CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Chiffon_cake ที่ 24-04-2018 22:44:50

หัวข้อ: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 24-04-2018 22:44:50

อ้างถึง

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

Real alpha
โดย Chiffon_cake



สารบัญ
Ep. 0 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3822232#msg3822232)
Ep. 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3822845;topicseen#msg3822845)
Ep. 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3823842;topicseen#msg3823842)
Ep. 3 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3825254;topicseen#msg3825254)
Ep. 4 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3825547;topicseen#msg3825547)
Ep. 5 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3826571;topicseen#msg3826571)
Ep. 6 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3827581;topicseen#msg3827581)
Special Ep. 7 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3828153;topicseen#msg3828153)
Ep. 8 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3830514;topicseen#msg3830514)
Ep. 9 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3831489;topicseen#msg3831489)
Ep. 10 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3833178;topicseen#msg3833178)
Ep. 11 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3835402;topicseen#msg3835402)
Ep. 12 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3837478;topicseen#msg3837478)
Ep. 13 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3840499;topicseen#msg3840499)
Ep. 14 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3844758;topicseen#msg3844758)
Ep. 15 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3845131;topicseen#msg3845131)
Ep. 16 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3845134;topicseen#msg3845134)
Ep. 17 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3847771;topicseen#msg3847771)
Ep. 18 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3849592;topicseen#msg3849592)
Special Ep. 19 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3852132;topicseen#msg3852132)
Ep. 20 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3854133;topicseen#msg3854133)
Ep. 21 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3855046;topicseen#msg3855046)
Ep. 22 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3856227;topicseen#msg3856227)
Ep. 23 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3857784;topicseen#msg3857784)
Ep. 24 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3860802;topicseen#msg3860802)
Ep. 25 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3860806;topicseen#msg3860806)
Ep. 26 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3860811;topicseen#msg3860811)
บทส่งท้าย (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67018.msg3860814;topicseen#msg3860814)


















เรื่องราวความรักของผมกับคนคนหนึ่ง
คนที่ผมไม่เคยนึกฝันมาก่อน...ว่ามันจะรักผมมากมายขนาดนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 24-04-2018 22:45:22

Ep. 0

[รบ]

   [เชี่ยรบ...ช่วยด้วย]

   “เหี้ยอะไรอีกล่ะ นี่ปิดเทอมนะ”

   [ควายธนูกับแก๊งของมันอ่ะดิ...]

   “...”

   [...]

   “สัดเอ๊ย”

   [...]

   “ที่ไหน”

   จะบ้าตาย...ปิดเทอมแท้ๆ แทนที่จะเอาเวลาไปนอนกกสาวหรือไม่ก็ไปทำอะไรที่มีประโยชน์ ทำไมเพื่อนๆ ของผมถึงได้ไปมีเรื่องกับแก๊งเอกดนตรีที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันกับแก๊งเอกการแสดงแบบพวกเรา

   รู้แหละว่าสักวันแม่งก็ต้องมีเรื่องกันอีกเหมือนอย่างที่ผ่านมา...แต่ครั้งนี้มันแปลกออกไป

   ...แปลกออกไปมาก

   ผมไม่อยากไปเจอหน้าไอ้ควายธนูเลยสักนิด...ยิ่งคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อสัปดาห์ก่อนผมก็ยิ่งอยากมุดเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วเอาหน้าฟุบลงกับหมอนซะ แต่ก็นะ...เพื่อนแม่งต้องการความช่วยเหลือ จะให้ผมเพิกเฉยต่อไปผมก็คงทำไม่ได้

   ความเจ็บปวดที่สะโพกยังคงมีอยู่นิดๆ ชวนให้นึกถึง

   ถึงแม้ว่าเหตุการณ์นั้นมันจะผ่านมาแล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังอดที่จะเผลอคิดไม่ได้ หากจะพูดว่าผมอยากลืมก็มันอยากลืมนะ แต่มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น...

   มันออกจะ...ดี

   เฮ้อ ผมแค่ไม่อยากยอมรับตรงๆ อ่ะ

   รถพาผมมาถึงที่ได้เร็วกว่าที่คิด ผมไม่ได้มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจให้มากขึ้นกว่าเดิม หัวใจของผมเต้นแรงผิดจังหวะแบบเร็วรี่เพราะรู้ดีว่าสารร่างสูงๆ ที่สูงที่สุดในกลุ่มผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นมันเป็นใคร

   ธนู หรือควายธนูที่ผมกับเพื่อนๆ ต่างก็พากัน (แอบ) เรียก

   ดูจากสภาพการณ์แล้ว เพื่อนผมมันคงไปขัดขาไอ้แก๊งนี้ไม่เรื่องใดเรื่องนั้น ผมใช้สายตาประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว ที่จริง...ผมไม่อยากให้สายตามันว่างเพื่อที่จะไปสบตาใครเข้าน่ะ

   โอย...ทำไมกูต้องมากระดากอายกับอะไรแบบนี้ด้วย

   “เกิดอะไรขึ้น” ผมถามเพื่อน

   “รถเชี่ยก้องจอดเข้ามาจอดอย่างเหี้ย...แล้วมันก็เฉี่ยวรถผม” ชู้ตกระซิบ

   ดวงตาของผมตวัดมองไปที่ก้องทันที...แม่งเอ๊ย เฉียดไปประมาณสิบสององศา ดวงตาของไอ้ธนูมันกำลังมองมาที่ผมแน่ๆ ผมรู้ดี...ไม่ได้ตั้งใจเห็นแต่มันก็เห็น

   นี่ผมเขินมันจริงๆ นะ

   “ขี้ฟ้องเอ๊ย” ยุถ่มน้ำลายลงพื้น

   “มึงจอดเหี้ยเองหรือเปล่าชู้ต กินเส้นแบ่งซองสัดๆ” ก้องตอกกลับนิ่มๆ มันดูโหดอยู่แล้วโดยไม่ต้องใช้ความโหดของไอ้ธนูเข้ามาช่วยเสริมเลยสักนิด

   “กูจอดกินเส้นก็จริง...แต่มึงก็ไม่จำเป็นต้องมาเฉี่ยวรถกูป่ะวะ” ชู้ตทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ “มึงรู้ว่าเป็นรถกูใช่มั้ย...มึงตั้งใจจะเฉี่ยวรถกู!”

   ผมเอาแขนตัวเองไปขวางตัวเพื่อน กลุ่มเราเสียเปรียบกว่าไอ้มนุษย์หมีพวกนี้หลายต่อหลายเท่านัก ผมไม่อยากให้ใครเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยง...

   เพราะผมยังต่อรองกับมันได้...

   ...หวังว่านะ

   เป็นครั้งแรกที่ผมตวัดสายตาไปมองธนู...มันกำลังจ้องมองมาที่ผมด้วยดวงตาเฉยชาไร้ความรู้สึกเหมือนเช่นเคย ผมไม่เคยต้องมารู้สึกขวยเขินกับสายตาแบบนั้นจนกระทั่งตอนนี้...แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังต้องมองมัน เพื่อที่ผมกับเพื่อนจะได้เป็นอิสระจากสถานการณ์นี้สักที

   ทุกคนมองธนูอย่างรอคอย...เพื่อนผมรอฟังว่ามันจะเคลียร์เหตุการณ์นี้หรือไม่ ส่วนเพื่อนมันรอฟังว่าพวกมันจะพุ่งเข้ามาต่อยผมกับเพื่อนดีหรือเปล่า

   ทุกอย่างขึ้นอยู่กับไอ้ธนู...ผู้นำผู้โหดสัดของโลกใบนี้

   แต่มัน...คนที่มีอำนาจล้นเหลือกว่าใครในที่นี้กลับนิ่งเฉย จ้องมองแต่ใบหน้าของผม

   ผมมองด้วยสายตาที่ผมคิดว่าน่าจะพอต่อกรกับมันไหว ถึงแม้ว่าเราจะผ่านค่ำคืนลึกซึ้งดื่มด่ำกันมา...แต่เราก็ไม่ได้มีสถานะอะไรที่มากมายเกินไปว่าคนที่หมั่นไส้กันในคณะเดียวกัน

   ดวงตาของมันมองไล่ระดับลงไปช้าๆ จากดวงตาของผมสู่ปลายจมูกผม...สู่ริมฝีปากของผม

   มันจ้องริมฝีปากผมอยู่แบบนั้น...

   ผมรู้สึกว่าไอร้อนๆ เริ่มมากระจุกรวมอยู่ที่แก้ม ผมต้องหน้าแดงมากแน่ๆ เพราะไอ้บ้านี่มันยังไม่ยอมหยุดจ้องปากของผมเลย

   มันไม่หยุดอยู่ที่ปากครับ...มันเลื่อนลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมองไปทั่วทั้งตัวผมนั่นแหละ

   ปลางคางสู่บริเวณอก

   จากอกสู่หน้าท้อง

   จากหน้าท้องสู่...โว้ยยยย ไอ้เหี้ยนี่ มึงหยุดมองได้แล้ว!

   จะบ้าตาย ในที่สุดผมก็หลบตามัน...รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ธนูมันลั่นวาจาเสียงดัง

   “ก้อง...มึงจ่ายค่าซ่อมรถให้ไอ้ชู้ตไป”

   .

   .

   .

   อึ้งแดก...กันไปหมด

   แม้กระทั่งผมยังงุนงง...นับประสาอะไรกับคนอื่น ไอ้ชู้ตนี่ถึงกับเขย่าชายเสื้อผมอย่างไม่เข้าใจว่าผมทำได้ยังไง ทำไมถึงสั่งสอนธนูผ่านสายตาได้

   กูไม่ได้ทำอะไรเลยเว้ยยยยยยย

   ก้องดูไม่เข้าใจที่ตัวเองต้องจ่ายทั้งๆ ที่ชู้ตมันผิดเหมือนกัน (ครับ...ชู้ตมันก็มีส่วนทำผิดจริง ใครเขาจอดรถล้ำเส้นแบ่งซองกันไอ้บ้า) แต่มันก็ไม่กล้าขัดท่านผู้นำของมัน มันจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตา หยิบเงินออกมาจ่ายด้วยท่าทีที่ไม่เต็มอกเต็มใจอย่างยิ่ง

   “ชู้ต” ผมพูดกับเพื่อน “มึงก็ผิดนะ”

   มันทำหน้าจ๋อยสนิท...ก่อนจะยกมือขึ้นห้ามก้อง

   “ไม่เป็นไร ไม่ต้องจ่ายก็ได้” มันพูดกับเพื่อนต่างสาขาที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม

   “เอางี้...โทรให้ประกันมาจัดการดีกว่าจะได้จบ” การ์ด (ออกเสียงว่า ‘ก๊าด’) คนสวยของผมยกโทรศัพท์ขึ้นพร้อมกับกดโทรออกหาประกันอย่างที่มันพูด

   ที่แท้พวกแม่งก็ต้องการอวดเบ่งใส่กันเฉยๆ ไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องรถใครจะเป็นรอยมากเท่าไหร่นักหรอก ผมรู้ดีแน่แท้เลยทีเดียวว่าเพื่อนผมนั้นชังน้ำหน้าไอ้พวกเอกดนตรีนี้กันมาก ส่วนไอ้พวกนี้ก็ไม่ชอบขี้หน้าพวกเอกการแสดงอย่างผม

   พอมีเรื่องกัน...ก็อยากจะห้ำหั่นกันเป็นธรรมดา

   แต่ใครจะรู้ว่าคนที่ควรจะกระชากคอเสื้อผมกับเพื่อนและก็ไล่ต่อยหน้าเรียงคนอย่างไอ้ธนูมันจะยอมง่ายๆ พอการ์ดคนสวยเอ่ยปากว่าจะโทรเรียกประกัน มันก็เดินเลี่ยงออกไปยืนไกลๆ กับเพื่อนๆ ตัวใหญ่ของมันอย่างก้อง โฮม และก็ยุ ส่วนผมก็ยืนอยู่กับชู้ต เบียร์ และก็จุน

   แม่ง...อยู่กับครบแก๊งเหมือนกับว่าเวลานี้ไม่ได้ปิดเทอมกันอยู่เลย

   “งงฉิบ...มึงไปทำอะไรไอ้ธนูมาวะ ทำไมมันยอมมึงง่ายๆ แบบนั้น” เบียร์ค่อยๆ พูด เพราะกลัวไอ้โหดอย่างธนูมันจะได้ยิน รายนั้นกำลังคุยกับเพื่อนด้วยสีหน้านิ่งๆ อยู่...คงไม่ได้ยินอะไรหรอกมั้ง

   “ปกติมันไม่ยอมใครเลยไม่ใช่เหรอ ในสถานการณ์ที่มีคนอื่นผิดด้วยเหมือนกันแบบนี้ คนอย่างมันต้องสู้ให้ฝ่ายตัวเองถูกจนถึงที่สุดสิ” จุนเอ่ยบ้าง

   ผมไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยคำใด...

   “โทษทีนะชู้ต” ผมเลือกจะพูดกับเพื่อนอีกคนแทน “เรื่องบางอย่างก็ไม่ควรมีเรื่องใครจะต่อยชนะใครเข้ามาเกี่ยวว่ะ”

   “ครับ ผมเข้าใจ ไม่เป็นไรครับ” ชู้ตตบไหล่ผม “แต่ผมก็งงเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เนี่ย...ธนูยอมคุณรบง่ายๆ ได้ยังไง ไม่ยอมโวยวายด้วย เอาแต่มองหน้าแล้วก็...ยอม ง่ายๆ แบบนี้เลยเนี่ยนะ”

   ผมไม่รู้จะพูดยังไง...เพราะผมเองก็ไม่เข้าใจว่าคนอย่างมันมายอมผมทำไม

   มันคงไม่เกี่ยวกับเรื่องคืนนั้นเมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่แล้วหรอกนะ

   แม่งเอ๊ย ให้ตายสิวะ นี่ผมหน้าแดงอีกแล้วใช่มั้ย...

   ไม่รู้เรียกว่าเป็นจังหวะซิทคอมหรือเปล่าที่ธนูมันกำลังมองมาที่ผมในตอนนั้นพอดี

   ไม่หรอก...จังหวะซิทคอมผมต้องยืนฮาแดกสิ...

   ...ไม่ใช่ยืนเขินแดกแบบนี้







To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 24-04-2018 23:24:45

คุณเจ้มาเจิมเรื่องใหม่ล้าวววววว
ธนูคะ หนูเปิดตัวแรงอยู่นะ หนูอย่ามาเขี่ยพี่สงจากใจแม่เรอะะะะ

แต่น้องรบเนี่ย ชื่อแมน แต่ฮาเลยนะ
ทำไมเรื่องนี้มันมีกลิ่นคล้ายๆคู่สงอ้าย
เจ้ชอบ เจ้ปลื้ม เจ้ว่าเจ้ต้องอินหนักกกกกกก

//แม่ยังคอนเฟิร์มว่าพี่สงคือทุกสิ่ง5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 25-04-2018 00:30:51

นึกว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับไสยซะอีก เห็นมีควายธนูด้วย  o18

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 25-04-2018 01:36:28

ชอบอ่ะ รอติดตามตอนต่อไป ว่าแต่มาน้อยจุง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-04-2018 02:10:48

 :mc4: :mc4: :mc4: 

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 25-04-2018 02:13:30

 :pig4: :pig4: :pig4:

เจิมเรื่องใหม่ของคุณเค้ก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 25-04-2018 04:21:21

เอาแล้ววว ตีกันไปตีกันมาได้กันในตอนจบจ้าา55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 25-04-2018 05:31:13

ธนูตกหลุมเสน่ห์ของรบเข้าแล้ว อยากกลับไปอดีตเมื่ออาทิตย์ก่อน รบของเราเป็นอะไรนะทำไมเจ็บสะโพก
ชอบรบแล้ว รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: มาดามพีพี ที่ 25-04-2018 06:43:29

จองที่นั่ง..

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 25-04-2018 06:52:11

งุ้ง :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 25-04-2018 07:34:13

ยอมกันตั้งแต่หน้าประตู เอ้ยยย ฉากแรกเลยนะธนู รบน่ารักใช่มั้ย  :fox2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 25-04-2018 08:40:35

ว้าวว เห็นหน้าก็ไม่อยากสู้ อยากสู้ที่เตียงรึเปล่านะ :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 25-04-2018 08:49:42

 :impress2: อยากเผือกเรื่องเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อนเจงเจง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 25-04-2018 09:03:14

เค้กมาปล่อยของอีกแล้ววว เราสัมผัสได้ถึงความฟินนนน (ควาย)ธนู&รบ สินะ แต่น่าจะหลายคู่นะเนี่ย ขอบๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 25-04-2018 10:46:39

มาด้วยความไวแสง แต่จบด้วยการสำรวจผ่านสายตา

มันมีเงื่อนงำนะคะ ดูมีอะไรมาก
รบอาจจะไม่ได้คิดไปเองคนเดียวละ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 25-04-2018 11:29:30

ติดตามเด็กๆแก๊งใหม่ค่ะ ทำไมขำรบก็ไม่้รู้  :hao3: ขอบคุณแม่เค้กที่พาเด็กๆมาให้รู้จักค่ะ  :L1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: peung25 ที่ 25-04-2018 12:15:05

รบ ธนูตอบหน่อย อาทิตย์ก่อนเกิดอะไรขึ้น   :pighaun:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-04-2018 15:57:24

มาตอนแรก ก็ชอบแล้ว  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ช่วยย้อนอดีตหน่อยนะ ทำไมรบ เจ็บสะโพก
เมาแล้วหกล้ม ตกบันไดสะโพกคราก โอย.....อยากเผือกกก  :z3: :z3: :z3:
รอใครคู่ก้อง ใช่ชู้ตหรือเปล่า :ling1:
ควายธนู  รบ   :กอด1: :กอด1: :กอด1: 
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 25-04-2018 16:19:00

รออ่านนะคะ สู้ๆค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 25-04-2018 23:18:37

เดี๋ยวค่ะ เบนไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมคะ ว่าเค้า จึกๆกันมาก่อนหน้านี้


ไม่ได้มีซิทคอม เกิดขึ้นแทน  เป็น อีโรติค ใช่ไหมคะ


คุณรบคะ ขยายความด้วยค่ะ


คริคริ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jelly_beam ที่ 26-04-2018 00:43:11

อ่านน้องธนูแล้วรู้สึกถึงพี่สงหอสองยังไงไม่รู้หนูจะมาแทนที่พี่สงของเราไม่ได้นะ น้องรบชื่อเเมนมากแต่ทำไมหนูน่ารักจังล่ะลูกกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 26-04-2018 05:38:00

เฝ้าหน้าจอรอตอนต่อไป  อิอิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 26-04-2018 06:23:21

เห็นชื่อเรื่องแล้วคิดไปถึงแนวโอเมก้าแต่ก็ไม่น่าใช่ เปิดเรื่องมานี่เรานึกว่าพี่รบเป็นพระเอกซะอีก ฮ่าๆๆ โถ่ เห็นหลายคิดเห็นบอกว่าคล้ายสงครามอ้ายพอมานึกตามแล้วก็คล้ายจริงๆ นิสัยพี่ธนูนี่มันญาติกับพี่สงครามชัดๆ ส่วนพี่รบก็ญาติพี่อ้ายเล้ยปกป้องคนในกลุ่ม น่าเอ็นดู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 26-04-2018 07:22:33

แน่ะะะะ ไปทำไรกันมาหรอจ๊ะะะ :hao3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 26-04-2018 13:45:16

EP.1

[รบ]

   หนึ่งสัปดาห์ก่อน

   กลุ่มของผมจะมีการละเล่นอย่างหนึ่งที่ประพฤติปฏิบัติสืบเนื่องกันมาหลายปีเวลาที่มีวันเกิดของใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่ม...การละเล่นนั้นมีชื่อว่า ‘การสุ่มคู่นอน’

   วันนั้นเป็นวันเกิดของผมครับ ผมคือคนที่จะต้องโดนสุ่มคู่นอนในคืนนั้นซึ่งการปฏิบัตินั้นก็ไม่ได้มีอะไรยุ่งยาก เพื่อนๆ ของผมทุกคนจัดคู่นอนที่มาไว้ให้ในห้องมืดๆ ของโรงแรมที่พวกมันจองไว้ (โรงแรมประจำ...กลุ่มของเราใช้งานกันบ่อย) พวกเราเป็นเพื่อนกันมานานนมย่อมรู้ใจกันดีว่าเจ้าของวันเกิดนั้นมีสเปกที่ชอบเป็นอย่างไร

   ไม่เคยมีครั้งไหนๆ ที่พวกมันจะทำให้เพื่อนผู้เป็นเจ้าของวันเกิดผิดหวัง...ผมไม่ได้คาดหวังอะไรมากกับการสุ่มคู่นอนของผมในครั้งนี้ พวกมันก็คงจะจัดหนุ่มเอวบางร่างน้อยหน้าตาสวยน่ารักมาให้ผมเหมือนปีสองปีก่อน แม้จะเพิ่งนอนกับคนไทป์แบบนั้นไปเมื่อสองวันที่แล้ว แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจที่จะได้นอนกับใครสักคนที่หุ่นดีและก็หน้าตาหมดจดงดงาม

   ก็แหม...ผมไม่ใช่พวกมือถือสากแต่ปากถือศีลนะครับ ผมเป็นคนกามผมก็ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนกามเหอะ...คนอย่างผมไม่มีวันสร้างภาพอะไรให้เหนื่อยหรอก

   ‘ห้องนี้เลยครับ คุณรบอย่าเข้าผิดห้องล่ะ’ ไอ้ชู้ต เพื่อนตัวเล็กของผมตบบ่าผมพร้อมทำหน้าระรื่น เหมือนแม่งดีใจมากที่จะได้ส่งเพื่อนอย่างผมเข้าหอในคืนแรกของวันแต่งงานแน่ะ

   ‘รู้แล้ว’ ผมรับคำมัน ‘เด็ดแน่ใช่ป่ะ’

   ‘ก็ต้องเด็ดสิครับ’

   ‘...’

   ‘เขาคือตัวท็อปของเอกดนตรีเลยนะครับ’

   ดวงตาของผมเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น ตัวท็อปเอกนี้มันจะมีสักกี่คนกันวะที่เป็นสเปกผม

   ต้องเป็นคนที่ชื่อว่าไอ้การ์ดแน่เลยว่ะ

   ...เหี้ย ถ้าใช่จริงๆ ผมจัดมากกว่าหนึ่งยกแน่ คนนี้ผมมองมานานตั้งแต่มันอยู่ปีหนึ่งแล้ว อยากกินมากมานานสามปีแล้วแต่ก็กินไม่ได้ เนื่องจากเพื่อนแม่งโหด

   ตอนนั้นคิดถึงเพื่อนมันแล้วก็เซ็ง...ผมไม่เคยชอบหน้าเพื่อนมันคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว

   มันหล่อกว่าผม รวยกว่าผม แถมยังชอบแย่งหนุ่มน้อยหน้าหวานที่ผมเล็งเอาไว้ไปนอนกก...

   ช่างมัน...ผมจะขอโยนมันทิ้งไปก่อน อีกไม่กี่นาทีผมก็จะได้ขึ้นสวรรค์กับน้องการ์ดแล้ว (รุ่นเดียวกันแต่ผมดันอยากเรียกเขาว่าน้องอ่ะ แหะๆ) ฉะนั้นอะไรที่เป็นร่างอวตารของนรกผมจะสะบัดมันทิ้งไปเสีย...

   ผมส่งสายตาบอกลาไอ้ชู้ตเพื่อนรักอีกรอบ มันรีบกระโดดโหยงเหยงไปกดลิฟต์ ท่าทางจะอยากรายงานเพื่อนที่รออยู่ข้างล่างอย่างเต็มแก่ว่าผมกำลังจะไปสู่ประตูสวรรค์ ผมยิ้มมุมปาก...เขย่ากุญแจห้องสองสามเครื่องก่อนจะหมุนกุญแจที่ลูกบิดประตูหน้าห้องแล้วเดินเข้าไป

   ในห้องกลิ่นหอมจัด แม้จะมืดและมีเพียงแสงไฟรำไรจากภายนอก แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกตื่นไปหมดทั้งตัว...บรรยากาศที่ชวนลุ้นทำให้ผมเกิดความตื่นเต้น ก่อนที่ความรู้สึกนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นความแข็งขืนขั้นเริ่มต้นที่ตรงกลางระหว่างหว่างขา

   ไอ้รบ...ไอ้หื่นเอ๊ย มึงยังไม่ได้เห็นหน้าน้องการ์ดเลยด้วยซ้ำ

   ผมยิ้มเบาๆ ให้กับตัวเอง นึกอยากเห็นหน้าการ์ดแล้วรีบจัดการเผด็จศึกให้เสร็จสรรพ แต่ดูเหมือนว่าการ์ดจะยังไม่ยอมโผล่หน้ามาให้ผมเห็น

   บางทีเขาอาจจะทำให้ผมลุ้นเพื่อเพิ่มความน่าตื่นเต้นก็ได้

   ในสถานการณ์แบบนี้...ยิ่งทำให้ผมลุ้น ไอ้นั่นผมก็ยิ่งตื่นตัว

   ‘การ์ด’ ผมค่อยๆ บรรจงเรียกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบเสียงนานเกินไปแล้ว ผมให้เกียรติคนสวยแห่งเอกดนตรีเพราะบางทีการ์ดอาจจะต้องการปิดบังตัวตนก่อนก็ได้ ‘กูรบ เอกการแสดงนะ’

   ไอ้สัดเอ๊ยยย ตื่นเต้นหนักมาก

   ระหว่างที่ผมกำลังคิดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่นั่นเอง...จู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างเดินมาที่ข้างหลังของผมช้าๆ

   หมับ

   การ์ดเข้ามากอดผม...ลำตัวของการ์ดใหญ่กว่าที่ผมคิดเอาไว้ มิหนำซ้ำยังแน่นเฟิร์มไปหมดทุกส่วนสัดอีกต่างหาก ผมเคยเห็นการ์ดแค่ห่างๆ และเขาก็อยู่ในชุดนักศึกษาตลอด บางทีภายใต้ชุดนักศึกษานั่นอาจจะเต็มไปด้วยความฟิตปั๋งก็ได้

   โห...ถ้าใช่จริงๆ ผมต้องบันทึกวันนี้เอาไว้ในประวัติการมีเซ็กส์ของผมเลยนะ...ปกติแล้วคู่นอนของผมมีแต่หนุ่มน้อยหน่อมแน้มน่าทะนุถนอม ไม่เคยมีสักครั้งหรอกที่จะเป็นพวกฟิตแอนด์เฟิร์มน่ะ

   แม้จะไม่คุ้นเคย แต่ถ้าเป็นการ์ด...ผมยอมทุกอย่าง

   เขาคือคนที่ทำให้ผมมีความคิดฝังอยู่ในใจทุกครั้งว่า ‘ถ้าได้สักครั้งจะตั้งใจเรียน’

   อยากจะโทรไปบอกแม่ซะตั้งแต่ตอนนี้เลยว่า ‘แม่ ผมจะได้เกียรตินิยมก็คราวนี้!’

   จมูกของการ์ดฝังลึกเข้ามาที่ซอกคอของผม...เขาสูดกลิ่นของผมเข้าไปอย่างเต็มรักซะจนผมขนลุกเกรียวกราว การ์ดไม่เหนื่อยที่จะต้องเขย่งปลายเท้าหรือไง ผมสูงกว่าการ์ดตั้งเยอะแต่เขากลับทำแบบนี้กับผมซะได้

   ผมไม่อยากให้คู่นอนกิตติมศักดิ์ที่เป็นของขวัญวันเกิดของผมเหนื่อยตั้งแต่ตอนที่เกมรักยังไม่เริ่มหรอก

   ลำตัวของผมหันไปประจันหน้ากับการ์ด...แวบแรกที่ผมรู้สึกก็คือเงาตะคุ่มนี้ดูไม่เหมือนการ์ดยังไงก็ไม่รู้ ตัวก็ดูใหญ่ขึ้น ส่วนสูงก็ดูเพิ่มขึ้น ที่สำคัญ...กล้ามเนื้อแน่นฟิตปั๋งที่กำลังดึงตัวผมเข้าไปหาพร้อมๆ กับจูบนัวเนียนี่มัน...

   ไม่...ไม่หนะ...ไม่น่าจะใช่การ์ดแล้ว!

   เสืออย่างผมไวต่อการสัมผัสมากกว่าการมองเห็นนะครับ!

   ผมผลักอีกฝ่ายไปอย่างสุดแรง มันคนนั้นผละออกไปไกลจนใกล้สวิตช์ไฟ มือของมันกดเปิดไฟให้ห้องทั้งห้องสว่างจ้า

   .

   .

   .

   แม่งเอ๊ยยยยยยยยยยยยย

   คนคนนี้มันคือของท็อปเอกดนตรีก็จริง แต่มันไม่ใช่ของท็อปในแบบที่ผมต้องการ

   ไอ้เหี้ยนี่มันชื่อว่าธนู เพื่อนรักของไอ้การ์ด คนที่ผมชังนักชังหนา

   ‘คิดจะเอาเพื่อนกูเหรอ’ มันแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ...ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของมันทีละเม็ดๆ ลงมาจนเห็นถึงรอยที่ร่องอกแน่นชัดเจน

   มันแซ่บเกินคำบรรยาย...แต่แล้วยังไง ผมกับมันคือไทป์เดียวกัน

   เราสองคนเป็นรุกเหมือนกัน!

   ‘เชี่ย’ ผมก้าวถอยหลังกรูด เพราะอีกฝ่ายมันกำลังตรงรี่เข้ามาหาผม ทำสีหน้าเหมือนเสือที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ ‘มึงใจเย็นๆ นี่อาจจะเป็นการเข้าใจผิด’

   ‘เข้าใจผิดเหรอ’ เข่าของมันกดลำตัวผมให้นอนราบลงไปกับเตียง ผมพยายามขัดขืนต่อสู้ แต่ผมสู้แรงคนที่อยู่เหนือร่างกายของผมไม่ได้ ‘เพื่อนมึงแม่งมากวนเพื่อนกูตลอดทั้งวัน...วันสอบวันสุดท้ายแท้ๆ แต่ดันมากวนเพื่อนกู จิตใจพวกมึงทำด้วยอะไร’

   เอ่อ...แล้ววันสอบวันสุดท้ายต้องทำตัวยังไงวะ...ต้องห้ามกวนเพื่อนร่วมคณะแต่อยู่ต่างสาขางี้เหรอ

   ‘ธนู...คือ...’ ผมกับมันตัวเท่ากัน...แต่ผมแข็งแรงน้อยกว่า กล้ามของมันทำเอาผมรู้สึกได้ว่ามันต้องขืนใจผมได้อย่างง่ายดายแน่ ถ้ามันคิดจะทำ...

   มันเหี้ยก็ตรงที่ว่าแค่ผมคิดมโนภาพบ้าๆ นั่น...ผมก็กลืนน้ำลายขึ้นมาซะอย่างนั้น

   มันใช่เวลามั้ยไอ้รบ!

   ความกามของผมนี่มัน...น่าตบบ้องหูฉิบ

   ‘มันอาจจะเป็นการเข้าใจผิดกัน’ ผมพยายามทำให้อีกฝ่ายมันผละออกไปจากผมสักที แต่แรงธนูแม่งอย่างกับควาย มันจับแขนทั้งสองข้างของผมให้วางเหนือศีรษะของผม จากนั้นก็เอียงใบหน้างดงามนั่นเข้ามาใกล้ๆ

   เคยคิดมาตลอดว่ามันเป็นผู้ชายที่หน้าสวยชัดเป๊ะ...แต่ไม่คิดว่ามันจะเป๊ะไปทุกส่วนแบบนี้

   ทุกอย่างพอเหมาะพอเจาะไปหมด...ดวงตาคมกริบรับกับการโค้งของคิ้วดกหนา ผมสีดำสนิทยาวปรกหน้าผากเกือบจะปิดดวงตา จมูกพุ่งโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเล็กบางเฉียบ...

   นี่ถ้ามันตัวเล็กกว่านี้ อ้อนแอ้นกว่านี้...ผมคงไม่ชายตาแลมองการ์ดเลยแม้แต่นิดเดียว

   ผมจะมองแต่เพื่อนของเขา...อย่างธนูคนนี้

   ช่างเป็นอะไรที่งดงาม

   ‘เข้าใจผิดเหรอ...’ ธนูดูขุ่นเคืองแต่ไม่ก็ไม่ได้ฉุนเฉียวรุนแรง ผมรีบส่ายหน้าเรียกสติตัวเอง ‘มึงคิดว่ากูไม่รู้ประเพณีบ้าๆ ของแก๊งเอกการแสดงอย่างพวกมึงหรือไง’

   ‘กู...’

   ‘กูคิดอยู่แล้วว่าสักวันการ์ดมันต้องตกเป็นเหยื่อเรื่องของขวัญวันเกิดสุ่มคู่นอนห่าไรนี่...แต่ถ้ามีกูอยู่...’ ริมฝีปากของไอ้ (ควาย) ธนูเฉียดริมฝีปากผมไปเพราะมันก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูของผม ‘...เรื่องนั้นมันจะไม่มีวันเกิดขึ้น’

   ‘โอเคๆ’ ผมพยายามผ่อนลมหายใจตัวเองให้สงบ...แม้ว่าไอ้นี่มันจะไม่ใช่สเป็กผมเลยสักนิด แต่การที่มันมีลำตัวส่วนสัดที่โคตรจะโซแดมน์ฮอต ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมเองก็เริ่มจะมีอารมณ์นิดๆ เหมือนกัน

   ท่วงท่าของเราสองคนมันหมิ่นเหม่...อกแกร่งขาวใสของธนูอยู่ในคลองสายตาผมพร้อมกันกับใบหน้าที่เทวดาบนสวรรค์ตั้งใจครีเอตมนุษย์เพศชายผู้นี้อย่างเต็มที่

   ไอ้ฉิบหายเอ๋ย...ผมเผลอกลืนน้ำลายอีกรอบแล้วว่ะ

   ‘ปล่อยกูได้มั้ย กูขอโทษ’ ผมขอมันดีๆ แม้ว่าผมจะไม่ชอบขี้หน้ามัน แต่ถ้าผมไปกวนอารมณ์มันตอนนี้ อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ แม้ความต้องการทางธรรมชาติของผมกำลังสั่นเร่าๆ ว่าอยากให้มันเกิดขึ้น...แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันไม่ได้จะเกิดขึ้นง่ายอย่างนั้น

   ‘มึงบอกให้กูปล่อย ทำไมมึงดู...อยาก’ ธนูกระพริบตาปริบๆ มองผม ‘นี่มึงหื่นกับทุกคนเลยหรือยังไง’

   สีหน้าของมันลดความโหดลงอย่างเห็นได้ชัด เชี่ย...ทำไมแม่งดูน่ารักขึ้นซะงั้น

   มันดูสวยสดงดงามซะขนาดนี้ ถ้าลองได้ ‘หลัง’ มันสักครั้งผมก็โอเคนะ...

   โอย แค่ความคิดชั่ววูบทำไมถึงทำผมรู้สึกตื่นไปทั่วทั้งตัวแบบนี้ด้วยล่ะ

   ‘แล้ว...ได้มั้ย’ ผมลองถามหยั่งเชิงด้วยน้ำเสียงกระเส่า เห็นอย่างนี้ผมก็อ่อยเหยื่อเก่งนะผมขอบอก

   ธนูดูลังเล...มันรู้ดีว่ามันไม่ใช่แนวที่ผมชอบ และผมก็รู้ตัวเองดีด้วยว่าผมไม่ได้ชอบแนวอย่างมัน แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ในเมื่อทุกอย่างมันพร้อมและเป็นใจซะขนาดนี้ มีความสัมพันธ์กันคืนเดียวดูบ้างมันจะเป็นอะไรไป

   เราสองคนเป็นแค่เพื่อน (ชัง) แบบห่างๆ...ไม่ใช่คนใกล้ชิดอะไรกันสักหน่อย

   ผมมองใบหน้าที่อยู่เหนือร่างของผม มันใช้ความคิดอยู่ประมาณเกือบหนึ่งนาทีเห็นจะได้ ริมฝีปากของมันเริ่มหยักยิ้ม ความเจ้าเล่ห์ที่หายไปครู่หนึ่งเริ่มกลับเข้ามาสู่ใบหน้าของมันอีกครั้ง

   ‘ติดปัญหาอยู่อย่าง’ มันพูดพร้อมส่งสายตาที่ดูเจนจัด...บ่งบอกชัดว่าเคยชินกับการคุยเรื่องลามกบนเตียงกับใครสักคนเป็นอย่างมาก

   ‘อะไรวะ’

   ‘ก็เราเป็นรุกเหมือนกันไง’

   ไอ้สัด รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงฟ้าผ่า!

   ‘ทำต่อได้ป่ะล่ะ’ ธนูเริ่มใช้ขาตัวเองขยับมาสัมผัสกับขาของผมขึ้นๆ ลงๆ จนผมเสียววาบ

   ‘ทำได้...ถ้ามึงยอมให้กูเสียบ’ ผมชักจะมีอารมณ์ขึ้นมาแล้ว...อารมณ์หวาดระแวงน่ะ กลัวไอ้เหี้ยนี่แม่งเป็นฝ่ายเสียบผมมากจริงๆ นะ

   โอย...กูไม่เคยโดนแบบนั้นมาก่อน!

   ในฐานะหัวหน้าแก๊งเอกการแสดงที่โคตรคูล (ไว้คิดชื่อแก๊งสั้นๆ ได้เมื่อไหร่จะมาบอกอีกที) ผมไม่สามารถเป็นรับได้จริงๆ โดยเฉพาะเป็นรับให้กับไอ้คนที่ผมไม่ชอบขี้หน้าคนนี้ (แม้จะชมว่ามันหล่อก็เถอะ... โอย ทำไมกูย้อนแย้ง)

   ‘หึ’ ธนูขยับริมฝีปากของมันมาใกล้ริมฝีปากผม ‘ไม่มีใครบนโลกใบนี้เสียบกูได้ทั้งนั้น’

   ฉิบหายแล้ว

   ผมนี่ก็แปลก...ทำตัวอ่อนเปลี้ยอยู่ใต้ร่างของมันทำไมตั้งนานสองนาน บางทีผมอาจจะชอบมองใบหน้าสวยงามของมันมากก็ได้ มุมนี้มันดีนี่หว่า...

   ในที่สุดผมก็ได้ฤกษ์ดิ้นพล่านสักที... ‘ไอ้เหี้ย มึงปล่อยกูเลย’

   ‘ถ้ามึงหลุดได้กูก็จะปล่อยมึงไป’ ธนูจับมือที่อยู่เหนือศีรษะของผมแน่นขึ้น พร้อมๆ กับใช้ขากดต้นขาของผมเอาไว้ไม่ให้ผมดิ้นหนีไปไหน ‘ลองเปลี่ยนหน่อยจะเป็นไร มึงรุกมาทั้งชีวิตแล้ว มันน่าเบื่อออก’

   ‘มึงสิเปลี่ยน กูไม่เปลี่ยน’

   ‘...’

   ‘ถ้ามึงเปลี่ยน กูยอมทำกับมึงเลยเอ้า!’

   ธนูหัวเราะอย่างขันๆ ‘ดูเหมือนมึงจะยังอยากทำกับกูอยู่นะ’

   ‘ก็...ใช่ไง แค่มึงเปลี่ยน’ โว้ย แรงมันเยอะจังวะ...ผมดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด

   ‘กูไม่เปลี่ยน’

   ‘กูก็ไม่เปลี่ยนเหมือนกัน!’

   ‘ดี” ธนูก้มหน้าลงมาขบริมฝีปากล่างของผมเบาๆ...สิ่งนั้นทำให้ผมหยุดดิ้นและนิ่งฟังได้ครู่หนึ่ง ‘แต่กูก็ไม่อยากข่มขืนพวกเอกการแสดงอย่างมึง’

   ผมต้องดีใจใช่มั้ย...ไอ้เหี้ยนี่มันเพิ่งพูดพูดคำว่าไม่อยากข่มขืน! (ประชด)

   ‘ในเมื่อเราต่างก็อยากได้กันและกันทั้งคู่ เราจะมาฟัดกัน...ใครกดใครได้คนนั้นก็ได้หลังของอีกฝ่ายไป’

   ข้อเสนอน่าสนใจ...แต่เรื่องแรงและพละกำลังผมเสียเปรียบไอ้ควายธนูเยอะ เชื่อผมดิ

   ‘เอาไงดีน้า’ ริมฝีปากของธนูขยับเข้ามาลากไล้ไปตามใบหน้าของผมจนผมรู้สึกวูบวาบ ลำตัวของมันหอมมากซะจนผมสติผมขาดกระเจิง

   ผม...



   คือผม...



   ผมอยากง่ะ


   ผมกลืนน้ำลาย (เป็นครั้งที่ล้าน) ...ลืมตามองดูใบหน้างดงามของธนูเวลาที่มันอยู่ใกล้ๆ ความต้องการของผมเริ่มแสดงออกมาทางสีหน้าและก็ความเป็นผมเบื้องล่างที่เริ่มกลับมาแข็งขืนอีกครั้ง

   ธนูชะงัก หยักยิ้มเพราะมันรู้สึกได้ถึงส่วนนั้นของผม...

   ‘ก็ได้’ ผมรับข้อเสนอ อีกฝ่ายนิ่งไปสักพักก่อนที่จะยกมือทั้งสองข้างขึ้นเพื่อให้ผมได้ลุกขึ้นนั่ง มันพูดง่ายดีแฮะ ไม่มีการเอารัดเอาเปรียบด้วย ‘ถ้าสู้แรงอีกฝ่ายไม่ไหว...เราทั้งคู่ต้องไม่ฝืน...ตกลงมั้ย’

   ‘แน่นอน’ ธนูยักไหล่

   ‘มันจะไม่ใช่การข่มขืนด้วย’

   ‘มันคือทำกันอย่างสมัครใจ’

   ผมกับมันมองหน้ากัน...ไม่รู้ทำไมความปรารถนาของผมถึงได้พวยพุ่งและล้นปรี่จนเต็มอกขึ้นมากะทันหันแบบนี้ อาจเป็นเพราะธนูหยุดทำสีหน้าจากสัญญาณของนรกกลายมาเป็นสีหน้าจากสัญญาณของสวรรค์แทน

   มันก็อยากได้ผมว่ะ...

   มือของมันรั้งท้ายทอยของผมให้เข้าไปใกล้...เราทั้งคู่มองสบตากันในความใกล้ไม่ถึงห้าเซนติเมตรนั้น จนกระทั่งริมฝีปากของเราค่อยๆ สัมผัสกัน...

   เดี๋ยวก่อนนะ

   เดี๋ยว...

   เชี่ย มันต้องไม่ใช่แบบนี้ดิ

   ความรู้สึกหวานลอยตลบอบอวลไปหมดทั้งๆ ที่เราทั้งคู่ไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งอะไรต่อกัน มันผิดแผกไปหมดเพราะผมรู้สึกได้ว่ารสชาติของจูบนี้มันไม่ได้ให้ความปรารถนาทางกายเพียงอย่างเดียว จังหวะการดูดดุนริมฝีปากรวมไปถึงการที่ลิ้นของเราทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดนั้นมัน...ให้ความรู้สึกหวานจนเกินไป

   ...แม่งใช่เหรอ

   ตอนที่ผละออกจากกัน ผมกับธนูมองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างงุนงง...

   ‘มึง...’ ผมค่อยๆ กระซิบ ใบหน้าของอีกฝ่ายยังคงห่างกับผมไม่เท่าไหร่ หัวใจของผมเต้นตึกตักแรงมากจนผมนึกประหลาดใจตัวเอง ‘มึงหวานกับกูไปเปล่า’

   ‘มึงนั่นแหละหวานก่อน’ ธนูสวนกลับมาด้วยถ้อยคำแผ่วเบาเช่นเดียวกัน ‘กูไม่ใช่สเปกมึงไม่ใช่เหรอ’

   ‘เพราะมึงเริ่มจูบแบบนั้นก่อนมั้ง’

   ‘เหรอวะ’

   ‘อึดอัดกับเหล็กจัดฟันกูมั้ย’ แล้วผมจะไปสนใจความรู้สึกของแม่งทำไมกัน

   ‘ไม่’ คำตอบทันควันของมันทำเอาหัวใจของผมแทบจะหยุดเต้น ‘เหมือนกูจูบกับเด็กมอปลายเลย’

   บรรยากาศแบบนี้มันใช่เหรอ...สิ่งที่มันควรเกิดขึ้นต้องเป็นการปะฉะดะ ผลักให้ล้ม ชกให้หน้าหงาย หรือไม่ก็ใช้แขนฟาดฟันกันไปมาไม่ใช่เหรอวะ

   ‘หน้าลูกครึ่งของมึงนี่...’ ท้ายประโยคของธนูแผ่วลงไปราวกับไม่กล้าพูดต่อ

   เราทั้งคู่กระพริบตาปริบๆ มองหน้ากันแล้วเลียริมฝีปากตัวเองอย่างนึกโหยหาสัมผัสหวานนั้นอีกรอบ

   แม่งเป็นเหมือนกันเลยโว้ย

    ‘เอาไงก็เอาเถอะ’ สุดท้ายแล้วธนูก็รั้งศีรษะของผมเข้าไปจูบอีกรอบ...คราวนี้ไม่ได้รุนแรงขึ้น แต่เร้าร้อนมากยิ่งขึ้น ผมรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายนั้นพยายามดึงตัวผมให้เข้าไปอิงแอบแนบชิด ฉะนั้น...ในฐานะผู้เข้าแข่งขันเกมนี้เหมือนกัน ผมจึงเริ่มแสดงออกเหมือนกันเพราะผมไม่ต้องการยอมมัน

   สัญชาตญาณการแข่งขันกันของเสือเพศผู้...ผู้ซึ่งไม่ยอมอยู่ถ้ำเดียวกันนั้นมันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

   ในที่สุดการปะฉะดะกันที่แท้จริงก็มาถึง

   ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง...การที่ผมกับธนูแสดงออกอย่างเต็มที่ว่าผมกับมันต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอยู่ล่าง มันทำให้การสัมผัสของเราทั้งคู่นั้นดูเร่าร้อนและเร้าใจยังไงไม่รู้ แม้ว่าผมกับมันจะผลัดกันอยู่เหนือร่างของอีกฝ่าย หรือบางครั้งก็ใช้มือผลักให้อีกฝ่ายไปนอนราบด้วยความรุนแรงป่าเถื่อน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกปรารถนาธนูน้อยลงเลย

   มันมากขึ้น...มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

   อารมณ์ของเราทั้งคู่พวยพุ่งขึ้นมาจนธนูส่งเสียงเซ็กซี่หอบต่ำ ผมเองก็เริ่มรู้สึกใจจะขาดกับเสียงแบบนั้น หุ่นแบบนั้น และก็การจูบแบบนั้น

   เข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงเป็นตัวท็อป (อีกคน) ของเอกดนตรี

   เพราะมันคือคนที่โซแดมน์ฮอตอย่างแท้จริงนี่เอง

   เนื้อตัวภายใต้ร่มผ้าของมันปรากฏสู่สายตาผม ผมไม่สามารถหนีความจริงที่ว่ามันเป็นร่างกายที่น่ามอง หุ่นแน่นๆ แบบนั้นยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกได้ว่าตัวของผมเริ่มเปลี่ยนไป...ผมกระหายสัมผัสของอีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่การจูบแลกลิ้นดูดดื่ม ไม่ใช่แค่การลากลิ้นสัมผัสโลมเลียไปตามลำตัวท่อนบนของผม

   มัน...มันต้องมากกว่านั้น

   นี่แหละส่วนที่เป็นปัญหาของเรา

   ผมกับธนูพลิกตัวกันไปมาหลายต่อหลายรอบ...ผลัดกันสัมผัสเนื้อตัวของอีกฝ่ายจนเลยขีดสุดของคำว่าเล้าโลม ใช้ลิ้นแตะไปทั่วทุกส่วนแล้วก็ว่าได้ แต่ยกเว้นส่วนของเจ้าโลกและบริเวณโดยรอบ...

   ไม่มีใครเป็นฝ่ายยอมใคร ผมไม่ยอม มันก็ไม่ยอม

   จนในที่สุดธนูแม่งก็ทนไม่ไหว เหมือนมันเริ่มใช้ท้าไม้ตายด้วยการจับตัวให้ผมนอนพลิกคว่ำ ดันขาของผมให้อยู่ในท่าโก่งสะโพก จากนั้นมือไม้ของมันก็เริ่มควานหาอุปกรณ์ช่วยต่างๆ ที่โต๊ะข้างเตียง

   จังหวะนั้นเป็นจังหวะที่ผมเริ่มหวาดกลัวที่สุด

   ‘ไม่เอา!’ แม้ว่าผมจะดิ้นสักแค่ไหน ไอ้ธนูมันก็ไม่ยอมผ่อนแรงให้ผมง่ายๆ มันถือวิสาสะตีสะโพกของผมจนเกิดเสียงดัง ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด...ตรงกันข้าม มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นไปหมด

   โอย...นี่มันจะกลายเป็นจุดจบของสายรุกอย่างผมจริงๆ เหรอวะ

   ผมหันไปมองด้านหลัง...ใบหน้าของผมแดงก่ำขณะที่ใบหน้าของธนูนั้นเต็มไปด้วยความหื่นกามจัดชนิดที่ว่าเลยคำว่าเซ็กซี่ไปไกลโข มันเหมือนคนโรคจิตพร้อมที่จะทำให้คนที่อยู่ใต้ร่างนั้นร้องครวญครางกับการกระทำของมัน

   ส่วนที่แย่ที่สุดไม่ได้อยู่ตรงนั้น...

   อารมณ์ของผมพุ่งไปถึงขีดสุดตอนที่เห็นใบหน้าของธนู ผมอยากให้มันสุขสม อยากให้มันได้ในสิ่งที่มันต้องการ และถ้ามันเป็นแบบนั้น...ผมก็จะมีความสุขแบบถึงเป้าหมายของตัวเองเช่นกัน

   ความแข็งขืนของผมเป็นหลักฐานสำคัญอย่างดี

   ธนูแสยะยิ้ม...มันรู้แล้วว่าผมเริ่มโอนอ่อนให้และดูเหมือนจะเป็นฝ่ายแพ้ในเกมนี้ เพราะมันค่อยๆ เลื่อนมือมาจับหลักฐานสำคัญที่ผมว่า รูดขึ้นรูดลงขยับไปมาจนผมรู้สึกว่า...ไอ้เหี้ยนี่แม่งจะยั่วผมเกินไปหน่อยแล้ว

   “ยอมหรือยัง” มือของมันยังคงทำงานไม่หยุด...ผมกัดริมฝีปากตัวเองขณะที่ปลายนิ้วของมันสัมผัสกับปลายโคนของผม

   จังหวะการขยับมือรวมไปถึงเสียงลมหายใจหอบแผ่วมันดูเข้ากันไปหมด...ผมไม่รู้จะตอบอะไรนอกจากทำสีหน้าส่งไปให้ มันพอใจแค่นั้น ไม่ได้ถามคาดคั้นต่อ

   ผมพอใจที่มันพอใจ...และผมก็รู้ด้วยว่าความพอใจของมันไม่ได้อยู่แค่นั้น

   มันยังพุ่งทะยานไปมากกว่านี้ได้

   ใช่...ผมพูดถึงความพอใจของผมด้วย

   รอยยิ้มขอบนิ้วเย็นๆ ของมันเริ่มเข้ามาสัมผัสปากทางของผม วนขยับไปมาอย่างหยอกเย้า...ผมกลืนน้ำลายพร้อมๆ กับเกร็งไปหมดทั้งตัว มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่มากจนผมไม่รู้จะแสดงสีหน้าอะไรออกไป

   ‘มันจะโอเค’ ธนูพูดเสียงเบา...ดวงตาคมของมันมองผมด้วยสายตาที่ทำให้ผมยอมรับว่าผมใจสั่นไปหมด ‘มึงจะมีความสุขสุดยอดถ้ามึงไม่เกร็ง’

   ‘...’

   ‘มึงอยากให้กูป่ะ...’

   มันจะมาถามอะไรเอาตอนนี้วะ ในเมื่อผมก็เลิกขัดขืนมันไปแล้วนี่

   นิ้วมือของธนูเริ่มเข้ามาในช่องทางของผม...ฟันของผมกระทบกันแล้วส่งเสียงที่แสดงความรู้สึกเสียวซ่านทางอารมณ์

   ‘ตอบมาสิ...ว่ามึงอยากให้กูหรือเปล่า’

   ผมยอมแพ้...

   ธนูมันเก่งจัดจนทำให้ผมรู้สึกอยากให้มันเป็นฝ่ายได้ผมไป...ลีลาการเล้าโลมของมันพลิ้วไหว ทั้งๆ ที่มันต้องพยายามควบคุมไม่ให้ผมเข้าใกล้ในส่วนที่เป็นช่องทางทางด้านหลังของมัน ที่มันเก่งเพราะธนูทำทุกอย่างที่ผมว่านี้ไม่รุนแรงจนเกินไป...ผมโอนอ่อนคล้ายตามได้ง่ายเพราะมันทำให้ผมอยากได้มากกว่าที่เป็นอยู่ ไม่ใช่การจูบ ไม่ใช่แค่การใช้ปากสัมผัสไปทั่วทั้งลำตัว

   แต่มันคือการเป็นหนึ่งเดียวกับมัน...

   มันทำให้อารมณ์ความต้องการของผมพุ่งถึงขีดสุดได้...แม้ว่าจะไม่เข้าใจ แต่ผมก็รู้สึกปรารถนาอยากจะให้ท่อนเนื้อแข็งแกร่งนั้นเข้ามาสัมผัสภายในของผมจนเต็มแก่

   มันเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้...

   ผมอยากให้มันเป็นของผม...แล้วผมก็อยากให้ผมเป็นของมัน

   เฮ้อ เกมนี้...ผมขอเป็นฝ่ายยอมแพ้เองก็แล้วกัน





[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 0 _ p. 1 _ 2 4 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 26-04-2018 13:47:14

   .

   .

   .

   ผมรู้สึกได้ว่าตอนนั้นมันคุ้มแล้วที่จะแพ้

   แม้จะเจ็บจนน้ำตาไหลรวมไปถึงสลบยาวต่อไปอีกหลายชั่วโมง...แต่มันก็คุ้มแล้ว

   ตอนที่ผมตื่นนั้นท้องฟ้ากำลังจะสว่าง ผมสวมเสื้อผ้าให้กับตัวเองอย่างยากลำบาก...พยายามลืมเรื่องความเป็นรองของตัวเองที่ผมยอมให้ธนูมันเป็นฝ่ายกระทำ แต่มันก็ไม่สามารถลืมได้โดยง่าย

   ก็ในเมื่อคนทำมันกำลังนอนหลับปุ๋ยอย่างสบายใจเฉิบอีกทั้งยังโป๊อล่างฉ่างให้ผมเห็นแบบนี้ ผมจะลืมได้ยังไงไหว

   มันหมดเวลาที่จะแสดงบทเป็นคู่นอนที่ดีของกันและกันแล้ว

    ‘เหี้ยธนู!’ ผมเอารองเท้าที่ผมยังไม่ได้ใส่มาตีสะโพกขาวๆ ของมันเบาๆ ...มันส่งเสียงครางอือในลำคอ ขยับตัวไปมาอวดกล้ามทุกสัดส่วนให้ผมได้เห็นเต็มๆ สองตา

   ...ครับ ผมพูดถึงน้องชายขนาดใหญ่บิ๊กเบิ้มของมันด้วย

   ‘ตื่น กูมีเรื่องจะพูดก่อนไป’ ผมพยายามไม่มองหุ่นที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็กต์ของมัน

   ธนูลุกขึ้นมานั่ง...ผมของมันกระเซอะกระเซิงอีกทั้งมันก็กำลังทำตาปรืออย่างน่ารักด้วย

   ไม่ มันน่ารักตรงไหน มันไม่น่ารักหรอก

   ‘เออว่ะ กูก็มีเรื่องจะพูด’ หลังจากที่ธนูเริ่มครองสติได้...มันก็เริ่มหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่

   นี่เราทั้งคู่ทำกันจนลืมใส่เสื้อผ้าแล้วนอนจริงๆ ใช่มั้ย...

   ‘ว่ามา’ ผมกอดอก ทำท่าเหมือนไม่เจ็บอะไร ทั้งๆ ที่เจ็บจะตายห่า

   ไม่ได้...ผมจะมาทำตัวอ่อนแอต่อหน้าหัวหน้าแก๊งเอกอื่นที่เป็นคู่แข่งของผมไม่ได้

   ‘มันคือข้อตกลง’ ธนูพูดแล้วลุกขึ้นยืน...มันแต่งตัวไวมากซะจนผมอดตกใจไม่ได้ที่จู่ๆ มันก็มายืนประจันหน้ากับผม

   ‘กูก็กำลังจะพูดเรื่องนี้เหมือนกัน’ แปลกแต่จริงที่ผมกับมันใจตรงกันหลายอย่าง...แม่งเป็นมาทั้งคืนจริงๆ นะ ผมบอกได้เลย ‘มึงห้ามแพร่งพรายเรื่องที่มึงได้กูออกไปเด็ดขาด...’

   ‘มึงก็ได้กูนะ’ ธนูเลิกคิ้ว ทำสีหน้าไร้เดียงสา ‘ทำกูฟินไปตั้งสามสี่รอบ...ยังไงก็ถือว่ามึงได้กูอ่ะ’

   มันไม่ควรพูดด้วยสีหน้าแบบนั้น ไม่ควรเลยจริงๆ เพราะผมรู้สึกเหมือนกำลังโดนมันบลัฟจริงๆ นะ ให้ตายเถอะ

   ‘กูเสียเปรียบมึง’ ผมกัดฟันพูด

   ‘คิดงั้นเหรอ’ มันสวนกลับ

   ‘จะยังไงก็เหอะ มึงห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาด’

   ‘มึงก็เหมือนกัน” ธนูเริ่มทำสีหน้าจริงจังมากขึ้น ‘มึงห้าม...ห้าม...’

   ‘อะไรวะ’ ทำไมมันจู่ๆ มันก็ตะกุกตะกักขึ้นมา

   ‘ห้ามเอาไปบอกใคร’

   ‘เรื่องไหนล่ะ’

   ‘เรื่อง...’

   ‘เรื่องอะไรกันแน่วะ’ ผมชักจะหงุดหงิดนิดๆ...มันจะอมพะนำไปทำซากกิ้งกืออะไรกัน

   ‘เรื่องที่กูใช้ปากให้มึง’

   ผมถึงกับสตันนิ่งเหมือนมีคนเอาปืนแช่แข็งมายิงใส่...เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นว่าไอ้ธนูมันเขินอย่างชัดเจน เพราะมันกำลังเกาศีรษะตัวเอง

   ‘กูไม่เคยใช้ปากให้ใครเลย...’

   ผมชักจะเขินนิดๆ เพราะท่าทางการพูดของมันแม่งดูจริงใจมากจริงๆ

   ‘ก็ได้’ ผมรีบพูดตัดบท

   ‘เรื่องการ์ดมึงจะตอบยังไง’ ธนูกลับมาทำหน้าร้ายๆ ใส่ผมอีกครั้ง ‘มึงตอบคนอื่นเรื่องเพื่อนกูคนนี้ให้ดีนะ’

   ‘มึงห่วงเพื่อนคนนี้จังเลยเนอะ’

   ‘จ่าฝูงคนไหนบ้างไม่ห่วงคนในฝูงของตัวเองวะ’

   ‘พวกมึงเป็นฝูงหมาบ้าเหรอ’ หมั่นไส้แม่งฉิบหาย

   ‘มึงจะตอบกูมาได้หรือยัง’

   ‘กูจะตอบว่าการ์ดตกใจกลัวจนวิ่งหนี...แล้วกูก็เมามากซะจนเผลอหลับที่โรงแรมจนเช้า แบบนั้นดีมั้ย’

   ‘ดี เข้าท่า’ ธนูลูบคางตัวเอง ‘ถ้ามีพวกขี้เสือกมาถาม กูจะไปบอกการ์ดให้พูดแบบเดียวกัน...’

   ‘อืม’

   เมื่อเข้าใจตรงกันแล้ว...ผมกับมันก็ไม่มีอะไรจะพูดกันต่อ ผมหันหลังกลับ พยายามอย่างยิ่งที่จะเดินให้ปกติเพราะรู้ว่าธนูมันกำลังมองอยู่...

  ‘ไหวป่ะ’ มันส่งเสียงถาม

   ‘กูไหว’ ผมตอบทันที

   ตอนที่ผมกำลังจะถึงหน้าประตูห้อง...ธนูมันก็ร้องเรียกผมอีกครั้ง

   ‘เดี๋ยว’

   ผมหันกลับไปมอง...มันยืนกอดอกด้วยท่าทางที่เท่สุดกู่พร้อมๆ กับส่งรอยยิ้มมุมปากนิดๆ มาให้

   เหี้ย...ผมจะนึกถึงคำไหนได้อีกนอกจากคำว่าฮอตอ่ะ

   ‘มีอะไร’ ผมต้องรีบถามก่อนที่ผมจะหลงเสน่ห์คนคนนี้มากไปกว่านี้

   ‘สุขสันต์วันเกิด’ ความร้ายของมันมลายหายไปในระหว่างที่พูด...

   นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้หัวใจของผมเริ่มเต้นแรงพร้อมกับส่งเสียงตึกตัก
   









   หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...ไวเหมือนแค่พิมพ์งานในโปรแกรมไมโครซอฟต์เวิร์ดแล้วเคาะบรรทัดเพื่อข้ามวันเวลา

   ไอ้ชู้ต ไอ้เบียร์ และก็ไอ้จุนโทรมาขอโทษผมใหญ่หลังเหตุการณ์ในวันนั้น พวกมันคิดว่าผมคงโมโหมากเพราะพวกมันพาตัวการ์ดมารอในห้องไม่ได้ (การ์ดไม่ยอมแน่แท้อยู่แล้ว) พอส่งผมเข้าห้องเสร็จพวกมันก็วิ่งหนี ปล่อยให้ผมอยู่ในห้องคนเดียวเนื่องจากกลัวผมด่าสุดๆ

   แต่พวกมันไม่รู้หรอกว่าผมไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียวในคืนนั้น

   โชคดีที่ผมไม่ต้องโกหกพวกมัน...ผมบอกแค่ว่าผมเมาจนหลับ ไม่ได้โกรธอะไร แต่เรื่องราวในฝั่งของไอ้ธนูก็ปล่อยให้มันไขข้อข้องใจกับเพื่อนมันไป ถ้าเพื่อนมันสนใจที่จะถามอ่ะนะ

   “พี่รบ พี่รู้ป่ะ จ่าฝูงของฝูงมนุษย์หมาป่าเขาจะเรียกกันว่าแอลฟาล่ะ” ยัยรัน...น้องสาววัยมอต้นที่ความคิดไปไกลกว่าวัยเยอะของผมมาส่งเสียงเจื้อยแจ้ว “พวกที่อยู่ในฝูงจะมีเบต้าและโอเมก้า เบต้าจะเก่งกว่าโอเมก้า พวกโอเมก้าจะอ่อนแอ”

   “ไม่รู้และก็ไม่อยากรู้อะไรสักอย่าง” ผมตอบส่งๆ รันมันอ่านหนังสือเยอะอีกทั้งยังชอบดูซีรี่ส์ฝรั่งอีกต่างหาก โดยเฉพาะพวกที่มีหมาป่ากับมนุษย์หมาป่านั่นน่ะ

   “มันคูลมากเลยนะพี่ พวกนี้นะชอบอยู่กันเป็นฝูงและจะขาดกันและกันไม่ได้เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เป็นแอลฟา ฝูงน่ะจะไปไม่รอดเลยถ้าขาดแอลฟาหรือผู้นำไป”

   “ฝูงไหนก็ไปไม่รอดทั้งนั้นแหละถ้าไม่มีผู้นำน่ะ” เรื่องนี้เด็กอนุบาลก็รู้มั้ย (เอ๊ะ...หรือไม่รู้วะ)

   “เพราะฉะนั้นคนที่จะเป็นแอลฟาได้นั้นจะต้องเท่สุดๆ” รันตบเข่าฉาดด้วยความอินจัด “หนูอยากเป็นคนรักของแอลฟาจังเลย มันจะต้องดีมากแน่ๆ”

   เด็กมอต้นนี่มโนเก่งทุกคนเหมือนน้องสาวผมมั้ยครับ...

   “มันดีตรงไหน” ผมลองสนใจในสิ่งที่น้องมันพูดดู “เป็นคนรักของแอลฟามันไม่ดีหรอก ต้องเป็นแอลฟาสิถึงจะดี”

   “ทำไมอ่ะ”

   “เพราะมันเท่”

   “หนูไม่ได้อยากเท่...หนูแค่ต้องการความรักแบบผูกใจ ผูกจิตวิญญาณ”

   เหี้ยอะไรวะนั่นน่ะ...ทำไมมันฟังดูโคตรล้ำลึกแบบที่ผมเข้าไม่ถึง

   “ถ้าแอลฟาได้รักใครแล้ว...เขาจะรักแบบพร้อมตายถวายหัวให้ รักทั้งหัวใจ รักจนวันตายไปเลย...”

   “หิวข้าวอ่ะ” ผมลูบท้องตัวเอง

   “นี่ฟังหนูพูดอยู่มั้ยเนี่ย!” ยัยรันถึงกับเท้าสะเอวใส่ผมเลยทีเดียว

   “ก็มันหิวนี่”

   “เชอะ หนูจะขอสาปแช่ง” รันร้องเสียงดังลั่น กระทืบเท้าเดินหนีไปด้วยและก็พูดไปด้วย “ขอให้พี่ไม่ได้เป็นแอลฟา แต่ได้เป็นเมียของแอลฟาแทน!”

   “เดี๋ยวเถอะ!”

   ช่วงนี้ผมยอมรับว่าผมอ่อนไหวกับคำว่า ‘เมีย’ เหลือเกิน แม้ว่ามันจะฟังดูไม่น่ากลัวเท่าไหร่ (พวกพ่อบ้านใจกล้าอาจจะไม่เห็นด้วยกับผม) แต่ผมก็กลัวคำคำนี้มาก...กลัวเหลือเกินว่าจะมีใครมาเรียกผม และที่กลัวมากที่สุดก็คือคนคนนั้นจะมาเรียกผมแบบนั้นต่อหน้าเพื่อนๆ ของผมที่เทิดทูนบูชาผมอย่างกับลูกพี่นี่แหละ

   ครับ ผมกำลังพูดถึงไอ้ธนูอยู่

   แม่ง...ถ้าเป็นงั้นจริงผมทั้งเสียหมาและก็เสียหน้าจริงๆ นะ

   จริงอยู่ที่ผมเป็นเมียมันแค่หนึ่งคืน...แต่มันสามารถเอาเรื่องนี้ไปโพนทะนาให้ผมจะผมอาจจะโดนเพื่อนกึ่งลูกน้องลดทอนความเคารพยำเกรงผมลงไปได้เลยนะครับ

   นึกไปนึกมามันก็เป็นเรื่องที่ผมกังวลไปเองเท่านั้นแหละ ตอนนี้เป็นเวลาปิดเทอม ไอ้ธนูมันคงไม่สามารถบอกข่าวนี้กับใครต่อใครได้แน่ๆ เพราะมันคงจะนอนอยู่บ้านเหงาๆ แล้วก็คงไม่ได้คุยกับใครเหมือนที่ผมกำลังเป็นอยู่นี่ไง

   แม้กระทั่งเหตุการณ์ที่กระทบกระทั่งกันเรื่องรถไอ้ชู้ตไม่จอดในซองดีๆ ผ่านมาแล้วสามวัน...ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรื่องระหว่างผมกับธนูคงจะมีแต่เราสองคนที่รู้เท่านั้น...ซึ่งแบบนั้นมันดีมาก มันดีจริงๆนะ

   วันเกิดของผมคือวันที่สอบไฟนอลวันสุดท้ายของชั้นปีที่สามพอดีเป๊ะ การฉลองวันเกิดของผมในคืนนั้นจึงเหมือนการฉลองสอบเสร็จไปด้วย เพื่อนฝูงของผมนี่ยินดีปรีดานักเพราะผมเลี้ยงสุราพวกมันอย่างไม่คิดจะอั้นเงินอั้นทองใดๆ มันจึงได้จัดของขวัญการสุ่มคู่นอนเกรดพรีเมี่ยมให้ ซึ่งบอกได้เลยว่าแผนเซอร์ไพรส์ของพวกมันนั้นเหลวเป๋วไม่มีชิ้นดี

   เพราะผมได้ไอ้ควายธนูตัวใหญ่เบิ้มมาแทนที่จะได้น้องการ์ดตัวน้อยๆ ที่สุดแสนจะน่ารักน่าชัง

   แต่ก็เอาเถอะ...เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ความเจ็บปวดที่บั้นท้ายของผมก็ลดทอนลงไปมากแล้ว ตอนนี้ในหัวของผมมีเรื่องไอ้ธนูโผล่เข้ามากวนใจแค่แวบๆ เพราะเรื่องกวนใจที่แท้จริงของผมคือเรื่องที่ผมกำลังเครียดอยู่ในตอนนี้

   แม่ของชู้ตกำลังจะเข้าผ่าตัดด่วนและต้องใช้จ่ายค่าผ่าตัดนั้นด้วยเงินก้อนใหญ่ ผมกับเพื่อนในกลุ่มแก๊งเอกการแสดงที่มีอยู่กันสี่คนพยายามเรี่ยไรเงินเก็บส่วนตัวของแต่ละคนมาให้ได้มากสุดๆ แล้วแต่ก็ยังไม่พออยู่ดี ชู้ตที่เป็นเด็กกำพร้าพ่อ ไร้ญาติขาดมิตรและเป็นลูกชายคนเดียวต้องทำงานค่าจ้างรายวันทั้งวันทั้งคืน

   แต่ทำแค่นั้นมันจะพอสำหรับจ่ายได้ยังไง...

   ผมกับเพื่อนไม่เคยเห็นมันโทรมหนักขนาดนี้มาก่อน มันเป็นเพื่อนที่ดีและก็นิสัยดีมากจนใครหลายคนในกลุ่มเต้นเร่าๆ อยากจะช่วยเหลือมันเท่าที่จะทำได้ ผมเองก็เช่นกัน

    ฉะนั้น...ความเครียดของผมทั้งหมดจึงไปลงกับหน้าจอโทรศัพท์ พยายามกวาดหางานพิเศษระยะสั้นที่พอจะทำให้ผมสามารถเอาเงินก้อนที่ผมทำได้ไปช่วยเหลือชู้ต

   โชคดีจริงๆ ที่ตอนนี้ฟีดเฟซบุ๊กของผมกำลังครื้นเครงเพราะกำลังจะมีร้านคาเฟ่ต์กึ่งบาร์เปิดใหม่ อีกทั้งยังเป็นร้านที่มีเจ้าของเป็นเด็กจากคณะเราอีกต่างหาก

   ท่าทางเจ้าของจะเป็นคนดัง เพราะเพจเฟซบุ๊กประจำร้านนั้นมีคนกดไลค์แล้วเกือบสามพันคน ทั้งๆ ที่ยังไม่ค่อยจะโพสต์เหี้ยอะไรเลย

   หนึ่งในโพสต์ที่เพจนี้กำลังเปิดแชร์อยู่นั่นก็คือการรับสมัครพนักงานพาร์ตไทม์ระยะสั้นและก็ขอเป็นเด็กที่มาจากคณะศิลปกรรมมอ V ด้วย

   อะไรจะพอเหมาะพอเจาะกับผมขนาดนั้น

   คุณสมบัติพนักงานพาร์ตไทม์
   เด็กมอ V หน้าตาดี มีความอดทน

   ผมหรี่ตามองข้อความในประกาศนั่น...จะว่าแปลกก็แปลก จะว่ากวนตีนก็กวนตีน เจ้าของร้านต้องเป็นคนอินดี้ประมาณไหนวะถึงได้ทำประกาศเชิญชวนลวกๆ ง่ายๆ แบบนี้

   วิธีสมัครก็ง่าย...แค่ทักข้อความในเพจไปแค่นั้นก็จบ

   ผมเชื่อว่าทีมของร้านนี้แม่งต้องเป็นคนที่อยู่ในแวดวงคณะศิลปกรรมศาสตร์อยู่พอสมควร เพราะทันทีที่ผมทักไป เจ้าคนเล่นเพจก็ตอบรับอย่างตื่นเต้น อีกทั้งยังบอกอีกว่าให้ผมเริ่มงานได้ทันทีที่อยากเริ่ม

   มันก็ดูง่ายดายไป๊...ง่ายอย่างกับปอกกล้วยเข้าปากยังไงยังงั้นเลย

   แต่ก็ช่างเถอะ...ผมร้อนเงิน ผมไม่ควรเรื่องมาก ร้านนี้ก็ไม่น่าจะมีอะไรให้น่าเป็นห่วงเลยสักนิดเพราะยังไงก็คงจะมีแต่รุ่นพี่รุ่นน้องคณะเดียวกัน ผมบอกร้านไปแล้วว่าผมทำงานได้แค่ช่วงเวลาปิดเทอมเท่านั้น ร้านก็ตอบตกลงแต่โดยดี...ไม่คิดจะถามต่ออะไรเลยสักแอะ

   ร้านนี้ชื่อร้านว่า ‘Black pack’ หรือฝูงสีดำครับ

   [การ์ด]

   ณ ร้านแบล็คแพ็ค

   “ธนู...รบเอกการแสดงทักเพจเฟซบุ๊กร้านมาสมัครงานว่ะ”

   ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของร้านซึ่งกำลังนั่งอยู่บนที่ประจำนั่นก็คือระเบียงชั้นสอง มันชอบนั่งสังเกตการณ์อยู่ตรงนั้นหรือไม่ก็นั่งทอดอารมณ์ติสต์แตกของมันไปเรื่อยๆ ผมนึกว่าสิ่งที่ผมพูดจะทำให้มันชักสีหน้า แล้วขว้างปาของบางอย่างใส่ผมที่นั่งทำงานอยู่เบื้องล่าง เพราะชื่อของคนที่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เพิ่งดังจากปากของผม แต่มันกลับหันมามองอย่างกระตือรือร้นแทน

   จังหวะที่มันหันมานั้นทำเอาผมสะดุ้ง...เพราะมันหันขวับแบบคอแทบหัก

   ผมไม่ค่อยชอบคนที่ชื่อรบคนนี้เท่าไหร่หรอก มันหล่อมากก็จริงแต่มันก็ขี้เก๊กเกินไป...มันกับเพื่อนในแก๊งชอบมองหน้าผมแบบแปลกๆ ด้วย ตอนวันสอบวันสุดท้ายก็มาตามตอแยซะจนอยากไล่ถีบยอดอกทีละคน แต่ไม่ว่าจะยังไง การตัดสินใจเรื่องรับคนเข้าทำงานหรือไม่นั้น ต้องเป็นการตัดสินใจของธนูแต่เพียงผู้เดียว

   มันเป็นเจ้าของร้านนี้ครับ...ทุนของมันเพียงคนเดียวหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม

   แต่ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่เจ้าของร้าน การตัดสินใจทุกอย่างก็ต้องมาจากมันอยู่ดี สำหรับผมกับเพื่อน มันคือเพื่อนและผู้นำที่เป็นมากกว่าผู้นำ มีมันแล้วอุ่นใจ เหมือนมีพ่อ พี่ชาย และก็เพื่อนไปในคราวเดียวกัน

   เห็นมันโหดๆ แบบนี้มันก็รักเพื่อนมากนะครับ เราทุกคนชีวิตดีขึ้นก็เพราะมันทั้งนั้น

   ...เพราะไอ้ธนูคนที่ชอบนั่งพิงเสาบนระเบียงและก็ชันเข่าข้างเดียวคนนี้นี่แหละ

   “ไหน” มันพุ่งตัวลงมาถึงตัวผมโดยใช้เวลาไม่ถึงสี่วินาที...เกือบจะใกล้เคียงกับคำว่าวาร์ปแล้ว “มีใครสมัครบ้าง”

   ผมจัดการเลื่อนผู้สมัครรายอื่นมาให้ธนูมันดูก่อนไอ้รบเอกการแสดง นิ้วมือของธนูขยับบน Trackpad ในแม็กบุ๊กไวมากจนกระทั่งหน้าจอได้มาหยุดอยู่ที่รูปของรบอีกครั้ง

   มันเป็นอะไรกับไอ้ลูกครึ่งขี้เก๊กคนนี้นักวะ

   ผมลอบสบตากับไอ้โฮมที่เช็ดแก้วอยู่ไม่ห่าง...เราทั้งคู่สงสัยเรื่องเดียวกันมานานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ธนูมันยอมพวกเอกการแสดงง่ายๆ ในเหตุการณ์ที่รถของก้องขยับชนท้ายรถของชู้ต คนจากแก๊งของรบนั่นแหละ

   ก้องมันต้องจ่ายทั้งๆ ที่ธนูมันสามารถใช้กำลังให้ฝ่ายเราเป็นฝ่ายถูกได้...แต่มันก็ไม่ทำ

   งงฉิบหาย

   หน้าของไอ้รบมีอะไรที่ทำให้ลูกพี่ของผมเปลี่ยนใจได้เหรอ...มันเป็นมันเหมือนเดิมนี่หว่า ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยน

   “ทำไมถึงมาสมัครนะ” หัวหน้าแก๊งผมบ่นพึมพำ...ไม่ได้ต้องการฟังความเห็นจากลูกแก๊งคนไหน

   “เอาไง” ผมลอบมองสีหน้าของมัน

   มันยิ้มมุมปากก่อนจะบอกผม “เอาคนนี้แหละ”

   เชี่ย...ผมกับเพื่อนต้องเผชิญหน้ากับไอ้รบแบบยาวไป...ยาวไปเรื่อยๆ ว่ะ

   แม้จะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ในเมื่อธนูมันสั่งมายังไงผมก็ต้องทำ ผมจัดการตอบรับไปที่ข้อความที่รบทักมาใน Direct message ของร้านทันที ดูเหมือนรบจะตื่นเต้นดีใจมากที่ร้านของเรารับมันเข้ามาทำงานง่ายขนาดนี้

   นี่มันรู้หรือยังน่ะว่านี่มันร้านของคนที่มันไม่ชอบขี้หน้าและก็ไม่ชอบขี้หน้ามัน

   แต่เอ๊ะ...ไม่แน่ว่าความจริงเรื่องนี้อาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้

   “กูจะไปยิม” เสียงเขย่ากุญแจรถของธนูดังขึ้นพร้อมๆ กับเจ้าตัวที่เดินฉิวออกไปจากร้านซึ่งยังตกแต่งไม่เสร็จดีอย่างรวดเร็ว

   ผม ไอ้โฮม ไอ้ยุ และก็ไอ้ก้องถึงกับถลึงตามองหน้ากัน

   ไอ้ธนู...ไปยิม...กลางวันแสกๆ แดดส่องหัว แม่งใช่เหรอวะ

   ที่ผ่านมามันชอบไปตอนเวลาที่ตลาด (คนรักสุขภาพ) วายตลอด ซึ่งนั่นหมายถึงเวลาสองสามทุ่มเป็นต้นไป แต่ทว่าวันนี้มันกลับไปตอนกลางวันแสกๆ แถมยังเป็นช่วงที่อาม่าอาอึ้มที่เรียนคอร์สโยคะกำลังเรียนด้วย

   อาม่าอาอึ้มพวกนั้นกรี๊ดมันหนักมาก...มันก็เลยไม่ชอบไปยิมช่วงเวลากลางวันแบบนี้ แต่ทว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว

   อะไรว้า

   “อารมณ์แม่งดี” ก้องตั้งข้อสังเกต “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นวะการ์ด”

   ผมกดสองทีไปที่ Trackpad รูปยิ้มยิงฟันโชว์เหล็กจัดฟันเส้นยาวสองเส้นสีฟ้าของมันปรากฏเด่นชัดในจอ

   “กูว่าแม่งแปลกๆ ละ” โฮมเอ่ยบ้าง “มีใครพอจะเดาออกบ้าง”

   เราทุกคนส่ายหน้ากันหมด เรื่องที่ธนูไม่อยากให้รู้...เราทุกคนก็ไม่มีสิทธิ์ไปคาดคั้นให้มันพูดออกมา

   นอกเสียจากว่า...เราจะต้องหาความจริงกันเอาเอง

   เกิดอะไรขึ้นระหว่างหัวหน้าแก๊งผมกับไอ้ลูกครึ่งหน้าหล่อเอกการแสดงคนนี้กันนะ

[รบ]

   ห้างสรรพสินค้า เวลา 15.04 น.

   “รัน...อยู่ไหน” ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์

   [ห้างสิ...เดินเล่นอยู่]

   “นี่รู้ใช่มั้ยว่าพี่จะมารับน่ะ”

   [รู้สิ...ถึงได้เดินหนีพี่แบบนี้ไง]

   ยัยเด็กกวนประสาทเอ๊ยยยย

   [พี่มาไวเกินไป หนูไม่มีเวลาให้เพื่อนเลย]   

   “เฮ้ย นี่ถ้าพี่ไม่พารันกลับก่อนมืด แด๊ดเอาพี่ตายแน่ You knew that”

   [Go away bro. Hey! Lisa Look at this guy. Oh my god he is so tall.]

   อะไรคือการที่ผมต้องมาได้ยินน้องสาวตัวเองชี้ชวนชายอื่นให้เพื่อนดู

   [Like alpha]

   ไอ้ประเด็นแอลฟาโอเมก้าสามนั่นยังไม่ตกไปอีกเหรอวะ

   [อ้าว พี่ยังไม่วางสายอีกเหรอ]

   “รัน!”

   น้องสาวตัวแสบของผมกดวางสายไปแล้ว ท่าทางจะรีบวิ่งไปดูหน้าผู้ชายที่มันหาว่าเหมือนแอลฟาในจินตนาการ ผมพ่นลมออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย การที่มีน้องสาวอายุอานามห่างเกือบสิบปีนี่ทำเอาปวดหัวได้เหมือนกันนะ

   หางตาของผมหันไปเจอร่างสูงคุ้นตาโดยบังเอิญ...ผมรีบพาตัวเองไปหลบหลังเสาในห้างทันที

   ไอ้ธนูมาพร้อมกระเป๋าสะพายข้างใบใหญ่สำหรับเข้ายิม ดูเหมือนว่ามันเพิ่งจะเล่นเสร็จ เพราะผมได้กลิ่นของแชมพูลอยละล่องผ่านอากาศเข้ามาในจมูก...ทำให้ผมรู้สึกนึกไปถึงค่ำคืนนั้น

   มันก็ใช้แชมพูกลิ่นนี้เหมือนกัน

   ธนูมันกำลังจะเดินผ่านไปแล้วครับ...ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าน้องสาวของผมกับเพื่อนลูกครึ่งอีกคนของเธอไปยืนขวางหน้ามันเอาไว้ซะก่อน

   รู้สึกอยากจะเป็นลม

   อะไรของน้องกูวะเนี่ยยยยยยย!

   “พี่คะ!” น้องกูก็บุกหนักเกินไปเปล่า

   “ครับ?” ธนูทำหน้างง ไม่งงก็แปลกล่ะ อยู่ดีๆ ก็มีเด็กมอต้นมาขวางทาง

   “พี่เป็นดาราหรือเปล่าคะ” โอย ถอยออกมาเดี๋ยวนี้นะ ยัยติงต๊องเอ๊ยยยย

   “หืม...เปล่าครับ”

   “แล้วทำไมพี่หล่อจังเลยคะ” คนธรรมดาก็หล่อได้โว้ย...นึกถึงพี่ตัวเองบ้างสิฟะ

   ผมเห็นไหล่ของธนูกระตุก ดูเหมือนมันจะหลุดขำออกมานิดหน่อย

   “ไม่รู้เหมือนกันครับ ขอบคุณนะครับ”

   ไอ้ฟายธนู มึงอย่ามาสุภาพล่อลวงเด็กนะ...คุกนะไอ้สัด แล้วนั่นก็คือน้องสาวกูด้วย!

   “พี่ไปได้หรือยัง” ธนูชี้ไม้ชี้มือ ทำท่าจะเดินกลับไปยังลานจอดรถ

   “พี่เป็นเกย์หรือเปล่าคะ” ยัง...ยังไม่หยุด

   หยุดเดี๋ยวนี้นะโว้ยยยยยยยย

   “หืม?” ธนูถึงกับส่งเสียงหลงออกมาเลยทีเดียว

   “พี่หนูเป็นเกย์ค่ะ...หล่อมากด้วย เผื่อพี่สนใจ”

   บางทีแด๊ดดี้ก็ไม่ควรส่งยัยรันให้ไปเรียนโรงเรียนที่สอนแบบอเมริกันสไตล์เลยว่ะ...แม่งพูดจาตรงเว่อร์ ไม่มีอ้อมไม่มีค้อมอะไรใดๆ ทั้งสิ้น

   จะว่าไปแด๊ดดี้ก็ควรส่งรันไปเรียนโรงเรียนสอนมารยาทด้วย พี่ชายยัยนั่นอย่างผมรู้สึกปวดหัวเหลือเกิน

   โชคดีที่ธนูเห็นว่าเป็นเรื่องตลก...มันนั่งยองๆ ลงเพื่อให้ความสูงของมันไม่เกินเด็กจนเกินไป จากนั้นก็ยื่นหน้าไปดูรูปผมในจอโทรศัพท์ที่ยัยรันส่งไปให้

   มันคงหัวเราะสะใจล่ะสิเมื่อได้เห็นว่าในจอมือถือของรันมันคือผมน่ะ

   พอกันได้แล้ว!

   มันถึงคิวของผมที่จะโผล่เข้าไปในซีนแล้วล่ะ

   “รัน กลับบ้าน” ผมเดินเข้าไปจูงมือรันโดยมีเพื่อนของรันอย่างลิซ่าตามมาด้วย

   ธนูลุกขึ้นยืน...สีหน้าส่อแววขำ

   “มึงไม่ต้องมาหัวเราะ” ผมทำปากด่ามัน ไม่อยากพูดคำหยาบเสียงดังมากเพราะเห็นแก่เด็ก

   “หล่อเนอะ” รันยังไม่หยุดเม้าท์กับลิซ่าเรื่องไอ้ธนู “เหมาะกับพี่ชายฉันมั้ยล่ะ”

   “น้อยๆ หน่อย” ผมปราม

   “นั่นแอลฟา (ชี้นิ้วไปที่ไอ้ธนูที่เดินตามมา) นี่ก็เมียแอลฟาไง (ชี้นิ้วมาที่ผม)...ครบจบสมบูรณ์แบบ”

   “ไปอ่านนิยายดีมั้ย หรือว่าดูซีรี่ส์ต่อดี อย่าเอาชีวิตจริงไปปนกับจินตนาการของตัวเองสิ” ผมขัด

   “ที่มาเถียงหนูฉอดๆ เนี่ย พี่รบรู้หรือยังว่าตอนที่เห็นรูปพี่แวบแรก พี่สุดหล่อคนนั้นเขาทำหน้ายังไง”

   ผมยังคงจูงมือรันอยู่...สายตาของผมลอบมองน้องสาวนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆ เลียบๆ เคียงๆ ถาม

   “มันทำหน้ายังไง”

   “เราไม่บอกหรอกเนอะ” รันหัวเราะคิกคักกับลิซ่า “ดูซิดู จอดรถใกล้ๆ กันด้วยล่ะ”

   ผมหันขวับไปมองทันที...ผมจอดรถที่ชั้นหนึ่งซึ่งมีลานจอดรถสำหรับบิ๊กไบก์ ไอ้ธนูเดินดุ่มๆ ไปยังบิ๊กไบก์ของมันซึ่งผมจำได้เป็นอย่างดีเพราะทั้งมอไม่ค่อยมีใครขับบิ๊กไบก์สีแดงเข้าไปในมอกันหรอก

   ผมชอบเรียกชื่อรถคันนี้ในใจว่า ‘แดงไบเล่’

   ไอ้ธนูผู้ขี่แดงไบเล่

   “ลิซ่า เดี๋ยวพี่จะจอดรถใกล้ๆ สถานีรถไฟฟ้าให้นะ”

   “ขอบคุณค่ะพี่รบ”

   ผมออกรถเมื่อเด็กๆ ขึ้นรถกันครบแล้ว ส่วนไอ้ธนูนั้นมันออกรถไปนานแล้วครับ มาคนเดียวโดดๆ แบบนั้นยังไงก็คล่องตัวกว่าผมที่มีเด็กอยู่ด้วยอีกตั้งสองคน








   ยัง...เหตุการณ์ยังไม่จบแค่นั้น

   ผมกับไอ้ธนูมาเจอกันอีกทีตอนรถติดไฟแดง

   ยัยรันที่นั่งอยู่ข้างหน้าคู่กันกับคนขับอย่างผมเลื่อนกระจกรถลง จากนั้นก็ร้องเสียงดังลั่น

   “พี่คะ พี่หนูยังโสดนะคะ วู้!”

   “โอย กูจะบ้า” ผมอดที่จะบ่นไม่ได้ รีบกดปิดกระจกทันที

   ระหว่างที่กระจกเลื่อนขึ้น ธนูเปิดชิลด์หมวกกันน็อคแล้วมองผมผ่านหมวกกันน็อคนั่น...แหมจะเห็นแค่ดวงตาคู่เล็กๆ แต่ผมก็อดที่จะเขินแปลกๆ ไม่ได้

   แม่งเอ๊ยยยยยยยย

   “ได้กัน ได้กัน ได้กัน” รันเอื้อมมือไปไฮไฟฟ์กับลิซ่า

   สาบานดิ๊ว่านี่เด็กมอต้นที่จะกลายเป็นอนาคตของประเทศชาติน่ะ

   พอไฟเขียวปุ๊บ...แดงไบเล่ของธนูก็พุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยความไวปั๊บ ผมเผลอมองตามจนทำให้รถคันข้างหลังต้องบีบแตรให้ผมเคลื่อนรถไปข้างหน้าสักที

   “ฮั่นแน่ะ ชอบอ่ะดิ” รันส่งยิ้มล้อเลียนมาให้ “ถึงกับมองตาม”

   “ทำไมชงจังเลย” ผมแค่นเสียงใส่น้อง

   “อยากเห็นแอลฟาของหนูมีเมียเป็นพี่น่ะสิ...ตามคำที่หนูแช่งไง”

   “ยัย...”

   “เป็นเมียแอลฟาดีนะพี่”

   “...”

   “แอลฟานี่รักเดียวใจเดียวสุดๆ เลยนะ”

   รู้สึกอยากดีดนิ้วให้น้องสาวตัวเองตื่นจากฝันเป็นบ้า

   จะให้ผมร้องใส่หูมั้ยว่าไอ้ธนูมันเป็นคน มันไม่ได้เป็นมนุษย์หมาป่า!








To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 26-04-2018 14:45:59

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 26-04-2018 15:01:40

ทีมน้องรันค่ะ 55555555 ได้กันแล้ว ได้กันแล้ว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 26-04-2018 15:11:33

โอ้ยยย ชอบบบบบ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 26-04-2018 15:28:13

 :pig4: :pig4: :pig4:

ความติ่งทีนวูล์ฟก็มานะนู๋รัน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 26-04-2018 16:07:42

ทีมน้องรัน 5555   เป็นน้องที่ดี ตาถึงหาสามีได้สมกับพี่ชายได้สุดยอด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 26-04-2018 16:10:16

โอ๊ยยยยยย คุณเจ้ไม่ไหวแล้ว
ชอบมากชอบมากชอบมาก กรี๊ดดดดดดด

คือแบบมันดีย์อ่ะ มันใช่มาก
หลบๆซ่อนๆรู้สึกในใจกันไปก่อนนะลูก
คนอ่านตามดูแล้วเพลินมากจ้า

อยากบอกว่าถ้าพี่สงคือตัวท็อปที่โค่นเหนือลงจากบัลลังก์พระเอกแล้วล่ะก็ บัลลังก์นายเอกของคินตาก็อาจจะหล่นให้น้องรบเช่นกัน เจ้คิดว่านายเอกของหนูที่เจ้ชอบที่สุดคงจะเป็นน้องรบในไม่ช้า

เรื่องนี้ ถ้าใกล้ๆจะมีม่า หนูอย่าลืมเตือนเจ้นะ
เจ้จะพักร้อน เพราะเจ้ว่าเรื่องนี้เจ้อินหนักละ

รักหนูและรักตัวละครทุกตัวของหนูด้วย(><)

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 26-04-2018 16:20:13

น้องรัน ไม่ใช่แค่ได้กันนะคะ แต่ได้กันแล้ว!!
 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: saccarrum ที่ 26-04-2018 16:34:29

ฮือออออ ชอบฟีลแบบนี้มากค่ะ ไม่รู้จะทีมใครเลยเนี่ย  :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 26-04-2018 16:58:07

 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 26-04-2018 16:59:10

แซ่บเวอร์  :o8:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 26-04-2018 18:02:18

ทีมรบนะ  ธนูเป็นแอลฟ่าเหมาะแล้วเท่มาก  แต่เราทีมรบที่เป็นเมียแอลฟ่า ที่ต้องแซ่บ รักษาภาพของหัวหน้า แก๊ง  อยากอ่านพาร์ทของธนูด้วย รอนะคด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tmeaw ที่ 26-04-2018 18:25:24

ชอบมากกกกก มาก มาก มาก สุดยอดมากค่ะ
อ่านแล้วแบบ เจอคนเนี้ยฟินเลย บอกตรงรักจุงเบย/meเต้น :z2:
เลิฟฟฟฟ เอารางวัลไรท์เตอร์ดีเด่นประจำปีไปเลยค่ะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: มาดามพีพี ที่ 26-04-2018 19:03:56

ก็ว่าอยู่ชื่อเรื่องมาจากไหน ตอนแรกึดไปถึงนู่นนนน หน่วยซีลอะไรประมาณนั้น ที่ไหนได้ มนุษย์มาป่านี่ ฟินกว่าเยอะเลยอ่ะ...

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: มุมิมิ ที่ 26-04-2018 19:22:11

ชอบบบบ เป็นเมียแอลฟาก็ดีนะคะพี่รบ55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 26-04-2018 19:28:06

คำแช่งของหนู มันเป็นจริงแล้วค่ะ 555 เขาได้กันแล้ว  :laugh:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 26-04-2018 20:00:37

ช้าไปแล้วจ้า เขาได้กันเรียบร้อยแล้ว  :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jelly_beam ที่ 26-04-2018 21:01:56

ช้อบบบบบบบบอยากเป็นเมียแอลฟ่าาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 26-04-2018 22:15:26

โอ้ย น้องรัน หนูลูกกกก

โอเค เราก็ทีมน้องรัน ฮาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 26-04-2018 22:47:11

เห็นชื่อเรื่องนึกว่าเป็นเเนวอัลฟ่า โอเมก้าท้องได้อะไรแบบนี้ เลยปล่อยผ่านไม่ได้อ่านจนไปเจอรีวิวในทวิต  เลยตามกลับมาอ่าน  ผลคือ พลีส!!!!   คุณเค้กช่วยมาต่อถี่ๆทีนะคะ  อยากอ่านต่อไม่ไหวแล้ว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 27-04-2018 00:02:19

น้องรันลูก ใจเย็นนะ พี่ชายหนูเป็นเมียแอลฟาแล้วละ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 27-04-2018 00:09:29

เรียบร้อยโรงเรียนนายธนูไปแว้ววววววว ^^

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: cookie12ck ที่ 27-04-2018 02:22:25

แซ่บบบบบ :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 27-04-2018 14:38:37

ชอบน้องรัน หนูทำดีมากลูกกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 27-04-2018 20:20:57

สนุกมากกกกกกกก อยากอ่านต่อแล้ว ไม่รอดมือแอลฟา :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 27-04-2018 20:53:33

น่านนนนน ถูกใจ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 27-04-2018 21:41:54

กรี๊ดดดดดด หนักมากกกกก เพิ่งเข้าใจโมเมนท์สปาร์คมันเป็นแบบนี้นี่เอง แย่ละ อิธนูโดนเด็กลูกครึ่งฟันเหล็กเสกของดีใส่ละ มีความหลงเบาๆนะเนี่ยยยย วร๊ายยย ชอบๆๆๆๆ  :z3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 28-04-2018 16:02:28

EP.2





[ก้อง]

   ร้านแบล็คแพ็ค เวลา 23.10 น.

   อาทิตย์หน้าร้านของธนู หัวหน้าแก๊งผมจะเปิดแล้ว...แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญในตอนนี้ครับ

   ผมกับเพื่อนอีกสามคนซึ่งนอนกองระเนระนาดอยู่พื้นร้านที่ถูกเก็บโต๊ะเก้าอี้ไปจนหมด พร้อมใจกันมองดูเจ้านายของเราซึ่งมีห้องของตัวเองอยู่บนชั้นสอง มันขอตัวไปนอนตั้งแต่สี่ทุ่ม แต่ทว่าตอนนี้มันยังไม่ได้นอนเลย

   ธนูเอาแต่เดินไปเดินมา...ท่าทีเหมือนมีเรื่องเต็มตื้นในใจทำให้ข่มตานอนไม่หลับ

   “มันมีเรื่องกับพี่นทีป่ะวะ” การ์ดกระซิบถาม อ้างไปถึงพี่ชายคนละแม่ของธนูที่ห้ำหั่นกันมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ “ตอนกลางวันมันก็ยังอารมณ์ดีอยู่เลยนี่”

   “กูไม่เคยเห็นมันคิดมากเรื่องพี่นทีจนนอนไม่หลับแบบนี้นะ” ยุตั้งข้อสังเกต “กูว่าเป็นเพราะเรื่องอื่น”

   “ต้องเกี่ยวกับไอ้รบแน่ๆ” โฮมเอ่ย “มึงก็รู้รสนิยมธนูมัน...”

   “เฮ้ย รบมันตัวใหญ่นะ” ผมย้ำความจริงเรื่องนี้ ที่ผ่านมาเพื่อนผมอย่างธนูมันอาจจะควงหนุ่มตัวเล็กให้เห็นบ่อยก็จริง (ควงขึ้นห้องปุ๊บ...เสร็จกิจก็แยกกันปั๊บ) แถมยังไม่เคยชายตาแลมองเกย์รูปร่างสูงใหญ่เหมือนกัน

   “แต่ถ้าเทียบกับไอ้ธนูมันก็...” รบก็ตัวเล็กกว่าธนูอยู่หน่อยๆ ถึงแม้จะสูงเท่ากันก็เถอะ

   “เออว่ะ”

   “ต้องยอมรับนะเว้ยว่ารบมันหล่อ...น่ารักด้วยเวลาที่ยิ้มโชว์เหล็ก” โฮมยักไหล่ “งงดีเหมือนกันนะ จากที่เคยชิงดีชิงเด่น แย่งผู้ชายหุ่นดีๆ ตัวเล็กๆ กัน ทำไมจู่ๆ ธนูถึงสนใจรบขึ้นมาได้”

   “การ์ด!” เสียงของคนที่อยู่บนชั้นสองเพียงเสียงเดียวทำเอาเราสี่คนสะดุ้งกันหมด ทุกคนผงะทั้งๆ ที่นอนหงายกันอยู่ กลัวว่าธนูมันจะเพิ่งได้ยินสิ่งที่เราเพิ่งพูดกันไป

   “หวะ...ว่าไง” การ์ดรับคำตามแรงกระทุ้งสีข้างของผมกับโฮม

   ธนูวางมือสองข้างค้ำระเบียง ด้วยแสงไฟที่สว่างเพียงน้อยนิดทำให้ใบหน้าของมันภายใต้ความมืดแลดูน่าเกรงขาม

   เราทุกคนกลืนน้ำลายพร้อมกัน

   “รบเริ่มงานวันไหน”

   งง...งงกันเป็นครั้งที่สองของวัน

   เรื่องเจ้ารบอีกแล้ว...ที่ทำให้ท่านธนูของพวกผมเปลี่ยนไป

   “พะ...พรุ่งนี้” การ์ดตอบเสียงสั่น “จริงๆ กูบอกว่าอีกสามวันค่อยมาเริ่มงานก็ได้เพราะมันเป็นวันที่สิบห้าพอดี แต่รบมันไม่ยอม มันอยากมาทำความคุ้นเคยกับร้านก่อน ค่าแรงสามวันไม่ต้องคิดก็ได้”

   คนอย่างไอ้รบคิดเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้เป็นด้วยเหรอวะเนี่ย...ผมคิดแค่ว่ามันเป็นเพลย์บอยที่วันๆ เอาแต่มองตูดผู้ชายร่างอ้อนแอ้นซะอีก

   “อืม” ธนูถอยกลับเข้าไปในห้อง “งั้นพรุ่งนี้พวกมึงตื่นเร็วหน่อยแล้ว”

   “ทำไมล่ะ” ผมคือหน่วยกล้าตายที่ถามธนูออกไปแบบนั้น

   หัวหน้าแก๊งมองมาหาผมพร้อมส่งสายตาราวกับต้องการด่าผมว่าผมดักดานเหลือเกิน

   “ก็ไอ้รบมันจะมา”

   พอพูดจบไอ้หน้าหล่อก็หายกลับเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ผมกับคนอื่นๆ นอนมองหน้ากัน ก่อนที่พวกเราทุกคนจะเห็นพ้องต้องกันว่า...

   ระหว่างไอ้ธนูกับไอ้รบต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้วแน่ๆ

[รบ]

   ใครก็ได้ช่วยเอาน้องสาวผมไปเก็บเข้าลิ้นชักที

   “พี่ต้องฟอลไอจีแอลฟาของหนูเดี๋ยวนี้!” รันเขย่าแขนผม...อีกนิดมันก็คงจะปีนขึ้นมาตัวผมแล้วก็ทุบๆๆ ผมเข้าที่หัวแล้วล่ะมั้ง

   ทันทีที่น้องสาวผู้เป็นสาววายและสาวกของแอลฟา (ที่มันมโนขึ้นมาเอง) รู้ว่าไอ้ธนูสุดหล่อนั้นอยู่มอเดียวกันกับผมแถมยังเรียนอยู่คณะเดียวกันอีก มันก็มาบีบบังคับให้ผมไปฟอลโลว์ไอจีของไอ้ธนูซึ่งผมเคยส่อง แต่ก็ไม่เคยคิดจะไปกดติดตามอะไรใดๆ ทั้งสิ้น

   “ทำไมต้องฟอลด้วยฟะ” ผมโวยวาย “ไม่อยากติดตามก็คือไม่อยากติดตาม อย่ามาบังคับสิ”

   ยัยรันแสดงความเอาแต่ใจตั้งแต่เช้า ส่วนผมที่ต้องไปทำงานพิเศษรู้สึกอารมณ์บูดตั้งแต่เช้าเหมือนกัน สาเหตุก็เพราะยัยรันนี่แหละ...ไม่รู้ทำไมถึงเอาแต่คะยั้นคะยอให้ผมฟอลไอจีแอลฟา เอ๊ย ไอ้ธนูอยู่ได้

   น้องผมเป็นสาววาย เธอมาคุยกับผมนานแล้วว่าเธอเป็น...ทีแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่หลังจากที่รู้ผมก็รู้สึกวูบๆ ในอกเหมือนกันนะ น้องบอกว่าน้องเป็นสาววายเพราะผม...เธอรู้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้วว่าผมเป็นเกย์และก็ไม่ได้รู้สึกว่าผมแปลกแยกผิดแผกอะไร เพียงแต่ว่าเธอไม่เข้าใจว่าทำไมสังคมไทยถึงยอมรับเพศที่สามได้ยากขนาดนั้น ทำไมไม่เข้าใจความหลากหลายของมนุษย์ที่อยู่ด้วยกัน

   เมื่อเห็นผมและอยู่กับผมทุกวัน อีกทั้งยังรับรู้มาโดยตลอดว่าเพศทางเลือกในบ้านเมืองเราเป็นยังไง ยัยรันจึงได้มาประกาศตนกับผมว่าเธอเป็นสาววายผู้สนับสนุนความรักทุกรูปแบบบนโลกมนุษย์...และยังกระซิบบอกผมอีกด้วยว่าผมเป็นมนุษย์ที่หน้าตาดี ถ้ามีแฟนหน้าตาดีเหมือนกันก็คงจะดีไม่น้อย

   เธอคงฟิน...จนถึงขั้นขึ้นสวรรค์ชั้นดาวดึงส์

   นี่ถ้าเธอรู้ว่าผมกับไอ้ธนูเคยได้กันมาแล้วด้วย...เธอจะฟินจนดิ้นขนาดไหนกันนะ

   “พี่ไม่ชอบพี่ธนูเขาหรือไง” รันทำหน้าเบ้ เมื่อเห็นว่าผมไม่เล่นด้วย

   “ใช่ หมั่นไส้แม่ง” แม้จะผ่านคืนแบบนั้นกับแม่งมา...ผมก็ขอยึดความรู้สึกที่ผมเคยมีกับมันก่อนหน้านั้นไปก่อนก็แล้วกัน

   “ทำไมอ่ะ เพราะเขาหล่อกว่าพี่เหรอ”

   “ไม่ใช่” พี่หล่อกว่าเยอะเลยโว้ยยยย...ธนูมันหนุ่มหน้าสวย ไม่รู้เหรออออ

   เอ๊ะ หรือควรเรียกมันว่าหนุ่มหน้าคมดี...เพราะทุกอย่างบนหน้ามันคมกริบได้อย่างสมบูรณ์แบบ

   ...ช่างแม่งเหอะ

   “พี่เขาน่ารักมากเลยนะ เมื่อวานถ้าคนอื่นโดนหนูถามไปแบบนั้นคงมีด่ากันไปข้าง แต่พี่ธนูเอาแต่ทำหน้ายิ้มอ่ะ น่ารักมาก” รันบิดตัวจนจะเป็นเกลียว

   แทนที่จะสำนึกว่าถามแบบนั้นออกไปมันค่อนข้างรุกล้ำความเป็นส่วนตัว...ยัยน้องคนนี้นี่

   “ตกลงจะไม่ฟอลใช่มะ” ยังคงถามไม่จบไม่สิ้น

   “ไม่” ผมสวนกลับทันควัน “ไม่ชอบมัน...แถมไอจีไม่เห็นน่าสนใจตรงไหน มีแต่ดวงจันทร์ ดวงจันทร์ และก็ดวงจันทร์ แม่งคงเป็นแฟนคลับหลุมบนดวงจันทร์สินะ”

   “แสดงว่าเคยส่อง”

   “ก็ใช่น่ะสิ”

   รันหลุดขำตอนที่ผมเผลอยอมรับ ผมไม่สนใจสีหน้าล้อเลียนของน้องสาวตัวเอง เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินซีเรียลจุ่มนมที่เป็นอาหารเช้าของตัวเองอยู่ ผมต้องรีบจัดการธุระตัวเองให้เสร็จ เพราะร้านแบล็คแพ็คที่จ้างผมนั้นอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมาก เรียกได้ว่าอยู่ในซอกในหลืบของชานเมืองกันเลยทีเดียว

   “ถ้าพี่ธนูโพสต์รูปตัวเองบ้าง...พี่รบจะกดฟอลโลว์พี่เขาใช่มั้ย”

   “ก็ไม่แน่” ผมตอบส่งๆ จะว่าไปก็ไม่เคยเห็นไอ้ธนูมันโพสต์รูปเซลฟี่หรือรูปตัวเองที่ไหนเลย มีแต่คนแอบถ่ายรูปมันลงเพจนั้นเพจนี้...

   ครับ ไอ้บ้านั่นเป็นฮอตกายของมอคนหนึ่ง มอผมมีแต่เพจฮอตกายน่ะ...ไม่มีเพจคิวต์บอย

   “งั้นหนูดีเอ็มไปหาพี่เขาแป๊บ”

   ผมไม่คิดว่าน้องจะทำจริงๆ...เพราะถ้าทำจริง ไอ้ธนูมันก็คงไม่บ้าจี้ตอบน้องผมหรอก มันเป็นคนหล่อที่ค่อนข้างเป็นตัวของตัวเองสูง ไม่ชอบเข้าสังคม ผมรู้เพราะผมเห็นมันอยู่แต่กับเพื่อนมัน ไม่เคยเห็นมันไปปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นนอกเหนือจากเพื่อนมันเลยสักคน ฉะนั้นมันคงไม่ตอบดีเอ็มใครง่ายๆ ผมคิดว่าผมคิดถู...

   “พี่เขาอยากคุมโทนไอจีให้มีแต่ดวงจันทร์อ่ะ พี่เขาถามว่าส่งเซลฟี่ให้ดูแทนได้เปล่า”

   เชี่ยยยยยยย ซีเรียลในปากแทบพุ่งออกมาใส่หน้าน้อง

   รันชูหน้าจอให้ผมดูว่าธนูมันตอบจริงๆ ผมอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต้มบุญรันต้องสูงขนาดไหนนะถึงได้ทำให้คนร้ายกาจอย่างไอ้ธนูมาเอ็นดูขนาดนี้ได้

   
   runforyourlove :
   พี่ธนูคะ หนูชื่อรัน เป็นน้องสาวพี่รบนะคะ
   เราเคยเจอกันเมื่อวาน
   พี่น่าจะจำหนูได้
   ตอนนี้หนูกำลังบังคับให้พี่ชายหนูฟอลโลว์ไอจีพี่อยู่
   แต่พี่บอกว่าจะไม่ฟอลถ้าพี่ไม่โพสต์รูปพี่น่ะค่ะ
   พี่ช่วยโพสต์รูปพี่ลงไอจีหน่อยได้มั้ยคะ พลีสสสส


   ความกล้าของน้องสาวผมควรได้ลงกินเนสส์เวิร์ลเร็คคอร์ดส์ แต่ความขี้เล่นปนกวนประสาทของไอ้ธนูกลับมีมากกว่า...



   sagittarius :
   ยังไงดี ถ้าลงรูปพี่ในไอจีมันจะไม่คุมโทนรูปดวงจันทร์อ่ะดิ
   พี่เซลฟี่ส่งผ่านทางนี้แทนได้ป่ะ



   ผมแทบจะเอาเล็บข่วนหน้าตัวเอง...กูไม่เล่นกับน้องกู มึงก็เสือกเล่นกับน้องกูไปอีกเนอะ



   runforyourlove :
   พี่รบบอกว่าได้ค่ะ
   


   “พี่พูดตอนไหน!” ผมร้องลั่นใส่น้องสาว ก่อนจะแย่งโทรศัพท์ในมือรันมาเพื่อที่จะพิมพ์ตอบธนูไปว่าไม่ต้อง



   sagittarius
   /แนบรูปเซลฟี่



   ผมถึงกับชะงักมือตอนที่เห็นรูป...ธนูมันกำลังอยู่ร้านไหนสักร้านคล้ายร้านกาแฟ แถมยังถ่ายรูปชูสองนิ้วปิดปากตัวเองแบบคูลๆ อีกต่างหาก

   หล่อ...

   “อุต๊ะ ถึงกับตาค้าง” เสียงของรันทำเอาผมมีสติกลับคืนมา “กดฟอลเลยนะ พี่ธนูอุตส่าห์ยอมขนาดนี้แล้ว”

   ไอ้ธนูนี่แม่งก็...โว้ยยยย

   ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาแล้วเข้าแอปไอจีจากนั้นก็กดฟอลไอจีที่มีความหมายของชื่อว่า ‘ราศีธนู’ นั่นอย่างจนใจ

   “ดีมาก น่ารัก” รันบีบแก้มผมแล้วบิดซะแรง “ได้กัน ได้กัน ได้กัน วู้!”

   พอสมปรารถนาแล้ว น้องสาวผมก็กระโดดโลดเต้นออกจากไปจากห้องทานอาหาร...ผมถอนหายใจก่อนจะมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์อีกที



   Sagittarius started following you.



   สิ่งที่ไอจีแจ้งเตือนทำเอาผมนิ่งชะงักค้างไปนานหลายนาที ตามองจ้องเขม็งไปที่จอ โดยเอาแต่มองข้อความที่แจ้งเตือนนั้น

   จากคนที่ไม่ชอบขี้หน้ากัน ตอนนี้กลายมาเป็นคนที่กดติดตามไอจีกันและกันซะแล้ว...

   แปลกแต่จริงที่ผมรู้สึกดีกับเรื่องนี้นะ

[ยุ]

   เชี่ยธนูเพิ่งยกมือถือขึ้นมาเซลฟี่

   เดี๋ยวก่อนนะ...ผมขอขยี้ตาแล้วมองดูอีกที!

   ไอ้การ์ดที่อยู่หลังบาร์เหมือนกันกับผมหันมาสบตา...สายตาของมันก็ดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน

   ธนูมันไม่ชอบถ่ายรูป ไม่เคยชอบถ่ายรูป แต่ทว่าวันนี้...มันกลับยกมือถือขึ้นมาเซลฟี่เนี่ยนะ

   เหมือนมันจะรู้สึกตัวว่ามันกำลังโดนผมกับการ์ดมอง สายตาของมันตวัดมาที่พวกผม ผมกับไอ้การ์ดสะดุ้ง รีบทำเป็นขยันทำงานทันที

   ผมไม่อยากให้เช้านี้ของผมเริ่มต้นด้วยการถูกไอ้ธนูด่าน่ะ...ถูกหัวหน้าแก๊งด่าก็เหมือนถูกสาปแช่งไปตลอดทั้งวันเลยนะครับ เชื่อผมดิ

[รบ]

   ไอ้ร้านแบล็คแพ็คนั่นหายากกว่าที่คิด

   ยิ่งผมขับมาตามแมพที่แอดมินเพจให้ไว้...ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองหลงเข้าไปในป่าที่อยู่ชานเมืองนอกกรุงเทพฯ ไปไกลมาก...หรือแม่งจะเป็นร้านต้มตุ๋น หลอกผมไปค้ามนุษย์วะ นี่ผมชักจะกลัวๆ ขึ้นมาแล้วนะ

   กว่าจะหาร้านเจอก็เรียกได้ว่าสายกว่าเวลาเข้างานซึ่งก็คือเก้าโมงไปเกือบ...สี่สิบห้านาที

   ร้านเป็นอาคารสี่เหลี่ยมสองชั้น สวนรอบๆ ร้านถูกจัดวางด้วยโต๊ะเก้าอี้คละรูปแบบซึ่งโดยรวมแล้วจัดว่ามีสไตล์ ตอนนี้ร้านค่อนข้างเงียบซึ่งผมก็เข้าใจอยู่...ร้านยังไม่เปิดอย่างเป็นทางการครับ

   ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เตรียมตัวเตรียมใจว่าตัวเองอาจจะเจอเข้ากับรุ่นพี่สุดโหดหรือไม่ก็รุ่นเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิท ก่อนมาที่นี่ผมก็ได้ทำการสืบแล้วสืบอีกว่าเจ้าของร้านนี้มันเป็นใคร แต่ไม่ว่าจะยังไงความลับก็ไม่หลุดออกมาง่ายๆ จะสืบให้ตายยังไงผมก็ไม่มีวันรู้ ฉะนั้นผมก็เลยตัดสินใจพุ่งชนแม่ง

   จะเป็นใครก็ช่าง...เงินช่วยแม่ของชู้ตนั้นสำคัญที่สุด ซึ่งล่าสุดผมได้ข่าวมาว่าท่านมีอาการทรงตัว

   ผมมองไปที่ประตูสไตล์เหมือนโรงงานแบบเท่ๆ ก่อนจะตัดสินใจผลักมันเข้าไปตามป้ายที่ขึ้นบอกว่า ‘Push’

   ทันทีที่ผมเข้าไป ผู้ชายสี่คนที่อยู่ในจุดต่างกันก็หันมามองผมกันหมด



   .



   .



   .



   กูช็อกแป๊บ



   การ์ดกำลังยกขวดเหล้า ยุกำลังยกเก้าอี้ โฮมกำลังกวาดพื้น ก้องกำลังจัดโต๊ะ

   และคนที่เด็ดสุด...ไอ้ธนู มันกำลังนั่งอยู่บนระเบียงชั้นสอง ผมหมายถึงบนระเบียงจริงๆ น่ะ

   ทุกคนมองผมเป็นสายตาเดียวกัน

   เชี่ยเอ๊ย...หันหลังกลับตอนนี้ดีมั้ยเนี่ยยยยยยยยย

   ผมคนเดียวโดดๆ Vs. แก๊งเอกดนตรีห้าคน ยังไงก็เสียเปรียบชัดๆ!

   “เอ่อ...มาคุยกันก่อน” การ์ดกระแอมเพื่อแก้บรรยากาศที่สุดแสนจะอึดอัด ผมเข้าใจดีว่าทำไมบรรยากาศมันเป็นแบบนี้ ไม่มีใครสักคนในนี้หรอกที่ชอบผมน่ะ

   แต่เดี๋ยวก่อน...พวกมันรู้ว่าผมเป็นใครแต่พวกมันก็ตกลงจ้างเนี่ยนะ

   แม้ผมจะงงแต่ผมก็เดินไปตามคำเอ่ยของการ์ดคนสวยที่ผมแอบปลื้ม (แต่ตอนนี้ไม่กล้าปลื้มแล้ว) การ์ดให้ผมนั่งรอที่โต๊ะเพราะมันกำลังไปเอาสัญญาออกมา

   ผมชักจะรู้สึกไม่ค่อยดี ยิ่งมองไปยังระเบียงชั้นสอง...ที่กำลังมีมนุษย์ประหลาด (?) จ้องมองลงมาอย่างลึกลับและก็น่ากลัว (?) ผมก็รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่ผิดพลาด

   กับคนอื่นๆ น่ะมันไม่เท่าไหร่หรอก...แต่กับไอ้ธนู คนที่ผมเคยมีอะไรด้วยนี่มัน...สู้หน้าลำบากจริงๆ

   แค่เห็นหน้าก็นึกไปถึงฉากนั้นแล้ว ความแซ่บของมันยังฝังหัวของผมอยู่เลย

   อา ไม่ได้...ผมเป็นหัวหน้าแก๊งเอกการแสดงเชียวนะ

   “โทษที” ผมตัดสินใจลุกขึ้นยืน “พวกมึงคงหาคนมาแทนกูได้ทันใช่มั้ย”

   การ์ดถึงกับผงะ มันเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้ธนูราวกับมันคือคนที่ต้องตัดสินใจในเรื่องนี้

   ธนูกอดอก...แม่งนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างไม่กลัวตกลงมาขาหักแขนหักได้ยังไงกัน

   “เดี๋ยวกูจะช่วยหาคนมาแทนกูก็แล้วกัน” ผมพูดแล้วหันหลัง ตั้งท่าจะเดินกลับออกไป

   “หกหมื่น” เสียงไอ้ธนูดังมากพอที่จะทำให้เพื่อนมันอีกสี่คนที่เหลือถึงกับหยุดกิจกรรมทุกอย่าง

   ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนพูด ธนูพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่ทว่ากลับแฝงไปด้วยพลังอย่างน่าประหลาด

   มันรู้ใช่มั้ยว่าผมต้องการเงิน...

   “ถ้ามึงเซ็นสัญญาจ้าง...กูพร้อมโอนให้ตอนนี้เลย”

   ไม่ใช่แค่ผมที่ตกใจกับคำพูดของธนู...เพื่อนมันเองก็เช่นกัน

   ผมไม่เคยบอกใช่มั้ยว่าเงินซื้อผมไม่ได้น่ะ...

   เพราะว่าตอนนี้...เงินแม่งซื้อผมได้จริงๆ






[ มีต่อนะคะ ]
   

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 28-04-2018 16:03:01

[การ์ด]

   ก่อนหน้าที่รบจะมาถึงสองชั่วโมง

   ‘พวกเอกการแสดงมีเรื่องกันว่ะ’ ทีมโซเชียลของร้านอย่างผมพูดกับเพื่อนๆ ที่กำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น ยกเว้นเจ้าของร้านที่เอาแต่นั่งเต๊ะอยู่ที่เดิม...บนระเบียงชั้นสอง

   ครับ...ใครจะไปมีสิทธิ์ว่าหัวหน้าแก๊งที่เป็นเจ้าของร้านได้

   ‘เรื่องอะไร’ โฮมถามอย่างสนใจ

   ‘กำลังจะโดเนทช่วยกัน...ดูเหมือนแม่ไอ้ชู้ตจะเข้าผ่าตัดด่วน’ ผมอ่านรายละเอียดในโพสต์ของเพื่อนเอกอื่นแบบคร่าวๆ

   ‘กูเข้าใจแล้ว’ ก้องเอ่ยออกมาบ้าง ‘ก็คิดอยู่ว่าทำไมคนรวยอย่างไอ้รบถึงมาสมัครทำงานกับเรา ที่แท้ก็หาตังค์ช่วยคนในแก๊งมันนี่เอง’

   ‘แล้วมันรู้หรือยังว่าใครเป็นเจ้าของร้าน ใครทำงานในร้านนี้บ้าง’ ยุเลิกคิ้ว

   ผมกับเพื่อนอีกสามคนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองไอ้ธนูที่นั่งอยู่ที่ประจำของมัน...มันทำหน้าครุ่นคิด จากนั้นก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา

   ยังไงรบมันก็ต้องวิ่งหนีแน่เมื่อเห็นว่าแก๊งผมอยู่ในร้านนี้กันหมด...มันคนเดียวจะมาอยู่กับกลุ่มคนที่คอยเขม่นกันในมอได้ยังไง คงไม่มีใครใจกล้าหรือสะดวกใจมากพอที่จะอยู่หรอกมั้ง

   ไอ้ธนูมันกำลังคิดถึงความจริงเรื่องนี้อยู่มั้ยเนี่ย

   สองชั่วโมงถัดมาผมจึงได้รู้คำตอบ...

   มันใช้เงินมาล่อให้รบเซ็นสัญญาเป็นลูกจ้างชั่วคราวสามเดือนนี่เอง

[รบ]

   ผมควรทำประกันชีวิตเอาไว้

   ผมไม่รู้ว่าผมจะตายกับเรื่องไหนก่อน เรื่องที่ผมอึดอัดถึงขีดสุดกับเรื่องที่ว่าผมไม่กล้าสู้หน้าไอ้ธนู

   มันไม่ได้ง่ายอย่างที่ผมนึกภาพเอาไว้เลยสักนิดเลย...โอย อยากกลับบ้านไปเล่นหมากเก็บกับรันฉิบเป๋ง

   หน้าที่ของผมคือหน้าที่ทั่วๆ ไป เนื่องจากผมทำอาหารไม่เป็น (โฮมรับหน้าที่เป็นพ่อครัว) ชงกาแฟก็ไม่เป็น (ยุเป็นบาริสต้า) ผมจึงต้องยกของหรือไม่ก็ช่วยจัดร้านในจุดที่ยังไม่เสร็จ ฟังเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปได้สวยใช่มั้ยครับ...แต่เปล่าเลย ทุกอย่างมันเต็มไปด้วยความอึดอัด

   คนทำงานสี่คนอย่างไอ้โฮม ไอ้ยุ ไอ้ก้อง และก็ไอ้การ์ด...ทุกคนยังฝังใจเรื่องที่ผมเป็นหัวหน้าแก๊งที่พวกมันชังน้ำหน้า ซึ่งอันนี้ผมก็เข้าใจ แต่ผมจะต้องทำงานอยู่นี่สามเดือน มันจะเป็นอย่างนี้ทั้งสามเดือนไม่ได้ มันต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลง ไม่อย่างนั้นผมอกแตกตายแน่นอน

   “พวกมึง” ในฐานะที่เป็นผู้นำแก๊งอื่น...ผมยอมให้เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ได้ “กูมีเรื่องจะคุยด้วย”

   ทั้งสี่คนหยุดกิจกรรมทุกอย่าง หันมามองหน้าผมด้วยสายตา...นิ่งๆ ผมกล้าเอ่ยปากพูดเพราะผู้นำของสี่คนนี้มันไม่อยู่น่ะ ไม่รู้ว่ามันหายหัวไปไหน แต่ก็ดีแล้ว...ผมไม่มีธุระที่จะคุยกับมัน

   แม้แต่หน้ามันผมก็ยังไม่กล้ามองเลยเหอะ

   “กูไม่เคยต่อยหน้าพ่อมึงใช่มั้ย...” ผมไม่รอให้ที่เหลือตอบผมก่อนที่ผมจะพูดประโยคถัดไป “เพราะงั้นพวกมึงเลิกเหม็นหน้ากูก่อนสักสามเดือนก่อนได้หรือเปล่าวะ...เราต้องทำงานด้วยกันอีกยาวนะ”

    หรือพวกมันโกรธที่ไอ้ธนูให้เงินผมล่วงหน้ากันแน่นะ...งั้นผมพูดประเด็นนี้ด้วยเลยดีกว่า

   “ส่วนเรื่องเงินกูจำเป็นต้องใช้จริงๆ...ค่ารักษาแม่ไอ้ชู้ตแพงมาก กูกับเพื่อนก็กำลังหาทางกันอยู่”

   “เดี๋ยวก่อนนะ” ก้องเป็นคนที่เอ่ยออกมาก่อน “เงินที่ธนูเพิ่งให้มึง...มึงให้ไอ้ชู้ตเอาไปจ่ายค่ารักษาแม่มันทุกบาททุกสตางค์เลยเหรอ”

   “ใช่”

   “มึงไม่หักค่าแรงมึงเลยแม้แต่นิดเดียว?” การ์ดถามบ้าง

   “ถูก”

   พวกมันสี่คนมองหน้ากันอยู่นาน จนกระทั่งไอ้โฮมเป็นคนส่งเสียงทำลายความเงียบ “เดี๋ยวพวกกูจะช่วยด้วยอีกแรง”

   ดวงตาของผมเบิกกว้าง...ไม่คิดว่าแก๊งที่ไม่ชอบขี้หน้าผมกับไอ้ชู้ตอย่างแรงจะออกปากช่วยเหลือ ผมรู้สึกซึ้งใจปนอึ้งทึ่ง นี่เป็นมุมที่ผมไม่เคยได้สัมผัสจากแก๊งเอกดนตรี

   เห็นทีว่าผมจะได้เห็นอีกหลายๆ มุมที่ผมไม่ได้รู้มาก่อนแน่นอน

   บรรยากาศระหว่างผมกับสี่คนนั้นเปลี่ยนไปหลังจากวินาทีนั้น...

   ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเพราะสี่คนนั้นดูเหมือนจะเริ่มทำตัวสบายๆ ผมเริ่มถามว่าร้านเป็นยังไง เปิดกี่โมงถึงกี่โมง หยุดวันไหนบ้าง...ใครเข้ากะไหนอะไรยังไง

   คำตอบที่ผมได้รับกลับมามีแต่การไม่ได้วางแผนชัดเจนเชี่ยอะไรเลย    

   ร้านแบล็คแพ็คเป็นร้านที้ตั้งใจเปิดให้เป็นร้านกาแฟกึ่งบาร์ เปิดสิบโมงยาวไปจนถึงตีหนึ่ง มีดนตรีสดโฟล์คซองโดยที่พนักงานในร้านนี่แหละจะเป็นคนวนเวียนกันขึ้นไปร้อง (พวกนี้มีนัดซ้อมร้องเพลงกันตอนเย็นด้วยนะ) แน่นอนว่าการร้องเพลงไม่ได้อยู่ในหน้าที่ของผม ฉะนั้นการ์ดมันจึงบอกให้ผมทำหน้าที่การจัดการทั่วไป นั่นก็คือเสิร์ฟกาแฟ เสิร์ฟอาหาร เก็บโต๊ะ ปัดกวาดเช็ดถู เติมของ จัดของ เก็บขยะไปทิ้ง และก็เป็นแคชเชียร์ ไม่น่าจะมีอะไรอย่างอื่น

   ฟังดูเป็นหน้าที่ที่เหมาะสมกับเงินหกหมื่นในระยะเวลาการจ้างสามเดือนอยู่นะ...เอ๊ะ หรือมันมากเกินไปผมก็ไม่รู้หรอก

   สัญญาที่ผมเซ็นมันคาบเกี่ยวกับช่วงเวลาเปิดเทอมด้วย ซึ่งพอถึงตอนนั้นร้านคงจะเปลี่ยนไปอีกทิศทางหนึ่ง เพราะพนักงานกับเจ้าของต้องกลับไปเรียนชั้นปีที่สี่ รวมถึงผมด้วย

   เอาไว้พอถึงตอนนั้น...ค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกัน

   ร้านนี้เป็นของไอ้ธนูร้อยเปอร์เซ็นต์ การ์ดเล่าว่าคนที่ออกทุนให้คือพ่อของธนู มันมีมิชชั่นที่จะต้องทำให้สำเร็จนั่นก็คือเปิดร้านแข่งกับพี่ชายของมัน...ซึ่งได้ข่าวว่ามาว่าแข่งขันกันทุกเรื่องมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

   ผมขอรู้แค่นี้พอ...รู้สึกได้ว่าถ้ารู้มากไปกว่านี้จะเป็นผมเองที่รู้สึกแปลกๆ ผมรู้จักธนูในฐานะมนุษย์สุดหล่อที่น่าหมั่นไส้และเป็นหนุ่มที่ได้พรหมจรรย์ด้านหลังของผม...ถ้ารู้จักไปมากกว่านี้ ผมคิดว่าบางทีผมอาจจะ...

   ...หวั่นไหว

   เชี่ย...ทำไมต้องนึกถึงคำคำนี้เป็นคำแรกวะ

   “อู้เหรอ” เสียงมาก่อนตัว...เพื่อนสี่คนของธนูเคยชินกับมันมากกว่าผม ทุกคนรีบกุลีกุจอกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง ส่วนผมก็ได้แต่ยืนเอ๋อๆ ถือไม้ถูพื้นอยู่ในมือ ไม่กล้าหันกลับไปเพราะรู้ว่าถ้าหันไปคงจะเจอะเข้ากับหน้าไอ้ธนูเต็มๆ

   ผมทำงานร้านนี้มาเกือบสามชั่วโมงแล้ว...แต่ผมสบตาเจ้าของร้านรวมกันยังไม่ถึงครึ่งนาทีเลย

   ยอมรับแหละว่าป๊อด

   เห็นหน้าแล้วนึกถึงแต่เรื่องนั้นตลอดจริงๆ นะครับ

   กลิ่นของมันโชยเข้าจมูกผม...ทำให้ผมรู้ว่าธนูแม่งต้องเดินมาใกล้ๆ แน่ๆ แต่มันไม่ได้หยุดอยู่ใกล้ๆ ผม มันแค่เดินผ่านไปเฉยๆ

   “ไปยิมมาเหรอ” การ์ดถามเพื่อนมัน “ช่วงนี้ไปตอนกลางวันบ่อยนะ”

   “เสือกนะการ์ด” ธนูเชือดนิ่มๆ

   โห...มึงโหดกับเพื่อนมึงเกินไปเปล่า ผมหันไปมองทางหางตา การ์ดไม่ได้ทำหน้าเสียอะไร มิหนำซ้ำยังทำงานของมันไปเรื่อยๆ อีกต่างหาก

   “มองไร” มันหันมาเชือดผมด้วย

   ผมไม่กล้าสวนกลับเพราะมันคือเจ้านายผมในตอนนี้ ทำได้แค่ขมุบขมิบปากด่ากับไม้ถูพื้น จนกระทั่งผมเผลอสบสายตากับมันเข้า...มันหลุบสายตาลงต่ำแล้วตั้งใจมอง...สะโพกของผม

   ไอ้เวรนี่...

   ผมทำท่าจะชกมันผ่านอากาศ แต่แล้วในฉับพลันทันที...ผมเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้

   ผมต้องคุยกับไอ้ธนูเรื่องนี้ มันเป็นสิ่งที่เราสองคนเคยคุยกันมาก่อนแต่ไม่ว่าจะยังไงผมต้องคุยกับมันซ้ำอีกรอบ เรื่องที่ว่าผมกับมันเคยได้กันมาก่อนนั่นแหละครับ (พยายามพูดให้มันผ่านไปอย่างเร็วๆ...เพราะเผลอนึกถึงทีไรแล้วผมจะเขินทุกที)  เพื่อนของมันจะรู้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด เพราะมันเกี่ยวกับศักดิ์ศรีของผมล้วนๆ เลย

   มันจะบอกเพื่อนมันหรือยังวะ...ผมไม่เคยบอกใครเรื่องนี้เลยนะ

   เชี่ยแล้ว ผมชักจะกังวลแล้วนะเนี่ย

   ผมเริ่มใช้ความคิดว่าทำยังไงผมถึงจะเข้าถึงตัวไอ้ธนูได้...แต่เพื่อนของมันอยู่กันทุกจุดในร้าน ยังไม่มีช่วงไหนที่ผมสะดวกมากพอที่จะคุยกับธนูเลย

   เห็นทีคงต้องรอจนถึงช่วงเวลาที่ทุกคนไปซ้อมดนตรีกันหมด...

   แต่ถ้าธนูมันก็ต้องไปซ้อมเหมือนกันล่ะ...

   คงไม่หรอกมั้ง เจ้าของร้านอย่างมันจะปล่อยให้เด็กใหม่อย่างผมมาเฝ้าร้านอย่างเดียวได้ยังไง

[โฮม]

   ธนูแม่งเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด...

   มันไปยิมตั้งแต่เช้าไม่พอ (ไอ้บ้านี่ไม่ชอบไปยิมตอนกลางวันครับ) มันยังมาเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในร้านซะจนผมกับเพื่อนไม่เป็นอันทำการทำงาน ธนูมันเป็นเพื่อนเราก็จริง แต่เป็นเพื่อนที่เรายกมันขึ้นไปเหนืออีกระดับหนึ่งน่ะครับ ซึ่งก็ช่างมันก่อนเถอะ ประเด็นมันไม่สำคัญเท่ากับเรื่องที่มันทำตัวผิดปกติไป

   มันไม่เคยอยู่ติดร้านทั้งวี่ทั้งวันแบบนี้...ที่ผ่านมามันปล่อยให้ผมกับเพื่อนอีกสามคนอยู่จัดร้านกันเอง เพราะมันมัวแต่ออกไปนั่นไปนี่ ซึ่งเราก็ไม่ได้ว่าอะไรมันหรอกครับ มันเป็นเจ้าของร้าน เราเป็นแค่ลูกจ้าง แต่ในวันนี้...ซึ่งเป็นวันแรกที่พนักงานหน้าลูกครึ่งอย่างรบเข้ามาทำงาน ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าคนที่มักจะไม่อยู่ติดร้านอย่างกับมันกลับอยู่นานมากซะงั้น

   ไม่มีเหี้ยอะไรอย่างอื่นทำเรอะ

   เรียกได้ว่าแม้แต่จะอู้ผมกับเพื่อนยังไม่กล้า ประสาอะไรกับเวลาที่เราจะเอาไปสืบดูว่ามันกับรบมีอะไรกัน ทำไมจากที่เคยเหม็นขี้หน้ากันชนิดที่ว่าอยู่บริเวณเดียวกันนานเกินสามนาทีไม่ได้ กลายเป็นอยู่ใกล้ๆ กันนานหลายๆ ชั่วโมงได้

   มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ

   ถ้าจะให้สังเกตจริงๆ ล่ะก็...เพื่อนผมมันก็ไม่ได้มีอะไรผิดแผกไปเท่าไหร่ มันยังคงชอบนั่งส่องคนนั้นคนนี้อยู่บนระเบียงชั้นสองเหมือนเดิม คอยสั่งไอ้การ์ด คอยด่าไอ้ก้องอยู่เหมือนเดิม แต่มันก็มันดูอารมณ์ดีผิดปกติอยู่นะ เพราะมันด่าเพื่อนคนอื่นน้อยลงเยอะ มันจะแปลกก็ตรงนี้นี่แหละ

   คนที่น่าจับผิดอีกคนคงจะเป็นรบครับ

   เด็กใหม่ของร้านคนนี้...ทำไมถึงไม่กล้าสบตาท่านผู้นำของผมก็ไม่รู้

   เป็นภาพที่ตลกดีเหมือนกัน บางครั้งรบก็แอบมองธนู ทำท่าจะพุ่งตัวเข้าไปคุยด้วยแต่ก็หยุดชะงักกลางคัน มันชอบแอบมองธนูตอนที่เพื่อนผมหันหลัง ไม่กล้าประจันหน้า หรือแม้กระทั่งเดินผ่านในรัศมีสองเมตรครึ่ง

   เพิ่งเห็นว่ามันมีมุมน่ารักก็วันนี้นี่แหละ ปกติไอ้รบมันจะเชิดหน้าราวกับภูมิใจในความเป็นลูกครึ่งของมันนักหนา แต่พอมาวันนี้กลับเอาแต่ก้มหน้างุดตั้งแต่เห็นเงาให้ธนูมาตั้งแต่ไกล...ซึ่งนับว่าเป็นภาพที่หาดูได้ยากอย่างยิ่ง

   ไม่ได้มีแต่ผมที่คิดว่าสองคนนี้มีอะไรผิดปกติ...เพื่อนผมอีกสามคนที่เหลือก็คิดเหมือนกัน

   ถ้าธนูมันเป็นเพื่อนคนอื่นผมคงกล้าถามไปแล้ว แต่นี่มันคือท่านผู้นำ...ถ้าถามไม่เข้าหูผมกลัวว่าจะแดกหัวผมเอา    ไม่รู้สิครับ...แค่มันถลึงตามองพวกเราก็กลัวหัวหดกันแล้วอ่ะ ประสาอะไรกับการที่จะให้มันขู่หรือด่า

   ผมกับเพื่อนก็เป็นกันซะอย่างงี้...ไม่กล้าถามธนูแบบนี้ ชาติหน้าล่ะมั้งถึงจะได้คำตอบ

[รบ]

   ตอนสองทุ่มทางเริ่มใกล้จะสะดวก

   เป็นไปตามที่ผมคิด...พนักงานสี่คนทั้งหมดต้องไปซ้อมดนตรีเตรียมตัวรับการเปิดร้านกันหมด ยกเว้นอยู่หนึ่งคนนั่นก็คือเจ้าของร้านอย่างธนู ผมต้องหาอะไรมาทำแทบตายเพื่อฆ่าเวลารอให้คนอื่นๆ กลับไปหมด เพราะผมต้องการคุยกับไอ้เจ้าของร้าน

   เรื่องนี้มันสำคัญอย่างยิ่ง...แม้จะยังไม่กล้าสู้หน้ามัน แต่ถ้าจะให้ผมหลับตาคุยล่ะก็...ผมยอม ยังไงผมก็ต้องย้ำกับมันว่าห้ามมันเอาเรื่องคืนวันเกิดของผมไปบอกเพื่อนเด็ดขาด

   การที่ผมต้องมาหาอะไรทำฆ่าเวลาเพื่อรอคุยกับไอ้ธนูเนี่ย มันเป็นความน่าอายที่ผมอยากจะให้มันรีบผ่านๆ ไปเสีย ผมต้องเช็ดแก้วที่มันใสอยู่แล้วหลายสิบใบ เช็ดโต๊ะที่สะอาดอยู่แล้วหลายตัว รวมไปถึงเช็ดเก้าอี้อีกหลายตัวด้วย ซึ่งผมทำเกินกว่าเหตุไปมากจริงๆ (เช็ดวนไปเรื่อยอยู่นั่น) แต่โชคดีที่ไม่มีใครสังเกต

   ตอนที่สี่คนนั้นขับรถกันออกไปแล้ว...ผมค่อยๆ มองขึ้นไปยังระเบียงชั้นสอง ไม่มีมนุษย์ประหลาดอย่างธนูมานั่งพิงเสาชันขาข้างหนึ่งมองลงมาข้างล่างอยู่บนระเบียงอีกแล้ว สงสัยว่ามันจะอยู่ในห้องของมันแฮะ

   คำเตือนเรื่องหนึ่งที่ได้มาจากการ์ดก็คือ...ห้ามผมขึ้นไปยังพื้นที่ส่วนตัวของธนูเป็นอันขาด เพราะมันเป็นเพื่อนสนิท มันยังโดนด่าชนิดที่ว่าหงอไปหลายวัน

   ฉะนั้นผมจึงเลือกที่จะตะโกนเรียกให้มันโผล่หัวออกมาจากห้อง...

   “ธนู”

   ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ

   “ธนูโว้ย!”

   ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

   “ไอ้ควายธนู!”

   ผมได้ยินเสียงคนถีบประตู...ธนูแม่งประทุษร้ายประตูเพื่อที่จะรีบมาดูหน้าคนที่เรียกมันแบบนั้น ซึ่งก็คือผมเอง

   “ไหนมึงลองพูดอีกทีดิ๊” ผมกระพริบตาสองที ไอ้ธนูก็ลงจากชั้นสองมาอยู่ที่ชั้นหนึ่งด้วยความไวแสง

   มึงหายตัวได้เหรอเนี่ย...

   มันจ้องหน้าผมด้วยความไม่ชอบใจ...ส่วนผมได้แต่กระพริบตา มองสบตาตุ๊กตาหมาป่าที่วางอยู่บนเก้าอี้

   “กูบอกว่าธนู...เฉยๆ” ผมแถ

   “เชื่อตาย” มันตีแก้มผมเบาๆ สองทีเสียงดังแปะๆ

   “ไอ้เหี้ยนี่” ผมชักโมโห จึงหันไปมองหน้ามัน หวังจะตาขวางใส่เต็มที่...แต่เมื่อเห็นว่ามันยืนอยู่ใกล้...มาก ผมจึงตวัดสายตากลับไปหาตุ๊กตาหมาป่าอีกครั้ง

   ไม่ได้การแล้ว...กลับบ้านไปต้องไปเตรียมตัวเตรียมใจสำหรับสบตากับไอ้บ้านี่ใหม่

   “ทำไม...เมื่อกี้มึงจะตีหน้ากูคืนเหรอ” เสียงของมันลดความโหดลงอย่างเห็นได้ชัด “คุยกับกูแต่ทำไมไม่มองหน้ากูล่ะ”

   มึงไม่ต้องรู้หรอก!

   “หันมาสิรบ”

   ผมกลืนน้ำลาย...ทำไมต้องมารู้สึกวูบวาบกับคำพูดเสียงอ่อนลงไปมากของมันด้วยนะ

   “หันมา...กูไม่กัดมึงหรอก”

   เอาวะ ไหนๆ ก็อยู่กันแค่สองคนแล้ว จะไปอายทำไมนักหนา

   ผมหันไปมองหน้ามัน...เพิ่งเห็นว่าดวงตาสีน้ำตาลสดใสของมันกำลังจ้องมาที่ผมด้วยสายตาที่มันไม่เคยมีให้ผมมาก่อน...ที่ผ่านมามันไม่เคยมองผมอย่างอ่อนโยนแบบนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

   คิดผิดคิดถูกที่หันมามองหน้ามันเนี่ย

   ผมตั้งท่าหันหน้าไปทางอื่น...แต่มือธนูมันไวกว่า มันคว้าคางผมเอาไว้ได้ทัน ไม่ยอมให้ผมละสายตาจากมันไปไหน

   “เป็นอะไรฮะ...ไม่ยอมมองหน้ากูทั้งวันเลย”

   เพราะมันทำให้กูนึกไปถึงเรื่องตอนนั้นไงไอ้บ้า...

   “เขิน?”

   แล้วมึงจะมาขยี้ทำไม

   “เปล่า!” ผมต้องสวนกลับไปในฐานะที่เป็นหัวหน้าแก๊งเอกการแสดง “กูก็แค่...รำคาญหนังหน้า”

   ธนูเกือบจะหลุดขำ มันปล่อยคางผมจากนั้นก็ถอยไปยืนห่างๆ

   “มีเรื่องอะไรจะคุยกับกู”

   “มึงบอกคนอื่นหรือยัง” ผมพูดไวมากซะจนอีกฝ่ายถึงกับต้องเลิกคิ้ว “บอกกูมาเดี๋ยวนี้นะ”

   “อะไรกันวะ...เห็นกูเป็นคนไม่รักษาคำพูดเหรอ”

   “ดี” ผมถึงกับโล่งอกไปเลยทีเดียว...

   “แล้วมึงล่ะ” มันถามย้อนกลับ “บอกคนอื่นไปหรือยัง”

   “ไม่บอก!” เสียงของผมดังขึ้นมาก “กูบอกกูก็เสียหายสิวะ...”

   “ทำไมต้องโวยวายเหมือนเป็นเรื่องที่อยากลืมด้วย” ธนูเริ่มชักสีหน้า “ได้กับกูมันไม่ดีเหรอ”

   “มึง...มึงเองก็ยังบอกเลยว่าห้ามกูเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น” ผมเถียงเสียงอู้อี้

   “กูบอกแค่ว่า...ห้ามบอกเรื่องที่ใช้ปากให้” เสียงของมันก็เริ่มจะอู้อี้พอกัน “เรื่องอื่นมึงอยากจะบอกใครมึงก็บอกไป”

   “กูไม่บอกหรอกเว้ย”

   “ตามใจ” ธนูโบกมือปัดอย่างขี้เกียจจะเถียง “แล้วนี่จะกลับเลยใช่ป่ะ”

   “ใช่...จะให้อยู่หาพ่อมึงเหรอ”

   “นี่มึงพูดกับเจ้านายมึงแบบนี้เนี่ยนะ” อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูง

   ผมหุบปากฉับ “ขอโทษครับ”

   ธนูส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะโบกมือไล่ให้ผมกลับบ้านไปได้แล้ว “พรุ่งนี้อย่ามาสายล่ะ”

   “เก้าโมงใช่ป่ะ”

   “จะมาตั้งแต่ตีสามกูก็ไม่ว่า...ขอแค่อย่ามาสาย”   

   ผมลอบมองไปที่ด้านหลังของมัน...มีชุดหมอนและที่นอนกองพะเนินสูง

   “เพื่อนมึงนอนนี่?” ผมถามอย่างสงสัย

   “ใช่”

   “มึงนอนข้างบน?”

   “ถูก”

   “งั้นกูไปล่ะนะ”

   ผมโบกมือลาเจ้านาย...แม้จะยังไม่กล้าสบตามันเท่าไหร่นัก แต่การได้คุยกับมันถือว่าผมรู้สึกเก้อกระดากน้อยลงไปมาก ต่อไปผมคงทำงานได้ง่ายขึ้นและคงทำใจลืมเรื่องคืนนั้นได้มากขึ้นเรื่อยๆ ...ผมหวังว่าอย่างนั้นนะ

   ตอนที่ผมหันหลังกลับไปมอง...ธนูแม่งกำลังทำในสิ่งที่ผมเกลียดนัก

   มันมองสะโพกผมอีกแล้ว!

   “มองตูดกูทำเหี้ยอะไรทั้งวัน...ไอ้สัด!” ขอด่าหน่อยเถอะ เพราะผมอดทนกับเรื่องนี้มาทั้งวันแล้ว

   “มองไม่ได้เหรอ” มันถามอย่างหน้าด้านๆ

   “ไม่ได้สิวะ”

   “แล้วถ้าจะขอจับล่ะ”

   “ก็ไม่ได้เหมือนกัน!” โว้ย...กำลังจะจบดีอยู่แล้วเชียว ทำไมไอ้ธนูต้องทำให้ทุกอย่างพัง

   “แต่กูเคยจับมาแล้วนะ”

   คำพูดของมันกำลังจะทำให้หน้าของผมแดง...ผมรีบถอยกรูดไปหลบอยู่ในมุมมืด เพราะไม่อยากให้มันเห็น

   “มึงจะไม่มีวันได้จับอีก”

   “จริงง่ะ” มันก้าวเท้าเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว ผมรีบตั้งสติแล้วรีบวิ่งหนีออกไปจากร้านซะ

   นี่แค่วันแรกนะ...ทำไมผมถึงได้รู้สึกเหนื่อยแบบนี้เนี่ย

   ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า ผมได้ยินเสียงหัวเราะร่วนของไอ้ธนูดังตามหลังผมมาด้วย

[การ์ด]

   23.21 น.

   “มึงได้ยินเสียงไอ้ธนูผิวปากอยู่ข้างบนป่ะ” ผมถามเพื่อนๆ

   “ได้ยิน” ยุ โฮม และก้องตอบพร้อมกัน

   “แม่งจะอารมณ์ดีไปไหนว้า”










To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 28-04-2018 16:32:15

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 28-04-2018 16:42:50

โอ๊ยยยยยย แค่อ่านพาร์ทของก้องคุณเจ้ก็สติแตกแล้ว ขำมาก แบบนานๆทีจะได้อ่านมุมมองคนอื่นนอกจากตัวเอกบ้าง

ชอบการเล่าเรื่องของหนูนุ่นแบบนี้มาก
มีจากทั้งมุมมองของตัวเอกและเพื่อนๆ
มันได้อารมณ์ดีอ่ะ เลิฟเลยยยย

ไปอ่านต่อละ~

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 28-04-2018 16:45:41

ชอบการใส่มุมมองของเพื่อนร่วมเหตุการณ์ลงไปด้วยจังค่ะ เหมือนได้รู้ว่าคนอื่นๆคิดยังไงบ้าง รบทำไมน่ารักจังเลย  :mew3: ธนูก็อาการเริ่มออกแล้ว รอตอนหน้าค่ะ ขอบคุณมากค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 28-04-2018 16:47:05

 :pig4: :pig4: :pig4:

แหม่   แค่ได้จิ้มไปคืนเดียว  ถึงกับเลิกเขม่นเลยนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-04-2018 17:42:54

 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 28-04-2018 17:44:40

สอบติดแล้วจะมาอ่านนะคะ ชอบมากๆเลยเรื่องนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: bigbeeboom ที่ 28-04-2018 17:59:28

โอ้ยยยย ซึนดีแท้จ้า น่าติดตามมากๆ :)

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 28-04-2018 18:12:14

สนุกมาก  ติดตามจ้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 28-04-2018 18:17:16

อารมณ์ดีหรือเฮี้ยน5555555 ถ้านี่เป็นลูกน้องจะสยองมากแบบหัวหน้าถูกผีเข้าหรอ 555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: skysky ที่ 28-04-2018 18:21:11

น่าติดตามมากๆ ชอบบบบบบบบบ
ขำรบกับธนู ไหงคนที่เกลียดขี้หน้ากันจะตายชัก ผ่านคืนนั้นไปคืนเดียว เปลี่ยนไปเลย 555
เจอคนรู้ใจกันขนาดนี้ เจอคนที่ทำให้อารมณ์ดีแบบไม่รู้ตัว เจอคนที่ทำให้ทำเรื่องที่ไม่ค่อยทำ
เป็นใครจะปล่อยเขาไปใช่มั้ย ธนู
ทั้งธนูและรบ จริงๆก็นิสัยดีกันทั้งคู่ ก่อนหน้านี้เป็นเพราะทิฐิและอะไรหลายๆอย่าง
หลังจากนี้แหละ... ความรักล้วนๆ 55555
ธนูดูสนใจรบโคตรๆ ส่วนรบก็หวั่นไหวแน่ๆ
ชอบมุมมองการเล่าเรื่องของเพื่อนแต่ละคนแบบนี้อยู่เหมือนกัน ตลกดี 555
ฮาที่เพื่อนทุกคนแอบกลัวธนู
นิสัยแบบธนูขี้หึง ขี้หวงแน่ๆ รอติดตามค่าาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 28-04-2018 19:04:25

สนุกดี

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 28-04-2018 19:20:29

เพิ่งมีเวลามาอ่านต่อ
เห้ยทุกคนแกงค์ธนูน่ารักมาก
ดูเอ๋อๆเผือกแบบเผือกในใจหน้ามึน

น้องรบก็น้าาา คิดเยอะ
คิดเยอะขนาดนี้ต้องรู้ตัวได้แล้วนะว่าถูกใจเค้าน่ะ
ธนูยังรู้ตัวไวเลย

ชอบเรื่องนี้มากเลย
เป็นคอมเมดี้ที่แบบสบายใจและมีเนื้อหาสาระ

สู้ๆนะหนูนุ่น เจ้นับวันรอตอนใหม่ล้าวววว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 28-04-2018 20:24:46

เอ้าตกลงแนวแอลฟาจริงๆเหรอคะ คล้ายก่อนบอกไปว่าเป็นโอเมก้า ฮ่าๆๆ แต่แอลฟาแบบนี้ก็น่าสนนะคะเนี่ย อันนี้ไม่รู้ว่าคุณเค้กจะแต่งแนวอิงแอลฟาหรือจะแต่งเป็นแฟนตาซีแบบมีมนุษย์หมาป่าด้วย แต่ก็ถือว่าเป็นแนวที่เราไม่เคยอ่านจากคุณเค้กเลย น่าติดตามค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 28-04-2018 21:01:29

เรื่องนี้มันดีเด้อออออ ชอบเรื่องแนวนี้ด้วยแหละแบบไม่ถูกกันแต่พอเกิดมานอนด้วยกันงี้แต่ก็ไม่ได้ทะเลาะใหญ่โต แก้แค้นไรงี้ น่ารักกก ชอบตอนธนูกระตือรือร้น ชะเง้อ มองสะโพกรบ55555556  แหมพี่จ๋า ชอบความรบเขินธรูด้วย คุณเอ้ย ทำไมน่าเอ็นดูได้ขนาดนี้นะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 28-04-2018 21:12:27

เขินนนนนนอ่ะ แอบมองตูดกัน แอบส่องไอจีกัน งืออออ  :-[  จีบจริงๆสักทีเลยเถอะค่าาา รันและสหายขอร้องงงง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ma-prang ที่ 28-04-2018 23:23:05

ชอบพาร์ทเพื่อนอ่ะ ตลกดี 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 28-04-2018 23:31:49

ฮาาาาา ทำไมเพื่อนๆ ดูผวาการอารมณ์ดีของธนูขนาดนั้นล่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 28-04-2018 23:44:25

นตอนธนูกับรบคุยกัน มันน่ารัก  :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 29-04-2018 01:09:35

หมั่นไส้การมองตูดของธนูมาก555555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: WilpeR ที่ 29-04-2018 01:13:32

เนื้อเรื่องฮาแตกต่างจากชื่อเรื่องพอควรเลย 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 29-04-2018 01:21:32

 :hao7: ชอบบบอะ...คลั่งไคล้....ติดตามเรื่องนี้สุดๆ  :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 29-04-2018 01:45:17

ได้รู้จักเพื่อนของธนูแล้ว พาไปรู้จักเพื่อนของรบบ้างซิ  :m5:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 29-04-2018 04:19:35

เฮ้อออ ดีอ่ะ ชอบบบบ คิดว่าเพื่อนๆแก็งค์เอกดนตรีจะต้องหลอนความอารมณ์ดีของธนูไปสักพัก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 29-04-2018 05:21:05

คือมันดีงาม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 29-04-2018 06:27:13

รบน่ารัก ตามใจน้อง ชอบแก๊งของธนู นินทาหัวหน้าแก๊ง ได้เห็นมุมของหัวหน้าแก๊งและคนที่หมายปอง ธนูไปไหนไม่รอดแลัว ดูเหมือนจะชอบแกล้งรบด้วยซิแกล้งให้เขิน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 29-04-2018 06:47:16

ธนูรบFCเคอะ แอร๊ยยย :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 29-04-2018 21:52:36

ชอบที่ได้อ่านในมุมของเพื่อนคนอื่นนะ แต่ละคนตลกดี รบนี่พอเสียเอกราชแล้วให้ฟีลต่างออกไปเลย น่ารักอ่ะ ธนูมองแต่ก้นรบ :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kong6336 ที่ 29-04-2018 22:47:52

สนุกอ่ะ น่าร๊ากกกกกกกก

อ่านไปยิ้มไป :-[ o18

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 30-04-2018 00:09:13

ชอบๆ ธนูดูจะเจ้าเล่ห์ไม่เบา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 30-04-2018 00:17:14

รบหลบหน้าเพราะเขิน เพราะอายก็ไม่แปลกนะ
แถมโดนจ้องซะขนาดนั้น

แต่ธนูคะ ทำไมอารมณ์แปรปรวนแบบนี้ล่ะ
กับเพื่อนน่ะเข้มจัง กับรบทำไมระทวย

แล้วดูแต่ละคนเก็บความสงสัยไว้ซะไม่มิด 55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 30-04-2018 16:33:49

ชอบ มุมมองของเพื่อนธนูมากเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 30-04-2018 22:31:06

เขินแทนเลยอ่ะนฟินๆ ลอยๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 01-05-2018 15:08:07

EP.3




[รบ]

   “วู้! แอลฟากดไลค์รูปหนูด้วยล่ะ”

   “...”

   “เนี่ย ดูสิ ไลค์อีกแล้ว”

   “...”

   “กรี๊ดดดด หรือพี่เขาจะเป็นแฟนคลับหนูกันน้า”   

   “...”

   “เอ๊ะ นี่กะมาเรียกร้องความสนใจกันป่ะเนี่ย ไลค์เยอะไปเปล่า”

   ตอนแรกผมก็ไม่สนใจหรอก...แต่หลังๆ ผมชักจะสนใจขึ้นมาแล้ว ไอ้บ้าธนูนี่แม่งมายุ่งอะไรกับน้องสาวผม

   “มันทำอะไร” เมื่อความอดทนในตอนเช้าของผมหมดลง ผมจึงหันไปถามยัยรันที่เอาแต่เล่นโทรศัพท์อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผม    

   “กดไลค์รูปไอจีหนูไง”

   “ไหน”

   ผมรับมือถือจากมือน้องมาดู...ไอ้ธนูมันกำลังกระหน่ำไลค์รูปของน้องสาวผมจริงๆ ด้วย แม้กระทั่งรูปกล่องดินสอคิตตี้ มันก็กด!

   มันจะเกินไปแล้ว

   ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเข้าแอปไอจีอย่างหงุดหงิด ก่อนจะทักดีเอ็มไปหาเจ้าของไอจีราศีธนูอย่างรวดเร็วด้วยความหัวร้อน

   spartanwarrior :
   มึงอย่ามายุ่งกับน้องกู!
   
   เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าธนูมันชอบเล่นไอจีตอนเช้าน่ะ เพราะมันอ่านไวและตอบไวมาก

   sagittarius :
   แค่กดไลค์เอง

   spartanwarrior :
   น้องกูฟินเกินไป...กูรู้สึกไม่ดี

   sagittarius :
   ยังไง

   spartanwarrior :
   เหมือนมึงจะพรากผู้เยาว์

   sagittarius :
   แดดดี้มึงพามึงคิดแบบนั้นเหรอ

   ผมหน้าบึ้งใส่โทรศัพท์

   sagittarius :
   โห หน้าอย่างบูด

   เชี่ย...แม่งรู้ได้ไง
   
  spartanwarrior :
   มึงตั้งกล้องในบ้านกูเหรอ

   sagittarius :
   น้องมึงเพิ่งถ่ายส่งมาให้กูดูอ่ะ

   “รัน” ผมทำเสียงตำหนิใส่น้อง ยัยรันทำหน้าไม่รู้เรื่อง...ร้องเพลงภาษาอังกฤษที่ไม่รู้ว่าเพลงนั้นเป็นเพลงอะไร ในมือถือโทรศัพท์ซึ่งเป็นหลักฐานได้อย่างดีว่ามันเพิ่งแอบถ่ายผมส่งให้ไอ้ธนูดูจริงๆ

   นี่กวนตีนเหมือนพี่ชายใช่มั้ยเนี่ย... (เอ๊ะ ด่าเข้าตัวเองทำไม)   
   
   sagittarius :
   น้องมึงชงโคตรหนักอ่ะ

  spartanwarrior :
   มึงก็ไม่จำเป็นต้องเล่นด้วยก็ได้


   ผมแทบจะทุบโทรศัพท์กับโต๊ะตัวเองอยู่แล้ว จะทำอะไรให้ธนูมันก็รู้เห็นหมดเพราะมันมีน้องสาวผมเป็นสปาย ผมมองรันด้วยสายตาคาดโทษ แต่น้องไม่หวั่นกลัวสายตาของผม...เพราะน้องรู้ว่าผมไม่มีวันโกรธน้องอย่างจริงจังได้สักที
   
   sagittarius :
   สนุกดี

   หน้าจอยังแจ้งเตือนเป็นข้อความในไอจีอยู่ แต่ผมไม่สนใจที่จะตอบแล้ว...

   sagittarius :
   เฮ้ย กูไม่เล่นกับน้องมึงก็ได้

   ข้อความนี้ทำเอาผมสนใจหน้าจอมากขึ้น...แต่ผมก็ยังหยิ่ง ไม่หยิบมันขึ้นมาปลดล็อกจอแล้วพิมพ์ตอบอยู่ดี

   sagittarius :
   รบ

   sagittarius :
   ...

   sagittarius :
   ไอ้รบ

   ผมแอบหัวเราะขำ...รู้สึกดีใจที่อย่างน้อยเช้านี้ผมก็มีเรื่องอะไรบางอย่างที่ชนะไอ้ธนูได้บ้าง

   sagittarius :
   มีความสุขขนาดนั้นเลยเหรอ

   “รัน!” ผมหันไปร้องใส่น้องดังมากจนเชื่อว่าแดดดี้ที่รดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านต้องได้ยินแน่ๆ “เลิกถ่ายรูปพี่ส่งไปให้มันดูสักที!”

[ การ์ด ]

   วันนี้เฮียธนูเขาอารมณ์ดีแต่เช้า

   โชคเป็นของผมกับเพื่อนทุกคน ไม่มีใครโดนไอ้ธนูด่าเลยสักคน จริงๆ แล้วช่วงนี้อารมณ์ของมันดีอย่างง่ายดายมากและก็น่าสงสัยเป็นอย่างยิ่ง แต่ถึงอย่างนั้น...ผมกับคนอื่นๆ ก็ยังไม่รู้สาเหตุอยู่ดีว่าเพราะอะไร

   ทันทีที่ตื่นขึ้นมา ธนูมันก็หายไปแล้ว รู้อีกทีก็คือตอนที่มันกลับมา...มันไปยิมกลับมาเรียบร้อยแถมยังกลับมาก่อนเก้าโมงอีกด้วย ไม่รู้ว่าแม่งรีบผิดปกติเกินไปเปล่า

   “มองเหี้ยไรการ์ด”

   ผมสะดุ้งเมื่อพ่อเจ้าประคุณหันมาตวาด...

   “ช่วงนี้มึงอารมณ์ดีนะ” ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด ก็ต้องกล้าพูดกับมันมากที่สุด ผมลองรวบรวมความกล้าพูดหยั่งเชิงดู
 
   “ปกติกูต้องเป็นยังไง” หน้าตึงๆ ของมันมองผมด้วยสายตาที่น่ากลัว...แม่งเอ๊ย ไม่น่าท้วงมันเลย

   “ก็...โหดกว่านี้ สิบเท่าร้อยเท่า” ผมพูดความจริง “ตั้งแต่วันที่มึงหายไปทั้งคืนคืนนั้น...มึงก็เปลี่ยนไปเลย”

   “กูอาจจะกลับไปนอนบ้านกูก็ได้” มันยักไหล่

   “ไอ้ธนู” ผมส่งยิ้มแห้งๆ ให้มัน “มึงไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้วนะ...แถมมึงยังอยู่กับพวกกูคนใดคนหนึ่งตลอด มีแค่คืนนั้นคืนเดียวที่มึงไม่ได้อยู่กับพวกกู”

   “มึงเอาเวลาไปสังเกตไอ้โฮมเถอะว่ามันทำกับข้าวอร่อยขึ้นหรือยัง”

   ไอ้ธนูเฉไฉไปเรื่อยแบบนี้แสดงว่าคืนนั้นของมันมีความลับชัวร์ๆ

   “กูพอจะนึกออกอยู่ลางๆ” ผมลองแหย่มันต่อไป “วันนั้นมึงบอกว่ามึงจะไปจัดการพวกเอกการแสดงให้...ตอนที่พวกมันตามมาตอแยกูหลังสอบไฟนอล”

   “เหี้ยการ์ด” ธนูชักทำสีหน้าหงุดหงิด

   “โอเค...กูไม่ถามต่อแล้วก็ได้” ผมยอมแพ้ในที่สุด “แต่ถ้ามันมีอะไรจริงๆ มึงบอกพวกกูได้นะเว้ย...พวกกูจะได้ช่วย”

   “กูอยากจะบอกว่า...รีบทำร้านให้เสร็จซะ ร้านจะเปิดวันมะรืนนี้แล้ว”

   ไม่ว่าจะทำยังไงแม่งก็ไม่ยอมพูดว่ะ...ผมเองก็อยากจะมีความกล้าในการง้างปากของมันดู แต่ถึงมีผมก็คงตายซะก่อน เพราะคนอย่างไอ้ธนูคงไม่ยอมให้ใครไปทำอะไรกับปากมันง่ายๆ หรอก

   ผมลอบสบตากับเพื่อนอีกสามคนที่แอบฟังอยู่ห่างๆ เริ่มคิดอะไรบางอย่างได้ในใจว่าถ้าเข็นเอาจากฝั่งของธนูไม่ได้ ก็ต้องเข็นเอาจากฝั่งของรบ

   แม้จะยังไม่สนิทกัน แต่ดูเหมือนว่าฝั่งนั้นน่าจะปูดความลับได้ง่ายกว่า

   ครับ...ผมยอมรับว่ารบมันน่ากลัวน้อยกว่าไอ้ธนูเยอะเลย

[ รบ ]

   วันนี้ผมมาตรงเวลาเด๊ะๆ

   ผมนับดูจำนวนรถที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถ...แม่งมีทั้งหมดหกคัน ไม่รวมรถของผม นั่นก็หมายความว่าแก๊งที่อยู่ในร้านแบล็คแพ็คขณะนี้มีรถกันคนละคัน เดาว่ามอเตอร์ไซค์บิ๊กไบก์ (เจ้าแดงไบเล่ที่สุดแสนจะเท่ของธนู) กับรถสำหรับขนของนั่นน่าจะเป็นของไอ้ธนู นอกนั้นก็เป็นรถของเพื่อนๆ มันทุกคน

   แม้จะนอนอยู่ในที่เดียวกัน...แต่พวกแม่งก็ยังใช้รถคนละคันเนอะ

   ตอนอยู่บนรถผมได้คุยกันกับพวกเพื่อนๆ เรื่องแม่ของชู้ต ตอนนี้ชู้ตสามารถจ่ายค่ารักษาแม่ได้ส่วนหนึ่งแล้วซึ่งนับว่าเป็นข่าวดีมาก ผมโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง...อย่างน้อยตอนนี้ชู้ตมันก็คลายความกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายลงไปได้ แค่มันเครียดเรื่องอาการของแม่ ผมก็คิดว่ามันก็ใช้พลังใจไปเยอะแล้ว มันไม่ควรจะต้องมากังวลเรื่องอะไรอีก

   มีเพื่อนๆ หลายคนถามผมว่าผมไปหาเงินมาจากไหน รอดพ้นจากแดดดี้มาได้ยังไง (พ่อผมมีชื่อเสียงเรื่องความเค็มนิดหน่อย) ผมก็บอกพวกมันไปตรงๆ ว่าช่วงนี้มีงานพิเศษทำ แต่ไม่ได้ไปเป็นเด็กเจ๊หรือเด็กเสี่ยที่ไหน อย่าได้กังวลไป...

   ถ้าร้านเปิดเมื่อไหร่เดี๋ยวเพื่อนๆ ผมมันก็รู้เอง...ร้านนี้ดังจะตายในหมู่เด็กคณะศิลปกรรมศาสตร์ ซึ่งแน่นอนว่าต้องพากันเฮละโลมาอุดหนุนพวกเอกดนตรีสุดหล่อพวกนี้ ไอ้พวกนี้มันมีแฟนคลับกันทุกคนเลย ผมจำได้...

   ตอนที่ผมเข้าไปในร้าน...ทุกอย่างยังเหมือนเมื่อวาน เพื่อนสี่คนของไอ้ธนูยังคงทำงานเหมือนเดิม ส่วนไอ้ธนู...มันก็นั่งอยู่ระเบียงที่เดิมโดยไม่กลัวว่าตัวเองจะตกลงมาแขนหักขาหักหรือเปล่า

   ผมเผลอสบตามันนานขึ้น...แต่ก็แค่นิดหน่อยเท่านั้น ผมไม่มีธุระจะคุยอะไรกับมันจึงหันไปคุยกับการ์ดแทนว่าวันนี้มันจะให้ผมทำอะไร...

   วันนี้การ์ดสอนผมเรื่องเมนูเครื่องดื่มและอาหารในร้าน...ผมจำเป็นต้องจำให้ได้อย่างขึ้นใจ เพราะจะได้ให้ข้อมูลลูกค้าถูก นั่นคือโปรแกรมในตอนเช้าทั้งหมดของผม

   ส่วนโปรแกรมในตอนบ่าย...วันนี้พวกเราจะถ่ายรูปโปรโมตลงเพจกัน

   ทั้งหมดทั้งมวลที่ผมเล่าไปนั้น...ไอ้ธนูมีบทบาทน้อยมาก มันเป็นเจ้าของร้านประเภทที่ไม่ทำห่าอะไรเลย หนำซ้ำแม่งยังใช้สายตาบัญชาการอยู่บนระเบียงชั้นสอง ไม่ยอมลงมาช่วยงานเพื่อนเลยสักนิดเดียว

   แต่จะให้ด่ามันก็ไม่ถูก...นี่คืองานจ้างที่แท้จริง ไม่ใช่งานกลุ่มส่งคุณครู มันจะทำอะไรก็เรื่องของมันครับ ในเมื่อมันเป็นเจ้าของทุกอย่างแม้กระทั่งเม็ดดินจำนวนหนึ่งเม็ดที่อยู่ใต้ร้านนี้

   จะว่าไปมันก็ดีแล้วล่ะที่คนอย่างธนูจะไม่มาป้วนเปี้ยนอยู่ในบริเวณที่คนอื่นเขาทำงาน มันเป็นบุคคลประเภทที่ว่าแม้แต่เพื่อนมันทั้งสี่คนยังต้องกลัวและเกรงใจมัน ประสาอะไรกับผมที่เป็นหัวหน้าแก๊งอีกเอกหนึ่งก็จริง แต่ก็อยู่ในถิ่นของธนูนี้อย่างอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว

   อ้อ...และผมก็ยังไม่กล้าสบตามันมาก...เหมือนเดิม

   “ยุ กูขออเมริกาโน่” เจ้านายบัญชาการมาจากชั้นบนของร้าน “เข้มๆ เลย กูง่วง...”

   ผมที่กำลังท่องเมนูอาหารอยู่ลอบมองขึ้นไป...จากนั้นก็สบตาเข้าอย่างจังกับไอ้ธนู

   ไอ้เชี่ยนั่นแม่งชอบมองสำรวจลำตัวผม...เมื่อตะกี้มันก็ยังทำ!

   สายตาของมันชอบบ่งบอกอาการหื่นอย่างเห็นได้ชัด...ผมรู้ดีเพราะผมผ่านเรื่องแบบนั้นกับแม่งมา เพื่อนมันทั้งสี่คนไม่มีทางรู้หรอกว่ามันชอบทำตาแบบนั้นเวลาที่มีอะไรกับใครสักคนน่ะ ซึ่งก็...เป็นสายตาที่ทำให้คนอื่นเขาใจเต้นระรัวได้

   มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลยแม้แต่น้อย

   ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆ การ์ดคนน่ารักก็เข้ามาอยู่ใกล้ๆ ผม...มันเหลือบมองธนูที่หายกลับเข้าไปในห้องแล้ว

   “ถามไรหน่อยสิ” การ์ดกระซิบ “วันสอบไฟนอลที่ไอ้ธนูบอกจะไปจัดการพวกมึง...มันทำอะไรบ้างวะ”

   ผมนี่แทบจะสำลักอากาศเลยทีเดียว “หา”

   “มันแปลกไปตั้งแต่ตอนนั้นอ่ะ พวกกูไม่สบายใจเลย”

   ใครจะไปตอบออกไปได้....มีแต่ผมที่มีแต่เสียกับเสีย ไม่เหมือนไอ้ธนูที่คงจะมีแต่ได้กับได้

   “แปลกไปในทางที่ดีขึ้นหรือแย่ลง” ผมถามกลับ

   “ดีขึ้น...มั้ง มันทำตัวให้น่าอยู่ใกล้ๆ มากขึ้น”   

   “ที่ผ่านมาแม่งแย่มากเลยเหรอ” ธนูเอ๊ย การทำตัวของมึงนี่ก็นะ...ทำคนอื่นเขาลำบากปรับตัวเข้าหามึงไปหมด

   “โหดสัดอ่ะ...ด่าได้ก็ด่า เตะได้ก็เตะ” การ์ดทำท่าขนลุก “ช่วงนี้มันเบาลงไปเยอะ ไม่รู้มันแอบพวกกูไปนั่งสมาธิหรือเปล่า”

   เท่าที่เคยได้ยินมา...ไอ้ธนูมันก็โหดอย่างนั้นจริงๆ นั่นแหละ มันเป็นนักศึกษาเอกดนตรีที่โคตรไม่น่าเข้าใกล้ ความฮอตในหมู่สาวๆ จึงไม่ค่อยมากนักเมื่อเทียบกับเพื่อนๆ ของมันซึ่งทำตัวอย่างกับคนของประชาชน

   แต่ถ้าจะให้พูดจริงๆ ล่ะก็...ธนูมันฮอตมากนะครับ ในกลุ่มเกย์ควีนตัวเล็กๆ น่ะ

   ผมรู้เพราะผมสุงสิงกับคนพวกนั้น บางคนที่ผมเคยนอนมาด้วยแล้วก็เคยนอนกับธนูมาก่อน หรือบางคนที่เคยนอนกับธนูมาก่อนก็เคยนอนกับผม...

   แต่จะว่าไปผมก็รู้สึกว่าผมห่างหายจากเรื่องบนเตียงไปนานเหมือนกัน วันนี้โทรหาใครสักคนให้มาเจอกันหลังเลิกงานดีมั้ยนะ

  “ช้าจังวะยุ!” เหี้ย...ผมสะดุ้งจนตัวโยน

   บาริสต้าที่ชงกาแฟให้ไอ้ธนูอยู่ถึงกับเกือบทำเครื่องดื่มในมือกระฉอก...เสียงธนูแม่งดังเหมือนสายฟ้าฟาดมาก แม่งพูดกับเพื่อนแบบปกติไม่ได้หรือไง

   “ตกลงมึงจะบอกกูมั้ยเนี่ยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่” การ์ดยิงคำถามใส่ผมต่อไป

   “ไม่มีอะไร กูกับเพื่อนก็โดนธนูต่อยหน้าคนละที...มันก็เท่านั้นแหละ” ผมตอบส่งๆ

   “การ์ด ยุ มาช่วยทางนี้หน่อยเด๊ะ” ก้องเรียกเพื่อนมันทั้งสองคน การ์ดมองผมอย่างจับผิด ขณะที่ยุส่งแก้วอเมริกาโน่เย็นมาให้ผม

   “ช่วยเอาไปให้ธนูมันหน่อยนะ” ยุส่งสายตาขอความช่วยเหลือ

   เฮ้ยยยย...ทำไมต้องกู

   ผมรับมาถืออย่างงงๆ ไม่ได้คิดว่าจะเป็นคนเอาไปให้ธนูมันหรอก แต่เมื่อยุกับการ์ดมันออกไปช่วยงานก้องไวมาก ผมจึงต้องจำใจไปเสิร์ฟกาแฟให้เจ้าของร้านเขา

   จำได้ว่าห้ามขึ้นไปชั้นสองเด็ดขาด...ธนูมันหวงรังของมันอย่างกับงูจงอางหวงไข่ ผมจำคำนี้ของการ์ดได้ จึงได้แต่ยืนจ้องมองบันไดที่ไม่ได้มีหลายขั้นเท่าไหร่นัก

   “ธนู...กาแฟได้แล้ว” ผมร้องบอกมันไปก่อน

   “ไอ้รบเหรอ” มันร้องตอบผมแบบนี้ “ขึ้นมาสิ”

   “การ์ดบอกว่ามึงบอกว่าห้ามขึ้นไปชั้นสองสุ่มสี่สุ่มห้า”

   นี่ผมพูดอะไรของผมน่ะ...ไอ้ธนูมันถึงกับสตันไปเลยมั้ง

   “กูเรียกมึงให้ขึ้นมาก็แปลว่ากูอนุญาตแล้วสิวะ...น้องมึงยังฉลาดกว่ามึงอีกมั้ง”

   รู้สึกอยากบีบแก้วกาแฟมันให้แตกแล้วส่งให้มันแดกทั้งอย่างนั้น...แต่ก็ทำไม่ได้ในเมื่อมันเป็นนายจ้าง ผมกลอกตาเบาๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปยังชั้นสอง สถานที่ที่แม้แต่เพื่อนสนิทของมันอย่างการ์ดยังไม่เคยได้ก้าวเท้าขึ้นมา

   ผมตกใจกับรูปดวงจันทร์เต็มดวงที่แปะอยู่ข้างหน้าประตู แม่งเป็นหลักฐานที่ยืนยันเป็นอย่างดีว่าธนูมันเป็นติ่งดวงจันทร์ตัวพ่อ
คนบ้าอะไรชอบดวงจันทร์ขนาดนั้นวะ...

   มือของผมเตรียมเคาะประตู...แต่ธนูมันก็พูดออกมาก่อนว่าให้ผมเข้าไปข้างในได้ ผมค่อยๆ แง้มประตูให้เปิดออก ภาพแรกที่ผมเห็นก็คือห้องพักในขนาดที่กว้างกว่าที่ผมคิดเอาไว้ มีเตียงนอน โต๊ะทำงาน ทีวี และอุปกรณ์ใช้ชีวิตปกติ ผมนึกว่ามันจะดูเป็นที่พักชั่วคราวมากกว่านี้ซะอีก

   ธนูนั่งเกากีต้าร์โปร่งอยู่บนเตียง...ผมมองมันอย่างไม่ค่อยกล้ามองเท่าไหร่ เท่าที่ผมรู้...ธนูมันเรียนเอกกลองชุดครับ และผมก็ไม่คิดว่ามันจะเล่นกีต้าร์ได้เก่งขนาดนี้ เพราะเพลงที่มันเกากีต้าร์อยู่นั้นเป็นท่วงทำนองเพลงคลาสสิกที่เกือบจะพูดได้ว่าแม่งจะขั้นเทพเกินไปแล้ว

   “วางไว้บนโต๊ะนั่นแหละ” มันหยุดเล่น ถือกีต้าร์เอาไว้อย่างนั้นแล้วมองผม

   ผมทำตามที่มันสั่ง...บนโต๊ะของมันมีหนังสือเรียนเกี่ยวกับดนตรีอยู่เต็มไปหมด

   “ถ้าจะมองขนาดนั้นมึงหยิบขึ้นมาดูเลยก็ได้”

   “เปล่ามองสักหน่อย”

   “อยากดูก็ดูดิ...ไม่ได้ว่าอะไร”

   มึงพูดเองนะ...อย่ามาด่ากูทีหลังล่ะว่ากูละลาบละล้วงของของมึง

   ผมหยิบหนังสือเรียนของธนูขึ้นมาดูอย่างสนใจ

   “เหนื่อยป่ะ...ทำงานกับกู” ธนูถาม ผมได้ยินเสียงมันวางกีต้าร์ จากนั้นก็เป็นเสียงฝีเท้าเพราะมันกำลังเดินมาหยิบกาแฟที่อยู่ใกล้ๆ ผม

    กลิ่นของมันโชยเข้าจมูก...ความร้อนจากร่างกายของผมส่งผ่านมาทั้งอากาศซึ่งมันไม่ได้สัมผัสผมโดยตรง แต่ผมก็รู้สึกถึงมัน
ทำไมรู้สึกคุ้นอย่างนี้...ทั้งๆ ที่ผมกับมันทำเรื่องอย่างนั้นกันแค่ครั้งเดียวเท่านั้นเองนะ

   “ไม่อ่ะ...ขอบใจนะที่ให้เงินล่วงหน้า”

   “เขาช่วยกันทั้งคณะ กูไม่ช่วยคงจะดูแล้งน้ำใจไปหน่อย”

   ผมรู้สึกว่ามันยังไม่ขยับตัวห่างผมไปไหน จึงลองหันไปมองดู...มันยืนอยู่ใกล้ๆ โอบรอบผมที่นั่งอยู่ไว้กลายๆ โดยใช้แขนค้ำโต๊ะเอาไว้อยู่

   “ไปไกลๆ” ผมดันหน้ามันออกไปเบาๆ

   “จับหน้ากูเลยเหรอ” มันชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ

   “เออ”

   “กล้านะ”

   “ก็เดี๋ยวเพื่อนมึงจะมาเห็น”

   “ไม่มีใครขึ้นมาที่นี่”

   “กูลงไปทำงานต่อดีกว่า”

   “เดี๋ยว” ไอ้ธนูมันยังยืนอยู่ที่เดิม...ล็อคตัวผมให้นั่ง ไม่ยอมให้ผมขยับไปไหน

   “อะไรอีกล่ะ”

   “มึงไปทำอะไรมา ทำไมเข้ากับเพื่อนกูได้”

   คำถามแค่นี้มันถึงกับต้องล็อคตัวผมเอาไว้เลยเหรอ... “ก็แค่พูดออกไปตรงๆ ว่าต้องทำงานด้วยกันอีกยาว อย่าทำให้บรรยากาศมันอึดอัดทุกวันจะดีกว่า”

   “ปกติพวกนั้นไม่ค่อยชอบมึงเท่าไหร่” มันพูดนิ่งๆ

   “กูก็ไม่ค่อยชอบพวกนั้นเหมือนกัน” ผมสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ “แต่พวกนั้นออกเงินช่วยแม่ชู้ต...ตอนนี้กูก็เลยรู้สึกดีกับพวกนั้นขึ้นบ้างแล้ว”

   “ดี”

   “...”

   “กูไม่อยากเห็นมึงกับเพื่อนกูทะเลาะกัน” มันถอยหลังกลับไป “ถ้าเข้ากันได้...กูก็สบายใจ”

   “ทำไมพวกนั้นต้องกลัวมึงขนาดนั้นด้วย” ผมสบโอกาสจึงได้ถามในสิ่งที่ผมสงสัย

   “ไม่รู้ พวกมันกลัวกันไปเอง” มันตอบ “เพื่อนมึงก็กลัวมึงไม่ใช่เหรอ”

   “แค่เกรงใจ...ไม่ได้กลัวจนหัวหดแบบพวกเพื่อนๆ ของมึง”

   “เราอยู่กันแบบนี้ มึงอย่ามาถามให้มันมาก”

   “โอเคๆๆ” ผมยกมือยอมแพ้อย่างขอไปที จากนั้นก็ลุกขึ้นเตรียมลงไปข้างล่าง “ห้องมึงน่าอยู่นะ”

   “ตรงไหนวะ...เหมือนที่หลบภัยของพวกเข้าสังคมไม่ได้มากกว่า” เสียงของมันดูไม่ใส่ใจ มันหยิบกีต้าร์ขึ้นมาเกาอีกรอบ

   “ก็นั่นแหละที่ทำให้มันน่าอยู่”

   “...”

   “สมัยนี้สังคมแม่งก็เรื่องเยอะเกิ๊น...มีที่หลบภัยบ้างมันก็ดีเหมือนกันนะ”

   ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมพูดออกไปแบบนั้น อาจเป็นเพราะผมรู้สึกได้มั้งว่าห้องของธนูมันดูเป็นห้องที่มันใช้ชีวิตมาโดยตลอดจริงๆ นั่นก็หมายความว่ามันไปเรียนมหา’ลัยจากที่นี่ มันอาจจะไปเรียนมัธยมจากที่นี่ด้วยก็ได้เพราะผมเห็นชุดนักเรียนเก่าๆ ของมันสองสามชุดห้อยอยู่ในตู้

   ความโดดเดี่ยวของมันสื่อถึงผมผ่านข้าวของที่อยู่ในห้อง...

   มันแปลกที่มันยอมให้ผมเข้ามาสัมผัส...








[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 2 _ p. 2 _ 2 8 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 01-05-2018 15:08:30

[ยุ]

   ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าท่านหัวหน้าของเราจะยอมมาถ่ายรูปโปรโมตลงเพจด้วย

   ที่ผ่านมาไอ้ธนูยืนกรานว่าหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะไม่ยอมให้มีรูปของมันลงเพจเด็ดขาด แต่ดูเหมือนความคิดของมันจะเปลี่ยนไป อีกทั้งยังยอมใส่เสื้อยืดสีดำซึ่งเป็นเสื้อทีมของพนักงานร้านอีกต่างหาก

   แม้จะน่าแปลกใจ...แต่ผมกับเพื่อนอีกสามคนก็ไม่อยากถามมันให้มากความ มันยอมถ่ายรูปก็เป็นบุญแก่พวกเราคนทำร้าน (ที่ไอ้ธนูจ้าง) มากแค่ไหนแล้ว...

   มันจ่ายให้ผมกับเพื่อนอย่างงามเลยทีเดียว แถมยังบอกอีกว่าเปิดเทอมแล้วจะมาทำงานหรือไม่ก็ไม่ว่า แต่ต้องหาคนมาแทนให้ได้ซึ่งเรื่องนั้นพวกเราคิดวางแผนกันไว้แล้วครับ อาจจะเปิดรับสมัครพนักงานประจำสักหน่อย แล้วก็สลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาเข้ากะ

   ธนูมันออกแค่เงิน...นอกนั้นมันก็ปล่อยให้พวกเราทำงานกันเอง ซึ่งก็ดีแล้วล่ะ...อย่าให้ไอ้ธนูมันได้ลงมือทำเองเลย ผมกลัวว่าร้านมันจะไม่ได้เรียกว่าร้าน แต่จะเรียกว่าความพังพินาศย่อยยับมากกว่า

   “กูต้องถ่ายด้วยเหรอ” ผมได้ยินเสียงรบคุยกับการ์ดอย่างไม่ค่อยแน่ใจ การ์ดมันสนิทกับรบมากที่สุดแล้วมั้ง ซึ่งพอมองไปแล้วก็เป็นภาพที่สวยงามดีเมื่อสองคนนี้มันยืนอยู่ด้วยกัน

   “ถ่ายสิวะ มึงก็เป็นพนักงานร้านนะ” การ์ดตอบ

   “เพื่อนกูเห็นคงช็อกแน่” รบถอนหายใจ “แต่ก็เอาเถอะ...ถ้าช่วยร้านได้กูก็ช่วย กูได้เงินมาแล้วนี่”

   ไอ้รบถอดเสื้อตัวเองออกกะทันหันเพราะต้องการเปลี่ยนเสื้อ ไอ้บ้านี่หุ่นดีมากแถมผิวก็ขาวมาก ผมรู้สึกอยากวิ่งเข้าไปในยิมตอนนี้เลย ระหว่างที่ผมกำลังรู้สึกอิจฉาหุ่นมันอยู่นั่นเอง...ก็มีคนปิดประตูของร้านเสียงดังปั้ง

   ฝีมือไอ้ธนูนี่เอง เมื่อตะกี้มันนั่งมองผมถ่ายรูปไอ้โฮมกับไอ้ก้องอยู่บริเวณที่นั่งใกล้ๆ ประตูร้าน ตอนนี้เราทุกคนกำลังใช้สวนรอบๆ ร้านเป็นโลเกชันในการถ่ายรูปโปรโมตร้านในส่วนแรกอยู่...

   “เชี่ย ประตูจะพังป่ะวะ” ก้องกระซิบกับโฮม

   “มันเป็นเหี้ยอะไร” โฮมกระซิบตอบกลับ

   “พร้อมแล้ว” รบที่เปลี่ยนชุดเสร็จส่งเสียงมุ่งมั่น

   เราทุกคนถ่ายกันจนครบยกเว้นไอ้ธนู...มันยังไม่มีรูปในสวนเลย   

   “การ์ดมึงไปตามพ่อมึงมาหน่อยดิ๊” ผมที่ตรวจรูปในกล้องส่งเสียงบอกเจ้าตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม

   “แป๊บ” การ์ดเดินไปตามคำบอก “ไม่รู้ว่าพ่อกูจะกินหัวกูหรือเปล่า...เมื่อตะกี้ไม่รู้ทำไมจู่ๆ แม่งอารมณ์ขึ้น”

   “กูไปเองดีกว่า” ผมได้ยินเสียงรบอาสา

   เพื่อนตัวเล็กของผมทำสายตาบ่งบอกว่ารบคือนักบุญผู้ช่วยชีวิตมันอย่างแท้จริง...

[รบ]

   ผมได้ยินว่าธนูหงุดหงิด

   แม้จะรู้มาว่าเวลาที่ธนูมันโมโหหรือขุ่นเคืองอะไรมา...ต้องอยู่ห่างจากรังสีอำมหิตของมันอย่างน้อยห้าเมตรเป็นอย่างต่ำ ผมรู้มาก่อนตอนที่ผมยังไม่ได้มาเป็นพนักงานที่นี่ด้วยนะ...ไอ้บ้านั่นน่ากลัวจริงๆ ใช่มั้ยล่ะ

   ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร แต่ผมก็ไม่อยากให้การ์ดเป็นคนที่โดนมันพาลใส่ ถ้าใครสักคนจะเป็นคนโดน ผมคิดว่าคนคนนั้นน่าจะเป็นผมนี่แหละ

   ไม่รู้สิ...ผมรู้สึกสงสารเพื่อนไอ้ธนูมากที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างของมันในทุกๆ สถานการณ์ ยังไงตอนนี้ผมกับพวกนั้นก็ลงเรือลำเดียวกันหรือทำงานร้านเดียวกันแล้ว...ผมอยากแบ่งเบาในเรื่องที่ผมพอจะแบ่งเบาได้น่ะ

   หลังจากที่อาสา...การ์ดทำสีหน้าขอบคุณผมมาก นั่นทำให้ผมรู้สึกว่าผมคิดถูกแล้วที่ผมตัดสินใจแบบนี้

   ผมเปิดประตูเข้าไปในร้าน (ประตูที่ยุบอกว่าไอ้ธนูมันเกือบจะทำพังเมื่อตะกี้) สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะมองไปที่ระเบียงที่นั่งประจำของธนูก่อนเป็นอันดับแรก

   มันอยู่จริงๆ ด้วย...

   พอมันเห็นผม...มันก็เดินกลับเข้าไปในห้อง...เฉย

   งงเลยสาด

   “ธนู...เพื่อนตามให้ไปถ่ายรูป” รู้สึกเหมือนคุยกับเด็กประหลาดยังไงก็ไม่รู้ จะเดินเข้าไปหาในห้องก็ไม่ได้อีก แม่งเรื่องเยอะฉิบเป๋ง “ได้ยินกูมั้ยเนี่ย”

   “ขึ้นมา” มันเรียกผม

   เวรกรรม...ทำไมถึงเป็นมนุษย์ที่เอาใจยากแบบนี้

   ผมขึ้นไปหามันอย่างเหนื่อยหน่าย นึกอยากถามเหมือนกันว่าแม่งเป็นเหี้ยอะไร

   พอผมเข้าไปในห้อง ธนูก็เดินมาปิดประตูตามหลังผม

   “เป็นอะไรเนี่ย” ขอผมโวยหน่อยเถอะ ผมแม่งไม่เข้าใจเจ้านายคนนี้เลยว่ะ

   “มึงห้ามถอดเสื้อแบบนั้น” มันเดินไปเดินมา...ทำท่าหงุดหงิดงุ่นง่าน

   “หา”

   “ถ้าจะเปลี่ยนชุดก็ไปเปลี่ยนในห้องน้ำ”

   “อะไรวะ...คนกันเองทั้งนั้น” แม้จะเป็นเกย์...แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่ได้เป็นเพศชายสักหน่อย

   “กู...ไม่ชอบ”

   “เหี้ยไรของมึง”

   “ไม่ชอบ...ที่ตัวกูเองที่รู้สึกแบบนี้” มันทำสีหน้าสับสน ลมหายใจของมันดูหอบแรงมากคล้ายกับว่ามันกำลังโมโหจริงๆ แต่ก็พยายามควบคุมตัวเอง

   ผมไม่ค่อยเข้าใจอาการที่มันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้

   “...”

   “ต่อไปห้ามทำแบบนั้นอีก”

   “บ้าไปแล้ว” ผมอดที่จะรำพึงไม่ได้

   “กูเป็นเจ้านาย” มันใช้คำศักดิ์สิทธิ์...ถามจริง เวลาที่บังคับอะไรผมไม่ได้ ทำไมแม่งต้องชอบหงายการ์ดเจ้านายขึ้นมาไฟต์ทุกที

   ...เฮ้อ แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้กับแม่งได้ฟะ

   “ก็ได้ๆ” ผมยกมือยอมแพ้ “ต่อไปจะไม่ไปเปลี่ยนชุดต่อหน้าเพื่อนมึงอีกแล้ว”

   ลมหายใจของมันผ่อนเบาลง...ผมทั้งแปลกใจทั้งรู้สึกขำ ปกติแล้วคนมีมาดอย่างไอ้ธนูมันจะหลุดแบบนี้ให้ผมดูง่ายๆ ที่ไหนกัน

   “หวงหรือไง” ผมลองแหย่มันดู

   “ไม่ใช่” มันสวนกลับทันควัน “ก็แค่ไม่ชอบ”

   “ก็นั่นแหละหวง” ผมถอนหายใจ “ก่อนมาเจอมึงกูแก้ผ้าให้คนอื่นดูมาเยอะนะ”

   ผมรู้สึกว่าผมกำลังทำผิดพลาด คนประหลาดอย่างไอ้ธนูที่สงบลงเริ่มกลับมากลายเป็นไม่สงบอีกครั้งหนึ่ง

   “ไม่ต้องบอกให้กูรู้ก็ได้” เสียงของมันเย็นชามาก

   “ก็แค่ต้องการย้ำเตือนอะไรสักหน่อย” ผมไม่กล้าสบตามัน...รู้สึกอึดอัดแปลกๆ ในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่ เหมือนมันผิดจากความรู้สึกในใจไปหมดยังไงก็ไม่รู้

   “หลังจากที่มีอะไรกับกู มึงไปนอนกับคนอื่นมาแล้วกี่คน” ธนูเลิกคิ้วถาม

   ผมกลืนน้ำลาย...คำตอบที่แท้จริงคือไม่ แต่ผมรู้สึกว่าธนูมันกำลังสบประมาทผม คำถามของมันเหมือนเป็นคำถามที่มันรู้คำตอบดีว่าผมลืมเรื่องคืนนั้นของผมกับมันไม่ลง ซึ่งนั่นมันก็จริง

   ผมไม่อยากให้มันรู้สึกชนะแบบนั้น...

   ให้ตายเถอะ เมื่อตะกี้ผมยอมรับว่าผมรู้สึกดีที่มันทำท่าเหมือนมันหวง แต่ถ้าจะให้คิดจริงๆ ล่ะก็...เราทั้งคู่ไม่ได้เป็นอะไรกัน

   เราไม่มีสิทธิ์หวงกันและกันด้วยซ้ำ

   ผมต้องการย้ำความชัดเจนในเรื่องนั้น...อย่างน้อยก็กับตัวเอง ไม่ใช่กับธนู

   “สามคน” ผมกลั้นหายใจตอบ

   ธนูทำสีหน้าเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด...ก่อนจะโบกมือไล่ผม

   “บอกเพื่อนว่ากูไม่ถ่ายแล้ว”

   ผมทำภารกิจไม่สำเร็จ

   นอกจากจะไม่ทำให้ธนูมันหงุดหงิดน้อยลงแล้ว...ผมยังทำให้มันหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมอีก

   การหายไปของมันตลอดทั้งบ่ายในวันนั้น...เป็นหลักฐานบ่งบอกได้เป็นอย่างดี

[ก้อง]

   ฝ่ายกรรมกรอย่างผมว่างงานแล้ว

   ผมมองดูไอ้ยุกับไอ้การ์ดเถียงกันเรื่องแต่งรูป สลับกับเล่นไพ่กับไอ้โฮมและก็ไอ้รบ ตอนนี้ร้านเริ่มจะเป็นรูปเป็นร่าง พวกเราจึงพอมีเวลาว่างที่จะพักผ่อนบ้าง

   ถ้าจะถามถึงไอ้ธนูล่ะก็...มันหายไปตั้งแต่ตอนที่มันฝากรบมาบอกเราทุกคนว่ามันไม่ถ่ายรูปแล้ว

   ไอ้บ้านี่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ฉิบเป๋ง...แต่นี่แหละคือมัน คือไอ้ธนูตัวจริง

   สงสัยมันคนเดิมจะกลับมาแล้ว

   ที่แปลกๆ ไปก็คือไอ้รบครับ...มันคอยหันไปมองประตูตลอดว่าจะมีใครกลับมาหรือยัง ผมไม่ใช่คนช่างสังเกต แต่ผมรู้สึกได้จริงๆ ว่าไอ้รบมันรอใครสักคนกลับมาจริงๆ

   คนคนนั้นก็น่าจะเป็นลูกพี่ผมนี่แหละ

   ผมไม่ใช่พวกสงสัยอะไรแล้วจะถามอย่างการ์ด แต่ผมเป็นพวกชอบมองดูอยู่ห่างๆ เพราะผมคิดว่าผมเห็นภาพชัดมากกว่า

   ที่ประหลาดก็คือ...รบยังไม่ยอมกลับบ้านจนกระทั่งเกือบถึงเวลาเที่ยงคืน มันถึงยอมกลับ

   และที่ประหลาดกว่านั้นก็คือ...ธนูมันกลับมาประมาณตีสอง

   “หายไปไหนมา” การ์ดถามอย่างเป็นห่วงท่านหัวหน้า

   “เสือก” คำตอบของท่านหัวหน้าของเราก็ช่างน่ารักน่าชังเหลือเกิน...

