั่งงานที่โรงครัวก่อนนะจ๊ะ”
ชนินทร์นั่งรอเมฆินตามลำพัง กระทั่งแสงสุดท้ายลาลับไป อากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้น เมฆินยังไม่กลับมา...
ร่างบางไปหยิบเอาผ้าห่มมาคลุมกาย เฝ้ารอ...กระทั่งเผลอหลับไป
ฝ่ามือใหญ่แตะเข้าที่บ่า ชนินทร์สะดุ้งตื่น
“เมฆิน...”
ชนินทร์งัวเงีย เอนหลังซบร่างอีกฝ่าย
“ทำไมคุณถึงกลับมาช้า ไปไหนมาฮือ? รู้มั้ยผมเป็นห่วง”
มือใหญ่ลากตามลำคอระหง ลากไล้อ่อนโยนนุ่มนวล ร่างทั้งร่างสะท้านไหว…
ชนินทร์จูบฝ่ามือนั้น แล้วลมหายใจอุ่นๆก็รินรดที่ข้างหู
ริมฝีปากขบเล็มเบาๆที่ก้านคอ
“ชู่ว”
เสียงใหญ่สั่งให้เงียบ ทว่าชนินทร์กลับครางเบาๆออกมา
“คุณหิวข้าวมั้ย? หรือว่าจะอยากอาบน้ำก่อน...”
ชนินทร์ผุดลุกขึ้น ร่างสูงก้าวเข้ามา โอบกอดไว้แน่น
อ้อมกอดแข็งแรงแน่นขึงขึ้นเรื่อยๆ แน่นจนรู้สึกเจ็บ...
บางอย่างที่แข็งกล้าแตะสัมผัสข้างบั้นเอว
“กริ๊ก!”
“อ๊ะ!”
ท่ามกลางความมืด...ชนินทร์ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของชายร่างสูงได้ ทว่าหัวใจที่เต้นโครมครามและความกลัวอันหนาวยะเยือกต่างหาก...ที่บ่งบอกทุกสิ่งจนกระจ่าง
“สวัสดีครับพี่นิน”
เสียงเข้มกดต่ำ เหมือนลอดไรฟันออกมา แผงด้วยอารมณ์โหดเหี้ยมที่เปล่งสะท้อนออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
“นาย...?!”
ก่อนที่ชนินทร์จะได้ทำอะไร ผู้มาเยือนก็กดกระบอกปืนจ่อไปที่ท้องน้อยของชนินทร์ พลางขู่
“ถ้าไม่อยากตาย ก็อย่าร้องอะไรออกมา!”
ชนินทร์ถูกคร่ากุมตัวเดินออกไปตามทาง...
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
อ๊ากใครกันฟระเนี่ย "พี่นิน"? ชลัชตามมาหรอ ก๊าซซ :m31: เอ๋หรือว่าใครกัน (แกล้งตื่นตูมไปงั้นแหละ รอตอนต่อไป อิอิ)
-
อ๊า กก :serius2:
ใครกันนะ
-
ไอ้เลวที่ทำให้อิงอรท้องแน่เลย
เพื่อนสารเลวของชลัช น้องของนินชัวร์เลยยยยย :angry2:
แสดงว่ามันต้องเก็บเมฆินไปแล้วแน่ๆ เลยเข้ามาเอาตัวนินได้ง่ายขนาดนี้ แล้วคุณนายผกาล่ะ
ไอ้เลวนี่ยังไม่ยอมไปผุดไปเกิด สงสัยจะแก้แค้นน้องชาย แต่มาลงที่พี่ซะงั้น
ชนินทร์เนี่ย สงสัยเป็นผู้ไถ่บาปของทุกคนแน่ๆ :sad4:
ฮึ่ยยยยยยยยยยย แบบนี้ไม่ค่อยดีแล้วนะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
มันเป็นใครรรรรรรรรร :z3: :z3:
-
มันมาได้ยังไง แล้วเมฆินไปไหน
:z3:
-
มันเป็นใคร มาทำอย่างงี้ทำไม
แล้วเมฆินหายไปไหน
ขอให้อย่าเกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้นเลยนะ
เป็นห่วงอะ
-
ใครอะ
เมฆินกับชนินทร์กำลังหวานชื่นกันอยู่ดีๆ ทุกอย่างก้อลงตัวหมดแล้ว
ละ แล้ว ใครอะ เรียก พี่นินด้วย โอ้ย มึน ตึบ
-
ไอ อรรถ แน่เลย
.
.
ขอร้องเหอะ ครับ คุณ ALEX อย่าให้มีใครตายเลยน๊า :call:
-
ครายฟระ
^^?
-
ครายอะ ????????
-
มันเป็นใคร o12 จะพาชนินทร์ไปไหนหน่ะ
:laugh: เมฆินกลับบ้านด่วนนนนน เกิดเรื่องแล้ว
รอตอนหน้าค่ะ :impress: ลุ้นๆๆๆ
-
พายุลูกใหม่มาเยือนแล้ว :z3:
ใครกันหนอเรียกพี่นิน อย่าบอกนะว่าไอ้น้องทัต o22
-
เฮ้ยยยย หลอนมากๆ เกิดเรื่องอีกเเล้ว งานเข้าเเล้วนินทร์เอ้ย
เพิ่งกลับจากคอนดงบังมา เเล้วนั่งอ่านนิยายต่ะ หลอนกว่าเก่า
alex วันนี้ผู้ชายหล่อมากๆอิอิ
miss
ต่อด่วน
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยย
ใครกันวะเนี่ยยยยยยยยย :z3:
จะให้มีความสุขกันบ้างเลยไม่ได้ใช่มั้ย ??? :m16:
TT___________________TT
-
ไม่ยอม :z3: พึ่งหวานกันแท้ๆ มีตัวมารโผล่มาอีกแล้ว :m16: จะ+1ให้ แต่ต้องไม่จบแบบเสียนำตาน๊ะ :impress2:
-
กรรมเวร
-
หรือว่าจะเป็นน้องคนนั้น..ที่อยู่ในไร่ที่แอบชอบ
ที่แพ้ผ่าฟืน (นึกชื่อไม่ออก)
-
นี้มันอะไร :monkeysad:กันอ่ะครับ
-
:man1:
-
ไม่ได้ตาม2-3ตอน บทจะหวานก็หวานซะมดขึ้นเลย ชอบมากๆเลย อิ่มเอมใจดีจัง o13
อรรถชัยแน่เลยใช่ไหมเนี่ย มีมาแอบลวนลามชนินทร์ด้วย อุ๊ กรีสสสสส
-
ใครกันอ่ะ ใครกัน
-
ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน
คนดีผีคุ้ม ครับบบ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เพือน ของชลัชแน่นอนเลย
ไอ้คนที่ทำให้อิงอรต้องตายอ่ะ
-
อะอ้าววว เมฆินหายไปไหน ชนินทร์กำลังอยู่ในอันตรายนะ จะมาช่วยทันม้ายยยย
คนเค้ารักกัน เค้ากำลังมีความสุข ดันมีมารมาคอยขัดขวางกันอยู่ได้ อารมณ์เสีย !!
-
"พี่นิน" คำๆนี้เรียกกันไม่กี่คน
ชลัชนี่ไม่ใช่หรอก ใครกันฟร่ะ ชื่อติดอยู่ที่ปาก
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
o22
-
:sad5: ครายอ่ะ แล้ว นินทร์จะเป็นไรไหมเนี่ย
ใครน้อ ....
-
เอ้า ชนินทร์จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
พี่ฆินไปช่วยด่วน
อย่าปล่อยให้ชนินท์เป็นอะไรไปนะ
-
พี่นินทร์
.
ใครกันว่ะ ไอน้องในไร่ ไออรรถ แล้วใครอีกว่ะ
.
โฮกกกกกกกกก มาเฉลยไวๆนะคร้าบบบ
-
เอามาต่อให้สั้นๆนะครับ แต่จะเอามาต่ออีก คาดว่าพรุ่งนี้ และจะจบภาคนี้คาดว่าภายในหยุดยาวนี้...
แต่งภาคสองต่อไปแล้วนะครับ ผมรู้เลย...คนอ่านต้องเข้ามารุมด่าอีกแน่นอน
คือ เริ่มคิดๆแล้วล่ะว่าตัวเองเป้นมาโซคิสป่ะหว้า โคตรโรคจิตเลยวร่ะ T-T"
ภาคสอง...ขอสงวนชื่อไว้ก่อน แต่รับรองโดน ขึ้นต้นด้วย "ผู้ชาย...(xxx)" เหมือนเดิม >.<
เป็นเรื่องของชลัช ซึ่งทุกคนคงทราบดีอยู่แล้วว่าจะต่อยังไง...
แล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่ง แต่งไว้นิดหน่อย
เป้นนิยายแนวทะเลทราย ซึ่งตอนนี้postponeไว้นานมากมายชนิดที่ไม่แน่ใจว่าจะกลับมาแต่งต่อเมื่อไรกัน -_-"
อีกเรื่องเป้นแนวแฟนตาซี เรื่องนี้รับรองสนุกมากๆๆๆ แต่งแนวๆเว่อร์ๆ บ้าๆบอๆ บ๊องๆบวมๆ แต่มีพล๊อตนะ แต่มันไม่มีอะไรที่สมจริงเลยคือ แต่้งได้ป่วงมากๆ แต่สนุก เป็นการกลับมาของนิยายที่จะใช้ตัวไอคอนอีโมชั่นเช่น >.< อย่างงี้อ่ะครับ เหมือนในซีรี่ชิพแดน เป้นครั้งแรกหลังจากเรื่องนั้น แล้วก็นิยายของผมเรื่องนี้จะมีการลงนิยายแล้วเอารูปประกอบมาลงให้เหมือนเรื่องที่แล้ว (Love story before christmas) แต่เป้นการ์ตูนmangaที่เขาวาดพระเอกนายเอกหล่อๆอ่ะ (อร๊าง~~~) แล้วฉากอย่างว่าก็ >////< (แอร๊ย)...ผมบ้าไปแล้วเนอะ ช่างเหอะ นั่นแหละครับ ก็อาจจะได้อ่านกันนะครับ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
ปล.ทั้งหมดที่พูดมาคงได้อ่านกันภายในปีหน้านู้นนนนนนนนนนนนนน...o_O*
บทที่ 66
ตามทางเดินลูกรังที่มืดมิด โรยด้วยกรวดหินนับล้านส่งเสียงกร๊อบแกร๊ปแปลกประหลาดท่ามกลางความเงียบสงัดเปล่าเปลี่ยว ในใจบังเกิดความสยดสยองชวนขนลุก…
ชนินทร์ถูกปากกระบอกปืนจี้ให้เดินไปกลางไร่ที่ไร้ผู้คน เงียบเชียบ ทว่าน้ำตานองใบหน้า กลัวจนแทบกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่
“อย่าร้องนะ! ไม่งั้นยิงไส้แตกแน่”
“อย่านะอรรถ...พี่ พี่ขอร้อง”
เสียงร้อนรนน่าขยะแขยงดังข้างหู...ราวกับเวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าที่อรรถชัยจะพาชนินทร์เดินมาถึงริมไร่สำเร็จ
“เอาล่ะพี่นิน รู้มั้ยว่าวันนี้ผมมาหาพี่ทำไม?”
“นาย...นายจะทำอะไร นายค่อยๆพูดกับพี่ก่อนก็ได้นะ”
“หุบปาก!” ตะคอกเสียงต่ำเฉียบพลัน แต่ก็พอทำให้ชนินทร์สะดุ้งเฮือก เสียงสั่นเครือไม่เป็นภาษา
“ขอ...ขอร้อง...อย่า...”
“ฮึ! พี่รู้หรือเปล่าว่าไอ้น้องชายตัวดีของพี่มันทำผมไว้แสบแค่ไหน”
อรรถชัยผลักร่างเล็กกว่าล้มลง ก่อนจะสืบเท้าเข้าหาช้าๆ
“ถ้ามันไม่ทำลายชีวิตของผมป่นปี้ปานนี้ ผมอาจจะไม่แค้นพอที่จะบุกมาที่นี่ ซุ่มดูชีวิตน่าสมเพชของพี่ ฮ่า! ความลับสุดยอดเลยล่ะซินะ...แต่วันนี้ล่ะผมจะเอาคืนให้หมด ผมจะทำให้สาสมกับที่มันต้องทำให้ครอบครัวผมเป็นแบบนี้!”
อรรถชัยกล่าวอย่างคนคลุ้มคั่ง ชนินทร์ยังไม่เข้าใจ
“นะ...นาย พูดเรื่องอะไร?”
“อย่าทำเป็นโง่ไปหน่อยเลย! ก็ไอ้ชลัชน่ะซิ มันทำลายทั้งชีวิตครอบครัว หน้าที่การงานของผมหมด...รู้มั้ยว่าตอนนี้พ่อผมนอนหัวใจวายอยู่ที่โรงพยาบาล รู้บ้างมั้ยว่าผมไม่เหลืออะไรแล้ว...ถ้าจะให้สาสม ผมก็จะต้องฆ่าพี่ เหมือนที่ผมฆ่าไอ้ชลัชไง!”
หัวใจหล่นวูบ ชนินทร์เบิกตากว้าง
“นาย...นายทำอะไรนะ?”
“ชั้น ฆ่า ไอ้ชลัช! ฮ่าๆๆๆ”
คราวนี้อรรถชัยระเบิดเสียงหัวเราะดังสนั่น
“ใช่! ผมฆ่ามันแล้ว ผมบุกไปที่ทำงานของมัน มันกลัวหัวหดตอนที่ผมยิงกลางอกมัน แหม สะใจจริงๆ ฮ่าๆๆ”
“นาย...นายมันบ้า!”
“ไม่! ผมแก้แค้น เหมือนที่มันแก้แค้น ผมไม่ได้บ้า! ผมมีสิทธิ!”
“นี่...นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ เรื่องทุกอย่างเกิดที่นาย นายข่มขืนอิงอร! เธอฆ่าตัวตาย นายยังไม่ยอมรับผิดอีกเหรอยังไง?”
“แล้ว...มันมีสิทธิตรงไหนที่ทำกับผมแบบนี้” ดวงตาของอรรถชัยแดงก่ำ มีน้ำตาพรั่งพรูออกมา
ชนินทร์อึ้ง ไม่รู้จะตอบอะไร ตอนนี้เรื่องทุกอย่างกำลังสับสนจนคิดอะไรไม่ออก
“ผมจะต้องฆ่าพี่” อรรถชัยกล่าวเสียงเรียบ ยกปืนชี้มาทางชนินทร์ “ขอโทษนะ แต่เพราะพี่ก็อยู่ในเรื่องนี้ด้วย...ผมต้องขอโทษที่เคยโบ้ยความผิดไปที่พี่ ดึงพี่เข้ามาเกี่ยวข้อง...ฮึ! แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ...ผมปล่อยพี่นินไปไม่ได้-“
ชนินทร์ฉวยโอกาส ไม่ให้อรรถชัยได้ตั้งสติขณะกำลังจะเหนี่ยวไก เขาพุ่งเข้าชนอรรถชัยก่อนโดนแรง
“เฮ้ย!!!”
“เปรี๊ยง!”
กระสุนลั่นออกจากรังเพลิงหนึ่งนัด หายเข้าไปในความมืด...อรรถชัยสบถอย่างโมโหก่อนจะคว้าข้อเท้าชนินทร์ไว้ได้ทัน
“โอ๊ย!”
“ฮึ! แสบมากนักนะอีกระเทย! มึงอยากเล่นสนุกใช่มั้ย? ได้! วันนี้ล่ะกูจะฟันกระเทยทุเรศๆอย่างมึงล่ะ”
ต่อสู้กันขณะที่แผ่นหลังบางนอนทับพื้นกรวดคมๆแข็งๆ ร่างใหญ่กดทับน้ำหนักลงมาจนชนินทร์บดเบียดกับพื้นเลือดออก มือหนาปิดปากไว้ชนินทร์จึงได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ๆทนทุกข์กับความเจ็บปวด...
“เฮ้ยกูบอกให้นิ่ง!”
ฝ่ามือใหญ่ตบฉาดเข้าที่ใบหน้าชนินทร์แรงๆหลายที...จนร่างบางเริ่มนิ่งด้วยความมึน ความรู้สึกเจ็บช้ำแผ่ซ่านทั่วสรรพางค์กาย...
อรรถชัยระงับฝ่ามือของชนินทร์ซึ่งหมดเรี่ยวแรง ราบคาบในที่สุด...เขาฉีกเสื้อผ้าอีกฝ่ายออกและลงมือหยามชนินทร์อย่าหยาบช้าน่าขยะแขยง
“ฮึๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้ผู้ชายคนนั้นถึงติดใจกระเทยอย่างมึง มึงชอบรุนแรงๆใช่มั้ย? เดี๋ยวกูจะล่อมึงจนลุกไม่ได้เลย ฮื้อ?”
ชนินทร์ถูกจิกหัว ทำให้ใบหน้าเงยแหงนเผยลำคองามระหงขาวเนียน ชนินทร์หายใจแทบไม่ออก ปอดแทบระเบิดฉีกขาด
ลมหายใจกักขฬะของอรรถชัย พร้อมทั้งริมฝีปากและแผงฟันเรียงตัวคมกริบกัดลงตามผิวเนียน แววตาของเขาดุดันบ้าคลั่งคล้ายไม่ใช่คน
ชนินทร์พึงระลึกในใจ...เขายังไม่อยากตาย...ยังไม่อยากตายทั้งเป็น!
“รู้อย่างนี้ไม่ฟันผู้หญิงให้เสียเวลามาหลายปีหรอก” นิ้วแข็งเชยคางชนินทร์ที่เบือนหน้าหนี บีบคางจนน้ำตาแห่งความเจ็บปวด หวาดกลัว ขมขื่นหลั่งไหล “ลืมตา! มองกูย่ำยีมึงจนขาดใจตายไปนั่นแหละ! น้องชายมึงทำกับกูไว้แสบนัก แสบนัก...ใครจะไปรู้ว่านอกจากมันต้องตายแล้ว กูยังได้เอาพี่กระเทยสุดสวยของมันอีกว่ะ ฮ่าๆ สะใจจริงๆเว้ย!”
ชนินทร์ร้องเสียงสูง เสียงดังเท่าไรก็ไม่อาจเปล่งออกมาได้
ขณะนั้น...ชนินทร์กลัวจนหัวใจแทบหยุดนิ่ง กลัวตาย...กลัว!
ริมฝีปากแตกหยาบทาบทับลงมาหาริมฝีปากอิ่ม สอดลิ้นลื่นเหม็นกลิ่นปากคละคลุ้งเข้ามา ชนินทร์ลืมตาโตพร้อมทั้งรวบรวมลมหายใจกัดสิ่งแปลกปลอมนั้นเต็มแรง
“อ๊าก!”
ตามสันชาติญาณ ชนินทร์กัดอย่างแรงจนรู้สึกได้ถึงน้ำเหนี่ยวๆข้นๆ รสชาติของเลือดและกลิ่นคาวติดอยู่ในปาก ไหลลงสู่ลำคอบางส่วน...ชนินทร์ผลักร่างนั้นออกไป
ขาเรียวพยายามผุดลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ร่างบางทุลักทุเลต่อไปจนพยุงกายได้ก่อนจะเริ่มออกวิ่งฝ่าความมืดไปโดยไม่รู้ทิศ
กลัว...เขากลัวเหลือเกิน...
วินาทีแรกที่ขาวิ่งหนีด้วยความเร็วสุดขีดอย่างไม่คิดชีวิต ปอดแทบฉีกเพราะสูดอากาศมหาศาลเข้ามา ชายหนุ่มแทบจะหาเส้นเสียงของตัวเองไม่เจอ หัวใจเต้นแรง สั่นไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย แต่แล้วเขาก็ตะโกนออกมาให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ พร้อมทั้งวิ่งต่อไปอย่างไม่คิดชีวิต
“…ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
TBC
-
คือ...อเล็กซ์ครับ ไม่ต้องคิดแล้วหล่ะครับ
ว่าอเล็กซ์เป็นมาโซคิสรึป่ะ
ขอบอกว่า..อเล็กซ์เป็นจริงconfirm
ก็เล่นจบซะงั้นอ่ะ :z3: :z3: :z3:
-
คือ...อเล็กซ์ครับ ไม่ต้องคิดแล้วหล่ะครับ
ว่าอเล็กซ์เป็นมาโซคิสรึป่ะ
ขอบอกว่า..อเล็กซ์เป็นจริงconfirm
ก็เล่นจบซะงั้นอ่ะ :z3: :z3: :z3:
555555555555555555+
:กอด1:นะ...
-
:m31:
ทำไมมาแค่นี้
:m16:
-
โป้งคนแต่งแล้วด้วย .....
:sad4: :sad4:
-
อ๊ากกกกกกกกกก
ค้างอย่างแรง
สงสารชนินทร์
-
ว่าแล้ว
มันต้องเป็นเพื่อนของชลัช
มันฆ่าหมดทุกคนเลยเหรอเนี่ย
ทมิฬมากมายยยยยยยยย
-
ว้าย แล้วชนินทร์จะหนีรอดมั้ยเนี่ย พอจะสุขสักหน่อยก้อมีมารมาผจญอีกแระ
เมฆินอยู่ไหนมาช่วยชนินทร์ด้วย
.........................................
ปล. (แปลว่าเปล่าลืม) อยากอ่านนิยายแนวทะเลทรายมากๆเลยค่ะ alex ลงเมื่อไหร่บอกกันด้วยนะคะ
-
Alex มาต่อด่วน
มาต่อเเค่นี้เนี่ยนะ 555+ ล้อเล่น
ค้าง ค้าง ค้าง
อยากอ่านคุณชีคคะขามากๆ
จุ๊บๆ
-
สงสารชนินทร์จัง ต้องถูกรังแกเรื่อยเลย เมื่อไหร่เมฆินจะโผล่มาช่วยซะทีนะ
-
คุณอเล็กซ์ เป็นมาโซแน่ ๆ 555+
อ๊างงงงง เอานิยายแนวทะเลทราย ชอบค่ะชอบ
เอาท่านชีคหล่อๆเน :o8:
+1 ค่ะ
กว่าจะได้อ่านก็ปีหน้าแหน่ะ :serius2:
-
อยากเป็นอะไรก็ตามใจนะ
แต่ตอนนี้ขอให้มาต่อด่วน มันค้าง :m16:
-
ทำไมใครๆก็รังแกแต่น้องนิน :fire: แม้แต่คนเขียน
มาโซ........ :beat:
-
แง้ ๆ ๆ ๆๆ
เมฆิน อยู๋ไหน น น น :serius2:
-
ถ้าคิดว่าลงตอนนี้แค่นี้แล้วทำให้คนอื่นเครียด
คุณคิดถูก...ตอนนี้พวกเรากำลังเครียดเพราะอยากอ่านต่อ
-
พี่เล็กซ์ อย่าถามเลยว่าเป็นมาโซรึเปล่า
ตั้งแต่เริ่มเรื่องแหล๊ะ - -
ฮ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เมฆินไปตายห่าไหนฟร่ะ
แล้วชลัชตายแล้วเหรอ ยังไม่ตายหรอก เพราะพี่เล็กซ์บอกว่า
ภาคสองเป็นภาคของชลัช
ว่ะฮะฮ่ะฮ่า
-
:m15: ค้าง
-
แง้ๆๆๆๆๆๆ แล้วชนินทร์จะหนีรอดม้ายยยยยเนี่ย อ่านเร้วลุ้น
นายเมฆๆๆๆๆๆๆ อยู่ไหนเนี่ย ฮึ่ม :fire:
ที่สำคัญ.....................
ตอนนี้ค้าง ค้าง เร้วก้อค้าง :serius2:
แต่งได้สนุก บีบคั้นอารมณ์จิงๆๆค่ะ o13 o13
:กอด1: คนแต่ง อิอิ
-
หวังว่าคงไม่เลวร้ายไปมากกว่านี้ น้ะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
อย่าให้มันแย่ไปกว่านี้เลย :m15:
-
อ๊ากกกก
ไหงมาแค่นี้้
รับไม่ได้้้
-
:bye2:
-
นายเมฆตามมาช่วยชนินทร์เร็วววววววว :serius2:
-
เมฆินอยู่หน่ายยยย :serius2: รีบมาช่วยชนินทร์เร็ว
อรรถชัยน่าจะเป็นบ้าไปแล้วนะเนี้ย
สาธุ :call: ขอให้จบแฮ๊ปปี้เอ็นดิ้งเถอะ
-
อรรถชัยโหดร้าย
แค้นชลัททำไมต้องมาลงที่พี่นินทร์ด้วย
อ๊ากกกกกกกกก จบแฮปปี้ด้วยนะคะ
ไม่งั้นมีร้องไห้เป็นปิ๊บแน่
-
บทที่ 67
“ชนินทร์!”
ชนินทร์วิ่งกระหืดกระหอบออกมาจนถึงเรือนหลังเล็ก เมฆินเปิดประตูบ้านออกมาพอดี
“ช่วย...ช่วยผมด้วย...”
“เดี๋ยวๆ มันเกิดอะไรขึ้น คุณไปทำอะไรมา”
ร่างสูงใหญ่ดึงคนตัวเล็กที่กำลังสะอึกสะอื้นตัวโยนเข้ามาในอ้อมกอดแกร่ง เมฆินเห็นเลือดที่เปรอะเปื้อน เสื้อผ้าที่มีสภาพหลุดรุ่ยแล้วก็รู้ว่าต้องเกิดเหตุการณ์ไม่ดีขึ้นแน่ๆ
“คุณหายไปไหนมา ผมกลับบ้านไปแล้วไม่เจอคุณ เลยขับรถออกมาตามหาที่นี่ มันเกิดอะไรขึ้นครับ?”
“อรรถชัย...ผู้ชายที่ข่มขื่นอิงอรตามมาที่นี่ เขาจะฆ่าผม!”
หัวใจของเมฆินแทบหยุดเต้น ฝ่ามือใหญ่กำแน่น...ความคั่งแค้นที่ร้อนรุ่มปะทุขึ้นมาในโพรงอก
“ใครนะ?...”
“ผม...ผมไม่ไหวแล้ว คุณช่วยผมด้วยนะครับ ผมกลัว!”
“มันอยู่ไหวแล้ว คุณนิน มันอยู่ไหน?”
เสียงเข้มเคร่งเครียดเอ่ยถาม ทว่าชินนทร์สั่นจนนึกอะไรไม่ออก
“โอเค คุณใจเย็นๆก่อนนะ ความจริงผมรู้แล้วล่ะว่ามีคนไม่หวังดีแอบซุ่มมองเรารอบๆไร่นี่มาพักใหญ่ แต่ตอนนี้คุณต้องตั้งสติก่อน หยุดร้องไห้ก่อนนะครับ” เมฆินปาดน้ำตาอ่อนโยน ลูบศีรษะเบาๆ “ผมจะขับรถพาคุณกลับบ้านก่อน ผมจะไปหยิบปืนแล้วคุณก็โทรฯหาตำรวจนะครับ เอาล่ะ-“
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!”
ทั้งสองหันไปตามเสียง เมฆินรวบร่างชนินทร์เอาตัวเองบังไว้โดยอัตโนมัติ ชนินทร์หวาดกลัวจนไม่กล้ามอง
อรรถชัยประคองร่างโชกเลือดออกมาหาคนทั้งสอง มือถือปืนไว้อย่างมาดมั่น อีกมือกุมปากไว้สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ฤทธิ์มากนักนะอีกระเทย!”
“คุณอรรถชัย ผมโทรฯเรียกตำรวจแล้ว ถ้าไม่อยากไปนอนคุกคุณก็วางปืนลงซะเถอะ”
“หุบปาก! แกคิดว่าชั้นโง่หรือไง ไอ้ไร่บ้านี่มันอยู่ตั้งไกลกันดารปานนี้ ตำรวจที่ไหนจะมา หรือไม่...ชั้นก็คงฆ่าแกสองคน ขึ้นไปฆ่าแม่ปัญหาอ่อนของแกจนตายเรียบร้อยไปแล้ว!”
เมฆินยืนนิ่ง ก่อนจะหันไปกระซิบกับชนินทร์
“คุณนิน เดี๋ยวคุณต้องวิ่งไปที่รถ แล้วรีบขับไปที่เรือนใหญ่ หยิบปืนออกมาจากลิ้นชักผม ปิดประตูหน้าต่างบ้านให้เรียบร้อยแล้วไปปลุกคนงานชายออกมาให้หมดนะครับ อย่าลืมโทรฯบอกตำรวจด้วย”
“ไม่! ผม...ผมทำไมได้ แล้วคุณล่ะ? ผมไม่ยอมปล่อยให้คุณอยู่ในอันตรายคนเดียวหรอก!”
