พิมพ์หน้านี้ - SF (เป็นเอก VS ลี แด ฮุน ) : Beside you( 영원히 사랑해요)ตอนจบ 020912 P3 อัพแล้ว!!!!
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: pita ที่ 12-08-2012 01:40:06
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง
ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,
ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง
ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก
ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ
กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว
ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง
ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะ
เสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น
คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว
ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย
และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย
เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ
ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ
ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ
โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจิตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่ได้เกิดขึ้นจริง แต่อย่างใดนะคะ
............... นิยายเรื่องนี้ สารภาพตามตรง ว่าลงเอามันส์จริงๆ ค่ะ
แบบว่า นั่งดู เทควันโด แล้ว มันฟินนนนนนนนนนนนนนนน :z1:
ไม่ไหวๆๆ ขอแต่ง ฟิคหน่อยเถอะ
...
" นี่ไม่ใช่แค่ชัยชนะของผม แต่มันคือชัยชนะของสองเรา
เหรียญทองของผม ก็เหมือนเหรียญทองของเป็นเอก ผมจะสู้เพื่อเค้าครับ"
………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
บทนำ….
ปึกๆๆๆ ตุ๊บๆๆๆๆ
ย่าห์!!!!
เสียงเตะต่อยดังก้องไปทั่วบริเวณโรงยิมของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตาซ้อมอย่างหนักจนไม่ทันสังเกตว่ามี
ร่างสูงของใครบางคนยืนมองด้วยสายตาพราวระยับ
ปึก!!!
กำปั้นแกร่งชกเข้าที่กำแพงอย่างแรงก่อนร่างสูงนั้นจะ เดินออกไปเงียบๆ โดยไม่สนใจ ของเหลวสีแดงสดที่ได้จากการชกเมื่อครู่
“เชี่ย ไอ เป็นอะไรมือมึงเป็นอะไรว่ะ” เอ่ยถามเพื่อนตน ทันที่ที่ร่างสูง เจ้าของชื่อ ไอ เดินเข้ามาในคณะ
“เปล่า” น้ำเสียงเย็นชาที่ตอบกลับทำให้คนถามหน้าเจื่อนลงทันที
สงสัยไอ้ ไอ แมร่ง ไป “ที่นั่น” มาอีกแล้ว แน่เลย ร่างหนาคิดก่อนจะส่ายหน้าปลงๆกับเพื่อน ตัวสูง
ไอ หรือ เป็นเอก นั่งเหม่อมองท้องฟ้าไปเรื่อยๆ โดยไม่มีจุดหมาย ชีวิตของเขามันเป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
นานแค่ไหนที่ผมไม่เคยมี “จุดมุ่งหมาย” เป็นของตัวเอง
อิมเมจๆๆๆ
(http://image.free.in.th/z/tj/269607_426887250684014_1291206350_n.jpg)
-
ตอนเห็นข่าวก็แอบคิดไปเองบ้างอะไรบ้าง ไม่คิดว่าจะมีคนเอามาแต่งจริงๆ :laugh3:
จะรออ่านนะครับ o13
-
ภาพพาฟินจริงๆเลย
รอนะ
:call:
-
โอลิมปิกนี่ดีจังเน๊อะ
:-[
-
ฟินล่วงหน้าค่ะ เหอๆๆ มารอตอนต่อไป
-
ต้อนรับเรื่องใหม่
ตอนที่นักข่าวสัมภาษณ์เป็นเอกแล้วบอกว่า
แดฮุนทวิตเกี่ยวกับเหรียญทองของเขา
ตอนนั้นฟินไปแล้วไม่นึกว่าจะมีคนเอามาแต่ง
+1 นะคะ
-
:-[
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย เอกฮุน><
-
555555555
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
รักในโอลิมปิก = รักสี่ปีมีหนึ่งหน :laugh:
แต่อดจิ้นไม่ได้เหมือนกัน >//////////<
-
กรี๊ดในที่สุดก็มีคนแต่งให้อ่าน รอคู่นี้มานาน ฟินเกิน! :z1:
-
ไม่นึกเลยว่าจะมีคนคิดเหมือนเราคิดว่ามีเราคนเดียวซะอีกที่จิ้นไปเอง :กอด1:
-
โอ้ย ฟินเหลือเกินนนนนน :z3:
รอต่อนะคะ
-
กรี๊ดดดด ฟินเว่อร์
ตอนที่แข่งแล้วเขากอดกันอ่ะ โอ๊ยยย กรี๊ดดดด (สติแตกไปละ :m3:)
-
ฟินเกินนนนนนนนนนน :m3:
-
เรานั่งดูคู่นี้แข่งแล้วมันก็ฟินจริงแหล่ะ
-
อ๊ากกกก ฟินกับคู่นี้มากกกก ติดตามค่ะๆ
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นนะคะ อาจจะมีแค่ 5 ตอนจบ เท่านั้น แหะๆ
แต่งเอามันส์จริงๆ ฟินมาก มันอั้นไม่ไหว เนื้อเรื่อง แทบไม่ได้เกี่ยวกับโอลิมปิก เลย กั๊กๆๆๆ
:laugh:
ปล นิยายเรื่องนี้ อาจมีคำไม่สุภาพอยู่มากมาย( เพราะ นังพิต เกรียน ) ผู้ปกครองควรพิจารณา
ตอนที่ 1 : ม่านหมอก
กริ๊งๆๆๆๆ
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้น ในเวลา 06.30 ปลุกให้ร่างสูงของเป็นเอกจำต้องลุกจากที่นอน
ถึงวันนี้จะไม่มีเรียนแต่ก็ช่วยไม่ได้เขาตื่นเช้าแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ร่างกายมันคงชินซะแล้วล่ะ
ร่างสูงสะบัดหัวไล่ความขี้เกียจออกก่อนจะลุกเก็บที่นอน เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกกำลังกาย
แล้ววิ่งออกไปที่สวนสาธารณะของหมู่บ้าน เหมือนทุกวัน
07.30 น.
ร่างสูงกลับเข้าบ้านก่อนจะมองถุงน้ำเต้าหู้ที่แขวนที่ประตู คิ้วเข้มขมวดจนเป็นปม
ก่อนที่จะทิ้งทั้งถุงลงถังขยะหน้าบ้านอย่างไม่ใยดี
“ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก” เอ่ยบอกลอยๆก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน
ร่างเพรียวของใครบางคนเดินออกมาจากที่ซ่อนพลางจะก้มลงมองน้ำเต้าหู้ในถังขยะด้วยสีหน้าโกรธๆ
ก่อนจะหยิบขึ้นมาเทให้ไอ้ด่างที่วนเวียนอยู่ข้างๆกินเหมือนทุกวัน
“กินซะนะ ด่าง ไอ้บ้านั่นมันไม่ยอมกินอีกแล้ว ลาภปากแกอีกแล้วล่ะ” เสียงภาษาไทยแปร่งๆ เอ่ยกับเจ้าสี่ขา
ที่ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนซี้เขาไปเรียบร้อยแล้ว แรกๆไอ้ด่างมันก็ทำท่าจะกัดเขาซะให้ได้ อ่ะนะ
แต่ไปๆมาๆ หลังจากที่เขาเอาน้ำเต้าหู้ให้มันกินทุกวัน จนถึงวันนี้ เจอกันทีไรมันวิ่งหางกระดิกปรี่เข้าหาเขาตลอด
ผิดกับใครบางคน ที่นับวันจะยิ่งงี่เง่าไม่มีเหตุผล ไม่เคยรับรู้รับฟังอะไรสักอย่าง
“2 ปี แล้วนะที่มึงเป็นแบบนี้ มึงจะเป็นอย่างนี้อีกนานแค่ไหนนะไอ” เอ่ยลอยๆกับสายลม
เขาได้แต่หวัง หวังว่าสักวันใครคนนั้นจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักที
เงาร่างหนึ่งแอบมอง 1 คนกับอีก 1 ตัว อยู่ในบ้านเงียบๆ คิ้วเข้มที่ยังไม่ยอมคลายยิ่งขมวดเมื่อเห็นร่างเพรียวยังคง
นั่งเล่นกับไอ้เจ้าด่าง ไม่ยอมไปไหน เสียงพูดคุยหยอกล้อที่พอฟังดีๆแล้วเหมือนตั้งใจจะให้กระทบกับคนมากกว่า
หมายังดังไม่หยุด ยิ่งมองยิ่งหงุดหงิด ยิ่งมองยิ่งสมเพชตัวเอง มือหนากำผ้าม่านแน่นจนแทบจะขาด
ก่อนกำปั้นแกร่งจะชกซ้ำๆเข้าที่กำแพงนับครั้งไม่ถ้วน จนทั้งมือย้อมไปด้วยสีแดงของเลือด
เพล้ง!!!
แจกันใบย่อมที่อยู่บนโต๊ะเตี้ยถูกปัดตกลงแตกจนคนที่อยู่นอกบ้านยังสะดุ้ง
ก่อนที่ร่างสูงจะได้ก้มเก็บเสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นซะก่อน
“ไอ้ไอ เป็นอะไรหรือเปล่า”
เป็นเอกเหลือบตามองแขกไม่ได้รับเชิญด้วยท่าทางเย็นชาก่อนจะยักไหล่ แสดงว่าไม่มีอะไร
แต่ช้ากว่าอีกคนที่วิ่งมาคว้าข้อมือแกร่งเอาไว้แน่น
“เดี๋ยว มึงเป็นแผลนิ ทำแผลก่อนนะ” เอ่ยบอกเจ้าของบ้านก่อนจะลากไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก
“ไม่ต้อง!!” เป็นเอกบอกกับร่างเพรียวที่กำลังวิ่งวุ่นหากล่องพยาบาลไปทั่วบ้าน
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า เดี๋ยวทำแผลให้” ว่าพลางนั่งลงข้างๆคนตัวสูง ก่อนจะจัดการทำแผลให้
“ก็บอกว่าไม่ต้องไง!!”
“เมื่อไหร่ จะเลือกยุ่งกับฉันสักทีห่ะ”
เพล้ง!!!
เป็นเอกสะบัดมือออกอย่างแรงจนทำให้ขวดแฮลกอฮอล์ที่ ใครอีกคนถืออยู่ตกแตกไปด้วย
“ไอ กูไม่ได้มายุ่งกับมึงนะ ก็แค่จะช่วยทำแผลให้”
“นี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องใช่ไหมห่ะ บอกว่าให้ออกไป แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก เข้าใจไหม!!!”
ตะคอกอย่างเหลืออดก่อนจะพลักร่างเพรียวตกจากโซฟา
“ออกไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก ออกไป!!”
“ไอ เป็นบ้าอะไรห่ะ มึงจะเป็นหมาบ้าแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน อดีตมันเปลี่ยนไม่ได้หรอกนะ ไอ ลืมมันเถอะ นะ”
“ลี แด ฮุน ผมบอกให้คุณออกไป จากบ้านผมเดี๋ยวนี้ได้ยินไหมครับ ผมไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน”
ร่างที่ยืนเต็มความสูงตะคอกอีกคน อย่างโมโห ก่อนจะฉุด ร่างเพรียวให้ลุกขึ้นแล้วผลักออกมาจากบ้านทันที
ปัง!!!
ประตูบ้านปิดใส่หน้า ร่างเพรียวอย่างไม่สนใจจนเขาต้องเดินออกมาอย่างเสียไม่ได้
แต่เขาจะไม่ยอมแพ้หรอกนะ เขาไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด คนอย่าง ลี แด ฮุน ไม่มีคำว่า ยอมแพ้หรอก
ร่างสูงมองอีกคนผ่านหน้าต่างก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าใครคนนั้นกลับไปแล้ว
“มันไม่มีทางเหมือนเดิมหรอก แด ฮุน ไม่มีทาง” พึมพำเสียงเบา ราวกับคอยย้ำเตือนใจตัวเอง
ร่างเพรียวเดินบ่นลม บ่นฟ้า มาตามทางเดินในมหาวิทยาลัยอย่างเบื่อๆ เพราะไอ้คนเจ้าอารมณ์เมื่อเช้าที่ทำให้เขา
ไม่ได้เข้าเรียนแถมยังได้แผลที่มือมาเป็นของแถมด้วย
“แด ฮุน จ๋า” เสียงทุ้มคุ้นหูเรียกไว้ทำให้ แด ฮุน ต้องหยุดเดิน ก่อนจะมองซ้ายมองขวาหาเจ้าของเสียง
“อยู่นี่จ้า”
“อ้าว แมน มาทำอะไร แถวนี้อ่ะ” เอ่ยถามกับเจ้าของเสียง
“แหม ไอ้คุณ เกาหลี กูก็มาเรียนสิคร้าบบบ นี่มันหน้าคณะกูนะครับ”
“อ้าว เหรอ นี่กูเดินมาไกลขนาดนี้เหรอเนี่ย” ร่างเพรียวได้แต่เกาหัวตัวเองด้วยความ งง
เพราะที่นี่อยู่ห่างคณะเขาแทบจะเรียกได้ว่าคนละฝากของมหาลัย แล้วเขาเดินมาถึงได้ไงเนี่ย
“แหม มัวแต่ใจลอยคิดถึงใครเหรอจ๊ะ คนสวย”
“สวยบ้านมึงสิ ไอ้ห่าน กูหล่อ ใส สไตส์ เกาหลี เว้ย แล้วที่สำคัญกูก็ไม่ได้ใจลอยด้วย” แด ฮุน รีบแก้
เพราะแถวนี้คนน้อยเสียเมื่อไหร่ถ้าเกิดใครเอาไปพูดแล้วหาว่าเขาเป็นเกย์ใครจะรับผิดชอบเล่า
“อ้อ เหรอ ไม่ได้ใจลอยเลยเนาะ เดินมาถึงคณะกูเนี่ย คิดถึงใครที่เรียนคณะนี้ ป่ะจ๊ะ” แมนยังคงกวนไม่เลิก
“เชี่ย แมน ไปตีแบดของมึงเลยไป ก่อนที่กูจะบอกโค้ชว่า มึงชอบโดดซ้อมไปหลี สาวบัญชี บ่อยๆ คราวนี้โดนซ่อมระนาวแน่มึง”
“เชี่ย แด ฮุน อย่ามาพูดเล่นแถวนี้ดิว่ะ หูตาโค้ช ยิ่งกว่าสับปะรด เดี๋ยวกูจะซวย”
“รู้ตัวก็ดี ทีหลังอย่ามา เกรียนใส่พี่นะน้อง”
“มึงก็ด้วยแหล่ะ ไอ้เกาหลี กูรู้นะเมื่อเช้ามึงแอบโดด ไปหาไอ้ไอมาอีกแล้วใช่ไหมว่ะ”
แมนกระซิบที่ข้างหูให้ได้ยินกันสองคน ซึ่งก็ไม่รู้จะกระซิบทำไม =_=
“ก็ กูทำเป็นเรื่องปกติของกูนิหว่า ”
“แล้วมันเป็นไงบ้างล่ะไอ้หมาบ้านั่นน่ะ วันก่อนกูเห็นมันหงุดหงิด พิกล สงสัยจะไป “ที่นั่น” มาอีกแล้วมั้ง”
“ก็เหมือนเดิมว่ะ เคยบ้ายังไงก็บ้าอย่างนั้น ช่างเถอะกูชินแล้ว”
“พอๆ มึงจะมาตัดพ้อ อะไรให้ฟัง กูไม่ใช่ไอ้ไอ นะเว้ย เก็บน้ำตาคลอเนี่ยไปอ้อนแฟนมึงโน้น กูไปล่ะ”
แมนเอ่ยล้อก่อนที่จะวิ่งหายไปกับผู้คน เหอะ ไอ้บ้าแมน ชวนเขายืนคุยกลางแดดตั้งนานสองนาน
นี่ป่านนี้เขาไม่โดนแดดเผาไปถึงไส้ติ่งแล้วเหรอว่ะเนี่ย
ตกเย็น ร่างเพรียวเดินเข้ามาในโรงยิม ก่อนจะลงมือเปลี่ยนชุดที่ใช้ฝึก
ปึกๆๆๆ ตุ๊บๆๆๆ
เสียงเตะที่ครุกรุ่นไปด้วยอารมณ์ ทำให้ร่างเพรียวถูกเพื่อนๆในชมรมมองเป็นตาเดียว
เหอะ ก็ไม่บ่อยนักที่จะเห็นเจ้าชายเกาหลี เขาโมโห
“เป็นอะไร ครับพี่ แด ฮุน” ไทม์ เด็กในชมรมเอ่ยถามเมื่อรุ่นพี่รองประธานชมรมร่างเพรียวเลิกซ้อม
“เปล่าหรอก พี่ก็แค่หงุดหงิดล่ะมั้ง”
“อย่างพี่เนี่ยนะ โห ใครว่ะ สามารถมาก ทำให้เจ้าชายเกาหลีของสาวๆทั้งมหาลัยหลุดมาดได้เนี่ย”
“ช่างเถอะ เรื่องไร้สาระ น่ะ” บอกกับรุ่นน้องอย่างไม่ใส่ใจ เพราะขนาดไอ้คนที่มันทำให้เขาหงุดหงิดมันยังไม่รู้สึกรู้สา
อะไรสักอย่าง แล้วเรื่องอะไรเขาต้องเก็บมาใส่ใจด้วยเล่า
“อ้อ พี่ เมื่อกี้ โค้ชบอกว่าถ้าพี่เลิกบ้าแล้วให้ไปหาด้วยนะ”
“อืม” ตอบรับแกนๆ ก่อนจะเดินไปที่ห้องพักนักกีฬา
“ไง หายบ้าแล้วเหรอ” เจ้าของร่างหนาเอ่ยทัก แด ฮุน
“แล้ว พี่ เอ้ย โค้ช มีอะไร”
“แหม ไอ้น้องเวร ความจำเสื่อมเหรอแกน่ะห่ะ”
ป้าบ!!