   แม้จะเห็นภาพชัดเจน...แต่ผมก็ไม่รู้จริงๆ ว่าสิ่งเหล่านี้มันคืออะไร

[รบ]

   ผมกำมือแน่นมากตอนที่น้องสาวผมส่งเสียงในเช้าวันถัดมา

   “จิ้นมากเลยอ่ะ...ดูสิ”

   นี่ผมต้องตีกันกับน้องตลอดทุกเช้าเลยใช่มั้ย แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นหลักสำคัญในเช้าวันนี้ครับ

   ผมผลักมือถือของน้องไปทางอื่น...ทันทีที่ผมเห็นว่าสิ่งที่น้องโชว์ผมคือภาพในไอจีที่ไอ้ธนูมันถูกติดแท็ก เจ้าของไอจีคือเด็กหน้าหวานซึ่งผมยังไม่เคยกินมาก่อน มันชื่อว่าเคน...เด็กปีสองคณะมนุษยฯ

   ในรูปเป็นรูปที่ธนูกำลังยกแก้วขึ้นดื่ม โอบหลังเคนกลายๆ โดยเอามือพาดไปที่โซฟา รอบๆ ตัวทั้งคู่คือเพื่อนๆ ของเคนที่เรียนอยู่มอเดียวกันกับผมนี่แหละ ผมคุ้นหน้าคุ้นตาคนเหล่านั้นดี

   เมื่อวานผมรอจนเกือบจะเที่ยงคืน...ธนูมันก็ยังไม่กลับมา นั่นหมายความว่ามันต้องไปต่อกับไอ้เด็กหน้าหวานนี่อย่างถึงไหนถึงกันสินะ

   ผมบังคับตัวเองให้ไม่รู้สึกอะไร...ไม่ได้

   ไฟในตัวของผมกำลังลุกลามแผดเผาไปทั่ว...รู้ดีว่านี่คือชีวิตปกติของไอ้ธนู มันชอบผู้ชายหน้าหวานตัวเล็กๆ เหมือนกันกับผม และมันก็มีสิทธิ์ที่จะไปนอนกับคนแบบนั้นกี่ร้อยกี่พันคนก็ได้...มันเป็นเรื่องของมัน

   เรื่องที่ผมควรจะใส่ใจให้มากก็คือความรู้สึกตัวเองในตอนนี้

   แม้จะรู้ว่าไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผม...แต่ผมก็รู้สึกอยากต่อยหน้าไอ้ธนูแทบบ้า

   นี่คือคนที่เพิ่งบอกไม่ให้ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าเพื่อนมันเนี่ยนะ

   “แม่งเอ๊ย” ผมกำหมัดแน่น ก่อนจะดุน้องสาวที่กำลังจะยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมารายงานสถานการณ์ต่อแอลฟาของมัน “ไม่ต้องถ่ายรูปพี่ส่งให้มันดูนะ!”

   รันเก็บโทรศัพท์ของตัวเองลงพร้อมกับทำหน้าจ๋อยๆ

   วันนี้ผมน่ากลัว...ผมรู้ดี เพราะผมกำลังหัวร้อน...หัวร้อนเป็นอย่างมาก

   ไอ้ควายธนู มึงจะเล่นเกมกับกูใช่มั้ย







to be continued



ทำไมพี่เขาชอบตีกันแบบนี้ล่ะคะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 01-05-2018 15:45:12

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 01-05-2018 15:50:17

ยุ่งมากแต่คุณเจ้แอบมาสแกนพาร์ทสุดท้าย..

อ้าวน้องรบ ทำไมไปหลอกธนูล่ะลูกกก
หนูอ่ะเก๊กสู้กันแล้วจะรู้เรื่องตอนไหนลูก
ฟอร์มง่ะให้น้อยๆหน่อย

ตอนหน้าจะเจอเค้าประชดกันไปประชดกันมาไหม
ขอพอหอมปากหอมคอนะลูก
เยอะเกินเจ้จะตีน้องรบ! (อ้าวทำไมไม่ตีธนู!?) 5555

ปล.เดี๋ยวงานเสร็จมาอ่านและสกรีมใหม่

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 01-05-2018 15:58:01

เดี๋ยวนะเจ้า  เป็นเจ้าเองมิใช่เรอะที่ตอบเค้า ว่า สามคนน่ะ  ก็มีอะไรกะคนอื่นไปแล้ว  จะมาเรียกร้องเอาอะไรจ๊ะ เชอะ!!! 
:beat: :z6:
(รู้อ่ะนะว่าโกหกรักษาหน้า  แต่ระวังจะรักษาใจตัวเองไม่อยู่นะจ๊ะ อิ อิ)

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 01-05-2018 16:20:49

 :hao3:ต่างฝ่ายต่างหึงกันไป

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 01-05-2018 16:30:55

ถ้าถามเราเรา#ทีมรบ นะ คือดูรบเป็นรองมาหลายตอนแล้วอะขอรบเอาคืนบ้างเถอะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 01-05-2018 16:32:35

ต่างฝ่ายต่างหวงกันแต่ปากหนัก :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 01-05-2018 16:41:15

อยากอ่านอีกอ่ะค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 01-05-2018 16:45:33

อ้าว หึงกันไปหวงกันมาแล้วอ่ะดิ คริคริ ปากแข็งกันได้อีกนานแค่ไหนน้อออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 01-05-2018 16:53:20

ใช่แล้วรบ แอลฟ่าธนูมันเล่นเกมเพื่อเอาชนะรบ เราต้องไม่ยอม เราเมียแอลฟ่าต้องแซ่บ ให้ธนูหายเก๊ก สารภาพออกมาซะดีดี ว่าหวงเมียน่ะ ส่งสารธนู นอกจากเพื่อนแล้ว ครอบครัวก็ไม่อบอุ่น ได้อยู่ครอบครัวเดียวกับรบ จะได้หายเหงา มีน้องรันที่น่ารักเป็นน้องสาว รันจะได้พี่ชายสองคนที่ทั้งหล่อและแซ่บ

รบจะแก้เกมของธนูยังไง เขาสองคนจะง้อกันยังไงนะ รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 01-05-2018 17:11:11

เฮ้อออออ ต่างคนต่างแข็งใส่กันอ่ะ ก็เข้าใจนะว่าคนเคยไม่ชอบกันมาก่อนนี่นะ
รอดูกันต่อไปละกันเนอะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: saccarrum ที่ 01-05-2018 17:56:10

อยู่ในสภาวะรอต่อไปไม่ไหวแล้ววววววววว
เป็นความรู้สึกคล้ายตอนรอสงครามกับอ้าย  :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 01-05-2018 18:16:03

ร้านจะพังก่อนได้เปิดมั้ยเนี่ย ปั้นปึงใส่กันซะขนาดนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 01-05-2018 18:28:49

คุณเจ้กลับมาอีกรอบ!

น้องรบบบบบ หนูรู้ว่ามันขัดกับความรู้สึกของตัวเองแต่หนูก็ยังทำนี่นะลูก ฮือออ อิแม่เครียด

เอาจริงๆอยากให้ธนูรู้ความจริง
ไม่รู้สิจริงๆชอบน้องรบมากนะ
แต่แบบ ถ้าให้เลือกก็ #ทีมควายธนู ค่ะ 555

ตอนหน้าขอยาวๆจุใจเลยเน้ออออออ
หรือจริงๆตอนนี้ยาวแล้วแต่เจ้อยากอ่านอยู่นั่น แหะๆ

ฟอร์มใครจะสูญสิ้นก่อนกัน
น็อตใครจะหลุดไปไกลกว่ากัน รอดู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 01-05-2018 18:39:30

กรุ่นๆ ทะเลาะกันเล็กๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 01-05-2018 19:03:24

แงงงงง จะเป็นใครที่ยอมแพ้ก่อนนะะะะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 01-05-2018 19:11:55

พูดตรงๆไปสิคะะะะะะะ ทั้งคู่เลย อย่าเก๊กค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: cookie12ck ที่ 01-05-2018 19:25:05

กรี๊ดดดดดด  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 01-05-2018 20:00:47

 :pig4: :pig4: :pig4:

โอ๊ะโอ  ฟีเชอริ่งกันแค่คืนเดียว  ถึงกับออกอาหารโหยหาหึงหวงกันเลยเหรอ  อิอิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 01-05-2018 20:42:19

ปากหนักกันทั้งคู่

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 01-05-2018 20:44:40

มาเล่นกงเล่นเกมอะไรละ ตัวเองโกหกเค้าเองว่าไปนอนกับคนอื่น แล้วทีแบบนี้มาหัวเสียเอง ทำไมไม่บอกความจริงฮึ่?

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: หลงลำดวน ที่ 01-05-2018 22:01:47

 :z1: ชงแรงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 02-05-2018 00:13:42

EP. 4





[การ์ด]

   นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ!

   สองคนนั้นแม่งตึงกันไปหมดแม้กระทั่งรบ...ผมไม่รู้ว่าตอนบ่ายของเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น แต่ที่แน่ๆ มันจบลงไม่สวยแน่ๆ

   ธนูเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ถ้าใครไปกวนมันล่ะก็...ต้องเจอมันด่าลูกเดียว ไม่ว่าคำถามนั้นจะเป็นคำถามอะไร

   ส่วนรบ...มันเอาแต่ทำงานแล้วก็ทำหน้านิ่งตลอดทั้งเช้า บางครั้งผมก็รู้สึกว่ามันตั้งใจจะกระแทกข้าวของให้เกิดเสียงดัง แต่พอมันคิดได้ว่าของพวกนั้นไม่ใช่ของของมัน มันก็แสดงออกด้วยการทำสีหน้าบึ้งตึงแทน

   หมามาดูก็รู้ว่าพวกแม่งทะเลาะกัน...

   โชคดีที่วันนี้เป็นวันทดลองขาย...ผมจึงมีอะไรให้ทำเยอะหน่อย แทนที่จะมาตื่นตระหนกกับบรรยากาศที่สุดแสนจะน่ากระอักกระอ่วน ผมกลับได้ทดลองทำงานแทน ซึ่งนับว่าเป็นการดี...มีเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในคณะสนใจมาที่ร้านกันเยอะมาก และนั่นก็ทำให้ผมมีงานทำตลอดเวลา

   รบถูกถามคำถามซ้ำๆ เดิมๆ ว่าเอกการแสดงคนเดียวมาอยู่กับเอกดนตรีแล้วเป็นยังไงบ้าง มันก็ตอบไปแบบส่งๆ ชนิดที่ว่าดูก็รู้ว่าไม่มีอารมณ์มาคุยเล่น (มันรู้จักมักจี่กับคนเหล่านี้อยู่แล้วน่ะ)...พวกที่จะถามต่อก็เลยหุบปากฉับ แล้วหันมาสนใจพวกไอ้ก้อง ไอ้ยุ และก็ไอ้โฮมแทน

   เรียกได้ว่ากว่าผมจะมีโอกาสได้พักหายใจ...เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงบ่ายโมงแล้ว

   ผมกับพนักงานคนอื่นพักทานข้าว...เราทานกันทั้งๆ ที่มีลูกค้าอยู่ในร้านกันสองสามโต๊ะนั่นแหละ รบก็มาทานด้วย แต่มันก็เอาแต่เขี่ยข้าวในจานไปมา เหมือนกินอะไรไม่ค่อยลง

   “มึงโอเคนะ” ผมถามหยั่งเชิงดู

   “ไอ้คนที่อยู่ข้างบนมันได้แดกอะไรหรือยังน่ะ” รบถามผม

   ผมส่ายหน้า...มันไม่ยอมออกมาสั่งอะไรเลย เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ซึ่งถ้าให้ผมกับเพื่อนไปถาม มันก็คงจะด่ากลับมาอีก ไม่มีใครอยากเสี่ยงโดนหัวหน้าด่าทั้งๆ ที่งานล้นอยู่เต็มไม้เต็มมือหรอก

   “ทะเลาะอะไรกัน” ยุเป็นคนแรกที่กล้าถาม

   “กูกับไอ้ธนูเหมือนคนทะเลาะกันเหรอ” รบยิ้มแห้งๆ

   ผมกับเพื่อนอีกสามคนพยักหน้าพร้อมกันอย่างแข็งขัน

   “ตอบไม่ได้” รบตัดสินใจพูดแบบนี้

   ก็เป็นซะอย่างนี้...

   ผมเริ่มเดาอะไรบางอย่างออกแล้วล่ะ แม้ว่านี่จะเป็นช่วงเริ่มต้น แต่ที่แน่ๆ ไอ้สองคนนี้มันต้องแอบชอบกันแน่ๆ เชื่อว่าเพื่อนหลายคนก็เริ่มรู้สึกแบบผมเหมือนกัน

   แต่ก็นั่นแหละ...พวกเราไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ เรากลัวไอ้ธนูกันจนหัวหด ได้แต่มองมันหงุดหงิดเพราะรบต่อไปเรื่อยๆ

   ไม่เคยรู้มาก่อนว่าสองคนนี้มันอาจจะลงเอยกันได้...เพราะที่ผ่านมาไม่มีใครเป็นสเปกของอีกฝ่ายเลยสักคน ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็คงจะค้าน ไม่อยากให้ธนูชอบพอกับรบ แต่พอผมได้ใช้ชีวิตร่วมกับรบมาตลอดสองสามวันที่ผ่านมา รบมันก็เป็นคนที่นิสัยดีมากคนหนึ่ง

   มันลดความขี้เก๊กลงไปเยอะ...ที่สำคัญสายตาเจ้าชู้ที่มันเคยมองมาที่ผมก็หายวับไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน

   ทั้งนี้ทั้งนั้น...ผมเชื่อว่ามันเป็นเพราะลูกพี่ผมอย่างธนู

   ความวุ่นวายของวันนี้...ยังไม่จบลงเท่านี้ครับ

   ตอนบ่ายมีแขกรับเชิญมา...คนคนนี้ผมรู้จักหน้าค่าตาดีเพราะเป็นคู่ขาประจำของธนู...มันชื่อไอ้วิทย์ เรียนอยู่ปีเดียวกัน แต่คนละสาขาครับ ถ้าผมจำไม่ผิด...มันเรียนนาฏศิลป์น่ะ 

   ผมนึกว่ามันจะมาหาธนู...แต่เปล่าครับ...มันมาหาไอ้รบ

   กูนี่ยกตีนขึ้นมาก่ายหน้าผากรอเลย

[รบ]

   ทำไมจู่ๆ คนน่ารักอย่างวิทย์ถึงได้มาหาผมกันล่ะ

   ผมไม่ได้เรียกวิทย์มา...แต่มันแสดงออกอย่างเต็มที่ว่ามันมาร้านนี้ก็เพราะผม มันมากับเพื่อนผู้หญิงของมันสองคน ส่งสายตาให้ผมครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับต้องการบอกให้รู้ว่ามันอยากลากผมไปกระทำอะไรบางอย่างอย่างเต็มที่แล้ว ซึ่งถ้าเป็นสองอาทิตย์ก่อนผมก็คงจะตอบสนองไปแล้วล่ะ...

   ตอนนี้ผมตายด้าน...ความขุ่นเคืองโมโหของผมทำเอาผมไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากอยากชกหน้าไอ้ธนู ยิ่งได้เห็นคนที่มีลักษณะเหมือนไอ้น้องเคน ผมก็ยิ่งรู้สึกหัวร้อนมากเข้าไปใหญ่ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนผมออกจะชอบผู้ชายไทป์แบบนี้...ตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักๆ
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งหงุดหงิด...เผลอกดเมนูโต๊ะของวิทย์ในเครื่องคิดเงินผิด จนต้องส่ายหน้าเรียกสติตัวเองแล้วก็กดใหม่

   “รบ” การ์ดเดินเข้ามาสะกิดพร้อมๆ กับชุดอาหารหนึ่งถาดใหญ่ “ช่วยกูที”

   รู้เลยว่ามันจะพูดประโยคต่อไปว่าอะไร

   “วันนี้ไม่ได้ว่ะเพื่อน กูขอโทษ” ผมทำเป็นสนใจเครื่องคิดเงินตรงหน้านี้ทันที ทั้งๆ ที่ผมไม่มีธุระอะไรกับมันแล้ว

   “ถ้าไม่ใช่มึงแล้วจะเป็นใครวะรบ ขอร้องล่ะ วันนี้ไอ้ธนูมันน่ากลัวจริงๆ”

   ผมชักจะสงสารการ์ดขึ้นมา...ธนูมันน่ากลัวอาจเป็นเพราะผมมีส่วนเกี่ยวข้อง ผมถอนหายใจ รับถาดอาหารนั้นมา จากนั้นก็เดินไปยังบริเวณส่วนที่เป็นรังของไอ้ธนู

   การ์ดเอาโซ่มาปิดกั้นไม่อนุญาตให้ลูกค้าคนไหนขึ้นไป...ผมดึงโซ่ออก จากนั้นก็ใส่มันกลับเข้าไปใหม่ตอนที่ผมอยู่ตรงบันไดเรียบร้อยแล้ว

   ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าชั้นบนกับชั้นล่างจะสามารถแยกความเป็นส่วนตัวได้ถึงขนาดนี้ พอถึงชั้นบนเสียงลูกค้าที่คุยกันอยู่ด้านล่างก็หายไปจนเกือบจะไม่ได้ยิน

   ผมยังจำได้ดีว่ามันไม่ชอบให้ใครมากวนมันข้างบนนี้ ผมจึงวางเข้าลงที่หน้าประตู จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเพื่อถ่ายรูปส่งไปให้ธนูดูผ่านไอจี


 
spartanwarrior :
/แนบรูปถาดอาหาร
จะแดกไม่แดกก็เรื่องของมึง



   ผมตั้งท่าจะลงไปยังด้านล่าง แต่ติดอยู่ตรงที่ว่าโทรศัพท์ผมมีเสียงแจ้งเตือนซะก่อน



sagittarius :
ยกเข้ามา



   “ไม่มีมือมีตีนหรือไงนะ” ผมบ่นอุบอิบอย่างอารมณ์เสีย แต่ก็ยอมทำตามคำขอของมัน เจ้านายก็คือเจ้านาย...ถ้าอะไรที่มันสั่งมาไม่ได้ยาก ผมก็จะทำทั้งหมด...

   ธนูนอนหลับตาอยู่บนเตียงโดยเอามือประสานท้ายทอยอยู่ในห้อง ผมวางถาดอาหารลงที่โต๊ะ จากนั้นก็หันหลังกลับ

   “มึงเป็นอะไร” มันถามผม “โกรธอะไรกู”

   เวรกรรม...เจอถามตรงๆ แบบนี้ ผมจะตอบยังไง

   “...”

   “ไอ้วิทย์ข้างล่างนั่นน่าจะเป็นรายที่สี่ต่อจากสามคนนั้นของมึงใช่มั้ย”

   มันฝังใจเรื่องนี้ว่ะ ผมหันไปมองมันอย่างไม่ชอบใจ โชคดีที่มันปิดตาอยู่ ผมถึงได้กล้ามองหน้ามันตรงๆ

   “ไม่เอา ไม่มีอารมณ์” ผมตอบแค่นั้น “กูไม่เหมือนมึง”

   เชี่ย...เผลอหลุดปาก

   คำพูดของผมทำเอาธนูลืมตาขึ้นมา มันลุกขึ้นมานั่งริมเตียง จากนั้นก็เลิกคิ้วมองผม

   “มึงหวงกูกับน้องเคน?”

   ผมเกลียดที่มันทายถูก...พูดถูกทุกอย่าง

   “กูมีสิทธิ์ทำ...หลังคืนนั้นของเรามึงฟาดคนอื่นไปสาม แต่กูไม่ได้ฟาดใครเลย” มันหน้าบึ้งตึง ทำหน้าบูดเหมือนเด็กถูกขัดใจ

   ผมใจชื้นขึ้นมา...แต่มันก็แค่ประเดี๋ยวประด๋าว “นับเป็นหนึ่งแล้ว...เมื่อคืนมึงฟาดน้องเคนมา”

   “กูไม่ได้ทำ” มันสวนทันควัน

   “ไม่ได้ทำยังไง...ในรูปมันก็บอก...”

   “บอกเหี้ยไรวะ แค่ถ่ายรูปด้วยกันก็ถือว่ามีอะไรกันแล้วเหรอ มึงนี่...” ธนูโวยวายแก้ตัวกับผมใหญ่ “มั่วฉิบ”

   อาการใจชื้นของผมเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ คนอย่างธนูไม่ใช่คนโกหก...อย่างน้อยมันก็ไม่เหมือนผม

   “ไม่...จริง” ผมยังคงไม่ปักใจเชื่อ แม้ว่าน้ำเสียงของผมจะกระท่อนกระแท่นไปมากก็ตามที

   “ไม่ได้ทำโว้ย สาบาน กูแค่ไปดื่มกับน้อง”

   “แต่เพื่อนมึงบอกว่ามึงกลับเกือบตีสอง”

   “ดื่มน่ะ แค่ดื่ม” ธนูทำท่าประกอบแถมยังพูดชัดถ้อยชัดคำจนเกินจริง ผมอดรู้สึกขำในใจไม่ได้

เชี่ย...อารมณ์กูดีขึ้นมาเฉยเลย

   “แน่นะ”

   “แน่สิวะ”

   “...”

   “เพื่อนกูบอกกูอีกด้วยว่ามึงกลับเกือบเที่ยงคืน...เหมือนมึงรอกู” ธนูหรี่ตาจับผิดผม

   “กู...เปล่ารอ...งานมันยังไม่เสร็จ” ผมรีบเถียง

   “ยุเป็นคนทำรูปโปรโมตเพจเกือบทั้งคืน...ไม่ใช่มึง มึงไม่ได้เป็นคนทำงาน” ธนูยืนขึ้น สีหน้าที่ดูดีขึ้นของมันเริ่มขยับเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมขยับใบหน้าตัวเองออกไป...รู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังหวั่นไหวกับหน้าหล่อๆ พร้อมๆ กับกลิ่นเฉพาะตัวนั่นแค่ไหน “มึงรอกูใช่มั้ย”

   “เปล่า”

   “มึงรอ”

   “กูเปล่า!”

   “ไม่รอก็ไม่รอ” มันยอมในที่สุด “แล้ว...มึงเชื่อหรือเปล่าว่ากูไม่ได้ทำอะไรกับน้องเคน”

   ผมกระพริบตาปริบๆ มองดูแววตาของธนูที่ผมรู้ว่าไม่น่าจะโกหกอะไรผมได้ “เชื่อก็ได้”

   มันพ่นลมใส่หน้าผมเบาๆ ก่อนจะเดินไปจัดการกับอาหารของมัน “แล้วไอ้วิทย์ที่อยู่ข้างล่างนั่น...ตกลงมึงจะเอาหรือเปล่า”

   “ไม่เอา...กูบอกแล้วไง” ทำไมต้องให้ย้ำอยู่เรื่อยวะ หรือว่าได้ยินผมปฏิเสธแล้วมันจะสบายใจขึ้น

   “...”

   “หรือมึงชอบ” เอ๊ะ มันอาจจะอยากได้เองก็ได้ ถึงได้มาถามผมแบบนี้

   “เปล่าโว้ย”

   “...”

   “ไม่ก็คือไม่...ไม่เอา ไม่มีอะไรกับใครอีกแล้ว...” ธนูโบกมือปัดๆ ทั้งๆ ที่ผมรอฟังอยู่ “ช่างเหอะ”

   ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังหงุดหงิดน้อยลง ความขุ่นมัวตลอดทั้งวันของผมเริ่มมลายหายไปดื้อๆ ผมปล่อยให้ธนูมันทานข้าวของมันไป ขณะที่ผมเริ่มรู้ตัวว่าผมต้องกลับไปทำงานต่อ

   อะไรบางอย่างสะกิดใจผมว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่ควรจะได้รู้ความจริง...ธนูมันตอบคำถามผมทุกอย่าง ผมก็ควรจะบอกมันในสิ่งที่มันควรรู้เหมือนกัน

   โว้ยยย เหมือนหัวใจจะสั่งให้ทำ...แล้วผมก็ต้องทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข

   “จริงๆ แล้ว...” ผมพูดตอนที่ผมกำลังจะออกไปจากห้องของธนู “กูไม่ได้มีอะไรกับใครเลยหลังจากคืนนั้น”

    ไม่รู้ว่าธนูมันทำหน้ายังไง...แต่ผมไม่ได้อยู่มอง ผมรีบวิ่งแจ้นหายไปก่อนที่มันจะรู้ว่าผมพูดอะไรออกไป

   หน้าแดงหูแดงอีกแล้วสินะกู...

   แต่ว่า...การเถียงกันแบบนั้นนั่นมันหมาหวงก้างชัดๆ

   เวร เวร เวรแล้ว...ระหว่างผมกับธนูมันเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ยยยยยย

[โฮม]

   แผนพวกเราได้ผลชะงัดนัก

   ผมคือคนที่บอกให้การ์ดเอากับข้าวที่ผมทำส่งต่อให้รบเอง ยุกับก้องช่วยกันวางแผนนี้กับผมด้วยเพราะเราไม่อยากให้สองคนนั้นมันทะเลาะกันมากกว่านี้อีกแล้ว

   ไม่รู้ว่ารบไปพูดอะไรให้ท่านหัวหน้าของเราหายหงุดหงิด...มันลงมาอวดโฉมในเวลาบ่ายแก่ๆ ซึ่งนับว่าเป็นบุญตาแก่ลูกค้าที่รอมันมาก มันไม่ได้ส่งยิ้ม ไม่ได้โบกมือไปทั่วร้าน แต่อย่างน้อยมันก็หยิบกีต้าร์ที่วางอยู่ใกล้ๆ มาจากนั้นก็เริ่มเล่นและก็ร้องเพลงคลอเบาๆ

   นี่แหละครับ...เวลาที่ธนูมันอารมณ์ดีมันจะเป็นแบบนี้

   ลูกค้าพวกนั้นได้กำไรเต็มๆ ทุกคนมองดูธนูเล่นกีต้าร์ที่ไม่จบเพลงบ้าง เล่นแต่ท่อนฮุคบ้าง แต่ก็ไม่ได้ดุด่าว่ากล่าวอะไรเพราะมันมีเสน่ห์และก็น่ามองจริงๆ ผมเริ่มรู้สึกได้ว่าจุดขายของร้านไม่ได้อยู่ที่กาแฟ อาหาร หรือว่าเด็กเอกดนตรีอย่างพวกเรา แต่มันอยู่ที่การได้สัมผัสชีวิตอีกด้านหนึ่งของธนูมันต่างหาก

   มันเป็นเจ้าของร้านที่ทำตัวไม่ต่างอะไรจากอยู่บ้าน...และนั่นก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไร ทุกคนมาที่นี่อย่างรู้ดีว่าธนูมันเป็นยังไง ไม่มีใครตัดสินหรือต่อว่ามันในขณะที่มันไม่ได้ทำตัวเป็นเจ้าของร้านที่ดีสักเท่าไหร่

   จะว่าไปแล้วก็ไม่ใช่แค่ธนูที่สีหน้าดูดีขึ้น...รบเองก็เหมือนกัน รายนี้คุยกับลูกค้ามากขึ้น อีกทั้งยังแจกยิ้มไปทั่วอีกต่างหาก เหล็กจัดฟันของมันเป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งที่ไม่อาจทำให้ลูกค้าละสายตาได้ บางทีนี่ก็อาจจะเรียกได้ว่าเป็นจุดขายของร้านแบล็คแพ็คอีกอย่างหนึ่ง...

   สองคนนี้แม่งกลายเป็นคนที่เปลี่ยนบรรยากาศทั้งร้านได้ยังไงก็ไม่รู้

   ผมที่ว่างงานแล้วเดินมาสมทบกับเจ้าของร้านซึ่งกำลังนั่งอยู่...มันเล่นกีต้าร์ไปเรื่อย เล่นเฉพาะเพลงที่มันจำคอร์ดได้ ซึ่งมีแต่เพลงที่ผมกับเพื่อนซ้อมกันบ่อยๆ นี่แหละ ธนูกับพวกผมมีรสนิยมดนตรีคล้ายๆ กัน เราถึงอยู่กันได้ยาวแบบนี้นี่ไง
ตึ๊ง!

   ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ธนูมันก็ดีดกีต้าร์เสียงดังทั้งๆ ที่เมื่อตะกี้เป็นเพลงอยู่ดีๆ เสียงนั้นดังมากพอที่จะทำให้คนทั้งร้านหันมามอง รวมถึงไอ้รบที่กำลังคุยอยู่กับลูกค้าด้วย

   ลูกค้าโต๊ะนั้นมีคนที่ชื่อว่าวิทย์...ซึ่งเคยเป็นคู่ขาประจำของธนูมัน

   ไอ้ขี้หึงเอ๊ยยยยยย

   ผมพอจะเดาออกว่าคนที่มันหึงคือคนไหน...

   “ไหนบอกจะไม่เอาไง” มันพูดเหมือนบ่นกับตัวเอง “ไม่ต้องไปคุยกับเขา...ถอยออกไปๆ”

    “อะไรของมึงวะ” ผมพึมพำ

   “ยุ่ง” มันด่าผม...นี่คือเลเวลปกติครับ ไม่มีอะไรน่าตื่นตกใจ

   “เหมือนวิทย์เขาไม่ได้มาหามึงเลยว่ะ”

   “เรื่องของมันดิ”  ไอ้ธนูเทวิทย์ไปนานมากแล้ว เนื่องจากวิทย์นั้นเรื่องเยอะ ไม่เหมาะกับสายอินดี้อย่างมัน

   “งั้นก็แสดงว่าเขามาหา...” ธนูมันคงรู้แหละว่าผมหมายถึงรบ “ใจกล้าดีเหมือนกันเนอะ”

   “รบมันชอบแบบนี้...ชอบแบบควีนๆ แรงๆ” ตอนนี้กีต้าร์คือสิ่งที่ธนูไม่ทะนุถนอมอีกต่อไป เพราะมันกำลังบีบคอร์ดทาบของกีต้าร์เสียแน่นซะจนผมกลัวมันเจ็บนิ้วมือเปล่าๆ

   “เฮ้ย รบไม่เล่นด้วยหรอกน่า”

   “มึงคิดว่าคนบ้ากามอย่างมันจะปล่อยคนอย่างนั้นไปเฉยๆ เหรอ”

   “...”

   “แม้ปากจะบอกกูว่าไม่ก็เถอะ...แต่นี่มันเหมือนไปอ่อยเขาชัดๆ”

   นี่เพื่อนผมมันรู้ตัวหรือเปล่าว่ามันปูดอะไรกับผมบ้าง...ผมรีบรวบรวมประมวลผลความคิดของตัวเองอย่างรวดเร็ว แปลว่ารบบอกไอ้ธนูว่าจะไม่มีอะไรกับวิทย์ แต่การกระทำของรบกำลังสวนทาง...ผมเข้าใจถูกมั้ยเนี่ย

   แต่เดี๋ยวก่อน...ถ้าคุยกันถึงขนาดนี้แล้ว แบบนี้แปลว่าธนูกับรบแม่งไปถึงขั้นไหนแล้ววะ!

   “ลืมสิ่งที่กูเพิ่งพูดไปเหอะ” ธนูบอกผมอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจ แต่เชื่อเถอะว่าไม่ทันแล้ว...

   “ธนู...มึงเล่าให้กูฟังได้” ผมค่อยๆ บอกมัน...เก็บไว้คนเดียวแม่งคงมีอกแตกตายไปข้าง ถึงแม้ว่ามันจะชอบสันโดษ ไม่ค่อยเหมือนมนุษย์คนอื่น แต่ยังไงซะผมก็เชื่อว่ามันยังมีความเป็นมนุษย์อยู่

   “เหี้ยนั่นมันคงไม่ให้เล่า” เพื่อนผมส่งหน้าบูดไปให้รบที่กำลังทำงานอย่างขยันขันแข็ง

   “มึงกับเขาเป็นแฟนกันแล้วเหรอ” ผมถามอย่างลัดขั้นตอนทุกอย่างไปเลย

   ตึ๊ง!

   มันเผลอดีดกีต้าร์เสียงดัง “ไม่ใช่!” ซ้ำยังร้องอย่างไม่สนใจสายตาของคนในร้านคนไหนอีกด้วย

   “ถ้างั้นก็...เป็นคนคุย?” สถานะนี้กำลังมาแรงในปี 201X แม่งเป็นสถานะที่ผมโคตรเกลียด...(ผมยังไม่มีคนคุยอะไรนี่หรอก แต่สงสารคนที่อยู่ในสถานะนี้เป็นบ้า ความแน่นอนก็ไม่มี มีแต่รอคนคนนั้นเขาแชตหรือโทรมาหาไปวันๆ)

   “ก็ไม่ใช่อีกอ่ะ” ธนูส่ายหน้า

   “แล้วสรุปมึงกับมันเป็นอะไรกัน”

   “เจ้านายกับลูกจ้าง”

   “แค่นั้นอ่ะนะ”

   “ไม่ใช่”

   อยากเอาสองตีนของผมมาช่วยมือของผมเกาหัวผมอีกที...แม่งโคตรงง งงยิ่งกว่าสถานะคนคุยอีก

   “ถ้ากูรู้กูก็อาจจะบอกมึงไปแล้วโฮม” ธนูยักไหล่

   “งั้น...มึงชอบรบ?”

   มันไม่ตอบผม...เอาแต่เล่นกีต้าร์ไปเรื่อยๆ...

   เชี่ย แบบนี้แสดงว่ามันชอบแล้วชัวร์ๆ

   เวรละ...ไม่ใช่มันหรอกที่ทำตัวไม่ถูก ผมนี่แหละที่กำลังทำตัวไม่ถูกน่ะ!

   เพราะตั้งแต่รู้จักกับธนูมา ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่มันจะชอบใครจริงๆ จังๆ แม้ว่าจะเกินคาดผมไปนิด แต่รบก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรสักนิด ตรงกันข้าม...ผมกลับชอบที่มันสมน้ำสมเนื้อกับไอ้ธนูดี รบเอาธนูอยู่อย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน

   ดูจากเหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายของเมื่อวานนี้จนมาถึงตอนนี้ผมก็รู้แล้ว

   การกระทำของรบอยู่ในสายตาของไอ้ธนูตลอด แม้ว่ามันจะทำเหมือนไม่ได้มองแต่มันก็เห็นทุกอย่าง แค่รบทำในสิ่งที่ขัดหูขัดตานิดเดียว...อาการแม่งก็ออกอย่างที่ไม่คิดจะควบคุมตัวเองอะไรใดๆ

   ผมมองหน้าเพื่อนอย่างการ์ด ยุ และก็ก้อง ทุกคนวางงานจากในมือของตัวเอง มองมาที่ผมราวกับรู้ดีว่าผมรู้ความหมายทั้งหมดของการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับไอ้ธนูแล้ว

   พรรคพวกเอ๋ย...ประชุมด่วนนนนนนนนนนนนน




[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 3 _ p. 3 _ 0 1 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 02-05-2018 00:14:17

[การ์ด]

   ห้องครัวหลังร้าน

   “ไอ้รบจริงเหรอ”

   “เป็นไอ้รบจริงดิ”

   “แม่งต่างจากที่เคยนึกภาพเอาไว้เยอะเลยนะ”

   ตอนนี้ผมกับเพื่อนแทบไม่ได้ตื่นเต้นเรื่องที่ว่ารบกับธนูจะมีซัมธิงอะไรกัน...สิ่งที่เราตื่นเต้นมีเพียงแค่ว่าคนที่ทำให้ธนูรู้สึกชอบได้นั่นก็คือรบ

   ไอ้บ้านั่นแม่งมีความรู้สึกรักใครชอบใครเป็นกับเขาด้วยโว้ย!

   ที่ผ่านมามันเหมือนคนตายด้านเรื่องความรู้สึก ชอบระบายความต้องการทางเพศไปกับคนที่สมยอม ไม่เคยมีความรู้สึกดีๆ กับใคร จนกระทั่งในที่สุด...วันที่หัวใจธนูมีความรู้สึกมันก็มาถึง

   ไม่คิดมาก่อนว่าคนคนนั้นจะเป็นรบ คนที่มันเคยบอกว่าไม่ชอบขี้หน้าเพราะชอบแย่งคู่นอนของมันไป

   แย่งกันไป แย่งกันมา แม่งได้กันเอง...เฉยเลย!

   ผมไม่คิดจะขุดคุ้ยว่าสองคนนี้เกิดความสนใจในตัวกันและกันได้ยังไง แต่สิ่งที่ผมสนใจคือเรื่องราวต่อจากนี้ต่างหาก ดูก็รู้ว่าธนูลูกพี่ผมทำห่าอะไรไม่เป็นสักอย่าง

   ผมกับเพื่อนคนอื่นกำลังพูดคุยเรื่องนี้กันอย่างออกรสเลยทีเดียว

   “จำได้ป่ะตั้งแต่ที่มันกลับจากบอกว่าไปจัดการพวกเอกการแสดงมา...มันก็เปลี่ยนไปเลย เปลี่ยนไปชนิดที่ว่าพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ”

   “ใครชวนไปไหนก็ไม่ไป...จะแนะนำใครตามสเปกที่ชอบให้ก็ไม่สน”

   “เรื่องบนเตียงคือบอดสนิท...อยู่ดีๆ ก็ไม่สนใครเฉยเลย”

   “มันอารมณ์ดีขึ้นด้วยนะ ช่วงนี้ชอบไปยิมตอนกลางวัน ไม่แคร์อาม่าอาอึ้ม”

   “ตั้งแต่รบมาทำงานที่นี่ก็ชอบขลุกอยู่แต่ข้างบน”

   “สงสัยเขินจัด”

   “ตกลงมันชอบแล้วจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย”

   “กูคอนเฟิร์ม” โฮมยกมือเป็นมีดอีโต้ฟันฉับ “ไปหลอกถามมา...ตอนนี้มันยังกลัวๆ อยู่เลยว่ารบจะไปเอากับไอ้วิทย์ที่นั่งอยู่ตรงนั้น”

   “มัน...” ผมถึงกับพูดไม่ออก “มันกลัวเป็นด้วยเหรอ”

   “เพิ่งเคยเห็นเหมือนกัน...ท่าทางมันกังวล”

   “โห...รบแม่งใช้ได้เลยว่ะ” ก้องตบหน้าขาตัวเองอย่างใส่อารมณ์ “มันไปทำอีท่าไหนมาวะเนี่ย ถึงทำให้ธนูมันหลงได้”

   “ยังต้องดูกันไปอีกนาน...ไม่แน่ว่าไอ้ธนูมันอาจจะหลงชั่วคราวก็ได้” ยุลูบคางตัวเอง

   “มันเคยหลงใครชั่วคราวด้วยเหรอ” ผมชักจะไม่เห็นด้วย “กูว่าการหลงใหลใครสักคนครั้งแรกมันไม่มีทางเป็นเรื่องชั่วคราวหรอกว่ะ...มันเป็นเรื่องที่จะจดจำไปตลอดชีวิต”

   “โคตรเอาเรื่อง” ไอ้ก้องหัวเราะผม “คิดไปคิดมา...ถ้าไอ้รบมันกลายมาเป็นนายของเราอีกคนเพราะรักกับไอ้ธนูล่ะก็...มันจะดีหรือมันจะแย่ลงวะ”

   “จะมีใครแย่กว่าไอ้ธนูอีกเหรอ...กูว่าไม่มีแล้วมั้ง” ยุพึมพำ

   ทุกคนเริ่มเงียบเพราะเห็นด้วยกับยุ...เราทุกคนล้วนเคยประสบกับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของธนู โดยเฉพาะเวลาที่มัน อารมณ์ ’ขึ้น’ ไอ้เชี่ยนี่มักจะเป็นคนที่เอา ‘ลง’ ยากเสมอ ไม่มีใครชอบให้มันโกรธทั้งนั้นนั่นแหละ

   “ยังไงเราก็ต้องช่วยมันว่ะ” ผมสรุป “รบไม่ใช่คนเลวร้าย...ถ้าได้ลงเอยกับไอ้ธนู แม้จะดูแปลกๆ แต่ก็น่าจะทำให้เพื่อนเรามีความสุขได้”

   “พักนี้มันอารมณ์ดีขึ้นด้วยนะ พวกมึงอย่าลืม”

   ทั้งนี้ทั้งนั้นทุกคนก็อยากเห็นธนูในแง่ที่อ่อนโยนมากยิ่งขึ้น ผมกับเพื่อนคนอื่นๆ รู้ว่าเนื้อแท้ของธนูมันใช่คนที่หยาบกระด้างเหมือนที่เรากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ เพียงแต่ชีวิตมันค่อนข้างที่จะดาร์ค...มันจึงไม่ใช่มนุษย์ที่ได้พบเจอกับความสุขได้บ่อยนัก

   แม้จะไม่ชอบขี้หน้าพวกเอกการแสดงมาก่อน แต่ถ้ามันคือคนที่เพื่อนผมเลือกจริงๆ ผมก็ไม่คิดที่จะคัดค้านอะไรหรอก

   หวังว่ารบจะทำให้เพื่อนผมมันยิ้มออกได้บ้าง...

[รบ]

   ทำไมจู่ๆ เจ้าพวกนี้ถึงได้ทำตัวดีขึ้นอย่างผิดหูผิดตา

   การ์ด ยุ ก้อง และโฮมต่างก็ส่งยิ้มให้ผมมากขึ้นชนิดที่ว่าผมรู้สึกขนลุก ทำไมพวกมันถึงได้มองผมด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปแบบนั้นกันนะ เมื่อเช้าผมไม่ได้ไปช่วยงานบ้านแม่ของพวกมันมาสักหน่อย...

   “โต๊ะสี่สั่งของกินอีกแล้ว” โฮมเดินมายัดจานขนมฮันนี่โทสต์ใส่มือของผม แม้ว่าเจ้าของร้านจะไม่ค่อยสดใสแถมชื่อร้านก็ยังฟังดูดาร์ค แต่ร้านนี้ก็ขายของกินพวกนี้อยู่ครับ

   ที่จริงผมไม่ควรคิดหนักเรื่องสายตาที่เปลี่ยนไปของเพื่อนๆ ในที่ทำงานเลยสักนิด สิ่งที่ผมควรคิดให้หนักสุดๆ เลยก็คือวิทย์...ไอ้หมอนี่แสดงออกทุกทางว่าอยากได้ผมมากตั้งแต่สายจรดบ่าย แม้ว่าผมจะบอกทางสีหน้าแล้วว่าผมไม่เอาด้วย แต่วิทย์ก็ไม่สนใจ กะจะรุกผมให้หนักท่าเดียว

   สงสัยช่วงนี้ของขาดใช่มั้ย...

   ผมมองอย่างเหนื่อยใจไปที่วิทย์เพราะผมต้องไปเสิร์ฟขนมให้ถึงโต๊ะ สายตาของผมพลันสบตาเข้ากับเจ้าของร้านที่นั่งบนระเบียงและก็กำลังมองลงมา

   สีหน้าแบบนั้นผมเดาไม่ออกหรอกว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่มันกำลังจับตาดูผมในทุกๆ ฝีก้าว ซึ่งมันน่าขนลุกมาก...ผมไม่กล้าทำอะไรออกนอกลู่นอกทางแม้แต่อย่างเดียว

   บางทีผมก็แคร์กับการกระทำของตัวเองมากจนรู้สึกว่ามันเกินไป...แต่ไม่รู้สิ ถ้าไอ้ธนูแม่งของขึ้นอีก ผมก็ไม่รู้นะว่าจะให้ผมเย็นลงยังไง

   คนอย่างมันเดาอารมณ์ไม่ยาก...แต่รับมือได้ยากสุดๆ ผมเองก็เพิ่งรู้เมื่อตอนเช้านั่นแหละ

   เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นระหว่างที่ผมกำลังยืนพักระหว่างทำงานอยู่บริเวณหลังเคาน์เตอร์ ดูจากเบอร์ที่ผมเม็มไว้แล้วก็ทำให้ผมรู้ทันทีว่าพรุ่งนี้ผมมีนัดสำคัญกับหมอฟัน

   ผมต้องไปเปลี่ยนยางเหล็กจัดฟันน่ะ

   ผมรับสายก่อนจะตอบอย่างลังเลใจว่าผมไม่รู้ว่าผมจะไปทันเวลานัดหมอฟันตอนสิบเอ็ดโมงหรือเปล่า เพราะตอนนี้ผมทำงานพิเศษอยู่ พนักงานประจำคลินิกก็ใจดีกับผมมาก เธอบอกว่าเดี๋ยวอีกสักพักเธอจะโทรมาสอบถามใหม่

   ระหว่างที่ผมกำลังคิดจะไปคุยกับเจ้านายที่นั่งบนระเบียงและทำตัวเหมือนพวกซุ่มดูชีวิตคนอื่นตามยอดตึก ผมก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเรียกของวิทย์ มันกับเพื่อนๆ กำลังกวักมือเรียกผมกันใหญ่

   ผมนึกว่าพวกนั้นจะสั่งอะไรเพิ่มจึงได้เดินเข้าไปที่โต๊ะนั้นอย่างเร็วรี่ กลายเป็นว่าเพื่อนสาวของวิทย์คนหนึ่งกำลังชวนให้ผมไปปาร์ตี้วันเกิดของเธอในคืนนี้

   “ไม่รู้สิ” ผมตอบเธอ “งานคืนนี้อาจจะเสร็จดึกน่ะ”

   “น่านะ...เราอยากให้รบไปด้วยกันมากจริงๆ” เธอพยักเพยิดไปทางวิทย์ “วิทย์ก็อยากให้ไปด้วยกัน”

   หรือผมควรจะบอกกับวิทย์ตรงๆ ดีว่าผมคงไม่คิดจะทำอะไรมันอยู่แล้ว...มันจะได้เลิกเซ้าซี้และเลิกตอแยผมสักที

   ผมโดนมาทั้งวันแล้วเนี่ย โธ่

   “เดี๋ยวเราให้คำตอบละกันนะ” ผมตัดสินใจบอกแบบปัดๆ ไปก่อน เพราะผมเห็นว่าไอ้ธนูมันเตรียมจะหายตัวออกไปจากร้านอีกแล้ว ผมจำเป็นต้องรีบไปถามมันเรื่องไปหาหมอฟัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็...ผมไม่แน่ใจว่าผมจะได้รับคำตอบในเร็วๆ นี้หรือเปล่า

   “มีเรื่องคุยด้วย” ผมรีบพูดตอนที่เปิดประตูหน้าร้านแล้วพุ่งพรวดออกมา...ธนูสะพายกระเป๋าเหมือนกับที่ผมเห็นมันในห้างวันนั้น คงจะไปยิมอีกแล้วแน่ๆ

   แม่งโคตรขยันเลย...

   “กูไม่ให้ไป”

   งงแดก...นี่ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ

   “รู้ได้ไงว่ากูจะพูดว่าอะไร”

   “กูจินตนาการเก่ง” มันตอบด้วยสีหน้าตึงๆ ผมรู้สึกขำแทนที่จะรู้สึกขุ่นเคืองกับสีหน้าแบบนั้น

   “ว่าจะมาขอลา...”

   “บอกแล้วไงว่าไม่ให้”

   “เฮ้ย ให้กูพูดให้จบก่อนดิ!” ผมชักจะหงุดหงิด แต่ผมก็เปลี่ยนสีหน้ารวดเร็วอย่างคนอยู่เป็น เพราะลูกค้ากลุ่มใหม่เริ่มทยอยเข้ามาในร้าน ไอ้ธนูรอจนลูกค้าเหล่านั้นเข้าไปข้างในจึงได้หันมาพูดกับผมต่อ

   “ไม่ให้ก็คือไม่ให้”

   “พรุ่งนี้มีนัดไปเปลี่ยนยางฟัน...อาจจะใช้เวลาสักชั่วโมงสองชั่วโมง กูขอลาไปหาหมอสักนิดสักหน่อยได้หรือเปล่า เดี๋ยวกูจะชดเชยเวลาให้แน่นอน”

   ธนูชะงัก...ก่อนจะเลิกคิ้วสูง “มึงไม่ได้จะมาลากูพรุ่งนี้ เพราะคืนนี้จะไปปาร์ตี้สุดเหวี่ยงกับคนโต๊ะนั้นหรอกเหรอ”

   นี่มันได้ยินตอนที่กลุ่มวิทย์ชวนผมด้วยเหรอ...ตากับหูมันนี่ใช่อวัยวะของคนหรือเปล่า อยู่ตั้งชั้นสองทำไมถึงได้ยินละเอียดปานนั้นวะ

   “บอกแล้วไงว่ากูไม่เอา” ผมย้ำเรื่องนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้

   “ไม่เชื่อโว้ย” มันร้องใส่ผม

   “หวงกูหรือไงวะไอ้บ้า” ผมร้องสวนกลับทันควัน...เพราะรู้ดีว่าตรงนี้ไม่มีลูกค้านั่งอยู่เนื่องจากแดดข้างนอกยามบ่ายแก่ๆ ยังค่อนข้างแรงอยู่ “มีสิทธิ์อะไรจะมาหวง...สิทธิ์ของเจ้านายหรือไง”

   ผมรู้สึกโมโหเพราะมันต้องให้ผมย้ำเรื่องนี้อยู่เรื่อย ผมไม่ใช่พวกชอบพูดจากลับกลอก ไม่ก็คือไม่...อารมณ์ทางเพศของผมมันพุ่งพล่านได้ก็จริงแต่ไม่ใช่ว่าผมจะปล่อยให้มันมีอิทธิพลเหนือผมสักหน่อย

   ที่ผ่านมาผมอาจจะผ่านมาเยอะ...ได้กับคนนั้นคนนี้สารพัด แต่ถ้าผมบอกว่าไม่...มันคือไม่

   เหี้ยควายธนูมันไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูดสักนิดเลยใช่มั้ย   

   “ไม่มีสิทธิ์...แต่มันก็รู้สึกไปแล้ว จะให้กูทำไง” มันเองก็ดูหงุดหงิดที่มันรู้สึกแบบนี้ “แถมยังรู้สึกมากด้วย...กูควบคุมมันไม่ได้”

   ปัญหาก็คือผมดันแคร์ฉิบหายว่ามันจะโมโหหรือหงุดหงิดอะไรอยู่หรือเปล่า...

   อา...ผมกับมันคงจะบ้าพอๆ กัน

   “นี่กูต้องไปยิมกับมึงด้วยมั้ย มึงจะได้เชื่อกู” ผมถอนหายใจ

   สีหน้ามันเปลี่ยนไวจนผมนึกอยากถีบมันลงกับพื้นซะให้รู้แล้วรู้รอด “ไปด้วยกันมั้ยล่ะ”

   “บ้า กูทิ้งงานไม่ได้หรอก” เจ้านายอะไร...สั่งให้ลูกน้องทิ้งงานแล้วไปยิมด้วยกัน

   “ลูกค้าก็มีอยู่แค่นั้น พวกนั้นดูแลกันเองได้”

   “ถ้ากูไปกับมึงวันนี้...มึงจะให้กูไปหาหมอฟันพรุ่งนี้ป่ะ”

   มันยักไหล่ “ให้อยู่แล้ว...เพราะกูจะพามึงไปหาหมอฟันเหมือนกัน”

   “เฮ้ย” ผมร้องเสียงหลง ไม่คิดว่าธนูจะพูดประโยคแบบนั้นออกมา

   “ไปหาหมอคนเดียวมันเหงาออก”

   กูไปมาตั้งสามสิบแปดครั้งแล้ว...กูไม่เคยเหงาเลยโว้ย

   “กูไปคนเดียวได้”

   “มึงขัดคำสั่งกู เดี๋ยวกูหักเงินเดือนมึง”

   ผมยิ้มกริ่ม “มึงจ่ายกูล่วงหน้ามาแล้ว...จะเอาที่ไหนมาหัก”

   ฉับพลันทันที...ธนูมันรั้งตัวผมเข้าไปใกล้ตัวมันอย่างรวดเร็วพร้อมๆ กับตีสะโพกผมเบาๆ

   “เชี่ย” ผมผลักมันออกไปอย่างสุดแรง

   “กูหักเงินเดือนมึงไม่ได้ กูก็เปิดเผยเรื่องของเรากับคนอื่นไปเลย...ง่ายจะตาย”

   มันพูดในสิ่งที่ผมกลัวออกมา “ไม่ได้นะโว้ย!”

   “ทำไมวะ เพื่อนกูกลัวกูกันอยู่แล้ว...มันคงไม่ล้อหรอก”

   “แล้วเพื่อนกูล่ะ...พวกมันคงหมดศรัทธาในตัวกูไปเลยนะถ้ารู้ว่ากูมาได้กับคนอย่างมึงอ่ะ” ธนูไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดนี้เพราะรู้ดีว่ากลุ่มของเราสองนั้นเขม่นกันจะตายห่าเวลาอยู่ในมหา’ลัย “อีกอย่าง...มึงเองก็ไม่อยากเปิดเผยไม่ใช่เหรอว่ามึงทำ...ทำ...”

   เวร...ผมพูดไม่ออก

   อีกฝ่ายทำสีหน้ากรุ้มกริ่มได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ “กูทำอะไร...”

   แม่ง ไหนบอกว่า ‘การทำอย่างนั้น’ มันเป็นเรื่องน่าอายของมันวะ “ก็...มึง...ก็...” ผมหน้าแดงเป็นปื้นอีกครั้งแถมยังพูดไม่ออก ดูเหมือนความเขินอายของผมจะมาคู่กันกับการที่ผมนึกถึงเรื่องคืนนั้นระหว่างผมกับธนูเสมอ...มันเป็นเช่นนี้อยู่เรื่อย

   “ก็อะไร”

   ผมตัดสินใจหลับหูหลับตาเอานิ้วชี้ไปทิ่มปากล่างมันเบาๆ “นี่ไง”

   ดวงตาของธนูมองดูผมด้วยสายตาอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น ผมไม่อยากให้ตัวต้องมาเก้อเขินกับอะไรแบบนั้นจึงเอาแต่มองไปทางอื่น

   “กูจูบมึงเหรอ”

   โว้ยยยย...แม่งโคตรขยี้ คนอะไรไม่ยอมจบ ไม่ยอมอ่อนลงให้กูเลยยยยย

   “ไม่...ใช่”

   “เอ๊ะ วันนั้นก็จูบกันอยู่นะ”

   “มันไม่ใช่สิ่งที่กูกำลังพูดถึง” อยากชกหน้าเจ้านาย...ทำยังไงดีครับ ชกเลยดีมั้ย หรือว่าเตะตัดขาให้มันเสียหลักก่อนดี

   ธนูเอานิ้วมือมาดีดริมฝีปากล่างของผมคืนเบาๆ “กูเชื่อว่ามึงไม่กล้าบอกคนอื่นอย่างลงรายละเอียดอยู่แล้วว่าเราทำอะไรและทำท่าไหนกัน”

   เชี่ยนี่แม่งพูดดังเกินไปแถมยังพูดถูกอีกต่างหาก ใครจะไปกล้าสาธยายเรื่องบนเตียงให้คนอื่นเขาฟังกันเล่า    

   โอย...ผมแพ้ไอ้เชี่ยนี่ทุกทางเลย

   “แต่กูอยากจะเปลี่ยนความคิดมึงใหม่สักหน่อย” มันจับไหล่ของผมก่อนจะขยับใบหน้าเข้ามาสบตาใกล้ๆ “แม้ว่ากูจะไม่เคยใช้ปากทำกับใคร...แต่กูก็ดีใจที่กูทำแบบนั้นกับมึงนะ”

   หัวใจผมเต้นแรงของรู้สึกว่าอกผมมันแทบจะระเบิด...นัยน์ตาแข็งกร้าวของธนูไม่มีวี่แววล้อเล่นเลยสักนิด

   “...”

   “กูไม่อยากลืมมันเลย”

   เหี้ย...ความรู้สึกของผมมันวูบวาบไปหมดแล้ว

   “...”

   “ถ้าเรื่องของเรามันเปิดเผยแล้วมึงไม่ชอบ...มึงจะเปิดเผยเรื่องที่กูใช้ปากกับมึงก็ได้ กูไม่ว่า”

   ใครจะไปกล้าพูดล่ะโว้ย!

   “...”

   “คนอื่นจะได้รู้กันไปว่าสำหรับกู...มึงมันพิเศษกว่าใคร”

   มันส่งยิ้มให้ผมขณะที่ใบหน้าของมันยังไม่ขยับออกห่างไปไหน ผมกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกอ่อนไหวและระทวยไปหมดจนยืนแทบจะไม่อยู่ ไม่คิดว่าคนอย่างมันจะพูดจาอะไรแบบนี้เป็นด้วย

   แล้วมันจะให้ผมตอบอะไรกลับไปได้อีก...

   “มึงกลับไปทำงานเถอะ” มันผละออกจากผม “อย่าไปใกล้วิทย์ให้มันมากนัก...ถ้ามึงเข้าใกล้ บอกได้เลยว่ากูจะรู้แน่นอน”

   ธนูคงจะถามเอาจากเพื่อนมันนั่นแหละ...

   “มึงนี่แม่ง...ขี้หวง” ผมเกาหัวตัวเอง เพราะผมไม่รู้ว่าผมจะตอบอะไรมันจริงๆ

   “แต่มึงก็แปลกนะ...กูชอบให้ทำอะไรมึงก็ทำ กูไม่ชอบให้ทำอะไรมึงก็ไม่ทำ” มันยิ้มมุมปาก...ผมรู้สึกเหมือนโดนยิงเข้ากลางลำตัวยังไงก็ไม่รู้ “ทำไมถึงยอมกูนักล่ะ...ไอ้หัวหน้าแก๊งเอกการแสดง”

   มันยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้เลย ผมก็ยังไม่อยากจะเร่งรัดอะไรตัวเองนักหรอก

   ...แม้ว่าผมจะเห็นเงาจางๆ ของคำตอบตัวเองแล้วก็ตาม

   “ไม่รู้” นี่น่าจะเป็นคำตอบที่เซฟที่สุดระหว่างเราในตอนนี้

   ธนูพอใจในคำตอบนั้น ก่อนจะเอื้อมมือมาแตะแก้มของผม

   “รีบกลับมาล่ะ” ผมบอก...เชื่อว่ามันคงดูออกแล้วว่าผมเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรต่างไปจากมัน

   “รีบอยู่แล้ว...”

   “...”

   “กูต้องกลับมาเฝ้ามึง”

   แม้ว่ามันจะพูดตอนที่มันเดินห่างออกไปแล้ว...แต่ผมก็เขินนนนนนนนน

   อย่าให้มันหันหน้ากลับมาเชียว...ผมไม่อยากให้มันเห็นหน้าผมตอนนี้เลยจริงๆ







To be continued



ตอนที่แล้วยังตีกันอยู่เลย = =

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 02-05-2018 00:38:12

เมื่อเด็กซึนมาเจอกันมันก็จะเป็นแบบนี้แหละ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mazaaki ที่ 02-05-2018 00:51:16

โอ้ย...ดีอ่ะฝันหวานแล้วคืนนี้ :-[ :impress2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 02-05-2018 01:03:57

 o13 ชอบเรื่องนี้มากเลยอะ.... :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 02-05-2018 01:04:55

เล่นคุณไสยแน่ ๆ เลยธนู ทั้งกุมารทอง พรายกระซิบ ไม่งั้น ไม่รู้เรื่องของรบทั้งหมดหรอก  o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 02-05-2018 01:25:21

 :pig4: :pig4: :pig4:

หวานซะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 02-05-2018 02:12:26

เขาเตาะกันไปมา แบบซึนๆ ธนูสบายใจแล้วซิที่ได้บอกความรู้สึกตัวเองไป ถึงจะยังไม่หาคำตอบว่ามันคืออะไร เขินไปกับรบ ธนูขี้หวง รีบไปยิม ตอนเช้าทุกวันเพราะจะกลับมานั่งเฝ้าเมีย ไม่พอตามไปเฝ้าทำฟันอีก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: cookie12ck ที่ 02-05-2018 03:11:05

ทำลายร้างคนโสด :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-05-2018 03:37:06

 :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-05-2018 03:41:14

 :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 02-05-2018 05:40:35

โอ้ยยยย....  นี่คือเขาจะรู้ตัวไหมว่าเขาจีบกันอยู่ตอนนี้  คือแบบเขินกันไปเขินกันมา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 02-05-2018 06:56:15

เดี๋ยวนะมู้ดเปลี่ยนจากตอนที่แล้วมากก เขินเลยจ้าา เขินมากก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 02-05-2018 07:06:59

ง่อออออออออออออ เขาจีบกันค่ะเขาจีบกันนนนน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Prismatic ที่ 02-05-2018 07:13:56

ยิ้มยาวไปเลยยยย เขินแทนนนน หวานมาก หวานสุด หาอะไรมากันมดให้ด้วย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tmeaw ที่ 02-05-2018 07:26:31

ฮืออออออออ เค้าชอบกันแก เค้าชอบกันนนน  :hao6:
 :-[
กราบบบบ ให้กับความดีงามของนิยายเรื่องนี้ สาธุบุญ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 02-05-2018 07:47:41

ง่อววว พี่แอลฟาคะนี่ขนาดยังไม่ชัดเจนแต่ทำไมถึงอ่อยเก่งขนาดนี้ละคะแถมยังขี้หึงขี้หวงอีก ไม่อยากจะคิดว่าตอนคบกันเป็นแฟนเมื่อไหร่พี่รบคงโดนตามติดเป็นเงาแน่ๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 02-05-2018 07:53:13

เมื่อคืนคุณเจ้น็อคคาหน้านิยายเลยค่ะ!

ตื่นมาตกใจรีบสกรีมต่อ

คือแบบรักน้องรบมากกว่านะ
แต่ดูสิควายธนูหน้ามนคนมึนน่าเอ็นดูขนาดนี้
เจ้ยังยืนยัน #ทีมความธนู ยาวๆไปค่ะ

เอาจริงๆธนูนี่เป็นคนชัดเจนนะ
ฟอร์มจัดแต่ก็หลุดฟอร์มง่ายดายแถมพูดตรงด้วย

น้องรบก็แฟร์ดี เป็นคนมีเหตุผลมากนะ
และมีวุฒิภาวะใช้ได้เลย

ตอกหน้าจะรอดูการกลับมาเฝ้าคนของธนูนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: saccarrum ที่ 02-05-2018 08:22:04

แงงงงงงงงงงง เรื่องดีๆเช้านี้  :ling1:
ให้ตายเถอะ อย่าว่าแต่สองคนนั้นจะเก็บอาการไม่อยู่เลย คนอ่านก็เก็บไม่อยู่เหมือนกัน
แค่เห็นว่าอัพก็ยิ้มเหมือนคนบ้าแล้วค่ะ อ่านไปแล้วก็ได้แต่กลั้นยิ้มจนแก้มแทบแตกต่อหน้าสาธารณะชน  :z3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 02-05-2018 09:07:48

อมยิ้มจนแก้มจะแตก แม่จ๋าาาาาาาาาาาาาาา รบน่ารัก ฮือออออ แม่ๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 02-05-2018 09:50:07

ตายแล้วๆๆๆ ตายอย่างสงบ  :heaven ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 02-05-2018 09:55:48

หวานขึ้นทีละนิดแล้วจ้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 02-05-2018 10:21:23

ช่วยด้วยคร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา  นักเขียนจะทำคนอ่านเป็นไบโพลาร์แว้ววววววววววววววววววววววว
 :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 02-05-2018 10:41:37

โอ้ยเขินนนนน ชอบมากๆๆๆๆๆๆ เขาจียกันหรอคะ ทำไมถึงได้เขินแบบนี้ :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 02-05-2018 10:49:39

โอ๊ย พ่อคุณทั้งสอง อะไรจะปานนี้
สนุกมากค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-05-2018 13:04:54

นี่ไม่มีเก็บการ์ดซึนกันเลยนะทั้งคู่เนี่ย เปิดกันขนาดนี้ คบกันเลยเถอะคร่าาาาา ฮริ้ววววววว น่ารักกกกกก  :o8: / ทำไมรู้สึกแพ้ทางนิยายเค้กทุกเรื่องเลย ติดจริงจัง บ้าจริง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 02-05-2018 14:58:26

ดีกันแล้วก็เริ่มหวานเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 02-05-2018 16:21:34

ฮอลลล ถ้าจะดีต่อใจขนาดนี้ จัดอีกสัดรอบเถอะค่ะ ! จะได้เข้ากัน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 02-05-2018 16:59:06

นี้เขาเรียกจีบกันแล้วค่ะ :katai3: :katai3: ยังต้องให้บอก?

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 02-05-2018 17:27:50

อื้อหือ ไม่ไหวแล้ววว เขินมากก 555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 02-05-2018 19:40:01

เหมือนจะเปิดใจแต่ไม่สุด  กั๊กทำไม หวานกันไปเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 02-05-2018 21:39:33

ฮือออ เราอ่านแล้วเขินแทนมากเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 02-05-2018 21:48:11

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 02-05-2018 22:45:30

ตอนต่อไปเลยได้ไหม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: italy18 ที่ 03-05-2018 02:53:03

อ่านตอนที่ 4 ทำไมเค้าเขินก้อไม่รู้อ่ะ  :heaven :heaven

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 03-05-2018 11:35:31

เค้าหลงรักเรื่องเน้!!!!!!
บวกและเป็ดรัวๆ
เกาะติดทีมน้องรัน
ได้กันๆๆๆๆๆ
 :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PAtxxkMxxn ที่ 03-05-2018 13:55:41

คนอ่านจะเป็นไบโพล่าแล้ว้ :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 03-05-2018 15:18:34

มั่นไส้จังเลยค่ะ

เค้าใจตรงกันค่ะ ทุกโคนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 03-05-2018 15:48:20

#แก๊งเพื่อนที่แอบหูผึ่งฟังอยู่ข้างประตู อร๊ายยยยยยยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 03-05-2018 20:59:46

หลงเข้าไปเต็มๆ แล้ว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 03-05-2018 21:29:55

เด่วน้ะ เด่วววๆๆๆ :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 04-05-2018 13:52:30

EP. 5





[การ์ด]

   วันนี้เป็นวันเปิดร้านครับ

   พวกเราตื่นขึ้นมาเตรียมพร้อมกันแต่เช้า แม้ว่าพนักงานที่ทำงานจิปาถะอย่างรบจะไม่อยู่สักสองถึงสามชั่วโมง แต่ผมเชื่อว่าร้านแบล็คแพ็คก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ผมกับเพื่อนอีกสามคนที่เหลือ ‘เป็นงาน’ กันจะตาย

   ถ้าจะมีใครสักคนสร้างปัญหาล่ะก็...คนคนนั้นก็คือเจ้าของร้านนั่นเอง

   ไอ้ธนูทำเพื่อนปวดหัวตั้งแต่เช้า...เพราะอะไรรู้มั้ยครับ

   มันหาชุดไปหาหมอฟันกับรบไม่ได้

   ไอ้เวรเอ๊ยยยย ถ้ายากนักกูขอแนะนำให้มึงใส่ชุดนักประดาน้ำไปเลย

   “ชุดนี้ไม่เท่เลยว่ะ” มันพูดก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องของมันอีกรอบ ชุดที่มันเลือกมีแต่สีดำล้วนๆ แถมยังหลากหลายแบบ ถ้าจะถามผมตรงๆ ล่ะก็...มันดูดีหมดทุกตัวนั่นแหละ เพียงแต่ไอ้คนใส่มันไม่มีความมั่นใจเอง

   จะพาเขาไปหาหมอฟันหรือจะพาเขาไปเดตกันแน่...

   “รบเป็นคนง่ายๆ มันไม่ซีเรียสหรอก มึงใส่เสื้อยืดกางเกงบอลมันก็ไปกับมึงได้” ผมตอบแทนความรู้สึกของเพื่อนทุกคน เพราะพวกมันเหนื่อยที่จะชมไอ้ธนูแล้วว่ามันดูเข้ากับทุกชุด

   เบ้าหน้าดีก็มีชัยไปกว่าครึ่งอยู่แล้ว จะกลัวอะไรนักหนา

   เพราะไอ้ธนูมันกังวล ตอนนี้มันจึงไม่ได้กั๊กอะไรกับเพื่อนทั้งสิ้นว่ามันกำลังแต่งตัวเพื่อรบอยู่ แม้ว่าผม ไอ้โฮม ไอ้ยุ และก็ไอ้ก้องจะรู้กันหมดแล้วว่าธนูรู้สึกยังไงกับรบ แต่พวกเราก็เลือกที่จะไม่ถามธนูมันตรงๆ บางทีการกระทำของธนูมันก็เป็นคำตอบของทุกอย่างหมดแล้ว อีกอย่างหนึ่ง...ภาพไอ้ธนูมันสูญเสียความมั่นใจนี่ก็เป็นอะไรที่ตลกดี

   นานๆ ทีมันจะมีมุมนี้สักครั้ง ปกติแดกคอหอยพวกผมได้ มันคงทำไปนานแล้ว...ช่วงนี้เรียกว่าซอฟต์ลงไปตั้งเยอะ
 
   จะว่าไปก็ตั้งแต่หลังวันสอบไฟนอลนั่นแหละ...จากคนที่พร้อมต่อยคนอื่นทุกเมื่อ ก็กลายเป็นคนที่ใจเย็นมากขึ้นแถมยังดูละมุนขึ้นด้วย

   เพราะงี้ไงพวกผมถึงอยากขอบคุณรบน่ะ...หากไม่ได้รบล่ะก็ ผมกับเพื่อนคงต้องทนกับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของท่านผู้นำไปอีกนาน

   “เหี้ย นึกอะไรไม่ออกแล้วว่ะ” ธนูเดินออกมาจากห้องทั้งๆ ที่ใส่กางเกงยีนตัวเดียว มันแทบจะกระโดดลงบันไดมาเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิด ข้าวเช้าของมันจากฝีมือการทำของโฮมรอคอยอยู่ที่โต๊ะเบื้องล่างอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว...

   “ใส่อะไรก็ใส่ไปเหอะ จะมาคิดให้ยุ่งยากทำไม” ก้องอดบ่นไม่ได้

   “มึงไม่เข้าใจ” ธนูทำสีหน้าตำหนิเพื่อน “รบมันชอบไปกับคนที่ดูดี”

   มึงอยากดูดีเพราะมึงอยากได้ใจเขามากกว่า...ไอ้ตูดหมึกเอ๊ย

   เมื่อวานโฮมมันจับสังเกตได้ว่า...ถ้าธนูมันกังวลล่ะก็ มันจะไม่กั๊กความรู้สึกและการกระทำของตัวเองเลย แต่ถ้าอยู่ในอารมณ์อื่น...ก็เป็นอย่างที่หลายคนรู้กัน แม่งเดายากฉิบเป๋ง

   “ทำไมถึงอยากดูดีสำหรับรบล่ะ” ยุลองถามหยั่งเชิงดู ผมเอามือฟันคอตัวเองพร้อมๆ กับบอกให้ยุแก้ไขคำพูดตัวเอง แต่ไม่ทันแล้ว...ไอ้คนเดาใจยากมันเริ่มชักสีหน้า

   “เสือกเหี้ยไร” นั่นยังไงล่ะ...หมดกัน ธนูเวอร์ชั่นสูญเสียความมั่นใจได้หายไปในบัดดลเพราะไอ้ยุเพียงคนเดียว

   “ขอโทษครับ” ยุยกมือไหว้อย่างประหลกๆ

   “หวัดดีตอนเช้าทุกคน” จู่ๆ รบก็เดินเข้ามาในร้าน นี่ยังไม่ถึงเวลางานด้วยซ้ำ...เราทุกคนทำสีหน้าประหลาดใจกันหมด โดยเฉพาะไอ้ธนู แต่มันก็รีบเปลี่ยนเป็นสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว

   มันกำลังเขิน...เพราะผมเห็นมันจ้วงเอาข้าวเข้าปากเร็วเกินกว่าปกติไปนิด

   “แล้วไอ้ชีเปลือยนี่มันอะไร ไม่มีเสื้อใส่เหรอ” รบเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่กล้าจิกกัดท่านหัวหน้า...ระหว่างที่มันถาม ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันกำลังหน้าแดง

   หูย น่ารักน่ามองเชียวล่ะ...หนุ่มลูกครึ่งที่โคตรหล่ออย่างมันกำลังเขินกล้ามไอ้รบเนี่ยนะ

   “มี ไปเอามาให้หน่อยดิ”

   “อยู่ไหน”

   “ข้างบนห้องกูอ่ะ...เลือกมาสักตัว” เชี่ยธนูนี่แม่งแผนสูง...ในเมื่อตัวมันเองเลือกไม่ได้ ก็ให้เป้าหมายที่มันทำทุกอย่างเพื่อเขาแต่เช้าไปเลือกให้ซะก็สิ้นเรื่อง

   “ได้”

   “...”

   “กูขึ้นไปบนห้องมึง มึงไม่โกรธแน่นะ” ก่อนเดินไปรบหันมาถามเพื่อความมั่นใจ

   “ไม่โกรธอยู่แล้ว”

   ไอ้โฮมนี่แทบจะร้องไห้หลังจากได้ยิน...เมื่ออาทิตย์ก่อนมันขึ้นไปเคาะห้องเรียกธนูลงมากินข้าว มันโดนหัวหน้าแก๊งด่ายับแถมยังสวดใส่ไม่ยั้งเรื่องที่ว่าไปรบกวนความเป็นส่วนตัวของมัน

   เห็นทีว่าเรื่องขึ้นไปยังชั้นสองนี่จะเป็นข้อยกเว้นของรบ...

   มีหลายเรื่องของรบที่เป็นข้อยกเว้นสำหรับธนู

   “ใส่ซะ” รบเดินลงมาพร้อมๆ กับเสื้อยืดสีดำที่โคตรจะเรียบง่าย พอเห็นแล้วไอ้ก้องถึงกับหัวเราะร่วน บอกเลยว่าไอ้ธนูใช้เวลาเลือกทั้งหมดเสื้อผ้ามาตลอดทั้งเช้านั้นล้วนแล้วแต่สูญเปล่า แต่เจ้าตัวก็ดูพออกพอใจที่ได้เสื้อถูกใจสักที

   แถมเสื้อตัวนี้ยังมาจากคนที่มันมีใจให้ด้วย

   บรรยากาศนี่แทบจะเป็นสีชมพูเลยทีเดียวเชียว

   พวกผมสี่คนยังมีความจำเป็นในฉากนี้อยู่มั้ย...

[ยุ]

   ตั้งแต่เปิดร้าน...เราก็มีลูกค้าเข้ามาเรื่อยๆ อย่างไม่ขาดสาย

   ไอ้ธนูดูพออกพอใจมาก มันให้กำไรลูกค้าด้วยการอวดโฉมตัวเอง เดินไปเดินมาในบริเวณร้านชั้นล่างแถมยังเล่นกีต้าร์ไปด้วยทำตัวเสมือนอยู่บ้านและไม่มีลูกค้าอะไรใดๆ ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่านี่จะเป็นจุดขายของร้านนี้ มีหลายต่อหลายคนที่มาร้านนี้เพียงเพราะอยากมาสัมผัสใกล้ชิดกับวิถีชีวิตเกย์โคตรหล่อที่สุดแสนจะฮอตอย่างไอ้ธนู

   มันเกากีต้าร์ไม่เป็นเพลง...ลูกค้าก็ยิ้ม

   มันเดินมากวนประสาทพนักงานที่ชื่อรบ...ลูกค้าก็ยิ้ม

   มันด่าไอ้การ์ด เตะไอ้ก้อง ใช้กีต้าร์เคาะหัวไอ้โฮม...ลูกค้าก็ยิ้ม

   วันนี้มันโคตรอารมณ์ดีจนผมรู้สึกขนลุกขนพอง ปกติแล้วธนูจะไม่อารมณ์ดีได้นานขนาดนี้ เพราะฉะนั้นผมกับเพื่อนจำเป็นที่จะต้องเตรียมตัวเอาไว้เพื่อรับมือกับอารมณ์ของมัน...หากอารมณ์ดีๆ ของมันถูกเบรกกะทันหัน มันมักจะตามมาด้วยพายุลูกใหญ่ๆ เสมอ

   ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย

   ไอ้ธนูมันเดายากใช่มั้ยล่ะครับ...ผมเป็นเพื่อนกับมันมานานหลายปี ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจมันเลยสักนิดเดียว

   “พี่ธนูหนูขอถ่ายรูปพี่หน่อยได้มั้ยคะ” ลูกค้าสาวคนหนึ่งถามเพื่อนผมอย่างใจกล้า

   “ไม่ครับ” เพื่อนผมเองก็กล้าที่จะตอบแบบนี้ “แอบถ่ายได้ครับ...แต่อย่าให้พี่รู้ตัว”

   ธนูมันพูดจริง แต่ลูกค้าสาวคิดว่าเป็นมุก พวกเธอเลยแอบถ่ายไอ้ธนูกันใหญ่ โดยที่เจ้าตัวก็นั่งเล่นกีต้าร์อยู่แบบนั้น...มันไม่ให้ความสนใจต่อสิ่งใดๆ แม้แต่น้อย ยกเว้น...ลองเติมคำในช่องว่างดูสิครับ

   เฉลย...ไอ้รบนั่นไง

   ผมเชื่อว่าทุกคนตอบถูกกันหมดเลย

   “จะไปเมื่อไหร่เนี่ย ออกช้ากว่านี้รถจะติดนะ” ธนูเริ่มส่งเสียงเอาแต่ใจ การ์ดกับผมสบตากันอย่างหวาดระแวง กลัวว่าแม่งจะระเบิดตูมกลายเป็นอะไรที่น่ากลัวกว่าโกโก้ครันช์

   “ทำงานอยู่...ไม่เห็นหรือไง” รบขยันมาก อาจเป็นเพราะรู้สึกผิดที่ตัวเองจะต้องโดดงานไปหาหมอ ซึ่งพวกผมไม่ได้คิดมากอะไรเลยสักนิดในเรื่องนี้

   “กูสั่งให้มึงเลิกทำงาน” ธนูทำท่าจะวางกีต้าร์เป็นครั้งที่แปดสิบสี่ของวัน

   “กูขอขัดคำสั่งมึง” คำพูดของรบทำเอาธนูต้องวางกีต้าร์ลงบนตักตัวเองอีกครั้ง

   เชี่ย...รบนี่มันมีอิทธิพลต่อไอ้ธนูจริงๆ ว่ะ นอกจากเพื่อนผมมันจะไม่กล้าขัดแล้ว มันยังยอมรบง่ายๆ อีกต่างหาก ผิดกับที่ผ่านมาเวลาที่ผมกับเพื่อนขัดใจมัน มันเอาแต่ด่า ด่า และก็ด่า...

   สองมาตรฐานจังเลยสาดดดด

   แต่ก็นะ...คนมันรัก คนมันชอบนี่หว่า

   “พอแล้ว...ไปกันเหอะ” เสียงธนูใกล้จะเป็นเสียงกระเง้ากระงอด ซึ่งขัดกับความน่ากลัวของมันมาก

   “ไม่” รบยังคงสืบทอดเจตนารมณ์ตัวเองด้วยการขัดใจไอ้ธนูต่อไป

   ยอมใจรบเลยว่ะ...ธนูไม่เคยยอมใครขนาดนี้จริงๆ นะ ผมสาบานได้ ผมไม่เคยเห็นมันเกรงอกเกรงใจใครขนาดนี้มาก่อน ขนาดพ่อมัน...มันยังเคยชกหน้าพ่อมาแล้วเลยครับ

   นี่ผมพูดจริงๆ นะ!

   “รบ...ลูกค้าโต๊ะสามรีเควสต์ให้มึงไปเสิร์ฟ” การ์ดเดินมาส่งถาดใส่มือรบอย่างซื่อๆ ท่านหัวหน้าของผมหันขวับไปมองลูกค้าโต๊ะสามทันที

   นั่นมันทาร์เก็ตเพื่อนผมและก็เป็นทาร์เก็ตของรบด้วยนี่...เกย์ควีนตัวเล็กๆ ที่รูปร่างพอเหมาะพอเจาะกับการปู้ยี่ปู้ยำ (ผมยืมคำพูดของไอ้ก้องมา)

   ปกติแล้วลูกพี่ผมจะตาวาวเมื่อเห็นอะไรแบบนี้ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นชักสีหน้า พร้อมแดกหัวลูกค้าทุกเมื่อถ้ากฎหมายไม่ห้ามว่าห้ามแดกมนุษย์ด้วยกันเอง...

   รบเดินไปเสิร์ฟด้วยท่าทางชิลๆ พร้อมๆ กับแจกยิ้มให้พร้อมชวนคุยไปเรื่อยๆ อย่างคนที่กล้าแสดงออก (มันเรียนเอกที่ต้องใช้ความกล้าแสดงออกแบบสุดๆ ก็เลยถนัดนัก) ธนูที่นั่งอยู่บริเวณเคาน์เตอร์บาร์หน้าเครื่องทำกาแฟเริ่มบีบคอกีต้าร์แน่นจนผมกลัวมันหัก

   เป้าสายตาของธนูเดินกลับมาที่หลังเคาน์เตอร์อย่างคนทำงานปกติ ส่วนไอ้ธนู...แม่งไม่ปกติตั้งแต่วินาทีที่รบรับถาดใส่แก้วกาแฟมาจากมือของการ์ดแล้ว

   “กูไม่ให้เอานะ” ผมได้ยินท่านหัวหน้าของผมกัดฟันพูด

   “ไอ้เหี้ยนี่...” รบกำหมัดแน่น “กูไม่ได้จะเอากับใครก็ได้นะโว้ย”

   “ดีมาก”

   “...”

   “ขอให้เครื่องคิดเงินจงเป็นพยาน”

   รบทำสีหน้าเบื่อโลก...แต่ก็ไม่ได้โกรธธนูแต่อย่างใด ที่จริงผมแอบเห็นว่ามุมปากของมันกระตุกเป็นรอยยิ้มเล็กๆ ด้วย
 
   ผมถึงกับถลึงตาเพราะบทสนทนาเมื่อกี้มันเด็ดมาก...แม่งเจาะลึกได้อย่างกับจะถอดรากถอนโคน คนสองคนที่คุยกันได้ขนาดนั้นมันจะหมายถึงอะไรได้อีกนอกเสียจากว่า...

   เขาทั้งคู่เป็นของกันและกันแล้ว

   เฮ้ย นี่มันข่าวใหญ่ระดับหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์สิบแปดฉบับเลยนะโว้ยยยยยยยยยยยยย

   ดูเหมือนว่าวันสอบไฟนอลวันนั้นจะเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นระหว่างรบกับธนู แต่ที่แน่ๆ...เพื่อนผมหลงคนคนนี้ซะเหลือเกิน หลงจนยอมเขาไปหมดทุกอย่างแล้วเนี่ย

   หากเป็นเมื่อก่อน...ผมกับเพื่อนคงมีค้านหัวชนฝา แต่พอได้มาเห็นและได้สัมผัสว่าจริงๆ แล้วรบมันเป็นคนยังไง พวกผมก็เริ่มมีใจอยากที่จะสนับสนุนขึ้นมา

   คนที่ทำให้คนที่เย็นชาตายด้านอย่างไอ้ธนูมีความรู้สึกรักได้...มันต้องเป็นคนพิเศษมากๆ สิวะ

   “เสร็จแล้ว” รบถอดผ้ากันเปื้อนเมื่อเริ่มถึงเวลา “มึงจะไปกับกูแน่นะ”

   “โห...กูรอมึงมาตั้งกี่ชั่วโมงแล้ว คงไม่ไปมั้ง” เพื่อนผมแทบจะกระโดดลงจากเคาน์เตอร์บาร์แล้วเอากีต้าร์ไปเก็บ ลูกค้านี่มองตามมันจนคอหันกันเกือบหมดทุกคน

   “โทษทีนะยุ” รบหันมามองผม “กูจะรีบกลับมา”

   “นานแค่ไหนก็ได้...มึงอย่าลืมว่ามึงพาลูกพี่กูไปด้วย”

  “เกรงใจพวกมึงอ่ะ”

   “ไม่ต้องเลย” ผมรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “มึงทำให้ลูกพี่กูมีความสุขก็พอ...นอกนั้นพวกกูโอเคหมด”

   รบดูจะงงๆ กับคำพูดของผมเล็กน้อย...แต่ก็ไม่คิดจะพูดอะไรต่อ มันส่งยิ้มให้ผมขณะเดินนำธนูออกไปยังหน้าร้าน ผมมองตามด้วยสายตาละห้อย...

   อดเผือกต่อเลยว่ะ...โธ่เอ๊ยยยยยย

   “ได้อะไรมาบ้าง” โฮม ก้อง และการ์ดเดินเข้ามารุมผมทันทีที่ไอ้ธนูมันหายตัวออกไป

   ผมยิ้มอย่างนึกขัน “กูไม่ได้อะไร...แต่สองคนนั้นน่ะ...เขาได้กันแล้วโว้ยยยย”

[รบ]

   อยากจะบ้าตาย...เจ้าตัวดีมันดื้อด้าน อยากจะขี่มอเตอร์ไซค์แดงไบเล่

   ผมน่ะขี่ได้ไม่มีปัญหา แต่อากาศมันร้อนขนาดนี้เอาไว้ขี่วันอื่นไม่ได้เหรอวะ ผมอยากจะเขย่าคอไอ้ธนูอย่างหมั่นไส้ซะเหลือเกิน เราสองคนเถียงกันมานานสองนานแล้วเรื่องพาหนะในการขับรถไปคลินิกหมอฟันของผม

   ผมอยากไปแบบขับรถยนต์ ส่วนอีกฝ่ายอยากไปแบบขี่มอเตอร์ไซค์

   “แอร์บนรถทำกูคันคะเยอ กูแพ้แอร์บนรถ” มันเถียงผมหน้าตาย

   “งั้นมึงขี่ไปคนเดียวเลย ไว้เจอกันที่คลินิก” ผมตัดบทและก็ตัดปัญหาด้วย

   “ได้ไงวะ” มันโวยวาย “กูไม่นั่งรถยนต์จริงๆ นะ”

   “มึงนอนบนรถก็ได้ นอนราบไปเลย กูไม่ว่า”

   “นี่มึงเล่นมุขหรือไง”

   “เลิกดื้อและก็ขึ้นรถได้แล้ว กูขับให้เอง” ผมจับตัวมันยัดใส่รถของผม

   “กูโดนแอร์บนรถแล้วกูจะคันจริงๆ นะโว้ย” มันยังไม่หยุดพูดแบบนี้อีก

   “กูจะช่วยเกาให้” เชี่ย ฟังดูแปลกๆ ว่ะ เอาใหม่...เทคสอง “เดี๋ยวกูหาซื้อยาแก้แพ้มาให้”

   โชคดีที่เด็กดื้ออย่างไอ้ธนูมันไม่ได้สนใจประโยคนั้นของผม...มันเอาแต่หน้าบึ้งอยู่ที่นั่งข้างๆ คนขับอย่างผมซึ่งเดินอ้อมมานั่งทันทีที่เห็นว่าธนูนั่งดีแล้ว ดูก็รู้ว่าไม่ชอบนั่งรถยนต์อย่างแรง ไม่ใช่เพราะว่ามันจะคันเพราะโดนแอร์เลยสักนิด

   “หมดกัน...ความเท่ของกู” ธนูหลับตาแน่นอย่างรับตัวเองไม่ได้ตอนที่ผมออกรถแล้ว “กูไม่ได้นั่งรถยนต์มานานหลายปีแล้ว”

   “เพราะอะไร...เพราะคิดว่าขี่มอเตอร์ไซค์แล้วจะเท่กว่าอย่างนั้นใช่มั้ย”

   “ใช่”

   ไม่มีเหตุผลอะไรที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ “คนเท่...จะนั่งขี้อยู่ก็เท่โว้ย”

   “แล้วตอนนี้กูเท่มั้ย” มันถามผมตรงๆ

   ไอ้บ้านี่มันก็เท่อยู่ตลอดนั่นแหละ คนมันหล่อ ทำเหี้ยอะไรก็หล่อก็เท่...ที่ผ่านมาผมอาจจะไม่ค่อยชอบขี้หน้ามัน แต่ไม่มีครั้งไหนที่ผมรู้สึกว่าใบหน้างดงามของมันจะไม่หล่อเลยสักนิด

   “เท่” ผมตัดสินใจตอบตรงๆ เช่นเดียวกัน

   ธนูดูพอใจ...เด็กน้อยดูอารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดหลังจากที่โดนผมขัดใจเรื่องยานพาหนะ

   “จุดอ่อนของมึงคือมอ’ไซค์นี่เอง” ผมพูดพร้อมกับส่งเสียงท้าทายอีกฝ่าย “ถ้าไปพังรถมึงเล่นๆ มึงคงช้ำใจตาย” จริงๆ แล้วผมก็คงไม่พังเจ้าแดงไบเล่ของไอ้ธนูหรอก...ผมอยากจะเชยชมความหล่อของมันไปนานๆ

   “ไม่ว่ะ...อยากทำเหี้ยอะไรกับรถกูมึงก็ทำเหอะ กูซื้อรถใหม่ได้” มันท้าทายผมกลับด้วยคำตอบ “มอ’ไซค์ไม่ใช่จุดอ่อนของกู”

   “แล้วจุดอ่อนของมึงคืออะไร”

   “กูจะตอบให้มึงรู้ไปทำไม”

   นั่นสินะ...ใครจะไปอยากให้คนที่มาจากแก๊งอื่นรู้จุดอ่อนของตัวเองกัน

   เหี้ย...แต่ผมอยากรู้ว่ะ ผมลองเซ้าซี้มันดูอีกหน่อยดีมั้ย

   “กูขอลองเดา” ไหนๆ บนรถก็ไม่ได้เปิดวิทยุหรือเพลงกันอยู่แล้ว ฉะนั้นผมกับมันควรได้มีอะไรคุยกัน “แครอต”

   “แครอตเนี่ยนะ” มันทำหน้าด่าผม “ไปเอามาจากไหน”

   “เดาก็คือเดาไงไอ้บ้า...ก็คนมันไม่รู้อ่ะ”

   “ง่ายจะตายห่า”

   รถจอดรอไฟเขียวที่สี่แยกในจังหวะนั้นพอดี ผมหันไปมองคนข้างๆ อย่างพินิจพิจารณา “งั้นก็...ใบหู”   

   จู่ๆ มันก็คว้ามือผมให้ลองไปจับใบหูมันดู...ผมถึงกับเอามือออกเพราะผมรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน

   “ยังเดาผิดอยู่” สีหน้าของธนูดูสนุกสนานมาก

   “งั้น...” ผมมองลงต่ำ พยายามอย่างยิ่งที่จะมองข้ามอวัยวะที่ทำให้ตัวเองนึกไปถึงฉากสิบแปดบวกระหว่างผมกับมัน “นิ้วหัวแม่เท้าเหรอวะ”

   “มึงนึกอยากจะตอบอะไรก็ตอบนี่หว่า”

   “กูไม่รู้ไง”

   “จุดอ่อนของกูก็มึงไง...สัด”



   .


   .


   .


   ผมกระพริบตาอ้าปากค้างเติ่ง

   “มึงตอนจูบกู มึงตอนกอดกู มึงตอนอยู่ใต้กู มึงตอนอยู่เหนือกู...” ผมเอื้อมมือไปปิดปากมันก่อนที่มันจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ หน้าผมต้องเริ่มแดงอีกแล้วแน่ๆ “มึงตอนยิ้มให้คนอื่น มึงตอนหลอกกูว่าไปนอนกับคนอื่น...รวมๆ แล้วก็คือมึงทั้งนั้น”

   “...”

   “ปกติแล้วคนอย่างกูไม่มียอมให้อะไรมาเป็นจุดอ่อน...แต่หลังจากวันนั้นที่เรามีอะไรกัน ทุกอย่างก็แปลกไปหมดเลย”

   “...”

   “มึงนี่มันแย่จริงๆ” นิ้วชี้ของธนูมาดีดริมฝีปากล่างของผมเล่นอย่างแผ่วเบาสองสามครั้ง จากนั้นมันก็เสมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับว่าสิ่งที่มันเพิ่งพูดไม่ได้ทำให้ใครคนอื่นเขาใจเต้นแรง หนำซ้ำยังเป็นเรื่องที่มันเองก็หนักอกหนักใจ “มึงอย่าเอาไปบอกใครล่ะ...คนอื่นจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้”

   “เรื่องที่กูเป็นจุดอ่อนของมึงนี่น่ะเหรอ” ผมกลืนน้ำลายลงคอ

   “ใช่” มันตอบโดยไม่หันกลับมามองผม “ป้องกันเอาไว้ก่อน...เพราะคนอย่างกูไม่เคยมีจุดอ่อน”

   แม้จะงงอยู่นิดหน่อย แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะไม่พูดอะไรต่อ ความยินดีมันถ่าโถมเข้ามาเกาะกินหัวใจผมจนทำให้สมองของผมขาวโพลน และก็เต็มไปด้วยเสียงจากคำพูดของไอ้ธนูเมื่อสักครู่
   
   “รู้ว่ากูไม่ชอบก็อย่าไปอ่อยคนอื่นเยอะนักสิวะ” จู่ๆ มันก็หันมาหาเรื่องผมซะงั้น สงสัยแม่งฝังใจ

   “ไม่ได้อ่อยเลยเหอะ” แล้วผมก็แก้ตัวกับมันไปเพราะผมไม่ชอบเห็นมันหน้าบึ้ง รู้ดีว่ามันกำลังพูดถึงตอนที่ผมไปเสิร์ฟกาแฟให้โต๊ะของน้องทิว หนุ่มเอวบางร่างน้อยจากคณะวิทยาศาสตร์

   จะว่าไปผมก็กว้างขวางในแวดวงเกย์ควีนตัวเล็กๆ นี่จังเลย...มันใช่เรื่องดีตรงไหนเนี่ย

   “กูยังจัดการความรู้สึกนี้ของตัวเองไม่ได้” มันหน้าบึ้งขึ้นเรื่อยๆ และมีท่าทีสบสน “มันโอเว่อร์โหลด...ควบคุมไม่อยู่สุดๆ ไม่รู้จะเอายังไงกับมันดี”

   เริ่มฟังดูน่ากลัวขึ้นมาตะหงิดๆ “หมะ...หมายความว่ายังไง”

   “พอกูเห็นปุ๊บ...กูก็อยากจะจับมึงกับใครก็ตามที่อยู่กับมึงมาหักแขนหักขาแล้วก็โยนให้ฝูงหมากิน”

   น่ากลัวโว้ย...เสียงไอ้เหี้ยนี่ฟังดูจริงจังมากด้วย

   “กูล้อเล่น” มันขำออกมาตอนที่เห็นว่าผมช็อกไปแล้วจริงๆ “กับมึงกูไม่ทำ...แต่กับคนอื่นกูรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ”

   ผมกลัวแล้วจริงๆ นะ

   “กูเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อนๆ ของมึงถึงได้กลัวมึงกันนัก” แม้ที่ผ่านมาผมจะรู้ว่าไอ้ธนูมันมีความน่าเกรงขามอยู่เต็มเปี่ยม แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะน่าหวาดหวั่นถึงเพียงนี้

   คนน่ากลัวยักไหล่อย่างไม่สนใจ...มันเริ่มเปลี่ยนมานั่งท่าสบายๆ จากนั้นก็เอาแต่มองไปข้างนอกหน้าต่าง

   คนแบบนี้อ่ะนะ...จะมีผมเป็นจุดอ่อนของมัน

   มันแปลก...แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกปลาบปลื้มก็ไม่รู้







[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 4 _ p. 4 _ 0 2 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 04-05-2018 13:52:59

   คลินิกทันตกรรม

   “ทำไมมีแต่เด็กกับผู้หญิงวะ” ธนูหันไปมองรอบๆ คนไข้ที่มารอพบหมอซึ่งมีมากกว่าปกติมาก อาจเป็นเพราะช่วงนี้เป็นเวลาปิดเทอมก็เป็นได้

   ผมกับธนูทิ้งตัวลงนั่งที่นั่งว่าง...จากนั้นธนูมันก็ได้รับคำตอบเองโดยที่ผมไม่ต้องพูดคำตอบนั้นให้ฟัง

   “เคสนี้ผมอยากให้นัดอีกทีช่วงต้นเดือนหน้า” หมอฟันหน้าหล่อของผมซึ่งเปิดหน้าจากการเอาหน้ากากอนามัยไว้ใต้คางคือคำตอบที่ดีที่สุดของคำถามจากไอ้ธนู “คนไข้คนนี้ชอบทำเครื่องมือหลุด ยังไงผมก็อยากนัดดูเพื่อให้ความแน่ใจ”

   “ได้ค่ะ” พนักงานหน้าเคาน์เตอร์บอกหมอฟันประจำคลินิก

   หมอสบตากับผมแล้วส่งยิ้มให้...ผมส่งยิ้มตอบกลับไปอย่างเคยชิน ผมเจอหมอมาตั้งแต่สมัยผมเรียนอยู่มัธยมปลาย จนตอนนี้ผมกำลังจะขึ้นชั้นปีที่สี่แล้วผมก็ยังเจอหมออยู่ จะไม่ให้สนิทกันได้ยังไงไหว...

   ผมเริ่มรู้สึกได้ว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เริ่มชักสีหน้า

   “หมอฟันของมึง มึงก็ยังอ่อยงั้นเหรอ”    

   ความหวงแบบโอเว่อร์โหลดของธนูเริ่มทำงานอีกแล้วใช่มั้ย...ผมลองแกล้งแหย่มันเล่นดู

   “ก็เคยอ่อย...แต่ไม่ได้ผลอะไรเลยว่ะ” ในเมื่อมันหวงผมกับคนอื่นมั่วไปหมดแบบนี้ผมก็ขอพูดเล่นกับมันหน่อยเถอะ

   “เพราะหมอเขาไม่ได้เป็นเกย์เหรอวะ”

   ยังไม่ทันที่ผมจะตอบ หมอคินตาก็โผล่หน้ามาหาพนักงานหน้าเคาน์เตอร์อีกครั้ง “ถ้าคุณเหนือมา...บอกว่าให้ไปรอที่ห้องทำงานของผมนะ”

   “คุณเหนือมาพอดีเลยค่ะหมอ”

   ผู้ใหญ่ร่างสูงหุ่นกำยำผิวขาวจั๊วะดึงดูดสายตาของคนทุกคนที่อยู่ในบริเวณนี้...

   “คินทำไมไม่ทานข้าวเช้าก่อนออกมา” เขาพูดกับหมอฟันของผมแบบนี้

   “อย่าโวยวายสิ” หมอกวักมือเรียกแฟนตัวเองยิกๆ “รีบเข้ามาข้างใน...เร็วๆ เข้า”

   “ถ้าไม่ทานข้าวเช้าก่อนมาทำงานอีก...เหนือจะบุกมาทุกวัน” ช่างเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยจริงๆ หมอกับแฟนหายวับเข้าไปในข้างหลังคลินิกแล้ว พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์หันมาสบตากันแล้วยิ้ม

   “คุณเหนือก็บุกมาทุกวันอยู่แล้ว”

   ผมหันไปสบตากับธนูแบบยิ้มๆ...มันอ้าปากค้างเพราะมันเพิ่งเห็นความจริง

   “เข้าใจแล้วว่าทำไมมึงอ่อยแล้วไม่ได้ผล” ธนูตวัดสายตามามองผม “แฟนหมอเขาหล่อกว่ามึงเยอะนี่เอง”

   คุณเหนือทั้งหล่อทั้งโหดอีกทั้งยังแก่กว่าไม่รู้กี่ปี...ใครจะเป็นบ้าไปอ่อยแฟนเขาวะ อีกอย่างหนึ่งผมจะไปยุ่งกับหมอฟันของตัวเองที่มีแฟนแล้วทำไม ไอ้ธนูนี่แม่งก็บ้าบอเหลือทน

   “อาจจะต้องรอนานหน่อยนะ” ผมถอนหายใจอย่างยอมรับในชะตากรรม แม้ว่าจะมีเวลานัดแน่นอนแต่ยังไงซะคิวแทรกก็ต้องมีเพียบอย่างแน่นอน

   “ยังไงก็ได้” ธนูเริ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเกม

   “มึงไม่ห่วงร้านมึงหน่อยเหรอ” ผมเป็นแค่พนักงาน...ถ้าจะห่วงก็คงห่วงเรื่องทิ้งภาระงานไว้กับคนอื่น แต่สำหรับธนู...มันเป็นเจ้าของ มันต้องห่วงเรื่องของร้านร้อยแปดพันเก้าอยู่แล้ว

   “มึงก็เห็นเพื่อนกูรันงานกันเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร...อีกอย่างไอ้การ์ดมันก็เคยบอกว่ากูทำหน้าที่แค่เป็นตัวดูดลูกค้าก็พอแล้ว ที่เหลือมันกับเพื่อนจะจัดการเอง”

   ไม่เข้าใจสไตล์ของกลุ่มนี้เลยจริงๆ

   “ว่าแต่...มึงไม่คิดถึงเพื่อนมึงบ้างเหรอ” ธนูเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์แล้วหันมาถามผม “ปกติแล้วตัวติดกันมากไม่ใช่หรือไง”

   “ช่วงนี้ทุกคนยุ่งๆ หาเงินกัน เบียร์ไปเป็นเด็กปั๊ม จุนเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหาร ส่วนชู้ตก็วิ่งทำงานหลายอย่าง”

   “...”

   “แล้วทำไมกูต้องเล่าให้มึงฟังละเอียดแบบนี้ด้วยเนี่ย”

   ถ้าดีดนิ้วแล้วลองย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน...ผมกับไอ้ธนูคงไม่มีโอกาสได้รู้เรื่องราวแบบเจาะลึกของกันละกันแบบนี้อย่างแน่นอน

   “เล่าให้กูฟังแล้วมันทำไม กูไม่ใช่ศัตรูเบอร์หนึ่งของมึงสักหน่อย”

   “มึงคือศัตรูเบอร์หนึ่ง” ผมสวนกลับทันควัน “กูโคตรไม่ชอบขี้หน้ามึงเลย”

   ธนูไม่ได้บอกว่านี่คือคำพูดที่สบประมาทมัน ตรงกันข้าม...มันกลับมองว่าเป็นคำพูดที่ทำเอามันยิ้มกริ่ม

   “กูก็เหมือนกัน”

   เชี่ย

   พูดก่อนแต่ทำไมรู้สึกแพ้

   ผมกำหมัดแน่น...ทำปากขมุบขมิบด่ามันเพราะมันกวนตีนซะเหลือเกิน

   “ถ้ามึงห่วงร้านนักมึงก็โทรไปถามไอ้การ์ดสิ” ธนูพูดไปด้วยเล่นเกมไปด้วย “แต่การ์ดมันคงจะสงสัยนะ...ว่ามึงเป็นเมียเจ้าของร้านหรือเปล่าถึงได้เป็นห่วงเป็นใยร้านขนาดนั้น”

   นี่ผม...แพ้อีกแล้วเรอะ!

   “มึงกวนตีนกูให้เด็กมันดูหรือไง” เพราะแถวนี้มีเด็กผู้หญิงเยอะ ผมเลยอดที่จะถามอีกฝ่ายออกไปไม่ได้ “อยู่นิ่งๆ ไปเลยมึงอ่ะ”

   “สงสัยพาลเพราะเถียงไม่ชนะกูสินะ”

   “กูรำคาญเสียงมึงเฉยๆ”

   “เหรอ งั้นกูจะพูดเรื่อยๆ ให้มึงรำคาญจนช้ำใจตาย”

   ความกวนตีนนี้แม่งสุดจะทนจริงๆ นี่ถ้ามันไม่ใช่เจ้านายผม ผมคงจะไล่มันออกจากคลินิกหมอฟันแห่งนี้ไปแล้ว ให้มันโบกแท็กซี่กลับร้านตัวเองที่อยู่ชานเมืองเล่นๆ ไปเลย

   แต่ครับแต่...วันพระไม่ได้มีหนเดียว

   ถึงเวลาที่มารอย่างผมจะมีวันเป็นของตัวเองแล้ว (ว่าแต่...ทำไมผมถึงกลายเป็นมารไปซะได้)

   หนุ่มน้อยคนหนึ่งทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม น้องส่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเหล็กจัดฟันมาให้ซึ่งเข้ากับน้องมากๆ ผมก็เลยส่งรอยยิ้มตอบกลับไป...

   ไอ้ธนูเลิกเล่นเกม...มันบีบโทรศัพท์ตัวเองจนผมกลัวว่าจะแหลกคามือของมัน

   “เปลี่ยนที่นั่งกัน” ธนูออกคำสั่ง

   “กูไม่ให้มึงเอาเด็กคนนี้ไปเองหรอก...กูจองแล้ว” ผมโวย

   มันมองหน้าเหมือนด่าผมว่าผมคิดได้ยังไงก่อนจะโวยวายบ้าง

   “กูไม่เอาไม่จองเหี้ยอะไรทั้งนั้นอ่ะ...ลุกขึ้น!”

   “...”

   “รบ”

   “...”

   “บอกให้ลุกขึ้นไงวะ”

   “บอกมาก่อนว่ากูชนะมึง”

   “หา” อีกฝ่ายชักสีหน้า...ถ้าตีก้นผมได้มันคงทำไปแล้ว

   “พูดมา...ว่ากูชนะมึง” ผมนี่มันขี้แพ้ชวนตีดีจริงๆ

   “เออ มึงชนะ มึงชนะกูเสมอ...พอใจหรือยัง”

   ผมพอใจกับคำพูดที่สุดแสนจะประชดประชันของไอ้ธนู ก่อนที่จะลุกขึ้น รอจนธนูขยับไปนั่งข้างๆ น้องคนนั้น แล้วผมก็ทิ้งตัวนั่งลงแทนที่เดิมของมัน

   รู้สึกอารมณ์ดีกับชัยชนะแบบงงๆ ของตัวเองยังไงก็ไม่รู้

   แม้จะเป็นอย่างนั้น...แต่ผมก็ลอบมองธนูอย่างลังเล กลัวว่าแม่งจะทำเป็นหวงผมกับเด็กคนนี้แล้วสอยน้องมันไปเอง ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงเป็นแบบนั้น...เราแย่งคู่นอนของกันและกันเสมอ

   แต่คำพูดของไอ้ธนู...กลับกลายเป็นคำตอบของสิ่งที่ผมสงสัยอยู่ในใจ

   “มองเหี้ยไร”

   นอกจากมันจะไม่สนเด็กคนนั้นเลยสักนิดแล้ว...มันยังไปด่าน้องเขาอีกต่างหาก

   ผมกลับมาอารมณ์ดีสุดๆ อีกครั้ง ก่อนจะหุบยิ้มฉับเมื่อได้นั่งเงียบๆ กับตัวเองแล้วได้รวบรวมความคิดตัวเองอย่างมีสติ...

   ปัญหาในตอนนี้คือธนูมันหวงผม...หวงทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย

   และปัญหาที่หนักกว่านั้นก็คือผมยอมให้มันหวง...ชอบทำในสิ่งที่มันชอบเพราะคิดว่ามันจะพอใจ และจะไม่ทำในสิ่งที่มันไม่ชอบเด็ดขาดเพราะรู้ว่ามันจะต้องโวยวายแน่ๆ ผมไม่ชอบเห็นมันหงุดหงิด

   ผมลอบมองไปที่ธนู...มันเล่นเกมในโทรศัพท์จนเบื่อแล้วจึงกดล็อกหน้าจอแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง...เมื่อมือมันว่าง มันจึงเอาแขนข้างหนึ่งมาพาดที่พนักที่นั่งตรงข้างหลังที่ที่ผมนั่งอยู่ คล้ายกับโอบกลายๆ...

   หนุ่มน้อยคนนั้นทำหน้าเศร้า...ก่อนจะมองผมสลับไปกับธนูแล้วลุกหนีไปนั่งที่อื่น

   “มองไรวะ” น้ำเสียงของมันตอนถามผมช่างแตกต่างจากตอนที่ถามน้องคนนั้นซะเหลือเกิน

   ผมจ้องมองดวงตาของธนูซึ่งอยู่ใกล้ผมมาก...พยายามคิดให้หนักเรื่องความหมายของสิ่งที่เราทั้งคู่กำลังทำอยู่ อาการวูบวาบของผมเริ่มแล่นไปทั่วร่างจนผมเผลอหลุบสายตาลงต่ำ

   “ตามึงสวยดี” ธนูชมดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมากๆ ของผม “ได้แดดดี้มาเหรอ”

   “...” ผมยักไหล่

   “ถ้ามึงได้กับคนไทย...ลูกมึงจะตาสีอะไรวะ” คำถามอะไรของมันน่ะ

   “ไม่รู้” ความรู้วิชาพันธุกรรมศาสตร์ของผมเท่ากับศูนย์เพราะผมจบสายศิลป์มา

   “แต่มึงคงไม่มีลูกอ่ะ...”

   “ทำไมวะ”

   “ก็มึงได้กับคนไทยที่เป็นผู้ชายนี่”

   ทำไมผมต้องเขินด้วย “กู...ยังไม่ได้กับใคร” คำว่า ‘ได้’ ของมันย่อมหมายถึงเป็นคู่ชีวิต คู่แต่งงาน ไม่ใช่ ‘ได้’ แบบมีความสัมพันธ์บนเตียงชั่วคราวประเดี๋ยวประด๋าวแน่ๆ

   “ยังไม่ ‘ได้’ แน่เหรอ...ถามจริง” การที่มันมากระเซ้าเย้าแหย่ผมพร้อมกับกระซิบเสียงเบา เป็นอะไรที่รับมือได้ยากลำบากจริงๆ นะ คำว่าได้ของมันแม่งใช้เป็นความหมายอย่างหลังเพื่อเอามาล้อเลียนผม

   “หุบปากไปเลย”

   “สั่งจังวะ” มันโวยวายเล่นๆ

   “กูชนะมึงเสมอนะมึงอย่าลืม” ผมทำเป็นชี้หน้ามัน

   “ความจำดีฉิบ”

   “...”

   “...”

   “มึงเงียบทำไม” ผมถามอย่างงงๆ เพราะจู่ๆ มันก็เงียบไปเลย

   “ก็มึงบอกให้กูหุบปากอ่ะ”

   อ๋อ...ลืมไป

   ใครจะไปรู้ว่ามันจะทำตามที่ผมพูดด้วย






   

[พนักงานหน้าเคาน์เตอร์คลินิกทันตกรรม]

   “ดูคู่นู้นสิ...”

   “หา”

   “...”

   “ผู้ชายหล่อได้กันอีกแล้วใช่มั้ยเธอ”

   “ก็น่าจะเป็นแบบนั้นแหละ”

   “โอย เสียดายหมอกับแฟนหมออยู่ทุกวี่ทุกวัน นี่ยังจะต้องมาเสียดายคนไข้กับแฟนคนไข้อีกเหรอ”

   “เอาน่า”

   “...”

   “เด็กๆ เขาก็น่ารักดีนะ คุยกันงุ้งงิ้งเชียว”

[รบ]

   ผมใช้เวลาในการหาหมอคินตาทั้งหมดเกือบสองชั่วโมงครึ่ง

   ธนูหิวจนไส้กิ่ว...มันโวยวายให้รีบไปหาร้านอาหารกลางวันทานกันก่อนกลับร้าน ผมเองก็หิวเหมือนกันจึงได้รีบขับไปหาอะไรทาน ระหว่างที่ทานกันอยู่ผมเห็นว่ามันกำลังพิมพ์ไลน์คุยกับการ์ด แถมยังซีเรียสเพราะเป็นเรื่องงานล้วนๆ อีกด้วย

   ใครว่าเจ้าของร้านอย่างมันจะไม่ใส่ใจร้านตัวเอง...

   คนที่ทำหน้าที่เป็นผู้บริหารร้าน ก็คือเป็นผู้บริหารร้านจริงๆ ไม่ทำอย่างอื่น (หน้าที่ตัวดูดลูกค้าถือเป็นหน้าที่เสริม)

   “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ผมถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจเพราะเห็นธนูเอาแต่ทำหน้าเครียด

   “มีลูกค้าบางคนไปรีวิวหน้าเพจและก็ให้หนึ่งดาว...การ์ดมันบอกว่าในเพจลูกค้าโทษหาว่าขนมในร้านไม่อร่อย แต่จริงๆ แล้วโมโหจนพาล มารอเจอกูตั้งนานสองนานแต่ก็ไม่ได้เจอ”

   “ก็เลยไปแกล้งรีวิวให้ร้านออกมาดูแย่อย่างนั้นเหรอ”

   “อืม”

   “แม่ง...นี่คนประเภทไหนกันวะเนี่ย” ผมรู้สึกโมโหแทนจนหน้าบึ้งตึง

   “หวงหรือไง”

   ดึงเข้ามาเรื่องหวงกันและกันอีกแล้ว... “กูแค่ไม่เข้าใจคนแบบนั้น”

   ธนูยิ้มมุมปาก มันตัดสินใจคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงแล้วลงมือทานอาหารต่อ “มึงเก่งนะ”

   “อะไรวะ” ผมเงยหน้า

   “ตอนอยู่ที่คลินิก...มึงใช้เรื่องความหวงของกูให้เป็นประโยชน์”

   “...” ผมกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ

   “รู้ว่ามันจะโอเว่อร์โหลดใช่มั้ย”

   “มันก็...ผิดปกติอ่ะ” มันเกินกว่าความรู้สึกที่เกิดจากคนที่นอนด้วยกันแค่คืนเดียวไปนิดนึง...เอ๊ะ หรือเกินไปมากวะ

   “ที่มึงเพิ่งทำไปถือว่าเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ถ้ามึงใช้ประโยชน์เรื่องนี้ในการทำเรื่องใหญ่มากกว่านี้ล่ะก็...” มันยกส้อมขึ้นมาชี้หน้าผม “กูไม่ปล่อยมึงกับมันคนนั้นเอาไว้แน่”   

   เชี่ยนี่แม่งก็แสดงความน่ากลัวออกมาได้เก่งเหลือเกิน...ผมสั่นศีรษะเรียกสติตัวเองให้กลับคืนมา

   “กู...ถามอะไรหน่อยได้มั้ย” ผมทำใจกล้าลองเสี่ยงดูสักตั้ง

   “ว่ามา”

   “ทำไมเราเป็นแบบนี้กันวะ”

   “เป็นยังไง...เป็นคนหล่อกันงี้เหรอ”

   ผมก็อยากจะเห็นด้วยอยู่หรอกเพราะความหลงตัวเองนี้มันเกี่ยวข้องกับผม...แต่นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเล่นโว้ย

   “ไม่ใช่อย่างนั้นดิ...กูหมายถึง...” ผมชี้นิ้วสลับไปมาระหว่างผมกับไอ้ธนู จากนั้นก็ทำแบบนั้นอีกรอบอย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

   “เป็นผัวเมียกัน?”

   “ไม่ใช่!”

   “มึงจะพูดอะไรของมึง”

   “คือ...ทำไมเราต้องหวงกันทั้งๆ ที่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันวะ”

   เสียงของผมเต็มไปด้วยความสงสัยปนความวิตกกังวลคล้ายกับต้องการจะปรึกษา...ธนูเลิกคิ้ว รอยยิ้มน้อยๆ ของมันก่อกวนหัวใจผมให้ปั่นป่วนเล่นๆ

   “ก็นั่นน่ะสิ” แม่งไม่ช่วยกูเลยสักนิด... “มึงคิดว่ามันเพราะอะไรล่ะ”

   “ไม่รู้” ผมจนใจ

   “กูก็ไม่รู้”

   “...”

   “แต่กูหวงไปแล้ว กูห้ามความรู้สึกไม่ได้ด้วย กูรู้แค่นั้นแหละ”

   มือผมสั่น...ผมเองก็ไม่ได้รู้สึกแตกต่างอะไรจากมันสักเท่าไหร่นักหรอก

   “กูไม่ชอบขี้หน้ามึง” ผมตัดสินใจพูดในสิ่งที่ผมคิดว่าผมรู้สึกกับไอ้ธนู

   “กูก็ไม่ชอบขี้หน้ามึง” ธนูสวนกลับทันควัน “แต่กูก็หวงมึง ไม่อยากให้มึงไปนอนกับใครอีก”

   ผมกระพริบตาถี่ๆ จนผิดวิสัย...ธนูส่งเสียงหัวเราะออกมากับท่าทางของผม “กูขอเสนอวิธีแก้ปัญหา”

   “มึงจะแก้ยังไง”

   “เราสองคนต้องทำความรู้จักกัน...เรียนรู้กันและกัน...ก่อน”

   ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว...ทำทุกอย่างให้มันเป็นขั้นเป็นตอนน่าจะเหมาะกว่าทำอย่างมึนๆ นะผมว่า

   “แล้วหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นวะ” สีหน้าทีเล่นทีจริงของธนูทำเอาผมเขินอายจนหน้าแดงก่ำ

   ธนูคนขยี้เก่งงงงงงงง

   “กูก็จะฮุบเอาร้านแบล็คแพ็คมาเป็นของกูไงสาด” ผมพูดมั่วๆ ไปเพื่อเลี่ยงปัญหา

   “นั่นมันแปลว่า...มึงจะกลายมาเป็นเมียกูนะ”

   เหมือนผมขุดหลุมฝังศพตัวเองยังไงยังงั้น...ยิ่งเห็นไอ้ธนูอารมณ์ดีผมก็ยิ่งรู้สึกอยากทุบหน้ามัน ทำลายรอยยิ้มหล่อๆ นั่นซะให้พังยับเยิน

   “ก็...ประมาณนั้น” ผมตอบพร้อมกับลอบมองดูสีหน้าของธนูที่ชะงักค้าง มันทำหน้าช็อกไปแล้วพร้อมกับไม่ยอมขยับเขยื้อนใดๆ 

   มันอึ้งมากมายเลยทีเดียว

   เชี่ย...เกมพลิกโว้ยยยยยยยยยยย

   ผมชนะ!

   “กูชื่อธนู ลูกสาม เมียสี่...แต่หย่าแล้ว” มันพูดรัวเร็วอย่างขึงขังแต่ความหมายแม่งกวนตีนไปโลกหน้า

   ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว...   

   เอาวะ...ในเมื่อมันบอกว่าผมชนะมันเสมอ ยังไงผมก็ต้องหาทางมาเอาชนะมันสิ

   “กูชื่อรบ...ไม่เคยเป็นเมียใครเลย จนกระทั่งได้มาเจอมึง”

   ธนูมันกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่...ริมฝีปากมันเม้มแน่นจนค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ซึ่งนั่นคงหมายความว่ามันกำลังเขินอยู่

   “กูยอม” มันกระซิบพร้อมกับรอยยิ้ม “มึงชนะกูอีกแล้ว...ตามเคย”

   ผมหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม...เพราะผมเองก็เขินไม่แพ้กันกับมันเหมือนกัน









   จริงๆ แล้วเรื่องที่ธนูพาผมไปหาหมอฟันมันควรจบแค่นั้น...แต่...มันยังไม่จบครับ

   “ขอเติมน้ำมันแป๊บ” ผมบอกมัน เพราะลูกชายของผมมันส่งสัญญาณโอดครวญว่ามันกำลังหิว ผมกลัวว่าน้ำมันจะหมดกลางทางซึ่งมันเสี่ยงมาก ทางไปร้านไอ้ธนูมีแต่ป่าดงพงไพร คงจะไม่สะดวกเท่าไหร่นักหากเราทั้งคู่เกิดซวยขึ้นมาเนื่องจากน้ำมันรถหมด

   ผมเลี้ยวเข้าไปต่อคิวรถคันอื่นๆ ก่อนจะเห็นว่ามีเด็กปั๊มคนหนึ่งที่คุ้นหน้าคุ้นตา

   ฉิบหายแล้ว นั่นไอ้เบียร์เพื่อนผม!

   มือของผมตั้งท่าจะกดศีรษะของธนูลงโดยอัตโนมัติ แต่ร่างกายของอีกฝ่ายมีปฏิกิริยาโต้กลับว่องไวมาก เพราะมันขยับตัวหลบได้อย่างว่องไว

   “จะทำอะไรของมึง”

   “นั่นเบียร์!”

   “บ้า ตาฝาดแล้ว...ในปั๊มไม่ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์”

   มึงไม่ได้เล่นมุขใช่มั้ยธนู... “ไม่ใช่โว้ย เบียร์เพื่อนกู”

   โชคดีที่เพื่อนของผมมันกำลังขยันทำงาน ยังไม่ได้สังเกตว่ารถคุ้นตาของผมกำลังจะเข้ามาเติมน้ำมัน

   “แล้วไง” ธนูนี่ก็แม่งไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้เลย

   “จะให้มันเห็นว่ากูอยู่กับมึงไม่ได้”

   “ทำไมวะ”

   “คือ...กู...คือมันก็ต้องเล่าให้เพื่อนกูฟังยาวๆ อ่ะ”

   “มึงก็เล่าไปสิ”

   ให้ตายสิวะ...จะให้ผมเคลียร์กับเพื่อนที่กำลังทำงานเป็นเด็กปั๊มซึ่งกำลังยุ่งหัวหมุนฉิบหายเนี่ยนะ

   “เพื่อนกูก็เริ่มรู้เรื่องกูกับมึงแล้ว ทำไมเพื่อนมึงจะรู้เรื่องกูกับมึงไม่ได้” ธนูทำสีหน้าขุ่นเคือง

   “มันต่างกัน” ผมอยู่กับมันและเพื่อนมันวันละหลายชั่วโมง อีกอย่างเพื่อนมันก็ไม่ใช่เด็กสามขวบ ยังไงพวกมันก็ต้องดูผมกับธนูออก “กูแค่ยังไม่มีเวลาเล่าให้พวกมันฟัง ไม่อยากให้มีอะไรไปทำลายสมาธิพวกมันระหว่างทำงาน ถ้าพวกมันรู้ว่ากูอยู่กับมึง ทำงานให้มึงล่ะก็...”

   ธนูเปิดประตูลงจากรถไปเลย...

   แม้ว่ามันจะดูเหมือนธนูเสียมารยาท แต่ผมกลับช็อกมากกว่า

   ไอ้เหี้ยนั่นมันต้องโกรธอีกแล้วแน่ๆ โธ่เว้ยยยยยยยยย

   ผมมองตามแต่ก็ต้องกลับมาขยับรถเพราะมีรถเติมน้ำมันเสร็จแล้วก็ขับออกไป...รู้ตัวอีกที ผมก็เห็นธนูมันแตะไหล่เพื่อนผม จากนั้นก็ชี้มือมาที่ผมซึ่งอยู่บนรถ

   เวรกรรมแล้ววววววววว

   เบียร์ถลึงตามองผมกับธนู...ผมไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน แต่ผมไม่สามารถปล่อยให้เพื่อนของผมคิดไปในทิศทางที่ผมไม่ได้เคลียร์ด้วยตัวเอง ฉะนั้นผมจึงเลือกที่จะขยับรถออกจากคิวเติมน้ำมัน จากนั้นก็ลงจากรถเพื่อไปหาธนูกับเพื่อนของผม

   ตอนที่ผมเดินมา...ธนูมันกำลังจัดการเติมน้ำมันให้ลูกค้าคันอื่นๆ อยู่ ส่วนเบียร์ก็วิ่งเอาตังค์ไปให้แคชเชียร์ที่อยู่ในตู้คล้ายๆ ป้อม

   “ทำอะไรของมึง” ผมมองดูไอ้ธนูที่ไม่ควรจะเติมน้ำมันให้ลูกค้าของปั๊มอย่างสงสัย

   “ช่วยงานเพื่อนมึงไง” มันตอบ...พะยักเพยิดไปทางเบียร์ที่มองมาแต่ก็ยังมิวายต้องวิ่งไปเติมน้ำมันให้ลูกค้าที่รออยู่หัวจ่ายน้ำมันเครื่องอื่นๆ

   “ทำเป็นด้วยเหรอ”

   “ยากตรงไหน...กูดูเด็กปั๊มเติมน้ำมันให้รถกูบ่อย” มันเอียงคอเข้าไปมองลูกค้าในรถ “เต็มถังใช่มั้ยครับ”

   “ใช่ค่ะ” ลูกค้าเป็นผู้หญิง อีกทั้งยังมองธนูชนิดที่ว่าหลงใหลได้ปลื้มจนน่าหมั่นไส้

   ธนูกดอะไรก็ไม่รู้บนเครื่อง เสียบสายส่งน้ำมันเข้าไปในรถของผู้หญิงคนนั้น จากนั้นก็ยืนรอด้วยสีหน้าเฉยเมย

   “เมื่อกี้มึงพูดอะไรกับเบียร์” ผมยังคงวิตกไม่หาย เบียร์ที่อยู่ห่างออกไปมันมีสีหน้าไม่เข้าใจ แต่มันก็ไม่มีเวลามาเคลียร์

   “กูบอกว่ามึงทำงานกับกู”

   ฉิบหายยยย...

   “อา...พวกมันต้องเป็นห่วงกูแน่ๆ” ผมชักจะปวดหัวขึ้นมา...

   “อย่าคิดไปเองน่า” มันเดินชนไหล่ผมเพราะมันต้องเดินไปที่หัวจ่ายเครื่องอื่นๆ ผมมองตามอย่างไม่เข้าใจ ธนูคล่องมากเหมือนเคยเป็นเด็กปั๊มมาก่อนทั้งๆ ที่ไม่น่าจะใช่ มันให้เบียร์ซึ่งเป็นเด็กปั๊มที่แท้จริงเป็นคนวิ่งเก็บเงิน ส่วนมันก็เอาแต่เดินไปเสียบสายส่งน้ำมันให้กับรถลูกค้าคันนั้นคันนี้

   รู้ตัวอีกที...ผมก็มองตามมันจนหัวหมุนแล้ว

   มันช่วยเบียร์ประมาณสิบห้านาที...ในที่สุดลูกค้าของปั๊มก็เริ่มบางตาลง เพื่อนของผมเดินมาหาผมโดยที่ธนูเองก็เดินมาหาผมด้วย ท่าทางของเบียร์จะมีคำถามซ่อนอยู่ในใจมากมาย แต่ก็ไม่อยากถามผมต่อหน้าธนูเท่าไหร่นัก

   “กูกับคนอื่นได้ยินข่าวแว่วๆ มา แต่ไม่คิดว่ามันจะจริง”

   “แสดงว่าพวกมึงคงยุ่งจนไม่ได้ตามโซเชียลเลยสินะ” ผมยิ้มแหยๆ ส่งให้เพื่อน รูปของผมปรากฎเด่นชัดในเพจของร้านแบล็คแพ็ค ถ้าเพื่อนผมไปดูสักนิดมันคงรู้กันหมดแล้ว

   “ใช่ ชู้ตมันได้นอนแค่วันละสองสามชั่วโมงเองมั้ง”

   สะเทือนใจฉิบ...ผมถอนหายใจด้วยความกังวล แต่เบียร์มันเปลี่ยนประเด็นได้เร็วมาก จนผมต้องมากังวลเรื่องอื่นต่อ
 
   “แล้ว...ทำงานกับไอ้นี่เป็นยังไงบ้าง”

   ธนูทำหน้าเบื่อใส่เพื่อนผม...ส่วนผมก็รีบระล่ำระลักบอกเพื่อนเพราะกลัวว่ามันจะเข้าใจผิด

   “กูโอเค”

   “มึงแน่ใจนะ...มึงลองคิดดีๆ มึงอยู่กับพวกเหี้ยนี่ทุกคนเลยนะ ดีไม่ดีมันอาจจะคิดร้ายกับมึงอยู่ก็ได้” เบียร์มองธนูอย่างไม่ไว้ใจ

   ธนูกลอกตา... “มึงช่วยพูดให้เหมือนกับว่ากูไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้จะได้หรือเปล่า”

   เบียร์ชักสีหน้าใส่ธนู ผมต้องรีบห้ามปรามไม่ให้สองคนนี้ชกหน้ากัน

   “คือ...งานร้านมันเงินดี...มึงก็น่าจะเห็นเงินก้อนที่กูส่งให้ไอ้ชู้ตไปแล้วนี่” ผมพูด “มองดูสภาพกูดิ กูยังอยู่ดีครบทุกส่วน ไอ้พวกนี้...” ธนูดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่ผมพูดกับมันแบบนั้น “มันไม่กล้าทำอะไรกูหรอก มันกลัวกูจะตาย”

   “เหอะ” ธนูแค่นเสียง แต่ก็ไม่คิดจะแก้ไขคำพูดของผม “กูไม่ทำอะไรเพื่อนมึงหรอก ไม่ต้องห่วง ฝากมึงไปบอกเพื่อนคนอื่นด้วย”

   “จริงหรือเปล่า” เบียร์ต้องการคำยืนยันจากปากผมคนเดียวเท่านั้น

   ธนูส่งสายตาข่มขู่ให้ผมตอบดีๆ ไอ้สาด...มึงไม่ขู่กูก็จะตอบดีแน่นอนอยู่แล้วล่ะ

   “อืม” ผมพยักหน้า

   “มึงบอกเรื่องอื่นด้วยสิวะ” ธนูเอ่ยแทรก

   “ไม่”

   “เฮ้ย...มึงคิดว่ากูช่วยงานไอ้เบียร์เพราะกูเป็นคนดีมีน้ำใจเฉยๆ เหรอ เปล่าเว้ย กูทำหวังผล” ธนูเดินเข้ามาเกาะไหล่ของผม “บอกไปเลย...เดี๋ยวนี้”

   “...” ผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

   “ไม่ต้องบอกลึกก็ได้ ถ้ามึงอาย...มึงบอกแค่นิดหน่อยก็ได้”

   เหี้ยไรของแม่งวะ โธ่

   “อะไรวะ” เบียร์ทำหน้าสงสัยหนักไปกว่าเดิมอีก มันมองตามมือของธนูที่เกาะไหล่ของผม แม่งคงงงซะยิ่งกว่าข้อสอบทุกข้อที่มันเคยเจอมาทั้งชีวิตอีกมั้ง...

   “กูกับธนู...” ผมหลับหูหลับตาพูด

   “เฮ้ยยยยย” เบียร์อ้าปากค้าง

   “เรา...อาจจะ...”

   “อาจจะอะไรวะ”

   “อาจจะ...”

   “ปากหนักฉิบ...นี่มึงมีหมูอ้วนมาถ่วงปากมึงเอาไว้เหรอ” ธนูหันไปพูดกับเบียร์เอง “กูกับมันอาจจะคบกัน หรือไม่ก็ถือว่าคบกันแล้ว...ฉะนั้นมึงกับเพื่อนๆ ที่เหลือจงเตรียมใจเอาไว้ให้ดี”

   อ๊ากกกก...ธนูมันพูดออกไปแล้ววววววววว

   ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองสีหน้าของเบียร์ ไหล่ของผมยังคงสัมผัสได้ถึงมือของธนูที่เกาะอยู่ ส่วนดวงตาของผมที่จ้องมองพื้นเริ่มมองเห็นรองเท้าของเบียร์ที่ค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้

   “กูไม่รู้ว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง...แต่ถ้ารบมันเลือกมึงแล้ว มึงก็คงไม่แย่เท่าไหร่”

   ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเพื่อนอย่างตกตะลึง มันกำลังทำสีหน้าข่มขู่ธนูโดยที่ไม่แคร์ว่ามันจะเป็นหัวหน้าหรือลูกกระจ๊อกมาจากแก๊งไหน

   “ถ้ามึงทำเพื่อนกูเจ็บล่ะก็...มึงตายแน่”

   เหี้ย...ทำไมผมรู้สึกซึ้งขึ้นมาซะงั้นวะ

   แทนที่ธนูมันจะแสดงอาการขุ่นเคือง แต่มันกลับพึงพอใจในคำพูดของเบียร์เป็นอย่างมาก

   “กูสัญญาว่ากูจะทำให้มันเจ็บแค่เรื่องเดียวเท่านั้นนั่นแหละ” ธนูพูดทิ้งท้าย...ลากตัวผมให้เดินตามมันกลับมาที่รถของผม ผมมองกลับหลังไปยังเบียร์ เห็นมันกำลังทำสีหน้าเป็นห่วงผมอยู่...

   “เมื่อตะกี้แปลว่าอะไรวะ” ขนาดผมยังแปลคำพูดของธนูไม่ออก ผมไม่รู้ว่าเบียร์มันจะเข้าใจความหมายที่ไอ้ธนูต้องการสื่อหรือเปล่า

   “อ้าว...นี่มึงโง่หรอกเหรอ”

   ไอ้เวรนี่...มึงตอบดีๆ ไม่ได้หรือไง “อธิบายมา”

   ธนูมองซ้ายมองขวาก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาใกล้จนหลังของผมติดกับรถ จากนั้นมันส่งยิ้มเผล่มาให้ พร้อมๆ กับ...

   “ก็นี่ไง”

   มือใหญ่ของมันบีบสะโพกของผมจนผมสะดุ้งตัวโยน

   “ไอ้เหี้ยยยย” ผมร้องด่ามัน

   “กูชอบก้นมึง” มันลอยหน้าลอยตาพูดขณะเดินอ้อมไปยังที่นั่งข้างๆ คนขับ

   เรื่องนั้นมันคิดว่าผมไม่รู้เหรอออออ มันชอบมองบั้นท้ายผมแค่ไหน ผมรู้ดีอยู่แล้ว

   ...แต่ก็นะ ได้ฟังแบบนี้แล้วมันก็เขินอีกจนได้

   ไม่ได้...ผมจะแพ้มันอีกไม่ได้ (ทำไมตลอดเวลาที่อยู่กับมันต้องกลายเป็นการแข่งขันด้วย)

   ผมขึ้นมาบนรถแล้วปิดประตู จากนั้นก็มองไปที่ตรงกลางระหว่างหว่างขาของไอ้ธนู...

   “กูก็ชอบไอ้นั่นมึงนะ”

   คิดว่ามันทำให้คนอื่นเขินเป็นคนเดียวหรือไง...

   ธนูมองตามตาผม จากนั้นมันก็ขยับขาหนีสายตาของผม...

   “เวรเอ๊ย” มันบ่นเบาๆ

   เชี่ย...ผมพูดเล่น แต่มันเสือกเขินจริง ฮ่าๆๆ

   ชนะโว้ย ผมชนะ ผมชนะ...

   “มึงพูดแบบนี้...ถ้าอยากอีกเมื่อไหร่ก็บอก” ธนูหันมาพูดกับผม

   เพล้ง เสียงหน้าแตก...แม่งเอ๊ย ชัยชนะเป็นของผมยังไม่ถึงห้าวินาทีเลย

   “กูเติมแก๊สโซฮอลล์ 95” ผมเปลี่ยนประเด็น “แต่บางทีกูก็เติมแก๊สโซฮอลล์ 91 ถ้ากูขับรถแม่อ่ะนะ”

   ธนูยิ้ม...แม่งคงจะรู้แหละว่าผมแพ้มันอีกจนได้ 








To be continued






ดูทรงแล้ว...พวกพี่เขาไม่น่าจะหนีกันรอดนะคะ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 04-05-2018 14:22:47

โอ๊ยยยย สนุกมากกกกกก
แมนๆ คนจริงทุกคนเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 04-05-2018 14:31:50

แวะมากรี๊ดก่อนทีนึง

แพ้ชนะกันแบบนี้คุณเจ้ตายค่ะ
ฮืออออออออ นี่แค่เปิดผ่านๆ
อดใจไม่ไหวเห็นแล้วต้องมาเจิม

เดี๋ยวมาอ่านนะ รัก***

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 04-05-2018 14:36:12

น่าร้ากกก
มีคินตากับเหนือมาด้วย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 04-05-2018 14:47:08

โคตรเขิล รู้สึกเหมือนตัวเองนั้งฟินอยู่ข้างๆ :hao7:
 

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 04-05-2018 14:53:33

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 04-05-2018 15:02:48

ฮ่อลลลล ยิ่งอ่านธนูนี่ยิ่งคล้ายร่างโคลนพี่สงจริงๆ นิสัยไม่ต่างกันเล้ยยยขี้หวงทั้งคู่ แต่ก็ชอบนะ ชอบความหลงรบของธนูมันชวนเขินดี

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 04-05-2018 15:13:23

 :pig4: :pig4: :pig4:

โอววววว  เปิดเผยสถานะกันแล้วเว้ยเฮ้ย

ป.ล.  เหนือ-คิน  ก็มา.........ว่าแต่คู่นี้มาจากเรื่องไรหว่า  ลืม  555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 04-05-2018 15:25:54

รบเหนือกว่าเห็น ๆ เลยเนี่ยงานนี้555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 04-05-2018 15:37:32

"ขอให้เครื่องคิดเงินจงเป็นพยาน"
ตลก55555555 ทำไมมองว่าธนูน่ารักวะ เด็กชายธนูก๊าก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: КίmY ที่ 04-05-2018 15:38:12

โง้ยยยย คืออ่านไปยิ้มไปกรามจะค้างแล้ววว  :impress2:
รออออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tmeaw ที่ 04-05-2018 15:38:55

โอ้ยยยยยย ทำไมนี่ถึงนึกภาพคนเท่ห์นั่งขี้ พี่ขำาาาา 555555555 :laugh:

มันก็จะเขินๆหน่อย พูดกันตรงเวอร์ งุ้ยยยยย ชอบนะเออชอบ อรั้ยยยย :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mazaaki ที่ 04-05-2018 15:49:22

 :pighaun:เค้ากำลังจะคบกันเอ๊ะหรือคบกันอ้ายฟินไปอีก :impress2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: คุณซี ที่ 04-05-2018 16:07:18

น่ารักค่ะ เขินค่ะ ยอมค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fun_la_ong ที่ 04-05-2018 16:12:31

เอ็นดูความขี้หวงของธนูจริงๆ #เด็กน้อย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fun_la_ong ที่ 04-05-2018 16:12:48

เอ็นดูความขี้หวงของธนูจริงๆ #เด็กน้อย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 04-05-2018 16:27:00

คบกันแล้ว.  :mc4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 04-05-2018 16:28:11

โอ๊ยยยยย ตายๆๆๆๆ  :haun4: คือ .. มันใช่มากเลยอ่ะค่ะหัวหน้าาาา เขาแฟนกันมากเลยยยย ไม่ต้อง "อาจจะคบ" หรือ "กำลังคบ" กันหรอกค่าาาา มันผัวเมียแล๊ววววววว อิ(ควาย)ธนู ก็หึงหวงเป็นเอามาก รบก็อ้อยได้ใจ นี่ไปสัมปทานไร่อ้อยกันมาเหรอคะ สาดกันขนาดนี้ คนอ่านจะไม่ทนนนนน  :z3:  :heaven

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 04-05-2018 17:12:30

เขาเริ่มแล้วค่ะแม่  เค้าจะรักกันแล้ววววว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 04-05-2018 17:51:13

5555555 โอ้ยยยย ตอนแรกดูสายโหดกันมาเลย
ตอนนี้ทำไมตลก เอ็นดู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: มาดามพีพี ที่ 04-05-2018 18:00:54

งุ้ยยยยย!! ทำไมรบถึงน่ารักขนาดนี้...!!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 04-05-2018 18:14:33

อ้ากกก ทั้งสองคนพูดอะไรออกมา ทำคนอ่านเขินไปหมดแล้วว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 04-05-2018 18:32:43

เขินกันไปกันมา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 04-05-2018 18:36:57

ตลกจัง บทจะวางฟอร์มก็วางซะแข็ง แง่งๆใส่กันตลอด
บทจะเปิดเผยก็ท็อปฟอร์มเหลือเกินพ่อเอ๊ยยยย เขินกับความดิบๆ ตรงๆ แบบนี้จัง คิคิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 04-05-2018 18:57:47

ง่ะ มาเก็บศพเค้าด้วย  ตายอย่างสงบศพสีชมพู  ^^
 :heaven :heaven :heaven

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 04-05-2018 19:23:30

คุณเจ้มาอีกรอบล้าววววว

ก่อนอื่นขอปรบมือให้น้องการ์ด
เอาจริงๆทุกคนเล่าสนุกนะ แต่การ์ดแบบมีความเฟียซเล็กๆ เล่าแล้วฮาหนัก เจ้ปรบมือค่ะ!

แล้วก็จากตอนนี้ขอเพิ่มแฮชแท็ค
นอกจาก #ทีมควายธนูแล้ว ยังมี
#ธนูคนจริง2018 แล้ว #น้องรบผู้ยิ่งใหญ่เหนือธนู

เอาจริงๆธนูอาจจะดูมึนๆ แต่สิ่งที่น้องแสดงออก
มันเรียลและมาจากใจมากเลยนะ
การกล้าบอกคนอีกคนว่าเค้าเป็นจุดอ่อนของตัวเองคือแบบ...โรแมนติกมากกกกกก

อ่อ ฝากบอกพี่ธนูหน่อยนะคะ
มอเตอร์ไซค์ไม่ได้แปลผันกับความเท่ลูก
ขับรถก็เท่ได้ ถึงเวลาถอยรถสปอร์ตมารับน้องรบล้าววววววววววววววว

รบนี่เป็นทุกอย่างของธนูจริงๆ
และรบเองก็เป็นทุกอย่างให้ธนูได้ดีเช่นกัน

ขนาดเจอกันไม่นานแต่เจ้รักเรื่องนี้มากเลย
เป็นกำลังใจให้เสมอนะจ้ะ

ปล. พี่ยุนี่พ่อหมอ2018ใช่มะ เดาเก่งงงง หุหุ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 04-05-2018 20:35:56

ธนูคือแบบที่สุดขิองความตรง! ตรงกับความรู้สึกของตัวเอง คิดยังไงแสดงออกแบบนั้น ทั้งต่อรบ ต่อเพื่อนตัวเงและเพื่อนรบ  การรุกของธนูคือมีแต่ความตรงไปตรงมาก ชอบให้รู้ว่าชอบ เปิดเผยทุกอย่างแบบไม่มีกั๊กเลย สุดยอด!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 04-05-2018 21:55:06

โอ้ยยย ทำไมน่ารักอ่ะ เขินกันไปมา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: cookie12ck ที่ 04-05-2018 23:18:30

ธนูคือดี :katai2-1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 05-05-2018 00:20:27

ไม่ได้มาสิงในเล้าพักใหญ่ๆแล้วเลยไม่รู้ว่าคุณเค้กลงเรื่องใหม่เป็นอะไรที่หัวเราะหนักมากๆเลยคือความแอลฟาของธนูชัดเจนมากจัดหนักจัดเต็มกันเลยทีเดียวส่วนรบก็น่ารักมากพอเปลี่ยนขั้วแล้วน่ารักสุดๆชอบน้องรันมากเลยมือชงตัวจริง
อ่านแล้วทำให้คิดถึงสงครามกับอ้ายจริงๆแถมยังมีเหนือกับคินตามานิดๆหน่อยๆพอเอ่ยถึงหมอฟันคิดถึงคินตาขึ้นมาทันทีแล้วก็ใช่อ๊ายยยคู่นี้ก็งานดีสุดๆ
แล้วจะมีคู่อื่นๆอีกไหม แบบว่าจับคู่สองแก๊งลงตัวพอดีอะไรแบบนี้อ่ะ :z2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 05-05-2018 05:23:52

อ่านรวดเดียวแล้วแบบบ เขินจนตัวจะบิดดดดอะ
ทำไมต้องตรงขนาดนี้ ทำไมน่ารักกันขนาดนี้
คนซึนเวลามันเลิกซึนนี่แบบ กร๊าววใจเหลือเกินค่ะคุณขาาา
ฮืออออ ไม่ไหวแล้ววตอนนี้เครซี่หนักมากก
ธนูคือแบบบ อิบ้าเอ้ยยย ทำไมต้องทำให้เขินนตลอดด
ทำไมอาการออกขนาดนี้ ความโอเวอร์โหลด คำพูก การกระทำของนัง
ทำนี่แบบเขินมากกก โง้ยยยย ไม่ไหวววแล้วว
ความแอลฟาที่แท้ทรูอะ งุ้ยยยยย
ส่วนรบคือแบบบ ทำไมน่ารักขึ้นเรื่อยๆ
อาการก้เริ่มออกเริ่มชัดด ถึงจะไม่ขนาดธนูแต่ก้เริ่มแล้ววว
นังน่ารักขึ้นเรื่อยๆเลยอะ มีความใส่ใจ มีความแคร์ มีความหวานน
ลูกล่อลูกชนแพรวพราวเหลือเกินนน มีความข้าวใหม่ปลามันมาก
รักกัยเร็วแบบนี้แอบระแวงปมครอบครัวธนูเลยค่ะ
แต่ก้นะเราเชื่อใจจจในความสายฮีลลของคนแต่งแหละค่ะ555
ปล. เหนือคินก้มาา คิดถึงเฮียเหนือนทีมากค่าาา
โซเกรี้ยวกราดเหมือนเคยเลยนะคะ 5555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 05-05-2018 06:22:59

หมั่นไส้คนจีบกันนนนน  :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 05-05-2018 07:04:32

เห็นเขาจีบกันแล้วรู้สึกหมั่นไส้จังเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 05-05-2018 07:07:59

เขิน ขอบอกว่าเขินไปกับเขาทั้งคู่ เตาะกันไปมา แลกกันคนละหมัด ความไม่ยอมกัน แต่รบเราแพ้ทางตลอดเลย คนเชียร์เบาหวานขึ้น ชอบความขี้หวงของแอลฟ่าธนู อยากเปิดตัว อยากตัวติดตลอด หวานกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

เหนือ คิน ก็มาดีกับใจมากๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 05-05-2018 07:43:19

งุ้ยยยยยย :z1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 05-05-2018 08:19:15

เขินมากกกก :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 05-05-2018 10:35:36

ธนูนี่ต้องมีปมที่บ้านใช่มั้ย แต่อย่างเด็กน้อยอ่ะ น่ารัก  o18

รบก็น่ารัก ตลกเวลาสองคนเค้าคุยเค้าเต๊าะกันไปมา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 05-05-2018 11:28:59

เค้าสมกันมากเลยคู่นี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: saccarrum ที่ 05-05-2018 17:35:22

ขอกรี๊ดดังๆ  :z3: :z3:
นี่ชอง “กูไม่ให้เอานะ” ของธนูมาก  เอาแต่ใจนะเราอ่ะ!!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 05-05-2018 21:32:32

ตลกธนูตอนเลือกเสื้อ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 05-05-2018 21:59:46

 :o8:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 05-05-2018 22:09:00

โอยยย น่ารักความหวงนี้ทำให้คบกัน :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 06-05-2018 00:48:58

โอ้ยยยยย เขินนนนน อ่านไปต้องพักมาหายใจไป+ดิ้นไป งื้ออออ น่ารักอ่าาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 06-05-2018 01:35:36

น่ารัก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LAFIA ที่ 06-05-2018 11:50:00

เวลาอ่านแมนแมนคุยกันแล้วมันเขินนนน โอ้ยยยยย  :pighaun:
มาต่อเถอะ จะลงแดงแล้ว อย่าเทเรื่องนี้นะขอร้อง ฮืลลลล :hao5:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 06-05-2018 12:06:31

โอ้ยยยยย เกลียดดด55555

แบบเน่ต้องตามมมม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 06-05-2018 13:29:56

Ep. 6




[โฮม]

   ธนูกับรบควรจะกลับมาที่ร้านให้เร็วที่สุด

   ไม่ใช่เพราะร้านกำลังขาดลูกมือหรือคนทำงานแต่อย่างใด...แต่เป็นเพราะตอนนี้เรากำลังมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญซึ่งผมบอกได้เลยว่า...เขาคนนี้ต้องมาสร้างปัญหาแน่ๆ

   เขาชื่อ ‘นที’ หรือพี่นทีซึ่งธนูไม่เคยเรียกแบบนั้น

   นอกจากจะเป็นลูกพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ของธนูแล้ว เขายังเป็นผู้ชายที่ชอบแข่งขันกับธนูชนิดที่ว่าผมกับเพื่อนต้องรู้สึกเสียววาบทุกครั้งที่เกิดเรื่อง คนคู่นี้เป็นพี่น้องกันก็จริงแต่ไม่ได้รักกันเลย แต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของเพื่อนผมเลยสักนิด ถ้าจะให้โทษสาเหตุจริงๆ ล่ะก็...ผมบอกได้เลยว่าเป็นเพราะพี่นทีคนนี้นี่แหละ

   เขาเป็นคนร้ายกาจ...ไม่เคยเอ็นดูอะไรเพื่อนผมเลยทั้งๆ ที่โตมาด้วยกัน ตั้งแต่ที่แม่ของธนูเสียไป พ่อของธนูก็แต่งแม่ของพี่นทีเข้ามาเป็นภรรยาเอก นับตั้งแต่ตอนนั้นธนูก็โดนพี่ชายคนละแม่คนนี้กลั่นแกล้งสารพัด ยิ่งแม่ของพี่นทีมาตายจากไปอีกคน ไอ้ธนูมันก็ได้กลายเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ของพี่ชายที่ใจมีแต่ความอิจฉาคนนี้ไปโดยปริยาย

   แต่เพื่อนผมมันก็ไม่ได้เป็นคนที่จะยอมเป็นที่รองมือรองตีนของใคร...

   แม่ของพี่นทีมาก่อนแม่ของไอ้ธนู…อาจเป็นเพราะแม่ไม่ได้ถูกตบแต่งให้เป็นภรรยาเอก อีกทั้งช่วงแรกๆ พี่นทีต้องอยู่แบบเงียบๆ และหลบๆ ซ่อน ผมเชื่อว่าส่วนหนึ่งของเรื่องนี้อาจทำให้พี่นทีไม่ชอบขี้หน้าไอ้ธนูมากก็ได้

   เพื่อนผมได้เงินจากพ่อมาหนึ่งก้อน (ก้อนใหญ่มากด้วย)...มันก็เอามาซื้อที่จากนั้นก็สร้างบ้านซึ่งกลายเป็นร้านแห่งนี้ขึ้นมา ผมกับเพื่อนเชื่อว่าที่พ่อของธนูยอมยกเงินมาให้ง่ายๆ ก็เพราะที่ผ่านมาธนูมันไม่เคยขออะไรเลย นอกจากการได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ...แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นร้านนี้มันเกิดขึ้นได้ก็เพราะธนูไปตกลงกับพ่อด้วยเงื่อนไขอะไรบางอย่างซึ่งมันก็ไม่เคยเล่าให้พวกผมฟัง

   ที่แน่ๆ...ต้องเป็นเงื่อนไขที่พี่นทีไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่

   วันนี้เขามาเพราะอยากรู้ว่าฝีมือการทำร้านของธนูจะเป็นยังไง...ถ้าจะให้ผมพูดตรงๆ ล่ะก็...เขามาที่นี่เพื่อมาดูถูกถากถางเท่านั้นแหละ

   “แอร์ไม่ค่อยเย็นนะ”
   “ลูกค้าไม่หลากหลาย”
   “ร้านตั้งอยู่ไกลไปหน่อย”
   “ที่จอดรถมีแต่ฝุ่น”
   “ไอ้เจ้าของร้านมันหายหัวไปไหน”

   ผมกับก้องกำหมัดแล้วกำหมัดอีก...เราทุกคนไม่มีใครชอบพี่นทีคนนี้ เพราะทุกคนรู้ดีว่าเขาทำอะไรกับท่านหัวหน้าของเราไว้บ้าง...

   อีกเหตุผลที่ธนูควรรีบกลับมาที่ร้านก็เป็นเพราะว่าถ้ามันไม่มาให้เร็วกว่านี้ล่ะก็...บางทีผมกับก้องอาจจะพุ่งตัวไปต่อยหน้าไอ้พี่นทีเหี้ยนี่ในไม่กี่วินาทีต่อจากนี้ก็ได้ใครจะไปรู้

   พี่นทีมานั่งอยู่ในร้านของเรานานแล้ว เขากำลังตั้งหน้าตั้งตารอที่จะเจอธนู...ซึ่งการเจอกันทุกครั้งของพี่น้องคู่นี้ไม่ใช่เรื่องดี...ธนูมันมักจะหงุดหงิดเสมอหลังจากที่เจอเจ้าพี่บ้าของมัน แน่นอนว่าผมกับเพื่อนไม่อยากให้มันรู้สึกแบบนั้นเลย การที่ไอ้ธนูมันเป็นคนเย็นชา ไม่ค่อยรู้สึกรู้สากับอะไรก็เป็นเพราะพี่นทีนี่แหละ

   ทว่าตอนนี้เพื่อนผมคงจะมีความสุขอยู่กับการเที่ยวเล่นอยู่กับรบ เพราะมันหายไปนานสองนาน จนตอนนี้ไอ้พี่นทีเริ่มส่อแววหงุดหงิดอยู่เนืองๆ

   ผมกับเพื่อนทำงานตามปกติ ต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ไม่วายส่งสายตาไปมองพี่นทีอย่างหวาดระแวง กลัวว่าพี่เขาจะทำอะไรผิดปกตินอกจากการนั่งอยู่เฉยๆ

   ในที่สุดธนูมันก็กลับมาพร้อมกันกับรบ

   ผมกับคนอื่นๆ ทำสีหน้าโล่งอก พวกเรามักจะรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้อยู่กับไอ้ธนู แม้ว่ามันจะโหด แต่ความโหดของมันมักจะมีเหตุผลทุกครั้ง ถึงแม้ใบหน้าพวกเราจะแสดงออกไปแบบนั้น แต่สีหน้าอารมณ์ดีของมันถึงกับเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันเมื่อเห็นว่าใครกำลังนั่งรอมันโดยที่ปะปนกับลูกค้าอยู่

   พี่นทีส่งยิ้ม ขณะที่ธนูนั้นชักสีหน้าอย่างขุ่นมัว

   “ทำไมเด็กมึงคราวนี้ถึงไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่ผ่านมาล่ะ” นั่นคือบทสนทนาแรกที่พี่นทีทักทายน้องชายต่างมารดา

   รบได้รับความสนใจจากพี่ชายต่างแม่ของไอ้ธนูทันที ซึ่งนับว่าเป็นอะไรที่ไม่น่าเกิดขึ้นเป็นอย่างมาก คนถูกสนใจทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น แต่ผมเชื่อว่ารบมันรู้ว่าพวกเราไม่ชอบ…ไม่ชอบคนคนนี้เอามากๆ

   มันขยับมายืนอยู่กับผมและการ์ด ส่วนธนูก็เดินเข้ามาเผชิญหน้ากับพี่ชาย เพื่อนผมมันถูกจ้องตาเป็นมันทันทีที่เข้ามาในร้าน เพราะลูกค้าหลายๆ คนต่างก็รอคอยที่จะได้มาอยู่ใกล้ๆ มันแบบเอ็กซ์คลูซีฟ

   แต่เพื่อนผมมันก็ไม่ค่อยสนใจหรอก (นั่นลูกค้ามึงนะเพื่อน)

   “มีเหี้ยอะไร” ธนูไม่เคยเคารพพี่ชาย…เหมือนที่พี่ชายไม่เคยรักมันนั่นแหละ

   “ก็แค่จะมาดูว่าคนอย่างมึงจะทำร้านได้มั้ย”

   “ก็เห็นแล้วนี่”

   “…”

   “ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ไสหัวไป” มันกล้าเสียงดังต่อหน้าลูกค้าของมัน

   “ไอ้นั่นใคร” พี่นทีเอียงคอไปมองดูรบอย่างสนอกสนใจ “ดูต่างจากคนที่มึงเคยควงนะ”

   “เสือกไรวะ” ธนูเริ่มทำท่าจะพุ่งเข้าไปใส่พี่ชายของมัน “ถ้าไม่มีธุระก็ออกไปจากร้านกูได้แล้ว”

   “กูแค่จะมาเตือน” พี่นทีลุกขึ้นยืนบ้าง สองพี่น้องที่ตัวสูงพอๆ กันยืนประจันหน้ากัน มองหน้ากันและกันราวกับเกลียดกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน (ไม่แน่ว่าอาจจะเกลียดกันจริงๆ ก็ได้)

   “…”

   “ถ้าในสามเดือน…ร้านนี้ยังไม่เห็นผลกำไร ที่ดินกับร้านต้องตกเป็นของกู”

   เหี้ยไรนะ

   ผมกับเพื่อนมองหน้าด้วยสายตาแตกตื่น ทำกำไรภายในสามเดือน…แม่งยากฉิบหายเลยนะครับ!

   “เงื่อนไขยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน” พี่นทีเดินชนไหล่ไอ้ธนูทำท่าออกจากร้านไป…ก่อนออกไปเขาหันมาส่งยิ้มให้รบด้วย ซึ่งรบมันก็รีบหลบสายตาอย่างทันท่วงที

   “รู้จักกันเหรอ” ธนูที่เริ่มหงุดหงิดได้ที่รีบหันไปหาเรื่องรบ…ช่วงนี้มันออกอาการหึงหวงรบจนเกินจะควบคุม เพราะเหตุนี้ไงผมกับเพื่อนถึงได้รู้ความลับของมันก่อนที่มันจะพูดออกมาเอง

   รบมองซ้ายมองขวา มันดูจะไม่กล้าสบตาธนูในเวลานี้

   “ตอบ”

   เหี้ย…มึงก็น่ากลัวไป๊ ผมมองหน้าการ์ด…มันส่ายหน้าราวกับต้องการจะบอกว่าไม่มีใครที่จะช่วยเหลือรบในเวลานี้ได้

   “แม่ง” ธนูหงุดหงิดเหมือนต้องการทำลายข้าวของ โชคดีที่มันยังมีสติอยู่ (ก็ร้านมึงเพิ่งเปิดไง…มึงจะมาทำลายอะไร)

   “ธนู” รบพึมพำ เสียงของมันสั่นเครือ

   “กูรู้ว่าคนที่มึงเคยนอนด้วยมีเป็นล้านนะรบ…แต่ทำไมต้องมีคนคนนี้ด้วยวะ”

   ผม เพี่อนคนอื่น รวมถึงไอ้รบ…ไม่มีใครแม้แต่จะพ่นลมหายใจออกมา

   เราทุกคนรู้ดีว่าถ้ามันโกรธอย่างจริงจัง...มันจะเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่ดุและก็ไม่ด่า ซึ่งนั่นมันทำให้เรารู้ว่า...มันน่ากลัวที่สุดแล้ว

[รบ]

   ‘กูรู้ว่าคนที่มึงเคยนอนด้วยมีเป็นล้านนะรบ…แต่ทำไมต้องมีคนคนนี้ด้วยวะ’

   คนที่มึงเคยนอนด้วย…

   คนที่ผมเคยนอนด้วย…

   เคยนอนด้วย…

   เคยนอนด้วย…พ่อมึงน่ะสิ

   แม่งคิดไปเองเห็นๆ ผมเคยรู้จักคนที่ชื่อนทีคนนี้ก็จริง แต่มันไม่มีอะไรเกินเลย เวลานั้นพี่นทีก็บอกผมตรงๆ ว่าพี่เขารุกได้อย่างเดียว ผมก็ตอบกลับพี่เขาไปว่าผมเองก็รุกได้อย่างเดียวเหมือนกัน (ก็สำหรับตอนนั้นนั่นแหละ...เฮ้อ) เราจึงจบกันแค่ดื่มด้วยกัน…จากนั้นก็แยกย้ายกัน

   เรื่องมันผ่านมานาน…อาจจะผ่านมาครึ่งปีแล้วด้วยซ้ำ

   ผมเพิ่งรู้ว่าพี่นทีเป็นพี่ชายคนละแม่ของธนู อีกทั้งยังเป็นพี่น้องที่รักกันมากกกกกกด้วย (ประชด) มันคงไม่ชอบพี่คนนี้อย่างมาก เพราะแค่เห็นผมสบตากับพี่เขา…สีหน้าของไอ้ธนูก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังส้น teen อารมณ์ดีๆ ของมันหายวับไปกับตากลายเป็นอารมณ์รุนแรงเหมือนพายุฤดูร้อน

   โธ่เอ๊ย…วันนี้เป็นวันเปิดร้านของมันแท้ๆ

   ตลอดทั้งบ่ายผมทำงานด้วยอารมณ์เคร่งเครียด ไม่มีอารมณ์แม้แต่ตอบข้อความเพื่อนๆ ของผมที่พากันกระหน่ำส่งข้อความมาถามอย่างเป็นห่วงหลังจากที่รู้ว่าผมทำงานกับธนู เมื่อเช้าผมกับมันยังดีกันอยู่เลย แต่พอตกบ่าย...มันกลับกลายเป็นอย่างนี้ไปซะได้ แม่งโคตรตลกเลยว่ามั้ยครับ

   ผมยิ้มออกมาน้อยมากทั้งๆ ที่งานของผมมันคือการต้องยิ้มรับแขกล้วนๆ เจ้าของร้านอย่างธนูเก็บตัวอยู่แต่ในห้องเหมือนทุกครั้งที่มันอารมณ์เสีย ซึ่งพอมันเป็นแบบนี้ทีไร ผมเองก็ต้องเดือดเนื้อร้อนใจทุกทีไป

   วันนี้เราเพิ่งเปิดใจคุยกันแท้ๆ ว่าจะทำความรู้จักและเรียนรู้กัน…แต่ก็มีคนทำพังตั้งแต่วันแรกจนได้

   ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าคนที่ทำพังคือผมหรือไอ้ธนูกันแน่

   บางทีความรู้สึกหึงหวงแบบโอเว่อร์โหลดของมันนี่ก็ยากต่อการรับมือเหมือนกันนะ ที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตแบบเหลวแหลก…อันนี้ผมรู้ ผมผ่านการนอนกับคนนั้นคนนี้มาเยอะ ซึ่งเรื่องนี้ธนูมันก็น่าจะรู้ดี ไม่รู้ว่าทำไมการที่มันคิดไปเองว่าผมเคยนอนกับพี่ชายมัน ถึงทำให้มันเป็นได้ถึงขนาดนี้…

   มันเกลียดพี่ชายตัวเองถึงขนาดนั้นเลยเหรอ

   “แปดสิบห้าบาทครับ” ผมคิดตังค์ลูกค้าสาวคนหนึ่ง

   “เอ่อ…แปดสิบห้าบาทหรือร้อยแปดสิบห้าบาทคะ”

   ผมสะดุ้ง มองไปที่จอเครื่องคิดเงินอีกทีหนึ่ง “ขอโทษครับ หนึ่งร้อยแปดสิบห้าบาทครับ”

   “พี่รบดูใจลอยนะคะ” เธอแซวผม ผมเกาท้ายทอยอย่างเขินอาย เธอน่าจะเป็นรุ่นน้องในมอที่รู้จักผมฝ่ายเดียว แต่ผมไม่รู้จักเธอ “พี่ธนูไปไหนคะ”

   โห…ถามถึงต้นเหตุที่ทำให้ผมเครียดไปอีก

   “ไม่ทราบเหมือนกันครับ” การ์ดมันบอกให้ผมตอบแบบนี้ ขืนบอกว่าอยู่ข้างบนอาจจะมีผู้หญิงตามบุกไปถึงที่ห้องก็ได้ ธนูมันเป็นเกย์แต่ผู้หญิงก็ชอบมันอยู่ ทุกวันนี้ไอ้การ์ดมันก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน

   กูจะบอกอะไรให้…ก็เพราะมันทั้งหล่อทั้งหุ่นดีไง สาวๆ ที่ไหนเขาก็กรี๊ดทั้งนั้นนั่นแหละ

   หนุ่มฮอตที่แท้จริงคือหนุ่มฮอตที่ฮอตได้กับทุกเพศครับ…และไอ้ธนูมันก็คือหนุ่มฮอตคนนั้น

   “อดเจอเลย” เธอทำหน้าเสียอกเสียใจอย่างแรง

   “ตอนเย็นนี้อยู่ฟังดนตรีสดสิครับ…พี่คิดว่ามันน่าจะลงมา เอ๊ย มาฟังเพื่อนๆ เล่นบ้างแหละ”

   “พี่เขาจะเล่นด้วยมั้ยคะ”

   “เอ่อ…ไม่ทราบเหมือนกันครับ” ผมไม่ค่อยเห็นมันไปซ้อมดนตรีกับเพื่อนๆ เท่าไหร่ ผมจึงไม่กล้าคอนเฟิร์ม
 
   “ดนตรีสดกี่โมงเหรอคะพี่รบ”

   “ขึ้นรอบแรกทุ่มหนึ่งครับ” เนื่องจากรอบๆ เต็มไปด้วยป่า…พวกการ์ดจึงเลือกที่จะเล่นรอบแรกเร็วหน่อยเพราะไม่ต้องเกรงอกเกรงใจใคร “อยู่ฟังเถอะนะครับ” ผมออดอ้อนดูพร้อมกับยิ้ม

   “แหม…” น้องดูขวยเขิน “ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะโทรเรียกพรรคพวกมาเลย”

   บร๊ะ…รอยยิ้มผมได้ผลว่ะ

   หลังจากที่น้องคนนั้นเดินออกไป ผมก็ทันได้เห็นไอ้ธนูผู้ที่เปลี่ยนชุดแล้วเดินหน้าบึ้งตึงผ่านเคาน์เตอร์ที่ผมยืนอยู่ข้างหลังไป มันทำท่าจะพุ่งไปหาโฮม ผู้ที่เป็นอู่ข้าวอู้น้ำสำหรับมันซึ่งอยู่ในครัว ผมแอบลอบเดินตามหลังไปเพราะคิดว่าอาจจะมีโอกาสได้คุยกับมันก็ได้

   ผมไม่ขึ้นไปหามันที่ชั้นสองในเวลางานหรอกถ้าไม่จำเป็นน่ะ

   “หิวข้าว” มันบอกเพื่อนแบบนี้

   โฮมมองเห็นผมที่ยืนอยู่ข้างหลังธนูแล้ว…แต่มันก็ทำเป็นไม่ทัก “มึงจะกินอะไรล่ะ”

   “อะไรก็ได้…มึงจัดมาเลย”

   “โอเค”

   “…”

  “มึง…เป็นอะไรหรือเปล่าวะ” เพื่อนของธนูถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ “พวกกูไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ป่ะ”

   “ทำไมถึงถามแบบนั้น”

   “ก็กูเห็นมึงหงุดหงิด”

   ว่างๆ ผมจะถามเพื่อนๆ ของมันให้ได้ว่าอะไรถึงทำให้พวกมันกลัวไอ้ธนูจนหัวหดแบบนี้…แต่จะว่าไป ไอ้โฮมมันถามเหมือนหลอกถามให้ผมยังไงก็ไม่รู้ เพราะผมเชื่อว่าทุกครั้งที่มันหรือเพื่อนทำผิด พวกมันก็คงจะรู้ตัวนั่นแหละ

   “แค่มีอะไรบางอย่างมันไม่ได้ดั่งใจ”

   อะไรที่ว่านั่นคือกูเองนี่แหละ

   “มึงอย่าคิดไปเองสิวะ ที่มึงหงุดหงิดอยู่เนี่ย มึงรู้ความจริงแล้วเหรอ”

   กราบไอ้โฮมแป๊บ…ถึงแม้ว่ามันจะฟังดูแปลกๆ เพราะมันพูดราวกับว่ารู้เรื่องทุกอย่าง แต่ผมก็ไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก สิ่งเดียวที่ผมสนใจในตอนนี้ก็คือเจ้าของร่างสูงนั่นควรเลิกโกรธผมสักที

   “มึงรีบทำกับข้าวให้กูแดกได้แล้ว”

   “รบไม่เป็นอันทำงานเลยนะเว้ย”

   ผมถลึงตามองคนพูดอย่างไอ้โฮม มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ผม แต่ธนูมันไม่ได้สังเกตเพราะมันกำลังนั่งลงบนเคาน์เตอร์ที่ว่างอยู่ในครัว

   “เมื่อตะกี้กูเห็นมันยืนแจกยิ้มอยู่”

   นั่นมันงานกูโว้ยไอ้สัด…งานที่มึงจ้างกูนี่ไง

   ผมไม่ยอมทนให้มันคิดไปเองแบบเด็กน้อยอีกต่อไป…จึงขยับไปประจันหน้ากับไอ้ธนูที่นั่งอยู่ มันตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ ผมก็มาปรากฎตัวตรงหน้ามัน

   “ไปคุยกันข้างนอก” ผมบอก

   “จะคุยก็คุยในนี้”

   “เอ่อ…ถ้ามึงจะคุยกันในนี้ กูก็ต้องเป็นคนที่ออกไป แล้วถ้าเป็นแบบนั้น…มึงจะไม่มีข้าวแดกนะธนู” โฮมยกตะหลิวขึ้นมาประกอบคำพูด

   ผมเชื่อว่าเพื่อนของธนูเริ่มรู้ว่ามีอะไรบางอย่างระหว่างผมกับธนูอย่างแน่นอน…พอเป็นแบบนั้นผมถึงได้ส่งยิ้มออกมา การง้อคนอย่างธนูมันต้องง่ายขึ้นเยอะแน่ถ้ามีเพื่อนๆ มันคอยสนับสนุน

   ที่จริง…ผมคิดว่าเพื่อนมันเริ่มสนับสนุนผมอย่างออกนอกหน้าแล้วนะ

   พวกมันทำ…แต่พวกมันแค่ไม่พูดว่าพวกมันรู้ทุกอย่าง

   “แม่ง” สงสัยความหิวจะทำให้ธนูมันยอมแพ้ มันเดินนำผมออกไปยังหลังร้านซึ่งอยู่ติดกับครัว ผมขยิบตาส่งให้โฮมเป็นเชิงขอบคุณ

   “ผู้นำที่แท้จริงคือภริยาท่านผู้นำนี่เอง…” โฮมพูดกับตะหลิว “ถ้าอยากให้ไอ้ธนูสบายใจ ต้องทำให้เมียมันสบายใจก่อน…กูจะเอาไปบอกเพื่อนๆ กู”

   มันพูดกับตะหลิวหรือพูดกับผมกันแน่…แต่ถึงมันจะพูดกับผม ผมก็ฟังมันไม่รู้เรื่องหรอก

[ก้อง]

   เขาไปง้อกันอยู่หลังร้าน

   ไอ้โฮมขยับปากพร้อมกับทำไม้ทำมือบอกผมกับเพื่อนๆ คนอื่น ไอ้การ์ดกับไอ้ยุแสดงท่าทีให้เห็นว่างานของพวกมันมีอยู่ล้นมือ ฉะนั้นคนที่ว่างงานมากที่สุดคงจะเป็นผม…

   ผมได้รับมอบหมายจากเพื่อนๆ ให้ไปทำหน้าที่เสือก…

   ได้เพื่อน ได้…กูเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าธนูกับรบมันจะง้อกันยังไง

   หลังร้านที่ไอ้โฮมว่าคือบริเวณอยู่ถัดจากห้องครัวออกไป บริเวณนี้เต็มไปด้วยของที่ไม่ได้ใช้ พวกลังกระดาษหรือไม้ก็ไม้ที่เหลือจากการตกแต่ง ผมหาที่ซุ่ม ก่อนจะเงี่ยหูฟัง ทำหน้าที่เสือกอย่างเต็มที่ เพราะรู้ดีว่าคนอย่างธนู ถ้ามันไม่เล่าเพื่อนมันก็จะไม่มีวันรู้
 
   ตั้งแต่มันมีซัมธิงกับรบ…มันยังไม่เคยเล่าเหี้ยอะไรให้พวกเราฟังเลย เอาแต่แสดงออกอย่างเดียว ปล่อยให้พวกผมเดากันเองอยู่อย่างนั้น

   ตอนนี้ไอ้ธนูกำลังกอดอก เอาเท้าเขี่ยดิน ทำท่าเหมือนเด็กกำลังงอน ส่วนไอ้รบก็กำลังยืนประจันหน้ามันอย่างเก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าจะเริ่มง้อยังไงดี

   พวกมันเงียบ…

   เงียบอยู่นานสองนาน…นานประมาณห้านาทีเห็นจะได้แล้ว

   นี่พวกมึงไม่ร้อนกันเหรอวะ!

   กูต้องรอถึงตีสี่ของวันพรุ่งนี้มั้ยเนี่ย พวกมึงถึงจะได้คุยกันสักที…

   “กูไม่เคยนอนกับพี่นที” รบเปิดฉากด้วยท็อปปิคที่น่าอ้าปากหวอหลังจากได้ยินเป็นอย่างมาก แต่ไอ้ธนูทำแค่ขมวดคิ้ว “แต่ก็เคย…”

   “เคยอะไร”

   เชื่อเถอะว่าธนูมันหงุดหงิดได้หมดนั่นแหละ ถ้าของของมันเกี่ยวข้องกับพี่นทีไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เพราะมันเกลียดพี่ชายของมันคนนี้จะตาย…ไม่ใช่เพราะมันเกลียดด้วยตัวเอง แต่การกระทำของพี่นทีคนนี้ไม่เหมาะกับการให้ความเคารพเลยสักนิด

   อะไรที่ขึ้นชื่อว่าเป็นของธนู…พี่นทีก็จะเอาไปทั้งหมด เพราะฉะนั้นผมจึงไม่แปลกใจเลยว่าธนูมันจะหงุดหงิดเพราะรบเคยข้องเกี่ยวกับพี่นที ไม่ว่าจะเล็กหรือน้อย มันก็หงุดหงิดได้ทั้งนั้น

   “มึงจะฟังจริงๆ เหรอ” รบถาม

   เชี่ย…มันเก่งว่ะ แม้จะเคยไม่ชอบขี้หน้ากันมาก่อน แต่รบมันก็เก่งที่เริ่มรู้ใจว่าคนอย่างธนูมันจะอารมณ์เสียกับอะไรบ้าง

   คนจะเอาไอ้ธนูมันอยู่ก็ต้องประมาณนี้แหละ…ฉลาดรอบรู้ไปหมด โดยเฉพาะเรื่องของไอ้ธนูคนนี้

   “ถ้ากูฟังแล้วกูจะเป็นยังไง” ธนูทำหน้าไม่แน่ใจ

   “ก็อาจจะหงุดหงิดมากกว่านี้ ไม่รู้สิ” รบเองก็เริ่มเอาเท้าเขี่ยดินเหมือนกัน “แต่ที่มึงคิดไปเอง มันก็เกินกว่าสิ่งที่เคยเกิดขึ้นอยู่แล้ว”

   “งั้นกูไม่ฟังดีกว่า”

   เหยดดดดดดดดดดดดด…เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนผม

   ปกติแล้วมันเป็นพวกบวกได้คือบวก…อันตรายแค่ไหนมันก็จะบุกตะลุยไป แต่กับเรื่องที่อาจจะทำร้ายหัวใจมันนิดหน่อยแค่นี้ มันถึงกับต้องถอยเลยเหรอวะ

   รบ…นี่มึงแดกอะไรเข้าไป ทำไมถึงทำให้หัวหน้ากลุ่มกูเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้

   ผมไม่รู้ว่ารบทำหน้ายังไง แต่ที่แน่ๆ มันช็อกตัวแข็งไปแล้ว

   “กูขอโทษ…ถ้ากูรู้มาก่อนว่าพี่เขาเป็นพี่ชายมึง…”

   “มึงก็คงจะทำมากกว่านั้น กูรู้ ตอนนั้นมึงไม่ชอบขี้หน้ากูนี่”

   “ด้วยความสัตย์จริงนะเว้ย…กูจะไม่ยุ่งเลย” รบยกมือขึ้นแบบแบมือทั้งสองข้าง คล้ายกับเป็นผู้ร้ายที่ยอมรับผิด “ถึงตอนนั้นกูจะไม่ชอบขี้หน้ามึง แต่กูก็กลัวมึง เอ๊ย เกรงใจมึง”

   ไม่ทันแล้วมั้งรบ…

   “มึงกลัวกูเหรอ” สีหน้าไอ้ธนูเริ่มส่อแววยิ้มกริ่ม

   “ก็…จะว่างั้นก็ได้”

   “…”

   “ใครๆ ก็กลัวมึงทั้งนั้นนั่นแหละ” ตรงนี้มึงพูดถูกมาก…ไอ้รบ

   “แล้วตอนนี้มึงกลัวกูมั้ย” 

   รบขยับไปตรงที่ที่ผมมองเห็นหน้ามันชัดขึ้น มันกำลังหลบไอ้ธนูที่เดินเข้าไปใกล้…เดี๋ยวนะ นี่มึงหายโกรธเขาแล้วเหรอท่านหัวหน้า

   “ไม่” ไอ้รบมันก็เก่งของมัน “กลับเข้าประเด็นเดิมก่อน”

   ธนูชักสีหน้าทันที “กูไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว…กูจะเทอดีตทิ้งให้หมด…มึงห้ามเข้าไปยุ่งกับไอ้เหี้ยนั่น แม้แต่เดินผ่านก็ห้าม มึงเข้าใจมั้ย”

   เชื่อผมเถอะว่าพูดแบบนี้แปลว่าทั้งหวงและก็เป็นห่วง…คนอย่างพี่นทีอันตรายจะตาย พี่เขาชอบแกล้งเพื่อนผมมาก แกล้งจนเพื่อนผมกลายเป็นคนเย็นชาไปหมดแล้วเนี่ย

   “มึงกับเขาเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ” รบคงพูดเพราะมันไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางมาก่อน

   “เป็นศัตรูที่มีพ่อคนเดียวกัน…เรื่องนี้มึงก็ต้องรับรู้เอาไว้ด้วย”

   รบพยักหน้าหงึกหงัก มันดูจริงจังกับการฟังคำพูดของธนูมาก…

   พวกมึงสองคนนี่ถึงขั้นไหนกันแล้ววะเนี่ย ศึกษาดูใจกันอย่างนั้นใช่มั้ย

   “มึงอย่าลืมความจริงอีกอย่างที่เราเพิ่งคุยกัน” ธนูพูดต่อไป “ตอนนี้มึงคือจุดอ่อนของกู…จะทำอะไรก็เห็นใจกูบ้าง”

   เหยดดดดดดดดดดดดดดดด

   อยากจะตะโกนเรียกเพื่อนมาฟังด้วยกัน…ไอ้ธนูมีจุดอ่อน มันมีจุดอ่อนแล้วโว้ยยยยย!

   รบทำหน้าเหมือนกันกับผมนั่นก็คือช็อกสุดขีด ที่ผ่านมาเพื่อนผมมันแข็งแกร่งมาก ถึงแม้ว่ามันจะเติบโตมาจากครอบครัวที่กระท่อนกระแท่น แต่เรื่องนั้นก็ทำอะไรมันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ทว่าตอนนี้…มันเพิ่งเปิดเผยว่ารบคือจุดอ่อนของมันให้ผม (ที่แอบฟังอยู่) ได้รับรู้

   เรื่องแบบนี้ต้องขยาย

   “เอ่อ…อื้ม” ไอ้เชี่ยรบก็ตอบรับแบบเห็นดีเห็นงามไปอีก

   ผมยอมรับว่าผมกำลังแอบอมยิ้ม…ไม่ว่าตอนนี้มันทั้งคู่จะถึงขั้นไหนกันก็ตาม แต่ผมก็เห็นเงาของพวกมันอยู่ตรงปลายทางแล้ว ดูยังไงก็ได้กันชัดๆ…ไม่มีเป็นอย่างอื่น

   “เฮ้อ” เพื่อนผมถอนหายใจ “ไม่รู้กูคิดถูกหรือคิดผิดที่เปิดเผยเรื่องนี้ให้มึงรู้…มึงทำให้กูเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปตั้งแต่คืนนั้น”

   ผมเดาว่าต้องเป็นคืนที่พวกมันมีอะไรกัน…แม้ว่าผมจะเดา แต่การที่ไอ้ธนูมันทั้งหึงทั้งหวงอย่างออกนอกหน้าแบบนี้มีหรือที่พวกมันจะไม่ได้ผ่านค่ำคืนลึกซึ้งกันมาน่ะ

   “กูก็ไม่อยากเป็นคนที่เข้าใจยากด้วย…กูเลยต้องบอกให้มึงเข้าใจ”

   มึงเข้าใจยากมานานแล้วเพื่อน…แต่ทำไมมึงไม่เห็นมาแก้ตัวแบบนี้กับกูและก็เพื่อนคนอื่นๆ เลย โธ่เอ๊ยยยย

   เป็นทีของไอ้รบที่จะต้องยิ้มบ้าง

   “กลัวกูรับไม่ได้ล่ะสิ”

   “เออ”

   การตอบรับทันควันของธนูทำเอารบหุบยิ้มฉับ…ใบหูของมันเริ่มมีสีแดง

   กูจะอยู่ได้อีกนานมั้ยเนี่ย…ชักจะเขินแทนพวกแม่งแล้วนะ

   “กูขออย่างได้มั้ย” รบค่อยๆ เอ่ยออกมา “มึงอย่าหงุดหงิดเร็วเกินไปนักสิวะ…มึงต้องฟังเรื่องราวจากกูก่อน”

   เหมือนแม่งขอเงินห้าร้อยล้านจากไอ้ธนูภายในเวลาห้าวินาทีต่อจากนี้ เพราะยังไงเพื่อนผมมันก็ทำไม่ได้หรอก…เรื่องอารมณ์ของธนูผมรู้ดีว่ามันไม่เคยเสถียรเลย

   “ไม่รู้สิ” นั่นประไร…เพื่อนผมตอบพร้อมๆ กับยักไหล่ “เรื่องของมึงกูเซ้นส์ซิทีฟ”

   “...”

   “มันเยอะไปหมด ไม่รู้จะคุมมันยังไง ทุกอย่างมันมากเกินไป”

   “...”

   “มึงคิดว่ากูต้องการให้เป็นแบบนี้เหรอ”

   โห สาดดดดดดดดดด

   รบขุดหลุมรักให้ธนูมันตกลงไปลึกมาก มากซะจนผมไม่รู้จะอธิบายให้ทุกท่านทราบยังไงดีว่าเพื่อนผมมันเป็นเอามาก ธนูยอมรับตรงๆ จนรบไม่กล้าเอื้อนเอ่ยอะไรใดๆ อีก ผมคิดว่าส่วนหนึ่งมันก็คงจะปลื้มอยู่บ้างนั่นแหละ เพราะคนอย่างธนูมันเคยพูดหรือแสดงออกแบบนี้กับใครที่ไหนกัน แม้แต่คนใกล้ชิดอย่างผมยังต้องขอคอนเฟิร์มเลย

   มึงต้มยาเสน่ห์ให้ท่านหัวหน้ากูแดกใช่มั้ยไอ้รบบบบ

   “กูจะไม่ถามว่ามึงจะรับได้มั้ย แต่กูจะพูดแค่ว่า...มึงต้องรับส่วนนี้ของกูให้ได้”

   ผมกลืนน้ำลายไปพร้อมๆ กับคนฟังอย่างรบ...เสียงของธนูเหมือนออกคำสั่งซึ่งเป็นเสียงที่ผมกับเพื่อนทุกคนหวั่นเกรงกันมาก
 
   “...”

   “เพราะมันคงกลายเป็นส่วนหนึ่งของกูไปแล้ว”

   ผมยกมือขึ้นมาตีหน้าผากตัวเองอย่างเครียดแทน...ธนูมันหลงรบมากก็จริง แต่ถ้าหลงเกินไป...บางทีมันก็อาจจะรับมือยากไปสักนิด

   ผมนี่เป็นกำลังใจให้รบเลยครับ

   รบมันถอนหายใจก่อนจะตบไหล่ธนูสองที

   “กูไปทำงานก่อนนะ เลิกคิดไปเองได้แล้ว”

   ธนูมองดูไหล่ที่เพิ่งโดนรบสัมผัส ทีแรกผมนึกว่ามันจะโกรธ แต่มันกลับดึงแขนรบให้เข้าไปใกล้พร้อมๆ กับหอมแก้มไอ้รบไปทีหนึ่ง

   “เชี่ยยย!” รบเอามือปิดแก้มตัวเอง ผมรีบก้มหัวหลบเพราะเห็นมันกำลังมองซ้ายมองขวา “เดี๋ยวเพื่อนมึงเห็น!”

   กูเห็นแล้วครับ…ผมทั้งยิ้มทั้งลุ้น ถ้าไอ้รบจับได้มันก็คงจะไม่มีอะไร แต่ถ้าท่านหัวหน้าจับได้…ผมไม่รู้ว่าผมจะโดนอะไรหรือเปล่า
 
   “ไม่มีใครเห็นหรอก” ธนูทำแก้มป่อง “โกรธใช่มั้ย…ไม่อยากเอาคืนเหรอ”

   มุ้งมิ้งเกิ๊น…มึงเป็นท่านหัวหน้าของกูจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย

   ไอ้รบมันก็คงมีใจให้ไอ้ธนูมากเหมือนกันนั่นแหละ มันถึงได้หลับหูหลับตาหอมแก้มเพื่อนผมไปแบบนั้น…

   ผมรีบกลับเข้ามาในร้าน พร้อมๆ กับเดินไปกระซิบข้างหูเพื่อนของผมทุกคนว่า

   ‘ห้ามทำรบโกรธ…ถ้าทำรบโกรธไอ้ธนูเอามึงตายแน่ๆ’

   ผมพูดแค่นี้เพื่อนๆ มันก็รู้แล้วว่ารบสำคัญกับธนูมาก มากจนถึงขั้นที่เรียกได้ว่าน่าจะเป็นคนรัก

   เป็นที่รู้กันว่าเราต้องแคร์คนที่ไอ้ธนูชอบ…มากกว่าตัวมันเอง เราถึงจะมีชีวิตอยู่รอดได้อย่างยาวๆ







[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 5 _ p. 6 _ 0 4 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 06-05-2018 13:30:31

[การ์ด]

   “ไอ้การ์ด”

   ผมที่กำลังคุยกับก้องและยุเรื่องคิวเพลงสำหรับเล่นคืนนี้อยู่ถึงกับสะดุ้ง...คนที่เรียกผมและก็ทำให้ผมสะดุ้งได้มีอยู่ไม่กี่คน

   “ว่าไง”

   ผมมองตามไอ้ธนูที่เดินเอาหนังสือรวมคอร์ดเพลงมาให้ แม่งเป็นเล่มโคตรเก๋ากึกแถมยังจะขาดแหล่มิขาดแหล่ แต่ในฐานะนักศึกษาเอกดนตรีอย่างเช่นผม ผมเคยชินกับหนังสือรวมคอร์ดเพลงพวกนี้ดี

   “คืนนี้มึงร้องเพลงนี้ กูจะเล่นกีต้าร์ด้วย”

   ไอ้ยุที่รับหน้าที่เล่นกีต้าร์ในคืนนี้ถึงกับงง “คือมึงจะเล่นแทนกูงั้นเหรอ”

   “ไม่ใช่”

   “...”

   “กูจะเล่นเพลงนี้...แค่เพลงเดียว”

   ผมกับเพื่อนมองตามนิ้วมือที่มันชี้ไปหนังสือ...เพลงนี้พวกผมชอบใช้ซ้อมกันบ่อยๆ เมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้ลืมไปหมดแล้วด้วย

   เชี่ย...หรือว่าธนูมันจะเล่นเพื่อจีบไอ้รบวะเนี่ยยยย

   “ไปซ้อมกันมานะ”

   จะเอาเวลาที่ไหนไปซ้อมวะ โธ่เอ๊ยยย

   ไอ้ก้องรีบจัดการโหลดเพลงนี้เข้าเครื่องแล้วเสียบหูฟังตลอดการทำงานของมันทันที เนื่องจากมันต้องตีกลองไฟฟ้า แถมยังไม่ได้ซ้อมมาก่อน มันจึงต้องเตรียมความพร้อม

   ผมที่เป็นคนร้องก็เช่นกัน...

   ไม่เข้าใจไอ้ธนูมันเลย

   ถ้าชอบถ้าหวงทำไมไม่ยอมบอกเขาตรงๆ ทำไมต้องใช้ให้เพื่อนมาร้องเพลงจีบด้วย

   มันแม่งทำเพื่อนคนอื่นหัวหมุนไปหมดแล้วววว

[รบ]

   ตกกลางคืน…ร้านแบล็คแพ็คแปรเปลี่ยนสภาพเป็นบาร์ที่มีดนตรีโฟล์คซองขับกล่อม

   เครื่องดื่มที่ลูกค้าสั่งส่วนใหญ่เปลี่ยนจากเมื่อตอนกลางวัน จากกาแฟกลายเป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์…ร้านเริ่มมีคนคึกคักมากยิ่งขึ้นจนผมเดาได้เลยว่ารายได้หลักส่วนใหญ่ของร้านน่าจะอยู่ที่ตอนกลางคืน ไม่ใช่ตอนกลางวัน

   งานตอนกลางคืนมันหนักถึงขนาดที่ว่าเจ้านายของเราทุกคนอย่างไอ้ธนูถึงขนาดลงมาช่วย…แต่การ์ดแอบกระซิบบอกผมว่ามันมาช่วยเพราะมันอารมณ์ดี ไม่ใช่เพราะมันอยากช่วยจริงๆ หรอก

   ‘ต้องขอบคุณมึงด้วยนะที่ทำให้ธนูมันอารมณ์ดีอ่ะ’

   ตอนที่การ์ดพูดประโยคนี้ผมเองก็ตกใจเหมือนกันนะ…ผมรู้ว่าตอนแรกผมกะจะเก็บเรื่องของผมกับธนูเป็นความลับ แต่บางทีพวกนี้มันก็สนิทกับธนูมากจนเกินไป พวกแม่งรู้หมดว่าธนูรู้สึกยังไง ผมที่เป็นสาเหตุให้ไอ้ธนูมันหงุดหงิดงุ่นง่านจึงต้องพลอยขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆ ของมัน นั่นทำให้ผมคิดว่าเพื่อนๆ ของธนูมันก็คงจะรู้อะไรบางอย่างเข้าจริงๆ นั่นแหละ

   ถึงยังไงสักวัน…พวกมันก็ต้องรู้อยู่ดี

   เมื่อคิดแล้วผมก็อยากทึ้งหัวยังไงตัวเองไม่รู้ นี่ผมจริงจังกับไอ้ธนูมากเลยหรือไง ถึงได้คิดไปไกลขนาดนี้ได้

   การ์ดฝากฝังให้ผมดูแลเรื่องเครื่องดื่มของลูกค้า เพราะมันต้องไปเล่นดนตรี ผมแอบเห็นไอ้ธนูมันเดินป้วนเปี้ยนๆ อยู่แวบๆ จากนั้นไม่นานผมก็เห็นมันขึ้นไปเซ็ตเครื่องดนตรีบนเวทีเล็กๆ นั่นซะแล้ว

   มึงก็จะเล่นกับเขาด้วยเหรอ

   “กรี๊ดดด แก พี่ธนูขึ้นเวทีด้วยวันนี้”
   “วันเปิดร้านมันก็ต้องมีอะไรที่สเปเชียลสิ”
   “โอยยย ไม่เสียแรงที่ขับรถมาไกล ขอหลายๆ เพลงเลยนะค้า”
   “เออนี่แก…ช่วงนี้ธนูเขาไม่มีข่าวกับผู้ชายคนไหนเลยเหรอ หล่อขนาดนี้…ไม่น่าเชื่อว่าจะยังโสด”
   “ได้ข่าวแว่วๆ มาว่าเขาก็มีคุยๆ อยู่บ้างนะ”
   “ใครนะจะเป็นผู้โชคดีคนนั้น”

   จู่ๆ ผมรู้สึกเหมือนอยากจะไอโดยไม่ทราบสาเหตุ…สาวๆ พวกนั้นหันมาหาผมพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้ ผมทำท่าง่วนอยู่กับการชงเครื่องดื่มให้โต๊ะข้างๆ พวกเธอ จากนั้นก็ได้ยินเสียงพวกเธอคุยกันถึงผม

   “คนนี้ก็หล่ออ่ะ”
   “เอกการแสดงไงแก ชื่อพี่อะไรน้า”
   “พี่คนนี้เขาก็ไม่ชอบชะนีเหมือนกัน เสียดายจัง”

   “อะแฮ่มๆ” การ์ดกระแอมใส่ไมค์ เสียงปรบมือดังขึ้นไปทั่วร้านอย่างเป็นกันเอง ผมเองก็ร่วมปรบมือไปพร้อมๆ กับลูกค้าเหมือนกัน “สวัสดีครับลูกค้าร้านแบล็คแพ็คทุกคน…ผมชื่อการ์ด ไม่ใช่เจ้าของร้านนะครับ เจ้าของร้านคือไอ้นี่ ไอ้ธนูคนนี้…มันไม่ชอบพูดออกไมค์เท่าไหร่”

   เสียงกีต้าร์ที่ไอ้ธนูเช็กเสียงดังขึ้นอย่างกับจังหวะซิทคอม…มันเอาแต่เช็กกีต้าร์อยู่นั่นจนไม่ได้สนใจว่าการ์ดจะพูดอะไร ผมแอบเห็นว่าก้องกำลังขึ้นไปเตรียมตีกลองไฟฟ้าด้วย

   “ก่อนอื่นต้องขอบคุณลูกค้าทุกท่านนะครับที่มาไกลแถมยังมานั่งรอฟังดนตรีจากพวกเรา…นับว่าเป็นอะไรที่พวกเราซึ้งใจสุดๆ โดยเฉพาะไอ้ธนู…มันซึ้งใจมาก แต่มันพูดไม่เก่ง เชื่อว่าทุกคนน่าจะรู้จักมันดีแล้วนะครับ”

   คราวนี้ธนูตั้งใจดีดกีต้าร์เสียงดังจนการ์ดต้องทำหน้าเหยเก…ลูกค้าส่งเสียงหัวเราะอย่างขบขัน

   “ปกติแล้ววันนี้คนที่จะมาเล่นกีต้าร์ก็คือยุ แต่ธนูมันบอกว่ามันอยากจะเล่นเพลงหนึ่ง เป็นเพลงที่มันต้องการจะสื่อถึงใครบางคน ซึ่งผมก็สงสัยว่า…มันจะมาใช้ผมให้ร้องให้มันทำไม ทำไมไม่ไปบอกเขาตรงๆ”

   ธนูชักสีหน้า ยกเท้าขึ้นมาถีบตูดของการ์ดเบาๆ

   สัด…นั่นมันบนเวทีนะเว้ยยยยย

   ดูเหมือนพวกลูกค้าจะรับได้กับทุกการกระทำของธนูที่ไม่สนเหี้ยอะไรเลย…การ์ดคลำตูดตัวเองก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้ง

   “เอาล่ะครับ…เพลงนี้เป็นเพลงที่ธนูอยากให้ใครบางคนได้ฟัง บอกก่อนว่าพวกผมไม่ได้ซ้อมกันมาก่อน สดมากมาย สดฉิบหาย…ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็โทษไอ้ธนูคนเดียวได้เลย…”

   ธนูมองหน้าผมก่อนจะสูดลมหายใจ จากนั้นก็เริ่มเตรียมเล่นกีต้าร์ในเพลงที่การ์ดจะเป็นคนร้อง

   “เพลงนี้ชื่อว่าเพลงใจน้อยของพี่ๆ วง AB Normal นะครับ คลาสสิกแถมยังเจ๋งสุดๆ”

   การ์ดกระแอม พยักเพยิดให้ก้อง เพราะก้องจะเป็นเคาะจังหวะเริ่ม…ในไม่กี่วินาทีที่พวกมันเริ่มเล่น ผมก็รู้ได้ในทันทีว่าพวกนี้มีเซ้นส์ทางดนตรีสูงมาก นี่ขนาดไม่ได้ซ้อมนะ ทำไมถึงเล่นได้เข้าขากันเหมือนเล่นเพลงนี้มานานหลายปียังไงก็ไม่รู้

   ผมไม่แน่ใจว่าผมเคยฟังเพลงนี้หรือเปล่า…แต่มีอะไรบางอย่างดลใจให้ผมหยุดนิ่งรอฟัง

   มันอาจจะอยากให้การ์ดร้องเพลงนี้ให้ผมฟังก็เป็นได้

   เสียงกีต้าร์ของธนูหยุดกะทันหัน…ทำให้การ์ดที่กำลังจะอ้าปากร้องถึงกับหุบปากฉับ ก้องเองก็หยุดใช้มือตีกลองไฟฟ้าเหมือนกัน

   อะไรของมันวะนั่น…

   การ์ดหันไปหาธนู…ธนูเอียงหน้ามากระซิบกับเพื่อนมัน

   “อะไรนะ…มึงเขินเหรอ” การ์ดร้องดังมากจนเสียงมันดังใส่ไมค์…ไอ้ธนูทำท่าจะเตะการ์ด แต่เพื่อนตัวเล็กของมันทำสีหน้าบูดบึ้ง “ไม่ทันแล้วโว้ย มึงอย่าทำให้วงเล่นต่อไม่ได้สิวะ เดอะโชว์มัสโกออนนนน”

   ธนูทำสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่…คล้ายกับอายมากแต่ก็กลับลำเรือไม่ทันซะแล้ว ผมหัวเราะอยู่ในใจขณะที่มองวงดนตรีบนเวทีเริ่มบรรเลงเพลงใหม่อีกครั้ง

   “ยอมรับว่าฉันบางทีก็หวงเธอไปหน่อย ก็มันมีใจเดียวก็เงี้ย ใจน้อย…”

   การ์ดร้องเพลงเพราะมาก…แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมอึ้งมากไปกว่าเนื้อเพลงที่อยู่ในเพลง

   สิ่งนั้นสะกดให้ผมต้องยืนนิ่งๆ เพื่อตั้งใจฟัง

   “แต่ที่จริงมันเป็นห่วงเธอที่คอยเฝ้าถามเธอบ่อยๆ เธอจะไปกับใครที่ไหนอย่างน้อย...บอกฉันหน่อยคนดี…”

   เชี่ย…ผมเริ่มเขินแล้วว่ะ

   ไอ้คนเล่นกีตาร์ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมเลย

   “ไม่รักก็คนไม่หวงอย่างนี้…”

   เชี่ย...

   “ที่ต้องหวงก็เพราะเธอน่ะมีแค่คนเดียว...”

   ผมต้องหาอะไรสักอย่างมาเกาะเพราะกลัวตัวเองยืนไม่อยู่

   “หากเธอเป็นอะไร ความผิดฉันคนเดียว ที่ดูแลเธอไม่ดี จะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง...”

   “พี่คะ”

   “ยอมรับว่าฉันบางทีก็วุ่นวายไปหน่อย...”

   “พี่คะ”

   “ก็มันมีใจเดียวก็เงี้ย ใจน้อย...”

   “พี่…แก้วหนู”

   “แต่จริงๆ มันเป็นห่วงเธอ ที่คอยเฝ้าถามเธอบ่อยๆ เธอจะไปกับใครที่ไหนอย่างน้อย...ก็บอกฉันหน่อยคนดี…”

   “พี่!”

   “ครับ!” เพราะลูกค้าเรียก…ผมจึงไม่ได้ฟังเพลงต่อ ผมรีบกุลีกุจอชงเครื่องดื่มให้ลูกค้า มือไม้ของผมสั่นไปหมดเพราะเนื้อเพลงที่การ์ดร้องนั้นมันยังก้องอยู่ในหู

   ถ้าไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป…ธนูมันกำลังจีบผมอยู่ใช่มั้ย…บ้า มันจะจีบทำไม ก็ในเมื่อผมเองก็...

   เอ๊ะ หรือมันกำลังบอกรักผม...

   อ๊ากกก ไม่รู้อะไรแล้วโว้ยยยยย

   ระหว่างที่กำลังยุ่งๆ กับการชงเครื่องดื่ม ผมแอบลอบสบตากับมือกีต้าร์ มันมองหน้าผม…จากนั้นก็หลบตา…แล้วก็กลับมาสบตากับผมอีก มันกวนประสาทตรงที่มันยักคิ้วส่งให้ผมด้วยนี่แหละ

   “ไม่รักก็คงไม่หวงอย่างนี้ ที่ต้องหวงก็เพราะเธอน่ะมีแค่คนเดียว หากเธอเป็นอะไรความผิดฉันคนเดียว ที่ดูแลเธอไม่ดี จะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง...”

   ท่อนฮุคสุดท้ายธนูไม่ยอมมองหน้าผมเลยแม้แต่นิดเดียว...

   “หากเธอต้องเสียใจ จะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง”

   หลังจากที่เพลงจบปุ๊บ ธนูก็วางกีต้าร์ปั๊บ ยุรีบเดินขึ้นไปบนเวทีเพื่อรับกีต้าร์มาเล่นต่อ…ส่วนคนที่เพิ่งเดินหนีไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยก็หายจ๋อม

   ผมคิดว่ามันคงกำลังเขิน…

   ผมเองก็เขินว่ะ…

   เมื่อมีเวลาว่าง…ผมรีบโหลดเพลงนี้เข้ามาเก็บไว้ในมือถือ (จ่ายเงินซื้อด้วย) ก่อนจะเปิดเพลงขึ้นมาทำเป็นฟัง หลังจากนั้นก็แคปภาพของเพลง…อัพโหลดลงแอปอินสตาแกรม
   
   spartanwarrrior
   รูป : เพลงใจน้อย – AB Normal
   แคปชั่น : ชอบว่ะ

   มันเป็นอะไรที่น่าจะสื่อถึงเจ้าของไอจี sagittarius ที่เพิ่งเข้ามากดไลค์ในไม่กี่นาทีหลังจากที่ผมโพสต์เสร็จ เท่านั้นยังไม่พอ มันยัง Dm มาหาผมทางไอจีอีก



   Sagittarius :
   ชอบกูเหรอ



   Sagittarius :
   กูขี้หึงมาก ขี้หวงมากนะ



   ไม่มีใครสมบูรณ์แบบเต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ธนูมันอาจจะต้องการสื่อให้ผมรู้ว่ามันเป็นคนแปลก และมันก็เปลี่ยนตัวตนของมันไม่ได้ด้วย หากมันเป็นแบบนี้ต่อไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับตัวผมสำหรับธนูมัน ‘โอเว่อร์โหลด’ จนเกินไป…ผมจะรับได้หรือไม่

   จะว่าไป…ผมเองก็ไม่ได้เป็นคนที่เพอร์เฟ็กต์ดีเลิศเต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ

   เพราะฉะนั้น…ผมเองก็อยากจะร้องเพลงให้มันฟังบ้างเหมือนกัน แต่ติดปัญหาอยู่ที่ว่า...ผมแม่งร้องเพลงไม่เพราะนี่แหละ
 
   ธนูมันคงต้องอ่านข้อความจากผมเอาแล้วล่ะ



   Spatanwarrior :
  กูชอบเพลงต่างหาก



   Sagittarius :
   เซ็งเลย



   Spatanwarrior :
   ชอบจนอยากร้องให้มึงฟัง...เหมือนกัน



   ไม่ได้มีแค่มันคนเดียวหรอกที่รู้สึกกับผมมากไป...จริงๆ นะ



   Sagittarius :
   มึงพิมพ์มาก็ได้...ค่าเท่ากัน



   ยัง...แม่งยังไม่หยุดอีก
   ผมรู้สึกอยากเอาชนะ (อีกแล้ว)...ผมจึงรีบกดพิมพ์เนื้อเพลงลงไปด้วยจิตใจที่ว้าวุ่นพร้อมกับอาการมือไม้สั่น




   Spatanwarrior :
   ไม่รักก็คงไม่หวง



   เชี่ยยย...ผมเปิดเผยมากเกินไปป่ะวะ เอ๊ะ หรือผมกำลังจะแพ้มัน

   ผมต้องแพ้ แพ้อีกแล้วแน่ๆ



   Sagittarius :
   ไม่รักก็คงไม่หวง...เหมือนกันนั่นแหละ




   เวรกรรม...

   ใครจะแพ้ใครจะชนะผมไม่สนแล้วในตอนนี้ เพราะผมกำลังหลงใหลได้ปลื้มกับสิ่งที่ธนูมันเพิ่งพิมพ์ส่งมาให้ ตอนที่มันอ่านคำนั้นของผม...มันจะรู้สึกเขินจนฉีกยิ้มแบบนี้มั้ยนะ

   โป๊ก

   ก้อนกระดาษหล่นลงบนหัวผม...ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของก้อนกระดาษนั่น

   ธนูยืนมองผมจากระเบียงชั้นสองอยู่...

   แม่งเอ๊ย มันต้องเห็นสีหน้าฉีกยิ้มกว้างของผมแน่ๆ

   ผมรีบจ้ำอ้าวเดินหนีโดยที่ผมมีใบหน้าของธนูฉายชัดอยู่ในหัว...มันเองก็กำลังยิ้มเขินๆ อยู่เหมือนกัน

   หล่อฉิบหาย...คืนนี้ผมจะลืมภาพนั้นได้ลงมั้ยเนี่ย

[การ์ด]

   กว่าจะถึงเวลาปิดร้าน…บอกได้เลยว่าพวกผมเหนื่อยมาก

   รบกลับบ้านไปแล้วเนื่องจากแดดดี้โทรตาม มันเล่าว่ามันยังไม่ได้บอกรายละเอียดเรื่องงานให้แดดดี้ฟัง เพราะไม่อยากโดนซักไซ้รายละเอียดมาก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ได้ช่วยงานซะจนเรียกว่าได้ชดเชยเวลาช่วงเช้าที่มันไม่อยู่ไปจนหมด นี่ถ้า…

   ปัง!

   เสียงประตูร้านปิดดังขึ้น…จู่ๆ ไอ้ธนูก็เดินเข้ามาในร้าน ผมไม่รู้ว่ามันหายไปเขินอายที่ไหนมา แต่ที่แน่ๆ มันเขินมากชัวร์ๆ เขินจนไม่กล้าสู้หน้าผมกับเพื่อน…คิดดูก็แล้วกัน

   ผมกำลังจะอ้าปากถามว่ามันไปไหนมา…แต่ธนูมันก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน


   “ใครล้อ…พ่องตาย”


   ปากของผมหุบฉับ…สายตาของผมกับเพื่อนมองตามไอ้ธนูที่เดินขึ้นบันไดไปจนสุดสายตา

   ยังไม่ทันจะล้อเลย ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยย…ร้อนตัวไปได้

   ก้องขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ เตรียมเล่ารายละเอียดที่มันไปแอบฟังรบคุยกับธนูที่หลังร้าน…มันเล่าให้ฟังจนถึงตอนที่ทั้งสองคนแอบหอมแก้มกัน

   ไอ้ฉิบหายเอ๋ย อยากจะล้อให้แม่งเขินตัวบิดจังเลย…แต่เกือบลืมไป…ธนูมันบอกว่าใครล้อพ่องตาย

   ผมอยากให้พ่อของผมยังอยู่ดี จึงคิดว่าผมควรสงบปากสงบคำเอาไว้ดีกว่า









To be continued







 :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 06-05-2018 14:00:43

 :-[ อยากจะล้อให้เขินตัวบิด 55555555555555555555555555555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 06-05-2018 14:01:13

แง้ เขินจังเลยคะคุณเค้กทำไมเขาหวานกันแบบนี้ละคะ มาถึงตอนนี้เริ่มจะเปิดปมครอบครัวของธนูแล้วสิ นี่ขนาดนทีโผล่มานิดเดียวเรายังรู้สึกว่าไม่ชอบเลยคงนิสัยเลวมากแน่ๆ แล้วถ้ารู้ว่ารบกับธนูคบกันก็คงไม่พ้นจะมาแย่งอีกแน่ๆ รบต้องตั้งรับให้ดีนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: -~iK@iZ_KunG~- ที่ 06-05-2018 14:05:46

ธนูน่ารัก อิอิ
อย่างอื่นไม่กลัว กลัวเพื่อนล้อจ้า ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 06-05-2018 14:12:12

ร่วมด้วยช่วยเชียร์ต่อไป
ไม่ว่าธนูจะโอเว่อร์โหลดรบขนาดไหน
รบมีหน้าที่ปรับลิมิตธนูให้สมดุลต่อไป
ขออย่ามีอะไร โดยเฉพาะจากคนชื่อนที
อุปสรรคมีไว้จัดการและกำจัดนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tmeaw ที่ 06-05-2018 14:19:42

ฮืออออออออ เขินนนนน ตีลังกาม้วนหน้าม้วนหลังเขินไม่ไหวแล้ววว เขินแบบ โอ้ยยยยยย

แผ่นดินไหวแต่พี่ไม่ไหวที่แท้ โง้ยยยยยยย :ling1: :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 06-05-2018 14:33:27

 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Hirose ที่ 06-05-2018 14:40:00

 :katai1: พี่ธนูใจเย็นนนนนนนนน นี่พึ่งจีบนะยังเกรี้ยวกร้าดอะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: КίmY ที่ 06-05-2018 14:43:53

อ่อยยยย เขาจีบกันไม่เกรงใจคนอ่านเลยค่ะ  :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LAFIA ที่ 06-05-2018 14:47:58

ชั้นชอบอี 4 ตัว The cupid gang 55555555555555 ทำดีมากกกก  :laugh:
อยากเห็นเขาได้จูบหวานๆกันอีกจังเลยยย ตั้งแต่ได้กันก็ไม่ได้จูบกันเลย มีหอมแก้มก็ตอนเนี้ยแหละ เขินนนนน  :-[
อยากให้อัพวันละ 2 ตอนเลย 55555555555  :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 06-05-2018 14:51:40

ตายแล้วตายแน่ๆ คนอ่านนี่แหละตาย เขินตายไปกับการง้อกันของสองคนนี้ ความรักทำให้คนเปลี่ยนเป็นมุ้งมิ้งได้ แอบหอมแก้มกันมุ้งมิ้ง  น่ารักเกินทน ทั้งธนู รบและแก๊งเพื่อนธนู ความรักความหวังดีที่ให้กันมันรู้สึกดีมาก ถึงธนูจะมีพี่ชายที่ไม่รัก แต่ธนูมีรบและเพื่อนที่ดีและเข้าใจธนู

ขอให้พี่นทีแพ้ภัยตัวเอง เลิกยุ่งกับธนูไปเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 06-05-2018 14:53:24

เง้อออออออออออ ทำไมเขินนี่นั่งจิกหมอน ตะปบหมอน ตีหมอนจนแม่ถามว่าเป็นอะไร ตอนพิมพ์ก็นั่งกัดปากตัวเองกลั้นยิ้ม เง้อออออ เง้ออออออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 06-05-2018 15:03:15

โมโหกลบเกลื่อนมากค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-05-2018 15:09:07

เราอ่านเราก็นั่งเขินตัวบิด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 06-05-2018 15:33:35

 :o8: ตายๆ ใจสั่น เขินมาก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 06-05-2018 15:45:07

ธนูน่ารักอ่ะ 55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 06-05-2018 16:04:39

เขินเก้วกาด อะไรอยั่งเน้้้้้้้555 อยากให้เข้าได้กันอีกครั้งเร็วๆจังค่ะ :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 06-05-2018 16:08:39

คือคนอ่านนี่เขินตายไปแล้วจ้าา จิกหมอนสิบใบก็ไม่พอ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 06-05-2018 16:16:18

โอ้ยยยยย ความสาดอ้อยใส่กันนี้ โถถถถถ พ่อคนซึนทั้งสอง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 06-05-2018 16:23:26

 :pig4: :pig4: :pig4:

งูยยยยย  เค้ารักกันไวจังอ่ะ

แค่ฟีเชอริ่งกันไปครั้งเดียว

แอร๊ยยยยย 

หมั่น....

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fun_la_ong ที่ 06-05-2018 16:27:55

เอ็นดูความหนุ่มน้อยหัดรัก.....โอ้ยยย เขืนนนน :mew2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 06-05-2018 16:47:57

มาล้าววววววววววววววววว
ธนูเอ้ย เรื่องจุดอ่อนนี่อิพี่นทีเล่นแน่

เฮ่ออ คนเราอ่ะ เจ็บช้ำแล้วจำเป็นต้องให้คนอื่นเจ็บด้วยหรอวะคะไอคุณนที เข้าใจว่ามีเหตุมีปมที่ไม่ทำแบบนี้กับน้อง แต่แบบเออ อย่าล้ำเส้นแล้วกัน!!

เอาจริงๆชอบความตรงไปตรงมาของคู่นี้มาก
รุ่นใหญ่ใจต้องนิ่งมีอะไรพุ่งชน(กันและกัน)เลย

รบเองก็พยายามเข้าใจธนูหน่อยนะลูก
ท่านอัลฟ้าต้องมีคู่ชีวิตที่เกื้อหนุนกันได้ดีแน่ๆ

รอตอนต่อไปจ้า เลิฟๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 06-05-2018 16:49:42

ไม่เคยอ่านอะไรแล้วเขินขนาดนี้มาก่อนเลยอะ
ฮือออออออ มันแบบบ เขินนมากก ตัวบิดด ไม่ไหวแล้วว
อ่านไปแล้วก่ได้แต่อุทานว่าแบบ โอ้ยยใจบางไปหมดดด
หวานทุกจังหวะชีวิตเลยค่ะ
หวานทั้งตอนตั้งใจจีบ ไม่ตั้งใจจีบ ตอนงอน ตอนง้อ
มิไหวแล้ววววววว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 06-05-2018 16:57:26

ถ้านางจะจีบกันมุ้งมิ้งขนาดนี้ อ๊ายยย :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 06-05-2018 17:15:47

ควายธนูเขิน อยากเห็นจัง  :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: saccarrum ที่ 06-05-2018 17:55:25

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
นี่มันควายธนูจริงๆรึเปล่า ทำไมตัวเล็กตัวน้อยอย่างนี้  :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 06-05-2018 18:25:36

มดขึ้นหลังร้านแล้วสินะ  เจ้าของร้านกับเมียเจ้าของร้านจีบกันซ่ะหวาน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 06-05-2018 18:45:29

เข้ามาลองอ่านเฉยๆ แต่....เฮ้ยยยยยย มันดีย์!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 06-05-2018 19:45:55

ไปเปิดโรงงานผลิตน้ำตาลเถอะค่ะ แนะนำ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 06-05-2018 20:08:29

ธนู เวลาอยู่กับรบ นี่อย่างเชื่อง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: oil_nuchsara ที่ 06-05-2018 20:56:47

ธนูทำไมน่ารัก :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 06-05-2018 21:22:16

นี่นั่งเขินตัวบิดแทนสองคนนั้นไปแล้วค่าาาาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 06-05-2018 21:37:51

 :-[ งุ้ยย น่ารักกันจัง ทั้งแก๊งเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 06-05-2018 21:50:12

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 06-05-2018 22:01:58

กรี๊ดดดด เพลงสมัยตอนอยู่ประถมเลย 5555
นี่ร้องเพลงตามยังเขินเลยอ่ะ โอ้ยย หน้าร้อนไปหมดแล้วค่าา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 06-05-2018 22:07:18

ตอนนี้มีแต่ประโยคโดนๆเริ่มจาก ภริยาท่านผู้นำ
ก๊ากกก55555+ขำหนักมาก
ต่อด้วย ต้มยาเสน่ห์ให้ท่านหัวหน้ากิน โอ้ยหัวเราะจนน้ำตาไหล
แล้วก็ เรื่องของมึงกูเซ้นส์สิทีฟ ยิ้มแก้มปริเลยอ่ะ
ตบท้ายด้วย ไม่รักก็คงไม่หวง อ้ายยยยทำเราเขินไปด้วยเลย แถมเลือกเพลงได้โดนใจสุดๆคลาสสิคมาก :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 06-05-2018 22:49:38

ขำพวกลูกสมุนของธนูมาก  :m20: ชอบอ่ะ อย่างฮา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 06-05-2018 23:22:38

 :hao7:ชอบมากกกกกก.... ขอใด้น่ารัดน่ารัก ตลอดเรื่องน้าาาา....  :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 06-05-2018 23:25:02

โอย หวาน ๆ เขิน ๆ กันตั้งแต่ต้น ๆ เรื่อง มันจะไม่มีดราม่าหนักใช่มั้ยคะ กังวลล่วงหน้า555 แต่ชอบคู่นี้มากเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 07-05-2018 06:59:58

ยอมแล้วพี่จ้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: noppnopp ที่ 07-05-2018 07:54:29

ใจบางจนจะปลิวตามลมแล้ว  :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 07-05-2018 12:52:54

ขอบคุณจ้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 07-05-2018 13:23:19

เราโตมากับเพลงนี้เลยค่ะ

พอรบบอกว่า ไม่แน่ใจว่าเคยฟังไหม

นี่รุ้สึกว่า อุ้ย เรามาไกลแล้วสินะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 07-05-2018 14:16:25

ชอบ The gang ของธนูมาก 555 คือถ้าไม่มีท่าผู้นำการใส่ใจ(เผือก) เรื่องเราคงไม่น่ารักขนาดนี้ อาจจะดูดิบเถื่อนไปเลย 555
เวลาอ่านก็เหมือนตัวเองได้ไปแอบดูธนูกับรบตามซอกตามมุมเหมือนกัน คึคึ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 07-05-2018 15:15:08

เขินกันจนตัวแตกแล้วสองหนุ่ม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 07-05-2018 20:08:07

Special Ep. 7





[ธนู]

   ‘มึงเคยเห็นไอ้ลูกครึ่งเอกการแสดงป่ะ’

   ‘ที่เต้นสันทนาการเก่งๆ ใช่มั้ย’

   ‘เออ เอวแม่งดีโคตร’

   เพื่อนของผมต่างก็พากันพูดถึงไอ้รบกันตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว ไอ้การ์ด ไอ้ก้อง ไอ้ยุ และก็ไอ้โฮมคือเพื่อนที่ผมได้มาตอนปิดเทอมขึ้นชั้นปีหนึ่งพอดี ช่วงนั้นผมเพิ่งได้รับอิสระจากที่บ้านใหม่ๆ ด้วยการไปอยู่ในบ้านที่ซื้อทิ้งไว้ ใครจะไปรู้ว่าตอนนั้นผมจะได้เพื่อนพวกนี้มาแถมยังผ่านเหตุการณ์หลายอย่างมาด้วยกันอย่างกับนิยายมิตรภาพที่ต้องบู๊ล้างผลาญ แต่เรื่องนั้นมันไม่ใช่ประเด็นของตอนสเปเชียลตอนนี้หรอก

   วันนี้ผมจะมาพูดถึงไอ้รบครับ

   ผมได้ยินชื่อนี้มาตั้งแต่กิจกรรมรับน้อง ที่ถึงแม้ว่าเอกดนตรีกับเอกการแสดงจะไม่ได้รับน้องพร้อมๆ กัน แต่พวกเพื่อนๆ ผมต่างก็ชอบพูดถึงไอ้รบกันทั้งนั้น

   มันคือช่วงเวลาก่อนที่ผมและเพื่อนๆ จะไม่ชอบขี้หน้ามัน

   แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ...ผมทำเป็นไม่ชอบขี้หน้ามันต่างหาก

   คืองี้ครับ...ผมไม่ได้ชอบมันตั้งแต่แรกเห็น และหลายคนคงจะรู้กันไปแล้วด้วยว่าสเป็กที่แท้จริงของผมนั้นต้องเป็นคนที่ข่มผมไม่ได้ สัญชาติญาณที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดของผมก็คือผมไม่ชอบให้ใครมาข่มหรือกดผมลงต่ำ...

   แค่ต้องคอยยอมไอ้พี่ชายคนละไส้ก็เรียกได้ว่าเหมือนผมโดนคนทั้งประเทศกดขี่ทั้งๆ ที่มันเป็นฝีมือของไอ้ห่านทีเพียงคนเดียว ฉะนั้นผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำแบบนั้นกับผมอีก แม้กระทั่งคนคนนั้นจะเป็นพ่อของผมก็ตาม

   นั่นจึงเป็นสาเหตุหลักๆ เรื่องสเป็กของผม เพราะตั้งแต่ที่ผมรู้ตัวว่าผมไม่ได้รู้สึกสนใจทรวดทรงองเอวของผู้หญิง ผมก็คิดในใจมาโดยตลอดว่าคนที่ผมชอบจะต้องเป็นคนตัวเล็ก ผอมบาง ดูอ่อนแอกว่าผมในทุกๆ ด้าน เวลาที่มีเซ็กส์กันผมจะได้เป็นใหญ่อย่างสมภาคภูมิ

   แต่ทุกอย่าง...มันก็พังไปหมดตั้งแต่ผมมีอะไรกับรบในคืนนั้น

   ผมกดมันและอยู่เหนือมันก็จริง...แต่มันต่างหากที่อยู่เหนือกว่าผมในทุกๆ สิ่ง

   เฮ้ออออออออออ...

   ขอเท้าความเรื่องที่ว่าผมทำเป็นไม่ชอบขี้หน้ามันก่อน...ผมสารภาพตามตรงนะครับว่าสำหรับผมแล้วไอ้เหี้ยนี่มันหล่อมาก ผมเจอมันครั้งแรกตั้งแต่รายงานตัวเข้ามาเป็นนักศึกษาของมอ V แล้ว จำมันได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น...

   คนห่าอะไรไม่รู้หล่อฉิบหาย

   มันเหมือนนายแบบต่างประเทศที่ตัวสูงชะลูดแต่ทว่าผอมบาง วันนั้นผมเผลอกลืนน้ำลายลงคอขณะที่มองมันเดินผ่านไป มันไม่ได้เห็นผมอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ และที่สำคัญ...ตอนนั้นผมก็ยังไม่รู้ว่ามันจะเป็นเกย์เหมือนผมหรือเปล่า

   ผมก็แค่ให้ความสนใจมันนิดหน่อย และก็จำมันได้ฝังใจกว่าใครทุกคนที่ผมเห็นในวันนั้น

   ถ้ามันตัวเล็กกว่าผม หน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอมล่ะก็...ผมพุ่งเข้าใส่มันนานแล้วถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่ได้ชอบผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ ตอนนั้นผมยังไม่กล้าแหกกฎตัวเองเรื่องที่ว่าผมต้องมีอะไรกันกับคนที่ตัวเล็กกว่า ฉะนั้น...ไอ้รบจึงเป็นแค่มนุษย์ที่ติดอยู่ในใจผมเพราะความหล่อ มันก็แค่นั้น

   จนกระทั่งวันหนึ่ง...น่าจะเป็นตอนเรียนปีหนึ่งเทอมสองมั้ง ผมแอบได้ยินบทสนทนาของการ์ดกับก้องที่เถียงกันเรื่องไอ้รบ

   ‘มันแซวมึงงั้นเหรอ’ ก้องถามการ์ด

   ‘ใช่...มันกับเพื่อนมันนั่นแหละ กูโคตรไม่ชอบเลย’

   ‘มันแซวว่าไงบ้าง’

   ‘หาว่ากูเดินตูดบิด และก็ชอบอ่อยไอ้รบ’

   ‘-วย ซัดแม่งเลยดีมั้ย’ ก้องกำหมัดแน่นแต่ก็เปลี่ยนท่าทีเมื่อเห็นผมจ้องหน้ามันเขม็ง

   ผมไม่ได้ขู่ไม่ให้เพื่อนใช้กำลัง...ผมก็แค่กำลังคิดและก็สงสัยอยู่ว่า...รบมันเป็นเกย์ใช่มั้ย

   หลังจากวันนั้นก็มีหลายต่อหลายครั้งที่การ์ดบ่นฉิบหายเรื่องแก๊งไอ้รบชอบมาแซว มันบอกว่ามันรำคาญชนิดที่ว่าไม่อยากเดินสวนหรือเข้าไปหายใจใกล้ๆ ผมได้แต่นิ่งฟังและก็รู้สึกเซ็งๆ ในใจ แม้ว่าการ์ดมันจะตรงสเป็กผมทุกอย่างแต่มันก็เป็นเพื่อนที่ผมช่วยเหลือมาจากการถูกผู้ชายรุมจีบแถมยังเป็นเพื่อนที่รู้ใจสุดๆ ฉะนั้นผมไม่มีวันชอบมันได้ลง ตรงกันข้าม...ตอนนี้ผมกลับรู้สึกอิจฉามันนิดๆ ด้วยซ้ำ

   ไอ้รบแม่งมีสเป็กเหมือนกันกับผม...แถมยังเป็นรุกเหมือนกัน แบบนี้พุ่งให้ตายยังไงก็ได้แต่แห้ว

   ระหว่างนั้นไอ้รบมันก็เริ่มรู้จักผมจากการที่ว่าผมเป็นเพื่อนสนิทของไอ้การ์ด หนุ่มน้อยที่มันแอบปลื้ม บางครั้งผมก็ต้องทำเป็นตีหน้ายักษ์ใส่มันเพราะมันแซวไอ้การ์ดแบบไม่เห็นหัวผม แต่จริงๆ แล้วเรื่องนั้นทำผมหงุดหงิดอยู่สองอย่างนั่นก็คือหนึ่ง...มันไม่เกรงกลัวผมเหมือนคนอื่นๆ และสองก็คือ...มันมองข้ามผมโดยสิ้นเชิง

   ผมยังไม่ได้ปักใจชอบมันในตอนนั้น ผมมีคนเข้ามาหาเยอะมากชนิดที่ว่าทุกคืนผมไม่มีวันเหงา ลีลาบนเตียงของผมถูกเล่ากันปากต่อปากในแวดวงเกย์ควีนตัวเล็กๆ จนหลายคนวิ่งเข้ามาเสนอตัวให้ผมถึงที่...ฉะนั้นผมจึงไม่ได้ให้ความใส่ใจกับรบมากนัก ยกเว้นวันที่มันกับเพื่อนเข้ามาแซวการ์ดนั่นแหละ ผมถึงจะหงุดหงิดไปทั้งวี่ทั้งวันเพราะมัน แต่เชื่อเถอะว่ามันเกิดขึ้นไม่บ่อย หลังๆ ไอ้รบมันไม่ค่อยกล้าแซวการ์ดก็เพราะผม เรื่องนี้ผมฟังจากไอ้ยุมาอีกทีหนึ่ง

   ต่อจากนั้นมันก็มีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้ผมเริ่มเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อไอ้รบไปทีละนิดๆ ทุกคนอยากฟังแบบละเอียดๆ มั้ยครับ...

   ไหนๆ การบรรยายตอนนี้มันก็เป็นของผมเพียงคนเดียวแล้ว...ถ้าจะฟังละเอียดหน่อย คงไม่มีใครว่าอะไรหรอกเนอะ

   รบ...กูขอแย่งซีนมึงแป๊บนะ








   เหตุการณ์ที่หนึ่ง

   วันนั้นเป็นหนึ่งวันในช่วงเตรียมสอบมิดเทอมเทอมสองของชั้นปีหนึ่ง ผมกำลังอยู่ในห้องสมุดเพื่อตามหาหนังสือซึ่งเป็นวิชาบังคับของปีหนึ่งแต่ไม่ใช่วิชาของสาขาผม ฉะนั้นจำนวนหนังสือวิชานี้ในห้องสมุดจึงร่อยหรอเหลือน้อยเต็มที

   ห้องสมุดกำลังจะปิดในอีกครึ่งชั่วโมง ผมผละออกมาจากกลุ่มเพื่อนเพื่อมาตามหาหนังสือเล่มนี้เพียงคนเดียวเนื่องจากเพื่อนนั้นวางแผนแย่งกันอ่านสองเล่ม ผมไม่อยากเข้าไปแย่งกับพวกมันอีกคน

   หวังว่าจะยังมีเหลือให้ผมสักเล่มบ้าง...

   ถ้าจะถามว่าทำไมไม่ซีร็อกซ์ล่ะก็...มันเปลืองครับ เปลืองทั้งเงินทั้งทรัพยากรของโลก

   คนในห้องสมุดค่อนข้างบางตา ผมเดินไปยังหนังสือหมวดที่ผมต้องการอย่างสบายๆ จนกระทั่งหางตาผมไปเห็นกลุ่มของรบกำลังอ่านหนังสือกันอยู่แต่ไม่เห็นไอ้รบ...

   ผมเห็นคนกลุ่มนี้มันจะตื่นเต้นแปลกๆ ไม่ใช่เพราะไอ้ชู้ตมันเข้าข่ายคนตัวเล็กสเป็กผม แต่เป็นเพราะหัวหน้าแก๊งมัน...ไอ้รบผู้เป็นเจ้าของใบหน้าลูกครึ่งและเหล็กจัดฟันสีฟ้าคนนั้น

   แม้จะเคืองมันเล็กน้อยเรื่องที่มันชอบแซวไอ้การ์ด แต่การที่ได้เห็นหน้ามันก็เรียกได้ว่าเป็นอะไรที่เจริญหูเจริญตาดี มันหล่อมาก ขาวมาก และก็จมูกโด่งมาก...มันสามารถทำให้ผมอารมณ์ดีไปทั้งวันได้แค่ได้เห็นมันเพียงแวบเดียว

   ความรู้สึกเหล่านี้มันเกิดขึ้นในใจผม...ไม่มีใครล่วงรู้ด้วยเลยสักนิด

   ผมตัดอาการเซ็งที่ไม่ได้เห็นไอ้รบทั้งๆ ที่แก๊งมันอยู่ครบออกไป เพราะผมต้องรีบไปหาหนังสือ เพื่อนผมรอกันอยู่ชั้นล่าง ผมไม่อยากให้พวกมันรอกันนาน

   จนกระทั่งได้เห็นรบ...มันกำลังยืนเลือกหนังสือในหมวดที่ผมกำลังต้องการอยู่

   หลังสูงๆ ของมันโก่งโค้งเล็กน้อยระหว่างที่ก้มหาหนังสือในชั้น...ไอ้นี่มันชอบแต่งตัวถูกระเบียบแต่ทว่าดูดี ทุกอย่างเข้ากับมันไปหมดตั้งแต่กางเกงสแลคสีดำเข้ารูป เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาว (อันนี้ก็เข้ารูปอีกเช่นกัน) แม่งดูดีฉิบหายเหมือนนายแบบฝรั่งอย่างที่ผมเคยคิดในใจนั่นแหละ

   ผมกระแอมเล็กน้อย แอบหันซ้ายหันขวาแล้วเดินพุ่งตรงไปยังไอ้รบ...

   ไปแกล้งหาหนังสือเหมือนกัน...

   นานๆ ทีผมจะได้มีโอกาสอยู่กับมันสองต่อสอง เพราะปกติแล้วมันต้องเจอผมอยู่กับแก๊งหรือไม่ก็ผมเจอมันอยู่กับแก๊งน่ะ

   ทำไปทำไมวะกู...ถ้ามันรู้เข้าล่ะก็ความเท่ที่สั่งสมมาทั้งหมดจะหายไปเกือบทั้งหมดเชียวนะ

   รบรู้สึกตัวตอนที่ผมเข้าไปใกล้มันพอดี มันชักสีหน้า มองผมอย่างตื่นตกใจ ท่าทางกลัวผมมากอย่างปิดไม่มิด

   โห นี่คือหัวหน้าแก๊งเอกการแสดงที่ทำเป็นเก่งคนนั้นจริงเหรอวะ

   ‘มึง’ มันส่งเสียงทักอย่างกล้าๆ กลัวๆ นี่อาจจะเป็นหนึ่งในประโยคแรกๆ ที่มันคุยกับผมจริงๆ จังๆ ‘จะมาตีหัวกูเหรอ กูไม่ได้แซวไอ้การ์ดเลยนะวันนี้อ่ะ’

   ผมแอบขำในใจ...แต่ภายนอกนั้นผมแสดงออกไปว่าผมไม่ใช่คนที่อ่อนให้ใครง่ายๆ

   ‘ที่กูได้ยินมามันไม่ใช่แบบนั้น’ ขอแกล้งหน่อยเหอะ...รุกหน้าหวานเวลาตื่นกลัวนี่น่าแกล้งให้เหงื่อตกเล่นฉิบหาย

   ‘ไอ้เหี้ย มึงได้ยินมาผิดแล้วโว้ย’ รบค่อยๆ ก้าวถอยหลัง ซึ่งถ้าถอยอีกนิดหลังมันจะชนเข้ากับกำแพงของห้องสมุดแล้ว

   เข้าทางกูสิแบบนี้...

   ‘รู้ใช่มั้ยว่าเพื่อนกูมันไม่สนมึง’ ผมเดินเข้าไปใกล้มัน ขณะที่มันพยายามก้าวถอยหลังให้อยู่ห่างจากผมมากที่สุด ‘แซวไปก็เท่านั้น...ยังไงมึงก็ไม่ได้มันไป’

   ‘เดี๋ยว...’ รบหยุดชะงัก นั่นทำให้ผมหยุดชะงักด้วย ‘มึงแอบชอบการ์ดใช่มั้ย’

   เอาส้นเท้าคิดเหรอ...เพื่อนกับมึงมันเหมือนกันตรงไหน

   เอ๊ย เพื่อนกับคนที่ชอบมันเหมือนกันตรงไหน

   ‘จะบ้าเหรอ’ ผมด่ามันเสียงดัง

   ‘ก็เห็นมึงชอบแบบนี้ การ์ดอยู่ใกล้มึงมาก แต่ไม่เคยเสร็จมึงเลย...มันจะเป็นไปได้ยังไง’

   ยิ่งมันพูดผมก็ยิ่งรู้สึกโมโห รู้สึกอยากจัดการปากเล็กๆ ที่มีเหล็กจัดฟันอยู่ภายใต้ปากนั่นฉิบหาย

   ...เพราะมันแปลว่ามันไม่เคยเห็นหัวผมในแบบที่ผมต้องการจะให้มันเห็นเลย

   ‘ขอ...ขอโทษ’ รบเอ่ยปากขอโทษก่อนที่ผมจะด่ามันต่อซะอีก

   การกระทำของมันทำเอาผมหยุดชะงัก จะโกรธต่อก็ทำไม่ได้แต่รบมันขอโทษออกมาจากใจจริงๆ

   ‘รู้ได้ไงว่ากูโกรธ’

   ‘ก็มึงหน้าบึ้งแบบนี้...มึงไม่โกรธเลยมั้งไอ้เหี้ย’

   หัวใจของผมกระตุกวูบ...นั่นมันคือสิ่งที่ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้รับจากไอ้รบ การเอาใจใส่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้นี่มัน...แปลกๆ อยู่นะ

   ‘สรุปก็คือวันนี้กูไม่ได้แซวการ์ด...ไม่เห็นการ์ดเลยด้วยซ้ำ ถอยออกไปได้แล้ว’

   รบเข้ามาผลักผม...แต่ผมมือไวกว่ามัน ผมจับแขนมันเอาไว้แล้วจ้องใบหน้าที่มีดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจัดของมัน

   กลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยฟุ้งเข้าจมูกผม...มันทำให้ผมขาดสติจนเกือบลืมไปเลยว่าผมต้องพูดต่อ

   ‘อะไรอีกวะ’ รบทำหน้าคล้ายกับจะยกมือไหว้ผมอยู่แล้ว ซึ่งมันตลกมาก นี่ถ้าเพื่อนมันอีกสามคนมาเห็นมันในตอนนี้ล่ะก็...มันคงแกล้งทำเป็นสู้ผมได้ ทั้งๆ ที่สู้ไม่ได้อย่างแน่นอน

   น่ารักว่ะ

   ตอนนั้นผมยังไม่กล้าพูดตรงๆ หรือแสดงอาการอะไรออกไปทั้งสิ้น ไอ้รบมันตัวสูงเท่าผมแถมยังเป็นรุกเหมือนกัน ไม่มีทางที่มันจะหันมามองผมแน่ๆ

   ฉะนั้น...ผมจึงล่าถอย ให้มันจำภาพผมในแบบที่น่ากลัวต่อไป ทั้งๆ ที่ผมอยากน่ากลัวกับคนอื่น ไม่ได้อยากน่ากลัวสำหรับมันเลย

   ‘มึงห้ามแซวการ์ดให้กูเห็นอีก’ อย่างน้อยผมก็จะไม่ได้ปวดใจเรื่องที่ว่าผมเป็นเพียงเพื่อนของคนที่มันปลื้ม

   ‘ได้เลย’ รบรับคำง่ายๆ ทำหน้าเหยเกเพราะแขนมันคงแดงเนื่องจากแรงบีบของผม

   ผมปล่อยแขนนั้นไปทันที...กลิ่นน้ำหอมของมันหอมซะจนผมนึกอยากจะไปเคาน์เตอร์แบรนด์วันนั้นแล้วก็หาว่ามันใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร แต่ก็นะ...ผมยังไม่ได้บ้าถึงขั้นนั้น

   ‘เดี๋ยว...’ จู่ๆ รบก็หันหน้ากลับมา ผมแอบสะดุ้งเล็กน้อยแต่มันคงไม่รู้หรอก

   ‘อะไรวะ’ ผมถาม

   ‘มึงกำลังหาหนังสือเล่มนี้อยู่ใช่มั้ย’ รบชี้ไปที่หนังสือที่ผมตามหาซึ่งเหลือเพียงเล่มเดียวบนชั้น

   รบมันก็ต้องใช้เหมือนกันเพราะมันเรียนปีหนึ่ง...เอาไงดีวะ เสียสละให้แม่งดีมั้ย

   ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบ รบมันก็ถามต่อ

   ‘มึงกับเพื่อนมีกี่เล่ม’

   ‘สอง’ ผมตอบ

   ‘สองเล่มอ่านกันห้าคน’ มันพึมพำงึมงำอยู่คนเดียว ‘กลุ่มกูมีสี่คนมีสองเล่มเหมือนกัน...อืม’

   ‘...’ อะไรของมันวะ

   ‘เอาไปสิ’ มันหยิบหนังสือเล่มนั้นแล้วยื่นส่งมาให้ ผมมองมันอย่างไม่ไว้ใจจนมันต้องกลอกตา ‘เหลือเล่มเดียวเนี่ย มึงคิดว่าจะไม่มีปีหนึ่งคณะอื่นมาหาหนังสือเล่มนี้เหรอวะ เอาไปเลย อย่ามาลีลา’

   ‘แล้ว...มึงล่ะ’ ผมอดที่จะถามไม่ได้

   ‘กูอ่านกับเพื่อนก็ได้’ แม่งไม่ชอบซีร็อกซ์หนังสือเหมือนผมเลยนี่หว่า

   ‘เอางั้นเหรอ’ ผมมองหนังสือที่เพิ่งรับมา รู้สึกผิดปกติที่ต้องรับของ ซึ่งจริงๆ แล้ว...ผมต่างหากที่ควรจะเป็นคนให้มันน่ะ

   ก่อนที่ผมจะรู้ตัว...รบมันก็เดินออกจากบริเวณซอกระหว่างชั้นหนังสือไป

   ผมเดินถือหนังสือตามมัน แอบไปยืนหลังเสาเพราะได้ยินมันกับเพื่อนกำลังพูดคุยกัน

   ‘หนังสือล่ะวะ’ ไอ้จุนถาม มองไปรอบๆ ตัวของรบเพื่อหาหนังสือ ‘หมดแล้วเหรอ’

   ‘ใช่ เล่มสุดท้ายไอ้ธนูมันเพิ่งหยิบไป’

   เดี๋ยวนะ...มึงหยิบส่งมาให้กูเองไม่ใช่เหรอ

   ‘ทำไมไม่แย่งมันมาล่ะวะ’ เบียร์โวยวาย ‘สู้ไม่ได้ก็ชกมันสักสองสามทีแล้วจิ๊กมาเลย’

   คงเป็นที่รู้กันว่าสู้ให้ตายยังไงพวกมันก็สู้ผมไม่ได้สินะ...

   ‘ไม่รู้ว่ะ’ ไอ้รบฟุบหน้าลงกับโต๊ะที่เต็มไปด้วยชีทเรียนและก็หนังสือ ‘แค่ไม่ชอบเห็นมันหน้าบูด’

   คำตอบของผมทำเอาหัวใจของผมเต้นแรงมากขึ้น...มันใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของผมในแบบที่ผมไม่คาดคิดมาก่อนซึ่งผมบอกได้เลยว่า...ผมแม่งประทับใจฉิบหาย

   เชื่อว่าหลังจากวันนั้น...ไม่ว่าจะมีเกย์ควีนหน้าสวยหุ่นดีที่สุดแสนจะเซ็กซี่มานอนกับผมกี่คนต่อกี่คนก็ไม่สามารถทำให้ผมสนใจได้เท่ากับรุกลูกครึ่งหน้าหวานอย่างไอ้รบอีกแล้ว








   เหตุการณ์ที่สอง

   วันนั้นผมกับเพื่อนกำลังนั่งอยู่ใต้ถุนตึกคณะศิลปกรรม บริเวณนี้เรียกได้ว่าเป็นบริเวณที่เราจะสามารถเห็นคนในคณะมากที่สุดไม่ว่าคนคนนั้นจะเรียนคนละสาขากับเราก็ตาม ลองทายดูสิครับว่าใครเป็นคนลากเพื่อนให้มาสร้างแลนด์มาร์คตรงนี้

   คนคนนั้นคือผมเอง

   พวกเอกการแสดงมักจะเดินไปเดินมาไปทั่วคณะมากกว่าพวกเอกดนตรีอย่างผมที่วันๆ ต้องอยู่แต่ในห้องซ้อม ฉะนั้นเมื่อมีเวลาผมก็มักจะพาเพื่อนๆ มานั่งตรงนี้ ซึ่งเพื่อนๆ มันก็ไม่อิดออด อาจเป็นเพราะมันอาจจะได้เห็นพวกดาราวัยรุ่นที่เรียนอยู่คณะการแสดงบ้างก็เป็นได้

   ผมปล่อยให้เพื่อนชื่นชมดาราไป ขณะที่ตัวผมเองลุ้นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันขอให้รบกับเพื่อนๆ ของมันเดินผ่าน

   บางวันคำขอของผมก็เป็นจริง...แต่ก็มีบางวันคำขอของผมก็ไม่เป็นจริง

   เวลาที่ผมได้เห็น ผมก็มักจะชอบมองเป็นพิเศษ เพราะรบจะเป็นธรรมชาติมากเวลาอยู่กับเพื่อน แม้ว่าเพื่อนของมันบางคนจะเทิดทูนมันเหมือนที่เพื่อนผมทำกับผม แต่มันก็ยังมีความน่ารักสำหรับผม ไม่ได้มีความน่าเกรงขามหรือน่ากลัวอยู่ดี

   ยิ่งเวลาที่มันทำเป็นแกร่งเวลาเห็นผมอยู่กับเพื่อนล่ะก็...อันนี้แม่งโคตรจะบันเทิงสำหรับผมมากมายเหลือเกิน

   มันกลัวผม...แต่ถ้านึกย้อนไปตอนที่มันบอกว่ามันไม่ชอบเห็นผมหน้าบึ้ง ผมเชื่อว่าลึกๆ แล้ว...มันก็แคร์ผมอยู่บ้าง

   ผมแอบมองมันอยู่หลายต่อหลายวัน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี แต่ก็มีอยู่เพียงหนึ่งวันที่ผมประทับใจสุดๆ ซึ่งเป็นวันที่ผมนั่งอยู่กับการ์ดเพียงสองคน รบมันจึงกล้าที่จะแสดงออกมากเป็นพิเศษเพราะพวกของมันมีเยอะกว่าผม

   ‘เมื่อเช้ากูเห็นคนขี่บิ๊กไบก์คนนึง...แม่งโคตรเท่เลย’ ไอ้รบพูดกับเพื่อนอย่างออกรส

   ‘ใช่สีดำป่ะ เห็นมีพวกวิทย์ฯ กีฬาคนนึงขับอยู่’ ไอ้จุนพูดต่อเพื่อนของมัน

   ‘ไม่ใช่ คนเท่ของกูคือคนที่ขี่คันสีแดง’

   ตอนนั้นผมถึงกับไอออกมาเลยทีเดียว เพราะผมเป็นคนขี่มอ’ไซค์บิ๊กไบก์สีแดงและผมก็ไม่รู้ว่าคนที่รบปลื้มนั้นจะใช่ผมหรือเปล่า 

   ใครหน้าไหนแม่งขี่บิ๊กไบก์สีแดงแบบกูวะ กูจะพังรถแม่งให้หมด

   ในมอกูต้องขี่รถสีแดงคนเดียวเท่านั้น...

   ‘เท่ขนาดนั้นเลยเหรอ’

   ‘เออ สูงยาวเข่าดี...’ รบชูนิ้วโป้งให้เพื่อนประกอบคำพูด

   ขอให้เป็นกูเถอะ ขอให้เป็นกูเถอะ...ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าผมภาวนาให้รบมันปลื้มผม

   ‘มึงไม่เห็นหน้าเหรอวะ’

   ‘ไม่เห็น มันสวมหมวกกันน็อก’

   ‘ฟังดูแล้วก็แปลกจากแบบที่มึงชอบอยู่นะ’

   ผมลอบกลอกตาเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้า...ไอ้รบมันก็เหมือนผม นอนกับคนนั้นคนนี้ไปทั่วแถมยังมีแต่คนตัวเล็กๆ แถมยังเป็นรับหน้าใสๆ ทั้งนั้น ซึ่งผมก็ไม่มีสิทธิ์อิดออดอะไร เพราะผมก็ทำตัวเหมือนกันกับมันเด๊ะ

   ‘ไม่รู้ว่ะ เห็นแล้วใจเต้น’

   ผมแกล้งทำเป็นลูบหน้าผากตัวเองเพื่อไม่ให้การ์ดเห็นว่าผมกำลังลุ้นจนเหงื่อตก

   ‘มันเท่จนใจสั่น ไม่แน่กูอาจจะยอมรับให้มันก็ได้’

   มึงพูดเองนะ!

   ขอให้เป็นกู...ขอให้เป็นกู...

   โธ่เว้ยยยยยยย นี่ผมเป็นบ้าอะไรอยู่

   ‘พูดจริงป่ะเนี่ย’ จุนช่วยถามย้ำให้ผม

   ‘เท่แบบนั้นคงไม่เป็นเกย์หรอก’ รบส่ายหน้าไล่ความคิดตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป

   เพราะผมมีความประทับใจเหตุการณ์ครั้งที่สอง มันจึงลากยาวไปจนถึงเหตุการณ์ครั้งที่สามด้วย ซึ่งขอบอกไว้ก่อนเลยว่า...ผมก็ไม่ได้ประทับใจร้อยเปอร์เซ็นต์นักหรอก

   แต่นั่นมันทำให้ผมรู้ว่า...ผมคงชอบไอ้รบคนนี้เข้าให้แล้วจริงๆ นั่นแหละ








   เหตุการณ์ครั้งที่สาม

   มันเริ่มจากการที่ผมมือสั่น...

   ‘เชี่ย’ การ์ดพึมพำ

   ‘ธนู...มึงใจเย็น’ ยุช่วยเสริม

   ‘อย่าเพิ่งฆ่าไอ้รบนะ’ ไอ้ก้องห้ามปรามผม

   เพื่อนแม่งไม่รู้ ผมไม่ได้อยากฆ่าไอ้รบสักหน่อย...แค่มันแย่งเป้าหมายที่ผมกะสอยไปนอนด้วยคืนนี้...ผมไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรมันเลยสักนิด คนที่ผมโกรธก็คือตัวผมเองต่างหาก

   ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรจนผมไม่รู้จะเอายังไง วันนี้ผมกะชวนจิมมี่ คณะมนุษยฯ ไปนอนด้วยซึ่งจิมมี่เป็นคนที่เรียกได้ว่าตัวท็อปแห่งวงการรับของมอ ทั้งใบหน้าทั้งหุ่นเรียกได้ว่าพรีเมียมขั้นสุดยอด ผมเล็งจิมมี่เอาไว้ตั้งนาน และจิมมี่เองก็รู้ด้วยว่าผมกำลังมองมันอยู่ แต่มันกลับเลือกที่จะเดินเคียงคู่ไปกับรบต่อหน้าต่อตาผม...ราวกับต้องการทำให้ผมเสียหน้าและรู้สึกว่ามันเป็นคนที่ยากต่อการไขว่คว้า

   ผมไม่ได้มีจิมมี่ในหัวเลยสักนิด...

   นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมกับรบมีเป้าหมายเดียวกัน เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าผมไม่ควรปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ ข้างในกายของผมร้อนไปหมดตอนที่รบยิ้มให้กับจิมมี่...ซึ่งรอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มมันไม่มีวันที่จะมอบให้ผม

   ผมโกรธที่ผมไม่สามารถแสดงความรู้สึกออกไปตรงๆ โกรธที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดคิดว่าผมอยากได้จิมมี่ใจจะขาด ทั้งๆ ที่คนที่ผมอยากได้จริงๆ คือรบ...วันนั้นมันทำให้ผมรู้ว่าผมชอบรบเข้าแล้วจริงๆ แต่ในทางกลับกัน...ผมไม่สามารถกระทำการอย่างที่ใจผมต้องการได้เลยแม้แต่นิดเดียว

   ไม่ใช่เพราะกลัวเสียหน้า...แต่ผมคิดว่าตัวเองคงจะเจ็บ

   ผมเจ็บแน่แท้อยู่แล้วถ้าผมเข้าไปจีบไอ้รบในตอนนั้น

   หลังจากที่มันควงจิมมี่ มันก็ควงคนนั้นคนนี้ซึ่งบางคนก็เป็นคู่ขาเก่าผม คู่ขาปัจจุบัน หรือไม่ก็คนที่กำลังจะเป็นคู่ขา ผมกับมันเหมือนมีเส้นอะไรบางอย่างที่ไม่เคยมาบรรจบกัน มีแต่พันกันวุ่นเป็นปมซะจนคลายปมนั้นไม่ได้

   นานวันเข้าผมก็ชักหงุดหงิด รู้สึกอยากเอาชนะแม่งขึ้นมา...

   เอาชนะทั้งไอ้รบและก็คนขี้แพ้อย่างผม...ผมกลัวเจ็บเพราะผมไม่อยากเจ็บ ผมไม่เคยชอบใครหรือรักใครตั้งแต่ที่แม่เสียไป ฉะนั้นผมจึงกลัวที่จะมอบความรู้สึกให้กับใครสักคนมาก แต่มันก็ไม่ทันแล้ว...รบแม่งได้ไปแล้ว

   หากผมชนะแล้วได้อะไร...ชนะแล้วได้ใจมัน...แบบนั้นผมก็อยากจะลงแข่งอยู่นะ

   แต่มันไม่ง่ายแบบนั้น...ผมไม่เคยอยู่ในสายตาไอ้รบเลยไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม







   เหตุการณ์ที่สี่

   จนกระทั่งขึ้นปีสองเทอมหนึ่ง...ไอ้รบมันถึงได้รู้ว่าคนที่ขับบิ๊กไบก์สีแดงนั่นคือผม

   ผมชอบมันแต่สิ่งที่ผมแสดงออกคือความเฉยชา วันนั้นผมจอดรถต่อหน้ามันที่ยืนอยู่กับใครไม่รู้ซึ่งก็เป็นคนในแบบที่มันชอบ แต่แทนที่มันจะสนใจคนที่ยืนอยู่ด้วย มันกลับให้ความสนใจผม...มองผมที่จอดรถและก็ค่อยๆ ลงจากรถมา

   ‘พี่รบ มองอะไรอยู่ครับ’

   ‘...’

   ‘พี่รบ’

   ผมยืนจ้องมันทั้งๆ ที่ยังไม่ถอดหมวกกันน็อก มันก็ยืนจ้องผมเหมือนกัน เพียงแต่ผมเห็นว่ามันเป็นใครอยู่ฝ่ายเดียว

   มือของผมถอดแจ็กเก็ตหนังออก...ไอ้รบเริ่มอ้าปากหวอ และเมื่อผมถอดหมวกกันน็อค ไอ้รบมันก็ยิ่งเหวอหนักเข้าไปใหญ่

   ตอนนั้นผมมีอารมณ์ดีใจนิดหน่อยที่ว่าผมเป็นคนเท่ที่มันแอบปลื้ม...เพราะผมกำลังคิดว่าเรื่องระหว่างผมกับมันไม่มีทางเป็นไปได้

   ‘พี่รบครับ!’

   มันไม่ได้สนใจคนที่มันยืนอยู่ด้วยเลย...เพราะมันเอาแต่มองผม จ้องผมแต่ผม











[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 07-05-2018 20:08:44

   เหตุการณ์ที่ห้า

   ผมกับรบอยู่ในกิจกรรมรับน้องของมอ พี่ปีสองอย่างเราๆ จึงต้องเตรียมงานเพื่อรับน้องใหม่ที่กำลังจะเข้ามา ผมนั่งอยู่กับกลุ่มเอกดนตรี ส่วนไอ้รบก็อยู่กับกลุ่มเอกการแสดงของมันซึ่งบอกเลยว่าคนพวกนี้เสียงดังเจี๊ยวจ๊าว ไม่รู้จะชอบกล้าแสดงออกทำไมกันนักหนา

   เดี๋ยวแม่งก็ร้องเพลงกลบซะนี่...

   ‘น้องธนูกับเดอะแก๊งขา...พี่ขอแรงพวกหนูหน่อยสิ’ พี่ตุ๊ดปีสามคนหนึ่งส่งเสียงเรียก ผมกับเพื่อนบางส่วนจึงได้รีบลุกไปช่วย พี่ๆ เขาขนพวกกลองสันทนาการและก็กล่องบรรจุของต่างๆ ใส่หลังรถกระบะและก็ต้องการแรงงานไปขนสิ่งเหล่านั้นลงมา

   เพิ่งเห็นว่าพวกไอ้รบกับเพื่อนๆ ก็เข้ามาช่วยเหมือนกัน

   แม้จะไม่ชอบขี้หน้ากัน แต่ผู้ชายยังไงมันก็คือผู้ชาย...บางครั้งพวกเราก็มีเหตุผลพอที่จะไม่หาเรื่องอีกฝ่ายโดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลางานแบบนี้ ฉะนั้นผมกับเพื่อนจึงช่วยงานพี่ๆ ไปพร้อมๆ กับพวกไอ้รบโดยที่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน

   มันบังเอิญตรงที่ว่า...ผมกับรบต้องมาขนกล่องช่วยกันหนึ่งกล่องในจังหวะที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนโดยเฉพาะผม

   ผมเป็นคนยกกล่องขึ้นมาก่อน หลังจากนั้นรบค่อยยื่นมือมาช่วยอีกที ซึ่งมันพลาดตรงที่ว่ามันเผลอแตะมือผมจนเกือบกุมมือผมไปเต็มๆ

   หัวใจของผมกระตุก...แต่นั่นก็ยังไม่สำคัญเท่ากับตอนที่ผมเห็นว่ารบมันกำลังเริ่มหน้าแดงนิดๆ

   เดี๋ยวก่อนนะ นี่กูไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ยยย

   รบทำสีหน้าไม่ถูก มันดูเก้ๆ กังๆ จนผมต้องถามมัน

   ‘จะช่วยกูมั้ยเนี่ย’

   รบสะดุ้งก่อนจะพยักหน้าแรงๆ คราวนี้มันระวังมาก ไม่ให้อวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของมันมาโดนตัวผม

   ...มันทำให้ผมรู้สึกดีฉิบหายเลยวันนั้น








   เหตุการณ์ที่หก

   กลุ่มของผมกับกลุ่มของมันบังเอิญเจอกันที่ร้านเหล้า...วันนั้นผมควงหนุ่มน้อยคนหนึ่งขณะที่มันนั้นไม่ได้ควงใคร เราทั้งคู่นั่งกันอยู่คนละโต๊ะ แต่ผมนั้นรู้ตัวดีว่าผมให้ความสนใจกับรบมากกว่าหนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมซะอีก

   ผมกำลังกรึ่มได้ที่ ความสับสนอยู่ในตัวของผมจนแทบจะระเบิด...ผมรู้ตัวแล้วว่าผมชอบรบ และบางที...รบเองก็อาจจะชอบผมด้วยก็ได้ถ้าผมกล้ารุกเข้าหามัน แต่ทว่าตอนนั้น...ผมดันมีปัญหาที่คิดไม่ตก

   ไม่ใช่เพราะหนุ่มน้อยทั้งหลายที่ผมชอบควง ไม่ใช่เพราะผมเป็นคนเหี้ย 201X หรือเป็นเพลย์บอยคนหนึ่ง แต่มันเป็นเพราะ...ความรู้สึกในใจผมที่มันเกิดจากปมซึ่งไอ้เหี้ยนทีเป็นคนสร้างให้

   มันไม่ใช่แค่การกลัวตัวเองเจ็บอีกต่อไป...

   อย่างที่ผมบอก...ผมไม่เคยได้ชอบใครหรือให้ความรักกับใครตั้งแต่แม่เสียไป เมื่อผมมีความรู้สึกดีๆ กับรบ เป็นความรู้สึกรักที่ผมนั้นปรารถนาอยากที่จะดูแลมัน...ให้ความสำคัญกับมันมากกว่าตัวผมเอง

   ความรู้สึกนั้นกลับกลายเป็นความรู้สึกที่โคตรจะอันตราย...

   ผมมันไม่เหมือนใคร ที่ผมอดทนไม่แสดงออกกับรบมาทั้งหมดนั่นถือว่าเป็นสิ่งที่ดีมากแล้วและผมก็ควรทำแบบนั้นต่อไป ถ้าผมอยู่ใกล้รบ...ผมต้องเป็นไอ้งั่งที่คอยหึงหวงมันอย่างไร้สาระ แม้กระทั่งมันยืนอยู่กับเพื่อนที่ตรงสเป็กมันอย่างไอ้ชู้ต ผมก็คงจะหึงมันแบบโคตรไม่มีเหตุผล

   ความผิดนี้เป็นของไอ้นทีแต่เพียงผู้เดียว...

   มันได้ทุกอย่างที่มันคิดว่ามันควรได้ แย่งสิ่งที่ควรเป็นของผมให้กลายเป็นของมันโดยที่ไม่สนใจห่าอะไรเลย ผมยอมมันมาโดยตลอดเพราะผมไม่อยากมีเรื่อง ไม่ยึดติดกับวัตถุ และที่สำคัญคือผมรำคาญ...ไม่ชอบคุยกับมันให้มากความ แต่เหตุการณ์ทั้งหมดทั้งมวลนั่น...มันกลับช่วยสร้างให้ผมกลายเป็นคนที่กลัวการสูญเสียของรักที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตของผมขึ้นมา

   ที่ผ่านมาผมยอมไอ้นทีทุกอย่าง ไม่ว่าสิ่งเหล่านั้นจะแพงฉิบหายหรือว่าเป็นสิ่งที่ผมเก็บเงินซื้อเองและมีคุณค่าทางจิตใจก็ตาม สำหรับผม...ยังไงวัตถุภายนอกก็คือวัตถุภายนอกอยู่วันยังค่ำ ฉะนั้นผมจึงไม่เคยมีปัญหาเรื่องที่ผมจะยกสิ่งของต่างๆ ให้ไอ้พี่เหี้ย

   แต่ทันทีที่ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักรบ...มันทำให้ผมรู้สึกกลัวการสูญเสียยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ที่เกิดขึ้นมาในชีวิต แม้ว่าไอ้นทีมันจะยังไม่รู้ว่าผมชอบคนคนนี้ แต่ผมก็กลัวไปก่อนแล้วว่ามันคงจะมาแย่งผมไปสักวันหนึ่งเพราะมันเองก็มีรสนิยมที่ชอบเพศเดียวกันเหมือนกันกับผม

   มันคือความหวาดระแวงและหวั่นวิตกอย่างที่ผมเองก็ควบคุมไม่ได้

   เพราะผมชอบมันมาก...ผมชอบมันฉิบหาย ยิ่งเห็นมันในมอทุกวัน ผมก็ยิ่งต้านทานความรู้สึกที่ผมมีให้มันเอาไว้ไม่ไหว

   ทางที่ดีที่สุดก็คือปล่อยให้รบได้ใช้ชีวิตของรบไป...ให้มันได้ยิ้ม ได้ชนแก้วกับเพื่อน หัวเราะกับคนอื่นอย่างสดใสโดยที่ไม่มีคนอย่างผมซึ่งชอบมันฉิบหายเข้าไปใกล้

   ผมจะอดทนให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน...ถึงแม้ว่าใจผมนั้นมันใกล้จะขาดแล้วก็เถอะ

   แต่รบยังไงมันก็คือรบ...มันน่ารักในแบบของมันทั้งๆ ที่มันไม่ใช่สเป็กผมเลยสักนิด วันที่ผมควงหนุ่มน้อยซึ่งขยันชงเหล้าให้ผมดื่มฉิบหาย ไอ้รบเองมันก็คอยมองมาอยู่เนืองๆ

   จนกระทั่งผมเดินเซไปเข้าห้องน้ำ...ผมก็ได้ชนกับไอ้เหี้ยไหนไม่รู้ที่พร้อมรุมยำผมให้เละคาตีนทุกเมื่อ

   ‘มึงแกล้งชนกูเหรอวะ’

   มันแม่งยืนขวางทางเองต่างหาก...

   ‘ถอยไป’ ผมพูดอย่างเมาๆ ไม่อยากออกแรงตีใครเพราะในหัวมีแต่ความคิดเรื่องไอ้รบเต็มไปหมด

   ‘ไม่ถอย...มึงมีปัญหามั้ย’

   ผมรู้สึกรำคาญ...จึงออกแรงผลักหน้าไอ้เหี้ยนั่นไปนิดเดียว ตัวมันถอยห่างออกไปไกลตั้งสี่ก้าวนู่นแน่ะ

   ‘สัดเอ๊ย’

   ผมพอจะเดาออกว่าจะมีฉากอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้ มือของผมเตรียมกำหมัดพร้อมต่อย...คิดว่าน่าจะจัดการพวกนี้ได้ภายในเวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ

   แต่แล้ว...สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็พลันเกิดขึ้น

   รบแม่งเดินมาขวางหน้าผมพร้อมๆ กับเตรียมจัดการคนพวกนั้น

   มันมาคนเดียวโดดๆ ไม่ได้ลากเพื่อนมาด้วยสักคน

   ‘พวกมึงต้องข้ามศพกูไปก่อน’ รบพูด

   ผมอดที่จะอึ้งไม่ได้...แม้ว่ามันจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่นักที่จะให้รบมายืนขวางหน้าผมแบบนี้เพราะผมต่างหากที่ต้องไปยืนขวางและปกป้องมัน แต่ผมก็ปลื้มฉิบหายที่มันปกป้องผม

   นี่แหละครับความน่ารักของมันล่ะ

   พวกเหี้ยพวกนั้นยอมชะล่าถอยเพราะเห็นว่าพวกของรบกับพวกของผมตามมาสมทบที่ด้านหลัง...ไอ้รบหันมามองหน้าผมที่กำลังแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

   ‘ถ้าหน้ามึงมีแผล...กูคงเสียดายความหล่อแย่’ มันพูดแบบไม่ได้ประชดแถมยังกังวลสุดๆ

   พอพูดจบแล้วมันก็เดินหนีไป...ทิ้งให้ไอ้การ์ดกับไอ้ยุมาช่วยพยุงปีกผมคนละข้าง

   นี่มันรู้ตัวหรือเปล่าว่ามันเพิ่งจะชมผมไปน่ะ

   โว้ยยยยย กูอุตส่าห์คิดว่ากูจะไม่จีบมึงแล้วนะรบ แต่ทำไมมึงต้องมาอ่อยกูแบบนี้วะ!








   เหตุการณ์ที่เจ็ด

   ตอนนั้นเราทั้งคู่เรียนอยู่ปีสามเทอมหนึ่ง...รบยังคงควงเกย์ควีนมากหน้าหลายตา ส่วนผมก็ควงบ้างเวลาที่ผมรู้สึก...คิดถึงรบ

   มันเหี้ยก็ตรงที่ว่าเวลาที่ผมมีอะไรกับคนอื่น ผมก็มักจะจินตนาการว่าคนคนนั้นเป็นรบทุกที ซึ่งถ้าเล่าให้เขาฟัง มันก็คงจะฟังดูไม่ดี ฉะนั้นผมจึงเก็บเอาไว้กับตัวเองคนเดียวมาโดยตลอด

   ก็ในเมื่อคนที่ผมชอบแม่งไม่ยอมรับให้ใครทั้งสิ้น...อีกทั้งผมยังมีปมติดตัวชนิดที่ว่าความรู้สึกที่มีให้รบมันเอ่อล้นและควบคุมยากฉะนั้นจะให้ผมทำยังไงนอกจากจินตนาการไปเองอีกล่ะครับ...

   บางครั้งผมก็ประชดประชันด้วยการตัดหน้ามัน แย่งเอาเป้าหมายของมันมานอนกก ทำทุกอย่างที่คิดไปเองว่าตัวเองจะรู้สึกดีและก็ลืมรบได้ประเดี๋ยวประด๋าว แต่นั่นมันก็ผิดทั้งหมด เพราะผมคิดถึงแต่รบเพียงคนเดียว

   ฉะนั้นหลังๆ ผมจึงปล่อยให้รบมันได้สุขสมกับคนที่มันหมายปอง ปล่อยให้มันใช้ชีวิตอย่างมีความสุข โดยที่ผมแอบมองมันอยู่ห่างๆ

   วันหนึ่งผมบังเอิญเจอมันที่ร้านน้ำปั่นหน้ามอ...

   ผมกับมันยืนอยู่ข้างกัน ตัวสูงเท่ากัน สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน ผมมองมัน...มันมองผม จนในที่สุดมันก็เอ่ยปากพูดออกมา

   ‘ธนู’

   ผมใจเต้นไม่หยอกที่ปากเล็กๆ นั่นขยับออกมาเป็นชื่อผม

   ‘มีเหี้ยไร’ ผมพูดไปตามสิ่งที่รบมันคิดว่าผมสมควรจะพูด

   ‘มึงเป็นไร’ สีหน้าของอีกฝ่ายแลดูงุนงงปนสับสน

   ‘กูจะเป็นอะไรวะ กูก็มาซื้อน้ำปั่นอ่ะดิ’ ไม่รู้ว่าผมควรจะดีใจหรือเปล่าที่มันมาถามสารทุกข์สุขดิบ เพราะผมยังไม่รู้สิ่งที่มันต้องการจะสื่อ   

   ‘คือ...’ ไอ้หน้าลูกครึ่งมองซ้ายมองขวาก่อนจะค่อยๆ เอียงคอเข้ามากระซิบ ผมลอบกลืนน้ำลายตอนที่ผมเห็นความขาวซึ่งโผล่พ้นปกเสื้อเชิ้ตสีขาวนั่น

   หุ่นเพรียวแบบนี้แม่งเป็นรุกให้คนอื่นได้ไงวะ...ไม่เข้าใจเลยโว้ยยยยย

   เอ่อ มันคือความคิดความชอบของผมนะครับ

   ‘อะไรวะ’ ผมพยายามไม่สนใจกลิ่นหอมที่ออกมาจากตัวของอีกฝ่าย

   ‘ทำไมช่วงนี้มึงไม่ค่อยแย่งเด็กกูเลย’

   เป็นคำถามที่ทำให้ผมชักสีหน้า

   ...เพราะมึงไงไอ้หน้าหล่อ เพราะมึงคนเดียวทั้งนั้น

   ‘ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ’ ผมตอบส่งๆ

   นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมากๆ คู่นั้นมองมาที่ผมอย่างขุ่นข้องหมองใจ มันทำท่าจะพูด แต่มันก็ส่ายหัวกับตัวเองเบาๆ เหมือนมันเปลี่ยนใจทีหลังว่ามันไม่พูดดีกว่า

   น่ารัก...

   ผมเผลอมองมันตาหวานเยิ้มไปเสี้ยววินาที จนผมเองก็ต้องส่ายหัวเรียกสติให้กับตัวเองเหมือนกัน

   มันไม่ควรมาอยู่ใกล้ผมแบบนี้เลย

   ‘มัน...ผิดปกติ’

   ‘...’

   ‘มันไม่ดีหรอกนะ’

   อะไรของแม่งวะ ผมเริ่มชักสีหน้าเพราะผมไม่เข้าใจมัน

   ‘ไม่มีคนมาแย่งมึงไปมันก็ดีแล้ว มึงต้องการอะไรจากกูอีก’

   ‘มึงมีความสุขป่ะ’ ใบหน้าของรบดูเป็นห่วงผมซะจนผมรู้สึกใจสั่นไปหมด

   แม่งอ่อยผมอีกแล้ว...อ่อยเก่งเหลือเกิน ไอ้เหี้ยเอ๊ยยย

   ‘ห่วงกูหรือไง’ ผมลองยิงคำถามออกไป

   ‘ก็มัน...แปลกๆ อ่ะ’ มันไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้รับคำ ซึ่งนั่นมันก็ดีมากแล้ว

   ‘เรื่องบนเตียงมันเป็นเรื่องของกูนะ ถ้ามึงสนใจเรื่องบนเตียงของกู...แปลว่ามึงกำลังสนใจกูแล้วล่ะ’

   ‘หา’

   มันต้องงง ต้องงงอย่างแน่นอน...ผมรับน้ำปั่นมาพร้อมๆ กับอมยิ้ม ระหว่างที่มันงงผมก็จ่ายค่าน้ำปั่นของมันไปด้วย

   ไม่รู้ว่าผมจะทนได้อีกนานเท่าไหร่...

   เวลาผ่านไปทุกวัน...ความรู้สึกมันก็เพิ่มมากขึ้นทุกวันจนน่าหวั่นใจ









   เหตุการณ์ที่แปด

   ‘ธนู!’

   ผมทั้งอึ้งทั้งใจสั่นตอนที่ไอ้รบวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาผมที่ใต้ถุน มันคิดบางมั้ยว่าผมกับเพื่อนอยู่กันครบ แต่มันอยู่ตัวคนเดียว...
แต่ถึงอย่างนั้นถ้าจะมีเรื่องกันจริง เพื่อนผมมันก็คงไม่กล้าลงมือหรอก ถ้าผมไม่ออกคำสั่งน่ะ

   ‘มีอะไรเหรอ’

   อดจินตนาการไม่ได้ว่าเหมือนแฟนวิ่งเข้ามาอ้อน...เสียงที่ผมพูดออกไปจึงอ่อนโยนอย่างผิดสังเกต ไอ้การ์ดกับไอ้โฮมถึงกับถลึงตามองเลยทีเดียว

   ครับ แม้แต่เพื่อนมันก็ยังไม่เคยเห็นผมในเวอร์ชั่นอ่อนโยนเลย

   ผมตีหน้ามึนทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวไปก่อน

   ‘มึงต้องไปดูนี่!’ รบดูตื่นตระหนกซะจนผมเริ่มใจไม่ดีตาม

   ผมลุกขึ้นท่ามกลางเสียงต่อต้านของเพื่อนๆ พวกมันกลัวรบจะหลอกผมไปแล้วถีบผมตกลงคลอง แต่เชื่อเถอะว่ามันไม่ทำอย่างนั้นหรอก แม้ว่าผมจะไม่ค่อยได้คุยกับรบก็เถอะ ผมเชื่อว่าผมค่อนข้างรู้จักรบดีทีเดียว

   สิ่งที่รบมันต้องการให้ผมเห็นก็คือรถบิ๊กไบก์ของผมถูกข่วนเป็นรอยทั่วทั้งคัน...

   ผมตกใจนิดเดียว แต่รบนั้นทำหน้าเหมือนมีคนมาฆ่าปาดคอผมยังไงยังงั้น

   ‘นอกจากกู...มึงมีศัตรูที่ไหนอีกหรือเปล่าวะ’ มันตกใจจนหน้าซีดไปหมด...นี่มันห่วงรถผมขนาดนั้นเลยเหรอ

   ‘รอยแค่นี้มันซ่อมได้ ไม่ต้องห่วงไรขนาดนั้นหรอก’ ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ทำน้ำเสียงเอ็นดูมัน

   ‘กูจะห่วงรถทำแมวอะไรล่ะ!’

   การตวาดของมันทำเอาผมอึ้งฉิบหาย...ผมไม่จริงจัง แต่รบกลับจริงจังมากซะจนมันไม่ได้ระวังคำพูดตัวเอง

   ผมมองหน้ามันด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อจนกระทั่งรบรู้สึกตัว

   ‘ก็ห่วงรถนั่นแหละ...ดูซิ หมดหล่อเลย’

   ‘...’

   ‘ตกลงมึงมีศัตรูที่ไหนหรือเปล่า’

   ยังจะถามจี้เอาคำตอบอยู่อีก...ในเมื่ออีกฝ่ายมันอยากรู้นักผมจึงได้เปิดข้อความในโทรศัพท์ให้มันดู เป็นข้อความจากอดีตคู่ขาของผมคนหนึ่งที่ตัดใจจากผมไม่ได้ เมื่อผมไม่ค่อยนอนกับเขาแล้ว เขาจึงขู่ว่าจะจัดการกับรถของผม

   รู้สึกว่าจะชื่อวิทย์มั้ง

   ‘ไปทำอะไรให้เขาโกรธขนาดนั้น’ รบมีสีหน้าโล่งใจมากขึ้น

   ‘แค่ไม่ไปหาตอนที่เขาเรียก’ ผมตอบ...นั่งยองๆ ลงดูสภาพรถตัวเอง ค่าซ่อมคงเสียหายหลายตังค์เลยทีเดียว ‘มึงเองก็ระวังๆ ไว้หน่อยล่ะ มีคู่ขาเป็นล้านเลยไม่ใช่เหรอ’

   แม่งเอ๊ย...น้ำเสียงแบบนี้นี่มันประชดชัดๆ

   โชคดีที่รบมันซื่อบื้อมากพอ...มันนั่งข้างๆ พร้อมกับมองดูสภาพรถไปกับผม

   ‘กูไม่มีจุดอ่อนอย่างมึง...ยังไงกูก็รอด’

   ผมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหมาย ในใจผมแย้งคำพูดมันขนาดหนักเรื่องที่ว่ารถคันนี้เป็นจุดอ่อนของผม ทั้งๆ ที่มันต่างหากคือจุดอ่อนของผมน่ะ...

   ถ้ามีเหตุการณ์อะไรสักอย่างที่มีอันตรายถึงตัวมัน ผมคงไม่ลังเลที่จะไปช่วยมันเอาไว้แน่ ซึ่งโชคดีที่มันไม่เคยมีเหตุการณ์เสี่ยงตายหรือเสี่ยงตีนใครอะไรแบบนั้นเลย

   ความลับเรื่องจุดอ่อนของผม...จึงยังเป็นความลับของผมต่อไป

   ‘ขอบใจนะที่ห่วงรถกูขนาดนี้’ ผมพูดเบาๆ กับมัน...มันหันมามองหน้าผมก่อนจะหลบสายตา

   เอาวะ ขอสักนิดสักหน่อยเถอะ

   ‘เอ๊ะ หรือมึงเป็นห่วงกูกันแน่’

   ถ้าไม่เถียงเสียงดังคงไม่ใช่ไอ้รบแน่ๆ ‘ไม่ใช่โว้ย! ก็แค่...เกลียดพวกหมาลอบกัด ก็เลยมาถามดู’

   ‘จริงง่ะ’ ผมไม่อยากให้บทสนทนานี้มันหยุดลงไปง่ายๆ เลยจริงๆ

   ‘ก็...จริงๆ’

   ‘แต่มึงดูอยากรู้มากเลยนะว่ากูมีศัตรูที่ไหนอีกมั้ยนอกจากมึง’

   ‘...’

   ‘ถามแบบนี้มึงเป็นห่วงกูชัดๆ’

   ‘โธ่เว้ย!’ รบร้องใส่หูผม ‘มึงตีกับกูคนเดียวนั่นแหละ ไม่ต้องไปตีกับใครอีกแล้ว!’

   ผมกับมันไปตีกันตอนไหนวะ แต่ถ้ามันเรียกการเขม่นกันนิดหน่อยเป็นการตีกันล่ะก็...ผมจะเรียกตามมันก็ได้

   ‘โอเคๆ ใจเย็นๆ ดิ’ ผมยิ้มออกมานิดหน่อย

   รบลุกขึ้นยืน...เดินตีอกชกหัวตัวเองออกไปโดยมีผมที่ยืนขึ้นแล้วก็มองตามมันไป

   คนบ้าอะไรวะอยากเป็นศัตรูเพียงคนเดียวของผมน่ะ...







   เหตุการณ์ที่เก้า

   เหตุการณ์นี้ไม่ได้มีรบเข้ามาเกี่ยวข้องเลยครับ แต่มันบทสนทนาระหว่างผมกับการ์ด ในช่วงเวลาที่ผมกับมันมาตรวจดูการขยายต่อเติมบ้านของผมซึ่งจะกลายเป็นร้านในอนาคต

   ‘คนเราก็ต้องทำมาหากินอ่ะเนอะ...’ มันพึมพำ ‘ถ้ามึงอยู่เฉยๆ มึงจะเอาเงินจากที่ไหนมาใช้ชีวิตล่ะ’

   ตั้งแต่ได้เงินมาจากพ่อก้อนนั้น ผมก็ไม่คิดจะขอเงินพ่ออีกแม้แต่สตางค์เดียว

   ‘อืม’ ผมรับคำ การ์ดมันพูดในสิ่งที่อยู่ในความคิดของผมอยู่แล้ว

   ‘ถามอะไรหน่อยสิ’ มันหันมาหาผม ‘ทำไมมึงไม่มีแฟนสักคนวะ หน้าอย่างมึงน่ะหาได้ง่ายๆ อยู่แล้ว’

   ‘เรื่องของกู’ ผมตอบส่งๆ ในหัวมีแต่หน้าไอ้รบตอนที่การ์ดมันถาม

   ‘มึงอาจจะมีความสุขมากกว่านี้นะ มึงจะมีกำลังใจใช้ชีวิตขึ้นด้วยถ้ามึงได้รักใครสักคน’

   ผมนิ่งคิดก่อนจะลอบยิ้ม...สิ่งที่การ์ดพูดนั้นมันได้เกิดขึ้นกับผมไปแล้วแต่มันไม่รู้

   แค่คิดถึงหน้าลูกครึ่งของไอ้รบก็ทำผมรู้สึกดีขึ้นมาแล้ว...

   ‘กูอยากเห็นมึงมีความสุขจริงๆ นะเพื่อน’

   ‘ไม่ต้องห่วงกูหรอก’ ผมตอบมัน ‘มึงคิดว่ากูจะลงทุนสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ไปทำไมถ้ากูอยากใช้ชีวิตคนเดียวน่ะ...’

   ‘...’ การ์ดนิ่งและก็มองหน้าผมอย่างทำความเข้าใจ

   ‘กูก็ต้องอยากมีใครสักคนอยู่แล้ว’

   และคนคนนั้นมีชื่อว่ารบ...







   เหตุการณ์ที่สิบ

   จุดพีคของทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเล่ามาทั้งหมดมันอยู่ตรงนี้ครับ วันนั้นเป็นวันสอบไฟนอลวันสุดท้ายของชั้นปีที่สาม ตอนนั้นความรู้สึกของผมถูกบ่มเพาะจนสุกงอม รู้สึกอยากถอดใจเรื่องไม่เดินหน้าจีบไอ้รบเป็นครั้งที่สิบสี่ล้านหกร้อยห้าพอดิบพอดี

   ผมตีกับความคิดตัวเองในหัวมานาน รู้สึกอยากเข้าไปกระชากใจรุกหน้าหวานอย่างไอ้รบที่เดินหล่อผ่านหน้าผ่านตาผมอยู่ทุกๆ วันราวกับต้องการอ่อย แต่ก็ได้แต่หักห้ามใจ กลัวว่าตัวเองจะหวงหนักเข้าขั้นโรคจิต...

   แต่แล้ววันหนึ่ง...ความอดทนที่สั่งสมมานานมันก็ต้องทะลุขีดจำกัดจนได้

   พวกเพื่อนไอ้รบมาล้อมหน้าล้อมหลังไอ้การ์ด ชวนให้มันไปขึ้นเตียงกับหัวหน้าแก๊งของมันในวันเกิดซึ่งพวกมันจะตอบแทนไอ้การ์ดอย่างงามเป็นตัวเลขหลายหลัก

   ที่จริง...พวกมันก็ไม่ได้พูดตรงๆ แบบนั้นหรอก ไอ้การ์ดเองก็ไม่รู้เชิงลึกด้วยว่าพวกไอ้เบียร์มากวนมันทำไม ทำไมต้องพูดเหมือนเชื้อเชิญให้มันไปกับไอ้รบ ซึ่ง ณ เวลานั้นมีแต่ผมเพียงคนเดียวที่เข้าใจทุกอย่างดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าการ์ดตอบตกลงไปกับคนพวกนั้น เพราะผมบังเอิญไปได้ยินไอ้รบมันพูดเสียงตื่นเต้นกับเพื่อนว่ามันจัดสาวสวยหมวยเอ็กซ์ให้ไอ้จุนตอนวันเกิดของไอ้จุนมันเมื่อนานมาแล้ว

   ประเพณีประจำกลุ่มสุ่มคู่นอนบ้าบอคอแตก...

   ความอดทนของผมลดฮวบลงทุกวินาทีตามคำเชื้อเชิญของเพื่อนๆ ไอ้รบที่มีต่อไอ้การ์ด เหมือนกับต้องการตอกย้ำผมยังไงยังงั้นว่าไม่ว่าจะยังไง...รบมันก็ไม่เปลี่ยนแนวและรบมันไม่มีวันชอบคนอย่างผม...

   เพื่อนๆ ของรบเอาแต่กวนใจไอ้การ์ด คำพูดของพวกมันแต่ละคำเสียดแทงหัวใจของผมทีละแผลๆ ซะจนผมทนไม่ไหวอีกต่อไป
ผมจำได้ว่าผมแค่ยกตีนขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะพร้อมๆ กับกอดอก...ผมทำแค่นั้นพวกนั้นก็วิ่งหายจ๋อม ไม่ยอมมาตามตอแยไอ้การ์ดอีก
ลมหายใจของผมหอบแบบควบคุมไม่ได้...การ์ดหันมามองอย่างเป็นห่วง ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงได้โกรธขนาดนั้น

   ‘เดี๋ยวกูไปจัดการให้’ ผมตอบเพื่อนไปแบบนั้น ขณะที่พยายามต่อสู้กับความต้องการของตัวเองที่กำลังพุ่งทะยาน ทุกอย่างในใจผมกำลังระเบิด ความอดทนของผมสิ้นสุดจริงๆ ลงในวินาทีนั้น...

   ผมจดจำรายละเอียดทุกอย่างที่เพื่อนไอ้รบพูดกับการ์ด เดินไปแอบฟังพวกมันว่าพวกมันเตรียมการที่โรงแรมไหนและเวลาเท่าไหร่...

   จากนั้นก็เฝ้ารอให้ทุกๆ วินาทีผ่านพ้นไป

   ตลอดเวลามันนานเหมือนเป็นปี...สารภาพตามตรงว่าผมตื่นเต้นและก็ใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เหมือนใจแม่งจะหลุดออกมาจากอกทุกเมื่อยังไงก็ไม่รู้

   ความโกรธของผมหายไปไหนหมดก็ไม่รู้...มันมีแต่ความปรารถนา

   อยากได้ทั้งตัวและก็หัวใจของคนชื่อรบ...ต้องการครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างของมันแต่เพียงผู้เดียว

   ผมสลัดความกังวลเกี่ยวกับอาการหวงเข้าขั้นโรคจิตของตัวเองออกไป...เพราะถ้าผมปล่อยรบไว้นานกว่านี้ล่ะก็ มีแต่ผมเองนี่แหละที่จะเจ็บปวด

   ชีวิตผมนั้นมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่รบมันคือความสุขเพียงหนึ่งเดียวของผม

   ผมอยากมีความสุขแล้วจริงๆ ว่ะ...









[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 6 _ p. 7 _ 0 6 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 07-05-2018 20:09:15

   เหตุการณ์ที่สิบเอ็ด

   อ่า...ทุกอย่างหลังจากนี้มันคือเรื่องบนเตียงในคืนวันเกิดของรบล้วนๆ

   ขอโทษที่ผมไม่สามารถปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปได้ มันเกิดขึ้นในคืนเดียวแต่มันคือสิ่งที่ผมจะจดจำไปทั่วทั้งชีวิตเลยทีเดียว เพราะมันคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผม...หลงใหลมันชนิดที่ว่ากู่ไม่กลับอีกต่อไปแล้ว

   มันต่างจากที่ผมคิดไว้มาก...สิ่งที่มันมอบให้ผมคือสิ่งที่ผมคิดว่าไม่น่าจะได้จากมันมาก่อน มันคือเซอร์ไพรส์ที่เรียกได้ว่าเป็นของขวัญให้กับการอดทนรอมันของผมมานานหลายปี

   ผมก็แค่...ลองถามดู แต่รบมันกลับ...ตอบสนองผมซะอย่างนั้น

   แรกๆ ผมก็ค่อนข้างกังวลเรื่อง ‘การกระทำ’ และก็ ‘การถูกกระทำ’ เราสองคนนั้นเป็นผู้ที่กระทำคนอื่นมาโดยตลอด ไม่เคยมีใครโดนกระทำ ซึ่งไอ้รบเองมันก็อิดออดกับเรื่องนี้ แต่ผมก็คือผม...ผมไม่สามารถให้ใครมาข่มผมได้อีกจริงๆ โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง

   การที่รบยินยอมอย่างยินดีพร้อมกับร้องขอ...นั่นมันเป็นสัญญาณที่ทำให้ผมรู้แล้วว่าผมคงไม่เคยหลงใหลใครเท่าคนคนนี้อีกต่อไป

   มันเริ่มจากการจูบ...จูบระหว่างเรามันเป็นจูบที่เร่าร้อนปนหวาน ผมต้องจูบมันอย่างซึ้งอยู่แล้วเพราะผมชอบมัน ถ้าจะแปลกมันก็คงแปลกที่รบนั่นแหละที่มาหวานตอบผมทำไม

   หลังจากนั้นมันก็สิ่งที่รบแสดงออกเวลาที่ผมสัมผัสมัน...ผมไม่คิดมาก่อนว่ามันจะบิดเร้าหรือครวญครางขนาดนั้น หัวใจของผมเต้นแรงแทบระเบิดตอนที่เห็นร่างกายของมันอ่อนไปตามลิ้นที่ผมสัมผัสไปทั่วร่าง นี่มันเกินกว่าที่ผมเคยนึกฝันเอาไว้เป็นอย่างมาก

   ราวกับว่าไม่ได้มีแค่ผมที่อดทนรอ...

   ผมรู้ว่าผมอาจจะคิดไปเอง แต่รบมันทำให้ผมรู้สึกอย่างนั้น มันทิ้งมาดการเป็นรุกของมันซะจนไม่เหลืออะไรเอาไว้แม้แต่นิดเดียว แถมยังโก่งโค้งรอคอยให้ผมเข้าไปหลอมรวมเป็นหนึ่งกับมันหลายต่อหลายครั้ง

   ผมไม่รู้ว่าผมจะอธิบายความสุขในคืนนั้นของผมยังไง...ในหัวของผมลืมไปจนหมดสิ้นว่าหลังจากนี้ผมจะต้องสร้างปัญหาให้กับรบมากแน่ๆ อย่างที่ผมบอก...ผมไม่เคยหวงวัตถุ แต่ถ้าผมได้รักใครเข้าให้แล้ว...ผมคงจะหวงคนคนนั้นฉิบหายเพราะกลัวว่าคนอย่างไอ้ห่านทีมันจะมาแย่งไป

   มันทำให้ผมหลงใหล ทำให้ผมรักใคร่...ไม่ใช่แค่เสียง ไม่ใช่แค่สัมผัส แต่มันคือยอม...ยอมในแบบที่มันไม่เคยให้ใครมาก่อน

   ที่ผมผ่านมาทั้งหมดนั้นมันก็เซ็กส์...เซ็กส์ที่ผมจำมันไม่ได้เลยสักครั้ง

   วันนั้นจึงเป็นวันที่ผมรู้สึกว่าผมได้เมคเลิฟกับใครสักคนจริงๆ ผมให้ความหวานทุกอย่างเท่าที่ผมจะให้ได้ สิ่งที่รบได้รับมันคือความสุขที่คนอย่างผมไม่เคยมีให้กับใครมาก่อนในชีวิตเช่นเดียวกันกับมัน







   หลังจากเหตุการณ์นั้นจวบจนถึงปัจจุบัน ความหลงใหลในตัวรบพุ่งทะยานขึ้นอย่างไม่มีวันหยุด ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่ผมแอบมองมานานจะกลายเป็นมนุษย์ที่น่ารักและก็เอาใจใส่คนอื่นถึงเพียงนี้ ไม่ว่าจะเป็นสมัครเข้ามาทำงานเพื่อเอาเงินไปช่วยเหลือเพื่อน เห็นงานที่ผมจ้างสำคัญกว่าทุกสิ่ง รวมไปจนถึง...การที่มันไม่ชอบเห็นผมหน้าบึ้ง

   ผมดีใจที่มันเองก็คิดเหมือนกันกับผม ดีใจที่มันพูดกับผมตรงๆ เวลาที่มันติดใจกับอะไร

   เหมือนเราทั้งคู่เกิดมาเป็นของกันและกัน...

   ผมพยายามส่งสัญญาณให้มันรู้ถึงเรื่องที่ผมกังวล ผมมันขี้หึงและขี้หวงขั้นเทพแบบคนมีปม ซึ่งรบเองก็กำลังทำความเข้าใจและก็พยายามปรับตัวชนิดที่ว่าไม่มีอิดออดหรือโวยวายอะไร

   มันน่ารักฉิบหายก็ตรงนี้แหละ...

   สิ่งที่รบจะได้เจอต่อจากนี้ไปมีเพียงแต่สิ่งที่ผมอยากแสดงออกเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว ไม่ใช่แค่เพราะหลังจากคืนนั้น...แต่เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมเกิดมาเพื่อที่จะทำมัน

   เหมือนอย่างที่ผมรู้สึกว่า...ผมเกิดมาเพื่อที่จะรักรบนั่นแหละ








   “ทำอะไรวะ” เช้าวันต่อมาหลังจากที่ผมได้รับข้อความที่โคตรหวานจากไอ้รบ ไอ้การ์ดก็โผล่หน้าเข้ามาเสือกเหมือนอย่างที่เพื่อนคนอื่นๆ ชอบทำ

   “เสือกเหี้ยไร” ผมด่าปัดๆ...ขยับตัวเหมือนไม่อยากให้เพื่อนมันสอดรู้สอดเห็น

   การ์ดไม่คิดที่จะเซ้าซี้ต่อ เมื่อผมเห็นว่ามันเดินไปไกลแล้ว ผมจึงเปิดข้อความนั้นขึ้นมาดูอีกครั้ง



  ไม่รักก็คงไม่หวง




   อืม...

   หรือไม่ได้มีแต่ผมที่หวงมันอยู่ฝ่ายเดียวนะ

   สารภาพตามตรงว่าผมอ่านแต่ข้อความนี้มาเป็นล้านครั้งแล้วครับ

   “มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง” ไอ้ยุโผล่หน้าเข้ามาจากทางด้านนอก “เมื่อวานมีคนขอเบอร์มึงกับไอ้รบล่ะ มันบอกว่าติดต่อมึงไม่ได้เลย มึงลืมเสื้อนอกไว้กับเขาตัวหนึ่ง”

   ไอ้เหี้ย...กูช็อกกกกกกกกกกก

   “แล้ว...รบว่าไง” เพื่อนมันจะรู้มั้ยนะว่าผมกำลังหน้าซีด

   ถ้ารบด่าล่ะ...ผมนี่ฉิบหายเลยนะ

   “มันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ”

   “...”

   “แค่บอกว่าบอกที่อยู่มา มันจะเป็นคนไปเอาให้มึงเอง”

   รู้สึกน่ากลัวแปลกๆ...

   “มัน...เอ่อ...” ให้ตายสิวะ ถ้าถามอะไรบางอย่างออกไปนี่มันจะเป็นการเสียหน้าต่อหน้าเพื่อนมากมั้ย “ด่ากูป่ะวะ”

   “ใจเย็นๆ มันไม่ได้ด่า” ยุพยายามปลอบผม “แต่มันก็ถามต่อนะว่ามึงไปลืมไว้เมื่อไหร่”

   นั่นสิ...กูไปลืมไว้เมื่อไหร่กูยังไม่รู้เลย

   เวร...เวรแท้ๆ

   “ถ้าเป็นช่วงนี้คือมึงตาย...อันนั้นมันพูดนะ กูไม่ได้พูด”

   ความจริงก็คือยังไงก็ไม่ใช่ช่วงนี้แน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์...

   ยุเดินจากไปแล้ว แต่อารมณ์กังวลของผมไม่ได้จากไปด้วย ผมมองชื่อไอจีนักรบสปาตันจากหนังเรื่อง 300 ของไอ้รบอย่างลังเล...บทจะโหดไอ้นี่มันก็โหดใช้ได้เลยนะครับ เชื่อผมดิ

   โทรหาแม่งเลยดีกว่า ไม่งั้นค้างคาตายห่า

   ตอนนี้ยังเช้าอยู่ แต่ผมเชื่อว่ารบตื่นแล้ว เพราะรบต้องออกจากบ้านมาทำงานที่นี่

   [ฮัลโหล]

   “ช่วงนี้กูมีแต่มึงนะเว้ย มึงคนเดียว...มึงห้ามคิดมากเด็ดขาด เข้าใจมั้ย” ผมแก้ตัวยาวเป็นพรวน

   [...] มันเงียบไปครู่หนึ่ง

   “...”

   [อะไรของมึงวะ...]

   เสียงรบที่ปลายสายดูงงๆ ส่วนผมก็เริ่มคิดปะติดปะต่ออย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น

   [มึงไปทำอะไรผิดมา ไอ้ควายธนู!]

   ผมได้ยินเสียงยุวิ่งหนี...

   ไอ้สัดยุ มึง!

   [ตอบมาสิวะ!] รบกำลังหัวร้อนหน่อยๆ แล้วล่ะผมว่า...

   งานเข้าผมเพราะไอ้ยุมันโกหก...มันชี้หน้าคาดโทษมันเอาไว้ ส่วนมันก็ได้โยนความผิดนี้ไปให้กับเพื่อนๆ คนอื่น

   ถ้ารบมันงอนกู...มึงไม่ต้องมารับเงินเดือนเดือนนี้

   “ยุมันแกล้งว่ะ”

   [หา]

   “มันบอกว่ามีคนบอกว่ากูลืมเสื้อเอาไว้กับเขาแล้วมึงไปถามพอดี...มึงดูโกรธนิดหน่อย กูก็เลยต้องโทรมาหามึงนี่ไง กลัวมึงเข้าใจผิด” ผมเล่าทุกอย่างอย่างไม่มีปิดบัง

   [...]

   “เอ่อ...รบ”

   [แล้วสรุปมึงได้ไปลืมเสื้อกับใครที่ไหนมั้ย]

   รู้สึกอยากจะเอาตีนก่ายหน้าผาก... “ถ้าลืมมันก็คงเมื่อนานมาแล้ว...”

   [แน่ใจนะ]

   เกรงใจฉิบหายแล้ว พ่อคุณเอ้ย... “ใช่”

   [แล้วไป]

   “...”

   [เห็นแก่ที่มึงโทรมาแก้ตัวทันที กูจะไม่คิดอะไรก็ได้]

   หมั่นไส้คนที่ถือไพ่เหนือกว่าผมเป็นบ้า...แต่ก็นั่นแหละ รบมันชนะผมเสมอ ที่ผมแกล้งชนะเพราะผมอยากเห็นหน้างอนๆ ของมันต่างหาก

   มันน่ารักดีน่ะ...

   [แต่ถ้ามึงคิดจะมีอะไรแบบนั้นอีกล่ะก็...]

   ถึงคราวดวลระหว่างผมกับไอ้รบอีกแล้ว “มึงเองหรือเปล่าที่จะมี”

   [เฮ้ย] เป็นอย่างที่ผมเดา น้ำเสียงของรบเปลี่ยนไปในทันที [ไม่มีหรอก...]

   มันไม่รู้ว่าผมกำลังยิ้ม “แน่นะ”

   [แน่สิวะ]

   “...”

   [เดี๋ยว...กูต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามย้ำกับมึงอ่ะ]

   รบแม่งไม่ทันผมอีกแล้ว ฮ่าๆๆ “กูก็ไม่มี...ไม่มีวันที่จะมีคนอื่นอีกแล้วล่ะ”

   [...สัญญา]

   โอย...ใจละลาย น้ำเสียงกึ่งเอาแต่ใจกึ่งออดอ้อนนี่มันเป็นท่าไม้ตายของรบชัดๆ

   ...ผมแพ้ทุกทาง



   “สาบาน”



   มันเงียบไปนานเลยแฮะ...สงสัยจะอึ้งมาก

   [ขนาดนั้นเลยเหรอวะ]

   “ก็ใช่ไง”

   [...แอลฟารักแบบผูกใจ ผูกจิตวิญญาณ]

   “อะไรนะ” มันบ่นเสียงเบามากจนผมจับใจความไม่ได้

   [รันแม่งสุดยอด]

   “มึงบ่นอะไรวะ ฟังไม่รู้เรื่องเลย”

   [กูดีใจนะ...ดีใจมากๆ เลย]

   “หา”

   [แล้วเจอกัน!]

   ไอ้รบวางสายไปแล้ว...ทิ้งให้ผมงงอยู่กับสิ่งที่มันบ่นงึมงำคนเดียว ไม่รู้ว่ามันพูดว่าอะไร

   แต่มันดีใจที่ผมรักมัน...แค่นี้มันก็เพียงพอสำหรับผมแล้วล่ะ










To be continued









แอลฟามีรักแท้ ไม่มีวันแปรผัน...  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 07-05-2018 20:20:52

ขออนุญาตเจิม!!!

นี่อ่านแบบสกิม
เดี๋ยวมีเวลาจะมาค่อยๆละเลียดอ่านเหมือนเคย

แต่แค่นี้ก็บอกเลยว่า
พาร์ทนี้คือที่มาของชื่อเรื่อง
คือความเป็น "เรียลอัลฟา"

ธนูเอ้ยยยยยย
ตกบ่วงเค้ามานานแล้ว ถือว่าสมใจละนะ
เจ้ดีใจด้วยลูก เลิฟๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 07-05-2018 20:48:10

ไอ้ควายธนู 5555 ขำ
นี่ไม่ได้ติดอะไรเลยนะ o13
แค่พน.สอบ 2 ตัว แต่พอเห็นนิยายอัพปุ๊บก็อ่านปั๊บเลย
อ่านแบบนอนสต๊อป
พน.มาต่อเลยได้ไหม  :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 07-05-2018 20:53:28

เราสัมผัสได้ว่า พวกเขาแอบชอบกันมานานแล้ว อิ(ควาย)ธนูนี่ไม่สงสัย แต่รบนี่ แอบมีแคร์มาพักใหญ่ก่อนหน้านั้นแล้วน้าาา  งือออออ  :-[  ปิดกันอยู่ได้ตั้งนาน บ้าจริง  :-[

แววกลัวเมียพุ่งมากอิธนูเอ้ยยยย หมดกันความเท่ที่สะสมมา 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LAFIA ที่ 07-05-2018 20:55:38

กรี้ดดดดดๆๆๆๆๆ  :hao5: ตอนแรกกะจะไม่เข้ามารีละ แต่อะไรดลใจไม่รู้ วันนี้มา โอ้ยยยยย เจิมก่อน เดี๋ยวมาedit งื้ออออ  :hao7:

________________________________________________________

ธนูเหมือนหมายักษ์หูตั้งหางฟูอะ 55555555 นั่งนึกภาพหมาหงอยตอนนั่งเฝ้ารบเดินผ่าน เห็นรบก็หูตั้งหางกระดิก ตอนโหดกลบเกลื่อนก็แง่งเขี้ยวใส่เค้าแต่หางกระดิกไม่หยุด แต่พอขึ้นเตียงจะกลายเป็นเสือขย้ำกระต่ายขาว โอ้ยยย อยากอ่านฉากนั้นแบบ HD กว่านี้ ว่าทำกันยังไงท่าไหนร้องยังไง อิอิ  :haun4: อีThe gang 4ตัวนั้นหาแผนมาทำให้เสือกลายเป็นหมาอยู่เรื่อยเลย อยากแกล้งท่านผู้นำ ต้องเข้าทางเมีย 555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 07-05-2018 20:59:38

 หมอนขาดหลายใบเลยกว่าจะอ่านจนจบ
ธนูจ๊ะ เราก็คิดๆอยู่นะว่านายต้องแอบชอบรบอยู่ก่อนบ้างแล้วแต่ไม่คิดว่าจะอาการหนักขนาดนี้
ชอบมากเลยตอนนี้สเปเชียลจริงๆ
ธนู จะแย่งซีน รบ อีกก็ไม่ว่ากันจัดมาเลย
โอ้ย!ยิ้มจนปวดแก้ม :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: saccarrum ที่ 07-05-2018 21:10:25

โอ้ยยยยยยยธนู!!!!
ทำไมน่ารักอย่างนี้  :z3: :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 07-05-2018 21:11:12

น่ารักกกกกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 07-05-2018 21:13:12

 :hao7: ชอบบบบบ...

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 07-05-2018 21:25:40

 :pig4: :pig4: :pig4:

ปะติโถ.......ที่แท้ก็ปิ๊งปั๊งกันมานานแล้ว

ก็ยังมึน ๆ อยู่ว่าฟีเชอริ่งกันคืนเดียว  ความรู้สึกดี ๆ มันจะมีได้ไง แถมคนเป็นรุกยังยอมรับให้

ที่แท้าก็เป็นเยี่ยงนี้นี่เอง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 07-05-2018 21:30:54

ธนูสมเป็นเรียลแอลฟา
รบเองก็เหมือนพึงใจในธนูประมาณเดียวกัน

หึงหวงห่วงพอกันแหงๆ
แต่ไม่เอาอิพี่นทีมาเป็นมารนะ
รบต้องหนักแน่น อย่าปล่อยให้มีปัญหา
อย่าเอาตัวเข้าแลกเพื่อช่วยไม่ให้อิพี่มาเอาร้าน
ไป
เดาพล็อตอาจจะออกมาแบบนี้  :a5:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 07-05-2018 21:35:54

งืออออ ความธนูนี้ มันดีต่อใจจริงๆค่ะ
ทั้งรัก ทั้งหลง เข้าขั้นคลั่นไคล้เลยอะ
ถ้ามีคนรักเราได้ขนาดนี้ แลกกันความขี้หึงขั้นสุด
แต่ก่หึงเพราะรักมากกกๆๆๆๆอะนะ
ยอมมมอะ ยอมเลยยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 07-05-2018 21:56:38

เค้ามีใจให้กันตั้งนานแล้วล่ะแบบนี้ แต่ธนูนี่เกลียมัวนะ  :pigha2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 07-05-2018 22:01:41

มีแบบธนูอีกสักคนมั้ยคะ โอ้ยหัวใจจจจ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 07-05-2018 22:16:36

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tmeaw ที่ 07-05-2018 22:18:06

แอลฟ่าาาาาาาา แอลฟ่าาาาาาา อยากได้แอลฟ่าาาาาาา
หวานอะไรเบอร์นี้อะ นี่อวดกันใช่ป้ะ  :katai4:
ยังคงเน้นๆย้ำๆว่าชอบมากนิยายเรื่องนี้ ชอบที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา
เข้าวงการนี้มาตอนม.2 ปัจจุบันปี4 ชอบมากชอบมาย อยากจะร้องเพลงและเต้นระบำเป็นการตอบแทน
5555555555555 ขอบคุณนะคะไรเตอร์คนเก่ง :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 07-05-2018 22:21:28

อื้อหือออ ไม่เบานะธนู มาเป็นวรรคเป็นเวร หลงรักเขามานานแล้วล่ะสิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 07-05-2018 22:28:54

 :m20:  แหมๆๆ พี่ธนูก็ร้อนตัวเกิ๊นนน รีบโทร.ไปแก้ตัวซะได้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 07-05-2018 22:54:41

รบกับธนู ทำไมน่ารักอย่างนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 07-05-2018 23:07:10

โอ้ยยยย นี่มันหลงขั้นสุดแล้วนะธนูเอ้ยยย ทั้งหลงทั้งหวงทั้งเกรงใจ มีใครให้มากกว่าพี่แอลฟาไหมคะ ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-05-2018 23:10:01

 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p a c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 07-05-2018 23:22:15

ธนูแอบมองรบอยู่นานมากแล้วนี่เอง แต่จากธนูเล่าแต่ละเหตุการณ์ รบก็คงมองธนูมาก่อนหน้านั้นแล้วเช่นกัน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 07-05-2018 23:23:24

อ้ากกกกกกกกกกกกกกก อยากจะกรี๊ดให้ดังไปสามโลก แหม แหม ชอบเค้ามาตั้งนาน ฟอร์มเยอะนะเรา  พ่อควายธนูของเจ้ ^^  :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 07-05-2018 23:31:46

ชอบตรงที่ ให้ฉันเป็นศัตรูคนเดียวของเธอ มันบับ....กร๊าวใจเจ๊มากค่ะน้องรบ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 07-05-2018 23:33:46

ความกลัวเมียนี้..... 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 08-05-2018 01:11:42

กลัวเมียจริงๆ พ่อบ้านใจกล้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 08-05-2018 04:08:13

 :จุ๊บๆ: ให้ยุ 1 ที ในฐานะผู้กล้าที่จะเปิดเผยความกลัวผู้ปกครองของด.ช. ควายธนู  :m20:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: cookie12ck ที่ 08-05-2018 04:54:56

เหมือนจะต่างฝ่ายต่างชอบกันทั้งคู่

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 08-05-2018 05:50:51

แอลฟาสุดหล่อมาด้วยตัวเอง สงสารเลย เข้าใจในความหวงรบแบบโอเวอร์โหลด ชอบเขามานาน เก็บเอาไว้จนทนไม่ไหว เราต้องกลับไปอ่านเรื่องราวในคืนนั้น อีกรอบ รบน่ารักมานานแล้ว พอได้แล้วแอลฟา เรารักแบบหลงหัวปลักหัวปลำ กลัวเมียไปแล้ว แอลฟาหลงเมีย เราหลงความเต๊าะของเขาทั้งสอง แก้มจิแตก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 08-05-2018 07:09:34

เขินตัวบิดแล้วค่ะคู๊ณ!!!!! อะไรจะรักมั่นขนาดเน้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 08-05-2018 08:11:54

555555 ไม่ได้กลัวรบเนอะ แค่เคารพขั้นสุดงี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 08-05-2018 09:14:16

โอ้ยยยยย...คือแบบความรู้สึกมันเกินบรรยาย  อ่านแล้วคือเข้าใจความรู้สึกของธนูเลยว่ามันมากมายเหลือเกิน   นี่อยากอ่านในมุมของรบบ้างจัง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 08-05-2018 09:25:14

ตั้งแต่เหตุการณ์แรกก็รู้สึกว่าเค้าเกิดมาคู่กันมาก แบบว่าแพ้ทางกันและกัน มันใช่มาก

แต่ฮานิดนึงตรงได้รู้ประเด็นบิ๊กไบค์กับความเท่ โถ่ธนูลูก ทุกอย่างของเรามีเหตุจากหนูลูกครึ่งเหล็กดัดฟันทั้งนั้นนนนนน แถบเจ้าลูกครึ่งนี่ยังมาเผยไต๋ให้ความหวังอีกกกกก555

เหตุการณ์ที่สามนี่อ่านแล้วเข้าในธนูมาก ชอบเค้าแต่ทำอะไรไม่ได้แถมคนเข้าใจผิดนี่มัน ขัดใจจจจจจจจ

และเจ้เข้าใจความรู้สึกกลัวการเสียของรักมาก เออประเด็นนี้น็อคเอาท์เจ้ด้วยค่า การสูญเสียอะไรมาเยอะมักจะทำให้เรากลัวที่จะสูญเสีย โดยเฉพาะสิ่งที่มีอิทธิพลต่อใจเรามากๆ

นี่เจ้แอบเดาถูกด้วยนะว่ารบวิ่งมาเรียกธนูนี่ต้องเรื่องรถแน่นอน หุหุ แต่แบบขอนิด อิน้องวิทย์ แกตายยยยยยยยยยย

น้องรบเนี่ยเวลาหงุดหงิดหรืองุ้งงิ้งเรื่องธนูนี่น่ารักเชียว จริงๆก็ปลื้มเค้าตลอดล่ะนะ แต่ไม่รู้ใจตัวเอง นี่ล่ะที่เค้าว่าศัตรูหรือคู่แข่งแท้จริงแล้วคือคนที่เราสนใจและมีเส้นบางๆกับคำว่าเพื่อน

เอาจริงๆยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งเอ็นดูธนู ทำไมหนูน่ารักงี้ลูก แอลฟาแข็งนอกอ่อนในใช่มะ น่ารักกกกกกก

เอาล่ะมาถึงตอนปัจจุบัน ธนูนี่มันพ่อบ้านใจกล้าตัวจริงเลยนะครัชชชช55555 โทรไปยังไม่ทันอะไรก็ร้อนรนแก้ตัวเนี่ยยยยยย เออแล้วน้องยุทำไมอำได้เหมือนจริงขนาดนั้นนนนน

ขอบคุณที่ให้เจ้ได้มีโอกาสสัมผัสกับความรักของแอลฟานะคะ เกาะขอบจอต่อไปแน่นๆค่าาาาา

ปล. อยากจับนทีมาปรับทัศนคติมากจุดนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 08-05-2018 09:48:40

เค้าชอบกันมาตั้งนานแล้วนิ

รบน่ารักมาก ในสายตาธนู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 08-05-2018 11:45:56

เขามีซัมติงกันมานานแล้วอ่ะค่ะคุณพี่ขา!! แหมมมมมม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: skysky ที่ 08-05-2018 12:24:48

โอ๊ยๆ หัวใจจจจจจ ธนูแอบสนใจ แอบมองรบมานานมากกกกก
เราว่าต่างคนต่างสนใจกันแน่ๆ โอ๊ย ใจบางไปหมดแล้วววว
บทจะหวานก็หวานอะไรกันขนาดนี้ น่าร้ากกกก ดีต่อใจมากๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 08-05-2018 12:45:48

เห็นแววกลัวเมียมาแต่ไกล 555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 08-05-2018 13:31:40

    :hao7:
 :laugh:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 08-05-2018 17:38:34

อ่อยยย!! เกลียดดด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 08-05-2018 20:29:50

ต่างคนต่างแอบมองกัน น่ารักจริงๆคู่นี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 08-05-2018 23:21:38

โอ้ยน่ารักกกกกกก เรื่องนี้น่ารักมาก แบบดี ชอบที่รบวิ่งมาหาธนูเรื่องรถโดนกรีดอ่ะ เอ็นดูเด้อ ธนูมีความเกรงใจเมียเด้อ55555555555 รบตวาดใส่รอบนึงนี่หงอยเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Trystan ที่ 09-05-2018 00:09:58

ขอแบบนี้อีกหนึ่งที่ :mc4: วู้วว ในที่สุดก็มีเวลาอ่าน อ่านรวดเดียวถึงล่าสุดเลย น้องรบน่ารักอ่าาาาาา   :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: cocoaharry ที่ 09-05-2018 00:26:05

โอ๊ยยยยย บิดได้ก็จะบิดแทนสองคนนี้แล้วล่ะค่าาาาา เขินว้อยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ShaneeY1983 ที่ 09-05-2018 17:26:38

น่ารักอ่ะ สรุปแอบชอบเค้านร้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 09-05-2018 20:10:53

 เป็นเรื่องที่มีสไตล์ที่แปลกดี ทุกคนในเรื่องมีส่วนเล่าด้วย

อยากอ่านโมเม้นต์คู่หลักมากกว่านี้

รบน่ารักมาก ทำไมว่าง่ายจัง  เด็กดี

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 09-05-2018 21:38:47

น่ารักกกกกกกก งื้อออออ :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 09-05-2018 21:45:30

ความธนูหงอมาก เกรงใจคุณแม่บ้านมาก :laugh:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 09-05-2018 23:55:38

 :katai5: :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 10-05-2018 00:46:23

เซอร์ไพรส์มากที่ธนูแอบชอบรบมาตั้งนานแล้ว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: สุนิสา ที่ 10-05-2018 01:18:14

 :z13: รอเจ้าค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 10-05-2018 07:30:18

ใจบางไปอีกค่ะ เค้ามองกันมานานแล้ว
ทำเป็นเข้มใส่กันตอนมีคนอื่นอยู่
แต่พออยู่สองแล้วทำหวาน ทำอ่อนโยน

ได้บอกแล้วนะธนู แล้วรบก็ตอบรับดีมาก
ตอนเจอหน้าอาจจะได้เป็นแฟนเลยก็ได้นะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 10-05-2018 11:11:23

งุ๊ยยยยย รู้ฟามหลังกันแบบนี้ ธนูยิ่งหวงหนักเข้าไปใหญ่
ใจบางๆๆๆๆ
แอลฟาเค้ายิ่งกว่าเป็นแฟนกัล
 :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 11-05-2018 22:00:44

รอนะค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: monalism ที่ 12-05-2018 02:53:54

จุดจบเรียลอัลฟ่า คือการกลัวเมีย...

//แอบส่องรบมานานมากอะธนู รบต้องรู้เรื่องนี้  :hao3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 12-05-2018 23:39:50

 :call:คิดถึงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 13-05-2018 03:26:39

Ep. 8





[รบ]

   ถ้าทุกคนคิดถึงยัยรัน น้องสาวผมล่ะก็…ผมจะบอกว่ามันยังอยู่ดีครับ

   แถมตอนนี้มันกำลังเขียนอะไรบางอย่างอย่างบ้าคลั่ง…เขียนอยู่ข้างๆ ผมนี่แหละ สิ่งที่มันเขียนไม่ได้เป็นประโยชน์ใดๆ กับการเรียนเลยสักนิด แต่ผมคิดว่าน้องผมมันสร้างสรรค์ดี

   แน่นอนว่าผมจะไม่ชมตรงๆ หรอก…

   ผมอาศัยจังหวะเวลาที่น้องเผลอในตอนเช้า เอียงคอไปอ่านสิ่งที่มันเขียนอย่างขะมักเขม้น

   แหะๆ ผมอารมณ์ดีนิดหน่อยจากการโทรมาหาผมแต่เช้าของไอ้ธนู...มันแม่งปูดออกมาตั้งหลายอย่าง ซึ่งแต่ละอย่างน่ารักทั้งนั้นเลย



   ลักษณะทางกายภาพของแอลฟาในความคิดของ R.H.S (รวิภา เฮเลน สมิธ)
   


   น้องมันเขียนจริงจังถึงขนาดใช้ชื่อเต็มเลยเหรอวะ…



1.   หล่อ

2.   สูง

3.   หุ่นล่ำ

4.   ทำหน้านิ่งๆ ก็ยังมีความน่ากลัวอยู่มาก

5.   หน้าเหมือนพี่ธนู



   ผมส่งเสียงไอทันทีที่อ่านจบ…ถ้าจะมีข้อห้าล่ะก็…สี่ข้อแรกจะเขียนมาให้เสียเวลาทำไม

  เด็กหนอเด็ก…ช่างมีจินตนาการสูงส่ง ผมกะจะเลิกสนใจอยู่แล้ว ถ้าหางตาผมดันไม่ไปเห็นสิ่งที่เขียนต่อจากนั้น



  ลักษณะต่างๆ ของแอลฟากับฝูงในความคิดของ R.H.S (รวิภา เฮเลน สมิธ)


1.   แอลฟามีภาวะผู้นำสูงมาก


2.   ฝูงจะติดแอลฟา พอๆ กับที่แอลฟาติดฝูง พวกเขาจะขาดกันและกันไม่ได้



  เหี้ย…ผมได้กลิ่นความเป็นไอ้ธนูกับเพื่อนจากข้อสองของยัยรัน



3.   คนในฝูงจะหวาดกลัวและเกรงใจแอลฟาตลอดกาล



อันนี้ก็จริงแฮะ…พวกไอ้การ์ดกลัวธนูมากที่สุดในโลก



4.   รูปร่างของแอลฟาจะเต็มไปด้วยพละกำลังและแข็งแรงอยู่เสมอ



   ผมนึกไปถึงคืนนั้นของผมกับธนู…จากนั้นผมก็ส่ายหน้าไล่ความคิดของตัวเองทิ้งอย่างรวดเร็ว ไม่รู้สิ นึกถึงทีไรแล้วต้องเขินอายหน้าแดงอีกทั้งยังกลืนน้ำลายทุกทีไป


5.   แอลฟาพูดไม่ค่อยเก่ง


6.   แอลฟาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ โดยเฉพาะอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับคนรัก



   ผมขมวดคิ้วและก็ตั้งใจอ่านมากขึ้น



7.   แอลฟาชอบหึงหวง เนื่องจากติดนิสัยจากการเป็นห่วงคนในฝูง



   นี่ผมเริ่มอินกับสิ่งที่รันเขียนทีละนิดๆ แล้วนะเนี่ย



8.   แอลฟารักเดียวใจเดียวสุดๆ *** (กาดอกจันแปดพันดอก)



   ปากของผมขยับเป็นรอยยิ้ม...ยัยรันให้ความสำคัญกับข้อนี้ ผมเองก็รู้สึกชอบข้อนี้มากที่สุดเช่นเดียวกัน

   แต่เอ๊ะ...ทำไมจู่ๆ ผมถึงเริ่มอินเฉยเลย (หุบยิ้มฉับ)



9.   แอลฟาสามารถฆ่าชู้ของคนรักได้เลยชนิดที่ว่าไม่คิดหน้าคิดหลังใดๆ ทั้งสิ้น



เดี๋ยวนะ…



10.   วิธีง้อแอลฟาที่ดีที่สุดก็คือ…นอนแก้ผ้ารอแอลฟาบนเตียง



   พอแล้ว…ผมไม่อ่านแล้ว!

   “ทำไมทำหน้าใส่งานชิ้นโบว์แดงระดับอภิมหามาสเตอร์พีซของหนูแบบนั้นล่ะ” รันทำเสียงกระเง้ากระงอด “นี่อุตส่าห์คิดทั้งคืนเลยนะ”

   “คิดเหรอว่าไอ้ธนูมันจะเป็นคนอย่างที่รันเขียน” ผมเบ้ปากใส่น้องสาวตัวเอง

   “ทำไมต้องพูดถึงพี่ธนูด้วยล่ะ” อีกฝ่ายทำสีหน้าล้อเลียนผม “ก็เขียนอยู่ว่าแอลฟาๆ ไม่ใช่พี่ธนูสักหน่อย”

   “ก็อีกแผ่นมันบ่งบอกว่ารันเขียนถึงไอ้ธนูซะขนาดนั้น” ผมยังไม่ยอมแพ้

   “ขอพูดตรงๆ นะคะมายโบร…หัวกระดาษก็เขียนอยู่ว่ามันเป็นแค่ความคิดกับจินตนาการของหนู จริงๆ แล้วหนูก็ไม่รู้หรอกว่าพี่ธนู เอ๊ย แอลฟาแท้จริงเป็นยังไง”

   “…”

   “พี่รบอินเองชัดๆ”

   “เปล่าสักหน่อย” ผมต้องรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวตัวเองจะเสียหลัก “วันนี้ปิดคอร์สแล้วนี่นา รันจะไปเที่ยวที่ไหนกับลิซ่าล่ะ”

   “วันนี้ลิซ่าจะพาไปเที่ยวร้านสวยๆ ร้านนึง มันบอกว่าร้านนี้ต้องถูกใจหนูแน่ มีแอลฟากับฝูงอยู่เต็มไปหมด”

   “นี่คิดไปแล้วใช่มั้ยว่าแอลฟามีอยู่จริงๆ บนโลกใบนี้”

   “ไม่ได้คิดถึงขนาดนั้นหรอก…ตอนนี้ก็แค่จินตนาการไปเรื่อยๆ เพื่อความสนุกสนาน” เออเว้ย…น้องผมมันรู้จักวิธีที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขมันก็ดีแล้ว “ใครหล่อใครดูดีก็จะจับมาเป็นแอลฟาให้หมด…แต่ตอนนี้ไม่มีใครเหมาะกับคำคำนี้เท่าพี่ธนูอีกแล้ว ยิ่งส่องก็ยิ่งรู้สึกใช่”

   “…”

   “อยากจะรู้นักว่าพี่เขามีแฟนหรือยัง”

   ผมส่งเสียงไออย่างไม่ปิดบัง ยัยรันทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ผม

   “ไม่ต้องมาไอเลย ไหนบอกไม่ได้สนใจ”

   “ก็…” ผมจะบอกเธอยังไงดีล่ะ

   “เชอะ…ไปดีกว่า รู้สึกเบื่อพี่ชายของตัวเองเหลือเกิน”

   ผมมองตามแผ่นหลังของรันไปพร้อมๆ กับส่ายหน้าให้ตัวเอง







   หลังจากนั้นประมาณยี่สิบนาที

   ผมตกใจชนิดที่ว่าเกือบเหยียบเบรกกะทันหันกลางท้องถนนเพราะไอ้ธนูโทรเข้าโทรศัพท์ผม

   มันจะโทรมาอีกรอบทำไมกัน...

   ผมรีบรับสายมันอย่างรวดเร็วโดยใช้หูฟังบลูทูธ…เสียงแรกที่ผมได้ยินคือเสียงโวยวายของมัน

  [เมื่อไหร่จะมา!]

   โอย หูจะแตก… “อยู่บนถนนเนี่ย…เร่งทำไมวะ”



   แอลฟาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้…



   สิ่งที่รันเขียนเริ่มแวบกลับเข้ามาในหัวผม

   [กูจะไปยิม]

   “…”

   [แต่อยากเห็นหน้ามึงก่อน]



   …โดยเฉพาะอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับคนรัก



   ผมกระพริบตาปริบๆ ขณะพยายามรวบรวมสติตอบไอ้ธนูไปด้วยและก็ขับรถไปด้วย

   “ก็รีบแล้วนี่ไง” เสียงของผมอ่อยลงอย่างใจอ่อนยวบ

   [รีบแค่ไหน] เสียงอีกฝ่ายอ่อนโยนมากขึ้นจนผมใจสั่น

   “ก็รีบนั่นแหละ” จะให้ผมตอบมันว่าอะไรได้อีก

   […]

   “ทำไมต้องไปยิมแต่เช้าวะ”

   [ไม่อยากไปชนเวลาคอร์สโยคะของอาม่าอาอึ้ม]

   ผมต้องไปถามการ์ดอีกทีว่ามันหมายความว่าไง… “อืม”

   [วันนี้มีนัดตอนสายๆ ด้วย ต้องรีบไป]

   ผมเริ่มอยากรู้ตะหงิดๆ แล้วว่ามันมีนัดอะไร ถ้าผมถาม…มันจะเป็นการละลาบละล้วงเกินไปมั้ย

   [มึงถามได้นะว่ากูจะไปไหน]

   ผมแอบอมยิ้มเพราะมันรู้ใจผม

   “มึงจะไปไหน”

   [ไปตีกอล์ฟกับพ่อ…แต่จริงๆ แล้วกูไปดูพ่อตีมากกว่า กูไม่ชอบตีกอล์ฟ]

   ผมนึกภาพออกเลย “จะไปเจอพี่นทีด้วยหรือเปล่า”

   [ทำไมต้องถามถึงไอ้ห่านั่น] น้ำเสียงของไอ้ธนูเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันจนทำให้ผมนึกถึงสิ่งที่รันเขียน



   แอลฟาชอบหึงหวง เนื่องจากติดนิสัยจากการเป็นห่วงคนในฝูง



   ที่จริงข้อนี้ไอ้ธนูมันก็แสดงออกให้ผมเห็นหลายต่อหลายรอบแล้ว…

   “กูเป็นห่วงมึงเนี่ย…เขาชอบแกล้งมึงไม่ใช่เหรอ” ผมพูดออกมาจากใจจริง ไม่รู้ว่าปลายสายกำลังทำหน้ายังไง แต่มันเงียบไปนานเลยทีเดียว

   [มึงทำให้กูไม่อยากไปยิมแล้ว…หรือกูควรจะอยู่รอเจอมึงดีนะ?]

  ผมมองดูสภาพจราจร…ไม่รู้วันนี้แถวนี้มีงานอะไร ถึงได้รถติดยาวแต่เช้าขนาดนี้

   [แต่ถ้ากูหุ่นไม่ดี...กูก็จะไม่มีอะไรมามัดใจมึง]



   รูปร่างของแอลฟาจะเต็มไปด้วยพละกำลังและแข็งแรงอยู่เสมอ



   “มึงจะบ้าเหรอ” ผมนึกไปถึงหุ่นมันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

   แม่ง...จากที่เคยเห็นมันก็...หุ่นดีมากอยู่แล้วนะ

   อื้อหือ

   ผมกลืนน้ำลายลงคอแล้วสั่นหน้าแรงๆ เพื่อเรียกสติ

   [ไม่รู้สิ…ก็มึงมันฮอต มึงมันเลือกได้]

   กูเลือกมึงแล้ววววววไอ้บ้า…โธ่เอ๊ย

   “คิดไปเองตลอดเลย”

   แค่ไม่กี่นาที…มโนภาพของรันถูกไปกี่อย่างแล้ววะเนี่ย แอลฟา (ในความคิดน้องสาวผม) มันเหมือนธนู หรือธนูมันเหมือนแอลฟามากกว่ากันแน่

   [ต้องไปแล้วว่ะ ไม่งั้นไม่ทัน] ธนูบอกผ่านปลายสาย ผมอดรู้สึกเสียดายไม่ได้…ไม่ได้มีแต่มันหรอกที่อยากเจอผม ผมเองก็อยากเจอมันเหมือนกัน [รีบขี่รถออกไปดีกว่า เผื่อจะสวนกับมึง]

   “เฮ้ย…เดี๋ยว!” ปลายสายถูกตัดไปแล้ว
   








   ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น…ผมขับรถสวนกับมันที่ขี่แดงไบเล่ออกมา มันส่งสัญญาณให้ผมจอดรถข้างทางโดยที่มันบังคับรถให้อ้อมมาจอดข้างหน้ารถของผม

   ร่างสูงๆ ของไอ้ธนูถอดหมวกกันน็อก มันทำตาหยีสู้แดดยามเช้าขณะเดินมาหาผมที่ที่นั่งฝั่งคนขับพร้อมกับใช้มือยีผมตัวเองอย่างไม่ค่อยใส่ใจ

   แหมสาด...เท่ทุกท่วงท่าเชียวนะ

   ผมเลื่อนกระจกรถลง…พยายามกลั้นยิ้มเพราะได้เห็นหน้าของธนูแล้ว

   “ไง” ผมทักมัน มันย่อตัวลงเอามือมาประสานตรงบริเวณที่เคยเป็นกระจกเพื่อจ้องมองผม

   มันไม่พูดอะไรเลย…เอาแต่จ้องแบบยิ้มๆ จนผมเขิน

   “อะไรของมึงเนี่ย”

   “กูฝากร้านหน่อย”

   ผมทำหน้างง “ไอจีกูคนฟอลไม่เท่าไหร่เอง”

   โป๊ก

   ธนูเคาะหัวผมอย่างไม่ปราณี…

   “หล่อแต่กวนตีน…ยังไงก็ต้องถูกตี”

   “ก็ไอจีกูคนฟอลโลว์น้อยนี่หว่า” ผมคลำหัวตัวเอง…ไอ้เหี้ยนี่มือหนักมาก

   “กูหมายถึงร้านที่มึงกำลังจะไปทำงานเนี่ย”

   “เพื่อนมึงดูแลร้านดีอยู่แล้ว”

   “เพื่อนกูต้องมีคนดูแลอีกทีหนึ่ง”


   ฝูงจะติดแอลฟา พอๆ กับที่แอลฟาติดฝูง พวกเขาจะขาดกันและกันไม่ได้


   ผมสะบัดหัวไล่ความคิดที่รันฝังใส่หัวผม…

   “กูไม่ไว้ใจใครนอกจากมึง” ธนูยังคงจ้องหน้าผมอยู่ “เพราะกูเคยเห็นมึงดูแลเพื่อนๆ มึงแล้ว…มึงดูแลเพื่อนมึงโคตรดีเลย”

   “อืม…โอเค” มันมากระตุ้นต่อมคิดถึงเพื่อนของผมทำไม…

   “ฝากด้วยนะ”

   “ได้”

   “นี่กูพูดจริงๆ นะ”

   “รู้แล้วน่า” นั่นฝูง เอ๊ย เพื่อนหรือว่าลูกกันแน่…แม่งฝากฝังกับผมจังเลย

   “ถ้าใครไม่เชื่อฟัง…รีบโทรมาบอก”

   ที่ผ่านมาในร้านนี้ก็ไม่เคยมีใครมีปัญหานะ…คนที่มีปัญหาก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าผมเนี่ย
 
   “ได้” ผมรับคำ

   “มึงรู้แล้วใช่มั้ยว่ามึงต้องทำตัวยังไง”

   ผมขมวดคิ้ว “หา”

   “อย่าทำตัวในแบบที่กูไม่ชอบ”

   “มึงนี่สั่งจังเลยวะ”

   “ก็มึงมันดื้อ”

   “กูไม่เห็นจะเป็นอย่างที่มึงพูด”

   “มึงฮอต…มึงไม่เข้าหาใครแต่ก็มีคนเข้ามาหามึง กูไม่ชอบ”

   “ขี้หึงเอ๊ย”

   “ว่าไงนะ”

   “เปล่า” ผมทำหน้าบึ้งตึง “จะฝากอะไรอีกมั้ย…”

   “เหลือแต่หัวใจกูนี่แหละ...มึงจะรับฝากหรือเปล่า”

   แม้จะฟังดูเสี่ยวแดก…แต่หน้าหล่อๆ ที่สุดแสนจะนิ่งเวลาที่พูดออกมาของมันนั้นก็ทำเอาผมโก่งคออ้วกไม่ลง เพราะผมเขินแทน…


   แอลฟารักเดียวใจเดียวสุดๆ *** (กาดอกจันแปดพันดอก)


   นั่นเป็นสิ่งแรกในกระดาษของรันที่ผมอยากให้มันเป็นจริงยังไงก็ไม่รู้

   ดวงตาของผมจ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาของอีกฝ่าย…มันดูจริงใจเกินกว่าที่ผมจะแปรเปลี่ยนคำพูดนั้นให้เป็นเรื่องล้อเล่น

   “ฝากแล้วไม่มีบริการคืน...มึงยังจะฝากอยู่ป่ะล่ะ”

   “แบบนั้นยิ่งดีใหญ่เลย”

   ธนูยิ้มมุมปาก ก่อนจะขยี้ผมของผมแรงๆ แล้วเดินหนีไป…ผมมองตามมันไปจนมันขึ้นรถ แล้วก็ขี่ออกไป หัวใจเต้นเป็นเสียงดังตึกตัก

[ก้อง]

  วันนี้ไอ้รบคอสเพลย์เป็นเจ้าหนูจำไม…มันเอาแต่ถาม ถามและก็ถาม

   ส่วนใหญ่คำถามของมันมีแต่เรื่องไอ้ธนูล้วนๆ มันถามการ์ด (ผู้ซึ่งสนิทกับมันมากที่สุดในร้าน) ว่าทำไมมันกับเพื่อนๆ ถึงได้กลัวและก็เกรงใจไอ้ธนูกันมาก การ์ดมันจึงได้ตอบให้ว่าที่เมียไอ้ธนูในอนาคตได้ไขข้อข้องใจ

   พวกเราเป็นกลุ่มเด็กมีปัญหาที่มารวมตัวกัน…โดยที่ส่วนใหญ่พวกเรารอดจากปัญหานั้นด้วยฝีมือของไอ้ธนูคนนี้นี่แหละ

   การ์ดเป็นมนุษย์ที่ดึงดูดเพศผู้…ธนูมันเคยไปช่วยให้การ์ดหลุดออกมาจากวงโคจรของผู้ชายหลายๆ คนที่เข้ามายุ่งกับมันไม่หยุดไม่หย่อน

   ยุเป็นมนุษย์มีหนี้…มันหมดหนี้ได้ก็เพราะธนูใช้หนี้ให้แบบให้ไปเลย ไม่หวังให้ยุใช้มันกลับคืน

   โฮมเป็นมนุษย์ยากจน…ธนูรับมันเข้ามาอยู่ในกลุ่มเพราะอยากจะช่วยเหลือมันทุกอย่าง (มันเรียนเอกดนตรีก็จริงแต่ไม่มีตังค์ซื้อเครื่องดนตรีสักชิ้น…สมัยที่มันสอบเข้ามันซ้อมโดยใช้เครื่องดนตรีของโรงเรียน)

   ส่วนผม…ผู้ที่เป็นสายบู๊ ธนูมันช่วยผมจากการถูกรุมสะกรำจากแก๊งเพื่อนเก่าของผมที่ตอนนี้กลายเป็นศัตรูไปแล้ว พวกมันหักหลังผม…มีหลายคนในนั้นเคยนอนกับแฟนผม ทำให้ผมฉุนขาด ธนูมันเข้ามาช่วยไม่ให้ผมขาดสติจนทำร้ายไอ้พวกนั้นถึงขั้นพิการ…มันทำให้ผมใจเย็นขึ้นมาก

   เรื่องราวของผมมันจะฟังดูธรรมดามาก ถ้าธนูมันไม่เคยไปรับมือรับตีนคนสิบกว่าคนแทนผมน่ะ

   เรื่องคราวนั้นผมจำได้ไม่เคยลืม…

   เมื่อเด็กมีปัญหามารวมตัวกันทำให้กลุ่มของพวกเราเหนียวแน่นกันมาก ธนูมันเป็นยิ่งกว่าผู้นำกลุ่มเพราะมันคือทุกสิ่งทุกอย่างของพวกเรา เรียกได้ว่าแค่เห็นหน้ามันก็รู้สึกอุ่นใจ อบอุ่น และก็ปลอดภัยแล้ว

   อาจจะฟังดูเว่อร์ แต่พวกเรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

   ถ้าไม่มีไอ้ธนูสักคนป่านนี้พวกเราคงแตกกลุ่มกันไปตั้งนานแล้ว…เราสี่คนไม่มีอะไรเหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งเดียวที่เหมือนกันก็คือใจที่เคารพไอ้ธนู…มันก็เท่านั้นเอง

   สีหน้ารบตอนที่ฟังนั้นดูน่าขันเป็นอย่างมาก…มันฟังแล้วมันก็ทำท่าเช็กกับสิ่งที่อยู่ในสมองของมัน จากนั้นก็ตีอกชกหัวตัวเองราวกับต้องการเรียกสติ

   เพิ่งรู้ว่าคนหล่ออย่างมันก็มีมุมนี้ด้วย…

   ทั้งนี้ทั้งนั้น…ความเป็นผู้นำของไอ้ธนูมันกำลังจะเปลี่ยนไป ไม่ใช่เพราะมีใครมาโค่นล้ม และก็ไม่ใช่เพราะผมกับเพื่อนสูญสิ้นศรัทธาในตัวมัน…

   แต่เป็นเพราะไอ้คนที่กำลังตีอกชกหัวตัวเองอยู่นี่ต่างหาก

   ดูเหมือนรบมันจะไม่ค่อยรู้ตัวสักเท่าไหร่

   ‘พวกมึงอย่าบังคับให้รบทำงานหนักนะ’

   ‘ห้ามใครสั่งงานไอ้รบ…นอกจากกู’

   ‘อย่าให้มันไปเสิร์ฟที่โต๊ะลูกค้าน่ารักๆ…ใช่แล้วไอ้เหี้ยยุ กูหมายถึงโต๊ะลูกค้าผู้ชายที่หน้าตาน่ารักๆ’ 

   ‘ลูกค้าคนไหนมาขอเบอร์มันก็ให้เบอร์กูไป’

   มันแม่งหลงซะขนาดนี้จะให้ผมคิดยังไง…ใจไอ้ธนูอยู่กับรบหมดแล้ว เพราะฉะนั้นทำดีกับรบก็เหมือนทำดีกับธนูครับ…ดีไม่ดีอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำเพราะธนูมันก็เห็นดีเห็นงาม

   เป็นอีกครั้งที่ผมอยากจะย้ำว่าผู้นำที่แท้จริงก็คือไอ้รบนี่แหละ ลองให้มันสั่งไอ้ธนูดูสิ…ผมเชื่อว่าเพื่อนผมแม่งทำทุกอย่างอ่ะ เพียงแต่ไอ้รบมันไม่สั่งเฉยๆ

   ผมนึกว่าวันนั้นของเราจะหมดไปกับการตอบคำถามของรบ…แต่แล้ว…มันกลับไม่เป็นเช่นนั้นครับ

   ทุกคนจะได้รู้เรื่องราวหลังจากนี้







[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 7 _ p. 9 _ 0 7 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 13-05-2018 03:27:16

[รบ]

   ธนูมันกำลังงอแง...

   ผมไม่อยากจะใช้คำที่ขัดกับรูปร่างสูงยักษ์ของมันหรอกนะครับ แต่ไอ้นั่นมันงอแงอยู่จริงๆ เนื่องจากพ่อของมันเทมันกลางคัน มันจึงส่งข้อความมาโวยวายกับผม หนำซ้ำยังเรียกให้ผมไปหาตรงสตูดิโอสำหรับซ้อมตีกลองชุดของมันอีก มันบอกว่าใกล้ๆ ผมขับรถแป๊บเดียวก็ถึง...

   แต่กูกำลังทำงานให้มึงอยู่นี่ไง มึงจะมาเอาแต่ใจอะไรวะ

   ระหว่างที่ผมกำลังเถียงกับไอ้ธนูอย่างสุดใจผ่าน Dm โฮมก็ยื่นหน้าออกมาจากครัวพร้อมๆ กับส่งข้าวกล่องสองกล่องมาให้ผม

   “ข้าวไอ้ธนูอ่ะ” มันพูด ตั้งท่าจะกลับเข้าครัว

   “เดี๋ยว…มึงเอามาให้กูทำไม” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ

   “ธนูบอกว่ามึงจะเป็นคนเอาข้าวไปส่งมันที่สตูฯ”

   ผมรับปากมันตอนไหนวะ…ไอ้บ้านั่นคงไม่ชอบถูกขัดใจล่ะสิท่า ถึงได้มาเอาแต่ใจและก็ลงกับผมแบบนี้

   ผมทอดถอนใจก่อนจะมองถุงข้าวกล่องในมือ…แม้ว่าปากจะบอกมันไปแล้วว่าผมไม่ไป แต่ท้ายที่สุดแล้วผมก็ต้องไปอยู่ดี

   จะว่าไปแล้วตั้งแต่รู้จักกับแม่งมา…ผมก็ยังไม่เคยเห็นแม่งตีกลองให้เห็นสักทีนะ ตอนเรียนในมอมันก็ชอบเก็บตัวในห้องซ้อม เวลาที่คณะหรือเอกมันมีกิจกรรม…ผมก็ไม่เคยเห็นมันจะเป็นมือกลองให้กับงานอะไรสักที

   ไม่แน่ว่า…มันอาจจะเท่ฉิบหายวายป่วงก็ได้

   ผมเริ่มมองเห็นประโยชน์จากการไปส่งข้าวกลางวันให้ไอ้ธนูในตอนนี้นิดหน่อยแล้วล่ะ






   สตูดิโอแห่งหนึ่ง

   มันเป็นสตูดิโอซ้อมดนตรีที่ค่อนข้างหรู เรียบ เงียบ และเป็นส่วนตัว ทันทีที่ผมโผล่หน้าเข้าไป พนักงานสาวที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ก็ต้อนรับผมในทันที

   “คุณธนูอยู่ห้องซ้อมที่สี่ค่ะ”

   เอ่อ…ทำไมเธอถึงรู้ล่ะ

   ผมส่งยิ้มให้เธอก่อนจะเดินไปยังสตูฯ ห้องที่สี่ แม้จะเป็นห้องเก็บเสียง แต่คนที่อยู่ภายในห้องก็ตีกลองเสียงดังมากพอที่จะทำให้คนภายนอกได้ยินอยู่บ้าง

   ขอลองแอบส่องผ่านกระจกที่ประตูสักนิดก่อนดีกว่า

   ธนูมันกำลังตีกลอง…ไม่สิ เรียกว่ามันกำลังทำร้ายกลองอย่างบ้าคลั่งน่าจะถูก เหงื่อที่ไหลออกมาตามใบหน้าและเส้นผมที่เปียกชุ่มเป็นหลักฐานบ่งบอกเรื่องที่ว่ามันออกแรงตีกลองอย่างหนักหน่วงมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

   โห เซ็กซี่…

   เอ่อ ไม่ใช่สักหน่อยยย

   ดวงตาของมันมองเห็นผม หลังจากนั้นมันก็โยนไม้กลองทิ้งและก็ลุกมาเปิดประตูให้ด้วยความไวแสง

   “หิวขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมท้วงขำๆ มันส่ายหน้าดิก

   “เปล่า กำลังเซ็งๆ”

   “…”

   “เห็นหน้ามึงแล้วหายเซ็ง”

   แม่งพูดจริงป่ะเนี่ย…ถ้าจริงอย่างที่มันพูดล่ะก็ ผมจะได้รู้สึกดีขึ้นกับการมาหามันกลางเวลางานแบบนี้หน่อย

   มันนั่งลงกับพื้นอย่างคนชิลๆ เปิดกล่องข้าวทั้งสองกล่องเตรียมกิน กล่องแรกเป็นข้าวที่มีแต่ผักและก็ผัก ส่วนกล่องที่สองก็เป็นพวกฟักทองนึ่งอะไรเทือกๆ นั้น

   เข้าใจแล้วว่าทำไมมันหุ่นดีขนาดนี้…เพราะมันไม่ยอมปล่อยเนื้อปล่อยตัวสักวินาทีเลย

   “งั้น…กูไปนะ” ผมบอกลาอย่างเก้ๆ กังๆ

   “จะรีบกลับทำไม”

   “งาน…ไง” ทำไมมีแต่ผมที่ห่วงเรื่องงานกันนะ ทั้งๆ ที่หน้าที่นี้ควรเป็นของไอ้ธนูแท้ๆ

   มันหรี่ตามองผม…ก่อนจะเอ่ย “กูจะให้มึงทำอะไรสักอย่างก่อนไป”

   “อะไรวะ”

   “จะนั่งดูกูกินจนเสร็จ หรือจะเข้ามาจูบปากกู…เลือกเอา”

   เหี้ยไรวะนั่นน่ะ…

   “อย่างหลังทำเสร็จจะได้กลับทันทีเลยนะ” มันนั่งด้วยท่าสบายๆ พร้อมกับมองจ้องเขม็งมาที่ผมคล้ายกับเชิญชวนและรอคอย

   ผมที่ยืนอยู่ติดกับประตูถึงกับงงงันปนเคอะเขิน

   “อยากอยู่กับกูให้นานกว่านี้หรืออยากกลับทันที…เลือกเอาเองก็แล้วกัน”

   “ถ้ากูไม่เลือกล่ะ” ไม่มีเหตุผลอะไรสักอย่างที่ผมต้องยอมนี่หว่า

   ธนูทำสีหน้าที่รู้อยู่แล้วว่าผมจะปฏิเสธมัน...มันเปลี่ยนท่านั่งเป็นขัดสมาธิ จากนั้นก็เริ่มตักข้าวในกล่องขึ้นมากิน

   เอ่อ...บทสนทนาระหว่างผมกับมันนี่มันจบลงแล้วเหรอ

   แล้วผมต้องทำยังไงต่อ...

   ธนูกินข้าวเงียบๆ สลับกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนไอจีดูเล่นๆ ผมรู้สึกไม่สบายใจที่มันเงียบไป จึงลองเลียบๆ เคียงๆ เข้าไปยืนใกล้ๆ มันดู ดูจากสีหน้าของมันแล้ว...ผมขอสารภาพตามตรงว่าผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่

   แต่อย่างน้อยในจอมันก็เป็นอินสตาแกรมนักรบสปาตันของผมล่ะวะ

   “ส่องไรอ่ะ” ผมแซวแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ

   “ไปไกลๆ เลย” มันทำเสียงงอนในแบบของมัน

   มึงไม่ได้น่ารักเลยสักนิดดดดดดด

   “เชี่ย งอนไรเนี่ย” แต่ก็นั่นแหละ...มันงอนผมก็ต้องง้อ ยังไงผมก็แคร์มันฉิบหายอยู่ดี

   “ไม่อยากอยู่กับกูไม่ใช่เหรอ”

   จะให้ผมต้องพูดย้ำเรื่องนี้กี่ครั้งกันนะ... “ที่กูทิ้งมาน่ะมันคืองานที่มึงจ้างกูนะ”

   “มึงไม่ต้องเอางานมาอ้างเลย...ในเมื่อมึงไม่สนใจเจ้านายของมึงอย่างกู”

   แม่ง...มันงอนจริงๆ หรือว่างอนเล่นๆ กันแน่เนี่ย

   ผมพ่นลมออกมาเล็กน้อยก่อนจะใช้นิ้วสะกิดมัน มันหันหน้ามาในองศาที่พอเหมาะพอเจาะกับการที่ผมจะขยับริมฝีปากเข้าไปแตะริมฝีปากของอีกฝ่าย

   แต่เมื่อผมทำแบบนั้น...ผมก็ไม่ได้คิดในหัวเลยสักนิดว่าธนูมันจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบที่เร็วมาก มันไม่ยอมให้ผมขยับใบหน้าของตัวเองถอยออกไปง่ายๆ หนำซ้ำมันยังรั้งท้ายทายของผมเอาไว้เพื่อให้จูบของเราทั้งคู่เนิ่นนานมากขึ้นกว่าเดิม

   มัน...หวานกับผมอีกแล้ว

   ราวกับว่าริมฝีปากของผมคือสิ่งที่มันต้องการมากกว่าอาหารสองกล่องนั่นซะอีก เพราะมันเอาแต่ใช้ปากชิมไปทุกซอกทุกมุมของปากผม แถมมันยังใช้ลิ้นเข้ามาสัมผัสรสหวานในโพรงปากของผมอย่างนักจูบมืออาชีพอีกต่างหาก

   ผมทรงตัวแทบไม่อยู่...จากที่นั่งยันเข่าสูงกว่ามันตอนนี้ผมต้องขยับตัวลงมาให้นั่งระดับเดียวกันกับมันแล้ว

   ธนูผละใบหน้าออกไปตอนที่ผมตั้งใจจะจูบกับมันต่อ...มันยิ้มเผล่เมื่อเห็นสีหน้าเหวอปนงุนงงของผมพร้อมกับเลียริมฝีปากของตัวเองเบาๆ

   “รู้สึกอิ่มยังไงไม่รู้” มันทำท่าลูบท้อง “มึงกลับไปได้แล้ว”

   ไม่...ยังไงผมก็ไม่มีทางให้มันกระหยิ่มยิ้มย่องในใจได้นานนักหรอก

   “ขอสักทีเถอะ” ผมยกเท้าขึ้นมาเตรียมจะถีบมัน แต่ไอ้ธนูมันก็คือไอ้ธนู...แม่งจับขาผมเอาไว้ไม่ให้ผมทำแบบนั้นได้อย่างโคตรไว

   “คิดจะทำร้ายร่างกายกูเหรอ”

   “ก็ใช่น่ะสิ”

   “สงสัยอยากจูบอีกสินะ...ก็ได้ มาๆๆ” มันปล่อยขาผมจนตัวของผมเซล้ม ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาใกล้

   “มึงจูบอากาศไปเหอะ” ผมเตรียมลุกหนี แต่ธนูมันดึงแขนผมให้พุ่งกลับเข้าไปหามันอีกรอบ

   มันกอดผมไปหมดทั้งตัว จากนั้นมันก็...นั่นแหละ จูบหวานเต็มเม็ดเต็มหน่วยอีกครั้ง

   มันผละออกแล้วมองหน้าผมด้วยสายตาเอ็นดู ผมผลักหน้ามันออก ในที่สุดผมก็ลุกขึ้นยืนได้อย่างจริงจังสักที

   หัวใจของผมเต้นเร็วอย่างกับจังหวะกลองที่ไอ้ธนูมันตีเมื่อสักครู่นี้

   “เจอกันตอนเย็น” มันพูดยิ้มๆ ระหว่างที่ผมเดินไปที่ประตู... “ฝากร้าน...ฝากเพื่อนๆ ด้วยนะ”

   “รีบๆ กลับไปเลย” ผมเสียงดังใส่มันทิ้งท้าย

   “คิดถึงก็บอก”

   ผมยิ้มมุมปาก แล้วยอมรับ... “เออ กูคิดถึงมึง”

   หลังจากที่ได้ยิน ไอ้ธนูแม่งทำช้อนหล่นออกมาจากมือ...ฮ่าๆๆๆ

[ก้อง]

   ตอนบ่ายนั้นมีความวุ่นวายเกิดขึ้นเล็กน้อย เริ่มจากการที่น้องสาวของไอ้รบกลายมาเป็นลูกค้าในวันนี้หลังจากที่มันกลับมาจากส่งข้าวให้ท่านหัวหน้า น้องมันส่อแววสวยตั้งแต่เด็กๆ เพราะเชื้อฝรั่งในตัว แม้ว่ารบจะทำท่าเป็นรำคาญน้อง แต่ผมก็จับสังเกตได้ว่ามันหวงน้องสาวมาก

   ดูเหมือนน้องมันจะไม่ค่อยรู้เท่าไหร่ว่าพี่ชายหวงน่ะ

   ‘พี่คะ จริงใช่มั้ยคะที่ว่าพี่ธนูเป็นเจ้าของร้านนี้’

   ‘ไอ้พี่รบของหนูทำงานร้านนี้จริงๆ ใช่มั้ย ทำไมถึงไม่บอกกันนะ’

   ‘พี่ชายของหนูต้องแอบชอบเจ้าของร้านของพี่แน่เลยค่ะ เคยเจอกันหนหนึ่งแล้วก็ตามมาสมัครงานถึงนี่เลย หนูรู้!’

   ‘เสียดายที่ไม่ได้เจอพี่ธนูนะคะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ พี่ก็หล่อดีเหมือนกัน พี่ชื่อพี่ยุใช่มั้ยคะ’

   ไอ้รบดูปวดหัวกับน้องตัวเองมาก…ต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าน้องรันจะกลับไปนั่งที่โต๊ะและปฏิบัติตัวเหมือนลูกค้าปกติ ผมกับเพื่อนแอบหัวเราะขำ มันตลกตรงที่ว่าน้องรันชงไอ้ธนูกับไอ้รบทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว นี่ถ้าน้องรู้ความจริง…น้องจะไม่ฟินจนดีดดิ้นเลยเหรอ

   แต่สิ่งที่ผมเพิ่งเล่าไปนั้น…ยังไม่ใช่ความวุ่นวายของวันนี้อย่างแท้จริง

   ผมไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าจะมีกลุ่มนักเลงที่ละม้ายคล้ายคลึงกับกลุ่มของพี่นทีเข้ามาเป็นลูกค้าในร้าน พวกลูกค้าสาวๆ แตกตื่นทันทีเพราะคนกลุ่มนี้ทั้งป่าเถื่อนและก็เสียงดัง รบต้องรีบกันน้องสาวตัวเองกับเพื่อนๆ ให้ออกไปนั่งอยู่ข้างนอกร้านเพราะคนพวกนั้นครองพื้นที่ภายในร้านจนหมด

   เด็กๆ ส่งเสียงถามอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์…แต่รบมันก็จำเป็นที่จะต้องทำ

   ยุมีท่าทีผิดปกติตั้งแต่คนพวกนี้เข้ามาในร้าน ผมสบโอกาสจึงได้เอียงคอไปกระซิบถามว่ามันเป็นอะไรของมัน

   “คนพวกนี้เคยเป็นเจ้าหนี้กูว่ะ”

   มันสั่นไปทั้งตัวเพราะมันฝังใจกับเหตุการณ์ตอนที่มันเป็นหนี้อยู่มาก มันเล่าให้ผมฟังว่ามีหลายต่อหลายครั้งที่มันนึกอยากจะกระโดดน้ำตายไปซะเสียให้รู้แล้วรู้รอด ฉะนั้นเพราะธนูมาเปลี่ยนชีวิตคนอย่างมันจากหลังมือกลายเป็นหน้ามือ มันจึงเกาะติดไอ้ธนูเป็นตังเม สถาปนาให้ธนูเป็นผู้นำตลอดกาลของมัน…

   แม้ผมจะเป็นพละกำลังของกลุ่ม แต่ถ้าผู้นำไม่อยู่ ผมเองก็รู้สึกไม่ค่อยอุ่นใจเท่าไหร่นัก ดวงตาของผมมองไปที่รบผู้ซึ่งเกาะติดกลุ่มของน้องสาวไม่ห่าง…

   เมียผู้นำก็พอจะช่วยให้ผมเกิดความอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

   “เฮ้ย กาแฟน่ะได้หรือยัง ชักช้าจังวะ!”

   “ไอ้ร้านนี้มันได้เปิดแอร์บ้างมั้ย ทำไมมันร้อนแบบนี้”

   “พนักงานหายหัวไปไหนหมด นี่ลูกค้านะ ทำไมไม่มาดูแล”

   คนพวกนั้นไม่เพียงแต่จะส่งเสียงดัง แต่ยังพ่นถ้อยคำที่ไม่น่าฟังออกมาหลายอย่าง ผมรู้ว่าร้านของเรามันไม่มีทางเพอร์เฟ็กต์ แต่ไม่ว่าจะยังไงคนพวกนี้ก็ไม่ควรที่จะมาสบประมาทร้านเราตรงๆ แบบนี้

   มือของผมกำแน่น ไม่รู้ว่าผมต้องทนกับคนพวกนั้นอีกนานเท่าไหร่ ผมมองไปที่ไอ้ยุ มันเอาแต่ทำหน้าเจื่อน พยายามมองมาที่ผมอยู่เรื่อยราวกับต้องการหาที่พึ่ง ที่ผ่านมามันคงจะโดนทวงหนี้สารพัดรูปแบบ ทั้งรุนแรงและไม่รุนแรง มันถึงได้แสดงท่าทีแบบนั้นออกมา

   เพล้ง!

   หนึ่งในคนพวกนั้นเพิ่งตั้งใจทำแก้วกาแฟร้อนหล่นแตก ไอ้ยุที่เพิ่งเป็นคนเอาไปเสิร์ฟถูกคว้าคอเสื้อ ผมเริ่มฉุนขาด…เพราะพวกนี้แม่งตั้งใจทำชัดๆ ผมเห็นเต็มๆ สองตา

   “วางลงโต๊ะดีๆ ไม่เป็นเหรอวะฮะ” มันจงใจหาเรื่องยุ

   “ผมวางให้พี่ดีๆ แล้วนะครับ” ไอ้ยุตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด “แต่พี่…”

   “มึงจะบอกว่ากูตั้งใจปัดกาแฟตัวเองตกเหรอ กูเสียเงินซื้อมันมานะ”

   ก็มึงตั้งใจปัดตกนั่นแหละไอ้เวรเอ๊ย!

   “สงสัยต้องชกเรียกสติกันหน่อยมั้ง”

   “เฮ้ย” ผมร้องเมื่อเห็นท่าไม่ดี

   “อย่านะครับ” การ์ดร้องลั่น

   ผมกับเพื่อนตั้งใจที่จะไปห้าม…แต่ทว่าไม่ทันการ ไอ้ยุร่วงลงไปกองกับพื้นด้วยสภาพที่น่าสมเพช พวกนั้นส่งเสียงหัวเราะราวกับถูกอกถูกใจที่ได้ทำร้ายร่างกายพนักงานของร้านสักที

   ไม่แน่ว่าไอ้พี่นทีอาจจะเป็นคนส่งเจ้าพวกนี้มาก่อกวนร้านในวันนี้ก็เป็นได้

   เมื่อเห็นยุเลือดตกยางออก สติของผมก็เริ่มพร่าเลือน สิ่งเดียวที่ผมคิดในหัวนั่นก็คือผมต้องเอาคืนพวกมันให้สมกับสิ่งที่พวกมันทำ

   ผมสาวเท้าเข้าไปหยุดตรงหน้าพวกนั้นก่อนที่จะเริ่มซัดเปรี้ยงใส่หน้าหนึ่งคนในนั้น ราวกับการชกคนอื่นของผมคือจุดเริ่มต้นของการตะลุมบอน เมื่อผมเริ่ม…คนอื่นก็เริ่มทำตามผมทันที

   การ์ด ยุ และโฮมเข้ามาผสมโรง เสียงอึกทึกครึกโครมดังไปทั่วบริเวณพร้อมกับเสียงแก้วแตกหลายใบ…

   ถ้าไอ้ธนูกลับมาถึง…มันเอาพวกผมตายแน่นอน

[รบ]

   สภาพหลังจากที่พวกนักเลงอันธพาลเหลือทิ้งให้ไว้นั่น…ผมใช้คำว่าเละเทะมาบรรยายก็คงจะไม่พอ

   ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้น้องสาวผมยอมกลับบ้านสักที ก่อนหน้าที่จะมีเหตุการณ์วุ่นวายผมบอกลูกค้าคนอื่นๆ ด้วยความสุภาพว่าสถานการณ์ที่ร้านกำลังมีปัญหา ลูกค้าคนอื่นๆ ก็ยอมกลับแต่โดยดี แต่ยกเว้น…ลูกค้าที่เป็นน้องสาวผม

   ช่วงระหว่างการตะลุมบอน…ผมต้องตัวติดกับน้องและก็แก๊งเพื่อนสาว จนในที่สุดน้องผมก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่กำลังเจออยู่นั้นคือการชกต่อยกันและมีการเจ็บตัวจริงๆ เกิดขึ้น น้องสาวกับเพื่อนถึงได้ยอมกลับกันไปสักที

   ตอนผมกลับมาอีกที…พวกนักเลงอันธพาลนั่นก็กลับไปหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ความเละเทะที่พวกมันทิ้งไว้ ไม่ว่าจะเป็นข้าวของในร้านหรือว่าพนักงานของร้าน

   วันแรกที่ธนูฝากเพื่อนๆ ของมันไว้กับผม…ผมกลับทำมันพังยับป่นปี้

   “กู...ขอโทษ” ผมรู้สึกผิดมาก ถ้าผมอยู่ช่วยพวกมันในร้านล่ะก็...บางทีพวกมันอาจจะเจ็บน้อยกว่านี้ก็ได้

   ทั้งสี่คนกำลังขยับตัวทุกคน บางคนก็ทำแผลให้ตัวเอง บางคนก็เริ่มเก็บข้าวเก็บของ ผมช่วยทำความสะอาดไปด้วยพร้อมกับทำหน้ากังวลไปด้วย

   “ไม่ใช่ความผิดของมึง” ก้องเป็นคนเอ่ยออกมา

   “กูควรจะเข้ามาช่วยพวกมึงอ่ะ”

   “ไอ้พวกนั้นมันนักเลงอาชีพ...มึงมันก็แค่เป็นเมียเพื่อนกู...” ก้องส่ายหน้าเบาๆ “กูหมายถึง...เป็นลูกจ้างที่เข้ามาใหม่ในกลุ่ม มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกน่า”

   “พวกมึงดูสภาพกูสิ” ผมยืนนิ่งๆ ให้ทุกคนได้ดู “ไร้รอยแผลหรือรวยขีดข่วน...ธนูมันต้องว่ากูหนีหัวซุกหัวซุนตอนที่พวกมึงกำลังโดนเล่นงาน”

   สี่คนนั้นส่งยิ้มแห้งๆ ให้กันก่อนที่โฮมจะเริ่มพูด “กูว่า...มึงไม่โดนอะไรนั่นแหละดีแล้ว”

   “ความผิดพวกกูจะได้น้อยลงไปกระทงนึง” การ์ดยักไหล่

   “ถ้ามึงโดนบ้างนะ...พวกกูเละ” ยุเอานิ้วปาดคอตัวเองพร้อมกับทำหน้าสยดสยอง
 
   สาบานได้ว่าพวกมันกลัวเพื่อนตัวเองมากกว่ากลัวนักเลงพวกนั้นซะอีก...

   ผมเตรียมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพราะต้องการโทรไปคุยกับแดดดี้

   “ไม่ว่าไอ้ธนูมันจะอาละวาดขนาดไหน...เราทั้งหมดจะโดนไปด้วยกัน”

   ผมไม่รู้ตัวว่าทั้งสี่คนลอบส่งยิ้มให้กัน...ระหว่างนั้นแดดดี้ของผมก็รับสายพอดี

   [Hello]

   “Hey dad, It’s me. I have something to tell you...”

   วันนี้ผมคงต้องกลับบ้านดึกมากแน่ๆ...










   เวลา 17.05 น.

   “การ์ด ทำไมข้างหน้าแขวนป้ายว่าร้านปิด” เสียงของธนูมาก่อนเจ้าตัว...ผมกับเพื่อนๆ ของมันทั้งสี่คนยืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดานโดยที่ทุกคนเอามือมาประสานไว้ด้านหน้า ยกเว้นผม...

   ผมไม่รู้ตัวว่าเพื่อนทั้งสี่คนของไอ้ธนูนั้นต่างก็พร้อมใจกันก้าวถอยหลังเพื่อให้ผมยืนอยู่ข้างหน้าคนเดียวราวกับรักตัวกลัวตายขึ้นมากะทันหัน

   เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน

   “เกิดอะไรขึ้น” ธนูวางกระเป๋าเข้ายิมของมันลงกับพื้นเสียงดังพร้อมๆ กับมองสภาพร้านที่มีบางจุดพังอย่างเห็นได้ชัด

   “มันเป็นความผิดของกูเอง” ผมเป็นคนพูดขึ้นมาก่อน “กูดูแลเพื่อนมึงไม่ดี...”

   ธนูจิ๊ปาก...มันเดินชนไหล่ผมเพื่อที่จะตรงไปหาพวกไอ้ก้อง

   “เล่า” มันพูดกับก้องที่คอหดไม่ต่างอะไรจากคนอื่นๆ

   “มึงมาถามกูนี่” ผมเดินไปขวางหน้ามันอีกรอบอย่างนึกขัดเคือง

   “กูให้ก้องเป็นคนเล่า” ธนูพูดเสียงเข้มกับผม

   ก้องทำหน้าเสีย ส่วนผมที่ไม่ได้ทำเหี้ยอะไรเลยก่อนหน้านี้นึกอยากเขย่าคอไอ้ธนูแทบบ้า ถ้าจะมีใครสักคนที่โดนบาทาของมันล่ะก็...คนคนนั้นมันต้องเป็นผม ไม่ใช่เพื่อนของมันทั้งสี่คนนี้

   “มึงออกไปข้างนอกก่อนไป” ธนูไล่ผม

   “ไม่” ผมสวนกลับ “มึงห้ามด่าเพื่อนมึง คนที่ควรโดนด่ามันคือกู...กูที่ปล่อยให้เพื่อนมึงต้องมาเจ็บตัว”

   “กูบอกให้มึงออกไปข้างนอก”

   “เฮ้ย”

   มันตวัดสายตามามองผมด้วยสายตาที่น่ากลัวจนผมไม่กล้าเอ่ยปากพูด...มันพยายามกดอารมณ์โมโหของมันที่คงพร้อมจะปะทุออกมาทุกขณะ ผมมองสี่คนที่เหลือด้วยตาละห้อย ก่อนที่ผมจะเดินคอตกออกไปข้างนอกโดยเลือกที่จะออกทางไปทางห้องครัว
 
   ธนูแม่งโหดสมกับที่เพื่อนมันกลัวจริงๆ ว่ะ...

   นี่ผมช่วยอะไรพวกมันไม่ได้เลยเหรอ






   ยี่สิบนาทีหลังจากนั้น...ผมนั่งลงกับพื้นห้องครัวโดยใช้หลังพิงตู้เย็นเก็บอาหาร

   ผมได้ยินเสียงคนถูกเตะต่อยจากอีกห้องหนึ่ง แน่นอนว่าต้องเป็นฝีมือไอ้ธนูที่ทำร้ายเพื่อนของมัน...มันเป็นสิ่งที่ผมรู้ว่าเป็นเรื่องปกติของคนกลุ่มนี้ (ไม่งั้นไอ้พวกนั้นมันจะกลัวธนูขนาดนั้นได้ยังไง) แต่ที่ผมไม่เข้าใจก็คือ...ทำไมผมไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการที่ต้องรับผิดชอบ

   ผมก็เป็นคนของร้านนี้คนหนึ่งนะ...

   เมื่อเสียงเงียบลงไปแล้ว...ผมจึงเดินออกมาจากห้องครัว ภาพที่ผมเห็นคือภาพที่เจ้าสี่คนนั้นใช้ชีวิตปกติ ไม่ได้ซึมกะทือหรือว่าหวาดกลัวตีนของไอ้ธนูที่เพิ่งโดนกันมา

   เจ้าคนร้ายกาจนั่นหายไปไหนก็ไม่รู้...แต่ผมขอถามเรื่องราวจากเพื่อนของมันก่อนดีกว่า

   “พวกมึง...โอเคมั้ย” ผมถามอย่างรู้สึกผิดที่ช่วยแบ่งเบาไม่ได้

   “โอเคขึ้นเยอะ” ก้องส่งยิ้มให้

   เดี๋ยวก่อนนะ...มึงเพิ่งโดนตีนจากท่านผู้นำของมึงมาไม่ใช่เรอะ

   “ธนูมันด่าว่าไงบ้าง...มันให้พวกมึงชดใช้ค่าเสียหายของร้านมั้ย”

   “ใจเย็นๆ นะรบ” การ์ดเดินเข้ามาตบไหล่ผม “เรื่องพวกนั้นมันไม่ห่วงเลยสักนิด”

   “แล้วมันโกรธพวกมึงเรื่องอะไรกัน”

   “เราบู๊โดยที่เราไม่เรียกมันน่ะ” ยุตอบง่ายๆ

   เหี้ยไรนะ...

   “มันบอกว่าถ้าจะบวกต้องรอมันก่อน...พวกกูก็เลยโดนถีบคนละทีสองที ไม่ได้เจ็บมากมายอะไร” โฮมหันหลังพร้อมกับแอ่นตูดให้ผมดูว่ามันโดนธนูถีบเข้าที่ตูด

   ทำไมให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าสี่คนนี้โดนไอ้ธนูมันบ่นเฉยๆ ...ไม่ใช่โดนมันด่ากราดถึงขั้นด่าพ่อล้อแม่

   “ธนูมันเข้าใจไม่ยากนะรบ” การ์ดค่อยๆ พูดให้ผมฟัง “มันแค่อยากให้เราทุกคนปลอดภัย...”

   “ต้องขอบคุณที่ทำให้อารมณ์เดี๋ยวนี้ของมันซอฟต์ลงขึ้นเยอะ” โฮมโบกมือเรียกยุให้ไปช่วยยกโต๊ะ

   ผมทำสีหน้าหวาดหวั่น “ปกติแล้วพวกมึงต้องโดนอะไรวะ”

   “ก็ลูกถีบนั่นแหละ” การ์ดตอบ

   “จากคนละสองเพิ่มเป็นคนละสิบ” ยุเสริม

   สรุปก็คือสถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดที่ผมต้องกังวลใช่มั้ย ผมกลืนน้ำลายลงคอ...ก่อนที่จะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
ธนูมันเคลียร์กับเพื่อนตัวเองแล้วทุกคน แต่มันไม่ยอมมาเคลียร์กับผม...หรือว่ามันจะโกรธที่มันฝากเพื่อนไว้กับผม แต่ผมกลับยอมให้เพื่อนมันเจ็บตัว...

   “แล้วธนูมันไปไหน”

   “มันบอกว่ามันมีธุระต่อน่ะ” ก้องตอบผม “แถมมันยังบอกอีกด้วยว่า...มึงกลับไปได้เลย พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานด้วย มันสั่งให้หยุด”

   ผมช็อกตาค้าง “อะไรนะ...อย่างน้อยกูก็ต้องมาช่วยเก็บร้านดิ” ซากปรักหักพังของบางสิ่งในร้านก็ยังเคลียร์ไม่หมดเลย ผมแม่งไม่เข้าใจว่ะ...

   “แหะๆ มึงอย่าคิดขัดคำสั่งมันจะดีกว่า ไหนๆ มันก็เป็นนายจ้าง” การ์ดส่งยิ้มแห้งๆ ให้ผม

   แม่งเอ๊ย...ไอ้ควายธนูนั่นมันคงโกรธผมจริงๆ ใช่มั้ย

   ให้ตายสิวะ เมื่อตอนกลางวันเรายังจูบกันอยู่เลยนะ

[รปภ. หน้าสถานบันเทิงแห่งหนึ่งของนที]

   “ฉิบหายแล้ว”

   “-วยนที! มึงออกมาให้กูเหยียบเดี๋ยวนี้!”

   “น้องชายบอสมาว่ะ”

   เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!

   “มึงออกมา!”

   “จะให้มันพังทุกอย่างไม่ได้นะโว้ยยยย”







to be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-05-2018 03:54:52

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 13-05-2018 04:07:43

ไอพี่นที คนขี้อิจฉาาาา
เนี่ยทำตัวดีๆจะได้มีคนรัก
เผื่อจะได้รับความเมตตามีคู่กับเค้าบ้าง!!
โอ้ยยยๆ รบโดนโกรธแล้วรึป่าวอะ
หรือยังไง ธนูไปเคีลยด้วยย รบคิดมากแล้วว
นี่แอบคาดหวังว่ารบจะเอาวิธีง้อของน้องรันมาใช้นะคะ
555555555 คือรับรองผล100%ว่าหายโกรธ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 13-05-2018 04:20:28

จัดการคนเลวให้หลาบจำเลยไปเลยท่านหัวหน้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 13-05-2018 04:22:50

กลัวปัญหาจะลุกลามจังเลย เฮ้อ ธนูยิ่งเปราะบางอยู่ หมายถึงเรื่องที่มีจุดอ่อนเป็นรบน่ะนะ หวังว่าจะไม่ดราม่ากันเจ็บปวดน้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 13-05-2018 04:50:01

ธนูลูกหนูใจเย็นนนนนนนนน
ไปยำเค้าในถิ่นเค้าคนเดียวแบบนั้น
ถึงมันจะเท่ แต่ในความเป็นจริงมีแต่พังกะพังนะลูก

แล้วอิพี่นทีก็เหมือนกัน
งดเว้นการทำความเลวสักหน่อยไม่ได้เลยใช่ไหม
ไม่ได้เรื่องในฐานะพี่แถมไม่ได้เรื่องในฐานะคนด้วย

ขอด่าไว้ก่อน นทีเป็นต้นเหตุจริงป่าวไม่รู้
โมโหเด้ออออออออออออออ

ถ้าธนูเจ็บมา มาให้รบโอ๋นะลูก
อย่าทำเท่งี่เง่าหลบหน้าล่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: cookie12ck ที่ 13-05-2018 05:35:45

นทีเลสสวววสว :katai1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LAFIA ที่ 13-05-2018 06:15:41

โอยยย อยากอ่านแต่โมเมนต์ของเขาสองคนอยู่ด้วยกันง่ะ ฮืลลลล  :hao5:
ธนูกลับมาลงโทษรบโดยการจับจูบแรงๆสักทีสองทีเถอะเร้ววว
อย่าไปบู๊คนเดียวเลยย อันตรายยยย  :katai1:
อยากให้ลงวันละ 2 ตอน งื้ออออ จะลงแดง :m15:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 13-05-2018 06:42:53

สนุกมากๆค่ะ ไปลุยคนเดียวแบบนี้ ขอให้รบ โกรธนายเลยนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 13-05-2018 07:31:51

ต้องมีเรื่องวุ่นวายตามมาอีกแน่ๆ เฮ้อออออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 13-05-2018 07:35:09

อ้าววว แอลฟาขาลุย  ใจเย็นพี่

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 13-05-2018 08:05:35

ธูนคนจริงไปหาถึงที่ ปกป้องเมียสุด5555555555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 13-05-2018 08:51:00

รบจะตามไปห้ามทันไหม  :katai1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 13-05-2018 09:11:56

ยังไม่รู้ว่านทีเป็นตัวร้ายจิงๆรึเปล่าเลยนะ รอดูๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 13-05-2018 09:36:03

โอ้ยย ไอ้นที ไอ้ขี้อิจฉา พังให้ยับเลยลูกธนู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 13-05-2018 09:53:05

ชอบธนูจังเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 13-05-2018 09:57:27

 :pig4: :pig4: :pig4:

แหม่...ความมโนแอลฟ่าของนุ้งรันเนี่ย  ตรงกับนิสัยธนูหมดเลยนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 13-05-2018 10:39:20

ไปคนเดียวรึ ร้อนจริงๆ พ่อธนู
Daddy ของรบจะช่วยอย่างไร?

ส่วนรบน่าจะได้ง้อธนูด้วยวิธีการที่ดีที่สุด
ตามที่น้องบอก คือนอนแก้ผ้ารอบนเตียง ... ชัวร์!!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 13-05-2018 10:59:54

ไอ้พี่นทีมันต้องเป็นคนมีปมอะไรซักอย่างถึงชอบรังคราญธนูจัง :m16:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mazaaki ที่ 13-05-2018 11:08:42

 :fire:ใจเย็นลูก ธนูใจเย็นนะแต่ฉันจะไม่ทนอิพี่่นทีแกจะร้ายไปไหนเอาระเบิดไปฟังร้านมัน :fire:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-05-2018 11:19:00

พี่นที นี่นะ ต้องได้เมียแบบรบสักคนอ่ะ สันดาน เอ้ยนิสัยจะดีขึ้นทันตาเลยอ่ะเราว่า 55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 13-05-2018 11:28:14

พี่นทีเหมือนเด็กมีปมจริงๆนั่นแหละ :mew5:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 13-05-2018 12:34:24

อิพี่นทีเป็นไรถึงต้องมารังควานธนูอยู่ได้ บ้าป่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 13-05-2018 12:48:28

เลือกจูบบบบบ :o8:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 13-05-2018 12:49:53

ก็ไม่ได้อยากจะปรักปรำใครหรอกนะ
แต่เราว่านทีต้องเป็นคนบงการแน่
เราเชื่อธนู 555
จัดการมันนนน :m31:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: КίmY ที่ 13-05-2018 17:00:04

จัดการมันนนนน แต่ธนูหนูจะบู๊โดนไม่เอาเพื่อนไปอีกแล้วนะ  :mew5:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 13-05-2018 17:13:30

โอ้ยยยย...ถึงพี่จะเก่งแต่การลุยเดี่ยวมันน่ากลัวน้าาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 13-05-2018 17:14:09

โอ้ยยยย...ถึงพี่จะเก่งแต่การลุยเดี่ยวมันน่ากลัวน้าาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 13-05-2018 17:59:55

ท่านหัวหน้าธนู รักนางงงงงง o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 13-05-2018 18:37:29

เตรียมบู๊เลยจ้าา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 13-05-2018 19:56:41

นอกจากเบื่อความขี้อิจฉาของนทีแล้วตอนนี้เริ่มที่จะเบื่อความขี้จิ้นของน้องสาวรบอีกคนแล้วนะ คือเบื่อตรงที่รู้ว่ามันมีเรื่องกันแต่ก็ไม่ยอมกลับอะต้องรอให้เห็นก่อนว่ามีคนเจ็บจริงถึงยอมไปได้ ใจเราอยากให้รบลงไปต่อยกับพวกนั้นด้วยนะ มันยังแสดงให้เห็นว่ารบก็เก่งและเป็นที่พึ่งพาได้เหมือนกันอะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 13-05-2018 20:07:02

น้องสาวตลกดี  :t2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 13-05-2018 20:20:32

ช่วยด้วย เราจินตนาการภาพธนูเป็นคังแดเนียลไปแล้ว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 13-05-2018 20:21:48

เอากะพี่แกสิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 13-05-2018 20:47:13

เดี๋ยวววววว พ่อแอลฟาเลือดร้อนใจเย็นค่ะ ใจเย็นๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-05-2018 00:40:55

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 14-05-2018 08:50:48

เอ้า นทีเอ้ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 14-05-2018 08:54:25

หึๆ.. นที ม้ันต้องโดนนนน..  :z6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 14-05-2018 10:48:18

ตอนเช้าก็ฟินกันอยู่ดีๆ บ่ายเย็นมาดับหมดค่ะ

สงสารใจธนูนะ แยกตัวออกมาแล้ว พี่ก็ตามมารังควานอยู่ได้
รบก็พยายามจะช่วยมากจริงๆ แต่นั่นเป็นวิถีเค้าน่ะ ค่อยๆ เข้าใจเนาะ

ธนูทำฟินเยอะนะ แหมมม จะยกใจให้เลยหรอ รบก็พร้อมรับนะ 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 14-05-2018 12:28:44

สงสัยจังว่านทีต้องการอะไรกันแน่ เฮ้อ....
อยากจะฟินแบบไมมีอะไรขัดไม่ได้เลยเน๊าะ
 :L2:  :pig4:  :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: zakimi ที่ 14-05-2018 13:29:30

โอ้วไม่ไม่  ความค้างนี้คืออะไร

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: WaterProof ที่ 14-05-2018 16:02:09

ติดตามค่าาาาา :katai3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: italy18 ที่ 14-05-2018 18:16:54

ชอบ ๆ ตาต่อตาฟันต่อฟัน ใครจะชิบหายกูไม่สน...มึงมาพังร้านกู ๆ ก้อจะพังร้านมึงคืน สะใจ!!!  o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 14-05-2018 19:29:12

ธนู นายนี่เป็น เรียลแอลฟา สุดๆเลย ลุยเดี่ยวมั่นใจมากๆ แอบขัดใจน้องรันอ่ะ ทำให้รบห่วงหน้าพะวงหลัง อดเห็นรบบู๊มั่งเลย
แล้วก็รอคอยตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อจ้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 15-05-2018 00:23:24

นายหัวใจเย็นๆนะเจ้าคะ อย่ามัวแต่ตื้บคน นายแม่น้อยใจแล้วนั้นน่ะ

#รอออออออออออ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 15-05-2018 04:00:39

EP. 9






[รบ]

รันปิดปากเงียบกับครอบครัวเราเรื่องที่ผมทำงานอยู่ร้านกาแฟซึ่งบางครั้งก็มีนักเลงมาก่อกวนในวันต่อมา

ผมคิดว่าเพราะลึกๆ แล้วมันก็คงอยากให้ผมมีโมเมนต์กับแอลฟาในจินตนาการของมันต่อไปจนกว่าผมกับธนูจะได้กันจริงๆ ซึ่งนั่นมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญในตอนนี้ครับ...

ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอยากไปทำงานมากมายขนาดนี้...

ผมเอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะกินข้าวในเวลาสายๆ ขณะที่รันกำลังเล่นมือถืออยู่ไม่ห่างผม น้องสาวผมดูเป็นเด็กที่รับมือกับสิ่งต่างๆ บนโลกได้ดีมาก การที่มันเห็นคนตีกันในร้านกาแฟนั่นไม่ได้ทำให้มันตกใจจนใช้ชีวิตไม่ได้แต่อย่างใด ตรงกันข้าม...มันกลับบอกผมว่าเธอได้รับประสบการณ์ใหม่ที่เจ๋งสุดๆ

‘ฝูงของแอลฟาชื่อธนูนี่สุดยอดจริงๆ!’ นั่นคือสิ่งที่เธอพูดหลังจากที่ผมถามไถ่เธอเมื่อคืนว่าเธอเป็นยังไงบ้าง

“อุ๊ย...รูปนี้ลิซ่าสวยจัง” ดูก็รู้ว่าตอนนี้น้องผมกำลังเล่นไอจีอยู่

ผมยืดตัวตรง หยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเล่นบ้าง...ผมเข้าไปที่แอปไอจี มองดูข้อความที่ผมกับธนูทักหากัน...ข้อความล่าสุดนั้นเป็นข้อความของสองสามวันก่อน

เอาวะ...ผมจะลองง้อมันดูสักตั้ง



Spartanwarrior :
ธนู



ปกติแล้วมันจะเล่นไอจีตอนเช้าๆ แม้ว่าตอนนี้มันจะเป็นเวลาสายโด่งแล้ว แต่ก็ใช่ว่ามนุษย์ยุคสองพันนิดๆ อย่างมันจะไม่ติดโทรศัพท์มือถือ...ยังไงมันก็ต้องหยิบขึ้นมาเช็กบ้างสิวะ

พ่อง...ผ่านมายี่สิบนาทีแล้วมันก็ยังไม่ตอบ



Spartanwarrior :
ธนู
โกรธกูเหรอวะ



ข้อความต่อมานี้ถูกส่งไปแล้วนานกว่าสามสิบนาที...หน้าจอสีขาวนั่นก็ยังเหมือนเดิม ไร้ซึ่งการตอบกลับใดๆ จากคนที่ผมทักไป

“พี่รบเป็นอะไร” รันมองสำรวจผม

ผมกระแอม ไม่อยากแสดงออกว่าตัวเองกำลังจิตตกอย่างหนัก...เพราะยัยเด็กนี่มักจะรู้ใจผมเสมอ

“กินข้าวเช้าน้อยไปน่ะ”

“อ๋อ เหรอ” รันทำสีหน้าไม่เชื่อแต่ก็ไม่ถามต่อ

ผมมองหน้าน้องสาวพลางคิดไปถึงบทความเป็นข้อๆ ที่มันเพิ่งเขียนไปเมื่อวันก่อน แม้ว่าจะเป็นเรื่องแอลฟาที่เกิดจากจินตนาการล้วนๆ แต่ก็มีหลายข้อที่แม่งตรงกับไอ้ธนูเด๊ะจนผมนึกว่ามันเป็นจ่าฝูงมนุษย์หมาป่าจริงๆ

“นี่...ถามอะไรหน่อยสิ จู่ๆ พี่ก็รู้สึกว่ามันน่าสนใจขึ้นมา...”

“ว่ามา”

“เวลาแอลฟาโกรธนี่...โกรธนานป่ะ”

รันเหลือบมองผมก่อนจะวางตัวเหมือนเป็นกูรูผู้หยั่งรู้ทุกสิ่งอย่าง “มันก็แล้วแต่เรื่องที่เป็นสาเหตุน่ะ...ว่าแต่พี่รบไปทำอะไรมาล่ะ”

มันถามกลับมาว่าอย่างงี้อ่ะ จะให้ผมตอบไปว่ายังไงดี “ก็...”

“ลองว่ามาเร็วเข้า เผื่อหนูช่วยได้”

ผมไม่อยากเอาเรื่องแบบนี้มากวนสมองรันจริงๆ นะ มันยังเด็กอยู่มาก แต่คิดไปคิดมา...น้องสาวผมแม่งก็ทำตัวเกินอายุมาตั้งนานแล้วนี่หว่า

คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

“มันฝากพี่ดูแลแก๊งมันว่ะ”

“โห...นั่นมันคือความไว้ใจขั้นสุดยอดเลยนะ” รันเบิกตาโตพร้อมกับโยงเข้าสู่จินตนาการของเธอ แม้ว่ามันจะไม่จริงแต่ผมก็อดสะเทือนใจไม่ได้

ขอเชื่อน้องตัวเองไปก่อนก็แล้วกัน...ให้ธนูมันเป็นแอลฟาของรันก็ได้ ไหนๆ มันก็ตรงไปตั้งหลายอย่างแล้วนี่

“จริงเหรอ”

“พี่รบเองก็อ่านที่หนูเขียนนี่ ฝูงสำคัญมากสำหรับจ่าฝูงนะ” รันขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ “ไหนพูดต่อซิ”

“ก็เป็นอย่างที่รันเห็นเมื่อวาน พี่ออกมาดูแลรันและก็บอกให้ลูกค้าทั้งหมดออกไปจากร้าน...พอพี่กลับมาอีกที พวกนั้นก็มีสภาพเละเทะแล้ว”

“...”

“ธนูมันยังไม่คุยกับพี่เลย พี่กำลังคิดว่ามันคงจะโกรธพี่มาก นี่พี่ทักไปแล้วตั้งหลายข้อความมันก็ยังไม่ตอบ”

รันทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะถอนหายใจ...

“มันมีแค่หนทางเดียวแล้วล่ะ”

ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าผมต้องมาปรึกษาเรื่องความรักกับเด็กมอต้น “ยังไง...”

“ข้อสิบไง” รันหยิบกระดาษที่มันเขียนสิบข้อนั่นขึ้นมาพร้อมๆ กับเคาะไปที่...

“เฮ้ยยยยย”



วิธีง้อแอลฟาที่ดีที่สุดก็คือ…นอนแก้ผ้ารอแอลฟาบนเตียง



“สิบแปดบวกว่ะ” ผมมองคนอายุไม่ถึงที่ทำหน้าฟินไปดาวอังคารแล้ว

“โอย แค่นึกภาพก็ฟินแล้ว...ทำไมชีวิตหนูดีเช่นนี้ มีพี่เป็นเกย์แถมกิ๊กพี่หนูก็ล้อหล่อ เริ่ดที่สุดดด” รันขยับไปมาเหมือนกำลังฟินอย่างที่ตัวเองกำลังพูดจริงๆ

“รัน” ผมทำเสียงแข็งใส่น้อง “นี่พี่จริงจังอยู่นะ”

“ขอโทษที” รันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันมาหาผม “พี่อยากรู้ใช่มั้ยว่าจะง้อคนอย่างพี่ธนูยังไง”

“ใช่”

“เข้าไปคุยด้วยดีๆ ไงคะมายโบร มันยากตรงไหน...”

“ก็วันนี้มันให้พี่หยุดงานเนี่ย”

“อุ้ย” รันมีสีหน้าคาดไม่ถึง “พี่ธนูโกรธจริงจังเว่อร์”

ยิ่งรันพูดผมก็ยิ่งใจแป้ว “พี่ต้องทำยังไง”

“...” น้องสาวผมทำสีหน้าครุ่นคิดประหนึ่งว่าปัญหานี้เป็นโจทย์เลขระดับโอลิมปิก

“ลองใช้จินตนาการดู”

“ไหงตอนแรกบอกว่าไม่ชอบให้หนูมโน”

“ตอนนี้การมโนของรันอาจจะมีประโยชน์” ผมโยนฟอร์มทิ้งไปหมดตั้งแต่สิบห้าวินาทีที่แล้ว ยังไงเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้านี่ก็เป็นน้องสาวผม ผมไม่จำเป็นต้องปิดบังความรู้สึกตัวเองต่อหน้ามันนักหรอก

“พี่รบต้องตื๊อ”

“หา”

“ตื๊อหนักๆ อย่ายอมแพ้...คนอย่างพี่ธนูถึงแม้ว่าหน้าจะดูโหด แต่จริงๆ แล้วคงไม่ใช่คนที่ใจแข็งนักหรอก”

“...”

“ทางที่ดีที่สุดคือไปวันนี้เลย”

“เฮ้ย” ผมอดทำสีหน้าตกใจไม่ได้

“ทำไมต้องกลัวด้วย”

“ก็มันเป็นเจ้านายพี่ มันสั่งให้พี่หยุด”

“พี่รบ...นี่พี่อยากให้พี่ธนูหายโกรธจริงป่ะเนี่ย” รันกอดใส่ผมด้วยท่าทีแก่แดด “ทิ้งเรื่องงานไปก่อน เพราะเรื่องการง้องอนเนี่ย...มันเป็นเรื่องส่วนตัว”

มันใช่เหรอะวะนั่นน่ะ...เรื่องง้องอนเป็นเรื่องส่วนตัวก็จริงแต่จะให้ไปง้อในเวลางานมันก็แปลกๆ อยู่นะ แต่มันก็...

ราวกับผมมีคำตอบไว้ในใจอยู่แล้ว เพียงแต่ต้องการให้รันย้ำใส่หูผมมันก็เท่านั้นเอง

“พี่รบดูแคร์พี่ธนูมากเลยเนอะ”

ผมยิ้มแห้งๆ ส่งให้น้อง ที่ผมแคร์ไม่ใช่เพราะมันเป็นเจ้านายผมหรอก...

...อย่างที่คุณๆ รู้กัน สำหรับผมมันเป็นอะไรที่พิเศษมากมายไปกว่านั้น

[การ์ด]

เวรเอ๊ย...

ผมกับเพื่อนโดนไอ้ธนูต้มกันจนเปื่อย หลังจากที่มันถีบผมกับเพื่อนคนละนิดคนละหน่อยและสั่งสอนว่าห้ามบู๊โดยที่ไม่มีมัน แทนที่มันจะไปทำธุระอย่างที่มันพูด...มันกลับฉายเดี่ยวไปบุกรังพี่นทีเพื่อทำการระบายความโกรธ ผลที่ออกมานั้นก็คือ...สภาพของมันเละเทะมากกว่าพวกผมรวมกันซะอีก

“โอย สัดการ์ด นี่แรงมือหรือแรงตีน” ผมที่ทำแผลให้ธนูอยู่ทำหน้าบึ้งตึง ไม่สนใจว่ามันจะถลึงตามองผมอย่างตำหนิขนาดไหน สายตาของผมกับเพื่อนอีกสามคนมองมันที่นอนอยู่บนโซฟากลางร้านด้วยสายตาเหมือนกันหมดนั่นก็คือ...ทั้งโกรธทั้งเป็นห่วง

มีอย่างที่ไหนถึงได้บุกไปจัดการไอ้พวกนั้นคนเดียววะ!

“กูควรเอะใจตั้งแต่ตอนที่มึงฝากพวกกูไปบอกรบว่าวันนี้มึงให้หยุดงานได้” ก้องพูดเสียงแข็ง

“เพราะมึงไม่อยากให้รบเห็นมึงอยู่ในสภาพเหมือนเป็นกระสอบทราย” ยุพูดต่อ

“กระสอบทรายรั่วด้วย ไอ้เหี้ย...โดนตีนจนเละขนาดนี้” โฮมเสริม

ธนูไม่ตอบอะไร มันยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากแล้วมองเพดาน ผมที่นึกหมั่นไส้มันมานานจึงเอาสำลีทิ่มแรงๆ ไปที่มุมปากที่มีเลือดเล็กน้อยของมัน

“โอ๊ย” มันร้องอย่างประชดประชัน

“มึงด่าพวกกูว่าพวกกูมีเรื่องไม่รอมึง แต่ดูที่มึงทำสิ” ผมพูดบ้าง...

“ก็กูโมโห...พวกมันตั้งใจมากวนร้าน มากวนพวกมึง” ธนูกล่าว “ดีนะที่รบไม่โดนไปด้วย”

“รบรู้สึกผิดมากนะ มันบ่นกับกูว่าอยากให้มึงเตะมันสักป้าบสองป้าบ มันไม่อยากได้สิทธิพิเศษอะไร เพราะมันคิดว่ามันก็มีส่วนผิด”
 
“มึงจะเตะรบป่ะ เผื่อรบจะรู้สึกดีขึ้น” ยุลองแหย่ดู

ธนูมองหน้าผมกับคนอื่นๆ จากนั้นก็มองไปทางอื่น

แบบนี้แปลว่าไม่เตะแน่นอน...

ผมส่ายหน้าใส่มันแบบยิ้มๆ “พวกกูต้องเตรียมตัวรับขวัญเพื่อนสะใภ้แล้วใช่มั้ย”

คนที่ผมทำแผลให้เบิกตาโต “พวกมึงรู้เหรอ”

พ่อง...มันคิดว่าพวกผมเป็นขื่อเป็นคานบนฝ้าเพดานหรือไงนะ ทำไมจะไม่รู้วะ!