“ไม่ซิ! โธ่ คุณต้องเข้มแข็งนะ นะครับ ไปเถอะ...เข้มแข็งเพื่อผม ผมจะไม่เป็นไร”
“ไม่-“
“เลิกเถียงกันได้แล้ว!” อรรถชัยตะคอกออกมาอย่างรำคาญ ก่อนจะปลดล็อคของไกปืน เสียงกริ๊กดังเย็นยะเยือก...
“ไม่ต้องห่วง พวกมึงได้ตายพร้อมๆกันที่นี่แน่”
“เปรี๊ยง!”
เสียงกระสุนถูกลั่นออกจากโก่งไกดังก้องไปทั่ว...เมฆินกอดชนินทร์เอาไว้ในอ้อมแขน หลับตาแน่น...ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นมา เขายังเห็นอรรถชัยยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย ส่วนเขากับชนินทร์ไม่โดนแม้แต่เศษกระสุน
“อึก!”
เสียงกร๊อบแกร๊บบนพื้นดังแผ่วเบา...พร้อมๆกับร่างของอรรถชัยที่ล้มลงไปกองกับพื้น...คุกเข่าลงต่อหน้าชนินทร์และเมฆินที่งุนงงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที ทั้งสองเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จ้องมองดวงตาเบิกโพล่งด้วยความเจ็บปวดของอรรถชัย...จ้องมองมาด้วยความว่างเปล่าก่อนจะล้มลงและได้มีโอกาสหายใจเป็นครั้งสุดท้าย...
มือที่กำกระบอกปืนไว้คลายออก...ทว่าถูกเตะกระเด็นออกไปจากร่างไร้วิญญาณของเขา
“ฮึ! ตายซะไอ้คนชั่ว!”
เสียงตะโกนด่าทออย่างโกรธแค้นของหญิงสาวดังขึ้น...เยือกเย็นและอาฆาตแค้นจนผู้ที่ได้ยินขนลุกไปตามๆกัน
บรรยากาศที่ตรึงเครียด...พิมพาปรากฏกายขึ้นพร้อมกับปืนอีกหนึ่งกระบอกในมือของเธอ
“ชั้นฆ่ามันแล้ว! ใช่! ในที่สุดชั้นก็ฆ่ามันสำเร็จ ฮ่าๆๆๆ”
ร่างบางค่อยๆเดินมาเหยียบร่างของคู่ขาเก่าไว้ และในอีกหนึ่งฐานะคือ...พ่อของลูก
ลูกนอกคอก...ลูกที่ไม่มีใครต้องการ...ลูกที่แม้แต่ตัวหล่อนเองยังผลักไสในเวลานี้!
แววตาของอดีตดาราสาว ผู้ซึ่งบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นฆาตกรหมาดๆฉายแววร้ายกาจดุจสมิงสาว
“แกต้องไม่ได้ตายดี เหมือนชั้น ที่พังเพราะแก!”
พิมพาลั่นไกปืนซ้ำใส่ร่างแน่นิ่งนั้นอีกครั้งอย่างโกรธแค้น เสียงปืนดังกังวานในความเงียบชวนขนลุกจนชนินทร์สะดุ้งด้วยความหวาดกลัว เมฆินโอบร่างไว้แล้วกอดแน่น
“คุณพิม...”
พิมพาหันมาตามเสียงเรียก ใบหน้านองด้วยน้ำตา นัยน์ตาแดงก่ำ
“แก! ไอ้ผู้ชายงี่เง่า!”
เมฆินลุกขึ้นยืนบังร่างชนินทร์เอาไว้ ในขณะที่พิมพาหันทิศปากกระบอกปืนมาข่มขู่ทางนี้ชั่วพริบตา
“คุณ...คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
“ชั้นตามมาฆ่าไอ้อรรถชัย แล้ว...แล้วตอนนี้ชั้นก็จะฆ่าแกด้วย!”
“น้องพิม หยุดเถอะ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสาย...”
“หุบปาก!” พิมพากระตุกปืน ส่ายหัวและโยกกายขณะกำลังร้องไห้โฮจนดูเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้
“ทุกคนทำลายชีวิตชั้น ชั้นไม่เหลืออะไรแล้ว ชั้นไม่เหลืออะไรสักอย่าง!”
เมฆินก้าวเข้าไปใกล้ ยกมือห้าม
“คุณพิม มีอะไรค่อยๆพูดค่อยๆจานะครับ คุณบอกผมก่อนว่าอะไรทำให้คุณไม่สบายใจ...”
เมฆินพยายามเจรจา และเดินเข้าประชิดเรื่อยๆ
“ชั้นไม่รู้...แต่ชั้นจะทำลายทุกอย่าง ต่อไปนี้ชั้นจะไม่ยอมต้องตกนรกทั้งเป็นคนเดียวอีกต่อไป”
“ผมว่าคุณค่อยๆวางปืนลงเถอะครับ แล้วเราค่อยมานั่งคุยกันดีๆ”
“ไม่!”
พิมพาตวาดลั่นพลางกระชับปืนในมือเมื่อได้สติ
“ชั้นจะฆ่าแก โทษฐานที่แกทิ้งชั้นไป ทำไม? ทำไม?...ชั้นสวยไม่พอใจแกเหรอ ทำไมชั้นถึงดีไม่พอสำหรับแก”
“คุณพิม...ดีพอสำหรับผมเสมอ เพียงแต่ผมอาจจะไม่ดีพอสำหรับคุณพิม...”
“แกโกหก! ชั้นไม่สนหรอก แกมันเห็นแก่ตัว รู้บ้างมั้ยว่าชั้นเคยรักแก...รู้มั้ยว่าชั้นเคยรักแกมากแค่ไหน?”
หญิงสาวเสียสติไปแล้ว...แยกแยะไม่ออกว่าอะไรคือเรื่องจริง...อะไรคือสิ่งที่เธอจินตนาการขึ้นมาเอง...
เหลือระยะห่างอีกเพียงนิดเดียว เมฆินก็จะเข้าถึงตัวพิมพาได้
ชายหนุ่มสูดลมหายใจ
“ผมขอโทษ...”
“มันสายไปแล้ว” หญิงสาวจวนจะเหนี่ยวไกเต็มแก่ “แกกับชั้นไม่มีวันร่วมโลกเดียวกันได้ ไม่มีวัน!”
แทบยังไม่ทันจบประโยค ร่างสูงใหญ่ก็พุ่งตัวเข้าชาร์จเป้าหมายทันที
“กรี๊ด! ไอ้บ้า แกปล่อยชั้นนะ!”
ทว่าแรงของหญิงสาวกลับมากมายมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ
ชนินทร์ใจหายวูบ ความชุลมุนวุ่นวายตรงหน้าทำให้เขาไม่ทันสังเกตบรรดาตำรวจที่วิ่งเข้ามาในบริเวณ พร้อมด้วยน้องชายของเขาที่มีกวินคอยพยุงตามมา
ตำรวจทั้งหมดร่วมสิบนายพร้อมอาวุธวิ่งกรูเข้ามาจะพยายามกันชนินทร์ออกไป ในขณะที่พิมพาและเมฆินต่างยื้อแย่งปืนกระบอกเดียวกันอยู่นั้น
“อย่า! ช่วยเขา ช่วยเขาก่อน!”
“คุณครับ ไปกับเราก่อน อยู่ตรงนี้มันอันตรายมากนะครับ”
“ไม่! พวกคุณต้องช่วยเขา-“
เปรี๊ยง!
เสียงปืนดังขึ้นในที่สุด ก่อนที่ชนินทร์จะรู้สึกว่าโลกทั้งใบหมุนช้าลง...ไม่ซิ โลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน
ร่างสูงใหญ่ค่อยๆโซเซ...ล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง และแน่นิ่งไป
พิมพาไม่สามารถกำปืนไว้ในมือที่สั่นเทาอีกต่อไปได้ ใบหน้าที่แดงก่ำราวกับคนเสียสติส่ายไปมา ปากพึมพำอะไรที่ไม่เป็นภาษา
เลือด...เลือดสีแดงฉานไหลนองออกมาจากร่างของเมฆิน...
ตำรวจพุ่งเข้าจับกุมพิมพาทันที เมื่อหญิงสาวไม่แม้แต่จะขัดขืนอีกต่อไป...
ชนินทร์กลับวิ่งเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ ที่นอนหลับตาแน่นิ่งอยู่บนพื้น
“คุณเมฆ...คุณเมฆได้ยินผมมั้ย? คุณอย่าเป็นอะไรนะ คุณต้องอยู่เพื่อผม...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:serius2: :serius2: :serius2:
-
อ๊ากกกกก แงๆๆๆ ทำร้ายเมฆทะมายยยย ฮือๆๆๆๆ สงสารคู่นี้จาง
-
อย่าเป็น อารายไป น่ะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z2: :z2: :z2: :z3: :z3: :z3:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เมฆินจะเป็นอะไรไหมเนี่ยยยย
ทำไมความรักของนินกับเมฆ มันมีอุปสรรคขวากหนามมากมายเหลือเกิน :serius2:
เอ๊ะ รู้สึกจะอยู่ในรายการอะไรซักอย่าง :laugh:
-
:sad4: โดนจนได้
-
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ :m15:
เมฆินสู้นะ สงสารชนินทร์
-
:a5: :a5: :a5: โฮๆๆๆๆๆๆ นายเมฆจะเป็นอารายม้ายเนี่ย........
ทามมายแต่ละตอนถึงลุ้นอย่างนี้น้า :เฮ้อ:
ตอนหน้าหวังว่าจะไม่ทำร้ายคนอ่านไปมากว่านี้น้า
:จุ๊บๆ: พี่คนแต่ง ^^
-
o22 :serius2: :serius2: :serius2: กลับมาต่อเดี๋ยวนี้นะ..................... ยิงพี่เมฆทำมายยยยย.. :serius2:
-
อ๊าก พี่เฆฆินห้ามเป็นอะไรไปนะ
ไม่งั้นน้องนินทร์กลายเป็นม่ายแน่นอน
อย่าทิ้งน้องนินทร์ที่น่ารักไว้คนเดียวนา
-
เมฆจะเป็นอะไรรึป่าว
ห้ามทิ้งนินทร์น่ะ
-
อะไรอีกเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
เมฆินต้องไม่เป็นอะไร :impress: จะได้อยู่รักกันซะที
มาต่อเร็วๆ นะคะ รอภาค 2 ค่ะ
-
ว่าแล้วต้องมามุกนี้ :o12:
-
อย่าเป็นไรไปนะ
ทำใจไม่ได้
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
:z3: :z3: :z3: :z3:
สมแล้วที่คนแต่งเป็นมาโซฯ
ชอบเห็นคนอ่านทุรนทุราย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
ตรูจ้าบร้าาาาาาา :a6: :a6: :a6:
-
มันยุ่งขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยยยยยย
-
:sad4: โดนจนได้
คิดเหมือนกันเลย :o10:
แต่แบบนี้แสดงว่าหนังใกล้จบแล้วสิ หนังพิศาล เอ้ย นิยายของคุณ alex
สู้ๆนะครับ
-
พระเจ้าา
รีบมาต่อด้วย
-
คนเขียนใจร้าย :z3: ทำไมต้องให้คู่นี้เจอแต่เรื่องแย่ๆๆ จะ +1ให้น๊ะถ้าจบแบบhappy
ถ้าทำให้ใครตายละก็ :z6:
-
ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว
แต่คนดีกว่าจะได้ดี ทามม้ายยยยยยยยย
มันช่างยากเย็น แท้้
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:o12: เศร้าเข้าไป เศร้าไป เศร้าให้คนอ่านมันใจขาดตายไปเล้ย :o12:
-
มารตามมาผจญจนได้ มาทั้งทีเล่นเป็นแพคคู่มาเลย
เมฆิน อย่าเป็นอะไรไปนะ อย่าทิ้งชนินทร์ไว้คนเดียว
:o12:
-
o18 :m15: :m15: :m15:
-
เอ๊า อุตส่าห์อยู่ด้วยกันดีๆแล้วน่ะเนี๊ยะ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: ใจร้ายจัง (คนแต่งอ่ะ)
-
ฆ่ากันเลยมั้ยยย คุณอเล็กซ์ :serius2: :m15: o18
-
กว่าจะดีกันได้ ก็ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก :m15:
อย่าให้เมฆิน ตายนะคะ :monkeysad:
-
+1 ให้คุณ Alex ว่าจะเข้ามาขอบคุณซักหน่อยว่าช่วยให้นินรอด แต่กลับปรากฏว่า
เมฆินโดนยิงแทน แง แง ไม่เอา ยังไง ๆ ก็สงสารน้องนินบ้างเถอะ จะได้มีความสุขกับ
เขาสักที กลับมามีเรื่องร้ายแรงเสียอีก จะรอลุ้นตอนต่อไปนะ
:call: :call:
-
ง่ะ ไรเนี่ยะ >< :o12: :o12: :o12:
-
o22
อารายเนี่ยๆ คนเขียนใจร้าย :o12:
-
บทที่ 68
ชนินทร์วิ่งตามเตียงพยาบาลผ่านตามทางเดินสีขาวโพลนและกลิ่นคละคลุ้งของน้ำยาฆ่าเชื้อ...ชายหนุ่มน้ำตานองหน้า เอาแต่พูดคำว่า “คุณต้องไม่เป็นอะไรๆ...”
นางพยาบาลและศัลยแพทย์ห้องฉุกเฉินต่างกันชนินทร์ไว้ไม่ให้ตามเข้าไปถึงส่วนปฏิบัติงาน ร่างบางล้มลงกับพื้นพลางปล่อยโฮ
คุณผกาและป้าไผ่รีบรุดมาสมทบที่โรงพยาบาลในตัวเมืองเช่นกัน อีกทั้งชลัช กวินนักสืบหนุ่ม และฤดีเลขาฯสาว...ทั้งหมดต่างพากันพยุงชนินทร์ไปนั่งสงบสติอารมณ์และปลอบโยน
ภาพของคนที่เขารักหมดหัวใจ นอนแน่นิ่งหน้าซีดเผือดอยู่บนเตียงพยาบาลขณะที่กำลังถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน...ไม่มีอะไรจะทำร้ายจิตใจเขาให้รู้สึกเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกแล้ว
ยามกุมมือกลับไม่มีแรงกระชับ...ที่แสนอบอุ่น มั่นคง และเปี่ยมไปด้วยความรักตอบกลับมาเหมือนก่อน...
“ผมว่าพวกเรานั่งอยู่เป็นเพื่อนพี่นินกันก่อนดีกว่าครับ จนกว่าพี่นินจะหายตกใจ”
ชลัชบอกกับทุกคนขณะกำลังนั่งโอบกอดพี่ชายที่กำลังขวัญเสีย
กระทั่งชนินทร์จับต้นชนปลายได้ถูก ก็เริ่มซักไซ้ถามน้องชายว่าทุกอย่างเกิดขึ้นได้อย่างไร
“ลัช...นายรู้ได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
“คือ...หลังจากวันนั้นที่ผมรู้ความจริงว่าใครทำร้ายอิงอร ผมก็เริ่มต้นทำลายชีวิตของทุกๆคนที่ผมเกลียด...ผมผิดเองแหละครับที่ไม่คิดถึงผลที่ตามมา ปล่อยให้ความโกรธเกลียดโกรธแค้นมันครอบงำ...”
“ตอนนั้นเหมือนมีผีเข้าสิงผมเลยครับพี่นิน ผมอยากทำลายทุกคนที่เคยทำร้ายอร...ผมรู้ว่าในใจยังลืมอรไม่ได้...ฉะนั้นผมเลยจัดการหาทางซื้อบริษัทของครอบครัวอรรถชัย ผมถึงขนาดจ้างนักสืบให้เอาความลับที่เขาเล่นการพนันในบ่อนเจ้าพ่อมาเปิดโปงจนเกือบติดคุก...แล้วผมก็เกือบทำให้พ่อของเขาหัวใจวายตาย แม้แต่ตอนนี้เขายังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่รู้ว่าทราบข่าวของ...ลูกชายเขาหรือยัง…”
น้ำเสียงของชลัชเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดบาปที่กัดกินหัวใจ กระนั้นก็ยังเล่าต่อไปต่อหน้าทุกๆคน
“ผมกลั่นแกล้งอรรถชัยจนในที่สุดเขาก็หายสาบสูญไปจากบริษัท ซึ่งผมเตรียมจะขายทอดตลาดอยู่แล้ว กระทั่งมีอยู่คืนหนึ่งที่ผมทำงานอยู่ในออฟฟิศจนดึก แล้วเขาก็เข้ามา...ทวงความแค้นของเขาคืนอย่างที่ผมเคยทำกับเขา...เพียงแต่ว่าเขายิงผม...สองนัด แต่โชคดีนะครับพี่ผมรอดตายมาได้หวุดหวิด”
ชลัชโชว์บาดแผลที่หน้าอกข้างขวาให้พี่ชายดู กับแผลที่แขนซึ่งสวมเผือกไว้ ความจริงชลัชยังไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลทว่ากวินมาขอความช่วยเหลือเขาเสียก่อน
“แล้วพิมพาล่ะ...” ชนินทร์ถามเสียงอ่อย เหนื่อยล้า “เขาเข้ามาเกี่ยวข้องอะไรด้วย”
“ผม...” ชลัชเอ่ยได้แค่นั้นก็ส่ายหน้า ปากสั่นเสียงสั่น ราวกับจะร่ำไห้ “ผมทำร้ายเขามาก...เพราะผมโกรธเขา ผมเคยรักเขา...ผมเคยมีความรู้สึกดีๆให้เขา แต่เขาทำกับผมเหมือนคนไม่มีค่า...”
“ผมประจานเขาตามหน้าหนังสือพิมพ์ครับพี่นิน ผมทำให้อาชีพการงานของเขาดับวูบตลอดกาล...รู้มั้ยว่าคลิปวิดีโอที่กำลังแพร่อยู่ในอินเตอร์เน็ตน่ะ...ฝีมือของผมเอง แถมผมยังเยาะเย้ยเขาโดยการที่เอาเงินให้เขาไปคลอดลูกแล้วเฉดหัวเขาไปอย่างไม่ใยดี...”
ชนินทร์อึ้งค้างกับความร้ายกาจที่น้องชายของตัวเองกระทำลงไป
ช่างไม่ต่างอะไรกับ...ไม่แน่ อาจจะร้ายกาจยิ่งกว่า...
“นาย...ทำลงไปได้ยังไง?”
“ผมไม่รู้ครับพี่นิน” ชลัชเอ่ยพร้อมน้ำตา “ถ้าถามผมว่าผมรู้สึกผิดมั้ย คงใช่...แต่ถ้าถามว่าผมสะใจหรือเปล่า ผมสะใจมากและไม่อยากหยุดแค่นี้...”
“นายต้องปล่อยวางซิลัช”
“ผมทำไม่ได้...ให้ตายยังไงผมก็ทำไม่ได้ ความรู้สึกเคียดแค้นนี้มัน...มันช่างทรมาน...มันกัดกินข้างในหัวใจของผม จนผมแทบทำอะไรไม่ได้นอกจากคิดถึงเรื่องการแก้แค้นบ้าๆนี่!”
ชนินทร์ส่ายหน้า สงสารก็สงสารน้องชาย...แต่ในเมื่อชลัชโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว คงทำอะไรไม่ได้มากกว่าแค่เตือนสติ
“นายต้องระงับความรู้สึกเหล่านั้นไว้ให้ได้ลัช...ไม่อย่างนั้นนายจะต้องรู้สึกตกนรกทั้งเป็น...นายไม่รู้หรอกว่าความทรมานที่แท้จริงมันเป็นยังไง...”
ชนินทร์กล่าวทิ้งไว้ก่อนจะลุกเดินออกไปสูดอากาศข้างนอก ปล่อยให้ชลัชนั่งครุ่นคิดอยู่เพียงลำพัง...
กวินกับฤดีเล่าให้ชนินทร์ฟังว่าตอนนี้พิมพาถูกควบคุมตัวโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้ว ทว่าเรื่องของการดำเนินคดีคงไม่ได้เป็นอย่างที่คิด
“ทำไมล่ะ? ทำไมพิมพาถึงอาจจะไม่มีความผิด ในเมื่อเขาฆ่า...”
“ผิดน่ะ ผิดจริงครับคุณนิน” กวินพูดด้วยน้ำเสียงเย็น สีหน้าของทั้งนักสืบหนุ่มและเลขาฯสาวต่างอ่อนเพลีย กังวลใจ “แต่คุณพิมเอ่อ...เธอมีอาการทางจิตด้วยน่ะครับ จนตำรวจต้องรอผลตรวจสุขภาพจิตของเธอก่อน ซึ่งก็คง...พิจารณาว่าเธอเสียสติจนคลุ้มคลั่งทำร้ายคุณอรรถชัย...”
“ว่าไงนะ?”
“คุณนินคะ...” ฤดีแทรกอย่างนุ่มนวล “เราต้องเข้าใจเธอนะคะ ว่าคนที่ผ่านเรื่องราวร้ายๆมามากมายอย่างนั้น หลังจากที่ทุกคนทำกับเธอ...คงเป็นความรู้สึกผิดด้วยกับสิ่งที่เธอทำลงไปทั้งหมด และก็...ลูกที่เธอเพิ่งคลอดได้ไม่ถึงสองวันน่ะคะ”
“ลูก…!?”
ชนินทร์มึนงงกับคำๆนั้น...
ลูก...ลูกของพิมพา
เด็กในท้อง...ไม่ซิ เด็กที่ลืมตาออกมาดูโลกแล้วคนนั้น...แท้จริงเป็นลูกของใครกัน
“พิมพาท้องงั้นเรอะ?”
“ค่ะ...เธอคลอดก่อนกำหนดเล็กน้อยแต่เด็กก็ปลอดภัย”
“คุณ...คุณทราบมั้ยว่าใครเป็นพ่อ...”
“ไม่ใช่คุณเมฆินหรอกค่ะ ดิฉันรับรองได้”
ชนินทร์ยิ่งมึนงงเข้าไปอีก
“งั้น...นายชลัชหรือ?”
ถ้าใช่...ชนินทร์ก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมชลัชถึงกำลังสับสนกับเรื่องราวทุกอย่างในขณะนี้...
“ไม่ใช่ค่ะ...แต่เป็นคุณอรรถชัย”
ชนินทร์นิ่งอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกอีกครั้งหนึ่ง ความจริงที่เขาพึ่งจะได้รับในคืนนี้ช่างมากมายจนเรียบเรียงไม่ถูก...
ชายหนุ่มเหมือนคนตาสว่าง...เข้าใจเหตุการณ์ได้ทั้งหมดทันทีว่าใครเกี่ยวข้องกับใคร อย่างไร
ตลอดจนกระทั่งความแค้น...เรื่องราวความสัมพันธ์ของทุกๆคนรอบกายซึ่งเกี่ยวโยงกันอย่างคาดไม่ถึง...ไม่ว่าจะเป็นเมฆิน ชลัช พิมพา และอรรถชัย...
ทุกอย่างมันยุ่งเหยิงจนอาจเรียกได้ว่าเป็นกงกรรมกงเกวียนที่แสนอุบาทว์...
โชคร้าย ที่หลายครั้งผลกรรมอันเลวร้ายกลับตกมาที่เขา
“...คุณชนินทร์จะให้ผมจัดการเรื่องคดีคุณพิมพามั้ยครับ? หรือว่าจะให้คุณชลัชดูแล...”
ชนินทร์ไม่ตอบ เพราะถึงเขาจะมีอำนาจแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง อีกอย่าง...ชลัชเป็นคนผูก เขาก็ต้องหัดเรียนรู้ที่จะแก้
“...แต่ผมว่านะครับ เธอคงต้องเข้ารับการบำบัดแน่ๆ เพราะถึงแม้จะเป็นการทำร้าย เป็นคดีอาญา แต่ผู้หญิงที่เพิ่งคลอดลูก และพยายามจะทำร้ายแม้กระทั่งลูกของตัวเอง...ก่อนจะหนีออกจากโรงพยาบาลแล้วไล่ล่าตามหาคุณอรรถชัย แถมยังมีอาการเสียสติขั้นรุนแรง...คำพิพากษาคงทำอะไรเธอไม่ได้มากไปกว่า...ส่งเธอไปอยู่โรงพยาบาลบ้าหรอกครับ…”
ชนินทร์ปิดหน้าด้วยความกลุ้มใจ “คงเป็นเพราะ...เพราะกรรมล่ะมั้ง...ที่ทุกคนต้องมาทำร้ายกันแบบนี้”
ทั้งสามพากันเงียบ...ก่อนที่ฤดีจะเอ่ยอย่างนึกขึ้นได้
“เรื่องข่าว...ฤดีจะสั่งให้คุณอำนวยที่ดูแลประชาสัมพันธ์ในบริษัทของเราคอยจัดการให้เรื่องนี้เงียบที่สุดค่ะ คุณนินไม่ต้องห่วง เพียงแต่ว่าคุณนินอาจจะต้องกลับไปปรากฏตัวที่กรุงเทพฯบ้างเพื่อทำให้ทุกอย่างดูปกติน่ะค่ะ”
ชลัชดูเหมือนเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง เหมือนไม่ได้ยินอะไรรอบกายไปชั่วขณะ...
“ผมยังไม่อยากจะเชื่อว่าพิมพามีเด็ก”
“...ตอนแรกคุณพิมก็อ้างว่าคุณเมฆเป็นพ่อของลูกในท้อง” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มลง “เลยทำให้คุณเมฆต้องรับผิดชอบ เลยเข้าใจผิดกับคุณนิน...ความจริงคุณเมฆไม่ผิดนะคะ คุณพิมเธอสารภาพมาแล้วว่าเธอกับคุณเมฆไม่ได้มีอะไรกัน ทั้งหมดเป็นแค่เพียงเรื่องโกหกหลอกลวง”
ชนินทร์อยากจะร้องไห้ งั้นก็แปลว่า...ตลอดเวลาหลายเดือนที่เขาหนีจากเมฆิน หรือแม้กระทั่งแก้แค้นทำให้เขาเจ็บปวดใจต่างๆนานานั่นไม่ใช่ความผิดของเมฆินเลยน่ะซิ
ชนินทร์ทั้งเชือดเฉือน ทั้งทำร้ายจิตใจไม่ว่าจะเป็นการกล่าวหา หรือขุดคุ้ยเอาความผิดต่างๆของเมฆินขึ้นมาเป็นข้ออ้าง ทั้งที่หัวใจมอบให้เขาไปทั้งดวงแล้วขนาดนั้น...เขายังจำได้ยามที่เมฆินอุตส่าห์ทำอาหารมาให้ แต่ชนินทร์กลับทิ้งขว้างต่อหน้าเขาและไม่สนใจใดๆ...เมฆินเสียใจถึงกับออกไปยืนตากฝน นานจนเขาไม่สบายหนัก...
ทุกอย่าง...ชนินทร์รู้สึกเหมือนมีบาดแผลนับร้อยนับพันปรากฏบนหัวใจอีกครั้ง...
ชายหนุ่มเริ่มเข้าใจความโกรธแค้นของน้องชายที่มีต่ออดีตคนรักและเพื่อนสนิท...ความรู้สึกที่โดนหักหลัง ตกอยู่ในวังวนของความสับสน เคียดแค้นนั้นเป็นอย่างไร...ชนินทร์รู้ดีเป็นที่สุด
เขาเป็นเหมือนคนโง่...ไอ้โง่ที่ท้ายที่สุดแล้วกลับเป็นฝ่ายกรีดหัวใจคนที่เขารักมากที่สุดด้วยน้ำมือของตัวเอง!
“พวกเราสงสารคุณเมฆมาก...เพราะรู้ว่าคุณนินคงไม่มีวันยอมให้อภัย และคุณนินก็ไม่อยากพบหน้า ผมเลยต้องช่วยคุณเมฆ...หวังว่าคุณนินคงไม่โกรธผมนะครับที่ตอนนั้นบอกคุณเมฆไปว่าคุณนินอยู่ที่ไหน”
ชนินทร์ส่ายหัว
“ผมไม่โกรธคุณหรอกครับคุณวิน ผมคงต้องขอบคุณมากกว่า...”
