-
****
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
:katai2-1:
1 ขิงก็รา ข่าก็แร๊งแรง
“มึงกลับไปฝั่งมึงเลยเอ๋ย ที่ใครที่มัน มึงอย่ามาวอนตีน!” เสียงทุ้มต่ำตะโกนลั่นบริเวณลานชมพูพันธุ์ทิพย์ที่นักศึกษามากหน้าหลายตากำลังก้มหน้าก้มตาจิ้มโทรศัพท์มือถือเอย อ่านหนังสือเอย หรือเม้าท์แตกกับเพื่อนรอเวลาเข้าสอบในช่วงเช้าทำเอาเสียงทุกเสียงเงียบลงโดยพลัน
ทุกสายตาหันไปมองกลุ่มนักศึกษาชายที่นั่งอยู่โต๊ะริมติดกับร้านถ่ายเอกสารอย่างสนอกสนใจ
พัช
แหงล่ะ...หน้าตาดี...เรียนนิเทศ คณะเจ้าถิ่น...
เอ๋ย
นี่ก็ 1 ในกลุ่มผู้ชายที่ติดโผเข้าประกวดเดือนเมื่อปีก่อน
ทะเลาะกันมาเป็นปี หวิดจะฆ่ากันก็หลายรอบ ทั้งๆ ที่ตอนปีหนึ่งเป็นรูมเมทกันแท้ๆ ก็เรื่องเมื่อตอนสมัยปีสองน่ะ...ทำเพื่อนแตกคอกัน
ไอ้เอ๋ยมันเป็นตัวแทนพี่ว๊ากปีสอง มหา’ลัยก็ไม่ยอมให้สภาคณะฯ อื่นมีการว๊าก ถ้าจะเข้าพิธีรับน้องแล้วต้องมีการด่าบิ๊วอารมณ์เด็กก็ต้องให้เด็กเกษตรเท่านั้น
ไอ้เอ๋ยมันทำเด็กนิเทศเครียดจนชักเกือบตายพาเข้าโรงพยาบาลจนสุดท้ายก็ลาออกเพราะรับระบบการรับน้องไม่ไหว
เด็กคนนั้นคือน้องรหัสไอ้พัช
มันเอ็นดูของมัน...เด็กมันจิ้มลิ้มน่ารัก
แถมไอ้คนทำลอยหน้าลอยตาไม่ขอโทษ พัชเลยจัดไปหนึ่งดอก พาเพื่อนไปรุมดักกระทืบมันถึงหน้าคณะ ย้ายข้าวย้ายของออกจากหอในก็โดนมันตามมาปาหินใส่กระจกห้องเพื่อนที่ไปขออาศัยอยู่แก้แค้นคืน
ไอ้พัชพาเพื่อนเข้าไปดักตีพวกมันอีก ทีนี้เรื่องถึงหูคณะอธิการบดี มหาวิทยาลัยเล็กเท่ารูหนู ทำอะไรไปไม่พ้นสายตาหรอก สุดท้ายก็โดนเรียกตัวไปรับทัณฑ์บนด้วยกันทั้งสองก๊ก ไอ้เรื่องเด็กเกษตรโดนคาดโทษบัญชีดำน่ะมันของธรรมดา โดนกันทุกปีเกือบทุกคน แต่เด็กนิเทศนี่นับว่าเป็นประวัติการณ์นับตั้งแต่มีมหา’ลัยมา
พัชดังใหญ่ แต่เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในคณะก็ส่ายหน้าหนีหลายคน บอกว่าหล่อแต่เถื่อน แต่เพื่อนๆ ที่รู้เหตุการณ์นี้ก็เข้าใจ เหลือคบกันอยู่สิบกว่าคนทั้งชั้นปี
ไอ้เอ๋ยก็กวน ชอบมาหาเรื่องพัชถึงถิ่น เพราะพัชมันลงมือก่อนเลยโดนโทษหนัก มีเรื่องอีกคราวนี้ถึงกับออกแน่ๆ ถึงการเรียนจะดีและอยู่ปีสามแล้ว แต่เขาจะไม่เอาอันธพาลไว้
“อ่าว พี่พัชพูดอย่างนี้ พี่เอ๋ยก็เสียใจนะครับ เรามันเพื่อนร่วมห้องกันมาก่อน พี่เอ๋ยมีน้ำใจเอาสเลอปี้มาให้ เสือกไล่ทำไมครับ” ไม่ใช่แต่พัชหรอกที่เห็นท่าทางกวนบาทาแบบนั้นแล้วจะพุ่งเข้าใส่ เพื่อนๆ พัชเองก็ห้ามกันไว้เกือบไม่อยู่ ไอ้เอ๋ยมันหน้าตาดีนะ เกือบได้เป็นเดือน ตัวสูง 170 กว่าๆ ตามมาตรฐานชายไทย ผิวสีน้ำตาลแดงหาได้ทั่วไป แต่มันหน้าเรียวดั้งโด่ง แถมหน้าใสกิ๊กไม่สมกับเรียนเกษตรสักนิด
ฝั่งพัชก็ไม่น้อยหน้า เรียนนิเทศซะอย่าง แต่...มันอยากเป็นผู้กำกับ ไม่ได้อยากเป็นคนแสดงเอง ไอ้พัชน่ะหล่อ พ่อมีเชื้อรัสเซียเลยสูงโปร่งตัวหนา สูงกว่าเพื่อนๆ ในกลุ่มอยู่ แตะๆ185 ได้ หน้านี่ไม่ต้องพูดถึง คมบาดใจระยะพันเมตรได้เลย
ยืนประจันหน้ากันก็ดูดีนะ...แต่บรรยากาศมันมาคุไป
“ไอ้เหี้ยเอ๋ย...กลับเหอะว่ะ อย่ามาบ่อยนักเลย เดี๋ยวก็โดนอีกเด้ง” เพื่อนที่มาด้วยกันฉุดแขนออกเมื่อเห็นฝั่งตนเสียเปรียบแน่ๆ เอ๋ยมันใจร้อน ไอ้พัชก็ว่าแต่เพื่อนเขา มันน่ะแหล่ะเอากระดาษที่เขียนว่าไอ้ควายไปสอดไว้ที่ใต้ประตูห้อง เอ๋ยมันก็ขึ้นดิวะ
ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่จบๆ กันไป
“เอาเพื่อนมึงไปเลยไอ้ขี้ยา หน้าตาอย่างพวกมึงนี่บอกกูว่าพี้ยากูก็เชื่อ แม่งชอบใช้กำลัง” เพื่อนไอ้พัชด่า หน้ากวนตีนแถมปากจัดพอกัน คนรักเพื่อนก็เลือดขึ้นหน้าวิ่งเข้าไปใกล้จะชกให้หายแค้นที่เพื่อนโดนดูถูกไอ้พัชก็ยกเท้าถีบกระเด็นกลับมาซะก่อน
“เหี้ย!!!”
เสียงสบถดังลั่น นักศึกษาเริ่มแตกฮือไปคนละทาง ทั้งๆ ที่เหลือเวลาอีก 5 นาทีแล้วแท้ๆ แต่ไม่มีใครขยับตัวขึ้นห้องสอบกันสักคน
สถานการณ์ตรงหน้าน่าติดตามมากกว่า...
“พอๆๆๆ ไอ้พัชกูขอเถอะ มึงไม่อยากให้เอ๋ยมันมาหาเรื่องที่คณะก็อย่ามารังควานกันก่อนดิวะ มึงจะด่าจะว่าพวกกูอะไรก็ได้ จะพี้ยาหน้าตาเหี้ยนิสัยแย่อะไรก็ได้แต่อย่าให้พวกกูได้ยินเลย ด่าก็ด่าอยู่ในส่วนมึงเถอะ กูจะคอยห้ามไอ้เอ๋ยกับเพื่อนๆ ให้” ไอ้คนโดนด่าว่าเหมือนขี้ยาห้ามทัพทั้งคู่ จริงๆ แล้วแกวไม่ได้เหมือนขี้ยาอะไรมากมายหรอก แต่บ้านแกวมันจนเงินจะเอามาเรียนก็หายากเต็มทนละ แล้วไอ้เรื่องกินหรูหราอิ่มหนำทุกมื้อนี่ลืมไปได้เลย อาทิตย์นึงก็มาม่าสักสิบห่อได้ หน้าก็เลยตอบตัวก็ลีบ
“ลากเพื่อนมึงไปเลยไอ้แกว เห็นหน้ามันแล้วกูขึ้น!”
“กูอยากเห็นหน้ามึงตายล่ะไอ้สัส! เด็กตุ๊ดมึงลาออกแค่นี้ไม่มีคนระบายความเสี้ยนแม่งก็หาเรื่องกู ไอ้ควาย!!”
“ไอ้สัสเอ๋ย!!”
“นักศึกษา!!!”
*******************
ไหนล่ะเด็ก...
:hao4:
-
น่าติดตามๆ
-
"นักศึกษา....หมอบ!!!!! ห๊ะ? (งานมโนมาเต็ม) ถถถถถถ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
สนุกดีจ้า รีบมาต่อไวๆเด้อออ
-
ดูงงๆนะ เหมือนจะดราม่า เพราะได้กินมาม่ามาแต่ไกล เราไม่ชอบถ้าจะสนุกๆๆคลายเคลียดก็ว่าไปอย่าง ที่เขามาเพราะคำว่า"ลูกใคร"อ่ะ
-
ชอบแนวนี้เลยอ่า ติดตามๆๆๆ
-
:a5:
-
:katai5:
2 ลูกใคร? ลูกกู? ไม่ใช่? ลูกมึง?
เป็นการลงโทษที่มุ้งมิ้งสลัด...
ให้สองเพื่อนรักเอ๋ยกับพัชมาขัดห้องน้ำตึกอธิการบดีหลังสอบเสร็จหนึ่งอาทิตย์ และให้มาทําอีกหลังเปิดเทอมอีกหนึ่งอาทิตย์...
เหม็นขี้หน้ากันไม่พอยังต้องมาเหม็นขี้ของแท้...ภารโรงไม่มีหรือไงวะ
“เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำมาไว้ให้นะเอ๋ย” แกวส่ายหน้ามองเพื่อนที่ขัดพื้นห้องน้ำไปยักคิ้วกวนส้นใส่คนที่ขัดกระจกไป
“อย่าไปนานนะแกว ระวังตัวด้วย” เอ๋ยหันมาบอกอย่างเป็นห่วง เป็นห่วงจริงๆ เพราะไอ้แกวมันตัวเล็กๆ ผอมๆ คนก็จ้องจะหาเรื่องมันเพราะคบกับกลุ่มพวกเขาเนี่ยแหล่ะ ไปไหนมาไหนเลยหนีบมันไปด้วยทุกที่ ทั้งๆ ที่สันดานมันต่างจากเด็กเกษตรทั่วไปอย่างสิ้นเชิง
เด็กเกษตรบ้าอะไรนั่งถักโครเชต์ยามว่าง
“เออ กูไม่เถลไถลหรอก” แกวตอบแล้วผละจากไปปล่อยให้เพื่อนรักเพื่อนแค้นอยู่ด้วยกันสองคนเพราะเพื่อนพัชก็หนีหายไปกันหมดอยู่คอยซัพพอร์ตเพื่อนแค่ 2-3 คนและลงไปหาซื้ออะไรให้เพื่อนมันแล้วเช่นกัน
แต่ที่กล้าปล่อยทิ้งไว้เพราะมีลุงยามคอยเฝ้าจับตาไว้ตามที่อาจารย์แม่ประจำภาคเกษตรสั่ง
อาจารย์แม่ก็นะ...ดั๊นไปเม้าท์กับเพื่อนอาจารย์ที่นิเทศพอดี ลงมาป๊ะกับศิษย์แสนรักก็จัดการเทศนาชุดใหญ่
โป๊ะแตกจังๆ
"น้องคะ...น้อง" แกวยังไม่ทันได้ข้ามฝั่งถนนจากตึกอธิการไปร้านค้าเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวแต่งตัวดูดี หน้าปากปรุงแต่งสวยงามก็เรียกไว้ก่อน
"ครับ" ตอบรับอย่างไม่ค่อยมั่นใจ เพราะคิดว่าตั้งแต่เกิดมาเนี่ย ยังไม่เคยรู้จักผู้หญิงตรงหน้าแน่ๆ
"น้องรู้จักพัชไหม? ที่เรียนอยู่ที่นี่นะ" เสียงหวานบอก แต่ท่าทางดูลุกลี้ลุกลนชอบกล ตาก็คอยจะสอดส่องไปทางรถยนต์ที่จอดอยู่ไม่ห่างตลอดเวลา
แกวเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจว่าจะบอกว่ารู้จักคนที่ผู้หญิงคนนี้ตามหานี้ไหม
"พัชไหนครับ?" ตัดสินใจถามหยั่งเชิง
"พัชที่เขาเรียนนิเทศ ที่หล่อๆ เป็นลูกครึ่งต่างชาติน่ะ รู้จักไหม" เสียงคนถามเริ่มใส่อารมณ์ เธอคิดว่ามหาวิทยาลัยเล็กแค่นี้ต้องมีคนรู้จักคนที่เธอตามหาสักคนแหล่ะ แต่นี่ก็ดักถามมาหลายรายแล้ว
"ครับ รู้จัก" แกวรีบตอบกันอารมณ์พายุที่อาจพัดมาของผู้หญิง ก็เห็นว่าคนถามนั้นทําหน้าตาดีใจถึงขีดสุด
"ช่วยไปเรียกเขาให้พี่หน่อยสิ"
หือ??
"คือ...ผมขอซื้อของก่อน..."
"พี่ขอร้อง ไปเรียกเขาให้พี่หน่อยนะ พี่มีธุระจะคุยกับเขาจริงๆ" เสียงอ้อนวอนนั้นติดแผ่วระโหย แกวมองอย่างลําบากใจแต่ก็ตัดสินใจหันหลังกลับไปเรียกตามคําขอให้ แม้จะมึนงงอยู่มากก็ตาม
"พัช"
"เออ...หือ?"
คนถูกเรียกตอบรับก่อนหันมามองทางคนเรียกอย่างตกใจ
มันเรียกเพื่อนมันแล้วกูได้ยินผิดหรือเปล่าวะ
"ไอ้แกว มึงเรียกผิดคนหรือเปล่า" ขนาดคนที่ก้มๆ เงยๆ ขัดพื้นห้องน้ำอยู่ยังเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างตกใจ รู้สึกขวางหูขวางตาที่เห็นเพื่อนตัวเองเดินเข้าไปใกล้ไอ้พัช
"ไอ้แกว..." เอ๋ยเรียกอย่างขัดใจ แต่แกวก็ไม่ได้หันมาตอบอะไร เดินตรงไปหาพัชแล้วบอกธุระทันที
"มีผู้หญิงมาหา อยู่หน้ามอ"
"ใครวะ?" พัชขมวดคิ้ว
"ไม่รู้ว่ะ ไปดูดิ ดูท่าทางร้อนใจ" แกวตอบกลับ แล้วตอนนั้นเองที่คนถูกกันจากบทสนทนาก็ก้าวเข้ามาใกล้
"กูไปด้วย!"
"ไปทําไมวะเอ๋ย"
"ก็เดี๋ยวมันจะไปยืนพลอดรักกว่าจะกลับมากูก็ขัดเสร็จแล้วดิวะ แม่งจะลักไก่ กูไปด้วยดีที่สุด มึงรออยู่นี่หรือจะไปด้วยกัน" เอ๋ยคิดเองเออเองเสร็จสรรพ มองเพื่อนรักเพื่อนแค้นด้วยดวงตาอาฆาตก่อนหันมาทางคนส่งสารที่หรี่ตามองอย่างนึกปลง
"กูอยู่นี่แล้วกัน ขี้เกียจเดินไปเดินมาแล้ว มึงอย่าทะเลาะกันอีกนะเอ๋ยกูขอร้อง ไม่งั้นกูไม่ไปนอนห้องมึงแน่ๆ คืนนี้ กูจะกลับไปบ้าน" แกวเอ่ยขู่ และคําขู่ก็ทําให้เอ๋ยส่ายหน้าพัลวันพลันพยักหน้าด้วยเป็นเชิงบอกว่าไม่ให้เพื่อนกลับและจะพยายามไม่ทะเลาะกับคนข้างๆ
แกวมันเอาตัวมันมาเป็นประกัน
แกวมันรู้ว่าเขารู้ว่ามันไม่อยากกลับไปบ้าน...
และแกวมันก็รู้ว่าเขาห่วงมันมากแค่ไหน
และแกวมันก็รู้อีกนั่นแหล่ะ ว่าไอ้เอ๋ยคนนี้นอนคนเดียวไม่ได้...
"เออออออน่า" ลากเสียงยาวกวนโมโหเพื่อนก่อนหันไปจ้องคนที่ยืนเป็นส่วนเกิน (??)
"ไปดิวะ เดี๋ยวสาวมึงรอนานสะบัดตูดใส่หน้าเอานะมึง" เอ๋ยล้อด้วยปากหมาๆ ไอ้พัชเองก็ข่มอารมณ์ไว้จนแทบสุดแล้วเหมือนกัน เห็นหน้ามันทีไรอยากประเคนฝ่าตีนให้ทุกที
"ปากดีสัส"
"ขอบคุณครับพี่พัช"
กวนกันพอหอมปากหอมคอ (?) ก็มาถึงหน้าประตูมอที่ว่า แต่มองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครสักคน ไอ้พัชเตรียมจะหันหน้ามาเอาเรื่องไอ้เอ๋ยที่เพื่อนมันเสือกหลอกกันได้
จึ้กๆ
หือ??
ไอ้พัชหันหลังคอแทบหักมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร...แล้วใครจิ้มตูดกู
"ไอ้ควาย! มองล่างดิวะ!"
"เฮ้ยยยย!!!" มองต่ำลงมาตามคําคนปากหมาบอก เห็นเด็กตัดผมทรงกะลาครอบระบุเพศไม่ได้เงยหน้ามองตนตาแป๋วแล้วพัชก็ได้แต่กระโดดโหยงออกมาอย่างตกใจ
"เด็กที่ไหนวะ? หือ อะไร?" พัชงุนงงไปใหญ่ เจ้าตัวจ้อยเดินเข้ามาหาพร้อมกระดาษเปล่าในมือเล็กๆ คือตัวเด็กมันเล็กมาก สูงไม่ถึงสะโพกเขาด้วยซ้ำ อายุเกิน 2 ขวบหรือยังเถอะ??
'ฝากแพด้วย'
อะไร...มาฝากอะไรวะ แพไหน? แพที่เป็นแพหรือแพที่เป็นชื่อคน? แล้วชื่อใคร? ชื่อไอ้ตัวจ้อยนี่??
ข้อความในกระดาษว่าอย่างนั้น และนั่นยิ่งทําให้คนอ่านงงหนักยิ่งกว่าเดิม
"ไอ้ห่ามึงอย่าเงียบ...เด็กนี่ลูกมึงหรอ? เมียมึงเอามาปล่อย?"
"เปล่า...กูไม่รู้จักเด็กนี่...และกูก็มั่นใจว่ากูไม่ได้ปล่อยไข่ทิ้งไว้ที่ไหน"
"อ่าว...แล้วมันเด็กที่ไหน? ลูกใครวะ??"
*******************
นั่นสิ....ลูกใคร?
:hao7:
ถามหน่อยค่ะ ตอนอ่านชื่อพัชเนี่ย มีใครออกเสียง ch ข้างหลังไหม หรือออกเสียงในใจว่า พัด?
มีลางเห่าหอนขึ้นมาทันทีหลังลงตอนนี้ เหยียบลูกแม็กเลือดสาดกระเซ็นหน้าเคาน์เตอร์เลยทีเดียว...เจ้านายหนูจะมาหรอม :sad4:
-
"นักศึกษา....หมอบ!!!!! ห๊ะ? (งานมโนมาเต็ม) ถถถถถถ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
สนุกดีจ้า รีบมาต่อไวๆเด้อออ
ห๊ะ...คิดมุกนี้ไม่ถึงเลย...
-
ลูกใคร
-
นั่นดิ ลูกใครฟะ?
-
:a5: o22
ลูกใคร?
-
2 ขวบ กำลังน่ารัก (และซน) เลย
-
ลูกพัช 55555555555555555555555555555555
-
:L2:
3 ลอยแพ
“แล้วนั่นมึงจะไปไหนไอ้พัช!” เอ๋ยตะโกนเรียกคนที่มันหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในมอไม่สนใจเด็กน้อยที่เงยคอแทบตั้งตรงมองมันตาแป๋ว
“แล้วกูจะอยู่ทำไม?” พัชหันมาถามเสียงดุ นึกหงุดหงิดใจที่วันนี้มีแต่เรื่องวุ่นวายทั้งวัน
“มึงจะทิ้งเด็กนี่?”
“เดี๋ยวแม่มันก็มารับ”
“ไอ้ควาย!!” เอ๋ยทนไม่ไหว กระชากแขนคนที่สูงกว่านิดให้หันมาหากันแล้วตะโกนใส่หน้าอย่างเหลืออด
“มึงไม่เห็นหรือไงว่าเขาเขียนว่าฝากเด็กนี่ด้วย แล้วถ้ามึงทิ้งไปเด็กมันจะทำยังไงวะ”
“เรื่องของมัน ไม่ใช่เรื่องของกู” พัชตอบหน้านิ่งเฉย พยายามข่มอารมณ์ไม่ผลักไอ้คนที่ตะโกนใส่หน้าตัวเองปาวๆ ให้หน้ามันทิ่มลงไปกับพื้น
“ไอ้สัส” เอ๋ยสบถลอดไรฟัน ตาเรียวคมจ้องมองคนที่ด่าอย่างขุ่นโกรธ
“มึงห่วงมากมึงก็พาไปส่งตำรวจสิ ไม่ใช่เรื่องของกู กูจะกลับไปทำงานให้เสร็จแล้วกลับบ้านจะได้ไม่ต้องมาทนเหม็นขี้หน้ามึงอีก” พัชขืนไหล่ตัวเองออก อีกคนมองหน้าเขาเหมือนไม่เชื่อสันดานความเลวที่ปรากฏ
“มึงไม่รู้หรือไงว่าถ้ากูพาเด็กนี่ไปส่งตำรวจแล้วแม่มันไม่มารับ...มันจะต้องไปอยู่ที่ไหน” เอ๋ยหอบหายใจหนัก พยายามข่มอารมณ์ที่ใกล้ปะทุขึ้นมาเต็มที พยายามพูดเสียงต่ำและเบาพอให้ได้ยินกันสองคน ไม่รู้ว่าตัวจ้อยมันรู้ความมากน้อยแค่ไหน ไม่อยากให้มันได้ยินคำที่พวกเขาพูดจากัน
“ง่ายๆ...บ้านเด็กกำพร้า...”
พลั่ก!!
หมัดหนักๆ ถูกปล่อยออกไปทันทีที่เอ๋ยเดินตามถึงตัวคนพูดแล้วกระชากมันให้หันกลับมา ไอ้พัชล้มลงกับพื้นสะบัดหน้าไล่ความมึนงง
ผู้คนที่ผ่านไปมาหยุดยืนดูบ้าง เหล่ตามองขณะขับรถผ่านบ้าง แต่พอไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากคนที่ลงมือยืนกำหมัดแน่นตัวสั่นกับคนโดนชกที่นั่งงงอยู่กับพื้นเท่านั้น ก็ต่างเดินหนีไปเพราะไม่ใช่ธุระที่ตัวเองจะเอามาใส่ใจ
“ไอ้เหี้ย!” เอ๋ยตะโกนด่าคนนั่งมึน ตอนแรกเขาจะไม่เสียงดังเพราะกลัวเด็กมันตกใจ แต่ตอนนี้ทนไม่ไหวเสียแล้ว
“มึงจะเอาใช่ไหมไอ้เหี้ยเอ๋ย” พัชขบกรามแน่น ลุกขึ้นยืนย่างสุมเข้าหาคนประทุษร้ายตน เตรียมง้างมือขึ้นจะเอาคืนแต่เสียงสะอื้นเบาๆ ก็ทำให้มือนั้นหยุดชะงักแล้วหันไปทางต้นเสียง
เด็กมันยืนตัวสั่น กอดกระเป๋าหมีน้อยมันไว้แน่น ก้มตาก้มตาร้องไห้เงียบๆ ไม่แหกปากโวยวาย...
เอ๋ยวิ่งเข้าไปทรุดตัวลงนั่งใกล้เด็กน้อย ลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูก แต่เด็กมันก็ไม่ได้ร้องแหกปาก เหมือนมันไม่อยากให้ใครรำคาญ ก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ
...สงสาร...
เอ๋ยเอื้อมมือหยาบของตัวเองรั้งหัวเล็กเข้ามาใกล้ให้ซบกับไหล่ของตน ลูบหัวลูบหลังแต่ไม่ได้ปลอบอะไรเพราะปลอบเด็กไม่เป็น เด็กแม่งไม่งอแงเหมือนหลานที่บ้าน รายนั้นตบหัวให้มันหยุดร้องมันก็หยุด แต่มานิ่งๆ แบบนี้ก็ทำเอาไปไม่เป็นเหมือนกัน
“มึงจัดการแล้วกัน ท่าทางรักเด็กนี่” พัชไม่หาเรื่องต่อ ปวดหัววุ่นวายเกินไปแล้ว
“มึงคิดว่าบ้านเด็กกำพร้ามันน่าอยู่หรอวะไอ้พัช” ปากที่เคยสบถถ้อยคำหยาบอยู่เสมอ พูดเสียงเรียบนิ่งขณะปลอบประโลมเด็กในอ้อมกอดให้หยุดสะอื้นไห้
“มึงคิดว่าชีวิตในนั้นมันจะมีโอกาสให้เราเติบโตแบบไม่ไร้ค่าหรอวะ...”
“มึงจะพูดอะไรก็พูดไอ้เอ๋ย วกไปวนมาทำซากอะไร”
“เพราะมึงไม่เคยอยู่ที่นั่นไง! เพราะมึงเกิดมามีพ่อมีแม่เลี้ยงดูมึงไง! มึงถึงได้คิดจะส่งใครไปอยู่ที่บ้านที่รวมเด็กขาดพ่อแม่นั่นได้หน้าตาเฉยไงไอ้เวร!! มึงคิดว่ามันดี มึงคิดว่ามันจะมีความสุขหรอวะ! เพราะมึงไม่เคยลิ้มรสไง!”
“เป็นเหี้ยอะไรวะ!!”
“เพราะมึงไม่เคยอยู่ในบ้านแบบนั้นแบบกูไงไอ้พัช!!!!”
หลังเสียงตะโกนสุดท้ายทุกอย่างก็เงียบสงบ มีเพียงเด็กน้อยที่ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของเอ๋ยด้วยความหวาดกลัว มือสองข้างจิกแน่นลงไปกับบ่ากว้างซุกซบร้องไห้สะอื้นจนคนได้ยินปวดใจ
“แล้วมึงจะให้กูทำตัวเป็นพ่อพระเอามันไปเลี้ยงทั้งๆ ที่กูไม่รู้ที่มาที่ไปของมัน ไม่รู้ว่าแม่มันคือใคร? ไม่รู้ว่าคนชื่อพัชหมายถึงกูหรือเปล่า? ให้กูเอาไปเลี้ยงสร้างความยุ่งยากวุ่นวายให้กูเนี่ยนะ? กูก็เสนอให้มึงพาเด็กมันไปส่งตำรวจตามหาแม่ นั่นคือสิ่งที่คนอื่นเขาก็ต้องทำไม่ใช่หรอวะ”
พัชพูดตามในสิ่งที่ตนคิด และคิดว่ามันถูกต้อง
“แต่...ไอ้แกวบอกว่าผู้หญิงเขาตามหามึงนี่ แล้วมาถึงเด็กมันก็ยืนอยู่พร้อมกระดาษใบนี้แล้ว มึงคิดดูดีๆ ดิว่าญาติพี่น้องมึงมีลูกบ้างหรือเปล่า” เอ๋ยค่อยสงบลงบ้าง คิดตามคำพูดของมันก็ถูก แต่สันดานมันก็เฉยชาเกินไป ใจคอจะทิ้งเด็กให้อยู่นี่ได้ยังไงกันวะ
“กูบอกว่ากูไม่รู้ และกูก็คิดว่ากูกับเด็กนี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน” พัชพ่นลมหายใจหนัก
“ชื่อแพ...ชื่อแพหรอหืม?” ไอ้เอ๋ยหันไปถามเด็กเสียงอ่อน เปลี่ยนเรื่องที่คุยก่อนหน้าให้พัชตามไม่ทัน
“ถามไม่ตอบ เด็กอะไรหยิ่งจังวะ” คำพูดมันเหมือนจะด่า แต่ปากมันนี่ยิ้มนะ
อยากเป็นนางงามก็ไม่บอกนะไอ้เอ๋ย ทำตัวรักเด็กขึ้นมาเชียวนะมึง
“กูจะเอาเด็กไปอยู่ด้วยก่อน แล้วทำป้ายประกาศตามหาพ่อแม่มันทีหลัง” เอ๋ยบอกสิ่งช็อกโลก ช็อกไอ้พัชด้วย
“มึงอยากยุ่งยากก็เรื่องของมึง” พัชตอบปัดๆ ลุกขึ้นเดินตามไอ้คนที่อุ้มเด็กมาแนบอกแล้วออกเดินเข้ามหา’ลัย อีกครั้ง ไอ้เด็กนี่ก็ไม่หือไม่อือไม่ขัดขืนอะไรเลย ตากลมแป๋วที่พาดอยู่กับไหล่ไอ้เอ๋ยก็จ้องมองมาอย่างหงอยๆ นั่นอีก
เออ ไอ้ห่า อยากทำอะไรก็ทำไป มึงกับกูไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกันอยู่แล้ว...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หรอ??
"พะ...พะ...พะป้อน้องแพ..."
*****
น้องงงงงงงงงงงงงงงงงงแพพพพพพพพพพพพพพพพ
:ruready
มาสั้นๆ แต่มาถี่ๆ
นักอ่านในเล้าชอบอ่านกับแบบเงียบๆ เนอะ พิมพ์กันไม่เก่งสินะ :hao4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกดีคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า :L2:
-
ทำไม่เขียนอะไรมากกว่านีี้ นอกจากคำว่าฝากเด็กเนี่ย
-
สนุกจร้า...
เป็นกำลังใจให้...
-
น่ารักกกกก ทำไมเราอ่านแลัวรู้สึกสั้นจัง
-
สนุกค่ะ :mew1:
-
ปูเสื่อรอตอนต่อไปค่ะ o13
-
นักอ่านในเล้าชอบอ่านนิยายค่ะ
แต่คนที่เม้น ถ้าเค้าอยากเม้นก็เม้นเอง
รอตอนต่อไปนะคะ
-
นักอ่านในเล้าชอบอ่านนิยายค่ะ
แต่คนที่เม้น ถ้าเค้าอยากเม้นก็เม้นเอง
รอตอนต่อไปนะคะ
นั่นสิน้าาา
o18
-
รอนะงับ :hao7:
-
อยากอ่านอีกอ่ะ มาต่อเร็วๆนะ สนุกจัง
-
น้องแพจะมาเป็นกามเทพช่ายมะ :katai4: :call: :pig4:
-
มาช่วยกันเลี้ยงเร๊ววววว
-
เอ๋ยรักเด็ก ฮื่อ ช่วยๆกันดูแลน้องนะ น้องน่ารักจังโลย
-
เอ๋ยจะอ่อนโยนกับเด็กเป็นพิเศษสินะ
เห็นด้วยกับความคิดเห็นก่อนหน้านะ ทำไมถึงฝากจดหมายที่มีข้อความแค่นั้นอ่ะ ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรเลย
ก็ไม่แปลกที่พัชจะไม่ยอมรับว่าเป็นลูกหรือต้องรับผิดชอบหรอกนะ
แต่เด็กน้อยก็น่าสงสารจริงๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
สนุกกก เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ใครเขาสั่งสอนให้เอาลูกมาทิ้งแบบนี้ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา รอตอนต่อไป :hao7:
-
:really2: :really2:
4 อดีตของน้องเอ๋ย เจ้าเอ๋ย ไอ้เอ๋ย ไอ้เหี้ยเอ๋ย
ตอน 4 ขวบมีความหลังฝังใจ
แม่ที่เลี้ยงดูกันมาอยู่ดีๆ จู่ๆ ก็เอามาปล่อยทิ้งไว้ข้างทาง
ข้างทางถนนที่เอ๋ยไม่เคยมา ไม่เคยรู้จัก
แม่กอดเอ๋ยไว้ตลอดเวลาที่อยู่บนรถ โน้มหัวเล็กของเอ๋ยให้ซุกซบอยู่ที่อกของแม่
เอ๋ยมองไม่เห็นสองข้างทาง
รู้ตัวอีกทีก็เห็นรถที่นั่งมาแล่นลิบไปไกลสุดสายตาเสียแล้ว...เอ๋ยจึงเข้าใจ
เข้าใจว่าเป็นเด็ก 4 ขวบที่ถูกแม่ทิ้งไว้ข้างทาง
เดินเร่ร่อนไม่ร้องไห้อ้อนวอนใครให้ตามหาแม่อยู่ 3 วัน หิวจนแสบท้อง หนาวกายจนสั่น ลมหายใจเริ่มแผ่ว
เอ๋ยก็มาเจอบ้านเด็กกำพร้า เดินเข้าไปบอกกับยามว่า ตัวเองเป็นเด็ก 4 ขวบที่ถูกแม่ทิ้ง
ลุงยามไปตามแม่ใหญ่ของบ้านมา...เอ๋ยถูกโอบกอดถูกปลอบประโลมทั้งๆ ที่เนื้อตัวมอมแมม
และตอนนั้นเองที่เด็กน้อย 4 ขวบ โดนแม่ทิ้งร้องไห้งอแงออกมาสมเด็ก
อยู่บ้านเด็กกำพร้าไม่มีอะไร ตื่นมาตอน 7 โมงเช้า ล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำ กินข้าวเช้า ดูการ์ตูน เรียนหนังสือ พักเที่ยง กินข้าว นอน ตื่นมาเรียน เล่นตอนเย็น แล้วก็อาบน้ำเตรียมเข้านอน
น้องเอ๋ยเป็นเด็กว่าง่ายของพี่เลี้ยงของครูใหญ่ครูเล็กและของแม่ใหญ่
เคยถูกเพื่อนตัวโตกว่ารังแกตอนอายุ 7 ขวบ โดนต่อยปากแตกบวมเจ่อเลย แต่เอ๋ยก็ไม่ร้องไห้ เสียน้ำตายาก เพราะเก็บไว้ในใจ
เป็นพี่ที่คอยดูแลน้องๆ ที่ถูกรับมาใหม่
จน 9 ขวบยายกับน้าก็มาตามหาตัวเอ๋ยพบ แสดงหลักฐานยืนยันตัวด้วยใบสูติบัตรของเอ๋ย รับตัวเอ๋ยไป และพาเอ๋ยไปอยู่บ้านนอก
ได้เปลี่ยนจากน้องเอ๋ยมาเป็นเจ้าเอ๋ย
วันไปถึงเอ๋ยได้กราบแม่
แม่นอนอยู่ในโลง
และไม่หายใจแล้ว
ไม่มีความรู้สึกอะไรเท่าไหร่ ห่างจากอกแม่ตั้ง 5-6 ปี ก็อยู่ได้มาตลอด แล้วหากแม่จะจากไปตลอดกาล เอ๋ยก็ว่าเอ๋ยอยู่ได้
เป็นเด็กคอยเลี้ยงควายพาควายไปกินหญ้ากินน้ำแทนยายและน้าสาวที่ออกรับจ้างขุดมันรดน้ำถางหญ้าไปเรื่อย
บ้านเอ๋ยจนมาก วันๆ กินข้าวกับผักต้มที่ปลูกไว้ริมรั้วบ้านกับพริกละลายน้ำปลา อดยากกว่าตอนอยู่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าเสียอีก
แต่ก็มีความสุขดี
น้าไปซื้อหนังสือเก่าพวกเลขกับภาษาไทยเอยมาให้อ่าน ผู้ใหญ่บ้านก็ยื่นมาช่วยเหลือให้เอ๋ยได้สอบชิงทุนเรียนมัธยมได้
ตอนได้เรียนก็รับจ้างลอกการบ้านให้เพื่อน ทำการบ้านให้ แล้วก็ชอบไปขลุกอยู่ที่อู่รถในหมู่บ้าน เจ้าของร้านก็จะให้เงินค่าช่วยล้างรถนิดๆ หน่อยๆ วันละสิบบาทยี่สิบบาท รวมกับเงินรับจ้างเพื่อนวันๆ ก็มีถึงร้อย เอามาซื้อกับข้าวให้ยายกับน้ากินนอกจากผักต้ม ไข่ต้ม น้ำพริก และปลาเผาที่หาตามท้องนา
ตอนนั้นเองที่เปลี่ยนจากเจ้าเอ๋ยมาเป็นไอ้เอ๋ย
เรียนจบมัธยมต้นด้วยทุนก็เรียนต่อมัธยมด้วยทุนอีก เอ๋ยเรียนเก่งและเป็นเด็กดี แต่ยังไม่ทันจบมัธยมหก ยายก็จากไปด้วยโรคชรา
คราวนี้เอ๋ยก็ไม่ร้องไห้ ใครๆ ก็ว่าเข้มแข็ง แต่เอ๋ยร้องไม่ออก มันจุกอย่างเดียว จุกเจ็บอยู่ในใจ
เหลือกันอยู่สองน้าหลาน เอ๋ยก็ต้องจากน้ามาเรียนในตัวเมืองเสียแล้ว แต่ไม่ปล่อยให้น้ารับจ้างทั่วไปแล้ว ให้ปลูกผักขายในหมู่บ้านพอได้กินไปแล้วเอ๋ยก็หางานพิเศษทำส่งให้น้าใช้เดือนละพันสองพันตัวเองก็เก็บไว้ค่ากินอยู่เดือนละสามพันกว่าบาทได้
อยู่กับเพื่อนฝูงก็ไม่ได้เที่ยวอะไรกันหรอก มีแต่จนๆ ทั้งนั้น แถมหน้าตาก็เถื่อนจะเที่ยวกับสาวก็หมดหวังกันตั้งแต่แรกละ
ทีนี้ล่ะได้เปลี่ยนจากไอ้เอ๋ยมาเป็นไอ้เหี้ยเอ๋ย
แต่เห็นหน้าตาอย่างนี้เอ๋ยก็รักเด็กนะ ก็เคยโดนทิ้งนี่หว่า
ไม่เหมือนไอ้พัช ไอ้ห่า หล่อ รวย อย่างเดียว
หัวใจไม่มี
กูเลี้ยงน้องแพเองก็ได้...ถ้ามึงไม่เลี้ยงน่ะ...
*******************
ไม่มีบทพูดเนอะ บทบรรยายชีวิตอันรันทดของน้องเอ๋ย ซิกกก :hao5:
-
เอ๋ยยยย :o12: :o12:
-
:hao5: คนดี
-
เอ๋ยน่ารักอ่ะ รักเด็กด้วย :katai2-1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
น่าติดตามๆ รอๆครับ
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
จำได้ว่าตอนเข้ามาอ่านยังเป็นตอนแรกอยู่เลยย แป๊ปๆ มาตอนสี่ล่ะ =_=
แล้วสรุปใครรุก ใครรับ ถถถถถถถ ไคลแมกซ์มันอยู่ตรงเน้!!! :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ๋ๆ เอ๋ยเลี้ยงน้องแพดีๆน้าาาาา
รอตอนต่อไปป
-
น่าสนใจค่ะเรื่องนี้
แต่....ทำไมมันแต่ละตอนมันสั้นจัง :L2:
-
ตอน 4 สั้นได้ใจ :mew1:
ดีแล้วที่เอ๋ยโตขึ้นมาไม่เสเพล แถมรักเด็กด้วย :)
แต่ผญที่เอาเด็กมาปล่อยไว้นี่นิสัยไม่ดีมาก อย่างน้อยคุยกันก่อนก็ยังดี
-
แต่ล่ะตอนสั้นไปนะ
แต่ก้ขอบคุณค่ะ :katai4:
-
:really2: :really2:
5 เพราะตัดสินกันจากเพียงภายนอก
ชื่อบิดา นายพัชระ วรรณเสถบุตร
มันเป็นชื่อที่เขียนไว้ในสมุดบันทึกประจำตัวการฉีดวัคซีนของเด็กชาย ภพรรนตรี วรรณเสถบุตร
นอกจากนั้นยังมีบันทึกการเจริญเติบโต
สิ่งที่อยู่ในนั้นทำให้เอ๋ยรับรู้อยู่สามอย่าง
น้องแพมีชื่อผู้เป็นบิดาคือไอ้พัช ไอ้พัชมันชื่อจริงว่าพัชระ นามสกุลมันก็ยาวๆ เนี่ยแหล่ะ ทำไมจะจำไม่ได้อยู่หอเดียวกันตั้งเป็นปี
สองคือน้องแพอายุ 1 ขวบ 10 เดือน อายุพอๆ กับเด็กๆ แถวบ้านที่เขาเคยเลี้ยงก่อนมาเรียนมหา’ลัย นับถือกันเป็นพี่เป็นน้องเป็น
อาหลานก็ว่ากันไปที่ผู้ใหญ่จะให้เรียก
อายุเท่านี้กำลังเจรจาเก่งเลย ไอ้เอ๋ยปวดหัวมาเยอะ แต่ท่าทางแพไม่น่าจะใช่เด็กซน ขนาดเขาพามาห้องพักเก่าๆ เหมือนรูหนูที่ใช้ซุกหัวนอน (ปี 3 ก็โดนไล่ออกจากหอในเรียบร้อยแล้วล่ะ) ยังนั่งนิงมองไอ้เอ๋ยกับไอ้แกวตาแป๋วไม่หือไม่อืออะไรเลย
และอย่างที่รู้คือ อย่างน้อยแม่ของเจ้าจ้อยก็ไม่ใจร้ายขนาดไม่พาลูกเต้าไปตรวจเช็คสุขภาพหรือฉีดวัคซีนเลย ก็ยังทำหน้าที่แม่ได้อยู่
แล้วเอาลูกมาทิ้งไว้ทำไม? ลูกของไอ้พัชจริงๆ?
“ไอ้เอ๋ย มึงแน่ใจนะว่านี่ชื่อไอ้พัช” แกวยังจ้องสมุดที่ระบุชื่อบิดาไว้อย่างชัดเจนอย่างไม่เชื่อสายตา ในสมุดไม่ได้บอกอะไรมาก แค่บันทึกน้ำหนักส่วนสูงของน้อง มีชื่อน้อง และก็ชื่อพ่อมัน
“กูอยู่ห้องเดียวกับมันตอนปีหนึ่งนะเว้ย วันไหนลืมกุญแจก็ไปขอที่ห้องแม่บ้านก็ต้องเอาชื่อมันชื่อกูสลับกันไปขอออกจะบ่อย เอาเป็นว่ากูจำได้ขึ้นใจเลยล่ะ” ไอ้เอ๋ยนอนเท้าแขนตัวเองปากคุยกับเพื่อนแต่มือหยอกเด็กเล่นตาก็มองไม่วาง
ไอ้ห่านี่รักเด็กไม่สมเป็นมัน
คนถามก็ยังนิ่งอึ้งไม่หาย นี่ก็คิดไปแล้วล่ะว่าน้องแพเป็นลูกไอ้พัช ก็หลักฐานที่มีอยู่น้อยนิดมันชี้ตัวซะขนาดนี้
“แล้วมึงเอาไง” แกวถามต่อ นึกหมันไส้ไอ้คนเอานิ้วไปจิ้มๆ แหย่ๆ น้องแพให้จั๊กจี๋เล่น
“กูก็เลี้ยงไง” เอ๋ยตอบแบบไม่ใส่ใจหยอกน้องเล่นอย่างนึกชอบใจที่เห็นปากเล็กๆ ยกยิ้มกว้างและตัวป้อมๆ ที่คอยหลบหลีกนิ้วมือของเขา
มันน่าจับฟัดดดดดด
“ไอ้เอ๋ยมึงเอาดีๆ แค่กูกับมึงนี่วันๆ ก็แดกแต่ปลากระป๋องแล้วนะ จะเอาอะไรมาเลี้ยงลูกเขา” แกวเหนื่อยหน่ายใจ เพื่อนทำตัวเหมือนผู้ดีมีตังค์ เงินจะยัดห่ายังไม่มี
“เออน่า เดี๋ยวหางานเพิ่ม”
“มึงทำงานจนชั่วโทงเรียนไม่พอแล้วนะเอ๋ย” แกวสวน นั่งมองเพื่อนด้วยแววตาจริงจัง กระตุกแขนคนนอนอยู่ให้ลุกขึ้นมาคุยกันดีๆ
เอ๋ยยอมแพ้เรี่ยวแรงน้อยๆ ของไอ้แกว ลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิลากเอาน้องมานั่งตักจ้องไอ้แกวด้วยกันอีกคน
“ยะ...อย่าเอาเด็กมาต่อรองนะมึง” แกววูบไหว เห็นตากลมๆ นั่นมีน้ำตาคลอเพราะเพื่อนตัวดีแกล้งก็ได้แต่หลบสายตาหนี
“มึงจะให้น้องไปอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าหรอ” เอ๋ยถามเสียงนิ่ง ดูก็รู้ว่ามันจะหยั่งเชิง
“กูหมายถึงให้มึงไปคุยกับไอ้พัชใหม่”
“ก็คุยแล้ว มันจะเอาน้องไปอยู่ที่บ้านแบบนั้น” เอ๋ยสะท้อนใจ ตัวเองเจอแบบไหนมาก็ไม่อยากให้เด็กโดนแบบนั้นหรอก
“แต่มึงต้องดูกำลังตัวเองด้วยนะเอ๋ย” แกวอ่อนอกอ่อนใจ เสือกมีเพื่อนรักเด็ก
“กูจะเลี้ยงแพ”
“มันจะยุ่งยากนะมึง”
“กูจะเลี้ยงแพ”
“มึงคิดว่ามึงจะรับปัญหาที่จะตามมาได้ไหม”
“กูจะเลี้ยงแพ”
“ไอ้เอ๋ย!!!” แกวจ้องเขม็ง ไอ้เอ๋ยมันรั้น เอ๋ยเองก็ไม่หลบสายตา จ้องกันจนจะท้อง
“เอ๋ย..เอ๋ย” เสียงเล็กดังขึ้นจากปากจิ้มลิ้มบนตักของเจ้าของห้อง คนถูกเรียกชื่อนิ่งเงียบไปด้วยความรู้สึกอุ่นซ่านในหัวใจ ก้มลงมองเด็กน้อยในอ้อมกอดแล้วกระชับมือโอบกอดแน่นยิ่งขึ้น
“อย่าทิ้งแพ...อย่าทิ้งนะ” เด็กน้อยเงยหน้าจ้องตาเรียว ลมหายใจของผู้ใหญ่สะดุดพร้อมกับอาการบีบรัดที่ตีตื้นขึ้นมาจนน้ำคลอเต็มตาสองข้าง
“มึง...จะให้กูทิ้งแพจริงหรอแกว”
“ไม่...ไม่ต้อง...กูช่วยมึงเลี้ยงเอง”
**********
เอ๋ยกับแกวจูงมือเล็กคนละข้างลงมามินิมาร์ทใต้หอเก่าๆ โทรมๆ ที่เช่าอยู่ หอนี้อยู่ลึกสุดของซอยข้างหอใน เดินเข้าออกก็ไกลอยู่ที่ราคาเดือนละพันหน่อยๆ ทำให้ตกลงใจอยู่อย่างไม่ต้องคิดเรื่องมาก
“แพกินอะไร” แกวถามตัวน้อย คนถูกถามเงยหน้าจนคอตั้งมองผู้ถามด้วยใบหน้างงประสาเด็ก
“กินอะไรดี?” แกวนั่งยองๆ กลัวคอเล็กหัก เอ่ยถามอีกรอบอย่างช้าๆ
“นม” น้องแพตอบเสียงแผ่วอย่างหวั่นๆ ใบหน้ากลมนั้นก้มต่ำไม่กล้าสบตา
“น้องกลัวมึงอ่ะแกว” เอ๋ยกวนเพื่อนไอ้แกวก็ตวัดสายตาเรืองรองส่งให้
“มึงหน้าตาน่าเข้าหาตายห่า” ไอ้แกวกระเง้ากระงอดน่าถีบเข้าที ก็มันหน้าตอบเหมือนคนติดยาซะขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าหน้ามันดูโจรนะ แต่หน้ามันดูเป็นพวกขี้โรค ผอมบางกว่าผู้หญิงหุ่นทั่วๆ ไปเสียอีก
สองเพื่อนหูคู่ยากคู่เร้นเเค้นกัดกันไปเลือกของกินของใช้กันไป ก็พอดีกับที่รถหรูคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดใกล้กับมินิมาร์ท จริงๆ แล้วรถหรูๆ แบบนี้ไม่น่าจะเฉียดมาใกล้สุดซอยขนาดนี้ถ้าไม่ใช่เพราะร้านเหล้ามันอยู่ฝั่งตรงข้ามน่ะนะ
“รถไอ้พัช” เอ๋ยพึมพำกับเพื่อน แกวก็พยักหน้ารับรู้ จริงๆ ไอ้เอ๋ยไม่ต้องบอกก็รู้อยู่น่ะนะ เห็นบ่อยจะตาย
รถหรูจอดนิ่งอยู่ที่หน้าร้านเหล้าเล็กๆ ที่ตอนเช้าทำเป็นร้านกาแฟพอขายให้นักศึกษามีที่หากินบ้างส่วนตอนเย็นก็เปิดชั้นบนที่เป็นดาดฟ้าเป็นร้านชิลนั่งดื่มนั่งดูบอลตามประสาเด็กวัยรุ่นไป
ไอ้เอ๋ยชักสีหน้าใส่ฝูงของพัชกระตุกแขนเล็กของเด็กชายตัวน้อยก่อนพยักหน้าเรียกเพื่อนให้เดินกลับหอตน
“มึงยังไม่ไปส่งเด็กให้ตำรวจอีกหรอวะ” ไอ้พัชนึกอยากมีเรื่องคุย เดินมาพร้อมกับฝูงอีก 2 ตัว
“เสือก” เอ๋ยตอบกลับสั้นๆ แต่แค่นั้นทำเอาพัชแถมพุ่งเข้าใส่
“มึงจะมีปัญญาเลี้ยง?” พัชถามกลับเสียงดังกว่าเดิม มองดูถุงพลาสติกที่ใส่นมหลายกล่องแล้วเหยียดยิ้มมองหน้าคนถือ
“เด็กน่ะ เขาต้องได้กินนมดีๆ มีอาหารให้ทุกมื้อ เอาไปอยู่บ้านก็สบายแล้ว มึงจะเอามันมาลำบากทำไม” พัชถามอย่างดูแคลน ก็พอจะรับรู้มาบ้างว่าไอ้เอ๋ยไม่ได้มีจะกิน ยิ่งเพื่อนมันยิ่งแล้วใหญ่ อยู่ด้วยกันพากันล่มจริงๆ
“พวกกูไม่มีแดกแต่มีหัวใจว่ะ” เอ๋ยยียวนตอบ ไม่สะทกสะท้านกับคำดูแคลนหรอก ชีวิตแม่งก็โดนอย่างนี้มาตลอด
เด็กน้อยซุกหน้าลงกับต้นขาผอมๆ ของแกว กลัวคนตรงหน้าที่แม่ชอบเอารูปให้ดูอยู่บ่อยๆ ว่าเป็นพ่อ
ทำไมพ่อทำหน้าดุ?
“พ่อ...” เสียงเล็กเรียกแบบไม่ชัด แต่ทำผู้ใหญ่ที่ส่งสายตาห้ำหั่นกันเงียบลง
“มึงช่วยจัดการเด็กที่มึงเก็บมาเลี้ยงแล้วบอกด้วยว่ากูไม่ใช่พ่อมัน” พัชสะบัดหน้าหน้าเดินกลับไปทางรถตน หมดอารมณ์จะกรอกเหล้า
เอ๋ยเห็นแต่เพื่อนมันสองคนเดินเข้าร้านแล้วมันก็ขับรถออกไป
“แพ ไม่ต้องไปเรียกมันว่าพ่อนะ ต่อไปนี้พวกพี่จะเลี้ยงแพอีก เข้าใจไหม” เอ๋ยหมันไส้ เหลียวแลก็ไม่เหลียวแลแต่น้องก็เรียกว่าพ่อๆ อยู่ตลอด
เด็กน้อยไม่เข้าใจหรอกทั้งหมดหรอก คิดไม่ทัน แต่ก็พยักหน้าตามเอ๋ยบอก ก่อนกอดคอคนตัวโตแน่นเมื่อถูกอุ้มขึ้นเหนือพื้น
“ป่ะ...กลับบ้านเรากัน เนอะแพเนอะ ไอ้แกวด้วย”
“อื้อ!”
“เออ”
***************
มันสั้นเพราะตัวคนเขียนสั้น...(ไม่ใช่)
:hao7: :hao7:
พัชจะโดนข่วนไหม :katai3:
-
สงสารน้องแพ พัชใจร้าย :ling1: :ling1:
-
:mew4: :mew4: :mew4:
-
ไม่ข่วนคร่าาาาา :katai2-1:
แต่กระทืบเลยยย :z6:
-
น้องแพน่ารักแต่เอ๋ยน่ารักกว่าอีก ฮือ ใจดีจัง ส่วนพัชทำไมใจร้ายได้ขนาดนี้วะ = _ =
-
น้ำตาจะไหลอีกแล้ว
-
น้องแพน่าสงสารมากมาย :a5: :m31: :serius2: :pig4:
-
ไอ้พัชชชชชชชชชชชช :m16: :z6: รอตอนต่อไปครับ :o12:
-
รอมาต่อ
-
น้องเอ๋ยคนดีศรีอยุธยามากๆ :katai2-1:
น้องแพก็น่ารักเนอะ :man1:
ไอ้พัช ไอ้คนใจดำ :z6:
-
:pighaun: น้องแพน่าล๊าคคคคค
แพ้ความใสของน้องแพ พี่ให้ใจไปเลยยยย
ถ้าเจอเเบบนายเอกของเราก็ทิ้งไม่ลงจริงๆเล่นน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้
โอ๊ยยยอิพัชใจมันทำด้วยอะไร ใจร้ายใจดำเกินคนได้ขนาดนี้เห็นแล้วแบบอยากโดดถีบขาคู่จริง :z6:
แต่คงไม่ใช่ลูกพัชจริงๆแน่เลยอ่ะ แม่น้องแพคงแบบไม่ธรรมดาน่าดู ดูน้องแพเป็นเด็กเก็บกดยังไงไม่รู้
หวังว่านางจะไม่ใช่แม่ใจร้ายทั่วๆไปน่ะ สงสารน้องแพเด็กตัวแค่นี้เอง เรื่องนี้จะมาม่าตรงแม่น้องแพใช่มั้ยเนี้ยกลัวล่วงหน้า5555
-
:a5: :z6: :z6: :angry2:
-
ตู้หูววววว์ ตดยังไม่ทันหายเหม็นก็จบตอนแล้ว ถถถถถถถ #หลอกๆคนอ่านไม่ตดไปอ่านไป
พัชออกมาแต่ละทีก็น่าถีบทุกทีเนอะ =_=
สรุปเอาเองนะว่าเอ๋ยนี่เคะแล้วพัชนี่เมะชัวร์ๆสินะ....
ชีวิตเอ๋ยมีสิ่งดีๆอยู่3สิ่งเองมั้ย ถ้าเทียบถึงตอนนี้ น้าดี เพื่อนดี แพน่ารัก ถถถถถถถถถถถ :hao7: :hao7: :hao7:
(ท่าทางจะเพ้อไปเยอะ)
-
“อย่าทิ้งแพ...อย่าทิ้งนะ” ชอบประโยคนี้ เด็กก็คือเด็กกลัวโดนทิ้ง
พัชแกอย่าได้มาหลงรักเอ๋ยเลยนะ
-
แพ้ความใสของน้องแพ :m25:
-
ไม่เอาไอ้พัชเป็นพระเอกนะ เหี่ยๆแบบนี้ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง ปล่อยมันไปตายไกลๆก็ดี แต่ก็รู้คนแต่งชอบผู้ชายเหี้ยๆแบบไอ้พัชมัน จะเกลียดคนแต่งไปด้วยอีกคน คนแบบไอ้พัชนี้มันคงทำบุญมาเยอะเนอะถึงได้มีแจ่สิ่งดีๆแต่เอ๋ยกับไม่มีอะไรดีเลยซึ้งตรงข้ามกับไอ้พัชทุกอย่าง แถมชีวิตก็เหี้ยสุดๆด้วย ถ้าได้กับไอ้พัชนะยิ่งรู้สึกจะเกลียดเรื่องนี้เข้าไปใหญ่ เราไม่ชอบนายเอกที่จ้องจกเป็นเบื้องล่างพระเอกนะ มันดูไม่เท่าเทียมกันเลย เรารู้ว่ามันแค่นิยายแต่เห็นแบบนี้แล้วมันอดใจไม่ำหวจริงๆที่จัเม้นแบบนี้ อยากให้ชีวิตมันล่มจมโดยซ้ำ ให้อภัยได้แต่ไม่อยากให้ยุ่งเกี่ยวกันอีก
-
คนเขียนบรรยายท่าทางน้องแพซะน่ารักเลย
การแจ้งชื่อพ่อนี่คนเป็นแม่จะแจ้งชื่อใครก็ได้เหรอคะ งั้นก็แจ้งชื่อคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อแท้ๆได้สิ
แล้วไม่ต้องให้พ่อมาแสดงตัวเหรอ เพราะรู้สึกว่าพัชไม่ได้รู้เลยว่ามีชื่อเป็นพ่อของน้องแพ
(ว่าแต่หลักฐานที่ติดตัวน้องมาคืออะไรอ่ะ ใบสูติบัตร หรืออะไร)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
:mew1:
-
ไปจิ๊กผมมาตรวจDNAก็พอแล้ว ว่าแต่ค่าตรวจเท่าไหร่หว่า?
-
o13
-
แบบนี้ต้องตบมัน ดักฆ่าโลด!!!!
รอตอนต่อไปนะคะ ขอยาวๆๆๆๆๆ
-
สนุกอยู่นะ
แต่เกลียดนิสัยพัชอ่ะ
-
:mew1:
-
น้องแพอยู่กับเอ๋ยแล้วอย่ามาเอาคืนนะคุณแม่
หมั่นไส้พัช กระโดดถีบขาคู่หนึ่งที :z6:
-
สั้นง่ะๆ ขอยาวๆๆๆๆๆ มันนุกมากอ่าาาาาาา ขอยาวกว่านี้นะๆๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:katai4: :katai4:
มาสั้นๆ แต่เขามาทุกวันนะเออ
6 เรื่องของคุณหนูพัช คุณชายพัช คุณพัช ไอ้คุณพัช
ก็เกิดและเติบโตในครอบครัวที่ค่อนข้างจะรวย
ไม่สิ
รวยโคตรเลยต่างหากแต่ไม่อยากโอ่
ลูกชายคนสุดท้ายจากพี่น้อง ‘ชายล้วน’ 5 คน อาเพศอาภัยของแม่หรือเปล่าไม่รู้ อยากได้ลูกสาวก็ให้พ่อปั๊มให้ จนหยดสุดท้ายของพ่อแล้วก็ยังไม่ได้ แม่เลยปลงใจกับน้ำของพ่อเสียแล้ว
เกิดมาคาบช้อนเงินช้อนทอง เป็นคุณหนูของบ้านเพราะแม่เป็นอู่เรียบร้อย เป็นน้องเล็กที่โคตรจะน่ารัก ใครๆ ก็เอ็นดูก็ตามใจ
อยากได้อะไร
ได้
อยากกินอะไร
กิน
อยากซื้ออะไร
ซื้อ
เป็นคุณหนูพัชของแท้
แต่ด้วยความอินดี้น่ะนะ ไม่เรียนมหา’ลัยดังๆ หรอก สอบไม่ได้ก็ไม่ยัดเงินเข้าด้วย มาเรียนที่ๆ มันเล็กๆ ดีกว่า
ปีหนึ่งอยู่หอในตามกฎระเบียบ ก็ดี เมทเข้ากันได้ดี ไอ้เอ๋ย ไอ้นี่บ้านมันก็จนๆ เวลาจะกินอะไรก็จะซื้อเผื่อมันด้วย ห่วงมันเหมือนกัน ตัวเล็กชิบหาย แต่แม่งก็ถึกไง เรียนเกษตร เห็นเขารับน้องกันอย่างโหด รับกันทั้งปีด้วย เห็นตัวเก้งๆ ก้างๆ แต่มันไม่เคยปริปากบ่น นับถือมันอยู่ในใจเลยเรื่องนี้
มาแตกคอเอากันตอนปี 2
มันว๊ากน้องรหัสเขาตกใจขวัญหายชักเกือบตายแล้วไม่ขอโทษสักคำ โกรธวายวอด ตอนนั้นอารมณ์ร้อนด้วย ยกพวกไปกระทืบมันเลย ตอนกระทืบก็สะใจที่ได้แก้แค้นแทนน้องตัวเองน่ะนะ แต่พอรู้ว่ามันเข้าโรง’บาลแล้วมันก็รู้สึกผิด อยากขอโทษมันแต่ก็ไม่กล้าสู้หน้าหรอก หอบข้าวหอบของออกจากหอซะเลย
แต่มันก็พวกมาเอาคืนทีหลัง พากันปาหินใส่ห้องไอ้อัคที่หลบมาพักด้วย
หัวแตกกันทั้งคู่
แค้นสัส
หลังจากนั้นมาเจอหน้ากันทีไรก็จะวางมวยกันตลอด ชนวนมันมาจากเรื่องเล็กๆ นั่นแหล่ะ แต่ยอมกันไม่ได้ ไม่มันก็มันนั่นแหล่ะที่ต้องยอมแพ้แล้วมาขอโทษ
“ไอ้พัช”
“เออ อะไร” คนถูกเรียกเงยหน้ามองเพื่อนฝั่งตรงข้าม ไอ้อัคหนุ่มเหนือพยักหน้าไปทางด้านหลังที่เป็นทางเดินเข้าโรงอาหาร
ไอ้เอ๋ยกับเด็กมัน
ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่เป็นรุ่นน้องหรือแฟนมัน
แต่เด็กที่ว่าคือไอ้เด็กแพที่มันเก็บมาเลี้ยง...
จนแล้วมันยังเสือกไม่เจียม
ลำพังตัวมันกับเพื่อนยังหากินไม่ได้ดีเลย แล้วมันจะเลี้ยงเด็กรอด??
ว่าแต่....มันกระเตงเด็กมาสอบด้วยทุกวัน???
“เอ๋ย แกว...คนเยอะๆ”
ตอนมันเดินมาใกล้เขาก็หันกลับมานั่งไถโทรศัพท์เหมือนเดิมไม่คิดจะสนใจ เห็นแต่เพื่อนตัวเองยังจ้องไปที่กลุ่มคนข้างหลังอยู่
“มึงมองพวกมันทำไมหนักหนา?”
“ถ้าพวกมันไม่ได้อยากจะเลี้ยงเด็กเพราะสงสารจริงๆ มึงไม่คิดว่าพวกมันจะเอาเด็กไปขายเอาตังค์หรอวะ” ไอ้อัคขมวดคิ้วตอนพูด มันพูดเสียงดังด้วย แน่นอนว่าไอ้เอ๋ยกับเพื่อนมันต้องได้ยิน
พลั่ก!!
“สัส!!” รองเท้าลอยมาเลยครับ ประทับหน้าไอ้เพื่อนยากเต็มๆ รีบหันไปมองด้านหลังก็เห็นไอ้เอ๋ยยืนหอบหายใจอย่างโกรธๆ มองมา ที่ตีนเหลือรองเท้าข้างเดียว
“หลายรอบแล้วนะมึงไอ้อัค!” ไอ้เอ๋ยพุ่งเข้ามากระชากไอ้อัคให้ยืนขึ้นประจันหน้ากับมัน นักศึกษาคนอื่นๆ ไม่ได้ตกใจมากมายอย่างที่ควรจะเป็น เพราะไอ้พวกนี้มันกัดกันได้ทุกวันอยู่แล้ว
“ไอ้เอ๋ยพอๆๆๆ มึง” เพื่อนตัวแห้งของมันเข้ามาขวาง เขาเองก็ลุกขึ้นไปดึงเพื่อนออกมาเหมือนกัน
ปากหมาวอนตีนกันจริงๆ
“ไอ้อัคไอ้ห่า กูขี้เกียจไปขัดห้องน้ำเพิ่มไอ้สัส”
“พวกมึงแม่งชอบดูถูกคน ไอ้พวกเก่งแต่ปาก ไอ้ห่า มึงมันน่าจะเกิดมารองมือรองตีนคนอื่นเขาถึงจะรู้สึกบ้าง กูบอกแล้วไง ต่อให้พวกกูไม่มีแดก พวกกูก็ยังมีหัวใจ ไม่เหมือนพวกมึง!” ไอ้เอ๋ยแม่งก็ไม่หยุด ด่าจนรำคาญ ไอ้อัคก็ทำท่าจะเข้าไปกระทืบให้ได้ ดีนะที่วันนี้สอบกันวันสุดท้าย อาจารย์หนีหายกันไปหมดแล้ว ไม่งั้นก็โดนโทษเพื่อนแน่ๆ
“เอ๋ย...ฮึก...เอ๋ยยย” เสียงร้องของเด็กแพดังลั่นโรงอาหาร ไอ้เอ๋ยหยุดยื้อรั้งกับเพื่อนหันขวับไปหาเด็กมันทันที เห็นมันถลาเข้าไปกอดปลอบเด็กแล้วก็รู้สึกแปลกๆ...
“อย่าร้องดิแพ เอ๋ยไม่เสียงดังแล้วก็ได้” มันลูบหัวปลอบเด็กที่ร้องได้เงียบๆ ไม่ได้โวยวายงอแงอย่างเด็กคนอื่นๆ ที่ชอบทำ มันเช็ดน้ำตาที่ไหลหยดแหมะๆ ลงมาของเด็กด้วยมือเปล่าๆ ของมัน
“เงียบๆ หมดหล่อแล้วแพ”
“เอ๋ย...เอ๋ยเสียงดัง จะหาแกว...”
“ไม่เอาๆๆ อยู่กับเอ๋ยนี่แหล่ะ ไอ้แกวไอ้สัสอย่ามาใกล้ไปไกลๆ เลยมึง อย่ามาแกล้งกู”
มองดูไอ้เอ๋ยไอ้แกวแกล้งหยอกเด็กจนลืมสิ่งรอบตัวไปชั่วขณะ
แล้วสักพัก...
“เสือก!”
กึก
ก็ไม่รู้ว่ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้ามันได้ยังไง รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นหน้ามันพร้อมกับคำว่าเสือกลอยมาปะทะหูแล้ว
ด่ากูทำไมวะ
....
...
..
.
อ๋อ...กูยื่นผ้าเช็ดหน้าให้มันนี่เอง...
***********
:hao7: :hao7:
มีแต่คนรักพัชซี่ของซอว์ กร๊ากกก :katai2-1:
ยืนยันอีกทีว่ามาน้อยแต่มาถี่ คึคึคึ
จิ้มเพจได้นะ Happy Jigsaw ไม่มีลิ้งค์ เสิร์ชกันเอาเนอะ
-
ยาวกว่านี้ได้มั้ย?? :ling1: :ling1:
-
ไม่ชอบพัชกับเพื่อนเลยชอบดูถูกคน
-
เอ๋ยสู้ๆ มีคนมาช่วย? เลี้ยงเด็กแล้วน้าาาาา
-
กระโดดถีบพระเอกสีกที.... :z6:
-
พัชกับเพื่อนนี่แย่มากเลย
แต่ละคนนิสัยเสีย
-
มาง้อเอ๋ยก่อน
ไม่งั้นไม่ยอม
#พัชคนหลงเมีย
#งานมโน
-
อุ๊ยยยยย เริ่มหวั่นไหวสินะะะะ
รอตอนต่อไปปปป
-
มีแต่คนด่าพัช แต่ไม่รู้ทำไมเรายังเชียร์พัชเหมือนเดิม :mew3:
-
ขอยาวๆกว่านี้ได้ไหมคร๊าบบบบ
รอตอนต่อไปรอดูไอ้พัช 555 :z2:
-
ไม่ชอบพัชกับอัคเลย -*-
-
รวยแล้วชอบดูถูกคนจนหรือ :z6:
-
รู้ใจตัวเองหน่อยพัช
:really2: :really2:
-
อะไรของแกกก อิพัชช o12
สั้นๆได้ใจความแต่คนอ่านค้างคามากจ้าาา :o11: :undecided:
-
น่าร้ากกกกกกก
-
ขอให้มีคนดีๆมาจีบเอ๋ยและช่วยเลีัยงน้องเหอะ
-
กลุ่มพัชมีแต่คนหาเรื่องและเป็นการหาเรื่องโง่ๆที่มีแต่พวกที่ใช้แต่กำลังไม่ใช้สมอง
คือเข้าใจว่าเอ๋ยผิดที่มำให้น้องรหัสพัชชักแต่คือก็แก้แค้นกันแล้วป่าวว่ะ แล้วดูเอ๋ยรับเด็กมาเลี้ยง
แทนที่จะสำเนียกถึงความเป็นคนได้บ้างแต่ไม่เลย พัชไม่ได้รู้สึกผิดต่อเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ
เปลี่ยนพระเอกกะเพื่อนพระเอกทันมั้ยยยยเมื่อวานแค่ขาคู่วันนี้ขอเป็นเซต :z13: :z10: :z6: :beat:
-
สั้นจัง.....
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หัดมีความเป็นคนหน่อยพัช
-
สนุกคับ พัชกับเอ๋ยเป็นคู่กันย่อมไม่แคล้วต้องได้กันอยู่ดี น่าจะเอาเด็กกับพัชไปตรวจDNA นะคับ พิสูจน์ว่าเป็นลูกของพัชจริงๆรึป่าว
-
ถ้าน้องแพไม่ป่วย อิคุณหนูพัชจะยอมตรวจ DNA มั้ย :hao5: ก็คงไม่
เพราะคนทั่วไปเห็นเด็กมาตู่เรียกพ่อ ก็ต้องส่งโรงพัก หรือบ้านสงเคราะห์เป็นธรรมดา ( คุณหนูพัช) :katai3:
ตรรกกะแบบเหนือมนุษย์ กูเห็นใคร ที่กำลังเป็นเหมือน หรือ กำลังจะเป็นเหมือนกูในอดีต กูจะช่วยให้เต็มที่ ( เอ๋ย ) :sad4:
แต่เพราะเรื่องนี้เป็นนิยายอะไรก็เกิดขึ้นได้ :hao5: :call: :pig4:
-
เฮ้อจัอ่านต่อดีไม่นะ ถึงจะเป็นนิยายแต่มันก็ไม่ต่างจากเรื่องจริงเลย ที่คนรวยๆบางจำพวกชอบดูถูกคนจนอะ เราเคยเจอมากับตัวเองไม่ใช่มโนนะ เราเลยเกลียดไอ้พัชเขากระดูกดำ ถึงพระท่านจะสอนดียังไงแต่ก็ทำตามท่านสอนไม่ได้ ถ้าได้ทุกวันนี้คงเจริญตั้งนานแหละ อันนี้เพ้อเจ้อ
-
:z6: :z6: :z6:<<<<มโนว่าคือพัช :fire:
-
สนุกๆ o13
-
:mc4: :mc4:
7 อมยิ้ม
ทำไมไม่ยอมหลับยอมนอน
เตียงมันก็นุ่มเหมือนเดิม กว้างก็เท่าเดิม
แอร์ก็เย็นฉ่ำ ห้องก็กว้างขวางหรูหราห้องเดิม
แต่ที่นอนไม่หลับเสียที
เพราะ
...ข่มตาทีไรก็เห็นแต่รอยยิ้มนั้น
ห่า
ไม่ได้การแล้ว
ต้องจุดธูปจุดเทียนไล่ลางร้ายนี้ออกไปไหมวะ
ก็ยังดีที่วันนี้มันก็สอบวันสุดท้ายแล้ว
เหอะ...ก็แค่แปลกใจเท่านั้นแหล่ะ คนอย่างไอ้เอ๋ยเนี่ยนะ คนอย่างไอ้เอ๋ยมันจะยิ้มได้น่ารักขนาดนั้นเลยงั้นหรอ เหอะ...กูตาฝาดแน่ๆ
ช่างมัน...เดี๋ยวก็ลืม...
....
..
.
เหี้ย!!!
บอกได้คำเดียวว่าเหี้ย
เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับได้แม่งก็เกือบเช้า ดันปวดท้องจี๊ดๆ หลังจากนอนไปได้แค่ชั่วโมงกว่าๆ ลากสังขารตัวเองลงมาซื้อยาร้านสะดวกซื้อข้างคอนโดก็หันหลังกลับแทบไม่ทัน
ไอ้เอ๋ย!!
กับเด็กมัน!!
มาทำห่าอะไรแถวนี้วะ คนละซอยกับหอมันเลยนี่หว่า
พัชคนมั่นมันซะทุกอย่างยืนเกาะมุมกำแพงแล้วชะโงกหน้ามองคู่แค้นที่ยิ้มหัวเราะกับเจ้าของร้านโดยมีเด็กตัวน้อยๆ เกาะขาอยู่
เออ...
มันยิ้มอย่างนี้แล้วน่ารักสัสๆ
เฮ้ย...หมาแล้ว หมาแล้ว
ก้าวถอยหลังออกมาทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ซื้อยารักษาอาการเจ็บปวดของตัวเองด้วยซ้ำ เพราะดูท่าแล้วไอ้อาการปวดท้องไม่คงไม่น่าหนักใจเท่าอาการที่ก้อนเนื้อด้านซ้ายมันเต้นรัวเพราะเห็นรอยยิ้มกว้างๆ แบบนั้นหรอก
เออ
เป็นเอามาก...ถอยหลังกลับไปอยู่ใครอยู่มันเหมือนเดิมดีกว่า เลิกแล้วต่อกันก็วันนี้เป็นต้นไปล่ะ
*******
“ขอบคุณนะครับเจ๊มิ้นที่รับผมเข้าทำงาน”
“โอ้ยยยย อะไรกันเด็กสมัยนี้ ไม่ต้องมายกมือไหว้ท่วมหัวเอาใจแบบนั้นเลย ไม่ต้องถือเอาเป็นบุญคุณด้วย นี่พี่ก็อยากพักบ้างแล้ว ให้เอ๋ยดูแลร้านสักสามเดือนก่อนเปิดเทอมพี่ก็วางใจได้อยู่ แถมน้องแพก็น่ารักขนาดนี้ ถ้าไม่มีเงินกินนมจะทำยังไงล่ะฮึ” คนถูกยกมือไหว้ท่วมหัวพูดยาวเหยียด เห็นเอ๋ยมาตั้งแต่มันขึ้นปีหนึ่ง นี่ก็สามปีไปแล้ว เด็กมันห้าวแต่มีสัมมาคารวะ ไม่ก้าวร้าวเหมือนเด็กหลายๆ คนที่ชอบมาปีนเกลียวทำจีบตน
ดีซะอีกได้คนมาช่วยที่ร้าน ตนจะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านที่ต่างจังหวัดสักหน่อย
ค่าจ้างก็ให้แบบเดือนๆ หนึ่งอยู่กินเลี้ยงน้องแพได้สบายๆ แน่ เจ๊มิ้นซะอย่าง
“น้องแพขอบคุณพี่สาวคนสวยเร็ว” เอ๋ยก้มลงไปลูบหัวเด็กน้อยแล้วบอกเสียงนุ่ม
“ขอบคุณครับ...คนสวย” ร่างป้อมๆ ยกแขนป้อมๆ ก้มหัวลงไหว้จนแทบจะหมอบลงไปกราบกับพื้นเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากผู้ใหญ่ทั้งสองได้หลายโข หน้ากลมๆ เงยขึ้นมาก่อนฉีกยิ้มโชว์ฟันหลอสองซี่แบบที่เอ๋ยกับแกวสอนให้ยิ้มบ่อยๆ
“น่ารักจริงเชียว เฮ้อ...” เอ่ยเย้าอย่างหมันเขี้ยวก่อนถอนหายใจดังเมื่อคิดถึงคนเป็นพ่อเป็นแม่ ใครกันมันใจไม้ใส้ระกำเอาลูกมาทิ้งแบบนี้
“แล้วนี่เจ้าแกวไปไหน?” ร่างโปร่งของหญิงสาวหันซ้ายแลขวา
“มันไปช่วยงานเพื่อนที่ทำรายงานไม่ผ่านอ่ะเจ๊ แต่เดี๋ยวเสร็จแล้วก็มาขลุกอยู่ที่นี่กับผมแหล่ะ เอางานที่มันรับมามาทำที่นี่ด้วย เจ๊มิ้นไม่ว่าอะไรใช่ไหมอ่ะ”
“เออๆ แกจะมากลิ้งเล่นนอนเล่นก็ได้หมดแหล่ะ แต่อย่าให้ถึงกับร้านฉันเละนะแก”
“คร้าบบบ เจ๊มิ้นคนสวย”
“เออ ชมจริงอะไรจริง สวยจริงกูไม่ขึ้นคานมาจนสามสิบกว่าหรอกไอ้เอ๋ย แหม่”
เอิ๊กอ๊าก
ก็สวยแบบแปลกๆ ไงเจ๊ เอ่อ...อย่าคิดดังเชียว
********
กูอยากอมยิ้ม...
กูอยากอมยิ้ม...
นี่ต้องถ่อไปซื้ออมยิ้มที่เซเว่นหน้าปากซอยที่ห่างไปเกือบ 4 กิโลเลยไหมวะ
นี่ต้องลงทุนขับเก๋งออกไปเลยไหมวะ
จะต้องทำยังไงให้ได้กินอมยิ้มโดยไม่ต้องเสียแรงถ่อไปขนาดนั้นวะ
แล้วทำไมต้องกลัววะ?
...ไอ้อาการนอนไม่หลับก็หายไปได้สามวันแล้ว สามวันที่หมกตัวอยู่ในห้อง สูดแต่เส้นมาม่าเข้ากระเพาะ
และก็อมอมยิ้มที่ซื้อมาตุนไว้หมดไปแล้ว
...
ลงมาข้างล่างไม่ได้
ตัวอันตรายมันอยู่ฝั่งตรงข้ามทางเข้าคอนโดนี่เอง
แต่ตอนนี้คงไม่เป็นอะไรแล้วมั้ง...กลัวอะไร...ก็แค่ไอ้เอ๋ย
“นี่...” ขมวดคิ้วอยู่หน้าร้านมินิมาร์ทได้เกือบสิบนาทีก็เหมือนถูกสะกิดเรียกจากทางด้านล่าง
อะ..ไอ้เด็กจ้อยนี่
ก็ว่าไอ้เอ๋ยมันหายไปไหน นี่มันทิ้งร้านไว้ให้เด็กเฝ้าเนี่ยนะ!!
“อะไร...” ถามเสียงดุ
"หน้าบูด..."
กวนหรอวะ?
“ให้พัช" ตัวป้อมๆ หัวกลมๆ
เหมือนเห็ด!!
แหงนหน้าคอแทบตั้ง แขนป้อมๆ ก็ชูมือน้อยๆ มาจนสุดมือก่อนจะแบมือออกโชว์ของในมือ
ปุ๊ก!
"อึ๊!" แต่ไอ้ครั้นพอชูขึ้นสูงของในมือมันเลยหล่นลงมาถูกหัวน้อยตัวเอง
"หือ? อะไรของเด็ก?" พัชมองของบนพื้น ก่อนนั่งยองๆ ลง
"อมยิ้ม...อมแล้วยิ้ม" ร่างป้อมย่อตัวลงเก็บของก่อนยื่นออกไปข้างหน้า คําพูดที่ต้องตั้งใจฟังถึงจะรู้เรื่องไม่ได้ทําให้รําคาญสักเท่าไหร่
"ใครบอกเด็ก?"
"เอ๋ยบอก"
เลิกคิ้วสูง มองใบหน้ากลม อยู่ดีๆ ก็อยากฟัด
เอ่อ...
แต่ยืนยันว่าไม่ใช่ลูกแน่ๆ
หญิงก็ไม่ค่อยเที่ยว แถมก่อนเสียบใส่เกราะก่อนตลอด
"งั้นเอานะ" ไอ้คนอยากมันเอาอยู่แล้ว อมยิ้มเลยนะเว้ย คนยิ่งอยากๆ อยู่ แต่ก็จะรีบไปก่อนที่ไอ้เอ๋ยมันจะมา
ไอ้นั่นมันอันตราย
"เดี๋ยว..." แรงสะกิดยิกๆ จากข้างหลังทําให้ต้องหันมาถามตาดุใส่
"5 บาท จ่ายตังค์" มือเล็กแบมือออกมาทวงแล้วเงยหน้าใช้ตากลมแป๋วมอง...
ไหนบอกว่าให้!!!
*******************
:katai4: :katai4:
พัชก็มีหัวจายยยย
:katai5:
-
แล้วเมื่อไหรพัชจะรู้ว่าหัวใจไปอยู่กับเอ๋ยแล้วคะ???
-
คนอ่านก็อมยิ้มนะรู้ละยัง
พัชอยากฟัดล่ะซิ :mew4:
-
พัชเริ่มหลงแพแล้วสิน่ะ :hao7:
-
แพเอ้ยยยยยย น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก
-
:-[ น้องแพน่ารัก รู้จักขายของนะ 5555
หรือว่าน้องแพจะเป็นหลานของพัช :hao3:
กลัวอะไรพัช เอ๋ยก็แค่น่ารัก น่ารัก น่ารัก :katai2-1:
-
สนุกมากๆ สนุกแต่สั้นไปหน่อยคับ อ่านแป้บเดียวจบล่ะ ๕๕๕ รอ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
:jul3: :m20:
-
น้องแพน่ารักกกกกกกกก :mew1:
-
แอบดูอยู่ไกลๆ แอบหลงรักรอยยิ้มเขาแล้วไม่ยอมออกไปแสดงตัวระวัง มคปด. นะพัช
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่จุใจเลย อยากอ่านยาวๆ เพราะเอ๋ยกับแพน่ารัก
-
น่ารักอ่ะค่ะ
ตกลงลูกใคร
-
อ่านตอนนี้แร้วได้แบบนี้:-D:-D5555+
-
555+เด็ก(แอบ)แสบ
-
อ้ายยยยยย น้องแพน่ารัก น่าฟัดมากๆ
เอ๋ยกับแกวเก่งมากๆเลย อยู่ได้ด้วยตัวเองขนาดนี้
นับถือมากๆ เราว่าจริงๆพัชแม่งก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเท่าไหร่
แต่อาจจะมีเพื่อนปากเปราะแบบไอ้อัคไง
ปากเลว ความยังเลว เลยแม่งพากันเลว ชอบมากค่า
จะติดตามน้า ตัวเองบอกจะมาทุกวันเค้าเห็นนะ
:hao7: :hao7:
-
ขอยาวๆได้ไหมคะ ไม่จุใจเบยยยยยยยยย
-
กร๊ากกกกกกกก น้องแพทำดีมากลูก :m20: :m20:
แบบนี้สถึงจะมาเป็นเด็กเล้าได้
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
พัช "เสือก" :laugh: :laugh: :laugh:
-
สนุกดีๆๆๆ. ชอบๆๆ. มาต่อไวๆนะ. แล้วสรุปลูกพัชจริงป่าววว
-
:z2: :z2: :z2:
-
ชอบมากๆและจะรอตอนต่อไปจ้าาา :katai2-1:
-
น้องแพหัวการค้าแต่เด็ก ถถถถถถถถ
-
:กอด1:
-
น่ารักจังน้องแพ เดี๋ยวพัชก็ใจอ่อนรับรอง :mew1:
-
น้องแพน่ารักจัง พัชเริ่มใจอ่อนแล้วใช่ไหม สนใจเลี้ยงน้องแพไหมคะ?
-
มาน้อยไปหน่อยตะเตือนไต
-
อ่านแล้วอ่านอีก
แสดงว่าน้องแพอาจจะไม่ใช่ลูกพัชจริงๆ แล้วแม่น้องแพต้องการอะไรอ่ะ?
-
สนุกดีนะ รอตอนต่อไป :mew1:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ปากแข็งให้ได้ตลอดแล้วกันะคะจะรอดู
ปากแข็งๆแบบนี้เค้าช๊อบชอบ กลืนน้ำลายตัวเองทีโครตสะจายยยยยย!!!!!!!
-
:z2:
8 ไอ้เอ๋ยตัวที่หนึ่ง ไอ้เอ๋ยตัวที่สอง ไอ้เอ๋ยตัวที่สาม ไอ้เอ๋ย...ตัวที่หนึ่งร้อย
เหมือนช่วงนี้จะแสบปาก
หรือเพราะอมอมยิ้มเยอะเกินไป
ก็น้องแพชวนอม
แล้วเขาก็ไม่อยากให้น้องแพกินหมดอันเดียวคนเดียวด้วย ก็ต้องช่วยดูดๆ เลียๆ กันไป อมอันเดียวกันเนี่ยแหล่ะ เคยชวนไอ้แกวมาอมด้วยนะ แต่มันส่ายหัวดิกๆ บอกว่าไม่เอาเด็ดขาด
เพื่อนใจหมา ไม่อมอมยิ้มต่อกันแสดงว่าไม่รักกู ชิ
“น้องแพ” คิดเงินลูกค้าเสร็จก็เรียกเจ้าตัวจ้อยที่คุยกับคุณปลาทองอยู่ให้หันมา
“เอ๋ยจ๋า” เสียงเล็กหวานตอบกลับก่อนจะหันมายิ้มโชว์ฟันหลอ
“จ๋าเอ๋ยสิ ไม่ใช่เอ๋ยจ๋า” เดินไปนั่งข้างๆ กัน แล้วชักชวนกันคุยกับปลาทอง
อย่า...อย่าว่าปัญญาอ่อน กูตามใจน้อง
“นี่ ปีโป้ นี่ทาโร่ นี่โยโย่ นี่ยู่ยี่” ชี้ๆ นิ้วไปตามปลาที่ว่ายสะบัดหางอยู่ในอ่างดินปั้นหน้าร้านแล้วบอกชื่อ บางทีก็ชี้ตัวเดิมนั่นแหล่ะ ผ่านไปสองวิได้ชื่อใหม่ซะแล้วไอ้ปลาทอง
“หิวไหม” จู่ๆ เด็กน้อยก็หันมาถามคนนั่งข้างๆ ไอ้เอ๋ยชะงักไปนิดก่อนจะยิ้มกว้าง
“ไม่หิว” แกล้งเด็กซะ
“ทำไม...เอ๋ยไม่หิว” เด็กหน้ามุ่ย ตัวเองหิวแต่ไม่บอกว่าหิว
“ก็ไม่หิว” เอ๋ยกวน แม้แต่เด็กก็ยังกวนได้ เชื่อไอ้เอ๋ยเลย
“เอ๋ยหิวสิ”
“เอ้า” คนตัวโตกว่าหัวเราะดังลั่น คว้าเอาพุงกลมๆ มาฟัดด้วยความหมันเขี้ยวจนเด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากทิ้งตัวลงใส่จนล้มลงไปกลิ้งกับพื้นทั้งคู่
“เดี๋ยวเถอะ ตัวเปื้อนหมด” แกวมาถึงก็เจอหมาสองตัวฟัดกันอยู่ เท้าสะเอวมองอย่างเอือมระอา
“แกวๆๆ หิวไหม” พอถามอีกคนไม่ได้คำตอบที่ถูกใจ น้องแพก็ถามคนมาใหม่ทันที
“หืม? แกวยังไม่หิว” ตอนแรกจะบอกว่าหิวแหละ นี่มันก็เที่ยงหน่อยๆ แล้ว แต่เหลือบไปเห็นไอ้เพื่อนตัวดีส่งซิกยิกๆ มาให้ซะก่อน
ไอ้เอ๋ยไอ้เลว แกล้งเด็ก
เออ...แต่กูก็ร่วมมือนี่หว่า
“แกวผอม แกวกินเยอะ”
“กินเยอะแล้วผอมได้ไงอ่ะแพ ฮ่าๆๆๆ” ทีนี้คนฟัดเปลี่ยนมาเป็นแกวบ้าง หัวเราะชอบใจกับคำพูดคำจาของเด็กน้อยตัวกลมหัวเห็ดฟันหลอหน้าแป้นนี่เหลือเกิน
“เลิกเล่นเถอะ เข้าไปกินข้าวกัน แกวซื้อต้มยำปลาทูมาด้วย”
“เย้ๆๆ ปลายู”
“ปลาทูนะ” เอ๋ยขัด
“ปลายูๆๆๆๆ” เด็กน้อยไม่สนใจหรอก
“โอเคครับ ปลายูก็ปลายู”
*****
“กูเห็นไอ้เอ๋ยไอ้แกวกับเด็กที่ร้านเจ๊มิ้น มันย้ายมาอยู่นี่หรอวะ?” ไอ้อัคถามเพื่อนที่นอนเอกเขนกอยู่ตรงโซฟาตัวยาวของมัน เจ้าของห้องก็แค่เปรยตามามองก่อนหลับตาลงอีก
“พวกมันจะเอาปัญญาที่ไหนมาเช่าที่นี่” พัชตอบเนือยๆ
“เออ กูลืม แล้วมึงเป็นอะไร ทำเหมือนคนไม่ได้นอน หรือมึงหนีเที่ยวสัส ไม่ชวนเพื่อนหรอวะ” อัคมันพึ่งกลับจากอังกฤษ สอบเสร็จก็บินไปเที่ยวบ้านแม่แล้วก็รีบกลับมา มันติดเพื่อน
“หรือมึงพาสาวมาห้อง” ไอ้ซี ไอ้มหาโจร ตากล้องหน้าเถื่อนอย่างมัน นางเอกเห็นคงเข้าฉากรักไม่ได้
“เปล่า” ตอบสั้นๆ แล้วพลิกตัวเข้าพนักโซฟา
เออ
ไม่ใช่ว่าไม่ได้นอน
แต่กูนอนไม่หลับ
อย่างตอนเที่ยงนี้ดิ ลงไปข้างล่างจะไปซื้ออมยิ้ม เห็นไอ้เอ๋ยหยอกเด็กหัวเราะคิกคักกันปัญญาอ่อนแล้วก็ไม่อยากเฉียดใกล้ เหอะ ลงทุนถ่อไปถึงเซเว่นที่อย่างไกล เหมามาทั้งโหลมันอ่ะ กูจะแดกให้ปากกูพองเลย
แล้วแต่ละคืนที่ผ่านมา
หลับตาลงก็ได้ยินเสียงหัวเราะมัน
หลอนหูชิบ
หนามยอกต้องเอาหนามบ่งฉันใด...นอนไม่หลับก็ต้องเอาต้นเหตุมาแก้ฉันนั้น
นึกถึงแต่เสียงมันดีใช่ไหม คิดเห็นแต่หน้ามันดีใช่ไหม
ได้!
นับมันตั้งแต่ไอ้เอ๋ยตัวที่หนึ่ง
ไอ้เอ๋ยตัวที่สอง
ไอ้เอ๋ยตัวที่สาม
ไอ้เอ๋ยตัวที่สี่
ยังไม่ถึงร้อยก็หลับสบาย
แล้วทำไมนอนไม่พอน่ะหรอ? ก็ตอนเช้าตื่นเช้าไง ไม่ได้หมายความว่าลงไปรอไอ้เอ๋ยมาเปิดร้านตอนหกโมงนะ ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ลงไปจ้อกกิ้งน่ะ จ้อกกิ้ง
“เดี๋ยวนี้มีลับลมคมในหรอวะ” อัคยังต้อนไม่เลิก เขย่าขามันให้หันมาแถลงข้อข้องใจ
“สัส อย่าเซ้าซี้” ด่าเข้าให้
“พอๆ มึงอย่าแยกเขี้ยวใส่กัน นี่กูมาหายังไม่ได้สาระอะไรเลย กูจะมาบอกว่าอาจารย์คะนึงเขาให้ชั้นปีเราไปคุมเด็กไปค่ายอาสาหน่อย พวกปีสี่เขาไม่ว่าง มึงสองตัวเอาไง” หัวหน้ามหาโจรถาม ไอ้พัชหูผึ่ง ไอ้อัคตาโต
ปริ่มอย่างแรงครับ น้องๆ สาวๆ สวยๆ
“ไป!!”
ไม่ต้องถามซ้ำ ตะโกนตอบแม่งลั่นห้องทั้งๆ ที่อยู่กันแค่นี้
“เออๆ อย่าคืนคำนะมึง รู้อยู่ว่าจารย์แกเป็นไง เดี๋ยวกูไลน์บอกเขาแป๊ป เขารีบ” ซีก้มหน้าก้มตากับโทรศัพท์
“ไปจันทร์หน้านะพวกมึง กูกลับล่ะ เสียเวลาทำมาหาแดกกู”
“แล้วไมมึงไม่โทรหรือไลน์มา?”
“กูมาหาสาวคอนโดมึงด้วยไง”
“ฟวย”
ไปค่ายก็ดี เจอสาวๆ สวยๆ จะได้ไม่ต้องมานั่งนับไอ้เอ๋ยก่อนนอน (?)
ว่าแต่ค่ายอะไรวะ??
“ไอ้อัค ไอ้เชี่ยซีได้บอกมึงหรือเปล่าว่าไปค่ายอะไร?”
“หึ มึงไลน์ถามมันดิ”
“กูโทรดีกว่า”
รอสายครู่เดียว ปลายทางก็รับ
‘ไอ้ซี ว่าแต่ค่ายไรวะ’
‘ค่ายอาสาไปโรงเรียนแถวภาคอีสาน กับพวกเด็กเกษตรว่ะ ไปช่วยเขาเกี่ยวข้าวกับสอนเด็ก’
อีชิบหาย
*****
ซ่าแบบสั้นๆ แต่ก็ไม่ถอยมั่นใจ #ผิด
ถึงตอนจะสั้นแต่รักเก๊ายาว #โบก
#งดเม้นต์สั้นจัง
:ling1:
ไปนับเอ๋ยแป๊ปปป พรุ่งนี้ทํางานเช้า :mew1:
-
แล้วงี้ก็ต้องเอาน้องแพไปค่ายด้วยอะดิ
รอตอนต่อไปน้าาาาาา
-
ส้านนนนนนนนนนนนสั่น! นี่แหนะ เดี๋ยวเอาลูกอมปาใส่เลย
:katai1:
#งดอัพสั้น
-
พัชเป็นเอามาก คิดถึงเอ๋ยมากมายขนาดนี้ ตอนไปค่ายจะทำไงล่ะค้าาาาาาา
(น้องแพนายักจัง แล้วแกวมีคู่ป่ะคะ? หาคู่ให้ฮิมที ถักโครเชต์คนเดียงเหงาเหงานะ :o8:)
-
ชอบมากๆๆ :katai2-1:
เอ๋ยน่ารักอ่ะดิ กิ๊วๆๆ :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
#ขอยาวๆหน่อยครับ (งดเม้นสั้นจังแล้วนะ) :laugh:
รอตอนต่อไปครับ
-
ไม่ยาวเลย 555555
-
งานเข้าพัชนะคะ พัชรู้ตัวยัง ฮ่าๆๆๆ
นอนนับเอ๋ยหนึ่ง เอ๋ยสอง เดี๋ยวก็ได้เห็นเอ๋ยก่อนนอนละ (ถ้าพัชนอนหลับนะ)
ว่าแต่ถ้าเอ๋ยไปค่าย ใครเฝ้าร้านให้เจ้มิ้นล่ะเนี่ย
รอตอนพอไปค่ะ อยากฟัดน้องแพ :z2:
-
มาถี่ๆบ่อยๆนะตะเอง
แต่เค้างงอยู่อย่างอ่ะ คือพัชไม่คิดว่าตัวเองจะพลาดบ้างหรอ
เด็กโตขนาดนี้ตรวจดีเอ็นเอสบายๆ ใช่ไม่ใช่ก็จะได้รู้ไปเลย
หรือเค้าจะจริงจังไป :katai5:
-
พัชนี่อาการหนักขนาดนี้ ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกเหรอ
-
:jul3:
:pig4:
-
โธ่ๆ พัชจ๋า เริ่มหลงเอ๋ยแล้วก็บอกมาเต๊อะ :laugh:
ตนแต่งใาต่อบ่อยๆนะตะเอ๊ง อ่านเอาฮา o13
-
ขออิมเมจตัวละครได้ไหมคร้าบบบบบบ อยากเห็นอ่า
-
งดเม้นต์สั้น ดั๊ยค่ะ...
จะเม้นต์แบบยาววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว (คูณ 10 ยกกำลัง 6)
#ยาวพอไหมคะ#หรือจะเอาอีก#มาต่อพรุ่งนี้ด่วนนะ!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เอ๋ยน่ารักกกกก :hao7: :mew1:
-
น่าร้ากกกกกกทุกคนเลย
ทั้งเอ๋ยทั้งแกวและน้องแพ
เวลาทุกคนอยู่ด้วยกันมันดูอบอุ่น
อยากให้อิเพื่อนอัคมันมาหลง
แกวอีกคนหลังจากที่พัชมัน
มาหลงเจ้าเอ๋ยกะน้องแพจนต้อง
มาแอบดูและแอบเก็บเอ๋ยไปจิ้น
-
นี่พัช ทำไมนายรู้ตัวช้า.... ขนาดนี้นะ มัวแต่พยายามหาทางนอนให้หลับอยู่นั่นล่ะ ไปทำคะแนนได้แล้วไป
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
เห็นถึงความน่ารักของเอ๋ยแล้วล่ะสิ
-
ถ้าเอ๋ยกับแกวไปค่ายแล้วน้องแพจะอยู่กับใครล่ะ :mew2:
-
ยิงหนียิ่งเจอ หลอนเอ๋ยมากนักจับกดแม่_งเลย จะได้หายหลอน
-
เริ่มจะมีความเป็น
คนกลับมาาบ้าง
แล้วนะพัช o22
-
ชิ หาย แย้วววววววววววววว
:katai3: :katai3: :katai3:
-
น้องแพนี่กี่ขวบอ่ะงงๆ
-
:katai5: :katai5:
9 ค่ายรัก (ล่ม) 1
เกลียดขี้หน้ามัน
อะไรคือการที่อาจารย์จันญาจับมือสามัคคีกับอาจารย์คะนึงให้เด็กนิเทศมันไปเข้าค่ายอาสาที่อีสานด้วยกัน?
อะไรคือการที่พวกที่เกลียดขี้หน้ากันอย่างกับหมากับแมวต้องมาอยู่ด้วยกันทั้งอาทิตย์
อะไรคือการที่ไอ้เอ๋ยต้องประสานงานร่วมกับไอ้เหี้ยพัชที่จู่ๆ ก็กลายมาเป็นหนึ่งในทีมพี่เลี้ยงคุมน้องๆ
“เอ๋ยหน้าบูด” น้องแพกระตุกชายเสื้อยิกๆ
มาค่ายอาสาคราวนี้ขอเจ๊มิ้นปิดร้านมา เจ๊แกบอกว่าปิดๆ ไปเถอะกูรวยแล้ว แซวพอหอมปากหอมคอพอให้ได้โดนด่าก็ตกลงกันเรียบร้อย โทรขออนุญาตอาจารย์ว่าขอหอบกระเตงเด็กน้อยสุดรักสุดหวงที่อยู่ด้วยกันมากว่า 3 อาทิตย์ไปด้วยกัน ซึ่งก็ผ่านไปด้วยดี ไอ้แกวหยุดส่งหมวกไหมพรมกับผ้าพันคอให้ร้านคุณก้อยไปอาทิตย์หนึ่งเพราะเคลียร์ออเดอร์เสร็จสรรพ (แต่มันก็แบกอุปกรณ์ไปด้วยนะ ไอ้นี่มันอยู่เฉยๆ ไม่ได้ มันจะตาย)
“เอ๋ยไม่ชอบมัน” ฟ้องเด็กแล้วคลายคิ้วที่ขมวดออกให้เด็กสบายใจ
“มันไหน” เด็กน้อยถามต่อ ตากลมแป๋วจ้องมองหน้ากันอย่างสงสัย เอ๋ยน้วยแก้มไปหลายที ก่อนปล่อยให้เด็กน้อยเดินเองโดยที่ยังจูงมือกันอยู่
“ไม่บอก” เอ๋ยกวนอีก อยู่กับเอ๋ยมากๆ แพก็จะกวนตาม
“ใจย้าย” เสียงแหลมเล็กว่า แกวที่เดินตามหลังมาเลยหัวเราะเย้ยคนโดนว่าลั่นลานจอดรถ
“แพอยู่กับเอ๋ยมากๆ ระวังใจร้ายตาม” แกวเดินมาเทียบข้าง เอ่ยแซวเพื่อนที่หันมาแยกคิ้วใส่ หยอกกันเล่นเพลินจนลืมมองดูทางขึ้นรถ
ตุ้บ!!
“เหี้ย!” เสียงหลงกันทั้งคนที่กำลังจะก้าวขึ้นรถและคนที่ลงมาถึงขั้นสุดท้ายพอดี ความเจ็บแล่นจี๊ดที่กระหม่อม โลกก็เอียงๆ เอนๆ วิ้งๆ ชอบกล
“ตาไม่มีหรือไงวะ” เอ๋ยเหวลั่น ดีที่จะเดินขึ้นรถก่อน ถ้าให้แพหรือไอ้แกวนำหน้ามีหวังสองคนนั้นปลิว ชนเข้ากับของแข็งอย่างจัง
พอเงยหน้ามองก็เห็นไอคู่แค้นยืนเบิกตากว้างมองมาอย่างอึ้งๆ ตาโตหาบรรพบุรุษมันหรือไงวะ ทางนี้สิโว้ย เจ็บจนน้ำตาเล็ด ชนเข้ากับกีต้าร์มันแหงๆ
“ชาตินี้กูคงทำบุญมาน้อยสัสๆ” เอ๋ยสบถเสียดสี หันหลังต้อนลูกๆ (?) ไปขึ้นประตูอีกทาง
“พวกกูมากกว่ามั้ง” เสียงไอ้พัชมันพึมพำ ปกติมันเสียงดัง สงสัยวันนี้แดกหญ้ามาเสียงเลยไม่มี
“ชนแล้วไม่ขอโทษด้วยนะสัส” ไอ้อัค ไอ้หมาลูกน้องส่งสายตาดูแคลนมาให้ เอ๋ยเห็นว่าแพเริ่มเบะปากแล้ว ไม่อยากเลียปากกับหมา เดินหนีเป็นดีที่สุด
กูต้องทำบุญที่ไหน ทำด้วยอะไร ถึงจะได้ไม่เจอพวกมัน!!
“เอ๋ยเจ็บมั้ย” น้องแพเอ่ยถาม แกวอุ้มเด็กน้อยมาแนบตัว คนตัวป้อมเลยสูงเท่าหัวคนเจ็บ มือน้อยเอื้อมมาลูบให้ป้อยๆ หวังปลอบใจให้หายเจ็บ
“ไม่ครับ แค่นี้สบาย” เห็นความเป็นห่วงในแววตาเด็กน้อยแล้วก็สะท้อนใจ รักยิ่งกว่ารักไปแล้วไม่รู้ว่าทำไม
“หาที่นั่งหลังสุดแล้วกัน กูก็เบื่อที่จะเห็นพวกมันส่งสายตาดูถูกดูแคลนมาให้แล้วล่ะ” ปกติแกวมันจะเงียบๆ ไม่ค่อยพูดเรื่องพวกนี้หรอก แต่วันนี้คงไม่อยากให้มีเรื่องจริงๆ
ปมมันก็ขี้ปะติ๋ว เสียทีว่าไอ้คนไม่ยอมใครสองคนมาปะทะกันเนี่ยแหล่ะ มันเลยยิ่งแล้วกันใหญ่
รถคันนี้มีแต่พวกปี 3 ที่มาคุมน้อง คนเลยไม่เยอะเท่าไหร่ เอ๋ย แกว แพนั่งอยู่แถวหลังสุดแค่ 3 คนเท่านั้น คนอื่นๆ มันก็เฮฮาของมันตามประสาไป เด็กเกษตรมันก็ไปหยอดสาวนิเทศกับสาวอิ๊งให้สาวๆ เขาด่ากลับถึงจะสบายอารมณ์พวกมัน
รถแล่นยังไม่ทันออกตัวเมืองดี ก็เคลิ้มๆ จะหลับกัน
“หืม?” แกวที่มองออกนอกหน้าต่างรู้สึกว่ามีคนมานั่งข้างๆ ไอ้อยากหันไปมองก็อยากหันไป แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะต้องใส่ใจ เพื่อนๆ กันนี่แหล่ะมั้ง
“แห้ง” เสียงทุ้มเรียกเบาๆ ไอ้เอ๋ยมันก็ถูกน้องแพชักชวนดูนกดูไม้อยู่ ไม่หันมาสนใจ แกวเลยต้องขมวดคิ้วหันกลับไปมองว่าใครเรียก
“เขย?” ไอ้แกวพึมพำชื่อเพื่อนต่างคณะ ไอ้เขยนี่ก็เด็กนิเทศ
“ไม่เจอกันนานเลยแกว สบายดีไหมเนี่ย” เด็กหนุ่มรูปร่างสมส่วนขยับเข้าใกล้มากขึ้น แกวพยักหน้าตอบพร้อมส่งยิ้มให้
“พอขึ้นปี 3 ไม่ได้เจอกันเลยว่ะ”
“ก็แกวไม่ยอมไปอยู่กับเขย” คนตัวโตพึมพำน้อยใจ
“ไม่เอาว่ะ ถ้าไปอยู่คอนโดที่เขยเช่าแล้วเราไม่ต้องเสียเงินอะไรเลยนี่ไม่ดีว่ะ ไม่สบายใจ” พูดคุยกันเรื่อย ประสาเมทเก่าตอนปี 1 ปี 2
ไอ้เอ๋ยหันมาทักคนหล่อแป๊ปนึงแล้วหันไปเล่นกับน้องต่อ
“กินนี่ดิ ซื้อมา ตัวอย่างเล็กว่ะแกว กินข้าวบ้างเถอะ” เขยดูเป็นห่วงจัด สมัยเป็นเมทกันก็เจ้าตัวนี่แหล่ะที่ลากแกวไปไหนมาไหนหาของกินด้วยกันเนี่ย
มือหนายื่นส้มจีนให้ทั้งถุง แกวเห็นแล้วตาโต ของชอบสุดๆ
“โหยยย รักเขยว่ะ” ไอ้แกวนี่แทบจะเข้าไปนั่งตักบีบนวดเอาใจเสี่ยเขย
ฟิ้ววว!!
ปึ้ก!!
“เหี้ย!!!”
“ไอ้อัค มึงปาขวดโค้กมาทำเชี่ยอะไร!!”
********
อุ๊ต๊ะ
ทุกคนให้ความร่วมมือดีจัง ไม่มีใครพิมพ์ว่าซอว์ว่าสั้นจังเลยย
หรอมมมม
#งดเม้นต์สั้นจัง
:hao7:
-
เจี๊ยกกกกก
สั้นค่ะสั้น ตอนนี้สั้นมากกกกกก
ตอนแรกอารมณ์ประมาณ โอเคนะ ครึ่งตอน หยวนๆ รู้สึกตอนนี้สั้นลง
(เขย-แกว??)
-
ทะแม่งๆนะ อัค-แกว?? อิอิ เดามาแต่ตอนต้นๆละ มาเจอตอนนี้นี่...อิอิ
ปล.น้องแพน่ารัก ซึ้งกับคำว่า"รักยิ่งกว่ารักไปแล้ว ไม่รู้ว่าทำไม" มันใช่อ่ะ!!!
-
อัคหวงแกวดิ
-
โธ่ นายพัชน่าสงสาร ฮ่าๆ พอเริ่มอยากทำดีกับเขาๆก็เกลียดซะนี่
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
เดี๋ยวนะ อัคมันชอบแกวหรอ
เด็กรึไงแก แกล้งคนที่ชอบ อัคแกวรึเนี่ยะ
รึเขยแกว รออ่านค่าาา
-
:กอด1:
-
ยาวเหลือจะกล่าวจุใจกับความน่ารักของน้องแพจริงๆ :z2::z2:
-
:z3:
-
พัชอาการหนักนะเนี่ย เชิญรับยาช่องสามค่ะ หุหุ :hao7:
-
แหม นี่ก็ขี้หวงไม่รู้ตัว มันน่าแกล้งจริง โฮะๆๆๆๆ o18
-
สั้นจัง :katai4:
-
พัชกับ อัค สมเป็นเพื่อนกัน
เป็นพวกชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เด็กน้อยกันจริงๆ แกล้งคนที่ชอบนี่เนี่ย
-
สั้น แต่มาทุกวันก็ให้อภัย อิอิ
-
อัคคะมีขวดอีกมั้ย พี่ขออีกสักใบปาคนแถวนี้ o18
ล้อเล่นนะคะ รักนะตัวเอง ไม่ให้เม้นสั้นจะให้เม้นอะไรดี
สั้นกว่าคราวก่อนอีก :ling1: เหมือนคนอ่านโดนแกล้งเลย
รอฟัดน้องแพนะคะ :กอด1:
-
อัค หึงแกว เหรอออ. 55555
-
แพน่ารักกกก เอ๋ยน่ารักกก แกวน่ารักกก :-[
พัชกับอัคชอบแกล้งคนที่ชอบรึไง :hao4:
แกล้งมากเดี๋ยวไม่รักนะ (ตอนนี้ก็ยังไม่รักนี่นา :hao7:)
-
อัคหึงงงงงงง!! :ling1: :ling1:
-
พวกนิสัยเสียก็นิสัยเสียต่อไป ก็ยังเกลียดพวกมันมากขึ้นไปอีก สู้ให้รักกับคนดีๆอย่างเขยยังดีซะกว่าอีก
-
สั้นจริง ก๊ากกกกกก
-
สั้นจุ๊ดจู๋เลยคราวนี้ :mew5:
เดี๋ยวไม่รักแล้ว เชอะๆ
-
ไอ้อัคมันเป็นอะไร :hao4:
สงสัยจะมี 2 คู่ :mew1:
-
อัคนางแอบหึงรึป่าวเนี่ย
#งานมโนก็มา#
-
อ๋อยยย เข้ามาอ่านแล้วหลงน้องแพเลยยย :กอด1:
รอนะฮะ :')
-
:hao3: สนุกๆ น้องแพน่ารัก~ ว่าแต่อีพี่พัชมันลูกครึ่ง ถ้าน้องแพเป็นลูกก็ต้องมีเชื้อมีอะไรเด่นๆมั่งละ(・・?)
จะรออ่านทุกวันนะคะ
-
เอิ่มอัคแกไปชอบแกวมันตอนไหนเห็นจิกกัดมันตลอดเวลา
แต่เสี่ยเขยก็น่าสนอยู่น่ะแกวนิสัยดีกว่าไอ้อัคตั้งเยอะ
อัคทำตัวอย่างกะเด็กที่ชอบใครแล้วต้องแกล้งไปได้
ปล.สั้นค่ะ ตอนนี้มันสั้นจริงๆ เอาตอนใหม่มาลงเร็วๆเลยค้างจะตายแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เขย มาแนว อดีตรูมเมทคิดไม่ซื่อป่ะเนี่ย หุหุ
-
นั่นๆๆๆๆๆ
เหมือนจะเห็นเงาคนขี้หึงมาลางๆๆๆ
มันยังไงหรออัค :hao7: :hao7:
-
อยากเห็นเด็กนิเทศตีกันแย่งเด็กเกษตรว่ะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:a5:
-
สนุกแล้วแกวเอ๊ยยยย
-
เปิดเรื่องมาหยั่งเถื่อนนน
ทำหมตอนนี้แลดูมุมิ
-
น้องแพรน่ารักมากกกก
-
น้องแพน่ารัก เอ๋ยก้อน่ารัก :mew1:
-
อัคนายเป็นหนุ่มซึนรึ :hao5: :call: :pig4:
-
:katai4: :katai4:
10 ค่ายรัก (ล่มสัสๆ) 2
“ไอ้เหี้ยอัค!!” เสียงด่านำ ตัวตาม เท้าต่อ ผลสรุปคือไอ้คนปาขวดล้มลงไปกระแทกกับเบาะรถก่อนกลิ้งลงพื้นตามเสต็ป ไอ้เอ๋ยเห็นแค่ปลายขวดเฉียดๆ หัวเพื่อนมันแล้วกระเด็นมาเกือบถูกหัวเด็กน้อย ตัวเลยพุ่งไปไวชิบหายวายป่วง
“เฮ้ยๆๆ แยกๆๆๆๆ แยกพวกมันดิ” เสียงหวานๆ สมชื่อเจ้าของเสียงแต่ไม่สมเพศผู้ของมันดังขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายเมื่อเอ๋ยไม่ยอมจบแค่กระโดดถีบขาคู่เท่านั้น แต่มันตามไปเตรียมรัวหมัดใส่จนคนพุ่งเข้ามาห้ามกันเกือบไม่ทัน
“ไอ้อัค! ถ้ามันโดนหัวลูกกูมึงตาย!!” ไอ้เอ๋ยตะโกนด่าคนได้เลือดกบปากซ้ำอย่างเดือดดาล คนขับรถเองก็จอดอยู่ข้างทางรอให้สถนาการณ์มันคลี่คลายลงเสียก่อน รถคันนี้ก็ไม่มีพวกอาจารย์มาคุมเสียด้วย
ถุด!
ไอ้อัคมันทำเป็นคนใบ้ ทั้งๆ ที่ปกติปากดีชิบหาย มันถุยน้ำลายปนเลือดออกไปทางหน้าต่างจ้องมองด้วยดวงตาหมายมาดร้ายก่อนจะตวัดสายตาไปทางด้านหลังมองกลุ่มคนถัดไป
แกวสะดุ้งนิดๆ เย็นวาบไปทั่วแผ่นหลัง...มันมองกันเหมือนอยากจะเข้ามาบีบคอฆ่าให้ตาย
“เหอะ...พวกมึงมันก็แค่คนละชั้น...” ไอ้อัดมันปาดเลือดออกลวกๆ สะบัดมือไอ้พัชที่ยืนค้างเอ๋อแดกทำห่าอะไรไม่ถูกออกแล้วเดินกลับไปนั่งที่ที่อยู่เกือบหน้าสุด ตอนแรกไอ้เอ๋ยยังตะโกนด่าไม่หยุดแต่ก็ถูกหวานกับเพื่อนๆ คนอื่นปราม แถมทั้งเด็กน้อยที่มันเรียกว่าลูกเต็มปากเต็มคำนั้นก็นั่นงกอดเข่าตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดไอ้แกว
“เอ๋ยขอโทษ” เดินกลับมานั่งใกล้แล้วรั้งตัวเด็กเข้ามาใกล้ เด็กน้อยซุกตัวเข้าอกอุ่นของเอ๋ยแล้วบอกไม่โกรธๆ เบาๆ ก่อนจะนอนหลับไปด้วยความเพลีย
“โดนมึงไหมไอ้แกว ไอ้เขย” ตอนเด็กน้อยหลับ ก็ถามไถ่เพื่อนด้วยความเป็นห่วง เห็นไม่ชัดก็เลยกลัวว่าจะถูกเพื่อนไปซะแล้ว
“ไม่ พวกกูโอเค มันเฉียดไปโนกระจก ไม่งั้นไม่เด้งไปจนตกไปฝั่งมึงหรอก” แกวส่ายหน้า ยิ้มน้อยๆ ที่เห็นเพื่อนมันลูบหัวลูบตัวกล่อมเด็ก
“ไอ้อัคมันเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้ ปกติก็ไม่ได้จะอารมณ์ร้ายขนาดนี้ ขอโทษแกวกับเอ๋ยด้วย” เขยพึ่งหาคำพูดของตัวเองเจอ ตกใจจนเกือบทำถุงส้มจีนหลุดมือ
“มันเหี้ยของมันแบบนี้แหล่ะ” เอ๋ยขบเคี้ยวฟัน ไอ้ห่า อย่าให้กูได้จัดให้อีกดอกนะ จะเอาให้หนัก
“พอๆ อย่าเครียด เอ้าๆ กินๆ ไป” แกวมันปลอกส้มลวกๆ ยัดเข้าปากเพื่อนแบบมีเปลือกติดด้วยหน่อยๆ แกล้งให้มันอารมณ์ดี ก่อนจะยื่นที่เหลือไปให้เขยที่นั่งยิ้มๆ อยู่ข้างๆ
“เอ้า เอาดิเขย” ยื่นให้ก็ไม่เอา รังเกียจกันก็ไม่บอก ไอ้แกวน้อยใจ!!
“ป้อนดิ”
“โห่ เด็กน้อยไปป่ะวะเขย” แกวมันขำกิ๊กกั๊กแต่ก็ป้อนเข้าปากอดีตรูมเมทอยู่ดี ไอ้เอ๋ยอยากแซะมันอยู่หรอก แต่เดี๋ยวถูกไอ้แกวโกรธ ไอ้ตัวแห้งนี่แม่งโกรธทีอย่างเถื่อน
เดินทางกันยาวนานเกือบสิบชั่วโมงก็ถึงถิ่นแดนอีสาน ณ จังหวัดที่ทำโครงการมา รถทัวร์ 2 คันและรถตู้อีก 1 คัน ก็แล่นเข้ามาจอดตรงสนามหญ้าโรงเรียนประถมศึกษาเล็กๆ แห่งหนึ่งในยามเย็นย่ำ
ลงจากรถทักทายคณะอาจารย์ที่มารอต้อนรับกันพอเป็นพิธีครูใหญ่ก็อธิบายแจกแจงที่หลับที่นอนกันให้เลย
“สวัสดีคณะอาจารย์และนักศึกษาอาสาสมัครจากมหาวิทยาลัย...นะครับ ผมเป็นครูใหญ่ของที่นี่เรียกกันง่ายๆ เลยว่าครูต้นนะครับ วันนี้มาถึงกันก็เย็นแล้ว พวกแม่ๆ ป้าๆ ยายๆ เขาขนข้าวของมาทำกับข้าวกันไว้รอแล้วล่ะครับ เอาสัมภาระไปเก็บที่ห้องโถงใหญ่ตรงใต้อาคารนี้ได้เลยนะครับ ส่วนอาจารย์ก็เข้าไปนอนบ้านพักครูที่อยู่ถัดเข้าไปอีกนะครับ เดี๋ยวลุงแจ้ง ภารโรงของที่นี่จะพาไป”
ทุกคนเดินตรงไปยังห้องโถงใหญ่โล่งๆ ตามที่ครูต้นอธิบายเมื่อสักครู่ เอ๋ยกับคณะเดินตรงเข้าไปอย่างไม่ติดขัดอะไร ผิดกับเด็กนิเทศที่ยังคงมีแววลังเลอยู่นิดๆ
ไม่ใช่ว่าจะคุณหนูอะไร...แต่ห้องโถงที่ว่าเนี่ย...มันไม่มีประตู ไม่มีผนัง มันคือพื้นที่โล่งๆ ใต้อาคารเรียนที่ฉาบปูนมองจากข้างหน้าทะลุไปด้านหลังได้...
กลัว...
กลัวที่โล่งๆ โหวงๆ
“พวกเด็กหรูก็เงี้ย” เสียงดูแคลนจากเด็กเกษตรดังแว่วเข้าหูมา เด็กนิเทศกว่า 20 ชีวิตจึงตรงดิ่งเข้าไปบ้างไม่สนความกลัวที่เริ่มคลานเข้ามาเหยียบย่ำพื้นที่ในสมอง
พวกผู้หญิงที่มีสองคณะรวมกันไม่ถึงสิบได้ไปนอนกับคณะอาจารย์ที่บ้านพักรวม พวกผู้ชายกว่า 40 ชีวิตก็นอนเกลือกกลิ้งด้วยกันไป
นั่นคือสิ่งที่เอ๋ยเซ็ง
แต่...
ไอ้พัชกำลังเหงื่อตก
ตาย...ไอ้ห่าพัช...มึงเหลือบมองไอ้เอ๋ยมากกว่า 10 รอบแล้วไอ้ห่า
ด่าตัวเองนี่แหล่ะกูไม่ได้ด่าใคร
ตอนมันเข้ามาจะชกเพื่อนตัวเองดันเหลือบไปเห็นต้นคอขาวๆ ของมันซะได้ ไอ้เวร...เสนียดสายตากูสัสๆ เลยนั่งคิดถึงแต่ภาพนั้นมาจนถึงโรงเรียนเนี่ย
ต้องหาน้ำมะพร้าว ต้องหาน้ำมะพร้าวมาล้างตาแล้วไอ้พัช
ตุ้บ!
ซวยแล้ว ซวยแล้ว
กำลังนึกอยากหาน้ำมาล้างตา ไอ้ตัวต้นเหตุเสนียดของไอ้พัชก็มายืนถมึงทึงทำหน้ายักษ์ใส่อยู่ตรงหน้ากูเนี่ย
“อะไร” มันตวัดสายตามามอง
เออ
ไอ้เอ๋ยมันเตี้ยกว่ากูนี่หว่า...ตัวมันเล็กๆ น่า...น่า...
“น่าถีบ!!”
“เหี้ยไอ้พัช!!”
ไม่รู้ว่าเหตุการณ์วุ่นวายมันจะเกิดในค่ายนี้ไปทุกวันหรือเปล่า แต่ตอนนี้คือไอ้เอ๋ยมันคว้าคอเสื้อไอ้พัชกระชากมาจ้องตากันอย่างดุเดือดที่สุด
ประเด็นคือไอ้พัชทำหน้านิ่งน่ากลัวสัสๆ
พระเจ้า...พระเจ้า...
“ใกล้สัส” คนมึนมึนไปแล้วตอนนี้ หน้าไอ้เอ๋ยอยู่ชิดจนไม่กล้าหายใจ
“มึงหาเรื่องกูหรอไอ้พัช” เอ๋ยคิดว่าตัวเองไมเกรนจะแตกก็วันนี้ ทำไมพวกมันต้องพูดจาหมาๆ ใส่ทุกครั้งที่เจอหน้าวะ
“ไอ้...เอ๋ย...”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
พวกมันร้องโวยวายอะไรกัน?
อ๋อ...
ไอ้พัชมันจับหน้าไอ้เอ๋ยมาจูบ...
...แค่นั้นเอง...
ตุ้บ!
ตั้บ!!
ผลั้วะ!!!
“ไอ้เหี้ย ไอ้พัช ไอ้สัตว์หมา ไอ้นรก!!!!!!”
**************************************
ค่ายหวานมดไต่............................งหรอมมมมม
:hao7: :hao7:
#งดเม้นต์สั้นจัง
ตอนนี้ยาวแล้วนะ
(ยาวกว่าตอนที่แล้ว)
รักพวกเธอนะ แต่รักน้องแพมากกว่า ( :mew1:)
มีเรื่องของเด็กเกษตรอีกเรื่องหนึ่งนะ
ผมไม่ใช่เกย์ครับคุณ ผมแค่ชอบผู้ชาย
-
55555+
สงสารพัชเล็กน้อย อยู่ในห้วงอารมณ์อินเลิฟ(ข้างเดียว)
ตอนนี้เห็นเอ๋ยอะไรก็ดีไปหมด แต่ดูท่างานนี้จะโดนต่อยตาปูดซะแล้วววว
(เชียร์เอ๋ยค่ะ ขอหนักๆเลย 555555 )
-
คู่นี้ดูท่าจะรักกันยาก :katai1: :ling1:
-
55555. อีพัชทำไรลงไป อิอิ
-
เป็นค่ายที่สนุกและสั้นจริงง ฮิฮิฮิฮิ o18
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอิ่มพัชยังไหวอยู่ไหม
คว้าเค้ามาจูบเฉย 5555
ส่วนเพื่อนพัชอาการหนักพอกัน
แต่คืออันนั้นเหมือนยังไม่รู้ใจตัวเองไงโครตซึนเลย
ระวังเถอะชักช้าเฮียเขยแกจะคาบไปกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัว
เมื่อถึง ณ ตอนนั้นจะมาเสียใจ เสียดาย ทีหลังก็มิทันแล้วน่ะบอกไว้ก่อน
#สั้น#ตอนนี้สั้นค่ะเผื่อคนแต่งไม่รู้
-
จะรอดไหมงานนี้
-
กลัวมดมันจะไต่พร้อมกัดน่ะสิคะะะะะะะ
ล่ม ล่มเลยคู่นี้ น้องแพจะโตมาแล้วใช้ความรุนแรงปะเนี่ยยย
รอตอนต่อไปเนาะะะ
-
อืมนะ ได้กันคงลูกดกแน่ๆ ก็มันอดใจไม่ไหวใช่ไหมพัช แต่เราก็อยู่ข้างเอ๋ยยุดี
-
ฮึ่ม พวกแสดงความรู้สึกตัวเองไม่เป็น สับสนกันเข้าไป
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
ฮ่าๆ พัชดูสับสนกับตัวเองนะ :laugh:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
พัชอาการ หนักแล้ว
แต่เราก็ชอบนะ คึคึ :hao6: :hao6:
-
พัชบทจะเกรียนนี่ก็เกรียนซะ 555555555+
-
:m20: :m20: :m20:
พัชยังโอเคนะลูก เหมือนสติจะหลุดไปแล้ว
-
ทั้งพัชทั้งอัคอาการหนักทั้งคู่ ยังไม่รูใจของตัวเองเลยสักคน
ระวังเถอะ รู้ตัวขึ้นมาเมื่อไร จะหาทางง้อไม่ทัน
-
ทะเลาะกันเข้าไป
ไม่เบื่อบ้างหรือไง
เนี่ย :angry2:
-
พัชอาการหนักขั้นรุนแรง :mew3:
-
ชอบคะ สนุกดี น้องแพน่ารัก เอ๋ยก็กวนสุดๆๆ ติดตามคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
เอ๋ยๆๆๆ คิดซะว่าหมาเลียปากน่า โอ๋ๆ ส่วนพัชก่อนจุ๊บเขาน่ะจีบรึยัง โดนต่อยนี่สมควรแล้ว 55+
-
:o8:
-
สนุกดีค่ะ
ค่อยเป็นค่อยไป
น่ารักๆ
-
ชอบเนื้อเรื่อง ตัวละครน่ารักทุกตัว?
ชอบแกว ดูใจเย็นสุขุมกว่า แต่เอ๋ยนี่ใจร้อนไปนิดนะ
แบบอะไรนิดอะรหน่อยก็โมโห คุมอารมณ์ไม่เป็นเลย
โดนยั่ว โกรธ ต่อย แล้วก็ไปปลอบน้องแพ วนเป็นรูปอ่ะ
-
:-[ :-[
11 อมยิ้มพัช อมยิ้มเอ๋ย อมยิ้มแพ มุ้งมิ้งจุ้งจิ้งกระดิ่งแมว
โป๊ก! โป๊ก!
เคร้ง!
ตึง!
เสียงอึกทึกครึกโครมดังอยู่รอบบริเวณห้องน้ำที่แสนเก่าทรุดโทรมของโรงเรียนชนบทแห่งนี้ ไอ้เอ๋ย...บุคคลที่ปีนขึ้นไปบนหลังคานั่งค้ำตัวเองกับเหล็กเก่าๆ สองซี่ทั้งงัดแงะตอกตีเร่งมือให้หลังคาใหม่เสร็จโดยเร็วก่อนที่จะถึงเวลาเที่ยงวัน
ปึ้กๆๆๆๆๆ
เสียงตีย่ำค้อนอยู่กับตะปูตัวเดิมทำเอาเพื่อนๆ ข้างล่างหน้าซีดปาดเหงื่อกันเป็นแถว
แต่ไม่มีใครกล้าขัดมันนะ...ถ้าพูดอะไรไปมันปาค้อนใส่หัวแน่ๆ
สภาพศพต้องไม่ต่างจากไอ้พัชที่ตอนนี้ไม่เหลือเค้าของหน้าคนให้มองออกว่าเคยเป็นคน...เอ่อ...เหมือนจะบรรยายเวอร์วังไป แต่ไม่อยากจะบอก...ไอ้พัชนอนอนามัยเลยนะเมื่อคืนน่ะ
“ไอ้เอ๋ย กูว่ามึงจะพังหลังคามากกว่าซ่อมซะมั้ง” ไอ้หวานตะโกนด่าเพื่อนร่วมคณะ แต่ไอ้คนโดนกระแทกตวัดสายตาดุมาให้ก่อนจะหันกลับมาใช้ค้อนตอกตะปูอย่างแรงจนโครงเหล็กสั่นสะเทือนไปหมด
“ช่างมันเหอะหวาน เวลามันโกรธสุดๆ มันก็อย่างนี้แหล่ะ” แกวส่ายหน้าให้เพื่อนผู้นำ หวานเลยพยักหน้าอย่างอ่อนใจแล้วเดินไปทางกลุ่มเด็กนิเทศที่เตรียมทำโรงละครเล็กเพื่อยกไปตั้งที่ศาลากลางหมู่บ้านให้เด็กๆ มาร่วมกิจกรรมทำหุ่นกระบอกแล้วแต่งเรื่องกันเองมาเล่นโชว์พ่อแม่พี่น้องในหมู่บ้าน
“ไอ้พัชก็เป็นห่าอะไรของมัน โว๊ะ” ไอ้เอื้อยส่ายหน้าบ้าง ไอ้นี่มันก็กลุ่มเดียวกับพวกไอ้หวานไอ้เซ้ง กลุ่มเด่นกลุ่มดังเลยล่ะมันคบกับไอ้อ้ายรุ่นน้องปีหนึ่งเรียนอยู่นิเทศ นี่ก็แพ็คคู่มาด้วยกันประหนึ่งมาพรีฮันนีมูน ณ ท้องนาบ้านเฮา
“พี่พัชเขาชอบพี่เอ๋ยหรือเปล่า” ไอ้อ้ายมาคลอเคลีย อินี่ก็ทำตัวเหมือนนางเอกอินเดีย ผัวเดินมาออดอ้อนทำท่าเหมือนรำคาญแต่ตัวเนี่ยเบียดเอาเบียดเอาแทบรวมร่าง
“ฟ้าผ่าแน่” แกวส่ายหน้ายิ้มๆ ใครๆ ในเกษตรก็คิดว่าไอ้พัชมันกวนตีนไอ้เอ๋ย
.
.
.
.
.
เปรี้ยง!!!!
ชิบลอส...
ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาตามด้วยฝนห่าใหญ่ที่พัดมาไม่บอกไม่กล่าว เหล่าบรรดานักศึกษาแตกฮือกันหาที่หลบใต้อาคารเรียน ไอ้เอ๋ยรีบปีนลงมาจากหลังคาเหล็กพุๆ โดยมีไอ้แกวรอรับอยู่ข้างล่าง
“แกวๆๆ แพอยู่ไหนวะ” ไอ้เอ๋ยวิ่งไปหันมาถามเพื่อนตัวแห้งอย่างร้อนรน
ไอ้แกวเบิกตากว้างเหมือนพึ่งคิดอะไรได้
“น้องไปเล่นกับเด็กๆ ในหมู่บ้าน” แกวตะโกนตอบกลับเพราะฝนตกลงมาอย่างหนัก ข้าวของที่จัดเตรียมกันเพื่อไปตั้งที่ศาลากลางวันนี้ก็พังเกือบยับเยิน ยังดีที่เอาเข้ามาที่ห้องโถงทัน
กว่าจะเข้ามาถึงก็เปียกม่อล่อกม่อแลกกันหมด
“แกว! เอ๋ย!” เสียงเขยดังอยู่แว่วๆ
“เขย! มึงเห็นน้องแพมั้ย” ไอ้เอ๋ยเข้าไปเขย่าแขนเพื่อน เอ่ยถามร้อนลน มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นวี่แววเด็กตัวป้อมๆ ของตน
“มีใครเห็นน้องแพมั้ย!” ไอ้เอ๋ยตะโกนฝ่าเสียงพายุฝนดังก้องไปทั่วโถงหลังจากที่เขยส่ายหน้าอย่างเครียดๆ มาให้ ไอ้เอ๋ยวิ่งวุ่น แกวเองก็กระวนกระวายไม่ต่างกัน ฝนตกขนาดนี้ แล้วไปเล่นกันที่ไหนก็ไม่รู้
“กูออกไปตามข้างนอกนะ!” ไอ้เอ๋ยหันมาบอกเพื่อน ตอนนี้ใจมันสั่นแกว่งนึกกลัวสารพัด กลัวว่าน้องจะไปเล่นแถวแม่น้ำท้ายหมู่บ้าน ฝนตกหนักขนาดนี้จะเป็นอะไรไหม?
“ไอ้เอ๋ย เดี๋ยวก่อน” เพื่อนๆ มาช่วยกันห้าม ตอนนี้ไอ้คนปากเก่งตัวสั่นจนน่าสงสาร
“ปล่อยกูก่อน กูรู้พวกมึงห่วง แต่กูห่วงลูก ให้กูไปตามหาลูกก่อน” ไอ้เอ๋ยตาแดงๆ หันมองพายุที่พัดระลอกแล้วระลอกเล่าหัวใจมันก็ปวดแปลบ ตอนนี้อยากเห็นหน้าเด็กป้อมฟันหลอพูดยังไม่ชัด อยากรู้ว่าปลอดภัย
บางทีผู้ใหญ่สักคนอาจพาไปหลบฝนที่ไหนแล้วก็ได้...
แต่มันก็ยังร้อนใจ
“กูไปด้วยแล้วกัน” แกวก้าวขามาตีคู่ เขยเองก็พยักหน้าอาสาไปด้วย ตามมาด้วยเอื้อย อ้าย หวาน เอาเป็นว่าไปกันเกือบหมด
“แล้วใครจะอยู่ที่นี่?”
“พวกมึงไปเถอะ พวกกูดูแลน้องๆ ให้” ไอ้เซ้งรีบบอก ใจก็นึกสงสารที่เห็นไอ้เอ๋ยทำหน้าเหมือนโลกจะสลายอย่างไรอย่างนั้น
“งั้นไป” เอ๋ยไม่รอใคร มันวิ่งตรงดิ่งไปทางท้ายหมู่บ้านที่ต้องเดินเท้าผ่านทางถนนดินถมที่ผู้ใหญ่สร้างตัดผ่านท้องนาให้เด็กๆ เดินทางมาโรงเรียนที่ตั้งอยู่คนละหมู่บ้านนี้ได้
“แพครับ! น้องแพ” ไอ้เอ๋ยวิ่งไปร้องเรียกตามท้องทุ่งนาไป ใจมันนึกกลัวจนปากมือสั่นไปหมด ขออย่าให้น้องติดฝนอยู่แถวนี้เลย
“น้องแพ!!”
เอ่ยเรียกชื่อน้องที่นั่งกอดเข่าอยู่ใต้ต้นโสนที่ปลูกไว้ข้างถนนดินถมกับเด็กเล็กอีก 3-4 คนที่ออกมาเล่นด้วยกัน ทางนี้นับว่าไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก เห็นจักรยานคันเล็กๆ จอดอยู่ใกล้ๆ ด้วย น้องๆ คงมาปั่นจักรยานเล่นกัน
“เอ๋ย!!” น้องแพเงยหน้าขึ้นมองคนเรียก เห็นตัวเล็กๆ สั่นกลัวแล้วน้ำตาไอ้เอ๋ยก็ไหลออกมา เตรียมข้ามสะพานเล็กๆ ไปรับเด็กน้องให้ไปหาที่หลบฝนใกล้ๆ นี้
ซ่า!!!
“ไอ้เอ๋ย!!”
แกวผวาเข้าไปดึงตัวเพื่อนแทบไม่ทัน แม่น้ำสายเล็กที่สะพานตัดผ่านมีน้ำพัดมาปะทะสะพานระลอกใหญ่จนสะพานที่เรียกได้ว่าเกือบจะเป็นแค่เศษไม้นั้นพังเกือบทั้งแถบ ถ้าเดินย่ำลงไปคงเสี่ยงถูกพัดไปตามสายน้ำเชี่ยวตอนนี้แน่ๆ
“แพ! น้องแพครับน้องแพ รอเอ๋ยก่อน เดี๋ยวเอ๋ยไปรับ!”
ใจเอ๋ยกระตุกวูบ เห็นน้องๆ คนอื่นร้องไห้แล้วมองตรงไปที่เด็กชายตัวน้อยของตนที่แค่ตัวสั่นด้วยความกลัวเท่านั้น...น้องแพไม่ร้อง...น้องแพเชื่อว่าเอ๋ยจะมารับ
เปรี้ยง!!!
เสียงฟ้าผ่าทำเอากลุ่มคนที่ยืนรอท่าอยู่ใจคอไม่ดี น้องๆ อยู่ใต้ต้นโสนด้วย ถึงจะไม่ใช่ต้นไม้ใหญ่มากนัก แต่มันก็เป็นต้นไม้ต้นเดียวในพื้นที่โล่งกว้างนี้ถ้าไม่นับรวมข้าวที่ออกรวงสวยงามรอเกี่ยวในเร็ววันนี้
“แพ...” เอ๋ยอยากจะทรุดตัวลงร้อง เห็นน้องตัวสั่นปากสั่นหน้าซีดเซียวหัวใจมันก็เจ็บแปลบ
พรึ่บ!!
!!!
ไม่รู้ว่าผ้าที่มันมาคลุมอยู่ที่หัวมาจากไหน เพราะไอ้เอ๋ยเห็นแค่แผ่นหลังของใครคนหนึ่งที่เดินตรงไปยังสะพานไม้เก่าๆ นั้นอย่างมุ่งมั่น
“ไอ้พัช! สะพานแม่งจะพังแล้วนะเว้ย!”
ไอ้เอ๋ยตาเหลือกกว้าง ตอนรู้ว่าแผ่นหลังที่ดูพร่าเลือนเพราะเม็ดฝนนั่นคือไอ้คู่แค้นของมัน ไอ้อัคไอ้เพื่อนปากหมามันตะโกนเรียกเพื่อน แต่ไม่เห็นว่าไอ้พัชจะใส่ใจ
ไอ้พัชมันลองเอาเท้าข้างหนึ่งไปขย่มสะพานอีกซีกที่เหลืออยู่ เห็นว่าพอจะรองรับน้ำหนักได้ก็ตะโกนบอกเด็กเล็ก 4 คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามให้ข้ามมาหา
เด็กน้อยร้องระงม ไม่มีใครกล้าขยับขาออกมาจากใต้ต้นไม้ ยิ่งเสียงฟ้าผ่าฟ้าร้องที่ดังไม่มีทีท่าจะหยุดยิ่งทำให้ใจเด็กน้อยกลัวเข้าไปใหญ่
“ถ้าไม่ข้ามมาจะไม่เห็นหน้าพ่อแม่อีกแล้วนะ!!” ไอ้พัชขู่เด็ก ไอ้หวานนี่แทบยกตีนถีบหลัง เสียแต่มันอยู่ตรงปากแหวไม่อยากทำร้ายมันมากกว่านี้
“มา...มันมาทำไม” ไอ้เอ๋ยพึมพำ อยากจะเข้าไปกระชากมันให้ออกไปพ้นสายตา
แต่มันก็กล้าพอที่จะเดินเข้าไปเหยียบสะพานไม้นั่น ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันจะพัง...
เอาเป็นว่าไอ้เอ๋ยยอมไม่ใส่ใจที่มันทำเรื่องอุบาทว์เอาไว้เมื่อวานเย็น!
เด็กน้อยอีกฟากฝั่งมีทีท่าลังเล ชักชวนกันออกมาจากใต้ต้นไม้แล้วพยายามไต่ตามสะพานเล็กที่พังไปซีกหนึ่งมาทีละคนตามคำตะโกนร้องบอกของพวกพี่ๆ
“ค่อยๆ ก้าวนะครับเด็กดี...นั่นแหล่ะ...” ไอ้หวานมันเสียงหวานและใจเย็นสุดแล้ว มันไปยืนข้างๆ ไอ้พัช รอรับเด็กๆ ที่ก้าวข้ามมา
น้องแพข้ามเป็นคนสุดท้าย...
ไอ้เอ๋ยไปรอรับเอื้อมมือสั่นเทาไปรอท่าตั้งแต่น้องก้าวขาเล็กลงบนสะพาน
หัวใจมันสั่นแกว่งทุกครั้งที่น้องเหยียบลงแผ่นไม้ที่ถูกน้ำข้างล่างซัดจนตัวไม้โยกคลอน
เปรี้ยง!!
“น้องแพ!” เสียงฟ้าผ่าทำเอาเด็กน้อยสะดุ้งเฮือก เป็นจังหวะเดียวกับที่น้ำซัดเข้าไปอย่างแรง ไอ้เอ๋ยสะดุ้งตัวจะพุ่งไปรับน้องที่มาเพียงได้แค่ครึ่งทางและกำลังจะพลัดตกลงไปแต่ก็ถูกไอ้คนหน้าปูดข้างๆ ผลักให้เซถลาไปอยู่ในอ้อมกอดไอ้แกวที่ยืนติดกันอยู่ข้างๆ
“ไอ้...!!!”
กำลังจะตะโกนด่า...ถ้าไม่ใช่ว่าเพราะไอ้พัชมันพุ่งออกไปรวบตัวน้องไว้แล้วพยายามถอยกลับมาหากแต่สะพานที่สภาพย่ำแย่เกินทนก็พังครืนต่อหน้าต่อตาทุกคนตรงนั้น
“แพ!!”
“ไอ้พัช!!”
เสียงร้องเรียกชื่อคนที่คู่ดังระงม ไอ้พัชมันเกาะราวเหล็กเล็กๆ ที่มันค้ำสะพานไว้อย่างหมิ่นเหม่ สายน้ำเล็กและไม่ลึกเท่าไหร่ก็จริง แต่ในยามที่ฝนพัดกระหน่ำและน้ำไหลเชี่ยวกราดอย่างนี้ก็ทำให้ประคองตัวลำบาก
“ไอ้พัช! ส่งแพมา” ไอ้แกวตะโกนบอกคนที่ประคองตัวไม่ให้ไหลไปตามน้ำเชี่ยว พัชกัดฟันอุ้มเด็กตัวน้อยด้วยมือข้างเดียวส่งยกให้แกวกับเอื้อยดึงตัวขึ้นไป
เพราะ...
ไอ้เอ๋ยมันนั่งล้มพับลงไปแล้วตั้งแต่เห็นว่าคนสองคนลื่นไถลตกลงไป
หัวใจกระตุกวูบและช็อกจนไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้น จวบจนน้องแพที่โถมตัวลงมากอดรัดพร้อมร้องสะอึกสะอื้นอยู่ข้างหูถึงได้รู้ว่าน้องปลอดภัย...
และไอ้คนเสี่ยงไปช่วยน้องก็ปลอดภัยถึงขามันจะมีรอยเลือดไหลยาวเพราะต้นขาขูดไปกับเหล็กจนเป็นแผลลึกเลือดไหลไม่หยุด
พวกไอ้เอ๋ยพาน้องๆ ไปหลบที่ห้างนาของปู่เก คุณปู่ในหมู่บ้านที่มีห้างนาอยู่ใกล้ๆ แล้วแกก็อยู่ในเหตุการณ์ตลอด
“อูย...ไอ้หนุ่ม แผลลึกเด๊หนิ เอ้าๆ กินยาพาราแก้ปวดก่อนเด้อ เอาไปสองเม็ดโล้ด” ปู่เกหาผ้ามาพันแผลให้ ส่งยาให้อีกสองเม็ดให้ไอ้พัชกินแก้ปวด
ไอ้เอ๋ยนั่งกอดน้องแพอยู่ตรงแคร่เดียวกัน มองดูไอ้พัชที่หน้าตาบวมปูดเพราะฝีมือตัวเองรับยาไปกินอย่างทุลักทุเล
ไอ้เอ๋ยนิ่งเงียบ มองตรงไปยังไอ้อดีตเพื่อนร่วมห้องก่อนลูบหัวปลอบน้องให้หายสะอึกสะอื้น
“พัชเจ็บไหม” น้องน้อยที่ยังไม่หายร้องไห้ดีหันไปถามคนที่เริ่มสนิทกันเพราะขายอมยิ้มให้บ่อยๆ ตอนเอ๋ยไปเข้าห้องน้ำ
พัชมาซื้ออมยิ้มหับแพทุกทีตอนเอ๋ยไม่อยู่
“ไม่เจ็บอ่ะเด็ก เด็กเจ็บป่ะ” ไอ้พัชพูดชิลๆ เป็นเอ๋ยที่นั่งเอ๋อแดกไม่รู้ว่าไปสนิทกันตอนไหน
“ไม่ ไม่เจ็บ...กลัว” น้องแพส่ายหน้าซุกกับอกไอ้เอ๋ย หยุดร้องไห้แล้ว และฝนก็เริ่มซาแล้ว
“อมยิ้ม...” น้องล้วงไปที่ถุงกางเกง เอาอมยิ้มออกมาใช้มือป้อมๆ แกะเอาถุงห่อหุ้มออก หันซ้ายมองไอ้พัชที่นอนเดี้ยง แล้วหันขวาเงยหน้ามองเอ๋ยที่กอดตัวเองแน่น
“พัช...อมยิ้ม...อมแล้วไม่เจ็บ” เด็กน้อยขยับเข้าไปใกล้คนนอนอยู่ตรงแคร่แต่ยังไม่ลุกออกจากอ้อมกอดอุ่น ไอ้เอ๋ยเลยต้องขยับตัวตามน้อง
ที่อ่อนให้เพราะเห็นว่ามันไปช่วยน้องมาหรอก
พัชเลิกคิ้วมองอมยิ้มรสโคล่าในมือป้อม ยกเอาแขนหนามาจะหยิบเอาเด็กน้อยก็ตวัดมือหนี แล้วใช้มือเล็กป้อมนั้นยื่นอมยิ้มมาจ่อปาก
อ๋อ...เด็กจะป้อน
ไอ้พัชอมยิ้มจริงๆ ก่อนจะอมเอาอมยิ้มเข้าปาก ดูดได้หน่อยนึงลูกอมก็ถูกดึงออก
“แพอมด้วย” น้องบอกตาวาว เอาอมยิ้มเข้าปากไปอมอย่างเอร็ดอร่อย
“น้องแพ!” ไอ้เอ๋ยเสียงดังตกใจแทบตกแคร่ ทำไมน้องแพถึงยอมอมอมยิ้มต่อจากมันวะ! อันนี้มันต้องสงวนสิทธิ์แค่เอ๋ยกับแพดิวะ!!
“เอ๋ยอม...”
อ๊ะ...
เด็กน้อยเอาอมยิ้มออกจากปากตน...จ่อไปที่ปากคนที่ทำหน้ากระอักกระอ่วนอยู่
“อมสิเอ๋ย...” เด็กน้อยเหมือนขู่ ไอ้เอ๋ยเลยยอมเอาอมยิ้มอมเข้าปาก หลับตาปี๋อีกต่างหากตอนอมเข้าไป เป็นเหตุให้เด็กน้อยหัวเราะคิกคักดึงเอาอมยิ้มออกมาแล้วจ่อให้คนน้องคอยท่าอมต่อ
ไอ้พัช...
ไอ้สารเลว...
มันอมอมยิ้มต่อจากกู...
แต่เดี๋ยวนะ ไอ้บรรยากาศแบบนี้ ไอ้การสร้างโลกส่วนตัวแบบนี้
พวกมันลืมไปแล้วหรือยังว่าที่นี่ยังมีคนอื่นๆ อยู่ร่วมสิบคนอยู่ด้วย
สีหน้าแต่ละคนกระอั่กกระอ่วนหาที่วางสายตาไม่ได้...บรรยากาศมันจุ้งจิ้งมุ้งมิ้งไปหรือเปล่าวะ?? แม่งเหมือนพ่อแม่ลูกแบ่งกันอมอมยิ้มหรรษาน่ารักสุดๆ
เอ่อ...
******
อุ๊ต๊ะ!!!!
:hao6: :hao6:
ตอนนี้ยาวนะ :hao5: #งดเม้นต์สั้นจัง
-
:o :o :o :o :o :o :o ครอบครัวหรรษา
-
#ขอเม้นสั้นจัง ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ กำลังฟินเลยเจออุ๊ต๊ะตอนท้าย ความรู้สึกเหมือนโทรศัพท์โดนตัดเน็ต (แหม่บรรยายความรู้สึกซะ) :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
ลืมเจ็บกันเลย
-
แพคร้าบมุ้งมิ้งจริงๆ o13 o13
-
เหยดดดด
พัชทำคะแนนในพริบตา แถมเด็กแพสนิทกับพัชในบัดดล!!
เอ๋ยแพ้แล้ววววววว
-
น้องแพน่าร้ากกกก
-
ง่อวววววว ฟรุ้งฟริ้ง กระดิ่งแมว จุ๊กกรู๊วววว....
:heaven :heaven :heaven
-
น้องแพ น่ารักมากเดี๋ยวพี่ไปซื้อขนมให้หนูนะ o13
ฟินๆ มุ้งมิ้งจุ้งจิ้งฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวจริงๆ :hao3:
-
มุ้งมิ้งมาก
-
ค้อนอยู่ไหน ค้อนๆๆ เอาค้อนมาจะตีหัวคนแต่ง :katai1:
มันส้านนนนนนนนนน
จะเอายาวกว่านี้อีกกกกกกก :z3:
-
น้องแพพพพพ กามเทพตัวน้อย น่าฟัดจริงๆ :ling1:
-
:hao6:
-
:-[ :-[ บรรยากาศมันมุ้งมิ้งที่สุด
-
อร๊ายย. พ่อแม่ลูกสุดๆๆๆ
-
น้องแพน่ารักกกก
-
5555
-
เริ่มสร้างโลกส่วนตัว ไม่เห็นหัวคนรอบข้างกันเล้ย...
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
ชอบสรรพนามที่พัชเรียกแพมาก เด็ก เดิก อะไร๊!
มาต่ออีกนะคะ สนุกมากๆอะ :mew2:
-
รู้สึกหวานๆนะ อร๊าย
-
อุ๊ต๊ะ~ :hao3:
-
:impress2:
น้องแพ ทำดีมากลูก น่ารัก มุ้งมิ้ง
-
ไอ้พัชทำไมมันไม่เรียกชื่อน้องแพวะ เรียกว่า "เด็ก"
ฟังแล้วมันแปลกๆ :ling1:
-
แลดูครอบครัวสุขสันต์ไปนะอิพัช
-
ดูหวานปนโหดดีนะครอบครัวนี้
แล้วแกวกับอัคล่ะจะหวานหรือ
ขม :hao5:
-
บรรยากาศมันจุ้งจิ้งมุ้งมิ้งจริงๆด้วย!!!! :laugh:
นึกว่าพ่อแม่ลูกมาปิ๊กนิ๊กอะไรแบบนั้น
รอตอนต่อไปน้าาาาา
-
:katai4: :katai4:
สั้นนะฮะ ท่านใดทําใจไม่ได้ รออ่านพร้อมตอนหน้านะฮะ :really2: :z3:
12 ก็อมด้วยกัน เลือดสุพรรณเลยแรง
“ฮัดชิ่ว!”
“ฮ้าดดดดดชิ่วววววววว!!”
“ฮัดจิ้วว!!”
“โอ้ยยยยยยยยยยยย ไอ้เอ๋ย!! พาน้องแพไปนอนพักในห้องดีๆ เลยไป ไอ้พัชอีกคน มึงจามตรงโน้นน้ำลายแม่งกระเด็นมาถึงฝั่งนี้ ไปเลยนะ ไปกันหมดทั้งครอบครัวนั่นแหล่ะ ไปนอน!!”
“ครอบครัวเหี้ยไรล่ะไอ้เอื้อย หุบปากแล้วทาสีไป กูเห็นนะว่ามึงนั่งหยอกกับผัวไม่ทำ...ทำ...ฮ้าดดดดดดชิ้วววววว!! หื้อ!” ไอ้เอ๋ยยังพูดไม่จบ มันก็จามใส่คนที่มันกำลังคุยด้วย น้ำลายนี่แตกฟองฟอดเลย
“อี๋ ไอ้เอ๋ยไอ้ซกมก ไอ้สกปรก ไอ้ไม่มีมารยาท ไอ้เลว ไอ้ต่ำช้า อ้ายดูมันดิ มันจามใส่กูนะเว้ย เป็นแฟนประสาอะไรวะ ดูแลกูหน่อย ไอ้เอ๋ยแม่งงง”
“พอ”
กริบ...
ไอ้เอื้อยที่บ่นงุ้งงิ้งเป็นสาวน้อยเงียบกริบทันทีที่ไอ้หวานปรายตามองกดเสียงต่ำพูดออกมาแค่คำเดียว เอื้อยมันกลืนน้ำลายเอื๊อก เขยิบเข้าใกล้แฟนมันใหญ่
ไอ้ตอแหล...
“ไปนอนพักดิเอ๋ย พาน้องแพไปด้วย อย่าลืมดูแลไอ้พัชมันด้วยล่ะมึง มันมีน้ำใจเสี่ยงชีวิตไปช่วยน้องนะ” หวานมันย้ำ ดูเป็นการเป็นงานกว่าไอ้เอื้อยเยอะ
“เออๆๆๆ ไล่กูกันจัง ก็ดี สบายดี...น้องแพครับ ไปนอนในห้องโถงดีกว่า ตรงนี้เหม็นสีเนอะ ป่ะๆๆ” ไอ้เอ๋ยอุ้มน้องที่งัวเงียเกือบตื่นขึ้นมาแนบอก ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วปรายสายตาดุดันไปให้ไอ้คนที่มันหน้าบวมอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล มันพยุงตัวเองลุกขึ้นเพราะแผลที่ขาอ่อนก็คงจะปวดอยู่เอาการ เดินทำท่ากะเผลกๆ เข้ามาใกล้แล้วเดินเข้าห้องโถงตามหลังมา
“เออ...เหมือนครอบครัวจริงๆ แหล่ะ” ไอ้หวานพยักเพยิดหน้ากับเพื่อนๆ คนอื่น แอบแซวไม่ให้มันได้ยิน เดี๋ยวระเบิดลงอีกละเรื่องใหญ่
***
“น้องแพกินยาก่อนนะ อย่าพึ่งนอน” เอ๋ยบอกเสียงอ่อน ลูบหัวเด็กน้อยที่ทำท่าจะหลับอยู่รอมร่อให้รู้สึกตัวตื่นมากินยาน้ำที่ไปเอามาจากอนามัยตั้งแต่เช้าตรู่ กะจะให้นอนพักที่อนามัยน้องแพก็ร้องไห้งอแงไม่อยากห่างอกคนคุ้นเคยจนต้องกระเตงกันพาไปนอนที่กระท่อมเล็กใกล้ๆ กับที่ๆ พวกเขาจัดเตรียมข้าวของ
“เอ๋ยจ๋า...ยาขม” น้องแพหลับตาปี๋ทำตัวเกร็งสั่นตอนกลืนยาลงคอ แต่เด็กน้อยไม่ดื้อ ยอมกินแต่โดยดี
“ขมแต่แพก็กิน แสดงว่าน้องแพเก่ง” คนหลงเด็กเอ่ยชม หอมแก้มกลมๆ อย่างหมันเขี้ยว
“เย้ๆ แพเก่ง” มือป้อมๆ ตบแปะๆ อย่างชอบใจกับคำชม รอยยิ้มกว้างที่ทั้งคู่ส่งให้กันน่ะ...ไอ้พัชมันมองดูอยู่ตลอดนั่นแหล่ะ
วันนี้พวกนิเทศมีแพลนเข้าไปทำกิจกรรมกับเด็กในชุมชน ส่วนเด็กเกษตรก็มาช่วยกันเกี่ยวข้าวที่นาของโรงเรียน โรงเรียนนี้มีข้าวกลางวันให้นักเรียนทานและปลูกข้าวกันเอง คนที่ทำก็เหล่าครูอาจารย์ภารโรงและพ่อแม่พี่น้องในหมู่บ้าน มาช่วยกันคนละไม้คนละมือ ลงแรงกันเกี่ยวข้าวเอาไว้ให้ลูกหลานในโรงเรียนมีไว้กิน
แต่เพราะฝนตกหนักเมื่อวานทำเอารวงข้าวลู่แถบแนบน้ำในนาการเกี่ยวจึงเป็นไปอย่างลำบากมากขึ้น ชาวบ้านก็มาช่วยไม่ได้มากนักเพราะลำพังแค่นาตัวเองที่เสียหายไปก็ไม่น้อยก็ต้องไปดูแล เด็กอาสาจึงตัดสินใจกันว่าจะเกี่ยวข้าวกันเอง
“มึงด้วยไอ้พัช แดกๆ เข้าไป” ไอ้เอ๋ยหันมาพูดกับอีกคนด้วยน้ำเสียงต่างกันลิบลับกับตอนพูดกับน้อง ฮึดฮัดแกะยาส่งให้ไอ้คนที่ทิ้งตัวลงนอนอีกฝั่ง น้องแพล้มตัวลงนอนทำตาปริบๆ อยู่สองสามทีก็หลับปุ๋ย ไอ้พัชก็หน้าตาบวมแถมปากแตกซีดจนหมดเค้าหน้าตาคุณหนูมัน
ตอนนี้ไอ้เอ๋ยอยู่ตรงกลาง มีเด็กเล็กกับไอ้หมาตัวโตนอนขนาบข้าง
“ไอ้พัช ไปนอนไกลๆ กูกับลูก ไข้มึงจะติดกู” ไอ้เอ๋ยใช้ขาถีบๆ ไปที่ขามันเบาๆ รู้หรอกว่ามันเจ็บแต่ก็หมันไส้
ใครๆ ก็ยกย่องมัน
เออ รู้อยู่ที่กล้าเสี่ยง แต่เรื่องแค้นก่อนหน้านั้นก็ยังไม่หมดนะไอ้ห่า
“กูยังไม่ได้เป็นไข้ เด็กมันก็ยังไม่ได้เป็นไข้ มึงก็ยังไม่ได้เป็นไข้ จะกลัวอะไรวะ” ไอ้พัชตีรวน นอนลงกับหมอนแข็งๆ ทำเป็นไม่สนใจ
“แต่มึงกำลังจะเป็น แล้วเสือก...เออ แม่ง! จะนอนก็นอนไป ก็พาน้องไปนอนที่อื่นก็ได้สัส” ไอ้เอ๋ยจะพูดเรื่องอมยิ้มเมื่อวาน แต่ก็ไม่อยากจะคิดถึงมันเท่าไหร่ บอกปัดๆ ผ่านๆ มันไปดีที่สุด
หมับ!
“ไอ้พัช!!”
“ชู่ววว เดี๋ยวเด็กตื่น” ไอ้พัชทำปากชู่ใส่ไอ้คนที่กำลังก้มลงอุ้มน้อง มันตวัดสายตามามองมือหนาที่รั้งไหล่มันไว้
“นอนนี่แหล่ะเอ๋ย...มึงกับกูก็เคยนอนด้วยกัน”
“หุบปาก” ไอ้เอ๋ยสะบัดไหล่หนี พูดเรื่องที่เคยเป็นรูมเมทกันขึ้นมาทีไร หัวสมองก็จำได้แค่ตอนความเจ็บช้ำทั้งใจและกายตอนมันพาเพื่อนมาดักรุมกระทืบตนหน้าหอ...
ทั้งๆ ที่คิดว่าเป็นเพื่อน
แต่มันก็ทำร้ายกันได้ลงคอ
“นอนเร็วเอ๋ย...นอน” ไอ้พัชมันก็ตีมึนต่อ รู้หรอกว่าคนที่ตัวเล็กกว่า (หน่อยๆ) อย่างไอ้เอ๋ยกำลังนึกแค้นอยู่
“เหี้ย...” สบถเบาๆ แต่ก็ยอมทิ้งตัวลงนอนเพราะตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกดีมากมายเท่าไหร่ มึนหัวจนแทบจะเอาไถไปกับพื้นดินตอนเดิน
“ไอ้พัช สัส...เอามือออกไป...” งัวเงียด่ามัน
ไอ้ห่า กูรู้ว่ามึงติดหมอนข้าง แต่มึงไม่ต้องมากอดกู กูจะกอดลูก
“นอนเร็วเอ๋ย...นอน”
คนกอดตีมึน...ตีมึนจนหลับไปพร้อมกัน 3 คน
ไข้จะแดก เพราะอมอมยิ้มด้วยกัน คนอื่นตากฝนมันยังไม่เป็นอะไร มีแค่ 3 คนที่อาการท่าจะแย่ เชื้อดีไง แพร่ทีเดียวสงัดเลย
น้องแพนะน้องแพ...
ทำเอ๋ยได้ลงคอ...
****
อุต๊ะ!!
อะไรจะมุ้งมิ้ง ตอนหน้าให้มันตีกันอีกดีกว่า :hao7:
#งดเม้นต์สั้นจัง เพราะเขาเตือนแล้ว เอิ๊กอ๊าก :katai2-1:
-
ครบองค์พ่อแม่ลูก
-
คันปากยุบยิบ อยากบอกคำต้องห้ามจริงๆ :ling1:
-
ครอบครัวสุขสันต์
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ถ้าคนอื่นมาเห็นภาพพ่อแม่ลูกตอนนี้นี่
ไม่อยากจะเอ่ยถึงเลย5555555555
-
happy family
-
ผลพวงจากอมยิ้มหรรษาพาฟิน ฮ่าๆๆ
ครอบครัวสุขสันต์กันเลย :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
น้องแพ น่ารักอ่ ยิ่งอ่านยิ่งหลง เด็กน้อย
-
ตอนหน้าจะตีกันอีกแล้ว เดี๋ยวแบบนี้ระวังจะมีลูกหัวปีท้ายปี :hao7:
-
อยากฟัดน้องแพ เด็กอะไร๊รรรร น่ารักกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: o18 o18 o18
-
กิ้วๆๆๆๆๆพ่อแม่ลูก :katai3:
-
มุ้งมิ้งจิงๆเล้ยยยยยยยยยย ครอบครัวนี้ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :pig4:
-
แต่ละตอนมาแบยาวสุดๆ (?)
อ่านแบจุใจมากยาวจริงๆ(?)
ครอบครัวเขาดูอบอุ่นดีเน๊าะ
นอนกอดกันมุ๊งมิ๊งมาก
-
อู้วววววววยาวววววววจังค่าาาาาา555555 :katai3: :z2:
-
สีชมพูกระจาย
-
:hao3:
-
สั้น
มาก
รีบมาต่ออีกนะคะ
-
ครบสามคนพ่อ แม่ ลูก มุ้งมิ่งๆมากอ่ะ :hao3:
-
:mew1: :mew1:
-
ทำไมรู้สึกเหมือนน้องแพน่ารักแบบเกรียนๆ สงสัยเอ๋ยสอนมาดี :jul3:
พัชชี่นี่เป็นเมทเอ๋ยมาตั้งปี ไม่เคยเห็นเอ๋ยยิ้มเรอะ ถึงเพิ่งมาละเมอรักตอนนี้
แล้วที่เอาพวกไปกระทืบอะเกินไปนะ อย่างน้อยนั่นก็เพื่อนอะ รุนแรงไปป่าวนาย
รอตอนต่อไปนะคะ คนเขียนบอกมาทุกวันช่ะ? :impress2:
ไม่เม้นสั้นก็ได้แต่เม้นว่าตัวหนังสือมีน้อย5555 :a5:
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นี้คือดูไม่ทะเลาะกันแล้วใช่ไหม. 55. ตอนหน้าก็เหมือนเดิมอีก ตีกัน 5555
-
น้องแพ จะน่ารักไปไหนลูก :impress2:
ตอนนี้แบบ :jul1:
-
ลูกแพ แม่เอ๋ย พ่อพัช ช่างเข้าก๊าน เข้ากัน
-
:hao7: ครอบครัวสุขสันต์
-
:hao7: :hao7: :hao7:
เอาหวานอี้กกกกก อย่าตีเลยสงสารสังขารพัช
ร่อแร่เหลือเกิน555
-
:ling3: :ling3:
13 เรื่องของมันแกว
มันแกว
เกิดลืมตาดูโลกมา
พอเริ่มรู้เรื่องจำความอะไรได้ รอบๆ ตัวแม่น่ะมีผู้ชายมากหน้าหลายตาไปหมด
ไม่เคยได้กินของดีๆ
ไม่เคยมีเสื้อผ้าใส่ดีๆ ยังดีหน่อยที่เจ้านายแม่กรุณาส่งเงินให้เรียนโรงเรียนวัด
แกวอยู่กับแม่ได้แค่ตอนกลางวัน พอตอนกลางคืนต้องไปนอนบ้านป้าเพราะแม่จะพาผู้ชายมาที่บ้าน ไม่เคยซ้ำหน้ากัน
ป้าบอกว่าถ้าแม่มึงไม่ทำแบบนี้ มึงก็จะไม่มีแดก
จนแกวอายุ 6 ขวบ ท้องแม่ก็โต...กับใครก็ไม่รู้
เจ้านายแม่ไม่ส่งผู้ชายมาที่บ้านอีก แม่หงุดหงิด แม่ตีเขา แม่ด่าทอ คนรอบบ้านด่าแม่กันหมด
แกวกลัวแม่ แถมป้าก็หนีหายไปเสียดื้อๆ เหลือกันอยู่แค่ 2 คน
แม่คลอดน้องออกมา แต่แกวไม่เคยเห็นหน้าน้องเลย แถมยังพาย้ายที่อยู่ จากสลัมมาอยู่ทำ ‘บ้าน’ หลังเล็กๆ ติดทางรถไฟ
นอนไม่เคยสนิท เพราะรถไฟแล่นผ่านตลอดทั้งคืน
พอผ่านไปสักพักก็เริ่มมีผู้ชายมาหาแม่ที่บ้าน คราวนี้แกวอยู่กับแม่ตลอดทั้งคืน แม่บอกให้แกวนอนไปไม่ต้องมายุ่ง แต่แกวนอนไม่หลับ แม่ร้องโอดโอยเหมือนเจ็บปวดทั้งคืน ผู้ชายคนแล้วคนเล่าเข้ามาทำแม่เจ็บ แต่แม่ก็ยอมให้ทำ
...แกวไม่เข้าใจ...
แกวยังได้เรียนอยู่ ก็ตามโรงเรียนวัดนั่นแหล่ะ แม่ยังให้แกวไปเรียน บอกว่าไม่อยากเห็นหน้าให้อยู่โรงเรียนไปนานๆ
แกวอายุ 12 ขวบ แม่ก็พาผู้ชายคนหนึ่งมาบอกว่าเป็นพ่อใหม่
พ่อใหม่มองแกวด้วยแววตาแปลกๆ และชอบมากอดหอมแกวตอนกลางคืนเวลาที่แม่หลับไปแล้ว แกวโหยหาสัมผัสจากพ่อ แกวไม่เคยรู้ว่าใครเป็นพ่อ
แกวก็ยอม...
พ่อให้เงินแกว แล้วก็พาแกวไปสมัครเรียนมัธยม
บางครั้งพ่อจูบแกวที่ปาก แต่พ่อชอบเอาลิ้นเข้ามาในปากแกวด้วย
แรกๆ แกวก็อึดอัด ทำไปได้ไม่เท่าไหร่แกวก็จะสำลัก แต่พอเริ่มชิน แกวก็ทนได้มากขึ้น บางวันพ่อก็ทำแบบนั้นจนแกวหลับไปเลย
พ่อทำอย่างนั้นทุกคืนจนแกวติด คืนไหนพ่อไม่จูบแกว
...แกวนอนไม่หลับ...
โตจนอายุ 15 แกวถึงรู้ว่า นั่นไม่ใช่สิ่งที่พ่อลูกควรจะทำ
แกวเห็นเพื่อนที่มีแฟนจูบกันในห้องเรียนตอนเลิกเรียนแบบนั้น จูบแบบสอดลิ้นเข้าไปในปากอีกฝ่าย แถมยัง...ทำกันเหมือนที่แกวเห็นแม่ทำกับพวกผู้ชายที่มาที่บ้าน
แกวร้อนรุ่ม เนื้อตัวมันสั่นสะท้านไปหมด รู้สึกอึดอัดจนต้องร้องไห้ออกมา
คืนนั้นแม่ไม่อยู่
พ่อนอนกอดแกวเหมือนทุกคืน แต่คืนนั้นแกวเบียดตัวเข้าหาพ่อยิ่งกว่าคืนไหนๆ แกวซุกซบอยู่ที่อกอุ่นพ่อ เรียกร้องให้พ่อกอดแน่นๆ เรียกร้องให้พ่อสัมผัส ร้องขอพ่อเว้าวอนว่าช่วยต่อลมหายใจให้หน่อยเพราะแกวอึดอัดจนเหมือนข้างในกายจะระเบิดออกมาแล้วแกวอาจจะตาย
พ่อช่วยแกวให้หาย...แกวร้องเสียงดังเหมือนที่แม่ร้อง
แต่แกวรู้แล้วว่าแม่ไม่ได้ร้องเพราะความเจ็บปวด
แต่ร้องเพราะสุขสมจนกลั้นไว้ไม่อยู่ต้องร้องปล่อยความอึดอัด
แกวรู้ เพราะคราแรกแกวก็เจ็บ เจ็บจนเหมือนจะตาย แต่แล้วแกวก็มีความสุข มีความสุขเหมือนจะตายอีกเช่นกัน
พ่อจูบแกวลึกซึ้งมากกว่าคืนไหนๆ และไม่ยอมปล่อยแกวจนเช้า ซุกซนและ สอด ค้าง ไว้จนรุ่งสาง
อบอุ่นเหลือเกิน
เต็มตื้นเหลือเกิน
หลังจากนั้นแม่ก็ออกไปแทบทุกคืน
...และพ่อก็ช่วยให้แกวมีความสุขทุกคืนเช่นกัน...
มันแกวพึงรู้ว่ามันไม่ใช่ ไม่สมควร แต่มันแกวถลำลึกเสียแล้ว พ่อกระซิบบอกว่าแกวเป็นของขวัญของพ่อ ในค่ำคืนที่แกวอายุ 16 ปี ค่ำคืนแรกที่พ่อกอดแกวอย่างที่ไม่เคยกอด
แม่รู้ว่าแกวกับพ่อลึกซึ้งกันเกินกว่าพ่อลูกในวันที่แกวสอบติดทุนมหาวิทยาลัย...
แม่เหยียดหยันแกว ไม่ได้ด่าทอ แต่มองด้วยแววตาสมเพช ดูถูก เหยียดหยาม
แม่ออกไปข้างนอก แกวร้องไห้ซบอกพ่อ
แม่กลับมาตอนแกวหลับไปแล้ว แต่แกวมารู้สึกตัวเพราะความเจ็บเหมือนจะตายที่หลัง
...แม่เอาเหล็กหนาเผาไฟแนบที่แผ่นหลังแกว...
ตอนนั้นพ่อไม่อยู่แล้ว แกวไม่รู้ว่าพ่อไปไหน แกวหนีออกมาด้วยความเจ็บปวดเหลือแสน...
แกวเจอกับเอ๋ยคืนนั้น...
*************************
ไม่ใช่นิยายดราม่านะคะ ไม่เอาไม่ลูบหัวนักเขียนนะ... :katai1:
-
............. :z3: :z3: :z3: :z3:
-
แกวน่าสงสารมากๆเลย
-
:a5:
:katai1:
:monkeysad:
:o12:
-
โหดร้ายเหลือเกิน ชีวิตหนูแกว
T^T ไม่อาวววววววววววว นี่มันเป็นแค่ฝันใช่มั้ย :katai1: :ling1:
-
ฮืออออ
แกวเขยป่ะคะ? อยากหาคนปลอบแกวมากเลย
-
ดราม่าแบบไม่ทันตั้งตัวเลยทีเดียว
-
ดราม่าเสยยยยยยยยยยยยยย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ปรับอารมณ์ไม่ทันเลย :hao5:
-
สะอึกเลย ชีวิตแกวแม่งโครตน่าสงสารอ่ะ
ยิ่งกว่าดาวพระศุกร์อีกพ่อคุณ ชีวิตอะไรจะตกต่ำขนาดนั้น
ปล.รู้สึกเหมือนโดนคนแต่งหลอกยังไงไม่รู้ปากบอกไม่มาม่าแต่เนื้อหาสวนทางมาก :z6: o22
-
แม่โหดไปนะ
-
ไหนบอกไม่มาม่าไง :hao5: :hao5:
-
มันแกวจะรู้สึกเสียใจหรือเกลียดตัวเองมั้ยนะ พ่อเลี้ยงนิสัยไม่ดีอ่ะทำกับเด็กอย่างนั้นได้ยังไง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
นุ้งแกวของพี่ :ling1: :hao5:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
แกวเอ้ย ชีวิตหนูมันช่าง...
:katai1: :katai1: :katai1:
:z3: :z3: :z3:
-
ดราม่าอ่ะ
แกวทำไมเป็นแบบนี้ จะว่ารู้ความก็รู้ แต่ก็ยังทำ? :hao4:
เฮ้ออ :a5:
-
ชีวิตแกวมันช่าง.... :hao5: :hao5:
ตื้บคนเขียนดีมั๊ยเนี่ยยย :hao3:
-
รันทดเกินไปแล้วแถมสั้นอีก
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ทั้งเอ๋ย แกว น้องแพ ทำไมชืวิตมันรันทดเหลือเกิน :mew6:
-
ชีวิตรันทดกันไปนะ :เฮ้อ:
-
เสียความรู้สึก คนอะไรจะไร้เดียงสาขนาดนั้น โตขนาดให้พ่อเลี้ยงเอาตัวเองขนาดยั้นยังไม่รู้เรื่องก็ไม่รู้ว่ายังไง สมควรที่จะถูกเขาดูถูกเยียดยามแล้วแหละ คงไม่ติดเอดส์มาด้วยนะ จากที่เหล้ามาก็น่าจะรู้กันอยู่ ขออภัยผมไม่ใช่พวกโลกสวย อีกอย่างอยู่ในสังคมแบบนั้นตั้งแต่เด็กขนาดนั้นไม่รู้เรื่องก็ไม่รู้จะว่ายังไง แล้วแบบนี้ใครเขาจะรักได้ลงถ้าลองมันรู้ว่าแกวเคยเป็นแบบไหน ถ้าไม่ใช่พ่อพระจริง เรียนสูงขนาดนี้ถ้าไม่รู้จักคิกก็ไม่รู้จะว่ายังไงนะ รู้ว่าโลกทุกวันนี้มันโหดร้าย แต่มันก็แค่นิยายอะนะ แต่เห็นแบบนี้มันอดพูดไม่ได้
-
ไม่รู้แฮะ เราว่าแกวทำตัวเอง อายุสิบห้าเราว่าไม่ได้เด็กเกินจนไม่รู้อะไรนะ ใช้นายได้แล้วก็คงไม่ได้เด็กเท่าไหร่อะ
แกวยอมพ่อเลี้ยงเองด้วยซ้ำ เขาไม่ได้บังคับนะจากที่อ่าน :mew5: เฮ้อ
เอาให้แกวไม่มีคู่ได้ไหมเนี่ย ไม่โอเคเลยแฮะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๋....มันแกว ลูกเอ๋ย
:o12: :o12:
-
เรื่องนี้มีหลายโหมดเกินไปนะคะ เปลี่ยนตามไม่ทันอ้ะ!
-
:katai2-1: :katai2-1:
14 เกี่ยวเถอะนะ ‘แม่’ เกี่ยว อย่ามัวชะแง้แลเหลียว เดี๋ยวเคียวจะเกี่ยวก้อยเอ๋ย...???
เมื่อวานไม่น่าเกือบป่วย
ดูดิ
วันนี้เลยมาเกี่ยวข้าวแบบเด๋อๆ ไม่รู้จักใครเลยสักคน
ไอ้แกวก็เกี่ยวข้าวไปยิ้มรับคำคุณป้าที่ชมมันไม่หยุดปาก ว่าทั้งหล่อทั้งแข็งแรงไปตั้งแต่เช้า ไม่สนใจไอ้เอ๋ยหัวเน่าที่ก้มลงจับรวงข้าวมาพอดีมือแล้วใช้เคียวเกี่ยวอย่างทุลักทุเลเลยสักนิด
พวกไอ้หวาน ไอ้เอื้อย ไอ้เซ้งก็เกี่ยวข้าวไปเกี้ยวสาวน้อยสาวใหญ่ไป...
ไอ้เอื้อย...กูจะฟ้องผัวมึง
พายุที่เข้าวันนั้นทำเอารวงข้าวลู่ลงต่ำ ตอนเกี่ยวต้องก้มตัวลงต่ำเอามากๆ เกี่ยวไปไม่ถึงมัดดีก็ปวดเอวหมด ไปเป็นหน่วยแบกข้าวไปตีแทนได้ไหมวะ
“อ้ายมาทำอะไรกันวะ” เสียงงุ้งงิ้งๆ ของไอ้เอื้อยเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นมองไปทางคันนา เห็นพวกเด็กนิเทศแต่งตัวมาเต็มยศ เสื้อแขนยาว กางเกงขายาว ผ้าโพกหัวมิดเหลือแต่ตา
อะไรมันจะปานนั้นวะ
ช่างมัน ไม่สน...ขี้เกียจมองหน้าไอ้เหี้ยพัชด้วย มองมาอยู่ได้...หาเรื่องชิบ
“น้องแพ เอ๋ยอยากดื่มน้ำครับ” ตะโกนเรียกหาเด็กน้อยที่นั่งเล่นหลบแดดอยู่ใต้ต้นพุทราไม่ห่างจากนาเท่าไหร่ เด็กตัวกลมที่ตอนนี้พุงเริ่มกลมตามเงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่งให้ทันที
เอ๋ยเห็นเด็กตัวป้อมวิ่งดุ๊กดิ๊กๆ มาพร้อมขันที่ตักน้ำเย็นใส่น้ำยาอุทัยทิพย์ กำลังจะหัวเรากับท่าวิ่งอยู่ก็พอดีกับที่เด็กน้อยสะดุดพื้นล้มคะมำลง
“น้องแพ!” เอ๋ยหัวใจกระตุกวูบ กลัวเด็กน้อยเจ็บ แต่ขาก้าวไม่ออก เพราะเห็นหลังไวๆ ของใครบางคนที่ยืนอยู่ใกล้กว่าก้าวเข้าไปหาเด็กน้อยของเขา
ไอ้พัชมันขี้สอดตั้งแต่เมื่อไหร่
เตรียมก้าวขาขึ้นจากนาบ้าง เดี๋ยวเด็กน้อยร้องไห้แล้วใจจะยิ่งเจ็บ ก็เห็นไอ้ยืนมองเด็กน้อยที่กำลังทำท่าเหมือนสะอึกสะอื้นพยายามลุกขึ้นยืนอยู่
“เด็ก...ล้มแล้วก็ลุกดิ จะเบะปากทำไม ไม่ต้องร้องเลย เดี๋ยวเอ๋ยมันร้องไห้ตาม ชอบให้เอ๋ยร้องไห้หรอวะ”
เดินไปใกล้พอทีจะเห็นมันเอ็ดลูกเขา ไอ้พัช ไอ้คนใจบาป ปากไม่ดีใส่เด็ก
“แพ ไหนดูแผลสิ มีแผลหรือเปล่า?” กระแทกไหล่ใส่ไอ้คนจุ้นก่อนก้มลงปัดฝุ่นให้เด็กน้อย ลูบหัวลูบตัวไม่ให้คนเบะปากร้องไห้ออกมา
“แพคนเก่ง ล้มแค่นี้ไม่ร้องหรอกเนอะ” พยักหน้าเนอะๆๆ กับแพสองสามครั้งก็หันมามองตาขวางใส่ไอ้พัชที่ยืนกอดอกไม่ไปไหนอยู่ข้างหลัง
“มึงโอ๋เด็กมันมากเกินไป”
“กูโอ๋ตรงไหน น้องเจ็บก็ต้องมีปลอบบ้าง ใครเขาจะใจดำอย่างมึง” สวนมันกลับไปเบาๆ เสียงดังเดี๋ยวแพดุอีก
“มึงก็ให้เด็กมันหายร้องไห้เองดีวะ”
“แพยังไม่ได้ร้อง มึงใช้ส้นตีนดูหรอเมื่อกี้” เสียงไอ้เอ๋ยเริ่มดังขึ้นอีก คุยกับไอ้พัชแล้วหงุดหงิดงุ่นง่าน
“ไอ้เอ๋ย มึงเลี้ยงลูกตามใจเกินไป” ไอ้พัชก็เสียงดังขึ้นตามบ้าง
“ก็ลูกกู!!” ทีนี้ไอ้เอ๋ยตะโกนตอกไป
“แพไม่ใช่ลูกมึง!!!” และไอ้พัชที่ตะโกนตอกกลับ...
“...”
“กู...” คนปากพล่อยมองหน้าคนที่ตะโกนอยู่ปาวๆ อยู่ที ก่อนผินหน้าไปมองหน้าเด็กที่กอดขาไอ้เอ๋ยซุกหน้าอยู่ตรงเอว แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
“สันดานเสีย” ไอ้เอ๋ยตัวสั่น ดูก็รู้ว่ามันหวั่นไหวเรื่องเด็กมากมายขนาดไหน
“ถ้ามึงจะปากแมวขนาดนี้ก็ไม่ต้องพูดนะพัช ไม่ต้องแสดงให้กูรู้ว่าทั้งใจทั้งปากมึงมันเลวขนาดไหน” ไอ้เอ๋ยเสียงสั่นขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนๆ คุณลุงคุณป้าก็เริ่มหยุดกิจกรรมแล้วจ้องดูเหตุการณ์
“กูพูดความจริงเอ๋ย กูสันดานเสีย ปากเสีย แต่กูก็พูดความจริง” ไอ้พัชถอนหายใจอีกเฮือก ก้าวเข้าไปใกล้ ทั้งสองคนที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล
“อะไร” ไอ้เอ๋ยกระชากเสียงห้วนอยากจะฉุดน้องให้เดินหนีก็ติดที่ว่าเด็กน้อยเกาะขาแน่นไม่ปล่อยเลย
“เด็ก...เงยหน้าดิ” ไอ้พัชมันนั่งยองๆ ลงคุยกับเด็กตัวป้อม น้องก็ยอมเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามัน เอ๋ยอยากพาเดินหนีอยู่หรอก แต่ก็ยอมยืนดูอยู่เฉยๆ อยากรู้ว่าไอ้พัชจะทำอะไร
“เด็ก...กลับกรุงเทพแล้วไปนอนด้วยกันนะ”
ไอ้พัชมันลูบหัวน้องแพ เด็กน้อยก็พยักหน้าตอบรับ มีไอ้เอ๋ยเนี่ยแหล่ะที่คันปากยิบๆ อย่างอยากเอ่ยท้วงมัน
“จะพาไปโรงพยาบาล”
“!!!”
*****
“เอ๋ย...” แกวเอ่ยปากเรียกเพื่อนตัวเองที่เกี่ยวข้าวไปใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไป หลังจากคุยกับพัชเสร็จก็พักกินข้าวกัน พอกินข้าวเสร็จก็ลงแรงเกี่ยวข้าวต่อโดยมีเด็กนิเทศมาช่วย แต่ไอ้เอ๋ยนี่สิ นิ่งเงียบไปตั้งแต่ตอนนั้น
แกวถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองเพื่อนที่คงไม่ได้ยินตนเรียกทีแล้วหันไปมองพัชที่เกี่ยวข้าวอยู่คนละแปลงที่แกวสังเกตว่าเหลือมองมาหลายครั้งอยู่เหมือนกัน
“เอ๋ย...”
“จะทำไงดีวะแกว กูไม่อยากให้น้องไปตรวจเลือด กู...กูไม่อยากรู้ว่าน้องแพเป็นลูกใครแล้ว กูรักน้องไปแล้วแกว กูอยู่โดยไม่มีน้องไม่ได้แล้ว” ไอ้เอ๋ยหยุดเกี่ยวข้าวไปเสียดื้อๆ หันตาแดงๆ ที่นับตั้งแต่รู้จักมันมาเกือบ 3 ปีได้ แกวไม่เคยเห็นมันทำท่าจะใจสลายอย่างนี้มาก่อน
“เอ๋ย” ไอ้แกวก็สะท้อนใจ หนักใจแทนเพื่อน ไอ้ครั้นจะปฏิเสธไอ้พัชไป แต่สักวันก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่อาจได้รู้ว่าน้องเป็นลูกไอ้พัชจริงหรือเปล่า
ตัวไอ้พัชน่ะ มันก็อยากมั่นใจ แน่ใจ ไม่รู้ว่ามันมาคิดอะไรได้เอาตอนนี้ แต่เพราะเสียงลือเสียงนินทามันดังไปทั่วเกือบมหาวิทยาลัยแล้วว่าพัชมันเลวขนาดทำหญิงท้องไม่รับผิดชอบ เขาเอาลูกมาปล่อยก็ผลักภาระให้ไอ้เอ๋ยเลี้ยงทั้งๆ ที่ตัวเอ๋ยเองก็ไม่มีจะแดก
จริงๆ คนเรามันก็พูดกันไป...ตื้นลึกหนาบางไม่รู้ แต่เพราะมันสองคนก็เป็นคนดังอยู่ เรื่องสนุกปากแบบนี้ใครจะไม่เอาไปพูดกันล่ะ
“กูว่า...ไอ้พัชแค่อยากจะมั่นใจว่าไม่ใช่ลูกมันจริงๆ”
ไอ้พัชมันบอกว่าจะไปพิสูจน์ดูให้รู้ไปเลย เพราะคณบดีคณะมันบอกจะคุยกับผู้ปกครองถ้าไม่ได้หลักฐานมาว่าไอ้พัชไม่ใช่ลูกมันจริงๆ ไปยื่นให้เขาดู
คณบดีก็ลุงมันนั่นแหล่ะ...
“มันบอกว่าถ้าเป็นลูกมันมันจะเอาไปเลี้ยงเอง” ไอ้เอ๋ยพูดเสียงสั่น นี่แหล่ะประเด็นที่ทำให้กลัว แววตาไอ้พัชตอนนั้น แกวที่ได้เห็นได้ยินด้วยยังคิดว่ามันตั้งใจจริงแน่ๆ ถ้ารู้ว่าน้องแพเป็นลูกน่ะ มันคงเอาไปเลี้ยงเองอย่างที่ปากมันบอกแน่ๆ
“เอ๋ย อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดนะมึง”
“เออ...กูรู้ โอ๊ย!”
“เอ้าไอ้เอ๋ย!”
แกวร้องเสียงหลง ตาเบิกกว้างมองเลือดที่หยดไหลแหมะๆ จากนิ้วมือเพื่อนอย่างตกใจ ผู้คนที่อยู่ในนาด้วยกันก็มองตามเสียงร้องก่อนจะกรูกันเข้ามาหาคนเจ็บที่เกี่ยวข้าวอยู่ดีๆ ดันเอาเคียวไปเกี่ยวนิ้วตัวเองจนเลือดพุ่ง
“ไอ้เอ๋ย มึงไม่มองเคียวรึไงวะ” ไอ้หวานมาก็ตะโกนเสียงด่า รู้หรอกว่ามันห่วง ด่าไปหน้าซีดมองแผลลึกเหวอะจนเห็นเนื้อเยื่อสีขาวปูดออกมา
“แกว...กู...กู”
“หาผ้ามาปิดแผลมัน ไอ้เอ๋ยมันกลัวเลือด” ไอ้แกวพึ่งคิดขึ้นได้ตอนเห็นเพื่อนหน้าซีดปากสั่น ขามันเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง พอขาอ่อนจะทรุดลงก็พอดีกับมือไอ้คนใจบาปบางคนที่เจ้าตัวเคยด่าวิ่งมาช้อนหลังมันไว้เสียก่อน
มือใหญ่ฉกผ้าจากบ่าไอ้เซ้งที่อ้าปากค้างอยู่มาคลุมหัวคนเจ็บที่นิ่งค้างไปก่อนจะอุ้มไอ้เอ๋ยขึ้นมาอย่างง่ายดายเหมือนว่ามันเป็นปุยนุ่น เดินตรงดิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์ตั๊กแตนที่ลุงติ๊กขับมา แล้วหนีบเอาน้องแพที่วิ่งตามไปขึ้นนั่งด้านหน้า ก่อนจะสตาร์ทออกไปแบบรวดเร็ว ไม่พูดพร่ำทำเหี้ยอะไร
คนมองก็มองตามไปก่อนจะมารู้สึกตัวกันเอาตอนที่รถตั๊กแตนเสียงดังแท๊นๆๆ แว่วไปไกลเสียแล้ว
“ไอ้พัชมันไวกว่าคนอยู่ใกล้อย่างพวกเราอีกว่ะ...”
เอาแล้ว...เอาแล้ว...
เรื่องนี้ต้องขยาย...
***************
ทําให้ (ว่าที่) ผัวเมีย ตีกัน คืองานของซอว์ เอิิ๊กกกกกกก :hao7: :hao7:
เรื่องของอ้ายเอื้อยมีนะ ไปตามอ่านกันได้นะเค๊อะ
-
เอาแล้ววววววว
-
อยากให้เรื่องกระจ่างเร็วๆจุงงงงง :katai1:
-
:mew5:
-
เอ๋ยก็ถ้าพัชเป็นพอเอ๋ยก็เป็นแม่ให้น้องแพสิ จบสวยด้วย อิอิ
-
สงสารเอ๋ยย.
-
ตกลงน้องแพลูกใครรร
-
สงสารทุกคนเลย :mew6:
-
:mew2:
เอ๋ยเจ็บตัวอีกแล้วววว
ขอให้น้องแพเป็นลูกพัช เพี้ยงๆๆ :call: :call:
-
ไวมากจริงๆๆ
แสดงว่ามองอยู่ตลอดเลยปะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
หลงน้องแพด้วยคน เรื่องนี้สนุกแฮะติดตามๆ
ตกใจวัยก่อนของแกวมาก แต่ยังชอบตัวละครนี้อยู่ ไม่ว่าเมื่ิอก่อนจะคิดอะไรถึงทำแบบนั้น แต่ตอนนี้แกวคงคิดอะไรๆได้แล้ว เท่าที่เห็นเป็นคนดีเท่านั้นก็ะพอละ
-
พัชเงียบๆแต่พัชไวนะคะ :hao6:
เอาแล้วๆ จะเกิดอะไรขึ้น
ค่ายนี้นองเลือดทุกวันอ่ะ ฮ่าๆๆ :a6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
:hao3:
-
หาเรื่องตรวจเลือดน้องแพ นอกจากจะได้ความมั่นใจว่าเป็นลูกตนหรือไม่แล้ว ผลพวงมันก็หนีไม่พ้นเอาตัวเอ๋ยไปอยู่สินะ :hao3:
-
มาต่อด่วนค่าา :ling1:
-
ขยายให้ดังไปเลยพวก
-
เห็นมองเงียบๆเอาไปเรียบทั้งแม่ทั้งลูกสินะคะ ครึๆ
-
เพิ่งเข้ามา ฮาโคตร ฮาลั่นบ้าน ฮาสุดๆ :m20: ตามตูดเรื่องนี้อีกเรื่อง เป็นกำลังใจให้น้าตัวเอง :katai3:
-
ฮั่นแน่ ไวขนาดนั้น แปลว่าแอบมอง(ว่าที่)เมียอยู่ละสิ อิอิ
-
สงสารเอ๋ย
-
สั้นหน่อย แต่ต่อบ่อยๆก้ออะเคร
-
:pig4: :pig4: :mew1:
-
จะขยายออกมาอีท่าใหนเนี่ย ระวังจะลือจนกลายเป็น จากพัชไปทำหญิงท้องแล้วทิ้งไม่รับผิดชอบ เอามาปล่อยให้เอ๋ยเลี้ยงทั้งที่ตัวไม่มีจะกิน เป็น พัชทำเอ๋ยท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ปล่อยให้เอ๋ยเลี้ยงลูกตัวคนเดียวหรอก
-
:กอด1:
-
มาบ่อยๆนี่ชอบอยู่นะคะ
-
อ่านทันละ o13 o13 o13
น้องแพน่ารัก พัชก็น่ารัก เอ๋ยก็น่ารัก รักกันแหละเนาะ :-[
-
:katai4: :katai4:
15 ฉากน้ำเน่าเรียกอาการอยากเบะปาก
ความซวยบังเกิด…
อนามัยเปิดไว้แต่ไม่มีคนอยู่ หายไปไหนกันหมด??
แล้วดูๆๆๆ ดูตรงนิ้วไอ้เอ๋ย เนื้อเยื่อสีขาวปูดทะลักออกมาจากแผลมันแล้วนั่น ไหนจะเด็กแพที่ร้องไห้แทนคนเจ็บไปแล้ว ไอ้คนเจ็บแม่งก็หน้าซีดไม่หันมองแผลตัวเองแถมยังทำท่าจะเป็นลม ทั้งๆ ที่ตากแดดตลอดช่วงเช้ายันบ่ายโมงอย่างนี้ไม่เป็นอะไร
“มึงไปนั่งก่อนไป” ดันตัวทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็กให้ไปนั่งตรงเตียงเขียวๆ ก่อนเหลียวซ้ายแลขวาหาเจ้าหน้าที่หรือพยาบาลหรือหมอ หรือใครก็ได้สักคนมาดูมัน
แต่จนแล้วจนรอดผ่านไปตั้ง 20 นาทีก็ไม่มีใครมา เสื้อไอ้เซ้งที่คว้าหยิบมาก็เอามาพันแผลไว้ก่อนจนเลือดไหลซึมออกมา เมื่อกี้ลองแง้มๆ เปิดดูเลือดก็ยังไหลไม่หยุด
หน้ามันเริ่มซีดแล้ว
“ซี้ด...” เสียงมันซี้ดปากใหญ่ คงเพราะปวดแผล เด็กมันก็สะอึกสะอื้นอยู่ข้างๆ นั่นแหล่ะ
“เอ๋ยจ๋า เอ๋ยเจ็บมากไหม”
“เจ็บแต่ไม่มาก น้องแพหยุดร้องเร็ว” มันบอกเสียงอ่อน เสียงอ่อนแรงจริงๆ พึ่งรู้ว่ามันกลัวเลือด
“เลือดไหล ฮือออ เลือดไหลเยอะเลยเอ๋ย” เด็กมันยังขวัญเสีย ยิ่งมันร้อนไอ้เอ๋ยก็ทำหน้าจะเป็นจะตาย
ยิ่งมองยิ่งเจ็บแทน ไม่รู้เป็นอะไรว่ะ แต่ไม่อยากให้มันเจ็บ
“มึงกินยาพาราแก้ปวดก่อน แล้วก็หยุดร้องไห้ได้แล้วเด็ก ถ้าไม่หยุดร้องเอ๋ยของเด็กตายแน่ๆ” หันไปยื่นยาพาราที่ถือวิสาสะรื้อๆ ค้นๆ มาจากตู้เก็บยา ก่อนจะขู่เด็กตัวจ้อยที่เกาะขามันไม่ไปไหน
“อย่าขู่ลูกกู” ไอ้เอ๋ยตวัดสายตามันส่งมาให้ โห่...ไอ้ลูกเจี๊ยบ จิกจังตาเนี่ย หน้าซีดเป็นกระดาษเอสี่ยังกล้าจิกกูอีกนะ
“กูไม่ได้ขู่ แต่กูรำคาญ” ไม่หันไปมองหน้ามันหรอก กูไม่ว่าง กูค้นอุปกรณ์ทำแผลอยู่
“อึก...แพ...น้องแพ ขอโทษนะพัช ฮึก ฮึก” เสียงเด็กมันพยายามกลั้นเสียงสะอื้น หันไปมองหน้ามันหน่อยก็ได้ ยกความดีความชอบที่เชื่อฟัง
“เออ ดีแล้ว เก่งด้วย อย่าร้องบ่อยไม่สมเป็นผู้ชาย” ลูบหัวให้รางวัลสองสามทีก่อนจะรื้อๆ ค้นๆ ตู้ต่อ ทำไมแม่งหายาก อุปกรณ์เบสิคเลยนะห่า
“มึงค้นเหี้ยไรพัช มึงจะขโมยของหรือไง?”
“กูหายาแดงกับผ้าพันแผลมาทำแผลให้มึงไงเอ๋ย ปากแม่งเปราะนะมึง” ด่ามันแต่ไม่มองหน้ามันหรอก ก็บอกว่าเห็นหน้ามันตอนทำหน้าแบบเจ็บปวดแล้วมันแปลกๆ
กูเสือกเจ็บตามซะงั้น
“เอามือมึงมานี่” เลื่อนเก๊ะในสุดก็เจอชุดทำแผลทั้งชุดเลย สำลีเอย แอลกอฮอล์เอย ยาแดงเอย หึหึ มึงร้องไห้แน่
“ซี้ดดด แสบชิบ เอามานี่ไอ้พัชเดี๋ยวกูทำเอง” ไอ้เอ๋ยทำท่าจะแย่งแอลกอฮอล์ไป แต่คือมันไม่เจียมตัวไง มันนั่งอยู่บนตียง เสือกเอียงตัวมาข้างหน้าแบบไม่เจียม แล้วใคร...แล้วใครรับกรรม
เปล่า...กูไม่ได้รับกรรม
แต่กูรับตัวมันที่ล้มลงมาเนี่ยแหล่ะ!!
โครม!!!
“เอ๋ยจ๋า! พัชจ๋า!”
“อูยยยย ไอ้เอ๋ย เจ็บปล่าววะ ไหนเอามือมึงมาดู ไอ้ห่า เลือดทะลักเลย เล่นเหี้ยไรไม่ดูสังขาร แม่งเอ้ย แผลปริเลยมึง...” บ่นมันไปก็ทำแผลให้มันไป
“ไอ้พัชปล่อยมือกู”
“หัวเข่ามึงช้ำเลย แล้วมึงจะเอื้อมมือมาทำไมขนาดนั้นฮะ”
“ไอ้สัสพัช...ปล่อยเอวกูด้วย...”
“ทำตัวเป็นเด็กน้อยหรือไงเอ๋ย มึงระวังตัวบ้าง กูไม่ได้เจ็บไง แต่มึงเจ็บตัวอยู่...”
“ไอ้เหี้ยพัช!!!”
เปรี้ยง!!!
โครม!!!
ตู้ม!!
พรึ่บ!!!!
ซ่า....
ชิบลอส...
มาเป็นชุดคอมโบเลยมึง
สะดุ้งครั้งแรกนี่เสียงไอ้เอ๋ยตะโกน สะดุ้งครั้งต่อๆ มาคือเสียงฟ้าผ่า เสียงเหมือนต้นไม้โค่น เสียงระเบิด และไฟที่ดับมืดไปหมด พร้อมเสียงพายุฝนที่พัดกระหน่ำแบบรุนแรงจนตีประตูหน้าต่างที่เปิดค้างไว้กระทบกันไปมาเสียงดังจนน่ากลัว
ทีนี้เลยพร้อมใจกันออกสตาร์ทตัววิ่งไปปิดประตูหน้าต่างจนหมดก่อนร่นถอยหลังมานั่งตรงเตียงโดยที่ไป้เอ๋ยคว้าตัวเด็กมากอดไว้
อะไรมันจะนิยายขนาดนี้วะ
มาติดฝนอยู่กับคนที่...เกลียด...เอ่อ...แค่ไม่ชอบเท่าไหร่ ไม่ใช่เกลียดหรอก
“ไอ้พัช เขยิบไปไกลๆ หน่อย เบียดกูกับน้อง” ไอ้เอ๋ยมันกระซิบเสียงลอดไรฟัน คงเพราะความหนาวเย็นที่แผ่ปกคลุมเข้ามา ดีที่เมื่อกี้ตอนบ่นมันก็ทำแผลให้มันจนเสร็จแล้ว แต่ใบหน้ามันที่มองเห็นผ่านความสว่างอันน้อยนิดก็รู้ว่ามันซีดขนาดไหน
สมไหม
มันยังไม่ทันได้หายป่วยดี สลอนหน้าไปตากแดดตากลม แล้วอากาศก็เสือกมาเย็นกะทันหันแบบนี้ แผลก็ปวด ขวัญเสียตอนเห็นเลือดอีก
ไม่อ่อนไม่ล้าให้มันรู้ไป
“เด็กมานี่มา” ผมเรียกเด็กที่ตัวสั่นกอดไอ้เอ๋ยไว้แน่น แต่พอเห็นสายตาสองคู่ที่มองมาอย่างระวังตัวแม่งก็หงุดหงิด แค่เรียกเข้ามาใกล้เองนะเว้ย
“มานี่ดิเด็ก” กดเสียงต่ำลงอีกหน่อย ตาไอ้เอ๋ยแม่งก็ปรือปรอยเหมือนใกล้น็อคเต็มทีแล้ว
เด็กมันคลานมาใกล้ อุ้มมันนั่งตักแล้วกอดไว้แน่น เห็นตัวสั่นเพราะหนาวแล้วสงสาร ห้องนี้มันก็แค่ห้องทำแผลเบื้องต้น เตียงที่มีอยู่ก็ไม่ได้มีหมอนมีผ้าห่มอะไร ไอ้เอ๋ยมันก็ตัวสั่นหงึกๆ ไป
“อ่ะ ห่ม” ถอดเสื้อคลุมที่ตั้งใจเอามาบังแดดบังลมให้คนเก่งศรีมหาลัยที่ตวัดสายตาปรือๆ แบบไม่ยอมอ่อนข้อมา ตามันมองที่มือผมที่กอดเด็กไว้อยู่ด้วยสายตาที่ดูเศร้าลง
“อย่าเอาน้องแพไปเลยไอ้พัช...”
“อะไรของมึง?” ถามมันเพราะรู้สึกว่าไอ้ที่มันพูดมันดูเหมือนจะเพ้อมากกว่า เลยขยับเข้าใกล้มันอีกนิด เออ...แม่งไม่ขยับหนีว่ะ คลุมเสื้อให้เลยแล้วกัน
กอดเด็กมือหนึ่ง จะคลุมเสื้อให้มันอีกมือหนึ่ง กูคิดว่าตัวกูเป็นทศกัณฐ์หรือไงวะ...
หมับ!
พอจะชักมือกลับมา มันก็เสือกคว้าไว้แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ตกใจเกือบกรี๊ด ดีที่กูยั้งปากทัน
“พัช กูขอร้อง...อย่าเอาน้องไป กูเลี้ยงอดๆ ยากๆ แต่กูจะเลี้ยงให้ดี อย่าเอาน้องไปเลย” มันช้อนตาขึ้นมองสบตากัน ดวงตามันวูบไหว ไม่รู้ผีห่าซาตานที่ไหนดลใจมันให้ทำแบบนั้น
แต่บอกเลยว่ากูชอบ
“กูยังไม่ได้บอกจะเอาเด็กไป...” ลูบหัวเด็กที่ซบไหล่มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งก็ลองเอื้อมไปรั้งตัวมันให้มาซบไหล่อีกข้าง เห็นมันไม่รั้งตัวเองไว้ก็เลยเขยิบเข้าไปใกล้อีกหน่อย
กูหนาว กูเปล่าคิดอะไร
“แล้วถ้าน้องเป็นลูกมึงจริงๆ”
“กูก็จะพาเด็กไปเลี้ยง”
“พัช...” เสียงอ่อนอ้อนจากทั้งเด็กและผู้ใหญ่เลยคราวนี้ ไม่รู้ว่าเด็กแพเข้าใจความหมายว่าอะไร แต่เสียงที่มันเรียกก็ดูอ่อนไปเหมือนกัน แต่ไอ้เอ๋ยนี่แม่ง ซุกไหล่กูใหญ่ เมื่อกี้กูเอายาอะไรให้มันแดกวะ เบียดกูจัง ทีเมื่อกี้ห้ามกูไม่ให้เข้าใกล้ เดี๋ยวเจอเบียดกลับจะหนาว
“จะอยู่กับเอ๋ยนะ” เด็กแพมันเงยหน้ามาบอก เบะปากเตรียมจะร้องไห้อีก หน้ากลมๆ ก็น่าดึงเล่นให้ย้วยดีนะ เด็กนี่
“อย่าร้องนะเด็ก ร้องอีกทีนี้จะตี” ขู่มันไปอีกดอก ไอ้เอ๋ยมันเลยต่อยท้องมาเต็มแรง
จุกเลยกู
“พอๆ อย่ามาดราม่าเรื่องลูกกันตอนนี้ เอาเป็นว่ากลับจากนี้ไปมึงก็พาเด็กไปกับกู เพราะลุงกูไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ แน่ ถึงกูเอาเด็กไปเลี้ยงจริงๆ มึงก็ไปหาได้นี่ กูอนุญาต”
“มึงจะเลี้ยงแพจริงๆ นะพัช” เสียงมันเริ่มแผ่วแล้ว ลมหายใจที่รดอยู่ตรงต้นคอก็ร้อนๆ ด้วย
เด็กแม่งก็ซบข้างหนึ่ง ผู้ใหญ่แม่งก็ซบอีกข้างหนึ่ง
แหม...อบอุ่นเชียว
“เออ...ถ้าเป็นลูกกูกูเลี้ยงแน่...”
ได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งคู่ที่ดังสม่ำเสมอ...
“แต่ถ้าไม่ใช่ลูก กูจะช่วยมึงเลี้ยงแล้วกันนะเอ๋ย...”
ก็เลยลูบหัวให้ทั้งคู่...
หวังว่าจะฝันดีกัน...
***************
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ธีมเรื่องมันต้องไม่ใช่แบบนี้เซ่!!!!
อย่าเบะปากใส่นะ แต่อนุญาตให้อมยิ้ม อิอิ
เอ...ฉากนี้ลืมอมยิ้มอ่ะ :hao7:
#งดเม้นต์สั้นจัง ตอนนี้ไม่สั้นแหล่ะตัว อิอิ
-
กรี๊ดดดด :-[ นุ้งแพพพพพ เอ๋ยจ๋าาา พัชจ๋าาาา ครอบครัวสุขสันต์ชัด ๆ :man1:
เอ๋ยคงจะเป็นงี้อยู่แล้ว แต่น้องแพนี่ทำให้พัชอ่อนโยนขึ้นชัด ๆ เลยนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชายพัชดูอบอุ่นขึ้นทุกวันนะคะ
-
เจ็บตัวตลอด
-
กูหนาว กูเปล่าคิดอะไร
จะพยายามเชื่อนะ พ่อคุ๊ณณณณ ทำไมรู้สึกตอนนี้บรรยากาศมันมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งแปลกๆ อ๊ายยยย น่าฮักขนาด :-[ เป็นกำลังใจให้น้า
-
ง่าาา. พัชจะใช่พ่อน้องป่าวนะะ
-
อยากซุกบ้างท่าจะอุ่น :impress2: :impress2:
-
โรแมนติกมากกกกกอะ เสียดย่างเดียวขาดอิโรติก 555555555 ไม่งัันครบเลย
-
ไม่ว่าจะลูกใคร ก็ช่วยกันเลี้ยงเถอะจ้าาา ครอบครัวจะได้อบอุ่น คริ
-
เอ.. ต่อไปจะกลายเป็นพัชกระเตงน้องแพมามหาลัยแทน??
-
เขินกว่านี้ให้เท่าไหร่
:hao7: :hao7:
หลงงง
-
ฝนตก ตึกร้าง ขาดแต่เสียตัว :hao7:
-
มุ้งมิ้งๆๆๆ :hao7:
-
หวายๆๆๆ... ขอให้พายุเข้าทั้งคืนเลย ตอนนี้หวานอ่ะ เอ๋ยนี่ท่าทางจะเพ้อพิษไข้รึเปล่า อ้อนพัชใหญ่เลย น้องแพรลูก หนูกำลังจะมีทั้งคุณปะป๊าคุณมาม๊าแล้วนะ :-[ :-[
-
อ๊ะๆ ยกความดีความชอบให้
เพราะตอนนี้น่ารักอบอุ่นมาก
ถึงแม้จะเกือบสั้นไปซะหน่อย :mew3:
-
ยิ้มอยู่ค่ะยิ้มมมมมม :mew1:
-
ซึ้งนะ แต่ฮามากกว่า ฮ่าๆๆๆๆ
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
รอครอบครัวสุขสันต์ตอนต่อไปนะคะ
-
มีจะช่วยเลี้ยง ก้อดีนะ น่ารัก
-
หมอกับพยาบาลไปไหนอ่ะ ปล่อยให้พัชทำแผลตามมีตามเกิด เอ๋ยแย่แน่
ว่าแต่ลุ้นจังว่าน้องแพลูกใคร
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
ช่วยเลี้ยงกันไปเถอะ
ทั้งสองคน ยังไงก็ต้อง
เลี้ยงอยู่ดี
-
เห็นแววว่า เรื่องนี้ ไม่พระเอกก็นายเอกแหละ
ต้งเป็น บาดทะยักตายหรือไม่ก็ แผลติดเชื้อตาย
ได้แผล กันบ่อย เจ็บตัวตลอด ฮ่าๆๆ
-
:mc4:
-
เลี้ยงทั้งคู่ แพจะได้มีทั้งพ่อและแม่
-
เอาใจไปเล๊ย พัชเอ๊ย
นู๋เอ๋ยข้างนึง น้องแพข้างนึง อบอุ่นจริงๆ ครอบครัวนี้
-
:katai2-1: :katai2-1:
16 ไม่รู้จะให้ชื่อตอนว่าอะไร
ไอ้เอ๋ยตัวสั่นมาก แต่เหงื่อไหลซึมเหมือนร้อนจัด
มันคงสะบัดร้อนสะบัดหนาว เหมือนอาการมันแย่ลงเรื่อยๆ ในขณะที่ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก
“เด็กหิวป่ะ” ไอ้พัชก้มลงถามเด็กตัวกลมที่ลืมตาแป๋วจับมือไอ้เอ๋ยที่นอนหนุนขาอีกข้างของมันอยู่อย่างห่วงใย เด็กมันเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะส่ายหน้าที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตารัว
“ร้องทำไมหนักหนา” ไอ้พัชหงุดหงิด แต่คิดว่าไม่มากเท่าไหร่
“เอ๋ยจ๋าตัวร้อน...พัชจ๋า” พูดเสียงแหบแห้ง เด็กมันก็ดูแล้วไม่น่าจะถึง 2 ขวบ พูดเก่งอ้อนเก่งได้ขนาดนี้เลยหรอวะ?
แล้วนี่ไปเป็นพัชจ๋าตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?
“มันไม่สบาย” เอื้อมมือจะไปลูบหัวปลอบแต่ก็ชะงักค้างไว้ เด็กน้อยมองตามมือหนาที่ยกขึ้นมาค้างกลางอากาศก่อนจะเป็นฝ่ายชะโงกตัวเอาแก้มกลมๆ ไปแนบไว้เสียเอง
“แพจ๋าไม่อยากไม่สบาย ไม่อยากให้เอ๋ยจ๋าไม่สบาย พัชจ๋าด้วย” เด็กน้อยว่าอย่างไร้เดียงสา ไอ้พัชมันหมันเขี้ยว หยิกแก้มนุ่มๆ ไปหนึ่งที
เด็กมันก็น่ารักนะ
ถึงฟันจะหลอก็เถอะ
“พัชจ๋าหิวหรอ” จู่ๆ เด็กก็ถาม ไม่ถามคงแปลก ก็ไอ้พัชมันเอาฟันคมๆ มากัดแก้มกลมเด็กไปที เด็กสะดุ้งตกใจแต่ก็ไม่ได้ถอยหนี
“เออ หิวว่ะเด็ก แดกมึงได้ไหม” ไอ้พัชแม่งหน้ามืดตามัว
“พัชจ๋าพูดไม่เพราะ”
“ใครสอนเด็กนักหนาวะ”
“เอ๋ยจ๋า”
“ทำไมต้องมีจ๋า” ไอ้พัชขมวดคิ้วถามเด็ก ปัญญาอ่อนกันไปใหญ่แล้ว ไม่คิดไม่ฝันว่าวันหนึ่งจะได้มานั่งจ้องตาคุยกันแบบนี้เสียเมื่อไหร่
“เอ๋ยจ๋าเรียกแพจ๋า แพจ๋าเรียกพัชจ๋าด้วย” เด็กน้อยตอบกลับพาซื่อ ก่อนหลบไอ้หน้าหล่อมีหนวดที่ก้มหน้าลงมาฟัดแก้มกัน หัวเราะคิกคักจะตัวสั่น ทำเอาคนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมา
“แพ...” น้ำเสียงแหบแห้งเรียก ไอ้พัชขยับตัวให้มันรู้ว่ามันก็อยู่ตรงนี้เหมือนกัน
เอ๋ยเลยค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งแบบมึนๆ
“ไปเอาน้ำตรงนั้นมาหน่อยเด็ก” ไอ้พัชมันใช้เด็ก น้องแพเลยปีนลงจากตัวมันวิ่งเต๊าะแต๊ะไปกดน้ำจากแท๊งน้ำดื่มฟรีที่อนามัยเตรียมไว้ให้คนป่วยกับญาติๆ
“แพจ๋าก็หิวน้ำด้วย” น้องแพเอ่ยอ้อน ไอ้เอ๋ยที่กำลังจะกระดกน้ำเข้าปาก ผละแก้วออกทันทีก่อนจ่อเข้าปากเด็กน้อย แต่ไอ้คนที่มองดูอยู่ก็คว้าหมับเอาเสียก่อน
“เด็กไปเอามาใหม่ เอ๋ยจ๋ามันป่วยอยู่”
“เอ๋ยจ๋า???” ไอ้เอ๋ยทวนคำที่อีกฝ่ายพูดอย่างแปลกใจ แทบทำแก้วน้ำตกกระจาย ตาเบิกค้างกว้างเพราะนึกขึ้นได้ว่าคนข้างๆ ที่นั่งอยู่ไหล่ชนไหล่กันเนี่ยคือไอ้พัช สะดุ้งตัวเขยิบหนีแทบไม่ทัน
“อะไรของมึง”
“มา...มาอยู่นี่ได้ไง” เอ่ยถามอย่างมึนๆ ก่อนรับเด็กน้อยหัวเห็ดที่วิ่งไปกดน้ำใหม่แล้ววิ่งกลับมาให้นั่งลงบนตัก
“คิดดูดีๆ ไอ้เอ๋ย” ไอ้พัชบอกเสียงห้วน เหลือบมองแก้วน้ำที่มันถือค้างอยู่ก่อนเป็นคนจับข้อมือมันให้ยกขึ้นสูงเพื่อให้แก้วน้ำจ่ออยู่ที่ปากมันได้
กูเปล่าถือน้ำป้อนมันนะ มันถือแก้วของมันเอง
ไอ้เอ๋ยมันก็นิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะดื่มน้ำเพราะทนอาการแห้งแล้งน้ำของลำคอไม่ไหว กลืนอึกๆ ลงคอจนสำลัก
“ไอ้เอ๋ย! มึงโตมายังไงวะ ถึงไม่รู้ว่าเขาไม่ให้รีบร้อนดื่มน้ำ!!” ไอ้พัชแม่งดุอย่างกับหมา ทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็กที่ดื่มน้ำอยู่พากันชะงักค้างหมด ยิ่งเด็กน้อยยิ่งหน้าซีดไปแล้ว
“กู...” ไอ้เอ๋ยพูดอะไรไม่ออก เป็นใบ้ไปชั่วขณะ สมองมันตื้อๆ ชอบกล
“ค่อยๆ” ไอ้พัชมองเด็กน้อย มองไอ้เอ๋ย ก่อนแย่งแก้วน้ำมาถือเอง
โตเป็นควายแล้วยังจะให้ป้อนน้ำนะ
“กู...” ไอ้เอ๋ยลังเล เบี่ยงหน้าหนีแต่ก็ปวดหัวจี๊ด
“แดก”
ไอ้พัชเป็นอะไรไม่รู้ รู้แต่แม่งขมวดคิ้วใส่กันจนอยากจะจิ้มให้ตาบอด แต่มันไม่ได้ขมวดคิ้วใส่เหมือนเมื่อก่อนนี่สิ ไอ้เอ๋ยเลยไม่นึกอยากต่อกรด้วย ยอมดื่มน้ำจากแก้วที่มันถือให้กันแต่โดยดี
“แพมั่ง” เด็กน้อยไม่ยอม อ้อนผู้ใหญ่สองคนที่ไม่มองหน้ากัน ยื่นแก้วน้ำให้ไอ้เอ๋ยที่รับมาแล้วป้อนให้อย่างยินดี
ไอ้เอ๋ย...มึงเอาน้ำให้เด็กกินเฉยๆ ก็ได้...ไม่ต้องยิ้มบ่อย...หน้าตาประหลาดนะมึง เวลายิ้มน่ะ
“เด็กไปเอามาป้อนด้วยดิวะ หิวน้ำเหมือนกัน” จู่ๆ ไอ้พัชก็อยากทำตัวปัญญาอ่อนบ้าง เด็กเลยยิ้มกว้าง ลุกจากตักเอ๋ยจ๋าไปกดน้ำวิ่งกลับมาป้อนให้ไอ้พัช
เปรี้ยง!!!
พรวด!!
แต่ฟ้าฝนเป็นใจ ผ่าเปรี้ยงมาทำเอาเด็กน้อยตกใจ แก้วน้ำเลยกระตุก น้ำเลยกระฉอด จมูกไอ้พัชเลยรับไปเต็มๆ
“เด็กแม่ง! แค่ก แค่ก” ไอ้พัชไอหน้าดำหน้าแดง น้องแพหน้าเสียนึกกลัวโดนว่า ไอ้เอ๋ยก็เตรียมจะขู่ฟ่อๆ ใส่ถ้าไอ้พัชด่าน้องแพขึ้นมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” แต่จู่ๆ ไอ้คนโดนน้ำสาดใส่ก็หัวเราะกว้างขึ้นมา ไอ้เอ๋ยรวบตัวน้องมากอดอยากเขยิบหนีให้ไกล
มันแดกน้ำจนเพี้ยนรึไง
“เด็ก พัชอยากกินน้ำโว้ย ไม่ได้อยากอาบน้ำ ฮ่าๆๆๆ” ไอ้พัชหัวเราะเหมือนคนบ้า ขยับตัวมาใกล้สองคนที่ขยับหนีกันก่อนตวัดแขนโอบคนอุ้มเด็กอยู่มาใกล้ตัว
“ไอ้สัส!” ไอ้เอ๋ยเผลออุทาน (?) ตาเบิกกว้าง แถมจะสะดุ้งตัวหนี ติดตรงไอ้มือปลาหมึกแม่งเกาะหนึบ ไอ้เหี้ยพัชมันจะแกล้งกันแน่ๆ เห็นเอ๋ยป่วยก็ชักจะเอาใหญ่
“มึงก็นอนตักกูมาตั้งเป็นชั่วโมง ยังมาด่ากู” ไอ้พัชขมวดคิ้วมองอีก หน้าใกล้กันเอี้ยๆ
“เอ่ยจ๋าไม่ด่าพัชจ๋านะ” น้องแพสมทบ คนโดนว่าเลยกลอกตาไปมาอย่างจำนน นึกยอมให้ก็ได้เพราะเสียเปรียบด้านพละกำลังอยู่โข ป่วยทีเหมือนคนเป็นง่อย เรี่ยวแรงหายไปไหนก็ไม่รู้
“กูเห็นมึงกับเด็กหนาว ตัวกูหนาที่สุดแล้วในนี้ ซุกกูนี่แหล่ะ”
“ใครอยากจะซุกมึง” แต่ไอ้เอ๋ยก็ซุกนะ แล้วเอาน้องแพซุกมันอีกที
“เออ ไม่มีใครรู้หรอก...ซุกไปเถอะ...”
“...”
“เด็ก...” แล้วไป้พัชก็เรียกเด็กน้อยที่ยิ้มกว้างซุกอกอุ่นๆ ของไอ้เอ๋ยที่ซุกอยู่ตรงอกหนาๆ ไอ้พัชอีกที
“จ๋าพัชจ๋า”
“อย่าบอกใครนะว่าซุกกันอยู่แบบนี้”
“แพจ๋าไม่เข้าใจ” เด็กน้อยงง
“อย่าบอกใครนะน้องแพ” เอ๋ยเลยเป็นคนบอกแทน ขยับตัวเบียดไอ้พัชอีกนิด ตัวมันอุ่นจริงๆ แหล่ะ เคลิ้มๆ จะหลับอีกรอบแล้ว
“แพจ๋าไม่บอกใครหรอก” เด็กน้อยรับคำ แล้วก็กอดเอ๋ยจ๋าเงียบๆ
ก็ไม่มีใครพูดอะไร ...เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้แค่ยืมร่างกายกันและกันให้ความอบอุ่นก็เท่านั้น
ไอ้เอ๋ยมีการ์ดการป้องกันต่ำไปในวันนี้ เลยยอมให้ไอ้พัชโอบเอวเสียเฉยๆ หรอก
...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...
แต่คิดว่าอุ่นดี
************************
นิยายน้ำเน่าชอบมีพล็อตให้พระนางเกิดฟีลลิ่งกันตอนฝนตก :hao7:
แต่นี่มันพายุนะ :hao6:
ให้มันจุ้งจิ้งกระดิ่งแมวกันไปก่อน กลับ กทม. แล้วเดี๋ยวหาเรื่องให้มันตีกัน
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วย
หัวใจสีเงิน >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46856.0
ขอบคุณคร้าบบบบ :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
ง่อวววว แฟมิลี่ฝุดๆ :mew3:
-
เอ๋ยจ๋า พัชจ๋า แพจ๋า
น่ารัก มุ๊งมิ๊งจริง ๆ แต่
อยากรู้เร็ว ๆ ว่าแพลูก
พัชหรือป่าว :mew2:
-
ครอบครัวนี้น่ารักกันจริงๆ
ถ้ากลับกทม.แล้วพัชจ๋าจะยังมองเห็นเอ๋ยแล้วเกิดอาการหน้าแดง ใจเต้นอยู่หรือเปล่าน้อ
-
มีความสุขล่ะซิ
-
บรรยากาศครอบครัวนี่มันอะไรกัน :laugh: คิดถึงหนูแพมากเลย ยังน่าฮักเหมือนเดิมเลยนะหนูแพ :-[ เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมออ
-
อ่านจบปั๊บ คือแบบ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
:laugh: :-[
...
-
:mew1: :mew1:
-
อร๊ายยย. นอนกอดกันด้วยยย. แต่เด้ยวก็ตีกันอีก. อิอิ
-
เอิ่ม....น้องแพจ๋า
ตกลกลง พัชจ๋า มันได้แดกน้ำ เอ้ย กินน้ำใหมลูก
แบบนี้ดีแล้วเอ๋ยไม่มีใครเห็นหรอก ซบๆกันไปเถอะ อุ่นดี
-
น่ารักจังเลยค่ะคนเขียนจ๋า :-[
-
อ๊ายยยยพัชจ๋า เอ๋ยจ๋า แพจ๋า พ่อ แม่ ลูก ชัด ๆ
-
:katai2-1:
-
รีบเป็นครอบครัวเดียวกันเร็วๆนะ
-
น้องแพจ๋า น่ารักจัง :-[
-
:-[ แบบว่า ฮรื้อออ
-
โอ๊ยยยยยหวานมดกัดจร้าครอบครัวนี้
-
:-[ :-[
-
น้องแพอ้อนมาก... เฮ้อ น่ารักอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานนนนน :-[
-
หวานอ่ะ น่ารักกกก
-
มันน่ารักมากกกกกก
อร๊ายย :impress2:
แพรจ๋า เอ๋ยจ๋า พัชจ๋า
-
แพจ๋าน่ารักจัง
-
เอิ่ม....น้องแพจ๋า
ตกลกลง พัชจ๋า มันได้แดกน้ำ เอ้ย กินน้ำใหมลูก
แบบนี้ดีแล้วเอ๋ยไม่มีใครเห็นหรอก ซบๆกันไปเถอะ อุ่นดี
ขอสักรีพลายเถอะ
ถามฮาร์ดคอร์มากค่ะ คนเขียนประทับใจ :hao7: :hao7:
-
:-[ :-[
17 ปากแข็งๆ ต้องกระแทกด้วยปาก กระแทกไปกระแทกมาเดี๋ยวมันก็นุ่ม
“กูว่ามึงสองคนต้องไปทำบุญ” ไอ้เซ้งมันเปิดปากว่าหน้าเครียด มองดูไอ้เอ๋ยไอ้พัชเด็กแพตัวสั่นงกๆ อยู่บนเตียงอนามัย
เมื่อวานฟ้าฝนเล่นตลกอีกแล้ว ยังดีที่เกี่ยวข้าวไว้ได้เยอะ แต่ก็เฮละโลย้ายกองข้าวแทบไม่ทัน หลบฝนกันไปหลบฝนกันมาถึงได้คิดได้ว่ามีสมาชิกหายไปสามหัว แล้วก็เป็นหัวที่ออดๆ แอดๆ อีกคนเจ็บขายังตึงๆ ไม่หาย อีกคนก็ได้แผลสดๆ ร้อนๆ เด็กน้อยก็ยังไม่หายไข้ดี แล้วพวกมันก็ไปผจญชะตากรรมร่วมกันอีก
ชาติที่แล้วมันคงร่วมบุญกันมาเยอะสัสๆ
“เพ้อเจ้ออะไรมึง” ไอ้เอ๋ยว่ากระแทกหน้า ปากซีดหน้าเซียวยังอุตส่าห์ปากดีจนไอ้เอื้อยดีดแปะเข้าที่หน้าผากให้
“โอ้ย! กูเจ็บนะไอ้เอื้อย” งุ้งงิ้งงอแงเบะหน้าเบะตาเหมือนเด็ก แกวที่ยืนอยู่ข้างๆ เตียงหัวเราะเสียงใสใส่โหมดอ้อนของเพื่อนแล้วยื่นมือไปลูบแขนให้เจ้าตัวกระดุกกระดิกน้อยลงหน่อย
“เอ๋ยอย่าเสียงดัง น้องแพนอนอยู่” ไม่มีใครปราบไอ้เอ๋ยได้นอกจากมันแกวแสนน่ารักอีกแล้ว มาหาเพื่อนที่อนามัยแต่เช้า หากับข้าวกับปลาให้คนป่วยทั้งหมดก่อนนั่งเงียบๆ ถักโครเชต์รอให้คนป่วยพักผ่อน
จนเที่ยงเนี่ย เพื่อนทั้งฝูงถึงได้ยกกันมาเยี่ยม
เมื่อวานก็ช่างประจวบเหมาะ เหล่าหมออนามัยกับพยาบาลรวม 4 ชีวิตที่ต้องทิ้งอนามัยไปอย่างกะทันหันเพราะมีรถอีแต๋นชนกันอีกหมู่บ้าน คนเจ็บเป็นสิบเลยต้องออกไปปฐมพยาบาลเบื้องต้นช่วยกัน ณ ที่เกิดเหตุ ลุงภารโรงที่เฝ้าอนามัยอยู่ดันต้องรีบกลับบ้านไปดูเมียที่กินข้าวติดคอหายใจไม่ได้เกือบตาย
พอฝนซากลับมาอนามัยกันตอนเกือบสามทุ่ม ก็เห็นสามคนนอนกองกันหมดสภาพ ทั้งเหนื่อยทั้งล้าอยู่ในห้องปฐมพยาบาล
โชคชะตาอะไรหนอ นำพาให้สามคนนี้มาประสบกับเรื่องอย่างนี้ตลอด
“กูว่าก็จริงนะไอ้พัช ไปทำบุญเหอะ กูว่าช่วงนี้มึงดูหมองๆ ไปด้วย” ไอ้ซีเห็นด้วยกับสะใภ้นิเทศอย่างไอ้เอื้อย พยักเพยิดหน้ามองหน้าซีดของเพื่อนสลับกับไอ้เอ๋ยที่นิ่งเงียบไปแล้ว
“ไปโล้ดสู ไปเฮ็ดให้มันสบายใจ มันแก้อิหยังบ่ได้ก็ฮู้อยู่ แต่ไปไหว้พระกราบท่านขอพรให้หมดทุกข์หมดโศกแหน่ก็ได้” ลุงภารโรงที่เข้ามาเก็บกวาดห้องเอ่ยทัก คณะนักศึกษาที่มาอยู่ร่วมสามวันแล้วแต่ยังไม่ได้การได้งานอะไรดีก็พยักหน้ารับคำของผู้ใหญ่
ก่อนจะขอตัวคนป่วยและเจ็บทั้งสามกลับไปทำงานต่อ ไอ้เอ๋ยเลยบอกแกวให้กลับไปพร้อมเพื่อนเพราะเดี๋ยวจะไม่มีคนกลับด้วย ยังดีที่เห็นเขยมันมาด้วย มาช่วยยกถุงยกอุปกรณ์ไอ้แกวไปถือเองก็เบาใจ
พอเพื่อนไปกันหมดก็เหลืออยู่สามคน
น้องแพก็หลับไปแล้ว
เสียงขยับตัวจากคนที่นอนอยู่เตียงข้างๆ ทำให้ไอ้เอ๋ยหันไปมองก่อนเบิกตากว้างเมื่อไอ้พัชมันเดินมาใกล้
“เดินมาทำเชี่ยไร” ไอ้เอ๋ยถามเสียงลอดไรฟัน ตาหลุกหลิกมองซ้ายมองขวากลัวพยาบาลเข้ามาเห็น
ทำไมมันต้องหลุกหลิกน่ะหรอ
ไอ้สัสพัชก้มตัวลงมาจนหน้ามันชิดกันแล้ว
ไอ้ห่า
ไอ้สันขวาน
“ไม่หลบล่ะ” ไอ้พัชยิ้มมุมปากถามในลำคอ
เขาว่ากันว่าอะไรที่ได้ทำเป็นครั้งแรก และไม่ยอมตัดขาดกับมันให้สิ้นไร้เยื่อใย ครั้งต่อๆ ไปย่อมตามมา
เหมือนเมื่อคืนก่อนฝนซาที่ไอ้พัชตื่นขึ้นมาแล้วกดจมูกไปทั่วหน้าไอ้เอ๋ยจนมันตื่นขึ้นมาโวยวายแล้วคนตีหน้ามึนก็จูบมันเข้าให้ไปหลาย ‘สิบ’ ที
“ไอ้เหี้ย!” ด่าได้แค่เสียงเบาๆ รู้สึกแพ้ทางหน้าตามันตอนนี้ชอบกล
ไอ้พัชมันไม่เคยยิ้มกรุ่มกริ่มตอแหลแบบนี้ให้
สงสัยว่าช่วงนี้แม่งแดกยาเยอะจนเพี้ยน!!
“กูอยาก...” ไอ้พัชสบตาดำขลับนิ่ง ไอ้คนโดนทำหน้า ‘อยาก’ ใส่ก็ได้แต่ถลึงตามองสบกลับ ก่อนจะเสหลบไปเพราะจมูกโด่งมันเข้ามาคลอเคลียที่แก้มอีก
ขยะแขยง...
?
?
ก็ไม่รู้สิ...
“ไอ้เอ๋ยหันมา...อย่าให้กูใช้กำลัง” ไอ้พัชสั่งเหมือนเพ้อ มันยังไม่แตะต้องร่างกายส่วนใด นอกจากเอาจมูกเขี่ยไปเขี่ยมาที่แก้มคนนอนนิ่งอยู่
“มึงมันเหี้ยไอ้พัช” ด่าเสียงเบาเพราะเห็นเด็กตัวกลมขยุกขยิกตัว
“หันมาไอ้เอ๋ย” ไอ้คนสั่งกระซิบเสียงลอดไรฟัน บ่งบอกว่าจะทนไม่ไหว
“กูเกลียดมึง...”
คำลงท้ายหายไปในลำคอเพราะไอ้พัชมันกระชากหน้าคนด่าให้หันกลับมาก่อนบดเบียดริมฝีปากลงไปแนบแน่น ใช้ฟันคมขบกัดที่ริมฝีปากล่างก่อนตวัดลิ้นไล้เลียให้ชาแปล๊บแล้วสลับมาทำกับริมฝีปากบน ดูดดึงรั้งจนริมฝีปากไอ้เอ๋ยเป็นสีสด ก่อนแทรกเรียวลิ้นผ่านเข้าไป
“ฮื่อ...” ไอ้เอ๋ยผ่อนลมหายใจหนัก ดันหน้าอกหนาของมันไม่ให้เข้ามาชิดเกิน เพราะแค่ลิ้นที่มันเอาเข้ามาเกี่ยวกระหวัดก็ทำให้หายใจหายคอไม่ได้อยู่แล้ว หลับตาปี๋ปล่อยให้มันกวาดสำรวจไปทั่วโพรงปาก หดลิ้นหนีมันก็หลายรอบ แต่ไอ้พัชมันก็ชำนาญเกินไป กวาดต้อนหาเจอแล้วดึงดูดไม่ยอมปล่อยจนเสียงดังน่าอายเล็ดรอดออกมา
“ปล่อย...ไอ้พัช!” ไอ้เอ๋ยผลักคนเอาเปรียบออก นึกด่าตัวเองที่เมื่อวานผีห่าเข้ายอมให้มันจูบไปได้ตอนกำลังเบลอๆ เช้านี้ก่อนไอ้แกวมามันก็จูบกล่อมจนหลับ
ไอ้สัสพัชมันไม่เคยพอ มันจะจูบให้ปากกูเปื่อยเลยรึไง!!
“เอ๋ย...ไอ้เอ๋ย...” เหมือนคนเสพติดอะไรบางอย่างที่ไม่เคยลิ้มลอง ไอ้พัชคลอเคลียจมูกอยู่ตรงซอกคอหอมๆ ของไอ้คนที่นอนแข็งทื่อหน้าขึ้นริ้วสีแดงอยู่
“กูบอกว่าให้ปล่อย” กดเสียงต่ำลอดไรฟัน ไอ้พัชก็ยังไม่ฟัง มันรวบมือไอ้เอ๋ยที่เตรียมยกขึ้นชกแล้วกดไว้เหนือหัว แล้วกระซิบขู่
“ดิ้นมากๆ พูดมากๆ เด็กมันตื่นมาเห็นไม่รู้ด้วยนะ” มันขู่ ไอ้เอ๋ยเลยได้แต่มองอย่างเคียดแค้น พอไอ้เอ๋ยนิ่งไอ้พัชก็ประกบจูบลงมือใหม่วนเวียนทำซ้ำเหมือนที่มันทำก่อนหน้าจนคนโดนเอาเปรียบเคลิ้มเหม่อไป
ไอ้เอ๋ยมันเคยผ่านเรื่องอย่างนี้มาซะที่ไหน
จูบมันครั้งแรกก็รู้แล้ว...
คงก้มหน้าก้มตาหาเงินเลี้ยงปากท้องอย่างเดียวล่ะมัน
ไม่เป็นไรหรอก ไอ้พัชหมายมั่นปั้นมือว่าจะเป็นคนสอนเรื่องอย่างนี้ให้เอง ตอนนี้ก็จูบไปก่อน จูบไปจนกว่าปากแข็งๆ ที่ด่าทุกครั้งเวลาเข้าใกล้มันให้อ่อนระทวยไม่เหลือคำด่าให้กันอีกต่อไปนั่นแหล่ะ แล้วค่อยเริ่มขั้นต่อๆ ไป
ไอ้พัชคิดแผนการอย่างย่ามใจ ริมฝีปากกับลิ้นร้อนก็ไม่หยุดสอนสั่งคนที่นอนระทวยโรยแรงอยู่บนเตียง ไอ้เอ๋ยครางเครือในลำคอตอนมันหายใจไม่ได้ ไอ้พัชก็ผละออกปล่อยให้มันหายใจก่อนแล้วประกบปากลงไปอีกครั้ง มือที่รั้งมันไว้อยู่เหนือหัวก็ปล่อยออกลองให้มันยกสองมือมาคล้องคอตัวเองไว้อย่างเผลอไผล
หึ...
ไอ้เอ๋ยเอ๋ย...
เอ๋ยเอ๋ย
กลับกรุงเทพเมื่อไหร่จะรีบไปย้ายสำมะโนครัวให้มาอยู่ด้วยกันให้หมดเนี่ย เอาเด็กมาเลี้ยงแล้วจะเลี้ยงมันด้วย
ไอ้พัชจะได้นอนหลับสักที!!!
*****
ไอ้เอ๋ยตาปรือๆ มึนๆ เบลอๆ ตื่นขึ้นมา ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ พอหันมองนาฬิกาก็เห็นว่าบ่ายสามเข้าไปแล้ว ลองลุกขึ้นก็ว่าไม่ปวดหัวแล้ว หันมองทางน้องแพก็ตกใจจนสะดุ้งลุกออกจากเตียงแทบจะภายในเสี้ยววิ
น้องแพหาย!!
ไอ้พัชก็หาย!!
วิ่งออกมานอกห้องถามไถ่พี่พยาบาลปากคอสั่นก่อนจะได้รับคำตอบที่ให้คลายใจ เดินตามทางที่พี่สาวคนสวยบอกไปทางด้านหลังอนามัยอีกหน่อย ก็เจอกับวัดเล็กๆ ที่พี่เขาบอกว่าไอ้พัชยืมรถจักรยานปั่นพาน้องออกมา
วัดนี้มีโรงเรียนสอนเด็กอายุ 2-4 ขวบเพื่อเตรียมความพร้อมก่อนเข้าอนุบาลอยู่
เพ่งสายตามองเข้าไปเลยเห็นว่าน้องแพเล่นชิงช้าโดยที่ไอ้พัชมันไกวให้อยู่อย่างสนุกสนาน...
เห็นภาพที่น้องหัวเราะเสียงแหลมใส ยิ้มมีความสุขแล้วปวดหน่วงในอกขึ้นมาอีกระลอก มองแล้วเหมือนพ่อลูกหยอกเล่นกันแล้วคนนอกก็ได้แต่กลืนก้อนความขมลงคอ
ถ้าพิสูจน์ออกมาแล้วว่าไอ้พัชเป็นพ่อ
มันบอกว่ามันจะเอาน้องไปเลี้ยงเอง แก้คำครหามากมายที่นับวันยิ่งกระพือขึ้นจะเรื่องบานปลาย
แล้วเขาล่ะ?
ไอ้เอ๋ยคนนี้จะอยู่ยังไง
มันแค่สามอาทิตย์ก็จริง แต่เป็นสามอาทิตย์ที่ไอ้เอ๋ยได้โอบอุ้มใครคนหนึ่งไว้ในอกอย่างทนุถนอม ไม่เคยได้รับความอบอุ่นอย่างนั้น เลยอยากเป็นฝ่ายให้ พอให้แล้วมันก็ตื้นตันก็สุขใจ
รัก
รักเด็กน้อยตัวกลมไปแล้ว รักเด็กน้อยที่อายุยังไม่สองขวบดีแต่ช่างเจื้อยแจ้วเจรจา ชอบยิ้มหวานให้ ชอบปรบมือดีใจ ชอบอมอมยิ้ม ชอบกินต้มยำปลายู ชอบน้องปลา ชอบดีดดิ้นกรีดร้องตอนถูกน้วยพุงกลมๆ
แปะ!
ไอ้เอ๋ยสะดุ้ง ตอนไอ้พัชมันจับน้องแพขี่คอแล้ววางมือลงบนหัวของตัวเอง
“เอ๋ยจ๋าทำไมร้องไห้” น้องแพถามเสียงสั่น เบะปากจะร้องตาม ตะกายอากาศจะลงจากบ่ากว้างมาหาไอ้เอ๋ย
“เด็กอย่าดิ้น เดี๋ยวตก” พัชผวาจับขาเด็กไว้ข้าง มืออีกข้างก็เอื้อมไปประคองหลัง ก่อนจะผละมือออกแล้ววางบนลงที่ผมนุ่มคนที่ร้องไห้อย่างเงียบๆ อยู่อีกครั้ง
“จะหาเอ๋ยนะพัชจ๋า” เด็กบอกเสียงแผ่ว กลัวพัชดุก็กลัว แต่ห่วงเอ๋ย
ไอ้พัชอุ้มเด็กลง ส่งให้ไอ้เอ๋ยที่รับไปกอดแน่น มองสบตากลมของมันที่มีรอยน้ำตาไหลไม่ขาดแล้วเจ็บจี๊ดๆ ที่ใจ นึกเดาใจมันได้ว่าเสียน้ำตาเพราะอะไร
“ไปอยู่ด้วยกันดิ” ไอ้พัชเปรยขึ้นมา เรียกให้ทั้งผู้ใหญ่ ทั้งเด็กสนใจ
“ถ้าแพเป็นลูกกูจริงๆ ก็ไม่ต้องแยกกันหรอก ไปอยู่ด้วยกันที่คอนโดกูให้หมดเนี่ย ไอ้แกวด้วย ยกโขยงไปให้หมดเลย แต่กูต้องได้อยู่กับแพ และถ้ามึงอยากอยู่กับแพด้วย...มึงต้องมาอยู่กับกู”
ไอ้พัชว่าอย่างนั้น
แต่อันที่จริง
ต่อให้น้องแพไม่ใช่ลูกจริงๆ
มันก็จะเอาไป...
เป็นข้ออ้างเดียว...ที่จะได้ไอ้เอ๋ยไปอยู่ด้วยกัน
******************************
อร๊ายยย เขิน
:o8:
-
ปากเอ๋ยไม่ใช่กระท้อนนะพัช หุหุ
-
:mew1: :mew1:
-
ขอเอ๋ยไปอยู่ด้วยได้หน้ามึนสุดๆเลยพัด :hao3:
-
สรุปเลยนะ ฉานรักน้องแพ~
:katai2-1: :katai2-1: :pig4:
-
อยู่ด้วยกันหมดเล้ยยย
-
:-[ :-[ :-[
เล่อค่าาาาาา ฟินจุง
มาต่อเร็วน๊าาาาา
-
พัชจ๋าแรดจริงจะหาข้ออ้างพาผู้ชายเข้าบ้าน ถถถถถถถ
-
อ่านๆไปสงสารเอ๋ยเหมือนกัน ชักจะรำคาญไอ้พัชล่ะ เรียกน้องแพ ว่า เด็ก เด็กมานี่สิ เด็กอย่าร้อง น่าหมั่นไส้ ๕๕๕๕ จะเลี้ยงเด็กได้มั้ยน่ะถ้าเด็กเป็นลูก ไอ้พัชจริงๆน่ะ รอ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
ดีมากพัชจ๋า ให้ไปอยู่ด้วยกันให้หมด :katai2-1:
-
เมื่อไรจะได้กลับล่ะ
-
มาต่อเร็วๆน้าาา
-
:mew1: :hao5:
:L1:
:pig4:
-
นายเจ้าเล่ห์มากพัช
:hao7:
-
ไป ไปเลย ย้ายไปอยู่กับพัชจ๋าเลย :katai2-1:
-
เขินด้วยๆ :mew3:
ย้ายสำมะโนครัวไปกันให้หมด 55555
มาต่อเร็วๆนะ รอช่วยขนของอยู่ค่ะ
-
เขิน
-
ทำไม เราอ่านแล้วเขินอ่ะ :o8: :o8: :o8:
ชวนไปอยู่ด้วย ^___^
-
วันหลัง หนูแพคงได้เรียก เอ๋ยจ๋า เป็น แม่เอ๋ยจ๋า ส่วนพัชก็ พ่อพัชจ๋า แน่ๆ กรี๊ดดดด พ่อแม่ลูกครอบครัวสุขสันต์ :hao6: อยากได้ยินแพจ๋าพูดประโยคนี้เหลือเกิน "แม่เอ๋ยจ๋า แพอยากมีน้อง แม่มีน้องให้แพได้ไหม?" (อินี่มโนไปล้านแปดแสน :hao7:) เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ :katai3:
-
พัชจ๋าชวนไปอยู่ด้วยแล้ววว
-
แบบนี้จะเรียกหอบผ้าหอบผ่อนย้ายเข้าบ้านสามีได้ใหมเนี่ย 55+
-
อยากให้กลับกรุงเทพเร็วๆแล้วเนี่ย
-
ชวนลูกเมียไปอยู่ด้วยแบบไม่โรแมนติคเอาซะเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พัชเอ๊ยย :hao7:
-
อีพัชมันร้ายมากกกกกกกกกกกกกก. อิอิ
-
ไปอยู่ด้วยกันๆๆๆๆๆ
-
พัชแสดงออกว่าอยากให้อยู่ด้วยแล้วสินะ แล้วเมื่อไหร่จะสารภาพกับเอ๋ยว่าชอบอ่ะ (ว่าแต่ตอนนี้ตัวพัชมันรู้รึยังเหอะ)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
ติดตาม ตามติด ชอบคร๊าบบบเป็นกำลังใจให้ รออ่านต่อน้า :mew1:
-
นี่คือการสู่ขอกับเจ้าตัวใช่ไหม :hao7:
-
พัชแม่มซึน
-
แหม นึกว่าจะบอกว่าถ้าลูกกูก็ไปช่วยเลี้ยงที่บ้านสิ
กิ๊ววววววว
-
จะเอาอย่างเดียวเรยสินะพ่อคุณ
-
เอาละสิ พัชมันคิดไม่ซื่อซะละ หึหึ
แต่ก็น่ารัก อร๊ายย
แต่อยากรู้จังลูกพัชจริงรึเปล่า
-
ไปอยู่ด้วยกันเลย
-
หึ ได้ทีจูบเอาๆเลยนะ สลัดผัก
-
ไปอยู่กันให้หมดเลย
จะได้สบายสักที :sad4:
-
พัชจ๋าเนี่ย เนียนนะ น่ารัก :-[
-
มุ้งมิ้งน่ารักเลือดสาดตลอด
เป็นรูมเมทกันมาตั้งปีนึงพัชมันไม่เคยเห็นเสน่ห์เอ๋ยมาก่อนรึไงนะ ถึงได้เพิ่งจะมาตกหลุมรักเอ๋ย ตอนที่เอ๋ย ยิ้ม เล่นกับแพ
แต่แพก็ถือเป็นคิวปิดล่ะนะ ถ้าจะให้มารักกันเองเนี่ยะ ลงเอยกันยากแน่นอน
สมุดฉีดวัคซีนเล่มที่ว่า คือ สมุดบันทึกสุขภาพแม่และเด็กใช่ไหมคะ หน้ารายละเอียดของแม่เด็กมีทั้งเลขที่บัตรประกันสุขภาพ ที่อยู่ เลขประจำตัวประชาชน ตามหาแม่น้องแพ ได้ไม่ยากนะดูๆแล้ว ถ้านางไม่อยากเลี้ยงจริงๆ ก็ให้เอ๋ยหรือพัช เดินเรื่องรับเป็นบุตรบุญธรรมเลย จะได้ไม่มีดราม่าตามมาทีหลังว่าแม่มาเอาตัวน้องแพคืน เด็กๆน่ะได้อยู่ใกล้ชิดหลงรักได้ง่ายยิ่งขี้อ้อนแบบน้องแพ เอ๋ยกับพัชจะเห่อหลงลูกแน่นอน ต้องตัดไฟแต่ต้นลม
-
คิดถึงแพจ๋าง่ะเมื่อไรจะมา
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
แพจ๋าาาา
-
:z6: :z6:
18 รักในวัยเรียนเหมือนจุดเทียนกลางสายฝน แต่ไอ้พัชมันหน้าทน เทียนดับไม่สนมันจะเอา (ชื่อตอนอะไรวะ?)
“มึงดูๆๆๆ โอ้ยยย กูจะบ้าตาย อย่างที่พูดเลยไหมมึง”
“แล้วดูพี่พัชมองตามตาละห้อยเลยมึ๊งงงงงง”
“อิสลัดดด กูจิ้นมากกกกก”
อะไร จิ้นอะไรครับสาวๆ ก่อนขึ้นรถกลับถิ่นฐานมอเนี่ย คนมองมาอย่างกับเจอซุปตาร์ ทำไมวะ? ปกติไอ้เอ๋ยก็หล่อนะ แต่กูไม่ได้หล่อขั้นที่มีคนกรี๊ดให้เห็นจะๆ แบบนี้นะเว้ย
“กูใส่กางเกงขาดเป้าหรอไอ้แกว” ถามไอ้แห้งข้างๆ มันเดินแบกอุปกรณ์โครเชต์มันด้วย บอกว่าขึ้นรถแล้วจะเอามาทำต่อเลย ขาดรายได้ไปเยอะแล้ว
“ถ้าเป้าขาดจริง พวกนั้นคงกรี๊ดขยะแขยงมากกว่าซุบซิบนินทาล่ะมั้ง” ไอ้แกวมุ่นคิ้ว มันก็คงไม่รู้จริงๆ ล่ะมั้ง
แล้วคือมันเป็นอะไรกันครับ เป็นค่ายที่กูหาสาระในชีวิตกูไม่ได้เลย มาช่วยเขาทำหลังคาได้หน่อยหนึ่งฝนก็ตก เกี่ยวข้างได้ไม่ถึงสิบมัดฝนก็ตก คืนก่อนสุดท้ายดีหน่อยที่มีกิจกรรมรอบกองไฟ ไม่อย่างนั้นไอ้เอ๋ยจะอัปเปหิตัวเองออกจากกลุ่มเฮดของกิจกรรมแล้วล่ะ
“เอ๋ยจ๋า น้องแพอยากกินน้ำครับ” น้องแพกระตุกชายเสื้อยิกๆ เลยจะหยิบเอาขวดน้ำจากถุงขนมที่ซื้อเตรียมไว้ออกมาให้ลูกรัก ขวดน้ำเย็นจากข้างหลังก็ยื่นเฉียดหน้าไปให้เด็กตัวกลมซะก่อน
“พัชจ๋า!!” เด็กน้อยร้องเรียกลั่น ตบมือแปะๆ ดีใจแล้วไหว้ขอบคุณอย่างสวยงามตามแบบฉบับที่สอนเปี๊ยบให้ไอ้พัชมัน
“อะไรของมึง!” ไอ้เอ๋ยว๊ากให้ มันมาจากไหน เหาะมาหรือไงวะ
“อะไร? ก็เอาน้ำให้เด็กไง ตาบอด” ไอ้พัชทำเป็นด่า คนถามเลยยิ่งโกรธ อยากจะตะโกนด่ามันอีกอยู่หรอก แต่เหนื่อยใจ หันมาลูบหลังน้องแพที่สำลักน้อยๆ เพราะรีบดื่มเกินไปดีกว่า
“น้องแพลูก ค่อยๆ ดูดน้ำสิ”
“โตแล้วทำไมต้องให้บอกด้วยเด็ก”
“โตกับควายอะไร! น้องแพยังไม่สองขวบดีเลยไอ้สัส” คือไอ้เอ๋ยทนไม่ได้จริงๆ ไอ้พัชนี่อุตส่าห์หายหน้าไปสองวันแล้ว วันกลับเสือกเสนอหน้ามาเสียได้
“พอเถอะ ยิ่งเสียงดังคนยิ่งมอง” แกวปรามเสียงเอือม หางตามองเห็นเพื่อนของพัชเดินมาใกล้เลยรีบสาวเท้าเดินหนีให้ไกล รีบวิ่งขึ้นรถก่อนไม่สนใจเสียงร้องเรียกของเพื่อน อัคก็เกินคน อุตส่าห์อยู่ใครอยู่มันแล้วยังรังควานกันอยู่ดี ยิ่งช่วงเอ๋ยไม่อยู่แกวยิ่งโดนหนัก แถวต้นแขนเป็นรอยช้ำไปหมดแล้ว
“เฮ้ยแกว กูขอโทษ อย่ารีบดิวะ” ไอ้เอ๋ยยื่นขวดน้ำคืนคนขี้เสือกลวกๆ ก่อนจะย่อตัวเตรียมอุ้มเด็กน้อยขึ้นเดินตามเพื่อน แต่ติดตรงที่ตอนนี้น้องแพไปขี่คอไอ้พัชแม่งเรียบร้อยแล้ว
“กรี๊ดดดดด อีเห้ยยยยยย กูว่าแม่งเรื่องจริง”
“เหยดดดด พี่พัชกับ...เอาจริงดิวะ”
“มึง เรื่องนี้ต้องขยาย กูจะเอาไปบอกอิพวกที่ไม่ได้มา กูบอกแล้วตีกันบ่อยๆ งี้ ลูกดกชัวร์มึง”
เสียงคุยกันไม่เบานักแว่วเข้าหูไอ้เอ๋ยมาอีก คราวนี้ก็เริ่มตงิดแล้วว่าจะกระซิบคุยอะไรกันหนักหนา อยากจะเดินเข้าไปหาเรื่องก็ติดตรงที่ไอ้พัชมันดึงแขนเสื้อไว้ให้ก้าวเดินขึ้นรถ
“ช่างเขา อย่าหาเรื่องนะไอ้เอ๋ย เด็กมองมึงอยู่นะ” ไอ้พัชมันห้ามเหมือนมันรู้ ไอ้สัสพูดมาได้ว่าอย่าหาเรื่อง คนอย่างเอ๋ยไม่เคยหาเรื่องใครก่อนหรอก
“นั่งหลัง” ไอ้พัชกระตุกเสื้ออีก ไม่สนใจว่าใครจะมอง ไอ้เอ๋ยก็ทำได้แค่จิ๊จ๊ะในลำคอแล้วเดินตามไป ก็น้องอยู่บนคอมันนี่หว่า แถมน้องยังหัวเราะคิกคักชอบใจอีกด้วย
ทำไมเอ๋ยถึงยอมให้มันเล่นกับเด็กตัวกลมน่ะหรอ...
ก็เผื่อว่ามันเป็นพ่อจริงๆ...
“ไอ้พัช หัวน้องจะชนเพดาน” ไอ้เอ๋ยเสียงเขียวใส่ คนให้เด็กขี่คออยู่เลยหยุด หันหลังเอี้ยวตัวให้คนดุอุ้มเอาน้องจากบ่ามันไป
“พัชหนักหรอ มีน้ำไหลๆ ตรงหน้า” เด็กน้อยเอ่ยถาม อยู่บนตักแพเลยเงยหน้ามองพัชสะดวก นี่ก็ไม่ได้นั่งแถวหลังกันหรอก ข้างหลังคนเต็มเลย มัวแกวก็ขึ้นมานั่งกับเขย อยู่เบาะตรงข้ามกันเนี่ย
สิ่งมหัศจรรย์ของค่ายคือทำให้คู่กัดมันนั่งเคียงกันอยู่เบาะเดียวกันได้ ไอ้เอื้อยที่มองเห็นแล้วคันปากยิบๆ อยากจะแซวสักดอก แต่เพื่อนๆ แม่งก็ส่งสายตาเรืองรองมาให้ ประมาณว่าถ้ามึงเปิดปากพูด มึงตาย
“ไม่อ่ะเด็ก” พัชขมวดคิ้วตอบเด็กน้อย ไอ้เอ๋ยมันก็กอดน้องไว้บนตักนั่นแหล่ะ แต่มันก็ก้มซ้ายก้มขวาหาอะไรไม่รู้
“ทำอะไรเอ๋ย” ไอ้พัชถามเสียงดุ แต่คนถูกถามไม่ตอบ ก้มไปก้มมาเกือบพาเด็กน้อยร่วงกันไปทั้งคู่ ดีที่ไอ้พัชผวาเอื้อมแขนไปโอบรอบไหล่มันทัน
“ไอ้เอ๋ย! มึงนี่มัน” ด่าเหมือนหงุดหงิด แต่เมื่อกี้ใจแม่งแป้วสัสๆ
“โทรศัพท์กูหาย” ไอ้เอ๋ยหงุดหงิดกว่าเกือบด่าไปแล้ว
“มึงลืมไว้ที่ห้องน้ำ กูเก็บมา...”
กึก!
ไอ้เอ๋ยตัวตรงทันทีที่ไอ้พัชบอก ความทรงจำเมื่อคืนแล่นมาเป็นฉากๆ จนนึกโมโหว่านึกถึงมันทำเหี้ยอะไรหนักหนา แล้วอีกอย่างพอไม่ยุกยิกตัวแล้วถึงรู้ว่าไอ้พัชโอบไหล่ตัวเองอยู่
“เอามือออกไอ้พัช” กระซิบเสียงเขียว กลัวว่าคนอื่นจะมองมา ไอ้พัชเลยยกมือออกทำท่ายอมแพ้ หันมาเล่นตบแปะกับเด็กแทน
รุ่มร่ามกับกูเกินไปแล้วนะมึง
ไม่น่าพลาด...ไม่น่าพลาดที่รับสายมันเมื่อคืน ไม่น่าออกไปหามันที่ห้องอาบน้ำตอนดึกๆ ไม่น่าปล่อยให้มันลากเข้าไปในห้องน้ำ ไม่น่าปล่อยให้มันรุ่มร่ามกับตัวเองได้...จนกว่าจะปล่อยให้กลับมานอนที่แม่งก็เกือบเช้าแล้ว
ไม่น่าเลยเอ๋ยเอ้ย
แล้วแม่งก็ขัดขืนมันไม่ได้ ไอ้สัส อ่อนปวกเปียกอยู่กับอกมันนั่นแหล่ะ
“ขนของมาคอนโดกูเลยนะ” ไอ้พัชเห็นมันทำหน้าเครียด เลยก้มมากระซิบบอกสิ่งที่ทำให้เครียดเพิ่มอีก
“กูจะบอกแกวว่ายังไง” เสียงไอ้เอ๋ยสั่นๆ ตอนถามกลับ หมันเขี้ยวมากในความรู้สึกไอ้หื่น อยากก้มไปจัดการปากอิ่มๆ นั่นอีกที แต่ติดว่าสถานที่ไม่อำนวย เลยก้มลงฟัดแก้มเด็กน้อยแทนแก้อยากไปก่อน
แต่อย่าว่าแต่บอกแกวเลย ถามตัวมึงเองก่อนไอ้เอ๋ยว่าจะย้ายไปอยู่คอนโดมันเพื่ออะไรวะ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พาเด็กไปตรวจเสร็จก็หาเหตุผลได้เองนั่นแหล่ะ มึงก็พาเพื่อนมึงมาให้ได้แล้วกัน” ไอ้พัชว่าอย่างเป็นต่อ ตอนนี้คือเรื่องเด็กในอ้อมแขนของตัวเองเอามาเป็นเรื่องต่อรองได้เยอะมากทีเดียว
แต่ถ้าเด็กนี่ไม่ใช่ลูกไอ้พัชล่ะ???
เออ...คนอย่างไอ้พัชซะอย่าง ถ้าแม่งอยากได้ก็ต้องทำให้ได้อยู่แล้วล่ะ
“มันจะรู้ผลเลยรึไง” เสียงไอ้เอ๋ยสั่นขึ้นอีกเรื่อยๆ เริ่มกลัวใจไอ้พัชจริงๆ แล้วล่ะ มันดูจริงจังกับการเอาน้องไปเลี้ยงเอามากๆ
“กูศึกษาจากในเน็ตมา เห็นเขาบอกว่าหลังจากตรวจประมาณสามวันถึงสองอาทิตย์ถึงรู้ผล” รู้สึกว่าคุยกันเป็นการเป็นงานมากขึ้น แต่ไอ้เอ๋ยยิ่งกลัวที่จะพูดมากขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นตรวจเสร็จรู้ผลแล้วค่อยย้าย...”
“ไม่”
“มึงบังคับกูไม่ได้นะไอ้พัช” ไอ้เอ๋ยเริ่มเสียงดังเข้าสู้ แต่ก็ไม่ได้ดังมากมายอะไร ดูได้จากเด็กน้อยที่บิดรูบิคในมือเล่นไม่สนใจว่าผู้ใหญ่สองคนคุยอะไรกันอยู่
“ไปเถอะน่า มึงต้องเปิดร้านเจ้มิ้นตั้งแต่เช้าด้วย อยู่กับกูก็แค่เดินลงมาข้างล่างไม่ต้องเดินมาไกลจากหอมา”
เหตุผลแค่นั้น???
“กูอยากให้เด็กผูกพันกับกูด้วย เผื่อกูเป็นพ่อจริงๆ” ไอ้พัชเอาอีกเหตุผลมาอ้างเพราะเห็นว่าคนดูแลเด็กยังลังเล จนท้ายที่สุด ไอ้เอ๋ยก็พยักหน้าขึ้นลงช้าๆ อย่างจำยอม เพราะทุกอย่างเห็นแก่เด็กน้อยทั้งสิ้น
“กูจะหาวิธีคุยกับไอ้แกวแล้วกัน มันก็โกรธมึงแทนกูเหมือนกันนะไอ้เหี้ยพัช ที่มึงเอาเพื่อนมึงมาตีกู ไหนจะชอบพาเพื่อนมาด่ากูอีก” ไอ้เอ๋ยไล่เบี้ยอย่างโมโห พูดแล้วคันไม้คันมือตงิดๆ
“ไอ้เอ๋ย”
เสียงไอ้พัชเรียกตอนมันหันมาเล่นรูบิคในมือเด็กน้อยด้วย
“เรียกทำเหี้...”
“กูขอโทษ...”
**********
หายหัวไปนานไม่พอ กลับมายังไม่มีความคืบหน้า :z3:
เป็นตอนที่จับฉ่ายมาก
เรื่องความสัมพันธ์ของพัชเอ๋ย ของแกวอัคเขย
เรื่องตรวจ DNA
น้องแพลูก ตอนหน้าป้าจะเอาบทให้หนูเยอะๆ เลยนะลูก ฮื่ออออออ
ปล. เก๊าหายไปทําหนังสือเก๊าอยู่ เหนื่อยจริงจัง :heaven
-
รอลุ้นอยู่
-
อุ๊ แอบมองแกวอัค คุ่นั้นทำอะไรกันอยู่เนี่ย
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อะไรคือโทรตามไปห้องอาบน้ำกลางดึกคะ
ตอบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :z3: :z3: :z3:
-
อย่าเศร้าไปเลยเอ๋ยยังไงก็ได้อยู่ด้วยกันนั้นแหละ อิอิ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
นี่ชื่อตอนหรือว่า บทนำอ่ะ ยาวได้อีกนะ :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากอ่านฉากห้องน้ำจัง :pighaun:
-
จะไปตรวจ DNA แล้ว...
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
:katai2-1:
-
นี่เราพลาดอะไรไปบ้าง ?? โทรศัพท์กลางดึกให้ไปหาที่ห้องน้ำคือไร ?? แกวกับอัคคือไร ?? เฉลยด่วนนนนนน :hao7:
ปล. คำขอโทษของพัช มันกินใจดีจัง เอ๋ยจะมีปฏิกิริยายังไงต่อล่ะเนี่ย :hao3:
-
พัชจ๋า ไอ้หน้ามึน จอมเผด็จการ
เอ๋ยจ๋า ดูแล มันแกวด้วยนะ มันโดนไอ้อัคร รังแกบ่อยๆ
น้องแพจ๋า ต่อไป หนูจะได้กินอิ่มนอนหลับแล้วลูก
-
ชอบน้องเเพอ่ะ
...
คู่รอง 3p หรอ
-
สาววายเต็มมหาลับเลยสินะ ลือกันไปถึงใหนเเล้วเนี่ย เหอเหอ
-
:mew1: :mew1:
-
ฮาชื่อตอนอย่างแรง :m20: คิดถึงน้องแพกับคนแต่งจังเลยยยมากอดหนึ่งที :กอด1: เป็นกำลัวใจให้ :katai3:
-
สู้ๆค่ะ
สัปดาห์สอบทรมานจริงๆ :heaven
รอตอนหน้านะคะ
-
น้องแพๆๆๆ คิดถึง ม๊วฟๆ เป็นคิวปิดให้เอ๋ยจ๋าพัชจ๋าต่อไปนะลูก 555
-
เริ่มสงสารแกวแล้ว
มีเรื่องอะไรอีก :m15:
-
เข้ามารอน้องแพ
-
น่าร้าก
-
นี่ลุ้นมากคือดีอะ
แบบนั่ลรั๊กกกกก
แกวถ้าเลือกไม่ได้ก้ควบไปเลย อุอุ
-
เอาอีกกกก
-
เอาแล้วๆ พัชยังไงเนี้ย หลงรักเอยซะแล้วววว
รู้สึกว่าอัคจะชอบแกวนะ เห็นหึงแกวกับเขยจังเลย
-
เดี๋ยวๆ คือเขาได้กันแล้วใช่ไหม
แล้วคู่รองนี้อะไร อัคชอบแกว แต่แกล้งแบบนี้ไม่ไหวนะ
-
เป็นเรื่องที่อ่านไปแล้วหัวเราะทั้งน้ำตา o13
-
เป็นเรานี่เงิบเลยนะ อยู่ดีๆมาขอโทษ
-
ปักหมุดตอนที่6 ตาอัคนี่มันน่าตบปากให้กระอักเลือดจริงๆนะคะคุณขา
แขวะอยู่ได้เรื่องฐานงฐานะ เกิดมารวยซะเปล่า. ใช้ความรวยให้เป็นประโยชน์ไม่ได้เล้ยยย พับผ่า
ไม่พูดถึงพัชนะ. หมั่น /เบ้ปากเป็นสระอิ
ตอนนี้ นี่ติ่งเอ๋ย แกว แพเหลย เวลาแพเรียกเอ๋ยจ๋านี่อะหืออ โมเอร้! 555555
#ทีมเด็กเกษตร
-
ตัดจบกันแบบนี้เลยทีเดียว :heaven
-
โอ๊ยยยย ถึงพัชมันจะทำตัวดีขึ้น
แต่ยังไงก็เกลียดมันอยู่ดี
ไม่ยอม ๆ อย่าย้ายไปอยู่กับมันนะเอ๋ย อย่ายอมเด็ดขาด! :ling1: :ling1:
-
หึหึ แม่ของลูกก็มีแล้ว ลูกก็มีแล้ว แฮปปี้ๆ จริงๆ คริๆ
-
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
-
น่ารักจัง รอติดตามเลยจ้า
-
ทำที่พัชที่เรียกน้องแพว่าเด็กอ่ะ ฮ่าาาา ดูน่ารักดีอ่าาาา
-
:mew3: :mew1: มุ้งมิ้งดีจัง ชอบๆ บางทีพัชก็ดูเจ้าเล่ห์ใช้ได้นะ
-
:call: :call: :call: :call:
-
เมื่อไรจะมาอะคิดถึงน้องแพ :o11: :o11: :o11:
-
เมื่อไรจะมาอะคิดถึงน้องแพ :o11: :o11: :o11:
สงสารคุณบลูมากเลย มาทวงประมาณ 3 รอบได้แล้ว ขอโทษนะครับผม มากอดๆๆๆ
หลังจากนี้ก็จะมาถี่ๆ เหมือนเดิมแล้วครับผม
:katai4: :katai4:
19 เก็บใจไว้ในลิ้นชัก คงไม่เจอแล้วรักแท้ (เกิดไม่ทันจริงๆ นะ แบบว่าแม่เปิดให้ฟัง ไม่ทั๊นน ไม่ทันคร่า)
“ไอ้เหี้ยเนี่ยนะแม่!”
“ใช่จ่ะลูก มันกับแม่มันเอาพ่อแกไปกกไว้”
“ชาติชั่วทั้งแม่ทั้งลูกสินะ”
“กูเปล่า! กูไม่เกี่ยว มันมาเอากูแล้วไอ้เหี้ยนี่ไปอ่อยมันเอง”
แม้แต่แม่ยังไม่เข้าข้างเลย นับประสาอะไรกับสายตาคนอื่นที่มองมาอย่างหยามเหยียดเล่า ใจดวงนี้ไม่ใช่เหล็ก เปล่าทำด้วยหิน ไม่ได้ปั้นด้วยปูน ถึงจะแตกสลายไม่ได้ แต่เป็นแค่ก้อนเนื้อที่มีวันหยุดเต้นได้เช่นกัน
“สัตว์เอ้ย! ผมบอกแม่แล้วใช่ไหมว่าไอ้นั่นมันจะทำให้ตระกูลเราขายหน้า!”
“แม่รักเขาลูก ฮึก แม่รักเขา”
“แล้วไงล่ะแม่ แล้วมันก็ทิ้งแม่ไปเอากะXรี่แถมเอาลูกกะxรี่ด้วยเนี่ยนะ!!”
“แม่ขอโทษอัค แม่ขอโทษ!”
“มึง..อย่างมึงก็คงเหมือนแม่มึง ชีวิตมึงต้องไม่มีความสุขอีกต่อไป พวกมึงทำกับครอบครัวกูขนาดนี้ อ่าหวังว่ากูจะปล่อยไปง่ายๆ”
นั่นสิ...จริงๆ มันก็สมควรแล้วใช่ไหมล่ะ? ไอ้ความวิปริตแถมมักมากในร่างกายรสรักของผู้ชายด้วยกันจนหลงลืมผิดชอบชั่วดีน่ะ มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรอ?
“อ้อ! ไอ้นรก มึงชื่อแกวสินะ...กูจะจำไว้ จำไว้จนวันตาย แล้วก็อย่าหวังจะได้มีความสุขล่ะ”
มันแกวหนีมาเจอเอ๋ยที่ทางเข้าหอ สอบติดแต่ยังไม่ได้ทำเรื่องย้าย เงินทุกบาทที่เอามาแจ้งค่าเทอมส่วนต่างที่นอกเหนือจากทุนและค่าหอในนักศึกษา ‘พ่อ’ เป็นคนออกให้ แต่ตอนนี้แกวตัวคนเดียวแล้ว ตัวคนเดียวพร้อมบาดแผลใหญ่ บาดแผลลึก และความสกปรกจากจิตใจของตัวเองที่ติดตัวมา
“เฮ้ยยยย ไอ้เหี้ยยย เลือดเต็มหลังเลยยย!!” เสียงคนแปลกหน้าดังขึ้นเรียกสติที่เกือบดับวูบไปของตัวเอง มันแกวลืมตาขึ้นช้าๆ เจ็บแปลบไปทั่วหลัง มึนเบลอเพราะพิษบาดแผลและคิดว่าอีกไม่นานคงจะหมดลม
แต่คนที่ส่งเสียงดังอยู่เมื่อครู่ก็ร้องตะโกนโหวกเหวกให้รปภ.กับเจ้าหน้าที่มหาวิทยาลัยมาลากตัวไปอนามัยใกล้มอ ค่ารักษาพยาบาลที่ไม่แพงแต่ไม่มีปัญญาจ่ายพร้อมยาแก้อักเสบยาแก้ปวดแบบตามมีตามเกิดถูกคนที่เข้ามาช่วยเหลือเป็นธุระปะปังจ่ายเงินและฟังข้อมูลการล้างแผลไหม้เนื้อของเขาทั้งหมดสิ้น
อา...ทำไมไม่ปล่อยให้ตายๆ ไปนะ
“มึงเรียนที่นี่หรอ? ไปมีเรื่องกับใครมาวะ ไอ้ห่า กูตกใจนึกว่าผี ทำไมไม่เรียกให้คนช่วย แล้วนี่ปีไหนวะ? แต่ถ้ามานอนกองหน้าหอในก็ปีหนึ่งใช่ป่ะ? มึงอยู่ห้องไหนอ่ะ เมทมึงมารายงานตัวยัง แล้วแผลจะหายทันเปิดเทอมไหมวะ อีกแค่ 5 วันเอง เออแล้วอยู่คณะอะไร?” เสียงพูดและถามเองตอบเองแบบยาวเหยียดของคนข้างๆ ไม่ทำให้แกวรำคาญ แต่มันเสียดแทงจนสะท้อนใจ น้ำตาเลยไหลออกมาอย่างคนอ่อนแอ
“เฮ้ยๆๆๆ เออๆๆๆๆ มึงอย่าร้องงงง กูปลอบไม่เป็น เอ่อ...โอ๋ๆๆ แต่ช้าแต่ ไม่ร้องนะไม่ร้อง”
แล้วก็พาไปอยู่ห้องด้วย เพราะเขาก็ยังไม่ทันได้ดูรายชื่อว่าได้พักห้องไหนเมทเป็นใครจากคณะอะไร ดีใจที่สอบติดก็กลับบ้านเลย...และมันก็เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน ถึงได้หนีซมซานมาที่นี่ ที่ๆ คิดว่าแม่คงตามตัวมาไม่ถูก
รู้จักกันแบบผิวเผินคือชื่อชั้นปีและคณะ คนขี้โวยวายและพูดมากติ๊ต่างความเป็นจับมือกระชับมิตรบอกว่าชื่อเอ๋ย ขึ้นปี 1 คณะเกษตร
อยู่ด้วยกันก็คอยดูแล ดูแลชนิดที่คิดว่าผูกพันกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ไม่คิดว่าคนแปลกหน้าจะเอาใจใส่กันขนาดนี้ ถึงจะพูดมาก เถื่อน เล่นหัว แต่เอ๋ยเป็นคนจิตใจดี และบริสุทธิ์มาก
บริสุทธิ์จนคิดว่าคนอย่างไอ้แกวคนนี้ไม่เหมาะจะอยู่เคียงข้างในฐานะเพื่อนที่มันหยิบยื่นให้จริงๆ
“ชื่อเขยใช่ม่ะ? เรียนนิเทศอ่อ กูฝากไอ้แกวด้วยนะ มันป่วยหนักอยู่ เออ มันไม่ค่อยพูดก็พูดแทนมันหน่อยนะ เห็นหน้ามันอมทุกข์นี่เปล่าผีอำนะ แต่มันยิ้มไม่เก่ง ช่วยตลกๆ ใส่มันบ่อยๆ แล้วกัน”
วันรายงานตัววันสุดท้ายยังพาเดินมาส่งที่ห้องที่ต้องอยู่กับเมทอีก แถมฝากฝังประหนึ่งเป็นคุณแม่ แกวได้แต่ยิ้มขอบใจ ยังไงคงได้เจอกันบ่อยแน่ๆ ก็คณะเดียวกันปีเดียวกัน แถมมันก็ลงทะเบียนให้ ยังไงก็เซคเดียวกัน
เขยเป็นลูกคนรวย แหงล่ะก็เรียนนิเทศ คณะที่ไม่มีทุนให้เด็ก ของใช้แต่ละอย่างแกวได้แต่ส่ายหัวใส่ ไม่เคยเห็นไม่เคยได้ยินไม่เคยสัมผัส ขนาดตอนบอกไปว่าไม่มีโทรศัพท์ใช้และใช้ไม่เป็นด้วย อีกคนก็ตาโตตกใจแบบสุดๆ วันต่อมาก็ยื่นโทรศัพท์ให้ ทะเลาะกันจนลั่นหอจนเอ๋ยมาเกลี่ยกล่อมให้เลยต้องจำใจรับโทรศัพท์ในราคาที่เห็นคนอื่นๆ เขาพูดกันว่าแพงสุดๆ แล้วได้แต่มือสั่นรับไว้
นี่ก็ดูแลประหนึ่งลูกน้อย หาของมาให้กิน พาเที่ยว ช่วยทำแผล สอนเล่นโทรศัพท์ สอนขึ้นบันไดเลื่อน สอนกินอาหารญี่ปุ่น สอนเข้าโรงหนัง สอนใช้อินเตอร์เน็ต สอนภาษาอังกฤษ สอนทุกอย่างจนพอจะรู้ทันโลกกับเขาบ้าง
ผ่านไปสองเดือนก็มีผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งมายืนด่าปาวๆ หน้าคณะว่าแย่งผัวเขาแล้วโดนลากไปด้วย สรุปว่าเป็นเมียของ ‘พ่อ’ ซึ่งเป็นพ่อเลี้ยงของ ‘อัค’ เด็กนิเทศรุ่นเดียวกับเมทตัวเองนั่นแหล่ะ
โดนด่าจนหน้าชา เจ็บไปทั่วใจ แล้วแม่ที่ไม่เจอกันมานานยังทำเหมือนไม่ใช่ลูกอีก
เอาเถิด จะเจ็บจนไม่หายใจอีกต่อไปก็ไม่มีใครสนใจหรอก อยู่ไปก็คงโดนจองล้างจองผลาญจากผู้ชายที่ยืนด่าตัวเองแบบไม่มีชิ้นดีอยู่ตลอดไปแน่ๆ
แต่ก็สาสมแล้วกับที่ทำตัวไว้
“แกว แกวเป็นอะไรไปอ่ะ อย่าคิดมากเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นมาว่าเลยนะ สติไม่ดีหรือเปล่าไม่รู้” เขยปลอบใจตอนเขากลับไปถึงห้อง อ้อมกอดเขยอบอุ่น และแกวเองก็รู้ว่าเขยคิดอย่างไรกับตนก็ตอนที่ถูกจูบประทับที่หน้าผากอย่างอบอุ่นและแผ่วเบานั่น
“เขย...”
“ไม่เป็นไรแกว แกวไม่ต้องตอบรับหรอก ยินดีดูแลแบบไม่หวังผลนะ”
ตอบรับไม่ได้หรอกเขย ยังไงก็ไม่ได้ ตัวสกปรกใจก็หยาบช้าขนาดนี้ ไม่เหมาะจะอยู่กับคนดีๆ อย่างเขยเลยสักนิด ชีวิตแปดเปื้อนไปเสียขนาดนี้ ไม่กล้าลากใครมาจมลงบ่อโคลนตมด้วยกันหรอก
“ขอบใจนะเขย”
“อื้อ”
“ขอบใจจริงๆ”
ขอบใจที่ยอมเอามือมาจับคนสกปรกคนนี้ไว้...
*****************
#สั้นจัง :katai1:
ฉากอารมณ์ไง แบบลึกซึ้งมากไม่ค่อยได้ เดี๋ยวสงสารน้องแกวสุดน่ารัก
-
:mew2: :mew6: :o12:
:L2: :L1:
:pig4: :pig4:
-
ง่าาาาา. สั้นจุง
-
มาซะสั้นเชียว แกวเอ้ยยยย
แล้วถ้าเอ๋ยกล่อมแกวย้ายสำมะโนครัวไปสำเร็จ
นายอัคท่าทางจะไม่ปล่อยหนูลอยนวลนะลูก แค้นขนาดนั้น :z3:
โอยยยย คิดถึงน้องแพ มาบ่อยๆนะ :m15:
-
ไม่เอาอัคแกวนะ เอาแกวเขย :hao5:
คิดถึงน้องแพจังงงง คิดถึงคยเขียนด้วย รอตอนต่อไปค่า
-
ฮือออออ
อ่านแล้วสงสารแกวอ่ะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
แกวเขย ไม่ใช่เขยจะงอแงนะคะ ^^
-
แกวน่าสงสาร
-
สงสารแกว
:mew1: :mew1:
-
แกวเอ้ย..ชีวิตมันเริ่มต้นใหมได้เสมอ อยากเปลี่ยนมันก็ตั้งใจเรียนให้ได้ทุนเรียนดี ทำงานที่ดีๆ
-
ชีวิตแกวนี่มันเข้าดราม่าสุดชีวิต
-
ตอนนี้แอบอ่านแล้วงง สงสัยต้องอ่านซ้ำหลายๆรอบ :ling2:
-
ตอนนี้มาสั้นมากคับ สงสารแกวจับใจ อดีตคอยมาทำร้าย รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆ
-
แกวเอ๋ย หนูอย่าโทษตัวเองเลยลูก
ความสกปรก มันสิ่งที่ผู้ใหญ่พวกนั้นมันเอามาป้าย
หนูไม่ต้องทุกทรมาณกับมันหรอกลูก
คิดเสียว่าชดใช้หนี้บุญคุณให้ ไอ้ อีพวกนั้นหมดแล้ว
ความไม่กตัญญู มันเป็นความชั่วก็จริง แต่ความกตัญญู ต่อผู้ที่ไม่รู้คุณค่าก็เป็น
ความเสื่อมเช่นกันนะแกวลูก ใช้ชีวิตต่อไปนี้ของหนูให้มีความสุขเถอะนะเด็กโง่
เอ๋ยเป็นเด็กขาดแคลนที่มีน้ำใจมากลูก หนูไม่รวยเงิน แต่หนูรวยน้ำใจ
เขย ช่างเป็นคนมีน้ำใจและอบอุ่นจริงๆ
อัคร ??????? ไอ้คนไม่แยกแยะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาแล้วๆๆ :m4:
ดราม่ามาเลย สงสารแกวจัง :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน๊าาาาาาาา :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โถ่ แกว น่าสงสารที่สุ๊ดดดด
-
:katai1:สั้นมากกกกกกก. สงสารแกวววววววววววว
-
น่าสงสารแท้
-
สั้นอ่าคนเขียนนนนน
คนอ่านค้างมากกกก
สู้ๆน่ะคนเขียน
ติดตามต่อไปจ้าา
-
น้องแพ น่ารักมากเลยอ่ะอยากได้มาดูแล 555
ว่าแต่ พัช นี่ชอบ เอ๋ย เข้าอย่างจังเลยใช่มั้ยเนี่ย
ส่วนเรื่อง แกว เราว่า แกว เองก็น่าสงสารนะ ไม่รู้สิ แต่ แกว คงเจ็บปวดไม่น้อยหรอกดูท่าจะปิดกั้นตัวเองเอาไว้ซะด้วย
รอตอนต่อไปนะ
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
รออยูน่ะ
:z13: :z13: :z13:
-
:call: :call:
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
สงสารแถวมากขอบอก
-
น้องแพจะเป็นลูกใครก็ช่าง แต่ตอนนี้ หนูกำลังจะมีพ่อและแม่ครบแล้วนะจ๊ะ
คู่น้องแกว 3P เลยได้ม๊า? สงสารน้องแกว :hao5:
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
คุณบลูขา ตัวเองใจเย็นๆ ใจร่มๆ นะคะ ซอว์ขอจัดการหนังสือตัวเองที่กําลังจะต้องจัดส่งให้เสร็จก่อนน้าาาา :hao5: :hao5:
เดี๋ยวจะกลับมาอัพถี่ๆ รัวๆ เหมือนเดิมฮ๊าฟฟฟฟฟ
:mew6: :katai1:
-
รอตอนต่อไปค้าบ
-
:katai5: :katai5:
ย่องมาเงียบๆ มีใครจําเฮาได้ไหม เฮากลับมาแล้ว เฮากลับมาฟื้นชีพอีกแล้ว คึคึคึ
20. ออกศึกข้านึกแต่รบ และรบ จบศึกข้านึกแต่รักเจ้าเท่านั้น (ชื่อตอนไม่บ่งบอกอายุเช่นเคยและไม่เกี่ยวกับตอนเช่นเคย)
แกวไม่ได้ติดใจหรือซอกแซกหาเหตุผลอะไรจากไอ้เอ๋ยมากนัก ตอนไอ้คนปากดีกระเตงเด็กมาแล้วบอกเสียงเบาๆ ว่าจะย้ายไปอยู่คอนโดไอ้พัชคู่แค้นตลอดปีตลอดชาติกันแกวก็แค่พยักหน้ารับรู้ แต่ก็บอกปัดไปเรื่องที่จะเข้าไปอยู่ด้วย แกวบอกว่าถึงจะไม่ค่อยโกรธไอ้พัชเรื่องเมื่ออดีตมากนักแล้วแต่ก็ใช่ว่าจะสนิทใจถึงขั้นไปอยู่ด้วยกันได้ ไอ้เอ๋ยหมดหนทาง ห่วงเพื่อนก็ห่วงจนใจจนจะบอกปัดไอ้พัชตอนมันเร่งให้ขนของย้ายว่าจะไม่ไปแล้วแต่แกวก็ตัดปัญหาให้โดยบอกว่าจะไปอยู่กับเขยสักพักเพราะบ้านเขยรับผู้ช่วยพ่อครัวแม่ครัว เขยเลยจะให้ไปอยู่ด้วยกันในช่วงปิดเทอมแล้วทำงานพิเศษที่บ้านเขยที่เปิดร้านภัตรคารอาหารจีนด้วยเลย ถ้าเก่งๆ แม่ของเขยก็จะจ้างให้เป็นพ่อครัวอีกคน
สรุปว่าทุกอย่างก็ลงตัว ไอ้พัชมันก็ขนของไอ้เอ๋ยแบบชนิดเกลี้ยงไม่เหลืออะไรเลย ลากออกจากห้องมาแทบไม่ทัน แต่ก่อนหน้านั้นก็โทรตามให้เขยมารับแกวไปก่อนด้วย ไอ้เอ๋ยมันงอแง ถ้าเพื่อนยังไม่ได้ออกจากห้องแม่งก็ก็ไม่ออกเหมือนกัน
ลากมาที่คอนโดติดกับร้านมินิมาร์ทเจ้มิ้นนั่นแหล่ะ ห้องชั้นเกือบจะสูงที่สุดด้วย เห็นวิวจนสุดลูกหูลูกตา เด็กดูชอบซะเหลือเกิน
เรื่องมันก็ง่ายไปไหมวะ จู่ๆ ห็หอบผ้าหอบผ่อนตามมันมาเนี่ย
ใจกูก็ง่ายชิบหาย
“ให้กูนอนไหน?” ไอ้เอ๋ยมองซ้ายมองขวา เกิดมาพึ่งจะเคยได้เหยียบห้องราคาหลักล้านก็วันนี้
แต่มันก็แค่ที่ๆ ให้ซุกหัวนอนเหมือนห้องหอราคาถูกๆ ของตัวเองป่ะวะ??
มีให้มากทำไม ในเมื่อสุดท้ายก็ไม่ได้มีไว้ทำอะไรนอกจากซุกหัวนอน
“ห้องใหญ่ ห้องใหญ่ๆๆ” เด็กวิ่งไปทั่วห้อง วิ่งเตาะแตะไปเกาะกระจกดูวิวข้างนอก ตากลมๆ เป็นประกาย
“เอ๋ยจ๋า ดูนั่นจิ” เด็กน้อยหันมากวักมือป้อมๆ เรียกผู้ปกครองให้เดินไปดูสิ่งที่ตนเห็นด้วยกัน ไอ้เอ๋ยวางกระเป๋าใบเล็กลง เดินไปหาเด็กน้อยของตัวเองแล้วอุ้มขึ้นเพื่อให้เห็นวิวชัดกว่าเดิมเพราะระเบียงมันบังอยู่ แต่ไม่ได้เปิดกระจกออกไปหรอกนะ เจ้าของห้องก็ไม่ใช่ จะทำอะไรเกินหน้าเกินตามันก็กระไรอยู่
“กูเอากระเป๋าไปเก็บก่อน” ได้ยินเสียงไอ้พัชแว่วๆ มาแบบนั้นแต่ไอ้เอ๋ยเปล่าสนหรอก ชี้มือชี้ไม้อยู่กับเด็กน้อยอย่างเดียว
“ไอ้เอ๋ย เลิกเล่นกับเด็กก่อน มึงมาทำกับข้าวเย็นเลย”
“ไอ้พัช กูไม่ใช่คนใช้มึง” คนโดนใช้กัดฟันกรอดๆ ถ้าไม่ติดว่าน้องแพมองอยู่ก็อยากจะพูดหยาบคายด่ามันบ้าง
“มึงไม่ทำให้เด็กกินรึไง”
“กูทำให้ลูกกู แต่กูจะไม่ทำให้มึง” เอ๋ยตีรวน ก็เปล่ามาเป็นคนใช้มัน
“เอ๋ยๆๆ ไอ้เอ๋ย มึงอย่ามาทำตัวเด็ก ถ้ามึงจะทำให้ลูกยังไงมึงก็ต้องทำให้ตัวเองแดก แล้วมึงจะไม่ให้เจ้าของห้องอย่างกูร่วมโต๊ะด้วย?” ไอ้พัชทำหน้าเบื่อหน่าย คนโนทำหน้าใส่อยากเดินเข้าไปศอกมันอยู่หรอก ถ้าไม่ติดที่ว่ามันพูดเรื่องจริง
“เออ!!” เอ๋ยเดินกระแทกเท้าปึงปัง บอกให้น้องแพจ๋ารออยู่ในห้องนั่งเล่น ไอ้พัชมันไปเอาซีดีการ์ตูนที่ซื้อมาก่อนเข้าห้องเปิดให้เด็กน้อยดู หน้าจอใหญ่ๆ แบบที่แพไม่เคยได้ดูเลยตื่นเต้นใหญ่
“ไอ้พัช ห้องมึงไม่มีเหี้ยอะไรเลย แล้วจะให้กูทำอะไร? แดกอาหารทิพย์ไหมไอ้สัส”
“หยาบคาย เด็กอยู่” ไอ้พัชทำท่าปิดหูเด็กน้อย แต่จริงๆ น้องแพก็ไม่ได้ยินหรอก สนใจแต่เป็ดที่พูดไม่รู้เรื่องอยู่ในจอทีวี
“ไอ้...”
“มึงไปซื้อสิ มีตลาดสนอยู่หน้าปากซอยคอนโดนี่เอง หรือมึงจะเข้าโลตัส? เข้าท็อปส์?” ไอ้พัชเอ่ยปากสั่ง แล้วมันก็หันไปจ้องโทรทัศน์อย่างเดิม
“เออ!!” คนโดนเอาเปรียบทำอะไรไม่ได้ ได้แต่กระถืบเท้าออกมาจากห้อง แต่ก้าวออกมาได้ไม่ทันไรก็มีคนวิ่งตามมา
ไอ้พัชนั่นแหล่ะ อุ้มน้องแพมาด้วย
“เข้าซุปเปอร์เลยแล้วกัน ซื้อของมาไว้ใช้ด้วย เสื้อผ้าเด็กมันเก่าแหล่ะ ซื้อมาเผื่ออีกเยอะๆ” ไอ้พัชอุ้มไว้ที่อ้อมแขนข้างหนึ่ง น้องแพหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ ไอ้พัชมันสูงกว่าไอเอ๋ยอยู่หน่อยหนึ่ง เวลาอุ้มแล้วจะอยู่สูงกว่าปกติ
“ไปตลาดดดด ไปซื้อปลายู ปลายูๆๆ” น้องแพร้องเพลงอารมณ์ดี เอ๋ยเลยไม่อารมณ์เสีย เดี๋ยวน้องจะกลัวซะก่อน
“ปลายูอะไรอ่ะเด็ก” ไอ้พัชขมวดคิ้วทำหน้างง แต่น้องแพงงกว่า เอียงคอทำตาโตมอง
“ปลายูก็คือปลายูสิพัช ทำไมไม่รู้ล่ะ” คำตอบของเด็ก
“หึ! ใช่ โง่หรือโง่ห๊ะ ปลายูก็คือปลายูไง” เอ๋ยสำทับ พัชหน้ามุ่ยกว่าเก่า
“กูงอนทั้งเด็กงอนทั้งผู้ใหญ่อ่ะ แม่ง” ไอ้พัชงุ้งงิ้ง น้องแพกับไอ้เอ๋ยเลยหัวเราะเอิ้กอ๊าก ชอบใจใหญ่ที่เจ้าของห้องทำหน้าขุ่นๆ
“จำไว้เลย” พูดทิ้งท้ายก่อน แล้วคืนน้องแพให้เอ๋ยอุ้ม เดินไปอีกทางเพื่อเปิดประตูฝั่งคนขับ ก่อนจะออกตัวรถไปข้างนอกและตัดสินใจว่าคงจะหาอะไรกินกันข้างนอกไปเลยเสียดีกว่า
“พรุ่งนี้ไปกันเช้าๆ เลยไหม?” ไอ้เอ๋ยหันมาถามเจ้ามือตอนที่เด็กน้อยสนใจแต่ลูกเชอร์รี่ที่อยู่บนไอติมรสหวานเจี๊ยบ กินข้าวกันอิ่มและซื้อของกันครบแล้วล่ะ เลยพาน้องมากินก่อนกลับเข้าห้อง
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจตื่น ไปกันบ่ายๆ เลยก็ได้ จะพาไปโรงพยาบาลเอกชน” ไอ้พัชไม่งงกับคำถามกำกวม รู้อยู่ว่ามันจะเร่งให้ไปโรงพยาบาล
“ถ้าโรงพยาบาลเอกชนจะรู้ผลไวกว่าเก่าป่ะวะ” ไอ้เอ๋ยถามลอยๆ ไม่รู้ว่าได้หรือไม่ได้
“ไม่อ่ะ ช้าเหมือนกัน” หลอก...โรงพยาบาลเอกชนนี่ สามสี่ชั่วโมงรู้ผลยังได้เลย...แต่กลัว ป๊อด แล้วก็ต้องรั้งมันไว้นานๆ ก่อน อย่างน้อยต้องให้มันชินติดกับการอยู่ด้วยกัน...รวบหัวรวบหาง โช๊ะเด๊ะ!
วันนั้นขอโทษมันเรื่องที่ทำตัวหมาๆ ไปแล้ว มันก็ถามหาเหตุผล ก็ตอบมันไปตรงๆ ว่าชอบเด็กสายรหัสตัวเอง แถมน้องมันเป็นหอบด้วย เลยแค้นจัด บวกเพื่อนยุ บวกความเมา บวกโดนพ่อแม่น้องมาต่อว่าต่อขานที่ไม่ดูแลน้องให้ดี เลยขาดสติ แต่หลังๆ ที่ไปหาเรื่องนี่ด้วยอารมณ์อยากกวนตีนล้วนๆ
ไอ้เอ๋ยก็ขอโทษที่ว๊ากเกินเหตุ แต่มันก็คือกฎ ขัดใจส่วนรวมไม่ได้ เรื่องราวเลยบานปลาย แล้วก็แอบน้อยใจไอ้รูมเมทเก่า อยู่ด้วยกันมาเกือบปี พาเพื่อนมากระทืบกันได้
แล้วก็...จบ
คืนดีกันง่ายเหี้ยๆ อย่างว่านะ ผู้ขาย ไม่มีอะไรมาก เอาปากกระแทกกันจบ...(ใช่ไหมวะ?)
“อือ ช้าเร็วเดี๋ยวก็รู้ผล” ไอ้เอ๋ยตอบแบบลอยๆ เดี๋ยวนี้เวลาคุยกันเรื่องนี้ไอ้เอ๋ยชอบทำตัวเลื่อนลอยชอบกล
“ไอ้เอ๋ย...” พัชเรียกเสียงอ่อน ไอ้เอ๋ยหันมามอง แต่ไอ้พัชเอี้ยวตัวไปหยิบเชอร์รี่อีกลูกในแก้วเล็กให้เด็กน้อยก่อนจะหันกลับมาคุยต่ออีก
“มึงอย่าซีเรียสเรื่องผลได้ไหมวะ อยู่ต่อไปนานๆ ก็ได้ มึงน่าจะรู้นะว่ากูจะรั้งเอาเด็กมาอยู่กับกูเพราะอะไร” ไอ้พัชว่าไปถอนหายใจไป ไอ้เอ๋ยมองสบตานิ่งๆ ก่อนเบือนหน้าหนี
“กูจะทำเป็นไม่สนใจที่มึงจะสื่อแล้วกัน เรื่องผลน้องแพสำคัญกว่า มึงต้องรับผิดชอบเขาก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน เอาให้กูแน่ใจตัวเองด้วย ไอ้สัส! ชีวิตกูมันปุบปับไป อย่าพึ่งเอามาให้กูคิดหลายเรื่อง”
“เออ แต่รู้ไว้เลยว่าไม่ได้กลับไปอยู่ที่เดิมในเร็วๆ นี้หรอก”
“แต่เดี๋ยวมึงเบื่อและหาแม่ของลูกเจอ กูก็ต้องกลับว่างั้น” ไอ้เอ๋ยเบะปาก ชักไม่อยากจะพูดต่อ
“ไหนมึงบอกยังไม่อยากคิดหลายเรื่อง? เป็นผู้หญิงหรือไงวะ” ไอ้พัชถามแบบยิ้มๆ ไอ้เอ๋ยแม่งทำตัวง้องแง้งๆ ยังไม่ได้มาเป็นเมียเลยนะ มันจะหึงกูแล้วใช่ไหม?
“เออ! กูผิด!”
“เอ๋ยจ๋าเสียงดังจัง” น้องแพสงบศึกทุกฝ่าย เงยหน้าใช้ดวงตากลมๆ จ้องผู้ใหญ่ทั้งสองคน จ้องคนนั้นที จ้องคนนี้ที
“ขอโทษครับ”
“เด็ก รีบกินเร็วพัชอยากกลับไปดูเป็ดต่อ” ไอ้พัชได้ทีเปลี่ยนเรื่องบ้าง
“โอเชชชช!!”
********
ใกล้ละ ใกล้เข้ามาทุกทีละ คึคึคึคึคึ
:hao7: :hao7:
#ไม่สั้นนะเออ
-
เอ๋ยจ๋า แพจ๋า พัชจ๋า มาแว้ววว++ :pig4: :pig4: :pig4:
-
นุงแพ น่ารักกก
-
จะใช้ลูกพัชไหมนะ
-
คิดถึงมากเลย จะมาบ่อยๆแล้วใช่มั้ย
น้องแพจ๋าน่ารัก รอตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
สั้นจริงเธอ รู้ไหมว่าคิดถึง
-
ในที่สุดก็กลับมาคิดถึงนุ้งแพมาก :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
รอ
-
นานๆมาที ไม่สั้นมากกกกก แต่สั้นนิดเดียว
น้องแพได้ไปอยู่คอนโด สูงๆสวยๆแล้ว
เอ๋ยจ๋าก็อยู่กับพัตรจ๋าไปเถอะ น้องแพจะได้ไม่มีปมด้อย
-
น่อวววหอบผ้าไปอยู่ด้วยกันแย้ววว
-
น้องแพ เอ๋ย แกว กลับมาแล้ว :mc4: :mc4:
-
มาแว้ววววหรอ พึ่งเห็น เด็ก กลับไปดูเป็ดต่อ 555 ชอบอ่ะ เรียกว่าเด็ก
-
เริ่มรู้ตัวแล้วสิเอ๋ย
-
น้องแพเด็กน่ารักกลับมาละ
ผลตรวจเป็นไงบ้างงงง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งหลงรักน้อง จังเลย น่ารักอ่ะ ลักพากลับบ้านเลย
:katai5:
-
อ่านทันแล้วววววววววว โอ๊ยยยย เอ๋ยจ๋า พัชจ๋า แพจ๋า
น่ารักม๊วกกกกกกกกก ชอบเวลาผู้ชายถึกๆเล่นมุ้งมิ้งกับเด็กๆที่สุดเลยจ้าา :haun4:
-
เขย=สารภาพรักไปแล้ว->แกว=ไม่กล้ารับรักเพราะฝั่งใจเรื่องอดีต=รักไม่ลงตัว
อิค=แค้นพ่อเลี้ยง เข้ามาในชีวิตแกวเพื่อแก้แค้น สุดท้ายก็รักเข้า->แกว=ยินยอมรับการแก้แค้น เพราะคิดว่าตัวเองผิดคนเดียว=รักในรอยร้าย
#สามพีได้รึป่าวครับนักเขียน พรีสสสสสส!!!!!! :hao5:
-
รอ รอ รอ :hao3: :hao3: :hao3:
-
มาแล้วก็รอตอนต่อไป
-
“เด็ก รีบกินแล้ว พัชอยากกลับไปดูเป็ดต่อ” :a5:ลัลลลลลายยยยย เขาแทนชื่อด้วยยยยย เขินนนน :heaven อร้ายยยยยย ดิ้นมากกกก :o8:
-
มาต่อแล้ว :mc4: :mc4: คิดถึงน้องแพ น้องแพน่ารัก เค้าคืนดีกันแล้วๆๆลุ้นๆๆจะไงต่อ :z1:
-
เย้ เย้ ดีใจจังกลับมาแล้ว :mc4:
-
เป็นครอบครัวอลเวง
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
21. ความสัมพันธ์ ครึ่งแรก
วันต่อมาเอ๋ยต้องตื่นมาตั้งแต่เช้าเพราะว่าน้องแพสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายตั้งตอนก่อนหกโมงเช้าด้วยซ้ำ น้องแพสะอึกสะอื้นร้องไห้ไม่ยอมนอนต่อ เอ๋ยเองก็จนปัญญาจะกล่อมให้น้องหายหวาดกลัวจากฝันแล้วพักผ่อนต่อได้จึงต้องอุ้มออกมาหลอกล่อให้มองวิวสวยๆ กันอยู่นานเสียนานกว่าเด็กน้อยจะลืมเรื่องในได้ พอได้สักครึ่งชั่วโมงพัชที่เคยชินกับการอยู่คนเดียวพอได้ยินเสียงก๊อกๆ แก๊กๆ หน่อยๆ ก็ออกมาจากห้องด้วยสภาพที่ใส่กางเกงนอนตัวเดียวและผมเพ้าที่ยุ่งเหยิง
“ทำอะไรกันแต่เช้า...แล้วเด็กร้องไห้ทำไม?” พัชขยี้หัวขยี้ตาอย่างงุนงง เด็กน้อยที่ยังไม่สดชื่นดีเพราะร้องไห้หนักมาแต่เช้าก็ซุกตัวเข้าอ้อมกอดอุ่นของเอ๋ยหลับหน้าหลบตาเจ้าของห้อง
“เด็กนิสัยไม่ดี พัชถามไม่ตอบวะ” พัชขมวดคิ้วมุ่น เตรียมก้าวเข้าใกล้คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของคนที่ตัวเล็กกว่าตัวเอง
“อย่านะไอ้พัช วันนี้น้องแพอารมณ์ไม่ดี” ไอ้เอ๋ยกอดเด็กน้อยในอกแน่น เบี่ยงตัวหลบมือใหญ่ที่หมายคว้าออกมาฉุดร่างเล็กไปแทน แต่เบี่ยงหลบไม่ทันไรก็ต้องอ้าปากค้างกว้างแทนเพราะไอ้คนที่มันจะเอาเด็กไปเปลี่ยนเป้าหมายเป็นโอบรอบไหล่ของตนแล้วรวบเข้าไปในอ้อมกอดมันทั้งคนพ่อทั้งคนลูก!
“ไอ้พัช! ปล่อยกูกับลูกเลย” ไอ้เหี้ยนี่หนวดปลาหมึกไว้ใจไม่เคยได้ ห่าราก
“เด็ก เป็นไรอ่ะ หยุดร้องไห้แล้วมาตอบพัชก่อนดิ” ไอ้พัชก็คือไอ้พัช หน้ามึนไม่เลิก มันไม่สนใจที่เอ๋ยประท้วง ใช้มืออีกข้างดันคางเด็กน้อยให้หันมามองหน้ากัน ดวงตากลมๆ สวยๆ นั่นช้ำจนน่าใจหาย
“ฮึก พัชจ๋า พัชจ๋า” เด็กน้อยสบตาคนตัวโต น้ำตามากมายไหลลงมาอีกระลอก
“ไอ้พัช ออกไปไกลๆ ไป” เอ๋ยหงุดหงิดขึ้นมาอีก พึ่งปลอบเด็กน้อยให้หยุดร้องได้แค่แป๊ปเดียว ไอ้คนวุ่นวายก็มาทำให้น้องเสียน้ำตาอีกจนได้
“เอ๋ยจ๋าอย่าไล่พัชจ๋า ฮึก ฮือออ” เสียงเด็กน้อยอู้อี้ ดึงมือใหญ่ที่จับคางตัวเองมาจับ เอ๋ยอ้าปากค้าง ขมุบขมิบปากว่าไอ้พัชแบบไม่มีเสียง ลูบหลังลูบหัวปลอบเด็กน้อยให้หายสะอื้น
“ไหนเด็ก บอกพัชหน่อยว่าเป็นอะไร” พัชกระชับอ้อมกอดที่กอดเอ๋ยมากขึ้น โน้มหน้ามาคุยกับเด็กเสียใกล้ เด็กน้อยมองพัชทีมองเอ๋ยที น้ำตาไหลเผาะๆ ให้คนมองทรมานในจิตใจเหลือแสน
“พัชจ๋ากับเอ๋ยจ๋าจะทิ้งน้องแพไป ฮืออออ”
“ไปเอามาจากไหนครับน้องแพ เอยไม่ทิ้งแพหรอก”เอ๋ยรีบปลอบใหญ่ เด็กน้อยฝันว่าผู้ใหญ่ทั้งสองจะทิ้งไป
“พัชก็ไม่ทิ้ง แล้วตอนนี้ก็อยู่ด้วยกันอยู่ เด็กจะร้องไห้ทำไม เห็นไหมว่าเอ๋ยก็อยู่ พัชก็อยู่ หยุดร้องได้แล้วนะ เป็นลูกผู้ชายห้ามร้องไห้บ่อยๆ รู้ไหม เอ๋ยก็ยังไม่ได้กินข้าว พัชก็ยังไม่ได้กินข้าว เพราะเด็กเอาแต่ร้องไห้เนี่ย” ไอ้พัชบ่นยาวเหยียด ทั้งๆ ที่เอ๋ยมันก็หยิกเข้าทีเอวจนมือบิดไปหมด ไอ้พัชก็ไม่หยุดบ่นหยุดว่า
“ฮึก แพจ๋า ฮึก แพจ๋าจะไม่ร้อง พัชจ๋ากับเอ๋ยจ๋าไม่ทิ้งแพจ๋านะ” เด็กน้อยพยายามหยุดเสียงสะอื้น มือป้อมๆ เกาะไหล่ของเอ๋ยไว้ข้าง อีกข้างก็กำนิ้วมือสองสามนิ้วของพัชแน่น
“ครับ” ผู้ใหญ่สองคนรับคำประสานเสียงกันก่อนจะเงยขึ้นสบตากันชั่วครู่ พัชพยักเพยิดหน้าให้เอ๋ยส่งเด็กให้
“ถ้าอย่างนั้นให้เอ๋ยไปทำกับข้าวก่อน แล้วเดี๋ยวเราจะไปข้างนอกกัน” ไอ้พัชเอาเด็กไปปลอบ เปิดลุงเป็ดขี้โวยวายแต่พูดไม่รู้เรื่องให้เด็กดูตั้งแต่เช้าอีกด้วย เด็กน้อยนั่งตักของคนที่ลูบหัวให้เบาๆ อย่างอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้คนฟังเสียดแทงไปทั่วทั้งหัวใจ
“พัชจ๋าไม่ทิ้งแพจ๋าได้ไหม น้องแพอยากอยู่กับพัชจ๋า อยากอยู่กับเอ๋ยจ๋า” เด็กน้อยพูดเสียงเบา เบาแต่ดังก้องไปทั่วหัวใจคนฟัง พัชก้มหน้ามองเด็กน้อยที่ตนลูบหัวอยู่ กดริมฝีปากไปที่กระหม่อมบางแล้วตัดสินใจอะไรบางอย่าง
ไม่ใช่เพียงแต่จะไม่ปล่อยมือไอ้เอ๋ยแล้ว เด็กคนนี้เขาก็จะเลี้ยงเอง
******
ทั้งสามมาถึงโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังในตัวเมืองกันก็ตอนสายๆ แล้ว กว่าจะกินข้าว จับเด็กแต่งตัว อธิบายให้เด็กเข้าใจว่าเรามาทำอะไรที่โรงพยาบาลก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง เอ๋ยจูงมือน้องนิ่ง คนตัวโตรู้สึกใจแป้วชอบกล
“มึงเป็นอะไรเอ๋ย” ไอ้พัชหันมาถามอย่างนึกห่วงใย ไอ้คนที่จูงเด็กมัวแต่เหม่อลอยไม่มองทางจนแทบจะชนกับคนอื่น
“หือ? เปล่า...กู...” เอ๋ยอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะบอกยังไงว่ากลัวน้องแพไม่ใช่ลูกมัน กลัวมันทิ้งน้อง แต่อีกใจก็กลัวว่าถ้าเป็นลูกมันจริงๆ แล้วมันจะเอาน้องแพไปให้พ่อแม่มันเลี้ยงแทนหรือเปล่า? ก็ตอนนี้เรียนกันก็หนักแล้ว แถมน้องก็ต้องมีคนคอยดูแลอยู่ตลอด น้องจะอยู่ยังไง? แล้วถ้ามันตามหาแม่ล่ะ? เขาต้องจากไปไหม?
“เด็กนั่งนี่แป๊ปนึงนะ ห้ามไปไหน ใครถามว่าผู้ปกครองไปไหนบอกว่าไปเข้าห้องน้ำ แค่ 5 นาทีนะครับ ห้ามไปไหนเด็ดขาดเข้าใจไหม? ห้ามไปกับคนแปลกหน้า ห้ามรับของคนแปลกหน้า ถ้ามีคนแปลกๆ มาชวนคุยวิ่งไปหาพี่เสื้อขาวที่นั่งตรงนั้นนะ” พัชรู้ว่าไม่ดีที่ทิ้งเด็กสองขวบให้อยู่คนเดียว แต่ตรงนี้เป็นตรงหน้าเคาน์เตอร์น่าจะวางใจได้ ไอ้เอ๋ยมันก็หันมามองอย่างงงๆ แต่น้องแพพยักหน้ารับคำสั่งทุกอย่าง ไอ้พัชเลยลากคนนิ่งเงียบมาตรงประตูที่เชื่อมกับทางออกหนีไฟ ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก พอให้มองลอดกระจกมาเห็นเด็กน้อยนั่งดูโทรทัศน์ได้อยู่
“มึงลากกูมาทำไมพัช น้องแพนั่งอยู่คนเดียวนะไอ้สัสนี่” ไอ้เอ๋ยด่าไม่จริงจังนัก บิดแขนตัวเองจะออกไปอยู่กับเด็กน้อยของตน แต่ก็ทุลักทุเลพอควร ไอ้พัชมันสูงกว่าหน่อยๆ ก็จริง แต่ตัวแม่งหนากว่ามาก
“เป็นเหี้ยอะไร” พัชเอ่ยถามคนที่ตัวเองจ้องอย่างเป็นห่วง มันซึมลงจนเห็นได้ชัด ยังตอบมาได้ว่าเปล่าๆๆ
“เปล่า...”
จุ๊บ!
“เหี้ย!”
จุ๊บ!
“ไอ้สั...” เสียงด่าเงียบหายไปเมื่อคนโดนด่าถูกประกบริมฝีปากปิดไว้ คนขโมยฉกฉวยตวัดแขนมารัดรึงเอวให้ลำตัวแนบชิดเข้าหากัน ละเลียดความละมุนอยู่นานสองนานก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ ไอ้เอ๋ยไม่ได้โวยวายอะไรต่อ จ้องมองสบตากันนิ่งๆ จนไอ้คนขี้ขโมยต้องก้มหน้าไปเคล้าคลอกับจมูกโด่งของมัน
“มึงกลัวอะไร?” ไอ้พัชถามย้ำ ต้องเสือกให้ได้ไม่อย่างนั้นไม่สบายใจ
“ถ้าน้องแพเป็นลูกมึงจริงๆ...”
“กูก็เลี้ยงเด็ก มึงก็ต้องช่วยกูเลี้ยงด้วย” ยังไม่ทันที่เอ๋ยจะถามจบ มันก็แทรกเข้ามาก่อน
“แล้วถ้าน้องแพไม่ใช่ลูกมึง...”
“กูก็ขอให้พ่อแม่กูไปทำเรื่องรับเด็กมาเลี้ยงเอง มึงก็ต้องเลี้ยงด้วย”
“ไอ้พัช ทุกอย่างมันไม่ง่ายขนาดนั้น” เอ๋ยมันว่าเสียงแผ่ว มองลอดกระจกไปเห็นน้องแพยังนั่งอยู่ที่เดิมก็หันกลับมาไอ้หน้าผากไปซบที่ไหล่หนาของคนที่กอดตนไว้อยู่ ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน คิดมากมาก็หลายวันแล้ว แต่วันนี้นอยด์ขั้นสุดเพราะกลัวผลที่ออกมา ไม่ว่าทางไหนเหมือนตัวเองก็ต้องจากไปอยู่ดี
“มันไม่ง่ายก็ไม่ง่ายดิวะ มึงจะถอดใจไปน้องแพไปหรอ?” ไอ้พัชยกมือขึ้นมาแตะไหล่มัน บีบเบาๆ ให้คลายกังวล
“ก็เปล่า...” ไอ้เอ๋ยอุบอิบตอบ มองใบหน้าคนที่สูงกว่าตนหน่อยนึงอย่างสงบใจได้มากกว่าเดิม ไอ้พัชเลยโน้มหน้ามาจูบเบาๆ ที่หน้าผากมันอีกที
“วางใจเถอะว่าตอนนี้กูจะไม่ทิ้งทั้งมึงทั้งเด็กนั่นแหล่ะ” ยิ้มมุมปากน้อยๆ ที่เอ๋ยไม่เคยเห็น มันก็เลยยิ้มกว้างกลับ ยิ้มกว้างแบบที่ไอ้พัชนึกชอบมาตลอดนับตั้งแต่ที่รู้ว่ามันก็มีรอยยิ้มหวานจับใจแบบนี้ด้วย
“ขอบใจ”
“เปลี่ยนคำขอบใจของมึงเป็นจูบอีกทีจะดีมาก” แล้วไอ้พัชก็ทำอย่างปากว่าจริงๆ ละเลียดชิมความหวานยิ่งกว่าหวานอยู่นานสองนาน...
“ตรวจแบบหาความสัมพันธ์พ่อลูกโดยไม่มีตัวอย่างของคุณแม่มาใช่ไหมครับ?” คุณหมอหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากใบรายงานที่คุณพยาบาลพิมพ์รายงานเข้ามาแล้วถามย้ำกับหนุ่มๆ ทั้งสามคน สองหนุ่มที่ค่อนข้างวัยรุ่น กับหนุ่มน้อยที่น่ารักน่าหยิก
“ครับ” ไอ้พัชตอบกลับอย่างหนักแน่น มันกุมมือไอ้เอ๋ยไว้ตลอด
“แค่หาความสัมพันธ์ทางสายเลือดของพ่อกับลูกนะครับ...ถ้าอย่างนั้นเชิญที่ห้องเจาะเลือดได้เลยครับ” คุณหมอพยักหน้าให้คุณพยาบาลพาผู้ตรวจไปทางห้องเล็กๆ ที่อยู่ในห้องอีกที ไอ้เอ๋ยลังเลว่าจะตามเข้าไปด้วยไหมก็พอดีกับที่ไอ้พัชกระตุกมือแร่งให้เดินตามมาด้วยกัน
“คุณหมอครับ...” ไอ้พัชตัดสินใจเรียกคุณหมออีกครั้งตอนที่อีกฝ่ายกำลังเตรียมอุปกรณ์การเจาะเลือดพร้อมกับนางพยาบาลที่เข้ามาตระเตรียมร่างกายของเด็กน้อยกับพัช
“ครับ” คุณหมอขานรับอย่างใจดี เงยหน้ามองคนเรียกที่มีแววลังเลอะไรบางอย่าง
“นอกจากจะตรวจหาความสัมพันธ์ของพ่อลูกแล้ว...ผม...รบกวนขอตรวจหาความสัมพันธ์ของทุกแขนงเลยได้ไหมครับ? ไม่ว่าจะเป็นญาติที่มีเชื้อสายเดียวกัน...หรือแม้กระทั่ง...พี่น้อง...” ไอ้พัชขอหมอไปอย่างนั้น ไอ้เอ๋ยที่ยืนนิ่งไปกับคำพูดของมันก็เริ่มประมวลผลได้ มันเบิกตากว้างอ้าปากมองคนที่ขอหมอ หัวใจก็เต้นระรัวตามไปด้วย
“ได้ครับ...แต่ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสัก 7-10 วันในการตรวจสอบเข้าแล็ปทั้งหมดนะครับ แล้วทางโรงพยาบาลจะติดต่อกลับว่าต้องการผลตรวจเองโดยตรงหรือเปล่า”
“ครับ” ไอ้พัชตอบรับ ในใจมันรู้สึกบางอย่าง บางอย่างที่ควรตรวจสอบให้แน่ชัด...
“ไอ้พัช...” ไอ้เอ๋ยเรียกคนที่กำลังเตรียมตัวเข้าตรวจเสียงแผ่ว ตามองสบกันอย่างไม่เข้าใจ...
“อืม...ถ้าจะตรวจ...ก็ต้องตรวจกันให้สุดๆ ไปนั่นแหล่ะ ถ้าไม่ใช่พ่อลูก อาจมีปู่ย่าตายายคนเดียวกัน หรือไม่ก็...” ไอ้พัชเงียบไป ไม่อยากคิดในแง่ร้ายนัก แต่ก็ค่อยๆ พูดต่อเสียงเบา
“อาจจะมีแม่หรือพ่อคนเดียวกันก็ได้...”
**********
[สั้นมากไหมถามใจนักอ่านดู แต่ใจนักเขียนบอกว่าก็สั้นแบบเฉยๆ นะ กร๊ากกกก]
เนื้อเรื่องค่อยๆ คลาน เราจะอยู่ด้วยกันไปอีกนานแสนนานครับ ก๊ากกกกก
อย่าตบเรา เรากลัว...
อ่า....ซอว์ลืมอธิบาย จนมาเห็นคอมเม้นต์แรกของคุณ BlueCherries
การตรวจ DNA จะตรวจสอบได้หลายแบบค่ะ ทั้งตรวจหาความสัมพันธ์ พ่อแม่ลูก ลูกหลานเหลนโหลน และพี่น้องร่วมสายเลือดค่ะ
ซึ่งการตรวจจริงๆ แล้วต้องมีฐานบ่งชี้ (เลือด เส้นผม เทือกๆ นั้น) ทั้งสองหรือสามฝ่ายด้วย เช่น ตรวจหาความสัมพันธ์พ่อลูก ถ้าจะให้ดีต้องมีเลือดคุณแม่มาช่วยยืนยันความชัดเจนด้วย ตรวจความสัมพันธ์พี่น้อง มีของพี่ด้วย ของพ่อด้วย แล้วก็ของเจ้าตัวด้วยจะแน่ชัดมากกว่า แต่ต่อให้มีเลือดจากทุกฝ่ายไม่ครบก็ยังตรวจ DNA ได้นะคะ ยากน้อยแตกต่างกันและเงินค่าตรวจก็แตกต่างกันด้วยค่ะ ^O^
ปล. อ้างอิงจากแหล่งความรู้ปู่เกิ้ลเรานี่แหล่ะเนอะ ซอว์เรียนสายภาษามา เรื่องอย่างนี้ไกลตัวเป็นโยชน์เลย จะพยายามหาข้อมูลให้ดีๆ มีข้อผิดพลาดน้อยที่สุดนะคะ :กอด1:
-
งงตอนท้าย
@ @
ที่ว่าตรวจลึกๆนี่หมายถึงตรวจยังไงคะ ม่ายเข้าจายยยย :ling2:
แต่ว่าเอ๋ยน่ารักมากกกกก พัชก็น่ารัก(แถมรักเอ๋ยด้วย)
มุ้งมิ้งจริงวุ้ยยยยย
-
ดีใจมาต่อแล้ว :mew1:
คือพัชสงสัยว่าพ่อตัวเองไปทำสาวที่ไหนท้องหรือเปล่า? :mew6:
-
สั้นมาก
-
อาจจะเป็นน้องแทนลูก?
-
รอดูจะน้องหรือพ่อ
-
ใกล้ความจริงเข้ามาแล้ว :mew1:
-
"อาจมีแม่หรือพ่อคนเดียวกัน"
งงประโยคนี้อ่าาา หมายถึงแพจ๋ากับพัชจ๋าเป็นอะไรกันอ่ :hao4:ะ
ลำดับญาติไม่ถูกอ่ะ เป็นพี่น้องคนละพ่อ/แม่ รึเปล่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังไงก้อได้อยู่ด้วยกันน้อวว
-
อ่าว แพจ๋าจะกลายเป็นลูกหรือเป็นน้องกันล่ะเนี้ย
-
อยากรู้คำตอบเร็ว ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถ้าปรากฎว่าไม่ใช่ทั้งน้องทั้งลูกหรือแม้แต่ญาติจะรับเลี้ยงทั้งคู่จริงป่ะเนี่ย
แบบบว่าครบเซท แม่+ลูก 5555
ไม่ต้องทำเองให้เสียเวลา มีพร้อมแบบแพ็กเกตเลย :hao6: :hao6:
-
ฮ่าๆๆๆๆ
ทำไม ไม่ให้เอ๋ยตรวจด้วย
เผื่อเป็นลูกเอ๋ยยยยยยย เคี๊ยกๆ
-
หลงรักน้องแพ
-
พึ่งมาอ่านจร้าาาาาาา
น้องแพน่าร๊าก~~~~~~!!!!!!
อ่านแล้วหลงเด็กเบย อิอิ
พัชเอ๋ย หวานแหววบ่อยๆนะ *0*
-
:z1: :z1:
22 ความสัมพันธ์ (ขอแค่มันจะไม่ใช่แค่คืนเดียว)
น้องแพนอนหลับไปแล้ว เพราะว่าตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ร่างกายคงจะเหนื่อยล้ามาก อีกทั้งเด็กน้อยยังฝันแปลกๆ ด้วย
เอ๋ยนั่งถือแก้วโกโก้อุ่นๆ ไว้ในมือ ตอนแรกก็ออกมาชงให้น้อง แต่ว่าน้องก็ชิงหลับไปเสียก่อน
“คิดอะไร” พัชนั่งลงข้างๆ ติดชิดกันเสียจนไม่มีช่องว่าง
“มึงนั่นแหล่ะคิดอะไร” ไอ้เอ๋ยถามกลับ สิ่งที่ติดค้างในใจมันยุบยิบๆ อยู่จนเป็นอันนอนไม่หลับ
“ก็เปล่า” ไอ้คนตอบทำเหมือนไม่ใส่ใจ แต่หน้าตาที่ฉายแววกังวลอยู่เล็กๆ ของมันก็ไม่เล็ดรอดคนที่นั่งใกล้กันขนาดนี้ไปได้หรอก ไม่เลยสักนิด
“อย่าเล่นตัวไอ้พัช มึงให้หมอตรวจเลือดอย่างนั้นด้วยทำไม พ่อมึงชอบมีเล็กมีน้อยหรอ?” ไอ้เอ๋ยผุดลุกนั่งหลังตรง โกโก้ก็ทำท่าจะกระฉอกหก เดือดร้อนคนที่นั่งข้างๆ ต้องแงะมือที่กำแก้วแน่นของมันออกแล้ววางโกโก้ไว้ที่โต๊ะกระจก
“ไม่หรอก แต่...ก่อนหน้านี้แม่กูเขาก็มีลางสังหรณ์อะไรหน่อยๆ”
ไอ้เอ๋ยนิ่งเงียบไปตอนมันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบจบประโยค กลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้จะแสดงความคิดอะไรดี
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด” มันว่าต่ออย่างนั้น แล้วก็จ้องตามาอย่างไม่ลดละ
“เหี้ยอะไร” ไอ้เอ๋ยถามเสียงเบาหวิว อยากจะหันหน้าหลบตอนมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้อยู่ แต่ก็ทำได้แค่จ้องตากับมันจนใบหน้าคมคายนั้นมันชิดติดเข้ามาจนจมูกชนกัน
“กูรออย่างที่มึงขอไว้ไม่ได้แล้วเอ๋ย”
“สัส”
“กูอยากได้มึง”
“เหี้ย”
“กูขอนะ กูจะดูแลมึงกับเด็กเอง อยู่กับกูนี่แหล่ะ” ไอ้พัชพูดเหมือนคนเพ้อพกไม่ได้สติ อันที่จริงมันก็ไม่ค่อยได้สติหรอก เพราะตอนไอ้เอ๋ยเปิดปากด่ามันน่ะ ริมฝีปากก็แตะกระทบกันจนใจหวิวๆ ไปหลายรอบแล้ว
ไอ้เอ๋ยไม่ตอบ แต่กำมือจิกเล็บลงกับโซฟาเสียแน่น ไอ้พัชเลยประกบริมฝีปากหยอกเย้าลงมา คลึงเล่นอยู่ด้านนอกแล้วสอดนิ้วประสานกันไม่ให้มันเกร็งจนเกินไป คนที่เกร็งตัวกลั้นลมหายใจอยู่ก็ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาแล้วเปิดปากให้คนที่อยากรุกเร้าเข้ามาควานเรียวลิ้นไปทั่วโพรงปากอุ่น ลิ้นร้อนเกี่ยวรัดกันอย่างช้าๆ ไม่เร่งรีบ ไม่จาบจ้วง จูบซอนลึกแล้วผละออกสบสายตาก่อนจะประกบเข้าใหม่ ช่วงชิงลมหายใจร้อนของกันและกันอยู่อย่างนั้น
“อย่าเกร็งดิ” ไอ้พัชว่าขำๆ จะเอนตัวของคนหลับตาปี๋อยู่ มันก็เกร็งเสียจนผลักมันนอนลงกับโซฟาไม่ได้ ไอ้เอ๋ยลืมตามาตวัดค้อนให้ ยังคิดอยู่ลึกๆ ว่ากูต้องเป็นคนข้างใต้หรือไง
“มึงจะทำกูจริงๆ หรอไอ้พัช กูไม่มีรูข้างหน้านะ” สถานการณ์อย่างนี้ไอ้เอ๋ยก็ยังถามมาได้
“รูข้างหลังกูก็แทงได้” มันตอบอย่างนั้นแล้วซุกไซร้ใบหน้าที่เริ่มมีตอหนวดขึ้นไปตามซอกคอให้ทั้งเจ็บๆ คันๆ และเสียวแปลบไปทั่วท้องน้อยไปทั่ว จูบประทับตรงนั้น ดูดรั้งตรงนี้ ขบกัดพอเบาๆ แล้วย้ายที่ย้ำประทับริมฝีปาก
มันเอาใจเสียจนต้องยอมนอนตัวอ่อนอยู่ใต้ร่างมัน
“ยกสะโพกหน่อย” ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รู้แต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็เย็นวาบไปทั่วช่วงตัวบน ส่วนกางเกงนอนที่เป็นกางเกงบอลก็กำลังถูกดึงรั้งให้ถอดออกจากร่างกาย ตอนแรกก็ลังเลว่าจะทำตามที่มันบอกไหม แต่เพราะมืออีกข้างที่มันบี้บดตุ่มไตตรงหน้าอกจนอดหายใจหอบไม่ได้ก็เป็นตัวผลักดันจิตใจส่วนลึกให้ยกสะโพกตามที่มันสั่ง
“อะ ไอ้ พัช...ถุง ไม่ใส่ถุงก็ไม่ต้อง...เอา กู” คนกำลังสูดปากด้วยความซ่านในอารมณ์เพราะไอ้คนเอาใจกำลังรูดรั้งน้องชายตัวน้อยให้ขยายพองอยู่แบบตั้งหน้าตั้งตาทำเอาๆ สั่งคำขาดอย่างกระท่อนกระแท่น ไอ้พัชเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วมอง เห็นสายตาไม่ยอมอ่อนข้อให้ของคนระทวยก็ได้แต่ถอนหายใจ
วันนี้คงจะทำแบบสดๆ ไม่ได้สินะ...
วันหน้าค่อยตะล่อมมัน
ผละร่างกายออกไป เตรียมจะเดินไปหาของใช้อย่างว่าในห้องก็พอดีที่คิดได้ว่าตอนนี้อยู่ข้างนอกกัน เลยเดินย้อนกลับมาช้อนให้ตัวคนที่ทำตาเหลือกใส่ให้โอบขารอบเอวตัวเองแล้วพาเดินไปที่ห้องนอนอย่างเงียบเชียบ ระหว่างคนสองคนที่กำลังมีความสัมพันธ์ทางกายกันนั้นไม่มีคำพูดอะไร
“อื้อออ” คนนอนกัดข้อมือตัวเองเกร็งตัวเกร็งเท้าจิกกับที่นอนอย่างสุดกลั้น ความอุ่นและนุ่มหยุ่นครอบลงที่ส่วนขยายของตัวเองจนลึกสุดหมดสิ้นตั้งแต่โคนจรดปลาย เสียงดึงดูดที่ดังเสียจนน่าอายทำเอาน้ำตาเล็ดออกมา สะโพกที่คิดว่าเกร็งติดไปกับเตียงก็แอ่นโค้งขึ้นเพราะกามารมณ์ที่มอมเมาจิตใจจนทานทนไม่ไหว
“อย่ากัดไอ้เอ๋ย” ไอ้พัชเงยหน้าขึ้นขมวดคิ้วใส่ มันดึงแขนไอ้เอ๋ยให้มาประสานมือกันไว้ทั้งสองข้าง ทีนี้คนเอาใจเลยโดนจิกเอง แต่มันก็ไม่ยี่หระ ดูดชิมของหวานเสียจนได้ยินเสียงรูดรั้งดังคับห้อง ไหนจะเสียงอื้ออึงในลำคอของไอ้เอ๋ยที่พยายามไม่บิดส่ายสะโพกอีก ลิ้นร้อนของไอ้พัชเลยตวัดไล้เลียไปจนสุดถึงช่องทางด้านหลังที่ปิดสนิทแน่น ฝังหน้าลงไปแล้วเกร็งเรียวลิ้นลงลึก ไม่เว้นช่วงให้ไอ้คนตกใจได้กระถดร่างกายหนีได้ทัน
“อะ ไอ้ ไอ้พัช กู อื้อ เหี้ยๆๆ ไอ้...อ๊ะ สัสเอ้ย อื้ออออ” ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความอึดอัดและซ่านสยิวที่เกิดขึ้น ไอ้เอ๋ยเลยส่งเสียงด่าตลอดการกระทำอันน่าอับอายที่เกิดขึ้น ร่างกายที่บังคับไม่ให้เกร็งและตอบรับนิ้วเรียวที่มันสอดเข้ามาก็ดูจะไม่เป็นผล เพราะสายตามันตอนทำหน้าทรมานตอนตนนั้นขมิบรั้งนิ้วมันก็ดูให้อารมณ์พุ่งพล่านขึ้นมาอีกเหมือนกัน
“อ๊าาา” สะดุ้งแล้วร้องเสียงลั่นเพราะนิ้วมันกระแทกมาจนสุดหลังจากที่มันดันเข้ารั้งออกแบบครึ่งๆ กลางๆ มานาน ไอ้เอ๋ยหุบขาเกร็งจนตัวแอ่นโค้ง น้ำตาไหลออกมาทั้งด้วยความอึดอัดเจ็บแปลบและความรู้สึกของร่างกายที่ตีตื้นขึ้นมา คนโดนสอดใส่เลยหอบหายใจหนัก ให้ไอ้คนที่กำลังกระทำกับร่างกายต้องยืดตัวขึ้นมาจูบปลอบที่ริมฝีปาก คลึงเคล้าอยู่ด้านนอกอยู่เสียนานจนร่างกายหายเกร็ง นิ้วที่ควานหมุนอยู่ในร่างก็เลยขยับเข้าออกอย่างไว
“อึ๊ อื้อ อื้อ อะ เบา กู กูเจ็บ อึก อื้อ” จากอึดอัดเพราะนิ้วหนึ่งนิ้วที่มันควานเข้ามา ก็กลายเป็นว่าต้องอ้าขาให้กว้างขึ้นอย่างเสียไม่ได้เพราะมันใส่เพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งนิ้ว และก็พยายามใส่เข้ามาอีกแต่เพราะว่าร่างกายมันทนไม่ไหวแล้ว เลยได้แต่ส่ายหน้าให้มัน ด่าก็ด่าไม่ออกเพราะเสียวทั่วท้องน้อยไปหมด
ไอ้พัชผละร่างกายออก หยิบเอาถุงยางมาครอบความต้องการของตัวเอง บีบเจลเทลงที่ก้นกลมกลึงและช่องทางที่กำลังกลืนกินนิ้วทั้งสองของตัวเองอยู่แล้วใช้มืออีกข้างบีบนวดให้มันคลายความเกร็งลงอีกสักนิด ไอ้เอ๋ยหลับตากัดฟันพยายามไม่ส่งเสียงร้องน่าอาย แต่ก็เพราะความรู้สึกมันล้นมากจนเกินไป ยังไงก็ห้ามตัวเองไม่อยู่
“โอ๊ย! เบาไอ้เหี้ย เบา!!” ไอ้เอ๋ยสะดุ้งเบิกตาโพลง ไมคิดว่ามันจะถอดนิ้วออกแบบไม่บอกไม่กล่าวแล้วดันของตัวเองเข้ามาแบบนี้ ส่วนปลายเข้ามาได้จนหมดความป้านใหญ่ แต่ไอ้ความยาวที่เหลืออยู่มันทำให้ไอ้เอ๋ยที่นอนงอตัวมองจุดเชื่อมต่อของตัวเองกับมันอยู่ต้องกลืนน้ำลายลงอย่างขมคอ
“กะ กูเจ็บ” ไอ้เอ๋ยเหมือนเด็กน้อย ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลแล้ว
“ขอโทษๆ กูจะพยายามทำค่อยๆ” ไอ้พัชผลักให้คนน้ำตาไหลลงไปนอนเหมือนเดิม ตามลงไปประกบริมฝีปากแล้วส่งลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของมัน ดูดดึงเอาน้ำหวานกลืนเข้าเป็นของตัวเอง ขบกัดเวลามันเกร็งลิ้นออกมาด้านนอกริมฝีปากแล้วเป็นฝ่ายให้มันดูดรั้งบ้าง มือหยาบประคองส่วนต้องการมันรูดรั้งด้วยสองนิ้วช้าๆ พยายามบีบนวดส่วนปลายเหมือนปลอบประโลม ค่อยๆ กดสะโพกตัวเองลงทีละนิด รั้งออกช้าๆ แล้วสอดแทรกลงมาใหม่ สักพักก็ผละหน้าออกเพื่อให้มันหายใจแล้วประกบจูบลงใหม่ มือข้างหนึ่งส่วนนวดเค้นสะโพกของคนเกร็งกายให้ผ่อนคลายมืออีกข้างก็ปรนเปรอให้มันจนน้ำเหนียวข้นไหลเยิ้มออกมาจนใกล้สุดทาง เมื่อนั้นความแข็งขืนก็เข้าไปได้จนสุดความยาว
“ฮึก...” เอ๋ยละมือออกจากผ้าปูที่กำจนมันขาดไปแล้วขึ้นมาจิกที่บ่าคนข้างบน ดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาปรือปรอยมองใบหน้าที่แสดงถึงความกระสันต์อยากและพึงอกพึงใจของมัน
“สมใจมึงล่ะสิ” อดว่าไม่ได้ ก็ดูมันตั้งท่าจะเอาๆ ท่าเดียวตั้งแต่ที่ค่ายแล้ว
“สมใจมาก และก็รู้ไว้ด้วยว่ากูไม่ทำให้มันจบแค่คืนเดียวนะเอ๋ย กูอยากได้มึงใจจะขาดแล้ว”
“...”
“ได้ทั้งตัวมึง ได้ทั้งใจมึง”
แล้วไอ้คนทำเลี่ยนก็ขยับกาย รั้งสะโพกตัวเองออกช้าๆ ให้ไอ้คนโดนกระทำจิกบ่ากัดปากตัวเองแล้วกดกายลงมาใหม่ เน้นหนักตรงช่วงสุดท้ายก่อนสุดความยาวจนร่างใต้ร่างตัวเองโยกไหวไปหัวเกือบชนหัวเตียง ถอดถอนออกครั้งแล้วครั้งเล่า กระทั้นกายลงมาไม่ทิ้งจังหวะ จากเนิบนาบค่อยเป็นค่อยไป ก็กระชากตัวแรงจนคนรองรับตัวไหวตัวคลอน กลั้นเสียงร้องไม่อยู่จนต้องแหงนเงยหน้าจนสุดคอร้องครางลั่นจนหูอื้ออึง มือจนที่ตอนแรกจิกเกร็งที่บ่าก็โอบรอบลำคอเพราะคนกระทั้นกายโน้มลงมาให้มันกอดทั้งแขนทั้งขา เสียงร้องครางหวิวลั่นที่ข้างหูเป็นแรงส่งให้ร่างกายขยับเร็วรัวหนักชั้นดี
“อื้อ อื้อออ ฮ้า อ๊ะ อ๊า”
จนเกือบช่วงท้ายของอารมณ์คนชักพาจึงหยุดทั้งแรงส่งร่างและมือที่กำลังชักนำความต้องการของคนที่ตาค้างปรือหวานหยดอยู่
เสียงหอบหายใจดังขึ้นอีกระยะหนึ่ง แม้จะอึดอัดที่ไม่มีการสานต่ออารมณ์ให้ถึงที่สุด แต่ทั้งคู่ก็หยุดพักกันจนหายใจเป็นปกติ กลืนน้ำลายลงคอแต่ก็ยังไม่สามารถเติมเต็มความชุ่มชื้นให้ความแห้งผากของลำคอที่มีได้
“ขึ้นเร็ว” ไอ้พัชว่าอย่างนั้นก่อนจะยกตัวคนนอนระทดระทวยขาสั่นก่ายร่างตนไว้แน่นให้ขึ้นมานั่งทาบทับที่ร่างตัวเองเสีย คนได้ขึ้นมาอยู่ข้างบนสะดุ้งเกร็งไปหมดเพราะความต้องการที่ยังไม่ถึงฝั่งในและความอึดอัดคับแน่นที่ชัดเจนเอามากในเวลาที่ตัวเองเป็นคนอยู่ด้านบนและเสมือนครอบส่วนแข็งขืนไว้ด้วยช่องทางนุ่มอุ่นของตน
“ไม่เอา ไอ้พัช!” กว่าจะเอ่ยประท้วงได้ก็ตอนที่ร่างกายโดนรั้งให้ขยับขึ้นและลงไปแล้วเสียหลายรอบ คนที่อย่างค้างคาจึงได้แต่กัดฟันกลั้นเสียงสะอื้น ขยับร่างกายครอบครองเอง โยกไหวช้าๆ ก่อนจะต้องส่งแรงที่ขาให้ร่างกายยกขึ้นลงจนหัวสั่นหัวคลอน เสียงร้องที่หายไปเพราะหายใจไม่ทันจึงได้แต่อ้าปากค้างกับความเสียวกระสันที่มี จนสุดท้ายแล้วจึงเอื้อมมือมาจัดการตัวเองที่ทนไม่ไหวอีกต่อไปให้ปลดปล่อยออกมาแล้วก็อ่อนแรงจนต้องซบตัวราบไปกับร่างกายของคนที่นอนมองอยู่เฉยๆ เสียนานสองนาน
“อื้อออ”
พัชบีบคลึงสะโพกแล้วบีบเนินเนื้อนุ่มทั้งสองข้างให้แยกกว้างออกอีกก่อนจะส่งแรงร่างกายขึ้นขยับเข้าลึกไปแทนคนที่นอนหอบอยู่บนร่างตัวเอง ขยับรั้งไปได้อีกไม่นานก็เกร็งร่างกายแล้วกระแทกกระทั้นไปอีกสองสามทีสุดท้ายแล้วกดร่างกายคนข้างบนให้แนบชิดเข้ามาในยามปลดปล่อยธารอารมณ์ของตัวเอง
เสียงหอบยังดังประสานกันต่อเนื่อง แขนที่ใหญ่กว่าอีกคนเพียงนิดก็โอบรอบคอให้คนนอนทาบบนร่างหันมารับจุมพิตเบาๆ ก่อนจะพลิกร่างให้อีกฝ่ายนอนในท่าทางปกติแล้วถอดถอนร่างกายออกมา จัดการดึงรั้งถุงใสๆ ออกม้วนปากแล้วทิ้งไปที่ถังขยะหยิบเอาผ้าขนหนูเดินเข้าไปในห้องน้ำมาเช็ดความเหนียวข้นที่เปรอะเปื้อนอยู่แล้วหากางเกงมาใส่ให้คนนอนขาสั่นตัวสั่นอยู่บนเตียง จัดการตัวเองอีกนิดหน่อยแล้วล้มตัวลงนอนข้างกัน ไม่วายเอื้อมมือไปกอดรั้งให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ด้วย
“ค่อยๆ หายใจเอ๋ย หลับตาลงเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้า”
“เออ”
“แต่มึงเป็นของกูแล้วนะ พรุ่งนี้มันจะไม่เหมือนเดิม”
“เออ”
ก่อนราตรีจะเคลื่อนคล้อย สองร่างกายก็โอบกอดกันและกัน ถ่ายทอดความอบอุ่นของร่างกายให้อีกฝ่ายตราบจนทิวาจะทายทักในวันต่อไป...
*********
อ๊ายยยยยยย
เธอๆ ฉันเขียนมาร้อยหน้าแล้ว แต่เนื้อเรื่องยังไปไม่ถึงไหนเลยยยย
ว่าแต่ ซอว์แต่งฉากอย่างนี้ไม่เป็นจริงจริ๊งงง
:-[ :-[
-
:hao6: :hao6: ดูแลน้องแพดีดีนะ
-
ไม่มั้ง พ่อพัชจะไปไข่ไว้ที่ไหนได้อีก เมียน้อยคงไม่รู้จักพัชหรอก ถึงขนาดเอาเด็กมาไว้หน้าห้อง
ถ้าพัชทำให้เอ๋ยเสียใจนะ ตาย!!!
:z6: :z6:
o18
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
ขยับไปอีกขั้น
-
อร๊ายยยยย ได้กันแว้ววว
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
เอ๋ยจ๋า พัชจ๋า ร้อนแรงดีจริง....
-
เอ๋ยจ๋าเป็นเมียพัชจ๋าแล้ว :hao6:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ไม่มั้ง พ่อพัชจะไปไข่ไว้ที่ไหนได้อีก เมียน้อยคงไม่รู้จักพัชหรอก ถึงขนาดเอาเด็กมาไว้หน้าห้อง
ถ้าพัชทำให้เอ๋ยเสียใจนะ ตาย!!!
:z6: :z6:
o18
อุ่ยยยย ไม่หรอกม้างงงงวคะ :mew4:
-
กรี๊ดดดดด เอ๋ยเสร็จโจรไปแร้น >\\\\\\\<
ไม่รุตื่นมาเอ๋ยจะอายขนาดไหน 555
-
ยังไม่ทันได้ผลตรวจเลย
พัชก็จัดการรวบหัวราบหางจนได้ 5555
สงสัยอยากมีน้องให้น้องแพอีกคน คิคิ :hao6: :hao6: :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จ๋าาาาาาาาา :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
อ๊าย พัชรวบหัวรวบหางเอ๋ยเฉยเลย :hao6:
-
พัชรจ๋าหื่นจัง
เอ๋ยจ๋าสิ้นแรงแล้ววววว
:katai2-1: :katai2-1:น้องแพ มัวแต่หลับ ฮ่าๆๆ
-
:z1:
-
ในที่สุดเอ๋าจ๋าก็มีวันนี้ :z1: :mc4: :mc4:
พัชจ๋าดูแลเอ๋ยจ๋ากะน้องแพจ๋าให้ดีๆนะ ไม่งั้น :beat:
รอปริศนาน้องแพจ๋าไขกระจ่าง รอตอนต่อไปนะคะ :m1:
-
พัชต้องดูแลทั้ง 2 คน
ให้ดี ๆ นะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ได้เค้าไปแล้วต้องดูแลดีๆนะพัชจ๋า
แต่แบบ เพิ่งจะได้เมีย แต่ลูกจะสองขวบแล้ว ชีวิตคุณชายพัชดีจริง!!!!! :katai1:
-
แอร๊ย พัชทำดีมากอ่ะ :katai2-1:
-
โดนๆๆ
-
อุ้ต้ะ ><
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
เลือด อยากอ่านต่อแล้ว
-
:haun4:
-
รอๆๆๆๆๆอ่านมาต่อไวๆๆน่ะคับ รออยุ่
-
คิดถึงน้องแพ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:mew1: :mew1:
23 ครอบครัว
พัชตื่นขึ้นมาและไปซื้อโจ๊กพร้อมกับชงโอวัลตินให้น้องแพเรียบร้อย เอ๋ยยังนอนอยู่ที่เดิมท่าเดิม ดูเหมือนเวลามันจะพลิกตัวคงจะมีความรู้สึกเจ็บจี๊ดอยู่บ้างเลยไม่กระดุกกระดิกตัวเลย
พัชเลยถามเด็กว่ารู้ไหมว่าเอ๋ยจ๋าน่ะเก็บกุญแจร้านเจ๊มิ้นไว้ตรงไหน ได้ความว่าใส่ไว้ในกระเป๋าแองกี้เบิร์ดสีเหลืองถุงเล็กๆ ที่เอาไว้ใส่พวกกุญแจห้องด้วย พอเด็กกินข้าวเสร็จพร้อมบ้วนปากเรียบร้อยก็จัดการอุ้มลงมาข้างล่างเพื่อเปิดร้านให้เจ๊มิ้นแทนคนที่นอนเดี้ยงอยู่บนเตียง
“เอ๋ยจ๋าเป็นอะไรครับพัชจ๋า” น้องแพที่ใช้แขนน้องโอบลำคอของคนตัวโตเอไว้เอ่ยถามอย่างสงสับ ก็ปกติเอ๋ยจ๋าจะตื่นมาทำข้าวต้มให้กิน แต่วันนี้เอ๋ยจ๋าตื่นส๊ายสาย
“เอ๋ยจ๋ามันกำลังพักผ่อนอ่ะเด็ก เผื่อมีน้องให้เด็กอีกคน” พัชก็ว่าไปนั่น นึกชอบอกชอบใจคนเดียวโดยที่เด็กก็ไม่รู้เรื่องด้วยหรอก เมื่อคืนก็ทำไปรอบเดียวนะ แต่ทำไมมันถึงเต็มอิ่มขนาดนี้ไม่รู้ ปกติถ้านอนกับสาวๆ นี่คงเบิ้ลตอนเช้าไปด้วย
แต่เมื่อเช้าแค่ตื่นมาเจอมันนอนอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกดีแล้วล่ะ...วุ้ย กูนี่เลี่ยน เขินสัส!
“น้องของแพจ๋า?” เด็กน้อยทวนคำอย่างงงๆ มองหน้ากรุ่มกริ่มของคนที่อุ้มตนอยู่อย่างแปลกใจแต่ก็ไม่กล้าถามต่อเพราะว่าพัชไม่ชอบให้เซ้าซี้ เด็กน้อยเลยเมินความสงสัยตัวเองแล้วซบหน้าลงกับบ่ากว้างกอดกระชับแขนเสียแน่น
“หื้อ อะไรอ่ะเด็ก ง่วงหรอ?” พัชลูบหลังเด็กน้อยเพราะคิดว่าคงง่วง แต่น้องแพก็แค่ส่ายหน้าไปมา
“อยากกินอมยิ้มจังเล้ยยยย”
“กินไหมล่ะ ซื้อให้เด็กได้นะ”
“แพจ๋ามีตังค์ เอ๋ยจ๋าให้มายี่ฉิบบาท คึคึ” น้องแพหัวเราะอารมณ์ดี เอ๋ยจ๋าให้เงินไว้กินขนมวันละยี่สิบบาท รักเอ๋ยจ๋ามากเลย
“ถ้างั้นซื้อให้พัชด้วย” พัชนึกเอ็นดูเด็กน้อย ไม่น่าล่ะเอ๋ยถึงติดขนาดนี้ น้องแพเป็นเด็กน่ารักนะ อยู่ด้วยแล้วอยากจะฟัด
“อ้อออ ก็ได้ๆ แต่พัชจ๋าต้องซื้อปลายูให้แพจ๋ากิน เอ๋ยจ๋าด้วย!” เด็กน้อยสองขวบต่อรอง ช่างเจรจาจริงๆ เลยนะตัวแค่นี้ คนที่เลี้ยงเด็กน้อยมาคงจะรักไม่ต่างกันหรอก
แต่เอาน้องมาทิ้งไว้อย่างนี้ได้ยังไง?
พัชคิดไม่ตกเรื่องที่มีคนแอบอ้างมาว่าตนเองเป็นพ่อ หรือจะไม่ใช่? แต่คนระบุก็ระบุเกี่ยวกับตัวเขาผ่านมันแกวมาทุกอย่าง สิ่งที่สงสัยค้างคาในใจตอนนี้คือเด็กน้อยในอ้อมกอดตนนี้อาจจะเป็นพี่น้อง...
มีช่วงหนึ่งที่แม่โทรมาหาเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าแรง ตอนสอบถามไปแม่ก็บอกแค่ว่าเหนื่อยกับงาน ก่อนจะเค้นถามได้ว่าแม่รู้สึกว่าพ่อเปลี่ยนไป ไม่ค่อยให้แม่ไปต่างจังหวัดเวลามีประชุมสัมมนานอกรอบกันทั้งๆ ที่แม่เป็นเลขาแท้ๆ แถมเลขาผู้จัดการที่พึ่งเข้ามาใหม่ก็ชอบลาหยุดหรือหายไปในวันที่พ่อต้องไปทำงานไกลบ้านหรือติดประชุทนอกบริษัทเกือบทุกครั้งอีกด้วย สัญชาตญาณของผู้หญิงมันร้องเตือนอย่างเบาและเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
ขอให้ไปเป็นอย่างนั้น...หรือถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็ขออย่าให้เรื่องมันเลวร้ายขนาดที่เขาคงทำใจรับไม่ได้เลยเถอะ เพราะถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ตนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรู้สึกอย่างไรกับเด็กน้อยคนนี้ดี จะรู้สึกยินดีที่จะรับเลี้ยงไว้โดยที่หัวใจของแม่คงจะเจ็บปวดแน่ๆ แต่ว่าตนเองคงปล่อยมือเอ๋ยไปได้แล้วแน่ๆ รวมทั้งเด็กน้อยคนนี้ที่คนที่เขารักนั้นรักด้วยเช่นกัน
แย่
“พัชจ๋า อมเร็ว ทำหน้าบูดอีกแล้ว” ลูกกลมๆ สีส้มๆ ถูกยื่นมาจ่อที่ริมฝีปากของตน พัชหลุบตามองก็เห็นว่าเด็กน้อยนั้นแกะห่ออมยิ้มเรียบร้อยแล้วแถมนำมาบริการถึงที่อีก
“เด็กอมยัง” พัชหรี่ตามองอย่างจับผิด อุ้มเอาเด็กน้อยมานั่งตักตัวเองที่หลังเคาน์เตอร์คิดเงิน ตอนนี้พึ่งจะแปดโมงคนยังไม่ค่อยเข้าร้านกันหรอก ปิดเทอมอย่างนี้ด้วย เงียบพอควร
“หื้ออ ยังเลยจ่ะ” น้องแพส่ายหน้ากลมๆ ยิกเลย ก่อนยิ้มโชว์ฟันหลออีกต่างหาก พัชหมดแล้วซึ่งความยับยั้งชั่งใจ ก้มลงฟัดแก้มกลมๆ เนื้อกลมๆ อย่างหมันเขี้ยวถึงที่สุดของที่สุด
เด็กน้อยหัวเราะคิกคักเบี่ยงตัวหนีไปมามือก็กำอมยิ้มไว้แน่น หนวดพัชเริ่มขึ้นแล้วด้วย ฟัดไปที่ไหนก็ขึ้นรอยแดงไว้เป็นปื้นๆ ไปหมด ประเด็นคือถ้าพัชฟัดอีกหน่อยคงจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์แล้ว
“เด็ก...เด็กคิดถึงแม่ไหม?” ไม่แน่ใจว่าถามคำถามนี้ไปจะดีหรือเปล่า แต่พัชเองก็ต้องถามความรู้สึกของเด็กน้อยด้วย
“หื้อ แม่จ๋า แม่จ๋าบอกว่า...ฮึก แม่จ๋าจะไปอยู่ไกลๆ ไม่กลับมา...ฮืออออออออ” น้องแพหน้าเจื่อนลงอย่างทันที สะอื้นบอกทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างกะทันหัน พัชถอนหายใจไม่ใช่เพราะรำคาญแต่เพราะสงสารเด็กน้อยจับใจ ตอนแรกก็ไม่คิดว่าควรจะรู้สึกอะไรอย่างนี้หรอก สงสัยซึมซับมาจากคนบนเตียงในห้องนอนตัวเองล่ะมั้ง
“ไม่ร้องอ่ะเด็ก ทำไมร้องบ่อยจัง อย่าขี้แยนะ เขาบอกว่าเขาจะไปอยู่ไกลๆ ก็ไม่เป็นไร ไม่กลับมาก็ไม่ต้องกลับมา เด็กก็อยู่กับพัชที่นี่ อยู่กับเอ๋ยที่นี่ไง”
“ฮึก...ดะ ได้หรอ” น้องแพพยายามฮึบเข้าไว้ เช็ดน้ำตาอาบแก้มของตัวเองด้วยสองมือทั้งๆ ที่อีกมือยังถืออมยิ้มอยู่นั่นแหล่ะ
“ได้สิ เอาล่ะ เด็กดีไม่ร้องไห้บ่อยหรอกนะ อมยิ้มอันนี้พัชยกให้เด็กอมคนเดียวเลย อมเสร็จแล้วต้องยิ้มนะ” พัชยิ้มอ่อนโยนให้คนที่พยายามจะหยุดร้อง มือหนาไม่ได้ช่วยเช็ดน้ำตาให้เพราะอยากให้เด็กน้อยตรงหน้านั้นรู้จักพยายามเข้มแข็งด้วยตนเองให้ได้ก่อน น้องแพยิ้มแฉ่งเพราะคำพูดไม่กี่คำ แค่มีคนให้น้องแพอยู่ด้วยน้องแพก็ดีใจแล้ว ถึงแม่บอกจะไม่กลับมา แม่ก็บอกน้องแพก่อนจะไปว่ารักน้องแพที่สุดในโลก
“ถ้าอย่างนั้น น้องแพอยู่กับพัชจ๋ากับเอ๋ยจ๋านะ” น้องแพกอดคนตัวใหญ่ไว้แน่น เอาอมยิ้มเข้าปากแล้วยิ้มกริ่ม ก่อนจะเอาออกมาแล้วจ่อไปที่ปากของคนตัวโต
“พัชจ๋าอมด้วยกันน้า”
“เอ้อออ อมก็อม”
แล้วสองเสียงก็หัวเราะให้กันอย่างมีความสุข พัชเองก็รู้ว่าวันข้างหน้าคงจะมีเรื่องให้คิดอีกเยอะล่ะ แต่จริงๆ แล้วถ้าการมีเอ๋ยอยู่ข้างกายกับน้องแพนี่ก็เป็นเรื่องที่ทำให้เขามีความสุขได้แล้ว อยู่ที่ว่าอีกคนจะให้ความร่วมมือหรือเปล่าเท่านั้นเอง ไม่ใช่ไม่รู้ว่าตัวเองก็ทำผิดไว้เยอะ แต่ขอโอกาสไปแล้ว และหวังว่าโอกาสนั้นจะสร้างเรื่องดีๆ ให้อีก
อย่างน้อยตอนนี้ก็ผูกมัดตัวไว้ได้แล้ว เหลือแต่ใจ...คงต้องพยายามกันอีกสักนิดล่ะ
**********
เอ๋ยงัวเงียตื่นขึ้นมาพร้อมกับรู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่าง แอร์ที่อีกคนเปิดไว้อุณหภูมิต่ำจนขนลุกเกรียวกราว ค่อยๆ ยันตัวขึ้นพิงกับหัวเตียงช้าๆ ถึงจะไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่แต่ก็หนักอึ้งอยู่ไม่เบา มองไปเห็นโพสต์อิทที่แปะไว้ตรงโคมไฟข้างๆ เตียงเห็นลายมือโคตรไก่เขี่ยของเจ้าของห้องบอกไว้ว่ามีโจ๊กและยาอยู่ที่ห้องครัวและพาน้องแพไปเปิดร้านเจ๊มิ้นแล้ว
เอ๋ยไม่อยากยอมรับหรอกว่าโคตรของโคตรเขิน รู้สึกว่าชีวิตมันจะมุ้งมิ้งไม่สมเป็นตัวเองไปแล้ว แถมเมื่อคืนก็นอนกับมันไปแล้วด้วย ต่อให้ปฏิเสธในหัวตัวเองเท่าไหร่ก็รู้แหล่ะว่าเป็นเมียมันเรียบร้อยแล้วน่ะ
แถมแววตาไอ้พัชมันก็บ่งบอกชัดเจนว่าเอาจริงซะด้วย
โว๊ยยย แล้วกูจะเอาหน้าไปมอยังง๊ายยย ตีกันมาเป็นปีๆ เสือกมาได้กันเองไม่พ้นคำโบราณเขาว่าจริงๆ นะไอ้เอ๋ยเอ้ย
“แม่ง...เอากูแล้วถ้าไม่รับผิดชอบกูเล่นให้ตายแน่ๆ” บ่นงุบงิบกับตัวเองคนเดียวก่อนจะคลานลงจากเตียงคว้าเอาผ้าขนหนูที่เห็นพาดไว้กับพนักเก้าอี้พร้อมเสื้อผ้าอีกชุด ไอ้พัชคงเตรียมไว้ให้ หน้าเน้อนี่ร้อนผ่าวๆ ขอให้มันทำอย่างนี้ได้ตลอดไปเถอะ
เข้ามาในห้องน้ำก็ต้องกัดปากตัวเองข่มรอยยิ้มไว้อีกทีนึง แปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันเตรียมไว้ให้พร้อมวางอยู่บนชั้นเหนืออ่างล้างหน้า โฟมล้างหน้า และมีดโกนไฟฟ้าพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กที่พับวางไว้ข้างๆ กัน
ตกลงใครเมียใครวะ?
เขินอยู่คนเดียวแต่ไม่ถึงขั้นบิดเนื้อบิดตัวหรอก สูดลมหายใจกลั้นรอยยิ้มไว้แล้วจัดการตัวเองให้เรียบร้อย เมื่อกี๊เหลือบมองนาฬิกาก็เกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว ไปทำกับข้าวเอาลงไปกินที่ร้านเจ๊มิ้นดีกว่า
ทำทุกอย่างให้มันเป็นตามธรรมชาตินั่นแหล่ะ ไม่รู้จะฝืนมันทำไม จริงๆ ก็คิดว่าคงหนีมันไม่พ้นตั้งแต่มันจับจูบที่ห้องพยาบาลที่สถานีอนามัยแล้วล่ะ และหวังว่ามันคงไม่ถีบตัวเองพร้อมน้องแพให้ตกเหวอยู่ตรงป่าลึกหรอกนะ
ใช้เวลาทำธุระทั้งหมดพร้อมออกมาเตรียมกับข้าวที่มีต้มจืดเต้าหู้สาหร่ายกับไข่เจียวกุ้งสับแค่ชั่วโมงเดียว หยิบเอายาที่มันซื้อไว้ให้แล้วรีบคดข้าวใส่กล่องถือเดินลงมาข้างล่างคอนโดหรู ยิ้มให้กับรปภ.ที่เริ่มจะคุ้นหน้ากันแล้วหน่อยๆ แล้วเดินตรงไปที่หัวมุมถนนเพื่อไปที่ร้านเจ๊มิ้น เห็นผ่านกระจกอยู่ไกลๆ ว่าน้องแพกำลังพยายามเอาของที่ลูกค้านั้นยัดใส่ถุงและไอ้พัชที่กำลังหยิบเงินทอนจากเครื่องคิดเงินให้ลูกค้าอยู่ อดยิ้มออกมาไม่ได้ อีกทั้งยัง...ห้ามน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ได้
ไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนี้...ไม่เคยได้สัมผัสบรรยากาศอย่างนี้
ไม่เคยคิดว่าความอบอุ่นจากร่างกายคนอื่นสามารถถ่ายทอดมาถึงตัวเองได้ในยามที่กอดกัน...แต่มันก็มีแล้ว มันเกิดขึ้นแล้ว และตอนนี้ก็ดูเหมือนจะสัมผัสได้นิดๆ แล้ว
‘ครอบครัว’
ไอ้พัชมันจะรับเขาเป็นครอบครัวหรือเปล่านั่นแหล่ะ...ถ้าน้องแพเป็นลูกหรือเป็นน้องอย่างที่มันสงสัยจริงๆ แล้วเขาน่ะ...จะได้อยู่ในฐานะไหนของมันกัน??
'แต่มึงเป็นของกูแล้วนะ พรุ่งนี้มันจะไม่เหมือนเดิม'
ขอให้มันไม่เหมือนเดิมตลอดไป...
************
น้อวววว ซีนอารมณ์ก็มา น้องแพคนดี หื้ออออออออออออ
ฝากณมลคนขี้อ่อยเรื่องใหม่ไว้ด้วยนะครับผม อ่อยแรง >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47994.0
ปล. ตอนนี้กดบวกเป็ดได้แล้วด้วยล่ะ ตื่นแต้นนนนนนนนนนน
:mew1:
-
อยากให้อยู่เป็นครอบครัวอย่างงี้ไปเรื่อยๆ
-
น่ารักสุดๆๆเลย หลงรักน้องแพ
-
เป็นบรรยากาศที่อบอวรไปด้วยความสุขจิงๆ
ทุกอย่างดูธรรมชาติ >\\\\\\<
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อย่ามีดราม่านะ ตอนนี้ กำลังไปได้สวยเลย น้องแพ น่ารักมากๆ
เอ๋ย เสร็จพัชจนได้ o13 o13 o13
-
อยูุด้วยกัน,3คนน่ารักมาก
-
รักกันดิ รักกันดิ
-
อ้ออยยย อยากมีลูกเหมืินกันนะนี่!!
-
อยากรู้ก็ถามพัชจ๋าเลยสิจ๊ะเอ๋ยจ๋า อิอิ
พัชจ๋าคงตอบว่า เมียรักสิเอ๋ยจ๋า คิคิ :hao6:
-
มุ้งมิ้งมาก
-
อบอวลไปด้วยรัก
-
ไม่ว่าน้องแพจะลูกใคร
พัชก็ต้องดูแลน้องแพ
นะ
-
ตอนเช้าสามีเปิดร้าน พาลูกไปกินข้าว เตรียมชุด เตรียมแปรงสีฟัน กลางวันภรรยาทำกับข้าว เอาเสบียงไปส่ง นั่งกินข้าวด้วยกัน เหยดดดด ครอบครัวสุขสันต์มากเลยอะแกรรรรรรรรรร อยากเห็นตอนเปิดเทอมอะ ตอนไปเรียนด้วยกัน สองคนนี้ที่เป็นตำนานตีกันมาเป็นปี อยู่ๆแต่งเข้ามีลูกเรียบร้อย คนอื่นจะว่าไง :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:heaven :heaven :heaven>>>> สบายตัวไปละน้องชะเอิงเอย
__เหลือคนนี้ซินะ>>>>>>>>>มันแกวน้อยหอยสังข์_ชีวิตน้องยังดราม่าได้อีกอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
อ่านเจอ"ตกลงใครเมียใครวะ?" หัวเราะก๊ากเลย
เค้ารักเค้าหลงแกจะตายรู้ซะบ้างเอ๋ยจ๋า
กว่าจะมีครอบครัววันนี้ เลือดสาดกันมาแล้ว o18
บทจะหวานก็ชวนเขินมดกัดตาย ขอให้เอ๋ยจ๋าสมหวัง
รอปริศนาน้องแพจ๋าน่าฟัดของป้าอยู่นะคะ :กอด1:
-
รักน้องแพจัง
พัชรอย่าทิ้งเอ๋ยนะ
อยู่ด้วยกันตลอดไป
-
ฟินแรง! :hao7: :hao7: :hao7:
-
จิ้มไว่
-
:katai4: :katai4:
Ch.24 เคียงข้าง
ตอนได้รับผลมามีพัชคนเดียวที่หยิบเอากระดาษจากซองสีน้ำตาลออกมาอ่าน...ต่อหน้าคุณหมอเจ้าของเคส
ไอ้พัชมันนิ่งเงียบไป เห็นสายมันไล่อ่านตัวอักษรที่ละบรรทัดด้วยสีหน้าเรียบเฉย...เรียบเฉยจนเกินไป เรียบเฉยจนไอ้เอ๋ยคนนี้ต้องยื่นมาไปแตะที่ไหล่มันเบาๆ ให้มันได้รู้ว่ากูอยู่ตรงนี้ ข้างๆ นี่เอง
“ขอบคุณมากครับคุณหมอ” มันไม่หันหน้ามามองผม แค่หันไปยกยิ้มให้คุณหมอแล้วก้มหัวลงทำความเคารพแล้วลุกขึ้นยืนเต็มตัว ยื่นแขนทั้งสองข้างมาทางผมเป็นเชิงว่าขอน้องแพไปอุ้มเอง ผมก็ให้ไปไม่อิดออด เห็นสีหน้ามันแล้ว...ก็ห่วง
“ไม่ใช่ลูกหรอก” พัชมันพูดประโยคแรกหลังจากนิ่งเงียบมาตั้งนาน ตอนนี้เราอยู่ในรถกันแล้ว และน้องแพกำลังดูกล้วยหอมจอมซนที่เปิดจากแท็บเลตของเจ้าของรถอยู่บนตักผม
ผมพยักหน้ารับรู้ให้มัน จ้องตาและไม่ลืมที่จะยิ้มให้มันน้อยๆ ไอ้พัชถอนหายใจยาว มองไปทีน้องแพทีแล้วมองมาที่ผมก่อนจะไถลตัวลงไปกับเบาะรถอย่างหมดแรง
“แต่ว่าเป็นน้องกู”
หลังจากนั้นก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันดี ได้แต่ลูบหัวน้องแพที่นั่งอยู่บนตัก มองข้างทางบ้างแล้วก็หันไปมองมันบ้างเวลารถติดไฟแดง เห็นสายตามันดูเหม่อลอยชอบกล
ก็ห่วงมันนะ
แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปในสถานการณ์อย่างนี้ดี กับคนที่ไม่เคยมีพ่อแม่อย่างคนอื่นเขาแบบผมเนี่ย จะแนะนำหรือปลอบมันเรื่องนี้ได้ยังไงก็คิดยากอยู่
“น้องแพนั่งกินเค้กอยู่ตรงนี้แป๊ปเดียวนะคนเก่ง เดี๋ยวเอ๋ยกับพัชมา” อาจจะไม่ดีที่ปล่อยให้เด็กนั่งเล่นโทรศัพท์และกินเค้กอยู่คนเดียว แต่น้องแพไม่ใช่เด็กที่ดื้อหรือทำอะไรที่เกินกว่าสั่งความเอาไว้ เพราะถ้าตอนนี้เอาน้องแพไปคุยด้วย เด็กคงจะเครียดเกินไปจากท่าทางที่ดูเครียดของเราก็ได้ แถมไอ้พัชอาจจะวอกแวก
“กูไม่ทิ้งเด็กหรอก”
“เออ” ผมตอบรับมันตอนที่ทั้งตัวไปแปะอยู่บนตักมันเหมือนที่น้องแพอยู่บนตักผมเหมือนก่อนหน้า จริงๆ ก็อยากจะขัดขืนมันนิดหน่อย คือกูไม่ใช่สาวน้อยไง แต่เห็นมันซบหน้ามากับไหล่ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยๆ เลยลูบผมมันถือซะว่าเป็นการปลอบใจไปอีกวิธีหนึ่ง
“จะคุยกับที่บ้านมึงไหม”
“ก็ต้องคุย เราจะปล่อยเด็กให้กำพร้าไม่ได้ไม่ใช่หรอ? ไหนจะต้องเข้าโรงเรียนอีก” พัชมันตอบทั้งๆ ที่ยังไม่เงยหน้า มือมันลูบไปลูบมาอยู่แผ่นหลังผม
“แล้วถ้าที่บ้านมึงไม่โอเคล่ะ” ถามอย่างอดไม่ได้จริงๆ คือไม่รู้หรอกว่าครอบครัวน่ะเป็นยังไงคุยกันยังไง ที่ผ่านมาชีวิตก็มีแค่น้ากับยาย...ไม่เคยมีพ่อกับแม่นี่
“กูว่าบ้านกูไม่ได้คุยกันยากขนาดนั้น พ่อแม่เขาโต มีเหตุผล ไม่อย่างนั้นจะอยู่กันทั้งไม่ได้รักได้ยังไงล่ะ” มันอู้อี้ตอบ จมูกก็เริ่มดมไปทั่วแล้ว จำได้ว่าตัวเองไม่เคยใส่น้ำหอมเพราะไม่มีปัญญาซื้อแถมเรียนเกษตรอีกต่างหากมามัวฉีดพวกนี้ก่อนไปเรียนเพื่อนคงแขยงกันใหญ่ แล้วมันจะหอมทำไมหนักหนาวะ?
เออ...ประเด็นคือเรื่องที่มันพูด?
“ยังไงวะ?”
“พ่อกับแม่เขาก็แต่งกันเพราะทางบ้านน่ะ ธุรกิจล้วนๆ แต่คือเขาเป็นลูกคนโตของที่บ้านกันทั้งคู่ ยอมรับและเข้าใจได้เลยแต่งกันแล้วก็อยู่จนมีกู จนโตมานี่แหล่ะ เขาก็ไม่เคยมีเรื่องบ้านอื่นนะ...แต่กูไม่รู้เรื่องเด็กจริงๆ ไม่รู้ว่าแค่พลาดหรือว่ายังไง” ไอ้พัชมันขยายความ แล้วมันก็เงยหน้าขึ้นมา...จูบ...แค่แตะย้ำๆ ลงมาไม่ได้รุกล้ำหรอก แล้วมันก็พาลุก เดินออกจากห้องนอนไปหาน้องแพที่กินเค้กเรียบร้อยแล้วยิ้มแฉ่งให้จนเห็นฟันหลอ
“เลอะว่ะเด็ก” พัชมันบ่น ผมชกไหล่มันไปทีหนึ่ง บอกจนปากแฉะแล้วว่าเลี่ยงพูดหยาบกับน้องได้ก็เลี่ยงหน่อย มันก็ชอบมาวะมาเว๊อะกับน้องอยู่ได้ ไอ้ห่านนี่
“วันนี้ไม่ต้องทำข้าวเที่ยงละกัน สั่งมากินเอา” พัชมันว่าและไม่รอฟังคำตอบ มันโทรสั่งร้านข้างล่างคอนโดเรียบร้อย นี่ดีว่ามีวันหยุดจากการเปิดร้านเจ๊มิ้นแล้ว แกกลับมาก่อนกำหนด บอกว่าเบื่อ อยู่บ้านเฉยๆ ไม่มีอะไรทำ แต่ยังดีที่จ้างผมเหมือนเดิม แต่สลับวันกันไปทำ ผมทำสี่วันเจ๊มิ้นทำสามวัน
“พัช” ผมตัดสินใจเรียกมันก่อนที่เจ้าของห้องจะหมุนตัวไปยังห้องครัว คงจะไปเตรียมจานมารออาหารที่สั่ง
“หือ?” มันชะงักแล้วเลิกคิ้วเชิงถาม
“กู...อยู่กับมึงตรงนี้นะ”
“ครับ”
วันนั้นทั้งวันเราเลยไม่ออกไปไหนกัน พอดีว่ามันแกวมาหาด้วย มาพร้อมเขยนั่นแหล่ะ มันมาหาบอกว่าคิดถึงน้องแพจะแย่ มาแล้วก็หยอกเล่นกันมุ้งมิ้งอยู่สองคน ดูมันมีน้ำมีนวลมากกว่าแต่ก่อนด้วย เขยคงเลี้ยงดีน่ะนะ รายนี้มีอะไรก็ขนมาให้มันหมด ดูท่าจะชอบขุนไอ้มันแกวน้อยของผมด้วย
“มีอะไรจะบอกกูไหมล่ะ” มันถามดักตอนผมละล้าละลังจ้องมันตอนที่มันหยิบเอาโครเชต์ขึ้นมาถัก น้องแพไปกลิ้งเล่นกับไอ้พัชกับเขยแล้ว
“ก็...” ไม่รู้จะบอกยังไงเหมือนกัน แต่ก็รู้ตัวอยู่ว่าปิดเพื่อนไม่มิดหรอก ดีไม่ดีตอนเปิดเทอมคงได้เป็นข่าวใหญ่ไปทั่วสองคณะ...
เกษตรกะนิเทศ ได้กันอีกคู่แล้ว...ประมาณนั้น
“ก็?” แกวมันถามย้ำ ผมก็มองซ้ายมองขวาหน่อย จริงๆ ในห้องก็มีกันแค่นี้
“ได้กะมันแล้ว” ตัดสินใจบอกไปตรงๆ ทีเดียวรวดเดียว ไอ้แกวสำลักอะไรไม่รู้สงสัยจะเป็นน้ำลายตัวเอง มันวางของในมือลงแล้วเขยิบเข้ามากระซิบกระซาบใหญ่
“ไอ้เอ๋ย มึงใจด่วนไปไหม ยังไม่ถึงเดือนเลย แล้วนี่เรื่องน้องนี่เคลียร์หรือยัง มึงยอมมันเองหรือมันบังคับ โอ๊ยยย กูรู้สึกเหมือนเห็นลูกสาวไปแรดให้ผู้ชายเอาเลย!!” ไอ้แกวบ่นยาวเหยียด จริงๆ ก็กระดากที่ต้องมาคุยกันเรื่องนี้ ตีกันมาปีกว่า บทจะได้กันก็ไม่ถึงเดือนอย่างมันว่า
“มึงก็ว่าไปไอ้นี่ กูเปล่าแรด ก็...ชอบมั้ง กูไม่รู้ดิ อยู่กับมันก็ดี ไม่มีตอนเป็นเมทกันและไม่เหมือนตอนตีกันด้วย”
“มันก็ไม่เหมือนแหล่ะไอ้เอ๋ย ผัวเมียกันแล้ว...”
“ไอ้แกว! ปากคอเปลี่ยนไปตั้งแต่อยู่กับเขยนะ!”
“อะไรๆๆ ปากคออะไรนะเอ๋ย” เขยมันตะโกนมา ไอ้พัชเลยอุ้มเด็กมาร่วมวงด้วย ไอ้แกวถอนหายใจเฮือก เขยิบออกห่างตัวผมเมื่อเห็นว่าไอ้พัชมันเบียดเข้ามาใกล้แถมมองมันแบบเขม่น
“ตอนอยู่ด้วยกันกูจับจูบลูบคลำกันมากกว่านี้อีกนะพัช อย่ามาทำหวงตอนนี้” แกวหรี่ตามองคนทำตาขวาง เขยทำหน้างงชั่ววิก่อนหัวเราะออกมาเมื่อแกวบุ้ยใบ้หน้ามาให้เขยเห็นว่ามือหนึ่งไอ้พัชอุ้มเด็กไว้ที่ตักอีกมือหนึ่งมันโอบเอวผมอยู่
“เขาว่าลูกจะดกนะเว้ย ถ้าตีกันบ่อยๆ” เขยหันไปแซวเจ้าของห้อง
เออ...ปากคอมันเลาะร้ายขึ้นทั้งคู่จริงๆ
***
“พัช...มึงจะไปคุยกับพ่อแม่เมื่อไหร่”
“อาทิตย์หน้า” มันตอบแล้วตะแคงตัวมาทางผม เรานอนบนเตียงเดียวกันอีกเช่นเคย น้องแพนอนอีกห้อง มันหาเตียงเล็ก ของเล่น โคมไฟเล็ก ตุ๊กตา หุ่นยนต์ รถถัง มาประดับให้น้องเรียบร้อย วันนี้น้องแพเล่นเยอะ เล่นจนเหนื่อยและหลับไปกลางอากาศ กลางอากาศจริงๆ เพราะไอ้พัชเอาขี่คอเล่นกันอยู่ดีๆ น้องแพก็หลับปุ๋ย
ผมกับมันก็นอนอีกห้อง ‘นอน’ เฉยๆ จริงๆ นับจากวันนั้นมาก็ไม่ได้อะไรกันอีก มันก็เคยพูดว่าเห็นผมเดินท่าทางแปลกๆ มันไม่อยากฝืนใจ
เอาจริงๆ มันก็...นะ ยังไงดีวะ มาพูดเรื่องอย่างนี้ก็เขินแม่งอยู่ดี แต่ก็บอกมันตรงๆ ว่าตอนนั้นน่ะ มันเจ็บวายวอดเลย อารมณ์น่ะมันก็มี แต่ทั้งจุกทั้งแสบ นานๆ ครั้งมีทีจะได้ไหม มันก็พยักหน้าง่ายเกิน บอกแค่ว่าตอนนี้เอามาเป็นของมันได้แล้ว ครั้งต่อๆ ไปก็เอาที่เต็มใจ ก็...ช่วยๆ กันนิดหน่อยเวลามันทนไม่ได้กันจริงๆ
“กูบอกมึงแล้วนะว่ากูอยู่ตรงนี้” ผมย้ำอีกที เผื่อมันคิดมากจนเกินไป
“อือ ไม่ลืมหรอก”
“แล้วถ้ามึงอยากให้กูอยู่ด้วยในวันที่จะไป กูก็อยู่ได้นะ”
“แน่นอน...ต้องพาแม่ของลูกไปด้วยล่ะนะ” มันตอบเสียงสั่น มันหัวเราะน่ะ
“อะไร?”
“กูคงต้องให้พ่อรับรองบุตร อาจจะต้องเล่นเหนือกฎหมายหน่อยเพราะว่าเราก็ทำผิดที่ไม่พาเด็กไปมูลนิธินู่นนี่นั่นตั้งแต่แรก แล้วจู่ๆ จะเอามาเป็นลูก แต่ก็มีผลตรวจนี่นะว่าเป็นลูกของพ่อกู ให้เขารับมาเลี้ยง แล้วกูจะเอาเด็กมาเลี้ยง มึงก็ต้องเลี้ยงด้วยใช่ไหมล่ะ? นั่นแหล่ะ กูจะบอกพ่อกับแม่ด้วยว่ากูได้เมียแล้ว มีลูกให้เขาไม่ได้แต่ก็เหมือนมีล่ะ”
“มันเร็วไปไอ้พัช รอให้อะไรมันนิ่งกว่านี้ก่อนไม่ดีกว่าหรอวะ เรื่องกูกับมึงน่ะ”
“กูไม่ยอมปล่อยมือมึงแน่ๆ”
“พ่อแม่มึงจะช็อคตาย หลายเรื่องเลย”
“ไม่หรอก กูว่ากูจัดการได้ ถ้ามึงอยู่ข้างๆ” มันว่าแล้วขยับหน้ามาใกล้ จูบที่ขมับผมทีแล้วขยับออก มือมันก็รั้งผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ผมจึงถึงคอ
“อือ กูอยู่ข้างๆ”
****
พอใกล้จบเรื่องมันก็นิ่งๆ น่ะนะ
อืม...
ต้องมีมาม่าไหมเนี่ยยยย
ใกล้แล้วเนอะ ใกล้แล้ว
-
ใกล้อะไรอ่ะ มาม่าเหรอ
ขอทำใจก่อน :mew2:
-
ไม่ค่อยหิวมาม่าเลยค่ะ หวังว่าครอบครัวพัชจะรับได้ ยังไงก็มีน้องเป็นตัวเป็นตนมาแล้ว จะให้พ่อรับก็ดูไม่ดี คุณพ่อแม่ก็เป็นนักธุรกิจนี่ น่าจะคุยกันด้วยเหตุผลได้อยู่แล้ว ยังไงๆก็รับผิดชอบเอ๋ย ได้สะใภ้ขยัน จิตใจงาม แถมได้ลูกน่ารักอีกคน ชีวิตพัชแม่งดี๊ดี!!!!
-
ใกล้อะไรเอ่ยยยย
-
:mew2: ไม่อยากกินมาม่า แต่ถ้ามีมาเสิร์ฟก็อย่าเยอะมากนะ เดี๋ยวท้องอืด ไม่ดีๆๆๆๆ :mew2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอลุ้น
-
ตีกันมานานแล้ว ตอนนี้ดีกันอย่ามีเลยมาม่า
-
ยังอยากกินของหวานอยู่น่ะ
-
อย่ามีมาม่าเลยข่ะะ
นิ่งๆแบบนี้ก้นั่งบิดละนะ
ถ้าจะให้ดีเอาแบบหวานๆดีกว่า
คู่แกวกะเขยนี่ยังไง
แกวนี่ปากไม่เบานะคะ
พูดซะตรงเปนม้บรรทัดเลยลูกเอ๊ยยย
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ใกล้จบหรือใกล้มาม่าอ่ะตัวเอง o18
:impress2: เอาเป็นว่าใกล้จบเรื่องวุ่นวายเถอะเนอะ(ฉีกตากว้าง ยิ้มประจบ)
-
อย่ามีมาม่าเลยค่ะ ขอแบบนี้ต่อไปนะคะ :hao5:
-
งื้อออ อย่ารีบจบเส่
-
ใกลัอะไรอะใกลัจบหรือใกล้มีมาม่าไม่อยากได้ทั้งสองอย่างเลย น้องแพรน่ารัก เอ๋ยก็น่ารักกกก
-
ช่วงนี้น้ำท่วมค่ะ โยนมาม่าไปบริจาคคนอื่นดีกว่าน้าาาาาาาาาา :mew2:
-
เฮ๊ย..ไม่ต้องมีมาม่าแล้ว
แค่มาม่ามันแกวผู้อาภัพ
มาม่าเอ๋ยเด็กกำพร้าผู้โดดเดี่ยว
มาม่าน้องแพ ผู้กลายเป็นเด็กกำพร้าทั้งที่พ่อแม่อยู่ครบ
ก็อิ่มจนจะอ้วกอยู่แล้ว
มาม่าไม่ต้อง ขอเป็นอะไรที่กรุบกริบมุ๊งมิ๊งดีกว่านะ
-
เริ่มเรื่องก็มาม่า ใกล้จบแล้วขอแบบhappyนะ :mew1:
-
เริ่มเรื่องก็มาม่า ใกล้จบแล้วขอแบบhappyนะ :mew1:
-
ไม่ต้องมีมาม่าแล้วค่ะ. คู่แกวขอจบดีๆ. นะ. กลัวเขยรับแกวไม่ได้.
-
:katai4: :katai4:
25 ไม่ต้องรักเท่าฟ้า แต่ขอให้รักเท่าเดิม
วันจันทร์ของอาทิตย์ถัดไปมาถึงไวประหนึ่งนิยาย พัชกับเอ๋ยตื่นมาตั้งแต่เช้ามืดเพราะอันที่จริงก็นอนไม่หลับกันทั้งคืน ได้แต่จับมือแล้วทอดสายตาสบกันอยู่จนเช้า คิดได้กันแล้วว่าคงไม่หลับกันอีกแน่เลยลุกขึ้นมาเตรียมตัวกันเลย
เอ๋ยค่อนข้างเห็นใจเจ้าของห้องไม่น้อย มันนอนไม่หลับมาก็หลายวันแล้ว เมื่อสองวันก่อนมันโทรบอกพ่อมันว่าจะเข้าไปหาที่บ้าน วันนั้นสีหน้ามันก็ไม่ดีทั้งวัน น้องแพไม่กล้าเข้าไปยุ่งด้วย จนเด็กน้อยงอแงกลัวว่าพัชจ๋าจะไม่รักแล้วร้องไห้ออกมานั่นแหล่ะ พัชมันถึงรู้ตัวว่ามันเหม่อลอยเป็นวันๆ
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นพัช ลูกจะใจเสีย” ไอ้เอ๋ยบอกเสียงเบา ไม่ค่อยชินที่เห็นมันเป็นแบบนี้ ตีกันมาตลอด กัดกันชกกันมาเป็นปีๆ แล้วจู่ๆ มันก็มาซึมเศร้าเพราะเรื่องในครอบครัว
ตกลงใจกันแล้วก็อยากให้มันแบ่งเบาความเครียดมาที่ทางนี้บ้าง
“ไปปลุกน้องแพก่อนแล้วกันนะ” ไม่ได้ยินการตอบรับจากประโยคแรกเอ๋ยก็ถอนหายใจแล้วบอกความคนรักอีกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้องแพ เปิดประตูเข้าไปช้าๆ เห็นเด็กน้อยกำลังกะพริบตาปริบๆ ตื่นขึ้นมาพอดี
น้องแพตื่นเช้าจนเป็นนิสัยเจ้าตัวไปแล้ว
คุยกันเรื่องน้องแพว่าสัก 2 ขวบครึ่งจะให้ลองไปเนอสเซอร์รี่ดู น้องจะได้เก่งภาษาด้วยแล้วจะได้รู้ว่าเจ้าตัวเขาอยากลองเรียนดนตรีหรือเปล่าด้วยเพราะที่สถาบันนั้นมีเปิดสอนทุกแขนง โรงเรียนอนุบาลที่จะให้เข้าก็หาดูในอินเตอร์เน็ตไว้แล้วใกล้กับคอนโดอยู่พอดี
ทั้งนี้ทั้งนั้นเอ๋ยก็บอกแกวไปแล้วว่าคงไม่ได้กลับไปอยู่ด้วยกันอีก แกวเข้าใจดีเพราะเห็นบอกว่าเขยก็ไม่ยอมให้ไปอยู่ไหนแล้วเหมือนกัน คู่นั้นนี่เค้นยังไงคั้นยังไงมันก็ไม่ยอมเปิดปากเล่าเรื่องสักที มีแต่บอกว่าเดี๋ยวก่อนๆ อีกตั้งเป็นเดือนกว่าจะเปิดเทอมใจจะขาดเอาซะก่อน โทรหามันมันก็เฉไฉไม่รับโทรศัพท์
“น้องแพครับ ตื่นมาอาบน้ำเร็ว...” ยังไม่ทันที่เอ๋ยจะได้รวบเอาเด็กน้อยขึ้นมานั่งดีๆ คนที่นั่งทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ข้างนอกในตอนแรกก็ก้าวฉับๆ เข้ามาในห้องเล็ก แถมทั้งยังโน้มตัวไปช้อนเด็กมาไว้ในอ้อมกอดแน่น
“เดี๋ยวพัชอาบน้ำให้นะเด็ก เอ๋ยไปเตรียมแซนด์วิสให้ลูกก่อนก็ได้ เผื่อรถติด วันนี้มันวันจันทร์ด้วย” พัชก้มหอมเด็กน้อยที่พึ่งจะตื่นเต็มตา หันมาพยักเพยิดหน้าให้อีกคนด้วย
“พัชจ๋า เอ๋ยจ๋า อาบน้ำด้วยกันเลยน้า” เด็กน้อยตื่นขึ้นมาก็อ้อนทันที หัวกลมๆ ส่ายไปส่ายมาอยู่ตรงอกอุ่นก่อนเงยขึ้นมายิ้มแฉ่งให้ผู้ใหญ่ทั้งสอง เอ๋ยก็อดไม่ได้จริงๆ ที่จะฟัดแก้มน้องไปฟอดใหญ่
“ห้องน้ำมันเล็กครับ” เอ๋ยให้เหตุผล ไม่อย่างนั้นได้ฟังเด็กเป่าปี่แต่เช้าแน่
“ไม่อาววว น้องแพอยากอาบกับเอ๋ยจ๋าด้วย” เด็กน้อยดิ้นขยุกขยิกจะอ้อมจากอ้อมกอดใหญ่มาให้อีกคนที่ทำหน้าลังเลใจอยู่ ปกติน้องแพไม่ดื้อหรอก
“ป่ะๆ อาบกันสามคนเลยแล้วกัน” พัชสรุปความอุ้มเอาน้องแพที่กำลังร้องเย้ๆ อย่างดีใจให้ลุกขึ้นจากที่นอน เอ๋ยรุนหลังใหญ่กว่าให้เดินไปก่อนเพราะตนจะพับผ้าห่ม พัชเลยบอกให้หยิบผ้าขนหนูของน้องเข้าไปในห้องน้ำด้วย
สามชีวิตเข้าไปอยู่ในห้องน้ำที่ไม่ได้เล็กอย่างที่เอ๋ยว่า จับตัวจ้อยแก้ผ้าล่อนจ้อนให้เล่นกับน้องเป็นอยู่ในอ่างแล้วคนตัวโตๆ อีกสองคนก็ช่วยกันอาบน้ำให้ คนหนึ่งสระผมคนหนึ่งเอาใยผ้ามาถูตัวให้ พอถูไปตรงจุดจั๊กจี้เขาเจ้าตัวก็หัวเราะเอิ๊กอ๊าก ชอบอกชอบใจ ควักน้ำใส่ผู้ใหญ่ทั้งสองเป็นการเอาคืนใหญ่
“เปียกหมดแล้วววว” เอ๋ยทำเป็นร้องเสียงดัง หัวเราะไปกับคนที่เด็กสุดอย่างอารมณ์ดี พัชเลยรีบล้างยาสระผมออกให้แล้วจัดการถอดเสื้อผ้าตนออกอย่างรวดเดียวจนล่อนจ้อนไม่ต่างกับน้องแพ
“เฮ้ยย! ไอ้พัช!” เอ๋ยตกใจตาโต มันไม่ชินที่จะมามองร่างกายกันทั้งๆ ที่สว่างโร่ขนาดนี้
“เอ๋ยพูดจาไม่เพราะ!!” สองเสียงประสานกันว่าคนละเมิดข้อตกลง เอ๋ยขมุบขมิบปากด่าคนทำหน้าเจ้าเล่ห์ ก่อนจะต้องก้าวถอยหลังหนีไปเรื่อยๆ เมื่อคนที่มันพามะเขือยาวห้อยโตงเตงเข้ามาใกล้
“ถอดเสื้อผ้าซะดีๆ” พัชว่าเสียงโรคจิตมีเสียงน้องแพเป็นลูกคู่ว่าถอดเลยๆๆๆ เอ๋ยถอยหลังไปตาก็ต้องหลับไป อะไรๆ มันทิ่มตาอยู่อย่างนี้จะมองก็กระดากไป
“เออๆๆๆ ถอดเองก็ได้ อย่าเข้ามานะพัช! ไปนั่งเลย” เอ๋ยยอมจำนนน้องแพร้องเย้ๆ ดีใจอีกแล้ว ชกมือกับพัชอย่างดีใจในชัยชนะขณะที่เอ๋ยหน้าแดงแปร๊ดอย่างนึกทั้งโกรธทั้งอาย ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าอวดร่างกายเนียนให้คนที่กำลังจ้องมองอยู่
“อย่ามอง!”