ร่างหนาบอกก่อนจะตบกะโหลกเรียกความจำไปหนึ่งที
“เจ็บนะโว้ย ไอ้พี่บ้า เป็นพี่ภาษาอะไร ตบหัวน้องว่ะ”
“เฮ้ยๆๆ เคารพหน่อย ที่นี่ ผมเป็นโค้ชคุณนะ คุณ ลี แด ฮุน”
“คร้าบบบบบ ว่าแต่คุณโค้ช มีอะไรให้กระผมรับใช้ครับ”
“แหม ไอ้นี่มาอยู่เมืองไทยแค่สี่ปี พูดไทยชัดขึ้นตั้งเยอะเว้ย”
“ก็คนมันเทพ ว่าแต่พี่มีอะไรรีบๆบอกมาดิ ผมจะรีบไปดูไอ้เด็กพวกนั้น ปานนี้มันแอบอู้กันแล้วมั้ง”
“แด ฮุน ตำแหน่งประธานชมรม ว่างมา 2 ปีแล้วนะเว้ย เมื่อไหร่แกจะยอมเป็นประธานสักทีว่ะ”
“ผมเคยบอกพี่แล้วไง ว่า ผมจะรอมัน ผมเชื่อว่าสักวันมันต้องกลับมา เพราะฉะนั้นผมจะไม่มีทางเป็นประธานชมรมเด็ดขาด
เพราะตำแหน่งนี้ เหมาะสมกับมันแค่คนเดียว”
เอ่ยบอกกับโค้ชที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายอย่างมั่นใจ ถึงแม้ว่าในใจจะไม่ได้มั่นใจอย่างที่พูดก็ตามที
แต่ต่อจะต้องให้รออีกนานแค่ไหนเขาก็เชื่อ เชื่อว่าสักวันมันจะกลับมา
“มึงนี่ ดื้อว่ะ เออ แล้วเตรียมตัวแข่งชิงแชมป์ด้วยนะ อีกสองเดือนนิ ร่างกายน่ะดูแลดีๆด้วย ฉันไม่อยากเห็นประวัติศาสตร์ซ้ำรอย”
ร่างสูงนั่งอยู่ในบ้านที่มืดสนิท แม้จะค่ำมากแล้วแต่คนในบ้านกลับไม่ยอมเปิดไฟแม้แต่ดวงเดียว เขาเกลียดความมืด
เกลียดที่มันมีแต่ความหม่นหมอง เกลียดที่มันดูเหมือนจะกลืนกินจิตใจเขาทุกขณะ แต่ในทางกลับกันเขาก็ชอบมัน
ชอบเพราะมันทำให้เขาตัดขาดจากโลกภายนอก ชอบเพราะมัน ทำให้เขามองไม่เห็นความจริงอันโหดร้าย
ที่ตอกย้ำเขาอยู่ตลอดเวลา
......................................... TBC.....................................
-
อั๊ยยะ!!!!!!!!! ชอบคู่นี้น่ารักทั้งคู่เลย แถมมีซุปเปอร์แมนมาแจมด้วย
รอติดตามนะคะ คนแต่งสู้ๆค่า
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เฮ้ยยยยยยยย!!! ไม่คิดว่าจะมีคนจิ้นเรื่องนี้...........เหมือนเก๊า :-[
น่ารักอ่า...
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ555 เราเองก็จิ้นเหมือนกันนะ เป็นสุขเล็กๆที่เจอในโอลิมปิกปีนี้ อิอิ
-
จิ้นเหมือนกันเลย รอน้า
-
:o8: อัยหย่ะ!!! แอบปลื้มคู่นี้เบาเบา ฮี่ๆๆ
ติดตามตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้นะค๊าาาา
-
แอบจิ้นเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆ แดฮุนน่ารักอะๆ
-
ไอใจร้ายอ่ะ :o12:
-
ไอมีความหลังอะไรกับเทควันโดรึป่าวน้า??
-
ชอบพี่ไอเล่นเทควันโด้เก่งมาก ขอจิ้นด้วยคน ชอบ~
-
น่ารักอ่ะ
เอาอีกเอานักกีฬาคนอื่นมาอีก
:call:
-
มันต้องมีเบื้องหลังเรื่องระหว่างไอกับแดฮุนแน่ๆ
รอตอนต่อไป
-
ฟินสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก มาต่ออีกนะครับบบบบ
-
มันมีเรื่องอะไรกันหว่า :really2:
-
มาตามอ่านค่ะ เนื้อเรื่องน่าสนุกดี
เเต่อย่าหาว่าดับฟินกันเลยนะคะ รูปอิมเมจอะที่เป็นรูปกอดกันลีแดฮุนไม่ได้กอดกับเป็นเอกนะคะ เเต่กอดกับนักเทควันโดอีกคนของไทย หรือว่าคนที่กอดจะมาเป็นมือที่สามหรืออย่างไรคะ
ส่วนคำพูดที่ว่า "นี่ไม่ใช่แค่ชัยชนะของผม แต่มันคือชัยชนะของสองเรา เหรียญทองของผม ก็เหมือนเหรียญทองของเป็นเอก ผมจะสู้เพื่อเค้าครับ" เเด ฮุนไม่ได้พูดจริงๆนะคะ มีคนจิ้นไว้เเล้วนักข่าวเอาไปมั่วว่าเขาพูด
เห็นเขาเฉลยกันไว้ http://www.pantip.com/cafe/supachalasai/topic/S12491158/S12491158.html
เเล้วไงจะมาอ่านต่อนะคะ อิอิ
-
อ่าาาาา
แดฮุนออกเยอะจัง พี่ไอร์ออกมั่งดิ^^
http://www.facebook.com/JJSonkFanclub?ref=hl
-
แก้ สงสัย กันสักกะหน่อย
อันที่จริงแล้วนั้น ทั้งข้อมูลทั้งรูปอ่า มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไร
กับเนื้อเรื่องหรอกค่ะ ทั้งรูปที่กอดกันหรือถ่ายคู่ ซึ่งจริงๆ อ่ะ
มันถ่าย สามคนตะหาก
แค่เราก็จิ้นไปเองเท่านั้น ฮ่าๆๆๆ เพราะเห็นแล้วมันฟินดี
เพราะมันเป็นเพียงแค่จินตนาการ ของพิตเท่านั้น
ไม่ได้มีข้อมูล ที่เป็นจริงเล๊ยยยยยยยยยยยยยยย
ปล ส่วนตอน 2 พรุ่งนี้ นะคะ ขอตัวไปอ่านหนังสือสอบ วันนึง น้อ :pig4:
-
พี่ไอ>< เอกฮุน
-
ตอนแรกก็ไม่ได้อะไรขนาดนี้
แต่พออ่านฟิคปุ๊บ
ไม่ไหวแหละ บ้าเกิน
หนังสือสอบเกือบไม่ได้อ่าน ฮ่าๆ
-
ไม่น่าเลย ทำร้ายกันมากอ่ะ ไม่ไหวแล้วนะ น่ารักกันเกินไปแล้ว อ่านหนังสือสอบต่อไม่ได้แล้วเนี่ย :o12:
-
อร๊าวววววววววววววววววววววววววววววววว /ทำเสียงกองเชียร์น้องฮุนตอนแข่ง
ฟินในทวิตเตอร์/เด็กดีมาเกือบอาทิตย์ มีในเล้าด้วยจ้าา o13
หลังๆมานี่มีหลายกระแสดับฟิน ทั้งเอกสอง ทั้งเรื่องน้องฮุนไม่เล่นรุ่น 58 kg แล้ว ไอร์ฮยองอาจจะเลิกเล่น บลาๆ :seng2ped:
แต่วายไทยไปโอลิมปิกอย่าได้แคร์ มีความสุขกับมโนในแดนฟินแลนด์ของเรากันต่อเถิดเอยยย ฮ่าๆ
มาลงชื่อรอตอนหน้านะคะ เอาน้องฮุนมาฝากด้วย ไม่แน่ใจว่ารูปแหกรึเปล่า อุอิ
(https://p.twimg.com/A0KI1bDCUAAtRTu.jpg)[/img]
-
:z1: เราแอบจิ้นโคชเช กะเป็นเอกไปก่อนหน้านั้น แล้ว
เพราะว่าเค้าสองคนนอนด้วยกัน แดฮุนเป็นเอก โคชเช :กอด1:
-
โว๊ะ...............อยากกอ่านต่องะ
-
เป็นเอก เป็นเเฟน น้องสอง บุตรี !!!
-
4 ปีมีครั้ง ฟินกระจายไปเลย o13 o13 o13 o13
-
ตอนที่ 2: อดีต
หากจะถามว่า มีสิ่งไหนที่ทำให้มนุษย์หมดกำลังใจที่สุด ก็คงหนีไม่พ้น “ความผิดหวัง” ไม่ว่าจะผิดหวังจากอะไร
ผลของมันก็ต่างทำให้มนุษย์ คนนั้น อ่อนแรงลงได้เหมือนกัน
แมนยืนมองคนที่ได้ชื่อว่าเพื่อนสนิทอย่างปลงๆ เมื่อวานเขาเจอกับ แด ฮุน เข้าโดย บังเอิญทำให้รู้ว่าไอ้คนตัวสูงนี่มันอาละวาดอีกแล้ว
“ไอ้บ้าเอ้ย หลับเป็นตายเลยนะมึง บ้านช่องก็ไม่ยอมเก็บเดี๋ยวกูก็เรียกเก็บเงินซะหรอก”
บ่นคนที่หลับเป็นตายบนโซฟาไปเรื่อย ก่อนจะลงมือเก็บกวาดเศษแจกันและขวดแอลกอฮอล์ที่แตกโดยไม่ยอมปลุกเจ้าของบ้าน
เห็นแบบนี้แมนก็พอจะเดาออกว่าไอ้ที่นอนๆอยู่เนี่ยคงไม่ตั้งใจแน่นอน ไหนๆ ก็อุส่าห์หลับสบายขนาดนี้แล้วจะใจร้ายปลุกมันก็ใช่ที่
พ่อบ้านจำเป็นเก็บกวาดบ้านไปเรื่อยๆพลางเหลือมองตู้โชว์ขนาดใหญ่ที่เมื่อก่อนเคยมีเหรียญและถ้วยรางวัลตั้งอยู่มากมายแต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงรูปภาพแค่ไม่กี่รูปเท่านั้น
“กูจะช่วยมึงยังไงว่ะไอ้ ไอ คนหล่อเครียดครับ”
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนร่างเพรียวของใครบางคนจะก้าวเข้ามาในบ้าน
“อ้าว แด ฮุน มาแต่เช้าเลย”
“แต่ก็สายกว่ามึงอยู่ดีใช่ไหม”
“เฮ้ย อย่ามาหึงกูนะเว้ย กูไม่ได้คิดอะไรกับไอ้ไอทั้งนั้นนะ ที่สำคัญคือ กูแมนเป็นแท่ง เฮ้ย แมนทั้งแท่งนะเว้ย”
บอกอีกคนอย่างรีบร้อน เพราะกลัวถูกเข้าใจผิด เหอะ รอให้ฟ้าถล่มก่อนเถอะเขาถึงจะมาชอบคนอย่างไอ้ไอ แค่คิดก็แทบอ้วกแล้ว
“กูว่าอะไรมึงหรือยัง ร้อยตัวว่ะ” แด ฮุน บอกขำๆ ก่อนจะวางถุงน้ำเต้าหู้กับอุปกรณ์ทำแผลไว้ที่โต๊ะรับแขก
“กูซื้อน้ำเต้าหู้มาให้ แล้วก็อุปกรณ์ทำแผล มึงทำให้มันด้วยนะ กูไปล่ะ”
“เดี๋ยวดิ มึงซื้อมามึงก็ทำให้มันดิ”
แด ฮุน มองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจกะอีแค่ทำแผลทำไมจะต้องเรื่องมากด้วยว่ะ
“มึงก็รู้ว่ากูมือหนัก เดี๋ยวคุณชายท่านตื่นพอดี มึงแหล่ะทำเพราะมึงมือเบากว่ากู”
แด ฮุน พยักหน้ารับเบาๆก่อนจะจัดการทำแผลให้เป็นเอกอย่างเบามือถึงเหตุผลของไอ้แมนมันจะปัญญาอ่อนไปสักหน่อย
แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าจริงๆแล้วตัวเองนั่นแหล่ะ ที่อยากทำแผลให้เป็นเอก
คุณหมอจำ(ใจ)เป็นมองหลังมือหนาที่ยังมีคราบเลือดแห้งติดบ้างเพราะเมื่อวานเขาเช็ดออกไปแล้วอย่างปลงๆ
นี่แปลว่าไอ้คนหลับเนี่ยมันไม่สนใจจะทำแผลให้ตัวเองเลยสินะ
“ไอ้หมาบ้าเอ้ย ทำไมต้องทำร้ายตัวเองถึงขนาดนี้ว่ะ” บ่นไปแต่มือกลับเช็ดคราบเลือดและอย่างอ่อนโยน
ขนาดคนที่นั่งมองอยู่อย่าง แมน ยังต้องทึ่ง
อืม ไอ้เกาหลีนี่มันมีความสามรถแยกประสาทดีฉิบหาย ปากนี่ด่า ฉอดๆๆ แต่มือนี่แทบจะลูบมือไอ้ไออยู่แล้ว เหอๆๆ พวกมึงนี่สมเป็น
“เพื่อนสนิท” กันมาก
“เสร็จแล้วล่ะ กูไปก่อนนะแมน เดี๋ยวคุณชายท่านจะตื่นซะก่อน กูไม่อยากโดนตีนน่ะ”
พูดติดตลกก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้เพื่อน
“เอ๊ะ ไอ้เกาหลี มือมึงไปโดนอะไรมาว่ะ ทำไมต้องติดพาสเตอร์”
“ไม่มีอะไรหรอก โดนแก้วบาดนิดหน่อยน่ะ ไม่เจ็บมาก”
“ดูแลตัวเองหน่อยแล้วกันมึง ถ้ามึงเป็นอะไรไป กูกลัวคนแถวนี้จะฆ่าตัวตายตาม”
“เชี่ย เลิกล้อกูซะที ไปแล้ว กูมีเรียน”
แมนยืนมองร่างเพรียวที่เดินลับตาไปก่อนจะใช้เท้าสะกิดไอ้คนตัวสูงที่โซฟา
“กูรู้ว่ามึงตื่นแล้ว เชี่ยไอ”
“หึ”
อาการไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธแต่กลับทำเฉยของเป็นอกทำเอาพ่อบ้านจำเป็นหัวเสียกับความปากแข็งของเพื่อน
“มึงเห็นแล้วใช่ไหมว่าไอ้เกาหลีน่ะ มันห่วงมึงมากนะเว้ย”
“แล้วกูต้องไปกราบขอบคุณมันไหม”
“ประชด นะ เดี๋ยวนี้ มีประชด กูก็แค่อยากให้มึงเปิดใจบ้าง แด ฮุน น่ะ หวังดีกับมึงมากนะ มันไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการเห็นมึงกลับมายืนด้วยตัวเองได้อีกครั้ง ไม่ใช่วันๆเอาแต่โทษโชคชะตา ห่าเหว อะไรนั่นอยู่ได้ ”
“สำหรับกูไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้วล่ะ แมน จริงๆแล้วถ้าตอนนั้นกูตายไปเลยน่าจะดีกว่านี้”
พลัก!!!