คนที่ควรโกรธ คือคนที่สมควรได้รับโทษกรรมสาสมแล้ว
ต่อมาฤดีได้โทรศัพท์ติดต่อครอบครัวขของอรรถชัย ให้มารับศพลูกชาย...
ส่วนพิมพาก็อยู่ในการควบคุมตัวของแพทย์และตำรวจ โดยมีชลัชคอยให้ปากคำ...เพราะพิมพาเอาแต่อาละวาดไม่ยอมฟังใคร กลายเป็นอีกคนไปโดยสิ้นเชิง
เว้นเสียแต่เมฆิน...ที่ยังนอนไม่ฟื้นจากอุบัติเหตุ และแพทย์ที่กำลังผ่าตัดช่วยชีวิตเขาอยู่
“แล้ว...ลูก ลูกของพิมพาล่ะ”
กวินกับฤดีมองตากัน
“เอ่อ...ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล ไม่มีใครอยู่กับเด็กหรอกครับ”
ชนินทร์ขมวดคิ้ว
“ผมคงต้องพูดกับชลัช...เมื่อเรื่องราวมาถึงขนาดนี้ ผมคิดว่าน้องชายของผมสมควรต้องลุกขึ้นมาแสดงความรับผิดชอบบ้าง...อย่างน้อยก็เพื่อเด็กคนนั้น...”
...ทุกคนกำลังเฝ้ารอข่าวจากห้องไอซียู ฤดีกับกวินนอนหลับซบกันอยู่ที่เก้าอี้ ส่วนชนินทร์เอาแต่นั่ง ยืน หรือไม่ก็เดินไปมา ไม่สามารถข่มตาหลับได้ด้วยหัวใจอันว้าวุ่น
คุณหมอวัยกลางคนท่านหนึ่งเดินออกมาพบในที่สุด
“พวกคุณคือญาติคุณเมฆินหรือเปล่าครับ?”
ชนินทร์รีบตอบปากรับ คุณหมออธิบายอาการโดยรวมให้ชนินทร์ฟังเงียบๆคนเดียว
“คือตอนนี้เราช่วยคนไข้เอาไว้ได้แล้วครับ แต่หมอเกรงว่าตอนที่คนไข้ล้มลงไป เกิดอาการกระแทกที่ศีรษะอย่างรุนแรง แล้วระยะทางกว่าที่คนไข้จะมาถึงมือหมอตามที่แจ้งไว้...ก็ทำให้เกิดเลือดคลั่งในสมอง หากมาช้าไปกว่านี้อีกสักนิดเดียว หมอคงไม่อาจรับประกันได้ว่าคนไข้จะสามารถฟื้น...หรือนอนหลับต่อไปอย่างนั้น...”
ชนินทร์หน้าเสีย กำมือแน่น
“แต่ตอนนี้คงต้องดูอาการต่อไปนะครับ หมดคงบอกอะไรไม่ได้ และหมอหวังว่าคนไข้จะฟื้นและหายเป็นปกติดีทุกอย่างเพราะเราได้พยายามกันเต็มที่แล้ว...คิดว่าอาการของคนไข้จะราบรื่นขึ้นตามลำดับนะครับ”
คุณหมอเดินจากไปแล้ว พร้อมกับพยาบาลหลายคน...ทว่าชนินทร์ยังคงยืนค้างอยู่ตรงนั้น ใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่…
ขนาดคุณหมอยังใช้แต่คำว่า ‘หวังว่า’…’คิดว่า’…
แล้วเขาล่ะ...พอจะตั้งความหวังได้มากน้อยแค่ไหน?
TBC
-
:z3: นายเมฆินเอ๋อไปแล้วววววว แบบนี้พอฟื้นขึ้นมาจะจำน้องนินทร์ได้มั้ยล่ะเนี่ย
สรุปแล้ว เป็นผู้ชายหัวใจทมิฬกันทั้งเรื่องเลยเนอะ อ้อ ยกเว้นกวินไว้คนนึง :o8:
-
:z3: นายเมฆินเอ๋อไปแล้วววววว แบบนี้พอฟื้นขึ้นมาจะจำน้องนินทร์ได้มั้ยล่ะเนี่ย
สรุปแล้ว เป็นผู้ชายหัวใจทมิฬกันทั้งเรื่องเลยเนอะ อ้อ ยกเว้นกวินไว้คนนึง :o8:
ขำๆๆๆๆ
คิดได้อ่ะ
ตลกดี แล้วถ้าเป็นอย่างนี้ จริงๆ
แล้วทำไงอ่ะ
-
จะโหดร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เศร้าจัง เพราะความแค้นแท้ๆ :z3:
-
บีบ หัวใจ อีก แล้วว ว วว วว ว ว :z3:
-
เราว่าคนแต่งหัวใจทมิฬกว่าอีกนะ แต่งเก่งซะขนาดนี้ ทำให้บีบหัวใจคนอ่านได้มากมาย
ลุ้นกันได้ทุกตอน ยิ่งกว่าลุ้นลอตเตอรี่รางวัลที่ 1 เสียอีก ลุ้นให้เมฆกับนินมีความสุข
ลุ้นให้หวานชื่นกันตอนจบ คงต้องลุ้นกันต่อไปใช่ป่าว :z3:
-
แอบขำอ่ะ เมฆินเอ๋อไปแล้ว
บร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
พระเอกก็พระเอกวันยังค่ำแหล๊ะ
สุดท้ายขอหวานๆ และ อ๊าาาาาาา
:laugh:
-
จะให้เศร้าไปถึงตอนสุดท้ายเลยหรือป่าว..
-
ยังคงเน่าได้ใจต่อไป ช่อง 7 น่าจะเอาไปทำละคร ท่าทางจะติดตลาดได้ดี :m20:
ตอนแรกเห็นว่าจะจบตอนช่วงหยุดยาว แสดงว่าคนเขียนหนีไปเที่ยวมาแน่ๆ เลย :seng2ped:
-
:angry2: เมฆินฟื้นมาเดี๋ยวนี้
หวังว่าความจำคงจะไม่เสื่อมด้วยนะ
ชลัชร้ายกาจเหมือนกันนะเนี้ย
:laugh: ทมิฬมากกกกกกกก
จบแฮ๊ปปี้นะคะ
-
:o12: เศร้าเข้าไปๆ เศร้ากว่านี้มีอีกป่ะ เล็กซ์ จัดมาเลยกว่ามา :serius2:
-
:เฮ้อ:คนแต่งหัวใจทมิฬ
จบง่ายๆๆก็ไม่ใช่อเล็กซ์ล่ะซิ
-
นี่มันอาร๊ายยยยยยยยยย
ให้ลุ้นจนจะจบง่า
หวานกันยังไม่ชุ่มใจเล๊ยยยยยยยยย
:sad4:
-
เออ เอาเข้าไป เรื่องนี้มันมีแต่คนใจทมิฬแฮะ
ใจร้ายกันทั้งเรื่องเลย รวมทั้งคนแต่งด้วย กร้ากกก :laugh:
อันหลังเนี่ย ล้อเล่นง่า :serius2:
-
เศร้าได้ เศร้าดี เศร้าเขาไป
นี้ขนาดใกล้จะจบแล้วนะ
ปริมาณของความเศร้ายังไม่ลดลงเลย
จะมีตอนหวาน ๆ กะเขาบ้างไหมเนี้ยะ
อย่าทำร้ายจิตใจคนอ่านเกินไปเลย
รับไม่ไหวจริง ๆ
หวังว่าคงไม่จบแบบว่า น้ำตาเป็นสายเลือดนะ
ขอจบแบบมีรอยยิ้มเถอะ
-
บีบกันทุกเม็ด ทุกตอน :z3:
จะบอกได้ไหม ถ้าหากยังมีรัก ก็ยังมีหวัง :serius2:
-
เศร้าจังเลย
แล้วชลัชจะเลิกแค้นไหมน่ะ คงไม่แก้แค้นเอากับเด็กหรอกน่ะ
-
เมฆินอาการสาหัสยังไม่รู้จะฟื้นตอนไหน เฮ้อ แล้วเมื่อไหร่จะลงตัวสักที พอใกล้ๆจะอยู่ตัวก้อมีมารมาตามล้างตามผลาญ เมฆินออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ชนินทร์พาไปทำบุญใหญ่เลยนะคะ
-
คงไม่ความจำเสื่อมหรอกนะ เหอๆๆ
รออ่านๆ กะลังสนุกเรย ฮุฮุ o13
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มคนเขียน
หวังว่าจะไม่เป็นโรคความจำเสื่อมหรอกนะคับ
ดักไว้ก่อน
o18
-
ชั๊นอยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด +
/ ใจร้าว
:o12:
-
:z3: อะไรเนี่ย คอยมาตั้ง 2 วัน ยังมาเขียนให้คอยต่อไปอีก ถ้าอีตาเมฆิณไม่พื้นขึ้นมาทำให้ชนินทร์มีความสุขละก้อ Alexระวัง :z6: +1เผื่อคนเขียนจะใจดี :monkeysad:
-
:a5: แล้วนายเมฆจะรอดหรือเปล่าครับ ติดตามตอนต่อไปดีกว่า เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
มาวาระเบิดไว้แล้วก็หนีไปเนี่ยนะ คุณAlex :z3: :z3: :z3:
-
มีให้ร้องไอกไหมครับจะได้ร้องทีเดียวจบเลยอ่ะ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:\\\
เศร้าจิต เศร้าใจ จริงๆๆๆ เรยย
หายไวไวน่ะ
-
อ๊ากเศร้า
ต้องซับน้ำตาอีกคน
อย่าให้เมฆเป็นอะไรไปนะคะ
คนอ่านไม่ยอมค่ะ :z3:
-
:a5: :a5:
-
เจ๋งสุดๆ มาต่อไวๆ นะคร๊าบบบบบบบบบบ o13
-
อย่าบอกนะว่าเมฆินฟื้นมาแล้วจำนินของเค้าไม่ได้อ่ะ :z3:
แล้วนู๋นินต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เมฆินจำได้ว่าเค้า 2 คน รักกัน :m16: :m31: :angry2: :serius2:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย เอาแบบนนี้นะ (ใจร้าย)
-
เศร้าได้อีก :sad4:
-
:sad11: :sad11: เมฆิน จากลับมาเหมือนเดิมม้ายเนี่ย
เรื่องนี้ช่างลุ้นจิงๆๆๆ ตังแต่ต้นจนจบ
แอบสงสารชนินทร์ ที่รู้ความจิงทั้งหมด มารู้เอาตอนที่เกือบสายไป
ตอนจบขอแบบหวานๆๆๆ เร้วขอมีตอนพิเศษ ได้ม้ายอ่า :m5:
ป.ล. อยากหั้ยหนูนินมีลูก จาได้มีครอบคร้วน่ารักๆๆๆ
o13 o13
-
เศร้า ได้อีก
ห้าๆๆ
แต่ลุ้นอยู่ค้าบบบบบ
รออออออ
-
มาเอาใจช่วยเมฆินค้าบ
อย่าเป็นไรน๊า
:pig4:ค้าบ
เรื่องนี้สนุกมากมายเลย
รออ่านเรื่องใหม่นะค้าบ :z2:
-
คือ กำลังพยายามหาพล๊อตให้กับนายกอล์ฟกับนายบอยอยู่อ่ะครับ แล้วเรื่องก็จะดำเนินไปพาดกับชีวิตของชิพแดนด้วย
อ้อ อาจจะมีไอ้แอลกลับมายุ่งด้วยอีกคน
กระนั้น ทุกอย่างก็ยังไม่ลงตัว และจะไม่ลงมือเขียนใดๆทั้งสิ้นในเร็ววันนี้....
ALeX
บทที่ 69
“อีกสักพักนะคะค่อยเยี่ยมคนไข้ ตอนนี้ให้คนไข้พักผ่อนก่อนนะคะ อีกแปบเดียวค่ะรอให้ทำความสะอาดคนไข้ก่อนนะคะ”
ชนินทร์กระซิบถามนางพยาบาลเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้...ใกล้รุ่งสางของอีกสามวันถัดมา อาการของเมฆินก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นตัวขึ้นสักเท่าไร
ชนินทร์อยู่เฝ้าเมฆินไม่ยอมไปไหนสามวันสามคืน เขาไม่ยอมพูดจากับใครยกเว้นนางพยาบาลที่ควบคุมอยู่
ทุกคนกลับไปแล้ว แต่จะคอยมาดูแลชนินทร์ที่อิดโรยเต็มที
สาเหตุที่ชนินทร์อยากให้เมฆินพบหน้าเป็นคนแรก...คงเป็นคำขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง และขอบคุณสำหรับทุกอย่างเช่นกัน...
อยากบอกว่ารัก...บอกว่ารักคงไม่เพียงพอกับความรู้สึกจริงๆในหัวใจ
ชนินทร์เฝ้าถาม...หากเป็นเขาที่นอนอยู่บนเตียงนั่น ทุกอย่างจะง่ายขึ้นสำหรับตอนนี้ ทำไม? ทำไมโชคชะตาถึงไม่เลือกเขา?
“คุณชนินทร์เชิญคะ”
ชนินทร์เดินตามนางพยาบาลคนหนึ่งเข้าไปในห้อง ในที่สุดก็อยู่กันตามลำพังอีกครั้ง...หัวใจของชนินทร์หล่นวูบเสมอเมื่อมองเมฆินในสภาพนี้
บนเตียงเป็นร่างสูงใหญ่ที่นอนนิ่ง มีท่อสายต่างๆระโยงระยาง เมื่อวานคุณหมอพึ่งจะทอดท่อช่วยหายใจที่เสียบคาไว้เนื่องจากเพื่อให้แน่ใจว่าคนไข้หายใจได้เองเป็นปกติออก...
ที่ศีรษะมีผ้าขาวพันไว้หลายทบ...เปลือกตาที่มีแพขนตายาวสีเข้มปกคลุมไว้ปิดสนิท จังหวะการหายใจสม่ำเสมอทว่าชนินทร์รู้...เมฆินยังอยู่ในร่างที่ไม่สามารถฟื้นขึ้นมา ไม่สามารถมองตาเขาและพูดกับเขาได้...
ชนินทร์จึงนั่งลง พลางกุมมือหนาใหญ่ที่แข็งและไม่อบอุ่นเหมือนก่อน
“เมฆิน...ผมรักคุณ”
ชนินทร์บีบมือแรงขึ้น ราวกับจะสกัดกั้นน้ำตาที่พรั่งพรู
“ผมขอโทษ สำหรับทุกอย่าง...ผมรู้ว่าผมโง่แค่ไหนที่ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง แต่ต่อไปนี้ผมจะรักคุณตลอดไป ได้ยินมั้ยครับ?”’
มือของเมฆินกระตุกเล็กน้อย ไม่แปลก...เพราะเป็นอาการทั่วๆไปของมนุษย์แม้ในการนอนหลับธรรมดา
“คุณได้ยินผมใช่มั้ย? ฟื้นขึ้นมาหาผมหน่อยซิเมฆิน...ฟื้นขึ้นมาบอกผมว่าคุณยกโทษให้ผมแล้ว”
กระนั้นอาการตอบรับก็ยังคงเป็นอาการนิ่งเฉย ไม่รับรู้สิ่งใด...
“ผมรักคุณแม้ว่า...คุณจะเคยทำให้ผมเสียใจ ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรักคุณ...แต่เพราะผมรู้ว่าข้างในนั้นคือคนที่อ่อนโยน คุณคือผู้ชายคนเดียวและคนสุดท้ายที่ผมจะรัก คุณคือทุกอย่างของผม…ผมห้ามความรักที่มีต่อคุณไม่ได้ ฉะนั้นได้โปรด...อย่าเป็นอะไรเลยนะ”
ชนินทร์จูบที่ฝ่ามือใหญ่อย่างแผ่วเบา พรมจูบ...จูบที่แสนอ่อนโยน หยาดน้ำตาไหลรินปนกับเสียงสะอื้น
“คุณฟื้นมาได้มั้ย?...แลกกับอะไรก็ได้ ผมจะยอม...ยอมทุกอย่าง”
ชนินทร์ฟุบลงไป เมฆินก็ยังนอนหลับไหล ความท้อแท้กัดกินในหัวใจ...
“ได้โปรด ผมทรมานที่ต้องเห็นคุณเป็นแบบนี้...มันเจ็บปวดใจที่ต้องมาเห็น...คุณเป็นแบบนี้เพราะผม...ถ้าหาก...ถ้าหากผมโดนกระสุนลูกนั้น คุณอาจจะไม่ต้อง...”
“อือ...”
ชนินทร์หยุดกึก...ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองร่างที่กุมมือไว้
“อะ...อะไรนะครับ”
“อะ...อื้อ...”
ดวงตาของเมฆินค่อยๆกลอกไปมาใต้เปลือกตาหนานั่น แล้วค่อยๆเผยอออกมาทีละนิด แล้วดวงตาเรียวสวยก็ค่อยๆเปิดออกทีละน้อย
เมฆินยี๋ตาไม่ยอมรับแสงที่ลอดผ่านม่านตาเข้ามารอบๆกาย ชายหนุ่มส่ายศีรษะเบาๆแล้วครางด้วยความเจ็บปวด
“ปวด...ปวดหัว...”
น้ำเสียงนั้นเผยความรวดเร้าทางกาย...ชนินทร์มัวแต่ดีใจ
“คุณเมฆิน! คุณฟื้นแล้ว!”
“น้ำ...ขอน้ำหน่อยได้มั้ย?”
เมฆินรู้สึกถึงลำคอที่แห้งผาก ชนินทร์รีบวิ่งไปรินน้ำ
คนป่วยดื่มน้ำอย่างกระหายจัดทว่าชนินทร์พยายามป้อนช้าๆหลายแก้วจนพอใจ เมฆินยกมือขึ้นกุมศีรษะพลางขมวดคิ้วมองชนินทร์งงๆ
“นี่...นี่ผมอยู่ที่ไหน?”
“คุณอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”
“แล้ว...แล้วคุณคือใคร?...”
ชนินทร์เหมือนไม่ได้ยินที่เมฆินพูด หัวสมองมึนงง
“...ครับ?...”
เมฆินย้ำอีกครั้ง
“คุณคือใคร...ทำไมถึงมาอยู่ในห้องของผม แล้ว...เกิดอะไรขึ้นกับผม แม่ของผมอยู่ที่ไหน? อิงอรล่ะ...ทำไมทุกคนถึงไม่อยู่ที่นี่”
ชนินทร์ยืนตัวนิ่งแข็งทือ เป็นความรู้สึกแบบใหม่ที่เหมือนว่าสมองสั่งให้เขาตะโกนออกไป...ทว่าร่างกายไม่ยอมรับ แม้แต่จะกระพริบตายังไม่ได้...ชนินทร์เบิกตามองเมฆินที่มองเขาอย่างมึนงง ทรมานที่...แววตานั้นจ้องมาเหมือนไม่เคยพบกันมาก่อน
“คุณ...ทำไมไม่ตอบผม”
“ผม...ผม...”
ชนินทร์ร้องไห้ออกมา เมฆินยิ่งถอยห่าง
“คุณร้องไห้ทำไม สรุป...คุณคือใครกันแน่”
“ผม...ผมก็คือชนินทร์ คน...คนรักของคุณไงครับ…”
เส้นเสียงที่หล่นหายถูกรีดเค้นออกมาเป็นคำพูดอย่างยากลำบาก ทว่าเมฆินยิ่งมองด้วยสายตาตำหนิ
“คุณอย่ามาพูดเล่น...ผมเนี้ยนะเป็นคนรักของคุณ ผมเป็นผู้ชายและ...ไม่มีวันรักคุณ”
ชนินทร์ทรุดตัวลง เอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายทว่าถูกชักมือหนี
“คุณเมฆิน ฟังผมก่อน ผมไม่ได้หลอกคุณ”
เมฆินเริ่มระแวง
“คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไง...” สิ่งที่เมฆินแสดงออกมาคือความหวาดกลัว...แววตาที่เขามองมานั้นช่างไม่ต่างอะไรกับด้ามดาบแหลมคม
“คุณช่วยออกไปด้วย ผมต้องการพบหน้าครอบครัวของผมมากกว่า ออกไป...ผมไม่รู้จักคุณ”
“อย่าเมฆิน...คุณอย่าทำแบบนี้ ผมขอร้อง...นี่ผมเอง-“
“ออกไป!”
เมฆินตะคอก มือกดปุ่มเรียกเจ้าหน้าที่ระรัว ยิ่งชนินทร์พยายามจะเข้าหาเมฆินก็ยิ่งขัดขืน
จนกระทั่งเกิดการอาละวาดน้อยๆในที่สุด นางพยาบาลวิ่งเข้ามาหาเมฆิน ซึ่งกำลังร้องครวญเอามือกุมหัว คล้ายกำลังได้รับความเจ็บปวดอย่างที่สุด
ชนินทร์ได้แต่ยืนช็อคกับเหตุการณ์ทั้งหมด รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงในร่างกายมลายหายไปหมดสิ้น
ความว่างเปล่าในหัวใจนี่มันคืออะไรกันนะ?
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
เอามาอีกเอาให้ร้องไห้อีกครับ
-
ไม่จริ๊งงงงงงงง
เคราะห์ซ้ำ กรรมซัดชัดๆ
:sad4:
-
:z3: พอกันทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เวนก๋ำ เวนกำ :z3: :z3: :z3:
ตรูจ้าบร้าาาาาาาาาาาาา :z3: :z3: :z3:
-
เศร้าสิคะงานนี้
เมฆดันจำนินที่รักไม่ได้เสียแล้ว
ปวดหัวใจแทนนินเลย
แล้วเมื่อไหร่จะได้หวานชื่นกันอีกล่ะคะเนี่ย
-
เล่นงี้ปวดใจนะครับท่านอเล๊กซ์ ฮือๆ :o12:
คงต้องให้แม่ของเมฆช่วยพูดแล้วหล่ะ o22
-
เรื่องราวกำลังจะจบลงอย่าง happy แล้วเชียว
นายเมฆินยัง (อุตส่าห์) มาความจำเสื่อมซะอีก ... นึกไว้แล้วเชียว -__-""
-
แป่วววววววววววว
ไม่เอ๋อ
แต่ความจำเสื่อมมมมมมมมมมม
-
กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส อะไรอีกละเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
+1 ให้ Alex เป็นกำลังใจสำหรับเรื่องที่แต่งใหม่ แต่งเรื่องอะไรออกมาเราก็จะตามอ่านอยู่นั่นแหละ
แม้จะแต่งออกมาแล้วบีบคั้นความรู้สึกของคนอ่านทั้งกระทู้ก็ตาม สงสารชนิทร์จังเลย เศร้าได้อีก
น้ำตาจะท่วมไปถึงไหนแล้ว อ่านแล้วช๊อคแทนชนินทร์จริง ๆ เมฆินฟื้นขึ้นมาแต่ดันกลับจำชนินทร์ไม่ได้
พี่ว่าชนินทร์น่าจะหนีไปให้พ้นจากบุคคลพวกนี้เลยนะ เผื่อจะได้เจอะเจอคนดีที่ยังอาจจะพอมีหลงเหลือ
อยู่บ้าง เพราะที่เข้ามาเกี่ยวข้องแต่ละคนไม่เว้นแม้แต่น้องของตัวเองยังสรรหาเรื่องที่แสนเจ็บปวดมาให้
ได้ตลอดเวลาเลย ......... :sad4: :sad4:
-
โหหหหหหหหหหหหห ลงเอยมาแบบนี้ได้ยังง๊ายยยย
เอามีดมาแทงกันจึ้กๆๆๆ เลยดีกว่าคุณ Alex :m15:
ลุ้นมาตั้งน๊านน ... ก็ยังคงต้องลุ้นต่อไป ... แหมๆ หักมุมอยู่ตลอดเลย ตื่นเต้นจิงๆ :impress2:
-
กำลังจะเศร้า เริ่มจะอินๆ อ่านต่ออีกนิด...
โปรดติดตามตอนต่อไป :เฮ้อ:
-
อย่าฟื้นเสียดีกว่า ชนินทร์ได้ไม่ต้องเจ็บอ่ะ รอตอนต่อไปนะ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
สงสารชนินทร์อะ
ถ้าเจอแบบนี้ เป็นใครก็รับไม่ไหวหรอกนะ
ถึงแม้ต้องใช้เวลาในการเยียวยาก็ตาม
แต่ทุกครั้งที่เจอกะสายตาที่เฉยชาจากคนที่เรารักนี้ดิ
มันเจ็บปวดมากมาย
จะเจออะไรอีกไหมเนี้ยะ
คงไม่มีไรร้ายไปกว่านี้แล้วนะ
-
อึ้ง..เศร้า... ความจำเสื่อมซะแล้ว
ชนินทร์น่าสงสาร
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
ทามมาย มันถึงเป็น แบบนี้ อ่ะ
เป็นกำลังใจ ไห้ น่ะ
สู้ๆๆ ชนินทร์ ทำจิตใจไห้วงบแล้วทุกอย่างจะดี เอง
-
จะเศร้าไปไหนเนี้ยย
:o12: :o12:
-
เมฆินแม้มหลอกชนินทร์ป่าวว่ะ
พี่เล็กซ์ตอนหน้าจบแล้วจิงเหรอ
:serius2:
-
:a5: เมฆินจำหนูนินไม่ได้ โฮๆๆๆๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2
เร้วตอนหน้าจาจบยางงัยเนี่ย ยืดไปเหมือนละครช่อง 7 ได้ไหมค้า อิอิ
o13
-
สงสารนินทร์อีกแล้ว
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call:
-
แซดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....ดด..ด.ด....ด
รัยเนี่ย...แงแง.....มัยจำกันม่ะดั้ยล่ะ
-
เอ๋อ จริงๆซะด้วย :เฮ้อ:
ชนินทร์ทำใจเหอะ มันยากนักก็ไม่ต้องไปเอามันแล้ววววววว
-
หวังว่าสุดท้าย เมฆินทร์ จะจำชนินทร์ได้นะ
จบแบบนี้ มันเศร้าเกิ๊นนนน :m15:
:serius2: :serius2: :serius2:
รออ่านชิพแดนต่อด้วยนะคร้าบบ :L2:
-
หวัดดี คับ คุณ ALEX
พึ่ง เข้า มา อ่านง่ะ
เนื้อเรื่องสนุกมาก o13 o13 o13
แต่ว่า อย่าจบเศร้านะคับ
สงสารคุณนินทร์ :m15:
o22
:serius2:
จะรออ่านเรื่องต่อไปด้วยนะคับ
:call:
-
ว่าแล้วไม่มีผิด
ความจำเสื่อมอีก
:seng2ped:
-
เอาอีกแล้ววววววววววววว :z3:
คุณอเล็กซ์ง่ะ โดนยิงก็มากไปแล้วนะ !!!! :serius2:
อะไรกันเนี่ย โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :a5:
-
สงสารนินจังเลย
ขอให้จบลงด้วยดีนะค้าบบ
-
ใจร้ายเกินไปแล้วน๊ะ Alex :m16: +1เป็นกำลังใจเพื่อครั้งหน้าจะหวานขึ้นมาบ้าง
-
จะทมิฬ จนถึงตอนสุดท้านเลยใช่ป่ะ
คงคอนเซปต์เดิม
-
ถ้าเป็นอยางนี้..หลับต่อไปเถอะ..
อย่าตื่นมาทรมานกันอีกเลย..เหนื่อยนะ
-
อ่านวนมาอีกจนจะจบ...