“ตอนนี้...ยังไงกันแล้ววะ” โฮมถามอย่างระมัดระวังเพราะกลัวธนูจะระเบิดลงแล้วไล่เตะมัน ถึงแม้ว่ามันจะกำลัลงปวดเนื้อปวดตัว แต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่มีแรงทำอย่างนั้นนะครับ...ไอ้นี่มันแข็งแรงจะตาย

“อะไรยังไง” ธนูเฉไฉ...เชื่อเถอะครับ แบบนี้ดีกว่ามันด่าว่าเสือกเยอะ

“มึงกับรบอ่ะ...อะไรยังไง” ก้องช่วยขยี้อีกแรง

“ก็...ไม่อะไร”

“ธนู”

“โว้ย มาจี้กูทำซากอะไร”

“พวกกูจะได้ทำตัวถูกไง” ผมเอ่ย “มึงคิดว่าพวกกูจะกล้าใช้งานคนที่จะมาเป็นเมียมึงเหรอ”

เพื่อนคนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดผม ทุกคนรอคอยการคอนเฟิร์มจากปากไอ้ธนู...แม้ว่าจะเดาออกไปแล้วมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ผมกับเพื่อนก็อยากได้ยินจากปากไอ้ธนูมันมากกว่า

“คุยๆ กันอยู่” ธนูตอบสั้นๆ

เราสี่คนทำสีหน้างงงัน “แค่คุยกันเหรอวะ” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ

“รบมันบอกว่าให้ค่อยๆ เรียนรู้กันไปน่ะ”

“...”

“คบแล้วมั้ง ไม่รู้...ก็ใจตรงกัน แบบนั้นมันก็คงจะเรียกว่าคบแล้ว”

จะเป็นเมียไอ้ธนูตอนนี้หรือเป็นเมียในอนาคต ผมกับเพื่อนก็ต้องทำตัวดีๆ กับรบเอาไว้ ในที่สุดเราก็ได้คำตอบจากปากไอ้ธนูมันสักที...ไม่ต้องคอยลุ้นและจับผิดกันแบบหลบๆ ซ่อนๆ กันอีกต่อไป

“ถามไรหน่อยได้มั้ย” ก้องกล่าวต่อ “ทำไมต้องเป็นรบวะ”

“ไม่รู้” มันตอบไวมากโดยที่ไม่คิด

“นึกว่าคนที่จะมาเป็นแฟนมึงต้อง...” ยุวางมือกลางอากาศเป็นส่วนสูงเท่าผู้ชายเตี้ยๆ คนหนึ่ง...ไอ้สัด ทำไมเท่าหัวกูเลยวะ “สูงประมาณนี้”

“ไม่ใช่ตัวพอๆ กัน” โฮมเสริมอีกแรง

“ไอ้พวกยึดติด” ธนูด่า

“...”

“ไม่รู้โว้ย...ก็ชอบคนนี้!” มันชักสีหน้าหงุดหงิด แต่พวกผมยังไม่ปราณีมันง่ายๆ เพราะมันเพิ่งทำผิดกับพวกมา

“มึงห่วงรบมากเลยนะ” ผมพูด

“หวงด้วย” ยุก็ด้วย

“แถมยังเกรงใจสุดๆ” ไอ้โฮมก็ไม่พลาด

“ไม่คิดมาก่อนว่ามึงจะหนักขนาดนี้” ปิดท้ายด้วยไอ้ก้อง

ธนูทำสีหน้าไม่ถูก “เป็นเหี้ยอะไรกันไปหมดแล้วเนี่ย”

“ก็มึงตลกดี” ผมหัวเราะหึๆ ในลำคอ...จากนั้นพวกเราก็ไม่ถามคำถามเกี่ยวกับรบอีกต่อไป “พี่นทีมันว่ายังไงบ้างวะ”

“ก็เหมือนเดิม...หน้าด้านโกหกไปเรื่อย” ธนูชักสีหน้า “แต่กูบอกไปแล้ว...ถ้ามันพาพวกมาอีกก็จะไปถล่มรังของมันเหมือนกัน”

คำขู่ของธนูใช้ได้ผลกับพี่นทีเสมอ...รังของพี่นทีก็เป็นกิจการของครอบครัวส่วนหนึ่ง การที่ธนูมันโผล่ไปก็เหมือนกับเจ้าของอีกคนโผล่ไปตรวจงาน ใครๆ ก็เกรงใจมัน พี่นทีจะโกรธและเกลียดมากเวลาที่ธนูโผล่ไปอวดโฉมให้พวกพนักงานได้เห็น พี่เขากลัวว่าใจพนักงานจะเทใจไปหาธนูมากกว่าพี่เขาน่ะ

ผมขอบอกไว้เลยว่าดราม่าครอบครัวมีเยอะมากครับสำหรับคนอย่างไอ้ธนู บางครั้งผมก็อึ้งฉิบหายเลยนะที่มันโตมาได้กับครอบครัวแบบนั้น ครอบครัวที่มีพ่อไม่เห็นหัวและมีพี่ชายคนละแม่คอยกลั่นแกล้งราวกับเป็นเด็กประถมตลอด

“เฮ้ย” เสียงร้องตกใจดังขึ้นจนผมทั้งหมดหันขวับไปมอง...คนที่มาใหม่คนนั้นก็คือไอ้รบ...ถุงขนมในมือของมันหล่นลงไปกับพื้นเมื่อมันเห็นสภาพไอ้ธนู

หัวหน้าแก๊งของผมทำหน้าปวดหัวรอทันที... “กูบอกให้มึงหยุดไงวันนี้” ธนูโอดครวญอย่างไม่มีฟอร์มใดๆ หลงเหลืออยู่

“มึงไปจัดการพวกนั้นมาใช่มั้ย” รบส่งเสียงดังมากจนผมขนลุก

“เปล่า” เพื่อนผมส่ายหน้าดิก สีหน้าซีดเผือดไปหมด

เชี่ยธนูเอ๊ย มึงโง่ป่ะเนี่ยที่มึงโกหกน่ะ...หลักฐานเต็มหน้ามึงขนาดนี้

“ยังจะกล้าโกหกกูอีก” รบชักสีหน้าอย่างฉุนๆ “ไปคุยกันข้างบน”

“คือ...”

“ไปเดี๋ยวนี้!”

แม่เจ้า...เสียงนั้นดังชนิดที่ว่าสามารถถล่มตึกได้ทั้งตึก

ธนูกระพริบตาปริบๆ ขณะที่รบเดินนำมันขึ้นไปบนห้องของมันแล้ว...

บอกได้เลยว่า...น่ากลัวฉิบหาย

บางทีอนาคตเมียท่านผู้นำก็น่ากลัวกว่าท่านผู้นำอีกครับ...






[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 8 _ p. 11 _ 1 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 15-05-2018 04:01:48

[รบ]

ผมลืมเรื่องที่ว่าผมต้องง้อธนูไปจนหมดสิ้น เพราะธนูมันทำตัวไม่ดีกับผมก่อน

ผมรู้ว่าเราสองคนยังอยู่ในสถานะที่เรียกได้ว่าเริ่มต้นเรียนรู้ซึ่งกันและกันหรือไม่ก็ถือว่าคบกันแล้วส่วนหนึ่ง (ผมคิดว่าน่าจะเป็นอย่างหลัง) แต่การที่มันพาตัวเองไปเจ็บแบบนี้ บอกเลยว่าผมไม่ชอบอย่างแรง...

เหมือนมันไม่แคร์คนที่อยู่ข้างหลังของมันเลยสักคน

ไม่รู้ว่ามันรู้หรือเปล่าว่าผมไม่ชอบ มันถึงได้บอกให้ผมหยุดงาน แล้วก็ปล่อยตัวเองไปบู๊ลางผลาญกับแก๊งอันธพาลพวกนั้นจนทำให้ตัวเองเต็มไปด้วยแผลแบบนี้

“ทำไมต้องทำหน้าโหด” ธนูนั่งบนเตียงของมันแล้วมองไปทางอื่นราวกับไม่กล้าสบตาผม

“มึงบุกไปคนเดียวใช่มั้ย”

“...” มันยักไหล่แทนคำตอบ

“มึงบ้าป่ะวะ”

“กูไม่ได้บ้า กูแค่โมโห”

“ถ้ามึงเป็นอะไรหนักกว่านี้ล่ะ”

“กูทนไหวน่า”

“ทนไหวพ่อมึงน่ะสิ!” ผมร้องลั่นจนธนูแอบสะดุ้ง “พวกนั้นอาจจะฆ่ามึงก็ได้...มึงคิดอะไรอยู่วะ”

“ตอนนี้เหมือนมีไฟออกมาจากปากมึงเลย”

“อย่ามาทำเป็นตลก”

“...” ธนูถึงกับนิ่งเมื่อผมไม่ขำด้วย

“เพราะงี้ใช่มั้ยถึงให้กูหยุดงาน”

“ใช่” อีกฝ่ายทอดถอนใจ

“...”

"กูไม่อยากให้มึงเห็นกูในสภาพเละเทะ ไม่ได้คิดมาก่อนว่ามึงจะโกรธขนาดนี้” เสียงของธนูฟังดูอ่อยราวกับว่ามันแคร์ความรู้สึกของผม

“จะไม่ให้กูโกรธได้ไงวะ” ไอ้บ้านี่ควรจะได้รับการเตะซ้ำเพื่อเป็นการสั่งสอนให้แม่งหลาบจำ...แต่ผมคงไม่ทำแบบนั้นหรอก
 
จริงๆ แล้วไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมรู้สึกอยากทำร้ายร่างกายมันจริงๆ สักที มีแต่พูดเล่นทั้งนั้น (ตามอารมณ์น่ะ)

“มึงทำเพื่อนกูตกใจมากนะ”

“...” ผมมองหน้ามันนิ่งๆ

“กูเองก็...ตกใจ”

ผมเริ่มฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าผมเพิ่งจะลองเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมัน...บางทีนี่อาจจะเป็นความประพฤติปกติของคนอย่างธนูก็ได้ เวลาที่เพื่อนเจ็บ...มันมักบุกเดี่ยวไปแก้แค้นแทนเพื่อน ซึ่งผมบอกได้เลยว่าผมโคตรไม่ชอบการกระทำแบบนี้

ก็ผมเป็นห่วงมันนี่หว่า...

“เอาเป็นว่าหายกัน” ผมตัดสินใจพูดออกมาในที่สุด “กูโกรธมึงเรื่องมึงไม่ห่วงตัวเอง ส่วนมึงโกรธกูเรื่องที่กูดูแลเพื่อนมึงไม่ดี ฉะนั้น...”

“ไม่ หายกันไม่ได้” ธนูร้องขัด “เรื่องเพื่อนกู...กูโมโหมากนะ”

กลายเป็นผมที่ตกเป็นเบี้ยล่างของมัน...งงฉิบ ทำไมเกมพลิกวะ “คือว่า...”

“กูฝากพวกนั้นไว้กับมึงเพราะกูไว้ใจมึง คนพวกนั้นถึงแม้ว่าจะแสดงออกว่าพวกมันเป็นคนปกติ แต่เชื่อกูเถอะว่ามันไม่ปกติ เหมือนวงกลมที่มีรอยแหว่งกันทุกคน...”

“...”

“พวกมันต้องการผู้นำ แล้วมึงก็ทำมันพัง”

ผมดูไม่ออกว่ามันแกล้งผมหรือเปล่า...แต่ตอนนี้ผมรู้สึกผิดไปถึงขั้วหัวใจแล้ว

“ก็กลุ่มกูไม่ได้ซีเรียสขนาดนี้นี่...พวกกูก็แค่อยู่ไปวันๆ ไม่ได้มีศัตรูที่ไหนจริงจังเหมือนพวกมึง” ผมเถียงเสียงอู้อี้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับธนูที่กำลังแอบยิ้มพอดี มันหุบยิ้มฉับด้วยความไวแสง

“พวกกูไม่มีศัตรูหรอก กูคนเดียวต่างหากที่มีศัตรูน่ะ” ธนูพูดน้ำเสียงปลงๆ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน “ไหนมึงลองง้อกูสักหน่อยซิ”

“ถือว่าหายกันเหอะ มึงเองก็เพิ่งทำผิดกับกูมานะ” ผมไม่ยอมง่ายๆ เพราะเรื่องที่ผมโกรธมันก็เป็นเรื่องใหญ่สำหรับผมเหมือนกัน
 
“กูทำอะไรผิด” ยัง...ยังไม่รู้ตัวอีก

“มึงทำให้กูเป็นห่วง”

ถ้อยคำของผมทำเอาธนูถึงกับชะงักค้าง...มันกระพริบตาปริบๆ ราวกับไม่รู้ว่าจะต้องทำสีหน้ายังไง ก่อนจะถอนหายใจ

“กูขอโทษ” มันพูดเสียงเบา

“อย่าทำแบบนี้อีกได้มั้ย” เสียงของผมอ่อนลง  รู้สึกหัวใจจะหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มยังไงก็ไม่รู้ว่ะ ยิ่งเห็นแผลที่ใบหน้าของมัน...ผมก็ยิ่งใจไม่ดี

“ไม่รู้สิวะ” มันถอนหายใจ “เพื่อนมันเจ็บ...จะให้กูอยู่เฉยๆ มันก็ไม่ได้ เหมือนมันมีสัญชาตญาณอะไรบางอย่างในตัวกูที่ทำให้กูห่วงเพื่อนพวกนั้นเหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน”

ผมเผลอกลืนน้ำลาย...อย่างน้อยตอนนี้ธนูมันก็กล้าที่จะบอกผมทุกอย่าง

“ถามไรหน่อย” ผมทำหน้าซีเรียส

“หือ”

“ตอนดวงจันทร์เต็มดวง...มึงจะกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าป่ะ” ขอถามหน่อยเหอะไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย...ยิ่งรู้จักพวกแม่งก็เหมือนรู้จักฝูงมนุษย์หมาป่าของรันเข้าไปทุกวัน อะไรมันจะรักพวกพ้องปานนั้น

“มึงบ้าป่ะเนี่ย” ธนูมองผมด้วยสายตาตำหนิ “แอบไปติดซีรี่ส์มาเหรอ”

“...”

“แต่กูก็ชอบมองดวงจันทร์นะ ไม่แน่ว่าอาจจะกลายร่างขึ้นมาก็ได้สักวัน”

แม่งก็เสือกเล่นกับผมไปอีก...มันหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะกวักนิ้วเรียกผมเข้าไปใกล้

“ไม่ไปโว้ย” ผมปฏิเสธ “เพื่อนมึงก็อยู่ข้างล่างกัน”

“กูไม่ได้คิดจะทำเสียงดังอะไร”

“...”

“นี่มึงคิดไปถึงขนาดนั้นแล้วเหรอ”

ผมรู้สึกเหมือนผมเสียหน้า ยิ่งธนูมันทำหน้าอารมณ์ดี ผมก็ยิ่งอยากเอื้อมมือไปตีปากเก่งๆ นั่นของมัน

“พักผ่อนซะ วันนี้มึงไม่ต้องออกไปไหนอีกแล้ว” ผมค่อยๆ ขยับไปที่ประตู

“รบ”

“ไรวะ”

“กูบอกให้มึงมานี่” มันส่งเสียงดัง

แอลฟาของรันส่งเสียงเข้มจนผมรู้สึกหงอไปบ้าง แต่ก็เล็กน้อยเท่านั้นแหละ

“กูบอกว่าไม่ไง” ผมร้องกลับไป

“เฮ้ย”

“...”

“กูเป็นเจ้านายมึง”

“แล้วไง”

แอลฟาแล้วยังไงวะ...มันจะแน่สักแค่ไหนกัน

ผมหันหลังไปเปิดประตู...จู่ๆ ก็รู้สึกได้ว่ามีคนคนหนึ่งเข้ามาโอบกอดผมจากทางด้านหลัง จากนั้นก็หอมแก้มผมอย่างฝังจมูกลึกมากซะจนผมต้องเอียงคอหลบ

“กูเดินมาหาเองก็ได้”

“สาดดดด...เพื่อนมึงอยู่ข้างล่าง”

“หอมแก้มเฉยๆ ไม่ได้ทำกัน” มันยังไม่ยอมปล่อยผมไป “มึงชวนกูขึ้นมานี่เอง จะไม่ให้กูทำอะไรมึงเลยมันก็เสียชื่อคนอย่างกูไปหน่อย”

ผมยังมีความเชื่ออยู่ลึกๆ ว่า...ผมยังสามารถเอาชนะมันได้

ครับ...ทุกคนคงเคยชินกันแล้วใช่มั้ยกับการแข่งขันบ้าบอระหว่างผมกับธนู

“มึงก็ได้แค่หอมแก้มแค่นั้นล่ะวะ”

เกลียดตัวเองเวลาที่ยอมคนอย่างมันไม่ได้จริงๆ...อาจเป็นเพราะผมติดมาจากตอนที่เราทั้งคู่ยังชอบเขม่นกันเวลาอยู่ในมอมั้ง
 
คำพูดของผมสร้างความถูกอกถูกใจให้กับธนูเป็นอย่างมาก มือของมันเลื่อนลงไปยังกระดุมกางเกงยีนของผมอย่างรวดเร็วราวกับพร้อมปลดมันออกทุกเมื่อ

มือไวยิ่งกว่าปลาหมึกก็มือไอ้ควายธนูนี่แหละ...จะเป็นมือใครซะอีกล่ะ

“เชี่ย ล้อเล่น!” ผมปัดมือมันออกไป “เพื่อนมึงอยู่กันหมดเลยนะ”

“ทำไมมึงย้ำเรื่องนี้จัง”

“...”

“นี่ถ้าพวกมันไม่อยู่...มึงกับกูก็ทำกันได้ใช่ป่ะ”

ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละโว้ยยยยยยย

ระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรอย่างใจลอยอยู่...ธนูมันก็พูดอะไรบางอย่างกับโทรศัพท์ที่มันถือไว้แนบหู

“การ์ด...มึงกับเพื่อนออกไปจากร้านกันให้หมด” การ์ดแม่งรับสายจริง แถมยังได้ยินจริงๆ

“เชี่ย!” ผมดันตัวมันให้ออกไปจากตัวมัน จากนั้นก็วิ่งจู๊ดลงไปอย่างชั้นล่างแทบจะในทันที

วันนี้รอด...แต่วันอื่น...ผมไม่รู้ว่าผมจะรอดหรือเปล่า

แอลฟาของรันนี่แม่ง...ร้ายฉิบ

“รบ...ทำไมมึงเดินตัวบิดๆ” การ์ดมองท่าทางการเดินที่สุดแสนจะผิดปกติของผมตอนที่ผมถึงชั้นล่างแล้ว

“ไม่มีอะไร”

ใครจะไปอยากให้คนอื่นเห็นเวลาที่เป้าของผมมันกำลังแข็งล่ะ...

[การ์ด]

เดี๋ยว นี่พวกมันดีกันแล้วเหรออออ

ผมนึกว่าผมจะได้ยินเสียงการทำลายข้าวของมาจากชั้นบนซะอีก แต่เปล่าเลย...ผมเห็นแต่ท่าทางเขินอายของไอ้รบกับอาการยิ้มพึงใจของไอ้ธนู

อยู่กับพวกแม่งนานๆ ผมไม่รู้ว่าผมจะเป็นประสาทตายหรือเปล่า

กูปรับตัวปรับอารมณ์ไม่ทันพวกมึงเลยสักนิดว้อย

ทั้งนี้ทั้งนั้น...ยังไงบรรยากาศสีชมพูยังไงก็ต้องดีกว่าบรรยากาศมืดมนชวนขนลุกอย่างแน่นอน

กลายเป็นว่าวันนี้รบอยู่ช่วยงานต่อแทนที่จะหยุดอย่างที่ไอ้ธนูมันสั่งเอาไว้ แม้ว่ามันจะไม่ค่อยทำงานแบบผมกับเพื่อนก็ตาม ทำไมน่ะเหรอครับ...เพราะมันมัวแต่คอยไปด้อมๆ มองๆ ดูไอ้ธนูว่ามันจะเดินไหวหรือล้มตกบันไดเพราะแผลตามตัวของมันหรือเปล่า

ดูไปบ่นไป...แต่ก็ไม่เห็นว่ามันจะอยู่ห่างท่านหัวหน้าของผมไปไหน เหมือนมันงอนนิดๆ แต่มันก็ยังเป็นห่วงอยู่น่ะ

“แขนมึงมีรอยช้ำนี่” ตอนที่ไอ้ธนูยกของพังๆ ช่วยไอ้ก้อง รบก็ส่งเสียงท้วงทันที “ตรงศอกด้วย...เอามานี่มา กูทำเอง ไปนั่งพักไป”

“จะบ้าเหรอรบ แค่นี้เอง” ธนูถึงกับเหวอไปเลย ยังไงแม่งก็ไม่ยอมให้รบมาทำลายความเท่ของมันแน่ๆ เรื่องการที่มันต้องแมนกว่ารบนี่เป็นอะไรที่แม่งโคตรจะซีเรียส...

“มึงหลบไปนั่งตรงนู้นนนน”

“ไอ้รบ”

ในที่สุดรบก็แย่งของในมือจากไอ้ธนูไปได้ ท่านผู้นำของผมทำหน้าเซ็งอย่างปิดไม่มิด มันเลยหันไปช่วยยุจัดการกับพวกแก้วที่โดนอันธพาลพวกนั้นทำลาย แต่รบก็เข้ามาหามันด้วยความไวแสงอยู่ดี

“ไปนั่งพัก” มันแย่งงานจากมือของไอ้ธนู

ยุนี่ถึงกับถลึงตามอง...ปกติเคยมีใครขัดใจไอ้ธนูถึงขั้นแย่งของในมือมันไปบ้าง คำตอบของคำถามนั้นคือศูนย์ ไม่มีเลยสักคน

“เฮ้ย กูโดนซ้อมมา กูไม่ได้โดนรถชน” เพื่อนผมโวยวาย

“หุบปากแล้วไปนั่ง”

ธนูมันแทบจะทนไม่ไหว...แต่มันก็ไปตามคำสั่งของรบ ผมกับเพื่อนลอบสบตากันเพราะสิ่งที่เรากำลังเห็นมันไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้อย่างง่ายๆ

ไอ้ธนูเองมันก็ยังรับไม่ค่อยจะได้เลย พอรบแย่งงานทุกอย่างไปจากมือของมัน มันก็หายออกไปทางข้างหลังร้านราวกับต้องการที่สำหรับสงบสติอารมณ์ตัวเอง

ไอ้รบเห็นท่าไม่ดีจึงตามไปอย่างเร็วรี่...ส่วนผมกับเพื่อนที่เหลือนั้นก็ไม่ได้อยู่เฉยครับ...

พวกเราเดินไปแอบดูพวกแม่งซะเลย

ไอ้ก้องใช้มือกดหัวให้ผมนั่งลงเพราะมันก็จะดูเหมือนกัน ไอ้ยุกับไอ้โฮมก็ทิ้งงานทุกอย่างเพื่อมาดูว่าสองคนนั้นจะงอนง้อกันยังไงอีก อย่าหาว่าผมอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะครับ...พวกผมชอบเห็นเวลาที่ไอ้ธนูมันหลุดมาดโหดน่ะ แม่งสะใจพิลึกยังไงก็ไม่รู้

“กูหรือเปล่าวะที่ต้องงอนมึง” รบเปิดประเด็น มันใช้เท้าเขี่ยบริเวณม้านั่งว่างๆ ข้างๆ ธนูด้วยท่าทีไม่ได้ป่าเถื่อนอะไร...มันดูเหมือนเขินจนไม่รู้จะวางตัวยังไงมากกว่า

“กูไม่ได้เจ็บขนาดนั้น”

“แต่กูก็เป็นห่วงไง”

“รบ” เสียงธนูดูเหมือนคนที่อยากจะอธิบาย แต่ก็อธิบายออกมาได้ยาก... “กูขอพูดตรงๆ นะ”

“อือ”

“อย่าทำเหมือนกูอ่อนแอเลยว่ะ มึงรู้มั้ยว่ากูอยากดูเข้มแข็งมากโดยเฉพาะกับคนอย่างมึง”

เพื่อนผมเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ ด้วย...ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือพวกมันทั้งสองเป็นเกย์ร่างสูงที่มองเผินๆ ก็เหมือนผู้ชายทั่วไป ธนูมันคงอยากมีอะไรบางอย่างที่อยู่เหนือกว่ารบนอกเหนือจากเรื่องบนเตียงอย่างแน่นอน

มันก็แค่อยากดูแลรบให้ดีน่ะ

โป๊ก

“เชี่ย” ไอ้โฮมเผลอร้องเมื่อท่านหัวหน้าของพวกเราโดนเคาะกบาลเรียกสติ เพราะมันส่งเสียง...ผมกับเพื่อนคนอื่นๆ จึงได้เคาะกบาลมัน ให้มันโดนเป็นเพื่อนไอ้ธนูซะเลย โทษฐานที่แม่งส่งเสียงดัง

โชคดีที่เป้าหมายของเราทั้งสองคนยังไม่รู้ตัว

“อะไรของมึง” ธนูคลำหัวตัวเอง...พ่อง อยากถ่ายรูปเก็บไว้ฉิบหาย มันถูกคนอื่นตีแต่ไม่กล้าตีโต้ตอบคนอื่น แบบนี้ก็มีด้วยโว้ยยย

“สำหรับกูมึงเข้มแข็งมาก เป็นผู้นำมาก เท่มาก สิ่งเหล่านั้นกูรู้อยู่แล้ว แต่ที่กูทำไปทุกอย่างเนี่ย...”

โป๊ก

การเคาะกบาลไม่ได้มีแค่ครั้งเดียวว่ะ แม่งมีสอง!

ไอ้โฮมถึงกับทึ้งหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อทีเดียว...ถ้าธนูแม่งยอมรบขนาดนี้ เชื่อว่าถ้ารบขอขี่คอมันก็คงยอมอ่ะ

“กูทำเพราะกูเป็นห่วงมึง”

“แต่...” ธนูตั้งท่าจะเถียง

รบกำกำปั้นขึ้นมาอีก เมื่อเห็นว่าธนูหยุดพูดแถมเอียงใบหน้าหลบ มันจึงลดกำปั้นลง

อยากจะขำแต่ก็ไม่รู้ควรขำดีหรือไม่...ไอ้ธนูแม่งไม่เคยกลัวหลายสิบตีนของพวกนักเลงอันธพาลพรรคพวกของพี่นทีแต่ดันกลัวแค่กำปั้นเดียวของไอ้รบเนี่ยนะ

“มึงเจ็บอยู่...ไม่ต้องทำอะไรแล้ว ไปนอนหลับพักผ่อน จะได้หาย”

เพื่อนผมพ่นลมออกมา “ก็ได้”

“...”

“มึงพูดแล้วนะว่ากูเข้มแข็ง กูเท่”

“มึงเป็นเด็กสี่ขวบที่อยากได้คำชมเหรอ ถ้าชอบจะได้พูดให้ฟังบ่อยๆ เอามั้ยล่ะ”

พวกแม่งเข้ากันได้ดีจนผมกับเพื่อนอดคิดไม่ได้ว่า...พวกมันควรจะคุยกันหรือทำความรู้จักกันมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

“ดี ชมกูเยอะๆ นะ”

“...”

“ชมว่ากูหล่อ กูเท่...ประมาณนี้”

“เออ มึงหล่อ มึงเท่ พอใจยัง”

บางทีก็รู้สึกปวดขมับตุบๆ อยู่เหมือนกันเวลาที่ไอ้ธนูมันยอมรบเหมือนลูกไก่ในกำมือ แต่ก็นั่นแหละ ผมจะไปว่าอะไรมันได้ล่ะ ก็ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงไปได้

รบทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ธนู...มองเพื่อนผมที่วางมือไว้บนเข่าก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปจับมือของมันไว้แล้วส่งยิ้มให้

เชี่ย...โมเมนต์หวานๆ ก็มา คนดีกันจริงๆ มันเป็นอย่างนี้สินะ

ยัง ยังไม่พอครับ...ธนูเอื้อมมืออีกข้างมาขยี้ผมไอ้รบก่อนจะจุ๊บเบาๆ ที่หน้าผาก

โอย หวานจนน้ำตาลปี๊บเรียกพ่อ...แบบนี้มันคงถึงเวลาแล้วล่ะมั้งที่ผมกับเพื่อนจะสลายโต๋ ปล่อยให้พวกแม่งได้สวีตกันท่ามกลางอากาศร้อนๆ ใต้ร่มไม้นั่น

ก้องเป็นคนสะกิดผมให้หันไปดูคนสองคนนั่นอีกครั้งระหว่างที่เราทั้งสี่คนกำลังหันหลังกลับเข้าร้านไป

ไอ้เหี้ย...เห็นแล้วเขินนิดๆ เหมือนกันนะ

พวกมันทั้งสองคนกำลังจูบกันอยู่ครับทุกคน...








To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: -~iK@iZ_KunG~- ที่ 15-05-2018 04:37:16

ตื่นมาพร้อมกับอาการเขินๆ ฮ่าๆๆ
อยากได้ธนูสักคนสองคนมาเลี้ยงที่บ้าน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 15-05-2018 06:37:14

โอย นี่เด็กมหาลัย หรืออนุบาลคะ พ่อพระเอก :o8:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 15-05-2018 06:42:53

ตัวบิดเป็เลขแปดแล้วจ้าาาา เขินนนน :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 15-05-2018 06:45:38

หวานมดกัด :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 15-05-2018 06:48:12

อ่านแล้วเขินตามเดอะแก๊งของท่านผู้นำเลยเนี่ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: zakimi ที่ 15-05-2018 07:16:00

เขิลจิกหมอนมากจริงๆ ให้ตายเถอะ ชอบโมเม้นนี้มากกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 15-05-2018 08:42:27

อยากจะกรี๊ดให้ลั่นบ้าน พรี่ฟินมากอิ๊บ๋ายเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 15-05-2018 08:58:14

ทำไมคนที่น่าเอ็นดูถึงกลายเป็นพี่ธนูไปได้คะ
อ่อนไหวเหลือเกินลูกเอ้ยยยยย

รู้สึกว่าสองคนนี้คลิกกันมาก แบบต่อกันได้ลงตัว

ปลื้มจังงงงงงง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 15-05-2018 09:14:15

 :pig4: :pig4: :pig4:

ไหนว่ามีเพื่อน ๆ ลูกน้องอยู่แล้วไม่กล้าทำไรประเจิดประเจ้อไง?

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 15-05-2018 09:15:28

แต่เช้าเชียวววว..  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 15-05-2018 09:42:37

น่ารักมากเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 15-05-2018 10:01:11

อ้ากกกกกกกกก ชั้นก็ปรับตัวปรับอารมณ์ตามไม่ทันแล้วเช่นกันค่ะ  ^^   :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 15-05-2018 10:04:59

ขออนุญาติกรี๊ดอัดหมอน ทำไมน่ารักกันงี้วะ โอ้ยยยยยยหัวใจ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-05-2018 11:51:40

 :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 15-05-2018 11:58:29

โอ้ยยยยย...เขินนำ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 15-05-2018 12:00:20

เอ็นดู ธนูกลัวเมีย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mmlc09 ที่ 15-05-2018 12:17:19

อ่านเเล้วจะเป็นลม เเง่งงงง ทำไมมันดีอย่างนี้ :hao7:  :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 15-05-2018 12:55:03

พี่ธนูน่าเอ็นดูจัง ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 15-05-2018 13:24:52

รบลืมไปหรือเปล่า  ว่านั่นคือ ควายธนู ไม่ใช่หมาป่าธนู  o18

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 15-05-2018 13:26:45

ชอบการบรรยายในมุมมองแบบนี้จริงๆ :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 15-05-2018 14:37:08

ติดตามเรื่องนี้มากๆรออัพทุกวันเลย ธนูนี่มันพี่สงเวอร์ชั่นนุ่มนวลลงมาหน่อยนึงจริงๆ ชอบตอนธนูอยู่กับรบมันก็จะมีความหวานความยอมลงให้คนนี้คนเดียว อยากไปอยู่ในแก๊งค์นี้ด้วยจริงๆ ส่วนดราม่านี่ก็คงไม่พ้นเรื่องครอบครัวธนูแน่ๆ รบต้องมาช่วยไฝว้นะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 15-05-2018 14:52:49

นี่ฉันอยู่ในรังมดแดงหรือเปล่าคะคันยุบยิบทั้งตัวทั้งใจมือหยิกไปหมดแล้ว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 15-05-2018 14:55:42

น้องรันเป็นที่ปรึกษาที่ดีค่ะ เยี่ยมลูก  o13
ทำเอามดกัด เดะไปหายาทาก่อน เอาน้ำแข็งโป๊ะตาด้วย ตาร้อนมากตอนนี้  :katai3:
 :L2:  :pig4:  :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 15-05-2018 15:17:53

แมนๆคุยกันมันประมาณนี้แหลค่าาา :z1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 15-05-2018 16:07:15

อยากให้จูบกันตอนอยู่บนห้องมากกว่านะ
 :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 15-05-2018 17:00:24

ยอมรับกับเพื่อนแล้ววว  :impress2:
 
ตอนแอบดูเหมือนนี่เข้าไปดูด้วยอีกคนเลย  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LAFIA ที่ 15-05-2018 17:27:02

ย้ากกกกก  :z13: อิธนูวววววว อิเด็กน้อยหอยสังข์  :-[
ชม 1 ที จุ๊บ 1 ที ถือว่าเป็นรางวัลของเด็กดี 55555555555  :hao7:
รอวันเขาได้กันไม่ไหวแล้วค่ะจอร์ชชชชช  :laugh:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 15-05-2018 17:42:56

เขินแทนคนแอบดูเค้าสวีทกัน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 15-05-2018 17:53:07

ยอมแระจ้าาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-05-2018 18:02:05

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 15-05-2018 20:26:20

ยิ้มจนปวดแก้มแล้วเนี่ย ชอบเดอะแก็งค์จัง แล้วเพื่อนๆของรบจะมีบทไหมอ่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: minjeez ที่ 15-05-2018 22:13:01

 :z13: จิ้มไว้ก่อนนะคะ ช่วงนี้ยังไม่มีเวลาอ่านเลย
ไว้ว่างๆจะไล่อ่านพร้อมคอมเม้นท์ให้น้า  :L1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Papangtha ที่ 15-05-2018 22:47:06

เขิลลลลลลลลลลล

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 16-05-2018 01:43:47

น่ารักกกกกก :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 16-05-2018 03:04:45

คู่นี้มีโมเมนท์หวาน ๆ ตลอดเลย จริง ๆ รู้สึกว่าสองคนนี้เข้ากันได้ดีมาก แบบคุยกันรู้เรื่อง ชอบ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 16-05-2018 06:04:53

แอบเสียดายนึกว่ารบจะง้อแบบข้อสิบตามที่รันเขียน o18

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 16-05-2018 06:19:44

เขินไปตามๆกันทั้งหมดนี่แหละค่ะ
งุ้ยยยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 16-05-2018 07:01:13

 :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 16-05-2018 12:39:25

หวานมากกก แต่อยากเห็ลวิธีง้อข้อ10เมื่อไหร่จะเห็นนนน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 16-05-2018 13:40:44

ตอนนี้น่ารักมากก ต่างคนต่างห่วงกัน น่ารักก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: skysky ที่ 16-05-2018 20:06:21

ตัวแรกดูพวกเขาโหดกันมากนะคะ แต่บทจะหวานก็หว๊านหวาน
เขินนนนน เป็นห่วงกัน หวงกัน ก็พูด ก็บอกกันตรงๆ ชอบมากกก
เมื่อคนแมนสองคนมาเจอกัน ก็จะหวานอยู่หน่อยๆ 555
ฮา ความมโนของน้องรัน อิอิ ข้อ 10 นี่สุดๆ 55
รอติดตามนะคะ ^^

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 16-05-2018 20:54:10

สวีทไม่เกรงใจลูกฝูงเลออออ :z1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 17-05-2018 08:21:34

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 17-05-2018 11:39:23

ขอยคุณค่า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: WaterProof ที่ 17-05-2018 12:04:04

พี่ควายธนูนี่คนจริง :laugh:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ●GreenTEA● ที่ 17-05-2018 15:47:16

 :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 17-05-2018 19:41:58

ธนูเป็นแอลฟามุ้งมิ้ง กล้วเมีย น่ารักเวอร์ คนอ่านก็เขินเหมือนเพื่อนแอลฟาแหละรอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 17-05-2018 19:53:37

มาถูกเวลาด้วยนะ แถมข่มธนูซะยอมเลย
รบน่ารัก มาด่าถึงที่และก็มาให้เค้าทำให้เขินถึงที่

ธนูก็อ้อนไปเหอะ ป่วนไปเหอะ ใจรบลอยมาแล้ว

ทีมเพื่อนธนูได้กำไรมาก เตรียมต้อนรับเพื่อนสะใภ้ไหม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 17-05-2018 22:08:54

วันนี้จะมาไหมน้าา
คุณเจ้มารอค่า
มาเพิ่มความเอ็นดูพี่ธนูอีกหลายขีดด้วยยยยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mazaaki ที่ 18-05-2018 17:22:27

แอบรอเธออยู่นะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 19-05-2018 00:08:34

EP. 10






[การ์ด]

สิ่งแรกที่ผมส่งให้ธนูในตอนเช้าคือรอยยิ้มแห้งๆ ขาดความสดชื่น

ผมทำการเช็กรายรับรายจ่ายของทางร้าน ซึ่งทำให้ผมได้รู้ว่าผลประกอบการช่วงเปิดร้านนั้นขาดทุนย่อยยับ...และนอกจากจะไม่มีวี่แววของกำไรแล้ว ร้านยังพังพินาศเพราะนักเลงอันธพาลอีกต่างหาก

ผมน่าจะบอกให้ธนูมันนิมนต์พระมาทำบุญเปิดร้านก่อนที่ร้านจะเปิดจริงๆ น่าจะมีการเจิมอะไรสักหน่อยที่หน้าประตู ร้านจะได้ไม่ส่อแววเจ๊งบ๊งตั้งแต่อายุยังไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์แบบนี้

ธนูที่ยังมีใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผลมองดูผมก่อนจะสลับไปที่คอมฯ ของผม มันทำหน้าปลงๆ ราวกับรู้ว่าผมต้องการจะสื่ออะไร
 
“ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปมันต้องแย่มากแน่ๆ” ผมพูดเสียงกังวลใจ เพราะรู้ดีว่าถ้าร้านทำกำไรไม่ได้ภายในสามเดือนล่ะก็...ธนูจะต้องเสียร้านและที่หลับที่นอนตรงนี้ไปให้พี่นทีทั้งหมด

“กูรู้น่า” มันตอบ ทำสีหน้าเครียดพอๆ กันระหว่างที่มองอาหารเช้าที่เพื่อนเตรียมไว้ให้ “มึงคิดว่ากูอยากจะเสียร้านกับบ้านกูไปให้ไอ้พี่ผีบ้านั่นจริงๆ เหรอ”

ก้องกับโฮมที่ยืนอยู่ไม่ห่างมองธนูด้วยท่าทางเป็นห่วง ถ้าธนูเสียร้านนี้ไป...แปลว่าชีวิตมันก็แทบจะไม่มีอะไรที่เป็นของมันเลย ยกเว้นมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบก์สีแดง

แผลบนใบหน้าของไอ้ธนูบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ามันต้องต่อสู้กับพี่ชายคนนี้ขนาดไหน ไม่ว่าอายุอานามจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม คนที่ตกเป็นเบี้ยล่างเสมอก็คือน้องชายอย่างธนู

“ขอกูคิดหาวิธีก่อน” มันพูดกับผมและเพื่อนๆ ก่อนจะทำสีหน้านิ่ง “วันนี้กูไม่อยู่นะ”

ร้านที่เต็มไปด้วยข้าวของที่พังคงไม่มีอะไรให้มันทำนักหรอก (หรืออันที่จริงมันก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรอยู่แล้วกันนะ...)

“จะไปไหน” ผมถาม

“จะชวนรบไปเที่ยว” มันพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์ระหว่างที่พูด

ผมกับเพื่อนมองหน้ากัน...เราตามใจมันทุกอย่างเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเป็นปกติอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้เราทุกคนรู้สึกงุนงงนิดหน่อยสถานการณ์ในร้านไม่สู้ดี แต่ธนูกลับขอตัวเพื่อที่จะไปเที่ยวกับรบเนี่ยนะ

มึงไปเอาอารมณ์มาจากไหนวะ...

มันรู้ตัวว่ามันกำลังถูกคนอื่นจ้องมองอยู่ “ทำไมวะ กูหาเรื่องคลายเครียดไม่ได้เหรอ”

“ได้สิวะ” ทำไมจะทำแบบนั้นไม่ได้...ผมก็แค่สงสัยนิดหน่อยเท่านั้นว่ามันยังมีอารมณ์ชวนรบเที่ยวได้ยังไง

“กูขอวันนึง” ธนูทานข้าวอีกคำแล้วลุกขึ้นยืน “ตอนที่กูกลับมา...กูสัญญาว่ากูจะเปลี่ยนไป”

“เปลี่ยนไปยังไง...” โฮมถาม

“มึงจะมีเมียแล้วใช่มั้ย” ก้องนี่แม่งก็ถามซ้ำได้ผิดจังหวะซะจริง

ผมหลับตาปี๋เพราะรู้ว่าธนูมันต้องเดินมาเตะไอ้ก้องกับไอ้โฮมแน่ แต่มันกลับยืนนิ่งๆ จ้องมองพื้นราวกับว่ากำลังใจลอยไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้

“ถ้ามึงรู้ว่ากำลังใจอยู่ไหน...มึงก็จะไปหากำลังใจเหมือนอย่างที่กูทำ”

พ่อง...เราทุกคนเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งกันเลยทีเดียว

ผมหันหลังกลับ...ลักลอบส่งข้อความให้รบ เพราะกลัวว่ามันจะปฏิเสธท่านหัวหน้าของผม ซึ่งผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลย
เพราะตอนนี้มีเพียงรบคนเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ธนูอารมณ์ดีขึ้นมาได้

[รบ]

Sagittarius :
ร้านยังไม่เสร็จ
วันนี้มึงไม่ต้องทำงานแล้ว
เราสองคนออกไปเที่ยวกันเถอะ



ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมกะจะปฏิเสธไอ้ธนูอย่างเต็มที่เพราะตอนนี้ร้านกำลังพัง จะให้ผมไปเที่ยวโดยที่เพื่อนๆ ของมันซ่อมร้านกันอยู่ได้ยังไง แต่ในระหว่างที่ผมลังเลอยู่...การ์ดกลับส่งข้อความมาตอกย้ำในเรื่องที่จะทำให้ผมไม่กล้าปฏิเสธธนู



มันเครียด...ช่วยไปเที่ยวกับมันหน่อยนะ 



ใจของผมอ่อนยวบยาบ รู้ตัวมานานแล้วว่าตัวเองนั้นเริ่มที่จะแคร์ความรู้สึกของธนูจนผิดปกติวิสัย แต่ผมไม่อยากคิดหนักอะไรในตอนนี้ ถ้าธนูมันอยากเที่ยว...ผมก็จะพามันไปเที่ยว ส่วนเรื่องร้าน...เอาไว้กลับจากเที่ยวแล้วเราค่อยลุยกันใหม่ก็ยังไหว

 “พี่ทึ่มเอ๊ย...จะใส่เสื้อยืดกับขาสั้นจริงดิ” น้องสาวผมโผล่หน้าเข้ามาตอนที่ผมกำลังมองเงาตัวเองในกระจก “นี่พี่จะไปเจอพี่ธนูคนหล่อทั้งทีนะ แต่งตัวให้มันดูดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ”

รันมันคงนึกว่าผมจะออกไปทำงานในร้านของธนู แต่จริงๆ แล้วผมกำลังจะไปเที่ยวกับมันข้างนอกต่างหาก ผมไม่ได้บอกน้องเรื่องนี้ แต่ก็ยังยืนนิ่งพร้อมกับทำหน้าถามความเห็นว่าผมควรใส่ชุดไหนออกไปดี

“กางเกงยีนกับเสื้อยืดตัวนี้ดีกว่า...ดูไม่เรียบเกินไปเพราะมีดีเทลเก๋”

เสื้อยืดสีขาวลายสกรีนเป็นตัวอักษรง่ายๆ อย่างงี้อ่ะนะเรียกว่าดีเทลเก๋

“ก็ได้”

ผมเชื่อน้องเพราะไม่อยากให้ทุกอย่างมันช้าไปกว่านี้ รันออกไปข้างนอกห้อง ปล่อยให้ผมเปลี่ยนชุดใหม่ทั้งหมด และในระหว่างนั้นโทรศัพท์ของผมก็ส่งเสียงดังพอดี

ธนูมันโทรมาว่ะ เอ๊ะ มันจะโทรมาทำไมกันนะ...หรือว่ามันจะแคนเซิล?

ผมมองตัวเองในกระจกเงาไปด้วยขณะที่รับสายธนูไปด้วย

“ฮัลโหล”

[บ้านมึงหลังไหนกันแน่วะ ทำไมทุกหลังแม่งเหมือนกันไปหมด] ธนูโวยวายเสียงดังจนผมทำหน้าเหยเก

แต่เดี๋ยวก่อน…นี่มันจะมารับผมที่บ้านเหรอ

เฮ้ยยยยยยย

“มึงจะมารับกูเหรอ!” ผมทำหน้าช็อกกับตัวเอง

[กูถามขนาดนี้กูมารับแม่มึงมั้ง]

“เฮ้ย” ผมตกใจมากจนรีบพุ่งตัวไปที่หน้าต่างเพื่อมองหาธนู แน่นอนว่ามันยังมาไม่ถึงหน้าบ้านผมหรอก “รู้ได้ไงว่าบ้านกูอยู่ไหนน่ะ”

[ไปขู่เอามาจากเพื่อนมึง]

“มึงอย่ามาพูดเล่น”

[กูพูดจริง]

“เชี่ยธนู…” ไม่ได้มีแต่มันที่ห่วงพวกพ้องคนเดียวหรอกนะ

[ล้อเล่น…กูฝากให้การ์ดดูในประวัติที่มึงกรอกตอนเซ็นสัญญาจ้างน่ะ]

เออว่ะ...ตอนนั้นผมกรอกที่อยู่ลงไปซะละเอียดยิบ

“คือ...จริงๆ มึงไม่ต้องมารับก็ได้ อีกนิดกูก็ออกไปแล้ว” ผมยอมรับว่าเขินนิดหน่อย เพราะผมไม่คิดมาก่อนว่าผมกับธนูจะมีโมเมนต์นี้ด้วย มีการมารับมาส่งกันที่หน้าบ้านเนี่ยนะ...

[มันช้า]

“กูเหรอช้า”

[ไม่…กูคิดว่าเวลามันเดินช้าเกินไป]

ผมอมยิ้ม “ทำไมต้องอยากเจอกูเร็วขนาดนั้น”

[จะไม่ได้เจอเร็วแล้วเนี่ย…]

“ทำไมวะ”

[ก็เพราะมึงไม่บอกบ้านมึงสักทีไงสาด!]

“ฮ่าๆๆ”

[ใช่บ้านที่มีต้นมะม่วงอยู่หน้าบ้านป่ะ]

ผมชะงัก…บ้านผมมีต้นมะม่วงอยู่หน้าบ้าน แต่บ้านหลังอื่นในหมู่บ้านก็มีอีกหลายหลังที่ปลูกต้นมะม่วง

[ใช่หมู่บ้านพานทองนิเวศน์ เลขที่ 42 ป่ะเนี่ย]

ผมยื่นคอออกไปมองดู…ไม่เห็นได้ยินเสียงของเจ้าแดงไบเล่เลยแม้แต่น้อย มีเพียง BMW คันหนึ่งที่ทะเบียนคุ้นตาเนื่องจากเคยเห็นมันจอดข้างผมบ่อยๆ ในลานจอดรถของร้านแบล็คแพ็ค

[เหมือนกูจะเห็นมึงแวบๆ แล้ว]

“…” นี่มันมองเห็นผมผ่านกระจกรถเหรอ

[อึ้งไรขนาดนั้น ลงมาหากูดิ…]

รู้สึกเสียเปรียบเล็กน้อยที่มีแต่ธนูที่เห็นผม แต่ผมไม่เห็นมัน…

“อยู่บนรถนะ น้องกูจะเห็นมึงไม่ได้” ผมรีบเก็บข้าวเก็บของของตัวเองอย่างรวดเร็วชนิดที่ว่าอีกนิดก็หัวทิ่มพื้นแล้ว

[ทำไมกูจะเจอน้องมึงไม่ได้]

“น้องกูมันจะวิ่งเข้าไปตะครุบมึงอ่ะดิ”

[นี่มึงหวงกูหรือมึงหวงน้อง…]

“ทั้งคู่อ่ะ”

พูดจบผมก็ยืนชะงักนิ่ง…เพราะกำลังงงว่าตัวเองพูดถูกหรือพูดผิด

[ฉิบแล้ว...เหมือนจะเห็นแดดดี้มึงแฮะ] จู่ๆ ธนูมันก็ตัดสายไป แต่ผมไม่มีเวลาที่จะมาคิดอะไรสักอย่างแล้วเนื่องจากไม่ค่อยมีใครมารอผมที่หน้าบ้านแบบนี้ (ถ้าเพื่อนมารอจะให้ความรู้สึกอีกแบบ…) ผมจึงรีบมากเป็นพิเศษ ตอนที่ผมเดินลงบันไดมา ผมเจอกับยัยรันที่กำลังจะขึ้นมาบนบ้าน

“ทำไมพี่รบเหงื่อแตกแบบนี้” รันขมวดคิ้ว “จะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น”

“พี่ไปก่อนนะ”

“อ่าฮะ…”

ผมไม่อยากให้รันเห็นว่าธนูมันมารับผม…อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ ผมกลัวว่ารันจะวิ่งเข้าใส่ธนูแทนที่มันจะตกใจว่าทำไมคนที่มันจิ้นให้ได้กับผมถึงได้มารอถึงหน้าบ้านสมดั่งปรารถนาเช่นนี้…

ลึกๆ ในใจผมก็อยากจะบอกรันอยู่นะครับว่าสิ่งที่รันคิดมันมีแต่คำว่าจริง จริง จริง และก็…จริง แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากจะปิดน้องเอาไว้ก่อน ผมกลัวว่าน้องมันจะฟินจนเป็นลมไปก่อนที่จะเรียนชั้นมัธยมต้นจบ

ผมกำลังสวมรองเท้าอย่างรีบเร่งตอนที่ผมเห็นไอ้ธนูกำลังเช็กแฮนด์ทักทายกับแดดดี้ของผมอยู่…

เดี๋ยว...นี่มันตัดสินใจลงจากรถเพื่อที่จะมาคุยกับแดดดี้ผมงั้นเหรอ

ไม่เคย....ไม่เคยมีใครหาญกล้าทำแบบนี้มาก่อน

“ผมเป็นเพื่อนรบครับ” มันแนะนำตัวอย่างรวดเร็ว “ชื่อว่าธนู ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

อาจเป็นเพราะลักษณะท่าทางของแดดดี้ผมดูใจดีเหมือนท่านผู้พันที่ขายไก่เคเอฟซีล่ะมั้ง ธนูมันจึงไม่ได้แสดงท่าทีเก้อเขินอะไร มิหนำซ้ำยังกะตือรือร้นจนเกินไปอีกต่างหาก

“กำลังเดตกันอยู่เหรอ” แดดดี้ถามยิ้มๆ

“ประมาณนั้นครับ” ธนูยอมรับง่ายๆ

“ทำไมรบไม่เล่าอะไรให้พ่อฟังเลย” แดดดี้หันมาหาผมพร้อมกับทำสีหน้าล้อเลียน “เอาเถอะ…ขอให้สนุกนะ”

“ขอบคุณครับ” ธนูหันมาหาผม…จากนั้นมันก็โบกมือเรียกผมให้รีบเข้าไปหาลับหลังแดดดี้

ผมส่งยิ้มแห้งๆ ให้ผู้มีพระคุณก่อนจะรีบสาวเท้าไปหาธนู มันรีบออกไปจากบ้านอย่างให้ความร่วมมือกับผมเป็นอย่างดี

“แดดดี้มึงพูดไทยชัดมาก” ธนูกดรีโมตเปิดประตู “ดูใจดีเหมือนซานตาคลอสผสมผู้พันของเคเอฟซีเลย”

“ท่านยังมีความเป็นไทยสูงด้วยนะทั้งๆ ที่พื้นเพเป็นคนอเมริกัน” ผมเล่าให้มันฟังระหว่างเข้าไปนั่งแล้วคาดเซฟตี้เบลท์

“ก็ดีแล้วนี่” ธนูมองผมที่ขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆ มันที่เป็นคนขับ “เพราะถ้าเลี้ยงแบบอเมริกัน…ชีวิตมึงเละเทะแน่ไอ้รบ”

“ยังไง”

“มึงจะเป็นอิสระตั้งแต่อายุสิบแปด…และอาจจะไม่เข้าเรียนมหา’ลัย เพราะมัวแต่ตามตูดผู้ชายตัวเล็กๆ”

ผมไม่แน่ใจว่ามันตั้งใจจะพูดเล่นหรือตั้งใจจะเหน็บแนมผมกันแน่…แต่ผมก็ชักสีหน้าใส่มันไปแล้ว

“กวนตีน”

“แหย่เล่นเฉยๆ” พอมีรอยยิ้มของมันส่งมา...ผมก็ลืมความขุ่นเคืองนิดๆ ของผมไปเลย

โธ่เอ๊ย หมั่นไส้ตัวเองเป็นบ้า...

“แล้วนี่ทำไมไม่ขับแดงไบเล่มา” ผมมองสำรวจในรถ จำได้ว่าธนูมันโวยวายแทบตายตอนที่ผมเลือกจะใช้รถยนต์ในการเดินทางไปหาหมอฟัน ฉะนั้นความคิดแรกที่แวบมาให้หัวของผมก็คือผมต้องเตรียมตัวซ้อนมอ’ไซค์ของธนู ไม่ใช่นั่งในรถยนต์แบบนี้

“แดงไบเล่?”

เอ่อ…ผมลืมไปว่ามันไม่รู้ว่าผมตั้งชื่อเล่นให้รถบิ๊กไบก์ของมัน “ก็ไอ้รถบิ๊กไบก์ของมึงนั่นแหละ”

“ฮ่าๆๆ เข้าใจตั้งชื่อนะ” มันเริ่มออกรถ “จอดไว้บ้าน เอ๊ย ร้าน…ร้านนั่นแหละ”

“มึงจะเรียกว่าบ้านก็ได้ กูเข้าใจ” ผมยังจำได้ดีถึงหลักฐานการใช้ชีวิตของธนูในห้องที่อยู่ชั้นสองของมัน “นี่กูกะเตรียมตัวซ้อนท้ายมึงเต็มที่เลยนะเนี่ย”

“จริงเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“กูอยากให้มึงสบายเต็มที่ไง...เห็นบ่นว่าอากาศมันร้อน”

“…” รู้สึกดีใจที่มันเอาใจใส่แฮะ

“จริงๆ แล้วกูก็ไม่ได้ชอบขับรถยนต์เท่าไหร่หรอก”

ผมปลื้มนิดๆ ที่มันยอมทำในสิ่งที่ไม่ชอบเพื่อผม “แล้วนี่ไปยืมรถใครมา”

“กูจะไปยืมรถคนอื่นมาทำไม” มันงงกับคำพูดของผม

อ้าว…นี่อย่าบอกนะว่าไอ้ที่จอดไว้หลายๆ คันที่ลานจอดรถนั่นมัน…

“รถพวกนั้นมันคือของเล่นที่ไอ้นทีมันเบื่อแล้วส่งต่อมาให้กู…” ธนูอธิบายให้ผมฟัง ผมนึกว่ารถพวกนั้นจะเป็นของเพื่อนมันคนละคันซะอีก “กูถึงไม่ค่อยอยากขับนี่ไง…เพราะขับไปมันหงุดหงิดไป”

“เอ่อ...ให้กูขับให้เปล่า” เริ่มรู้สึกเกรงใจมันขึ้นมาแล้ว

“ไม่เป็นไร” มันตอบ “อะไรที่มึงรู้สึกสบาย…กูทำได้หมดนั่นแหละ”

ผมหรี่ตามองคนที่กำลังขับรถอยู่ ก่อนจะลองแหย่นิดแหย่หน่อย “นี่จีบกูใช่ป่ะเนี่ย”

มันเหล่มองตอบ “หา”

“จีบกูชัดๆ”

“จะจีบทำไมอีกวะ ก็ในเมื่อมึงมีใจให้กูแล้ว”

“...”

“เอ๊ะ หรือมึงอยากให้กูจีบ อยากทำตามขั้นตอนอย่างนั้นใช่มั้ย” ทำไมพูดรัวจังวะ เถียงไม่ทันเลย “จะเอาอะไรล่ะ ดอกไม้หมื่นดอกหรือว่า...เรือยอร์ชสักลำ”

มันกวนตีนผมแล้วล่ะแบบนั้น

เคยมีสักครั้งมั้ยที่มันจะยอมผมแบบสุดๆ…บางครั้งผมก็รู้สึกว่าแม่งยอม แต่ยอมไม่ครบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ยังไงก็ไม่รู้ 

“อยากรู้มั้ยว่าถ้าจะจีบ ต้องทำยังไงถึงจะจีบกูติด” ผมยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อยู่กับไอ้บ้านี่ทีไร...ผมเป็นโรคแพ้ไม่เป็นทุกทีไป

“กูคิดว่ากูรู้แล้ว” ธนูเลี้ยวซ้ายกะทันหัน ผมคิดว่าการกระทำของมันจะเป็นการกระทำประกอบคำตอบผมจึงได้มองตาม ป้ายหน้าปากซอยเป็นป้ายที่บ่งบอกชัดเจนว่าข้างในซอยนั้นมีโรงแรมชั่วคราวตั้งอยู่

เชี่ยยยยยยย...แบบนี้ผมช็อกนะ เพิ่งออกจากบ้านมาได้ไม่เท่าไหร่ ธนูมันก็คิดที่จะ...อย่างนั้นกับผมเลยเหรอ

“...”

“เป็นอะไรวะ...ทำไมจู่ๆ ก็นั่งเกร็งขึ้นมา” มันมองผมอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะมองตามสายตาผมไป แล้วหัวเราะลั่น “ฮ่าๆๆ การจีบมึงให้ติดไม่ใช่การลากมึงเข้าโรงแรมหรอก”

ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผมหยิบกระเป๋าติดตัวมา ไม่อย่างนั้นล่ะก็...ธนูมันต้องเห็นการพองโตของไอ้หนูของผมแน่ๆ โชคดีที่กระเป๋าของผมปกปิดความลับของผมได้ ผมกลืนน้ำลาย...ตั้งใจเปลี่ยนเรื่องเพื่อเบี่ยงประเด็นอย่างรวดเร็ว

“แล้ว...แล้วต้องทำยังไง”

“ก็...วันนี้มึงอาจจะเบื่อหน่อยๆ” ธนูถอนหายใจ

“ทำไมวะ” จริงๆ แล้วผมก็อยากรู้เหมือนกันนะว่ามันจะพาผมไปไหน มันบอกว่าแค่ไปเที่ยว ไม่ได้บอกเจาะลึกลงรายละเอียด
 
“กูจะพามึงไปรู้จักชีวิตของกู...จริงๆ”

ทำไมฟังดูน่าสนใจ แทนที่จะฟังดูน่าเบื่ออย่างที่มันพูด “ก็...ก็ดีแล้วนี่”

“เนอะ”

“...”

“มึงบอกเองว่าเราต้องเรียนรู้กันและกัน”

เฮ้ย มันจะพาผมไปรู้จักชีวิตของมันซึ่งผมขอพูดตรงๆ เลยว่าผมชอบมาก ที่ผ่านมาผมกับมันอยู่แต่ในร้านแบล็คแพ็ค ยังไม่มีการพูดคุยกันลึกซึ้งแต่ก็มีการหึงหวงกันและกันชนิดที่ว่าข้ามขั้นตอนไปมาก ทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าคืนนั้นผมกับธนูได้วางยาอะไรใส่อีกฝ่ายไว้หรือเปล่า ทำไมมันถึงกลายมาเป็นแบบนี้ไปได้ เอ๊ะ...มีแต่มันที่วางยาใส่ในตัวผมหรือเปล่า

เอาล่ะ เปลี่ยนเรื่องดีกว่าครับ

“มึงจะพากูไปไหนเป็นที่แรกล่ะ” ผมถามอย่างสงสัย

“มีอยู่ที่หนึ่ง...”

“...”

“แต่ไม่ใช่โรงแรมแน่ๆ” มันหัวเราะระหว่างที่พูด...ส่วนผมก็ได้แต่ทำหน้าบึ้งใส่

เย็นไว้ไอ้หนูลูกพ่อ อย่ายอมแพ้ ไอ้บ้านี่มันก็แค่ให้ความหวังหนูเฉยๆ เท่านั้น หนูต้องวางฟอร์ม หนูต้องคีพคูล...

...และหนูก็ต้องไม่ตั้งง่ายๆ แบบนี้สิวะ!

ดีนะที่อีกฝ่ายมันไม่รู้น่ะ









สถานที่แรกที่มันพาผมมาคือยิม

ผมมองดูห้างที่ผมกับรันชอบมาบ่อยๆ ไอ้ธนูมันคงเป็นสมาชิกของยิมในห้างที่นี่ มันมองหน้าผม เปิดกระโปรงหลังรถเพื่อหยิบกระเป๋า จากนั้นก็มองหน้าผมอีกด้วยสีหน้าเกินกว่าจะคาดเดาว่ามันอยู่ในอารมณ์อะไร

“กูไม่ออกกำลังกายนะ” ผมบอกมันไว้ก่อน

“กูรู้” มันตอบ “แต่มึงต้องรอมากู...”

“...”

“มึงรอ...ได้มั้ยวะ”

คำถามของมันดูติดจะลุ้นมากกว่าเป็นคำสั่ง ผมยักไหล่แทนคำตอบ “เข้าใจแล้ว”

ดูจากทรงของไอ้ธนูแล้ว...รูปร่างดีฉิบหายขนาดนี้แม่งต้องขยันมายิมทุกวัน ซึ่งนั่นมันก็คือความจริง สิ่งแรกที่ผมควรรู้เกี่ยวกับตัวมันคือมันรักการออกกำลังกายมาก เอ่อ...นี่ผมต้องลงบันทึกไว้ในโทรศัพท์เพื่อกันลืมหรือเปล่า

“สวัสดีครับคุณธนู” พนักงานของยิมทักระหว่างที่ธนูเดินนำผมเข้าไป

“ผมพาเพื่อนมาด้วยนะ” ธนูพะยักเพยิดมาทางผม ก่อนจะเอ่ยเพิ่มเติมอีก “อย่ายุ่งกับมันนะครับ”

พนักงานหน้าชา...ส่วนผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมธนูถึงพูดแบบนั้น กลัวเขามาขายคอร์สให้ผมหรือยังไงกัน

ระหว่างที่มันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...ผมก็ได้รับคำตอบแทบจะในทันทีว่าพนักงานที่นี่คงขายคอร์สขายการสมัครสมาชิกรายปีกันหนักมาก เพราะคนที่นั่งข้างๆ ผมก็คือโดนนำเสนอจากพนักงานทั้งนั้น ส่วนผมก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งเพราะธนูมันได้สั่งเอาไว้

พ่อง...ผมรอดเพราะมันว่ะ

ไม่ใช่เพราะผมปฏิเสธไม่เป็นหรอกนะครับ แต่ผมเบื่อที่จะต้องมาหาเหตุผลต่างๆ นานาว่าเพราะอะไรทำไมผมถึงไม่เซย์เยสน่ะ การที่ธนูมันทำแบบนี้ทำให้ผมสบายใจไปเปลาะหนึ่งเลยทีเดียว

ผมเห็นธนูมันเดินออกมาในชุดพร้อมออกกำลังกายแล้ว...พ่อแก้วแม่แก้วเอ๊ย มันสูง ยาว ขาว และหุ่นดี ทุกอย่างดูครบเป๊ะไปหมดเลย

ตาของผมค้างจนมันมาหยุดอยู่ที่หน้าผมนี่แหละ

“รอแป๊บนะ” สีหน้าของมันดูอ้อนนิดๆ ผมใจละลายก่อนจะเผลอพยักหน้ารัวเร็วจนผิดปกติ มันยิ้มนิดๆ ก่อนจะหายเข้าไปในโซนเครื่องออกกำลังกาย

ระหว่างนั้น...ผมเห็นผู้หญิงสองสามคนวิ่งตามมันไป ขอย้ำ...วิ่งตามมันไป

โทรศัพท์ผมมีเสียงแจ้งเตือน ผมจึงเปิดขึ้นมาดูขณะที่คิ้วของผมกำลังขมวดมุ่น การ์ดส่งข้อความมาถามว่าธนูพาผมไปไหน ผมจึงตอบกลับไปว่ามันพามายิม



อาม่าอาอึ้มชอบไปกวนมัน ถ้ามันหงุดหงิดก็อย่าตกใจนะ!



ผมมองซ้ายมองขวา...มองยังไงก็ไม่เห็นมีวี่แววอาม่าอาอึ้มอย่างที่การ์ดว่า มีแต่หญิงสาวที่อายุยังไม่ถึงสามสิบ อีกทั้งทุกคนดูตั้งใจที่จะไปออกกำลังกายบริเวณรอบๆ ไอ้ธนูอีกด้วย

ไม่ใช่แค่สามคนแล้ว ผมเห็นว่ามีมาเพิ่มอีกสี่ กลายเป็นเจ็ด...

ผมมองไม่เห็นสีหน้าของมันเพราะมันกำลังวิ่งอยู่บนเครื่องวิ่งและหันหลังให้ผม แต่การกระทำของหญิงสาวหุ่นดีเหล่านั้นผมเห็นชัดเต็มสองตา...ทุกคนส่งอ้อยให้ธนูชนิดที่ว่าไม่มีใครยอมใคร บางคนนี่ถึงกับเข้าไปทักเข้าไปคุยกับมันด้วยซ้ำ

นี่ไม่รู้กันเลยหรือไงว่ามันเป็นเกย์น่ะหา!

ผมไม่รู้ตัวว่าผมเริ่มอยู่ไม่สุข ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้าตามากลายเป็นสิ่งที่ทำให้ผมหัวร้อนได้ทั้งหมด พนักงานที่ส่งยิ้มหวานเพื่อต้องการขายคอร์สให้หนุ่มหล่อก็ทำผมหงุดหงิด แม่บ้านที่เอาน้ำเปล่ามาเสิร์ฟให้ผมก็ทำผมหงุดหงิด

...และผู้หญิงพวกนั้นที่เข้าไปล้อมรอบไอ้ธนูก็ทำผมหงุดหงิด

นี่คือสิ่งที่มันต้องเจอทุกวัน แต่มันก็มา...นั่นแหละที่ทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่

ผมไม่ชอบแล้วผมจะทำอะไรได้...ผมเป็นคนบอกธนูเองว่าเราสองคนต้องเรียนรู้กันและกัน ไม่แน่ว่าสิ่งที่มันอยากให้ผมรู้อาจเป็นเรื่องที่ว่ามันชอบที่จะอยู่ท่ามกลางผู้หญิงเหล่านี้ก็เป็นได้...

โว้ยยยยยยยยยยยยยยย แบบนั้นมันบ้าชัดๆ

แล้วไอ้ห่านั่นมันจะส่งยิ้มให้ผู้หญิงที่ซื้อน้ำเปล่าให้มันทำไมกัน...

ผมตัดสินใจเลิกมองมันแล้วเปิดเกมขึ้นมาเล่นแทน แม้จะเล่นไปแพ้ไปแต่ผมก็ไม่แคร์ ผมต้องการอะไรบางอย่างที่จะทำให้ผมหลุดโฟกัสจากไอ้บ้าโซแดมน์ฮอตที่มีชื่อว่าควายธนู

ตอนที่ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกที...ธนูก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม เหงื่อของมันเต็มตัวไปหมด มันเช็ดเหงื่อแบบลวกๆ สลับกับกรอกน้ำดื่มเข้าไปในคอ

โห...เหมือนผมจ้างนายแบบมายืนทำเท่ให้ดูอ่ะ

แต่เดี๋ยวก่อน...ลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังหัวร้อน

“เป็นอะไร...เบื่อเหรอวะ” มันถามผม ผมมองดูระยะห่างระหว่างผมกับมัน...และก็เพิ่งรู้ว่าเรากำลังเป็นเป้าสายตาให้พวก ‘อาม่าอาอึ้ม’

อาม่าอาอึ้มพ่องดิการ์ดดดดดดดดด

“ทำไมยืนอยู่ห่างจัง มายืนใกล้ๆ ดิ แบบนี้มันคุยกันไม่รู้เรื่องนะ” ผมแถไปนู่น

“เหงื่อกูเต็มตัวเนี่ย เดี๋ยวมึงเหม็น”

“ไม่เหม็น”

“มึงจะเหม็น”

“พูดอย่างกับกูไม่เคยได้กลิ่นเหงื่อมึงอย่างงั้นแหละ คืนนั้นกูสูดเข้าไปเต็มๆ จมูกแท้ๆ” ผมบ่นไปเรื่อยอย่างลืมคิดก่อนพูด รู้ตัวอีกทีไอ้ธนูมันก็พุ่งตัวเข้ามานั่งข้างๆ ผมซะแล้วราวกับพึงพอใจคำพูดของผมนักหนา

“จริงๆ กูจะใช้เวลานานกว่านี้ แต่กูเกรงใจมึง...”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก” ผมไม่เห็นจะรู้สึกว่ามันนานมากมายอะไร “ขอแค่อย่างเดียว...”

“อะไรเหรอ”

เข่าของมันชนกับเข่าของผมระหว่างที่มันนั่งกางขาเช็ดนั่นเช็ดนี่ของมันไปเรื่อยๆ กลิ่นความเป็นชายของมันโชยเข้าจมูกผม...เสน่ห์แบบธรรมชาติที่ไม่ใช่การฝืนเลยสักนิดนี่มัน...พานทำให้คนที่นั่งข้างๆ แม่งหายใจลำบากจริงๆ

ผมกลืนน้ำลายลงคอเพื่อรวบรวมความกล้าก่อนจะพูด

“อย่าไปอยู่ใกล้อาม่าอาอึ้มพวกนั้นให้มากได้ป่ะวะ”

ดวงตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้เส้นผมเปียกที่ปรกใบหน้าของมันสื่อให้ผมเห็นว่ามันกำลังถูกใจคำพูดของผม...อีกแล้ว

“มึงรู้อะไรป่ะ”

“หา” ผมขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เพื่อฟังมันพูดต่อ

แทนที่มันจะพูด...มันกลับขยับใบหน้าเข้ามาจุ๊บที่ปากของผมแทน มันเป็นการจุ๊บที่นานพอที่จะทำให้คนที่อยู่รอบตัวคนอื่นๆ หันมามอง โดยเฉพาะ ‘อาม่าอาอึ้ม’

“ไม่มีอะไร” มันยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นยืน “แค่รอทำแบบนี้มาตั้งแต่เช้าแล้ว”

“อะไรของมึง” ผมกระพริบตารัวใส่มัน

“หนึ่ง...พวกนั้นเขาจะได้รู้ว่ากูเป็นเกย์” มันพยักพเยิดไปทางสาวๆ เหล่านั้น “สอง...กูอยากจุ๊บมึงจะแย่”

ไม่ต้องสืบก็รู้ว่าผมกำลังเขินแม่งอีกแล้ววววว...เฮ้อ เก้าอี้หนังสีแดงกับหน้าผมอะไรมันจะแดงมากกว่ากัน

“อาบน้ำแป๊บนะ” ธนูขอตัว

“ไม่ออกกำลังต่อแล้วเหรอ”

“ไม่ล่ะ ต้องรีบแล้ว”

“...”

“เผื่อกูได้จุ๊บมึงอีก”

มันส่งยิ้มให้ก่อนที่จะหายเข้าไปในโซนห้องน้ำชาย ผมหัวใจเต้นแรงมากจนต้องกุมอกตัวเอง ระหว่างนั้นผมสัมผัสได้ว่ามีสายตาอาฆาตมาดร้ายรวมไปถึงสายตารับไม่ได้ถูกส่งต่อมาจาก ‘อาม่าอาอึ้ม’

ช่วยไม่ได้ที่ผมต้องส่งยิ้มน้อยๆ ไปให้เธอเหล่านั้น...




[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 9 _ p. 12 _ 1 5 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 19-05-2018 00:08:51

ร้านอาหาร

“ชีวิตมึงมีแค่ยิมกับร้านอาหารเนี่ยนะ” ผมท้วงระหว่างที่เราทั้งคู่กำลังรออาหารที่สั่งไป

“เปล่าสักหน่อย...มึงต่างหากที่ต้องแดก” ธนูผู้มีกลิ่นหอมฟุ้งออกมาจากตัวยักไหล่อย่างไม่ค่อยใส่ใจ

“แล้วต่อไปมึงจะพากูไปไหนอ่ะ”

“ไม่รู้สิ” มันตอบ “คงต้องตามใจมึง เพราะชีวิตกูหลักๆ มีแค่ยิม สตูดิโอซ้อมดนตรี และก็ร้านที่มีไอ้พวกนั้น...แค่สามอย่าง”

“อืม...ดูเป็นคนไม่ซับซ้อนดี”

“ก็ว่างั้น”

กูประชดหรอกเว้ย...อย่าให้กูพูดถึงอารมณ์สุดสวิงของมึงที่กูต้องปรับตัวเข้าหาเลยจะดีกว่า

ผมเห็นมันถอนหายใจสองสามครั้งระหว่างพลิกเมนูในมือเล่นๆ

“ร้านกูขาดทุนยับเลย” มันบ่น

“อันดับแรก...มึงต้องห้ามไม่ให้คนพวกนั้นเข้ามาทำลายข้าวของก่อน” ผมตอบ “ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเราจะไปต่อไม่ได้นะ”

“อืม”

“...”

“ก็หวังว่าที่กูขู่ไอ้นทีไปมันจะได้ผล”

“มึงไปขู่พี่เขาว่าอะไร”

“ไม่ต้องมาทำเป็นอยากรู้” มันชักสีหน้า

“อ้าว...นี่กูทีมมึงนะเว้ย” ผมเริ่มมีน้ำโห “กูกับเขาไม่มีอะไรกันแล้ว ไม่เคยมีอะไรกันด้วย มึงนี่ก็แม่ง...”

มันเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะพูด “โทษที” ธนูทำสีหน้าละอายใจ “กูไม่ชอบพี่ชายคนนี้มากๆ”

“ก็พอจะรู้” ผมยังจำเรื่องที่มันโมโหผมแทบตายตอนที่มันเข้าใจผิดว่าผมกับพี่นทีเคยมีอะไรกัน ซึ่งแสดงออกได้เป็นอย่างดีว่ามันเข้ากับพี่ชายของมันคนนี้ไม่ได้แค่ไหน

“เดี๋ยว” ธนูชะงัก “มึงไม่เคยมีอะไรกับไอ้นทีงั้นเหรอ...”

ผมส่ายหน้า “ไม่เคย”

“จริงดิ” อีกฝ่ายอึ้งมากซะจนผมนึกว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป

“ไม่เคยจริงๆ นี่มึงยังไม่รู้เหรอ”

มันส่ายหน้ารัวแรง...แต่ผมสังเกตเห็นได้ว่ามันมีความสุขอยู่ในนั้น

“มึงยังไม่ได้บอก...แต่กูปฏิเสธที่จะฟังก่อน”

“ก็แค่ชนแก้วและก็แยกย้าย...กูไม่กล้าเล่าเพราะเล่าอะไรไปตอนนั้นยังไงมึงก็หัวร้อนไปหมดแน่ๆ”

ธนูดูอึ้งมากที่ผมมองมันขาดทุกอย่าง...ที่จริงผมก็แค่คาดเดาไปตามสถานการณ์เกี่ยวกับมันซึ่งผมเคยพบเจอ แน่นอนว่าผมเองก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงเข้ากับไอ้ธนูได้มากมายขนาดนี้

“ยอมมึงเลยว่ะ” มันถอนใจเล็กน้อย “กูแค่ไม่อยากให้มันมาแย่งของรักอะไรจากกูไปอีกแล้ว”

“อ่าฮะ”

ผมรับคำอย่างง่ายๆ เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายอารมณ์เสียกับเรื่องเดิมๆ อีก แต่แล้วผมก็ชะงัก...เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ ของรักเหรอ

มัน...หมายถึงผมหรือเปล่า ช่วยพูดตรงๆ ดังๆ อีกครั้งให้ชื่นใจหน่อยดิ๊

ธนูมองหน้าผมราวกับรู้ถึงความคิดของผม “กูหมายถึง...ร้าน”

“...” ผมชักสีหน้าใส่มัน...ไอ้บ้านี่แม่งเป็นห่าอะไรไม่รู้ ชอบกวนตีนผม

“ล้อเล่น...หมายถึงมึงด้วย” สีหน้ามันส่อแววขำอย่างปิดไม่มิด “ฮ่าๆๆ แกล้งมึงแล้วสนุกดี”

“นี่แหละที่จะทำให้มึงจีบกูไม่ติดน่ะ” ขอสวนกลับไปอีกสักหมัด...ไหนๆ ก็ติ๊ต่างกันไปแล้วว่าไอ้บ้านี่มันจีบผมอยู่

“จริงง่ะ” มันสวนกลับมาไวมากโดยที่ไม่ต้องคิด “แล้วมึงยอมให้คนที่จีบมึงไม่ติดจุ๊บปากทำไม...”

“...” ไอ้เวรนี่

“มึงจะส่งข้อความมาบอกรักเขาทำไม”

“เหี้ย”

“มึงจะหวงเขาทำไม”

“โว้ยยยย เลิกแกล้งกูสักที”

“ฮ่าๆๆ”

ผมชอบที่มันอารมณ์ดีนะ ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกเคืองนิดหน่อยก็ตาม...ผมแอบลอบมองมันระหว่างที่มันเล่นโทรศัพท์ ใบหน้าสดใสของมันยังไงก็ดูดีกว่าใบหน้าเคร่งเครียดของมันเยอะเลย

[ก้อง]

จู่ๆ โทรศัพท์ของผมก็มีข้อความมาจากท่านหัวหน้า



เวลามึงจะพาสาวเข้าโรงแรม...มึงทำยังไงวะ



ไอ้เหี้ย...ข้าวแทบพุ่งออกมาจากปากหลังจากที่อ่าน

“ธนูส่งมาเหรอ” ยุยื่นหน้ามาดูอย่างให้ความสนใจ

“มันว่าไงมั่ง” ไอ้การ์ดก็ด้วย

“ผ่านไปได้ดีมั้ย” ไอ้โฮมอีกคน

ผมวางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะเพื่อให้เพื่อนทุกคนได้อ่านข้อความที่หัวหน้าแก๊งมันส่งมา พออ่านจบปุ๊บพวกมันก็มีอาการเดียวกันกับผม...ข้าวเกือบพุ่งออกมาจากปาก

แล้วถ้าผมไม่ตอบนะ...เวลาที่ธนูมันกลับมาผมคงเจ็บปางตาย มันคงจะอยากรู้เรื่องนี้มากจนไม่สนใจเรื่องที่ว่าต้องปิดเรื่องมันกับรบเป็นความลับอีกต่อไป

“กูจะตอบยังไงดีเนี่ย” งานหนักตกมาอยู่ที่ผมได้ยังไงก็ไม่รู้...เมื่อตะกี้ผมยังนั่งกินข้าวอยู่นิ่งๆ ดีๆ อยู่เลย

“ที่ผ่านมามึงทำยังไงล่ะ” ยุช่วยอีกแรง

“ก็...” ผมมองหน้าเพื่อนแต่ละคน รู้สึกเขินอายนิดๆ ที่พวกมันต้องมารอฟังเรื่องส่วนตัวของผม “ส่วนใหญ่ก็ต้องรอเขาเมาก่อน”

“นี่มึง...” การ์ดชี้หน้าผม

“ไม่ใช่อย่างนั้น กูไม่ได้บังคับจิตใจเขา” ทำไมผมต้องมาแก้ตัวเรื่องพวกนี้ด้วยวะ

“เอางี้...มึงรีบตอบธนูก่อน เดี๋ยวแม่งก็กลับมาแดกหัวมึงหรอก” โฮมส่งโทรศัพท์มาให้ผม

“กูไม่รู้ว่ากูจะตอบแม่งยังไงดี”

“ตอบไปเลย...ไม่ต้องกลัว” การ์ดกระตุ้นความมั่นใจของผม “ตอนนี้มันปรึกษามึง มันต้องการคำตอบของมึง...มันไม่กล้าด่าอะไรมึงมากหรอก”

จริงของมัน...นี่ผมกลัวไอ้ธนูจนเคยชินไปซะแล้วเหรอเนี่ย

ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะพิมพ์ในสิ่งที่มันอยากรู้



กระตุ้นความอยากของอีกฝ่าย อ่อยทีละนิดทีละหน่อย มึงหล่อ...มึงทำได้อยู่แล้ว



โฮมกับยุผลัดกันส่งมือมาไฮไฟฟ์กับผมเพราะคำตอบผมดีเกินคาด

ไม่นานนัก...หัวหน้าก็ส่งข้อความตอบกลับมา



กูอ่อยไอ้เหี้ยนี่ไม่เป็น



เวรกรรม...เพื่อนทุกคนหุบยิ้มฉับ ส่วนผมเกาหัวแกรกๆ อย่างไม่รู้จะพิมพ์อะไรตอบไป ธนูมันส่งมาอีกรอบราวกับว่าปัญหานี้เป็นปัญหาที่มันแก้ไม่ตก



ไม่อยากให้มันรู้ว่ากูอ่อย แต่ก็อยากอ่อย...แบบนี้ต้องทำยังไงวะ



ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่เพื่อนๆ พวกมันส่ายหน้าดิกเพราะพวกมันไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำยังไง

โว้ยยยย แล้วกูรู้ดีนักหรือไง โธ่

ผมนิ่งคิดไปนิดหน่อยก่อนจะพิมพ์ตอบ...



ถ้าเขาไม่รู้ว่ามึงอ่อยแล้วเขาจะอยากมั้ยวะ...ไอ้บ้า คนมันจะขึ้นเตียงด้วยกันนะเว้ย ไม่ใช่จะไปกินไอติมด้วยกัน มึงต้องทำให้เขารู้สิวะว่ามึงอยากได้เขา ถ้ายากนักมึงก็ทำให้เขาอยากได้มึง...มันง่ายๆ แค่นี้เอง



คนที่มีหน้าตากับร่างกายเป็นอาวุธประจัญบานอย่างไอ้ธนูมันจะกลัวอะไรนักหนา ผมเริ่มคิดแล้วนะว่ามันแค่ส่งข้อความมาขอความมั่นใจ ไม่ได้ต้องการคำตอบของผมจริงๆ หรอก...

“กูรู้อีกข้อ” การ์ดแย่งโทรศัพท์ของผมไปพิมพ์ ผมกับเพื่อนๆ ที่เหลือยื่นคอไปดู ทุกคนกำลังทำเหมือนหน้าจอโทรศัพท์ของผมเป็นลายแทงหาสมบัติยังไงยังงั้น (ไม่ก็...ผลสลากกินแบ่ง)



เทศักดิ์ศรีทิ้งไป...อย่าไปเขิน อย่าไปอาย



ไอ้การ์ดแม่งเจ๋งว่ะ...ทุกคนรุมขยี้ผมของมันกันใหญ่เพราะมันพูดได้ชัดเจนตรงประเด็นดีมาก

คนอย่างธนูมันอ่อยคนเป็นอยู่แล้ว แต่ที่มันกำลังลังเลอาจเป็นเพราะคนที่มันกำลังจะอ่อยนั้นเป็นคนที่มันเคยไม่ชอบขี้หน้าต่างหาก...

ถ้าแม่งไม่เทศักดิ์ศรีทิ้ง...แม่งจะได้เขา (อีก) สักทีเหรอวะ

ผมไม่รู้หรอกว่าผลจะเป็นยังไง แต่ธนูมันเงียบไปแล้ว

มีแต่ฟ้าดินเท่านั้นที่รู้ว่าคืนนี้ธนูกับรบจะเป็นยังไงต่อไป...

[รบ]

“เรื่องงานมันเครียดขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ผมที่เห็นธนูก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์มานานส่งเสียงถาม

มันเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าดูตื่นๆ เล็กน้อย “นิดหน่อย”

“เฮ้ย...ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น” ผมทำสีหน้าเชื่อมั่นส่งไปให้อีกฝ่าย “นี่เป็นแค่ช่วงแรก...มึงอย่าเครียดไปเลย”

“ไม่รู้ดิ”

“...”

“กูเครียดไปแล้วว่ะ”

ฉิบหาย...ที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นหน้ามันเป็นกังวลขนาดนี้ มันไม่เคยแสดงอาการคิดหนักแบบนี้มาก่อน
 
แม่งไม่เหมาะกับมันเลยสักนิด

เอาไงดีวะ...ตอนนี้ธนูเหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรจากผมมากหรอก เพียงแต่ผมเป็นแบบนั้นเพราะผมไม่รู้จะปลอบใจไอ้ธนูยังไงต่างหาก

มือของมันวางอยู่บนโต๊ะขณะเล่นโทรศัพท์ไปด้วย ส่วนมือของผมเองก็ไม่ได้อยู่ห่างจากมือมันมากเท่าไหร่ ฉะนั้นผมจึงเลือกที่จะเอานิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวนิ้วก้อยของมันเอาไว้

“กูจะช่วยมึงเอง”

ธนูดูตกตะลึง...มันคงไม่คิดว่าผมจะแสดงท่าทีเป็นห่วงมันขนาดนี้ แววตาของมันเปลี่ยนเป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความซึ้งใจ จากนั้นก็เลื่อนฝ่ามือให้กลายมาเป็นจับมือของผมเอาไว้

กระแสไฟฟ้าแล่นผ่านจากมือของธนูเข้าสู่ลำตัวของผม...ผมเริ่มมีความรู้สึกตื่นเต้นโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน

“ขอบใจนะ” ธนูพูดกับผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

นิ้วมือของธนูเริ่มลูบไล้เบาๆ ไปตามเส้นเลือดที่อยู่หลังมือของผม...กระแสไฟฟ้าภายในลำตัวของผมเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ผมสบตากับอีกฝ่าย

มันมองมาที่ผมอย่างสื่อความหมาย...ผมที่ผ่านอะไรมามากย่อมรู้ดีว่ามันกำลังต้องการอะไร

...แต่แม่งสวนทางกับตอนที่มันขับผ่านโรงแรมเพื่อแกล้งผมมากเลย!

“อะไรของมึง” ผมตัดสินใจแกล้งชักมือกลับ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าตัวผมเองก็ไม่อยากปล่อยมือจากมันเท่าไหร่นักหรอก

คิดว่ามันจะปล่อยมือผมไปง่ายๆ มั้ยครับ แรงควายๆ อย่างมันแค่ออกแรงจับแน่นขึ้น มือผมก็ไปไหนไม่รอดแล้ว

“กูคิดว่ามึงรู้นะ”

นั่นยังไงล่ะ...ผมทายถูก!

ผมกลืนน้ำลายลงคอ...พยายามลีลาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แต่ในใจของผมนั้นแทบจะลากอีกฝ่ายออกไปจากร้านตั้งแต่เดี๋ยวนั้น

อย่าลืมนะครับว่าผมประกาศตัวออกไปแล้วว่าผมเป็นคนกาม...ผมบอกไว้ตั้งแต่ Ep. 1 นู่นแน่ะ

“กูว่า...ไม่จะดีกว่า” อา...หมั่นไส้ตัวเองเป็นบ้า มึงคงสวยมากสินะไอ้รบ...ตัวใหญ่อย่างกับควาย คิดว่าทำแบบนี้แล้วมันน่ารักน่าหลงใหลเรอะ

แต่ธนูมันก็...ติดกับผมอยู่นิดๆ

“จริงดิ” นิ้วชี้ของมันเริ่มลากไล้ไปตามเส้นเลือดหลังมือของผมอีกรอบ ส่วนนิ้วโป้งของมันก็พยายามที่จะแทรกเข้ามาในมือที่กำแน่นของผมเหลือเกิน “กูหลงมึงขนาดนี้...มึงยังจะลังเลอะไรอยู่อีก”

ไม่ได้ลังเล แต่กูลีลาเว้ย...เล่นตัวนิดๆ น่ะ มึงรู้จักมั้ย

“ถ้าไม่ได้มึง...กูคงเครียดจนไมเกรนขึ้น”

โหยยยยยยย ไอ้มารยาเอ๊ยยยยยย กูคงจะเชื่อมึงอยู่หรอกกกก

“ธนู เลิกเล่นละคร...มึงไม่ได้เรียนเอกเดียวกันกับกู”

มันหุบยิ้ม...ปล่อยไม้ปล่อยมือผมแล้วยกมือขึ้นยอมแพ้ “กูพอแล้วก็ได้”

“แบบนั้นไม่เห็นจะเหมาะกับมึงเลย”

“ก็...” มันอ้าปากพะงาบๆ เพื่อเถียง “ไม่รู้...ถ้ามึงปฏิเสธกู กูก็เสียหน้าดิ”

“กูคิดว่าคนอย่างมึงอยากได้อะไรก็ต้องได้อยู่แล้ว แค่ผู้ชายอย่างกู...มันคงไม่ยากเกินความสามารถมึงหรอกมั้ง” ผมพูดไปเรื่อยเพราะอาหารเริ่มวางลงตรงหน้าเราทั้งสองคนแล้ว

ธนูเลิกคิ้วมองผม...จากนั้นมันก็ลอบยิ้มน้อยๆ ราวกับทุกอย่างกำลังเข้าแผนของมันโดยที่ผมไม่รู้ตัว









“สนุกป่ะ” ธนูถามเมื่อเราทั้งคู่อยู่บนรถ ตอนนี้เพิ่งเป็นเวลาบ่ายสองกว่าๆ ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผมกลับบ้านเร็วขนาดนี้

“ก็ดี”

“เห็นมั้ยว่ากูเป็นคนง่ายๆ”

มึงง่ายแค่บางเวลาหรอกไอ้บ้า... “แล้วนี่มึงจะไปไหนต่อ”

“กลับไง”

หา... “กลับเหรอ”

“ใช่” ธนูหันมามองผม “หรือมึงอยากแวะไปไหน...บอกกูได้นะ”

นี่มันเป็นเกมระหว่างผมกับมันหรือเปล่า เมื่อตอนที่อยู่ร้านอาหารมันเป็นฝ่ายแสดงอาการอยากเองแท้ๆ แต่ทำไมพอมาถึงตอนนี้...มันกลับไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นอยู่ในหัวอีก

ผมนึกว่ามันจะเอาแต่ใจตัวเอง เลี้ยวเข้าโรงแรม...แล้วก็ลากผมขึ้นไป ซึ่งผมก็คงจะ (ทำเป็น) อิดออดนิดหน่อย แล้วก็ยอมตามน้ำไป...

ไม่ใช่มีแต่มันหรอกที่หลงใหลผมน่ะ ผมเองก็ไม่ได้ต่าง เพียงแต่ว่า...

วันนี้จะจบลงแค่นี้จริงๆ น่ะเหรอ

“งั้น...ชีวิตมึงก็มีแค่ยิม ซ้อมดนตรี และก็แดกอย่างนั้นใช่มั้ย” ผมถาม

“เปล่าสักหน่อย”

มันตอบมาสั้นๆ แบบนี้...ผมจะลากเข้าเรื่องนั้นได้ยังไง

โว้ย...นี่มันสงครามประสาทอย่างนั้นใช่มั้ย

“แล้วมันมีอะไรอีกบ้าง”

“มึงไม่รู้จริงๆ เหรอ” มันยิ้มขำ ดวงตาของมันกลับไปมองท้องถนน

“มึงก็พูดมาสิ”

“กูอยากให้มึงทายดู”

รู้สึกปวดกบาลเป็นบ้า... “ก็คงจะมีเพื่อนกับร้าน”

“อืม...ใช่ แต่ก็ยังขาดอยู่อีก”

ผมขอมั่นหน้าเพื่อทำการปิดการแข่งขันนี้ “งั้นก็...มีกูด้วย”

หลับหูหลับตาพูดไปแล้ว มึงช่วยเข้าเรื่องนั้นสักทีเถอะ ยังไงก็ได้ ช่วยบังคับกู ช่วยทำทุกอย่างให้เหมือนสิ่งที่ธนูควรจะทำสักทีเถอะ!

บาปกรรมของคนเล่นตัวมันเป็นอย่างนี้นี่เองสินะ...

“ก็ยังขาดอยู่อีกอ่ะ”

“แม่ง” ผมเหนื่อยแล้ว... “กูไม่ทายละ”

“เป็นอะไรวะ ทำไมสีหน้าดูหงุดหงิด”

หงุดหงิดมึงนั่นแหละไอ้เหี้ยยยย “รีบขับรถไปเลย”

“คิดถึงน้องสาวแล้วเหรอ”

“ใช่”

“แป๊บ...เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

ผมนี่มันทั้งกามทั้งงี่เง่า...การลีลาทั้งหมดทั้งมวลนั้นส่งผลให้ผม ‘นก’ เสืออ่อยเหยื่อไม่ได้มันก็ต้องกลายร่างเป็นนก อันนี้ผมพูดถูกใช่มั้ยครับ

“สิ่งที่มึงควรรู้เกี่ยวกับชีวิตกูมีอยู่ไม่กี่อย่าง...กูมีร้าน มีเพื่อน มีไปเข้ายิม และก็มีไปซ้อมตีกลองแค่นั้น นอกนั้นก็แล้วแต่มึงจะพากูทำ” ผมนิ่งคิดตามคำพูดของมัน ที่ผมตอบมันก็ครอบคลุมหมดทุกอย่างแล้วนี่ ทำไมมันยังหาว่าผมขาดอะไรไปอีกวะ “อย่างเช่นกูชอบกินข้าวกับมึง ชอบเถียงกับมึง ชอบกวนตีนมึง ชอบอะไรหลายๆ อย่างที่เกี่ยวกับมึง...”

“อ๋อ” เรื่องพวกนี้นี่เอง

“แล้วก็...ชอบ...ทำอย่างนั้นกับมึง...นั่นแหละ” มันเลือกที่จะพูดแล้วเงียบไป ราวกับว่ามันรอให้ผมพูดต่อ

แม่งเหี้ยก็ตรงที่ว่ามันไม่ยอมโยงเข้าไปอย่างจริงจังสักที เหมือนมันรอให้ผมเป็นฝ่ายพูด ซึ่งผมก็...กระดากอายเกินกว่าที่จะพูด โธ่เอ๊ยยยย

ระหว่างที่ผมฟึดฟัดอยู่นั่น...จู่ๆ ธนูก็จอดรถพร้อมกับหันมามองผม ผมมองไปที่รอบๆ ที่ที่มันจอดคือหน้าเซเว่นอีเลฟเว่นที่มีมนุษย์เข้าออกเยอะมาก เนื่องจากเป็นเซเว่นขนาดใหญ่บิ๊กเบิ้ม

“หิวหนมจีบเหรอ” ผมถามอย่างสงสัย

สายตาแบบที่ผมมักจะโดนธนูมองไปทั่วทั้งตัวเริ่มกลับมาอีกครั้ง “เปล่า...”

ผมกระพริบตาปริบๆ เพราะเริ่มรู้ความหมายของสายตานั่นแล้ว “อะไรของมึงวะ”

“ตรงไปข้างหน้าอีกห้าร้อยเมตรจะมีทางเลี้ยวเข้าโรงแรมที่เมื่อเช้าเราทั้งคู่ขับผ่านมา” ไอ้โรงแรมที่มึงแกล้งกูอ่ะนะ “มึงบอกมาคำเดียวว่าจะเอายังไง...”

“...”

“ถ้ามึงเซย์เยส กูจะลงไปซื้อของ แต่ถ้าไม่...”

ในที่สุด...

ผมยกมือขึ้นห้ามไม่ให้มันพูดต่อ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตู

“กูไปซื้อเอง” และนี่ก็คือคำตอบของผม...

ธนูหัวเราะเสียงดังลั่น คว้าตัวผมเอาไว้เพื่อไม่ให้ผมพุ่งตัวออกไป

“ใจเย็น” มันรั้งท้ายทอยของผมให้เข้าไปใกล้ก่อนจะฝังริมฝีปากลงบนริมฝีปากของผมอย่างเนิบนาบจนผมตื่นไปทั้งตัว “กูเป็นคนที่จะใช้ เพราะงั้นกูต้องเป็นคนไปซื้อ”

หน้าของผมคงแดงแปร๊ดเพราะอีกฝ่ายมันเล่นจ้องหน้าผมตอนอยู่ใกล้ๆ

มันหล่อแบบหล่อฉิบหาย...

แต่เพราะมันลีลาอยู่นั่นผมจึงได้ขยับไปจูบที่ริมฝีปากของมันอีกรอบ

“เร็วๆ นะ” ผมเร่ง

“ฮ่าๆๆ ได้” มันหอมแก้มผม ขยี้หัวผม จากนั้นก็ได้ฤกษ์ลงไปจากรถเพื่อไปซื้อ ‘ของ’ ที่ว่านั่นสักที

[ก้อง]

ตอนที่เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าดัง...ผมกับเพื่อนแทบจะทิ้งทุกอย่างเพื่อที่จะวิ่งมาดูข้อความจากไอ้ธนู

มันหายเงียบไปนาน...ในที่สุดมันก็ได้ฤกษ์อัพเดตให้พวกผมฟัง



เย็นนี้กูไม่กลับ



ห้าพยางค์สั้นๆ แต่มีความหมายนับล้าน

ผม ยุ โฮม และการ์ดพยักหน้าให้กันอย่างนิ่งขรึม จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายไปทำงานกันต่อ...







To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 19-05-2018 00:26:08

เดี๋ยวววววววว
ตัดเข้าโคมไฟกันอย่างนี้เลยเรอะ

แล้วไม่ใช่โคมไฟหัวเตียงด้วยนะ
โคมไฟถนนนี่ล่ะ! 555555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 19-05-2018 00:42:49

ปากหนักกันทั้งคู่ :z2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 19-05-2018 00:50:08

 :pig4: :pig4: :pig4:

โถ ๆๆๆๆๆ  เล่นตัวกันนัก

อ้อยกันไปอ้อยกันมา

ท้ายสุดก็กำลังจะฟิเชอริ่ง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Siriya146 ที่ 19-05-2018 01:15:40

 :z3:ใจเย็นนะคะ จะตัดแบบนี้มันทำร้ายใจอิฉันยิ่งนัก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 19-05-2018 01:28:56

โอมเพี้ยง....... ขอให้โรงแรมเต็ม ขอขัดใจควายธนูหน่อยเถอะ  :laugh:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 19-05-2018 01:41:31

อย่าตัดตอนไปแบนี้~~~ :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 19-05-2018 01:41:41

ฮั่นแน่ จะทำไรกันธนูกับรบ
อะไรคือกูเป็นคนใช้
และทำไมกูไม่กลับ

ขอซีนด้วยค่ะ
 :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 19-05-2018 01:48:55

ขำความเป็นหลังบ้านให้ธนูของเพื่อนๆ ให้คำปรึกษาแล้วก็รอฟังผลกันอย่างห่วงๆ 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 19-05-2018 01:57:32

ตัดเข้าโคมไฟ เลยไปหน้าต่าง ออกนอกบ้านแบบไม่ทันตั้งตัว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 19-05-2018 02:08:57

ส่งโลมาให้ดูด้วยค่ะ จะตามไปส่อง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 19-05-2018 02:12:30

ธนูขี้แกล้งสุดดดด
เหมือนนางจับทางได้ตั้งแต่ร้านอาหารแล้วอะ
เลยแกล้งปั่น 55555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 19-05-2018 03:50:03

เอ็นดู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 19-05-2018 04:37:56

ครืออออออออออ อิชั้นยิ้มจนแก้มจิแตกแล้วคร่าาาาาา ^^   :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LAFIA ที่ 19-05-2018 04:47:08

พี่จะตัดตอนอย่างนี้กับน้องไม่ด้ายยยยยยยยย  :z6:
ขอฉากอัศจรรย์แบบ "ละเอียด" นะคะตอนหน้า อย่าตัดเป็นตัวหนังสือที่ว่าเขารวมร่างกันอย่างร้อนแรงแล้วก็นอนกอดกันยันเช้า อันนั้นจะเปรียบเหมือนมีดกรีดกลางใจ  :katai1:
ในที่สุดเดอะแกงค์ก็ทำมิชชั่นให้เขาได้กันสำเร็จแล้ว วะฮะฮ่า  :hao7:
ช่วงสำคัญแล้ว อย่าทิ้งให้น้องรอที่ท่าเล้านานๆเลย  :heaven

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 19-05-2018 05:42:44

เราไปรออยู่ที่โรงแรมแล้วนะ  :o8:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 19-05-2018 07:04:44

โธ่ เลยไม่ได้อ่านบทอัศจรรย์เลยอะตอนหน้าอย่าไก้มีอะไรมาขวางกันนะ  :o8:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 19-05-2018 08:07:40

เอ้าาาา ตัดฉับ!!! นี่ก็นั่งมองโหลปลาทองไป ค้างเลยย  :ซูโม่: :เหอะ1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 19-05-2018 08:24:43

ไม่นะะะะ ฮืออออ ตัดไปที่เซเว่นแล้ววววว

ฮือ รอตอนหน้าก็ได้ ขอจัดหนักๆเลยย กรี๊ดดด นี่พูดอะไรออกมา :haun4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ciaiwpot ที่ 19-05-2018 08:28:34

ไปด้วย
อย่าทิ้งกันไว้ตรงนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mazaaki ที่ 19-05-2018 09:26:22

 :impress2: :-[ทุกคนเค้าจะเข้าโรงแรมกันแล้วไปแอบดูกัน ตอนหน้าต้องเตรียมผ้ามาซับเลือดกันแน่เลย :o8:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 19-05-2018 10:03:48

 :haun4: แอบอยู่ใต้เตียงในโรงแรมแล้ว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 19-05-2018 10:34:08

พี่เค้กกกกกกก อย่าทำแบบนี้ อย่าตัดไปแบบนี้ี้   :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: saccarrum ที่ 19-05-2018 11:30:15

อ่าาาาาา คิดถึงธนูคนเซ็กซี่และรบคนที่เซ็กซี่กว่าขึ้นมาเลย ฮ่าๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 19-05-2018 11:34:49

ธนูเจ้าเล่ขี้อ่อย รบจะไม่ทน รบยอมแล้ว คนอ่านก็ยอมแล้ว รอให้เขาซื้อของกันเสร็จ รอค่ำคินที่ธนู ไม่กลับบ้าน รอด้วยใจเต้นรัว ขอให้ตอนต่อไปมาเร็วๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 19-05-2018 13:01:04

เค้าเกิดมาคู่กันจริงๆ  :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 19-05-2018 13:07:00

เป็นอันเข้าใจกันนะคะ ฮ่าๆๆๆ :impress2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 19-05-2018 13:43:20

โอ๊ยยยย ชอบบบบบบ ใช้วิธีโยนอ้อย ทิ้งผ้าเช็ดหน้ากันเกลื่อนก็แล้ว ไม่เวิร์ค ว่ากันตรงๆเลยดีกว่า ถ้าเยสก็จะลงไปซื้ออุปกรณ์ ถ้าโนก็แยกย้าย ฮอลลลล ชัดเจนดี ชอบๆๆๆ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 19-05-2018 14:40:46

เหมือนโดนทิ้งไว้กลางทางงง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 19-05-2018 14:51:23

มาอ่านอีกรอบแล้ววว

รบเอ้ยยยยย
หนูมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วมากลูก
ต้องรู้ไว้เลยนะ ท่ามากจะอดนะลูก หุหุ

ชอบความทีมเวิคของเพื่อนๆธนู
กับเรื่องเรียนหนูทุ่มสุดตัวขนาดนี้กันไหมลูกกกกกก55

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 19-05-2018 15:25:01

ธนูน่ารักมากขึ้นทุกวันจริงๆ รบก็น่ารักด้วย ว่าแต่อาอึ้มอาม่าที่ธนูพูดนี่คือสาวๆหรอกเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ

ส่าแต่เราไม่ได้หื่นนะคุณเค้กแต่ตอนหน้าจะมีใช่ไหมคะ อิอิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: zakimi ที่ 19-05-2018 15:55:45

สแตนบายอยู่หน้าโรงแรม เตรียมตัวบุกถ้าเกิดเหตุการอะไรขึ้น  กรี๊ดดดดดดดด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 19-05-2018 16:18:34

เคมีเข้ากัน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 19-05-2018 19:51:57

โถ่ถถถถถถถ มาทำให้อยากรู้แล้วก็ตัดฉับ!!
ใจร้ายยยยย :katai1:
แก็งค์แบล็คแพ็คน่ารักทุกคนเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 19-05-2018 20:25:05

ไม่มีต่ออีกหน่อยเหรอคะ  :hao7: :haun4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 19-05-2018 20:26:11

น่ารักนะธนู ไปหากำลังใจ และพาไปเรียนรู้กัน
แหมมมม ถึงขั้นต้องถามเพื่อน รบนี่แต้มดีนะ
ทำธนูเสียจริตไปหลายอย่าง

รบเป็นคนตลก ทำไมเป็นคนหื่นแบบนี้ล่ะ แค่พูดเองนะ
แล้วทำเป็นเล่นตัว จนต้องพาวนกลับเข้ามาเอง
สุดท้ายก็ได้แวะ 7 เนาะ

ห้องข้างๆ ว่างไหม เผื่อจะไม่กลับบ้านบ้าง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 19-05-2018 20:52:36

คนเขียนจะตัดจบฉากบะบะโอ้บะบะที่หน้าเซเว่นแบบนี้จริงหรอ....

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 19-05-2018 21:40:36

คร้าาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 19-05-2018 23:40:04

เดี๋ยวๆๆๆ ทำไมตัดแค่นี้ รอตอนหน้าแทบไม่ไหวแล้ว คนหื่นกับคนกามมาเจอกัน :o8:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 20-05-2018 09:24:08

คู่นี่เหมาะกันจนไม่รู้จะว่ายังไงดี
ชอบความกามแบบพยายามเล่นตัว แต่ไม่ค่อยสำเร็จของนังน้องรบจริงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: natt teng ที่ 20-05-2018 11:34:04

ก็ชอบนะ ตอนแรกนึกว่าเรื่องแรงๆ อ่านๆไป ดูเด็กน้อยอ่ะธนู กับรบก็ดูละมุน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 20-05-2018 12:38:29

โอยๆ..........อ่านแล้วดีต่อใจเจงๆ  :mew1: :mew1: :mew1:
มีความสุขมากกกกกกกกกกกก
อิ่มเอมใจ  ขอบคุณไรท์จากใจคนอ่าน   :pig4:
ขอรายละเอียดแบบถี่ยิบทันต่อเหตุการณ์ ณ ห้องที่โรงแรมด้วยนะ  :z3: :z3: :z3:

ควายธนู  รบ   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
        :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: 111223 ที่ 20-05-2018 13:52:11

น่ารักกกกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 20-05-2018 19:09:39

ติดตามครับ สนุกดีครับ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 20-05-2018 21:01:15

 :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 21-05-2018 00:09:43

แบบนี้ยังจินตนาการไม่ได้ค่ะ ตอนหน้าต้องมีฉากนั้นที่รอคอยนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 21-05-2018 00:35:10

  :z3:  :z3:  :z3: oh...noooooooo......  :z13: มาต่อด่วนค่ะ....  :z10:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 21-05-2018 10:08:34

เด่ววววว ตัดฉับให้มองเพดาน มองโคมไฟไปอีก ฮือออ :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 21-05-2018 13:28:03

เขินอ่ะ โอ้ย5555555555555 ยังมีน่าไปเร่งเขาอีก ยอมเลย55555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 22-05-2018 07:12:39

กรี๊ดดดดดด โรงแรมไหนค้าาา อิแม่จะตามไปตั้งกล้องงง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 22-05-2018 11:06:52

มาให้อยาก(รู้) แล้วก็จากไป :dont2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 22-05-2018 11:17:13

มั่นไส้ ชวนดีๆไม่ได้

บิ้วนัก


รบก็เขิลปะวะ


55555 ยิ้มหน้าบานแล้วเนี่ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 22-05-2018 12:12:48

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: pakpraew ที่ 23-05-2018 17:27:15

 :hao7: รอรอรอ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 23-05-2018 20:05:47

Ep.11






 [รบ]

ไอ้เหี้ย...ผมเขินนนนนนนนนนนนน

พอคิดไปคิดมา...มันก็น่าเขินอายจนตัวบิดอยู่นะครับ นี่ผมกำลังเดินตามธนูเข้าไปในโรงแรมจริงๆ ใช่มั้ย

อ๊ากกกก รู้สึกใกล้จะสติแตกยังไงก็ไม่รู้

หลังสูงๆ ของธนูดูเคร่งขรึมกว่าที่ผมคิด หลังจากที่มันจัดการจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์ มันก็รับกุญแจจากพนักงานมา จากนั้นก็เดินนำผมลิ่วโดยที่ไม่กล้ามองหน้าผมเท่าไหร่นัก

หรือมันเองก็กำลังเขินเหมือนกัน...

“ห้องไหนนะ” ผมส่งเสียงถามเพราะการเดินของเราไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดสักที

“ใกล้ถึงแล้ว” มันตอบกลับมาโดยที่มันไม่หันมาหาผม

หัวใจของผมเต้นแรงอย่างตื่นเต้น ธนูมันหยุดอยู่ตรงหน้าห้องที่อยู่สุดทางเดิน ซึ่งบอกได้คำเดียวว่าเป็นอะไรที่โคตรเป็นส่วนตัวสุดๆ

ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ มองดูธนูเสียบกุญแจเข้าที่ลูกบิดแล้วหมุน มันจับลูกบิดไว้อยู่แบบนั้น ขยับตัวถอยหลังแล้วปล่อยให้ผมเข้าไปก่อน

คุณคนอ่านหลายคนคงอยากจะร้องใส่หูผมว่า ‘มาถึงขั้นนี้แล้ว นี่มึงยังมีหน้ามีเขินอยู่อีกเหรออออ’ ใช่มั้ยครับ...

อา ผมไม่กล้าแม้แต่ที่จะสบตามันเลยสักนิดเดียว

ห้องนั้นจัดได้ว่าค่อนข้างดูดีเกินไปสำหรับผมกับมัน...ผมไม่รู้ว่าธนูมันเลือกห้องแบบไหนไป เพราะตอนที่มันคุยกับพนักงานอยู่นั้น ผมทำเป็นยืนอยู่ห่างๆ แล้วก็เล่นโทรศัพท์แก้เขินน่ะ

“ห้องต้องแพงแน่ๆ” ผมทักท้วง “ใช่ป่ะ”

“กูจ่ายไหวน่า”

“...”

“ต้องให้สมเกียรติมึง”

แม่งทำให้ผมเขินเก่งฉิบหาย...ตัวผมเองยังไม่ให้เกียรติตัวเองในบางที แต่ไอ้ธนูมันกลับให้เกียรติผมในสถานการณ์แบบนี้เนี่ยนะ
 
พอเข้ามาอยู่ในห้อง ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ ได้แต่วางกระเป๋าลงบนเตียงด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ

โห่ แล้วทำไมก่อนหน้านี้ผมเสือกทำเป็นเก่งงงง

ผมไม่รู้ว่าธนูมันทำหน้าแบบไหนอยู่ เพราะมันหันหลังให้ผม วางข้าวของของมันซึ่งไม่ได้มีอะไรมากนอกจากโทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์ กุญแจรถ และก็...



ของพวกนั้น



เอาไงต่อดีวะกู แกล้งไปห้องน้ำดีมั้ย หรือว่าควรนั่งลงบนเตียงนิ่งๆ ดี

ผมตัดสินใจเลือกอย่างหลัง...เพราะธนูมันเดินนำผมไปเข้าห้องน้ำก่อนผมแล้ว ดวงตาของผมจ้องมองสำรวจของในห้องตรงหน้าซึ่งก็มีทีวีจอพลาสมา พวกข้าวของเครื่องใช้นิดหน่อย แก้วน้ำ และก็ตู้เย็นมินิบาร์บรรจุเครื่องดื่ม

ผมขยับตัวไปเปิดตู้เย็น แล้วผมก็เปิดดูเครื่องดื่มในนั้น...

“เอาเบียร์มั้ย จะโทรสั่ง” จู่ๆ เสียงของธนูก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังจนผมสะดุ้ง

“เอาก็ดี” ผมตอบ...เกาหัวแกรกๆ แล้วกลับไปนั่งที่เตียง

ธนูเดินไปโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างเตียง ขณะที่ผมเริ่มมองเข่าตัวเอง ในหัวของผมมีแต่ความว่างเปล่า แต่ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างในร่างมีแต่ความตื่นตัว

...โดยเฉพาะหัวใจที่เต้นกระหน่ำรุนแรงอย่างไม่มีความปราณีผมเลย

ที่ว่างบนเตียงข้างๆ ผมยุบลงเพราะธนูมานั่งข้างๆ ท่าทางของมันสบายๆ เกินกว่าที่ผมคาด มันเอียงคอมาถามผมโดยในมือมันถือรีโมตทีวีเอาไว้อยู่

“ดูทีวีป่ะ”

“ก็...ดี”

มันเป็นความกระอักกระอ่วนที่ทำให้ใบหน้าของผมร้อนผ่าว ไม่ได้แย่แต่ให้ความรู้สึกดี...อย่างน่าประหลาด

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ธนูลุกขึ้นเดินไปเอาเบียร์ที่สั่งไว้ ส่วนผมเริ่มขยับไปเอนหลังพิงพนักเตียง รายการทีวีตอนนี้กำลังน่าสนใจดี...เป็นการพูดถึงข่าวที่ว่าลูกชายค่ายละครยักษ์ใหญ่กำลังเปิดตัวว่าเป็นเกย์ เฮ้ย ค่ายนี้ดังมากนี่ แม่ผมชอบดูละครเขาตั้งหลายเรื่อง

ธนูเองก็เริ่มหันมาสนใจทีวี ทิ้งตัวนั่งข้างๆ ผม เปิดกระป๋องเบียร์แล้วก็ส่งมาให้ผม ดวงตายังคงจ้องไปที่จอด้วยความตื่นตะลึงเล็กน้อย

“เป็นเกย์เหรอเนี่ย” ธนูพิงพนักเตียงบ้าง พร้อมๆ กับสอดขาเข้าไปใต้ผ้าห่ม มันดึงผ้าห่มมาปิดขาผมเอาไว้ด้วยเหมือนกัน จากนั้นเราทั้งคู่ก็จดจ่อกับข่าวของเจ้าเด็กคนนี้

โห...เพิ่งสังเกตว่าเจ้าเด็กนี่โตขึ้นมาแล้วหล่อฉิบหาย ผมชอบเรียกมันในใจว่า ‘ไอ้เด็กหล่อโลกไม่ลืม’

มันชื่ออะไรนะ...ผมเพ่งไปมองหัวข้อข่าวที่พาดไว้ที่ด้านล่างของจอ


‘นายท่าน อรุณกิตตินิวัฒน์’


ใช่ ไอ้นี่ ไอ้เด็กนี่แหละ! ผมเห็นมันในสื่อบ่อยๆ รู้สึกอึ้งเหมือนกันนะว่ามันก็ชอบผู้ชายเหมือนกันกับผม

สิ่งที่ปรากฏอยู่ในจอก็คือรูปของนายท่านคู่กับเด็กหนุ่มคนหนึ่งภายในมหา’ลัย...สองคนนี้มีท่าทางสวีตและก็รักกันดีมากจนน่าอิจฉา

“บ้าไปแล้ว” ธนูร้องด่า “มีไปแอบถ่ายที่มอด้วยเหรอ คนพวกนี้นี่มันยังไงกันวะ”

เฮ้ย...แฟนน้องมันน่ารักใช้ได้เลยนะ

“มึงมองอะไรของมึง” ธนูหันมาเหน็บผมเพราะผมมัวแต่มองแฟนของเด็กที่ชื่อนายท่านอยู่

“น่ารักดี” ผมตอบง่ายๆ “ถ้ามีแฟนอย่างนั้นกูก็อยากอวดให้โลกรู้เหมือนกัน ไม่รู้จะปิดบังไปทำซากอ้อยอะไร”

ธนูชักสีหน้า จากนั้นก็ระบายอารมณ์ของมันด้วยการยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มอึกใหญ่

“มาชนกันก่อนสิวะ” ผมดึงแขนมันเพราะกลัวมันดื่มจนหมดกระป๋อง พร้อมกับเขย่ากระป๋องเบียร์ในมือของตัวเอง

“กูไม่ชนกับคนหลายใจ”

หลายใจพ่อง...มานั่งข้างๆ มึงบนเตียงแบบนี้ “หลายใจเชี่ยไร”

มันเอียงเบียร์ในมือของมันหนี ผมพยายามต่อสู้จนในที่สุดมันก็ชนกระป๋องกับผมจนได้...

ระหว่างที่เราดื่มกัน...ผมเห็นว่าธนูมันกำลังมองผมไปด้วยและก็ดื่มไปด้วย ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความหมายจนทำให้ผมเผลอกลืนน้ำลายออกมาโดยไม่รู้ตัว

“งั้น...มึงก็เป็นคนรักเดียวใจเดียวอยู่ใช่มั้ย”

ผมสบตากับมันอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนที่จะค่อยๆ เปิดเผยออกไป “...ใช่”

มันดูถูกใจในคำตอบ เปลี่ยนสายตาจากการมองหน้าผมไปเป็นมองจอทีวีเหมือนเดิม ตอนนี้ข่าวเปลี่ยนไปพูดถึงจิตติเรนที่มีข่าวกิ๊กกับดาราที่ชื่อตัวแม่แล้ว...แต่เอ๊ะ สองคนนี้เขาเป็นเพศเดียวกันไม่ใช่เหรอ

ธนูกดเปลี่ยนช่องไปเป็นช่องสำรวจ...ก่อนที่มันจะทำตาลุกวาวเพราะไอ้ช่องนี้มันกำลังสำรวจดวงจันทร์อยู่

คนอะไรจะสนใจดวงจันทร์ได้ปานนั้น

“ดูหลุมพวกนั้นสิ” มันชี้ชวนผมดู

มันน่าสนใจตรงไหนอ่ะ... “ทำไม”

“เจ๋งดี”

“...”

“วันนี้ดวงจันทร์เต็มดวงด้วยนะ ช่องนี้กำลังฉายให้ดูดวงจันทร์แบบสดๆ เลย เรียลไทม์ด้วย!”

ที่ผมแอบด่ามันในใจว่ามันเป็นติ่งหลุมบนดวงจันทร์ดูท่าว่าจะจริง...เพราะตอนนี้ธนูเลิกสนใจทั้งผมและก็เบียร์ในมือ ระหว่างที่ผมว่างจากการดูทีวีนั่นเอง...ผมก็คอยลอบสังเกตอีกฝ่ายไปด้วย

ไหนดูซิ...แม่งจะกลายเป็นมนุษย์หมาป่าเหมือนที่รันมโนหรือเปล่า

สรุปก็ยังเหมือนเดิม...มันยังเป็นมนุษย์หน้าสวย (ยังคงปักใจเชื่อว่ามันหน้าสวยอยู่) สุดเท่ที่ดีใจฉิบหายเมื่อได้เห็นดวงจันทร์ ขนไม่ขึ้น เขี้ยวไม่งอก จมูกไม่ขยายใหญ่ ทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิม

...มันยังหล่ออยู่เหมือนเดิม

รันเอ๋ย ยัยน้องสาวของพี่...เสียใจด้วยนะ ไอ้บ้านี่มันเป็นมนุษย์ว่ะ
 
“ถามได้มั้ยว่าทำไมถึงชอบดวงจันทร์ขนาดนั้น” ผมถามอีกฝ่าย...เพราะเชื่อว่ายังไงมันก็ต้องมีเหตุผลที่ทำให้ชอบดวงจันทร์แน่ๆ

“อยากรู้จริงเหรอ”

“ไอจีมึงเล่นอัพรูปดวงจันทร์อย่างเดียว...ทำไมกูจะไม่อยากรู้วะ”

ธนูหรี่เสียงทีวีลง...จากนั้นก็หันมามองหน้าผมเพื่อตั้งใจเล่า “มันเป็นเพื่อนกูสมัยเด็กๆ”

“ดวงจันทร์อ่ะนะ”

“ใช่”

“...” ขอทำความเข้าใจแป๊บหนึ่ง...ไอ้ฟายธนูคนนี้มันเรียนเอกกลองชุด ยังไงในหัวของมันก็ต้องมีความเป็นศิลปินมากกว่าชาวบ้านชาวเมืองเขา พูดง่ายๆ ก็คือ...มันคิดไม่เหมือนคนอื่นน่ะ

“กูตั้งชื่อให้มันด้วยนะ”

“...”

“ชื่อว่าสมยศ”

ชื่อพ่อใครหรือเปล่าเนี่ยยยย...ผมขอโทษแทนไอ้ธนูมันด้วยนะครับ

“ถึงขนาดตั้งชื่อให้เลยเหรอวะ” แสดงว่าตอนเด็กๆ แม่งต้องเหงามากแน่ๆ “มึงไม่มีเพื่อนเลยเหรอ”

“เคยมี แต่พอแม่เสียจากโรคมะเร็งปุ๊บกูก็ต้องย้ายบ้าน...แล้วก็ต้องเรียนโฮมสคูล”

เฮ้ย...ทำไมชีวิตมันถึงได้รันทดแบบนี้ “ตั้งแต่มอไหนวะ”

“มอต้น” มันเล่า “กูรู้ตอนนั้นว่าพ่อมีพี่ชายต่างแม่ซ่อนไว้คนหนึ่ง ซึ่งก็คือไอ้นที...พ่อมีมันกับแม่ซ่อนไว้อยู่ก่อนแล้ว แต่ก็มาแต่งงานกับแม่กูโดยที่แม่กูไม่รู้ แม่งเหี้ยป่ะล่ะ”

ผมรู้สึกสะเทือนใจแทนจนไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำพูดได้...มิน่า ธนูถึงไม่ชอบที่จะพูดถึงครอบครัวเท่าไหร่นัก

“นทีเองก็เพิ่งรู้ว่าพ่อมีลูกอีกคน...หลังจากนั้นแม่มันเองก็เสียจากอุบัติเหตุ มันก็เลยเรียกร้องทุกอย่างที่มันสมควรจะได้ พ่อกูก็ตามใจมันเพราะรู้สึกที่ต้องซ่อนมันกับแม่ แล้วก็หลอกลวงมันมาโดยตลอดว่าแม่มันเป็นเมียเอก”

“ความซวยก็เลยตกมาอยู่ที่มึงงั้นเหรอวะ”

“กูไม่ชอบมีปัญหากูก็เลยยอม...พอยอมไปนานวันเข้า มันก็ยิ่งแย่...นทีมันเอาของไปหลายอย่างไม่พอมันยังบังคับให้กูเรียนโฮมสคูลอีก มันแค่อยากได้ทุกสิ่งที่ดูดีกว่ากู อย่างเช่นการที่กูต้องเรียนอยู่บ้าน ส่วนมันต้องออกไปเรียนที่โรงเรียนอินเตอร์”

โหย...ไอ้พี่นทีนี่แม่งก็เหี้ยฉิบหาย ผมขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้ผมกับพี่นทีไม่เคยได้ลงเอยกันแม้จะชั่วคราวก็ตาม ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็...ผมคงรู้สึกผิดกับธนูมากแน่ๆ

เข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงโกรธมากตอนที่มันเข้าใจผิดคิดว่าผมกับพี่นทีเคยมีอะไรกันแล้ว...ทั้งๆ ที่ไม่เคยเลย

 “พ่อกูจ้างครูมาสอนกู ให้กูทำทุกอย่างอยู่ในบ้านคนเดียว กูก็เลยต้องมองดวงจันทร์ทุกวันนี่ไง...”

“แถมตั้งชื่อด้วยว่าสมยศ” ความครีเอตชื่อของไอ้ธนูนี้แม่งได้แต่ใดมา...

“ใช่...เพื่อนทุกคนก็ต้องมีชื่อป่ะวะ” มันยกเบียร์ขึ้นมาดื่มอีกรอบ...ผมได้แต่มองมันด้วยแววตาสลดใจ ชีวิตที่ผ่านมาของไอ้ธนูมันจะโดดเดี่ยวแค่ไหนกันนะ

ผมรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมธนูมันให้ความสำคัญกับเพื่อนของมันขนาดนั้น...เพื่อนของมันทั้งสี่คนไม่ใช่สมยศ ทุกคนมีชีวิตและก็จิตใจ...

“กูเสียใจด้วย...ทุกอย่างเลยนะเว้ย” ผมบอกออกมาจากใจ “แล้วก็ดีใจด้วยที่มึงได้เจอเพื่อนดีๆ พวกนั้น”

ธนูมองผมอย่างซึ้งใจก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นขึงขังแล้วพูดต่อ

“เพราะฉะนั้น...มึงห้ามเข้าไปใกล้ไอ้นทีเกินสองเมตร ไม่สิ ห้าเมตรไปเลย” มันประกาศลั่น “กูไม่ชอบไอ้เหี้ยนี่ มันต้องไม่ได้แตะตัวมึงหรือใช้อากาศร่วมกันกับมึง...ถ้ามันได้มึงไป...” ลมหายใจของธนูเริ่มหอบกระชั้นเหมือนตอนที่มันควบคุมอารมณ์ไม่ได้

ผมไม่รู้ว่ามันกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน แต่มันก็เป็นอารมณ์ที่โอเว่อร์โหลดใช้ได้ ผมไม่ชอบที่จะเห็น...ไม่ชอบให้มันเป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่ามันจะแสดงให้เห็นว่ามันรู้สึกกับผมมาก แต่มันก็ทำใจที่จะมองยากมากอยู่ดี

ผมคงแคร์มันมากนั่นแหละ

“พี่มันจะไม่ได้กูหรอก มึงไม่ต้องกังวล” ผมเอื้อมมือไปจับมือของมันแล้วบีบแน่น ธนูเปลี่ยนเป็นสอดนิ้วเข้ามาประสานแน่นกับนิ้วของผม...

“กูหึงมึงได้ร้อยแปดพันเก้าเรื่อง...แต่ถ้ามันเกี่ยวกับไอ้เหี้ยนี่...กูไม่รู้ว่าถ้าหึงแล้วกูจะควบคุมตัวเองได้มั้ย” ธนูมองสบตาผม ก่อนจะขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ผมช้าๆ “นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่มึงควรรู้เกี่ยวกับกู...”

ผมมองใบหน้าที่สวรรค์บรรจงปั้นของธนู...พยายามติดชื่อพี่นทีไว้เป็นแบล็คลิสต์ในใจว่าห้ามเข้าใกล้เป็นอันขาด แต่ธนูก็ทำผมเสียสมาธิไปซะแล้ว...มือของมันแย่งกระป๋องเบียร์ในมือของผมไปวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงข้างๆ กระป๋องของมัน จากนั้นก็ใช้ทั้งสองมือประคองใบหน้าของผมเอาไว้

ดวงตาของผมไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบ...ใบหน้าของธนูในยามนี้อยู่ใกล้ผมมากซะจนผมมองเห็นทุกอณูรูขุมขนที่อยู่บนนั้น

“ไม่ต้องห่วงนะ...” มันเอ่ยช้าๆ พร้อมกับหลุบสายตาลงมามองริมฝีปากผม “มึงสำคัญกว่าสมยศเยอะเลย”

ก่อนที่ผมจะรู้ตัว...ริมฝีปากของธนูก็ขยับเข้ามาประกบกับริมฝีปากของผม มันค่อยๆ บรรจงและตั้งใจราวกับอยากให้การกระทำของมันเป็นไปในทางเดียวกันกับคำพูดที่มันเพิ่งจะพูดกับผม

จูบของเราในครั้งนั้นว่าหวานมากแล้ว แต่เทียบอะไรไม่ได้กับการจูบในครั้งนี้เลย...

การขยับริมฝีปากของธนูบนริมฝีปากของผมนั้นมันเชื่องช้าเนิบนาบราวกับต้องการเก็บทุกสัมผัสไว้ในความทรงจำ ธนูให้ความรู้สึกบางอย่างกับผม คล้ายกับว่ามันโหยหาและต้องการทะนุถนอมริมฝีปากนี้ของผม ผมรู้สึกอ่อนระทวยไปหมดจนธนูต้องช่วยรั้งผมให้เข้าไปใกล้มันมากขึ้น...เพื่อให้เราสองคนอยู่ใกล้กันกว่าเดิม

เสียงทีวีแทบจะไม่มีความหมายสำหรับเราทั้งคู่ในตอนนี้...ผมกับมันมัวแต่ง่วนอยู่กับการให้ริมฝีปากของเราแนบชิดติดกัน มอบความหวานให้กันและกันอยู่อย่างนั้น

ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานกี่นาทีแล้ว...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าธนูแอบยกรีโมตขึ้นมาปิดทีวี มือของมันเริ่มเปลี่ยนจากการประคองศรีษะผมแล้วผลักผมให้นอนราบลงไปกับเตียงแทน

มันถึงผ้าห่มให้มาคลุมตัวเราทั้งคู่เอาไว้ ก่อนที่มันจะหยุดมองผมที่อยู่ใต้ร่าง มองอยู่แบบนั้น...

ลมหายใจผะแผ่วของธนูรดใบหน้าของผม...มือของมันลูบไล้ไปตามโครงใบหน้าของผมราวกับอยากชื่นชมมันไปนานๆ ผมที่อยู่ใต้ร่างของมันก็ไม่ได้นิ่งเฉย...แอบลอบมองสำรวจใบหน้าของคนที่อยู่เหนือร่างแทบจะทุกส่วน

เฮ้อ สวรรค์ต้องทำงานหนักมากแน่ๆ ตอนที่คิดสร้างใบหน้าของคนคนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างบนใบหน้าของมันพอมารวมกันแล้วผมไม่รู้จะนึกถึงคำอื่นใดได้อีกนอกจากคำว่างดงาม ซึ่งที่ผ่านมา...ผมมักจะพ่ายแพ้ให้กับมนุษย์เพศชายที่มีเครื่องหน้าแบบนี้เสมอ ผมจะต้องได้กดคนคนนั้นไว้ใต้ร่าง คอยฟังเสียงเขาร้องครวญครางขณะที่ผมมอบความสุขเป็นจังหวะหนักเบาสลับกับไป

แต่สำหรับคนคนนี้...ความงดงามนั่นต้องอยู่เหนือผมทุกอย่าง

ตั้งแต่คืนนั้น...ความคิดที่ผมจะต้องได้กดมันหรือสอดแทรกบางอย่างเข้าไปในตัวมัน...มันหายไปในบัดดล

มันคือคนที่ผมจะยอมทุกอย่าง...ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจนักว่ามันเป็นเพราะอะไร

ธนูกดใบหน้าลงมาเพื่อจูบหวานดื่มด่ำกับริมฝีปากของผมอีกครั้ง ทุกการกระทำของมันละมุนไปหมดจนผมใกล้จะหลอมละลาย มันกำลังทำลายความสับสนที่อยู่ในหัวของผมว่าทำไมผมถึงได้ยอม...ทำไมผมถึงให้มันได้พรหมจรรย์ด้านหลังของผม

จนกระทั่งวินาทีนี้ผมก็ยังไม่มีความคิดสักแวบที่ผมจะจับมันพลิกแล้วกระทำความสุขแบบนั้นข้างในตัวของมัน

แบบนี้แปลว่าอะไรกัน

เพราะผมรักมันมากงั้นเหรอ...

มือของธนูเริ่มวาดไปทั่วร่างของผมด้วยการสอดไว้ใต้แผ่นหลัง ผมงอตัวเพราะผมรู้สึกอ่อนระทวยไปกับความหวานที่มันมอบให้ มันช่างแตกต่างจากตอนนั้น...ไม่มีความรุนแรง ไม่มีความรีบเร่งเพราะกลัวอีกฝ่ายจะพลิก...มีแต่ความหวานและก็ความละมุนเท่านั้นที่มันส่งมอบมาให้

ผมอดส่งเสียงครางฮือออกมาไม่ได้...นี่มันคือสิ่งที่ผมไม่เคยจะได้รับจากใครทั้งนั้น การจูบอย่างทะนุถนอมรวมไปถึงการประคองร่างของผมราวกับผมอย่างกับแก้วที่แตกหักได้

มันจะรู้มั้ยว่านี่มันคือสิ่งแปลกใหม่จนบันดาลความสุขให้กับผมเป็นอย่างมาก

“กลัวตัวกูแตกหรือไง” ผมถามเสียงอ่อนเมื่อเห็นว่าธนูมันขยับใบหน้าลงไปที่ลำคอของผม

มันไม่ตอบอะไร...ได้แต่ส่งเสียงหึถูกใจ

ริมฝีปากของมันหยอกล้อกับความอ่อนไหวที่อยู่ตามซอกคอของผมจนผมเอียงคอหลบพร้อมกับหลับตาพริ้ม มือของมันยังคงทำงานต่อเนื่องด้วยการลูบไล้ไปทั่วร่างของผมพร้อมกับบีบเน้นในบางจุด

ผมครางฮือทุกครั้งที่มันทำแบบนั้น...ธนูคอยขยับขึ้นมาจูบผมสลับกับการขบเน้นที่บริเวณซอกลำคอและใบหู

รู้ตัวอีกทีธนูก็ขยับใบหน้าลงไปที่กลางลำตัวของมัน ถลกเสื้อยืดของผมขึ้นจนมันร่นมารวมกันที่บริเวณเหนือยอดอก

“หืม” ธนูชะงักตอนที่มันหยุดการขบเม้มที่บริเวณหน้าท้องของผม

ผมกระพริบตาพริบๆ เพราะไม่เข้าใจว่ามันหยุดทำไม

ธนูค่อยๆ จับเสื้อผมให้กลับมาปกปิดลำตัวท่อนบนไว้เหมือนเดิม ก่อนที่มันจะหัวเราะร่วน

“เพิ่งสังเกตว่ะ ฮ่าๆๆๆ”

“อะไรวะ” ผมชักรู้สึกใจคอไม่ดี ค่อยๆ ขยับขึ้นมาอ่านข้อความที่สกรีนบนเสื้อยืดที่รันเลือกให้ผมใส่



F**k me please



รันว้อยยยยยยยยย โคตรเหี้ยยยยยยยยย





[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 10 _ p. 14 _ 1 9 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 23-05-2018 20:06:10

“ได้สิ” ธนูหยักยิ้ม...ถอดเสื้อยืดของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว

“ได้อะไรของมึง” ผมมองเสื้อตัวเองอย่างรังเกียจ นี่ผมใส่เสื้อตัวนี้ทั้งวันได้ยังไง โชคดีนะที่สองพยางค์แรกมันเป็นคำเล็กๆ ไม่สังเกตก็ไม่เห็นน่ะ

รันแม่งแกล้งผมชัดๆ

“กูพูดกับเสื้อ”

สัดเอ๊ย...จะไปตอบข้อความบนเสื้อทำไมกันเล่า

มันเอนตัวลงมาอยู่เหนือของผมอีกครั้ง...ก่อนจะเริ่มทำการถอดเสื้อยืดของผมออก

“จะว่าไป...กูพูดแบบนั้นกับเจ้าของเสื้อดีกว่า”

มันจูบผม...คราวนี้ทวีความเร่าร้อนมากขึ้นเพราะร่างกายเปลือยเปล่าท่อนบนของเรากำลังแนบชิดและก็สัมผัสกัน  เมื่ออารมณ์ของผมถูกจุด...ผมก็เริ่มรั้งลำตัวของมันให้เข้ามาใกล้ผม ลูบไล้ไปตามร่างกายแข็งแกร่งฟิตปั๋ง รวมไปจนถึงพยายามปลดกางเกงของมันออกด้วย

“รีบใช่มั้ยเนี่ย” ธนูยิ้มขัน ก่อนจะช่วยผมด้วยการถอดกางเกงตัวเองออก

วันนี้มันใส่อันเดอร์แวร์สีขาวที่มีขอบเป็นตัวอักษรสวย ราคาแพงใช่ย่อย

“ก็...ตามเสื้อ” ผมเฉไฉ แต่คำพูดของผมทำเอาธนูต้องส่งเสียงโอดครวญอย่างน่าฟัง

“โห ไม่ให้กูหลงได้ไงวะแบบนี้”

ความเร่าร้อนนั้นเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง มันประกบปากผมไปด้วย จัดการถอดกางเกงของผมไปด้วย...และที่เซอร์ไพรส์ผมมากก็คือ...มันเก่งมากในการถอดอันเดอร์แวร์กับกางเกงยีนของผมลงไปในคราวเดียวกัน

แม่ง ตอนนี้ผมก็โป๊น่ะสิ...

ไม่มีเวลาให้มาเขินอาย...ธนูไม่ยอมปล่อยปากของผมให้เป็นอิสระ มันดูดกลืนเอาทุกสิ่งทุกอย่างของผมผ่านทางนั้นจนผมอ่อนระโหยโรยแรง มันไม่ยอมผ่อนแรงอะไรในการจูบผมเลยแม้แต่นิดเดียว

ผมครางแล้วครางอีก ยิ่งมันเอื้อมมือไปก่อกวนกับไอ้หนูที่เริ่มทำตัวแข็ง ผมก็ยิ่งกลั้นเสียงเอาไว้แทบจะไม่อยู่...

มันเร็ว...ในแบบที่ผมชอบ ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้ผมสติขาดกระเจิง

ริมฝีปากของมันที่อยู่ติดกับปากผมทำงานเร็วประสานกับมือของมัน ผมไม่รู้ผมจะกระตุกวาบกับความรู้สึกที่ส่วนไหนของผมก่อน มันมากมายและก็รู้สึกดีจนในหัวของผมเริ่มขาวโพลน

...ผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว

ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ธนูมันก็ขยับไปกลางลำตัวของผม มือของมันเปลี่ยนมาจับมือของผมเอาไว้แทนก่อนจะบีบแน่นและแทรกนิ้วเข้ามาสอดประสาน

ฉิบหาย

นี่มันเรียกว่าเมคเลิฟกันชัดๆ มาจับมงจับมืออะไรกันเนี่ย...

มืออีกข้างของมันยังคงหยอกล้ออยู่กับไอ้หนูของผม มันมองหน้าผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหมาย...

“กูยอมแล้ว”

ยอม...ยอมอะไรวะ

“ยอมมึงทุกอย่างแล้วจริงๆ นะ”

ผมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่นั่นเป็นภาพที่ทำให้ธนูรู้สึกปรารถนาผมมากขึ้น อาจเป็นเพราะผมกำลังหน้าแดงก่ำ อีกทั้งลำตัวของผมยังชื้นเหงื่อ นั่นมันคงจะทำให้...

“ฮึก”

ผมตัวงอและคิดอะไรไม่ออกทันทีหลังจากที่โดนธนูกระทำการโอบรอบส่วนนั้นของผมผ่านทางปาก...มันปล่อยมือผมเพื่อที่จะไปควบคุมบริเวณสะโพกของผมให้ตรงกับสิ่งสัมผัสที่มันกำลังจะยื่นให้ ผมครางอย่างหลอมละลาย...ใกล้จะใจขาดกับริมฝีปาก ลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดอย่างรู้งาน และเสียงดูดดุนที่เรียกได้ว่านำพาความเสียวซ่านสุดยอดมาให้ผม

อา...ผมใกล้จะตายแล้วจริงๆ นะ

มือของผมเริ่มคว้าไปทั่วอย่างสะเปะสะปะจนมาหยุดอยู่ที่ศีรษะที่ผมนุ่มละมุน...มันยอมให้ผมควบคุมจังหวะของมันผ่านทางการสัมผัสศีรษะกดเข้ากดออก...นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกประทับใจมันจนแทบคลั่ง

มันมากเกินไปแล้วว่ะ...

ธนูสัมผัสส่วนนั้น ตั้งใจดูดความหวานจากปลายโคนจนเกือบจะถึงส่วนที่ลึกที่สุด ผมได้แต่ร้องครวญครางอย่างกระวนกระวาย เสียวซ่านจนเกินกว่าจะอดกลั้นไหว หลงใหลกับทุกสิ่งทกอย่างที่ธนูมันมอบให้

มันยอมให้ผมอย่างที่มันพูดจริงๆ ด้วย...

ผมจับศีรษะของมันให้ผละออก เพราะกลัวตัวเองจะไปถึงจุดนั้นก่อนมัน...มันมองหน้าผมทั้งๆ ที่ปากมันยังคงง่วนอยู่กับส่วนนั้นของผม แต่เมื่อผมส่งสัญญาณ มันก็ทำการผละออกแต่โดยดี

ของเหลวบางอย่างติดปากของมันออกมาด้วยจนมันต้องปาดออก...

“เกือบแล้ว” ผมกระซิบเสียงพร่าและหอบเบาๆ

“ไม่เสร็จไปเลยล่ะ” มันถาม

“อีกนิดดีกว่า”

ธนูดูพึงพอใจ มันขยับร่างไปจับขาของผมจนผมตัวพับเหลือเพียงครึ่ง ไอ้หนูที่พร้อมใช้งานกลับเข้ามาทำร้ายตัวผมเองด้วยการทิ่มหน้าท้องผมเล็กน้อย...ส่วนล่อแหลมของผมนั้นอยู่ด้านหน้าของธนู มันชัดและก็ดูง่ายดายจนคล้ายกับเชิญชวน...ผมไม่รู้ตัวว่าผมส่งสีหน้าอะไรออกไป แต่ก็คงเป็นสีหน้าที่ถูกใจธนูมากมายพอดู...

ดวงตาของมันดูหวานเยิ้มจนเกินสภาวะปกติ...นั่นแหละที่เรียกว่าดวงตาของธนูคนหื่น

มันจับบริเวณช่องนั้นของผมอย่างแผ่วเบาและสำรวจ...ถ่มน้ำลายของตัวเองลงกับนิ้วเพื่อที่จะใช้นิ้วนั้นสอดแทรกชอนไชเข้ามาอย่างเนิบนาบและเชื่องช้า

ผมได้แต่ส่งเสียงครางอย่างเสียววาบ...ยิ่งได้เห็นความเพอร์เฟ็กต์ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า ผมก็ยิ่งรู้สึกปรารถนาทุกสิ่งทุกอย่างจากชายที่อยู่ตรงหน้านี้

อยากให้มันเป็นของผมแต่เพียงคนเดียว...

รัก หลงใหล และก็หวงแหน...นี่คือทุกอย่างที่อยู่ในใจของผม

สิ่งเหล่านั้นมันบอกธนูผ่านการยอมมันทุกอย่างในแบบที่ผมไม่เคยยอมให้ใครมาก่อน...ผมไม่เคยต้องหน้าแดงหรือครวญครางกับทุกการขยับของใครขนาดนี้มาก่อน

แค่นี้ก็น่าจะเป็นคำตอบให้กับสิ่งที่ผมสงสัยนั่นแล้วล่ะมั้ง

ลำตัวท่อนบนผมแทบจะบิดเป็นเกลียวเมื่อมีอีกหลายๆ นิ้วของธนูแทรกเข้ามา มันสำรวจส่วนนั้นของผมจนผมจะใกล้บ้าคลั่ง...นึกอยากให้มันจัดการผมเร็วๆ ด้วยอวัยวะที่แท้จริงของมัน

แต่ก็นั่นแหละ...บางทีระหว่างทางมันก็สุขสมพอๆ กันปลายทาง ท่าทางธนูมันก็คงจะรู้ความจริงข้อนี้อยู่เหมือนกัน
 
มันหยิบเจลหล่อลื่นขึ้นมาแล้วใช้นิ้วที่เต็มไปด้วยเจลนั้นจาบจ้วงส่วนหลังของผม ค่อยๆ ทำให้ผมเคยชินกับอะไรบางอย่างที่จะเข้ามาอยู่ในตัวอย่างใจเย็น ผมได้แต่หลับตาพริ้ม บิดตัวไปมาด้วยอารมณ์ที่ยากเกินกว่าจะอธิบาย

มันเอ่อล้นจนใกล้จะระเบิด...ต้องการคนตรงหน้าจนยกมือขึ้นมาไขว่ค้าสะเปะสะปะและครวญคราง ผมมองใบหน้าธนูด้วยนัยน์ตาปรือเพราะอยากรู้ว่ามันกำลังรู้สึกอะไรอยู่

มันเพิ่งหมดความอดทน ต้านความต้องการทั้งหมดนั่นไม่ไหวอีกต่อไป

มือของมันเอื้อมไปหยิบคอนดอมที่บริเวณปลายเตียง ส่วนผมขยับขาลง...มองดูการกระทำของธนูทุกอย่างด้วยสายตาที่หวานเยิ้มพอๆ กันกับมัน จนกระทั่งมันพร้อม...มันก็มองผมราวกับต้องการรอคอยให้ผมพยักหน้าอนุญาต

ผมไม่ได้พูด...แต่ขยับเล็กน้อยเพื่อเป็นการเชิญชวน

มันยิ้มเล็กน้อยขณะที่จับขาทั้งสองข้างของผมให้แยกออก แล้วค่อยๆ โน้มตัวลงมาเพื่อให้ใบหน้าของมันกับใบหน้าของผมอยู่ใกล้ๆ กัน....ริมฝีปากมันจรดลงบนริมฝีปากของผม จากนั้นมันก็จับอวัยวะที่แข็งขืนของมันเข้าสู่ตรงกลางระหว่างลำตัวผมช้าๆ

ผมต้องคว้าลำตัวของมันมายึดแน่นเพื่ออัดอั้นความเสียวซ่าน...ความหน่วงหนักที่บริเวณกลางลำตัวนั้นมันคือสัมผัสที่ผมไม่คุ้นเคย แม้จะโหยหา...แต่ผมก็ยังไม่เคยชินกับมันอยู่ดี

ธนูค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป...มันกัดฟันมองดูสีหน้าผมระหว่างที่มันค่อยๆ ขยับสะโพกเข้ามามากขึ้น

จากส่วนปลายจนค่อยๆ ฝังลึก...ผมจิกเล็บมือที่ผ่านหลังของมันอย่างสุดจะกลั้น...เนิ่นนานทีเดียวว่าส่วนแข็งนั่นจะเข้ามาในตัวผมจนคับแน่น

ธนูพ่นลมใส่หน้าผมพร้อมกับครางในลำคอราวกับว่านี่คือสวรรค์ที่มันฝันหา ฟันของผมกระทบกันด้วยความรู้สึกเสียวซ่านจนกลายเป็นส่งเสียงลามก...มันมาจากธรรมชาติที่ผมห้ามมันไม่ได้ สิ่งที่ผมกับธนูกำลังทำมันให้ความรู้สึกเจ็บปวดที่แสนหวาน

การที่ผมตระหนักได้ว่าผมกับมันกำลังเป็นหนึ่งเดียวกัน...ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าล่องลอยอยู่ในสวรรค์

“แฮ่ก...ดูของมึงดิ”

ธนูจับส่วนนั้นของผมที่อยู่บริเวณหน้าท้องของเราทั้งสองคน มันแข็งปั๋งไม่แพ้กับของธนู...

“กูเอง” ผมบอกมัน มือหนึ่งจึงคว้าลำคอของมันมาจูบ ขณะที่อีกมือหนึ่งก็ให้ความสุขกับส่วนนั้นของตัวเองไปด้วย

ธนูค่อยๆ เร่งจังหวะ...สอดประสานมือทั้งสองข้างไว้ที่ใต้ศีรษะของผมก่อนจะค่อยๆ กระแทกเข้ามาหนักมากขึ้น ผมปล่อยมือจากลำคอของมัน เริ่มไขว่คว้าแผ่นหลังของคนที่อยู่เหนือร่างราวกับต้องการหาที่พึ่งอีกครั้ง...

เตียงขยับเป็นจังหวะตามร่างของชายหนุ่มอย่างเราทั้งสองคนที่สอดประสานกัน...ธนูเร่งเร้าอย่างเร่าร้อนจนผมได้แต่ครางร้องเรียกชื่อมันจนฟังไม่เป็นภาษา แต่ที่แน่ๆ...มันเต็มไปด้วยชื่อของมัน ซึ่งยิ่งผมเรียก อีกฝ่ายก็จะยิ่งได้ใจ กดส่วนนั้นเข้ามาในร่างของผมให้ลึกที่สุดโดยที่ผมแทบจะทานทนความเสียวซ่านนั้นไม่ไหว...

ในที่สุดผมก็ถึงฝั่งฝันก่อน...ธนูผ่อนแรงลง ช่วยหยิบทิชชูให้ผมมาจัดการทำความสะอาดแบบเร็วๆ ผมที่หายใจหอบมองมันด้วยสายตามึนๆ เบลอๆ ความสุขสุดยอดอย่างเต้นตุบๆ อยู่ตรงอวัยวะส่วนนั้นไม่หาย

แต่มันยังไม่จบ...

ผมผลักตัวมันออก...จับตัวมันให้ไปนั่งพิงกับเตียงแล้วค่อยๆ คร่อมเจ้าหนูของอีกฝ่ายที่ตั้งตรงชี้ฟ้าช้าๆ

“เฮ้ย เซอร์ไพรส์ว่ะ”

มือของผมแกล้งปิดปากของธนูเอาไว้ระหว่างที่พยายามนั่งในท่าที่สะดวกที่สุด...บอกตามตรงว่า...มันจุกเสียดมาก ผมต้องจิกไหล่ธนูอยู่หลายต่อหลายครั้งกว่าที่ส่วนนั้นของมันจะเข้ามาอยู่ในช่องทางทางด้านหลังของผมจนสุด

ใบหน้าของคนตรงหน้าอยู่ใต้คางของผม...มองผมอย่างหลงใหลไม่มีปิดบัง มือทั้งสองของมันจับสะโพกของผมพร้อมๆ กับบีบไปมา...รอคอยให้ผมขยับเพื่อมอบความสุขให้กับมัน

ผม...สติหลุดไปหมดแล้ว

ทั้งๆ ที่ไม่เคยทำ...แต่ผมกลับขยับขึ้นลงได้อย่างรู้จังหวะจะโคน ธนูครางออกมาราวกับมันอยู่บนสวรรค์ พร่ำบอกผมว่าถูกใจนักหนา...บางครั้งมันก็กอดรัดผมแน่น แต่ในบางครั้งมันก็ชอบวางมือไว้ที่เอวของผมสลับกับสะโพกของผม

ผมชอบที่จะมองหน้ามันตอนที่มันมีความสุขเพราะผม...ชอบฟังเสียงมันครวญคราง...ชอบนัยน์ตาเยิ้มที่มองผมอย่างหื่นกามปนหลงใหล...ทุกสิ่งทุกอย่างสร้างความสุขให้ผม พอๆ กับที่ผมสร้างความสุขให้มัน

เหมือนเราทั้งคู่กำลังล่องลอยไปอยู่ในที่เดียวกันยังไงยังงั้น...

ผมหอบเหนื่อยแต่ธนูก็ยังไม่สิ้นสุด...มันยิ้ม ฝังใบหน้าของมันไว้กับอกแกร่งของผม แอบฝังริมฝีปากบนนั้นสองสามครั้ง ก่อนจะคว้าตัวของผมให้ลงไปนอนราบกับเตียงตามเดิม เพียงแต่ศีรษะของผมไปอยู่เกือบจะสุดปลายเตียง

“ขอนะ” ธนูกระซิบ จับตัวผมให้นอนกึ่งคว่ำกึ่งตะแคง แล้วค่อยๆ นำส่วนนั้นเข้ามาในตัวของผมอีกรอบ คราวนี้การขยับของมันเพิ่มความเร่าร้อนจนถึงขีดสุด...ผมเสียวซ่านจนต้องไขว่คว้าอะไรบางอย่างเพื่อต้องการบีบมัน จนในที่สุดผมก็กลายเป็นนอนคว่ำ โก่งสะโพกให้คนที่กำลังคุกเข่าอยู่บนเตียงได้จัดการกับความสุขของผมกับมันสองคนอย่างสะดวก

เป็นความรู้สึกที่ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง...

เหงื่อของผมไหลไปพร้อมๆ กับน้ำตาที่ปริ่มขอบ มันทั้งเจ็บทั้งหวานและวาบหวามอย่างยากที่จะเอื้อนเอ่ย อีกฝ่ายก็ไม่ปราณีให้ผมได้พักหายใจหายคอ ยิ่งผมร้องครวญครางเสียงดังราวใจจะขาด มันก็ยิ่งกระแทกอย่างหนักหน่วง

เราทั้งคู่ได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขขั้นสุดยอด

ทุกการขยับจังหวะ ทุกเสียงครวญคราง กลิ่นเหงื่อของเราที่สอดผสานรวมกันเหมือนร่างกายของเรา นั่นเป็นหลักฐานแห่งความสุขของเราทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี

จนในที่สุด...เมื่อตอนที่ผมร้องจนสุดเสียงที่สุด ธนูก็ได้ถึงสวรรค์...

มันจับตัวผมพลิกให้นอนราบ โน้มตัวมามอบจูบแสนหวานให้กับผมที่ริมฝีปาก ผมที่มีเหงื่อตกลูบหลังศีรษะของมันเบาๆ พร้อมกับหอบ

มันจุ๊บแก้มของผม จมูกของผม และก็หน้าผากของผม...แล้วมันก็ซบใบหน้าไว้ที่ข้างใบหูของผม

เสียงหอบของมันดังสะท้านอยู่ในหู...กลิ่นของการทำรักของเรายังคงตลบอบอวลไปทั่วอาณาบริเวณ

“มีอะไรจะถามมึงด้วยว่ะ” ธนูเอ่ยเสียงอู้อี้

“หือ”

“ไปนอนกับกูที่ร้านได้ป่ะ”

มันมาคุยเรื่องนี้กับผมทำไมตอนนี้....ผมยังหอบไม่หายเลย “ได้สิ”

“แดดดี้ไม่ว่าใช่มั้ย”

“กูอายุยี่สิบกว่าแล้วนะ”

มันยิ้ม...หันมามองหน้าผมจากนั้นก็มอบจูบแสนหวานให้กับผม

เฮ้อ กูก็ยอมมึงทุกอย่างเหมือนกันนั่นแหละ ธนู...










ผมไม่รู้ว่าหลังจานั้นภายในห้องนั้นมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง คือมันมากมายจนผมอธิบายไม่ไหว...สิ่งที่ผมนึกได้มีเพียงแต่ร่างกายเปลือยเปล่าสุดแข็งแกร่งของธนูที่ไม่ยอมปล่อยให้ร่างกายของผมได้อยู่ห่างๆ เลยแม้แต่วินาทีเดียว มันจึงลงเอยด้วยการที่ว่าผมกับมันมีจังหวะรักอยู่แทบทุกพื้นที่ในห้องนอน ทั้งขอบเตียง ปลายเตียง บนโซฟาเดี่ยว โซฟาคู่ หรือแม้กระทั่งบนพื้น...

เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่ามันซื้อถุงยางมาเยอะมากกกก

ผลที่เกิดขึ้นจึงพบว่าร่างกายของผมอ่อนปวกเปียกในท้ายที่สุด

เฮ้อ...มันไปอดอยากมาจากไหนกันวะ

แต่ก็ใช่ว่าผมจะปล่อยให้มันได้เปรียบผมอยู่ฝ่ายเดียว เพราะผมได้ทิ้งรอยข่วนจากเล็บของผมไว้ตามร่างกายของมัน ทั้งข้างหน้าและก็ข้างหลัง ทั้งท่อนบนและก็ท่อนล่าง...ทุกร่องรอยคือหลักฐานสำคัญว่าผมกับมันเพิ่งผ่านอะไรด้วยกันมาอย่างเร่าร้อน ซึ่งมันก็...ดี

ดีมากเลยนั่นแหละ

ก่อนที่เราจะออกมา...ผมก็ได้แต่อึ้งกับเศษกระดาษห่อถุงยางที่กระจายเกลื่อนไปทั่ว เจ้าของพวกนั้นทิ้งแต่ถุงยางใช้แล้ว แต่ไม่ทิ้งเศษกระดาษห่อ ผมถลึงตามองมันครั้งหนึ่ง มันจึงได้จัดการของพวกนั้นไม่ให้เป็นปัญหาของแม่บ้าน

อา ผมรู้สึกเพลียมากๆ เลย...

ขากลับนั้นช่างแตกต่างกับขามาเหลือเกิน...ผมไม่ได้เขินอีกต่อไปแล้ว ในหัวของผมมันมีแต่ความง่วงและก็อยากนอน ผมเดินโซซัดโซเซจนในที่สุดธนูมันก็ทนไม่ไหว จับมือผมเอาไว้แล้วก็ปล่อยให้ผมซบไปกับหลังของมันระหว่างเดินตามมันไป

ตอนที่มันขับรถกลับร้าน...ผมหลับสนิท

ตอนที่มันขับจนถึงร้าน...ผมสะลึมสะลือ สิ่งเดียวที่ผมต้องการก็คือเตียงนอนที่ไหนสักที่

รู้ตัวอีกทีหลังของผมก็ราบไปกับเตียงบนชั้นสองซึ่งเป็นของธนูแล้ว...ผมหลับตาทันทีที่หัวถึงหมอน รู้สึกได้ว่ามีศีรษะของใครบางคนพยายามขยับเข้ามาเพื่อที่จะได้นอนใกล้ๆ กัน

เตียงของธนูมันเป็นควีนไซส์ ซึ่งนั่นมันก็น่าจะเป็นปัญหาสำหรับชายหนุ่มที่สูงร้อยแปดสิบกว่าๆ อย่างผมกับมัน

แต่ไอ้บ้านี่มันแคร์ที่ไหน...

“รบ กูรักมึง” มันพูดออกมาก่อนที่จะมันจะนอน

นี่มันคิดว่าผมไม่ได้ยินเหรอออออ

แม้จะทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย...แต่คำพูดนั้นก็ทำให้ผมเกือบตื่นเต็มตาเหมือนกัน

...ผมขี้เกียจคิดคำพูดใหม่ว่ะ ขอก็อปแม่งมาทั้งยวงเลยก็แล้วกัน

หวังว่าคนฟัง...มันจะรู้สึกดีฉิบหายเหมือนตอนที่ผมได้ฟังนะ

“ธนู กูรักมึง”

ผมหลับตาหลังจากพูดจบ...อีกฝ่ายมันคงหลับไปแล้วล่ะมั้งเพราะมันไม่ได้แสดงท่าทีอะไร แต่ในขณะที่ผมกำลังจะหลับ...ริมฝีปากของธนูก็มาฝังอยู่บนหน้าผากของผมอย่างแผ่วเบาและยาวนาน

“กูดีใจมากนะ” มันกระซิบข้างหู “มึงหลับได้แล้ว...อยากจะตื่นตอนไหนก็ตื่น”

ผมไม่มีพลังงานมากพอที่จะตอบด้วยซ้ำ...

[การ์ด]

ธนูแม่งกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ

ผมมองหน้าเพื่อนทุกคนขณะทานอาหารเช้า ทุกคนรู้ดีว่าธนูมันกลับนอนอยู่ข้างบนเป็นที่เรียบร้อยเพราะเห็นรถที่มันขับออกไปกลับมาจอดที่เดิม และในระหว่างที่ผมกำลังมึนๆ งงๆ อยู่นั่นเอง ธนูผู้ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จและก็มีกลิ่นหอมฟุ้งก็เดินลงมาจากชั้นสองด้วยความสดชื่น

เชี่ย เช้านี้พ่อเจ้าประคุณเขาอารมณ์ดีว่ะ

“ไหนล่ะข้าวเช้า” มันมองหาอาหารที่โต๊ะก่อนเป็นอันดับแรก

ไอ้โฮมตื่นตกใจมาก...เพราะมันลืมทำ “อยากกินไรล่ะจะรีบไปทำให้”

“อืม เอาอะไรก็ได้”

นอกจากจะไม่ด่าแล้วมันยังไม่เรื่องมากอีกต่างหาก เจ้าตัวทิ้งตัวลงนั่งที่หัวโต๊ะ เคาะนิ้วระหว่างรอโฮมไปทำกับข้าวมาให้ ผมกับไอ้ยุยังคงมีสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย ส่วนไอ้ก้อง...แม่งทำสีหน้าเหมือนเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน

มันรู้อะไรบางอย่าง...แต่มันไม่บอกผม

“คุยงานกันเลยดีกว่า”

เชี่ย ผมเกือบสำลักข้าวแล้ว คนอย่างไอ้ธนูจะมาคุยงานอะไรตอนนี้กัน ปกติเช้าๆ แบบนี้แม่งนั่งไถโทรศัพท์ส่องดูไอจีของรบไม่ใช่หรือไง

“วันนั้นกูขอโทษที่กูทิ้งร้านไปให้พวกมึงกับรบดูแล...เพราะงั้นต่อไปนี้กูจะเปลี่ยนเวลาไปยิมกับเวลาไปซ้อมตีกลอง” มันเป็นการเป็นงานซะจนผมขนลุก “การ์ด มึงมีอะไรมาจดไว้ป่ะ”

ได้ครับเจ้านาย...ผมรีบไปหาสมุดมาจดเวลาออกไปข้างนอกของไอ้ธนู มันเป็นกำลังสำคัญของร้าน อีกทั้งยังเป็นเพียงคนเดียวที่ต่อกรกับไอ้พี่นทีได้ ฉะนั้น...ผมคิดว่ามันคิดถูกแล้วล่ะที่มันเลือกจะอยู่ร้านตั้งเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ตลอดเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงของมัน

นอกจากมันจะประกาศว่าจะอยู่ร้านนานขึ้นแล้ว มันยังบอกแผนการโปรโมตร้านซะละเอียดยิบเหมือนไปนอนคิดมาทั้งคืน ซึ่งแผนของมันดีมาก เรียกได้ว่าลูกค้าจากทั่วทุกสารทิศคงจะชอบเพราะมีการลดแลกแจกแถมกระหน่ำ

“บ่ายนี้คงเปิดไหวใช่มั้ย” มันมองไปรอบๆ ร้านที่ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเนื่องจากผมกับเพื่อนได้ทำการซ่อมเมื่อวานตลอดทั้งวัน

“ยังเหลืออีกนิดหน่อยว่ะ” ก้องชี้มือไปที่โต๊ะเก้าอี้ที่หักในบางส่วน “เดี๋ยวกูจะรีบโพสต์ในเพจ มีลูกค้ามาถามเยอะเลยว่ะว่าร้านจะเปิดอีกทีตอนไหน”

“อืม ค้อนกับตะปูอยู่ไหนล่ะ” ธนูลุกขึ้น ทำท่าจะไปซ่อมด้วยตัวเอง ผมมองตามก่อนจะรีบตักข้าวเข้าปากเพราะไม่อยากให้เจ้านายทำงาน ในขณะที่ผมมานั่งกินข้าวสบายใจเฉิบ

“ก้อง”

“...” คนถูกเรียกมัวแต่วุ่นกับการมองตามไอ้ธนู

“ไอ้เชี่ยก้อง แม่งเกิดอะไรขึ้นวะ”

ผมกับยุสงสัยซะจนตัวจะระเบิดอยู่แล้ว จากคนที่ปล่อยงานไว้กับพวกผมเกือบทั้งหมดกลายเป็นคนที่มาลงมือทำงานเองได้ยังไง นึกให้ตายยังไงก็นึกไม่ออก

หรือว่า...เพราะมันลากรบเข้าโรงแรมได้สำเร็จ

เชี่ย ผมว่าใช่แน่ๆ

แต่คำตอบของก้องนำพาความเซอร์ไพรส์มากกว่านั้นอีก

“รบค้างกับมันที่นี่ กูเห็นมันจูงมือรบขึ้นไปข้างบนตอนเช้ามืด”

เหยดดดดดด

นี่มันเกินกว่าที่ผมคาดคิดเอาไว้ไปประมาณหนึ่งล้านเลเวล นึกว่าแค่สองคนนั้นไปนอนด้วยกันที่โรงแรมแล้วมันจะจบ แต่มันกลับมีภาคต่อซะงั้น

เข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อนผมถึงดูดีมีความสุขนักหนา

มันคงไปเติมกำลังใจกับรบมาซะจนเต็มแทบล้นทะลักสินะ...

ในที่สุดธนูมันก็เอาใจใส่ร้านเต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์สักที...คอยดูความจริงจังของมันได้เลย ถ้ามันได้ทำอะไรสักอย่างอย่างทุ่มเข้าไปเต็มร้อยล่ะก็...มันจะมีแต่สำเร็จ สำเร็จ และก็สำเร็จ!

ต้องขอบคุณรบมันด้วยนะเนี่ย...พวกผมทั้งสี่คนก็ต้องมีเงินสำหรับกินและก็ใช้เหมือนกัน








To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 23-05-2018 20:18:19

แวะมาเจิมมมม
คิดถึงที่สุดค่ะ ขอบคุณกำลังใจของเจ้


คืออิพี่นที
แกจะเป็นคนมีปมหรือยังไงก็ตาม
แต่การที่ทำน่าเกลียดกับน้องขนาดนี้คือเลวววว
โกรธมาก ของขึ้น!!

ส่วนช่วงท้าย คือแบบบ เขินเบาๆ และเอ็นดูเบอร์แรงงงงงงงงงง เค้าเหมาะกับจริงๆค่ะ ประคับประคองกันเนอะ

ปล. เวลคัมค่ะนายท่านนาน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 23-05-2018 20:34:19

ต้องการเลือดดดดดดด เอาเลือดสำรองมา  :m25: :m25: มีนายท่ายกับกล้าหาญบอยโผล่มาด้วยอ่ะ miss you guys

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 23-05-2018 20:52:56

เฮ้ออออออ ละเมียดละไมรู้สึกได้ถึงความรักเลย
ใจเต้นแรงมากเลยตอนอ่านจนจบตอน
 :-[ :-[
ปล.เพิ่งรู้ว่าไทม์ไลน์เดียวกันกับนายท่านน้องกล้านะ
เนี่ย
ไปเจอสองรูปนี้ในpinteresมาเราสะดุดตามากเลยนึกถึงธนูกับรบขึ้นมาทันที

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 23-05-2018 21:00:21

 :pig4: :pig4: :pig4:

ร่างพังไหมหน่ะ  นุ้งรบ  กี่รอบหล่ะนั่น

ป.ล. นายท่านกล้าหาญก็แอบโผล่มาด้วยนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mmlc09 ที่ 23-05-2018 21:03:27

จะเป็นลม ฮื้อออออออออออออ ชอบไปหมด ชอบบบบบบบบบบ  :heaven  :heaven  :heaven

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 23-05-2018 21:21:33

อ่านไปก็ลุ้นไป กลัวได้กันไม่สำเร็จ 555
o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mazaaki ที่ 23-05-2018 21:25:53

 :pighaun: :jul1:ธนูเต็มอิ่มไหมลูก...แต่คนอ่านฟินจีดเลือดจะหมดตัวแล้วตายสงบ ศพสีชมพู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 23-05-2018 21:26:24

เขินธนู :impress2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 23-05-2018 21:28:29

กรี๊ดด ฮือ มะไหวแล้ว ฟินนนนนน พี่ธนูโซแดมฮอต :jul1:

คราวนี้ละ ร้านกำไร100-200 เท่าแน่

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 23-05-2018 21:43:47

รู้สึกละมุนมาก ฮือ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 23-05-2018 21:47:02

เขินมากกก เขาร้อนแรงแต่ก็มีความละมุนละไม  :-[
ตอนนี้มีกล้าหาญกับนายท่านด้วย คิดถึงจังเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 23-05-2018 22:26:32

ขำอ่ะ  555  มีแวะแซวนักเขียนคนอื่นด้วยนะ  ^^  แต่คืออะไรคะพ่อควายธนูของเจ้  ได้กำลังใจมาเต็ม ก็บริหารร้านให้ได้กำไรล้านเท่าเลยนะ  หุ หุ  :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 23-05-2018 22:45:43

พี่นทีกดน้องขนาดนั้นแต่พ่อก็เฉยๆงี้หรือ? โอ้โหวววววว นั่นก็ลูกไง ลูกอ่ะ ลูกกกกก เกินไปไหมอ่ะ

ปล พี่ธนูคะ เบามือกับน้องรบของเจ้นิดนะคะ 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 23-05-2018 23:18:50

 :m25:  :m25: :m25:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-05-2018 23:42:36

 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Papangtha ที่ 24-05-2018 00:05:51

พ่อรบกินอิ่มเลยนะะะะะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 24-05-2018 00:32:44

 o13 มันเป็นncที่สวยงามมาก....  o13 ขอให้ธนูกับรบรักกับแบบแนบแน่นตลอดไป   :call:  ...  ขอให้พี่นที  :angry2:   :angry2:   :angry2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 24-05-2018 00:59:50

ดุเดือดเลือด(คนอ่าน)พล่านมากค่ะ :haun4: เค้ารักกันมากจริงๆค่ะ ฟินมาก แอบเห็นนายท่านกับแฟนน่ารักของเขาด้วย  :hao3: ขอบคุณมากค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 24-05-2018 01:02:47

แหมมม ธนูเก็บกดมาจากไหนค้าาาา
อิพี่นทีนี่เด็กมีปมจริงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 24-05-2018 01:47:11

งวดนียกความดีความชอบให้หนูรัน ทำดีมากลูก  o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 24-05-2018 02:33:51

 :katai2-1: คือความดีงามของวันนี้
โซแฮปปี้
ปล. ขอเลือดด้วยค่ะ หมดตัวแล้ว 555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 24-05-2018 04:09:43

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 24-05-2018 04:29:32

อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าไปแล้วเรา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 24-05-2018 05:42:43

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 24-05-2018 07:08:49

รออย่างใจจด ใจจ่อ..........  :ling1: :ling1: :ling1:
แล้วก็ปลื้มปริ่ม .........  มีความสุขมากกกกกกกกก  :mew1:
ให้ความรู้สึกสวยงาม  :hao5: :sad4: :heaven
ชื่มชมกับความรักของทั้งคู่ที่เท่าเทียมกัน  :o8: :-[

รัน  วางยาพี่รบซะละ
ตั้งใจเลือกเสื้อที่ตรงกับการใจของธนูเลยที่เดียว  F**k me please    :z3: :z3: :z3:

อ่านไปหลุดยิ้มกับบางตอน ตอนดวงจันทร์  ชื่อของดวงจันทร์งี้
ชอบที่เพื่อนๆของธนู กระวนกระวายใส่ใจทุกอารมณ์ความรู้สึกของธนู   :katai2-1:
แอ่ะ.... มีนายท่าน กับกล้าหาญ โผล่มาเป็นข่าวซะด้วย  :mew1:

ธนู รบ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 24-05-2018 07:23:33

เกลียดอินทที่สุดนะจุดนี้

เขาบอกรักกันแล้วววววอยากเป็นเพื่อนธนูจะได้ไปส่องใต้เตียง5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 24-05-2018 09:20:52

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

งานดีจริงๆ  คือแบบพอมีเมียเป็นตัวเป้นตนปุ๊ป  ความเอาจริงเอาจังในการงานเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 24-05-2018 10:03:45

เลือดดดดดด
เราต้องการเลือด ด่วนนนนนนน
 :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EunJin ที่ 24-05-2018 10:10:15

10/10 กับตอนนี้ ฟินมว๊ากกกกก เหม็นความรัก อิอิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 24-05-2018 10:33:16

อ่านไปยิ้มไป เขินไป บิดไป โอ๊ยยย คนข้างๆด่าอิฉันว่าบ้าแล้วค่ะะะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 24-05-2018 11:09:17

The Lone Wolf die, but the pack survive.

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: iparallel ที่ 24-05-2018 11:21:28

 :impress2: งู้ยยยยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 24-05-2018 12:30:20

รัน...เอาไปเลยรางวัลน้องดีเด่น ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 24-05-2018 12:56:35

เขิน :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 24-05-2018 13:41:55

ฮอลลลลล หวานเว่อออรรรรร์ ฟินนนนนนน  :heaven คือความแฟนชัดเจนมากอ่ะ ตั้งแต่ออกสตาร์ทเมคเลิฟ คำบอกรักนี่โดนแย่งซีนเลย พฤติกรรมชนะนำคำพูด น่ารักทั้งคู่เลยยยยย  :o8:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 24-05-2018 16:24:24

ละมุนโคตรๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 24-05-2018 17:21:48

 :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 24-05-2018 17:46:21

เข้ามาอ่านละเอียดๆอีกรอบ
รักเรื่องนี้จังเลยยยยย

คือแบบ น่ารักน่าเอ็นดูมากจริงๆ
น้องรบหนูสู้ๆนะลูก หนูเป็นทุกอย่างของธนูจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ติดขอบสนามเลย

ปล. โบกผ้าเชียร์หนูนุ่น

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 24-05-2018 18:00:07

อ่านไปยิ้มไป ธนูคนเหงา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 24-05-2018 22:23:48

ชอบมากค่า ติดแล้วเรียบร้อยเนี่ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 24-05-2018 22:59:38

ยอมล้าววว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 24-05-2018 23:32:46

เลือดหมดตัววว หวานมากก ละมุนมากก
บรรยากาศคือแบบบเขินจนจะขาดใจตามอะ
มิไหวแล้วววว
คือเต็มอิ่มกันทั้งคู่เลยอะ
ความต้องการนี่มากพอๆกันเลยนะคะทั้งคู่เนี่ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 25-05-2018 06:15:15

รบทำดีมาก การกระทำของรบในค่ำคืนที่ผ่านมา สร้างกำลังใจให้ธนูขั้นสุด ได้สำเร็จ เป็นพลังบวกให้เตรียมตัวเป็นพ่อบ้านเลยทีเดียว คู่นี้ช่างเหมาะสม คนหื่นคู่คนกามเลิศมาก ยินดีที่เขาเข้ากันได้ดี  รักเลย ตอนนี้มีของแถมเป็นนายท่านกับแฟน อีก สุขใจยิ่งกว่าถูกหวย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 25-05-2018 12:28:13

ดีงามมากๆ รับรู้ได้ว่าสองคนนี้รักกันจริงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ชมพูพาล ที่ 25-05-2018 17:14:05

 o13 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 26-05-2018 00:26:25

ทั้งสองคนหลงกันแบบจริงจังมากๆ ธนูก็ดูละมุนขึ้นเยอะเลยอะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 26-05-2018 02:06:23

ตอนนี้มีความเร่าร้อนปนอ่อนหวาน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TOR.SOR.7 ที่ 26-05-2018 14:11:59

เดินตัวงอกันเลยทีเดียวตอนล่าสุด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 26-05-2018 14:50:05

กลิ่นความรักแรงมากเลยจ้าาา :z1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 27-05-2018 07:46:50

 :pighaun: :pighaun: :m25: :m25:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 28-05-2018 13:21:07

Ep. 12






[รบ]

ผมรู้สึกปวดตัวไปหมด

กว่าผมจะได้สติรับรู้ว่าผมอยู่ไหน...ผมก็อดไม่ได้ที่จะเอาผ้าห่มมาปิดใบหน้าตัวเองและก็ดิ้นไปมาบนเตียง

เขินอย่างกับสาวน้อยวัยแรกแย้มเชียวนะกู

แต่ก็นะ...ผมดิ้นมากไม่ได้ เมื่อคืนธนูมันทำให้ผมรู้สึกหน่วงหนักที่สะโพกเหลือเกิน

ผมจัดการอาบน้ำและก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมที่จะมองสำรวจข้าวของในห้องของธนูไปด้วย ซึ่งผมยอมรับว่าความคิดของผมเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทุกสิ่งทุกอย่างดูน่าสนใจและดูน่าเอาใจใส่ไปหมด...ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนผมพยายามหลีกหนีข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างแบบเดียวกันกับธนูแท้ๆ

ผมเริ่มท่องจำแล้วว่าธนูมันใช้แชมพูกับครีมอาบน้ำยี่ห้ออะไรอย่างใช้เวลาอย่างรวดเร็ว

มือของผมคว้าเสื้อกับกางเกงของมันมาใส่อย่างไม่ต้องขอ (เชื่ออย่างสนิทใจว่ายังไงแม่งไม่ด่าผมหรอก) จนกระทั่งผมเปิดประตูมาเจอระเบียงเท่านั้นแหละ...ผมถึงได้สติอะไรบางอย่างในที่สุด

หูของผมได้ยินเสียงของธนูกับเพื่อนๆ กำลังคุยงานที่ชั้นล่าง

เมื่อลองส่องลงไปดู...ธนูมันกำลังนั่งอยู่หัวโต๊ะแถมยังคุยอย่างเป็นการเป็นงานมากๆ เพื่อนมันทั้งสี่คนต่างก็ตั้งอกตั้งใจฟังเป็นอย่างยิ่ง

เท่ฉิบ

มันก็บริหารและก็ทำงานเป็นนี่หว่า...มุมแบบนี้ก็เซ็กซี่ไปอีกแบบเหมือนกันนะ

เดี๋ยว...เชี่ยรบ แม่งใช่เวลาที่จะมาชื่นชมคนรักมั้ยวะ!

ตอนนี้ผมต้องคิดก่อนว่าผมจะลงไปยังไง จะลงไปนั่งตีเนียนฟังด้วยก็ไม่ได้ เพราะยังไงทุกคนก็ต้องเห็นว่าผมเพิ่งลงมาจากชั้นสองน่ะ

ผมรู้ครับว่าพวกเพื่อนๆ ของธนูมันรู้เรื่องผมกับธนูกันหมดแล้ว แต่ผมก็ยังเขินอยู่ มันไม่ใช่เรื่องที่จะบอกคนอื่นได้ง่ายเลยนะครับว่าผมเพิ่งค้างกับธนูมา พวกมันต้องล้อเลียนแบบล้อฉิบหาย ล้อเลียนอย่างบ้าคลั่งแน่ๆ

เอางี้ละกัน...ผมขอเข้าไปทำความสะอาดห้องของธนูฆ่าเวลาไปก่อน

อย่างน้อยนี่ก็เรียกได้ว่าผมทำงานเหมือนกัน

ผมทำความสะอาดห้องของธนูจนเนี้ยบเพราะเสียงไอ้ธนูเวลาเป็นการเป็นงานนี่มันฟังรื่นหูมาก มันจะรู้มั้ยนะว่าตอนที่มันจริงจังกับเรื่องงานน่ะ ดีกว่าตอนที่มันใช้เสียงขู่เพื่อนๆ ของมันกับขู่ผมเยอะเลย






ตอนที่ผมมองผลงานตัวเองที่โคตรจะสะอาดเอี่ยมอ่องภายในห้องของธนูอยู่นั้น...การ์ดก็โผล่เข้ามาในห้องพอดี

“รบ มึงทำอะไร!”

มันดูตกใจมากชนิดที่ว่าหัวใจของผมร่วงไปหมด เป็นฉากที่เรียกได้ว่า...ต่างคนต่างก็ผงะสุดๆ

“กู...คือกู...” ผมจะพูดยังไงดี

“ใครใช้ให้มึงทำความสะอาดห้องมันแบบนี้” การ์ดทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ เดี๋ยวก่อนนะ...มันไม่ตกใจเรื่องที่ว่าผมอยู่ในห้องของเพื่อนมันสักนิดเลยเหรอ

“ทำไมอ่ะ” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ “ไอ้บ้านั่นไม่ชอบห้องสะอาดๆ เหรอ”

“ไม่ใช่เว้ย ทำความสะอาดมันหน้าที่พวกกู ธนูมันเพิ่งบอกให้กูขึ้นมาทำความสะอาดด้วย” การ์ดทึ้งหัวแล้วหันไปที่ห้องน้ำ “แล้วนี่มึงขัดห้องน้ำด้วยเหรอ!”

“ก็...ใช่ไง”

“ไอ้รบบบบ”

“ทำไมมึงต้องโวยวายขนาดนี้ด้วยวะ ธนูชอบห้องซกมกๆ ใช่มั้ย กูจะได้...”

“ไม่ใช่” การ์ดพยายามอธิบาย “มันเพิ่งบอกพวกกู...ต่อจากนี้ให้ปฏิบัติกับมึงเสมือนเป็นเจ้านายคนหนึ่ง”

“หา”

“แล้วถ้ามันรู้ว่ามึงมาขัดห้องน้ำให้มัน พวกกูจะเป็นยังไงวะ”

“ใจเย็นๆ นะ” ผมพยายามปลอบโยนการ์ด “มันไม่ด่าพวกมึงหรอก”

“มันจะด่า!”

“เฮ้ย กูมันก็เป็นพนักงานคนนึง...”

“ธนูมันบอกว่ามึงคือเจ้านายก็คือเจ้านายสิวะ”

“มีเรื่องอะไรกัน” เสียงธนูดังขึ้นที่ข้างหลังเราสองคน...ราวกับเป็นเสียงฟ้าผ่าให้ผมกับการ์ดเลิกต่อล้อต่อเถียงกัน ผมไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักนิด ในขณะที่การ์ดมันยิ่งแล้วใหญ่...เดินมาหลบอยู่ด้านหลังของผมเฉยเลย “มึงทำอะไรผิดมาวะการ์ด”

เพื่อนของธนูคนนี้แม่งกลัวมันจริงๆ ด้วย...แต่จะให้การ์ดมันโดนด่าเพราะผมไม่ได้อย่างเด็ดขาด

“กูไปขัดห้องน้ำมา” ผมตอบสั้นๆ

ธนูขมวดคิ้ว พยายามมองไอ้การ์ดที่ขดตัวอยู่ข้างหลังผม...

“นั่นมันหน้าที่มึงไม่ใช่เหรอ”

มันแม่งด่าเพื่อนจริงด้วยว่ะ...ฉิบหายแล้วววววววว

“ธนูมึงอย่าเว่อร์...กูก็แค่หาอะไรทำนิดหน่อย”

มันฟังผม แต่มันก็ชักสีหน้าใส่ไอ้การ์ดอยู่วันยังค่ำ

“มึงจะมองหน้าเพื่อนแบบนั้นทำไม” ผมชักจะไม่พอใจ “กูขัดห้องน้ำให้มึงมึงก็ควรจะดีใจนะ ไม่ใช่ทำสีหน้าต่อว่าเพื่อนแบบนี้ คนเป็นแฟนกันทำให้กันแค่นี้มันไม่เสียหายอะไรหรอก มึงนี่ก็...”

หมับ

จู่ๆ ธนูก็เดินเข้ามาสวมกอดผมอย่างแนบแน่น การ์ดที่ตัวติดกับผมเมื่อสักครู่ถูกผลักออกไปไกลด้วยมือของมันเพื่อนเอง คนที่ตัวเล็กที่สุดอย่างการ์ดค่อยๆ เดินอ้อมหลังธนูมา...ผมมองสบตามันพร้อมๆ กับโบกมือไล่ให้มันลงไปข้างล่างลับหลังคนในอ้อมกอดผม ดูเหมือนตอนนี้ธนูจะลืมเรื่องต่อว่าการ์ดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เพราะมันเอาแต่หอมแก้มผมซ้ำๆ อยู่อย่างนี้...

“แฟน...” สถานะที่ได้รับการนิยามอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรกสร้างความเห่อให้กับแอลฟาของรันอยู่ไม่น้อย “แฟนๆๆ”

“ย้ำเนอะ” ผมอดแซวไม่ได้ “ต่อไปมึงห้ามด่าเพื่อนเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนั้นอีก โดยเฉพาะเรื่องที่มาจากกูเนี่ย มึงต้องมาถามกูก่อน”

“ได้” มันตอบรับง่ายๆ อย่างไม่อิดออดพร้อมๆ กับสูดกลิ่นเส้นผมของผมโดยใช้จมูกฝังลึก ผมกลืนน้ำลายลงคอ...ไม่ได้มีแต่ธนูหรอกที่ชอบกลิ่นของผมน่ะ ผมก็ชอบกลิ่นของมันเหมือนกัน

เรายืนกอดกันอยู่นาน...เชื่อว่าคงเป็นภาพที่ตลกน่าดู เนื่องจากเราเป็นผู้ชายตัวใหญ่กันทั้งคู่

“ต่อไปมึงเจองานหนักแน่” สิ้นเสียงของธนู...ผมก็ผลักมันออกไปอย่างหวาดระแวงบริเวณบั้นท้ายของตัวเอง “อะไรของมึง...กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นสักหน่อย” เสียงของมันฟังดูขบขัน

“แล้วมันเรื่องไหน...” จะคบกับไอ้บ้านี่ต้องเจอแต่เรื่องตื่นเต้นทุกวินาทีใช่หรือไม่...

มันขยับเข้ามาพูดเบาๆ ใส่หูผม “ความโอเว่อร์โหลดของกูไง”

“ก็ไม่มีอะไรแปลกใหม่” ผมตอบ

“คิดงั้นจริงง่ะ” น้ำเสียงธนูฟังดูเจ้าเล่ห์มาก “ตอนกูแอบชอบมึงเฉยๆ กูยังหวงมึงสุดๆ ตอนนี้กูมีสถานะแล้ว...มึงไม่คิดว่ามันจะมากกว่าขึ้นกว่าเดิมเหรอ”

หัวใจของผมรู้สึกตื่นวาบ... “เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ มีตอนที่มึงแอบชอบกูด้วยเหรอ...”

“กูลงไปดูงานข้างล่างก่อน” ธนูหันหลังกลับ

“ธนู” มันวาร์ปลงไปข้างล่างเร็วมาก “ไอ้ควายธนู!”

มันมีความลับกับผม...แต่ก็เป็นความลับที่คงจะน่ารักพอดู เพราะงั้นผมจะไม่เซ้าซี้กับมันให้มากความ...






ซะที่ไหนกันล่ะ

“ฟายธนู” ผมเดินลงมาถึงตัวมันตอนที่มันกำลังช่วยโฮมยกของเข้าครัว “มาคุยกันให้รู้เรื่อง”

ธนูทำสีหน้าลำบากใจที่จะตอบมาก...ซึ่งผมยอมรับว่าผมแอบดีใจอยู่ลึกๆ

แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่ธนูมันอยากจะปิดบัง แต่ยังไงก็เถอะ...วันนี้ผมต้องรู้ทุกอย่างให้ได้!

[โฮม]

วันนี้เจ้านายทั้งสองคนของผมเป็นอะไรกันอีกแล้วเนี่ย

โชคดีที่สิ่งที่ผมเห็นนั้นมันห่างไกลจากคำว่า ‘สถานการณ์เลวร้ายระดับรหัสแดง’ อยู่ไกลโข ฉะนั้นจะใช้คำว่างอนกันคงไม่ถูกเท่าไหร่ นานๆ ทีผมจะเห็นไอ้รบมันตื๊อท่านหัวหน้าของผม และนานๆ ทีผมจะเห็นท่านหัวหน้าของผมหลบคำถามจากเจ้าหนูจำไมอย่างรบชนิดที่ว่าถ้ามุดลงไปหลบใต้แผ่นดินได้...มันคงทำไปนานแล้ว

แบบนี้แม่งช่างกระตุ้นต่อมอยากเผือกของผมกับเพื่อนๆ ยิ่งนัก ปกติแล้วเวลาธนูมันมีเรื่องอะไรในใจล่ะก็มันคงจะปูดบอกรบไปหมดทุกเรื่อง แต่ในเวลานี้...ดูเหมือนเพื่อนผมจะมีความลับ ซึ่งเป็นความลับที่เป็นต้องการปิดบังคนช่างเซ้าซี้อย่างรบมากๆ ถึงขนาดที่ว่ายอมหลุดมาดเท่ กลายเป็นหนุ่มกระเปิ๊บกระป๊าบ เดินชนนั่นชนนี่เพราะหลบคนรักของตัวเอง

แม้ว่าร้านเราจะกลับมาเปิดในเวลาบ่ายนี้ แต่ผมก็ชอบที่จะอ้อยอิ่ง มองดูธนูกับรบเดินตามกันอยู่เรื่อยๆ

“บอกกูมาเหอะ”

“กูไม่บอกใครหรอก”

“ไม่มีใครรู้เรื่องนี้จริงเหรอ”

“ตั้งแต่ตอนไหนวะ”

“มึงแอบชอบกูมานานแล้วจริงๆ ใช่มั้ย”

ผมทำกระทะในมือหล่นตอนที่ผมได้ยินประโยคสุดท้ายนั่น

โธ่เอ๊ย...ผมอุตส่าห์คิดในใจนิดๆ แล้วว่าจะไม่เข้าไปเผือกเรื่องของสองคนนี้ (แค่นิดๆ เท่านั้นนั่นแหละ) แต่ในเมื่อพวกมันสองคนมีหัวข้อใหม่ชวนให้ผมสงสัย เห็นทีว่าผมจะอยู่เฉยไม่ได้ซะแล้ว!

ผมอาศัยช่วงเวลาที่สองคนนั้นยังไม่ได้คุยกันอย่างจริงจัง แอบไปสะกิดไอ้ก้องเพราะตอนนี้มันยืนอยู่ใกล้ผมที่สุดแล้ว

“มีอะไรวะ”

“กูได้ยินรบไปเซ้าซี้ไอ้ธนูมา...” จะโดนด่าว่าเป็นคนขี้เสือกผมก็ไม่สนแล้วล่ะตอนนี้ ก็ในเมื่อกระทู้นี้มันน่าถกประเด็นกันอย่างแรง! “ดูเหมือนมันจะหลุดปากออกไปว่าแอบชอบรบมาก่อนว่ะ”

“เหี้ย” ไอ้ก้องถึงกับร้องลั่น “แป๊บนะๆ”

ผมเห็นมันทำมือพัดเข้ามาหาตัวเองสองสามครั้ง

“ภาพเหตุการณ์นี่วนเข้ามาในหัวกูเลย เข้ามาแบบรัวๆ”

“...”

“ไอ้สัด...รัวเป็นปืนกลเลยเนี่ย”

“เดี๋ยว...ทำไมกูนึกอะไรไม่ออกเลย”

ไอ้ก้องมองซ้ายมองขวาก่อนจะกอดคอผมเพื่อที่มันจะได้กระซิบข้างหูผมได้ถนัด

“มีตั้งหลายครั้งที่ธนูมันชอบมองหาไอ้รบตอนอยู่มอน่ะ”

“ขยายความหน่อย” ลูกพี่ผมใช้เวลาอยู่มอประมาณแปดล้านชั่วโมงได้มั้ง (?) ผมจะรู้มั้ยเนี่ยว่าตอนไหน

“โธ่ไอ้สัด...หนักๆ เลยก็คือตอนอยู่ใต้ถุนคณะ ถ้าพวกไอ้รบยังไม่เข้ามาในตึก...พวกเราหมดสิทธิ์ขึ้นไปเรียน” ก้องกอดอกพร้อมกับทำสีหน้าขึงขัง

เชี่ย...แม่งจริงของมันว่ะ 

“ปกติแล้วการ์ดมันจะไม่ชอบเดินสวนกับพวกไอ้รบ แต่ถ้ามีไอ้ธนูอยู่...ยังไงก็ต้องได้เดินสวนกัน มันไม่อยากพลาดสักโมเมนต์ที่จะได้มองหน้าไอ้รบแน่ๆ กูรับประกันเลย”

ผมเริ่มคิดตามคำพูดไอ้ก้องก่อนจะเริ่มเห็นภาพชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ แล้วผมก็เคยสังเกตมาก่อนเหมือนกัน แต่ไม่เคยคิดมาใส่ใจมากนัก นึกได้แต่เพียงว่าบางทีธนูอาจจะสนใจไอ้ชู้ต เพื่อนของรบซึ่งค่อนข้างตรงสเปกมัน ซึ่งท่านหัวหน้าจะสนใจใครก็ตามผมก็แล้วแต่ท่านเขาอยู่แล้ว

ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าเป้าสายตาตลอดเวลาที่แท้จริงของธนูเป็นไอ้รบ...ไม่ใช่ไอ้ชู้ตสักหน่อย

รู้สึกโง่ไปเลยกู...

“จริงๆ การ์ดเองก็มีแอบคุยกับกูอยู่ครั้งสองครั้งว่ะ” ก้องยังคงพรั่งพรูสิ่งที่มันเพิ่งคิดได้ออกมาเรื่อยๆ “บางทีธนูมันก็สุภาพกับรบเกินเหตุ ทั้งๆ ที่มันควรจะตะคอกหรือร้องใส่หู”

อันนี้ก็จริง...

โว้ยยยย นี่จริงไปกี่เรื่องแล้วเนี่ยยยย

“โฮม ไอ้ธนูมันขอ...” เสียงรบดังมาก่อนเจ้าตัว พวกผมผละออกจากกันก่อนจะหันไปยิ้มแหยๆ ส่งให้รบ “มีอะไรกันเหรอ”

ใครจะไปกล้าตอบ...เมื่อเช้าไอ้ธนูมันยืนกรานกับพวกผมเองว่ารบคือคนรักของมัน ซึ่ง ณ ที่นี้ย่อมหมายความว่ามันอยู่ระดับเดียวกันกับธนูไปแล้ว ดีไม่ดีอาจจะอยู่ในระดับที่สูงกว่าด้วยซ้ำ

จะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย

“เอ่อ...กำลังคุยกันเรื่อง...เรื่องอะไรวะก้อง” ผมโยนขี้ไปหาไอ้ก้องราวกับว่านี่เป็นเกมลิงชิงบอล

ควาย...ก้องทำปากไร้เสียงใส่ผมแบบนี้

“คือ...คุยเรื่องเมนูใหม่น่ะ พอดีกูคิดได้เลยเสนอไอ้โฮมดู” ก้องเฉไฉเก่งมาก

“งั้นเหรอ” รบทำสีหน้ารับรู้ “ธนูมันขอของว่างน่ะ”

ผมเลิกคิ้ว ปกติไอ้ธนูมันไม่กินของกระจุกกระจิกระหว่างมื้อนะ...รบมองดูหน้าผมก่อนจะหลุบสายตาลงต่ำ

“จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้ขอหรอก” รบพ่นลม “ให้ตายสิวะ พวกมึงรู้จักหัวหน้าแก๊งมึงดีเกินไปแล้ว”

แม้แต่ตอบโต้มันพวกเรายังไม่กล้า...ประสาอะไรกับการแซว ผมกับก้องหุบปากฉับ เอาแต่มองไอ้รบที่เริ่มกระวนกระวายนิดๆ

“กูแค่หาเรื่องไปคุยกับมัน” รบยอมรับในที่สุด

“อย่างมึงไม่ต้องหาเรื่องไปคุยไอ้ธนูมันก็อยากคุยด้วย แค่เดินไปสะกิดไหล่มันแค่เนี้ย...” ก้องสะกิดผมให้รบดู “เดี๋ยวมันก็หัน”

“มันมีเรื่องปิดบังกูน่ะ”

ขอขยี้แป๊บ...เนื่องจากผมว่าง

“มันมีกิ๊กเหรอ” ผมลองถามดู

“ไม่ใช่เรื่องนี้” รบตกใจมาก “เอ๊ะ หรือจริงๆ แล้วมันมี...”

“เฮ้ย ไม่มีๆๆ” เกือบงานเข้าแล้วมั้ยล่ะกู...เมื่อวันก่อนไอ้ธนูไล่เตะไอ้ยุแทบตายตอนที่ยุแกล้งมันระหว่างที่มันคุยโทรศัพท์กับรบน่ะ แม้จะเป็นการแกล้งเตะ แต่ตูดไอ้ยุก็ระบมไปหลายวันเลยนะครับ

“ลองไปถามไอ้การ์ดดู...ไอ้การ์ดมันรู้ทุกอย่าง” ก้องยักคิ้วส่งให้ผม

มันโยนขี้ต่อจากผมไปให้ไอ้การ์ดแฮะ

“ถ้าพวกมึงไม่ยอมบอก ไอ้การ์ดมันจะยอมบอกได้ยังไง”

“มันสนิทกับธนูที่สุดนะ” ผมเสริม

“ไม่แน่ว่ามันอาจจะกล้าพูดมากกว่ากูก็ได้” ก้องพูดต่อ

รบครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย มันทำหน้าขอบคุณพวกผมก่อนจะล่าถอยออกไป ทันทีที่ลับสายตามัน พวกผมได้แต่เอามือกุมอกด้วยความโล่งใจ

ไอ้การ์ดมันสนิทกับไอ้ธนูที่สุด...นั่นย่อมหมายถึง...ไม่ว่าธนูมันจะมีความลับอะไร การ์ดนั่นแหละที่จะเป็นคนกุมความลับได้ดีที่สุด
อย่างน้อยก็ดีกว่าผมล่ะนะ...

รบเอ๊ย...พวกกูขอโทษ

ตีนมึงกับตีนธนูความน่ากลัวมันต่างกันเยอะจริงๆ ว่ะ

[การ์ด]

ไอ้รบมาด้อมๆ มองๆ ผมอยู่นานสองนานแล้ว

“มึงไม่ได้โกรธกูใช่ป่ะ” มันถามผมอย่างนี้ เข้ามาช่วยผมจัดโต๊ะให้สวยงามในตอนบ่ายซึ่งโต๊ะตัวนี้มีลูกค้าคนหนึ่งเพิ่งลุกออกไป

“เรื่องไหน” ผมต้องโกรธอะไรมันด้วยเหรอ

“เรื่องที่กูขัดห้องน้ำไง”

“โหย กูไม่โกรธหรอก วางใจได้” แทนที่จะโกรธ...ผมควรขอบคุณมันมากกว่า เพราะมันช่วยไม่ให้ผมโดนไอ้ธนูด่าด้วยการเปลืองเนื้อเปลืองตัวไปเป็นคนในอ้อมกอดเพื่อนผม

“เหรอ ดี” รบขยับใบหน้าเข้ามาใกล้

ผมหันไปรอบๆ ถ้าธนูอยู่ใกล้ๆ นี่ ผมตายแน่ๆ... “มึงออกไปห่างๆ หน่อย”

ยังไม่ทันขาดคำผม ก้อนกระดาษจากชั้นสองก็โยนลงมาใส่หัวของผม ธนูที่นั่งอยู่บนระเบียงกำลังมองพวกเราอยู่ด้วยสีหน้าอ่านไม่ยาก

มันกำลังจับผิด...

เวรเอ๊ย ผมเดาใจเพื่อนผมผิดที่ไหน

แต่รบยังไงมันก็คือรบครับ ในเมื่อมันเป็นฝ่ายมาใกล้ผมเองแต่ผมดันถูกประทุษร้าย มันจึงหยิบก้อนกระดาษนั้นขึ้นมาแล้วโยนใส่ไอ้ธนูคืน

“พ่องตาย โยนลงมาได้ ถ้าลูกค้าอยู่แถวนี้ล่ะ”

เอ่อ ผมควรเคยชินกับการกล้าต่อกรไอ้ธนูของไอ้รบใช่หรือไม่...

คนโดนด่าทำหน้าเซ็งเล็กๆ หันไปหยิบก้อนกระดาษนั้นขึ้นมาแล้วโยนรับเล่นๆ เมื่อรบเห็นทางสะดวกแล้ว มันจึงพูดกับผมต่อ

“ธนูมันแอบชอบกูเหรอ”

ผมถลึงตาใส่รบหลังจากที่ได้ยิน... “มึงคิดงั้นเหรอ”

“มันหลุดปากออกมาเอง”

ภาพเหตุการณ์ที่ผมสงสัยหลายๆ อย่างลอยเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ที่ผ่านมาแม้ว่าผมจะสงสัยอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ผมก็ไม่เคยปักใจเชื่อว่ารบคือคนที่ธนูมันชอบ

พวกเราโดนลักษณะคู่นอนที่ผ่านมาของธนูตบตาน่ะ...ธนูนี่แม่งเหลี่ยมจัดจริงๆ

“กูบอกไม่ได้ว่ะ” ผมส่งยิ้มเบาๆ ให้รบ ขณะที่อีกฝ่ายทำหน้าผิดหวัง

“เจ้าตัวมันไม่ยอมบอกอะไรกูเลย”

“บางทีเรื่องนี้เป็นความลับต่อไปมันก็ดีนะเว้ย”

“ดีตรงไหนวะ” รบสวนกลับทันควัน “ถ้ากูได้ฟัง...กูก็คงจะ...”

“จะยังไง” ผมถามย้ำ

“จะรู้สึกดีมากๆ”

“...”

“เพราะที่ผ่านมา...มันเป็นคนเดียวที่กูสนใจเสมอไม่ว่ามันจะอยู่ที่ไหนหรือเป็นยังไง แต่กูไม่ได้แสดงออกเฉยๆ เพราะเรื่องศักดิ์ศรีห่าเหว”

เชี่ย ลืมกดอัดเสียงว่ะ...ประโยคแบบนี้ต้องส่งให้ไอ้ธนูมันฟัง

ถึงแม้ว่ารบจะไม่ต่างอะไรจากการเข้ามาอยู่ในกลุ่มของพวกเราแล้ว แต่ยังไงผมก็ต้องอยู่ฝ่ายไอ้ธนูอยู่ดี

“ก็แปลว่าพวกมึงใจตรงกัน แค่มีอะไรก็ไม่รู้มาทำให้พวกมึงต้องแสดงออกไปอีกทางหนึ่ง”

“นั่นแหละ” รบตบหน้าผากเหมือนทำเรื่องผิดพลาด “แปลกเนอะ กูเรียนเอกการแสดงแท้ๆ แต่กูกลับแสดงออกเรื่องไอ้ธนูได้เหี้ยมาก”

“เชี่ย มันเรียกว่ามึงเก่งฉิบหายต่างหาก” ผมพูดยิ้มๆ “ถ้ามึงเล่นละครตบตาไม่เก่งนะ ป่านนี้ธนูมันเดินหน้าไล่จีบมึงไปนานแล้วเพราะมันรู้ว่ามึงเองก็ชอบมันเหมือนกัน”

คำพูดของผมทำให้รบรู้สึกดีขึ้น ในที่สุดมันก็ยิ้มออกมา...

ครับ ผมเชื่อว่าผมต้องเตรียมรับมือกับพายุก้อนกระดาษจากไอ้ธนู ซึ่งแม่งก็ใช่จริงๆ คราวนี้แม่งปามาใส่รัวๆ สามสี่ก้อนจนรบต้องผลักผมออกไปให้ห่าง

“กวนตีน” รบย่างสามขุมเข้าไปหาธนูที่อยู่ชั้นสองด้วยความรวดเร็ว

แหม...ช่วงนี้ขึ้นลงชั้นสองได้ง่ายอย่างกับเป็นเจ้าของเลยเนอะรบเนอะ

ผมส่ายหน้าเบาๆ ให้กับคู่รัก...ก่อนที่ผมจะสะดุดสายตาเข้ากับก้อนกระดาษพวกนั้น

แม่งมีข้อความเขียนอยู่ทุกอัน...แต่ละอันแสดงออกถึงอาการรีบเขียนของไอ้ธนูมาก เพราะมันอ่านแทบไม่ได้เลย



คุยไรกัน?



ยืนใกล้ไปเปล่า



ไอ้เหี้ยรบ!



นี่มึงยั่วกูเหรออออ



เฮ้อ

รบแม่งไม่ได้ยั่วให้ธนูหึงเลยสักนิด...มันเองต่างหากที่หึงรบทุกลมหายใจน่ะ

[รบ]

“มึงคุยไรกัน” แทนที่ผมจะได้หาเรื่องไอ้ธนู แต่มันกลับยิงคำถามใส่ผมตอนที่ผมเดินไปถึงชั้นสองแล้ว

“วันหลังห้ามโยนกระดาษลงไปแบบนั้นอีกนะ” ผมชิงตำหนิมันก่อน

“กูดูแล้ว...ลูกค้าไม่อยู่”

“แต่หัวเพื่อนมึงกับหัวกูอยู่ตรงนั้นไง”

“ก็ตั้งใจโยนให้โดน...”

“...” ผมเลิกคิ้วมองมัน

“โดนหัวไอ้การ์ด” มันมองไปทางอื่น “สรุปคุยอะไรกันอยู่วะ มียิ้มให้กันด้วย แม่งโคตรกระหนุงกระหนิง”

“ก็คุยเรื่องของมึงไง” ผมยอมรับตรงๆ “มึงคิดว่ากูมีอะไรจะคุยกับการ์ดเยอะนักเหรอ”

“เรื่องของกู มาคุยกับกูก็ได้”

“เลิกสักทีได้มั้ยเรื่องหึงกูกับการ์ดเนี่ย”

“มึงกับเพื่อนเคยแซวมันต่อหน้ากู” ดูจากน้ำเสียงแล้วมันไม่น่าจะซีเรียสเท่าไหร่...แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่ชอบให้มีอะไรคาราคาซัง คบกับไอ้ธนูต้องรีบปรับตัวให้ทันกับอารมณ์ของมันครับ

“ไม่เคยคิดบ้างเหรอว่ากูอาจจะทำเป็นเปลี่ยนเรื่องไปสนใจอย่างอื่นแทนที่จะสนใจมึงอ่ะ”

คนฟังอย่างธนูหยุดชะงัก... “หา”

“โว้ย ช่างแม่งเหอะ” ผมโบกมือปัดๆ “กูลงไปทำงานก่อน”

“ไม่ต้องทำ” มันจับแขนผมไว้พร้อมทำเสียงออกคำสั่ง “มึงเป็นเจ้านายแล้ว”

“เนี่ย กำลังจะพูดเรื่องนี้กับมึงเลย” ผมเอ่ย “เพื่อนมึงดูไม่ค่อยสะดวกกับสถานะใหม่ของกูเท่าไหร่นะ”

“แล้วไงวะ...พนักงานที่ไหนก็ต้องอึดอัดกับเมียเจ้านายทั้งนั้นนั่นแหละ”

โห...แม่งพูดออกมาได้อย่างจืดชืดเย็นชามาก...มึงช่วยคิดถึงใจเพื่อนมึงบ้าง

“เฮ้ พวกมันโอเคน่า” ธนูปลอบผม “ไม่เห็นจะมีใครบ่นอะไรเลยสักนิดเรื่องนี้”

“แต่...”

“แต่อะไรวะ”

“เงินหกหมื่นนั่นน่ะ” มันจ่ายตังค์ค่าจ้างผมแล้ว...จู่ๆ จะให้ผมกลายไปเป็นเจ้านายได้ยังไงกัน

ธนูมองหน้าผมพร้อมกับพูดออกมาอย่างเฉยเมย “มัดจำค่าสินสอดไง”

“เฮ้ยยยย” ผมอดจะร้องเสียงหลงไม่ได้

“ก็...ตามนั้น”

“ธนู”

“ทำไมวะ ก็กูชอบมึง มึงเป็นเจ้านายนั่นแหละถูกแล้ว”

“ชอบมานานหรือยัง” ผมมีโอกาส...ผมก็ต้องรีบเข้าเรื่องของผมสักที

“กูไม่ตอบ” มันเองก็ยังมีพลังงานมากพอที่จะยียวนผมต่อไป

ผมชักจะหมดความอดทน...นี่ผมถามมันมาทั้งวันแล้วนะ ไม่รู้ทำไมมันถึงไม่ยอมใจอ่อนยอมตอบในเรื่องที่ผมโคตรอยากรู้อย่างเรื่องนี้สักที

ธนูไม่ได้ทำหน้ากวนประสาทผม แต่มันทำหน้าเหมือนมันเป็นสิ่งที่พูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะมันเขิน ผมเห็นใบหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของมัน...แม้จะเป็นภาพที่ตลก แต่ผมก็...อยากรู้อ่ะ

“ถ้าคืนนี้กูนอนกับมึงอีกคืนมึงจะตอบกูป่ะ”

เคยเห็นมนุษย์หมาป่าหูผึ่งเวลาได้ยินเสียงจากที่ไกลๆ มั้ยครับ ไอ้ธนูมันเป็นแบบนั้นเด๊ะ ทั้งๆ ที่ผมกับมันอยู่ใกล้กันมากแท้ๆ

“นอนแบบไหน”

คำถามอะไรเนี่ยยยย...เมื่อคืนผมกับมันก็เพิ่งจะ...โธ่เว้ยยยยย

“นอนไง...นอนหลับปุ๋ยข้างๆ กันอ่ะ” ผมยังไม่ยอมแพ้

“น่าสนใจ” ธนูทำสีหน้าครุ่นคิด “แล้วแดดดี้ไม่ว่าเหรอ”

ราวกับข้อความของรันคือข้อความที่ส่งมาจากสวรรค์ ผมยกมือถือของผมให้มันดู



แดดดี้ไปดื่มกับเพื่อนและก็กำลังจะไปส่งหนูที่บ้านลิซ่านะ...คืนนี้พี่รบไม่กลับบ้านอีกก็ได้ น้องสาวไม่ว่า!
ป.ล. ลายเสื้อยืดใช้ได้ผลมั้ยอ่ะ



ผมไม่ทันเห็นข้อความบรรทัดสุดท้าย ธนูมันถึงกับขำลั่นเมื่อนึกไปถึงลายเสื้อยืดที่มีข้อความโคตรพิลึกพิลั่นนั่นของผม

“ทางสะดวก” ธนูยิ้มมุมปากก่อนจะตบไหล่ผมเบาๆ “กูตกลง”

หัวใจผมเต้นแรงมากขึ้นเมื่อมันจะเล่าสิ่งที่อยู่ในใจมันให้ผมฟัง ไม่ว่ามันจะปิดอะไรเอาไว้ คืนนี้ผมจะซักไซ้ความลับของแม่งออกมาให้หมดเลย






หลังจากวินาทีนั้น...ผมกับธนูก็เหมือนคนที่มีงานมีการทำจริงๆ

เนื่องจากผมไม่วิ่งตามไปเซ้าซี้ธนูอีกต่อไปแล้ว ผมจึงหันมาให้ความสนใจกับงาน แม้ว่าลูกค้าจะยังเข้ามาไม่หนาตามาก แต่งานทั้งร้านมันก็มีอยู่ล้นมือเต็มไปหมด ธนูเองก็ต้องเปลี่ยนจากการนั่งสังเกตการณ์อยู่บนระเบียงมาเป็นช่วยงานเพื่อน จนเราสองคนไม่ได้พูดคุยกันตลอดทั้งบ่ายลากยาวไปจนถึงเวลาเย็นย่ำ

วันนี้ลูกค้าขาดื่มตอนเย็นค่อนข้างบางตา บรรยากาศการแสดงดนตรีสดจึงอบอุ่นและก็เป็นกันเองมาก ผมถูกยุแย่งหน้าที่เสิร์ฟเครื่องดื่มให้แขก ก่อนที่มันจะไล่ผมให้ไปนั่งข้างๆ ธนู ซึ่งเป็นจุดลับสายตาลูกค้า แต่มองเห็นเวทีชัดเจน

มันกำลังดูการ์ด ก้อง และก็โฮมร้องเพลงอยู่ นิ้วมือของมันเคาะนิ้วไปตามจังหวะของเพลงซึ่งเป็นเพลงที่พวกแม่งไม่ได้ซ้อมห่าอะไรกันเลยและก็เล่นตามลูกค้าชนกลุ่มน้อยเหล่านี้ขอ ซึ่งผมขอซูฮกเลยว่าพวกแม่งเก่งมาก สมกับเรียนเอกดนตรีจริงๆ

พอธนูมันเห็นผม มันก็เอี้ยวตัวมามองสะโพกผมอัตโนมัติ

“ถ้าจะดูนั่น...ดูนี่ดีกว่า” ผมยกเท้าขึ้นมาให้มันดูอย่างแกล้งๆ

“ไอ้โหด” ธนูบ่นอุบยิ้มๆ “มึงแข็งแรงดีนะ โดนเข้าไปขนาดนั้นยังเดินยังเหินได้”

น้ำตาจะไหล...ไม่ใช่เพราะมันพูดถึงเรื่องนี้หรอกนะครับ แต่ผมอดทนอดกลั้นพยายามไม่นึกถึงความเจ็บของสะโพกที่แล่นริ้วมาตลอดทั้งวันต่างหาก

ทำไงได้...งานการก็ต้องทำ ไม่อยากโดนล้อก็ไม่อยากโดนล้ออ่ะ ผมพยายามกัดฟันทนสุดๆ แล้วจริงๆ นะ

“ถึงกับเงียบเลยเหรอ” ธนูกระพริบตามอง “ตกลงเจ็บมั้ยเนี่ย”

“เปล่า” ผมมันก็เป็นอย่างนี้แหละ “มึงอ่ะเตรียมใจเอาไว้เลยนะ”

“เรื่องอะไร” ยังจะมีหน้ามาลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก

“เรื่องเกี่ยวกับที่ว่ามึงแอบชอบกูมานานไง” ผมยิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะ

สายตาของธนูที่มองมา...ดูก็รู้ว่าแม่งกำลังหมั่นไส้ผมมาก “กูไม่บอกง่ายๆ หรอกนะ”

ผมกุมชัยชนะยังไม่ถึงห้าวินาทีเลย ให้ตายเถอะวะ “มึงจะให้กูทำอะไร”

“อยากรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ” อีกฝ่ายเลิกคิ้วพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ยอมทำทุกอย่างเลยป่ะ”

ผมกลืนน้ำลายลงคอ...ก่อนจะใช้นิ้วชี้ดันหน้าผากมันให้ห่างออกไป

“ไอ้หื่นเอ๊ย”

“ยังไม่พูดสักคำ...รู้ได้ไง”

“ธนู...มึงลีลาจังวะ” ผมอดที่จะครวญไม่ได้

“ก็มันเป็นความลับสูงสุดของกูอ่ะ เลขบัญชีของร้านพร้อมรหัสเข้าใช้โอนเงินในแอปกูยังบอกมึงได้ง่ายๆ เลยนะครับ สองสี่สอง…”

“เดี๋ยว ไอ้บ้า” แม่งจะบอกผมจริงๆ เหรอเนี่ย “มันจำเป็นต้องปิดขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

“มึงรู้แล้วมึงต้องข่มกูแน่...แค่นี้ยังข่มได้ไม่เยอะพอใช่ป่ะ”

รู้สึกผิดเลย...แต่มันเองหรือเปล่าที่ยอมให้ผมทุกอย่างอ่ะ “ถ้างั้น...”

“จูบหนึ่งครั้งต่อหนึ่งคำถาม” ธนูลั่นวาจา “ทำได้มั้ย”

มันจะไปยากตรงไหน...ช่วงนี้ผมกับมันก็ออกจะจูบกันบ่อยไป

“ตกลง”

ธนูยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ “ดี”

“...”

“คืนนี้เจอกัน”








To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 28-05-2018 13:46:21

ฮืออออออ มันดีกับใจ อยากเห็นแอลฟา เขิลหนักๆ
 :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-05-2018 13:47:36

 :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 28-05-2018 14:01:04

อี๊ดดดดดด ขนาดเรื่องนี้พ่อควายธนูของเรายังเอาแต่ใจจจจ
รุล่ะสิ ว่าสมาคมกลัวเมียกำลังกวักมือเรียกอยู่

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 28-05-2018 14:13:19

นักอ่านก็รอเจอจ้า ฮ่าๆๆ ยิ่งมากตอนก็ยิ่งหวานเรื่อยๆแต่ในความหวานนี่ก็กลัวว่าความวุ่นวายจะตามมาอีกหนึ่งก็จากอิพี่ชายนิสัยเสียนั่นแหละ นี่ถ้ารู้ว่ารบมาคบกับธนูไม่รู้จะทำอะไรอีก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 28-05-2018 14:27:41

ตลกดี แต่ก็น่ารักดี

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 28-05-2018 14:44:59

 :hao7: คืนนี้เจอกัน  :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 28-05-2018 15:25:19

รักคู่นี้และผองเพื่อนมากกกกกก
ทำไมน่ารักขนาดนี้ฟระ

แบบว่ากลมกล่อมพอดิบพอดีทุกอย่างเลย

คุณเจ้เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ

ปล. หนูคิดว่าจะจบที่จูบหรอลูกน้องรบ แม่ว่ามันจะเลยเถิดจนหนูไม่ได้ความอะไรจากธนูเลยนะ...

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mmlc09 ที่ 28-05-2018 15:38:33

 กรีสสสสสสสสสสสสสสส
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 28-05-2018 15:56:29

โอ้ย แพ้เค้าทุกทางแล้วธนู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 28-05-2018 16:13:17

 :katai2-1: :katai2-1:
รอตอนต่อไปนะคะ..

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 28-05-2018 16:13:59

อ๊ายยยยยย คืนนี้เจอกันค่ะ  :mew3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 28-05-2018 16:24:16

จูบแบบดูดความลับออกมาให้หมดเลยนะรบ คืนนี้แกเสร็จแน่ ควายธนู  :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: zakimi ที่ 28-05-2018 17:16:33

คืนนี้เจอกัน   ค่ะจะมารออยู่ข้างเตียงเลยอ้ายยยยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 28-05-2018 17:22:13

หวานพอกรุบกริบ แต่ดีต่อใจมากมายยย
หนึ่งคำถามกับหนึ่งจูบเหรอ คุ้นๆนะ ธนู ไปก๊อป สงคราม มาเหรอจ๊ะ เฮียสงเค้าใช้หนึ่งจูบกับกินข้าวหนึ่งคำอ่ะ เราจำได้ อ่ะแน่ะ :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 28-05-2018 17:40:08

แหมมมมมมม เหม็นความรักจังค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: -~iK@iZ_KunG~- ที่ 28-05-2018 18:37:29

กรุบกริบ ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 28-05-2018 18:46:57

มันจะกลายเป็นหนึ่งยกต่อหนึ่งคำถามหรือเปล่า  :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 28-05-2018 19:23:47

อยากให้ถึง'คืนนี้'เร็วๆ :impress2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 28-05-2018 19:45:36

เสียได้ทุกอย่างยกเว้นเสียหน้าใช่ปะท่านแอลฟา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: wildride ที่ 28-05-2018 19:47:55

   :pig4:

 "ธนู" นี่ Real มั้ย ..ยังคาใจอยู่

 แต่  "รบ"  คือให้อารมแบบ พร้อมรบ มากมาย

  ─‿‿─ เอาจริง ในหัวนี่ไม่มีคำว่าเขิล สำหรับคู่นี้แล้ว ..ทุกสิ่งอย่างคือ  :haun4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 28-05-2018 20:15:13

เค้านอนห้องไหนอ่ะ จะไปแอบดู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 28-05-2018 20:25:21

นี่คือแกเขินแล้วเหรอ อิ(ควาย)ธนูววววว ทำไมอาการเขินของแกมันสองแง่สองง่าม ล่อแหลมออกไปทางหวงๆ หื่นๆแบบนั้นง่ะ นี่งง 55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 28-05-2018 21:10:15

  :z1: :z1: :z1: :pighaun: :pighaun: :pighaun:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Hirose ที่ 28-05-2018 21:17:04

ขอคืืนนี้เลยได้มั้ยยยยยย :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 28-05-2018 21:22:54

โอ๊ยๆ.........มีความสุข   :impress2:
อ่านไป  ยิ้มไป   :-[

ธนู น่ารัก  หวงรบบ้าบอ  แต่ชอบบบบบบ  :mew1:
รบ จะได้รู้ความลับของธนูมั้ยเนี่ย   ก็ต้องแลกกับจูบซะด้วย
กลัวว่าจูบจะไม่ใช่จูยเดียว   
จากจูบ แล้วกลายมากอด แล้ว........ก็อย่างอื่นต่อน่ะสิ    :pighaun:
รบก็จะลืมตัว   สมใจธนูเขาละ    :laugh: :laugh: :laugh:
ธนู  รบ   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mazaaki ที่ 28-05-2018 21:24:37

 :-[ละมุนจริงๆค่ะคุณขา :o8: :impress2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 28-05-2018 21:37:03

 :hao3: :hao3: :hao3:

จูบละคำถามแต่ไม่ได้จำกัดข้อ ไม่ได้จำกัดจุดสินะ  งานนี้เฝ้าหน้าจอรอเวลาให้ถึง "คืนนี้" เร็วๆ 

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 28-05-2018 21:55:31

เหม็นความรักจริงๆเลยค่ะ จะหวานกันไปไหน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: skysky ที่ 28-05-2018 21:58:52

ขอต่อรองของสองคนนี้เนี่ยยยย เฉพาะสองคนนี้จริงๆอ่ะ 555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: cocoaharry ที่ 28-05-2018 22:10:46

ฮิ้ววววว ขอคืนนี้มาไวๆเด้อออออออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: iparallel ที่ 28-05-2018 22:23:46

 :impress2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 28-05-2018 23:07:57

เกลียดดดด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 28-05-2018 23:12:46

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 28-05-2018 23:51:45

 :pig4: :pig4: :pig4:

เหม็นฟาร์มรัก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 29-05-2018 02:08:36

 :-[ :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ
 :pig4: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 29-05-2018 02:27:15

เล่าไปแล้วเดี๋ยวพอรบบอกธนูว่าแอบสนใจมาก่อนเหมือนกัน ธนูต้องยิ่งหลงรบมากแน่ ๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 29-05-2018 02:40:06

ต๊ายย อยากดูเขาถามตอบกันจังค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 29-05-2018 03:15:46

หวีดดดดดดดมากกกกกก
เค้าวอแวกันได้น่ารักมากอะ ฮือออออ
เขินนนน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TOR.SOR.7 ที่ 29-05-2018 11:56:24

ค้างงงงงง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 29-05-2018 15:37:02

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: utamon ที่ 29-05-2018 17:40:16

รบไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมธนูหรอกกกกก :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 29-05-2018 18:44:06

แอร๊ยยยยยยยยย :oo1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 29-05-2018 18:58:20

 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 29-05-2018 19:53:17

 o13 สนุกมากกกกกกกก :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 29-05-2018 20:00:08

งื้ออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mileson ที่ 29-05-2018 20:01:56

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: oiruop ที่ 29-05-2018 20:16:48

รักเรื่องนี้

 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 29-05-2018 21:10:47

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 30-05-2018 00:29:13

เมียจ่าฝูง o18

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 30-05-2018 09:37:22

ขอยาระงับเบาหวานด่วนนนนนน
ไลค์ด้วยบวกและเป็ด ดีต่อใจ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 30-05-2018 11:26:23

เบาหวานกินลูกกระตาเราค่ะ

ทำยังไงดี


เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มแก้มแตก เลยค่ะ


หึ่ยย เหม็นความรัก 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: lim__b26 ที่ 31-05-2018 11:01:22

โอ้ยยยยย  :z3:  :hao7:

อ่านไปเขินไป ทำไมน่ารักแบบนี้คะ
อยากรู้ว่าจะจูบกันไปกี่ครั้ง ?? >////<
อยากให้ธันรู้ด้วยว่ารบเองก็แอบชอบเหมือนกัน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 31-05-2018 20:12:06

55555 ธนูเวอร์ชั่นอัพเกรด หึงหวงตลอดเวลา
แล้วดูความป่วน ความรั่วของธนู มีความฮาตามมา
เอิ่มมม ถ้าจะแลกขนาดนี้ ก็เก็บไว้ต่อไปก็ได้นะ

รบก็สมยอมไปอีก ฟินไปสิ อยากรู้เนาะว่าชอบมานานยัง
ก็ส่องกันไปมา ยังไม่รู้ตัวกันเองเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: oiruop ที่ 02-06-2018 18:07:52

 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 02-06-2018 23:10:55

 :pig4:  :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 03-06-2018 11:21:59

Ep. 13






[ธนู]

ผมไม่คิดว่ารบจะอยากรู้เรื่องที่ผมแอบชอบมันมานานขนาดนั้น

มันตั้งใจทำงาน รอคอยให้เวลามันมาถึงตอนที่ผมกับมันนัดกันเอาไว้ บอกตามตรงว่าผมเองก็ไม่ค่อยอยากจะเปิดเผยให้มันรู้เรื่องราวในส่วนนี้ของผมเท่าไหร่ เนื่องจากตอนนี้นั้นเรียกได้ว่าผมแม่งบูชารบยิ่งกว่าพระพุทธรูปองค์ไหนๆ (บาปของไม่กินกบาลผมใช่มั้ย) ถ้ามันรู้อีกผมกลัวว่ามันจะได้ใจ...

ก็ในเมื่อตอนนี้...มันได้ใจผมเยอะชนิดที่ว่าผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าผมจะหลงใหลมันอะไรขนาดนั้น

มันเขกกะโหลกผม...ผมไม่โกรธ

มันเสียงดังใส่ผม...ผมก็ไม่โกรธ

แบบนี้จะไม่ให้เรียกว่าผมหลงมันได้ยังไง ยิ่งมันต้องการจะฟังในสิ่งที่ผมเพียรพยายามจะปิดบังเอาไว้แม้กระทั่งกับเพื่อนสนิท ผมก็ยิ่งรู้เลยว่าแม่งต้องใช้เรื่องนี้มาวางอำนาจข่มผมแน่ๆ

แต่ก็นั่นแหละ...ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องยอมแม่งอยู่ดี

“ทำไมรบยังไม่เก็บของกลับบ้านอีกวะ” การ์ดเดินเข้ามากระซิบถามผม “ปกติมันติดบ้านจะตาย เอ๊ะ หรือว่าวันนี้มันจะนอนกับมึงอีกคืน”

ผมไม่ตอบ เอาแต่สบตากับมันแล้วก็ยิ้ม

“ได้ งั้นกูกับเพื่อนจะถอยให้” การ์ดตบไหล่ผม

“ขอบใจ” ไม่ต้องพูดอะไรมากเพื่อนแม่งก็รู้ใจผม

“พวกกูกลับมาที่นี่พรุ่งนี้ตอนหกโมงเช้านะเว้ย”

“อ่าฮะ”

“หกโมงเช้า...เป๊ะนะ” การ์ดย้ำ

“สัด คนบ้าอะไรจะทำถึงตอนหกโมงเช้า” ผมหลุดปากกับเพื่อน โชคดีที่มันรู้ใจผมมากพอที่จะไม่ล้อเลียน

แม้รบจะไม่อยากให้คืนนี้มีอะไรเกิดขึ้น...แต่ผมกับมันอยู่ด้วยกันแค่สองคนแถมบรรยากาศยังเป็นใจโคตรๆ  ยังไงก็ต้องมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นนั่นแหละ

การ์ดยิ้มเบาๆ ก่อนที่มันจะเดินไปหาเพื่อนๆ เพื่อแจ้งข่าวนี้

ผมเชื่อว่าเพื่อนๆ ของผมคงจะรับรู้ได้ในทันทีหลังจากฟังสิ่งที่การ์ดพูด เพราะทันทีที่พวกมันเคลียร์ทุกอย่างในร้านหลังจากที่ร้านปิด พวกมันก็เริ่มคุยๆ กันว่าวันนี้จะไปนอนบ้านใครดี

บ้านของไอ้ก้องคือบ้านที่อยู่ใกล้ที่สุด...ผมแอบรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ทำให้เพื่อนๆ ต้องระหกระเหินไปนอนกันที่อื่น แต่จะให้ผมทำยังไง บางทีผมก็อยากอยู่กับรบแค่สองต่อสอง...

พวกกูสองคนขอแค่คืนนี้นะเพื่อน...

“อะไรวะนั่นน่ะ” รบมองดูเพื่อนๆ ของผมนั่งรถออกไปกันหมด ก่อนจะหันมาหาผม “ผลงานของมึงใช่มั้ย”

“เปล่าสักหน่อย พวกมันไปเอง” ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ยังไงรบมันก็ไม่มีทางเชื่อผมแน่นอน มันรู้จักผมดีจะตาย

ดูจากการหรี่ตามองผมก็รู้ “มึงไม่เห็นใจกูบ้างเลยเหรอ”

“หืม”

“เมื่อคืนมึงจัดหนักมาแล้วนะเว้ย”

“จัดหนักก็จัดอีกได้...”

“ไอ้...” มันเอาศอกมาถองผม

“ขึ้นไปอาบน้ำก่อนเถอะ กูขอไปล็อกร้านก่อน”

“อื้ม”

คู่อื่นเป็นยังไงผมไม่รู้นะ แต่ผมกับรบคุยกันตรงๆ แบบนี้มันก็ดีไปอีกแบบ แม้ว่าปากมันจะด่าผม แต่ผมเชื่อว่าถ้าหากคืนนี้มีอะไรเกิดขึ้น ยังไงมันก็ต้องยอมผมอยู่ดีนั่นแหละ

เพราะผมคิดเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว...อยู่กันสองกันสองในตึกที่มีแต่ป่าล้อมรอบ บรรยากาศแม่งโคตรจะเป็นใจอย่างยิ่ง

แม้ว่าก่อนที่จะไปถึงขั้นนั้น...ผมต้องกล้ำกลืนฝืนทนตอบคำถามที่ทำให้ผมเขินอายฉิบหายก็ตาม

ผมอาบน้ำเสร็จตอนเกือบเที่ยงคืน

รบกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงระหว่างที่ผมกำลังเช็ดผมอยู่

“มึงใส่เสื้อหน่อยก็ได้” มันพูดขึ้นมา...ผมนึกว่ามันจะสนใจโทรศัพท์มากกว่าผมอยู่ซะอีก “กูเปิดแอร์หนาว”

“กูไม่ใส่” ผมสวนกลับยิ้มๆ “หุ่นกูดี กูอยากอวด”

มันทำหน้าเบื่อโลกใบนี้ใส่ผม แต่ก็วางโทรศัพท์ลงตอนที่ผมขึ้นไปบนเตียงเพื่อนั่งข้างๆ ผมเห็นมันนั่งนิ่งๆ แล้วก็จ้องหน้าผมอยู่นาน จึงทำให้ผมต้องถามมันว่ามันรออะไรอยู่

“อะไรของมึงวะ”

“เอ๊า...จูบไง” มันพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องที่มันต้องเขินอะไร



อา...ไอ้สัดเอ๊ย น่ารัก



“ก็จูบสิ...รออะไรล่ะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แต่มือของมันมาขวางหน้าผมเอาไว้ซะก่อน

“มึงบอกแล้วนะว่าหนึ่งจูบต่อหนึ่งคำถาม”

ผมยักไหล่ “กูพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว”

มันพยักหน้ารับ ก่อนจะค่อยๆ เลียริมฝีปากล่างของตัวเอง ริมฝีปากของเราทั้งสองเขยิบเข้าไปใกล้กันเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ประกบกัน ผมสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของมันแทบจะในทันที จากนั้นเสียงดูดดุนของริมฝีปากก็กลายเป็นเสียงที่ดังที่สุดในห้องของผม

“พอ!” มันดันตัวผมออกทั้งๆ ที่ปากมันเริ่มจะบวมแดงนิดๆ “มัน...เกินไปแล้ว”

“ก็คำถามมึงมันเป็นความลับของกู...มึงก็ต้องทำอะไรให้มันคุ้มหน่อย”

“กูจะถามแล้ว” รบเอามือปาดริมฝีปากของตัวเองแล้วเริ่มถาม “มึงชอบกูตั้งแต่ตอนไหน”

เจอคำถามแรกเข้าไป...ผมก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเลย คือมันเขินน่ะครับ มันไม่ได้มีเหตุผลอื่นเลย

“ไม่รู้” ผมตอบความจริง “เอาล่ะ กูตอบแล้ว...อยากถามอีกป่ะ ถ้าอยากถามอีกก็ต้องจูบอีก”

มันกำกำปั้นแล้วเขกหัวผม “อย่ากวนตีน”

“ก็มันไม่รู้จริงๆ” ผมเถียง “จำหน้าได้ตั้งแต่วันรายงานตัว...แล้วก็มองๆ มาโดยตลอด”

“อืมมม” รบนิ่งคิดเหมือนพยายามนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ “กูก็จำมึงได้ตั้งแต่วันนั้นเหมือนกัน”

ไม่ยักรู้มาก่อนแฮะ “ใช่เหรอ วันนั้นมึงไม่ได้มองกูเลยนะ”

“สาด” รบร้อง “คนอย่างมึงมองจากไกลๆ ก็เห็นมั้ง”

ผมยิ้มมุมปาก “งั้นก็แสดงว่า...วันนั้นมึงก็แอบมองกูเหมือนกันเหรอวะ”

“ก็...” มันตัดสินใจก่อนจะโบกมือปัดๆ “คำถามที่สอง...”

ผมเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้มันก่อนที่มันจะถาม มันส่ายหน้าอย่างระอาใส่ผม แต่มันก็...เลื่อนใบหน้าเข้ามาจูบผมอีกครั้ง คราวนี้ทั้งอ่อนโยนและก็อ่อนหวาน หวานซะจนผมไม่อยากให้มันผละริมฝีปากออกไปจากผมเลย

“โห...จูบเสร็จแล้วก็มาเลียปากล่างให้กูดู แบบนี้ให้กูทำไงอ่ะ”

“คำถามที่สอง...” มันทำเป็นไม่สนใจเสียงโอดครวญของผม แต่ก็ยอมให้ผมรั้งเอวของมันให้ขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น “จริงๆ แล้วมึงไม่ได้เกลียดหรือโกรธกูเลยสักครั้งใช่มั้ย”

คำถามนี้ง่ายแฮะ...

“ใช่ มากสุดก็คือเซ็ง เพราะมึงเอาแต่มองไอ้การ์ด” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อหวังให้มันจูบผมอีก

คราวนี้มันจูบไวมาก แม่งเรียกว่าจุ๊บน่าจะถูกกว่า “คำถามต่อไป...ที่ผ่านมามึงชอบกูมากมั้ย”

รู้สึกเสียเปรียบฉิบหาย แต่ก็นั่นแหละ...ผมยอมไอ้คนตรงหน้านี่ตลอดเวลาอยู่แล้ว คร่ำครวญในใจไปก็เสียเวลาเปล่าๆ

“อืม...มากจนล้น มันระเบิดออกมาตั้งแต่กูสวมรอยเป็นการ์ดนั่นแหละ”

ใบหน้าของรบแดงแปร๊ด ผมเลือกที่จะหยุดมองมันอยู่แบบนั้นแทนที่จะบุกเข้าไปจูบมันอีก

“แล้วมึงล่ะ...ชอบกูบ้างป่ะ” ผมถามบ้าง

มันพ่นลมใส่หน้าผม “ถ้ากูไม่ชอบ...วันนั้นกูคงเตะผ่าหมากมึงไปนานแล้ว”

ลองนึกย้อนกลับไป...คืนนั้นไอ้รบเองมันก็เคลิ้มๆ

“ไม่ใช่มั้ง เพราะมึงเป็นคนหื่นกับทุกคนหรือเปล่า” ผมถามต่อเพื่อต้องการหาความฟินใส่ตัวเอง

“ธนู...มันไม่ใช่แบบนั้นนะ” รบเอื้อมมือมากอดรอบคอของผม สงสัยแม่งกลัวว่าผมจะคิดมากกับเรื่องนี้ล่ะมั้ง เมื่อเห็นอย่างนั้นผมจึงแกล้งทำหน้าบูดบึ้งต่อไป “วันนั้นกูดี๊ด๊าที่จะนอนกับการ์ดก็จริง แต่ถ้าคืนนั้นเป็นการ์ด แทนที่จะเป็นมึง...กูคงทำไม่ลงว่ะ”

ผมเบ้ปาก... “เชื่อดีมั้ยเนี่ย” กิตติศัพท์ไอ้นี่ยาวเป็นหางว่าว...โดยเฉพาะในแวดวงผู้ชายตัวเล็กๆ จะให้ผมเชื่อมันได้ยังไง

“เชื่อกูเถอะนะ”

ตอนนี้รบกำลังคิดไปเองว่าผมซีเรียสเรื่องนี้อยู่ ทั้งๆ ที่ผมมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ จริงๆ แล้วผมเป็นคนขี้หึงครับ แต่เพราะการกระทำของมันในคืนนั้นบอกผมไปหมดแล้วว่ามันคิดยังไงกับผม ฉะนั้นผมจึงไม่กลับไปคิดเล็กคิดน้อยหรอก

แต่ตอนที่มันอยู่ใกล้ๆ ไอ้การ์ดเมื่อเร็วๆ นี้...ผมหึงจริง ผมยอมรับเลย

ก็พวกแม่งเล่นคุยกันงุ้งงิ้ง ผมนั่งหัวโด่อยู่บนระเบียงแท้ๆ ยังจะมายิ้มหน้าระรื่นเย้ยผมอีก (?)

ดูเหมือนใบหน้าเซ็งๆ ของผมจะได้ผล...เพราะตอนนี้รบกำลังง้องอนผมอย่างหนัก พอเพื่อนๆ ของผมไม่อยู่ ไอ้รบมันกล้าแสดงออกกับผมมากเลยแฮะ...

แบบนี้ปลูกบ้านให้เพื่อนแม่งแยกไปอยู่อีกหลังดีมั้ยนะ

มันเข้ามากอดผมจนตัวของมันคร่อมผมไปหมดทั้งตัว ผมได้แต่อ้าปากค้างมองดูคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาตื่นตาตื่นใจ

“เอางี้ดีมั้ย...” ผมค่อยๆ พูด รู้สึกว่าตัวเองต้องกลืนน้ำลายกับการออดอ้อนของคนตรงหน้า “กูแอบชอบมึงก็คือแอบชอบมึง การแอบชอบมันต้องเป็นยังไง กูก็เป็นไปตามนั้นทุกอย่างนั่นแหละ”

“ก็แค่อยากฟัง...ไม่ได้เหรอวะ”

ถ้าผมปล่อยมันให้รอดเงื้อมมือไป...อย่าเรียกผมว่าธนูเลยดีกว่า

“เสียใจ...กูไม่ได้ชอบมึงแล้ว”

มือของผมเอื้อมไปปิดสวิตช์ไฟจนเหลือแต่แสงไฟสลัว

“แต่กูรักมึงเลย”

ผมไม่รู้ว่าผมสามารถปลุกอารมณ์อีกฝ่ายได้หรือเปล่า แต่การที่จู่ๆ รบขยับเข้ามาจูบริมฝีปากผมชนิดที่ว่าทั้งฝังลึกและดื่มด่ำ ผมเชื่อว่ามันได้ผลอยู่บ้าง...

มันจูบผมนานกว่าที่ผมคิด...ความรู้สึกของความปรารถนาระหว่างผมกับมันเหมือนผสานเป็นหนึ่งเดียวกัน จนรบต้องครางฮือออกมาขณะที่กำลังจูบผมอยู่

“จูบครั้งนี้กูให้สามคำถามเลย...” ผมกระซิบบอกคนตรงหน้า...เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าแสงไฟช่วยสร้างบรรยากาศได้มากโขเลยทีเดียว

“ใจดี” มันยิ้มกริ่ม ริมฝีปากของมันยังไม่ห่างจากริมฝีปากของไปไหน ทวงท่าของมันคล้ายกับเหยื่อที่กำลังอ่อยเสือ ซึ่งทำให้ผมกลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า “ถ้าชอบกูมากขนาดนั้น ทำไมไม่เข้าหากูตั้งแต่แรกๆ วะ”

“ก็ดูสเปกมึงแต่ละคนดิ กูต่างจากนั้นฉิบหาย” ผมใช้มือเกลี่ยใบหน้าของมันอย่างแผ่วเบา 

“ไม่ลองจะไปรู้ได้ยังไง”

“นั่นสิ” ผมยิ้ม “ถ้ารู้ว่าจะเป็นงี้...กูพุ่งเข้าหามึงนานแล้ว”

“มึงไม่สนใจสายตาคนรอบข้างเหรอวะ สมมติถ้าเราคบกัน” ตอนนี้มันเริ่มถามไปเรื่อยเปื่อย บางทีมันอาจจะกำลังเขินสายตาของผมก็เป็นได้ หรือไม่ก็พยายามไม่โฟกัสกับมือของผมที่เปลี่ยนมากอบกุมสะโพกของมันพร้อมกับบีบคลึงไปมา

“ใครจะกล้ามาว่าอะไร” ผมไม่เคยแคร์ใครหน้าไหนอยู่แล้ว...นอกจากเพื่อนๆ และก็มัน

“ไม่รู้สิ เราเป็นผู้ชายตัวควายทั้งคู่นะ”

ผมแกล้งหน้าบึ้งไปทีหนึ่ง “งั้นก็แสดงว่า...ตอนเปิดเทอมปีสี่มึงจะปิดเรื่องกูคบกับมึงที่มอใช่มั้ย”

“เปล่าซะหน่อย” มันจูบผมแรงๆ ราวกับอยากเอาอกเอาใจ “ขี้งอนจังวะ”

“ก็ดูคำถามมึงดิ”

“กูก็แค่ถามดู”

“...”

“บรรยากาศมันจะต่างจากที่เคยเป็นมาสักหน่อย...มึงต้อง...”

ผมไม่ยอมให้มันพูดต่อ เพราะผมขยับใบหน้าเข้าไปจูบมันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คราวนี้มันคงตัดสินใจเลิกคุยกับผมแล้ว ดูจากมือที่กอดลำตัวของผมอย่างแนบแน่น

มันทั้งจูบทั้งเอียงใบหน้าเข้ามาไซร้ซอกคอของผม...การที่มันอยู่เหนือผมนิดๆ แบบนี้ทำให้มันกลายเป็นฝ่ายควบคุมเกมรักของเราที่กำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง

มันจูบไปทั่วลำตัวท่อนบนของผม...มือปัดป่ายไปทั่วร่างอย่างแผ่วเบาแต่ทว่าร้อนแรง ผมไม่แน่ใจว่ามันรีบหรือว่าอะไร...เพราะริมฝีปากบางเฉียบนั่นเลื่อนไปถึงบริเวณหน้าท้องของผมแล้ว

“เคยมีพุงมั้ยเนี่ย” มันพูดไปจูบไป

“ชอบป่ะล่ะ” ผมแกล้งเอามือประสานท้ายทอยตัวเองเพื่อให้มันกระทำให้ผมอย่างสบายใจเฉิบ จนมันอดส่งสีหน้าหมั่นไส้มาให้ผมไม่ได้

ผมแอบเห็นมันยิ้มกริ่ม

เราทั้งคู่ชอบเอาชนะกันอยู่เสมอ...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนก็ตาม

“ยิ้มให้ได้ตลอดนะ” มันดึงกางเกงของผมออกโดยดึงอันเดอร์แวร์ของผมไปด้วย ผมแอบสะดุ้งเล็กน้อยเพราะจังหวะการถอดของมันว่องไวมากจนผมตั้งตัวไม่ทัน

มือของรบลูบตามต้นขาผมจนผมขนลุกเกรียวไปหมด...น้องชายผมที่ตั้งตระหง่านเด่นตรงหน้ามันทำให้มันรู้ดีว่าอารมณ์ของผมกำลังพวยพุ่งเพราะสัมผัสของมันขนาดนั้น

“ยิ้มให้ได้ตลอด” มันย้ำ...ก่อนที่มันจะทำในสิ่งที่ผมต้องขยับตัวเล็กน้อยอย่างตื่นตกใจ

มันใช้ปากโอบรอบส่วนนั้นของผม กลืนกินทั้งหมดจนมิด เสียงลิ้นกระทบกับส่วนนั้นทำให้ผมต้องเลื่อนมือมากุมศีรษะมันเอาไว้เพราะมันให้ความรู้สึกร้อนแรงและวาบหวามเกินไป

มันทำให้ไอ้นั่นของผมเป็นไอติมแท่งโปรด...ไม่ปราณีสีหน้าที่เปลี่ยนไปของผมซึ่งผสมผสานกับเสียงคราง ริมฝีปากของมันที่โอบรอบขยับรัวเร็วพอๆ กับศีรษะขึ้นๆ ลงๆ ของมันตรงกลางระหว่างขาของผม

สมองของผมขาวโพลนไปหมด...แต่สัมผัสได้ถึงความรักความลุ่มหลงที่รบมันส่งมาให้ ความวาบหวามปนความอ่อนหวานของมันทำให้ผมรู้สึกละลาย...จนตอนที่ถึงปลายทาง ผมก็อดจะส่งเสียงออกมาอย่างขึ้นสวรรค์ขั้นสูงสุดไม่ได้

คนที่กำลังเช็ดริมฝีปากที่กำลังเปื้อนของตัวเองดูพึงพอใจ...

“บอกแล้วว่ายิ้มให้ได้ตลอด...เฮ้ยยยย”

ผมไม่ยอมให้มันยิ้มเย้ยผมได้นานนักหรอก เพราะผมจับตัวมันให้นอนราบลงกับเตียงเป็นที่เรียบร้อย ศีรษะของมันอยู่ทางปลายเตียง...แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

“ไอ้เหี้ยธนู!” ถ้าจะวัดความเร็วมือล่ะก็...ผมเชื่อว่าผมเองก็เร็วไม่แพ้มันนะ ตอนนี้กางเกงนอนของมัน (ซึ่งทางเทกนิคแล้ว...มันจิ๊กมาจากตู้ของผม) ไปกองรวมกับรองเท้าฟองน้ำที่พื้นแล้ว

ไอ้รบน้อยตั้งเด่นเป็นสง่า...กำลังแข็งชูชันได้ที่ ผมจับมันพร้อมกับนวดคลึงเล่นๆ สีหน้าไอ้รบตลกมากเพราะผมกำลังทำในแบบที่มันไม่ได้ตั้งแต่มาก่อน

“อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่ากูชอบมึงขนาดไหนน่ะ”

คนฟังกลืนน้ำลาย...ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะสัมผัสจากมือของผมหรือจากคำพูดของผม

“วัดจากนี่ได้มั้ย”

มันไม่ได้ตอบกลับ...เพราะมัวแต่ลุ่มหลงอยู่กับสัมผัสที่ผมมอบให้ การที่ผมใช้ปากโอบรอบส่วนที่กำลังตั้งเด่นของมันน่าจะเป็นกระตุ้นความจำได้ว่าผมไม่เคยทำสิ่งนี้กับใคร

ผมเชื่อว่ามันรู้...

คืนนั้นผมลงเอยกับมันหลายต่อหลายครั้ง เราทั้งคู่ส่งเสียงกันดังมากซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกโล่งใจนักที่ผมบอกให้เพื่อนๆ ไปค้างที่อื่น รบขี้เล่นมาก มันไม่ยอมหยุดอยู่แค่ที่เตียง...มันลากผมไปที่ระเบียงที่นั่งประจำของผม ลำตัวของเราสอดประสานกันโดยรบใช้ระเบียงเป็นที่จับและยึดเหนี่ยว

ราวกับว่านี่เป็นคำตอบของคำถามที่ผมสงสัย แสงสลัวนั้นอาจจะช่วยสร้างบรรยากาศให้ผมกับรบได้ การที่รบครางเสียงดัง โอนอ่อนคล้อยตามการชักนำของผมในทุกท่วงท่าและทุกพื้นที่อาณาเขตบริเวณชั้นสอง สิ่งเหล่านี้ก็น่าจะบอกผมได้แล้ว

แต่อันที่จริง...ผมคิดว่าเพราะเราทั้งคู่อยู่กันสองต่อสองในสถานที่ที่เราสองคนสบายใจต่างหาก

มันไม่ได้อ่อนแออย่างที่ผมคิดเอาไว้ตั้งแต่แรก ติดจะแข็งแรงมากกว่าคู่ขาหลายต่อหลายคนที่เคยผ่านมาของผมด้วยซ้ำ ลำตัวของผมเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและหลักฐานรอยขีดข่วนซึ่งเป็นฝีมือของรบ และมันเองก็ไม่ได้มีสภาพที่ต่างไปจากผมเท่าไหร่

ต้องขอบคุณหลายสิ่งหลายอย่างที่บันดาลให้คนรักของผมแข็งแรง

มันเป็นความสุขที่ผมซ่อนมันความสุขเอาไว้ไม่ได้จริงๆ ...และทุกอย่างบนร่างกายของรบที่ผมกระทำต่อมันนั้นเป็นสิ่งที่ผมอยากให้มันรู้ว่าการที่ผมมีอะไรกับมันนั้นผมมีความสุขแค่ไหน

ไม่มีวินาทีไหนที่ผมอยากลืมมันเลย...

[การ์ด]

ผมกับเพื่อนกลับมาตอนหกโมงเช้าเป๊ะ

สิ่งแรกที่ผมเห็นคือชั้นล่างซึ่งมีสภาพไม่ต่างอะไรจากเมื่อคืน แต่ทว่าบนพื้นกลับมีสิ่งแปลกปลอมอยู่ สิ่งนั้นก็คือ...กระดาษทิชชูสองสามก้อนที่ผ่านการใช้งาน

ผมถึงกับถลึงตามองอย่างตื่นตะลึงไปยังชั้นสองเลยทีเดียว

“ข้างล่าง...ด้วยเหรอวะ” ไอ้ยุกระซิบถามผมอย่างมีความหมาย

“ไม่ใช่...ถ้าข้างล่างด้วย โต๊ะเก้าอี้แถวนี้ก็ต้องไม่ต่างจากที่เราเก็บสิ” ไอ้โฮมก็กระซิบเช่นกัน

“งั้น...” ผมลองใช้ความคิดดู

“ระเบียงไง เจ้าพวกโง่” ก้องทำเสียงดูถูกพวกผม “คงเสร็จตรงนั้น”

ในบรรดาทั้งสี่คน...มีผมคนเดียวที่หน้าแดงแปร๊ดกับอะไรเทือกๆ นี้ เจ้าพวกนี้มันมีประสบการณ์เยอะ สาวๆ ที่ไหนก็อยากนอนกับพวกแม่งทั้งนั้น เพราะทั้งหล่อ ทั้งขยัน แถมยังมีอารมณ์ศิลปิน...ส่วนผมน่ะเหรอ ผมก็แค่ผู้ชายที่ตัวเล็กอย่างกับกุ้งแห้งคนหนึ่ง และยังเสือกดึงดูดคนเพศเดียวกัน ซึ่งผมยอมรับเลยว่าผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมีรสนิยมเป็นเพศอะไร

ตั้งแต่เด็กจนโตผมยังไม่เคยรู้สึกชอบใครเลย...

สิ่งที่ผมรู้สึกมากที่สุดในเวลานี้ก็คือความรักที่มีมอบให้เพื่อนทั้งหมดและความเคารพที่มีแต่ไอ้ธนูเท่านั้น นอกนั้นผมไม่รู้สึกอะไรใดๆ เลย ความโกรธความเกลียดต่อผู้ชายที่เคยเข้ามายุ่งด้วยก็ไม่มี มันน่าแปลกมั้ยล่ะครับ

เจ้าความรักที่ว่าเนี่ย...มันจะสวยงามขนาดไหนกันนะ

ตอนที่รบเดินลงมาจากชั้นสอง ความสงสัยของผมนั้นก็ยังมีอยู่

“อรุณสวัสดิ์” มันทักทายอย่างเขินๆ ผมกับเพื่อนยิ้มให้มันเบาๆ “วันนี้กะจะทำข้าวเช้าให้ธนูมันกินว่ะ ขอแย่งหน้าที่มึงได้มั้ยโฮม”

ทุกคนดูตกตะลึง แต่ก็ไม่มีใครกล้าขัดไอ้รบ โฮมเดินนำมันเข้าไปในครัว ส่วนไอ้ยุกับไอ้ก้องก็ขยับเข้ามาให้ความเห็นเรื่องนี้กับผม

“มึงคิดว่าเชื้อสายฝรั่งอย่างไอ้รบจะทำอะไรให้ธนูมันกินวะ” ก้องขมวดคิ้ว

“ก็ต้องอเมริกันเบรกฟาสต์สิวะ มึงคอยดูก็แล้วกัน” ยุเอ่ยออกมา

แต่แทนที่รบมันจะทำอาหารเช้าเป็นอเมริกันเบรกฟาสต์อย่างที่พวกเราเข้าใจกัน สิ่งที่มันทำกลับกลายเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นนั่นก็คือก๋วยจั๊บญวน

ไอ้เชี่ยโฮมแม่งไปซื้อเส้นมาเก็บไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย

กลิ่นก๋วยจั๊บญวณร้อนๆ โชยเข้าจมูกผมจนผมเผลอกลืนน้ำลายไปหลายรอบ โชคดีที่รบทำเผื่อเราทุกคนไว้ด้วย มื้อนี้พวกเราจึงได้ทานก๋วยจั๊บญวนกันอย่างเอร็ดอร่อย

ระหว่างที่รอไอ้ธนูมันตื่น รบเล่าให้ฟังว่าแม่มันเป็นศิลปินนักวาดภาพที่มาจากจังหวัดอุบลฯ ซึ่งก๋วยจั๊บญวนเป็นของดีประจำจังหวัดนี้ ปกติแล้วแม่มันจะอยู่กับมันและครอบครัวที่กรุงเทพฯ แต่ทว่าตอนนี้เดินทางออกไปหาแรงบันดาลใจที่ต่างประเทศ ภาระเรื่องการดูแลลูกๆ จึงตกอยู่กับแดดดี้หมด จากที่คิดจะเลี้ยงแบบอเมริกันสไตล์ แดดดี้ก็ต้องผสมผสานการเลี้ยงดูแบบไทยเข้าไปด้วย ยกตัวอย่างเช่นเวลากลับบ้านดึกรบมันก็ต้องโทรรายงาน ทั้งๆ ที่มันก็อายุยี่สิบกว่าๆ แล้ว

มันยังเล่าอีกว่าจริงๆ แดดดี้อยากปล่อยปะละเลยมันจะตาย แต่ที่ยังต้องดูแลอย่างใกล้ชิดอยู่ก็เป็นเพราะแม่นั้นกำชับเอาไว้ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...รบมันก็รู้สึกว่าไม่ได้ถูกเลี้ยงดูจนแทบไม่ได้ทำอะไรหรือคิดอะไรด้วยตัวเอง เพราะมันคือความผสมผสานกันระหว่างพ่อแม่ฝรั่งและไทยที่แท้จริง

ฟังไปฟังมาก็สนุกดี...ที่ผ่านมาผมหมั่นไส้แม่งได้ยังไงวะเนี่ย ดูมันออกจะเป็นคนง่ายๆ เข้ากับคนอื่นได้ดีฉิบหาย

หรือเป็นเพราะหนังหน้าลูกครึ่งที่แลดูเกินเอื้อมกันนะ

“หอมว่ะ” ท่านหัวหน้าได้ฤกษ์เสด็จลงมาแล้ว...กลิ่นของมันหลังอาบน้ำเสร็จนั้นหอมฉุยแถมยังดูมีเสน่ห์สุดๆ เมื่อคืนคงฟินหนักล่ะสิท่า “อรุณสวัสดิ์”

มันแม่งโอบรอบด้านหลังของรบที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ จากนั้นก็จูบแก้มไอ้รบให้พวกผมดู...

ผมจะไม่พูดถึงความเกรงใจ เพราะธนูมันไม่เคยมีอยู่แล้ว

รบลุกให้ธนูนั่งที่หัวโต๊ะ ก่อนที่มันจะย้ายไปนั่งที่นั่งข้างๆ พวกมันสองคนคุยกันด้วยท่าทางสบายๆ แต่ทว่ากระหนุงกระหนิง กลิ่นของความรักนี่หอมตลบอบอวลไปหมด...

นี่หรือเปล่าวะที่เรียกว่าความรักน่ะ

การตื่นนอนแต่เช้าเพื่อทำอาหารให้อีกฝ่ายทาน แถมไอ้คนที่ถูกทำอะไรให้ทานก็มาจูบแก้มให้รางวัล แบบนี้จะให้ผมนิยามความรักไปในทิศทางอื่นได้ยังไง

มันสวยงามอย่างงี้นี่เอง...










[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 12 _ p. 17 _ 2 8 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 03-06-2018 11:22:18

[โฮม]

วันนี้ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปได้สวย กำไรของร้านเราดีขึ้นทีละนิดๆ ซึ่งสร้างความโล่งใจให้ผมกับคนอื่นๆ เป็นอย่างมาก ในระหว่างที่พวกเรากำลังชื่นชมยินดีกับความสำเร็จเล็กๆ รวมไปถึงดูแลลูกค้าฟรีแลนซ์ที่หอบคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กมาทำงาน...พวกเราก็พลันมีเรื่องตื่นเต้นเกิดขึ้นกะทันหัน

ตอนที่ไอ้รบกำลังเช็ดโต๊ะอยู่ มันถึงกับต้องปล่อยผ้าลงไปกับพื้นเมื่อเห็นว่าใครเป็นผู้มาเยือนที่หน้าร้าน

ไอ้เบียร์ ไอ้จุน และก็ไอ้ชู้ต...แก๊งของมันครบเซ็ต ไม่มีขาดไม่มีเกิน

“พวกมึง...มาได้ยังไง” แม้แต่พวกผมเองก็ยังอึ้ง...นับประสาอะไรกับไอ้รบ ก่อนหน้าที่รบจะเข้ามาเป็นพนักงานของที่นี่ พวกผมกับไอ้แก๊งนี้ไม่ถูกกันจะตาย ตอนนั้นเป็นยังไงตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง

เอ๊ะ ผมพูดผิดไป

ระหว่างสองแก๊งซึ่งเรียนอยู่คนละเอกนี้มีการเปลี่ยนแปลงซึ่งเรียกได้ว่ายิ่งใหญ่มากต่างหาก

“มาคุยกันหน่อยได้มั้ยครับคุณรบ” ไอ้ชู้ตที่โทรมจัดจากการดูแลแม่พูดกับรบด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

เราทุกคนต่างก็ยืนกันนิ่งๆ ยกเว้นแต่ไอ้รบคนเดียว...มันหันไปมองธนูผู้ซึ่งนั่งอยู่บนระเบียง จากนั้นมันก็เดินนำเพื่อนให้ออกไปนั่งอยู่ที่ข้างนอกร้าน

ผมกับเพื่อนมองที่ไอ้ธนูเพื่อรอดูว่ามันตัดสินใจยังไง แต่แทนที่มันจะนั่งอยู่บนระเบียงตามเดิม มันกลับลงมาถึงชั้นล่างจนพวกผมมองตามแทบไม่ทัน

“โฮม มึงไปเสือก”

อ้าว...ทำไมต้องเป็นกูล่ะ โธ่

“ไอ้การ์ด ไอ้ยุ...จัดของกินไปให้พวกนั้นหน่อยดิ๊”

คนถูกสั่งถึงกับถลึงตามองอย่างตกตะลึง ก็อย่างที่คุณๆ รู้กันน่ะนะครับว่ากลุ่มผมกับกลุ่มนั้นมันไม่ค่อยจะชอบขี้หน้ากันเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าจะไม่เกลียดกันถึงขั้นแช่งชักหักกระดูกกัน แต่ก็ไม่มีทางเอาเครื่องดื่มกับขนมไปเสิร์ฟให้พวกมันแน่ๆ

ถ้าเป็นไอ้รบก็ว่าไปอย่าง...

เพราะสองคนนั้นไม่ยอมขยับตัวสักที ธนูก็เลยชักสีหน้า ก่อนจะค่อยๆ อธิบายเหตุผลให้เพื่อนฟัง

“ถ้าพวกนั้นยุให้กูเลิกกับรบขึ้นมา...กูทำไงอ่ะ”

ไอ้การ์ดถึงกับต้องทำสีหน้าเซ็งออกมา “คนอย่างมึงจะยอมเลิกงั้นเหรอ”

“ยอมก็เหี้ย”

“...”

“กลัวใจไอ้รบเนี่ย...มึงดูสายตาที่มันมองเพื่อนๆ ของมันดิ”

พวกเราพอจะรู้ว่ารบกับเพื่อนนั้นมันรักกันดีมาก มีอะไรก็คอยดูแลและช่วยเหลือกันมาตลอด (โดยเฉพาะเรื่องหาคู่นอนให้กัน...เจ้าพวกเอกการแสดงมันถนัดนัก) ถ้าเพื่อนๆ มีอะไรข้องใจ รบมันก็คงยอมตอบปัญหาทุกอย่าง

สีหน้ารบตอนนี้แสดงออกให้เห็นทีอาการกังวล ลังเล กลัวความลับปูด กลัวเพื่อนด่า และอีกสารพัดสารเพ...

เข้าใจแล้วว่าทำไมธนูมันกังวลนักหนา

“ยัง...” มันหันมาหาผม “ยังไม่ไปเสือกอีก”

เวรกรรม...ผมคิดว่าผมควรรีบรุดไปด้อมๆ มองๆ บริเวณที่รบนั่งกับเพื่อนก่อนที่ธนูมันจะยกเท้าขึ้นมาถีบผมดีกว่า

ตอนที่ผมไปถึง...ไอ้รบมันกำลังระล่ำระลักแก้ตัวกับเพื่อนมาก ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ธนูกังวลพอดี

“กูปลอดภัยดี...พวกมึงก็เห็น”

“ไม่รู้สิวะ” จุนเป็นคนพูดต่อ “ถ้ามึงคบกับคนอื่นพวกกูคงวางใจกว่านี้ แต่นี่มึงคบกับธนู...แถมยังอยู่ในถิ่นของมันที่มีแต่พวกของมันอีก”

แล้วพวกกูมันทำไมวะ...

“เบียร์มันคิดอะไรบางอย่างได้ครับคุณรบ” คนที่สุภาพที่สุดและน่าสงสารที่สุดในเวลานี้เพราะมีปัญหาเรื่องแม่อย่างชู้ตพูดบ้าง “ถ้าธนูมันหลอกให้คุณหลงรักมันขึ้นมา...”

เดี๋ยวนะ คิดได้ยังไง พวกมึงควรไปแต่งนิยาย

“ถ้ามันหลอกกูก็ยอมให้มันหลอก” คำพูดของรบทำเอาผมที่แอบฟังอยู่ถึงกับอึ้ง “เพราะตอนนี้กูมีความสุขมากจริงๆ”

ไม่มีใครในสามคนนั้นที่ดูสบายใจมากขึ้นเลย

“ขอโทษที่ต้องพูดกับพวกมึงแบบนี้นะ แต่ว่าคนพวกนี้มันไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่พวกเราเคยคิดเลยว่ะ บางครั้งออกจะต๊องๆ ไปหน่อยด้วยซ้ำ มึงคิดดูดิ พวกมันกลัวไอ้ธนูแบบขี้หดตดหายเลยนะ มีอย่างที่ไหนวะ” รบพยายามสรรหาข้อดีของพวกผมมาพูด

เจ้าพวกนั้นเงียบกริบกันหมด...

โธ่เอ๊ย ถ้าพวกแม่งไม่เชื่อก็ปล่อยให้พวกแม่งคิดไปอย่างที่พวกมันต้องการเถอะ

“พวกมึงไม่คิดว่ากูดูแลตัวเองได้เหรอวะ”

“มึงดูแลตัวเองได้อยู่แล้วรบ...แต่ไม่ว่าจะยังไง พวกเราก็ไม่สบายใจว่ะ” เบียร์อาสาตอบแทนเพื่อนอีกสองคนที่เหลือ

หลังจากที่ฟัง...รบมันแทบจะเอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผากอยู่แล้วครับ แต่ผมก็เข้าใจไอ้สามคนนี้นะ ถ้าไอ้ธนูไปอยู่กับพวกมันเกือบจะทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ตามลำพัง ผมกับคนอื่นๆ ก็คงอยู่ไม่สุขเหมือนกัน

“อะแฮ่ม” การ์ดผู้ถือของกินเต็มถาดเข้ามาจัดการสถานการณ์ที่โคตรกระอักกระอ่วน “ของกินน่ะ”

เหยดดดด...นี่มันแทบจะขนขนมออกมาหมดทั้งตู้อยู่แล้ว เท่านั้นยังไม่พอ เครื่องดื่มอีกสารพัดก็ยังถูกลำเลียงตามมาทีหลังโดยไอ้ยุ

อีกนิดผมคงโดนไล่ให้ไปทำกับข้าวเผื่อเจ้าพวกนี้เป็นแน่

ธนูมึงจะจัดเต็มไปไหนวะ กลัวเพื่อนรบไม่ยอมรับขนาดนั้นเลยเหรอ...

“ไม่ได้สั่ง” ชู้ตส่ายหน้าอย่างตกอกตกใจ

“ธนูเลี้ยง” ยุตอบสั้นๆ พยักเพยิดไปทางธนูที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ไกลลิบ

ผมไม่รู้ว่าพวกแม่งคิดยังไง ไม่รู้สิ่งเหล่านี้จะสามารถกะเทาะใจแข็งๆ ของพวกมันที่มีต่อท่านหัวหน้าของผมหรือเปล่า แต่อยากให้พวกมันรู้ฉิบหายว่าขนาดพวกผมยังต้องมาบริการพวกมัน นั่นก็แปลว่าทั้งพวกผมและก็ท่านหัวหน้าต่างก็จริงใจต่อไอ้รบไม่ใช่เหรอ

“มันชอบมึงจริงเหรอวะ” จุนทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ไอ้จุนเอ๊ย...ไม่ได้มีแต่มึงหรอกที่อึ้งตอนรู้ความจริงข้อนี้อ่ะ

ไม่มีใครกล้าตอบอะไร จนกระทั่งเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง...จู่ๆ ธนูมันก็มายืนอยู่ข้างผมเฉยเลย

“อยากรู้อะไรถามกูตรงๆ เลยดีกว่า” มันนั่งลงข้างๆ รบ วาดมือไปวางที่พนักหลังเก้าอี้ของรบเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ หลังจากนั้นมันก็หันมาหาพวกผม “หลังจากนี้กูจัดการเอง”

อ้าวเฮ้ยยยยย ผมโดนเทกลางคันเฉย!

เหมือนแม่งให้มาเสือกแบบที่ว่ารู้ต้นเรื่องและกลางเรื่อง แต่ดันไม่ยอมให้รู้ปลายของเรื่องซึ่งเป็นตอนจบ แบบนี้จะไม่ให้ผมทำหน้าเซ็งได้ยังไง

ไม่ได้มีแค่ผมที่โดนตัดบทบาทออกไปจากสถานการณ์ตรงหน้า ไอ้ยุและไอ้การ์ดก็เช่นกัน...เราทุกคนเดินกลับร้านไป แต่ก็ไม่วายมองดูกลุ่มคนที่กำลังจะคุยกันต่อด้วยสายตาละห้อย

ต่อจากนี้ไปคงต้องให้รบเป็นคนบรรยายซะแล้วล่ะครับ...

[รบ]

ผมไม่คิดว่าตอนนี้ผมจะรู้สึกร้อนรนขนาดนี้

การยอมรับความจริงที่ว่าผมกับไอ้ธนูศัตรูที่ผมกับเพื่อนชังน้ำหน้าจะกลายมาเป็นคนรักกันต่อหน้าเพื่อนๆ นั้นมันคือหายนะแท้ๆ เพื่อนแต่ละคนของผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากการสวมบทบาทเป็นคุณพ่อหวงลูกสาว และไม่ว่าผมจะพยายามอธิบายว่าผมปลอดภัยดีเวลาอยู่กับธนูและเพื่อนๆ สักแค่ไหน เพื่อนของผมแม่งก็ไม่ยอมเข้าใจสักที

นี่ถึงขนาดต้องให้ธนูต้องมานั่งข้างๆ ผมเพื่อช่วยกันอธิบายเลยทีเดียว

ภาพที่เห็นตรงหน้าผมก็คือสายตาเพื่อนๆ ที่เอือมธนูเต็มทน ผมมีสีหน้ากังวล ส่วนธนู...มันกำลังทำหน้าเหมือนอยากจัดการเรื่องนี้ไปให้เสร็จๆ

“กูขอรถมึงคันนึง” ชู้ตพูดออกมา ที่หน้าผากมีเหงื่อตกอยู่หนึ่งเม็ด

มันจะขอรถธนูไปทำไมวะ...

“ขอหรือยืม” แทนที่แฟนผมมันจะสงสัย มันกลับถามเพื่อความแน่ใจซะงั้น

“ขอ”

เดี๋ยว...นี่กูมีเพื่อนเป็นโจรเหรอ ผมถลึงตาไปมองชู้ต พยายามส่งสายตาให้จุนกับเบียร์ช่วยแก้ไขสถานการณ์ แต่ดูเหมือนพวกมันจะเตี๊ยมกันมาตั้งแต่ออกมาจากบ้านแล้ว

“กูกับเพื่อน...คนละคัน”

“นี่...” ผมอ้าปากพะงาบๆ พร้อมด่าเพื่อนเต็มที่ ปกติแล้วพวกมันไม่ปล้นใครซึ่งๆ หน้าแบบนี้ (เอ๊ะ หรือแม่งไม่ได้เรียกว่าปล้นวะ)

“ถ้ายอมแล้วจะเลิกตั้งคำถามใช่มั้ย” ธนูดูถูกใจกับสิ่งที่เพื่อนของผมเพิ่งร้องขอ

ไอ้ห่า...นี่มันไม่ปกติทั้งสองฝ่าย!

“ก็ดี...แบบนี้จะได้จบง่ายๆ” มันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความส่งไปให้เพื่อนสักคน เราทุกคนใช้เวลารอคอยสักครู่ การ์ดก็เอากุญแจรถกำมือหนึ่งมาวางไว้บนโต๊ะ

“ให้เลือกเหรอ” จุนกระพริบตามอง



“เปล่า...ให้หมดเลย”



ไม่ได้มีแต่ผมที่อึ้ง ทุกคนในบริเวณนั้นอึ้งกันไปหมด...ยกเว้นแต่ไอ้ธนูคนเดียว

เพื่อนของผมสบตากันราวกับว่านี่ไม่ได้เป็นไปตามแผนที่พวกมันวางเอาไว้ ผมเข้าใจดีว่าพวกมันคิดอะไรอยู่ ถ้าธนูมันอิดออดไม่ยอมยกรถให้พวกมัน เพื่อนของผมก็คงจะยกเหตุผลมาว่าธนูมันคงไม่ชอบผมจริงๆ รถแค่นี้ยังให้พวกมันไม่ได้เลย...

“กูขอคันเดียว” เบียร์ตวัดสายตามองคนข้างๆ ผม “มอ’ไซค์”

ผมนวดขมับรอ ตอนนี้ผมพอจะเดาออกแล้วว่าธนูมันจะทำยังไง

มันก็โยนกุญแจรถแดงไบเล่ลงไปบนโต๊ะง่ายๆ อย่างนั้นไง!

“เอาไปให้หมดเลย”

“...”

“กูชอบเพื่อนมึงจริงๆ อย่าถามอะไรให้มาก ความรักก็คือความรัก เกิดขึ้นตอนไหนมันก็เหมือนกัน” ธนูพูดเสียงหนักแน่น “สิ่งสำคัญมันคือต่อจากนี้ต่างหาก กูอยากให้เพื่อนมึงอยู่ข้างๆ กู เป็นแฟนกู...ถ้าเป็นแบบนั้นได้ ของพวกนั้นไม่สำคัญกับกูเลยแม้แต่นิดเดียว”

เบียร์ จุน และชู้ตมองหน้ากัน พวกมันคงเข้าใจผิดไปเองว่าธนูนั้นมันคือผู้ชายที่รักรถยิ่งชีพ แต่เปล่าเลยสักนิด...

ยอมรับว่าแต่ก่อนผมเองก็เคยคิดเหมือนเพื่อน

“มีคำถามอีกมั้ย” ธนูมองใบหน้าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทุกคน “พวกมึงก็รู้ว่ากูพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว”

มันหันมาเอานิ้มจิ้มแก้มผมเล่น ผมขยับใบหน้าออก แต่มันก็ไม่ยอม...แม่งจิ้มๆๆ อยู่นั่น เพื่อนผมแม่งเริ่มทำหน้าเดือดปุดๆ กันแล้ว
 
“ก็ได้ พวกกูไม่ถามแล้ว” ชู้ตเอ่ยออกมาในที่สุด “คุณรบเองก็ดูสบายดี ไม่ได้เป็นอะไร”

“ก็ใช่ไง จะให้มันเป็นไร” ธนูสวนกลับอย่างเคืองๆ “รบ...มึงช่วยไปบอกยุให้ชงกาแฟมาให้กูทีสิ”

ผมมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ แต่พอมองหน้ามัน...ผมก็สัมผัสได้ว่ามันมีเรื่องจะพูดกับเพื่อนๆ ของผมตามลำพัง ฉะนั้นผมจึงไม่คิดหัวรั้น เดินไปหายุเพื่อให้ยุได้ทำในสิ่งที่มันต้องการ

“ไง” ก้องทักเมื่อผมเข้าไปในร้านแล้ว “กูไม่คิดว่าธนูจะถึงขนาดให้รถพวกนั้น”

“แย่พอกัน...ทั้งสองฝ่ายเลย” ผมพ่นลม

“แย่ตรงไหน ธนูมันให้ได้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ ถ้าได้มึงมาอยู่ข้างๆ อ่ะนะ”

ผมมองหน้าก้อง “รู้ใจเพื่อนมึงดีจัง”

“เชื่อกูเถอะรบ...มันรักมึงฉิบหาย” มันตบไหล่ผมก่อนจะเดินเลี่ยงไปทำงาน

สายตาของผมมองไปที่ข้างนอก แฟนของผมกับเพื่อนของผมยังคุยกันอยู่ แต่บรรยากาศเคร่งเครียดนั้นมลายหายไปแล้ว...

หัวใจของผมเริ่มชุ่มชื้นขึ้น...อย่างน้อยสำหรับเพื่อนผม ไอ้ธนูมันก็สอบผ่านเป็นที่เรียบร้อย

ผมคลายความกังวลไปได้อีกหนึ่งเรื่อง...






เย็นวันนั้นธนูสร้างเรื่องเซอร์ไพรส์ให้ผม

มันว่าจ้างเพื่อนของผมทั้งสามคนมาทำงานพาร์ตไทม์ ช่วยงานเฉพาะกะกลางคืนที่ร้านจะกลายสภาพเป็นบาร์ดนตรีสด เนื่องจากร้านคนไม่พอ อีกทั้งลูกค้าที่มาตอนกลางคืนยังมีมากกว่าตอนกลางวันหลายเท่าตัว เบียร์ จุน และชู้ตจึงกลายเป็นลูกจ้างรายใหม่ของร้านแบล็คแพ็คแห่งนี้

ตอนที่ผมรู้...ผมดีใจจนน้ำตาปริ่ม ไม่ลืมที่จะมองสบตาไอ้ธนูอย่างขอบคุณ

[ธนู]

วันนี้ผมเอาใจพวกเอกการแสดงไปกี่อย่างแล้ววะ

ตอนนี้พวกมันกำลังยืนคุยกัน รอดูแลลูกค้าที่จะมาฟังดนตรีสดตอนกลางคืน คนที่ดีใจที่สุดเห็นจะเป็นหัวหน้าแก๊ง รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของมันดูสดใสมากเวลาที่ได้อยู่กับกลุ่มเพื่อนรัก ซึ่งผมมองแล้วผมก็รู้สึกชื่นใจดี

...แต่พวกแม่งจะตัวติดกันเกินไปแล้ว ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยย

ไอ้การ์ดมันแอบเตือนผมแล้วเรื่องที่ว่าถ้าจ้างเพื่อนรบ...รบก็ต้องตัวติดกับเพื่อนเหมือนที่เคยเป็น สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่ได้ผิดไปจากที่การ์ดคาดการณ์เลยสักนิด หลังจากที่มันส่งยิ้มขอบคุณมาให้ผม มันก็...คอยหันมามองผมทุกๆ สองนาทีทั้งๆ ที่มันอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเพื่อน ซึ่งต่างจากสมัยก่อนเยอะเลย

แค่นี้ก็ดีสำหรับผมแล้วมั้ง 

ผมรู้ว่าถ้าผมเดินไปหารบ พวกเพื่อนๆ มันก็จะแตกกระจายไปคนละทิศละทาง แต่ผมยังไม่ทำอย่างนั้น เพื่อนๆ ที่ห่างไกลกันมานานเพิ่งจะกลับมาหากันใหม่ ผมไม่อยากเข้าไปทำลายความสุขของมันตรงนั้น

ผมเดินกลับเข้าไปในร้านเพื่อเช็กสถานการณ์อะไรหลายๆ อย่าง ในร้านค่อนข้างเป็นไปได้สวย มีสาวๆ เยอะผิดปกติแถมยังปักหลักคล้ายกับรอเวลาที่มีวงดนตรีขึ้นไปเล่น ผมเดินอ้อมสาวๆ เหล่านั้นไปนั่งตรงเคาน์เตอร์บาร์ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ก

มีข้อความจากพ่อสองข้อความ ไม่ใช่ข้อความที่สวยหรู บอกรัก หรือเรียกผมไปนัดพบ แต่เป็นข้อความที่บอกและก็สอนผมเรื่องการทำธุรกิจ

ผมอ่านมันไม่จบด้วยซ้ำ

นิ้วมือของผมเลื่อนไปกดแอปอินสตาแกรมซึ่งเป็นแอปเดียวที่รบเล่นบ่อยที่สุด รูปล่าสุดที่มันอัพก็คือรูปที่มันถ่ายกับเพื่อนๆ ที่ร้านของผม (เต๊ะท่ากันแบบสุดๆ แถมรูปยังคมชัดระดับ HD สงสัยแม่งหยิบกล้องในร้านไปถ่าย) อีกทั้งมันยังกดเช็กอินให้ด้วย...เรียกได้ว่าประชาสัมพันธ์ให้ร้านโดยที่ไม่ต้องคำนึงว่าใครจะมองยังไงแล้ว

ผมยิ้ม...ก่อนที่จะหัวใจย้ำๆ รัวๆ

แหะ กดหัวใจครั้งเดียวมันไม่สาแก่ใจผมน่ะ

ผมกดเลื่อนดูรูปเก่าๆ รูปส่วนใหญ่ของรบผมเคยเห็นหมดแล้ว...แต่ที่ไม่เคยเห็นก็คือคอมเมนต์บางคอมเมนต์นี่แหละ ส่วนใหญ่มักจะเป็นคนหลากหลายเพศมาเมนต์ให้มัน คนที่มอบ้าง คนจากไหนก็ไม่รู้บ้าง แต่มีอยู่คนคนหนึ่งที่ทำเอาผมต้องจ้องหน้าจอจนตาแทบจะถลน มือของผมที่จับโทรศัพท์อยู่เผลอบีบมันแน่นจนมันสั่น




nateenatee
Cute



คิวต์พ่อคิวต์แม่มันสิวะ!

มันเพิ่งเมนต์ไปเมื่ออาทิตย์ก่อนๆ ซึ่งผมค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นวันที่มันเจอกับรบครั้งแรก...







To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fun_la_ong ที่ 03-06-2018 11:47:26

ธนูสอบผ่านแล้วจ้าาา ยอมหมดเลยจ้าา อีกนิดก็จะยกร้านให้แล้วเนี่ย5555 #พ่อคนขี้หวง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 03-06-2018 11:55:47

อ่านอีก ก็ดีต่อใจอีก   :mew1: :mew1: :mew1:
เพื่อนๆรบเข้าใจธนูแล้ว
แถมธนูยังให้เพื่อนรบทำงานพาร์ททามด้วยอีก   :katai2-1:

ธนู  รบ   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ชอบที่เขาทั้งคู่รักกัน คนอ่านก็มีความสุข   :impress2:  :-[ :o8:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Smirnoff ที่ 03-06-2018 11:59:51

ไม่ไหวอะพ่อบุญทุ่มของป้า เค้าหวานกันอะ อือออออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: oiruop ที่ 03-06-2018 12:21:44

 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 03-06-2018 12:46:07

ยอม ยอมใจ กับธนูจริงๆ งานนี้สายเปย์จัดหนักจัดเต็มทุ่มหมดตัวกันไปเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 03-06-2018 13:08:37

มันต้องอย่างนี้ จับมารวมกัน จะได้รักกันเยอะๆ   :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: catka12 ที่ 03-06-2018 13:09:15

 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 03-06-2018 13:20:37

คืออออออออ อ่านไปยิ้มไป จะบ้าไปแล้วชั้น ^^ 
ว่าแต่ E-พี่นทีคะ มรึงจามายุ่งกะรบไม่ได้แล้วนะ  มีปัญหามากแม่ตบคว่ำนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 03-06-2018 13:45:01

 :pig4: :pig4: :pig4:

โอ้โฮ   

นู๋ธนูแสดงออกให้เห็นว่ารักนุ้งรบมากกว่าของนอกกายใด ๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 03-06-2018 13:46:39

ทุ่มหมดตัวไปเลยธนู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-06-2018 14:24:45

ยอมใจคนหลงเมีย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: lim__b26 ที่ 03-06-2018 14:31:54

ไม่รู้ทำไม
แต่ชอบความหวง ความขี้หึงของธันมาก
และก็ชอบการอ้อนแฟนของรบด้วย มันน่ารักมากๆๆๆ

ต่อให้มีนทีอีกเป็น10++คน
แต่ก็มั่นใจว่าไม่มีใครจะมาแทรกกลางระหว่างธันรบได้หรอก
>_____<

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 03-06-2018 14:38:06

ตกลงเพื่อนๆ รบรับสินสอดไปหรือเปล่าคะ

ส่วนอิพี่นที ไปไกลๆ เลย
ขอให้เข้ามาก็มาทำอะไรไม่ได้
เพราะเขาเป็นคู่คิดคู่แท้กัน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 03-06-2018 14:48:58

อ่านมารวดเดียวบอกได้เลยว่าาาาาาาา

เขียนดีมากๆๆๆ

บรรยายเเต่ละบทเเต่ละฉากได้หวานมากกก
ละมุนมากกกกกกก
ละลายยยยยยยยยยย

ธนูพ่อพระเอกของเราดีงามอะไรอย่าวนี้ๆๆๆเนี่ยยยย

ชื่นชมผู้เเต่งมากๆๆๆ
สุดยอดดดดด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 03-06-2018 15:04:24

รวมกัเราอยู่

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 03-06-2018 15:07:12

แอลฟารักใครรักจริง อยากได้แอลฟามาเป็นแฟนบ้าง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 03-06-2018 15:08:10

อื้อหือ เขารักของเขาจริงๆอ่ะค่ะ ยอมทุกอย่างเลย
ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 03-06-2018 15:24:07

เห็นชื่อคนแต่งเลี้ยวเข้ามาอ่านทันที แล้วก็ไม่ผิดหวังงงง  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 03-06-2018 15:25:36

ฮอล ถ้าจะขนาดนี้นะธนู ขอบ้านแกก็ให้บ้านใช่มั๊ย :z2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 03-06-2018 15:45:41

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mazaaki ที่ 03-06-2018 16:06:45

 :-[แอบลุ้นเพื่อนธนูกับเำอนรบจะได้กันไหม :hao3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 03-06-2018 16:32:35

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 03-06-2018 16:46:13

นที ต้องมีผัวนะ นิสัยจะดีขึ้น 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 03-06-2018 17:01:31

คนคอมเมนท์นั่นน่ะแหละ ที่มาของปัญหาใหญ่แน่ ๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 03-06-2018 17:08:55

ยอมใจคนหลงแฟน ประเคนทุกอย่างเพื่อเธอ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 03-06-2018 17:28:30

 คิดว่าถ้าร้านไม่ใช่เครื่องพิสูจน์ ธนูก็คงจะยกให้เพื่อรบไปหมดเลย โถ พ่อคุณ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 03-06-2018 18:47:29

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 03-06-2018 19:21:35

พ่อสายเปย์ เพื่อรบแล้วเปย์ได้ทุกอย่าง o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 03-06-2018 19:25:21

ยอมเมียหมดจ้าา เทหมดหน้าตักจริงๆ ก็เขารักของเขานี่เนอะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jomzaaa ที่ 03-06-2018 19:28:30

 :seng2ped:คุณพี่นที....จะโผล่มาทามไม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 03-06-2018 19:30:46

เปย์ไม่หยุดฉุดไม่อยู่จริงๆค่ะ งานนี้เพื่อเมียคนเดียว :katai3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 03-06-2018 20:12:36

55555 รบขี้อ่อย ธนูก็ยั่วขึ้น
มารวมตัวกันแล้ว ธนูก็ยกให้ได้หมด เพื่อรบแล้ว ยอม

ทีมเพื่อนธนูคือทำไมรู้ทันไปหมด รู้ใจจริงเลย
ทีมเพื่อนรบตามมาเพราะห่วง ก็หายห่วงละมั้ง

นทีคะ อยู่ในที่ของตัวเองบ้างเหอะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 03-06-2018 20:56:12

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 03-06-2018 20:57:21

สองแกงค์มารวมกันก็ดีเหมือนกัน เวลาถล่มนที จะได้ขนกันไปถล่มทั้งหมด  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 03-06-2018 22:24:55

หวงเหลือเกิน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 03-06-2018 23:37:28

อยากได้แบบธนูซักคนแล้วจะไม่ขออะไรอีกเลยยยย
ยอมทุกอย่างแล้วจ้าาา แอลฟาของเราาา
เพื่อให้ได้รบมาคือให้ได้ทุกอย่างอะ
ดีงามอะไรขนาดนี้ งืออออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 04-06-2018 01:41:25

ทุ่มสุดตัวจริงๆธนู :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 04-06-2018 11:49:06

อ้าววว หวานมาตั้งนาน มีมารผจญโผล่มาตอนท้ายยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 04-06-2018 21:18:05

สุดยอดไปเลยธนู :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 05-06-2018 22:38:32

 o13 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 05-06-2018 23:07:38

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 07-06-2018 02:58:17

เพิ่งได้อ่านเต็มๆ
แฮปปี้มากกกกกก
เรื่องนี้เป็นเหมือนพาวเวอร์สป็อตของเจ้เลย
ขอบคุณมากๆเลยนะหนูนุ่น
แบบมันอบอุ่นหัวใจมาก

เป็นกำลังใจให้ธนูรบต่อไปนะ
ต้องผ่านไปได้ทุกอย่างนั่นล่ะ รักกันขนาดนี้แล้ว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 10-06-2018 13:11:16

ขอบคุณค่า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 11-06-2018 13:40:37

Ep. 14




[รบ]

ผมทำงานที่ร้านแบล็คแพ็คมาได้ครบหนึ่งเดือนแล้วครับ

ใจจริงผมก็ไม่อยากจะข้ามวันเวลาที่ผ่านมาให้คุณคนอ่านพลาดไปหรอก แต่มันไม่มีอะไรตื่นเต้นให้เล่าเลยสักนิด เอ่อ...ถ้าจะให้พูดจริงๆ ล่ะก็...มันก็มีเรื่องตื่นเต้นเกิดกับผมอยู่บ้างสองสามครั้ง

ส่วนใหญ่เป็นเรื่องบนเตียงของผมกับไอ้ธนูหมดเลย

เอ่อ...พูดมาถึงขนาดนี้แล้วแสดงว่าผมต้องเล่าใช่มั้ย งั้นก็เอาแบบคร่าวๆ ก็แล้วกันนะครับ

มันจะมีบางวันที่ไอ้ธนูมันเอาแต่ใจอยู่บ้าง เราจำเป็นที่จะต้องจบลงที่ในร้านกลางวันแสกๆ บริเวณชั้นสองบ้าง ห้องน้ำบ้าง ซอกหลืบแถวๆ หลังร้านบ้าง (โอย นี่ผมต้องเล่าจริงๆ เหรอ) ผมไม่รู้ว่าผมยอมแม่งได้ยังไง แต่มันก็มีวิธีที่ปลุกกระตุ้นผมในแบบของมัน

มันชอบเดินมาแอบบีบสะโพกผม...

ทีแรกผมนึกว่ามันแกล้ง ที่ไหนได้แม่งเดินวนมาแต๊ะอั๋งอยู่นั่น ผมด่าจนไม่รู้จะด่ายังไง แต่พอเราอยู่กันสองต่อสอง ในที่ที่ไม่มีสายตาของผู้คน...ธนูมันก็ดึงตัวผมเข้าไปหาเลย

จากนั้นผมก็...ยอม

ผมเองก็เพิ่งรู้นี่แหละว่าบางทีผมก็ชอบความตื่นเต้น ชอบท่ายืนในซอกหลืบไม่ก็เซ็กส์ด่วนๆ ในห้องน้ำ แต่ผมสาบาน...ที่ผ่านมาผมไม่เคยจัดการกับใครในที่ที่ผมโดนธนูจัดการ มันแปลกใช่มั้ยครับที่ผมมานิยมชมชอบมันทีหลังน่ะ

โชคดีที่ธนูเองก็ดูกาลเทศะ ไม่ได้มีความต้องการตลอดเวลา ถ้าวันไหนทางไม่สะดวก อย่างเช่นลูกค้าล้นร้านงานล้นมือ หรือมีเพื่อนๆ ของเราเดินอยู่ไปทั่วทุกหนทุกแห่ง วันนั้นไอ้ธนูกับผมก็จะอดกันไป

แต่มันก็จะมีบางวันเช่นเดียวกันที่ผมกับมันไปลงเอยที่โรงแรม

หากเป็นโรงแรมล่ะก็...ในหัวของผมจะไม่มีคำว่าเซ็กส์ด่วนๆ อยู่เลย เพราะธนูมันจัดให้ผมทุกรูปแบบ ละมุนเนิบนาบลามไปจนถึงเร่าร้อนรุนแรง อาจเพราะสถานที่เป็นใจรวมไปถึงเรามีเวลากันเยอะ ถึงได้มีกิจกรรมหลากหลายรูปแบบเกิดขึ้น

นั่นแหละครับคือเรื่องที่น่าตื่นเต้นที่สุดในช่วงเวลาที่ผ่านมา นอกนั้นก็ไม่มีอะไรให้น่าหวั่นวิตกเลย ร้านกำลังไปได้สวยและทำกำไรได้อย่างต่อเนื่อง ธนูจะตัดความกังวลไปได้หากร้านยังรักษาระดับอยู่ เพราะพ่อของมันไม่ได้กำหนดนี่ว่าว่าร้านต้องได้กำไรเท่าไหร่ถึงจะยังคงสภาพเป็นร้านของธนูต่อไป

เพราะฉะนั้น...กำไรห้าบาทสิบบาทผมก็จะนับ

ส่วนเรื่องของผมกับเพื่อนๆ เราไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยกับพวกเอกดนตรี แม้ในตอนแรกๆ จะมีท่าทีอึดอัดต่อกันอย่างเห็นได้ชัด แต่เพื่อนมันก็เหมือนผม เมื่อได้สัมผัสอีกมุมหนึ่งของคนพวกนี้...ความชังน้ำหน้าก็เริ่มลดลงมาจนในที่สุดก็อยู่ในระดับเพื่อนที่รู้จักกันและร่วมงานกัน

ธนูมันก็ดูแลผมดีอย่างที่มันเคยพูดกับเพื่อนผม แถมเพื่อนๆ ของมันก็ไม่เคยทำร้ายอะไรผมเลย ฉะนั้นเพื่อนของผมจึงไม่ตั้งข้อสงสัยอะไรใดๆ อีก ตอนนี้ทุกคนจึงหันมาให้กำลังใจไอ้ชู้ตที่ยังคงต้องไปเฝ้าอาการแม่ของมันอยู่...ซึ่งข่าวล่าสุดก็คือแม่ของมันอาการดีขึ้นมาก อาจจะพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ก็จะได้กลับมาอยู่บ้านแล้ว

วันที่ผมกับคนอื่นๆ รู้ข่าวแม่ของชู้ต...ทุกคนดีใจมากที่แม่ของมันกำลังจะได้กลับบ้าน ตอนที่กำลังคุยกันอยู่ ธนูมันเดินผ่านมาได้ยินพอดี มันกวักนิ้วเรียกผมยิกๆ ให้ผมเข้าไปคุยกับมันส่วนตัว สีหน้าของมันกังวลไม่น้อย

‘แม่ชู้ตหายดีแล้ว...มึงกับเพื่อนจะลาออกจากร้านกูไปป่ะเนี่ย’

ยิ่งคบมัน...ภาพความน่ากลัวของมันก็ยิ่งหายไปจากความทรงจำ อาจเป็นเพราะมันไม่เคยแสดงท่าทางน่ากลัวออกมาใส่ผม และแม่งก็ชอบทำใส่คนอื่นน่ะ

‘เป็นแฟนเจ้าของร้านมันลาออกได้ด้วยเหรอ’

พอได้ยินคำตอบของผม ไอ้ธนูมันก็ทำสีหน้าอุ่นใจ มันขยี้ศีรษะของผมแรงๆ หนึ่งทีก่อนจะเดินเลี่ยงไป...ส่วนผมก็ได้แต่ยิ้มตามหลังมัน

ครับ...เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างผมกับธนูไม่ได้มีแค่นั้น มันจะมีบางครั้งที่มันแอบหงุดหงิดบ้างที่ผมตัวติดกับเพื่อน แต่พอไปง้อ...แป๊บเดียวแม่งก็หาย (บางทีผมก็ต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวนิดหน่อย) หึงผมกับลูกค้า (อันนี้เกิดขึ้นเป็นประจำ) หึงผมกับไอ้การ์ด (อันนี้ผมไม่แน่ใจว่าแม่งเกิดขึ้นได้ยังไง) แต่ที่น่าสงสัยที่สุดก็คือ...การเล่นอินสตาแกรมของผม

ผมไม่ได้อัพรูปมานานก็เพราะมัน...มันคนเดียวเลย

‘อย่าเข้าไอจีนะ’

‘เลิกเล่นไอจีเหอะ’

‘มึงจะอัพรูปให้ใครดู ถ้าอยากให้กูเห็นก็ส่งมาให้กูดูคนเดียวสิวะ’

‘ไม่ชอบคนที่เข้ามาเมนต์ให้มึงอ่ะ’

มันเอาแต่ย้ำเรื่องการเล่นไอจีของผมซะจนผมนึกสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมต้องเข้าไปส่องดูไอจีของตัวเองว่ามันมีอะไรผิดปกติ แต่ไม่ว่าจะหายังไง ผมก็ไม่เจอต้นตอที่ทำให้ธนูระแวงขนาดนี้

จนกระทั่งวันนี้...วันที่ผมอัพสตอรี่ถ่ายตัวเองแบบบูมเมอแรงว่าทำงานอยู่ที่เดิม (แน่นอนว่าผมหวังประชาสัมพันธ์ร้านแบล็คแพ็คในทางอ้อม) ใครบางคนก็ทัก Direct message เพราะสตอรี่อันนั้น

ผมคิดว่า...ผมไม่น่าเข้าไปเช็กดูเลย




nateenatee :
น่ารัก




มือของผมสั่นอย่างลนลาน...เข้าใจแล้วว่าทำไมธนูมันถึงระแวงการเล่นแอปไอจีของผมนักหนา บางทีมันอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าพี่นทีติดตามผมอยู่

แม้ในใจจะตื่นกลัวและตกใจ แต่ก็อดรู้สึกนับถือธนูมันไม่ได้ที่ควบคุมอารมณ์ได้นานขนาดนี้ เพราะปกติแม่งคงโยนมือถือทิ้งไปแล้ว...ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ

ธนูที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผม...ส่งสายตามามองด้วยความงุนงงว่าทำไมผมถึงมีอาการแปลกๆ

“มีอะไรหรือเปล่า”

ผมถอนหายใจ ถ้าเริ่มทำตัวมีความลับตอนนี้ ผมก็คงจะมีความลับตลอดไป ซึ่งมันไม่ดีต่อความสัมพันธ์ของเราแน่นอน

“สัญญามาก่อนว่าจะไม่หัวร้อน” เราอยู่ในร้านไอศกรีมกลางแจ้งที่ถึงแม้คนจะเดินผ่านไปผ่านมาน้อยเนื่องจากเป็นเวลาสายๆ แต่นั่นมันก็ไม่มากพอสำหรับการเป็นหลักประกันว่าธนูมันจะไม่กล้าอาละวาด

“อืม” เสียงของมันเย็นชาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมเชื่อว่าในใจมันคงเดาออกไปแล้วครึ่งหนึ่ง

มือของผมเลื่อนโทรศัพท์ของผมไปให้มันดู หน้าจอยังเป็นข้อความจากพี่นทีอยู่เลย

มันมองหน้าผม...จากนั้นก็กดบล็อกพี่นทีอย่างรวดเร็วแล้วส่งโทรศัพท์คืนผม

“มึง...” ผมพึมพำอย่างไม่พูดออกบอกไม่ถูก ธนูในตอนนี้แม่งน่ากลัวกว่าตอนโวยวายซะอีก เพราะมันไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย “คือ...”

“...”

“มึงโอเคนะ”

“ดูมือกูสิ” มันยกมือที่สั่นอยู่ให้ผมได้ดู สีหน้าของมันแดงก่ำแต่ก็ถือว่ามันสะกดกลั้นอารมณ์ได้ดีมาก “กูไม่อยากงี่เง่าใส่มึง เพราะมันไม่ใช่ความผิดของมึง”

“กูเพิ่งรู้ว่าพี่เขากดติดตามกู”

“กูรู้นานแล้ว” มันผลักชามไอศกรีมส่งมาให้ผม “กูโกรธ กูโมโห แต่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับมึงนะ...วางใจได้”

ยังไงผมก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี...

“มึงระบายออกมาได้นะ” ผมค่อยๆ พูดออกมา “มึงเก็บเอาไว้มานาน มันดูไม่ใช่มึงเลยว่ะ”

“มันน่ากลัว...กูย้ำกับมึงหลายครั้งเพราะมันน่ากลัว”

“กูอาจจะรับไหวก็ได้”

มันหยิบมือถือของผมขึ้นมา...ทำท่าจะเขวี้ยงแต่ก็ไม่เขวี้ยง หัวใจของผมเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เพราะถ้ามันเขวี้ยงทิ้งไป มันก็จะกลายเป็นอะไรที่เกินสิ่งที่ผมคาดคิดเอาไว้จนเกินไป

“มึงรับไม่ไหวหรอก” มันถอนหายใจในที่สุด วางมือถือของผมลงกับโต๊ะที่เดิม “ดูจากแววตาเมื่อตะกี้...กูก็รู้แล้ว”

มันไม่ใช่ว่าผมรับไม่ไหว...แต่ผมตกใจต่างหาก

ผมลอบมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหมาย มันรู้ว่ามันจะออกอาการแบบนี้ มันถึงได้พยายามข่มทุกทางเพื่อให้มันเป็นปกติมากที่สุด ซึ่งสิ่งที่มันทำ...มันไม่ได้ทำเพื่อตัวเองเลย

มันทำเพื่อผม...

ผมขยับฝ่ามือไปเกาะกุมฝ่ามือของอีกฝ่ายแล้วยิ้ม “เห็นมั้ยว่ากูไม่ได้ตอบอะไรพี่คนนั้นเลย”

“เห็น”

“สบายใจแล้วใช่มั้ย”

ดวงตาของมันขยับขึ้นมามองผม จากนั้นก็ยิ้มมุมปาก “กูชอบที่มึงบอกกูทุกอย่าง”

“เพราะกูรู้ไงว่ามึงจะเป็นยังไง” ผมตอบ “ถ้ากูปิดบังเอาไว้...มึงคงเขวี้ยงมือถือกูทิ้งแน่ๆ”

“อืม”

“...”

“กูคงทำงั้น”

แม่งไม่ได้มีความคิดว่าช่วงนี้ข้าวยากหมากแพงเลยสักนิด...

“อย่าไปยุ่งกับมัน อย่าไปคุยกับมัน อย่าไป...มองหน้ามัน” ธนูกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ “เข้าใจมั้ย”

ผมพยักหน้าเบาๆ...ทดเอาไว้ในใจว่าห้ามให้คนที่ชื่อนทีเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในความสัมพันธ์ระหว่างผมกับธนูเด็ดขาด

แต่ก็นะ...เหมือนสวรรค์จะไม่ฟังคำวิงวอนของผม

ไม่สิ...เหมือนพี่นทีมันจะไม่ยอมให้กลายเป็นแบบนั้น







ตอนที่ผมกับธนูกลับมายังร้านในเวลาบ่าย...สถานการณ์ในร้านก็เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

เมื่อเพื่อนๆ ของธนูเห็นว่าธนูมันกลับมา สีหน้าพวกมันโล่งใจชนิดที่ว่าผมนึกว่ามันเห็นพ่อพระมาโปรดยังไงยังงั้น

พี่นที...คือแขกที่เข้ามาเยี่ยมในบ่ายวันนี้

เขามองธนูยิ้มๆ ก่อนจะตวัดสายตามามองผม ธนูตวัดสายตาหันมามองผมพร้อมส่งสัญญาณ ผมจึงถอยหลังกรูดจนหลังเกือบไปชิดติดประตูหน้าร้าน

ไอ้เบียร์มันเคยแซวผมผมว่าผมเป็น ‘คนกลัวผัว’

กูแค่เกรงใจเฉยๆ!

หัวใจผมเต้นแรงไม่หยุด ไม่ใช่เพราะพี่นทีมีความละม้ายคล้ายคลึงธนูอยู่หลายส่วน แต่เป็นเพราะที่ผ่านมา...ธนูมันย้ำกับผมหลายรอบว่าคนคนนี้คือคนที่ผมห้ามเข้าใกล้โดยเด็ดขาด พอได้มาเจอตัวจริงอีกครั้งมันก็อดรู้สึกหน่วงหนักในหัวใจไม่ได้

กลัวฉิบหายว่าธนูจะหลุดจากอารมณ์ที่มันข่มเอาไว้อยู่

“สิ่งที่กูกลัวเหมือนจะจริงแฮะ” พี่นทีพูดกับน้องชายต่างแม่ “กูนึกว่ารบจะเป็นของเล่นแก้เบื่อของมึง...แต่กูมาเห็นกับตาแล้ว ดูเหมือนว่ารบจะเป็นมากกว่าของเล่นของมึงสินะ”

“การ์ด” เสียงธนูดังมากซะจนคนถูกเรียกอย่างการ์ดถึงกับสะดุ้งโหยง “วันนี้พื้นดูสะอาด”

ธนูก้มตัวลง...ถอดรองเท้าออกมาข้างหนึ่ง...

“เหมาะกับการถอดรองเท้าเดิน”

...จากนั้นก็โยนใส่พี่นที

พี่นทีเอียงคอหลบได้ แต่มีสีหน้าขุ่นเคืองไม่น้อย มีแต่ผมคนเดียวที่ตกใจกลัวจนแทบจะเอายกเอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผาก ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ ของธนูดูเคยชินกับสถานการณ์แบบนี้ดี

ทุกคนพร้อมเข้าไปรุมพี่นทีชนิดที่ว่าแค่รอคำสั่งธนูเท่านั้น...

“กวนตีนนะมึง”

“ที่นี่ไม่ต้อนรับ”

“กูเป็นลูกค้า”

“มึงเป็นลูกค้าที่เป็นแบล็คลิสต์”

“กูแค่จะมาดูหน้า...” พี่นทีหันมาหาผม ผมค่อยๆ อาศัยเสาที่ตั้งอยู่บริเวณใกล้ๆ ช่วยให้ผมหลบพ้นสายตาของเขา “มึงคงเล่าเรื่องของกูให้เขาฟังเยอะเลยสินะ” ท้ายประโยคเขาหันไปคุยกับธนู

รองเท้าอีกข้างของธนูลอยไปยังจุดจุดเดิม...คราวนี้โดนอกของพี่นทีเต็มๆ

“ไอ้เหี้ย” ใบหน้าของพี่ชายธนูไม่มีรอยยิ้มหลงเหลืออยู่แล้ว

“จะกลับไม่กลับ...ถ้ามึงไม่กลับ กูไม่หยุดอยู่แค่รองเท้าแน่”

ผมไม่รู้ว่ามีอะไรเข้าสิงพี่นทีถึงได้กล้าเข้ามาในร้านนี้คนเดียวโดดๆ เมื่อเห็นว่าอยู่ไปก็มีแต่จะเป็นภัยกับตัวเอง ผมจึงเห็นเขาลุกขึ้นยืนในเวลาต่อมา

เท้าของผมขยับอย่างรู้หน้าที่ตัวเอง แต่พี่นทีก็ไม่วายมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผมพอดี

เวรกรรม นี่ผมอุตส่าห์พยายามเลี่ยงอย่างสุดๆ แล้วนะ

“ทำไมไม่ตอบดีเอ็ม”

ผมไม่กล้าตอบ...หางตาของผมมองเห็นธนูกำลังจะพุ่งตรงเข้ามากระชากพี่ชายของตัวเองอยู่รอมร่อ ผมไม่อยากให้ร้านซึ่งกำลังไปได้ดีต้องกลับมาพังอีกครั้งเพราะอารมณ์ที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของธนู...

...ผมจึงเลือกที่จะเดินหนีไปแทน

ไม่รู้ว่าคนที่ถูกผมเมินจะทำหน้ายังไง...แต่ดูเหมือนบรรยากาศในร้านจะกลับมาสงบอีกครั้งเมื่อเขาคนนั้นเดินจากไป

ธนูหายใจหอบ...มันดูโกรธจัดแต่พยายามที่จะไม่ระบายความโกรธนั้นออกมา มันเดินมาจับไหล่ผมพร้อมกับบีบแน่นจนใบหน้าของผมเหยเก ในที่สุดมันก็ปล่อยผม

“ขอโทษ” มันกระซิบ “และก็...ขอบคุณมาก”

ใครบ้างจะไม่รู้จักแฟนตัวเอง และใครบ้างจะไม่เข้าข้างแฟนตัวเอง...

“ก็กูเป็นแฟนมึง”

“ขอไปยิม” มันบอกผม “ไม่ไหว...รู้สึกอยากต่อยใครสักคน เอ๊ย กระสอบทราย”

“โอเค”

ธนูหอมแก้มผมเร็วๆ แล้วรีบเดินจากไป...การ์ดค่อยๆ ขยับมาคุยกับผม ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้

“มันคุมอารมณ์เก่งขึ้นเยอะเลย สงสัยคงเป็นเพราะมีความรัก”

“จริงๆ แล้วมันกลัวว่ามึงจะไม่ชอบมัน” ก้องเข้ามาเสริม “เวลาที่มัน...โกรธเกินไป”

“ที่ผ่านมาก็ยังไม่เคยเห็นเลย” ผมบอกเพื่อนๆ ของธนู พวกมันมองตากันแล้วส่ายหน้าเบาๆ

“อย่าเห็นเลยดีกว่า”

“ขืนเป็นแบบนั้นร้านคงพัง...ขายต่อไม่ได้แน่ๆ”

แม้แต่ตัวธนูเองยังบอกว่ามันน่ากลัว...ฉะนั้นผมจึงเชื่ออย่างสนิทใจว่าไม่ควรไปกระตุ้นต่อมโมโหขีดสุดของธนู กระทั่งทดลองเฉยๆ ก็ไม่ควรจะไปลอง ธนูมันบอกผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าในเรื่องนี้ มันคงกลัวจริงๆ ว่าผมจะรับไม่ได้ในสิ่งที่มันซุกซ่อนเอาไว้

จริงๆ แล้ว...ถ้ามันเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นผมคงต้องพิจารณาตัวเอง

เพราะมันแปลว่าผมยังไม่สามารถทำให้มันไว้วางใจได้มากพอ

[ธนู]

ผมไม่เคยคาดคิดด้วยซ้ำว่าตัวเองจะสามารถข่มอารมณ์โกรธได้นานถึงขนาดนี้

เพราะผมรู้ว่าตัวเองไม่เหมือนใคร...เกิดมามีของรักของหวงไม่กี่สิ่ง (แถมบางชิ้นแม่งก็ใหญ่เท่าดวงจันทร์ซะด้วย...ไม่สิ มันคือดวงจันทร์นั่นแหละ) การที่ผมหวั่นกลัวว่าจะเสียของที่ผมรักมากที่สุดไปย่อมเป็นอะไรที่ทำให้ผมหวาดระแวง โมโหและหงุดหงิดได้ง่าย แต่ถ้าผมแสดงออกให้รบเห็นออกไปล่ะก็...มันต้องชิ่งหนีผมแน่

ฉะนั้นแทนที่ผมจะระบายอารมณ์กับกระสอบทราย...ผมจึงเลือกมาระบายกับต้นตอที่ทำให้ผมผิดปกติแบบนี้ ไอ้นทีขับรถออกจากร้านไปได้ไม่ถึงห้านาที ผมก็ขี่มอ’ไซค์ของผมไล่ตามจากนั้นก็ปาดหน้าให้มันหยุดรถของมันซะ

พอผมทำแบบนั้น...รถของพวกไอ้นทีก็มาล้อมหน้าล้อมหลังผมเต็มไปหมด

แปลว่ามันไม่ได้มาคนเดียวตั้งแต่แรก มันมาพร้อมกับพรรคพวกของมันนั่นเอง

ที่เคยขู่เอาไว้สงสัยแม่งไม่จำ...

“มึงลงมา” ผมเดินไปทุบกระจกรถฝั่งที่นทีมันขับ “ลงมา...เดี๋ยวนี้”

พวกของมันก้าวเท้าเข้ามา...พอเห็นว่าเจ้านายของมันลงจากรถ พวกมันก็แค่หยุดรอคำสั่งว่าจะเอายังไงกับผมต่อดี

ตอนนี้ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้า สามารถทำลายได้แม้กระทั่งรถทุกคันที่อยู่ตรงหน้า

นทียืนกอดอก เอนหลังพิงรถจ้องหน้าผม...

“คนนี้...กูให้ไม่ได้” ผมตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ “มึงได้ทุกอย่างจากกูไปแล้ว แต่คนนี้กูขอ มึงห้ามยุ่ง...ห้ามยุ่งเด็ดขาด”

นทีโบกมือไล่พวกของมันให้ขยับถอยห่างออกไปไกลๆ

“ก็ยังไม่คิดจะทำอะไรเลย” มันตอบผมกลับมาด้วยน้ำเสียงนิ่ม

ความนิ่งของมันทำเอาอารมณ์ผมคุกรุ่น “มึงแน่ใจนะ”

“ไม่รู้สิวะ” มันยักไหล่ ท่าทางยียวน “แล้วมึงแน่ใจได้ยังไงว่าเขารู้สึกเหมือนกันกับมึง”


“...”
“แต่กูก็เห็นมันหลบกูแล้ว...ทั้งหลบตาและก็หลบหน้า ท่าทางมึงจะเลี้ยงมันมาดีมาก”

“มันเป็นแฟนกู”

นทีสะอึกไปเล็กน้อย “แฟน?”

“ใช่” ผมตอบก่อนจะกระชากคอเสื้อมันเข้ามา “กูจะบอกมึงเอาไว้...ทุกสิ่งทุกอย่างที่มึงเอาไป กูไม่เคยนึกเสียดายมันเลยแม้แต่อย่างเดียว แต่ถ้ามึงมายุ่งกับรบ...หรือทำอะไรมันแม้แต่ปลายเล็บล่ะก็...”

“...”

“พี่ชายต่างแม่กูก็ฆ่าได้”

นทียกมืออีกครั้งเพื่อห้ามลูกน้องของมันไม่ให้เข้ามาช่วย ผมสะบัดคอเสื้อมันทิ้งอย่างไม่ปราณี พร้อมกับเดินหนีไป

ถ้าเป็นเมื่อก่อน...ผมคงจะชกหน้าก่อนพูดคุยไปแล้ว แต่พอมาคบกับรบเต็มตัว รบทำให้ผมมีเหตุผลมากขึ้น ทั้งๆ ที่ใจผมน่ะอยากชกหน้าพี่ชายคนนี้จะตายห่า เพราะอะไรน่ะเหรอครับ...

ผมยังจำได้ดีอยู่เลย ตอนที่รบแม่งด่าผมฉิบหายเรื่องที่ว่าผมไปบุกรังไอ้นที มันบอกว่าผมให้ผมคิดได้เองว่าทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง...ไม่สนใจคนที่อยู่ข้างหลังอย่างมันเลยสักนิด

มันทำให้ผมใจเย็นลง...ทั้งๆ ที่มันก็อยู่เฉยๆ

แต่เอาเข้าจริงๆ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเสือร้ายในตัวผมมันจะออกมาตอนไหน ทุกอย่างขึ้นอยู่กับรบ...และก็ไอ้คนที่มเพิ่งจะไปขู่มาล้วนๆ

เรื่องนี้แม่งคือจุดอ่อนของผมจริงๆ

[รบ]

ธนูหายไปนานเกินกว่าที่ผมคาดการณ์เอาไว้

ตอนร้านปิดมันก็ยังไม่กลับมา...แต่ผมค่อนข้างแน่ใจว่ามันไม่ได้ไปที่อื่นนอกจากยิม เพียงแต่ว่าวันนี้อาจจะใช้เวลานานหน่อยเพราะมันบอกว่ามันโคตรจะหงุดหงิด

ผมก็เลยตอบไปแต่เพียงว่า ‘อย่าไปเข้าใกล้อาม่าอาอึ้มก็แล้วกัน’

เย็นวันนั้นผมจึงตัดสินใจกลับบ้านเร็วเพราะธนูบอกว่าให้กลับบ้านได้เลยไม่ต้องรอมัน หลังจากเช็กจนแน่ใจว่ามันไม่ได้ไปบุกรังของใครที่ไหน ผมจึงยอมกลับแต่โดยดี

ตอนที่ผมกลับมา...บ้านผมก็ไฟดับหมดแล้ว รันกับแดดดี้คงหลับอยู่ ฉะนั้นผมจึงไขกุญแจอย่างเงียบเชียบที่สุด

“ต้องให้พ้นสายตาของธนูก่อน...ถึงจะยอมคุยใช่มั้ย”

ผมสะดุ้งจนทำพวงกุญแจหล่นลงกับพื้น...มีเงาดำตะคุ่มอยู่ที่บริเวณหน้าบ้านของผม

เวรเอ๊ยยยยยยยยยยยย ทำไมต้องเป็นคนคนนี้ด้วยวะ

ผมมองซ้ายมองขวาหาทางหนีทีไล่...แต่ไอ้พี่นทีเร็วกว่าผมเพราะมันเดินมาคว้าไหล่ของผมหมับ

“ก็จับตัวได้นี่หว่า...ไม่เห็นจะมีไฟช็อตอะไร”

ลำตัวของผมสะบัดมือใหญ่นั้นออก “อย่ามายุ่งกับผม”

“ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า”

“ผมไม่...”

“คุณพ่อกับน้องสาวดูน่ารักมากนะ สองคนนี้เขาเคยมีประสบการณ์กับพวกมาเฟียป่ะ”

ผมชักสีหน้าใส่ไอ้นที (เลื่อนขั้นให้กลายเป็นศัตรูเป็นที่เรียบร้อย) รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่งที่มันใช้แดดดี้กับน้องสาวมาข่มขู่ผม แต่ก็นั่นแหละ...ตอนนี้มันทั้งรู้ที่อยู่ผมแถมยังรู้อีกว่าผมมีครอบครัวอยู่ในบ้าน จะให้ผมทำอะไรได้อีก

“คุณ เอ่อ พี่...”

“เลือกสักอัน”

“มึงห้ามมายุ่งกับครอบครัวกู”

อีกฝ่ายดูประหลาดใจนิดๆ ที่ผมเลือกใช้สรรพนามแบบนั้น...แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร

“เข้าใจแล้วว่าทำไมธนูมันถึงชอบ...มึง” มันใช้สายตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “สงสัยแม่งเบื่อความอ่อนหวาน เลยเปลี่ยนมาเป็นความรุนแรงป่าเถื่อน”

“หุบปาก” ผมผลักมัน

มันคว้าข้อมือผม “ออกไปคุยกัน”

“ไม่ได้”

“นี่ไม่ได้ยินคำขู่ที่กูเคยพูดไปเหรอ”

โว้ยยย หงุดหงิดฉิบ “ก็ได้”

ผมกัดฟันตอบรับ เดินนำมันออกมาจากข้างหน้าประตูบ้านเพื่อออกมาทางประตูรั้ว ผมมองดูแสงไฟจากห้องของรันกับแดดดี้ ทั้งคู่ยังคงหลับสนิทอยู่...

ผมจะลองเล่นตามเกมแม่งไปก่อน...ถ้ามีโอกาสสลัดตัวเองให้หลุดออกมาเมื่อไหร่ ค่อยว่ากันอีกที

ธนู...กูขอโทษจริงๆ





[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 13 _ p. 19 _ 0 3 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 11-06-2018 13:40:54

ผมไม่อยากแม้แต่จะนั่งอยู่บนรถราคาแพงหูดับตับไหม้คันนี้แม้แต่เสี้ยววินาที แต่ไอ้นทีมันไม่ยอมปล่อยผมลงไปง่ายๆ พอผมขึ้นไปนั่ง มันก็ขับพาผมมายังสถานที่ที่เรียกว่าเปลี่ยวสุดๆ ชนิดที่ว่ามันสามารถฆ่าผมได้โดยที่ไม่มีใครรู้หลังจากเวลาล่วงเลยไปแล้วสามวัน

คนคนนี้แม่งอันตรายจริงๆ

นทีก็เหมือนธนูแต่เป็นเวอร์ชั่นที่โตกว่าและเจ้าเล่ห์กว่า สองคนนี้คงได้พ่อมาเยอะเพราะมีท่าทางและใบหน้าที่คล้ายกันมาก...แต่ก็นั่นแหละ แม้จะหน้าเหมือนแฟนผม แต่ใช่ว่าผมจะมีความจำเป็นที่จะต้องชอบมัน

ใครจะไปทำใจชอบคนที่ข่มขู่จะทำร้ายครอบครัวของผมได้...ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นพี่ชายต่างแม่ของคนรักก็ตาม

“ต้องการอะไร” หลังจากที่เงียบอยู่นาน ในที่สุดผมก็เผลอระเบิดใส่อีกฝ่ายจนได้ “โตๆ กันแล้ว...เลิกแย่งของน้องชายสักที!”

นทีถลึงตามองผม...มันคงไม่คิดล่ะมั้งว่าผมจะกล้าพูดถึงขนาดนั้น

ใจเย็นไอ้รบ...มันยิงมึงนัดเดียวก็ไม่มีใครได้ยินหรอกนะถ้าอยู่แถวนี้

“กูหมายถึง...ของอื่นๆ” ของอื่นๆ ที่ไม่ใช่กูอ่ะ กูไม่ได้หลงตัวเองขนาดนั้น

“มึงจะไปเข้าใจอะไร”

“กูไม่อยากเข้าใจหรอก คนที่กูเข้าใจคือแฟนกูโน่น คนอย่างมึงแม่งบ้า...ได้ทุกอย่างไปแล้วก็ยังตามราวีไม่เลิก มึงขาดความอบอุ่นเหรอ”

“นี่มึง!” นทีจับใบหน้าผมแล้วบีบ แต่ผมไม่ยอมแพ้

“กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงจะรู้สึกยังไงกับน้อง แต่ชีวิตธนูเองมันก็ย่ำแย่ ดีไม่ดีอาจจะแย่กว่ามึงด้วยซ้ำ” ผมพูดต่อไปแม้เสียงของผมจะฟังดูอู้อี้มากก็ตามที “ตั้งแต่พ่อมันรับมึงเข้ามา...ชีวิตมึงก็ดีกว่ามันมาโดยตลอด พ่อมึงกับมันก็เทใจมาให้มึงคนเดียว แถมมึงก็ได้ธุรกิจของครอบครัวไปแล้วมากกว่ามันตั้งเยอะ มึงยังจะต้องการอะไรอีกวะ”

มันสะบัดหน้าผมทิ้ง...สีหน้าของมันดูโกรธจัด มือไม้ของมันสั่นพร้อมลงมือฆ่าผมทุกเมื่อ

แต่ขอโทษทีเถอะ...ผมเก็บกดมานานอยากระบายออกไปสักที ผมสงสารธนู ผมไม่อยากให้ชีวิตมันต้องมาโดนพี่ชายคนนี้แย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปอีกแล้ว

“มึงเคยลำบากมามากก็จริง แต่ตอนนี้มึงก็สบายไปแล้ว ถามจริงเหอะ...ใจจริงมึงต้องการอะไร”

“มึง...ไม่เข้าใจ”

“ก็บอกให้กูเข้าใจมาสิวะ”

“กู...ไม่เคยมีน้อง!” มันทึ้งหัวตัวเอง “โว้ย ทำไมกูต้องมาพูดเรื่องนี้กับมึงด้วย”

ผมกระพริบตามอง...ดูเหมือนว่าผมจะไปจี้ใจดำไอ้นทีเข้าให้แล้ว

“มึงเล่ามาได้”

“ไม่เล่า”

“เล่ามา”

“คิดเหรอว่าคนอย่างมึงจะบังคับกูได้...กูไม่ยอมมึงเหมือนน้องกูหรอกนะเว้ย”

ผมชะงักกึก...ก่อนจะชักสีหน้าใส่มัน “นี่มึงตามติดชีวิตกูมาเท่าไหร่แล้ว”

“สักพัก”

“...” ผมหรี่ตามองมัน

“พักใหญ่ๆ” มันตอบผมในที่สุด “คนอย่างมึงคุยง่ายกว่าคนอย่างธนูเยอะ รายนั้นแม่งกะเข้ามาต่อยกูอย่างเดียว ไม่รู้ว่าแม่งจะเกลียดอะไรกูขนาดนั้น”

“ให้กูพูดจริงๆ ใช่มั้ยว่าเพราะอะไร” ผมพูดเสียงเย็นๆ กับมัน

มันพ่นลมเฮือกใหญ่แล้วถอนหายใจออกมา... “เฮ้อ กูจะบ้า”

“อะไร” งงเหมือนกันว่าผมพูดกับมันได้ลื่นไหลแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“กูสนใจมึงเข้าไปได้ยังไง”

ผมไม่มีเวลาแม้กระทั่งช็อก...เพราะผมต้องร้องด่ามันก่อน “มึงห้ามสนใจ!”

“กูรู้แล้วโว้ย” นทีหันมาร้องใส่ผม “ธนูไม่เคยพูดกับกูแบบมีสติขนาดนั้นมาก่อน...กูคงไม่กล้ายุ่งกับมึงแล้วล่ะ”

ผมกระพริบตามองมัน ไม่เข้าใจสิ่งที่มันเพิ่งพูดเลยสักนิด “มึงหมายความว่ายังไง”

“ก็วันนี้มันแม่งทำเท่...บุกเดี่ยวเข้ามาหากูอีกแล้ว”

“...” ใจผมร่วงลงไปกองกับพื้น...นี่มันเจ็บตัวอีกแล้วเหรอ

“เดี๋ยว ไม่มีความรุนแรงเกิดขึ้น” แปลกแต่จริงที่ไอ้นทีคนนี้เดาใจผมออก “มันก็แค่บุกเข้ามาคุยกับกู ระหว่างทางที่กูออกมาจากร้านมึง”

“คุย...อะไร”

“บอกว่าห้ามยุ่งกับมึง...คนนี้มันขอ”

ผมอดที่จะอึ้งไม่ได้...สิ่งที่ผมคิดไว้คือมันพุ่งตัวเข้าไปชกหน้านที ชก ชก และก็ชก

“มันเปลี่ยนไปเยอะก็เพราะมึง” นทีตวัดสายตาหันมามองผม “เพราะงี้ไงกูถึงอยากมาคุยกับมึงน่ะ”

“กู...กูเนี่ยนะ”

“ใช่”

“มึงต้องการอะไรกันแน่”

ผมเห็นมันนวดขมับตัวเอง ไม่มีแม้แต่วี่แววแห่งความเจ้าเล่ห์หลงเหลืออยู่ มีเพียงแต่ความหนักอกหนักใจล้วนๆ

“กูอยากดีกันกับน้องชายแล้วว่ะ”









ผมกลับบ้านหลังจากใช้เวลาพูดคุยกับนทีร่วมหนึ่งชั่วโมงครึ่ง

แม้ใจของผมจะอยู่ข้างธนูอย่างเต็มเปี่ยม แต่พอได้มาฟังเรื่องราวจากฝั่งของนทีผมก็อดรู้สึกอึ้งไม่ได้เหมือนกัน สิ่งที่ธนูคิดนั้นแตกต่างจากสิ่งที่นทีคิด...ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มันทั้งสองคนก็ยังเป็นพี่น้องกันอยู่ดี

เริ่มจากตอนที่ธนูต้องเรียนโฮมสคูล นทีมันบังเอิญไปได้ยินสิ่งที่พ่อของมันพูดกับครูที่โรงเรียนธนูว่ามันจะกลายเป็นเด็กที่ก่อปัญหาอย่างรุนแรง เนื่องจากมันมีปัญหาเรื่องการระงับอารมณ์ และถ้าอารมณ์ของมันประทุขึ้นมาเมื่อไหร่ เด็กที่อยู่ใกล้ๆ ก็จะได้รับอันตรายอย่างยิ่ง ซึ่งรายล่าสุดที่ทำให้ธนูมันมีปัญหานั้นขาหักไปสองข้าง แถมยังมีผู้ปกครองขู่จะฟ้องทางบ้านของธนูอีกด้วย

ฉะนั้นพ่อของมันจึงแก้ปัญหาด้วยการตัดสินใจให้ธนูเรียนโฮมสคูลอยู่บ้าน พยายามให้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีผู้คนข้องเกี่ยวน้อยที่สุด เนื่องจากมันเป็นเด็กที่ไม่เหมือนใครและไม่ค่อยเคารพผู้ใหญ่ มันจึงจำเป็นที่จะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพื่อป้องกันการเกิดปัญหาเรื่องการทำร้ายร่างกายเด็กคนอื่นๆ

ในตอนนั้นนทีซึ่งถูกประกาศว่าเป็นทายาทอีกคนของที่บ้านก็เริ่มสร้างชื่อเสียงให้กับที่บ้าน มันจำเป็นต้องได้เรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุดและมีเพื่อนที่ดีที่สุดเพื่อที่บ้าน ทั้งๆ ที่มันเองก็ไม่ใช่เด็กที่ถนัดออกสังคมหรือมีความรู้เกี่ยวกับธุรกิจ แต่มันก็จำเป็นที่จะต้องทำ

เนื่องจากมันรับรู้มาโดยตลอดว่าธนูนั้นมันชอบตีกลองมาก...มากถึงขนาดที่ว่าทั้งฝึกซ้อมและดูคลิปนักดนตรีซึ่งรับหน้าที่เป็นมือกลองของวงทั้งวันทั้งคืน ไม่เคยมีคำพูดไหนที่ออกมาจากปากของมันเลยสักครั้งเดียวว่ามันอยากสืบทอดกิจการของพ่อ

เพราะอย่างนั้นนทีจึงต้องรับหน้าที่เป็นลูกชายที่อยู่ในกรอบ ทำทุกอย่างในวิถีที่ลูกคนรวยควรทำ ปล่อยให้ธนูได้ใช้ชีวิตอย่างที่มันต้องการในแบบที่ต้องเฝ้าระมัดระวังการใช้ความรุนแรงของมันอีกทีหนึ่ง

ทั้งๆ ที่นทีไม่ได้คิดร้ายกับธนูในแบบที่มันคิดขนาดนั้น แต่สถานการณ์ระหว่างทั้งคู่กลับไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก พื้นเพนทีเองก็ไม่ใช่คนที่สุภาพเรียบร้อย พอธนูแรงใส่กลับมามันก็แรงใส่ตอบกลับไป กลายเป็นว่าหากสองพี่น้องคู่นี้จะได้คุยกัน บทสนทนาเหล่านั้นต้องเต็มไปด้วยการถกเถียง...ถ้าไม่เถียงหรือด่าก็จะไม่ได้คุยเลย (อันนี้นทีเป็นคนพูดเอง)

พอนานวันเข้า...นทีเองก็เริ่มจะหมดวิธีเข้าหาตัวน้องชาย ยิ่งเข้าไปพูดคุยก็ยิ่งได้รับแต่ความเย็นชาตอบกลับมา ฉะนั้นนทีจึงใช้วิธีแย่งข้าวของเพื่อเรียกร้องความสนใจ ใครจะไปรู้ว่ายิ่งแย่ง...ธนูเองก็ยิ่งเฉยเมย ไม่คิดจะให้ความสนิทสนมกับพี่ชายคนนี้เลย

เวลาล่วงเลยมานาน จากหนึ่งปีกลายเป็นสิบกว่าปี...วิธีเรียกร้องความสนใจจากนทีจึงกลายเป็นวิธีที่รุนแรง บางครั้งก็มีเลือดตกยางออก...สิ่งที่ธนูมอบให้จึงมีแต่ความเกลียดชัง ไม่เคยมีครั้งไหนที่ธนูอยากทำความรู้จักพี่ชายต่างแม่ของมันคนนี้จริงๆ เลยสักครั้ง นทีเล่าว่าอาจเป็นเพราะมันเจ็บจากการถูกยัดให้เข้าไปในเรียนในบ้านโดยไม่ทราบเหตุผล แถมยังให้มันเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างมันกับพี่อีก จะไม่ให้มันฝังใจเรื่องนี้ได้อย่างไรไหว

ส่วนเรื่องของพ่อ...เอาเข้าจริงๆ นทีก็ถูกพ่อเทพอๆ กันกับธนูเพราะพ่อคนนี้ฝังใจเรื่องการสูญเสียภรรยาที่รักทั้งคู่ไปมาก คนภายนอกอาจจะมองว่าพ่อให้ความรักแก่นทีมากกว่า ซึ่งคนจะมองอย่างนั้นก็ไม่ผิด...เพราะธนูไม่ได้คิดอยากจะเอาสมบัติชิ้นไหนจากที่บ้านไปเลย เว้นเสียแต่ที่ดินตรงแบล็คแพ็คที่นทีเพียรพยายามแย่งกลับคืนมาเป็นของที่บ้าน

เพราะอะไรน่ะเหรอ

เฮ้อ...ฟังสิ่งที่มันพูดแล้วผมรู้สึกสะเทือนใจเป็นบ้า

มันแค่อยากให้น้องอยู่บ้านเดียวกันกับมัน...

ตอนผมฟังจบ...ผมเองก็รู้สึกอึ้งมาก ไม่ใช่ว่าผมจะมองว่าแฟนผมมันเป็นมนุษย์ผิดปกติ ตรงกันข้าม...มันคือมนุษย์ที่สมควรได้รับความช่วยเหลือต่างหาก แฟนของผมมีปัญหาเรื่องการระงับอารมณ์ตัวเองไม่พอ มันยังมีปัญหาเรื่องการเข้าใจผิดกับที่บ้านอีก แบบนี้ผมปล่อยเอาไว้ไม่ได้ซะแล้ว

ผมต้องทำอะไรสักอย่าง!

อ้อ...ถ้าจะถามว่าทำไมผมถึงเชื่อคำพูดของนทีคนนี้นัก ก็เพราะบังเอิญผมไปเห็นรูปที่หล่นออกมาจากม่านบังแดดในรถของมันน่ะ

มันเป็นรูปของมันกับธนูตอนเด็ก...แม้จะถ่ายด้วยกัน แต่ก็ยืนห่างกันเป็นโยชน์

คงไม่มีคนที่เกลียดน้องชายตัวเองคนไหนจะเก็บรูปน้องไว้บนรถหรอกมั้งครับ ผมคิดว่านะ









เช้าวันต่อมา...ผมมาถึงร้านแบล็คแพ็คตั้งแต่ไก่โห่

ตอนที่ผมเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง การ์ดกับคนอื่นๆ ยังนอนอยู่บนที่นอนอยู่เลย...ส่วนเป้าหมายที่ผมจะมาหานั้น ยังคงหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงคล้ายกับว่าเมื่อวานไม่ได้โมโหใครมาเลยสักนิด

ผมลอบถอนหายใจระหว่างมอง...ธนูแม่งต้องเป็นคนติสต์ขนาดไหนนะ เพราะมันปฏิเสธความรักจากคนที่รักมันได้ลงคอเพราะอยากอยู่อย่างเงียบๆ กับเพื่อนอีกสี่คนบริเวณชานเมืองของกรุงเทพฯ

จริงๆ แล้ว...ผมเองก็ไม่รู้ว่าต้องเริ่มยังไงด้วยซ้ำ

“หืม” มันขยับตัวไปมา หันมามองผมด้วยนัยน์ตาปรือๆ ก่อนจะยื่นแขนมาดึงมือผมให้เข้าไปใกล้จนผมต้องทิ้งตัวนั่งลงข้างเตียงของมัน “มาเร็วจัง...อยากเจอกูไวๆ เหรอ”

“คือ...มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ” ผมมาฆ่าตัวตายหรือเปล่าวะ...แต่ไม่รู้สิ ผมไม่อยากมีความลับอะไรกับมันน่ะ ถึงจะรู้ว่าเรื่องใหญ่แบบนี้ต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปก็ตาม

“เรื่องดีมั้ย” มันยังคงงัวเงีย แกล้งจูบที่หลังฝ่ามือของผมเล่นๆ สองสามครั้ง

ไม่กล้าพูดเลยกู...

“ถ้ายังไม่กล้าพูด...เรามาเสริมความกล้าให้มึงกันก่อนดีมั้ย” มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ลองใกล้ชิดกันอีกสักนิดเป็นไง...มึงจะได้เลิกเขินกู”

มึงเมาความง่วงเหรอ...พูดจาอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง

ไม่รู้สิ ถ้าทำให้ธนูมันอารมณ์ดีก่อน...บางทีมันอาจจะไม่หงุดหงิดง่ายก็ได้

เอาวะ ลองดูสักตั้ง

มือของผมควานไปที่ใต้ผ้าห่มทั้งๆ ที่ธนูมันยังสะลึมสะลืออยู่ เมื่อสัมผัสได้ถึงเป้าหมายแล้ว...ผมก็จัดการสอดมือเข้าไปในกางเกงของมันทันที

ผมขอประกาศไว้ ณ ตรงนี้...เจ้าหนูมันตื่นนานแล้วครับ

ลำตัวของมันขยับเพื่อให้ผมได้ทำสิ่งนั้นให้มันสะดวก ก่อนจะยิ้มแล้วเรียกใบหน้าของผมให้เข้าไปใกล้

“จูบด้วย” มันทำเสียงอ้อน...ผมจึงได้เข้าไปจูบมันอย่างดูดดื่มพร้อมๆ กับใช้มือสร้างความสุขสมในยามเช้าให้กับมัน...

ฉิบหายแล้ว...แล้วน้องผมล่ะ ปล่อยทิ้งไว้แบบนี้เหรอ

โธ่เอ๊ย ธนู...มึงติดหนี้กูหนหนึ่ง









“ตกลงมีอะไรจะพูดกับกู” ธนูออกมาจากห้องน้ำด้วยกลิ่นที่หอมฟุ้ง หยดน้ำเกาะตามลำตัวของมันซึ่งแน่นอนว่าเซ็กซี่เกินกว่าที่ผมจะบรรยาย “มึงไปนอกใจกูมาเหรอ”

สีหน้า แววตา น้ำเสียง และอารมณ์...ผมวิเคราะห์สิ่งเหล่านั้นของธนูทั้งหมดแล้ว ทุกอย่างอยู่ในเกณฑ์ปกติ

นั่นแปลว่ามันพูดเล่น

“ถ้านอกใจแล้วมาบอกจะเรียกว่านอกใจมั้ย”

หมอนเล็กๆ ใบหนึ่งถูกโยนมาใส่ผม... “ยั่วโมโหเก่ง”

“...”

“ตกลงมีเรื่องอะไรกันแน่วะรบ”

“คือ...” โว้ยยยย พูดยากพูดเย็น นี่ผมเป็นคนกลัวผัวอย่างที่ไอ้เบียร์มันล้อป่ะวะเนี่ย “รันมีปัญหา”

ผมนี่มั่วฉิบหาย...คนอย่างรันน่ะเหรอจะมีปัญหา

“มึงรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ” ที่หักมุมไปกว่านั้นก็คือ...ธนูแม่งรู้ว่ารันมีปัญหาก่อนผม แต่เดี๋ยวก่อน...ผมแค่สมมติ ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริง

“น้องสาวกูมีอะไร!” ผมถึงกับช็อกไปเลย

“อ้าว มึงไม่รู้เหรอ” มันใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมอย่างลวกๆ “กูนึกว่ามึงรู้”

“ธนู...มึงพูดมา”

“คือเมื่อคืนกูทักไปถามน้องมึงเพราะเห็นว่าอัพสตอรี่แบบโคตรดราม่า...แต่น้องมึงไม่ตอบรายละเอียด บอกแค่ว่าโอเค ไม่ได้เป็นอะไร”

รู้สึกผิดเลยครับ...น้องผมมีปัญหา แต่คนนอกอย่างธนูรู้ก่อนผมเนี่ยนะ

ผมทิ้งเรื่องพี่น้องคนอื่นเอาไว้ก่อนแล้วมาสนใจน้องของตัวเองสักครู่ เสียงสัญญาณดังอยู่ไม่นานรันก็กดรับสาย ท่าทางจะกำลังเตรียมตัวไปเรียนพิเศษ

[ฮัลโหล]

“รัน...มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

[ไม่มีอะไรหรอกพี่รบ]

ผู้หญิงบอกว่าไม่มีอะไรคือมีอะไรแน่ๆ...ผมรู้ผมเคยเห็นคนอื่นเขาแชร์มา!

“รัน...บอกพี่ได้”

[โอ๊ย เรื่องงี่เง่าแบบเด็กมอต้นน่ะ]

“แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร”

[...]

“มีคนบอกพี่ว่ารันดราม่าใหญ่โต”

[คนที่ว่านี่ใช่แอลฟาของหนูป่ะ]

“เอ่อ...ดูสตอรี่รันก็รู้แล้ว” ผมตอบแบบนั้นไปก่อน

[มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กของใครหลายคน แต่สำหรับหนูมันเรื่องใหญ่มากเลย]

“...” พูดถึงขนาดนี้ต้องเล่าแล้วล่ะน้อง...ไม่งั้นพี่คงไม่มีแก่จิตแก่ใจทำงาน

[คือ...]

“ว่าไง”

[เพื่อนที่หนูแอบชอบมานาน...มันไม่ชอบเกย์] เสียงของรันดูเศร้ามาก สิ่งที่รันเล่าผมค่อนข้างเข้าใจดีทีเดียวว่าต้องรู้สึกกับเรื่องนี้ยังไง [ก็เลยช็อกนิดหน่อย...คนนี้หนูวางแผนแต่งงานกับเขาด้วยอ่ะพี่รบ]

เดี๋ยว เอ็งเพิ่งอยู่มอต้น!

[เหมือนอกหักยังไงยังงั้น]

“โถน้องพี่...ไปต่อสิวะ มูฟออนน่ะ”

[ก็นั่นแหละ...แต่ก็อดเศร้าไม่ได้ วันนี้ก็ต้องไปนั่งข้างมันในที่เรียนพิเศษอีกแล้ว เบื่อ]

“...”

[แค่นี้ก่อนนะพี่รบ]

ตอนที่ผมวางสาย...ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าธนูมันมายืนแอบฟังอยู่อีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์ผม ผมเลยเขกมะเหงกเข้าให้

“ทำไมวะ ยังไงมึงก็เล่าให้กูฟังอยู่ดี” มันถอดเสื้อยืดที่มันใส่อยู่ออก

“มึงถอดเสื้อทำไม”

“ไปหาน้องรันกัน”

“...”

“ไปแบบหล่อๆ ด้วย ดูซิว่าไอ้เด็กนั่นมันจะทำหน้ายังไงเวลาเห็นเกย์ที่โคตรหล่อสองคนไปรับรัน”

 “...” มัน...มันคิดจะทำอะไรของมัน

“มึงฟังแล้วมึงไม่หัวร้อนเหรอ”

“ก็นิดหน่อย”

“น้องมึงกำลังรู้สึกแย่ เชื่อว่าแค่ได้เห็นหน้ากู...น้องมึงก็คงจะรู้สึกดีขึ้นมาแล้ว”

ผมเบ้ปากใส่มัน...แต่ก็อดเห็นด้วยกับคำพูดของมันไม่ได้ หลังๆ มันบ่นถึงแอลฟาของมันน้อยลงแล้ว สงสัยคงเครียดจัดเรื่องไอ้เด็กไม่ชอบเกย์คนนี้จริงๆ

เห็นทีว่าจะต้องพาไปเห็นหน้าสักหน่อย...

ส่วนภารกิจของผมในเช้าวันนี้ก็...เทไปก่อนครับ








To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: NuNam ที่ 11-06-2018 15:55:25

รบ รีบบอกก๊อนนน เดี๊ยควายธนูรู้เอง จะเรื่องใหญ่นะเออ  :laugh:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 11-06-2018 15:57:27

ฮอล ดีงามมาก หวังว่าพี่แกจะไม่เป็นแผนซ้อนแผนใช่มั๊ยนน

แบบนั้นมึงเลวมากนะอิพี่

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 11-06-2018 16:03:33

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 11-06-2018 16:33:36

โห ดราม่าครอบครัวมาก...มันคือการสื่อสารผิดพลาดสินะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 11-06-2018 16:34:52

น่ารักดี :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 11-06-2018 17:10:57

ขอดูวิธีแก้ปัญหาของรบหน่อยแล้วกัน  :hao3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 11-06-2018 17:54:34

รบ ลูกกก อุตส่าห์เสียสละตัวเองแล้วก็ยอมเทแผนตัวเองไว้ก่อนงี้หรอ? ทำไมน่าเอ็นดู ฮาาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 11-06-2018 18:05:01

ธนูน่ารัก มว้ากกกกกก
จะไปอวดตัวเหมือนเด็กๆ เลย กดบวกรัวๆ
เรื่องของน้องแฟนก็เหมือนเรื่องของเรา ถวกต้องที่ซู๊ดดดดด

รบไม่ต้องคิดมาก
รบใช้จุดนี้ไปอ้างอิงกับเรื่องอิพี่นทีก็ได้
กูห่วงน้องกู มึงก็ควรห่วงพี่มึงไรงี้
จริงๆ พี่น้องคู่นี้รักกันโพดๆ แค่นิสัยเด็กน้อยแสดงออกไม่เป็นก็เท่านั้นเอ๊ง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 11-06-2018 18:23:06

รบบบ ทิ้งภารกิจสำคัญแบบนี้ไม่ได้น้าา ถ้าธนูรู้เองอาจเข้าใจผิดกันได้เด้ออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 11-06-2018 18:41:30

 :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 11-06-2018 19:22:35

หวังว่ารบจะเป็นกาวใจสำเร็จนะ จะได้ยึดตำแหน่งสะใภ้เอกประจำบ้าน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 11-06-2018 19:58:14

อ้าววววใคดีพลิกพอมารู้ฝั่งนทีบ้างแล้วเหมือนเด็กน้อยตีกันเลยจริงๆ แล้วนทีนี่คือใช้วิธีผิดมาตั้งสิบกว่าปีนี่ไม่คิดจะเอะใจเลยเหรอว่ามันไม่ได้ผลลล ต้องมาพึ่งรบอย่างนี้รบจะช่วยได้มั้ยอะ ยิ่งรบยังไม่ได้ยอกอีกกลัวดราม่างานเข้ารบจริงๆแหละ ธนูไม่รู้นี่นะว่าพี่เป็นยังไงเจอแต่โดนรังแกมาตลอด แล้วถ้ารู้ว่ารบเจอกับนทีลำพังนี่ระเบิดลงแน่ๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 11-06-2018 20:29:11

อ้าว... ทีแรกก็นึกว่าจะดราม่ากัน ก็หวังว่าพี่นทีจะไม่มีแผนการอะไรร้ายๆแอบอยู่นะ
รอค่ะรอ รอคนหล่อสองคนไปเช็คเรตติ้งตอนหน้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 11-06-2018 21:00:00

อ้าว รบ กลับมาก๊อนนน มาเคลียร์เรื่องหลัวกับพี่หลัวให้จบไปทีละเรื่องก๊อนนนน เดวอิธนูมันได้กลิ่นก่อนจะซวยเอานะลูก กลัวแทนจริมๆ  :mew5:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 11-06-2018 21:26:47

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 11-06-2018 21:36:05

อนาถกับวิธีเรียกร้องความสนใจของนทีมากกกกกกกก  :sad5:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 11-06-2018 21:52:27

อ้าวววว เทงานตัวเอง เดี๋ยวงานเข้านะลู๊กกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 11-06-2018 22:42:57

คุณเจ้ยังคงไม่วางใจ
มันก็สมเหตุสมผลแหละ แต่ปล่อยให้น้องเข้าใจผิดมาเป็นสิบปีได้ไง...

รบเอ้ย หนูต้องรีบบอกธนูเรื่องไปเจอนทีนะลูก
เดี๋ยวธนูรู้เองคราวนี้ไม่ใช่แค่มือถือละ
รถนทีจะลอยตกน้ำไปทุกคันที่จอดอยู่เลย...

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 11-06-2018 23:18:56

ปวดหัวแทนรบ จะจัดการกับพี่น้องสองคนนี้ยังไงดี

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 11-06-2018 23:20:44

 :pig4: :pig4: :pig4:

เอาใจช่วยทุกสิ่งอย่าง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 11-06-2018 23:28:01

จะมีเรื่องมั้ยเนี่ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 11-06-2018 23:41:26

จ้อจี้ป่ะจ๊ะ นที

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 12-06-2018 00:15:55

รบบบบ เดี๋ยวงานเข้า รีบบอกเร็วววววว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 12-06-2018 00:32:45

Ep. 15




[รบ]

วันนี้ไอ้ธนูมันหล่อมากกกกกกกกกก

เหมือนแม่งแต่งตัวมาข่มเด็กยังไงก็ไม่รู้ นี่มันรู้หรือเปล่าว่าเด็กที่มันพยายามแต่งตัวมาข่มเป็นแค่เด็กมอต้นน่ะหา...แต่ก็เอาเถอะ ผมเองก็ยืมชุดมันมาใส่เหมือนกัน

ตอนนี้พวกเราจึงเหมือนคุณชายจากละครค่ายเอสเอ็นสักเรื่อง (ค่ายของไอ้น้องนายท่าน...คนที่เปิดตัวว่าเป็นเกย์นั่นแหละ) และกำลังยืนรอคอยคุณหนูเลิกเรียนพิเศษ แม้จะฟังดูตลกๆ แต่พวกเราก็สนุกกันมาก

อย่างน้อยก็น่าจะทำให้รันยิ้มออกมาได้นิดหน่อย

“มึงหล่อนะ” ธนูมองผมตอนที่เรายืนพิงระเบียงกระจกกันอยู่ “โคตรหล่อเลย...รู้ตัวป่ะ”

แม้จะคบกับแม่งมาเป็นเวลาพอสมควร แต่ผมก็อดเขินไม่ได้จริงๆ

“มึงก็หล่อ” ผมตอบ “หล่อฉิบหาย”

มันยิ้ม “กูอยากให้เด็กนั่นเดินออกมาพร้อมรัน”

“ทำไม”

“มันจะได้รู้ไงว่ามีพี่ชายเป็นเกย์มันดียังไง” ธนูตอบผม “มีพี่หล่อไม่พอ แฟนพี่ยังหล่อเหี้ยๆ อีก...บอกเลยว่าทำบุญสิบชาติยังไม่ได้แบบนี้”

“ยิ่งฟังก็ยิ่งน่าหมั่นไส้ว่ะ”

“...”

“แต่ก็จริง”

ผมกับมันนี่ศีลเสมอกันจริงๆ...รู้แล้วว่าทำไมถึงคบกันได้ เพราะเราคิดเหมือนกันเป๊ะแบบนี้ไง

เวลาผ่านไปประมาณห้านาที ในที่สุดก็มีเด็กๆ ทยอยออกมาจากสถานที่เรียนพิเศษ ผมเห็นรันแฝงอยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงซึ่งมีลิซ่าอยู่ด้วย ใบหน้าของน้องสาวผมยังคงเศร้าหมองอยู่ แต่สีหน้าของมันก็เปลี่ยนไปเมื่อมองมายัง...พี่ชายของมันอย่างผม

ล้อเล่น....สีหน้ามันเปลี่ยนเพราะไอ้ธนูต่างหาก

แอลฟาแม่งมีพลังให้คนอื่นอารมณ์ดีด้วยเหรอ

“ทำไมมาด้วยกัน!” รันร้อง

ครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมยังไม่ได้เปิดเผยเรื่องของผมกับธนู ไม่ใช่เพราะผมไม่อยากเปิดเผย แต่ผมรู้ดีว่าน้องผมนิสัยเป็นยังไง ขืนบอกไปว่าคบกันแล้วล่ะก็...คำถามล้านแปดจะตามมาอย่างแน่นอน

‘เดตกันครั้งแรกเมื่อไหร่’

‘หุ่นพี่ธนูเป็นยังไงบ้าง’

‘จูบกันครั้งแรกเมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไร’

รันมันเป็นสาววาย...มันชอบเล่าเรื่องของคู่อื่นๆ ในนิยายที่มันอ่านให้ผมฟังทำนองนี้ ฉะนั้นเมื่อมีคู่ในชีวิตจริงของมันขึ้นมา ยังไงผมก็เชื่อว่าผมกับธนูหนีไม่พ้นคำถามแบบนี้แน่

ใครมันจะไปกล้าตอบน้องล่ะว้า

“วันนี้เจ้านายว่างน่ะ” ผมตอบแทนธนูที่ยิ้มเอ็นดูน้องสาวผมอยู่

รันกำลังพยายามทำใจอย่างยิ่งที่จะไม่เอานิ้วไปจิ้มซิกส์แพ็คของธนูภายในเสื้อผ้าหรู...ผมจำเป็นต้องหันเหความสนใจของน้องไปที่อย่างอื่น

“แล้วไหนล่ะ...เจ้าเด็กนั่น” ผมมองหาเป้าหมาย

“นู่นไง” รันทำเสียงเซ็งๆ ก่อนพยักเพยิดไปทางเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เจ้าเด็กนี่มันหล่อดีทีเดียว หน้าไทยแถมยังผิวแทนสุดๆ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าน้องสาวผมมีสเปกเป็นแบบนี้ “มันชื่อว่าบิ๊กน่ะ”

ผมมองเด็กคนนั้นด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ ส่วนธนูเองก็ทำตามผม กลายเป็นว่าเจ้าบิ๊กตกอกตกใจใหญ่ อาจเป็นเพราะแฟนผมมีรังสีอำมหิตที่น่ากลัวฉิบหายก็เป็นได้

มันกับเพื่อนเริ่มจ้ำอ้าวเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว...

สะใจนิดๆ แฮะ เหมือนผู้ใหญ่แกล้งเด็กไม่มีผิด

รันหลุดขำ ก่อนจะกลอกตาขึ้นไปบนฟ้า “แอบไปได้ยินมาว่าไม่ชอบเกย์เพราะเกย์จะเป็นผู้ชายก็ไม่ใช่ ผู้หญิงก็ไม่เชิง แล้วทีนี้เป็นไง...เจอมองเข้านิดเดียวทำเป็นวิ่งหางจุกตูด” มันเอามือป้องปากพร้อมกับตะโกนตามหลัง “คนบนโลกมันมีหลากหลายประเภทโว้ย ไอ้คนโลกแคบ!”

“เอาน่า” ผมแตะไปที่ไหล่ของน้อง “อย่าถือสาคำพูดของเด็กแบบนั้นเลย”

“พี่ควรพูดกับตัวเอง” รันยิ้มออกมาจนได้ ก่อนจะค่อยๆ ขยับใบหน้าเข้ามากระซิบ “ถึงกับต้องลากเจ้านายมาช่วยเลยเหรอ...หนูไม่ได้ดราม่าหนักขนาดนั้นนะ”

มันเป็นความคิดของไอ้ธนูล้วนๆ ตั้งแต่แรกเริ่มเดิมที

“ว่าแต่...สรุปว่าพี่กับ...” รันมองผมกับธนูสลับกัน

“เหมือนโทรศัพท์จะดังนะ” ธนูกล่าวแทรก รันร้องเสียงดังก่อนจะกดรับสาย

“ฮัลโหล แดดดี้”

ผมปล่อยให้น้องคุยโทรศัพท์ไป ส่วนผมก็ลากธนูไปพูดคุยอีกฝั่งหนึ่ง

“น้องยังไม่รู้นะว่ากูคบกับมึง”

“ไม่บอกให้รู้ไปเลยล่ะ” ธนูถามนิ่มๆ

“คำถามเจาะลึกจะตามมาน่ะสิ...มึงไม่เข้าใจหรอก”

“อ๋อ งั้นเหรอ” เรื่องของรันทำเอาแฟนผมยิ้มออกเสมอ ท่าทางมันจะเอ็นดูน้องของผมมากมายเลยทีเดียว ความคิดนั้นทำเอาผมหยุดหายใจไปชั่วขณะ ไม่ใช่เพราะผมหวงน้องสาวครับ แต่เป็นเพราะความเอ็นดูของธนูที่มีต่อครอบครัวของผมต่างหาก
 
มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมกับมันมีความสัมพันธ์เหนือระดับคนในวัยนักศึกษา (ใกล้จบ) ที่คบกันไปอีกขั้น มันไม่เคยกลัวที่จะเข้าหาคนในครอบครัวผม อย่างวันที่มันขับรถมารับผม มันก็ลงจากรถมาทักทายกับแดดดี้ของผมโดยที่ผมไม่ต้องเอ่ยปากบอกมันสักแอะ

มันทำให้ผมรู้สึกละอายใจอยู่ลึกๆ

ผมรู้ความจริงเกี่ยวกับครอบครัวมัน แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะบอก...เอาเป็นว่าผมขอให้ผ่านพ้นเรื่องของรันไปก่อน ผมจะลองทำใจกล้าบอกมันดูสักตั้ง

ธนูมันต้องฟังผมบ้างสิ

“มีอะไรในใจหรือเปล่า กูเห็นมึงใจลอยอยู่ตั้งนาน” มันก้มหน้าลงมาถามผม

“คือ...” ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว บางทีผมก็ควรจะเกริ่นๆ ไปก่อน “นทีน่ะ...”

สีหน้าธนูเปลี่ยนเพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น ลำคอของผมตีบตันลงไปกะทันหันเพียงเพราะสายตาที่แข็งกร้าวมากขึ้นของอีกฝ่าย รังสีอำมหิตของมันพุ่งทะยานพรวดขึ้น...แตกต่างจากตอนที่มันแกล้งเด็กน้อย ‘กิ๊กของรัน’ อย่างลิบลับ

ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ รู้สึกหวั่นกลัวที่จะพูดออกมา

มันน่ากลัวฉิบหาย...ถ้ามันกลายร่างได้เพราะความโกรธล่ะก็ มันคงกลายร่างไปแล้ว

“มันทำไม” น้ำเสียงเย็นชาของแฟนผมทำเอาผมไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกต่อไป โชคดีที่รันเข้ามาแทรกกลางระหว่างบทสนทนาของเราพอดี

“แดดดี้ชวนพวกพี่ไปทานข้าวด้วยอ่ะ แต่ร้านไม่ได้อยู่ในห้างนี้นะ” รันจงใจหันไปหาธนู “พี่ธนูไปด้วยกันมั้ยคะ”

รันหุบยิ้มฉับเมื่อเห็นว่าธนูไม่ได้อยู่ในฟีลที่มันควรไปคุยเล่นด้วย...มันหันหน้ามาทางผมอย่างงุนงง

“ไปสิ” ธนูตอบ ส่งยิ้มให้น้องสาวของผมราวกับรู้ว่ามันตกใจ

เราทั้งคู่ปล่อยให้รันเดินนำหน้าไปก่อน...จากนั้นมันก็เอียงคอมากระซิบกับผม

“ขอโทษ” มันพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

“เรื่องเล็กน่า” ผมตอบกลับ...สิ่งที่ผมควรหนักใจไม่ใช่อาการหงุดหงิดง่ายของธนู แต่เป็นเรื่องที่ผมต้องคิดให้หนักว่าผมจะเริ่มบอกเรื่องนทียังไงดีมากกว่า

บอกเลยว่าแม่ง...งานช้าง

[ธนู]

   ทุกครั้งที่ผมเห็นครอบครัวของรบ...ผมก็มักจะสบายใจเสมอ

   น้องสาวรบสดใสเป็นอย่างมาก ส่วนแดดดี้ของมันนั้น...แค่ได้มองก็ยิ้มออกแล้ว ท่านเป็นฝรั่งร่างใหญ่ที่ดูใจดีมาก ผมไม่เคยต้องคิดหนักเวลาที่จะได้เจอท่าน วันนี้ผมก็รู้สึกอย่างนั้นเช่นเดียวกัน

   แต่ถ้อยคำที่ผมเพิ่งได้ยินจากปากของรบ...ทำเอาผมเครียดไปหน่อย แม้ว่าผมจะส่งยิ้มให้แดดดี้กับน้องรัน แต่ลึกๆ ในใจผมก็อดวิตกไม่ได้ว่ารบต้องการที่จะพูดอะไรกันแน่

   แค่ได้ยินชื่อไอ้นที...ผมก็โมโหแล้ว

   ตั้งแต่ที่ผมตัดสินใจเข้าไปคุยกับนทีตรงๆ เมื่อวาน ผมก็นึกสับสนอยู่ในใจตลอดเวลาว่าผมผิดปกติเรื่องอะไร เรื่องที่หวงของกับพี่ชายหรือว่าเรื่องหวงรบมากจนเกินไป

   ผมคิดแล้วคิดอีกจนนอนไม่หลับ...จนกระทั่งผมได้หันมามองหน้ารบใกล้ๆ ในขณะนี้ มันกำลังหลับอยู่เบาะหลังรถข้างๆ ผม โดยที่ข้างหน้ามีคนขับซึ่งก็คือแดดดี้กับน้องรันซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ

   คำตอบในใจผมเอนเอียงไปทางอย่างหลังมากกว่า...

   ที่จริง...ถ้ารบไม่เล่นกับไอ้นที สิ่งที่ผมระแวงไปเองก็คงจะไร้ความหมาย แต่นี่ผมกลับหวั่นวิตกอย่างหนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ารบมันเล่นด้วย ไม่ว่าไอ้นทีจะเข้ามาหามันด้วยวิธีใดก็ตาม นั่นแหละที่น่าเป็นห่วงมากกว่า

   ผมนี่มันเป็นคนขี้หึงขี้หวงขั้นเทพจริงๆ สินะ...

   ศีรษะของรบเอียงมาซบไหล่ผม จากนั้นมันก็ขยับไปทางอื่นราวกับว่ากลัวจะรบกวนผมอย่างสะลึมสะลือ ผมเห็นมันขยับศีรษะไปมาอย่างน่าเวทนาอยู่หลายรอบ จนในที่สุดผมก็หมดความอดทน

   แขนของผมโอบไหล่ของมันเอาไว้ก่อนจะใช้มือกดศีรษะมันลงมาซบไหล่ ท่าทางมันจะสบายกับการนอนซบไหล่ผมมาก เพราะมันเอาแต่หลับด้วยการผ่อนลมหายใจ

   ใบหน้าที่กำลังหันมามองจากทางด้านหน้าทำเอาผมสะดุ้ง รันอ้าปากค้าง เอามือปิดปากตัวเองขณะมองดูผมกับรบ...ซึ่งกำลังทำท่าที่มองมาจากดาวอังคารก็ยังรู้ว่าเป็นแฟนกัน

   ผมอ่านสีหน้ารันไม่ออก แต่ดูก็รู้แน่ๆ ว่าทั้งช็อกทั้งดีใจ...ผมก็เลยยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปากทีหนึ่งว่าอย่าเอ็ดไป

   ...ไม่งั้นรบแม่งบ่นแย่

   น้องสาวของรบพยักหน้าแรงๆ จนคอจะหลุด จากนั้นก็หันไปชวนแดดดี้คุยด้วยน้ำเสียงสดใส ดูเหมือนความเครียดจากเด็กที่ชื่อไอ้บิ๊กจะมลายหายไปแล้วเมื่อผมกับรบมาเสิร์ฟความฟินให้เธอถึงที่

   รบไม่รู้ว่านี่คือความหมายที่แท้จริงของผม...ผมจะมาเพื่อข่มเด็กบิ๊กนั่นทำไมกัน ในเมื่อแค่ผมดีดนิ้วเดียวมันก็ปลิวไปไกลแล้ว...ผมมาเพราะอยากให้รันยิ้มออกต่างหาก ตอนที่เธอเพ้อในสตอรี่ของเธอนั้น เธอดูเจ็บปวดมากจนผมรู้สึกสะอึกแทน

   สาววายเองก็มีความเจ็บปวดในแบบของสาววาย...อย่างงั้นใช่มั้ย (ผมกูเกิ้ลความหมายของมันมาแล้วล่ะว่ามันคืออะไร ที่ผ่านมารบชอบบอกว่าน้องรันเป็นสาววายจนผมต้องไปหาความหมายเอง)

   ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง...พยายามปลดปล่อยความเครียดที่มีให้หายไป มือของผมที่กุมไหล่ของรบอยู่เปลี่ยนเป็นบีบไหล่ของมันให้แน่นขึ้นเพื่อให้มันรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้

   มันขยับใบหน้าเข้ามาซุกซอกคอผมโดยมันไม่รู้ตัว...สงสัยแม่งจะสบายจนเกินเหตุ ทำให้ผมอดหวังไม่ได้ว่าอาการฟิวส์ขาดของผมที่หน้าสถานที่เรียนพิเศษของรันจะไม่ทำให้มันคิดมาก...

   ถ้าเรื่องห่วงพรรคพวกที่ร้านเป็นสัญชาตญาณของผมล่ะก็...เรื่องหวงรบก็คงจัดได้ว่าเป็นสัญชาตญาณของผมเหมือนกัน










   ร้านที่แดดดี้รบเร้าอยากที่จะมาก็คือร้านสเต็กแถบชานเมือง

   ดูจากลักษณะร้านแล้วคงเป็นร้านที่เชฟเป็นฝรั่ง แดดดี้กับรันสั่งอาหารอย่างอารมณ์ดี ส่วนรบกับผมต่างคนก็ต่างนิ่ง ที่ผมนิ่งเพราะผมไม่กล้าเป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่นักต่อหน้าแดดดี้ ส่วนไอ้รบนั้นนิ่งก็เพราะว่ามันยังง่วงอยู่

   รันทำตัวเนียนเหมือนไม่รู้ว่าผมกับรบเป็นอะไรกัน...ซึ่งผมก็ขอบคุณน้องมาก ผมรู้ดีว่ารบไม่อยากให้น้องรู้ ฉะนั้นไม่ว่าอะไรก็ตามที่รบมันสบายใจ ผมเองก็อยากทำให้มันหมดนั่นแหละ

   ผมเห็นมันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อมันอ่านข้อความบนหน้าจอมันก็ทำหน้าหงุดหงิดเล็กๆ แล้วคว่ำจอลง

   สายตาของผมทำให้รบต้องตอบออกมาเองว่าใครทักมา “พี่ที่รู้จักกันน่ะ”

   “มันตื๊อเหรอ” ผมเดาเอาเองว่ารบรำคาญคนคนนี้

   “ใช่”

   ผมเลิกคิ้ว “มันไม่รู้เหรอว่ามึงมีแฟนแล้ว”

   “รู้ แต่ก็ยังตื๊อ” รบพ่นลม “โคตรบ้า”

   ตอนนั้นแดดดี้ส่งขนมปังมาให้ผมพอดี ผมจึงต้องแสร้งยิ้มว่าผมไม่ได้มีอะไรผิดปกติ คิดในใจไปเรื่อยว่าใครกันที่ช่างกล้าตื๊อรบ...มันไม่รู้หรือไงว่ารบเป็นแฟนผมน่ะ

   โทรศัพท์รบยังคงสั่นอย่างต่อเนื่อง...ผมที่ชวนแดดดี้คุยพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สนใจการทักไลน์ถี่ๆ ของพี่ที่รู้จักกันของรบ แต่มันก็อดสนใจไม่ได้อยู่ดี ตลอดเวลาที่ผมคบกับมันมาไม่เคยมีใครแสดงท่าทีตื๊อรบโดยไม่เห็นหัวผมขนาดนี้ ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมต้องถลึงตามองโทรศัพท์เครื่องนั้นอยู่บ่อยครั้ง

   มึงไม่รู้จักกูจริงๆ เหรอ ไอ้ช่างตื๊อ...

   “มีอะไรกันหรือเปล่า” แดดดี้ถามขณะที่ยังเคี้ยวตุ้ยๆ

   “ไม่มีครับ” รบตอบ

   “มีครับ” ผมตอบอีกอย่าง...จนทำให้รบถึงกับต้องหันขวับมาทางผม “เราสองคนขออนุญาตไปคุยกันข้างนอกสักครู่นะครับ”

   “ได้สิ เชิญๆๆ”

   สิ่งแรกที่ผมทำคือคว้าโทรศัพท์ของรบขึ้นมา เจ้าตัวรีบลุกพรวดพราดตามผมไปยังข้างนอกของร้านซึ่งติดถนน ผมกดดูหน้าจอของรบก่อนที่ผมจะรู้สึกตัวแข็งทื่อ




Nateenatee : เริ่มคุยให้กูยัง
Nateenatee : ไม่ตอบกูเลยนะไอ้บ้า
Nateenatee : หรือจะให้กูบุกไปหามึงถึงที่บ้านอีก?
Nateenatee : กินข้าวเสร็จแล้วบอกด้วย จะโทรหา




   ทำไมผมจะไม่รู้ว่าไอ้ไลน์ที่ชื่อว่านทีนทีที่ขึ้นอยู่บนจอของรบเป็นของใคร







[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 12-06-2018 00:33:25

   เหมือนมีดกรีดเข้ามาในหัวใจของผมรวดเดียวเป็นพันๆ เล่ม ผมหายใจไม่ทั่วท้องทันทีที่เห็น...ข้อความจากไอ้พี่เหี้ยนั่นทำเอาผมรู้ได้ในทันทีว่าสองคนนั้นเขาถึงขั้นไหนต่อไหนกันแล้ว

   อย่างน้อยก็ต้องสนิทกันฉิบหาย...

   “ธนู...” รบรับโทรศัพท์มันคืนจากผมไป...ส่วนผมก็ได้แต่จ้ำอ้าวไปทางอื่น “เฮ้ย มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ”

   “มึงรู้อะไรมั้ย” ผมพยายามตั้งสติเพื่อให้ตัวเองพูดจารู้เรื่อง “ตอนแรกกูนึกว่ากูมีปมเรื่องพี่ แต่ที่ไหนได้...กูแค่รักและก็หวงมึงมากเกินไป”

   “หา”

   “กูเจ็บตรงที่มึงเล่นไปกับมันด้วยนี่แหละ”

   “ธนู”

   ผมอยากจะเดินหนีออกไปให้ไกลๆ ด้วยซ้ำ แต่มันติดอยู่ที่ว่าน้องสาวกับแดดดี้ของรบอยู่ข้างในร้าน ถ้าผมกลับก่อน...ยังไงทั้งสองคนก็จะมองผมแปลกไปและก็จะกลายเป็นไม่ชอบผมในที่สุด

   ถึงแม้ว่าผมจะขุ่นเคืองสักแค่ไหน ผมก็ยังอยากทำคะแนนกับครอบครัวของรบอยู่

   ...ราวกับผมเป็นคนโง่

   “มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ”

   “มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบ” ผมร้องใส่มันจนผมหน้าจ๋อย

   “กูมีเหตุผล” มันพยายามอธิบายให้ผมฟัง “เราต้องคุยกัน”

   ผมทำสีหน้าเจ็บปวดใส่มัน นี่ไม่ใช่ปฏิกิริยาตอบรับในแบบที่ผมเตือนรบมาโดยตลอด ที่ผ่านมาผมนึกว่าจะระเบิดทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวให้เป็นจุน โมโหและพังทลายข้าวของทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าหลังจากที่ผมรู้ว่าคนอย่างนทีมายุ่งกับรบ แต่สิ่งที่ผมรู้สึกกลับมีแต่ความเจ็บปวด ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนที่ได้ครอบครองทุกอย่างของผมไป โดยเฉพาะหัวใจ...

   ถ้าผมเลือกได้...ผมอยากเป็นแบบที่ผมเคยคิดเอาไว้มากกว่า

   มันคงจะเจ็บปวดน้อยกว่า...

   “มึงรู้ใช่มั้ยว่านทีมันได้ทุกอย่างจากกูไปแล้ว...”

   “รู้” มันพยายามเข้ามาจับมือของผม

   “แล้วมึงก็ยุ่งกับมันทั้งๆ ที่มึงรู้” ผมทำสีหน้ารับไม่ได้ “มึงไปคุยกันตั้งแต่ตอนไหน...ไปสนิทกันลับหลังกูตั้งแต่เมื่อไหร่"

   “ธนู มึงฟังกูดีๆ นทีมันหวัง...”

  “หวังอะไร หวังแย่งมึงไปเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างของกูที่ผ่านมา...อย่างงั้นใช่มั้ย”

   “ไม่ใช่!” รบเริ่มเสียงดังขึ้นบ้าง “มันอยากเป็นพี่น้องกับมึง”

   มีการแก้ต่างแทนกันด้วยว่ะ...รู้ได้ยังไงว่าไอ้นทีมันพูดจริงน่ะ

   ผมคิดว่าผมไม่สามารถแสร้งทำว่าผมเป็นปกติได้อีกต่อไป...

   “ฝากขอโทษแดดดี้กับรันด้วย”

   ผมตัดสินใจก้าวถอยหลัง...

   “ธนู” รบมันยังไม่ยอม...มันรีบก้าวเท้ามาขวางหน้าผมเอาไว้ สีหน้าของมันกำลังวิตกอย่างหนัก เหงื่อของมันผุดพราวขึ้นมาตามใบหน้า “มึงต้องใจเย็นๆ ก่อน”

   “กูรับไม่ไหวว่ะ” ผมตอบมันออกไปตรงๆ “ถ้ากูอยู่นานกว่านี้...กูอาจจะทำร้ายมึงก็ได้”

   ผมพูดในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดที่จะทำออกไป...แต่นั่นก็ทำให้รบอึ้งและก็ปล่อยผมไปได้

   ระหว่างทางที่ผมเดินหนีออกมา...หัวของผมตีกันไปมาอย่างบ้าคลั่ง นึกภาพสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นจริงหรืออาจจะไม่เกิดขึ้นจริงระหว่างรบกับนที ไม่ว่าจะเป็นภาพไหนก็ตาม ผมเจ็บปวดกับมันไปหมดทุกภาพ...ผมไม่รู้ว่าสองคนนั้นไปคุยอะไรกันลับหลังผม แต่ที่แน่ๆ ผมรู้สึกผิดหวัง

   ผิดหวังที่รบทั้งเห็นด้วยและก็เข้าข้างนที...โดยข้ามหัวของผมไป

   นั่นแหละที่ทำให้ผมเสียใจ

   วินาทีนั้นผมเองก็เพิ่งรู้ตัวว่าผมรักรบมากจนเกินไป...มากซะจนผมไม่กล้าแม้แต่จะโวยวายหรือตะโกนใส่ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมเตือนรบเรื่องนี้แล้วหลายต่อหลายครั้ง แต่พอเอาเข้าจริงๆ ผมกลับสงบกว่าที่ผมคิดไว้

   แต่ผมก็เจ็บปวดเกินกว่าที่ผมจะนึกภาพเอาไว้มาก...

   ความรักแม่งทำผมเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ...

[การ์ด]

   พรุ่งนี้เป็นวันหยุด...พรุ่งนี้เป็นวันหยุด...พรุ่งนี้เป็นวันหยุดโว้ยยยย

   ผมทำงานอย่างชนิดที่ว่าเกินกว่าคำว่ากระตือรือร้น ที่ผ่านมาผมกับเพื่อนมีวันหยุดน้อยมากเนื่องจากต้องปั้นร้านให้มีรายได้อยู่ในระดับคงที่ พรุ่งนี้จึงเป็นวันแรกๆ ที่เรียกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าวันหยุด

   ธนูมันอนุมัติวันหยุดให้ก่อนที่มันจะออกไปที่ไหนไม่รู้กับรบน่ะ...



   เอี๊ยด ตู้ม!




   “อะไรวะ!” ผมร้องเมื่อได้ยินเสียงดังลั่นที่บริเวณข้างนอกร้าน

   “เชี่ย” ไอ้ก้องเปิดประตูเข้ามาในร้านแล้วร้องบอกผมกับคนอื่นๆ “ธนูแม่งตั้งใจชนรั้วให้ล้ม”

   ผมกลืนน้ำลาย สบตาเพื่อนอย่างตกตะลึง นี่คือธนู...ธนูคนเดิมตัวจริงเสียงจริง คนที่มันเป็นก่อนที่มันจะคบกับรบ

    “รบ...มาด้วยหรือเปล่า” ผมค่อยๆ ถาม

   ไอ้ก้องเปิดประตูออกไปดูแล้วก็กลับเข้ามาอีกที “ไม่ได้มาด้วย”

   ได้กลิ่นรหัสแดงมาตั้งแต่ไกล...

   โชคดีฉิบหายที่ช่วงเวลานี้ไม่มีลูกค้าอยู่ ผมเดินไปเดินมาอย่างลนลาน จนกระทั่งตัวทำลายล้างได้เข้ามาในร้านด้วยความน่ากลัวระดับเก้าสิบเก้า





ปัง!




   โอย แม่จ๋า ช่วยลูกด้วย..

   ธนูมันทำประตูโรงงานที่ก้องภูมิใจนักหนาสั่นสะเทือน...ก่อนจะเดินไปกวาดแก้วที่อยู่บนเคาน์เตอร์ทั้งหมดลงมาแตกกระจายเป็นสิบๆ ใบ




   เพล้ง เพล้ง เพล้ง!




   แบบนี้แปลว่ารหัสแดง ไอ้สัด รหัสแดง!!!!!

   เท่านั้นยังไม่พอ แม่งยังคว้าที่เขี่ยบุหรี่ซึ่งยุเพิ่งทำความสะอาดไปโยนใส่ผนังกระจกของร้าน...ซึ่งแน่นอนว่าแตกละเอียดเป็นรูไปหมดเพราะฝีมือมัน




เพล้ง!




   ผมกับเพื่อนปิดหูตัวเองอย่างน่าสมเพช พวกเราอ่อนแอกันไปหมดเมื่อเห็นธนูอารมณ์เสียขนาดนี้ ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมา ปล่อยให้มันทำลายล้างข้าวของต่อไปจนกว่ามันจะพอใจ

   โชคดีที่มันพอใจแล้ว...

   มือของมันคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซค์ก่อนจะหันมาหาเพื่อนๆ ทุกคน

  “ใครโทรตาม...พ่อมึงตาย”

   พูดจบมันก็เร่งรุดออกจากไปราวกับมันเป็นพายุ...ผมเอามือทึ้งหัวตัวเอง มองดูแก้วที่แตกบนพื้นก่อนจะสลับไปมองดูประตูซึ่งตอนนี้ธนูมันน่าจะเดินห่างออกไปแล้ว

   “โค้ดเรด” ก้องพึมพำพร้อมกับหายใจหอบ มันเพิ่งหยิบกองกระดาษบางอย่างออกมาจากหน้าร้าน ภาพที่ผมเห็นทำเอาผมถึงกับเข่าอ่อน

   เป็นภาพแอบถ่ายพี่นทีคุยกับไอ้รบบนรถ...สีหน้าของรบมีทุกๆ รูปแบบตั้งแต่ยิ้มลามไปจนถึงหน้าบึ้งตึง ที่แน่ๆ...สองคนนี้ดูสนิทสนมกันพอสมควร

   “แม่งติดเต็มหน้าร้านเลยว่ะ ใครก็ไม่รู้เอามาติด” ก้องเกาหัวแรงมาก “เอาไงต่อดีวะการ์ด”

   วันหยุดที่ผมหวังไว้...แม่งคงไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นอีกต่อไปแล้ว







To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 12-06-2018 00:33:53

Ep. 16

[โฮม]

พวกเราอยู่ในช่วงเวลารหัสแดง

จริงๆ แล้วมันเป็นคำศัพท์ที่พวกเราใช้เรียกกันเวลาที่ธนูมันโมโหถึงขีดสุด ซึ่งเกิดขึ้นไม่กี่ครั้งในประวัติศาสตร์ (?) ครั้งนี้เกิดเป็นครั้งที่สอง ต่อจากเมื่อสองปีก่อนที่พี่นทีพยายามมาฉุดไอ้การ์ดไปต่อหน้าต่อตาไอ้ธนู

หลังจากที่ธนูมันทำลายข้าวของ...รบมันก็กลับมาในระหว่างที่ผมกับเพื่อนกำลังเก็บเศษซากที่ธนูมันทิ้งไว้

“ธนูล่ะ” น้ำเสียงของมันเจ็บปวดมาก คล้ายกับคนใกล้จะร้องไห้ มือของมันถือเศษกระดาษของรูปที่ติดอยู่เต็มหน้าร้าน ซึ่งผมกับก้องพยายามแกะออกให้หมดแล้ว มันก็ยังปลิวหลุดออกไปได้อยู่ดี

การ์ดเป็นคนตอบคำถามนี้ “มาพังของแล้วก็ออกไป...บอกว่าห้ามโทรตาม”

สีหน้าของมันเคร่งเครียดเกินบรรยาย มันทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆ ตุ๊กตาหมาป่าตัวใหญ่ การ์ดส่งสัญญาณให้เพื่อนเลิกทำงาน เราทุกคนต้องไปถามรบว่าเกิดอะไรขึ้น

ในช่วงระยะเวลารหัสแดง...พวกเราต้องรับรู้ถึงปัญหาครับ ถึงจะช่วยแก้ไขได้ถูกจุด

ไม่งั้นรหัสแดงแม่งก็ยังจะเป็นรหัสแดงไปเรื่อยๆ แบบนี้...ธนูมันเหมือนคนอื่นซะที่ไหน

“เมื่อคืนไอ้พี่นทีมันบุกมาถึงกูที่บ้าน ขู่ว่าถ้ากูไม่ยอมคุยด้วยจะทำร้ายน้องกับแดดดี้ กูก็เลยต้องยอมออกไป” มันเล่าให้ฟังน้ำเสียงหายใจลำบาก “สิ่งที่มันเล่าคือปัญหาของมัน...มันอยากสนิทกับน้องแต่ไม่รู้จะเข้าไปหาด้วยวิธีไหน”

ผมกับเพื่อนมองหน้ากัน การ์ดคือคนที่ไวที่สุดในการพูดต่อ

“มึงเชื่อที่พี่นทีพูดทุกคำเหรอวะ”

ผมเห็นด้วยกับคำถามนี้...ถ้าอยากสนิทกับน้องจริงๆ ที่ผ่านมาแม่งก็ต้องเป็นวิธีที่ที่สนิทกับน้องช้าที่สุดแล้ว มีอย่างที่ไหนทำร้ายทั้งน้อง ทั้งเพื่อนของน้อง และก็ที่อยู่ของน้องน่ะหา

“กู...” รบพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

“มึงใจเย็นๆ ก่อน” การ์ดนั่งลงที่พนักแขนของเก้าอี้แล้วปลอบรบ “พยายามคิดในครบทุกมุม เดี๋ยวพวกกูช่วยเอง”

“เกิดอะไรขึ้น” จู่ๆ เบียร์ จุน และชู้ตตามมาสมทบ อาจเป็นเพราะใกล้ถึงเวลางานในตอนเย็นแล้ว “ทำไมหน้าร้านมีรูปพวกนี้อยู่วะรบ”

รบทำหน้าเหมือนเด็กชายหลงทางแล้วได้เจอพ่อแม่ มันกล้าแสดงสีหน้าอ่อนแอสุดๆ ให้เพื่อนมันดูด้วยแฮะ

รบเล่าทุกอย่างให้เพื่อนมันฟังจนกระทั่งถึงตอนที่เรากำลังจะถกประเด็นกันให้ครบทุกมุม

“มุมของพี่นที...กูบอกเลยว่ากูรู้น้อยมาก” ก้องเป็นคนเอ่ยคนแรก “ที่ผ่านมาพวกกูคิดเหมือนธนูทุกอย่าง มันเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่อง เอาเปรียบน้อง ไม่ยอมโต เห็นแก่ได้...”

“ใช่” ผมเสริม

“แต่หลังจากที่ฟังมึงพูดแล้วนะ...กูว่าทั้งธนูกับพี่นทีต่างก็เป็นเด็กมีปัญหาคนละแบบว่ะ” เบียร์ยักไหล่

ผมกับคนอื่นๆ หันไปมองมันอย่างสนใจ จนมันต้องอธิบายเพิ่มเติม

“กูจะคิดอย่างง่ายๆ นะ คนหนึ่งมีปัญหาเรื่องการระงับอารมณ์ ส่วนอีกคนก็มีปัญหาเรื่องการเรียกร้องความสนใจ พอมาอยู่ด้วยกัน กลายเป็นพี่น้องกัน พวกมึงไม่คิดว่ามันจะระเบิดตูมกลายเป็นโกโก้ครันช์เหรอวะ”

จริงของแม่ง...

“ถ้าจะให้พูดจริงๆ ก็คือ...พี่นทีแม่งกวนตีนนะ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่แกล้งไอ้ธนูอย่างจริงจัง อย่างน้อยก็แค่ให้ลูกน้อยต่อยกัน จากนั้นก็แยกย้าย วันต่อมาก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น” การ์ดครุ่นคิด

“ถ้าแม่งจะเอาจริงๆ ป่านนี้แม่งได้ไปแล้วล่ะกูว่า” จุนเสริมต่อ “คนคนนี้แม่งคุมร้านทั้งเขตซึ่งมีเป็นสิบๆ ร้านเลยไม่ใช่เหรอวะ แค่ร้านเล็กๆ อย่างร้านนี้ถ้านึกจะเอาก็คงง่ายแค่ดีดนิ้ว”

“โอย...ไอ้คู่พี่น้องนรกเอ๊ย” รบที่นั่งอยู่ตรงกลางกระทืบเท้าอย่างมีอารมณ์ “เอาใจยากฉิบ”

“เอาเป็นว่ามึงตัดเรื่องพี่นทีออกไปก่อน” การ์ดสรุป “ตอนนี้มาคุยเรื่องไอ้ธนูดีกว่า กูกับเพื่อนพอจะอธิบายให้มึงฟังได้ว่าทำไมมันถึงได้หัวลุกเป็นไฟขนาดนั้น”

“มึงเล่าว่า...ตอนที่มันรู้ มันไม่ได้อาละวาดหนัก ทำลายข้าวของใช่มั้ย” ผมถาม

“ใช่...มันทำหน้าเหมือนโลกของมันพัง แล้วก็เดินหนีกู” ท่าทางรบจะไม่ค่อยอยากจะนึกถึงสักเท่าไหร่ คล้ายกับว่ายิ่งนึกเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น

“ทั้งๆ ที่มันก็เตือนมึงแล้วเตือนมึงอีกว่ามันอาจจะน่ากลัว...แต่พอเกิดขึ้นจริง กลับไม่ได้น่ากลัวซะงั้น แบบนี้แปลได้อย่างเดียวจริงๆ รบ” ก้องทำสีหน้าขึงขัง “มันรักมึงฉิบหาย แม้แต่ทำร้ายนิดทำร้ายหน่อยยังไม่กล้าเลย”

รบเอาแต่ก้มหน้างุด...

“กูกับเพื่อนผ่านการเป็นที่รองมือรองตีนมันมาแล้วทั้งนั้นนะ เวลาที่มันหัวร้อนน่ะ” ผมพูด

“แต่มึงเอาอยู่...เอาอยู่แบบสุดๆ” การ์ดพูดบ้าง

“ความโกรธของมันก็มาลงกับร้านแทนไม่ใช่เหรอ” รบมองไปรอบๆ

“นั่นมันหลังจากตอนที่มันเห็นรูปน่ะ”

“ใครทำรูปพวกนั้นวะแม่ง” ก้องกัดฟันกรอด

“มึงมีศัตรูที่ไหนอีกมั้ยรบ”

“หรือพี่นทีแม่งแกล้งหลอกให้มึงไปอยู่ด้วยแล้วก็เอารูปมาติดเพื่อแกล้งธนู”

“โว้ยยยย” รบร้องอย่างเหลืออด “กูไม่อยากคิดไปถึงเรื่องนั้นด้วยซ้ำ...ตอนนี้กูคิดอยู่อย่างเดียวว่าจะง้อธนูยังไง”

มันไปสะดุดต่อมที่เรียกได้ว่าโหดร้ายแทบจะเป็นปมของธนู มิหนำซ้ำยังเข้าข้างพี่นทีต่อหน้าไอ้ธนูอีก...ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันควรจะง้อธนูยังไงดีเหมือนกัน

“คงได้แต่รอให้มันเย็นลง” การ์ดสรุปแทนทุกคนพลางถอนหายใจ “เพราะถ้ามันร้อน...ใครก็เอามันไม่อยู่”

“กูตายแน่” ลำตัวของรบห่อเหี่ยวลงอีกครั้ง “ใจกูขาดตายแน่ๆ...”

ช่วงเวลารหัสแดงนี่มันทำร้ายคนทุกคนได้จริงๆ แม้กระทั่งคนที่เป็นสาเหตุอย่างธนู

ตอนนี้แม่งหายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้...

[รบ]

สิ่งแรกที่ผมทำหลังจากกลับมาจากร้านแบล็คแพ็คก็คือ...ไปยังเขตที่นทีมันสิงอยู่

โชคดีที่มันดัง ผมเสิร์ชกูเกิ้ลแป๊บเดียวแม่งรู้เลยว่ามันใหญ่ในย่านได้ แล้วผมก็เดินทางไปถึงช่วงเวลาที่กำลังพีคของสถานบันเทิงในย่านนั้นพอดี บอกเลยว่าลูกค้ากำลังสนุกสนานและเมามายกันอย่างเต็มที่ ส่วนผมน่ะเหรอ...ได้แต่หัวร้อนอยู่ในใจแล้วก็มองหาไอ้นทีอย่างจนตรอก

ผมไม่รู้จริงๆ ว่าแม่งอยู่ไหน...ร้านในย่านนี้แม่งก็มีเป็นสิบ ไม่ได้มีแค่สองสามร้านอ่ะ

ระหว่างที่ผมกำลังมึนงงสับสน สายตาของผมพลันไปเห็นมนุษย์ชุดดำซึ่งคลับคล้ายคลับคล้ายว่าเคยเจอกันตอนที่มันไปก่อกวนร้านแบล็คแพ็ค ผมยิ้ม...จากนั้นก็เดินตามคนเหล่านั้นไป

ในที่สุดผมก็เห็นไอ้นที มันกำลังอยู่ในรถตู้ที่เปิดประตู ทำท่าเหมือนจะขึ้นแต่ก็ไม่ขึ้นเพราะกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ผมอาศัยจังหวะที่การ์ดของมันเผลอ แหวกทางฝ่าวงล้อมเข้าไปตีไหล่ของมันอย่างแรงจนมันทำโทรศัพท์ร่วง

นทีเหวอแดก...ส่วนการ์ดก็พุ่งเข้ามาจับตัวผมเอาไว้

“เฮ้ย ปล่อยมันๆ” นทีโบกมือสั่ง ผมทำหน้าหงุดหงิดใส่ทุกอย่างที่ขวางหน้าตอนนี้

“เป็นบ้าเหรอวะมึงอ่ะ” ผมร้องลั่นจนนทีต้องไล่การ์ดออกไปให้ไกลๆ เพราะมันกลัวเสียฟอร์ม “รีบเหรอวะ ตอนที่มึงทักมา...ธนูมันนั่งอยู่ข้างๆ กู!”

“มันโกรธมึงเหรอ”

“โคตรโกรธ...หายตัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้เนี่ย” ผมอยากจะระบายความโกรธใส่นทีมาก แต่ผมกลับทำได้แค่โอดครวญด้วยสีหน้ากลุ้มใจเท่านั้น

“อ่า...ไอ้บ้านั่นโคตรขี้หึงเลย”

นทีหน้าซีดเผือด...ผมแอบลอบมองก่อนจะถามสิ่งที่ผมสงสัยในใจออกไป

“มึงหรือเปล่าที่เป็นคนเอารูปแอบถ่ายกูกับมึงไปแปะไว้ที่ร้านน่ะ”

“หา” มันตกใจมาก “กูจะทำอย่างนั้นทำไม”

“กูถามจริง”

“กูก็ตอบจริง” มันเอามือทึ้งหัว ก่อนจะหลับตาเหมือนนึกอะไรออก “กูรู้แล้วว่าใครทำ”

“ใคร”

“อยากฟังหรือไง”

“ถ้ามันช่วยให้กูกับธนูหายโกรธกันได้กูก็อยากฟังหมดอ่ะ”

“เรื่องนี้กูขอจัดการเอง”

“มันเกี่ยวกับกูและก็ธนูมั้ย”

“ไม่เกี่ยว...คนที่มันทำมันก็แค่อยาก...ทำร้ายกูทางอ้อม” คราวนี้นทีมีสีหน้าปวดหัวอย่างจริงจัง “มันคงเป็นบาปกรรมของคนที่ทิ้งเชื้อไว้คืนเดียวแล้วหนีไป”

“หา”

“อยากรู้จริงๆ เหรอว่าใครทำ”

“อยากรู้ก็ได้...มั้ง”

“แฟนเก่ากู” มันเอามือนวดขมับตัวเอง “เป็นน้องชายของมาเฟีย...ที่คุมอยู่อีกย่าน”

“เฮ้อออออ วุ่นวายสัดๆ” ผมกลอกตาอย่างเหนื่อยหน่าย “กูเชื่อมึงได้แค่ไหน”

“ล้านเปอร์เซ็นต์เลย” นทีถอนหายใจ “ไอ้นั่นมันชื่อว่าพีม มันรู้ว่ากูอยากคืนดีกับน้อง มันจึงขวางทุกวิถีทาง มีบางวันที่มันพยายามจะบุกไปทำลายร้าน แต่กูกับพวกก็ไปก่อน...ทำเป็นไปก่อกวนพวกมึงก่อน รอคอยให้พวกนั้นมันรู้ว่าคนของมันน้อยกว่า พวกมันจะได้ถอย”

ผมไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่พูดจริง ใครกันแน่ที่หลอกผม...

“กูจะเชื่อมึง...แค่ชั่วคราว” ผมตัดสินใจพูดออกมา เพราะผมรู้ดีว่าผมไม่มีเวลามากพอที่จะใคร่ครวญเรื่องนี้ “สิ่งที่สำคัญที่สุดต่อจากนี้คือการกระทำ...เพราะฉะนั้นถ้ามึงแคร์น้องมึงจริงๆ มึงต้องบอกกูมาว่าน้องมึงอยู่ไหน”

“ไปเจอมันตอนนี้มีแต่จะซวยนะ มันกำลังโกรธอยู่”

“แล้วก็มันเพราะใครกันล่ะวะ” ผมร้องใส่นทีอย่างเหลืออด

“กูขอโทษ กูใจร้อน” นทีพ่นลมใส่ผม

“เหมือนน้องมึง”

“ใช่” มันสวนกลับมาโดยไม่ต้องคิด ผมถึงขนาดต้องกลอกตาอีกครั้งหนึ่ง “เอาเป็นว่ากูพอจะบอกได้ว่ามันอยู่ที่ไหน แต่กูคงไปกับมึงไม่ได้แน่ๆ”

“เออ” ผมถอนหายใจ “ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วมันมาเห็น...มันก็คงจะฆ่ากู”

“เปล่า กูนี่แหละจะตาย” นทีดูเหนื่อยใจ “มันไม่กล้าฆ่ามึงหรอก”

มีแต่คนพูดกับผมแบบนี้ ธนูรักผมฉิบหายบ้าง มันไม่กล้าทำผมเจ็บหรือกล้าฆ่าผมบ้าง แต่ตอนนี้เหมือนมันกำลังทำร้ายผมอย่างหนัก ความเจ็บปวดแบบนี้บางทีมันก็เสมือนตาย...

ผมแม่งดูเป็นแฟนที่แย่มากเลย....

“แค่บอกกูมา” ผมเตรียมตัวที่จะไปตามหาธนู...

“มันอันตรายนะรบ...กูส่งคนไปดูแลมึงดีมั้ย”

“ส่งไปให้ธนูมันกระทืบตายน่ะเหรอ กูว่าอย่าดีกว่า”

“เออว่ะ”

“...”

“มึงรู้จักน้องกูดีแฮะ สมแล้วที่เป็นแฟนมัน”

“กูขอฝากอีกเรื่อง” ผมเอานิ้วจิ้มไหล่นที “จัดการเรื่องแฟนเก่าของมึงให้ได้ อย่าให้มันมาทำแบบนั้นอีก”

“เอาจริงๆ นะ” นทีกระซิบ “คืนดีกับน้องและก็จัดการแฟนเก่าเนี่ย...แม่งยากพอๆ กันสำหรับกูเลย”

มันพูดออกมาแบบนี้ซึ่งทำให้ผมเข้าใจได้ทันทีว่าแม่งยากจริง...