กำปั้นแกร่งถูกปล่อยเข้ากระทบใบหน้าคมอย่างแรงจนเห็นเลือดไหลออกจากมุมปากคนที่นั่งอยู่
“เชี่ยเอ้ย มึงพูดบ้าอะไร มึงรู้ตัวบ้างไหมห่ะ ชิส์ แมร่งเอ้ย ทีหลังอย่าให้กูได้ยินประโยคนั้นจากปากมึงอีกเด็ดขาด ”
ร่างสูงมองเพื่อนที่ฮึดฮัดอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าเหม่อลอย ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์ กำลังส่องแสงจ้าเหมือนอย่างเคยแต่
สำหรับเขา พระอาทิตย์มันไม่เคยขึ้นเลยตั้งแต่เมื่อ 2 ปีก่อน
2 ปีก่อน……
ปึก!!
พลัก!!
ย่าห์!!!
“เฮ้ย ไอ้ไอ ขยันซ้อมจังเว้ย” เสียงคุ้นหูเอ่ยทักร่างสูงที่กำลังเตะเป้า อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ในโรงยิม
“ก็นิดหน่อย อีกไม่กี่วันจะแข่งแล้ว ต้องฟิตดิ ”
“ครับๆ แต่ฟิต มากๆ ก็ดูแลร่างกายด้วยนะ อย่าหักโหมล่ะรู้ไหม”
ร่างเพรียวบอกเสียงเครียด จนเป็นเอกต้องหันมายิ้มขำ ก่อนจะขยี้หัวอีกคนเล่น
“เฮ้ย ไอ้ไอ ผมยุ่งเห็นไหมเนี่ย”
“อ้าว ไอ้นี่ ก็แกล้งให้มันยุ่งนิหว่า ถ้าแกล้งแล้วไม่ยุ่งจะแกล้งทำไม ว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“มึงตาย!!!”
เสียงเอะอะโวยวายจากร่างสูงหน้าไทยกับหนุ่มหล่อเกาหลีทำให้คนในชมรมได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ ตั้งแต่ที่ แด ฮุน ย้ายตามพี่ชายมาที่เมืองไทยใหม่ๆแล้ว ทั้งๆที่อีกคนพูดไทยแทบไม่ได้แต่หนุ่มหน้าไทยก็สอนไปแกล้งไปซะจนทุกวันนี้ ด่า ไม่ซ้ำคำ ไม่รู้จะชินหรือจะหนวกหูดี แต่ ถ้าวันไหนไม่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย มันก็คงจะเหงาหูพิลึก
“อาทิตย์หน้าจะแข่งชิงแชมป์แล้วนะ ไอ” เสียงทุ้มของโค้ชเอ่ยบอก
“ครับโค้ช ผมจะตั้งใจฝึกเต็มที่ครับ”
“ทำให้เต็มที่แต่อย่าหักโหมล่ะ ถ้าบาดเจ็บแล้วมันจะซวย เข้าใจไหม”
“ครับ” รับปากหนักแน่นก่อนจะออกไปคุมเด็กในชมรมซ้อมต่อแต่กลับไม่เจอร่างเพรียวที่ควรจะซ้อมอยู่ในตอนนี้
จนน้องๆหลายคนต้องบอกเป็นกลายๆว่า คนที่ตามหาอยู่ที่เดิม เป็นเอกได้แต่ส่ายหน้าระอากับความขี้เกียจของเพื่อนรักที่แอบ
โดดซ้อมไปนอนหลังโรงยิมเป็นประจำ
“เฮ้ย ไอ้รองประธาน อู้เหรอว่ะ” ปลุกเบาๆก่อนจะสะกิดร่างเพรียวที่นอนอยู่
“อือ เชี่ยไอ อย่ามากวนดิว่ะ กวนคนนอนอ่า มันบาปคนไทยเขาถือไม่ใช่เหรอ” คนนอนยังคงงอแงไม่เลิก แต่ก็ยังไม่ยอมตื่น
“ไอ้ แด ฮุน ตื่นดิว่ะ ใครเขาให้นอนตอนนี้ห่ะ คนไทยเขาถือ เขาไม่ให้นอนตอนผีตากผ้าอ้อมเข้าใจไหม”
“โว๊ะ ไอ้นี่ เป็นพ่อกูไงเนี่ย” ร่างเพรียวเอ๊ะอะโวยวายแต่ก็ยอมลุกทั้งที่ยังหาวหวอดๆ
“มึงก็เป็นซะแบบนี้ แล้วถ้ากูไม่อยู่ใครจะดูแลชมรมว่ะ”
“เหอะ มึงไม่ไปไหนหรอกกูรู้ มึงบอกกูเองไม่ใช่เหรอ ว่าเทควันโดอ่ะคือชีวิตมึง มึงไม่มีทางทิ้งชีวิตมึงไปหรอก จริงไหม ”
“เพราะฉะนั้น มึงเลยอู้ได้ ว่างั้น??”
“แหม แสนรู้ครับเพื่อน”
เพลี๊ย!!
เป็นเอกดีดเข้าที่หน้าผากของอีกคนทันทีโทษฐานคิดอะไรไม่เข้าท่า
“เจ็บนะเว้ย”
“ตีให้เจ็บครับ ไปได้แล้วไม่ใช่คนเหนือหัดอู้นะมึง” บอกเพื่อนขำๆ ก่อนจะดันหลังให้กลับเข้าไปซ้อมต่อ
ส่วนอีกคนได้บ่นขมุบขมิบไปเรื่อย
“บ่นอะไรมึงกูได้ยินนะ”
แด ฮุน หันมองเพื่อนตาขวางก่อนจะแยกเขี้ยวใส่คนช่างแกล้งแล้วเดินหลบไปอีกทาง ทำให้เป็นเอกต้องปล่อยก๊ากออกมาเบาๆ
กับความปัญญาอ่อนของหนุ่มเกาหลี
มึงอย่ามาทำตัวน่ารักสิเว้ย ไอ้ แด ฮุน เดี๋ยวกูทนไม่ไหว มึงจะลำบาก
เป็นเอกมองปฏิทินด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอีกแค่สามวันเท่านั้นสินะ ใกล้จะถึงวันสำคัญของเขาแล้ว
วันที่เขารอคอยมาตลอดชีวิตความฝันที่จะยืนอยู่บนจุดสูงสุดของเทควันโด ที่เขารักใกล้จะมาถึงแล้ว
แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับว่า เขากำลังจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับไอ้หน้าเกาหลีนั่นตะหาก
“รอกูหน่อยนะ แด ฮุน แล้วถึงวันนั้นกูจะบอกทุกอย่างกับมึงเอง ทุกอย่างที่อยู่ในใจกู” บอกกับรูปถ่ายของร่างเพรียวที่ อยู่บนหัวเตียง
Rrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ร่างสูงออกจากภวังค์ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเหลือบไปเห็นชื่อคนที่โทรมา
“ว่าไงมึง”
(แหม เชี่ยไอ รับโทรศัพท์ได้กวนตีนมาก) เสียงคุ้นเคยตอบกลับมาทำให้คนที่ยิ้มอยู่แล้วยิ่งหน้าบานไปใหญ่
“แล้วมึงโทรมาทำไมครับ”
(ปล๊าววววววว กูว่างเลยโทรมากวนเฉยๆ)
“หึหึ” เป็นเอกได้แต่ขำกับเหตุผลของอีกคนที่ดูสมเหตุสมผลซะเหลือเกิน คนบางคนจะรู้ตัวไหมว่านับวันยิ่งทำตัวน่ารัก
(หัวเราะอะไรว่ะ)
“มึงคิดถึงกูอ่ะดิ บอกมาเหอะน่า”
(ใครคิดถึง มึงว่ะ ไอ้ประสาท ) คนปลายสายด่ากลับมาแต่ทำไมเขายังยิ้มอยู่อีกนะ มึงเป็นอะไร ว่ะไอ้ไอ
“ก็มึงไง ไอ้เกาหลี”
(พอเลยๆ เพ้อมากมึงอ่ะ)
“แด ฮุน”
(อะไร)
“อีกสามวันหลังจากที่กูแข่งเสร็จ มึงไปเจอกูที่ หลังโรงยิม หน่อยได้ไหม”
(เฮ้ย!! มึงจะนัดกูไปฆ่าหมกป่าเหรอว่ะ ถึงได้นัดหลังโรงยิม)
“เออน่า ไปเถอะ กูมีอะไรจะบอกมึง”
(…………….)
“ตกลงว่าไง ไอ้เกาหลี”
(อืม ตกลง กูจะไป ……แค่นี้ก่อนนะไอ กูง่วงแล้ง ฝันดีนะ)
“อืม ฝันดี”
…ฝันถึงกูด้วยก็ยิ่งดี
ประโยคสุดท้ายที่ได้แต่เอ่ยบอกในใจเพราะไม่กล้าพูดออกไปตรงๆ แม้หลายครั้งจะอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า
อีกคนก็คิดไม่ต่างกันแต่ก็ยังไม่แน่ใจเพราะรายนั้นก็ใจดีกับคนอื่นไปทั่ว
เฮ้อ !! เป็นเอกถอนหายใจเสียงดังเพื่อระบายทุกอย่างในใจออกมา เอาเถอะ เขาจะทนอีกแค่สามวันเท่านั้นหลังจากที่เขาแข่งเสร็จแล้วได้เหรียญเมื่อไหร่ เขาจะได้บอกไอ้เกาหลีสักที คราวนี้ มึงหนีกูไม่พ้นแน่ ลี แด ฮุน
“กูนี่จริงๆเลยเว้ย ดันลืมซื้อแปรงสีฟันซะได้” ร่างสูงบ่นกับตัวเองกับตัวเองเบาๆ กว่าจะนึกได้ว่าลืมซื้อแปรงสีฟันก็ปาเข้าไป
เกือบเที่ยงคืนแล้ว จะไม่ซื้อก็ไม่ได้ เพราะดันทิ้งอันเก่าลงถังขยะไปแล้วไอ้จะเก็บมาใช้ก็ดูจะซกมกเกินไป
“เฮ้อ แล้วดึกป่านนี้มันจะมีอะไรหรือเปล่าว่ะ” บ่นกับตัวเองอีกรอบก่อนจะมองไปรอบๆตัวถึงแม้ว่าไฟในถนนจะเปิดทุกดวง
แต่มันติดทุกดวงซะเมื่อไหร่เล่า หวังว่ามันจะไม่มีอะไรโผล่มาตอนนี้นะ ถึงจะเป็นประธานชมรมเทควันโดของมหาลัย
ก็ใช่ว่าจะไม่กลัวผีนะเว้ย!! มองไปรอบตัวที่ปกคลุมไปด้วยความมืดสลัวอีกครั้งก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
“เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย” ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ในที่สุดก็พ้นซอยออกมาซะที ใครจะว่าเขายังไงก็ว่าไปเถอะแต่เรื่องผี
มันเข้าใครออกใครซะทีไหนกันเล่า เฮ้อ แล้วขากลับต้องทำไงว่ะเนี่ย
ปริ๊นๆๆๆๆๆ
“เอาอีกแล้วไอ้เด็กพวกนี้ แข่งรถกันอีกแล้ว เฮ้อ” พ่อค้าบะหมี่หน้าโหดเอ่ยขึ้นลอยๆก่อนจะส่ายหน้าอืมระอากับเหล่าเด็กแว๊นซ์
เกือบ 50 คันที่ตอนนี้กำลังแข่งรถกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงตะโกนโหวกเหวกบวกกับเสียงรถที่แต่งซะแสบแก้วหูดังลั่น
ซะจนพ่อค้าแม่ค้า รวมถึงคนแถวนั้น ด่าตามกันเป็นแถว
หว๋อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !! (ได้โปรดคิดว่ามันคือเสียงรถตำรวจเถอะ T^T)
สักพักรถสายตรวจก็มาถึงคงเป็นใครสักคนที่โทรแจ้งตำรวจร่างสูงได้แต่ยืนมอง เหล่าเด็กแว๊นซ์ที่แตกหือ
ราวกับหมดแตกรังก่อนที่จะตามมาด้วยความโกลาหล เสียงแตรรถทั่งสนั่น เพราะเหล่าแว๊นซ์พร้อมใจกันย้อนศร
หนีตำรวจกันซะอลหม่านไปหมด
“พ่อหนุ่มระวัง!!!”
เอี๊ยดดดดดดด!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!
โครม!!!
สิ้นเสียงโครม ร่างสูงรับรู้ถึงแรงกระแทกมหาศาลที่เข้ามา เกิดเสียงอื้ออึง ขึ้นรอบตัวผู้คนมากมายต่างมุงดูกันอย่างสนใจ
เป็นเอกมองไปรอบๆด้วยสายตาพล่ามัว มันไม่เจ็บเพียงแค่รู้ชา ชาจนไม่สามารถขยับส่วนใดของร่างกายได้
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนชวนให้คนคลื่นไส้อบอวลไปทั่ว ทั้งตำรวจและคนที่มุงอยู่ต่างเข้ามาคุยกับเขาอย่างไม่หยุดหย่อน
แต่ทำไมเขาถึงง่วงขนาดนี้นะ มันง่วงมากจนบอกไม่ถูก ร่างสูงกระพริบตาเพื่อไล่ความง่วง แต่ก็ไม่เป็นผล
เปลือกตายังคงหนักอึ้งจนไม่อาจทนได้ ก่อนจะหมดสติไปพร้อมๆกับความโกลาหลที่เกิดขึ้นอีกครั้ง
............................................ TBC.................................