ให้ ชนินทร์ ยิง เมฆิน ทิ้ง แล้วยิงตัวเองตามจะดีกว่า ให้จำกันไม่ได้แบบนี้
+1 (แล้วก็วนไปอ่านตั้งแต่ต้นอีกรอบ)
:seng2ped:
-
ก่อนอื่นเลย ใครที่อ่านนิยายของผมแล้วยังไม่เคยเม้นท์เลยก็...กรุณาให้ไว้กับบทนี้ด้วยนะครับ T-T
:monkeysad:
จะติหรือจะทำอะไรก็ได้ ขอให้ผมได้อ่าน :z3: อย่างน้อยก็ถือเป็นกำลังใจเล็กๆน้อยๆที่ช่วยให้ชื่นใจบ้างก็ยังดีครับ อ้อ เอาไว้ปรับปรุงด้วยครับ (เฮ้อ...เรื่องเดียวปาเข้าไปตั้ง71ตอน อ๊ากกก :serius2:)
ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายของคู่นี้แล้ว จะไม่มีตอนพิเศษนะครับ แต่อาจจะมีside story ของคู่อื่นในเรื่อง...ยังไงต้องติดตามนะครับ :impress2:
นิยายของผมอาจจะไม่perfectเหมือนของนักเขียนท่านที่มีประสบการณ์โชกโชน แต่ผมก็พยายามอย่างเต็มที่สุดความสามารถนะครับ เรียกได้ว่าลำบากไม่แพ้ตอนนั่งปั่นกับซี่รี่ชิพแดนเลยทีเดียวบวกกับความแรงของเนื้อหา มันเลยเหนื่อยเหมือนโดนนิยายดูดแรงไปประมาณว่าเครียดง่ะครับ (-_-" ไม่เหมือนนิยายเรื่อง Love story before Christmas เลยย~~~) ทว่าที่ต้องออกตัวไว้ตรงนี้เลยคือคำผิดที่ปล่อยให้พบเห็นอยู่เรื่อยๆ...-_-" :a5: ยังไงก็ต้องขออภัยอย่างแรงเลยนะครับ เอาไว้ผมว่างๆจะนั่งรีไรท์ยาวแล้วจะแก้ที่ลงไปแล้วด้วยครับ
ก่อนจากกันยาว...ขอขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาติดตามจนนิยายเรื่อง 'ผู้ชายหัวใจทมิฬ' จบลงด้วยดี เป็นเพราะพี่ๆน้องๆทุกคน ลุงๆป้าๆทุกๆคนเลย
และท้ายที่สุดนี้ขออนุญาตตอบเม้นท์เป็นรายบุคคลนับตั้งแต่การลงครั้งนี้เป็นต้นไปเหมือนที่ทำทุกครั้ง เพราะนิยายมันจบแล้ว...(หวังว่าจะได้รับความกรุณา) ใครจะคุยอะไรที่มันนอกเหนือนิยายก็รบกวนพีเอ็มผมแทนแล้วกันนะครับ
ปล.ใครไม่ทิ้งเมนต์ไว้ล่ะก็........โป้งจริงๆด้วยง่า T-T :sad4: :sad4: :sad4:
ปล.ล.ยังมีบทส่งท้ายอีกนิดหนึ่งตบท้าย รอก่อนนะครับ รับรองกระตุ้นอารมณ์บางอย่างแน่นอนอิอิ :call:
:pig4:
บทที่ 70 ตอนอวสาน
‘ถึงชนินทร์...
ถึงแม้ว่าผมจะปล่อยคุณไปแล้ว แต่ผมก็ยังไม่อาจยกโทษให้กับเรื่องที่น้องชายของคุณทำไว้กับน้องสาวของผมได้
ตลอดเวลาหลายต่อหลายวัน...หลายต่อหลายคืนที่ผมใช้เวลาร่วมกับคุณ ผมไม่อาจโกหกคุณว่า ณ ความรู้สึกแรกมันคือความเกลียดชัง...มันคือความคับแค้นที่ผมต้องการให้คุณและพวกคุณทุกคนรับรู้ ซึมซับมันไว้เหมือนที่ผมต้องผ่านพ้นมา
แต่มันก็คงเป็นการโกหกอีก...หากผมไม่สารภาพว่าผมหลงทางเพราะคุณ...ผมสาบานว่าผมจะไม่มีวันแพ้ให้แก่ใคร ไม่ว่าจะหน้าไหนก็ตาม แต่ทำไม...ทำไมคุณถึงได้ดีต่อผม...คุณดีต่อทุกคน คุณช่างทำให้โลกที่มืดมนของผมสดใสเหลือเกิน...
ผมไม่อาจยอมรับความรู้สึก...ข้างในหัวอกนี่ได้ แต่อย่างน้อย หากคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้...ถ้าคุณได้มีโอกาสจริงๆ คุณจะรู้ว่าผมไม่มีวันลืมความรู้สึกเหล่านี้เลย...ไม่ว่าท้ายที่สุดแล้วจะมีคุณอยู่บนโลกใบนี้หรือไม่ก็ตาม...’
นิ้วเรียวค่อยๆพับกระดาษสีขาวที่เริ่มปรากฏรอยยับยู่บางส่วน เหตุผลเพราะเจ้าตัวคงหยิบมันขึ้นมาคลี่อ่านหลายครั้งจนแทบจำเนื้อความต่างๆได้ขึ้นใจ...ทุกบรรทัด ทุกตัวอักษร...
ชนินทร์สอดจดหมายที่เมฆินเคยบอกว่าจะให้เขา...ครั้งที่เขาเคยจากไปจากสถานที่แห่งนี้ครั้งแรก...
ทุกอย่างมันช่างเหมือนวันวาน...ไออุ่นของเมฆินยังติดแน่นตราตรึงอยู่ทุกห้องหัวใจ
ทว่าความเจ็บปวดก็มีมากจนยากจะเกินรับไว้ได้ไหว
ร่างบางยืนอยู่ตามลำพัง ท่ามกลางสายลมเย็น แสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยที่เริ่มอ่อนแรงลง เตรียมพร้อมย่างก้าวเข้าสู่ราตรีอันเงียบสงบ
ชนินทร์ยืนกอดอก ครุ่นคิดถึงใครบางคน
ชายหนุ่มแอบหนีมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่...ที่ๆความทรงจำเก่าๆพุดพรายขึ้นมามากมาย
ชนินทร์ปาดน้ำตา หัวใจของเขาด้านชา ไม่ต่างอะไรจากกรวดหิน
แม้ว่าทุกอย่างจะดำเนินไปเช่นนั้น แต่ชนินทร์ก็ขอกลับมาซึบซับความทรงจำครั้งสุดท้าย
แม้ว่าจะไม่มีวันตัดใจได้...หัวใจของเขาไม่มีวันเปลี่ยนแปลง แต่ชนินทร์ขอเลือกทำตามหัวใจเหนือเหตุผลครั้งสุดท้าย
แม้ว่าผลที่ตามมาจะร้ายแรงสักเท่าไรก็ตาม
ชนินทร์หันหลังเตรียมตัวจะกลับ ทว่า…
.
.
.
.
.
.
.
……….
…………………….
………………………………………..
……………………………………………………………………..
…………………………………………………………………………………………
…………………………………….
………………………..
………………..
………….
…..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างสูงใหญ่ที่ยืนตระง่านใต้ต้นไม้ใหญ่นั่น...ร่างที่คุ้นเคยจ้องมองมาด้วยความเงียบงันเช่นกัน
ร่างนั้นเดินเข้ามาใกล้ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...สะกดให้ชนินทร์ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก
ลมหายใจติดขัด สักพักเหมือนพระเจ้าได้ริบรอนเอาอากาศทั้งมวลโลกหายไปจนหมดสิ้น...
เขายืนใกล้จนชนินทร์สังเกตได้ถึงดวงตาเรียวคมที่ทอดมองลงมาทั้งน้ำตาเอ่อคลอ จับจ้องด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์มากมายเกินบรรยาย
ยามนี้...เมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ
ไออุ่นจากร่างสูง...กลิ่นกายที่หอมและคุ้นเคยถูกสายลมอุ่นพัดโชยมา
เหมือนฝัน…ชนินทร์อยากทำให้หัวใจที่เต้นรุนแรงจนแทบเรียกได้ว่าบ้าคลั่งนี้ลดจังหวะช้าลงสักนิด...
เพียงเพื่อให้รับรู้ว่า...หัวใจของเขาเปี่ยมไปด้วยความสุข...ความอบอุ่นที่ท่วมท้นเข้ามานี้มันมากมายแค่ไหน?
ชายร่างสูงใหญ่หลั่งน้ำตาเป็นทางยาวอาบสองแก้ม...นัยน์ตาที่จดจ้องสื่อความหมายแปลกๆ ชายหนุ่มค่อยๆเอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงแปร่งปร่า
“คุณ...ผมอยากทำอะไรสักหน่อย?”
เมฆินหลบสายตาเล็กน้อย ขมวดคิ้วอย่างว้าวุ่น
“ผมพยายามนึก...นึกให้ออกว่าคุณเป็นใคร ผมทำไม่ได้...แต่ผมรู้ว่ามีอะไรบางอย่างระหว่างเราสองคน ลึกๆลงไปในใจ...ผมเฝ้าคิดถึงแต่คุณซึ่งไม่รู้ว่าทำไม”
ชนินทร์รู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกวูบอย่างรุนแรงราวกับโดนฟ้าฝ่ากลางอก...แต่บัดนี้เขาได้แต่ยืนรอ มองตาของอีกฝ่ายอย่างเว้าวอน
อาจเป็นการเว้าวอนครั้งสุดท้าย
“ผมใช้เวลาเป็นเดือน...เพื่อจะนึกถึงเรื่องของคุณ แต่ทำไม?...มันเหมือนขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง ผมจำไม่ได้ว่าคุณเป็นใคร แต่จำได้ว่าเราเคย...เราเคยรู้จักกัน เราเคยพูดคุย เราเคย...มีความสุขด้วยกัน”
ชนินทร์แทบจะแตกสลายตรงหน้านั้น...
“ผมจำที่นี่ได้...ผมจะตัวตนของคุณเคยอยู่รอบๆกายผม ณ ที่แห่งนี้ได้...หัวใจของผมมันเต้นระรัวเมื่อคิดถึงคุณ และมันจะเจ็บแปล๊บทุกครั้งด้วยที่หยุดคิดถึงคุณ”
“...ผมรู้แค่ว่า...ในหัวของผม มันเรียกร้องจะพบแต่คุณ ในหัวใจของผมมันร้อนรุ่มแปลกๆ ยิ่งตอนนี้...ผมรู้สึกว่า...ว่ามีความสุข คุณคือใคร?...ทำไมผมถึงต้องเป็นแบบนี้”
ชนินทร์กัดริมฝีปากแน่น ความเจ็บปวดนี้มันยากเย็นเสียยิ่งกว่าอะไรที่เคยผ่านเข้ามา
“ผม...ผมก็คือผม หากคุณจำผมไม่ได้ และอยากให้ผมจากไร่นี้ไป...ผมจะยอมทุกอย่าง เพราะผมสัญญาไว้เพียงแค่ให้คุณฟื้น เท่านั้น...”
“คุณสัญญาไว้? กับใคร?”
“กับคุณ” ชนินทร์อยากเข้าไปกอดอีกฝ่าย ทว่าทำไม่ได้ “กับคุณ...ผมยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้รับรู้ความรู้สึกของผมอีกครั้ง...”
เมฆินงุนงง ชนินทร์รีบบอกความในใจออกไป
“ไม่ว่าคุณจะจำผมได้หรือไม่ได้...ผมจะรักคุณตลอดไปครับ และนั่นไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
ชนินทร์ค่อยๆออกเดิน....
ผ่านม่านแห่งแสงแดดอ่อนแรง...
ลมอุ่นที่พัดเอื่อยอ่อนล้า...
ไม่มีอะไรหลงเหลือไว้ให้มีสิทธิจดจำอีกแล้วหรือ?
ถ้าไม่มีความสุข...
ถ้าไม่มีความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจแบบนั้น…
แล้วเขาจะอยู่ไปเพื่ออะไร?
ชนินทร์ยอมแลกทุกอย่าง...
ทว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แล้วใช่มั้ย?
โชคชะตากำหนดให้ทุกอย่างจบลงเช่นนี้
หากเขาต้องเผชิญกับมัน...คนเดียว...เขาไม่แน่ใจว่าจะทานทนต่อโลกที่โหดร้ายนี่ได้อีกต่อไป...
คล้ายเป็นจุดจบชีวิตของเขาแล้ว
.
.
.
.
..
……….
…..
…
.
.
...กระนั้นมืออุ่นก็ยังยื่นออกมา
เมฆินคว้าข้อแขนเรียวไว้…
ดวงตาทั้งสองสบประสานกัน
“คุณรักผม...จริงๆงั้นเหรอ?”
ชนินทร์พยักหน้า
“แต่...แต่ผมไม่เคยรักใครมาก่อน” เมฆินพูดตรงๆจากใจ “ผมรักใครไม่เป็น แม้แต่ตัวเอง...ผมยังไม่เคยสัมผัสถึงคำว่ารัก ยิ่งกับ...ผู้ชาย...แต่ทำไมผมถึง...ช่างเถอะ เพียงแค่คุณทำให้ผมรู้สึกประหลาดๆแบบนี้ข้างในได้ตั้งแต่เมื่อไรกัน...ช่วยบอกผมที”
ชนินทร์พยายามจะดึงตัวออกเบาๆ
“เดี๋ยวก่อน” เมฆินหลบสายตาอีกครั้ง ก้มหน้า “ผม...ผมขออะไรคุณอย่างหนึ่งได้มั้ย?”
ร่างสูงหน้าแดงก่ำแม้แสงสีแสดเข้มจะอาบไล้ไว้
ชายหนุ่มไม่กล้าสบตา...
“ผม...ผมขอจูบคุณหน่อยได้มั้ย? ผมรู้ว่ามันอาจจะฟังดูบ้าๆ แต่ผม-“
ชนินทร์ประคองใบหน้าหล่อเหลาด้วยสองมือเรียวพลางดึงเข้ามาประทับจุมพิตทันที...เมฆินเบิกตากว้างก่อนจะหลุบตาลง สอดมือเข้าโอบเอวบางและกอดแนบแน่น
เมฆินค่อยๆสอดลิ้นอุ่นเข้าไปพบกับชนินทร์ แล้วทุกอย่างก็ระเบิดคว้างอยู่ในหัว
ทุกอย่าง...ทุกอย่างปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“เป็นคุณนี่เอง...”
เมฆินถอนลิ้นอุ่นออกมาพร้อมลมหอบกระหาย
“ผมนึกออกแล้ว ผมนึกออกแล้ว เรื่องทุกอย่าง!...ชนินทร์ ผมขอโทษที่จำคุณไม่ได้”
เมฆินกล่าวก่อนจะจูบริมฝีปากเห่อแดงอวบอิ่มนั่นอีกครั้ง
“ผมรักคุณชนินทร์...”
ทั้งสองยืนกอดกันแน่น
เพียงจูบเดียว...
จูบที่กู้ทุกสิ่งทุกอย่างคืนมา
บัดนี้มันอยู่ในหัวใจหนึ่งดวง...ซึ่งหล่อหลอมรวมระหว่างหัวใจสองดวงเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
ชนินทร์สัญญา...จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปได้อีก
“ผมอาจจะจำคุณไม่ได้ แต่หัวใจของผมมันเป็นของคุณ...ผมไม่มีวันปฏิเสธได้ ไม่มีวัน...”
ชนินทร์ปล่อยโฮกลางแผงอกหนา
เมฆินจึงจูบซับน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“อย่าร้องไห้เลยนะ...ผมอยู่ตรงนี้แล้ว และเพื่อคุณคนเดียว”
เสียงสะอื้นของชนินทร์ ถูกพัดผ่านไปกับสายลม
“ผมไม่ได้หวังอะไร...ขอแค่ให้คุณฟื้น ผมอยากบอกคุณว่าผมรักคุณ...ผมรักคุณมาก แม้ตอนที่ผมโดนคุณทำร้ายต่างๆนานา ผมก็รักคุณ...ผมอยากบอกว่าผมให้อภัยคุณทุกอย่าง และผมก็ขอโทษ...ที่เคยเข้าใจผิดคุณสำหรับเรื่องทุกอย่าง…”
เมฆินใช้หัวแม่โป้งปาดหยาดน้ำใสให้อย่างอ่อนโยน
“ชู่ว...ผมต่างหากล่ะครับ...คุณรู้ใช่มั้ยว่าผมจะไม่มีวันลืมคุณจริงๆ...คุณอาจจะยังไม่รู้ซินะว่าผมเองก็ตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรก...”
ชนินทร์ยิ้มบางก่อนจะล่วงเอาจดหมายออกมาให้เขาดู
“นั่นซินะ...ผมจำได้แล้วว่าเขียนให้คุณตอนไหน”
ร่างทั้งสองยืนกอดกันแนบแน่น ไม่มีอะไรจะมาขวางกั้นความรักของพวกเขาสองคนได้อีก
“ผมรักคุณครับชนินทร์...ผมขอโทษสำหรับ...ความร้ายกาจของผมเหมือนกันนะ”
ชนินทร์มองตา ส่ายหน้าอย่างทรมาน แววตาตัดพ้อ
“ผม...ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ความทรมานนี้...คุณช่วยหยุดมันทีได้มั้ย?”
“ตราบใดที่เรามีกันและกัน ผมสัญญา...คุณจะไม่ต้องเสียใจอีก”
เมฆินมองลงไปในดวงตาสุกใส เปี่ยมไปด้วยความรักอันอบอุ่นที่มีต่อเขา
“คุณเชื่อในปาฏิหาริย์มั้ย?” เมฆินเอ่ยเสียงใส “เมื่อสองนาทีที่แล้วผมยังจำคุณไม่ได้อยู่เลย...แต่แค่จูบเดียว แล้วทุกอย่างมันก็กระจ่างอยู่ตรงหน้า...คุณคือคนที่คอยกุมมือผมไว้ตลอดเวลาที่ผมนอนหมดสติอยู่ ผมนอนฝันถึงคุณแทบจะตลอดเวลา...ผมรู้ว่าหัวใจผมรักคุณ รักคุณมากจนบอกไม่ถูก...”
...ท่ามกลางสายลมอบอุ่น เหนือทุ้งหญ้าโล่งกว้างที่พริ้วไหว...มีแสงอาทิตย์อัสดงอาบไล้ราวกับแดนสวรรค์
ไม่มีอะไรมีค่า นอกไปจากกันและกัน...ไม่มีอะไรสำคัญนอกเหนือไปจากนี้อีกแล้ว
“ว่าแต่...คุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่?”
เมฆินจูบหน้าผากมน ก่อนจะพยักพเยิดไปอีกทาง
“นู่น...พ่อสื่อแม่ชักของเรา”
กวินและฤดีที่ยืนเคียงกันอยู่ข้างๆรถยนต์โบกมือให้ มองไกลๆเห็นเป็นเพียงเงาดำๆใต้ไม้ใหญ่ ทว่าทั้งสองต่างรู้ดีว่าทั้งนักสืบหนุ่มและเลขาฯสาวนั้นคงกำลังยิ้มร่าอย่างมีความสุขเช่นกัน
“ผมว่า...เราสองคนก็เป็นพ่อสื่อแม่ชักให้เขาบ้างดีกว่า”
เมฆินรับคำเบาๆ ก่อนจะจูงมือร่างบางเข้าไปในเรือนหลังเล็ก
“ตามมานี่ซิครับ”
เมฆินเปิดประตูห้องนอนใหญ่ หยิบกล่องสีน้ำเงินกำมะหยีออกมาจากลิ้นชัก
ข้างในเป็นแหวนทองคำขาวลายเกลี้ยงสองวงคู่กัน วงหนึ่งเล็กวงหนึ่งใหญ่
เมฆินหยิบแหวน แล้วสวมไปที่นิ้วนางเรียวบางของอีกฝ่ายช้าๆ
ชนินทร์ได้แต่ยืนนิ่งอึ้งไม่ขัดขืน
“สัญญากับผมได้มั้ย...อยู่กับผมตลอดไป”
ชนินทร์พยักหน้าตกลงรับคำหวานนั่นพร้อมน้ำตา
“ครับ...ผมสาบาน”
ดวงตาที่เมฆินทอดมองลงมา ช่างเปี่ยมด้วยความรักหวานซึ้ง และความอ่อนโยนลึกซึ้งละเอียดอ่อน
“รักผมที...” ชนินทร์กระซิบ พร้อมๆกับที่ริมฝีปากอุ่นร้อนทาบทับลงมาอย่างไม่รอช้า
มิต้องเรียกร้องเพิ่มไปกว่านี้ เมฆินหลับตาพริ้มแน่น ชนินทร์ขมวดคิ้วเมื่อสัมผัสที่โหยหาหวนคืนมาอีกครั้ง
จากนั้นแววตาของเมฆินก็เร่าร้อน เรียกร้อง ฉายแววแห่งความต้องการและกลิ่นอายแห่งบุรุษเพศ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เท่ๆของเขาพุดพราย
ชนินทร์ถูกถอดเสื้อออกช้าๆ และกระทำอย่างเดียวกันกับเมฆิน
ร่างทั้งสองเปลือยเปล่า ประคองกอดกันและสัมผัสกันด้วยความรัก ทั้งร่างกายและจิตใจรวมเป็นหนึ่ง สิ่งสุดท้ายที่ชนินทร์พอจะนึกออกก่อนจะเสียการควบคุมในเกมรักให้แก่เขา...ตลอดไป
“ผมพร้อมจะกินคุณลงไปทั้งตัว...ดูซิ ผมแทบรอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว”
ชนินทร์หัวเราะเบาๆ
“คอยดูแล้วกัน...”
...อวสาน...
จบ ผู้ชายหัวใจทมิฬ
-
:pig4:
จบ แบบ เกือบ เจ็บ
เจ็บ แบบ มันส์ๆๆๆ :laugh:
รออ่านบทส่งท้าย อยู่นะจ๊ะ
-
มันยาว .. . เพราะวรรคเยอะน่ะเซ่ คุณอเล็กซ์ {_ _lll}*
ในที่สุดทั้งคุ่ก็ลงเอยกันเสียที ปาฏิหารย์มีจริงนะเนี่ย ~
จูบกันครั้งเดียว เมฆินจำได้เลย >_____________< , ,
กว่าเรื่องจะจบได้ด้วยดี
อุปสรรคน้อยใหญ่ เข้ามามากจัง แต่ก็จบแล้ว :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่อนึงนะคะ
แล้วก็ จะติดตามเรื่องต่อๆไปเน้ ~ *
+1 ให้ค่ะ ,,
-
ยาวจิงๆๆๆๆๆ สกอล แหลกเลยครับคุงอเล๊กซ์ แกล้งคนอ่าน ฮือๆ แต่จบได้แบบว่า โรแมนติกเจงๆ o13
-
อ๊าย ย ยย ย
ชอบมาก ก จบเริ่ด ด
อยากบอกว่าคุณ อเล็กซ์ เขียนดีมากแล้ว
มันดีเกินมากๆ เยี่ยมจริงๆ
นิยายเรื่องนี้ ผมชอบเพราะชอบเรื่องแบบ Rapeๆ
5555555 เขินแต่ชอบ สุดท้ายลงเอยด้วยดี
ปลื้มมากๆ นานๆทีได้อ่านแบบ Rapeๆ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:)))))
-
:pig4:
จบ แบบ เกือบ เจ็บ
เจ็บ แบบ มันส์ๆๆๆ :laugh:
รออ่านบทส่งท้าย อยู่นะจ๊ะ
จ๊ะ จุ๊บๆๆ แต่ก็จบแบบไม่เจ็บแล้วน๊า
:pig4:
มันยาว .. . เพราะวรรคเยอะน่ะเซ่ คุณอเล็กซ์ {_ _lll}*
ในที่สุดทั้งคุ่ก็ลงเอยกันเสียที ปาฏิหารย์มีจริงนะเนี่ย ~
จูบกันครั้งเดียว เมฆินจำได้เลย >_____________< , ,
กว่าเรื่องจะจบได้ด้วยดี
อุปสรรคน้อยใหญ่ เข้ามามากจัง แต่ก็จบแล้ว :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่อนึงนะคะ
แล้วก็ จะติดตามเรื่องต่อๆไปเน้ ~ *
+1 ให้ค่ะ ,,
ช่ายแล้วครับ ยาวมากมายเพราะ...แหลก 555+ :o8:
:pig4:
ยาวจิงๆๆๆๆๆ สกอล แหลกเลยครับคุงอเล๊กซ์ แกล้งคนอ่าน ฮือๆ แต่จบได้แบบว่า โรแมนติกเจงๆ o13
โรแมนติกดีแล้วใช่มั้ยครับ เย้ๆ จะได้รอดพ้นจากตอนพิศงพิเศษอะไรทำนองนั้น...
555+ :pig4:
อ๊าย ย ยย ย
ชอบมาก ก จบเริ่ด ด
อยากบอกว่าคุณ อเล็กซ์ เขียนดีมากแล้ว
มันดีเกินมากๆ เยี่ยมจริงๆ
นิยายเรื่องนี้ ผมชอบเพราะชอบเรื่องแบบ Rapeๆ
5555555 เขินแต่ชอบ สุดท้ายลงเอยด้วยดี
ปลื้มมากๆ นานๆทีได้อ่านแบบ Rapeๆ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:)))))
ไม่มีอะไรจะพูดเจงๆนอกจาก
....
.
.
จัดให้ไปเยอะแล้วคร๊าบบบ
:oo1: :jul1: :m25:
:pig4: 55555+
-
จบแบบนี้ไม่มีอะไรจะบอกแล้ว แต่อยากบอกว่า อยากอ่านต่ออ่ะ อยากให้ตอนพิเศษด้วย :sad4: :sad4: :sad4:
-
:mc4: จุดพุฉลองให้กับตอนจบ แบบ Happy Ending
ดีใจมากเลยที่ทั้งสองคนมีความสุขกัน :z1:
-
เอ๊ะๆๆๆๆๆ
จบแล้ว
:a5:
ทิ้งอารมณ์ให้ค้างอย่างงี้เลยหรอ คุณ ALeX
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่ก็ยังดีนะที่ 2 คน ในที่สุดก็ได้สมหวัง ครองคู่กัน
ลุ้นมาตั้งแต่ต้นเรื่องว่าจะมีไรพลิกโผ ไม่คาดฝันรึป่าว
ตุ๊มๆต่อมๆ มาตลอด ลงเอยแบบนี้ เราก็ยิ้มออกอ่า
แต่ว่านะ ที่บอกจะไม่มีตอนพิเศษเนี่ย
หมายความว่าง๊ายยยยยยยยยยยย
:m31:
+1 ให้ความยาว 70+1 ตอนจ้า
-
อยากอ่นบทส่งท้ายอ่ะ ในที่สุดก้อ happy ending :bye2:
-
โอ๊ยยยยย
ถ้ามีหม่อมแม่เข้ามา ครบสูตร
สนุกดีค้าบ
o13
-
จบเกือบเจ็บ จริงๆ
จูบย้ำเตือน
-
แค่จูบเพียงจูบเดียว กลับเรียกคืนความทรงจำทั้งหมดได้ ... ความรักหนอความรัก ช่างมีอนุภาพจริงๆ
ในที่สุดเรื่องราวก็จบลงเอยอย่างสวยงาม happy กันถ้วนหน้าเนอะ
ขอบคุณผู้แต่งเรื่องนี้ค่ะ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆ ได้อย่างเห็นภาพชัดเจน
การดำเนินเรื่องที่น่าติดตาม การผูกโยงเรื่องที่เข้ากันอย่างลงตัว
และที่สำคัญการมาแปะเรื่องให้ผู้อ่านได้ติดตามอย่างสม่ำเสมอค่ะ
หวังว่าจะได้ติดตามเรื่องอื่นๆ ต่อไปในเร็วๆ นี้นะค่ะ
-
ดีใจจังจบแบบหวาน ๆ และสมหวัง
นึกว่าต้องเศร้าทั้งเรื่องซะละ
และถ้าไม่ได้จูบปาฏิหารย์ สงสัยต้องเศร้าแน่เลย
ชอบเรื่องนี้จังแต่งได้ถึงอารมณ์และใช้คำในการถ่ายทอด
เรื่องราวต่าง ๆได้ชัดเจนดีค่ะ
ไงก็เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ
รอบทส่งท้าย และตอนพิเศษค่ะ
-
o13 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดจบแล้ว สมหวังด้วย
แต่ทำให้เค้าเสียน้ำตาไปมากอยู่ สนุกมากๆค่ะ รอบทส่งท้ายนะค่ะ :mc4:
-
เฮ้อออ นึกว่าจะจบแบบช้ำๆ ซะแล้ว
แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อยเนอะ :-[
รออ่านตอนพิเศษนะคร้าบ
+1 ประเดิมเลย แต้มที่ 143 อิอิ :mc4:
เป็นกำลังใจให้สำหรับผลงานชิ้นต่อไปนะคร้าบ Alex :L2:
-
จบแล้ว มันโล่งอก บอกไม่ถูก
++++1 ให้คุณ ALEX .. o13
..รอตอนทิ้งท้ายนะ ว่าจะเป็นไงต่อ ชนินทร์จะท้องรึป่าว กร๊ากกก
จบตอนแล้วก็เริ่มอ่านใหม่ได้อย่างไม่มีสะดุด 5555
-
ขอบคุณนะคะที่จบแบบ Happy Ending ไม่ทำร้ายจิตใจคนอ่าน เรื่องยาวมากค่ะ มีครบทุกรสเลย เจ็บปวด ทรมาน รัก หวานชื่น ขมขื่น :3123:
-
:pig4: ขอบคุณครับ ลุ้นแทบแย่แต่ก็จบได้ด้วยดีนะครับ
-
สำหรับตอนจบ ไม่รู้จะเม้นท์อะไรจริง
แต่ก็ติดตามอ่านเรื่องนี้มาตลอด
เป็นกำลังใจให้สำหรับงานเขียนเรื่องต่อๆ ไปแล้วกันครับ สู้ๆ
-
จบแล้วเหรอ ความรู้สึกตอนนี้ยังไม่อยากให้จบเลย
หลังจากอ่านไป เม้นไป จนตอนนี้ไม่รู้จะเม้นว่าอะไรดี (ยังไม่อยากให้จบ :laugh:)
ชอบตอนจูบเรียกความทรงจำ ทำให้คิดถึง snow white 555+ คิดได้ๆ
ให้กำลังใจคนแต่งเสมอ...