“จะมอง!”
“พัช!”
“เอ๋ย!”
“พัชจ๋า เอ๋ยจ๋า อย่าเล่น! อาบน้ำ” น้องแพเป็นคนยุติสงครามกวนประสาทของพัชนั่นเอง
***
“คุยกับพ่อแม่เสร็จ เดี๋ยวจะคุยกับลูกให้รู้เรื่องนะ” พัชบอกคนที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่หน้าตู้ เอ๋ยพยักหน้าหลับแล้วยิ้มให้กำลังอีกรอบของวัน
พากันเคลื่อนพลออกจากคอนโดตอน 7 โมงเช้าเพราะกะไปให้ถึงตอนอาหารเช้าของที่บ้านใหญ่ด้วย รถติดนิดหน่อยเพราะยังอยู่ในเขตเมือง แต่เพราะว่าน้องแพพูดเจื้อยแจ้วอยู่ในรถเลยไม่ทำให้น่าเบื่อ
พัชไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อน แต่คิดว่าคงจะยื่นผลตรวจ DNA ให้พ่อรู้แล้วรอฝั่งนั้นอธิบายแล้วค่อยยื่นเจตจำนงที่จะเลี้ยงน้องแล้วขอคบกับเอ๋ยในตอนนั้นด้วยเลย จัดการเรื่องราวให้มันเสร็จสิ้นไปในวันเดียวดีกว่า ต่อให้พ่อกับแม่คัดค้านก็คงจะสู้หัวชนฝา พัชไม่รู้หรอกว่ารักที่มีอยู่มันจะเปลี่ยนแปลงไปไหม แต่ตอนนี้หัวใจของพัชมันฉายชัดแล้วว่ามีความสุขกับการได้อยู่กับคนข้างๆ ได้นอนเคียงกัน จับมือประสานกัน ตื่นเช้ามาเจอหน้ากัน
“ถึงแล้วๆๆ” พัชแสร้งทำเสียงตื่นเต้นไม่ให้เด็กน้อยตื่นกลัวกับสถานที่ใหม่ คนงานที่บ้านวิ่งมาเปิดประตูรถแล้วร้องเรียกชื่อนายเสียงดัง ไม่เจอกันตั้งสามเดือน พวกแม่บ้านก็วิ่งกรูกันออกมารับกันใหญ่เพราะคุณท่านสองคนสั่งไว้ว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจะกลับมาบ้าน
“นี่ลุงชมดูแลสวนที่บ้านน่ะ ส่วนนี่ก็ป้าทิพย์ ป้ามลแล้วก็เชอร์รี่ดูแลบ้านแล้วก็เรื่องอาหาร เจ้าน้อยหน่าก็ช่วยๆ ทุกคนทำทุกหน้าที่ไป” พัชแนะนำเหล่าผู้คนในบ้านที่ออกมาหาให้กับเอ๋ยแล้วก็เด็กน้อย น้องแพยกมือไหว้ทุกคนส่วนเอ๋ยก็ยกมือไหว้คนที่แกกว่ายิ้มทักทายให้กับเด็กๆ ด้วย
“คุณท่านรออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้วค่ะ” ป้าทิพย์เป็นคนบอกแก่พัช เจ้าตัวเลยหันมาแตะข้อศอกที่อุ้มน้องแพอยู่ให้เดินเข้าบ้านมาด้วยกัน
เอ๋ยเหมือนจะเป็นลม เห็นข้างนอกว่าใหญ่แล้วข้างในยิ่งใหญ่อลังการว่า หัวใจเต้นตึกตักอย่างวิจิตรตาไม่ต่างกับน้องแพที่อ้าปากหวอมองรอบๆ อย่างตื่นใจ
“บ้านพัชจ๋าสวยจังเลยยย”
“บ้านเด็กด้วยนั่นแหล่ะ” พัชลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู พวกคนงานที่บ้านที่เดินตามมาถึงกับงงเรื่องที่พัชพูด แต่คงไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถาม
จนทั้งสามเข้ามาในเขตห้องทานอาหารนั่นแหล่ะ เอ๋ยจึงปล่อยให้น้องแพยืนลงกับพื้นแล้วรอท่าให้พัชแนะนำพ่อแม่ของตนที่ส่งยิ้มรอท่าอยู่ที่โต๊ะแล้ว
“นี่เพื่อนพัชครับชื่อเอ๋ย ส่วนเด็กน้อยนี่ชื่อน้องแพ” พัชเอ่ยสั้นๆ ไม่มีพิธีอะไรมาก เอ๋ยกับน้องแพยกมือไหว้ทั้งสองอย่างน้อมนอบก่อนเอ่ยขอบคุณเมื่อถูกเชื้อเชิญให้นั่งที่โต๊ะกันได้
“ไม่ต้องเกร็งนะ บ้านนี้ไม่กัด” พ่อของพัชว่าแล้วยิ้มบางๆ ให้ จริงๆ แล้วท่านทั้งสองไม่ได้ดูน่ากลัวเลยแม้แต่น้อย
บนโต๊ะทานข้าวไม่ได้อึดอัดใจอย่างที่เอ๋ยคิด ยิ่งน้องแพอยู่ด้วยยิ่งบรรยากาศราบรื่นอย่างน่าแปลกใจ พัชหันมามองเอ๋ยอยู่หลายทีกลัวว่าคนรักจะอึดอัด เอ๋ยเลยต้องยิ้มตอบน้อยๆ พอไม่ให้ผิดสังเกตกลับไป
ใช้เวลาทานข้าวเช้ากันเกือบชั่วโมงเพราะพูดคุยเรื่องสัพเพเหระกันด้วย น่าแปลกอีกเรื่องที่พ่อแม่ของพัชไม่เอ่ยถามถึงเหล่ากอของเอ๋ยอย่างที่นึกกลัวสารพัดตั้งแต่ก่อนมา จนเมื่อเสร็จสิ้นจากมื้อแรกของวันเรียบร้อย พัชก็วานให้ป้าทิพย์ช่วยดูแลเด็กน้อยไว้ครู่หนึ่ง สั่งความไว้ไม่ให้น้องแพซนแล้วเจ้าตัวก็หันมาพยักหน้าให้เอ๋ยถามพ่อกับแม่ที่ไปรอที่ห้องสมุดแล้ว
“ว่ายังไงล่ะลูก” แม่เป็นคนเอ่ยถามทันทีที่เด็กทั้งสองนั่งลงกับโซฟาตัวตรงข้ามแล้วเรียบร้อย ใบหน้าที่ดูสมวัยนั้นไม่ได้ถูกกาลเวลาบั่นทอนความสวยงามบนใบหน้าได้เลยสักนิด พัชบอกว่าพ่อแม่ของตนพึ่งจะ 40 ปลายๆ กันเท่านั้นเอง ส่วนพ่อของพัชนั้นก็ดูภูมิฐานไม่ต่างกัน ใบหน้าที่ดูเคร่งขรึมกลับมีรอยยิ้มอย่างใจดีประดับอยู่ตลอดเวลา แถมทั้งยังแต่งกายด้วยเครื่องแบบสบายๆ ไม่เหมือนอย่างในหนังที่เอ๋ยเคยดูสักนิด เสื้อยืดกางเกงสามส่วนธรรมดาๆ เนี่ยแหล่ะ ส่วนแม่ก็แค่ชุดกระโปรงเดรสเรียบๆ ไม่ได้แต่งหน้าอะไร
“พ่อครับ” พัชค่อยๆ กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะยื่นซองสีน้ำตาลไปข้างหน้าบิดาของตน
เอ๋ยพลอยกลั้นลมหายใจไปด้วยตอนที่ประมุขของบ้านเปิดอ่านข้อความในกระดาษแถมทั้งใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นก็ยากแก่การคาดเดาเหลือเกิน
“เฮ้อ...ไปเจอเขาที่ไหนล่ะ” พ่อของพัชเงยหน้าขึ้นมาแล้วสบตากับลูกชายก่อนส่งเสียงถามออกมาโดยไม่มีวี่แววจะตื่นตกใจหรือเกรี้ยวกราดอย่างที่พัชและเอ๋ยคิด ทั้งคู่นิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่พัชจะเป็นคนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
“ถูกแม่เจ้าตัวมาทิ้งไว้ที่หน้ามอผมครับ”
“ใครคะคุณ? พะยอมแก้วหรือเปล่า?” คุณหญิงแตะลำแขนแกร่งของสามีอย่างนึกห่วงใบหน้าที่ติดตึงเครียดนั่น เอ่ยขออนุญาตดูเอกสารในมือสามีก่อนทอดถอนหายใจ
“บอกลูกเถอะค่ะคุณ” คุณหญิงยิ้มให้กำลังใจสามีอย่างคนที่เข้าใจเรื่องราวแล้ว มีแต่พัชกับเอ๋ยนั่นแหล่ะที่กำลังงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ที่โซฟาฝั่งตรงข้าม
“พะยอมแก้วเขาเป็นผู้ช่วยเลขาของพ่อ เขาเป็นเด็กรุ่นใหม่ทำงานเก่งพอตัวพอเลยให้ตามออกงานด้วยบ่อยๆ พอดีกับลุงสมภพเขาตกบันได...ลูกจำเลขาของพ่อได้ใช่ไหม? เขาเลยให้พะยอมแก้วออกงานกับพ่อคนเดียว วันนั้นมีแต่บอร์ดบริหารมาเลี้ยงฉลองกันก็เลยเปิดห้องคาราโอเกะร้องไมโครปล่อยแก่กัน...เมาเหมือนหมา...เออ พ่อกินอะไรเข้าไปบ้างก็ไม่รู้ว่ะพัช ตื่นมาอีกทีพะยอมแก้วเขาก็นอนอยู่ข้างๆ แล้ว ตรวจกล้องไปตรวจกล้องมาเจอบอร์ดผู้บริหารคนหนึ่งทะลึ่งมอมยาพะยอมแก้วเขา แต่สุดท้ายก็เป็นพ่อนี่แหล่ะ...ที่เรียบร้อยโรงเรียนจีนกับเธอน่ะ” เอ๋ยอ้าปากค้างกับศัพท์แสงวัยรุ่นของพ่อพัช ดูเหมือนเจ้าตัวจะเครียดแต่คำพูดสวนทาง เอ๋ยเลยไม่รู้ว่าควรจะทำหน้าอย่างไร ส่วนพัชนี่อ้าปากค้างไปแล้ว
“พะยอมแก้มเขาก็เสียใจอยู่แต่เข้าใจว่าไม่ใช่ความผิดของพ่อเขา แต่เขาก็ลาออกไป พ่อพัชก็เอาเรื่องมาบอกแม่หลังจากที่แม่เคยปรึกษาพัชน่ะ แม่ก็เลยติดต่อให้เงินทุนเขาไว้ก่อนหางานใหม่ได้ แต่หลังจากนั้นพอโทรไปอีกทีเจ้าตัวก็ย้ายบ้านเปลี่ยนเบอร์เปลี่ยนชื่อหนีไปแล้ว แม่ก็ดึงดันจะตามเขาอยู่ พ่อเขาก็ห้ามว่าเด็กคงจะยังเสียใจอยู่ อย่าพึ่งไปต้อนเขาเกินไปเลย มาระแคะระคายเรื่องว่าเขามีลูกตอนคุณลุงเขาโทรมาบอกว่าพัชมีข่าวเรื่องเด็กมาเรียกพัชว่าพ่อๆๆอยู่ที่มหาลัยนั่นแหล่ะ นี่เราก็รอมาตั้งนานว่าลูกจะเข้ามาเมื่อไหร่”
อึ้ง
ทึ่ง
เสียว
มาก
แล้วที่เครียดกันเป็นเดือนๆ นี่คืออะไร?
*************
อย่าร้องไห้กันนะ อย่าร้องไห้กันเลย เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ดีขึ้น กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ฝากเรื่องใหม่ (อีกแล้ว!!) >> น้องแบมเด็กใบ้ ใครเคยอ่านก็จุ๊ๆ ไว้ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48256.0
-
^
^
^
อัพแล้วนะเธอ (ก่อนหน้านี้อัพผิดเรื่อง) :z3: :z3:
-
ฮาอ่ะ...ที่แท้ก็อย่างนี้เอง น่าสงสารคุณพยอมแก้วเหมือนกันนะ
ว่าแต่พ่อกับแม่ของพัชจะรับเรื่องที่ลูกมีเมียเป็นผู้ชายได้มั้ยนะ
-
อยากเสือกเรื่องมันแกวด้วยคน :man1:
ตั้งกะเอ๋ยจ๋าเป็นของพัชจ๋าแล้วเนี่ย มุ้งมิ้งงุ้งงิ้งกันจัง ครอบครัวสุขสันต์แล้วนะทีนี้
เลี้ยงเด็กดีๆนะเออ
-
อยากรู้ว่าถ้าพ่อแม่พัชรู้เรื่องเอ๋ยจะว่ายังไง :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เออว่ะ เครียดกันตั้งนาน ตีกันก็ตั้งนาน เกี่ยงกันก็ตั้งนาน เพื่อไรอ่ะ? 555+
-
o13 o13 o13
-
คุณพ่อคุณแม่อย่างชิล เครียดกันไปตั้งนาน
-
:pig4: :pig4:
-
ผลิกโผ่
-
อะไรเนี่ย ไปเราก็เครียดตาม :z3:
ยังคงอยู่ในโหมดงงงวยกับพัชจ๋าและเอ๋ยจ๋า :really2:
รอตอนต่อไปนะคะ :bye2:
-
เฮ้อ เราโล่ง อก เลย นึกว่า ต้อง ดราม่า สงสารทุกคนเลย
แต่เป็นแบบนี้รู้สึกดีค่ะ ถ้าดราม่า คือเราสงสารแม่ของพัชอ่ะ
ตอนนี้ทุกคนก็สบายใจแล้ว ก็รอลุ้นเรื่อง เอ๋ยแล้วกัน
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จ้ะ เครียดกันไปสิ ต้มน้ำเก้อ
-
ผิดคลาดเลย
-
คว่ำถ้วยมาม่า
-
:a5: :a5: :a5:
-
ต้องบอกว่าพลิกล็อกอย่างหนัก
อุตส่าเตรียมใจมาอย่างมากอ่ะ
ดันเป็นแบบนี้ แต่ก็ดีแล้วคะอย่า ดร่ามาเลย
สงสารพัชกับแพ
-
อยากจิบ้า ทำให้เครียดอ่ะ
-
ดีแล้วล่ะ
-
ยังงี้ตอนหน้าจะมุ้งมิ้งใช่ไหมเนี่ยยยยนน
รอๆๆๆ >\\\\\\\\<
-
อึ้ง...เหมือนกัน :ruready
-
คิดถึง เด็ก
-
:hao7:
26 ชีวิตที่มีเธอ
น้องแพอายุครบ 2 ขวบ 5 เดือนแล้ว...6 เดือนแล้วที่อยู่ด้วยกันมา เป็น 6 เดือนที่น้องเป็นหนึ่งในวรรณเสถบุตรอย่างเต็มตัว
อยู่กับพัชและเอ๋ย อยู่กับพ่อ อยู่กับแม่ใหญ่ และน้าสมร น้าของเอ๋ยที่พัชไปรับมาจากบ้านนอกให้มาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังใหญ่ คอยช่วยเลี้ยงน้องแพและอยู่ดูแลอาหารการกินที่บ้านใหญ่
พัชกับเอ๋ยก็คบกันแบบเรื่อยๆ ไป เพื่อนบางคนรู้บ้างไม่รู้บ้าง แซวบ้างขำบ้างตกใจบ้าง แต่มาวันนี้ก็ชินตาแล้วล่ะเพราะไอ้พัชเอารถหรูมันมารับเอ๋ยที่คอกวัวที่คณะประจำ
ไอ้เอ๋ยโดนแซวจนอายจนเลิกอายจนมาเป็นโกรธเคืองเพื่อนแล้วก็ปลงตามลำดับ แล้วไอ้พัชก็ดันบ้ายุเสียด้วย เห็นว่าเพื่อนชอบแซวก็ชอบตามมาหาถึงที่ แล้วเดี๋ยวนี้เข้าใกล้ใครคนอื่นที่เป็นเพื่อนที่มันไม่รู้จักไม่ได้เลยด้วยนะ ตามหึงดะ ก็บอกมันอยู่ว่าหน้าตาไอ้เอ๋ยก็เฉยๆ ตอนปีหนึ่งน่ะมันสดๆ ใหม่ๆ คนเลยตามกรี๊ดตามเป็นแฟนคลับ นี่ก็อยู่มาจนคนเหม็นเบื่อหน้าแล้ว จะมาหึงหวงอะไร
แต่ก็อย่าว่าแต่ไอ้พัชเลย ไอ้เอ๋ยก็ใช่ย่อย ตามไปจิกหัวไอ้คนบอกว่าจะไปลงสำรวจตลาดทำโปรเจ็คจบแต่หลบไปกินเหล้าจนตีสองตีสาม จิกหัวมันจากโต๊ะแล้วทุ่มลงใส่โต๊ะเหมือนเดิมจนได้เย็บไปสี่เข็มเหนาะๆ จากวันนั้นมาไอ้พัชเลยไม่กล้าโกหกเลย ยิ่งกว่ากลัวเมียขนานแท้
พูดถึงน้องแพเด็กน้อยตัวกลมหัวเห็ดฟันหลอสองซี่ แต่ก่อนพูดเก่งพุงกลมน่ารักน่าเอ็นดูน่าชังขนาดไหน ยิ่งพ่อใหญ่แม่ใหญ่กับคุณน้าเอาไปเลี้ยงด้วยที่บ้านก็ยิ่งน่ารักตัวกลมขึ้นกว่าเดิม พัชกับเอ๋ยไม่เจอน้องแค่ช่วงสองเดือนหลังที่ผละตัวจากการฝึกงานมาหาไม่ได้ก็ต้องตาโตตกใจ น้องกลมขึ้นจนจากจะวิ่งได้กลายเป็นกลิ้งไปแทน ใครเห็นก็อยากฟัด
“ป๊าพัชจ๋า ป๊ะเอ๋ยจ๋า” เสียงแหลมของเด็กน้อยดังขึ้นเมื่อเห็นสองร่างสูงโปร่งที่เดินเคียงกันเข้ามาในห้องนั่งเล่น น้องแพเรียกทั้งสองว่าอย่างนี้ตามที่แม่ใหญ่บอก แม่ใหญ่ยังบอกอีกว่าให้รักป๊าพัชจ๋ากับป๊ะเอ๋ยจ๋าเหมือนพ่อแท้ๆ ด้วย
“ตัวแสบบบบ” เอ๋ยกางแขนออกกว้างให้เจ้าตัวแสบกลิ้งเข้ามาในอ้อมกอด ฟัดกันจนลืมสารถีสุดหล่อมีศักดิ์เป็นพี่ชายของตัวเองอย่างพัชจ๋าไปเสียสนิท
“ฟัดกันอยู่แค่สองคนนะ” พัชเหล่ตามองอย่างเซ็งๆ ขนาดเลื่อนขั้นจากพี่ชายมาเป็นป๊าแล้วแถมยังเป็น ‘สามี’ ของคนข้างๆ นี่ด้วยนะ ความสำคัญดูจะน้อยกว่าชาวบ้านชาวช่องเขายังไงชอบกลนะเออ
“ป๊าพัชน้อยจายยยย” น้องแพหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ว่าล้อคนที่อุ้มเอาตัวเองไปฟัดพุงอย่างอารมณ์ดี วันนี้น้องแพจ๋ามีความสุข เพราะทุกคนมากินข้าวเย็นกันพร้อมหน้าพร้อมตา แถมป๊ากับป๊ะจะพาไปนอนด้วยตั้งสองคืน
“น้อยใจดิ เด็กไม่รัก เมียก็ไม่รัก”
พลั๊วะ!!
พูดคำไม่เหมาะสมต่อหน้าลูก ไอ้พัชก็โดนฝ่ามือไปหนึ่งดอกที่กลางหลัง เจ็บจี๊ดไปยันน้าสมรกับพวกแม่บ้านที่มองสามคนเขากอดกันอยู่ด้วยนั่นแหล่ะ
“เอ๋ย! ถ้าถูกเส้นประสาทนี่คุณเป็นหม้ายได้เลยนะครับ!” พัชห่อปากซี๊ดใหญ่ คนทำแค่ยักไหล่ไม่สนใจเดินหนีไปกอดหน้าตัวเอง
“เอ๋ยใจร้ายเนอะเด็ก” ไอ้พัชกระซิบกับเด็กน้อยที่มองตาแป๋วอยู่
“ไม่หรอก” เด็กน้อยก็ตอบกลับ ว่ากันตามความจริงน่ะนะ
“แต่เมื่อกี้เอ๋ยตีพัชนะ!” ปัญญาอ่อนแค่ไหนถึงจะกล้าฟ้องเรื่องอย่างนี้กับเด็กน้อยได้ก็คิดดูเอาแล้วกัน
“นั่นสิ...เอ...ป๊ะเอ๋ยจ๋าใจร้ายจังน้าาา” น้องแพเริ่มถูกโน้มน้าวได้ทีละนิด ไอ้พัชได้ทีทำหน้าเจ้าเล่ห์ใหญ่
“งั้นคืนนี้เด็กนอนห้องเล็กนะ ขอป๊าลงโทษป๊ะหน่อย”
“เอ๋?” เด็กน้อยเอียงคอทำท่าคิดหนัก เอ๋ยจ๋าไม่ได้ใจร้ายขนาดต้องถูกลงโทษเลยนี่นะ
“ไอ้ป๊าพัช! มึงนั่นแหล่ะที่ต้องไปนอนห้องเล็กน่ะ!!!”
จบ...ยังไม่ทันน้องแพจะได้ตกลงหรอก...ไอ้พัชน่ะ...จบแล้ว
********
“พ่อจะให้เอ๋ยไปดูไร่ที่ระยองสักสามสี่เดือนให้หน่อย” เสียงทุ้มใหญ่จากประมุขของบ้านดังขึ้นในยามที่ทุกคนกำลังรวบช้อนข้าวกันแล้ว ใบหน้าที่ยังคงคมคายน่ามองตามแบบฉบับคนต่างชาติที่แม้อายุจะล่วงเลยมา 50 กว่าปีแล้วก็ยังคงน่ามองอยู่
“ห๊ะ!” คนที่ร้องตกใจกับประโยคของผู้เป็นประมุขไม่ใช่คนที่ถูกเอ่ยชื่อถึง แต่เป็นลูกในไส้แท้ๆ ของคนที่พูดนั่นแหล่ะที่มือไม้อ่อนทำช้อนหล่นกลางโต๊ะกินข้าวไปแล้ว
“พ่อ! ทำไมถึงทำงี้อ่ะ นี่พ่อจะแยกพัชกับไอ้เอ๋ยหรอ” พัชก็สมเป็นพัช เป็นไอ้เด็กไม่รู้จักตัวไม่ฟังอะไรให้สิ้นเสร็จซะก่อนน่ะนะ
“พัชอย่าโวยวายต่อหน้าน้องดิ” เอ๋ยเอื้อมมือไปดึงคนรักให้นั่งลง ถึงจะแปลกใจไม่น้อยที่ได้รับคำสั่งปุบปับแต่ก็อยากจะฟังเหตุผลของท่านเสียก่อน
“โวยวายทำไมเจ้าพัช ก็เอ๋ยเขาเรียนด้านเกษตรมา นาทำได้ไร่ก็ต้องทำเป็น พอดีว่าเจ้าพลเขาตกบันไดต้องดามขาสามเดือนนู่น พ่อเลยจะให้หยุดพักให้หายดีก่อนกลับมาทำงาน ทีนี้ก็ไม่มีคนดูแลจัดการไร่ แล้วจะให้ใครทำ? หรือแกจะไปทำ?” คนออกคำสั่งมองลูกชายด้วยหางตาก่อนหันมาหาแฟนของลูกชายที่รวบช้อนข้าวไปแล้วเรียบร้อย
“เดินทางไปกลับที่นี่กับระยองไหวไหมล่ะเอ๋ย ใกล้จบแล้วด้วยนี่นะ หอบงานการไปทำที่นู่นก็ได้ เดี๋ยวพ่อให้รถคันหนึ่ง หันขับเอาแล้วกัน ช่วยดูให้หน่อยเผื่อว่าจบมาแล้วพอจับทางได้จะได้ให้ไปช่วยดูแลได้เลย”
“ได้ครับได้” เอ๋ยไม่ขัดอยู่แล้ว แค่ทุกวันนี้ทางบ้านนี้รับได้เรื่องการคบกันของตนกับลูกชายคนเล็กแถมทั้งยังให้ที่อยู่อาศัยกับน้าของตัวเองด้วยก็บุญคุณล้นหัวขนาดไหนแล้วก็ไม่รู้
“เอ๋ย!” พัชหันมาเรียกคนรักตัวเองเสียงดัง แต่เพราะว่าทุกฝ่ายดูจะโอเคกับการตัดสินใจอย่างปุบปับนี้เหลือเกินเจ้าตัวเลยเดินออกไปอย่างฉุนเฉียวทันที
“เฮ้อ...เจ้าลูกคนนี้” แม่ใหญ่ถอนหายใจใหญ่ สบตากับเอ๋ยให้ไปง้อเจ้าคนที่งอนตุป่องไปแล้วด้วย เอ๋ยก็พลอยถอนหายใจไปด้วย มิวายอุ้มน้องแพที่หยุดกินของหวานมาดูผู้ใหญ่เขาคุยกันเสียงดังไปง้อด้วยอีกคน
“ไอ้พัช” เอ๋ยเปิดประตูห้องเจ้าตัวเข้ามาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่เห็นคนตัวโตนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง กระซิบบอกน้องแพในอ้อมกอดอยู่สองสามคำแล้วปล่อยให้น้องวิ่งปรื๋อไปหาป๊า
“ป๊าพัชจ๋า เป็นอะไรหรอ” น้องแพถามเสียงใส สองมือป้อมเขย่าแขนคนตัวโตเสียแรง
“ไม่อยากอยู่ด้วยกันขนาดนั้นเลยหรือไง” พัชถามเสียงขุ่น ก่อนอุ้มเอาเด็กตัวกลมมาวางไว้บนตัก มองตรงไปยังคนที่ยืนค้างอยู่หน้าประตู
“พัช...โตแล้วนะ”
“เออรู้!”
“อย่าทำให้อยากทะเลาะด้วยหน่อยได้ไหมไอ้พัช”
“กูมันงี่เง่า”
“เออ! รู้ตัวด้วยนะ”
“...”
เอ๋ยจ้องคนที่หลบสายตาเขม็ง เมื่อไม่ได้ยินคำต่อล้อต่อเถียงอีกก็เดินไปนั่งข้างๆ ไอ้คนที่จับมือน้องแพเหวี่ยงไปมาเบาๆ อยู่ให้หยุดลงแล้วโน้มหัวไปซบไหล่อุ่นๆ อย่างจะง้อเต็มที่
“พ่อแม่น่ะให้โอกาสเราคบกันนะเว้ย แถมให้น้าหมอนมาอยู่ที่นี่อีก ค่าเล่าเรียนปีสี่นี่ก็ส่งให้กูหมดทุกบาททุกสตางค์ แล้วตอนที่เขาต้องการความช่วยเหลือจะให้ปฏิเสธเขาหรอวะ? พวกเขาเป็นพ่อแม่คนรักมีเรื่องวานมาก็ต้องทำให้อยู่แล้วป้ะ? ทำไมไม่คิดบ้างวะพัช แล้วนี่ทำอย่างกับห่างกันเป็นพันๆ กิโล อยากเจอก็ขับรถไปหาดิ หรือจะให้กลับมาทุกอาทิตย์ก็ได้ จะงอนทำไมหนักหนาวะ” เอ๋ยร่ายเสียยาวเหยียด น้องแพที่นั่งฟังอยู่ด้วยไม่ค่อยเข้าใจหรอกแต่ก็พยักหน้าหงึกหงักๆ เห็นด้วย
“เราต้องนอนคนละเตียงนะเว้ย”
“...”
“เราต้องกินข้าวกันคนละโต๊ะ”
“...”
“ใช้สบู่อาบน้ำกันคนละขวด”
“...”
“ใช้ยาสีฟันกันคนละหลอด”
“...”
“ห่มผ้าห่มกันคนละผืน”
“ไอ้พัช...”
“กูไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้วนะ ตั้งแต่มีมึงเข้ามาในชีวิตน่ะ เวลาต้องทำอะไรคนเดียวแล้วมันโหวงๆ ชอบกล”
“ไม่ได้จะจากกันตลอดชีวิต”
“ก็รู้สึกไม่ดีอยู่ดี”
“จะได้รู้ไงว่าเราโตพอกันหรือยัง ถ้ามามัวห่างกันไม่ได้เป็นรักแรกวัยรุ่นจ๋าก็ไม่ไหวนะ เดี๋ยวต่างคนก็ต่างทำงาน” พัชเงยหน้ามองคนที่ทำตาละห้อย เอื้อมเอามือน้องแพไปแปะๆ อยู่ที่หน้าหล่อๆ ของมัน
“ไม่อยากให้ไปเลยว่ะ เฮ้อ...” พัชบ่นง้องแง้ง จูบหัวเด็กที จูบหัวคนรักที
“ใครมาจีบก็บอกไปนะว่ามีผัวแล้ว” ไอ้พัชทำอะไรไม่ได้หรอก นอกจากจำยอม
“เออ” เอ๋ยชักจะหงุดหงิด ไม่ค่อยชอบให้มันพูดคำอย่างนี้ต่อหน้าเด็กน้อยเท่าไหร่
“มีลูกแล้วด้วย”
“ห๊ะ?”
“ลูกไงลูกน่ะ!”
“ลูก...?”
“ใช่ไหมเด็ก...เด็กเป็นลูกใคร หืม? บอกหน่อยดิ” พัชหันไปกระเซ้าเด็กน้อย พยายามทำใจเรื่องห่างจากคนรักอยู่ คงต้องปรับอารมณ์กันอีกสักพัก
“เป็นลูกป๊าพัชจ๋ากับป๊ะเอ๋ยจ๋าครับ!”
*************************
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จบ
(ดีไหมน้าาา)
:katai2-1:
-
:-[
โหววววววว ครอบครัวมันสุขสันต์เป็นเช่นนี้นี่เอง
เอิ่มมมมม จบตอนหลักก็ได้ค่ะ แต่ขอตอนพิเศษซัก 5 ตอนนนนนนน :impress2:
-
ไม่ควรจบนะ
-
ฟิน~
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าจะจบอย่างนี้ก็ได้นะคะ แต่คนอ่าน งอลลลลลลล
:z6: :z6: :z6:
-
มีความสุข
-
งือจบแล้วอ่อ :a5: :ling1:
ขอตอนพิเศษหลายๆตอนน้า :mew2: :mew2: :mew2:
-
จบจริงอ่ะ :katai1:
ขอตอนพิเศษเยอะๆได้มั้ย
-
:serius2:Oh.............No No No ม่ายยยยยยยยยยยอาวววววววววววววว ยังม่ายยยจบบบบบบ :o12: :o12: :o12: :o12: :m16: :m31: :fire: :angry2:
-
จบเรอะ ม่ายยยยยยยยยเอาาาาาาา งอนคนเขียนแล้ววว :ling1: :ling1:
ถ้าจบจริงๆ ขอตอนพิเศษ :z2:
ปล.รักพัชเอ๋ยและน้องแพร ❤️
-
ม๊ายยยยย
ทำไมตัดฉับกันแบบนี้
ฮือออออออออออออออออออออ :hao5: :hao5:
-
:o8:
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขค่ะ อ่านไปยิ้มไป มีให้เราเขิลแก้มแตกอะ
หลงรักน้องแพ มากๆ หลงรัหความเป็นคนจิตใจดีแบบเอ๋ย
แล้วก็มาตกหลุมรักพัช เพราะความติดเมีย น่ารักค่ะ คนเขียน
-
เย้ย ขอตอนพิเศษตอนหนูแพเข้าอนุบาลก่อนจ้า ถ้าแถมแกวด้วยจะขอบคุณมั๊กมากจ้า
-
อู้ยยย ตัดจบเลยเรอะคะ :katai1:
ครอบครัวสุขสันต์ตั้ลล้าคอ่ะ
พัชเอ๋ยนี่มันยิ่งกว่าผัวเมี.. แค่ก แฟนที่อยู่กินกันเกินเจ็ดปีอีกนะคะ
โถ...พัชนี่อยู่ชมรมเกลียมัวเชียะ
น้องแพนี่ก็จะโคฟเวอร์เป็นบอลลูนเหรอลูก อย่าอ้วนมากนะลูกไม่ดีต่อสุขภาพหนู
ว่าแต่...บ้านคนเขียนอยู่ไหนคะ จะเอาทุเรียนไปปา :katai3: จบกะทันหันขนาดนี้ตั้งรับไม่ทันนนนน 555 :katai2-1:
-
จบได้ดี มีความสุข
รักคนแต่ง รักนิยายเรื่องนี้ รักทุกตัวละคร
จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปครบ
ขอแบบฟินๆ แบบหัวใจพองโตไปเลยครับ 555
-
ชอบนะ แต่ตอนต้นๆเรื่องน่ะ บอกพัชเป็นลูกชายคนที่ 5 ไม่ใช่เหรอ
-
ห้ามจบ ไม่งั้นมีเรื่องแน่นนนนน
-
ชอบนะ แต่ตอนต้นๆเรื่องน่ะ บอกพัชเป็นลูกชายคนที่ 5 ไม่ใช่เหรอ
กรี๊ดดดดดดด จริงๆ ด้วย ลืมมม นึกว่าเขียนให้นางเป็นคนโตแล้วจะเล่นดราม่าในตอนพิเศษ กร๊ากกก ไม่เป็นไรๆๆๆ ลูกชายคนเล็กก็ดราม่าได้ 55555 ขอบคุณที่เตือนนะคร้าบบบบ
-
อย่าเพิ่งจบเลยย้าาาา กำลังน่ารักเลยน้องแพรตัวกลม
-
ห๊ะ!!! คนเขียนอำใช่ป่ะ... น่าจะมีต่ออีกนิดนะ ให้จบแบบมีบทสรุปสวยๆหน่อย
-
จบซะแล้ว. ขอบคุณคนเขียนมากนะ. เรื่องนี้น่ารักดี. อบอุ่น. อ่านแล้วสบายใจ. ไม่ค่อยเครียด. ขอตอนพิเศษด้วยนะคะ
-
ครอบครัวแสนสุขจริงจร๊ง......... ขอตอนพิเศษด้วยจ้า
-
ก็ถ้าพัชไม่อยากห่างเอ๋ย
พัชก็ตามไปอยู่ไร่กับเอ๋ยซิ
จะได้ไม่ต้องห่างกัน ฮ่าๆ
ไม่จบดีกว่าม้างงงงงงง
-
จบได้แต่ขอตอนพิเศษนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1:
ไม่อยากให้จบหลายคนเลย รวมเราด้วยคนนึง
คุณ happy-jigsaw สนใจเปิดเรื่องนี้ภาคสองไหมคะ อิอิ :กอด1:
-
มาแบบด่วนๆ
จบแบบไวไว
แต่ละมุนละไมนะขอรับ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
ขอตอนพิเศษ
ขอตอนพิเศษ
ขอตอนพิเศษ
ขอตอนพิเศษ
ขอตอนพิเศษ
ขอตอนพิเศษ
ขอตอนพิเศษ
ขอตอนพิเศษ
:mew3: :mew3: :mew3:
-
ขอตอนพิเศษด้วยนะคะ :pig4:
-
จบจริงเหรอ :mew2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากได้ตอนพิเศษษษ :mew2: :mew2:
-
:pig4: จบแล้วเหรอกำลังสนุกเลย จะมีตอนพิเศษมั๊ย
-
หืมมมมมมม จะจบแร้วหรอ O.oilili
แร้วบอกตอนพิเศษจะมาม่าอีก ไม่น๊าาาาา
-
อ่านรวดเดียวจบ บอกเลยว่าเอ็นดูอ่ะ น่ารักทั้งสามคน พ่อแม่ลูก
-
น้องแพน่าร้ากกกกกกก :-[
-
น้องเเพน่ารัก อ้วนกลมเชียว :m1: ขอตอนพิเศษด้วยคน :pig4:
-
ครอบครัวอบอุ่นไปอี๊กกกกก
หลงน้องแพจ๋ามะมะโลย
-
ทุกท่านอย่าพึ่งตบตีซอว์นะคะ
เรื่องนี้มันจบแล้วจริงๆ :hao5:
ถึงแม้ว่าการดําเนินเรื่องส่วนใหญ่จะหนักไปทางพัชกับเอ๋ยตีกันซะมากกว่า
แต่ธีมหลักของเรื่องก็คือแค่ถามว่าน้องแพเป็นลูกใครเท่านั้นเองน่ะจ่ะ มันเลยจบตรงที่มีป๊าพัชกะป๊ะเอ๋ยเป็นพ่อแม่
ส่วนตอนพิเศษมีแน่นอนค่ะ อย่างน้อยๆ ก็เรื่องของอัคแกวเขย, ตอนที่พัชบอกคนในครอบครัว (พ่อแม่และพี่ๆ ทั้ง 4) ว่าคบกับผู้ชาย, ตอนของน้องแพเข้าอนุบาลมีหนุ่มมาจีบ
คือคิดพล็อตไว้เยอะมากกกกก ร้อยแปดเลย แต่คงขอให้รอกันอีกสักพักเนอะ :mew1:
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาติดตามและให้กําลังใจนะคะ
ยังมีเรื่องอื่นๆ ไม่ห่างหน้าไปไหน (ถึงจะเริ่มเบื่อซอว์แล้วก็ตาม)
รักนะ ชุ้บๆ :mew1: :mew1:
-
รักนะชุ้บๆ
ขอเพิ่มตอนที่ทั้งคู่ทำงานแล้ว กับภาคเด็กโตแล้วอ่ะค้าาาาาาาา
(เอามันทุกอย่างเลย 5555555+) :hao7:
-
o13
-
รอตอนพิเศษ น้องแพมีหนุ่มมาจีบด้วยเหรอเนี่ย
-
แอร๊ยยย มีพลอตร้อยแปดขนาดนี้
ขอตอนพิเศษสักร้อยแปดตอนนะค้า :katai2-1: /แอ่บ /โดนคุณซอว์ตบติดฝา
-
อะเครรอตอนพิเศษ
-
สนุกดีนะ อ่านเพลินเลย แปปเดียว(1 คืน 1 วัน) จบซะแล้ว
จะรอตอนพิเศษน้าาาา~
-
แบบว่าขอตอนพิเศษได้ไหมค่ัะ
:call: :call:
-
ผู้ชายที่ชอบแกล้งหรือทะเลาะกันเนี่ยส่วนมากจะหลงเมียทั้งนั้น 5555555 น่ารักทั้งครอบครัวเลยค่ะ อบอุ่นดีจัง ชอบเรื่องนี้ตรงที่ไม่มีมือสามสี่ห้านี่แหละ แล้วก็ดำเนินเรื่องง่ายดี 55555 รอตอนพิเศษนะคะ ลุ้นคู่เขยแกวมาก
-
เดินเรื่องรวดเร็วดีค่ะ ชอบ
-
o13
-
น่ารักมากกกกกน้องแพของป้าาา คู่นี้กัดกันมาเป็นปี สุดท้ายมาลงเอยกันซะได้ 5555555 เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ ค่า ชอบๆๆ อยากให้มีตอนพิเศษด้วย อิอิ
-
น่ารักอ่ะ.....แต่ขออีกนิดน้าาาาาาาาาา :mew2:
-
คือบับบบ มันเป็นเรื่องที่ห้วนๆมาตลอดตั้งแต่เริ่มจนกระทั่งตอนจบ ดีค่ะดีๆ
อ่านไปก็ขำๆไป
ปล.แต่เราแอบขำที่คนแต่งลืมว่าชายพัชเป็นลูกคนที่ 5 ;)))
-
ขอตอนพิเศษด้วยน้าาาาาาา
อย่าลืม!!!! o18 o18
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
สั้นกระชับดี ชอบๆ
-
มีตอนพิเศษอีกหน่อยครับบ
-
น่าจะมีตอนพิเศษเพิ่มบ้างอ่ะ
-
สนุกมากกกกกกก ไม่อยากให้จบเลย น่ารักทั้งครอบครัวเลยอ่า ทั้งป๊าพัช ป๊ะเอ๋ย น้องแพ :-[
ตอนพิเศษ ยาวๆๆๆๆๆ เยอะๆๆๆๆๆ นะคะ
คนเขียนเก่งมากเลย ติดตามๆๆๆ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆคร่าาาาา
-
จบ :pig4:
-
จบแล้ววววว
น้องแพน่ารักกกกก
น่าสงสารแม่น้องแพอ่ะ
พูดง่ายๆซวย
คุณพ่อก็นะ ทีเดียวติด :laugh:
ขอบคุณค่่าาาาา :mew1: :mew1:
-
น้องแพน่ารัก น่าฟัดมากๆ
-
จบจริง ๆ เหรอ งื้ออออ อยากอ่านต่ออ่ะ
-
:z3: :z3:
Special 'ใจ'
“ทำไมอัคต้องมาหาเรื่องแกวด้วยล่ะ?”
“มันก็หาเรื่องไปทั่วแหล่ะ มันเป็นคนอย่างนั้นนี่น่า”
“เราว่ามันไม่ใช่นะไอ้แห้ง”
“เป็นคนเซ้าซี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ก็ตั้งแต่จะจีบจริงจังเนี่ยแหล่ะ”
“เฮ้ย! เสียงดังแล้วไอ้ไข่ลูกเขย!”
“อย่ามาเฉไฉ ตกลงมีปัญหาอะไรกับมัน”
“อย่ารู้เรื่องเลย...ขอร้องล่ะเขย ขอแค่เรื่องเดียว”
“ก็ได้...ถ้ามันจะทำให้แกวสบายใจขึ้น...ก็ได้...”
**************
มันคือสปอยล์คร่าาา กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
อย่าถีบซอว์ เขียนไปได้หน่อยเดียว ถ้าไม่เอาสปอยล์มาลงไว้ ซอว์ก็จะขี้เกียจบ่ายเบี่ยงอยู่ตลอดเวย์ เอิ๊กกกก
วันนี้กินยาลด ขี้ น้ำมูกไป เลยต้องการสลบตอนนี้เลย
พรุ่งนี้ถ้าสังขารเอื้ออํานวยจะนํามาลงให้นะเจ้าคะ
:L2:
-
:pig4: :pig4:
:L1:
-
:pig4:
สนุกอ่ะ น้องแพน่ารัก
เรื่องกระชับไปนิดนึง
-
อ่านสนุกมากจ้า
-
อ่านๆไป เอ๊ะทำไมสนุก ทำไมตลก ทำไมชอบบบบ ขำมากกกกก :hao7: :hao7: ขออีกๆๆๆๆ
-
:katai2-1:
-
รีบมาาา
-
กรี๊ดดดดด มาต่อด่วนๆเลยค่ะ
เค้ารออยู่น๊าาาาาาา :กอด1:
:call: :call: :mc4: :mc4:
-
:call: :call: :call: มาต่อๆ เจ้ใหญ่รออยู่ คอดถึงน้องแพจ๋า....
-
รออ่านเรื่องของ มันแกว อยู่นะค้าฟ
-
ชอบเรื่องนี้อ้ะ น่ารักมากๆเลยยย :mew1:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ สนุกมากค่ะ
เนื้อเรื่องเดินเร็วดี รอตอนพิเศษนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังไงงงงงงง นี่อ่านรวดเดียสจบวางไม่ลงไม่กินข้าวกินปลา แล้วมาสปอยล์แบบนี้ อร๊ายยยย รอใช่มั้ยคร๊าาาา
-
เอิ่ม ......
มาแค่เนี๊ยะ :ling1:
-
:mew1: ชอบมากๆๆ รอน้องแพ อยากอ่านตอนพอเศษเยอะๆๆ
-
อ่านจบแล้วววววว น้องแพน่ารักมากๆๆๆๆ น่ารักทั้งครอบครัวเลย กรี้ดดดดด อยากอ่านตอนพิเศษที่น้องแพเข้าอนุบาลแล้วมีหนุ่มมาจีบ :-[
-
o13
-
เรื่องนี้น่ารักที่น้องแพ เป็นคนเชื่อมความสัมพันธ์ให้
ระหว่างเอ๋ยกับพัชเลย ตอนแรกตีกันแทบตาย
คิดว่าเอ๋ยจะเล่นแง่กว่านี้ซะอีก ดันคบกันแบบ งงๆ
สรุปคือเอ๋ยดันไปรักพัชตอนไหนเนี่ย ฮ่าา ตกลงคบกันแบบ
ถูกมัดมือชก สนุกมากค่ะอ่านไปยิ้มไป
-
อื้อหืออออมันสมกับโบราณว่าไว้จริงๆ เกลียดอะไรได้อย่างนั้น
พัชจ๋าเอ๋ยจ๋าแพจ๋า โครตน่ารักกกก ชอบการเล่าเรื่องแบบนี้มาก
ไม่เยอะไม่น้อยไป น่าตามตลอดๆเลย นี่อ่านแล้วอยากฟัดพุงน้องแพ
ฮ่าๆๆๆ รอแกวน้าาาา
-
อ่านจบละ ซึ้งอ่ะ ฟินด้วย
ชอบพัชที่เป็นคนขี้หวง
รอตอนพิเศษนะครับ
-
น้องแพน่ารัก
-
น่ารักมากๆเลยค่าาา
-
สนุกมากเลยครับ เนื้อเรื่องกำลังดี อ่านไม่เครียด สบายๆๆ รอตอนพิเศษน่ะครับ...ขอบคุณครับ
-
น้องแพน่ารักมากแบบเฮ้ออยากมีน้องแบบนี้
พัชมันน่ารักนะ เอ๋ยน่ารักมากอะ อยากให้มีตอนพิเศษเยอะๆจัง
-
:katai2-1: :katai2-1: หายไปนานมันกลับมาขายของซะเลยค่ะ ._.
หากว่า...ซอว์จะรวมเล่ม
โดยที่
- รีไรต์เนื้อเรื่องให้ลื่นมากขึ้น
- ใส่ตอนพิเศษของมันแกวที่ตั้งใจว่าจะมาลง
- ใส่ตอนพิเศษคู่หลักลงไป
จํานวนหน้าคร่าวๆ อยู่ที่ 170-190 หน้า
ราคาประมาณ 250-280 บาท
มีท่านใดสนใจเก็บสะสมหนังสือของเรื่องนี้ไหมคะ :)
:mew2:
ช่วยตอบหน่อยนะคะ พลีสสส
:mew2: :mew2: :mew2:
-
สนใจนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุก กระชับ
-
น่ารักมากเลยเรื่องนี้ น้องแพรน่ารักมากกกกกกก :impress2: :impress2: :impress2:
ฮาไอ้พัชมากเลย เป็นมนุษย์ที่โคตรมึนเลย อะไรไม่สน กูจะเอา ตีกันแทบตาย มาหลงเอ๋ยซะงั้น 555 :hao7: :hao7: :hao7:
-
อันนี่จบแล้วตริงๆเหรอคะ. เห็นหมวดจบแล้ว แต่ไม่เห็นจบเลย เห็นไรเตอร์เขียนว่าจบดีไหมหว่า อันนี่แปลว่าอะไรอ่า ตกลงหจบหรือไม่จบ คือค้างคามากเลยข่าาา
-
อันนี่จบแล้วตริงๆเหรอคะ. เห็นหมวดจบแล้ว แต่ไม่เห็นจบเลย เห็นไรเตอร์เขียนว่าจบดีไหมหว่า อันนี่แปลว่าอะไรอ่า ตกลงหจบหรือไม่จบ คือค้างคามากเลยข่าาา
จบแล้วค่ะ :)
-
อ่านจบแล้วว คือเราว่าตรงประเด็นของพ่อพัชไปมีอะไรกับคนอื่นมันดูง่ายไปหน่อยอ่ะ อันนี้แค่แนะนำนะคะ น้องแพน่ารักมากก
-
:z2:
อ่านจบแล้วววว
เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ อ่านง่าย มีพิมพ์ผิดบ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่เป็นไร ยังถือว่าลื่นไหล
น้องแพน่ารักที่สูดดดดดดดด
ชอบเวลาพัชเรียกน้องแพว่า "เด็ก" ฟังดูน่ารักดีค่ะ
เอ๋ยก็น่ารักกกกก
ชอบเรื่องนี้ อ่านสบายๆ มีมุมเขินๆฟินๆหลายตอนเลย
ปล อยากให้แกวคู่กับเขยง่ะ
:L2:
-
เป็นเล่มก็ดีค่ะ แต่ขอเพิ่มตอนพิเศษได้ไหมคะ?
-
:o8:
-
รวมเล่มก็ดีนะคะ ชอบบบบบบบบบบบ
-
:pig4:
-
ชอบมากเลยครับสนุกมากเลย...:)
-
จบเเบบยังค้างคาอยุ่เลย อ้าวจบเเล้วหรอ ประมานนั้น เเต่เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ ชอบน้องแพ คิคิ
-
สนใจค่ะะะะ :katai2-1: :katai2-1:
-
เนื้อเรื่องกระชับดี เนื้อๆเน้นๆน้ำไม่ค่อย ความสนุกก็เต็มเปี่ยม
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องแพน่ารัก เอาใจไปเลยลูก :mew1:
-
น้องแพน่าร๊ากอ่ะลูก :o8: :กอด1:
-
สงสารแกวไม่ลงอ่ะ โตขนาดเอาเป็นแล้วไม่รู้จักอะไรถูกผิดหรอไปเป็นชู้กับผัวแม่อ่ะ :z3:
-
แหมๆพัช ทำรัก ได้เริ่ดนะค๊า :z1: :m25:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มันก็สั้นไปเนอะอ้ายเนอะ แต่เราชอบที่เรียกว่า เด็ก อะ น่ารักดี :mew2: :katai2-1:
-
น้องแพน่ารักมากกกกกกก
ครอบครัวนี้มุ้งมิ้งกันจริงๆๆ :mew1:
-
:pig4:
-
อ่านรอบสอง แล้ว น้องแพ ยังน่ารักสุดๆ เหมือนเดิมเลยยย :hao3:
-
อยากอ่านอีกกกก
-
o13 o13 o13
-
สารภาพว่าอ่านแล้ว ตะหงิด ๆ 555
แบบว่า ตัวเอกก้รักกันทั้งที่ยังไม่เคลียร์เลย ว่าที่ต่อยกันไปต่อยกันมา น่าจะทำความเข้าใจกันหน่อย ก่อนจะรักกัน
ส่วน แกว นี่คือ.................. เห็นด้วยกับหลายคน ใช้คำว่านายแล้ว ไม่ใช่เด็กแล้วนะ การโหยหาความอบอุ่น มันใช่เหรอกับการมีอะไรกับพ่อเลี้ยง....
เฮ้อ
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
แต่...........
จบแล้วเหรอ
ตอนพิเศษอยู่ไหน
อยากได้ตอนพิเศษ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สรุปจบจริงๆหรอเนี่ย นึกกว่าจะมีต่อสะอีก
สนุกมากเลยอยากให้มีต่อจัง
ชอบน้องแพ น่ารักมากเลย
-
อ่านจบ รวดเดียวเลย
แพจ๋าน่ารักกก รออ่านตอนพิเศษนะคะ
อยากรู้เรื่องของแกวจ้า
-
:กอด1:
-
น้องแพน่ารักกก :mew1:
-
จบ ... อืมมมม จบบบ
เหมือนหนังสะกดจิตตัวเองว่า จบแล้วไง รออะไรอีก
จบ ปิดคอมนอนไง 5555+
///
ดีค่ะ ชอบ เป็นการเฉลยปมเรื่องได้ เร็วมาก ไม่มาม่า ดีค่ะ :katai4:
-
:-[
-
น่ารักมาก ขอบคุณจ้า :katai2-1:
-
สนุกดีนะ อ่านเพลินๆ ไม่มีม่าเยอะ แต่เราว่าเรื่องน่าจะเขียนต่อได้มากกว่านี้นะ คืออยากอ่านต่ออ่ะแหละ55555 :katai1:
-
เนื้อเรื่องสนุกจ้า เสียดายตอนจบ
ตัดฉับ จบเลย :mew6:
-
สนุกและน้องแพก็น่ารักมากๆเลย :katai2-1:
-
:pig4:
-
:pig4: :really2: :jul1:
-
น้องแพจ๋า น่ารักจังเลยลูก หลงมากแล้วอะ สงสารแกวจังเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย
-
สิ่งที่ได้ : น้องแพน่ารัก ขอบคุณมากคนเขียน นิยายสนุกมาก เอ๋ยก็คือรักเด็ก น่ารัก
-
น้องแพเอ็นดูแรงมากกกกก แต่เราแอบคาใจหน่อยๆตรงที่เด็กแค่ประมาณ 2 ขวบพูดได้ชัดเป็นประโยคขนาดนี้ เขยกับแกวนี่มีเรื่องแยกไหมคะหรือมีตอนพิเศษที่ไหนไหม
-
o13
-
เนื้อเรื่อง ห้วน ๆ สั้นไปหน่อย แต่ก็น่ารักดีครับ
ขอบคุณครับ
-
:hao7: :hao7:
-
:z2:แปะๆรอว่างอ่าน
-
ช่วงแรกๆนี่แบบว่าอยากเหยียบหน้าอิพัชให้จมดินนิสัยแบบว่ากรอกตามากพอหลังๆคืออะไรกันสรุปแล้วเอ๊งเป็นผู้ชายมุ้งมิ้งกระดิ่งแมวหรอกลับตาลปัตรเกินไปละเฟ้ย!!!
แต่น้องแพจ๋าน่ารักอะ คือโอ๊ย!!!ในเหลวอะมีลูกน่ารักขนาดนี้
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังน่ารักอบอุ่นหัวใจมากๆ
คิดถึงไรท์ค่ะ :katai4:
-
น่ารักดีครับ อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
-
ขอบคุณค่ะ