ขอโทษนะคะที่ปล่อยให้รอกันนาน พอดีว่าติดสอบ แหะๆ
เลยไม่ได้เขียน เอาเป็นว่าวันนี้ ชดเชยด้วยการลงให้แล้วนะคะ
-
อย่างนี้นี่เองสินะ
-
แล้วความจริงก็เปิดเผย
-
อ๋อออออออ เก็ทเเหละ
เชียร์จ้าาาา
-
เจ้าพวกเด็กแว้นพวกนั้น... มันน่าโดดเตะสามแต้มรัวๆค่ะ
ว่าแต่ไอ้เกาหลีนี่น่ารักเนอะ เวลาให้ซ้อมมาแอบหลับที่โรงยิม เวลาว่างๆละโทรหาไอร์ฮยอง อุอิ
ไอร์ฮยองก็เหลือเกิน อะไรจะซึนเดร๊ะใส่น้องฮุนของเค้าได้ขนาดนั้นนนน น้องซื้อน้ำเต้าหู้มาให้มาทำแผลให้ทำเป็นแกล้งหลับค่ะ อยากตายๆไปเลยอีกต่างหากค่ะ โอ๊ยยยยยย ขัดใจ！
อยากจะบอกว่ารักพี่แมนจังเลยตอนนี้ ตอนแรกโผล่มาคุยกับน้องฮุนนี่นึกว่าหมาหยอกไก่สไตล์
ที่แท้ขาชงตัวพ่อนี่หว่า ฮ่าๆ
-
อ้อออ เรื่องรา่วมันเป็นอย่างงี้นี่เอง แล้วมาต่อนะครับ
-
แล้วไปโกรธหนุ่มเกาหลีทำไมอ่ะ :o10:
-
อ้าว พี่ไอเเอบชอบเเดฮุนอยู่นี่เองงงง :sad4:
-
อยากจะฆ่าเด็กแว๊นจัง ไอ้มารเอ๊ย o18 o18 o18 :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
ชอบมากเลยจ้า
-
เรื่องมันเป็นยังงี้นี่เองง
-
แล้วไปโกรธ แด ฮุนทำไมเนี่ย
-
อ่อ ที่แท้ก็เพราะพวกเด็กแว๊นนี่เอง
แล้วไปเกี่ยวไรกะน้องฮุนอ่ะ ไอร์ฮยองถึงโกรธขนาดนั้นอ่ะ :monkeysad:
ติดตามตอนต่อไปค่าา
-
พวกเด็กแว๊นเวรร ตะไล!!! :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ตอนนนี้มาแบบหวานๆ ???? นะจะบอกให้ :impress2: :impress2:
ตอน 3 อดีต 2
“โอ้ย!!!” ร่างที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ร้องขึ้นทันทีที่ขยับร่างกายเปลือกตาที่ยังลืมไม่เต็มที่นัก
หนักอึ้งเหมือนโดนสิบล้อทับไว้ไหนจะความความเจ็บจี๊ดๆ ที่เหมือนมีมดนับพันตัวมารุมต่อยนี่อีก
อืม มันทรมานดีเว้ย
คนเจ็บบอกกับตัวเองในใจก่อนที่จะลืมตาขึ้นห้องโทนสีขาวปรากฏให้เห็นในสายตา
รวมทั้งใครบางคนที่นอนหลับอยู่บนโซฟาตัวยาวหน้าห้องด้วย
“เฮ้ย ไอ้แมน ตื่นดิ” เรียกเพื่อนเสียงดังก่อนจะหยิบหมอนเขวี้ยงตามไป
เพราะเชื่อแน่ๆว่า คนขี้เซาอย่างเพื่อนสนิทตนไม่มีทางตื่นง่ายๆแน่นอน
“ไอ้แมนตื่น!!!”
“อื้อ คนจะหลับจะนอนเว้ย อย่ามากวนสิว่ะ” ร่างสูงที่ยังคงนอนอยู่บนโซฟาสบถขึ้น
“เชี่ยมึงจะมาเฝ้ากูหรือมานอนห่ะ นี่ขนาดกูฟื้นแล้วมึงยังไม่ยอมลุกอีกเหรอ”
“เออๆๆ ลุกก็ได้ว่ะ ตื่นมาก็ด่ากูเลยนะมึง แรงดีแบบนี้อีกไม่กี่วันคงออกจากโรงพยาบาลได้” ว่าพลางเดินมาหาคนเจ็บ
“แล้วนี่กูหลับไปกี่วันว่ะ”
“ก็ สามวันมั้ง ”
“วันนี้วันที่เท่าไหร!!!! โอ้ย!!!” คนเจ็บถามอย่างร้อนรนก่อนจะพยายามลุกขึ้นนั่ง
แต่ติดที่แค่ขยับตัวความเจ็บปวดก็แล่นพล่านทั่วร่างจนต้องทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเหมือนเดิม
“ซ่านะมึง เพิ่งฟื้นแท้ๆ ยังจะลุกอีกเจียมบ้างนะสังขารน่ะ”
“มึงนี่ บ่นยิ่งกว่าแม่กูอีก ตกลงตอบกูได้หรือยัง”
“19”
“19 เหรอ แล้ว ….”
“การแข่งชิงแชมป์นะเหรอ เขาแข่งเสร็จไปแล้วล่ะ” แมนตอบก่อนจะตบที่ไหล่ของเพื่อนเบาๆ
ถึงเป็นเอกจะไม่ได้พูดอะไรแต่ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมานานทำให้รู้ว่าถ้าไอ้เพื่อนคนนี้มันเงียบเมื่อไหร่
แปลว่ามันกำลังเสียใจสุดๆเลยล่ะ
“กูไปแข่งไม่ทันสินะ”
“เอาน่า ไม่ได้แข่งปีนี้ปีหน้ายังมีนะเว้ย มึงค่อยแข่งปีหน้าก็ได้ อย่าคิดมากดิว่ะ”
“แล้วนี่..เอ่อ” คนป่วยเอ่ยถามเพื่อนถึงใครบางคนที่น่าจะมาเยี่ยมเขาบ้างแต่ว่ากลับไม่เห็นแม้แต่เงา
“ไอ้เกาหลีนะเหรอ แหมๆๆ คิดถึงแฟนอ่ะดิมึงอ่ะ”
“เออ มึงจะทำไม” ตอบหน้าตาเฉย เพราะไม่รู้จะปิดเพื่อนทำไม ยังๆไงไอ้เพื่อนบ้านี่มันก็ดูออกอยู่ดีนั่นแหล่ะ
“ตอบได้แมนมากครับเพื่อน ทีกับกูล่ะกล้าแต่พอเจอไอ้เกาหลีทีไร ป๊อดตลอด เก่งไม่จริงนี่หว่า ”
“อย่ามาล้อกู เอาไว้วันไหนที่มึงชอบใครสักคนมึงจะรู้เอง ว่า “เขิน” มันเป็นยังไง”
“ไม่มีทางเว้ย คนอย่าง ซุปเปอร์แมน ของสาวๆนะเหรอจะเขิน กูเทพเรื่องนี้มึงก็รู้”
บอกอย่างภูมิใจพลางตบอกตัวเองจนคนเจ็บได้แต่ส่ายหน้าระอากับเพื่อน พลางคิดถึงใครบางคนที่ป่านนี้ไม่รู้ไปอยู่ไหน
ใจคอไม่คิดจะมาเยี่ยมกันเลยเหรอ แด ฮุน
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างของใครบางคนที่เดินเข้ามาในห้อง คนเจ็บถึงกับฉีกยิ้มกว้างทันทีที่เห็นหน้า
“มากไปมึงมากไป” แมนกระซิบแซวเพื่อนที่ยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้ว
“แด ฮุน มาแล้วเหรอ”
ร่างเพียวหันมายิ้มให้คนป่วยก่อนจะ ……
เพี๊ยะ!!!!
“โอ้ย!!! เชี่ยฮุน มึงตบหัวกูไมเนี่ยเจ็บนะเว้ย”
“ก็มึงมัน…”
“เฮ้ย หยุดๆๆ มึงสองคนอ่ะ เกรงใจกูนิดนึงให้กูออกไปก่อนแล้วค่อยทะเลาะกัน กูไม่อยากยุ่งเรื่อง ผัวเมีย ไปล่ะ”
“เชี่ยแมน!!! ใครเป็นเมียมันว่ะ” แด ฮุน หันกลับไปด่าคนพูดเสียงดัง แต่มีหรือคนอย่างซุปเปอร์แมนจะสนใจ
เขาเพียงแค่ยักคิ้วกวนตีนก่อนจะเดินออกไปหน้าตาเฉย
“ชิ” สบถเบาๆก่อนจะหันมามองคนเจ็บตาขวาง
“อย่ามาตาขวางใส่กูนะ ไอ้แมนมันพูดเองเหอะ ว่าแต่มึงยอมรับแล้วเหรอว่าเป็นเมียอ่ะ” เอ่ยบอกพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ ไอ้ไอ กูยังไม่ได้ชำระความกับมึงเลย”
“กูต่างหากที่ต้องชำระ มึงเป็นไรถึงมาตบหัวกูอ่ะ”
“กูไม่ถีบก็บุญเท่าไหร่แล้ว ใครใช้ให้มึงไปยืนเซ่อให้รถชนห่ะ ไอ้บ้า ถ้าเกินว่ามึง ….”
“ตายนะเหรอ” คนเจ็บเอ่ยขัดขึ้นมาก่อนที่อีกคนจะพูดจบ ถ้าเป็นแบบนี้จะคิดเข้าหากตัวเองไหมว่าอีกคนเป็นห่วง
หึหึ แค่คิดว่าไอ้คนตรงหน้านี่เป็นห่วงทำไมหัวใจเขามันต้องพองจนแทบระเบิดแบบนี้นะ ฮ่าๆๆ จะน่ารักเกินไปแล้วนะ ลี แด ฮุน
“ไอ้ไอ มึงพูดอะไรว่ะ”
“เป็นห่วงกูอ่ะดิ”
“ก็เออสิว่ะ มึงเป็นเพื่อนกูนะ”
“แค่เพื่อนเองเหรอ…” คนเจ็บเอ่ยถาม
“เอ่อ..” ร่างเพียวได้แต่ก้มหน้าแทบจะชิดกับอก
“ว่าไงอ่ะ กูกับมึงเป็น “เพื่อน” กัน อย่างเดียวเหรอ”
“ละ แล้ว มึงจะมาคาดคั้นอะไรกับกูเล่า ไอ้เชี่ยนิ”
“แด ฮุน มึงเสียใจไหมที่กูไม่ได้เหรียญ” จู่ๆคนเจ็บก็เอ่ยถามขึ้นมา ดื้อๆจนร่างเพรียวเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน
ไอ้บ้าเอ้ย เปลี่ยนอารมณ์ไม่มีบอกล่วงหน้าเลยนะเว้ย
“ก็นิดหน่อย กูว่าถ้ามึงไม่เจ็บนะมึงต้องได้เหรียญทองแน่ๆ”
“แล้วเสียใจไหมที่กูทำตามสัญญาว่าจะเอาเหรียญทองมาให้ก่อนวันเกิดมึงไม่ได้”
“คิดมากน่ามึง พอเลยอย่าคิดเยอะ เอาเป็นว่ากูไม่เสียใจเพราะมันเป็นเหตุสุดวิสัยใช่ว่ามึงแพ้ซะเมื่อไหร่กัน”
“แด ฮุน”
“อะไรของมึงอีกเนี่ย คนป่วยอะไรพูดมากจังว่ะ”
“กูมีอะไรจะบอกมึง คือกู เอ่อ กู”
เป็นเอกมองอีกคนด้วยความประหม่า ตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนลงแข่งครั้งแรกซะอีก
ทั้งๆที่เตรียมใจมาตั้งนานแล้วแต่พอเจอหน้า ไอ้เกาหลี นี่ทีไร ทำไมใจมันต้องสั่นทุกทีว่ะ
“เอ่อ กู เอ่อ กู ระ……”
“พี่ไอ!!!!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นพร้อมกับเหล่าลิงแสบที่วิ่งกรูเข้ามาในห้องจนเป็นเอก
ต้องรีบซ่อนอาการแทบไม่ทัน
ไอ้พวกบ้าจะมาขัดจังหวะทำไมว่ะ
“อะไรเนี่ยพี่ พวกผมอุส่ามาเยี่ยมนะทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิว่ะ” เหล่าลูกลิงในชมรมบอกก่อนจะเข้ามาล้อมซะรอบเตียง
จนแด ฮุน ต้องหลบออกมาอีกมุม
“พวกแกก็ลองไปให้รถชนดูสิแล้วจะได้รู้ว่ามันจะยิ้มออกไหม เจ็บจะตาย”
“อะโด่ ไม่อ่ะเกรงใจ ว่าแต่มีอะไรกินบ้างอ่ะเปล่าเนี่ย” เจ้าไทม์ ตัวแสบบอกก่อนจะชวนพรรคพวกวิ่งวุ่นค้นตู้เย็นรวมทั้งกระเช้าของเยี่ยมมากินซะแทบเกลี้ยง จนเป็นเอกกับแด ฮุน ได้แต่อมยิ้ม อยู่เงียบๆ
แต่กว่าท่านลูกลิงทั้งหลายจะหมดอิทธิฤทธิ์ก็ปาเข้าไปจนหมดเวลาเยี่ยม จนแล้วจนรอดเป็นเอกก็ยังไม่ได้บอกความจริงกับร่างเพรียวสักที
เฮ้อ จะรอดไหมว่ะ กู
เอ่ยกับตัวเองเบาๆก่อนจะเผลอหลับไปเพราะฤทธิ์ยาที่โดนใครบางคนบังคับให้กินตอนหัวค่ำ
ทั้งๆที่ไม่ชอบกินยาแต่แค่ได้เห็นว่าร่างเพรียวเป็นคนป้อนทำไมยามันหวานๆก็ไม่รู้เนาะ
เช้าวันต่อมาเป็นเอกลืมตาขึ้นมองหลังจากที่ได้ยินเสียงกุกกั๊กๆ ในห้อง
“โทษทีว่ะ กูทำมึงตื่นหรือเปล่า” ร่างเพรียวหันมายิ้มให้พลางขอโทษเบาๆ
“ไม่หรอก ว่าแต่วันนี้มึงไม่มีเรียนเหรอมาแต่เช้าเลย”
“มีเรียนบ่ายน่ะ ก็เลยกะจะมาดูมึงก่อน ตื่นก็ดีแล้วจะได้ทานข้าว” ร่างเพรียวบอกก่อนจะยกชามข้าวต้มมาวางตรงหน้า
“กูไม่ชอบกินข้าวเช้าอ่า”
“ไม่กินก็ต้องกิน มึงป่วยอยู่นะไม่กินข้าวแล้วจะกินยายังไง”
“ก็กูไม่ชอบ”
“มึงอายุเท่าไหร่แล้วห่ะ ไอ้ไอ ทำตัวเป็นเด็กๆนะมึง” ร่างเพรียวยิ้มให้คนเจ็บเพราะไม่บ่อยนักที่
พี่ไอ สุดเท่ห์ของไอ้พวกลูกลิงจะหลุดมาดจอมกวน มาเป็นเด็กขี้อ้อนงอแง แบบนี้ แต่ว่า แบบนี้ มันก็น่ารักดีนะ
“คิดอะไรอยู่ว่ะ ทำไมหน้าแดง”
“เปล่า กินไปเลยนะอย่าเป็นเด็กดื้อสิ”
“กูไม่ใช่เด็กนะ กูโตแล้วอายุเท่ามึงเลยเหอะ”
“ถ้างั้นมึงมันก็ ไอ้ผู้ใหญ่ดื้อ กินเลยนะจะกินดีๆหรือต้องให้เตะสามแต้มก่อน”
ว่าจบก็ยัดช้อนให้ไอ้ผู้ใหญ่ดื้อที่นั่งหน้างออยู่บนเตียงทันที
“เหอะ ถ้าเป็นน้ำเต้าหู้ กูจะไม่ว่าอะไรเล๊ยยยย” คนเจ็บบอกลอยๆก่อนจะลงมือกินข้าวเงียบๆ
“มึงชอบกินน้ำเต้าหู้เหรอ”
“อืม แต่ต้องเป็นร้านหน้าปากซอยบ้านกูเท่านั้นนะ อร่อยมากเลยนะเว้ย หมดตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงด้วยซ้ำ
บางทีกูต้องไปต่อคิวตั้งแต่ตีห้าแน่ะ”
“อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่ดิ " คนป่วยตอบหน้าระรื่น
"เอาไว้มึงหายแล้วพากูไปกินได้ไหม”
“อ่ะๆๆ นี่มึงนัดกูเดทเหรอไอ้เกาหลี” เป็นเอกถามก่อนจะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำเอาร่างเพรียวถึงกับต้องหลบสายตา
“เชี่ย เดทบ้านมึงดิไปแดกน้ำเต้าหู้”
“นั่นๆๆ มีหลบตา เขินกูอะดิ๊”
“กูไม่พูดกับมึงแล้ว”
“ง่า เขินพี่ก็บอกมาเหอะน้อง กิ้วๆๆๆ” คนเจ็บยังล้อเลียนไปเรื่อยๆ
ส่วนอีกคนก็เอาแต่เก๊กหน้าตายทั้งๆที่จริงๆ เขินจนจะระเบิดอยู่แล้ว
“มอนิ่ง คร้าบบบบบบบบบบบบ” เสียงทุ้มที่เป็นเอกลักษ์ส่วนตัวดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงของนักแบดหนุ่ม (หล่อ)จะเดินเข้ามา
“มาทำไมว่ะไอ้แมน” คนเจ็บถามเพื่อน ก่อนจะมองตาขวาง
“อ่า นี่กูมาขัดจังหวะเหรอเนี่ย โทษทีๆ เอางี้พวกมึงก็คิดว่ากูเป็นจิ้งจกแล้วกัน เชิญตามสบายนะกูไม่ถือ ก๊ากๆๆๆ”
“เชี่ยแมน พูดไรว่ะ” ร่างเพรียวที่นั่งเงียบอยู่นานหันมาโวยกับคนมาใหม่
“พูดเรื่องจริงไง พวกมึงเนี่ยปากแข็งชะมัดกูรำคาญ”
“ไอ้แมน!!!”
“ไม่ต้องเรียกแมนบ่อยหรอกครับ แมนจำชื่อตัวเองได้ ฮ่าๆๆ”
ก๊อกๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ร่างสูงรอดได้ทันเวลาเพราะตอนนี้ร่างเพรียวเตรียมง้างเท้า
กระโดดเตะสามแต้มใส่ไอ้คนพูดมากอยู่พอดี
“สวัสดีครับ คุณเป็นเอก” หมอหนุ่ม (เหลือ)น้อย ทักทายคนเจ็บก่อนจะยกประวัติการรักษาขึ้นมาอ่านคร่าวๆ
“สวัสดีครับ”
“เป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม”
“ก็เจ็บครับโดยเฉพาะขาซ้าย” บอกกับหมอเจ้าของไข้พลางมองขาซ้ายของตนที่ตอนนี้ถูกพันผ้าอย่างกับแหนมป้าย่น
“ครับ อาการโดยรวมคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว แต่ที่ต้องระวังคือขาซ้ายนะครับเพราะกระดูกหน้าแข้งหักทำให้ต้องใส่เหล็กดาม
เอาไว้ ในระยะ 3-4 เดือนแรกคงต้องอาศัยไม้เท้าช่วยพยุงไปก่อนแล้วต้องทำกายภาพบำบัดร่วมด้วยนะครับ”
คนเจ็บได้แต่นั่งฟังอย่างเงียบๆโดยไม่พูดอะไร จนร่างเพรียวต้องจับมือไว้แน่น แรงบีบเบาๆทำให้เป็นเอกผ่อนคลายขึ้นแต่ก็ยัง
กังวลอยู่มาก เพราะเป็นนักกีฬาถึงรู้ว่าอาการบาดเจ็บแบบนี้มันมีผลมากแค่ไหน ก็ได้แต่หวังว่า เรื่องทุกอย่างมันคงไม่เลวร้ายไปมากกว่านี้
“แล้วมันต้องใช้เวลานานแค่ไหนครับ”
“คงราวสัก 1-2 ปีครับถึงจะสามารถหายเป็นปกติได้”
“แล้วผม…”
“หมอเสียใจด้วยนะครับคุณเป็นเอก หมอเองก็รู้ว่าคุณเป็นนักกีฬาอนาคตไกล แต่อาการบาดเจ็บของคุณมันค่อนข้างจะร้ายแรงมาก เพราะฉะนั้นหมอขอให้คุณงดทำกิจกรรมที่เสี่ยงต่อการหักของกระดูกอีกนะครับ”
“หมอหมายความว่ายังไงครับ” เอ่ยถามหมอเสียงแผ่วความกลัวและความกังวลเข้าเกาะกุมจิตใจ ขออย่าให้มันเป็นอย่างที่เขาคิดเลยนะ
“คุณอาจจะไม่สามารถกลับไปเล่นเทควันโด้ได้อีกแล้วครับ”
นี่เขาฝันไปใช่ไหม มันไม่จริงใช่ไหม ทำไมล่ะ ทำไมกัน ทำไมโชคชะตาถึงต้องเล่นตลกกับชีวิตเขาขนาดนี้
แค่พลาดการชิงแชมป์ปีนี้เขาก็เสียใจมากพออยู่แล้ว แต่นี่…….เขาจะไม่สามารถกลับไปเล่นกีฬาที่เขารักได้จริงๆหรือ
ตลอดชีวิตของเขา ไม่เคยคิดสักนิดว่าจะมีวันนี้ ทำไมล่ะ….ทำไม
เป็นเอกได้แต่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง เฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่ามันเป็นเพราะอะไร
แล้วต่อไปนี้เขาจะต้องใช้ชีวิตต่อไปยังไง
“ไอ” แรงบีบเบาๆที่มือทำให้คนเจ็บเงยหน้าขึ้นมองร่างเพรียวที่อยู่ตรงหน้า
แววตาของร่างเพรียวฉายความห่วงใยจนเขารู้สึกได้
“แด ฮุน กูเล่นเทควันโด้ไม่ได้อีกแล้ว กูจะทำยังไงดีล่ะ กูจะทำยังไงดี”
ถึงไม่มีน้ำตาแต่ร่างเพรียวกลับรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่อีกคนต้องแบกรับ แด ฮุน ทำได้เพียงสวมกอดเป็นเอกไว้แน่น เท่านั้น
“อย่าคิดมากนะ ไอ กูจะดูแลมึงเองนะ มึงต้องหาย เพราะกูยังอยากจะเดินลงสนามพร้อมมึงในฐานะนักกีฬาทีมชาติอย่างที่เราเคยสัญญากันไว้ กูเชื่อว่ามึงทำได้ ”
“แด ฮุน แมน พวกมึงออกไปก่อนได้ไหม กูอยากอยู่คนเดียว”
“แต่..” ร่างเพรียวลังเล
“ปล่อยมันไว้สักพักเถอะ มันคงยังไม่พร้อมจะคุยกับใคร” ร่างสูงอีกคนบอกก่อนจะเดินนำออกไป
หลังจากที่อยู่คนเดียว น้ำตาที่กลั้นมานานก็ไม่สามารถกลั้นได้อีกต่อไป เป็นเอกมองขาซ้ายของตนผ่านม่านน้ำตาช้าๆ
ไม่มีแม้แต่เสียงสะเอื้อนมีแค่เพียงน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลอาบแก้มเท่านั้น
ทำไมเขาไม่ตายๆไปเลยนะ ทำไมพระเจ้าต้องให้เขามารับรู้อะไรแบบนี้ด้วย
มันเจ็บปวดยิ่งกว่าตายซะอีก เขาทำผิดอะไรทำไม พระเจ้าต้องให้เขา ตายทั้งเป็น!!!! แบบนี้
.............................................. TBC............................................
หวานไหมอ่า o18
-
หวานมากกก~หวานจนนำ้ตาใหลเลย สงสารพี่ไอ
-
เศร้าอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา สงสารไอ
-
โถ ไอ เออ..แล้วมันหวานยังไงเหรอ?
-
ไม่มาต่อแล้วหรอ อยากอ่านต่ออะ ชอบคู่นี้มาก
-
หวานเบาาเบ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ค่ะ
สติลไม่เข้าใจอาการซึนของพี่ไอร์ในตอนปัจจุบันนะคะนะ
ไอ้เกาหลีก็นะ เนียนไม่ตอบตลอดๆๆ ชิชะ
/เปลี่ยนไปเมนพี่แมนแทนแล้ว กวนโอ๊ยจริงซุปเปอร์แมนเนี่ย ฮ่าๆ
-
:monkeysad: คือๆๆๆๆๆ คือว่า ขอโต๊ดดดดดดดดดด น๊า
ที่หายไปหลายวัน มันติด ภาระกิดหลายอย่างอ่ะค่ะ
ครุๆๆๆ คริๆๆ
ตอน 4 ไม่แข่งยิ่งแพ้
“มาแล้วเหรอพ่อหนุ่ม วันนี้มาสายนะ ป้านึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” หญิงชราเอ่ยถามลูกค้าที่เดินมาถึงก่อนจะยิ้มให้กับ เด็กหนุ่มร่างเพรียวพูดไทยไม่ชัดที่มาอุดหนุนน้ำเต้าหู้ของเธอเป็นประจำ ได้ 2 ปีแล้ว
“พอดีว่าวันนี้ ไม่สบายนิดหน่อยน่ะครับป้า” เอ่ยบอกกับเจ้าของร้านใจ ดี พลางเหลือบมองนาฬิกาที่ตอนนี้ใกล้จะ 7 โมงแล้ว อย่างร้อนรน ไม่รู้ว่าจะทันหรือเปล่านะ
“เอ้า เอาไปลูกป้าเตรียมไว้ให้ตั้งนานแล้ว เห็นเรามาสายป้ากลัวว่าจะหมดซะก่อนก็เลยแยกไว้ให้” หญิงชราบอกก่อนจะยื่นถุงน้ำเต้าหู้ให้ร่างเพรียว
“ขอบคุณนะครับป้า เอาไว้พรุ่งนี้ผมจะมาเร็วๆแล้วกันนะครับ ขอบคุณนะครับ” เอ่ยบอกก่อนจะรับถุงน้ำเต้าหู้มา เฮ้อ ดีนะเนี่ยที่ป้าแกเตรียมไว้ให้ขืนต้องรอต่อคิวคงซื้อไม่ทัน เพราะเจ้านี้เขาขายดีอย่างที่ ใครคนนั้น บอกจริงๆ ขืนมาหลัง 7โมง อดแน่นอน
ร่างเพรียวเดินไปตามทางเดินที่คุ้ยเคย 2 ปีที่ผ่านมามันทำให้อะไรหลายๆอย่างรอบตัวเปลี่ยนไปได้อย่างไม่น่าเชื่อดูจากร้าน ของชำเฮียหลีที่เมื่อก่อนเขาเคยมาซื้อขนมบ่อยๆแต่ตอนนี้ก็กลายเป็นเซเว่นไปเรียบร้อยแล้ว ไหนจะถนน ทางเดิน ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะเปลี่ยนแปลงไปซะหมด แต่ก็คงยกเว้นใครคนนั้น คนที่ไม่เคยลืมอดีต เฮ้อ คิดแล้วมันกลุ้ม เว้ย
“โฮ่งๆๆๆ” เสียงเห่าของไอ้ด่างดังขึ้นเบาๆก่อนหมาเจ้าถิ่นจะวิ่งหางกระดิกเข้ามาหาร่างเพรียว
“แหม แสนรู้จริงมึง รอแปปนะด่าง เดี๋ยวก็ได้กินแล้วนะ” ว่าพลางแขวนถุงน้ำเต้าหู้เอาไว้ที่ประตูอย่างที่ทำเป็นประจำ
ก่อนจะไปหลบอยู่ในมุมเงียบๆเหมือนทุกวัน
“เฮ้อ ทำไมวันนี้มันแปลกๆแหะ” บ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อรับรู้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจาร่างกาย
ใช่สิ เมื่อวานเขาตากฝนนินา เมื่อคืนก็เลยมีไข้นิดหน่อยแต่คงไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง
ตุ๊บ!!
เสียงของน้ำเต้าหู้ที่ถูกทิ้งลงถังขยะดังขึ้นเหมือนเดิมทุกวัน เจ้าด่างที่รอออยู่กระดิกหางรับทันที
“รู้งาน จริงนะมึง” เอ็ดหมาเบาๆก่อนจะหยิบน้ำเต้าหู้มาเทใส่จานให้ไอ้ด่าง
ใครบางคนที่แอบมองจากหน้าต่างเหมือนทุกวันจ้องร่างเพรียวเขม็ง ยิ่งมองยิ่งกำมือแน่น
จนอีกคนที่อยู่ด้วยส่ายหน้าอย่างระอา
หนอย ไอ้ปากแข็ง ไม่รัก ไม่สน แต่สายตามึงนี่เป็นห่วงไอ้เกาหลีมันชัดๆ
แมนได้แต่แอบด่าอีกคนในใจ เพราะขืนด่าออกไปกลัวว่าคุณชายท่านจะอาละวาดอีก ขี้เกียจเก็บกวาดแล้ว
เพราะกว่าจะสงบได้ไม่รู้ว่าจะพังอะไรบ้าง
“เชี่ยไอ จะแดกไหมข้าวน่ะ กูไม่ได้ว่างมาดูมึงทุกวันเหมือนไอ้แด ฮุน นะเว้ย”
“อืม” เป็นเอกตออบรับแกนๆแต่ยังไม่ยอมละสายตาจาก ใครบางคน ที่นั่งอยู่ข้างนอก
แมนได้แต่ถอนใจเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี ทั้งขู่ ทั้งปลอบ ทั้งงัด สารพัดจะทำแล้วแต่ไอ้ปากแข็งนี่มันก็ไม่ยอมบอกสักทีว่ามันเป็นบ้าอะไร ทั้งๆที่มันรักของมันมากขนาดนี้ ทำไมยังทำอะไรแบบนั้นใส่ แด ฮุน ได้ทุกวี่ทุกวัน
“ไอ้ไอ กูถามมึงจริงๆนะ ถ้ามึงยังเห็นกูเป็นเพื่ออยู่ ช่วยพูดความจริงได้ไหม”
“อะไรของมึง ความจริงอะไร”
“กูถามจริงๆนะ มึงเป็นอะไรว่ะ ตั้งแต่ที่มึง เอ่อ …..”
“พิการน่ะเหรอ” เป็นเอกเอ่ยบอกลอยๆ ก่อนจะแสยะยิ้มให้กับตัวเอง
“เชี่ย ปากมึงนี่นะ หาแต่เรื่องบั่นทอนกำลังใจตัวเองตลอด คนพิการที่ไหนมันจะออกไปวิ่งได้ทุกวันว่ะ”
“แล้วที่กูเป็นอยู่มันต่างจากคนพิการตรงไหน กูก็แค่พอวิ่งได้ อย่าว่าแต่วิ่งเลยแค่เดินกูยังลำบาก กูกลับไปใช้ชีวิตแบบคนปกติไม่ได้อีกแล้ว มึงก็รู้นิ”
“พอๆๆ กูไม่เถียงกับมึงแล้ว แต่ที่กูอยากจะถามมึงก็คือ มึงเกลียด แด ฮุน ทำไม”
“ทำไมมึงถึงคิดว่ากูเกลียดมัน” เป็นเอกเอ่ยถามอีกคน ทั้งๆที่สายตายังไม่ยอมออกห่างจากคนที่นั่งอมยิ้มมองไอ้ด่างอยู่ข้างนอก
“แหม ไอ้ที่มึงทำอยู่เนี่ย มันแสดงออกชัดๆเลยว่า เกลียด ทั้ง ด่า ทั้งตะคอก สารพัด”
“กู ไม่ ได้ เกลียด มัน”
เสียงยืนยันหนักแน่นจากเพื่อนทำให้แมนมองอย่างแปลกใจ เป็นเอกไม่ได้ใช้น้ำเสียงแบบนี้มานานแล้ว น้ำเสียงอบอุ่นที่เขาเคยได้ยินทุกครั้งที่เพื่อนพูดถึง ใครอีกคน สายตาอบอุ่นที่ทอดมองออกไปนอกหน้าต่างยิ่งยืนยันคำพูดของเป็นเอกว่า ไม่ได้โกหก แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจถ้าไม่ได้เกลียดแล้วสิ่งที่เป็นเอกทำมันคืออะไร ทำไมต้องทำท่าราวกับจงเกลียดจงชัง แด ฮุน ขนาดนั้น
“แล้ว ทำ มะ…….”
โฮ่งๆๆๆๆๆๆๆ!!!!
แมนทำท่าจะเอ่ยปากถามอีกคนแต่เสียงเห่าเจ้ากรรมของไอ้ด่างก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ก่อนที่ร่างของเพื่อนจะวิ่งออกจากบ้านไป
เขาได้แต่หันรีหันขวางเพราะไม่เข้าใจว่า ไอ้ไอเพื่อนเขามันเป็นบ้าอะไรแค่ไอ้ด่างเห่า ก่อนที่แมนจะหายงงทันทีที่เพื่อนเขาอุ้มใครบางคนเข้ามาในบ้าน
“เฮ้ย ไอ้เกาหลี!!!” แมนร้องอย่างตกใจ เพราะ ร่างที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟาคือไอ้คนที่มันนั่งเล่นกับหมาเมื่อกี้
“แมน กูฝากดูมันแปปนึงนะเดี๋ยวกูมา” เป็นเอกบอกก่อนจะหละจากร่างเพรียวที่นอนบนโซฟา แมนได้แต่เกาหัวแครกๆ ด้วยความ งง ดูเหมือนทุกอย่างมันจะเร็วซะจนเขาไม่ทันตั้งตัวนะเนี่ย
หงิงๆๆๆ
เสียงครางแผ่วๆๆ ของไอ้หมาพันธุ์หมัดหวา (หมาวัด) ที่แอบวิ่งเข้ามาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ครางแผ่วๆ ก่อนจะหมอบเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
“แหม ไอ้ด่างแกนี่มันก็กตัญญูใช้ได้เลยเว้ย” เอ่ยหยอกเบาๆแต่เหมือนไอ้หมาเจ้าถิ่นจะไม่เล่นด้วยเพราะมันดันแยกเขียวใส่เขาซะน่ากลัวเลยนะสิ นี่เขาแต่เดินเข้าไปใกล้ “แม่” มันนิดเดียวเองนะ
“มึงเป็นอะไรว่ะ ไอ้แมน ” เป็นเอกเดินมาถามเพื่อนที่ตอนนี้หลบอยู่มุมห้อง
“มึงก็ดูไอ้หมาบ้านั่นดิ กูแค่จะเตะตัววัดไข้ไอ้เกาหลีนิดเดียวเองนะเว้ย มันแยกเขี้ยวใส่กูซะงั้น”
“มึงนี่น๊า แม้แต่กับหมายังหาเรื่องทะเลาะได้” บอกกับเพื่อนขำๆก่อนที่จะเดินเข้าไปหาใครบางคน
หงิงๆๆๆ
“ด่างออกไปก่อนไป ไอ้นี่มันดวงแข็งไม่เป็นอะไรมากหรอก”
เป็นเอกหันไปบอกไอ้หมา กตัญญูเบาๆก่อนจะยิ้มเอ็นดูที่เจ้าด่างเดินหลบให้เขาอย่างว่าง่าย
“โห ไอ้หมา สองมาตรฐาน หวงแม่ซะจริงนะ โด่ๆ ฉันไม่พิศวาสแม่แกหรอกโว้ย ”
แมนบ่นเบาๆให้หมาสองมาตรฐาน ทีกับเขาล่ะจะกัดแต่พอเป็นไอ้ไอน่ะ ว่าง่ายเชียวนะมึง สงสัยแม่มันจะสอนมาดี รู้จักพ่อซะด้วย
เป็นเอกชุบผ้าขนหนูผืนเล็กลงในอ่างก่อนจะเช็ดตัวให้คนที่นอนบนโซฟาอย่างเบามือ พลางเหลือบมองเพื่อนที่ตอนนี้ทำสนธิสัญญาสงบศึกกับไอ้ด่างแล้วแถมยังอาสาไปซื้อยาให้คนป่วยด้วยกันอีก
“ไอ้บ้าเอ้ย ป่วยแล้วยังไม่เจียมสังขารนะมึง จะถ่อมาทำไมทุกวันว่ะ” เอ่ยบอกกับคนที่หลับอยู่เบาๆ ทั้งโกรธทั้งห่วง
นี่ถ้าไปเป็นลมที่อื่นที่ไม่ใช่หน้าบ้านเขา มันจะเป็นยังไง แค่คิดว่า คนที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นอันตรายหัวใจของเป็นเอก
ยิ่งปวดร้าวจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
“อย่าทำให้ต้องเป็นห่วงสิว่ะ ไอ้เกาหลีเอ้ย” น้ำเสียงอ่อนโยน บวกกับมือหนาที่กระชับมือของอีกคนไว้แน่น
ก่อนจะรู้ตัว ริมฝีปากหนาก็กดจูบลงบนหน้าผากของคนป่วยอย่างแผ่วเบา
มันนานแค่ไหนแล้วนะ ที่เขาไม่ได้ดูแลคนๆนี้ มันนานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้จับมือคู่นี้ มันนานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้พูดจาดีๆกับ
แด ฮุน ทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำกับคนๆนี้ เป็นเอกแทบอยากจะชกตัวเองสักพันหมัด เขาไม่อยากทำร้ายแด ฮุน
ไม่อยากพูดไม่ดีกับแด ฮุน ไม่อยากผลักไส แด ฮุน แต่ เขาก็ไม่อาจรั้ง แด ฮุน ไว้ได้เหมือนกัน
“อือ” ร่างเพรียวที่นอนอยู่ส่งเสรียงครางเบาๆ จนอีกคนต้องรีบปล่อยมือทันที
“เอ๊ะ ที่นี่” แด ฮุน ลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆตัวห้องรับแขกแสนคุ้นปรากฏอยู่ในสายตาก่อนจะสะดุดกับสายตาดุๆของเจ้าของบ้านที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัว
“ไอ ทำไม กูมาอยู่ที่นี่” เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ เมื่อกี้เขารู้แค่ว่าจู่ๆก็วูบไปแล้วเขามาอยู่ในบ้านเป็นเอกได้ยังไง
“ทำไม มึงคิดว่ากูใจร้ายขนาดที่จะปล่ยให้คนตายหน้าเลยเหรอ” น้ำเสียงเย็นชาตอบกลับมา
“เปล่าคือกู ก็แค่สงสัย”
“อย่าถามมาก ถ้าหายก็ไปได้แล้ว เกะกะ” บอกกับคนป่วยก่อนจะตีหน้าขรึม
“อือ จะกลับเดี๋ยวนี้แหล่ะ”
“กลับมาแล้วจ้า ” เสียงที่บ่งบอกเอกลักษณ์ดังมาก่อนตัว ก่อนที่แมนจะยิ้มแป้นเข้ามาพร้อมไอ้ด่าง
“ฟื้นแล้วเหรอ แด ฮุน ดีขึ้นยัง”
“อืม กูกลับล่ะนะ” บอกกับคนมาใหม่ก่อนจะลุกขึ้น แต่เพราะร่างกายยังไม่ปรับตัวทำทำหน้ามืดอีกรอบ
“เอ๊ะ!!”
“ระวังหน่อยสิ” เสียงทุ้มดังขึ้นที่ข้างหู ร่างเพรียว ก่อนที่เป็นเอกจะปล่อยมือของจากเอวช้าๆ
สัมผัสนั้นทำให้คนป่วยหน้าร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
อย่ามาทำให้ใจเต้นสิว่ะ
“ขะ ขอโทษนะ ที่ ไม่ระวัง กูกลับจริงๆแล้วนะ”
“เดี๋ยว!!” ก่อนที่ร่างเพรียวจะเดินออกไปเสียงทุ้มก็เอ่ยขัดขึ้นซะก่อน
“อยู่นี่ก่อน เดี๋ยวกูโทรบอกไอ้ไทม์มารับ เกิดออกไปแล้วไปเป็นลมที่ไหนอีก กูขี้เกียจไปงานศพ” น้ำเสียงที่ฟังเหมือนเป็นประโยคคำสั่งเอ่ยบอกแต่มันก็ทำให้คนป่วยยิ้มได้ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ฟังน้ำเสียงแบบนี้ น้ำเสียงที่ไอจะใช้ทุกครั้งที่เขาดื้อ หรือ เอาแต่ใจ
แมนได้แต่นั่งมองสองคนที่เหมือนกับสร้างโลกส่วนตัวเงียบๆ คงจะลืมไปแล้วว่ามี 1 คน กับ 1 ตัว นั่งเป็นสักขีพยานอยู่ เฮ้อ ไอ้บ้าไอ ก็ปากแข็งจริง เป็นห่วงเขาจะตายยังนั่งเก๊กอยู่ได้ ไอ้คนป่วยนี่ก็ท่าจะบ้า เขาด่าแต่ดันยิ้ม คนหล่อไม่เข้าใจไอ้สองคนนี้จริงๆ เฮ้อๆๆ
“มองตามตาละห้อยเลยนะมึง ถ้าห่วงขนาดนั้นทำไมไม่ตามไปดูแลมันที่บ้านเลยล่ะ” แมนเอ่ยล้อเพื่อนที่ยืนมองร่างเพรียวที่ขึ้นรถไปกับรุ่นน้องในชมรม
“หุบปากเถอะเชี่ยแมน ไม่พูดก็ไม่มีใครว่ามึงเป็นใบ้นะ”
“แหม ไอ้นี่กูพูดแทงใจดำอ่ะดิ”
“ไอ มึงจะบอกกูได้หรือยังว่าทำไม มึงต้องแกล้ง เกลียดไอ้ แด ฮุน กูเห็นะเว้ย ว่าวันนี้มึง แอบจูบมันด้วย”
“เฮ้อ ได้ ถ้ามึงอยากรู้ กูจะบอก แต่สัญญากับกูนะว่ามึงจะไม่บอกใคร”
“สัญญาด้วยความเกรียนของกูเลย”
เป็นเอกมองหน้าเพื่อนอย่างชั่งใจก่อนจะเอ่ยถามเพื่อน ด้วยคำถามที่แมนงงหนักกว่าเดิม
“แมน มึงเคยมีความรักไหม”
“หือ แล้วการที่กูจะมีหรือไม่มีความรักเนี่ยมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่กูถามมึงว่ะ”
“เกี่ยวสิเพราะถ้ามึงเคยมีความรัก มึงก็จะเข้าใจว่ากูทำไปทำไม”
“นี่มึงอย่าบอกนะว่าที่มึงทำไปทั้งหมดเนี่ย”
“เพราะกูรักมัน กูรัก แด ฮุน เข้าใจไหมแมน”
“กูก็ยังงอยู่ดีว่ะ อธิบายอะไรให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อยสิว่ะ”
“ มึงรู้ใช่ไหมว่า 2 ปีที่แล้ว ไอ้ แด ฮุน มันลงแข่งแทนกู”
“มึงรู้???” แมนถามอย่างแปลกใจเพราะ แด ฮุน สั่งห้ามทุกคนบอกเรื่องนี้กับเป็นเอกเด็ดขาด เพราะกลัวเป็นเอกคิดมาก
“รู้สิ แล้วกูก็รู้ด้วยว่ามัน ชนะ ได้แชมป์ด้วยนิ หึๆๆ” เป็นเอกบอกยิ้มๆแต่มันเป็นยิ้มที่เศร้าจนเหมือนว่ากำลังร้องไห้มากกว่า
“มึงโกรธเหรอที่ แด ฮุน แย่งเหรียญที่มันควรเป็นของมึง”
“เปล่า เพราะถึงยังไงเหรียญนั่นมันก็ไม่ได้มีค่ากับกูเท่ารอยยิ้มของ แด ฮุนหรอกนะ กูก็ตั้งใจไว้แล้วว่าถ้ากูชนะกูก็จะยกให้มันอยู่ดี ”
“แล้วทำไมมึง…” แมนถามต่อ เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าไอ้ไอ มันเป็นอะไร
“เพราะกูมันอ่อนแอไงแมน กูมันอ่อนแอ กูมันก็แค่ไอ้คนพิการคนนึงที่แทบไม่มีอนาคตในวงการกีฬาเลย กูไม่อยากฉุดรั้งมันไว้ มึงก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าหลังจากที่ได้แชมป์ ไอ้ แด ฮุน ถูกเรียกตัวกลับเกาหลี เพราะมันติดทีมชาติ!!!”
“เรื่องนี้มึงก็รู้”
“กูเรื่องทุกเรื่องนั่นแหล่ะแมน รู้ด้วยว่าไอ้ แด ฮุน ไม่ยอมกลับเกาหลีเพราะจะอยู่ดูแลกู มึงรู้ไหม ว่าการติดทีมชาติคือความฝันของมันเลยนะ มันฝันมาตลอดว่าอยากมีธงชาติติดหน้าอก อยากจะยืนรับเหรียญทองในฐานะทีมชาติ แล้วมึงจะให้กูเห็นแก่ตัวแล้วฉุดมันเอาไว้ที่เมืองไทยแบบนี้เหรอ มึงก็รู้ว่ากูกลับไปเล่นเทควันโด ไม่ได้อีกแล้ว กูไม่มีทางเดินลงสนามพร้อมมันได้อีกแล้ว”
“เชี่ยเอ้ย ไอ้เพื่อนโง่!!!”
“กูคงโง่อย่างที่มึงพูดจริงๆว่ะแมน กูน่ะมันโง่ชิบหาย เลยว่ะ”
“มึงคิดว่าตัวเองเป็นพระเอก ซีรี่ส์เกาหลี หรือไงว่ะเชี่ยไอ” แมนฮึดฮัดอย่างไม่เข้าใจอยากจะลุกไปต่อยไอ้เพื่อนบ้านี่
สักสองหมัดให้มันหายคิดอะไรโง่ๆก็กลัวจะเจ็บมือเปล่าๆ ไอ้บ้าไอ มันดื้อแค่ไหนทำไมเขาจะไม่รู้ลองได้ตัดสินใจแล้ว
ต่อให้ฟ้า ถล่มดินทลายก็อย่าหวังเปลี่ยนใจคุณชายท่านเลย
“มึงทำอะไรเคยคิดถึงใจไอ้ แด ฮุน มันบ้างไหม มันจะเสียใจแค่ไหน เจ็บปวดแค่ไหนที่มึงเป็นแบบนี้ มึงคิดว่ามึงเสียใจเป็นคนเดียวหรือไง มึงรู้ไหมวันที่มันรู้ว่ามึงจะเล่นเทควันโดไม่ได้อีกไอ้แด ฮุน มันร้องไห้หนักแค่ไหน มันเสียใจแค่ไหนแต่มันไม่เคยร้องไห้ให้มึงเห็นเพราะมันกลัวมึงไม่สบายใจ มันโดดซ้อมทุกเช้าไปรอซื้อน้ำเต้าหูให้มึงตั้งแต่ตีห้า แล้วมึงทำอะไร นอกจากด่า ตะคอกแล้วก็ไล่มันแถมยังเอาไปทิ้งอีกต่างหาก ไหนจะวันนี้อีกทั้งๆที่มันไม่สบาย แต่มันก็ยังถ่อสังขารไปซื้อน้ำเต้าหู้ให้มึง มานั่งรอมึง แม้แต่รายงานมันก็ยังทำให้มึง มึงคิดว่าไอ้การที่มึงพักฟื้นไป สี่ ห้า เดือน เนี่ย อาจารย์ เขาใจดีกับมึงเหรอห่ะ มึงรู้ไหมว่าไอ้ แด ฮุน มันต้องไปขอร้องอาจารย์กี่คน ต้องทำรายงานกี่เล่ม มึงถึงผ่านได้ แต่ทุกอย่างที่มันทำมึงไม่เคยเห็น มึงมันเห็นแก่ตัวไอ้ไอ มึงไม่ได้รักมันหรอก มึงรักตัวมึงเองตะหาก!!! มึงแค่รับไม่ได้ที่ตัวเองผิดหวัง มึงเลยขังตัวเองอยู่กับอดีต แล้วก็ความทุกข์ของมึง ลองเปิดตาของมึงดูหน่อยได้ไหม มึงจะเห็นว่าทุกเวลาไอ้ แด ฮุน ไม่เคยทิ้งมึงไว้คนเดียวเลย”
ร่างสูงตะโกนด่าเพื่อนอย่างเหลืออด ตลอดเวลา 2 ปีที่ผ่านมา เขาเห็นมาตลอดว่า แด ฮุน ทำอะไรเพื่อไอ้บ้านี่บ้าง
คนเราถ้าไม่ได้รักมากจริงๆคงไม่มีใครบ้าเข้าเรียนแถมทำรายงานแทนคนอื่นจนตัวเองเกือบติด F แบบนั้นหรอก
เขาเห็นทุกอย่างแต่พูดไม่ได้เพราะไอ้เกาหลีมันขอไว้ มันไม่อยากให้อีกคนคิดมาก หรือมีเรื่องต้องกังวล แต่ดูที่เพื่อนเขาทำสิ แบบนี้น่าจะยุให้ ไอ้ แด ฮุน กลับเกาหลีซะให้รู้แล้วรู้รอดซะเลย ไอ้พ่อพระเอกนี่จะได้เสียใจตายไปเลย ชิ คนหล่อขัดใจ
“แมน กู…”
“พอๆๆ กูไม่อยากฟัง จะมาบอกอะไรกู ไปบอกไอ้เกาหลีมันโน่น ”
“แต่กู…”
“อะไรมึงเป็นอะไร อย่าเอาเหตุผลบ้าๆมาอ้างกับกูอีกนะ คราวนี้กูต่อยมึงแน่ กูไม่รู้หรอกว่ามึงคิดยังไง แต่ถ้าเป็นกูต่อให้กูต้องตายบนเวทีกูก็จะไม่ขอยอมแพ้เด็ดขาด ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม กูจะสู้ให้ถึงที่สุด มึงเคยได้ยินไหม ที่เขาบอกว่า ไม่แข่งยิ่งแพ้น่ะ ห่ะ สู้สิว่ะ เพื่อน กูเชื่อว่ามึงทำได้ ไอ้ไอ ที่กูรู้จักไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆไม่ใช่เหรอ ขนาดแม่มึงห้ามสารพัดไม่ให้มึงเล่นเทควันโด มึงยังเล่นจนเก่งขนาดนี้เลย กะอีแค่ก้าวผ่านปัญหาแค่นี้จิ๊บๆเว้ย ”
“ขอบใจว่ะ แมน มึงโคตรเป็นเพื่อนที่ดีเลยว่ะ”
“เชี่ยอย่ามาซึ้ง กูมีเรื่องจะมาบอก”
“อะไร”
“วันนี้ ตอนบ่าย 2 โมง ไอ้ แด ฮุนจะกลับเกาหลี ถ้ามึงไม่อยากเสียมันไปตลอดชีวิต จะทำอะไรก็ทำซะ”
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
ในที่สุด พี่ ไอร์ ก็หาย ซึน ฮ่าๆๆ
:z2: :z2:
-
พี่แมนนนน เท่มั่กมาก พูดดีมีสาระทำให้พระเอกเราหายโง่ สู้ๆนะพี่ไอ
-
เป็นไงล่ะ ซึนจนเค้าจะไปจริงๆแล้วนะ ตามกลับมาให้ได้ล่ะ
-
นายแมนนายแน่มากกกกกก o13
-
พี่แมนพูดดี o13
-
ㅠㅠ น้ำตาไหลเลยอ่ะ
สงสารน้องฮุนจัง ...ไอพี่ไอบ้า!!!!!
นี่ถ้าพี่แมนไม่ชี้ทางสว่างคงไม่รู้สึกสินะ
ก็อยากจะสมน้ำหน้าอยู่หรอกนะไอพี่ไอ
แต่เห็นว่าเจ็บอยู่หรอกนะ จะอภัยให้ก็ได้ (อ้าว - -)
รีบๆไปพาน้องฮุนกลับมาเดี๋ยวนี้เลย ไป๊!!!!
....
รออ่านต่อค่ะไรเตอร์ สู้ๆ
-
จะกลับเกาหลี :sad3:
-
:really2:ไม่นะไอไปให้ทันนะ
-
เรื่องนี้พี่แมนเป็นวีรบุรุษค่ะ
มอบถ้วยรางวัลให้เลย
จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ในที่สุดก็เขียนจบจนได้สินะ
ฟิคเรื่องแรก ของ พิต :monkeysad:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ตอนจบ
“เชื่ย แล้วทำไมเพิ่งมาบอกว่ะ” อีกคนโวยวายลั่นบ้านกับไอ้เพื่อนตัวแสบ ที่เพิ่งมาบอกข่าวสำคัญ
“ก็กูนึกว่ามึงไม่อยากรู้ อะโด่ ไหนบอกจะปล่อยมันไปไง แล้วมึงจะร้อนรนทำไมว่ะครับ” แมนเอ่ยล้อ พลางหัวเราะอย่างสะใจ หึหึ จะคอยดู ว่ามึงจะทำยังไงต่อไปไอ้เพื่อนร๊ากกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆ
“เอ๋าๆๆ จะทำอะไรก็รีบทำสิครับเพื่อน อีก 3 ชั่วโมง แด ฮุน มันจะไปแล้วนะ”
“แล้วๆๆๆ แล้ว กูจะเริ่มยังไงดีว่ะ” เอ่ยถามเพื่อนด้วยความไม่แน่ใจ เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง ไม่รู้ว่าต้องทำแบบไหน เขากลัว กลัวว่าแด ฮุน จะโกรธและไม่ยอมยกโทษให้
“(ไอ้เชี่ย)คุณไอครับ นี่คุณ(มึง) ต้องให้ผม(กู) บอกทุกเรื่องเลยเหรอครับ (ว่ะ) ถามใจมึงสิ ตอนนี้มึงอยากทำอะไร”
“ขอบใจนะแมน มึงโคตรเป็นเพื่อนที่ดีเลยว่ะ”
“เออ ไปเถอะ กูว่าไอ้เกาหลีมันรอมึงอยู่นะ”
“ถึงแล้วพี่” เสียงของคนขับเอ่ยบอกกับอีกคนที่นั่งมาด้วย
“อือ ขอบใจนะไทม์” เสียงที่เคยสดใส เอ่ยบอกแผ่วก่อนที่ร่างเพรียวจะลงจากรถ
เด็กหนุ่มได้แต่ส่ายหน้ากับความดื้อของรุ่นพี่ แต่ก็ไม่รู้จะแก้ยังไง ใครก็รู้ว่าพี่แด ฮุน น่ะดื้อเงียบแล้วก็ไม่ฟังใครด้วย นอกจากรุ่นพี่ประธานชมรมนั่นแหล่ะ แต่พี่ไอเองก็มาเป็นซะแบบนี้ เขาก็ชักจะจนปัญญาเหมือนกันนะเนี่ย
“แด ฮุน ไปไหนมา “ เสียงทุ้มเอ่ยถามทันทีที่ร่างเพรียวเดินเข้าบ้าน
“อ้าว พี่ไม่ได้ไป โรงยิมเหรอ” เอ่ยถามพี่ชายอย่างแปลกใจเพราะปกติคุณโค้ชดีเด่นต้องไปขลุกกับไอ้พวกลูกลิงที่ชมรมแล้ว
“แกไปหา ไอ้ไอมาอีกแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“แด ฮุน เมื่อไหร่แกจะเข้าใจสักที ว่ามันไม่มีประโยชน์ต่อให้แกทำยังไง ไอ้ไอมันก็ไม่มีทางกลับมาเล่นเทควันโด้ได้ ยอมรับความจริงแล้วกลับเกาหลีไปซะ” เสียงทุ้มบอกแกมสั่ง
“พี่ครับ พี่ก็รู้ว่าผมทิ้งมันไม่ได้ ผมทิ้งไอ ไปไม่ได้หรอก ผมปล่อยให้มันอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ไม่ได้”
“แกไม่มีเวลามาเล่นไร้สาระแบบนี้อีกแล้วนะ แด ฮุน ความฝันของแกกำลังจะเป็นจริงแต่ทำไมแกถึงปฏิเสธมัน”
“พี่ครับ ความฝันของผมไม่ใช่การติดทีมชาติ แต่ความฝันของผมคือการได้เดินลงสนามในฐานะทีมชาติพร้อมกับไอต่างหาก พี่
อย่าห้ามผมเลยนะ” เอ่ยบอกกับพี่เสียงแผ่ว อาจเพราะเขาป่วยก็ได้ ทำให้คนเข้มแข็งอย่าง ลี แด ฮุน ดูอ่อนแอขนาดนี้
“แด ฮุน พี่เป็นห่วงแกนะ”
“ผมรู้ครับพี่ ขอบคุณนะครับที่พี่เป็นห่วงผม” ร่างเพรียวบอกกับพี่ชายก่อนจะเดินเข้าห้องไป บางทีเขาก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน
เหนื่อยจนอยากหายไปเฉยๆ แล้วไม่ต้องรับรู้อะไรอีก
“แด ฮุนๆๆ”
เสียงตะโกนที่หน้าบ้านทำให้ร่างหนาของเจ้าของบ้านต้องเดินออกมาดูอย่างเสียไม่ได้
“โค้ช แด ฮุน อยู่บ้านไหม ผมขอคุยกับ แด ฮุน หน่อย” เป็นเอกตะโกนถามเจ้าของบ้าน
“แกมาทำไม” ถามคนมาใหม่เสียงเข้ม ถึงเขาจะเอ็นดูไอ้ไอ ในฐานะโค้ช แต่ในฐานะพี่ชาย ของ แด ฮุน มันต้องทำให้รู้ซะบ้างว่า คนตระกูล ลี ไม่ใช่ง่ายๆนะเว้ย
“โค้ช ให้ผมเข้าไปก่อนได้ไหมครับ นะ ผมมีเรื่องจะคุยกับ แด ฮุน มันสำคัญมากนะโค้ช ”
“เหอะ แกว่ามันไม่สายไปหน่อยเหรอว่ะ ”
“โค้ช ผม…… คือ ผม”
“แกทำไม ถ้าจะมาอ้ำๆอึ้งๆ ก็กลับไปดีกว่าไหม”
“ผม เอ่อ ผม ผมรัก แด ฮุน ครับ ให้ผมเข้าไปเถอะโค้ช”
“กว่าจะพูดได้นะ ไอ้ลูกหมา ประตูไม่ได้ล็อค อยากเข้าก็เข้าดิ หึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” ร่างหนาหัวเราะร่าก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้อีกคน ยืนงงที่หน้าประตู
เป็นเอกสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างตื่นเต้น
เฮ้อๆๆ ไอ้ไอ ใช่ว่าเจอมันครั้งแรกที่ไหนเล่า ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ว่ะ
“พี่ใครมาอ่ะ” เสียงคุ้นหูที่ตะโกนลงมาจากชั้นสองยิ่งทำให้คนฟังหัวใจเต้นแรง เฮือก จะรอดไหมเนี่ย กู แค่ได้ยินเสียงทำไมใจมันสั่น ขนาดนี้ว่ะ
“อะ เอ่อ แด ฮุน ลงมาคุยกับกูหน่อยได้ไหม”
กลั้นใจเอ่ยบอก ก่อนที่ร่างเพรียวที่ “คิดถึง” จะเดินลงมา
“มึงมาทำไม” เจ้าของบ้านร่างเพรียวเอ่ยถาม
“เอ่อ คือว่า ไอ้แมนบอกว่า มึงจะกลับเกาหลีเหรอ” เอ่ยถามเสียงแผ่ว ก่อนจะมองอีกคนอย่างเว้าวอน
อย่าเสือกตอบว่าใช่นะเว้ย
“ใช่” เสียงตอบแสนสั้น แต่ทำให้ใจคนฟังกระตุกได้อย่างไม่น่าเชื่อ
หรือว่ามันจะสายไปอย่างที่ใครๆบอกจริงๆ เป็นเอกบอกตัวเองในใจ ก่อนจะมองคนตรงหน้าที่ยืนนิ่งไม่แสดงอาการทุกข์ร้อนอะไร ผิดกับเขาที่ยืนก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว
“ระ เหรอ อือ ชะ ใช่ เหรอ ดีเนาะ จะได้กลับบ้านแล้ว” พูดไปก็อยากจะตบปากตัวเอง ทำไมพูดอะไรงี่เง่าแบบนั้นว่ะ ไอ้ไอ
“มึงจะมาถามกูแค่นี้ใช่ไหม ถ้าไม่มีธุระอย่างอื่น งั้นกูขึ้นไปจัดกระเป๋าต่อนะ”
“ อย่าไปได้ไหม……….. “
“ทำไม”
“กู….คือ กูไม่อยากให้มึงไป”
“นั่นมันก็เรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกับกู” ว่าพลางหันหลังให้อีกคน
“ กูรักมึงนะ แด ฮุน!!!! อย่าไปได้ไหม อย่าทิ้งกูไป ” เป็นเอกตัดสินใจตะโกนบอกออกไป ไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว สู้บอกออกไปเลยดีกว่า
แต่พอพูดไปแล้วมันก็พูดได้นี่หว่า แล้วกูเก็บมาทำไมตั้ง 4 ปีว่ะ
“ชิส์ กว่าจะพูดได้นะมึง” ร่างเพรียวบอกก่อนจะยิ้มให้คนตรงหน้า
“หือ มึงไม่ตกใจเหรอที่กูบอกมึงอ่ะ” เป็นเอกมองอีกคงอย่าง งงๆ เขาคิดว่าจะเห็นสีหน้าตกใจของอีกฝ่ายซะอีก
“ฮ่าๆๆๆ มึงนี่ ตลกดีว่ะ ไอ้ไอ อ่ะเอาไปฟังจะได้หาย เอ๋อ” ร่างเพรียวบอกก่อนจะยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้เป็นเอก ชายหนุ่มรับมาอย่างงงๆ ก่อนจะกดฟังเครื่องเล่นเสียงที่เปิดค้างอยู่
…. “เพราะกูรักมัน กูรัก แด ฮุน เข้าใจไหมแมน”
“กูก็ยังงอยู่ดีว่ะ อธิบายอะไรให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อยสิว่ะ”
“ มึงรู้ใช่ไหมว่า 2 ปีที่แล้ว ไอ้ แด ฮุน มันลงแข่งแทนกู”
“มึงรู้???”
“รู้สิ แล้วกูก็รู้ด้วยว่ามัน ชนะ ได้แชมป์ด้วยนิ หึๆๆ”
“มึงโกรธเหรอที่ แด ฮุน แย่งเหรียญที่มันควรเป็นของมึง”
“เปล่า เพราะถึงยังไงเหรียญนั่นมันก็ไม่ได้มีค่ากับกูเท่ารอยยิ้มของ แด ฮุนหรอกนะ
กูก็ตั้งใจไว้แล้วว่าถ้ากูชนะกูก็จะยกให้มันอยู่ดี ”…….