-
จบแล๊ววววว ขอบคูณค้าบบบบบ o13
-
เข้ามารอบทส่งท้าย ด้วยคน
:pig4:
-
จบแล้ววววว
ชอบบบบบบ :impress2: :impress2:
-
ถึงใครจะว่านิยายของอเล็กซ์จะน้ำเน่า
แต่เราก็ยังเห็นเงาจันทร์เสมอ :oak:(อ่ะล้อเล่นนนนนนนนนนน)
เป็นเรื่องที่จบได้ดีคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ
จบแบบ :oo1: :oo1: :oo1:
:z1: :z1: :z1:ชอบอ่ะ
เอ่อว่าแต่..ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้จูบช่วยชาติมันคงไม่จบง่ายๆๆแน่เลยอ่ะ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
อย่างนี้ต้อง+1ให้เลยคร้าบบบบบบบบบบ
-
:mc4: จบแย้วววววววววววว
:pig4: สำหรับนิยายน่ารักๆ (ถึงจะเน่าแต่ผมก็ชอบนะ)
:-[ อยากบอกคุณอเล็กซ์ด้วยความสัตย์จริงว่า เรื่องของคุณเรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวในบอร์ดนี้ที่ผมติดตามอ่านอยู่ :L1:
มาต่อบทส่งท้ายเร็วน๊า o13 o13
:bye2: :bye2:
ป.ล. จะรออ่านเรื่องอื่นๆ ของคุณต่อๆ ไปครับ :o8:
-
จูบเดียวตราตรึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เป็น จูบ เดียวที่เปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดีและ จบ เรื่องราวทั้งหมด ความแค้นความไม่เข้าใจที่แปรเปลี่ยนเป็นความรัก
ขอบคุณ คุณ Alex นะคะ ไว้ว่างๆจะเข้าไปอ่านเรื่องอื่นของคุณ Alex บ้าง
:pig4:
-
o13
จบได้ซึ้งมากกกกกกก
ดีแล้วที่นินไม่ต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้
ดีแล้วที่นายเมฆจำได้
ขอบคุณ คุณAlexมากนะคะ ที่เขียนเรื่องดีๆให้ได้อ่านกันค่ะ
-
เฮ้อ.. :เฮ้อ: กว่าจะจบ ลุ้นซะ +1เป็นกำลังใจ อยากบอกว่านิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราต้องเปิดตามทุกวัน เอาใจช่วยทุกวัน :pig4: สำหรับนิยายดีๆ หวังว่าเรื่องต่อไปจะมาในเร็วๆนี้
-
จูบกู้วิกฤติ :pighaun:จบแล้วจริงๆเหรอครับทำไมไวจังเลยอ่ะนึกถึงวันแรกที่ได้อ่านแล้วมาดูวันนี้ ขณะนี้มันแตกต่างกันจริงๆเวลาไวมากๆขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่เรียก เสียงหัวเราะ น้ำตา และเลือดกำเดา ของผมได้มากมายจนคิดไปว่านิยายนะแกไม่ใช่ชีวิตจริงๆขอบคุณมากๆนะครับผม
-
ขอบคุณมาก มาก สนุกจริง จริง
แล้วก็ อิ อิ อ๊าย อาย กลัวถูกโป้ง เลยต้องเม้น
-
แซวนิดหน่อย..
ยาวจริง..วรรคเยอะ
-
จบแล้ววววว
ชอบบบบบบ :impress2: :impress2:
ขอบคุณครับ
ถึงใครจะว่านิยายของอเล็กซ์จะน้ำเน่า
แต่เราก็ยังเห็นเงาจันทร์เสมอ :oak:(อ่ะล้อเล่นนนนนนนนนนน)
เป็นเรื่องที่จบได้ดีคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ
จบแบบ :oo1: :oo1: :oo1:
:z1: :z1: :z1:ชอบอ่ะ
เอ่อว่าแต่..ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้จูบช่วยชาติมันคงไม่จบง่ายๆๆแน่เลยอ่ะ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
อย่างนี้ต้อง+1ให้เลยคร้าบบบบบบบบบบ
เรื่องต่อไปมีทั้งเน่าและไม่เน่าครับ
ถ้าไม่เน่าจะเป็นแบบฮาแตก เว่อร์ๆแฟนตาซีไปเลย
ถ้าเน่าก็...อาจจะโศกกว่าเรื่องนี้อีกครับ
เอาไงดีเอ่ย? :impress2: อิอิ
:mc4: จบแย้วววววววววววว
:pig4: สำหรับนิยายน่ารักๆ (ถึงจะเน่าแต่ผมก็ชอบนะ)
:-[ อยากบอกคุณอเล็กซ์ด้วยความสัตย์จริงว่า เรื่องของคุณเรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวในบอร์ดนี้ที่ผมติดตามอ่านอยู่ :L1:
มาต่อบทส่งท้ายเร็วน๊า o13 o13
:bye2: :bye2:
ป.ล. จะรออ่านเรื่องอื่นๆ ของคุณต่อๆ ไปครับ :o8:
โอ้ว เป็นปลื้มอย่างมากมายเลยครับ ขอบคุณนะครับ
จูบเดียวตราตรึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
สมานมิตรคราใด...ลูกสวนรวมใจทั่วล้า
ใกล้แล้วนะครับพี่ อิอิ
:pig4: :กอด1:
เป็น จูบ เดียวที่เปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดีและ จบ เรื่องราวทั้งหมด ความแค้นความไม่เข้าใจที่แปรเปลี่ยนเป็นความรัก
ขอบคุณ คุณ Alex นะคะ ไว้ว่างๆจะเข้าไปอ่านเรื่องอื่นของคุณ Alex บ้าง
:pig4:
ครับ มีเรื่องที่จบแล้วตั้งสามเรื่อง ลองหาอ่านได้ครบทุกรสเลย แฮะๆ
o13
จบได้ซึ้งมากกกกกกก
ดีแล้วที่นินไม่ต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้
ดีแล้วที่นายเมฆจำได้
ขอบคุณ คุณAlexมากนะคะ ที่เขียนเรื่องดีๆให้ได้อ่านกันค่ะ
ขอบคุณเช่นกันครับ
ถ้านายเมฆจำไม่ได้ก็ไม่ไหวแล้ว...ขี้เกียจแต่งต่อ เหอะๆ
เฮ้อ.. :เฮ้อ: กว่าจะจบ ลุ้นซะ +1เป็นกำลังใจ อยากบอกว่านิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราต้องเปิดตามทุกวัน เอาใจช่วยทุกวัน :pig4: สำหรับนิยายดีๆ หวังว่าเรื่องต่อไปจะมาในเร็วๆนี้
อีกหนึ่งที่เป็นปลื้มมากมาย :กอด1: :pig4:
จูบกู้วิกฤติ :pighaun:จบแล้วจริงๆเหรอครับทำไมไวจังเลยอ่ะนึกถึงวันแรกที่ได้อ่านแล้วมาดูวันนี้ ขณะนี้มันแตกต่างกันจริงๆเวลาไวมากๆขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่เรียก เสียงหัวเราะ น้ำตา และเลือดกำเดา ของผมได้มากมายจนคิดไปว่านิยายนะแกไม่ใช่ชีวิตจริงๆขอบคุณมากๆนะครับผม
จูบกู้ชาติ...
นั่นไง อิอิ
:pig4:
ขอบคุณมาก มาก สนุกจริง จริง
แล้วก็ อิ อิ อ๊าย อาย กลัวถูกโป้ง เลยต้องเม้น
แหๆๆ!!!
ไม่โป้งหรอกครับพูดไปงั้น แต่จำทำโทษอย่างอื่น...
ฮั่นแน่ อย่าคิดมากจิคับ :o8:
แซวนิดหน่อย..
ยาวจริง..วรรคเยอะ
ครับ รับทราบแล้วเปลี่ยน
:pig4:
-
เข้ามารอบทส่งท้าย ด้วยคน
:pig4:
ครับ ขอบคุณนะครับ
-
^
^
^
จิ้ม ๆ
-
CHOKUN
ลูกเป็ดวิ่งซุกซน
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 10
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 189
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1921 on: 13 July, 2009, 07:01:33 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
จบแบบนี้ไม่มีอะไรจะบอกแล้ว แต่อยากบอกว่า อยากอ่านต่ออ่ะ อยากให้ตอนพิเศษด้วย
ไม่มีตอนพิเศษจริงๆขอโทษด้วยนะงับ
:pig4:
00000000000000000000000000000000000000000000000000
jokirito
เป็ดซ่าส์
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 113
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 1860
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1922 on: 13 July, 2009, 07:06:45 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
จุดพุฉลองให้กับตอนจบ แบบ Happy Ending
ดีใจมากเลยที่ทั้งสองคนมีความสุขกัน
ขอบคุณครับ
000000000000000000000000000000000000000000000000000000
anonym
เป็ดน้อยร่าเริง
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 9
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 308
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1923 on: 13 July, 2009, 07:08:39 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
เอ๊ะๆๆๆๆๆ
จบแล้ว
ทิ้งอารมณ์ให้ค้างอย่างงี้เลยหรอ คุณ ALeX
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่ก็ยังดีนะที่ 2 คน ในที่สุดก็ได้สมหวัง ครองคู่กัน
ลุ้นมาตั้งแต่ต้นเรื่องว่าจะมีไรพลิกโผ ไม่คาดฝันรึป่าว
ตุ๊มๆต่อมๆ มาตลอด ลงเอยแบบนี้ เราก็ยิ้มออกอ่า
แต่ว่านะ ที่บอกจะไม่มีตอนพิเศษเนี่ย
หมายความว่าง๊ายยยยยยยยยยยย
+1 ให้ความยาว 70+1 ตอนจ้า
นอกแนวต่อว่าเล็กน่อย อิอิ
000000000000000000000000000000000000000000000000000
paulla
ลูกเป็ดวิ่งซุกซน
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 11
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 222
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1924 on: 13 July, 2009, 07:10:40 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
อยากอ่นบทส่งท้ายอ่ะ ในที่สุดก้อ happy ending
ง่ะ ไม่มีได้มั้ยครับ T-T
ขอบคุณนะครับ
:pig4: :กอด1:
000000000000000000000000000000000000000000000000000000
gboy
ลูกเป็ดเดินเตาะแตะ
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 1
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 16
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1925 on: 13 July, 2009, 07:24:58 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
โอ๊ยยยยย
ถ้ามีหม่อมแม่เข้ามา ครบสูตร
สนุกดีค้าบ
ยังไม่ถึงขนาดนั้นครับ 555+
0000000000000000000000000000000000000000000
ranaways
แต่ตัดใจไม่ลง ทั้งรักทั้งหลงเค้ากว่าใคร
สมุนเป็ด
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 39
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 940
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1926 on: 13 July, 2009, 07:30:05 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
จบเกือบเจ็บ จริงๆ
จูบย้ำเตือน
โห แฟนตัวจริงตามเกือบทุกเรื่องเลย
รักจังครับ :pig4: :กอด1: :กอด1:
0000000000000000000000000000000000000000000000000000
N19T
ลูกเป็ดวิ่งซุกซน
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 17
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 209
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1927 on: 13 July, 2009, 07:51:47 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
แค่จูบเพียงจูบเดียว กลับเรียกคืนความทรงจำทั้งหมดได้ ... ความรักหนอความรัก ช่างมีอนุภาพจริงๆ
ในที่สุดเรื่องราวก็จบลงเอยอย่างสวยงาม happy กันถ้วนหน้าเนอะ
ขอบคุณผู้แต่งเรื่องนี้ค่ะ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆ ได้อย่างเห็นภาพชัดเจน
การดำเนินเรื่องที่น่าติดตาม การผูกโยงเรื่องที่เข้ากันอย่างลงตัว
และที่สำคัญการมาแปะเรื่องให้ผู้อ่านได้ติดตามอย่างสม่ำเสมอค่ะ
หวังว่าจะได้ติดตามเรื่องอื่นๆ ต่อไปในเร็วๆ นี้นะค่ะ
คงอีกนานเลยนะครับ
แต่ก็ขอบคุณมากๆเลยครับ
0000000000000000000000000000000000000000000000000000
m_monkey019
ลูกเป็ดวิ่งซุกซน
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 19
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 135
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1928 on: 13 July, 2009, 07:55:30 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
ดีใจจังจบแบบหวาน ๆ และสมหวัง
นึกว่าต้องเศร้าทั้งเรื่องซะละ
และถ้าไม่ได้จูบปาฏิหารย์ สงสัยต้องเศร้าแน่เลย
ชอบเรื่องนี้จังแต่งได้ถึงอารมณ์และใช้คำในการถ่ายทอด
เรื่องราวต่าง ๆได้ชัดเจนดีค่ะ
ไงก็เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ
รอบทส่งท้าย และตอนพิเศษค่ะ
ขอบคุณครับ อ๊า เป้นปลื้ม ~~~
^-^
00000000000000000000000000000000000000000000000000
LoveNineTeen
เป็ดน้อยร่าเริง
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 34
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 262
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1929 on: 13 July, 2009, 08:45:08 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดจบแล้ว สมหวังด้วย
แต่ทำให้เค้าเสียน้ำตาไปมากอยู่ สนุกมากๆค่ะ รอบทส่งท้ายนะค่ะ
เสียน้ำตาเลยเหยองับ
โอ๋ๆๆๆ ผมขอโทษนะ อย่าร้องนะๆๆ
อิอิ :กอด1:
000000000000000000000000000000000000000000000000000
artkung
เป็ดน้อยร่าเริง
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 33
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 255
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1930 on: 13 July, 2009, 09:09:09 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
เฮ้อออ นึกว่าจะจบแบบช้ำๆ ซะแล้ว
แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อยเนอะ
รออ่านตอนพิเศษนะคร้าบ
+1 ประเดิมเลย แต้มที่ 143 อิอิ
เป็นกำลังใจให้สำหรับผลงานชิ้นต่อไปนะคร้าบ Alex
ฮ่า อีกหนึ่งแฟนตัวจริง!
:กอด1: :pig4: :L1:
00000000000000000000000000000000000000000000000
badcow
ลูกเป็ดวิ่งซุกซน
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 7
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 137
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1931 on: 13 July, 2009, 09:13:22 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
จบแล้ว มันโล่งอก บอกไม่ถูก
++++1 ให้คุณ ALEX ..
..รอตอนทิ้งท้ายนะ ว่าจะเป็นไงต่อ ชนินทร์จะท้องรึป่าว กร๊ากกก
จบตอนแล้วก็เริ่มอ่านใหม่ได้อย่างไม่มีสะดุด 5555
จ๊าก ! o_O*!!!
ชนินทร์ท้องเหรอ โอ้วโน...
555+
:pig4:
0000000000000000000000000000000000000000000000
น้ำค้าง
เป็ดแสนดี
เป็ดซ่าส์
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 96
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 1029
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1932 on: 13 July, 2009, 09:28:39 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณนะคะที่จบแบบ Happy Ending ไม่ทำร้ายจิตใจคนอ่าน เรื่องยาวมากค่ะ มีครบทุกรสเลย เจ็บปวด ทรมาน รัก หวานชื่น ขมขื่น
ครับ ลืมรสเน่าๆไปด้วยหรือเปล่างับ อิอิ
ขอบคุณนะครับ
:pig4: :กอด1:
0000000000000000000000000000000000000000000000000000000
thaitanoi
เป็ดน้อยร่าเริง
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 7
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 296
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1933 on: 13 July, 2009, 09:47:26 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณครับ ลุ้นแทบแย่แต่ก็จบได้ด้วยดีนะครับ
คร้าบ ขอบคุณเช่นกันครับ
00000000000000000000000000000000000000000000000
O_cha
ลูกเป็ดเดินเตาะแตะ
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 4
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 59
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1934 on: 13 July, 2009, 09:55:14 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
สำหรับตอนจบ ไม่รู้จะเม้นท์อะไรจริง
แต่ก็ติดตามอ่านเรื่องนี้มาตลอด
เป็นกำลังใจให้สำหรับงานเขียนเรื่องต่อๆ ไปแล้วกันครับ สู้ๆ
ขอบคุณนะครับ
0000000000000000000000000000000000000000000000000000
doomare
ลูกเป็ดเดินเตาะแตะ
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 2
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 83
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1935 on: 13 July, 2009, 10:07:02 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
จบแล้วเหรอ ความรู้สึกตอนนี้ยังไม่อยากให้จบเลย
หลังจากอ่านไป เม้นไป จนตอนนี้ไม่รู้จะเม้นว่าอะไรดี (ยังไม่อยากให้จบ )
ชอบตอนจูบเรียกความทรงจำ ทำให้คิดถึง snow white 555+ คิดได้ๆ
ให้กำลังใจคนแต่งเสมอ...
ตอนแต่งก็คิดเหมือนกัน ฮึๆๆ...
555+
ขอบคุณครับ
000000000000000000000000000000000000000000000000000
SpiZy
ลูกเป็ดวิ่งซุกซน
ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: 11
[โหวต+] [โหวต-]
Posts: 165
Re: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ บทที่ 70 อวสาน...มาต่อให้แบบยาวมากๆๆ แต่ยังเหลือบทส่งท้ายนะครับ^-^
« Reply #1936 on: 13 July, 2009, 10:38:32 PM » Quote Modify Remove
--------------------------------------------------------------------------------
จบแล๊ววววว ขอบคูณค้าบบบบบ
ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณ คุณอเล็กซ์ที่เขียนนิยายสนุกๆ มาให้อ่านกันนะคะ
เรื่องนี้ก็มีเรื่องราวให้ลุ้นกันตั้งแต่ต้นจนจบเลย
เป็นกำลังใจสำหรับนิยายเรื่องอื่นๆ ของคุณอเล็กซ์ด้วยนะคะ
-
อ๊ายยยยยยยยยย
จบซะแหล๊ะ นึกว่าเมฆินจะหลอกชนินทร์ซะอีก
กิ้วๆๆ ตอนพิเศษจะเป็นคู่ใครน๊า
ขอบคุณพี่อเล็กซ์นะค่ะ ที่นำเรื่องมาให้อ่าน
และจะติดตามเรื่องต่อไปด้วย
:L2:
-
คอยดูอารายอ่ะ เมฆิน :-[
และแล้วชนินทร์กับเมฆินก็จบลงได้ด้วยดี
เพราะจูบปาฏิหารย์ อิอิ
จบแล้ว จะอ่านอะไรต่ออ่า
ขอเรื่องใหม่ด้วยนะคะ คุณอเล็กซ์ :m1:
สุดท้ายนี้ :L2: ขอบคุณมากเลยค่า
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
จบ แล้ว หรอ ?
เพื่อนหายไปอีกหนึ่งแระ
ไม่อยากไห้จบเรย
ถ้ามีอารายดีดี แบบนี้ อีก
น่ะ
บอกกล่าว มาดังๆๆๆๆ
น่ะะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
+1 ให้ Alex สำหรับตอนจบแบบนี้ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่กรุณาแต่งมาให้คนอ่านได้รับ
ความสนุกกันอย่างทั่วหน้า ลุ้นตอนจบยิ่งกว่าลุ้นแข่งบอลโลกเสียอีก ขอบคุณสำหรับปาฏิหารย์แห่งจุ๊บ
จุ๊บเดียวสามารถทำให้ทุกอย่างดีขึ้น คนอ่านก็ Happy ending ไปพร้อมกับเมฆินและชนิทร์ด้วย
ถึงไม่มีตอนพิเศษ แต่ก็จะคอยติดตามเรื่องต่อไปของคุณ Alex อย่าให้รอนานนะคะ
:L1: และ :pig4:
-
"จูบใครคิดว่าไม่สำคัญ"
จูบสร้างปาฏิหารย์ ขอบคุณนะคะ จะรอตอนพิเศษ :pig4:
-
ซาบซึ้งมากเลย ลุ้นตัวโก่งเกือบใจเสียนึกว่าจะมีพลิกล็อคให้ต้องเสียน้ำตากันไปมากกว่านี้ซะแล้ว ยังไงก็ขอบคุณสำหรับบทสรุปที่สวยงามนะคะ แล้วจะรอติดตามผลงานใหม่้นะ :L2:
-
โหยยยย
ตอนแรกนึกว่าจะจบแบบ เศร้าาาาาาาา
อิอิ
แฮปปี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จบแบบนี้เลยเว้ยเฮ้ย Alexคุง!!
แหมนะ บทจะหวานก็หวานบาดใจ บทจะเหี้ยมก็กระชากใจคนอ่าน แต่ไอ้บทส่งท้ายนี่มัน . . .
มันเป็นอะไรที่ fairy tale มากมายอ่ะ เหมือนเรื่อง sleeping beauty ไม่ก็ snow white เลยวุ้ย :-[
อยากอ่านอีกครับ เรื่องใหม่ก็ได้ มาอีกไวๆนะ จะรอครับ xxx
-
ขอบคุณ คุณอเล็กซ์ที่เขียนนิยายสนุกๆ มาให้อ่านกันนะคะ
เรื่องนี้ก็มีเรื่องราวให้ลุ้นกันตั้งแต่ต้นจนจบเลย
เป็นกำลังใจสำหรับนิยายเรื่องอื่นๆ ของคุณอเล็กซ์ด้วยนะคะ
ขอบคุณนะครับ
อ๊ายยยยยยยยยย
จบซะแหล๊ะ นึกว่าเมฆินจะหลอกชนินทร์ซะอีก
กิ้วๆๆ ตอนพิเศษจะเป็นคู่ใครน๊า
ขอบคุณพี่อเล็กซ์นะค่ะ ที่นำเรื่องมาให้อ่าน
และจะติดตามเรื่องต่อไปด้วย
:L2:
ขอบคุณนะครับ ไม่มีตอนพิเศษนะครับ มีเหลือแต่บทส่งท้าย
คอยดูอารายอ่ะ เมฆิน :-[
และแล้วชนินทร์กับเมฆินก็จบลงได้ด้วยดี
เพราะจูบปาฏิหารย์ อิอิ
จบแล้ว จะอ่านอะไรต่ออ่า
ขอเรื่องใหม่ด้วยนะคะ คุณอเล็กซ์ :m1:
สุดท้ายนี้ :L2: ขอบคุณมากเลยค่า
อิอิ ขอบคุณนะครับ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
จบ แล้ว หรอ ?
เพื่อนหายไปอีกหนึ่งแระ
ไม่อยากไห้จบเรย
ถ้ามีอารายดีดี แบบนี้ อีก
น่ะ
บอกกล่าว มาดังๆๆๆๆ
น่ะะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ถ้าเอามาลงก็จะเห็นแน่นอนครับ เพราะลงอยู่เว็บเดียว นอกจากเวลามีคนพีเอ็มมาขอไปลงที่เว็บอื่นบ้างครับ
:pig4:
+1 ให้ Alex สำหรับตอนจบแบบนี้ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่กรุณาแต่งมาให้คนอ่านได้รับ
ความสนุกกันอย่างทั่วหน้า ลุ้นตอนจบยิ่งกว่าลุ้นแข่งบอลโลกเสียอีก ขอบคุณสำหรับปาฏิหารย์แห่งจุ๊บ
จุ๊บเดียวสามารถทำให้ทุกอย่างดีขึ้น คนอ่านก็ Happy ending ไปพร้อมกับเมฆินและชนิทร์ด้วย
ถึงไม่มีตอนพิเศษ แต่ก็จะคอยติดตามเรื่องต่อไปของคุณ Alex อย่าให้รอนานนะคะ
:L1: และ :pig4:
ความจริงจะจบแบบโหดร้ายก็ได้นะเนี้ย 555+
แต่ไม่เอา ไม่อยากทำร้ายคนอ่าน :กอด1:
"จูบใครคิดว่าไม่สำคัญ"
จูบสร้างปาฏิหารย์ ขอบคุณนะคะ จะรอตอนพิเศษ :pig4:
ถูกต้องที่สุด :-[
ซาบซึ้งมากเลย ลุ้นตัวโก่งเกือบใจเสียนึกว่าจะมีพลิกล็อคให้ต้องเสียน้ำตากันไปมากกว่านี้ซะแล้ว ยังไงก็ขอบคุณสำหรับบทสรุปที่สวยงามนะคะ แล้วจะรอติดตามผลงานใหม่้นะ :L2:
ขอบคุณนะครับ
โหยยยย
ตอนแรกนึกว่าจะจบแบบ เศร้าาาาาาาา
อิอิ
แฮปปี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณนะครับ
จบแบบนี้เลยเว้ยเฮ้ย Alexคุง!!
แหมนะ บทจะหวานก็หวานบาดใจ บทจะเหี้ยมก็กระชากใจคนอ่าน แต่ไอ้บทส่งท้ายนี่มัน . . .
มันเป็นอะไรที่ fairy tale มากมายอ่ะ เหมือนเรื่อง sleeping beauty ไม่ก็ snow white เลยวุ้ย :-[
อยากอ่านอีกครับ เรื่องใหม่ก็ได้ มาอีกไวๆนะ จะรอครับ xxx
ผมเป็นพวกสุดโต่งอ่ะครับ อิอิ
ความจริงมีนิยายโศกเว่อร์กว่านี้อยู่อีกเยอะมากมาย แต่พักอารมณ์ก่อนครับ
:pig4:
-
อ่านตอนต้นๆๆๆ นึกว่าชนินทร์ จาต้องอยู่คึนเดียวซะเร้ว
ยังดีนะเนี่ยที่ได้จูบกันตอนท้าย ม่ายงั้นคงแย่ อิอิ
:mc4: ในที่สุดก้อจบเร้ว แบบน่ารักสุดๆๆ
มารอตอนส่งท้ายน้าคร้า เอาแบบยาวๆๆๆส่งท้ายหน่อยน้า
<แต่ม่ายเอาแบบเว้นบรรทัดเยอะๆๆน้า 555+> :z2:
ขอบคุณน้าคร้าที่เขียนเรื่องสนุกๆๆๆ แบบนี่มาหั้ยอ่าน o15
o13 :L2:
-
o13 มาก มาก
ก่อนจะจบ :sad11: ก้อเศร้านะ
แต่ก้อ จบแบบ มีความสุข :z2:
ไม่ทราบว่าจะมีเรื่องต่อไปหรือไม่คับ
แล้วผมจะติดตามเรื่องต่อไปถ้ามี ขอมอบกำลังใจ อันน้อยนิดของผม
ให้กับผู้แต่นะคับ :L2: :กอด1:
:bye2: :bye2:
:z13: :z13:
-
:L2: :L2:
รักซะเลย..ผ่านเรื่องราวมามากมายยย..สมหวังซะที :L1:
-
ประทับใจกะจูบกู้ความจำ
อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ
-
จบได้สุดยอดค่ะ o18
ขอบทส่งท้ายหวานๆด้วยนะคะ
:L2: :L2:
-
อ่านตอนต้นๆๆๆ นึกว่าชนินทร์ จาต้องอยู่คึนเดียวซะเร้ว
ยังดีนะเนี่ยที่ได้จูบกันตอนท้าย ม่ายงั้นคงแย่ อิอิ
:mc4: ในที่สุดก้อจบเร้ว แบบน่ารักสุดๆๆ
มารอตอนส่งท้ายน้าคร้า เอาแบบยาวๆๆๆส่งท้ายหน่อยน้า
<แต่ม่ายเอาแบบเว้นบรรทัดเยอะๆๆน้า 555+> :z2:
ขอบคุณน้าคร้าที่เขียนเรื่องสนุกๆๆๆ แบบนี่มาหั้ยอ่าน o15
o13 :L2:
มันไม่ยาวอ่ะครับ ขอโทษทีน๊า
ขอบคุณมากๆเลยครับ
o13 มาก มาก
ก่อนจะจบ :sad11: ก้อเศร้านะ
แต่ก้อ จบแบบ มีความสุข :z2:
ไม่ทราบว่าจะมีเรื่องต่อไปหรือไม่คับ
แล้วผมจะติดตามเรื่องต่อไปถ้ามี ขอมอบกำลังใจ อันน้อยนิดของผม
ให้กับผู้แต่นะคับ :L2: :กอด1:
:bye2: :bye2:
:z13: :z13:
กำลังใจคือสิ่งที่มีค่ามากสำหรับผมในหน้าที่ "คนรักการเขียน" ครับ
:pig4: :กอด1:
:L2: :L2:
รักซะเลย..ผ่านเรื่องราวมามากมายยย..สมหวังซะที :L1:
รักซะเลย....ต้องถามหนุ่มๆหลายๆคนของผมก่อนนะครับ
555+ ล้อเล่น...!
