ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล.นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นเพื่อเล่าถึงมุมมองความรักของคนในอีกอาชีพหนึ่งไม่ได้มีเจตนาที่จะก่อให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคลใดหรืออาชีพใด และทุกเหตุการณ์ในนิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นในประเทศที่ถูกสมมติขึ้นและไม่มีอยู่จริง
สารบัญ
ตอนที่ 1 ครอบครัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65228.msg3769048#msg3769048)
ตอนที่ 2 ผ้านวมสีน้ำเงิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65228.msg3772612#msg3772612)
ตอนที่ 3 เค้กวานิลลา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65228.msg3773566#msg3773566)
ตอนที่ 4 ซองสีน้ำตาล (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65228.msg3835632#msg3835632)
ตอนที่ 5 ความเข้าใจ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65228.msg3868216#msg3868216)
ตอนที่ 6 สร้อยทอง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65228.msg3869424#msg3869424)
ตอนที่ 7 ผู้ชายขี้อาย (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65228.msg3871712#msg3871712)
ตอนที่ 8 รักปักใจ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65228.msg3875649#msg3875649)
ตอนที่ 9 ปั่นหัว (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65228.msg3878213#msg3878213)
ตอนที่ 10 ผลงานใหม่ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65228.msg3889521#msg3889521)
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไป
ตอนที่ 1 ครอบครัว
*****ณ ประเทศ เชนท์คัลเจอร์ประเทศเล็ก ๆ ที่อนุญาตให้สื่อลามกอนาจารเป็นสิ่งถูกกฎหมาย*****
แน่นอนว่าความจำเป็นและช่วงจังหวะในชีวิตของแต่ละคนมีไม่เหมือนกัน และความจำเป็นในช่วงจังหวะหนึ่งของชีวิตผมก็ได้นำพาให้ผมเข้าสู่อาชีพนี้ อาชีพที่หลาย ๆ คนอาจจะมองว่ามันเป็นอาชีพที่เป็นสีเทาและเป็นอาชีพที่ไม่ได้น่าภูมิใจนัก
ผมเป็นนักแสดงครับ แต่ว่าภาพยนตร์ที่ผมแสดงนั้นไม่ใช่ภาพยนตร์ที่จะสามารถฉายได้ตามโรงภาพยนตร์ทั่ว ๆ ไป เป็นภาพยนตร์ที่กฎหมายของประเทศผมสั่งห้ามจำหน่ายให้กับเยาวชนที่มีอายุต่ำกว่ายี่สิบปีโดยเด็ดขาด เป็นภาพยนตร์สำหรับผู้ใหญ่ หรือจะให้พูดกันง่าย ๆ ก็คือหนังโป๊นั่นแหละครับ และก็เป็นหนังโป๊แนวที่ต้องแสดงบทร่วมรักกันอย่างไม่มีปิดบังระหว่างผู้ชายและผู้ชาย
