พิมพ์หน้านี้ - อ้อนรักพิชิตใจคุณสามี #อ้อนรักครั้งที่ 12 #Up(09/08/2563)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => ข้อความที่เริ่มโดย: momocity ที่ 10-05-2020 17:17:33
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
อ้อนรีกครั้งที่ 00
เครียด ผมเครียด ผมเหลือเวลาอีกแค่ 1 เดือนผมควรทำยังไงดีนี่มันไม่ใช่อย่างที่ผมต้องการผมเพิ่งอายุ 19 ปีเท่านั้น ทำไมต้องมาพรากเอาอิสระไปจากผมด้วย ผมยังไม่พร้อม มันยังไม่ถึงเวลาผมยังใช้ชีวิตวัยรุ่นไม่คุ้มเลยด้วยซ้ำ ทำไมผมต้องแต่งงาน หนำซ้ำคนที่ผมต้องแต่งงานด้วยอายุมากกว่าผมเกือบ 1 รอบ ยังไม่หมดเพียงเท่านั้นที่สำคัญที่สุดคือคนคนนั้นมีแฟนอยู่แล้วคบหากันมาหลายปี แล้วนี่พ่อจะให้ผมเป็นมือที่สามไปแย่งผะ… แฮ่ม แฟนเค้ามาหรอ
ผมไม่เลวขนาดนั้นนะ ผมต้องไปหาเค้าเพื่อยกเลิกงานแต่งงานครั้งนี้เพื่อผลประโยชน์ของเราทั้งสองฝ่าย
"ใช่ เค้าเองก็เป็นถึงเจ้าของธุรกิจฟาร์มโคนมระดับประเทศขนาดนั้น คงไม่อยากมีข่าวเสียๆหายๆอย่างเรื่องรักๆใคร่ๆพวกนี้หรอก"
ใช่ครับ นมจากฟาร์มเค้าอร่อยมากแต่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้วันนี้ผมจะต้องไปฟาร์มหิรัญรัตน์ให้ได้ คนที่ควรแต่งงานกับเค้าไม่ใช่ผม อ้อนรัก คนนี้ หรือว่าผมควรไปหาแฟนเค้าดี เอ่ออ ไม่ดีกว่าโดนกระชากหัวตบเพราะแรงเพชรหึงมาไม่คุ้มกัน ไปฟาร์มหิรัญรัตน์ดีแล้วละนะ
ชุดอ่าชุดนี้หละ ดูเด็กดีผมเลือกเสื้อยืดสีขาวกับเอี๊ยมขาขาว พร้อมหมวกแก๊ปสีดำ คู่กับรองเท้าผ้าใบ 55เหมือนเด็กม.ปลายเลยแฮะ ดูจากแฟนเค้าแล้วเค้าน่าจะชอบคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่และไม่งี่เง่า หรือเหวี่ยงวีนไปทั่วเพราะฉะนั้นอะไรที่คาดว่าเค้าจะไม่ชอบผมจะทำให้หมดเลยคอยดู
"คุณอ้อนจะไปไหนหรอครับ"
พี่ทัพ เป็นเลขามือขวาของพ่อคอยรายงานความประพฤติของผมให้คุณพ่อได้รู้ ทุกเรื่องที่ผมทำเหมือนว่างอะนะ
"อ้อนจะไปฟาร์มหิรัญรัตน์"
"ไปทำไมหรอครับ"
ยังไม่เลิกถามอีก จะไปทำไมก็เรื่องของผมไหมหละ
"ไปซื้อนม นมอ้อนหมดอ้อนต้องกินนมเยอะๆ จะได้สูงๆพี่ทัพเข้าใจไหม"
เรื่องไปซื้อนมนี่เรื่องจริงนะ เพราะผมสูงแค่175เซนติเมตร แต่เพื่อนผมแต่ละคนสูง180เซนขึ้นผมเตี้ยสุดซึ่งผมยอมไม่ได้ มีคนบอกว่าถ้ากินนมแล้วผมจะสูงขึ้นผมเลยกินนมทุกวันไม่เคยขาดแต่ก็ยังเตี้ยเหมือนเดิม ที่เลือกกินของฟาร์มหิรัญรัตน์เพราะเป็นฟาร์มที่ได้มาตรฐานที่สุดได้การรับรองจากทั้งในและต่างประเทศ ผมชอบกินนมก็จริงแต่ไม่ได้อยากได้เจ้าของเค้ามาเป็นสามีนะเฮ้ยย
"ปกติคุณอ้อนให้คนไปซื้อให้หนิครับ ทำไมวันนี้ถึงจะไปเองหละครับ อีกอย่างคุณทะ…"
ทัพฟ้ากำลังจะบอกว่าคุณท่านซื้อมาไว้ให้เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวานแต่ก็โดนคุณอ้อนพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
" ก็อ้อนอยากไปซื้อเองนี่ จะไปคนเดียวพี่ทัพไม่ต้องไปกับอ้อนหรอกอ้อนไปเองได้ บายย"
ผมว่าก่อนจะวิ่งจู้ดมาที่รถแล้วขับออกไป มุ่งหน้าสู่ฟาร์มหิรัญรัตน์ทันที
ทัพฟ้ามองตามหลังรถของคุณอ้อนที่เค้าดูแลมาตั้งแต่เล็กด้วยความกังวลไปซื้อนมไม่ใช่หรอก สงสัยคุณอ้อนจะไปปฏิเสธงานแต่งงานมากกว่า ทัพฟ้าต่อสายโทรศัพท์หาคุณท่านทันที รอสายเพียงไม่นานคุณท่านก็กดรับ
"สวัสดีครับคุณท่าน"
(ไง ทัพฟ้า)
"คือตอนนี้คุณอ้อนกำลังไปที่ฟาร์มหิรัญรัตน์ครับ"
ดูท่าไม่ได้จะไปดี ทัพฟ้าพูดต่อในใจ
(ไปทำไม)
ไอศูรย์ เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยไอ้ลูกชายตัวดีมันจะทำอะไรกันแน่ เมื่อวานนี้ก็ทะเลาะกันใหญ่โตเพราะบังคับให้แต่งงาน แต่ไหงวันนี้มันวิ่งโร่ไปหาเค้าเองแบบนี้กัน
"คุณอ้อนบอกว่าไปซื้อนมครับ ผมจะบอกว่าท่านซื้อมาแล้วก็พูดไม่ทันครับ"
(55มันก็อาจจะไปซื้อนมจริงๆก็ได้ แต่จุดประสงค์หลักจริงๆหนะคงไปขอยกเลิกงานแต่งนั้นหละ)
เฮ้ออ ความจริงก็ไม่ได้อยากจะบังคับให้ลูกแต่งงานตั้งแต่อายุน้อยๆหรอก แต่มันเป็นคำสัญญาระหว่างสองตระกูลที่มีลายลักษณ์อักษรชัดเจน ทำให้ปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้ได้ ความจริงก็รู้สึกผิดต่อผู้หญิงที่เป็นแฟนเค้าคนนั้นอยู่เหมือนกัน แต่พอได้รู้เรื่องนั้นเข้าก็คิดว่าดีแล้วที่ลูกชายจะแย่งเอาผู้ชายดีๆมาครองแทนผู้หญิงแบบนั้น
"จะดีหรอครับ ถ้าคุณอ้อนไปวุ่นวายจนฝ่ายนั้นไม่พอใจแล้วยกเลิกงานแต่งขึ้นมาจริงๆจะทำยังไงหรอครับคุณท่าน"
(ไม่ทำยังไงหรอก ทางเค้าต่างหากที่จะเสียผลปนะโยชน์มหาศาลไม่ใช่ทางเรา เอาหละไปทำงานต่อได้แล้วถ้าอ้อนกลับมาบอกให้โทรหาฉันด้วย)
ติ๊ด
"ไม่เห็นจะเข้าใจที่คุณท่านพูดเลย หวังว่าคุณอ้อนจะไม่สร้างเรื่องวุ่นวายมากจนเกินไปนะครับ"
ฟาร์มหิรัญรัตน์
เป็นฟาร์มที่ใหญ่โตจริงๆ มีทั้งภูเขามีลำธารด้วย มีทุ่งหญ้ากว้างๆไว้ให้พวกโคนมมาเล็มหญ้า อย่างสวย
ไม่ได้ๆ ใจเย็นอ้อนรักวันนี้เรามาเพื่อซื้อนมไม่ใช่สิมาเพื่อยกเลิกงานแต่งงานต่างหาก อย่าเพิ่งไปสนใจอย่างอื่นสิ
" สวัสดีครับคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าต้องการเยี่ยมชมฟาร์มหรือมาซื้อนมคุณภาพกลับไปหรือครับคุณลูกค้า วันนี้ทางเรามีนมสตอเบอรี่สูตรใหม่ด้วยนะครับ"
พอลงจากรถพนักงานขายหรือเปล่านะ ก็วิ่งมาสอบถามความต้องการของผมทันที นมสตอเบอรี่สูตรใหม่อยากชิมจังอะ แต่ไม่ได้ๆต้องไปหา 'พ่อเลี้ยงศศินทร์' ก่อนค่อยออกมาซื้อก็ยังไม่สายอย่าวอกแวกสิ
" เอ่อคือผม อยากจะขอพบพ่อเลี้ยงศศินทร์หนะครับ ไม่ทราบว่าพ่อเลี้ยงอยู่ไหมครับ"
"อยู่ครับ แต่ว่าถ้าไม่ได้นัดไว้ก็เข้าพบไม่ได้นะครับ"
คนตอบไม่ใช่พนักงานที่อยู่ตรงหน้าแต่เป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่มีเชื้อสายฝั่งยุโรปแน่นอนผมฟันธง
"ผมเป็นผู้ช่วยของพ่อเลี้ยงศศินทร์ ชื่อหินผา ต้องขอโทษคุณอ้อนรักด้วยที่ให้เข้าพบพ่อเลี้ยงในตอนนี้ไม่ได้"
"ผมไม่ยกโทษให้หรอกนะ ผมต้องได้พบพ่อเลี้ยงเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อย่างนั้นผมจะสร้างความวุ่นวายให้พวกคุณแน่และผมจะฟ้องพ่อจริงๆด้วย"
ต้องเอาแต่ใจมากๆ ทำตัวเป็นคุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ เหวี่ยงวีนเก่งๆ ขี้ฟ้องอีกต่างหากรวบรวมความน่ารำคาญมาอยู่ที่ตัวเองซะอ้อนรัก เชิดๆเข้าไว้
"เอ่ออ คุณอ้อนถ้าคุณทำแบบนั้นพวกผมจะลำบากนะครับ"
"แล้วยังไงผมต้องสนหรอ พาผมไปพบพ่อเลี้ยงเดี๋ยวนี้"
ผมยกมือขึ้นกอดอกแล้วทำหน้าบึ้ง ดุพอยังวะ เค้าจะพาไปหาพ่อเลี้ยงไหมเนี่ย ถามจริงไอ้พวกคุณหนูทั้งหลายที่ชอบทำแบบนี้อะไม่เหนื่อยกันบ้างหรอผมทำแปบเดียวยังเหนื่อยขนาดนี้แล้วอะ นับถือพวกเค้าจริงๆ
"ครับๆ พ่อเลี้ยงอยู่ที่สำนักงานด้านหลังแต่ตอนนี้พ่อเลี้งมีขะ… คุณอ้อนๆเดี๋ยวสิครับ เป็นเรื่องแล้วไง"
หินผาพูดไม่ทันจบประโยค อ้อนรักก็วิ่งไปตามทางที่หินผาชี้ไปทันที เอาจริงๆคุณหินผาเค้าโตกว่าผมหลายปีผมทำท่าทางเสียมารยาทกับเค้าขนาดนั้นอะ โคตรแย่เลยแต่ช่างเถอะเค้าต้องเอาไปรายงานพ่อเลี้ยงแน่ๆ สำนักงานๆตรงไหนละเนี่ยอ่านั้นไง จะวิ่งเข้าไปเลยดีไหมแต่ว่าถ้าพ่อเลี้ยงมีแขกหละ เฮ้อ รอตรงนี้ก็ได้ให้คุณหินผามาก่อนดีกว่า
"แฮ่กแฮ่ก คุณอ้อนครับ"
โอ้ย น่าสงสารหอบแฮ่กมาเชียวอ้อนรักขอโทษนะคุณหินผาอ้อนรักตั้งใจเอ๊ะ ยังไง55
"ครับ เดี๋ยวผมรอตรงนี้คุณหินผาไปบอกพ่อเลี้ยงทีสิครับว่าผมมาพบ"
"ครับ"
ผมนั่งเล่นโทรศัพท์รอที่โตณะม้าหินอ่อนทีาหน้าสำนักงาน ก่อนจะรู้สึกได้ว่ามีคนมานั่งข้างๆคงเป็นคุณหินผานั้นแหละ อ้อนรักเก็บมือถือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่ใช่คุณหินผา แต่เป็นพ่อเลี้ยงศศินทร์
"... "
"ต้องการพบฉัน เธอมีเรื่องอะไร"
"..."
ก็รู้ว่าพ่อเลี้ยงศศินทร์เป็นผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง เห็นในหน้าหนังสือพิมม์หรือทีวีบ่อยๆ แต่จะบอกให้เลยว่าตัวจริงดูดีกว่ามากหล่อเหมือนนายแบบเลยสูงอีกต่างหาก อ้อนรักอิจฉา เฮ้อออ ทำไมอ้อนรักต้องเกิดมาตัวเล็กด้วยนะ
"เธอ เธอ อ้อนรัก"
ศศินทร์มองเด็กตรงหน้าที่มองเค้าอยู่ตาไม่กระพริบ พร้อมทำหน้าตาประหลาดเดี๋ยวมองยิ้ม เดี๋ยวเบะปากคล้ายจะร้องไห้ เด็กนี้ปกติหรือเปล่าเนี่ย ผมดึงแขนเด็กประหลาดเข้ามาคุยกันในห้องสำนักงานเพราะคุยกันข้างนอกถ้ามีคนได้ยินเป็นเรื่องแน่
"ทำไมอ้อนรักไม่สูงแบบนี้บ้างอะ โอ้ยย ช่างมันก่อน พะ พะ พ่อเลี้ยงคือผมอยากให้พ่อเลี้ยงยกเลิกงานแต่งอะ"
"ไม่ได้หรอก"
"แต่พ่อเลี้ยงมีแฟนอยู่แล้วจะมาแต่งงานกับผมได้ยังไง ผมไม่เอาหรอกนะเราสองสามคนอะ ผมชอบเป็นที่หนึ่งอะ เป็นหนึ่งไม่มีสองเข้าใจปะ เหอะ"
เอาสิ หางสงหางเสียงไม่มี เสียมารยาทอีกแล้วอ้อนรัก พ่อเลี้ยงอ้อนรักขอโทษนะ ที่ทำตัวไม่ดีแต่ถ้าพ่อเลี้ยงยกเลิกงานแต่งให้อ้อนเมื่อไหร่อ้อนจะยกขันธ์ 5 มาขอขมานะ ว่าไปนั้นไม่ทำหรอก เรื่องแค่นี้เอง
"ถึงฉันแต่งงานกับเธอ มิลินก็จะไม่มาวุ่นวายกับเธอฉันคุยกับเค้าแล้วฉันแต่งกับเธอแค่ในนาม แต่ตัวจริงของฉันยังไงก็คือมิลิน"
ถ้ารักกันมากขนาดนั้นแล้วมาตกลงแต่งงานกับผมเพื่ออะไร ผมก็เป็นคนนะแต่งงานในนาม ใครก็ต้องรู้ว่าผมแต่งงานมีสามีแล้วแต่สามีของตัวเองยังคงไปคั่วกับแฟนเก่าอยู่ เค้าจะมองผมเป็นยังไงผมไม่เอาด้วยหรอกนะแบบนั้น
"ไม่มีทางที่ผมจะยอม คุณโตกว่าผมคงรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ถ้าคุณยังยืนยันว่าจะไม่ยกเลิกงานแต่งงานคุณต้องเลิกกับแฟนคุณแล้วมีผมแค่คนเดียว แต่ถ้าคุณไม่ยอมเลิกกันแล้วยังคิดจะแต่งงานกับผมหละก็ ผมจะทำให้คุณได้รู้จักความหรรษาของชีวิตมากกว่านี้เอง กลับหละขอตัว"
ศศินทร์มองตามหลังของว่าที่ภรรยาไปอย่างเหนื่อยใจแต่เพียงไม่นานอ้อนรักก็กลับเข้ามาในห้องสำนักงานอีกครั้งพร้อมบอกเค้าว่า
"อ้อนเอานมสตอเบอรี่สูตรใหม่2แกลลอนนะ ไม่จ่ายเงินหรอกแบร่"
เหอะ คิดจะควบสองหรอเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า ผมไม่อยากได้ตำแหน่งเมียหรือเมียงหลวงของใคร ยังไงการแต่งงานครั้งนี้จะต้องยกเลิกพ่อเลี้ยงไม่มีทางยอมเลิกกับคุณมิลินอะไรนั้นแน่ นมสตอเบอรี่2แกลลอนนี้ถือว่าเป็นของไถ่โทษที่ทำอ้อนรักอารมณ์เสียละกัน ต้องเอาเรื่องที่คุยกันวันนี้ไปเล่าให้คุณพ่อฟัง คุณพ่อรักผมจะตายไม่ยอมให้ผมไปเป็นรองคนอื่นแน่ๆ เราจะได้เห็นดีกันพ่อเลี้ยงศศินทร์
#################################
รีไรท์
-
เอ็นดูน้องอ้อน...ติดตามจ้า :pig4:
-
อ้อน สู้ๆ
-
อ้อนแสบมากมาต่ออีกนะครับ
-
:katai2-1:
-
รอออ
-
อ้อนรักครั้งที่ 01
อ้อนรักไม่ได้ขับรถตรงกลับบ้านแต่ขับรถไปบริษัทแทน เรื่องนี้ต้องฟ้อง คุณพ่อจะได้รู้ธาตุแท้ของผู้ชายคนนั้นว่าเห็นแก่ตัวขนาดไหน ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้วแต่มาตกลงแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง เลวที่สุดไม่สงสารแฟนตัวเองบ้างหรือไง อย่างน้อยๆก็สงสารผมที่ยังใช้ชีวิตวัยรุ่นได้ไม่คุ้มหน่อยสิ
ผมให้คนเอารถไปเก็บแล้วเดินยิ้มแย้มเข้าไปในบริษัท ทักทายพนักงานทุกคนที่เดินผ่านอย่างอารมณ์ดีเหมือนทุกๆครั้งที่เข้าบริษัท ทั้งๆที่ตอนนี้ในใจผมมันหงุดหงิดจนแทบจะฆ่าคนได้เลยด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างว่าผมจะต้องคีพลุคเข้าไว้ พี่ๆเค้าจะได้เอ็นดูผมกันเยอะๆ
"พี่ริว คุณพ่ออยู่หรือเปล่า"
ผมถามพี่ริวหรือคิริว ที่เป็นทั้งมือซ้ายและเลขาของคุณพ่อพี่คิริวเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น หน้าตาดีคนของคนพ่อหน้าตาดีทุกคนนั้นแหละ
"อยู่ครับคุณหนู"
รู้สึกเหมือนวันนี้พายุจะเข้านะครับคุณท่านคิริวคิดในใจแล้วก้มหน้าทำงานต่อไม่สนใจสองพ่อลูกที่อยู่ในห้องแม้แต่น้อย
ผั๊วะ
"คุณพ่อครับ"
"หืม"
"คุณพ่อรู้ไหมว่าวันนี้อ้อนไปฟาร์มหิรัญรัตน์มา พี่ทัพคงบอกคุณพ่อแล้วความจริงอ้อนไม่ได้ไปซื้อนมอะไรหรอก แต่ไปบอกให้พ่อเลี้ยงศศินทร์ยกเลิกงานแต่งต่างหาก แล้วพ่อรู้ไหมว่าพ่อเลี้ยงศศินทร์ตอบอ้อนว่ายังไง พ่อเลี้ยงบอกว่ายังไงก็ยกเลิกไม่ได้ อ้อนเลยบอกให้พ่อเลี้ยงไปเลิกกับแฟน พ่อเลี้ยงก็บอกอ้อนว่าเลิกไม่ได้แต่พวกเค้าจะคบกันเงียบๆและไม่มีมาวุ่นวายกับอ้อนแน่นอน พ่อยังจะให้อ้อนแต่งกับเค้าอีกหรอ คนเห็นแก่ตัวแบบนั้นหนะ ถ้าอ้อนแต่งงานกับเค้าอ้อนจะกลายเป็นตัวอะไรไม่ได้ต่างอะไรกับของตายเลยนะ ถ้าคนอื่นรู้เค้าไม่ต้องคนอื่นหรอกแค่น้าทิพย์กับลูกสาวเค้ารู้คงรอสมน้ำหน้าอ้อนกันสนุกแน่"
เหนื่อยผมพูดทุกอย่างออกมาหมดแล้วถ้าพ่อรักผมพ่อต้องไม่ยอมให้ผมมีสภาพแบบนั้น มันแย่เกินไปแค่แต่งกับคนที่ไม่ได้รักก็แย่แล้วนี่ยังต้องคอยทนให้สามีตัวเองไปพลอดรักกับคนอื่นอีก ศักดิ์ศรีของผมคงไม่เหลือแล้วแหละถ้าจะขนาดนั้น
"แน่นอนพ่อไม่ยอมให้ลูกอยู่ในสภาพนั้นแน่ๆ แต่เรื่องการแต่งงานนั้นยกเลิกไม่ได้จริงๆ ส่วนเรื่องพ่อเลี้ยงกับผู้หญิงคนนั้นไม่ต้องเป็นห่วงพ่อไม่ยอมให้ลูกไปเป็นของตายของใครแน่ ลูกพ่อต้องเป็นที่หนึ่งและหนึ่งเดียวเพราะฉะนั้นลูกยอมแต่งงานเพื่อพ่อได้ไหมครับ"
ไอศูรย์ลุกขึ้นแล้วเดินมากอดอ้อนรักไว้แนบอกพร้อมยกมือลูบหัวอ้อนรักเบาๆ ไอศูรย์รู้ว่าอ้อนรักไม่อยากแต่งงาน แต่มันจำเป็นจริงๆส่วนเรื่องของพ่อเลี้ยงกับคนรักของเค้าสงสัยต้องเร่งมือเร็วกว่านี้แล้วสิ
"เฮ้ออ พ่อจะทำอะไร คงไม่ไปบังคับให้เค้าเลิกกันนะ แบบนั้นไม่เอา"
"พ่อไม่ทำแบบนั้นหรอก มีแต่เค้าที่ทำตัวเค้าเองทั้งนั้นแหละ พ่อใกล้จะเข้าประชุมแล้วอ้อนจะไปประชุมกับพ่อหรือจะกลับบ้าน"
"กลับบ้านครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับพ่อ"
ฟอดด
ก่อนรักหอมแก้มไอศูรย์ฟอดใหญ่ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางซังกะตาย ยังไงก็ต้องแต่งสินะ เฮ้ออ
แต่งก็แต่งวะ ไม่รู้เหตุผลคืออะไรแต่เพื่อคุณพ่อจะยอมแต่งก็ได้
เมื่อลงลิฟท์มาถึงชั้นล่างอ้อนรักรีบปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนตอนที่เดินเข้ามาทันที เรื่องแบบนี้อ้อนรักเก่งอยู่แล้ว เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เจอพี่ทัพยืนหน้าเครียดอยู่พร้อมเสียงดังเอะอะโวยวายมาจากคนในบ้านเกิดอะไรขึ้นอีกละเนี่ย
"เกิดอะไรขึ้นอะพี่ทัพทำไมเสียงดังเอะอะโวยวายจัง"
"คุณทิพย์และคุณญาดาพาเพื่อนมาจัดปาร์ตี้อาหารกลางวันในบ้านหนะครับ"
ให้ตายสิ สองแม่ลูกนี่บอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพาเพื่อนมาทำเสียงเอะอะในบ้าน สงสัยถ้าไม่เจอฤทธิ์อ่อนรักคนนี้สักครั้งคงไม่จำ
"แล้วทำไมพี่ไม่ห้าม"
"ผมไปดูงานให้คุณท่านเพิ่งกลับมาครับ กลับมาก็เจอสภาพเป็นแบบนี้แล้ว"
ทัพฟ้าพูดอย่างสำนึกผิด เค้าไปทำงานแค่แปบเดียวไม่น่าเชื่อจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
"เดี๋ยวอ้อนจัดการเองพี่มีไรทำก็ไปทำเถอะ"
อ้อนรักบอกทัพฟ้าเสร็จก็เดินตรงเข้าไปในบ้านทันที ภาพที่เห็นทำเอาอ้อนรักแทบจะคุมอารมณ์ไม่อยู่ คนแม่ตั้งวงไพ่ ส่วนคนลูกก็พาเพื่อนนุ่งน้อยห่มน้อยเล่นน้ำอยู่กลางสระจะไม่ว่าอะไรเลย ถ้าคนพวกนั้นไม่ทำบัดสีบัดเถลิงกอดจูบลำคลำกันกลางสระ มันจะเกิดไปแล้วนะถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าจะทำยังไงชื่อเสียงของคุณพ่อป่นปี้กันหมดพอดี เป็นแค่คนอื่นแต่กล้าดียังไงมาทำอย่างนี้อย่างกับเป็นบ้านของตัวเอง
"พี่ป่านครับเรียกน้าทิพย์กับพี่ญาดามาพบผมที่ห้องรับแขกด้วยนะครับ ตอนนี้เลยครับ"
"ค่ะ"
ไม่นานสองคนแม่ลูกตัวปัญหาก็เดินยิ้มหน้าระรื่นมาหาอ้อนรักเหมือนกับตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด
"คุณป้อนอยากพบน้ากับลูกมีอะไรหรือเปล่าคะ"
ทิพวรรณ์เป็นน้องสาวของเบญญานีที่เป็นภรรยาใหม่ของคุณพ่อ ทั้งสองคนมาขอพึ่งใบบุญแม่เบญเมื่อเดือนก่อนเพราะสามีของเธอเสียชีวิตกะทันหัน ทำให้เธอและลูกอยู่อย่างยากลำบาก ด้วยความที่แม่เบญสงสารจึงขออนุญาตคุณพ่อให้ทั้งสองคนมาพักในบ้านหลังนี้ด้วย แต่ไม่คิดว่าจะเหิมเกริมคิดอยากจะทำอะไรก็ทำแบบไม่ขออนุญาตเจ้าของบ้านแบบนี้
"มีสิครับ ไม่ทราบว่าน้าทิพย์กับพี่ญาดาขออนุญาติใครก่อนหรือเปล่าครับถึงได้กล้าจัดงานบ้าๆนี้ในบ้านของอ้อน"
"แหมน้องอ้อน พี่เห็นว่าบ้านเรา เอ่อ.. บ้านหลังนี่มันเงียบเหงาพี่เลยจัดงานเลี้ยงขึ้นยังไงคะ"
ญาดาชะงักเพราะสายตาของอ้อนที่ส่งมาคล้ายจะถามว่าบ้านนี้ไปเป็นของหล่อนด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่
"ผมขอให้น้าทิพย์กับพี่ญาดารีบเชิญแขกออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้ด้วยนะครับ แล้วครั้งต่อไปถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกอ้อนจะขอให้คุณพ่อหาที่พักให้ใหม่นะครับ อย่าลืมว่าพวกคุณเป็นแค่ผู้อาศัยไม่ใช่เจ้าของบ้านอย่าทำอะไรให้เจ้าของบ้านอย่างผมรู้สึกอยากไล่พวกคุณออกจากบ้านด้วยนะครับ หวังว่าคนพวกนั้นจะหายไปจากบ้านหลังนี้ภายใน30 นาที แล้วก็กรุณาเก็บกวาดให้เป็นเหมือนเดิมด้วยนะ ขอบคุณครับ"
" พี่สายป่านครับอย่าลืมบอกคนให้ทำความสะอาดสระว่ายน้ำด้วยนะครับ รู้สึกว่ามันจะสกปรกจนไม่น่าเล่นแล้วละครับ"
"ค่ะคุณอ้อน"
อ้อนรักเดินออกไปทันทีทิ้งให้สองแม่ลูกมองตามหลังไปด้วยความโกรธและโมโห ที่ไม่สามารถทำอะไรอ้อนรักได้ อย่าให้ถึงทีของพวกฉันก็แล้วกัน
" เฮ้ออ เหนื่อยจังวันนี้นี่มีแต่เรื่องจริงๆเลยอาบน้ำนอนดีกว่า"
ทำไมสองคนแม่ลูกนั้นนิสัยต่างจากแม่เบญของเค้าราวฟ้ากับเหวอย่างนี้นะ สักวันคงไม่แคล้วสร้างปัญหาให้แน่ๆ สงสัยต้องคุยกับคุณพ่อเรื่องสองแม่ลูกนี่อย่างจริงจังหน่อยแล้วหน่อยแล้ว
สามวันผ่านไป
วันนี้จะทำอะไรดีน้าา ไปดูต้นไม้มาปลูกหน่อยดีกว่าหรือว่าจะหาสัตว์มาเลี้ยงดี ปิดเทอมทั้งที
"อ่าาา ไปร้านไม้ร่มดีกว่าแฮะอยากได้ต้นกระบองเพชรเล็กๆมาเลี้ยงสัก4-5ต้นจัง"
วันนี้ก็กินข้าวคนเดียวอีกแล้วสินะคุณพ่อกับแม่เบญก็คงเข้าบริษัทแล้ว ตื่นสายกว่าทุกคนอีกแล้วอ้อนรักเอ้ยย
หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จอ้อนรักก็ไปร้านไม้ร่มทันที ร้านไม้ร่มเป็นร้านต้นไม้ที่ขายต้นไม้ทุกชนิดทุกสายพันธุ์ เป็นร้านประจำของคุณพ่อที่ชอบมาซื้อดอกกล้วยไม้
"พี่กิ๊บ สวัสดีครับ"
"สวัสดีค่ะคุณอ้อนวันนี้ก็มารับดอกไม้ให้คุณพ่อหรอคะ"
พี่กิ๊บเป็นผู้จัดการร้านไม้ร่มนี้ โดยมีคนวสันต์เป็นเจ้าของร้านซึ่งนานๆจะเข้ามาที
"เปล่าครับวันนี้อ้อนว่าจะมาซื้อต้นกระบองเพชรไปเลี้ยงหนะครับ อยากลองเลี้ยงดูบ้าง พี่กิ๊บพอจะแนะนำให้มือใหม่หัดเลี้ยงแบบผมหน่อยได้ไหมครับ"
"ได้เลยค่ะ คุณอ้อนสนใจแบบไหนเป็นพิเศษไหมคะ"
อ้อนรักเดินตามหลังพี่กิ๊บไปทางโซนต้นกระบองเพชรขนาดเล็ก ก่อนจะตั้งใจฟังลักษณะเด่นของแต่ละพันธุ์และวิธีการเลี้ยงอย่างตั้งอกตั้งใจ โดยไม่รู้เลยว่ามีคนมองอยู่ตั้งแต่ที่อ้อนรักเดินเข้ามาในร้าน
"มองไรวะศินทร์ อ้อมองคุณอ้อนว่าที่เจ้าสาวมึงอะนะ กูบอกเลยว่าคุณอ้อนอะสุภาพและน่ารักมาก พูดจาดีมีหางเสียงทุกคำเลยนะเว้ยหน้าตาก็จะว่าหล่อหรือน่ารักก็ได้ มีเสน่ห์มาก แบบเสียดายอะที่ต้องมาแต่งงานกับคนอย่างมึง"
ศศินทร์มองหน้าเพื่อนสนิทอย่างวสันต์ด้วยความฉงน เด็กคนนี่อะนะสุภาพ พูดจามีหางเสียงทุกคำอาจจะใช่อย่างที่เพื่อนเค้าพูดหรืออาจจะไม่ใช่ สำหรับศศินทร์แล้วเด็กคนนี้คือเด็กก้าวร้าว ไม่มีสัมมาคารวะต่างหาก เค้าเชื่อแบบนั้นเพราะเด็กคนนี้ตั้งใจให้เค้าเห็นภาพลักษณ์แบบนั้น
"มองอย่างนี้คือไม่เชื่อ เอาเถอะถ้ามึงได้รู้จักคุณอ้อนจริงๆแล้วจะหลงรักเค้าหัวปักหัวปำเด็กคนนี้หนะน่ารักมากนะช่างเรื่องนี้ก่อน แล้วเรื่องมึงกับมิลินหละเป็นไง"
ถ้าถามว่าวสันต์คิดยังไงกับการที่เพื่อนสนิทจะแต่งการกับคุณอ้อนบอกเลยว่าก็ดีใจด้วยมากๆ ศศินทร์เป็นรักใครรักจริง ซื่อสัตย์ ส่วนคุณอ้อนก็เป็นเด็กน่ารัก นิสัยดี ถึงแม้จะดูดื้อซนไปซะบ้างก็ตาม ถ้าศศินทร์มีคุณอ้อนอยู่ข้างกายเพื่อนของเค้าคนนี้คงมีชีวิตชีวามากกว่านี้เป็นแน่
แต่ติดที่ว่าเพื่อนเค้ามีแฟนแล้วนี่แหละปัญหา
"ก็ทะเลาะกันนิดหน่อย แต่พวกกูก็คุยกันเข้าใจแล้วและตกลงจะคบกันเงียบๆไม่ให้ใครรู้แทน กูกลัวใจลินวะกลัวเค้าจะเลิกกับกูถ้าเค้าเลิกกับกูจะทำยังไงวะ แต่ช่างเถอะยังไงกูกับลินก็ไม่มีทางเลิกกัน"
กูว่าเลิกเถอะเพื่อนกูนี่แช่งให้มึงกับผู้หญิงคนนั้นเลิกกันเช้าเย็นเลยนะ มึงจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนดีๆอย่างคุณอ้อนเค้าแบบไม่มีห่วงไง เฮ้อออ
#################################
รีไรท์ใหม่แล้วจ้า
-
:pig4:
:3123:
-
อยากกรี้ด ค้างมากค้างที่สุด งื้อ
-
เมาแล้วเซี้ยวนะน้องอ้อน..นนนนนนนน :hao7:
-
:katai2-1:
-
อย่าบอกว่ามาเจอสามีในอนาคต
-
ชนใคร!!
-
ใครรร
-
อ้อนรักครั้งที่ 02
สุดท้ายก็สอยกระบองเพชรน้อยมาได้เกือบ10ต้น พวกคุณเข้าใจอารมณ์ต้นนี้ก็สวย ต้นนั้นก็น่ารัก อ่าอันนั้นมีแล้ว อันนี้ยังไม่มีปะครับ นั้นแหละครับสุดท้ายก็หยิบมาเยอะเรื่อยๆจนมันเยอะแยะไปหมดเลย
เฮ้ออ นี่แหละนะที่พึ่งทางจิตใจของอ้อนนอกจากคุณย่ากับคุณพ่อแล้วก็ต้องเป็นธรรมชาติและต้นไม้นี่แหละ ความจริงผมรู้สึกเหมือนโดนจ้องอยู่ตลอดเวลาเลยตอนที่เลือกต้นกระบองเพชรอยู่ แต่พอหันไปมองรอบๆแล้วก็ไม่มีใคร สงสัยจะเป็นกล้องวงจรปิดมากกว่า
ผมเดินถือถาดไม้ที่มีต้นกระบองเพชรเล็กๆวางอยู่เกือบต้นเข้าบ้าน ผมตั้งใจจะเอาไปตั้งไว้ที่ระเบียงห้องนอนของผมอะครับ ตื่นเช้ามาจะได้เห็นพวกน้องๆเลย
"อะไรกันอีกหละครับเนี่ยพี่ทัพ"
"เอ่ออ ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับผมก็พึ่งมาถึงพร้อมคุณอ้อนนี่แหละครับ"
"แอบตามอ้อนไปจริงๆสินะเนี่ย เฮ้อ แล้วมั้งสองแม่ลูกนั้นสร้างเรื่องอะไรอีกแล้ว อยู่เฉยๆไม่เป็นหรือไงชอบมาทำตัววุ่นวายกันเหลือเกิน"
น้าทิพย์เป็นน้องสาวของคุณแม่ที่ตอนนี้คุณแม่ได้ขึ้นไปอยู่บนสวรรค์แล้วเมื่อ3ปีก่อนพร้อมกับคุณคมสามีของน้าทิพย์ที่เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของคนแม่ด้วยอับัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้ครอบครัวของน้าทิพย์ขาดหัวหน้าครอบครัวและคนหารายได้หลักในบ้านไป คุณพ่อเลยรับมาดูแลเพราะสงสารเลยสร้างบ้านให้พร้อมส่งเสียเลี้ยงดูทั้งสองคนอย่างดีจนตอนนี้พี่ญาดาเรียนจบแล้วแต่ก็นั้นแหละยังไม่ยอมไปหางานหาการทำแต่กลับสร้างแต่ความวุ่นวายให้ตลอด ถ้ามันมากจนเกินไปผมคงต้องทำอะไรสักอย่าง
"นี่มันอะไรกันครับ ถุงของแบรนด์เนมมากมายที่วางเกลื่อนกลาดอยู่นี่"
ผมถามพลางมองถุงของแบรนด์เนมมากกว่า10ถุงที่วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมส่งถาดไม้ที่มีต้นกระบองเพชรให้พี่นวลเอาไปเก็บไว้บนห้องของผม
"อ่อน้ากับยัยดาไปเดินห้างกันมาหนะ ก็เลยซื้อเพลินไปหน่อย"
จะบ้าตาย นั้นมันเงินคุณพ่อทั้งนั้น จะเกินไปแล้วนะที่ดูนี่มันหลายแสนเลยนะ ผมยังไม่ใช้เงินขนาดนี้เลยแล้วพวกเขาเป็นแค่คนอาศัยกล้าดียังไงมาใช้เงินที่คุณพ่อหามาด้วยความเหนื่อยโดยไม่เห็นค่าแบบนี้
"สิ้นเปลืองเกินไปแล้วนะครับ"
"ตรงไหนคะน้องอ้อน เงินนี่ก็ถือเป็นค่าชดใช้ที่แม่น้องอ้อนพาพ่อพี่ไปตายไง!!! แค่นี้มันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ"
"ยัยดาหยุด"
"หยุดอะไรคะคุณแม่ดาจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ดาเบื่อทั้งๆที่ครอบครัวของมันพรากคุณพ่อไปจากเราทำให้เราต้องลำบาก จากบ้านหลังใหญ่ที่เคยมีตอนนี้ต้องมาอยู่แค่บ้านหลังเล็กๆที่พวกมันสร้างให้ เงินก็ให้แค่เดือนละ50, 000บาท เงินแค่นั้นมันจะพอยาไส้อะไร"
บ้านหลังเล็กๆงั้นหรอ มันไม่เล็กนะครับอยู่กันสองคนอะจะเอาหลังใหญ่อะไรมากมาย เงินเดือนละ50,000เหลือกินเหลือใช้เหลือเก็บอีกต่างหากถ้ารู้จักประหยัด คนพวกยี้นี่ไม่รู้จีกบุญคุณคนเลยสักนิด เลี้ยงไม่เชื่อยิ่งกว่าหมา
"ถ้าอยากได้เงินเดือนเยอะๆบ้านหลังใหญ่กว่านั้นก็ไปทำงานเก็บเงินทำเอาเองสิ ที่มีเงินซื้อของแบรนด์เนมพวกนี้ก็มาจากบัตรเครดิตที่คุณพ่อให้ตอนวะนเกิดพี่ดาไม่ใช่หรอ วงเงิน1, 000,000บาท เหอะหมดแล้วหมดเลยนะขอบอก"
"นี่แก"
"อยากออกไปอยู่ข้างนอก ลองสู้ชีวิตดูดีไหมอยู่ที่นี่คงจะสบายเกินไป"
"เอ่ออ อ้อนน้าขอโทษแทนลูกสาวน้าด้วยนะช่วงนี้ยัยดาเครียดๆหนะ"
"ถ้าเครียดแล้วพูดไม่คิดแบบนี้ ระวังนะครับจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ขอตัว"
ผมไม่สนใจทั้งสองคนแม่ลูกนั้นก่อนจะเดินขึ้นห้องไป แม่ผมพรากพ่อเขาไปงั้นหรอผมเองก็เสียแม่ไปเหมือนกัน พูดเหมือนตัวเองสูญเสียฝ่ายเดียวงั้นแหละ ผมไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขาหนอกครับเพราะผมรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
"เฮ้อออ แม่ครับถ้าอ้อนตัดหางปล่อยวัดน้องสาวแม่แม่จะโกรธอ้อนไหมครับ"
วูบ
ลมพัดเบาๆผ่านตัวทันทีที่พูดจบ ผมยิ้มบางๆก่อนจะจัดต้นกระบองเพชรให้สวยงาม ก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอนบนเตียง
"ครับคุณพ่อ"
[ที่บ้านมีเรื่องอะไรหรือเปล่า]
"นิดหน่อยครับผมว่าเราควรทำอะไรสักอย่างแล้วนะ"
[อะไร สองคนนั้นสร้างเรื่องอีกแล้วหรอ]
"ไม่เชิงแค่…"
ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณพ่อฟัง มันเหนื่อยนะถ้าเจอกับคนแบบนี้อะ
[อืม เดี๋ยวพ่อจัดการเอง แล้วเรื่องของพ่อเลี้ยงศศินทร์หละ]
"ทำไมครับ"
[ว่างๆก็ไปนั่งเล่นที่ฟาร์มหิรัญรัตน์บ้างก็ได้ เพื่อสร้างความคุ้นเคยพ่อต้องไปแล้วคืนนี้พ่อไมาได้กลับบ้านนะ]
"ทำไมผมต้องทำแบบนั้นอะ ครับผมบายครับรักพ่อนะครับ จุ๊บๆ"
[อืม จุ๊บ]
พ่อผมนี่น่ารักจริงๆ แต่ว่านะผมไม่อยากแต่งอะใครจะช่วยผมได้บ้างเนี่ย อ่ะคุณย่าไงคุณย่าทำไมคิดไม่ได้เนี่ยโง่จริง อ้อนรัก พรุ่งนี้ไปหาคุณย่าดีกว่า ให้คุณย่าช่วยพูดกับคุณพ่อให้เรื่องการยกเลิกการแต่งงานดีกว่า คุณพ่อต้องฟังคุณย่าแน่ๆ
"ใช่ต้องฟ้องคุณย่า"
"คุณย่าจะช่วยไหมน้า อืมมม"
"ช่วยสิ ก็คุณย่ารักอ้อนรักคนนี้จะตายยย"
อ้อนรักนอนบ่นคนเดียวจนในที่สุดก็เผลอหลับไปในที่สุดในคืนนั้นเป็นคืนที่อ้อนรักฝันร้ายที่สุดเพราะอ้อนรักฝันว่าตัวเองไปซื้อนมที่ฟาร์มหิรัญรัตน์แล้วถูกงูยักษ์รัดตัวอ้อนรักไว้จนอ้อนรักขยับตัวไม่ได้แล้วที่ร้ายแรงกว่านั้นงูยักษ์ตัวนั้นดันแย่งนม2แกลลอนที่ผมถืออยู่ในมือไปกินหน้าตาเฉยยย
"ม่ายยย นมของอ้อนนน"
ผมสะดุ้งตื่นสุดตัวแล้วก่อนด่างูยักษ์อยู่ในใจ จะแย่งอะไรหรือกินอะไรผมไม่ว่าแต่จะมาแย่งนมสุดที่รักของผมไปไม่ได้
"งูบ้าเป็นโรคขาดแคลเซียมหรือไงหะถึงมาแย่งนมอ้อนกินถึงในัน อย่าให้เจอในชีวิตจริงนะ เหอะจะฟันให้หัวขาดเลย"
อ้อนรักเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโมโหก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง เพิ่งตีสามเองอะก็นอนต่อสิครับจะรออะไร หวังว่าคงไม่มีอะไรมาแย่งนมในความฝันของอ้อนอีกนะ โกนธจริงๆนะโกรธพอๆกับมีคนด่าว่าเตี้ยเลย
#################################
รีไรท์ใหม่แล้วจ้าา
-
น้องอ้อนมาช่วยปลอบพ่อเลี้ยงหน่อย..ยยยยย :hao5:
-
:pig4:
:3123:
-
:katai2-1:
-
หวงนม :m20:
-
หวงนมสุด พ่อเลี้ยงอ่อยนัองอ้อนหรอ
-
สมแล้วที่จะแต่งงานกับเจ้าของฟาร์มนม 55555555555555
-
อ้อนรักครั้งที่ 03
เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี มำไมหรอครับก็วันนี้ผมจะไปหาคุณย่าไงครับผมใช้เวลาขับรถเพียงไม่นานก็ถึงบ้านของคุณย่าแล้ว
"ไงตัวแสบของย่า มาแต่เช้าเลยนะมีอะไรหรือเปล่าเรา"
"เปล่าสักหน่อย อ้อนแค่คิดถึงคุณย่าแค่นั้นเองครับ"
ฟอดด ฟอดด
เพราะกลัวคุณย่าจะไม่เชื่อผมเลยหอมแก้มคุณย่าไปเลยสองฟอดใหญ่
"ฮ่าฮ่า ช่างพูดจริงๆมาๆเข้ามาคุยกันในบ้านกินข้าวดช้าหรือยังหืมมม'"
"ยังเลยครับ ตื่นปุ๊บมาปั๊บเลยย"
" หน้าก็ไม่ล้างน้ำก็ไม่อาบเลยงั้นสิ"
"อาบสิครับล้างหน้าด้วย คุณย่าอะ"
" ก็เราบอกเองว่าตื่นปุ๊บมาปั๊บ"
"ก็หมายถึงจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้วต่างหากเล่า"
" โอเคๆ มาลูกมากินข้าว"
" ครับบบบ"
ผมกับคุณย่านั่งกินข้าวด้วยกันสองย่าหลานปกติคุณย่าจะอยู่กับอาอุ่นน้องสาวคุณพ่อกับอาไผ่สามีอาพัดพร้อมน้องน้ำลูกสาวของอาพัด แต่วันนี้ทุกคนพากันออกไปเที่ยวคุณย่าขี้เกียจเลยรออยู่บ้านครับ
"อิ่มแล้วสินะตัวแสบไหนมีอะไรจะมาฟ้องย่า"
"คุณย่ารู้ใจอ้อนที่สุดเลย"
ผมเล่าเรื่องที่ไปเจอมาให้คุณย่าฟังใส่สีตีไข่เล็กน้อยเพื่อให้ได้อรรถรสถ้าคุณยายสั่งให้ยกเลิกซะอย่างคุณพ่อก็ทำอะไรไม่ได้ทำไมผมถึงคิดไม่ได้กันนะว่าในบ้านบริรักษ์หลังนี้คุณย่าใหญ่สุด แต่ทว่าผลที่ได้กลับตรงกันข้ามกับที่ผมคิดอย่างสิ้นเชิง
“คุณย่าครับอ้อนไม่อยากแต่งงานกับคนเห็นแก่ตัวอย่างนั้นอะครับ คุณย่าอยากให้อ้อนไปเป็นรองคนอื่นหรอครับยกเลิกการแต่งงานครั้งนี้เถอะนะครับคุณย่า สงสารอ้อนเถอะนะครับอ้อนเพิ่งอายุแคนี้เองอะ”
มาลินีมองหน้าหลานชายคนเดียวอย่างสงสารสุดหัวใจ แต่การแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะคำสัญญาของสามีของเธอและเพื่อนรักหรือก็คือปู่ของพ่อเลี้ยงศศินทร์ที่ทั้งสองได้จากไปแล้ว แต่ก่อนจากไปทั้งสองคนได้ร่วมเขียนพินัยกรรมไว้ว่าให้ลูกหรือหลานคนใดคนหนึ่งของแต่ละตระกูลแต่งงานกันไม่เช่นนั้นจะยกฟาร์มหิรัญรัตน์และบริษัทบริรักษ์ให้มูลนิธิคุ้มครองสัตว์สงวนทั้งหมดเป็นไปได้มาลินีอยากจะลากคอทั้งสองคนมาผ่าสมองดูสักหน่อยว่าคิดอะไรอยู่ถึงเห็นสัตว์สงวนดีกว่าลูกหลานตัวเองก็รู้ว่าทั้งสองคนรักสัตว์มากแต่รักมากกว่าลูกหลานตัวเองเลยหรอไง ทางบริรักษ์ไม่ได้อะไรมากมายเพราะมีหลายธุรกิจที่กำลังทำแต่ทางหิรัญรัตน์สิ เสียหายมหาศาลเพราะรายได้ส่วนใหญ่มาจากฟาร์มหิรัญรัตน์ ยังไงทางนั้นก็ไม่มีทางให้การแต่งงานครั้งนี้ถูกยกเลิกแน่ๆ
“อ้อนครับอ้อนฟังย่านะลูก ยังไงซะก็ยกเลิกงานแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้ อ้อนก็ทำใจซะนะลูก ส่วนเรื่องแม่ผู้หญิงคนนั้นหนะย่าจะจัดการให้อ้อนเองไม่ต้องกังวลไป ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ถูกใจทางบ้านหิรัญรัตน์เท่าไหร่นักถึงได้ให้พ่อเลี้ยงศศินทร์มาแต่งงานกับอ้อนแทนที่จะเป็นแม่หนูศศิที่เป็นน้องสาวและอายุรุ่นราวคราวเดียวกับอ้อน”
“งั้นคุณย่าขอเปลี่ยนคนแต่งจากพ่อเลี้ยงศศินทร์เป็นคุณศศิให้อ้อนไม่ได้หรอครับ”
ผมกอดเอวพร้อมซบหน้าลงกับไหล่ผู้เป็นย่าถูไปมาเบาๆอย่างออดอ้อน แต่งกับผู้หญิงอย่างคุณศศิย่อมดีกว่าแต่งกับผู้ชายอย่างพ่อเลี้ยงศศินทร์เป็นไหนๆทั้งสามารถมีทายาทได้ที่สำคัญที่สุดยังไงผมก็จะได้เป็นสามีแน่นอน แต่ถ้าแต่งกับผู้ชายอย่างพ่อเลี้ยงศศินทร์สถานะของผมที่สมควรจะเป็นสามีจะกลายเป็นตรงข้ามอย่างแน่นอน แค่คิดก็กลัวแล้วอะ ใครก้ได้ช่วยผมด้วย
“เราไม่มีสิทธิไปบังคับเค้านะลูก ฝั่งเค้าเลือกมาแล้วย่าว่าอ้อนควรคิดวิธีกำราบสามีให้อยู่หมัดให้รักให้หลงอ้อนคนเดียวดีกว่านะลูก เอาให้ไปไหนไม่ได้จะต้องกลับมานอนตายรังใต้แทบเท้าอ้อนให้ได้ ถ้าอ้อนทำได้ก็สบายแล้วชีวิตอ้อนจะต้องมีแต่ความสุขแน่”
“ย่าครับแต่เค้ามีคนรักแล้วนะครับดูท่าจะรักกันมาด้วย จะคิดหาวิธีพวกนั้นไปทำไม”
“ก็ย่าบอกแล้วไงว่าย่าจะจัดการเรื่องผู้หญิงคนนั้นเองพ่อเลี้ยงอาจจะรักผู้หญิงคนนั้นมากแต่กับผู้หญิงคนนั้นอาจะไม่ได้รักพ่อเลี้ยงเลยก็ได้ ส่วนอ้อนก็หาวิธีพิชิตใจพ่อเลี้ยงมาเป็นของอ้อนให้ได้ก็พอแล้ว”
นอกจากคุณย่าไม่สามารถช่วยยกเลิกการแต่งงานได้ยังยุยงให้ผมหาวิธีมัดใจคนรักชาวบ้านอีกต่างหากถามจริงทำไมครอบครัวผมดูเลวจังวะ รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงที่น่าสงสารที่กำลังจะต้องเจ็บปวดจากการที่คนรักของตัวเองกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นเอาจริงๆผมโคตรจะรู้สึกผิดเลย
วันนี้ตอนแรกผมกะว่าจะค้างกับคุณย่าแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ค้างครับ เพราะวันนี้ผมมีแพลนครับ ตอนอเ็นผมก็ลาคุณย่ากลับบ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวออกสนุกในคืนนี้ ส่งท้ายกันหน่อยปกติผมเองก็ไม่ได้ เที่ยวบ่อยอะไรนะครับนานๆที โทรบอกพวกนั้นให้เตรียมตัวออกก่อนดีกว่า บอกช้าบอกเร็วพวกนี้ก็ไปอยู่ดีแหละครับเพื่อนผมเป็นงี้ประจำ
ว่าแล้วก็วิดีโอคอลทางแชทกลุ่มไลน์ไปหาเพื่อนรักทั้งสองคนทันที นุ่มฟูเป็นหนุ่มตัวเล็กหน้าตาน่ารักด้วยความทีเป็นคนเหนือนุ่มฟูจึงมีผิวที่ขาวมากเนื้อตัวก็นุ่มนิ่มเหมือนมาร์ชเมลโล่ ส่วนอันดาเป็นผู้หญิงห้าวที่มีหน้าตาสวยอย่างกับดาราแต่นิสัยติดไปทางนักเลงเลยไม่ค่อยมีใครกล้าคุยด้วยเท่าไหร่ นอกจากผมกับนุ่มฟูที่รู้จักกันมาตั้งแต่ตอนม.ต้น ไม่นานหน้าของนุ่มฟูกับอันดาก็เด้งขึ้นมาบนจอโทรศัพท์
(ไงคะว่ามาเจ้าสาวฟาร์มโคนม) อันดา
(ทีนี้อ้อนก็จะได้สูงสมใจอยากเพราะจะได้กินนมไม่อั้นใช่ไหมอัน) นุ่มฟู
ผมมองจอมือถือพร้อมกลอกตาขึ้นฟ้าอย่างเบื่อหน่ายว่าแล้วว่าสองคนนี้ต้องแซ็วผมแน่ๆ เรื่องการแต่งงานของผมกับพ่อเลี้ยงที่จะมีขึ้นในอีกไม่ถึงเดือนที่กำลังเป็นข่าวดังไปทั่ว เพราะการแถลงข่าวของคุณพ่อกับคุณศิลาพ่อของพ่อเลี้ยงศศินทร์เมื่อคืนนี้เลยเกิดกะแสข่าวต่างๆนานามากมายทำให้ผมและพ่อเลี้ยงกลายเป็นคนดังในชั่วข้ามคืน
“อย่ามากวนได้ปะ คืนนี้มึงทั้งสองคนว่างปะไปเที่ยวสำราญใจกัน”
สำราญใจคือร้านเหล้าใกล้กับมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่ส่วนมากมีแต่นักศึกษาเป็นลูกค้าเสียส่วนใหญ่และเป็นร้านที่พวกผมไปกันเป็นประจำหลังสอบ ฉลองวันเกิดบลาๆๆพวกผมก็เลือกไปแต่ร้านนี้ประจำ
(อ่าๆ ชวนเที่ยวความจริงกูไม่ค่อยว่างนะแต่ถ้าอ้อนเพื่อนรักบอกเลี้ยงละก็จะว่างให้ก็ได้)
(ช่ายยย ถ้าอ้อนเลี้ยงละก็ ไอ้ฟูคนนี้ก็จะว่างเหมือนกันเนอะอันเนอะ)
(ถูกแล้ว ฟูเพื่อนเลิฟ)
แหมมม มาทำเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ความจริงแล้วทั้งอันดาและนุ่มฟูก็แค่อยากกินของฟรีก็แค่นั้นแหละไม่ได้มีธุระอะไรหรอก ทั้งๆที่ทั้งสองคนก็ไม่ได้จนกันทั้งคู่แต่ทำตัวอย่างกับขอทาน ชอบให้ผมเลี้ยงนั้นนี่อยู่เรื่อย ผมล้อเล่นครับความจริงพวกผมผลัดกันจ่ายตลอดไม่ได้จ่ายคนเดียวนะหรือบางทีก็หารกัน
“เออๆ วันนี้กูเลี้ยง2ทุ่มเจอกันนะ บาย”
ผมพูดจบก็กดตัดสายทันที พวกมันคงบ่นกันแหละแต่รำคาญจะฟังยังไงวันนี้ก็จะได้ไปเที่ยวด้วยกันอยู่แล้วจะคุยอะไรกันเยอะแยะเปลืองเน็ต ตอนนี้เพิ่ง4โมงเย็น งีบสักหน่อยดีกว่าสัก 6 โมงค่อยลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงสักพักก็เผลหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ผมสะดุ้งตื่นตอน5โมงครึ่ง ผมไม่จำเป็นต้องมีนาฬิกาปลุกเพราะผมจะตื่นเองอัตโนมัติก่อนเวลาที่คิดไว้เป็นประจำเหมือนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ไม่ว่าจะตื่นไปเรียนหรืออะไรก็แล้วแต่ ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ ชุดที่ผมเลือใส่ในวันนี้คือชุดสบายๆเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนตัวโปรดแค่นั้นพอ คนมันดูดีใส่อะไรก็ดูดีจริงไหมครับทุกคน ไม่จำเป็นต้องแต่งอะไรเยอะแยะหรอก แต่ที่ลืมไม่ได้คือน้ำหอมกลิ่นโปรด เรียบร้อยพร้อมออกเที่ยวแล้ว
“ไงตัวแสบจะไปซนที่ไหน”
“อ้อนไม่ได้ซนซะหน่อย อ้อนจะไปเที่ยวกับเพื่อนวันนี้อาจกลับดึกนะครับ”
“จะแต่งงานอยู่แล้วยังจะเที่ยวอีกหรอหืม อยากไปก็ไปถ้ากลับไม่ไหวก็โทรให้คนที่บ้านไปรับ”
“ครับผม รักพ่อที่สุดเลยไปก่อนนะครับ”
ฟอดดดด
ไอศูรย์มองตามหลังลูกชายคนเดียวไปอย่างเอ็นดู ก่อนจะทำหน้ากังวลอีกไม่ถึงเดือนก็จะมีการแต่งงานเกิดขึ้นแต่ยังติดที่ว่าฝ่ายนั้นมีคนรักอยู่แล้ว ตัวไอศูรย์เองไม่ได้สนบสนุนให้อ้อนรักแต่งงานกับพ่อเลี้ยงศศินทร์หรือป็นมือที่สามของใคร ความจริงแล้วการแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่เพราะพินัยกรรมของคุณพ่อเพียงอย่างเดียวแต่ยังเป็นการแต่งงานเพื่อช่วยให้พ่อเลี้ยงศศินทร์หลุดพ้นจากเงื้อมมือของนางงูพิษอย่างมิลินด้วยต่างหาก ถึงแม้จะเป็นเหมือนการฝืนใจของทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสา...อ่าเจ้าบ่าวทั้งสองก็ตามที แต่ไอศูรย์เชื่อว่าไม่นานจากความฝืนใจจะกลายเป็นความรัก ใครกันจะทำใจไม่รักเจ้าตัวแสบของเค้าได้ก็น่ารักขนาดนั้น
#################################
รีไรท์ใหม่แล้วจ้าาา
-
:3123:
:pig4:
-
เจอยังนี้ใครไม่รักก้อบ้าแล้ว... :katai2-1:
-
อ้อนให้กำลังใจสุด เนี้ยอ้อนน่ารักที่สุด
-
น่ารักขนาดนี้ พ่อเลี้ยงจะไม่รักน้องหน่อยหรอ :katai2-1:
-
:katai2-1:
-
เนี่ยๆ น้องงง
-
น้องงงงงงงงงง
-
อ้อนรักครั้งที่ 04
พวกผมสามคนนั่งดื่มกันไปเรื่อยคุยกันบ้างตามประสานั้นแหละครับ มีหนุ่มสาวมาชนแก้วด้วยเรื่อยๆเลยหละครับพวกผมเองก็ฮอตพอตัวนะครับ เห็นอย่างนี้พวกผมก็เสือนะไม่ใช่แมว แต่ก็นั้นแหละครับวันนี้ตั้งใจมานั่งดื่มชิวๆไม่ได้อยากมาล่าสักหน่อย
"มึงทำไมพ่อมึงถึงยอมให้มึงไปแย่งแฟนคนอื่นวะ แล้วทำไมฝั่งนั้นไม่ส่งคนอื่นมาแทนพ่อเลี้ยงศศินทร์วะที่มีแฟนอยู่แล้ววะ มันต้องมีอะไรสักอย่างปะ"
ก็นั้นแหละผมก็สงสัยเหมือนนุ่มฟูเหมือนกัน ทำไมต้องให้ผมแต่งงานกับคนมีเจ้าของ
"เออ น่าคิดนะ คุณอาไอก็รักมึงจะตายทำไมถึงยอม"
ใช่ไงถูกของมึงอะอัน แต่มันก็ไม่เกี่ยวกันกับเรื่องนี้ปะหรือเกี่ยว
"อืมไม่รู้สิ กูปลงละช่างมันเหอะอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไปอย่าพูดถึงเรื่องนี้ดีกว่ากูเซ็ง เดี๋ยวไม่มีอารมณ์ดื่ม"
"เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งปิดประเด็น"
"อะไรอีกนุ่ม"
"กูอยากรู้ว่าแฟนพ่อเลี้ยงสวยไหม"
"ถามดีอะนุ่มกูก็อยากรู้เหมือนกัน"
"ไม่รู้ดิ ไม่เคยเจออะมีแต่รูปอะให้คนสืบมาให้"
ผมยื่นรูปคุณมิลินให้ทั้งสองคนดู ผมรู้ว่าพ่อเลี้ยงมีแฟนเพราะคุณพ่อบอกเลยให้คนตามสืบให้ ไม่ให้ผมวีนแตกได้ไงก็มาบอกให้ผมแต่งงานกับผู้ชายก็ว่าหนีกแล้วยังบอกหน้าตายอีกว่าผู้ชายคนนั้นมีแฟนแล้วด้วยอะ คิดดูเถอะครับ
เดี๋ยวๆตาฝาดปะวะ นั้นมันแฟนพ่อเลี้ยงปะวะผมมองรูปในโทรศัพท์กับผู้หญิงที่ใส่เดรสสั้นสรดำเดินควงแขนผู้ชายนั่งถัดจากโต๊ะพวกผมไปไม่กี่โต๊ะ ถ้าจำไม่ผิดผู้ชายคนนั้นคืออานนท์ เจ้าของฟาร์มอานนท์คู่แข่งทางธุรกิจของพ่อเลี้ยงศศินทร์
"มึงนั้นมันแฟนพ่อเลี้ยงปะวะ"
"เออเหมือนในรูปเป๊ะเลย"
นุ่มฟูและอันดาทำหน้าเหมือนเห็นผีมองรูปแล้วก็เงยมองตัวจริงที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหลายครั้งเพื่อความแน่ใจ ไม่ผิดแน่ใช่จริงๆด้วย
"อืม น่าจะใช่"
"เอาแล้วไง พ่อเลี้ยงมีเขาไม่รู้ตัวแล้วละมั้งแบบนี้อะ"
"อ่าถึงว่า ครอบครัวพ่อเลี้ยงถึงให้พ่อเลี้ยงเป็นคนแต่งกับมึงเพราะทางนั้นรู้เรื่องนี้หรือเปล่า"
ความคิดเห็นของนุ่มฟูอาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้มันไม่แน่หรอกอาจจะรู้หรือไม่รู้ก็ได้เช่นกัน
"ไม่รู้สิ"
"ทำไงวะ"
"อะไรทำยังไงวะอัน"
นั้นสิ ผมก็สงสัยเหมือนกัน
"เราควรช่วยพ่อเลี้ยงนะ ถ่ายรูปถ่ายคลิปไปให้พ่อเลี้ยงดูดีไหม"
อันดาพูดอย่างตื่นเต้นแล้วยกกล้องมือถือขึ้นมาแอบถ่ายแฟนของพ่อเลี้ยงที่ตอนนี้กำลังนัวเนียคลอเคลียกันอย่างเมามัน จะซั่มกันตรงนี้เลยหรือไงนะ คลักๆล้วงๆกันเก่ง
"เดี๋ยวเขาก็ด่าว่าเผือกหรอก ชีวิตจะมีความสุขขึ้นนะถ้ามึงรู้จักคำว่าช่างหัวมันไม่ต้องไปสนใจ"
ถูกไหมครับนี่ไม่ใช่เรื่องของเราสักหน่อยอย่าไปยุ่งเรื่องของเขาเลย เจ็บตัวมาหรือถูกด่าฟรีๆก็ไม่คุ้มหรอกครับ เราที่พึ่งรู้จักกันแถมรู้จักกันเพราะโดนบังคับให้แต่งงานกับแฟนสาวที่คบกันมานานหลายปี ไม่บอกก็รู้ว่าเขาจะเชื่อใครถึงมีคลิปแล้วไงเดี๋ยวนี้การตัดต่อมันมีเยอะ คนมันจะไม่เชื่อก็ไม่เชื่อนั้นแหละครับ
"เฮ้ยย นั้นๆไม่ต้องถ่ายแล้วอัน พ่อเลี้ยงเดินมานู้นแล้ว"
"ไหนๆ"
อันดาลดกล้องในมือลงหันไปมองทางเข้าที่พ่อเลี้ยงกำลังเดินเข้ามา ผมกับพ่อเลี้ยงสบตากันแวบหนึ่งก่อนที่พ่อเลี้ยงจะเดินผ่านโต๊ะผมไปยังโต๊ะของแฟนตัวเองที่ตอนนี้แทบจะเล่ยหนังสดให้คนทั้งร้านดูอยู่แล้ว
"มิลิน"
เสียงทุ้มเจือความเจ็บปวดออ่ยเรียกสาวคนรักเสียงสั่นเครือคล้ายจะร้องไห้ สาวเจ้าตกใจผละออกจากผู้ชายที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มกันอยู่ทันทีแล้วเอ่ยแก้ตัว
"ศินทร์ คือมันไม่ใช่อย่างที่ศินทร์คิดนะ"
"จะแก้ตัวให้ได้อะไรขึ้นมา เจ็บเหมือนจะตายเลยดิไอ้ศินทร์ก็แฟนมึงอะเขาเสียใจที่มึงจะแต่งงานกับคนอื่นเลยร้องไห้ซมซานมาซบอกกู กูก็ใจดีไงปลอบใจบนเตียงจนเขาเลิกเสียใจและติดใจจนขอเจอกูอีกรอบในวันนี้"
"งั้ยหรอวะ อานนท์ถ้าอย่างนั้นมึงก็ช่วยปลอบใจเขาต่อไปละกันกูยกให้"
"ศินทร์คะ ลินอาโทษลินจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วลินจะยอมคบกับคุณเงียบๆอย่างที่คุณต้องการ อย่าเลิกกับลินเลยนะเรากลับมาคบกันนะ"
โอ้โห คบเงียบๆแบบไม่มีใครรู้เค้ารู้กันทั้งร้านละแม่คุณ เอาสิ พ่อเลี้ยงจะทำยังไงต่อไปนะ อ้าวเฮ้ย เดินมาทำไมเนี่ยอย่ามานะเว้ย ไม่ปลอดภัยละชิ่งดีกว่า
"ที่จริงที่มาที่นี่ก็เพราะมารับว่าที่ภรรยากลับบ้านต่างหาก แฟนเก่าก็คือแฟนเก่าจะมาวำคัญเท่าว่าที่ภรรยาหนีเที่ยวได้ยังไง จริงไหมอ้อนรัก"
"ห๊ะ"
"เด็กไม่ดี หนีเที่ยวแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ"
เฮ้ยเดี๋ยวอะไรอย่ามาทำตัวอ่อนโยนแถวนี้ มันใช่เวลาไหม โอบเอวทำไมใครให้โอบอย่านะเว้ยสู้นะบอกไว้ก่อน นี่แชมป์มวยไทยนะ เทควันโด้สายดำนะรู้เปล่า ถึงจะคิดอย่างนั้นก็เถอะทำได้แค่เอามือยังอกกว้างแล้วตัวแข็งเป็นหินก็แค่นั้นแหละ โธ่เอ้ยย
"ปล่อยเลยนะ"
"อยู่นิ่งๆ"
"นี่"
"ก็ยอมไปเลิกกับเขาแล้วมีเธอคนเดียวแล้วจั้งแต่เมื่อวายไหนหละรางวัล หืมม"
รางวัลบ้ารางวัลบออะไรเล่า ซวยชะมัดอย่ามาดึงผมเข้าไปเกี่ยวกับเรื่องรักๆเลิกๆของพวกคุณน้าาา
#################################
รีไรท์ใหม่แล้วน้าาา
-
ติดตามจ้าาาาน่ารักดี
-
น้องอ้อน..นนนนนน :z1:
-
555 มาเร็วเคลมเร็วดี อ้อนไปอ้อนมา รักตายเลยพ่อเลี้ยง คอยดูสิ มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายนะ 5555555
-
อ๊ายยยยรวดเร็วมากค่ะ :mew2:
-
:pig4:
:3123:
-
เพิ่งได้อ่าน นี่ถ้าแฟนเก่าพ่อเลี้ยงไม่ไปสวมเขาให้พ่อเลี้ยง เรานึกว่าจะได้เห็นน้องไฟ้วกับนางแล้ว
ตอนนี้หวังว่าทั้งคู่จะรักกันเร็ว ๆ นะ และหวังอีกรอบว่านางจะไม่มายุ่งกับน้องอ้อนของเรานะ
-
ถึงจะไม่อธิบายมากแตืบอกเลบแซ่บ
-
สมบูรณ์แบบ :hao7:
-
อ้อนรักครั้งที่ 05
"อะไรไม่ได้บอกให้เลิกกันสักหน่อย"
"บอก คิดดีๆ จำไม่ได้หรือไงยังเด็กอยู่แท้ๆความจำเสื่อมหรือไง"
จะว่าไปเหมือนจะเคยบอกจริงด้วย อย่ามาบอกว่าเลิกเพราะผมบอกหน่อยเลยเลิกเพราะจับได้ว่าแฟนนอกใจก็บอกมาเถอะ แถเก่งจริง
"หึหึ"
"อะไร ปล่อยได้แล้วคนเยอะ"
"ศินทร์คะ ลินขอโทษเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมลินสัญญาลินจะไม่ทำแบบนี้อีก"
คุณมิลินดึงแขนของพ่อเลี้ยงที่โอบเอวผมอยู่ออกแล้วเอามือน้อยๆของเธอจับมือพ่อเลี้ยงเอาไว้ร้องไห้น้ำตาไหลอาบน้ำเป็นสายอย่างน่าสงสาร ร้องไห้จนตัวโยน
"ลินปล่อยเถอะ ตอนนี้คุณเป็นอิสระแล้วอยากทำอะไรก็ทำอยากมีอะไรกับใครก็มี ตอนนี้ผมเองก็มีอ้อนรักอยู่ข้างๆแล้ว"
เฮ้ยๆ ผมหันขวับไปมองพอเลี้ยงทันที ตอนไหนไปอยู่ข้างๆตอนไหน ให้ตายสิมีรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมแต่งเรื่องยอดเยี่ยมอะไรแบบนี้ไหมจะยกให้พ่อเลี้ยงไปเลย ขี้ตู่ชะมัด พ่อเลี้ยงค่อยๆแกะมือคุณมิลินออกจากมือของตัวเอง ก่อนจะเดินมาจับมือผมไว้แน่นผมนี่ทั้งจิกทั้งสะบัดยังไม่ยอมปล่อย ผมเหนื่อยผมเลยหยุดยอมให้พ่อเลี้ยงจับ อยากปล่อยก็คงปล่อยเองนั้นแหละมือผมนี่ เอ๊ะ ยังไง
"ลินรู้ศินทร์โกรธและศินทร์ยังรักลินอยู่เราคบกันมาตั้งหลายปี เราจะมาเลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้หรอคะศินทร์"
"เรื่องแค่นี้ คุณเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแค่นี้หรอ"
"ลินก็แค่เผลอเป็นครั้งคราว ทำไมคุณถึงไม่ยอมให้อภัยลินที่คุณกำลังจะแต่งงานลินทร์ยังไม่ว่าอะไรคุณเลย ถ้าคุณไม่ยอมให้อภัยลิน ลินจะไปอยู่กับคุณอานนท์จริงๆนะศินทร์ ลินไม่ได้ขู่"
"ผมคงไม่เคยรู้จีกคนเลยจริงๆมิลิน คุณอยากจะไปอยู่กับใครก็ไปเถอะ ผมขอให้คุณโชคดี"
"เพราะเด็กนี่อสี้ยมคุณสินะคะ"
อ้าว ลามๆลามเป็นไฟลามทุ่งเลยนะแม่ เดี๋ยวๆ
"อย่าพาลสิป้า ทำตัวเองทั้งนั้น"
"แกเรียกใครป้า ไอ้เด็กหน้าไม่อายแย่งผัวชาวบ้านไอ้เด็กวิปริตผิดเพศ"
"อ้าวคุณ ปากดีงี้เคยปากแตกไหม"
อันดาครับถลกแขนเสื้อขึ้นแล้วครับนางพร้อมชนมากตอนนี้
" นั้นดิ สวยนะแต่ต่ำมากอะ"
นี่ก็ไม่ยอมน้อยหน้าเหมือนกัน พวกมันเป็นงี้แหละครับด่ากันเองตีกันเองได้แต่คนอื่นอย่ามาหือ เราร่วมรบด้วยกันแน่
"โหห แรงอยู่นะป้า วิปริตแล้วไงผิดเพศแล้วไงขนาดป้าว่าผมไม่ปกติผมยังแย่งผัวป้ามาได้อะ คิดดูดิ"
"คิดอะไรของแกห๊ะ"
"ป้าเป็นผู้หญิงแท้ๆแต่มัดใจชายไม่อยู่ทำให้เขาหัวซุกหัวซุนมาซุกอกผมอะคนที่ป้าบอกว่าวิปริตอะ ป้าต้องแย่ขนาดไหนวะผู้ชายถึงได้ทิ้งโดนเทแบบนี้ แต่ว่านั้นแหละป้ามีสำรองนี่นา อ่า งั้นก็ขอละนะครับผู้ชายคนนี้"
"แกก็ได้แค่นั้นแหละ ศินทร์ยอมแต่งงานกับแกก็เพราะพ่อแม่เขาบังคับแค่นั้นแหละ เขาเอาแกไม่ลงหรอก"
"ก็ลองดูสิ ว่าพ่อเลี้ยงจะเอาผมไหม ลองถามพ่อเลี้ยงดูสิ"
ทุกคนคงสงสัยใช่ไหมครับว่าทำไมพ่อเลี้ยงถึงไม่ห้ามผมที่กำลังฉะกับป้านี่อยู่เพราะพ่อเลี้ยงห้ามไม่ได้ไงครับ ผมปิดปสกพ่อเลี้ยงไว้อะ ไหนจะโดนนุ่มฟูกับอันดาจับแขนไว้คนละข้างอีก เป็นภาพที่ตลกเอาเรื่องนะครับ ถึงจะแข็งแรงแต่สามคนจับก็ใช่จะหลุดได้ง่ายๆนะครับ
"ปล่อยพ่อเลี้ยงได้แล้ว"
"พ่อเลี้ยงเขามาถามแหนะ พ่อเลี้ยงจะเอาอ้อนปะครับ"
ผมช้อนตาขึ้นมองพ่อเลี้ยงอย่างอ้อนๆมือก็ลูบไล้ใบหน้าคมไปด้วย
"เอา"
"ศินทร์"
"ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ลินต่อไปนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว อย่ามาให้ผมเห็นหน้าคุณอีก ไปอ้อน"
" ไปไหน"
"ไปเอา"
" ห๊ะ"
พ่อเลี้ยงเดินจูงมือผมที่กำลังอึ้งกับคำว่า 'ไปเอา' เมื่อกี๊ลากมาที่ลาดจอดรถก่อนจะหันไปถามอันดาและนุ่มฟูที่เดินตามหลังมาอย่างเกร็งๆ ไม่เกร็งได้ยังไงพ่อเลี้ยงในตอนนี้หน้าโคตรดุเลย แถมมือยังเหนียวยิ่งกว่ากาวตราช้างอีก (เกี่ยว?)
"เอ่อ พวกเราสองคนเอารถมาค่ะ"
"ใช่ครับ"
"งั้นขับรถกลับดีๆ ถึงแล้วโทรมาบอกอ้อนรักด้วยแล้วกัน"
"ครับ/ค่ะ"
พูดจบทั้งสองคนก็มองหน้ากันอย่าขอความคิดเห็นแล้วหันมามองหน้าผมก่อนจะพยักหน้าแล้วชูกำปั้นให้ผมส่วนอันดาชูสองนิ้วให้ยิ้มแฉ่ง แล้วพากันกลับบ้านไป
ส่วนผมก็กำลังแกะมือเหนียวๆนี่ออกจากข้อมือตัวเองแต่นั้นแหละครับผลยังเหมือนเดิมครับไม่สำเร็จ จะร้องง
"ปล่อยยย"
"ไม่อ้อนแล้วหรือไง"
"ใครอ้อนไม่มีหรอกปล่อยเลย จะกลับแล้วดึกแล้วเนี่ย"
"อืมก็กลับไง เดี๋ยวไปส่ง"
"ส่งอะไรเอารถมา ปล่อยเลยนะ"
"อย่าดื้อ เชนขับรถฉันตามมา"
"ครับนาย"
"อย่าให้พูดซ้ำหลายรอบ เดี๋ยวจะได้เจอดีตอนนี้ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่"
หึ่ยย อารมณ์ไม่ดีแล้วอะไรกับผมเล่ายังไม่ได้ทำอะไรให้เลยแม้แต่นิดเดียว หรือโกรธที่ต่อว่าคุณมิลินที่รักงั้นหรอ หึ แล้วมาทำใจแข็งตัดขาดเขาทั้งที่ตัวเองเจ็บปางตายแล้วมั้งนั้น
"เอากุญแจรถเธอมา"
" เอ้า"
ผมยื่นกุญแจรถให้พ่อเลี้ยงอยากไปส่งนักก็ไปดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องขับเอง อยากเป็นคนขับรถนักก็เป็นไปเลย
พ่อเลี้ยงขับรถไปส่งผมถึงบ้านจริงๆ ตอนนี้รถของผมจอดอยู่ที่โรงจอดรถเรียบร้อยแล้วครับ
"กลับไปดิ"
"ไล่?"
"อืม"
"หันมานี่ก่อน อ้อนรักอย่าพึ่งลง"
"ปลดล็อคเลยนะพ่อเลี้ยง"
"หันมา"
"อะไรนักหนา อ๊ะ"
"หึหึ"
ผมกัดปากแน่น จะใกล้เกินไปแล้วหน้าผมกับหน้าพ่อเลี้ยงในตอนนี้จะใกล้เกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงโน้มตัวมาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
"อย่ากัดปาก"
"ถอยออกไปดิ"
จุ๊บ
"แค่นี้ก่อน แต่งงานค่อยเอาอย่าใจร้อนนักเลย"
"ชิ พ่อเลี้ยง!!!"
ผมมองตามหลังพ่อเลี้ยงที่เดินหัวเราะหึหึ เดินลงไปจากรถแล้วตรงไปทางหน้าบ้านของผมที่มีรถของพ่อเลี้ยงจอดรออยู่ ให้ตายสิพ่อเลี้ยงจุ๊บหน้าผากผม จุ๊บแบบไม่ทันตั้งตัวฉวยโอกาสที่สุด แล้วอะไรคือแต่งงานค่อยเอาเอาอะไรวะ โถ่เอ้ยย
ผมเดินกระฟัดกระเฟี้ยดเข้ามาในเจอคุณพ่อนั่งดูข่าวกีฬาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเลยเดินเข้าไปอ้อนคุณพ่อให้หายหงุดหงิดก่อน
"อ้าวเข้ามาช้าจริง พ่อเห็นรถเข้ามาตั้งนานแล้ว"
"..."
"เอ้าเงียบ"
จะให้ตอบไงอะมาช้าเพราะโดนพ่อเลี้ยงแต๊ะอั๋งอยู่หรือไงไม่มีทางหรอก
"อืมม เหมือนจะเห็นหลังผู้ชายเดินไวไวไปทางหน้าบ้านนะใคร"
"อะไร"
"ใครมาส่งตอบ"
"พ่อเลี้ยงไงจะใครหละ"
"อ่อ ที่บอกว่าไปเที่ยวนี่ไปเที่ยวกับพ่อเลี้ยงมาหรอเดทสินะ"
เดท ถ้าอย่างที่เจอวันนี้เรียกเดทหละก็คงเป็นเดทที่แย่ที่สุดเท่าที่เคยเจอมาแล้ว
"ไม่ใช่"
"ดีๆกระชับความสัมพันธ์ เขาต้องชอบลูกพ่อบ้างแล้วหละไม่งั้นไม่มาส่งหรอก เสน่ห์แรงดีจริงๆเลยอ้อนรักของพ่อเนี่ย"
โอเค ผมว่าถผมพูดอะไรไปพ่อก็คงไม่ฟังละผมขึ้นไปนอนดีกว่าฝันดีนะครับทุกคน
#################################
รีไรท์ใหม่แล้วน้าา
-
:pig4:
:3123:
-
หนูอ้อน ขี้อ้อนสมชื่อเลยลูก :กอด1:
-
อ้อนผัวสมชื่อ น่าเอ็นดูจริงๆ 55555
-
:katai3:
-
คุณสามีดูแลอย่างดี :impress2:
-
:katai2-1:
-
อ้อนนนนนน
-
หลงน้องละซี้ :hao7:
-
อ้อนรักครั้งที่ 06
วันเวลาที่ผ่านไปไวเหมือนโกหกจนพรุ่งนี้ก็คือวันแต่งงานของผมแล้ว ชุดก็เพิ่งไปเลือกมาเมื่อวานนี้ครับ เป็นชุดสูทสีขาวผูกหูกระต่ายสีขาวใส่คู่กับโจงกระเบนสีทอง ชุดของผมกับพ่อเลี้ยงเหมือนกันเป๊ะเลยครับ แต่ต่างกันตรงที่ผมใส่แล้วเหมือนข้าทาสบริวารพ่ออลี้ยงใส่แล้วเหมือนเจ้าคนนายคน นี่แหละครับความไม่ยุติธรรมของสวรรค์ให้ความหน้าตาดีและส่วนสูงมาไม่เท่ากัน
ตอนนี้ผมก็ต้องมาเข้าคอร์สเจ้าสาวครับฟังไม่ผิดหรอกครับคอร์สเจ้าสาวของคุณย่าครับ จับผมอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนผมแทบหนังถลอกไปหมดแล้ว ถามจริงมันต้องจริงจังขนาดนี้เลยหรอครับ อะไรมันจะขนาดนี้ไม่ใช่แค่นี้นะครับในอาทิตย์ที่ผ่านมาผมต้องลดขนมและของหวานด้วยเพราะคุณย่าบอกว่าผมอ้วนเกินไปใส่ชุดเจ้าบ่าวแล้วไม่สวย เลยคุมอาหารผมสะงั้น
คือผมโคตรทรมานเลยครับ ผมอยากกินไม่ได้กินอะแต่มีของกินมาวางล่อตาล่อใจกันเยอะแยะแต่กินไม่ได้ ผมเลยอยากผ่านการแต่งงานนี่ไปสักทีจะได้เป็นอิสระ คอยดูเสร็จจากงานนี้ผมจะกินให้ราบเลยมีอะไรก็จะกินเหอะ
"อย่าขยับยุกยิกๆได้ไหมอ้อนรัก"
"ครับๆ"
ตอนนี้ผมกำลังนอนมาร์กหน้าอยู่ครับ มาร์กด้วยแตงกว่ากับมะเขือเทศครับ เป็นเหนื่อยนะครับผมแทบจะหลับอยู่แล้ว
"คุณย่าครับ"
"หืม"
"อ้อนต้องแต่งงานจริงๆหรอครับ"
"ใช่ครับ"
"ไม่อยากแต่งงานเลย"
"ไม่งอแงนะครับ ถ้าแต่งไปแล้วอ้อนไม่มีความสุขก็กลับมาหาย่าหาพ่อเราได้ทุกเมื่อบ้านไม่หายไปไหนหรอกลูก"
แค่คิดว่าผมจะไม่ได้อยู่กับคุณพ่อและคุณย่าผมก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว ตั้งแต่เกินมาไม่เคยห่างพวกท่านไปไหนนานๆเลยแม้แต่ครั้งเดียว ใจหายใจหายจริงๆยิ่งใกล้วันแต่งเท่าไหร่ผมยิ่งอยากจะร้องไห้เท่านั้น
"สองแม่ลูกนั้นคงอยู่สบายขึ้นเยอะเพราะอ้อนไม่ได้อยู่บ้าน คุณย่ากับอาพัดย้ายมาอยู่บ้านนี้ไม่ได้หรอครับ มาขีดขวางสองแม่ลูกนั้นไม่ให้สร้างเรื่องแล้วก็ไม่ให้จับคุณพ่อด้วย"
"ถ้าย่ามาอยู่นี่ปล้วบ้านนั้นละลูกก็ให้ลุงสมไปอยู่ไงครับ"
"อืมก็ได้ ย่าจะมาอยู่บ้านหลังนี้ก็ได้ ส่วนเรื่องจับคุณพ่อเราอะยากนะเพราะเขามีคนคนนั้นอยู่ข้างๆอยู่แล้วหรือว่าเราไม่รู้หืม"
"รู้ครับ ผมโอเคเขาก็อยู่ข้างคุณพ่อมานานแล้วถ้า้ป็นเขาผมโอเค"
"หมดห่วงแล้วใส่ไหมหืมม คนเก่งของย่าไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วมานอนไป พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเลยนะ"
"เช้าขนาดไหนครับ"
"ตี3ครับ ย่าก็จะไปนอนแล้วเดี๋ยวย่ามาปลุกพรุ่งนี้นะฝันดีครับคนเก่งของย่า"
พรุ่งนี้ๆผมจะไม่โสดแล้วจะมีสามีเป็นตัวเป็นตน แล้วขาดอิสระภาพหรือเปล่านะ อ่า ถ้าไปอยู่กับพ่อเลี้ยงจะเป็นยังไง ครอบครัวพ่อเลี้ยงใจดีหรือเปล่า จะอยู่ได้ไหมนะ
อ้อนรักนอนคิดสะระตะไปเรื่อยแล้วเผลอหลับไปในที่สุดหลังจากที่อ้อนรักหลับไปได้ไม่นาน ไอศูรย์ก็เข้ามากอดมาหอมลูกรักอย่างเช่นทุกคืน พรุ่งนี้ลูกรักก็จะออกจากอกไปอยู่กับคนอื่นเสียแล้ว
คนเป็นพ่อนั่งมองหน้าลูกชายคนเดียวด้วยความรัก ความเป็นห่วง และความกังวลกลัวว่าอ้อนรักจะติดสามีจนลืมพ่อคนนี้ กลัวลูกจะโดนรังแกและโดนทำร้ายไม่ว่าจะทางร่างกายหรือจิตใจก็ตาม แต่ก็เบาใจลงมาได้บ้างเมื่อคิดถึงบทสนทนานะหว่างตนกับพ่อเลี้ยงศศินทร์ในไม่กี่วันก่อน
ไอศูรย์บังเอิญเจอพ่อเลี้ยงที่งานเลี้ยงหนึ่ง จึงทำให้มีโอกาสได้คุยกันเรื่องของอ้อนรักและพ่อเลี้ยงที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี่ จึงนัดกันไปดื่มเล็กน้อย
'สวัสดีครับคุณไอศูรย์'
'สวัสดีครับพ่อเลี้ยงศศินทร์'
'อีกไม่ถึงอาทิตย์แล้วสินะครับที่คุณจะต้องแต่งงานกับลูกผม'
'ครับ'
'คุณรู้ใชาไหมว่าอ้อนรักคือหัวใจของคนทั้งบ้านบริรักษ์ คุณสัญญากับผมได้ไหมว่าจะดูแลเขาอย่างดีไม่ให้มีเรื่องเดือนร้อนใดๆทั้งสิ้นทั้งทางกายและจิตใจ'
'ผมคงสัญญากับคุณไม่ได้เพราะผมไม่รู้ว่าในอนาคตข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ผมจะขอสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สึดเท่าที่ผมจะทำได้'
ไอศูรย์หันไปมองหน้าคนที่เด็กกว่าตัวเอง15-16ปี อย่างพึงพอใจเมื่อได้เห็นแววตาแน่วแน่และมั่นคงต่อคำพูดของตัวเองได้ยินแบบนี้คนเป็นพ่ออย่างไอศูรย์ก็สบายใจและวางใจที่จะส่งแก้วตาดวงใจให้พ่อเลี้ยงศศินทร์ได้ดูแลต่อจากตน
'ก็ดี จำคำพูดของตัวเองในวันนี้ให้ดีๆ อ้อนรักเห็นแบบนั้นก็ดื้อแลดซนเอาเรื่องนะ ต้องหาวิธีคุมให้อยู่แต่อย่าใช้กำลังเด็ดขาด'
'ครับ'
'อีกอย่างก็คือ มีหนึ่งไม่มีสองคุณต้องมีอ้อนรักคนเดียว'
'ผมรับปาก จากนี้ผมจะมีแค่อ้อนรักคนเดียวคุณวางใจได้เลยครับ ผมให้สัญญา'
'ขอบใจมาก'
จุ๊บ
"อ้อนรักพ่อรู้ว่าลูกไม่อยากแต่งงานแต่มันจำเป็นจริงๆ ไม่ใช่ว่าพ่อไม่รักอ้อนแล้วอยากผลักไสอ้อนให้ไปอยู่กับคนอื่นรู้ใช่ไหม หืมม ว่าพ่อรักอ้อนขนาดไหน"
ไอศูรย์ก้มลงจูบหน้าผากพน้อมยกมือขึ้นลูบหัวของอ้อนรักเบาๆด้วยน้ำตาคลอเบ้า
"ไม่ว่าจะเจออะไรต่อจากนี้ไปอย่าลืมว่ายังมีพ่ออยู่ตรงนี้นะลูกไม่ต้องกลัวลูกสามาระกลับมาหาพ่อได้เสมอ"
น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้มอย่างช้าๆเมื่อรู้สึกหวงลูกจนจะบ้าตาย อาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้ลูกน้อยของตนไปอยู่ที่อื่น
"เฮ้ออ ฝันดีนะลูกรักของพ่อ"
ดึงผ้าห่มคลุมให้อ้อนรักจนถึงคอเพราะวันนี้อาการค่อนข้างเย็นก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"อ้อนก็รักพ่อ ฝันดีครับ อึก ฮืออ"
อ้อนรักกอดผ้าห่มที่พ่อห่มให้แล้วร้องไห้จนเผลอหลับไปจริงๆ ตลอดมาก็มีเพียงคุณพ่อกับคุณย่าที่อยู่ข้างกันมาตลอดคิดภาพไม่ออกเลยว่าเมื่อมีพ่อเลี้ยงเพิ่มเข้ามาพ่อเลี้ยงจะสามารถเป็นเซฟโซนให้ตัวเองได้หรือเปล่า
################################
รีไรท์ใหม่แล้วครับบ
-
รีบง้อน้องเลย...ยยยยยยย :serius2:
-
ง้อน้องเลย ด่วน!!!
-
งอนใหญ่เลย อย่างนี้ต้องง้อแรงๆ 5555 อ้อนน่าเอ็นดูอ่ะ เป็นคนชิลๆเข้าใจอะไรๆง่ายดี ไม่ต้องพูดมากรู้เรื่องงี้ มีมารยาอีก พ่อเลี้ยงจะไปไหนรอด 55555
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai2-1:
-
รีบๆง้อเลยค่าาาาา :mew2:
-
ง้อน้องเลยยย
-
อ้อนรักครั้งที่ 07
ในที่สุดก็มาถึงวันเชือดแล้วครับทุกคน วันเชือด ผมต้องแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่ตีสามอาบน้ำแต่งตัวขัดสีฉวีวรรณด้วยมีช่างใหญ่2ท่านคือคุณย่ากับอาพัด และสองช่างรองคือนุ่มฟูกับอันดา ส่วนสองแม่ลูกมหาภัยไม่ได้อยู่หรอกครับไปเที่ยวเกาหลี อืม ขอให้ติดโรคตาย
เผื่อจะแต่ตัวเสร็จก็ฟาดไปเกือบ6โมงไม่รู้ผมมีอะไรให้แต่งนักหนาก็แค่ใส่ชุดอะ เซตผมแค่นั้นหน้านี่ผมไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องแต่งเลยนะ แค่ทาแป้งแคร์เอาไม่ได้หรอถามจริง?
"โอเควันนี้น่ารักมากน่ารักเป็นพิเศษเลยใช่ไหมคะคุณแม่ นุ่มฟูอันดา"
"แน่นอนอยู่แล้วหลานฉันก็ต้องหน้าตาดีเหมือนฉัน"
"น่ารักมากจริงๆนะคะคุณย่า อาพัด"
คำว่าน่ารักมันแสลงหูอยู่นะอันดา
"ใช่เลยครับ วันนี้ดูเป็นผู้เป็นคนมากกว่าทุกวันเลย"
เดี๋ยวนะนุ่มฟูดูเป็นคนมากกว่าทุกวันคือ? แล้วทุกวันมันเห็นผมเป็นตัวอะไรเนี่ย
"เฮ้ออ ผมต้องทำอะไรบ้างเนี่ย"
"หลายอย่างอยู่นะ แต่กูจำไม่ได้อะไปเถอะมึงมีคนมาเรียกแล้ว"
อย่างแรกที่ลงมาเจอคือพ่อเลี้ยงครับพ่อเลี้ยงหล่อมากอะต่างจากผมลิบลับ หล่อคนละระดับกันเลยเห็นแล้วเศร้าใจจริงๆ
"เป็นอะไรไปอ้อน"
"เปล่าครับคุณพ่อ อ้อนแค่คิดว่าทำไมอ้อนไม่หล่อเหมือนพ่อเลี้ยงอะทั้งๆที่พ่อก็หล่อ"
"ก็ได้แม่ไปเยอะหนิเราหนะไปๆ ทำพิธีได้แล้ว"
เริ่มแรกในช่วงเช้าผมกับพ่อเลี้ยงต้องเข้าพิธีสงฑ์ง่ายๆก็คือทำบุญตักบาตรร่วมกันนั้นแหละครับ พอเสร็จผมก็ต้องมานั่งแง่วรออยู่บนห้องให้พ่อเลี้ยงแห่ขันหมากมาสู่ขอผมนั้นแหละครับทำแบบบ่าวสาวหญิงชายเป๊ะแค่ผมเป็นผู้ชายเฉยๆ
"เฮ้"
"พ่อเลี้ยงอันขอสามซองได้ปะคะ"
เสียงเฮเสียงคุยกันดังลั่นเลยระครับสนุกเค้าหละสองเพื่อนสนิทผมหนะได้ถือประตูเงินประตูทองกั้นเจ้าบ่าวก่อนที่จะมารับตัวเจ้าสาวอย่างผมอ่าทำไมผมต้องเป็นเจ้าสาวอะ งื้ออ รีดไถเอาทรัพย์สินมันเลย สงสัยใกล้จะมาถึงผมแล้วหละครับ
"สงสัยใกล้จะถึงแล้วหละ"
คุณพ่อพูดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนขึ้นบันไดมาผมบอกหรือยังครับว่าเราจีดงานแต่งกันที่บ้านท้ายฟาร์มของพ่อเลี้ยงเป็นบ้านไม้2ชั้นหนะครับ แต่งที่นี่เพราะไม่อยากแต่งที่บ้านใหญ่แถมธรรมชาติและบรรยากาศยังดีอีกต่างหาก
"เฮ้อออ"
"ยิ้มสิครับวันนี้เป็นวันดีนะ"
"ครับผม"
ผมนั่งเจ็บมือคุณพ่อกับคุณย่าเล่นแก้อาการตื่นเต้นตอนแรกรู้สึกเฉยๆนะครับ พอใกล้เข้ามาทุกทีมันก็มีตื่นเต้นบ้างอะไรบ้างเหมือนกัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
คุณพ่อหันมายิ่มให้ผมแล้วเดินไปเปิดประตูทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะ คุณย่าเดินจูงมือผมมายืนหน้าพ่อเลี้ยงก่อนจะดึงมือพ่อเลี้ยงขึ้นมาแล้ววางมือผมทับลงไปแล้วเริ่มพิธีการต่อไปคือการสู่ขอและตรวจนับสินสอด คุณย่าผมทำทีเป็นนับสินสอดในพานพอเป็นพิธีแล้ว ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะช่วยกันโปรยถั่ว งา ข้าวเปลือก ข้าวตอก ดอกไม้ ใบเงิน ใบทอง ที่บรรจุมาในพานขันหมากเอกลงบนสินสอด หลังจากนั้น ย่าของผมห่อสินสอดด้วยผ้า แล้วแบกขึ้นไว้บนบ่าตามประเพณี
"ได้ฤกษ์แล้วตาศินทร์สวมแหวนใก้น้องได้แล้ว"
คุณพิมพาบอกลูกชายคนโตให้สวมแหวนทันทีที่ถึงฤกษ์
"ครับ"
พ่อเลี้ยงศศินทร์ต่อยเปิดตลับแหวนสีแดงออกเผยให้เห็นแหวนที่ภายในตลับ เป็นแหวนทองเรียบๆที่มีเพชรเม็ดเล็กๆติดอยู่รอบแหวน2แถบ เป็นแหวนที่เรียบแต่หรู พ่อเลี้ยงค่อยๆหยิบแหวนออกมาจากแล้วค่อยๆบรรจงสวมแหวนให้ผมที่นิ้วนางข้างใช้อย่างช้าด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน รุนแรงมากอะ เพิ่งเคยเห็นพ่อเลี้ยงยิ้มแบบนี้เป็นครั้งแรก
"ไหว้ขอบคุณพี่เขาสิลูก แล้วสวมแหวนที่วางอยู่ตรงหน้าเราให้พี่เขา"
"ไหว้ อ่า ครับ"
ยังไม่มูฟออนจากรอยยิ้มของพ่อเลี้ยงเลยนะ ผมยกมือไหว้พ่อเลี้ยงที่หน้าตักก่อนจะหยิบตลับแหวนที่อยู่ตรงหน้าตัวเองมาเปิด อ่า วงนี้เป็นแหวนทองคล้ายๆของผมเลยครับแต่แตกต่างกันที่วงนี้ไม่มีเพชรแค่นั้นเอง สวยครับแหวนแหวนสวยมาก หลังจากนั้นก็เข้าสู่พีธีการรับไหว้ผู้ใหญ่ ผมและพ่อเลี้ยงก้มลงกราบแทบเท้าคุณพ่อ คุณย่า และพ่อแม่ของพ่อเลี้ยง3ครั้งส่วน ส่วนน้าพัดกราบ1ครั้งไม่แบมือ เมื่อก้มกราบแล้วจึงส่งพานธูปเทียนให้ รับคำอวยพรจากญาติและคนในครอบครัวพร้อมซองเงินและโฉนดที่ดินของมีค่ามากมายเต็มไปหมด จากนั้นก็มาถ่ายรูปรวมกันครับเก็บไว้เป็นที่ระทึก เอ้ย ระลึก
โคตรเหนื่อย
"เสร็จหรือยังอะครับคุณย่า"
"ยังครับน่าจะเสร็จช่วงเที่ยงหรือบ่ายเลยมั้ง"
เที่ยงหรือบ่ายเลยหรอ โอ้โห ผมจะเป็นลมละนะร้อนมากเลยย
"อย่าบ่นได้ปะ"
พ่อก็พูดได้ดิ มาแต่งเองไหมหละมาๆแต่งแบบไทยจ๋าเลยเนี่ยผมสำรวมมามากแล้วอยากเหยียดขาอะ แต่ทำไม่ได้ทำได้แต่นั่งพับเพียบ เฮ้อออ
"ป่ะๆ บ่าวสาวไปนั่งบนตั่งที่จะทำพิธีการรดน้ำสังข์ไป"
ตอนนี้ผมกับพ่อเลี้ยงมานั่งจุ้มปุ้กอยู่บนตั่งเรียบร้อยแล้วครับผมได้นั่งมางด้านซ้ายของพ่อเลี้ยงครับ ปนะธานในพิธีก็คุณย่าผมแหละครับคล้องพวงมาลัยและสวมแฝดมงคลให้ผมกับพ่อเลี้ยงพร้อมเจิมหน้าผากให้เรียบร้อย คุณย่าเป็นคนแรกที่รดน้ำสังข์ให้ผมกับพ่อเลี้ยงต่อมาเป็นคุณพ่อผม พ่อแม่พ่อเลี้ยง อาพัดและญาติพี่น้องผองเพื่อนทั้งหลาย กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบ1ชั่วโมง
พอรดน้ำสังข์เสร็จไอ้ผมก็ดี๊ด๊าดีใจสิครับ นึกว่าเสร็จพิธีแล้ว แล้วเดินดุ่มๆเตรียมจะไปเปลี่ยนชุดที่แสนอึดอัดนี่ออกสักที
"อ้อนจะไปไหนลูก"
"ไปเปลี่ยนชุดไงครับพ่อ"
"ยังไม่เสร็จเลย"
"ห๊ะยังอีกหรอครับ"
"อืม เหลือพิธีเข้าหอมาๆ"
และแล้วก็เดินคุณพ่อดึงคอเสื้อให้ไปทำพิธีต่ออะไรมันจะเยอะแยะมากมายขนาดนี้อะ เฮ้ย ทุกคนครับเป็นไปได้แต่งงานแค่ครั้งเดียวพอนะครับ อย่าแต่งหลายครั้งเลยครับมันเหนื่อย เหนื่อยลากไส้เลย อึดอัดก็อึดอัดอะ ผมนี่แทบจะร้องไห้ละครับ
#################################
รีไรท์ใหม่แล้วครับ
-
ไปเดตกันไม่รู้ว่าจะมีมารมาขัดหรือเปล่านะ
-
น้องหายงอนแล้ว..ดีใจ :hao7:
-
จำไว้นะพ่อเลี้ยงจะได้ไม่ทำอีก เขาดุนะ 5555 หายงอนแล้วก็ไปเดทเลย หวานไปอี๊ก :m31: :pig4:
-
หวานแล้ววว
-
น้องน่ารัก ขี้อ้อนสมชื่อเลย พ่อเลี้ยงไม่รอด ตกหลุมรักไปล่ะ
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
สวัสดีค่ะทุกคนน วันนี้นักเขียนไม่ได้มาลงนิยายตอนใหม่แต่มาแจ้งข่าวว่าจะขอพักการแต่งนิยายสักพักเพราะติดเรื่องของเวลาและปัญหาอีกหลายอย่างที่เข้ามาพร้อมกันในตอนนี้ แล้วจะมาอัพต่อพร้อมรีไรท์เนื้อหาใหม่ทั้งหมดในต้นเดือนกรกฎาคมน้าา
แล้วเจอกันใหม่เดือนหน้าจ้าาา บ๊ายบายย
-
:pig4:
-
รอค่า ขอให้แก้ปัญหาได้ในเร็ววันนะคะ o13
-
รอนะจ๊ะ..เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
-
รอนะคะ
-
สนุก กระชับดี
-
เดือนหน้าเลยหรอ เศร้า
-
อ้อนรักครั้งที่ 08
***อ่านทอร์คข้างล่างหน่อยน้าาา****
ตอนนี้ผมกับพ่อเลี้ยงกำลังนั่งพับเพียบอยู่กับพื้นในห้องหอที่พ่อเลี้ยงได้จัดห้องไว้ เตียงขนาดคิงไซส์ผ้าปูที่นอนสีขาวหมอนสีขาว2ใบวางอยู่บนเตียงตรงกลางมีกรีบกุหลาบที่ทำเป็นรูปหัวใจ
พ่อแม่ของพ่อเลี้ยงเดินไปปัดๆอยู่บนเตียงพอเป็นพิธีแล้วทั้งคู่ก็เอาหมอน2ใบที่อยู่บนเตียงออกพร้อมเอาหมอนใบใหม่มาวางแทนที่ พร้อมกับอุปรณ์มากมายหลายอย่าง ก่อนจะให้ผมกับพ่อเลี้ยงลงไปนอนบนเตียงพร้อมหลับตาโดยมีเสียงของคุณย่าและแม่พ่อเลี้ยงบอกให้จินตนาการต่างๆนานาทั้งมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองหรือเงินทองเต็มบ้านไปหมดเเล้วอะไร อีกเยอะเลยแหละครับ เป็นอันเสร็จพิธี
ส่วนการจดทะเบียนสมรสขดเรียบร้อยแล้วครับที่ประเทศเนเธอแลนด์ เมื่อสัปดาห์ก่อนที่เลือกประเทศนี้เพราะคนพ่อบอกว่า เนเธอแลนด์เป็นปนะเทศแรกที่อนุญาติให้จดทะเบียนสมรสระหว่างเพศเดียวกันได้ตั้งแต่ปี2001 อะไรของเขาก็ไม่รู้อะครับ
"เสร็จแล้วใช่ไหมอะพ่อครับ"
"น่าจะนะ มางอแงอะไรมีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วหนะหืม"
"อย่าที่บอกนะคุณศินทร์ฝากอ้อนรักด้วย ดื้อก็ดุได้แต่ห้ามตีนะ"
พ่อครับ ผมเองก็ไม่ได้ดื้ออะไรขนาดนั้นสักหน่อยไหมหละไม่ต้องบอกพ่อเลี้ยงก็ขี้ดุอยู่แล้วด้วย
"น้องยังเด็กถ้าน้องดื้อหรือไม่ฟังที่พ่อเลี้ยงบอกย่าขอให้พ่อเลี้ยงค่อยๆสอนเขาอย่าใช้กำลังหรือความรุนแรงเด็ดขาด ใช้สติเป็นที่ตั้งอย่าใช้อารมณ์นะลูก"
"อย่าใจร้อนนีกไอ้ลูกชาย"
"อ่อนโยนกับน้องบ้างนะ"
"แสบก็เหมือนกันอยู่กับพ่อเลี้ยงห้ามดื้อห้ามซนพี่เขาพูดอะไรก็ฟังพี่เขาบ้าง ถ้าไม่ฟังย่าจะมาจัดการเราเอง"
"ไม่เคยดื้อหรอกครับคุณย่า"
"คุณไอศูรย์คุณมาลินีพวกเราลงไปข้างล่างกันเถอะค่ะ ไปหาอะไรทานกันดีกว่าค่ะเรายังไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้วตอนนี้จะบ่ายสองแล้วค่ะ"
คุณพิมพาเอ่ยชวนพร้อมประคองคุณย่าลงไปหาอะไรทานข้างล่างทันที ตามด้วยพ่อผมกับพ่อพ่อเลี้ยง อ้าวแล้วพวกผมสองคนอะ
"พ่อเลี้ยงอ้อนหิวอะ"
"หิวก็ไปเปลี่ยนชุด เปลี่ยนเสร็จค่อยลงไปหาอะไรทานกัน"
"ชุดอะไรก็ได้หรอ"
"ใช่ตอนเย็นก็แค่งานเลี้ยงกับอาฟเตอร์ปาร์ตี้แค่นั้นใส่อะไรก็ใส่เถอะ"
"ครับบบ"
จะอะไรไม่รู้อะตอนนี้รู้แค่ว่าหิว และหิวมากจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว เหนื่อยจนสายตัวแทบขาดเป็นยังไงพึ่งรู้ในวันนี้แหละครับ ถึงจะว่าอย่างนั้ยก็เถอะผมไม่มีชุดเปลี่ยน
"พ่อเลี้ยงอ้อนอะไม่มีชุดเปลี่ยนเลย"
"ในตู้ไง"
"หืม"
"คุณย่าเธอเอามาจัดไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"
"อ่าาา"
ผมไปรื้อๆค้นๆในตู้เสื้อผ้าจนได้ชุดที่พอใจ คือในตู้มีทุกอย่างที่ผมต้องการเลยครับคุณย่านี่รู้ใจผมจริงๆเลย มีแม้กระทั่งกางเกงใน คือบางที เอ่อ.. ช่วงมันเถอะ
"มีอะไรหรือเปล่า"
พ่อเลี้ยงที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงหันมาถามผมอย่างสงสัยเมื่อเห็นผมยืนนิ่งอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า
"เปล่าาา อ้อนไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ"
"อือฮึ"
พอผมเปลี่ยนชุดเสร็จพ่อเลี้ยงก็เข้าไปเปลี่ยนต่อผมกับพ่อเลี้ยงเปลี่ยนเป็นชุดลำลองใส่สบายๆธรรมดาทั่วไปนี่แหละครับ เสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้นของผมสีขาวของพ่อเลี้ยงสีดำ แต่พอผมใส่แล้วเหมือนชาวนาพ่อเลี้ยงใส่แล้วเหมือนคุณชายผมก็งงนะครับบางทีอะ
"อะไร ทำปากงุ้ยๆทำไม"
"อะไรของพ่อเลี้ยงอะแล้วปากงุ้ยๆคืออะไร"
"ไม่รู้ ไปๆนู้นทุกคนรอกินข้าวอยู่"
พอกินข้าวเสร็จผมกับพ่อเลี้ยงก็แอบหลบขึ้นไปงีบสักพักแล้วก็ลงมางานเลี้ยงอาหารของผู้ใหญ่และอาฟเตอร์ปาร์ตี้ของผมและเหล่าผองเพื่อน
โอ้โหผมนี่มาอย่างคนกลับอย่างหมาเลยครับ เมาเละเทะเลย จนพ่อเลี้ยงได้แบกขึ้นห้องอะครับ เหนื่อยนะครับแต่ผมก็อยากจะสนุกกับเพื่อนอะ กว่าปาร์ตี้จะจบก็ปาไปเกือบตี2อะครับ สนุกสุดเหวี่ยงไปเลย
"อ้อน"
"ครับ"
"อาบน้ำอาบท่าก่อนค่อยนอน ไหวไหม"
"ไหวครับ อือ อ้อนไม่ได้เมาแค่กรึ่มๆอะ"
"ไม่ต้องล็อคห้องน้ำนะ มีอะไรก็เรียกนะ"
ผมพยักหน้าให้พ่อเลี้ยงผมเข้าไปอาบน้ำโดยที่ไม่ได้ล็อคห้องน้ำไว้ ก็ผมมึนๆอะครับเผื่อล้มหรือเกิดอะไรขึ้นพ่อเลี้ยงจะได้เข้ามาช่วยได้ทันเวลา วันนี้เป็นวันที่ผมอาบน้ำเร็วที่สุดผมอาบไม่ถึง10นาทีเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่อะไรหรอกครับผมแค่เหนื่อยแล้วก็ขี้เกียจมากๆเลยครับ แทบจะไม่มีแรงแล้วแต่ที่อาบเพราะเหนียวตัวมากกว่าครับไม่งั้นอนไม่ได้แน่
"พ่อเลี้ยงอ้อนอาบเสร็จแล้ว"
"นอนก่อนเลย ฉันจะไปอาบน้ำ"
จุ๊บ
"ฝันดี"
ผมยืนกระพริบตาถี่ๆด้วยความงุนงง เมื่อกี๊มันอะไรอะก่อนพ่อเลี้ยงไปอาบน้ำ พ่อเลี้ยงจุ๊บหน้าผากผม ให้ตายสิไม่คิดหรือไงจะเขินอะ งื้ออ นอกจากคุณพ่อกับคุณย่าก็ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับผมมาก่อนเลยนะ
"จะบ้าตาย"
ผมสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มถึงหอ งื้ออ นอนไม่หลับแทนละมั้งเนี่ยพ่อเลี้ยงอะทำอะไรก็ไม่รู้
"ยังไม่นอนอีกหรือไง นอนเถอะวันนี้เหนื่อยมามากแล้วนะ"
"พ่อเลี้ยงฝันดีครับ"
ผมพูดเร็วแล้วนอนตะแคงหันหลังให้พ่อเลี้ยงแล้วข่มตา
หลับจนเผลอหลับไปจริงๆพร้อมความเขินอาย
พ่อเลี้ยงศศินทร์มองภรรยาหมาดๆของตัวเองที่นอนหันกลังให้ก็อมยิ้มลอบเอ็นดูเบาๆ เมื่อเห็นอรกคนหายใจเข้าออกอย่าสม่ำเสมอจึงได้สอดตัวเข้าไปในผ้าห้่มผืนเดียวดันแล้วโอบกอดอ้อมรักไว้ก่อนจะหลับไปด้วยใบหน้าผ่อนคลาย
#################################
กลับมาแล้วกลับมาเร็วกว่าที่คิดมากๆๆๆๆ จสกตอนแรกที่บอกว่าจะกลับมาต่อเดือนหน้าที่ไหนได้ผ่านไปแค่อาทิตย์เดียวก็ได้กลับมาแล้วววว เย้ๆ
นักเขียนรีไรท์เนื้อหาใหม่ทั้งหมดเลยนะครับมีบางอย่างเพิ่มเข้ามาและเนื้อหาไม่เหมือนเดิมดำเนินเรื่องช้ากว่าเดิม แต่ว่ายังคงอยู่ในพลอตเดิมที่คิดไว้ ใครที่ชอบอันแรกมากกว่าจะเลิกอ่านก็ไม่เป็นไรก็ขอโทษและขอบคุณที่ติดตามอ่านน้าา ส่วนใครที่ชอบเนื้อเรื่องใหม่ก็ขอให้ติดตามกันไปนานๆน้าาา
ปล. แนะนำให้อ่านใหม่ั้งแต่แรกนะครับบบ
-
รีไรท์ใหม่ อ้อนก็ยังอ้อนน่ารักเหมือนเดิม ที่เพิ่มเติมคือได้ผัวแล้ววันนี้ 5555 มาถึงตอนแต่งงานแล้ว งั้นก็รอตอนหน้าเลยจ้า :pig4: :pig4:
-
รอน้าาาาา
-
อ้อนรักครั้งที่ 09
หลังจากผ่านการแต่งงานเมื่อวานมาได้แบบอาการร่อแร่ปางตายเหนื่อยแทบขาดใจ เช้านี้ยังไม่วายมีเรื่องมากวนใจตั้งแต่ไก่โห่อีก แต่งงานพึ่งจะข้ามวันเช้าวันต่อมาก็มีผู้หญิงคนใหม่มาหาถึงบ้าน เธอชื่อ 'ริสา' เป็นเพื่อนป้ามิลิน เขาบอกว่ามายินดีกับงานแต่งของผมกับพ่อเลี้ยงนะครับบอกว่ามาเมื่อวานไม่ทันแต่ความจริงแล้ว พ่อเลี้ยงแอบกระซิบบอกผมว่าพ่อเลี้ยงไม่ได้ส่งการ์ดเชิญไปให้ด้วยซ้ำ ส่วนรู้เรื่องานแต่งได้ยังไงนั้นก็ไม่รู้สิครับ
"สาทำกับข้าวมาให้ศินทร์ด้วยนะคะ มีแกงเขียวหวาน แกงจืด แล้วก็ไข่เจียวหมูสับค่ะ สาทำสุดฝีมือเลยนะคะเราเองก็ไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้ว แล้วภรรยาศินทร์ละคะไปไหน ป่านนี้ยังไม่ลงมาอีกใช้ไม่ได้จริงๆเลย"
"อาบน้ำอนู่เดี๋ยวก็ลงมา ริสาช่วยเขยิบไปนั่งฝั่งตรงข้ามได้ไหมตรงนี้มันที่ของภรรยาผมหนะ"
"หืมม ทำไมหรอคะ ใครมาก่อนก็ได้นั่งก่อนสิคะมาช้าเองมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอคะ"
โหหห มันก็ไม่ใช่ไหมหละ เอ๊ะ หรือจะใช่เพราะคุณมิลินเจอพ่อเลี้ยงก่อนคุณริสาถึงได้ทั้งตัวทั้งใจพ่อเลี้ยงไปครองก่อน หึหึ คงรอให้พ่อเลี้ยงเลิกกับคุณมิลินมานานแล้วสิท่า ดีนะเนี่ยไม่แทงข้างหลังเพื่อนหรือพยายามแล้วแต่พ่อเลี้ยงไม่เล่นด้วยกันแน่
"ไม่เหมาะนะสา"
"ไม่เห็นเป็นไรเลยหนิคะ ภรรยาคุณมาก็ให้นั่งฝั่งตรงข้ามกับเราสองคนก็ได้หนิคะสาขี้เกียจย้ายไปย้ายมาอะศินทร์"
ดูคำพูดคำจาเขานะทุกคน รู้เจตนาเลยใช่ไหมหละแต่งงานแค่ข้ามวันมีศึกให้ปะทะแล้วครับ เฮ้อออ
"แฮ่มม โหมีไรกินบ้างครับเนี่ยน่ากินจังเลย แล้วคุณเป็นใครครับ เพื่อนพ่อเลี้ยงหรอครับ"
ผมเดินเข้าห้องอาหารก่อนเอ่ยทักแล้วทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามกับทั้งสองคน
"ค่ะเพื่อน"
เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อหรือเปล่าครับคุณ
"ศินทร์จะไปไหนคะ"
"ไปนั่งข้างอ้อนหนะ ถ้านั่งคนละฝั่งแล้วกินข้าวไม่ค่อยลงเท่าไหร่"
ดูคำตอบพ่อเลี้ยงนะครับ กินข้่าวไม่ลงคืออะไรจากที่รู้จักกันมาเนี่ยกินข้าวด้วยกันไม่เกินสามครั้งเองพ่อคุณ
"พ่อเลี้ยงใครอะครับ"
"เพื่อนหนะชื่อริสา เค้ามาแสดงความยินดีกับงานแต่งเราไงครับอ้อน"
"อ่อ หรอครับขอบคุณมากนะครับ"
พูดไม่พอต้องยิ้มยิงฟันสวยๆให้คุณริสาด้วย ความขอบคุณอย่างสุดซึ้งจากหัวใจ แต่ทำไมกันนะ รู้สึกว่าหน้าคุณริสามันแปลกๆอะครับทุกคน ทำหน้าประหลาดมากเลยปากยิ้ม ตาแข็ง หน้าตึง เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย
"ทานข้าวกันเถอะครับอ้อนหิวแล้ว วันนี้คุณริสาทำกับข้าวมาแสดงความยินดีกับเราด้วยหรอครับพ่อเลี้ยง หูยย ดูสิเป็นคนใจดีอะไรอย่างนี้นะ ขอบคุณนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ สาเต็มใจทำทุกอย่างให้ศินทร์โดยไม่มีข้อแม้อยู่แล้ว"
"หืมมม"
"หมายถึงให้พ่อเลี้ยงกับคุณอ้อนมีความสุขมากๆไงคะ"
"อ่อหรอครับ ขอบคุณนะครับ"
แล้วการสนทนาบนโต๊ะอาหารระหว่างผมกับคุณริสาก็จบลงเพียงเท่านั้น โดยมีพ่อเลี้ยงนั่งทำหน้าตายอยู่ข้างๆผม ถามจริงนี่ไม่คิดจะพูดอะไรเลยจริงๆดิ ได้หรอเนี่ย
"อื้อหือ อร่อยมากเลยครับคุณริสา"
"ขอบคุณค่ะคุณอ้อน แล้วศินทร์หละคะคิดว่าอาหารเป็นยังไงบ้าง"
" ก็ดีครับ แต่ว่าคราวหน้าอย่าทำเลย"
"คะ"
เฮ้ยยย พ่อเลี้ยงบทจะตรงก็ตรงเกินไปเปล่าเนี่ย คุณริสาหร้าเหวออ้าปากค้างจนแมลงวันจะบินเข้าไปไข่ใส่ปากได้อยู่แล้วนั้น
"คือพ่อเลี้ยงหมายถึง คราวหลังไม่ต้องทำมาอีกอะครับมันลำบากคุณริสาเปล่า อีกอย่างบ้านเราก็มีแม่บ้านอยู่แล้วอะครับ"
"แม่บ้านจะทำอาหารสู้ริสาได้ยังไงกันคะน
คุณอ้อนก็ อีกอย่างริสาเต็มใจมาทำให้ทุกวันเลยนะคะไม่เสียตังด้วย"
"แต่ว่าแม่บ้านผมก็ตกงานสิครับ อีกอย่างแม่บ้านผมเป็นอดีตเชฟมือดีจากโรงแรมดังเลยนะครับ"
"หืมม อย่ามาล้อสาเล่นเลยค่ะคุณอ้อน ถ้าเป็นเชฟจริงจะมาเป็นแม่บ้านทำไมกันคะ"
"อ่อ เค้ามาจีบคนสวนบ้านพ่อเลี้ยงอะครับ"
นี่เรื่องจริงนะครับทุกคนแม่บ้านผมอะเป็นอดีตเชฟในโรงแรมดังครับแต่แบบชอบคนสวนบ้านพ่อเลี้ยงไงตามเทียวไล้เทียวขื่ออยู่ตั้งนานแต่ติดที่ว่าเป็นเชฟเวลาจีบไม่ค่อยมีเลยลงทุนลาออกจากงานมาสมัครเป็นแม่บ้านที่บ้านพ่อเลี้ยงนี่แหละครับ ลงทุนมากๆเลยใช่ปะครับดีก็นั้นแหละครับบ้านเขาก็ค่อนข้างมีฐานะนะครับ ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ ถึงจะเรียกแม่บ้านแต่เขาเป็นผู้ชายนะครับ ตอนแรกผมจะเรียกพ่อบ้านแต่เขาไม่ยอมอะให้เรียกแม่บ้านไม่รู้อะไรเหมือนกัน งงครับ
"คะ"
"ตามนั้นครับ"
"ว่าแต่พ่อเลี้ยงไปไหนแล้วหรอคะ"
"อ่อไปเข้าห้องน้ำอะครับ ทำไมหรอ"
"ไม่มีอะไร"
อ้าวว พอพ่อเลี้ยงลุกออกไปนี่เสียงเขียวมาเลยนะแม่คุณจากคนที่ทำหน้าใจดีส่งรอยยิ้มน่ามองให้ผมกับพ่อเลี้ยงเมื่อครู่กลายร่างละครับเป็นนางมารดีๆนี่เอง
"ครับ อ่อว่าแต่คุณริสาจะกลับเมื่อไหร่หรอครับ"
"ฉันจะกลับเมื่อไหร่ก็เรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง"
"ไม่ยุ่งได้ไงอะ นี่มันบ้านผม"
"เหอะ บ้านศินทร์ต่างหากฉันรู้หรอกว่าศินทร์แต่งงานกับนายเพราะต้องการประชดยายมิลินก็แค่นั้น ศินทร์ไม่มีวันตาต่ำคว้าเด็กอย่างแกมาเป็นเมียหรอก"
"ดูทะเบียนสมรสไหมอะ"
"แก"
" อะไรครับ คุณนี่เก่งจริงๆเก็บหางได้แนบเนียนจนคุณมิลินไม่รู้เลยสิท่าว่าคุณก็ชอบพี่ศินทร์เหมือนกัน"
"มิลินมันโง่ไง ฉันจะมาทวงของๆฉันคืนเร็วๆนี้ แกก็เชิญเป็นเมียขึ้นทะเบียนให้สมใจอยากไปก่อนให้พอใจ เพราะอีกไม่นานศินทร์ก็จะเขี่ยแกทิ้ง แล้วตอนนั้นก็จะถึงเวลาของฉัน"
"เมื่อไร่หรอครับ"
"หึ ปากดีไปเถอะ บอกศินทร์ว่าวันนี้ฉันจะกลับก่อนวัยหน้าจะมาหาใหม่"
"ครับผมม"
ให้ตายเถอะ อะไรเนี่ยโดนประกาศศึกตั้งแต่วันแรกที่ได้ชื่อว่าภรรยาเต็มตัวเลยแฮะ ชีวิตหลังแต่งงานเนี่ยมันจะมีความสุขจริงๆหรือเปล่าเนี่ยยย
"เฮ้อออ หล่อมากก็เป็นภัยกับตัวจริงๆ"
พ่อเลี้ยงอะนะ ไม่ใช่ผม
########################################
งื้ออออ ตอนที่9มาแล้ว หายไปนานมากลืมกันหรือยังอ่าาา ติดเรียนครับยุ่งมากเลยยังปรับตัวกับการเรียนออนไลน์ไม่ค่อยได้ด้วยค่อนข้างลำบากเลยตอนนี้ เอาน้องอ้อนมาฝาก สั้นหน่อยน้าาา เดะเจอกันใหม่
-
น้องอ้อนสู้ ๆ มีคนมาชอบพ่อเลี้ยงเยอะขนาดนี้ ต้องระวังให้ดีนะ
-
:pig4:
-
จะมีมารมาอีกกี่ตัว อ้อนก็บ่ยั่น พ่อเลี้ยงให้ท้ายขนาดนี้ แบบว่ามีแต่สำหรับเมียเท่านั้น 5555 :pig4: :pig4:
-
หมั่นไส้พ่อคนเนื้อหอม..มมมมมม o16
-
:-[
-
อะไรจะขนาดนั้นพ่อเลี้ยงงง
-
เขี่ยทิ้งไปเลยหนูอ้อน จัดหนักๆ
-
อ้อนรักครั้งที่ 10
นับตั้งแต่วันนั้นที่คุณริสาใจดีทำกับข้าวมาให้ เธอก็ใจดีทำมาให้เรื่อยๆทุกวันๆจนตอนนี้แม่ครัวผมแทบจะไม่ต้องทำอาหารเช้าให้ผมกับพ่อเลี้ยงทานแล้ว จนตอนนี้คนงานในฟาร์มเริ่มจับกลุ่มนินทาเรื่องของคนริสากับครอบครัวของผมแล้ว
ใช่ครับครอบครัวของผมภรรยากับสามีก็คือครอบครัว แต่พอมีคุณริสาเข้ามาคนข้างนอกเขาก็เริ่มมองเป็นสามคนผัวเมีย ง่ายๆก็คือเขาคิดกันว่าพ่อเลี้ยงมีเมีย2นั้นแหละครับ
จากวันเป็นสองวันและมากขึ้นเรื่อยๆจนเกือบจะครบสัปดาห์แล้ว บอกเลยผมไม่โอเคแต่ผมไม่ได้พูดบอกพ่อเลี้ยงไปหรอกนะครับหวังให้พ่อเลี้ยงคิดได้ว่าควรเอ่ยห้ามไม่ให้คุณริสาทำตัวเหมือนภรรยาคนที่สองของพ่อเลี้ยงแบบนี้
แต่พ่อเลี้ยงก็ไม่ได้พูดหรือห้ามอะไรเลยแม้แต่น้อย
"สงสัยคงถึงเวลาที่ต้องเคลียร์ส่วนเกินออกไปจากบ้านหลังนี้ได้แล้วหละมั้ง"
รู้สึกจะเยอะเกินไปละมาตั้งแต่ 7 โมงเช้ากลับ 6โมงเย็นหรือ 2 ทุ่ม แม่คุณทำไมไม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยหละ
นั้นไงคายยากกว่านี้มีอีกไหม นินทาในใจปุ๊บโผล่หน้ามาปั๊บเลยนะ
"สุดยอดจริงๆ เฮ้ยย ทำไมหอบกระเป๋าเดินทางมาด้วยวะนั้น จะย้ายมาอยู่ที่นี่จริงๆเหรอวะนั้น"
"ไม่ได้การแล้ว"
"ยอมไม่ได้เด็ดขาดเลย"
ผมทำเดินเอื่อยๆออกจากห้องเหมือนทุกวันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ห้องของเราสองคนที่พ่อเลี้ยงลุกออกไปดูฟาร์มตั้งแต่ตี5 ตื่นมาผมไม่เคยจะเจอพ่อเลี้ยงนอนอยู่ข้างๆผมหรอกครับ
"สวัสดีครับคุณริสา วันนี้ก็มาแต่เช้าเลยนะครับ"
"เอ่ออ… อึก...ค่ะ"
หืมมม วันนี้มาแปลกพูดคะขาเสียด้วย อ่ออ เพราะมีพวกคนงานในบ้านอยู่ด้วยนี่เองต้องคีพลุคสินะ
"อ้าว แล้วกระเป๋าพวกนั้นมันอะไรกันครับนั้น โดนพ่อแม่ไล่ออกจากบ้านมาเหรอครับ"
"เปล่า เอ่อ.. ไม่ใช่นะคะคุณอ้อนคือริสาทะเลาะกับคุณพ่อคุณแม่ เรื่องที่ท่านจะจับริสาแต่งงานกับคนที่ริสาไม่ได้รัก ริสาเลยหนีออกจากบ้าน"
"แล้วคุณริสาจะไปอยู่ที่ไหนครับเนี่ย บ้านเพื่อน? "
"ริสาไม่ค่อยมีเพื่อน ที่สนิทที่สุดก็คงเป็นศินทร์"
เดี๋ยวนะแล้วยังไงกัน ต้องยอมไหมเนี่ยจะอะไรก็ไม่รู้แหละที่แน่ๆผมจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนี้พักที่บ้านของเราเด็ดขาด ใครจะว่าใจแคบหรืออะไรก็ตาม ผมยอมไม่ได้จริงๆ
"อ่ออ คุณริสาไม่ค่อยมีคนคบ เอ้ยไม่ใช่ไม่ค่อยคบคนนี่เองสินะครับ"
"ขอเข้าไปข้างในนะคะแดดข้างนอกเริ่มร้อนแล้วเดี๋ยวริสาดำ นี่พวกเธอที่ยืนมองอยู่นั้นหนะมาขนกระเป๋าฉันไปเก็บข้างในสิ"
พูดจบก็เดินผ่านหร้าผมเข้าไปในบ้านทันที นี่บ้านใครกันแน่นะ โป๊ะแตกไปอีก
"เอ่ออ"
"ห้องรับแขก"
"ค่ะคุณอ้อน"
ให้วางกระเป๋าแต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะได้พักที่นี้นะจะบอกให้ วันนี้แหละจะจัดการไม่สิให้พ่อเลี้ยงจัดการให้เด็ดขาดให้ดู
ไม่นานหลังจากนั้นพ่อเลี้ยงก็กลับมาเพื่อทานข้าวเช้ากับผมเหมือนทุกวันและก็มีตัวแถมคือคุณริสาเหมือนเช่นเคย
พ่อเลี้ยงมองกระเป๋าใบใหญ่ทั้งสามใบอย่างสงสัย ผมบุ้ยปากไปทางคุณริสาด้วยความไม่พอใจนัก ส่วนพ่อเลี้ยงก็หน้าตึงขึ้นมาทันทีทันใดก่อนจะหันไปจ้องคุณริสาตาเขม็งแต่คนถูกจ้องกลับไม่รู้ตัวสักนิด
"กินข้าวกันเถอะวันนี้ให้ทิมทำของโปรดไว้เยอะเลย"
"ทิมทำ"
"อ่าหะ คุณจะไม่กินก็ตามใจนะหรือจะกินของคุณริสาก็ตามสบาย"
"เยอะ เมียกินอะไรก็ตามนั้นแหละ"
เกินไปป่ะ ความจริงแล้วมันไม่ใช่หรอกบางอย่างที่ผมกินพ่อเลี้ยงไม่กอนก็มีเยอะแยะไปมาทำเป็นเอาอกเอาใจ โธ่
"เชิญครีบคุณริสาทานข้าวกัน"
"ค่ะ ดีนะคะเนี่ยวันนี้ริสามาแบบไม่มีกับข้าวติดมือมาเพราะออกมากะทันหัน ขอโทษด้วยนะคะศินทร์"
"ไม่เป็นไร ผมบอกแล้วไม่ต้องทำมาก็ได้"
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเช้าวันนี้ช่างเงียบและอึมครึม ไม่มีเสียงพูดคุยหรือสนทนาใดเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย มีเพียงเสียงของช้อนซ้อมที่กระทบกับจ้านข้าวเพียงเท่านั้น
พอทานข้าวเสร็จคุณริสาก็ขอคถยกับพ่อเลี้ยงเป็นการส่วนตัว แน่นอนพ่อเลี้ยงไม่มีทางปฏิเสธอิสตรีอย่างคุณริสาได้ เดินนำไปแล้วนู้น
ส่วนผมเหรอครับ นั่งกินลอดช่องน้ำกะทิอยู่ห้องนั่งเล่นพร้อมดูทีวีไปพลางๆระหว่างรอพ่อเลี้ยง เรื่องที่คุยก็คงไม่พ้นเรื่องขอมาอาศัยอยู่ที่นี่สักพักเป็นแน่
ไม่นานพ่อเลี้ยงก็เดินเข้ามาหาผมด้วยใบหน้าเคร่งเครียด อะไรมันจะเครียดขนาดนั้นวะคุยเรื่องอะไรกันแน่ละนั้น
"อ้อนรัก"
"ครับ"
"ไปคุยกันบนห้องเราเถอะ ตรงนี้ไม่ค่อยส่วนตัวเท่าไหร่"
"หืมมม"
"วาง"
พ่อเลี้ยงดึงถ้วยลอกช่องออกจากมือผมแล้วดึงมือผมให้ลุกขึ้นเดินตามขึ้นไปข้างบนโดยมีคนริสาที่พึ่งเดินเข้ามามองตามหลัง อะไรอีกละเนี่ย
"อ้อน ริสาเขา"
"ขออยู่ด้วย"
"อืม"
"ไม่ อ้อนไม่ให้อยู่"
"ขอเหตุผล"
ผมนั่งลงบนเตียงแล้วยกมือกอดอกตัวเองก่อนจะก้มหน้าลงแล้วคิดว่าอะไรเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่ต้องการให้คุณริสาอาศัยอยู่ร่วมกันที่บ้านหลังนี้ ซึ่งมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว
"อย่างแรก คุณริสาเป็นผู้หญิงและที่สำคัญเป็นผู้หญิงที่ต้องการเป็นมากกว่าเพื่อนกับพ่อเลี้ยง"
"..."
"ข้อสองถ้ายอมให้คุณริสาอยู่ที่นี่ด้วยไม่พ้นคำครหาของคนงานและชาวบ้านแน่ว่าพ่อเลี้ยงมีสองเมีย"
"..."
พ่อเลี้ยงก็ยังคงเงียบและตั้งใจฟังที่ผมพูดอยู่โดยที่ไม่พูดขัดผมเลยแม้แต่ข้อเดียว
"ข้อสุดท้าย ความรู้สึกอ้อนเองที่ไม่โอเคอ้อนรู้สึกว่าพ่อเลี้ยงไม่ให้เกียรติอ้อนเลยสักนิด"
"ตรงไหนที่ฉันไม่ให้เกียรติเธอ"
ยังจะมาถามกลับอีก ที่ตัวเองทำๆมาไม่รู้ตัวเลยหรือยังไงกันนะ
"การที่พ่อเลี้ยงยอมปล่อยให้คุณริสาเข้าออกบ้านหลังนี้ได้ตามใจชอบและใกล้ชิดกับพ่อเลี้ยงเกินความจำเป็น ปล่อยให้เขาล้ำเส้นและต่อว่าอ้อนครั้งแล้วครั้งเล่าว่าแย่งพ่อเลี้ยงมา เขาประกาศอยู่ปาวๆว่าจะมาเอาพ่อเลี้ยงไป"
พ่อเลี้ยงรู้ รูัทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทุกเรื่องที่คุณริสามำกับผมแต่ไม่มีเลยสักครั้งที่พ่อเลี้ยงจะอยู่ข้างผมไม่มี ถ้าผมไม่ลุกขึ้นมาปกป้องตัวเองก็คงต้องถูกรังแกไปตลอดแน่ๆ
"แต่พ่อเลี้ยงก็ยังยอมที่จะให้เธอเข้ามาวนเวียนอยู่รอบตัว มาวันนี้พ่อเลี้ยงยังอยากจะให้อ้อนยอมให้เธอเข้ามาอยู่ที่นี่อีกงั้นเหรอ ที่นี่คือที่ของอ้อน พ่อเลี้ยงก็ของอ้อนทำไมอ้อนต้องแบ่งของของอ้อนให้คนอื่นด้วย"
ไม่ยอมหรอกไม่ยอม ยอมไม่ได้จริงๆผมเงียบผมไม่ตอบโต้เพราะกลัวจะทำให้พ่อเลี้ยงลำบากแต่ดูผลที่ผมได้รับสิ เหอะมีอะไรแย่กว่านี้อีกไหม สามีจะเอาผู้หญิงที่คิดไม่ซื่อกับตัวเองเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยไม่แคล้วต้องเสร็จเขาเข้าสักวัน
" ใจเย็นก่อน"
"ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว"
"อ้อนรัก"
นานแล้วที่ไม่ได้ระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที่ขนาดนี้ นานแล้วนะที่ไม่ได้พูดความในใจออกมาทั้งหมดแบบนี้ เหนื่อยชะมัดยาด
"..."
"โอเค แต่ว่าในครั้งนี้ริสาเขาลำบากจริงๆนะ"
"งั้นพ่อเลี้ยงก็เลือกเอา"
"เลือกอะไร"
"เลือกเอาว่าจะให้อ้อนอยู่หรือคุณริสาอยู่"
"หมายความว่ายังไง"
"ถ้าพ่อเลี้ยงให้คุณริสาอยู่ที่นี่อ้อนจะกลับบ้านทันที"
ใครจะว่างี่เง่าหรือใจร้ายอะไรก็ตาม แต่อ้อนรักคนนี้ยอมไม่ได้จริงๆ
#################################
เอาตอนที่ 10 มาให้แล้วว สั้นหน่อยน้า55
ช่วงนี้ๆม่ค่อยมีเวลาว่างเลยย แล้วเจอกันใหม่น้าทุกคนน จะพยายามมาอัพทันทีที่ว่างเลยย
-
พ่อเลี้ยงไม่มีความเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดเลยอ่ะ ไม่มีความเป็นผู้นำซักนิด
คิดน้อยเกินไปมากๆ รู้ทุกอย่างแต่ไม่จัดการอะไรเลย งงนะ
ดีแล้วที่อ้อนรักเด็ดขาดขนาดนี้
-
:pig4:
-
อ้อนรักครั้งที่ 11
=พ่อเลี้ยงศศินทร์=
ผมยืนมองอ้อนรักที่ตอนนี้มีสถานะเป็นภรรยาทางนิตินัยหรือเมียของตัวเองนิ่งๆ ถ้ายอมให้ริสาอยู่ที่นี่ตัวเองจะหนีกลับบ้าน กล้ายื่นข้อเสนอแนวนี้กับฉันเลยงั้นหรืออ้อนรัก นี่คงจะคิดว่าผมจะยอมทำตามสินะ ใช่ ผมยอม
ทุกวันนี้ก่อนจะนอนก็จะต้องได้แอบลวนลามเมียตัวเองตอนหลับก่อนนิดหน่อย แถมต้องนอนกอดเจ้าตัวอีกไม่งั้นผมนอนไม่หลับแน่เมื่ออยู่ๆหมอนข้างของผมก็หายไป
ริสาเป็นเพื่อนก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าริสาต้องการอะไรหรือรู้สึกอะไรกับผม ตราบใดที่ไม่ล้ำเส้นผมก็จะไม่ก้าวก่ายหรือจัดการอะไรแต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนเธอจะเริ่มล้ำเส้นผมมากไปทุกที ต้องจัดการให้เด็ดขาดเสียแล้ว ไม่งั้นเมียได้หนีกลับบ้านแน่
แต่จะว่าไปอ้อนรักจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าตอนนี้ตัวเองกำลังออกอาการหึงหวงผมอยู่
"จะกลับบ้านหรือ นานแค่ไหน"
"จนกว่าคุณของคุณจะไม่อยู่ที่นี่"
"อืมม โอเค"
"ได้ โอเคสินะ พ่อเลี้ยงเลือกแล้วสินะ"
"ใช่ฉันเลือกแล้ว"
"ตามใจเลย ไม่อยู่แล้วก็ได้ นี่แหละนะเห็นผู้หญิงสวยอกโตหน่อยไม่ได้ขี้คร้านจะยอมยกให้เขาทุกอย่าง"
นี่คิดว่าผมไม่ได้ยินที่ตัวเองพูดหรือไงกันนะ หรือตั้งใจพูดให้ได้ยินกันแน่ เสียงสั่นหน้าบึ้งน้ำตาคลอเบ้าจะหล่นอยู่รอมร่อ เป็นแบบนี้ผมยิ่งอยากแกล้งให้ร้องไห้ ไหนจะไอ้การยกมือกอดมองผมด้วยสายตาตัดพ้อนั้นอีก อยากแกล้งแรงๆจนอ้อนรักระเบิดอารมณ์ออกมา นี่ผมดูโรคจิตเกินไปไหมนะ
ผมเงียบ อ้อนรักเงียบแล้วในที่สุดอ้อนรักก็เป็นฝ่ายแพ้ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินผ่านหน้าผมไปทางตู้เสื้อผ้าและพยายามเขย่งเพื่อหยิบกระเป๋าเดินทางของตัวเองที่อยู่หลังตู้เสื้อผ้าลงมา แต่ว่าใครจะยอมกันหละ
"พ่อเลี้ยงปล่อยอ้อน"
"ไม่ปล่อย ปล่อยเธอก็เก็บเสื้อผ้ากลับบ้านหนะสิ"
ผมเดินไปรวบตัวอ้อนรักจากทางด้านหลังไว้ในอ้อนแขนของตัวเอง อ้อนรักขัดขืนผมทุกวิถีทางแต่ก็เท่านั้นอ้อนรักจะเอาแรงที่ไหนมาสู้ผมตัวเท่าลูกหมา
"พ่อเลี้ยงเป็นคนเลือกเอง"
"ใช่ฉันบอกฉันเลือกแล้ว"
"อ้อนจะกลับ"
"เธอกลับบ้านแล้วฉันจะนอนกอดใครหละ ฉันจะไม่นอนฝันร้ายหรือยังไง"
"กอดใครก็กอดไป ไม่เกี่ยวกับอ้อน"
"ไม่เกี่ยวได้ยังไง เธอเป็นเมียฉันนะเธอจะยอมให้ฉันไปกอดคนอื่นนอกจากเธอจริงๆหรือไง"
"อยากกอดก็กอดไป ตามใจพ่อเลี้ยง"
อ้อนรักพูดเสียงสั่น ร่างเล็กในอ้อมกอดสั่นน้อยๆ อย่าบอกนะว่าร้องไห้ให้ตาย ตอนแรกอยากแกล้งให้ร้องพอร้องจริงๆ ผมทำอะไรแทบไม่ถูก
"หันมานี่ก่อน ร้องทำไมฉันไม่กอดใครนอกจากเธอหรอกหน่า จะกอดเมียเด็กคนเดียวนี่แหละที่บอกว่าเลือกก็ต้องเลือกเธออยู่แล้ว คิดไปเองเก่ง งี่เง่าเก่งนะเธอหนะ หืมม"
"อย่ามาว่า"
"ครับๆ"
ผมว่าก่อนจะค่อยใช้มือเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าที่งอง้ำของอ้อนรักเบาๆ ตามจริงผมตั้งใจไม่ให้ริสาอยู่ที่นี่อยู่แล้วอย่างที่บอก ถ้าอยู่หละก็บ้านผมคงจะลุกเป็นไฟแน่
"พ่อเลี้ยงเปลี่ยนไป คายพ่อเลี้ยงออกมานะ"
เดี๋ยวอะไรวะ ตามไม่ทันละนะเมื่อกี๊ยังงอแงอยู่เลย ไหงตอนนี้มาทำหน้าตาขึงขังมองผมอย่างจับผิดเฉยเลย
"ยังไง"
"ไม่รู้รู้แค่ว่าไม่เหมือนพ่อเลี้ยงคนเดิม"
"งั้นหรือ"
"ใช่ ตกลงพ่อเลี้ยงเป็นคนยังไงกันแน่เย็นชาหรือกวนตีน เจ้าเล่ห์ขี้แกล้งหลอกเด็ก"
"นั้นสิ ลองหาดูสิฉันเป็นคนยังไงกันแน่นะ ส่วนเรื่องหลอกเด็กแกล้งเด็ก ก็เด็กมันน่าแกล้ง"
"โรคจิต"
"สงสัยจะจริง ใจจริงอยากแกล้งเด็กให้ร้อง"
"ควรพบแพทย์แล้วนะ"
"ร้องบนเตียง ก่อนพบแพทย์ขอแกล้งให้หนำใจก่อนแล้วกัน"
"พ่อเลี้ยง!!! ปล่อยอ้อนจะอุ้มทำไม "
"อยากแกล้ง"
ผมช้อนตัวอ้อนรักขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว แล้วค่อยๆวางตัวเมียเด็กของผมลงบนเตียงเบาๆโดยมีผมคร่อมตัวอ้อนรักอยู่ข้างบน
เหมือนมีแรงดึงดูดระหว่างกันระยะห่างระหว่างหน้าผมกับอ้อนรักค่อยลดลงเรื่อยๆ จนเกือบจะชิดกันริมฝีปากบางก็แตะกันเบาๆ แต่ทว่าก่อนที่จะเตลิดไปไกลกว่านี่ก็มีมารมาขัดเสียก่อน ผมจำต้องผละออกจากอ้อนรักอย่างเลี้ยงไม่ได้
"พ่อเลี้ยงคะ คุณริสาต้องการพบค่ะ"
"อืมเดี๋ยวตามลงไป"
"ค่ะ"
ผมขยับตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะยกมือเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด ส่วนอ้อนรักตอนนี้มุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่บอกก็รู้เมียเด็กของผมเข้าสู่โหมดงอนอีกแล้ว
"อ้อนออกมาจากผ้าห่ม เดี๋ยวขาดอากาศหายใจตายกันพอดี"
"ยุ่ง"
"ถ้าฉันออกไปแล้วต้องออกมานะเข้าใจไหม"
"... "
เงียบอีกแล้ว อยู่กับอ้อนรักผมกลายเป็นคนพูดมากอย่างที่ไม่เคยเป็นจริงๆ
"งอนอีกแล้ว งอนไปก่อนนะฉันเคลียร์เรื่องของริสาเสร็จจะกลับมาง้อ จะง้อจนเธอลุกไม่ขึ้นเลย"
"ไอ้พ่อเลี้ยงโรคจิต"
"อ้าวออกมาแล้วหรอ"
"หึ่ยยย"
"ถ้าเธอไม่ยอมฉันก็ไม่ทำหรอกหน่า เดี๋ยวร้องไห้หนีกลับบ้านไม่มีหมอนข้างให้กอดกันพอดี"
"พ่อเลี้ยง"
"ฉันในตอนนี้หนะติดเธอยิ่งกว่าอะไรรู้ตัวหน่อยเถอะ"
"... "
"เธอคือเมียของฉัน ต่อไปเธอไม่ต้องมาถามหรือบังคับให้ฉันเลือกระหว่างเธอกับใคร
เพราะฉันมีเพียงคำตอบเดียวคือยังไงฉันก็เลือกเธอ"
ผมไม่ได้พูดเพื่อเอาใจหรืออะไร แต่ผมพูดความจริงตามความรู้สึกของผมเองไม่ได้ฝืนใจหรือพูดให้อ้อนรักสบายใจ แต่ผมต้องการยืนยันว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมก็จะเลือกอ้อนรักเป็นที่หนึ่งเสมอ
"ทำให้ได้ก็แล้วกัน"
"จะไม่สัญญา แต่จะทำให้ดู"
"ไปได้แล้ว"
"ครับเมีย"
ริสา จะว่าไปแล้วคุณเข้ามาก็ดีไม่ใช่น้อยเหมือนกัน ดูเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างผมกับอ้อนรักจะขยับขึ้นไปอีกขั้นเพราะมีตัวกระตุ้นอย่างริสาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณเธอแต่จะอย่างไรก็ตาม ยังไงก็คงจะให้เธอมากกว่านี้ไม่ได้ต้องกำจักให้พ้นทาง ผมจะได้กลับไปแกล้งอ้อนรักอย่างที่ตั้งใจไว้เสียที
เป็นเมียทางนิตินัยแล้วก็ต้องเป็นเมียทางพฤตินัยด้วยสิถึงจะถูก
##################################
นี่เป็นสันดา…เอ้ย นิสัยจริงๆของพ่อเลี้ยงนะแรกที่เห็นนั้นคือหน้ากากของพ่อเลี้ยง แต่สุดท้ายพ่อเลี้ยงก็ยอมเปิดใจเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้น้องได้รู้ แล้วน้องหละจะเอาไงติดตามต่อไปเน้อ
เรียนโหดมากก มาช้าขออภัยคนที่รอจริงๆแต่ถ้าว่างจะมาต่อโดยเร็ว ขอบคุณครับแล้วเจอกันใหม่
-
ทัวร์ลงก่อนจะถอดหน้ากากแหละพ่อเลี้ยง..งงงงงงงง :pigha2:
-
อ้อนรักครั้งที่ 12
"ริสา"
"ศินทร์มาแล้วเหรอคะ คุยนานจังหรือว่าคุณอ้อนไม่ยอมกันคะให้ริสาคุยกะ…"
"ใช่อ้อนรักไม่ยอม"
"นั้นไงคะ ริสาขอคุยเป็นการส่วนตัวกับคุณอ้อนได้ไหมคะ"
"ไม่ต้องหรอก ผมว่าคุณไปพักที่เรือนรับรองแขกในฟาร์มดีกว่านะ"
ผมพูดออกไปทำให้ริสาที่กำลังจะลุกขึ้นยืนนั่งลงไปที่เดิมแล้วหันมามองหน้าผมอย่างงงๆ คล้ายจะให้ผมพูดอีกทีหรือว่าเมื่อกี้ผมพูดไม่ชัดกันนะ
"ทำไมคะศินทร์"
"อย่างที่ว่าผมกับอ้อนรัเพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นาน ถ้ามีคุณมาอยู่ด้วยในช่วงแบบนี้คนอื่นเขาจะมองไม่ดี และมันเป็นการไม่ให้เกียรติอ้อนรักด้วยที่ผมให้ผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้าน"
"คนอื่น นี่ศินทร์มองริสาเป็นคนอื่นเหรอคะ"
ริสาพูดเสียงแผ่วเบาออกมาเหมือนคนหมดแรง ไม่มีแรงจะพูดใครจะว่าผมใจร้ายก็ได้นะ
แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่ยอมให้ริสาเข้ามาวุ่นวายที่บ้านหลังนี้นั้น เป็นเพราะคำขอของคุณพ่อของริสาที่ต้องการให้ริสาตัดใจจากผมให้ได้
เมื่ออยากมาผมก็ให้มา มาเพื่อให้เห็นว่าผมเอาใจใส่และเทคแคร์อ้อนรักยังไง มาเพื่อให้ริสารู้ว่าเรื่องระหว่างเราเป็นไปไม่ได้เพราะผมมีภรรยาอยู่แล้ว ไม่ว่าริสาจะพยายามมากมายขนาดไหนมันก็จะไม่มีวันเป็นไปได้ ผมไม่สนใจเธอด้วยซ้ำทุกครั้งที่เธอมาผมแทบจะลืมว่าเธออยู่ด้วยทุกครั้งไป
"ริสาเป็นเพื่อน"
"เพื่อน เพื่อนเหรอคะศินทร์"
"ใช่เพื่อน"
เป็นเพื่อนและจะเป็นได้แค่เพื่อนตลอดไป ไม่มีวันที่จะมากเกินไปกว่านี้ได้
"ศินทร์ก็รู้ว่าริสารู้สึกกับคุณยังไง ทำไมศินทร์ถึงใจร้ายกับริสาอย่างงี้คะ ตอนที่คุณคบกับมิลิน ริสารู้ว่าริสาสู้ยัยลินไม่ได้ริสาเลยยอมถอยออกมา แต่ตอนนี้ริสาว่าริสามีแต่กว่าเด็กนั้นตั้งเยอะ เด็กนั้นพึ่งอายุ 19 เองนะคะศินทร์แถมยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก"
19 แล้วยังไงในประเทศนี้ไม่เด็กแล้วถือว่าเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วด้วยซ้ำเพราะพวกผมบรรลุนิติภาวะตั้งแต่อายุ18แล้ว
"อย่าเรียกอ้อนรักว่าเด็กนั้นนะ"
" ริสาพูดความจริง ริสามีลูกให้คุณได้แต่เด็กนั้นมันมีให้คุณไม่ได้ มันยังเด็กอยู่อีกไม่นานมันก็จะทิ้งคุณไปหาคนอื่นคนที่ยังหนุ่มยังแน่นกว่าคุณ แล้วสุดท้ายคุณก็จะโดนเด็กนั้นเฉดหัวทิ้ง"
ยิ่งคุยยิ่งไปกันใหญ่ยอมรับนะว่าคำพูดของริสาก็ทำให้ผมเขวไปนิดหน่อยเหมือนกัน เฉดหัวผมทิ้งไปหาคนที่ยังหนุ่มยังแน่นกว่างั้นหรอ ฝันไปเถอะ
"ผมบอกให้พูดถึงภรรยาผมให้ดีๆ ถ้ายังไม่หยุดก็อย่าหาว่าผมไม่เตือน"
"ศินทร์ เด็กนั้นไม่ได้รักคุณคุณที่รักคุณและคุณควรรักตอบคือริสาเข้าใจไหม ศินทร์"
ริศาร้องไห้สะอึกสะอื้น เดินมาทุบอกผมก่อนที่จะสวมกอดผมโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
"คุณอย่าทำอย่างนี้เลยริสา ถ้าคุณยังไม่หยุดแม้แต่คำว่าเพื่อนผมก็คงจะให้คุณไม่ได้"
"ศินทร์"
"ปล่อยผมด้วย ถ้าอ้อนรักลงมาเห็นจะเข้าใจผิดได้"
ผมดันตัวริสาออกขากตัวเอง ไม่ใช่อะไรถ้าปล่อยไว้อย่างนี้นานเกินไปกลิ่นน้ำหอมอาจจะติดเสื้อผมได้ แล้วสุดท้ายก็ไม่วายทะเลาะกับเมียเด็กอีกแน่
ริสาสูดหายใจเข้าลึกๆยกมือขึ้นกอดอกแล้วเชิดหน้าขึ้นมองจิกผม ก่อนที่แววตาที่มองผมจะเปลี่ยนไปจากที่เคยมองอย่างรักใคร่และอ่อนหวานในตอนนี้มีเพียงแววตาที่เย่อหยิ่งและโกรธจัด
"คุณเลือกอย่างนี้เองนะ แล้วคุณตะเสียใจที่ไม่เลือกริสา"
"ถ้าผมจะเสียใจหรือผมจะไม่เสียใจ ผมก็ยอมรับการตัดสินใจของตัวเองอยู่แล้ว"
"ริสาจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง"
"ผมขอยืนยันคำตอบเดิม"
จะถามอีกกี่ครั้งก็จะยังคงยืนยันคำตอบเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เลือกมานานแล้วเลือกตั้งแต่ตัดสินใจแต่งงานแล้ว และผมก็ไม่คิดที่จะทิ้งอ้อนรักไปไหนอยู่แล้ว
"ดี ดีจริงๆขอให้คุณโชคดีกับสิ่งที่คุณเลือกและนี่"
เพี๊ยะ
"สำหรับเวลาที่ริสาเสียไปตลอดอาทิตย์กว่าที่ผ่านมา"
เพี๊ยะ
"และนี่สำหรับเรื่องที่คุณเล่นกับความรู้สึกของริสา อย่าได้ซมซานกลับมาหาริสาก็แล้วกัน"
ริสาเดินออกจากบ้านไปทันทีที่ตบหน้าผมไปสองฉาดเบ้อเร่อจนหน้าหัน
เจ็บชิบหาย ก็นั้นแหละจะให้ตบคืนก็ยังไงอยู่ก็อีกฝ่ายเป็นผู้หญิง เฮ้ออ
"ได้แผลสินะ ไม่สวนหละ"
เสียงคุ้นหูของอ้อนรักเอ่ยทักขึ้นที่หน้าประตูทางเข้าห้องนั่งเล่น มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ได้ยินได้เห็นอะไรไปบ้างหละนั้นหนะ แต่ที่แน่ๆคงเห็นผมถูกตบแน่ๆแล้วหนึ่ง
"นั้นผู้หญิง"
"แล้วยังไง เดี๋ยวนี้เท่าเทียมกันหมดแล้วลองเป็นอ้อนดูสิ แม่จะตบสวนให้หาทางกลับบ้านไม่เจอเลย"
เก่งจริงๆตัวแค่นี้
"ว่าไป"
"จะไม่เสียใจทีหลังหรือไง ที่ปล่อยคุณริสาไปอย่างนั้นหนะ"
"ทำไม"
"ก็อย่างที่คุณริสาว่าถ้าเลือกคุณริสาพ่อเลี้ยงก็จะมีเมียที่เพรียบพร้อมที่สำคัญเป็นผู้หญิงและมีเใลูกให้พ่อเลี้ยงได้แต่ถ้าเลือกอ้อนพ่อเลี้ยงจะมีลูกของตัวเองไม่ได้"
ลูกเหรอ ผมอยากมีนะแต่ก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้นมีลูกกับอ้อนรักไม่ได้แต่ก็รับมาเลี้ยงได้หนิ ไม่เห็นต้องเป็นกังวลเรื่องลูกเสียหน่อย จะเอากี่คนก็ว่ามา
"แล้วยังไง จะแบบไหนก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนเพราะสุดท้ายฉันก็แต่งเธอเข้ามาเป็นเมียแล้ว"
"ถ้าเปลี่ยนจากอ้อนเป็นคุณระ…"
"ไม่มีอะไรเปลี่ยนทั้งนั้น ฉันเลือกแล้วอย่างที่บอกเลือกที่จะแต่งงานกับเธอ ตอนนี้จะใครก็ไม่เอาแล้วจะเอาเธอคนเดียว"
"ตาแก่โรคจิต"
คำว่าแก่เนี่ย พูดเบาๆก็เจ็บนะสงสัยต้องฟิตหุ่นฟิตร่างกายให้ดีกว่านี้แล้ว ไม่งั้นเมียหนีไปซุบอกคนที่ยังหนุ่มยังแน่นกว่าเหมือนที่ริสาพูดแน่
จะเรียกเมียก็เรียกไม่ได้เต็มปากก็นะผมกับอ้อนรักยังไม่ได้เข้าหอด้วยกันเลย ทำให้เราทั้งคู่ยังเป็นสามีภรรยากันยังไม่สมบูรณ์ สงสัยต้องหาโอกาสทำให้สมบูรณ์แล้วหละ
"พ่อเลี้ยงคิดอะไรอยู่ หน้าเลวมากเลย"
"จะเลวจะหล่อยังไงก็ผัวเธอนั้นแหละ"
"มั่นหน้า"
ถึงจะทำหน้าหมั่นไส้ผมเสียเต็มประตาแต่รอยยิ้มเล็กที่ประดับอยู่บนริมฝีปากบางนั้นก็แสดงให้เห็นว่าอ้อนรักชอบที่ผมเป็นแบบนี้ไม่น้อย
"ไม่กลับบ้านแล้วใช่ไหม"
"เห็นถือกระเป๋าลงมาปะหละ"
"เด็กดีมากอดหน่อย"
"ไม่ กลิ่นน้ำหอมบนตัวพ่อเลี้ยงทำให้อ้อนหงุดหงิด"
"งั้นฉันไปอาบน้ำก่อน พออาบน้ำเสร็จเธอต้องให้ฉันกอดและทำกับข้าวให้ฉันกินด้วย ฉันหิวฉันจะกินเธอได้ทั้งตัวแล้ว"
จุ๊บ
"พ่อเลี้ยง"
เสียงโวยวายลั่นห้องนั่งเล่นของอ้อนรักเรียกเสียงหัวเราะจากผมได้เป็นอย่างดี จะอะไรก็ไม่รู้ผมแค่จุ๊บปากเล็กๆนั้นไปทีเดียวเอง ทพเหมือนจะฆ่ากันให้ตาย ยังไงยังงั้น
ไปอาบน้ำแล้วมากอดเมีย กินข้าวเที่ยงฝีมือเมียดีกว่า
##################################
แง้ววว มาต่อแล้ววหายไปนานมากกยังมีคนอ่านอยู่ไหม มามะ มารายงานตัวกันหน่อยเร็ววว
เหมือนเดิมถ้าว่างจะมาอัพให้ทันทีเลยย
-
:hao7:
-
จุดธูปไล่ส่งริสาเลย...ลำไย :call:
-
ไปแล้วไปลับนะริสาอย่ากลับมาอีก พ่อเลี้ยงอ้อนเมียน่ารักดีค่ะ :-[ :-[
-
อิจฉาคนหลงเมีย