ประทับใจกะจูบกู้ความจำ
อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ
ขอบคุณครับ
จบได้สุดยอดค่ะ o18
ขอบทส่งท้ายหวานๆด้วยนะคะ
:L2: :L2:
ไม่หวานแต่เครียดกว่าเดิมอ่ะเปล่าหว๋า -_-"
:pig4:
-
จบแล้วครับ ขอบคุณมากๆนะครับ
บทส่งท้าย
ร่างสูงโปร่งถูกเรียกจากหญิงในชุดขาว
“ทางนี้ค่ะคุณชลัช”
ชลัชที่ตั้งใจว่าจะทิ้งเรื่องทุกอย่าง แล้วหันไปพึ่งความสุขทางธรรมดันถูกเรียกตัวมาที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ท่ามกลางดึกของค่ำคื่นอันร้อนอบอ้าว
ร่างโปร่งสูงในสภาพอิดโรย สีหน้าอมทุกข์อย่างเห็นได้ชัด...เดินตามหลังสตรีในชุดขาว ทว่าราวกับเดินอยู่ตามลำพังบนโถงทางเดินที่เปล่าเปลี่ยว เสียงดังสะท้อนก้องกังวาน ราวกับพยายามย้ำเตือน...ว่ามีบางสิ่งกำลังรอเขาอยู่ในภายภาคหน้า
ประตูห้องที่มีป้ายติดไว้ว่า “ห้องเด็กอ่อน” ถูกเปิดออก...ข้างในมีเด็กทารกตัวน้อยหลายคนนอนอยู่ ทว่ามีเพียงคนเดียวที่ถูกเข็นออกมาไว้ตรงหน้าห้อง
“แกไม่ร้องเลยค่ะ” คุณพยาบาลเอ่ยน้ำเสียงเคร่งเครียด “แกไม่เคยร้อง แต่ดูซิคะ...แกกำลังป่วย และตอนนี้เราก็ต้องขอให้คุณชลัชซึ่งเป็นผู้ปกครองมาช่วยเซ็นเอกสารรับรองการผ่าตัด...”
ชลัชแทบพูดไม่ออก
“ผม...”
“ความจริง...ทางเราทราบค่ะว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณ” ร่างทารกน้อยถูกช้อนขึ้นมาอยู่ในวงแขน ก่อนจะถูกส่งเข้าสู้อ้อมกอดแกร่งของชายหนุ่มวัยยี่สิบสามปีเศษ
“คุณชลัชคะ แกกำลังป่วย...คุณเห็นมั้ยคะ? ว่าแกน่าสงสารแค่ไหน...”
ทารกน้อยขดตัวไปมา ซุกร่างเข้าหาอุ่นอกในอ้อมกอดตามสัณชาติญาณ...จริงอยู่ เด็กคนนี้ไม่ร้องหรือลืมตาสักแอ๊ะ ตัวร้อนรุมๆ ดูท่าทางไม่แข็งแรงเหมือนเด็กทั่วไป มองเผินๆราวกับไม่มีชีวิต...
“คุณชลัชคะ?...”
ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้น ณ วินาทีนั้น...ในอ้อมแขนมีเด็กน้อยคนหนึ่ง...เด็กที่ไม่ได้เป็นแม้แต่สายเลือดของเขาเลยสักน้อย ทว่าโชคชะตาทำให้ทั้งสองต้องมาพานพบกัน ต้องมาพูกพันกัน...
จะว่าไปเด็กน้อยคนนี้ก็แทบไม่มีใคร...นอกจากเขา แม้แต่คนแรกที่ได้อุ้มเขาอย่างจริงจัง ก็คือชลัชผู้เดียว
คำสัญญาคล้ายปรากฏขึ้นมาฉับพลันในสมอง...ภาระหน้าที่อันใหญ่หลวง เขารับปากไว้แล้ว...คนอย่างเขาไม่ยอมปฏิเสธสิ่งที่ตนรับปากไว้
ชลัชพยักหน้า
“ครับ...ผมจะเซ็น!”
คุณพยาบาลยิ้มกว้าง ก่อนจะโทรศัพท์ภายในไปจัดการเรื่องทีมแพทย์ แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยเข้าวันใหม่ ทว่าโรงพยาบาลเอกชนฯที่ชลัชใช้บริการอยู่ที่เพียบพร้อมสำหรับทุกอย่างที่เด็กน้อยจะต้องการ
เด็กป่วยมาก...ชลัชดูออก กระนั้นยามเมื่อชลัชยืนนิ้วให้เขาเกาะ มือเล็กน่าทะนุทนอมนั่นก็บีบแน่นไม่ยอมปล่อย ราวกับจะบอกอะไรบางอย่าง
ความรู้สึกอุ่นซ่านในอกเกิดขึ้นอย่างแปลกประหลาด
ชลัชนึกอยากร้องไห้...ในใจก็นึกอยากเข้มแข็ง ไม่รู้ทำไม...ไม่รู้ว่าเพื่อใคร
ที่แน่ๆคือในตอนนี้ เขายอมให้ชีวิตนี้สูญเสียไปไม่ได้...ไม่ว่าจะชีวิตใครของใครก็ตาม ชลัชยินดีทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เกิดการสูญเสียที่น่าปวดใจขึ้นอีก...
ความแค้น ความโกรธ ละโมบ ความรัก...ล้วนนำพาความหายนะมาสู่ชีวิตของเขา
ต่อไปนี้เขาจะละทิ้งทุกอย่าง...ละทิ้งสิ่งที่ต้องใช้หัวใจกระทำ...
เพราะหัวใจของเขาแหลกสลายไปไม่เหลือชิ้นดีเสียแล้ว
หญิงสาววางโทรศัพท์ แล้วหัวมาพูดกับชลัช
“งั้น...คุณชลัชอยากจะตั้งชื่อเด็กคนนี้ก่อนมั้ยคะ?”
ชลัชอ้ำอึ้งไป...ก่อนจะตัดสินใจแน่วแน่ว่า
“ผมตั้งชื่อว่า...”
...............................................................
-
เป็นภาคต่อของชลัลกับเด็กน้อยเหรอคับ
จะรอนะคับ ปลื้มเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกก เชื่อว่าภาคต่อคงสนุกไม่แพ้กันแน่ๆ
-
o22 เด็กน้อยชื่ออะไรล่ะเนี่ย โธ่ๆๆๆๆ บอกหน่อยน่า
แต่นะแบบนี้กว่าเด็กน้อยจะโต นายชลัทก็ย่างเข้าเลขสี่แล้วดิ อูยย เริ่ดๆ :impress2:
-
ชื่อไรดีอ่ะ
-
ปลื้มมมมมมมม
อิอิ
มาต่ออีกไวๆนะค้าบบบบ
ชอบๆๆๆๆ
-
พ่อหนูน้อยจะชื่ออะไรล่ะเนี่ย
ภาคต่อรึเป่าฮะ
กว่าหนูน้อยจะโต
ชลัทก็เป็นหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบอะจิ
ต่อเลยคร๊าบ
-
ชื่อน้องปลื้มนะค้าบ
น้องจาได้มีความสุข สงสาร
:pig4:ค้าบ
เรื่องน่าติดตามมากมาย
มีทุกอารมณ์เลย
จาติดตามเรื่องใหม่นะค้าบ :impress2:
-
ต่อไปเป็นกระทู้โหวตชื่อน้องหนู..... 555+
ภาคต่อใช่มั้ยเนี่ยะ รออ่านๆ หุหุ :z2: :z2:
-
จบแย้ววววว....เย้....สุโค้ยยยย....เจงเจง
หวานซะ อ๊ายยยยย....อิจฉา
โหดซะ หูยยยยยย....เลือดสาดดดด
สุดท้ายยย....ม่ะมีรัยจะบอก นอกจาก ขอบคุณก๊าฟฟฟฟ
-
+1 แทนคำขอบคุณสำหรับตอนจบ แม้จะเป็นตอนจบที่น่าจะมีตอนต่อไป
แต่ก็ทำให้คนอ่านมีความสุขได้มากแล้ว อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรค้างคาสำหรับ
ความผิดของชลัช ที่สำนึกในบาปบุญคุณโทษและยอมเปิดใจที่จะดูแลเด็กน้อย
ตาดำ ๆ ผู้บริสุทธิ์ ซึ่งเกิดมาโดยไม่มีความผิดอะไร แถมไม่มีทั้งพ่อและแม่ดูแล
แต่จริง ๆ น่าจะยกให้เป็นลูกของเมฆินกับชนินทร์นะ ครอบครัวจะได้สมบูรณ์แบบ
ครบพ่อ+แม่+ลูก :กอด1: น้อง Alex :L1: :pig4:
-
รออ่านภาคต่อค่ะ
ตั้งชื่อว่าอะไรดีน้า.....
-
ค้างไหมเนี่ย???????? o22
-
เย้ๆ อ่านรวดเดียวมาจนจบ
สนุกมากมาย.. บีบหัวใจก็หลายตอน เหอๆ
ไรเตอร์แต่งเก่งมากเลยค่ะ
รอเชียร์ชลัชกะหนูน้อยดีก่า เหอๆ
จะมีต่อมั๊ยน้ออ
-
สนุกมากเลย อ่านรวดเดียวจบเหมือนกัน
ในที่สุดก้อมีความสุขกันซะที o13
ลุ้นจนเหนื่อยเลยอ่ะ
มีภาคต่อไหมเนี่ย ชลัชกะเด็กน้อยป่าวอ่ะ
แอบเชียร์ โชตะสุดใจ :-[
-
ว้าววววว ภาคใหม่เป็นเรื่องของชลัชกับเด็กน้อยนิรนามนี่เอง :impress2:
น่าติดตามๆ
-
ขอบคุณมากๆเลย :impress2:
-
เป็นบทส่งท้ายที่ดีมาก
ทำให้คนอ่านมีความสุข และ ค้างไปพร้อมๆกัน o13 o13 o13 o13
-
ส่งท้ายได้อย่างเจ็บปวดจ้า
เพราะ
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกก
รีบมาไขข้อข้องใจให้ไวๆ เด้อ
ขอบคุณมากๆ สำหรับเรื่องราวสนุกๆ ที่ใช้เวลานำมาแบ่งปัน
จะรอติดตามผลงานต่อๆ ไปนะ สู้ๆ จ้า
:กอด1:
-
สนุกดีอะครับ
แอบมาอ่านช่วงสอบ อ่านไปอ่านมา หนังสือสอบเลยไม่ได้ อ่านกานเลยอะ
อยากรู้อะ ว่า เด็ก ชื่ออาราย
:z10: :z10: :z10: :z10:
-
นายชลัช พูดว่า "ผมขอตั้งชื่อเด็กคนนี้ว่า
เด็กชาย....อเล็กซ์ครับ" :laugh3: :laugh3:
-
ขอบคุณทุกคนอีกครั้งหนึ่งนะครับ
เข้ามาบอกข่าวเรื่องภาคต่อ
ภาค2นี้...แอบเอาsneak peek มาบอกเล็กน้อย เพิ่งจะจัดการลงตัวเมื่อไม่นานมานี้
ก่อนอื่นเลยต้องขอบอกว่านิยายภาคต่อนี้จะมีเนื้อหาเกี่ยวกับincest เล็กน้อย แนวอาหลานบุญธรรม...เป็นแนวtabuที่อยากเขียนมานานแล้ว(ผู้ชายหัวใจทมิฬซึ่งเป็นนิยายตบจูบก็อยากเขียนมานานแล้ว ได้เขียนแล้ว โดนทั้งคำชมคำด่า เก๋ๆไปเรื่อยๆ ^-^) จึงเรียนเพื่อโปรดทราบก่อนนะครับ
โอ๊ย ไม่อยากจะเซดว่ามันออกแนวอารมณ์คนละแบบกับเรื่องนี้เพราะอย่างน้อยทั้งสองคน(ชนินทร์-เมฆิน)ก็ไม่รู้จักกันมาก่อน แต่ภาคต่อทั้งสองจะเป็นคนที่เคยรู้จักกัน แล้วมาทำร้ายกันแบบเจ็บปวดสุดๆไม่แพ้ภาคนี้ซึ่งสนองคนแต่งมาก(เตรียมรับความรู้สึกไว้ได้เลยสาวกSMทั้งหลาย 555+ แต่กระผมขอพักอารมณ์ก่อน...) เนื้อเรื่องอาจจะไม่ค่อยDrama(น้ำเน่า)แบบภาคนี้ จะออกแนวเรื่องเล่าซะมากกว่า เล่าๆไปเรื่อยๆแต่เนื้อหารับรองแรงมากๆ ตัวร้ายใหม่ๆมีมาเพียบ ชนิดที่คนอ่านต้องอ้าปากค้างกับความเลวของตัวละครทั้งหมด เพราะมันไม่ค่อยเลวแบบเดาได้เหมือนภาคนี้ บวกกับอารมณ์ที่เล่าไปเรื่อยๆผมเลยรู้สึกว่า เออนะ คนอ่านเขาอ่านไปอาจจะรู้สึกได้ว่าถึงแม้ตัวละครมันเลวแต่มันก็มีเหตุผลของมัน จะน่าตบแต่ก็ไม่ค่อยอยากทำนองนั้นอ่ะครับ
ภาคต่อนี้มี2 partครับ...ฉะนั้นจะได้อ่านก็คืออ่านแบบจุใจเลยเพราะแต่งค่อนข้างยาว ทั้งสองpart จะเล่าคนละช่วงเวลาแต่ต่อเนื่องกันซึ่งเนื้อเรื่องมันจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ขอบอกว่าpart สองนายชลัช "เชี้ย" มากมายครับ...เท่านี้ก่อนนะครับ อิอิ
ปล.ทั้งหมดนี่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตาม...ชะตากรรมของผู้แต่ง
:pig4:
-
^
^
^
รับทราบคร้าบป๋มมมมมมมมมมมมม
ว่าแต่จะมาเมื่อไหร่อ่ะ
ปีนี้หรือว่าปีหน้าคร้าบบบบบบบ
-
ขอบคุณกับเรื่องสนุก ๆ ..และรับทราบของเรื่องใหม่ ๆ
-
สุดยอด +1 เป็นกำลังใจ รอเรื่องต่อไปอยู่น๊ะจ๊ะ :L1:
-
จัดมาเลยค่ะ จัดมาเลย ๆ
แนว incest ... บีบหัวใจอะไรต่างๆนั่น ... อ่านแล้วอินพิลึกเชียว :impress2:
แต่ยังไง ก็อยากให้มีตบจูบๆ มาเป็นระยะๆนะคะ
มาเปิดทางไว้ขนาดนี้ อย่าทิ้งให้รอนานๆนะคะ
แค่เกริ่นๆ ก็น่าติดตามมากมาย :กอด1:
-
อิอิ
มาต่อภาคใหม่ ไวนะคับ
อิอิ
บีบหัวใจดีจัง
ก๊ากกกกกกก
-
ขอภาคสองหน่อยจร้า..รออ่านเรื่องต่อๆไป....สู้ๆๆ..
-
รออ่านกันต่อไป
-
โอ้โห อ่านบทส่งท้ายเร้วอยากอ่านต่อมากมาย อิอิ
ที่สำคัญ SM ด้วย :z1:
เอาภาคต่อไปมาลงหั้ยอ่านกันเร็วๆน้าคร้า :L2:
-
ว่า ว่า ว่า .......
โห ลุงอเล็กซ์ ค้างไว้แบบนี้เจ็บปวดดดดดดดดมาก :serius2:
งอนนน เชอะ :seng2ped:
-
:pig4: ขอบคุณครับ จบแบบปริศนาด้วยแล้วจะไม่เฉลยหน่อยหรือครับว่าเด็กชื่ออะไร
-
รับทราบจ้า คุณผู้แต่ง
จะปูเสื่อ นอนรอแล้วกันเน้อ
มามะไหร่ก็เขี่ยๆ ได้ จะรีบตามไปอ่านทันที
:laugh:
-
ภาค สองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
รออ่านผลงานอยู่จ้า
-
ภาคสองจะรออ่านนะค้าบบบบบบ
-
อ่้านเบบรวดเดียวจบ..... :jul1:
โอร๊ยยยย...กระอักเลือดตัวเอกตายหลายตอนมาก..... :m25:
โหะๆ.....ลุ้นภาคต่อสุดๆ.... :z1:
ดีๆชอบๆ....แบบโหด เถื่อน ทารุณ กระทำ ชำเรา....ฮาๆ..... o18
สนุบสนุนนิยายเรียกเลือดจ้า....... :กอด1:
-
อ่านภาคแรกจบแล้ว
รอภาคสองด้วยใจจดจ่อด้วยคนนะค้าบ
:pig4:
-
อ่านจบแล้วค๊าบบ มาต่อ :pig4:
ภาคสองเถอค๊าบ :กอด1: :L2:
มาแล้วๆนค๊าบบบมายั่วให้อยากแล้วจากไป
รอๆๆๆๆๆๆๆนคะค๊าบบบ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ อยากบอกว่าบีบหัวใจมากมาย
มีให้ลุ้นและมีให้เครียดทั้งเรื่องจริงๆ เวลาดำเนินเรื่องมาถึง
ช่วงที่มีความสุขก็ไม่เคยวางใจได้ ระแวงอยู่ตลอดว่ามันต้อง
เป็นความสงบก่อนที่พายุจะมาแน่ๆ กว่าจะยอมรับ
ใจตัวเองได้ กว่าจะกล้าเอ่ยว่ารัก และกว่าจะรักและ
ลงเอยกันได้จริงๆ ก็เล่นเอาคนอ่านลุ้นจนเหงื่อตกไปหลาย
รอบค่ะ ขนาดประกาศว่าจะจบยังอุตส่าห์หาเรื่องความจำเสื่อม
มาให้ลุ้นเล่นๆ เป็นการปิดท้าย
ว่าแต่...เรื่องหน้าจะโหดกว่านี้อีกหรือเนี่ย!!! แต่ก็เอาเถอะ ว่า
ไงก็ว่าตามกัน ถึงโหดแค่ไหนก็จะรอติดตามต่อไปนะคะ เอ่อ...แต่
สรุปว่าปีหน้าใช่มั๊ยอ่ะ o6
-
อ่านจบแล้ว....
สนุกมากกก...... :impress2:
แต่อยากอ่านภาคต่อเร็ว ๆ o18
จะติดตามต่อไปนะค่ะ................
-
ขอบคุณมากครับผม........
สนุกมาก........................................ :3123:
-
ชอบบบบบบบบบบบบ
กว่าจาจบเนอะนายเอกเราก้อใจแข็วซะเหลือเกินคริคริ
สุดท้าย
จูบแห่งปาฎิหาริย์ คริคริจูบเดียวจำได้เลยง่ะ
สุดยอดแห่งความรักกอ๊างงงงงเพ้ออออ 5555
:-[ :-[ :-[ :-[
-
สนุกมากมายคร้าฟ ชอบๆๆ
-
เตรียมตัวปูเสื่อนอนรอ
ภาคชลัชกับเด็กน้อยคนนั้น(หรือเปล่า)
รอๆ ๆ อยากอ่านไหวๆจังเลย รีบกลับมาSM
กันต่อนะคะ
-
:sad4: :sad4:
นึกว่าจะจบค้างคาซะแล้ว พระเอกดันมาลืมตอนจะจบซะได้
เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้แล้วก็อ่านจบวันนี้ สุดยอดมาก
ไม่ลุกไปไหนเลยอ่า นอกจากห้องน้ำ
อ่านแล้วเพลินมากมาย
รอภาค2น้า ภาคนี้กว่าจะรักกันได้ ทำเอาคนอ่านเครียดตลอด
ภาค2ต้องแก้ตัวนะ ขอหวานๆหยดๆเลย
มาลงภาค2ไวๆนะ
-
:impress2: :impress2:
มารอ ภาค 2 อ่ะนะ
อิอิ
:-[ :-[ :o8: :-[ :-[
-
เพิ่งอ่านจบ เหมือนดูละครช่องสามบวกช่องเจ็ด 555
แต่สนุกดีค่ะ บางทีก็อยากอ่านแนวอื่นๆที่ไม่ใช่แนวนักศึกษาบ้าง
รออ่านพิศาลภาคชลัชนะคะ :L2:
-
ก่อนอื่นขอบคุณคุณ ALeX สำหรับนิยายมากๆเลยนะคะ
ไม่อยากจะบอกเลยว่า อ่านมาได้สองวัน หนึ่งคืนพอดีเป๊ะค่ะ
อ่านจนติดงอมแงมเลย อิอิ
ตอนแรกๆเกลียดเมฆินมากกกกกกกกก :angry2:
อะไรกันกว่าที่จะรู้เรื่อง กว่าที่จะมีเหตุผลกับเค้าบ้าง
ทำเอาชนินทร์ทั้งเหนื่อย ทั้งเจ็บตัวเลย
จริงๆอ่านไปด้วยบีบคั้นหัวใจมากกกก :m15:
แต่ก็สาสมกันนะคะที่เจอชนินทร์เอาคืน ชิชิ
แอบสมน้ำหน้าบ้างอะไรบ้าง :laugh:
ตอนท้ายๆนี่แบบว่าหวานได้ใจมากกกค่ะ :-[
แต่ว่ารำลึกความหลัง ขอโทษขอโพยกันแบบว่า non stop ไปป่าวคะ :oo1:
ฉากอัศจรรย์ที่คุณ ALeX เขียนได้แบบว่า :m25: :m25: :m25:
มาโซจริงๆค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
เป็นแฟนแนวๆพิศาลอยู่แล้วค่ะ ฮ่าๆๆ :laugh:
บทส่งท้ายยังไม่วายค้าง อยากอ่านต่อแล้วนะเนี่ย
รออ่านภาคสองต่อนะคะ
ท่าทางว่าตัวละครของคุณALeX ภาคของผู้ชายทมิฬ
นี่มีแต่ทมิฬจริงๆเลยให้ตายเถอะ โดยเฉพาะฝ่ายพระเอก กับตัวร้าย
รออ่านต่อนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L1: :pig4: :L2:
-
ในที่สุด ก็จบ
มาอ่านอีกรอบ
.
.
.
555+
เห็นด้วยกะรีบนๆ
ละครช่องเจ็ด 555+
จิ้นหน้าพระเอกเป็นใครดีงะ
Thx Ja.
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน เขียนเก่งมากเลย
ชอบอ่านแนวนี้มากๆ สะใจดี
เป็นกำลังใจให้ จะตามอ่านเรื่องต่อๆไปนะ
-
พึ่งจะอ่านจบครับ แหะๆ
อยากบอกว่าเป็นนิยายที่ทำให้ผมลำบากใจกับการอ่านเลยอ่ะ
ขอบคุณที่เอานิยายดีๆมาให้อ่านนะครับ
-
สุโคยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:เฮ้อ:จบไปแล้วอย่างสวยงาม อ่านมา 3 คืนล่ะ จบพอดี :oo1:คุณเมฆโหดหื่นตั้งกะต้น
คุณนินน่าสงสาร นายเอ้กนายเอก แสนดี ชนะใจคุณเมฆได้ แอบเคืองคุณเมฆบ่อย ๆ ขยันหาเรื่องจริง
แรก ๆ อ่านเดาเรื่องก็ไม่ค่อยถูก แต่ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ กว่าจะลงเอยหัวใจกันได้ ลุ้นแทบตาย
ปล.แอบสะใจชลัชน่ะ มันอย่างงี้ไอ้น้อง ล้างบางกันเลย เลวโคด ยกให้คุณอรรถไป แกเลวได้โล่ห์ล่ะ
พิมนี่ไม่เท่าไหร่ ออกแนวแรด ร่าน รักสนุก แค่น้านนนนเองเนอะ จะคอยตามอ่านบทโหด ๆ ของคุณน้องชลัชน่ะค่ะ
ขอบคุณสำหรับผลงานดีดี อีกแ้ล้ว :call:
-
อ่านแบบรวดเดียวจบเลย
จริงๆไม่ค่อยชอบนิยายแนวนี้เท่าไหร่
แบบว่ารู้สึกว่าพระเอกโคตรงี่เง่าเลย นายเอกก็แสนดี ยอมมมมมมมเข้าไปสินั่น
แต่ก็อินซะ หุหุ
สนุกดีค่ะ :laugh:
-
เรื่องนี้อ่านหนึ่งวันรวด
หลายอารมณ์มาก ๆๆ อ่านไปลุ้นไปจริง ๆๆ
o13 o13
-
:z6: :beat: นี่สำหรับพระเอกในตอนแรก
:beat: :beat: นี่สำหรับตัวร้ายทั่งสอง
:กอด1: นี่สำหรับนายเอกผู้แสนน่ารัก
:pig4: :L2: นี่สำหรับคนแต่ง ^^
-
ว้าวววววววว
เรื่องนี้สุดยอดดดดดดด
เขียนได้ดีแล้วกฃ้กระชับมากอ่ะ ชอบๆ
น่าจะเอาบทไปขายได้นะเนี่ย อิๆ ถูกใจคอละครนัก
-
หลังจากจด ๆ จ้อง ๆ เรื่องนี้มาพักใหญ่ (ใหญ่มาก ) ก็ได้ฤกษ์อ่านแล้ว ตอนแรกอ่านเรื่องนี้ก็คิดถึงนิยายแนวนี้อีกเรื่องหนึ่งเหมือนกัน และคิดถึงเรื่องชายหญิงก็หลายเรื่อนะ ก็มันช่างออกมาแนวเหมือนกันซะจนไม่รู้ว่าใครเหมือนใครแล้ว หากถ้ามองตามโครงเรื่อง การเดาเหตุการณ์ก็คงไม่ไกลกันนะ(อ่านมาได้ส่วนนึ่งคิดอย่างนี้นะ) แต่ว่านะโดยส่วนตัวโครงเรื่องน่าอ่านก็ส่วนหนึ่งแต่การนำเสนอให้ชวนติดตาม สำนวนที่ใช้ หรือสเน่ห์ที่คนเขียนจะนำเสนอก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้นิยายประสบผลสำเร็จ ท่านได้ใจในการการนำเสนอเรื่องให้ชวนติดตาม หยอดไว้ให้สงสัย ไปจากข้าน้อยเลยขอรับ อีกข้อเป็นนักเขียนที่ขยันอัพมากๆ เลย แบบนี้คนอ่านคนนี้ชอบ (แต่ไม่ค่อยจะไดอ่าน :เฮ้อ:) ว่าแต่งี่เง่าจริง ๆ พระเอกคนนี้ (แอบโมโหเป็นบางครั้งนะ) แต่ถ้าพระเอกไม่งี่เง่าเรื่องก็คงไมมันส์ :haun4: ขนาดนี้หรอก ภาคสองน่าสนใจ เหมือนชลัช จะเข้าใจถึงการปล่อยวาง มุ่งหาธรรม แต่จะตัดได้เหรอ เหยื่ออันโอชะรออยู่นี่เนอะ :z1: ชักเริ่มสงสารหนูน้อยคนนั้นซะแล้วซิ หากมีโอกาสอยากอ่านงานเขียนของคุณอีก ขอบคุณจ๊ะ
-
เพิ่งได้มาอ่าน อยากบอกว่า SM ถูกใจเสียเหลือเกิน รอคอยมานานแล้ว
อิอิ อยากอ่านภาคต่ออะ เอาลงรึยางงคะ ชื่อเรื่องว่าอะไร *-*
-
รออ่านภาคต่ออยู่มาไวๆเดี :bye2:
-
อ่านไปร้องไห้ไป สนุกมากๆคับ :sad4:
-
เอ่อ..อาจจะช้าไปสักนิสนุง
นิยายเรื่องนี้"สุโค่ย"...!!! เจงๆๆๆ o13
ลุ้นแทบแย่ว่าจะจบยังไง
อ่านรวดเดียวเลยอ่ะ
หนังสือหนังหาไม่ได้แตะเลย...เหอๆ
(ได้ข่าวว่าใกล้จะสอบแล้ว)
จะรอติดตามผลงานดีดีของคุณALexต่อไป....