ถึงแม้ว่าจะมีการควบคุมช่วงอายุของผู้ซื้ออย่างเคร่งครัด แต่ในประเทศของผมภาพยนตร์จำพวกนี้ก็มีลิขสิทธิ์คุ้มครองอย่างถูกต้องและสามารถวางขายได้ตามห้างสรรพสินค้าหรือร้านสะดวกซื้อทั่ว ๆ ไปให้เหล่าคนที่มีอายุถึงเกณฑ์สามารถเลือกซื้อได้อย่างอิสระและถูกกฎหมาย สำหรับแฟน ๆ ภาพยนตร์แนวนี้ในประเทศนี้ก็อาจจะพอคุ้นหน้าคุ้นตาหรือคุ้นชื่อของผมอยู่บ้างไม่มากก็น้อย เพราะผลงานของผมแทบจะทุกเรื่องนั้นก็ทำรายได้เป็นกอบเป็นกำให้กับทางค่ายหนังในทุกครั้งที่วางจำหน่าย ผม “หนึ่ง รวิกานต์” นักแสดงบทนายเอกจากค่ายฮอตจีวีสตูดิโอ
ถึงแม้ว่าสื่อประเภทนี้จะเป็นสิ่งที่ถูกกฎหมายในประเทศของผม แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นสิ่งที่ทุกคนในประเทศจะยอมรับได้ สังเกตง่าย ๆ ก็จากสายตาแปลก ๆ ที่แอบมองมาที่ผมอยู่ตอนนี้รวมไปถึงเสียงซุบซิบนินทาที่ดังแว่วมาไล่หลัง ราวกับว่าเราเป็นสิ่งที่แปลกประหลาด หรือเป็นตัวประหลาดในสายตาของพวกเขา ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่คนที่ทำอาชีพอย่างผมจะต้องพยายามทำตัวให้ชินและอยู่กับมันให้ได้เพราะเราจะต้องเจอกับมันอยู่เรื่อย ๆ
วันนี้ผมกลับมาที่บ้านของตัวเองเป็นครั้งแรกในรอบเกือบสองเดือน บ้านที่ผมซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองแต่ก็เป็นบ้านผมไม่ค่อยจะได้มาเหยียบมันบ่อยนัก ก็เพื่อความสบายใจของสมาชิกคนอื่นในบ้าน สำหรับแม่ของผมท่านเข้าใจถึงความจำเป็นที่ผมจะต้องมาทำอาชีพนี้ แต่สำหรับเจ้าสองน้องชายของผมไม่ได้เป็นอย่างนั้น แต่ก่อนผมกับน้องชายเราเคยสนิทกันมาก แต่ตั้งแต่ผมเข้าสู่วงการหนังจีวีสองก็แทบจะไม่พูดกับผมอีกเลย...
☼☼☼☼☼☼
“อ้าว หนึ่งจะมาทำไมไม่โทรบอกแม่ก่อนล่ะลูก แม่จะได้ทำอาหารที่ลูกชอบไว้รอ” แม่ผมยิ้มร่าหลังจากที่ถูกผมโผเข้าไปทั้งกอดและหอมด้วยความคิดถึง ในการมาเยือนโดยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า
“ก็ทนคิดถึงแม่ไม่ไหวก็เลยต้องแวะมาหา หนึ่งซื้อกับข้าวมาด้วยนะแม่ ของที่แม่กับเจ้าสองชอบทั้งนั้นเลย”
☼☼☼☼☼☼
“สองมันยังไม่กลับเหรอครับแม่” ผมเอ่ยถามแม่ในตอนที่กำลังช่วยแม่แกะอาหารใส่จาน เย็นป่านนี้แล้วเจ้าสองน่าจะเลิกเรียนตั้งนานแล้วนี่นา แต่ทำไมบ้านยังเงียบราวกับว่ามีแค่ผมกับแม่อยู่กันแค่สองคน
“น้องมันไปทำงานพิเศษน่ะลูก อีกสักพักก็คงจะกลับแล้ว” สองแอบไปทำงานพิเศษอีกแล้วหรือ...
ตอนแรกผมก็แค่คิดว่าอยากจะมาเยี่ยมแม่และขอเจอหน้าน้องสักนิดก็ยังดี แม้ว่าเขาจะไม่ยอมพูดกับผมก็ตาม เพราะทุกครั้งที่ผมบอกแม่ล่วงหน้าว่าจะมาหา สองก็มักจะจงใจหลบหน้าผมอยู่ทุกครั้งไป วันนี้ผมก็เลยเลือกที่จะมาโดยไม่บอกก่อน แต่พอลองคิดดูดี ๆ แล้ว ถ้าผมกลับไปก่อนที่สองจะกลับมามันอาจจะเป็นการดีกว่าก็ได้ สองคงจะไม่อยากเห็นหน้าและไม่อยากแม้แต่จะยุ่งเกี่ยวอะไรกับผมเลยด้วยซ้ำ
