บทนำ
เปลวเพลิงที่ลุกไหม้ในวายุ
ยิ่งถูกลมพัดแรงมากเท่าไหร่ ไฟอ่อนแรงก็มอดดับได้ง่ายมากเท่านั้น
แต่หากเปลวไฟนั้นรุ่มร้อนเกินกว่าที่สายลมจะดับได้
เพลิงไฟนั้นก็จะยิ่งลุกไหม้ ลุกลามจนไม่อาจดับได้อีก
แดดร้อนระอุในเวลากลางวัน แผดเผาจนผิวรู้สึกแสบร้อน
ทรมาน หากแต่ก็ไม่เท่ากับเวลาที่เห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า แม้อยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่ก็ไม่อาจคว้า เหมือนกับแสงแดดที่ไม่อาจจับต้อง ได้แต่ปล่อยให้เผาผลาญเราทีละนิด รู้ตัวอีกทีก็ถูกทำลายจนไม่เหลือตัวตน
ถึงอย่างนั้นผมก็ชอบความรุ่มร้อนดั่งเปลวไฟนั่น
เพราะมันทำให้เลือดในกายร้อนระอุขึ้น ให้รู้สึกว่าร่างกายนี้ยังมีชีวิต หัวใจยังคงเต้นสูบฉีดเลือดในกายไปทั่วร่าง ไม่ได้เป็นเพียงแค่ 'รูปปั้น' ดังที่ใครคนนั้นเคยว่าไว้
ท่ามกลางแดดจ้า สองเท้ามุ่งเดินไปที่ป้ายรถบัสภายในมหาวิทยาลัย หยาดเหงื่อไหลย้อยจนปอยผมเปียกติดไปกับหน้าผากและต้นคอ หลังคอรู้สึกแสบร้อน หากแต่ก็ไม่คิดจะเร่งฝีเท้าให้เดินไปถึงจุดหมายโดยเร็ว
ได้แต่หวังว่าคนที่เห็นว่ากำลังยืนอยู่ที่ป้ายรถคนนั้นจะขึ้นรถบัสที่พึ่งมาถึงไปก่อน สายตาทอดมองเก็บเกี่ยวภาพบรรยากาศของตึกอาคารคอนกรีตที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีสว่างไปด้วย แดดจ้าทำให้ภาพที่เห็นเจือไปด้วยสีขาวของแดด ดูน่าหลงใหจนทำให้ค่อยๆ ก้าวเท้าอย่างเชื่องช้าลง
ต่อให้ร้อนจนคนอื่นถอยหนี แต่ผมกลับชอบความร้อนแบบนี้ โหยหาราวกับคนที่รู้สึกขาด
เมื่อหันสายตากลับไปมองยังป้ายรถ สองเท้าก็หยุดชะงักชั่วครู่ คนคนนั้นยังไม่ไปไหน ยังคงยืนอยู่ที่เดิมอย่างแน่นิ่ง
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนจ้องมองมาทางนี้ ผิวสีคร้ามแดดและใบหน้าอันดึงดูดสายตา โดยเฉพาะนัยน์ตาเรียบเฉยที่แผ่ไอร้อนอย่างคนลุไปด้วยโทสะ ทำให้ยากจะเข้าใกล้
ผมก้าวเดินต่อทั้งๆ ที่แต่ละย่างก้าวนั้นหนักอึ้ง ลมหายใจติดขัด ภายในอกหัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอย่างไรเหมือนกัน ที่ทุกครั้งเมื่อหัวใจเต้นแรง ในอกจะปวดหนึบจนแทบทนไม่ไหว
แต่แม้จะยากลำบากเพียงใด ก็ต้องเดินไปยืนรอรถอยู่ด้านข้างบุคคลที่ว่า เห็นได้ชัดว่าเพียงแค่เดินเข้าไปใกล้ เขาก็มีปฏิกิริยาตอบสนองด้านลบออกมา ไหล่กว้างกระตุก ราวกับว่าไม่อยากเข้าใกล้ คนแบบผม
คนที่ค่อนข้างมีชื่อในทางเสียๆ หายๆ จนมักตกเป็นเป้าแห่งความเกลียดชังของคนอื่นๆ ในมหาวิทยาลัย
สายตาของคนที่จ้องมองมาเอง ไม่บอกก็รู้ว่าแฝงไปด้วยความเกลียดชัง เช่นกันแม้จะชินกับสายตาทำนองนี้แล้ว แต่พอเป็น เขา ภายในใจกลับรู้สึกแย่อย่างที่คนอื่นไม่มีวันทำให้รู้สึกทรมานขนาดนี้ได้
ระยะห่างระหว่างผมและเขาไม่ได้ใกล้ชิดกันนัก ผมรู้ว่าเข้าใกล้เขามากกว่านี้ไม่ได้ เพราะถ้าขืนเข้าใกล้มากเกินไป รังสีแห่งความเกลียดจากอีกฝ่ายก็คงทิ่มแทงให้รู้สึกเจ็บแปลบ
สีหน้าเรียบเฉยมักดูบึ้งตึงขึ้นทุกครั้งที่ผมเฉียดเข้าใกล้ แม้จะหงุดหงิดใจในหลายครั้งที่ได้รับสายตาฉายแววรังเกียจแบบนั้น หากแต่ผมก็เข้าใจเขาได้ในคราเดียวกัน
ทำยังไงได้ล่ะ เจอเรื่องแบบนั้นเข้าไป ไม่เกลียดผมก็คงแปลก
เพลิง ไม่ใช่พ่อพระ ที่จะให้อภัยใครได้ง่ายๆ ยิ่งหากคนคนนั้นเป็นผมด้วยแล้ว คงไม่มีวันที่เขาจะเห็นใจ
“ร้อนจังน้า...”
เอ่ยคำพูดออกมาลอยๆ ขณะที่ยืนรอบัสคันใหม่มา น่าแปลกใจที่เขาไม่ขึ้นรถคันที่พึ่งผ่านไปคันนั้น บางทีอาจจะไม่อยากเบียดคนเยอะๆ แต่นี่ก็ได้เวลาเข้าเรียนคาบถัดไปแล้ว คนรักเรียนแบบเขามายืนอ้อยอิ่งที่นี่ได้ช่างน่าประหลาด
ระหว่างที่รอรถ ผมอดรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศเงียบงันนี้ไม่ได้ ยิ่งต้องยืนอยู่ข้างกันก็ยิ่งทรมาน ได้แต่คิดในใจว่าไม่น่าหาเรื่องมายืนอยู่ตรงนี้เลย จึงตัดสินใจเดินออกจากในร่ม ไปยืนอยู่นอกป้ายรถ
ให้ตากแดดร้อนๆ ก็ยังดีกว่าต้องเผชิญกับบรรยากาศน่าอึดอัด จุดบุหรี่ขึ้นสูบเพื่อช่วยผ่อนคลายอารมณ์ น่าแปลกที่ต่อให้ทรมานมากแค่ไหน ยามที่ได้อยู่ใกล้หรือได้มอง ก็ยังแฝงความรู้สึกดีเอาไว้ หัวใจสั่นไหวจนต้องมือยกขึ้นสัมผัสกับอกด้านซ้าย
ปวดร้าวเหลือเกิน หากแต่ยังคงอยากลอบมองอยู่อย่างนี้ ผมไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้เอาเสียเลย
ควันบุหรี่ลอยเคว้งในอากาศ กระจายตัวไอแดด กลิ่นเมนทอลผสมกับกลิ่นแดดจ้าทำให้รู้สึกผ่อนคลาย อยากให้ความรู้สึกเป็นเสมือนเขม่าควัน ก่อตัวขึ้น เกาะกลุ่มชั่วครู่ แล้วก็สลายไปง่ายๆ
สูบบุหรี่ได้ไม่นานสายตาก็มองเห็นรถกำลังแล่นมาตั้งใจจะดับบุหรี่และทิ้งลงถังขยะเพื่อเตรียมตัวจะขึ้นรถไป ชั่วขณะที่กำลังจะก้าวไป และเมื่อคิดว่าคงไม่บังเอิญเจอร่างสูงอีกง่ายๆ แน่ เพราะเราไม่มีวิชาไหนที่เรียนตรงกันแล้ว แล้วต่างฝ่ายต่างก็ไม่มีเพื่อนที่จะเชื่อมโยงให้ต้องเจอหน้าหรือคุยกัน ทันใดนั้นภาพเบื้องหน้าก็ขาวโพลนราวกับมีใครเอาสีมาป้ายทับไว้
รู้ตัวว่าร่างกายทรุดลง แต่น่าแปลกที่ไม่ได้ล้มกระแทกลงกับพื้นคอนกรีตแข็งๆ หากแต่มีวงแขนแกร่งของใครคนหนึ่งมารับผมไว้
ความรู้สึกแบบนี้...ทำให้นึกถึงสัมผัสที่เคยได้เจอก่อนหน้า
รุ่มร้อน เผาผลาญจนร่างกายแทบลุกเป็นไฟ ร้อนจนทรมาน แต่ก็อยากครอบครองเปลวเพลิงนั้นไว้
สัมผัสนี้ก็เหมือนกับในวันนั้น
วันที่ความไว้เนื้อเชื่อใจที่แทบไม่เคยมีอยู่แล้วระหว่างผมกับเพลิงได้หมดลง เปลวไฟเผาทำลายทุกอย่าง ไม่เว้นแม้กระทั่งหัวใจผม
ผมจำได้...อ้อมแขนนี้ที่รับร่างผมยังคงร้อนรุ่มไม่เปลี่ยน รู้ทั้งรู้ว่าต้องตายเปราะถูกไฟเผาไหม้ แต่ก็ยังอยากอยู่แบบนี้
อยากให้ความร้อนนี้ตอกย้ำให้ผมรู้ว่ายังมีชีวิต ยังคงมีหัวใจให้ถูกเหยียบย่ำ ถูกแผดเผา
แม้ว่าเจ้าของเปลวไฟนี้จะไม่มีวันได้รู้ก็ตาม
.
.
-จบบทนำ-
___
สวัสดีค่ะ วันนี้มาลงเรื่อง 'เพลิงในวายุ' ให้ลองอ่านกันค่ะ เรื่องนี้เคยเป็นฟิคที่โยเคยแต่ง แต่ว่าได้พล็อตเพิ่มมาจากความฝันสดๆ ร้อนๆ เลยเอามาปรับเป็นพล๊อตใหม่ฉากใหม่ค่ะ นิสัยของตัวเอกทั้งสองคนฉีกไปจากเดิม และเป็นแนวพระเอกเกลียดนายเอก แต่ก็แค่ในความคิดของนายเอกเท่านั้นล่ะค่ะ
บรรยากาศเรื่องนี้ออกจะร้อนๆ ต้อนรับอากาศในไทยที่น่าจะร้อนขึ้น (แต่ช่วงนี้ฝนตกนี่เนอะ) อาจจะอึมครึมในตัวละครบ้าง แต่บอกเลยค่ะว่าคนเขียนแนวสุขนิยมมากกกกก
อ่านแล้วเป็นยังไงบอกกันบ้างนะคะ ยังไงขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วย
แล้วก็หากมีอะไรแวะไปทักทายกันที่ FB ได้นะคะ ^^ https://www.facebook.com/psychoromancefiction (https://www.facebook.com/psychoromancefiction) ค่ะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
:mew1:
ทักทาย
คลิปนี้เป็นเพลงประกอบตอนที่ 4 ค่ะ ไปฟังกันได้นะคะ
https://www.youtube.com/watch?v=1g0ZO-92zKM (https://www.youtube.com/watch?v=1g0ZO-92zKM)
เอาล่ะ ไปอ่านตอน 4 ครึ่งหลังกันได้เลยค่ะ หวังว่าจะชื่นชอบนะคะ ><
And yet you're so far
Like a distant star
I'm wishing on tonight
.
.