เย่ๆๆๆๆ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานที่ยอดเยี่ยมอย่างนี้มาให้อ่านกันนะขอรับ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
เอิ่ม... อ่านรวดเดียวจบ ตั้งแต่เมื่อคืน หุหุ
ชอบSM ชอบเรื่องเศร้า(เราว่าเราต้องมาโซกว่าคนแต่งแน่ๆ)
จะตามอ่านเรื่องต่อๆไปนะ ขอบคุณคร้าบบบบบบ :กอด1:
-
เอิ่ม... อ่านรวดเดียวจบ :L1: :o12:
-
:z1: ขอบอกว่าเพิ่งได้เข้ามาอ่าน
แต่ก็อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบตอน :oo1: อิอิ
กุหื่นไปรึเปล่าเนี้ยะ
แต่โดยสรุปชอบทั้งเรื่องคับ :3123:
-
โหด มัน เจ็บ
แต่สะใจ
รอภาคสองของชลัชหนา
:call: :call: :call:
-
ผมมีแพลนว่าจะออกหนังสือ รายละเอียดที่นี่เลยครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12829.0
คุยกันบอร์ดนู่นนะครับ ^-^
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากเลยครับ รอติดต่อภาคต่ออยู่นะคับ :กอด1:
-
o13 o13 o13
สุดยอด
สุดยอด
สุดยอด
-
:L2: ขอบคุณคับที่ได้แบ่งปันสิ่งดีๆๆ ขอบคุณจิงๆๆ :กอด1:
-
ขอบคุณครับ สนุกมากๆ เลย
-
SMแนวนี้ชอบที่สุดเลย
ชอบมากเลย รออ่านภาคสองนะจ๊ะ
อยากรู้ว่าชลัส จะเลวได้ขนาดไหน
ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะ
ไรเตอร์เขียนดีมากเลยจ๊ะ o13 o13
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายที่เพิ่งตามอ่านจบ
้ชอบนิยายของน้องเอล็กซ์จังเลยยย :-[
รออ่านภาคต่อไปนะคร้า :L2:
-
เรื่องโหดๆ ก็น่ารักได้จ๊ะ
:pig4: สำหรับเรื่องน่ารัก
รออ่านเรื่องของชลัส โหดแบบรักๆๆ
อิอิ
:z1:
-
:a5: เพิ่งได้อ่านจนตามทันรู้สึกว่าพี่แต่งได้
ดีมากถึงมากที่สุดแต่ขัดๆตรงที่ว่าพี่ทำให้
แต่ละตอนค้างได้อารมณ์เว่อๆยิ่งฉาก NC นะ
สุโค่ยเลยพี่น้องเสียน้ำตาให้คุณ นิน เยอะมากๆ
หมั่นไส้อีตาเมฆที่สุดในโลกแต่ยกนิ้วให้ตอนที่
ทำน้ำตาลหกใส่เรี่ยราดจนแบบปัดมดแทบไม่ทัน
ตอนนี้กำลังรอตามของชลัชอยู่มาต่อไวๆนะคร้า :z2:
-
อ่านจบแล้วดีจัย อิอิ
อยากอ่านภาคสองอะค่ะจะลงเร็วๆนี้หรือป่าวคะ
ภาคนี้สนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุนคราบบบบบบบบบบบบบบ
-
อีกนานไม่จะมีพาก 2
:serius2:
ถ้ามีก่อบอกชื่อด้วยนะ :เฮ้อ:
จะตามติดขอบจอคอมเลีย :sad4: :sad4: :sad4: :seng2ped:
-
สนุกมากค่า อยากอ่านภาคต่อไปเร็วๆอ่ะ
-
ขอบคุณครับ :mc4:
-
:z1: part 2 ยังไม่มาหรอ รอ อยุ รอทุกวัน หายไจเข้า หายไจออก ก้คิดถึงแต่ ชลัช ฮ่าาาาาาาา
-
อ่านภาคแรกจบแล้วค่ะ
อ่าน 2 วันมาราธอนมากๆ
ตอนแรกที่อ่าน อ่านไปร้องไห้ไป
สงสารนายเอกมาก พระเอกแกจะร้ายไปไหน
บทจะร้ายก็ร้าย บทจะหวานก็หวาน
เรื่องนี้มีหลากหลายอารมณ์มาก
แต่ตัวละครทุกตัวต่างก็มีเหตุผลในการกระทำ
ว่าทำไมต้องทำอย่างนี้ เพราะอะไร
อ่านแล้วอิ่มค่ะ
รอภาค 2 อย่าใจจดจ่อ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีที่นำมาแบ่งปันนะคะ
:L2: :L1: :pig4:
-
รอภาค 2 เน้อ
แต่ว่าอ่านเรื่องนี้แล้วเครียดมากๆ
-
รู้สึก ดีใจ และ ภูมิใจ ที่ได้มาอ่านนิยายเรื่องดีๆ แบบนี้จัง
เฮ๊ออออออ..เป็นปลื้มมมม *0*
-
อิอิ ก่าจะจบ น้ำตา ไหล ย้อย หลาย รอบ ^^
ขอบคุงคร๊าบบบบบบ มั๊กมายย
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ ครับ
ทุกเรื่องทุกตอนย่อมมีตอนจบของมันเอง ทุกสิ่งล้วนเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
:bye2: o13 :angry2: :serius2: :beat: :z6: o22 :L2: :3123: :L1: :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :oo1: :jul3: :laugh: :monkeysad: :sad11: :pig4:
-
wow
no comment
dark +drama
u r good ((:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนนั่งดูละครช่องหลายสีอยู่เลย
แต่สนุกดีค่ะ เจ้ชอบอารายที่มันปวดตับอย่างนี้แหละ
-
รบกวนถามหน่อยค่ะ
ภาค 2 ลงหรือยังคะ ถ้าลงแล้วอยู่ไหนเอ่ย หาไม่เจอค่ะ รบกวนช่วยบอกด้วยนะคะ
ขอบคุณค่า
:L2:
-
ชอบมากครับ สนุกมากๆ คิดว่าเรื่องต้องมีต่ออีกครับ รอครับๆๆๆ
-
:-[ :impress2: o18 ขอบคุณมากน่ะครับ ชอบมากเลย จะติดตามผลงานเรื่องต่อ ๆ ไปน่ะครับ :-[ :impress2: o18
-
อ่านตั้งกะเช้า เพิ่งจบสดๆร้อนๆเลย สนุกมากเลยค่า ชนินท์&เมฆิน เถื่อนไม่มีใครเกิน 555+ แต่อยากรู้จังว่าชลัชตั้งชื่อหนูน้อยว่าอะไร อิอิ ขอบคุณคนแต่งทื่มีผลงานดีๆมาให้ผู้อ่านทุกคนนะคะ...
-
จบแล้ววววว อร๊าสสสสสสสสสส :impress2:
อ่านสองวัน
:haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun:
เสียเลือดไปหลายลิตรอยู่ 555+
ฟิิคสนุกม๊ากกก ค่ะ
ขอบคุณน่ะค่ะ
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ อ่านรวดเดียวจบ 555
บีบคั้นมากมายแต่สุดท้ายก็มีความสุข อิอิ
-
ลุ้นแทบแย่กว่าจะจบ สนุกมากมายครับ o13 o13
-
ขอบคุณไร้เตอร์ค่ะ เรื่องจบแบบไม่ทำร้ายความรู้สึก รออ่านภาค 2 ด้วยค่ะ
-
เย้
:mc4: :mc4: :mc4:
happy ending
ตกใจหมดเลย ตอนแรกนึกว่าจะจบแบบเศร้าๆ
ร้องไห้รอเลยอ่ะ :monkeysad:
นึกว่าจะไม่ได้คู่กันซะแล้ว
รักไร้เตอร์ที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:impress2: :impress2:
:bye2:
-
:z3: :z3: :z3:
เปงอีกเรื่องที่ลุ้นมา
ใช่เวลานานมากกว่าจะจบ
555.
แฮปปี้ๆๆ
-
o13
o13
-
ตั้งแต่อ่านมา..
บอกได้คำเดียวว่า..
สุดยอดไปเร้ยย... o13
แต่งเรื่องน่าอ่านแบบนี้บ่อยๆนะคร้าบบ..
แล้วภาคต่อเนี่ย..จะได้อ่านตอนไหนคร้าบบ..รอด้วยใจจดจ่อนะคร้าบบ..อิอิ
-
o13
:laugh:
:pig4:
-
ช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมาผมอ่านนิยายหื่นๆ โหดๆ มาเยอะ ประมาณว่าเป็นเรื่องที่มีแต่เสียวๆ จับตอนแล้วฆ่า
เลยอยากขอกลับมาอ่านนิยายที่กึ่งๆ ระหว่างเรื่องรักหวานๆ ปนๆ ความรุนแรงซักหน่อย พอเห็นชื่อเรื่องนี้
ของคุณ ALeX ก็รู้สึกสนใจ ผมจึงคลิกเข้ามาอ่านดู
ผมอ่านเรื่องนี้ไปได้สักพัก ผมเกิดความรู้สึกเลยว่าที่เราอ่านเรื่องโหดๆ มามันทำให้เรื่องนี้กลายเป็นนิยายรัก
หวานจ๋อยไปเลย ผมคิดว่าพวกเราทุกคนแชร์ความรู้สึกพื้นฐานเอาไว้ ทั้งความรักความเกลียดความแค้น
ความโลภ ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ตัวละคนส่วนใหญ่ในเรื่องจะสามารถกระทำสิ่งที่ดูเลวร้ายต่อกันได้ขนาดนั้น
ต่างกันที่...เราจะจัดการกับมันอย่างไร...ตัวอย่างในเรื่องก็เช่น นายเอกเรายอมที่จะให้อภัยพระเอกหลังจาก
ตอบแทนพระเอกไปสาสมในช่วงท้าย, นายดำหลงรักนายเอกแต่เมื่อรู้ว่านายเอกรักพระเอกอยู่ก็ยอมจากไป,
นายชลัสเมื่อรู้ว่าถูกแฟนสาวและเพื่อนหักหลังอย่างร้ายกาจ ตนเองก็จึงล้างแค้นเอาคืนอย่างสาสมจนเขาไม่
เหลืออะไรอีกในชีวิต, เลขาสาวที่แอบชอบนายเอกจนละลาบละล้วงความเป็นส่วนตัวไปบ้าง ทำเกินหน้าที่
ไปบ้าง แต่สุดท้ายไม่มีใครกล้ายุ่งกับความรักของพระเอกกับนายเอกอีกเลยหลังจากที่รู้ความจริง,
นายอรรคพันธ์ คนนี้ของจริง ทุกอย่างเกิดจากความโลภ ความใคร่ ความปรารถนา เล่นกับสิ่งที่ตนเองมี
จนมันหมด แต่ใครจะไปรู้ ว่าเบื้องหลังเขาเป็นอย่างไร ทำไมถึงได้เป็นอย่างนั้น ผมจึงไม่เกลียดตัวละคร
นี้เลยแม้แต่น้อย แม้จะสร้างความยุ่งยากให้กับตัวละครทุกตัว แต่ผมก็คิดว่านี่แหล่ะคือมนุษย์ มีด้านที่อ่อนแอ
ด้านที่เห็นแก่ตัว พื้นหลังครอบครัวเขาคงไม่ได้รับความอบอุ่นคล้ายพระเอก เพียงแต่เขาไม่มีโอกาสกลับตัว
เขาไม่มีใครเป็นแสงสว่างให้แก่เขาในยามที่เขาถลำลึก จริงๆ ผมอยากให้ตัวละครตัวนี้เป็นพระรองด้วยซ็ำ
แต่คงจะเขียนยากให้คนเลวสุดขั้ว(กว่าพระเอก) กลับมาดีได้หรือดีบางส่วน ผมว่าเป็นโจทย์ที่น่าสนใจนะ
ส่วนแม่พระเอกเธออ่อนแอจริงๆ ผมก็ไม่ได้บอกว่าถ้าเป็นผมๆ จะทนเห็นลูกสาวร่างกายเน่าเหม็นเพราะ
ฆ่าตัวตายเป็นศพมาซักพักแล้วได้หรอกนะ แต่ผมว่าผมคงต้องหาอะไรทำ เพื่อให้ไม่อยู่กับสิ่งนั้นๆ ไม่จมปลัก
และคนสุดท้าย พระเอกของเรา ผมชอบความเข้มแข็งของเขา สิ่งพื้นฐานอย่างหนึ่งที่เขาทำคือเขาดูแล
กิจการครอบครัวยามเมื่อเสาหลักคือพ่อล้มหายตายจากไป เขาอาจไม่มีเพื่อน เขาอยู่กับความเหงา แต่เขาก็
แสร้งทำเป็นดุร้าย เข้มแข็ง เป็นผู้มีอำนาจเพื่อรักษากิจการให้คงอยู่โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ นั่นคือสิ่งที่ผมประทับใจนะ
ส่วนเรื่องการง้อนายเอกก็ทำได้ดี ฉากที่นำกับข้าวที่อุตส่าห์เรียนและทำเองไปให้นายเอกกินแล้วนายเอก
ปัดทิ้ง ฉากนั้นสำหรับผม ผมว่านายเอกทำร้ายจิตใจผมกว่านิยายโหดๆ ที่ทรมารร่างกายและข่มขืนศักดิ์ศรีความเป็น
คนอีกนะ แต่อันนี้ทำร้ายความรักของคนที่ตัวเองรักและคนที่รักตัวเองมากๆ ได้อย่างร้ายกาจเกินไป
ไม่รู้สิ ฉากอื่นผมเห็นว่าอยู่ในข่ายที่กระทำได้ แต่สิ่งนี้มันแย่มากๆ เลย สำหรับเรื่องประทับใจก็มีเยอะ
ไม่ว่าจะเป็นการใช้ภาษาที่สวยงามน่าอ่าน การผุดขึ้นมาของข้อความดีๆ วลีสวยๆ ที่ใช้พูดตอบโต้คารมณ์กัน
อีกส่วนก็คือการดึงเอาความมืดในจิตใจมนุษย์เช่นความโลภ ความเห็นแก่ตัว มาคอนทราสตัดกับภาพของความ
ให้อภัยของพระเอกยามเมื่อรู้ความจริง ผมก็ชอบเหมือนกัน แม้การให้อภัยนั้นจะไม่ได้ช่วยให้บาปกรรมไม่ตาม
มาถึงตัวได้ แต่อย่างน้อย มันช่วยลดความสาหัสของปัญหาลง อีกส่วนหนึ่งก็เป็นการไล่เรียงเรื่องราว
ช่วงหลังจากนายเอกหนีไปอยู่บ้านญาติคุณกวิน ทำให้การเล่าเรื่องของฝั่งน้องชายเงียบลงทั้งๆ ที่การ
ล้างแค้นดูเหมือนจะยังไม่เคลียร์ ดังนั้นในขณะที่พระเอกกับนายเอกงอนง้อกันอยู่ ผมก็ลุ้นเรื่องฝั่งน้องไปด้วย
เหมือนกับเป็นเรื่องจริงที่ว่าเราไม่ได้ติดต่อใครเราก็จะไม่รู้ เรื่องราว จนพอได้มาเจอกันอีกครั้งก็สามารถ
อธิบายเรื่องราวในช่วงเวลาที่หายไปได้อย่างชัดเจน ไม่สงสัยใดๆ อีก แล้วก็สุดท้ายความหวานของพระเอก
นายเอก มีให้เห็นตลอดช่วงหลังเรื่อง แรกๆ อาจจะห่ามๆ หน่อย หลังๆ ก็ปากแข็งสไตล์พ่อแง่แม่งอน แต่ตอนจบ
ใช่เลยครับ มันคือการแสดงออกที่สวยงามที่สุด ผมชอบตอนนายเอกตอบสนองพระเอกในบางครั้งขณะเวลามีอะไรกัน
นิยายดีๆ หลายเรื่องขาดตรงจุดนี้ไปหรือไม่ทำให้เด่นพอ ส่วนบางเรื่องก็เด่นไปจนไม่รู้สึกพิเศษ ส่วนเรื่องนี้
มันดูดีและเป็นธรรมชาติมากๆ มันทำให้อบอุ่นใจ ตอนจบกลัวจะจบเศร้ามากๆ แต่เมื่ออ่านจบก็โอเค
คุณทำให้ผมนึกไปถึงหนังเรื่อง 50 First Date ที่ดรู แบรี่มอร์เล่น นางเอกเป็นโรคความจำเสื่อมแบบ
ที่จะลืมเรื่องราวทุกๆ หนึ่งวัน ทำให้จำเหตุการณ์ได้เฉพาะก่อนที่จะมีอาการทางสมองแม้จะผ่านมาหลายปี
และเมื่อเริ่มวันใหม่ความจำก็เหมือนเป็นเด็กอีกครั้ง แต่เมื่อได้รักกับพระเอกก็พบว่า แม้เธอจะลืมเรื่องราว
แต่ความรู้สึก เธอเห็นและจำมันได้แม่นจนเก็บไปฝันทุกวันๆ ความรักที่แข็งแรงสามารถทำสิ่งนั้นได้
มันเป็นรูปแบบอมตะสำหรับผม ในใจผมเลย ความรู้สึกในหนังคือมันเท่ห์มาก ทำไปได้นะ แต่ก็ยินดีที่พระเอก
ในเรื่องของคุณ ALeX จำได้แล้วก็ไม่กลับไปลืมอีก โดยรวมแล้วนิยายอาจดูเหมือนอยู่ในความฝันบ้าง
แต่เมื่อได้อ่านก็มีความสุขดี ขอบคุณผู้เขียนมากๆ ครับ
-
โอ้ยย ไรเตอร์พูดซะยั่วน้ำลายสาวก SM อย่างเราจริงๆเลยค่า
-
เรื่องนี้อ่านได้นิดหน่อย ก็ไม่อย่างอ่านต่อเพราะ พระเอก ร้ายมากทรมานนายเอกของเรา
จนเราเศร้าไม่อยากอ่าน :o12: อยาก :z6:พระเอกเสียจริง
แต่ไปๆมาๆไม่เกิน 2 วัน กลับมาอ่านทีเดียวจบเลย อ่านไปลุ้นไป บางทีก็อิน
ขอบคุณไรเตอร์ และชอบทีไรเตอร์ตอบเม้นต์
ขอติดตามต่อที่ภาค 2
รออยู่น้า SM เสียด้วย โฮะๆ :haun4:
-
โฮกกกกกกก เป็นSM ที่อ่านจบเรื่องแรกเลยค่าาาาา 555 สนุกมาก>_<
-
อ่านจบแล้ว~~~
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก สุโค่ย~~~~
สุดยอดมากๆเลยค่ะ นายนินของเราเคราะห์ซ้ำ กรรมกระหน่ำซัด เป็นคนที่ต้องรองรับผลการกระทำของคนอื่นตั้งแต่เริ่มยันจบเรื่องเลยทีเดียว... เฮ้อ~~ แต่ในที่สุดก็มีความสุขได้ซะที
ส่วนนายเมฆ.... ขอ :z6: ให้สาสมกับความชั่วร้ายแต่แรกเริ่ม และขอ :กอด1: แน่นๆ ให้กับความน่ารักในตอนท้าย โฮะๆๆ
อ้าย~~ อิเจ๊อ่านเรื่องนี้แล้วอยากจะบร้า~~ ปวดประสาท กระชากหัวใจ เป็นระลอก ต่อเนื่อง ทุกฉากทุกตอนเลยทีเดียว
แต่พอบทจะหวาน...ก็เล่นเอาเลือดสาด กระฉูด ชูดชาด นอนตายแทบหมดตัว อ้าย~~ คำคืนมาราธอนนั่นย พี่เมฆกับพี่นินทำกันไปได้นะคะ ไม่สงสาร อิเจ๊จองคานตาดำๆกันบ้าง โอ้ย~~ อิจฉา~~ :laugh:
ไม่มีอะไรจะบอกนอกจากขอบคุณไรเตอร์อเร็กซ์ หลังจากอิเจ๊อ่านหน้าดำคล่ำเครียดมาตั้งกะเช้าจนเกือบไปทำงานสาย เหอๆ (แอบได้พระเอกในดวงใจเพิ่มมาในฮาเรมอีกคน อิ๊งอ๊าง~~ เขิลอ่า~~)
คริคริ ก่อนจากขอกอด :กอด1: คุณอเร็กซ์แน่นๆซะทีเถอะ ฮุฮุ
-
จบแบบอ่อนหวาน ซาบซึ้ง
ในที่สุด ซาตานก็มีหัวใจ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บอกได้คำเดียว....สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
อ่านแล้วแบบว่าไม่อยากจะปิดคอมเลย...มันอยากอ่านต่อ อ่านต่อ...อิอิ
ขอบคุถณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ....
เดี๋ยวไปตามหาภาคต่อก่อน ...
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรก แบบรวดเดียว ก็ชอบมาก
ขอบคุณนะคะ ที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน :o8:
:bye2:
-
โหดพอตัวคะ
-
อ๋อยยยยยยย o2
จะเป็นลมไปหลายรอบกว่าจะอ่านหมด :jul1:
SM นี่อันตรายต่อหัวใจจริง ๆ เลย :o12:
แต่...เค้าก็ชอบน้า :-[
รออ่านเรื่องต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ :fire:
-
ลุ้นตัวโก่งเลย - -
ในที่สุดก็สมหวัง ดีใจ 55+
รอภาคของลัชเด้อ
อยากอ่านมากมาย ^^
-
สนุกมาๆๆคับ
รอติดตามภาคต่อไป
ชื่อเรื่องไรหว่า ใครรุช่วยบอกทีนะคับ
ขอบคุณคับ
-
ชอบมากๆ อ่านไปน้ำตาไหลไป
รอภาค 2 ค่า
:pig4:
-
มาแอบดูค่ะ
ภาคสองมายังน้า :z1:
-
แวะเวียนๆ
-
ตามอ่านรวดเดียว ขอเม้นรวบยอดเลยละนะคะ
จะบอกว่า สนุกมากกกกกก
ชอบอ่ะ ชอบสุดๆเลย จริงๆนะคะ :-[
แบบว่าสนุกสุดๆอ่ะ เมฆินตอนหวานๆน่ารักมากก!