“เอ่อ แม่ครับ พอดีหนึ่งเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ หนึ่งขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“หนึ่ง แม่รู้นะว่าหนึ่งกลัวว่าสองมันจะไม่พอใจ แต่เราสามคนแม่ลูกไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันมานานแล้วนะลูก อยู่กินข้าวกับแม่กับน้องก่อนเถอะนะ” แม่ว่าพลางวางมือของท่านลงกุมบนมือผม แววตาของแม่ที่มองผมดูเศร้า ผมก็เข้าใจว่าแม่เองก็คงจะทุกข์ใจไม่น้อยที่ลูกทั้งสองคนไม่เข้าใจกัน แต่จะทำอย่างไรได้ก็เจ้าสองมันเกลียดผมไปแล้วนี่ แต่ผมเข้าใจเจ้าสองมันนะ มันคงจะไม่ใช่เรื่องง่ายสักเท่าไหร่ กับการที่จะให้ทำใจยอมรับได้ง่าย ๆ กับการที่พี่ชายของตัวเองมาทำงานแบบนี้
ในเมื่อแม่พูดมาถึงขนาดนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธได้อย่างไร ผมเลยต้องอยู่ทานข้าวกับแม่เพื่อรอการกลับมาของเจ้าสองด้วยใจที่เป็นกังวล
☼☼☼☼☼☼
เมื่อถึงเวลาที่เจ้าสองกลับมาถึงบ้าน ตอนแรกมันก็ดูอารมณ์ดีอยู่หรอกนะ แต่เมื่อน้องมันเห็นหน้าผมที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่กับแม่เท่านั้น สีหน้าของมันก็เปลี่ยนไปในทันที สองเดินผ่านผมไปโดยไม่มองแม้แต่หางตา ราวกับว่าผมเป็นเพียงแค่อากาศที่ไร้ตัวตนในสายตาของมัน
“สอง มากินข้าวกับแม่กับพี่ก่อนสิลูก” แม่ท้วงขึ้นในตอนที่เจ้าสองกำลังจะเดินขึ้นบันได
“กินมาแล้วอ่ะแม่” สองตอบกลับเสียงห้วน ดูเหมือนว่าจะกำลังอารมณ์ไม่ดี คงจะเป็นเพราะผมสินะ
“แม่บอกว่าให้มากินข้าวกับแม่กับพี่เดี๋ยวนี้” ครั้งนี้แม่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แกลมดุเล็กน้อย ซึ่งนั่นก็ทำให้สองหยุดชะงักลงได้
สองถอนหายใจด้วยท่าทีที่ดูจะไม่ค่อยจะพอใจนัก ก่อนจะเดินกลับมาด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยสบอารมณ์ สองวางกระแทกกระเป๋าลงบนโต๊ะเสียงดังจนผมถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด ผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าน้องมันไม่ได้เต็มใจจะร่วมโต๊ะอาหารกับผมเลยแม้แต่น้อย แต่ต้องจำใจเพราะว่าขัดแม่ไม่ได้ต่างหาก
ผมไม่รู้เลยว่าเวลานี้ผมควรจะทำหน้าหรือทำตัวอย่างไรดี ผมรู้สึกเหมือนกับว่าบรรยากาศรอบ ๆ ตัวในตอนนี้มันดูกระอักกระอ่วนไปหมด อยากจะพูดคุยหรือไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกับเจ้าสองตามประสาพี่น้อง ผมก็ยังไม่กล้าเพราะกลัวจะทำให้สองไม่พอใจ ผมดีใจที่ได้เจอหน้าน้อง แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าปฏิกิริยาของสองที่ดูอึดอัดอย่างมากเวลาที่ต้องจำใจทานอาหารร่วมโต๊ะกับผมนั้น มันก็ให้ผมรู้สึกเสียใจไม่น้อย
“เอ่อ สองยังทำงานพิเศษอยู่เหรอ พี่เคยบอกแล้วไงให้สองเรียนอย่างเดียวก็พอ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเดี๋ยวพี่ดูแลเอง” ผมเริ่มเอ่ยบทสนทนากับน้องชายที่นั่งก้มหน้าก้มตาทานอาหารอยู่ฝั่งตรงข้ามโดยไม่มีแม้แต่สักวินาทีที่เจ้าสองจะเหลือบมามองผมบ้างเลย หลังจากที่ผมต้องคิดช่างใจอยู่นานกว่าจะกล้าเอ่ยบทสนทนานั้นขึ้นมาท่ามกลางความเงียบและบรรยากาศขมุกขมัวที่ปกคลุมล้อมรอบตัวพวกเราอยู่ในเวลานี้
แต่ดูเหมือนว่าบทสนทนาของผมคงจะไม่ค่อยถูกใจหรือถูกอารมณ์ของสองสักเท่าไหร่ เพราะหลังจากที่สองได้ยินบทสนทนานั้นสองก็โยนช้อนและซ้อมในมือลงบนโต๊ะแล้วหันมามองผมตาขวาง
“กูก็เคยบอกมึงแล้วไง ว่าเงินสกปรกที่มึงได้มาจากการขายตัว ขายศักดิ์ศรี กูจะไม่แตะ”
“สอง” แม่พยายามจะปรามสองที่กำลังตวาดกร้าว แต่ดูท่าทางแล้วตอนนี้อารมณ์ของสองคงจะครุกรุ่นจนเกินกว่าที่แม่จะห้ามปรามได้แล้ว
“แล้วไอ้บ้านของมึงหลังนี้ถ้าแม่ไม่ขอให้กูอยู่ กูก็ไม่อยู่หรอกนะ มึงอย่าสำคัญตัวผิดไปว่ากูต้องอาศัยมึง ลำพังต้องอยู่ในบ้านที่ซื้อมาจากเงินอุบาทว์ทุกวันกูก็แทบจะอ้วกอยู่แล้ว แล้ววันนี้ยังมีตัวอุบาทว์อย่างมึงนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะให้เป็นเสนียดลูกตากูอีก” คำพูดของน้องมันทำเอาผมถึงกับหน้าชา ผมอยากจะร้องไห้ออกมาเสียเดี๋ยวนั้นแต่ผมก็ต้องฝืนเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ เพราะถ้าผมปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาแม่คงจะต้องไม่สบายใจมากไปกว่านี้
เจ้าสองคงจะเกลียดผมมากจริง ๆ อาชีพของผมนอกจากมันจะเป็นหน้าเป็นตาให้กับครอบครัวไม่ได้แล้ว มันคงจะยังทำให้น้องต้องอับอายคนอื่นอีกด้วยด้วย
“เราจะคุยกันดี ๆ บ้างไม่ได้เลยเหรอ” ผมพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาจากความรู้สึกตัดพ้อ ทั้งพยายามที่จะเก็บกลั้นอารมณ์ไม่ให้น้ำเสียงสั่นเครือ เพราะผมไม่อยากให้แม่และน้องรู้ว่าผมกำลังจะร้องไห้
“มึงไม่มีสิทธิ์จะได้ยินคำพูดดี ๆ จากปากกูตั้งแต่วันที่มึงเข้าสู่วงจรอุบาทว์นั่นแล้ว”
สองปัดจานข้าวตรงหน้ากระเด็นตกลงพื้นจนแตกกระจายก่อนที่น้องมันจะเดินกระทืบเท้าปึงปังขึ้นชั้นสองไปโดยไม่สนใจเสียงต่อว่าจากแม่ที่พูดเสียงดังไล่หลังไป เสียงปิดประตูดังสนั่นจากชั้นบนจนทำเอาผมถึงกับสะดุ้งเฮือก ทั้งที่เราสองคนเคยเป็นพี่น้องที่สนิทกันมากแท้ ๆ แต่วันนี้ทุกอย่างมันกลับไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ต่อให้ผมอยากจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมกับน้องสักเพียงใด มันคงจะเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าสองมันเกลียดผมฝังใจไปแล้ว
“อย่าไปถือสาน้องเลยนะลูก” แม่พูดกับผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ผมเห็นแม่น้ำตารื้นขอบตา แม้ว่าในใจผมมันก็กำลังร่ำไห้อยู่เหมือนกัน แต่ผมก็เลือกที่จะฝืนยิ้มให้แม่เพื่อแทนคำที่บอกว่าผมไม่เป็นไรเพราะผมไม่อยากจะให้แม่ทุกข์ไปมากกว่านี้อีกแล้ว ทั้งที่ความจริงแล้วหัวผมมันเจ็บปวดเหลือเกินกับท่าทีที่เจ้าสองมีต่อผม
☼☼☼☼☼☼
ผมจำไม่ได้ว่าผมกระดกเครื่องดื่มมึนเมาเข้าปากไปเป็นแก้วที่เท่าไหร่แล้ว เพราะผมรู้แต่เพียงว่านี่น่าจะเป็นวิธีที่จะระบายความอัดอั้นของผมได้ดีที่สุด แม้ว่าเพลงที่เปิดในร้านนี้จะเป็นเพลงที่มีจังหวะสนุกสนาน แต่ความรู้สึกของผมในตอนนี้ไม่ว่าเพลงอะไรที่เข้ามาประทบเข้าหูมันก็กลายเป็นเพลงเศร้าไปเสียหมด ผมไม่รู้ว่าผมควรจะต้องทำอย่างไรที่จะทำให้น้องมันยอมเข้าใจในตัวผมบ้าง แม้สักนิดก็ยังดี
☼☼☼☼☼☼
เรื่องราวในคืนนั้นผมกลับจากการทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนเวลาก็ล่วงเลยไปเกือบสามทุ่มแล้ว เสียงเอะอะโวยวายที่ดังมาจากทางบ้านของผมทำเอาผมที่กำลังเดินทอดน่องอย่างสบายอารมณ์ต้องรีบวิ่งจ้ำอ้าวอย่างตื่นตระหนกเพื่อไปให้ถึงบ้านของตัวเองให้เร็วที่สุด ด้วยดวามเป็นห่วงแม่ที่ตอนนี้น่าจะอยู่บ้านคนเดียว
เมื่อกลับมาถึงบ้านสิ่งที่ผมเจอคือแผงรถเข็นขายข้างแกงของแม่ผมกำลังถูกกลุ่มชายฉกรรจ์รื้อทำลายอย่างไม่ใยดี และแม่ที่พยายามจะร้องห้ามและหยุดการกระทำของคนกลุ่มนั้นก็พลอยถูกทำร้ายไปด้วย
“แม่!” ผมรีบวิ่งเข้าประครองร่างแม่ที่กำลังล้มทรุดอยู่กับพื้น
“นี่มันเรื่องอะไรกันพวกแกเป็นใครแล้วมาทำแบบนี้กับแม่ฉันทำไม”
“ติดหนี้ไว้แล้วคิดจะเบี้ยวมันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ” หนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์ตะคอกใส่หน้าผม ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย ไม่เคยรู้ว่าบ้านเรามีหนี้ ผมไม่คิดว่าแม่จะไปรู้จักมักจีกับคนพวกนี้จนถึงขั้นหยิบยืมเงินกันได้เลยด้วยซ้ำ
“จริงเหรอแม่” ผมหันมาถามแม่ที่อยู่ในอ้อมแขนของผมเพื่อความแน่ใจ ถึงจะไม่มีคำพูดใด ๆ ตอบกลับมาจากปากแม่ แต่ท่าทางก้มหน้าก้มตาแล้วร้องไห้อย่างหนักนั้นก็พอจะตอบผมจะแทนคำพูดได้
ผมจำใจต้องปล่อยให้คนพวกนั้นทำลายข้าวของที่ใช้ทำมาหากินของแม่จนหนำใจ ผมทำได้เพียงแค่รั้งตัวแม่เอาไว้ไม่ให้เข้าไปให้ถูกคนพวกนั้นทำร้ายอีก ก่อนจะกลับไปคนพวกนั้นกำชับกับผมว่ามีเวลาให้ผมแค่เจ็ดวันเพื่อหาเงิน ถ้าภายในเจ็ดวันพวกนั้นยังไม่ได้เงินตามที่ต้องการ พวกนั้นจะกลับมาเล่นงานแม่หนักกว่านี้ และพวกมันยังขู่ผมอีกว่าถ้าหากว่าผมคิดแจ้งตำรวจหรือคิดจะแข็งข้อพวกมันจะตามไปเล่นงานเจ้าสองด้วย ซึ่งผมจะปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด
จำนวนหนี้นั้นทบต้นทบดอกแล้วรวมเป็นเงินเกือบห้าแสน มันเกิดจากตอนที่พ่อผมยังมีชีวิตอยู่ท่านติดสุราและการพนันอย่างหนักซ้ำยังไปกู้ยืมเงินจากผู้มีอิทธิพลเพื่อมาเล่นการพนัน แต่สุดท้ายก็กลับกลายเป็นว่าจำนวนหนี้ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นไปเรื่อย ๆ จากการเสียพนัน หลังจากที่พ่อเสียไปภาระในการรับผิดชอบหนี้ก้อนโตนั้นเลยมาตกอยู่กับแม่ผม หลังจากที่ได้รู้ความจริงจากปากของแม่แล้วผมก็ไม่คิดที่จะโกรธและโทษพ่อหรอกนะ เพราะอย่างไรท่านก็เสียไปแล้ว แต่เงินจำนวนมากมายขนาดนั้นกับเวลาอันน้อยนิดผมจะไปหามาจากไหน ตอนนั้นผมเครียดเหลือเกินกับปัญหาที่แทบจะมองไม่เห็นทางออก
“ฮัลโหล พี่แองจี้ครับช่วงนี้พี่พอจะมีงานให้ผมทำบ้างไหมครับ ผมจำเป็นต้องใช้เงินจริง ๆ” ผมตัดสินที่จะต่อสายโทรศัพท์ถึงพี่แองจี้เจ้าของโมเดลลิ่งที่ผมสังกัดอยู่ที่ไม่ได้หยิบยื่นงานให้ผมมานานแสนนานจนผมเกือบจะลืมไปแล้วว่าผมยังมีสัญญาอยู่ในสังกัดของเขา
“เฮ้อ หนึ่งเข้าใจพี่หน่อยนะ ถึงหนึ่งจะหน้าหล่อ แต่หนึ่งก็ตัวเล็กนี่ หนึ่งก็รู้วงการบ้านเรานิยมแต่นายแบบสูง ๆ ล่ำ ๆ พี่เลยหางานให้หนึ่งไม่ค่อยจะได้ พี่ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะ” คำตอบที่พี่แองจี้ตอบกลับมาเป็นสิ่งที่ผมพอจะคาดเดาได้อยู่แล้วว่าคงจะต้องได้ยินไม่ต่างจากนี้สักเท่าไหร่ แต่ผมก็ยังเลือกที่จะโทรหาพี่เขาด้วยความหวังที่คิดว่าน่าจะยังพอมี ถึงแม้จะริบหรี่มากก็ตาม
“แต่ถ้าหนึ่งเดือดร้อนเรื่องเงินและอยากจะทำงานจริง ๆ พี่พอจะมีคอนเนคชั่นกับค่ายหนังค่ายหนึ่ง เขาต้องการแสดงที่ตัวเล็กรูปร่างบอบบางแบบหนึ่งนะ เงินดีมาก และหน้าตาผิวพรรณดีแบบหนึ่งคงคงแคสผ่านได้สบาย ๆ แน่นอน แต่ต้องเปลืองตัวสักหน่อยนะ หนึ่งสนใจไหมล่ะ”
“สนใจครับพี่ ตอนนี้งานอะไรผมรับหมดเลย” ผมรีบตอบกลับอย่างทันควันโดยไม่ต้องใช้เวลาไตร่ตรอง เมื่อพี่แองจี้มีข้อเสนอเรื่องงานขึ้นมา เวลานี้ไม่ว่างานอะไรที่พอจะช่วยครอบครัวของผมได้ ต่อให้จะยากลำบากแค่ไหนผมก็ยินดีที่จะทำทั้งนั้น
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่จะส่งรายละเอียดให้ทางอีเมลก็แล้วกัน หนึ่งอ่านแล้วก็ลองทบทวนดูดี ๆ นะ คิดดี ๆ คิดถี่ถ้วนแล้วค่อยให้คำตอบพี่ว่าอยากจะทำหรือเปล่า”
หลังจากสิ้นสุดการสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างกับผมกับพี่แองจี้ไม่นาน ก็มีเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือของผมว่ามีอีเมลฉบับใหม่เข้ามา ผมรีบเปิดอ่านในทันทีด้วยความหวัง และผมก็ได้พบกับ...
ใบสมัครนักแสดงภาพยนตร์ผู้ใหญ่แนวชายรักชาย.....
ในคราวแรกผมนึกโกรธพี่แองจี้มากที่คิดจะให้ผมไปทำงานแบบนั้น และยังย้ำชัดกับตัวเองว่าจะไม่มีทางที่จะยอมทำงานนี้โดยเด็ดขาด แต่เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไปสี่วัน... แม้ว่าผมจะทำงานอย่างหนัก แต่ค่าแรงจากงานเสิร์ฟอาหารที่ผมทำมันก็ไม่ได้มากมายอะไร คิดจะไปขอหยิบยืมใครก็ไม่มีใครที่จะยื่นมือเข้ามาให้ความช่วยเหลือ ลำพังเงินเก็บที่ผมมีก็ยังไม่ได้สักเสี้ยวหนึ่งของเงินที่คนพวกนั้นต้องการเลยด้วยซ้ำ เหลือเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้นผมจะไปหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน
หรือว่าผมจะไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริง ๆ ....
ผมกดต่อสายโทรศัพท์หาพี่แองจี้ด้วยมือที่สั่นไหว ผมไม่มีเวลาที่จะคิดไตร่ตรองอะไรอีกแล้ว ในเวลานี้ความปลอดภัยของแม่และน้องของผมคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
“พี่แองจี้ครับเรื่องงานที่พี่แนะนำผมมา.......” การที่จะกลั้นใจพูดประโยคสุดท้ายออกไปนั้นทำไมมันถึงได้ยากเย็นเหลือเกินนะ
“..........ผมอยากทำครับ” เมื่อสิ้นคำพูดในประโยคนั้นน้ำตาของผมก็ไหลรินออกมาโดยอัตโนมัติ และนั้นก็คือจุดเริ่มต้นของการเข้าวงการหนังจีวีของผม
☼☼☼☼☼☼
หลังจากที่ได้เข้ามาทำอาชีพนี้ ผมใช้เวลาไม่นานก็สามารถปลดหนี้ให้ครอบครัวได้สำเร็จ และได้เรตค่าตัวที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ ตามชื่อเสียงที่ผมได้กลับมาและความต้องการของลูกค้า เมื่อปีก่อนผมก็เพิ่งจะซื้อบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่โตกว้างขว้างและน่าจะอยู่สบายกว่าบ้านหลังเดิมให้แม่กับน้อง ตอนนี้ผมเก็บเงินได้จนถึงจุดที่คิดว่าพอจะสามารถเลี้ยงตัวเองและดูแลแม่กับน้องให้สุขสบายได้แล้ว
แม้ว่าอยากจะเลิกทำอาชีพนี้เต็มทีแล้ว แต่ผมก็ยังไม่สามารถที่จะเลิกตอนนี้ได้ เพราะสัญญาที่ผมเซ็นไว้กับทางค่ายตั้งแต่แรกเริ่มเป็นเวลานานถึงห้าปี และตอนนี้ก็ยังเหลือระยะเวลาอีกเกือบสองปีที่ผมจะต้องทำงานให้กับค่าย ซึ่งผมก็ตั้งใจไว้แน่วแน่แล้วว่าเมื่อถึงเวลาที่ครบกำหนดตามสัญญาเมื่อไหร่ผมจะเลิกอาชีพนี้ทันที และก็ได้แต่หวังว่าเมื่อถึงเวลานั้นเจ้าสองจะยอมให้อภัยผม
แต่ว่าตอนนี้ผมดื่มมากเกินไปแล้วหรือนี่ อยู่ดี ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังอยู่ในอาการมึนเมาอย่างหนักขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เมาในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งที่เมื่อสักครู่นี้ผมก็ยังประครองสติได้เป็นปกติอยู่แท้ ๆ แต่ทำไมหลังจากที่ผมดื่มแก้มเมื่อครู่นี้เข้าไปผมถึงได้รู้สึกเวียนหัวหนักขนาดนี้นะ ทุกสิ่งรอบ ๆ ตัวในเวลานี้ไม่ว่าผมจะมองไปทางไหนมันก็ดูพร่ามัวไปหมด อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนกับว่าหนังตามันหนักอึ้งจนแทบจะแบกเอาไว้ไม่ไหว ทำไมผมถึงเป็นได้ขนาดนี้นะ
ความทรงจำสุดท้ายของผมในตอนที่สติการรับรู้ของผมกำลังจะขาดช่วง คือมีผู้ชายตัวใหญ่สองคนที่ผมคิดว่าไม่น่าจะเคยรู้จักมาก่อนมานั่งประกบข้างผม ก่อนที่ผมจะสิ้นสติไปในที่สุด...
TBC
**ในพาร์ทที่เล่าย้อนอดีตจะทำตัวอักษรเป็นตัวเอียง