“นี่มัน…”
“อืม เสียงมึง กับไอ้แมนนะแหล่ะ มันส่งมาให้กูฟังตั้งแต่ก่อนมึงจะมาถึงซะอีก” แด ฮุน บอกคนตรงหน้าอย่างขำๆ
“นี่พวกมึง แกล้งกูเหรอห่ะ” เป็นเอกเอ่ยถาม
ไอ้พวกนี้ เห็นเขาเป็นตัวอะไรว่ะเนี่ย งอนโว้ย งอน
“งอนเหรอ”
“เชอะ”
แด ฮุน ได้แต่ขำกับคนตรงหน้า แหมไอ้ท่าทางเหมือนสาวน้อย??? งอนแฟน นี่มันน่ารักตรงไหนว่ะครับ แต่ว่า นานๆทีไอ้ไอทำหน้าแบบนี้ มันก็น่ารักดีนะ
“เออ งอนไปเลยนะ กูจะไปเก็บของแล้ว”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ” คนงอนออกปากห้ามก่อนจะสวมกอดร่างเพรียวไว้แน่น กลัว กลัวว่า จะเสีย คนๆนี้ไปจริงๆ
“มึงยังไม่ตอบกูเลยนะ แด ฮุน ”
“ตอบอะไร”
“กูรักมึงนะ มึง เป็นแฟนกับกูได้ไหม”
“นี่ มึงขอคนอื่นเป็นแฟนด้วยคำหยาบแบบนี้เหรอ ไอ้บ้าเอ้ย” ร่างเพียวบอกเสียงเบา จนคนที่กอดยกยิ้มก่อนจะกระซิบเบาๆ
“ เป็นเอก รัก แด ฮุน นะครับ เป็นแฟนกันนะ”
อีกคนยังคงเงียบทำเอาเป็นเอกใจแป้ว ก่อนที่จะรับรู้ถึงแรงสั่นน้อยๆของร่างในอ้อมกอด สัมผัสชื้นๆและเสียงสะอื้นเบาๆทำให้เป็นเอกรู้ว่าอีกคนกำลังร้องไห้
“ร้องไห้ทำไมครับ”
“กู ไม่ได้ร้อง”
“พูดเพราะๆสิ ไหนบอกให้ไอพูดเพราะๆไง แด ฮุน ก็พูดเพราะๆสิครับ แล้วร้องไห้ทำไม เสียใจเหรอที่ไอบอกว่ารัก”
“ฮึก ไอ้ปัญญาอ่อน ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่า…… แด ฮุน ก็ รัก เป็นเอก เหมือนกันน่ะ”
“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่รักไอ ขอบคุณที่ทำเพื่อไอมาตลอด ”
“แด ฮุน จะไม่กลับเกาหลีแล้วใช่ไหม”
“กลับดิ ทำไมจะไม่กลับ”
คนฟังถึงกับหน้าซีดไหนบอกว่า รัก แล้วทำไมต้องไปล่ะ
“เป็นไรเนี่ย ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่ะ”
“มึงจะทิ้งกูเหรอ ได้กูแล้วจะทิ้งอ่ะดิมึง นิสัยไม่ดี ”เป็นเอก บอกร่างเพรียวงอนๆ
“มะเหงกแน่ะ มึงนี่ ชอบคิดเองเออเองอยู่เรื่อย ฟังให้จบก่อนได้ไหมเนี่ยห่ะ นี่กูมีแฟนหรือมีลูกว่ะ”
“ใช่ซี้ กูทำอะไรก็ไม่ดีหรอก”
“อย่ามางอแงนะไอ้ไอ ถึงจะเป็นแฟนกันแต่กูก็เตะมึงได้นะ มึงฟังกูนะ ตั้งใจฟังดีๆด้วย กูจะต้องกลับเกาหลีจริงๆแต่กูจะกลับแค่
สามวัน พอดีว่า วีซ่า กูหมด กูจะกลับไปต่อวีซ่า เข้าใจยังเนี่ย”
“ก็ไหนไอ้แมนมันบอกกูว่า…มึงจะไม่กลับมาอีก”
“แหม มึงนี่ เชื่อคนง่ายเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะกูเลย เดี๋ยวมึงจะโดน กูจัดหนักมิใช่น้อยทนมา 4 ปีนะเว้ย”
“อะไรๆๆ กูสูงกว่ามึง มึงแหล่ะสมควรโดนไม่ใช่กู”
“กล้าพูดนะมึงกลับไปดูหน้าตัวเองก่อน แล้วก็ ส่วนสูงไม่มีผลในแนวราบ นะครับ คุณ ลี แด ฮุน หึๆๆๆ”
“แว๊กๆๆๆ อะ ไอ้ ไอ ปล่อยกูนะ ปล่อยกู๊!!!!”
เสียงหัวเราะและรอยยิ้มดังลั่นบ้านอีกครั้งก่อนที่ร่างสองร่างจะวิ่งไล่กันไปมา แม้จะเหนื่อยแต่มันก็คุ้ม ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกันสักที ^-^
“เฮ้อ ภารกิจเสร็จสิ้นสักที” คนที่แอบอยู่หน้าบ้านเอ่ยออกมาเบาๆก่อนจะสะกิดอีกคนที่จ้องคนในบ้านซะตาไม่กระพริบ
“แมน จ้องอะไรขนาดนั้น”
“โหย พี่เบาๆดิ เดี๋ยวพวกมันได้ยิน อย่าเอ็ดไปเดี๋ยวจะอดดูเลิฟซีน”
โป๊ก!! มะเหงกแข็งๆกระแทกเข้ากับหน้าผากคนถ้ำมองอย่างจัง จนคนโดนเขกหันมามองตาขวาง
“พี่เขกหัวผมทำไมเนี่ย เจ็บนะเว้ย”
“ไป ไปได้แล้ว จะไปดูเขาทำไมเล่า”
“โด่ พี่อ่ะ เออ ไม่ดูก็ได้ว่ะ”
แมนบอกอย่างเสียดายแต่ก็กลัวสายตาของอีกคน เหอๆ เพื่อความปลอดภัยต้องหนีออกมาก่อนดีกว่า
เดี๋ยวจะโดนคุณโค้ชเตะสามแต้ม
วันแข่งชิงแชมป์
เสียงเชียร์ ที่ดังกระหึ่มในโรงยิมทำให้ แด ฮุน อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ จนมือหนาต้องกุมมือบางของอีกคนเอาไว้แน่นก่อนจะบีบเบาๆ เพื่อเป็นกำลังใจ
“สู้ๆ นะ แด ฮุน” เป็นเอกบอกก่อนจะยิ้มให้กำลัง “แฟน” ของตัวเอง
“อืม” เอ่ยรับก่อนจะยิ้มตอบ จนคนเป็นโค้ชต้องกระแอมเบาๆ ดึงสองคนออกโลกส่วนตัวสักพัก
“สู้นะ แด ฮุน ส่วนแก ไอ้ไอ ไปนั่งโน่นไป ให้ไวๆๆ” ประโยคแรกบอกกับน้องชายก่อนจะหันมาบอกกับหนุ่มหน้าไทยที่ยืนมองน้องชายเขาตาละห้อย
แหม เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้ ชะมัด
การแข่งขันเริ่มขึ้นแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ข้างสนามจะตื่นเต้นกว่าคนลงแข่งเองซะด้วยซ้ำ เพราะทุกครั้งที่ร่างเพรียวโดนเตะ (ไม่ว่าจะโดนหรือเฉียดก็ตาม) คนทั้งทั้งสนามจะเห็นหนุ่มหน้าไทยวิ่งแท่ดๆๆ เข้าไปจนแทบจะไปแข่งแทนอยู่แล้ว คนเป็นโค้ชต้องให้แมน จับล็อคแขนไว้กับตัว ไม่งั้น การแข่งไม่จบแน่
เป็นเอก นั่งมองร่างเพรียวที่กำลังแข่งอยู่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะมองไปที่กองเชียร์ที่ตะโกนเชียร์ แด ฮุน เสียงดังลั่นโรงยิม ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะนั่งมองคนที่แข่งอยู่อย่างเงียบๆ แต่ในใจกลับมีความสุขยิ่งกว่าตอนที่ตัวเองลงแข่งซะอีก
เสียงเชียร์กระหึ่มดังขึ้นดึงให้เป็นเอกออกจากภวังค์ ร่างเพรียวของ แด ฮุน วิ่งเข้ามากอดเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มกว้าง เป็นเอกยิ้มตอบก่อนจะอ้าแขนรับคนรักเอาไว้
“กูทำได้แล้ว ไอ กูชนะแล้ว” บอกกับคนรักอย่างดีใจ ก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่น
“แฟนไอ เก่งที่สุดเลยครับ”
“ง่ะ อย่ามาสุภาพดิ กูเขิน เชี่ยนิ” เอ็ดคนรักเบาๆก่อนที่ร่างเพรียวจะถูกเรียกให้ขึ้นไปรับเหรียญรางวัล
เป็นเอกมองคนรักที่ยืนอยู่บนแท่นรับรางวัลด้วยรอยยิ้ม แม้ว่า เขาเองจะไม่สามารถเดินเคียงข้างร่างเพรียวในเส้นทางสายนี้ได้อีกแต่เขาก็ดีใจ ดีใจที่คนที่เขารักประสบความสำเร็จในสิ่งที่ฝัน เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่า ถ้าเขาไม่สามารถเล่นเทควันโด ได้อีก เขาคงไม่ต่างจากตายทั้งเป็น แต่ในนี้เขากลับค้นพบสิ่งที่มีความสุขมากกว่าการได้เหรียญทอง นั่นคือการได้มองดูคนที่รักประสบความสำเร็จในสิ่งที่เขารัก …..
แด ฮุน ถูกรุมล้อมจากนักข่าวที่เข้ามาขอสัมภาษณ์แชมป์สองสมัยอย่างเนืองแน่น จนแทบจะตายลายเพราะแสงแฟรชแต่ร่างเพรียวก็ยังยกยิ้มกว้างเมื่อมองเห็นใครบางคนยืนส่งยิ้มมาให้
“น้อง แด ฮุน รู้สึกยังไงกับเหรียญทองสมัยที่ 2 คะ” นักข่าวเอ่ยถาม
“ผมก็คงต้องดีใจอยู่แล้วละครับ ดีใจที่ความฝันของผมเป็นจริง แต่ผมเคยบอกกับพี่ๆไปแล้วเมื่อปีที่แล้ว ว่าที่ผมยังคงเล่น
เทควันโดมาถึงทุกวันนี้ เพราะผมทำเพื่อใครคนนึง คนที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด คนที่คอยให้กำลังใจผมเสมอ เราสองคน ฝึกมาด้วยกัน สู้มาด้วยกัน เรามีความฝันร่วมกันว่าอยากจะยืนอยู่บนจุดสูงสุดของเส้นทางสายนี้ด้วยกัน แต่วันนี้เขาคนนั้นไม่สามารถทำมันได้อีกแล้ว นั่นเป็นแรงผลักดันที่ทำให้ผมมาได้ถึงตรงนี้ ”
แด ฮุน บอกพลางยกยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดว่า
“นี่ไม่ใช่แค่ชัยชนะของผม แต่มันคือชัยชนะของสองเรา
เหรียญทองของผม ก็เหมือนเหรียญทองของเป็นเอก ผมสู้เพื่อเค้าครับ…ขอบคุณครับ"
………………………………………………………………………. END…………………………………………………………
แถมๆๆ
หวัดดีคร้าบบบบบบบบบบ ทุกคน จำผมได้อ่ะเปล่า กระผมมีนาม ว่า เต้าหู้ ครับ อ่า บอกแบบนี้คงจะไม่รู้จักอ่ะดิ ชื่อเดิมของผมอ่ะ คือ “ไอ้ด่าง” ของทุกคนไงละคร้าบบบบบบบบ
หลังจากที่ แม่ฮุน กับพ่อไอ ของผม ตกลงปลงใจ เป็นแฟนกัน แม่ฮุนก็รับผมมาเลี้ยงอย่างเป็นทางการพร้อมกับตั้งชื่อว่า เต้าหู้ จริงๆแล้วอ่ะ แม่ฮุนให้ผมเรียกว่า พี่ ครับ แต่พ่อไอ บอกว่า ไม่ต้องเรียก ให้เรียกแม่แทน ผมก็ไม่ค่อยจะเข้าใจคนเขาเท่าไหร่หรอกครับว่ามันต่างกันตรงไหน แต่ผมป็นเด็กดี ก็ต้องเชื่อฟังพ่อ จริงป่ะ
ผมอ่ะมีความลับจะบอกกับทุกคนด้วยนะ ความลับนี้มีแค่ ผม กับพ่อไอ ที่รู้ด้วย ยิ่งใหญ่ช้ะ?
เอาหูมาๆๆ
คือว่า จริงๆแล้ว เรื่องที่แม่ฮุนเจอผมอ่ะ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกครับ เมื่อก่อนผมก็เป็น หมา เอ้ย สุนัขจรจัด แถวบ้านพ่อไอนั่นแหล่ะ พ่อไอชอบเอาขนมแล้วก็ข้าวมาให้ผมกินประจำก็เลยสนิทกันมาตั้งแต่ผมเกิดแล้ว จนเมื่อสองปีก่อน พ่อไอก็พาผมไปรู้จักแม่ฮุน ด้วย พ่อไอบอกว่า ให้ผม มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ ห้ามให้ใครมารังแกแม่เด็ดขาด โดยเฉพาะตัวผู้ เอ้ย ผู้ชายๆๆ ก็แม่ผม น่ารักน้อยซะเมื่อไหร่ ผมเห็นนะเวลาแม่ฮุนไปไหน มีคนมองตามเป็นแถวเลย แต่อย่าหวังว่าใครจะเข้าใกล้ได้ หึหึ เต้าหู้ซะอย่าง ทำหน้าที่ไม่เคยขาดตกบกพร่องหรอกคร้าบบบบบบบบ
“หู้ เต้าหู้ อยู่ไหนลูก มากินข้าวเร็ว พ่อกับแม่ ซื้อ น้ำเต้าหู้มาฝากด้วยน๊า อยู่ไหนเนี่ย”
อ่า พูดปุ๊บก็มาปั๊บเลย พ่อกับแม่เรียกแล้ว ผมคงต้องไปก่อนนะครับ เดี๋ยวลุงแมนจะแย่งขนมผมไปกิน บ๊าบบายๆๆ
-
จบซะแล้ว ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
จบแล้ว~น่ารักมากเลย แอบฮาไอ้ด่าง เอ๊ยเต้าหู้อ่ะ คิกๆ
-
จบแล้ว น่ารักอะ
ชอบ ลีแดฮุน มาก
-
เอกฮุนๆ จบซะและ เฮ้อ สนุกมากๆๆๆๆ ขอบคุณน้า
-
อยากรู้อ่ะ ว่าใครรุก ใครรับบ :oo1: :oo1: :oo1:
-
น่ารักมากกกกก >....< อั๊ยยยยยยยยยะ
แต่เสียดายอ่ามันจบซะละ อ้อนวอนขอ *คุกเข่า* สเปซักตอนได้มั้ยอ่าาา
แบบว่า ...*เอานิ้วชี้จิ้มกัน* อยากเห็นหวีทกันสองคนไรเง้!!
เรื่องนี้คนแต่งทำให้เรานึกถึงวันที่ดูสองคนนี้ตอนโอลิมปิกจริงๆเลยอ่ะ
แดฮุนน่ารักเว่อร์ได้อีก :-[
....
ขอบคุณนะคะ o13
-
จบแล้ววว สนุกมากมาย ขอบคุณมากมาย :pig4:
อยากได้ตอนพิเศษอ่ะ
-
ตอบจบน่ารักมากอยากอ่านตอนพิเศษอ่ามีมั้ยหน่อ :monkeysad:
ปล.ขอบคุณจ้าที่แต่งจนจบ รักสุด :กอด1:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ :serius2:
ขอตอนพิเศษหน่อยนะค่าาาาา :3123:
-
สั้น 4 ตอน แต่ สนุกดีคับ แบบว่า :monkeysad: ชอบ อัย มากมาย ในนิยามตามท้องเรื่อง (ยังก่ะลิเก) :impress2:
-
:o8: :o8: :o8:
ในที่สุดก็สมหวังจนได้นะไอ้เกาหลี แอร๊ยยย
ดีใจด้วยนะเจ้าเต้าหู้... มีชื่อซะที ฮ่าๆ
ตอนแรกที่เห็นคำว่าแถมๆ นี่ก็นึกว่าจะซุปเปอร์แมนโค้ชเชวซะแล้วววว /กะให้ได้กันทุกคู่ ว่างั้น - -"
ลาไปด้วยหนุ่มซึนทำหน้าเขินๆ(?) :bye2:
(https://o.twimg.com/1/proxy.jpg?t=FQQVBBgpaHR0cHM6Ly90d2l0cGljLmNvbS9zaG93L2xhcmdlL2FzdXE1MC5qcGcUAhYAEgA&s=Uu7dTRWHPLZAEi7YqsnyroDacupQDPdUCm2ESvt0opM)
-
ดีจังเนอะ
-
ดีจังเนอะ
-
o13 o13 o13
ประทับใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
-
อ่านรวเดีวจบ ประทับใจมาก
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: กว่าจะบอกรักกันได้.....
เรื่องนี้ชอบนู๋เต้าหู้ที่ซูดดดดดดดด
:bye2: :bye2: :bye2:
-
เซอร์ไพรซ์ตอนแถมมากเลยค่ะ ไม่คิดว่าไอจะส่งเต้าหู้มาเป็นบอดี้การ์ดของแดฮุนเลยนะคะเนี่ย น่ารักมากๆ จ้า :-[
-
:mew1: