ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com) ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
เมื่ออยู่ๆก็มีคนเข้ามาทำให้หัวใจปั่นป่วน
ผมควรจะทำยังไงดีกับความรู้สึกนี้..
"น้ำ"
***********
ไม่ว่านานแค่ไหนผมก็ไม่เคยลืมเค้าได้เลย
แต่ผมควรเลือกทำสิ่งที่ถูกรึหนีมันไปดี
"วี"
***********
เมื่อความบังเอิญทำให้คนสองคนมาเจอกันในวันที่ผิด
ก่อนจะจากกันไปเพื่อความถูกต้อง
แต่โชคชะตาก็พาให้ทั้งสองกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง
แต่มันก็ยังไม่ถูกเวลาอยู่ดี..
ตอนที่ 01 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4011709#msg4011709)
ตอนที่ 02 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4011793#msg4011793)
ตอนที่ 03 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4011959#msg4011959)
ตอนที่ 04 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4011960#msg4011960)
ตอนที่ 05 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4012114#msg4012114)
ตอนที่ 06 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4012115#msg4012115)
ตอนที่ 07 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4012116#msg4012116)
ตอนที่ 08 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4012232#msg4012232)
ตอนที่ 09 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4012234#msg4012234)
ตอนที่ 10 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4012235#msg4012235)
ตอนที่ 11 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4012726#msg4012726)
ตอนที่ 12 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4012727#msg4012727)
ตอนที่ 13 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4017545#msg4017545)
ตอนที่ 14 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4017546#msg4017546)
ตอนที่ 15 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4021030#msg4021030)
ตอนที่ 16 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4021031#msg4021031)
ตอนที่ 17 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4038989#msg4038989)
ตอนที่ 18 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4038990#msg4038990)
ตอนที่ 19 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4061764#msg4061764)
ตอนที่ 20 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4061765#msg4061765)
ตอนที่ 21 จบ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71129.msg4061768#msg4061768)
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ผมแต่ง
ยังไงก็ฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ :)
:katai1: มันจะบาปนาพี่วี ไปแย่งแฟนเค้า
เห็นด้วยกับคอมเมนท์ข้างบน
บาปและเลวไปหน่อย
แงๆๆๆ เวลารักมันเข้ามา บางทีเราก็ยอมทำเรื่องแย่ๆรึโง่ได้นะ
:hao5:
อยากรู้จะได้เจอกันอีกกี่ปีข้างหน้า พี่วีต้องมีแฟนแล้วแน่ไ
สปอยป่าวเนี่ย
:laugh:
:-[ :-[ :-[
มีคอมเม้นมาบ้างแล้ว ดีใจ
:mew3:
:pig4: :pig4: :pig4:
อ้าวววววววว นุ้งน้ำโสดซะแระ แต่พี่วีกลับมีคนข้างเคียง (ที่ดูแล้วนิสัยออกจะน่ารำคาญสักหน่อย)
อาจจะเป็นคนดีก็ได้นะ
:laugh: :laugh: :laugh:
เอ๋ยังไง โสดเมื่อไหร่ รึเราอ่านข้าม
ไม่ได้อ่านข้ามจ้า มาเฉลยให้แล้ว
:o8: :o8: :o8:
ยังไงกันเนี้ย สรุปจะได้รักกันเมื่อไหร่
ตอนนี้มันเป็นเวรเป็นกรรมของพี่วีของเราแล้ว ขอโทษด้วยฮะที่เราจะทำให้เรื่องมันยากขึ้นไปอีก
:hao5: :hao5: :hao5:
:mew3: :mew3: :mew3:
ตอนที่ 19
เวลาผ่านเลยไปอย่างช้าๆผ่านความสับสนวุ่นวายในชีวิตของผม ผมพยายามหาทางออกของเรื่องที่เกิดขึ้นและตัดปัญหาที่มีให้มันจบไป ซึ่งผมเองก็ไม่ได้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับใครอีกแม้กระทั่งคุณพ่อคุณแม่ คงมีแค่เพื่อนผมอีกสามคนเท่านั้นที่รู้เรื่อง จนอีกไม่กี่วันข้างหน้าก็จะถึงวันแต่งงานแล้ว แต่ก่อนจะถึงวันนั้น มันก็ยังมีธรรมเนียมของผมทุกปีที่ยังต้องมีเช่นเดิม นั้นคืองานพรีเบิร์ดเดย์ของผมเอง ที่ร้านอาหารร้านเดิมที่จัดงานวันเกิดของผมและแก้ว ในปีนี้มีทั้งเพื่อนๆและคนรู้จักหลายคนที่ผมเชิญมาเพิ่มในวันนี้ แม้กระทั่งคุณพ่อและคุณแม่ของผมก็บินขึ้นมาด้วยเช่นกัน ยกเว้นพี่ใหญ่ที่เสียสละตัวเองทำงานอยู่ที่บ้านแทนพ่อและผม ส่วนน้ำเอง ผมแน่ใจได้ว่าไอ้กายต้องพามาด้วยแน่นอน
"วี แน่ใจนะจะปล่อยไว้แบบนี้ แล้วทำไมมีเวทีด้วยปีนี้?"
แก้วเข้ามาถามผมที่ยืนหลบมุมมองดูบรรยากาศและผู้คนในงานอย่างเงียบๆที่ข้างๆเวทีก่อนจะมองสามคนตรงหน้าเวทีที่ผมเชิญมาเช่นกันนั้นคือ อิง แม่ของอิง และคนที่อิงเรียกว่าพี่ชาย
“ในเมื่อคุยแล้วไม่ได้ผล งั้นก็คงต้องใช้ยาแรง”
“แกไปคุยมาแล้วเหรอ? เป็นไงบ้าง? เหลามา”
"เดี๋ยวก็รู้.. และเวทีนี้มีไว้ให้เรื่องสำคัญไง"
ผมตอบไปก่อนจะกระโดดขึ้นเวทีเล็กๆที่ผมจัดเสริมขึ้นมาทันทีปล่อยให้แก้วยืนทำหน้างงต่อไปคนเดียว
"สวัสดีครับทุกคนนนน!"
ผมหยิบไมค์ขึ้นพูดทักทาย ทันทีที่พูดจบเสียงปรบมือก็ดังรับจากคนในงาน
"วันนี้นะครับ เป็นวันสำคัญอีกวันของผม ปกติพรีเบิร์ดเดย์จะมีแค่เพื่อนๆ แต่เพราะปีนี้จะมีงานแต่งของผมเข้ามาตรงกับวันเกิดผมพอดี นั้นคืออีก2วันข้างหน้า ผมเลยชวนพ่อแม่และคนสำคัญทุกคนมาฉลองวันเกิดกันก่อน แหน่ะ! จะได้กิน2งานเลยใช่มั่ยล่ะ? ฮ่าๆๆๆ"
ผมปล่อยมุกเบาๆแต่ก็ทำให้แขกในงานหัวเราะกันได้
"แต่ก่อนอื่นเลยนะครับ ผมอยากจะแนะนำแขกคนใหม่ที่หลายคนอาจจะยังไม่รู้จักนะครับ ผมเชื่อว่าทุกคนต้องอยากรู้จักเป็นแน่ และคนๆนั้นคือว่าที่เจ้าสาวผมเอง อิงครับ!!"
ผมพูดพร้อมผายมือไปที่คนที่ยืนอยู่หน้าเวทีและแขกก็ปรบมือขึ้นอีกครั้ง
"และอีกคนสำคัญที่อยู่ข้างๆเธอไม่ใช่ใครอื่น คือพี่ชายและแม่ของเธอ"
เสียงปรบมือดังขึ้นอีกรอบ
"แต่เดี๋ยวก่อนนนน ผมยังมีเรื่องที่จะประกาศเพิ่มนะครับ อยากรู้กันรึเปล่าเอ่ย?!"
"อยาก!!!!"
คนในงานพร้อมใจกันตะโกนกลับมา
"งั้นก็... ตอนนี้อิงท้องได้จะสี่เดือนแล้วครับ"
ทันทีที่ผมพูดจบ ไม่มีเสียงปรบมือเหมือนเช่นเคย แต่เปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจและเสียงซุบซิบกัน
"พี่วี!!"
อิงตะโกนเรียกผมเสียงดัง เจ้าตัวคงไม่คิดว่าผมจะประกาศออกไปแบบนั้น แต่ผมเลือกที่จะยิ้มกลับให้อิงไปพร้อมหันไปมองสีหน้าของทุกคนในงานที่ต่างตกใจและงงกันถ้วนหน้า
"วีจะทำอะไรอ่ะบอย?!"
แก้วเดินเข้าไปถามกลุ่มเพื่อนซึ่งคือบอย กาย และน้ำที่เพิ่งเข้ามายืนอยู่ข้างๆเวที
"รอดูเองดีกว่า"
"เออ สนุกแน่ๆล่ะ!"
กายที่ตอบออกมาก่อนที่บอยจะพูดเสริม ผมที่ได้ยินเลยหันไปยักคิ้วใส่หนึ่งที
"น้ำว่ามันดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้!"
"ไอ้นี่! ตัวขัดความสุขกูเลยมึงเนี่ย!"
เสียงน้ำที่พูดแทรกขึ้นมาทำเอาบอยดุออกไป
"แต่ไม่เป็นไรครับ กล้าทำก็ต้องกล้ายอมรับใช่มั้ยครับ?"
ผมหันกลับมาพูดต่อ ทำให้คนเริ่มส่งเสียเชียร์และปรบมือกันอีกครั้ง
"และตอนนี้ผมมีรูปอัลตราซาวด์ของลูกของผมอยากให้ทุกคนชมพร้อมกัน อยากดูมั้ย?!
"อยาก!!!!"
คนในงานเริ่มเชียร์ตามเดิม อิงที่เริ่มกระวนกระวายใจจนเห็นได้ชัดจากสีหน้าและท่าทาง
"น่ารักใช่มั้ยครับ ตรงจุดเล็กๆนั้นคือตานะครับ"
ผมที่กดเปิดภาพสไลด์บนจอด้านหลังเป็นภาพฟิล์มสีดำ
"ไม่ชัดเลยเนอะ งั้นดูภาพต่อไปดีกว่า..."
ผมกดภาพต่อไปในทันที
"เห้ย!! ผิดรูปแล้วสิ"
ภาพที่ฉายขึ้นจอเป็นรูปของพี่ชายของอิงที่ไอ้กายได้มา
"พี่วี!!"
อิงตะโกนใส่ผมแต่ผมไม่ได้สนใจ
"เอ่อ ไม่ต้องสนใจครับ คนทำสไลด์คงใส่รูปผิดน่ะครับ เมื่อกี้รูปพี่ชายของอิงเค้า ไม่มีอะไรครับ เรามาดูรูปต่อไปดีกว่า"
ผมทำท่าขอโทษทุกคน
"บอย!! อย่าบอกนะว่าวีจะ..."
"เออ"
"พี่วีจะทำอะไรเหรอพี่บอย?"
"มึงก็รอดูเองดิวะ"
"บอกหน่อยก็ไม่ได้"
เสียงของคนข้างๆเวทีเถียงกันขึ้นมาเบาๆแต่ผมก็ไม่ได้สนใจก่อนจะกดภาพถัดไป
"เอ้า!! ผิดอีกละ"
คราวนี้เป็นภาพของอิงกับคนที่เรียกว่าพี่กำลังจูบกัน ผู้คนในงานเริ่มพูดคุยกันออกมาเสียงดังกับภาพตรงหน้า อิง แม่ของอิงและพี่ชาย(?)ดูตกใจมากที่สุด
"เห้ย!! นั้นมันอิงกับพี่ชายเค้าไม่ใช่เหรอพี่บอย"
"ก็ใช่ไง! อย่าเรียกพี่ ต้องเรียกผัว"
"ฉันว่าวีทำแบบนี้ไม่ดีเลย"
"ไปอยู่กับไอ้น้ำเลยแก้ว ขัดความสุขเก่ง"
"เดี๋ยวแม่ตบให้ซะหรอก!!"
สามคนด้านข้างเวทีเถียงกันทันทีที่เห็นภาพบนจอ ซึ่งผมรู้ว่าแก้วคงจะไม่เห็นด้วยแน่ถ้าผมบอกแก้วไปว่าผมจะทำแบบนี้ ผมเลยเลือกที่จะไม่บอกแก้วดีกว่า แล้วแผนนี้เลยมีแค่บอยและกายเท่านั้นที่รู้
"พี่วี!!!"
อิงที่รีบวิ่งก้าวขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับพยายามแย่งไมค์เพื่อจะให้ผมหยุดพูด
"ใช่ครับ คนในรูปคืออิงและพี่ชายของเค้า แต่เค้าคงรักกันมากไปหน่อย ถึงมีรูปคู่แบบนี้ออกมา"
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"
"ทำไมล่ะอิง?"
ผมถามคนตรงหน้าที่พยายามแย่งไมค์จากมือผมอยู่กลับไป
"ไม่งั้นอิงจะให้พี่ชาย..."
"พี่ชาย? อิงยังกล้าบอกใครต่อใครอีกเหรอว่าคนๆนี้เป็นพี่ชาย ทั้งที่ความจริงแล้วมันเป็นมากกว่าพี่ชายของอิง!"
"มันไม่จริงนะพี่วี!!"
“ไม่กี่วันก่อน พี่ให้โอกาสอิงสารภาพแล้ว พี่ถามอิงดีๆแล้วว่าเด็กในท้องนี่ลูกใคร ในเมื่ออิงยังเลือกที่จะโกหกและไม่สำนึกถึงเรื่องที่ตัวเองทำ งั้นพี่ก็ต้องใช้วิธีนี้แหล่ะ”
“ใครมันมาเป่าหูพี่วี อิแก้วเหรอ? พี่วีอย่าไปเชื่อนะ”
“หยุดใส่ร้ายคนอื่นสักที พี่อาจจะโง่เชื่อในครั้งแรกเพราะพี่สงสาร แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว พี่เช็คมาหมดแล้ว เรื่องของอิงกับคนที่อิงเรียกว่าพี่ชาย ว่าเค้าก็แค่ลูกเลี้ยงของแม่อิง ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของอิงเลย”
“ก็จริงที่พี่เค้าเป็นแค่ลูกเลี้ยงของแม่อิง และรูปที่พี่เห็นมันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ พี่วีไม่มีหลักฐานอย่างอื่นสักหน่อย จะมาหาเรื่องอิงจากแค่รูปนั้นรึจะบอกว่าอิงท้องกับคนอื่นอิงไม่ยอมด้วยหรอก”
“พี่ไม่เคยแม้แต่จะทำอะไรอิงสักครั้ง จะมาบอกว่าเป็นลูกของพี่ ตลกไปมั้ง”
“ก็คืนนั้น..”
“พี่จำได้หมดแล้ว แถมพยานในคืนนั้นก็ยืนอยู่ไม่ไกลจากนี้ด้วย แต่ถ้าอิงยังจะปากแข็ง เราก็ตรวจดีเอ็นเอกัน”
“มะ.. ไม่จริง.. ไม่จริงนะพี่วี อิงไม่ได้โกหก พี่วีต้องเชื่ออิงสิ!"
“หมดเวลาสารภาพแล้ว”
ผมยังพูดต่อแบบไม่สนใจอิงที่โวยวายอยู่ ก่อนอิงจะแย่งไมค์ไปจากมือผมได้ แม้เราจะคุยกันอยู่บนเวทีกันสองคน แต่ด้วยไมค์ในมือก็ทำให้คนทั้งงานได้ยินทั่วกันหมด นั้นทำให้คนในงานเริ่มส่งเสียงนินทาหนักมากขึ้น
"รึอิงจะเอาคลิปนี้เพื่อยืนยันด้วย?!"
ผมหยิบมือถือออกจากกระเป๋า พร้อมยื่นจอมือถือที่มีวิดีโอคลิปกำลังเล่นอยู่ให้อิงดู มันเป็นคลิปของทั้งคู่กำลังพลอดรักกันในม่านรูด ทำเอาอิงถึงกับช๊อกไปในทันที
"ตอนแรกพี่กะว่าจะฉายสด แต่คิดแล้วมันคงจะไม่ดีเพราะพ่อแม่พี่ก็มาด้วย นี่อิงไม่รู้เหรอว่าเด็กในม่านรูดมันชอบแอบถ่ายคลิปเอามาขาย"
"กรี๊ดดดดดดดด ไม่จริง ฉัน... ฉันจะแจ้งตำรวจ!"
"ข้อหาอะไรเหรอ?"
ผมถามเจ้าของเสียงกลับ
"พวกแกรังแกฉัน หมิ่นประมาทฉัน"
"เหรอ แต่ก่อนจะแจ้งความ เธอกับแม่และพี่ชายจอมปลอมของเธอต้องไปสถานีตำรวจก่อนนะ เพราะฉันให้เพื่อนที่เป็นตำรวจมารอรับแล้ว จากข้อหาที่มีอยู่แล้ว ทั้งหลบหนีอีก และถ้าไปค้นบ้านเธอ คงจะเจอของดีๆอีกเยอะเลย... คุณตำรวจครับ!"
ผมคว้าไมค์คืนมาจากมือของอิงแล้วเรียกตำรวจนอกเครื่องแบบที่มารออยู่แล้วให้ออกมาจากหลังร้าน
“ขอเชิญไปกับเราด้วยครับ”
"ไม่นะ ฉันไม่ผิดนะ แม่!!! ช่วยหนูด้วย!"
อิงยังโวยวายขณะที่ถูกคุมตัวเธออกไป
"เห้ย!! หยุดนะ!!"
ชั่วขณะที่ความวุ่นวายกำลังก่อตัวขึ้นทางด้านหน้าเวลา มันทำให้ไม่มีใครได้ทันระวังตัว พี่ชายของอิงได้คว้าเอามีดหันสเต็กขึ้นมาจี้คอคนตรงหน้าไว้
"น้ำ!!!"
ผม แก้ว ไอ้กายและไอ้บอยตะโกนออกมาพร้อมกันในทันที คนในงานกรูกันออกเป็นวงใหญ่เพราะกลัวจะโดนลูกหลงไปด้วย ผม กาย แก้ว และไอ้บอยรีบวิ่งแทรกคนไปด้านหน้าสุด และตำรวจก็มายืนล้อมไว้เช่นกัน
"โอ้โห! โครตนิยายเลย นางเอกต้องโดนจับเป็นตัวประกัน"
แก้วพูดออกมาหลังเห็นภาพตรงนี้ ผมหันมามองค้อนเจ้าของเสียงทันที
"อย่าทำไรบ้าๆนะเว้ย!"
ไอ้กายที่พยายามห้ามคนตรงหน้าตะโกนบอกออกไป
"ถ้าเข้ามา กูแทงมันแน่"
พี่ชายของอิงยังขู่อยู่พร้อมกดมีดลงไปที่คอของน้ำจนเป็นรอยแดง
"วี... กาย... ทำไรสักอย่างสิลูก"
แม่ของผมร้องบอกผมสองคนที่ยืนอยู่หน้าสุด
"พี่อย่าทำอะไรผมเลยนะ มันไม่คุ้มหรอก!"
"หุบปาก! กูวางแผนกันมาตั้งหลายเดือน เหลือแค่ให้พ้นงานแต่งไป แต่จะให้มันพังลงแบบนี้กูไม่ยอมหรอกเว้ย!"
น้ำพยายามคุยกับคนที่เอามีดจี้คอตัวเองไว้แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล ทุกคนพยายามพูดห้ามและกล่อมให้เขาวางมีดลง แต่มันกลับเหมือนยิ่งทำให้แรงกดที่คอนั้นแรงมากขึ้นไปอีก เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์ผมเลยต้องรีบหาทางอื่น
"งั้นแกอยากได้อะไร?"
"เออ อยากได้อะไรว่ามา"
"บอกเพื่อนมึงกับตำรวจหลบไปให้หมดก่อน แล้วกูจะบอก"
ผมกับกายพยายามต่อรองกับคนตรงหน้า แต่ไม่ทันที่จะได้ฟังคำตอบอะไรต่อก็มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา
"เห้ยๆ ไอ้เวร!!"
"เห้ยยยย...!!"
ผมที่หันมาหาต้นเสียงข้างๆ แต่ภาพที่ได้เห็นคือของเหลวสีใสลอยเคลื่อนผ่านผมไปอย่างรวดเร็ว อธิบายง่ายๆคือไอ้บอยที่ถือแก้วน้ำอยู่เรียกคนที่ใช้มีดจี้คอคนอีกคนอยู่ให้หันมามอง ไม่รู้ว่ามันคิดยังไงถึงเลือกที่จะสาดน้ำในแก้วใส่คนที่ถือมีดจี้คอคนอื่นอยู่ แต่มันก็ทำให้คนที่ถือมีดอยู่ตกใจพร้อมยกมือขวาที่ถือมีดอยู่ให้ยกขึ้นปกป้องตัวเองแบบอัตโนมัติตามสัญชาติญาณจนตัวเซแล้วล้มลง ไอ้กายและผมที่เห็นแบบนั้นเลยพุ่งเข้าไปเพื่อดึงตัวน้ำออกมา พร้อมตำรวจนอกเครื่องแบบที่กระโจนเข้าไปรวบตัวพี่ชายของอิงไว้เช่นกัน
"น้ำ! เป็นอะไรมั้ย?!"
ผมที่ดึงแขนน้ำออกมาถามคนตรงหน้าด้วยความตกใจ
"ไม่เป็นไรแล้วนะ"
ไอ้กายที่ยังจับแขนน้ำอยู่อีกข้างนึงเพราะมันกับผมคว้าแขนน้ำไว้คนละข้างพูดขึ้น
"โห ไอ้คุณบอยโครตเท่เลย เอาน้ำเปล่าสาดผู้ร้ายเพื่อช่วยตัวประกัน"
"ก็นี่พี่บอยไง... พอดีจำมาจากลูกน้องพ่อมาอีกที"
"เออจ่ะพ่อลูกนายพล... เห้ย!!... นั่นเลือดนี่!!"
แก้วกับบอยที่คุยกันอยู่ไม่ไกลก่อนที่แก้วจะตะโกนออกมาเสียงดังทำเอาผมกับกายรีบหันมามองร่างคนตรงหน้าทันทีว่าบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า
"ไม่ใช่เลือดน้ำ!! เลือดที่แขนกายอ่ะ!!"
แก้วที่ยังร้องอยู่พร้อมชี้ไปที่แขนของไอ้กายที่มีเลือดไหลเป็นทางอยู่ เวร ไอ้กายดันโดนมีดบาดเข้าที่แขนซะได้
"พี่กาย!!! เจ็บมั้ย?"
คนในอ้อมแขนผมรีบหันไปคว้าแขนคนเจ็บในทันที ส่วนผมเองก็ทำได้แค่ยืนมองอยู่ข้างๆ
"คดีพลิกว่ะ พระรองถูกแทงซะงั้นรึนั่นพระเอกวะ?!"
แก้วขยับตัวเข้ามาที่ผมก่อนกระซิบใส่ผมเบาๆที่ยืนมองเค้าสองคนประคองกันอยู่ ยิ่งได้เห็นก็ยิ่งเจ็บที่ใจ เขาจะรู้มั้ยว่าคนที่เจ็บกว่าคือคนที่ยืนมองอยู่ตรงนี้ต่างหาก
**********
ที่โรงพยาบาล
"น้ำไม่เจ็บใช่มั้ย?"
"น้ำไม่เป็นไร"
"แล้วที่คอล่ะ เจ็บมั้ย?"
"ไม่เจ็บเลย แค่บาดนิดเดียว ไม่กี่วันก็หาย"
"คอขาวๆเป็นแผลหมด"
"พี่กายนี่ก็พูดเกินไป!"
“ไอ้แฝดรู้มันจะฆ่าพี่มั้ยเนี่ย”
ผมยืนฟังไอ้กายถามคนข้างๆอยู่หน้าห้องฉุกเฉินแบบเป็นห่วงเป็นใย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนที่ดูเจ็บกว่าอีก รองจากผมน่ะนะ นี่ผมตามมาเพื่อเห็นอะไรเนี่ย?
"แล้วพี่กายเจ็บมากมั้ย?
"ไม่เท่าไหร่ พี่กลัวน้ำเจ็บมากกว่า"
"แหว่ะ!"
เสียงน้ำถามคนเจ็บที่นั่งอยู่บนเตียงทำแผลแต่ไอ้กายยังปล่อยคำหวานๆออกมาได้ ฟังแล้วอยากเข้าไปแทงเพิ่มอีกสักแผลสองแผล
"แล้วหมอว่าไงมั่งอ่ะ"
"หมอบอกไม่เป็นไรมาก ไม่ได้เข้าลึกอะไร"
"หล่อเลย!"
"แน่นอน!! เออ... ว่าแต่น้ำจะบอกไอ้วีตอนไหนอ่ะ?"
"ไม่รู้สิ..."
"ไม่กล้าสินะ.. แต่เรื่องมันก็มาขนาดนี้แล้ว บอกไปตรงๆจะได้จบเรื่องนี้สักที"
น้ำไม่ตอบอะไร เพียงแค่นิ่งเงียบลง ไอ้กายที่เห็นแบบนั้นเลยยกแขนขึ้นยีผมของน้ำเล่น จนเจ้าตัวทำหน้างอแล้วยิ้มออกมา ผมที่ไม่อยากเห็นภาพบาดตานี้นานเลยเลือกที่จะเดินเข้าไป
"อ้าววี!"
"ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะ"
ไอ้กายที่หันขึ้นมาเห็นผมพอดีเรียกผมเสียงดัง ผมเลยพูดตอบกลับไปเรียบๆ
"ไม่เป็นไรมึง"
"เอ่อ... งั้นน้ำไปคุยเรื่องเอกสารกับยาให้นะ"
ร่างบางไม่รอคำตอบใดก่อนจะรีบเดินสวนผมออกไป ไอ้กายที่ทำท่าจะรั้งไว้ แต่ก็เรียกไม่ทัน
"ไม่ได้เย็บใช่มั้ย?"
"ไม่ว่ะ มันเข้าไม่ลึก ช่วงสะบัดแขนเลยโดนบาดเฉยๆ"
"เออ ดีละ กูแค่ตามมาดูเฉยๆ ไม่เป็นไรมากก็ดี"
ผมตอบสั้นๆก่อนหันหลังจะเดินกลับออกมา
"เดี๋ยวดิมึง"
ผมหยุดฟังโดยไม่ได้หันกลับไป
"กูว่ากูมีเรื่องต้องบอกมึง เรื่องกูกับน้ำ..."
ไอ้กายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ไม่ต้องหรอก กูรู้อยู่แล้ว"
"มึงรู้แล้วเหรอ? ใครบอกมึง"
"เอาเป็นว่ากูรู้แล้ว"
"ใครบอกวะ? แต่เออ.. รู้แล้วก็ดีแล้ว จะได้เข้าใจตรงกันสักที"
"เออ งั้นกูไปนะ"
ผมตอบไปแบบนั้นก่อนจะเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินเงียบๆ เออ เรื่องมึงสองคนกูรู้แล้ว มึงก็คงรักน้ำไม่ต่างจากกูถึงกล้าเข้าไปช่วยน้ำจนมึงต้องเจ็บตัวแบบนั้น แล้วน้ำก็ห่วงมึงมาก แค่นี้ก็พอเข้าใจแล้วว่ากูแพ้แล้วจริงๆ
"พี่วี..."
เสียงที่คุ้นเคยทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมามอง
"น้ำ"
"เมื่อกี้... ขอบคุณนะ"
"อื้อ..."
"พี่วี น้ำมีอะไรอยากจะบอก..."
เจ้าตัวก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะสูดลมหายใจนิดหน่อยเหมือนกำลังรวมความกล้าที่จะบอกอะไรสักอย่าง แต่ก่อนที่จะพูดอะไรออกมา..
[เสียงมือถือดังขึ้น]
“แป็บนึงนะ”
น้ำหยิบมือถือขึ้นมามองเบอร์ที่โทรเข้ามา ส่วนผมทำได้แค่ยืนมองเงียบๆ
“น้ำต้องรับสายนี้อ่ะ พี่วีอย่าพึ่งไปไหนนะ”
ผมไม่ตอบอะไร ทำแค่เพียงยืนนิ่งๆ
“อื้อ ว่าไงพี่นะ..
อยู่โรงบาล..
ไม่เป็นไรๆ..
พี่กายต่างหากที่เจ็บตัว
เดี๋ยวค่อยคุยได้มั้ยอ่ะ
อื้อรู้แล้ว
โอเคๆ เดี๋ยวโทรไป..
ฝากบอกแม่ด้วยว่ายังอยู่ครบ”
น้ำรีบกดวางสายก่อนจะหันมามองหน้าผม
“คือ..”
"เรื่องที่น้ำจะบอกพี่รู้แล้ว น้ำไม่ต้องพูดหรอก..."
“แต่..”
“มันไม่สำคัญแล้วล่ะ”
ผมตอบกลับคำพูดนั้นแบบเรียบๆก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วเดินหลบออกมาในทันที ผมไม่อยากจะฟัง ไม่อยากเห็นหน้าเค้าในตอนนี้ มันเจ็บ เจ็บมากกว่าครั้งก่อนๆ แต่ถึงยังไง ผมก็อยากอวยพรให้น้ำและไอ้กายรักกันให้นานๆ ส่วนผมคงต้องขอหลบไปให้ห่างจากคนอื่นสักพัก...
.
.
.
ดึงดราม่าเก่งมากเลยพี่วีอ่ะ
คิดเองเก่ง เออเองเก่ง!!
อย่าพึ่งด่าพี่วีเลยนะ บทคนจะรู้สึกแพ้ คิดอะไรก็แพ้หมด
.
แต่จะช่วยตัวประกันไม่ต้องยุ่งยากเลยจริงๆ สาดน้ำก็จบ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เชื่อเขาเลย
ขอบคุณครับที่ยังกดเข้ามาอ่านถึงตอนนี้
และขอโทษที่หายไปนานเลย
สารภาพตามตรงเลยว่า ฮาร์ดดิสตัวที่เก็บไฟล์พัง
กู้คืนมาได้แค่บางไฟล์ จากที่มันจะได้ลงให้จบเลย
ต้องมาพิมพ์อีกไม่กี่ตอนนี้ใหม่ทั้งหมด
แต่ก็อีกไม่กี่ตอนแล้ว จะขอลงรวดเลยทีเดียว
อีกนิดเดียวก็จบแล้วจริงๆ
อยู่ด้วยกันก่อนเด้อ :)
ตอนที่ 21
หลายวันผ่านไป พี่วีแวะมาที่บริษัทแทบทุกวันเพราะบอสของผมอนุญาตแล้ว เจ้าตัวก็ยังพยายามง้อผมอยู่ตลอดแม้ผมจะไม่คุยด้วยเลยก็ตาม ผมอยากจะลายาวๆเพื่อหลบหน้า แต่ก็ต้องมานั่งทำงานที่อยู่ๆก็ได้มาแบบงงๆแถมสั่งผมว่างดลางดหยุดอีก บอสนะบอส แบบนี้มันเรียกว่าโกงชัดๆ แล้วพอนึกย้อนกลับไปตั้งแต่ตอนที่อยู่โรงพยาบาล ความเฉยชาจากใครคนนึงที่ให้ผมมาในวันนั้น มันช่างตรงกันข้ามกับคนที่วิ่งเข้าวิ่งออกห้องทำงานผมเพื่ออยากให้ผมสนใจเค้าเสียเหลือเกิน ความรู้สึกเจ็บและจุกที่หน้าอกในทุกทีที่คิดถึงเค้าในช่วงที่ผ่านมามันได้หายไปตั้งแต่ที่ได้รู้ว่าที่ผ่านมาต่างคนต่างเข้าใจผิดกันมาตลอด และในตอนนี้ ไม่ใช่ว่าความรู้สึกดีๆของผมมันได้หมดไปแล้ว แต่เพราะผมยังโกรธเขาอยู่เท่านั้น ที่ไม่เคยคิดจะถามรึให้เวลากันอธิบายเลยสักนิด มันก็สมควรแล้วจริงๆนั่นแหล่ะ ถ้าฟังกันบ้าง ผมก็คงจะไม่ต้องทรมานที่เอาแต่คิดว่าเค้าไม่ได้รู้สึกเหมือนที่ผมรู้แล้ว ซึ่งนั้นอาจจะรวมถึงตัวเค้าเองด้วย
"ไงทุกคน วันนี้พี่ซื้อขนมมาฝากด้วยนะ"
"ขอบคุณค่ะคุณ.. เอ้ยพี่วี"
"ไม่เป็นไรจ้า"
"พี่วีน่ารักจัง ใครได้ไปเป็นแฟนนี่โชคดีมากเลยนะคะ"
ปาล์มชมคนที่เข้ามาใหม่ออกมาแบบเสียงดังฟังชัดเลย 'แหมมม สนิทกันจังนะ'
"นั่นน่ะสิ แต่มันจะมีใครยอมมาเป็นแฟนรึป่าวนะ? แต่ได้ข่าวว่าแอบนอกใจพี่ไปชอบพี่กายไม่ใช่เหรอเรา"
พี่วียังแซวปาล์มต่อแต่ผมไม่ได้หันไปมอง
"หนูผิดไปแล้ว ให้อภัยหนูนะ"
"ได้เลย พี่ให้อภัยคนที่รู้ตัวว่าผิด ไม่ได้ใจดำเหมือนคนแถวนี้"
'เออ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย'
"คนอะไร หน้างอแล้วยังน่ารักอีก"
พี่วีเล่นมาแซวผมใกล้ๆที่พยายามทำหน้านิ่งเพราะรู้ว่าผมจะไม่ตอบอะไรแน่ๆ
"ปากน่าจุ๊บจังเลย ขอจูบได้ป่าว? แต่เคยจูบแล้วนะ นิ่มมากเลย แต่ทำไมตอนนี้มันแข๊งแข็ง"
พี่วีพูดออกมาแบบไม่อายใคร แต่ผมในตอนนี้ที่เริ่มอายแต่ยังต้องเก็กโหดอยู่เลยเอามือตบโต๊ะ
"เขินวุ้ย!! งั้นเรามาเล่นเกมส์กันมั้ย?"
"เล่นค่ะ/ครับ"
พี่วีถามคนในห้องก่อนสามคนจะเฮตาม
"เกมส์มีชื่อว่า... ใครเงียบ...!!"
ผมที่ได้ยินได้แค่คิดในใจ 'เกมส์อะไรวะ?! จะมาไม้ไหนอี๊ก!!'
"เล่นยังไงเหรอพี่วี!"
"นั้นสิ!"
"ก็ถ้าพี่บอกว่าใครเงียบเป็นแมว! ทุกคนต้องส่งเสียงไง พูดรึร้องจนกว่าคนสั่งจะบอกให้หยุด รึถ้าพี่บอกว่าใครเงียบเป็นคน! คนที่ส่งเสียงก็ไม่ใช่คนไง ก็เงียบไปจนกว่าคนสั่งจะบอกให้หยุดอีกอ่ะแหล่ะ! แต่แค่ต้องฟังคำสั่งดีๆ"
พี่วีอธิบายกติกาพร้อมมองมาที่ผม "นี่มุกสดเลยสินะ ดูออกเลยนะไอ้พี่วี!!"
"อ๋อออ เข้าใจแล้ว!!"
"สลับกันพูดนะ!"
"งั้นปาล์มขอเริ่มก่อนนะ... ใครเงียบเป็นคนโง่!!"
ทันทีที่พูดจบสามคนที่เหลือก็ส่งเสียงออกมาทันทีแล้วหันมามองที่ผม
"เล่นไรกันเสียงดัง!"
ผมพูดออกไปแบบนั้น แต่ก็ทำให้พี่วีและคนที่เหลือยิ้มออกมาได้
"ต่อไปตาซีนะ... ใครเงียบ เป็น คนหน้าตาดี!!"
พอซีพูดจบทุกคนก็เงียบกันหมด พร้อมมองหน้ากันไปมา แม้กระทั่งผมเองก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา 'เอ้อ... ไม่ได้เล่นแต่แรกอยู่แล้วนี่'
"งั้นตาอ๊อฟบ้าง... ใครเงียบเป็น คนขี้งอน!!"
พอพูดจบทุกคนก็ร้องกันออกมาพร้อมหันมามองที่ผมอีกเหมือนเดิม 'เอ้ออออ จะเล่นกันแบบนี้ใช่มั้ย?!!'
"ซี หยิบแฟ้มนั้นมาหน่อยดิ!"
ผมพูดพร้อมยื่นมือรอรับแฟ้ม
"นี่เหรอคนที่ว่าตัวเองไม่ขี้งอน"
พี่วีพูดขึ้นมาพร้อมเอานิ้วมจิ้มที่แก้มของผม ทำเอาผมต้องเอนหน้าหลบ และผมก็ยังทำเมินและทำเป็นไม่สนใจคนตรงหน้าต่อ
"งั้นถึงตาพี่แล้วนะ..."
พี่วีพูดพร้อมมองหน้าผมแบบเจ้าเล่ห์ ทำให้ผมหันไปมองด้วยหางตาแว๊บนึง
"ใครเงียบ เป็น.. "
พี่วีพูดทั้งที่ยังมองหน้าผมอยู่ 'หึ จะมาเล่นสั่งว่า ใครเงียบเป็นแฟนพี่สินะ ไม่ได้กินเราหรอก' ผมคิดถึงความน่าจะเป็นของคำสั่งของพี่วีก่อนที่พี่วีจะบอกคำสั่ง พร้อมแอบหัวเราะในใจ
"ใครไม่เงียบ เป็นแฟนพี่...!!"
พี่วีพูดรวบคำแบบเร็วๆอีกรอบ
"ปาล์มพี่ขอชีทใบนั้นที"
พอพี่วีพูดจบผมก็รีบพูดออกไปในทันที ปาล์มเองที่ได้ยินก็ส่งชีทกลับคืนมาให้ผมแบบไม่ส่งเสียงอะไรพร้อมอมยิ้มให้ผม ทำให้ผมเอ่ะใจขึ้นมาว่าทำไมทุกคนในห้องเงียบกันหมด จนผมคิดถึงคำสั่งที่พี่วีพูดใหม่อีกครั้ง "ใครไม่เงียบเป็นแฟนพี่" เดี๋ยวนะ เมื่อกี้มีคำว่า ไม่ งั้นคนที่ส่งเสียงก็เป็นแฟนงั้นสิ' พอคิดได้ ผมรีบหันไปมองค้อนใส่คนข้างๆทันที
"ไอ้พี่วี!"
พี่วีที่ได้ยินผมเรียกชื่อก็หันกลับมายิ้มพร้อมทำตาโตก่อนจะชี้นิ้วใส่ผมเพราะยังไม่สั่งให้ส่งเสียงได้ เวรกรรม นี่ผมออกเสียงซ้ำไปถึงสองทีเลยนี่ พอรู้ตัวผมก็เก็บปากไม่ให้ตัวเองส่งเสียงอีก ครั้นพอมองคนที่เหลือก็เอาแต่นั่งอมยิ้มและกลั้นหัวเราะกัน โอ้ยยยย หลงกลง่ายๆแบบนี้ได้ไงเนี่ยไอ้น้ำ!!
พี่วีคอยป่วนผมทั้งวันแถมมีลูกคู่ลูกขาอีกสามคนคอยผลัดกันเล่นมุกตลกโยนกันไปโยนกันมา นี่มันรวมตัวกันหักหลังกันชัดๆเลย จำไว้เลยนะ!! ผมนั่งฟังมุกทั้งหยอดทั้งจีบทั้งง้อตั้งแต่เช้าจนเวลาล่วงมาถึงเวลาเลิกงาน จะได้หนีกลับบ้านสัก!!
"วันนี้เราไปกินข้าวกันนะ"
พี่วีพูดขึ้นมาขณะที่ผมกำลังเก็บเอกสารบนโต๊ะประชุมเข้าแฟ้ม
"ไปค่ะ!!"
"วันนี้พี่ต้องรีบกลับนะซี"
ผมเลือกที่จะตอบกลับไปแต่ใช้วิธีตอบผ่านคนอื่นแทน
"เอ่อ... ครับ"
"ว้าาา ให้ผู้ใหญ่รอมันก็แย่นะ"
ซีตอบกลับคำผมแต่พี่วีก็รีบพูดขึ้นต่อในทันที ทำเอาผมขมวดคิ้วตาม และเจ้าตัวคงรู้ว่ายั่วสงสัยผมได้เลยรีบพูดต่อ
"พี่บอกน้องๆรึยังว่าวันนี้พ่อแม่พี่ขึ้นมาด้วยนะ! แล้วก็ตั้งใจจะมาทานข้าวด้วยกัน จะบอกพวกท่านว่าไงดีนะถ้าไม่มีใครไปกินข้าวด้วย..."
พี่วีพูดพร้อมทำหน้าลำบากใจ พร้อมมองมาที่ผม ‘ไอ้พี่วีจะเล่นแบบนี้ใช่มะ?!’
"เออ... ไปก็ได้"
ผมที่ทนการกดดันแบบนี้ไม่ได้ ต้องเอ่ยปากยอมไปด้วย
"น่ารักมาก!!"
ทันทีที่ได้ยินคำตอบพี่วีก็เดินเข้ามาหยิกแก้มผม ทำให้ผมต้องปัดมือเค้าออก
**********
ที่ร้านอาหารร้านเดิมที่อยู่ใกล้ๆออฟฟิศ...
"สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า"
ผมยกมือไหว้คนทั้งสองที่นั่งรออยู่แล้ว ส่วนคนที่เหลือก็ไหว้ตาม
"ดีจ้ะ นั่งกันก่อนๆ เป็นไง สบายดีนะเรา"
"สบายดีครับ"
"คุณลุงคุณป้าสบายดีนะครับ"
"ยังแข็งแรงดี แต่เจ้าเล็กนี่สิ ทิ้งงานทิ้งการบ่อยจริง พาลให้ลุงต้องไปทำงานแทน"
'นั้นไง อย่างที่คิดไว้เลย ใช้คุณลุงคุณป้ามาช่วยง้อ'
"คุณพ่ออ่ะ ขายผมทำไมเนี่ย... อ่า เดี๋ยวผมมานะ"
คนตัวสูงทำเป็นน้อยใจก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป 'แผนสูงจังนะ ให้ผู้ใหญ่ช่วย'
"งั้นคุณลุงต้องรีบหาคนช่วยคุมพี่วีแล้วล่ะ"
"น้ำล่ะว่างรึเปล่า รึพอจะมีใครแนะนำมั้ยล่ะ?"
อุส่าห์จะชงให้ห่างตัวเอง ดันเข้าตัวเองซะงั้น
พรึ๊บ!!!
"ไฟดับเหรอ?
อยู่ดีๆไปในร้านก็ดับลง ทำให้ผมหันไปถามซีที่นั่งอยู่ข้างๆ
"แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยูว..."
พี่วีถือเค้กวันเกิดออกมา พร้อมคนอื่นๆที่เดินล้อมมาด้วย มาครบกันทั้งทีมเลยก็ว่าได้ ทั้งพี่แก้ว พี่กาย พี่บอย พี่ใหญ่ บอสผมด้วยอีกคน 'นี่ทำกันเป็นขบวนการเลยใช่มั้ยเนี่ย!' ทุกคนยืนขึ้นร้องเพลงพร้อมกัน ทำเอาผมอดยิ้มออกมาไม่ได้
"อ่ะๆอย่าลืมขอพรก่อนเป่าเค็กนะ"
พี่แก้วบอกผมหลังจากร้องเพลงจบ ผมก็ยกมือขึ้นพร้อมหลับตาขอพรในใจแล้วก็เป่าเค้กทันที ตอนนี้เทียนหลากสีได้ดับลง และเมื่อไฟในร้านเปิดสว่างขึ้นผมเลยรีบหันไปหาพี่แก้วและบอกออกไปทันที
"วันเกิดน้ำมันอีกตั้งสองวันนะ"
"พี่รู้แล้ว แต่คุณลุงคุณป้าจะกลับพรุ่งนี้ตอนเช้าไง พอเค้ารู้เลยอยากฉลองด้วยกันก่อน"
"อ๋อ...ครับ ขอบคุณมากนะครับ"
ทันทีที่พี่แก้วก็ตอบกลับมาทันที ทำเอาผมยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง รวมถึงบอสและพี่ๆน้องๆในวันนี้แทบทันที
"ว่าแต่ขอพรอะไรเหรอ?"
"ไม่บอก!!"
พี่บอยถามขึ้นมาแล้วผมก็ตอบกลับไปพร้อมแลบลิ้นใส่
"ขอพรให้มีแฟนเป็นผมแน่เลย งั้นดีใจด้วยครับ พรของคุณเป็นจริงแล้ว!!
ไอ้พี่วีพูดขึ้นเพื่อชงตัวเอง ทำเอาคนอื่นโห่ใส่ก่อนจะพากันนั่งลงประจำที่ เมื่อพอรู้ตัวแล้วว่าเริ่มไม่มีคนเข้าข้างแล้ว เจ้าตัวก็นั่งคุกเข่าที่ข้างๆผม จากที่เผลอแอบยิ้มอยู่ ตอนนี้ผมต้องตกใจแทน
"เห้ย! ทำไรเนี่ย?!"
"หายโกรธแล้วใช่ป่าว?"
คนตรงหน้าถามพร้อมยิ้มให้ ทำเอาผมรู้สึกร้อนขึ้นมาที่หน้าในทันที
"ไม่!"
"แน่ใจเหรอ?"
"อือ"
ผมตอบกลับไปแบบนิ่งๆพร้อมหันหน้าไปทางอื่น
"แล้วเขินทำไม"
"เปล่าสักหน่อย"
"ก็เห็นอยู่ว่าหน้าแดง"
"เปล่า"
"ปากแข็งจัง"
พี่วีทำหน้างอใส่ผมที่ยังปฏิเสธเสียงแข็งอยู่ แต่เป็นใครก็ต้องเขินแหล่ะ ถ้ามีคนที่ตัวรักมาคุกเข่าง้อแบบนี้
"น้ำ... พี่ไม่รู้ว่าพี่จะทำยังไงให้น้ำหายงอนพี่แล้วเนี่ย..."
คนตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าลง ทำเอาผมต้องหันกลับมามอง ก่อนที่พี่วีจะคว้ามือทั้งสองข้างผมมาจับไว้แน่น และผมเองก็ยอมให้จับแต่โดยดี พี่วีค่อยๆเอาสร้อยข้อมือเส้นเก่าของผมที่พี่วีดึงมันขาดใส่คืนให้ผม ผมมองสร้อยข้อมือเส้นเดิมที่ผมคิดว่าคงจะไม่มีวันได้มันคืนกลับมา แล้วเหลือบไปเห็นว่าที่แขนของพี่วีเองก็ใส่อยู่เช่นกัน
"แต่พี่อยากให้น้ำรู้นะ ว่าพี่รักน้ำมาก มากจนไม่รู้จะอธิบายมันออกมายังไง พี่อยากได้น้ำมาเป็นเมีย เอ้ย! เป็นแฟน พี่จะพูดว่าเป็นแฟน... นี่พี่ยอมพูดคำเลี่ยนๆพวกนี้ต่อหน้าคนอื่น แล้วพี่ไม่อายด้วยเพราะพี่อยากให้น้ำหายโกรธพี่มากกว่า"
เป็นการง้อที่ตรงไปตรงมามาก จนผมคิดตามเลยว่าถ้าเป็นผมจะกล้าพูดคำพวกนี้ต่อหน้าคนอื่นรึป่าว ยิ่งไปกว่านั้นคือต่อหน้าพ่อกับแม่ตัวเองด้วย
"น้ำจะงอนพี่ต่อก็ได้นะ แต่อย่างน้อยก็ช่วยบอกให้พี่รู้หน่อยว่ายังอยากให้พี่ง้อต่อ"
คนตรงหน้ายังพูดต่อ โดยมีทุกคนนั่งลุ้นและอมยิ้มฟังเลี่ยนๆจากพี่วีอยู่เงียบๆ ผมที่ไม่รู้จะทำยังไงก็หันไปมองคนที่นั่งลุ้นอยู่ ทุกคนพยักหน้าให้ผมใจอ่อนสักที ซึ่งเอาตามจริง ผมหายโกรธตั้งแต่ถือเค้กเข้ามาแล้ว แต่ต้องวางฟอร์มหน่อย เดี๋ยวไอ้พี่วีจะได้ใจ
"อือ..."
ผมถอนหายใจแล้วตอบกลับไปสั้นๆ
"อือคือ? ให้ง้อต่อใช่มะ?"
"ก็... เออ!"
คนตรงหน้าถามซ้ำก่อนจะยิ้มออกมาหลังจากได้ยินคำตอบผม
"แปลว่าน้ำไม่ได้เกลียดพี่แล้วนะ!"
"ก็ไม่ได้เกลียดแต่แรกอยู่แล้วมั้ย?!"
"งั้นเป็นแฟนกันได้ยัง?"
"ไม่! ยังโกรธอยู่"
พี่วีที่ยังจับมือผมแน่นถามผมเสียงดังก่อนที่ผมตอบกลับพร้อมทำเป็นไม่สนใจคนตรงหน้า
"คนไม่ใช่แฟนเค้าไม่งอนกันหรอกนะ"
"เออ... ใช่ๆๆ!!"
คุณแม่ของพี่วีพูดขึ้นมา ทำเอาทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยไปหมด ทำเอาผมไปต่อไม่ถูก
"อือ... เป็นแฟนก็ได้"
ผมที่พูดขึ้นมาเบาๆ
"อะไรนะ? ไม่ได้ยินเลย เจ้าเล็กถามย้ำอีกทีดิ๊"
พี่ใหญ่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เพื่อให้คนตรงหน้าผมถามซ้ำอีกครั้ง
"เป็นแฟนกันนะ!"
พี่วีที่รู้งานก็รีบถามขึ้นเสียงดังฟังชัด
"โว้ย! จะตะโกนทำไมเนี่ย!"
"แล้วสรุปเป็นมั้ย?!"
"อื้อ!"
"เยส!!!"
"โอ้ยยยย อายผู้ใหญ่ด้วย"
พี่วีที่พอได้ยินคำตอบก็กระโดดขึ้นมากอดผมแน่นแล้วก็หอมแก้มผมทันที ทำเอาผมต้องรีบผลักเขาออกไป
"ไม่อาย! จะหอมอีกให้ดู"
"พอเลยยยย!!"
พี่วีที่ยังไม่ปล่อยผมพยายามจะหอมผมอีก ส่วนคนอื่นๆก็ได้แค่นั่งหัวเราะให้กับผมสองคน
แล้วเส้นทางความรักของผมที่มันดูวุ่นวายเป็นปีๆก็ได้เริ่มต้นใหม่จากตรงนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อ ผมกับพี่วีเราจะรักกันนานแค่ไหน ผมเองคงไม่สามารถตอบได้ และพี่วีเองก็คงตอบไม่ได้เช่นกัน แต่ที่ผมบอกได้เลยตอนนี้ คือผมจะรักและดูแลพี่วีไปให้นานที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ และพี่วีเองก็คงจะทำแบบนั้นด้วยเช่นกันเพราะลองไม่ทำดิ จะฟาดให้หนักเลย สุดท้ายท้ายสุด ผมอยากจะบอกว่า ไม่ว่าความรักมันจะเริ่มต้นสวยงามรึไม่สวยงาม แต่ยังไงซะมันก็คือความรัก เมื่อรักแล้วก็ดูแลมันให้ดีเท่าที่เราจะทำไหว อย่าไปคาดหวังอะไรจากใครสักคนมากมายจนลืมไปว่าเขาก็คนธรรมดาเหมือนกันกับเรา และเราไม่จำเป็นต้องคอยแบกความรักนี้ไปทั่วทุกที่ แต่ให้ดูแลมันให้ดีตามที่เรารู้สึก หลายครั้งที่ผมเห็นความรักที่หลายคนปลูกได้ตายลง ไม่ใช่แค่จากการไม่ดูแล แต่ทั้งจากการดูแลมันมากเกินไป ใส่ปุ๋ยบ่อยเกินไป รดน้ำมันมากเกินไป เพราะบางครั้งความรักจริงๆมันไม่ใช่แค่การเอาใจใส่กันรึดูแลกันให้มากๆ แต่มันคือการที่เราต้องทำความเข้าใจกับความรักนั้นด้วย ว่ามันต้องการการดูแลแบบไหน รึเราต้องเข้าใจเค้าแค่ไหนต่างหาก รักแต่พอดี รักในแบบที่เข้าใจ ค่อยๆดูแลกันไปในทุกวัน แล้วรักครั้งนี้มันจะอยู่กับเราไปนานแสนนาน
คิดถึงเรื่อยๆ...
[จบ]
แล้วก็จบจนได้
ขอบคุณที่ยังอยู่ตามกันนะครับ
มีข้อติชมยังไงเม้นได้เลยนะครับ จะได้เอาไปปรับปรุง
และผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
เป็นเรื่องแรกที่ผมแต่งทิ้งไว้เมื่อนานมาแล้ว
ความยาวในช่วงหลังๆมันถึงยาวขึ้นเรื่อยๆ
อย่างที่บอกว่ากะจะให้จบแค่ 10กว่าตอน
แต่ผมเองดันพิมพ์แยกไปเรื่อยๆซะงั้น
ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่อยู่กันมาถึงตอนสุดท้าย
:)