“ยังไงมึงก็ต้องทำ” ผมขู่มัน “ไม่งั้นกูนี่แหละที่จะฆ่ามึง”

ไม่เคยคิดมาก่อนด้วยซ้ำว่าคำขู่ของผมจะใช้ได้กับคนอย่างนทีด้วย เพราะมันดูขยาดไปเลยหลังจากที่ผมพูดจบ






[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 12-06-2018 00:34:14

สถานที่ที่นทีคิดว่าธนูมันอยู่ก็คือสนามแข่งรถ

ทันทีที่ผมมาถึงผมก็ได้ยินเสียงล้อบดถนนจนผมต้องเอียงคอหลบเสียงนั่น ความวุ่นวายที่อยู่ตรงหน้าคือสิ่งที่ผมเคยเห็นในหนังแข่งรถ รายละเอียดตรงเป๊ะแทบจะทุกอย่าง ทั้งสาวๆ ที่แต่งตัวแบบนุ่งน้อยห่มน้อย ลามไปจนถึงพวกหนุ่มๆ ที่เหมือนนักเลงมากกว่าที่จะเป็นแฟนสนามแข่ง

รอบตัวเต็มไปด้วยเสียงผู้คนหัวเราะ เมามาย พูดคุยกัน และก็ท้าทายกัน ผมไม่รู้ว่าผมควรจะเริ่มต้นหาธนูที่ตรงไหน มันไม่เคยเปิดเผยชีวิตด้านนี้ให้ผมเห็น ฉะนั้นผมจึงมืดแปดด้าน ก้าวเท้าไม่ออกเพราะไม่รู้ว่าควรไปในทิศทางใด

แต่ก็ผมก็ยังไม่คิดจะยอมแพ้...

“วันนี้ธนูแม่งโคตรบ้า”

“เป็นห่าอะไรไม่รู้”

“มันอาจจะไปเล่นยาอะไรมา”

“เออ เอากับมันสิวะ”

ผมมองไปตามเสียงพูดคุย เห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินออกมาจากสนาม ผมเดาเอาเองว่าธนูมันน่าจะกำลังอยู่ในสนาม...ฉะนั้นผมจึงเดินเข้าไปอย่างหมายมั่น

เสียงไชโยดังขึ้นระหว่างที่ผมกำลังเดินเข้าไป ดูเหมือนว่าการแข่งขันคู่หนึ่งเพิ่งจะจบลงไป ผมพยายามมองหาคนที่เป็นคนรักของผม แต่ฝูงชนข้างสนามแข่งมีเป็นจำนวนมากจนผมอดที่จะรู้สึกท้อไม่ได้

จนกระทั่งนักแข่งคนหนึ่งที่เพิ่งแข่งเสร็จมันถอดหมวกกันน็อกออก...ผมจึงได้รู้ว่าธนูแฟนผมมันอยู่ไหน

มันคือคนที่เพิ่งจะแข่งเสร็จคนนั้น

เท้าของผมกำลังจะก้าวเข้าไปหามัน แต่มันกลับถูกใครไม่รู้รุมล้อม มันโยนหมวกกันน็อกทิ้งด้วยท่าทางป่าเถื่อน รับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ พยายามสะบัดพวกเด็กหนุ่มตัวเล็กๆ ที่พยายามเข้าไปใกล้ชิดตัวมัน

สภาพมันดูแย่เกินกว่าที่ควรจะลงแข่ง แต่มันก็แข่ง...

อารมณ์โกรธเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาเรื่อยๆ ในใจผม มีอยู่ไม่กี่สิ่งที่ธนูมันสามารถทำให้ผมหัวร้อนแทบจะในทันที หนึ่งในนั้นก็คือการที่มันไม่ห่วงตัวเอง ไม่แคร์คนที่อยู่ข้างหลังของมัน...

...เอาแต่ทำสิ่งที่มันคิดว่ามันพอใจ

ผมเข้าไปถึงตัวมันไม่ได้ มันคือผู้ชนะในแมตช์เมื่อตะกี้...มีคนมากมายรุมล้อมมันเต็มไปหมด จนผมต้องอดทนรอเพื่อให้มันเดินมายังจุดที่ผมยืนอยู่ แต่จนแล้วจนรอด...มันก็ยังไม่มา

ราวกับว่าต้องการแกล้งผม...

ผมเห็นมันทิ้งตัวนั่งลงข้างสนาม คนบริเวณนั้นดูสนิทสนมกับมันราวกับเป็นคนในฝูงของมัน (?) ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ ผมอกสั่นขวัญแขวนไปหมด ไม่รู้ว่าใครเป็นมิตรหรือใครเป็นศัตรู

ธนูแม่งกล้ามาอยู่ท่ามกลางคนเหล่านี้ได้ยังไง

“ธนูมันอยู่ตรงนั้นแล้ว” ผมได้ยินเสียงคนกระซิบ เมื่อหันไปมอง...เป็นชายหนุ่มกลุ่มใหญ่ที่ดูก็รู้ว่า...เป็นมิตรโคตรๆ (ประชด) “รอบๆ มันคือพวกของเราทั้งหมด”

ลองใช้สายตาหันไปมองเป้าหมายของพวกแม่งดู...

ฉิบหาย...มันหมายหัวแฟนผม

“รอส่งสัญญาณว่าพวกนั้น” มันคุยกันเสียงเบา แต่ผมได้ยิน!

อาจเป็นเพราะผมหัวร้อนสะสมมาตั้งแต่ช่วงบ่าย ฉะนั้นพอถึงตอนนี้...ทุกสิ่งทุกอย่างกลับระเบิดออกมาหมด แทนที่ผมจะรอให้คนพวกนั้นเข้าไปประทุษร้ายธนูให้สมใจอยากของพวกมัน ผมกลับเลือกที่จะคว้าไหล่คนที่อยู่ใกล้ผมที่สุดจากนั้นก็ซัดเปรี้ยงที่ใบหน้าของมันทันที

หลังจากวินาทีนั้น...สมองของผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

ผมไม่ได้ยินเสียงกรี๊ด ผมไม่ได้ยินเสียงผู้คนตะโกนว่ามีคนกำลังชกต่อยกัน สิ่งเดียวที่ผมรับรู้ได้ก็คือผมจำต้องใช้ทักษะการต่อสู้ที่ผมมีทั้งหมดล้มคนกลุ่มนั้นให้หมดอย่างไม่มีเงื่อนไข

เหมือนผมได้ปลดปล่อยสัตว์ร้ายที่เคยนอนหลับอย่างสงบอยู่ภายในจิตใจของผม...

ผมโดนพวกมันทั้งเตะทั้งต่อย โดนหมัดเข้าที่หน้าสองสามหมัด โชคยังดีที่พวกนี้เป็นนักเลงชั้นปลายแถว ผมชกและเตะไม่กี่ทีคนพวกนั้นก็ทะยอยล้มลงไปทีละคนๆ

รู้ตัวอีกที...ธนูแม่งก็กระโดดเข้ามาช่วยผมซะแล้ว

เพราะผมเผลอไปมองมัน...ใครบางคนจึงจัดการต่อยเสยคางของผมจนผมสลบเหมือด

ทุกสิ่งทุกอย่างดับวูบ...เห็นแต่ดวงดาวระยิบระยับ ซึ่งไม่ใช่ดวงดาวที่อยู่บนฟ้า แต่เป็นดวงดาวที่ผมมโนขึ้นมาเอง








“ตื่น” ธนูปลุกผม...ผมสะดุ้งโหยงพร้อมกับอาการเจ็บไปทั้งตัว ภาพที่ผมเห็นคือธนูกำลังพยายามจับตัวผมให้ลุกขึ้นยืน “กูจะไปส่ง”

ผมที่ยังมึนๆ อยู่ทำตามมันอย่างง่ายดาย...เสียงรอบข้างวุ่นวายน้อยลงไปแล้ว แต่เมื่อผมใช้สายตามองดูดีๆ ผมก็ถึงกับต้องเอามือปิดปากที่อ้าค้างของตัวเอง

ธนูมีเลือดไหลซิบที่บริเวณขมับ ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยบาดแผลและก็รอยฟกช้ำ อีกทั้งมันยังยืนได้อย่างไม่เต็มที่อีกต่างหาก
 
“มึง...”

“ห้ามพูดเหี้ยอะไรทั้งนั้น” มันหันหน้าหนีผม ลากผมไปยังมอเตอร์ไซค์ขอมัน

“ไปหาหมอ”

“ต้องไปส่งมึงก่อน”

“ไปด้วยกัน” ผมกระตุกแขนมันอย่างอ้อนวอน

“ไม่” มันปฏิเสธทันควัน “กูโกรธมึงอยู่”

หัวใจของผมร่วงไปหมด แต่ผมก็ยังยืนกรานในเจตนารมณ์ของตัวเอง “ให้กูพามึงไปหาหมอเถอะนะ”

“ก็บอกว่าไม่ไง”

“ไอ้เหี้ย” ผมสะบัดมือมันทิ้ง เงื้อมหมัดเตรียมจะต่อยซ้ำเข้าไปที่บาดแผลของมัน มันตวัดสายตามองกลับมา เส้นผมที่ปรกหน้าผากทำให้ใบหน้าของมันดูน่ากลัวขึ้นไปมากเมื่ออยู่กับแผลพวกนั้น “เลิกโกรธกูสักที!”

หมัดของผมสั่นพอๆ กับน้ำเสียง ผมเป็นห่วงมันแทบบ้าอยู่แล้ว ทำไมมันยังเอาแต่โกรธผมอยู่อีก...

แน่นอนว่าผมไม่กล้าต่อยมัน ดูจากสภาพของมันในตอนนี้แล้ว...มันควรไปหาหมอที่อยู่ใกล้ที่สุด

“ขึ้นรถ” มันคร่อมแดงไบเล่แล้วหันมาหาผม “เร็วเข้า”

“สัญญามาก่อนว่ามึงจะไปหาหมอ”

“อืม”

ผมขึ้นขี่รถ...มันออกตัวรถได้ไวมากจนผมต้องกอดเอวมันเอาไว้ แม้เราจะโกรธกันได้ไม่นาน แต่ระดับอารมณ์ที่มากเกินรับไหวทำให้ผมรู้สึกคิดถึงลำตัวแข็งแกร่งของมันเป็นบ้า

จู่ๆ ฝนก็ตกกระหน่ำลงมาราวกับไม่ต้องการเมตตาผมกับธนู...

มันลำบากกว่าผมเพราะมันเจ็บแต่ก็ต้องขี่รถ ส่วนผมนั้นมีตัวมันบังฝนที่จะสาดเข้ามาใส่หน้าซึ่งเจ้าตัวก็ทำหน้าที่เป็นกำบังชั้นดีให้กับผม

ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีก็ตอนที่มันไม่ยอมแวะจอดคลินิกที่ไหน แต่มันเลี้ยวเข้าซอยซึ่งเป็นที่อยู่ของร้านแบล็คแพ็ค

“ธนู” ผมพึมพำอย่างใจไม่ดี “ไปหาหมอก่อน อย่าดื้อสิวะ”

“กูไปแน่” มันตอบ “แต่ไม่ไปกับมึง”

“โว้ยยยย” ผมร้องตะโกนแข่งกับเสียงฝน “มึงลองฟังคนอื่นเขาบ้างสิ!”

“กูก็โกรธ!” มันเองก็ร้องตะโกนแข่งกับผมเหมือนกัน “ที่ผ่านมามันกูหายงอนง่ายไปหมดเพราะกูรักมึง แต่กับเรื่องนี้...เรื่องที่ฝังใจกูแบบนี้ กูทำใจหายโกรธได้ยาก มึงเข้าใจหรือเปล่า”

ผมต้องรีบพูดกับมัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็...รถคันนี้จะพาตัวผมกับธนูไปถึงร้านแบล็คแพ็คก่อน

“แล้วจะให้กูทำยังไงวะ” ผมกำชายเสื้อธนูไว้แน่น

“แค่ตอบกูมา...ว่าจะเลิกยุ่งกับไอ้ห่านที มึงทำได้หรือเปล่า”

เวรกรรม... “แต่ว่า...”

“นั่นไง รบ มึงเลิกยุ่งไม่ได้ กูก็หายโกรธไม่ได้”

“มึงฟังกูก่อนสิวะ”

“กูไม่ชอบพี่กู”

“หา”

“กูเกลียดพี่กู แต่ก็มึงก็ดัน...ไปคุยกับมัน”

“ที่กูทำอย่างนั้นก็เพราะมึง!” รถบิ๊กไบก์จอดสนิทอยู่หน้าปากทางเข้า สายฝนยังเทกระหน่ำลงมาไม่หยุดไม่หย่อน ผมลงจากรถ พร้อมกับปาดของเหลวออกจากใบหน้าซึ่งตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่ามันคือฝน หรือมันคือน้ำตาของผม

ความรู้สึกในใจผมมันตีรันฟันแทงกันไปหมดจนผมต้องแสดงออกมาเป็นน้ำตา

ช่างน่าขายหน้า...

“พี่มึงอยากเข้าหามึงโดยผ่านกู มันไม่ได้ชอบกูอย่างที่มึงกลัวนะ!” ผมพยายามใช้ถ้อยคำที่สั้นที่สุดเพื่ออธิบายให้ธนูฟัง มันตั้งท่าจะออกไป...จากผมไปอีกแล้ว ผมต้องรีบจับแฮนด์เอาไว้ ขับออกไปแบบนี้มันมีแต่อันตราย อันตรายทั้งนั้น

ยิ่งผมคิดน้ำตาผมก็ยิ่งไหล สภาพมันแย่อยู่แล้ว ถ้าเกิดมันมีเหตุการณ์ที่ทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปกว่านี้ล่ะ...

“รบ” ธนูพึมพำ...มองดูสภาพคนที่ห่วงมันจนน่าเวทนาอย่างผม “คือกู...”

“มึงจะโกรธกูยังไงก็ได้ จะงอนไปอีกแปดชาติก็ได้ แต่อย่าขี่รถออกไปแบบนี้ได้มั้ย” ผมละล่ำละลัก “มึงดูตัวมึง...มึงดูฝนสิ กลับเข้าไปข้างในเถอะ กูขอร้องนะ”

“...”

“มึงไม่อยากให้กูง้อ กูก็จะไม่ง้อ มึงจะโกรธ กูก็จะยอมให้มึงโกรธ กูขอแค่อย่างเดียว...มึงอย่าขี่รถออกไปในสภาพนี้ ได้มั้ย”

“คือกูจะไปหาหมอ” ธนูพูดอย่างอึ้งๆ

ผมกลืนน้ำลายลงคอ “ให้กูพาไป...นั่งรถยนต์ออกไปกัน”

ไม่เคยได้ยินเรื่องฝนตกแล้วถนนลื่นเหรอ...หมวกกันน็อกแม่งก็ไม่มีจะใส่

ธนูกำลังชั่งใจ ผมเลยต้องสะอื้นออกมาให้มันเห็นเป็นขวัญตา ยอมรับว่าผมใช้เทคนิคการเรียนแอ็คติ้งเข้ามาช่วย แต่มันก็นิดหน่อยเท่านั้น...

เรียนมาตั้งสามปี เพิ่งได้ใช้ประโยชน์จริงๆ ก็คราวนี้ (ครับ...คนที่เรียนแอ็คติ้งเพื่อง้อแฟนมันมีอยู่จริง)

“สัญญามาก่อนว่าจะไม่ง้อหรือพูดอะไรกับกู”

เยส เข้าทางกูจนได้!

ผมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ...ก่อนจะตะโกนแข่งกับเสียงฝนอีกครั้ง

“ถ้าจะขอกอดล่ะ”

“หา”

“ขอจูบ?”

“ไอ้รบ!” ผมอ่านสีหน้าของมันไม่ออกว่ามันกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน เพราะใบหน้าของผมพุ่งไปจูบมันที่กำลังคร่อมมอ’ไซค์อยู่เป็นที่เรียบร้อย

เป็นจูบที่โคตรเปียก...เปียกไปหมดทุกส่วน

ผมขยับหน้าออกมาแล้วพูด “แปลว่าจูบได้”

“นี่มึง...” ธนูดูอึ้งมาก

“มึงงอนกู แต่กูรักมึง...ได้ยินใช่มั้ยธนู”

“...”

“เอารถไปเก็บได้แล้ว เราจะไปหาหมอกัน”

ผมกระพริบตาปริบๆ มองผม...แต่ก็ทำตามที่ผมบอกในที่สุด

สำหรับผมกับมัน...คืนนี้ยังอีกยาวไกลนัก








To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 12-06-2018 01:09:21

หมัดเด็ด ของ รบ มีหลายอย่าง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 12-06-2018 01:27:02

พูดไม่ทันขาดคำอ่ะจนได้สิน่าาาาา
รบเอ้ยเราต้องไวกว่านี้รู้ไหมลูก
และหนูต้องไม่ประมาทกับเรื่องที่แฟนหนูอ่อนไหว

เอาจริงๆเจ้เข้าใจธนูนะ
คนมันช็อค มันโมโห อยากระบาย
ในใจลึกๆก็อาจจะอยากระบายกะต้นเหตุแต่รัก
เพราะรักเลยไม่อยากทำอะไรให้เค้าเกลียด
ไม่อยากทำร้ายคนที่รัก เลยต้องหาวิธีอื่นลง

คุณเจ้รักน้องรบนะ แต่แบบเออ #ทีมควายธนู ยังไงก็อย่างนั้นไม่เปลี่ยนใจ สู้ๆเด้อออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 12-06-2018 01:34:28

อ่านอีกรอบก็รู้สึกว่า
จริงๆเดาไว้ในใจตั้งแต่อ่านตอนที่แล้ว
ว่าอาจจะมีคนถ่ายรูปแล้วส่งให้ธนูดู
แต่เออก็คิดไม่ออกว่านทีมีศัตรู
เลยคิดว่าเราอาจจะคิดมากไปเอง
.
.
.
สรุป คุณเจ้ประมาทหนูนุ่นเกินไปสินะ
จัดประเด็นนี้มาให้ซดมาม่ายามดึกด้วย55
ครั้งหน้าจะเดาไว้สิบแปดแง่มุมเลย! 555555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 12-06-2018 01:42:50

อ่านรอบที่สามละ
หงุดหงิดในใจใช้ได้เลย
เอาเป็นว่า น้องรบหนูคิดน้อยไปลูก
นี่คือบทเรียนที่ว่ากับเรื่องของคนที่รักเราต้องคิดให้มากไว้ก่อน...

ถึงธนูจะให้น้องรบถือไพ่เหนือกว่า
แต่คนที่มันลดตัวเองให้ต่ำลงเพื่อยอมอีกคน ถ้ามันเจ็บ ก็ย่อมเจ็บกว่านะ ความเสียใจมันก็คงเป็นรอยใหญ่ๆเลยล่ะ

ส่วนนที...
ลูซเซอร์เวอร์เลยลูกเอ้ยยยยยย
ไปฝึกมาใหม่ไปค่ะ!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-06-2018 03:01:19

ทิ้งทวนอย่างนี้จะหายไปอีกกี่วันคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 12-06-2018 03:35:18

แฟนเก่านทีนี่มันน่านักทำให้ธนูกับรบมีปัญหากันแย่มาก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: KS.F ที่ 12-06-2018 04:16:07

 :mew3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 12-06-2018 04:55:38

แล้วรบจะจับควายธนู กับ โคนที มาจับคุยกันอย่างไรหนอ นึกบ่ออก  :angry2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 12-06-2018 08:55:32

ชุลมุน วุ่นวาย  :hao7:
คาราคาซังเรื่องระหว่างพี่น้อง........
คาราคาซังเรื่องแฟนเก่า กับนที   :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

 ธนู รบ   :กอด1: :กอด1: :กอด1:

ไรท์ อ่านหนึ่งความคิดนิจนิรันดร์ใช่มั้ย
เพราะตอนธนูชวนรบไปดูหน้าเด็กที่ทำให้รันดราม่า
มีตอนที่ว่า "แค่ผมดีดนิ้วเดียวมันก็ปลิวไปไกลแล้ว"
ธนูคิดว่าตัวเองแค่ดีดนิ้วเดียว บิ๊กก็กระเด็นไปไกลแล้ว
แฮ่..........เหมือนความคิดของป๋ายเสี่ยวฉุนเลยอ่ะ
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 12-06-2018 09:33:46

 :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 12-06-2018 09:41:55

ยอมความเอาวิชาแอคติ้งมาง้อแฟนของรบ ดีค่ะๆ 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 14 _ p. 21 _ 1 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 12-06-2018 10:02:58

รบจ๋าาา ไม่รีบบอกเดี๋ยวธนูมารุ้ทีหลังว่าแอบไปคุยกัน 2 คนจะยุ่งเอาหนา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 12-06-2018 10:18:09

ไม่ยอมฟังดีนัก ตวาดไปเรยจ้าา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 12-06-2018 10:21:23

ไว้ใจได้เท่าไหร่กันนนนน :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 12-06-2018 10:23:00

มาสองตอนรวดขอกอดคุณเค้กก่อนเลยค่ะ ตอนนี้รู้เลยว่าธนูคงเกลียดพี่ชายแบบเข้าไส้จริงๆ ก็นะคนโดนกระทำมาตลอดแบบไม่รู้เหตุผลด้วย แต่พี่นทีนี่เป็นคนดีจริงๆใช่มั้ยไม่ใช่แสดงนะ เพราะถ้าดีจริงก็อยากให้พี่น้องดีกันไวๆอะ เพราะนิสัยทั้งคู่นี่ถ้าดีกันได้คงตลกน่าดูอะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 12-06-2018 10:48:35

เชรด นึดว่ามองผิด อ่านเมื่อวานไปพร้อมวันนี้อีก แต่ยังไงก็ยังไม่ไว้ใจพี่แกอยุ่ดี

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 12-06-2018 11:22:22

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม(ของผู้เขียนที่จะกำหนด)

“สัญญามาก่อนว่าจะไม่ง้อหรือพูดอะไรกับกู”

เยส เข้าทางกูจนได้!

ผมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ...ก่อนจะตะโกนแข่งกับเสียงฝนอีกครั้ง

“ถ้าจะขอกอดล่ะ”

“หา”

“ขอจูบ?”

“ไอ้รบ!” ผมอ่านสีหน้าของมันไม่ออกว่ามันกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน เพราะใบหน้าของผมพุ่งไปจูบมันที่กำลังคร่อมมอ’ไซค์อยู่เป็นที่เรียบร้อย

เป็นจูบที่โคตรเปียก...เปียกไปหมดทุกส่วน

ผมขยับหน้าออกมาแล้วพูด “แปลว่าจูบได้”

“นี่มึง...” ธนูดูอึ้งมาก

รบทำแบบนี้ก็เท่ากับง้อไปแล้วนะลูก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 12-06-2018 11:32:49

 :pig4: :pig4: :pig4:

สรุปว่า...เราเชื่อใจอิพี่นทีได้ใช่ป่ะ?

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 12-06-2018 12:26:21

ธนูแพ้รบทุกทาง เจอง้อแบบนี้ก็ต้องจอดสิจ๊ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 12-06-2018 12:37:52

พี่นทีคนซึน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 12-06-2018 13:00:08

แพ้ทางรบไปซะทุกอย่างเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 12-06-2018 13:10:19

รบมาเหนือเมฆจริงๆ ท่าทางธนูจะแพ้น็อคตั้งแต่เริ่มต้น

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 12-06-2018 13:52:21

นิสัยเสียทั้งคู่อ่ะ ทั้งพี่ทั้งน้อง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EunJin ที่ 12-06-2018 14:44:31

โอ้ยยย แม้ว่าจะมาแบบยาวๆ ก็ยังไม่เพียงพอต่อความต้องการ
ง้อกันได้กรี๊ดมว๊ากกกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 12-06-2018 14:52:28

โอยยย ใจหายหมด ลุ้นแทบแย่ ค่อยๆเรียนรู้กันไปเนอะ
ลงยาวสองตอนแบบนี้ชอบมากเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 12-06-2018 15:54:42

เนี่ยยว่าแล้วว่าอาการพี่นทีมันแปลกๆ
ดูไม่ได้เกลียดธนูอะไรขนาดนั้น แต่ดูเรียกร้องความสนใจ
สรุปคือเป็น loser ที่แท้ทรูนะคะ
ทั้งน้องทั้งแฟนเก่า จัดการอะไรไม่ได้เหลยยย โว้ยยย คนกากอะพี่

ส่วนรบนั้นนน หนูคิดน่อยไปจริงๆนะลูกก ชะล่าใจเกินไปด้วย
ยิ่งเป็นเรื่องที่ธนูอ่อนไหวเป็นพิเศษแบบนี้ยิ่งต้องคิดให้เยอะ
คิดทุกวิถีทางเป็นไปได้ที่นะทำให้คนขอวเราต้องเสียใจอะ
ถ้าบอกช้า ถ้าปิดบัง ถ้าธนูมารู้เอง ถ้าธนูไม่เชื่อ จะเป็นยังไง คือต้องคิดนะ
ต้องคิดให้มากๆ เพราะทั้งหมดนั้นมีผลลัพธ์เดียวกันคือรหัสแดงแน่ๆ

ส่วนธนูคือสงสารรมากก โกรธ เสียใจ ผิดหวัง น้อยใจ แต่รักมาก
รักจนไม่กล้าทำอะไรให้รบเจ็บ กลัว หรือถอยห่างจากตัวเอง
เลยต้องเลือกเอาตัวเองออกมาแล้วหนีไปไกลๆอะ
เป็นความเสียใจจนหมดเรี่ยวแรงที่แท้
โกรธยังไงก้รัก ต้องพาไปส่งให้ถึงที่ก่อน เห็นรบร้องไห้ก้ใจอ่อนไปหมด
ไม่ให้ง้อเพราะรู้ตัวว่าต้องหายทันทีแน่ๆ เนี่ยต้องรักขนาดไหน

มาติดกันสองตอนรวดแบบนี้ จะหายไปไหนรึป่าวคะเนี่ยย55
รอนะคะะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 12-06-2018 16:15:43

ธนูแมร่งแพ้ทางรบทุกทางเลย


555555


เอ้ารบ สู้เว้ยยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 12-06-2018 16:59:56

คดีพลิกจริงๆ ก็เคยบ่นว่านทีทำตัวเป็นเด็ก ก็เป็นวิธีการเรียกร้องแบบเด็กจริงๆด้วย สองพี่น้องโลกแตก
ส่วนธนูนี่รักรบมากจนยอมทุกอย่างอ่ะ และไม้เด็ดสำหรับจัดการธนูของรบก็เยอะเหลือเกิน สงสาร 5555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 12-06-2018 17:51:29

ธนูคงเสียใจมาก แต่ยอมให้รบทุกอย่างเลย ส่วนเรื่องพี่นทีส่วนตัวคิดว่ามันนานเกินไปแล้วอ่ะ เป็นสิบปีเชียวนะ จะต่อกันติดมั้ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 12-06-2018 20:04:03

ขนาดมา 2 ตอนติดก็ยังรู้สึกว่าไม่พอ  :mew2:   อยากอ่านต่ออีก 

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 12-06-2018 22:00:32

ปวดกะบาลกับพี่น้องคู่นี้เนอะรบ :really2: เจอบอกรักเข้าไปแบบนี้จะงอนได้อีกนานแค่ไหน :hao3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 12-06-2018 22:57:22

ปวดตับ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 13-06-2018 21:10:49

ธนูจะเกลียดก็ปกตินะ คือดูพี่ทำน้องสิ ทำซะน้องไม่เหลืออะไร
เข้าหาแบบไม่ปกติอยู่แล้ว จะให้ดีก็ยากอยู่
แต่รบนี่ มาเหนือกว่าค่ะ ธนูยอมให้ทุกอย่างเลย
รหัสแดงก็แล้วอะไรก็แล้ว แต่รบคือคนที่ไม่เจ็บตัว

นทีกับแฟนเก่าบ้ามาก ทำตัวแบบคนไม่ปกติไม่เป็นหรอ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-06-2018 04:19:33

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 14-06-2018 10:07:34

นั้นก็ง้อทางอ้อมแล้วล่ะรบ... :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: petrichor ที่ 14-06-2018 10:35:58

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 14-06-2018 15:19:02

ธนูคือทำอะไรรบไม่ได้ของจีงงง โกรธเขายังไท่ได้เลย รบคือต้องอ้อย ไม่งั้นไม่มีทางเอาคนดื้อลงจริงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 14-06-2018 16:41:37

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: lim__b26 ที่ 15-06-2018 17:24:27

โอ้ยยย...
คืนดีกันเร็วๆๆนะ ธันรบ

ยอมรับว่าหักมุมเรื่องนทีมาก
จากนทีที่ร้ายๆๆ กลายเป็น ...... ซะได้ 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 17-06-2018 12:36:14

Ep. 17





[รบ]

โชคดีที่ธนูไม่ได้เป็นอะไรมาก

หัวมันแตกนิดหน่อย จึงได้เย็บเพียงแค่สี่เข็ม นอกนั้นก็เป็นแผลฟกช้ำตามลำตัวธรรมดาๆ ผมเองก็ได้ให้หมอที่คลินิกทำแผลให้เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้มากเท่ากับธนู...เพราะมันบาดเจ็บมากกว่าผมเยอะ

“ขอโทษนะ” ผมบอกกับมัน ระหว่างที่เรากำลังนั่งทำห่าอะไรอยู่ก็ไม่รู้ที่บริเวณม้านั่งแถวๆ คลินิก ระหว่างเราคือถุงยา ผมนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง มันก็นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง “เพราะกู...มึงก็เลยต้องเจ็บขนาดนี้”

“สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่พูด” ธนูเชือดผมนิ่มๆ

หน็อย...นี่มึงทำกับแฟนมึงแบบนี้เนี่ยนะ

แม้จะนึกเคืองในใจ...แต่เมื่อได้ยินแบบนั้นผมก็จ๋อยสนิท ผมเหลือบมองมันผ่านหางตา ดูมันเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอีกทั้งยังมีกลิ่นของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ติดตัว นี่ขนาดเปลี่ยนชุดแล้ว...กลิ่นก็ยังติดตัวของมันอยู่

ผมไม่รู้จะเอ่ยคำใดออกมาดี...เพราะพูดไปอีกฝ่ายก็คงจะด่าผมกลับมา

ฉะนั้นผมจึงคิดว่าผมควรใช้ภาษากาย...ไม่แน่ว่าบางทีมันอาจจะใจอ่อนกับผมเพราะภาษากายแทนที่จะเป็นภาษาพูดก็ได้

ผมคว้ามือของมันที่วางอยู่บนเข่า มันมองหน้าผมอย่างตกใจในขณะที่ผมยักคิ้วให้

“มึงไม่ได้บอกว่าห้ามจับมือนี่”

มันไม่กล้าปฏิเสธผมอยู่แล้ว...มือของมันจึงถูกผมกอบกุมเอาไว้อย่างแนบแน่น

ผมปล่อยให้มันได้นั่งนิ่งๆ เงียบๆ อย่างที่มันต้องการ คอยลอบมองใบหน้าด้านข้างของมันอยู่เรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยหรือเบื่อหน่าย ใจจริงผมนึกอยากจะพูดและเคลียร์กับมันซะตั้งแต่เดี๋ยวนี้...วินาทีนี้ แต่ก็อย่างที่คุณๆ รู้กัน ธนูมันดื้อ

แอลฟาแม่งโคตรดื้อ...

“ธนู...กูขอพูดอะไรอีกสักหน่อยไม่ได้เหรอวะ” ผมตัดสินใจพูดออกมาหลังจากที่เราเงียบกันไปนาน อีกฝ่ายใช้หางตาหันมามอง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากห้าม ฉะนั้นผมจึงพูดต่อ “เรื่องของไอ้นทีกูจะพยายามไม่พูดถึง เพราะกูรู้ว่าพูดไปมึงก็คงจะยิ่งโกรธ”

ฉับพลันทันที...สายตาพิฆาตของธนูก็จับจ้องมาที่ผมเต็มๆ จนผมสะดุ้งตัวโยน

นี่แฟนมึงไงไอ้เวร!

ไอ้ห่านี่ไม่ยอมลดความน่ากลัวลงไปเลย...ไม่ว่ากับใครคนไหน

“เอาเป็นว่ากูผิดเองที่ติดต่อกับนทีแบบนั้น กูผิดเองที่ไม่ได้ทำตามคำพูดของมึง แต่กูอยากให้มึงรู้ไว้...กูซื่อสัตย์กับมึงจนถึงวินาทีที่นทีมันขู่ว่าจะจัดการรันกับแดดดี้”

มันถลึงตามองผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ...

“กูเลยต้องคุยกับมัน...คุยในเรื่องที่...” ผมแอบมองดูสีหน้าของธนูราวกับต้องการหยั่งเชิงว่ามันอนุญาตให้ผมพูดต่อหรือเปล่า “มันอยากสนิทกับมึง”

“ไร้สาระ” ธนูกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย “มันแค่หาเรื่องเข้ามาคุยกับมึง”

“ที่จริงแล้วมันไม่ได้ชอบกูเลยนะ”

“...”

“ทีแรกมันบอกว่าแค่สนใจเฉยๆ แต่พอมึงไปขอมัน มันก็ไม่กล้าคิดอะไรแบบนั้นกับกู”

“ดูเหมือนมึงกับมันจะคุยกันนานมากนะ” มันประชดประชัน

“มันเล่าทุกอย่างให้กูฟังในมุมของมัน”

“เหรอ แล้วมันว่าไงบ้าง”

ผมหยุดชะงัก...จะให้ผมพูดจริงๆ เหรอว่าคนในครอบครัวของธนูคิดว่าธนูมันมีปัญหาเรื่องการระงับอารมณ์น่ะ ผมไม่รู้ว่าผมควรจะเริ่มยังไงดี

“ที่ผ่านมามันหวังดีกับมึง...ในแบบผิดๆ” ผมตัดสินใจเล่าง่ายๆ ในแบบของผม “มึงแรงมา มันก็แรงกลับ...ทุกอย่างเป็นเลยออกมาเละเทะแบบนี้ไง”

“มึงคิดว่าคำพูดไม่กี่ประโยคของมึงจะทำให้กูมองไอ้นทีเปลี่ยนไปอย่างนั้นเหรอ”

“เอางี้...” ผมขยับถุงยาออกเพื่อที่ผมจะได้เข้าไปใกล้ชิดธนูมากขึ้น เข่าของเราทั้งคู่ชนกัน ซึ่งนั่นก็ทำให้ธนูถึงกับทำตาโตใส่ผม “มึงจะมองไอ้นทียังไงก็เรื่องของมึงเลย แต่กูเล่าในมุมของกู...กูคุยกับนทีแค่เรื่องนี้ ไม่ได้คุยเรื่องอื่น กูอยากให้มึงเข้าใจตรงนี้นะ”

เพราะธนูไม่ตอบรับ ผมจึงแกล้งจิ้มไปที่แผลบนแก้มของมันจนมันร้อง “โอ๊ย”

“จริงๆ แล้วกูเองก็ไม่เหมาะที่จะเป็นตัวสานสัมพันธ์ให้พี่มึงกับมึง แต่นั่นคือสิ่งที่นทีมันคิดว่ากูเป็น มันไม่ได้ชอบ มันไม่ได้คิดจะแย่ง ซึ่งถ้าหากมันแอบคิดแบบนั้นโดยที่กูไม่รู้ล่ะก็...มึงช่วยไว้ใจกูได้มั้ย อย่างน้อยก็ไว้ใจคนของมึง”

“...” มันขมวดคิ้ว แต่สายตาของมันคิดตามในสิ่งที่ผมกำลังพูด

“กูคงไม่มีวันเปลี่ยนใจจากมึงไปหามัน ไม่มีวันปล่อยให้มันมาแย่งกูไปแล้วย้อนกลับมาทำร้ายมึง เพราะมึงเป็นคนบอกกูเองว่ากูคือจุดอ่อน...จุดอ่อนของมึงน่ะ” ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “กูจะไม่มีวันใช้ตัวเองทำร้ายมึงเด็ดขาด...เพราะงั้นมึงเข้าใจกูหน่อยได้มั้ยวะ”

นัยน์ตาของธนูสั่นระริก ราวกับว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นคือสิ่งที่ใจมันกำลังติดขัดอยู่ ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไร...จนกระทั่งมันรั้งท้ายทอยของผมเข้าไปจูบดูดดื่มแนบแน่น

ครับ...ทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปได้สวย จูบของมันหวานล้ำเหมือนอย่างเคย ลิ้นของมันขยับอยู่ในปากของผมอย่างเซ็กซี่จนผมอดครางออกมาในลำคอไมได้ แต่ก็นั่นแหละ...ข้างๆ ของเราเป็นชายสี่บะหมี่เกี๊ยว

คนกำลังแดกบะหมี่กันเยอะฉิบหาย

ในเมื่อมันไม่แคร์ผมก็ไม่แคร์บ้าง...

มันผละริมฝีปากออกจากริมฝีปากผม พร้อมกับใช้สายตามองริมฝีปากของผมอย่างหลงใหลได้ปลื้มอยู่สักพัก ผมเองก็ไม่อยากขยับใบหน้าออกไปให้ห่างเหมือนกัน

“กูก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าอะไรมันโอเว่อร์โหลดมากกว่ากัน” ธนูยังคงมองปากของผมอยู่

“อะไรกับอะไรวะ”

“อาการหงุดหงิดเพราะปมเรื่องพี่ชายกับอาการหึงหวงมึง”

ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำระหว่างที่ฟัง “...”

“คงเป็นอย่างหลัง” มันมองออกไปข้างหน้าในที่สุด “กูรู้สึกว่ากูแย่ฉิบที่เตือนมึงออกไปว่ากูจะหึงหวงรุนแรงทั้งๆ ที่แท้จริงแล้วกูก็ยังเกรงใจมึงอยู่...เห็นมั้ยว่ากูไม่ได้ทำลายข้าวของ ไม่ได้...”

“เหรอ ไม่ได้ทำลายเหรอ แล้วที่ร้านนั่นมันเรียกว่าอะไร มึงออกกำลังแขนเล่นๆ งั้นสิ” แค่นั้นก็ถือว่าน่ากลัวแล้วเว้ย...มึงยังจะให้มันน่ากลัวระดับไหนอีก

“กูหมายถึงทำลายข้าวของต่อหน้ามึง แสดงความรุนแรงต่อหน้ามึงน่ะ”

“อ๋อ” ผมพยักหน้าเข้าใจ “แล้วมึงจะเก็บกดไว้ทำไม”

“ที่กูเฝ้าอุตส่าห์เตือนแล้วเตือนอีกเพราะกูกลัวว่ามึงจะวิ่งหนีกูไป...กูมัน...ไม่ค่อยเหมือนใคร” ธนูกลืนน้ำลาย

“แต่กูก็ยังอยู่กับมึงนี่”

“มึงยังไม่เห็นความโกรธที่แท้จริงของกูต่างหาก”

ผมถึงกับทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ ร้านที่เพิ่งจะปิดไปเพราะต้องซ่อมนั่นยังน่ากลัวไม่พออีกเหรอวะ...คำว่าน่ากลัวของแม่งยังไงก็ไม่เคยมีขีดสิ้นสุดอย่างงั้นใช่มั้ย นี่ผมต้องคบมันต่อไปอย่างอกสั่นขวัญแขวน ต้องลุ้นฉิบหายว่ามันจะโกรธอย่างถึงขีดสุดต่อไปเมื่อไหร่อย่างนี้น่ะเหรอ...

ให้ตายสิวะ

“มึงพอเหอะ...ระงับอารมณ์ตัวเองให้เป็นบ้าง” ในเมื่อครอบครัวก็ยังคุยกับมันไม่ได้ ผมเองนี่แหละที่จะเป็นคนคุยและก็เปลี่ยนมันเอง

“มึงช่วยกูเรื่องนี้ไว้ได้แล้ว...ช่วยได้เยอะเลย” ธนูรู้ตัวเรื่องนี้ด้วยแฮะ “ต้องขอบคุณมึง”

ผมรู้สึกดีที่ธนูมันเริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นบ้างแล้ว งั้นเรื่องที่ผมเครียดอย่างเรื่องการระงับอารมณ์ของธนูเมื่อสักครู่...มันก็คงจะไม่น่าเครียดเท่าไหร่แล้ว

“อืม” ผมรับคำ “ไม่ลองเปลี่ยนจากระบายอารมณ์ด้วยการทำลายข้าวของหรือใช้เพื่อนแทนกระสอบทรายเป็นอย่างอื่นบ้างล่ะ” ผมลองยื่นข้อเสนอดู

“มึงหมายถึง...” ธนูเอียงคอไปมองสะโพกด้านหลังของผมทันที

ไอ้เหี้ยนี่...ไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้โว้ยยยยยยย

“มึงจะเจ็บนะ คงจะร้องครางโอดโอยทั้งวันทั้งคืนเลย”

มันกำลังเล่นเกมกับผมอีกแล้วใช่มั้ย...

“ก็อยากลองดูเหมือนกัน...แต่ติดตรงที่ว่ามึงจะเก่งจนถึงขนาดทำให้กูร้องได้ทั้งคืนหรือเปล่าเนี่ยสิ”

ธนูยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าส่งให้ผม...เราทั้งคู่ส่งเสียงหัวเราะให้กันเบาๆ

“เรื่องพี่ชาย...กูขอเคลียร์เอง” มันพูดกับผมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ผมรู้ตั้งแต่วินาทีนั้นว่าผมไม่ควรจะเอาตัวเองเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

...เพราะธนูมันขี้หึงมาก

 “ส่วนเรื่องหึงหวงมึง...ยังไงกูก็ยังเป็นเหมือนเดิมนะ...คำเตือนนั้นยังคงมีผลอยู่”

ครับ...ยังไม่ทันจะขาดคำดีเลย

“ไม่ได้บอกให้มึงเปลี่ยน” ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“ต่อไปคงไม่ทำลายข้าวของหรือใช้เพื่อนแทนกระสอบทรายในเวลาหึงแล้วล่ะ”

“...”

“แต่จะลากมึงขึ้นเตียงแทน”

“นี่มึงคิดจะทำจริง?” ผมถึงกับร้องเสียงดังลั่น

“ก็ถ้ามึงอนุญาตอ่ะนะ” มันยักไหล่

ผมไม่น่าหลวมตัวไปเล่นกับมันเลย...ดูซิดู แม่งต้องหาเหตุผลสารพัดมาลากผมไปขึ้นเตียงกับมันแน่ๆ

มันติดปัญหาก็ตรงที่ว่า...ผมดันไม่อยากจะปฏิเสธมันเลยแม้แต่นิดเดียว

คนมันศีลเสมอกัน เป็นแฟนกันนี่มันถูกแล้วจริงๆ









ที่จริงความหึงหวงแบบโอเว่อร์โหลดของมันไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะเวลาที่มันเตือนผม แต่มันเกิดขึ้นตลอดเวลาต่างหาก...

เราดีกันได้ประมาณเกือบยี่สิบนาที เราจึงตัดสินใจมากินชายสี่บะหมี่เกี๊ยวต่อ มันหึงเด็กเสิร์ฟลูกชายของคนขายบะหมี่ไม่พอ มันยังมาหึงหนุ่มวัยรุ่นซึ่งนั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ผมอีก

การหึงของมันนั้นแสนจะเรียบง่าย ใช้สายตาพิฆาตอย่างเดียวก็ทำเอาคนอื่นตับไตสะเทือน...แน่นอนว่ารวมถึงผมด้วย

เพราะผมรู้ว่าแฟนขี้หึงแบบนี้ไง...ผมจึงโคตรที่จะอยู่ในโอวาท

มันหึงหวงแบบโอเว่อร์โหลด ผมก็รักมันเข้าขั้นโอเว่อร์โหลดเช่นเดียวกันนั่นแหละ

[ธนู]

อา รบแม่งมาเปลี่ยนชีวิตผม

จากที่ผมเคยชินกับความรุนแรงและอารมณ์หงุดหงิดโมโหง่าย บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างถูกรบหยุดเอาไว้หมดเพียงแค่มันหันมามองผมด้วยดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั่น สิ่งที่ผมเคยหวาดระแวงและคอยพร่ำบอกกับรบ...มันแทบจะไม่ได้เกิดขึ้นต่อหน้ามันเลย ซึ่งนั่นก็เป็นเพราะผม...รักมันมากจนเกินไปจริงๆ

รักจนผมไม่กล้าให้มันเห็นด้านแย่ๆ...

แต่ก็นั่นแหละ แม้ว่ารบจะไม่เห็นด้านแย่ๆ ของผมในทางตรง มันก็ยังเห็นในทางอ้อมอยู่ดี เศษซากที่ผมทำพังเอาไว้ในร้านก็ยังอยู่ตอนที่เราทั้งคู่กลับไปถึง ผมนอนมองคนในอ้อมกอดอย่างละอายใจ (คืนนี้ไม่มีเรื่องสิบแปดบวกเกิดขึ้นเพราะผมบาดเจ็บ) มันรู้ว่าผมเป็นคนยังไง หัวร้อนหงุดหงิดแค่ไหน มันก็ยังอยู่กับผม แถมยังคิดที่จะเปลี่ยนผมด้วยตัวของมันเองอีกต่างหาก

ผมเลือกคนไม่ผิดเลยจริงๆ ตอนที่มันพยายามง้อผมด้วยการพูดเสียยาวเหยียดเรื่องที่มันไปคุยกับไอ้นที มันอธิบายได้ตรงกับใจผมทุกอย่างราวกับว่ามันเข้ามานั่งในใจผมแล้วรับรู้ถึงปัญหาของผม

ก็อย่างที่ผมเคยบอกไป...สิ่งที่ผมเจ็บไม่ใช่เพราะนทีมันเข้ามาหารบ ผมเจ็บเพราะรบเล่นไปกับมันด้วย...ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับ เรื่องมันผ่านมาแล้ว และผมเองก็เชื่อรบอย่างสนิทใจว่ามันคงจะทำตามที่มันพูดทุกคำ

ใครจะมาแย่งมันไปจากผมได้ถ้ามันไม่ยอม

มันรู้ว่ามันเป็นจุดอ่อนของผม...และมันก็จะไม่มีวันใช้ตัวเองย้อนกลับมาทำร้ายผม

ฉะนั้นต่อจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมจะเชื่อใจรบก่อน ภาพที่มันน้ำตาไหลออกมาท่ามกลางสายฝนยังติดตาตรึงใจผมอยู่เลย ตั้งแต่เกิดมา...ไม่เคยมีใครอ้อนวอนขอร้องให้ผมใช้ชีวิตให้ปลอดภัยเท่ากับมันมาก่อน แม้ว่าตอนสะอื้นมันจะแอ็คติ้งเกินไปหน่อยก็ตาม แต่ผมใจอ่อนให้กับมันตั้งแต่มันร้องใส่ผมคำแรกทั้งน้ำตาแล้ว

ไอ้คนเจ้าเล่ห์เอ๊ย

สงสัยแม่งรู้ว่าผมรักมาก...มันถึงง้อผมได้ถูกจุด

ส่วนเรื่องไอ้นที...ผมยังไม่อยากคิด ถ้ามันจริงอย่างที่รบพูด ปัญหาของมันจึงไม่ควรเป็นปัญหาที่ผมต้องเก็บเอามาคิดเป็นอันดับแรกๆ หากที่ผ่านมา...มันทำเพราะอยากเรียกร้องความสนใจในแบบพี่ชายงี่เง่าล่ะก็...ต่อจากนี้ไปผมก็ไม่ต้องระแวดระวังภัยจากคนอย่างมันอีก

เว้นเสียแต่...คนที่เอารูปของนทีกับรบมาแปะไว้เต็มหน้าร้านเมื่อวันก่อน (รบแอบเล่าให้ผมฟังแล้วว่าเป็นศัตรูฝั่งนทีมันน่ะ)

ผมยังไม่รู้ว่ามันเป็นใคร เป็นตัวละครลับมาจากไหน...แต่ที่แน่ๆ คนคนนี้คือคนที่ผมจะต้องระวัง...

...และอาจจะต้องระวังมากกว่าพี่ชายของผมเอง







ตอนที่ผมเดินลงมาชั้นล่างในตอนเช้า...เพื่อนของผมต่างก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นสภาพผม แต่ผมไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้พวกมันฟัง ยังไงพวกมันก็ต้องรู้ดีว่าผมหายไปทำอะไรมา สภาพผมถึงได้เละเทะแบบนี้

สนามแข่งรถนั่นเต็มไปด้วยผู้คนที่หมั่นไส้ผม...ผมจะไปที่นั่นเวลาที่ผมเซ็งสุดกู่ ซึ่งนั่นก็หมายถึงเมื่อวานด้วย ไม่แปลกที่ผมจะกลับมาในสภาพแย่ ดีไม่ดีอาจจะแย่กว่าทุกครั้ง ซึ่งนั่นก็เป็นเพราะผมต้องป้องกันไม่ให้รบโดนรุมกระทืบจากใครก็ตาม เพราะมันนอนสลบอยู่

“ขอโทษ” ผมบอกพวกมันด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เศษซากที่ผมทำทิ้งไว้ถูกพวกมันจัดการเป็นที่เรียบร้อย ผมมองดูกระจกที่เป็นรู ดูๆ แล้วน่าจะต้องจัดการเปลี่ยนมันทั้งบาน “เดี๋ยววันนี้กูโทรหาช่างทำกระจก”

“แค่บอกมาว่ามึงโอเคกับรบหรือยัง” การ์ดถามอย่างง่ายๆ

ผมยักไหล่ “มันนอนอยู่ข้างบน”

แค่นี้ก็น่าจะเป็นคำตอบให้เพื่อนได้แล้วมั้ง...พวกมันเริ่มทำหน้าดีขึ้นเมื่อช่วงเวลาที่พวกมันแอบเรียกกันว่า ‘รหัสแดง’ ได้ผ่านพ้นไป

“จริงๆ แล้วกูก็แอบงงตัวเองนิดหน่อย” ผมตัดสินใจพูดกับเพื่อนๆ ที่รู้ใจผม “กูโกรธที่รบไปเล่นกับไอ้นทีมากกว่าไอ้นทีเข้าหารบซะอีก”

“อืม...มึงขี้หวงเข้าขั้นวิกฤติ” การ์ดเข้ามาตบไหล่ของผม “เอาเป็นว่ามึงเคลียร์กับรบได้ก็ดีแล้ว”

ผมอดทำสีหน้าโล่งใจกับไอ้การ์ดไม่ได้ ใจจริงผมก็ไม่อยากจะโกรธกันกับรบนานเท่าไหร่นักหรอก นี่ถือว่าเป็นโชคดีนะที่รบแม่งง้อแบบดักผมได้ทุกทาง ไม่งั้นล่ะก็...สภาพของผมคงจะดูไม่ได้มากกว่านี้

และผมคงจะประชดชีวิต...มากกว่าทุกคนคาดการณ์เอาไว้ซะอีก







[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 15 - 16 _ p. 22 _ 1 2 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 17-06-2018 12:36:34

[รบ]

ตอนที่ผมเดินลงมา...ผมก็เห็นธนูมันกำลังดูพนักงานเปลี่ยนบานกระจกให้กับร้านอยู่

ผมนี่แม่งตื่นสายโคตรๆ

“ตื่นแล้วเหรอ” ยุเป็นคนทักผมคนแรก “หิวมั้ย”

“เดี๋ยวกูไปหาเองก็ได้” ผมตอบไปมองธนูไป มันหันมาหาผมอีกครั้ง จากนั้นมันก็เงียบ...

ไอ้สัด กูช็อก

หากอยู่ในสถานการณ์ปกติมันคงเดินมาลูบหัวลูบหาง (?) หรือไม่ก็หอมแก้มจุ๊บหน้าผากผมไปแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้มันถึงได้เฉยเมยใส่ผม

ผมจะคิดไปก่อนว่าเป็นเพราะมันต้องเครียดกับการดูแลร้าน

เท้าของผมพาตัวเองไปยังห้องครัว ตัดสินใจเปิดหาของกินในตู้เย็นแบบง่ายๆ โฮมที่อยู่ใกล้ๆ ส่งเสียงทักทายผม ก่อนที่ผมจะนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ในครัวแล้วแทะขนมปังฝรั่งเศสเล่นๆ

นี่ผมยังง้อมันไม่สำเร็จหรือเปล่าวะ

หรือมีบางเรื่องที่ธนูมันยังติดขัดอะไรบางอย่างอยู่

ตั้งแต่เป็นแฟนกับมันมา...ผมได้เรียนรู้สิ่งที่ทิ้งเอาไว้อย่างค้างๆ คาๆ มันจะกลายเป็นเครื่องมือที่จะย้อนกลับมาทำร้ายความรักของผมทีหลัง ฉะนั้นในระหว่างที่ผมกำลังกินอาหารเช้าของผมอยู่นั้น ผมก็คิดไปด้วยว่าผมควรจะเข้าไปพูดประโยคไหนกับธนูดี

โชคดีที่เป้าหมายของผมแม่งโผล่เข้ามาในครัว...มันทำท่าจะเดินผ่านผม ผมจึงยกขาพาดเอาไว้ ขวางไม่ให้มันเดินไปไหนได้

ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผมขายาว

“รบ...กูต้องไปดูคนซ่อมร้าน”

ผมส่งสัญญาณให้โฮมออกไปที่อื่นก่อน...มันส่งยิ้มให้ผมก่อนจะออกไปข้างหลังร้านอย่างว่าง่าย

เมื่อเห็นว่าธนูมันตั้งท่าจะหันหลัง ผมจึงยกอีกขาขึ้นมาพาดไปอีกฝั่ง มันจึงขยับไปไหนไม่ได้อยู่ที่หว่างขาของผม

แฟนผมถอนหายใจ...เริ่มยิ้มเมื่อเห็นว่าผมแกล้ง

“กินขนมปังป่ะ” ผมแกล้งกัดออกมาให้เป็นคำจากนั้นก็กัดเอาไว้ แล้วขยับมันเข้าไปใกล้ธนู...

มันขยับใบหน้าออกห่าง แต่ดูจากสีหน้าแล้ว...มันดูถูกอกถูกใจวิธีป้อนของผมอยู่

“กูไม่แดกแป้ง”

แม่งบอกผมไม่กิน...แต่ไม่รู้ว่าจะเลียริมฝีปากล่างเหมือนอยากกินขนมปังของผมทำไม ผมตัดสินใจเคี้ยวขนมปังชิ้นนั้นก่อนจะพูดไปมันตรงๆ

“เหมือนมึงยังงอนกู”

“คิดมาก” มันเอามือวางไว้ข้างๆ ลำตัวของผมทั้งสองข้าง “แคร์กูขนาดนั้นเลยเหรอ”

ด้วยท่วงท่าหมิ่นเหม่เช่นนี้...ใบหน้าที่ใกล้กันขนาดนี้ ผมรับรู้ได้ในทันทีว่ามันคือเกมระหว่างผมกับมัน

“ก็ไม่เท่าไหร่” ผมแกล้งพูด แสร้งทำเป็นเคี้ยวขนมปังช้าๆ เพราะต้องการยั่วโมโหอีกฝ่าย มันยิ้มมุมปากก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“ถ้าไม่แคร์จริงๆ แล้วทำไมไม่ปล่อยกูไป...”

“ไม่รู้”

“...”

“สงสัยอยากมีที่วางแขน” ผมโอบรอบศีรษะของธนู จากนั้นก็กินขนมปังในท่านั้น กลายเป็นว่าเหมือนผมกอดมันที่ยืนอยู่ ส่วนมันก็เหมือนกำลังยืนกอดผม...

แฟนผมส่งเสียงหัวเราะ มันหอมแก้มผมครั้งหนึ่งก่อนจะกระซิบ

“กูต้องไปคุมช่างนะ”

“ให้การ์ดคุม” ผมต่อรอง

“การ์ดไม่ใช่คนจ่ายเงิน”

“ให้มันมาเอาเงินกับมึงที่นี่”

ธนูขยับใบหน้าออกมาเพื่อมองหน้าผมใกล้ๆ “ยังไงก็ไม่ยอมใช่มั้ย”

“ใช่” ผมยังใจกล้าหน้าด้านพูดต่อไป “โกรธกับมึงวันนึง...รู้สึกเหมือนห่างกันมาเป็นปี กูไม่โอเค”

ธนูมันยิ้มอีกแล้ว...มือของมันโอบรอบคอของผมก่อนจะฝังจูบลงบนที่ขมับผมซ้ำๆ ผมปล่อยให้มันจัดการผมแบบนั้นได้ตามอำเภอใจ เพราะมันรู้สึกดีมาก

“ขอโทษที่งอน” มันบอกผม

“เวลามึงงอนแล้วน่ากลัวฉิบหาย น่ากลัวกว่าตอนที่มึงทำลายข้าวของอีก”

“ยังไงวะ กูไม่ได้ทำร้ายมึงเลยนะ”

ผมมองหน้าธนูแล้วพูด “มันน่ากลัวตรงที่ว่า...กูกลัวมึงไปจากกู”

“บ้า กูไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ”

“ก็มึงเล่นหายไปแบบนั้นอ่ะ”

“ไม่คิดบ้างเหรอว่าเป็นเพราะกูอินดี้น่ะ”

“อินดี้พ่อง...มึงไปเป็นเป้าตีนให้คนที่สนามแข่งชัดๆ”

“กูก็อยากระบายอารมณ์บ้างไง...พวกนั้นไม่ได้ทำร้ายกูฝ่ายเดียวสักหน่อย” มันยังจะเถียงผมอยู่ได้

“ห้ามทำแบบนั้นอีก” ผมจิ้มอกมันอย่างข่มขู่

“ส่วนมึงก็ห้ามคุยกับนทีลับหลังกูอีก...กูหวง กูไม่ชอบ กูรำคาญมัน”

ผมถอนหายใจ ตัดสินใจส่งโทรศัพท์ไปให้ธนูเพื่อต้องการแสดงความบริสุทธิ์ใจ “งั้นมึงเอามือถือกูไปเลย”

“มึงก็แค่อย่าตอบมันก็พอ” ธนูมองมือถือผมอย่างไม่ไว้ใจ

“ขี้หวงเนอะ” ผมแกล้งแซว

“โคตรๆ...ไม่เถียงเลย”

ไม่รู้ผมโรคจิตหรือเปล่าที่บางครั้งผมก็รู้สึกยินดีเวลาที่มันยอมรับว่ามันเป็นคนขี้หึง...

“พี่มึงมาแย่งกูไปจากมึงไม่ได้หรอก ใจกูอยู่นี่ อยู่กับมึงตรงนี้...เพราะงั้นกูจะไปอยู่กับพี่มึงตรงนั้นไปเพื่ออะไร” ผมย้ำเป็นร้อยเป็นล้านครั้งก็ได้ ถ้าธนูมันจะสบายใจ...

“กูรู้”

“...”

“แต่กูก็หึงและก็หวง มันเป็นสัญชาตญาณ”

“...” ผมเคี้ยวไปพยักหน้าไป...รู้สึกป่วยการที่จะแก้ไขจุดยืนของธนูในเรื่องนี้

“นี่มึงไม่เชื่อกูหรือไง”

“กูก็พยักหน้าแล้วเนี่ย” ไอ้เด็กน้อยฟายธนูคนนี้นี่...แม่งต้องการอะไรจากผมอีกวะ

“นึกว่าอยากลองของ” มันหอมแก้มผมอีกครั้ง ผมเลยหอมมันกลับบ้าง “มึงจะปล่อยกูไปได้หรือยังครับ”

“ยังไม่อยากปล่อยเลย” ผมซบใบหน้าลงกับไหล่มัน

“ชอบตัวกูขนาดนั้นเลยเหรอ” มันถามเพราะเห็นว่าผมไม่ยอมปล่อยตัวมันไปสักที

“ก็ใช่ไง...เพราะตัวควายๆ ของมึงนี่มันเป็นแฟนกู”

“หึ...ร่างกายกูมันเป็นของมึงอยู่แล้ว แต่ตอนนี้กูต้องพาร่างนี้ไปทำมาหากินเพื่อเลี้ยงมึงก่อน ได้หรือเปล่า”

ผมตัดใจผละออกจากมัน วางขาทั้งสองข้างลงเป็นปกติ...ธนูจูบหน้าผากผม จากนั้นก็เดินเลี่ยงไป

อย่างน้อยก็ถือได้ว่าคู่ของเรามีพัฒนาการด้านความสัมพันธ์ก้าวไปอีกขั้นล่ะนะ...

[การ์ด]

ตอนนี้เรียกได้ว่าร้านแบล็คแพ็คของเราอยู่ในช่วงรหัสขาว

เอ่อ...ผมไม่รู้ว่ามีที่ไหนจำกัดความลักษณะเหตุการณ์ของคำว่ารหัสขาวว่ายังไง แต่ที่แน่ๆ สำหรับผมแล้วมันเรียกว่าตอนนี้ผมกับเพื่อนกำลังอยู่ในช่วงระยะปลอดภัย รบดูปกติ และธนูมันก็ดูเคร่งเครียดกับงานซึ่งก็น่าจะเรียกได้ว่าเป็นปกติดี

ฉะนั้น...ผมกับเพื่อนจึงวางใจ ไม่ต้องหวาดระแวงว่าจะมีผนังกระจกบานไหนที่จะแตกอีก

ผมเพิ่งค้นพบว่ารบคือสุดยอดนัมเบอร์วันในใจของธนู เอ่อ แม้จะฟังดูแปลกๆ แต่มันคนนี้ก็ทำให้เพื่อนของผมนั้นเปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง จากที่เคยต้องพังทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลองเวลาโมโหโทโส แต่บัดนี้มันกลับคุมสติเอาไว้ได้อย่างดีเยี่ยม โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้ารบ...

เหมือนหมาป่ากำลังแยกเขี้ยวพร้อมจะขย้ำเหยื่อ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้เป็นภริยา...แม่งก็เปลี่ยนจากแยกเขี้ยวเป็นหุบปากฉับ
เพื่อนผมมันเป็นแบบนั้นแหละครับ

รบเล่าให้ฟังว่าธนูชอบเตือนถึงความน่ากลัวของมันเวลาหึงหวงและความโกรธถึงขีดสุดหากรบไปยุ่งกับพี่นที แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ได้โกรธจนรบกลัวอย่างที่มันเตือน ตรงกันข้าม...เพื่อนผมกลับเกรงใจไอ้รบซะจนหนีไปสงบสติอารมณ์ด้วยตัวเอง แทนที่จะระเบิดใส่รบเหมือนอย่างที่ใครๆ คิดกันในตอนแรก

แต่ก็ดีแล้วล่ะ...มันยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพราะรบ ส่วนไอ้รบก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างกับท่านหัวหน้าของผมทุกสถานการณ์ไม่ว่าจะเป็นรหัสแดงหรือรหัสขาว สรุปก็คือพวกแม่งเกิดมาเพื่อเป็นคู่สร้างคู่สมกันนั่นแหละ

“มันแม่งรู้สึกผิด” ผมกระซิบนินทาธนูกับรบ “ทำเป็นจริงจังกับร้าน ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนพังเอง ตลกฉิบหาย”

“กูไม่กล้าคุยกับไอ้นทีอีกแม้แต่คำเดียว” รบมองธนูอย่างเข็ดขยาด “เดี๋ยวแม่งจะทำลายทรัพย์สินอีก”

“อืม อย่าไปทำสิ่งที่มันไม่ชอบ”

ฉับพลันทันที...ก้อนกระดาษจากไหนไม่รู้ก็ลอยมาโดนหัวผม

สัดเอ๊ย ยังไม่ทันจะขาดคำ...

“แม่งเอาอีกแล้ว” รบอดที่จะบ่นไม่ได้ “นี่การ์ดเพื่อนมึงไงวะ”

ธนูยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้...คนอย่างมันไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผล

“ทำตัวน่าด่า” รบพึมพำ “แต่ปล่อยมันดีกว่า...กูกับมันเพิ่งจะดีกัน ยังไม่อยากให้มีประเด็นอะไรกันอีก”

ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับอารมณ์ไอ้หน้าหล่อเจ้าของร้านตรงนั้นเลยครับผม...ต้องคอยดูว่ามันจะคุมสติและอารมณ์ตัวเองได้มากแค่ไหน นี่แหละที่สำคัญ

ผมแอบมองรบอย่างเป็นห่วง...จากที่เคยนั่งยิ้มและแซวผู้ชายหน้าตาน่ารักๆ อยู่ดีๆ บัดนี้กลับต้องมาปรับตัวปรับหัวใจให้เข้ากับไอ้คนที่เดาอารมณ์ยากอย่างธนู

ผมจะไม่เรียกมันว่าเวรกรรม...แต่จะขอเรียกมันว่าพรหมลิขิต







อาการหึงหวงทุกห้านาทีของธนูยังไม่จบแค่นั้น

แม้วันนี้มันจะยืนคุมคนทำผนังกระจกทั้งวัน แต่สายตาของมันก็ยังสอดส่องไปที่รบอย่างไม่มีหยุดพัก ตอนที่รบออกไปช่วยก้องขนของ ผมที่อยู่ในร้านต้องคอยหลบลูกบาสที่มันโยนกระทบผนังเล่นๆ

เอ่อ ไม่รู้เรียกว่าแม่งโยนเล่นหรือโยนจริงจัง

รบโผล่เข้ามาตอนที่ธนูมันกำลังหน้าบึ้งตึงได้ที่พอดี

“ไปไหนมา” มันถามน้ำเสียงขุ่น

“ไปขนของ” รบตอบ “มึงเป็นอะไรไป”

“หงุดหงิด”

“...”

“กลัวมึงหาย”

โอย...ไอ้เด็กน้อยของโลกใบนี้ แฟนมึงตัวติดมึงจะตาย มึงยังจะกลัวเขาหายอีกเหรอ

ผมลูบหน้าผากตัวเองอย่างเครียดแทนไอ้รบ (ไม่รู้จะไปเครียดแทนแม่งทำไมเหมือนกัน)

“กูไม่หายหรอก จะกล้าหายได้ไง” เชี่ยรบแม่งก็เล่นไปกับเพื่อนผมด้วย “ห่างจากมึงแค่สองนาทีกูก็คิดถึงมึงแล้ว”

เอากับพวกมันสิ...สงสัยคงคิดว่าไม่มีใครได้ยินมันทั้งคู่ล่ะมั้ง

ได้ข่าวเมื่อวานโกรธกันอยู่ไม่ใช่เหรอวะ...








ทุกคนใจเย็นๆ ครับ เหตุการณ์แบบนี้มันยังมีมาอีกเรื่อยๆ

“มีอะไร” ผมได้ยินเสียงไอ้ธนูถามตอนที่รบกำลังทำหน้าเซ็งใส่โทรศัพท์
 
“พี่มึงทักมา”

หลังจากที่รบพูดจบ...จู่ๆ ธนูก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมา ผมเอามือปิดปากตัวเองทันทีเพราะคิดในใจไว้แล้วว่าต้องไว้อาลัยให้กับโทรศัพท์ไอ้รบเนื่องจากธนูมันต้องโยนทิ้งแน่ๆ แต่เปล่าเลย...มันกลับโยนไปที่ที่นั่งตรงหน้าตุ๊กตาหมาป่า

“พ่องตาย” ธนูบ่น

“ด่ากูเหรอ” รบก็ยังเสือกจะไปรับคำด่ามันอีก

“กูจะด่ามึงทำไม” เออ บูชาขนาดนั้นจะกล้าด่าอะไรวะ “รำคาญว่ะ...จะมายุ่งกับมึงทำไมนักหนา”

“...”

“หรือกูควรบุกไปสั่งสอนแม่ง”

“ถ้ามึงกล้าไปถิ่นนที...กูก็จะขอฆ่ามึงก่อน” รบขู่อย่างน่าขนลุก

ผมแอบเห็นว่าเพื่อนผมหลุดกระพริบตา ไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงอะไรกับไอ้รบอีก

ผลัดกันข่ม ผลัดกันสมยอม...ช่างเป็นคู่ที่สมน้ำสมเนื้อ







ความวุ่นวายมันยังมีอีกครับ...

“มันยังทักมาอยู่” ธนูจ้องมองโทรศัพท์ของรบอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ “พ่องตาย กูจะไปฆ่ามัน”

เพื่อนผมทำท่าจะพุ่งตัวออกไปหาพี่นทีจริงๆ แต่รบมายืนขวางมันไว้พร้อมกับจ้องหน้า

ธนูจึงได้สงบลง...จากนั้นก็เดินไประบายอารมณ์ข้างนอกร้าน








“รบ”

เชี่ย ผมนึกว่าทุกอย่างจะสงบลงแล้ว แต่เปล่าเลย...ไอ้ธนูแม่งกำลังจะสร้างเรื่องวุ่นวายขึ้นมาอีกเรื่อง

“ขึ้นห้องกัน...กูอยาก”

ไอ้รบที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมถึงกับสำลักอากาศ...เมื่อเห็นว่าผมมองอยู่ มันจึงเดินเข้าไปตีไอ้ธนูเบาๆ

“เจ็บตัวอยู่ก็ไม่เจียม...” รบกระซิบ แต่สกิลการเผือกของผมมันอยู่ในขั้นแอดวานซ์แล้วครับ มันกระซิบเบาแค่ไหนผมก็ได้ยินอยู่วันยังค่ำ

“ตรงนั้นกูไม่ได้เจ็บ” ธนูยิ้มอ่อยเหยื่อ

ฉิบหายแล้ว นี่ผมต้องมาฟังเรื่องบ้าอะไรอยู่ ผมกำลังจะเลิกสนใจคู่รักคู่นั้นแล้ว แต่บังเอิ๊นบังเอิญ...ไอ้รบมันดันพูดเสียงดังลอยเข้ามาในหูผม

“ขอคิดก่อน...ถ้าทำตัวดีกูจะพิจารณาดูอีกที”

ผมเห็นเพื่อนผมมันเดินเข้าไปคุยกับแฟนมัน อ่านปากของมันได้ว่า... ‘อย่าคิดนาน’

โว้ยยยยยยย ช่วยไปรักกันไกลๆ หน่อยได้มั้ยวะ ไอ้พวกบ้านี่









เหตการณ์สุดท้ายในวันนี้...ไม่ใช่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับรบตรงๆ แต่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผม

ผมตัดสินใจเดินเข้าไปคุยกับธนูเพราะผมอยากให้มึงเลิกหึงผมกับรบสักที ยังไงมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่แล้ว ฉะนั้นผมจึงอยากให้มันเลิกคิดมากซะ

แต่สิ่งที่ผมได้กลับมามีเพียงแต่หน้าบึ้งตึงของธนู...

“กูเลิกหึงมันไม่ได้หรอก มึงคิดว่าคนอย่างมันมีอีกสิบคนบนโลกใบนี้หรือยังไง”

“กูรู้ แต่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างมันกับกูหรอก จริงๆ นะ” กูเหนื่อยจะเป้าให้ก้อนกระดาษจากมึงแล้วโว้ยยย

“ไม่ต้องเข้าใกล้มัน”

“พวกกูคุยกันแบบเป็นเพื่อนกัน”

“มองไปทีไรแล้วกูรู้สึกเป็นส่วนเกินทุกที”

“นี่มึงพูดจริงป่ะเนี่ย”

“พูดจริง”

“เฮ้ย” ผมร้องเสียงหลง “มึงไหวป่ะเนี่ย รบกับกูต้องทำงานด้วยกันอีกนาน...ถ้ามึงทำใจเรื่องนี้ไม่ได้ กูขอแช่งให้มึงหึงจนขาดใจตายไปเลย”

ธนูชักสีหน้าแล้วตวัดสายตาหันมามองผม ผมทำเป็นเชิดหน้า...แม้ว่าตัวของผมจะเริ่มสั่นไปหมดแล้วก็ตาม

“งั้นเหรอ...แต่ก็นะ ก่อนหน้านั้นมึงคงต้องตายจากตีนกูก่อน”

มันขู่ผมจนผมหงอและคอตก...

“หรือกูต้องหาแฟนสักคนวะ” ผมส่งเสียงออกไปอย่างเหน็ดเหนื่อยใจ คนขี้หึงอย่างธนูที่แม่งโคตรบ้าจริงๆ รบทนคนอย่างมันเข้าไปได้ยังไง

“อืม” ธนูทำท่าคิด “ความคิดเข้าท่า”

อ้าว มติผ่านเฉยเลยว่ะ!

เดี๋ยวก่อนนะ นี่ผมต้องลงทุนหาแฟนมาให้ตัวเองเพื่อให้เพื่อนผู้มีความหึงเข้าขั้นบ้าคลั่งเลิกหึงผมเหรอวะ ผมไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้มั้ง

บอกตามตรงนะ ผมไม่รู้เลยว่าระหว่างผมกับหาแฟนและรอคอยให้เพื่อนธนูของผมมันเลิกมีความขี้หึง...อย่างไหนมันจะเกิดขึ้นก่อนกัน

หรือกูแม่งต้องหาแฟนจริงๆ เพื่อความปลอดภัยของชีวิตและทรัพย์สินจากคนที่ชื่อธนู...








To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 17-06-2018 13:06:50

ขี้หึงสุดๆ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 17-06-2018 13:15:34

ธนูมันบ้า ข้งเป็นบ้า  :m20: แต่เหมือนเดกน้อยหวงของอ่ะ รบทนๆ หน่อยนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 17-06-2018 13:16:03

สนใจพี่นทีไหม การ์ด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 17-06-2018 13:17:03

 :pig4: :pig4: :pig4:

หึงพร่ำเพรื่อ  หึงเรี่ยราด  จริง ๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 17-06-2018 13:29:33

เหม็นความรักจริงๆเลย จะรักกันเกินไปแล้วนะ อิจฉาาาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 17-06-2018 13:42:03

ตอนนี้เหมือนเป็นพักยกจากบรรยากาศมาคุของตอนที่แล้ว ตอนหน้านี่ไม่รู้จะยังไงจะยังมีงานเข้าอีกรึเปล่าส่วนอิพี่นทีถ้าแกดีจริงก็เลิกเข้าทางรบแล้วมาเผชิญหน้าตรงๆกับธนูได้แล้ว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 17-06-2018 13:46:05

ถ้าในส่วนของนทีพูดนั้นจริง แนะนำนทีเลย จะได้เลิกหึงทั้งคู่ แถมได้ดีตามจุดประสงค์ไง
เขาชวนขึ้นห้องกันแหละ 5555 ณ จุดนี้อยากไปทำงานร้านนี้่จัง รับสมัคร พนง.เพิ่มหรือเปล่าค่ะ
จะเข้าไปฟิน  :katai3:

 :L2:  :pig4:  :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 17-06-2018 14:17:33

ยังน่ารักในแบบธนูเสมอ :z13:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 17-06-2018 14:32:22

หึงขั้นเทพ  o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-06-2018 14:57:14

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 17-06-2018 15:28:18

ธนูตลกอ่ะ 55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 17-06-2018 16:35:17

ธนูหึงน่ากลัวมาก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 17-06-2018 16:42:15

ปรบมือให้รบรัวๆเลยจ๊ะ  สุดยอดมากๆ
การ์ดเอ๋ยแก็งค์เอกการแสดงเป็นตัวเลือกที่น่าสนใจนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 17-06-2018 18:02:12

ไม่ใช่บุพเพอาละวาดอีกรอบด้วยการที่การ์ดคู่นที 55555555555555555 บันเทิงเลยนะแบบนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 17-06-2018 18:02:41

บางทีก็สงสารการ์ด 55555 ไม่มีใครที่ธนุจะเว้นการหึงไว้เลยเนอะ สุดด สุดจริงๆ
รบน่ารักธนูก็เลยรักมากหลงมาก

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 17-06-2018 18:10:44

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Hirose ที่ 17-06-2018 18:23:06

 :เฮ้อ:
เบื่อผช.ขี้หึงจริงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 17-06-2018 18:58:24

หวงเกินขีด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 17-06-2018 19:34:06

5555 ไม่อะไรนะแต่คู่กับพี่นทีไปเลยจร้า  ^^ จะได้ช่วยน้องรบ กะ ควายธนู  o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 17-06-2018 20:02:17

กรี๊ดดด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 17-06-2018 20:20:58

ธนูคนบ้า อาการหนัก ไม่ไหวจะเพลีย
เหมือนเด็กหวงคน หวงของ

รบก็ตลก เหมือนจะห้าม แต่ก็ตามใจกว่าใครเลย

สงสารการ์ด ทำไมต้องมีแฟน 55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 17-06-2018 20:44:32

ธนูว้อยยยย แกจะหึงขนาดนี้ไม่ได้ สงสารการ์ดเลยเนี่ย 555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 17-06-2018 20:49:22

นที & การ์ด  มีใครลงเรือลำเดียวกับเราไหม?  ฮุยเล่ฮุ่ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 17-06-2018 21:39:12

โอ้โหวววว ความขี้หึงแบบก็รู้นะ...แต่ก็ยังหึงอยู่ดีนี้ ฮาาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 17-06-2018 21:58:43

 :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 17-06-2018 22:33:47

มติผ่านแล้วหาแฟนได้เลยการ์ด ธนูก็หึงเกินไปลำบากเพื่อนหาแฟนอีก :laugh:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 17-06-2018 22:34:45

รักมาก ก็เลยหึงมากเนอะธนู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 17-06-2018 23:48:44

ธนูเอ้ย ทำไมขี้หึงอย่างนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 18-06-2018 00:11:03

ธนู เหมือนคนไม่เต็มเต็งเลยอ่ะค่ะ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 18-06-2018 00:53:57

อุ้ย จะมีมาอีกคู่

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 18-06-2018 01:04:13

จะไม่บอกให้รบทนเพราะทน=ฝืน=ไม่มีความสุข ที่รบทำอยู่คือการยอมรับและเข้าใจในตัวนุงธนู ไม่ใช่สิ่งที่ต้องอดทนและฝืนใจตัวเอง...รักกันมากๆนะลูกเอ้ย เจ้จะรอดูอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆที่ชายขอบร้าน :katai3: ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 18-06-2018 01:11:11

เหมือนมีใครเปิดพัดลมเบอร์3 พัดดราม่าตอนที่แล้วหายวับไปเลย
บรรยากาศเปลี่ยนแบบ เดี๋ยวนะ สาบานว่าเคยโกรธกันมาา555
รักกันเหลือเกินนนน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 18-06-2018 09:49:31

ออลเวย์สโอเวอร์โหลดนะคะพี่ธนู
ส่วนพี่รบก็เอาอยู่ทุกหมัดเลยนะ

เนี่ย คนแพ้ทางกันมันต้องแบบนี้
จับมือฝ่าฟันกันไปให้ได้นะลูกกกกก

ปล. ไหนคะ ใครจะคู่น้องการ์ดส่งใบสมัครมาค่ะ!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 18-06-2018 10:31:18

หึงเกิ้นนนนน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 18-06-2018 14:45:59

หอมความรัก........... :o8: :impress2: :-[
ธนู  รบ   :กอด1: :กอด1: :กอด1:

ชอบธนู แม้จะหวงหึงรบแบบโอเวอร์โหลด
แม้จะรู้ว่า ยังไงๆรบก็ไม่ไปสนใจการ์ด หรือใครๆ
แต่มันห้ามไม่ได้เรื่องความหึงหวง  โอ๊ย.......ธนูน่ารัก
แต่ไม่อยากเห็นธนูโหมดใช้ความรุนแรงอีก  o22 o22 o22
ว่าแต่การ์ดจะได้แฟน เพราะธนูหึงรบนี่นะ   :serius2: :m20: :laugh:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 18-06-2018 15:52:37

ธนู.. นี้นะ..  :katai3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 18-06-2018 16:33:23

โอยยยยย ธนูขี้หึงขั้นสุดดดด :m20:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: tuuili ที่ 19-06-2018 09:29:35

นี่คิดมาตลอดว่าการ์ดจะได้คู่กับชู๊ต 5555555
ไม่รู้ว่าสุดท้ายจะลงเอยกับใคร แต่ก็แอบเชียร์อยู่นะ คิคิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 21-06-2018 10:13:20

ไม่ใช่ว่ายัดนทีให้การ์ดเฉยเลยนะ 555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 21-06-2018 10:49:00

ธนูขี้หึงมากเว่อ ชอบความตรงต่อความรู้สึกของรบนะ วงวารการ์ดด้วย ต้องมารับรู้อะไรก็ไม่รุ้ของคู่รักอ๊องๆ555555555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 21-06-2018 16:14:13

Ep. 18





[รบ]

   ผมเชื่อแล้วว่าธนูมันเป็นคนขี้หึงจริงๆ

   หลังจากเหตุการณ์เรื่องนทีผ่านมาหลายวัน ผมก็รู้สึกได้ว่าธนูนั้นมันเป็นคนอย่างที่ผมเตือนจริงๆ มันชอบหาว่ามันจะหึงผมมากที่สุดเวลามีพี่นทีมายุ่มย่าม แต่ผมขอบอกไว้ ณ ตรงนี้เลยว่า…แม่งไม่ใช่เลยสักนิด!

   มันก็หึงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผมทั้งนั้นนั่นแหละ

   ทุกอย่างขึ้นอยู่กับอารมณ์ของมันครับ ผมค้นพบเรื่องนี้ตอนที่มีหนุ่มตัวใหญ่ซึ่งเป็นลูกค้าคนหนึ่งเข้ามาหาผมชนิดที่ว่ารุกจนผมเหวอ วันนั้นเขาบอกว่าเขามองผมอยู่นานแล้วก็ชอบผมมาก…ขอไลน์ของผมได้มั้ย ผมกำลังจะปฏิเสธว่าไม่ แต่ไอ้ธนูมันก็เดินมาแกล้งเตะของแถวนั้นให้ล้มครืนลงมาเกือบโดนลูกค้าคนนั้นเต็มๆ

   ใบหน้าของมันเดือดมาก ผมได้แต่ยืนตัวสั่นงันงกอยู่ใกล้ๆ สายตาของธนูน่ากลัวมากจนผมไม่รู้ว่ามันจะจับลูกค้าคนนั้นฉีกเป็นชิ้นๆ หรือเปล่า จนในที่สุดผมก็ได้ปฏิเสธเขาให้ธนูมันเห็นกับตา…ธนูมันจึงได้สงบลง

   เข้าใจแล้วว่าทำไมแม่งเตือนผมเรื่องนี้…

   แต่ก็นั่นแหละครับ มันก็ไม่ได้ตามไปหึงผมตลอด หรือไม่ก็ถ้าหึงปุ๊บ มันก็พยายามไม่ทำให้ตัวเองหัวร้อน อย่างเช่นกรณีที่ผมเพิ่งเล่าไป แทนที่มันจะพุ่งตรงเข้าเอาเรื่องลูกค้าคนนั้น มันกลับเตะของแถวนั้นเพื่อเป็นการข่มขู่แทน นี่ยังไม่รวมถึงเรื่องที่ลูกค้าส่งยิ้มให้ผมด้วยนะครับ ถ้าลูกค้าคนนั้นตัวเล็ก น่ารัก มันจะบ่นเบาๆ แต่ถ้าเป็นลูกค้าตัวใหญ่เหมือนผมกับมัน…มันจะมองลูกค้าอย่างจะกินเลือดกินเนื้อเลยทีเดียว

   มันพยายามใจเย็นลงเพื่อผม…ผมเองก็พยายามปรับตัวเข้าหามันเหมือนกัน

   อยากย้อนเวลากลับไปเพิ่มข้อ 11 ในเรื่องน่ารู้เกี่ยวกับแอลฟาของรันจังเลยครับ…




   11 . แอลฟาขี้หึงมาก…ขี้หึงสัดๆ ขี้หึงเหี้ยๆ ใครได้เป็นแฟนแอลฟามึงต้องรับเขาตรงนี้ให้ได้




   ผมจำได้ว่าผมเคยเทคู่นอนของผมหลายต่อหลายคนเพราะคนเหล่านั้นไม่ยอมจบ เขาต้องการมีภาคต่อกับคนอย่างผม ซึ่งในตอนนั้นผมเองก็เหี้ยอยู่หน่อยๆ…ไม่คิดอย่างลงหลักปักฐานกับใครอย่างจริงจัง อีกทั้งยังรู้สึกรำคาญนิดๆ ที่มีคนมาทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของหรือเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตผม

   แต่พอมาคบกับไอ้ธนู…ผมก็เปลี่ยนไป

   ผมไม่อยากจะคิดให้เหมือนเหนื่อยใจหรอกครับ มันจะมีเหตุผลอะไรอีกที่ธนูทำให้ผมกลายเป็นคนยอมมันขนาดนี้นอกจากคำว่ารักคำเดียว

   อีกอย่าง...คำว่าหึงบางครั้งมันก็ไม่ใช่คำที่เลวร้าย

   ยอมรับก็ได้ว่าผมโรคจิตหน่อยๆ ที่ชอบเห็นเวลามันหึง มันไม่ได้งี่เง่าเลยสักนิด (ผมคงหลงมันมากไปใช่มั้ยครับเนี่ย) ตอนมันบ่นผมเวลาที่ผมชอบเดินเหินไปมาจนลูกค้ามารุมตอม มันก็บ่นเสียน่ารักเชียว...ไม่เคยมีครั้งไหนที่มันโมโหจนขาดสติเท่ากับตอนที่มีเรื่องนทีอีกแล้ว

   นี่สินะที่เรียกว่าช่วงความรักสุกงอม ช่วงข้าวใหม่ปลามัน ช่วงโปรโมชั่น...







   
   วันนี้ผมมาทำงานที่ร้านแบล็คแพ็คตามปกติ แม้ว่าตำแหน่งผมจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่ผมก็ยังทำงานหนักเหมือนเดิม ตอนนี้ผมเชื่อว่าธนูมันต้องเริ่มวางแผนแล้วล่ะว่าจะจ้างใครมาเป็นพนักงานเวลาที่พวกเราทุกคนเปิดเทอม…ผมเองก็เห็นตอนที่มันแอบคุยเรื่องนี้กับการ์ดอยู่ แต่ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่มันต้องกังวลมากนัก

   เพราะชื่อเสียงของร้านตอนนี้แผ่ขจรขจายไปไกลลิบ…โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่อยากรู้ชีวิตของเกย์หนุ่มสุดฮอตแบบเอ็กซ์คลูซีฟ จนบางครั้งธนูมันก็มาบ่นกับผมว่าเหมือนมันเป็นลิงในสวนสัตว์ยังไงยังงั้น

   แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำอะไรไม่ได้…นั่นเป็นจุดขายของร้านแบล็คแพ็คที่ใครๆ ต่างก็รู้ดี

   ครับ...ผมต้องบอกอีกครั้งว่าเหมือนทุกอย่างในวันนี้จะเป็นไปได้สวย โดยที่ผมไม่รู้ตัวว่ากำลังจะมีเหตุการณ์ตื่นเต้นอีกเหตุการณ์หนึ่งมาทดสอบผมกับธนูอีกครั้ง

   คราวนี้…โชคชะตาจัดตัวพีคมาให้เราสองคนเลยทีเดียว

   ทุกคนคงจำนทีได้กันใช่มั้ยครับ

   ไอ้บ้านั่น…มันยังไม่ละความพยายามในการเข้าหาน้องชายของมัน แต่ถึงอย่างไรก็ตาม…ผมจะยังไม่กล่าวถึงเหตุการณ์นั้นตอนที่มันมาหรอก

   ผมจะใช้ชีวิตตามปกติของผมไปก่อน

   ผมกำลังนั่งจัดรูปโพลารอยด์เข้าถุงพลาสติกเพื่อเป็นของขวัญพิเศษแก่ลูกค้าของร้านในช่วงบ่าย โปรโมชั่นนี้ธนูมันเป็นคนคิดแถมยังเป็นคนไปซื้อกล้องโพลารอยด์มาด้วยตัวเอง มันคงเล็งเห็นว่าพนักงานร้านแต่ละคนไม่ธรรมดา ถ้าทำรูปแจกอาจจะเป็นที่ต้องการของสาวๆ ก็เป็นได้ ฉะนั้นตลอดทั้งเช้าของวันนี้ทุกคนที่อยู่ในร้านจึงโดนถ่ายรูปไปคนละหลายสิบใบรวมทั้งธนูด้วย

   ปัญหาของผมมันอยู่ที่ว่า...มีรูปธนูหลายใบที่ผมอยากเก็บเอาไว้เอง เนื่องจากมันเป็นโพลารอยด์ มันถ่ายครั้งเดียวจบแถมยังกลายเป็นรูปแค่หนึ่งใบในโลกเท่านั้น...

   สับสน มึนงง กิเลสพุ่ง...ทำไงดีวะ

   แต่ละรูปของมันทำเอาใจผมละลาย มันเป็นรูปทีเผลอล้วนๆ เพราะธนูไม่ชอบถ่ายรูป นั่นย่อมหมายความว่าท่วงท่าที่อยู่ในรูปคือธรรมชาติของมันซึ่งมันเท่มาก บางรูปมันเล่นกีต้าร์ บางรูปมันติดอะไรบางอย่างบนผนังของร้าน บางรูปมันกำลังดื่มกาแฟ และบางรูปมันก็กำลังนั่งตรวจเอกสารของร้านอยู่

   เท่ฉิบหาย...รูปแบบนี้หาไม่ได้ในไอจีมันนะครับเนี่ย ไอจีที่มีแต่สมยศนั่นน่ะ

   ผมอยากได้เก็บไว้เองหมดเลยจริงๆ นะ...

   ราคาเท่าไหร่วะ กูจะซื้ออออ

   ผมรู้ตัวอีกทีตอนที่ผมกำลังถูกจ้องมองโดยธนู มันกำลังนั่งมองผมอยู่ฝั่งตรงข้าม ทำให้ผมรู้สึกเก้อเขินเพราะผมกำลังมองรูปมันบนโต๊ะอย่างตาละห้อยอยู่เมื่อตะกี้ 

   “มึงหลงรูปกูมากกว่าหลงกูอีกนะ”

   นั่นไง...ไอ้บ้านี่มันเห็นทุกอย่างจริงๆ ด้วย

   แน่นอนว่าผมไม่ยอมให้มันได้ใจง่ายๆ “มั่วแล้ว”

   “เหรอ เห็นจ้องอยู่ตั้งสิบนาที”

   “...”

   “อยากได้เองเหรอวะ”

   “ไม่” แม้จะเป็นแฟนกันแล้ว แต่ผมกับมันก็ยังเล่นเกมกันอยู่ดี...แม้ที่ผ่านมาพวกเราไม่รู้ว่าใครแพ้บ้างชนะบ้าง มันกลายเป็นสไตล์ของคู่เราไปซะแล้วล่ะครับ

   “ว้า กะจะให้สักหน่อย”

   สิ้นเสียงของธนู ผมก็ถลึงตามองทันที “จริงเหรอ”

   “แต่มึงคงไม่อยากได้แล้ว”

   “กูอยากได้!” ฟอร์มเฟิร์มอะไรก็ช่างมันไปก่อนครับ นี่รูปธนูแบบลิมิเต็ดอิดิชั่นนะ ลีลามากไปเดี๋ยวจะแห้ว เพราะมันเป็นของหายากระดับสิบ!

   ธนูยิ้ม...ก่อนจะพยักเพยิดไปที่โต๊ะ “เลือกเอาสักรูปสิ”

   มันให้แค่รูปเดียวแฮะ แต่ไม่เป็นไร ได้รูปหนึ่งใบก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

   ผมตัดสินใจจิ้มไปที่รูปมันดีดกีต้าร์ “รูปนี้นะ”

   “อืม”

   มือของมันตะปบมือผมที่กำลังจะคว้าเอารูปนั้นไป “อะไรวะ” ผมโวยวาย

   “มึงต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อแลกเปลี่ยน”

   ไอ้เจ้าเล่ห์เอ๊ย...ผมเห็นมันเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมรู้ได้ในทันทีว่าผมต้องทำอะไรแลก

   “คนเยอะนะ” แม้จะเป็นช่วงกลางวันที่ลูกค้าบางตา แต่ก็ใช่ว่าร้านที่กำลังบูมนี้จะไม่มีลูกค้านั่งอยู่เลย

   “แล้วไง” ลืมไปว่าแฟนผมมันไม่แคร์ห่าอะไรเลย

   มันยื่นใบหน้าเข้ามา ผมจึงยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ จากนั้นเราสองคนก็จุ๊บกันสั้นๆ

   ธนูยิ้มพอใจ ก่อนจะปล่อยมือผมเพื่อที่ผมจะได้หยิบรูปนั้นขึ้นมาได้

   เยสสสส เสร็จกู!

   แม้จะเสียดายรูปอื่น แต่ผมก็จะทำใจยอมรับมันซะ

   “มึงก็ได้ตัวจริงไปแล้ว จะแคร์รูปทำไมนักหนาเนี่ย” ธนูยังไม่เลิกวอแวผม

   “ยุ่ง...มันเรื่องของกูน่า”

   “ลองจุ๊บอีกทีดิ...เผื่อกูจะใจดีให้มึงเพิ่ม”

   ผมเบิกตาโพลง...ยอมรับว่าผมโคตรอยากได้อีกสักใบ ฉะนั้นผมจึงไม่ลังเลที่จะจุ๊บมันอีกครั้ง

   “เลือกเลย” มันพูดกับผม

   ผมมองทุกรูปอย่างพินิจพิจารณา จนกระทั่งได้ยินเสียงธนูมันหัวเราะเอ็นดู ก่อนที่มันจะรวบรูปทั้งหมดของมันขึ้นมาแล้วส่งมาให้ผม

   “มึงให้กูเหรอ” ผมอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

   “ก็มึงอยากได้นี่”

   “แล้วเรื่องแจกลูกค้า...”

   “มึงอยากให้กูแจกรูปพวกนี้ให้ลูกค้าจริงๆ เหรอวะ”

   ผมมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังยิ้ม...ใจจริงผมก็ไม่อยากให้ใครได้มีรูปมันเก็บไว้สักคนหรอก ยอมรับจากใจเลยว่าผมหวง
 
   “งั้นกูเอาไปแจกลูกค้านะ”

   ผมรีบคว้ารูปในมือของมันทั้งหมดเอาไว้แล้วพุ่งใบหน้าของตัวเองเข้าไปจุ๊บมันอีกครั้ง...ใบหน้าของมันยิ้มกริ่มตอนที่ผมขยับใบหน้าของตัวเองให้ห่างออกมา

   “ไม่ได้...นั่นของกู” ผมเก็บรูปทั้งหมดนั่นใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเอง

   “หมายถึงรูปหรือหมายถึงกู”

   ยังจะถามอีก... “มึง”

   “...”

   “รูปมึงด้วย”

   “เข้าใจแล้ว” ธนูยิ้มกว้าง ขยี้ผมของผมก่อนจะลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินไปหาการ์ด “อย่าลืมไปตัดรายชื่อกูออกจากเพจ...ในโพสต์ที่บอกว่าจะแจกรูปโพลารอยด์ของพนักงานร้านน่ะ”

   “ทำไมวะ” การ์ดทำหน้างง

   “รบหวง”

   “...”

   “มันไม่ให้แจกรูปกู”

   ชื่อของผมถูกเมนชั่นถึง แน่นอนว่าการ์ดมันจะต้องหันขวับมามองที่ผม ผมไม่รู้ว่าผมจะทำหน้ายังไง นอกจากทำหน้ายักษ์ประกอบคำพูดของธนู

   “เออ แม่งคงหวงจริง” การ์ดส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะรีบจัดการตามที่ธนูสั่ง

   ผมยิ้มกับตัวเอง...หยิบรูปพวกนั้นขึ้นมาชื่นชมด้วยความสุขใจ แม้ว่าการกระทำของผมมันออกจะเห็นแก่ตัวไปสักนิด แต่ผมจะไม่โทษตัวผมเองหรอก

   ต้องโทษธนูล้วนๆ ที่มันทำให้ผมทั้งรักทั้งหวงมันขนาดนี้

   ก็มันเป็น...ของผม...อย่างที่ผมพูดจริงๆ นี่

   ทุกอย่างมันควรจะสงบเรียบร้อย แต่ชีวิตที่ราบเรียบไม่มีปัญหามันไม่ใช่ชีวิตที่แท้จริง หลังจากที่ผมได้ยิ้มกริ่มไม่ถึงครึ่งชั่วโมง นทีก็โผล่เข้ามาในร้านพร้อมกับกองกำลังของมันอีกห้าคน

   เพื่อป้องกันปัญหาทุกปัญหาที่กำลังจะเกิดในไม่ช้า...ผมหลุบมุมทันทีที่เห็นว่านทีมันเข้ามาในร้าน

   ตั้งแตวันที่ผมทะเลาะกับธนู ผมก็ไม่ยอมตอบไลน์มันหรือรับสายมันอีกเลย แม้ว่าผมจะรู้สึกผิดนิดๆ ที่เป็นแบบนั้น แต่ผมแคร์ธนูยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

   มันบอกว่าเรื่องของพี่ชายมันจะจัดการเอง ฉะนั้นผมจึงควรปล่อยให้มันจัดการ เพื่อไม่ให้เราสองคนมีปัญหาหรือว่าทะเลาะกันอีก

   ผมไม่ชอบทะเลาะกับมันครับ ไม่ชอบเลยจริงๆ

   “ไอ้รบกับไอ้ธนูมันอยู่ไหน” นทีหันซ้ายหันขวา ผมหลบแล้วหลบอีกแต่พื้นที่ร้านมันมีจำกัด ยังไงมันก็เห็นผมอยู่ดี “รบ มึงมานี่ดิ๊”

   ผมไม่ชอบที่มันเรียกผมแบบนั้น...คนเดียวที่ผมยอมให้ก็คือธนู ส่วนพี่ชายของมันนั้นผมไม่มีวันยอม ฉะนั้นจึงทำหน้าบึ้งตึงตอบกลับไป

   “งั้นกูเดินไปหามึงก็ได้”

   “มึงอย่า!” ผมร้องเสียงดังจนเท้าของนทีหยุดชะงัก “ถ้ามึงเข้ามากูไม่ไว้หน้ามึงแน่ๆ”

   สิ้นเสียงของผม...การ์ด ยุ โฮม และก้องใช้ตากลมๆ ของพวกมันมองผมพร้อมกับมีความคิดอยู่เต็มในหัวไปหมดว่าผมทำให้นทีมันยอมผมได้ยังไง

   ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงยอม...

   บรรยากาศเปลี่ยนไปเย็นยะเยือกทันทีที่ทุกคนได้ยินประตูของร้านปิด ธนูกลับเข้ามาแล้ว มันเดินมาช้าๆ จากนั้นก็มาขวางทางนทีซึ่งกำลังจะตรงเข้ามาหาผม

   “มีเหี้ยอะไร”

   “กูมีเรื่อง...คุยกับมึง”

   ธนูหันมามองผมสลับกับนที “มีเรื่องคุยกับกูแล้วทำไมมึงมองแฟนกูวะ”

   “ก็...คุยกับแฟนมึงด้วยก็ได้”

   เพื่อนทั้งสี่ของธนูทำหน้างง...แม่งคงไม่เคยเห็นไอ้นทีมันหลุดมาดแบบนี้สินะ

   นทีมันมีแววคล้ายน้องมันอยู่นั่นแหละ เพียงแต่ว่าพวกการ์ดไม่เคยเห็นเท่านั้นเอง

   “ไม่ให้คุย”

   “ถ้ากูอยู่กับมึงตามลำพัง...กูไม่ได้คุยแน่”

   “ใช่...เพราะกูกำลังคิดอยู่ว่าจะชกหน้ามึงยังไงดีที่มึงแอบไปคุยกับแฟนกูบนรถแบบนั้น”

   นทีส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาให้ผม ผมเริ่มเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้า คนพี่อยากคุยกับคนน้องแต่เข้าหาไม่เป็น ส่วนคนน้องก็ไม่มีเหตุผลเหี้ยอะไรทั้งนั้นนอกจากหัวร้อนเป็นอย่างเดียว

   นี่มันคู่พี่น้องห่าอะไรเนี่ย

   “นี่มึงมองทำ - วยอะไรวะ!” ธนูเริ่มโมโห

   “เอ่อ...มึง” ผมค่อยๆ เดินเข้าไปสะกิดหลังธนู “บางทีนทีมันอาจจะมีเรื่องคุยกับมึงจริงๆ ก็ได้”

   “ไม่ต้องไปพูดแทนมันเลย”

   ได้เลยครับโผมมมม...ผมหุบปากฉับทันทีเพราะไม่อยากมีปัญหา

   “เรื่องนี้มันสำคัญ...เพราะมันเกี่ยวกับคนที่เอารูปมาแปะที่ร้านวันนั้น” นทีตวัดสายตามองน้องชายตัวเอง คำพูดประโยคนี้ทำเอาธนูเริ่มให้ความสนใจขึ้นมา

   “มันคือใคร”

   “คุยตรงนี้ไม่ได้”

   “กูไม่มีความลับกับเพื่อนกู”

   “แล้วลูกค้ามึงล่ะ”

   นทีพยักเพยิดไปทางลูกค้าซึ่งกำลังตัวสั่นงันงก...ในที่สุดธนูก็ใจอ่อน ทำสีหน้าบอกให้นทีออกไปคุยกันด้านนอก

   “เอามันมาด้วย” นทีหมายถึงผม

   “ไม่ได้”

   “รบมันเป็นคนเดียวที่ทำให้มึงเย็นลง”

   “...”

   “กูอยากคุยกับมึงดีๆ สักครั้ง”

   มันเห็นผมเป็นตุ๊กตาประจำตัวธนูหรือยังไง...แต่ก็เอาเถอะ เป็นความจริงที่ว่าธนูมันหัวร้อนง่ายมากถ้ามีเรื่องให้ข้องเกี่ยวกับนที ฉะนั้นถ้าไม่มีผม...บางทีสองพี่น้องนี่อาจจะคุยกันได้ไม่ถึงสองประโยค

   ธนูมองมาที่ผมอย่างชั่งใจ ผมจึงจ้องตามันราวกับให้มันนึกไปถึงคำพูดที่ผมย้ำนักย้ำหนาว่าผมไม่มีทางใช้ตัวเองทำร้ายมัน ยิ่งผมรู้ว่ามันหึงผมโดยเฉพาะกับไอ้นที ผมก็ยิ่งอยากให้มันเชื่อใจคนของมันซึ่งนั่นก็คือผม...เพราะนั่นจะถือได้ว่าคู่ของผมเติบโตไปอีกขั้น

   อย่างน้อยก็น่าจะเรียกได้ว่าธนูมันก้าวผ่านจุดอ่อนไหวที่สุดของมันไปได้...

   โชคดีที่มันเข้าใจสายตาของผม ในที่สุดมันก็พยักหน้าเบาๆ

   คนที่ทำหน้าโล่งใจที่สุดเห็นจะเป็นนที ผมไม่ลืมส่งสายตาข่มขู่มันลับหลังธนู









   “มีห่าอะไรก็ว่ามา”

   ผม ธนู และนทีนั่งกันอยู่สามคนภายใต้ร่มไม้ซึ่งเป็นที่นั่งฮอตฮิตของร้าน โชคดีที่วันนี้ไม่มีลูกค้านั่งอยู่ เราสามคนจึงได้คุยกันในที่ที่เปิดกว้าง มองเห็นได้ชัดเจนจากทุกมุม

   คนของนทีซุ่มอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ส่วนคนของร้านแบล็คแพ็คก็ซุ่มอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

   นี่มันเป็นการคุยกันประเภทไหนเนี่ย

   “คนที่ทำเรื่องแบบนั้นคือแฟนเก่ากู...คบกันได้ประมาณสองเดือน ชื่อว่าไอ้พีม”

   ธนูทำสีหน้าเหมือนงงว่าทำไมตัวเองต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ มันก้มหน้าก้มตา หันมาจับมือผมแล้วบีบนวดเล่น

   “กูคิดว่ากูน่าจะจัดการไม่ให้มันเข้ามายุ่งกับมึงสองคนอีกได้ ถ้ากูไม่ติดปัญหาอยู่อย่าง...”

   “อะไรวะ” ผมถาม สิ้นเสียงของผม...ธนูมันก็ชักสีหน้าใส่ผมทันที

   โว้ยยย ไอ้ขี้หึงงงงงง ผมไม่รู้จะสรรหาคำใดๆ มาเรียกมันอีกแล้ว

   “ถ้ามึงคิดจะพูดมึงก็รีบพูดๆ มา” ธนูกระชากเสียงใส่นที

   “พี่ชายมัน ไอ้แพง”

   “คุ้นๆ ชื่อ”

   “ก็มันคุมอยู่อีกย่านหนึ่งไง ย่านที่มันใหญ่กว่าบ้านเราสามเท่า” นทีเปลี่ยนท่าทีเมื่อเห็นว่าธนูไม่สนใจ “มันไม่ยอมให้กูเข้าไปใกล้น้องชายหัวแก้วหัวแหวนของมัน คนของกูเจ็บไปแปดคนแล้วเพราะคำสั่งไอ้แพง...ไอ้เวรนั่น”

   “นั่นมันก็เป็นปัญหาของมึง” ธนูพูดออกมาหลังจากที่เงียบ

   “กูแค่มาบอกว่ากูจะจัดการให้”

   “อย่าให้เกิดเรื่องแบบนั้น อย่าไปอยู่กันสองต่อสองอีก” คราวนี้ผมโดนหางเลขไปด้วย “กูไม่ชอบ...”

   รู้แล้วครับ...รู้ดีเลยแหละ

   นทีลอบส่งสัญญาณให้ผมตอนที่ธนูมันมองสำรวจมือของผมอยู่ ผมทำปากด่ามันว่าผมไม่อยากจะยุ่ง ซึ่งนั่นเป็นภาพที่ธนูมันเงยหน้าขึ้นมาเห็นพอดี

   ตัวชาเลยกู...

   “ซุบซิบไรกันวะ” มือของมันบีบมือผมแน่นขึ้นทันที

   “ใจเย็น” นทีรีบพูดแก้ไขสถานการณ์

   “มีความลับอะไรกันอีก”

   “ไม่มี” ผมรีบขยับมือให้ธนูมันรู้ว่าผมเจ็บ มันปล่อยมือผม แต่มันก็ยังทำสีหน้าเหมือนโมโหอยู่ดี

   “บอกมา”

   นทีผู้ปากหนักไม่ยอมพูดอะไรออกมาทั้งนั้น...ผมจึงต้องพูดแม้ว่ามันอาจจะทำให้ธนูมันหงุดหงิดมากขึ้น และผมก็รู้ด้วยว่ายิ่งผมไม่พูด...ธนูมันก็จะยิ่งอารมณ์เสียหนักมากกว่าเดิม

   “พี่ชายมึงอยากดีกับมึงน่ะ” ผมพูดตรงๆ เพื่อตัดปัญหา ไอ้นทีทำสีหน้าด่าผม ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
 
   “กูไม่ดีกับมันหรอก” ธนูร้องเสียงดัง “มึงไม่รู้ว่ามันทำอะไรเอาไว้บ้างสมัยกูยังเป็นเด็กๆ”   

   “เพราะมึงไม่ให้โอกาสกูทำตัวดีๆ กับมึงเลยต่างหาก” นทีพูดแทรก

   “โอกาสมีตั้งเยอะแยะ”

   “เหรอ มึงแน่ใจเหรอ” นทีเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง “กำแพงมึงสูงเท่ากำแพงเมืองจีนเลยมั้ง มึงไม่เปิดรับกูกับแม่เอง มึงจำไม่ได้เหรอ”

   “จะให้กูเปิดรับได้ยังไงวะ ก็กูช็อก!”

   “แล้วมึงคิดว่ากูจะรู้สึกยังไงที่กูเพิ่งรู้ว่าพ่อมีเมียอีกคนแถมกูก็ยังมีน้องอีก...ไม่ใช่แค่มึงคนเดียวหรอกนะที่ต้องทำใจหรือเปิดรับกับอะไรก็ตามที่เข้ามาอ่ะ”

   “มึงไม่ได้ทำตัวให้กูยอมเปิดใจรับเอง”

   “มึงเองก็ทำตัวเป็นน้องที่น่ารักตายล่ะ”

   นี่มันบทสนทนาอะไรกันวะเนี่ย...เหมือนหมาตัวเล็กๆ สองตัวกำลังฟัดกันอยู่ชัดๆ

   “มึงมันเป็นพี่ที่เหี้ย เอาของกูไปหมด”

   “ทุกอย่างมีสองอัน...มึงมันอินดี้เองที่ไม่อยากมีของใช้เหมือนกู”

   “ไม่จริงเลยโว้ยยยย” ธนูร้องเสียงดังจนผมรู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่ม

   “อย่ามาเถียงกู”

   “...”

   “มึงคิดว่ามึงยอมกูฝ่ายเดียวจริงๆ เหรอวะธนู คิดว่าครูที่พ่อจ้างมาสอนมึงใครเป็นคนสกรีนให้ถ้าไม่ใช่กู”

   “...”

   “ไม่ใช่ใครที่สอนมึงได้ ไม่ใช่ใครที่ทนมึงได้”

   “ไอ้สัด” ธนูปล่อยมือผมแล้วลุกขึ้นยืน...ผมเห็นมันตัวสั่นอย่างน่าเป็นห่วง

   “มึงคิดว่ากูไม่เสียเวลาในช่วงวัยรุ่นของกูเพื่อคอยจับตามองดูแลเด็กอย่างมึงเหรอ มึงคิดว่ามึงปกติเหรอวะ”

   “...”

   “มึงก็แค่เด็กที่ซึมเศร้ากับการสูญเสียแม่และก็เอาแต่มองดวงจันทร์!”

   “ไอ้เหี้ย” ธนูเริ่มกระชากคอเสื้อนที “ออกไปจากร้านกูซะ”

   ผมเห็นว่าลูกน้องของนทีเริ่มขยับตัว ผมจึงรีบห้ามปรามธนู “พอเถอะ”

   “มึงดูแฟนมึง...เอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้ หงุดหงิดโมโหง่ายขนาดนี้ มึงยังคบกับมันอีกเนอะ” ไอ้นทีปากเสียมากกกก

   “โว้ย!” นทีล้มคว่ำลมไปเพราะธนูชกมันคาเก้าอี้เลยทีเดียว

   “เฮ้ย” ผมรีบลุกขึ้นอย่างตกใจ เอาตัวเองเข้าไปขวางหน้านทีเอาไว้เพราะไม่อยากให้ธนูมันสติหลุดมากไปกว่านี้ “มึงใจเย็นๆ ก่อน”

   “ไม่ต้องมาขวางเลย”

   “นทีมันแค่ปากเสีย เข้าหามึงไม่เป็น”

   ผมเห็นธนูหน้าแดงก่ำอีกทั้งยังหอบจัด... “อย่ามาแก้ตัวแทนมัน”

   “กูเปล่า” ให้ตายเถอะ ผมไม่รู้จะทำยังไงนอกจากทึ้งหัวตัวเอง กลัวฉิบหายว่าร้านจะพังอีกรอบเพราะลูกน้องของทั้งสองฝ่ายดูพร้อมที่จะมีเรื่องทุกเมื่อ “กูแค่อยากทำให้เหตุการณ์ตอนนี้มันดีขึ้น”

   “มึงก็เห็นว่ามันเอาแต่ด่ากู แต่มึงก็ยัง...แก้ตัวแทนมัน”   

   “ไม่ใช่สักหน่อย”

   “งั้นมึงก็ด่าไอ้นทีให้กูดูสิ”

   “มึง...ไอ้เหี้ย” ผมไหลเป็นปลาไหลด้วยการหันไปด่านทีบ้าง “ด่าแฟนกูทำไม อยากตายหรือไง”

   นทีกลอกตาขึ้นไปบนฟ้า “ไอ้คนกลัวผัว”

   “มึงไม่ต้องมาพูด” ผมสวนกลับ “ปากบอกว่าแคร์น้องแต่ดูที่ทำออกมาแต่ละอย่าง มึงก็ไม่ปกติเหมือนกันแหละวะ”

   “มันทำกูก่อน” นทีฟ้องเป็นเด็กน้อย

   “คนอย่างมึงสมควรโดนหัวร้อนใส่อยู่แล้ว”

   “ไอ้...เหี้ยนี่ กูให้มึงมาช่วยกูนะ”

   “กูไม่อยากช่วย ไม่ช่วยแล้ว”

   “ต้องช่วยสิวะ”

   “กูไม่ช่วย” ผมร้องอย่างหงุดหงิด “เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอง”

   “เฮ้ย อย่าทิ้งกันดิ ไม่มีมึงกูจะทำยังไง”

   “เรื่องของมึงดิ”

   “ไอ้เหี้ย”

   “กูแคร์แฟนกูคนเดียว”

   “แล้วไหนล่ะแฟนมึง”

   “หา”

   “มันไปไหนซะแล้วล่ะ”

   ผมหันขวับมามองจุดที่ธนูเคยยืนอยู่คอแทบหัก แทนที่ผมจะเห็นมัน ผมกลับมองไม่เห็น...มันหายไปไหนก็ไม่รู้ ซึ่งนั่นทำก็ทำให้ผมรู้ได้ในทันทีว่ามันกำลังโมโหที่ผมคุยกับนทีโดยไม่เห็นหัวมัน

   งานเข้าผมแล้วว่ะ...

   “ธนู” ผมรำพึง รีบก้าวเท้าเพื่อออกไปตามหามันทันที













[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 17 _ p. 23 _ 1 7 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 21-06-2018 16:14:32

[การ์ด]

   ผมเห็นธนูชกพี่นทีจนล้มคว่ำจากเก้าอี้ จากนั้นธนูก็ยืนมองรบกับนทีเถียงกัน แล้วมันก็เดินออกมา...เดินมาทางพวกผมที่ยืนอยู่กันในร้าน สีหน้าของมันพร้อมระเบิดทุกอย่างให้เป็นจุน

   “เชี่ย โค้ดเรดป่ะวะ” ยุพึมพำเสียงตื่น มันทำเอาเพื่อนแตกตื่นกันหมด

   เราทุกคนหันไปมองธนู...มันไม่ได้ทำลายข้าวของชิ้นไหน เพียงแต่ขึ้นไปบนชั้นสอง ก่อนจะปิดประตูเสียงดังจนสะเทือนไปหมดทั้งร้าน

   “โค้ดไม่เรดว่ะ แค่เกือบ” ผมพูด แม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ในสถานการณ์รหัสแดง แต่ผมก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดี

   รบเดินตามเข้ามา มันทำสีหน้าตกใจใหญ่พร้อมกับถามหาธนูด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

   “ธนูล่ะ”

   เราทุกคนชี้นิ้วขึ้นไปที่ชั้นสอง...

   “แย่มากมั้ย” มันถามราวกับต้องการเตรียมตัวเตรียมใจ

   “เกือบ” ก้องตอบ

   “เป็นกำลังใจให้กูด้วย” รบโอดครวญ...ก่อนที่มันจะขึ้นไปยังชั้นสอง พี่นทีก็โผล่เข้ามาในร้านอีกรอบ “มึงกับคนของมึงออกไปเลย มาก็มาสร้างเรื่องวุ่นวาย ไม่ได้เรื่องไม่ได้ความ!”

   พี่นทีช็อกแดก...ก่อนจะล่าถอยออกไปตามคำสั่งของรบ

   ผมกับเพื่อนมองหน้ากัน...จากนั้นก็พร้อมใจกันมองตามหลังของไอ้รบ ซึ่งผมค่อนข้างรู้ดีว่าเพื่อนๆ ของผมมันคิดอะไรกันอยู่
 
   ทุกคนต่างก็สงสัยว่าเลือดในตัวรบมันมีอะไร ถึงได้ทำให้ผู้ชายบ้านธนูกลัวมันกันหมด...

   ทั้งๆ ที่ผู้ชายพวกนั้นต่อยมันหน้าคว่ำก็ยังได้ แต่กลับไม่มีใครทำ...

[รบ]

   ผมต้องยอมรับจริงๆ เลยว่าธนูมันจะงี่เง่ามากถ้าเรื่องนั้นเกี่ยวกับนทีไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

   แต่ผมก็มีความผิดเหมือนกัน...ผมดันไปเถียงนทีโดยไม่คิดว่าธนูมันก็ยืนอยู่ตรงนั้น แฟนผมมันไม่เหมือนใคร ฉะนั้นคราวนี้เป็นผมเองที่ผิดที่พลาดไป

   “ร้านปิดกะทันหันครับ เพื่อความปลอดภัยต่อชีวิตและทรัพย์สิน กรุณาออกไปจากร้านเถอะนะครับ” ผมได้ยินเสียงการ์ดกับคนอื่นๆ เอ่ยปากส่งลูกค้าอย่างขอโทษขอโพย การ์ดมองผมที่ถึงชั้นสองแล้วพร้อมกับส่งสายตาสวดภาวนา เราทุกคนไม่รู้ว่าอารมณ์ธนูมันจะรุนแรงในระดับไหนต่อจากนี้ไป ทุกคนจำเป็นที่จะต้องออกไปจากที่นี่เป็นการด่วน

   โชคดีที่ลูกค้าเข้าใจ ทุกคนแลดูอยากออกไปตั้งแต่นทีเข้ามาอยู่ในร้านแล้ว...ผมกำลังจะเคาะประตู หางตาของผมก็เห็นการ์ดกับคนอื่นๆ ก็ทยอยเดินลิ่วออกไปจากร้านแล้วเหมือนกัน

   ถ้าธนูมันระเบิด...คนซวยจะเป็นผมเพียงคนเดียว ซึ่งมันก็ควรเป็นแบบนั้น เพราะผมเป็นต้นเหตุของอาการหัวร้อนทั้งหมดของธนู

   ผมเคาะประตูห้องสองสามครั้งด้วยใจที่เป็นกังวล...

   “ธนู...กูเอง”

   “...”

   “เปิดประตูหน่อยได้มั้ย”

   มันเงียบ...เงียบจนผมใจคอไม่ดี ผมตัดสินใจลองหมุนลูกบิดประตูดู ก่อนจะรู้สึกลิงโลดเพราะมันไม่ได้ล็อก

   “อย่าเข้ามา!” เสียงตวาดของมันทำเอาผมหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่

   เป็นครั้งแรกที่ผมคิดว่ามีใครคนอื่นมาสิงร่างแฟนของผม...ธนูดูโกรธมากจนเหมือนใกล้จะปลดปล่อยวิญญาณสัตว์ร้ายออกมา ดวงตาของมันมองมาที่ผมอย่างที่ผมไม่เคยเห็น ซึ่งนั่นมันทำให้ผมหงอลงไปหลายเท่า

   “ออกไปซะ” มันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

   “ธนู”

   “บอกให้ออกไปไง”

   การเอ่ยปากไล่ของมันทำเอาผมเจ็บไปถึงก้นบึ้งของจิตใจ... “กูขอโทษ ไม่โกรธกันนะ...กูขอร้อง”

   “...”

   “ธนู ได้ยินกูมั้ย”

   “...”

   “กูขอโทษ อย่าโกรธกูสิวะ”

   “ไม่ใช่” มันเดินไปเดินมาเหมือนกำลังหงุดหงิดงุ่นง่านเป็นอย่างมาก “ขืนมึงอยู่นานกว่านี้...”

   “...”

   “มึงกลายเป็นที่ระบายอารมณ์กูแน่ๆ”

   “...”

   “มึงมีค่ามากกว่านั้น...ไอ้รบ เพราะงั้น...ตอนนี้กูขอให้มึงออกไปซะ”

   ผมหน้าแดงก่ำ...เป็นเวรเป็นกรรมอะไรก็ไม่รู้ของผมที่ต้องมาเขินกับช่วงเวลาแบบนี้ คือมันอดไม่ได้น่ะ

   “ก็มึงโกรธกู” เพราะเหตุนี้จะให้ผมไปไหนได้ยังไง...

   “กูไม่...” มันยังพูดได้ไม่เต็มปากเลยว่ามันไม่โกรธผม “กูแค่...ไม่ชอบ”

   “กูรู้ว่ามึงไม่ชอบอะไร” ผมรีบคว้ามือมันไว้ มันถลึงตามองมือผมราวกับว่ามันเป็นสิ่งแปลกปลอมที่มันไม่เคยเห็น “กูก็เลยมาขอโทษนี่ไง”

   “รบ” เสียงของธนูเย็นชามาก “กูบอกให้มึงออกไป”

   “กูไม่ไปจนกว่ามึงจะหายโกรธกู”

   “กูกำลังจัดการกับตัวเองอยู่...”

   “...”

   “พยายามคิดหาเหตุผลทุกอย่างให้กูหงุดหงิดน้อยลงเวลาที่กูเห็นมึงอยู่กับนที แต่กูก็...หงุดหงิด” มันเดินไปมาตรงหน้าผม “กูไม่ชอบเลยจริงๆ”   

   “...”

   “ออกไปก่อนได้มั้ยวะ”

   “ไม่”

   “โว้ย ทำไมต้องดื้อตอนนี้ด้วย!”

   “ก็มึง...”

   มันผลักผมชิดผนังห้องด้วยพลังช้างสาร พร้อมกับจับสองมือของผมประสานขึ้นเหนือศีรษะของผมด้วยมือเพียงข้างเดียว

   “กูบอกมึงแล้วว่าให้มึงออกไป”

   เชี่ย...เอาไงดีวะกู เอาไงดี

   ผมเผลอกลืนน้ำลาย ถึงแม้จะรู้ว่าผมมีเรื่องที่จะต้องเคลียร์กับแฟน แต่ธนูมันเป็นแฟนผม...ไม่ว่ายังไงมันก็ดูร้อนแรงตลอดเวลาในสายตาของผมอยู่แล้ว

   อา เกลียดความหื่นไม่เลือกสถานการณ์ของตัวเองจริงๆ

   “โอกาสสุดท้ายของมึง...” ธนูจ้องมองเข้ามาที่นัยน์ตาของผม ริมฝีปากของมันวนเวียนอยู่ไม่ห่างจากริมฝีปากของผม คล้ายกับพยายามหักห้ามใจตัวเองอย่างหนัก “ออกไปซะ”

   “ถ้ามันจะทำให้มึงอารมณ์ดีขึ้น กูก็...”

   เชี่ย จู่ๆ ธนูก็พลิกให้ผมหันหลังให้กับมัน...ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงมันปลดกางเกงของมัน

   “เฮ้ย” ผมอดส่งเสียงออกมาอย่างงุนงงไม่ได้ ไม่มีการเล้าโลมยังไม่พอ แถมมันยังจะสดอีก...

   ผมเริ่มรู้สึกตื่นกลัวออกมานิดๆ พอหันไปอีกทีธนูก็กดตัวของผมให้ชิดกับกำแพง...มือของมันเข้ามาจัดการกับกางเกงของผมพร้อมกับเอียงใบหน้ามากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า

   “มึงเป็นของกูคนเดียวนะรบ”

   กางเกงของผมหล่นไปกองอยู่กับพื้น...พร้อมกับมือของธนูที่เริ่มลูบไล้ไปทั่วบริเวณหน้าท้องของผม ผมรู้สึกได้ถึงความแข็งขืนของธนูที่คลอเคลียอยู่ใกล้ๆ ช่องทางของผม

   “ของกูคนเดียว”

   “ฮึก” มันจับผมโก่งโค้งเล็กน้อย...ทำให้ท่วงท่าของผมเหมาะสมกับการสอดใส่ “กู...”

   นิ้วมือเปื้อนน้ำลายของมันบีบคลึงไปทั่วสะโพกของผม ก่อนที่มันจะใช้นิ้วโป้งของมันสอดเข้ามาในช่องของผมเล็กน้อยราวกับว่านี่เป็นสิ่งที่มันใจเย็นที่สุดของสถานการณ์นี้แล้ว

   ก่อนที่ผมจะรู้ตัว...จู่ๆ ธนูมันก็เริ่มทำการสอดใส่จนผมเผลอร้องลั่น

   “ขอโทษ” มันกระซิบบอกน้ำเสียงหื่นกระหาย “แต่มันก็เป็นเพราะกูรักมึงมากเกินไป...”

   มันเริ่มขยับเอวของมันเข้าออกเป็นจังหวะ ผมเจ็บมากซะจนผมต้องร้องเสียงดังอย่างไม่อายฟ้าดินใดๆ

   มันเตือนผมแล้ว...แต่ผมก็ยังดึงดันที่จะอยู่กับมันในช่วงอารมณ์นี้เอง

   นี่มันเป็นสิ่งที่ผมเลือกเอง

   ธนูมันไม่ได้หยุดแค่ที่ผนัง เมื่อมันสุขสมในรอบแรก ผมก็ไม่พร้อมที่จะมีรอบต่อไป เพียงแต่ธนูมันไม่ได้อยู่ในโหมดที่จะฟังความต้องการของผม มันกำลังสนใจแค่ความต้องการของมัน และผมก็เป็นเพียงแค่เครื่องมือระบายอารมณ์ของมันอย่างเต็มใจ

   มันร้อนแรง เซ็กซี่ และแปลกใหม่สำหรับเรา เพียงแต่ผมเจ็บ...ผมควบคุมน้ำตาแห่งความเจ็บปวดบนความเสียวซ่านของผมไม่ได้ ธนูมันเหมือนสัตว์ป่าในเวลานี้ ความโกรธของมันถูกระบายออกและแปรเปลี่ยนเป็นการควบคุมจังหวะขยับเข้าออกในร่างของผมซึ่งรุนแรงผิดปกติ...และมันยิ่งสุขสมปรารถนาเมื่อเห็นผมครวญครางเสียงดัง

   เราจบกันหลายที่ในทุกๆ ท่าที่มนุษย์สองคนจะร่วมรักกันได้...

   ในห้องของธนูจึงมีแต่ความเละเทะ เต็มไปด้วยร่องรอยของเราที่ธนูมันได้ฝากฝังเอาไว้











   ผมสลบเหมือดแบบเปลือยทุกส่วนไปสองสามชั่วโมงโดยที่ผมไม่รู้ตัว ตอนที่ผมตื่นขึ้นมาอีกที...ผมก็เห็นธนูมันนั่งอยู่ข้างเตียงโดยที่กำลังใช้ดวงตาของมันจ้องมองผม

   ความน่ากลัว ความโมโหโกรธา และความหงุดหงิดงุ่นง่านของมันหายไปหมดแล้ว

   “เจ็บมั้ย” มันถามผมด้วยน้ำเสียงห่วงใย “ขอโทษ...”

   ผมส่ายหน้าเบาๆ แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะพูดผมยังไม่มีเลย จึงได้แต่จ้องหน้ามันแทนแล้วลูบผมมันเล่นๆ

   “กูพยายามเตือนมึงแล้ว...กู...”

   นิ้วมือของผมเลื่อนมาปิดปากมัน

   “กูยอมมึงเอง ไม่เป็นไรหรอก”

   “...”

   “ไม่งั้นมึงจะมีแฟนไว้ทำไมล่ะ จริงมั้ย”

   ธนูส่งเสียงครางเหมือนมันสงสารผม “กูเหี้ยมากเลยว่ะ”

   “ไม่หรอก แค่ขี้หึงไปหน่อย”

   “รบ...”

   “กูผิดเอง กูไม่สนใจมึงเอง”

   “เปล่า กูต่างหากที่ผิด กูเลิกหึงไม่ได้สักที”

   ผมยิ้ม...จากนั้นผมก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ “เหนื่อย...ขอนอนต่อได้มั้ยวะ”

   “กูไม่สบายใจ”

   “ทำไม”

   “ที่ทำกันไปเมื่อกี้...เหมือนกูขืนใจมึงเลยว่ะ”

   “มึงจะบ้าเหรอ” ผมร้องลั่น “คิดได้ไง...หรือมึงเห็นกูขัดขืน”

   “ไม่ใช่ แต่กูไม่ฟังความต้องการของมึงเลย”

   “ก็มึงโกรธ”

   “กูไม่ได้คิดจะลงโทษมึงแบบนี้เลยนะ แต่กู...โมโห”

   “...”

   “รู้สึกอยากทำตัวเป็นเจ้าของให้มันมากขึ้น มากขึ้น”

   “กูก็เลยโดนซะน่วม”

   “รบ” มือใหญ่ของมันวางเหนือศีรษะของผม ใบหน้าของมันแสดงออกมาว่ามันกำลังแคร์ผมมากจริงๆ “ถ้ามึงไม่ชอบ...ต่อไปนี้กูสัญญาว่า...”

   นิ้วมือของผมไปหยุดอยู่ที่ปากของมันอีกรอบ

   “กูบอกแล้วเหรอว่ากูไม่ชอบ”   

   มันชะงัก...ให้ตายเถอะ แบบนี้แปลว่าผมต้องพูดออกมาให้มันชัดเจนขึ้นอีกอย่างนั้นใช่มั้ย

   “มันก็ดี...ไปอีกแบบ” ผมทำเป็นพูดส่งๆ “แค่มึงอย่าไประบายอารมณ์แบบนี้กับใครก็แล้วกัน ทำแค่กับกูพอ”

   มันก้มหน้าลงมาจูบดูดดื่มกับผมก่อนที่ผมจะรู้ตัวซะอีก...

   “อย่า...อย่าหวานให้มันมาก กูเหนื่อยแล้ว พอแล้ว” ผมยกมือยอมแพ้

   “ได้” มันรับคำอย่างว่าง่าย ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่ามันคือคนที่ทำให้เพื่อนกลัวฉิบหายว่าจะเกิดโค้ดเรดเมื่อตอนบ่าย “มีอีกเรื่องที่จะคุยว่ะ”

   “หืม”

   “กูจะหึงมึงกับไอ้นทีให้น้อยลง”

   ข่าวใหญ่นะนั่น...ผมถึงกับทำตาเบิกโพลงใส่มันเลยทีเดียว

   “แต่ก็ใช่ว่ากูจะไม่หึงเลย”

   อืม...ก็ฟังดูเป็นมันดี

   “ส่วนเรื่องดราม่าพี่น้อง...กูจะลองเปิดใจดู” มันตวัดสายตาขึ้นมามองผม “มึงคงไม่อยากคบกับคนที่มีปัญหาครอบครัวหรอกใช่มั้ย”

   ผมตัดสินใจลุกขึ้นมาจากนั้นก็ดึงมันเข้ามากอด...

   “กูคบกับมึงเพราะมึงคือคนที่กูรัก...อย่างอื่นไม่เห็นจะเกี่ยวเลย”

   ธนูผละออกมาเพื่อมองหน้าผมด้วยสายตาซาบซึ้ง แล้วมันก็พุ่งตัวเข้ามากอดผมอีกคล้ายกับเด็กกอดผู้ใหญ่

   “ไม่มีมึงกูคงตาย”

   คำพูดของมันไม่ถูกใจผม...ผมจึงเคาะหัวมันไปหนึ่งที

   “ใครจะยอมให้มึงตาย”

   มันหัวเราะกับคำพูดของผม จากนั้นก็ฝังใบหน้ากับไหล่ของผมพร้อมกับพึมพำอยู่คำเดียวซ้ำๆ ว่า

   “ขอโทษที่ทำให้เจ็บนะ”

   “...”

   “ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ...”

   มันลืมความจริงระหว่างเราทั้งคู่ไปหรือเปล่า...

   เพราะผมกับมันเหมือนกัน ชอบในสิ่งเดียวกัน มีความต้องการคล้ายๆ กัน

   เราถึงรักกัน...และอยู่ด้วยกันได้อย่างนี้ไง







To be continued





เพราะอิงความเป็นสัตว์ป่ามา
ก็เลยอยากให้พระเอกโชว์ความเป็นสัตว์ป่าหน่อยๆ...
ป.ล. เหมือนนายเอกก็เป็นสัตว์ป่าพอๆ กัน 555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 21-06-2018 16:33:46

โอ๊ยยยยยย ดีมากกกกกกก
ดีมากจริงๆ

และเป็นครั้งแรกที่อยากบอกว่า
อย่่าแพนโคมไฟได้ไหมลูก
เจ้ว่าซีนนั้นมันต้องดีย์ ฮือ​ออ​อ

ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ
รู้สึกถึงความรักอันเต็มเปี่ยม
แบบเออ รักกันมันต้องแบบนี้แหละ!!!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 21-06-2018 16:43:29

โซแดมฮอตมาก อะเฮื้อออ

ความหึงนี้ รุนแรงไปอี๊กกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: absolutepoison ที่ 21-06-2018 16:45:49

ชอบที่เขารักกันมากๆ แบบนี้ น่ารักกกกกกกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 21-06-2018 16:48:08

รบนี่ก็นางพญาเหมือนกันนะ
พูดได้สั่งได้ สองพี่น้องไม่มีหือไม่มีอือ
แถมเชื่อฟัง ชอบๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 21-06-2018 16:49:13

ฟินดี  :haun4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 21-06-2018 17:08:31

 :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 21-06-2018 17:15:31

หวานเว่อร์!!!!!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 21-06-2018 18:17:25

จะนิยามคู่นี้ว่าอะไรดี  So them HOT  สะเหลือเกิน  555 อ่านไปขำไปอ่ะ ^^   :jul1: :jul1: :jul1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: maekkun ที่ 21-06-2018 19:00:32

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-06-2018 19:01:38

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 21-06-2018 19:03:53

ขอโทษนะที่จะบอกว่า รำคาญธนู ถ้าเป็นรบรักแค่ไหนถ้าขอแค่ใจเย็นลงใช้สติมากขึ้นหลานครั้งหลายหน คงไม่อยู่แล้ว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 21-06-2018 19:17:06

อืมมม...........รบทำให้ธนู นที เย็นลงได้จริงๆ   :hao3: :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 21-06-2018 19:23:07

ธนูผีบ้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 21-06-2018 19:26:23

งานยากเลยทีนี้ บ้านแฟนเก่าพี่นทีดันใหญ่กว่าไม่รู้จะสร้างเรื่องอะไรให้ธนูกับรบไหม

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 21-06-2018 19:44:58

โอ้ยน้อง    ธนูมีความน้องมากเวอร์

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 21-06-2018 21:08:56

เราว่าคู่นี้ก็ศีลเสมอกันน่ะแหละต่อให้ธนูร้ายกาจแค่ไหนรบก็ยังชอบอยู่ดี ส่วนคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องก็พี่นทีนี่แหละ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 21-06-2018 22:51:20

ลุคพี่นทีคือเปลี่ยนไปเลย กลายเป็นไม่น่ากลัวซะแล้ว :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 21-06-2018 23:15:22

พยายามเข้านะธนู สู้ๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 21-06-2018 23:22:22

มาอ่านอีกครั้งก็ยังหวีดเหมือนเดิม
ศีลเสมอกันนี่มันดีจริงๆ

คุณเจ้เป็นกำลังใจให้หนูนุ่นและลูกๆเสมอจ้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 21-06-2018 23:27:00

โอ้ยยย อิจฉาา รักกันมากเว่อร์

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 22-06-2018 00:37:43

อิจฉา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 22-06-2018 00:41:16

 :pig4: :pig4: :pig4:

อะไรจะหึงจะหวงเว่อวังอลังการงานสร้างขนาดนั้น

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 22-06-2018 00:55:49

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 22-06-2018 01:05:27

……


คุณสมบัติข้อ11ของแอลฟ่า. คือหึงมาก หวงมาก และรักอย่างหนักหน่วง


นักรบผู้โดนขย้ำ ช้ำไปหมดแล้ว


ธนูเอ้ยยยย. สงสารแฟนตัวเองหน่อย ค่อยๆทำค่อยๆรักนะ


 :oo1:  :oo1:   :oo1:   :oo1:   :oo1:   :oo1:


………


.

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 22-06-2018 02:22:19

ความรักเกินกน้าเกินตานี้
เหมือนกันเกินไปแล้วค่ะคู่นี้
อยากเห็นตอนรบหึงแล้วอาละวาดงี้บ้าง
อยากเห็นธนูโดนลงโทษ
คือรบต้องแซ่บมากแน่ๆ สัมผัสได้ 55555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 22-06-2018 09:43:51

ก็คนมันขี้หึงนิดนึงก็คิดไกล~~
แอลฟา คน(โคตร)ขี้หึง 2018

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 22-06-2018 13:32:44

คู่นี้แมร่งโคตรลงตัวเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: tuuili ที่ 22-06-2018 17:31:29

อาจจะดูรุนแรงไปหน่อย(!?)
แต่ถ้าเป็นสิ่งทั้งคู่ต่างยอมรับ
เราก็ไม่สิทธิไปยุ่งเนอะ
/คือทั้งสองคนเกิดมาเพื่อกันและกันอะ
มันดีย์ ดีงามไปหมดดดดด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-06-2018 20:27:48

มาโซชัดๆ คู่นี้ ธนูต้องฝึกการควบคุมอารมณ์บ้างนะ แต่รบก็ยอมทุกอย่าง เค้ารักของเค้า
พี่น้องมีวี่แววจะเข้าใจกันได้นะ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 22-06-2018 22:27:22

เพราะเป็นรบถึงทนได้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 23-06-2018 09:07:31

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 23-06-2018 09:09:07

ดีนะที่รบแข็งแรง ถ้าได้แฟนที่บอบบางๆหน่อยนี้คงรู้สึกผิดมากกว่านี้แน่ๆเลยธนูเอ้ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 23-06-2018 09:49:54

ตามทันแล้ว~ คู่นี้เขาเหมาะสมกันจริงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 26-06-2018 12:39:40

เราชอบตอนนี้มากกก ชอบตอนที่รบหวงรูปธนู  อยากเก็บเอาไว้เองทั้งหมด ชอบตอนที่หันไปด่าพี่นทีเพราะธนูบอก อันนี้คือตลกกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์สาววาย ที่ 26-06-2018 16:39:20

แพ้ผู้ชายที่จูบขมับกับหน้าผากแฟนอะ แบบว่ามันละมุนนนนนน งื้ออออออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 26-06-2018 18:05:24

Special Ep. 19




[ธนู]

   ผมแม่งแย่ฉิบหาย ผมทำให้รบต้องลางานไปหนึ่งวันเต็มๆ

   บางทีผมก็ทั้งโกรธทั้งเกลียดตัวเองนะครับ แต่ไอ้ความขี้หึงกับอารมณ์ควบคุมยากของผมมันคือส่วนหนึ่งของผมที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นกมลสันดาน ผมไม่รู้จะเปลี่ยนแปลงความจริงเรื่องนี้ยังไง

   ส่วนเรื่องนที...ผมยอมรับว่าผมเอาแต่ใจตัวเอง มองทุกอย่างในมุมของตัวเอง แต่เพราะมันเองนั่นแหละที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ สิ่งที่มันทำให้ผมเห็นนั้นมีแต่เพียงพี่ชายคนหนึ่งที่พร้อมจะทวงทุกอย่างคืน จะไม่ให้ผมคิดอย่างนั้นได้ยังไง

   มีความจริงอีกข้อหนึ่งที่นทีมันเอ่ยขึ้นมาแล้วมันสะกิดเข้าที่หัวใจของผมอย่างจัง...   

   ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองนั้นซึมเศร้าเพราะสูญเสียแม่ ผมคิดว่าต้นเหตุแห่งความหงุดหงิดของผมทั้งหมดทั้งมวลตั้งแต่เด็กจนโตมาจากนที จนลืมค้นไปถึงสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้ผมกลายเป็นเด็กแบบนี้

   ผมแค่พยายามจะลืมความจริงที่ว่าผมสูญเสียแม่ไป...ลืมความโศกเศร้าทั้งหมด พยายามใช้ความรุนแรงกับคนรอบตัวเพื่อทำให้ผมลืมการคิดถึงแม่

   ทั้งหมดนั่นส่งผลให้ผม เลือกที่จะหันหลังให้ครอบครัว ชอบตีกลอง และแยกมาอยู่ตัวคนเดียว...

   ในตอนนั้นผมไม่มีใคร ต้องคอยมองดูพ่อพาอีกหนึ่งครอบครัวเข้ามาอยู่ในบ้าน มองดูไอ้นทีมีความสุข เหมือนผมสูญเสียแทบหมดสิ้นทุกอย่าง แล้วก็กลายเป็นมันที่ได้ทุกอย่างไป...

   เด็กน้อยก็คือเด็กน้อย...ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกในตอนเด็กๆ ของผมจะสะสมกลายเป็นความไม่ชอบขี้หน้าพี่ชายตัวเอง

   แต่ก็นั่นแหละ ต่อไปผมให้สัญญากับรบแล้วว่ามันจะกลายเป็นเรื่องเล็กน้อย ผมกับนทีจะมองหน้ากันติดมากขึ้นเพราะผมเริ่มเล็งเห็นแล้วว่ามันก็ไม่ใช่พี่ชายที่แย่เท่าไหร่ (เมื่อผมลองย้อนกลับไปดูดีๆ) แต่ถ้าจะให้ผมเลิกหึงระหว่างมันกับนทีนั้นบอกเลยว่าไม่มีวัน

   ผมไม่มีวันเลิกหึงรบหรอกครับ...ไม่มีอย่างแน่นอน

   ความรักได้เปลี่ยนแปลงผม ทำให้ผมใจเย็นขึ้น เห็นใจคนรอบข้างมากขึ้นโดยเฉพาะรบ ผมเชื่อว่าลึกๆ มันคงอยากให้ผมคืนดีกับพี่ของผมจริงๆ นั่นแหละมันถึงยอมไอ้นทีขนาดนั้น

   อันที่จริง...มันก็ดูน่ารักดีนะครับเวลาที่มันเชื่อฟังผมเนื่องจากกลัวผมโกรธหรือหึงจนเกินเหตุ ซึ่งมันไม่รู้ตัวหรอกว่าการที่มันอยู่ในโอวาทนั้นคือสิ่งที่ทำให้ผมใจเย็นขึ้นมาก...มากมายเลยทีเดียว

   มันทำเพื่อผมขนาดนั้น...ถ้าผมโกรธมันอีกผมก็คงจะเป็นไอ้งี่เง่าอย่างเต็มคราบ

   แต่เมื่อวาน...มันคือเหตุการณ์สดใหม่ที่ผมไม่เคยได้เจอะเจอมาก่อน ผมเพิ่งจะเคยเห็นว่านทีเข้ากันได้ดีกับรบชนิดที่ว่าเป็นปี่เป็นขลุ่ย การยืนมองสองคนนั้นเถียงกันทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก ผมจึงโกรธแบบควบคุมตัวเองไม่ได้

   ผมไม่เคยพบเจอเหตุการณ์แบบนี้ตรงหน้าผม...

   ฉะนั้นจึงกลายเป็นความซวยของรบที่ต้องมารองรับอารมณ์ของผม และกลายเป็นความเหี้ยของผมที่ทำให้รบไม่สบายจนต้องหยุดงาน วันนี้ผมจึงเททุกอย่างเพื่อมาเยี่ยมรบที่บ้านของมัน

   โชคดีที่รันกับแดดดี้ให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี พอรู้ว่าคนมาหาไอ้รบเป็นผม ทุกคนก็เปิดประตูต้อนรับ อีกทั้งยังบอกให้ผมไปดูรบด้วยตัวเองที่ห้องอีกราวกับเป็นครอบครัวง่ายๆ ไม่คิดมาก ซึ่งผมชอบที่ครอบครัวของรบเป็นแบบนี้

   ผมไม่ลืมที่จะขอโทษที่ผมทำตัวเสียมารยาทตอนทานกลางวันกันครั้งก่อน รันเป็นคนตอบแทนแดดดี้ว่าทุกคนเข้าใจ
น้องบอกว่าลมเพชรหึงมันก็เป็นอาการที่ควบคุมยากหน่อยๆ...

   ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ส่งให้น้อง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเมื่อเห็นว่ารบนอนซม มันกำลังหลับอยู่ในห้องที่เปิดแอร์กำลังดี สภาพของมันเหมือนคนใช้ร่างกายมาอย่างหนัก ซึ่งผมคิดว่าผมนี่แหละคือตัวการหลักที่ทำให้รบเป็นแบบนี้...

   ผมปล่อยให้รบนอนหลับไปแบบนั้น รันปิดประตูให้ผมได้อยู่กับรบอย่างเป็นส่วนตัว ดวงตาของผมมองไปรอบๆ ห้องอย่างสำรวจ บ้านรบจัดได้ว่าเป็นบ้านที่เจ้าของเป็นครอบครัวฐานะดี ห้องของมันจึงมีขนาดกว้างและตกแต่งสวยมาก ดีไม่ดีอาจเป็นเพราะไอ้รบมันมีรสนิยมเรื่องการแต่งห้องที่ดี

   หัวใจของผมกระตุกเมื่อผมเห็นรูปโพลารอยด์ของผมที่เมื่อวานผมเป็นคนให้รบเองกับมือทุกใบ...มันถูกแปะไปทั่วทั้งห้องราวกับเจ้าตัวต้องการย้ำว่าคนคนนี้คือแฟนของมัน

   ผมชอบที่มันเอาปากกาเมจิกมาเขียนใต้รูป บางรูปก็เป็นคำ บางรูปก็เป็นรูปหัวใจเฉยๆ



  My handsome baby



   Hot guy



   My baby



   สุดหล่อ


   My alpha






   ทุกคำทำผมยิ้มได้หมดยกเว้นคำสุดท้าย...แอลฟา? แอลฟาอะไรวะ

   เอาไว้ผมค่อยถามรบทีหลัง ผมกลับมาอยู่แถวๆ บริเวณเตียงของรบอีกครั้ง จากนั้นก็นั่งลงที่หัวเตียงโดยมีศีรษะของมันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากขาของผม

   มันลืมตาตื่น...ดวงตาปรือๆ ของมันทำเอาผมรู้สึกผิด

   “กูฝันอยู่ป่ะเนี่ย” มันบ่นเบาๆ

   “ฝันเหี้ยไร” ผมขำนิดๆ มือของผมลูบใบหน้าของมันช้าๆ “ขอโทษนะรบ วันนี้กูจะดูแลมึงทั้งวันเลย”

   “ไม่ใช่เพราะมึงอย่างเดียวหรอก” มันพูดทั้งๆ ที่หลับตาลงอีกครั้ง “กูอาจจะทำงานแบบไม่ได้พักเลย...”

   “ไม่เกี่ยวหรอก ผิดที่กูเนี่ย”

   “ถ้ารู้สึกผิดนัก...ก็ไปทำมาหากินซะ” เสียงของรบเหมือนคนขี้เกียจพูด...

   “อ้าว ทำไมล่ะ”

   “ร้านกำลังไปได้ดี ต้องมีคนดูแล”

   “พวกนั้นมันดู...”

   “อีกละ โยนงานให้เพื่อนตลอด มึงเป็นเจ้าของนะ”

   “ก็กู...”

   “กูไม่อยากเป็นแฟนที่ถ่วงมึง อยากเป็นเหมือนลมใต้ปีกที่คอยสนับสนุนมึง ไม่ใช่พามึงออกนอกลู่นอกทาง...กูป่วยแค่นี้กูดูแลตัวเองได้ มึงกลับร้านไปเถอะ”

   มันป่วยแล้วมันเพ้อเหรอวะ...แม่งพูดไม่หยุดเลย ผมจะพูดอะไรต่อไปอีกดีล่ะทีนี้

   “รบ...มันก็แค่วันเดียว”

   “...”

   “แฟนกูป่วยให้กูทำเฉยได้ไง”

   “ไม่เป็นไร” เสียงของมันแผ่วลงคล้ายกับคนที่ต้องการจะหลับอีกครั้ง ผมจึงไม่เถียงต่อ ปล่อยให้มันเคลิ้มไปกับการลูบหัวเบาๆ ของผมจนมันหลับไปอีกครั้ง...

   ผมรู้สึกมีความสุขขึ้นทันตา...

   ไม่ใช่เพราะผมยินดีที่ไอ้รบมันป่วยนะครับ แต่ผมเพิ่งคิดได้ในวินาทีนั้นว่าชีวิตมันก็แค่นี้ บางทีความสุขมันก็เป็นเรื่องเรียบง่ายและหาได้ง่ายดายโดยที่ไม่รู้ตัว การที่ผมได้อยู่กับรบโดยที่ผมเป็นฝ่ายดูแลมันตอนที่มันป่วย มันเป็นอะไรที่เรียกว่าเต็มตื้นในใจซะจนผมอดยิ้มออกมาไม่ได้

   ผมจะไม่กลับร้านอย่างที่มันต้องการหรอก ผมจะทำหน้าที่แฟนที่ดี โดยไม่ลืมที่จะทำหน้าที่ผู้บริหารร้านด้วยการคุยงานกับไอ้การ์ดผ่านไลน์

   ผมไม่อยากให้ไอ้รบมองว่าผมมีแฟนแล้วจะหลงแฟนเพียงอย่างเดียว ไม่จริงจังกับอะไรในชีวิตน่ะ...








   ไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่

   แทนที่ผมจะนั่งพิงพนักเตียง กลับกลายเป็นว่าผมนอนหงายอยู่ข้างๆ รบ อีกทั้งยังมีผ้าห่มมาปกคลุมตัวไว้อีกต่างหาก ผมมองไปทางด้านซ้ายโดยอัตโนมัติ รบมันกำลังนอนตะแคงข้างจ้องผมอยู่

   “ท่าทางมึงจะเหนื่อยนะเนี่ย” มันท้วงยิ้มๆ

   “เชี่ย กูเผลอหลับเหรอ”

   “ใช่”

   “โทษทีนะ” ผมทำท่าจะลุกขึ้นแต่รบเอามือมาขวางไว้

   “พักผ่อนเถอะ...ถือซะว่าวันนี้เป็นวันหยุดที่ไม่ต้องทำอะไร นอนเฉยๆ เปล่าๆ ปลี้ๆ ก็พอ”

   ผมใจอ่อนอย่างง่ายดาย “เดี๋ยวก็หาว่ากูไม่ทำมาหากินอีก”

   “ถ้าการทำมาหากินหมายถึงไลน์จากการ์ด...กูตอบแทนไปหลายอันแล้วล่ะ”

   มือของผมคว้ามือถือมาดู...ไอ้รบตอบแทนผมไปหลายอันจริงๆ ด้วย แถมทุกอย่างยังตรงใจผมราวกับมันมานั่งอยู่ในสมองของผมยังไงยังงั้น

   “มึงเก่งนะเนี่ย” ผมชมมันออกมาจากใจ “บริหารร้านเป็นด้วย”

   “เหอะ ก็ทำเป็นแค่ร้านนี้แหละ ร้านอื่นกูไม่รู้ห่าอะไรสักอย่าง” มันกลับไปนอนหงาย ทำท่าผ่อนคลายมากขึ้น

   “ค่อยยังชั่วขึ้นหรือยัง”

   “ดีขึ้นแล้ว แค่เป็นไข้นิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย”

   “เหรอ”

   “มึงทำเหมือนกูป่วยหนัก”

   “ไม่ใช่สักหน่อย”

   “...”

   “ก็แค่เมื่อวาน...กูรุนแรงเกินไป”

   “ถ้าไม่รุนแรงก็จะไม่มาดูว่างั้น” รบหรี่ตามองผม

   “ไม่ใช่” โว้ย...ยิ่งคบก็ยิ่งรู้ว่าไอ้บ้านี่โคตรขี้แกล้ง

   “แน่ใจนะ”

   “ก็เออดิ”

   “รอดตัวไป...กูกำลังจะด่ามึงอยู่แล้วเชียว”

   “เหรอ ลองด่าให้ฟังหน่อย” ผมนอนตะแคงข้างบ้าง ไอ้รบถึงกับไปต่อไม่เป็น

   “พอ”

   “...”

   “กูป่วยกูคิดไม่ค่อยออก เอาไว้เล่นเกมกับมึงวันอื่นก็แล้วกันนะ”

   ผมยิ้ม...ในจังหวะเดียวกันนั้นมีเสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของรบดัง มันหยิบขึ้นมาก่อนจะส่งให้ผม

   “ใครทัก” ผมถาม

   “นที” มันตอบตรงๆ

   ผมไม่แน่ใจว่าผมรู้สึกยังไงในตอนนี้ แต่ความหัวร้อนที่ควรจะมีมันกลับมีแค่นิดหน่อยเท่านั้น คล้ายกับเป็นความขัดเคืองใจ ไม่ใช่อาการโมโหรุนแรงเหมือนอย่างที่เคย

   ก็ดูคนของผมสิครับ มันทั้งซื่อสัตย์และซื่อตรงต่อผมซะขนาดนี้ ถ้าผมเอาแต่หึงจนหน้ามืด จนลืมคิดถึงใจคนของตัวเอง ผมก็คงจะโคตรงี่เง่าชนิดที่ว่าผมต้องเกลียดตัวเอง

   ข้อความจากนทีนั้น...ทำเอาผมมึนงงนิดหน่อย





   เตือนแฟนมึงด้วยไอ้รบ กูเอาไอ้พีมไม่อยู่จริงๆ นะ พี่มันแม่งไม่คุมน้องเลย...




   “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูวะ” ผมทำหน้าไม่เข้าใจ ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของไอ้นทีคนเดียว ไม่เกี่ยวกับผมเลย

   “กูก็ไม่เข้าใจ แต่หลังๆ มันพูดเรื่องนี้กับกูบ่อยมากนะ” สีหน้าของรบเริ่มฉายแววกังวล “กูว่ามึงระวังๆ ไว้หน่อยก็ดีเหมือนกัน”

   “มันพูดเหมือนกูดูแลตัวเองไม่เป็น”

   “เป็นพี่ก็ต้องห่วงน้องอยู่แล้ว เรื่องธรรมชาติ”

   “แล้วจำเป็นที่จะต้องทักแฟนน้องแบบนี้ตลอดมั้ย”

   “เดี๋ยว” รบหันมามองผม “นอนๆ กันอยู่แต่มึงยังหึงได้เหรอวะธนู”

   “กูหึงได้ตลอดเวลานั่นแหละ”

   “มึงมันเข้าถึงยาก”

   “กูไม่ใช่ดาราซุป’ตาร์อะไร”

   “ธนู” เสียงของรบจริงจังมากขึ้นซะจนผมไม่อยากกวนประสาทมันในตอนนี้ “ที่นทีมันพูดนั้นมันจริงนะเรื่องที่ว่ามึงตั้งกำแพงไว้สูงมากสำหรับมัน...มันเห็นว่ากูอยู่ใกล้ตัวมึงมากที่สุดก็เลยอยากเตือนมึงผ่านกูก็เท่านั้น สิ่งมันคุยกับกูในทุกๆ วันก็มีแต่เรื่องของมึง เรื่องการใช้ชีวิตของมึง แล้วก็เรื่องความปลอดภัยของมึง”

   ผมลองเลื่อนข้อความเก่าๆ ของไอ้นทีที่ส่งมาให้รบอ่านประกอบ




   กูไม่เคยคิดว่าการหลวมตัวไปเป็นแฟนกับใครบางคนแป๊บเดียวจะสร้างเวรสร้างกรรมให้กูขนาดนี้

   พีมแม่งเป็นตัวอันตราย

   มันไม่ปล่อยกูไปเลยว่ะ

   มันขู่กูเรื่องไอ้ธนูบ่อยมาก

   รบ มึงต้องเตือนแฟนมึงนะ





   ผมไม่รู้ว่าจะควรรู้สึกยังไงกับเรื่องเหล่านี้ดี กำแพงผมตั้งเอาไว้สูงเพราะผมมีเหตุผลของผม...นั่นคือสิ่งที่ผมเลือก

   แต่ไม่รู้ทำไม...ทุกอย่างมันเริ่มขัดเคืองใจผมไปหมดเลย ราวกับว่ากำแพงที่ผมตั้งเอาไว้มันสั่นด้วยตัวของผมเอง

   “กูมีมิชชั่นให้มึงทำ”

   เชี่ย...ทำไมจู่ๆ ก็มีงานเข้า

   “มิชชั่นอะไร” ผมกระพริบตาปริบๆ มองมัน

   “ไปหานที...สงสัยอะไรก็ให้ไปถามมัน”

   “กูไม่สงสัย ใครสงสัยอะไรวะ ไม่มี” ถึงแม้ว่าผมจะติดใจนิดๆ เรื่องที่นทีมันร้อนรนหนักเพราะไอ้พีมก็ตาม แต่ผมก็ไม่อยากจะใส่ใจให้มันมาก

    “ถ้ามึงไม่ไป...กูจะไม่โผล่ไปร้านมึงอาทิตย์นึง”



   เปรี้ยง



   เหมือนมีฟ้าผ่าลงกลางกระหม่อมของผม...ผมอ้าปากค้างมองดูไอ้รบอย่างไม่อยากจะเชื่อ

   “มึงพูดจริงเหรอ”

   “จริงสิ” รบทำหน้านิ่งใส่ผม “มึงเลื่อนขั้นให้กูเป็นเจ้านายแล้วนี่ กูจะไปร้านเมื่อไหร่ก็ได้”

   “...” ประเด็นนั้นมันไม่สำคัญสักหน่อย...

   “กูขอร้ายว่ะ เพราะกูกลัวว่าไอ้พีมห่าอะไรนี่จะมาทำอะไรมึง” รบมีทีท่าว่ากังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ “ตั้งแต่รู้จักกับมึงและก็ครอบครัวของมึงมา...กูรู้ว่าต้องมีเรื่องมาเฟียเข้ามาเกี่ยวข้องเพราะบ้านมึงรวย กูรับมันได้ทั้งหมดถึงแม้ว่ามันจะไม่เข้ากับไลฟ์สไตล์ของกูเลย แต่ขอแค่อย่างเดียวอย่างนั้น...คือมึงต้องปลอดภัย”

   “...”

   “ยิ่งมึงคุยกับนทีก็จะยิ่งดีใหญ่ ยิ่งรู้เยอะยิ่งปลอดภัย เข้าใจกูใช่มั้ย”

   “รบ”

   “ถือซะว่ากูขอร้องนะ” มันลุกขึ้นนั่ง เอื้อมมือมาดึงตัวผมให้ลุกขึ้นมานั่งข้างๆ มัน “กูป่วยอยู่...อย่าดื้อให้มาก”

   “ไม่ใช่อย่างนั้น” ผมย่นคิ้ว “กูแค่ไม่เข้าใจ เรื่องนทีกับไอ้พีมมันเกี่ยวกับกูตรงไหน”

   รบพ่นลมใส่ผม “มึงเป็นคนเอาคำว่าจุดอ่อนใส่หัวกูชัดๆ แค่นี้ยังดูไม่ออกอีกเหรอ”

   “อะไรวะ”

   “กูคือจุดอ่อนของมึง...แต่มึงคือจุดอ่อนของนที” นั่นคือสิ่งที่ผมไม่เคยนึกถึงมาก่อนในชีวิต “พีมมันต้องเลือกเล่นมึงเพราะเหตุนี้แน่ๆ ไม่งั้นนทีคงไม่เตือนมึงหนักขนาดนี้หรอก”

   “...” ผมมองหน้ารบราวกับหน้าของมันจะมีส่วนช่วยให้ผมมีความคิดแล่นผ่านหัวอย่างรวดเร็วมากยิ่งขึ้น

   “ทำเพื่อกู...ได้มั้ยวะ”

   เพราะมันป่วย...สีหน้าของมันจึงซีดเซียวและดูไร้เรี่ยวแรง ผมใจอ่อนยวบไปหมด ส่วนบนของกำแพงที่สั่นไหวได้ของผมเริ่มพังทลาย...

   “กูเป็นห่วงมึงจริงๆ นะ”

   ผมกลืนน้ำลาย ก่อนจะต่อรอง “โทรคุยเอาได้มั้ย”

   “ไม่ได้”

   “...”

   “ถ้าไม่ไปหานทีเดี๋ยวนี้...กูจะไม่ไปร้านมึงจากหนึ่งอาทิตย์เป็นสองอาทิตย์”

   โม้...ยังไงมันก็ไปดูร้านแน่ๆ

   แม้ในใจผมจะคิดว่ามันพูดเล่น แต่ผมก็จะทำตามสิ่งที่มันเอาจริงเอาจังนี้ก็แล้วกัน

   ดีแค่ไหนแล้วที่ชีวิตนี้มีคนเป็นห่วง...ผมเองก็ไม่ควรจะดื้อกับมันให้มากนัก

   “ก็ได้” ผมตัดสินใจตอบตกลง รั้งท้ายทอยของอีกฝ่ายเข้ามาเพื่อฝังจุมพิตที่ริมฝีปาก “มึงเองก็ต้องหายเร็วๆ นะ”

   “สั่งเหรอวะ” มันยังมีแรงมาแซวผมเอง

   “เปล่า...” มือของผมจับแก้มมันแล้วลูบไปมาช้าๆ “ขอร้อง อ้อนวอน...”

   “สาด” ผมทำมันเขินครับ ฮ่าๆๆ “กูเป็นไข้ ไม่ได้เจ็บหนักอะไร”

   “นอนพักนะ”

   “ไปบ่ายนี้เลยนะ” รบกำชับ

   “รู้แล้วล่ะน่า” ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะหันมาหามัน “ถ้าไอ้นทีมันกลับกลอก...เกิดใช้พรรคพวกมากระทืบกูปางตายก็อย่ารู้สึกผิดนะ”

   “ธนู มึงอย่ามโน”

   “อ้าว...มันก็ไม่แน่เหมือนกัน” ผมยิ้มมุมปาก...จนไอ้รบต้องคว้าหมอนแถวนั้นโยนมาฟาดใส่ตัวของผมเพื่อให้ผมหุบปากสักที










[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 18 _ p. 24 _ 2 1 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 26-06-2018 18:05:52

 








   ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น...

   ผมพิงแดงไบเล่ (สุดท้ายก็เรียกชื่อมอ’ไซค์ของตัวเองตามรบจนได้) แล้วมองดูตึกสำนักงานตรงหน้าที่ผมมาทีไรเป็นอันต้องมีเรื่องทุกทีไป ในใจนึกลังเลอยู่หลายสิบครั้งว่าควรเข้าไปดีหรือไม่ ถ้าผมเข้าไป...ผมจะเสียฟอร์มหรือเปล่า เอ๊ะ หรือผมควรเข้าไปแบบเดิมๆ ดีนั่นก็คือต่อยลูกน้องไอ้นทีสักเปรี้ยงสองเปรี้ยง

   ทำไมผมต้องทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากขนาดนี้

   ก่อนออกมาผมไม่ลืมที่ฝากฝังแดดดี้กับรันให้ดูแลรบ ซึ่งบางทีก็อดขำตัวเองไม่ได้ สองคนนั้นคือครอบครัวของรบ ยังไงพวกเขาก็ต้องดูแลรบอยู่แล้ว...ผมจึงถูกแดดดี้แซวเรื่องนี้ เรื่องที่ว่าผมห่วงรบมากกว่าคนในครอบครัวของรบซะอีก

   นึกถึงเรื่องนี้แล้วผมก็ยิ้ม...

   “วอหนึ่งเรียกวอสอง วอหนึ่งเรียกวอสอง ตอนนี้ทอร์นาโดยังไม่ขยับตัว ขอย้ำ ตอนนี้ทอร์นาโดยังไม่ขยับตัว ทราบแล้วเปลี่ยน”

   ผมได้ยินเสียงคนพูดกับวอในมือจึงหันไปดู...เป็นลูกน้องของไอ้นทีที่สะดุ้งโหยงเมื่อเห็นผมมองไป

   เพิ่งรู้ตัวก็เดี๋ยวนี้นี่เองว่าตัวเองกำลังยิ้ม ให้คนในชุดสูทหลายสิบจับจ้องอยู่...

   พวกมันเรียกผมว่าอะไรนะ ทอร์นาโดเหรอ...

  “โดนทอร์นาโดมองหน้า...ไอ้ห่า ตกใจฉิบหาย ขอกำลังเสริม”

   ลุงวอหนึ่งแกเป็นยาม...ซึ่งเป็นคนแรกๆ ที่มักจะเห็นผมเข้าไปในตึกเสมอ

   “ถ้าผมเป็นทอร์นาโด แล้วไอ้นทีมันเป็นอะไร” ผมตัดสินใจถามลุงเพราะผมอยากรู้จริงๆ

   “เฮอร์ริเคน...ครับ” ลุงตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ

   ผมทำสีหน้ารับรู้ อย่างน้อยพายุของผมก็รุนแรงมากกว่าพายุของไอ้นทีก็แล้วกันวะ

   “ไอ้เฮอร์ริเคนของลุงมันอยู่มั้ย”

   “ข้างบนครับ...ชั้นบนสุด ห้องทำงานผู้บริหาร”

   “อืม” ผมตัดสินใจก้าวไปข้างหน้า

   “ทอร์นาโดขยับตัวแล้ว ทุกคนประจำที่ เตรียมรับแรงกระแทก!” ผมไม่รู้ว่าควรจะสงสารหรือควรจะขำลุงดี...

   “ลุง”

   “...”

   “วันนี้ผมมาดี” ผมยิ้มให้ลุงประกอบกับคำพูด ลุงอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ยอมเปลี่ยนคำเตือนให้คนในตึกได้รับรู้อยู่ดี

   ผมถอนหายใจ...นี่อาจจะเป็นครั้งแรกก็ได้ที่ผมมาสถานที่ที่เรียกได้ว่ามีส่วนเป็นของผมเหมือนกัน ผมมองหน้าคนของนที บางคนก็เป็นนักเลงประจำตัว บางคนก็เป็นพนักงานเฉยๆ ทุกคนเอาแต่จ้องมองผม ราวกับระแวดระวังตลอดเวลา กลัวว่าผมจะพุ่งตัวเข้าไปทำร้ายกะทันหัน

   แปลกแต่จริงที่คนเหล่านั้นนิ่ง...หรือเป็นเพราะนทีมันสั่งการเอาไว้กันนะ

   “คุณธนูจะไปหาคุณนทีใช่มั้ยคะ ให้ดิฉันกดลิฟต์ให้นะคะ” พนักงานสาวคนหนึ่งวิ่งจู๊ดเข้ามาหาผม เธอดูตัวสั่นงันงกแต่ก็ต้องมาเพราะเป็นหน้าที่

   “ไม่ต้องกลัวผมขนาดนั้นก็ได้ครับ” นี่ผมเป็นตัวอันตรายของตึกนี้จริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย

   “แหะๆ” เธอไม่กล้าพูดต่อ ผมจึงปล่อยให้ความเงียบครอบงำบรรยากาศระหว่างผมกับเธอ จนในที่สุดเธอก็พูดกับผมอีกครั้ง “ที่จริง...พวกเรารออยู่ตลอดเวลาเลยค่ะ”

   “ครับ?”

   “ทุกคนรอให้คุณกับคุณนทีดีกัน...ที่จริงแล้วทุกครั้งที่คุณเข้ามาตึกนี้ คุณนทีจะสั่งให้พวกลูกน้องแค่ป้องกันตัวเองและก็อย่าทำร้ายคุณให้มาก...พวกที่เผลอทำร้ายคุณโดนคุณนทีเอ็ดจนหวิดเกือบโดนไล่ออกหลายรายแล้วนะคะ”

   ผมได้แต่กระพริบตาปริบๆ

   “อย่าหาว่าดิฉันพูดมากเลยนะคะ ดิฉันก็แค่เห็นทุกสิ่งทุกอย่างมานาน”

   “ไม่เป็นไรครับ”

   “ตอนคุณใจเย็น...คุณเหมือนพี่ชายของคุณมากเลยค่ะ”

   ผมหรี่ตามองพนักงานสาว เธอสะดุ้งโหยงแล้วตัดสินใจสงบปากสงบคำ...ที่จริงแล้วผมรู้มาตั้งแต่เด็กว่าบ้านของผมมีบริษัทแบบนี้ แต่ผมไม่เคยอินกับมันเลยสักนิด สิ่งที่ผมต้องการมีเพียงแค่อิสระ ได้ใช้ชีวิตในแบบที่ผมอยากจะใช้

   ไม่อยากปฏิสัมพันธ์กับพนักงานแบบนี้...ยกเว้นคนคนนั้นจะเป็นเพื่อน

   นทีกับพ่อไม่เคยบังคับให้ผมมายุ่งกับงาน จนผมเผลอคิดไปว่านทีมันจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปคนเดียว ทั้งๆ ที่จริงแล้ว...ผมเองต่างหากที่ไม่เคยแสดงออกว่าต้องการสิ่งเหล่านี้

   ผมไม่เคยต้องการมันเลยต่างหาก...ซึ่งคนในครอบครัวของผมอาจจะรู้ดี

   ตอนที่ผมออกจากลิฟต์ พนักงานสาวคนนั้นก็ทำหน้าขอบคุณสรวงสวรรค์ ผมแอบลอบยิ้มลับหลังเธอก่อนจะหุบยิ้มฉับเมื่อเห็นว่าภายในห้องข้างหน้านั้นมีใครนั่งอยู่

   ช่างแม่งให้หมดก็แล้วกัน...

   ผมเคาะประตูสองสามครั้ง ไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาต แล้วเดินเข้าไปในห้อง

   “ไม่ใช่เว้ย มึงต้องเซ็นสัญญาก่อน ไม่งั้นกูปล่อยให้มึงไม่ได้นะ” เสียงของนทีดังมาจากด้านหลังของแฟ้มบนโต๊ะซึ่งกองสูงซะจนผมมองไม่เห็นตัวมัน “แค่สัญญาใจไม่ได้โว้ย ที่ตรงนั้นใครๆ ก็ต้องการ กูให้เวลามึงถึงตอนเย็นนี้เท่านั้น แค่นี้ก่อนนะ ยุ่งสัดๆ ไปเลยวันนี้”

   มันคงกดวางสายแล้วเพราะผมได้ยินเสียงมันหมุนเก้าอี้

   “คุณก้อย...ใบเสร็จรายจ่ายของผับ YYY เมื่อวานมันหายไปไหน”

   ผมหันซ้ายหันขวา...ไหนวะคุณก้อย มีแต่คุณธนูยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้

   “ผมหาไม่เจอเลย”

   ผมลองเหลือบๆ ไปที่โต๊ะ เห็นใบเสร็จปึกหนึ่งวางอยู่จึงได้หยิบแล้วส่งไปให้มัน

   “ขอบคุณ...มาก” ท้ายประโยคเสียงของนทีแผ่วไปเมื่อมันเห็นว่าเป็นผม “มึง”

   อะไรกัน...มันเพิ่งรู้เหรอว่าผมมา

   งั้นก็แปลว่าพวกพนักงานที่ปล่อยผมแล้วก็เอาแต่จ้องมองผม ไม่ยอมทำอะไรอย่างอื่นก็เป็นสิ่งที่มันควรจะเป็นอยู่แล้วก่อนหน้านี้ ไม่ได้เป็นสิ่งที่นทีมันเพิ่งจะสั่ง...อย่างนั้นเหรอ

   กูดูเหี้ยไปเลย...พับผ่าสิ

   “มาทำอะไร” นทีมองไปรอบๆ ตัวผมอย่างหวาดระแวง

   “เดินเล่น” ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงจึงได้แต่เดินไปรอบๆ ห้อง

   “เอาดีๆ...มึงมาทำไม”

   ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะลีลาหลีกหนีความจริง... “รบสั่งให้มา”

   “ว่าแล้วเชียว”

   “มันให้กูมาคุยเรื่องที่กูต้องระวัง”

   “อ่าฮะ” นทีชะงักไปแล้ว ดูเหมือนมันจะทำงานต่อไม่ได้เลย “ดื่มอะไรมั้ย เดี๋ยวบอกให้คนไปหามาให้”

   “ไม่...กูมาแป๊บเดียว” ผมตัดสินใจตัดบทเพราะตอนนี้ผมดูไม่เป็นตัวผมเลย

   “อืม”

   “ปกติ...มึงงานยุ่งแบบนี้เหรอวะ”

   “ก็ไม่ยุ่งเท่าไหร่หรอก” นทียกกองแฟ้มจากกองนั้นไปวางรวมกับอีกกอง หลังจากที่มันทำแบบนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดัง “ครับคุณก้อย”

   “คุณวิฑูรย์ต้องการคำตอบเรื่องสัญญาซื้อขายเครื่องดื่มภายในสิบห้านาทีนี้นะคะ”

   “ครับๆ ครับ” นทีกดวางสาย ก่อนจะเอานิ้วนวดขมับ “สัญญาห่านั่น...อยู่ไหนวะ”

   ไม่ยุ่ง...พ่อมึงสิ

   “กูมาวันหลังได้นะ”

   “ไม่เป็นไร...มึงอยู่นี่แหละ”

   “ก็เห็นมึงยุ่ง”

   “ขอเวลากูเคลียร์แป๊บนึง” นทีกดโทรศัพท์อีกรอบ “คุณก้อยครับ หาเครื่องดื่มมาให้ธนูที”

   “คุณธนูมาเหรอคะ” เมื่อตะกี้เธอคงไม่เห็นว่าผมเดินผ่านโต๊ะของเธอเพื่อเข้ามาที่ห้องไอ้นทีแน่ๆ “มาแบบไหนคะ โค้ดเรดหรือเปล่าคะ!”

   ไอ้สัด...ศัพท์บ้าๆ ที่เพื่อนมันสรรหามาให้ผมตอนที่ผมหัวร้อนถึงขีดสุดแม่งลอยมาถึงนี่ได้ยังไง

   “ไม่เรดครับ” นทีกลั้นขำ 

   “อ๋อ”

   “...”

   “แปลกจังค่ะ”

   “คุณก้อย...น้ำครับ ขอน้ำ” นทีตัดบท มันดูเก้อเขินแปลกๆ จนผมต้องมองไปทางอื่นเพื่อให้มันเลิกแสดงออกอย่างนั้นสักที

   อา นี่มันบรรยากาศบ้าบออะไรกัน...

   “กูคุยกับรบรอ” ผมหยิบมือถือของผมขึ้นมา

  “ได้”

   ตอนผมทักรบไป ผมไม่คิดว่ารบจะตอบด้วยซ้ำ ปรากฏว่ามันลุ้นฉิบหายกลัวว่าไอ้นทีมันจะกลายเป็นตัวร้าย พาพรรคพวกมารุมกระทืบผม ให้ผมตายคาตีนไปแล้วมันรับมรดกทั้งหมดคนเดียวหล่อๆ...

   แม่ง...หาว่าผมมโน มันเองก็มโนไม่ต่างจากผมเหมือนกัน

   ตอนที่ผมคิดถึงเรื่องนั้น ผมเองก็ลอบมองนทีไปด้วย มันกำลังตั้งใจเคลียร์งานทั้งหมดเพื่อที่จะได้มาคุยกับผมโดยเร็วที่สุด ไม่มีตอนไหนที่มันจะโทรเรียกพรรคพวกมารุมผม มีแต่เคร่งเครียดกับงาน...แถมยังยุ่งมากซะจนผมรู้สึกผิดที่ไม่ได้มาช่วยแบ่งเบา

   งานของนทีมันเยอะเกินไปซะจนผมต้องกดไลน์ดูข้อความของพ่อที่ชอบส่งมาทิ้งไว้

   ข้อความของพ่อเป็นสิ่งที่ผมเลือกอ่านบ้างไม่อ่านบ้าง ไม่ได้มีแต่นทีที่ผมสร้างกำแพงขึ้นมากั้น ผมเองก็สร้างกำแพงให้กับพ่อเหมือนกัน

   ผมอ่านล่าสุดเมื่อสองอาทิตย์ก่อน และก็เพิ่งได้มาอ่านข้อความล่าสุดที่เพิ่งส่งมาเมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา

   พ่อของผมเพิ่งจะโยนงานทั้งหมดมาให้นทีรับแต่เพียงคนเดียว เพราะคิดว่าการไปเที่ยวจะทำให้พ่อลืมความโศกเศร้าที่สูญเสียภรรยาทั้งสองไปได้ จนในที่สุดก็เสพติดการเที่ยว หลงลืมไปหมดว่าการอยู่ประเทศไทยเป็นยังไง คล้ายกับว่าไม่อยากกลับมาเพื่อให้เห็นบรรยากาศเดิมๆ

   ผ่านมากี่ปีแล้ว...พ่อก็ยังทำใจไม่ได้

   แถมพ่อก็ยังบอกผมในไลน์อีกว่าไม่อยากเห็นลูกสองคนทะเลาะกัน เห็นแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิด เหมือนตัวเองเป็นสาเหตุของทุกๆ อย่าง พ่อจึงเทงาน แล้วหายตัวไปท่องเที่ยวซะอย่างนั้น

   เฮ้อ ครอบครัวผมมันมีแต่ตัวประหลาด

   กลายเป็นว่าคนที่ต้องแบกรับทุกอย่างก็คือนที มันรับงานต่อมาจากพ่อ และก็รับผมไปดูแลเพราะพ่อไม่ทำหน้าที่พ่อนานแล้วเพราะเอาแต่จมอยู่กับความโศกเศร้า

   ผมลองนึกย้อนกลับไป ในเวลาที่นทีมันกลั่นแกล้งผม...มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่นทีมันจะทำได้เพื่อให้ผมสนใจมัน ถ้ามันนิ่งใส่ผม ผมก็นิ่งใส่มัน...การแกล้งจึงเป็นวิธีเดียวที่ผมจะให้ความสนใจมันอย่างจริงๆ จังๆ ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีกับมันก็ตาม

   หรือผม...แม่งต้องเปิดใจรับพี่ชายคนนี้จริงๆ วะ

   ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคุณก้อยวางน้ำเปล่าลงตรงหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมเอาแต่คิด คิด และก็คิด ที่ผ่านมาผมทำตัวปิดกั้นจนเกินไปจริงๆ และคนที่ทำให้ผมคิดได้ก็คือรบ...ถ้าไม่มีรบ ผมก็จะไม่มีวันเปิดใจให้กับพี่ชายคนนี้จริงๆ

   นทีแม่งเลือกเข้าหาผมผ่านไอ้รบ ซึ่งถือว่ามันเลือกได้ดี

   ผมค่อยๆ ลุกขึ้นยืน นทีไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมมายืนอยู่ใกล้ๆ เพราะมันมัวแต่คุยโทรศัพท์อยู่

   “เรื่องสัญญา...สักครู่ได้มั้ยครับคุณวิฑูรย์ ผู้ช่วยของผมทำหาย”

   ผมลองจับๆ ดูข้าวของบนโต๊ะก่อนจะเจอสัญญาที่มันพูดถึง ผมจึงส่งให้มัน...

   “เอ่อ...หาเจอแล้วครับ ขอโทษด้วยครับ”

   มึงตั้งสติหน่อยก็ได้ไอ้พี่ชาย...

   นทีลอบมองผมด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ ส่วนผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้...หยิบแฟ้มในกองมาเปิดๆ ดู มีหลายสิ่งหลายอย่างที่นทีมันยังเคลียร์ไม่เสร็จ ผมจึงช่วยมันดู แล้วแปะโพสต์อิตเป็นข้อความเอาไว้อย่างย่อเพื่อให้การทำงานของมันง่ายขึ้น

   “ผู้ช่วยผมบางทีก็เอ๋อครับ...โชคดีที่เมื่อตะกี้มีน้องชายมาช่วยไว้”

   ผมได้ยินเสียงภาคภูมิใจนั้น...แต่ผมทำเป็นไม่ได้ยิน

   “ครับ...ผมมีน้องชายนะครับ ชื่อธนูน่ะ”

   เวรเอ๊ย...

   ริมฝีปากของผมเผลอหลุดยิ้มออกมาจนได้
















   ผมกับนทีฟอร์มจัดพอกัน...แม้จะดีกันแล้ว แต่พวกเราก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

   ตอนนี้มีของกินวางอยู่ตรงหน้าผมกับนทีอยู่เต็มไปหมด มันเคลียร์งานจนลืมทานกลางวัน คุณก้อยจึงสั่งอาหารมาให้แถมยังรู้ว่าต้องสั่งมาเผื่อผมอีก ผมกับมันจึงกินข้าวกันไปคุยกันไปในเรื่องที่ผมต้องระวัง

   มันถามคำถามจุกจิกกับผมอย่างเช่นว่า...ผมไปเจอรบได้ยังไง ร้านเป็นยังไงบ้าง ได้กำไรหรือเปล่า ต้องการความช่วยเหลืออะไรมั้ย จนกระทั่งบทสนทนาลอยมาถึงสาเหตุหลักที่ทำให้ผมต้องมาหามัน

   “คือกูเป็นแฟนเก่าที่นอนกับไอ้พีมแค่คืนเดียว แล้วมันดันเป็นเด็กที่ฝังใจ ไม่ยอมตัดใจสักที ก็เลยหาทางแกล้งกูสารพัดนี่ไง” นทีเคี้ยวข้าวอย่างไม่รักษามาดผู้บริหาร “พอเห็นว่าแกล้งกูแล้วกูไม่ได้รู้สึกอะไร มันก็เลยมาลงกับมึงแทน...เริ่มจากรูปพวกนั้น รูปที่มันเอาไปแปะไว้หน้าร้านของมึงน่ะ”

   “มันหึงที่มึงอยู่กับแฟนกูหรือเปล่า” พูดถึงเรื่องนี้แล้วผมก็ยังรู้สึกเคืองนิดๆ อยู่เลย

   “มันก็หึงหวงกูกับทุกคนนั่นแหละ” นทีทำหน้าเข็ดขยาด “พอกูจะไปจัดการ...พี่มันก็ชอบมาขวาง ไอ้ห่านี่ก็บ้า หวงน้องเข้าไส้แถมยังสปอยล์ฉิบหาย สปอยล์จนพีมมันเสียผู้เสียคนไปแล้วเนี่ย”

   “แปลว่ามึงจัดการไม่ได้ มึงคุมไอ้พีมไม่ได้” ผมเลิกคิ้ว

   “กูไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร ถ้ามันมีไอ้แพงเป็นแบ็กล่ะก็...มึงต้องระวังตัวไว้”

   “...”

   “มึงก็รู้ว่าบ้านไอ้แพงมันมีอำนาจมากกว่าบ้านเราเยอะ...”

   “กูไม่กลัวไอ้พวกนั้นเลยสักนิด”

   “กูรู้ว่ามึงไม่กลัว แต่มึงต้องระวัง”

   “รู้แล้ว”

   “...”

   “รบห่วงเรื่องนี้ ถึงบอกให้กูมา” ผมรู้สึกใจชื้นทุกครั้งที่นึกถึงแฟนตัวเอง

   “กูขอโทษที่สร้างปัญหาให้” นทีทำหน้ารู้สึกผิดจริงๆ “กูจะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด แม้จะขัดแข้งขัดขากับไอ้แพงกูก็ยอม”

   “มึงก็สร้างปัญหาตลอดอยู่แล้ว” ผมเอ่ยขัด นทีมองหน้าผมแล้วส่ายหน้าเบาๆ

   “มึงก็สร้างแต่เรื่องเหมือนกัน”

   “แต่น้อยกว่ามึง...มึงทำเป็นร้ายกาจ”

   “ถ้าไม่เป็นแบบนั้นแล้วมึงจะสนใจกูมั้ย”

   “กู...ไม่สนใจ”

   “เห็นมั้ย”

   “ไอ้พี่ประหลาด”

   “มึงมันก็เป็นน้องที่แปลก”

   ผมแยกเขี้ยวใส่มัน ส่วนมันก็ไม่ยอมผมเหมือนกัน... แต่แล้วผมก็นึกอะไรบางอย่างได้ “มีเรื่องจะขอ...”

   “อะไรวะ”

   “ถ้ามึงจะเตือนกู...มึงไม่ต้องส่งข้อความผ่านแฟนกูอีกแล้ว ได้มั้ย”

   “หวงเหรอ”

   “นั่นก็ใช่ แต่...” ผมถอนหายใจ “รบมันเป็นห่วง กูไม่ชอบเห็นมันกังวล”

   “อืม” นทีพยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

   “...”

   “รักมากเลยเหรอวะคนนี้”

   “ที่ผ่านมามึงเคยเห็นกูมีแฟนมั้ยล่ะ”

   “ไม่เคย”

   “ก็น่าจะรู้แล้วนี่”

   “...”

   “ไม่รู้ทำไม...เหมือนกูเกิดมาเพื่อมีแฟนคนเดียวไปทั้งชีวิต”

   “อะไรที่บอกมึงแบบนั้น”

   ผมยักไหล่ ไม่แน่ใจว่าทำไมผมต้องมาคุยเรื่องแบบนี้กับไอ้นที คนที่ผมเคยไม่ชอบขี้หน้าแบบสุดๆ

   “สัญชาตญาณมั้ง...”

   “กูว่าแม่งโรแมนติกกว่านั้นว่ะ” นทีเขี่ยผักในจาน

   “งั้นมันเพราะอะไรล่ะ”

   “พรหมลิขิตไงวะ ไอ้น้องเวร”








   สถานที่แรกที่ผมคิดจะไปหลังจากคุยกับไอ้นทีเสร็จนั่นก็คือบ้านของรบ

   แต่แทนที่ผมจะได้ขี่รถไปถึงบ้านของมัน ผมก็รู้สึกได้ว่ามีคนกลุ่มหนึ่งมาขี่รถประกบข้างผมที่กำลังขี่รถอยู่ทั้งซ้ายขวาหน้าหลัง ระหว่างทางผมพยายามสะบัดพวกนั้นออกแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล...พวกมันเอาแต่ตามแถมยังส่งสัญญาณให้ผมเลี้ยวไปในที่เปลี่ยวๆ อีกต่างหาก

   ซวยแล้วไงกู...

   ผมไม่ชอบขอความช่วยเหลือ ไม่ชอบให้ใครต้องมาเจ็บตัวพร้อมไปกับผมเนื่องจากผมเคยชินกับการต่อสู้เพียงคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ

   โชคร้ายที่พวกนั้นมันเป็นพวกมีฝีมือแทบจะทุกคน...ผมล้มง่ายมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แม้ในใจผมอยากจะโฟกัสกับการป้องกันตัวเอง แต่พอผมนึกถึงรบ...สมาธิของผมก็ถูกรบกวน

   รบมันไม่ชอบให้ผมมีเรื่อง

   เหตุการณ์นี้เป็นสิ่งที่ผมเลือกไม่ได้ก็จริง แต่ผมก็ใจสั่นกลัวรบมันโกรธ ซึ่งผมเองก็งงว่าทำไมผมต้องมารู้สึกถึงรบในตอนนี้ ถ้าผมเจ็บปางตายโดยไม่ป้องกันตัวทั้งๆ ที่ยังทำได้ รบมันจะไม่โกรธผมมากกว่าเดิมเหรอวะ

   นี่ผมคิดมากห่าไรอยู่เนี่ย...

   ผมเสียหลักเนื่องจากในหัวมีความคิดอยู่เต็มไปหมด ระหว่างที่ผมโดนรุมกระทืบ ใบหน้าของรบก็ลอยเข้าหัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมไม่นึกถึงความเจ็บ สิ่งที่ผมนึกถึงมีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือจะแก้ตัวกับรบยังไงในเรื่องนี้

   ต้องพูดยังไงไม่ให้มันงอน...พูดยังไงให้มันเข้าใจว่าผมแค่ป้องกันตัว ไม่ได้ต้องการมีเรื่อง

   ดวงตาผมกำลังจะปิด...ร่างกายของผมชาไปหมด




   “สงคราม!”




   เสียงเรียกของผู้ชายคนหนึ่งทำเอาสติที่มีอยู่น้อยนิดของผมกลับมาอีกครั้ง

   “มึงจะไปเสือกเหี้ยไรเนี่ย เรื่องใหญ่แบบนี้บอกตำรวจเหอะ”

   “แป๊บเดียวน่า”

   “...”

   “เจอหมาหมู่เข้าลูกกระตากูเต็มๆ แบบนี้กูอยู่เฉยไม่ได้หรอก”

   หลังจากนั้นภายในเวลาสิบวินาที...ไอ้พวกมืออาชีพพวกนั้นเรียงแถวล้มครืนต่อกันราวกับเป็นโดมิโน่

   พี่ชายคนนั้นเป็นยอดมนุษย์เหรอวะเนี่ยยยยย

   ผมรวบรวมพลังแล้วลุกขึ้นยืน...ก่อนจะช่วยพี่ชายคนนั้นอีกแรงเพราะนี่มันเป็นเรื่องของผม ผมไม่อยากให้เขาต้องมาเหนื่อยกับการช่วยผมเพียงฝ่ายเดียว

   กลายเป็นว่าผมทำพวกมันล้มไปหนึ่งคน พี่เขาทำพวกนั้นล้มไปสามภายในเวลาเดียวกัน

   ไอ้สัด...นี่พี่มันเป็นหนึ่งในอะเวนเจอร์ของมาร์เวลสตูดิโอเหรอ!

   ฝ่ายตรงข้ามต่างก็ล้มระเนระนาดแล้วก็ร้องโอดโอย พี่ชายผู้ช่วยชีวิตผมถ่มน้ำลายลงพื้นด้วยท่าทางเท่ฉิบหาย

   “กระจอกเอ๊ย” พี่มันทำหน้าถมึงทึง

   “มึงนี่มัน...” ผมหันไปมอง...เห็นคนที่มากับพี่เขาทำหน้าพร้อมด่าเต็มที่

   เชี่ย...ผู้ชายอะไรหน้าอย่างกับตัวการ์ตูนญี่ปุ่นเดินได้

   “ขอโทษ...กูอดไม่ได้” พี่สุดโหดของผมกลายเป็นหมาหงอยเมื่อยืนอยู่กับพี่การ์ตูนญี่ปุ่นคนนั้น

   “ไว้คุยกันต่อที่บ้าน...”

   “ไม่นอนนอกห้องนะ”

   “มึงได้นอนนอกห้องแน่...ไอ้เหี้ย”

   เอ่อ...พี่การ์ตูนญี่ปุ่นคนนี้ก็โหดเหมือนกันแฮะ

   ผมเผลอมองคนคู่นั้นอย่างจิตใจเหม่อลอยไปไกล...รู้ตัวอีกทีพี่คนนั้นก็มายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว

   “น้อง...น้องไหวมั้ย สภาพน้องแย่มากเลยนะ”

   “มึงมาดูผัวมึงก่อนไอ้เหี้ยอ้าย” พี่สุดโหดเอ่ยแทรก เข้ามายืนตรงกลางระหว่างผมกับพี่อ้าย...มั้งนะ

   “มึงไม่เห็นจะเป็นไร!”

   “เสื้อกูเปื้อนเนี่ย”

   เมื่อตะกี้พี่มันไม่โดนตีนพวกนั้นจึงไม่เจ็บสักแอะ...

   ยอดมนุษย์ที่แท้จริงเป็นแบบนี้นี่เอง

   “เอาไง ไปโรงพยาบาลมั้ย เดี๋ยวพวกพี่ไปส่ง” พี่อ้ายเชิดใส่พี่สุดโหดแบบไม่แคร์จริงๆ

   “ไม่เป็นไรครับ” ผมเริ่มเกรงใจ “ผมดูแลตัวเองได้”

    ผมเอามือคลำท้อง รู้สึกเจ็บตรงนั้นเป็นพิเศษเพราะคนพวกนั้นมันกระทืบซ้ำอย่างแรง

   “พี่ว่าไม่ไหวนะ”

   “อ้าย...มึงอย่าไปเซ้าซี้มันสิวะ”

   “มึงหุบปากไป”

   “แค่กูเข้ามาช่วยมันก็หมดความเท่ไปหลายเลเวลแล้ว...ปล่อยให้มันได้เท่ด้วยตัวของมันเองมั่งเหอะ”

   “พูดห่าอะไรของมึงวะสงคราม...ฟังไม่รู้เรื่อง” พี่อ้ายพยักเพยิดมาทางผม “มึง...พยุงน้อง”

   “กู?”

   “ใช่”

   “ทำไมต้องกู”

   “หรือจะให้กูพยุงแทน”

   “กูเองนี่แหละ” พี่สงครามเข้ามาพยุงผมอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ “กูไม่น่าเข้ามาเสือกตั้งแต่แรกเลย”

   “ขอบคุณมากนะครับพี่” ถ้าไม่มีพี่มัน...กับแฟนพี่มัน ผมอาจจะเจ็บหนักกว่านี้ รบอาจจะด่าผมหนักกว่านี้

   พี่อ้ายเดินนำไปข้างหน้า...ผมกับพี่สงครามจึงมีโอกาสได้คุยกันสองคน

   “กูเห็นนะว่ามึงสู้ไม่ถอย”

   “ครับ”

   “...”

   “ถ้าผมเจ็บหนัก...กลัวแฟนมันจะด่า” สงสัยเจ็บตัวแล้วเพ้อ ปกติผมพูดมากกับคนแปลกหน้าที่ไหน

   “...”

   “แฟนผมชอบด่าเหมือนพี่คนนั้นเลย” ผมหันไปทางพี่อ้าย

   “เขาด่าเพราะเขาเป็นห่วงมึง...”

   “ไม่ชอบเห็นเขาหน้าบึ้ง” อาจเป็นเพราะหัวอกเดียวกัน...ผมกับพี่ยอดมนุษย์จึงพูดจากันรู้เรื่อง

   “เหมือนกูเลยแฮะ” พี่สงครามมองผมอย่างจับผิด...พี่มันแม่งหล่อดีเหมือนกันนะ “กูเองก็ไม่ชอบเห็นไอ้เหี้ยนั่นหน้าบึ้งเหมือนกัน”

   “...”

   “นี่มึงเป็นน้องชายที่พลัดพรากจากกูไปตั้งแต่เด็กๆ หรือเปล่า”

   “คงไม่มั้งครับ” มีพี่โหดๆ แบบนี้ คงปวดหัวกว่ามีพี่เป็นไอ้นทีอีกมั้งผมว่า “พี่กลัวแฟนพี่จังเลยเนอะ”

   “แหงสิวะ มึงไม่กลัวแฟนมึงเหรอ”




   กลัว...ครับ




   “ตอนเขาด่าน่ะไม่น่ากลัวเท่าไหร่หรอก แต่วันที่เขาเลิกด่าต่างหากที่น่ากลัว เพราะนั่นมันแปลว่าเขาไม่รักเรา เขาเลิกหวังดีกับเราแล้ว”

   “ผม...เข้าใจครับ”

   “...”

   “ขอบคุณพี่มากนะครับ”

   “มึงหุบปาก แล้วเตรียมตัวไปหาหมอเหอะ”

   “...”

   “อ้อ มีอีกอย่างที่กูอยากบอก” พี่สงครามพูดระหว่างจับตัวผมเข้าไปในรถของเขากับพี่อ้าย “กูชอบที่มึงสู้ เหมือนมึงไม่ได้สู้แค่เพื่อตัวมึงเอง แต่มึงสู้เพื่อคนที่มึงรักด้วย”

   นี่พี่มันมองอยู่นานแค่ไหนก่อนจะตัดสินใจลงมาช่วยผม...แต่ก็นั่นแหละ ผมก็รู้สึกปลื้มกับคำพูดพี่มันเหมือนกัน

   “มึงคงไม่อยากเห็นคนรักของมึงมาเห็นมึงเจ็บใช่มะ”

   “แหะ ใช่ครับพี่” ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเอ่ย “ขอบคุณนะครับพี่”

   ให้ตายเถอะ...ผมเพิ่งคิดอะไรบางอย่างได้ก่อนผมไป

   ผมกลัวรบงอนมากกว่าจะคิดว่าคนพวกนั้นเป็นคนของใครซะอีก...

   นี่ผมลืมไปเลยว่ะ

   “เหมือนมึงแอบไปคายตะขาบให้เด็กสักคนโดยที่กูไม่รู้เลย” พี่อ้ายพูดกับพี่สงครามในสิ่งที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง

   “บ้า มันไม่ได้เรียนมอ B”

   “...”

   “แต่ถ้ามันไปเรียน กูว่ามันก็คงได้เป็นประธานหอสองเหมือนกู”

   “...”

   “ประธานแบบโคตรประธาน”

   เอ่อ พวกพี่มันคุยอะไรกันอยู่วะ...













To be continued


ไม่มีอะไรนอกจากคำว่า 'สนองนี้ด' ตัวเองล้วนๆ ค่า 555
สงครามกับอ้าย เป็นคู่ที่มาจากเรื่องราชาวิหค ในเซ็ตสิบสองเศร้านะคะ   :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 26-06-2018 18:39:54

 :L1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 26-06-2018 18:43:50

กรี๊ดดดดดดดดดดดด
เป็นเซอร์ไพร์สที่แบบโคตรเซอร์ไพร์สเลย!!

ตอนแรกนึกว่าคือการที่ธนูไปหานที
ยังคิดในใจแบบหนูนุ่นไม่น่าเซอร์ไพร์สแค่นี้
แล้วก็เจอเข้าให้ล้าวววววว

#ทีมแม่พี่สงตลอดไป

สงครามนี่มันสงครามจริงๆ
ตอนนี้คือทำงานแล้วใช่ไหม
ถือว่าดีงามมากลูก เจอพวกกากหมาหมู่เราต้องสู้

โมโพไอ้น้องพีมนะเนี่ย
ไหนโผล่หน้ามาให้คุณเจ้ตบกะโหลกหน่อยสิอย่าเอาแต่ลอบกัด!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 26-06-2018 19:09:30

อุ้ย พี่สงครามโผล่มาาา แต่ก่อนอื่นนั้นมาลุ้นว่าธนูจะโดนรบด่ามั้ยเรื่องเจ็บตัว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 26-06-2018 19:15:37

 :jul3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: tuuili ที่ 26-06-2018 19:33:54

สงครามกับธนูนี่คือเหมาะสมกันอยู่นะ ขอชิปได้มั้ย 5555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 26-06-2018 19:42:09

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 26-06-2018 19:43:30

สนุกมากกกกกกก
พี่น้องเข้าใจกันแล้ว เยี่ยม
ที่สำคัญ พี่สงคราม หอสอง และพี่อ้าย หอสาม ก็มา!!! กรี๊สสสสสสส
ส่วนคุณน้องพีมนี่ ต้องให้รบจัดการ รบเอาอยู่ทุกคนทุกผู้!!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: iparallel ที่ 26-06-2018 19:44:27

พี่สงครามกับอ้ายก็มา  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 26-06-2018 20:07:08

มีสงครามกับอ้ายมาด้วย :ling1:


 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 26-06-2018 20:42:40

สงอ้ายก็มา น่ารัก
สองพี่น้องดีกันแล้ว ดีใจจัง มีความตะมุตะมินะ
รบเด็ดขาดมาก เยี่ยม

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 26-06-2018 20:52:52

 :pig4: :pig4: :pig4:

โอ๊ะโอ...ราวกับจักรวาล Marvels มาเจอกัน

ไม่ว่าจะเป็นก่อนหน้านี้ ก็นายท่านกล้าหาญ   

วันนี้ก็อ้ายสงครามแห่งมอบี

ต่อไปจะมีตัวละครจากจักรวาล marvels ไหนมาโผล่ ต้องคอยติดตาม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 26-06-2018 21:40:05

พี่อ้ายพี่สงครามมาๆ  :katai2-1: พี่น้องคุยกันแล้ว  :mew6: ขอบคุณมากค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 26-06-2018 21:45:30

สงครามนี่เก่งมากเวลามาแจมกะเค้า
พอเรื่องตัวเองนี่ หงอมากเวลาอยู่กะอ้าย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 26-06-2018 22:16:50

คิดถึงสงครามกับอ้ายเลย  :กอด1:  ขอยืมตัวสงครามมาออกอีกหลายๆ ตอนก็ได้ มาช่วยธนูรับมือกับพีทหน่อย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 26-06-2018 22:38:49

สงครามนี่เรื่องบู๊เป็นที่สองกลัวเมียเป็นที่หนึ่งจ้าา
ความตะมุตะมิของสองพี่น้อง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 26-06-2018 22:40:32

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 26-06-2018 22:46:07

แล้วสองพี่น้องก็ดีกันได้เสียที
เซอร์ไพรส์มาก กับคู่โปรด สงคราม+อ้าย
เรานี่กรี๊ดลั่นบ้านเลย :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 26-06-2018 22:48:37

สองพี่น้องเค้าดีกันแล้ว  :katai2-1:
มีแขกรับเชิญเป็นพี่สงครามกับพี่อ้ายด้วย คิดถึงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 26-06-2018 23:14:59

กรี้ดดดดดดดดดพิสงครามมมมมมมม
หวีดมากกกกกกก
การรวมเวิร์สนี้ โอ้ยยยยยยย
เท่มากค่าาา ถึงจะหงอเวลาอ้ายดุเหมือนเดิมก้เถอะ
แต่เราต้องยอมรับความจริงนะคะ ว่าพี่มันเท่
อวยแบบลืมไปเลยว่าพี่เป็นแค่แขกรับเชิญ
อวยจนลืมพระเอกของเรื่อง ธนูกลับไปให้รบปลอบละกันนะ
คนอ่านสติแตกตั้งแต่พี่สงครามโผล่มาแล้วค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EunJin ที่ 26-06-2018 23:17:05

ดีงามมมมม ความพี่น้อง และมีแขกรับเชิญมาให้หายคิดถึง  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: GMT101 ที่ 26-06-2018 23:48:25

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 27-06-2018 00:02:07

ตอนแรกก็โฟกัสกับคู่พี่น้องนะคะแต่พอมาเจอพี่สงเท่านั้นแหละ ลืมหมดทุกสิ่งอย่าง ฮ่อลลลพี่สงครามของน้องยังเท่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลยค่ะพี่ขา ส่วนพี่อ้ายก็ยังสวยเหมือนเดิมเช่นกัน อ่านแล้วก็แอบคิดว่าถ้าธนูไปอยู่มอบีจะเป็นยังไงนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 27-06-2018 00:59:40

โอ้ยยยย ตายๆสงครามก้อมาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 27-06-2018 01:11:33

พี่สงครามกับพี่อ้ายก็มา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: punnicha ที่ 27-06-2018 02:09:49

งือ เจ็บตัวเลยธนูของน้องง :hao5:  รบจะว่าไงเนี่ย รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 27-06-2018 03:17:59

ดีกันแล้ว ๆ พี่น้องรักกัน ๆ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 27-06-2018 06:11:50

โอ๊ย...........ดีใจ  สงคราม อ้ายมา ออกฉากด้วย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
คิดถึงมากกกกกกกกกกก  :mew1: :mew1: :mew1:
มาออกอีกบ่อยๆนะ   :z3:
ความหึงหวงแฟน กลัวแฟน ของพี่สงคราม กับธนู พอๆกันเลย

พีม ร้ายกาจโหดไปแล้ว เอาความแค้นไปลงกับคนบริสุทธิ์
ที่จริงธนู เจอคนที่รักจริงเข้าแล้วสินะ
แต่แสดงออกแบบผิดๆ  :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ธนู ต้องไปเคลียร์กับพีม ดีๆแล้ว ถ้าไม่อยากให้เกี่ยวพันไปถึงธนู  :hao3:

ธนู  รบ    :กอด1: :กอด1: :กอด1:
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 27-06-2018 06:22:28

พีสง พี่อ้าย มมาเซอร์ไพร์ส ชอบเรื่องนี้มาก นอกจาก ความรัก ความสัมพันธ์ของคนในเรื่องแล้ว ยังได้ เจอกับคนอื่นๆอีก ให้ความรู้สึกเป็นสังคม เพื่อนบ้านที่อบอุ่น
พีมนี่เหมือนธนูรึเปล่า รักมากขึ้หึงด้วย ไม่รู้ว่าจะมีบทให้ไหม น่าสนใจเหมือนกัน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Princesse ที่ 27-06-2018 06:25:48

เห็นพี่นทีเป็นพี่ชายที่แสนดีแบบนี้คิดถึงพี่เจ้าขุนเลยอ่าาาา
#ธนูสู้คนเดียวแอบคิดถึงสองร้ายในหนึ่งรักเฉยเลย555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 27-06-2018 08:44:10

มีสงครามกับอ้ายด้วยย :mew1: :mew1:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 27-06-2018 10:19:52

สงครามอ้าย กรี้ดดดดดดดดด

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 27-06-2018 10:22:23

ดีกันกับพี่ชายแล้ว? สงคราม-อ้ายก็มา คิดถึง~

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ป้ากิ่งkingkarn ที่ 27-06-2018 10:46:59

น้องเค้กยังสนองนี๊ดคนอ่านอย่างป้าด้วยคร่าาาา^^
บอกกันกงๆเลยว่าตอนนี้ค่อดฟินอ่า
แฮปปี้ :katai2-1: เห็นความรักดีๆแล้วอารมณ์ดีตามค่ะ
ขอบคุณนะคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 27-06-2018 16:40:46

สองพี่น้องเลิกทะเลาะกันรุนแรงได้ก็ดีแล้ว กัดกันนิดๆหน่อยๆก็พอ สงสารคนรอบข้างสุด ต้องรับมือ 555555555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 27-06-2018 18:41:20

กรี๊ดดดด พี่อ้ายกับพี่สงคราม คิดถึงงงง :กอด1: รู้สึกจะเล่นไม่เลิกนะจะหนักเกินไปแล้ว เดี๋ยวเจอ :fire: :z6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: P_Methayot ที่ 28-06-2018 08:33:50

 :3123: :L1: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: saccarrum ที่ 28-06-2018 10:04:16

 แงงงงงงงง สงครามอ้ายของน้องงงงงง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: lemonphug ที่ 28-06-2018 18:25:15

สงคราม อ้ายก็มา กลับไปอ่าน ราชาแห้วอีกรอบดีกว่า :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 28-06-2018 18:30:30

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 28-06-2018 23:16:31

พี่น้องดีกันแล้วดีจัง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 29-06-2018 01:22:02

พี่อ้าย พี่สงครามก็มาาา ธนูคือน่ารัก กลัวรบก็เป็นด้วย เอ็นดู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 30-06-2018 10:00:26

อย่างน้อยก็เข้าใจกันมากขึ้นแล้วสินะคะ นที ธนู..อ่า น้ำตาจิไหล :mew4:

#อปป้าสงครามอปป้าอ้ายคิดตึ๋ง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 01-07-2018 05:24:59

Ep. 20

[รบ]

Sagittarius :
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
ฝันดีนะเว้ย รักมึง




   หลังจากที่ได้อ่านข้อความจากธนูเมื่อคืนวาน...ผมก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาอีกเป็นกอง

   ผมมาทำงานที่ร้านอย่างอารมณ์ดี ร่างกายของผมหายเป็นปลิดทิ้งเนื่องจากผมนอนเพียงอย่างเดียว นอนชนิดที่ว่าอาจจะใช้เวลานอนทั้งหมดทั้งสิ้นเกือบยี่สิบชั่วโมง ผมจึงกลับมาที่ร้านด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่า ไม่ลืมที่จะทักทายยุกับโฮมที่ยืนอยู่ในร้านด้วยอารมณ์สดใส

   “อรุณสวัสดิ์ว่ะ เมื่อวานขอโทษที่ไม่ได้มานะ” ผมยิ้ม

   “ไม่เป็นไร” ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่ารอยยิ้มตอบกลับของโฮมนั้นมันแห้งผิดปกติ
 
   “ธนูยังไม่ตื่นใช่ป่ะ”

   “เอ่อ ใช่”

   “ทำไมไม่เห็นไอ้การ์ดเลย”

   “คือมัน...”

   “รบ มึงทานข้าวเช้ามายังวะ” ยุเอ่ยแทรกประโยคของโฮม “มาทานกับกูมั้ย”

   “เอาสิ”

   ผมจะพยายามไม่คิดเล็กคิดน้อยว่าท่าทางของยุกับโฮมนั้นแปลกๆ ไป เนื่องจากมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น ผมจะต้องไม่เก็บรายละเอียดเหล่านี้มาใส่ใจ

   ทว่า...การที่ผมได้มาสิงสถิตอยู่กับคนเหล่านี้มานานร่วมเกือบสองเดือน มันทำให้ผมรู้สึกได้แทบจะในทันทีว่าต้องมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น แล้วสิ่งนั้นมันต้องเกี่ยวกับธนูแน่ๆ

   “กูจะไปเรียกมันลงมา” ผมตัดสินใจเดินขึ้นไปชั้นสองโดยไม่ถงไม่ถามสุขภาพของไอ้ยุกับไอ้โฮม (?)

   “รบ” สองคนนั้นร้องเรียกผม...แต่ผมเดินลิ่วไปถึงหน้าห้องของธนูเรียบร้อยแล้ว

   ประตูห้องมันไม่ได้ล็อกแถมยังเปิดแง้มเอาไว้เล็กๆ ผมจึงเห็นว่าข้างในนั้นมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

   ธนูกำลังนั่งนิ่งๆ ให้การ์ดปฐมพยาบาลให้มันอยู่ สภาพของมันเละเทะหนักยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ที่ผมเคยเห็น ไม่ว่าจะเป็นเมื่อครั้งที่มันบุกเดี่ยวไปถึงรังของนที หรือว่าครั้งที่มันกับผมทะเลาะกันที่สนามแข่ง...

   มันมีผ้าพันแผลปิดคลุมอยู่ที่ท้อง...ราวกับว่านั่นเป็นส่วนที่มันเจ็บหนักที่สุด

   ทำไมผมไม่รู้เรื่อง

   การ์ดผงะตกใจ ไม่ต่างอะไรจากธนู...ความรู้สึกในตอนนั้นของผมมันตีรันฟันแทงไปหมด ทั้งโกรธเคือง โมโห น้อยใจ เป็นห่วง กังวล และที่หนักที่สุดก็คือ...ทำไมการ์ดต้องเป็นคนมาดูแลมัน ไม่ใช่ผม

   มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเห็นภาพแบบนี้

   ความรู้สึกที่โคตรงี่เง่าได้เกาะกินห้วงความคิดของผม ผมเลือกที่จะเดินหนี...ออกมาจากห้องนั้น ปล่อยให้ตัวเองได้กลายเป็นคนขี้งอนอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่รู้สิครับ ผมไม่ชอบเห็นธนูมันเจ็บ อีกอย่างหนึ่งแทนที่มันจะเอ่ยปากบอกกับผม แต่มันกลับบอกแค่เพื่อนๆ ของมัน ให้เพื่อนของมันอย่างการ์ดมาดูแล ไม่เห็นอกเห็นใจผม...มองข้ามหัวของผม

   ปล่อยให้ผมได้รับบทแฟนงี่เง่า...ที่ไม่รู้ว่าคนรักของตัวเองเจ็บตัว

   “รบ” เสียงธนูร้องเรียกดังมาจากชั้นสอง

   ผมไม่ตอบอะไรมันทั้งสิ้น...เอาแต่มุ่งหน้าตรงไปข้างหน้า

   “รอก่อน” แม้ว่ามันจะเจ็บ แต่ร่างของมันก็เคลื่อนไหวได้ไวเสมอ มือของมันจับข้อมือของผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะเดินออกไปจากร้าน

   “นทีทำเหรอ” ผมถามเสียงห้วน

  “ไม่ใช่”

   “...”

   “ใครก็ไม่รู้ แต่คิดว่าน่าจะเป็นคนของไอ้พีม”

   สมกับคำที่นทีมันเตือน...ผมสะบัดมือไอ้ธนูออกไป

   “รบ กูขอโทษที่กูเจ็บตัว”

   “มันไม่ใช่อย่างนั้น” ผมพยายามควบคุมตัวเอง แต่ก็นั่นแหละ...วันนี้ผมได้รับบทแฟนงี่เง่า เพราะฉะนั้นผมก็คือคนงี่เง่า “ทำไม...กูต้องรู้เป็นคนสุดท้าย”

   “กูไม่อยากให้มึงโมโหไง”

   “กูโมโหแล้วยังไง...กูก็อยากดูแลมึงอยู่ดี”

   “...”

   “มึงทำให้กูรู้สึกแย่มาก”

   “...”

   “กูน้อยใจ”

   “รบ” สีหน้าของธนูดูแย่ลงไปมากอาจเป็นเพราะรอยฟกช้ำที่มีอยู่ตามใบหน้าของมันด้วย

   “ทำไมคนดูแลมึงต้องไม่ใช่กู ทำไมต้องเป็นการ์ด”

   “นี่มึงหึง?”

   “โว้ยยย” ผมร้องเสียงดังจนเพื่อนๆ ที่อยู่ในร้านไม่กล้าแม้แต่ที่จะหายใจ “ถอยไป”

   “รบ อย่าโกรธกูดิ”

   “ขอให้หายไวๆ ก็แล้วกัน”

   “ไอ้รบ”

   วินาทีที่ผมเพิ่งออกมาจากร้าน...มันทำให้ผมรู้ตัวแทบจะในทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดให้มากมาย

   ไม่ได้มีแต่ธนู...ที่เป็นคนขี้หึงสักหน่อย

[ยุ]

What the f**k

บางทีชาวร้านแบล็คแพ็คอย่างเราก็ควรไปทำบุญบ้าง...หลังจากที่รบมันหายตัวไปด้วยความงอน ไอ้ธนูก็ทำท่าจะพุ่งตัวไปง้อ แต่ด้วยสังขารที่แม้แต่จะขยับตัวยังยาก มันจึงถอยหลังกลับ แล้วหายขึ้นไปอยู่บนชั้นสอง พร้อมกับส่งสัญญาณบอกว่าห้ามคนทุกคนรบกวนเป็นอันขาด

ธนูมันกลับมาตอนเช้า...ในสภาพที่ผมกับเพื่อนคนอื่นๆ ตกใจจนหัวใจแทบร่วง มันเล่าให้ฟังสองสามคำว่ามีคู่รักเกย์ใจดีมาช่วยเหลือมัน และก็บอกอีกว่าคนทำคือศัตร์ของนทีที่เห็นว่ามันเป็นน้องชาย จากนั้นมันก็ไม่เล่าอะไรให้ฟังอีก

การ์ดเป็นคนดูแลมัน...เพื่อนคนนี้บอกกับผมว่าธนูไม่อยากให้รบรู้ว่ามันเจ็บ เพราะทุกครั้งที่มันเจ็บ ไอ้รบจะหงุดหงิดและก็หัวเสียมาก ซึ่งเป็นสิ่งที่มันรับไม่ได้

แต่คราวนี้มันเหนือกว่าแค่รับไม่ได้เรื่องนั้นว่ะ...มันมีคำว่าหึงซ่อนอยู่ด้วย

ตอนนี้ไอ้การ์ดเริ่มอยู่ไม่สุข สีหน้าของมันอมทุกข์ ก่อนที่มันจะระบายความรู้สึกของมันออกมาให้ผมกับโฮมได้ฟัง

“ทำไมกูต้องกลายเป็นคนที่พวกนั้นหึงด้วยวะ กูไม่เคยคิดห่าอะไรลึกซึ้งกับพวกมันเลยนะ”

ช่างน่าสงสาร...เชื่อเถอะว่าผมกับโฮมเข้าใจ ไอ้การ์ดมันไม่ค่อยรู้หรอกว่ามันเป็นผู้ชายที่น่ารัก แม้ว่านิสัยมันจะค่อนข้างสวนทางกับใบหน้าของมันก็ตาม

ถ้ามันทำตัวนุ่มนิ่มหน่อมแน้ม...มันคงเป็นเพื่อนสนิทไอ้ธนูไม่ได้

“ทำไงดี...กูไม่อยากเป็นสาเหตุให้พวกนั้นต้องหึงกันหรือทะเลาะกันแล้วว่ะ”

“...”

“ไอ้รบก็ไม่รับสายกูเลย โอย กูจะบ้า”

“รบมันรู้สึกหลายอย่าง” โฮมพยายามปลอบเพื่อนตัวเล็ก “มึงอย่าเพิ่งเอาน้ำมันไปราดบนกองไฟจะดีกว่า”

“ไฟมันกำลังร้อนนนน” ผมเสริม

“มันต้องมีสักวิธีสิวะ ที่ทำให้พวกนั้นเลิกทะเลาะกันเพราะกู” การ์ดทึ้งหัวตัวเอง ผมกับโฮมก็ได้แต่สบตากันแล้วก็ลอบถอนใจเบาๆ
“กูรู้ละ”

มันมองมาที่ผมสองคนอย่างมีความหมาย...

ไอ้สัด ชักจะหวาดระแวงขึ้นมาแล้ว

โฮมเองมันก็คงรู้สึกเหมือนกัน...

“พวกมึง...ใครก็ได้สักคนหนึ่ง ช่วยแกล้งมาเป็นแฟนกูให้หน่อย”

เหี้ย...เหี้ยอะไรนะ

“มึงจะบ้าเหรอ” โฮมร้องลั่น

“กูไม่เอาอ่ะ” ผมตอบทันที

“เฮ้ยยย ไม่ช่วยกูหน่อยเหรอวะ” การ์ดโอดครวญ

“มึงคิดว่าไอ้สองคนนั้นมันโง่เหรอ ยังไงมันก็ดูออก”

“ถึงงั้นก็เหอะ ดีกว่ากูไม่ทำอะไรเลยป่ะวะ”

“...”

“กูทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ปกติธนูมันจะหึงกูกับรบไปเรื่อย แต่คราวนี้...รบนะเว้ยที่เป็นฝ่ายหึง” การ์ดโวยวาย “นั่นแปลว่าคนอย่างกูแม่งเกินไปสำหรับพวกมันแล้ว กูต้องทำอะไรสักอย่าง”

เกินไปที่ว่านี่คืออะไร น่ารักเกินไปงั้นเหรอวะ...

“ว่าไงยุ” ผมส่ายหน้ารัวแรง “ว่าไงไอ้โฮม” ไอ้โฮมเองก็ไม่ต่างกัน

“...”

“กูไม่ดีตรงไหน” ไอ้การ์ดใกล้จะเป็นบ้าอยู่รอมร่อแล้ว

“ไม่ใช่ไม่ดีเว้ย แต่...” โฮมสะกิดให้ผมเป็นคนพูด ไอ้สัดนี่...เรื่องโยนขี้มาใส่หน้าบ้านคนอื่นนี่เก่งนัก

“คือ...” ผมพยายามคิดคำพูดที่จะทำให้การ์ดมันรู้สึกดีที่สุด “คือมึง...น่ารัก”

“งั้นเหรอ” มันไม่มีอารมณ์ที่จะมาปลาบปลื้มกับคำชมใดๆ ของเพื่อนอย่างผม

“แค่การเป็นแฟนมึงแบบปลอมๆ มันก็เหนื่อยแล้วว่ะ ทุกวันนี้พวกกูต้องสลับเวรกันไปเป็นไม้กันหมาให้มึง เพราะมึงถูกลูกค้าผู้ชายเต๊าะสามเวลาหลังอาหาร”

“ไม่เห็น...จะรู้เรื่องเลย”

“มึงจะไปรู้ตัวได้ยังไง ก็ในเมื่อพวกกูทำกันเงียบๆ”

“...”

“ธนูมันสั่งมา”

การ์ดมันควรจะปลื้มใจที่มีเพื่อนเป็นห่วงมันแบบนี้...แต่ในเมื่อมันอยู่ในอารมณ์ที่วิตกกังวลเกินเหตุ มันจึงไม่ได้คำนึงอะไรถึงจุดนี้เลย

“แค่มึงกับโฮมเหรอ”

“ไอ้ก้องด้วย” ไอ้โฮมกล่าวบ้าง

“ก้อง”

“...”

“เออใช่ ไอ้ก้อง!” การ์ดตบเข่าดังฉาด “มันต้องช่วยกูแล้วล่ะ”

ผมกับโฮมมองหน้ากัน...ก่อนที่จะภาวนาเอาใจช่วยไอ้ก้อง ผู้ที่ยังไม่กลับมาจากไปเอารถบิ๊กไบก์ของธนูที่มันจอดทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุเมื่อวาน

ผมไม่รู้หรอกว่าก้องจะตอบไอ้การ์ดว่ายังไง แต่ถ้าสองคนนั้นมันตกลงที่จะเป็นแฟนกันแบบปลอมๆ จริงๆ ผมกับโฮมก็พร้อมที่จะช่วยหลอกไอ้รบกับไอ้ธนูอีกชั้น

จะให้พวกผมทำยังไงล่ะครับ...ถ้าไอ้สองคนนั้นไม่ดีกัน และยังหึงไอ้การ์ดไปเรื่อยๆ แบบวนลูป แล้วตอนไหนร้านแบล็คแพ็คของเราจะสงบสุขลงสักที

มันสองคนแม่งเป็นปัจจัยหลักของร้านนี้จริงๆ นะ

[ก้อง]

ธนูมันจะว่ายังไงนะ...เรื่องที่รถของมันมีรอยใหญ่ยักษ์ขนาดนี้

ตอนที่ผมกลับมาถึงร้าน ผมเอาแต่คิดเรื่องนี้วกไปวนมาอยู่ในหัว ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าจะเห็นเพื่อนทั้งสามคนยืนกันอยู่ในร้าน คล้ายกับว่ารอคอยการกลับมาของผม

ไอ้สัด...กูรู้เลยแบบนี้

ท่านหัวหน้ากับเมียท่านหัวหน้าทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ

“เล่ามา” ผมพูดกับเพื่อน “ขอสั้นๆ”

“รบโกรธที่เห็นธนูเจ็บตัวและปิดบัง แถมยังหึงไอ้การ์ดที่ได้เป็นฝ่ายดูแลไอ้ธนู ไม่ใช่มัน” โฮมตอบได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งจริงๆ

“รบหึงเลยเหรอ” ผมมองไปที่ประตูชั้นสอง ซึ่งผมเดาเองว่าธนูมันน่าจะอยู่ในนั้น

“ใช่” ยุตอบ “หายออกจากร้านไปเลย คิดว่าน่าจะยังไม่กลับมาง่ายๆ”

กูขอเวลานวดขมับแป๊บ...เมื่อไหร่ผมกับเพื่อนจะเลิกมีเรื่องวุ่นวายชวนปวดหัวนี่สักทีนะ

ในระหว่างที่ผมคิดแบบนั้นอยู่ ผมเพิ่งเห็นว่าเพื่อนสามคนตรงหน้าแม่งมีพิรุธ

“เรื่องยังไม่หมดเหรอ”

“คราวนี้เป็นปัญหาของไอ้การ์ด” ไอ้โฮมกระทุ้งสีข้างไอ้การ์ดที่ไม่กล้าสบตาผม “มันมีเรื่องจะคุยกับมึงน่ะ”

“ว่าไง” นานๆ ทีจะเห็นเพื่อนตัวเล็กแต่ปากมากนี่สงบปากสงบคำ

“ไปคุยกันข้างหลังได้มั้ย”

“คุยต่อหน้าไอ้พวกนี้ดิ...ยังไงพวกมันก็รู้ด้วยอยู่ดี”

“แล้วถ้ามึงปฏิเสธกูอีกคนอีก...กูจะเอาหน้าไปไว้ไหนวะ”

อะไรของมันวะแม่ง...ผมหันไปมองยุกับโฮมอย่างไม่ค่อยแน่ใจ พวกมันได้แต่ส่งสัญญาณบอกให้ผมตั้งใจฟังการ์ด

...ผมจึงได้แต่ตั้งหน้าตั้งตารอฟังมัน

“พูดมาได้แล้ว”




“มึงช่วย...เป็นแฟนกูที”




.



.



.



เกิดมาเพิ่งเคยมีผู้ชายมาขอคบเป็นแฟน แถมคนคนนั้นยังเป็นเพื่อนอีก

เหี้ยไรวะเนี่ยยยยย

“หา” ถ้าไม่งงก็ไม่ใช่ไอ้ก้องแล้ว “อะไรเข้าสิงมึง”

“ช่วยคบกับกูแบบหลอกๆ หลอกไอ้สองคนนั้น” การ์ดดูมืดแปดด้าน...สภาพมันเหมือนหมาจนตรอกจนผมนึกหวั่นใจ “กูไม่อยากให้พวกมันต้องมาขุ่นเคืองใจกันเพราะกูอีกแล้ว...มึงเข้าใจมั้ย”

“แล้วทำไมต้องเป็นกู”

“ก็ไอ้สองคนนี้มันปฏิเสธ”

ไอ้ยุกับไอ้โฮมทำเป็นเดินไปที่อื่นราวกับทนเห็นผมกับการ์ดไม่ได้...งงฉิบหาย ทำไมพวกนั้นได้มีสิทธิ์เลือกก่อน

แต่เดี๋ยวก่อน...พวกมันปฏิเสธไอ้การ์ด ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหนุ่มฮอตฉิบหาย (ในหมู่ผู้ชาย) ของเอกดนตรีของเราเนี่ยนะ

พวกมึงหล่อขนาดนั้นเลยหรือไงงงงง

“ช่วยกูที...กูขอร้อง” การ์ดลงทุนมาเกาะแขนของผมเลยทีเดียว สีหน้าของมันแตกต่างจากตอนที่มันบงการผมเวลาทำงานมาก
ผมไม่ได้เป็นคนฉลาดเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้ผมดูก็รู้ว่าการ์ดมันทุกข์ใจจริงๆ มันห่วงความรู้สึกของธนูแบบเหนือสิ่งอื่นใด และตอนนี้ก็คงพ่วงการห่วงความรู้สึกของรบเพิ่มเข้าไปด้วย


ผมมองไปที่เพื่อนอีกสองคน พวกมันเอาแต่ทำเป็นทำงาน พยายามผลักไสเรื่องนี้ใส่อกผม...

“แค่หลอกเจ้านายของเราแค่นั้นนะ” ในที่สุดผมก็ใจอ่อน “เวลาอื่นกูขอใช้ชีวิตอย่างปกติ”

“ขอบใจมาก!”

หมับ

ไอ้เพื่อนตัวเล็กแม่งกระโดดเข้ามากอดผม...สองนาทีที่แล้วผมยังโสดอยู่เลย แต่ทว่าตอนนี้ผมกลับมีแฟน (ปลอมๆ) ไปแล้ว

ชีวิตนี่มันเป็นอะไรที่ระทึกดีเหมือนกันนะ

“เอ่อ...มึงปล่อยกูได้แล้วมั้ง” ผมสะกิดไหล่ไอ้การ์ด

“โทษที” การ์ดปล่อยผม...ก่อนที่มันจะส่งยิ้มตาหยีมาให้แล้วเดินจากไป รอยยิ้มของมันช่างแตกต่างจากตอนที่มันทำหน้าอับจนหนทางจริงๆ

ผมดีใจ...ที่ได้เป็นสาเหตุของรอยยิ้มนั้น

ไอ้ยุกับไอ้โฮมเดินเข้ามาประกบข้างผมลับหลังไอ้การ์ด

“แฟนการ์ดเลยนะเว้ย...”

“ธรรมดาที่ไหน”

“ถ้ามึงคิดจริงพวกกูพร้อมจะสนับสนุน”

ผมถองสีข้างของพวกมันทั้งสองคน “มึงไม่เห็นเหรอว่าเพื่อนมันต้องการความช่วยเหลือ ทำไมปฏิเสธแบบไม่ถนอมน้ำใจมันแบบนี้วะ”

“ไอ้ก้อง มึงลองคิดดูดีๆ ดิ นั่นไอ้การ์ดนะ ไอ้การ์ด!” โฮมร้องเสียงดัง

“มันทำไม”

“มันเป็นเพื่อน...ที่เหมือนเป็นเลขาฯ ของไอ้ธนูน่ะ ความร้ายกาจของมันก็คงจะน้องๆ เพื่อนมันเลยมั้ง”

“อะไรของมึงวะ มึงก็รู้จักมันดีนี่”

“แต่ก็ยังไม่รู้จักมัน...ในฐานะแฟนปลอมๆ” ยุกล่าวบ้าง “ดีไม่ดีอาจจะต้องเหนื่อยหนักเพราะเป็นแฟนคนอย่างมันก็ได้”

“ไอ้บ้า ก็แค่หลอกท่านผู้นำกับเมีย จะเหนื่อยอะไรนักหนา”

“หึ” โฮมหันไปสบตากับยุแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “กูกับไอ้ยุมั่นใจมากว่าใครก็ตามที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของไอ้การ์ดถึงแม้ว่าจะเป็นแฟนปลอมๆ ก็ตาม...มันก็ไม่ต่างอะไรจากการเป็นแฟนของไอ้การ์ดจริงๆ”

“ทำไมวะ” ผมย่นคิ้ว

“ก็เพื่อนเรามันน่าให้ทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของน้อยที่ไหนกัน...” ยุตอบ

ผมกระพริบตาปริบๆ แล้วคิดตาม...

ก็จริงของมัน...การ์ดมันเป็นผู้ชายน่ารัก คนที่อยู่ใกล้ๆ มันมากก็ต้องหลงเสน่ห์มัน โชคดีที่เราสองคนมีภูมิต้านทานสูง

ภูมิต้านทานนั้นมีชื่อเรียกสั้นๆ ว่า ‘การกลัวตีนไอ้ธนู’

ไอ้หัวหน้าแก๊งคนนี้มันหวงการ์ดอย่างกับหวงลูกสาว...แต่มันก็หึงรบเวลาที่รบไปอยู่ใกล้ๆ ลูกสาวของมัน ทุกคนงงใจในความย้อนแย้งนี้มั้ยครับ

“กูจะคิดซะว่านั่นเป็นคำเตือน” ผมตัดสินใจตัดบท โดยไม่ลืมที่จะพยายามให้ความคิดในหัวของผมเองปั่นป่วนน้อยลง

ไอ้สัดเอ๊ย...

ก็แค่เป็นแฟนปลอมๆ มันไม่เห็นต้องคิดอะไรให้ยุ่งยากมากมายขนาดนั้นหรอก

แค่ต้องทำตัวเป็นแฟนไอ้การ์ด...ต่อหน้าคนสองคนก็แค่นั้น ใช่ว่าผมจะอยากให้ทุกอย่างมันถลำลึกมากไปกว่านี้สักหน่อย

ยังไงเพื่อน...มันก็คือเพื่อนป่ะวะ...

เวรกรรม...ทำไมไอ้การ์ดมันต้องเริ่มเปิดฉากให้ผมมองมันเปลี่ยนไปจากเดิมด้วย

[รบ]

กว่าไอ้นทีจะรับสาย...ผมก็หัวร้อนซะจนผมแทบจะทุบโทรศัพท์กับพวงมาลัยรถ

[มีอะไรวะ]

“กูขอที่อยู่ไอ้พีม”

[หา]

“บอกมา...เร็วๆ”

[มึงคิดจะทำอะไร]

“ก็มันทำแฟนกูเจ็บตัว”

[...]

“บอกมาเร็วๆ โว้ยยยย”

[ไอ้พีมทำน้องกูเหรอ]

“...”

[เหี้ย] เสียงของนทีเย็นขึ้นจนผมนึกประหลาดใจ [กูจัดการเอง]

“ไม่ กูเอง”

[มึงบ้าหรือไง นั่นมันน้องมาเฟีย]

“แล้วไง แค้นนี้ต้องชำระ”

[กลับไปดูแลผัวมึงไป]

“กูงอน”

[อะไรอีก] นทีออกเสียงอย่างเบื่อหน่าย

“มันเรื่องของกู...แค่มึงบอกที่อยู่ไอ้พีมมา”

[ขืนบอกไปธนูมันได้มาฆ่ากูพอดี]

“...”

[บอกที่อยู่ไอ้พีมกับมึงก็เหมือนบอกทางไอ้มึงไปตาย...กูไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก]

“...”

[มึงสำคัญกับน้องชายกูมากนะ...เลิกงอนมันแล้วกลับไปหามันได้แล้ว]

“คือกู...”

นทีกดวางสายไปแล้ว...

โว้ยยยย น่าโมโหทั้งพี่ทั้งน้อง

ผมตัดสินใจเลี้ยวรถไปจอดข้างทาง...พยายามสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ โทรศัพท์ของผมยังมีเบอร์จากพวกร้านแบล็คแพ็คโทรเข้าต่อเนื่องโดยเฉพาะการ์ด ซึ่งยิ่งผมเห็นเบอร์มันผมก็ยิ่งรู้สึกปวดแปลบในใจที่ผมดันไปรู้สึกแย่ๆ กับมันแบบนั้นเข้า

รบ...มึงนี่มันเหี้ยจริงๆ โมโหหัวร้อนซะจนแยกแยะไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร

แม้การ์ดจะโทรเข้ามาหลายต่อหลายสาย แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือข้อความใน Dm ของอินสตาแกรม ผมปล่อยให้ตัวเลขสีแดงแจ้งเตือนไปแบบนั้น เพราะผมรู้ดีว่าใครเป็นคนทักมา

ธนูมันคงง้อผม แต่ผมก็โกรธเกินกว่าที่จะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปโดยง่าย

นี่ผมไม่รู้ว่าผมจะจัดการกับความรู้สึกนี้ต่อไปยังไงแล้ว













[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ S p e c i a l Ep. 19 _ p. 26 _ 2 6 . 0 6 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 01-07-2018 05:26:06

[นที]

“คุณก้อย เย็นนี้ผมไม่อยู่ออฟฟิศนะ”

สิ้นเสียงของผม คุณก้อย เลขานุการของผมก็พยักหน้าและทำสีหน้าเข้าอกเข้าใจเป็นอย่างดี เธอเป็นพนักงานประจำตึกบริหารสถานบันเทิงที่เต็มไปด้วยมนุษย์ในชุดสูทร่างบึกบึน เธอย่อมรู้ดีว่าออฟฟิศของเธอนั้นจะต้องเต็มไปด้วยบรรยากาศสำหรับการทำงานกึ่งหนึ่ง และบรรยากาศสำหรับการพร้อมรบอีกกึ่งหนึ่ง

ผมไม่รู้ว่าผมจะโทษตัวเองให้มันมากกว่านี้ยังไง เพราะทุกวันนี้ผมก็แทบไม่อยากจะส่องกระจกเพื่อเห็นเงาของตัวเองอีกแล้ว
ปัญหาเรื่องพี่ๆ น้องๆ คุณคนอ่านคงจะได้อ่านจากฝั่งของไอ้ธนูไปแล้ว ฉะนั้นผมจึงไม่ขอพูดถึงเรื่องนั้นต่อ เพราะตอนนี้...สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ...ผมจะจัดการกับไอ้พีมยังไงไม่ให้มันมายุ่งกับน้องชายของผมอีกต่อไป

อย่างที่คุณคนอ่านรู้กัน...ผมเผลอไปนอนกับไอ้พีมเพียงแค่หนึ่งคืน หนึ่งคืนเท่านั้นไม่มีขาดไม่มีเกิน ผมไม่คิดว่าปัญหาทุกอย่างจะเริ่มมาจากตรงนั้นแล้วกลายเป็นเรื่องราวคาราคาซัง

มันก่อกวนผมสารพัด พยายามเรียกร้องความสนใจด้วยการกลั่นแกล้งผมเท่าที่เด็กมหา’ลัยปีหนึ่งผู้ซึ่งโดนสปอยล์ขั้นเทพมาทั้งชีวิตจะทำได้ ซึ่งในระหว่างที่ผมทำแบบนั้น...ผมก็ได้นึกถึงตอนที่ผมเรียกร้องความสนใจแบบผิดๆ จากน้องชายของตัวเองไปด้วย
มันจะเป็นอย่างอื่นได้ยังไง...นอกจากกรรมตามสนอง

ผมไม่รู้ว่าอะไรของผมที่ทำให้ไอ้เด็กพีมตัวแสบมันติดใจผมขนาดนั้น ถ้าจะบอกว่าลีลาก็คงไม่ใช่เพราะผมไม่ได้จัดให้มันเหนือกว่าคนอื่นๆ ที่ผ่านมา และถ้าจะบอกว่าเป็นความรวย...ผมบอกไว้ ณ ตรงนี้เลยว่าบ้านมันรวยกว่าบ้านผมอีกตั้งไม่รู้กี่เท่า

ผมได้แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม...แต่ผมก็ขอเก็บความสงสัยนั้นลงไปเพราะตอนนี้ผมกำลังโกรธจนมือสั่น สิ่งสุดท้ายที่ผมอยากให้มันเกิดขึ้นก็คือการที่น้องชายผมต้องมารับเคราะห์แทน ซึ่งมันไม่ควรเป็นแบบนั้นเลย

ผมไม่อยากเป็นพี่ที่แย่...ไปตลอดการมีชีวิตของผม

“สุชาติ ได้เรื่องว่ายังไงบ้าง” แม้การบุกไปหาเด็กมหา’ลัยจะเป็นสิ่งที่มนุษย์วัยทำงานอย่างผมไม่ควรทำ แต่ผมก็คิดแบบนั้นไปแล้ว ไอ้พีมมันแสบซะจนผมต้องใช้ไม้แข็ง...ยังไงวันนี้มันก็ต้องไม่รอด

คิดว่าผมจะปล่อยมันลอยนวลไป...เพียงเพราะมันทำแบบนั้นกับน้องชายของผมน่ะเหรอ

“คือผม...ไม่แน่ใจ” คุณสุชาติคือผู้ช่วยฝ่ายบู๊ของผม...หัวหน้าของคนชุดดำทั้งหมด “ตั้งแต่ที่คุณแพงรู้ว่าคุณกับน้องชายของเขามีปัญหากัน เขาก็ส่งการ์ดมาคอยปกป้องคุณพีม...ซึ่งผมคิดว่า...” ท้ายประโยคของสุชาติแผ่วลงไปราวกับไม่กล้าที่จะเอ่ย

“ว่าไง”

“การ์ดที่ปกป้องดูแลคุณพีมอยู่ น่าจะมีอยู่อย่างต่ำสี่ชุดครับคุณนที”

สี่ชุด...ชุดละสี่คน...พ่องตาย สิบหกคน ไอ้แพงส่งคนมาดูแลน้องมันสิบหกคน!

นี่แหละครับสาเหตุที่ทำให้ไอ้พีมลอยหน้าลอยตาอยู่จนถึงทุกวันนี้...มันเป็นเพราะไอ้แพง ไอ้แพงคนเดียวเท่านั้น

ไอ้มาเฟียที่เป็นเจ้าของหน้าตาไม่สมกับคำว่ามาเฟียคนนั้นนั่นแหละ

เจ้าบ้านี่มันอายุเท่าผม...ชื่อเสียงการหวงน้องของมันแม่งมียิ่งกว่าชื่อเสียงด้านการทำธุรกิจของมันซะอีก ผมไม่รู้ว่าครอบครัวของมันอยู่กันยังไงถึงได้สปอยล์ไอ้น้องคนเล็กอย่างไอ้พีมซะจนมันเล่นงานคนในครอบครัวผมได้ แต่จะให้ผมพูดอะไรได้...ก็ในเมื่อครอบครัวของผมก็ไม่ได้เพอร์เฟ็กต์ร้อยเปอร์เซ็นต์

การ์ดสิบหกคน...ขืนบุกเข้าไปก็มีแต่จะเป็นเรื่องใหญ่

ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าผมต้องมาเสียเวลากับการปราบเด็กอายุยังไม่ถึงยี่สิบคนหนึ่ง โดยมีพี่ชายของแม่งมาขวาง...ขวางชนิดที่ว่าไม่มีศักดิ์ศรีอะไรหลงเหลืออยู่เลย แถมยังมองแค่ความปลอดภัยของน้องชายตัวเองเป็นหลัก

“กูควรทำยังไงดี” ผมเดินไปเดินมาพร้อมกับปรึกษาสุชาติไปด้วย

“ในเมื่อเล่นงานตัวเล็กไม่ได้...เราก็ต้องเล่นงานตัวใหญ่” สุชาติคร่ำหวอดอยู่ในวงการสีดำนี้มานาน...ความคิดที่เต็มไปด้วยเล่ห์กลจึงโผล่เข้ามาในหัวอย่างง่ายดาย

“มึงหมายถึง...”

“ครับ ผมหมายถึงให้เราไปจัดการคุณแพงแทน”

ผมยังไม่เห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์...ไอ้แพงมันเป็นมาเฟียหน้าสวยที่โคตรดุ มองหน้ามันทีไรแล้วรู้สึกเหมือนกับมองสิงโตเพศเมียอยู่ ซึ่งบางคนก็น่าจะรู้ครับว่าบางทีสิงโตเพศเมียแม่งก็น่ากลัวกว่าจ่าฝูงที่เป็นสิงโตเพศผู้

ไม่อย่างนั้นไอ้สิงโตเพศผู้มันจะมีการหงอให้เมียมันทำไมกัน...

“ผมเชื่อว่าคุณนทีควบคุมได้ ไม่ให้มันเข้ากระทบกับธุรกิจของเรา และคุณแพงน่าจะเป็นมืออาชีพพอ”

“ถ้าเป็นเรื่องน้องล่ะก็...ไอ้แพงมันโยนคำว่ามืออาชีพทิ้งไปนานแล้ว”

“งั้นคุณก็ต้องโยนคำว่ามืออาชีพทิ้งไปบ้างครับ” สุชาติย้ำในจุดที่ผมกำลังรู้สึกลังเล “เพราะนี่มันก็เกี่ยวกับเรื่องของน้องชายคุณเหมือนกัน”

ผมลองทำตัวเป็นตัวร้ายสำหรับไอ้ธนูมาเกือบทั้งชีวิต แต่พอผมจะลองร้ายจริงๆ ดูบ้าง ทำไมผมกลับรู้สึกไม่กล้าแบบนี้นะ...

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...เมื่อเห็นว่าธนูมันต้องมาเจ็บตัวเพราะผม ผมก็ไม่อยากที่จะลังเลกับสิ่งที่ผมต้องตัดสินใจอีกต่อไปแล้ว

“มึงอาจจะด่ากูเหี้ยนะสุชาติ...แต่กูคิดวิธีนึงได้แล้ว”

ไม่ว่าจะยังไง จะด้วยวิธีไหนก็ตาม...ธนูมันก็ต้องไม่เจ็บตัวเพราะผมอีก

ใครทำน้องผม...ผมไม่เอามันไว้แน่

ผมจะไม่ยอมแม่งอีกต่อไปแล้ว

[รบ]

“รัน มีไรกินมั่ง”

ผมร้องถามน้องสาวทันทีที่เข้าไปถึงบ้าน...แต่แทนที่ผมจะเห็นน้องอยู่กับแดดดี้ ผมกลับเห็นไอ้ธนูนั่งอยู่โซฟากลางบ้าน ใบหน้าของมันซีดเผือด สภาพร่างกายมันก็ยังดูไม่ค่อยจะเต็มร้อยนัก

ใจผมอ่อนยวบ...แต่ผมปั้นหน้าแข็งเพราะผมฟอร์มจัด

“บ้านนี้ต้อนรับหมาป่าด้วยเหรอ” ผมเดินไปเก็บรองเท้า...ทำเหมือนธนูเป็นอากาศธาตุ

“ต้อนรับหมดแหละค่ะ ถ้าหมาป่าตัวนั้นมาง้อแฟนน่ะ” รันกอดอกมองผม...ดูจากสีหน้าแล้ว น้องผมทีมธนูอย่างเห็นได้ชัด  สงสัยใจอ่อนเพราะสภาพธนูมันแย่มาก

ผมเองก็...เริ่มใจอ่อนเหมือนกัน

“แดดดี้ไปไหน” ผมทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง

“ไปรับแม่ แล้วก็จะไปดินเนอร์กันต่อ”

“แม่กลับมาแล้วเหรอ”

“ใช่...แม่หอบเงินกลับมาเยอะเลย” รันรีบเปลี่ยนสีหน้าจากกระตือรือร้นเป็นขมวดคิ้ว “นั่นไม่ใช่ประเด็น ตอนนี้พี่ต้องไปคุยกับพี่ธนูก่อน”

“พี่ไม่มีอะไรจะคุย”

“พี่รบ” รันเขย่าแขนผม “พี่ธนูมารอพี่รบตั้งนานแล้วนะคะ น่าจะสองชั่วโมงได้แล้วมั้ง”

ผมกระพริบตาปริบๆ หลังจากที่ผมคุยโทรศัพท์กับไอ้นที ผมก็เถลไถลไปเรื่อยด้วยการไปนั่งร้านกาแฟแถบชานเมืองเล่นๆ...

นี่ถ้าผมรู้มาก่อนว่าธนูมันจะมาล่ะก็...

“พี่เขาเจ็บหนักจริงๆ นะพี่รบ...เลิกใจแข็งสักทีเถอะ”

“...”

“หนูจะไปกินไอติมหน้าปากซอย ระหว่างนี้ก็รีบเคลียร์กันให้ได้นะ”

รันเคลื่อนไหวไวมาก หลังจากที่มันพูดจบมันก็ออกไปทางหน้าบ้าน สวมรองเท้าแตะ แล้วหายไปเลย...ผมได้ยินเสียงประตูรั้วบ้านเลื่อนเปิดปิด ซึ่งนั่นเป็นหลักฐานอย่างดีว่ารันมันปล่อยให้ผมได้เคลียร์กับธนูจริงๆ

ธนูเอาแต่มองตามผม...ความเป็นแอลฟาของมันลดเหลือลงไม่ถึงครึ่งเพราะสภาพภายนอกและดวงตาที่ห่วงหาอาทรผม

“กูกับมึงนี่มันยังไงกัน” ผมตัดสินใจนั่งลงข้างๆ มัน “เคยโกรธกันได้เกินสองวันป่ะ”

“รบ...กูขอโทษ”

“เพื่อนๆ ปล่อยมึงมาได้ยังไง”

“กูแอบออกมา” ธนูเล่าให้ฟัง “ไม่งั้นมันก็คงไม่ปล่อยกูออกมาหรอก...ครั้งนี้กูเจ็บจริง”

“...”

“ขอโทษ...ที่ไม่อยากให้มึงรู้”

“ก็มึง...” ผมชี้หน้าทำท่าจะด่า “แม้จะรู้ว่ากูไม่ชอบ แต่มึงก็ควรบอกให้กูรู้สิวะ กูน้อยใจนะที่คนดูแลมึงเป็นการ์ด เป็นการ์ดแทบจะทุกครั้ง”

“ถ้ามึงหึงแล้วงอนแบบนี้ กูก็ไม่อยากให้มึงหึงเลยว่ะ” ธนูถอนหายใจ

ผมกระพริบตาปริบๆ...บางทีผมก็ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้หรอก

“ไอ้การ์ดมันคิดมากถึงขนาดบอกให้ไอ้ก้องมาแกล้งเป็นแฟนมันเพื่อตบตาเราสองคนเลยนะ”

“หา” ผมอ้าปากค้าง

“ก่อนออกมา...กูแอบได้ยินมันกับเพื่อนคุยกัน”

โอยยยย ผมนี่มันงี่เง่าขนานแท้... “กูต้องไปขอโทษการ์ด”

“ไม่ต้อง” ธนูห้ามผมเอาไว้ “การ์ดมันมีคนดูแลก็ดี...กูจะได้หมดห่วง”

“...”

“มึงจะได้เลิกหึง”

“มึงพูดกับตัวเองก่อน” ผมสวนกลับ

“นี่เราสองคนเป็นห่าอะไรกันหมดแล้วเนี่ย” ธนูเอื้อมมือมาขยี้หัวผม

“ไม่รู้โว้ย...แต่กูไม่ยอมรู้เรื่องแบบนี้เป็นคนท้ายๆ อีกแล้ว ถึงแม้ว่ากูจะไม่ชอบ มึงก็บอกกูมา...กูอยากเป็นคนดูแลมึง ทำแผลให้มึง...มันเป็นหน้าที่กู”

“มึงนี่...เอาจริงเอาจังเนอะ” ธนูทักท้วงยิ้มๆ “ไม่ว่าจะหน้าที่อะไร...มึงก็จริงจังกับมันไปซะหมดเลย”

“ไม่ดีหรือไง”

“...”

“เป็นแฟนก็ต้องทำหน้าที่แฟน...อย่าให้คนอื่นมาทำหน้าที่นี้แทนกูสิวะ”

“รู้แล้วครับ” ธนูดึงตัวผมเข้ามากอดเล่นๆ ใบหน้าของผมฝังเข้ากับไหล่ของมันจนแก้มของผมบี้ติดไปกับตัวมัน

“เจ็บเปล่า”

“นิดหน่อย ชินแล้ว”

“กูกะไปจัดการไอ้พีมด้วยตัวเองแล้ว”

“มึงบ้าหรือเปล่า!” ธนูร้องเสียงดังจนผมอึ้งไป...ไม่คิดว่ามันจะคิดตรงกับพี่มันขนาดนี้ “อย่าแม้แต่จะคิด...เข้าใจมั้ย”

“ก็มันทำแฟนกู”

“กูซวยเอง”

“กูไม่ยอมหรอกนะ”

“เดี๋ยวเหี้ยนทีมันก็จัดการเอง...ครั้งนี้กูแค่เป็นคนรับกรรมแทน เดี๋ยวมันก็ผ่านไป”

ปกติแล้วธนูมันหัวร้อนง่ายจะตายไป...แต่ทำไมครั้งนี้มันกลับปล่อยให้คนอื่นมาทำมันฝ่ายเดียว

จากวันนั้นจนถึงวันนี้...ผมก็ยังต้องพยายามทำความเข้าใจแฟนผมคนนี้อยู่ ให้ตายเถอะ

“ถ้าเอาแต่จองล้างจองผลาญกันไปมา...แล้วเมื่อไหร่มันจะจบวะ” ธนูพูดน้ำเสียงนิ่ม “กูมีร้าน มีเพื่อน และก็มีมึงที่ต้องดูแล...ถ้ากูไม่จบ พวกนั้นมันก็ไม่จบ ถ้าครั้งนี้ฝ่ายนั้นเขาทำแล้วเขาสบายใจกูก็จะปล่อยให้เขาทำไป”

“...”

“แต่ถ้าเมื่อไหร่มันล้ำเส้น...มาแตะต้องมึงล่ะก็...ตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที”

ผมจิ๊ปาก...แม้จะหงุดหงิดแต่ที่ธนูพูดมันก็มีส่วนจริง จากที่คบกับมันมา...ศัตรูที่แท้จริงของธนูมีแต่พี่ซึ่งก็คือนที แต่ทว่าตอนนี้มันกับพี่ดีกันแล้ว ฉะนั้นเรื่องวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้นจึงมีสาเหตุและมีความเกี่ยวข้องกับนที...ไม่เกี่ยวกับมันหรือว่าเราสองคน

“เชื่อกูเถอะ...นทีมันจัดการอยู่ มันน่าจะเอาอยู่” มันลูบหัวผมเบาๆ “เพราะถ้ามันเอาไม่อยู่...กูจะทำเป็นโกรธและไม่ชอบขี้หน้ามันอีกรอบ ให้มันทรมานตาย”

“มึงนี่...” ความแสบนี้แม่งได้แต่ใดมา... “พักเยอะๆ นะ จะได้หายไวๆ”

“มาดูแลกูสิ” ธนูส่งเสียงอ้อน

“เจ็บตรงไหนบ้าง”

“ตรงนี้” มันชี้ไปที่หน้าท้องของมันเป็นอย่างแรง “พื้นรองเท้าพวกแม่งมีเหล็กฝังอยู่หรือไงไม่รู้ โคตรเจ็บเลย...”

“จริงเหรอวะ” ผมเอามือเปิดเสื้อยืดของมันขึ้นมาดูพร้อมกับทำสีหน้ากังวล “เจ็บตรงไหนอีก”

อีกฝ่ายเงียบไปจนผมต้องเงยหน้าขึ้นมามอง...มันกำลังมองผมด้วยนัยน์ตาหวานฉ่ำอยู่ ซึ่งนั่นมันทำให้ผมเขิน

“เจ็บตรงไหนอีกวะไอ้สาด” ผมทำทีเป็นโวยวายเสียงดังกลบเกลื่อน

“เจ็บตรงกลางใจ...ตอนที่มึงงอนน่ะ...ใจกูเจ็บฉิบหาย”

“พ่อมึงเป็นลิเกเหรอ” ผมอดแซะไม่ได้ ธนูยิ้มเล็กๆ ส่งให้ผมอย่างอารมณ์ดี

“กูว่าถ้ากูได้จูบสักทีคงจะหายไวขึ้นมาก”

ริมฝีปากของผมประกบกับริมฝีปากมันโดยอัตโนมัติ...มันเป็นจูบหอมหวานเหมือนอย่างที่ผมกับมันเคยมอบให้กันและกัน ซึ่งมันดีทุกครั้ง...

มันทำผมใจเต้นแรงทุกครั้ง

“คืนนี้กูนอนบ้านมึงได้ป่ะเนี่ย”

“แต่แม่กูเพิ่งกลับมานะ”

“แล้วไงวะ...”

“ไม่กลัวเหรอ”

แปลกแต่จริงที่ธนูไม่หวาดหวั่นเลยสักนิด “กลัวหรือไม่กลัวก็ต้องกล้าสู้หน้าป่ะวะ...ก็ในเมื่อกูรักลูกชายเขา”

ผมเกือบลืมไปว่าธนูมันเป็นคนที่ชอบเข้าหาครอบครัวผม เหมือนเป็นสิ่งสามัญธรรมดาที่มันต้องทำ ไม่ใช่สิ่งที่มันถูกบังคับให้ทำ...สีหน้าของมันไม่ได้บ่งบอกความลังเลแม้แต่นิดเดียว นั่นทำให้ดวงตาของผมแอบมองมันด้วยความชื่นชม

ผมเชื่อว่าแม่ผมจะต้องรักมัน...เหมือนอย่างที่ผมรัก

ครับ...ยอมรับว่าผมลืมอาการงอนของตัวเองไปหมดสิ้นแล้วตั้งแต่เห็นหน้าธนูอยู่ในบ้าน

คำว่ายอมตั้งแต่หน้าประตูมีอยู่จริงบนโลกใบนี้...












to be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 01-07-2018 06:07:32

ตื่นเช้าจัง

มาลงแต่เช้าเลย

ไม่หน้าเชื่อรบหึงการ์ด

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: soul love ที่ 01-07-2018 06:10:19

ตอนแรกเชียร์ให้พี่นทีไปเป็นเมียพี่แพง แต่งานนี้จะผัวหรือเมียดีหว่า??
ก้องการ์ด you're next!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 01-07-2018 06:44:37

พี่นทีกับพี่แพง เป็นแฟนกันไปเลยน่าสนใจ ถ้าพี่นทีเป็นแฟนพี่แพง แล้วพีมล่ะทำไง แค่คิดก็ปวดหัว รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 01-07-2018 06:58:39

เราเข้าใจรบนะ ถ้าเป็นเรา เราก็งอนอ่ะ
แต่ถ้ากลับบ้านไปเจอแฟนนั่งคอยอยู่ เราก็ยอมอีกอ่ะ 55555+
(ว่าแต่ยอมตั้งแต่หน้าประตูเลยเหรอออ10ปีได้ไหมนะเพลงนี้)

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 01-07-2018 07:27:11

 :pig4: :pig4: :pig4:

งอนกันได้กี่ชั่วโมงเชียว  คู่นี้นี่

เปิดตัวคู่  ก้องการ์ด  และ  นทีแพง  ชิมิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 01-07-2018 07:38:19

การ์ด-ก้อง ก้อดีนะ5555
แนะนำ พี่ นที จับ แพง ทำ เมีย... แค่นี่น้องเมีย.. ก้อหมดปัญหส... 555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 01-07-2018 07:47:24

โกรธกันได้ไม่จ้ามวันจริงๆด้วย 555
รอเอาใจช่วยพี่นทีต่อค่าาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 01-07-2018 07:47:52

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 01-07-2018 08:05:34

รบหัวร้อน นัลล้ากกกกกกกก
รบอาจจะไม่ได้หึงการ์ดซะทีเดียว แต่หัวร้อนที่ตัวเองรู้คนสุดท้าย+แฟนเจ็บมากกว่า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 01-07-2018 08:21:22

 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: tuuili ที่ 01-07-2018 08:39:40

รอดูเพื่อนก้องกับเพื่อนการ์ดขยับไปเป็นแฟนกันอย่างแท้จริง 55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 01-07-2018 08:40:27

ก้องกับการ์ดจากแฟนหลอกๆจะไอ้เป็นแฟนจริงๆกันไหม ส่วนพี่นทีจะรอดูว่าจะจัดการแพงยังไง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 01-07-2018 09:23:33

 เอาล้าววววววว
หวยออกที่น้องก้องสินะ เอาล้าววววว
ต้องหวงการ์ดแน่นอนค่ะน้องก้อง เจ้ว่าหนูต้องตกบ่วง

แล้วธนู ต้องจำไว้ว่า
การรู้เรื่องคนรักเป็นคนสุดท้ายมันแย่มาก
ไม่ว่าใครก็ไม่ควรปิดแฟนนะลูก ยิ่งเรื่องเจ็บงี้

แต่โอเค รบก็ยอมนั่นล่ะ แพ้ทางเหมือนเดิม

และใช่ค่ะ เดาในใจมาว่านทีต้องคู่กะแพง
มาดูกัน ว่าสายน้ำจะแพงมากไหม หุหุ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 01-07-2018 10:51:23

รู้เรื่องแผนแต่ยอมตามน้ำแสดงว่าธนูเองก็อยากให้การ์ดมีแฟน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Taohoo ที่ 01-07-2018 11:18:39

พีคสุดในเรื่องก็ตอนอิพี่สงครามโผล่มานี่แหละจ้า  :laugh: หวายๆ ธนูดูอ่อนไปเลย  :katai5: ขอโทษนะจ๊ะธนูคนแมน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 01-07-2018 11:53:21

 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 01-07-2018 11:58:19

ไม่น่าเชื่อ หนูรบหึงงงงงงงงงงงงงงง เป็นแล้ว  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 01-07-2018 12:08:51

เชียร์ให้พี่นทีมีเมีย หรือมีผัวดี

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 01-07-2018 12:19:02

งานนี้คงมีคนได้คู่เพิ่ม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 01-07-2018 12:23:34

อู้วว ธนูใจเย็นมากกก เพิ่มมาอีก 2 คู่อย่างรวดเร็ว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 01-07-2018 14:05:25

เชียร์  นที  แพง   :oo1: :oo1: :oo1:

รบ ธนู เป็นคู่รักสุดยอด
ต่างฝ่ายต่างหึงกันสุดๆ โว้วววววว  :z3: :z3: :z3:

ธนู  รบ   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 01-07-2018 14:52:56

แต่ละคู่ก็น่าสนใจคนละแบบ แต่อยากเหนคู่นทีกับแพง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 01-07-2018 16:09:42

ทะเลาะกันได้ไม่เกินวันจริงๆคู่นี้
ก้องการ์ดดูๆไปก้ดูเข้ากันดีอะ ฮือออ
แบบก้องดูเป็นคนที่ดูแลการ์ดได้มากกว่าอีก2คนที่เหลือ
ถ้าจะหาคนนอกกลุ่มแน่นอนว่าธนูต้องไม่ยอมแน่ๆ
ความคุณพ่อหวงลูกสาวอะนะ แต่ได้คนในมาดูแลก้วางใจได้งี้
ส่วนคุ่นทีแพง คือลุ้นจริงลุ้นจังอะค่ะ
รู้สึกได้ว่าแพงต้องเป็นเคะราชินีแน่ๆ อยากเห็นค่ะ555
แต่กลัวจะดราม่านะสิ แพงรักน้องขนาดนั่น
แล้วน้องดันเคยนอนกับนที แถมยังฝังใจขนาดนี้
ถ้านทีคู่แพงจริงๆยังไงก้เลี่ยงดราม่าไม่ได้อะ ฮือออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 01-07-2018 17:20:44

โอ้ย คู่นี้ รักกันจนอะไรแทรกไม่ได้เลยจริงๆ น่ารักมากๆ
การ์ดจะมีแฟนแล้วเว้ย ขำเพื่อนๆ กลัวกันหมด ประเด็นคือธนูรู้เรื่องแล้วอีก ทำไมขำ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 01-07-2018 17:25:42

ก้องการ์ด กำเนิดขึ้นแน่นอนนนน
ส่วนนที แพงได้ปะ แอบเชียร์เบาๆเชื่อว่าแซ่บบ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 01-07-2018 19:07:39

นานๆทีรบจะหึงนะเนี่ยแต่เป็นการหึงที่ทำให้เกิดคู่รึเปล่านะ ก้องการ์ดน่าสนเหมืินกันก็อยสกจะรู้แล้วสิว่าน้องการ์ดโหมดแฟนจะเป็นยังไง แต่ที่ตงิดใจกว่านั้นก็พี่นทีนี่แหละ กลัวใจเหลือเกินว่าสุดท้ายมันจะกลายเป็น นทีแพง ไม่ใช่ นทีพีม อะ ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 01-07-2018 21:00:30

ผัวเมียคู่นี้หึงกันทีต้องลำบากการ์ดหาแฟนอีก หวยเลยไปตกอยู่ที่ก้อง ได้คนฮอตขวัญใจหนุ่มๆไป ประเด็นคือไม่ทันได้แกล้งเป็นแฟน ความก็แตกซะแล้ว55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 01-07-2018 21:50:03

คนจิง5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 01-07-2018 23:07:32

ตอนแรกเชียร์พี่นทีกะน้องการ์ด ตอนนี้เปลี่ยนละ เพราะคุณพ่อเขาไฟเขียวแล้ว ก้องสู้ๆ นะ ส่วนนทีจัดพี่ ควบน้องเลย  :katai3:
 :3123:  :pig4: :3123:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 01-07-2018 23:29:35

มีแววว่าพี่นทีจะเป็นเมียยังไงไม่รุ้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-07-2018 10:27:06

ก้อง-การ์ดจะเป็นแฟนจริงได้ไหมน้า~

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: magic-moon ที่ 02-07-2018 12:01:47

ไม่ใช่นทีโดนแพงพีมแดก หรือนทีอาจเป็นไส้แซนวิช อ้ายยยยยย คิดอะไรเนี่ยยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 02-07-2018 21:08:03

ตอนที่แล้วอุตส่าห์ชงพี่นทีกับการ์ด สรุป เรือผี ชงผิดแก้ว  :hao4 555555555 ไม่เป็นไรย้ายเรือทัน!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 03-07-2018 02:32:48

Ep. 21





[นที]

“มันเป็นไงบ้าง”

[ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ]

“อืม”

[...]

“ขอบใจนะที่ดูแลมัน”

[ก็นั่นมันหน้าที่กูอยู่แล้ว]

“...”

[เดี๋ยวกูต้องวางสายแล้วนะ ถ้าธนูรู้ว่ากูคุยกับมึงอาจจะงอนอีกก็ได้ ไอ้บ้านั่นมันเอาแน่เอานอนไม่ได้เลย]

ผมเผลอหลุดยิ้มกับโทรศัพท์ที่แนบหูผมอยู่ “เข้าใจแล้ว”

[มึงเองก็...รีบเคลียร์ปัญหาให้ได้เร็วๆ ล่ะ]

“...”

[เห็นธนูมันเงียบๆ แต่กูเชื่อเต็มร้อยว่าแม่งก็ลุ้นเรื่องนี้เหมือนกัน]

“อืม...กูจะรีบจัดการ”

มือของผมกดวางสาย...พร้อมกับความกดดันที่เริ่มถาโถมเข้ามา

แม่งเอ๊ย...ผมหันหลังกลับไม่ได้แล้ว

“เป็นไงบ้างวะสุชาติ” ผมหันไปหาผู้ช่วยที่เพิ่งวางโทรศัพท์เช่นเดียวกัน

“ทุกคนเริ่มทำตามแผนแล้วครับคุณนที” สุชาติส่งเสียงตอบกลับมาอย่างหนักแน่น

ผมอยู่ในออฟฟิศของตัวเองที่ธนูมาเมื่อไม่กี่วันก่อน...หลังจากที่คิดจะจัดการตัวบิ๊กอย่างไอ้แพงแทนที่จะจัดการตัวเล็กอย่างไอ้พีมที่ถูกคุ้มกันหนาแน่น ผมก็เริ่มดำเนินการด้วยแผนที่ผมคิดว่าน่าจะโฉดชั่วระดับหนึ่ง แต่ก็นั่นแหละครับ...พวกนั้นแม่งอยากมาทำรุนแรงกับน้องชายของผมทำไมล่ะ

“คุณนที...พร้อมใช่มั้ยครับ”

“คอยรายงานมาเรื่อยๆ ก็แล้วกัน”

ที่จริง...ผมแม่งไม่พร้อมห่าอะไรเลย

หลังจากที่สุชาติเดินออกไปจากออฟฟิศ ผมก็ได้เปิดหน้าจอขึ้นพร้อมกับกูเกิ้ลชื่อไอ้แพง...ชื่อจริงมันชื่อว่าภัทรภพ การันต์วิสุทธิ์ และพอพิมพ์แต่นามสกุลของมันในช่องเสิร์ช ธุรกิจของครอบครัวมันก็จะโผล่ขึ้นมาเรียงกันเป็นหางว่าว

มีทั้งธุรกิจสีขาวและธุรกิจสีดำ...

แน่นอนว่าอย่างหลังคงไม่ได้ถูกสิ่งที่อยู่ในเว็บไซต์ต่างๆ พูดถึงอย่างโจ่งแจ้งนัก ไอ้แพงมันเป็นมืออาชีพกว่าผมอีก อะไรก็ตามที่ทำให้ครอบครัวมันเสื่อมเสีย มันก็จะรีบสั่งคนไปจัดการทันทีไม่ว่าจะด้วยเงินทองหรือว่ากำลังก็ตาม

อายุของมันเพิ่งจะยี่สิบหก...แต่มันก็คร่ำหวอดในวงการนี้มานาน สั่งสมชื่อเสียงด้านธุรกิจผนึกกับความโหด ทั้งๆ ที่หน้าตาของมันแม่งสวนทางกับทุกสิ่งทุกอย่างที่มันครอบครองอยู่

หน้ามันไม่เหมือนมาเฟียเลยสักนิด...

ผมกดรูปของมันขยายใหญ่ขึ้นเต็มจอ...ทุกครั้งที่ผมเห็นผมก็คิดเช่นเดิมทุกครั้ง หากมันไม่ใช่มาเฟีย ไม่ได้ครอบครองธุรกิจน้อยใหญ่ที่เป็นคู่แข่ง ผมคงทำทุกวิถีทางเพื่อลากมันขึ้นเตียงไปแล้ว

ยิ่งคิดผมก็ยิ่งถอนหายใจ...เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมจะทำในคืนนี้ มันเป็นสิ่งที่ผมหลีกเลี่ยงมานาน แต่ดูเหมือนคืนนี้ผมจะเลี่ยงมันไม่ได้ซะแล้วล่ะครับ

ในเมื่อคิดเอาไว้ว่าจะเป็นคนเหี้ย...ก็ต้องเป็นคนเหี้ยให้ถึงที่สุด







ในที่สุดก็ถึงเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ

รถของผมมาจอดหน้าบริเวณสถานบันเทิงถิ่นของไอ้แพง ตอนนี้พวกนักเที่ยวเริ่มทะยอยออกมาจากร้านเนื่องจากผับใกล้จะปิด...ผมแอบเห็นพวกนายแบบที่สุชาติเตรียมไว้เดินออกมาเช่นเดียวกัน มีหลายต่อหลายคนที่ไม่ได้ถูกไอ้แพงเลือก ซึ่งผมเองก็เข้าใจ

มันชื่อแพง...สเป็กมันก็คงต้องดูแพงสมชื่อ

ครับ...ไม่ว่ามันจะเป็นมาเฟียบ้างานแค่ไหน แต่ไอ้บ้านั่นมันก็คือผู้ชาย ยังไงมันก็ต้องเสพสุขกับใครสักคนบนเตียงอยู่วันยังค่ำ ซึ่งเรื่องนี้สุชาติได้ทำการสืบมาให้ผมเรียบร้อยแล้ว...คนที่แพงมันเลือกมักจะเป็นนายแบบที่หน้าหล่อชนิดที่ว่าค่าตัวแพงจัดหรือไม่ก็เป็นคนที่กำลังอยู่ในกระแส

ไอ้หนุ่มพวกนั้นแม่งก็ไม่ค่อยจะเกี่ยง ในเมื่อแพงเลือกพวกมันก็สนองตามที่แพงมันเสนอ บางคนก็ไม่รับค่าตัวเพราะถูกตาต้องใจแพงโดยส่วนตัว  และที่เด็ดไปกว่านั้น...คือมีบางคนในนั้นเข้าไปเสนอตัวกับไอ้แพงเอง โดยที่ไม่ได้คำนึงว่าคนอย่างมันมีการ์ดอยู่ด้วยตลอดเวลา

ฟังดูอันตรายเป็นบ้าใช่มั้ยครับ...

เหมือนผมกำลังจะเล่นกับไฟยังไงก็ไม่รู้

[ได้เรื่องแล้วครับ] สุชาติโทรเข้าโทรศัพท์ของผม [คุณแพงเลือกแล้ว...ทั้งคู่กำลังจะไปต่อในอีกไม่ถึงยี่สิบนาที]

“มันเมามากมั้ย” ผมถาม

[ถือว่าเดินเซอยู่พอสมควรครับ]

“งั้นก็ดี”

[...]

“กูจะออกไปแล้ว”

[ครับคุณนที]

“เช็กให้ดี อย่าให้คนของมันสงสัย”

[ทราบแล้วครับ]

ผมรู้สึกตื่นเต้นจนคุมไม่อยู่...สิ่งที่ผมกำลังจะทำนั้นอาจจะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปเลยก็ได้หากไอ้แพงมันเอาเรื่อง ถึงแม้ว่าผมจะเตรียมการเรื่องนั้นไว้แล้วก็เถอะ แต่ผมก็อดหวั่นใจไม่ได้อยู่ดี

เอาวะ...เพื่อน้อง เพื่อน้อง ท่องไว้ว่าเพื่อน้อง!

“มึงยังไม่เลิกยุ่งกับไอ้คุณนทีนั่นอีกเหรอวะ” ตอนที่ผมลงจากรถแล้วกำลังจะเดินไปข้างหน้า...ผมก็ได้ยินเสียงบทสนทนาของคนสองสามคนลอยมา

ผมจำเป็นต้องหยุดฟังเพราะผมได้ยินชื่อของตัวเอง...

“คนเหี้ยก็ต้องได้เจอเรื่องเหี้ยๆ มันเป็นสิ่งที่ถูกแล้ว”

เสียงพีม...นี่หว่า

ไอ้เหี้ย ขนหัวลุกเลยว่ะ ผมต้องรีบหลบซ่อนตัวเพราะกลัวเสียแผนทุกอย่างที่วางเอาไว้

“พี่แพงไม่บ่นมึงแย่เหรอวะ”

“บ่นไปกูก็ไม่สนใจ...พี่มันตามใจกูอยู่แล้ว”

“ไม่รู้ดิวะพีม มึงแค่นอนกับคุณนทีเขาแค่คืนเดียวเองนะเว้ย มึงทำเหมือนมึงคบกับเขาเป็นสิบปีแล้วมึงก็โดนพี่เขาเท”

“มึงแม่งไม่เข้าใจ”


“...”

“มันนอนกับกู วันต่อมามันก็นอนกับคนที่กูกำลังจะไปจีบ ยัง...เท่านั้นยังไม่พอ”

“...” ผมไม่กล้าแม้แต่ที่จะฟังต่อ

“มันก็ยังเคยนอนกับแฟนเก่ากูด้วย...แทบจะทุกคน”

โฮลี่ชิท...

กูจะรู้มั้ยวะว่าใครเคยเป็นของมึงหรือใครกำลังจะเป็นของมึงน่ะหา ไอ้เด็กเวรนี่ ไม่มีใครเคยบอกอะไรกูเลย!

ผมเกาหัวแกรกๆ นึกเสียใจที่ตัวเองหิ้วเด็กที่อยู่ในแวดวงเดียวกันหรือรู้จักกันไปนอนด้วย ผมควรจะทำการบ้านให้หนักหรือซักประวัติก่อนว่าคนพวกนั้นรู้จักกับไอ้พีม...ไอ้เด็กเจ้าคิดเจ้าแค้นที่ผูกใจเจ็บหรือเปล่า

ผมกัดฟันกรอดตอนที่พีมกับเพื่อนๆ ของมันเดินผ่านรถของผมไป...โชคดีที่มันจำรถของผมไม่ได้ ฉะนั้นแผนเดิมของผมก็จะยังคงดำเนินต่อไป

ทีแรกผมกะจะไปคุยกับไอ้พีมตรงๆ แต่หลังจากที่มันเดินผ่านผมไป ผมก็เห็นคนของไอ้แพงเดินตามไอ้พีมอยู่เต็มไปหมดราวกับมันเป็นศุลต่านที่เป็นแขกบ้านแขกเมืองของเมืองไทย...แถมยังเยอะเป็นโขยงชนิดที่ว่าขืนผมเข้าไป ผมก็คงตายหยังเขียดลูกเดียว

ยิ่งเห็นผมก็ยิ่งรู้สึกขุ่นเคืองในตัวไอ้แพง...มากขึ้นและก็มากขึ้น

เรื่องของกูกับน้องมึง...มึงมาเสือกทำเชี่ยอะไร

ผมกลืนความโมโหหัวร้อนลงไป ก่อนจะก้าวเข้าไปยังสถานที่ที่สุชาติกับคนของผมได้เตรียมเอาไว้

สถานที่ที่ผมจะเชือดไอ้แพง...ในแบบของผม








ห้อง 717

ไม่รู้ว่าเลขห้องเป็นเลขมงคลหรือเปล่า แต่ผมหันหลังกลับไม่ได้แล้วล่ะครับ...ตอนนี้ผมกำลังรออยู่ในความมืด คอยให้นายแบบที่ผมจ้างลากตัวไอ้แพงให้เข้ามาอยู่ในห้อง ก่อนที่ผมจะ...ทำการบางอย่างเพื่อให้แพงมันยอมถอนกำลังดูแลน้องมันหรือไม่ก็ตบหัวสั่งสอนน้องมันสักเปรี้ยงสองเปรี้ยง ไม่ใช่สปอยล์จนน้องนิสัยเสียแบบนี้

“พี่แพงใจเย็นๆ สิครับ”

มาแล้ว...

ผมได้ยินเสียงคนหมุนลูกบิดประตู...จากนั้นก็เห็นเงาของคนสองคนที่กำลังกอดกันและนัวเนียกัน นายแบบที่ผมจ้างมองเห็นผมแล้ว...มันกำลังส่งสายตาให้ผมว่ามันกำลังจะส่งคนคนนี้ให้ผมรับช่วงต่อ

“จะถึงเตียงแล้ว”

นายแบบคนนั้นยังคงเล่นบทที่มันได้รับคำสั่งต่อไป...

“กู...ไม่ไหวแล้ว”

แพงมันเซ...ผมจึงต้องรับตัวของมันต่อจากนายแบบ มันคงเมาหนักมากซะจนไม่รู้ว่ามันได้ถูกผมจับตัวเอาไว้ ไม่ใช่นายแบบที่มันหวังจะได้แอ้มในคืนนี้

ถึงคราวซวยของมึงแล้วล่ะ...

“ทำไมมึงตัวหนาขึ้นวะ”

มันโวยวาย...คล้ายกับเด็กวัยรุ่นที่ฮอร์โมนพุ่งพล่าน

นายแบบคนนั้นออกไปแล้ว...ในห้อง 717 แห่งนี้จึงเหลือแค่ผมกับไอ้แพงสองคน

ให้ตายสิวะ...นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมคุ้นเคยเลยสักนิด

“มึง...” ผมไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง แพงมันรู้จักผม ผมเองก็รู้จักมัน...เรารับรู้ตัวตนของกันและกัน แต่เราสองคนไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่คำเดียว

“ไม่ต้องพูด”

“...”

“พูดมาก...เสียเวลา น่ารำคาญ”

หา...นี่ผมพยายามจะทำทุกอย่างให้มันดูถูกต้องมากขึ้นแล้วนะ แต่ไอ้บ้าที่อยู่ในอ้อมกอดผมนี่กลับรีบเร่ง พร้อมที่จะกระทำการอย่างว่าบนเตียงเพียงอย่างเดียวโดยไม่นึกเอะใจอะไรเลย

“กูคิดว่า...”

แพงผลักผมลงไปบนเตียง แสงสลัวที่อยู่ในห้องทำให้ผมมองเห็นหน้ามันไม่ค่อยชัด...แต่มันก็ยังหน้าตาน่ารัก ไม่เหมาะกับคำว่ามาเฟียเหมือนเดิม

แถมมันยังดูน่ารักมากขึ้นกว่าเก่า...โดยเฉพาะตอนที่มันต้องการจนแทบคลั่งให้ผมเห็นแบบนี้

มันไม่เหลือเค้าของความโหดเหลืออยู่แม้แต่นิดเดียว

“จูบได้ใช่มั้ย”

มือของมันเริ่มวุ่นวายกับเสื้อนอกของผม...มันพยายามจะกระชากเสื้อนอกของผมทิ้งไป

“...”

“ว่าไง...จูบได้หรือเปล่า”

อะไรกัน...เวลามันมีอะไรกับคนอื่นมันไม่ค่อยได้จูบหรือไง

...แม่งอ่อนว่ะ

“จูบได้” ผมกลืนน้ำลาย...พยายามคิดถึงเหตุผลต่างๆ นานาว่าผมควรหยุดทุกอย่างไว้ตรงนี้ แล้วพูดคุยกับไอ้แพงให้เป็นเรื่องเป็นราว

อย่างน้อยก็ต้องมีการข่มขู่กันเกิดขึ้นก่อนสิวะ ไม่ใช่เจอกันปุ๊บแล้วได้กันปั๊บแบบนี้น่ะ

แต่ไอ้แพง...กลับมีใจที่ไม่ตรงกันกับผม

มันดึงใบหน้าผมเข้าไปจูบ...แถมยังสอดลิ้นเข้ามาตักตวงความหวานในโพรงปากของผม ผมถลึงตาในความมืด มองไม่เห็นและคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ
 
มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ

ถ้ามันรู้ว่าจริงๆ แล้วผมเป็นใคร...มันจะหยุดอยู่แค่นี้มั้ย

ผมผลักมันออกไป...ไม่อยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันเตลิดไปไกลโดยที่มันยังไม่รู้ความจริง ถึงแม้ว่าเหตุการณ์ทุกอย่างในตอนนี้มันจะเข้าทางผมไปหมดก็เถอะ แต่ผมก็อดรู้สึกแปลกๆ กับมันไม่ได้

เหมือนผมกำลังเอาเปรียบมันอยู่...

“ทำไมผลักล่ะ” ไอ้แพงส่งเสียงกระเง้ากระงอด “ไหนบอกจูบได้...แต่ทำไมดูไม่ค่อยชอบ”

มึงก็จูบดี...แต่...

“กูไม่ใช่คนที่มึงคิดนะ” ผมพูดหยั่งเชิงไปก่อน ถึงแม้ว่าจะมีส่วนหนึ่งในใจผมที่บอกว่าผมไม่ควรจะพูดแบบนั้นออกไปก็ตาม

“งั้นเหรอ” แพงเลิกคิ้ว...ก่อนที่มันจะพุ่งเข้ามาจูบผม...อีกรอบ

ให้ตายสิวะ...

กูเตือนแล้วมึงแล้วนะ...

ผมยอมรับว่าผมเคลิ้ม...กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับกลิ่นตัวของไอ้แพงทำเอาผมมึนไปหมด แม้ว่าในใจจะรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่นี่มันก็เกินขีดจำกัดความอดทนของผมไปแล้ว

บรรยากาศเป็นใจ อีกทั้งคนตรงหน้ายังมีความต้องการจนล้นเอ่อ คล้ายกับว่าขาดเรื่องบนเตียงเช่นนี้มานาน พอมีคนมากดเปิดสวิตช์เพียงนิดเดียวก็ตื่นตัว...พร้อมจะไปต่อจนสุดปลายทาง

ผม...ผมแม่งเริ่มไม่มีสติแล้ว

เอาไงดีวะ

ราวกับว่าไอ้แพงมันรู้ว่ามีคำถามในใจผม...มันพลิกให้ผมคร่อมร่างมันอยู่ด้านบน รั้งศีรษะของผมให้โน้มเข้าไปจูบดูดดื่มกับมันอีกครั้งหนึ่ง อีกทั้งมือมันยังซน...พยายามปลดเปลื้องอาภรณ์ของผมให้รีบหลุดหายไปไม่ให้เกะกะ

มึง...เรียกร้องเองนะ

มันเป็นไปตามแผนหมดทุกอย่างจนผมงง...แล้วผมก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิดและมองว่านี่เป็นเรื่องที่ไม่สมควรเกิดมากแค่ไหนก็ตาม แต่ท้ายที่สุด...ผมก็เริ่มอดรนทนไม่ไหว

นานๆ ทีจะมีโอกาสได้มีคู่นอนเป็นมาเฟียที่อยู่ระดับเหนือกว่า...แม่งก็ถือว่าเป็นกำไรชีวิตอย่างหนึ่งเหมือนกันนะ

หลังจากวินาทีนั้นผมก็โยนทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไป สิ่งเดียวที่ผมคิดอยู่ในสมองนั่นก็คือปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไป

ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ...ไอ้แพงทำเอาผมหลงใหลมัวเมา จากที่คิดๆ ว่าอาจจะต้องทำไปจบๆ แต่แพงมันกลับครวญครางวอนขอ อ้อนให้ผมจัดให้ตามที่มันต้องการจนผมเผลอไผล ทำในสิ่งที่เกินกว่าที่คิดไว้

มัน...ทั้งวาบหวามทั้งสุขสม

มันเป็นคู่นอนที่ผมไม่คิดว่าตัวเองจะลงเอยกับมันหลายๆ รอบแบบนี้ ไม่คิดว่าผมจะไม่สามารถหยุดตัวเอง แล้วก็ปล่อยให้อารมณ์ของผมพุ่งทะยานจนกู่ไม่กลับ...ผมหยุดไม่ได้ ผมไม่สามารถห้ามไม่ให้ตัวเองจัดการคนที่อยู่ใต้ร่าง ให้มันเลิกร้องครวญคราง ส่งเสียงว่ามันอยากได้ผม...อีกครั้ง อีกครั้ง และก็อีกครั้ง

ผมแม่งหยุดไม่ได้...แล้วผมก็ไม่คิดอยากจะหยุดด้วย

ภารกิจในคืนนั้นของผม...ใช้เวลานานมากกว่าที่คิด แปลกแต่จริงที่ผมยินดีให้มันเป็นแบบนั้น...

วิธีสลับคู่นอนแบบนี้คุ้นๆ มั้ยครับ เชื่อว่าคุณคนอ่านคงจำได้นะ

ครับ...ผมก็อปวิธีนี้มาจากไอ้ธนู น้องชายของผม










[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 20 _ p. 27 _ 0 1 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 03-07-2018 02:33:12

“ตื่น”

“...”

“-วย ตื่นเดี๋ยวนี้!”

“โอ๊ย!”

นี่ผมถูกถีบเหรอ

ผมตื่นขึ้นมาในสภาพที่ล่อนจ้อน คนที่ถีบผมไม่ใช่ใครอื่น...มันคือไอ้แพง มนุษย์ที่กำลังโกรธหน้าดำหน้าแดงอยู่ในห้อง

“ทำไมเป็นมึง!” แพงมันโวยวายพร้อมกำหมัดแน่น ดูจากทรงแล้ว...ถ้าผมไม่รีบตอบมันภายในห้าวินาทีนี้ล่ะก็...มันต้องเข้ามากระทืบผมให้แหลกคาตีนมันแน่ๆ

ผมรีบคว้าเสื้อกับกางเกงมาใส่แบบลวกๆ

“บอกมา ไอ้เวร!” มันเสียงดังจนผมทำหน้าเหยเกเพราะผมรำคาญ

“คุ้นๆ หน้ามั้ยล่ะ” ผมพูดเสียงนิ่ม “กูคือนที”

“รู้!”

“เลิกโวยวายสักที”

“มึง”

“...”

“โว้ย เหี้ยเอ๊ย มึงตาย!” แพงพุ่งเข้ามาใส่ผมจนผมต้องคว้าตัวมันมารัดไว้แน่นคล้ายกับกอด “ปล่อย”

“กูถามมึงแล้วตั้งหลายรอบ แต่มึงก็ยืนยัน...จะเอาๆ อยู่นั่น”

“ไม่จริง”

“ทำไม...ผิดหวังที่กูไม่ใช่นายแบบคนนั้นหรือไง”

“ไม่ใช่”

“...”

“ทำไมต้องเป็นมึง...คนที่น้องกูชอบ”

แพงมันเป็นคนพูดเข้าประเด็นเอง...ฉะนั้นผมจึงไม่จำเป็นที่จะต้องชักแม่น้ำทั้งห้าก่อนที่จะเอ่ยถึงเรื่องนี้

“น้องมึงเป็นคนบังคับให้กูทำแบบนี้เอง ไม่สิ...มึงต่างหากที่บังคับกู” ผมผลักมันให้ล้มลงไปนอนบนเตียง มันมองผมด้วยนัยน์ตาแข็งกร้าว ท่าทางผมจะทำมันโมโหจนเลือดขึ้นหน้า “มึงกันกูทุกทางไม่ให้กูเข้าหาน้องมึง...กูจัดการน้องมึงไม่ได้เพราะมึงเสือก”

“แล้วมันเกี่ยวเหี้ยไรกับเรื่องนี้วะ”

“หึ” ผมหัวเราะในลำคอ “ไอ้พีมมันโกรธทุกคนที่นอนกับกู ฝังใจเจ็บจนต้องมาระบายกับกู...มึงลองคิดดูว่าถ้ามันรู้ว่าพี่มันเองก็เป็นหนึ่งในคนที่มันจะต้องโกรธ...มันจะเป็นยังไง”

“เชี่ย” แพงพึมพำพร้อมกับคิดไปตามคำพูดผม ผมเชื่อว่ามันคงรู้ข้อมูลเรื่องนี้มามากพอสมควรเหมือนกัน มันถึงได้เข้าใจทุกอย่างชัดเจนง่ายขนาดนั้น “มึงก็เลยใช้วิธีชั่วๆ มานอนกับกูงั้นเหรอ”

“ก็ไม่ชั่วเท่าไหร่นะ” ผมลอยหน้าลอยตา “มึงไม่มีสติเอง”

“-วย!”

ผมต้องผลักมันลงไปบนเตียงอีกรอบเพราะคนคนนี้แม่งเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตากะพุ่งเข้ามาทำร้ายผมอย่างเดียว

“กูไม่ชอบทุกอย่างที่น้องมึงทำกับน้องกู หากมันมีเรื่องกับกู มันก็ควรจะจัดการกู ไม่ใช่ลากคนอื่นมาเกี่ยว” ผมตวาด “ส่วนมึงที่เป็นพี่...มึงไม่ควรยกหางน้องตัวเอง เข้าข้างน้องทุกครั้งที่มันทำผิด มันเกือบจะทำน้องชายกูเจ็บจนนอนโรง’บาล มึงก็ยังจะช่วยน้อง ไม่ยอมให้กูเข้าใกล้น้องมึงอีก”

“...”

“แล้วเมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะจบ”

มันไม่ยอมให้ผมเข้าไปเคลียร์หรือจัดการอะไรกับน้องมันทั้งสิ้น มาเฟียที่เต็มไปด้วยอำนาจอย่างมันเอาแต่ขวางทางผมทุกอย่างจนผมจนปัญญา ต้องมาใช้เรื่องนี้เพื่อบีบบังคับมัน

“กูไม่ยอมให้มึงเข้าใกล้น้องกูหรอก” แพงกัดฟันพูด

มันคือมือวางอันดับหนึ่งด้านการสปอยล์น้อง...ขนาดผมยังต้องคารวะ เอ๊ะ หรือผมไม่เคยสปอยล์ธนูวะ...แต่ไอ้รถพวกนั้นที่ผมยกให้มันคือรถใหม่เอี่ยมอ่องไม่เคยผ่านการใช้งานทั้งนั้นเลยนะ...

แน่นอนว่าเรื่องนี้ธนูแม่งไม่รู้...

ผมรู้อยู่แล้วว่าแพงมันต้องพูดแบบนี้ “งั้นมึงก็ช่วยสั่งสอนน้องมึง...คุมน้องมึง”

“ทำไมกูต้องทำ!”

“เพราะกูมีหลักฐานว่ากูนอนกับมึงนี่ไง”

แพงช็อกจนหน้าถอดสี... “มึงมันเหี้ย ไอ้ห่านที”

“กูเป็นนักธุรกิจ”

“ฟายเอ๊ย”

“...”

“มึงถ่ายคลิปเหรอ”

“กูไม่ได้โรคจิตขนาดนั้น” ผมหรี่ตามองมัน “ก็แค่รูป...”

“รูปกูเปลือย?”

“โว้ย นี่มึงอยากเห็นใช่มั้ย” ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูป ซึ่งเป็นรูปที่ผมถ่ายเซลฟี่คู่กับมันตอนมันหลับ...เราทั้งคู่เปลือยท่อนบนกันอยู่

ไอ้แพงเอื้อมมือขึ้นมาหมายจะคว้าโทรศัพท์ของผม แต่ผมมือไวกว่ามันเยอะ

อย่างที่ผมบอก...ไอ้แพงมันมีรูปร่างหน้าตาที่มีคุณสมบัติตรงข้ามกับคำว่ามาเฟียทุกอย่าง มันสู้แรงผมไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว ไม่รู้ว่าแม่งเป็นมาเฟียใหญ่ได้ยังไง

“ถ้ามึงไม่คุมน้องมึง...กูส่งรูปนี้ให้ไอ้พีมแน่”

“มึงนี่มัน...” ผมเห็นแพงมันกำหมัดแน่น...มันโกรธจนตัวสั่น อาจจะทั้งอับอายทั้งเสียหน้าอยู่ก็เป็นได้

“มึงบังคับให้กูต้องทำแบบนี้เอง”

“หึ”

“...”

“ก็มึงไก่อ่อนไงวะ แค่นี้ก็จัดการไม่ได้...” มันทำเป็นยิ้มมุมปาก “แค่ผ่านด่านการ์ดกูไปคุยกับไอ้พีม...มึงยังทำไม่ได้เลย”

คำพูดของมันทำเอาผมของขึ้น...ผมรีบจับใบหน้าของมันแล้วบีบจนปากเล็กๆ ของมันพูดไม่ได้อีกต่อไป

“ถ้ากูไก่อ่อนจริง มึงจะขอให้กูซ้ำหลายๆ รอบทำไมวะ”

มันถลึงตามองผม...

“มึงจะร้องขอให้มึงทำมึงอีกทำไม”

“ไอ้เหี้ย มึงต้องตาย!” ไอ้แพงที่นั่งอยู่บนเตียงชกหน้าท้องผมเต็มแรงจนผมตัวงอ “กูจะฆ่ามึง”

มันจะเข้ามาฆ่าผมจริงๆ ด้วย...ผมต้องจับตัวมันเอาไว้เพราะกลัวว่ามันจะทำร้ายร่างกายผมให้แหลกคาตีน

ผมทำมาเฟียโกรธเข้าให้แล้ว...มาเฟียน่ารักที่โกรธแล้วเหมือนแมว ไม่เห็นจะน่ากลัวห่าไรเลย

“ถ้ากูคิดจะคุยกับน้องมึงจริงๆ กูทำได้ตั้งนานแล้ว แต่มึงดันเอาตัวเองมาเอี่ยว แสดงออกอย่างเต็มที่ว่าถ้ากูยุ่ง...มึงก็คงจะเข้ามาถล่มของๆ กู...ตั้งตัวเป็นศัตรูกับกู”

“...”

“คิดว่ากูไม่คิดถึงเรื่องนี้เหรอ”

ที่ผ่านมาผมกับมันไม่เคยทำธุรกิจล้ำเส้นกันมาก่อนถึงแม้ว่าจะทำสถานบันเทิงคล้ายๆ กัน มีเพียงแต่เรื่องของไอ้พีมเท่านั้นที่ทำให้เราสองคนต้องมาข้องเกี่ยวกัน ซึ่งผมมองว่าหากผมเข้าไปยุ่งกับน้องมันเต็มตัวโดยที่มันจัดเต็มกับการดูแลน้องมันขนาดนี้ ยังไงแม่งก็จะเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างในการตั้งตัวเป็นคู่แข่ง...ลอบหาโอกาสมาทำร้ายร้านของผมทีละนิดๆ ค่อยๆ วางยาพิษให้ร้านของผมเกิดความเสียหาย แล้วลูกค้าคนอื่นๆ จะได้ไปเที่ยวย่านของมันแทน

ผมทำธุรกิจมาตั้งแต่อายุสิบเจ็ด...ทำไมผมจะไม่รู้สันดานของไอ้แพง

“กูแค่อยากให้มึงกับกูต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิม”

อีกนิดไอ้แพงก็จะถ่มน้ำลายดูถูกผมอยู่แล้ว...

“สิ่งที่กูต้องการคือมึงต้องคุมน้องมึงให้อยู่ เลิกยุ่งกับน้องชายกูอีก ถ้าไม่เลิก...” ผมก้มหน้าก้มตาลงไปหาไอ้แพงที่ดิ้นพล่าน “พี่มันอย่างมึงจะเป็นคนซวย...ไม่ใช่มัน”

“ไอ้นที...ไอ้เหี้ย”

“...”

“ชาตินี้มึงต้องตายด้วยตีนของกู จำคำพูดกูไว้!”

ผมปล่อยตัวมันด้วยการผลักลงไปบนเตียงอีกครั้ง ไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อนอกของตัวเองขึ้นมาแล้วยิ้มมุมปากส่งให้อีกฝ่าย
 
ดูจากสีหน้าและแววตาแล้ว...มันคงจะยิ้มตอบผมอยู่หรอก...








ผมยังเดินไม่ถึงรถ...ก็มีใครคนหนึ่งคว้าไหล่ของผมแล้วซัดเปรี้ยงจนผมเกือบล้มลงไปกอง

สุชาติกับลูกน้องผมวิ่งเข้ามาช่วยผมได้อย่างรวดเร็ว ลูกน้องผมจับคนที่เข้ามาลอบประทุษร้ายผม...ดูจากหน้าดีๆ คนคนนี้น่าจะเป็นลูกน้องหน้าหล่อของแพง

มันโกรธจนคิดอยากจะฆ่าผมทางสายตา...

ผมประหลาดใจที่มันมาเพียงคนเดียวทั้งๆ ที่รู้ดีว่าบริเวณนี้มีคนของผมอยู่เต็มไปหมด

“เอาไงดีครับคุณนที”

ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะต้องมาจัดการสิ่งยิบย่อยแบบนี้

“แค่สั่งสอนพอ” ผมบอกสุชาติ...ก่อนจะเดินไปที่รถตัวเอง ทิ้งให้คนของผมได้จัดการกับลูกน้องของไอ้แพงตามคำสั่ง

หลังจากที่ได้นั่งคนเดียวบนรถของตัวเอง...ผมก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าผมไม่ได้ยินดีกับสิ่งที่ผมเพิ่งจะทำไปเท่าไหร่นัก มันไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของผม...เป็นวิธีที่เจ้าเล่ห์และแยบยลเกินกว่าที่จะมีอยู่ในความคิดของผม แต่จะให้ผมทำยังไง ผมต้องการจบเรื่องยุ่งอีรุงตุงนังพวกนี้สักที

แค่อยากให้ธนูมันได้ใช้ชีวิตอย่างสบายใจ...

โทรศัพท์ของผมกดโทรออกไปหาพีม...มันไม่ค่อยรับสายผมเพราะคงอยากกวนประสาทให้ผมโมโหจนเส้นเลือดในสมองแตก แต่ทว่าคราวนี้...มันกลับรับสายผมโดยง่าย

[มีเหี้ยไร]

“ถ้ายุ่งกับน้องกูอีก...มึงตายแน่”

[ฟังดูน่ากลัวจังเลย...]

“ระวังร้านของพวกมึงเอาไว้ให้ดีๆ”

[หา]

ผมกดวางสายพร้อมกับทำหน้าบึ้งใส่โทรศัพท์...เด็กมันก็คือเด็ก คิดจะทำอะไรก็ไม่ค่อยคิดถึงผลที่ตามมาเท่าไหร่นักหรอก

แค่นี้ก็น่าจะพอขู่ให้ไอ้พีมสงบลงไปได้ จากนั้นก็แค่รอ...รอให้ไอ้แพงมันจัดการควบคุมน้องตัวเอง

แบบนี้ก็น่าจะเพียงพอสำหรับการที่จะให้ไอ้พวกบ้านนี้เลิกยุ่งกับไอ้ธนูสักที










เช้าตรู่ของวันหลังจากเหตุการณ์นั้น...ผมพาตัวเองมายังร้านแบล็คแพ็ค ร้านที่ธนูมันรักนักรักหนา

คนแรกที่เห็นผมคือเพื่อนๆ ของมัน...ทุกคนนอนอยู่ข้างล่างกันตอนที่ผมมาถึง ทันทีที่รู้ว่าผมมาเยือน พวกนั้นก็หลับไม่ลง แถมยังรีบบอกผมอีกว่าธนูมันไปนอนอยู่บ้านรบ ช่วงนี้มันไปๆ กลับๆ บ้านของรบกับร้าน...เพราะมันบอกกับเพื่อนว่าไปนอนบ้านรบเหมือนได้พักร่างกายจริงจัง

ก็ใครใช้ให้มันเอาบ้านมันกับที่ทำงานมารวมกันแบบนี้...มาอยู่ร้านก็ต้องเหมือนทำงานตลอดเวลาน่ะสิวะ

มันเป็นความผิดผมเองที่ไม่ได้สอนเรื่องทำธุรกิจใดๆ ให้น้องมันเลย แต่ก็นั่นแหละ...ผมกับมันมัวแต่เหนื่อยกับการเล่นเกมพี่น้องเกลียดกันอยู่ ไม่มีเวลามาใส่ใจรายละเอียดเรื่องพวกนี้หรอก

“ก้อง กูชงกาแฟให้” ไอ้เด็กที่ชื่อการ์ดที่ผมมองว่ามันหน้าตาน่ารักยื่นแก้วกาแฟร้อนส่งให้เพื่อนไอ้ธนูที่ชื่อว่าก้อง ไอ้นี่มันชอบแยกเขี้ยวใส่ผมบ่อยๆ กิตติศัพท์ของมันนั้นผมรู้ว่าเกี่ยวกับเป็นมือเป็นตีนให้ไอ้ธนู พูดง่ายๆ ก็คือเป็นฝ่ายใช้ดกำลัง

ส่วนไอ้เด็กการ์ดนี่เป็นฝ่ายใช้สมอง...

“ชงให้ทำไม”

“อ้าว”

“...”

“มันไม่ใช่หน้าที่แฟนหรอกเหรอวะ”

ผมถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองหลังจากได้ยินประโยคนั้น...เชี่ย เป็นแฟนกันงั้นเหรอ

“มัน...” ไอ้ก้องดูสับสนมึนงงเป็นอย่างมาก “หากไม่ได้อยู่ต่อหน้าไอ้ธนูกับไอ้รบ...มึงไม่ต้องแกล้งทำตัวเป็นแฟนก็ได้”

“กูอยากดีกับมึงให้มาก มึงคือคนที่ใจดี ตอบรับการขอความช่วยเหลือจากกู ไม่เหมือนไอ้เหี้ยสองตัวนี่”

ไอ้ยุกับไอ้โฮมสะดุ้ง...แต่ก็ทำเป็นลอยหน้าลอยตา ทำงานเตรียมร้านของมันต่อไป

“มึงไม่ดื่มเหรอ” การ์ดยังคงถือแก้วกาแฟอยู่

“มึงชงเองหรือว่าไอ้ยุเป็นคนชง”

“กูชงสิ”

“มันจะอร่อยเหรอวะ”

“-วยก้อง งั้นกูเทให้พื้นดินมันแดกก็ได้”

“โว้ย ขี้งอนจังวะ เอามานี่” ในที่สุดไอ้ก้องก็คว้ากาแฟร้อนจากมือการ์ดไปถือ จากนั้นมันก็เดินเลี่ยงไปราวกับว่าต้องการจะดื่มโดยไม่ให้ไอ้การ์ดมันเห็น

เด็กพวกนี้นี่มันยังไงกันนะ...

เพิ่งสังเกตว่าพวกมันมีท่าทีสบายๆ กับผม...ไม่หลงเหลือแววตาแห่งความเกลียดชังหรือความหวาดระแวงหลงเหลืออยู่ เชื่อว่าไม่รบก็ธนูที่เป็นฝ่ายเล่าเรื่องราวของผมให้เด็กพวกนี้มันฟัง ซึ่งผมคิดย้อนกลับไปทีไรผมก็รู้สึกอายตัวเองทุกทีไป

...ผมทำห่าอะไรลงไปบ้างเนี่ย สุดท้ายผมก็หวังดีกับน้อง ไม่เคยคิดร้ายอะไรกับมันเลย

ผมก็ต้องการแค่ความสนใจจากมันบ้างก็เท่านั้นเอง

“มึงมาไงเนี่ย” ธนูโผล่เข้ามาในร้านด้วยชุดสบายๆ

“รบไม่ได้มาพร้อมมึงเหรอ” ผมถาม

“ถามถึงแฟนกูเพื่อ?” มันเดินเข้ามานั่งกับผมพร้อมกับส่งเสียงขุ่นเคือง

แค่นี้มึงก็หึงเรอะ!

“กูแค่สงสัยเฉยๆ”

“มันยังไม่ตื่น บอกให้กูออกมาก่อน...ขอบใจนะไอ้โฮม” ท้ายประโยคมันบอกขอบคุณเพื่อนของมันที่เอาอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้มันโดยอัตโนมัติทันทีที่ก้นมันถึงเก้าอี้... “ว่าแต่...มึงมาทำไม”

“ก็มาเจอน้องกู”

“...”

“มาไม่ได้เหรอ”

“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไร”

ไอ้ยุที่อยู่ใกล้ๆ ถึงกับส่งเสียงขำ...ผมกับธนูหันไปมองมัน มันจึงรีบหายตัวไปจากบริเวณใกล้ๆ อย่างไร้ร่องรอย

ท่าทางสบายๆ ของธนูทำเอาผมเบาใจขึ้นมาก แผลที่มันได้จากคนของไอ้พีมก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ราวกับได้ยาดีมาจากรบ...

ผมอดคิดอย่างโล่งใจไม่ได้ว่าถึงแม้ว่าผมจะทำเรื่องเหี้ยมา...แต่ไอ้ธนูมันได้อยู่สุขสบาย แค่นี้มันก็คุ้มกันแล้วกับสิ่งที่ผมทำไป...ไม่ใช่หรือไง

“ร้านมีปัญหาอะไรป่ะวะ” ผมชวนคุย

“ทำไม...หรือมึงกะเสียบ”

“จะบ้าเหรอ”

“...”

“ใกล้เปิดเทอมแล้วนี่ มึงต้องขาดคนแน่ๆ”

“อืม...กำลังคิดเรื่องนี้อยู่พอดี”

ผมทำเป็นคนกาแฟในแก้วของตัวเอง...ก่อนจะพูด “มีกูอยู่...ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอก”

“จะช่วยใช่มั้ย”

“ทำไมจะไม่ช่วย”

“ดี”

“...”

“แต่ร้านนี้เป็นของกูนะ...กูไม่ให้” เสียงของมันเหมือนเสียงตอนที่มันหวงรบกับผมเด๊ะๆ

“ก็ไม่คิดจะเอาอยู่แล้วล่ะ ไอ้น้องเวร”

หลังจากนั้นเราสองคนก็ร่วมนินทาก่นด่าพ่อที่ไม่เอาไหนและก็เอาแต่เที่ยวของพวกเรา...บอกเลยว่าเราเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย ไม่รู้เพราะเราคิดกับพ่อเหมือนกันหรือเปล่า

บทสนทนาระหว่างธนูกับผมเป็นบทสนทนาระหว่างพี่น้องที่เรียบง่าย...ซึ่งผมปรารถนาให้มันเป็นแบบนี้มานานหลายปีแล้ว









to be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 03-07-2018 02:56:48

รอดูผลที่จะได้รับจากการกระทำของนที จะออกหัว หรือ ออกก้อย  o18

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 03-07-2018 03:15:27

แพงควีนมากจริงๆด้วยอะ แซ่บมากกกแม้ไม่มีฉากบรรยาย
พี่นทีแอบน่าสงสารอะ เหมือนโดนบีบให้ต้องทำเรื่องเลวๆ
ทั้งๆที่ตัวเองก้ำม่ได้อยากทำ พอทำไปแล้วก้มารู้สึกผิดอีกก
แต่ก้หด้รางวัลนะ รางวัลของบราคอนอะ
ได้นั่งคุยกับธนูแบบสบายๆอย่างที่หวัง น้องปลอดภัยในระดับนึง
น้องชายมีความสุข เข้ากับน้องได้ดีขึ้น
คู่นทีแดงน่าติดตามมากกค่ะ พีมนิสัยไม่ดีมากๆอยากรู้จะแก้ปัญหาเรื่องพีมยังไง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 03-07-2018 03:24:34

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: zakimi ที่ 03-07-2018 03:51:49

รางวัลbrocon of the year ขอมอบให้แก่ ....แท่นแทแดนแดนแทนแท่น แถนแถ่นแท้นนนนน ....คุณพี่นที   ทุกคนปรบมือ !!!!!!!! :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 03-07-2018 07:13:19

แอบเชียร์ นทีแพง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: soul love ที่ 03-07-2018 07:23:04

ทำไมเราอ่านแล้วลุ้นให้นทีโดนปล้ำนะ
เอ๊ะ!!! นทีก็โดนปล้ำจริงๆนี่นา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: panther ที่ 03-07-2018 07:43:05

พี่นที ควบ2โลดด 3p  ไปเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 03-07-2018 07:50:59

อื้อหือ โคตรหลงน้องเลยอ่ะนที ยอมทำเรื่องไม่ดีๆเพื่อน้องอีก แพงก็ตามใจพีมเกินไปนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 03-07-2018 07:59:45

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 03-07-2018 09:10:45

เหนือธนูมีรบ เหนือนทีก็มีแพงนี้ล่ะจ้าาา
นทีเป็นคนดีจริงๆ โอเคเจ้ยอม ไว้ใจนทีเต็มๆละ

ชอบที่จะสั่งสอนเค้าแต่ก็ยังคิดเรื่องผิดชอบชั่วดี
แพงเอ้ยยยยย ลองมองนทีดูไหมลูก
มีใครเป็นตัวเป็นตนอาจจะเวิร์คกว่าเปลี่ยนทุกวันนา

ประโยคสุดท้ายที่บอกว่านทีต้องตายคาเท้านี่
ก็ยังหวั่นๆใจนะ ว่าจะออกหัวหรือก้อย

แต่อย่าให้ถึงกับฆ่าแกงกันเลยลูก
สยบกันบนเตียงได้ก็พอแล้วมั้งงงงงงง

เอนี่เวย์ รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
ก้องการ์ดกับนทีแพงจะรุดหน้าถึงขนาดไหน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 03-07-2018 09:36:32

ถึงนทีจะไม่อยากทำแต่ก็ทำไปแล้ว แถมยังทำหลายรอบด้วย :impress2: :impress2:
เชียร์นทีแพงนะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: tuuili ที่ 03-07-2018 10:19:57

ชอบก้องการ์ด มานิดๆหน่อยๆ แต่ก็รับรู้ได้ถึงความน่ารักกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 03-07-2018 10:25:47

พี่น้องต้องเหมือนกัลลลล

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 03-07-2018 12:27:05

พีมเด็กจัง คิดง่ายๆ ไม่นึกถึงผลที่ตามมาโดนเอาใจจนเหลิง หวังว่าแพงจะคุมน้องได้นะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 03-07-2018 13:22:57

ชอบคู่พี่นที

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 03-07-2018 14:38:06

รอคู่ นที - แพง  นะ ^^  มาบ่อยๆ นะคะ จุ๊บส์ จุ๊บส์  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 03-07-2018 19:00:56

นทีvsแพง

 :oo1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 03-07-2018 19:13:06

แอบเชียร์นทีกับแพง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 03-07-2018 19:38:15

พี่นทีก็มีความอัลฟาเหมือนกันนะ


//กราบขออภัยที่เผลอไปคิดว่าพี่เหมาะเป็นเมีย 55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 03-07-2018 19:44:48

ลุ้นจ้ะ งานนี้จะออกหัวหรือก้อย เรื่องจะเงียบหรือจะวุ่นวายกว่าเดิม  :katai5:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 03-07-2018 20:29:38

ถ้ารวมกันได้นี่.. โคตรโคตรมาเฟียเลยนะ... นทีแพง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 03-07-2018 20:32:51

มาลุ้นคู่นทีแพงดีกว่า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 03-07-2018 21:21:03

ก็อยากจะเชียร์ #นทีแพง นะ แต่มาสะดุดตรงคุณบอดี้การ์ดหน้าหล่อนี่แหละ เอ๊ะ!? อะไรยังไง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 03-07-2018 21:33:04

โอ้โห พี่นทีนี่ร้ายอ่ะ ถึงไม่อยากทำ แต่ก็ทำเพื่อน้องชายอะเนาะ ชอบโมเม้นท์ที่พี่น้องเค้านั่งคุยกันจังเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-07-2018 22:31:53

ได้กันไปอี๊ก ปรองดองกันไปเลยก็ดีนะ ทำไมมาเฟียแพงดูน่ารักล่ะ
สองพี่น้องคุยกันน่ารักดี บรรยากาศดีมากช่วงนี้

ขอบคุณต่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 03-07-2018 22:32:53

เบื่ออิพี่น้องแพงพีมจิงๆ ตัวการทำโลกร้อนมาก ๆ  อยากเชียร์นทีแพงนะ แต่หนทางยาวไกลโคตรเพราะตัวน้องมันดูปสด.พอสมควร ตัวพี่ก็บราค่อนเกินไป สรุป เก็บพี่นทีเข้าคลังเป็นสมบัติสังคมค่ะ นาทีนี้ไม่สมควรนำออกมาชิปใด ๆ -*-

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 03-07-2018 23:06:39

แพง พีม นี่ยังไง  :hao3:

รอตอนต่อไป  :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 03-07-2018 23:48:30

จะเปงไงละทีนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 04-07-2018 00:23:29

โยนไฟใส่รังผึ้งแล้วนทีเอ้ยยยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 04-07-2018 00:38:28

เขาจะยังไงกันต่อไป

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 04-07-2018 05:42:15

พี่นทีพระเอกที่แท้ทรู ขอโทษด้วยที่เปิดตัวแรกๆ ด่าไว้เยอะ
คู่กับพี่แพง คนโหด้วย เหมาะๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 04-07-2018 06:50:32

 :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: lemonphug ที่ 04-07-2018 09:50:11

แหมพี่นทีบอกไม่อยากทำแต่ก็ทำไปหลายรอบ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Park Jaeyeon ที่ 04-07-2018 13:49:21

ตอนแรกไม่กล้าเข้ามาอ่านเพราะกลัวติด แล้วเราก็หลงเขามาอ่านบทนำ แล้วเราก็หยุดอ่านไม่ได้อีกเลย วิธีเด็กเล้าทำให้เรานอนดึก แต่ฟินมากๆๆๆๆๆ #ขอบคุณค็าบบบบบบ :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 04-07-2018 16:46:58

นทีคนหลงน้อง หวงน้อง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 04-07-2018 23:01:39

เชียร์น้องแล้ว ตอนนี้มาเชียร์คู่พี่

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 05-07-2018 09:04:01

 :pig4: :pig4: :pig4:

แพงต้องแอบชอบนทีชัวร์  ไม่งั้นไม่ยอมให้ทำซ้ำหลายรอบหรอก 
อีกอย่างคือที่เอาตัวมาเอี่ยวเรื่องกันพีมนั้น  ลึก ๆ ก็คงอยากให้นทีสนใจ  เหมือนกับที่นทีทำกับธนูเพื่อเรียกร้องความสนใจนั่นแล

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 05-07-2018 13:45:07

พอดีกันแล้วตลกอะ

พอกันเลยทั้งพี่ทั้งน้อง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 05-07-2018 22:04:56

Ep. 22





[รบ]

ผมกับธนูกำลังพยายามกลั้นขำกับสิ่งที่เราทั้งคู่กำลังมองดูอยู่

“กูกับการ์ด...แอบคบกันอยู่” ก้องกำลังพูดในสิ่งที่เหมือนมันกำลังถูกบังคับให้พูดยังไงยังงั้น “ตอนนี้น่าจะครบหนึ่งเดือนแล้ว”

มโนทั้งนั้น...ผมกับธนูทำเป็นพยักหน้ารับรู้ การ์ดมันรีบเอาศอกกระทุ้งไอ้ก้อง ราวกับต้องการให้มันพูดเรื่องนี้ให้ดูน่าเชื่อถือกว่านี้

“กูแอบชอบไอ้การ์ด...ก็เลยบอกมันไปว่ากูชอบ”

นัยน์ตาของการ์ดดูอึ้งไปมากที่ก้องมันพูดแบบนี้...ดูก็รู้ว่าไม่ได้เตี๊ยมเรื่องนี้กันมา

“ตอนแรกมันก็ไม่ใจอ่อนหรอก แต่หลังๆ มันก็เริ่มใจอ่อน” ก้องหันไปทางการ์ด “สงสัยเพราะเห็นว่ากูหล่อ”

ริมฝีปากของการ์ดกระตุก...ตอนนี้ไอ้ก้องทำแต้มนำไปแล้วหนึ่งศูนย์

“ก่อนหน้าที่กูจะใจอ่อน...ไอ้ก้องออดอ้อนกูสารพัด บอกว่าถ้ากูไม่รัก...มันคงจะไปผูกคอตายใต้ต้นมะม่วง”

ไอ้การ์ดถลึงตามองคนข้างๆ...เชี่ย ตอนนี้แต้มเสมอกันหนึ่งต่อหนึ่ง!

ธนูยิ้มเมื่อเห็นผมกำลังสนุก...มันเองก็คงกำลังรู้สึกบันเทิงไม่ต่างกัน

“รู้มั้ยว่ามันบอกรักกูยังไง” ก้องเริ่มเอาจริงเอาจังมากขึ้น “มันอ้อนกู...เอามือมันมาโอบรอบคอกู ง้อกูฉิบหาย กลัวกูเข้าใจผิดหาว่ามันไม่รัก”

ก้องสองแต้ม...การ์ดหนึ่งแต้ม

“ก็ตอนนั้นมึงหึงลูกค้าที่เข้ามาขอเบอร์กู...เอ๊ะ กี่คนนะ สี่คนใช่ป่ะ มึงบอกว่ามึงหึงทุกคน โกรธแทบใจจะขาด”

สองต่อสองว่ะ...ช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อ

“วันนั้นมึงเองก็ไม่ต่าง...เห็นกูไม่ง้อก็เข้ามาง้อขอคุยกับกูเอง กูกะจะเดินหนีออกไปจากร้านอยู่แล้วเชียว แต่มึงกลับวิ่งมากอดขากูไว้...กลัวกูจะไป”

นี่มันนิยายอะไรกันวะก้องงงง

“กูไม่ทำแบบนั้นหรอกนะ” การ์ดกัดฟันใส่ก้อง “กอดขาห่าไรวะ”

“ก็มึงกลัวกูไม่รัก”

“ไม่จริง”

“เหรอ...มึงลองคิดดูดีๆ” ก้องพยักเพยิดมาทางผมกับธนูที่กำลังมองพวกมันอยู่ สุดท้ายการ์ดมันก็ต้องยอม...ยอมให้ก้องมันเป็นฝ่ายชนะไป

“ก็ได้...มึงพูดถูก” หน้ามันบึ้งตึง...ก่อนจะเดินไปทางอื่นด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

ก้องมองตามไอ้การ์ด ดูงุนงงที่การ์ดมันแสดงออกมาแบบนั้น

“แฟนมึงงอนแล้วน่ะ” ธนูเอ่ย “ไม่ตามไปง้อเหรอ”

“ทำไมต้องง้อวะ” ก้องสวนกลับมาแบบไม่รู้ตัว เมื่อเห็นสายตาของผมกับธนู...มันก็รีบเปลี่ยนสีหน้า “เออใช่...กูต้องไปง้อ”

พวกมันแม่งโคตรไม่เนียนเลย...

ผมเริ่มรู้สึกผิดนิดๆ ที่ทำให้การ์ดต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่คนที่ผิดส่วนหนึ่งด้วยก็คือไอ้ธนู มันเองก็ชอบหึงผมกับการ์ดเหมือนกัน ฉะนั้นความผิดครั้งนี้ผมจะไม่ยอมรับทั้งหมดเพียงคนเดียวหรอกนะ

“ที่จริง...เป็นแบบนี้ก็ดีนะ” ธนูเอานิ้วมาเกลี่ยแก้มผม เราทั้งคู่นั่งอยู่ข้างกันในที่นั่งโซฟาของร้าน “ถ้าไอ้การ์ดได้ไอ้ก้องไปดูแลกูก็จะได้เบาใจ กูรู้จักมันทั้งคู่มานาน...สองคนนั้นนิสัยดี”

“มึงคิดว่าพวกมันจะได้กันจริงๆ เหรอ”

“ไม่รู้สิ”

“...”

“ไม่แน่ว่าพวกเราอาจจะต้องเข้าไปกระตุ้นสักหน่อย”

“สรุปคือมึงจะชงเพื่อนมึงทั้งสองคนให้ได้กันงั้นเหรอวะ” ผมถามธนูเพื่อความแน่ใจ

“ก็เคมีพวกมันแม่งได้”

“อืม” เรื่องนี้ผมเห็นด้วยกับมันนะ... “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเนอะ ในเมื่อเรามีส่วนทำให้ไอ้การ์ดมันรู้สึกแย่ กูว่าหาใครสักคนมาช่วยดูแลมันก็ดี”

ธนูหันมายิ้มกับผม...ก่อนที่เราสองคนจะเริ่มคิดอะไรที่เหมือนๆ กัน

ที่ผ่านมาผมกับธนูชอบมีเรื่องราวให้พวกเพื่อนๆ มันส่องนัก ทีนี้สองคนในนั้นกลับมีเรื่องให้ผมกับธนูต้องมาส่องซะงั้น

ถึงเวลาแก้แค้นแล้วโว้ยยยย

ขอไปดูสักหน่อยซิว่าไอ้สองคนนั้นมันจะง้อกันยังไง







ไม่รู้ว่าบริเวณหลังร้านเป็นสถานที่ที่เหมาะกับการงอนง้อกันหรือเปล่า

ผมกับธนูมาง้อกันที่นี่บ่อยมาก ไม่คิดว่าคู่ไอ้ก้องกับไอ้การ์ดจะเป็นอีกคู่ที่เจริญรอยตาม...

การ์ดมันกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ ส่วนก้องมันก็ไปเดินเพ่นพ่านอยู่ใกล้ๆ ท่าทางของมันเหมือนไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับการ์ดยังไง

“มึง...”

“มีเหี้ยไร” การ์ดตวาดกลับจนก้องไปต่อไม่ถูก

“ธนู...มึงอย่ายืดตัวสูงดิ” ผมกระซิบ พยายามให้ธนูมันเข้ามาหลบหลังลังเครื่องดื่มให้มิดชิดที่สุด ธนูมันดูงกๆ เงิ่นๆ คล้ายกับไม่คุ้นชินที่ตัวเองต้องตกมาอยู่ในสถานการณ์จับตามองคนอื่น แทนที่มันจะเป็นฝ่ายจับตามอง

“มึงงอนอะไรกูวะ” ก้องตัดสินใจถามตรงๆ

ไอ้การ์ดดูอึ้งไปเล็กน้อย เหมือนมันให้คำตอบไม่ได้ “ไม่รู้เหมือนกัน”

“มึงไม่รู้ แล้วมันใช่เรื่องที่กูจะต้องมาง้อมั้ย”

“แล้วมึงมาทำไม”

“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน!”

ผมนี่เกาหัวแทนพวกมันเลยครับ...สายตาของผมลองปรับเปลี่ยนไปมองธนูบ้าง มันกำลังอมยิ้ม...แสดงว่ากำลังถูกใจการเถียงกันไปมาของเพื่อนมันมาก

เกือบลืมไปเลยว่าสไตล์ของคนกลุ่มนี้มันแปลก...

“เหมือนมึงขี้งอน เอาแต่ใจตัวเอง”

ไอ้สัดก้อง มึงหงายการ์ดคำพูดผิดใบแล้ว!

“กูเปล่าสักหน่อย” การ์ดถึงกับหน้าเสียไปเลย “ถ้ากูเป็นงั้นจริงๆ มึงก็ไม่จำเป็นต้องมาสนใจตลอดเวลาก็ได้ แค่ทำเป็นสนใจต่อหน้ารบกับธนูก็พอ”

“กู...ไม่สนใจไม่ได้” ก้องเกาหัวตัวเองแรงๆ “มึงก็อย่างอนกับเอาแต่ใจตัวเองบ่อยนักสิ”

“กู...ไม่รู้โว้ย”

“เออ กูก็ไม่รู้”

“มึงไปไกลๆ ไป กูจะทำงาน”

“งานส่วนเอาท์ดอร์มันงานกูอยู่แล้ว ส่งสายยางมานี่ เดี๋ยวกูทำเอง” ก้องเอื้อมมือไปแย่งสายยางจากมือการ์ด

“กูทำเอง”

“ไม่ กูทำเอง”

“เดี๋ยวกูทำเอง”

ผมสะกิดให้ธนูมันเลิกดูเพื่อนทั้งสอง...เพราะถึงเวลาปล่อยให้พวกมันได้เถียงกันเป็นการส่วนตัวแล้วล่ะ

ธนูพยักหน้ารับ...ก่อนที่พวกเราจะเดินออกมา เพิ่งรู้ก็เดี๋ยวนี้นี่เองว่าไอ้ยุกับไอ้โฮมก็มาส่องไอ้ก้องไอ้การ์ดเหมือนกัน เราสี่คนสบตากันแล้วก็กระพริบตาปริบๆ ใส่กัน

“ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น” ธนูกระแอมแก้เก้อ เดินนำหน้าผมเข้าไปอย่างไม่ยอมสบตากับใครอีก

มันไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นเลยสักนิด...

ทุกคนยึดคำพูดของแอลฟาเป็นหลักอยู่แล้วล่ะครับ

[การ์ด]

มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันนะ

ผมไม่มีสมาธิทำงานเลยสักนิด งานเอกสารของร้านตรงหน้ากลายเป็นความว่างเปล่าเมื่อผมมองเข้าไปในจอ ในหัวของผมมีไอ้ก้อง ไอ้ก้องเต็มไปหมดเลย...

อาทิตย์ก่อนมันยังไม่ใช่แบบนี้นี่!

มันคือสาเหตุที่ทำให้ผมหงุดหงิดแต่เช้าอย่างไร้เหตุผล ผมขุ่นเคืองไปหมดกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ไอ้ก้องมันทำ ทั้งตอนที่มันใส่ใจหรือไม่ใส่ใจ ตอนที่มันมองผมหรือตอนที่มันไม่มองผม...บอกเลนว่าผมรู้สึกขัดเคืองตาไปหมดจริงๆ นะครับ

รู้ตัวอีกที...หัวของผมก็มีแต่ไอ้ก้อง สายตาของผมก็คอยมองหาแต่ไอ้ก้องทั้งๆ ที่มันก็ไม่น่าจะอยู่ไกลออกไปจากบริเวณร้าน แต่ผมก็มองหามันอยู่ดี

พอมันเดินเข้ามา...ผมก็ต้องหลบสายตาเพราะมันก็มองมาหาผมพอดีเหมือนกัน

เป็นเช่นนี้อยู่หลายครั้ง

หัวใจผมเต้นแรงจนแทบจะระเบิด วันนี้ผมกลายเป็นไอ้บื้อที่ไม่ได้การไม่ได้งานเพราะมัวแต่สติหลุด งงใจกับตัวเองว่าทำไมถึงได้รู้สึกวูบวาบแบบนี้กับไอ้ก้องด้วย

สิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นหลังจากที่เราสองคนแม่งมีพันธะปลอมๆ กัน

พออีกฝ่ายไม่ใส่ใจ อีกฝ่ายก็โหยหา...พออีกฝ่ายไม่ทำตามบท คนที่อยากทำตามบทก็เริ่มรู้สึกโมโหโกรธาขึ้นมา

ผมกับมันเป็นแบบนั้นใช่มั้ย

หรือว่าผมรู้สึกไปเองฝ่ายเดียว...

โชคดีที่ยุกับโฮมไม่ได้ขยี้เรื่องนี้ ผมไม่รู้ว่าพวกมันมองว่าผมกับก้องเป็นยังไงกัน พวกมันเอาแต่เงียบ ใช้ชีวิตปกติ บางครั้งก็ถามถึงก้องผ่านผม หรือบางครั้งก็ถามถึงผมผ่านไอ้ก้อง...

เอ๊ะ...หรือนั่นมันเป็นสิ่งที่เรียกไม่ปกติวะ

โว้ยยยยย ไอ้ก้องนะไอ้ก้อง...มึงนี่ก็ไม่น่าตบปากรับคำช่วยกูเลย

แม่งทำกูหวั่นไหวไปหมดแล้วเนี่ย!

ผมตัดสินใจขอพักเบรกจากการทำงาน หยิบโทรศัพท์กับหูฟังของตัวเองขึ้นมาแล้วหาที่ฟังเพลงอย่างต้องการสงบสติอารมณ์ เราทุกคนมีช่วงเวลาแบบนี้ครับ พวกเราเรียนดนตรีและบ้าดนตรีกันทั้งนั้น...หากมีเวลา เราก็มักจะหาที่ไหนสักที่ที่เป็นส่วนตัวแล้วก็หยิบเพลงขึ้นมาฟัง แม่งช่วยให้เรามีแรงและก็กำลังใจที่จะทำงานต่อได้มากเลย...

ผมสอดส่องไปทั่วทั้งร้าน...มองจนแน่ใจว่าเจ้านายทั้งสองไม่ได้อยู่ในบริเวณอันใกล้

วันนี้ผมอยากฟังเพลงนานๆ ดีไม่ดีอาจจะเลยช่วงเวลาพักเบรกไปบ้าง...ขออย่าให้ไอ้ธนูมันด่าผมเรื่องนี้เลย

ชั้นสองมีห้องเก็บของเล็กๆ อยู่ห้องหนึ่งครับ มันถือว่าเป็นพื้นที่ต้องห้ามสำหรับผมทั้งสี่คน (ยกเว้นไอ้ธนูกับไอ้รบอยู่แล้ว) ห้องนั้นตั้งอยู่ข้างๆ ห้องไอ้ธนู ซึ่งนับว่าเป็นสถานที่ที่โคตรอันตรายหากธนูมันจับได้ว่ามีคนแอบขึ้นมา...แต่ก็นั่นแหละ ที่ที่อยู่ใกล้ที่อันตรายมากที่สุด อาจจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดก็ได้ ผมจะขอยึดคตินี้ไว้ในช่วงเวลาไม่กี่นาทีสั้นๆ นี่ก็แล้วกัน

ผมเปิดประตูเบาๆ...มองไปทั่วห้องเก็บของที่มีข้าวของของธนูวางจนเต็ม จากนั้นก็เลือกที่จะเดินไปหลังฉากอันใหญ่ที่เป็นของตกแต่งร้านอันเก่าแต่มันพังไปเพราะลูกน้องของพี่นที...แล้วผมก็หยิบหูฟังขึ้นมาเสียบ มองดูวิวทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างกระจกระหว่างฟังเพลงไปด้วย

แม่ง...อารมณ์ผมเริ่มที่สุนทรีย์แล้ว

หลังจากที่ฟังเพลงไปได้สองสามเพลง ผมรู้สึกได้ว่ามีเสียงดังมาจากด้านหลัง...แล้วเมื่อผมทำท่าจะหันหลังกลับ ร่างของคนคนหนึ่งก็ดึงผมหลบเข้าไปในซอกหลืบที่อยู่หลังฉากอีกทีหนึ่ง

“ก้อ...” มือของมันปิดปากผมอย่างรวดเร็ว ผมกดปิดเพลง ทำท่าจะเอาหูฟังออกมาจากหู แต่ก้องไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้น...
มันเองก็ฟังเพลงอยู่เหมือนกันด้วยกันครอบหูฟังบลูทูธ

ผมมองหน้ามันด้วยความงุนงง ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเล็ดลอดเข้ามาในหู

“ธนู มึงนี่นะ...”

“มึงอยากน่ารักเอง ช่วยไม่ได้”

“กูน่ารักห่าไรล่ะ”

“มานี่เลย เร็วๆ”

เสียงจ๊วบจ๊าบดังขึ้นหลังจากบทสนทนาที่เต็มไปด้วยคำหวาน ผมถลึงตามองไอ้การ์ดก่อนจะยื่นหน้าไปดูหลังฉาก...รบกับธนูกำลังจูบกันอยู่โดยที่ธนูโอบรัดตัวรบไว้แน่นจนร่างของทั้งคู่เอียงไปข้าง มือไอ้ธนูก็กำลังบีบคลึงสะโพกของรบอยู่...ดูก็รู้ว่าพวกมันกำลังจะทำอะไรกัน!

“ชู่วววว” ก้องเอานิ้วมือมาปิดปากตัวเองเป็นเชิงบอกไม่ให้ผมส่งเสียงอะไรทั้งนั้น

ผมตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก เสียงจูบดูดดื่มยังคงทำลายสติของผมอย่างต่อเนื่องจนผมนึกอะไรไม่ออก

ก็รู้นะครับว่านี่มันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์...แต่ผมก็ไม่อยากเก็บเอาภาพที่ท่านผู้นำของผมกำลังมีเซ็กส์กับแฟน ไม่งั้นผมจะมองหน้าพวกมันสองคนติดได้ยังไง

ก้องจับมือของผมให้ชูโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา...จากนั้นก็กดเปิดเพลงให้ดังอีกรอบหนึ่ง

ถึงจะเป็นอย่างนั้น...ผมก็ได้ยินเสียงคนจู๋จี๋กันเล็ดลอดเข้ามาในหูของผมอยู่ดี หูฟังของผมเป็นหูฟังราคาถูกเพราะผมแค่หามาใช้แก้ขัด...มันจึงไม่ใช่หูฟังที่ปิดกั้นเสียงภายนอกเท่าไหร่นัก

ก้องมันน่าจะรู้ถึงความจริงข้อนี้...มันจึงจับตัวผมพลิกให้ผมหันหลังให้มัน จากนั้นมันก็ช่วยผมปิดหูทั้งสองข้างให้อีกทีหนึ่ง

เฮ้ย...วิธีนี้แม่งใช้ได้ว่ะ

ผมหลับตาปี๋โดยอัตโนมัติ ทั้งๆ ที่สิ่งนั้นมันกำลังเกิดขึ้นที่ข้างหลังฉากบริเวณกลางห้อง...แต่ผมก็หลับตาปี๋อยู่ดี

โชคดีจริงๆ ที่ไอ้ก้องมันอยู่แถวนี้พอดี ไม่งั้นผมคงไม่รู้จะทำยังไงแน่ๆ

ให้ตาย...หัวใจผมเต้นแรงเป็นบ้าเพราะมือที่กำลังช่วยปิดหูผมอยู่

เป็นความอบอุ่นอย่างที่ผมอธิบายไม่ได้...ซึ่งผมชอบมันมาก ชอบจนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้

[ธนู]

กางเกงของรบจะหลุดลงไปกองกับพื้นอยู่แล้ว ถ้ามันไม่ส่งเสียงร้องออกมาซะก่อน

“มีคนอยู่!” มันรีบผลักผมออกไปด้วยสายตาตื่นตกใจ

“หา”

“ตรงนั้น” ใบหน้าของมันแดงก่ำ ไม่รู้ว่าแดงเพราะอารมณ์กำลังติดหรือเพราะมันรู้ว่ามีคนอยู่ในห้องนี้ด้วยกันแน่

ผมรู้สึกฉุนขึ้นมาทันที สายตาของผมตวัดไปมองคนที่ทำให้กิจกรรมของผมกับรบต้องหยุดชะงัก

ใครที่มันช่างกล้า...มาจองห้องนี้ก่อนผม

มันต้องตาย ไอ้เวรเอ๊ยยย!

“ธนู”

“แป๊บ...กูจะไปจัดการ” ผมคิดว่าคนคนนั้นแม่งน่าจะอยู่หลังฉาก เท้าของผมกำลังจะเดินไปหามัน แต่รบกลับดึงผมเอาไว้ นัยน์ตาของผมดูฉ่ำเยิ้มพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ

ถึงกับต้องชะงักเลยกู...

“ต่อ” มันกระแอมแก้เขิน “ไปต่อกันดีกว่า”

เออว่ะ...เรื่องนี้สิวะที่สำคัญกว่า

ผมดันหลังรบให้ออกไปจากห้อง ไม่ลืมที่จะมองจ้องเขม็งไปที่รองเท้าคู่ที่ผมคุ้นตา

ไอ้สัดก้อง มึง!!!

แต่เมื่อเห็นว่ามีรองเท้าอีกคู่ที่อยู่กับมัน...ความโกรธของผมก็หายวับไปกับตา...

มันอยู่กับการ์ดนี่หว่า

หึ...ขอให้มึงได้ขอให้มึงโดนก็แล้วกันนะก้อง






[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 21 _ p. 28 _ 0 3 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 05-07-2018 22:06:07

[ก้อง]

ไอ้คู่รักบันลือโลกคู่นั้นมันออกไปหาความสุขที่ใหม่แล้วว่ะ...

ผมยังไม่อยากปล่อยมือออกจากศีรษะน้อยๆ ของไอ้การ์ดเลย...เป็นครั้งแรกที่ผมได้อยู่ใกล้ๆ มันขนาดนี้ ได้รับรู้ถึงกลิ่นหอมๆ ของมันขนาดนี้...

เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าตัวมันหอม ผมมันก็หอม...ทุกอย่างแม่งสมกับสิ่งที่มันเป็นมาอย่างเนิ่นนาน นั่นก็คือโคตรมีเสน่ห์ต่อเพศเดียวกัน

ผมกำลังรู้สึก...หลงมันเข้าเต็มเปา

ทุกอย่างเป็นความผิดของมัน มันเริ่มจากการที่มันส่งสถานะปลอมๆ มาให้ผม...สถานะที่ผมไม่สามารถมองมันให้เป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้อีกต่อไป

ก็ใครใช้ให้มันมาทำดีกับผม จริงจังกับความปลอมที่มันหยิบยื่นให้ ทั้งชงกาแฟ ช่วยงาน ชวนคุย หรือแม้กระทั่งมาอยู่ใกล้ๆ ทั้งๆ ที่มันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้

มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ที่มันขอให้ผมช่วยคบกับมันเป็นแฟน

ผมก็ต้องหวั่นไหวสิครับ

ที่จริงมันเป็นเพื่อนที่ผมแคร์มากอยู่แล้ว ไอ้ธนูมันเป็นคนฝังความคิดนี้ลงในหัวของผมกับเพื่อนคนอื่นๆ เองว่าเราทุกคนต้องช่วยกันดูแลไอ้การ์ด การ์ดมันไม่เหมือนใคร...มีแต่ผู้ชายเข้ามาชอบมัน มันตัวเล็ก ดูแลตัวเองไม่ค่อยได้ ผมกับคนอื่นๆ ต้องช่วยกันเป็นหูเป็นตาดูแลเพื่อนของเราคนนี้

เราทุกคนทำหน้าที่นี้กันได้เป็นอย่างดี

แต่มีหลายครั้งที่ไอ้ยุกับไอ้โฮมแอบกระซิบมาบอกผมว่ามีหลายคนที่เข้ามาไอ้การ์ดแล้วเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นแฟนมันอยู่เรื่อย...ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้ทำหน้าที่เกินหน้าเกินตาไอ้ยุกับไอ้โฮมมากมายสักเท่าไหร่

ความเข้าใจผิดนั้นเป็นดั่งเช่นคำชม...ยิ่งได้รับคำชมผมก็ยิ่งทำหน้าที่ดีขึ้นเรื่อยๆ และก็เรื่อยๆ หลังๆ จึงมีแต่ผมที่คอยเป็นไม้กันหมาให้ไอ้การ์ด ป้องกันบรรดาลูกค้าจอมหื่นที่พยายามเต๊าะมันไม่เว้นแต่ละวัน โดยที่มันแม่งไม่รู้ตัวสักนิด

แปลกแต่จริงที่ผมไม่เคยเหนื่อยที่จะทำหน้าที่นั้นเลย

คุณคนอ่านคงจะไม่ค่อยรู้กันล่ะสิว่าการ์ดมันฮอต ครับ มันฮอตฉิบหาย เพียงแต่ว่าเราทุกคนโฟกัสเรื่องไอ้ธนูกับแฟนของมันเป็นหลัก เรื่องอื่นๆ จึงเป็นรองไปหมด...รวมถึงเรื่องความฮอตของไอ้การ์ดด้วย

แต่ก็นั่นแหละ...แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องรอง แต่ผมก็ไม่เคยให้ความสำคัญกับเรื่องนี้น้อยลงเลย

พอมันให้ผมมีสถานะแฟนปลอมๆ ผมก็รู้สึกได้เลยว่าทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไป ผมเริ่มแคร์มันมากขึ้น มองหามันไปตลอดทั้งวี่ทั้งวันทั้งๆ ที่รู้ว่ามันก็อยู่ในร้านแห่งนี้นี่แหละ แต่ผมก็ยังมอง...

เวลามันไม่สนใจ ผมก็เซ็ง

เวลาที่มันเอาแต่ทำงาน ผมก็เซ็ง...

ผมชอบไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าผมนี่เข้าให้แล้วเหรอวะ

ผมปล่อยมือออกจากหูของการ์ด...มันค่อยๆ หันมามองผม สบตาผมด้วยนัยน์ตาสดใสเป็นประกายอย่างกับลูกแก้วแวววาวของมัน ก่อนที่มันจะกระพริบตาปริบๆ ส่งมาให้ผม

น่ารักฉิบ

“พวกมัน...เสร็จไวจัง”

เสร็จพ่อง กูปิดหูมึงยังไม่ถึงสองนาทีเลย...

“นายเรามันเป็นยอดมนุษย์” ผมไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงความคิดของไอ้การ์ด

“ขอบใจนะ” มันบอกกับผม “มาฟังเพลงเหมือนกันเหรอวะ”

ความจริงก็คือผมเดินตามมันเข้ามา...แล้วหลังจากนั้นไอ้เจ้านายทั้งสองก็ทะลึ่งตึงตัง เกิดความรู้สึกหื่นกามกะทันหัน แม่งพากันลากตัวกันมายังห้องนี้เฉยเลย ผมจึงต้องรีบมาปิดหูปิดตาไอ้การ์ดเอาไว้แบบนี้นี่ไง

แต่ผมไม่บอกความจริงเรื่องนี้หรอก

“ใช่”

“อืม” มันทำสีหน้าเก้อ “งั้น...กูไปนะ”

ก่อนที่มันจะหันหลังกลับ...ผมคว้าข้อมือมันมาได้เสียก่อน

“อย่าเพิ่งไปดิวะ”

อีกฝ่ายกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก “หา”

“อยู่ด้วยกันก่อน”

“คือ...ไม่ได้หรอก” การ์ดไม่กล้าสบตาผม “รบกับธนูไม่อยู่...มึงไม่จำเป็นต้องทำตัว...”

หมับ ผมคว้าร่างเล็กๆ ของมันเข้ามาสวมกอดแน่นจนมันหายใจไม่ออก

“ไม่ได้อยากทำแบบนี้เพราะไอ้สองคนนั้นสักหน่อย”

“ไอ้เหี้ยก้อง กู...”

“มึงโยนคำว่าแฟนมาใส่หัวกูเอง กูเป็นคนจริงจัง...แถมกูยังแกะความรู้สึกนี้ออกไปไม่ได้แล้ว”

“...”

“มึงต้องรับผิดชอบกู”

ไอ้คนฟังมันดิ้นพล่าน...อาจเป็นเพราะผมรัดตัวมันแน่นเกินไป ผมจึงปล่อยมันให้เป็นอิสระ

“กูอยากเป็นไม้กันหมาให้มึง...อย่างถาวร” ผมพูดกับมันอย่างจริงจัง แม้น้ำเสียงผมจะแอบสั่นเครือไปบ้างเพราะผมเขิน แต่โชคดีที่ไอ้การ์ดมันไม่ได้สังเกต

“แปลว่า...” ใบหน้าของการ์ดเริ่มเป็นสีชมพู

“กูอยากเป็นแฟนมึงจริงๆ”

“มึงมั่นใจได้ยังไง”

“ไม่รู้”

“มึงบอกกูเองว่ากูเอาแต่ใจ ขี้งอน”

“แต่กูก็ง้อไม่ใช่เหรอ”

“...”

“ตอนกูง้อกูก็ยังไม่รู้เหตุผลเลยว่ากูง้อทำไม เอาเป็นว่าเป็นแฟนกันจริงๆ ไปเลยจบๆ”

“แปลว่าที่มึงคิดจะง้อ...ก็เพราะว่ามึงเป็นแฟนจริงๆ ของกู อยากมีสถานะมาค้ำ เพื่อที่ตัวเองจะได้มีเหตุผลในการง้อ...อย่างนั้นใช่มั้ย”

“ประมาณนั้น”

“บ้านมึงสิก้อง” การ์ดหน้าบึ้งตึงพร้อมกับกอดอก

อ้าว...ผมพูดผิดตรงไหนวะ นี่ผมพยายามทำทุกอย่างให้มันกลายมาเป็นแฟนผมจริงๆ แบบเป็นทางการแล้วนะ

“มันจะได้เนียนๆ หลอกสองคนนั้นได้ไง” ผมยังคงพยายามหว่านล้อมมันอยู่

“ก่อนที่คนสองคนจะเป็นแฟนกัน มันต้องมีความรู้สึกจริงๆ อันหนึ่งเกิดขึ้นก่อน...ซึ่งกูศรัทธาในเรื่องนั้น”

อะไรของแม่งวะ...

“มึงมันไม่รู้ห่าอะไรเลย สัดเอ๊ย”

การ์ดส่ายหน้าใส่ผมอย่างระอา...ก่อนจะท่าท่าเดินออกจากห้องเก็บของนี้ไป

อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เกรี้ยวกราดล่ะวะ แต่ก็นั่นแหละ ผมรู้สึกว่าผมยังไม่มีความสุข รู้สึกว่ามันยังไม่ได้เป็นของผมจริงๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ขวางหูขวางตาผม ไม่ชอบที่มันเป็นแบบนั้น

“การ์ด เดี๋ยวสิวะ”

“อะไร”

“กูช่วยมึง...มึงยังไม่มีอะไรตอบแทนกูเลย”

“หา อ๋อ เรื่องนั้น...”

“นี่ไงเรื่องที่มึงจะตอบแทนกูได้”

“อะไรวะ”

“ก็เป็นแฟนกูจริงๆ นี่ไง”

การ์ดทำสีหน้าฉงน “ให้กูตอบแทนการเป็นแฟนปลอมๆ ของมึง...ด้วยการเป็นแฟนจริงๆ ของมึง”

“ถูกต้อง” ผมยิ้มภูมิใจกับความคิดของตัวเอง

“มันแค่สามพยางค์เองนะไอ้ก้อง” การ์ดยังคงไม่เปลี่ยนสายตาในการมองผม “มึงก็แค่พูดมา มันอาจจะเร็วไปก็จริง แต่มันทำให้กูเปลี่ยนความคิดได้ อย่างน้อยกูก็จะปลื้มว่าคนที่เป็นแฟนกูนั้นเขารู้สึกชอบกูจริงๆ ไม่ใช่เพราะเขาถูกบังคับให้เป็น”

“สามพยางค์เหรอ”

“...”

“เป็นแฟนกัน” ผมลองหยั่งเชิง

“สาด...มึงนี่เก่งแต่เรื่องใช้กำลังจริงๆ ใช่มั้ย” การ์ดพยายามผลักผมให้ออกไปจากทางของมัน

ไม่ใช่แฮะ

“งั้นเอาประโยคนี้ก็ได้”

“...”




“รักกูเถอะ”




คำพูดนั้นของผมทำเอาอีกฝ่ายถึงกับถลึงตามองหน้าผม...อาจเป็นเพราะผมส่งเสียงอ้อนด้วยก็ได้ ไอ้การ์ดมันถึงได้ตกอกตกใจขนาดนี้

“ช่วยรักกู”



“...”



“มารักกัน”



“...”



“ได้มั้ยวะ”



มันเขินแฮะ...ผมตกตะลึงกับใบหน้าแดงๆ ของการ์ด รู้ตัวอีกทีตัวเล็กๆ นั่นก็พุ่งออกไปจากห้องเก็บของเล็กๆ นี่แล้ว

ให้ตายสิ ผมยังไม่ได้คำตอบห่าอะไรเลย

“จีบได้มั้ย” ผมร้องลั่นทั้งๆ ที่การ์ดลงไปถึงชั้นล่างแล้ว ทั้งไอ้ยุ ไอ้โฮม และก็ลูกค้าต่างก็หันมามองผมที่อยู่ระเบียงชั้นสองกันหมด แต่ผมก็ไม่สนใจ

“ช่วยบอกมันหุบปากที” ไอ้การ์ดหน้าแดงหูแดงไปหมดตอนที่ขอร้องไอ้ยุ




“ชอบการ์ดนะ!”



คนที่ผมเพิ่งบอกรักไปถึงกับหันมามองแล้วทำสีหน้าไม่ถูก...ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมา ผมไม่เคยเห็นมันหน้าแดงขนาดนี้มาก่อน

“มึงหุบปาก” มันทำไม้ทำมือบอกให้ผมหยุด “พอแล้ว”

“รู้แล้วเหรอ”

“ไม่รู้ก็เหี้ยแล้ว”

“คำตอบล่ะ”

“...”

“ไม่ตอบกูเสียงดังอีกนะ” จริงๆ ผมก็เสียงดังอยู่แล้วเพราะผมเพิ่งอยู่ชั้นสอง แต่ผมไม่แคร์หรอก

“ก็ได้ๆๆ” การ์ดรับคำอย่างเสียไม่ได้ แต่นั่นก็ทำให้ผมยิ้มกริ่ม

เรื่องราวของผมกับไอ้การ์ดอาจจะเหมือนเกิดขึ้นอย่างง่ายเกินไป ถึงจะเป็นอย่างนั้น...อย่างน้อยผมก็ได้สถานะแฟนจริงๆ มาแล้วโดยที่ผมไม่ต้องเหนื่อยแสดงออกแบบอ้อมๆ

ถ้าคิดว่าจะชอบ...ก็พุ่งเข้าใส่เลย ทุกอย่างหลังจากนี้มันพัฒนากันได้

ต่อจากนี้ไป...ผมคงได้เป็นไม้กันหมาที่ไม่ต้องแกล้งเป็นอีกต่อไป

เพราะผมแม่งเป็นเจ้าของไอ้การ์ดจริงๆ...

[ธนู]

“เป็นไง...” ผมกำลังหอบจัดอยู่เหนือร่างของรบ...จากที่คิดว่าเราทั้งคู่จะมีเซ็กส์ด่วนๆ กัน ตอนนี้เสื้อผ้าของเราถูกถอดทิ้งออกไปหมดทุกชิ้น แถมเราก็ยังอยู่บนเตียง...ไม่คิดจะหยุดกิจกรรมนี้โดยง่าย “ดีหรือเปล่า...”

รบกำลังเบ่งบานอยู่ใต้ร่างของผม นัยน์ตาของมันฉ่ำเยิ้มพร้อมๆ กับร่างที่เปลี่ยนเป็นสีชมพู...ซึ่งเป็นอะไรที่ร้อนแรงมากสำหรับผม

“พอแล้ว...เดี๋ยวไปทำงานกัน” เสียงของรบฟังดูกระเส่า...ผมเชื่อสุดใจว่ามันอยากจะต่อเพียงแต่ว่าตอนนี้เป็นเวลางาน ถ้าจะให้กระทำกันอย่างจริงจังก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกที่ควรเท่าไหร่

สถานที่แม่งไม่ค่อยเอื้อ...

“อืม”

“...”

“งั้นเร่งแล้วนะ” แม้จะเสียดาย...แต่ผมก็จะทำให้ครั้งนี้มันดีที่สุดเหมือนทุกครั้ง

ผมเร่งจังหวะจนรบบิดตัวพร้อมกับกลั้นเสียงร้องให้เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้...อาจจะฟังดูโรคจิต แต่แบบที่รบกลั้นเสียงมันก็ดูเหมือนรบฝืนตัวเองดี ซึ่งผมมองว่ามันเซ็กซี่ไปอีกแบบ

ที่จริง...ผมมองว่ารบเซ็กซี่ทุกแบบ...นั่นแหละ

มันทำให้ผมรู้สึกดีที่เข้าไปในตัวของรบ ทุกจังหวะที่ผมขยับกายรบก็จะกลั้นเสียงราวกับสุขจนใจจะขาดแต่ส่งเสียงออกมาดังมากไม่ได้

นิ้วมือของมันจิกหลังผมพร้อมกับข่วนราวกับหาที่ระบาย บางครั้งมันก็ไปลงกับผ้าปูที่นอนด้วยการขยำซะจนที่นอนยับยู่ยี่...

ผมกลืนน้ำลาย...หลับตาปล่อยให้ตัวเองจมไปกับความสุข สลับกับมองหน้ารบ...ที่เร่าร้อนซะจนผมอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าไปจูบมันอีกครั้ง

“ใกล้แล้ว” ผมกระซิบข้างหูคนรัก...เบื้องล่างของผมยังคงทำงานเร่งจังหวะอย่างต่อเนื่อง

“อื้อ”

“...”

“แต่...ยังไม่อยากให้เสร็จเลย”

“ขอโทษนะ” ผมเสียงแหบไปหมดแล้ว... “ไว้ตอนเย็นนะครับคนดี”

ผมประสานมือกันกับรบ...รู้สึกว่าความสุขของผมมันกำลังจะหลั่งแล้ว...อีกนิด อีกนิดเท่านั้น

“ใกล้...แล้ว”

“ฮึก...”



“ชอบการ์ดนะ!”





เหี้ยอะไรวะ...

ผมเสร็จพร้อมกับถ้อยคำประกาศกร้าวของไอ้ก้องว่ามันชอบไอ้การ์ด...นี่มันบรรยากาศโรแมนติกห่าอะไรเนี่ย

“เมื่อกี้ก้องพูดว่าไงนะ” รบถามผมด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง...เราทั้งคู่หอบจัด แทนที่จะได้กอดตระกองกันหลังกิจกรรม เราก็ต้องมานอนหงายฟังคำพูดของไอ้ก้องแทน ซึ่งมันก็น่าจะตะโกนบอกไอ้การ์ดอยู่หน้าห้องของผมนี่แหละ

“คำตอบล่ะ”

“...”

“ไม่ตอบกูเสียงดังอีกนะ”

มึงเสียงดังอยู่แล้วไอ้สัด...

ผมทำหน้าปวดหัวเมื่อมีเพื่อนแบบนี้...รบส่งยิ้มมาให้ผมก่อนที่จะหัวเราะขำ

“เพื่อนมึงนี่ตลกดี”

“แม่งมาขัดจนได้” ผมอดบ่นไม่ได้ “โทษทีนะ”

“ขัดอะไรวะ” รบเอียงใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ผม “ออกจะดี”

ดูสิครับ...จะไม่ให้ผมหลงมันได้ยังไงกัน

ผมกับมันจูบกันอีกครั้ง พักกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาแต่งตัว

“ตอนเย็นมึงอย่าลืมนะ” รบพูดขณะที่มันกำลังใส่เสื้อ

“อะไรวะ”

“ไอ้สัด ลืมง่ายจังนะ”

“อ๋อ” ผมยิ้มมุมปาก...เดินเข้าไปกอดรบจากทางด้านหลัง “ใครจะลืม...นี่ก็เริ่มอยากอีกแล้วนะเนี่ย”

“พอเลย”

ฟอด

ผมหอมแก้มมันก่อนจะส่งยิ้มให้... “รักนะ”

“อื้อ”

“พูดว่ารักเหมือนกันสิวะ”

“บังคับกูหรือไง” รบหรี่ตามองผม...ให้ตายเถอะ ตอนมันหรี่ตามองนี่ผมชอบทำตัวไม่ถูกทุกทีไป

แพ้...แพ้ราบคาบ แพ้เสมอ แพ้ตลอดกาล

“เปล่า” ผมรีบแก้ตัวก่อนที่อีกฝ่ายมันจะหน้าบึ้งตึงไปมากกว่านี้

“...”

“ก็แค่อยากฟังเฉยๆ”

ไอ้คนขี้แกล้งยิ้มกว้างก่อนจะกอดผม

“รัก” มันหอมแก้มผมหนึ่งที 

“...”

“รักฉิบหาย” มันหอมอีกหนึ่งที

“...”

“รักจะตายอยู่แล้วเนี่ย” แล้วมันก็หอมผมอีกหนึ่งที...

สัดเอ๊ย...

ถ้าแพ้แล้วได้ฟังอะไรแบบนี้...ก็ยอมแพ้แม่งไปเหอะ








to be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 05-07-2018 22:50:31

สงสารท่่่่่านผู้นำ ฮ่าๆ
ยินดีต้อนรับคู่ใหม่อย่างเป็นทางการค่าา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 05-07-2018 22:53:21

สองคู่ชูชื่นนนนนนน  :katai3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 05-07-2018 23:13:06

 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 05-07-2018 23:33:31

รักจะตายอยู่แล้ว ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 05-07-2018 23:36:33

แหม อย่างกับเป็นแผนจับคู่ของยุกะโฮมเลยนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 05-07-2018 23:39:08

โอ้ยยย น่ารักกก คู่ก้องการ์ดดูเฮฮาดีนะ ชอบมากค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 05-07-2018 23:45:42

ธนูคือคนกลัวเมียที่แท้5555
สองคู่อย่างเป็นทางการซะที

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 05-07-2018 23:46:17

ท่านผู้นำนับวันยิ่งหงอนะคะ ฮ่าๆ และแล้วเราก็ได้ก้องการ์ดเพิ่มมาอีกคู่นึง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 05-07-2018 23:52:28

 :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mazaaki ที่ 06-07-2018 00:06:50

ฝันหวานแล้วคืนนี้ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 06-07-2018 00:09:09

ก้องมาเว้ยย มาช้าๆแต่รวดเร็ว
ท่านผู้นำที่มีผู้นำอีกที :z1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 06-07-2018 02:31:06

ยินดีกับคู่รักคู่ใหม่  :mc4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 06-07-2018 05:17:47

โอ๊ยๆๆๆๆ..............ชอบบบบบบบ   :katai2-1:
ชอบทั้งคู่หลัก คู่รองเลย   :mew1:

“รัก” มันหอมแก้มผมหนึ่งที 
“...”
“รักฉิบหาย” มันหอมอีกหนึ่งที
“...”
“รักจะตายอยู่แล้วเนี่ย"

ธนู  รบ   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 06-07-2018 08:00:36

เอ้ออออออ ไม่ได้เข้ามาอ่านซักพัก อาร๊ายยยย คนมีคู่งอกเพิ่มจ้าาา อิจจจ อิจจจจ อิจกำลังสามมมมม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: tuuili ที่ 06-07-2018 08:01:22

มีแต่ความรักเต็มไปหมดด
รอตอนพี่นทีสมหวังนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 06-07-2018 09:20:30

 :-[ :-[ :-[ :-[

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 06-07-2018 09:25:08

อดใจไม่ไหวเมื่อได้พบหน้า
ยิ่งเธอส่งยิ้มคืนมายิ่งหวั่นไหว
ยังเป็นอย่างนี้อยู่ทุกวัน
ฉันต้องคอยหักห้ามใจ
อดใจไม่ไหวทุกทีที่เจอ
เพียงแค่แอบเผลอมองตาจะผิดไหม
เก็บเอาไปฝันอยู่ทุกคืน
ฉันต้องทำตัวเช่นไร
ช่วยบอกได้ไหมเธอ
หวั่นไหว-bodyslam

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 06-07-2018 09:28:57

ตอนนี้เป็นห่วงแค่พี่นทีเนี่ยแหละ ท่าทางจะดราม่สไม่หยอก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 06-07-2018 09:37:11

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  รักเรื่องนี้โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 06-07-2018 12:37:25

ก้องนี่คือใช้เหตุผลในการบอกขอให้การ์ดเป็นแฟนได้น่าหยิกมาก ตอนแรกบอกรัก ขอเป็นแฟน ง่ายๆพูดเป็นป่ะ ดีนะที่ยังพูดตอนหลังเลยได้เผ็นแฟนกันแล้วจ้าาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 06-07-2018 12:47:25

น่ารักจุงงงง.. ไอเลิฟ ดิส เวรี่มัชชชช...
ไอจะรอ เล่ม ไอจะซื้อออ.. 555+

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 06-07-2018 13:46:03

ตอนนี้เปิดมาเป็นของการ์ดกับก้อง
แต่เจอ 3 ฟอดบรรทัดสุดท้ายเข้าไป รบขโมยซีนตอนนี้กลับมาเฉยยยยย
แพ้ไปครับอัลฟา ยอมแพ้อย่างเต็มรูปแบบ
  :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 06-07-2018 18:54:48

รัก เหมือนกัน.... 5555
ตอนนี้ฟินหัวแตก
คู่หนึ่ง... กำลัง...  :oo1: :haun4:
อีกคู่หนึ่งบอกรัก :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: lemonphug ที่ 06-07-2018 20:13:17

อะไรจะหวานขนาดนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 06-07-2018 21:19:02

โอยยยย อยากกรีดร้องให้ลั่นค่ะ
เกือบได้ดูช็อตเด็ดแล้วไหมล่ะการ์ด

แล้วนั่นอะไรเวลานะท่านหัวหน้า
เวลาแบบนี้แพ้ทางตลอด แต่เวลาหึง ไม่สนอะไรเลย

ว้าวววว ก้องการ์ดคืบหน้านะคะ
สมอ้างแล้วดีแบบนี้ ทำตั้งนานละเนาะ
ชอบการ์ดนะ รู้ไหม 55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-07-2018 23:28:39

ก้องการ์ด เฮ้ย คือดี คู่รักกอไก่ ต่อไปก็หวงกันเต็มขั้นล่ะพ่อเอ๊ย
ขำสองคนผัวเมียไปแอบเขา แล้วยังจะมาโจ๊ะพรึมๆ ให้เขาแอบดูอีก
ธนูนี่หลงรบขนาดหนัก แต่รบก็น่ารักจริง

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 07-07-2018 06:41:15

 :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-07-2018 19:11:12

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 08-07-2018 10:01:01

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ohuii ที่ 08-07-2018 17:13:39

ท่านผู้นำแพ้ราบคาบ อะไรเอ่ยใหญ่กว่าท่านผู้นำ ก็เมียท่านผู้นำไงล่ะจ๊ะ
คู่ก้องกับการ์ดกุ๊กกิ๊กมาก น่ารัก
รอชมคู่มาเฟียอยู่นะคะ นทีสู้เขาเด้อ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Wipers ที่ 08-07-2018 17:19:04

"รักจะตายอยู่แล้ว"
ใครฟังก็แพ้หมดแหละ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 08-07-2018 19:11:21

ทำไมพึ่งมาอ่านเรื่องนี้เนี่ยยยยยยยยยย
ชอบมาก~~~ น่ารักมากกกกกกก >\\\\\\<

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-07-2018 00:57:04

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 09-07-2018 03:15:19

Ep. 23




[ก้อง]

นี่คือคืนแรกของการเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการของผมกับการ์ด

ผมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเห็นมันกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนที่นอนกลางร้าน...มันเป็นสิ่งที่ผมกับเพื่อนอีกสามคนรวมถึงการ์ดเคยชิน ชินซะจนคิดว่าถ้าพวกเราเปลี่ยนไปนอนเตียงแทนที่จะนอนฟูกนุ่มๆ อย่างเช่นที่นอนเหล่านี้ พวกเราก็คงจะไม่สบายตัวสักเท่าไหร่

ยุกับโฮมหายไปไหนสักที่ ไม่แน่ว่าอาจจะไปเล่นกีต้าร์ร้องเพลงกันอยู่ข้างนอก ซึ่งก็มักจะเป็นเช่นนั้นเสมอเวลาที่เราทุกคนว่างจากการทำงาน

ไม่เคยมีใครขาดเสียงดนตรีได้เลย...

ถ้าไม่ติดว่าทำงาน ผมกับเพื่อนคงเอาแต่ซ้อมดนตรี ซ้อมดนตรี และก็ซ้อมดนตรี เหมือนอย่างตอนที่อยู่มหา’ลัย

ปกติแล้วการเรียงลำดับการนอนจะเป็นผม ไอ้ยุ ไอ้การ์ด และก็ไอ้โฮม พวกที่อยู่ขอบคือพวกที่มีปัญหาด้านการนอน โฮมมันนอนดิ้นที่สุด ส่วนผมนั้นกรนดังที่สุดเพราะผมคือผู้ใช้แรงงาน ไม่ค่อยได้ใช้สมองเท่าไหร่ ร่างกายผมมักจะเหนื่อยและก็มักจะส่งเสียงกรนเวลาที่ผมนอนหลับพักผ่อน

คืนนี้เป็นคืนแรกที่ผมอยากให้เกิดการนอนสลับที่กันเกิดขึ้น

ไอ้การ์ดไม่ได้มีท่าทีเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม มันเปลี่ยนท่าเป็นทิ้งตัวนอนหงาย และก็ยังคงเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย ผมไม่แน่ใจว่ามันมองเห็นว่าผมนั่งอยู่บนที่นอน ไม่ใกล้ไม่ไกลจากมันหรือเปล่า...

หากมีคนสงสัย...คืนนี้ธนูกับรบไม่อยู่ที่นี่ครับ ดูจากความร้อนแรงในห้องเก็บของของพวกมันเมื่อตอนบ่าย ตอนนี้พวกมันคงอยู่โรงแรมที่ไหนสักแห่ง

ที่บ้านของรบมีคนในครอบครัวรบเยอะจนเกินไปน่ะ

พวกเราเริ่มจะเคยชินกับการอยู่บ้างไม่อยู่บ้างของไอ้ธนู...แม้ว่าเมื่อก่อนพวกเราจะขาดมันไม่ค่อยได้ก็ตาม แต่การมีอยู่ของรบทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เปลี่ยนไป อย่างน้อยมันก็ช่วยลดอาการหวาดระแวงจากการกลั่นแกล้งของพี่นทีไปได้ ซึ่งนั่นก็ทำให้พวกเราได้ใช้ชีวิตอย่างสบายอกสบายใจมากขึ้น

ไม่มีนักเลงอันธพาลกลุ่มไหนกล้ามายุ่งกับกลุ่มของเราอีกแล้ว...

ตอนนี้เหมือนพวกเราได้คนของพี่นทีมาคุ้มกะลาหัวเพิ่มอีกน่ะครับ

ไอ้การ์ดเหลือบมามองผมราวกับเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองกำลังโดนจ้อง

“มีอะไรวะก้อง” มันถาม

“ทำไม”

“...”

“กูมองแฟนตัวเองไม่ได้หรือไง”

การ์ดส่ายหน้าเบาๆ ส่งให้ผม จากนั้นก็หันไปเล่นโทรศัพท์ต่อ

“มึงแชตกับใครน่ะ” ผมหรี่ตามองอย่างสงสัย

“เปล่า เช็กคอมเมนต์ในเพจของร้านต่างหาก”

“งั้นเหรอ”

เกือบลืมไปเลยว่าไอ้การ์ดมันก็เป็นมนุษย์ที่บ้างานคนหนึ่ง...ถ้าร้านนี้ไม่มีมันกับรบสักคน ผมเชื่อว่าแม่งคงไปไม่รอด การ์ดช่วยคุมทุกอย่างในร้าน ส่วนรบนั้นช่วยคุมเจ้าของร้านให้อยู่กับร่องกับรอย

“มึง...มีคนมาจีบมั้ยช่วงนี้” ผมค่อยๆ เลียบๆ เคียงๆ ถามไอ้คนฮอตแห่งปีอย่างการ์ด

“ไม่มี” มันตอบง่ายๆ

อืม...ดีแฮะ ผมจะได้ไม่เหนื่อยแสดงความเป็นเจ้าของให้มาก

“แล้วมึงล่ะ กิ๊กกับใครอยู่หรือเปล่า” การ์ดถามบ้าง

จริงๆ แล้วผมก็มีบ้าง แต่ก็เป็นความสัมพันธ์บนเตียงแค่ชั่วข้ามคืน ไม่ได้เป็นความสัมพันธ์ที่จริงจัง

“ไม่มี” ผมตอบมันอย่างง่ายๆ เหมือนกัน

“อืม”

“...”

“ตอนนี้มึงห้ามมีกิ๊กแล้ว...มึงรู้ใช่มั้ย”

ผมลอบยิ้มมุมปาก “มึงเตือนในฐานะแฟนปลอมๆ หรือแฟนจริงๆ ของกูวะ กูถามหน่อย”

“ตอนนี้กูเป็นแฟนจริงๆ ไปแล้วนี่ จะเตือนในฐานะแฟนปลอมๆ ทำซากอะไร”

ผมก็แค่อยากได้ยินคำยืนยันจากปากมันก็แค่นั้น...ใครจะไปรู้ล่ะครับ เผื่อมันยังอ๊อง...คิดว่าผมเป็นแฟนปลอมๆ ของมันอยู่ ผมก็เสียเปรียบดิ

อุตส่าห์ร้องลั่นร้านว่าชอบมันซะขนาดนั้น

ผมชอบ...มันจริงๆ นะ

อย่างน้อยก็ชอบในระดับหนึ่งล่ะ...ถ้าไม่ชอบ...ผมจะมีความรู้สึกที่ว่าอยากให้มันคิดเหมือนกันกับผมบ้างทำไมกัน

อา ให้ตายเถอะ คู่ผมช่างเป็นคู่ที่เริ่มได้อย่างโคตรงงเหลือเกิน จากแฟนปลอมๆ สู่แฟนกันจริงๆ โดยที่ผมเริ่มชอบก่อน แล้วผมก็ต้องพยายามทำให้มันชอบผมมากขึ้น...ทั้งๆ ที่เป็นแฟนกันไปแล้ว

เหี้ยอะไรวะเนี่ย

“ถ้ามึงเป็นแฟนกูจริงๆ มึงก็ต้องมานอนข้างกู” ผมเอื้อมมือไปหยิบหมอนของมัน...จนมันที่นอนอยู่ถึงกับคอตกหมอน มันรีบลุกขึ้นนั่งพร้อมกับมองผมด้วยสายตาคาดโทษ “คืนนี้มึงเปลี่ยนที่นอนได้แล้ว”

“นั่นที่ไอ้ยุ”ถ้ามันยอมง่ายๆ ก็คงไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทของคนอย่างไอ้ธนูหรอก...

“ยุมันรู้แล้วนะว่ากูคบกับมึง มึงคิดว่าอย่างมันจะอยากเข้ามาเป็นก้างขวางคอมึงกับกูเหรอ”

“สัด”

“...”

“แค่นอนข้างกันเฉยๆ แค่นี้มึงก็เอาเหรอวะ”

“ก็เป็นแฟนกัน...เราก็ต้องทำอะไรที่เพื่อนเขาไม่ทำกัน”


“แต่มึงกับกูเป็นเพื่อนกันมาก่อน”

“ตอนนี้เปลี่ยนเป็นแฟนกันแล้ว...ยังไงเราก็ต้องเริ่มเปลี่ยน ไม่อย่างนั้นมันก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนสักที” ผมไม่ลืมที่จะเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มของการ์ดให้มาวางอยู่ข้างๆ ที่นอนของผมด้วย

“มึง...นอนกรนอ่ะ” การ์ดทำหน้าเหยเก

“อย่าเรื่องมาก มึงเลือกไม่ได้แล้ว”

ถือซะว่าเป็นบาปกรรมของมึงที่กูต้องเป็นไม้กันหมาให้มึงมาตลอดหลายปีก็แล้วกันนะ...ให้มึงได้อยู่ติดกับกูในสถานะแฟนต่อไปเรื่อยๆ แบบนี้แหละ

ยุกับโฮมเข้ามาในห้องพร้อมกับทำการปิดไฟเพราะมันดึกมากแล้ว ไอ้ยุไม่ถามด้วยซ้ำว่าทำไมการ์ดถึงเปลี่ยนที่นอน มันย้ายที่ไปนอนข้างไอ้โฮมโดยอัตโนมัติ เพิ่งสังเกตว่ามันให้สเปซผมกับไอ้การ์ดเสียกว้าง...กว้างเกินความจำเป็น

ผมลืมตาเบิกโพลงในความมืด...แม้จะนอนในห้องห้องนี้มาหลายต่อหลายคืนแต่ไม่เคยมีคืนไหนที่ข่มตาหลับลงยากเท่าคืนนี้อีกแล้ว

หัวใจผมเต้นแรง...เพียงเพราะคนที่นอนอยู่ข้างๆ

ยุกับโฮมเริ่มส่งเสียงกรนนิดๆ ออกมาเป็นที่เรียบร้อย พวกเราหลับง่ายก็เพราะเราทำงานกันหนัก แต่คืนนี้ผมคงเป็นข้อยกเว้นสำหรับความจริงข้อนี้

“ก้อง” เสียงกระซิบเรียกดังขึ้นที่บริเวณข้างหูผม “ทำไมยังไม่นอน”

ไม่ได้มีแต่ผมที่ยังลืมตาอยู่...

“นอนไม่หลับ” ผมตะแคงข้างไปคุยกับการ์ด

“ทำไมวะ”

“ตื่นเต้น”

“...”

“เกิดมาเพิ่งเคยนอนข้างมึง”

“ไอ้เว่อร์” การ์ดตีไหล่ผมเบาๆ “นอนได้แล้ว...พรุ่งนี้ทำงานกันต่อ”

“มึงนอนสิ” ผมพอเห็นหน้ามันจากไฟสลัวที่ส่องมาจากด้านนอก แต่ก็เห็นไม่ชัดเท่าไหร่นัก...

“หลับพร้อมกัน”

“กูไม่รู้ว่าคืนนี้กูจะหลับลงหรือเปล่า”

“มัน...ขนาดนั้นเลยเหรอวะก้อง”

“นั่นน่ะสิ”

ดวงตาสดใสของไอ้การ์ดจ้องมองผม...ก่อนจะส่งยิ้มมาให้เบาๆ

“นอน...ไอ้สัด” มือของมันเอื้อมมาคว้าผ้าห่มของผมให้คลุมไปทั่วทั้งตัวผม “หรือจะให้กล่อม”

“จะบ้าเหรอ” ผมกระซิบสวนกลับไป เพราะไม่อยากรบกวนไอ้ยุกับไอ้โฮม

“คือกู...” การ์ดกระแอมเบาๆ

“อะไรวะ”

“กูดีใจที่ได้มึงมาเป็นแฟนนะ”

ผมไม่คิดว่าการ์ดจะพูดประโยคแบบนั้นออกมา...

“คือที่ผ่านมา...มึงเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยว่ะ...ดีจนกูดีใจที่กูได้มึงมาเป็นแฟนจริงๆ” มือของมันเอื้อมมาคว้ามือผมจากนั้นก็จับมือผมเอาไว้ “ขอบคุณมากนะเว้ย”

“...”

“กูไม่รู้หรอกว่าความรักมันคืออะไร กูไม่เคยรักใครแบบที่ไอ้ธนูมันรักรบ หรือรบมันรักไอ้ธนู แต่ตอนนี้กูว่ากูจะเปลี่ยนความคิดตัวเองใหม่ เพราะกูคิดว่ากูน่าจะรู้จักความรักแล้ว”

มันกระซิบได้อย่างน่าฟังมาก...ผมรู้สึกเคลิ้มจนผมนึกอยากฟังมันพูดไปตลอดทั้งคืน

“แล้วความรักสำหรับมึง...มันคืออะไรวะ” ผมถาม...ยังคงมองหน้าไอ้การ์ดที่นอนตะแคงข้างมองหน้าผมเช่นเดียวกัน

“ตอนนี้น่ะเหรอ”

“...”



“ก็มึงไง มึงคือความรักของกู”



เหยดเข้...



“กูจะเรียนรู้มันไปพร้อมๆ กับมึง...จากนี้ไปมึงจะกลายเป็นนิยามความรักสำหรับกู ถ้ากูทำได้ดีหรือไม่ดี มึงเอ่ยปากบอกกูได้ตลอดเลยนะ”

มือของผมบีบมือของมันแน่นขึ้น...จากนั้นผมก็ยกมันขึ้นมาจุมพิตที่หลังมือของการ์ดเบาๆ

มันกระพริบตาปริบๆ อย่างตกอกตกใจ...

“บทเรียนแรกที่มึงควรรู้ไว้สำหรับความรักของมึง” ผมพูดเบาๆ “มึงไม่ต้องฝืนตัวเอง ทำตามที่ใจมึงอยากทำ แค่นั้นก็พอ”

“...”

“ตอนนี้...มึงอยากทำอะไรวะ”

“นอน”

“...”

“นอนจับมือมึง”

คำตอบของมันถูกอกถูกใจผมมาก...ไม่เลวเลยสำหรับบทเรียนแรกเรื่องความรักของคนฮอตอย่างไอ้การ์ด

“แล้วพรุ่งนี้ล่ะ...มึงอยากทำอะไร”

“แสดงบทบาทเป็นแฟนกันให้เนียนต่อหน้ารบกับไอ้ธนู”

คำตอบนี้ไม่ถูกใจผมแฮะ...การ์ดรีบแก้คำพูดตัวเองอย่างรวดเร็วราวกับอ่านใจของผมได้

“กูหมายถึง...กูจะเป็นแฟนที่ดีของมึงต่อหน้าคนอื่นๆ”

ฉลาดตอบฉิบหาย...ผมจูบหลังมือของมันอีกครั้งเป็นการให้รางวัล ซึ่งผมเห็นว่ามันแอบยิ้มเขินทุกครั้งที่ผมทำแบบนี้กับมันนะ...

“ดีมาก”

“...”

“กูเองก็จะเป็นความรักที่ดีของมึง ไอ้เหี้ยการ์ด”

[การ์ด]

สองวันถัดมา

ไอ้ก้องแม่งเดินหน้าจีบผมอย่างที่มันได้เคยปฏิญาณเอาไว้...ทั้งๆ ที่มันกับผมเป็นแฟนกันแล้วนั่นแหละ

ถึงแม้ว่ามองเผินๆ จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่สำหรับผม...ผู้เป็นคนที่โดนจีบโดยตรง นั่นย่อมรู้ดีว่ามีอะไรเพิ่มเติมจากปกติอยู่มาก

อย่างน้อยก็สายตาหวานๆ นั่นอย่างหนึ่งล่ะ

ไม่รู้อะไรดลใจให้ก้องมันเกิดความรู้สึกลึกซึ้งกับผมขึ้นมา...แต่ถ้าหากผมจะถามคำถามนี้กับมัน ผมควรต้องถามตัวเองด้วยว่าเพราะอะไร แค่สถานะปลอมๆ ที่เป็นพันธะเชื่อมนั้นมันมากเพียงพอที่จะทำให้ผมกับมันกลายเป็นแฟนกันจริงๆ ได้ขนาดนั้นเลยหรือ

ระหว่างที่ผมว่างจากการทำงาน...ผมก็ได้นึกถึงเรื่องนี้ไปด้วย

ทำไมก้องต้องพิเศษกว่ายุ โฮม หรือแม้กระทั่ง...ธนู

สิ่งแรกที่ผมประทับใจก็คือการตอบรับคำขอความช่วยเหลือจากผมของมัน...ที่จริงแล้วมันมักจะเป็นเพื่อนที่มองว่าผมอ่อนแอที่สุดในกลุ่ม นี่อาจเป็นสาเหตุสำคัญที่มันทำให้มันยอมเป็นแฟนปลอมๆ ของผมได้โดยง่ายก็ได้

ยังไม่รวมไปถึงเรื่องที่มันต้องคอยกันไม่ให้พวกผู้ชายหลายคนเข้าใกล้ผม ผมจำได้ว่ามันชอบทำหน้าที่นี้มากกว่าคนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด บางครั้งไอ้ยุกับไอ้โฮมมันก็ทั้งขี้เกียจทั้งเบื่อ พวกมันชอบบ่นว่าผมไม่เห็นจะน่ารักตรงไหน ทำไมต้องมีผู้ชายมากมายหมายปองและจ้องจะเข้ามาหาด้วย

มีแต่พวกมันที่ตั้งคำถาม...แต่ก้องนั้นมันไม่เคยตั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

แม้ว่าผมกับมันจะรู้ว่าเราสองคนได้ก้าวข้ามเส้นของคำว่าเพื่อน กลายเป็นคำว่าแฟนไปแล้ว แต่ยังไงเราก็ต้องแสดงออกว่าเรานั้นเป็นแฟนกันมานานต่อหน้าไอ้ธนูกับไอ้รบ...ซึ่งนั่นแหละที่เป็นปัญหา

เป็นปัญหามากกว่าตอนที่ก้องมันจีบผมอีก

คือ...เรายังไม่คุ้นเคยกันน่ะ

“อะไรวะก้อง” ผมได้ยินเสียงธนูบ่นแฟน...ของผม “มึงจำเบอร์รองเท้าไอ้การ์ดไม่ได้เหรอ ไหนบอกว่าแอบคบกันมานานเป็นเดือนแล้วไง”

คนถูกถามหันมาขอความช่วยเหลือจากผม ผมชูนิ้วเป็นเลขสี่กับเลขศูนย์ส่งให้มันลับหลังธนู

“เบอร์สี่สิบไง กูเพิ่งนึกได้เมื่อกี้”

“นี่มึงเป็นแฟนมันจริงๆ ป่ะเนี่ย”

“เป็นจริงๆ สิวะ”

อันนี้ไอ้ก้องไม่ได้หลอก...ทุกอย่างเป็นทางการเมื่อไม่กี่วันก่อน เพียงแต่ไอ้ธนูมันไม่รู้

“แล้วมึงขี้หึงป่ะ” ธนูถามต่อไป

ก้องเหลือบมามองผม...เราทั้งคู่ยังไม่มีเหตุการณ์ไหนที่ใกล้เคียงกับคำว่าหึงหวงเลย

ทุกสิ่งทุกอย่างยังใหม่เอี่ยมอ่อง...

“มาก” คำตอบของก้องเหมือนตั้งใจจะพูดกับผมมากกว่า

“งั้นมึงก็ต้องเหนื่อยหน่อยแล้ว” ธนูส่ายหน้าเบาๆ “นั่นไอ้การ์ดนะ”

“กูรู้...รู้ตั้งนานแล้วว่ามันฮอต”

“ถ้าเคลียร์กับไอ้เหี้ยไหนไม่ได้ให้มาบอกกู...กูจะช่วยมึงอีกตีน เอ๊ย อีกแรงเอง”

“ขอบใจ...แต่ก่อนจะถึงมือของมึง กูก็คงจะสู้สุดใจ”

“...”

“ของของใครใครก็ต้องรักต้องหวงป่ะวะ”

เหี้ย..ไอ้สัดก้อง

ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างแรง ยิ่งตอนที่ธนูมันหันมาทำสีหน้าหยอกล้อผม ผมก็ยิ่งรู้สึกเขินอายจนอยากมุดหลบไปอยู่ที่อื่น

“เยี่ยม” ธนูดูพึงพอใจมาก “งั้นกูจะฝากไอ้การ์ดไว้กับมึงเต็มๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์”

“หา”

“ตอนนี้กูคงไม่ค่อยว่างดูแลไอ้การ์ดแล้วเพราะกูมีแฟน...ตอนนี้ไอ้การ์ดเองก็มีแฟนอย่างมึง เพราะงั้น...กูฝากมันไว้กับมึงหน่อยนะ”

“...”

“ดูแลเพื่อนเราดีๆ ด้วย กูไว้ใจมึงมากนะไอ้ก้อง” ธนูตบไหล่ของไอ้ก้องพร้อมกับลุกเดินหนี...ก้องหันมามองสบตาผม จากนั้นก็ส่งยิ้มอ่อนๆ มาให้ราวกับว่ามันเพิ่งผ่านด่านอะไรบางอย่างมา

“นั่นคือความไว้ใจสูงสุดเชียวนะ” ไอ้ยุโผล่มากระซิบข้างหูผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “ธนูมันห่วงมึงมากนะการ์ด แต่มันก็ฝากมึงไว้กับไอ้ก้อง”

“มันคงรู้แหละว่าก้องดูแลมึงได้...เนอะ” ไอ้โฮมพยักเพยิดไปทางไอ้ยุ

“เพราะมึงคือความรักของมัน”

“แล้วมันก็คือความรักของมึง”

ไอ้สัด...ทำไมผมรู้สึกคุ้นหูจังวะ

“กูจะเป็นแฟนที่ดีของมึงต่อหน้าคนอื่นๆ”

“กูเองก็จะเป็นความรักที่ดีของมึง ไอ้เหี้ยการ์ด”

สิ้นเสียงล้อเลียนของไอ้โฮม ผมก็รู้แทบจะในทันทีว่าพวกมันแม่งแอบฟังพวกผมคุยกันตอนกลางคืน ผมรีบวิ่งไล่เตะมันทั้งสองอย่างบ้าคลั่งโดยมีก้องมองตาม พอผมเล่าให้ก้องฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้ก้องมันก็รับไม้ต่อ...วิ่งไล่เตะไอ้โฮมกับไอ้ยุแทนผม

โชคดีที่ธนูมันอยู่ในห้อง...ท่าทางของมันจะง่วนอยู่กับการโทรคุยกับรบ ผู้ที่ตอนนี้น่าจะอยู่ต่างจังหวัดเนื่องจากมันไปเยี่ยมธาตุกระดูกของคุณตากับคุณยายของมัน

ถ้ามันไม่ยุ่งอยู่ล่ะก็...มันก็คงจะหยิบรองเท้าสักข้างแล้วโยนมาใส่พวกผม

โทษฐานที่วิ่งไล่จับกันอย่างกับเด็กประถม

[รบ]

[กลับมาได้แล้ว] ผมไม่คิดว่าเสียงปลายสายของธนูจะเหมือนเด็กที่กำลังอ้อนขนาดนี้

“หา”

[ร้านไม่มีมึงแล้วมันแปลกๆ]

“เอ่อ...ธนู กูลาแค่วันเดียว เดี๋ยวตอนเย็นก็เจอกันแล้ว”

[ไม่รู้ล่ะ กูอยากให้มึงกลับตอนนี้เลย]

ผมยิ้มกับไอ้คนเอาแต่ใจในแทบจะทุกๆ สถานการณ์...

[กูจะไปรับที่สนามบิน]

“จะบ้าเหรอ แดดดี้จอดรถไว้ เดี๋ยวกูกลับบ้านก่อน”

 [ไม่ เดี๋ยวมันช้า กว่ามึงจะกลับไปเอารถ และกว่ามึงจะขับมาหากู...]

“ธนู” ผมส่ายหน้าเบาๆ กับโทรศัพท์ อดปลื้มไม่ได้ที่ธนูมันไม่อยากอยู่ห่างกับผมนานๆ

[ยังไงกูก็จะไปรับมึงที่สนามบิน]

“ก็ได้ๆ” ผมยอมในที่สุด

[แลนด์กี่โมง]

“น่าจะเกือบสองทุ่ม”

[ดอนเมืองหรือสุวรรณภูมิ]

“ลองเดาดู”

[รบ...มึงก็แค่บอกมาตรงๆ ไม่ง่ายกว่าเหรอ]

“...”

[ดอนเมือง]

“สุวรรณภูมิเว้ย” ผมหัวเราะอย่างนึกสนุก

[เฮ้อ]

“ทำไม”

[ไกล]

“ไม่ต้องมารับแล้วดีกว่ากูว่า” ผมไม่อยากให้มันลำบาก...อีกอย่างหนึ่งมันอีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาที่ผมต้องบินกลับกรุงเทพฯ

[คิดไปแล้วว่าจะไปรับก็ต้องไปรับสิวะ กูอยากเห็นหน้ามึงตั้งแต่มึงเดินออกมาจากเกตเลย]

“มึงนี่ก็เว่อร์เหมือนกันนะ” ยิ่งคบกับมันก็ยิ่งค้นพบว่าคนอย่างมันมีเรื่องให้ตกตะลึงมากขึ้นทุกวัน

[หืม…] เสียงธนูฟังดูแปลกไป

“อะไรเหรอ”

[มีสายเรียกซ้อน…แป๊บนึงนะ]

“…”

[ไม่รับดีกว่า]

“อ้าว ทำไมล่ะ”

[ไม่ชอบรับสายเบอร์แปลก]

“เผื่อเขามีเรื่องฉุกเฉิน”

[ถ้าคนที่โทรมาไม่มีเรื่องฉุกเฉิน แต่กลับโทรมาจีบกูแทนล่ะ]

ไอ้นี่มันเก่งเรื่องการกระตุกอารมณ์ของผมแฮะ “ก็ไม่ต้องรับ”

[เห็นมั้ย…เราสองคนคิดตรงกัน]

“…” ผมมองไปที่ครอบครัวซึ่งกำลังทานอาหารกันอยู่หลังจากที่เราทุกคนไปเยี่ยมธาตุกระดูกของคุณตาคุณยายเสร็จ

[โทรมาอีกแล้วว่ะ]

“เบอร์เดิมหรือเปล่า”

[ใช่]

“กูว่าเริ่มแปลกๆ แล้วนะ”

[นั่นสิ]

“…”

[วางสายไปแล้ว]

“นี่ กูต้องวางสายแล้วเหมือนกัน ยังกินข้าวไม่เสร็จเลย”

[อ้าวเหรอ ทำไมไม่รีบบอกกูล่ะ]

“ก็…อยากคุยกับมึงเหมือนกัน”

[โอ๊ย…ไอ้คนปากหวาน]

“หึ” ผมยิ้ม…แต่ก็ต้องหุบยิ้มฉับเมื่อเห็นรันกำลังมองมาด้วยสายตาล้อเลียน

[แล้วเจอกัน]

“โอเค แล้วเจอกัน”

[เดี๋ยวจะรีบไปรับเลย]

“ได้”

[รักมึงนะ]

“ระ…” ผมกำลังจะบอกรักมันกลับไป…แต่ธนูมันกลับกดวางสายไปซะก่อน อดรู้สึกเสียดายไม่ได้แฮะ

ไม่เป็นไร…ยังไงเย็นนี้ผมกับมันก็เจอกันอยู่ดี








[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 22 _ p. 30 _ 0 5 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 09-07-2018 03:15:36

[ธนู]

คราวนี้คนที่โทรมาหาผมไม่ใช่เบอร์แปลกที่ไหน…แต่เป็นไอ้นที

“สัด กูคุยกับแฟนอยู่ ใช้เบอร์คนอื่นโทรมากวนกูทำไมวะ” ผมกดรับแล้วด่าทันทีแบบไม่ต้องคิดหน้าคิดหลัง

[เอ่อ คุณธนูครับ ผมสุชาติเองนะครับ]

คุณสุชาติ…เหรอวะ คนที่เป็นผู้ช่วยไอ้นทีน่ะนะ

“มีอะไรเหรอครับ”

[พวกเราตามหาตัวคุณนทีไม่เจอ…แถมคุณนทียังทิ้งโทรศัพท์เอาไว้ที่ออฟฟิศ ก็เลยอยากโทรมาเช็กกับคุณธนูสักหน่อยว่าคุณนทีเขาอยู่กับคุณหรือเปล่า]

“เปล่าครับ มันไม่ได้มาอยู่กับผมตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้”

[งั้นก็…แปลกๆ แล้วล่ะครับ] เสียงคุณสุชาติฟังดูร้อนรนขึ้นมาแทบจะทันทีทันใด [ผมลองเช็กโทรศัพท์ของนายดู ดูเหมือนนายจะถูกคุณแพงนัดพบไปที่ไหนสักที่]

ผมเริ่มร้อนรนขึ้นมาบ้าง…การที่มีชื่อไอ้แพงเข้ามาเกี่ยวย่อมหมายความว่าชีวิตไอ้นทีเริ่มมีอันตรายเข้ามาเกี่ยวข้องมากกว่าหกสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว

[ตอนนี้ผมให้คนเริ่มออกตามหาตามถิ่นฐานของพวกคุณแพงแล้วครับ...]

ผมลุกขึ้นยืน…สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันเกินกว่าที่ผมจะอยู่เฉยได้

“ได้เรื่องยังไงก็บอกผม…”

[…]

“ผมจะช่วยคุณตามหามันอีกแรงเหมือนกัน”

[ขอบคุณมากครับคุณธนู]

“เอ่อ…เบอร์แรกที่คุณโทรมา เป็นเบอร์ของคุณใช่มั้ยครับ พอดีผมไม่รับสายเบอร์แปลก”

[ใช่ครับ]

“ครับ…ผมจะเมมไว้”

ผมกดวางสายแล้วรีบจัดการเมมเบอร์คุณสุชาติ จากนั้นก็รีบคว้ากุญแจรถกับเสื้อนอก แล้วกระโดดลงจากชั้นสองลงมาสู่ชั้นล่างทันที

เพื่อนผมอยู่กันครบ…ตอนนี้ลูกค้ายังบางตา พวกมันจึงจับกลุ่มคุยกันได้

หางตาของผมเห็นว่าการ์ดกับก้องมันยืนกระหนุงกระหนิงกันอยู่หลังเคาน์เตอร์

“มึงจะไปไหน” ไอ้การ์ดเอ่ยปากถามผม

“ธุระ เดี๋ยวกูรีบกลับมา” ผมรีบตัดบท

“มีเรื่องอะไร” ไอ้ก้องเซ้นส์ไวมาก… “เกิดอะไรขึ้น”

“ไม่มีอะไร”

“…”

“อาจเกิดเรื่องนิดหน่อยกับไอ้นที”

“ให้พวกกูช่วย…” ยุอาสา

“ไม่ต้อง” ผมรีบเอ่ย “พวกมึงอยู่ที่นี่…ถ้าตอนหนึ่งทุ่มกูยังไม่โทรมาหาพวกมึง ให้ใครคนใดคนหนึ่งไปรับรบที่สุวรรณภูมิทีนะ”

“จะให้กูตอบมันว่ามึงไปไหน” การ์ดร้องถามตามหลังผมที่เริ่มเดินไปถึงประตู

“บอกว่าไปหาไอ้นทีมันคงจะเข้าใจ” ผมตอบง่ายๆ จากนั้นก็หายออกไปจากร้าน...

ผมไม่รู้สิ่งที่นทีมันกำลังเจออยู่นั้นจะเรียกได้ว่าอันตรายดีหรือเปล่า แต่จะอันตรายหรือไม่อันตรายผมก็ไม่อยากให้รบเข้ามาเกี่ยวข้อง…

ไม่ว่ายังไง…คำว่ามาเฟียก็ต้องอันตรายเสมอ ไม่ว่าจะมากหรือน้อยก็ตาม

มันเป็นสิ่งที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เกิด มันคือสิ่งที่บ่งบอกความเป็นบ้านของผมและครอบครัวผม…ผมไม่สามารถแกะหรือแงะมันออกจากตัวผมได้

ผมรู้วิธีรับมือกับเรื่องแบบนี้…แต่รบมันไม่รู้…ซึ่งมันเป็นแบบนั้นนั่นแหละดีแล้ว

เพราะสำหรับผม…สิ่งที่ผมให้ความสำคัญที่สุดก็คือความปลอดภัยของรบ

[นที]

กูอยากเจอมึง มาเจอกูหน่อยได้มั้ย



ข้อความนั้นถูกส่งมาหาผมจากเบอร์ของไอ้แพง…ซึ่งตอนแรกผมก็รู้สึกงุนงงว่ามันอยากเจอผมทำไม มันถูกใจผม เริ่มชอบผม…อยากสานสัมพันธ์ต่อกับผมเพียงเพราะความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนของเราหรือเปล่า

เปอร์เซ็นต์เรื่องนั้นมันเป็นไปได้น้อยโคตรๆ…แต่ผมก็ดันมองโลกในแง่ดี คิดว่าไอ้แพงมันอาจจะถูกตาต้องใจผมบ้าง

หน้าผมก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ อีกทั้งหุ่นผมก็ไม่ได้แย่…แม้จะไม่ฟิตปั๋งเท่าไอ้ธนู แต่ผมก็พอมีรอยซิกส์แพ็คส์จางๆ อยู่บ้าง

เฮ้อ คิดเรื่อยเปื่อยตอนนี้มันจะมีประโยชน์อะไรขึ้นมา

ก็ในเมื่อผมโดนหลอก โดนหลอกอย่างคนโง่!

คนที่มารอเจอผมไม่ใช่แพง แต่เป็นนริศ ผู้ช่วยหน้าหล่อของไอ้แพง คนที่มันเข้ามาประทุษร้ายผมทันทีที่ผมออกมาจากห้องซึ่งผมนอนกับเจ้านายของมัน

ผมไม่รู้ว่าแพงมันเป็นคนสั่งมาให้นริศจัดการกับผมหรือเปล่า แต่ถึงแม้ว่ามันจะสั่งหรือไม่ได้สั่ง ตอนนี้ผมก็ถูกซัดจนเดี้ยง…ไอออกมาเป็นเลือดหลายต่อหลายครั้งแล้ว

นริศใช้คนแปดคนรุมกระทืบผมคนเดียว…ราวกับว่าสิ่งที่มันต้องการมีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือทำให้ผมเจ็บมากที่สุดเท่าที่จะเจ็บได้ ให้ผมทรมานจนเกือบตาย…แต่ไม่ยอมให้ผมตาย

มันไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น…ซึ่งตรงกับสิ่งที่ผมได้ยินสุชาติรายงานมานั่นก็คือนริศเป็นผู้ช่วยที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมา มันเป็นมือขวาของแพง แถมยังมีข่าวลือหนาหูด้วยว่ามันไม่ได้คิดกับไอ้แพงอย่างเจ้านายลูกน้อง

นริศคิดกับแพงลึกซึ้งกว่านั้น…

มิน่าแม่งถึงได้แค้นผมนัก…

เรื่องจริงเป็นยังไงผมก็ไม่รู้ ไอ้แพงมันจะชอบลูกน้องของมันคนนี้กลับมั้ยผมก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ผมกำลังสมเพชตัวเองจนลืมความเจ็บปวดที่มีอยู่ตามร่างกาย

ทำไมผมต้องออกมาเพียงเพราะไอ้แพงมันส่งข้อความเรียก

แม่งโคตรโง่…โคตรบรมโง่

นริศมันไม่ได้เตรียมคนมาแค่แปดคน…มันยังมีคนมาเพิ่มอีกระลอกสองซึ่งผมเริ่มตาลาย นับไม่ถูกว่ามันมีรวมทั้งสิ้นกี่คนกันแน่ ยี่สิบหรือสามสิบ…

แค่ผมคนเดียว…ทำไมต้องใช้คนเยอะขนาดนั้น

ผมสู้จนผมอ่อนแรง…ความเจ็บปวดที่แล่นริ้วบังคับให้ผมต้องนอนมองดูตีนของพวกมันโดนตัวผมอย่างรุนแรงทีละตีนๆ

เป็นครั้งแรกที่ผมคิดว่า…ผมน่าจะเข้าใกล้ความตายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะสู้สุดตัวแค่ไหนยังไงก็ต้องแพ้อีกฝ่ายที่มีจำนวนมือจำนวนตีนมากกว่าอยู่วันยังค่ำ

หรือวันนี้จะเป็นวันตายของผมจริงๆ...

ใบหน้าของพ่อกับแม่เริ่มลอยเข้ามาในหัวของผม…รวมไปถึงแม่ของนทีคนที่ผมแอบเรียกในใจว่าคุณน้ามาตลอดทั้งชีวิตด้วย

เหนือสิ่งอื่นใด…ใบหน้าของคนเหล่านั้นก็ยังไม่ชัดเจนเท่าไอ้น้องชายของผม คนที่ผมเพิ่งจะดีกับมันเมื่อไม่นานมานี้ ผมรู้สึกเสียดายทันทีที่ผมไม่ทำดีกับมันให้มากกว่านี้ ผมไม่คิดมาก่อนว่าเวลาของผมจะเหลือน้อย…

ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้…ผมคงจะรัก เอาใจใส่มันมากกว่านี้ในแบบที่คนเป็นพี่ชายควรทำ

ไม่ใช่เรียกร้องความสนใจด้วยการกลั่นแกล้งมันสารพัด…

ธนู…กูขอโทษนะ กูขอโทษจริงๆ



.


.



.


ก่อนที่สติผมกำลังดับวูบไป ผมก็ได้เห็นการเคลื่อนไหวของใครบางคน…



“มึงทำพี่กูเหรอ!”



เสียงของธนูนี่หว่า…นี่มันมาช่วยผมเหรอ

ไอ้เวรเอ๊ย มึงจะมาทำไมว้า

เพราะได้ยินเสียงของมัน อีกทั้งยังคิดได้ว่ามันคงจะกล้าบ้าบิ่นมาคนเดียวอีกตามเคย ผมจึงรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัวสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับน้องชายอีกครั้งหนึ่ง

ถ้าคำว่าปาฏิหาริย์มีอยู่จริง…ผมกับธนูคงจะชนะศึกนี้

ศึกที่มีผู้เข้าแข่งขัน…สองต่อสามสิบ

เฮ้ออออ ผมกับมันคงจะชนะอยู่หรอก

[รบ]

“พี่รบ…ถามจริงดิ เป็นแฟนแอลฟาแล้วรู้สึกยังไงบ้างง่ะ”

เราสองคนพี่น้องที่เดินตามหลังแดดดี้กับแม่กำลังคุยกันหลังลงจากเครื่องบิน

“ก็ดี มีความสุขดี” ผมตอบยิ้มๆ “โคตรขี้หึงเลย…”

“โอ๊ย นี่อวดหรือบ่นน่ะ”

ผมไม่พูดเรื่องนั้นต่อ… “มันเหมือนแอลฟาของรันมากอย่างกับมันเอาตัวมันไปเขียนแน่ะ”

“จริงเหรอ” นัยน์ตาของน้องสาวผมสดใสมาก “งั้น…พี่รบก็โชคดีมากเลย”

“ทำไม”

“ถ้าพี่ธนูเหมือนแอลฟาในความคิดของหนูขนาดนั้นล่ะก็…พี่รบก็ไม่ต้องห่วงเรื่องที่พี่ธนูจะนอกใจ”

“…”

“คำว่านอกใจไม่เคยอยู่ในความคิดของแอลฟาเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีค่ะ”

ฟังดูมโนดี…แต่ผมกลับชอบที่จะฟังแฮะ ไม่รู้สิ มันฟังแล้วปลื้มแปลกๆ ถึงแม้ว่าจะเป็นสิ่งที่รันจินตนาการไปเรื่อยก็ตาม

“แอลฟาจะดูแลคู่ชีวิตตัวเองไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่…เพราะงั้นพี่รบ หนูว่าพี่เตรียมตัวแต่งงานกับพี่ธนูเถอะ”

ผมเอามือตะครุบปากของรันเอาไว้…แดดดี้กับแม่ชอบไอ้ธนูมากก็จริง แต่พวกท่านก็คงยังไม่อยากให้เราสองคนคิดกันไปไกลถึงขั้นนั้น ยังไงก็คงต้องเรียนให้จบกันก่อน

แม้จะเป็นแบบนั้น…แต่ผมก็เขิน…เขินห่าอะไรก็ไม่รู้

“อู้วว…นั่นฝูงของพี่ธนูค่ะ”

แทนที่จะเป็นธนูที่ยืนรอผมอยู่หน้าเกตผู้โดยสารขาออก กลับเป็นไอ้ยุ ไอ้โฮม ไอ้ก้อง และก็ไอ้การ์ดที่มายืนรอผมแทน

อะไรกัน…ร้านเริ้นไม่เปิดกันแล้วเหรอ

ผมบอกลาครอบครัวของผมที่รู้อยู่แล้วว่าผมจะมีคนมารับ ก่อนที่ผมจะเดินมาหาคนพวกนั้น สีหน้าพวกมันไม่สู้ดีเท่าไหร่ ซึ่งผมไม่ชอบใจเลยสักนิด

“เกิดอะไรขึ้น”

“มึงใจเย็นๆ นะรบ” การ์ดเป็นคนเข้ามาเอ่ยเรื่องนี้กับผม ดูจากสีหน้าสะเทือนใจมากของมัน ก็เล่นเอาผมถึงกับไม่อยากที่จะฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นเลย

“ธนู…อยู่โรงพยาบาล” ยุพูด สภาพไม่แตกต่างจากไอ้การ์ด

“มันไปช่วยพี่นทีจากคนของไอ้คนที่ชื่อว่าแพง” โฮมเสริมน้ำเสียงสลด

“ทั้งสองคนเจ็บหนักมาก…ตอนนี้กำลังรักษาอยู่ในห้อง ICU”

สติของผมขาดผึง…หลังจากที่ได้ยิน



ธนู…บาดเจ็บ


มันบาดเจ็บ…


เชี่ย…


ไหนมึงบอกว่าแล้วเจอกันไงวะ


“ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวเราทุกคนจะไปที่โรงพยาบาลกัน” การ์ดพยาบามเอ่ยปลอบผมทั้งๆ ที่มันเองก็แย่พอๆ กัน “มันจะต้องไม่เป็นอะไร”


ผมก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น…


ให้ตายสิวะ


“แม่ง”

“รบ”

“แม่งเอ๊ย…”

“รบ…นี่…” การ์ดทำตัวไม่ถูกเมื่อผมเดินนำลิ่วไปข้างหน้า “พวกมึง…รีบตามมาสิวะ”

มือไม้ผมสั่นไปหมด…อาการวูบวาบสั่นไหวที่หัวใจยังคงเกิดขึ้นกับผมอย่างต่อเนื่อง

ถ้ามันเป็นอะไรไป…ผมจะอยู่ยังไง

ผมจะอยู่โดยไม่มีมันได้ยังไง









to be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 09-07-2018 04:27:09

แอลฟาเจ็บ ดังนั้นเมียแอลฟาจะจัดการต่อเอง ใช่ป่ะ รบ  :katai3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 09-07-2018 06:00:45

นริศ นายต้องโดนแพงเหยียบหนักๆ   :z6: :z6: :z6:
แพง ต้องออกโรงแล้วนะ  :katai2-1:

ธนู  รบ   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 09-07-2018 06:54:22

จัดการเลยรบ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 09-07-2018 07:20:51

โอ๊ยยยยยย โมโหหหหหห  น้องรบเข้มแข็งไว้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 09-07-2018 08:39:06

อ้าว ไหงงั้นอะ จะทำไงละคุณแพงคนของคุณทำร้ายสามีคุณนะ  :katai1:
คู่ก้องการ์ดน่ารัก แต่มาปิดท้ายแบบนี้ ใจร้ายยยยยย  :a5:
 :L2:  :pig4:  :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 09-07-2018 09:04:35

รบออกโรงเองแหงเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ●GreenTEA● ที่ 09-07-2018 09:48:49

รบสู้ๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 09-07-2018 09:56:00

ก้องการ์ดน่ารักมากก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 09-07-2018 10:03:20

แพงรู้เรื่องไหม ถ้าแพงรู้รบจะเอาอะไรไปเอาคืนแพงได้ ในเมื่อขนาดนทีเองยังมีอำนาจน้อยกว่าแพง
แต่ถ้าแพงไม่รู้แล้วนริศเป็นคนทำเอง คนที่จะจัดการกับนริศได้ก็มีแค่แพงเท่านั้น

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 09-07-2018 10:13:22

ฮึ่ม!  แก...ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รบเล่นให้หนักเลย   :fire: :fire: :fire:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 09-07-2018 11:39:37

สองพี่น้องเจ็บหนักเลยล่ะสิคราวนี้ คิดว่าแพงคงไม่รู้ นริศน่าจะเป็นนัดมาเอง แพงมาจัดการลูกน้องตัวเองเดี๋ยวนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 09-07-2018 12:05:52

 :L1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 09-07-2018 12:06:04

กำลังฟินเลย แต่ตอนท้ายนี่มันอะไรกัน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-07-2018 13:14:00

เดี๋ยวรบลุยเอง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 09-07-2018 13:37:09

อ่ะ รบ ไปรบเลย ลุยๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 09-07-2018 13:41:30

ตอนแรกก็คิดว่านริศกับแพงอาจจะมีอะไรให้ดูต่อรึเปล่า แต่พอมาเจอหมาหมู่แบบนี้ โอ้โหหหหหขึ้นเลยแบบนี้ต้องโดนจัดการแล้ว นี่เหรอวะหนทางมาเฟียอะ ให้คนสามสิบกว่าคนรุมคนแค่สองคนนี่มันหมาชัดๆเลย โอ้ยยยย อ่านแล้วอยากพ่นไฟอยากยกพวกไปถล่มคืนมากจริงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Januarysky ที่ 09-07-2018 13:50:12

เด๋วเจอฤทธิ์ภรรยาอัลฟา
ไม่ใช่แค่รบนะ แพงด้วย นริศร้องเอ๋งแน่

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 09-07-2018 14:21:06

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 09-07-2018 14:56:28

พี่นทีกับธนูอย่าเป็นอะไรมากนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 09-07-2018 15:31:03

รบต้องเดือดมากแน่ๆ แต่รบจะทำอะไรได้บ้างล่ะเนี่ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 09-07-2018 17:27:56

โอ้ยยย หรือว่าแพงกับนทีจะไม่ใช่คู่กัน :fire:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 09-07-2018 18:58:18

หลังจบโมเม้นท์งามๆของพี่น้องเราต้องมาต่อกันที่ ICU สินะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 09-07-2018 19:23:41

แล้วกัน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 09-07-2018 19:39:59

สามีนอนไป... ปล่อย ให้ เป็น หน้าที่ ของ... เมีย... เมีย... เค้าเคลียร์ไป

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 09-07-2018 20:34:00

เละอีกแล้ว คราวนี้ทั้งพี่ทั้งน้อง  :เฮ้อ:   

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 09-07-2018 22:30:45

พี่น้องก็คือพี่น้อง ช่วยกันสุดจิตสุดใจ ดีที่ไปช่วยกันทัน
ครอบครัวนี้อันตรายมาก อย่าเข้าใกล้ดีไหม แพงเป็รคนสั่งเหรอ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 10-07-2018 00:37:39

รบจะทำอะไรน้อ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 10-07-2018 04:42:03

รบเดือดขนาดนี้ ต้องตายกันไปข้างอะบอกเลย
นริศจบแน่ๆ ส่วนแพงจะรู้เรื่องยัง
แล้วใครเป็นคนพาส่งรพ.?

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 10-07-2018 08:59:47

 :pig4: :pig4: :pig4:

ซวยแน่ไอ่นริศ  เอ็งไปทำร้ายนทีคนที่เจ้านายแพงแอบชอบอยู่ หุหุ

เผลอ ๆ อาจโดนนุ้งรบเมียแอลฟ่าจัดการ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 10-07-2018 09:51:13

รบจะจัดการเรื่องนี้ยังไงเนี่ย แล้วแพงรู้เรื่องที่นริศมาจัดการพี่นทีรึป่าว

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 10-07-2018 11:21:17

เดาๆนะว่าแพงไม่น่าจะรู้เรื่องที่เรียกพี่นทีมารุมยำ อิตาเลขาน่าจะจัดการเอง เล่นซะอ่วมเลย แล้วใครพาส่ง รพ.? รบจัดการคนทำดิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 10-07-2018 16:50:40

พอกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 10-07-2018 17:26:05

โอ๊ยยยยยย ขอให้ปลอดภัยทั้งคู่เลยตอนนี้
ส่วนเรื่อวล้างแค้นค่อยไปคิดบัญชีกันทีหลัง ><

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Mazaaki ที่ 10-07-2018 23:12:56

 :katai1:ขอให้ทั้งสองคนไม่เป็นอะไรมากเลยนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 10-07-2018 23:25:57

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 12-07-2018 02:39:07

งานนี้รบต้องจัดการให้ราบคาบได้แน่นอน ชัวร์!!!! มั่นใจอย่างมากเลย แอลฟาก็แอลฟาเถอะ เจอเมียของแอลฟาเข้าให้ ตาย.....

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: day9day ที่ 12-07-2018 05:55:35

ตามทันแระ

รอตอนต่อๆไปนะครับ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: thanyabhorn ที่ 13-07-2018 01:03:56

น่ารักมากเลยค่ะ พึ่งได้มาอ่านตอนนี้เอง เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ เขียนนิยายน่ารักไแบบนี้ออกมาเยอะๆนะคะ จะคอยตามค่ะ   :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 14-07-2018 10:47:03

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 15-07-2018 00:42:35

หรือพี่นทีจะได้กับแพงคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 15-07-2018 01:01:38

ตอนนี้คือดีมากกกกกก ทั้งตลก ทั้งโรแมนติก5555555555 ธนูรบจากที่เคยถูกแอบดู ตอนนี้มาแอบดูลูกน้องวนสถานที่เก่าๆของตัวเอง น่ารักกกกก ไหนจะก้องการ์ด กีสสส คุ่นี่คือน่ารีกอ่ะ ฮือออ ก้องคือดีเด้อ การ์ดก็น่ารักกก ดีต่อใจจ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 15-07-2018 01:09:35

โอ้ย ตระกูลแพงพีมนี่มันยังไงกัน!!!

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 16-07-2018 03:39:00

Ep. 24




[การ์ด]

ตอนนี้ผมกับคนอื่นๆ กำลังอยู่หน้าห้อง ICU ที่ที่พี่นทีกับไอ้ธนูกำลังเข้ารับการรักษา

ผมไม่เคยเห็นรบตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ขนาดนี้มาก่อน มันแย่กว่าทุกๆ ครั้งที่ผมเคยประสบพบเจอ มันไม่โวยวายหรือโอดครวญสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เอาแต่นั่งเงียบๆ อยู่ในมุม ปล่อยให้ผมกับคนอื่นๆ หงุดหงิดหัวร้อนที่เกิดเรื่องแบบนี้กับท่านหัวหน้าของเรา

เราทุกคนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่…หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง หรือว่าสามชั่วโมง เราได้ปล่อยให้เวลาผ่านไปแบบนั้นเรื่อยๆ เหมือนคนไร้วิญญาณ...ต้องการแค่ข่าวดีจากปากของหมอว่าพี่นทีกับธนูปลอดภัย
   
ระหว่างที่ก้องมันกำลังจับมือผมและก็บีบนิ้วมือของผมอยู่…คนในชุดสูทกลุ่มหนึ่งก็โผล่มา

ผมจำได้แทบจะในทันทีว่าคนพวกพวกนั้นเป็นคนของพี่นที

ยังไม่ทราบข่าวเหรอครับ” คนที่เป็นหัวหน้าถามพวกผม เราทุกคนส่ายหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ “ผม…ผม…ไม่รู้จะทำยังไง”

“ฝีมือใคร” รบเป็นคนส่งเสียงออกมาในระหว่างที่ทุกคนกำลังเงียบ

“คนของคุณแพงครับ…ชื่อว่านริศ”

“…”

“มันมีปัญหากับคุณนทีเพราะคุณนทีมีอะไรกันกับคุณแพง…นริศเกิดความหึงหวงจึงได้หลอกล่อให้นายออกมาคนเดียวแล้วก็จัดการรุมกระทืบ”

“ไอ้คุณแพงนี่…เป็นพี่ชายของไอ้พีม คนที่มีปัญหากับไอ้นทีใช่มั้ย”

“ครับ”

“…”

“คุณธนูบุกไปช่วยคุณนทีคนเดียว…มันก็เลยเป็น…อย่างที่เห็น”

คนของพี่นทีคนนี้ก็ดูสะเทือนอกสะเทือนใจพอๆ กันกับเราทุกคน…ผมหันไปมองไอ้รบ เห็นมันกำลังคิดอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าที่นิ่งเกินกว่าที่ผมจะเข้าไปกวนได้

แม่งน่ากลัว…ยังไงก็ไม่รู้

จริงๆ นะครับ…ไอ้รบแม่งน่ากลัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“เล่าเรื่องไอ้แพงให้ผมฟังหน่อย”

คนของพี่นทีมีไหวพริบมากพอที่จะรู้ว่ารบเป็นคนสำคัญ…เขาจึงเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับไอ้คุณแพงให้รบฟัง เราทุกคนนั่งฟังกันอย่างเงียบๆ ระหว่างที่รอให้หมอออกมาจากห้อง







พี่นทีพ้นขีดอันตรายแล้ว

ธนูยังมีอาการน่าเป็นห่วงและไม่มีวี่แววว่าจะฟื้น…คุณสุชาติเล่าว่าอาจเป็นเพราะธนูเป็นเป้าหมายหนักกว่าพี่นที เพราะมาทีหลังอีกทั้งยังมีความเก่งกล้าสามารถซะจนต้องใช้คนหลายสิบคนเพื่อที่จะเอาตัวมันให้อยู่

ยิ่งมีคนเข้ามาสู้กับมันมาก มันก็ยิ่งต้องป้องกันตัวเอง กลายเป็นว่ามันบาดเจ็บมากกว่าคนที่มันเข้าไปช่วยซะอีก

คุณสุชาติเล่าให้ฟังว่าพ่อของทั้งสองคนทราบเรื่องแล้ว…กำลังบินกลับมาอย่างเร่งด่วนด้วยความโมโหอย่างรุนแรงเนื่องจากลูกชายทั้งสองได้รับบาดเจ็บพร้อมกันทั้งคู่

คิดว่าบ้านไอ้คุณแพงต้องเตรียมรับการกระแทกอย่างหนัก เพราะถ้าหากมันคิดว่านทีกับธนูโหดมากพอแล้ว…มันก็คงจะอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์เกินไป

พ่อของคนโหดสองคน…มันจะต้องเป็นอะไรที่โคตรโหด…ไม่ใช่หรือไง

รบฟังอาการของธนูอย่างนิ่งๆ จากนั้นก็หันมามองผม

“กูฝากมันด้วย”

หา…ทำไมต้องฝากไว้กับผม

เท้าของรบก้าวออกไปจากบริเวณหน้าห้อง ICU ผมกับเพื่อนๆ เริ่มมองตากัน ทุกคนได้กลิ่นตุๆ ว่ารบมันจะต้องทำอะไรบางอย่างที่ขาดสติ

“เวรแล้ว” โฮมพึมพำ รีบก้าวเท้าออกไปเพื่อตามไอ้รบให้ทัน “ไอ้ยุ ไอ้ก้อง เร็วๆ เข้า…”

มือของผมคว้าข้อมือไอ้ก้องก่อนที่มันจะเดินออกไปได้ไกล

“ดูแลรบด้วย” ผมรีบระล่ำระลักบอก “แล้วก็อย่าลืม…ดูแลตัวเอง”

ก้องใช้ริมฝีปากประกบริมฝีปากของผมด้วยความรวดเร็วจนผมถึงกับตกตะลึงงัน…ก่อนที่มันจะรีบเร่งก้าวเท้าให้ทันพวกที่นำไปก่อนหน้านี้แล้ว

“คุณสุชาติ” รบเรียกผู้ช่วยของพี่นทีด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “คุณมานำทางผม”

“หา”

แม้ว่าเขาจะดูงงๆ แต่เขาก็ตามไอ้รบไปอยู่ดี ตอนนี้ทุกคนทั้งงุนงงและก็สงสัยว่ารบจะทำอะไร แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เหมือนมันมีอำนาจสูงสุดในที่แห่งนี้ มันคิดจะสั่งอะไรมันก็ทำได้หมดทั้งนั้นนั่นแหละ…

ผมเห็นคุณสุชาติหันหน้ากลับมาหาลูกน้องตัวเอง ก่อนจะทำมือส่งสัญญาณให้คนพวกนั้นตามมา…โดยไม่ลืมที่จะทิ้งคนไว้เฝ้าหน้าห้อง ICU นี้ทั้งหมดทั้งสิ้นสี่คน

เชี่ย…

ผมคิดว่าผมเริ่มได้กลิ่นสงครามแล้วว่ะ

[ก้อง]

คำถามเกิดขึ้นในใจของพวกเรานั่นก็คือรบมันต้องการจะทำอะไรกันแน่

กลายเป็นว่ามีรถตามหลังรถเรามาถึงสี่คัน…โดยที่คุณสุชาติบอกว่าคนพวกนั้นคือคนของพี่นที ซึ่งการที่มีคนมาเยอะแบบนี้ย่อมหมายความว่าแม่งจะต้องมีเรื่องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

เป็นแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน…ผมคันไม้คันมือตั้งแต่รู้ข่าวว่าธนูมันเจ็บหนักเพราะคนที่ชื่อว่าไอ้แพงแล้ว

ยังไงผมก็ไม่มีทางให้ฝ่ายเราโดนแค่ฝ่ายเดียวหรอก

“ฝากร้านด้วย” ผมได้ยินเสียงไอ้โฮมคุยโทรศัพท์กับพวกไอ้ชู้ต “ถ้าดูแลไม่ไหวก็ปิดร้านเร็วๆ ไปเลย…หืม ไม่ต้องหรอก พวกกูจัดการได้ ได้…ไม่ต้องบอกก็รู้ ถ้าพวกกูไม่ดูแลไอ้รบไอ้ธนูมันเอาพวกกูตายแน่ๆ เออ แค่นี้แหละ”

รบเป็นคนขับรถ…มันนิ่งมากซะจนคุณสุชาติที่นั่งอยู่ข้างๆ ยังต้องทำหน้าขยาด

ผมนั่งนิ่งๆ รวบรวมสมาธิอยู่นาน…ถึงแม้จะได้จูบไอ้การ์ดแล้ว แต่มันก็เป็นจูบที่อยู่ในหน้าสิ่วหน้าขวาน ใจผมนึกอยากจะจูบมันนานกว่านี้ก่อนออกมาด้วยซ้ำ แต่ก็นะ…เมียท่านผู้นำมันรีบ ผมจะทำอะไรได้อีกนอกจากต้องตามมาเป็นมือเป็นตีนให้มันอีกทีหนึ่ง

สถานที่ที่รบพาทุกคนมาคือร้านที่เป็นร้านเด่นของที่บ้านไอ้คุณแพง พอมันจอดรถได้มันก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงหรือสั่งการอะไรทั้งสิ้น…

แม่งเดินบุกเข้าไปในร้านนั้นคนเดียว…เฉยเลย

นึกว่ามีแต่ธนูที่มีนิสัยบ้าระห่ำชอบบุกเดี่ยว…เมียมันก็ไม่ต่างอะไรจากมันเลยแม้แต่นิดเดียว

ลำบากพวกผมสามคนที่จะต้องรีบก้าวเท้าให้ทันมัน…ไอ้ยุกับไอ้โฮมมีสมาธิเกินกว่าที่จะคุยอะไรกับคนอื่น ผมจึงหันไปหาคุณสุชาติ จากนั้นก็ส่งสัญญาณบอกให้มาเฟียรุ่นใหญ่พวกนี้เตรียมตัว

ไอ้รบโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแบบนี้…วินาทีต่อจากนี้ไปมันก็จะมีแต่สงครามเกิดขึ้นเท่านั้นนั่นแหละ

ผมมาทันตอนที่รบมันทำคนในร้านแตกตื่นเพราะมันพาคนน่ากลัวมากับมันตั้งเยอะ เวลานี้เป็นเวลาห้าทุ่มครึ่ง ผู้คนกำลังสนุกสนานและก็กำลังเมามาย…

คนของไอ้คุณแพงเริ่มทำท่าจะเข้ามาใกล้ตัวไอ้รบ…ไอ้ยุกับไอ้โฮมรีบเดินเข้าไปขวางอย่างรู้หน้าที่

แม่งปฏิบัติกับไอ้รบไม่ต่างอะไรจากไอ้ธนูเลยสักนิด

“คนไหนคือไอ้พีม” รบเอียงใบหน้าไปถามคุณสุชาติ เขาใช้เวลามองหาแป๊บเดียวก็เจอตัว

“อยู่ตรงนั้นครับ”

มันทำท่าจะพุ่งตรงไปหาไอ้พีมที่เต้นอยู่กลางฟลอร์ทันที แต่มันไม่ง่ายแบบนั้น…คุณสุชาติเล่าให้เราทุกคนฟังแล้วว่าไอ้คุณแพงมันหวงน้องมาก การ์ดที่คุ้มครองไอ้พีมอยู่มีมากกว่าสิบ ซึ่งพวกมันกำลังกรูกันเข้ามาหาไอ้รบเพราะรู้ว่ารบมันไมได้คิดดีกับไอ้พีมแน่ๆ

หลังจากนั้น…ภาพที่ผมไม่คิดว่าจะได้เห็นก็พลันเกิดขึ้น

รบแม่งอย่างกับหมาบ้า

มันจัดการล้มคนทุกคนที่เข้ามาใกล้มันซะจนคนที่เก่งเรื่องใช้กำลังอย่างผมยังต้องอึ้ง ไอ้ยุกับไอ้โฮมก็มีสภาพไม่ต่าง ทุกคนอ้าปากค้างเติ่งมองดูไอ้รบจัดการคนจนล้มลงไปกองทีละคนๆ

ลบภาพแฟนหนุ่มของไอ้ธนูที่มีนิสัยน่ารักน่าเข้าใกล้ไปจนหมด…

พอเห็นรบเป็นแบบนั้นผมก็คึกบ้าง…คนของพี่นทีเองก็รู้สึกไม่แตกต่าง ทุกคนจัดการคนที่เข้ามาจัดการพวกเรา แต่พี่พวกนั้นจะพิเศษกว่าหน่อยก็คือ…พวกเขาจัดการกับร้านของบ้านนี้ด้วยอย่างไม่คิดจะไว้หน้า

พวกนักเที่ยวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เริ่มส่งเสียงกรี๊ด เฮละโลกันหนีเอาตัวรอด…ทุกอย่างในร้านมีแต่เสียงแก้วแตก เสียงร่างกายกระทบกับข้างของต่างๆ เสียงกำปั้นชกเข้าไปที่ใบหน้า และก็มีเสียงลูกเตะที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมก้มหัวให้กันและกันโดยง่าย

ในที่สุด…รบที่นิ่งเหมือนมีวิญญาณผีโหดเข้าสิงก็ถึงตัวไอ้พีม

เจ้าเด็กนั่นตัวเล็กเท่ากุ้งแห้ง ช่างแปรผกผันกับความแสบทั้งหลายแหล่ที่ผมเคยได้ยินมา

ผมนึกว่ารบจะจัดการจับตัวไอ้พีมเฉยๆ แต่เปล่าเลยครับ…วิญญาณผีโหดที่เข้าสิงรบไม่ได้จิตใจดีมีเมตตาขนาดนั้น

มันกระทืบไอ้พีมซะจนพวกลูกน้องของไอ้คุณแพงที่โดนสั่งมาให้ดูแลไอ้พีมถึงกับต้องหลั่งน้ำตา

ไม่มียั้งมือยั้งเท้าอะไรทั้งสิ้น

ไอ้เหี้ย…น่ากลัวเป็นบ้า

ยุกับโฮมกระพริบตาปริบๆ มองดูภาพนั้นก่อนจะหันมามองผม…พวกมันก็คงคิดเหมือนกันว่าไม่คิดว่ารบจะโหดและก็บ้าคลั่งขนาดนี้
เสียใจด้วยนะเว้ยไอ้พีม…

ถ้ามึงกับพี่มึงไม่มายุ่งกับแฟนและก็พี่ชายของแฟนไอ้รบก่อน…มึงคงไม่เละเทะแบบนี้

ใครใช้ให้มึงไปยุ่งกับของรักของหวงของเขากันว้า…

[โฮม]

ไอ้รบน่ากลัวมากกกก

ฉากที่มันจัดการคนในร้านรวมไปถึงจัดการไอ้พีม…ก็ยังไม่น่ากลัวเท่าตอนที่มันลากคอไอ้พีมที่เลือดไหลเต็มหน้าไปยังส่วนออฟฟิศของที่นี่ มันไม่ยอมพูดอะไรเลย เอาแต่ทำในสิ่งที่มันคิดไว้ด้วยตัวเองนิ่งๆ

ผมกับเพื่อนอีกสองคนมีหน้าที่เดินตามมัน คอยจัดการไอ้พวกที่เข้ามาขวาง ส่วนพี่ๆ ลูกน้องของพี่นที…คนเหล่านั้นมีหน้าที่จัดการพังทุกอย่างที่ขวางหน้า…พังชนิดที่ว่าไม่สนใจว่าเรื่องนี้จะเกิดผลกระทบตามมามากมายขนาดไหน

ผมเพิ่งเห็นว่าไอ้รบเองก็มีเลือดไหลไปทั้งตัว…แต่มันก็ไม่แสดงออกว่าตัวเองเจ็บเลยสักนิด ซึ่งนั่นทำให้ผมกับเพื่อนใจสั่นมาก…ไอ้ธนูมาเห็นภาพนี้มันจะว่ายังไงกันนะ จะด่ารบหรือจะฆ่าพวกผมก่อน

ผมว่าพวกมันต้องฆ่าพวกผมก่อนว่ะ

ดูก็รู้ว่ามันไม่ชอบให้รบมายุ่งเกี่ยวกับความรุนแรงทั้งหมดทั้งมวล…แต่มันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้รบได้แสดงออกให้พวกผมเห็นแล้วว่ามันเองก็โหด…โหดฉิบหายอย่างกับยืมพลังไอ้ธนูมา ดีไม่ดีอาจจะไปยืมพลังของพี่นทีมาด้วย

น่ากลัว น่าหวั่นเกรงไปหมด

ผมกับเพื่อนถึงกับคอหดทุกครั้งที่มันตวัดสายตาหันกลับมามอง…

ตอนนี้ก็เช่นกัน…

“คนไหนชื่อแพง” มันถามพวกผม

ฉิบหาย…ถ้าตอบว่าไม่รู้มันจะพุ่งเข้ามาฆ่าผมมั้ย

รบกำลังทำให้พวกที่อยู่ในส่วนออฟฟิศตกอกตกใจ ฉากหลังของมันกับพวกผมยังคงเป็นการต่อสู้กันระหว่างคนของพี่นทีกับคนของไอ้คุณแพงอะไรนั่น…ไม่มีทีท่าว่าจะจบง่ายๆ เลยสักนิด

“มึงไปเรียกพี่มึงมา” รบโยนพีมลงไปกับพื้นอย่างไม่คิดจะมีเมตตาอะไรทั้งสิ้น

โอย…คิดถึงธนูขึ้นมาเลยว่ะ

บางทีเมียมึงน่ากลัวกว่ามึงอีก…โธ่เว้ยยยย

“เกิด…เกิดอะไรขึ้น” ผมได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา คนนี้น่าจะเป็นคนที่ชื่อว่าแพง ดูจากการแต่งตัวและก็ดูจากคนที่ตามมันมาอีกหลายสิบ ดูก็รู้ว่าพี่คนนี้แม่งเป็นผู้นำของที่นี่

ทำไมเพิ่งมาถึง…นี่เขาหายไปไหนมาน่ะ

“พีม!” คุณแพงร้องลั่นเมื่อเห็นสภาพน้องชายตัวเอง ตั้งท่าจะเดินเข้ามาใกล้…แต่ไอ้รบไปยืนขวางเอาไว้   

หนำซ้ำแม่งยังกระทืบน้องชายให้ไอ้คุณแพงได้ดูอีกทีเป็นขวัญตา

“เฮ้ย” คุณแพงเงื้อมหมัดเตรียมชกหน้ารบ…แต่รบกระทืบพีมซ้ำอีกครั้งจนเด็กนั่นไอออกมาเป็นเลือด ไอ้คุณแพงมันถึงได้หยุดชะงัก “มึงเป็นใคร…ต้องการอะไร”

“ไม่รู้จริงๆ เหรอว่ากูเป็นใคร”

“…”

“นึกหน้าดูดีๆ สิ”

ถ้าไอ้คุณแพงมันใส่ใจเรื่องน้องชาย มันก็คงรู้ว่าน้องชายมันเคยกลั่นแกล้งน้องของพี่นทีกับแฟนของคนคนนั้นอยู่…ซึ่งผมเชื่อว่ายังไงคนคนนี้แม่งก็ต้องใส่ใจ เพราะถ้าไม่รู้ว่าน้องกำลังเล่นอยู่กับอะไรอยู่ คงไม่ส่งการ์ดมาดูแลน้องมากมายขนาดนี้หรอก

“แฟนน้องไอ้นทีเหรอ” คุณแพงตกใจจนหน้าซีดเผือด

“เออ” รบเหยียบไปที่อกพีม…ตอนนี้มันกำลังร้องไห้โยเยอย่างน่าสงสารจนไม่เหลือคราบน้องชายมาเฟียที่น่าเกรงขามอีกต่อไป

“ต้องการอะไร”

รบยังคงกระทืบเข้าไปที่อกของพีมอีกทีหนึ่ง…

โอย…กูรู้สึกเจ็บแทน

“มึง…อย่าทำน้องกู กูขอร้อง” เสียงของอีกฝ่ายสั่นมากเพราะเป็นห่วงคนที่อยู่ใต้เท้าของไอ้รบ

“พวกมึงมาทำคนของพวกกูก่อน” รบตวัดสายตามองดูไอ้คุณแพง “นทีกับแฟนกูต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะคนของมึง…มึงจะให้กูอยู่เฉยๆ เหรอ”

“ว่าไงนะ” ไอ้คุณแพงมองไปทางคนของตัวเองซึ่งก้มหน้าก้มตา “ใครสั่งให้ไปจัดการพวกไอ้นที กูไม่ได้สั่ง!”

เท้าของเขาถีบเข้าที่อกของลูกน้องอย่างจังจนลูกน้องคนนั้นต้องระล่ำระลักบอก

“คุณนริศสั่งครับคุณแพง…”

“หา”

“คุณนริศพาคนเกือบสามสิบคนไปจัดการคุณนที…และก็น้องชายของเขา คนที่เข้ามาช่วยพี่ชายทีหลัง”

“แม่ง…” ถ้าไอ้คุณแพงอ่อนแอกว่านี้สักนิด…ผมคิดว่าเขาคงตกใจจนเข่าทรุดลงไปกับพื้นแล้วล่ะ

“พี่แพง…พี่แพงช่วยผมด้วย” ไอ้พีมส่งเสียง

“มึงหุบปาก” รบใช้เท้ายันไม่ให้พีมลุกขึ้นมาจากพื้นได้

“เอ่อ…มึง…คือ…” ผมเพิ่งเห็นว่าตอนนี้ไอ้คุณแพงมันกำลังจนตรอก “มึงต้องการอะไรวะ”

“แก้แค้น”

“ตอนนี้ทุกอย่างพังไปหมดแล้ว…มึงพอแล้วได้มั้ย”

“ไม่”

“โอ๊ย!” ไอ้พีมร้องลั่นเพราะรบออกแรงกระทืบมันอีกรอบ ไอ้ยุที่อยู่ข้างๆ ผมถึงกับจะยกมือขึ้นมาบอกให้รบพอเลยทีเดียว

“พีม…” ไอ้คุณแพงตอนนี้แทบจะกราบอ้อนวอนไอ้รบอยู่แล้ว “สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของกู กูดูแลน้องและก็ลูกน้องไม่ดี…”

“พี่แพง พี่ครับ…ไอ้หมาบ้านี่มันจะฆ่าผมแล้ว”

“กูไม่ได้บอกให้มึงพูด” รบเตะร่างของไอ้พีมให้พลิกไปอีกทางหนึ่ง

ผมเอื้อมมือไปจับแขนไอ้ก้องเอาไว้…เพราะตอนนี้ผมกลัวไอ้รบมาก…กลัวฉิบหาย

“มึงดูผลงานของกูและก็คนของ…พวกกู” รบเริ่มพูดแล้วมองไปรอบๆ มันคงจะกระดากปากถ้ามันเหมารวมว่าคนที่กำลังสู้อยู่พวกนี้คือคนของมัน…เพราะมันไม่ใช่เลยสักนิด

มันเป็นแค่แฟน…แฟนของน้องชายนายของคนพวกนี้เท่านั้น

“รู้แล้วใช่มั้ยว่าถ้ายุ่งกับคนของพวกกูอีกจะเป็นยังไง”

“…”

“มึงยังไม่รู้เหรอ” ไอ้รบหันไปหาพีม…จับตัวมันให้ยืนขึ้นแล้วก็ถีบมันซ้ำจนตัวของมันเด้งไปถึงตัวพี่ชาย

“เป็นไงบ้าง” ไอ้คุณแพงรีบถามสวัสดิภาพน้องชายตัวเองทันที

“มันบ้า…มันจะฆ่าผม” ใบหน้าของไอ้พีมเต็มไปด้วยเลือดและก็น้ำตา “พี่ทำอะไร…พี่สั่งให้คนของพี่ทำอะไร ทำไมผมต้องมาโดนอะไรแบบนี้”

“คือพี่…”

“คุณสุชาติ” ไอ้รบร้องเรียกคุณสุชาติที่กำลังบู๊อยู่ “ตรงนี้ยังไม่พังเลยครับ”

“ได้ครับคุณรบ!” คุณสุชาติรับคำไอ้รบอย่างแข็งขัน…ไอ้คุณแพงมองตามก่อนจะยกมือห้าม

“พอแล้ว…ขอร้อง พอเถอะ”

“พวกมึงเริ่มก่อน” รบกัดฟันพูด

“กูไม่ได้สั่งคนของกู”

“นั่นมันเป็นปัญหาของมึง!” รบตะคอก “คนของกูเจ็บเจียนตายยังไม่รู้สึกตัวตั้งสองคน…หนึ่งในนั้นมีคนสำคัญ…” มันเริ่มหายใจหอบอย่างน่าเป็นห่วง ไอ้ก้องต้องไปจับตัวของมันเอาไว้เพื่อให้มันยืนได้ไหว 

“…”

“คนที่สำคัญเท่าชีวิต”

“กูจะรีบจัดการรับผิดชอบทุกอย่าง”

“มึงต้องสาบานว่ามึงจะไม่ยุ่งกับพวกกู”

“กู…สาบาน”

“ไม่ได้ยิน!” รบพุ่งตัวเข้าไปถีบไอ้พีมที่ส่งเสียงร้องโอดโอย “พูดใหม่”

“กูสาบานว่าบ้านการันต์วิสุทธิ์ของกูจะไม่ยุ่งกับพวกบ้านสุนทรสุทธิรักษ์อีก”

“ได้ยินใช่มั้ยครับ” รบหันไปหาคุณสุชาติ

“ครับ…อัดเสียงไว้แล้วด้วย” คุณสุชาติตอนนี้ทำตัวอย่างกับเป็นมือขวาของไอ้รบ

“ดี” รบนั่งยองๆ ลงเพื่อที่จะได้อยู่ในระดับเดียวกันกับไอ้พีม “มึงล่ะ…ไอ้ตัวดี”

ไอ้พีมกลัวไอ้รบซะจนต้องไปหลบหลังขาทั้งสองข้างของพี่ชาย…

“ไม่ยุ่ง…ไม่ยุ่งแล้ว”

“ทั้งคนน้องคนพี่นะ”

“รู้แล้ว…รู้แล้วครับ”

รบมองไอ้คุณแพงเป็นครั้งสุดท้าย…มันเดินลิ่วไปข้างหน้าโดยที่ไม่คิดจะเรียกพวกผมให้ตามไปด้วย พวกผมต้องรีบตามมันไปเองเพราะกลัวว่าจะมีใครเข้ามาทำร้ายร่างกายของมันอีก

“นี่แค่เมียสุนทรสุทธิรักษ์คนน้องเท่านั้นนะ…” ไอ้ก้องทิ้งคำขู่ไว้ให้กับคุณแพง “จำความน่ากลัวนี้เอาไว้”

คนที่โชคร้ายที่สุดของวันได้แต่ทอดถอนใจ…เขาหันไปสนใจดูแลความปลอดภัยของไอ้พีม แล้วก็รีบสั่งให้คนของเขาเลิกต่อสู้กับคนของเราเป็นที่เรียบร้อย

เราชนะศึกนี้ก็เพราะไอ้รบ…








“มันไปไหนวะ” ไอ้ก้องทึ้งหัวตัวเองเพราะหาตัวรบไม่เจอ ผมเองก็มีสภาพไม่ต่างจากมัน

“ฉิบหายแล้ว” ยุร้อง

“รีบหาเลย…นี่ดงตีน…ดงตีนของศัตรูชัดๆ” ผมโอดครวญ

ก่อนที่เราสามคนจะไปหาตัวไอ้รบไกลๆ ไอ้ก้องก็สะกิดให้เราทุกคนหยุด…เพราะเราเห็นแล้วว่ารบมันอยู่ไหน

มันกำลังร้องไห้…เอาใบหน้าของมันซุกกับเข่าตัวเองพร้อมกับพิงล้อรถด้วยสภาพน่าเวทนาเป็นที่สุด

ไม่เหลือคราบคนโหดที่เพิ่งถล่มรังของมาเฟียไปจนราบเมื่อตะกี้เลยสักนิด…ไม่เหลือเลยจริงๆ

ผมกับเพื่อนไม่กล้าแม้แต่ที่จะขยับตัว…

ราวกับว่าความเข้มแข็งที่มันเพิ่งแสดงออกไปทั้งหมดนั่นละลายหายไปกับตา เหลือเพียงแต่ความอ่อนแอที่มันเพียรพยายามจะหนีหลายต่อหลายชั่วโมง

...แต่ไม่ว่าจะยังไงมันก็หนีความอ่อนแอนั้นไม่พ้น

“มันจะฟื้นใช่มั้ย” รบหันมาถามเราสามคนทั้งน้ำตา “ธนู…มันจะฟื้นใช่มั้ย”

ไม่มีใครกล้าให้การยืนยันเรื่องนี้กับมันแม้แต่คนเดียว…

ผมรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างรุนแรง และผมก็เชื่ออย่างสุดใจว่า…เพื่อนคนอื่นๆ ก็คงรู้สึกไม่แตกต่างกันกับผม

[ก้อง]

02.14 น.

เราทุกคนกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ยุกับโฮมต้องหว่านล้อมไอ้รบสารพัดเพื่อให้มันยอมไปทำแผล ส่วนผมรีบมายังหน้าห้อง ICU ทันทีที่มาถึง

การ์ดอ้าปากค้างเติ่ง...มันนั่งอยู่คนเดียวโดยที่มีคนของพี่นทียืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

“ทำไม...เละ” มันมองสภาพผมพร้อมกับทำสีหน้าเป็นห่วง

“รบมันโหดมาก...อาจเป็นเพราะมันโกรธ” ผมเล่าให้ฟัง “มันทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ให้คนพวกนั้นทำอะไรเราอีก”

“ปลอดภัยทุกคนใช่มั้ยวะ”

“ใช่”

“...”

“ตอนนี้ไปทำแผลกันอยู่”

“มึงก็ต้องไปทำแผล” การ์ดร้องเสียงดังลั่น

“เดี๋ยวค่อยไป” ผมตอบ “มึงอยู่คนเดียว...บางทีมึงอาจจะ...”

การ์ดคว้าตัวผมไปกอดเอาไว้ทั้งตัว...ใบหน้าของมันที่ฝังอยู่กลางอกของผมกำลังมีน้ำตาอยู่

“กูเห็น...หมอวิ่งเข้าวิ่งออกหลายรอบ...”

“...”

“กูกลัว...กลัวว่าธนูมันจะ...”

“มันจะต้องไม่เป็นอะไร” ผมรีบปลอบมัน...แม้ว่าเสียงของตัวเองจะสั่นมากก็ตาม “มันจะต้องตื่นขึ้นมาดูแลแฟนของมันสิวะ”

“กูกลัวมากเลย” มือของไอ้การ์ดขยุ้มเสื้อของผมจนยับยู่ยี่

“ไม่เป็นไรนะ”

“...”

“กูอยู่ตรงนี้แล้ว”

การบาดเจ็บของธนูทำเอาหัวใจของพวกเราทุกคนรู้สึกเหมือนกำลังถูกลอบโจมตี...จนเกือบจะพังย่อยยับป่นปี้

พวกผมยังรู้สึกแย่ขนาดนี้...แล้วไอ้รบล่ะ...ตอนนี้มันจะรู้สึกแย่ขนาดไหน

แค่ผมจินตนาการถึงความรู้สึกของรบ...ผมเองก็เจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิมซะจนผมต้องกอดการ์ดอย่างแนบแน่นมากยิ่งขึ้น

เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆ นี่จะผ่านจะพ้นไปสักที...








To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 16-07-2018 03:56:10

Ep. 25

[รัน]

ฉันรักพี่ชายของฉันมากที่สุดในโลก

พี่ชายของฉันเป็นพี่ชายที่สุดแสนจะพิเศษ เขาเป็นเกย์ที่เท่มากสำหรับฉัน เขาชอบที่จะฟังฉันพูดจาเพ้อเจ้อไปเรื่อยโดยที่ไม่บ่น ทั้งๆ ที่เรื่องที่ฉันพูดนั้นมันออกจะไร้สาระมากมายเหลือเกิน

ฉันสนิทกับพี่ชายมากถึงแม้ว่าเราสองคนจะอายุห่างกัน อาจเป็นเพราะพี่รบชอบฟังสิ่งที่ฉันพูด ไม่เคยตัดสินฉันหรือเรื่องราวที่ฉันเล่าให้ฟัง...ถึงแม้ว่าจะมีบางครั้งที่เขาบ่นว่าเรื่องเราของฉันมันน่าเบื่อหรือว่าฉันเป็นเด็กที่เอาแต่ชอบคิดจินตนาการไปเรื่อย แต่ฉันรู้ดีว่าเขาแกล้ง พี่รบของฉันน่ะนิสัยดีจะตายไป

ตอนที่พี่ชายของฉันเปิดอกกับพ่อแม่ว่าเขาเป็นเกย์ ตอนนั้นฉันอายุเพียงแค่สิบเอ็ดขวบ ส่วนพี่รบอายุสิบเจ็ดสิบแปด ฉันไม่เข้าใจคำว่าเกย์ ไม่เข้าใจคำว่าเพศทางเลือกหรือความรักที่เกิดกับคนที่เป็นเพศเดียวกัน ฉันรับรู้ได้แค่ว่าพี่รบต้องทรมานเก็บงำสิ่งที่ตัวเองเป็นมานานตั้งแต่เด็กๆ พี่เขาต้องรวบรวมความกล้าเป็นอย่างมากเพื่อที่จะบอกแดดดี้กับแม่ว่าพี่เขาเป็นเกย์ ไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ

ฉันแอบเห็นว่าแดดดี้กับแม่แอบคุยกันแล้วก็ร้องไห้...พวกท่านบอกว่าสงสารพี่รบที่ต้องทนทุกข์กับการเก็บความลับมานานหลายปี
และฉันก็แอบเห็นว่าพี่รบเองก็ร้องไห้...พี่ชายของฉันแอบไปร้องไห้คนเดียวเพียงเพราะเขาคิดไปเองว่าเขานั้นทำให้แดดดี้กับแม่นั้นผิดหวัง

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายฉันต้องรู้สึกผิดกับสิ่งที่พี่ชายของฉันเป็น

เขาไม่ได้ฆ่าคนตาย...ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนเลยสักนิด...

เขาก็แค่...เป็นในสิ่งที่เขาเป็น แค่นั้นเองไม่ใช่เหรอ

นับตั้งแต่วันนั้นฉันจึงเปิดใจกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง...แถมยังเอ่ยปากบอกพี่รบอีกด้วยว่า ‘พี่รบไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีใครอยู่เคียงข้างพี่ พี่จะต้องเป็นเกย์ที่โชคดีที่สุดในโลกเพราะมีน้องสาวอย่างหนู!’

หลังจากที่ได้ยินประโยคนั้นจากฉัน พี่ชายของฉันก็เริ่มสดใสและอารมณ์ดีมากขึ้น อีกทั้งยังสอบติดมหา’ลัยในฝันของเขาอีกต่างหาก พี่ชายของฉันเป็นคนเก่งอยู่แล้ว เขาต้องการแค่แรงสนับสนุนอีกแค่นิดหน่อยเท่านั้นเอง...

หลายครั้งที่พี่รบบอกว่าเขาโชคดีทีได้เกิดมาอยู่ในครอบครัวนี้ เขามีแดดดี้เป็นฝรั่งที่ใจดีแถมยังอ้วนตุ้ยนุ้ยน่ารัก เขาแม่เป็นผู้หญิงสุดติสต์ที่นานๆ ทีจะอยู่บ้านแต่ก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวลูกๆ ทั้งสอง และเขาก็มีฉัน...น้องสาวที่อายุยังน้อยแต่ความคิดความอ่านก้าวหน้าไปไกลกว่าอายุเยอะ ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องดี พี่รบบอกว่าเขาคุยกับฉันรู้เรื่องก็เพราะฉันเป็นเด็กที่ฉลาดเกินวัย

ฉันแอบสังเกตพี่ชายของฉันอย่างต่อเนื่อง...ในช่วงเข้ามหา’ลัยช่วงแรกๆ พี่ชายของฉันฮอตมากทีเดียว เขาควงเพื่อนที่เป็นหนุ่มตัวเล็กบ่อยมาก (ฉันมักจะแอบไปเห็นเองตอนที่พี่ชายของฉันพาคนพวกนั้นไปเดินห้าง) นับวันเขาก็ยิ่งหล่อและดึงดูดเพศเดียวกันเข้ามาเรื่อยๆ แต่ไม่เคยมีใครที่เขาคิดจะควงหรือคบอย่างจริงจังเลย

ในใจฉันก็แอบสงสัย...ว่าใครกันนะที่จะได้หัวใจพี่ชายของฉันไปได้

พี่ชายของฉันเป็นคนดี...ฉันเชื่อว่าคนที่จะได้หัวใจของพี่รบนั้นจะต้องเป็นคนดี

...และแล้ว...ฟ้าก็ส่งพี่ธนูลงมาหาพี่รบ

พูดถึงพี่ธนูแล้วฉันรู้สึกอยากจะเป็นลม...

พี่เขาโซแดมน์ฮอต เวรี่ฮอต ฮอต ฮอตตตตต โคตรจะฮอตเลย...

พี่เขาเหมือนแอลฟาในจินตนาการของฉันแทบจะทุกอย่าง นอกจากลักษณะภายนอกรวมไปถึงสิ่งแวดล้อมต่างๆ แล้ว (ฉันหมายถึงเพื่อนๆ ของเขาน่ะ) นิสัยพี่เขายังเหมือนแอลฟาของฉันมากๆ อีกต่างหาก โดยเฉพาะเรื่องความรักเนี่ย...

ทำไมฉันถึงรู้น่ะเหรอ...เพราะฉันได้ยินเวลาที่พี่รบคุยโทรศัพท์กับพี่ธนูก่อนนอนน่ะ

พวกพี่เขาพูดจากันหวานมากๆ เลย




‘มึงพูดคำว่าคิดถึงสามรอบแล้วนะตั้งแต่กูมาถึงบ้านน่ะ...เราเพิ่งแยกกันเมื่อตะกี้เองนะเว้ย’

‘อยากได้ยินคำว่าคิดถึงจากปากกูเหรอ ฝันไปเถอะ...พูดคิดถึงเมื่อกี้ไม่นับสิวะ เมื่อกี้อีกทีก็ไม่นับ!’

‘ธนู...ส่งรูปเซลฟี่มาให้ดูหน่อยสิ ไม่เอารูปเก่า เอารูปตอนนี้ดิ’

‘กินอะไรส่งมาให้ดูด้วย’

‘มึงอ่ะชอบบ่นไอ้การ์ดไง...มันทำงานดีจะตาย หา...มึงอยากให้กูเป็นคนไปพูดกับมันดีๆ แทนมึงเหรอ มึงก็ไปพูดเองสิ ไอ้คนปากไม่ตรงกับใจ’

‘จะบ้าเหรอ ไม่มีกิ๊กโว้ย มีแต่มึง...’

‘ยังไม่เลิกดื่มกันอีกเหรอ...เมาแล้วก็อย่าไปยุ่งกับลูกค้าล่ะ เออ กูหวง!’

‘ร้องเพลงให้ฟังหน่อย’

‘คิดถึงก็บอกกันมาตรงๆ เฮ้ย...ไม่ต้องบุกมาถึงหน้าบ้าน พรุ่งนี้เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว!’

‘ร้ากก รักมึงที่สุด’

ทั้งหมดนั่นแค่เพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ฉันไม่ต้องสาธยายเลยใช่มั้ยว่าพี่รบของฉันนั้นมีความสุขแค่ไหน ต้องขอบคุณคนบนฟ้าที่ส่งพี่ธนูลงมาให้พี่รบ...ตั้งแต่พี่รบมีความรัก พี่รบก็มีความสุขมากซะจนพลอยทำให้คนในครอบครัวมีความสุขไปด้วย

โดยเฉพาะฉัน...น้องสาวที่สนับสนุนทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้พี่ชายของฉันมีความสุข

จนกระทั่งวันนี้...ความสุขที่ฉันได้บรรยายไว้...ก็ดันมีความทุกข์ที่อยากมีซีนหรือยังไงก็ไม่รู้โผล่เข้ามากวนใจคนดีๆ อย่างพี่รบ
หัวใจฉันแทบหล่นลงไปกองกับพื้นเมื่อเห็นสภาพพี่ชายตัวเอง

ใบหน้าและเนื้อตัวของพี่รบเต็มไปด้วยแผล ถึงแม้ว่าจะผ่านการปฐมพยาบาลมาแล้ว แต่มันก็ดูหนักหนาสาหัสมากสำหรับฉันอยู่ดี
พี่รบไม่เคยมีเรื่องกับใครแบบหนักหน่วงทั้งสิ้น...แต่ทำไมวันนี้...พี่รบถึงได้มีสภาพที่เละเทะขนาดนี้

แดดดี้มีปากเสียงกับพี่รบทันทีที่พี่รบเข้ามาในบ้านตอนเช้าตรู่ เท่านั้นยังไม่พอ...แม่ยังเข้าไปผสมโรงกับแดดดี้ กลายเป็นว่าทั้งคู่สั่งสอนพี่รบใหญ่โต หาว่าทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของแดดดี้กับแม่...ทั้งคู่ปล่อยให้พี่รบได้ใช้ชีวิตอย่างที่พี่รบต้องการก็จริง แต่ก็ต้องอยู่ในพื้นฐานของการดูแลความปลอดภัยของตัวเองด้วย

พี่รบเองก็เถียงแดดดี้กับแม่...ฉันที่ยืนมองจากชั้นสองดูก็รู้ว่าพี่รบเจอเรื่องหนักมาทั้งวันทั้งคืนจึงได้เผลอขึ้นเสียงใส่ผู้มีพระคุณของเราทั้งคู่

จนในที่สุด...พี่รบก็ได้รับโทษกักบริเวณจนกว่าจะถึงวันเปิดเทอมของมหา’ลัยซึ่งเหลือเวลาอีกไม่ถึงสองอาทิตย์

พี่รบระเบิดลงอีกรอบ...พร้อมกับพูดด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่าพี่เขาต้องไปเฝ้าพี่ธนูที่โรงพยาบาลเนื่องจากพี่ธนูยังไม่ฟื้นเลย

แดดดี้กับแม่ใจแข็งมาก...ทั้งคู่ยืนกรานให้พี่รบต้องอยู่บ้าน ห้ามออกไปไหนทั้งสิ้น

ฉันเผลอร้องไห้โดยไม่ยอมให้ใครเห็น...เวลาที่พวกผู้ใหญ่ทะเลาะกัน พวกเขาไม่รู้ว่าคนที่เด็กที่สุดในบ้านอย่างฉันก็เจ็บปวดเป็น ฉันเช็ดน้ำตาตัวเองให้เรียบร้อย เพราะเห็นว่าพี่รบเดินขึ้นมาบนบ้านด้วยสภาพที่เหนื่อยอ่อนมาก ฉันไม่อยากให้พี่เขาต้องมาเหนื่อยกับความอ่อนแอของฉันอีก

“ไง” พี่ชายทักฉัน...น้ำเสียงของเขาอ่อนแรงมากซะจนฉันไม่อยากให้เขาพูดประโยคถัดไป “เมื่อตะกี้ขอโทษที่เสียงดังนะ”

“พี่รบ...รีบไปพักผ่อนเถอะนะ” ฉันบอก

เขาพยักหน้าให้ฉันแล้วเดินกลับเข้าห้องตัวเอง ก่อนที่เขาจะส่งเสียงร้องเรียกให้ฉันไปหา

“รัน...นี่มัน...”

ฉันร้องไห้จ้า...ฉันทำบางสิ่งบางอย่างลงไปโดยที่ไม่รู้ว่ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น

ฉันแอบถ่ายรูปพี่รบนอนอยู่บนเตียงกับพี่ธนู ทั้งคู่ศีรษะชนกันอีกทั้งยังหลับสนิท...ฉันนำภาพนั้นไปขยายใหญ่จากนั้นก็เอามาใส่กรอบ แล้ววางทิ้งไว้ในห้องของพี่รบกะที่จะเซอร์ไพรส์

รูปนั้นมันไม่ควรจะมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้เลย...

“ขอบใจนะ” พี่รบบอกกับฉันเสียงสั่น “บอกมาซิว่าแค่แอบเข้ามาถ่ายรูปนี้รูปเดียวเท่านั้น”

ฉันพยักหน้าแรงๆ ไม่ว่าฉันจะเป็นสาววายเลือดเข้มข้นมากมายขนาดไหน ความเป็นส่วนตัวของพี่ชายฉันก็ต้องมาก่อน...

“มานี่สิ” พี่รบตบที่นั่งว่างข้างๆ เขาบนเตียง ฉันเข้าไปในห้องของพี่รบพร้อมๆ กับปิดประตูลงกลอน

เราสองคนนั่งอยู่บนเตียง...มองดูรูปพี่ธนูกับพี่รบด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

“มันยังไม่ฟื้นเลย” พี่รบตัดสินใจเล่าให้ฉันฟัง “มันเจ็บหนักมาก...”

“แล้วพี่รบล่ะ” ฉันมองดูสภาพพี่ชายตัวเองอย่างเป็นกังวล “พี่รบเจ็บมั้ย”

“ไม่เท่าไหร่”

“...”

“แค่ไประบายความโกรธนิดหน่อย...มันไม่ได้เสียหายอะไรมากอย่างที่แดดดี้กับแม่แพนิค”

“พวกท่านเป็นห่วงพี่รบนะ”

“พี่เข้าใจ” พี่รบฝังใบหน้าลงกับฝ่ามือของตัวเอง “แต่พี่ไม่อยากโดนกักบริเวณตอนนี้...พี่ต้องไปเยี่ยมธนูที่โรงพยาบาล”

“...”

“พวกท่านคิดว่าพี่เป็นเด็กมัธยมหรือยังไงกัน”

“หนูขอพูดตรงๆ เลยนะพี่รบ” ฉันกลืนน้ำลาย “ไม่มีคนในบ้านเคยชินกับการเห็นพี่รบในสภาพนี้...”

“หา”

“พี่รบไม่เคยทำให้เราเป็นห่วง...แม้จะมีบางครั้งที่กลับดึกบ้าง แต่ถ้าหากพี่รบมีอะไร พี่รบจะบอกพวกเราเสมอ พี่เป็นพี่ชายที่อยู่ในกรอบมากเลยนะ”

“งั้นก็แสดงว่า...”

“อยู่ดีๆ พี่รบก็เจ็บไปหมดทั้งตัวแบบนี้...ยังไงแดดดี้กับแม่ก็ต้องฟิวส์ขาด พวกท่านคงอยากสั่งสอนไม่ให้พี่รบทำตัวแบบนี้อีกน่ะ”

“พี่เข้าใจ เข้าใจทุกอย่างนะรัน” พี่ชายของฉันย่นคิ้ว “แต่แฟนพี่มันยังไม่ฟื้น...พี่อยากจะไปดูมัน”

“หนูรู้” ฉันพยักหน้าอย่างแข็งขัน “เพราะงี้ไงคนเราถึงต้องมีน้องสาว”

ดวงตาของพี่รบเบิกกว้าง “รันจะช่วยพี่เหรอ”

“แหงสิ...ก็พี่รบเป็นพี่ชายของหนูนี่”

“พี่ขอบคุณมากนะ” ร่างอันใหญ่โตของพี่ชายฉันสวมกอดฉันอย่างรวดเร็วแถมยังแน่นซะจนฉันหายใจไม่ออก

“เก็บแรง...ไว้กอดพี่ธนูเถอะ” ฉันผลักพี่ตัวเองออกไป

“รันเป็นสาววายที่ดีจริงๆ”

“ไม่...หนูไม่อยากได้รับคำชมนั้นจากปากพี่รบ” ฉันแกล้งทำท่าสะบัดหน้างอนใส่

“อะไรกัน...พี่ต้องชมแบบไหน” พี่รบนิ่งคิดไปนิดหน่อยก่อนจะทำสีหน้ารับรู้ในที่สุด “อ๋อ”

“...”

“รันเป็นน้องสาวที่ดีจริงๆ”

ฉันยิ้มแฉ่ง...ก่อนจะกอดพี่รบเอาไว้ทั้งตัว

“พี่ธนูจะต้องดีขึ้น...”

“อืม”

“...”

“แอลฟาแข็งแรงมากใช่มั้ย”

“ใช่ แอลฟาแข็งแรงมากๆ”

“...”

“เขาจะต้องรอดเพื่อกลับมาหาคนที่เขารัก...เพราะงั้นพี่รบไม่ต้องห่วงนะ”

พี่รบกอดฉันแน่น... “มันเป็นแอลฟาที่ดีของรันเสมอ”

“...”

“มันต้องไม่ทำให้รันผิดหวัง” เขาพูดให้กำลังใจฉันทั้งๆ ที่น้ำเสียงเขาสั่นจนไม่รู้จะสั่นยังไง

ฉันรู้สึกสะเทือนใจจนจะบ้าตายอยู่แล้ว... “หนูไม่อยากเห็นพี่รบร้องไห้เลย”

“พี่จะจำไว้นะ”

[ยุ]

รบมันไม่เคยต้องมาพิสูจน์กับเราว่ามันเป็นแฟนที่ดีของธนู...แต่ทว่าเหตุการณ์ในช่วงนี้กลับทำให้ผมรู้สึกว่าเราทุกคนกำลังทดสอบรบอยู่ว่ารบมันจะเป็นคนรักที่ดีของท่านผู้นำของเราหรือไม่

ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ล่ะก็...ไอ้รบมันสอบผ่าน ผ่านซะยิ่งกว่าผ่าน

ไม่ใช่แค่สามผ่าน...แต่เป็นหนึ่งล้านผ่าน

ทุกวันพวกผมจะสลับเวรกันมาอยู่เฝ้าไอ้ธนูที่โรงพยาบาลเนื่องจากเรามีร้านที่ต้องดูแล รบเป็นข้อยกเว้นไปตั้งนานแล้วสำหรับการไปดูแลร้าน เนื่องจากหนึ่ง...มันเป็นเจ้านาย และสอง...ตอนนี้ได้ข่าวมาว่ามันถูกแดดดี้กับแม่ของมันสั่งกักบริเวณ

แม้ร้านจะขาดคนไปแต่เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง...พวกไอ้ชู้ตเข้ามาช่วยผมกับเพื่อนๆ อย่างเต็มเวลาเพราะพวกมันรู้ว่าหัวหน้าแก๊งมันอย่างรบกำลังมีปัญหา ทำให้ร้านของเรายังดำเนินไปได้ถึงแม้ว่าจะขาดเจ้านายทั้งสองไปก็ตาม

ด้วยความรักหรือด้วยอะไรก็ไม่รู้...ไอ้รบมันถึงได้รอดสายตาพ่อแม่แล้วมาอยู่กับไอ้ธนูที่หลับอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน ซึ่งนั่นมันทำให้พวกผมอึ้งมาก

มันไม่เคยเหนื่อยที่จะมาหาไอ้ธนู...

ไม่เคยเหนื่อยกับการนั่งเฝ้าผู้ที่นอนหลับใหลไม่รู้เรื่อง...

อาการของธนูทรงตัว อวัยวะภายในฟกช้ำและมีกระดูกบางส่วนที่หัก หมอบอกว่าถ้าหากธนูฟื้น...มันจะเป็นสัญญาณบอกว่าอาการของธนูจะดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ตอนนี้พวกเราแทบจะไปบนบานศาลกล่าวกับวัดชื่อดังต่างๆ นานาขอให้ธนูมันฟื้นแล้วครับ...ฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงไอ้รบเลยว่ามันจะลุ้นอย่างหนักขนาดไหน

มันดูแลธนูได้ดีกว่าใครๆ...เราทุกคนชอบปล่อยให้มันอยู่กับธนูสองต่อสองในห้องที่ไอ้ธนูนอนภายใต้สายระโยงระยาง...หลายต่อหลายครั้งที่ผมแอบเห็นไอ้รบปาดน้ำตา ยิ่งผมมองผมก็ยิ่งสะเทือนใจอย่างหนัก

กลายเป็นว่าการที่เห็นรบอ่อนแอกลับทำให้ผมกับเพื่อนเข้มแข็งมากขึ้น...เราต้องเป็นเสาให้มันยึดก่อนที่ธนูมันจะฟื้น เพราะถ้าทุกคนอ่อนแอกันไปหมด...ผมเชื่อว่ากลุ่มเรามีแต่จะพังและก็พัง

แม้บางครั้งผมจะแอบเห็นไอ้การ์ดหลบไปร้องไห้อยู่ในมุมโดยที่มีไอ้ก้องตามไปปลอบ หรือแม้บางครั้งผมจะเห็นไอ้โฮมทำอาหารเช้าที่ธนูมันชอบอย่างซึมกะทือก็ตาม...

ไม่ว่าจะยังไงเราก็ต้องทำเป็นเข้มแข็งเมื่ออยู่ต่อหน้ารบ...

พวกเราทำได้แค่เพียงเท่านี้แหละ








[ มีต่อนะคะ ]

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 16-07-2018 03:56:31

[รบ]

โว้ยยยย ธนู มึงช่วยฟื้นขึ้นมาสักทีเถอะ!

ธนู มึงช่วยฟื้นขึ้นมาสักทีจะได้มั้ย กูคิดถึงมึงจะแย่จนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว...

ทุกๆ วันผมมักจะมีความคิดหงุดหงิดสลับกับความคิดอ้อนวอนร้องขอ...ไม่แน่ใจว่าผมใกล้จะกลายเป็นคนบ้าแล้วหรือยัง แต่การที่ธนูมันไม่ยอมฟื้นขึ้นมาเลยมันทำให้ผมเจ็บปวดหัวใจจวนเจียนจะคลั่ง

ไม่รู้ว่าชาติที่ไหนผมไปพรากคนรักของใครเขามาหรือเปล่า...ทำไมเจ้ากรรมนายเวรถึงได้กลั่นแกล้ง ไม่ยอมให้แฟนของผมฟื้นขึ้นมาแล้วกลับมาหาผม...

ผมยังคงคิดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ถึงแม้ว่าผมกำลังอยู่ช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ย่องเบาลงบันไดเพื่อแอบแดดดี้กับแม่...ผมต้องแกล้งทำเป็นขังตัวเองอยู่ในห้องตลอดทั้งวันโดยที่มีรันคอยช่วยหาเรื่องไม่ให้แดดดี้กับแม่มาตรวจว่าผมอยู่ในห้องหรือเปล่า ซึ่งน้องผมนับว่าทำหน้าที่ได้ดี เพราะนี่ผ่านมาจะครบอาทิตย์อยู่แล้ว แดดดี้กับแม่ยังจับไม่ได้เลยว่าผมไปไหน

“จะไปไหน” เสียงของแม่ดังขึ้นจนผมตัวแข็ง...

ท่าทางวันนี้จะเป็นวันแรกที่แม่ของผมจับได้ซะแล้ว

ผมหันไปมองแม่ที่ยืนกอดอกพิงประตูในชุดสบายๆ

“ผมจะไปหาธนู”

แม่มองผมนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจ

“ไปทุกวันเลยนะเรา”

“แม่รู้เหรอ”

“ทำไมจะไม่รู้...คิดว่ารันจะปิดบังแดดดี้กับแม่ได้นานขนาดนี้เหรอถ้าเราสองคนไม่แกล้งทำเป็นเชื่อ”

ผมหลับตาลงอย่างน้อมรับชะตากรรม...

“แม่ขอโทษที่จะบอกว่าวันนี้แม่อนุญาตให้รบไปเยี่ยมธนูเป็นวันสุดท้าย”

“แม่!” ผมร้องลั่นอย่างเหลืออด “ทำไมแม่ต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย...นี่ผม...”

“I don’t want to hear it” แม่โบกมือคล้ายกับให้ผมหยุดพูด “แม่กับแดดดี้รู้ว่าลูกกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก แต่หน้าที่ของเราก็คือปกป้องลูก...ลูกเพิ่งจะทำผิดมา แต่ลูกกลับเดินเข้าๆ ออกๆ ทั้งๆ ที่อยู่ในช่วงเวลาแห่งการลงโทษ แบบนี้มันเกินไปแล้ว”

“แต่แฟนผมมันนอนอยู่โรงพยาบาล!” ผมอยากจะเขย่าตัวแม่ของผมเหลือเกิน

“แม่รู้”

“มันอาจจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้”

“อันนี้แม่กูรู้”

“ผมอยากอยู่กับมัน...เพราะถ้ามันไม่ฟื้น...” ให้ตายเถอะ เสียงของผมเริ่มสั่นเครืออีกแล้ว “ผมก็อยากจะใช้เวลาอยู่กับมันให้ได้มากที่สุด แม่เข้าใจผมมั้ยครับ”

“ลูกถลำลึกมากจนเกินไปแล้ว”

“ก็ผมรักมัน”

“นี่เคยคิดเผื่อใจเอาไว้บ้างมั้ย”

“ไม่...ยังไงมันก็ต้องตื่นแล้วก็กลับมาหาผม”

“รบ”

“...”

“ลูกต้องเผื่อใจ...ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่แน่นอน”

“การเผื่อใจของผมไม่จำเป็นต้องถูกกักบริเวณจนครบกำหนดนี่”

“นี่ฟังแม่กับแดดดี้บ้างมั้ยเนี่ย!”

ผมตัดสินใจเดินลงบันไดมาอย่างไม่คิดจะฟังอะไรอีกแล้วทั้งสิ้น...นี่เป็นครั้งแรกที่ผมดื้อกับครอบครัวมากมายขนาดนี้

ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกผิดนะ...แต่ไอ้ธนูมันอยู่ในความเป็นความตาย จะมาลงโทษอะไรเอาตอนนี้

แดดดี้กับแม่นี่ไม่เข้าใจอะไรเลย

“แม่ให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายนะรบ!”







ผมมาถึงโรงพยาบาลในสภาพที่แย่กว่าทุกๆ วัน

จะมีใครซวยเท่าผมอีกมั้ยครับ...แฟนหลับยาวยังไม่ตื่นไม่พอ ยังทะเลาะรุนแรงกับครอบครัวที่สุดแสนจะอบอุ่นเป็นครั้งแรกอีก...ชีวิตช่วงนี้ของผมนี่มันยังไงกัน

ก่อนจะถึงห้องพักของธนู...ผมถึงกับตัวชาแข็งทื่อเมื่อเห็นว่ามีอะไรอยู่หน้าห้อง

ปกติแล้วจะมีแต่คนของนทีมาเฝ้าหน้าห้องของธนู ถ้าจัดเต็มหน่อยก็สี่คน ถ้าจัดไม่เต็มหน่อยก็สองคน...แต่ทว่าคราวนี้...ผมเห็นคนยืนเฝ้าอยู่เป็นสิบ และเมื่อดูจากลักษณะภายนอกแล้ว...ทุกคนดูน่าเกรงขามกว่าลูกน้องของนทีมาก มากชนิดที่ว่าทำให้คนของนทีกลายเป็นเด็กที่ชอบกระโดดยางหรือเด็กที่ชอบเป่ากบไปเลย

“ตัวพ่อมาว่ะ” การ์ดที่เป็นเวรในวันนี้กระซิบบอกผม

พ่อธนู...พ่อธนูอยู่ในห้องกับธนูตอนนี้ โอย หัวใจจะวาย

จริงๆ แล้วท่านมาถึงเมืองไทยนานแล้วครับ แต่คุณสุชาติเล่าให้ฟังว่าท่านหายไปจัดการพวกบ้านของไอ้แพงซ้ำอีกครั้งหนึ่งเพราะที่ผมกับคนอื่นๆ ทำไปนั้นถือว่าอย่างกับระดับเด็กอนุบาลทำ...ผมไม่อยากเซ้าซี้อะไรให้มากเพราะใจผมนึกแต่เป็นห่วงธนู จึงได้ลืมเรื่องพ่อของมันไปจนหมดสิ้น

วันนี้เห็นทีว่าผมจะได้เผชิญหน้ากับพ่อของมันจริงๆ จังๆ

คนของพ่อธนูเปิดประตูให้ผมอย่างรู้หน้าที่...ผมพยักหน้าขอบคุณน้อยๆ ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเดินเข้าไปในห้อง

ธนูยังคงหลับอยู่อย่างเช่นทุกวัน ข้างๆ มันก็คือชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ผมเริ่มมีสีเทา

“สวัสดีครับ” ผมกล่าวพร้อมๆ กับไหว้อย่างนอบน้อม

ชายคนนั้นหันมาก่อนจะเรียกผมเข้าไปใกล้

“รบ...ใช่มั้ย”

“ครับ”

“มานี่สิ”

ผมไปนั่งข้างๆ พ่อของธนูอย่างว่าง่าย ตอนเป็นหนุ่มท่านคงหล่อมากมายเลยทีเดียวเพราะผมเห็นว่าท่านมีแววคล้ายไอ้ธนูกับนทีอยู่มาก

ไม่ใช่สิ...พวกมันสองคนมีแววคล้ายท่านอยู่มากต่างหาก

“ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับรบมาบ้างแล้ว”

“เหรอครับ” ผมเกร็งเล็กน้อย...เพราะนึกไปถึงเรื่องที่ท่านมีภรรยาสองคนและลูกอีกสองคน แต่ก็นั่นแหละ...มันเป็นเรื่องภายในครอบครัว ผมไม่ควรจะใช้เรื่องนี้มาตัดสินใครว่าเป็นคนยังไงทั้งสิ้น

“ขอบใจมาก” ท่านหันมาหาผมด้วยนัยน์ตาเศร้า “ทั้งเรื่องที่เป็นแฟนธนู แล้วก็เรื่องที่ไปถล่มพวกการันต์วิสุทธิ์”

“เป็นสิ่งที่ผมต้องทำครับ”

“ธนูสอนเหรอ”

“เปล่าครับ...ผมแค่คิดว่าผมต้องทำ” ใครมันจะไปยอมให้เป็นฝ่ายโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียวกัน...

“ถือว่ากล้าบ้าบิ่นมาก แต่ที่จริง...วิถีมาเฟียเขาไม่ทำกันแบบนั้น”

“...”

“มันต้องค่อยๆ ตัดแข้งตัดขา ในที่นี้ก็คือค่อยๆ พรากธุรกิจของมันไปทีละอย่างสองอย่าง”

ไอ้เหี้ย...ขนหัวลุกเลย

“พ่อเพิ่งทำไปเหรอครับ” ผมเผลอเรียกท่านว่าพ่อไปซะแล้ว แต่ดูเหมือนท่านจะไม่ถือ

“ใช่”

“...”

“และก็ไม่ได้ทำแค่อย่างสองอย่างด้วย”

พ่อก็คือพ่อว่ะ...ผมเริ่มรู้แล้วว่าธนูกับนทีเรียนรู้ความโหดมาจากใคร

“เรื่องนั้นช่างมันเหอะ ปล่อยให้พ่อเป็นคนจัดการเอง” ดวงตาของท่านมองไปที่ธนูด้วยสายตาห่วงหา “รู้ใช่มั้ยว่าเด็กนี่ชอบทำตัวมีปัญหา”

“รู้ครับ”

“มันเอาแต่ใจ เป็นพวกชอบปิดกั้น”

“อันนั้นก็รู้ครับ”

“บางครั้งมันก็หงุดหงิดง่าย”

“รู้ครับ”

“อารมณ์ร้อน ไม่ค่อยชอบฟังคนในครอบครัว”

“ครับ ผมรู้” ผมยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อนึกถึงความเก่าความหลัง...



เฮ้อ ธนู กูคิดถึงมึงจังเลย...



“รับมันได้ทุกอย่างเลยเหรอ” พ่อหันมามองผมด้วยสายตาทึ่งเล็กน้อย

“ไม่ใช่ว่ามันไม่รู้ตัวนะครับ มันเองก็เตือนผมว่ามันเป็นคนผิดปกติ”

“ยังไง”

“มันชอบบอกว่ามันขี้หึงน่ะครับ”

“แล้วมันขี้หึงจริงๆ มั้ย”

“สุดๆ เลยครับพ่อ” ผมเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองพูดมาก...ก็เลยคอตกและสงบปากสงบคำ

พ่อหันไปมองดูหน้าลูกชายตัวเองอีกครั้ง... “หวังว่ามันจะดีขึ้นเร็วๆ”

“ผมก็หวังแบบนั้นครับ”

“เอาล่ะ”

“...”

“พ่อต้องไปเยี่ยมลูกชายอีกคน”

“ครับ” ผมรีบลุกขึ้นเพื่อยืนส่งพ่อ

“โชคดีที่มันไม่เป็นอะไรมาก”

“...”

“สู้ๆ นะรบ”

“ครับ” ผมก้มหน้าก้มตา “คุณพ่อก็สู้ๆ นะครับ”

ผมพูดเพราะรู้ดีว่าพ่อเองก็ต้องการกำลังใจเหมือนกัน...ท่านตบบ่าของผมแปะๆ ก่อนจะเอ่ย “ฝากขอบคุณครอบครัวเรื่องดอกไม้ด้วย”

“อะไรนะครับ”

“ส่งมาวันละกระเช้าเลย...นามสกุลสมิธใช่มั้ยเราน่ะ”

ผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะผมมัวแต่อึ้ง...หลังจากที่พ่อเดินออกจากห้องไปแล้ว ผมจึงถือโอกาสไปดูกระเช้าดอกไม้ที่วางอยู่ในห้องมานานแต่ที่ผมไม่ได้สนใจที่จะดูเลยสักนิด

ส่วนใหญ่มักจะมาจากคนที่ทำงานกับนทีไม่ก็พ่อ...แต่มีกระเช้าอยู่หลายอันที่มีการ์ดเขียนโดยลายมือของคนคนเดียวกัน




Get well soon from Smith family




“ตอนเช้าแดดดี้กับแม่มึงก็มาเยี่ยม...ก่อนที่มึงจะมาน่ะ” การ์ดเดินเข้ามาเล่าให้ฟัง “พวกท่านเป็นห่วงไอ้ธนูมากเลย”

“กูนึกว่าเขาจะไม่เห็นใจหรือสนใจเรื่องที่ว่าแฟนกูเข้าโรงพยาบาลซะอีก” ผมยังคงมองกระเช้าดอกไม้พวกนั้นด้วยความอึ้ง

“แม่มึงเขาแอบบ่นกับกู เขาเป็นห่วงมึงก็เลยต้องทำโทษมึง ไม่อยากให้มึงมองว่าการที่มึงเจ็บตัวคือสิ่งปกติที่ควรเกิดขึ้น มึงเองก็ควรจะเคารพการลงโทษของเขาบ้าง”

“แต่ไอ้ธนู...”

“กูรู้เพื่อน” การ์ดมองธนูที่นอนอยู่บนเตียงแล้วถอนใจ “แต่ไม่ว่ามันจะฟื้นหรือยังไม่ฟื้น คนที่มันอยากเจอเป็นคนแรกก็คือมึงอยู่แล้ว...ถึงมึงจะไม่อยู่ก็เถอะ”

“นี่มึงสนับสนุนให้กูถูกขังอยู่บ้านหรือไง”

“ไม่ใช่ กูแค่อยากให้มึงเข้าใจในมุมพ่อแม่ของมึงบ้างก็เท่านั้นเอง”

“...” ผมทำหน้าบึ้งตึงใส่มัน

“เอาอย่างนี้...ถ้าธนูมันฟื้นในระหว่างที่มึงไม่อยู่ กูจะรีบโทรบอกมึงเลย มึงโอเคมั้ย”

“แต่ว่า...”

“มึงเป็นคนเดียวที่ดูแลไอ้รบจนแทบจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยนะ ปล่อยให้พวกกูได้ทำหน้าที่บ้างเถอะ เราทุกคนอยากเฝ้าธนูกันทั้งนั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้ก้อง”

“...”

“มึงพักบ้างก็ได้ไอ้รบ”

ผมเริ่มรู้สึกว่าป่วยการที่จะเปลี่ยนความคิดของการ์ด...ทุกคนรอบตัวผมต่างก็ผลักไสไล่ส่ง ไม่ยอมให้ผมได้อยู่เฝ้าไอ้ธนูอย่างที่ผมปรารถนา

แต่ผมก็ไว้ใจการ์ดเกินกว่าที่ผมจะเก็บสิ่งเล็กๆ น้อยๆ มาคิด...

“อีกสามวันกูพ้นโทษแล้ว”

“...”

“ถ้ามันยังไม่ฟื้น...กูมาหามันใหม่ก็ได้นี่เนอะ”

“ใช่” การ์ดส่งยิ้มเบาๆ ให้ผมอย่างให้กำลังใจ

[นที]

แม่งเอ๊ย...ผมเกลียดช่วงเวลาแบบนี้ชะมัด

หลังจากที่คุยกับพ่อผู้ซึ่งกลับไปแล้ว...ผมก็เอาแต่ถามสุชาติว่าธนูเป็นยังไงบ้าง สาบานได้ว่าผมถามเรื่องนี้กับผู้ช่วยของผมทุกๆ ห้านาทีซะจนสุชาติคงเหนื่อยที่จะตอบ

“แล้วเมื่อไหร่กูจะหาย”

“อาการของนายเบากว่าคุณธนูมากเลยครับ เพราะฉะนั้น...”

“กูไม่ได้ดีใจเรื่องที่กูบาดเจ็บน้อยกว่าน้องชายของกู!”

“ครับ ผมทราบดีครับ”

“มัน...ฟื้นหรือยัง”

“นายเพิ่งถามผมไปเมื่อ...”

“มันฟื้นหรือยัง!”

“ยังครับนาย”

“ไปดูมาใหม่ให้แน่ใจ”

“อะไรนะครับ”

“ไปดูถึงหน้าห้อง ไม่ใช่ถามใครต่อใครมาแล้วเอามาบอกกู...กูจะไม่เชื่อถ้ามึงไม่ไปเห็นกับตาตัวเอง”

“ได้ครับนาย...ได้ครับ”

สุชาติออกจากห้องไปแล้ว...แม้ผมจะรู้สึกสงสารสุชาติจับใจที่ผมทำตัวเหี้ย แต่ผมก็อารมณ์ดีกับสิ่งที่ผมเจออยู่ ณ ตอนนี้ไม่ไหว ธนูมันต้องมาเจ็บหนักเพราะผม ผมแม่งเป็นพี่ที่โคตรไม่ได้เรื่องเอาซะเลย

หลังจากที่สุชาติหายไปจากห้องประมาณห้านาที...คนสุดท้ายที่ผมคิดอยากจะเจอก็มาปรากฏตัวอยู่ในห้อง

ไอ้แพง

“มาทำเหี้ยอะไร ออกไป!” ถ้าไม่ติดสายระโยงระยางพวกนี้...ผมคงพุ่งไปชกหน้าสวยๆ ของไอ้แพงให้มันเจ็บเล่นๆ แล้ว

มือของมันถือช่อดอกไม้ขนาดเล็กเอาไว้...

“มึง...ไม่เป็นไรนะ” มันถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ

“ไม่เป็นไรพ่องดิ...เฮ้ย ไอ้พวกที่อยู่ข้างนอกนั่นน่ะ!”

“พวกมันไม่อยู่แล้ว”

“...” ว่าไงนะ

“มึงคิดว่าคนอย่างกูจะเข้ามาหามึงได้ง่ายๆ เหรอถ้าคนของกูไม่จัดการพวกที่เฝ้าหน้าห้องมึงน่ะ”

ผมกัดฟันมองไอ้แพง...คนที่ผมเผลอคิดว่ามันอาจจะมีใจให้ผม ถึงได้ส่งข้อความเรียกผมออกไปหาแบบนั้น

ความโง่ของผมเป็นสาเหตุที่ทำให้ธนูมันหลับยาวนานถึงหนึ่งสัปดาห์...

แน่นอนว่าผมต้องโกรธไอ้ตัวการสาเหตุหลักที่ทำให้ผมกลายเป็นคนโง่อย่างไอ้แพงคนนี้

“คราวนี้ฝั่งของกูเป็นฝ่ายผิด” ไอ้แพงกระแอม

“ไม่บอกก็รู้”

“กูมาขอโทษ”

“กูไม่รับ”

“รู้อยู่แล้วว่ามึงไม่รับ” แพงไม่กล้าแม้แต่จะยื่นช่อดอกไม้ในมือมันส่งมาให้ผม “ถือว่าหายกันได้มั้ยกับการที่มึงสวมรอยเป็นคนอื่นเพื่อมานอนกับกู”

ผม...พูดไม่ออก เรื่องนั้นผมเองก็เป็นฝ่ายผิดเหมือนกัน...แต่ให้ตายเถอะ น้องชายของผมเจ็บนะ จะให้ผมหายโกรธเลยผมก็ทำไม่ได้

“กูแค่ต้องการคำว่าสงบศึกจากปากของมึง” มันกลืนน้ำลาย “คนของกูจะไม่ยุ่งกับคนของมึงอีก...ไม่ว่าจะเป็นลูกน้องหรือครอบครัว อันนี้กูหมายถึงไอ้พีมด้วย มันจะไม่ยุ่งกับมึงอีกแล้ว...”

“มึงคิดเรื่องนี้ได้ว่าเพราะพ่อกูไปจัดการธุรกิจของมึงมาหรือเปล่า”

“ไม่ใช่”

“...”

“กูคิดได้ตั้งนานแล้ว” มันหลุบสายตาลงต่ำ

“มึงโดนหนักเลยล่ะสิ”

“ร้านพังไปมากกว่าครึ่ง แถมหุ้นส่วนบางร้านถอนตัวไปมากกว่าครึ่งอีก...เรียกได้ว่าโคตรวิกฤติ”

ถ้าพ่อผมเอาจริงก็โหดสัดแบบนี้นั่นแหละ...

“ดูมึงไม่สลดเท่าไหร่เลยนี่” ผมตั้งข้อสังเกต

“กูไม่อยากอ่อนแอให้คนอย่างมึงเห็น”

“เหรอ” ผมสวนกลับอย่างยียวน “มึงเคยอ่อนแอให้กูเห็นนะแพง...ตอนที่มึงอ้อนขอต่ออีกรอบตอนอยู่บนเตียงน่ะ”

“เชี่ย หุบปากไปเลย” มันทำท่าจะยกช่อดอกไม้มาตีผม แต่เมื่อเพ่งมองสภาพผมดีๆ มันก็ทำไม่ลง “หายไวๆ ก็แล้วกัน”

มันลุกขึ้นยืนเตรียมตั้งท่าจะออกไปจากห้องผม...

“แพง”

“อะไรวะ”

“ดอกไม้น่ะ...ทิ้งไว้นี่ก็ได้”

“...” มันมองดอกไม้ในมืออย่างลังเล

“คำขอโทษของมึงกูไม่รับ...แต่ดอกไม้มันไม่มีความผิดเหมือนมึง กูจะรับไว้ก็ได้”

แพงทำสีหน้าอดทนถึงขีดสุด...มันวางดอกไม้ไว้บนโต๊ะข้างๆ เตียงของผม จากนั้นก็เดินจากไปโดยที่ไม่ยอมหันกลับมามองแม้แต่น้อย

เหอะ มันเย่อหยิ่ง...สมกับใบหน้างามๆ ของมันนั่นแหละ

จะว่าไปก็คิดถึงช่วงเวลาที่มันร้องครวญครางใต้ร่างของผมเหมือนกันนะ แม่งต่างจากสิ่งที่มันแสดงออกเมื่อตะกี้อย่างมากเลยทีเดียว...









01.14 น.

หลังจากที่ซุ่มวางแผนอยู่ในใจมาหลายคืน...ในที่สุดคืนนี้ผมก็ได้ฤกษ์แอบไปหาน้องชายของผมสักที

ผมรอให้สุชาติกับพวกที่เฝ้าอยู่ด้านนอกหลับปุ๋ย (สุชาติสั่งคนชุดใหม่มาเฝ้าแล้ว) ก่อนที่ผมจะปลดสายออกบางส่วนแล้วลากเฉพาะเสาน้ำเกลือไปกับผม ผมเอาแต่นอนมาหลายวัน...ทำให้การเคลื่อนไหวของผมนั้นทำได้ยากเป็นอย่างยิ่ง บางจุดบนร่างกายผมก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ แต่ผมก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจมัน

ผมอยากไปหาน้องชายของผมด้วยตัวของผมเอง

โชคดีที่ห้องของธนูอยู่ไม่ไกลจากห้องของผม...ผมจึงไม่ลำบากเท่าไหร่นัก หน้าห้องของธนูไม่มีใครอยู่ อาจเป็นเพราะคนของผมมันกำลังอยู่ในช่วงเปลี่ยนกะก็ได้

ผมฉวยโอกาสหมุนลูกบิดประตูแล้วค่อยๆ เปิดมันออก...

สิ่งแรกที่ผมเห็นคือร่างใต้ผ้าห่มที่นอนเหยียดยาว...และสิ่งที่ผมเห็นต่อมาก็คือนัยน์ตาใสแจ๋วที่กำลังลืมตาอยู่ท่ามกลางแสงสลัวของธนู

ผมอ้าปากค้างจนต้องเอามือมาปิดปากตัวเอง

นิ้วชี้ของธนูเลื่อนมาปิดปากของมันคล้ายกับต้องการบอกให้ผมอย่าส่งเสียง...รบกำลังนั่งหลับซบกับอกของธนูซึ่งนอนอยู่บนเตียง น้องของผมมันคงไม่อยากรบกวนเวลานอนของรบมันจึงสั่งให้ผมห้ามส่งเสียงแบบนี้

ผมดีใจจนน้ำตาของผมปริ่มขอบตา...

รู้ดีทีเดียวว่าหากมันฟื้น...อาการของมันก็จะดีขึ้นตามลำดับ

ธนูยิ้มมุมปาก...ส่งสายตาบอกผมว่ามันไม่เป็นอะไร แต่ผมก็น้ำตาปริ่มขอบตาไปแล้ว ผมยินดีจนห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้


 
เอาล่ะ...ผมควรจะไปบอกหมอกับพยาบาลใช่มั้ยว่าน้องชายของผมฟื้นแล้วน่ะ








To be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 16-07-2018 04:11:18

Ep. 26







[รบ]

เปิดเทอมชั้นปีที่สี่...

ผมมาเรียนในสภาพที่ไม่ต่างอะไรจากซอมบี้เดินได้ แม้ว่าบรรยากาศรอบๆ ตัวจะเต็มไปด้วยความสดใสของน้องๆ เพื่อนๆ หรือแม้กระทั่งพี่ๆ บางคน...แต่ผมก็ไม่สามารถทำใจสดใสกับคนอื่นๆ ได้อยู่ดี

สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมตลอดช่วงเวลาปิดเทอม...มันผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับเป็นความฝัน

ผมได้แฟนมาหนึ่งคน ได้เพื่อนกลุ่มใหม่มาอีกหนึ่งกลุ่ม...แต่ไม่มีสิ่งใดมายืนยันได้เลยว่าคนเหล่านั้นแม่งกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผม ทั้งๆ ที่วันนี้พวกมันก็เปิดเทอมเหมือนกัน...

ไม่มีใครจากร้านแบล็คแพ็คที่มาเรียนตอนวันเปิดเทอมเลยหรือยังไงกัน

วันนี้ผมมีเรียนแค่ช่วงเช้า (ครับ...มอผมมีเรียนตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอม) ไอ้เบียร์มันเป็นคนลงทะเบียนให้ผมกับคนอื่นๆ ในกลุ่มเพราะพวกเราจะได้เรียนเสกเดียวกันอีกทั้งมันก็ยังรู้อีกด้วยว่าผมยุ่งมาก...มันลงให้ผมโดยที่ไม่ถามผมสักคำว่าผมอยากเรียนวิชาเลือกอะไรบ้างในเทอมนี้ ซึ่งถ้ามันถามล่ะก็...ผมก็คงจะตอบไปอย่างง่ายๆ นั่นแหละว่าเรียนอะไรก็ได้ที่เหมือนเพื่อนในกลุ่ม

“สวัสดีครับ” ชู้ตทักผมพร้อมกับขนมเต็มอ้อมแขน “เป็นยังไงบ้าง”

“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ผมตอบ “เดี๋ยวช่วยแจกนะ”

“ขอบคุณมากครับ”

ชู้ตกับแม่ทำขนมมาแจกคนในคณะเพราะรู้ว่าคนในคณะมีส่วนช่วยมันกับแม่อย่างมาก...ไอ้เบียร์กับไอ้จุนบอกขอบคุณใครหลายๆ คนอย่างไม่ถือตัวพร้อมๆ กับแจกขนมไปด้วย ผมเองก็ทำเช่นนั้นเหมือนกัน การได้คุยกับคนในคณะที่ใต้ถุนทำให้ผมลืมความกังวลเรื่องแฟนตัวเองไป

...แต่มันก็เป็นเพียงแค่ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น



“นี่รบ...ได้ข่าวว่าช่วงนี้สนิทกับธนูเอกดนตรีเหรอ”

“ทำไมจู่ๆ ถึงกลายไปเป็นพนักงานร้านของพวกเอกดนตรีได้ล่ะ”

“ธนูหล่อล่ำมากเลยใช่มั้ย กรี๊ดดดด”

“ทำไมถึงอยู่กับธนูได้อ่ะ...ใส่ชุดเกราะไปทำงานทุกวันหรือเปล่า อารมณ์ธนูขึ้นๆ ลงๆ สุดๆ ไปเลยนะ”



คำถามเหล่านั้นเป็นสิ่งยืนยันเพียงสิ่งเดียวว่าเรื่องราวของผมกับพวกเอกดนตรีที่เกิดขึ้นในช่วงปิดเทอมมันเป็นเรื่องจริง ไอ้เบียร์ ไอ้ชู้ต และก็ไอ้จุนเป็นคนตอบคำถามเหล่านั้นแทนผม เพราะผมยังไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาแจกแจงว่าผมกับคนพวกนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เพราะผมมีเรื่องให้เครียดอยู่มาก...มากจนผมรู้สึกเหมือนตัวจะระเบิดอยู่แล้ว

“อุ๊ย”

“กรี๊ดดดดดด พวกเอกดนตรีมาแล้ว”

“โอ๊ยยย หล่อขึ้นกันมากเลยอ่ะ”

“เดี๋ยวก่อนนะ ธนูเป็นอะไร!”

“ใครทำอะไรธนู เอ๊ะ หรือเขาไปขี่รถล้มมา”

“ทำไมธนูถึงได้...”





ผมค่อยๆ หันไปมองหน้าคณะช้าๆ หลังจากที่ได้ยินเสียงเหล่านั้น...ก่อนที่น้ำตาผมจะไหลช้าๆ เมื่อผมเห็นว่าใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงกลางระหว่างเพื่อนของมันโดยใช้ไม้ค้ำยันเพื่อการทรงตัว

แฟนผม...กลับมาแล้ว

ผมส่งถาดขนมไปให้เพื่อนก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปหาธนู...เพื่อนๆ ของมันหลีกทางให้ผมอย่างรู้งาน

ธนูส่งไม้ค่ำไปให้ไอ้ก้องได้ทันในระหว่างที่ผมกำลังจะถึงตัวมัน จากนั้นมันอ้าแขนรอผมได้ทันอย่างพอดิบพอดี...

“ไง” ธนูกระซิบข้างหูผม...พร้อมๆ กับฝังใบหน้าของมันเข้ากับซอกคอของผม

“คิดถึง” ผมผละออกพร้อมกับจับใบหน้าของมัน...น้ำหูน้ำตาของผมไหลเต็มไปหมดอย่างไม่อายใคร “คิดถึงมากๆ เลย”

“กูก็...”

ปากธนูยังไม่ได้ขยับเป็นคำพูด...แต่ผมก็พุ่งใบหน้าเข้าไปจูบมันอย่างดูดดื่มแล้ว

ผมไม่รู้ว่าธนูต้องกวักมือเรียกให้ไอ้ก้องเข้ามาช่วยมันทรงตัว...ผมก็แค่ทำในสิ่งที่ผมอยากทำก็เท่านั้น

ผมดีใจ...ที่มันกลับมา

ดีใจ...จนบรรยายเป็นคำพูดไม่ไหว







[โต๊ะผู้หญิงปีสอง เอกทัศนศิลป์]
   
“กรี๊ดดดดดดด”

“อะไรนั่นน่ะ”

“เป็นแฟนกันเหรอ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

[โต๊ะผู้หญิงปีสี่ เอกการแสดง]

“อ้าว อิรบมันได้กับธนูได้ยังไง”

“มันได้กับธนู...ธนูเนี่ยนะ”

“งงในงงเลยกู...”

“แล้วคนที่มันเคยควงทั้งหลายทั้งแหล่นั่นล่ะ”

“ธนูไม่ใช่สเป็กมันไม่ใช่เหรอ”

“มันต้องขยายความเรื่องนี้แล้ว...”

[โต๊ะผู้ชายปีสี่ เอกดนตรี]

“เฮ้ย ดูนั่นสิ”

“ธนูแม่งไม่เบาว่ะเฮ้ยยย”

“เหยดโด้...ได้ลูกครึ่งเฉย”

“เพื่อนกูโคตรไม่ธรรมดา”

“อยากฮอตให้ได้สักครึ่งของธนูมัน...ดูซิ เจ็บไปทั้งตัวแม่งก็ยังดูดี”

[โต๊ะเพศทางเลือก คณะศิลปกรรมศาสตร์ หลายๆ เอกรวมกัน]

“ผีแหกกกกกก”

“โอ้มายก็อด”

“ว็อทเดอะฟัค”

“กรี๊ดดดดดดดด อิลิตเติ้ลบี มึงมาดูเร็ว รบกับธนู รบกับธนู กรี๊ดดด กรี๊ดดดดด”

“โซแดมน์ฮอตสุดๆ ไปเลยค่ะคุณขา...”

“โอ๊ย อิทิงกี้วิงกี้ กูอยากไปจูบกับเขาบ้าง”

“ทำไมร้อนแรงอะไรกันขนาดนั้นน่ะ...ดูการแลกลิ้นอย่างมีชั้นเชิงนั่นสิ”

“รู้สึกอยากมีผัวเลยค่ะ”

“ใจแม่มาเหลือเกิน”

“กูอิจฉาตาร้อนนนนนนนนน”

[การ์ด]

ในที่สุดรบก็กลับมายิ้มกว้างได้อีกครั้งหนึ่ง

ธนูมันตั้งใจปิดบังรบเรื่องที่มันฟื้นในช่วงเวลาสามวันสุดท้ายก่อนเปิดเทอม เนื่องจากมันต้องการพักร่างกายให้ได้มากที่สุดเพราะมันอยากมาเซอร์ไพรส์รบที่มหา’ลัย...และแล้วเพื่อนผมมันก็ได้เซอร์ไพรส์รบจริงๆ

หลังจากฉากจูบดูดดื่มได้จบลงไป...เรา...กี่คนวะ ผมนับแป๊บ...

เราทั้งหมดเก้าคนก็ได้มานั่งอยู่ในโรงอาหารติดแอร์ที่เกือบจะว่างเปล่าเพราะนักศึกษาส่วนใหญ่ไปเรียนกันหมด สิ่งแรกที่พวกเราทำคือถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกัน โดยเฉพาะรบกับธนูที่โดนถามจากเพื่อนของอีกฝ่ายมากที่สุด

เพื่อนรบเป็นฝ่ายถามธนู

เพื่อนธนูเป็นฝ่ายถามรบ

ผมไม่ลืมที่จะเล่าถึงวีรกรรมที่สุดแสนจะน่ากลัวของรบให้ไอ้ธนูมันฟังก่อนหน้าที่มันจะมาเจอรบ...ตอนแรกมันก็ทำสีหน้าไม่เชื่อ แต่เมื่อก้อง ยุ และก็โฮมมาช่วยผมยืนยัน มันก็ได้แต่อึ้ง

คงไม่คิดว่าแฟนตัวเองจะซ่อนอิทธิฤทธิ์เอาไว้แบบนั้นล่ะสิท่า...

“ให้อีกชั่วโมงนึงเท่านั้นนะ” หลังจากที่รบมันรู้ว่าธนูขอหมอออกมาชั่วคราว มันก็เอาแต่มองนาฬิกา เพื่อที่ธนูจะได้กลับไปนอนให้หมอรักษาตามเดิม

“ไม่เอา” เพื่อนผมเอียงคอไปซบกับไหล่ของรบ “อยากอยู่กับมึงนานๆ”

“ถ้ามึงหายมึงจะได้อยู่กับกูอีก...ตราบนานเท่านานเลย”

“...”

“นะ รีบกลับโรงพยาบาลได้แล้ว”

“มึงไปส่งกูได้มั้ย”

ผมกับเพื่อนโดนไอ้ธนูเทเฉยเลย...

“นะ อยากให้มึงไปส่งกู” หัวหน้าแก๊งของผมแม่งโคตรอ้อน

“เบียร์ วันนี้กูคงต้องโดดเรียนว่ะ” รบหันไปบอกกับเพื่อนของมัน

เบียร์ยักไหล่ “ไม่ต้องบอกก็รู้”

“งั้นไปกันเถอะ” รบเริ่มพยุงธนูให้ลุกขึ้นยืน...

“ธนู แล้วพวกกู...” ผมส่งเสียงถาม...แต่ผมก็ไม่กล้าถามต่อเมื่อเห็นสายตาของรบ ขอย้ำ...สายตาของรบนะครับ ไม่ใช่ธนู
มันทำเรากลัวมันจนหัวหด...ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ตอนที่รบหัวร้อนจนขาดสติ แต่ผมก็รู้ว่าเพื่อนๆ มันไม่ได้พูดเว่อร์เกินจริงเท่าไหร่นักหรอก

“กูไปนะ” รบบอกลาเราทุกคน...

ผมหันไปมองก้องแล้วบ่นเบาๆ “กลัวธนูคนเดียวชีวิตมันสนุกไม่พอใช่มั้ยพวกเรา”

“ทำไงได้” ก้องเอื้อมมือมาจับมือผม “คนที่มีอะไรเหมือนๆ กันย่อมเกิดมาคู่กัน ไอ้สองคนนั้นมันมีความน่ากลัวเหมือนกัน”

“มึงกับกูมีอะไรเหมือนกันวะ” ผมอดสงสัยไม่ได้

ใบหน้าที่ใช้ความคิดอย่างหนักของก้องทำเอาผมหลุดยิ้ม

“เรารักกันไง”

“...”

“รักกับรักมันก็เป็นสิ่งที่เหมือนกันนะ”

“กล้าใช้คำว่ารักแล้วเหรอ” ผมแซว

“มึงยังไม่รักกูหรือไงเล่า”

“ก็...” ผมทำท่าคิด “คิดว่าน่าจะเริ่มๆ รักแล้วนะ...”

“มึงเป็นความรักของกูหรือเปล่าวะยุ”

“แล้วมึงเป็นความรักของกูหรือเปล่าวะโฮม”

ก้องหันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้ยุกับไอ้โฮมที่ส่งเสียงล้อเลียนผมกับก้อง...ก่อนที่มันจะลุกขึ้นไล่เตะไอ้สองคนนั้นอีกครั้ง เหมือนกับตอนที่มันทำอยู่ร้านไม่มีผิดเพี้ยน

ไอ้เบียร์ ไอ้ชู้ต และก็ไอ้จุนได้แต่มองตามพวกเราด้วยความงุนงงว่าพวกเราเล่นอะไรกันอยู่...

[รบ]

ผมเดินไปเดินมาในห้องพักของธนูหลังจากที่มันกลับมาอยู่ในลุคคนป่วยบนเตียงอีกครั้งหนึ่ง

มันแม่งก็ดื้อ...ไม่รู้จะอยากเซอร์ไพรส์ผมทำไมกัน ทั้งลำบากและก็อันตรายมากแต่แม่งก็ทำ

นี่นทีไม่ได้บอกไม่ได้เตือนมันเลยหรือยังไง

“มึงใส่ชุดนักศึกษาแล้วหล่อดีจัง” คนบนเตียงผู้ป่วยชมผม...มันยังคงมีร่างกายที่ไม่ปกติ ฉะนั้นการออกเสียงของมันจึงยังฟังดูเหนื่อยๆ อยู่ “ไม่ได้เห็นนานแล้ว”

“แค่เกือบสามเดือนเอง” ผมยิ้มตอบ

“นั่นสิเนอะ”

“มึงอยู่ในชุดคนป่วยแล้วก็หล่อดีนะ”

“...”

“แต่อย่าใส่อีกเลยจะดีกว่า...”

มันยิ้มเบาๆ เพราะรู้ความหมายคำพูดของผม ใครจะไปอยากให้มันใส่ชุดคนป่วยกัน เพราะนั่นหมายความว่ามันไม่สบายและต้องอยู่ใกล้ๆ หมอให้หมอรักษา

“ตอนกูหลับ...กูฝันด้วย”

“อื้อ ฝันว่าไงบ้าง” ผมลดเสียงทีวีลงเพื่อที่จะได้ฟังคำพูด

“ฝันว่าเราแต่งงานกัน”

ผมหันไปมองไอ้ธนูอย่างทึ่งๆ “จริงป่ะวะ”

“จริง”

“...”

“แม่งดูมีความสุขมากเลย”   

“ในความฝันของมึงมีอะไรบ้างที่ต่างจากตอนนี้” ผมดึงเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ เตียงผู้ป่วยเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ชิดธนูมากที่สุด

“มึงแก่ขึ้น”

“กูไม่น่าถามเลย” มันคือความผิดพลาดชัดๆ

“มึงแก่ขึ้นกูก็แก่ขึ้นเหมือนกัน”

“แล้วยังไงอีก”

“เราอยู่ในบ้านที่มีสนามหญ้ากว้าง”

“...”

“พวกไอ้การ์ดชอบมาแฮงก์เอาท์บ่อยๆ ทำเหมือนเป็นบ้านตัวเองเลย โคตรไม่มีความเกรงใจ”

“เป็นความฝันที่แม่งไม่ต่างจากความจริงเท่าไหร่เลยนะ”

“นั่นสิ” ธนูเอื้อมมือมาจับมือผม “ในความฝันเราทั้งคู่แค่โตขึ้น...แต่เราก็ยังอยู่ด้วยกัน แบบเดิม เหมือนเดิม”

“...”

“เราทำแบบความฝันของกูได้มั้ยวะ เพราะในความฝันกูมีความสุขมากเลยนะ”

“มึงกำลังขอให้กูอยู่กับมึงไปจนแก่เหรอวะธนู” ผมแกล้งเลิกคิ้วสูงเพื่อกระเซ้าเย้าแหย่อีกฝ่าย “แบบนี้นี่มันขอแต่งงานทางอ้อมชัดๆ”

“ถ้าเป็นแบบนั้นมึงจะตอบว่าไงล่ะ”

“ไอ้น้อง!” เสียงของนทีทำให้ผมกับธนูต้องรีบปล่อยมือกัน จู่ๆ นทีก็โผล่เข้าในห้องโดยไม่มีการเคาะประตู ซึ่งนั่นทำให้ธนูหัวเสียมาก

มันกำลังหาของเพื่อที่จะเขวี้ยงไปใส่พี่มัน...

“โทษที” นทีขอโทษน้ำเสียงแห้ง “ขอรบกวนเวลานิดหน่อย”

“มีเหี้ยอะไร” ธนูกลับมามีเสียงโหดอีกครั้งหนึ่ง

ให้ตาย...ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ยินเสียงนี้มานานมาก...มากจริงๆ

แปลกแต่จริงที่ผมคิดถึงเสียงนี้แฮะ

“มีคนจะขอโทษมึงน่ะ”

ผมได้ยินเสียงตึงตังดังมาจากนอกห้อง ทันใดนั้น...ร่างปวกเปียกของใครคนหนึ่งก็เข้ามานอนแอ้งแม้งอยู่ในห้องในสภาพที่ถือว่าแย่โคตรๆ

คนคนนี้โดนซ้อมจนสะบักสะบอม...

“คุกเข่าซะ” นทีสั่งคนคนนั้น...มันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพร้อมๆ กับคุกเข่าต่อหน้าเตียงของธนู “นริศ ลูกน้องไอ้แพง”

คนที่เป็นตัวการที่ทำให้ธนูกับนทีต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะเจ็บหนักนี่เอง...

ผมกัดฟันกรอด...มือของผมกำหมัดแน่นพร้อมจะเข้าไปเสยคางไอ้นริศห่านี่ แต่ธนูเป็นคนเอื้อมมือมาคลายกำปั้นของผม

“จะเท่ไปไหนวะแฟนกู” ธนูแซวพร้อมกับยิ้มมุมปาก

“มันทำมึงเจ็บ”

“ต่อไปให้กูจัดการเรื่องนี้เองนะ มึงไม่ต้องเข้าไปยุ่งแล้ว”

“แต่ว่า...”

“กูคือคนที่ต้องดูแลมึง ดูแลเพื่อน...”

“...”

“ขอบคุณที่ทำหน้าที่นั้นแทนกูนะ...แต่มันจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว”

คำว่าแอลฟาลอยเข้ามากระแทกหัวผมอย่างจัง...มันต่างหากคือแอลฟาหรือจ่าฝูงที่แท้จริง ผมก็แค่เป็นคนรักของมันทีเผลอทำหน้าที่แทนมันไปครั้งหนึ่งก็เท่านั้นเอง

ท่าทางมันจะซีเรียสเรื่องนี้มาก เพราะงั้นผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว...

“เอาไง” นทีถาม

ผมแอบเห็นสายตาที่ธนูมันมองนริศ มันเป็นสายตาน่ากลัวเกินกว่าสายตาที่มันใช้ข่มขู่เพื่อนๆ ของมันมากหลายต่อหลายเท่านัก
เชื่อว่าเป็นสายตาที่มันไม่เคยที่จะใช้มองผม...

มันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ข่มขู่ โมโห และคาดโทษ จนนทีเองถึงกับต้องกระแอมเพื่อไล่บรรยากาศที่สุดแสนจะน่าอึดอัด

นริศสบตากับธนูไม่ถึงสามวินาที...หลังจากนั้นมันก็หงอจนคอมันตก

“ว่ายังไง” นทีถามย้ำ

“เอามันไปให้พ้นๆ หน้ากู” ธนูสั่งน้ำเสียงเด็ดขาด

นทีพยักเพยิดสั่งคนให้มาเก็บร่างของนริศ...มันโบกมือลาผม จนธนูต้องกระชากเสียงใส่

“มึงก็ออกไป คนเขาจะสวีตกัน”

“รู้แล้วล่ะน่า”

แม้แต่พี่มันก็ยังโหดใส่...นี่ถ้าวันเวลาผ่านไป...ผมจะโดนมันโหดใส่ผมบ้างมั้ยเนี่ย

“เราคุยกันถึงไหนแล้วนะ” ธนูหันมาคุยกับผมต่อ

เสียงหวานๆ ของไอ้ธนูนี่มันยังไงกัน...ทำไมแม่งเปลี่ยนเสียงได้ไวขนาดนั้น

“หา”

“มึงจะตอบว่าไง จะอยู่กับกูไปตลอดทั้งชีวิตมั้ย”

“คือ...กูยังปรับตัวไม่ทัน”

“อะไรวะ” มือของธนูเริ่มเอื้อมไปหาของกิน...ผมจึงช่วยมันหยิบเอาจานผลไม้ส่งไปให้

“เมื่อตะกี้มึงโหดมากนะ”

“โหดเหรอ” มันเคี้ยวชมพู่ด้วยท่าทางสบายๆ “ตรงไหน”

พ่อง...มันทำคนอื่นเขาขนหัวลุกแบบที่ไม่รู้ตัวเลยเหรอ

“โหดจนมึงกลัวเลยหรือเปล่า”

เอาอีกแล้ว...เกมของผมกับธนูมันเริ่มต้นขึ้นอีกแล้ว “กูจะกลัวมึงทำไม”

“ก็นั่นน่ะสิ ในเมื่อมึงไม่เคยกลัวอยู่แล้ว มึงก็ไม่เห็นต้องปรับตัวอะไร”

“...”

“ยังไงกูก็ไม่กล้าโหดกับมึงอยู่ดี”

ผมยิ้มก่อนจะเขย่งตัวไปกัดเสี้ยวชมพู่อีกฝั่งที่ธนูมันยังไม่ได้กัด...ทำให้ใบหน้าของเราสองคนใกล้กันมาก

ธนูส่ายหน้าเบาๆ ก่อนที่จะโยนชมพู่ทิ้ง...แล้วเราสองคนก็จูบกัน...ซึ่งเป็นจูบอีกครั้งของวัน









“ถามอะไรหน่อยสิ” ธนูเอ่ยขึ้นตอนเวลาเกือบสามทุ่ม...ผมกับมันจัดการไล่คนที่คิดจะมาเยี่ยมทั้งหมดออกไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆ หรือแม้กระทั่งครอบครัวของเรา

ครับ...รันลากแดดดี้กับแม่ของผมมาเยี่ยมธนูแล้วเมื่อช่วงเย็น ส่วนพ่อของธนูกับนทีก็มากันแล้วในช่วงหัวค่ำ

ส่วนเพื่อนๆ นั้นผมใช้เวลาหว่านล้อมค่อนข้างเหนื่อย โดยเฉพาะพวกฝูงของไอ้ธนูนี่แหละ พวกมันติดจ่าฝูงของมันมากจนผมต้องเผลอส่งสายตาขู่ไป...ในที่สุดพวกมันก็ยอมจนได้

เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าผมก็มีสายตาที่ใช้ข่มขู่ได้เหมือนกัน...

“ว่าไง” ผมเอียงใบหน้าขึ้นไปมองคนป่วย...มันเรียกให้ผมมานอนบนเตียงกับมัน ซึ่งผมก็ขัดใจมันไปแล้ว แต่ธนูมันไม่ยอม

“แอลฟาคืออะไรวะ”

ผมเผลอยิ้มออกมา... “ทำไมจู่ๆ ถึงได้ถามล่ะ”

“กูเห็นมึงเขียนไว้ที่ใต้รูปโพลารอยด์ของกู”

“...”

“มันหมายถึง...จ่าฝูงใช่มั้ยวะ”

“ใช่”

“เท่ดีนะ”

“จริงๆ แล้วรันเป็นคนเริ่มน่ะ” ผมเล่าให้ฟัง...ธนูเริ่มกอดผมแน่นขึ้น “มันชอบดูซีรี่ส์ที่มีมนุษย์หมาป่า จากนั้นมันก็ปลื้มจ่าฝูงซึ่งเขาเรียกกันว่าแอลฟา พอมันเห็นมึง...มันก็ฝังใจไปเลยว่ามึงคือแอลฟาในจินตนาการของมัน”

“มึงก็ด้วยนี่” ธนูทักท้วง

“หา”

“ถ้ามึงไม่คิดว่ากูเป็นแอลฟา...มึงคงไม่เขียนคำว่ามายแอลฟาใต้รูปกูหรอก”

โอย...ช่างเป็นเรื่องที่น่าอาย ทำไมไอ้บ้านี่ต้องเก็บรายละเอียดขนาดนี้ด้วย ให้ตายสิ

“ก็มึงเหมือนแอลฟาจริงๆ” ผมอดที่จะบ่นอุบไม่ได้

“ยังไงบ้าง”

“นี่มึงจะฟังจริงๆ เหรอ” ผมเฉไฉ “นอนดีกว่ามั้ย...จะได้หายไวๆ แล้วก็ออกไปข้างนอกไง”

“จะอยู่ในโรงพยาบาลหรือนอกโรงพยาบาลมันก็ไม่ต่างกันถ้ามีมึง...” ธนูลอยหน้าลอยตา “มึงคงไม่ทิ้งกูให้อยู่ในนี้อย่างโดดเดี่ยวอยู่แล้ว มึงติดกูจะตาย”

ไอ้ห่านี่... “สรุปก็คือมึงจะไม่ยอมหายไวๆ”

“ไม่ใช่” มันรีบพูด “กูจะหายไวๆ เพื่อมึงอย่างแน่นอน”

“...”

“ตอบมาสิ อยากฟังจริงๆ นะ”

“ก็...มึงเป็นผู้นำของเพื่อน” ผมตัดสินใจพูดในที่สุด

“แล้วไงอีก”

“เพื่อนๆ รักและก็เคารพมึง”

“อ่าฮะ”

“มึงแข็งแรง คล่องแคล่ว ฉลาด...รักพรรคพวก”

“แอลฟามีคุณสมบัติแค่นั้นจริงๆ น่ะเหรอ ไม่เห็นจะน่าสนใจเลย”

“มันยังมีอีก” ผมกระแอมแล้วพูดต่อ “แอลฟาจะรักเดียวใจเดียว”

“...”

“รักแบบผูกใจ ผูกจิตวิญญาณ”

“...”

“เหมือนกับจะมีคู่แค่คนเดียวไปตลอดชีวิต” ผมหันไปมองธนูที่กำลังมองใบหน้าของผมอยู่ “ฟังดูคล้ายกับมึงมั้ย”

ยอมรับว่าผมลุ้นกับคำตอบของธนูมาก...

“คิดว่าไงล่ะ”

โอย...ยังจะย้อนถามอีก

“ไม่รู้” เสียงของผมฟังดูกระเง้ากระงอดไปซะฉิบ

“หึ” ธนูยิ้ม “มันก็ฟังดูเป็นกูดีนะ”

ผมปลื้มมากซะจนเผลอหอมแก้มธนูเป็นรางวัล

“ที่จริง...กูว่าผู้นำที่แท้จริงไม่ใช่แอลฟาหรอก” ธนูลูบแก้มของผมเล่นๆ

“ทำไมคิดงั้น”

“ก็ถ้ากูเป็นแอลฟาจริงๆ ทำไมกูยังรู้สึกอยู่ใต้บัญชาของใครบางคนอยู่ได้”

“มึงหมายถึง...พ่อของมึงเหรอ”

โป๊ก

ธนูเคาะหัวของผมเบาๆ

“มึงต่างหาก” มันพูดกับผมพร้อมกับเอานิ้วจิ้มที่อกของผม “มึงต่างหากคือแอลฟาที่แท้จริง เรียลแอลฟา...”

“...”

“คนที่เป็นคนรักของแอลฟาแม่งยิ่งใหญ่กว่าแอลฟาอีก กูขอนั่งยันนอนยันเลย”

มันทำผมปลื้มอีกแล้ว... “จริงเหรอวะ”

“ก็เออสิ”

“...”

“ผู้นำที่แท้จริงคือเมียแอลฟาเว้ย ไม่เชื่อลองไปถามแอลฟาทุกคนบนโลกดูสิ”

“บังเอิญว่ากูรู้จักแอลฟาอยู่คนเดียว” ผมต่อปากต่อคำยิ้มๆ

“แต่...มึงไม่ควรเอาเรื่องนี้ไปบอกเพื่อนๆ กู คนในฝูง...”

“...”

“มันออกจะ...น่าอายนิดหน่อย”

“...”

“รู้กันแค่สองคนก็ดีนะ”

ผมเชื่อว่าผมเข้าใจมันเป็นอย่างดี... “ถ้ากูคิดจะปากสว่างเรื่องนี้ล่ะ...”

“มึงก็เดินมาหากูก่อน” ธนูเอ่ย “เพราะกูจะจูบปิดปากมึงเอง”

เราสองคนหัวเราะให้กันและกันฟังในความมืด...จากนั้นเราทั้งคู่ก็เริ่มคุยกันไม่หยุดไม่หย่อนถึงเรื่องแอลฟาต่างๆ นานา ซึ่งเป็นอะไรที่สนุกมากและก็เพลินจนลืมเวลาซะจนผมต้องสะกิดเตือนธนูให้มันหลับพักผ่อน...

ผมมองมันที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ ผม...

แม้จะปลื้มใจมากกับสิ่งที่มันเพิ่งพูดกับผม...หาว่าผมเป็นแอลฟาที่แท้จริง แต่เชื่อมั้ยครับว่าสำหรับผมแล้ว...มันต่างหากที่คือผู้นำ คือคนที่ผมยอมรับว่าทั้งเท่ ฉลาดและก็มีความสามารถ ผมมันก็แค่ฝ่ายสนับสนุนมันคนหนึ่งที่บังเอิญเป็นคนรักของมันและมันก็แค่เกรงใจเฉยๆ

สุดท้ายแล้ว...ผมก็จะยังคงเป็นแค่ผู้ตามของมันอยู่ดี

เฮ้อออออออ จากเมื่อก่อนที่แข่งฉิบหายว่าใครจะอยู่เหนือกว่าใคร บัดนี้มันยกให้ผมอยู่เหนือมัน แต่ผมกลับยอมที่จะอยู่ใต้มัน...กลายเป็นคนที่อยู่รองมันลงไปซะงั้น

ทุกอย่างมันเริ่มมาจากคืนนั้น...คืนที่เป็นวันเกิดของผมอย่างนั้นใช่มั้ย...




ผมขอบอกเลยว่าธนูแม่งเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดในชีวิตของผมเลย








to be continued

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 23 _ p. 31 _ 0 9 . 0 7 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Chiffon_cake ที่ 16-07-2018 04:26:37

บทส่งท้าย




[ธนู]

ผมกลับมาเรียนได้แล้วครับ...

ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มกลับเข้าที่...ร้านของผมถูกพนักงานที่นทีเป็นคนคัดมาเองกับมือดูแลอยู่ มันสั่งให้คนทำบ้านขึ้นมาอีกหลังซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้าน เป็นบ้านที่มีลานกว้างแถมยังมีหลายห้อง เหมาะสำหรับผม...คนที่มีเพื่อนร่วมอาศัยอยู่ด้วยหลายคนได้ย้ายเข้าไปอยู่

บ้านหลังนั้นน่าจะเสร็จภายในต้นปีหน้า...

มหา’ลัยก็ยังคงเป็นมหา’ลัยเหมือนอย่างเคย แต่ที่แปลกออกไปก็คือผมไม่ต้องแอบมองรบข้างเดียวอีกต่อไปแล้ว เราทั้งคู่ไปเรียนพร้อมกันเนื่องจากผมขับรถไปรับมันที่บ้านทุกวัน...มันให้รางวัลผมทุกเช้าด้วยการจูบทักทายเป็นประจำ

ร่างกายของผมดีขึ้นตามลำดับ จากที่เคยใช้ไม้ค้ำยันก็ไม่ต้องใช้ และจากที่เคยใช้ผ้าพันแผลตามลำตัวก็กลายเป็นไม่ต้องใช้อีกต่อไป...แม้จะยังเดินเหินด้วยท่าที่ยังไม่ปกติเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าผมกำลังใกล้จะเป็นปกติ ซึ่งเป็นเรื่องที่สร้างความปิติยินดีให้กับรบมาก

ผมชอบรอยยิ้มตอนที่ผมบอกว่าผมดีขึ้นมากของมันมากจริงๆ...

น่ารักฉิบ...

ส่วนไอ้การ์ดกับไอ้ก้อง...ตอนนี้พวกมันกำลังอยู่ในช่วงที่หวานชื่นมื่น มันเป็นคู่ที่เพิ่งรู้ว่าเคมีเข้ากันและยิ่งมาคบกัน พวกมันก็ต้านทานแรงดึงดูดของกันและกันไม่ได้ ทุกๆ วันผมต้องมองดูพวกมันสวีตกัน และผมก็จะรู้สึกเซ็งทุกครั้งเพราะแฟนผมมันเรียนอยู่คนละเอก...

สวรรค์แม่งโคตรจะไม่ยุติธรรมเลย

สำหรับนที...ตอนนี้มันกำลังมีความสุขอยู่กับการทำธุรกิจของที่บ้าน มันเอ่ยปากถามผมหลายครั้งว่าอยากจะมาช่วยงานมันมั้ย ซึ่งผมได้แต่ส่ายหน้า ถ้าผมจะช่วยจริงๆ ก็ขอเป็นในอนาคตก็แล้วกัน ตอนนี้ผมยังรักแฟนหลงแฟน...อยากอยู่กับแฟน

จำได้เลยว่าไอ้นทีมันตวาดกลับมาพร้อมๆ กับต่อว่าผม

‘จะตอนนี้หรือตอนไหนมึงก็รักแฟนหลงแฟนทั้งนั้นนั่นแหละไอ้ฟายธนู!’

ก็จริงของพี่มันนะ...ไม่เคยมีวันไหนหรือเสี้ยววินาทีไหนที่ผมไม่เคยรู้สึกไม่รักรบเลย

อ้อ...ผมหมายถึงการหึงหวงมันด้วยครับ

การกลับมาเรียนมหา’ลัยของเราอีกครั้งทำเอาผมปวดหัวจัด...รบมันเป็นมนุษย์ที่ฮอตมากจนผมปวดหัว มันมีคนเข้ามาคุยด้วยไม่เว้นแต่ละวัน...บางคนแม่งก็ยังไม่รู้ว่ารบมีแฟนแล้ว ไม่รู้ว่าไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมา

ตอนปิดเทอมผมว่าผมขี้หึงแล้ว ตอนเปิดเทอมนั้นผมบอกเลยว่าผมขี้หึงหนักกว่ามากเป็นสิบเป็นร้อยเท่า

“ธนู” ไอ้รบมันลงทุนเดินมาหาผมที่โต๊ะเอกดนตรีที่ใต้ถุนตึกคณะทั้งๆ ที่นี่เป็นกลางวันแสกๆ นั่นย่อมหมายความว่ามันมีเรื่องที่จะคุยกับผมจริงๆ

“ว่าไงครับ” ผมยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้

“ฮิ้ววววววววววว”

“ฮิ้วพ่อฮิ้วแม่มึงเหรอ” รบด่าเพื่อนๆ ของผม...ไอ้พวกคนแซวซึ่งเป็นเพื่อนร่วมเอกของผมมันไม่รู้กิตติศัพท์ความโหดที่ซุกซ่อนอยู่ของรบอย่างพวกไอ้การ์ด จึงกล้าแซวรบอย่างออกนอกหน้า

ส่วนพวกไอ้การ์ดน่ะเหรอ...แม่งถอยหลังกรูดไปนั่งไกลๆ เพื่อหลีกทางให้ไอ้รบคุยกับผมได้สะดวกๆ ตั้งนานแล้ว

“มีอะไรครับ”

“มีคนชวนไปดูหนัง”

“ใคร” เสียงของผมโหดขึ้นแทบจะในฉับพลันทันที

“เจแปน...เพื่อนตุ๊ด”

“พวกไอ้เบียร์ไปด้วยหรือเปล่า”

“พวกมันไม่ว่าง”

ผมส่งยิ้มให้รบ...ก่อนจะหุบยิ้มฉับทันควัน “ไม่ให้ไป”

“อะไรกัน” รบโวยวาย

“หนังเรื่องอะไร...เอาไว้กูพาไปดูวันหลัง”

“อยากดูวันนี้”

“หา”

“ไม่เคยได้ยินคำนี้เหรอ...คนจริงต้องเดย์วัน”

อะไรวะ...ผมหันไปขอความเห็นเรื่องนี้กับการ์ด ไอ้การ์ดได้แต่ทำสีหน้าอ่อนใจคล้ายกับอยากอธิบาย แต่ก็ไม่กล้าพูดแทรกไอ้รบ

“กูอยากดูเรื่องนี้...หนังมันเพิ่งเข้าวันนี้ด้วย” อ๋อ...คนจริงต้องเดย์วันนี่หมายถึงคนที่ดูหนังตั้งแต่วันแรกที่เข้าฉายในโรงอย่างนั้นใช่มั้ย

“ไม่ได้ เสียใจด้วยรบ”

“เฮ้ย”

“เจแปนเพื่อนผู้ชายเยอะ...กูไม่ชอบพวกนั้น”

“มันบอกว่ามันจะชวนไปแค่คนสองคน”

“คนสองคนก็ถือว่าเยอะไป”

รบหน้าบึ้งใส่ผม...ก่อนที่มันจะเดินหนีไปด้วยท่าทางหงุดหงิดอารมณ์เสีย ผมมองตามอย่างพินิจพิจารณา...แล้วหันมาหาเพื่อนที่เริ่มขยับกลับมานั่งที่เดิม

“กูเอาแต่ใจไปเหรอ” ผมถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ

“มึงทำถูกแล้วเพื่อน” ยุตอกย้ำความมั่นใจของผม “เจแปนเพื่อนผู้ชายมันเยอะจริงๆ”

“แล้ว...”

ผมเพิ่งเห็นว่าเพื่อนของผมถอยหลังไปอีกรอบจนเบียดพวกเพื่อนในเอกคนอื่นๆ

รบกลับมาอีกรอบพร้อมกับใบหน้าแดงจัด...มันทำให้เพื่อนผมต้องปรับตัวแค่ไหน มันรู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย

“ทำไมมึงต้องไม่ว่างวันนี้ด้วยวะ” รบโวยวาย

“ขอโทษ”

“...”

“พ่อกำลังจะไปเที่ยวอีกรอบแล้ว กูกับนทีอยากใช้เวลาอยู่กับท่านหน่อย”

รบทำสีหน้าเข้าใจแล้วค่อยๆ เอ่ย “มึง...จะไปดูหนังเป็นเพื่อนกูมั้ย”

“วันนี้เหรอ...กูไปไม่ได้แล้วไง ต้องไปกินข้าวกับพ่อ”

“กูหมายถึง...วันอื่น”

“...”

“กูไม่เป็นคนจริงต้องเดย์วันแล้วก็ได้” รบถอนหายใจอย่างนึกเสียดาย “แต่มึงต้องรีบว่างแล้วพากูไปดูนะ”

“ทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะ”

“เพื่อนผู้ชายของเจแปนมันเยอะจริงๆ นั่นแหละ”

“...”

“เดี๋ยวมึงก็จะหึงอีก โกรธอีก”

“...”

“กูชอบเห็นมึงสบายใจ”

รบตั้งท่าจะเดินหนีราวกับว่ามันเขินกับคำพูดของมัน...พวกการ์ดทำท่าจะขยับกลับมานั่งข้างๆ ผมที่เดิม แต่พวกมันก็ต้องเปลืองแรง...ถอยหลังกลับไปเบียดพวกเพื่อนเอกดนตรีอีกรอบจนพวกมันร้องโอดครวญว่าจะอะไรนักหนา

เพราะผมดึงรบให้เข้ามาใกล้ผมอีกครั้ง...จากนั้นก็จูบมันให้เพื่อนๆ กับคนอื่นๆ ในคณะได้เห็นเป็นขวัญตา

ผมชอบที่มันยอมทำทุกอย่างที่ผมสบายใจ

ผมรักที่มันรักในสิ่งที่ผมเป็น...ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนที่มีด้านที่ไม่เพอร์เฟกต์

รบหน้าแดงก่ำ...เขินอายกับสายตาของผม...เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ตั้งแต่เราคบกัน

“ฮิ้วววววววววว”

“ฮิ้วพ่อฮิ้วแม่มึงสิ!” รบหันมาด่าเพื่อนๆ ผมแก้เขิน

ครับ...แล้วทั้งหมดนี่ก็คือเรื่องราวความรักของผมกับคนคนหนึ่ง

คนที่ผมไม่เคยนึกฝันมาก่อน...ว่ามันจะรักผมมากมายขนาดนี้





ไม่สิ...คนที่ผมไม่เคยนึกฝันมาก่อน...ว่ามันจะรักผมเหมือนกัน

จบบริบูรณ์

จบไปแล้วนะคะสำหรับเรียลแอลฟา
นิยายที่โดนถามหนักมากว่าเป็น Omegaverse หรือเปล่า 555
นักอ่านหลายท่านที่อ่านมาถึงตรงนี้คงจะเข้าใจที่มาของชื่อเรื่องแล้วใช่มั้ยเอ่ยยย


ที่จริงคำว่า 'เรียลแอลฟา' ในทีแรกมาจากรบค่ะ
รบคือจุดเริ่มต้นของชื่อเรื่อง
เป็นมนุษย์ mia ผู้ที่กำราบจ่าฝูงอยู่หมัด
สามารถอยู่สูงกว่าจ่าฝูงได้เลยแบบที่ไม่ต้องทำอะไรมากมาย
เพราะแอลฟาเกรงใจมากมาย


แต่ชื่อเรื่องนั้นก็สามารถตีความได้อีกความหมายหนึ่งค่ะ
ซึ่งการตีความนี้มาจากคนอ่านที่น่ารักเมื่อตอนกลางๆ เรื่อง
นั่นก็คือธนู เป็นผู้ที่โคตรจะเป็นเรียลแอลฟา
เป็นผู้นำ เป็นคนรักเมีย เป็นคนขี้หึงเข้าขั้นบ้าคลั่ง (นางโดนติไม่ใช่น้อยในเรื่องนี้ 555)
แอบกระซิบอีกนิดว่าที่จริงคนเขียนแอบวางไว้ให้นางหึงหนักมากกว่านี้อีกค่ะ
แต่จะไม่แสดงออกด้วยการทำให้เกิดโค้ดเรด
เป็นการแสดงด้านอ่อนแอให้เห็น อารมณ์ประมาณ 'ขาดรบไม่ได้หัวใจขอสารภาพพพพ'
ด้วยอะไรหลายๆ อย่างก็ไม่รู้...โมเมนต์ตรงนั้นก็ได้ตกไปโดยที่ไม่ได้เอามาใส่ในเรื่อง



หวังว่านิยายเรื่องนี้จะเป็นนิยายอีกเรื่องที่คนอ่านได้รับอะไรกลับไปนะคะ
ิสิ่งที่คนเขียนย้ำกับตัวเองมาตลอดนั่นก็คืออยากแต่งนิยายที่คนอ่านได้รับบางสิ่งที่มากกว่าเวลาที่สูญเสียไปกับการอ่าน
ความบันเทิง ความฟิน การได้รู้จักสองหนุ่ม ได้รู้จักเพื่อนๆ รอบตัว ได้รู้จักคนที่มีด้านไม่เพอร์เฟ็กต์หลายๆ คน



ลึกๆ แล้ว...คนเขียนอยากให้เขาเหล่านี้มีตัวตนเหลือเกินค่ะ
แต่ถึงแม้จะมีตัวตนที่จับต้องไม่ได้
อย่างน้อยก็ให้หนุ่มๆ เหล่านี้ได้อยู่ในจินตนาการของคนอ่านและก็คนเขียน
นั่นก็ถือว่าเป็นอะไรที่มีตัวตน : )



แล้วพบกันใหม่ในนิยายเรื่องหน้าค่ะ



ป.ล. ถ้าอนาคตมีโอกาส
ไม่แน่ว่าคู่นที + แพง อาจได้มีเรื่องเป็นของตัวเองนะคะ

ป.ล. 2 นิยายเรื่องนี้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ everY ในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ช่วงเดือนตุลาคม 2561 นะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: tuuili ที่ 16-07-2018 06:56:00

รอทั้งหนังสือและคู่ของนทีแพงนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: itsgonnabeme ที่ 16-07-2018 07:04:40

ยังไม่ทันไรก็คิดถึงเสียแล้ว

เป็นสามสี่ตอนสุดท้ายที่เข้มข้น
ทำให้คุณเจ้ยิ้ม หัวเราะ และน้ำตาซึมเบาๆ
นึกภาพน้องรบไปลุยแล้วเจ็บมาก
โอเคล่ะมันดูเท่ที่จัดการอะไรต่อมิอะไรได้
แต่ฉากที่รบร้องไห้ตอนทุกอย่างจบมันบอกได้ดี

คนที่ไปลุยทั้งๆที่ใจขาดวิ่นมันโคตรช้ำ
เหนื่อยมากแต่ก็ต้อง ตอนนั้นอ่อนแอมากแต่ก็สู้
ทุกอย่างมันจะกลายเป็นศูนย์ไปเลยถ้าธนูไม่ฟื้น
เข้าใจความเจ็บปวดของรบมากๆ

คุณพ่อของธนูและแด๊ดดี้กะแม่รบ
เท่มากๆเลยนะ ยิ่งบ้านรบคือเป็นตัวอย่างเลยล่ะ

ส่วนเรื่องนทีกับแพง
คิดว่าแพงเองก็ต้องสนใจนทีบ้างล่ะ
คนมันศีลเสมอกัน มักดึงดูดกันอยู่แล้ว
ไม่ว่าจะมาเป็นแค่ตอนพิเศษ
หรือมาเป็นเล่มเลยเจ้ก็อยากติดตามนะ
อยากอ่านคู่รักที่อยู่ในวัยทำงานจากฝีมือหนูนุ่น
ต้องออกมาดีและไม่ทิ้งสไตล์แน่ๆ

สำหรับเรื่องนี้ เสน่ห์อีกอย่างที่ชัดมากๆคือเรื่องเพื่อน
เจ้ชอบที่มีเพื่อนวนเวียนอยู่รอบตัวเอก
ชอบที่ได้ให้เพื่อนเป็นส่วนหนึ่งของการเล่า
การได้รู้เรื่องจากมุมมองของคนใกล้ตัวนี่ดีเลยล่ะ
และความเป็นเพื่อนของทีมนี้ก็แน่นแฟ้นมากๆ

ขอบคุณมากๆสำหรับหลายเดือนที่ผ่านมา
ขอบคุณที่เป็นรอยยิ้มกว้างๆของเจ้ได้ทุกตอน
เจ้ชอบนะ นิยายของหนูสอนอะไรหลายๆอย่างโดยไม่จำเป็นต้องเขียนเรื่องให้ดราม่าเป็นวรรคเป็นเวร

ชอบสไตล์และฝีมือหนู
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
เจอกันในเพจและเรื่องใหม่จ้าาาา

ปล.เดี๋ยวจิแวะมาอ่านซ้ำเรื่อยๆ รักเรื่องนี้มากเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 16-07-2018 07:11:21

จบแล้ว มาทีเดียวจบเลย
สนุกมากกกกกค่ะ
แล้วจะรอเปย์แบบเป็นเล่มแน่นอนค่ะ
จะเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่อยู่ในmy bestของเราค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 16-07-2018 08:59:08

ขอบคุณที่ลงทีเดียวจบค่ะ แต่ละตอน โอ้โห ถ้าทิ้งช่วงมีลงแดง ยิ่งตอนรบปล่อยพลังเสร็จแล้วไปหลบมุมร้องไห้ โอ๊ย ใจพี่ T^T
สะใจพีมเหลือเกิ๊น โดนปกป้องอย่างเดียวจนไม่รู้ว่าทำชาวบ้านเค้าเดือดร้อนกันไปแค่ไหน เบะปากใส่ชื่อนี้มาหลายรอบ หึๆ
รบโคตรรรเท่เลย คู่นี้ได้กันนี่แข็งแกร่งเหนือปฐพี

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 16-07-2018 09:05:44

ขนาดมาเฟียอย่างแพงยังต้องยอมรบ เหนือกว่าแอลฟ่าก็เมียแอลฟ่าเนี่ยแหละ :L2: :L2:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: por_pla4u ที่ 16-07-2018 09:12:17

จบซะแล้ว งืออออออออ มันดีต่อใจ ว่าแต่จะมีตอนพิเศษมั้ยน๊า  :katai5:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 16-07-2018 09:28:27

รู้สึกผูกพันธ์กับสองเอกนี้
 :sad4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 16-07-2018 09:35:35

 :pig4: :pig4: :pig4:

งุย ๆ มาแบบจุใจ  แถมจบบริบูรณ์อีกต่างหาก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 16-07-2018 10:13:04

ถูกต้องที่สุด ผู้ที่อยู่เหนืออัลฟา คือเรียลอัลฟาค่ะ  o13
 :กอด1:  :pig4:  :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: kredkaew26 ที่ 16-07-2018 10:23:53

จบแล้ววววววววว  เฮ่อ!  ชอบอ่ะรบ "เรียลแอลฟา" ตัวจริง ^^  ว่าแล้วว่านางต้องลุยแหลก  แล้วเป็นไงล่ะเล่นซะแพงกะภีม กะอักเลือดไปดิ  (ปล.คนนึงอ่ะเลือดของจริงเลย 5555)  ชอบนะชอบมากกกกกกกกกกกกก  ไรท์แต่งเรื่องได้ดีมาก  รู้สึกว่ามีตัวตนจริงๆ เลยอ่ะ  จะรอเรื่องต่อๆ ไปนะคะ  จุ๊บส์ จุ๊บส์   :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 16-07-2018 10:33:57

อ่านแล้วอิ่มใจที่สุด << เป็นสิ่งเดียวที่พูดได้ ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ

ขอคู่นทีกับแพงด้วยค่ะ  :กอด1: :pig3: :5779:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: arjinn ที่ 16-07-2018 10:38:52

สำหรับเรา พวกเขาเหมือนมีตัวตนนะ
อาจเพราะจับได้ถึงความรู้สึกที่มีของแต่ละคน
เขียนสนุก ขอบคุณมาก
รอนทีกับแพงค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 16-07-2018 10:52:37

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: seed_P ที่ 16-07-2018 11:27:28

ขอบคุณที่เขียนนิยายเรื่องนี้ออกมาดีมากๆนะคะ เราหลงรักตัวละครทุกตัวเลยชอบมากกก ไม่อยากให้จบเลย555 ยังไงเรารอติดตามคู่นทีเเพง และอยู่ให้กำลังใจนักเขียนตลอดไปเลย :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 16-07-2018 11:52:08

สนุกมากครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ อย่างนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 16-07-2018 12:16:19

กราบงามๆๆๆๆๆ อ่านกันจุใจ ชอบทุกๆคนในเรื่องฮะ
เป็นเรื่องรักที่น่ารัก ดุเดือด และประทับใจจิมๆ
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไป (เสมอ)
ขอบคุณคร้าบบบบ
 :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 16-07-2018 12:35:44

 :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Park Jaeyeon ที่ 16-07-2018 12:58:29

พออ่านจนจบแล้วก็ใจหาย อ่านเพลินๆ อยู่ทุกอาทิตย์ นิยายของ chiffon_cake ทำให้เรามีจิตใจเบิกบานในการทำงานมากขึ้น
โดยเฉพาะช่วงนี้เครียดมากๆ พอมาอ่านแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุขทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนก็ตาม ซึ่งตอนนี้กลายเป็นแฟนคลับไปแล้วจริงๆ ต้องสมครเล้าเป็ดเพื่อมาส่งกำลังใจให้เลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ  :mew1: :katai2-1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: PsychePie ที่ 16-07-2018 12:59:19

งืออออ สนุกมาก รบนี่มันโคตรมนุษย์เมียจริงๆ
ขอบคุณที่มารวดเดียวจบครับ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 16-07-2018 13:41:11

ขอบคุณมากค่ะ


ขอบคุณความแฮปปี้เอนดิ้งของเรื่องนี้


ความหวาน ละมุนละไม จนบางทีมั่นไส้ ของเรื่องนี้


ทำให้แฮปปี้ทุกครั้งที่เข้ามาอ่าน


ขอบคุณนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 16-07-2018 13:46:32

อ่านกันไปยาวๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 16-07-2018 13:57:45

คุณเค้ก คับ.. อยากได้ตอนพิเศษในเล่มด้วยน้าาาา...  :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: colorofthewind21 ที่ 16-07-2018 14:17:45

มารัวๆจนไม่รู้จะพิมพ์ยังไงเลยค่ะ555555 ชอบรบลุคโหดมากก สมแล้วที่สยบธนูได้ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ คงคิดถึงธนู รบ และเพื่อนเพื่อนๆแน่ๆเลย ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: lemonphug ที่ 16-07-2018 14:34:52

จบแล้วเหรอ(อยากให้มีสัก40ตอน++)ไม่อยากให้จบเลย รู้สึกผูกพันกับทุกตัวละครอ่ะ อยากอ่านเรื่องราวของพวกเค้าเรื่อยๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 16-07-2018 15:37:09

ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ
จะรอติดตามคู่ของพี่นทีต่อ o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 16-07-2018 16:38:41

โอย............มีความสุข  มันช่างดีต่อใจ   :mew1: :mew1: :mew1: :L2:
ไรท์ มาต่อให้ยาวววววววววววว  จนจบเลย   :hao5: :sad4: :heaven

รบ แมนมากกกกกก ถูกใจ โหดได้ใจ สมเป็นเรียลแอลฟ่า   :z3: 
เล่นเอาสมุนแอลฟ่ากลัวไจเลยแค่มองตา กร๊ากกกกกกกก

ธนู  รบ   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอเรื่องใหม่ นที แพง    :ling1:
ขอบคุณไรท์มาก
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: minneemint ที่ 16-07-2018 17:55:06

สนุกมากค่ะไรท์
รอ นทีแพง
 :กอด1: :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 16-07-2018 19:23:49

โอ้ยยย!! รักอะ มันผ่านกันไปได้ด้วยดีอ่าเนาะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: awfsp ที่ 16-07-2018 20:17:02

จบแล้วหรอ  :hao4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 16-07-2018 23:52:58

โอ้ยยจบแล้วว ตอนแรกที่คุณชฟค.บอกว่ามี27ตอน เราอุส่าอุ่นใจว่าเออยังอีกหลายอาทิตย์
แต่มารวดเดียวแบบนี้ ฮืออ หนูทำใจไม่ทันนน
แถมย้ายห้องรวดเร็วทันใจ หาไม่เจอไปอีกตอนแรก ฮือออออ
เป็นเรื่องที่แบบอ่านแล้วมีความสุขจังเลยยย ยิ้มตลอดเรื่องเลยค่ะ
อ่านแล้วมีความสุขมากกกก ไม่อยากให้จบเลยค่ะ รักพวกเขาเหล่านั้นมากๆ
คุณชฟคไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆเลย สนุกและน่ารักทุกเรื่อง
ธนูกับรบคือน่ารักมากก เป็นคนไทป์เดียวกันที่แท้อะ เนื้อคู่สุดๆ
เกิดเมื่อเพื่อกันและกันจริงๆ อัลฟาและเมียของเขา เรียลแอลฟา
ฝูงของทั้งคู่ก้ทำหน้าที่สร้างสีสันได้ดีเสมอเลยค่ะ
สุดท้ายนี้รอคอยคู่ของนทีกับแพงนะคะ
นทีเหมือนจะชอบแพงมากอะ เผลอๆคือรักไปแล้วแต่ไม่รู้ตัว
ส่วนแพงนี่ยังไงๆอยู่นะ มีความเกรงใจ มีความเป็นห่วงง รอคู่นี้นะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนึงนะคะ รอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ
ถึงจะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ก้เถอะค่ะ 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: NEPTUNE ที่ 17-07-2018 00:19:09

สนุกมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ซื้อเก็บไว้แน่นอนนนน  :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 17-07-2018 00:56:43

เป็นการลงตอนจบรวดเดียวที่อ่านไปก็ลุ้นไปมาก ตอนที่รบไปเอาคืนนี่ใจจริงเราอยากให้รบไปกระทืบไอ่นริศด้วยซ้ำนะเพราะถึงพีมมันจะก่อเรื่องแล้วแพงมันจะปกป้องน้องแต่ทั้งคู่มันก็ไม่ได้เป็นคนสั่งอะ เพราะงั้นน่าจะกระทืบคนทำโดยตรงน่าจะสะใจมากกว่า ชอบความโหดของรบมากๆนานๆทีจะเห็นโหมดนี้

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 17-07-2018 01:57:57

โง้ยยย เขินนน :-[ :jul1: :impress2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 17-07-2018 02:33:37

เค้าหึงกันๆๆ  เบื่ออออออมีแต่คนซึนนนนนน รอวันซึนแตกนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 17-07-2018 02:52:32

เขินมากโอ้ยยย เค้าจีบกันๆๆ :-[ :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 17-07-2018 03:00:13

จบแล้วววววววววววว ฟินกันไปลงแบบยาว ๆ จนจบ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: day9day ที่ 17-07-2018 05:33:58

ขอบคุณมากๆนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 17-07-2018 09:03:41

มา 3 ตอนรวดแล้วจบเลย ขอบคุณมากค่ะ  เรื่องนี้สนุกมากเลย  :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 17-07-2018 15:08:20

สนุกมาก ๆ ครับ ธนู-รบ เป็นคู่ที่ลงตัวมากจริง ๆ



ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: HPG ที่ 17-07-2018 19:16:33

เป็นเรื่องที่ดีมากเลยค่ะ ดีแบบดีมากเลย อบอุ่น น่ารัก อมยิ้ม หงุดหงิด ฟิน ฟินทั้งในส่วนของความรักแบบคู่รัก แบบเพื่อน แบบครอบครัว คือบาลานซ์เรื่องนี้ทำได้ดีมากเลย แอบอยากอ่านคู่คุณพี่ชายกะคุณแพง 555+
ขอบคุณที่เขียนให้เราอ่าน ไม่สิขอบคุณนะคะที่แนะนำคุณอัลฟ่าและฝูงของเขาให้เรารู้จัก พวกเขาน่ารักมากๆเลย ❤

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 17-07-2018 19:27:28

น่ารักมากเลย..ชอบ  :m1: :m1: :m1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: larynx ที่ 17-07-2018 19:44:52

สามตอนรวดไปเลยยยยย จุใจมากๆ นั่งรอเรื่องของพี่นทีกับแพงค่ะ  :katai3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 17-07-2018 23:05:14

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: cirrus ที่ 18-07-2018 00:37:15

สฃครามกับอ้าย!!!! น่าฟอร์มทีมไปถล่มพีมอ่ะ มีสฃครามนี่คือไม่มีทางแพ้ พี่แม่งถึกเกินผู้เกินคน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 18-07-2018 05:23:26

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 18-07-2018 10:11:26

จบแล้ว~ สนุกมากๆเลยค่ะ มีทุกอารมณ์จริงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ChabaSri ที่ 18-07-2018 11:18:57

อ่านจบแล้วและชอบมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 18-07-2018 11:20:42

เรื่องนี้อ่านแล้วโคตรฟิน โคตรเขินเลยค่า ชอบตอนเค้าจีบกันมากๆๆๆๆ

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ^^

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: numildkub ที่ 18-07-2018 13:55:03

ชอบความเป็นรบมาก เป็นผู้ชายที่อยากได้เป็นทั้งผัว และเมีย
5555 ขอบคุณมากค่า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ~!!Ome!!~ ที่ 18-07-2018 15:00:22

ขอตอนที่ลงโทษอีนริศเป็นตอนพิเศษแยกต่างหาก โกรธธธธธธธธธธธธธธ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 18-07-2018 16:58:39

นั่งอมยิ้ม

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 18-07-2018 20:12:43

จบซะแล้ว สนุกมากๆเลย ขอบคุณไรท์มากๆเลยนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: alphamikung ที่ 18-07-2018 22:06:11

เงิน 18 บาทที่อยู่ในมือนี่สั่นเลยค่ะ...
ตามผลงานมานานมากเลยนะคะ แต่ไม่ค่อยได้เม้นเลย ; w ;
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้พวกเราอ่านอีกเยอะๆ
//ตอนนี้กำลังตามซื้อเรื่องที่อ่านไปแล้ว จนมากๆเลยฮะ ฮรึก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: nuch-p ที่ 18-07-2018 23:26:57

ติดตามตามติดตลอดดดดด สนุกมากจ้า ขอบคุณมากกก :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Timber ที่ 18-07-2018 23:48:32

จบแล้วสินะ ฮืออออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: neno.jann ที่ 19-07-2018 06:33:54

ชอบมากๆๆๆๆๆ เมียแบบแข็งแกร่งงง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 19-07-2018 08:34:57

สนุกมากเลย อ่านรวดเดียวจบ
ชอบรบ น่ารัก เท่ด้วย
กลางเรื่อง สงครามกับอ้ายก็มา คิดถึงคู่นี้
ขอบคุณนิยายสนุกๆค่ะ
รออ่าน คู่นที แพงนะคะ เค้าแอบชอบแพง อิอิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: aunchi ที่ 19-07-2018 12:49:50

 o18  :katai2-1:

นี่ขนาดเพิ่งอ่านไปแค่ 2 ตอนนะ ยังนั่งยิ้มแก้มแทบแตก
ที่รอจนอัพจบเพื่ออ่านรวดเดียวเพราะไม่อยากค้าง
มันคุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆคะคุณ
ไม่เคยผิดหวังกับนิยายของ Chiffon cake จริงๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 19-07-2018 16:45:01

คือดีมากกกก รบคือโกรธมากจนเรารับรู้ความรู้สึกของรบได้จริงๆอ่ะ โหดมาก เราว่าพี่แพงกับนทีนี่น่าจะคุ่กันนะ แล้วก็ชอบความที่ทั้งคู่พยายามให้อีกฝ่ายสบายใจ คือมันดีอ่ะ มันคือการใส่ใจของความรู้สึกอีกฝ่าย ขอบคุณมากนะคะที่แต่งเรื่องนี้ เราหลุดไปอยู่ในจักรวาล mcu มา แล้วก็เรื่องนี้แหละเป็นวายไทยเรื่องแรกหลังจากหลุดในอยู่ใน mcu 55555555555555 ติดตามผลงานอื่นๆนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Matia ที่ 19-07-2018 21:53:08

ชอบนิยายคุณเค้กทุกเรื่องเลยยย
อยากให้มีนที+แพง

รอติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ <333

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 20-07-2018 07:32:03

 :hao5: จบแล้วววว อินมากค่ะ
เรียลแอลฟายังไงก็แพ้ทางอยู่ดี

รบทำทุกคนหลอนกันเลยทีนี้ บุกตะลุยได้โหด
และพาหลอนกันยาวมาจนถึงเวลานี้ 5555
แต่ยังไงรบก็หวานกับธนูนะ

ธนูก็เชื่อมมากค่ะ เจ็บตัวแล้วยังอยากมาเซอร์ไพรส์ สามารถแท้
เจอรักจริง ยอมได้ทุกอย่าง แพ้ทางไปหมด ไม่มองคนอื่นหรอกเนาะ

ก้องการ์ดมาทีหลัง แต่ไม่แพ้กันเลยค่ะ จีบกันไหม แต่พุ่งแรงมาก

นทีก็มีน้องที่รักพี่แล้วนะ อย่าเรียกร้องอีกล่ะ ไปตามหาแพงโน่น

ยุโฮมคือคู่ชง ที่ได้ยินทุกสถานการณ์

ครอบครัวธนูรบคือดีนะ ธนูนี่อาจไม่ค่อยได้สัมผัส
แต่รบถือว่าเข้าใจกันมากเลยนะ

ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ เรื่องราวน่าติดตามมาก
ทั้งตลก ทั้งลุ้น ทั้งเศร้า และทั้งงงความสัมพันธ์พี่น้อง
รอคู่นทีแพงนะคะ มาเหอะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: yin ที่ 20-07-2018 10:14:01

แหม ได้ใจเจ้จริงๆ อัลฟา555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: บีเวอร์ ที่ 21-07-2018 03:08:51

อ้ายยย ชอบมากเลยค่ะ ยิ้มทั้งเรื่อง ชาบูเจ้าแม่ R.H.S ของนางแรงจริง ทั้งแช่งทั้งชง และคนที่ทำให้เราถึงกับขำออกมาคือ....คุณลุงยามหน้าตึกนที 555 เจ้าของโค้ด ทอร์นาโด และ เฮอร์ริเคน 55555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Fish129 ที่ 21-07-2018 07:36:16

โอ้ย รบจะน่ารักและโหดไปพร้อมกันแบบนี้ไม่ด๋าบบบ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: noveeo ที่ 21-07-2018 08:54:28

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 21-07-2018 09:21:16

สนุกมากๆ ครับ ชอบๆ แต่งอีกนะครับ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: aunchi ที่ 21-07-2018 10:28:04

 :katai2-1: :katai2-1:
ชอบมาก สนุกมาก
ไม่เคยผิดหวังกับนิยายของ chiffon cake จริงๆคะ
โดยส่วนตัวอ่านแล้วไม่รู้สึกติดขัดในความเป็นรบและธนู
มันลงตัวมากสำหรับสองคนนี้ ศีลเสมอกันจริงๆ
เป็นกำลังใจให้สำหรับผลงานต่อไปจะรอติดตามคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 21-07-2018 19:09:10

 :-[จูบไม่แคร์สื่อกันเลยจ้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 22-07-2018 10:50:16

สนุกมากๆ ฟินสุดยอด แอลฟาหลงเมียมาก  :pig4:  :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: nalovey ที่ 22-07-2018 14:54:09

อ่านรวดเดียวเลยอ่า สนุกมากกก ชอบบบบบ o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 22-07-2018 23:47:28

อยากอ่านคู่นทีแพงมากค่าาาา :call: :call:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: cocoaharry ที่ 23-07-2018 19:33:00

โอ๊ยยยย เรื่องนี้อ่านแล้วดิ้น บิดไปบิดมา เขินค่าาาา ไม่อยากให้จบเลยยยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 25-07-2018 15:05:41

อ่านไปลุ้นไป สนุกตื่นเต้นมากค่ะ

ลุ้นคู่นทีแพง แพงดูเหมือนไม่ใช่อย่างที่นทีให้รู้จักเลยแฮะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 26-07-2018 15:24:29

สนุกมากๆเลยค่ะ
เป็นคู่ที่รักกันหนักหน่วงมาก 55
ชอบมากเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 30-07-2018 14:51:17

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: JbBojit ที่ 01-08-2018 01:07:51

อูยยยชอบบบบบบ  :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 01-08-2018 05:31:30

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 24 - บทส่งท้าย _ p. 32 _ 1 6 . 0 7 . 1 8 [END]
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 01-08-2018 20:14:04

ชอบประโยคปิดตัวของรบมากๆ รบคนจริง2018 555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 13-08-2018 23:01:01

ชอบความหมายของคำว่าเรียลแอลฟามากๆ กรี๊ดดดด มนุษย์เมียผู้ครอบครองทุกอย่าง
โดยเฉพาะหัวใจของจ่าฝูง ดีใจที่ธนูหายแล้ว ใจหายใจคว่ำจะแย่ รบเป็นคนน่ารักมากจริง
ชอบทุกอย่าง ทั้งความเข้มแข็วและความยอมให้ใครสักคน ยอมเพราะรัก เจ้าใจเพราะรัก
ธนูก็น่ารักมาก เป็นคนหลงเมียที่สุดในโลกแล้วล่ะ ยอม น่ารักมากๆ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 17-08-2018 21:06:01

ชอบ
ชอบมาก
ให้ขึ้นแท่นนิยายที่ชอบมากๆเลย
ปล. ชอบนทีกับแพงด้วย
ชอบธนู รบ
ชอบ ก้อง การ์ด
ชอบแม่งทุกตนในเรื่องเลยโว้ยยยย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 19-08-2018 12:07:13

 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 20-08-2018 01:14:25

อ่านเพลินมากค่าา ตอนแรกคิดว่าเรียลแอลฟาคือธนู เจอตอนใกล้จบเก็ทเลย รบโหดมากจริงๆค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆอีกเรื่องค่าาา  :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: didididia ที่ 21-08-2018 02:51:55

ชอบในความรักความหลงของพวกนาง
คนไม่มีคู่อิจฉาตาร้อนไปหมดแล้วค่ะ
สนุกมากๆเลยค่ะ  อยากอ่านคู่ นที แพง คู่นี้มันต้องมีอะไร

 :L2: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: 19august ที่ 23-08-2018 17:26:26

ชอบบบบบบ ชอบมากกกชอบแบบบ อ่านแล้วแบบมันอุ่นๆในใจทุกตอนเลย
ตอนแรกก็นึกว่าโอเมก้าเวิร์สเหมือนกันค่ะ แต่พออ่านไปก็เก็ทพ้อยท์
เป็นอีกเรื่องของคุณที่เราชอบมากๆค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: Conanuma ที่ 24-08-2018 14:42:24

มาอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ หยุดไม่ได้เลยจริงๆ จะน่ารักกันไปไหน
บทจะโหด ก็โหดกันแบบไม่เหลือความมุ้งมิ้งเลยแม้แต่นิดเดียว
มีความอิจฉา และฟินไปพร้อมๆกัน 555 เหมือนคนบ้าอ่านไปยิ้มไป

 :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: Marnajung ที่ 25-08-2018 13:22:56

 :hao3: ได้กัน… แล้ว ฮี่ๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: Parapoyfaii ที่ 30-08-2018 13:24:18

โอ้ยยย อ่านรวดเดียวจบเลย เห็นชื่อคนเขียนก็รู้แล้วอ่ะว่าต้องไม่ผิดหวัง
เป็นนิยายที่อ่านไม่กี่ตอน ก็บอกตัวเองว่า ต้องเก็บเล่ม ต้องซื้อ พร้อมเปย์มาก
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านตลอดเลยนะคะ สนุกมาก
ชอบในความรักกันของธนูกับรบสุด เกิดมาเพื่อกันที่แท้
ความสัมพันธ์ของตัวละครก็ดีงาม สรุปคือดีไปหมดดดด
ขอบคุณค่า <3

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 30-08-2018 23:26:44

ชอบน้องรัน ชงได้ชงดี 5555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: Charmy ที่ 31-08-2018 00:38:53

ชอบ และอินเพราะชอบมนุษหมาป่าเหมือนกันอิอิ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 31-08-2018 00:58:51

ไม่น่ารอดนะรบ มีครั้งแรก ครั้งต่อไปมักตามมา 555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 31-08-2018 14:01:53

 :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: RiyaKwon ที่ 31-08-2018 21:20:25

จิ่งอิจฉาก็ยิ่งไม่เหลืออะไร

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 04-09-2018 18:44:03

สนุกมาก
ตอนแรกเข้ามาเพราะชื่อเรื่อง
อ่านๆไป เอ้าไม่ใช่omegaverseนี่
แต่สนุกมาก เลยอ่านจนจบ
ชอบที่มีสงคราม-อ้ายโผล่มาด้วย
กรี๊ดมาก ชอบคู่นี้มากมาย
ลุ้นให้มีภาคต่อของนที-แพง
คู่นี้เคมีเข้ากันมาก
อยากอ่านของคู่นี้เลย
คาดหวังให้คนเขียนแต่งนที-แพงนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: marsmarseiei ที่ 06-09-2018 01:49:48

เหม็นฟามรัก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ]
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 11-09-2018 22:05:04

สนุกมากเลย ชอบ  :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Natty Ooh ที่ 13-09-2018 19:34:45

ชมแต่คนอื่นน่ารัก ตัวเองนั่นแหละที่น่ารักที่หนึ่งเลยธนูแงงงงงงง แอบมองมา3ปีด้วยนะ หลงเขามากก็เงี้ย
แล้วอะไรคือครั้งที่สิบสี่ล้านหกร้อยห้า555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 21-09-2018 11:14:23

สนุกมาก...กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก   o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: mpalism31 ที่ 23-09-2018 06:00:01

ชอบบบคู่นทีกับยัยแพงงงง ตามผลงานอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อๆไปค่ะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 23-09-2018 09:10:23

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Fern666 ที่ 23-09-2018 23:19:31

 ฮูยยยยยยยยย ดีงามมากเว่อร์เบอร์แรงงงง ต่างคนต่างคิดว่าอีกฝ่ายเป็นแอลฟาของกันและกัน ชอบเรื่องนี้จริงๆ แต่งออกมาได้หลากหลายรสมากก ดีงามจนไม่รุ้จะพูดจะพิมพ์ยังไงให้รู้เรื่องดี สรุปคือมันดีมากก ถือว่าเป็นเรื่องที่ชอบอีกเรื่องเลยละ :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Stmmltww ที่ 24-09-2018 01:40:13

ยอมแล้วค่าาาา อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากๆ คิดถึงพี่สงครามด้วย5555 เดี๋ยวจะกลับไปอ่านหออีกรอบนะคะ
ขอบคุณมากเลยค่า ชอบจริงๆ หมั่นไส้ธนูมากๆ! คนหลงเมีย555555 :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Mukk ที่ 24-09-2018 05:42:10

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ อยากอ่านรุกชนรุกมานาน ได้อ่านซักที 5555 ธนูกับรบเข้ากันได้ดีกว่าที่คิดไว้อีกค่ะ 555555 ทั้งคู่เหมือนจะปากแข็ง แต่บางเรืองก็แสดงออกได้ไม่เขินอายชาวบ้านชาวช่องเค้า 55555 บางทีเราก็กลัวธนูเหมือนกัน แปรปรวนเหลือเกิน 5555 แต่รบเก่งมากที่พร้อมจะเรียนรู้เข้าใจ และค่อยๆดัด(?)นิสัยธนูไป 555555555 ชอบความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับธนูค่ะ เหมือนรบเป็นชิ้นส่วนที่หายไปแล้วมาต่อกันพอดี ประทับใจตอนที่รบไปบู๊มากเลยค่ะ ถึงจะดูบ้าระห่ำมาก แต่ก็เท่มาก สมกับการเป็นหัวหน้าอีกแก๊งค์ดีค่ะ 555 ก้องกับการ์ดน่ารักมากๆ ถึงขะมีโมเม้นไม่เยอะ แต่ว่าน่ารักมากก 5555 อยากเห็นเค้ามุ้งมิ้งใส่กันนน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: nutae or ที่ 24-09-2018 10:20:47

 :angry2: o18 ต้องตามเก็บแน่ๆๆๆ อยากได้ธนูมานอนกอด 555555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: tn ที่ 24-09-2018 19:40:33

หวานอะไรกันขนาดนี่ เขินไปหมดทั้งเรื่องเลย
บิดจนเพื่อนนี่มองเอือมแล้ว 555
คอยคู่คุณพี่ชายนะคะ :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 24-09-2018 21:51:06

ขอบคุณค่ะ เราชอบเรื่องนี้มากกกกก ทั้งรบและธนูคือที่สุดของกันและกันจริงๆค่ะ ปลื้มมมมมม
 :pig4: :pig4: :L1: :L1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 25-09-2018 01:13:29

น่ารักจังค่ะ รอวันที่ธนูจะแสดงความรักออกมามากๆเลยค่ะ เกียมเขินแล้วเนี่ย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 25-09-2018 01:29:28

 :-[ เขินนนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 25-09-2018 02:02:48

ขี้หวงทั้งคู่เลยน้า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 25-09-2018 02:17:04

หึยๆๆๆ แพ้ทางธนูทุกทางเลยค่ะ อยากได้เขา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 25-09-2018 16:12:49

ฮือๆๆ เขินนนนนนนนนน :sad4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 25-09-2018 16:30:02

me/  :m25:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 25-09-2018 16:51:50

ฮืออออ ตายแล้ว ดีมากๆๆๆๆเลยค่ะ ทางนี้ยิ้มไม่หุบแล้ว แงง

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Mr.Sedsawa ที่ 25-09-2018 17:32:49

โอ้ยยย อ่านถึงตอนธนูให้การ์ดร้องเพลงใจน้อยให้รบฟัง กรี๊ดดดดดๆๆๆ เขินมาก!!! :hao7: :hao7: :hao7: ยิ่งนี่เปิดฟังไปอ่านไปนะ โหหห้ ร้องไห้ ฟินตายมากค่ะ จะกระอักเลือดตายคาหน้าจอเเล้ว แงงงงง๊ น่ารักๆๆๆๆ  :jul1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 25-09-2018 19:10:40

ฮืออออออ ไม่ไหวแล้ววว  :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: yellowxxpeach ที่ 25-09-2018 19:55:37

ขอบคุณมากๆนะคะ มันดีไปหมดทุกอย่างเลยค่ะ ขอบคุณที่สร้างพวกเขาขึ้นมานะคะ รักน้าาาา

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 25-09-2018 22:36:53

ยอมใจความหลงเมียของพระเอกเรื่องนี้จริงๆนะ 55555 :hao7:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Purewing ที่ 27-09-2018 19:03:25

อยากเห็นงานแต่ง   :L1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 1 _ p. 1 _ 2 6 . 0 4 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: KYLM_s ที่ 29-09-2018 01:17:37

ได้เค้าทีเดียวนี้หลงเค้าสุดๆไปเลยน้าาาธนู

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: CRP_N ที่ 02-10-2018 19:01:22

จบแล้ววว ชอบมากกกก สนุกมากๆเลยค่ะ   

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 02-10-2018 23:34:01

อ่านจบแล้วรู้สึกรักอย่างบอกไม่ถูก
รู้สึกผูกพันธ์กับตัวละครในเรื่องนี้จัง  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: fanny99 ที่ 03-10-2018 10:38:55

น่ารักมากๆๆๆๆเลยยค่าาาา สนุก เขิลจนตัวบิดไปหลายรอบมาก ธนูกับรบ คือ คู่กันเจรงๆๆๆ  o13 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: pamhicc ที่ 05-10-2018 15:58:19

ชอบมากค่ะ รบกับธนูนี่เรียลอัลฟาทั้งคู่เลย
สนุกมากๆ ขอบคุณมากค่า  :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: กวังกีเมย์บี ที่ 07-10-2018 04:05:15

กรี๊ดดดดดดด รอหนังสือเลยค่ะ รอเรื่องนทีแพงด้วยยยยย
โอยยย อยากเห็นตีัวพ่อกับตัวเองมาเจอกัน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: TheGraosiao ที่ 08-10-2018 10:19:00

งื้อออออ...

เห็นปกแล้วชอบ ตามมาอ่าน

อุดหนุนรูปเล่มแน่นอนค่ะ ชอบมาก  :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: palm-metto ที่ 08-10-2018 18:15:04

สนุกมากกกก
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องก็นึกว่าโอเมก้าเวิส เลนไม่ได้เข้ามาอ่าน แต่พอได้ไปเจอรีวิวที่บอกว่าไม่เชิงโอเมก้า เลยลองดู ปรากฏว่า มันดีจริงๆ น่ารักมากจริงๆ
ชอบความเคารพเมียรักเมียของจ่าฝูงมาก
ชอบที่เค้าเข้าใจกันและกัน และพร้อมจะอยุ่เคียงข้างกันตลอด ไม่ว่าทุกข์หรือสุข ห่วงใยกันและกัน
ผูกปมและแก้ปมได้ดี
เนื้อเรื่องไม่ยืดเยื้อ อ่านได้สบายๆ ดราม่าก็ไม่มาก
ชอบ
 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: pmxphii ที่ 14-10-2018 01:07:49

ชอบมากกกกกกกกกค่ะ รักตัวละครสองตัวนี้มาก
เราดีใจที่เขียนให้คู่พี่น้องกลับมาดีกัน ดีใจมากๆ
เข้าใจพี่นที ทำเราแอบซึ้งน้ำตาซึมหลายรอบบบ
สงสารแพงนะ แต่สุดท้ายทุกสิ่งอย่างล้วนเกิดจากผลของการกระทำ
สนุกมากกกกค่ะ ขอบคุณมากนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: ชอบอ่าน ที่ 20-10-2018 17:29:14

ทีแรกคิดว่าเป็นโอเมเวิร์สเลยไม่ได้อ่านซักที แต่พอลองอ่านแล้ว สนุกมากอ่านยาวไม่วางเลย อยากมีธนูเป็นของตัวเอง แม้จะโหดไปหน่อยก็ตาม คนที่น่าอิจฉาที่สุดในเรื่องคือน้องรัน อยากเกิดเป็นน้องรันนนน คงจะฟินน่าดู
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ  :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: CLShunny ที่ 22-10-2018 14:43:24

ชอบเคมีของคู่นี้มากๆๆเลยย เคมรเข้ากันมากๆๆ มีอะไรหลายๆๆอย่างที่เหมือนกัน. แถมมีอะไรหลายๆๆอย่างที่ปรับเข้าหากันได้สมบูรณ์แบบ ไรท์ชี้ทางสว่างของเนื้อเรื่องดีๆมาก มีหลายมุมมองให้ได้รับรู้กันต่างกันออกไปป. มันฟินอีกแบบบ เสียดายที่มาช้าแต่มาน้าาาา. ขอบคุณนิยายดีๆๆค้าาาา  ขอแอลฟ่าแบบนี้สักตัว55555

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Maleemol ที่ 26-10-2018 21:07:35

ขอบคุณค่ะ
 :-[  :-[  :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: BABYBB ที่ 29-10-2018 13:24:00

สนุกมากกกกกกกกกกกก 2วันจบเลยยยยย
ชอบความรักของคู่นี้นะ ชอบความเข้าใจกันและกันของเค้า
เกรงใจซึ่งกันและกัน ซึ่งเดี๋ยวนี้มันหาอะไรแบบนี้ยากมาก 5555555
ขอบคุณมากที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่าน เรารอเล่มเลยอะ จะอุดหนุนจริงๆ :impress2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: HunHan9407 ที่ 30-11-2018 16:39:55

ชอบเรื่องนี้จัง  o13 o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: HunHan9407 ที่ 01-12-2018 12:45:39

 :sad4: :sad4: :sad4:ไม่นะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: HunHan9407 ที่ 01-12-2018 15:04:07

สนุกมากๆเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: karashi ที่ 02-12-2018 01:58:44

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: เมื่อนั้นฝันว่า ที่ 04-12-2018 20:14:23

ขอบคุณที่เขียนสิ่งดีๆขึ้นมา มันสร้างความสุขให้เรามากจริงๆ ขอบคุณนะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: IndyOnTheRock ที่ 05-12-2018 17:33:57

ตอนแรกโหด ตอนหลังมุ้งมิ่งโคตรน่ารัก ชอบๆ.  :mew3:  :mew3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 06-12-2018 18:12:21

 :o8:  :-[ เรียลอัลฟาจริงๆ ใหญ่กว่าจ่าฝูงก็เมียจ่าฝูงจร้า  :katai2-1: :z1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Sohso ที่ 07-12-2018 22:33:04

สนุกและสามารถทำน้ำตาไหลได้เลย :impress2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: KHAEM ที่ 10-12-2018 15:42:39

นทีแพง อ่านดูคู่นี้ฝุดๆไปเลย

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 11-12-2018 23:53:15

เป็นเรื่องที่สนุกมากๆ
ชอบความจ่าฝูง ชอบทั้งธนูกับรบ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: lucky_on_top ที่ 12-12-2018 02:08:30

แหม่ อ่านไปก็เขินไปวุ้ย5555


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: lucky_on_top ที่ 12-12-2018 03:11:31

ธนู น่ารักจุงเบยยยยย


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: lucky_on_top ที่ 12-12-2018 03:34:16

เฮ้อออ หน่วงเลยอ่าาาา


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: lucky_on_top ที่ 12-12-2018 04:41:11

น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ5555


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: lucky_on_top ที่ 12-12-2018 05:11:54

ทำไมละมุนอย่างนี้ อ๊ากกกกกก เขินนนนน


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: สิงหา ที่ 12-12-2018 20:25:12

ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Rhapsodies21 ที่ 12-12-2018 21:57:57

ลุ้นจังเลบ ติดตามนะคะ


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Rhapsodies21 ที่ 12-12-2018 22:49:33

โอยน่ารัก ชอบจังเลยค่ะ


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Rhapsodies21 ที่ 13-12-2018 10:12:05

โอยน่ารักอะไรแบบนี้


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Kazuki ที่ 13-12-2018 10:56:11

 :-[ นิยายน่ารักมาก ชอบทุกอย่างในเรื่องเลย ชอบคุณรบกับธนูมากกกก(ก ล้านตัว) รอคู่คุณพี่นทีกับพี่แพงอยู่นะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Rhapsodies21 ที่ 13-12-2018 13:28:36

หึงกันมุ้งมิ้งดีมาก 5555


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Rhapsodies21 ที่ 13-12-2018 13:37:16

หวาย เมะเมะนี่น่าเอ็นดู


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Rhapsodies21 ที่ 13-12-2018 13:52:46

โอ๊ยยยยยยยย นั่ลลัค


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Rhapsodies21 ที่ 13-12-2018 14:05:07

เรื่องนี้ทำหุบยิ้มไม่ได้เลย 55


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Rhapsodies21 ที่ 13-12-2018 14:26:48

โอย หวานเหลือเกิน


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Rhapsodies21 ที่ 13-12-2018 16:22:29

ดีต่อใจเหลือเกิน แต่รำคานทีมากๆ


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Rhapsodies21 ที่ 13-12-2018 16:32:59

ว้ายยยยยยยยยย โอ๊ยยยยย ในที่สุด


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 16-12-2018 09:57:05

โหดกับคนอื่นแต่หวานกับความรักทั้งคู่เลย
น่ารักมากมาย ขอบคุณมากค่า

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 05-01-2019 10:55:15

 :o8: :-[

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: sarita ที่ 06-01-2019 20:03:21

 :mew4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: MsMin ที่ 07-01-2019 09:06:50

คิดไว้ตั้งแต่กลางเรื่องละนะว่า Real alpha คือรบ
ก็ดูสิ พี่ธนูกลัวเมียยังกะอะไรดี พี่รบนี่แหละ real alpha ตัวจริง เอาอยู่หมัดทุกสถานการณ์เลยค่ะ
แวบมาอ่านรวดเดียวจบ สนุกเวอร์จนหยุดไม่ได้จริงๆ!!
ชอบๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: LSK ที่ 27-01-2019 21:23:43

อ่านไปเขินไป อยากให้มีธนูมีรบอยู่บนโลกนี้จริงๆเลย โลกนี่จะได้หวานขึ้น

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล แ อ ล ฟ า ] _ Ep. 11 _ p. 16 _ 2 3 . 0 5 . 1 8
เริ่มหัวข้อโดย: Nittaya sin ที่ 02-02-2019 12:14:56

 :mew1:
นายท่านมากับเค้าด้วย คิดถึงจุง

อ้างจาก: itsgonnabeme ที่ 23-05-2018 20:18:19  

แวะมาเจิมมมม
คิดถึงที่สุดค่ะ ขอบคุณกำลังใจของเจ้


คืออิพี่นที
แกจะเป็นคนมีปมหรือยังไงก็ตาม
แต่การที่ทำน่าเกลียดกับน้องขนาดนี้คือเลวววว
โกรธมาก ของขึ้น!!

ส่วนช่วงท้าย คือแบบบ เขินเบาๆ และเอ็นดูเบอร์แรงงงงงงงงงง เค้าเหมาะกับจริงๆค่ะ ประคับประคองกันเนอะ

ปล. เวลคัมค่ะนายท่านนาน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Nayagirl86 ที่ 13-02-2019 00:54:06

ยอมความขี้หึงของพระเอกจริงๆ  :hao3:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: pearl9845 ที่ 14-02-2019 21:51:42

ชอบเรื่องนี้มากเลย รอนทีแพงต่อนะค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: ReiiHarem ที่ 15-02-2019 08:53:35

สนุกมาก (กอไก่ล้านตัว) ชอบการเล่าเรื่องแบบนี้จัง มั

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Fragrant ที่ 18-02-2019 22:47:46

สนุกอ่าาาาา ตอนแรกเราก็สงสัยว่าเรื่องนี้จะเป็นแนวโอเมก้าหรือเปล่านะ เลยเข้ามาอ่านเพื่อพิสูจน์ความิยากรู้ซะเลย แม้จะไม่ใช่แนวนั้นแต่เราก็ชอบมากค่ะ มันสนุก ช่างเป็นคู่ที่เหมือนกันและเข้ากันมากจนน่าตกใจ ฮาา ให้กำลังใจนะคะ แอบอยากรู้คู่นทีแพงด้วยเลยค่ะ ว่าจะมาบรรจบกันอีกไหมนะ ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: summerkiss ที่ 21-02-2019 20:52:19

FIN :L2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: wizard_tao ที่ 06-03-2019 23:43:43

แวะมาอ่านรวดเดียวจนจบเลย

เป็นอีกเรื่องที่ติดทอปลิสต์เลย

ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง เพื่อน ครอบครัว คนรัก สุดยอดจริง ๆ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: lidelia ที่ 08-03-2019 23:10:03

โอ้ยยยย ชอบมากกกก  o13
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 09-03-2019 01:09:18

กลับมาอ่านอีกรอบ ก็ฟินๆ เหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: nekodollzz ที่ 12-03-2019 12:15:39

ขอบคุณค่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆ
อ่านลื่นไหลทุกตอนเลย ชอบคาร์ของรบมาก
เป็นคนที่เอาแฟนอยู่จริงๆ 5555
แกงค์เพื่อนๆก็น่ารัก แอบอยากรู้ตอนต่อของนทีแพงค่ะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Guy_BLove ที่ 31-03-2019 14:11:23

สุดยอดจริงๆเรื่องนี้
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ชอบมากๆ มากของมากที่สุดเลยค่ะ
 :o8: :-[ :ling1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 20-04-2019 03:13:29

ชอบเรื่องนี้มากแบบก.ไก่ยี่สิบตัว 

  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: kiszy ที่ 21-04-2019 23:45:22

คู่นี้เข้ากันได้ดีจริงๆด้วยยยยย มันลงตัวมากกกกกก

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 26-04-2019 10:24:36

รอเรียลมาเฟียนะคะ

Sent from my SM-G975F using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 03-05-2019 15:39:05

สนุกมากก กรี๊ดแรงมากค่ะ ฮือออ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: akajinkame ที่ 15-05-2019 11:20:50

สนุกมากกกกกกกกกกกก ชอบมากตอนรบเขิล ชอบมากกว่าตอนรบเกี้ยวกราด 5555 เกี่ยวกราดเหมือนลูกแมว แต่เวลาโหด กลายร่างเป็นเสือซะงั้น

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: darinsaya ที่ 12-06-2019 19:29:09

 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: อ่านแล้วเขิลลลลลลลลลลลลลล :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: mhaparn ที่ 13-06-2019 12:23:51

น่ารัก อ่านแล้วมีความสุข รักกันไปนานๆเลยนะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: somberness ที่ 17-06-2019 18:20:48

สนุกมากกกกก จนต้องอ่านแบบข้ามไปข้ามมาเพราะไม่อยากให้จบ  :laugh: :laugh:
ตอนนี้ก็อ่านครบทุกตัวแล้วว จะได้มารอนทีอย่างไม่ค้างคา  :laugh: :laugh:
ขอบคุณมากค่ะ  :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 06-07-2019 20:31:31

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: mareeyah ที่ 19-08-2019 17:05:42

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: yinhexiaojie ที่ 25-08-2019 11:20:24

คือมันดีมากอ่ะ ดีมากจริงๆ ชอบความสัมพันธ์ตัวละครทุกตัว ทุกๆอย่างที่ทำให้เป็นนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ  o22  :-[  :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Blue ที่ 19-09-2019 04:13:01

 :pig4: o13

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: amkang12 ที่ 31-12-2019 21:18:36

ขอบคุณนิยายดีๆที่แต่งมาให้พวกเราได้อ่านกันน่ะครับ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: kangbanyaza ที่ 02-01-2020 11:33:13

สารภาพตามตรง​ เข้ามาอ่านเรื่องนี้เพราะชื่อเรื่องเลย​ เพราะคิดว่าเป็นแนวโอเมกาเวิส แต่พออ่านไปอ่านมา​ ก็มีแวบๆที่คิดว่าอาจจะเป็นแนวแฟนตาซีก็ได้​ เพราะส่วนตัวชอบอ่านแฟนตาซี​ ฮา~  :hao7: :hao7:
กลายเป็นว่า​ เป็นนิยายแนวปกติที่เป็นคนปกติ​ แต่!! โคตรมีความเป็นตัวเองสูง​ โหด​ และขี้หึงมากกกกกก
อ่านรวดพอกัน​ แต่วันเดียวจบคงไม่ไหว​ เป็นคนอ่านช้า​ 555​  :laugh: :laugh: :laugh:
สนุกมาก​ ชอบมาก​ รักมาก​  :L1: :L1: :L1:
ขอบคุณนะคะ​ คุณนักเขียนที่เขียนผลงานดีๆมาลง
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 15-01-2020 21:01:09

so damn hot   :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 18-01-2020 12:24:41

กลับมาานิกรอบยังสนุกเหมือนเดิม

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 15-04-2020 13:46:44

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: SsiT1941 ที่ 21-05-2020 21:44:40

รักเลยค่ะ  :-[อยากอ่าน Real Mafia ต่อจังค่ะ  :mew2:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: cutelady ที่ 28-05-2020 19:38:34

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ นักเขียนสำหรับเรื่องดีงามพระรามมาก รักธนู ที่รักเดียวใจเดียว ยึดมั่นและรู้ใจตัวเองดี รักรบ ที่เข้าใจและซื่อตรงต่อธนูมากๆ อ่านแบบหยุดไม่ได้ ใจจะขาด ตอนพิเศษอยู่ไหนช่วยจัดให้ด้วยน้าาา นักเขียนผู้น่ารัก
จากใจ รักมากมาย
 :mew1: :mew1: :mew1:
 o13 o13 o13
 :3123: :pig4: :3123:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: wilawanboanin ที่ 15-07-2020 08:12:25

รักรบ รักธนู ละมุน

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Blue ที่ 01-05-2021 13:45:54

 :3123:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: Blue ที่ 05-05-2021 08:20:37

 :pig4: :L1: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 11-04-2022 15:17:35

นานๆ จะได้เข้ามาสักที แต่เจอเรื่องนี้ดีมากเลยค่ะ
 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 08-07-2022 16:43:35

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: nutae or ที่ 20-09-2023 12:22:19

อยากรู้คู่ พี่นที กับ แพง จัง ^^ :pig4:

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: queenofnight ที่ 29-03-2024 23:57:29

กลับมาอ่านกี่ครั้งก็ยังชอบเหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: sarawutcom ที่ 04-04-2024 18:08:40

ทรู ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตทรู 1 เม็ก 27บ./1วัน กด *900*3704*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 49บ./2วัน กด *900*3709*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 59บ./3วัน กด *900*3783*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 65บ./3วัน กด *900*3765*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*3714*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*8880*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 139บ./7วัน กด *900*3767*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 268บ./15วัน กด *900*3769*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 375บ./30วัน กด *900*3720*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 375บ./30วัน กด *900*8886*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก+โทรทรู 407บ./30วัน กด *900*3771*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 803บ./90วัน กด *900*1794*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 1,284บ./180วัน กด *900*9959*17907808#
เน็ตทรู 1 เม็ก 1,926บ./365วัน กด *900*9960*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 24บ./1วัน กด *900*1307*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 30บ./1วัน กด *900*3705*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 81บ./3วัน กด *900*3784*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 129บ./7วัน กด *900*1318*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 161บ./7วัน กด *900*8881*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 161บ./7วัน กด *900*3715*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก+โทรทรู 139บ./7วัน กด *900*1323*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*3721*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*8887*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก+โทรทรู 380บ./30วัน กด *900*8561*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 1,070บ./90วัน กด *900*8346*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 1,605บ./180วัน กด *900*9738*17907808#
เน็ตทรู 2 เม็ก 2,782บ./365วัน กด *900*9737*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 35บ./1วัน กด *900*3706*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 35บ./1วัน กด *900*3888*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 64บ./2วัน กด *900*3710*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 102บ./3วัน กด *900*3785*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 107บ./3วัน กด *900*3766*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 236บ./7วัน กด *900*3716*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 193บ./7วัน กด *900*8882*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 246บ./7วัน กด *900*3768*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 391บ./15วัน กด *900*3770*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 149บ./30วัน กด *900*9954*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 696บ./30วัน กด *900*3722*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก 696บ./30วัน กด *900*8888*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 470บ./30วัน กด *900*8562*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทุกค่าย 150บ./30วัน กด *900*9840*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทุกค่าย 165บ./30วัน กด *900*9836*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 1,284บ./90วัน กด *900*1795*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 2,247บ./180วัน กด *900*9961*17907808#
เน็ตทรู 4 เม็ก+โทรทรู 3,852บ./365วัน กด *900*9962*17907808#
เน็ตทรู 5 เม็ก 107บ./5วัน กด *900*1962*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 49บ./1วัน กด *900*3707*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 91บ./2วัน กด *900*3711*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 81บ./3วัน กด *900*1328*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 252บ./7วัน กด *900*1324*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 289บ./7วัน กด *900*3717*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 289บ./7วัน กด *900*8883*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 910บ./30วัน กด *900*3723*17907808#
เน็ตทรู 6 เม็ก 910บ./30วัน กด *900*8889*17907808#
เน็ตทรู 8 เม็ก 150บ./30วัน กด *900*1207*17907808#
เน็ตทรู 8 เม็ก+โทรทุกค่าย 175บ./30วัน กด *900*9750*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 59บ./1วัน กด *900*3708*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 107บ./2วัน กด *900*3712*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 300บ./7วัน กด *900*8884*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก 354บ./7วัน กด *900*3718*17907808#
เน็ตทรู 10 เม็ก+โทรทุกค่าย 220บ./30วัน กด *900*9837*17907808#
เน็ตทรู 12 เม็ก 193บ./7วัน กด *900*8565*17907808#
เน็ตทรู 12 เม็ก 482บ./30วัน กด *900*8566*17907808#
เน็ตทรู 15 เม็ก+โทรทุกค่าย 200บ./30วัน กด *900*1243*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 161บ./3วัน กด *900*8118*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 354บ./7วัน กด *900*8119*17907808#
เน็ตทรู 20 เม็ก 200บ./30วัน กด *900*1005*17907808#
เน็ตทรู 30 เม็ก 240บ./30วัน กด *900*1338*17907808#
เน็ตทรู 30 เม็ก 300บ./30วัน กด *900*1103*17907808#
ยกเลิกเน็ต  กด  *190*1#  โทรออก
เช็คเน็ตทรูมูฟคงเหลือ  กด  *900#  โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเองทรูมูฟ  กด  *933#  โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน  กด  *137  โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ ทรูมูฟ กด  1242  โทรออก
#โปรเน็ตทรูมูฟเอชทั้งเติมเน็ตและโทรถูกๆคุ้มสุดๆ #prothaiphonetrue #pronetkaideeโปรเน็ตทรูมูฟเอชทั้งเติมเน็ตและโทรถูกๆคุ้มสุดๆ #prothaiphonetrue #pronetkaidee #โปรเน็ตรายวัน #โปรเน็ตทรูมูฟเอช #เน็ตทรูไม่ลดสปีด #สมัครเน็ตทรู #โปรเน็ตทรูไม่ลดสปีด #เน็ตไม่อั้นทรูมูฟ #เน็ตไม่อั้นสำหรับซิมเก่าทรูมูฟ ​#เน็ต10mbpsไม่อั้นไม่จำกัดจำนวน #เน็ต4mbpsไม่อั้นไม่จำกัดจำนวน #เน็ตไม่อั้นทรูมูฟ #เน็ตถูก
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.2343011569300198 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.2343011569300198)


เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว True ทรู ระบบเติมเงิน   เมษายน   2567
https://www.youtube.com/watch?v=2pK1LldEjmc (https://www.youtube.com/watch?v=2pK1LldEjmc)


ทรู ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=0YeTqGL-B4s (https://www.youtube.com/watch?v=0YeTqGL-B4s)


เน็ตไม่อั้น  ไม่ลดความเร็ว  true  ทรู  ระบบเติมเงิน  เมษายน  2567
https://www.facebook.com/100063871243003/posts/903736818432018/?mibextid=rS40aB7S9Ucbxw6v (https://www.facebook.com/100063871243003/posts/903736818432018/?mibextid=rS40aB7S9Ucbxw6v)

หัวข้อ: Re: [ เ รี ย ล อั ล ฟ า ] #รอฟ
เริ่มหัวข้อโดย: sarawutcom ที่ 06-04-2024 21:00:06

เอไอเอส  ระบบเติมเงิน  #ได้ทุกเบอร์
เน็ตไม่อั้น  #เน็ตไม่ลดความเร็ว  (เน็ตอย่างเดียว)
เร็ว  4 Mbps(เม็ก)  ราคา  43  บาท  นาน  1  วัน
*777*7721*117010#  แถมโทรฟรีทุกค่าย  10  นาที
เร็ว  4 Mbps(เม็ก)  ราคา  75  บาท  นาน  2  วัน
*777*7724*117010#
เร็ว  4 Mbps(เม็ก)  ราคา  113  บาท  นาน  3  วัน
*777*7719*117010#
เร็ว  6 Mbps(เม็ก)  ราคา  59  บาท  นาน  1  วัน
*777*7722*117010#
เร็ว  6 Mbps(เม็ก)  ราคา  97  บาท  นาน  2  วัน
*777*7725*117010#
เร็ว  6 Mbps(เม็ก)  ราคา  140  บาท  นาน  3  วัน
*777*7720*117010#
เร็ว  10 Mbps(เม็ก)  ราคา  70  บาท  นาน  1  วัน
*777*7723*117010#
ต่ออายุอัตโนมัติ
#ไม่ลดความเร็ว  #ห้ามใช้โหลดบิท
ร้านสราวุธคอมพิวเตอร์  สตูล
สาขามะนัง 0826499917
ไลน์  sarawutcomputer
เฟซบุ๊ก  sarawutcomputer
www.sarawutcomputer.lnwshop.com
เปิดทุกวัน  09.00 – 20.00  น.
ท่านเต็มใจมา  ร้านฯ  เต็มใจบริการ
#AIS5G #AISOne2Call5G #AISเติมเงิน #เน็ตไม่อั้น #โปรเน็ตส่งท้ายปี #เน็ตไม่ลดสปีด
http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757 (http://sarawutcomputer.lnwshop.com/b/757)
.
https://web.facebook.com/photo/?fbid=902402371898796&set=a.496909265781444 (https://web.facebook.com/photo/?fbid=902402371898796&set=a.496909265781444)