แล้วแบบ มีทุกอารมณ์จริงๆค่ะ บางทีก็น้ำตาคลอ แต่บางทีก็แทบจะกลั้นยิ้มไม่อยู่เลย :impress2:
ว่าแต่ภาคสองมารึยังนะคะ? เดี๋ยวต้องไปตามหาอ่านซะแล้วว :o8:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :กอด1:
-
อ่านแล้วสนุกจังค่ะ
นายเอกเป็นคนดีจริงๆ จนบางครั้งยังคิดเลยว่าคนแบบนี้ยังมีในโลกอีกหรือ อภัยให้ง่ายๆไม่โกรธแค้น แต่คิดอีกทีหรือเรามองโลกในแง่ร้ายหว่า
ส่วนพระเอกแรงแค้นมีเยอะ ถึงตอนแก้แค้นจะไม่ได้แค้นอย่างเดียวก็เถอะ :haun5:
อ่านตอนแก้แค้นแล้วก็ :pighaun: ช่างเป็นการแก้แค้นที่ :-[
จนต้องอ่านตาไม่กระพริบเลย
บางครั้งก็สงสารคุณนินนะ
-
อ่านแล้วสนุกจังค่ะ
นายเอกเป็นคนดีจริงๆ จนบางครั้งยังคิดเลยว่าคนแบบนี้ยังมีในโลกอีกหรือ อภัยให้ง่ายๆไม่โกรธแค้น แต่คิดอีกทีหรือเรามองโลกในแง่ร้ายหว่า
ส่วนพระเอกแรงแค้นมีเยอะ ถึงตอนแก้แค้นจะไม่ได้แค้นอย่างเดียวก็เถอะ :haun5:
อ่านตอนแก้แค้นแล้วก็ :pighaun: ช่างเป็นการแก้แค้นที่ :-[
จนต้องอ่านตาไม่กระพริบเลย
บางครั้งก็สงสารคุณนินนะ
-
ทักทายจ้า
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
เข้ามาหาอ่านนิยายในห้องนี้ดูค่ะ
แล้วมาเจอเรื่องนี้
:a5:
อ่านทั้งคืนอ่ะค่ะ สุดยอดมาก o13
ตอนแรกก็เกลียดเมฆสุดๆ :z6:
แต่พอหลังๆก็เริ่มใจอ่อน แต่ก็ยังอยากให้ชนินทร์เอาคืนหนักๆนะ o18
อ่านแล้วได้ข้อคิดดีๆมากเลยค่ะ :L2:
เดี๋ยวไปตามอ่านเรื่องอื่นต่อนะค่ะ
:pig4:คุณเอล็กซ์
-
กรี๊ด....อ่านแล้วให้ความรู็สึกถึงกลิ่นอายของนิยายไทยจริงๆ :o8: ชอบมากๆ
-
อ่านได้ 5 หน้าเอง
ต้องมาแปะไว้แบบนี้~ TT
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านต่อนะคะ
พระเอกบทแรกๆ ยิ่งกว่าปีศาจอีกง่า TT
ทำร้ายทรมานนายเอกแทบตายเลย :z3:
อย่างว่าแหละ อยู่ด้วยกันนานๆ แถวทำอะไรกันแทบทุกคืน
ไม่เกลียดก็รักน่ะนะ -*-
-
ตบจูบเวอร์ชั่นนี้สนุกจริงๆ
กว่าจะจบได้ มีทั้ง :serius2: มีทั้ง :haun4:
คิดไว้แล้วว่าเรื่องวุ่นๆที่เกิดมันต้องมีมือที่สามอยู่เบื้องหลัง
อรรถมันเป็นเพื่อนที่เลวมากจริงๆโดนแค่นั้นยังน้อยไปนะ
ขอบคุณมากๆ
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ
ชีวิตนี้ช่างรันทดมากกเเรกๆ ยังดีที่หลังๆมาหวานให้ได้ชื่นใจ
ชอบจังเลยค่ะ อยากอ่านภาคของชลัชกับหนูน้อยที่ยังไม่รู้ชื่อคนนั้นด้วย
ต้องสนุกมากเเน่ๆ ไม่รู้ว่าชื่อเรื่องอะไรเหรอค่ะ
จะตามไปอ่านอย่างแน่นอน หรือว่ายังไม่ได้นำมาลงเหรอคะ
งั้นจะรอนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ : )
-
แอบเข้ามาดันค่า อยากอ่านภาคสองแล้วน้า
-
เด็กน้อย ชื่อ ว่า อิงอร
แล้วก็รักกับแฟนเขา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด << ใครแฟนแก - -++
ให้คู่กันโล้ดดดดด รีดเดอร์เชียร์สุดใจขาดดิ้น :laugh: :laugh:
-
รอมานาน
และจะรอต่อไปน้า
อาเล็ก
:L1: :L1: :L1:
-
:o12: :o12:
ร้องไห้ทั้งเรื่องเลย
คุณอเล็กซ์ แต่งได้สุดๆ จริงๆ
o13 o13 o13 o13
-
ยังไม่มาต่ออีกหร อาเล็กรอมา2ปีละนะ แต่งเรื่องสนุกดีอะ ชอบนะ อ่านแล้วลุ้นตัวโก่งเลย นายเมฆ กับนายชะนีเอ้ยยยย ชนิน เอิ้กๆๆ อารมได้หลากหลายดี มาต่อไวๆๆนะภาค2อะ จะรอ ไม่ว่า1วันหรือ1ปี เอิ้กๆๆๆ แอบจิ้นดีกว่ารอ เอสเอม คริๆๆ*10000
-
นั่งอ่านรวดเดียวจบเลยครับ เป็นเรื่องที่เร่งน้ำตาผมได้ทั้งเรื่องเลย อิน สุดๆ แฮะๆ
ขอบคุณคนแต่งสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้นะครับ จะรออ่านภาค 2 นะครับ ^^
-
o13สนุมากคุณเอล็กซ์ ช่วงแรกที่อ่าน คิดว่า จะมีแต่คุณเมฆที่ หัวใจทมิฬ แต่ พออ่านจนจบ
แม้แต่ คุณนิน หรือ คุณลัช ก็ มีมุม นั้นเหมือนกัน แต่สุท้าย ทุกอย่างก็จบลง อรรชัย กับ พิมพา ก็ รับผลกรรมของตัวเองไป :z6:
ว่า แต่ ว่า เด็กน้อยผู้น่าสงสาร ชื่ออะไร เอ่ย ถ้านินยายเป็นเล่ม นี่ก็รอจนกระดาษเหลืองแล้วนะคุณคุณเอล็กซ์ :pig4:
-
:pig4:
จากใจ
-
อ่านรวดเดียว
พร้อมกับหลากหลายอารมณ์
หงุดหงิด โกรธ ไม่เข้าใจ เลือดไหล (ฮาาา)
ขอบคุณมากนะคะ
-
ชออออออบ :haun4:
-
กระฉูด เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แฮ่กๆ
-
อ่านนานแล้วเพิ่งมาเม้นค่ะ
ตอนแรกพระเอกของเราโหดมาก
หน้ามืดตามัวไม่ฟังเหตุผล แต่ต่อมาหวานซะ~
:impress2:
-
อ่านอีกรอบก็ยังสนุก
พระเอกโหดได้ใจ หลังๆหวานซะจนอิจฉาเลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากเรยค่ะ แต่หาภาคต่อไม่เจออ่ะค่ะ
-
อ่านถึงหน้า 45แล้ว เหมือนเรื่องจำเลยรักเลย แต่สนุกมากๆๆ :pig4:
-
เป็นเรื่องที่ได้ใจผมมากเลยครับ (สาวก SM ลับๆ :o8: )
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ ^^
-
:pig4:ขอบคุณมากครับน้องอเล็กซ์ ไม่รู้ว่าใช่คนเดียวกันที่แต่งเรื่อง
สัญญารักสัญญาสวาท แต่เรื่องนี้สนุกมากมาย ขอบคุณครับ :L1:
-
:haun4:ว๊าย เจอกันช้าไปนิ๊ดดด เลยไม่ได้เม้นท์กันสดๆ
แต่ขอบอกว่าชื่นชอบบบมาก
อ่านรวดเียวจบ
ยังไงมีเรื่องต่อๆ ไปก็ส่งเสียงน๊า
-
มีภาคต่อรึยังคะเนี่ย หาไม่เจออ่า
^^
-
จบแบบแฮปปี้
แต่เหมือนจะค้างในเรื่องของคนอื่นๆ
หรือเรารู้สึกไปเองเนี่ย
-
อ้ากก หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างต้องเจ็บปวดในที่สุดก็แฮปปี้เอนท์ดิ้งจนได้ลุ้นอยู่ตั้งนาน
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคร้าบ :3123:
-
:pig4:(http://) อ่านจบแล้วค่ะ สนุกมากค่ะ
ชอบแนวนี้มากเลยพระเอกโหดๆเนี่ย
เป็นเรื่องแรกที่เจอ พระเอก เถื่อนๆ ตบๆจูบๆ (ชอบค่ะ)
ไม่รู้จะโหดไปไหน
-
:L2: อ่านจบละ บอกได้คำเดียวว่า แจ่มมากกก o13
ชอบแนวนี้อยู่แว้ววว สุดยอดเลย :o8: :haun4:
:pig4: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
ALeX เธอทำให้ใจเราเกือบหยุดเต้นแหละ แล้วมันมากลับเต้นมาอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าเพราะเมฆินเกือบตาย หรือ ชนินทร์ต้องเสียใจ
แต่ต้องขอบคุณสำหรับนิยายดีีดี
เป็นกำลังใจให้ :L2: :L2: :L2:
:bye2: :sad4: :bye2: :sad4: :sad4:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจนจบเลย
เรื่องนี้ผู้ชายหัวใจทมิฬ สมชื่อจริงๆ นะ
เปิดเรื่องมาก็อาเปี๊ยกพิศาลแล้ว โหด ดุซะขนาดนั้น
มีทุกอย่างครบรสกันเลยที่เดียว
-
แต่งได้ครบรส จริงๆ เก่งจังคนแต่ง รอดูเรื่องต่อไปนะค้าบ
ปล ต่อเรื่องนี้ให้จบด้วยสิค้าบบบ
-
แรกๆอ่านแบบอารมณ์ทำไมชีวิตต้องเป็นอย่างนี้ด้วย(ว่ะ) :serius2: :serius2:
ต่อมาอารมณ์มันหมดอาลัย เคียดแค้นชิงชัง :angry2: :angry2:
ต่อไป ทรมาน เศร้า เสียน้ำตาเป็นลิตร (เพิ่มจำนวนน้ำที่กำลังท่วมไปอีกตรู) :monkeysad: :sad4: :sad4:
สุดท้าย ยินดี รัก อิมเอมในความสุข :o8: :กอด1: :กอด1:
ขอขอบคุณ ALEX ที่แต่งเรื่องแบบนี้ให้อ่าน ขอบคุณคร๊าบบบบบบบ :call: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้ว ลุ้นจนตัวอักษรสุดท้ายจริง ๆ
-
พระเอกเรื่องนี้ร้ายดี
แต่ก็ไม่แก้แค้นผิดคน
:L2: :L1: :L2:
-
ผมอ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่า มันกินใจมากกกก
ผมชอบมากเลยคับ ขอบคุณที่มีเรื่องดีๆให้ผม อ่าน :)
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ โอย นิยายเรื่องนี้สนุกมากๆ มีครบทุกรสชาติ พล็อตเดาง่ายไปหน่อยแต่ว่าก็ยังให้คะแนนเต็มจ้า
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีน่ะครับ
ไว้จะรอติดตามผลงานต่อไปครับ
-
และแล้วเรก็อ่านจบซะที
บอกได้คำเดียวมา...สุดยอดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยิ่งตอนใกล้จบนี่สนุกสุดๆ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ
เดี๋ยวจะตามไปอ่านชลัชต่อ
หุหุ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวสนุกๆนำมาใหอ่านนะคะ
-
อ่านจบแล้ววว
สนุกมากๆๆๆๆๆ เลยค่ะ
มีให้ลุ้นตลอดเรื่องเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ^^
จะติดตามผลงานต่อไป
-
เป็นเรื่องที่นำ้เน่าอีกเรื่องที่เรานิยม
พระเอกซาดิส พูดอะไรไม่เคยฟังแถมเป็นสุภาพบุุรุษแปลกๆ กับผู้หญิงดันรับผิดชอบ (ทั้งที่ชีผ่านมาร้อยเอ็ดย่านน้ำ) กับนายเอกเป็นเมียมานับครั้งไม่ถ้วนทิ้งเฉย
รักยังไงยอมตัดใจเร็วโคตร สะใจตอนเอาคืน ใจแข็งร้ายๆใส่แบบนี้ที่เราต้องการ
ปล ช่วงท้ายมีทั้งถูกยิงความจำเสื่อม เอาทุกพลอตมารวมกันเลย ไม่ใจอ่อนไม่ไหวแล้ว
-
อ่านจบรวดเดียว โอย มะไหวๆ o2
เนื้อเรื่องนี่เหมือนละครไทยเลยอ่า
คล้ายๆจำเลยรักเหมือนกันนะเนี่ย
แต่ถูกใจตรง NC นี่แหละ :haun4:
ทำเอาเลือดแทบหมดตัวเลยอ่า :jul1:
โดยรวมก้อสนุกดีค่า
อยากอ่านของคู่คุนเลขากับคุนนักสืบจัง
ดูเหมือนจะน่ารักดี
-
อ่านวันเดียวจบเลยครับ ชอบเรื่องนี้มาก > <
สุดท้ายก็รักกัน แม้ว่าก่อนจบจะทำให้ใจหายไปหน่้อยก็เถอะ 555
ขอบคุณนักเขียนที่เขียนผลงานเรื่องนี้มาให้ได้อ่าน :L2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ
อ่านแล้วให้ความรู้สึกหัวใจถูกบีบรัดตลอดเวลาจริงๆ :z3:
แต่ชอบมากค่ะ สนุกสุดๆไปเลย ถึงขั้นต้องอ่านจบภายในวันเดียว o13
รอภาค 2 ต่อนะคะ ส่วนที่บอกว่า ภาคต่อไป นายชลัช เ-ี้ยมากๆ เนี่ย สงสัยดราม่าอีกแหงๆเลย โอ๊ย หัวใจจะวาย :z3:
-
นินน่าสงสารมาก ๆ เลย แต่หลัง ๆ เมฆก็น่าสงสารเหมือนกัน นินใจแข็งนะเนี่ย อรรถอะไรเนี่ยร้ายกาจมาก ๆ เลย ชลัชโหดมาก ๆ เริ่มสงสารเด็กน้อยแล้วสิ
-
อ่านกี่ครั้งก็ยังอิน
-
มีภาค 2 ไหมค่ะ อยากอ่านความคิดของชลัช ^^
-
o13 o13 o13 o13
-
น้องนินน่าสงสาร คุณเมฆินช่างทมิฬตามชื่อเรื่องจริงๆ
มีบ้างที่อ่านแล้วไม่เข้าใจเหตุผลของตัวเอกนัก
ดีใจที่จบแฮปปี้นะคะ เปิดใจ พูดคุย และอภัยให้กันได้ก็เพราะความรักที่มีให้กันจริงๆ
ขอบคุณผู้เขียนคะ :pig4:
-
อ่านแล้ว อ่านอีก เจ๋ง จริง จริง o13 o13 o13
-
เหมือนจำเลยรัก :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไม่เอาหวานๆ โหดอีกๆ
-
ทำไปเลยทำไป ทำตามใจ ทำให้ตายเลย~~ :z3: :z3: :z3:
-
อ่านแล้วปวดใจตามเลยครับ สงสารคนนู้นคนนี่สลับไปตามสถานการณ์ เขียนดึงอารมณ์ผมให้ตามเรื่องได้ดีเลยครับ...ขอบคุณครับ
-
อ่านจบแล้วครับ อยากอ่านต่อภาคสองอ่า ขอบคุณครับ
-
:impress2: :impress2: มีความสุขอ่านเรื่องนี้
-
o13 o13 o13 o13
ชอบมากเลย อยากเอ่านเรื่องต่อไปแล้วอ่า
-
เหมืออ่านนิยายหลายเรื่องรวมกัน
สุดยอด
-
ถึงพล็อตจะเกลื่อน แต่ก็เขียนได้หนุกมากเลย
ตอนแรกก็เกลียดพระเอก ตอนหลังก็เปลี่ยนมาสงสาร อินมากอ่ะ
ตามอ่านภาคสองนะคะ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณมากค่า
ภาษาเขียนเพราะดีค่ะ อ่านไหลลื่นดีมากเลย
โดยเฉพาะบทยี่สิบกว่าเป็นต้นไป ไม่ติดขัดเลย ถึงพล็อตพอจะเดาได้..แต่การดำเนินเรื่องก็สนุกดีคะ
ถึงจะแอบรวบรัด..ขาดเหตุผลไปบาง....แต่รวมๆ แล้วสนุกมากค่า
ติดตามผลงานต่อไปน้า
o13 o13 o13 o13 o13
-
สนุกกกกกกกกกกกก
แม้จะเป็นพล็อตเรื่องที่เจอบ่อยอ่านบ่อย
แต่ ก็สนุกมากมาย o13
-
:sad4: กว่าจะอ่านจบ :pig4:
-
:katai4:
เข้าใจว่าตัวเองอ่านจบแล้ว แต่มันค้างงงงงงง กะตอนจบของบทส่งท้ายจิงๆๆ
:katai1:
-
เพิ่งอ่านค่ะ
เราเข้ามาอ่านเรื่องนี้เพราะชื่อ มันต้องโหดแน่ๆเลย
พออ่านจบแบบ ครบอ่า
ขอบคุนนะ
-
ขอบคุณ
:bye2: o13 o13 :bye2:
-
รักและหลงทุกตัวละคร มันมีความหมายในตัว บางคนทำเพื่ออยู่รอด บางคนทำเพื่อความแค้น หลากหลายอารมณ์มาก o13
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ o13
พอเริ่มอ่านแล้วหยุดไม่ได้ ยาวจนตอนนี้ :mew5:
( ไม่หลับไม่นอน ถ้านอนไปก่อนสงสัยจะฝันร้าย อิอิ )
บีบหัวใจดีจริงๆ พระเอกใจร้าย นายเอกใจแข็ง :hao5:
ขอบคุรมากๆนะคะสำหรับนิยายดีๆ :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มาก เข้ามาอ่านหลายครั้งแล้ววววว
-
นิยายเก่าๆส่วนใหญ่จะสนุกทั้งนั้นเลย o13
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
:mew1:
-
แวะมาทักทายจ้า คิดถึงเสมอ :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายคุณภาพดีๆเรื่องนี้นะคะ
:กอด1: :L1: :pig4:
-
คุ้นๆ เหมือนเคยอ่านเรื่องนี้
ไหนลองอ่านดูซิจะเป็นไง อิอิ
-
:-[ จิ้ม
>//////< อ่า ชอบจังแนวนี้
ขอบคุณค่ะ
-
สวัสดีค่ะ ^^
พออ่านจบแล้วก็ประทับใจ เลยขอมาทำสารบัญให้นะจ๊ะ >////<
o13 >< หากผิดพลาดยังไงต้องขออภัยด้วยนะคะ ><
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.0">บทที่1+บทที่2</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.30">บทที่3+บทที่4</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.60">บทที่5+บทที่6+บทที่7</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.90">บทที่8+บทที่9</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.120">บทที่10</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.150">บทที่11+บทที่12</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.180">บทที่13</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.210">บทที่14</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.240">บทที่15</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.270">บทที่16</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.300">บทที่17</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.360">บทที่18</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.360">บทที่19</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.390">บทที่20</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.450">บทที่21</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.480">บทที่22+บทที่23</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.510">บทที่24</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.540">บทที่25</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.570">บทที่26</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.600">บทที่27</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.630">บทที่28</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.660">บทที่29</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.690">บทที่30</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.720">บทที่31</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.780">บทที่32</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.810">บทที่33</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.840">บทที่34</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.870">บทที่35+บทที่36</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.900">บทที่37</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.930">บทที่38</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.960">บทที่39</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.990">บทที่40</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1050">บทที่41</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1080">บทที่42+บทที่43</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1140">บทที่44+บทที่45</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1170">บทที่46</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1200">บทที่47</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1260">บทที่48+บทที่49</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1290">บทที่50</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1320">บทที่51</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1350">บทที่52</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1380">บทที่53</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1410">บทที่54</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1440">บทที่55</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1470">บทที่56</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1500">บทที่57</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1530">บทที่58</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1560">บทที่59</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1590">บทที่60</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1620">บทที่61</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1650">บทที่62+บทที่63</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1710">บทที่64</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1740">บทที่65</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1770">บทที่66</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1800">บทที่67</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1830">บทที่68</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1860">บทที่69</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1890">บทที่70</a>
:katai2-1: :katai5:
-
กรี๊ดดดดดด อ่านจบแล้วววววว
โฮๆๆๆ ช่างโหดร้ายบีบคั้นอารมณ์มาก
ตอนแรกๆเกลียดพระเอกมาก พอตอนมาตามง้อนายเอก
เราก็อดสงสารพระเอก ไม่ได้อีก โลเลจิงๆเรา อิอิ
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องสนุกๆ
เคยอ่านมาแล้วรอบนึง ครั้งนี้ก็ยังสนุกเหมือนเดิมค่ะ ^^
-
:pig4:
-
ขอบพระคุณทุกกำลังใจครับ :pig4:
-
อ่านเพลินจนไม่คิดว่าตก 70 ตอนเลยค่ะ เผอิญช่วงนี้อยากอ่านแนวจำเลยรักเลยเสาะหามาจนเจอเรื่องนี้พอดี ก็เลยอ่านเสียเพลิน เนื้อเรื่องก็ถือว่าไม่ต่างจากแนวๆ นี้สักเท่าไหร่ อาจะมีจุดที่ขัดๆ ไปบ้างแต่ไม่ได้เลวร้ายอะไร อ่านเพลินๆ อย่างที่ว่าค่ะ จุดที่ออกจะเกินจริงไปโขหน่อยคงจะเป็นฉากเรทข้ามวันข้ามคืนของเมฆินกับชนินทร์อะค่ะ ทึกเกิ๊นนะพ่อเมฆ 555 + กับตอนจบที่กระชับไปหน่อยค่ะ คล้ายๆ สามารถยืดเพื่อบรรยายอาการความจำเสื่อมชั่วคราวของพระเอกได้ จะได้ไม่ดูห้วนน่ะค่ะ แต่ส่วนใหญ่ก็โอเคเพราะเราอ่านจนถึงบรรทัดสุดท้ายเลย อาจจะมีเคืองและสมน้ำหนวกเมฆินบ้างที่โดนเอาคืนจากชนินทร์ค่ะ อ้อออออ เพิ่งนึกขึ้นได้ เรื่องตัวละครที่หายไปค่ะ อย่างคุณพ่อคุณแม่นายเอก ออกมาไม่กี่ฉากเองทั้งที่กวินบอกว่าท่านเป็นห่วงนายเอกมากในช่วงที่นายเอกห่ยไป แต่คราวนี้กลับเงียบไปเลย และยังมีอีกบ้างประปราย ยังไงก็สู้ๆ ในการพัฒนาการเขียนนะคะ พลอตได้แล้วทว่าต้องละเอียดอีกนิดค่ะ
ขอบคุณนะคะ :bye2:
-
ป๊าดดดโถ๊ะ มันช่างเป็นนิยายคลองแสนแสบแห่งปีจริงๆ ป๋าพิศาลติดต่อด่วนช่วยนำไปสร้างเป็นละครแนวตบจูบของป๋าทีเหอะ รีเควสนักแสดงเลยนะป๋าของเป็นพระเอกคู่กรรมปะทะพระเอกแม่นาคแล้วกันรับรองดังเปรี้ยง :katai2-1: :katai2-1: o18
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ o13
-
o13 ชอบเรื่องนี้มากครับมีครบทุกอารมณ์
ขอบคุณครับ
-
เมฆิน โหดเหี้ยมมากๆๆ. ใจร้าย
แต่ชอบจังเลย 5555.
ขอบคุณคนแต่งมากๆ. สนุกมาก
-
อ่านยังไงก็เกลียดพระเองมากๆๆๆๆ ไม่ได้อ่ะรักไม่ลง :hao7: รุนแรงถึงใจมาก 555 โหดร้าย
-
ขอบคุณนะคะ นิยายสนุกดีค่ะ :pig4:
-
:L1: :katai2-1:
-
สนุกคร้า
-
สวัสดีค่ะ ^^
พออ่านจบแล้วก็ประทับใจ เลยขอมาทำสารบัญให้นะจ๊ะ >////<
o13 >< หากผิดพลาดยังไงต้องขออภัยด้วยนะคะ ><
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.0">บทที่1+บทที่2</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.30">บทที่3+บทที่4</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.60">บทที่5+บทที่6+บทที่7</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.90">บทที่8+บทที่9</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.120">บทที่10</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.150">บทที่11+บทที่12</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.180">บทที่13</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.210">บทที่14</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.240">บทที่15</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.270">บทที่16</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.300">บทที่17</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.360">บทที่18</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.360">บทที่19</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.390">บทที่20</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.450">บทที่21</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.480">บทที่22+บทที่23</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.510">บทที่24</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.540">บทที่25</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.570">บทที่26</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.600">บทที่27</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.630">บทที่28</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.660">บทที่29</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.690">บทที่30</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.720">บทที่31</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.780">บทที่32</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.810">บทที่33</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.840">บทที่34</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.870">บทที่35+บทที่36</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.900">บทที่37</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.930">บทที่38</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.960">บทที่39</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.990">บทที่40</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1050">บทที่41</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1080">บทที่42+บทที่43</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1140">บทที่44+บทที่45</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1170">บทที่46</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1200">บทที่47</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1260">บทที่48+บทที่49</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1290">บทที่50</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1320">บทที่51</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1350">บทที่52</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1380">บทที่53</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1410">บทที่54</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1440">บทที่55</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1470">บทที่56</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1500">บทที่57</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1530">บทที่58</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1560">บทที่59</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1590">บทที่60</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1620">บทที่61</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1650">บทที่62+บทที่63</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1710">บทที่64</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1740">บทที่65</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1770">บทที่66</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1800">บทที่67</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1830">บทที่68</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1860">บทที่69</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8965.1890">บทที่70</a>
:katai2-1: :katai5:
:pig4: :m31: :pig4:
-
ชอบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ
ขอบคุณค่ะ ^^
-
รอภาค 2 มานานแล้วนะเป็นเรื่องที่อ่านแรกๆตอนรู้จักเล้าเป็ด
-
o13
-
มาอ่านอีกรอบ ^^
-
แทบจะไม่มีตอนไหนเลยที่จะไม่อยากเอารองเท้าปาหน้าพระเอก
ร้ายมากกกกกกก ร้ายอะไรขนาดนี้ ทำร้ายจิตใจนายเอกสุดๆ
หลังๆทำตัวดีขึ้น ก็ยังหมั่นไส้นิดๆ
แต่ทำไงได้ นายเอกเรารักพระเอกมากเลย ยอมใจ
สุดท้ายจบแฮปปี้ อิคนอ่านก็แฮปปึ้ไปดัวย ^^
อ่านเรื่องนี้หลายรอบแล้วในเวลาหลายปี
แต่ครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งที่เกลียดพระเอกมากที่สุด
ไม่รู้ทำไม?
-
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะครับ^^
-
คุณทำดิฉันหมกมุ่นมากๆ555
-
:laugh:
-
อ่านจบแล้วววว หลังจากตามอ่านมาสองคืนเต็มๆ
สนุกมาก อ่านแบบดูละครน้ำเน่าอะคะ แต่สนุกมากกกได้อรรถรส
อยากรุ้ว่ามีเรื่องต่อของชลัชรึป่าวค่ะ ถ้ามีรบกวนขอลิ้งด้วยนะคะ :pig4:
-
:hao7: อ่านจบแล้วววววว เย้ๆๆๆๆๆๆๆ :hao7: อยากอ่านภาค 2 ภาค 2 อยู่ไหนนนนนนนน :katai1:
-
ช่างขมขื่นจริงงง
ยังที่ที่ยังรู้สึกว่ามีความรักลอยอบอวนอยู่รอบๆ :katai5: :hao5:
-
โอ้ยยยย!!=พี่เมฆินจะเอาอะไรกับน้องอีก :katai5: :oo1:
-
เอาแล้วววบ่านนิ่
โอ้ยน้ออออออออ :katai5: :katai1:
-
ขอบคุณมากค่ะ :L1:
-
กลับมาอ่านใหม่ คิดถึงเรื่องนี้
เป็นแนวเชลยรักเรื่องแรกๆที่เคยอ่านแล้วประทับใจ :heaven
-
o13
-
ชอบมากกกกกกก
อยากให้มีภาคต่ออยู่นะ :hao7:
-
อ่านจบหน้า8ละ ไม่สงสารใครเลยอะทั้งพระเอกนายเอก555 นายเอกเหมือนจะสตอกโฮม ซินโดรมล่ะนะ มีโอกาสหนี/แจ้งความได้แต่ไม่ทำ นางน่าจะหลงรักพระเอก ความรักนี่ไม่ออกใครแต่เข้านายเอกจังๆ ส่วนพระเอกคือเป็นพวกไม่ไตร่ตรองอะไรเลยรึไง เอะอะปล้ำเอะอะรุนแรงคือสติมาหน่อยแก อ่านต่อดีฟ่า 555
Edit//อ่านจบบทที่17ละ อิพระเอกมีแผนอะไรอีก ทำไมทำตัวงงๆจัง นายเอกก็ยอมไปเถอะผโอ้ย หงิด55555 อ่านต่อก่อน
Edit//บทที่23 พระนายไม่มีพัฒนาการใดๆเลย วนอยู่ในอ่างเหมือนเดิม นายเอกทำเพราะปกป้องน้องแต่เราไม่รู้สึกอยากเอาใจช่วย พระเอกก็เหมือนบัวใต้ตมงมโข่งอยุ่กับการแก้แค้น งงวะ55555 ชอบเค้าชัดๆมาซึนทำบ้าอัลไล เรารออ่านตอนที่เรื่องมันจะพัฒนาไปกว่านี้ ก็นะ...มี70ตอนใช่ปะ อ่านต่อไป
Edit///อ่านถึงตอนพิมพามอมยาพระเอก หัวเราะลั่น55555 ตายแหล่วตลกดีค่ะ ผีเน่าโลงผุ ฉลาดโหดเหี้ยมต้องมาตกม้าตายเพราะชนีทำไมขำก็ไม่รู้ เป็นพระเอกที่อนาถาและน่าสมเพชที่สุดเลยค่ะ ดิชั้นหวังว่าแชปหน้าพระเอกจะเรียกคะแนนนิยมกลับมาได้นะคะถึงมันจะดูเลือนลางก็เถอะ
Edit// โอโห เป็นนิยายที่เราอดจะคอมเม้นถี่ๆไม่ได้เพราะบทถัดมาคือนายเอกไปตามจิกพระเอกให้เลิกกับชนีของน้องชาย คือแบบ... พูดอะไรไม่ออกเลยแหะ เราคิดว่ามันน่าจะมีจุดที่พีคบ้างแบบพอให้ไม่รู้สึกว่างี่เง่าเกินไปแต่จนบท33ก็เหมือนเดิม เรื่องดำเนินไหลดีค่ะมีอุปสรรคมีการเข้าใจผิดแต่พระนายคือไม่ไหลตามบทคงสเตปงี่เง่า เราอ่านสปอยที่คนคอมเม้นละนะมีแต่คนบอกสนุกแล้วทำไมเราหงุดหงิดวะ5555
พักก่อนละกันหายหงุดหงิดค่อยมาต่อ ไม่ไหวพังทั้งพระนายไม่มีใครแบกเรื่องเลย ขอบคุณคนเขียนค่าและขออภัยหากคำพูดใดๆดูไม่สุภาพนั่นเป็นเพราะเราอินจนเกินเหตุ ขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z13:
-
ขยะวรรณกรรม งานเขียน ยุค80 เขียนวนไปมา ยืด
-
มาถึงตอน61 ก็ยัง งงๆกับเรื่องนี้นัเอาตรงๆ ??? อะไรอ่ะ
-
ตรรกะ ความเป็นมนุษย์ต่ำมากทุกตัวละคร
นายเอก รวยแต่ไร้สามันสำนึก
พระเอก จิตเกิน
-
_สนุกมากค่ะ
-
สนุกมากครับ
-
อ่านแล้วก็แบบ โดนข่มขืนหลาย ๆ ครั้งเข้าก็ทำให้รักได้เหมือนกัน เหรอ
-
ไม่โทษเมฆินคนเดียวอ่ะ ชนินทร์เองก็โง่แล้วก็ติดเซ็กซ์ของพระเอกเลยไม่เด็ดขาด ไป ๆ มา ๆ ก็พอ ๆ กันไม่ได้น่าสงสารอะไรเลย
-
โหดไปมั้ยถ้าจะบอกว่าสมน้ำหน้ามากอ่ะชนิน ทำไมต้องตามขนาดนั้นอ่ะ งงใจมาก อย่าอ้างว่าทำเพื่อน้อง น้องเธิไม่ใช่เด็กสามขวบเด้อ อินนนน
-
ไอ้ที่ทำอยู่เนี่ยเหมือนอ้างความโกรธที่เคยโดนทำร้ายมาก่อน แต่ก่อนจะมีเรื่องกับพิมพาเธอบอกให้อภัยแล้วไม่ใช่เหรอ ยังไปหวานชื่นกันอยู่เลย นี่ว่าโกรธเพราะโดนตัดความสัมพันธ์มากกว่า
-
คิดถึงเรื่องนี้ เลยกลับมาอ่านอีกรอบ ^^
-
จูบบบบบกู้โลกกกกกก :katai2-1: