-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
================================
*ข้อควรระวังในการอ่าน*
1. บุคคล สถานที่ และเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
2. ตัวละครบางตัวเอามาจากเรื่องจริง ไร้การปรุงแต่ง ทั้งชื่อ นามสกุล และนิสัย หากเจอผู้ใดคุ้นๆ ให้สันนิษฐานได้เลยว่าคนๆนั้นต้องมีความสัมพันธ์กับผู้เขียนไม่มากก็น้อย
3. ดำเนินเรื่องโดยใช้สรรพนามบุรุษที่1ซึ่งเป็นเพศชาย อาจมีห่ามมีก้าวร้าวบ้างบางครั้ง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
4. อ่านเพื่อความบันเทิงใจในที่พักอาศัยเท่านั้น หากอ่านในออฟฟิศก็อย่าให้กระเทือนถึงงานนะจ้ะ
5. นิยายเรื่องนี้ "อ้างอิง" จากวรรณคดีไทยเรื่องหนึ่ง ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายผลงานดั้งเดิมของผู้ประพันธ์ หากมีเหตุให้เข้าใจผิดจึงต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
6. คนเขียนชอบเขียนฉากบู๊ระห่ำ ชอบเขียนแนวสะเทือนลุ้นระทึก บางเรื่องจบหักมุม บางเรื่องไม่แฮปปี้เอนดิ้ง บางเรื่องก็เว่อร์เกินจริง ขอให้ทำใจก่อนอ่านนะจ้ะ!
7. หนึ่งคอมเม้นท์ หนึ่งกำลังใจ สู่คนเขียนนะคะ ^^ ถ้าไม่ติดธุระอะไรแล้วชอบเรื่องนี้ ก็รบกวนเวลานิดหน่อยเท่านั้นค่ะ
=========================
สารบัญ
ลำนำที่๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2587509#msg2587509)
ลำนำที่๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2589639#msg2589639)
ลำนำที่๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2591262#msg2591262)
ลำนำที่๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2592709#msg2592709)
ลำนำที่๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2593776#msg2593776)
ลำนำที่๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2595543#msg2595543)
ลำนำที่๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2596521#msg2596521)
ลำนำที่๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2598056#msg2598056)
ลำนำที่๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2600103#msg2600103)
ลำนำที่๑๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2602066#msg2602066)
ลำนำที่๑๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2604346#msg2604346)
ลำนำที่๑๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2605518#msg2605518)
ลำนำที่๑๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2611058#msg2611058)
ลำนำที่๑๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2614090#msg2614090)
ลำนำที่๑๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2616845#msg2616845)
ลำนำที่๑๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2620669#msg2620669)
ลำนำที่๑๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2631986#msg2631986)
ลำนำที่๑๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2635726#msg2635726)
ลำนำที่๑๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2642576#msg2642576)
ลำนำที่๒๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2652537#msg2652537)
ลำนำที่๒๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2658648#msg2658648)
ลำนำที่๒๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2662051#msg2662051)
ลำนำที่๒๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2670550#msg2670550)
ลำนำที่๒๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2676062#msg2676062)
ลำนำที่๒๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2681038#msg2681038)
ลำนำที่๒๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2692717#msg2692717)
ลำนำที่๒๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2704143#msg2704143)
ลำนำที่๒๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2718876#msg2718876)
ลำนำที่๒๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2735074#msg2735074)
ลำนำที่๓๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2806795#msg2806795)
ลำนำที่๓๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2814035#msg2814035)
ลำนำที่๓๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2822924#msg2822924)
ลำนำที่๓๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2830651#msg2830651)
ลำนำที่๓๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2846906#msg2846906)
ลำนำที่๓๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2850913#msg2850913)
ลำนำที่๓๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2854271#msg2854271)
ลำนำที่๓๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2857209#msg2857209)
ปฐมบท จ้าวธารา ๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2761932#msg2761932)
ปฐมบท จ้าวธารา ๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2765595#msg2765595)
ปฐมบท จ้าวธารา ๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2768803#msg2768803)
ปฐมบท จ้าวธารา ๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2771526#msg2771526)
ปฐมบท จ้าวธารา ๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2774935#msg2774935)
ปฐมบท จ้าวธารา ๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2779378#msg2779378)
ปฐมบท จ้าวธารา ๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2781760#msg2781760)
ปฐมบท จ้าวธารา ๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2785627#msg2785627)
ปฐมบท จ้าวธารา ๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2789764#msg2789764)
ปฐมบท จ้าวธารา ๑๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2794651#msg2794651)
ปฐมบท จ้าวธารา ๑๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2798301#msg2798301)
จบแย้ว
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
- เปิดเรื่องใหม่ รอแปปนึงนะจ๊ะ :D
-
มองหาลำนำที่ ๑
มารอค่าาา
-
ครั้งนั้น
วันเจ้าพระยายังสดใส
ยังมีจ้าวกุมภาเกรียงไกร
สถิตอยู่ใต้ห้วงชลธาร
เซซัดจากถิ่นฐานบ้านเกิด
หนีตะเลิดเปิดใจมิอาจหาญ
เจ้ามนุษย์ผู้ร้ายใจมาร
ผู้รุกรานทำร้ายใจตน
รอนแรมมาไกลถึงเมืองหลวง
ฝูงทั้งปวงล้มตายเป็นสายฝน
จ้าวยักษ์ใหญ่ตั้งคำในบัดดล
มันสักคนต้องได้..ชดใช้กรรม
- ๑ -
เปรี้ยง!
เสียงกัมปนาทฟาดลงมาดังลั่นจนทุกคนในห้องสะดุ้งเฮือก สายตาทุกคู่จับจ้องมองไปยังนอกหน้าต่าง..ฟ้าครึ้มเมฆหม่น ที่สำคัญที่สุดคือสายฝนที่ตกกระหน่ำอย่างหนักจนไม่ได้ลืมหูลืมตา…จนน่ากลัว
หญิงวัยกลางที่โต๊ะหน้าห้องมองลอดแว่นสายตายาวของหล่อนสบตากับนักศึกษาทุกคน ก่อนจะก้มมองนาฬิกาที่ทุกคนในที่นั้นรู้อยู่แล้วว่ามันเลยคาบมาเกือบๆสิบห้านาทีแล้ว
“นักศึกษา” เสียงเนิบนาบเอ่ยขึ้น “วันนี้พอแค่นี้ก่อน”
คำพูดแบบนั้นคงเหมือนเสียงสวรรค์จากฟากฟ้าในวันปกติ เพียงแต่วันนี้บรรยากาศไม่เป็นใจให้ใครสักคนได้เฮฮา..ปล่อยตอนนี้ก็ยังกลับบ้านไม่ได้อยู่ดี ขนาดเสียงเลื่อนเก้าอี้ยังถูกกลบด้วยเสียงฝนกระหน่ำด้านนอกเลย
แต่อย่างน้อยที่สุด..ผมก็ถอนหายใจออกมาได้สำเร็จ
..การเรียนในห้องแอร์เย็นๆวันที่ฟ้าสลัวๆแบบนี้มันไม่เป็นผลดีต่อสมองเลยสักนิด…หรือพูดให้ตรงกว่านี้ก็คือ แม่ง สัสเอ้ย ง่วงชิบหาย
อาจารย์ผู้สอนเก็บของเดินออกจากห้องไปก่อนเป็นคนแรก นั่นถึงเป็นสัญญาณให้พวกเราได้ขยับกายลุกจากที่นั่งบ้าง แลคเชอร์นานติดกันสามชั่วโมงเต็มพาลให้ปวดหลัง เพราะเก้าอี้แลคเชอร์ไม่ได้เป็นอุปกรณ์ที่ออกแบบมาเพื่อให้หลับ ฟุบงีบ กินข้าว ตากผ้า หรือทำกิจกรรมใดๆนอกจาก...เรียนหนังสือ ซึ่งเอ่อ..ตามประสาครับ พวกเราทุกคนชอบเรียนมาก
“เฮ้ย เฮ้ย”
ผมสะกิดเรียกเพื่อนสนิทที่นอนหลับมาตั้งกะต้นคาบ
“ไอ้โป๊ย ตื่น ตื่นว้อย หมดคาบแล้ว”
แน่นอน เจ้าของนามแม่งไม่สะดุ้งสะเทือนหรอกครับ ซึ่งผมก็ชินแล้วล่ะ…เลยต้องโบกหัว ‘ผลัวะ’ ไปทีนึงอย่างแรง เพื่อให้อย่างน้อยมันก็เงยหน้าขึ้นมาเคี้ยวน้ำลายตัวเองแจ๊บๆ…แล้ว…หลับต่อ
..เจริญจริงๆ..
ผมส่ายหัว หันมาเก็บข้าวของตัวเองบ้าง ซึ่งก็มีเยอะมากครับ สมุดเล่มนึงกับปากกาหนึ่งด้าม พับเก็บเหน็บไว้กับเอวก็เสร็จสิ้นกระบวนการแล้วล่ะ..
“ไกร ไกร”
เสียงใสเรียกผมจากด้านหลัง เป็นเสี้ยววินาทีก่อนผมจะลุกขึ้นยืนพอดี
ให้ตายเถอะ..หัวใจผมพองจนคับอกเลยตอนที่รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร
ดวงหน้าใสยื่นเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้ม ใกล้จนได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆจากเรือนผมสีน้ำตาลเข้มนั่น ก่อนเธอจะยกมือประนมให้แล้วส่งดวงตากลมโตใสวิ้งนั่นเพื่อกราบอ้อนวอนผมในที
“แก้วยืมสมุดแลคเชอร์หน่อยได้มั้ยจ้ะ?”
“อา ได้สิ”
ผมหยิบมันอย่างรวดเร็ว เอ่อ..เร็วไปหน่อยจนน่าขัน แหม ต่อหน้าดาวมหา’ลัยใครมันจะไปตั้งสติทันล่ะ ผมเองก็ผู้ชายคนนึงที่หวังจะเด็ดดอกฟ้าเหมือนกันนะ
เธอยิ้ม รับแลคเชอร์ผมไปราวกับมันเป็นของล้ำค่าที่สุด “ขอบใจนะ”
..วิญญาณจะล่องลอยไปแล้วล่ะครับ..
“แก้วจดไม่ทันเหรอ?”
“ฮะๆ แก้วเผลอหลับไปช่วงนึงน่ะ” รอยยิ้มของเธอทำให้ผู้ชายมีบาดแผล “แล้ว’จารย์มาลัยบอกให้แก้วเขียนรายงานแก้คะแนนด้วยอ่ะ กังวลชะมัด”
“อ้าว แก้วไม่ผ่านมีนเหรอ?”
“อืม แหะๆ”
“วันหลังบอกเรานะ เราติวให้ได้”
“อะแฮ่ม ไอ้คุณเพื่อนครับ”
การกระแอมกระไอที่ฟังแล้วรู้เลยว่าเฟคนั่นเรียกให้พวกเราทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมอง
“…ปลุกกูขึ้นมาเพื่อฟังมึงจีบสาวเหรอฟะ? ไปเร็ว!”
“ไปห่าไรล่ะ ฝนตกยังกะเทกะละมัง” ผมโบ้ย “รอให้ซาก่อนดิ”
โป๊ยหันไปมองตามผม แล้วทำปากเป็นรูปตัวโอ..มันเพิ่งเห็นมั้งครับว่าสภาพอากาศวันนี้ไม่ดี สมแล้วที่เป็นจอมเอ๋อโป๊ยเซียน…ผู้ที่ต่อให้ทั้งอาคารกำลังลุกไหม้แต่ถ้าไฟไม่ติดที่ตูดมันก็ไม่รู้เรื่อง
แต่ผมก็ลืมๆเพื่อนรัก แล้วหันไปยิ้มกับแก้วต่อ
“ไม่เข้าใจตรงไหนถามเราได้นะแก้ว”
“จ้ะ ไกรน่ารักจังเลย~ หล่อแล้วยังใจดีอีกเนาะ~”
ไม่ต้องบอกใช่มั้ยครับ คนที่พูดไม่ใช่แก้วหรอก..เพื่อนรักสุดจะกวนอวัยวะเบื้องล่างของผมต่างหากที่ทำทีเป็นดัดเสียงพูด ซึ่งบอกเลยลีลาขนาดนี้…กระเทยจริงๆยังอายแทน
“ไหนมามะมาดร๊วบที~ มว๊วฟฟฟฟฟ”
“จูบตีนกูไปก่อนก็แล้วกัน…”
“ว้อย ล้อเล่นว้อย! ไม่เห็นต้องยกขึ้นมาจริงๆจังๆเลย”
ผมหันไปมองแก้วอีกครั้ง เธอหัวเราะอยู่..และให้ตาย โลกทั้งใบหยุดหมุนตรงนั้นครับท่านผู้ชม!
ครับ เห็นลีลาการเอาใจสาวแบบนี้ก็ต้องขอแนะนำตัวกันสักหน่อย
ผม ‘เกรียงไกร’ ครับ..หรือที่เพื่อนๆก็เรียกกันสั้นๆแหละครับว่า ‘ไกร’ (และมีฉายาว่า ‘เกรียนไกล’ แต่ไม่ได้เกรียนเหมือนฉายาหรอกนะครับ..แค่ทรงผมไถข้างเปิดเกรียนข้างหนึ่งของผมมันโดดเด่นมากก็เท่านั้นเอง..) เป็นนักศึกษาชั้นปีที่3ของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา
นี่ไอ้ ‘โป๊ยเซียน’ หนุ่มอารมณ์ดีขี้เล่นโคตรกวนประสาท จนผมชักสงสัยว่าเออ เป็นเพื่อนกับมันเข้าไปได้ยังไง..ซึ่งเรื่องนั้นช่างมันก่อน ไอ้โป๊ยน่ะจบจากโรงเรียนเดียวกับ ‘แก้ว’ ดาวคณะและดาวมหา’ลัยคนสวยที่ผมหมายตา…แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไอ้โป๊ยแม่งก็เสือกไม่เหมาะจะเป็นสะพานให้ผมเดินข้ามไปเด็ดดอกฟ้า จนสุดท้ายก็ต้องใช้ลีลาเกี้ยวพาราสีที่สืบทอดมาในตระกูลนี่แหละเข้าสู้
…แต่ยอมรับว่าไม่ค่อยประสบผลสำเร็จเท่าไหร่หรอก
“แก้ว พี่รอข้างล่างนะ..เดี๋ยวลงไปหาอาจารย์แปปนึง”
น่ะ..พูดยังไม่ทันขาดคำ…เดินมาพอดี…
ร่างสูงโปร่งชะโงกหน้าเข้ามาในห้องแลคเชอร์ของปีต่ำกว่า เพื่อร้องบอกราวต้องการจะเรียกความสนใจจากคนทั้งห้อง ซึ่งก็ได้ไปเต็มๆน่ะแหละครับ
“จ้ะ” เธอยิ้ม..ยิ้มหวานกว่าที่ยิ้มให้ผมเสียอีก “เดี๋ยวแก้วลอกแลคเชอร์แปปนึง จะตามลงไปนะคะ”
..น่าเจ็บใจชิบ..
หมอนั่นชื่อ ‘ทิวัน’ เอ่อ…ผมต้องแนะนำมั้ยว่านี่คือ ‘แฟนแก้ว’
และทุกครั้งที่เจอหน้ามันผมก็จะเผลอปล่อยเสียง ‘จิ๊’ ออกไปอย่างช่วยไม่ได้
นายทิวัน…และผมขอเรียกมันสั้นๆละกันว่า ‘ไอ้วัน’….แหมมม ชื่อไทยแท๊แท้ (ไม่ดูตัวเอง..) เป็นนักศึกษาปี4รุ่นพี่ผมนี่เอง มันเป็นแฟนแก้ว(จะย้ำทำไม) เป็นจอมมารความสุขที่ทำลายหัวใจผู้ชายทั้งคณะ บอกตามตรงครับ..คณะผมน่ะมีผู้หญิงไม่มากเท่าไหร่ แล้วผู้หญิงน่ารักระดับแก้วน่ะเค้าว่ากันว่าสิบปีจะมีสักคน..แต่ให้ตาย สุดท้ายก็โดนชายหนุ่มที่..เอ่อ..ยอมรับก็ได้ครับว่าหน้าตาดีนิดๆ คาบไปกินจนได้
และที่ดูเหมือนจะให้อภัยไม่ได้มากที่สุดก็ตรงที่…เพื่อนผม รุ่นน้อง คนทั้งคณะต่างพากันยอมรับในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ แถมยังเปรียบเปรยสำเนียงโบราณว่านี่แหละคือ ‘กิ่งทองใบหยก’
ตรงไหนกันวะ..!?!
ผมมองเขาตาเขียวปั๊ด อีกฝ่ายเห็น…แล้วยักคิ้วให้ประหนึ่งผู้ชนะก็ไม่ปาน
“ไอ้…!”
..จะด่าก็ไม่ทันล่ะครับ แม่งผลุบหายออกจากห้องไปซะงั้น..!
เออ แม่งไม่มีใครสังเกตสักคนเลยเหรอครับว่า ‘มัน’ แม่งกวนตีนแค่ไหน! เผลอๆจะมากกว่าไอ้โป๊ยเซียนนี่ซะอีก!!
“มึงนี่ก็..อ้าปากได้ก็จะกัดเลยนะเว้ย” ไอ้โป๊ยหัวเราะ “ใส่ตะกร้อไว้ท่าจะดีกว่านะเนี่ย”
“พ่องสิ มึงดูมัน..” ผมสบถ “กวนตีนชิบ”
“พี่เค้ายังไม่ทันพูดอะไรเลย มึงก็หาเรื่องพี่เค้าตลอดอ่ะ”
“ดูแม่งยักคิ้วใส่กู”
“ยักคิ้วแล้วไงวะ มึงยักไม่ได้เรอะ นี่ไง”
แล้วไอ้โป๊ยก็ยื่นหน้าเข้ามายักคิ้วใส่ผมรัวๆเหมือนเป็นโรคชักกระตุกชนิดหนึ่ง จนผมต้องดันหน้ามันออก..แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะพรืดจากคนที่นั่งอยู่ด้านหลังพอดี
และการที่แก้วขำออกมานั้น ทำให้ผมรู้ตัว
“อ๊ะ ‘โทษทีครับ เราไม่น่าพูดจาไม่ดีกับแฟนแก้วใช่มั้ย?”
..กับผู้หญิงน่ะผมเป็นสุภาพบุรุษเสมอ..ใช่มั้ยล่ะ?
“ฮะๆ ไม่หรอกจ้ะ ตามสบายเถอะ” แก้วยิ้ม “ไกรนี่ตลกดีนะ”
..ไกรนี่ตลกดีนะ..
..ไกรนี่ตลกดีนะ..
..ไกรนี่ตลกดีนะ..
เอาล่ะ วินาทีนั้นผมอยากจะไปหยิบวิกอัลโฟ่สีเขียวมาสวม ทาหน้าขาวทั้งหน้า ติดจมูกแดง แล้วเต้นแทปไปโยนลูกบอกห้าลูกไปรอบๆห้องเสียเหลือเกิน..
“เอานี่ เสร็จแล้ว”
แก้วพูดขึ้นขัดจังหวะที่ผมกำลังหาลูกบอล พร้อมยื่นสมุดแลคเชอร์คืนให้
“ขอบคุณมากจ้ะ เราไปก่อนนะ”
..เสียงท่อแปปที่ผุดจากเนินหญ้าสีเขียวขึ้นมาเปล่งเสียงร้องดังก้องไปว่า ‘หมดเวลาสนุกแล้วสิ~ หมดเวลาสนุกแล้วสิ~’ ดังอยู่ในหัวผมวนเวียนไปมา..
แล้วแก้วก็เดินจากไป…
….ไม่ต้องคิดตามครับ อีกฝ่ายไม่หันกลับมาหรอก
“เฮ้ออออออออออ……”
“ถอนหายใจไรของมึงวะ”
“กูนี่มีโอกาสจะได้คุยกับแก้วแค่ตอนยืมแลคเชอร์รึไงวะ”
ผมเปรย คนฟังตบหัวผลัวะ
“มึงเอาจริงดิ แก้วมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วนะว้อย”
“โหยสัส กูไม่ได้จะแย่งแฟนเค้า แค่..อยากคุยกันให้นานกว่านี้” ผมละเมอ “คนอะไรวะ งามยังกะนางฟ้า~”
“เออ เอออ เออออ”
“อะไรของมึงวะ มึงไม่เห็นว่าแก้วสวยรึไง?”
“ไม่นี่” มันไหวไหล่ “กูเห็นมาตั้งกะเด็ก”
ครับ ย้ำอีกครั้งว่าแก้วกะโป๊ยเซียนจบจากโรงเรียนเดียวกันมา หรือพูดให้ถูกก็คือเรียนที่เดียวกันตั้งกะสมัยประถมน่ะแหละ แต่โป๊ยก็บอกนะว่าไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรกับแก้วมากนัก โป๊ยเป็นคนประเภทไม่เข้าหาผู้หญิงครับ แถมผู้หญิงเรียบร้อยจิ้มลิ้มแบบแก้วมันยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่…ซึ่งผมเข้าใจจุดนั้นนะ
“เออ แล้วมึงจะตั้งท่ากัดกับพี่วันเขาไปถึงไหนวะ?”
มันเริ่มบทสนทนาได้แย่มาก ผมเลยแยกเขี้ยวใส่
“ไม่ได้กัดว้อย สัส”
“เห็นแง่งใส่กันตั้งกะก่อนจะมาเป็นแฟนแก้วล่ะ” มันว่า “พอเค้าไปกันได้ดีกูก็นึกว่ามึงจะเลิก..เปล่าเลย ยังกัดอยู่อีก”
“ก็ดูมันกวนตีน”
“ตรงไหนฟะ? พี่วันเค้าขรึมจะตายห่า”
ผมเถียงไม่ออก “ไม่รู้ว้อย ไม่ถูกชะตา”
..ก็ไม่ถูกชะตาจริงๆนั่นแหละ..
ผมสามารถยืดอกรับอย่างลูกผู้ชายได้เลยนะครับว่าโดยส่วนใหญ่นั้นผมเป็นคนหาเรื่อง ‘มัน’ ก่อน..และเออ ยอมรับความผิดนั่นด้วยก็ได้! แต่ขอบอกเลยนะว่าอีกฝ่ายก็กวนประสาทไม่แพ้กันนั่นแหละ!
ทิวันเป็นผู้ชายขรึมๆครับ..ไม่ได้เงียบ ไม่ได้พูดน้อย ไม่ได้เก็บตัวหรืออะไร…เค้าแค่ เอ่อ..ขรึม ดูเป็นผู้ใหญ่…จะว่ายังไงดีล่ะ เพราะบุคลิกแบบนั้นแหละทำให้สาวๆในคณะ(ที่มีน้อยเหลือเกินพวกนั้น)พากันปลาบปลื้มยังกะอะไรดี
…ไม่ต้องเดาหรอกครับ ไม่เว้นแม้กระทั่งแก้ว
และให้ตายเถอะ! ต่อให้มัน ‘ขรึม’ แค่ไหน…เวลามองหน้าผมแม่งต้องยักคิ้วใส่เหมือนเยาะเย้ยทู๊กกกที!
…แบบนี้ไม่เรียกกวนส้นให้เรียกอะไร?
ระหว่างรอฝนหยุดพวกผมก็หยิบมือถือขึ้นมากดๆเหมือนที่ฮิตกิจกรรมนี้กันทั้งบ้านทั้งเมืองแหละครับ สไลด์หน้าเฟสบุ๊คเช็คข่าวไปสามรอบ กดไลค์อินสตราแกรมไปสามที ตอบไลน์เพื่อนไปสามคน สุดท้ายก็มาตายรังจะเปิดเกมเล่น..
…ก็มีสายเรียกเข้าพอดี
ตอนแรกผมมึนๆเบลอๆจะหลับอยู่ล่ะ อากาศยามเย็นฝนตกพรำๆมันน่านอนเป็นบ้าเลย แต่พอเห็นหน้าสายเรียกเข้าปุ๊บตาก็ตื่นปั๊บ วิญญาณไหลกลับเข้าร่างทันที
“ไอ้ชิบหาย”
พอผมอุทาน โป๊ยก็ยื่นหน้ามา “ใครโทรมาวะ?”
ผมมองชื่อที่ขึ้นหราอยู่ด้านหน้าจอ ถอนหายใจเป็นพันรอบก็ไม่พอแล้วล่ะมั้งครับงวดนี้…
“อาจารย์คง”
+++++++++++++++++++
ผมบอกให้โป๊ยกลับไปก่อน แน่นอน..มันไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด
แถมยังวิ่งฝ่าฝนกลับไปเสียอย่างงั้น
…นี่แหละ เพื่อนตาย…เพื่อนตายทั้งคนก็ยังไม่เหลียวหลังครับ
กว่าที่ระบบทดลองเป็นทาสจะจบสิ้นนั้นเวลาก็เกือบทุ่มนึงแล้ว ปกติแล้วเวลาทุ่มนึงที่คณะ/มหา’ลัยผมไม่ได้เงียบหรอกครับ แต่เพราะฝนมันตกกระมังหลายคนถึงได้รีบกลับไปก่อน นี่จะว่าไปตอนนี้ฝนก็ยังตกปรอยๆนะนี่…
แต่ไอ้บรรยากาศเย็นๆอึมครึมนี่ล่ะตัวดี…ทำให้ตึกเรียนเก่ากว่าเจ็ดสิบปีหลังนี้มันดูมีมนต์ขลังขึ้นมาอย่างน่าประหลาด แสงสว่างจากไฟนีออนบริเวณโถงทุกชั้นไม่ได้สว่างนัก บางดวงก็ติดๆดับๆ เงามืดทำให้กำแพงที่เคยคุ้นอยู่ตอนกลางวันดูแตกต่างออกไป จนผมต้องรีบสาวเท้าลงบันไดเร็วๆ
ให้ตายเถอะ’จารย์คง..จะใช้งานอะไรกันนักหนาหว่า..
ให้ตายเถอะไอ้โป๊ย..จะรีบกลับอะไรนักหนาหว่า..
อ๊ะ
…ที่กล่าวโทษนี่ไม่ได้แปลว่าผมกลัวผีหรืออะไรเทือกนั้นหรอกนะครับ
อาจารย์คงเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาผมเองครับ..เอ่อ จะบอกเช่นนั้นก็ไม่เชิง..เพราะท่านไม่ใช่ที่ปรึกษาผมในนามน่ะครับ หมายถึง..ที่ปรึกษาในหลายๆด้าน แกสอนวรรณคดีควบตำแหน่งอาจารย์ผู้คุมขังนักศึกษา(อาจจะงงว่ามีตำแหน่งนี้ด้วยหรือ…) และไม่รู้เพราะอะไรถึงได้ถูกใจผมนักหนาถึงได้เรียกจัง…
แหม..จะพูดสองแง่สามง่ามแบบนั้นก็เห็นจะไม่ถูกสักทีเดียว ว่ากันตามตรงแล้วตลอดมาผมก็ได้’จารย์คงเนี่ยแหละครับช่วยชีวิต(เว่อร์ไป)ไว้ได้หลายครั้งหลายครา แล้วก็อย่างว่าครับ ชีวิตมหา’ลัย สนิทกับอาจารย์สักท่านไว้คุณจะได้บุญไปถึงชาติหน้า..เพราะงั้นเวลาโดนแกเรียกใช้งาน ผมถึงปฏิเสธไม่ได้อย่างนี้ยังไงล่ะ…
บันไดขั้นสุดท้ายโผล่มาหน้าโถงใหญ่ก่อนขึ้นอาคาร เสียงส้นรองเท้าหนังของผมเองกระทบกับพื้นแกรนิตดังขึ้นแผ่วเบา ก่อนจะก้องไปกับกำแพงช้าๆ ผมไม่ได้ลงส้นหนักหรืออะไรหรอกครับ แค่ข้างล่างเงียบสนิท…เงียบมากกว่าห้องพักอาจารย์ที่ยังมีคนอยู่บ้างหลายเท่าทีเดียว
ห้องถ่ายเอกสารใต้ตัวตึกปิดสนิท ห้องนิทรรศการก็ปิดสนิท ขนาดไฟหน้าโถงลิฟท์ก็ยังปิดสนิท นอกจากไฟหรี่ๆกลางโถงแล้วก็แทบไม่มีแสงใดเล็ดลอดเข้ามา…แต่ก็ไม่ได้มืดขนาดที่ต้องการไฟฉายหรืออะไรนะ แต่บรรยากาศแบบนี้แม่งสยองกว่าเยอะ
วันนี้คนมันจะรีบกลับอะไรนักหนาวะครับ(คนมันกลัวว้อย)
แน่นอน ผมเชื่อว่าทุกที่มันต้องเคยมีตำนานผีสางนางไม้เหมือนกันหมดแหละครับ ที่จริง..ผมไม่ค่อยได้ฟังใครเค้าเล่ามาเท่าไหร่ ไม่เชื่อแต่ก็ไม่หลบหลู่นะครับ…แค่แบบ เออ ไม่ได้อยากรู้ อย่ามาเจอกับตัวกูกูขอร้อง…อะไรประมาณนั้นแหละ
ผมถอนหายใจ เดินออกไปสูดกลิ่นฝนจากๆที่หน้าคานูปปี…เสียงน้ำไหลลงมาตามรางน้ำฝนสู่บ่อปลาคาร์ฟดังเป็นเพื่อนผมอยู่แปปนึง แต่เมื่อยื่นมือออกไป เม็ดฝนเปาะแปะก็ยังคงตกกระทบผิวหนังอยู่
“ตกนานชะมัด ให้ตาย…..สิ…”
ฟืดด!
ยังไม่ทันสิ้นเสียง ‘สิ’ นั้น..เสียงอีกหนึ่งเสียงก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังทำเอาผมสะดุ้งโหยงกระโดดกอดเสาแทบไม่ทัน!...ไม่สิ ท่าทางอุบาทว์ชะมัด…เอาเป็นว่าผมผู้ซึ่งมีความหาญกล้าอยู่เต็มอกก็หันควับกลับไปมองที่มาของต้นเสียงนั้น
…ไม่มีอะไร…
และเสียงก็เงียบหายไปราวกับว่าทุกอย่างของมันไม่เคยเกิดขึ้น…
อวัยวะภายในอกผมกำลังวาดลวดลายจ้ำบ๊ะอย่างเมามันตอนที่ผมก้าวขากลับเข้าไปในโถงอาคาร แน่นอนล่ะ..ผมค่อนข้างมั่นใจทีเดียวว่าหูผมไม่ได้ฝาด ขี้คร้านจะวิ่งหนีไปตอนนี้มันก็ปอดแหกสิ้นดี…หนุ่มหล่อมาดแมนแฮนซั่มอย่างนี้จะวิ่งหนีได้ยังไง
ฟืดด!
เฮือก..!
อีกครั้งที่ทำให้หัวใจแทบจะลงไปกองที่ตาตุ่ม แต่แน่นอนว่าผมเก็บมันขึ้นมาได้ทันก่อนจะปล่อยเสียงร้องทุเรศๆออกไป ต้องทำเป็นกล้าในเวลาที่ไม่มีใครชมแม่งเป็นอะไรที่ปัญญาอ่อนมาก และ..เอ่อ..ผมปัญญาอ่อนครับ
ผมจรดปลายเท้าดุจนินจากลับชาติมาเกิด..พยายามเงี่ยหูฟังต้นเสียงอีกครั้ง
..จะติดใจอะไรกับเสียงประหลาดๆแบบนั้นนักหนาวะไอ้เกรียงไกร..
ฟืดดด….
อีกครั้ง..แต่ครั้งนี้จังหวะของเสียงแตกต่างกันเล็กน้อย ผมขมวดคิ้ว..พยายามคิดถึงทุกเสียงที่ผมเคยได้ยินในโลกมาเปรียบเทียบกัน แต่อย่าหวังเลยครับ…บนโลกนี้จะมีสักกี่คนกันที่สังเกตได้หมดและจำมันได้ บ้าจริง ผมคิดว่าผมเป็นใครวะ..
และเพราะครั้งสุดท้ายนั่นเองทำให้ผมจับได้ว่าเสียงมาจากทางไหน ผมเดินตามเสียงไปถึงหน้าโถงลิฟท์..แสงหรี่ๆด้านหลังฉายมาให้เห็นเป็นเงาของผมบนพื้น…ดูเหมือนหนังอำมหิตสักเรื่องที่ผมต้องปิดตาตอนดูเลยแหะ
ไม่มีเสียงอะไรอีก..
..นั่นยิ่งน่าสงสัย..
ข้างโถงลิฟท์มีทางเดินแคบๆกว้างเมตรกว่าๆที่นำไปสู่ห้องน้ำเน่าๆสองห้อง แต่คนส่วนใหญ่ก็ใช้มุมอับสายตานี้ในการเก็บของ โต๊ะ กลองคณะ และสารพัดของที่คุณจะต้องมานั่งสงสัยอีกทีว่าไปขุดมากจากโบราณสถานไหนรึเปล่า และเสียง..ดังมาจากภายในนั้น
ผมชะโงกหน้าเข้าไป แล้วหรี่ตามอง..
..ไม่ไหวครับ…มันมืดเกินไป…
ทุกสิ่งทุกอย่างเมื่ออยู่ในความมืดมันจะเห็นเป็นเพียงเงาตะคุ่มๆ และยิ่งดูน่ากลัวเข้าไปใหญ่เมื่อมันรกไปหมดแบบนี้..อารมณ์ว่าถ้าคุณเดินเข้าไปแล้วโดนฆ่านี่ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย แม่งยังกะเป็นที่หลบซ่อนของฆาตรกรโรคจิต
นั่นแหละ…ผมไม่เดินเข้าไปแน่ๆครับ
ฟืดดด….
เสียงนั้นดังอีกครั้งหนึ่ง พร้อมๆกับอะไรบางอย่างในความมืดนั้นขยับไหว
และผมก็รู้ว่าเสียงฟืดๆนั่นเป็นเสียงของอะไรบางอย่างเสียดสีกับพื้น อะไรบางอย่างที่กำลังขยับอยู่ตรงนั้น…ในความมืดนั่น…ขนาดของมันไม่ใช่แมว ไม่ใช่หมาตัวใหญ่ๆแน่
มันคือคน
…คำถามก็คือ…เขาทำอะไรอยู่คนเดียวในความมืดเช่นนี้…
ผมกลืนน้ำลาย ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือ…นึกไม่ออกว่าตัวเองควรจะทำยังไงกันแน่ระหว่าง หนึ่ง..พุ่งเข้าไปอย่างฮีโร่เพื่อจับคนที่คาดการณ์ว่าจะเป็นขโมย สอง..เดินหนีไปเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สาม..โทรหาใครสักคนให้มาช่วย
ซึ่งผมเลือกข้อสามอย่างไม่ลังเล…..
แต่อะไรๆมันก็ไม่เป็นไปอย่างที่ตั้งใจหรอกครับ….
เพล้ง!!
“เชรี้ย!!!”
มือถือผมเสือกลื่นหลุดมือตกกระแทกพื้นเสียงดังลั่น ก้องสะท้อนไปกับกำแพง..ตามมาด้วยเสียงโหยหวนประหนึ่งวัวคลอดลูกของผม
ส่วนสติน่ะเหรอ…หายวับไปกับเจ้าลูกรักที่นอนอยู่ที่พื้นนั่นน่ะแหละ!!
“เหยดเป็ดไอโฟนกรูวววววววววว”
ร้องห่มร้องไห้ไว้อาลัยให้ลูกรักอยู่ประมาณสามนาทีเห็นจะได้ และสิ่งที่เรียกสติผมให้กลับมาว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ก็คือ ‘หมอนั่น’ น่ะแหละ..! อีกฝ่ายลนลานจนชนบันไดไม้ไผ่ล้มลงกับพื้นดังโครมคราม สะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งชั้น ดูวินาศสันตะโรมากกว่าไอโฟนของผมลิบลับ…
พอเห็นหน้าจอยังติดดีไม่มีริ้วรอยผมก็งัดมันออกมา
…กลั้นใจอยู่เสี้ยววินาที..แล้วเปิดไฟฉายส่องเข้าไปทันที
“หยุด! อย่าขยับนะว้อย!!”
ได้ผลชะงัด! อีกฝ่ายมุดตัวซ่อนอยู่หลัง..เอ่อ..อะไรบางอย่างที่ถูกคลุมผ้าไว้…ทันที แต่ไม่อาจหายไปจากสายตาอันเฉียบแหลมของผมได้หรอก
…ผมเห็นชุดนักศึกษาเต็มๆเลยล่ะครับ…
“ใครวะ ทำอะไรอยู่?”
ถ้ามันตอบแม่งก็โง่มากแล้วครับ เสือกทำตัวมีพิรุธสุดชีวิตขนาดนี้มันคงจะหันมาบอกผมหรอกว่า ‘เฮ้ ไงครับพี่ ผมเอง A ปีหนึ่ง รหัสxxxxx กำลังตามหาสายฟ้าที่หายไปอยู่’…หรือจะยกตัวอย่างอะไรดีวะ ช่างแม่งล่ะกัน
และความที่รู้ว่าเป็นคนกันเองเนี่ยแหละ ผมก็เดินดุ่มๆเข้าไปประหนึ่งแบรด พิทท์พิชิตซอมบี้ฆ่าไม่ตายในเรื่องWWZ
…นี่ถ้าสาวๆอยู่ด้วยคงกรี๊ดกันตรึม…
ผมเดินเข้าไปใกล้พร้อมโทรศัพท์ฉายแสงในมือ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้..ผมก็ยิ่งต้องขมวดคิ้วเพ่งหนัก อะไรบางอย่างบอกให้ผมรู้ว่ามันดู..ประหลาด…เอ่อ…สี…ลักษณะ…ของผิวหนังที่มัน……….
ผลัวะ!
แต่ยังไม่ทันจะตั้งข้อสังเกตไปมากกว่านี่หมอนั่นก็พุ่งเข้ามาด้วยความไวชนิดที่ตาเกือบมองไม่ทัน มือใหญ่..และหยาบกร้าน..บีบข้อมือผมแน่นจนเผลอปล่อยไอโฟนลงบนพื้นอีกครั้ง(โธ่ลูกพ่อยังผ่อนไม่หมด!!) เขาเตะมันหลบวูบเข้าไปใต้กองผ้าให้แสงสุดท้ายแห่งความหวังผมมลายสิ้น
แน่นอน จังหวะนั่นเองที่ผมตกใจมากพอจะอ้าปากร้องขอความช่วยเหลือ แต่มืออีกข้างของเขาก็กดปิดปากผมไว้…และความรุนแรงนั้นทำให้ผมเซลงไปบนกองข้าวของอะไรสักอย่างโดยไม่ทันตั้งตัว ได้ยินเสียงอะไรแตกหักอยู่ใต้ตัวผม..อาจจะเป็นโมเดลไม้ของใครสักคน… แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน!
อิพ่อเอ้ยยยยยยยยยย กูจะโดนฆ่ามั้ยเนี่ย…!!!!
เบื้องหน้าของผมที่ยังไม่ชินกับความมืด…มีเพียงเงาตะคุ่มที่กำลังล็อคผมไว้ไม่ให้ขยับตัว
มือหนาใหญ่ที่ปิดปากผมอยู่แน่นและแรง..จนผมต้องใช้ทุกกระบวนท่าเพื่อหาอากาศให้ตัวเองได้หายใจ…ซึ่งอีกฝ่ายดูเหมือนจะรู้ เขาถึงได้คลายแรงบีบออกนิดหน่อย
ผมได้กลิ่นน้ำ..กลิ่นของน้ำชื้นๆจากผิวแห้งๆนี่…และผมไม่ได้คิดไปเอง…
…สัมผัสของ ‘เกล็ด’….
…มันคือ…เกล็ดสีเขียว….
“ไกร”
เสียงทุ้มนั้นเอ่ยชื่อผมขึ้นมา มันฟังดูคุ้นหู…คุ้นจนผมต้องเบิกตาโพลง
แต่เขายังพูดต่อ
“สัญญานะ ถ้าปล่อย…แล้วจะไม่ส่งเสียงอะไร”
ผมมีทางเลือกอื่นมั้ยล่ะครับ..แหม
หลังจากเสี้ยววินาทีที่ใช้พิจารณาข้อเสนอนั้น..ผมก็พยักหน้าหงึก รู้สึกได้เลยว่าตาตัวเองแห้งจากการเบิกโพลงคาไว้ตั้งกะเมื่อกี้
และผมก็เป็นอิสระในไม่กี่วินาทีถัดมา
อีกฝ่ายถอยหลังไปพิงกำแพงอีกด้าน จังหวะนั้นสายตาผมเริ่มชินกับความมืดอย่างช้าๆ…มองเห็นดวงตาสีทองลุกวาวในความมืด เห็นผิวหนังสีครีมเลื่อมเขียวที่แปลกตา..เห็นรอยเกล็ดจางๆบนผิวกายนั่น…
…เห็นเรียวคิ้วที่ยักทักทายผม..และกวนตีนเหมือนที่เขาเคยทำมาตลอด…
คอผมแห้งผาก สติด้านหนึ่งบอกให้ผมกรีดร้องอย่าไปรักษาสัญญา ส่วนอีกสติก็บอกผมว่าใจเย็นๆเรื่องนี้เราคุยกันได้
แต่ผมไม่เชื่อสติครับ ผมไม่เชื่อแม้กระทั่งสายตาตัวเองด้วยซ้ำ…
….เพราะกว่าจะเปล่งเสียงทักคำแรกออกไปได้แม่งก็กินเวลาหลายนาที…
“…..ไอ้วัน?”
ผมนึกโทษไอ้โป๊ยเซียน นึกโทษอาจารย์คง นึกโทษแก้ว นึกโทษทุกคนทุกสิ่งบนโลกที่ทำให้ผมมีวันนี้
…...วันที่แม่งเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล
TBC
===========================
เปิดเรื่องใหม่ ลองแนวใหม่(ที่ไม่ต่างจากเดิมนัก)ด้วยค่ะ
ฝาก "จ้าวธารา" เรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจนักอ่านด้วยนะคะ .___. //โค้งๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
- เรื่องอื่นดองไปก่อนนนนน
-
มารอตอนใหม่ค่าาาา
เรื่องใหม่แฟนตาซีหรอคะเนี่ยแฮร่ :hao6:
-
น่าสนุกจังเลย รอตอนต่อไปนะ
พี่วันเป็นตัวอะไรหว่า :m28:
-
น่าติดตามค่า
วันเป็นตัวอะไรอ่ะ พญานาคเหรอ?
-
:monkeysad: เรื่องใหมมมมมม่
เราขอทายว่าไอ้วันเป็นพญานาค ฮ่าๆ
น้องไกรชื่อพระเอกจังเลย หรือไกรทองกับจระเข้ (ควรเลิกเดา - -) ยังไงก็รอติดตามนิยายของคุณโอซากะนะคะ(หรือโอซาก้านะ ....;_;) :katai4:
-
ตามมาเรื่องใหม่ของพี่โอค่ะ
-
ติดตามจ้า มาต่อไวๆนะ วันเป็นตัวไรเนี้ยะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ชอบมากกกกกกกก แบบชื่อไท๊ยไทยมาก คึคึคึ ข้าชอบวัน >< :hao7:
-
เห็นชื่อเรื่องกะชื่อคนแล้วคิดถึงชาละวันกับไกรทอง
-
เรื่องใหม่~~~ :mc4: :mc3:
ค้าง..!! ตั้งแต่ตอนแรก =[]=!!
ขอเดาว่าพี่วันเป็นพยานาคเหมือน คห.อื่นๆค่ะ >< 55555555
"มันสักคนต้องได้..ชดใช้กรรม"
ไม่รู้ทำไม.. แต่ชอบประโยคนี้จังค่ะ >.< ทำเอาใจเต้นเลย♥ 555
รู้สึกเหมือนได้อ่านวรรณกรรมไทยๆ อยู่เลยค่ะ xD
-
:mc4:
รออ่านๆ
-
น้องเข้หรือป่าวเนี่ย
รอติดตามนะคะ
-
ชอบบบบบ มาต่ออีกเยอะๆน้าา
-
ติดตามเรื่องใหม่ :mc4:
-
อุต้ะ! เรื่องใหม่ของน้องโอ /เฟบรัวๆ
แต่ประโยคทิ้งท้ายนี่ทำร้ายหัวใจพี่มากเลอออ
-เรื่องอื่นดองไปก่อน ㅠㅠ ...ร้องไห้แป้บนะ
ชื่อตัวละครนี่พี่นึกถึง ชาละวัน กับ ไกรทอง ...จิ้นล้ำหน้ามาก 555
ปูเสื่อรอตอนต่อไป ㅠㅠ
-
มีเกล็ดด้วยเหรอเนี่ย
เป็นอะไรละนั่น
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
:hao6: :hao6:
-
มีเรื่องกับจระเข้ก็คราวนี้..
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ :hao5: :hao5: :hao5:
-
อุ้ยพี่เข้ขึ้นบก ...
เปิดเรื่องก็เป็นคู่ปรับกันซะแล้ว
-
มารอค่ะ อ้ากกกก ชอบเรื่องแนวนี้ที่สุดเลยยยยย
-
เรื่องใหม่ๆๆ เราว่าวันเป็นจระเข้ o22 รึเปล่านะ o18
-
ว้าวเรื่องใหม่
-
ชื่อตัวละครคล้ายๆ กับไกรทองเลย
งานนี้ไกรจะทำยังไงต่อไป แล้ววันหรือเปล่าที่บอกว่าจะแก้แค้น
มารอตอนต่อไปค่าาาา
-
น่าตื่นเต้นอ่ะ? ชาละวันป่ะ????? เกล็ด?? รึจะเป็นเงือก 555555555555555555
-
เข้ามาจิ้มอย่างไว ฮุๆๆ :mc4: ฉลองเรื่องใหม่
ขึ้นต้นมาก็น่าอ่านละ พี่วันจะเป็นอะไรน้ออออ ต้องเกี่ยวกะไอ้ที่โปรยๆไว้แน่ๆ :hao3:
ทำได้แค่รอตอนต่อไป ชีวิตไกรจะเปลี่ยนไปตลอดกาลลล :katai2-1:
-
เอ้วววววววววว จ้าวธารา จ้าวสายน้ำ เทพแห่งสายน้ำ >> นาค
โอ้วววววววว เราชอบมาก *A*
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด เรื่องใหม่มาอีกแล้ว
ดีใจๆๆๆๆๆ
-
พี่วันกลายร่างด้ายยยยยยยยยยยยยยย
-
จระเข้ ชัวร์ ทิวัน=ชาละวัน. เกรียงไกร=ไกรทอง อะไรประมาณนี้ รึป่าวหว่า อ่านกลอนข้างบนแล้วมันน่าจะหมายถึงจระเข้น้าาาา~
รึเราคิดไปเองหว่า? อิอิ
-
จระเข้ ชัวร์ ทิวัน=ชาละวัน. เกรียงไกร=ไกรทอง อะไรประมาณนี้ รึป่าวหว่า อ่านกลอนข้างบนแล้วมันน่าจะหมายถึงจระเข้น้าาาา~
รึเราคิดไปเองหว่า? อิอิ
เราคิดเหมือนกันเลย
-
ว่าแล้วว่าคำว่าวันมาจากชาละวันใช่มะ ?
งั้นเกรียงไกรก็มาจากไกรทอง มาปราบชาละวันอ่ะเด้ ปราบด้วยวิธีไหนน้ออออ :-[ :-[
เห็นปล.พี่โอแล้ว..... :o12: :o12: :o12:
เรื่องอื่นดองไปก่อน หนีไปร้องไห้แปบ
-
กรุณาลงกฏให้ครบด้วยนะคะ ดูได้จากกระทู้กฏค่ะ
หนึ่ง โมดุฯ
-
สนุกค่าาาา พระเอกเราเป็นตัวอะไรหนอ แต่ให้เดาจากชื่อก็คงเป็นไอ้เข้แน่เลย
-
น่าสนใจตั้งแต่เริ่ม จองที่ไว้เลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หรือพี่วันจะกลายร่างเป็นอวาตาร เอิ้กกกก
-
เหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เอาล่ะเหวย เอาล่ะวา
ไกรทอง กับ ชาละวันชิมิ
น่าสนุกอ่ะ โอเค เรื่องนี้เราพร้อมจะค้างเผื่อจะโดนดอง (รึเปล่า) อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากจะเดาว่าวัน เป็นจระเข้ แต่เกล็ดจระเข้ไม่เขียวนี่ แต่ตาสีทอง จระเข้ก็ตาสีทอง
วันเป็น พญานาครึเปล่านะ :katai5: :katai5: :katai5:
รออ่านอยู่นะคะะะะะะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชาละวัน กุมภีร์จระเข้แสนดี อยู่ในถ้ำธารา ป่ะเนี่ย :music:
สรุปพี่วันเป็นอะไรรอตอนต่อไป
-
ตามมาเกาะติดเรื่องใหม่ของน้องโอ ชอบแนวเรื่องมาก กรี๊ดๆๆๆๆ :hao7:
-
เฮ้ยยย น่าสนใจมาก
เปิดเรื่องมา แล้วแบบ..มันใช่เลย
รอลุ้นต่อไปว่า ทิวันคืออะไร? อืม
-
พี่วันลากน้องไกรลงน้ำ(?)เลยจ้าาาาา
-
รู้สึกชอบพี่วันนนนนนนนน :-[ :-[
-
มีกลายร่างด้วยอ่ะ น่าสนใจ
อ่านหลายๆคอมเม้น ก็แอบคิดว่าพี่วันเป็นพี่เข้แน่เลย
-
น่าสนุกกกกก :katai2-1:
อ่านแล้วนึกภาพออก (ยกเว้นตอนมีเกล็ดนี่แหละค่ะ ถ้าเป็นจระเข้จริงๆจะได้จิ้นต่อ อิอิ)
เดาเอาเหมือนคนอื่นเลย
ทิวัน - ชาละวัน
เกรียงไกร - ไกรทอง
(ตอนเรียนเราเคยจิ้นคู่นี้ด้วยแหละ ชาละวัน กับ ไกรทอง 5555 :o8:)
แก้ว - ตะเภาแก้ว
่อ่ออ อาจารย์คง ด้วยยย
เราชอบนะคะคุณโอ ขอบคุณมากๆเลย
-
เรื่องชาละวันกับไกรทองเหรอ
น่าสนใจดี
-
แฟนตาซี~ ชอบมากเลยค่ะ
-
น่ากลัวตรงเรื่องอื่นดองใว้ก่อน :ling1: :heaven
แต่เรื่องใหม่ก็สนุกอ่ะเค้าชอบ อิอิ :mc4:
-
เรื่องใหม่ๆ รอตอนต่อจ้า
ว่าแต่วันนี่เป็นตั๊วไร๊
พญานาคหรือจระเข้อ่ะ
-
พี่วัน นี่คือ วันทอง..เอ้ย! ชาละวัน สินะคะ
น้องไกร ก็ ไกรทอง
แก้ว น่าจะตะเภาแก้ว แถมมีอาจารย์คงมาร่วมแจมด้วย 555+
แค่เปิดเรื่องก็สนุกแล้วค่า จะรอติดตามต่อไปนะค้าาาาา
อยากรู้ว่าใครจะปราบใครกันแน่ หึหึหึ
ป.ล. เรื่องเก่าละคะท่านโออออออออ อย่าดองซี่แงงงงงงงงงงงงงงงงงง :hao5:
-
ตอนกลอน เห็นเขียน
"ครั้งนั้น
วันเจ้าพระยายังสดใส
ยังมีจ้าวกุมภาเกรียงไกร
สถิตอยู่ใต้ห้วงชลธาร"
นึกว่า วันเป็น จระเข้
แต่ลักษณะของวันที่ไกรบรรยายมา มันให้ความรู้สึกว่าวันเป็นพยานาค เพราะมีเกล็ดเลื่อมๆ เอ๊ะ!!! จระเข้มีเกล็ดเลื่อมๆไหมนะ
-
ชาละวันกะไกรทอง น่าสนุกแฮะ แต่ว่าตัวเขียวๆมีเกล็ด มีกลิ่นน้ำ จินตนาการตามนี่สยองใช้ได้อ่ะ
-
:hao6: :hao6:
แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปเนี่ย
-
น่าสนุกมาก
-
เรื่องใหม่มาแล้ววววว :katai2-1:
รอบนี้แนวแฟนตาซี??
พี่วันนี่จริงๆคือชาละวันรึเปล่า ได้ยินชื่อแล้วคิดถึงแต่จระเข้
-
น่าอ่านนนนนนอะ เรื่องนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล ว่าแต่จระเข้มีเกล็ดด้วยเหรอคะ เพิ่งรุ้แหะ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เรื่องใหม่ของคุณ ozakz เย้ๆ ติดตามจ้าา
ลุ้นอ่ะ ไอ้พี่วันมีเกล็ด!!? ชอบแนวนี้!!!! โอ้เย่~~ :katai2-1:
-
น่าสนุกๆๆ ติดตามจ้ะ
พระเอกเราเป็นตัวอะไรเอ่ย??
สรุป..........XY เราโดนดองสินะ :pigha2:
-
แต่เอยแต่ใด
จ้าวกุมภีล์ผู้ใหญ่ยิ่งนักหนา
ได้ครอบครองแก้ววิเศษเรืองฤทธา
ด้วยเดชาเปลี่ยนกุมภาเป็นรูปคน
สีอำพันสุกใสเป็นนัยน์เนตร
ร่างวิเศษเสมอเหมือนไม่สับสน
สองมือห้านิ้วครบจบในตน
รูปโฉมงามล้นให้พ้นภัย
หากแต่ต้องแตะน้ำจึงหวนกลับ
กายแปลงลับลาสิ้นมิอาจไห้
ผิวกายอ่อนกลับเป็นเกล็ดมิดั่งใจ
ตระหนักไว้เราคือใคร..มิใช่ ‘คน’
-๒-
ทั่ก ทั่ก ทั่ก
ผมกำลังวิ่งลงจากบันได รู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงผิดปกติ..แต่ไม่ใช่เพราะผมกำลังออกกำลังกายอยู่ ผมรู้ดี…ว่านี่หมายถึงอะไร…
เมื่อผมกลับมาอีกครั้ง…อีกฝ่ายก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม…เหมือนกับว่าเขาแทบไม่ขยับตัวเลยสักนิดด้วยซ้ำตั้งแต่ที่ผมวิ่งออกไป
พร้อมเงยหน้ามองผม…ด้วยนัยน์ตาสีเหลืองสดคู่นั้น
..มันโดดเด่น ทำให้ใจเต้นแรง..แต่ผมพอรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่า ‘ความหวาดกลัว’ แน่ๆ..
สองมือยื่นเสื้อให้เขา อีกฝ่ายกระพริบตาพร้อมถามชัด
“อะไร?”
“ใส่ฮู้ดคลุมไว้สิวะ โง่จริง” ผมด่า “สภาพแบบนี้จะออกไปพบใครที่ไหนรึไง?”
เขาดูตกใจ แต่ก็รับไว้..และขยับกายสวมมันตามที่ผมสั่ง
จากนั้นเราทั้งคู่ก็เงียบลงไป
ผมตั้งคำถามเองและตอบคำถามเองอยู่ในใจประมาณล้านรอบเห็นจะได้แล้วตั้งแต่ที่ออกวิ่งขึ้นไปที่ล็อคเกอร์ตัวเองชั้นสาม และวิ่งลงมาหาเขาอีกรอบในเวลาไม่กี่นาที…คำตอบก็คือ…ว่างเปล่า ใช่..เอ่อ…ผมก็อยากถามคำถามนะ แต่สมองตอนนี้มันว่างเปล่าเกินกว่าจะคิดอะไรอื่นได้
อยากให้ทวนความมั้ยครับ?
เมื่อประมาณชั่วโมงก่อนผมยังช่วยงานอาจารย์คงอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในห้องพักอาจารย์ ฝนตกตั้งแต่แลคเชอร์คาบสุดท้ายยังไม่ทันจบ..และตอนที่ผมกำลังจะกลับมันก็ยังไม่หยุดตก และก่อนผมจะกลับ…ก็มาเจอหมอนี่ ‘ซ่อนตัว’ อยู่ในซอกที่คนปกติแม่งไม่เข้ามาแน่ๆ
….แต่หมอนี่….ดูเหมือนจะ…เอ่อ…มีอะไรที่แตกต่างจากคนปกติไปนิดหน่อย….
….จัดเป็นกรณียกเว้นน่ะนะ…
เมื่อสามชั่วโมงก่อน(ผมจะทวนเป็นตัวเลขทำไม? ถามจริงเหอะ!) ผมยังเห็น ‘ทิวัน’ พูดคุยกับแฟนสาวของเขาอยู่ในห้องเรียนอยู่เลย หมอนั่นในตอนนั้นยังคงปกติดี…ถามว่าตรงไหนน่ะเหรอ? ให้ตายเถอะ ‘คนปกติ’ น่ะ.....ถ้าไม่เข้าใจก็ไปส่องกระจกซะไป๊!
ผมสบกับนัยน์ตาสีทองนั่นอีกครั้งหนึ่ง เพราะรู้ว่าการมอง ‘ผิวหนัง’ ที่เปลี่ยนไปของเขามันเป็นเรื่องเสียมารยาทมากๆ…เหมือนกับการมองเอวของคนอ้วนน่ะแหละ หากร่างกายของเรามีอะไรบางอย่างที่ผิดแผกไปจากคนอื่น…เขาก็ไม่อยากให้เรามองหรอกนะ
…แต่ถ้าไม่บอก พวกคุณก็ไม่รู้ใช่มั้ยล่ะ?
สรุปความสั้นๆได้ว่าผิวของเขามันออกสีเขียวนิดหน่อย…แล้วก็หยาบ..เป็นเกล็ดดหยาบๆ…และ…ผมรู้แค่นั้น…มันอยู่ในความมืด และเขาก็สอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อฮู้ดของผมเพื่อหลบซ่อนมันอย่างดีซะด้วย
“เอ่อ…”
เราทั้งคู่ชะงักทันที เมื่อเราพูดมันออกมาพร้อมกัน
และเขาผายมือ…อย่างสุภาพบุรุษ…กวนตีนชะมัด!
ผมก็รับเอาไว้งั้นๆแหละ “นายก่อน”
…สุภาพบุรุษกว่าใช่มั้ยล่ะ?
ไอ้วันหลบตาผม “ไกรคงอยากถามอะไรสักอย่าง…”
“ใช่”
“ก็ถามมาสิ”
“…ยังนึกไม่ออก” ผมตอบไปตามตรง “ถ้านึกออกจะถามแน่ๆ”
“แล้วเมื่อกี้จะพูดอะไร?”
ผมกรอกตา “เราจะถามว่า…นายป่วยรึเปล่า?”
เขายิ้ม “ตลกดี”
“…เอ่อ…เราว่านั่นไม่ใช่คำตอบนะ”
“มองดูไม่รู้เหรอ?” เสียงนั้นดังขึ้นเล็กน้อย ถกคอเสื้อให้ผมเห็นผิวหนังเกล็ดๆของเขาใต้ร่มผ้า “ไม่ได้ป่วยหรอก นี่เรียกว่า…ธรรมชาติ”
“ธรรมชาติพ่อ…สิ” ผมย้อน
“พ่อพี่ก็เป็น”
เขาแทนตัวเองว่า ‘พี่’ …มันทำให้ผมชะงัก ตระหนักได้ว่าเขาแก่กว่า และเหมือนตอนรับน้องเมื่อ3-4ปีก่อนนั่นแหละ ‘เข้าก่อนเป็นพี่ เข้าหลังเป็นน้อง เข้าพร้อมเป็นเพื่อน!’ …ชัดเจนยิ่งกว่าอะไร มันเป็นสัญญาณบอกให้ผมสุภาพลงกว่านี้…
…..ยอมให้นิดหน่อยก็ได้ฟะ
“แล้ว ‘พี่’ เป็นอะไร?”
ตอกคำว่า ‘พี่’ หนักๆกลับไปหวังจะให้รู้…แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ
“โดนน้ำ” เขาไหวไหล่ “มันก็คืนร่างของมัน”
“ร่างอะไร?”
“จระเข้”
“หะ….”
“ใครน่ะ!?!”
เสียงแหบห้าวแผดก้องมาจากปากทางเดินทำเอาทั้งผมและเขาสะดุ้งด้วยกันทั้งคู่ ผมลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ..เหมือนๆกับที่เขาหันหน้าหนีทันทีที่แสงส่องเข้ามา
“ผ..ผมเองครับ!”
จากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้ผมเรียนรู้ว่าผมต้องลุกขึ้นแสดงตัว พี่ยามฉายไฟเข้ามาจนผมต้องหรี่ตา
“เกรียงไกรปี3ครับพี่ยาม!”
ผมภาวนาในใจ..หวังให้อีกฝ่ายจำผมได้ ซึ่งเขาก็ยอมลดแสงลง
“แล้วอีกคนล่ะ?”
“พ-พี่ทิวัน ปี4ครับพี่!”
“ทำอะไรกันอยู่ในนั้นน่ะ”
“หาของน่ะครับ” ลีลาพริ้วไหวดุจปลาไหลในโคลนตม “ผมเอางานโปรเจคเทอมที่แล้วมาเก็บไว้ในนี้…ไม่รู้ว่ามันต้องทำพอร์ทฯ…แต่ยังหาไม่เจอเลยครับพี่”
“แล้วทำไมหากันมืดๆ”
“ม-เมื่อกี้เอามือถือส่อง แล้วมือถือผมมันดันตกหายไปไหนก็ไม่รู้อ่ะครับ..”
..พูดแล้วน้ำตาจะตกครับ เพิ่งตระหนักได้ว่ายังไม่ได้มือถือคืนมาเลยนี่หว่าจ๊าดง่าวเอ้ย!!
คนฟังดูงงๆครับ แต่ก็พยักหน้าเชื่อ แล้วทำท่าจะเดินเข้ามา “ให้พี่ช่วยหามั้ย?”
…กรี๊ดดดดดดด!!!!… “ไม่ต้องครับพี่!!!!!!”
“ทำไมละ..มันมืดๆก็………”
“หาเจอแล้วครับ!!”
อีกเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา ทิวันชูไอโฟนลูกรักของผมให้พี่ยามดูเพียงแว่บเดียวก่อนจะเก็บลงไป(ในใจผมกำลังกู่ร้องทั้งน้ำตาว่า เย้ลูกพ่อเราพลัดพรากกันมาสิบนาทีเลยนะ!)….แล้วหน้าที่ของไอ้เวรตะไลนี่ก็หมดตรงนั้น
ผมหันกลับมาอีกที ยิ้มแหะๆ “ครับ หาเจอแล้ว….”
“อ้อ งั้นเรอะ” พี่ยามหน้าซื่อยังคงเชื่อ “งั้นพี่ไปล่ะ อย่ากลับให้มันดึกนักล่ะ ต่อให้เป็นผู้ชายก็อันตราย”
“ค้าบบบบบบ”
การยืนยิ้มแฉ่งหน้าบานเป็นจานกระด้งแบบนี้โคตรตลกและมีพิรุธมากครับ แต่ผู้มาเยือนแกก็ยอมเชื่อแล้วล่าถอยไปโดยดี นี่ถ้าไม่ได้ร้อยกระบวนท่าของผมเราคงจบกันไปแล้ว!
…มีแค่ผมคนเดียวก็พอมั้งที่จะเจอเรื่องพิลึกพิลั่นแบบนี้ในคืนวันนี้!!
ผมยังคงยืนค้างท่าเดิมไว้จนกว่าเสียงฝีเท้าพี่แกจะหายไปนั่นแหละ ถึงได้หันกลับมาถาม
“แล้วเรา…จะทำยังไงต่อดี?”
อีกฝ่ายเงยหน้า..ดูงุนงงกับคำถามนั้น
…แต่ก็ว่า
“ไกรมีไดร์เป่าผมมั้ย?”
+++++++++++++++++++
ไดร์เป่าผม…ผู้ชายอย่างผมมีไว้เพื่อเซ็ตผมครับ
แต่ขอบอกเลยว่าเห็นแบบนี้ก็ไม่ได้ใช้มันบ่อยๆหรอกนะ เก็บอยู่ในส่วนที่ลึกสุดของตู้เสื้อผ้าจนผมลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าเคยมีไอ้อุปกรณ์ไฟฟ้าเจ้าสำอางขนาดนี้อยู่ด้วยจนกระทั่งอีกฝ่ายถามหา…นั่นแหละ ถึงจำได้
เคราะห์ดี…หอพักของผมอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยจนอาศัยความมืดใต้ตัวอาคารและร่มเงาไม้ก็พอจะเดินจ้ำๆไปถึง และอาศัยความรวดเร็วในการวิ่งขึ้นห้องที่อยู่ชั้น4ทางบันไดหนีไฟ…ไม่เสี่ยงกับลิฟท์หรอกครับในเวลาที่คนเข้าออกเยอะแบบนี้ แหม จะให้บอกกับคนอื่นว่าเพื่อนผมโดนตะไคร้จับรึไงกันครับ…
หลังจากเหตุการณ์ฉุกละฮุกเมื่อครู่…ทุกอย่างก็เหมือนจะเข้าสู่ภาวะสงบนิ่งได้ในไม่ช้า วิมานสวรรค์ที่มีชื่อว่าห้อง407 (ห้องผมนั่นเอง) ปกติแล้วผมจะเปิดเพลงทันทีที่เข้าห้องเพราะความเงียบมันทำให้เกิดมโนภาพแปลกๆ แต่ครั้งนี้ไม่ครับ..ผมลืมไป
และถึงต่อให้เปิดไปก็ไม่ได้ยินสักเท่าไหร่หรอกตราบใดที่เสียงไดร์เป่าผมยังร้องวี้ๆๆอยู่แบบนี้
ผมถือโอกาสมองภาพตรงหน้าชัดๆอีกครั้งในที่ต้องแสง
ผิวหนังของเขาเป็นเกล็ด…แต่ไม่ถึงกับเป็นพื้นผิวที่เด่นชัดอะไรมากนัก ที่น่าจะเห็นมากที่สุดคือสีครีมเลื่อมเขียวซีดๆซึ่งเป็นสีของมันมากกว่า แม้จะมีบางส่วนที่สีอ่อนกว่าบ้างอย่างเช่น..เอ่อ..ท้องแขน..ล่ะมั้ง แต่ก็มีบางส่วนที่เข้มขึ้นมาอย่างตรงที่ผมคิดว่าเป็น ‘คิ้ว’ ของเขา แต่แน่นอน..เรือนผมสีดำสนิทนั่นยังอยู่ดี ยังคงสลวยสวยประบ่าน่าหมั่นไส้ล่ะเกิน
อีกฝ่ายเหลือบสายตามามองผม
และยิ้มให้..ตอนที่ผิวหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนกลายเป็นผิวหนังมนุษย์ธรรมดาเป็นปาฏิหาริย์
“ไม่เคยเห็นเหรอ? จ้องใหญ่เชียว”
ดูมันพูดเข้าครับ เหมือนกับว่าผมจะเดินออกจากห้องไปหามนุษย์กลายพันธุ์ได้ตามเซเว่นงั้นแหละ!
“จะไปเห็นที่ไหนวะ..สิ่งมหัศจรรย์ที่8ของโลกเลยนะว้อย!”
“แล้วเธอจะรู้…ว่าโลกนี้มีอะไรมากกว่านี้อีกเยอะ”
เขายิ้มอยู่..เหมือนมันเป็นเรื่องตลก แต่อะไรบางอย่างในดวงตานั่นบอกผมว่ามันไม่ใช่ ‘เรื่องตลก’ แบบนั้น การที่เขาเปลี่ยนกลับคืนเป็นเหมือนเดิมต่อหน้าผมก็เป็นเรื่องตลก…เช่นกัน
“ตาของนาย” ผมไม่ชอบความเงียบ “สีทอง”
“ใช่” คู่สนทนารับคำ “กรรมพันธุ์น่ะ…จะว่าไปก็กรรมพันธุ์ทั้งหมดน่ะแหละ ทั้งตัวเลย”
…บทสนทนาแม่งดำเนินมาถึงจุดที่ยากที่สุดแล้วล่ะครับ…
ผมลังเล..แต่ก็เพียงไม่นานนักหรอก มันถึงจุดที่ผมต้องถามแล้วล่ะครับ ไม่งั้นไอ้ความอยากรู้อยากเห็นแม่งคงทำผมจุกอกตายอยู่ตรงนี้แน่ๆ
“….นาย…เป็นตัวอะไร?”
แม้จะเลือกใช้คำผิดไปบ้าง แต่คนถูกถามก็ดูไม่สนใจกับคำปรามาสนั้น
แล้วตอบชัดถ้อยชัดคำ
“จระเข้”
…เหมือนเมื่อครู่เด่ะๆ
คำตอบที่ทำเอาผมต้องกระพริบตาปริบๆ มองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า…พิจดูให้แน่ว่าไอ้บุรุษรูปงามตรงหน้าผมมันดูละม้ายคล้ายคลึงสัตว์เลื้อยคลานสปีชี่ส์นั้นตรงไหน และชัดเลย…สองมือสองขา สองหูสองตา…ไม่ต่างอะไรจากผมเลยสักนิด
เวลาเหมือนจะผ่านไปนานมาก ทั้งๆที่แค่สองอึดใจไม่ขาดไม่เกิน
“จระเข้?” ผมทวนคำ “จระเข้?”
“ใช่”
“จระเข้เนี่ยนะ?”
“ใช่” เขาเลิกคิ้ว “ทำไมล่ะ?”
“เป็นอะไรที่เท่กว่านั้นหน่อยไม่ได้รึไง?”
“…นี่เธอข้องใจตรงนั้นเรอะ?”
“เปล่า” ผมพยายามควบคุมสติ “จระเข้น่ะมันเป็นสัตว์ที่…..เอ่อ…น่า…ขนลุก…”
เขาวางไดร์เป่าผมลงทันที “เรื่องนั้น…พี่ไม่เถียง”
.. ‘พี่’ อีกแล้ว! ให้ตายเถอะ..!
“ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี” สุภาพเต็มที่ครับ “จระเข้คืออะไร? แล้วพี่เป็น ‘จระเข้’ เหรอ? นั่นหมายถึง..เอ่อ…จระเข้ทุกตัวทำได้แบบ…..” ผมมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “…ทำได้…แบบ…นี้…ด้วยรึเปล่า?”
เขากรอกตา “ก็..ไม่เชิงนะ”
“ยังไง?”
“ขี้เกียจอธิบายจัง…”
….ผมบอกแล้วใช่มั้ยครับว่า ‘นายทิวัน’ นี่แม่งโคตรกวนประสาท!!!!
ผมอยากจะเงื้อหมัด แต่ก็ข่มอารมณ์ให้ใจเย็นเอาไว้(และมันช่างลำบากเหลือเกินนน) แต่ท่าทางหมอนี่จะรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมากระมัง ถึงได้ยกมือห้ามผมแบบนั้น
“ไม่ใช่แบบนั้น คือ…พี่แค่ไม่เคยต้องมานั่งอธิบายให้ใครฟังมาก่อน”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็ไกรเป็นคนแรกที่รู้เรื่องนี้นี่”
ผมชะงัก “คนแรก?”
“ใช่”
“แล้วแก้วล่ะ? ไม่…เอ่อ…แก้วไม่รู้เรื่องด้วยเหรอ?”
เขายิ้ม “แก้วจะรู้ได้ไงล่ะ”
“แก้วเป็นแฟนพี่นี่”
“พี่ไม่ใช่แฟนแก้ว”
..ชะงักรอบที่…สามร้อยสิบแปดเห็นจะได้..
อีกครั้งที่ผมมองตาเขียวปั๊ด “อย่ามาขี้จุ๊ คนเค้ารู้กันทั้งคณะว่าแก้วแฟนพี่”
เขาไหวไหล่ “ก็นะ จะคิดงั้นก็ตามใจ”
..ไอ้กวนส้นนี่..
“แล้วเห็นพี่บอกว่าพี่จะกลับกับแก้ว”
“พี่ไม่ได้จะกลับกับแก้ว” เขาตอบ “แก้วยืมชีทเรียนเก่าๆของพี่ ก็เท่านั้น”
..ไอ้ขี้เก๊กนี่..!
“เออ เรื่องแก้วไว้ก่อน” ผมคิดว่าตัวเองใจเต้นตูมตามตอนคุยเรื่องผู้หญิงคนนี้ครับ และมันทำให้ผมไม่มีสมาธิเท่าไหร่ “สรุปก็คือผมเป็นคนแรกที่รู้เรื่องนี้ใช่มั้ย?”
“ใช่”
“พี่อายุเท่าไหร่?”
“22”
“…เกิดมา22ปี…ความเสือกแตกกับผมคนเดียวเนี่ยนะ!?”
“ใช่”
“พี่เก็บความลับเก่งเนอะ”
“งั้นมั้ง”
“พี่วัน” ผมต้องฝึกเรียกให้ชินปาก “เวลาพี่ตอบคำถามเนี่ย…ช่วยตอบแบบ เอ่อ ประโยคยาวกว่านี้นิดนึงได้ปะ? ผมจะได้ไม่ต้องมานั่งยิงคำถามใส่แบบนี้”
“แล้วจะให้พี่ตอบว่าไงล่ะ?”
..ยังจะย้อน.. “แค่อยากให้อธิบายว้อย!”
“….พี่ไม่ใช่แฟนแก้ว แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจดี..แก้วไม่เรื่องมากเหมือนผู้หญิงคนอื่น แล้วก็น่ารักด้วย”
“ไม่ใช่คำถามนั้นเฟ้ย!!!!”
“แล้วคำถามไหน?”
ผมกัดฟันกรอด “จระเข้ไง!!”
เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ขยับยิ้มมุมปาก..ยิ้มแบบที่ผมรับรู้ได้โดยสัญชาติญาณว่าแม่งตั้งใจกวนส้นตีน!!
“แม่งเอ้ยยยย!!! ขออัดสักทีหนึ่งค่อยพูดก็ต่อก็แล้วกัน!!!”
อีกฝ่ายยกมือห้ามทันทีที่เห็นผมลุกพรวดพราดพร้อมกำหมัดแน่น แต่ยังไม่วายกลั้นขำไว้อย่างสุดพลัง..เอออ เอาเข้าไป กวนประสาทเข้าไป! อย่าทำอีกนะมึง…พ่อจะถลกหนังมาทำกระเป๋า เอาเนื้อมาทำลูกชิ้นให้หมด!
…….ว่าแต่จะถลกได้จริงป่ะวะ?
“ไกรรู้จักพวก…คาถาอาคมมั้ย?”
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยอม ‘เข้าเรื่อง’ ได้สักที ผมเลยสงบข้อสงสัยไว้ตรงนั้น
มือใหญ่ล้วงเข้าไปดึงสร้อยคอสีทองของตัวเองออกมา..สีทองน่ะครับ ผมยังไม่อาจฟันธงได้ว่านี่เป็นทองรูปพรรณแท้รึเปล่า…แต่ใจความสำคัญอยู่ที่ผลึกแก้วใสขนาดเท่าลำนิ้วโป้งที่ห้อยอยู่เสียมากกว่า
..ภายในนั้นส่องแสงสีอำพันเรืองรอง..เดี๋ยวหรี่เดี๋ยวจ้าตลอดเวลา..
ผมขยับตัวเข้าไปมองใกล้ๆเขาอย่างลืมตัว
“นี่อะไร?”
“บอกจะให้พี่อธิบาย แต่ถามเป็นเจ้าหนูจำไมเลยนะ”
“บ๊ะ ก็พูดเร็วๆเข้าสิครับ!”
เขายิ้ม “ส่วนหนึ่งของลูกแก้ววิเศษ เป็น…สิ่งที่ทำให้ ‘เรา’ มีรูปร่างเหมือนมนุษย์”
คำพูดนั้นทำให้ผมนิ่งเงียบไป มันฟังดูตลก…แต่ผมรู้..สถานการณ์ตอนนั้นมันไม่ตลก
“นานแสนนาน…นานเป็นร้อยเป็นพันปี” เขาเก็บมันเข้าไปในคอเสื้อ และผมเพิ่งสังเกตว่าสีของไฟเรืองรองในนั้นมันช่างคล้ายกับไฟในดวงตาของเขาเหลือเกิน “บรรพบุรุษของพี่ครั้งหนึ่งเคยเป็นจระเข้ แต่มันก็นานมากแล้วล่ะ…พวกเราส่วนใหญ่ตอนนี้ไม่ใช่จระเข้สักทีเดียว เราอยู่กินเหมือนมนุษย์ ใช้ชีวิตเหมือนเป็นเช่นมนุษย์ เป็นมนุษย์…มานานมากแล้ว…”
“พ่อแม่พี่ก็เหมือนกัน..งั้นเหรอ?”
“ใช่”
ผมขมวดคิ้ว “….มีมนุษย์..เอ่อ…จระเข้แบบพี่…อยู่เยอะรึเปล่า?”
“ไม่มากหรอก” เขากรอกตา “เรา ‘เหลือ’ กันอยู่ไม่มาก”
ผมติดใจคำตอบนั้น แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป..ข้อมูลที่เพิ่งได้รับเริ่มทำกระบวนการวิเคราะห์อยู่ในสมอง มันมากมายจนเริ่มสับสน แน่นอน..ถ้าเป็นคนปกติแม่งคงตกใจกรีดร้องสิ้นสติไปตั้งกะเหตุการณ์ในคณะแล้วล่ะ
…เออ สงสัยผมก็ไม่ได้ปกติเท่าไหร่มั้ง…
“แล้วทำไมโดนน้ำถึงกลายร่างล่ะ?”
“พวกมนต์คาถาน่ะ…มักจะมีจุดบกพร่องเสมอแหละ ในกรณีนี้ก็แค่กลับคืนร่างเดิม”
“เป็น…จระเข้น่ะนะ?”
“อา…ที่เห็นน่ะผิวก็เปลี่ยนไปใช่มั้ยล่ะ? นั่นน่ะแค่ ‘ฝนปรอยๆ’ นะ” เขายิ้ม..เหมือนเคย ยิ้มแบบสุภาพบุรุษที่ทำให้ผมหน่ายล่ะเกิ๊นนน “ถ้าโดนจังๆนี่กลายร่างเต็มไปแล้ว แบบนั้นที่มหา’ลัยวุ่นวายแน่”
ผมนึกภาพออกเลย เห็นจระเข้ตัวใหญ่ฟาดหัวฟาดหางอยู่กลางตึกคณะมันคงตลกพิลึก
“แล้วก็ต้องทำให้แห้งน่ะนะ?”
“ใช่”
“แล้วเวลาอาบน้ำล่ะ?”
“….ก็อาบในร่างจระเข้”
“จริงเด่ะ!?!”
“แล้วให้ทำไงล่ะ พี่ก็เหม็นเหงื่อตัวเองเป็นนะ”
“ขัดขี้ไคลล่ะ?”
“ถามถึงรายละเอียดเลยเหรอ?”
“คนมันอยากรู้….”
อีกฝ่ายหลิ่วตา “ลองอาบให้พี่มั้ยล่ะ?”
“ตลกมั้ย?” ผมชูกำปั้น “แค่นึกภาพก็สยองแล้ว!! บรื๋อออ อาบน้ำให้จระเข้เนี่ยนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“ผมเคยไปฟาร์มจระเข้” ผมขมวดคิ้ว พยายามทวนความทรงจำตอนเด็กๆ “ก็เห็นมีฉีดน้ำรดน้ำให้พวกจระเข้บ้างนะ เวลาร้อนๆไรงี้…เอ้อ แล้วจระเข้พวกนั้นกลายร่างได้เหมือนพี่รึเปล่าอ่ะ?”
“ไม่ได้หรอก คนละเชื้อสายกันน่ะ”
“แล้วพี่เคยคุยกับจระเข้ในสวนสัตว์บ้างมั้ย?”
“พี่ไม่เคยไปสวนสัตว์”
“จริงดิ!?!”
เขาหัวเราะนิดหน่อย “มีคำถามอีกมั้ย?”
ผมลังเล “มี”
“อ่าฮะ”
“คำถามเดียว”
“ว่ามาเลย”
วันนี้เป็นวันที่ประหลาดมากครับ ผมได้เจอกับ..เอ่อ..มนุษย์จระเข้ตัวเป็นๆครั้งแรก คิดว่าคงไม่มีใครบังเอิญมีวันพิเศษแบบนี้นักหรอก…นี่ถ้าผมเริ่มจับมัดเขาแล้วเอาไปออกข่าวกะพี่ศรยุ-ปิ๊บ- นี่ผมคงดังไปรอบโลกแน่ๆ และน่าแปลกที่ผมไม่แสดงสันดานเดิมออกมาอย่างนั้น ผมคงไม่อยากให้คนทั้งโลกตายจากอาการช็อค..แหม เป็นพระเอกจริงๆ
มีคำถามมากมายลอยละล่องอยู่ในสมองครับ ไม่ว่าใครก็คงต้องมีด้วยกันทั้งนั้นแหละ…และจะให้หยิบยกออกมาถามทั้งหมดแม่งก็ดูแบบ สู่รู้มาก และผมไม่ได้มีความคิดที่จะถามซ่อกแซ่กจนสนิทกับอีกฝ่ายนักหรอก บอกแล้วใช่มั้ยว่าผมเกลียดนายทิวัน..ในร่างคน..เป็นอย่างมาก
..ทั้งน่าหมั่นไส้ กวนส้นตีน ขี้เก๊ก..เอ้อ แถมเรื่องนาลซิสต์มาอีกหนึ่ง
..แต่พระเจ้า…ถ้าไม่ถามคำถามนี้ออกไปน่ะผมนอนไม่หลับแน่ๆครับ..
ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกมันเหนียวหนืดชอบกล
“จระเข้เนี่ย….ออกลูกเป็นไข่ใช่มั้ย?”
TBC
======================================
ตอนที่2สั้นนิดนึงงง
น้องไกรเป็นคนช่างซักช่างถามค่ะ
เอาเรียบๆก่อนเนอะ! อารมณ์แนะนำตัวละครเลยค่ะ (ฮาาา)
เหมือนครั้งที่แล้ววุ่นๆเลยไม่ได้เขียนทอล์ค เพื่อนยังทักว่าจะส่งธีสิสอยู่แล้วยังมีเวลามาแต่งนิยาย
เออ...ก็จริงของมัน <<อยากถามตัวเองมากมายค่ะ :hao7:
ไอ้พี่วันเป็นจระเข้ คิดว่ามีหลายคนทายถูกกกก
จริงๆแล้วไม่ต้องทายจ้าาา ;_;/// ในกลอนเกริ่นมีบอกไว้แล้วววว แงงง
ตอนที่คิดเรื่องนี้ได้ อยากท้าทายความสามารถในการแต่งกลอนของตัวเองค่ะ
แต่เอาเข้าจริงไปทั้งบทไม่รอด :katai1: เอาแค่เกริ่นแต่ละตอนก็พอเนอะๆ
แล้วก็ไปนั่งศึกษาไกรทองดั้งเดิมมาเลยทีเดียว เอาไว้อ้างอิงจ้ะ อิอิ
ดีใจ ไม่ได้อัพนิยายเรื่องใหม่นาน
ตื่นเต้นที่เรื่องนี้ก็โอเคนะ คนสนใจเยอะทีเดียว 55555555 เขินจุงเบยยย
เม้นท์ระดับนี้อยากขยันอัพเลยล่ะจ้ะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ และทุกช่องทางการติดตามค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. อีดิทเพิ่มกฏในหน้าแรกแล้วจ้า ;;v;;/// ทำไมโอขึ้นปักหมุดล่ะะะะ แงงงงง แงงงงงงงง
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ว่าแต่คำถามสุดท้ายคืออะไรจ้ะไกร มันน่าสงสัยใช่ไหม ชอบพี่วันอ่ะ ดูกวนๆถึงกวนมาก ไกรนี่สุดยอดอ่ะเจอคนกลายร่างได้แต่ไม่กลัว เป็นเรานี่วิ่งหนีตั้งแต่ได้ยินเสียงแปลกๆละ รอค่าาาาา
-
ไกรต้องเอาตัวเข้าไปพิสูจน์นะแบบนี้ :hao6:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ว่าแล้วว่าต้องเป็นจระเข้ คึคึคึ อย่างนี้ถ้าเป็นแฟนกันแล้วก็อาบน้ำด้วยกันไม่ได้สินะ
อดเห็นฉากแบบ สวีทในห้องน้ำเลออ ฮ่าๆๆ #อินี่คิดไปไกลถึงไหน
-
เป็นจระเข้จริงๆด้วย
พี่วันน้องไกร แอร้ยยยย ชอบให้ไกรเรียกพี่วันว่าพี่
นึกไปถึงภาพจระเข้ถูสบู่ขัดตัว.. มันจะเป็นยังไงนะ ??
-
เอ๊ะ เหมือนพี่ทิวันแอบหยอดน้องไกรนิด ๆ รึเปล่านะ
แล้วจะอยากรู้เรื่องไข่จระเข้าทำไมเล่าน้องไกร...
-
อยากได้อีกอ๊าา สนุกอ่ะ ชอบๆ o13
พี่วันก็แลดูกวนจิงๆอ่ะ แลมึนๆอีกซักเล็กน้อย
น้องไกรเป็นคนขี้สงสัยจุง 5555
-
พี่วันเป็นจรเข้นี่เอง.. UU
ไอ้เราก็คิดไว้ซะให้ดูเว่อๆ ยิ่งใหญ่ๆ ไว้ก่อนอย่างพยานาค.. 555555555
ไกรไม่กลัวเลยเหรอหนู.. เป็นเราคงวิ่งหนีกลับบ้านไปตั้งแต่ได้ยินเสียง 'ฟืดด ฟืดด' แล้ว.. ;[];
ไม่กลัวแถมยังถามเป็นเจ้าหนูจำไมเลยนะ!! อยากรู้อยากเห็นเป็นเด็กน้อยจริงๆ xD
ไกรพูดว่า 'จรเข้จะน่าขนลุก' นี่แอบสงสารพี่วัน.. ;-; ถึงจะน่าขนลุกจริงๆก็เถอะ ;v; (สงสารไปเองแบบยังไม่มีอะไร ถถถถถ UU)
ว่าแต่คำถามสุดท้ายนั่นอะไรคะ! 55555555555555555
ชอบนิสัยพี่วันจัง.. กวนแบบนิ่งๆ แบบมึนๆ น่ารักกกก >3<
ดีใจที่พี่วันยังไม่ได้คบกับนุ้งแก้ว.. เปิดมาตอนแรกแอบกลัวว่าดราม่า 3 เศร้ากันรึเปล่าเนี่ย.. 55555
อยากลองเห็นไกรอาบน้ำให้พี่วัน!! :hao6:
ว่าแต่ว่า..ปกติพี่วันอาบยังไงหนอ..?? สงสัย ??!! >[]< ลงไปแช่น้ำเฉยๆ ฟอกสบู่มั้ย แล้วฟอกยังไง..
สงสัยถึงขนาดเปิดรูปจรเข้ดูพยายามคิดท่าอาบน้ำ.. UU #เครียด 55555
สุดท้าย.. สนุกกกกกกกกกค่ะ!! ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ♥ >3<
-
โหยพี่วันบอกง่ายไป นึกว่าจะมีหมกเม็ด แกล้งแหย่ ล่อหลอกอะไรงี้
ถ้าหากเป็นคนอื่นรู้ที่ไม่ใช่ไกรแล้วเอาป่าวประกาศ พี่วันจะทำยังไง
ปล.ต้อง PM ไปหาคนดูแลที่ปักหมุดหรือเปล่าคะ หมุดถึงจะหลุด
-
ลองอาบน้ำให้จรเข้แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
-
โอ้ย 555555555 อะไรจะน่ารักขนาดนี้
-
พี่วันอย่างกวน ส่วนน้องไกร ก็เจ้าหนูจำไมมาก ฮ่าๆๆๆ
นึกถึงคนหล่อกลายร่างเป็นจระเข้ ก็แอบขนลุกเบาๆ
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป เดาไม่ถูกเลย ฮ่าๆๆๆ
-
ชอบค่ะ สนุกน่าติดตาม
ไกรน่ารักอ่ะ เพลียกับคำถามแกจริงๆ ถามแต่ละอย่าง เอิ่ม.... เกินบรรยาย
-
ฮาหนูไกร อยากรู้ว่าจระเข้ออกลูกเป็นไข่ขนาดนั้น
แต่อาบน้ำกับจระเข้คงไม่ไหว แค่คิดก็ขนหัวลุก
นิสัยพี่วันมันกวนสุดๆจริงๆ
-
เราชอบคำถามสุดท้ายมากเลย 555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
เรารออ่านอยู่นะ อิอิ
-
ว้าเค้าเดาผิดอ่ะ นึกว่าเป็นนาคซะแล้ว
ปูลู จระเข้จะเพศไหนนี่แล้วแต่อุณหภูมิตอนอยู่ในไข่เลยนะ อิอิ
แปลว่าพี่ทิตอนเป็นไข่อากาศไม่ร้อนมากสินะ -____,-
-
โอยยยยยย ฮาเจ้าหนูจำไม 5555555555
อะไรจะขี้สงสัยปานนั้นนะลูก แต่ถามก้ดีเพราะเราก้สงสัย ฮ่าๆ
สนุกมากกกกกกกกกค่ะคุณโอ ชอบมากเลย
พี่วันนี่กวนดีเนอะ ละไกรนี่ก้ยั้วะง่ายดี สนุกเลย
มาอัพบ่อยๆนะคะ เนื้อเรื่องน่าสนใจมากค่ะ
-
หนูไกร หนูมีแววว่าจะชอบพี่วันนะจ๊ะ :hao7: :hao7:
-
โอ้ยตรูอยากจะบ้า :serius2: กับคำถามของหนูไกร จะน่ารักไปไหนค่าาาา :mew5:
-
จระเข้ ฟังดูไม่เท่อย่างที่ไกรบอกจริงๆอ่ะแหละ
แต่นี่อาจเป็นเทรนด์ใหม่ อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกจระเข้เท่มาก :laugh:
คำถามสุดท้ายของไกรตอนแรกมันเกริ่นซะยิ่งใหญ่ แล้วดูถาม o22
รอตอนต่อไปจ้าาาา o13
-
เพิ่งรู้สึกว่าจระเข้ก็น่ารักได้ :mew1: :mew1: :mew1: เริ่มได้เยี่ยม o13 o13 o13
-
555+ ถามอะไรไม่ถาม ดันถามไข่จระเข้
-
ไม่ต้องถามหรอกไกร พิสูจน์เองเลยว่าออกลูกเป็นไข่จริงป่าว :hao6:
-
ไกรถามอะไรแบบนี้ละ5555555555555555
อ่านๆไปยังไม่เห็นพี่วันไม่ดีตรงไหนเล้ย อคติไปเองชัดๆ
-
ไกรน่ารักอ่ะ จำไมเชียว 555
แต่คำถามสุดท้ายนี่อย่างฮา 5555
รู้สึกว่าพี่วันแกเท่จัง กวนดีอ่ะ ตัวน่าจะใหญ่น่าดู
แต่แอบสงสัย พอพี่วันแกอาบน้ำเสร็จ แล้วให้ที่บ้านเช็ดตัวให้ปีะ
เช็ดให้หมาด ๆ แล้วไปไดรต่อในห้องไรงี้
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก น้องไกรฮามากกกกกกกกกกกกก :hao7:
พี่วันก็กวนได้โล่ห์ แล้วที่ผ่านมาเวลาฝนตกพี่วันทำไงอ่ะ
-
พี่วันเป็นจระเข้จริงๆด้วยอ่ะ
ว่าแต่ อยากเห็นฉากอาบน้ำให้จระเข้อยู่นา :-[
-
:ruready
:ruready
-
แดดิ้นเพราะพี่วัน
น้องไกรไม่ต้องสงสัย ภาคปฎิบัติเลยเชื่อพี่ 555
จะรอติดตามอย่างใกล้ชิด
บวกและเป็ดขอบคุณ
:mew1:
-
โธ่ น้องไกรขี้สงสัยขนาดนี้ ระวังจะเจอภาคปฎิบัติของจริงนะจ๊ะ :hao3:
-
นุ้งไกรน่ารักอะ 5555555
ว่าจะไม่หลงแล้วนะ แต่ก็อดไม่ได้ เล่นถามเป็นเจ้าหนูจำไมแบบนี้
ยิ่งคำถามสุดท้ายนี่แบบ โอ้ยยยยย นุ้งไกร น่ารักไปนะคะคุณลูก
//จับฟัด
สู้ๆนะจ้ะน้องโอ เป็นกำลังใจให้นะเออ
-
กรี๊ดกร๊าดดด
มองผ่านๆหน้านิยาย แล้วเห็นชื่อคนแต่งนี่ตกใจเลย
เปิดเรื่องใหม่หรอเนี่ยยยย ดีใจมากๆ
คิดถึงนิยายคุณโอมากเลยค่ะ
เพราะไม่ได้อ่านเรื่องปรารถนา (ไม่ถูกกับแนวเศร้าจริงๆ)
เป็นกำลังใจให้คุณโอเหมือนเดิมนะคะ
ยังรอไอ้เอ็กซ์กับนุ้งไวน์นะคะ อิอิ
:L2:
-
ไอ้เราก็นึกว่าจะถามอะไร
โถ่!!!!!~ พ่อคูณณณณณณณณณ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
คำถามน้องวันเอาฮาใช่มั้ยเนี่ย
-
ออกลูกเป็นไข่ใช่มั้ย <<< โอ้ยยยยย ขำไม่ไหวแล้ว 5555555
ชอบเรื่องนี้มากกก
พี่โอแต่งกลอนเก่งจังเลยค่ะ
กำลังสนุกเลย มาต่อเร็วๆน้าา
ปล. มีเขียนผิดตรงตะไคร้กับฉุกละฮุกนะฮะ
ต้องเป็นตะไคร่กับฉุกละหุกนะ
-
มันแอบฮานะเนี่ย 555555
ชอบน้องไกรจัง น่ารักจริงๆหนูไกรเอ๋ยยย ไม่ใช่ว่าพี่วันแอบคิดอะไรอยู่ในใจกับหนูไกรอยู่ก่อนแล้วหรอกนะ :hao3:
แต่ชอบพี่วันอ่ะ กวนๆอย่างนี้มันน่ารักจริงๆ
-
ไกรเจ้าหนูจำไม รอตอนต่อไปจ้า
-
อืม เรื่องไกรทองจริงๆด้วยสินะ
ว่าแล้วว่าพี่วันเป็น จระเข้ อ่า
แต่นะพ่อไกร เกริ่นซะยิ่งใหญ่แล้วดูท่านถาม = =;
อยากรู้นัก ลองออกลูกให้จระเข้ซักตัวดีมั๊ยล่ะจร๊ >w<
แต่จะว่าไปอยากเห็นฉากอาบน้ำเหมือนกัน 555
แต่ถ้าสวีทในห้องน้ำนี่คงไม่ไหว พ่อไกรโดนทับตายแหงๆ 55
=v= ชอบอ่า จะรอนะคะ ชอบมากเลยแนวดัดแปลงมาจากวรรณคดีเนี่ย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ถามเพื่อวุ้ย
เป็นจรเข้
ไกรนิ่งมาก
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
จรเข้นี่คาดไม่ถึงจิงๆค่ะ ตลกดี o13
-
ลูกเอย…จงจำไว้ให้แม่นมั่น
แต่ก่อนนั้นเราเป็นใหญ่ในลำหนอง
เจ้าปลาเล็กปลาน้อยมิได้จอง
ถือศีลจับปกครองผองกุมภา
ครั้นมนุษย์มาเยือนแปดเปื้อนถิ่น
จากเคยมองรินรินอยู่แยกหล้า
ถือมีดดาบพายเรือรี่ตรงเข้ามา
ฟันเข่นฆ่าไล่ล่าเป็นอาจิณ
เพื่อนข้าตายพ้องข้าเจ็บใคร่ทนไหว
โผล่ขึ้นไปเอาคืนให้จบสิ้น
รบกันไปร้ายกันมาแค้นกลบกิน
ท้องวารินเจือแต่ง…แต้มแดงโคลน
-๓-
รู้แล้วล่ะ….
…สรุปง่ายๆสั้นๆก็คือ…ไอ้วันก็แค่ X-men เมืองไทยดีๆนี่เอง…
ผมยังไม่รู้หรอกครับว่านอกจากกลายร่างแล้ว ‘นายทิวัน’ รุ่นพี่ของผมคนนี้ทำอะไรได้บ้าง…และถึงพอจะรู้มาบ้างว่าจระเข้มีขากรรไกรที่ยาวใหญ่และกว้างมาก มันแข็งแรงมากพอจะฆ่าอะไรก็ได้ด้วยแรงงับปากนั่น นอกเหนือจากนั้นก็เป็นผิวหนังแข็งๆ กับหางที่ฟาดทีแผ่นดินสะเทือน…
…เออ ผมจะจินตนาการไปทำซากอ้อยอะไรวะ คงไม่มีคนอย่างแมคนีโตโผล่มาหรอก
ตราบใดที่เขายังอยู่ใน ‘ร่างคน’ ก็คงไม่มีอะไรแบบนั้นให้เห็นง่ายๆ…จริงมั้ย?
“มึง เย็นนี้แดกหมูกระทะกันมะ?”
ผมมองไอ้โป๊ยด้วยสายตาเฉยเมยนัก “มีเนื้อจระเข้ให้กูแดกมะ?”
“…..99บาทมันจะมีมั้ยวะไอ้สัส! กินป่าว…กูจะได้ชวนคนอื่นด้วย”
“ไม่ล่ะ มึงไปกินกับคนอื่นไปๆ”
“แล้วทำไมอยากกินเนื้อจระเข้วะ?”
ผมเดาะลิ้น “เปล๊า”
“โคตรมีพิรุธ”
“เออน่ะ!”
“เป็นเหี้ยไรเนี่ย”
“กูกำลังสำเหนียกตัวเองว่าเป็นแค่…มนุษย์ตัวเล็กๆในโลกที่กว้างใหญ่…..”
ผมงอแงแล้วไถหน้าไปกับโต๊ะตัวหนึ่งในหน้าคณะ โป๊ยถือโทรศัพท์คาไว้ท่าเดิมเมื่อเห็นผมปฏิเสธ…แหงอยู่แล้วครับ ปกติสำหรับผมเนี่ยเรื่องกินขอให้บอกเถอะ แต่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไรท้องไส้มันปั่นป่วนไปหมด รู้สึกไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่
…สงสัยตื่นเต้นเกินไปกับเรื่องเมื่อคืน
“โป๊ย ไกร” ใครอีกคนตะโกนถาม ผมไม่ทันเงยหน้ามองหรอกครับ “วรรณคดีมีกลุ่มยัง?”
ผมปล่อยให้โป๊ยเป็นคนตอบ “กลุ่มไร?”
“รายงานไงเจ้าบื้อ อยู่ด้วยกันมั้ย? กลุ่มเราขาดสองคน”
โป๊ยหันมามองผม ผมพยักหน้าให้มันเป็นคนตัดสินใจ..ซึ่งไม่ต้องเดาไกลเลยครับ พวกเราตกลงทันที…เวลาอยู่กลุ่มเดียวกับสาวๆนี่สบายฮะ อ้าปากรับงานมาทำอย่างเดียวไม่ต้องเสียเวลามาถกเถียงตัดสินใจ ผมเชื่อว่าใครๆก็เป็น
แล้วในที่สุดเพื่อนรักของผมก็ถามโง่ๆออกมา
“วรรณคดีมีรายงานด้วยเหรอวะ?”
“เออเด่ะ ต้องเลือกหัวข้ออีก” ผมตอบอ้อแอ้ “น่าเบื่อจริง…”
“มึงไม่ตื่นเต้นเลยเหรอวะ?”
“ตื่นเต้นเหี้ยอะไร เบื่อหน้า’จารย์คงจะตายห่าล่ะเนี่ย!”
อีกฝ่ายกระพริบตาปริบๆ “กลุ่มเดียวกะแก้วนะเว้ย”
“เฮ้ยจริงดิ!?!”
ผมลุกพรวดขึ้นมาทันที หูผึ่งหางกระดิกระริกระรี้มองตามไปที่ยัยแตงโม..ที่ตะโกนถามเรื่องกลุ่มกับผมเมื่อกี้ เห็นว่าแก้วยืนอยู่ด้วย…หล่อนหันมาหาผมพอดี แล้วยิ้มให้
…การโบกมือกลับทั้งร่างกายกำลังเหลวแป๋วแบบนี้ไร้สาระมากจริงๆครับ…
“โธ่….แม่นางฟ้าของพี่”
“ละเมอไรวะ? มึงอายุเท่าแก้วไม่ใช่เรอะ…”
“กูศึกษามา” ผมชักมือกลับมา หรี่ตาลูบเคราตัวเอง “เวลาเรียกแทนตัวเองว่า ‘พี่’ มันหล่อดีไง…”
กึก
แก้วน้ำปั่นแก้วนึงวางต๊อกไว้เบื้องหน้า ทั้งผมทั้งโป๊ยชะงัก เงยหน้ามอง
ร่างสูงยักคิ้วให้ผม..การกระทำแบบเดิมๆที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีรังมดคันไฟมาอยู่ในรองเท้า..แถมยังฉีกยิ้มหวานละไมบาดใจสาวๆ(แต่บังเอิญพวกที่อยู่ตรงนี้น่ะตัวผู้ทั้งน้านนน)
ผมอ้าปากจะถามว่าอะไร อีกฝ่ายก็สวนก่อน
“พี่ซื้อมาฝาก” เขายิ้ม “ตอบแทนเรื่องเมื่อคืน”
…แหม่ะ ทำมาใจดีเป็นสุภาพบุรุษ บอกเลยว่าไม่หลงกลซะหรอก!
“น้ำอะไร?”
“ใบบัวบก แก้ช้ำรัก”
…แม่งยังกวนตีนอีกครับ!!
“ช้ำรักพ่อ………….”
ยังไม่ทันจะด่าให้จบประโยค มันก็สวนควับ
“น้ำฝรั่งครับ ดื่มให้อร่อยล่ะ…ห้ามทิ้งด้วย พี่อุตส่าห์ซื้อมาฝาก”
แล้วหมอนั่นก็เดินบิดตูดระริ่วจากไปประหนึ่งพระเอกMVเพลงก็มิปาน ผมมองตามไหล่กว้างๆนั่นจนกระทั่งเขาไปสมทบกับรุ่นพี่คนอื่นๆ แล้วก้มกลับมามองแก้วน้ำตรงหน้าอีกครั้งหนึ่งด้วยประโยคคำถามง่ายๆ
“เหี้ยไรวะเนี่ย…”
“กูศึกษามา” ไอ้โป๊ยเซียนกอดอกหรี่ตามองผม “เวลาเรียกตัวเองว่า ‘พี่’ …มันหล่อดีว่ะ”
“กวนตีนนะไอ้สัส”
“เอ้า ก็พี่เค้าหล่อจริงๆ”
“ตรงไหน?”
“ถ้าไม่ติดว่าเค้ามีแฟนอยู่แล้วและมึงไม่ได้เป็นเกย์น่ะนะ กูเกือบคิดว่าเค้าจีบมึงล่ะสัส เอ้อ..แล้วตอบแทนเรื่องเมื่อคืนไร กูไม่เห็นรู้เรื่อง”
ไอ้โป๊ยใช้หน้าบื้อๆของมันจ้องผมด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ แน่นอนผมหลบตา แสร้งทำเป็นจีบนิ้วหยิบแก้วน้ำพลาสติกนี่ขึ้นมาแล้วสนองมุขโคมเขียวนั่นเพื่อเบี่ยงประเด็น
“ค่าตัวกูเมื่อคืนมั้ง แหม”
…ก่อนจะลิ้มรสน้ำฝรั่งช้ำรักไปหนึ่ง……………..
พรูดดดดดดดด!!!!!!
รสเกลือแบบเต็มๆหลอดทะลักเข้าปากผมยิ่งกว่าน้ำเค็มในทะเลแถวเอเชียกลาง แถมไอ้เม็ดๆเล็กๆยังกระจายแผ่ซ่านทั่วทั้งปากจนผมสำลักออกมาราวๆสามครั้งเป็นจะได้ ไอ้โป๊ยเซียนก็รับกรรมไปเต็มๆครับทั้งน้ำฝรั่งทั้งเศษเกลือกระเด็นใส่หน้ามันแบบไม่มีสักหยดที่เสียเปล่า แต่ผมไม่มีเวลาจะมาขอโทษขอโพยอะไรมันนักหรอก…
ได้แต่แผดเสียงลั่นคณะ
“ไอ้พี่วัน!!!!”
..ฆ่าจระเข้สักตัวแม่งคงบาปไม่มากหรอกใช่มั้ยล่ะครับ..!!
+++++++++++++++++++
“ทำไรมาวะเอ็ง”
นั่น…คือประโยคที่อาจารย์พูดกับลูกศิษย์ครับ
ผมถอนหายใจ “ก็ทำงานให้’จารย์อยู่ไงก๊าบ”
“ไม่ใช่ว้อย เห็นท่าทางหงุดหงิดงุ่นง่านชอบกลว่ะ เป็น’ไร?”
อาจารย์คงใส่ใจนักศึกษาเสมอครับ แกยังคงนั่งเท้าคางสบายอารมณ์อยู่บนโซฟาตัวนิ๊มนิ่มแล้วปล่อยให้ผมนั่งหลังขดหลังแข็งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ พิมพ์งานต่อกๆๆตามที่แกสั่งทั้งๆที่เวลามันก็จะทุ่มแล้ว(เวลาเดิมเลยให้ตายเถอะโรบิน!)
…และไม่บอกก็รู้ตอนนี้แกกำลังอู้!
“เปล่าาา” เกาแก้มหนึ่งที “ช่วงนี้เจอแต่คนประหลาดฮะ’จารย์ เลยยังสับสนอยู่ว่า...บางที ผมอาจจะไม่ใช่มนุษย์ก็ได้”
อีกฝ่ายหรี่ตามองผ่านแว่นกรอบกลม “ไหงคิดงั้นวะ? มีเขางอกออกมารึไง?”
“ไม่มีครับ!!”
“อ้าว ก็เห็นว่า…”
“เมื่อคืนผมดูX-menย้อนทุกภาคน่ะครับ เลยคิดไปเรื่อย”
ผมหัวเราะ บอกปัดไป…เทคนิคการแถสดแถเปื่อยแถไฟไหม้ของมันนี่คือยอดวิทยายุทธ์จริงๆ
อีกฝ่ายดูไม่ติดใจเอาความอะไร แล้วก้มลงมองหนังสือในมือเพื่ออ่านออกเสียงให้ผมพิมพ์ต่อกๆๆอีกครั้ง..และอีกครั้ง แกคงถามไปงั้นแหละ และผมก็ตอบๆไปงั้นแหละ จะมีสักกี่ร้อยกี่พันคนที่เชื่อว่าโลกเรามีสิ่งประหลาดอย่างเช่น..เอ่อ..จระเข้ที่กลายร่างเป็นมนุษย์ได้..จริงๆ
ศาสตราจารย์ ดร.คงเดช…หรือที่เราเรียกกันว่า ‘จารย์คง น่ะแหละ…เป็นชายวัยใกล้เกษียณ(มาหลายปีแล้ว)ที่พวกเราทุกคนในมหา’ลัยรู้จักกันดี แกมีบุคลิกที่ประหลาดจนใครๆก็จำได้ ตั้งแต่ผิวกร้านแดดจนแดงทั้งๆที่สอนวรรณคดีในห้องแอร์ เรือนผมเลื่อมเทายาวรุงรังมัดไว้รวกๆที่ท้ายทอย แว่นตาทรงกลม หนวดเคราหนาๆสั้นๆถูกจัดแต่งทรงอย่างดี ถ้าจะบอกว่าเป็นอาจารย์ที่อินดี้ก็ไม่แปลกใจ
เพราะบุคลิกนั้นแหละ..ถ้าคนที่กลัวแก ก็จะกลัวแบบหัวหดตดหาย เพราะแกชอบพูดติดตลกผสมคำหยาบทุกสามคำ เรียกแทนตัวว่า ‘ข้า’ กับ ‘เอ็ง’ ด้วยสำเนียงประหนึ่งหลุดออกมาจากยุคสุโขทัยก็มิปาน(ผมว่าถ้าแกพูด ‘กู’ กับ ‘มึง’ ได้แกก็คงทำไปล่ะ) และเพราะความหยาบๆแบบนั้นเอง ถ้าเซี้ยวๆหน่อยก็จะรักแก แต่ถ้าติ๋มๆก็ดิ้นไม่พ้นความรำคาญ
สำหรับผม..ก็..เอ่อ..เหมือนจะไม่ใช่ทั้งสองอย่าง
อาจารย์คงปล่อยผมกลับทั้งที่งานยังไม่เสร็จดี แกบอกให้กลับดีๆระวังอันตราย…แถบนี้มันอันตราย ย้ำอยู่นั่นแหละ ดูท่าจะเป็นห่วงผมจริงอะไรจริง ผมเองก็ไม่ปฏิเสธความหวังดีครับ เก็บของกลับเดินออกจากห้องในสิบวินาทีทีเดียว
“โว้ย ทีจะกลับน่ะเร็วจริงนะ…พอจะใช้งานเข้าหน่อยก็อิดออด”
แกโวยวายตามหลังมา
ผมไม่ทันใส่ใจ หันไปยกมือไหว้แกแล้วปิดประตูห้องพักอาจารย์
เพื่อหันมาเผชิญหน้ากับโถงทางเดินสลัวๆนี่อีกครั้ง..
ได้ยินเสียงฝนลางๆจากหน้าต่าง ฝนแม่งคงตกอีกล่ะ…อยู่ในห้องพักอาจารย์ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยด้วยซ้ำ เห็นโทรทัศน์ประกาศว่าพายุกำลังเข้า ช่วงนี้เลยจะตกทุกวัน…ท่าเรือข้ามฝากก็คงจะท่วมในไม่ช้านานนี้ละ ช่วงนี้ของทุกปีจะต้องมีคนมาเกณฑ์ให้ไปขนทรายกันน้ำครับ ผมก็ไปบ้างบางครั้งนะ ปีหลังๆนี้ชักแก่ล่ะไม่ไหว…
เออ ผมแค่จะบอกว่าความมืดและเสียงฝนแบบนี้ สถานการณ์แม่งโคตรเดจาวู
จึงได้ให้สัตย์สาบานกับตัวเองไว้ว่าไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรออกมาก็จะไม่หันหลังกลับไปมองอีกเด็ดขาด!
“อ้าว ไกร”
ผมไม่ต้องหันหลังหรอกครับ…อีกฝ่ายแม่งยืนอยู่ตรงหน้าเลย!!!
ร่างสูงโปร่งยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า..เขาไม่ได้หันมาทางผมทั้งตัวหรอก เพียงแต่หันศีรษะมาเท่านั้น…มือข้างหนึ่งหิ้วกระเป๋าสะพายปล่อยให้มันลากพื้น ส่วนอีกข้างก็ล้วงกระเป๋ากางเกง…ท่าทางสบายๆเหมือนไม่ได้จงใจจะรอผมอยู่หรอก และขอบอกว่าเก๊กเหมือนพระเอกซีรี่ย์เกาหลีชิบหาย
…นี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญ…ล่ะมั้ง?
และผมคงจะอ้าปากค้างยืนตัวแข็งนานไปหน่อยกระมังพี่ทิวันถึงได้หัวเราะก่อน จึงค่อยถามต่อ
“ทำอะไรอยู่น่ะ”
“เรื่องไรของพี่ล่ะ”
ผมสวนควับทันที อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “ยังเคืองเรื่องน้ำฝรั่งช้ำรักอยู่อีกเหรอ?”
“โว๊ะ! จะจำไว้แก้แค้นชาติหน้าเลยล่ะ บอกเลย!!”
“เอาให้จริงน่ะ”
“….งั้นชาตินี้เลยล่ะกัน!”
ผมแยกเขี้ยวใส่เขา ชูกำปั้นขึ้นขู่..แน่นอนว่าไม่กล้าทำจริงหรอกครับ แต่ที่น่าหมั่นไส้ที่สุดก็คืออีกฝ่ายไม่ได้หลบครับ แถมยังยักคิ้วข้างเดียวแบบที่มันชอบทำอีกด้วย!
“แล้วนี่ทำไรอยู่วะ?” ผมถามกลับบ้าง “ทำไมยังไม่กลับ?”
“เรื่องอะไรของไกรล่ะ”
…ดู๊วววว ดูมันย้อนนน!!!
“บ๊ะ! เอออ ได้ จำไว้นะ”
“ล้อเล่นน่ะ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ได้อยากรู้!
“ฝนตกไง ไม่เห็นเหรอ?”
ผมเลิกคิ้ว “อ้อ ‘มนุษย์กลายพันธุ์’ สินะ”
“ผิดแล้ว” คนตรงหน้าหันกลับออกไปมองสายฝนที่โปรยปรายนั่น “…พี่ไม่ใช่มนุษย์”
…คำพูดที่เจ็บปวด…และน้ำเสียงที่เบาลง…
วูบหนึ่งที่ในอกมันร้อนๆ มันคือเสี้ยวกระแสที่เรียกว่า ‘ความรู้สึกผิด’ เกาะกุมอยู่เต็มใจ…อย่างที่ผมหาเหตุผลมาอธิบายมันไม่ได้ เหมือนกับว่าคำพูดเมื่อครู่นั้น…จี้ใจดำ…อย่างจังเบอร์
ระหว่างที่ผมกำลังอ้อมแอ้มคิดหนักว่าจะเอ่ยอะไรดีอยู่นั่นแหละ อีกฝ่ายก็เปิดประเด็นใหม่
“เมื่อกี้ยังไม่ตอบคำถามพี่เลย ทำอะไรอยู่..ทำไมกลับค่ำจัง”
“ช่วยงานอาจารย์อ่ะ” ผมไหวไหล่ รู้สึกโล่งอกนิดหน่อยที่มันไม่ได้ถือสาอะไรกับคำพูดเมื่อครู่ “เมื่อวานก็อยู่ช่วยแกไง เลยกลับค่ำเหมือนกัน”
“อ้อนั่นสินะ ปี3ไม่มีเรียนตอนหัวค่ำนี่”
เขาคงรู้ตารางเรียนของผมจากแก้ว เราลงวิชาไม่ต่างกันมากเท่าไหร่
…แหม ยิ่งคิดยิ่งหมั่นไส้จริงๆ…
“อาจารย์ไรอ่ะ?”
“…’จารย์คง”
ผมตอบไปเรื่อยๆตามประสา จะไม่คิดอะไรเลยถ้าหากว่าคนตรงหน้าไม่หุบยิ้มฉับลงมาทันตาแบบนั้น เขามองผมด้วยสายตาประหลาด..แต่มันก็เป็นเพียงแว่บเดียวเท่านั้นแหละก่อนที่เขาจะยิ้มใหม่อีกครั้งหนึ่งราวกับว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไร
“สนิทกันเหรอ?”
คำถามนั้นทำให้ผมเลิกคิ้ว “นิดหน่อย แกชอบเรียกใช้ผมอ่ะพี่”
“เหนื่อยหน่อยนะ”
“ไม่หน่อยอ่ะ มากเลย”
…ผมเลือกที่จะไม่ใส่ใจอาการประหลาดของอีกฝ่ายเมื่อครู่…
คิดไปเองว่าแม่งยิ้มนานคงเมื่อยน่าดู คงหุบยิ้มให้ตะคริวที่แก้มหายไปกระมัง
แล้วก็กลายเป็นว่าผมยืนแกร่วอยู่ตรงนั้นด้วยอีกคน แถมเขายังปล่อยให้เสียงฝนจางๆเป็นตัวคั่นกลางระหว่างเราทั้งคู่อีก ผมก้มหน้าลง..ขยับขาเขี่ยๆฝุ่นที่พื้นเล่นฆ่าเวลา…
“กลับไปก่อนก็ได้นะไกร”
คำพูดหวังดีแบบนั้นทำให้ผมเงยหน้าฉับ
“อะไร? ผมไม่ได้รอสักหน่อย” ..เออ กูก็งงเหมือนกันว่าทำไมถึงยังไม่กลับ..แถเหตุผลแปป.. “แค่..เอ่อ ไม่ได้เอาร่มมา ตากฝนแล้วตัวเปียกเหนียวเหนอะหนะ จะไม่สบายอีก”
“ไม่ต้องกังวลหรอก” อีกฝ่ายหัวเราะ “เขาว่ากันว่าคนบ้าไม่เป็นหวัด”
“ไอ้พี่วัน…!!”
“ล้อเล่นน่า”
“ว้อย ล้อเล่นตลอดอ่ะ!” ผมแยกเขี้ยวใส่ “จระเข้ก็ไม่เป็นหวัดงั้นสิ!?”
ไอ้ที่ตั้งใจจะตอกกลับไปหวังจะให้เจ็บแค้นน่ะ..ไม่มีผลหรอกครับ
เพราะอีกฝ่ายเสือกยิ้มออกมา
“ขอบใจนะ”
“อะไร?”
“ที่เป็นห่วง”
“…!?!?! ไม่ได้เป็นห่วงว้อยยย!!!!!”
ผมอยากจะลิสต์รายการ ‘สันดานที่ต้องแก้ของนายทิวัน’ ออกมาเสียเหลือเกิน แน่นอนว่าต้องมี ‘โปรดรักษาโรคหลงตัวเองด่วนๆ’ อยู่ในข้อสองเป็นแน่!!! (ส่วนข้อแรกก็ขอให้มันเลิกยักคิ้วกวนส้นตีนแบบนั้นสักที รู้หรอกว่าคิ้วเข้ม แต่ไม่ต้องอวดมากก็ได้!!)
“แต่พี่ก็ขอบใจไกรจริงๆนะ”
“อะไรอีก?”
“เรื่องที่…ไม่บอกใคร”
ผมมองตาเขาอีกครั้ง ลึกลงไป…เอาบางอย่างสะท้อนอยู่ในดวงตาทั้งๆที่ไม่ได้ต้องแสง ผมรับรู้ได้โดยสัญชาติญาณว่าไอ้ ‘ผลึกแก้ววิเศษ’ ห่าอะไรนั่นกำลังเรืองรองอยู่หลังคอเสื้อของเขา ส่องสว่างเหมือนดวงตาของเขาในตอนนี้
เพียงชั่ววูบเดียว…แต่อะไรบางอย่างมันบอกผมว่านี่เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน
“ตาพี่” ผมเอ่ย..เสียงแผ่วเบา “เป็นสีน้ำตาลแล้ว”
เขายิ้ม “อย่างนั้นเหรอ?”
“อื้อ น้ำตาลอ่อนๆ”
“เหรอ..”
“เมื่อวานยังเป็นสีทองอยู่เลย”
“กลัวเหรอ?”
ผมส่ายหน้าช้าๆ “เปล่า”
“แล้วชอบแบบไหนมากกว่ากัน ระหว่างสีน้ำตาลกับสีทอง”
คำถามนั้นทำให้ผมชะงัก “สีน้ำตาลก็โอเค สีทองก็แปลกดี”
“อ่าฮะ”
ผมเงียบไปแปปนึง..รู้สึกสงสัยอีกแล้ว แต่ก็หลุดปากไปก่อนจะทันได้คิด
“เวลากลายร่าง มันเจ็บมั้ย?”
เขาเลิกคิ้ว “ถามอะไรแบบนั้น?”
“ก็เมื่อวาน…” ผมกรอกตา เริ่มตระหนักได้ว่าตัวเองชวนคุยเรื่องลึกซึ้งมากเกินไป “จากไอ้ที่นุ่มๆเป็นเกล็ดๆแข็งๆ มันจะเจ็บเหมือนแบบ..เอ่อ..น้ำแข็งกัดผิว ไรงี้มั้ยอ่ะ?”
“ไม่เจ็บหรอก คันๆน่ะ”
“คันๆ?”
“แบบว่า…ยิบๆ” เขาหัวเราะ “สงสัยอะไรละเอียดจริงนะเราน่ะ”
“ก็คนมันอยากรู้นี่ ถามไม่ได้เหรอครับ”
“….พูดจาดีๆก็เป็นกับเขาเหมือนกันเหรอ?”
“ไอ้พี่วัน…”
“เออ อย่างน้อยก็มีคำว่า ‘พี่’ ละวะ”
“หรืออยากให้เรียก ‘ไอ้วัน’ เฉยๆล่ะ”
เขายิ้ม “เรียก ‘พี่วัน’ เฉยๆดีกว่านะ”
ผมหุบปากฉับ “โอย จะอ้วก นี่พี่หยอดแบบนี้กับทุกคนรึเปล่าเนี่ย?”
“หยอด?” คู่สนทนาทวนคำ “เปล่านี่? ทำไมล่ะ?”
..แม่งหน้าม่อโดยสัญชาติญาณ..
เมื่อตระหนักได้ถึงความจริงข้อนั้นผมก็ถอนหายใจ โบกมือปัด แล้วเดินวนกลับไปนั่งบนบันได…พี่ทิวันดูสงสัย จนกระทั่งผมกวักมือเรียกให้มานั่งด้วยกัน
“วันนี้ผมว่าง จะช่วยนั่งรอเป็นเพื่อนให้ก็แล้วกัน”
…เป็นไงล่ะ คำพูดคำจาอยู่เหนือกว่าชัดๆใช่มั้ยล่ะ! โหะๆๆ
“แหม่ะ ใจดีจังนะ”
“ไกรเป็นสุภาพบุรุษอยู่ล่ะ”
เขาหัวเราะกับคำตอบนั้น…ยิ้มจนตาหยี แล้วเดินลากกระเป๋ามานั่งข้างๆผมด้วย “แต้งกิ้ว”
“แล้วก็ระวังอย่าไปตากฝนที่ไหนก็แล้วกัน”
“ฮะๆ”
“แล้วตลอดชีวิตที่ผ่านมา เวลาฝนตกพี่ทำไง?”
“เอ่อ..ไกร…”
พี่แกเอ่ย เงยหน้ามองขึ้นไปตามบันไดที่มืดสลัว ไร้ผู้คน..แล้วหันกลับมาพูดกับผมด้วยเสียงแผ่วเบา
“พี่ไม่ค่อย…อยากพูดเรื่อง....จระเข้…เท่าไหร่”
ผมอ้าปาก “ทำไมล่ะ? อ..มันเป็นความลับสินะ แต่ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะไม่มีใครมาแอบฟังหรอก”
“ไม่เชิง พี่หมายถึง…ถ้าเป็นที่นี่น่ะ”
“ที่นี่ทำไม?”
เขายิ้ม “ไว้วันหลังจะบอกนะ”
คำพูดนั้นทำให้ผมรู้สึกตัวเองเป็นเด็กเล็กๆชอบกล และถึงผมไม่ชอบ..ก็ต้องมานั่งปลอบใจว่าอย่างน้อยมันก็ไม่ยื่นมือมาลูบหัวกูล่ะวะ…
“แล้วโป๊ยล่ะ?”
“ถามทำไม?”
“อ้าว ก็เห็นปกติอยู่ด้วยกัน”
“ไม่ได้ตัวติดกันสักหน่อย” ผมว่า “มันไปกินหมูกระทะอ่ะ”
“แล้วทำไมไม่ไปด้วยกันกับล่ะ?”
“เบื่อแล้ว” ..โกหกสุดตีนครับ ตอนนี้อยากแดกเนื้อจระเข้มากกว่าเนื้อหมูน่ะสิ… “อีกอย่าง’จารย์คงเรียกด้วย เลี่ยงไม่ได้หรอก”
“อ้อ”
“แล้วพวกเพื่อนพี่อ่ะ?”
“กลับกันไปแล้วล่ะ ฝนมันตกตั้งกะพี่ยังเรียนอยู่เลย”
“อ้อ”
..แล้วเราก็เงียบ..
ผมเบือนหน้าออกไปทางอื่น แกล้งทำเป็นชมนกชมไม้ไปเรื่อย…รู้สึกอึดอัดอย่างน่าประหลาด เมื่อวานตอนกลางวันผมยังเห็นไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆนี่เป็นศัตรูอยู่เลยแท้ๆ มาวันนี้เสือกนั่งคุยสนิทสนมมันก็จะกระไรอยู่ เลยไม่กล้าถามอะไรมาก..
…ทั้งๆที่อยากจะคุยเหมือนปกติแท้ๆ…
อีกฝ่ายก็เงียบเหมือนกัน เขาอาจจะคิดแบบผมอยู่รึเปล่า..เออ ก็ช่างมันเถอะ…..
“ถ้าฝนตกตอนเช้าพี่ก็หยุดเรียน ถ้าตกตอนเย็นพี่ก็รอจนกว่ามันจะหยุด”
จู่ๆคนข้างตัวก็พูดขึ้นมาซะงั้น ผมขมวดคิ้วหันไปมอง
“อะไร?”
“ก็ไกรถามว่าตอนฝนตกปกติพี่ทำยังไง”
“…ก็เห็นพี่บอกว่าไม่อยากพูดเรื่องจระเข้”
“พูดก็ได้” เขาไหวไหล่ มองไปทางอื่น “…ดีกว่าให้ไกรนั่งเงียบแบบนี้”
“ไม่ต้องพูดก็ได้” ผมสวน “เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน”
“อย่างที่ไกรว่าแหละ ไม่มีคนมาแอบฟังหรอก”
“แล้วถ้ามีล่ะ”
นายทิวันยักคิ้วพร้อมขยับยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดเสียงดังขึ้นนิดหน่อย “พี่เป็นจระเข้”
“….หา”
“พี่เป็นจระเข้” เขาพูดเสียงดังอีก “พี่เป็นจระเข้!”
“เงียบน่า เดี๋ยวคนอื่นได้ยินนะ”
คนฟังไม่หยุดหรอกครับ เขาป้องปาก เงยหน้าตะโกนขึ้นไป
“ได้ยินมั้ยค้าบบบบ ผมเป็นจระเข้ค้าบบบบ!!!”
“ไอ้-พี่-วัน-!!!!”
ผมร้องลั่น เอาเข่ากระแทกเข่าเขาให้เงียบเสียงลง พออีกฝ่ายหัวเราะ..ผมถึงได้รู้ว่าไอ้บ้านี่แม่งแค่แหย่ผมเล่น!!
…..แล้วกูจะช่วยมันปิดความลับทำไม..บ้าเอ้ย!
“ไม่ตลกนะเฟ้ย!! เดี๋ยวคนอื่นที่มาได้ยินก็หาว่าพี่เมาแล้วเพี้ยนหรอก…ใครมันจะเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติแบบนั้นกัน!”
“มันก็…ไม่ตลกเท่าไหร่หรอก” เขายิ้ม เอนศีรษะไปพิงราวบันไดแล้วหันมามองหน้าผม “แต่อย่างน้อยก็ทำให้ไกรอารมณ์ดีขึ้นล่ะนะ”
“บ้าเด่ะ อารมณ์ดีตรงไหนกัน”
“งั้นพี่เองที่อารมณ์ดี”
“ยังไง?”
“แหย่ไกรแล้วสนุก”
“ห๊าา!” ผมแยกเขี้ยวใส่ “เดี๋ยวปั๊ดเสยเลย จะกวนประสาทไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย?”
“ก็ไม่รู้สินะ”
“ไอ้พี่วัน”
“ครับน้องไกร?”
ผมมือสั่น อยากจะเพ่นกบาลอีกฝ่ายสักสามทีให้หายคั่งแค้น “ผมจะเอาไปประจานให้หมดเลยว่าพี่เป็นจระเข้”
“แล้วใครจะเชื่อ”
“ต้องมีสักคนล่ะ!”
“อา จริงด้วยสินะ” เขาขยับมานั่งหลังตรง “บอกเสียทุกคนก็ไม่ปลอดภัยเท่าไหร่”
“ใช่ รู้ไว้ซะ..ตอนนี้ผมกุมความลับพี่เอาไว้” ผมกรีดนิ้วรวบมือเข้ามาด้วยท่วงท่าที่สวยงามนัก แล้วยักคิ้วคืนกลับไป “จะเอาไปโพทะนาบอกคนอื่นให้จับพี่ไปเป็นหนูทดลองซะให้เข็ด จะให้ผ่าแยกส่วน หนังเอาไปทำกระเป๋า เนื้อเอาไปทำลูกชิ้น ส่วนไอ้นั่นก็เอาไปตุ๋นยาจีน”
เขายังคงยิ้มอยู่ “ไกรนี่ตลกดีนะ”
..ไกรนี่ตลกดีนะ..
..ไกรนี่ตลกดีนะ..
..ไกรนี่ตลกดีนะ..
ให้ตาย…คำพูดเดียวกับแก้วเมื่อวานก้องอยู่ในหัวผม แต่ครั้งนี้ผมไม่คลั่งเคลิ้มเหมือนครั้งที่แล้วครับ เหมือนเส้นอะไรบางอย่างในสมองแม่งกำลังปวดตุบๆอยู่มากกว่า..!!
“ไกรพูดจริงทำจริงนะว้อย!!!”
“ค้าบๆ เข้าใจแล้ว” เขาโบกมือ เอียงหน้ามองผม “ที่พี่กังวลน่ะ..ไม่ใช่เรื่องผ่าแยกส่วนอะไรสักหน่อย”
ผมหรี่ตา “งั้นอะไร?”
“เรื่องอะไรจะบอกล่ะ เดี๋ยวไกรก็อยู่เหนือกว่าพี่อีก”
“อะไรวะ?! ก็พูดมาสิ”
อีกฝ่ายยิ้ม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมต้องผงะ ใช้ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั่นมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า มันทำให้ผมหุบปากฉับลงมา..ด้วยกลัวว่าหัวใจตัวเองจะกระดอนออกมาทางปากได้…ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้โป๊ยถึงบอกว่าพี่วันหล่อ ซึ่งเอ่อ..ผมไม่เถียง อย่างน้อยระยะแค่นี้กับดวงตาคู่นี้ก็แทบจะฆ่าผมได้ล่ะครับ…ฆ่าด้วยความรู้สึกที่ว่าต่อจากนี้เวลาที่ผมส่องกระจก ผมจะรู้สึกเสียชาติเกิดที่เป็นมนุษย์เพศชายขึ้นมา
...แต่ไอ้สิ่งที่ฉุดให้ผมได้สติคือคิ้วเข้มๆนั่น
เขายักคิ้วแบบเดิมๆให้ผม กับประโยคที่ทำให้สติขาดผึง
“ม่าย-บอก”
..กูจะฆ่ามัน!!
ผมเงื้อกำปั้นขึ้น รู้สึกว่าอยากหักจมูกโด่งๆนั่นสักครั้งให้มันรู้แล้วรู้รอด!! แต่เขาก็หลบวืดดดด เป้าหมายพลาดครับ!! แต่ไม่ยอมหรอก!! พอจะเงื้อขึ้นมาเตรียมถลกหนังไอ้เข้ เขาก็ลุกพรวดหมุนตัวแล้วเดินถอยหลังไปที่หน้าประตู…ด้วยท่วงท่าพริ้วไหวทำผมหมั่นไส้จนอยากเอาฟันงับแล้วกระชากเป็นท่วงท่าไอ้เหี้ยฆ่าไก่…
…จนกระทั่งเขาบอก
“ฝนหยุดแล้ว..ไปกินข้าวกัน”
แน่นอน คำนั้นมันไม่ทำให้ผมรู้สึกอยากอาหารขึ้นมาหรอกครับ
“…พี่เลี้ยงเอง”
เออ….
….ที่ไปเนี่ยเพราะว่าท้องร้องหรอกนะ….บ้าจริง
TBC
===========================
ใจเย็นๆ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปครับลูก
เปิดเรื่องมารู้สึกจะมีปมอะไรเยอะแยะไปหมดให้เขียน
จนต้องคอยจดไว้เสมอว่ามีปมอะไรบ้าง
เวลาแต่งนิยายจะคิดไว้เสมอว่า ถ้าหากนักอ่านมาอ่านทวนอีกรอบ ต้องทำให้พูดให้ได้ว่า
"เฮ้ย! มันเป็นอย่างงี้นี่เอง!"
แค่นั้นก็ปลาบปลื้มสุดๆแล้วล่ะค่ะ :hao6:
อาจจะเพราะอ้างอิงจากวรรณคดีไทยเดิม เวลาเขียนถึงได้คอยจับตลอดว่าตรงไหนมายังไงดีนะ
คิดว่าถ้าคนที่รู้จักเรื่องไกรทองดีๆ ก็คงจะเข้าใจบ้างล่ะค่ะ ฮาาา
แต่แน่นอนว่าไม่เหมือนต้นฉบับเสียทีเดียวนะคะ บทบาท+นิสัยต่างกัน...มากอยู่
ทั้งไอ้พี่วัน(ชาละวัน)และน้องไกร(ไกรทอง)เลย กร๊ากกกกกกก
เฮ่ย แต่ก็ไม่ถึงกับว่าถ้าไม่อ่านไกรทองจะไม่รู้เรื่องเลยหรอกนะคะ 555555555
ขอบคุณสำหรับคำผิดนะคะ ;v;/// บางคำนี่เผลอใช้อยู่เรื่อยเลย แงง
ถ้าไม่เป็นการรบกวนก็ช่วยเช็คกันด้วยเนาะ กร๊ากกก
บางคำโอไม่รู้จริงๆ บางคำก็พลาดๆลืมๆตอนนั้นไฟกำลังมา ต้องรีบเขียนก่อนไฟมอดค่ะ 5555555
อ่ะ แถมๆ
ไอ้พี่วันตอนอาบน้ำ ในจินตนาการของน้องไกร
(http://i176.photobucket.com/albums/w174/O_zaka/shower_zps045c85d2.jpg)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก พี่วันนี่มันกวนจริงๆๆ ชอบรูปแฟนอาร์ตมากก น้องไกรจินตนาการล้ำเลิศ คึคึคึ
-
พี่วันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :hao7: :hao7:
พี่วันไม่ชอบจารย์คงปะ คือแกจะมาปราบพี่วันงี้ หรือเปล่า อย่าทำพี่วันหนาาาาาา :hao5:
-
การ์ตูนข้างล่าง น่ารักอ่ะ ชอบๆ ทั้งเนื้อเรื่องและรูปเลยอ่ะ :กอด1:
-
วันกวนได้ใจมาก
-
:-[
พี่วันหล่ออออออ
และก็กวนนนนนน
:mew3:
-
อาจารย์คงนี่เป็นไครมีลับลมคมใน จะมาปราบพี่วันหรือเปล่า หรือจะเป็นจระเข้เหมือนพี่วัน
ทะแม่งๆ ตั้งแต่วันบรรยาอาจารย์ซะอย่างกับโจรห้าร้อยอะไรแบบนี้
ว่าแต่...ความลับอะไรของพี่วันที่ไม่ยอมบอกไกรกันนะ
มารอค่าาาาา
-
ไกรทองนางขี้สงสัยจังเลย :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด นี่ชั้นไปอยู่ไหนมา พึ่งได่อ่านค่ะ
อ่านที3ตอนรวดก็ยังไม่พอ
ตีกันทุกครั้งที่เจอหน้า แต่ใก้ตายเหอะมันโคตรมุ้งมิ้งเลย!
ถ้าให้เดานะ อิพี่วันนี่ต้องแอบมีซัมติงแอบปลื้มปริ่มน้องไกรยู่แหง๋
ชอบมาทำยักคิ้วหลิ่วตา ส่งความนัยให้น้องไกรอยู่บ่อยๆ(ว่าไปนั่น)
เค้าว่าตีกันแบบนี้ลูก(?)จะดกนะจ้ะน้องไกรรรรร :hao6:
รอตอนต่อไปอยู่นะค้าาาาา เห็นทวีตว่ามีในสตอคเอามาสังเวยซะดีๆ ว้าฮ่าๆๆ... เอาเรื่องมาปูด(โดนคุณโอถีบ555)
-
คุยกับไกรแล้วสนุก แหย่ขึ้นน่าแกล้งยิ่งนัก
พี่วันบอกไม่ได้หยอด แต่ที่ทำนี่มันยิ่งกว่าแล้วนะ
-
อาจารย์คงต้องมีอะไรซักอย่าง
แหมหลงเสน่พี่วันปะเนี่ยน้องไกร
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ชอบโมเมนต์ตอนพี่วะนกะน้องไกรคุยกันจัง มันน่ารักดีค่ะ สาวยจารย์คงแกคงมิใช่นักปราบจระเข้เนอะ ใช้คำเสียเก่าเชียว
-
จระเข้คิ้วเข้มเชียว5555
-
แหล่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องไกรจ๊ะ แอบวูบวาบหรอจ๊ะ :hao6:
พี่วันกับอ.คงต้องมีแะไรแน่ๆเลยยย
สนุกมากค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
รอน้องไกรกับพี่วันตอนต่อไปค่ะ *^* :katai5:
-
เริ่มคิดแปลกๆ ว่า จะงาบใครลงบาดาล(ยังต้องคิดอีกเรอะ)
-
:m20: :m20:
-
จิตแข็งดีจังไกร อิพี่วันก็เปิดเผยซะ
-
อ่านติดๆ กันสามตอน สงสัยอย่างเดียว
'เข้ "กิน" คน หรือ คน "กิน"เข้' คะ??
-
พี่วันนี่กวนตีนได้โล่นะคะ เดี๋ยวปั๊ดให้ไกรจับปล้ำ 5555555555555555555
-
เดี๋ยวนะ! :m16:
ตกลงพี่วันมันตอบว่าไรอ่ะ "จระเข้ออกลูกเป็นไข่ใช่มั้ย?"
ยังไม่ได้ตอบเลยยยยย :angry2:
-
เป็นพระเอกที่มีลุคกวนติงมากค่ะ
:jul3: :m20: :laugh: :laugh: :laugh: :pigha2: :jul3: :jul3:
-
พี่วันน่ารักอ่ะ ฮา ขี้เล่น ขี้แกล้งด้วย รุกหนูไกรมากๆๆๆกว่านี้สิคะ พี่ขา :hao6: :hao7:
-
พี่วันกวนตีน 55555555
ไกรนี่ก็ถามจริงๆเลย สงสัยหลายเรื่องสินะ น่ารักกกกกกกกก
เวลากัดกันบ่อยๆคนอ่านชอบค่า มันฟิน><
-
เค้าเรื่องเริ่มสนุก พี่วันหล่อแบบกวนกวน :m14: :m14: :m14:
-
:hao6: :hao6:
-
น่ารักกกกก พี่วันกวนโอ๊ยมากมายค่ะ ไกรน่ารักอ่ะปากไม่ตรงกับใจนะตัวเธอ ชอบค่ะ รอติดตาม
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย ชอบอ่ะ พี่วันนนนนนนนนนน
อ่านนิยายพี่โอเรื่องไหนก็ชอบพระเอกอยู่ร่ำไป ทั้งๆที่นายเอกออกจะน่ารัก :z2:
ติดตามต่อ เรื่อยๆ
-
อาจารย์คงมีเงื่อนงำใช่ไหมมม~
ชอบน้องไกรกับพี่วันจัง :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่วันนี่แบบกวนเนอะ
อุ๊บร๊ะ ชอบการ์ตูนอ่ะ
น้องไกรขัดตัวให้พี่เข้ เอ๊ย พี่วันหน่อยสิ
-
ชอบมาก มาก ขอบใจจร้า พี่อ่านเรื่องไกรทอง วาย สนุกอย่างละแนวจริงๆ
-
โฮรวววววววววววววว
พี่วันของน้อง
แพ้อะ แพ้ทางผู้ชายแบบนี้
พี่วันต้องแอบคิดอะไรกับน้องไกรมาก่อนแน่เบยยย
จารย์คงจะมาทำอะไรกันแน่
ต้องรอพี่โออัพตอนต่อไปแล้วล่ะค่ะ 55555555
สู้ๆน้าาา
-
พี่วันโคตรกวนอ่ะ ชอบ
ชอบมาแย่น้องไกร อิอิ อยากโดนเข้กินจัง ฮ่าๆๆๆ
-
ก้าวหน้าขึ้นมานิดนึง (ตรงไหน!?)
ไกรน่ารักมากกกก อยากกอดแน่นๆ อิอิ
ส่วนพี่ทิวันนี่ต้องบอกว่าเป็นจอมยั่ว ยั่วอารมณ์(โกรธ)น้องไกรตลอดเลย
ปล.ฮาการ์ตูนตอนท้ายอ่ะ 555
-
จินตนาการของน้องไกรช่างล้ำเลิศเสียนี่กระไร
-
น่ารักกันจริงๆเลยน้า
-
อุตะ... ใจน้องไกรไหววูบสินะ ถ้าฝนตกทุกเย็นก็ดีสินะ บรรยากาศมันมุ้งมิ้งดีจีๆ :laugh:
-
เรื่องนี้น่ารักกกกกกกกกกกกกก
จากชื่อเรื่องกับกลอนตอนต้นนี่นึกว่าพี่โอจะมาแบบพีเรียดย้อนยุคซะแล้วค่ะ แต่ถ้าย้อนจริงก็อยากอ่านอยู่ดี :กอด1:
ตอนที่ยังไม่แน่ใจว่าพี่วันคือตัวอะไรกันแน่แล้วสงสัยในคำว่ากุมภาในกลอนมากนี่ถึงกับต้องไปถามราชบัณฑิตยสถานมาเลย
ปกติเคยได้ยินแต่กุมภรอะไรแบบนี้กับกุมภาพันธ์ สงสัยหนูคงจะไม่ตั้งใจเรียนเรื่องไกรทอง （≧∇≦）
ส่วนพี่วันกับไกรนี่ก็น่ารักกกกกกกกก พี่วันนี่ดูเป็นคนที่กวนไกรได้แบบเป็นธรรมชาติมาก ส่วนไกรนี่ก็ดูจะโดนพี่วันปั่นง่ายมาก ตลกดี555
ดูน้องไกรก็ไม่ได้เกลียดพี่วันจริงจังอะไรนักหรอกใช่มั้ยคะ แค่หมั่นไส้ที่พี่วันหล่อกว่ากับคิดว่าเป็นแฟนแก้วสินะ
เพราะจากเวลาที่ไกรจะต่อยพี่วันเอาคืนงี้ก็ไม่เห็นต่อยจริงหรือจะกลัวพี่วันจระเข้ฟาดหางใส่ :hao3:
ตอนนี้เพิ่งสามตอนทุกอย่างก็ดูจะไปด้วยดี พี่วันกับน้องไกรก็เริ่มจะมุ้งมิ้งๆกัน
แต่คำว่า"พี่ไม่ใช่มนุษย์"ของพี่วันนี่พานึกไปตอนจบเลยค่ะ แบบเออพี่วันไม่ใช่มนุษย์นี่แล้วจะจบไงอ่ะ จะไม่เศร้าใช่มั้ยคะพี่โออออ :hao5:
รอติดตามเรื่องนี้ค่ะ ดีใจที่ได้อ่านนิยายพี่โออีก ว่าจะมาอ่านตั้งแต่เห็นเพิ่งลงตอนหนึ่งแต่ยุ่งๆพอมาดูอีกทีตอนสามละอ่ายาวๆฟินยาวๆเลยค่ะ
เรื่องนี้น้องไกรฮาดี ตบมุกตัวเองตลอด 5555
ฝากเนื้อฝากตัวเป็นติ่งเรื่องนี้ค่ะ :katai5:
เอ๊กซ์ไวน์ไว้ก่อนก็ได้ค่ะ //โดนเอ๊กซ์ตบ จริงๆรักน้องควายเอ๊กซ์นะะะ :กอด1:
-
แฟนตาซีเรื่องนี้สนุกดี
อิงนิทานพื้นบ้านด้วย
พ่อชาลา(วัน)กับ(ไกร)ทอง
มีตะเภา(แก้ว)ตะเภาทองยังไม่ปรากฏ
อ่านแล้วติดใจ ปรกติจะไม่ค่อยอ่านแฟนซีเท่าไร
ถ้าอ่านบทแรกแล้วไม่อิน ก็จะไม่เข้ามาอ่านอีก
-
ตลกไกรอะ :jul3: :m20:
-
หรืออาจารย์คงจะรู้อยู่แล้วนะ
:กอด1:
-
กลับมาครั้งนี้...
ทั้งน่ารัก ทั้งตื่นเต้นนะคะพี่โอ
^_____________________________________________^
เฝ้าติดจอเช่นเคย บวกเป็ดเพิ่มด้วยละนะ :กอด1:
-
คนอย่างไกรไม่เคยเห็นแก่ของฟรีเล้ยยย
-
อาจารย์คงชื่อเหมือนพวกอาจารย์ปราบผี5555555555555555 นี่เป็นจารย์ปราบจระเข้ปะเนี่ย555555555555555
ตลกไกร ถามแต่ละอย่าง
-
:hao7: เพิ่งเข้ามาอ่านรู้สึกพี่วันจะดูน่ารักมากอะ
อ่านแล้วแล้วติด อ่านแล้วหลงมาก :o8:
-
เก็บรู้ซ่อนความไว้อย่าได้เผย
อย่าละเลยระวังภัยให้แน่นหนา
หากชาติชนใดรู้เรากุมภา
จักได้มาทำลายหมดสิ้นกัน
พ่อพร่ำสอนความไว้ให้ตระหนัก
จงรู้รักษารูปกายอย่าบิดผัน
อย่าเผอเรออย่าไว้ใจจนเสียทัน
ไอ้พวกมันคือคน…คือศัตรู
-๔-
วันนี้ฝนตกหนักตั้งกะเช้า
นักศึกษาหลายคนตัวเปียกมะล่อกมะแล่กเข้าห้อง และพออาจารย์บอกว่าจะไม่เช็คชื่อ…ทุกคนที่มาก็โอดครวญกันยกใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่ผม ที่ลงทุนฝ่าฝนมาเพื่อเก็บคะแนนเข้าห้องเรียนเนี่ยแหละ!
ไอ้โป๊ยโดดเรียน…ตามเคย มันเป็นมนุษย์ผู้มีความสามารถในการโดดเรียนขั้นสูง เพราะไม่ว่ามันจะโดดคาบไหนวิชาอะไร คาบนั้นอาจารย์ต้องลืมเอาใบเชคชื่อมา หรือไม่ก็ขี้เกียจเช็ค…แบบครั้งนี้น่ะแหละ และผมแอบอิจฉามันชิบหายยยยยย ตอนที่ผมตั้งใจจะโดดเรียนน่ะนะ อาจารย์ต้องมีควิซเก็บคะแนนทู๊กกกกที!….ผมคือชายผู้มากับความโชคร้ายครับ
เอิ่ม นั่นอาจจะเป็นคำบรรยายที่น้อยไป
แต่ภายใต้ความโชคร้ายนั่น…วันนี้ผมถือว่าผมโชคดีครับ…
…เพราะผมได้นั่งข้างแก้วยังไงล่ะ!!!
“ไกรตัวเปียกหมดเลย เดี๋ยวไม่สบายนะ”
เสียงนางฟ้าเอ่ยด้วยความเป็นห่วงเช่นนี้ทำเอาผมตัวลอย แต่ก็ต้องเสยผม..แล้วเก๊กเสียง
“ไม่เป็นไรหรอกแก้ว ขอบใจที่เป็นห่วงนะ”
“แอร์เย็นด้วยแน่ะ”
“นั่งใต้แอร์ ไม่เป็นไรหรอกครับ”
ผมยิ้ม(ที่มั่นใจว่า)หวาน(สุดชีวิต) แก้วยิ้มตอบกลับมา…แค่นั้นก็เป็นกำลังใจในการร่ำเรียนของผมแล้วล่ะครับ!!
เอ้อ เห็นแบบนี้คุณอาจจะไม่รู้…ว่าผมเป็นเด็กเรียนพอสมควรเลยล่ะ!
น่านนน อย่าตกใจไปครับ อย่ามองแค่หน้าตากับทรงผมเกรียนๆของผมแค่นั้นล่ะ ในคาบนี่ผมจดชิบหายเลยนะครับขอบอก เวลาสาวๆมาขอยืมซีร็อกซ์ชีทนี่มันตื้นตันนักแล…ถึงคณะผมจะไม่ค่อยมีสาวๆมาให้ชื่นหน้าชื่นตาเท่าไหร่ก็ตาม แถมที่สำคัญ..สุดท้ายแลคเชอร์แต่ละวิชาของผมแม่งก็มีจำหน่ายที่ร้านซีร็อกซ์อีก! พับผ่าสิ!
…แต่อย่าถามเรื่องผลการเรียนนะครับ
คนบางคนเกิดมาก็เก่งชิบหายโดยการอ่านแลคเชอร์เพื่อน บางคนก็หัวดีชิบหายแค่ฟังในคาบก็เข้าใจ หรือบางคนขยันตั้งใจแล้วก็ได้เกรดดีๆ…
ยิ่งพูดยิ่งชีช้ำ แน่นอนว่าผมไม่ใช่หนึ่งในคนพวกนั้นหรอกครับ ผมเรียนได้กลางๆน่ะ… (อยากจะผูกคอตายใต้ต้นถั่วงอกจริงๆ!) แต่ก็ไม่ท้อนะครับ คนเราเกิดมามีความสามารถไม่เท่ากัน อย่างผมนี่ก็อาจจะเด่นไปที่การ………….เอ่อ………….ไว้นึกออกผมจะมาบอกนะ
แต่วิชาที่กำลังเรียนอยู่นี่มีชีทให้ครับ เราไม่ต้องจดอะไรมากมายนักเหมือนวิชาอื่น
เพราะงั้นผมเลยใช้เวลาส่วนใหญ่ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ควงปากกาเล่นให้หมดคาบไปก็เท่านั้นแหละ…
“เฮ้อ…”
แล้วผมก็ได้ยินเสียงถอนหายใจสั้นๆจากคนข้างตัว ผมเหลือบสายตาไปมอง..นางฟ้าของผมกรีดปลายนิ้วยกเรือนผมสีน้ำตาลเข้มนั่นขึ้นไปทัดหู จนผมเห็นเค้าความ…เซ็ง...จากใบหน้าน่ารักนั่นได้อย่างชัดเจน
“เป็นอะไรเหรอแก้ว?”
เธอสะดุ้งเล็กน้อย หันมายิ้มให้ผม “ไม่มีอะไรหรอกไกร”
ผมมองเธอ หันไปมองอาจารย์ที่กำลังอ่านสไลด์ให้พวกเราฟัง แล้วขยับเก้าอี้เข้าไปชิดเธอนิดหน่อย
“มีอะไรปรึกษาเราได้นะแก้ว ถึงเราจะ..เอ่อ..เป็นที่ปรึกษาที่ไม่ดีเท่าไหร่ แต่เรารับฟังได้นะ”
คนฟังยิ้มเศร้าๆ ปลายนิ้วเรียวสวยประคองโทรศัพท์มือถือของเธอเอาไว้…ชั่งใจ แล้วบอกผมเสียงเบา
“…พี่วัน..เอ่อ..พี่ทิวันน่ะ เค้าไม่มาเรียน”
ผมเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย ได้ยินเสียงฝนจางๆจากหน้าต่างชัดเจน..นั่นคือคำตอบ..ที่ผมบอกออกไปไม่ได้ เลยต้องถามซื่อ
“ทำไมล่ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน” เธอส่ายหน้า “วันนี้ตอนบ่ายเราตั้งใจจะไปหาอะไรทานด้วยกัน แต่…พอพี่เค้าไม่มาแบบนี้เราก็….”
“เดี๋ยวบ่ายๆเค้าก็คงมามั้ง” ผมพยายามปลอบ แม้จะรู้สึกแปลกๆกับความรู้สึกตัวเองก็ตาม “มาหาแก้วไง”
“ไม่หรอกไกร ไกรไม่เข้าใจ” เธอก้มหน้าลง “พี่วันเบี้ยวนัดประจำอย่างงี้แหละ”
ผมชะงัก..นึกภาพ ‘ไอ้พี่วันที่ยิ้มหวานๆเหมือนไม่คิดอะไร’ ในหัว…ผมไม่คิดว่าปกติแล้วเค้าเป็นคนไม่รับผิดชอบหรืออะไรหรอกนะครับ ท่าทางไม่ใช่คนแบบนั้น…อีกอย่าง…วันนี้ ‘ฝนตก’ …..นั่นคือทั้งหมดที่ผมรู้
…แต่เอ่ยออกไปไม่ได้
“ไม่เป็นไรหรอกแก้ว พี่วันเค้าคงมีธุระ”
“แฟนกันเค้าไม่ทำแบบนี้กันหรอกนะ”
คำพูดนั้นดูเหมือนหลุดออกมาเพราะความหงุดหงิด
…แต่ไอ้ที่ผมตะลึงน่ะเพราะคำว่า ‘แฟน’ มากกว่า
“แก้วเป็นแฟนไอ้พี่วันเหรอ?”
ผมอยากจะตบปากตัวเองสักร้อยรอบที่หลุดถามออกไปซื่อๆแบบนั้นครับ!!!
อีกฝ่ายถึงกับหันควับมามองผม “ทำไมถามแบบนั้นล่ะไกร?”
“……….ป-ป่าว…” …ก็คนที่เธอบอกว่าเป็นแฟนบอกผมว่าไม่ใช่ยังไงล่ะ… “เราก็พอรู้มาบ้าง แต่คือ..เราอยากรู้ความจริงจากปากแก้วน่ะ……”
เธอเม้มปาก ก้มหน้าลงไปอีกครั้ง “ความจริง..พี่วันก็ไม่เคยบอกเราหรอก”
“เอ๋?”
“เราถึงกังวลไง เราอยากรู้ว่าเค้าคิดยังไงเหมือนกัน”
พอจบคำพูดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอสั่นก็ดังขึ้นเบาๆ ผมเผลอก้มมองตามทั้งๆที่รู้ว่าเสียมารยาท หน้าจอขึ้นเป็นไอคอนสีเขียวของโปรแกรมแชทชนิดหนึ่ง กับคำพูดง่ายๆที่ว่า
ทิวัน : ขอโทษครับ
ผมเงียบ เธอก็เงียบ..เธอรู้ว่าผมมองอยู่…แล้วเธอก็พิมพ์ตอบกลับไปเป็นคำง่ายๆว่า ‘ไม่เป็นไรค่ะ ไว้ครั้งหน้านะ’ กับสติ๊กเกอร์ยิ้มง่ายๆเหมือนไม่ติดใจอะไร แต่ผมรู้จากมือที่กำลังสั่นเทานั่น…ว่าเธอทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ และหลากหลายอารมณ์แบบที่ผู้หญิงทั่วไปเป็น
แก้วไม่ใช่นางฟ้าหรอกครับ
..เธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆธรรมดา ที่มีหัวจิตหัวใจเหมือนผู้หญิงทั่วไป
“นี่ไง” ในที่สุดเธอก็พูดขึ้น ยื่นโทรศัพท์ให้ผมดู..ทั้งๆที่เธอรู้อยู่แล้วว่าผมเห็นทุกอย่าง “พี่เค้าก็เป็นแบบนี้ทุกที”
และให้ตาย…
…ผมเกลียดแทนเธอชะมัด…
ผมหยิบมือถือเธอมา แล้วสวนกลับเข้าไปง่ายๆว่า
แก้ว : ไอ้ชั่ว!!
เธอตกใจมาก แต่ก็ทำได้แค่เบิกตาโพลงขึ้นเพราะไม่อาจส่งเสียงดังอะไรได้ระหว่างที่อาจารย์ยังสอนอยู่ ผมเงยหน้ามอง..พยักหน้าให้เธอ และนั่นทำให้เธอคลายไหล่ที่เกร็งลง
ก่อนจะใส่ไฟแทนความในใจของเธอทั้งหมด
แก้ว : เลวมากไอ้พี่วัน รู้มั้ยว่าแก้วตั้งหน้าตั้งตารอวันนี้แค่ไหน
แก้ว : ผิดนัดมากี่ครั้งแล้วเคยสำนึกบ้างมั้ย
แก้ว : อย่าคิดว่าแค่คำขอโทษแล้วจะพอนะว้อย
พอพิมพ์เสร็จ ก็ส่งมือถือคืนให้เธอ…เธออ่านข้อความทั้งหมด แล้วหัวเราะ
“ขอบใจนะ”
…เธอไม่นึกโกรธผม และเธอนั่นแหละที่เป็นนางฟ้า…
ผมยิ้มให้ “กับไอ้พี่วันน่ะ ถ้าไม่พูดตรงๆไปมันก็ไม่รู้หรอก”
“แก้วไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน”
“ขอโทษนะแก้ว ที่เราใช้ชื่อเธอพิมพ์หยาบคายไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร” เธอมองช่องแชทของตัวเอง ปลายทางขึ้นว่า ‘อ่านแล้ว’ แต่ไม่มีอะไรตอบกลับมา “ทำแบบนี้แก้วค่อยโล่งขึ้นหน่อย ขอบใจนะไกร”
ผมกำลังพะงาบปากจะพูดอะไรต่อไปอีกสักหน่อย ก็เป็นมือถือผมเองนั่นแหละที่สั่นครืดๆอยู่ในกระเป๋ากางเกง…และความเหี้ยก็คือวันนี้ผมใส่ยีนส์ คุณเข้าใจใช่มั้ยว่าเวลาใส่ยีนส์แล้วจะล้วงหยิบมือถือในกางเกงแม่งเป็นอะไรที่สุดปลายนิ้วมาก
แล้วหน้าจอของผมก็ขึ้นโปรแกรมแชทแบบเดียวกับเธอ
ทิวัน : วันนี้ฝนตก
ผมเหลือบสายตามองแก้ว เธอไม่ได้มองผมอยู่..ผมเลยเขยิบเอนตัวไปอีกด้านของเธอแบบเนียนๆ เพื่อกรอกข้อความกลับไป
ไกร : จระเข้เล่นไลน์ได้ด้วยเหรอ?
อย่าว่าแต่มันเลยครับ…ขนาดผมยังไม่รู้เลยว่ามีชื่อไอ้หมอนี่อยู่ในไลน์ตัวเองด้วย เพื่อนเยอะน่ะครับเลยไม่ทันเช็ค คนมันฮอตก็เงี้ย ฮ่าๆๆๆ แถมไอ้ที่มันทักมาชัดเจนแบบนี้น่ะแปลว่ามันรู้ว่าผมเป็นคนพิมพ์ให้แก้ว! แหม..จระเข้มีญาณทิพย์ครับ
ทิวัน : คนบ้าเล่นไลน์ได้ด้วยเหรอ?
……..แม่งย้อนครับ แม่งย้อน!!
ไกร : ไอ้พี่วัน
ไกร : ถ้าไม่รักษาแก้วไว้ดีๆผมจะสอยไปนะครับ
ทิวัน : ขอบใจที่เป็นห่วง
ทิวัน : แก้วไม่ใช่สิ่งของ ถ้าเค้าอยากไปก็ให้เค้าไป
ผมรู้สึกประหลาดในอก เหลือบสายตามองแก้วอีกครั้ง..เธอเก็บมือถือและกำลังตั้งใจเรียนอยู่ และผมมีคำถาม…คำถามที่ถามแก้วไม่ได้
ไกร : พี่กับแก้วไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆเหรอ?
ทิวัน : ใช่
ทิวัน : แก้วบอกไกรเหรอ?
ไกร : ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรก็อย่าทำให้ผู้หญิงเค้าคิดไปเองสิ
ไกร : ทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อย
หมอนั่นอ่านข้อความผม แต่ไม่ได้ตอบ
ยอมรับครับว่าเขาหน้าตาดี..อาจจะดีมาก..แต่ก็นั่นแหละ ถึงจะไม่เคยมีข่าวไม่ดีเกี่ยวกับตัวเขามาเข้าหูผมก็เถอะ ไม่เคยได้ยินว่าทะเลาะกับเพื่อนหรือมีปัญหากับอาจารย์ แถมยังเฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนๆ อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย จนอยากนำไปประพันธ์เป็นละครโทรทัศน์เรื่อง….จระเข้ที่รัก…หรืออะไรสักอย่าง
แต่ก็ช่างแม่งเหอะ พอได้ฟังจากที่แก้วบอก(ผนวกการมโนด้วยตัวเองไปส่วนใหญ่) ผมก็อดคิดไม่ได้จริงๆว่า…แก้วทนอยู่กับคนแบบนี้ไปได้ยังไงฟะ?
หลังจบคาบ(ที่ยอมรับว่าผมแทบไม่ได้เรียนเลย) ฝนก็หยุดตกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พวกเราทยอยกันเดินออกจากห้อง ผมยังไม่ได้เก็บของ เหมือนเดิมครับ..แค่ปากกากับสมุดก็ไม่รู้ว่าจะรีบเก็บไปทำไม ส่วนแก้วก็กวาดปากกาสีทั้งหมดของเธอลงกระเป๋า
แล้วผมก็กลั้นใจ
“แก้ว ถ้าพี่วันไม่มา แก้วไปกับเราก็ได้นะ”
เธอชะงัก เงยหน้ายิ้มให้ผม “ขอบใจนะไกร ไกรไม่ต้องไปไหนเหรอ?”
“ไม่อ่ะ เราไม่มีเรียนคาบบ่าย”
“งั้น…แก้วรู้จักอยู่ร้านนึงที่ท่าพระอาทิตย์” เธอดูสดใสขึ้นเล็กน้อย “ไกรไปด้วยกันนะ”
..อา..ชุ่นชื้นหัวใจจริงๆ..
ผมยิ้ม พยักหน้าให้เธอ แล้วเราก็เดินออกจากห้องพร้อมกัน
อ๊ะ จะบอกว่าผมฉวยโอกาสช่วงที่ผู้หญิงเค้ามีบาดแผลทางใจก็ได้นะครับ และถึงผมจะดีใจเล็กน้อย แต่ไม่รู้ทำไมผมไม่รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่ผมคิด…ผมกำลังไปออกเดทกับดาวในดวงใจสองต่อสอง ทว่าเมื่อนึกย้อนกลับไปตอนที่ผมพูดชวนเธอ ผมกลับไม่ประหม่าสักนิด…ไม่เหมือนอย่างที่จินตนาการ
…นี่ดีแล้ว…รึเปล่านะ…?
ยอมรับว่าผมรู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่ แต่มันคงดีกับแก้วมากกว่าถ้าผมจะชวนเธอในเวลานั้น ในฐานะเพื่อนที่ดีน่ะนะ……
และตอนที่ผมกำลังชั่งใจอยู่นั่นเอง
‘ไอ้หมอนั่น’ ก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าตึกคณะ
แก้วหยุดเดิน ผมก็เหมือนกัน…ที่กำลังอ้าปากค้าง
คือในอกนี่ไม่ใช่อาการช็อคแต่อย่างใดนะครับ! นี่คือการตกตะลึงมากกว่า
อีกฝ่ายมาในชุดไปรเวทที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน(ปกติก็เจอกันในชุดนักศึกษานี่นะ…หรือเขาอาจจะเคยใส่มาแต่ผมจำไม่ได้ก็เหอะ) เสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงยีนส์และรองเท้าแตะ เออ จะบอกว่าแม่งเป็นชุดธรรมดาที่คนทั่วไปเค้าใส่กัน……..แต่ไอ้เวรนี่แม่ง……..
……..หล่อ……
…………เหี้ยๆ…….
ช่างเรื่องรูปโฉมแม่งไปก่อน ไอ้ที่ผมตกตะลึงน่ะ! เพราะดอกกุหลาบดอกเล็กๆกำนึงห่อใบตองมาในมือของเขาต่างหาก!!
เขาเดินตรงมาทางเรา..หรือพูดให้ถูกก็คือทางแก้ว
ยื่นช่อดอกไม้ให้ ด้วยรอยยิ้มหวานจนผมจะอ้วก
“พี่ขอโทษครับ”
และขนาดผมเป็นผู้ชาย…ผมยังรู้ได้เลยครับว่าแม่งไม่มีสาวหน้าไหนกล้าปฏิเสธไอ้มากลวดลายคนนี้หรอก!!
แก้วยกมือปิดปาก น้ำตาคลอ “พี่วัน…”
เจ้าของนามกระพริบตาช้าๆ “ดีกันนะ”
“ค่ะ”
..เดี๋ยวๆ พวกเอ็งลืมข้าไปแล้วใช่มั้ย?..
ผมอยากจะยกมือทักอยู่หรอกนะ แต่ในอกไม่มีความเจ็บปวดหรือผิดหวังเลยสักกะนิ๊ดดดเดียว ปกติแล้วเห็นคนที่ชอบเค้าไปได้ดีกับแฟนเขาก็น่าจะเจ็บปวดไม่ใช่เรอะ…ซึ่งอันนั้นน่าประหลาดนัก
แก้วหันมาขอโทษผม ซึ่งแน่นอนผมไม่เป็นไรหรอก ถึงจะยังงงๆอยู่ก็เถอะ
….โถนางฟ้าของป๋ม…ไปซะล่ะ…
ทั้งสองคนเดินไปด้วยกัน รักษาระยะห่างไว้หนึ่งคืบ…แล้วฝ่ายชายก็เป็นคนหันมามองหน้าผม แรกทีเดียวผมคิดว่าเขาจะยักคิ้วกวนส้นตีนให้ผมเสียหนึ่งทีเหมือนที่เคยๆ แต่เปล่าเลยครับ เขาไม่ได้ทำอะไร แค่มองผม..หันกลับ แล้วเดินจากไปเงียบๆไม่ทักไม่ทายอะไร……..
…..และตอนนั้นเอง…ที่ผมหงุดหงิดขึ้นมา
ผมหยิบมือถือ โทรหาไอ้โป๊ยทันที
((ฮัลโหล)) มันรับ เสียงยังไม่ตื่นดีนัก ((คลาสเลิกแล้วเหรอ…?))
“สัสโป๊ย มึงโงหัวขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
((เหี้ยไรเนี่ย แปปนึง ขอกูอีกห้านาที……))
“ร่างกายกูต้องการแอลกอฮอลล์”
ผมพูด ไม่มีการเกริ่นเด็ดขาด
“เดี๋ยวนี้!”
+++++++++++++++++++
“แล้วแม่งก็พากันเดินจากกูไปเฉยเลยเว้ย! แม่งแบบ…โอย หมั่นไส้มากสัส”
“เออ กูรู้แล้ว มึงพูดเรื่องนี้มากี่รอบแล้วเนี่ย”
“อะไรวะ? กูเพิ่งพูดเอง…แค่นี้ฟังกูหน่อยไม่ได้รึไง?”
“เอออ กูรู้แล้ว ฟังก็ฟัง”
“มึงต้องเห็นหน้าไอ้พี่วันนั่น” ผมเรอหนึ่งที “แม่งแบบ กวนประสาทเหี้ยๆอ่ะมึง”
“มึงก็ด่าพี่เค้าทุกทีอ่ะ”
“ไม่ว้อย! คนปกติแม่งไม่รู้รึไงวะว่าไอ้พี่วันแม่ง..บ้าบอคอแตก”
“บ้ายังไง?”
“แม่งเป็นX-menเว้ย” ผมเดินเซ ชี้ขึ้นไปบนฟ้า “แม่งมาจากดาวนาเม็ก”
“โอ้ยยย นาเม็กเหี้ยไร มึงเมาใหญ่แล้ว!”
“เป็นไอ้นั่นไง ไอ้ตัวเขียวๆ”
“พิคโคโล่อ่ะนะ?”
“ตาแม่งสีทองเว้ย ยังกะลูกแก้ว”
“มึงใจเย็น…”
“ใจเย็นเหี้ยอะไร มึงต้องมาเป็นกู…” ผมเดินกลับมาโอบไหล่ไอ้โป๊ย “แล้วมึงจะรู้ว่าโดนไอ้ขี้เก๊กนั่นกวนตีนยังไงบ้าง…..”
“เออ เอออ..จะถึงหอมึงแล้วพวก คีย์การ์ดมึงอยู่ไหน………..อ……….”
ไอ้โป๊ยหยุดเดิน ผมเลยหยุดตามแล้วก็เซชนมัน
“หยุดเดินทำห่าไรวะ” ผมว่า เดินอ้อมไปด้านหลังพยายามตะกายขึ้นหลังมัน “ไปเลยเจ้าม้าของข้า!”
“ไอ้เหี้ยไกรมึงหุบปาก แล้วฟังกู….โน่น”
ไอ้โป๊ยเซียนฟาดหัวผมจนผงก
“ชาวดาวนาเม็กมึงมาโน่นแล้ว”
ผมปรือตา..รู้สึกตาพร่าๆแต่ก็เห็นทางเข้าหอตัวเองตรงหน้าชัดเจน พร้อมๆกับพิคโคโล่..เอ่ย..ใครสักคนที่กำลังเดินตรงเข้ามา และผมรู้ว่ามันคือใครครับ เลยพยายามมุดตัวซ่อนอยู่ด้านหลังของไอ้โป๊ยที่ตัวเท่าๆกัน แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเท่าไหร่
“หวัดดีฮะพี่วัน”
เสียงไอ้โป๊ยครับ มันทักทายอย่างสุภ๊าพสุภาพ
“ไงโป๊ย แล้วนั่นตัวอะไร?”
“คนเมาครับพี่” มันตอบ ..เดี๋ยวๆ อะไรเมาๆวะ… “แม่งมีปัญหาไรไม่รู้ชวนผมดื่มตั้งกะหัววัน นี่ถ้าผมไม่ลากกลับมาก็ไม่เลิกหรอกนะครับ…อ่ะ พี่รอไอ้ไกรมันอยู่ใช่มั้ยฮะ?”
“…อา…ก็ไม่เชิงแหะ”
“ยังไงก็เอาไปเลยครับพี่”
ไอ้โป๊ยทำหน้าที่เพื่อนรักได้ดีมากครับ มันผลักไสผมให้คนตรงหน้า..แน่นอนว่าปัจจุบันตอนนี้ไม่มีแรงขัดขืนหรอก เลยเซซัดไอ้พี่วันเข้าไปเต็มรัก
“ไอ้สัสจำไว้เลยนะมึง!”
ผมชี้นิ้วคาดโทษงัวเงีย ตัวยังพิงกับอีกคนอยู่
เพื่อนรักผมโบกมือ “อย่าอ้วกใส่พี่เค้าล่ะมึง เคลียร์กันให้เรียบร้อย”
“เคลียร์ห่าไรวะ?”
“ฝากเพื่อนผมด้วยนะฮะพี่วัน ไอ้ไกร กูไปก่อนนะ”
“เอออ ไปเลย จะไปไหนก็ไปเลยไอ้เวรเอ้ย..!” ผมกร่นด่า มองมันเดินเร็วๆ(จนเกือบวิ่ง)จากไป “ไอ้พี่วันดูมันดิ เพื่อนผมเป็นงี้ตลอดอ่ะ ทิ้งกันตลอดอ่ะ ดูมันเด่!”
“เมาแล้วเรื้อนนะเรา”
“เรื้อนไร” ผมผละออกจากอกอีกฝ่าย “แล้วนี่ไร เที่ยวกับแก้วเสร็จละหรา?”
“นานแล้วล่ะ”
“สนุกมั้ย?”
“ก็ดี”
“ดีแล้ว” ผมถอยหลังออกมา รู้สึกตัวเองยืนเซๆ “แก้วมีความสุขก็พอแล้ว”
อีกฝ่ายหลุดขำ “ตอนแรกพี่ว่าจะมาคุยกะไกรสักหน่อย แต่จากสภาพแล้วส่งขึ้นห้องนอนไปเถอะ”
“อะไร? นี่พี่จะบอกว่าผมเมาอีกคนเหรอ?”
“ไม่บอกหรอก มันเห็นๆกันอยู่”
“ไอ้พี่วัน!”
“ครับๆ มา” เขาอ้าแขนออก “เดี๋ยวพี่พาขึ้นห้อง ขอคีย์การ์ดกับกุญแจด้วยครับ”
ผมหมุ่นคิ้ว “ไม่เอา จะขี่หลัง”
“ขี่หลังเหรอ?”
“ใช่ ไปเลยเจ้าม้าศึก! …อ่ะ ไม่สิ จระเข้สินะ” ผมงึมงำในลำคอ กำคีย์การ์ดกับกุญแจไว้ในมือแล้วตะกายขึ้นหลังอีกฝ่าย “ได้ขี่หลังจระเข้แล้วรู้สึกแปลกๆว่ะ นี่ผมเป็นคนแรกของโลกเลยรึเปล่านะ วู้ววว กูได้ขี่หลังจระเข้แล้วพวก!”
“อย่าโวยวายสิเจ้าขี้เมานี่”
เขาหัวเราะ แต่ผมไม่ติดใจอะไร “เอ้อ แล้วพี่จะคุยเรื่องไร ว่ามาเลย”
“นี่ยังคุยรู้เรื่องอีกเหรอ?”
“รู้เรื่องสิ เกรียงไกรซะอย่าง”
“โอเค” เขาขยับตัวกระชับผมขึ้นหลังดีๆ “ก็เรื่องของพี่น่ะแหละ”
“เรื่องจระเข้น่ะนะ”
“ใช่”
“เออ ไอ้พี่วันรู้ป่ะ” ผมว่า “ไอ้เข้มันเป็นสัตว์ตระกูลเดียวกับไอ้เหี้ยนะ”
“อ้อหรา”
“ไอ้เข้เอ้ย”
“ครับ ไอ้เข้ก็ไอ้เข้”
“ทำไมไม่โกรธหน่อยวะ กวนประสาทว่ะ ปกติด่าขนาดนี้ต้องด่ากลับแล้วดิ”
“ไม่อ่ะ” เขาไหวไหล่ กดลิฟท์ “ตลกดี”
“ตรงไหน”
“ไกรเป็นคนตลกนะ”
“อีกล่ะ คนว้อยไม่ใช่ตัวตลก..รำคาญชะมัดเลย”
“โป๊ยไม่ได้อยู่หอเดียวกันเหรอ?” เขาเปลี่ยนเรื่อง..อย่างเนียนๆ
“ไม่อ่ะ มันอยู่บ้าน…บ้านมันใกล้” และผมก็ไม่ติดใจอะไรซะด้วย
“แล้วบ้านไกรล่ะอยู่แถวไหน?”
“นนท์ฯ”
“อ้อ”
“อยู่หอก็สบายดี ไม่โดนพ่อแม่บังคับ…แล้วพี่อ่ะ?”
“อยู่บ้านสิ”
“มาอยู่หอสิ ใจแตกง่ายดี”
“อยู่หอได้ที่ไหนล่ะ อย่างพี่น่ะนะ”
“อ้อ ลืมไป” ผมซุกหน้าลงกับไหล่เขา ได้กลิ่นคล้ายน้ำ..แต่หอมกว่า “แล้วนี่กลับดึกขนาดนี้ได้เหรอ? พ่อแม่ไม่ว่ารึไง?”
“ฮะๆ พวกเค้าไม่ว่าพี่หรอก”
“ทำไมอ่ะ ใจดีจัง”
“ก็ไม่เชิงนะ”
ผมทุบเขา “ตอบกำกวมอีกล่ะ”
“เปล่า พี่บอกแล้วไงว่าไม่ถนัดอธิบาย มันยุ่งยาก…”
ผมถึงห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว
ได้ยินเสียงเปิดแอร์ดังมาไกลๆ คิดว่าตอนนี้ตัวเองคงเมามากไปแล้ว จริงอยู่ที่ผมชวนไอ้โป๊ยดื่มตั้งกะเที่ยง แต่ก็ใช่ว่าจะไปทันที ร้านเหล้าที่ไหนมันเปิดตั้งกะหัววันกันล่ะ เลยหนีไปนอนเล่นเกมบ้านมันจนถึงหกโมง ออกมาหาไรกินแล้วฟาดเบียร์ไป5กระป๋องใหญ่…แล้วก็เป็นแบบนี้แหละ
…ไม่ได้คออ่อนนะ แต่มันก็มีใช่มั้ยล่ะ อารมณ์อยากเมาน่ะ…
…….อยากเมาทั้งๆที่ไม่รู้เหตุผลด้วยซ้ำ
ผมปรือตา..มองไฟบนเพดานตัวเองอย่างเบลอๆ..รู้สึกนึกถึง ‘ไฟสีเหลืองๆ’ ที่เคยเห็นขึ้นมา แล้วก็อยากเห็นอีก…ทั้งๆที่ไม่รู้เหตุผลด้วยซ้ำ
“ไอ้พี่วัน ไอ้พี่วัน”
เรียกทั้งที่ยังนอนแผ่อยู่บนเตียง แถมยังกวักมือเร็วๆจนกระทั่งอีกฝ่ายยอมเดินเข้ามา
“อะไร หิวน้ำเหรอ?”
“เปล่า”
ผมแตะมือที่อกเขา…กระชากคอเสื้อให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้..แน่นอนว่าคนถูกกระทำตกใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน…ตอนที่ผมคลำหาสร้อยคอสีทองเส้นที่ผมเคยเห็น..ดึงมันขึ้นมาจนผลึกแก้วสีเหลืองห้อยต่องแต่งอยู่ตรงหน้า
ในเวลานั้นผมมองเห็นไม่ชัดเจนนัก แต่แสงสีทองนั่นก็ติดตาเหลือเกิน
และเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมองเขา…
“…ตาพี่วัน..เป็นสีทองอีกแล้ว”
รู้ว่าที่พูดออกไปมันสะกดไม่ค่อยชัดนักหรอก แต่อีกฝ่ายก็ยิ้ม
“ตาของไกร...ก็เป็นสีน้ำตาลเข้ม”
ผมขมวดคิ้ว “ก็ไกรเป็นมนุษย์นี่”
“ก็เพราะไกรเป็นมนุษย์นั่นแหละ”
“หมายความว่าไง?”
พี่วันค่อยๆแกะมือผมออกจากสร้อยคอของเขา “พูดตอนนี้ก็ไม่รู้เรื่องหรอก เดี๋ยวพี่จะกลับแล้ว”
“ไม่เอา พูดให้จบสิ..ไกรฟังอยู่ไง”
ผมไม่ได้ดึงรั้งเขาไว้นะครับ แค่แตะที่แขนอีกฝ่ายเบาๆเท่านั้น
อีกฝ่ายนั่งอยู่บนเตียงข้างๆผม เขามองผม..ด้วยนัยน์ตาสีทองแวววาวนั่น
“…ไกรไม่กลัวพี่เหรอ?”
คำถาม…ที่ทำให้ในอกชาวาบ
ผมรู้สึกว่าเบื้องหลังคำถามนั้นมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ ผมรู้ว่ามันลึกมากกว่านั้น…มันทำให้ผมต้องดันตัวเองขึ้นมาพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่อีกฝ่ายกลับโบกมือ
“ช่างเถอะ…ถามไปก็เท่านั้น…”
“...พี่วันน่ากลัวตรงไหนล่ะ?”
พอสวนควับไปแบบนั้น คนตรงหน้าถึงกับขมวดคิ้วมองผม
…เลยต้องเสริมอีกสักหน่อย
“โอเค พี่วันอาจจะขี้เก๊กไปนิดนึง น่าหมั่นไส้ไปบ้าง แล้วก็เอ่อ..กวนประสาท…มาก แล้วไง? พี่วันน่ากลัวตรงไหน…ไหนลองยกตัวอย่างให้ไกรรู้สึกกลัวบ้างเด่ะ”
“พี่เป็นจระเข้นะ”
“ไกรก็เป็นมนุษย์ แล้วพี่วันกลัวไกรมั้ยล่ะ?”
“แต่พี่แปลงกายได้นะ”
“ไกรก็แปลงกายได้” ผมลุกขึ้นยืนบนเตียง “ดูนะ ไกรจะแปลงร่างเป็น…อุลตร้า…………….!!”
เขาหัวเราะ ดึงผมลงมา “พอเลย พอ! ยืนยังไม่ไหวยังจะกระแดะอีก”
ผมนั่งขัดสมาธิ เอนหลังพิงกองหมอน “ไหนบอกเด่ะ พี่วันทำอะไรได้อีก”
“ไม่ได้แล้วล่ะ”
“งั้นเราก็ไม่ต่างกันหรอก” ผมโบกมือ “อาจจะตกใจ แต่ไม่กลัวหรอก”
“ไกรแปลกนะ”
“ยังไง?”
“…พี่โดนสอนมาทั้งชีวิต ว่ามนุษย์กลัว ‘เรา’…” เขาพูด มองไปทางอื่น “แล้วสิ่งที่มนุษย์ทำจากความกลัว…มันน่ากลัวกว่านั้นอีก”
ผมเลิกคิ้ว อีกฝ่ายเงียบ
เลยต้องพูด “ก็ถูกของพี่ แต่ไกรไม่กลัวไง”
“แล้วคนอื่นล่ะ?”
“ไกรจะไปรู้มั้ย? ไม่ใช่ชาร์ล เซเวียร์ หรือจีน เกรย์นะ”
“ถ้าให้เดาล่ะ?”
“ส่วนใหญ่ก็..กลัวมั้ง” ผมพึมพำ หลับตาลง “จระเข้ไม่ใช่สัตว์ที่น่ารักน่าชังอะไรนักนี่…”
“เพราะงั้นพี่ถึงจริงจังกับผู้หญิงคนไหนไม่ได้ไงล่ะ”
“หมายถึง..แก้วอ่ะนะ?”
“ก็ไม่เชิง”
“ตอบกำกวมอีกล่ะ” ผมถีบเขา “จะมาโรมิโอจูเลียตอะไร ไม่มีใครห้ามสักหน่อย”
“ก็จริงก็ไกร”
“นอกจากเสียว่า…พี่ไม่ได้ชอบแก้ว…..”
“อืม พี่ว่าพี่ไม่ได้ชอบ…”
“อือฮึ”
“ไกร”
“อืมม?”
“หลับแล้วเหรอ?”
“เปล่า”
“…จะนอนก็นอนดีๆสิ”
โลกหลังเปลือกตามันดำมืด และผมก็รับรู้ว่าตัวเองอ่อนเปลี้ยมากพอจะปล่อยตัวเองให้อีกคนเป็นฝ่ายขยับตัวผม บังคับให้นอนในท่วงท่าที่ถูกต้อง เอาหมอนรองหัวให้ ห่มผ้าให้เรียบร้อยจนปลายเท้าอุ่นสบาย
เฮ้อ เป็นจระเข้แท้ๆ รู้ว่าคนนอนยังไงได้ยังไงกันวะ…งืมๆ…
ผมได้ยินเสียงคนกดปิดไฟ
…..และก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย
TBC
===============================
อัพบ่อยเนอะ แต่อย่าชะล่าใจไปนะคะ ฮาาาา :hao7:
พรุ่งนี้ปิดกรุงเทพ ใครไปชุมนุมก็ระมัดระวังตัวนะคะ
ใครอยู่บ้านก็มาอ่านนิยายกันดีกว่าเนอะ! 55555555555
#แต่ไม่ได้หมายความว่าพรุ่งนี้จะอัพนะ!! ;;[];;
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
- เหมือนเห็นคนถาม ozaka อ่านว่า โอซากะ ค่ะ ไม่ใช่โอซาก้า(ฮาาาา)
- แต่เรียกโอเฉยๆก็ได้นะคะ .__.''' น่าจะเรียกง่ายกว่าเนอะะะะ
- หนีความจริงจากงานด้วยการแต่งนิยายนี่ เป็นการใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์มากค่ะะะ แงงงงง :hao5:
-
พี่วันคะ น้องไกรพูดขนาดนี้แล้ว จับปล้ำเลยค่ะ! น้องไกรนี่จะอ้อยไปไหนคะ 5555555555555
-
ไกรแล้วน่ารักชะมัด ขอมาอยู่บ้านคนนึง :hao5: :hao5:
-
แหม่....หวานกันเชียวนะนั่งจู๋จี๋กันท่ามกลางสายฝน :hao3:
แต่ไกรนี่เริ่มใจง่ายนะจร๊ โดนหลอกล่อด้วยข้าวเนี่ย 555
-
เฮ้ยๆๆๆๆ พึ่งเข้ามาอ่าน เรื่องนี้เราชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตัวละครในเรื่องนี่ชอบไกรนะดูบ้าๆดี 555555555555555 :katai3:
รออ่านนะคะ :katai5: :katai5:
-
พี่วัน ของน้องไกร
-
:hao6: :hao7: :hao7: :hao7: ไกรน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :impress2:
-
น้องไกรรรรรรรรรรรรร เราสัมผัสได้ว่าเธออ่อยพี่วันนนนนน นะ :hao6: :hao7:
-
พี่วัน เป็นจระเข้ที่น่ารักที่สุดเลยยยยยยยยยย :m1:
ไม่ว่าจะพูดอะไร ขยับไปทางไหน ก็โดนใจเราอ่ะ งื้อออออออออออออ :hao7:
#พรุ่งนี้ปิดกรุงเทพฯ แต่พอดีบ้านไม่ได้อยู่กรุ่งเทพฯ ต้องไป รร :katai1:
-
ไกรรรรรรรรรร จริงๆตัวเธอก็วูบวาบกับพี่วันใช่ม๊าาา
ตัวเองเลิกชอบแก้วไปวูบวาบกับพี่วันแล้วนะ กิ๊วๆๆๆๆๆๆ
อยากรู้ว่าพี่วันมีอะไรจะคุยกับไกร รอต่อนะคะ *^* :katai2-1:
-
อ๊ากกกก :hao7: ตอนนนี้หนูไกรของแม่จะน่ารักไปไหน พี่ชะลาวัน เอ๊ย พี่ทิวันอย่ามัวรอช้าค่ะ ลากไกรทองเข้าถ้ำเลยเพ่! (เริ่มเสื่อม// ฮา)
ตอนนี้น่ารักมากเลยค่ะ แบบว่าชอบมากๆ แล้วถ้าพรุ่งนี้คนแต่งไม่ได้ออกไปไหนก็มาอัพนิยายเถอะนะคะ plz :katai5:
-
คือแบบ... ขำฉากม้าศึกขี่คอมากอ่ะ 55555
-
แหม..รู้สึกไกรจะอ่อย 555 :m1:
ช่าย พี่วันไม่ได้ชอบแก้ว แต่ชอบไกรสินะ คิคิ
อีกอย่างไกรกลัวไปทำไมเล่าในเมื่อชอบไปแล้วนี่นา เนอะ ไกร เนอะ :m13:
-
พี่ทิวันกำลังรู้สึกพิเศษกับน้องไกรใช่ไหมคะ :katai2-1:
-
น่ะไกร แยกให้ถูกนะที่ไปเมาน่ะไม่พอใจใครกันแน่น้อววววว
อิพี่วันนี่ก็บ่าย ญ เย็น ช อย่ามาหลอกน้องไกรของแช้น(?)นะ!!
“เพราะงั้นพี่ถึงจริงจังกับผู้หญิงคนไหนไม่ได้ไงล่ะ”
เพราะงั้นพี่เลยจะมาจริงจังกับผู้ชายคนนี้แทนชิมิล่า ! 555
โป๊ยนี่ก็เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ โยนไกรให้พี่วันเหมือนรู้อะไรบางอย่าง คึคึคึ :katai5:
-
น้องไกรอ่อยหราาาาาา 5555
-
อ่านตอนนี้แล้วตีความมันออกมาเป็นเม้นไม่ถูก 5555555555555
-
ไกรง๊องแง็งชอบกัดพี่วัน
หงุดหงิดที่แก้วไม่สนใจ
หรือพี่วันไม่สนใจกันแน่นะ
ชอบที่สองคนนี้อยู่ด้วยกัน
ได้บรรยากาศคู่กัดที่รัก 555
-
กำลังนั่งอ่านเพลินๆ เป็นรอบที่ 3 จู่ๆเจอบทที่ 4 แอบตกใจ :a5:
อัพแล้ว เร็วจังเลยค่ะ กำลังฟินกับไกรพอดีเลย :katai2-1:
ไกรน่ารักที่สุดของที่สุดเลยอะ :ruready
แต่พี่วันนี่เนอะ เลิศที่สุดผู้ชายคนนี้ :ling1:
เริ่มหลงเสน่ไกรแล้วล่ะสิ :hao3:
-
ไกรน่ารักอ่ะ ฮาดี ><
-
ชักไม่แน่ใจนะไกรว่าที่มองตามน่ะเป็นแก้วไม่ใช่พี่วัน
เพราะตอนเธอเมานี่เหมือนอ่อยพี่เขายังไงชอบกล
พี่วันก็เหมือนจะกั๊ก ๆ ไม่รู้จะเอายังไง
-
งื้ดดดดดดดดดดด ไกรเมาน่ารักจุง จับฟัดดดดดดดดดดด ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟ :hao7:
-
เรื่องนี้อัพรวดเร็วมากกกก
อารมณ์ต่อเนื่องสุดๆเลย
ชอบคาเร็คเตอร์พี่วันอ่ะ ดูลึกลับนิดๆ
แบบเดาทางไม่ถูกว่าคิดอะไรอยู่
จะติดตามต่อนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณโอค่ะ
-
งื้ออออออ มาอัพแล้วดีใจ
แก้วดูไร้บทบาทไปเลยเมื่อเจอความมุ้งมิ้งของคู่นี้ :o8:
โธ่ พี่วันของน้องกลายเป็นพิคโกโร่ไปแล้ว
55555555555
ไหนๆพรุ่งนี้ก็ปิดกรุงเทพแล้ว
ของสองตอนเลยนะคะพี่โอ :hao7:
สู้ๆค่าเป็นกำลังใจให้
ปล. มีคำผิดนิดนุงงง
ชุ่นชื้น << ชุ่มชื้น
กร่นด่า << ก่นด่า
ก็จริงก็ไกร << น่าจะเป็น ของไกร มากกว่าน้า :L2:
-
เริ่มแล้วละสิ เริ่มหวั่นไหวนิดๆแล้วใช่ไหมล่ะ หนูไกร
แอบขำตรง จระเข้ที่รัก 555 พี่วันแกเนียน
พี่วันดูมีความลับเยอะจริง คิดอะไรอยู่เดาไม่ถูกเลย
-
เพื่อนโป๊ยนี่อ่านสถานการณ์เร็วนะ ถูกใจ :laugh:
หลงเรื่องนี้อะ อยากอ่านทุกวันเลย พี่วันดูเหมือนจะมีอะไรแต่ก็ซื่อ ๆ เหมือนจะซื่อ ๆ แต่ก็ดูมีอะไร ๆ ดูลึกลับเพราะทำตัวไม่ลึกลับนี่แหละ
ตาพี่วันจะกลายเป็นสีทองตอนไหนอะ ไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์ด้วย เกิดอยู่ ๆ เปลี่ยนสีขึ้นมาทำไงหว่า
ในเมื่อจริงจังกับผู้หญิงไม่ได้ เพราะเค้าอาจจะกลัว ขอแนะนำผู้ชาย ที่ไม่กลัวพี่ แล้วกันนะ 555
ไกรน่ารักอะ ชอบคิดถึงจิตใจคนอื่น ดังนั้นจริง ๆ ไม่ได้ชอบแก้ว แค่ไม่อยากให้แก้วเสียใจเฉย ๆ รึเปล่า
เวลาอยู่กะพี่วันแล้วตัวเองน่ารักขึ้นรู้ตัวไหมเนี่ย :m1:
-
อุ๊ย!! มาส่งถึงห้องนอนแล้ว อิอิ
น้องไกร เมาแล้วน่ารักมากอ่ะ
-
ฮืออออ
แค่พี่วันใส่รองเท้าแตะยังหล่อออ
น้องไกรไปไหนไม่รอดชัวร์
:hao3:
-
พี่วันก็ไม่พูดกับคุณแก้วให้เคลียร์ๆ o18
รู้ว่าพี่ไม่คิดแต่คุณแก้วน่ะคิดเต็มๆ
ไกรเมาแอ๋เลย มึนได้โล่ห์ :laugh:
-
จริงจังกับผู้หญิงไม่ได้ งั้นก็กับผู้ชายเลยสิค้าาา
เจ้าไกรนี่แหละ อิอิอิ
-
ไกรเมาแล้วน่ารักเหมือนเด็กๆเลย
พี่วันจริงๆคิดอะไรกับไกรมาตั้งแต่แรกแล้วรึเปล่าเนี่ย #มโนเอง
-
ไม่เอาจะอ่านต่อๆ
-
ไม่อยากจริงจังกับผู้หญิง เลยจะจริงจังกับผู้ชายแทนสินะ ตกลงใครอ่อยใคร
-
ไปเลยเจ้าม้าศึก 5555555555555555 น่ารักจริงๆ
-
แวะมาส่องก่อนนอนเจอตอนใหม่ ดีใจๆ :-[
ไกรนี่ทั้งตลกทั้งปัญญาอ่อนแถมเมาแล้วเรื้อนมากๆ แต่ดูแล้วเป็นคนจิตใจดีนะ
ชอบตอนคุยกันเรื่องทำไมไม่กลัวพี่วัน ชอบที่บอกว่าคงตกใจแต่ไม่กลัวหรอก
อ่านแล้วรู้สึกว่าถึงไกรจะปากไม่ดีบ้างแต่ลึกๆแล้วจิตใจดีแฮะ น่ารักกกกก
ถ้าพี่วันจะจู่ๆก็ตกหลุมรักไกรนี่ก็เข้าใจเลยแหละ
ถึงไกรเฮฮาปัญญาอ่อนแต่ก็รู้สึกชอบไกรมากๆ สงสัยจะเป็นคนประเภทเดียวกัน 5555
อ่านแล้วอยากเป็นแก้ว อยากถูกไกรแอบชอบบบบ แต่ต่อไปไกรจะต้องชอบพี่วันนี่นา
อยากเป็นพี่วันแทนละกัน อยากมีแฟนเป็นไกร ชีวิตคงฮาดี :katai2-1:
-
ไกรน่ารักอ่าาาาาา ชอบๆๆๆๆ ดูเป็นคนสบายๆอยู่ด้วยแล้วคงสบายใจน่าดู รอนะคะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบค่ะ บางทีไกรคงอาจจะรู้ตัวเร็วๆนี้ว่าคนที่ชอบไม่ใช่แก้วแล้ว
พี่ทิวันคงคล้ายๆกัน แต่รายนี้ดูเหมือนจะไหวตัวได้เร็วกว่า
เห็นด้วยที่บอกว่าความกลัวจะทำให้มนุษย์ทำสิ่งที่น่ากลัว
บางทีสิ่งที่น่ากลัวและไว้ใจไม่ได้ที่สุดก้คือมนุษย์นี่แหละ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะคุณโอ รอตอนหน้าค่ะ
-
ไกรน่ารักกกกกกกกก ตกลงที่ไกรเมานี่หึงแก้วหรือพี่วันกันแน่คะ? ฮันแน่ะ
อารมณ์ตอนที่ไกรเมา พี่วันน่าจะจับไกรจูบอ่ะ ประมาณว่าบรรยากาศมันพาไป><
เวลาไกรตอบพี่วันก็น่ารักมากกกกก แถมไม่กลัวอีกทั้งๆที่พี่วันเป็นจระเข้
รอตอนต่อไปค่าาาา
-
สนุกมากๆค่ะ ไกรโคตรกวนแลดูเป็นคนที่คิดบวกมากๆ
พี่วันนี่น่ารักนะ แต่แลดูเหมือนโดนบังคับให้อยู่ในกรอบตลอดๆ
ตำนานรักเรื่องนี้ ดูจะสนุกแบบไม่ธรรมดาแน่นอน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ไกรน่ารัก :mew1:
-
อัพบ่อยๆดีแล้วค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนนี้ไกรน่าร๊ากกกก
เมาแล้วน่ารักอย่างนี้ก็เมาบ่อยๆ นะไกร
พี่วันเริ่มหลงรักไกรแล้วอ่ะดิ อิอิ
-
ไกรน่ารักจิงๆเนอะ :-[
-
อ.คง นี่เป็นศัตรูกันกับพวกพี่วันใช่มั๊ยเนี่ยะ :katai1:
แล้วสองคนนี้เมื่อไหร่จะได้รักกันเนี่ยะ :serius2:
-
มอมเหลาไกรทุกตอนเลยดีกว่า ตอนไม่เมาว่าน่ารักแล้วนะตอนเมาน่ารักกว่าเยอะ55555555555555
-
อารมณ์มุ้งมิ้งมากง่ะ ชอบๆ พี่ทิวันจะชัดเจนได้ยังฮ้ะ
พ่อจระเข้ผู้น่ารัก
ชอบเรื่องที่สุดในสามโลกฮะ
-
โอ้ยยยย เธอเมาแล้วเธอเรื้อน เธออ้อนนะยะน้องไกร
มีขี่หลัง ซบไหล่ ทุบพี่เขาอีก
ความจริงแอบชอบพี่เขา แต่หลอกตัวเองว่าแก้วรึเปล่าห๊ะ???
-
ไกรฮาอะ น่ารักดีด้วย
-
หนูไกร สกิลความเกรียนและบ้าของหนูขั้นเทพจริงๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไกรหลงรักพี่วันซะแล่วมั้งงงง...ยิ่งหมั่นใส้ยิ่งสนใจนะเออ
พี่วันน้องอ่อยแล้วอ่ะ จัดมันเลย 555 ล้อเล่น
แก้วเธอน่าสงสารมากเลย (แต่มันเป็นชะตากรรม พี่วันต้องคู่กับไกรเท่านั้น 555+ หัวเราะอย่างมีอำนาจ)
-
ไม่ได้ชอบแก้วแต่ชอบไกรปะ
รออ่นตอนต่อไปค้าบ
-
จงล่อหลอกจงล่อลวงให้คนหลง
แต่ก็จงระวังใจให้แน่นหนา
หากเผลอรักปักดวงใจให้ชีวา
ความเจ็บล้าพาหนักกลับ..รับเข้าตัว
-๕-
ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนฟ้าสว่างแล้ว
คอแห้ง..ปวดหัวนิดหน่อย..แถมยังรู้สึกพะอืดพะอมจนอยากเป็นเพื่อนกับชักโครก นั่นคืออาการเมาค้าง…เมาค้างจนอยากนอนต่อก็นอนไม่ได้ แถมท้องยังร้องโครกคราก..สงกะสัยว่าเวลาคงจะบ่ายๆเป็นแน่แท้
ให้ตายสิ…เกลียดจังตอนแฮงค์ปวดหัวทุกเช้า ตกเย็นกินเหล้าไม่หยุดเลย…
ท่วงทำนองเพลงฮิตเก่าๆลอยอยู่ในหัว ผมพลิกตัว ฟาดแขนไปที่เตียงอีกฟาก
…แล้วก็เจออะไรบางอย่างนอนอยู่
ผมลืมตาขึ้นทันที เจ้าก้อนวัตถุแปลกปลอมในห้องอยู่ใกล้ในระยะแขนโอบได้ยังคงนอนหลับตาพริ้ม หายใจเป็นจังหวะ แถมทำเนียนสนิทเหมือนกับว่าเป็นห้องของตัวเอง!
แต่แน่นอน สมองผมนึกทวนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนทันที....
..ใช่ครับ ถึงผมจะเมามาก…แต่ก็จำได้ทุกกระบวนท่าเลยทีเดียว..!!
ผมถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้…เมื่อคืนผมคงจะหนักมือมากไปหน่อย ไอ้ครั้นจะโวยวายด่าอีกฝ่ายว่ามาทำอะไรในห้องชาวบ้านก็ดูจะไม่ใช่เรื่อง และถึงจะตกใจ..แต่เหตุการณ์แบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยคาดการณ์มาก่อน…
จึงได้แต่พลิกตัวนอนหงายแบบเดิม
“ไอ้พี่วัน ไอ้พี่วัน”
ผมเรียก อีกฝ่ายยังไม่กระดิก..เลยขยับขาไปถีบๆ
“ไอ้พี่วัน ตื่น ไอ้พี่วัน ไอ้พี่วัน”
อีกฝ่ายยอมขยับตัวจนได้ “หืม? อะไร?”
“หิว…”
“อืม”
“ไอ้พี่วัน ไอ้พี่วัน”
“ครับๆ”
“ตื่นเร็ว หิวแล้ว”
“อื้อ”
“เร็วเข้า”
“…ไกรตื่นก่อนสิ”
“พี่วันตื่นก่อน ผมถึงจะตื่น”
“ไกรต้องอาบน้ำแต่งตัวนะ ถึงจะออกไปหาไรกินได้”
“แล้วพี่ไม่อาบรึไง?”
“ไม่เอา” เขาซุกหน้าลงกับหมอน ส่งเสียงอู้อี้ “ห้องน้ำไกรเล็กไปสำหรับพี่”
ผมกระพริบตาสองที “.....อาบน้ำแล้วเป็นจระเข้สินะ”
“ใช่ ลืมแล้วเหรอ?”
“ตัวใหญ่แค่ไหนอ่ะ?”
“ไม่รู้สิ ไม่เคยวัด” เขาว่า “ไปอาบน้ำไป”
“ไม่เอา”
“ไหนบอกว่าหิวไง พี่ก็หิว”
“ไกรขี้เกียจอ่ะ”
“เร็วเข้า พี่อาบให้ไม่ได้นะ”
ผมยอมแพ้ในที่สุด แล้วกลิ้งลงจากเตียงได้สำเร็จ..นึกภาพจระเข้อาบน้ำให้ตัวเองไม่ออกเหมือนกัน
พอยืนเท่านั้นแหละก็ต้องพุ่งไปกอดคอห่าน อ้วกไปหนึ่งรอบ..ค่อยหายพะอืดพะอมหน่อย ได้ยินเสียงหมอนั่นตะโกนถามว่าเป็นไรมั้ย สงสัยจระเข้คงไม่เคยเมาแล้วอ้วกละมั้ง จะจับมอมสักรอบก็ดูจะเป็นอันตรายเกินไปแหะ
หลังทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็เดินบ็อกเซอร์ตัวเดียวเข้ามาแต่งตัวในห้อง บรื๋อออ แอร์เย็นชิบ…ทำไมพี่วันถึงนอนไม่ห่มผ้าได้วะ…หรือเพราะจระเข้เป็นสัตว์เลือดเย็น? เออช่างมันเหอะ คิดไปก็ป่วยการ..ใช่เด็กวิทย์ที่ไหนกัน
พอแต่งตัวเสร็จ ก็หันกลับไปมองที่เตียง…แขกผู้น่ารักก็ยังคงนอนคว่ำอยู่ท่าเดิมครับ
“ไอ้พี่วัน ตื่นว้อย!!”
“ครับ ครับ ห้านาทีนะ”
“ไม่เอา หิว”
“กินเนื้อจระเข้ไปก่อนไป”
“ไกรไม่กินเนื้อดิบ”
พอเห็นผมตอบแบบนั้น อีกฝ่ายก็พลิกตัว “จะกินจริงดิ?”
“เขาว่ากินได้นะ อร่อย”
“อร่อยไม่เท่าเนื้อคนหรอก”
คำนั้นทำให้ผมชะงักและเงียบไป อีกฝ่ายก็เช่นกัน เขาลุกขึ้นทันที
“โทษที..พี่ล้อเล่นแรงไปหน่อย กลัวสินะ”
“เปล่า” ผมบอก “หิว กินไรดี?”
“แล้วแต่ ไกรล่ะ?”
“ขอหนักๆ”
“ป่ะ ป่ะ”
“พี่วันต้องกลับไปอาบน้ำที่บ้านก่อนมั้ย?”
“ไม่อ่ะ”
“…เน่าตายเลย”
หมับ!
อีกฝ่ายก็เอามือใหญ่ยักษ์นั่นจับหัวผม ดึงมาซุกจั๊กกุแร้ตัวเองแล้วหนีบไว้
“สูดดมไปซะ”
“ว้ากกกกก ปล่อยนะ หายใจไม่ออก จะตายแล้ว!…ไอ้พี่วัน…ไอ้-พี่-วัน-!!!”
เราใช้เวลาไม่นานในการกัดกัน(!?)เหมือนเช่นเคย
…แต่ลึกๆแล้วมันมีบางอย่างที่แตกต่างจากทุกที…
พวกคุณอาจจะคิดว่าแปลก..เออ ผมก็รู้สึกว่าแปลกครับ แต่ก็เข้าใจความจริงที่ว่า..เวลาที่ใครสักคนมี ‘ความลับ’ ร่วมกันนั้น…ความสัมพันธ์แม่งจะรุดคืบหน้าไปได้เร็วมาก และผมว่าความเร็วในระดับนี้ไม่ดีเท่าไหร่นัก..
เออ นอกจากหลงตัวเอง ขี้เก๊ก น่าหมั้นไส้ แล้วก็กวนส้นตีน…เรื่องอื่นๆของเขาก็ไม่แย่มากอะไร…
….จะบอกว่าเป็นผู้ชายเกรดAAAก็ใช่….
ภาพตอนหมอนั่นนอนยังคาอยู่ในลูกกะตา มันมีคนไม่กี่คนหรอกครับที่เวลานอนจะหน้าตาดี..และหมอนี่เป็นหนึ่งในนั้น ไม่สิ เขาไม่ใช่คนสินะ งั้นผมต้องบอกว่าเขาเป็นจระเข้ที่รูปงามพอควร แถมยังรูปร่างดี…ทำอะไรก็ดูดีไปซะหมด…
…นี่แหละเป็นเหตุผลหลักที่มนุษย์เพศผู้ทุกคนควรจะหมั่นไส้ผู้ชายคนนี้!
แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน…
วันนี้วันเสาร์ครับ พวกเราทั้งคู่ไม่มีคลาสเรียน
เพราะอะไรไม่รู้เราถึงชิวมากพอที่จะนั่งรถเมล์ฟรีต่อมาถึงสยาม ใช้เวลาเลือกร้านอยู่ไม่เกินสามนาที…กระเสือกกระสนเข้ามาหาของกินราวกับไม่ได้กินอะไรมาสามวัน สิ่งที่เหมือนกันระหว่างเราคือฟาดไม่ยั้งกินไม่เลือกนี่แหละ…และผมก็เพิ่งรู้วันนี้ด้วย!
และเป้าหมายของเราในวันนี้ก็คือซูชิทั้งหมดของสายพาน! ด้วยปณิธานที่ว่าพวกอยู่ท้ายแถวอย่าหวังจะได้ลิ้มลอง! แต่เอาเข้าจริงๆก็กินไม่ทันหรอกครับ……ไม่ทันไอ้ตะเข้ที่มันเขมือบเอาๆตรงหน้านี่แหละ!
ผมมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามของตัวเองตาแทบถลน ที่จริง..เขาก็ไม่ได้กินมูมมามน่าเกลียดน่ากลัวอะไรหรอกนะครับ ก็กินปกติเหมือนที่เรากินเนี่ยแหละ(เผลอๆยังดูสุภาพกว่าผมเองด้วยซ้ำ..) แต่เคยมั้ย..เวลาเราก้มหน้าลงมากิน แล้วเงยหน้าขึ้นไปใหม่…ก็เห็นว่าไอ้ที่มันวางๆอยู่เมื่อครู่แม่งหายไปหมดแล้ว!
…มันใช้คาถาเสกของให้หายไปเรอะ!! นี่มันไม่ใช่ฮอกวอตต์นะว้อย!!!
“เฮ้ย กินแต่จานทอง มีปัญญาจ่ายรึไงครับพี่?”
ผมแซวอย่างเหลืออด(กึ่งๆหาเรื่อง) เมื่อเห็นอีกฝ่ายฟาดข้าวปั้นปลาไหลย่างเป็นจานที่3แล้ว!
คนถูกถามหยุดเคี้ยว แล้วยักคิ้วให้ผม “บ้านพี่รวยน่ะ”
“จระเข้เนี่ยนะ?”
“เรารวยกันมานานแล้ว” พูด พร้อมใช้ตะเกียบคีบจัดการชิ้นสอง “…เป็นตระกูลจระเข้เก่าแก่ ผู้ดีจากเมืองพิจิตร”
น้ำเสียงนั้นฟังติดตลก และถึงมันจะตลกแต่ก็ดูจะเป็นเรื่องจริง
…เพราะงั้นไอ้สร้อยทองที่โผล่แวมๆตรงคอเสื้อนั่น..ก็เป็นของจริงสินะ..
ผมไม่กล้าตีมูลค่าของมันหรอก..แต่ก็อดที่จะมองไม่ได้ เมื่อคืนที่ผมถือวิสาสะกระชากดู ‘แก้ววิเศษ’ ที่คอของเขา…ถึงจะทำไปเพราะความเมาแต่มันก็ยังติดตา…สีทองเรืองรองที่ยิ่งใหญ่กว่าแสงตะวันแบบนั้น…..
….สวย….
….เหมือนกัน ดวงตาคู่นั้นที่เปล่งแสงอำพันก็..สวย……
ตาของอีกฝ่ายในตอนนี้เป็นสีน้ำตาลอ่อน ผมอยากจะถามออกไปว่าทำไมมันถึงเปลี่ยนสีได้..แต่ไม่ได้พูดออกไป เพราะท่าทางการกินอย่างเอร็ดอร่อยนั่นทำให้ผมไม่กล้าขัดน่ะสิ!
..จนในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นมา
“อิ่มแล้วเหรอไกร?”
..เพื่อถามคำถามซื่อๆนั่น
“เออเด่ะ นี่ฟาดไปยี่สิบจานแล้วนะ” ผมว่า “พุงแตกตายพอดีสิครับ”
“ตัวนิดนึงยังจะกินน้อยอีก”
“ใครจะไปสวาปามแล้วคุณพี่กันล่ะฮะ! แล้วผมก็ไม่ได้ตัวเล็กด้วย!”
“ครับๆ” มือใหญ่หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปาก…ด้วยท่วงท่าระดับA “พี่ก็ว่าจะอิ่มแล้วล่ะ”
“ถ้ายังไม่อิ่มจะกินต่อก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร ถ้าจะเอาให้อิ่มพี่ว่าคงอีกสักพัก”
ผมเลิกคิ้ว มองจานกองพะเนินนั่น “ปกติพี่กินเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”
“อ่า…มากกว่านี้นิดหน่อย” เขากรอกตา “สัก2-3เท่า”
..เมื่อพิจารณาจากหุ่นนั่นดูไม่น่าเป็นไปได้.. “พี่เอาที่กินๆนี่ไปยัดตรงไหนกันวะ!?”
อีกฝ่ายยิ้มกว้าง ไม่ได้ตอบคำถามนั้น “แล้วนี่จะไปไหนต่อ?”
“แล้วแต่พี่ล่ะกัน ผมเป็นคนเลือกร้านแล้วอ่ะ”
“เดินเล่นมั้ย?”
“ห๊ะ? เดินเล่นเรอะ!?!”
“ทำไมล่ะ?”
“เดินเล่นเนี่ย…มันเป็นคำที่สาวๆเค้าใช้กันว้อย!”
“เอ้า แล้วหนุ่มๆใช้บ้างไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ว้อย! ไกรไม่ ‘เดินเล่น’ เด็ดขาด!”
เขาหัวเราะ “งั้นของหวานเป็นไง?”
“นี่ยังจะกินอีกเหรอ!?!”
“หรือว่าอยากดูหนัง?”
“ไม่อ่ะ” ผมทำหน้าแหยออกไป “ไม่ค่อยชอบ”
“เกมเซ็นเตอร์มั้ย?”
“เสียงดัง คนเยอะ”
“ร้านหนังสือ?”
“มาสยามเพื่อร้านหนังสือเนี่ยนะ!?”
“งั้นจะทำไร?”
“…….แล้วแต่พี่วัน”
“โถน้องไกรครับ ไอ้โน้นก็ไม่เอา ไอ้นี่ก็ไม่เอา…แล้วจะบอกว่าแล้วแต่พี่เนี่ยนะ”
คำพูดนั้นดูหน่ายนัก แต่อีกฝ่ายกลับเท้าคางยิ้มอยู่..เหมือนไอ้ที่พูดค่อนแคะมาน่ะไม่ได้คิดอะไรหรอก หนำซ้ำยังดูมีสเน่ห์สุดๆอีกต่างหาก!! (แต่ไม่ใช่กับผมแน่นอนครับ!!)
ผมมองเขาตาเขียวปั๊ด “เอ้า ไอ้คุณพี่วันก็เลือกกิจกรรมให้มันดีๆหน่อยสิวะครับ”
“งั้นไกรอยากทำอะไร? ไหนลองยกตัวอย่างสิ”
“หา?”
อีกฝ่ายยิ้มกว้าง “ไม่ได้จะทำจริงๆนะ แค่ยกตัวอย่างให้พี่ฟังเฉยๆ”
..จนมุมจนได้..
รู้สึกเหมือนยิ่งพูดยิ่งแพ้ครับ ผมยังคงจ้องตาอีกฝ่ายอยู่ นาน..ก่อนจะก้มหน้าลงมา
“เดินเล่น…”
..คำนั้นดูแย่ไปนิด เลยต้องเติมเข้าไป..
“เดินย่อยอาหารแปปนึงค่อยไปกินของหวาน จากนั้นก็ไปหาหนังดู…แล้วก็ไปเล่นยิงผีสักเกมสองเกม ก่อนกลับอยากได้หนังสือสักเล่มไปอ่าน….แค่นั้นแหละ”
เขาเลิกคิ้ว “นี่จัดคิวยาวตลอดทั้งวัน อยากอยู่กับพี่นานขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
“ไม่ใช่!!! นี่แค่ยกตัวอย่างว้อย!!”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
“ถ้าไม่ว่างจะกลับไปก่อนก็ได้ไม่ว่าครับ” ผมแลบลิ้นใส่ ลุกขึ้นยืน “เช็คบิลว้อย เช็คบิล!”
“เอ้า งอนไปได้นะเรา”
“ใครงอนฟะะะะ”
“เดินเล่นก่อนครับเดินเล่น” เขาย้ำ “ตามใจเด็กหน่อยก็แล้วกัน”
ผมหมุ่นคิ้วอยากจะต่อยไอ้หมอนี่ให้หน้าหงาย ถึงกระนั้นก็ได้แต่ข่มใจเอาไว้…ตอนจ่ายเราก็ออกของตัวเอง ก็ดีครับ ถ้าหากหมอนั่นบอกจะเลี้ยงคงใจใหญ่เกินไปล่ะ(แล้วผมคงจะหงุดหงิดมากกกกกด้วย!)
“แล้วปกติเวลาไปกับแก้วพี่ทำอะไรบ้าง?”
“แก้วชอบชอปปิ้ง” พี่ทิวันยิ้ม “พี่ก็ถือของให้ เพลินดีนะ”
“หว่าย เป็นแฟนกันต้องทำแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่าอ่ะ”
“พี่ยังไม่เคยบอกสักคำเลยนะว่าเป็นแฟนแก้ว”
“อีกล่ะ มามุขนี้อีกแล้ว!” ผมว่า “จะรักหรือจะกั๊กก็เลือกสักทางได้ป่ะ คิดว่าตัวเองหล่อมาจากไหน”
คนข้างตัวไม่ได้สนใจคำพูดนั้น “แล้วไกรล่ะ ไม่มีแฟนเหรอ?”
“ไม่มีหรอก” ผมไหวไหล่ ชักเริ่มชินกับการปุบปับก็เปลี่ยนเรื่องคุยของอีกฝ่าย..อย่างรู้ตัว “ผมชอบเด็ดดอกฟ้าน่ะ แต่ดอกฟ้าไม่ค่อยชอบผมนักหรอก”
“หืม? เกรดสูงว่างั้น?”
“ก็ไม่เชิง มนุษย์ทุกคนก็ชอบคนเกรดดีๆทั้งนั้นน่ะแหละ”
“แล้วอย่างพี่ล่ะ?” เขาชะโงกหน้าลงมา “ผ่านมั้ย?”
ชั่ววูบนั้นผมไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็เลือกที่จะตอบไป “บ้าป่ะ พี่วันไม่ใช่คนไม่ใช่เรอะ”
“ฮะๆ จริงสินะ”
“….และก็บอกเลยนะว่าไม่ต้องมาหยอดว้อย ไม่ได้ใจง่าย”
“อ้าวเหรอ?”
“อย่ามากวนประสาทสิวะ!?!”
“ไม่ได้กวนสักหน่อย”
เขายิ้มอีกครั้บ เป็นรอยยิ้มที่ไม่เหมือนทุกทีนัก..ผมอธิบายไม่ถูกแหะ…แต่ก็ช่างมันเถอะ
“แล้วเมื่อคืนพี่จะพูดเรื่องอะไร? เหมือนเราจะยังคุยกันไม่จบนะ?”
“จำได้ด้วยเหรอ?”
“ได้ดิ”
“พี่พูดถึงไหนแล้วล่ะ?”
พอโดนย้อนถามกลับแบบนั้นก็ทำเอาต้องหยุดเดินไปวูบเดียว แล้วรีบสาวเท้าตามมาหลังจากคิดออก “พี่พูดถึง..เอ่อ..เอ่อ…ใช่ อะไรสักอย่างเกี่ยวกับแก้ว”
“อ้อ จริงสินะ”
“อย่าถามคำตอบคำแบบนั้นได้มั้ย?” ผมแยกเขี้ยว “บอกแล้วไงว่าพูดยาวๆหน่อย”
เขาหันมามองผม แล้วกระแอมกระไอ “โทษที พี่ก็ติดนิสัย..เอ่อ..เรื่องแก้ว..?”
“ใช่”
“เหมือนพี่จะพูดคล้ายๆกับว่า…พี่ไม่ได้ชอบแก้ว? ใช่มั้ย?”
ผมกรอกตา พยายามทวนความจำ “เหมือนจะเป็นแบบนั้นนะ”
“ก็แค่นั้นแหละ”
“เดี๋ยวเด่ะ!!”
“อะไร?”
“แล้วถ้าพี่ไม่ได้ชอบแก้วพี่จะทำแบบนั้นกับแก้วทำไม!?”
“ทำอะไร? จระเข้กับมนุษย์สืบเผ่าพันธุ์ด้วยกันไม่ได้หรอกนะ”
“ว๊ากกกกก ไอ้พี่วัน!!” ผมเตะเขาทันที รู้สึกหน้าร้อนๆทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีกระดากอายเลยสักนิด! “ใครเค้าหมายถึงเรื่องนั้นกันละวะ เวรเอ้ย!!”
“แล้วไกรหมายถึงเรื่องไหนล่ะ?”
“อย่างเมื่อวานไง ดอกไม้น่ะ…”
ผมเกริ่นให้เขา คิดว่าถ้าตัวเองไม่เป็นฝ่ายเริ่มก่อนเรื่องนี้คงไม่ได้เข้าประเด็นสักทีเป็นแน่ บางทีก็อดคิดไม่ได้จริงๆว่าไอ้หมอนี่มันโง่ มันบื้อ มันมึน มันเมา หรือแม่งทุกอย่างรวมกัน…หรือข้ามไปที่ข้อสันนิษฐานถัดไปคือ…การกวนส้นตีนคนโดยเจตนา!
“ดอกไม้”
เขาทวนคำ เดินนำลงบันไดเลื่อนแล้วหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับผม..ที่เดินลงบันไดขั้นถัดไปตามมา…จากระยะนี้ทำให้ผมรู้ว่าเขาสูงแค่ไหน เพราะขนาดคนละขั้นบันได..ยังก้มมองเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง
“พี่ได้ยินมาว่าผู้หญิงชอบดอกไม้ ก็เลยเอามาให้แก้ว”
ผมขมวดคิ้วจ้องกลับ “แล้วจะทำเอาใจแก้วทำไมล่ะ?”
“ไม่ได้เอาใจ” เขาเอียงคอ ปรือตาช้าๆ “พี่แค่ไม่อยากให้แก้วเกลียด หรือว่าไกรอยาก?”
“ผมอยากไม่อยากแล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย”
“ถ้าเลือกระหว่าง ‘ชอบ’ กับ ‘เกลียด’ ….ไกรอยากให้อีกฝ่ายรู้สึกยังไงกับเรามากกว่าล่ะ..?”
จังหวะนั้นบันไดเลื่อนก็ลงมาถึงขั้นสุดท้าย พี่ทิวันเหลือบสายตามองผม..ก่อนจะหมุนตัวก้าวลงจากบันไดเหมือนเป็นท่วงท่าสบายๆ
…แต่คำถามง่ายๆแบบนั้นกลับทำให้ผมนิ่งไปนาน…จนเกือบสะดุดหัวทิ่ม
“ก็ต้อง..ชอบ..สิ”
…และคำตอบแม่งง่ายกว่าคำถามซะอีกครับ…
“ใช่” อีกฝ่ายพยักหน้า..แต่ไม่ได้หันมามองผม “พวกเราน่ะ…โดนเกลียดมามากพอแล้วล่ะ”
คำอธิบายนั้นดูงุนงง..แต่กระแสเสียงที่เบาแผ่วนั้นทำให้ผมใจสั่น
อะไรบางอย่างลดอุณหภูมิในอก รู้สึกประหลาด…ประหลาดเสียจนน้ำตาจะไหล
ผมไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมอีกหรอกครับ..เพราะทุกครั้งที่เขาอธิบายอะไรออกมาสักอย่าง…
………เหมือนกับข้างในนั้น…เจ็บปวดเหลือเกิน…
…และผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย
+++++++++++++++++++
“ไกร มึงดูเทรลเลอร์หนังใหม่ยังวะสัส! โคตรเจ๋ง!”
“เรื่องไร?”
“เรื่องนี้ไง เรื่องนี้” ไอ้โป๊ยเบียดตัวมานั่งข้างผม สไลด์มือถือเลือกหนังที่มันเกริ่นไว้ข้างต้นโชว์ผม “ไปดูกันเหอะว่ะ ชอบโคตร”
“มึงชอบนมนางเอกป่ะวะสัส เหี้ยมาก”
“โอ้ย ไรวะ เนื้อเรื่องก็น่าดูนะ….”
ผมท้าวคาง “โทษทีว่ะโป๊ย กูดูมาแล้วอ่ะ”
“ห๊า!?! มึงเนี่ยนะดูหนังเข้าใหม่ก่อนกู!?!” มันผลักผม แรงจนเกือบตกเก้าอี้ “ไอ้เหี้ยไปดูมาวันไหน สัส ไหนบอกไม่ชอบดูหนัง…คนเยอะ…กลิ่นอับชื้น…บลาๆๆ” ..ประโยคพวกนั้นผมเคยบอกกับมันน่ะครับ.. “แล้วเป็นไงวะ หนุกป่ะ ดีป่ะ? อ๊ะ..กูถามเฉยๆนะ ห้ามสปอยล์กู!”
“ก็ดี ฉากสวยดี”
“แค่นั้นเหรอ…”
“นมนางเอกตู้มด้วย โอเคยัง?”
เพื่อนรักผมฉีกยิ้มกว้าง วางมือถือไว้บนโต๊ะ “มึงไปดูกะใครมาวะ?”
ผมเดาะลิ้น กะแล้วมันต้องเผือก “เรื่องของกู”
“ใคร ใคร ใคร? บอกกูหน่อยยยย”
“เรื่องของกู”
“ไอ้เหี้ยไกรรร มึงกระตุ้นต่อมเสือกกูแล้วมึงจะทิ้งไปง่ายๆงี้หราาาา”
“ก็เรื่องของกูน่า”
“ให้กูเดานะ”
“มึงไม่ต้องเดาเลย”
“แตงโมป่ะ? วันก่อนที่มาชวนอยู่กลุ่มด้วยกันกูแอบคิดว่าเค้าชอบมึงว่ะ”
“ไม่ใช่ว้อย แตงโมนั่นเพื่อน..เคยทำงานด้วยกันก็เลยมาชวนว่ะสัส”
“หรือว่าน้องเกลวะ? กูเห็นมึงคุยกะน้องเค้าบ่อย”
“ค*ย นั่นน้องรหัสกู”
มันเบิ่งตาโต “เฮ้ย อย่าบอกนะว่า…แก้ว?”
“อย่างแก้วจะลดตัวลงมาหากูหรอวะ?”
โป๊ยเซียนกระพริบตาปริบๆ หันไปมองซ้ายมองขวา..ที่หน้าคณะ นอกจากเราสองคนแล้วก็มีกลุ่มเด็กปีหนึ่งนั่งห่างไปอีกสองโต๊ะครับ แล้วก็มีพวกเพื่อนๆนั่งกันริมบ่อปลาบ้าง หน้าคานูปปี้บ้าง ซึ่งตอนนี้พวกเรานั่งรอเรียนคาบบ่ายกันอยู่ คนเลยจะพลุกพล่านเป็นพิเศษทีเดียว
ในที่สุดมันก็ตัดสินใจป้องปาก ชะโงกหน้าเข้ามาถามผม
“….พี่วันใช่มั้ย?”
…มันยิงปืนโดนได้ในนัดสุดท้าย แถมนัดนี้เปรี้ยงเดียวจอดด้วยครับ!
ผมเผลอลื่นจากการเท้าคางจนหน้าแทบจะทิ่มลงไปกับโต๊ะ แต่ก็รีบเงยพรวดขึ้นมา แล้วส่ายหน้าส่ายตาแสดงอวัจนภาษาว่าไม่รู้เรื่อง…ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าไอ้ท่าทางที่ตัวเองแม่งโคตรมีพิรุธ!
..นั่นไง ไอ้สัสโป๊ยมองหน้าผมแปลกๆอีกแล้วครับ..
“ทำไมช่วงนี้มึงสนิทกะพี่เค้าจังวะ เมื่อคืนโน้นก็ไปรอกันหน้าหอ”
เพื่อนผมมันจอมสอดรู้ครับ…สอดรู้แบบไม่บันยะบันยัง
“ก็เปล่านี่” ผมไหวไหล่ อ้างเหตุผลเดียวกับบุคคลที่สามนั่น “พี่เค้าเอาชีทเรียนเก่าๆมาให้กู”
“ชีทเรียนเตี่ยไร วันนั้นพี่เค้ามาตัวเปล่า ไม่มีกระเป๋าสักใบ”
..มึงจะมาฉลาดและช่างสังเกตอะไรวันนี้วะสัสโป๊ย!!.. “กูยังพูดไม่จบ เค้ามาเอาที่กูเคยยืมเขาอ่ะ”
“มึงเคยยืมชีทเรียนพี่วันตั้งกะเมื่อไหร่ กูไม่ยักกะรู้”
“มึงไม่ต้องรู้สักเรื่องก็ไม่มีใครหาว่าโง่ว่ะ”
“อย่ามาตอแหล” มันดีดหน้าผากผม..เพี๊ยะ! “ก่อนหน้านี้มึงเกลียดเค้าจะตาย เจอหน้าจ้องจะกัด..นี่ถ้ากูไม่ดึงปลอกคอไว้พี่เค้าคงโดนหามส่งโรง’บาลไปล่ะ แล้วนี่อะไร…แปปเดียวกลับมารักกันดีล่ะ หรือว่าไอ้ที่มึงบอกเกลียดๆเค้าเนี่ยปากดีไปงั้น?”
…อูย!! โดนมันหยามครับ!! เจ็บไปถึงทรวง!!!!
“กูไม่ได้ปากดี เกลียดก็เกลียดสิวะ คนอะไรไม่รู้กวนประสาท”
“แน่ใจ?”
“แน่ดิ”
“เกลียดแล้วทำไมไปดูหนังกับเค้าวะ?”
“…ก็มันไม่มีอะไรทำ..เอ้ย ไม่ใช่ กูบอกตอนไหนว่ากูไปดูกับเค้า!?”
“ไม่ต้องมาแถเว้ย!! หางโผล่แล้วไอ้เหี้ย!!”
“เอออ เรื่องของกูน่า!”
“เดี๋ยวมึงได้ไปอยู่ดาวนาเม็กกับพี่เค้าแน่เลยว่ะ” มันว่า ก่อนจะโพล่งขึ้นมา “เฮ้ย!? หรือว่ามึงใช้พี่วันเป็นสะพานไปหาแก้ววะ!?”
“จะบ้าเรอะ!”
“ไม่ดีนะเว้ยมึง เค้าเป็นแฟนกัน….”
“ไม่ได้เป็น!!”
คำนั้นทำเอามันผงะ…และผมที่เพิ่งตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายก็ถึงกับตะลึงด้วยความตกใจไม่ต่างกันนัก
และแรงตะโกนเมื่อครู่ทำเอาหัวใจผมแทบจะหล่นไปกองกับพื้น แถมยังอยากเอาเท้าทั้งสองข้างขยี้มันให้จมดิน ด้วยเหตุผลง่ายๆที่เรื่องแค่นี้จะต้องยืนกรานชัดเจนขนาดนั้นไปเพื่ออะไร
…แก้วบอกผมว่าหมอนั่นทำอะไรไม่ชัดเจน ซึ่งก็ถูกของเธอ
…และเขาบอกผมว่าเขาไม่ได้ชอบแก้ว แค่ไม่อยากให้ใครเกลียด ซึ่งก็ถูกของเขา
…..แล้วตัวผม…มันทำไม…?
“ไกร?”
หลังจากเงียบไปนาน ในที่สุดไอ้โป๊ยก็จับไหล่ผม
“มึงเป็นอะไรวะ? อย่าทำหน้าซีเรียสแบบนั้นสิ”
“เปล่า” ผมบอกมัน ก้มหน้าลง “โทษทีว่ะ กูก็เยอะไปหน่อย”
“ทำไมวะ?”
“ก็แค่พวกเค้าไม่ได้เป็นแฟนกัน ก็เท่านั้นแหละ”
น่าแปลกที่โป๊ยเซียนไม่เถียงคำนั้น “แล้วมึงจะเอายังไง?”
“อะไรยังไง?”
“มึงชอบแก้วไม่ใช่เหรอ?”
คำถามนั้นทิ่มลงมากลางใจ และทำให้ผมต้องนึกทบทวนคำตอบอยู่ประมาณสามล้านครั้งต่อหนึ่งนาที ทั้งๆที่ตัวผมเองน่ะรู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้วแท้ๆ
“กูว่ามันไม่ใช่…” ในที่สุดผมก็พูดออกมา “…กูคงแค่ปลื้มเค้าเฉยๆ”
“..กูก็ว่างั้น”
“อะไรของมึง”
“ถ้ามึงชอบเค้าจริงๆ มึงทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นเค้ามีคนอื่น”
มันอธิบาย มองไปทางอื่น
“ไอ้ความรักที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทนถึงจะเรียกว่า ‘รักแท้’ น่ะ..มันงี่เง่าสิ้นดี รู้ป่ะ? สุดท้ายมันก็เจ็บที่เห็นเค้ามีใคร สุดท้ายมันก็ทนไม่ได้หรอก และสุดท้าย..แม้แต่หน้าเค้ามึงก็ยังไม่อยากเห็นด้วยซ้ำ”
คำพูดนั้นทำให้ผมเลิกคิ้ว “โป๊ย มึงพูดอย่างกะว่ามึงมีความรักงั้นแหละ?”
มันหัวเราะ “แล้วพี่วันว่าไง?”
“พี่วันทำไม?”
“กูบอกตามตรงนะมึง” อีกฝ่ายหันมาตบบ่าผม แล้วจ้องหน้าเขม็ง “ถ้ามึงชอบพี่วันก็เลิกซะ”
ผมเบิกตาโพลง “ไอ้เหี้ย! กูไม่ได้เป็นเกย์!!”
“เออ กูรู้ว่ามึงไม่ได้เป็นเกย์”
“..แล้วพูดงี้วอนตีนเหรอวะครับ?”
“กูแค่พูดเฉยๆว้อย ก่อนที่มึงจะถลำลึก” โป๊ยมันว่า ลดเสียงลงนิดหน่อยเมื่อมีกลุ่มรุ่นพี่มานั่งโต๊ะข้าง “กูสืบมาหมดแล้ว ทั้งผู้ชายผู้หญิงเลย..ไอ้หมอนั่นทำเจ็บมานับต่อนับ”
ผมเลิกคิ้ว “สืบ? ผู้ชายผู้หญิง?”
“พี่ชายกูจบโรงเรียนเดียวกับพี่วัน” มันขยายความ..แต่ก็เพียงเล็กน้อยน่ะครับ “พี่วันเค้าก็หยอดไปทั่วน่ะแหละมึง เอาใจไปทั่ว จีบไปทั่ว ทำให้คนอื่นเค้าหลงไปทั่ว..แต่เจ้าตัวน่ะไม่คิดอะไร แบบนี้เค้าเรียกว่าหน้าม่อโดยกมลสันดาน”
พอพูดแบบนั้นผมก็พอเข้าใจนะครับ ทั้งท่าทางการกระทำแบบนั้นที่เขามีให้ผมก็ไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกพิเศษอะไรหรอก แต่ไอ้เรื่องที่น่าสงสัยกว่านั้นมันเป็นอีกเรื่อง
“ทำไมมึงพูดงั้นวะ? ก่อนหน้านี้มึงดูชอบดูชมพี่เค้าจะตาย หล่ออย่างนี้ แสนดีอย่างนั้น”
“เอ้า ก็เค้าหล่อแล้วก็ดีจริงๆนี่หว่า…คนแบบนี้นี่แหละที่จะม่อได้โดยไม่มีคนด่า”
“แต่นี่มึงกำลังด่าเค้าอยู่นะ?”
“กูไม่ได้ด่าเว้ย กูแค่เตือนมึง…ลึกๆในใจกูก็นับถือเค้านะ ถ้ากูได้ระดับเค้ากูก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน..สันดานผู้ชายว่ะ เหี้ยเหมือนกันทั้งโลก”
มันยักคิ้วเลียนแบบพี่วันให้ผมดู..แต่กวนตีนน้อยกว่าเท่านึง
…และผมก็แอบคิดว่าไอ้ที่มันพูดมามีเค้าความน่าจะเป็นอยู่
“มึง..เกลียดพี่เค้าเหรอวะ?”
ผมรู้ว่าคำถามนั้นมันค่อนไปทางงี่เง่านิดหน่อยครับ เพราะทุกครั้งที่ผมด่าไอ้พี่วันก็มีไอ้โป๊ยเนี่ยแหละคอยปราม..หรือที่มันเรียกว่าดึงปลอกคอนั่นแหละ เลยไม่มีความคิดว่ามันจะเกลียดพี่เค้าจนกระทั่งวันนี้แหละ
“ไม่ได้เกลียด” มันหัวเราะร่วน ฟาดหลังผมป้าบ “แต่ก็ไม่ได้ชอบว่ะ เฉยๆอ่ะ”
“อ้อ”
“แล้วมึงอ่ะ?”
“อะไร?”
“เกลียดพี่วันเค้า..จริงรึเปล่า?”
ครั้งนี้ผมคิดหนัก คิดนานกว่าตอนที่ตอบคำถามเรื่องแก้วซะอีก
แต่ก็ตอบไป “ไม่ได้เกลียด”
..โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบ..
“พี่วันน่ะเค้าใสๆเว้ย ยังไงดีวะ..คือ..เค้าดูเหมือนผู้ชายที่หลุดออกมาจากจินตนาการ” มันว่า เหมือนจะพยายามอธิบายให้ผมฟังมากกว่า “ดูเหมือนคนไม่มีเบื้องหน้าเบื้องหลัง และนั่นแหละเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมไม่ค่อยมีใครนินทาเค้า..นอกจากมึงอ่ะนะ”
“เออน่ะ”
“…แต่กูก็ยังไปแอบได้ยินข่าวลือมาเรื่องนึง”
“อะไร?”
โป๊ยหันมามองผมอีกครั้ง
“กูได้ยินมาว่าเค้ามีลูกมีเมียอยู่ที่บ้านแล้วว่ะ”
คำบอกเล่านั้นทำให้คิ้วผมกระตุกขึ้นข้างหนึ่ง ในใจไม่ได้มีคำถามมากมายอย่างที่เคยเป็น..ไม่ใช่เพราะไอ้โป๊ยย้ำนักย้ำหนาว่ามันอาจจะเป็นแค่ ‘ข่าวลือ’ ด้วยนะครับ แต่อะไรบางอย่างมันทำให้ผมท่องได้คำเดียว
…ไม่มีทาง…
…ทั้งๆที่…ไม่รู้เหตุผลด้วยซ้ำ…
TBC
=======================
อัพทุกวันทำมายยย ทำเพื่อใครรรรรรร :serius2: :serius2: :serius2:
ดีใจที่หลายคนชอบน้องไกร ฮาาา รายนี้บ้าดีเนอะ
ไกรเป็นคนสบายๆง่ายๆ ไม่คิดอะไร..เอ่อ..ติดจะเป็นคนแปลกไปสักหน่อย
ส่วนพี่วันก็ตามมุมมองของไกรเลยค่ะ หล่อ <<เดี๋ยวๆๆ :hao7:
ถนัดเขียนมุ้งมิ้งกันไปมุ้งมิ้งกันมาแบบนี้แหละ
ถ้าทำให้จิกหมอนได้นี่ก็เริ่ดเลยค่ะ ฮาาา แต่ยังไม่ถึงจุดนั้น
ขอบคุณที่ติดตามผลงาน ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ทุกคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้โอมากมาย ทำเอาอยากอัพเร็วๆเลยค่ะ .////.
(ตอนแรกแอบคิดว่าคนชอบแนวนี้จะน้อยซะอีก กิกิกิกิกิ)
ด้วยรัก
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
^
^
^
จิ้มๆ อิอิ
........................
สงสัย? ตอนนี้จระเข้ที่กลายร่างได้แบบพี่วันเหลืออยู่แค่พี่วันตัวเดียวหรือเปล่า
ที่พี่วันพูดก็ถูกนะ มีคนชอบ 'ดีกว่า' มีคนที่เกลียดซะอีก
โป๊ยนี่ยังไง สับสนกับตัวเองเหรอแค่ไกรสับสนก็พอแล้ว ไม่ต้องไปสับสันเป็นเพื่อนไกรหรอก
รู้สึกว่า...ชีวิตก่อนหน้านี้ของพี่วันจะหนักหน้าดูนะ
-
ทำไมเค้ารู้สึกว่าโป๊ยดูแปลกๆหว่า??? ไกรน่ารักตลอดเวลาเลยชอบง่าาาาา เค้าสงสารพี่วันอ่ะไม่รู้ทำไม พี่วันดูมีอะไรอยู่ในใจ ดูมีความลับน่าค้นหา
รอติดตามค่ะ
-
ชอบอ่ะอัพทุกวัน พี่วันเรากลายเป็นจระเข้หน้าหม้อไปหล่ะ 555
แล้วน้องไกรเราเป็นอะไร หรือชอบพี่วันเข้าให้แล้ว
-
อีพี่วันแสดงความชัดเจนมาเดี๋ยวนี้
-
อ๊ายยยย...ชอบ
ชาละวัน กับ ไกรทอง
-
พี่วันแสนดีเกินไป
:mew3:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะ o13
-
โอยยยยย ทำไมน่ารัก :-[ :-[ อยากอ่านฉากบรรยายการอาบน้ำของจระเข้อ่ะ 5555555
พี่วันดูน่าสงสาร เป็นเด็กน้อยกลัวคนอื่นเค้าเกลียดหรอ
แต่ไอ้นิสัยแบบนี้น่ะน่ากลัว อย่าใจดีไปทั่วเลยนะ เรากลัวน้องไกรเจ็บ :mew2:
-
ทำเพื่อคนอ่านซิคะ ^^
เค้ารอตามอ่านทุกวันนะ 55
พี่วันเริ่มชอบไกรแล้วแน่เลย
-
พี่ทิวันนนนอย่าอ่อยไกรเพราะความม่อโดยกมลสันดานนะ เดี๋ยวจับจูบ(โดนไกรถีบบบ)
โป๊ยต้องแอบรักใครแน่เลย ขอเดาว่าไกร55555555 หรือเปล่า
ก็ต้องลุ้นกันต่อไปปปปปปป ฮูเรๆ
ชอบค่ะเรื่องนี้อยากให้มาต่อทุกวันเลย
หวังว่าคุณโอคงตามใจนักอ่านตัวน้อยๆนะค่ะ555
-
อัพทุกวันก็ดีนะคะ :katai2-1:
อยากรู้ฉากอาบน้ำของพี่วันจังค่ะ ฮี่ๆๆๆๆ
โป๊ยนี่คิดอะไรกับไกรป่ะเนี่ย อิอิอิอิ :katai5:
คนอื่นอาจเกลียดพี่วัน แต่เราชอบพี่วันนะคะะะะ :impress2:
-
กลอนข้างบนนั่นยังไงกันนะ หลอกให้รักหลอกให้หลงทำไม
แล้วที่พี่วันทำกับไกรนี่กำลังหลอกอยู่หรือเปล่า
ที่โป๊ยพูดนี่น่าเชื่อได้กี่มากน้อย ในหัวมีแต่คำถามล้านแปด
-
มาอ่านนานล่ะ แต่เพิ่งเม้น :hao3:
ชอบพี่วันจัง...ดูลึกลับดี
มาอัพบ่อย ๆก็ดีนะ o13
-
บวกเป็ดเพื่อให้พี่โอมีกำลังใจที่จะแต่งตอนต่อไป
เค้ารออยู่นะ
จระเข้ออกจะน่ารักออก อิอิ :mew3:
-
พี่วันน ลูกเมียในข่าวลือคืออะไร โสดหรือเปล่าบอกมานะ o18
แต่ที่ว่าหน้าม่อเนี่ยอาจจะจริง หยอดได้หยอดดี หยอดจนไกรหวั่นไหวแล้ว รับผิดชอบเลย
คิดแล้วก็สงสารแก้ว แก้วก็หลงคารมของพี่วันที่ไม่ได้คิดอะไรไปเหมือนกัน ไกรระวังเนื้อระวังตัวนะ ชอบเขาไม่รู้ตัวแล้วแหละ
สงสัยมากกกก พี่วันอาบน้ำยังไง คือพออาบน้ำแล้วกลายเป็นจระเข้ แบบจระเข้จริง ๆ เลยปะ แล้วถูหลังยังไง ถูสบู่ยังไง ปิดฝักบัวยังไง หรือต้องแช่น้ำในอ่างเพราะปิดฝักบัวไม่ได้ แล้วคลานขึ้นจากอ่างยังไง เวลาเช็ดตัวต้องกลิ้ง ๆ เพราะยืนไม่ได้หรือเปล่า จินตนาการไปร้อยแปดมากเลยนะ ไกรไปแอบดูพี่วันอาบน้ำแล้วเอามาบอกหน่อยสิ
-
อรั๊ยยยยย ฟิน
ก็แอบเข้าใจหน่อยๆ ว่าพี่วันคงไม่อยากให้มีคนเกลียด ก็เลยทำดีกับคนอื่น
แต่มันผิดวิธีไปหน่อยสิพี่วัน แบบนั้นยิ่งทำให้เขารักมากกว่าเดิมนะ ทำอะไรให้มันแน่นอนก็ดี ไม่งั้นจากรักจะกลายเป็นเกลียดได้นา
-
อ่านแล้วอยากรู้เหมือนกันจระเข้อาบน้ำยังไงหนอ
พี่วันทำใจดีหยอดไปทั่วแบบนี้ น่าห่วงหนูไกรจริงๆ
-
หึหึ คนขุดหลุม สักวันต้องติดหลุมตัวเอง ในกลอนเป็นเเบบนี้ช้ะ 5555555555555555555
ว่าเเต่ทุกกระบวนท่าเมื่อคืนนั่นคืออะไร ???????? ว้อททททททท
ได้กันเเล้วหรอลูก 555555555555555
-
แหน่ะ โป๊ยห่วงหรือหวงเพื่อน เอาให้ชัด
:กอด1:
-
มีลูกเมีย =_= ไม่ใช่หรอกมั้ง
-
หว่านไปทั่วเพื่อ? หรือจริงๆไม่ได้หว่าน แต่ไม่อยากให้เกลียด?
อืม อารมณ์ของจระเข้คงไม่ซับซ้อนเท่าคนล่ะมั้ง
-
แทบเอาหัวโหม่งบวกเป็ดให้คุณ Ozaka เลยค่ะ #แฟนคลับโอละไมอ้วนกลมคร้าบบบ #555 #ชอบแบบลงทุกวันนะฮว้าฟฟฟฟฟ #โอละไมเตรียมสพรึงกับจำนวนรีทวิตได้เลย #กิกิ :hao7:
-
โป๊ยพูดจามีอะไรในกอไผ่ ไปถูกใครทำให้ช้ำรักมารึเปล่านะ ชักอยากเผือกเรื่องโป๊ย 5555 :hao7:
การที่พี่วันกับไกรสนิทกันได้รวดเร็วขนาดนี้นอกจากจะกุมความลับร่วมกันแล้วอาจจะเป็นเพราะนิสัยคล้ายๆกัน
พี่วันเองก็แอบเกรียนไม่เบาจับน้องไกรมาซุกจุ๊กแร้ หอมมั้ยน้องไกร 5555
จริงๆก่อนหน้านี้ไม่ได้คิดว่าพี่วันจะกวนจะเกรียนอย่างที่ไกรว่า พี่วันออกจะใสๆ
คิดว่าไกรคิดไปเองทั้งนั้นเพราะหมั่นไส้ความหล่อพี่วัน แต่จากเหตุการณ์ซุกจุ๊กแร้ ไกรได้พิสูจน์แล้วว่าพี่วันแอบเกรียนจริง
แต่ว่าหล่อ ดังนั้นเราจะมองข้ามเรื่องนี้นะไกรที่รักของเรา 5555
ตอนนี้เริ่มต้นด้วยการตื่นมาบนเตียงเดียวกันตีกันเถียงกันแล้วก็มาเดทกันใสๆอยู่ดีๆ
พอคุยเรื่องอดีตๆพี่วันมากๆเข้าชักจะรู้สึกปวดใจ
เหมือนพี่วันผ่านอะไรเจออะไรมาเยอะและมันคงดราม่าน่าดู :hao5:
ข่าวลือเรื่องลูกเมียพี่วันนี่ ถ้าพี่วันไม่แอบซุกลูกเมียสายพันธ์จระเข้ไว้ก็คงเป็นแค่ข่าวลือล่ะนะๆ :hao3:
-
โป๊ย ข่าวมั่วป่าว พี่วันมิน่าใช่คนแบบนั้นน้าาาาา
พี่วันน่ารักเหมือนชอบพูดจาจะจีบไกรไงงั้นอ่ะ
ไกรก่มีใจให้พี่วันนิดนึงใช่ป่ะ><
มาต่อเร็วๆนะค้าาาาา
-
สงสารพี่วันนนน
-
เฮ้ยๆๆ อย่ามานะวิมาลา ขอเถอะอยู่ในส่วนของหล่อนไปซะ = =
(ก็วรรณคดีเรื่องนี้ ชาละวันมันม้อ เจ้าชู้ แถมมีเมียอยู่แล้วนี่นา อย่าโพล่มาเลยขอร้อง)
แต่ยิ่งอ่านยิ่งหลงพ่อคนใสๆ ซื่อๆ และม้อโดยกมลสันดาน >w< พี่วันน่ารักที่สุด เกรียนโดยเจตนาเนี่ย 555
-
มุ้งมิ้ง กว่านี้คงจิกหมอนได้ แต่ทิวันคงไม่มีความรู้สึกเป็นพิเศษกะน้องไกรหรอกเนอะ
-
อ่านกลอนแต่ละตอนละแอบกลัว :z13:
ตอนนี้อยากจะบอกว่าอยากมุดจุ๊กกูแร้พี่วันจังเลยค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :hao6: :hao6:
-
อย่างฮาอะ ไกรนะทุกคำพูด ความคิดและการกระทำเลย น่ารัก :mew1:
-
มีคนชอบดีกว่าก็จริง
แต่ทำเหมือนให้ความหวัง
มันไม่ดีเน้อสงสารแก้ว
-
อย่านี้ต้องพิสูตรกันไปเลยเกรียงไกรของพี่วัน (?) จะได้รู้กันไปเลยว่ามีจริงรึป่าว 555
แต่อยากให้ไกลพิสูตรเรื่องขนาด...พี่วันตอนอาบน้ำมากกว่า 555 (หัวเราะหื่นๆ)
ว่าแต่เพื่องไกรนี่ แอบชอบไกรป่ะ แนวเพื่อนคิดไม่ซื่อ ??
-
พี่วันมีลูกมีเมียแล้วจริงอ่ะ :hao4: :hao4: :hao4: ตามไปดูให้รู้กัน
-
พี่วันกับไกร เฮฮาด้วยกันบ่อยขึ้น จะกลายเป็นรักซึมลึกรึป่าว
ปริศนาพี่วันมันเยอะ แถมข่าวลือยังเยอะอีกต่างหาก ก็คนมันหล่อ
แล้วไกรจะทำยังไงต่อไป
-
อ้าวๆๆพี่วัน
-
เอ่อรือ... สงสารไกรว่ะ
แต่คือ...เมียวันที่บ้านคงไม่ชื่อวรรณหรอกนะมิงั้นมีเฮ
-
อยากได้พี่วัน เอิ๊กก
-
พี่วันอย่าเอาแต่หยอดน้องไกรซิ กล้าๆรุกหน่อย ฮิฮิ
-
น้องไกรขาาาา มุ้งมิ้งขึ้นเรื่อยๆนะคะเนี่ย
นี่คงเป็นตัวตนที่แท้จริงของไกรซินะ
ปล.พี่วันก็พาน้องไกรไปชมห้องอาบน้ำซักครั้งเซ่
-
แหมไม่ได้เกลียดพี่วันแล้วล่ะซิ๊ ชอบพี่เค้าแล้วล่ะสิ๊~~~~~
แก้ตัวให้พี่วันตลอด555555555555แต่ชอบพี่วันอ่ะดูเรื่อยๆน่ารักๆ อยู่ด้วยท่าทางสบายใจ
ทำไมต้องมีใครค่อยนินทาพี่วันด้วยยยยย แม้แต่คนหล่อยังโดนนินทา
-
พี่วัน มีอะไรให้ติดตามมากมาย
อยากรู้ว่าข่าวลือจะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า :z2:
-
ของจริงตามเรื่อง ชาละวันมีเมียชื่อวิมาลา กับ เลื่อมลายวรรณ
กิ๊กแบบโดนบังคับคือตะเภาแก้วตะเภาทอง
แล้วพี่วันเรื่องนี้มีเมียแล้วยัง.. ถ้ามีแล้วจะให้น้องไกรทำไงล่ะ :ling2:
-
เพิ่งแวะมาอ่านคะ พี่วันดูกวนมากเลยนะคะเนี่ย แต่หล่อและม่อเก่งให้อภัย ฮ่าๆ เราว่าทั้งพี่วันกับไกรต้องแอบชอกกันตั่งแต่แรกเจอแน่เลย ><
ไม่งั้นทำไมน้องไกรสนใจพี่วันจังน๊าาา
-
มีลูกมีเมียแล้ว OMG!!!!!!~
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ไอ้พี่วัน รีบๆมาเคลียร์เลยนะเรื่องมีลูกมีเมียเนี่ย! :m16: มันค้าง
สนุกชวนติดตามมาก
-
ตอนนี้อ่านแล้วแอบหน่วง (ตรงกลอน) อ่านแล้วรู้สึกว่าชีวิตที่ผ่านมาของพี่วันน่าสงสารมากๆ(ถึงไม่รู้ว่าเรื่องอะไรก็เถอะ) แต่ท่าทางที่วันคงกลัวคนมาตัวเองจะมีคนเกลียดมากแน่ๆ เลยต้องทำตัวเป็นพ่อค้าขายขนมจีบอยู่บ่อยๆ แต่ไม่เป็นไรนะพี่วัน เดี๋ยวหนูไกรก็มาอยู่เป็นยาใจให้พี่วันแล้ว :กอด1: (หรือเปล่า)
แต่เท่าที่อ่านมารู้สึกว่าเรื่องมันเริ่มจะมีกลิ่นมาม่าหน่อยๆ แล้วไหนจะเรื่องโป๊ย(ที่ดูมีลับลมคมใน) กับอาจารย์คง(ที่ตอนนี้ไม่ได้ออก) แล้วข่าวลือเรื่องเมีนกับลูกอีก
เฮ้อ... หวังว่าจะไม่มาม่านะคะ อยากอ่านแบบให้หนูไกรออกแนวเกรียนๆหน่อย(ฮาดี)
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ :mew1:
-
เหยย มีลูกมีเมีย o22
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
สงสารพี่วัน ต้องเก็บความรู้สึกอะไรหลายๆอย่างน่าดู
แล้วถ้าจูบเนี่ย จะกลายเป็นจระเข้ไหมอ่ะ? น้ำๆเหมือนกัน น้ำลาย :hao7:
ไม่รู้ทำไม สงสั๊ย สงสัย
:pig4:
-
มาทำให้อยากรู้แล้วจากไป :z3: :z3:
เห็นกลอนแล้วหวั่นใจ
แต่ก็แสดงว่าพี่วันเริ่มมีใจให้น้องไกรแล้วอะดิ
ไกรก็น่ารักเขินๆกับพี่วันขึ้นทุกวัน
มุ้งมิ้งน่ารักดีแท้>__<
รออ่านอยู่น้าาา อัพทุกวันเลยค่ะพี่โอสู้ๆ 555555
-
o22 o22 o22
-
พี่วันมีลูกกกกกก!!!!
ยังแอบอยากรู้ว่าถ้ามีลูกจะออกมาเป็นไข่รึเปล่า 555
อยากอ่านตอนพี่วันอาบน้ำเป็นจระเข้จังเลย
จะเป็นฉากอาบน้ำที่ไร้ความหวาบหวิวแบบพิลึก อิอิ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
วันนี้จะมาไหมน้ออ
-
ดูเหมือนไกรจะมีอะไรบางอย่าง... :katai5:
-
ชอบไกรตอนเมาอะ แทนตัวเองว่าไกรอย่างงั้นอย่างงี้ น่าร้ากกกกกกก :hao7:
ไกรเริ่มหวั่นไหวแล้วใช่ไหมอะ หรือแค่สับสน :z3:
เรื่องพี่วันนี่แทบไม่แพร่งพรายเลยสักนิดเดียว รู้แค่ว่าพี่วันหล่อมาก 5555 :hao6:
ปล. แอบนึกว่า ชื่อ"แก้ว"นี่มาจากตะเภาแก้วซะอีก :katai5:
-
5555555 ไกรตลกอ่ะ
โป๊ยแอบชอบไกรป่ะเนี่ย
-
พี่ไกรต้องเปนครอบครัวใหญ่ๆ แน่เลย ปล ชอบพี่ไกร ชอบวันด้วย วันน่ารัก สงสัยอย่างหนึ่ง วันที่ วันเมาอะ พี่ไกรถึงกับไปรอ พี่ไกรคิดอะไรกับวันแน่ๆ อิอิ
-
บางคนเกิดมาเพื่อเป็น ‘ข้า’
บางคราเกิดมาเพื่อเป็น ‘จ้าว’
ชะตาฟ้ากำหนดจนถึงคราว
ประกาศกร้าวเจ้าเป็นใหญ่เหนือผู้ใด
บรรดาผู้รับใช้ถวายศักดิ์
สวามิภักดิ์คอยรับเอาใจใส่
ลูกหลานมียกเทอดทูนคอยรับใช้
ด้วยหวังให้เจ้ายิ่งรักร่ายรางวัล
แต่กระนั้นต้องพฤติตัวให้ถ้วนถี่
อย่าเร่งรี่รีบรักยิ่งถวัลย์
พวกลูกข้านางบำเรอเพียงกำนัล
ดวงใจนั้น..ห้ามใครแตะเข้ากร้ำกราย
-๖-
..ไม่มีทาง..
บอกไม่คิดๆ แต่สุดท้ายที่อาการหนักก็ดูเหมือนจะเป็นผมเองครับ
อ๊ะ อย่าเข้าใจผิดนะ ผมไม่ได้แคร์หรือใส่ใจหรืออะไรกับอีกฝ่ายมากนักหรอก ก็แค่ ‘สงสัย’ เท่านั้นแหละ! คำว่ามีลูกเมียแล้วมันด็แปร่งๆยังไงไม่รู้ครับ…ยังไงเราก็เป็นนักศึกษาใช่มั้ยล่ะ? เป็นไปไม่ได้หรอก….
…..แต่ก็ไม่แน่แหะ…..
…อีกฝ่ายยิ่งเจ้าชู้ๆอยู่…
“เฮ้ย”
ผมสะดุ้งเฮือกจากเสียงเรียกนั้น ก่อนจะเงยหน้ามองคนพูดที่เข้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
อีกฝ่ายเท้าแขนสองข้างลงบนโต๊ะหน้าผม และเมื่อเห็นว่าผมรับรู้ว่ามีเขาอยู่ตรงนั้น…ก็ขยับยิ้มหวาน…แล้วยักคิ้วให้
“เห็นนะ มองพี่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วไม่ใช่เหรอ?”
..หน้าม่อ..
คำนั้นแว่บเข้ามาในสมองซะงั้น แล้วผมก็หงุดหงิดขึ้นมา
“อะไรเล่า ไม่ได้มองสักหน่อย”
“ก็เห็นจ้องตั้งกะเมื่อกี้แล้ว”
“เหม่ออยู่ต่างหาก!”
เขายิ้ม ทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับผม “ก็เหม่อจ้องพี่ที่โต๊ะนู้นตั้งกะตะกี้แล้ว เป็นไรครับ? คิดถึงเหรอ?”
...โอ้ยเครียด! โปรดรักษาโรคหลงตัวเองด่วนๆเลยนะครับเพ่!!
“บ้าป่ะ ใครมองกัน ใครคิดถึงกัน บ้าป่ะ”
“ย้ำว่า ‘บ้าป่ะ’ ตั้งสองครั้งแน่ะ..”
“ว้อย ไม่อยู่แล้ว” ผมลุกทันที “ไม่อยากคุยกะจระเข้บ้าๆ!”
หมับ!
แน่นอนว่าจะรอดเหรอครับ อีกฝ่ายคว้าข้อมือผมไว้แบบเส้นยาแดงผ่าแปดก่อนที่ผมจะเดินหนีไปทันที และเพราะอะไรบางอย่างทำให้ผมเผลอสะบัดเขาทิ้ง..แบบที่เป็นไปโดยอัตโนมัติ
พี่วันคามือไว้แบบนั้น แล้วขมวดคิ้วมองผม “ไกรเป็นอะไร?”
“เปล่าครับ” ผมเข่นฟัน “ไม่ชอบให้ใครมาแตะตัว”
“…เหรอ?”
“ใช่”
เขาถอนหายใจ ไม่ได้ยิ้มอยู่เลย “บอกพี่มาสิ เป็นอะไร..ดูแปลกไปนะวันนี้?”
“ไม่ได้แปลกสักหน่อย”
“มามากเหรอ?”
“ไอ้พี่วัน!”
“….ในที่สุดก็เรียกคำนี้ออกมาสักที” เขาปรือตายิ้มให้ผม “อารมณ์รึยังครับ?”
ผมแลบลิ้น “ใครมันจะอารมณ์ดีกับคนอย่างพี่กัน”
“เอ้า แต่พี่อารมณ์ดีนะ”
ตอนนั้นผมมองเขา..คิดไปถึงลีลาการพูดที่เหมือนกับจงใจทำให้อีกฝ่ายอยากคุยด้วยต่อแบบนั้น ถ้อยคำที่ทำให้คนฟังต้องแอบคิดไปเองแบบนั้น แล้วไหนจะรอยยิ้มหวานๆกับหน้าหล่อๆที่…เป็นแบบนั้น
…น่าหงุดหงิดเป็นบ้า…
“ช่างผมเถอะ”
แต่สิ่งที่ผมพูดออกไปไม่ใช่การตะโกนด้วยอารมณ์ กับเพียงแค่เอ่ย…และพบว่าเสียงนั่นพร่าเหลือเกิน
“ผมไม่ใช่แก้ว ไม่ต้องมาคอยเอาใจหรอก”
และแล้วผมก็รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปนั้น…คือสิ่งที่คนเค้าเรียกกันว่า ‘การตัดพ้อ’
..ทำไปทำไม..ทำไปเพื่ออะไร..
ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ..ทำไมผมถึงไม่หันหลังเดินหนีออกมาเหมือนในการ์ตูนวะ ทำไมถึงยังยืนอยู่ตรงนั้นทั้งๆที่เขาไม่ได้ดึงมือผมเอาไว้ ทำไมยังจ้องเข้าไปในนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้น ทำไมยัง ‘รอ’ ให้เขาพูดอะไรออกมาสักอย่าง….
…วูบหนึ่ง…ที่ดวงตาคู่นั้นเรืองแสงสีอำพันออกมา…
………และจางหายไป…
“ไกร”
ในที่สุด เสียงทุ้มนั้นก็ว่า
“เราต้องคุยกัน”
ผมเม้มปาก “ไม่”
“นี่…”
“ผมต้องไปเรียนแล้ว” ผมเก็บหนังสือเรียนที่ยังคงวางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา “แล้วเจอกันครับ”
“เฮ้!....”
“โม โม! ขึ้นห้องป่ะ? ไปด้วย!!”
ผมเลี่ยงด้วยวิธีที่อุบาทว์ที่สุด คือการตะโกนเรียนเพื่อนร่วมรุ่นที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้ววิ่งตรงเข้าไปหา อย่ารีรอ..อย่าหันกลับไป นั่นเป็นสิ่งที่ผมบอกตัวเอง..เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะใช้อีกกี่ร้อยกระบวนท่าเพื่อ ‘คุย’ กับผมอีก และอีกกี่ครั้งที่ผมต้องหงุดหงิดแบบนี้กันล่ะ
เพราะไอ้โป๊ยแท้ๆ เพราะไอ้โป๊ยน่ะสิที่เอาเรื่องมาพูดกับผมเมื่อวาน เพราะไอ้โป๊ยอีกน่ะแหละที่โดดเรียนแล้วทิ้งให้ผมนั่งอยู่คนเดียวจนเผลอคิดไปเรื่อย เพราะไอ้โป๊ย…ทุกอย่างแม่งเป็นเพราะไอ้โป๊ย!
…จะโยนความผิดไปถึงเมื่อไหร่กันเกรียงไกร!
…ผิดที่ตัวเองว้อย ตัวเองน่ะ!
เลิกคิดเรื่องจระเข้บ้าๆ!
… แล้วกลับมาเป็นมนุษย์ธรรมดาซะทีเถอะ!
+++++++++++++++++++
ไอ้โป๊ยมาทันตอนเช็คชื่อพอดีครับ สรุปมันก็ไม่โดด
แม่งมาสารภาพกับผมว่าวิชานี้มันจวนเจียนเหลือเกิน สอบอาทิตย์หน้าซะด้วย…แหม ทำมาเป็นเด็กดีอะไรตอนที่มันจะสายเกินไปล่ะวะ..
“ไกร ไกร”
“…อะไร?”
เพื่อนรักผมเงียบไปแปปนึง “เค้าเปลี่ยนหน้ากันแล้ว”
“หา?” ผมตื่นจากภวังค์ เงยหน้ามองสไลด์ “เออ ก็ว่าไม่รู้เรื่องเลย”
ผมรู้ตัวว่ามันกำลังจ้องผมที่กำลังพลิกหน้าชีท แต่พยายามไม่สนใจ..และพอมันทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง ผมก็หยิบปากกาขึ้นมาจดตามสไลด์ยิกๆๆเพื่อกันไม่ให้มันทักมันถาม… เป็นวิธีการง่ายๆที่งี่เง่าเป็นบ้า!
แต่ให้คนอย่างมันมาเตือนผมให้เปลี่ยนหน้าตอนเรียนนี่แบบ…งี่เง่ากว่าอีก
และสุดท้ายมันก็ยอมเงียบได้ในที่สุด(คือแม่งหลับในคาบ แต่ปล่อยมันไปเถอะครับ)
เวลาในคาบเรียนตอนบ่ายครั้งนี้ผ่านไปอย่างเชื่องช้าและก็รวดเร็ว
อาจารย์ปล่อยเราก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงเพราะแกมีประชุมต่อ ถ้าเป็นในวันปกติผมก็คงจะมีความสุขไม่น้อย แต่วันนี้มันไม่ใช่แบบนั้น…
..เพราะนั่นหมายถึงผมต้องมานั่งตอบคำถามของไอ้โป๊ยเร็วกว่าเดิมครึ่งชั่วโมงน่ะสิ!!
“เป็นเหี้ยอะไรวะ!?”
มันโพล่งขึ้น เสียงดังกระแทก..แต่ดังไม่เท่าเสียงคุยจ้อแจ้ของเพื่อนคนอื่นหรอกครับ
“เปล่านี่” ผมตอบคำถามเดิมๆ “ไม่ได้เป็นอะไร”
“มึงคิดว่ากูโง่หราาา”
“เปล๊า”
“เออ กูอาจจะโง่ก็จริงนะ” มันหมุ่นคิ้ว ดึงปากกาออกจากมือผม “แต่กูรู้ว่าไอ้ที่มึงทำตัวแบบนี้เนี่ยเพราะที่กูพูดเมื่อวานใช่ป่ะ?”
“เรื่องอะไร กูไม่รู้เรื่อง”
“อย่ามาทอแล…เห็นๆกันอยู่ว้อย”
“กูไม่รู้”
“มึงอย่าคิดมาก ก็แค่ข่าวลือล่ะว๊า กูไม่น่าพูดให้มึงฟังเลย”
“กูไม่รู้”
“พี่ชายกูอาจจะแค่โม้ไปงั้นว่ะมึง ใครมันจะมีลูกมีเมียแล้ววะ”
“กูไม่รู้”
“มันคงแค่หมั่นไส้อ่ะ ก็พี่วันเค้าหล่อเค้าดีไงมึง…”
“ไอ้โป๊ย” ผมเรียกมัน เสียงเบามาก…แล้วย้ำประโยคเดิมๆลงไป “กูไม่รู้..กูไม่รู้จริงๆ”
นั่นทำให้มันหยุดพูดได้
โป๊ยเซียนหันมามองผม..แต่ผมไม่ได้เงยหน้าไปมองมันหรอกนะครับ มือก็เผลอกำชีทเรียนบนโต๊ะจนยับ..ผมรู้ตัวว่าผมกำลัง ‘เกร็ง’ ส่วนสาเหตุน่ะเหรอ..ไม่ต่างกันหรอก…ผมแค่ไม่รู้
“ไกร” มันเอ่ยชื่อผม “อย่าบอกนะว่ามึง….”
“อย่าถามกู กูไม่รู้”
“เอ่อ…แล้วตอนนี้กูต้องทำไงบ้างวะ…”
ผมยกสองมือนวดที่ขมับ แล้วหลับตาลง “กูสิต้องถาม ไอ้สัส กูต้องทำไงบ้างวะ….”
เพื่อนรักผมเงียบไปแปปนึง “…กูว่ามึงไม่ต้องทำไรว่ะ”
“อะไรของมึง?”
“โน่น” มันบอก “ชาวดาวนาเม็กมึงมาโน่นแล้ว”
ผมลืมตาขึ้น แต่ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง
ในอกก็เต้นโครมครามกับคำพูดคนข้างๆ แต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้ามอง
“ไกร..เค้ามองมาทางมึงนะเว้ย”
“กูรู้ กูรู้”
“มึงไปทำไรพี่เค้าไว้วะ?”
“กูรู้น่า”
“ไกร มึงต้องทำอะไรสักอย่าง”
“กูรู้ว้อย”
“เค้ากำลังเดินมาทางมึงนะ!” มันพยายามเขย่าแขนผม “มาแล้วนะว้อย”
“ไอ้เหี้ยนี่กูกำลังคิดอยู่ อย่าเพิ่งได้ป่ะ”
“ที่กูพยายามจะบอกก็คือ…แก้วมองอยู่นะ”
เท่านั้นแหละหัวใจที่เต้นโครมๆเมื่อครู่แม่งก็แทบหยุดไปเลยครับ
ผมเงยหน้าขึ้นทันที แต่สิ่งแรกที่ผมหาคือสายตาของแก้วที่มองตามพี่วันมา เธอยิ้มอยู่ก็จริง..แต่รอยยิ้มนั้นดูเหมือนจะค้างอยู่บนใบหน้าน่ารักๆนั่นมาได้สักพักแล้ว
และพอผมเห็นแบบนั้น ก็รู้ว่าไอ้สิ่งที่กำลังจะ ‘เกิด’ ขึ้นน่ะ…มันไม่ถูกต้องเลยสักนิด
ผมลุกพรวดขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะมาถึงตัวผม
มันทำให้ไอ้โป๊ยชะงัก คนที่กำลังเดินมาหาผมก็เช่นกัน
“ไกร…”
“ผมยอมแพ้” ผมพูด..ยังไม่มองหน้าเขา “ไปคุยกันที่อื่น”
อีกฝ่ายค้างยืนอยู่แบบนั้น แล้วตอบรับ “ครับ”
ผมหันกลับมา..เหลือบสายตามองแก้วที่กำลังเก็บข้าวของ..เธอคงไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว และนั่นเป็นเรื่องที่ดี
“โป๊ย…”
“ไว้โทรหากู” มันบอก โบกมือไล่ผม “ไปเถอะ”
“เออ”
แล้วผมก็เดินนำเขาออกจากห้องมา
ตอนนี้ผมแค่รู้สึกผิด ไม่อยากคุยกับอีกฝ่ายต่อหน้าแก้ว ไม่อยากทะเลาะกับอีกฝ่ายต่อหน้าแก้ว ไม่อยากงอแงใส่อีกฝ่ายต่อหน้าแก้ว แล้วยังไง? ผมห่วงแก้วมากกว่าความรู้สึกตัวเองในตอนนี้…นั่นแหละที่ผมเป็น
ถามว่าผมไปไหนงั้นเหรอ? ผมจะไปไหนได้…เราเดินผ่านและสวนกับผู้คนมากมาย ผมพยายามจะหาห้องเล็กๆว่างๆที่ไม่มีใครใช้งาน แน่นอนมันหาได้ไม่ยากนักหรอก มีห้องแลคเชอร์เล็กๆที่มีเก้าอี้สิบกว่าตัวมากมายในตึกคณะเรา และผมเดินนำเขาเข้าไปในห้องหนึ่งที่สุดทางเดิน
เขาเดินตามเข้ามา ปิดประตูเรียบร้อย
…แล้วเราก็เงียบกัน
ผมคิดว่านี่มันผิด…ทั้งหลายๆอย่างมันผิด และที่สำคัญคือ..ไอ้ที่ผมทำๆอยู่น่ะมัน ‘ผิดปกติ’
และผมต้องทวงตัวเองคืนกลับมาให้ได้ก่อน
การสูดลมหายใจให้เต็มปอดและผ่อนออกเป็นท่าไม้ตายตอนที่คนเราตกอยู่ในสภาวะเครียดจัด ผมทำแบบนั้นสักพักจนกระทั่งเสียงหัวใจตัวเองดังเป็นปกติ ถึงหันมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย…
…แต่ก็ต้องผงะ เมื่อพบว่าเขายืนอยู่ใกล้ห่างไปไม่เกินหนึ่งไม้บรรทัด
แต่ผมไม่ถอย นั่นเป็นข้อผิดพลาด “ไม่มีเรียนคาบบ่ายเหรอ?”
“อือ” เขาตอบ ก้มหน้ามองผม “มันไม่เช็คชื่อ เลยมารออยู่หน้าห้อง”
“…อ่าฮะ”
“เห็นไกรไม่ออกไปสักทีเลยมาตาม”
“อื้อ”
“ไกร เงยหน้า”
คำพูดนั้นทำให้ผมรู้ว่าตัวเองจ้องสร้อยสีทองที่คอเสื้อเขามาได้สักพักแล้ว ผมไม่ได้ติดใจอะไรมันหรอก..เพียงแค่ดีกว่าสบตากับเขาตรงๆก็เท่านั้น
“อะไรเล่า” เสียงผมสั่น “มีอะไรก็ว่ามา”
“พี่บอกให้เงยหน้าครับ”
..ให้ตายเหอะ! ผมเกลียดคำว่า ‘พี่’ และคำสุภาพแบบนั้นชะมัด!
ผมสูดลมหายใจอีกครั้ง กลั้นใจ..เงยหน้าขึ้น..เพื่อสบกับดวงตาคู่นั้น…
“สีทอง..” ผมบอกเขา “…อีกแล้วนะ”
“อืม พี่รู้”
“บังคับมันได้รึไง?”
“…ต้องควบคุมสติมันถึงจะเป็นสีน้ำตาล” เขาบอก..ยิ้มให้ผม “หรือไม่ก็ตอนโดนน้ำ สีตาจะเปลี่ยนก่อนเป็นอย่างแรก”
“แล้วตอนนี้ทำไม…”
“อยู่กับไกร พี่ไม่ต้องปิดบังนี่”
“ไอ้พี่วัน”
“ครับ?”
ผมรู้สึกสงสัยว่าทำไมผมต้องเรียกเขา และนั่นทำให้ผมต้องก้มหน้าลงมาอีกครั้ง “เปล๊า”
“น้องไกรเป็นอะไรครับ?”
“อย่ามาเรียกว่าน้องสิวะ!!!”
“นี่”
เขาหัวเราะ แตะปลายนิ้วลงที่ข้างแก้มผม..มันเย็นจนน่าตกใจ และผมสะดุ้งโหยง…สิ่งเดียวที่ไม่ได้เกิดคือผมไม่ได้ผลักเขา ไม่ได้ปัดมือข้างนั้น และไม่ได้ถอยออกมา
“ไกรไม่ได้กลัวพี่…ใช่มั้ย?”
ผมรู้สึกข้างในมันร้อนๆ เลยต้องหลับตาข่ม “ไม่เลย”
“พี่เป็นจระเข้นะ”
“....รู้”
หลังจากคำตอบนั้น..เวลาก็ผ่านไปสักพัก…กว่าที่ผมจะรับรู้ถึงสัมผัสบางอย่างที่หน้าผาก
..สัมผัสนุ่มๆของริมฝีปาก อุณหภูมิของผิวหนังที่ต่ำกว่าคนทั่วไป..
มันแช่อยู่นาน และบรรจงย้ำอีกครั้งราวกับไม่มีท่าทีจะดึงตัวเองออก
แล้วผมก็ต้องพูด..อย่างน้อยก็เพื่อเรียกสติตัวเอง “..ไอ้..พี่วัน”
“ครับ?” เขากระซิบอยู่ที่หน้าผากผม “มีอะไรครับ?”
“ทำแบบนี้………กับแก้วด้วยรึเปล่า……?”
ผมรู้สึกเสียงนั้นสั่นและขาดๆหายๆเกินกว่าจะได้ยินชัดเจน แต่อีกฝ่ายก็รับรู้ได้…เขาผละออกจากหน้าผากผม
“ไม่เคย”
“โม้”
“จริงๆ”
“แล้วคนอื่นล่ะ?”
เขาเงียบไปแปปนึง “ถามทำไม…..”
และมันทำให้ผมรู้คำตอบ “ช่างมันเหอะ”
“ไกร”
“ช่างไกรเหอะ” ผมบอกเขา ถอยหลังออกมา “ช่างมันเหอะ..จะ..อะไรก็ช่าง”
“ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่พี่ปล่อยไกรไม่ได้” คำนั้นเหมือนหลุดออกมา..เหมือนเป็นคำพูดที่ขึ้นเสียงมาโดยไม่ได้ตั้งใจ “ไกรเป็นอะไรก็บอกพี่ พี่ไม่ชอบแบบนี้ พี่ไม่เข้าใจ”
“ไกรเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันน่ะแหละ!”
เขาเงียบ
ผมก็เงียบ
มันเป็นช่วงความเงียบที่ทำให้เราสองคนได้มีโอกาสคิด เออ หรืออาจจะเป็นแค่ผมคนเดียวก็ได้ที่คิด
เพราะในที่สุดเขาบอกขึ้นมาว่า
“...งั้นมาช่วยกันคิดมั้ย...พูดกันให้เยอะมากกว่านี้..”
ผมมุ่ยหน้า “คนอย่างพี่พูดนี่ผมไม่อยากจะเชื่อเลยนะ…”
“ไกรเป็นคนสอนพี่เอง ว่าเรื่องบางเรื่องถ้าไม่อธิบายก็ไม่รู้เรื่อง” เขาบอก..หนักแน่นกว่าผมซะอีก “พี่เป็นพวกอธิบายไม่เก่ง แต่ถ้าไกรอยากให้อธิบายพี่ก็จะทำ…พี่เพิ่งเป็นมนุษย์มาได้ยี่สิบกว่าปี…พี่ก็เลย…”
“ใช้คำนั้นมาอ้างไม่ได้ ไกรก็เพิ่งเป็นมนุษย์มายี่สิบปีเท่านั้นเหมือนกัน”
เขายิ้ม “จริงสินะ…”
“มันอยู่ที่การเลี้ยงดูละมั้ง” ผมยิ้มออกมาได้ในที่สุด “จระเข้กับมนุษย์คงไม่เหมือนกัน..”
“แล้วมนุษย์บอกว่าไง..?”
“มนุษย์สอนว่าอย่าเจ้าชู้ไปทั่วถ้าไม่ได้คิดอะไร”
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “….ไกรจะบอกว่าพี่เจ้าชู้?”
“แล้วที่ทำเมื่อกี้มันคืออะไร?”
“พี่ตั้งใจจะ….” เขาชะงัก คงพยายามหาคำมาพูด “….ปลอบไกร…มั้ง”
“ตลกมากไอ้บ้า”
“ไกรทำหน้าเหมือนจะร้องไห้”
“ตลก!” ผมเถียง “ใครจะร้องวะ!?”
“ก็ไม่รู้สินะ”
“ไอ้พี่วัน!”
..กวนประสาทเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน!
..นี่ขนาดอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดนะเนี่ย!
“แล้วยังไง?” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องครับ อาจจะไม่เนียนเท่าไหร่ “จระเข้เค้าสอนกันมายังไง?”
“…พ่อพี่สอนเสมอว่า…ต้องทำให้มนุษย์รัก”
ผมเลิกคิ้ว “ทำไม?”
“เพราะเราอยู่ยาก” เขายิ้ม “อย่างน้อยก็ดีกว่าให้เขาเกลียด”
คำพูดนั้นทำให้ผมนึกถึงคำพูดไอ้โป๊ยเมื่อวาน…ซึ่งอันที่จริง…มันมากมายกว่านั้น
“…นอกจากความรู้สึก ‘ชอบ’ กับ ‘เกลียด’ แล้ว…มันยังมีความรู้สึกตรงกลางที่เรียกว่า ‘เฉยๆ’ อยู่นะ”
ผมบอกเขา..รู้สึกสั่นไหวกับคำพูดตัวเองไม่น้อย
“เพราะว่าถ้าชอบไปแล้วมันจะเฉยๆไม่ได้ ถ้าเกลียดไปแล้วก็เฉยๆไม่ได้… แล้วทำไมพี่ต้องมาจำกัดความว่ามีแค่ ‘ชอบ’ กับ ‘เกลียด’ ด้วยเล่า แบบนั้นน่ะ…มันเจ็บปวดมากนะ ทั้งพี่แล้วก็คนอื่นๆด้วย”
เขานิ่งไป “อย่างนั้นเหรอ..?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“…ถ้าชอบแล้วครั้งหนึ่ง จะ ‘เฉยๆ’ ไม่ได้..แล้วใช่มั้ย?”
“ใช่ เพราะงั้นก็เลิกทำให้คนอื่นชอบได้แล้ว”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะมันดูเจ้าชู้!”
ทิวันมองหน้าผม “…แล้วไกรชอบพี่มั้ย?”
ผมชะงัก คำถามนั้นทำให้หน้าร้อน “ไม่ได้..เกลียด”
“เหรอ..”
“เป็นอะไร?”
“พ่อพี่ไม่เห็นเคยพูดเรื่องนั้นเลย”
ผมหัวเราะ “ก็นี่ไง กลับไปก็ถามซะสิ…นี่พี่ต้องทำตามที่พ่อบอกทุกอย่างเลยรึไงนะ?”
“ก็ทำมาตลอด” เขายิ้ม..เป็นรอยยิ้มอ่อนๆ “เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่พี่ทำให้ท่านได้”
คำพูดนั้นฟังดูหนักอึ้ง หินที่ถูกแบกอยู่บนบ่ามันทั้งใหญ่ทั้งแข็ง…และบางทีผมก็คิดว่ามันคืออะไร ความสงสัยที่ไม่เคยเก็บเอาไว้ได้สักครั้งของผมทำให้ต้องพูดออกไป
“หมายความว่า..ยังไง..?”
“…บอกว่าให้แค้น บอกว่าให้ทำให้รัก บอกให้มีชีวิตรอด บอกว่าเรายิ่งใหญ่ บอกให้เราทวงสิ่งที่เคยเป็นของเราคืนมา บอก…อะไรไว้มากมาย ในครั้งสุดท้าย…”
ดวงตาสีทองคู่นั้นไม่ได้ดูเศร้าสร้อย…แต่กลับดูเจ็บปวดมากกว่า
เขามองตรงมาที่ผม กับพูดคำที่เหมือนโดนน้ำร้อนสาดหน้า
“…ก่อนที่พวกมนุษย์…จะฆ่าพ่อแม่ของพี่”
ผมถอยหลังจากเขาโดยไม่รู้ตัว
เขายิ้ม “กลัวพี่มั้ย?”
แม้จะใช้เวลานาน แต่ผมก็ส่ายหน้า “ไม่”
“ดีแล้ว” อีกฝ่ายยังคงยิ้มอยู่ “เพราะเวลาที่มนุษย์กลัว…มันน่ากลัวกว่านั้นมาก…”
ผมจำวันที่เจอเขาในคืนที่ฝนตกได้ จำเกล็ดสีเขียวที่แข็งเหมือนโลหะนั่นได้ จำความแข็งแรงยามบังคับกดให้ผมอยู่ในพันธนาการได้ จำผลึกแก้วที่เขาบอกว่าเป็นสิ่งที่ทำให้เขากลายร่างเป็นมนุษย์ได้..
อาจเพราะบรรยากาศที่เงียบเชียบขนาดนี้…ผมเลยนึกถึงสัมผัสเย็นๆที่หน้าผากเมื่อครู่ นึกถึงคำพูดที่เขาบอกผม นึกถึงความอ่อนโยนที่เขาแสดงออกมาโดยตั้งใจ นึกหวนกลับไปถึงพ่อแม่ของเขา นึกภาพเหตุการณ์ที่อาจจะเคยเกิดขึ้นในสมอง……..
…….ตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งตระหนักได้อย่างแท้จริง
…ว่าอีกฝ่าย…ไม่ใช่มนุษย์
TBC
======================
ถ้าจะแอบมีฉงนช่วงปลายๆตอน แต่นะะะ ตอนนี้มุ้งมิ้งจุงเบยยย :-[ :-[
แง อย่าเพิ่งกลัวพี่วันนะคะ เรื่องนี้มันซับซ้อนกว่านั้นเยอะ :z3:
ตอนแรกจะเขียนเรื่องนี้ไม่ยาวมากค่ะ สักไม่เกิน20ตอน...แต่ตอนนี้รู้สึกจะไม่ได้ล่ะ 55555555555555555555
ถ้าจะเก็บเรื่องให้หมดคงต้อง30+แล้ววววว กรี๊ดดดดดดดดดดดด :katai4: :katai4: :katai4:
#มนุษย์ผู้เขียนเรื่องสั้นไม่เป็นค่ะะะะะ
นอกเรื่องๆ >///<
แอบเลี้ยงมาริโมะค่ะ ตั้งชื่อว่าพี่วันกับน้องไกร (เพราะเขียวๆ? ไม่ใช่นะ!)
ตอนนี้เห่อมากมาย โหะๆ :o8:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์จ้าาา
ชีวิตวุ่นวาย แต่จะอัพนิยายเกือบทุกวันค่ะ กร๊ากกกกกก
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มพี่โอ ครั้งแรกใจชีวิต :katai1:
--------------------------------------------
พี่วัน ฮื้อออออออออออออ เป็นจระเข้ที่ดูเท่บาดใจสุดๆ ทำไมต้องชอบพระเอก อีกแล้วๆ นิยายส่วนมากจะชอบนายเอกนะ แต่นิยายพี่โอทุกเรื่องเราจะชอบพระเอก :m1: คือแบบแต่ละคนเพอร์เฟคสุด พี่วันพ่อยอดชายยย :จุ๊บๆ:
+1 ขอบคุณค่ะ
เห็นชื่อน้องไกรทีไร นึกถึงพ่อตัวเองทุกที :pigha2:
-
ความหลังพี่วันคงเยอะ เจ็บปวดการกระทำของมนุษย์
-
เพิ่งจะรู้เรอะ!
-
มุ้งมิ้งอ่า น่ารักๆ คุณโอแต่งเรื่องไหนมาก็ติดหมด จริงๆเลย o18
-
อดีตพี่วันช่างน่าสงสาร อ่านแล้วเศร้า(เพราะท่าทางภูมิหลังพี่ไกรจะมีมาม่าเยอะ)
ว่าแต่ไอ้คำว่า เพิ่งเป็นมนุษย์มายี่สิบปีนี่หมานถึงอะไรคะ หมายถึงก่อนหน้านั้นเป็นจระเข้มาก่อนที่จะเป็นคนหรือเปล่า และใครฆ่าพ่อแม่พี่วันอ่ะ คงไม่ใช่อาจารย์คงใช่ไหม
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ตอนนี้สงสารพี่วันอ่ะ สงสารน้องไกรด้วย ท่าทางกำลังสับสนในตัวเอง :hao5:
-
สอยตูดทุกรี จิ้มพี่โอ โฮ่ๆ
ตอนนี้มีเค้าลางว่าทุกอย่างกำหนดไว้แล้ว เฮ้อ เอาเป็นว่า...วันช่วยทำให้เจ็บทีเดียวแล้วก็ไสหน้าไปไกลๆเลยนะ อย่ามามีอาลัยอีกให้เฮิร์ตอีก ชิๆ
-
ชีวิตรันทดมากพี่วัน T T
ุมุ้งมิ้งกันน่ารัก แต่ก็ยังอึนๆหน่วงๆ
แต่ก็น่าติดตามอยู่ดี
ไม่ค่อยได้อ่านเรื่องแนวแฟนตาซี แต่เรื่องนี้สนุกมาก
-
สงสารพี่วันนนนนนน มันมีอะไรมากกว่านั้นใช่มั้ย ไกรยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองหรือแค่ไม่ยอมรับหว่า รอติดตามค่ะ
-
โถ่ที่รัก
-
โจมตีทางจิตใจรุนแรงมากเลย
ไกรคงมองพี่วันเป็นมนุษย์ที่แปลงร่างได้ไม่ใช่ จระเข้ที่กลายร่างเป็นมนุษย์สินะ
มันเหมือนจะคล้ายแต่ก็ไม่เหมือนกัน
ว่าแต่พี่วันเจออะไรมาเนี่ย เป็นมนุษย์มาได้ 20กว่าปี (ก่อนหน้านั้นเป็นจระเข้)เพราะแปลงร่างไม่ได้เหรอ?
บำเพ็ญตบะเอาหรือว่ายังไงเนี่ย
-
พี่วันๆๆๆๆ
-
พี่วันเล่าซะน่าสงสารเลยอะ กะจะทำให้น้องไกรหวั่นไหวใช่ไหมคะพี่
-
ตอนนี้บรรยายไม่ได้เลย อ่า มันหน่วงๆ อ่า
-
พี่วันนนนนนนน
T^T
เพราะความกลัวของมนุษย์ น่ากลัวกว่านั้น
:mew6:
นึกถึงที่เราฆ่างู ฆ่าตุ๊กแก เพราะมันน่าเกลียด เพราะเรากลัว ทั้งๆที่เค้าก็มีชีวิต มีครอบครัวของเค้า
จระเข้ก็คงโดนมามากกว่าอีก เพราะในแหล่งน้ำธรรมชาติทั่วไป คือแทบไม่มีเลย มีแต่ในสวนสัตว์กับป่าสงวน
-
ฮือออออออออ อ่านแบบตั้งใจๆ ไม่ผ่านๆนี่ บอกเลยว่ากลัวพี่วันมาก
แอบคิดนิดๆด้วยว่าน้องไกรนี่ก็ต้องกลัวมั่งแหละ
เหมือนพี่วันจะมีแผนอะไรรึเปล่า ย้ำจังว่าต้องทำให้มนุษย์รัก
แล้วน้องไกรเป็นหนึ่งในนั้นด้วยมั้ย
ทำให้รัก แล้วค่อยแก้แค้น
หรือยังไงคะ
แต่คิดว่าพี่วันไม่น่าจะโหดร้ายขนาดนั้น
รอติดตามต่อนะคะ เขียนได้สนุกมากๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
o22
-
พี่วันอย่าเศร้าไปเลย
ดันตัวไกรเข้าไปให้พี่กอด จะได้ไม่เหงา
พี่วันๆ จุ๊บหน้าผากร้องไกรอีกทีได้มั้ย><
-
ปิ๊งกันแล้วก็บอกๆๆกันไปปปปปปปปปปปปปปปปปปป :hao6: :hao6: :hao6:
เอาใจช่วยพี่วันให้จีบน้องไกรสำเร็จไวไวนะคะ เอิ๊ก :hao7:
รู้สึกว่าในห้องนั้นจะดูเป็นสีชมพูฟุ้งๆ เอ๊ะหรือคิดไปเอง 5555 :katai5:
-
ดึงตัวเองกลับมาทุกที
เมื่อฉันรู้สึกดี ทุกวันที่อยู่ใกล้เธอ
เตือนตัวเองว่าคิดให้ดี
กับท่าทีที่พบเจอ เธอคงไม่ได้ตั้งใจ
แต่ละคำที่เธอพูดมา มันคล้ายว่าห่วงใย
เธอคงพูดไปอย่างนั้น แต่ว่าฉันจำขึ้นใจ
รู้บ้างไหมว่าใครบางคน สับสนและไม่แน่ใจ
เธอทำให้ฉันต้องหวั่นไหว
เธอทำให้ใครต้องคิดมากเพราะเธอ
รู้บ้างไหมที่เธอทำไป ฉันหลงเอาไปละเมอ
ได้โปรดอย่าทำให้รักเธอ
ถ้าเธอไม่เคยสักนิดที่คิดจะจริงจัง
จะเอายังไงพี่เข้ตอบ! 555555555555 :กอด1:
-
พี่วันที่รัก เป็นมนุษย์มันก็ลำบากแบบนี้แหละค่ะ
สู้ๆนะคะ
:mew2:
-
ชีวิตวุ่นวาย แต่จะอ่านนิยายทุกวัน หุหุ
-
ดูออกเลยว่าน้องไกรชอบพี่วันเข้าให้แล้ว
แต่พี่วันนี่ดิ ชัดเจนหน่อยย :hao7:
-
พี่ โอ อัพ ทุก วัน :a5: o22
เอาไปยอกเพื่อนเพื่อนตกใจอ่ะ(เวอร์)
555 ขอบคุณที่อัพถี่น่ะ
หวังจ่าจะไม่มีมาม่ามาก เดี๊ยวน้ำตาท่วมหมด แล้วก็ขอให้ไม่จบแบบฆ่ากันตายแบบในนิทาน
-
จากการกระทำของพี่วัน ไกรหวั่นไหวไม่ใช่น้อยแล้วตอนนี้ แต่พี่วันสิ แค่ทำตามคำสั่ง ยังไม่ได้ใช้หัวใจใช่ไหม
-
ทำไมเราสงสารพี่วันหว่า
-
ยิ่งอ่านยิ่งติดหนึบหนับ ชอบจังเลยค่า
ตอนนี้แอบมุ้งมิ้งอยู่เนืองๆแต่ประกายหม่นๆก้มีโผล่มา
ไกรคงเริ่มเดาได้แล้วล่ะว่าตัวเองรู้สึกอะไร
แต่แค่ยังไม่ยอมรับ ส่วนพี่ไกรรายนี้เหมือนก้รู้ตัว?
แต่พี่ไกรน่าสงสารมากอ่ะ ไกรกอดปลอบจระเข้หน่อยเร็ว 55
-
พี่วันนนน น่าสงสาร ฮือออออออออออออ น้องไกรยอมรับความจริงเถอะว่าชอบพี่วันแล้วววว >< :hao7:
-
ดราม่าาาา เดาเรื่องไม่ถูกเลยง่ะ ตอนแรกโยงกลอนหัวเรื่องไม่ถูก แต่เริ่มเห็นเค้าลาง ๆ
หรือพี่วันจะเป็นจระเข้ตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์ :o ถึงบอกว่าเพิ่งเป็นมนุษย์มาได้ยี่สิบปี
พี่วันดูเป็นสิ่งมีชีวิตมหัศจรรย์กว่าที่คิดนะ ห่วงก็แต่ไกร หลังจากนี้ความรู้สึกต่อพี่วันจะเป็นไปในทางไหน?
พี่วันเป็นศัตรูกับมนุษย์หรือเปล่า? พ่อแม่ถูกมนุษย์ฆ่าต้องมีแค้นบ้างไหม พอจะไว้ใจผู้ชายเกรียน ๆ คนนึงอย่างน้องไกรได้เปล่า
สรุปว่าพี่วันสีตาเปลี่ยนตอนของขึ้นใช่ม๊าา จ้องหน้าไกรทีไรสีตาชอบหลุดนะ เห็นหน้าไกรแล้วเคลิ้มล่ะสิ อิอิ
-
แอบคิดว่าพี่วันอาจเป็นลูกชาละวัน 5555555555555555
ไม่อยากให้เขาเกลียดก็ให้เขารัก เป็นจระเข้ที่ใสซื่อมากค่ะ
-
หูยยย ตอนใหม่มาแล้ว :hao5:
ตอนนี้พี่วันกับไกรฟุ้งฟิ้ง(?) มีจุ๊บหน้าผากกันด้วยอ้ะะะ
ความหลังของพี่วันนี่ดูน่าสงสารแน่ๆเลย
-
มามะ กอดปลอบพี่วัน
-
ไกรรรรไม่ได้แสดงออกเท่าไหร่ว่าชอบพี่เข้นะ จริงจริ๊งงงงง555555
อิพี่ไกรอย่ามาทำให้น้องไกรรักหลงละเขวี้ยงทิ้งนะ
ตามตบถึงบ้านค่ะ. (สายโหด)555555
-
ก็ใช่น่ะสิน้องไกร พี่วันไม่ใช่มนุษย์ น้องไกรความรู้สึกช้าจริงๆ
แต่อย่าย้ำคำนี้บ่อยนะน้องไกร ปวดใจแทนพี่วัน :hao5:
น้องไกรในตอนนี้ดูจะอยู่ในช่วงสับสนกับอะไรหลายๆอย่าง
ทั้งเรื่องความรู้สึกตัวเอง ความรู้สึกพี่วัน เรื่องของพี่วัน เรื่องแก้วด้วย
ซึ่งก็นะถ้าน้องไกรไม่คิดอะไรเลยก็คงไม่สับสนขนาดนี้
แล้วน้องไกรเวอร์ชั่นสับสนเนี่ย พออยู่กับพี่วันแล้วมันมุ้งมิ้งพันเท่าจริงๆค่ะ
พี่วันนี่ก็จะพยายามเอาหน้าไปไกลๆ น้องไกรนี่ก็ไม่มองหน้า
แล้วที่พี่วันบอกให้มองหน้านี่ด้วย ใส่คำว่าพี่กับครับไว้ในประโยคเดียวกันเพิ่มความหล่อ10เท่า
เป็นการคุยปรับความเข้าใจที่ทำให้คนอ่านยิ้มตามแบบแก้มจะปริ คือนึกว่าสองคนนี้ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว
มีจูบหน้าพงหน้าผาก คือพี่ไกรข้ามขั้นไปไหม บอกอะไรน้องหน่อย น้องมันสับสนแถมมีแอบหึงเล็กๆ 5555
แต่ความฟินก็จากไปแทนที่ด้วยกลิ่นมาม่าโชยลมมา
คือตลอดห้าตอนที่ผ่านมาไม่คิดว่าพ่อแม่พี่วันตายไปแล้วเลย
เพราะพี่วันชอบบอกว่า พ่อพี่บอกมาอย่างนู้น พ่อพี่บอกมาอย่างนี้ นึกว่าพ่อก็อยู่คอยบอกทุกวัน
พอรู้ว่าพ่อแม่ตายแล้วนี่แบบ พี่วันนี่คงเป็นจระเข้ที่มีแผลใจอยู่พอตัว
พ่อแม่ถูกมนุษย์ทำร้าย แต่พี่วันก็ไม่ได้พยายามทำร้ายมนุษย์คืน หรือจริงๆแอบหาวิธีเอาคืนอยู่ ไม่นะะะ :katai1:
เห็นเคล้าความซับซ้อนอย่างที่พี่โอว่าแล้วค่ะ รอติดตามอีก30ตอน+ที่เหลือนะคะ
หลงสองคนนี้ละค่ะ :-[
-
อยากไปปล้นมาริโมะออกจากแก้วใบนั้นจริงๆค่ะ #โอละไมชอยซุกซ่อน 555 :katai5: #กรี๊ดน้องไกรค้าาาา :mew1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: พี่วันสู้ๆ
-
นี่ตั้งนานเพิ่งจะตระหนักได้ว่า
พี่วันไม่ใช่คนเหรอฮะ
-
เหมือนพี่วันจะย้ำว่าเป็นจระเข้ เศร้าอ่ะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ชีวิตพี่วันแบบดราม่าเหมือนมนุษย์เลยยยยยยย
มันเป็นตอนที่มุ้งมิ้งแต่ก็หน่วง
เหมือนไกรก็แบบไม่อยากให้พี่วันเจ้าชู้งี้ปะ หึงปะถ้าตัดแก้วทิ้ง
-
ตามอ่านจนถึงตอนล่าสุดแล้วววววววว
เรื่องนี้อ่านแต่ละตอนแล้วรู้สึกว่าสั้นจังเลย (ก็เหมือนทุกเรื่องนั่นแหละ 55)
ชอบพี่ทิวัน รู้สึกว่าดูซื่อๆดี คงเพราะการเลี้ยงดูสินะ จระเข้กับมนุษย์คงสอนมาไม่เหมือนกัน (ฮา)
พี่เค้าก็อยู่ยากจริงๆแหละ ถ้าเห็น?พ่อแม่ตัวเองถูกฆ่าตายแบบนั้น จะให้ทำตัวเป็นคนปกติ อยู่ร่วมกับคนปกติ มันก็คงจะไม่ได้
แต่ก็ยังมีความรู้สึกดีๆกับน้องไกรสินะ ไม่งั้นคงไม่ตามเทียวไล้เทียวขื่อป่ะ?
หรือว่าแค่ทำดีเพราะจะปิดปากห๊าาา!
ด้านน้องไกร หนูรู้สึกว่าน้องคิดมากจังเลย ขัดกับบุคลิกโผงผางฉิบหาย 55
ทั้งที่กล้าพูดกล้าถามเป็นเจ้าหนูจำไมแท้ๆ แต่บางทีก็เก็บเงียบ แล้วก็คิดอยู่คนเดียว
หรือเพราะความรู้สึกมันเริ่มเปลี่ยน เริ่มรักเค้าแล้วอะเด้ โด่ววววว!
ถ้าน้องไม่มีเพื่อนเป็นโป๊ย เรื่องคงต้องเพิ่มจาก 30 ตอน ...มากขึ้นไปอีก
โป๊ยเป็นตัวเดินเรื่องชัดๆ (ฮา) ถ้าไม่มีโป๊ยป่านนี้ยังเดทกันมุ้งมิ้งไม่รู้ความรู้สึกตัวเองอยู่เลยมั้งสองคนเนี้ย!
ส่วนน้องแก้ว พี่เสียใจด้วยนะคะ บนโลกนี้(และโลกบาดาล) มันไม่มีที่ยืนสำหรับชะนีมาตั้งแต่แรกแล้วค่ะ //ตบบ่าเบาๆ
อ่านมาก็ลุ้นว่าน้องแก้วจะมีแฝดอ๊ะเปล่า แต่ถ้าต้องชื่อน้องทอง หนูว่าไม่ต้องมีก็ได้ 555
อยากให้เรื่องนี้มาต่อถี่ๆ อยากรู้ว่าปมปัญหาจะคลายยังไง ไปในทางไหน
อยากรู้ว่าอาจารย์คงเกี่ยวด้วยใช่มั้ย เพราะอย่างงี้รึเปล่าถึงไม่อยากพูดเรื่องจระเข้ที่คณะ
(แต่ตอนนี้แม่งพูดกันตลอดจนลืมไปละว่ามันไม่อยากพูดถึง 555)
อยากรู้ว่าน้องแก้วจะแค้นพี่วัน จนทำร้ายพี่วันรึเปล่า? มนุษย์ผู้หญิงเมื่อรักก็รักมาก เกลียดก็เกลียดแรงนะพี่เข้
อยากรู้ว่าตอนอาบน้ำ จระเข้เค้าอาบน้ำกันยังไง ต้องมีสักตอนพาไปเที่ยวบ้านพี่วันนะคะ อยากรู้ว่าห้องน้ำพี่วันใหญ่แค่ไหน 55
อยากรู้ว่าน้องโป๊ยมีคู่อ๊ะเปล่า? (ฮั่นแหน่ะ)
เม้นซะยาวเลย คุ้มกับที่ดองมา6ตอนรึยังไม่รู้ ฮ่ะๆ
เอาเป็นว่า มาอัพบ่อยๆนะคะ น้องรออยู่
อ้อ แล้วก็อย่าลืม XY หนูด้วยน้าา รออยู่เสมอนะคะ จุ๊ฟๆ
:กอด1:
-
อย่าบอกนะว่าไกรจะเพิ่งนึกกลัวพี่วันเอาตอนนี้
-
พี่วันมีความหลังที่โหดร้ายปะคั และเหมือนะพี่แกจะไร้เดียงสาในการเป็นคนมากเลยอะคะ คือ ความคิดไม่ซับซ้อน อารมณ์และการแสดงออกไม่ซับซ้อน เพียงแต่ มันเหมือนเป็นการฝืนอะ สงสารพี่วันนะคะ พยายามทำใหห้ทุกคนชอบ เพื่อที่จะได้ไม่โดนเกลียด
-
มันช่างน่าเศร้า โธ่พี่วันของน้องไกร :m15:
แต่ไกรเอ้ย เอ็งเพิ่งรู้ตัวเรอะว่า พี่วันไม่ใช่คนน่ะฮะ = ='
(เห็นคำว่าไกร แล้วนึกถึงพ่อ = = พ่อเราก็ชื่อไกร :m23:)
-
ติดตามค่ะๆ มาอัพเร็วๆน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
สงสารพี่วัน ชีวิตพี่มันดราม่ากว่าที่คิด :hao5:
-
รอพี่วันร้าย รอไกรเคะ ...ในค่ำคืนนี้
-
ติดเรื่องนี้เข้าแล้วววววววววววววววว
-
ดวงใจมิอาจห้ามให้นึก
ความรู้สึกมิอาจห้ามให้ไหว
แม้นใคร่รักหักหาญห้ามก่อนเลยไกล
เขาเป็นใครเราเป็นใคร..ใช่เดียวกัน
เริ่มประสบแรกพบริบาดหมาง
เริ่มหนทางแรกใคร่ไร้สุขสันต์
เริ่มแต่เดิมหากไร้ใจผูกพัน
เริ่มอย่างนั้นสิ้นความเจ็บ..ทบทวี
-๗-
..ดูเหมือนเรื่องราวมันจะดำเนินมาถึงจุดที่ย้อนเวลากลับไปไม่ได้ซะแล้วครับ..
ผมเขี่ยปลาทูในจานไปมาคล้ายกับว่าหมดอารมณ์จะกิน ส่วนสายตาก็มองคนที่นั่งฟาดแกงส้มเป็นถ้วยที่สองด้วยท่วงท่าสบายๆตรงหน้า ช่วงแรกๆผมอาจจะเอะใจกับปริมาณการยัดของจระเข้ตรงหน้านะครับ..แต่พอหลายๆมื้อที่ได้ร่วมโต๊ะอาหารกัน..มันก็เกิดความเคยชินขึ้นมา..
..ถึงแม้ว่าเขาจะซัดเหมือนคนกินสี่คนก็เหอะ..
…แถมยังด้วยความเร็วแบบที่ผมทานไปจานเดียวซะงั้น…
เอาเถอะ ผมพยายามจะไม่ติดใจการรสนิยมการกินจุแบบนั้นครับ จะบอกว่าไม่แคร์เลยก็ใช่..เพื่อนผมก็มีบ้างที่กินอย่างจะแจกฟรีแบบนี้ แต่พวกนั้นก็จะมีรูปร่างออกไปทาง..นักกีฬาซูโม่ ไม่ใช่หนุ่มหล่อได้โล่แบบคนตรงหน้า…
แต่ว่าที่สำคัญกว่านั้นน่ะนะ..
“ไอ้พี่วัน”
“หือ?”
“…ไม่กลับไปกินข้าวบ้านบ้างวะ มาอยู่ได้ข้าวราดแกงหน้าหอผมเนี่ย”
…เออ นั่นเหมือนจะเป็นประเด็นที่สำคัญที่สุดแล้วล่ะครับ…
เขากรอกตา พูดอ้อมไป “มันอร่อยดีนะ”
“ตรงไหน ผมกินทุกวันยังเบื่อเองเลยเนี่ย”
“แล้วทำไมไม่กินร้านอื่นล่ะ?”
“ก็มันอยู่หน้าหอ สะดวกดี”
อีกฝ่ายยิ้มจนตาหยี “พี่ก็เหมือนกัน”
“สะดวกพ่องเด่ะ พี่ไม่ได้อยู่หอนี้นะ..บ้านก็ไม่ได้อยู่แถวนี้ด้วย”
“นี่”
คนถูกถามถอนหายใจ รวบช้อนส้อมไว้เรียบร้อย..แล้วเงยหน้ามองผมด้วยสายตาพราวระยับ
“ไกรยังจะต้องถามอีกเหรอว่าพี่ถ่อมากินถึงที่นี่บ่อยๆทำไม?”
ผมเลิกพูดเรื่องนั้น เรียกป้าแกเก็บตังค์..ก่อนจะรู้สึกหน้าร้อนไปมากกว่านี้
แน่นอนครับ ป้าแกก็ดูถูกอกถูกใจพี่ทิวันเขาเสียใหญ่ ยังกะได้ตุ๊กตาหน้าร้านมาเรียกแขก(ซึ่งเอาเข้าจริงๆก็ไม่ได้เรียกให้เข้ามานั่งแดกครับ เรียกเข้ามานั่งดูเฉยๆ) ซึ่งผมก็หน่ายละเกิน…ขนาดหมอนี่กินอย่างกับไม่ใช่คนนะครับเนี่ย
…ซึ่งก็ไม่ใช่คนจริงๆ….
……...ช่างมันเถอะ
เป็นเวลาอาทิตย์กว่าแล้วที่เขาทำแบบนี้(และผมบอกเลยนะว่าไม่ใช่ไม่ชอบ! แค่รู้สึกแปลกๆ!) เราสนิทกันมากขึ้น(มั้ง!) แล้วก็เข้าช่วงสอบด้วย…ก็เลยเอาเรื่องติววิชาต่างๆมาเป็นข้ออ้างให้เขารอผมเลิกเรียน(หรือบางทีก็เป็นผมที่รอเขา…แต่ไม่บ่อยนักว้อย!) บางวันฝนตกก็นั่งอ่านหนังสือกันที่คณะก่อน และบางที(ย้ำว่าแค่ ‘บางที’ นะครับ!) ก็จะเดินมาส่งผมหน้าหอ กินข้าว แล้วก็กลับไป…….
……พับผ่าสิ
…ผมว่าความสัมพันธ์ระดับนี้นี่ย้อนกลับไปไม่ได้ซะแล้วมั้งครับ พระเจ้าช่วย!
หลังจากนั้นเขาก็มายืนส่งผมหน้าหอ..อยากจะถามเหลือเกินครับว่าจะทำไปทำซากอ้อยอะไร!? แต่ก็นั่นแหละ..ผมว่าผมกลัวคำตอบมากกว่า เพราะงั้น….
ผมหันมามองเขา..เก้ๆกังๆเล็กน้อย “…ไปนะ?”
“อื้อ” เขายิ้มกว้าง “ไปสิ”
“กลับ..ดีๆนะ”
“ครับๆ”
“อย่าคุยกับคนแปลกหน้านะ…”
อีกฝ่ายหัวเราะ “จ้า”
“จะ ‘จ้า’ บ้าอะไรวะ!!”
“ก็ตอบรับไง”
“กวนตีนว้อย!”
“ไกร” เขาโบกมือ “ฝันดีนะ”
ผมเม้มปาก ใช้หลังผลักประตูเข้าหอ “….ฝันดี”
นี่มันบ้าอะไรวะ…
….กูนี่แหละ!! ที่จะใจเต้นทำบ้าอะไร๊!?!?!?
เพื่อนโป๊ยกูว่ากูอาการหนักแล้วล่ะ ที่ขนาดเดินไปกดลิฟท์แล้วยังต้องชะโงกหน้าหาอีกฝ่ายแบบนี้ กูเห็นหลังไหวๆของเขาเดินไปที่ทางออก…และ…เอ่อ กูยอมรับว่ากูมองตามเขาจนลับสายตา ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ลิฟท์เปิดพอดี และ..เพื่อนโป๊ยครับ เรื่องแบบนี้กูโทรไปเล่าให้มึงฟังไม่ได้หรอก กูอาย!
...เพราะงั้นจงเป็น ‘เพื่อนโป๊ย’ ในมโนผมไปก่อนก็แล้วกันนะครับ!
ซึ่งถ้าผมเล่าให้ไอ้โป๊ยฟังจริงๆ มันคงตบตักฉาดใหญ่ แล้วชี้หน้าหัวเราะผมก่อนจะเปล่งเสียงทู่เรศๆออกมาว่า ‘กูว่าแล้วสัส! กลับดาวนาเม็กไปด้วยเลยไป!’ หรืออะไรเทือกนั้น ซึ่งผมคงรับไม่ได้อย่างรุนแรง…
จะว่าไป…ก่อนหน้านี้ไอ้สัสโป๊ยก็เตือนเรื่องแบบนี้เหมือนกัน เรื่องที่ว่าพี่ทิวันเจ้าชู้ เรื่องที่ว่าพี่ทิวันมีลูกมีเมียแล้ว หรือเรื่องอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ผมเป็นกังวลถึงขั้นงอแง แล้วต้องให้ไอ้หมอนั่นมาจุ๊บหน้าผากปลอบ…..
….บ้าเอ้ย!! แล้วจะนึกถึงตอนนั้นทำบ้าอะไร!
….อยากเจียวไข่บนหน้ารึไงวะไอ้เกรียงไกร!
แต่ก็พอจะเข้าใจแล้วละครับ เหมือนทุกคน..เหมือนคนทั่วไปละ บางคนเก่งทุกอย่างดีไปหมดแต่ก็ยอมโง่ให้ไอ้ผู้ชายเลวๆหลอกเพื่อความสุขเพียงแค่…ช่วงเวลาสั้นๆ
สำหรับผมแล้ว…เรื่องแค่นั้นยิ่งดูเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่
ตอนนั้นเองที่ผมตัดสินใจก้าวลงจากลิฟท์ ทั้งๆที่มันยังไม่ทันปิด
อีกฝ่ายยังจากไปไม่นาน มันเป็นช่วงเวลาเพียงไม่กี่วินาทีที่ผมสามารถ ‘ตาม’ เขาไปได้
พี่วันไม่ใช่มนุษย์
นั่นเป็นเรื่องที่ผมต้องคอยย้ำให้ตัวเองระลึกอยู่เสมอในทุกๆครั้งที่เรา..เอ่อ..อยู่ใกล้กัน
ร่างสูงเดินไปเรื่อยๆตามฟุตบาทที่เจิ่งนองไปด้วยแอ่งน้ำตามหลุมตามบ่อ มันย้ำให้เรารู้ว่าฝนเพิ่งหยุดตกได้เพียงไม่นานนัก แต่ภายใต้ความมืดสลัวแบบนี้ทำให้ผมสามารถเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆได้ อีกฝ่ายไม่ได้เร่งร้อน..เขาเดินสบายๆรับวิวกลางคืน..และไอเย็นของอากาศที่ต่ำกว่าตอนกลางวันมากโข
จากหน้าหอที่มีคนพลุกพล่านตามร้านข้าวแกงร้านก๋วยเตี๋ยว ข้ามถนนใหญ่หกเลนไปที่อีกฟากหนึ่ง…เดินลัดเลี้ยวเข้าไปในใหญ่ และกว่าที่ผมจะรู้ตัว…รอบข้างก็ไม่มีคนอื่นอยู่เลย
ผมหลบตามมุมเสาไฟฟ้าไปเรื่อยๆ เลียนแบบพวกนักสืบปัญญาอ่อนที่ผมเคยเห็นในทีวี…มันงี่เง่ามาก แต่จุดๆนี้ไม่ว่าอะไรผมก็ทำ
…มันคือ ‘ความอยากรู้อยากเห็น’ …ที่เต็มแน่นอยู่ในอก
...ถ้าถามว่าเรื่องอะไรน่ะหรือ?
ผมตอบได้เต็มปากเต็มคำว่า ‘ทุกเรื่อง’
เขาเป็นจระเข้ เรื่องนั้นเป็นความลับที่มีแต่ผมที่รู้ แล้วถ้ามากกว่านั้นล่ะ…ตอนที่เขาอาบน้ำ? ตอนที่เขากินข้าวกับที่บ้าน? ตอนที่เขานอนหลับ? ตอนที่เขากลายร่าง? บ้านของเขา? ครอบครัวของเขา? ตัวตนของเขาในอีกด้านหนึ่งที่ผมไม่รู้ล่ะ..เป็นแบบไหน…?
‘…ไกรกลัวพี่รึเปล่า?’
ตอนที่ผมตามเขามาถึงซอยเล็กๆแห่งหนึ่งคำถามนั้นก็หวนกลับขึ้นมา ไม่มีบ้านหลังไหนในบริเวณโดยรอบผมที่ติดไฟเลยสักดวง มีเพียงไฟข้างถนนเก่าๆที่กระพริบติดๆดับๆบางเวลาเท่านั้นคอยส่องทาง
…กลัวงั้นเหรอ?
และผมก็กลับมาถามตัวเองอีกครั้งว่า..ความกลัวคืออะไร..?
ผมย่องตามเขา จับตาดูแผ่นหลังนั้นแบบไม่กระพริบตา..และยังใช้สมาธิควบคุมปลายเท้าให้ย่องเยี่ยงนินจาอีกครั้ง...
......ไฟที่ริมถนนนั้นกระพริบครั้งหนึ่ง……
……….และเมื่อมันสว่างขึ้นอีกครั้ง….เขาก็หายไปแล้ว
ผมหยุดเดินทันที มองซ้ายมองขวา..หมุนรอบตัว…และพบว่าตัวเองอยู่ในความเงียบนั่นเพียงคนเดียว
“อ…ไอ้พี่วัน?”
คำเรียกนั้นฟังดูประหม่า ไม่ใช่อะไรหรอกครับ..ถ้าให้ผมเดินกลับเองคนเดียวทั้งอย่างนี้ผมกลับไม่ถูกแน่ๆ เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาเบี่ยงหน้าเข้าซอยห่าอะไรตั้งมากมายวะ! ซอยที่เดินมาก็เล็กแคบแบบที่รถเข้าไม่ถึง…แม้ว่าพื้นถนนส่วนใหญ่จะลาดยางไว้ก็เถอะ
..ไม่มีใครตอบ มีแต่ความเงียบและความมืด..
ผมก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว อะไรบางอย่างบอกผมว่าเราไม่ควรเดินต่อไปข้างหน้า
“ไอ้พี่วัน..” ผมสอดส่ายสายตามองแต่ตรงหน้า “ไอ้พี่วัน อยู่ไหนน่ะ?”
ต่อให้ความแตกตอนนี้ก็ต้องยอมแล้วครับ หลงเข้ามาในอาณาเขตที่ไม่รู้จัก..แถมเสือกหาทางออกไม่ได้อีก ต่อให้เป็นชายชาตรีแท้ๆก็ต้องมีขวัญผวากันบ้างล่ะ!
รอบข้างประกอบไปด้วยบ้านไม้เก่าๆ3-4หลัง รั้วลวดหนามง่ายๆเป็นอาณาเขตกันบอกให้ผมรู้ว่าพวกโจรขโมยคงไม่ได้เข้ามาหากินในแถบนี้เท่าไหร่ ยิ่งไปกว่านั้นพงต้นไม้หนาทึบหลังกำแพงถัดไปยิ่งมองก็ยิ่งน่ากลัว…ที่จริงบ้านผมก็เป็นบ้านสวนประมาณนี้นะครับ เพียงแต่…มันไม่มืดและน่ากลัวเท่านี้…มันไม่เงียบงันและวังเวงเท่านี้…
เมื่อสายลมพัดมาทีนึง..ก็ตีให้ฝูงนกตัวเล็กๆกระจายออกมาจากต้นไม้ใหญ่ เสียงจิ๊บๆดังระงมจนผมหยุดถอยหลัง เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า……
….เผชิญหน้ากับพระจันทร์กลมโต…ที่ค่อยๆเลื่อนตัวเองออกมาจากหมู่เมฆครึ้ม…
สีทอง..?
…ใช่ครับ…ผมมองไม่ผิดหรอก…
“เฮ้ย!”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก?!!?!?”
เสียงลั่น…ดังที่สุดเท่าที่เคยตะโกนในชีวิตเลยล่ะครับ!
ฝูงนกจากยอดไม้ใกล้ๆแตกฮือบินขึ้นท้องฟ้าดังพั่บๆๆ สายลมแรงวูบหนึ่งพัดโฮเข้ามาจนเย็นยะเยือก..ก่อนที่เสียงหัวเราะอันคุ้นเคยจะดึงผมขึ้นจากความตื่นตระหนกเมื่อครู่ได้ทันท่วงที
ผมหันควับ แล้วตะโกน “ไอ้พี่วัน!!”
เขายกมือปิดปาก พยายามกลั้นหัวเราะแทบเป็นแทบตาย “ครับ? อะไรครับ?”
“หยุดหัวเราะนะว้อย!”
“โอเคๆ”
“หยุดยิ้มด้วย!!”
“อ๊ะ ครับๆ”
“ถ-ถ้าอยู่ตรงนี้ทำไมไม่เรียกกันตั้งแต่แรกวะ!!!”
“ก็จะรอดูว่าไกรจะทำยังไงน่ะสิ”
“ไอ้กวนตีนนี่!”
“แล้วตามมาทำไมล่ะ?”
“ค-ใครบอกว่าตาม?”
อีกฝ่ายผิวปาก “อ้อเหรอ? ไกรเดินเข้ามาจากถนนใหญ่เกือบครึ่งกิโลโผล่ในซอยเปลี่ยวที่เต็มไปด้วยบ้านร้าง..แล้วก็บังเอิญมาเจอกับพี่ตรงนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว? งั้นเหรอ?”
ผมอ้าปาก แล้วหุบฉับลงมาเมื่อตระหนักได้ว่าเถียงอะไรไม่ออกอีกแล้ว
เขายิ้ม “อยากอยู่กับพี่นานกว่านี้ทำไมไม่บอก?”
“เปล่าว้อย!”
“แล้วตามมาทำไมล่ะ?”
..เออนั่นดิ กูจะตามมาทำไมวะ..!?
ผมกรอกตา พยายามนึกหาคำพูดทั้งหมดที่มีอยู่ในลังบรรจุข้ออ้าง..แต่ก็ไม่มีอะไรที่ดูจะเข้าเค้า ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ…ผมคงปล่อยให้เวลาผ่านเลยไปเรื่อยๆแบบนี้ไม่ได้
แล้วก็จบลงที่กัดฟัน พยักหน้าออกไป
“เออ อยาก”
สิ้นคำตอบรับสั้นๆแบบนั้น..ความเงียบก็ครอบงำทันที
ผมเหลือบสายตามองเขา เขาเองก็มองผมอยู่เช่นกัน..เพียงแต่ไม่ได้ยิ้มหวานๆเจ้าเล่ห์ๆเหมือนเคย เขาเผยอริมฝีปากคาไว้แบบนั้น ยกมือขึ้นมาคาไว้ราวกับจะทดลองเป็นคอนดักเตอร์ก็มิปาน ก่อนจะเปลี่ยนมายกมือปิดปาก..แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
..และสีเลือดที่ซับขึ้นมาบนใบหน้าคมนั้นก็ทำให้ผมพอจะเดาความออก
ว่าเขาเองก็คงตกใจไม่น้อยที่ผมตอบรับออกไปเช่นนั้น…
“เอ่อ…” ในที่สุด..ก็เป็นหน้าที่ของเขาแหละครับที่ออกปากออกมาก่อน “…เข้าบ้าน…มั้ย?”
“…ได้เหรอ?”
“ได้” รอยยิ้มปรากฏขึ้นจนได้ “มั้ง”
“ตอบดีๆสิวะ”
“แอบๆเข้าไปละกัน”
ผมขมวดคิ้ว “ทำไมต้องแอบๆด้วยล่ะ?”
เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้น แล้วโน้มตัวลงมาจูงมือผม “ทางนี้”
..และให้ตาย..การกระทำนั่นทำเอาตัวเกร็งเลยล่ะครับพี่น้อง!!
พี่วันเดินนำผมลัดเข้าไปในตรอกเล็กๆขนาดคนเดินผ่านได้ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมากนัก และบอกเลยครับ…ยิ่งเดินนี่ผมก็สัมผัสได้เลยว่าถ้าตัวเองมาคนเดียวคงตายห่าตั้งกะเมื่อกี้แล้ว มันจะซับซ้อนไปไหน!!!
รอบด้านที่ผมเดินผ่านมาคือ ‘บ้านร้าง’ จริงดั่งที่พี่วันเขาพูดเอาไว้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ประกอบไปด้วยบ้านไม้เก่าๆแบบเมื่อครู่ แต่ไม่ว่าจะทำจากไม้หรือคอนกรีตหรืออิฐผสมห่าเหวอะไร แค่มองจากภายนอกก็รู้แล้วว่าทุกหลังนั้นเก่ามากแค่ไหน ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมไฟถนนติดๆดับๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมไม่มีบ้านสักหลังที่มีเสียงพูดคุย เพราะมันไม่มีคนอยู่นี่เอง
…และไม่มีใครเลย
ใจผมสั่นไหว จนต้องสาวเท้ามาเร็วๆจนตัวแทบจะชิดกับอีกฝ่าย
“ไอ้พี่วัน…แน่ใจนะว่า….”
เขาหันมามองผม ยกนิ้วแตะที่ริมฝีปากเป็นสัญญาณบอกว่าให้ลดเสียงลง
ก่อนที่จะหยุดยืนอยู่หน้ารั้วไม้ที่ทอดยาวตลอดสองข้างทาง ในความมืดผมไม่รู้หรอกว่าไม้นี่เก่ามากแค่ไหน…แต่ข้ามรั้วไปก็เป็นเหล่าพุ่มไม้ใหญ่ที่เยอะแต่ไม่รกชัฏเหมือนบ้านหลังที่เดินผ่านๆกันมา มันทำให้ผมเผลอผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก…
….จวบจนกระทั่งไอ้คุณเจ้าบ้านแม่งเสือกปีนข้ามรั้วไปนั่นแหละ!!!!!
“เฮ้ย!!”
“ชู่ว” อีกฝ่ายนั่งอยู่บนขอบรั้วด้านบน แล้วก้มดุผม “พี่บอกว่าอย่าเสียงดังไง”
“ล..แล้วทำไมต้องปีน…”
“ขึ้นมาเถอะน่า”
“แต่…”
“ไม่ต้องกลัว ไม่หล่นหรอก” เขายิ้ม ยื่นมือมาให้ “ขึ้นมาสิ”
แต่ผมไม่รับมือนั้นหรอกนะครับ!! ไม่ใช่ผู้หญิง!! แค่ปีนรั้วบ้านสูงไม่เกินสองเมตรแบบนี้ทำได้ไม่ยากเย็นเลยบอกไว้ก่อน!! เพราะงั้นไอ้ที่ข้องใจเมื่อครู่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องแปลงเป็นลิงว้อย!!
ข้ามเขตรั้วบ้านมาได้เงียบเชียบ(ผมคิดเอาเองนะ) ดูเหมือนทุกอย่างจะปลอดภัยมากขึ้น ไอ้พี่วันเดินช้าๆนำผมผ่านสวนต้นไม้น้อยใหญ่…ที่ดูราวกับมีการดูแลอย่างดีมาเรื่อยๆ ขึ้นเหยียบบนทางเดินหินสวน จนกระทั่งผมเห็นตัวบ้าน
เลยหยุดเดิน
…เพื่อถลึงตาเบิกโพลง
‘…เป็นตระกูลจระเข้เก่าแก่ ผู้ดีจากเมืองพิจิตร...’
ถ้อยคำที่เคยพูดหยอกล้อเล่นกันตอนกินซูชิเวียนกลับมาอีกรอบครับ และครั้งนี้ตัวเรือนที่อยู่ตรงหน้าผมนี่ก็พอจะยืนยันไอ้คำพูดที่ว่าได้แบบ…ทะลุไส้ติ่งเลยทีเดียว!!
เรือนไม้หลังใหญ่สีน้ำตาลแก่ตั้งอยู่บนสนามหญ้าที่ถึงแม้จะมืดแต่ก็สัมผัสได้ว่ามันชอุ่มแค่ไหน มองแค่จากใต้ถุนก็เห็นเงาตะคุ่มของบรรดาเสาไม้เนื้อแข็งเรียงไปไม่รู้จักกี่ต้นจนผมขี้เกียจจะคิดเลยว่าด้านบนจะประกอบไปด้วยเรือนสักกี่เรือน ยอดจั่วหลังหนึ่งประดับด้วยกาแลไม้สลักอย่างงดงามทอดขึ้นทาบเงาพระจันทร์เต็มดวงจนโดนเด่น แสงจันทร์ฉายทาบลงมาเห็นเงาของแป้นเกล็ดมุงหลังคาเงาระยับสับกับครอบสันไม้หนา บางเรือนหายลับไปกับเจ้าต้นไม้น้อยใหญ่ที่ขึ้นเรียงรายรอบตัวบ้าน จนไม่อาจวัดได้เลยว่า ‘เรือนหลังนี้’ มีขนาดเท่าใดกันแน่
พระเจ้า…
…นี่น่ะเหรอ ‘รังจระเข้’
มือใหญ่ยื่นมาดันคางผมให้หุบปากลง แล้วกระซิบ “ยืนบื้อไรอยู่ ตามมาสิ…เดี๋ยวตัวอื่นก็เห็นหรอก”
ผมยังคงปราดสายตามองไปที่ด้านหน้าบ้าน แสงจันทร์สะท้อนพื้นผิวบางอย่างวิบวับเข้าตา “นั่นอะไรพี่วัน บ่อน้ำเหรอ?”
เขาล็อคคอผมให้เดิน “อ่าฮะ”
“ใหญ่เว่อร์”
“อย่าเสียงดังสิ”
“ครับ…แล้วนี่เราจะไปไหน?”
“เข้าบ้านไง”
“แต่บันไดขึ้นบ้านมันอยู่ทาง….”
“ใครบอกกันล่ะว่าให้ขึ้นทางหน้าบ้าน” อีกฝ่ายยิ้ม เขกกระโหลกผมหนักๆหนึ่งที “ตัวอื่นจับได้หมด”
“ตัว..อื่น? ไหน?”
“เงียบ แล้วรอตรงนี้”
เขาชี้นิ้วลงที่พื้นให้ผมหยุดรอ ก่อนจะเดินเข้าใต้ถุนบ้าน...แล้วหายไปกับความมืดนั่น
ผมยืนอยู่นิ่งๆตามคำสั่ง ตอนนี้ในสมองแบ่งออกเป็นสองฟาก ฟากหนึ่งกำลังทึ่งกับโลกใหม่ที่ไม่เคยพบเคยเห็นและไม่คิดว่าจะมีบ้านขนาดเท่านี้ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลถนนใหญ่..ไม่สิ ต้องบอกว่าอยู่ในตัวเมืองด้วยซ้ำ ส่วนอีกฟาก..ก็บอกให้ผมหนีไปเถอะ นี่มันไม่ชอบมาพากลแล้ว!
ไม่ต้องชั่งใจเท่าไหร่หรอกครับ เพราะผมยังยืนอยู่ที่เดิมตอนที่พี่วันเขาเดินกลับมา
…พร้อมบันไดไม้ไผ่
นั่นทำให้ผมขมวดคิ้ว “เอามาทำอะไร?”
“ปีนขึ้นไป” เขาบอก พาดบันไดไม้นั่นลงกับหน้าต่างชั้นบนที่อยู่ใกล้ตัวผมที่สุด “เร็วเข้า”
“อะไรนะ!?”
“มาเถอะน่า”
“เดี๋ยว นี่เราเล่นเกมจีบลูกสาวกำนันกันอยู่รึไง?”
เขาพยายามกลั้นยิ้ม เก๊กเป็นขมวดคิ้วดุผม “น้องไกรครับ ปีน”
“…ครับ”
ผมสูดลมหายใจ วางเท้าลงไปบนบันไดขั้นแรก “แน่ใจนะว่าจะไม่หล่น?”
“แน่สิ”
“นี่ปกติที่กลับดึกๆได้น่ะ เพราะแอบเข้าบ้านทางนี้ป่ะเนี่ย?”
“เปล่า ก็เข้าหน้าประตูปกติน่ะแหละ”
“แล้วทำไมครั้งนี้ต้องแอบด้วยล่ะ?”
“ก็เพราะไกรมาด้วย”
“หมายความว่าไง?”
“ขึ้นไป” เขาสั่ง..เสียงเข้ม “แล้วก็นั่งอยู่เงียบๆ เดี๋ยวพี่จะตามเข้าไป”
ผมพยักหน้า ก้าวขึ้นไปอีกขั้น “ขึ้นไปจะเจออะไรก่อน?”
“ห้อง”
“ห้องอะไรล่ะ?”
“ห้องพี่ไง..อย่าถามมากได้มั้ย? ปีนสิ!”
..แงง ครั้งนี้โดนดุจริงจังด้วยล่ะครับ..
แต่ไม่มีเวลามานั่งงอแงอยู่ครับ ผมชักเท้าขึ้นไปทีละขั้นๆอย่างช้าๆ แหม..ก็ใช่ว่าบันไดจะอยู่นิ่งๆให้ผมปีนซะเมื่อไหร่..ต่อให้อีกฝ่ายจะจับอยู่ด้านล่างก็เถอะ
ฮึบ..เอาล่ะ ผมเข้ามาทางหน้าต่างได้สำเร็จแล้ว…
ห้องที่ผมเผชิญอยู่เป็น…….อย่าถามมากครับ ผมไม่รู้ ด้านในยิ่งมืดกว่าด้านนอกอย่างเห็นได้ชัด(ก็แหงล่ะ!) พอผมขยับไปทางขวา..ก็ชนกับอะไรบางอย่างที่น่าจะเป็นโต๊ะ พอไปทางซ้าย…ก็โขกเข้าให้กับตู้อะไรบางอย่าง สุดท้ายผมก็เลยตัดสินใจยืนอยู่ตรงนั้นเฉยๆ
“ไอ้พี่วัน..อ..อ้าว?”
พอผมหันกลับชะโงกมองออกไป อีกฝ่ายก็หายไปแล้ว..พร้อมๆกับบันไดไม้ไผ่นั่นด้วย
ระหว่างที่ผมกำลังงุนงง ก็ได้ยินเสียงพูดคุยของใครสักคนดังมากจากที่ไกลๆ..นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงของกาารมีชีวิตอยู่ของแถบนี้ หนึ่งในนั้นเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยดี ส่วนที่เหลือก็น่าจะสัก…3-4คน? พวกเขาคุยกันว่าอะไรผมไม่รู้เรื่องสักนิด..สักพักน่ะแหละถึงจะเงียบลงไป
แล้วผมก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
แต่แน่นอน เพราะผมเป็นพวกชอบใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ครับ เพราะงั้นกิจกรรมที่เราจะนำเสนอท่านต่อไปนี้เรียกง่ายๆว่า ‘ฟุ้งซ่าน’
มาทวนเรื่องราวน่ารู้กันดูดีกว่าครับ
ผมกับไอ้พี่วัน..ซึ่งปัจจุบันสถานะความสัมพันธ์ก็ยังไม่ระบุ ช่วงนี้เราสนิทกันมากขึ้น(จากเดิมน่ะนะ) แล้วอยู่มาคืนหนึ่ง..ผมก็ตัดสินใจแอบตามเขากลับมาที่บ้าน…ซึ่งต่อจากนี้ผมจะเรียกว่า ‘รังจระเข้’ ก็แล้วกันนะครับ ช่างเป็นชื่อที่น่าเกรงขามเหมาะกับฮีโร่ผู้พิชิตอย่างผมเสียจริง ว่าไหม?
แล้วพี่เค้าก็เชื้อเชิญให้ผมเข้าบ้านแก…ด้วยการ…ปีนรั้วเข้ามา ปีนขึ้นห้องมา ประหนึ่งชู้รักจระเข้ก็มิปาน(ถ้าว่ายน้ำเข้ามาได้พี่แกคงพาผมมาแล้วล่ะครับ) และเมื่อถาม ก็บอกว่าที่ไม่เข้าทางหน้าบ้านเพราะผมมาด้วย...
เอาล่ะ มาคิดกันอีกทีนะ..
…..อาจต้องใช้เวลานานนิดนึงเนอะ…
…….
……
….
…
.
.
…….ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าทำไมต้องแอบเข้ามาด้วยวะสัส!!!
กึกๆๆ!!
เสียงอะไรบางอย่างเรียกให้ผมกลับเข้าสู่โลกปกติ มันเป็นเสียงของไม้กระทบกันซึ่งฟังดูคล้ายกับ…เสียงเปิดประตู?
…และนั่นทำให้ผมตัวแข็งทันทีครับ
ผมถอยหลังจนก้นเกยอยู่กับขอบหน้าต่าง ลังเลว่าถ้ากระโดดลงไปแบบนี้ขาจะหักไหมหนอ…แต่ก็ไม่ได้สูงมากอะไร เพราะงั้นถ้าหากมีเหตุฉุกเฉินล่ะก็นี่เป็นทางหนีทางเดียวล่ะวะ!!
พรึ่บ!
“ทำไมอยู่มืดๆไม่เปิดไฟล่ะ?”
..ไอ้ห่านี่เล่นเอากูใจหายใจคว่ำหมด..
“ก็มันมืด มองไม่เห็นนี่” ผมว่า “แล้วใครจะไปรู้ล่ะว่าบ้านแบบนี้น้ำไฟจะเข้าถึงด้วย”
เขาหัวเราะ ยังยืนอยู่ที่หน้าซุ้มประตู “จะบ้าเหรอ? บ้านพี่มีทะเบียนบ้านนะ ค่าน้ำค่าไฟก็ต้องจ่าย”
นั่นเป็นวินาทีแรกที่ผมได้เห็นห้องของเขาในเวอร์ชั่นเปิดไฟ และถึงจะทำใจเอาไว้แล้ว…แต่จะไม่ให้กระโตกกระตากเลยก็ไม่ใช่ครับ
อีกฝ่ายยืนอยู่ใต้ซุ้มประตูเปลือยที่คั่นระหว่างห้องๆหนึ่งกับห้องนอนที่ผมอยู่นี่ นั่นหมายถึงประตูที่เชื่อมกับระเบียงด้านนอกน่าจะเป็นห้องโน้นมากกว่า…และช่างแม่งเรื่องความกว้างนี่ไปก่อนครับ
เฟอร์นิเจอร์เกือบทุกชิ้นทำจากไม้เคลือบสีดำสนิทเงาวาวสะท้อนแสงสีส้มอ่อนจากดวงโคมเก่าๆตรงมุมห้อง โต๊ะหนังสือโบราณตัวที่อยู่ทางด้านขวามือผมมีชีทเรียนมากมายกองอยู่ ส่วนตู้ทางซ้ายก็เอาไว้ใส่หนังสือเหมือนที่ผมคาดคะเนไว้ตอนแรก เตียงที่น่าจะเป็นไอเทมเอกของห้องนอนคือเตียงสี่เสาขนาดกว้าง..มาก..และมีม่านมุ้งผูกอยู่ที่ปลายเตียงทั้งสองข้าง ผ้าคลุมเตียงสีเลือดนกถูกคลุมไว้ตึงเปรี๊ยะราวกับไม่เคยมีใครนอนมาก่อน รอบๆนั้นมีของประดับตกแต่งเพียงไม่มากนอกจากตู้เสื้อผ้าไม้สลักก็เป็นหีบกล่องขนาดใหญ่เล็กเรียงกันไป ทุกอย่างดูโบราณ…เข้ากับห้องหับแห่งนี้มากโข
ผมคิดถึงชุดราชปะแตนมากกว่าเสื้อเชิ้ตนักศึกษากางเกงยีนส์สบายๆของคนตรงหน้า ซึ่งดูแล้วเหมือนหลงยุคมายังไงชอบกล………..
ยาวนิดต่ออีกหน้านึงค่ะ >>>>>>>> :katai4: :katai4: :katai4:
-
และสายตาก็หยุดอยู่ที่ดวงเนตรสีอำพันที่เจือประกายระริกระรี้นั่น
“อะไร?” ผมถาม..เสียงห้วนเล็กน้อย
“เปล่า” เขายิ้ม “ชมห้องพี่ครบทุกตารางนิ้วรึยัง?”
“ถ-ถ้ามองไม่ได้ก็บอกแต่แรกสิวะ!”
“ก็ไม่ได้บอกว่ามองไม่ได้สักหน่อย”
..หนอย ยังมีหน้ามากวนประสาท!
ผมคาดโทษไว้ในใจ เดินปึงๆๆเบียดตัวผ่านเขาออกมาที่อีกห้อง ถ้าจะกวนกันให้มากนักก็จะดูให้หมดเลยว้อย! เอาให้ไร้มารยาทสุดกู่ไปเลย!
…มันคือห้องนั่งเล่น..อย่างไม่ต้องสงสัยครับ
ขนาดความกว้างน่าจะกว้างกว่าห้องนอนเขาเล็กน้อย โซฟาไม้สีดำวัสดุแบบเดียวเข้าเซ็ตกันตั้งอยู่ตรงกลางหน้าประตูทางออก และตู้ของประดับตกแต่งดูเกร่อกว่าห้องข้างใน และหน้าต่างทุกบานมีซี่ไม้ขนาดเล็กตีตั้งอยู่ เพราะงั้นหมดสิทธิที่จะปีนเข้ามาห้องนี้เลยทีเดียวง
มีหน้าต่างอยู่สามบานที่อยู่ฝั่งเดียวกับทางออก เมื่อชะเง้อมองไปก็เห็นชานบ้านกว้างที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่ตรงกลาง และเรือนเล็กๆอื่นๆรายล้อมไปหมด…….
….ก่อนที่เจ้าบ้านจะเดินมาปิดหน้าต่างซะงั้น
“ปิดทำไม?”
“…สร้างความเป็นส่วนตัวน่ะ”
…ข้ออ้างชัดๆ แต่ผมจะลืมเรื่องนั้นไปก่อน “…ทำไมห้อง..ไม่สิ เรือนพี่วัน…ใหญ่จัง?”
เขากรอกตา “พี่เป็นเจ้าบ้าน”
“ห๊าา!?”
“ชู่ อย่าเสียงดังสิ…พี่เตือนแล้วไง”
“เปล่า เดี๋ยว..เดี๋ยวก่อน..” ผมลดเสียงลง “ที่อยู่ที่นี่ทั้งหมด…เป็นจระเข้…ใช่มั้ย?”
“ใช่ ก็รู้นี่”
“กี่คน..เอ้ย กี่ตัวน่ะ?”
“…ไม่รู้แหะ บนเรือนก็ไม่กี่ตัวหรอก รอบๆก็เยอะหน่อย”
ผมถลึงตาโต “รอบๆก็เยอะหน่อย?”
“ก็อย่าเดินเผ่นผ่านล่ะ” เขาบอก ปิดหน้าต่างบานสุดท้าย “เดี๋ยวตาย”
นั่นไม่ใช่คำขู่ครับ น้ำเสียงที่บอกผมไม่ได้มีความกดดันเลยสักนิด แต่รู้สึกได้เลยว่านั่นเป็นความจริงที่จะเกิดขึ้นแน่ๆ
ผมสูดลมหายใจสั้นๆ “………………กลับ…ได้มั้ย?”
“อะไร? กลัวเหรอ?”
“………….เปล่า”
“เฮ้..”
และสิ่งที่เขาทำต่อไปคือการเดินมาโอบเอวผมเข้าไปใกล้ แล้วก้มหน้าลงแตะหน้าผาก
“..อยู่กับพี่ ไม่ต้องกลัวนะ”
ตูม!!!!
เสียงอะไรบางอย่างข้างในมันระเบิดออกครับ!!
ผมดันตัวเขาออก มันไม่ต้องออกแรงมากอย่างที่คิดเพราะอีกฝ่ายก็ยอมทำตามโดยดี…ก่อนจะเดินฉับๆกลับห้องนอน ได้ยินเสียงหัวเราะกวนส้นตีนของอีกฝ่ายดังลอยตามลมมา
“ไม่ต้องกลัว” เขาย้ำอีกครั้ง เดินตามผมมา “ถ้าทำตามที่พี่บอกก็ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่ได้กลัวแล้ว เลิกกลัวแล้ว”
“กลัวนี่เลิกได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“เออน่ะ…แล้วบ้านหลังนี้พี่อยู่กับใคร?”
เขายิ้ม “ท่านอา ตั้งแต่พ่อเสียเขาก็คอยดูแลพี่”
“แค่คนเดียวเหรอ?”
“เปล่า” อีกฝ่ายหมุ่นคิ้ว นั่งลงบนเตียง “ถามทำไม?”
ผมเม้มปาก “มีคนบอกว่าพี่อยู่กับลูกเมียพี่…….”
“ตลกล่ะ เอามาจากไหน”
“จริงป่ะล่ะ?”
“จะบ้าเหรอ? พี่ไม่มีลูก”
“แล้วเมียล่ะ?”
“จระเข้ตัวเมียตัวสุดท้ายคือแม่พี่” ดวงตาคู่นั้นเป็นสีทอง..เขาคงขี้เกียจควบคุมมันกลับกระมัง “…เรากำลังจะสูญพันธ์ แต่ไม่ต้องเครียดนะ นั่นไม่ได้แย่เท่าไหร่”
เขาพูดขัดความคิดผม..แต่นั่นไม่ทันการ “สูญพันธ์เลยเหรอ!? แล้วพี่จะทำยังไง?”
“ก็นะ….”
ร่างสูงกว่าปรือตายิ้มหวาน ดึงมือผมเข้ามายืนอยู่ตรงระหว่างขาทั้งสองข้างของเขา
“….จระเข้กับมนุษย์สืบพันธ์กันไม่ได้ด้วยสิ…”
ผมทุบเขา “น้อยๆหน่อยว้อย จะทำอะไร?”
“เปล่านี่”
“….จระเข้หรือปลาหมึกวะเอาให้มันดีๆ”
“ทำไมเล่า? ไกรไม่ได้บอกว่าอยากอยู่กับพี่งั้นเหรอ? อุตส่าห์พาเข้าบ้านนะ” เขาเงยหน้ามองผม..ถ้าเดาไม่ผิดนี่แหละที่เรียกว่าการอ้อน…และ…ผมไม่ชินเลยครับ!!
“ทำแบบนี้กับทุกคนอ่ะดิ”
“ทำอะไร?”
“แบบนี้ไง”
“ไม่เคยพาใครมาบ้านนี่”
..และยอมรับครับ..ผมมันเป็นไอ้บ้าที่ใจเต้นอยู่!
“ไม่ต้องมาปากหวาน ไอ้เจ้าชู้เอ้ย!” ผมหยิกจมูกเขาอย่างหมั่นเขี้ยว “อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะว้อย”
อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูง “คิดอะไรครับ? ไกรนั่นแหละคิดอะไรอยู่?”
“เปล่า!”
“ฮั่นแน่ ทะลึ่งนะเรา”
“……..ขอยันตีนสักทีเถอะ!!!!”
เขารู้ว่าผมแค่ขู่ แต่ก็แกล้งทำเป็นจะหลบทั้งๆที่อีกมือนึงโอบเอวผมอยู่…แล้วก็หัวเราะ…หัวเราะแบบง่ายๆแบบที่เขาทำเสมอ แต่ครั้งนี้มันใกล้กว่าเดิม…และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสก้มมองเขาแบบนี้
หยุดกระทำการรุนแรงในช่องอกสักทีเจ้าหัวใจ ดังขนาดนี้เดี๋ยวไอ้หมอนี่ก็ได้ยินหรอก!
อีกฝ่ายค่อยๆปรือตาลง ก่อนแนบหน้าลงมากับตัวผม…ใช้สองมือประสานกันรั้งให้ผมเข้าไปใกล้ตัวเขามากขึ้น มันเป็นการกระทำที่ไม่ต้องออกแรงอะไรมากเลย เพราะผมมันบ้าที่ไม่ขัดขืน บ้าที่เผลอยกมือขึ้นลูบเรือนผมสีขนกานุ่มสลวยนั่นอย่างเผลอไผล
..ในสมองก็ร้องว่า ‘อย่า’ ‘ไม่นะ’ ‘หยุดเดี๋ยวนี้’ วนไปวนมาเป็นจังหวะแรพ
และทั้งๆที่รู้ว่านี่มันก็แค่ ‘ชั่วครั้งชั่วคราว’
….แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าต่อให้เป็นเวลาไม่นานนัก…ก็ยังดีล่ะวะ
“...เฮ้”
“เดี๋ยวปล่อยแล้ว” เขาบอก กอดผมแน่นขึ้น “อีกแปปนึง”
“ไม่เอาแล้ว ปล่อยเลย”
“ไม่”
“ไอ้พี่วัน…”
“ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าไกรเข้ามาในบ้านมันจะอันตราย” เขากระซิบ…เหมือนไม่ได้ฟังผมอยู่สักนิด “….แต่พี่ก็อยากพาเข้ามา”
ผมคิดว่าเสี้ยวหนึ่งของก้อนตะกอนตกค้างในสมองคือ ‘ความกลัว’
..แต่เมื่ออีกฝ่ายพูด..ราวกับบอกว่าไอ้สิ่งที่ผมเกือบจะรู้สึกอยู่นั้นคือสิ่งที่เขา ‘หวาดกลัว’ มากกว่า..
ตอนที่เขาปล่อยผมช้าๆนั่นผมเกือบจะกระทำการโง่เช่นรั้งเขาเอาไว้..แต่ก็ไม่ได้ทำครับ เขายิ้มให้ผม และลุกพรวดขึ้นมาทั้งแบบนั้นโดยไม่มีเวลาให้ผมผงะ
แล้วกดจมูกลงบนหน้าผากผมเร็วๆ
“เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน” เขาบอก ละออกไปในวินาทีต่อมา “อย่าซนล่ะ”
และเมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น
…ผมก็ทรุดลงไปกับพื้นทั้งอย่างนั้น…กับคำพูดง่ายๆที่ดังก้องอยู่ในหัวว่า…..
…………ไอ้เข้เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
..จากหลากหลายความรู้สึกจริงๆครับ..!
TBC
==============================
ไม่ดอง เรื่องนี้ไม่ดองแหละ อิอิอิอิ //ระบำ
((ปาเข้าไป7ตอนแบบอัพถี่ๆด้วยนะ!! กรี๊ดดดด งานการไม่ทำเอาแต่แต่งนิยายนะครัชชชช))
งดทอล์คหนึ่งตอน ;v;/// ได้เวลาทำงานหูดับตับไหม้แล้วเจ้าข้าเอยยยยยย
ขอบคุณมสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
- มีคนบอกได้กินมาม่า ไม่จริง! เรื่องนี้ไม่ดราม่าค่ะ!! <<ก็พูดงี้ทุกเรื่อง.....
- รักและบูชาจระเข้เยอะๆนะคะ
- งดกินเนื้อจระเข้! ให้หนูไกรทานได้คนเดียว อิอิอิอิ
- เห็นว่าชื่อไกรเป็นชื่อพ่อของนักอ่านหลายคนละ...โอไม่ได้ตั้งใจน๊าาา :hao5:
- ไหนบอกจะไม่ทอล์ค! ผัดหมี่นี่!
-
เย้ๆๆๆ อัพบ่อยจังเลย o13
พี่โอทำหนูติด F5 เพราะนิยายเรื่อง ฮ่าาาา :hao7:
อ่านแล้วติด อยากอ่านต่อจังเลย :katai1:
-
ไกรลูกแม่(ตู่555555) ตามไปดูพี่วันอาบน้ำที
:z1: อยากเห็นห้องน้ำพี่วันค่ะแอร๊ยยยยยยยย
-
อย่าแอบซนเดินไปไหนคนเดียวนะน้องไกร 55555555
-
อย่าซนนะไกร รึอยากจะดูพี่วันอาบน้ำ
แค่นี้พี่วันก็ทำให้ไกรไม่เป็นอันทำไรแล้ว
มัวแต่คิดเรื่องพี่วัน
-
ตอนนี้แอบน่ารัก(แอบจริงๆนะเพราะเขาแอบเข้าบ้านกันแล้ว :z1: )
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ไม่รู้พี่วันมึนหรือน้องไกรมึน หรือมันมึนๆกันทั้งสองก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันฮามาก แปบๆเดินตามกัน แปบๆแอบมีซัมติ่งในบ้านกัน แต่ถึงมันจะฮาขนาดไหนก็ยังมีปมให้คิดให้คิดได้อีก(เรื่องจรเข้สูญพันธ์ไง :เฮ้อ: ) ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะมี mpag ไหมน้า (ถ้ามีน้องไกรคงต้องออกลูกเป็นไข่//ฮา)
ปล. มาอัพบ่อยๆแบบนี้ก็ดีแล้วค่า รออ่านอยู่ทุกวันเลยค่ะ :mew1:
-
เลิฟๆพี่วันค่ะะ จระเข้อะไร อ้อนน้องไกรทีคนอ่านจิละลายแทนน :-[
ตามอ่านเงียบๆมานานแล้วค่ะ เพิ่งได้เม้นก็วันนี้ พี่วันน่ารักกก น้องไกรก็ฮา ตลกแทรกเครียดได้อย่างธรรมชาติจริงๆ
อยากรู้แบคกราวน์ของพี่วันมากกว่านี้จัง (รู้สึกได้กลิ่นมาม่านริงๆนะ) ต่อๆไปก็คงเฉลยมากกว่านี้เนอะคะ
แล้วก็....พอทั้งคู่ลงกันงี้ แล้วสาวแก้วล่ะคะ... =v=
ปล. เป็นมิตรกับเรปไทล์ทุกชนิดค่ะ ♡
-
ไกรไม่ตามไปดูเหรอว่าพี่วันอาบน้ำยังไง
-
อารมณ์ละมุนสุนทรีย์เสียจริงนะพ่อจระเข้ หมั่นไส้นะคนบ้า!!!
:กอด1:
-
พี่โอ...ยากเห็นไอ้พี่วันลูกของลำยองอาบน้ำ~~ #ผิด!!! 5555
เอาใหม่ๆ อยากเห็นไอ้พี่วันของน้องไกรอาบน้ำเจงๆ5555 :katai1:
-
พี่วันอาบน้ำแล้ว
จะได้รู้สักทีว่าอาบน้ำแล้วจะเป็นยังไง
-
น้องไกร แอบดูพี่วันอาบน้ำเลยยยยย ฮ่าๆๆๆ อยากเห็นๆๆๆ >< :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
กรีดร้องในทวิตเตอร์แล้ว ก็ตามมากรี๊ดในนี้ต่อค่ะ คือมันส์มากกกก :heaven พี่วันนี่คารมแบบ... อ่านไปยังหน้าแดงไปเลยค่ะ เหมือนจะล่อลวงน้องไกรเลย 55555 :katai5:
-
น้องไกรไม่ตามไปอาบให้พี่วันเหรอจ้ะ
-
พี่วันแม้งงงงง รุกน้องไกรหนักเลยนะ
ไม่กลัวจระเข้ตัวอื่นมากินน้องวันเท่าไหร่ อยากเห็นพี่วันจับน้องไกรกินมากกว่า ฮิฮิ
-
น้องไกรน่ารักอะ
:mew1:
อยากเห็นพี่วันอาบน้ามมมมม
-
อยากเห็นตอนกลายร่างงง :katai1:
-
ไกรน่ารักอ่ะ
-
น้องไกรอย่ารอช้า แอบดูไอ้วันอาบน้ำเลย :hao6:
รอๆๆๆ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:hao3:
ไกร ขัดหลังๆๆๆ
-
หลังจากซุ่มอ่านอย่างเดียวมานานเพราะขี้เกียจสมัคร คุณโอก็ทำให้เราโผล่ออกมาจากที่ซุ่มได้ค่ะ :hao5:
ตอนนี้แอบลุ้น กลัวไกรออกไปสำรวจบ้านแล้วจะโดนงาบ(...)
อยากเห็นพี่วันตอนอาบน้ำ :hao7:
-
ขอเม้นก่อนอ่าน
คุณโอกินอะไรมา อัพเอา ๆ ๆ 555
---------------------
น้องไกรแบบว่ารู้ใจตัวเองเร็วมาก ไวไฟมาก และกำลังต่อสู้กับใจตัวเองอย่างมาก
สับสนเพราะพี่วันไม่ใช่คน นี่ล่ะปัญหาใหญ่ แล้วเป็นจระเข้อีกต่างหาก
สู้ ๆ เค้านะลูก
-
55555555555555555555555555555555บุกเข้าเมืองชลาวันเลยนะไกร555555555555555555555
เคมีเข้ากันมากอ่ะกรี๊ด
อยากเห็นพี่วันแปลงร่างงงง
-
ไม่ดราม่า ขอให้จริงนะ :impress2:
ไกรน่ารักอ่ะ คุณสู้ๆกะงานนะ เป็นกำลังใจให้ อุอิ
-
เขาอยากตามเข้าไปดุว่าพี่วันแกอาบน้ำยังไงอะคะ ขัดขี้ไคล ยังไงด้วย ถ้าให้ดี ให้น้องไกรขัดให้ดีที่สุดเลยค่า
-
ปั๊ดตะนากันเร็วจริงๆ นะคะคู่นี้ อิอิ
ไปแอบดูพี่วันอาบน้ำกันดีกว่าไกร มือไม้ไม่ซน เปลี่ยนเป็นตาซนแทนก็แล้วกันเนาะๆๆ :z1:
-
พี่วันนี่อาบน้ำท่าไหนคะ ท่าวัดรึเปล่า ตึ่งโป๊ะ Orz
แล้วพาน้องเข้าบ้าน หูวววววววววววววว ว ว ว ว ละมุนละม่อมอุ่นวาบๆๆๆ
ไกรเอ๊ยยยยยย ชอบเค้าไปครึ่งใจแล้วมั้ยตัวนายยย อิอิ
ตอนที่แล้วว่าหวาน ตอนนี้คือน้ำตาลหกเลย ฮือ หวานม๊ากกกก ละมุนมาก ฮือๆๆๆๆๆ
บ้านพี่วันนี่คือหลืบสุด ลึกลับสุด อิอิ น่าค้นหาา(ผิด)
-
เขางงในสถานะของสองคนนี้จังค่ะ เหมือนพี่วันจะจีบน้องไกรเลย แต่พี่แกก็ทำแบบนี้กับทุกคน ที่ต่างคือพาไกรเข้าบ้าน มันจะเหมือนว่าสำคัญยังไงก็ไม่รุ้นะคะ แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้คุยกันในเรืีองนี้แบบจริงๆจังๆเลยอะ มันเปราะบางนะคะ แต่คุณโอบอกว่า ไม่ดราม่า ก็เชื่อค่ะ อิอิ
ปล น้องไกรเพิ่งนึกได้เหรอคะส่าพี่วันเป็นไอ้เข้
-
'อย่าซนล่ะ' ห้ามแค่ไกร แต่คนอ่านซนได้~~
55555
:mew4: :mew4: :mew4:
-
อัไรจะเป็นตัวแปรผันที่ทพให้จระเข้สืบพันธ์กับมนุษย์ได้ แต่ถึงสืบได้ก็คงขยายพันธุ์ไม่ได้อยู่ดี 55
ตามลุ้นเมื่อไหร่จะสารภาพกันซะที กั๊กกันไว้ทั้งคู่อ่ะ
-
พี่วันกับไกรนี่มันน่ารักอะ เบลอ ๆ 555555555555
อ่านละก็เขินมุ้งมิ้งกัน เข้าบ้านกันซะละ
อ่านละยิ้มตลอด :o8: :o8:
หลงใหล อ้ายยพี่ทิวันของน้องงงงงง (มโนเองล้วนๆ555555)
-
โอ้ยยย ไอ้เข้เอ้ยยย เพิ่งรู้ว่าพี่เข้ทำให้หัวในสั่นไหวได้ พี่วัน เวลาอ่านชื่อนี้คิดถึงวันเฉลิม ฮาๆๆๆ พี่วันเท่อะ ถึงจะกวนตีน แต่ก็เท่ห์อะ ไกรถ้าคืนนี้พี่วันจะทำอะไร อย่าขัดขืนนะลูก เอ๊ะ ยังไง รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
พี่วันน่ารักจังงงงงง อร้ายยย มุ้งมิ้งมากอ้ะ ชอบเมะขี้อ้อนน :mew1:
-
จระเข้เค้าอาบน้ำกันยังไงอ่ะ อยากดูพี่วันอาบน้ำาาาาา นี่พูดจริงๆ :-[ :-[
-
ฉากต่อไปต้องเป็นฉากแอบดูคุณพี่อาบน้ำาาา :-[
-
เข้าทางคนอยากรู้ว่าจระ้ข้อาบน้ำยังไง 555555555
-
หนีไปอาบน้ำซะงั้นอ่ะพี่วัน ปล่อยให้น้องไกรเขินเข่าอ่อนอยู่คนเดียว 55555
ที่พี่วันไปอาบน้ำนี่คือจะไม่ออกไปไหนแล้วใช่มั้ย จะมีการใช้เหตุผลอาบน้ำแล้วไม่ออกไปไหนมาล่อลวงน้องไกรให้ค้างคืนป่ะเนี่ย :-[
แต่ถ้าให้ไกรกลับเช้าจะอันตรายรึเปล่านะตัวอื่นเห็นหมด แต่ก็ไม่ต้องกลัวนะน้องไกรเพราะมีพี่วันอยู่ด้วย :-[
แบบว่าหน้าผากแปะหน้าฝากนี่ทำเอาเขินไม่ไหวแล้วค่ะพี่โอ แค่นึกภาพตามก็รู้สึกว่าเขินจนหน้าจะระเบิดแทนน้องไกรละะะ
ขอถามอีกซักรอบละกัน นี่เป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ยยยยยย :hao7:
พี่ไกรนี่ไม่ได้ดูเป็นคนเจ้าชู้ แต่ถึงเนื้อถึงตัวกับไกรตลอดๆ ซึ่งไกรก็ยอมตลอดดดด
นี่ไปๆมาๆก็ตามพี่วันมาถึงห้องนอนเฉย รู้ตัวอยู่เปล่าเนี่ย ไม่ได้โดนสะกดจิตมานะ สถานการณ์ล่อแหลมมากนะ 5555
พูดถึงเรื่องกลัว เอาจริงๆไกรนี่คงไม่ได้กลัวพี่แน่ๆ แต่มาอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกล้อมรอบไปด้วยจระเข้อีกไม่รู้กี่ตัวนี่ ถ้าไม่กลัวก็คงเป็นไกรทองแล้ว 55
แต่วิธีปลอบขวัญน้องไกรของพี่วันได้ผลชะงักนักแล แถมการอ้อนเป็นโปรเสริมขนาดนี้ไกรลืมแล้วมั้งว่าข้างนอกมีจระเข้ตัวอื่นด้วย :-[
เรื่องมาม่านี่แม้ยังมองไม่เห็นแต่รู้สึกสัมผัสได้ยังไงก็ไม่รู้ ตั้งแต่กลอนเปิดตอนเลยค่ะ
แล้วไกรก็ยังคิดว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆอะไรแบบนี้อีก คือสองคนนี้คิดไรกันอยู่ อย่าคิดเรื่องดราม่ากันได้มั้ย คนอ่านใจไม่ดีนะคะะะะ
จากตอนนี้มีชื่อตัวละครเพิ่มมาอีกหนึ่งชื่อท่านอา(นี่มันชื่อเรอะ) จะมามีบทบาทอะไรมั้ยนะ
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวรอติดตามตอนต่อไป
ได้อ่านเรื่องนี้ทุกวันรู้สึกเป็นสุขมากค่ะ :katai5:
-
แอรรรรรรรรรรรรรรรรรร๊ อิพี่วันดูเจ้าชู้มากกกกกกกกกกกกก
แต่ทำแบบนี้กับน้องไกรได้คนเดียวนะ
ไม่งั้นจะไปตีหัวลากไปส่งบ่อจรเข้ให้ไปโชว์ตัวซะเลย แง่งงง ง
(แอบ)พาน้องเข้าบ้านแล้ว รับผิดชอบน้องด้วยนะจ๊ะพี่วันนนนน
ทำให้คนอ่านติดงอมแงม แล้วก็รับผิดชอบคนอ่านด้วยนะคะคุณโอออ 555555
-
คือแบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ จิกหมอนขาดไปหลายใบ มุ้งมิ้งอะไรขนาดนี้ :hao6:
อย่างพี่วันเรียกอ้อน อิน้องไกรนี่เรียกอ่อย :katai5:
ขอไอ้เข้แบบพี่วันสักตัว ฮอลลลลลลลลลลลลลลลล อยากได้ :ling1:
-
จระเข้เจ้าชู้ทุกตัวหรือเปล่า พี่วันแบบ อยู่ใกล้แล้วระทวย เสน่ห์แรงเกินห้ามใจ ขนาดไกรบุกถึงรังละกัน
-
ไม่ดองดีแล้วจ้า อ่านแบบต่อเนื่องสุด ๆ ไกรเป็นเจ้าหนูจาไมไปหล่ะ
พี่วันนี่ชอบไกรหรือเป็นนิสัยเจ้าชู้ของจระเข้หว่า เห็นชาลาวันมีเมียเยอะไม่รู้พี่วันจะเป็นไหม อิอิ
-
:-[
:กอด1:
-
อัพทุกวันเลยยยย นั่ลลั้กมากกกกกกก
o13
-
สนุกนะคะ
ชอบกลอนมากๆเลย คุณโอแต่งเองรึเปล่า?
(หมายถึงบทกลอน ไม่ใช่น้องกลอนกะพี่ปีใหม่นะ 5555555555555555555(แต่น้องกลอนเราก็ชอบนะ คริคริ))
ชอบบทกลอนมากกกกกกกกกจริงๆนะ แงงงงงงงงงงงงง
ลึกซึ้งเว่อร์ ไพเราะเวอร์ๆ ใช้คำสวยมากกกกกกกกก กรีสสสส
เป็นเรื่องที่เรานั่งอ่านบทกลอนอย่างน้อยสองครั้งก่อนอ่านเนื้อเรื่องเลยอ่ะ
แบบบางคำคิดได้ไงให้มันคล้องกันได้สวยขนาดเนร้ อ๊ากกกก
ติดตามนะคะ
อัพเรื่องอื่นบ้างก็ได้นะ
TwT
XY 2นี่รอมานานมากๆๆๆๆๆ แงงงงงงง...
-
ทำไมจะน่ารักกันนัก ฆ่าชะนีอย่างฉันเถอะค่ะพี่วัน น้องไกร
-
อ่า นี้ยังไม่ดองไง :katai2-1:
ไม่ค่อยมีกลิ่นเค็มๆตามสไตล์นิยายพี่โอเลย
สู้ๆน่ะค่ะเป็นกำลังใจให้ ตั่งใจทำงานอิอิ :katai4:
-
โอ๊ยยย
อ่านแล้วเขินแทนไกรเลย :-[
พี่วันมาแบบนุ่มๆเงียบๆแต่ได้ใจอะ :impress2:
-
ชอบคำด่า 'ไอ้เข้เอ๊ย' 5555
-
พี่วันอย่าเศร้าไปเลย
เดี๋ยวไกรปลอบพี่เอง
พี่วันจุ๊บหน้าผากไกรอีกทีสิ > <
-
พรุ่งนี้คุณโอจะมาอัพไหมน้อ หุหุ เขาชอบจังที่ ไหดองถูกทุบ เอ๊ะ หรือว่ายัง เรื่องนี้อย่าดองเลยน้า มีแฟนๆๆ หลงรักพี่วันกับน้องไกร รออยุ่ ^^
-
แอร๊ยยยยย ฮิฮิฮิฮิ อิอรั๊งงงงงงงง //กลิ้งไปกลิ้งมา
ไม่รู้จะอธิบายยังไงเกี่ยวกับตอนนี้ดีค่ะ แต่ตอนนี้หนูเขินนนนนนนน วรั๊ยยย -////- จระเข้มือปลาหมึกเอ๊ย!!!!!
จะพูดไงดีเนี่ย เพิ่งเคยเห็นจระเข้อ้อนก็ตอนนี้แหละค่ะ 5555 อยากเห็นพี่วันเวอร์ชั่นอาบน้ำจังว่าจะเป็นไง จะเหมือนที่ไกรคิดไว้เปล่าน้าา 55555
น่ารักมากเลยค่ะ !!!! รอตอนต่อไปนะคะ~~
-
อยากเห็นพี่วันอาบน้ำ :hao6:
อ่านคู่นี้มุ้งมิ้งใส่กันแล้วแบบว่า...นั่งบิดไปมาด้วยความฟิน :katai2-1:
-
ตามพี่วันมาจนได้นะไกร
เขินง่าาาาา พี่วันดูแสดงอ๊อกแสดงออก 5555
คือน่ารักมากกกก งุ้งงิงกันอยุสองคน ชอบบบบบ
มาต่อเร็วๆนะคะ><
-
พาเข้าห้องแบบนี้พี่ทิวันจะทำไรป่าวอะ อิอิ
-
สนุกอ่ะ พูดจริงนะเนี่ย เป็นนิยายที่กดเฟบเลย ชอบด้วยอัพถี่ดี บวกทุกตอนนี่พูดเลย xD
-
ฮื่อ ตามมาเม้นให้ทีเดียวนะคะ /กราบที่ไม่ได้เม้นทุกตอน เราชอบมากถูกใจมาก + เป็ดเรียบร้อยแล้วนะคะ
ชอบจริงๆ นะคะ เรามาอ่านทุกตอนก่อนนอนมาสองคืนแล้ว :o8: คือน่ารักมากๆ ค่ะ (เม้นด้วยความอยากได้)
แง๊งงง พี่วันคือนิสัยดีงาม คือเลอค่า เจ่าเล่ห์ ขี้อ้อน เป็นจระเข้เกรด AAA+ (เติมให้) จริงๆ ค่ะ ฮื้อออ
สีครามคือพ่ายยับนะคะ ฝากบอกนางด้วยเราเปลี่ยนทีมแล้ว 5555555 เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่มโนไกลขนาดนี้ค่า
ขอยืมสโลแกนสีคามมอบให้พี่วันนะคะ รูปหล่อ พ่อวย ค*ใหญ่ ใจดี ลีลาเด็ด (เอ?) เม้มแดง แถมสเปิร์มแข็งแรง อื้อ (ท่องขึ้นใจ)
ถ้าเราเป็นไกร เราก็ยอมทุกอย่างค่ะแบบยอมสยบแทบเท้า ถ้าพี่วันจะกินไก่สดเรายอมเป็นไก่สด โง้ย อยากออกลูกเป็นไข่ค่ะ :hao5:
- สารภาพบาป เราอยากได้บทอัศจรรย์ของพี่วันในร่างจระเข้ - (ขอชะนีจงหยุดมโน) 5555
พี่โอคืออัพถี่มาก รู้สึกแปลกๆ ไปแล้วค่ะ O<--< ห้ามเนียนดองแบบในทวิตนะคะ :z3:
พล่ามมาเยอะมาก ยังไงก็เป็นกำลังใจในการอัพตอนต่อๆ จนถึงตอนสุดท้ายที่มีจำนวนตอนมากกว่า 30+ นะคะ
(ไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงใดใดทั้งสิ้น ;____;)
เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณน่ะคะ ที่มาอัพตลอดเลย มีความสุขที่ได้อ่าน
-
ชอบๆๆๆๆๆๆจัง จระเข้ กับไกรแว๊ๆๆ
-
เย้ยยยยย มาทัวร์รังจระเข้ซะแล้ว
555555555555 ระวังนะไกร
เดี๋ยวๆ พี่วันอาบน้ำ = ต้องกลับร่างจระเข้
เมื่อไรมันจะแห้ง 5555555555
-
พี่วันน่ารักอ่ะ หยอดตลอดๆ เขินแทนน้องไกรง่าาาาาา รักคนเขียนค่ะ อัพบ่อยๆน้า เค้ารออ่านทุกวันเลยยยยย
-
อิน้องไกรรรรรร แหม พอเริ่มรู้ตัวเอง อาการเธอออกชัดเลยค่ะ
แหม๊ มีหยิกจมูก เฮ้ยยย :-[
มุ้งมิ้งแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ คนอ่านเพลิ้นเพลิน
-
ไกรใจกล้า บุกรังจระเข้เลย
ไหนๆก็มาถึงนี่แล้วไปดูดิพี่วันอาบน้ำแล้วเป็นไง จะได้ไม่เสียเที่ยวไง อิอิ
-
อร๊ายยยยยย!!! ไม่ได้เข้ามาอ่านแปปเดียวเพราะงานยุ่งมากช่วงนี้ ปรากฏว่าคนเขียนทำเราเซอร์ไพส์ ได้อ่านสามตอนรวดด!!! o13 :mc4: o13
น้องไกรโคตรน่ารักเลยอ๊าาา หลงน้องอยากขอกลับบ้านแระ ไม่ให้ไอ้พี่วัน ไอ้เข้เจ้าชู้บวกกวนตีนด้วย ฮาาาา
น้องไกรบางทีหนูก็เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วมากก ฮ่าาๆๆ :laugh: เพราะพี่วันรึป่าวเอ่ย แลหนูจะอารมณ์แปรปรวน 555
ส่วนตอนล่าสุดนี่หนูใจกล้าบุกรังไอ้เข้เลย o18 แต่ระวังจะโดนไอ้เข้จับกินนะ คึคึ :z1: :oo1:
แต่แอบสงสัยว่าโป๊ยอาจจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังเกี่ยวกับจระเข้มากกว่านี้อ่ะ
รอติดตามตอนต่อไปจ้าาา ดีใจที่เรื่องนี้ไม่ดอง ฮาาาา :mew1: :L2: :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากกก ถึงขั้นติดงอมแงมกันเลยทีเดียว :katai4:
ไกรตลกแบบกวนๆอ่ะ ไอ้พี่วันก็ขยันหยอดจริงเชียว :m1:
-
อ่านไปกัดผ้าไป เขินสุดพลัง :hao5:
ไอ้พี่วันคือที่สุด ทำเราเขินนั่งยิ้มจนแก้มปริ
โคตรอินอ่ะจริงๆ
น้องไกรระวังเน้ออออออ เข้ามาในดงจระเข้ ระวังโดน(ไอ้พี่วัน)กิน
+1 ขอบคุณพี่โอเน้ออออออออ
ถ้าพี่ขยันอัพแบบนี้จนจบก็คงจะดี :laugh: ยังไงก็ตาม จะรอเน้อออออออออ
-
อ่านรวดเดียวเลย หนุกกกกก
นายอย่าดองนะ เราขอร้อง ถถถถถถ
#ขอปวารณาตนเป็นทาสจระเข้ค่ะ คริๆๆ
-
ตอนนี้ยาวจุใจมากกกกกกกกกกกกกก
ไกรไปแอบดูพี่วันอาบน้ำเร็ว อิอิ
-
อ่านแล้วเขินนนน #บิดไปบิดมา คริๆ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ กะลังน่ารักเชียว
-
แอร๊ยยย ไอ้เข้พี่วันจอมเจ้าชู้ เขินแทนน้องไกรเลยอ่า :-[
-
พี่โอออออ คืออ่านแล้วมัน บิดเสื้อแทบขาดอ้ะะะะะะ
ทำไมมันมุ้งมิ้งแบบเน้ อร๊ายยยย ปลื้มๆๆๆ
ชอบเรื่องสไตล์นี้ของพี่โอมากนะ ที่ออกแนวหวานๆ แต่มีปม แล้วก็มุ้งมิ้ง ชอบบบบบ มันแบบได้ฟิลลิ่งจิกหมอน กัดปากมาก
แต่ไม่เอามาม่านะ ท้องอืด /หะ!?
มาติดตามเรื่องนี้บ้าง
รอดูตอนต่อไปนะคะ
หวังว่าน้องไกรจะไปแอบดูพี่วันอาบน้ำนะคะ //ใคร่รู้มาก 555555
-
เป็นตอนที่น่ากลัวจริงนะ
ไม่ใช่กลัวจะรเข้รอบบ้านนั่น
แต่เป็นจระเข้เจ้าบ้านนี่สิ
ได้ทีเป็นหยอด เป็นแซว
น้องไกรก็ลำบากใจสิ
-
เอ่อ...ตอนนี้ไกรขี้โวยวายอ่ะแม่ไม่ปลื้ม!
จะเสียงดังทำไมนักหนาคะลูก กลัวจระเข้ตัวอื่นเขาไม่รู้หรือไงว่ามีมนุษย์บุกเข้ามา ถ้าเราเป็นพี่วันจะโบกเกรียนไกรสักทีสองที
-
แอบดูพี่วันอาบน้ำ :haun4:
-
เขินไปหมดแล้วมั้งน้องไกร
-
ไม่อัพอ่อคะวันนี้ T^T มาส่องตั้งแต่ห้าโมงเย็นแล้วอ่ะ รอได้นะๆ :hao5:
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: อยากจะระเบิดตัวเองเป็นโกโก้ครันช์ :-[
-
น้องอย่าซน เด๋วพี่ซนเอง
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องไกรไปช่วยพี่วันอาบน้ำเลย o18
-
วันนี้ไม่มาเหรอจ๊ะ เขารอดูจรเข้อาบน้ำอยู่นะ :mew1:
-
ตกหลุมรักพี่วันซะแล้วสิ >>>>>______<<<<<<<<
-
พ่อไกรอย่าแอบดูไอ้พี่วันอาบน้ำล่ะ เดี๋ยวโดนหางฟาดนะจ๊ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด อ่านทันแล้ววววว
โอ้ยยยย ทำไมมันเขินได้สุดติ่งอย่างนี้ล้าาาาา
อ่านไปขูดโต๊ะไปเป็นรอยหมดแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
รอพี่วันกับน้องไกรตอนต่อไปอยู่นะคะ :D
-
ทำไมไกรไม่ตามไปอาบให้ว้าาาาาา
-
รังรักปะ
ช่างกล้าตามทาเนอะ
-
หนูไกรกำลังเริ่มหลงเสน่ห์ของพี่ทิวันแล้วละสิ แม้จะพยายามไม่แสดงออกเท่าไหร่ แต่ข้างในนั้นใจเต้นโครมครามตลอดตอนโดนพี่วันรุก นี่แค่โดนโอบเอวกับหอมหน้าผากนะ ถ้าโดนมากกว่านี้ล่ะ จะเป็นยังไงน้อน้องไกรจ๋า อิอิ
เรื่องนี้สนุกอีกแล้วค่ะคุณโอฯ ตำนานจระเข้ดูมีมิติลึกลับซับซ้อนมากกว่าฉบับเก่า (ซึ่งเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ ด้วยว่าฉบับนั้นเป็นร้อยกรอง ของคุณโอเป็นร้อยแก้ว ดังนั้นขนบหรือกระบวนการเขียนย่อมแตกต่างกัน และช่วงเวลาของการเขียนก็มีส่วนด้วย เรื่องนี้นอกจากจะมีส่วนของตำนานพื้นบ้านเมืองไทยแล้ว ยังมีกลิ่นอายของความเชื่อตะวันตกเพิ่มเสริมเข้ามาอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นบรรยากาศแบบ Gothic หรือความเป็น thriller เล็กๆ)
ชอบมากๆ ค่ะ :mew1:
-
หนึ่งตัวหนึ่งใจมิอาจว่า
หนึ่งตัวสองกว่ามิอาจฝืน
หนึ่งตัวหลายใจมิอาจคืน
หนึ่งตัวยิ้มระรื่นอื่นทุกข์ตรม
หนึ่งรักสองใคร่สามใฝ่ฝัน
ครองล้นกันพลันพ้นฤทธิ์สเน่หน
ได้เสียทิ้งขว้างบ้างทุกข์ทน
ใครใคร่สนยิ้มไว้..ใจทรมาน
-๘-
ก๊อกๆๆ
“..ร..ไกร..ไกร”
ก๊อกๆๆ
“ไกร ตื่นเร็วเข้า”
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังจนบ้านแทบพังทำให้ผมตื่นได้เร็วกว่าอีกฝ่ายคอยเขย่าตัวปลุกอยู่แบบนี้ สิ่งแรกที่เห็นคือมุ้งสีขาวสะอาดที่คลุมอยู่รอบเตียง…และระหว่างที่ผมกำลังคิดว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน..คนข้างตัวก็ดึงผมให้ลุกขึ้นนั่ง….
….ก่อนจะช้อนอุ้มโดยไม่ทันตั้งตัว!!
“ไอ้…!!!”
“ชู่!!” เขาดุทันที “เงียบไว้นะ!”
ก๊อกๆๆ!
เสียงเคาะประตูอย่างรุนแรงนั่นทำเอาผมเผลอชะเง้อมองข้ามไหล่อีกฝ่ายไปที่บานประตู สลักกลอนยังลงล็อคไว้แน่นหนา..ไม่มีท่าทีว่าจะพัง แต่กระนั้นก็เจ็บมือแทนคนเคาะที่อยู่อีกฟากหนึ่งของประตูมิใช่น้อย
แต่ยังไม่ทันจะถาม ที่อยู่ต่อไปของผมเสือกเป็นตู้เสื้อผ้าครับ!
“อยู่เงียบๆนะ”
พี่วันย้ำอีกครั้งแล้วโยนผมเข้าไป…อีกครั้งนะครับ! โยน!! ไอ้บ้านี่จะทะนุถนอมกูสักหน่อยไม่มี! คนยิ่งเพิ่งถูกปลุกให้ตื่นจากความฝันประหลาดๆว่าไปบุกรังจระเข้ด้วยเครื่องแบบหน่วยS.W.A.T. อาวุธครบมือมาแท้ๆ! ตื่นขึ้นมาตัวเปล่ามันก็เหวงสิเฟ้ย!
ผมพยายามตั้งสติในความมืดหลังบานประตู ถึงกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมแตะจมูกมันชวนเคลิ้มให้หลับต่อแค่ไหนก็เถอะ…ผมต้องเงียบ และให้ตาย! นี่ผมเล่นละครเรื่องชู้รักจระเข้อยู่จริงๆสินะ!?!
ไม่นานก็ได้ยินเสียงเปิดประตู
ผมขยับตัว แอบมองลอดรอยแง้มเล็กๆของตู้เสื้อผ้า…แน่นอนล่ะไอ้บ้า จะไปเหมือนในหนังหรือการ์ตูนได้ยังไงวะ…มองเห็นก็เหี้ยแล้วครับ! ตาคนนะว้อยไม่ใช่ด้ายเย็บผ้า จะได้สอดเข้ารูเข็มได้น่ะ..ฮะ! ต่อให้เอาน้ำลายป้ายก็เถอะ!
“อรุณสวัสดิ์มาลา”
ชื่อที่ถูกเรียกด้วยเสียงทุ้มนั่นทำให้ผมชะงักการเล่นมุขกับตัวเองไปทันที
…มาลา?
“มาลาบอกแล้วไงครับว่าอย่าล็อคห้อง เดี๋ยวก็ปลุกไม่ได้กันพอดี..ถ้าไปเรียนไม่ทันอย่ามาโทษมาลานะ” เจ้าของนามดูกระฟัดกระเฟียด…น้ำเสียงที่หวานเกินกว่าจะเป็นผู้ชาย..? แต่ก็ทุ้มเกินกว่าจะเป็นผู้หญิง..? “ตื่นก็ดีแล้ว อาหารเช้าจะไปทานที่โต๊ะหรือจะให้ยกมาที่นี่ครับ?”
คู่สนทนาอ้ำอึ้ง “อา…..ไม่ทานดีกว่า….ได้มั้ย?”
“ทำไมล่ะครับ? มาลาอุตส่าห์ตื่นเช้ามาทำอาหารให้ท่านจ้าว ท่านจ้าวจะปฏิเสธมาลาเหรอ?”
“ครับ ครับ โอเค งั้นยกมาให้ที่นี่ทีนะ”
“ท่านพันวังอยู่ที่โต๊ะอาหารนะครับ”
“เอ้า แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะ”
“ก็ปกติแล้วท่านจ้าวจะออกไปทานด้วยกันกับมาลานี่ ใครจะไปคิดว่าวันดีคืนดีอยากเก็บตัวขึ้นมา…”
เสียงนั้นเข้ามาใกล้ทำเอาผมหดตัวเกร็งทีเดียว(จะหดไปเพื่ออะไรวะ! ไม่ได้ช่วยเล้ย!) เลยเห็นแวบๆว่าคนที่พูด…เป็น…เด็กหนุ่มตัวเล็กที่เหมือนจะเพิ่งพ้นวัยเด็กชายมาหมาดๆ? ผมสังเกตได้เพียงแว่บเดียวเท่านั้นครับแล้วเขาก็เดินหลบหายไป
ได้ยินเสียงหัวเราะ..มันรื่นเริงจนรู้สึกแปลกๆในอก
“พี่ไม่ได้เก็บตัวสักหน่อย คิดมากไปได้”
“เดี๋ยวนี้ท่านจ้าวก็ทำตัวแปลกไปนี่นา กลิ่นมนุษย์ก็เต็มไปหมด”
..เล่นเอากูที่ซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้าสะดุ้งกันเลยทีเดียว..
“ก็พี่ไปเรียน…”
“ตอนกลางคืนก็ไม่เรียกมาลาด้วย”
…ชะงัก
..สติผมหยุดลงตรงนั้น
“ใช่ซี่ พอหมดฤดู..มาลาก็ไม่จำเป็นแล้วนี่!”
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ ไม่เอา อย่างอนสิ”
“มาลาเป็นบ่าว ไม่ต้องมาง้อหรอก”
“นี่” เขาหัวเราะอีกครั้ง “แก้มป่องแล้วไม่น่ารักนะ”
ผมยกมือปิดหู
..ราวกับว่าทุกถ้อยคำทั้งหมดแล่นตรงสู่หัวใจ..
………..ไม่อยาก…แม้แต่จะได้ยิน……………
ภายในสมองเกิดคำถามขึ้นมามากมายว่า ‘นี่มันบ้าอะไรกัน?’ ใช่ครับ..และผมก็อยากจะผลักประตูตู้ให้เปิดออกเพื่อตะโกนถามเค้าไปว่า ‘นี่มันบ้าอะไรกัน!?’ อยู่หรอก เพียงแต่หลายๆอย่างบอกผมว่าผมไม่ควรทำแบบนั้น ด้วยเหตุผลที่ว่าตอนนี้ผมคงจะเป็นชู้อยู่ และอีกเหตุผลง่ายๆก็คือ…….
...ผมไม่ใช่เจ้าของ..ไม่มีสิทธิ์ตีตราจอง…
……….เรื่องมันก็ง่ายๆแค่นั้นเอง
ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าออกอีกครั้ง พยายามควมคุมอารมณ์ด้วยทุกอย่างที่ผมมี..ผมได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกจากด้านนอก ได้ยินเสียงอีกฝ่ายพูดจาหวานๆอ้อนๆ..ซึ่งเขาทำจนเป็นนิสัย..และ…ไม่มีค่าอะไรเลย
ผมไม่หน้าด้านพอจะถามหรอกครับว่า ‘มาลาเป็นใคร?’
ไอ้ที่ต้องถามน่ะ มันผมต่างหาก
..แล้วผมล่ะเป็นใคร?!?
บ้าชะมัด ห้ามร้องไห้..อย่าออกมานะว้อยเจ้าน้ำตา!
…เดี๋ยวใครเขาจะรู้หมดว่าเราอ่อนแอ!!
“ไกร?”
ประตูตู้เสื้อผ้าเปิดออก..ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ผมลืมตาขึ้น เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองหลับตาลงยกมือปิดหู และนั่งแบบคุดคู้ที่สุดเท่าที่เคยนั่งมาก่อน
อีกฝ่ายมองผม..นาน..และถึงผมจะไม่ได้หันไปมองแต่ก็พอรู้อยู่ เขาเอื้อมมือมาแตะที่ไหล่ ผมไม่ได้สะดุ้งหรือปัดมันออกอย่างที่ตัวเองตั้งใจ ไม่ได้โวยวาย..ไม่ได้เขย่าคอเสื้อเขา..ไม่ได้อาละวาดแบบที่ผมอยากจะทำและตั้งใจจะทำ ใช่ ผมอยากจะทำให้รังจระเข้แม่งพังพินาศให้หมดด้วยซ้ำ!!
…แต่ที่แย่กว่านั้นคือผมไม่ได้ทำ!!!
“ง่วง” ผมบอก
คนฟังเลิกคิ้ว “อย่าหลับในตู้เสื้อผ้าสิ”
“ก็มันง่วง” แถมขยี้ตาแล้วตะกายออกจากตู้เสื้อผ้าเบลอๆด้วยครับ ตุ๊กตาทองอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมละ… “กี่โมงแล้วอ่ะ?”
“เจ็ดโมง ไกรมีเรียนบ่ายใช่มั้ย?”
“สอบอ่ะ” ผมตอบ ครั้งนี้พูดความจริงครับ…เขารู้อยู่แล้วละ เลยแถเติมเข้าไปอีกหยดหนึ่ง “แต่นัดติวกะเพื่อนไว้สิบโมง..ต้องกลับไปหอเปลี่ยนชุดด้วย”
“อ้อ..แล้วจะทานข้าวด้วยกันมั้ย?”
ผมแกล้งทำเป็นคิดแปปนึง…ทั้งที่มีคำตอบไว้อยู่แล้ว “ไม่อ่ะ รีบไปหน่อยดีกว่า”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
แรกทีเดียวผมอยากจะบอกนะว่าไม่เป็นไร ตอนนี้อยากอยู่คนเดียวมากถึงมากที่สุด..แต่ก็สำเหนียกได้เสียก่อนว่ากูจะออกไปยังไงวะจำทางไม่ได้เนี่ย! เลยต้องจำใจ…พากันกลับออกมาด้วยมุขเดิมๆคือปีนข้ามรั้ว และครั้งนี้มันไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อคืนครับ…ทุกอย่างเวลาต้องแสงนี่ดูดีจริงๆ….
พี่วันมาส่งผมถึงหน้าหอทั้งๆที่ผมปฏิเสธไปหลายครั้ง แต่นะ..ลูกดื้อของจอมเจ้าชู้นี่จะห้ามยังไงไหว หรือบอกตามตรง..ผมไม่มีแรงจะเถียงเขาเท่าไหร่หรอก
เขาถามผมหลายครั้งว่าเป็นอะไร
..สิ่งที่ผมตอบเขาไปทุกครั้งคือแค่ง่วง ตื่นเช้าเกิน..หรืออะไรที่ใกล้เคียง..
..การฝืนยิ้มเป็นอะไรที่ทรมานมาก..
ผมถึงห้องโดยสวัสดิภาพ ทิ้งตัวโครมลงบนเตียง..อยากจะหลับตาอีกสักตื่น แต่ทำยังไงก็ไม่หลับ…คำพูดหวานๆพวกนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวผม ซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จักจบจักสิ้น…ซึ่งครั้งแรกที่ได้ฟังมันก็มีความสุขดี แต่พอรู้แบบนี้…ก็ทรมานจนหายใจแทบไม่ออก
ดีแล้วไอ้ไกร..
…ก่อนที่ความรู้สึกมันจะถลำลึกไปกว่านี้
…ดีแล้วล่ะ
+++++++++++++++++++
“โจทย์เหี้ยไรวะ ข้อเดียว ให้กระดาษคำตอบมาเป็นเล่ม!”
“อืม นั่นสิ”
“กูเขียนได้หน้าครึ่งก็หรูแล้วว่ะ ตัวอักษรนึงเท่าหัวแม่โป้ง…มึงเขียนไปเท่าไหร่?”
“สาม...”
“สามหน้า!!!! สามหน้าพ่อ……..”
“…บรรทัด”
“อะไรนะ?”
“3บรรทัด” ผมตอบ มองไปทางอื่น “3บรรทัดเท่านั้นแหละ”
เพื่อนรักผมเงียบไปแปปนึง “มึงเป็นอะไรป่าววะ? อย่างมึงเนี่ยนะเขียนตอบไปแค่สามบรรทัด?”
“เปล่า”
“มึงไหวมั้ยเนี่ย?”
“…ไม่ค่อยไหวเท่าไหร่” ผมไม่อยากโกหก “รู้สึกแย่มาก”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“กูต้องถอนตัวว่ะมึง” ผมบอกมันไปตามตรง…ถึงไม่จำเป็นต้องบอกแต่ก็แค่อยากจะพูด ผมอึดอัด! ได้ยินมั้ย!!! “กูแม่งโง่ แม่งบ้ามาก…เผลอคิดเหี้ยอะไรไม่รู้ตั้งเยอะกับคนแบบนั้น”
“คนแบบไหน?”
“ยังจะถาม”
“พี่วันเหรอ?”
“ยังจะถาม!!”
“ถามจริง”
มันขมวดคิ้ว ท่าทางจริงจังมาก
“มึงบอกจะถอนตัวๆ…แล้วมึงไป ‘เริ่ม’ กะเค้าตั้งกะเมื่อไหร่วะ?”
…กึก…
“…เริ่ม…อะไร?”
“จิ๊จ๊ะกัน”
“เฮ้ย จะบ้าเหรอ!”
มันเดาะลิ้น…วาดลวดลายประหนึ่งมิจชันนารีนักรัก
“ถ้ามึงยังไม่เคยแม้แต่จะเริ่ม มึงจะไปถอนตัวออกมายังไงวะ กูถามหน่อย”
แม้ว่าโป๊ยจะเป็นไอ้บ้าปัญญานิ่มสมองเท่าเม็ดถั่ว แล้วก็เป็นประเภทที่สามารถพูดคนเดียวได้นานเป็นน้ำป่าไหลหลากก็ตาม…แต่เวลาแบบนี้ ทุกครั้ง มันจะต้องมีคำคมอะไรบางอย่างให้ผมฉุกคิดได้เสมอเลย ให้ตายเถอะ!
ความสัมพันธ์ง่ายๆที่คิดไปเองฝ่ายเดียวแบบนี้ ถ้ามองจากคนภายนอกมองมันก็แค่เพื่อน แค่รุ่นพี่รุ่นน้องร่วมคณะกันธรรมดาๆป่ะวะ! ถูกอย่างที่ไอ้โป๊ยว่าน่ะแหละ อย่าว่าแต่ตกลงเราเป็นอะไรกันเลย..เรายังไม่เริ่มด้วยซ้ำ!
ผมจะมานั่งเฮิร์ททำบ้าอะไรอยู่วะ!
…กูรู้สึกยังไงกับมัน..กูยังตอบคำถามนั้นไม่ได้เลย! ให้เคราดกตายเถอะ!
ท่าทางผมคงจะคิดมากเกินไปครับ สุดท้ายก็ได้ไอ้โป๊ยบอก
“อย่าคิดมากพวก มื้อนี้กูเลี้ยง มึงสั่งได้ไม่อั้นเลย!”
“ค*ย จานละสามสิบทำเป็นคุย”
“เอ้า กูไม่เคยเลี้ยงข้าวมึงเลยนะเว้ย!”
“เออ” ผมแยกเขี้ยวใส่มัน แล้วหันไปโบกเรียกป้า “ขาหมูสามจานใหญ่ๆครับพี่สาว!!”
“สามเลยเรอะ!”
“แค้น เพราะแม่งทำให้กูเขียนสอบได้แค่สามบรรทัด”
“โคตรพาลเลยเหี้ยนี่”
“ไม่ได้พาลว้อย!”
“แล้วไงวะ? โดนเค้าทำอะไรมา?”
“เจ้าชู้” อธิบายคำแรกด้วยเสียงหนักๆ
อีกฝ่ายกระตุกคิ้ว “อ่าฮะ”
“เจ้าชู้มาก”
“อือหึ”
“มึงจะช่วยคอมเม้นท์อะไรหน่อยได้ป่ะวะ!”
“แล้วไงวะ? ก็เจ้าชู้..กูก็เคยบอกมึงไปแล้วนี่”
“มันไม่ใช่เจ้าชู้ธรรมดาน่ะสิวะ!”
“แล้วพิเศษยังไง?”
พอเห็นผมเงียบ มันก็ต่อเลยครับ
“….พิเศษตรงที่ว่ามึงชอบเค้างั้นสิ?”
“ไอ้สัสโป๊ย!”
“หรือไม่จริง? มึงพูดมาขนาดนี้แล้วนะสัส ยังทำมาไม่ยอมรับความจริงไปได้…”
“กูไม่ได้บอกว่ากูไม่ยอมรับ!”
“เฮ้ยไอ้สัส มึงจะเถียงก็ช่วยเถียงให้มันดีกว่านี้หน่อยเหอะว่ะ ทำแบบนี้งี่เง่าเป็นบ้า”
ผมก้มหน้า “เออ กูรู้แล้ว”
“แล้วชอบเค้าตรงไหน?”
“มึงถามเหี้ยไรเนี่ย”
พอจบคำตอกของผม ข้าวขาหมูสามจานใหญ่ๆก็ถูกเสิร์ฟมาตรงหน้าพอดีครับ เราเลยหยุดคุยกันชั่ววูบหนึ่ง...แต่ก็เป็นแค่ชั่ววูบเดียวเท่านั้นแหละครับ
“เดี๋ยวนี้นะมึง ไม่ต้องอายมาก ชอบผู้ชายมันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว..ดูอย่างโต๊ะนั้น” มันพยักเพยิด หยิบช้อนส้อมมาเตรียมจ้วงแดก “แฟนกันชัดๆ แต่นั่งเนียนทำเป็นเพื่อนกัน…พวกแบบนี้น่ะมีบ่อยนะ เพราะงั้นนอกจากพ่อแม่แล้วมึงไม่ต้องปิดบังใครหรอก”
ผมมองตอบ แล้วรีบหันกลับมา “มึงรู้ได้ไงวะ”
“มันเป็นเซ้นส์ของคนเก๋า”
“แล้วอย่างมึงกะกูล่ะ?”
มันมองหน้าผม ทำตัวสั่นใส่ “ไอ้สัส อย่าพูด! กูขนลุกเลยเห็นมั้ย..บรื๋อออ”
“เออ ตอนมึงพูดเรื่องพี่วันกะกูกูก็ขนลุก!”
“พี่วันไม่เกี่ยวว่ะ หล่อและดีจนกูเองยังอยากเป็นเกย์เลย”
“อ้าวเหี้ยนี่…”
“อย่าทำกู กูไม่ได้จะตบแย่งกับมึง…กระเทยควายสองตัวไม่น่าดูหรอกนะฮ้าา~”
“ตลกตาย”
“มึงยังไม่ตอบเลยว่าแล้วพี่วันทำอะไรมึง?”
ผมกรอกตา “กูว่ารีบกินดีกว่า เดี๋ยวข้าวเย็นหมด”
มันโบกหัวผม “จงใจเปลี่ยนเรื่องนะว้อย!”
“เปลี่ยนเรื่องห่าไร…กูก็แค่……………”
ผมเงยหน้า ยังหยิบยกคำพูดมาอ้างได้ไม่ทันจบประโยค..ก็ต้องชะงักลง เมื่อปากทางร้านข้าวขาหมูมีใครอีกคู่หนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามา และจังหวะนั้นแม้แต่ผมเองก็ยังแกล้งเนียนหลบตาทำเป็นไม่เห็นไม่ได้
เพื่อนรักเห็นผมเงียบไป เลยหันกลับไปดูทั้งข้าวยังคาปาก แล้วมันก็หันกลับมาทันที
“พูดยังไม่ทันขาดคำ มาพอดี”
“เออ” ผมผ่อนไหล่ลง “ทำไงดีวะ?”
“ธรรมชาติเว้ยเพื่อน”
“เออ ธรรมชาติ”
“เสียงสั่นนะมึงอ่ะ”
“อย่าแซวสิวะ…”
“ไกร โป๊ย..มาร้านนี้กันทำไมไม่บอกล่ะ จะได้กินด้วยกัน”
เสียงใสเป็นเสียงแรกที่ทักผมครับ และแน่นอน..นางฟ้ามาทั้งทีผมจะไม่ยิ้มหวานๆให้ได้ยังไงล่ะ
“ไม่นึกว่าแก้วจะกินขาหมูได้นะเนี่ย เห็นรักษาหุ่น”
อีกฝ่ายหัวเราะ “นั่งด้วยได้มั้ย?”
ผมชะงัก แต่ก็พยักหน้า “ได้ๆ เอาเลย!”
“ทำข้อสอบได้ป่ะ?”
“ไม่ค่อยอ่ะ”
“อ้าวไหงงั้น? วิชาถนัดไม่ใช่เหรอไกร?”
แก้วทิ้งตัวลงนั่งข้างผม ส่วนอีกคนก็นั่งข้างไอ้โป๊ยฝั่งตรงข้าม..เขามองหน้าผม..แล้วยิ้มเจื่อนๆให้ ผมเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร..และรู้ว่านี่ไม่ใช่การคิดไปเอง…
“ฮ่าๆ วันนี้มึนๆน่ะ เบลอๆตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ไม่สบายเหรอ?”
นั่นเป็นประโยคคำถาจากฝั่งตรงข้าม ผมเหลือบสายตามองเขาแปปนึง..แล้วรีบหลุบลงมา
“เปล่า”
..ตอบสั้นไปปะวะ..
ระหว่างที่บรรยากาศ(ในใจผม)กำลังหนักหน่วงอยู่นั่นเอง เพื่อนรักตรงหน้าก็ระเบิดหัวเราะออกมาลั่นร้านแบบไม่อายฟ้าดินครับ! มันดังจนคนทั้งร้านหันมามอง และที่เหี้ยกว่าคือมีแค่มันเนี่ยแหละที่หัวเราะอยู่คนเดียว!!
“เป็นบ้าอะไรวะไอ้โป๊ย!!!”
อดด่าด้วยความอับอายไม่ได้ครับ! แม่งไม่อยากให้คนอื่นรู้เล้ยว่านี่เพื่อนกู!
“เปล๊า!” มันตอบชัดเจน เสียงสูงซะด้วย ดูก็รู้ว่าจงใจหาเรื่องผมชัดๆ! “ไม่สั่งไรกินกันอ่ะครับพี่วัน? ขาหมูนะ? ป้าค้าบบบ ข้าวขาหมูอีกสองจานค้าบบบบ”
“เอ่อ ของหนูไม่เอาหนังนะคะป้า” แก้วเสริมด้วยรอยยิ้ม
“จ้า”
โป๊ยมองแก้ว หุบยิ้มไปแปปนึง..ถึงค่อยหันไปยิ้มทะเล้นกะพี่วัน “นี่แอบมาเดทกันทุกวันป่ะเนี่ย? หวานแหววกันจริงนะครับ~”
กึก
คำพูดไอ้โป๊ยทำผมกำช้อนแน่นจนแทบหัก ก่อนจะเหยียบขยี้ตีนมันไปทีนึง
แม่งเลยเหยียบผมกลับ…รักเพื่อนมากครับ! “วันนี้พี่วันมีสอบเหมือนกันเหรอ?”
คนถูกถามยิ้ม “ไม่อ่ะ มารับ…เฉยๆ” แล้วเหลือบสายตามามองผม…จังหวะที่เว้นไปนั่นอาจจะหมายถึงผม หรือไม่ก็แก้ว หรือไม่ก็…ถ้ามีคนอื่นก็คงเป็นคนนั้นแหละ เพราะผมควรจะเลิกคิดเข้าข้างตัวเองไปได้แล้ว!
....อยากจะเอาจอบมาขุดพื้นมุดดินหนีให้มันแล้วไปจริงๆ!
“เอ้อ แล้วแก้วทำข้อสอบได้มั้ย?”
“ได้บ้างจ้ะ ก็เขียนไปเท่าที่มีอยู่ในสมองน่ะแหละ ฮ่าๆๆ”
“ปีสามนี่..มะรืนสอบอีกตัวก็หมดมิดเทอมแล้วใช่มั้ยครับ?”
“ใช่ค่ะ” สังเกตได้เลย เวลาแก้วหันไปพูดกับไอ้พี่วันจะยิ้มปริ่มเป็นพิเศษ “ปี4ละคะ?”
ไอ้หมอนั่นยังยิ้มหวานอยู่! “อาทิตย์หน้าเลยแน่ะ”
“ดีจัง เดี๋ยวพี่วันก็จบแล้ว พวกแก้วยังเหลืออีกตั้งปี…”
“เดี๋ยวก็จบน่า”
“อาจไม่จบก็ได้นะ..”
“ทำไมพูดงั้นล่ะ? แก้วเก่งจะตาย…ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามพี่ได้นะ”
ครืด
ผมลุกขึ้น ข้าวขาหมูยังเหลืออีกสองจาน
ทั้งโต๊ะมองผม
และเมื่อไม่เห็นว่าผมพูดอะไร ไอ้โป๊ยก็ลุกตาม “เอ่อ พี่วัน เดี๋ยวพวกผมกลับก่อนก็แล้วกันครับ”
“อ้าว ยังไม่หมดเลยไม่ใช่เหรอ?” แก้วถาม..อย่างไร้เดียงสาจริงๆ
มันยิ้มให้แก้ว เอ่อ..จะว่าไปนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันยิ้มให้แก้วน่ะนะ ก่อนจะหยิบแบงค์ร้อยจากกระเป๋าตังค์ยื่นให้ “ไอ้ไกรมันไม่สบายตั้งกะเช้าแล้ว ท้องไม่ดีมั้ง..ฝากจ่ายด้วยนะ”
“โอเค ไกรเป็นอะไรมากเปล่า? ไปหาหมอมั้ย?”
ผมไม่ได้ตอบ
โป๊ยเลยตอบให้ “เดี๋ยวเราว่าจะพาไปอยู่”
“ยังไงบอกเราด้วยนะ เราเป็นห่วง”
“จ้า”
พอจบประโยคนั้นผมก็เดินนำออกมา
แต่ระหว่างที่กำลังเดินผ่าน ‘ผู้ต้องหา’ คนนั้น..เขากลับขยับมือมาจับมือผม
พร้อมพูดเสียงเบา..จนเหมือนกับว่ามีแค่เราสองคนที่ได้ยิน
“..เป็นอะไร?”
..น้ำเสียงนั้นซึมลึกลงไปในใจ..
…..ราวน้ำกรดที่ค่อยกัดกร่อนอวัยวะภายในทีละนิด….
ผมเดินต่อ มือที่ถูกสัมผัสลื่นหลุดออกมา..เขาไม่ได้ดึงผมไว้ด้วยกำลัง มันเป็นสัมผัสที่เย็นเยียบ..ผมรู้มานานแล้วว่าอุณหภูมิร่างกายเขาเย็นกว่าผม แต่ไม่คิดว่ามันจะเย็นขนาดนี้…หรือเป็นเพราะผมกันนะ ที่ ‘ร้อนใจ’ เอง…
เมื่อคืนก็ผม
เมื่อเช้าก็เด็กมาลานั่น
ตกค่ำเป็นแก้วอีก
…นี่ผมกำลังโดนปั่นหัวอยู่รึไงวะ!?!
“ไอ้เข้เอ้ยยย!!!!”
ออกมาจากร้าน ผมตะโกนออกไปดังมาก ดังจนไอ้โป๊ยที่วิ่งตามมายังต้องสะดุ้ง..ดังจนคนละแวกนั้นต้องหันมามอง แต่วินาทีนั้นไม่มีอะไรอีกแล้วที่ผมแคร์
…นอกจากหัวใจตัวเอง…
…ช่างเป็น…ความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้เลยจริงๆ…
TBC
=======================
http://www.youtube.com/v/fAeQ2xXrEIE?version=3
[[เพลงประกอบอิอิอิอิ :mew3:]]
[[แต่ไม่ใช่ของตอนนี้! ; ;/// ดราม่าาาาาาจากฟามไม่ชัดเจนนนน]]
ต้องขออภัยค่ะะะ ; ; ชีวิตวิกฤติมาก คงอัพทุกวันไม่ได้ แงงงง
(อีกเดือนเดียว!! สู้ว้อย!!)
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ เลิ้บทุกคนนน
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่วันรู้ตัวซักทีว่าตัวเองเจ้าชู้
ไปเที่ยวคุยกับคนนู้นคนนี้ น้องมันก็คิดมากสิ :z6:
-
พี่วันมีอิหนูซุกอยู่ที่บ้านจริงด้วย :ling3:
ไม่ใช่ไอ้เข้ธรรมดานี่นะ แต่น้องไกรเสียใจ งอนไปเลยอ่ะ :hao5:
หวังว่ามันจะชัดเจนขึ้นนะค้าบบบบบ :เฮ้อ:
-
อยากดูจระเข้อาบน้ำ :katai5:
-
:ling1:ทำไมเปนแบบนี้ๆๆๆ
-
ไปไงมาไงอะ ตอนก่อนหวานแหวว มุ้งมิ้ง มาคอนนี้ไหวดราม่าอะคะ แง้ว
-
โอ๊ยยยยยยย พี่วันน่าตบ
เปลี่ยนเป็นไกรโป๊ยท่าจะดี หึ
-
ไอ้เข้รีบเคลียร์ด่วนเลยนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
มาลานี่คือระะะะะะ
โป๊ยนี่ชอบไกรแน่ๆ พอรู้ว่าไกรไปชอบพี่วัน นี่ก็เริ่มยิ้มให้แก้ว อืมๆๆๆๆๆ โป๊ยไกรดีม๊ายยย (ผิด)
ยังไงก็เชียร์พี่เข้............. แต่รีบเคลียร์กันเต๊อะะะะะะะะะะะ
คนนึงก็สับสนจนเครียดไปหมด อีกคนก็ยังไงกันเนี่ย :ling1:
เอาใจช่วยพี่โอนะคะ สู้ๆ ทั้งเรื่องงาน เรื่องนิยายเลย สู้ค่ะ! o13
-
รู้สึกอยากตะปบหัวคุณพี่เข้ที่ชื่อวัน :angry2: มันหน่วง... :เฮ้อ:
-
มาลาคือคร๊ายยยยยยยยย !!!
รอตอนต่อไปค่ะ :katai1:
-
พี่วันซุกอิหนู :ling1:
พี่วันนี่แม่งอ่อยไปทั่ว :katai1:
ไอ้เข้เอ๊ยยยยย กับ ไอ้เหี้_ เอ๊ยยยย นี่คล้ายๆกันปะคะ 5555555 :katai5:
-
ไอ้เข้เอ้ยยยยยยยยยย อิอิ
-
ม่ายยยยย ไม่เอาแบบนี้!!! :sad4: เอาอาการมึนอึนของน้องไกรคืนมา!
ฮือออๆ สงสารน้องไกร ยิ่งอ่านกลอนแต่ละบทยิ่งสงสารน้องไกร(ไม่สงสารอีพี่วันแล้ว :fire: )
หวังว่าตอนน้าะเริ่มฮานะคะ เค้าไม่อยากกินมาม่า :mew4:
love love คนแต่งด้วยค่ะ :mew1:
-
พี่วันมีอิหนูซุกอยู่ที่บ้านจริงๆด้วย
อย่านะ อย่ามาม่า ไม่อยากเห็นหนูไกรเครียด อยากเห็นอิพี่วินเครียดมากกว่า :laugh:
ชิชะตอนนี้ลดคะแนนพี่วันลงนะ โทษฐานทำหนูไกรเสียใจ
-
อยากเอามีดแทงจระเข้ :z3:
-
มาลาเป็นใคร!
ตัวระบายตอนติดสัด (เค้าเรียกกันงี้หรือเปล่าอ่ะ 55+) อย่างนั้นเหรอ
อย่ามาทำหน้าซื่อตาใสนะเฮียวัน ไม่รู้จักความผิดของตัวเองเอาซะเลย
ถ้าไม่รักไม่ชอบก็ไม่ควรมาทำเล่นๆ กับไกรแบบนี้ รู้ไหมว่าคนหวั่นไหวมันเจ็บนะ
-
จะเป็นใครไม้รู้ แต่ที่รู้พี่วันทำให้ไกรเสียศูนย์มาก
เมื่อพี่วันมันไม่คิดจะอธิบายอะไร ก็กลับมาเป็นไกรคนเดิมดีกว่า
ไม่ได้รักแต่ทั่วถึงก็ไม่ไหวนะพี่วัน
-
ไกรยังไม่เข้าใจตัวเอง แล้วใคนจะเข้าใจ
แต่ที่แน่ๆ พี่วันแอบซุกเมียไว้เหรอ
-
มะ ไม่ได้เข้ามาดูไม่กี่วัน...// สะพรึงกับจำนวนตอนที่เพิ่มขึ้น :a5:
พี่วันทำอะไรคะ!! รีบมาเคลียร์ให้กระจ่างเดี๋ยวนี้!!! มาลาเป็นใคร? เรียกใช้อะไร? ฤดูอะไรคะ??? ทำแบบนี้ได้ไง?????? สงสารน้องไกรนะ!!
ว่าแต่...ตอนน้องไกรบอก 'ตื่นขึ้นมาตัวเปล่า' นี่...คนอ่านแอบคิดนะคะๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก (รึมีอะไรเกินเลยจริงๆ!!??!)
ส่วนโป๊ย...แอบรักแก้วอยู่รึเปล่าลูก? สู้ๆนะลูกนะ รีบดึงแก้วออกมาซะ พี่วันจะได้เคลียร์เรื่องมาลาคนเดียว (ถ้าพี่แกไม่มีคนอื่นแอบไว้อีกน่ะนะ...)
ท่านโอขยันมากเลยค่าาาาาา สู้ๆกับทีสิสนะค้าาาาาาาาาาา ขอให้ผ่านโดยราบรื่นๆๆๆๆๆๆ //เพ่งจิต
ถ้าเครียดมากเกินไปก็มาแต่งนิยายนะๆๆ 5555555555+
-
เฮ้ยยย หน่วง เศร้าไปกับไกรเลย เจอคนเจ้าชู้ไม่รู้ตัว เอ๊ะ หรือว่ารู้ตัวกันอย่างพี่วันเนี่ย
ว่าแต่ที่มาลาพูดถึงหมดฤดูนั้น หมายถึงฤดูผสมพันธุ์ชิมิ
-
โอยยยย พี่วันนนนนน มีอีหนูเข้มาก่อนอยู่แล้ว แถมเป็นท่านจ้าวอีก สงสารไกรอ่าาาาา
รีบมาเคลียร์ด่วนเลยนะ งอนอะ
ปล รักคนแต่งอัพไวมาก รออ่านๆ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย เจ็บ มันเจ็บที่หัวใจ
คือพอเห็นแบบนี้แล้วเราตีโพยตีพายไปแล้ว คือร้องไห้เสมือนเป็นน้องไกร อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล
พี่วัน แม่ง . . .เข้ จริงๆ
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ทำไมทำกับน้องไกรแบบนี้
ตกลงมีอีหนูจริงๆใช่ไหม โอ้ยยยยยยย ผิดหวัง
ไม่มีลูกมีเมีย แต่แอบซุกเด็กไว้ โอ้ยยยยยยยยย
----------------------------------
ขอบคุณพี่โอที่ทำให้เราได้รับรู้รสชาติของความเจ็บปวดจากความรัก #คือเว่อร์ไป
มาต่ออีกนะ น้องใจจิขาดดดดดดดด
อีพี่วันนนนนนนนนนน อีเข้้้้้้้้
-
เรื่องนี้อ่านซ้ำตอนละสามรอบขึ้นอะ ปริ่มมาก ติดมาก
ตอนนี้ร้องไห้เลย อ่านกี่รอบก็ร้อง
น้องไกรของเค้าาาาา มามะ พี่ปลอบ
มาลา วิมาลา นี่เอง กลับไปอ่านนิทานอีกรอบ
จริงกิ๊กไกรด้วยนี่น่า 555
ตอนนี้เชียร์โป๊ยไงไม่รู้ ตอนเหยียบตีนหยอกกันไปมา มุ้งมิ้งอะ
-
ไอ้พี่วันนนนนนนนน ไอ้เข้จอมเจ้าชู้!!!!!!!!!!
ทำน้องไกรเสียใจได้ไง หอยหลอดมากกกกกก
จริงๆก้คิดว่าน้องไกรควรจะถามนะ แต่มันก้ดันติดที่ตรง
จะไปถามอิพี่วันในสถานะอะไร เซงพี่วัน
รักษาน้ำใจคนอื่นทุกคนเท่ากันเหมือนกันหมดได้ไงวะ
นี่สรุปพี่แกแคร์ทุกคนรักทุกคนว่างั้น เคือง!!!!!!
รอตอนหน้าค่าคุณโอ สู้ๆนะคะ
-
พี่วันทำไมทำงี้อ่ะ :z3: สงสารไกรมากๆ ทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยยยยย
-
คือแบบ อีพี่เข้นี่อินโนเซนต์หรอวะคะ? หรือว่าซึนมากเกินไป? รู้ตัวทีเหอะว่าไกรจะไม่ทนแล้วนะว้อยยยยย :m31:
เคลียร์ตัวเองมาด่วนเลยนะ! นังมาลานั่นอีก ถ้ามาจากวิมาลาล่ะก็ ไกรตบเลยหนู! อย่าไปทนมันลูกกกก ย้ำว่าไม่ต้องทน!
-*- ก่อนอิชั้นจะเกลียดแกมากกว่านี้นะ จัดการตัวเองซะให้เรียบร้อยไอ้พี่วัน! :m16:
รักคนอ่านจังเลยค่ะ >< มาส่องเรื่องนี้ทุกวันเลยจริงๆ ตกเย็นต้องเป็นส่อง เขียนเก่งมากๆค่ะ
-
พี่วันคะ เข้าใจว่ามันเป็นนิสัย แต่ชัดเจนมากกว่าเดิมอีกนิดก็ดีนะคะ :katai1:
ไกรสงบมากอ่ะ ถ้าเป็นเรานี่แค่เจอหน้าก็คงไม่ไหวแล้ว
ปวดร้าววว :z3:
-
หนึ่งรักสองใคร่สามใฝ่ฝัน
เฮ้อ.. เศร้าจัง
จะต้องมีคนเสียใจอีกสักกี่คนนะ ฮืออ อินสุด
-
พี่วันเจ้าชู้เกินไปแล้วนะ น้องไกรหึงขนาดนั้นสังเกตบ้างไหมคะเนี่ย
อ่านแล้วจะกรี๊ดตามน้องไกรฮ่าๆ
-
ว่าแต่ไอ้เข้นี่มี่ฤดูติดสัดบ้างไหมคะ แล้วไอ้เข้พี่วันเอามาลามาเป็นเครื่องบำบัดเหรอ เย้ยยยยยยยยยยยยยย ก็เข้าใจว่าคนกับเข้มันสืบพันธ์กันไม่ได้ และเผ่าพันธ์พี่วันกำลังจะสูญ ไม่มีตัวเมียเหลืออยุ่ แล้วไกรละ สถานะขอ
ทั้งคุ่ไม่เคลียร์อย่างแรง
-
อีพี่วันนี่ลึกลับจริง โฮ่ โฮ่ โฮ่
-
เกลียดแก ไอ้เข้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไอ้บ้า ไอ้นิสัยเสีย :angry2:
เกลียดผู้ชายแบบแกที่สุด ใช่แกเป็นคนดี แต่แกดีกับทุกคน เกลียดแกจริงๆ เห็นแก่ตัว :m16:
รังเกลียดผู้ชายแบบแกสุดๆ :m31: ขอด่าหน่อยเถอะค่ะ มันอินจริงๆ อึดอัดแทนไกร ขอระบายหน่อยเหอะ
ไกร เราขอล่ะ เลิกชอบมันเหอะรู้ว่ามันเป็นขนาดนี้แล้ว ยังจะทนอีกทำไม??? อยู่ไปก็มีแต่เสียกับเสีย
เสียเวลา เสียความรู้สึก เสียใจ :o12:โอ๊ยยยย ก้าวออกมาจากความสัมพันธ์แย่ๆนี้ซะ หาใหม่เย้ยแม่งเลย หมั่นไส้แก อิเข้
อยากถลกหนังแกมาทำกระเป๋านัก :katai1: :ling1: :z3: :z13: พี่คนแต่งได้โปรดกรุณา ขอให้ไกรได้เอาคืนบ้าง
ขอแบบเจ็บๆเลยน่ะค่ะ แบบเลิกสันดา..... แบบนี้ตลอดชีวิตไปไดเลยยิ่งดี ชั้นรอวันที่จะได้สมน้ำหน้าแก ใจจะขาดรอนรอน :katai3:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :z3: :z3: :z3: :beat: :beat: :beat:
-
เป็นโฮสท์โดยธรรมชาติเลยนี่หว่า (-__-"
รู้โดนสัญชาติญาณว่าใครชอบแบบไหน เข้าอกเข้าใจ เอาใจใส่ เรี่ยราดสุดๆ
พี่ค่ะ ลาออกไปเปิดคลับ ทำงานบริการด้านเซอร์วิสเถอะพี่รับรองรุ่งสุดๆ ไม่ก็โดนลูกค้าตบตีแย่งตัวกันหน้าร้านน่ะแหละ
เจอแบบนี้เข้าไปใครก็หลงหมดอ่ะ แต่อิพี่วันนี่ไม่มีใจให้หรอก
ฮีเป็นแค่กระจกสารพัดนึกเฉยๆ
-
ไอ้เข้มาเคลียร์เลยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2: :serius2: :serius2:
-
ไกรพาลแล้วลูก555
-
เคืองพี่วันว่ะ นิสัยไม่ดี ทำน้องไกรเราเสียใจทำไมมมมม :katai1:
-
โอ๊ยยย ไอเข้เอ๊ยยยยยยย
จะเอาใครก็ให้มันแน่ คลุมเคลือแบบนี้ หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด
-
อิพี่วันชัดเจนหน่อยสิ สงสารน้องไกรอ่ะ
-
มาแนวนี้...คนเป็นแฟนไม่หึงจนบ้าก็ปลงเป็นแม่ชี :ling3:
-
อิพี่วันนี่แอบซุกไว้ที่บ้านจริงๆด้วย แล้วไกรล่ะ?? ทำไมทำกับไกรแบบนี้ โป๊ยเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ
-
คาสโนว่าตัวพ่อมาเองเลยพี่เข้ เนียนเป็นธรรมชาติมาก
และคงไม่ได้รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่เขาเรียกว่าเจ้าชู้ หว่านเสน่ห์
หลงรักคน (จระเข้) แบบนี้มีแต่กินน้ำตาต่างข้าว
ไกรถอนตัวถอนใจเถอะ สงสาร
-
คิดไปเองก็ช้ำเอง :เฮ้อ:
-
“ไอ้เข้เอ้ยยย!!!!” มันคือวลีเด็ดประจำเรื่องสินะ :laugh:
-
มาลานั้นอะไรรรรรรรรรรรรรรรร ทำไมพี่วันทำงี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คือตอนไอ้เข้มันติดสัตว์ มันก้อต้องพยายามทำกับสัตว์ใช่มะ
แบบ คืนร่าง แล้วทำ
ถ้ายังงี้ สงสัยจะรักกะน้องไกรยากนะ
แล้วดู มันก้อหยอกล้อกับผชคนอื่น ไม่สนใจว่ามีไกรอยั่
คือมัน... เอ้อ แม่งเป็นผชในวรรณคดีไทยชัดๆอะ
งั้นไอ้เข้ แกควรกลับไปยุคแกนะ ยุคนี้เค้านิยมจดทะเบียนผัวเดียวเมียเดียววววว (มิใครบ้างอยากเป็นชู้ หรือให้แฟนมีชู้)
ท่าทางจะเป็นเพื่อนกับขุนแผน!
ช๊ะ! หมั่นไส้ในนิสัยที่ดีเกินเหตุแบบประหลาดดดดดด กับทุกคนนน
-
น้องไกรหน่วงหัวใจจริง ๆ ตกลงพี่วันมันเจ้าชู้โดยกมลสันดาน ชัวร์
555 + ชัดเจนหน่อยพี่วัน สงสารน้องไกรนะ หลงคิดไปไกลแล้วเนี่ย
-
ตอนแรกที่เห็นเรื่องนี้ก็ไม่ได้สนใจ แต่พอผ่านไปผ่านมาแล้วชื่อมันสะดุดตาเลยลองคลิกเข้ามา เราก็ไปดูยอดวิวว่าเอ๊ะ ทำไมมันเยอะจังทั้งๆ ที่เพิ่งลงแค่ไม่กี่ตอน ดูไปดูมาถึงรู้ อ๋อออออ เพราะคนเขียนสินะ *หัวเราะ*
มากล่าวถึงพระเอกเรื่องนี้กันบ้าน ไม่รู้จะนิยามอะไรนอกจากคำว่า "เลวบริสุทธิ์" อ่ะนะ 5555 จริงๆ ก็ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แค่แบบ *ใสๆ* อ่ะค่ะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันก้ำกึ่งอ่ะ เหมือนจะเลวก็ไม่เลว แต่ก็ไม่ดีเพราะดูเจ้าชู้ เฮ้ออ สงสารนายเอกนะ แลดูนางสับสนกับชีวิต 5555
-
พี่วันนะพี่วัน เฮ้ออออออ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไม่ไหวนะแบบนี้อะ ไกรเปลี่ยนตัวพระเอกด่วน มีฤดูติดxxด้วย แล้ว มีแบบนี้ด้วย น่ากลัว ไกรน่าสงสาร
-
ค้างอ่ะค้างมากกกกกกกๆ โอ้ยยยยยยย
พี่วันมาอธิบายเลยนะ มาลาเป็นใครทำไมเวลาพูดกันมันส่อขนาดนี้
หึ้ยยยยยยยย ไกรอย่าพึ่งถอยลูกกกกกก อย่าพึ่งตัดใจ
เราต้องเดินหน้า ไปเขย่าๆๆๆตัวพี่วันแล้วมาถามให้รู้เรื่องเลย แง่งงงง
:m31: :m31:
-
เจ้าชู้ไม่รู้ตัวนี่หวา ไกรสู้ๆ
-
ไกรไม่ถามไปตรงเลย :z3:
พี่วันก็ดูแคร์ไกรออก
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากตบอิพี่วัน :fire:
อยากใช้กระเป๋าหนังจระเข้!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทำไมทำกับน้องไกรได้ลง
ใจเข็งไว้นะไกร อย่าไปยอมนะ ฮือออออออออ
-
อย่าให้ถึงวันที่ความชอบของไกรแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธและเกลียดเลยนะ
พี่วันรีบๆรู้ตัวซักทีว่าตัวเองทำไรอยู่ ก่อนจะกลายร่างจากจระเข้เป็นตัวเหี้...ยซะก่อน
ไม่งั้นระวังโดนไกรจับไปอยู่ที่ฟาร์มจระเข้แล้วจะหนาว เริ่มไม่ชอบผู้ชายใจดีเรี่ยราดแบบวันซะแล้วซิ
สงสารทั้งไกร และที่น่าสงสารกว่าไกรคือแก้วอ่ะ :katai1:
-
แว๊กกกกกกกกกกก ชอบเค้าแล้วทำไมไม่ทำให้ชัดเจนไปเลยล่ะคะพี่ว๊านนนนนน อ๊าก ขัดใจๆ :katai1:
เดะโดนเมินล่ะ พ่อจะหัวเราะให้ฟันร่วง(โหดไป = =)
ไอ้ที่คุยกับคนชื่อมาลานั่น แน่เลย ชัวร์ มีซัมทิงรองกันแล้วชัวร์
เฮอะ ทำเป็นโม้ หยอดเสียงเล็กเสียงน้อย ทำตาหวานใส่ คนไม่โง่ดูก็รู้แล้วเว้ยยยยยย ว่าแกแม่ง(ขาย)หม้อ
:hao7:
-
พี่วันมาเคลียร์ๆ มาทำให้น้องไกรเค้าหวั่นไหว แล้วก็ทิ้งไปไม่ได้นะคะ
เจ็บแทนน้องไกร ไปบ้านเจอของดี พี่ไม่มีเมีย แต่มีอิหนูจ้า อยากกระโดดถีบเข้!!!
-
เจ็บปวดดดด :hao5: ทำไมพี่วันเจ้าชู้หน้าตาเฉยได้เยี่ยงนี้
น้องไกรสู้ ๆ
แอบติดใจโป๊ยกับแก้ว แก้วมีอะไรไม่ชอบมาพากลใช่ไหม ฮ่าๆ
-
พี่วันทำอย่างนี้กับน้องไกรได้ยังไงอ่ะ
แล้วจระเข้ที่ชื่อมาลาคือใคร เป็นที่ระบายความใคร่เวลาเข้าฤดูผสมพันธุ์ใช่ป่ะ นิสัยอ่ะ ทำน้องไกรเสียใจเลยนะ
เดี๋ยวยุให้น้องไกรชอบกับโป๊ยสักเลย
-
ถ้าเป็นเราคงตัดใจ รักต่อไปคงทรมาณไม่จบไม่สิ้น
:กอด1:
-
เห็นด้วยกับไกร มันเข้จริงๆ :angry2: ทำไรไม่เคลียร์เลย ไม่ปลื้มอะ :m16:
-
ไอ้พี่วันนนนนน :z3: :z3: :z3:
ทำกับน้องแบบนี้ได้ยังไงห๊าา
คือก็พอรู้นะว่าพี่วันก็คงมีใจให้น้องไกรอยู่จริงๆ
แต่เป็นแบบนี้ไปทั่วด็ไม่ไหวนะเฟ้ยย
ตอนที่แล้วกำลังเขินๆอยู่แท้ๆเชียว
รออ่านอยู่นะคะพี่โออ สู้ๆค่า
ปล. ตอนนี้สั้นไปนิดนะ ค้างมากกก;____;
-
ตอนนี้สงสารไกรอ่ะ
พี่วันหาความชัดเจนให้น้องหน่อยได้มั้ย ทำไมพี่วันจะไม่รู้ว่าน้องคิดอะไร คิดยังไง
มีปมอะไรอยู่รึเปล่า บอกน้องหน่อยสิ พูดกับน้องหน่อย
มาลา คงเดิ๊บ ๆ กันยามธรรมชาติเรียกร้องสินะ
หรืออะไรยังไง
ตั้งแต่อ่านมาไม่เคยเกลียด TBC เท่าตอนนี้มาก่อน พูดเลย อิอิ
-
โหยยยยยยยยยย พี่วันอ่ะ
กำลังไปได้สวยแท้ๆ
ทำไมทำแบบนี้
-
ค้างครัช
-
ฮ่วย! ไอ้พี่วันนี่มันยังไงแน่เนี่ยห๊ะ :serius2:
-
ตามทันน้องไกรแล้วค่ะ!!!!!!!!เย้ๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจค่ะ
รอๆๆๆพี่วัน
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ เห็นชื่อเรื่อง นึกว่าจะเป็นแนวพีเรียดแฟนตาซีซะอีก
แต่จริง ๆ แล้วเป็น "Hybrid Love story ชาละวัน x ไกรทอง 2014" สินะค่ะ :katai2-1:
อ่านถึงตอนล่าสุด เราเห็นคุณพี่วันเป็นพระเอกในวรรณคดีไทยชัดเจนมาก
ประมาณว่า เก่งกล้าสามารถ รูปงามมีเสน่ห์ ปากหวานเจรจาพาที และ(เหมือนจะ)เจ้าชู้ประตูดินโดยธรรมชาติ
อย่างว่า พี่แกคงสืบเชื้อสายมาจากพญาชาละวัน ณ เมืองพิจิตร ไม่ผิดแน่
เพราะขานั้นก็เจ้าชู้น้อยเสียเมื่อไร มี 2 เมียจระเข้สวย ๆ อย่าง วิมาลา กับ เลื่อมลายวรรณ ไม่พอ
ยังอุตส่าห์ไปคาบแม่ตะเภาแก้ว ตะเภาทองอะไรนั่นมาอีก (แม้สุดท้ายคนที่ฟาดเรียบทุกนางจะเป็นไกรทองก็ตาม :laugh: )
กรณีพี่วันอาจจะยังไม่ถึงขั้นชาละวัน แต่เช้าหยอกคนนี้ เย็นสวีทกับคนนั้น กลางคืนก็กอดกับอีกคน
ต้องเรียกว่า ไม่ได้มั่ว(?) แต่ทั่วถึงสินะ :katai5:
เอาเถอะ...เรายังเชื่อว่าพี่แกมีเหตุผลอันซับซ้อนในการกระทำอ่ะนะ ติดตามต่อไป :hao7:
-
มาลา คือละ??!?
:katai1:
-
ถอนตัวไม่ขึ้นซ่ะแล้วม๊างงงงงงงงงงงงงงงง
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
จระเข้เจ้าชู้ได้น่าเกลียดมาก บอกความจริงไกรไปเลย :angry2: :angry2: :angry2:
-
เหอะๆ พระเอกสันดานเห้มากค่ะ อะไรนะ ไม่ใช่เห้ เหรอ อืมๆ หน้ามันคล้ายกัน 55555
-
อ่านถึงตอนนี้เเล้วหงุดหงิดอีพี่วันมากกกกกก เนี่ยนะไม่เจ้าชู้!
-
ต้องขออภัยค่ะะะ ; ; ชีวิตวิกฤติมาก คงอัพทุกวันไม่ได้ แงงงง
(อีกเดือนเดียว!! สู้ว้อย!!)
ด้วยความอยาก(สอด)รู้ อยาก(สอด)เห็น เลยอยากถามคุณโอว่า "อีกเดือนเดียว" นี่ มีความหมายว่า......อะไรคะ
แหะ แหะ :o8:
-
พี่วันแกคงไม่รู้ตัวว่าพฤติกรรมของแกนั้นแสดงถึงความเจ้าชู้ประตูดินโดยธรรมชาติ และความเชื่อในสมัยโบราณที่สามารถมีภรรยาได้หลายคน แต่ก็เพราะการเจ้าชู้อย่างธรรมชาติและการที่พี่วันแกไม่รู้ตัวนี่แหละ ทำให้มันน่าเจ็บใจนัก ทำให้น้องไกรเจ็บที่ใจยังไม่พอ ยังตามมาคอยทำเป็นห่วงเป็นใยอีก ซึ่งมันยิ่งเพิ่มระดับความเจ็บปวดให้น้องไกรมากขึ้นไปอีก พี่วันแกเป็นต้นเหตุนะ แต่แกไม่รู้ไงว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ โอย...เจ็บปวดแทนน้องไกรจริงๆ เรื่องน้องแก้วนี้ไม่ค่อยเท่าไหร่นัก เพราะจะยังไงเสียมนุษย์กับจระเข้ก็ไม่สามารถ...กันได้ แต่มันมีกรณีของน้องมาลานั่นสิที่น่าคิด
จากคำพูดของมาลาและกิริยาท่าทางของทิวันที่มีต่อเด็กหนุ่มนั้น ทำให้คิดไปได้หลายแง่ แต่ที่น่าจะชัดเจนที่สุดก็เห็นจะเป็นว่า มาลาเป็นคล้ายเมียเล็กเมียน้อยของทิวัน ประมาณว่าพออยากแล้วก็เรียกตัวมา เสร็จสมแล้วก็แล้วกันไป เพราะมีคำพูดหนึ่งที่มาลาบอกคือ "พอหมดฤดูแล้วก็หมดความหมาย" อะไรคือฤดู? น่าคิดมากๆ น่าจะเป็นฤดูผสมพันธุ์หรือเปล่า ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็เข้าล็อก เพราะจระเข้ตัวเมียตัวสุดท้ายสายพันธุ์กลายร่างนี้คือแม่ของทิวัน และปัจจุบันก็คงไม่เหลือจระเข้สาวๆ อีกแล้ว เลยไม่มีจระเข้สาวไหนที่จะมาเป็นภรรยาของทิวันได้อย่างถูกต้องตามทำนองคลองธรรม ดังนั้นมาลาซึ่ง "เสียงหวานเกินชาย แต่เสียงทุ้มเกินหญิง" น่าจะเป็นตัว "ช่วย" ได้ดี :katai1: ในยามเมื่อทิวันเข้าสู่ฤดูผสมพันธุ์ :z3: ความจริงแล้วอาจจะ "เรียกมาตอนกลางคืน" เพื่อนวดเฟ้นคลายเส้นแค่นั้นเอง อาจไม่มีอะไร แต่ถ้ามันมีมากกว่านั้นล่ะ? แอร๊ย แค่คิดตามก็สงสารน้องไกรแล้ว! โถ น้องไกรของเจ้ อย่าเสียใจไปนะลูก ลูกยังมีน้องโป๊ยอยู่นะ กอดน้องโป๊ยไปก่อนก็ได้ลูก
ตอนนี้อินมากๆ เลยค่ะคุณโอ การที่จะหวังว่าพี่ทิวันยังบริสุทธิ์อยู่นั้นมันจะ far-fetched เกินไปหรือเปล่าหนอ แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่จะอยากให้ทั้งทิวันและน้องไกรเป็นคนแรกของกันและกัน :hao5:
ขอบคุณค่ะ
-
ไอ้พี่วันนนนนน
ทำไกรเศร้าเลยย
:mew2: :mew2: :mew2:
-
รู้สึกว่เพลลง trouble ของ Taylor Swift เหมาะกับเรื่องนี้มาก
พระเอกมมันดูๆม่รักใครจริงๆ
พอเห็นไกลแล้วส่งสาด้วย
ชาละวันก้อยังคงคอนเซปหลายเมียเหม่อนเดิม
-
ตกลงพ่อวันหนูเป็นเข้ยังไงกันแน่ลูก หนูโตมาสิบๆปี จะเดียงสาไปหรือเปล่าที่ดีกับทุกคน(มากกว่าคนรู้จักปกติ)ขนาดนั้น
เรื่องน้องแก้วก็ว่าหนักแล้ว มาเรื่องช่วงฤดู...กับน้องมาลาอีก
แล้วนี้ไกรจะจัดการกับความรู้สึกยังไงต่อไป แอบมีใจให้เข้ผู้ตัวแรกดัน เป็นเข้เนื้อหอมอีก :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปล.ชอบเรื่องนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
โถน้องไกร กอดที
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เมื่อคืนยังหวานกันประหนึ่งโลกนี้มีแค่สองคน
เช้าลืมตามาเจอความจริงกระแทกเข้าเต็มๆนี่ ไม่ร้องไห้ก็เก่งแล้ว :กอด1:
ส่วนพี่วันนี่ให้ตายสิ ไม่ได้เกลียดพี่วันหรอกนะ แต่เกลียดความเจ้าชู้ไม่รู้ตัวของพี่มากๆ
ตอนพี่วันกับมาลาคุยกันนี่เรายังช็อคไปกับไกรเลยนะ ขนาดไม่ได้ยินน้ำเสียงนะเนี่ย
พี่วันช่วยรู้ตัวหน่อยเถอะว่าที่ทำอยู่เนี่ย มันทำให้คนอื่นเจ็บมากนะ
อยากจะเข้าไปในเรื่องแล้วแย่งไกรมาเป็นของเรา :katai4:
ฝากโป๊ยเพื่อนยามยากที่เบื้องหลังดูมีอะไรดูแลน้องไกรด้วย
-
มาตามเรื่องใหม่พี่โอ :katai2-1:
-
ขอด่าพี่วันก่อน "ไอ้......เขี้ยยยยยยยยเอ้ยยยย"
แล้วลองมาทำความเข้าใจพี่วันดู คิดว่าพี่วันคงมีปมตามที่พ่อสอน อยากให้คนรัก ไม่อยากให้คนเกลียดเลยดีกับทุกคน ทำให้ดูกลายเป็นคนเจ้าชู้โดยที่ไม่รู้ตัว
ส่วนเรื่องมาลา นั่นคงเป็นธรรมชาติของจระเข้หนุ่ม ต้องมีฤดูติดสัดเป็นธรรมดา
ในเมื่อไม่มีตัวเมีย แล้วเรื่องที่จะให้พี่วันไปเที่ยวลั้นลาตามประสาหนุ่มๆ หาสาวๆมาอิ๊อ๊ะ ก็เป็นไปไม่ได้ ต้องเข้าใจนางไม่ใช่คน จึงต้องอาศัยจระเข้น้อยอย่างมาลา
เรื่องนี้จะโทษพี่วันก็ไม่ได้ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ แม้แต่มนุษย์ธรรมดาวัยนี้มันก็ต้องมีบ้าง คงจะแปลกถ้าพี่วันจะครองตัวบริสุทธ์รอน้องไกรใช่ป่ะ
เข้าใจพี่วัน แต่ก็ยังหมั่นใส้อยู่ดี :katai1:
-
อือหือ ไอ้พี่วันนี่มัน!! ช่วยลำดับความสำคัญบ้างเหอะ
ชัดเจนหน่อย ไม่ใช่ใจดีไปทั่ว ไม่ดีเลยนะ!! ชิชิ
ขัดใจจริงจัง กะลังหน่วงได้ที่ รอตอนต่อไปจ้า~
-
พี่รู้ตัวเสียทีว่าที่ทำอยู่มันเจ้าชู้มากกกกกก
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบ
-
อุ้ย เพิ่งเห็นว่าเปิดเรื่องใหม่ มัวแต่อ่านตอนพิเศษของปรารถนารักฯ แล้วรู้สึกหน่วงๆอยู่ :heaven
ขอเวลาอ่านก่อนนะคะ เดี๋ยวมาคอมเม้นต์เรื่องใหม่ให้นะคะ :mew1:
-
:เฮ้อ:
:กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เป็นนิยายแนวที่ชอบเลย หาอ่านยากอยู่ พอได้อ่านตอนแรกๆ ก็หลงรักความเกรียน ขี้โวยวายของน้องไกรเลย เป็นคนที่น่ารักมากๆ ส่วนไอ้พี่วันนี่แรกๆก็หลงอยู่หรอกนะ แต่พอพักหลังๆมาคะแนนเริ่มลดละ ชอบคลุมเครือ แถมยังดูเจ้าชู้อีกต่างหาก ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนซักที แบบนี้น้องไกรก็เจ็บน่ะซิ
-
คือ ชาตินี้ ไกร(ทอง) ต้องมาปราบความเจ้าชู้ของ (ชาละ)วัน ใช่มั้ยเนี่ย
...แอบคิดว่าวันต้องมีแผนทำไกรเสียใจแน่ๆ
-
อยากอ่านต่อๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยย สนุกมากกเลยค่ะ เพิ่งเริ่มอ่านวันนี้รวดเดียวแปดตอนเลย เราชอบแนวแฟนตาซีไทยอยู่แล้วด้วยแถมบุคลิกไกรก็เป็นประเภทที่เราชอบอีก แบว่าคือมันใช่อ่ะ มันลงตัวโคตรๆๆๆๆ อยากอ่านต่อไวๆแล้วค่าาาาา รอๆๆๆนะคะคนแต่ง ^____^
-
โอยยยยยยย ในที่สุดก็อ่านทันนน 5555555 แต่แบบ อ่านทันแล้วก็ค้างง
มายก้อดดดดดดดดดดด TT_____TT สนุกมากเลยค่ะ มาต่อเร็วๆๆ นะค้าบบบ
-
พึ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก ;[];
อ่านไปแบบไม่รู้ว่าพี่โอเขียน พอเลื่อนไปดูชื่อคนเขียนเท่านั้นล่ะ ;[];!! ไม่นึกว่าพี่เขียนแนวนี้ด้วยแหะ แต่สุดยอดมากเลยค่ะ #กราบ
ชอบม๊ากกกกกก แทบจะบรรยายออกมาไม่ถูกเลยทีเดียว
น่าสนใจตั้งแต่กลอนนำเรื่องแต่ละบท วิธีดำเนินเรื่อง แถมเขียนได้ดีมาก อ่านไปเจ็บจิ๊ดๆที่หัวใจตามไกรไปเลยทีเดียว ;[];
ชาบูววววววววววววววววววว o13
-
งานไม่เสร็จ แต่อ่านตอนนี้จบแล้วอุทานว่า ไอ้เข้เอ้ย!!! :katai1: หลังจากอ่านเรื่องนี้เวลาเขียน proposal ไม่ได้จะต้องพูดคำว่า ไอ้เข้เอ้ยยยย สรุป พี่วันโดนด่าอยู่ทุกวัน ฮาๆ
-
ชอบไกรอะ หึงมันก็บอกเพื่อนไม่ชอบใจก็แสดงออกเลย
ไม่เหมือนนายเอกเรื่องอื่นต้องพิธีรีตองก่อนว่าเห้ยกูต้องชอบผู้ชายนะไรงี้ จะชอบดีมั้ยนะบลาๆๆๆ555555
อ่านแล้วชาแทนไกรเหมือนกัน
พี่วันแม่งโง่หรือโง่บาย
-
:hao5: :hao5: :hao5:
:z6:ไอ่พี่วัน
-
กร้ากกกกกกกไอ้พี่วันโดนด่ามา4หน้ากว่าๆแล้วขอหน่อย ไอ้เข้เอ้ยยยยยยยยยยยยย
-
นิสัยเจ้าชู้ยังคงอยู่ซินะ พ่อชาละวัน
-
ไกรถามได้น่ารักมากง่ะ :-[ :-[
-
เจ้าชู้อะไรจะขนาดนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำอะไรไม่แคร์ใครเลย
แก้ว. มาลา. ไกร. อย่างนี้มันน่าตบที่สุด. - -*
-
ลุ้นๆ ติดตามต่อไปนะคะ
-
โกรธแทนไกรอ่ะ
ไอ้พี่วัน ทำไมเป็นคนแบบนี้
แค่อยากให้คนอื่นชอบ นี่ต้อง "ทั่วถึง" ทุกคนเลยรึไง
เราก็อุตส่าห์หลงเสน่ แต่แบบนี้ไม่ไหวเหมือนกันนะ
-
ใคร่ครวญคิดถึงคนึงหา
ฤๅชอบฤๅปรารถนาฤๅหวั่นไหว
ยามแตะต้องมองน้ำตาเจ็บข้างใน
ด้วยหัวใจอยู่ที่น้องต้องบัญชา
เพียงปริบอกสิ่งที่น้องต้องประสงค์
พี่จะคงปรนนิบัติคอยสรรหา
เพียงแต่น้องร้องเหตุใดโปรดบอกมา
พี่เป็นข้าข้าตัวน้องครองคู่กาย
น้องถามพี่ว่าพี่รักปักผู้ใด
พี่ตอบได้รักเจ้าเฝ้าเคล้าหมาย
น้องถามพี่พี่อิงแอบใครแนบกาย
พี่ตอบคล้ายคือตัวเจ้าอรอนงค์
พี่แต่ขออธิบายให้ประจักษ์
ว่าพี่รักเจ้าดวงใจให้ไหลหลง
หากน้องขอให้เลือกน้องฤๅเผ่าพง
พี่แต่คงจงปลอบ..ตอบเสียใจ
-๙-
…ผมกำลังซังกะตาย
ถ้าจะถามหาเหตุผลล่ะก็…ไม่มีอะไรเลยนอกจากกระดาษคำตอบแบบเขียนตอบ..ที่ผมบรรจงคัดลายมือไปสามประโยคต่อหนึ่งคำถาม(ผมมั่นใจว่าหวยงวดนี้ต้องออก33เป็นแน่!) แถมพอเดินออกมาจากห้อง ก็เสือกจำไม่ได้อีกว่าตัวเองตอบห่าอะไรไป
ไอ้เรื่องตกมีนไม่ตกมีนน่ะช่างมันเถอะครับ ผมเคยบอกไปแล้วใช่มั้ยว่าผมไม่ใช่เด็กที่เรียนเก่งอะไร…แต่ก็ขยันพอตัวล่ะ หนังสือหนังหาก็อ่าน งานเงินก็ส่งครบหมดไม่มีขาด แต่ที่ประหลาดก็คือ..ผมไม่เคยเดินออกมาสภาพนี้
…ผมกำลังซังกะตาย
แม่ส่งกูมาเรียน ไม่ได้ส่งกูมาให้เจ็บเพราะผู้ชายเข้ๆ!!
…แล้วกูทำบ้าอะไรอยู่!!!!
“เยี่ยวแปป”
โป๊ยตะโกนบอกผมตอนที่มันออกมาจากห้องสอบ แล้ววิ่งพรวดๆผ่านผมไป
“กูรอล่าง” ผมร้องบอกมัน “เร็วด้วย”
“เออ!”
ผมส่ายหน้ากับท่าทางเร่งรีบของแม่ง มันคงปวดตั้งกะเริ่มสอบนั่นล่ะครับ…แล้วไอ้ที่บอกว่าถ่ายเบาน่ะไม่มีทาง!! ถ่ายหนักแน่ๆ!! แต่..ผมจะไม่ล้อมันครับ เรื่องขี้ไม่เข้าใครออกใคร อันนี้เข้าใจอยู่
ผมกดลิฟท์ เบียดๆกันออกมากับเพื่อนคนอื่นๆ แม่งก็ไม่มีบทสนทนาห่าอะไรนอกจากข้อสอบ(ปกติใช่มั้ยล่ะ?) แต่ผมเสือกจำห่าอะไรไม่ได้เหมือนกัน เลยไม่ได้คุยอะไรมากมาย แปปเดียวก็ต้องออกจากลิฟท์
“แดกไรป่าวไกร?”
ไอ้หนึ่งถามผม ผมโบกมือ
“รอโป๊ยว่ะ ไปก่อนเลย”
“เออ เจอกันยูเนี่ยน”
“ไม่ไปยูเนี่ยนว้อย!”
“อย่าให้กูเห็นนะมึง!”
“ฮ่าๆๆ”
ผมกำลังหัวเราะไล่เตะเพื่อนออกจากลิฟท์กันมา ก่อนจะชะงัก แล้ววิ่งเข้าหลืบทันที
พี่ปี4ตัวโตในชุดไปรเวทยืนรออยู่หน้าตึก
ถามว่าใครน่ะหรือ? ยังจะถามอีกเหรอ!
เรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!! เมื่อวานอุตส่าห์เก็บตัวติวหนังสืออยู่บ้านไอ้โป๊ย(ไปฝากท้องกับข้าวแม่มัน อร่อยเว่อร์) แถมปิดมือถือตัดการติดต่อกับทุกคนบนโลกไปเรียบร้อย วันนี้เสือกมารอเจอหน้าคณะอีก!!
…เดี๋ยว ใจเย็นๆไอ้ไกร
...เค้าอาจจะไม่ได้มารอมึงก็ด้ายยยย อย่าคิดมากสิวะ!
คิดดังนั้นเลยพยายามสงบหัวใจตัวเอง ก่อนจะค่อยๆชะโงกหน้าออกไป
..ไอ้ชิบหาย
..แม่งเห็น และกำลังเดินตรงมา
ผมหันกลับมาใหม่ ตัวแข็งยืนพิงกำแพง..อยากจะฝึกวิชานินจาปลอมเป็นเสาหรืออะไรเทือกนั้นได้จริงๆครับ แต่ก่อนหน้านั้นผมต้องทำให้ใจตัวเองสงบลงก่อน ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ใช่..แต่ก็ยังหวั่นไหว ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ดี..แต่ก็ยังใจเต้นโครมครามกับเรื่องที่เกิดขึ้น
แล้วทันใดนั้นเอง…
“อ้าวไกร มาหลบอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ?”
นางฟ้าก็เดินออกจากลิฟท์มา ทักผมพอดีครับ
ผมเปลี่ยนมายืนไขว้ขาสบายๆ พูดง่ายๆว่าเก๊ก “เปล่า รอโป๊ย”
“อ้อ” เธอยิ้ม..มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมยิ้มตามครับ “ทานข้าวด้วยกันมั้ย?”
“ไม่ล่ะ แก้วไปเถอะ”
“จ้า อ๊ะ..พี่วัน!”
เสียงใสๆที่เรียกแบบนั้นทำให้ผมเจ็บ
‘ไอ้พี่วัน’ เป็นรูปแบบที่ผมเรียกเขาบ่อยที่สุด และด้วยเสียงไม่หวานไม่ใสแบบแก้ว เสียงแบบที่เป็นผมซึ่ง..เอ่อ..จะมีกระแสความเกรียนแฝงอยู่เสมอ และมันก็เจ็บ..เจ็บตรงที่จะทำยังไงผมก็น่ารักแบบนั้นไม่ได้
…..เดี๋ยวนะ กูกำลังกลายพันธ์เป็นตุ๊ดตั้งแต่เมื่อไหร่?
ผมทุบหัวตัวเองทีนึง ขณะที่บทสนทนานั่นก็ดำเนินต่อไป
“มารอแก้วเหรอคะ?”
“เปล่า”
มือที่เพิ่งทุบหัวตัวเองของผมชะงัก..คาไว้กลางอากาศ
สุรเสียงทุ้มนุ่มเจือกระแสอ่อนโยน แต่คำพูดที่หักหาญน้ำใจไปนิดหน่อยนั่นแหละที่ทำให้ผมตกใจ
“พี่มารอไกรน่ะ”
ในอกพองโตขึ้นมา
…ผมพยายามห้ามครับ พยายามอย่างสุดวิธีแล้ว แต่ผมห้ามมันไม่ได้
..ผมดีใจ
แต่ไม่ใช่ ผมควรจะหยุดมันตรงนี้..ควรจะหยุด..และ..ทำเหี้ยอะไรสักอย่างที่ให้ตัวเองหยุดยิ้ม หรือบ้าอะไรก็ช่างแม่งเหอะ ผมกระทืบเท้าเบาๆ หยิกแก้มตัวเอง พยายามดึงตัวเองที่หนักอึ้งนี่ขึ้นมาจากฝัน…แม่งต้องใช้พลังมาก
อีกนิดเดียว..เกือบจะหยุดได้แล้ว…………….
“…พี่ขอคุยด้วยหน่อย”
คำพูดนั้นรินอยู่ที่ข้างหู ผมตกใจ..แต่มากกว่านั้น หลายเท่าทีเดียว เพราะตอนนั้นผมกำลังบี้แก้มตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่ทันสังเกตว่าอีกฝ่ายมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!!
“อะไร?” ผมถาม ไม่กล้าหันไป
เขาพยักเพยิดไปทางด้านในของซอกนั้น ไม่ต้องเดาหรอกครับ จำตรอกเล็กๆในวันแรกที่ผมเห็นเขาเป็นจระเข้ได้มั้ย ตรอกนั้นแหละ แต่เพราะมันเป็นเวลากลางวัน..เลยไม่ดูน่ากลัวเหมือนครั้งที่แล้ว
เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น..ข้างตัวผม
...และรอให้ผมเดินนำเขาเข้าไปก่อน
ประหม่า ตื่นเต้น ดีใจ และ..เจ็บปวด ความรู้สึกมากมายตีกันอยู่ในสมอง และที่มากกว่านั้นคือความสับสน กับปัญหามากมายที่ผมไม่รู้จะเรียบเรียงมันออกมายังไงในเวลานี้
ผมหยุดเดินเมื่อมาถึงได้ครึ่งทาง แต่พี่วันกลับทำท่าเหมือนอยากให้เดินไปจนสุด ผมก็ไม่ว่าอะไรครับ..ทำตามที่เขาต้องการ จนกระทั่งเรามาอยู่หน้าห้องเก็บของ และไกลจนได้ยินเสียงจ้อกแจ้กที่หน้าโถงลิฟท์ได้แค่ลางๆ
“หันมาสิ”
เขาบอกผม และทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามคำสั่งนั้น
และเขาก็ยิ้ม “วันนี้ไม่ดื้อแหะ”
ผมไม่ได้ตอบ
“ไกร เป็นอะไรครับ?”
ผมยังคงเงียบอยู่
“ไกร…”
“ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง” ผมบอกเขา เสียงห้วนไปนิด “…นี่พี่ไม่คิดจะเข้าใจอะไรเลยรึไง?”
“พี่เข้าใจว่าไกรโกรธพี่”
“เออ” ผมตะคอก “โกรธ โกรธมาก!”
“เรื่องอะไร…”
“ยังต้องถามอีกเหรอ!?!”
เขาเงียบไปแปปนึง “พี่ไม่รู้ ไกร พี่…ไม่รู้จริงๆ”
ผมมองหน้าเขา..เสียงอ่อนแบบนั้นทำให้ผมใจเย็นลงได้นิดหน่อย ผมรู้แล้วว่าปัญหามันเกิดจากอะไร ปัญหามันเกิดจาก…การที่เขาไม่รู้อะไรเลย เขาไม่มีสำนึกในการเป็นมนุษย์เลยสักนิด
“แก้วเป็นใคร?”
การเริ่มคำถามนั้นยากเสมอ ผมคิดว่ามันหยาบคายไปหน่อย..แต่ก็พูด
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “ถามทำไม?”
“แก้วเป็นอะไรสำหรับพี่?”
“น้อง” เขาตอบชัดเจน “รุ่นน้องในคณะ”
“…ที่น่ารักและอยู่ด้วยแล้วมีความสุข?”
“เมื่อก่อนน่ะใช่ เดี๋ยวนี้ไม่แล้ว”
ผมไม่อยากต่อคำถามกับคำตอบนั้น “แล้วมาลาล่ะ?”
“มาลา?” เขาทวนคำ “เรื่องนี้เกี่ยวกับมาลาด้วยเหรอ?”
“ตอบมาเถอะน่า”
“…มาลาเป็นเด็กในบ้าน”
“เด็กยังไง?”
“คอยรับใช้ ปรนนิบัติ…”
“ปรนนิบัติถึงเตียงเลยว่างั้น?”
อีกฝ่ายถึงกับชะงัก แล้วยิ้มหวาน “รู้ล่ะว่าไกรเป็นอะไร…นี่ใช่มั้ยที่เค้าเรียกกันว่า ‘หึง’ ?”
“เออ!” ผมตะคอก รู้สึกเกลียดรอยยิ้มนั่นขึ้นมา..เกลียดที่ตัวเองยังใจเต้นอยู่ “แล้วมันน่ามั้ยล่ะ!?!”
“เวลาหึงนี่ต้องโกรธแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่า?”
ผมมองตาเขียวปั๊ด “เอออ!!!”
“มาลาเป็นเด็กรับใช้…เอ่อ..แบบที่ไกรว่าน่ะแหละ” พอเห็นผมโกรธจริงๆ คนตรงหน้าก็ค่อยๆจริงจังขึ้นมา “มาลาก็เรื่องนึง เขาเด็กที่สุดในบรรดาเด็กรับใช้……..”
“ยังมีคนอื่นอีกเรอะ!?!”
“ใจเย็นๆสิ พี่กำลังอธิบายอยู่นี่ไง..”
“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้วว้อย!!!” ผมกระชากคอเสื้อเขาลงมา “มีกี่คน!!!! บอกมาให้หมดเดี๋ยวนี้!!!!”
“หมดเลยเหรอ?”
“กี่คน!?!”
“เอ่อ…นอกจากมาลาแล้วก็มีแค่วรรณนาอีกคนนั่นแหละ คนอื่นๆเป็นเด็กรับใช้ของอาพี่”
“สองคนอยู่บ้านเดียวกัน!?” ผมทวนสรุปความอีกครั้ง “แล้วนี่เค้าไม่ตีกันตายเหรอ?”
“จะตีกันตายทำไม?”
“ไอ้คนเจ้าชู้ รู้มั้ยว่าสมัยนี้เค้าต้องผัวเดียวเมียเดียวแล้ว!”
“….มาลากับวรรณนาไม่ใช่เมียพี่สักหน่อย เป็นตัวผู้นี่นา…”
ผมกัดฟันกับคำแถนั่น “ไกรเองก็เป็นผู้ชาย”
“ใช่” เขามองตาผม..แล้วยิ้มให้ “แต่ไกรพิเศษกว่านั้น”
ตูม!!
เสียงระเบิดอีกดอก แต่ช่างมันก่อน..ตอนนี้ผมต้องอาละวาด..ใช่! ต้องอาละวาด!
อาละวาดครับ..อาละวาดโดยการก้มหน้าลงมาให้เขาปลอบ…อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ ค่อยๆใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มผม ส่วนที่สัมผัสกันมันเย็น..ชวนให้จักจี้ และ..หวั่นไหว
“ถ้าพี่ยังเป็นอย่างนี้ต่อไป…” ผมสูดลมหายใจ พยายามควบคุมสติ “คนที่เจ็บ…จะไม่ใช่แค่ไกรคนเดียว”
“พี่ขอโทษ” เขาบอกผม ดึงผมเข้าไปใกล้ๆ “พี่ต้องทำยังไง…ไกรถึงจะไม่ร้องไห้”
“ไม่ได้ร้อง!”
“ครับ ไม่ได้ร้อง” เขากระซิบ “งั้นดีกันนะ?”
ผมรู้สึกหน้าร้อนวูบ “ไม่”
“พี่ต้องทำยังไงไกรถึงจะดีด้วยล่ะ?”
ใช่ครับ คำตอบของคำถามนั้นแม่งง่ายนิดเดียว…
“เลิกเจ้าชู้”
“….ไกรบอกว่าพี่เจ้าชู้ แต่..พี่ไม่รู้ว่าทำยังไงนี่นา”
“เลิกยิ้มให้คนอื่น”
“…ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ยิ้มก็ได้” ผมผ่อนลมหายใจรู้สึกถึงแขนเขาที่โอบรอบคอ รู้สึกถึงหน้าผากที่แตะสัมผัสกัน “แต่ต้องไม่พูดจาหวานๆกับใคร ต้องไม่จีบไปทั่ว…ต้องไม่ทำตัวแบบที่ทำกับไกรอย่างนี้…กับคนอื่น”
เขายิ้ม “ครับ ได้”
“บอกแก้วให้เรียบร้อยด้วย”
“บอกอะไร?”
“บอกว่าไม่ได้ชอบแก้ว”
“ครับ ได้”
“……ได้จริงเหรอ?”
“ก็…ถ้าไกรบอกให้ทำนะ”
..แม่งยังจะปากหวาน!!.. “แล้วมาลา…กับ…วรรณนา…..”
อีกฝ่ายผ่อนลมหายใจ “ไกร..พี่ขอโทษ แต่พี่ต้องใช้พวกเขาตอนถึงฤดู”
“ฤดูอะไร?”
“ฤดูผสมพันธุ์…นี่ยังต้องถามอีกเหรอ?”
ผมหน้าแดง ก้มหน้างุด “…….ไม่ได้”
“อะไรไม่ได้?”
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้”
“ไกร เวลาจระเข้ติดสัดมัน……ลำบาก…นะ…..”
“เพราะงั้นเลยต้องมีสองคนนั้นเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“แล้วสองคนนั้นไม่ทะเลาะกันบ้างรึไง?”
“ทะเลาะเหรอ? เห็นรักกันดีนะ”
“แย่งพี่คนเดียวเนี่ยนะ!?”
“แล้วมันไม่ดียังไง”
“ไม่ดี” ผมตอบ ชัดเจน “ถ้าเป็นไกร…ไกรจะไม่ใช่พี่ร่วมกับใคร”
“เขาไม่ได้ใช้พี่ พี่ต่างหากที่ใช้เขา”
“ไอ้พี่วัน!!”
“เอ๋? พี่พูดอะไรผิด”
ผมชักหงุดหงิดกับความประสาทแดกของคนตรงหน้า “งั้นพี่ต้องเลือกแล้วล่ะ เพราะไกรจะไม่ใช้พี่ร่วมกับสองคนนั่น”
“เลือกอะไร?”
“ระหว่างไกร…กับเด็กมาลาวรรณนานั่น”
ผมรู้แล้วล่ะว่าไอ้ที่ผมทำอยู่มันงี่เง่าแค่ไหน และไอ้ที่พูดออกไปมันมีความเสี่ยงมากน้อยเพียงใด การลองใจเป็นอะไรที่แย่..แย่ตรงที่ถ้าผลลัพธ์มันไม่เป็นดั่งใจ..คนที่เจ็บก็ไม่ใช่ใครเลยนอกจากตัวเราเอง
แต่ถ้าเรายังเป็นอย่างนี้ต่อไปโดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง…ทุกคนก็จะเจ็บไปพร้อมๆกัน
มือใหญ่ทั้งสองข้างประคองแก้มผมขึ้น…ให้ผมสบตากับเขา
ดวงตาคู่นั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีทอง…ตาดำกลมก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเส้นเรียวแหลม ผมเคยเห็นแบบนี้มานับต่อนับ แต่ระยะที่ปลายจมูกแทบจะชนกันแบบนี้ผมไม่เคยมาก่อน…ลึกลงไปในนั้นมันสั่นไหว มันดูเศร้าและ…ว้าเหว่…
…….และเพียงแค่นั้น…ผมก็รู้คำตอบ
“ฟังให้ดีนะครับ”
เขากระซิบ…เสียงเบามาก
“พี่ชอบไกร ชอบ…แบบที่ไม่เคยชอบ ‘มนุษย์’ คนไหนแบบนี้มาก่อน”
คำบอกรักที่ทำให้หัวใจหยุดเต้น ไม่ได้หอมหวาน..ไม่ได้ชวนลุ่มหลงแบบที่เขาพูดกับผมบ่อยๆ มันจริงจัง..ติดจะแข็งกระด้าง……จนเจ็บปวด
“เพราะ…ไกรบอกว่าไกรไม่กลัวพี่ เพราะไกรบอกว่าไกรรับที่พี่เป็นได้ เพราะไกรแตกต่าง…เพราะไกรพิเศษ เพราะไกรเป็น…อะไรที่มากกว่านั้น เห็นไกรทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ พี่ก็เจ็บ..เห็นไกรหลบหน้าพี่ พี่ก็เจ็บ…และพี่ไม่เคย…รู้สึกอะไรแบบนี้ ไม่เคยคิดว่าต้องมาทำอะไรแบบนี้ กับมนุษย์…”
คนตรงหน้าเคยบอกผมว่าเขาไม่ถนัดอธิบาย ซึ่งก็จริงของเขา..ผมรู้ว่าเขาไม่ถนัดอธิบาย
แต่เขาก็ยังพูดกับผม
..พูดยาวเหยียด แบบที่เขาไม่เคยพูด..
“พี่คิดว่าพี่จะได้อยู่กับไกรแบบนี้ไปอีกสักพัก ถ้าให้ต้องเลือกระหว่างไกรกับมนุษย์คนอื่นๆเป็นพันๆล้านๆคนพี่ก็ต้องเลือกไกร..ของมันแน่อยู่แล้ว พี่คิดว่าอย่างน้อยครั้งหนึ่งพี่ก็เคยมีความสุขกับมนุษย์ เคยชอบมนุษย์…เคยทำอะไรนอกเหนือจากที่พ่อบอกให้ทำ พี่รู้ว่ามันคงจะเป็นแบบนี้ต่อไปได้อีกไม่นาน และถ้าในระยะยาว และ…ถ้าไกรถามพี่….”
..ศัตรูตามธรรมชาติของจระเข้..คือมนุษย์..
“พี่ขอโทษ”
เจ็บลงที่กลางใจ..
..รุนแรงแค่ไหน แต่ครั้งนี้กลับไม่มีน้ำตาออกมา..
“….แต่พี่หันหลังให้จระเข้ด้วยกัน..ไม่ได้”
+++++++++++++++++++
ผมคิดว่าผมเข้าใจคำอธิบายนั้นนะ
..แต่หัวใจ..มันไม่เป็นไปตามนั้น..
ผมรู้ครับว่าผมเป็นมนุษย์ และการที่เขาย้ำตลอดว่าผมเป็นมนุษย์มันก็เหมือนย้ำให้รู้ว่าเราแตกต่างกัน ที่จริงผมไม่ได้หมายความว่าอยากให้เขาทำอะไรถึงขนาดนั้นเพื่อผม เป็นใครใครก็ต้องเลือกครอบครัวอยู่แล้ว แค่ขอร้องให้เลิกยุ่งในภาษากาย…นี่ผมอธิบายอะไรที่เข้าใจยากไปงั้นเหรอ?
…หรือว่ามันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว?
…ไม่ใช่แค่เรื่องชายรักชายงั้นสิ? เป็นเรื่องของมนุษย์กับจระเข้งั้นสิ?
ผมคิดว่าผมเข้าใจคำอธิบายนั้นนะ
..แต่หงุดหงิดเป็นบ้า..!
ผมเคาะประตูห้องพักอาจารย์ที่ผมรู้จักดี แต่ครั้งนี้เสียงเคาะมันเบาหวิว และก็เปิดประตูเข้าไป
อาจารย์คงชะโงกหน้าออกมาจากหน้าคอมพิวเตอร์
“เอ่อ…เห็นเพื่อนบอกว่า’จารย์เรียกผม…”
ที่จริงยอมรับเลยว่าผมไม่มีอารมณ์จะมาหาหรอกครับ แต่เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องกระดาษคำตอบที่ผมเขียนไปสามบรรทัดเมื่อวันพุธ ดังนั้นอย่างที่ทุกคนเข้าใจน่ะแหละ คะแนนคือชีวิตของนักศึกษา ไม่ใช่จระเข้บ้าๆที่จะมาทำให้ปั่นป่วนจนเสียการเรียน!
และ’จารย์แกก็หยิบกระดาษคำตอบของผมออกมาวางไว้ตรงหน้า
ผมเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม มองคำตอบสามบรรทัดด้วยสายตาละเหี่ยใจ
“มีอะไรจะอธิบายมั้ย?”
“ไม่ครับ” ผมตอบ “ผมพลาดเอง”
“พลาดไปเยอะนะเอ็ง”
“ครับ”
“วิชาถนัดไม่ใช่รึไง? ข้าแปลกใจนะ”
“ครับ…เคยถนัด…มั้ง”
“เกรียงไกร”
“ครับ”
“มีปัญหาอะไรรึเปล่า?”
“มีครับ” ผมไม่ปฏิเสธ และก็นั่งห่อไหล่ “ผมขอโทษครับจารย์”
“ขอโทษทำไม ไม่เกี่ยวกะข้านี่”
“เกี่ยวกับเกรด…รึเปล่าครับ”
“ก็ต้องเกี่ยวสิวะ”
“ผมตกมีนรึเปล่าครับ?”
“จะเหลือเรอะ!”
“โถ่จารย์” ผมเริ่มงอแง “ให้ผมทำไรบอกผมมาได้เลยครับ นะๆ”
“เออ พูดงี้ค่อยน่าช่วยหน่อย”
“เย้”
ผมกระดิกหางกระตือรือร้นทันทีที่อีกฝ่ายเปิดลิ้นชักหยิบอะไรสักอย่างออกมา มันเป็นกระดาษเปล่า และทิ้งให้ผมนั่งงงเต้กอยู่แบบนั้นสักพัก ก่อนผู้สูงวัยกว่าจะถอดแว่นออก..แล้วจ้องมองผม
“สนิทกับทิวันปี4ใช่มั้ย?...พักนี้น่ะ?”
คำถามนั้นมันชวนอึ้งไม่น้อย แต่ผมก็พยักหน้าออกไป
“สนิทมากแค่ไหน?”
“ไม่ครับ ไม่มาก..”
“เคยไปบ้านทิวันรึเปล่า?”
ผมมองเขา “ผมไม่เข้าใจ..พี่วันเกี่ยวอะไร…..”
“ตอบข้ามา” เขาย้ำอีกครั้ง และ..มันทำให้ผมต้องนั่งหลังตรง “เอ็งเคยไปบ้านทิวันรึเปล่า?”
แม้จะมีความลังเล แม้ว่าจะไม่อยาก..แต่ผมก็พยักหน้า “เคย…ครับ”
“บอกได้มั้ยว่าอยู่ตรงไหน?”
“อาจารย์ถามไปทำไม?”
“ตอบมาเถอะน่ะ” อีกฝ่ายหยิบกระดาษคำตอบสามบรรทัดของผมขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง “ถือเป็นโอกาสแก้ตัว แค่ตอบคำถามง่ายๆแค่นี้มาแล้วข้าจะช่วยเอ็ง มันไม่ยากเลยใช่มั้ยล่ะ?”
“แต่…นี่มัน…”
“คิดซะว่านี่คือโอกาส”
“อาจารย์บอกผมก่อนได้มั้ยว่าจะถามไปทำไม”
“ตอบมาก่อน”
“แต่…”
“โอกาส” เขาย้ำอีกครั้ง โบกกระดาษคำตอบนั้นไปมาต่อหน้าผม “ผ่านมา แล้วจะผ่านไป”
ผมมองตามกระดาษแผ่นนั้น ที่จริงผมไม่ได้มองมันเท่าไหร่หรอก..จะบอกว่าไม่ได้แคร์ด้วยก็ใช่ ผมว่ามันประหลาด..และถึงลางสังหรณ์ผมจะไม่ค่อยแม่นนักแต่ก็คิดว่าเรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากล
ดวงตาของอาจารย์คงเดช..ดูน่ากลัว
…กว่าตาสีทองของจระเข้ที่ผมเคยเห็นซะอีก…
และเมื่อเห็นผมเงียบ เขาจึงย้ำคำถามเดิมอีกครั้ง
“…บ้านของไอ้หมอนั่น…อยู่ที่ไหน?”
TBC
=================
โอยขุ่นพระ :hao5: หลังจากไอ้พี่วันโดนด่ายับเลยตอนที่แล้ว
ก็เล็งเห็นว่าจะโดนด่าอีก และโดนด่าไปเรื่อยๆ 5555555555555555
ไม่เคยเขียนพระเอกให้โดนด่ามาก่อนค่ะ ตกใจเล็กน้อย
แต่ไม่เป็นไรนะ คอมเม้นท์กันได้ตามสะดวกค่ะ :mew1:
อย่างที่ทุกคนเข้าใจค่ะ ชาละวันเจ้าชู้
แต่ถ้าเทียบกับพี่วัน พี่วันไม่ได้ขี้เล็บหรอกนะคะ =_=''
(และบทประพันธ์ดั้งเดิม ไกรทองก็ไม่ได้รักเดียวใจเดียวด้วยนะ! กร๊ากกกกกกก :hao7: )
อย่างไรก็ดี ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ผมจำไม่ได้ครับ ตอนนั้นมันมืดมาก! (ตอบไปอย่างมั่นใจ)
ใช่เลย~ อาจารย์คงเป็นหมอปราบจระเข้ชัวเลย ไม่อย่างนั้นจะอยากรู้บ้านพี่วันไปทำไม
ไกรอย่าบอกนะ ถ้าบอกไปพี่วันต้องไม่เหลืออะไรแน่ๆ ดีไม่ดีจะเหลือแค่พี่วันกับ มาลาและวรรณนา จากนั้นพี่วันก็จะโกรธแค้นไกร
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด! (จิ้นไปไกลเลยชีวิต!)
ฮือๆ เศร้าแน่ๆ งานนี้~
-
มุมมองของคนปกติกับจระเข้มันต่างกันมากก็ต้องเข้าใจ
ให้เลือกอย่างงี้มันเลือกยากนะ การจะหันหลังให้เผ่าพันธุ์ ให้ครอบครัวที่เหลืออยู่ไม่มาก
ถึงจะคิดว่าเป็นคนพิเศษก็เถอะ ถ้าเราเป็นพี่วันก็คงเลือกอย่างนี้เหมือนกัน :a6:
ประเด็นมาม่ายังไม่ทันจบดีประเด็นใหม่ก็พุ่งเข้ามา
ก็ต้องดูกันไปว่าไกรจะเลือกคะแนนหรือเชื่อลางสังหรณ์ตัวเองแล้วไม่บอก
แต่สำหรับนศ.การสอบตกไปสักตัวมันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยนะ :katai1:
-
ไอ้พี่เข้เอ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!
-
จิ้ม +1 ให้คนแรกเป็นครั้งแรกกกกกกก //ปลื้มปริ่ม
สรุปว่าพี่วันไม่รู้อะไรอย่างที่คนเขารู้กันเลยสินะคะ น่ารักดี แต่ไกรคงต้องเหนื่อยหน่อยน้า 555555555555
จารย์คงจะทำอะไรพี่วันคะ!!?? ห้ามทำอะไรเป็นอันขาดดดดดดด คนที่จะทำร้ายพี่เข้ตัวนี้ได้มีแค่ไกรคนเดียววววววววว
ท่านโอสู้ๆนะค้าาาาาาาาา :L2: :L2:
-
พี่วันแม่งเป็นจระเข้พันธุ์ซึนนี่หว่า 55555555555555555555555
อาจารย์คงคะ อย่าหลอกถามอิน้องไกรมันให้ยาก แม่งจำทางไม่ได้ มันยังให้พี่วันมาส่งอยู่เลย :katai5:
แต่อ่อม.... เรื่องมันชักไม่ตลก น้องไกรหนูอย่าหลุดนะลูกนะ :hao5:
-
เอาไงดีไกร
:hao3: :hao3:
-
ใจร้ายๆๆๆๆ
-
เหรยยยยยยย อาจารย์คงน่ากลัวโพดดดดด :a5: :a5: กะตามไปล้างเผ่าพันธุ์หรือยังไงเนี่ยยยยย
น้องไกรจะหักหลังพี่วันมั้ยยยยย ถึงพี่วันจะเป็นพระเอกผู้แสนดีว่าง่ายไม่ได้ แต่ไม่อยากให้พี่วันสูญพันธ์เร็วเกินควรนะ
ถามออกไปตรง ๆ อะดีแล้ว เดี๋ยวจะถลำลึกไปกว่านี้ ถึงตอนนั้นคนเสียใจคนแรกก็ไกรอะแหละ
แล้วมันจะไปทางไหนล่ะเนี่ย เขายังเป็นคู่พระนายกันอยู่หรือเปล่า
ไม่โกรธพี่วันนะ เข้าใจพี่วันว่ายังไงไกรก็เป็นมนุษย์ แล้วก็ยังไม่ได้ผูกพันหรือรักมากขนาดยอมทิ้งทุกอย่างได้ ให้เรายืนอยู่จุดเดียวกันก็คงจะตัดสินใจเหมือนกันมั้ง :a6:
....เขาไม่มีสำนึกในการเป็นมนุษย์เลยสักนิด..... >>> มันใช่เลยอะ อธิบายว่าทำไมพี่วันไม่เข้าใจไกร แล้วก็คงไม่มีทางเข้าใจ อ่านแล้วแบบว่าปลายทางสองคนนี้ช่างมืดมน คิดแล้วดราม่าเอง :sad2:
-
ไหนว่าจะไม่ดราม่าไงค้าาา แงง 555
อ.คงอะไรนี่ไม่น่าไว้ใจอย่างแรงง่ะ เป็นหมอผีป่ะเนี่ยยย
ไกรอย่าให้น้าาาาา ><
-
ไกรทองของพี่วัน.....ขี้หึงงงงงงง
งานจะเข้าพี่วันมั้ยนี่....รอตอนต่อไปค่ะ
-
ศัตรู!!!!!!!!!!!!! คิดว่าใช่นะ 55555555 โถ่ อ่านตอนนี้แล้วหน่วงๆ รักแต่ก้เหมือนจะอยู่ด้วยกันไม่ได้
-
บอกไปเลยลูก หมั่นไส้ไอ้พี่วัน
-
เกือบฟินเเล้วว เเต่อิคำตอบพี่วัน! มันน่านัก...
อาจารย์คงจะไปทำอะไรพี่วันเนี่ยย T_____T ไม่นะะ
ปล.เรื่องนี้ทำให้เราต้องย้อนกลับไปหาวรรณคดีต้นฉบับมาอ่านอีกรอบเลย 555555
-
บอกไปเลยลูก หมั่นไส้ไอ้พี่วัน
-
ค้างงงง :hao5:
ค้างมากคนแต่ง ค้างทั้งเรื่องพี่วัน ค้างทั้งเรื่องอาจารย์คง
ถึงจะเข้าใจพี่วันบ้างว่าต้องเลือกครอบครัว แต่ก็อดสงสารน้องไกรไม่ได้อ่ะ
แล้วนี้อาจารย์คงรู้แล้วว่าไกรเคยไปบ้านพี่วัน ไกรจะปลอดภัยหรือเปล่า งื้อ~ ค้างอ่ะ พรุ่งนี้รีบมาต่อเถอะนะคะ อย่ามาสองวันครั้งเลย มันค้างงงงงงง~ :o12:
-
พี่วันแม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ไอ้เข้เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :katai1:
อ.คงเดชนี่เป็นหมอปราบจระเข้ที่สวนสามพรานหรือเปล่า :hao7: :hao7:
-
อย่าบอกอาจารย์คงนะ ความลับคู่กับความเชื่อใจ อย่าทำลายมัน
:กอด1:
-
เรื่องปราบจระเข้ไว้เป็นหน้าที่ของไกร(ทอง)เถอะอาจารย์ :m16:
-
ฮืออออ อินจัด น้ำตาร่วงเบย
จารคงนี่ก็น่ากลัวเกิ๊นนนน หนูไกรอย่าได้บอกเชียว
รอตอนต่อไปค่ะ คนเขียนขยันๆอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ><
-
เข้าใจ T^T แต่รับไม่ด้ายยยยย~~~~~ :serius2: :o12:
-
ตามตรงน่ะค่ะ หนูร้องไห้น้ำตานองหน้าเลย :m15:
เจ็บ......เจ็บมากจริงๆ เจ็บแบบเหมือนเป็นไกรเลย :monkeysad:
ไกรถ้ามันเจ็บขนาดนี้ เราขอได้มั้ย เลิกชอบพี่วันได้มั้ย :serius2:
พี่วันเป็นผู้ชายที่อยู่ด้วยแล้วแม่ง!!!!! โครตอึดอัดเลย :angry2: ถ้าต้องรักกับผู้ชายคนนี้คงต้องเสียใจจนตาย :m31:
พี่คนแต่งเก่งโครตๆ พี่ทำให้หนูกลับไปดูเรื่อง ไกรทอง อีกครั้ง :pig4: หลังจากที่ไม่ได้ดูมานานเกือบ10ปีได้มั้ง 5555 :z1:
และหนูก็รอวันที่ไกร จะเหมือน ไกรทอง ในเรื่องซักที เอาความจริงในความคิดหนู ไกรทองเจ้าชู้กว่าชาละวันอีก กร๊ากกก
รอวันที่ไกร มีคนอื่น และ แก ไอ้เข้ แกจะต้อง(ช้ำใจ)ตายด้วยมือไกร :z6:ตามเนื้อเรื่อง ชั้นจะรอวันที่แกล้ม
และคอยกระทืบๆๆๆๆ ซ้ำไกรเจอ(ตะเภา)แก้วแล้วหนิ แล้วจะมีน้องตะเภาทองมั้ยน้าาาา เอ๋ แต่ในเรื่อง ไกรทอง
ก็ได้กับเมียของชาละวันทั้งสองคนเลยหนิ เอิ่ม...... ไกรแกจะกดเมียพี่วันทั้งสองไหวป่ะ ????? o22
เฮ้ยยยย นี้มันเลสเบี้ยนชัดๆ ???????? :a5:
-
พี่วัน
พี่มันเข้จริง ๆ
ใครจะรับวะพี่ แฟนไปมีอะะไรกับคนอื่น
แม้พี่บอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติน่ะ
แต่จากตอนก่อน มาลามันไม่ได้คิดแค่นั้นนะโว้ย
แต่มันแค่ยอมรับ
แต่น้องไกรเค้ารับไม่ได้ไง
ไกรไม่ได้ขอให้พี่วันเลือกครอบครัวเข้นะ
เค้าขอแค่ไม่ยุ่งแบบนั้นกับ มาลาวรรณาอีก
โวะ!! โมโห
แล้วตอนหน้าไกรจำทางไปบ้านพี่วันได้รึเปล่า เดาว่าไม่น่าได้ป๊ะ
รักคุณโอช่วงนี้จัง มาถี่มาก อิอิ
-
แงงงงงงง
ทำไมพี่ทิวันเป็นคนแบบนี้ ทำน้องไกรเราช้ำหลายรอบแล้วนะ จระเข้บ้าาาา :z3:
-
เห็นใจพี่วันอยู่นิดๆ
ไกรอย่าบอกนะ ถ้าบอกไปมันอาจจะหมายถึงชีวิตของจระเข้อีกหลายตัวที่อยู่ที่บ้านหลังนั้นเลยนะ ไม่ใช่พี่วันแค่คน(ตัว)เดียว
-
ไอ้พี่วันนนนนนนนนนนน!!!
เข้าใจอะไรผิดรึป่าว(วะ)
ที่ให้เลือกนี่คือเลือกระหว้่างมเหสีกับสนม
ไม่ใช่เข้กับคน
โอ้ยยยยยยย ไอ้พี่เข้!!
อยู่โลกมนุษย์มากี่ปีเนี่ย เข้าใจยากจังวุ้ย
อารมณ์ขึ้นเลอ อินจัดๆ /meหลบไปสงบสติอารมณ์
อย่าเสัียใจเลยน้องไกีร มาซบอก(แฟบๆ)ป้ามา
-
เราว่าไกรน่าจะระวังตัวกว่านี้
คือก็รู้ว่าวันเป็นอะไร การที่มีคนมาถามดูคุกคามกับคำพูดแบบนี้ ก็ไม่ใช่อะไรที่ดูปลอดภัย
คือต่อให้โง่แค่ไหนก้อน่าจะรู้ หรือมีไหวพริบบ้าง -*-
อย่างน้อยก็ไม่ควรบอกเรื่องส่วนตัวปะ อาจารย์ที่ไหนจะถามเพื่ออยากรู้ว่าเด็กแรดมั้ย5555
-
หมั่นไส้ไอ่เข้
อยากเอาหนังไปทำกระเป๋า
-
จะรู่ไปทำไมหรืออ.คือคนที่ฆ่าพ่อ
พี่วันดร่าม่าแล้วไงละงานนี้
-
อย่าไปบอกนะคะน้องไกร พี่ไม่อยากเห็นน้องเป็นม่ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทำไมพวกคนที่มีคาถาอาคม ต้องชื่ออาจารย์คง ทุกเรื่องเลย 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ถูกเลย. มันไม่มีสำนึกของการเป็นมนุษย์เลยสักนิด!!!!!!
เออจัดไปเลย. พี่วันมีเมีย 2 ได้. ไกรไปหาสัก7เลย แบบเปลี่ยนควงทุกวัน
เจ้าชู้พอกัน. แฟร์ดี!! - -'
-
ตัดใจเหอะไกร จระเข้กับมนุษย์ยังไงวันก็ต้องเลือกจระเข้อยู่แล้ว
ไม่ต่างกันเราก็ต้องเลือกมนุษย์เหมือนกันหนิ ธรรมชาติของจระเข้กับมนุษย์
ดูยังไงมันก็ยากที่จะเป็นไปได้(ยกเว้นไกรลองไปผสมพันธุ์กับวันดูก่อนสิ บางทีวันอาจลืมมาลาก็ได้นะ อิๆๆๆ)
แต่ไม่เข้าใจว่าดูเหมือนวันจะไม่ประสีประสาเรื่องแบบนี้เลยนะ ไหนบอกอยู่กับมนุษย์มา20กว่าปีแล้วไง
ถ้าเราเป็นไรเราสอยร่วงไปนานแล้ว :katai1:
-
ก็เข้าใจพี่วันนะ ดังนั้นหาพระเอกให้ไกรใหม่เถอะ เฮ้อออออออ
สงสารใจน้องไกร แค่นี้น้องก็จะไม่ไหวแล้ว
-
นั่นซิ มนุษย์กับจระเข้ มันจะเป็นไปได้ยังไง แต่นี่มันนิยายนะอ้ายวัน ชิชะ
อ้ายวันพูดเยี่ยงนี้น้องไกรเสียใจนะเอ็งรู้ไหม ถ้าเอ็งไม่ได้ชอบมาทำเจ้าชู้ใส่ไกรทำไมเนี่ย
อารมณ์หมั่นไส้ไอ้เข้ล้วน ๆ อิอิ
หนุกอ่ะมาทุกวันนะ ชอบอยากรู้ไอ้เข้จอมเจ้าชู้จะรักกับไกรได้ยังไง
-
อ.คงน่ากลัวไปนะ ม๊ายยยยยยยยยยยยยย อย่าบอกน้าาาาา
//อารมณ์เหมือนคนกำลังดูหนังแล้วตัดจบฉับจนต้องโหยหวน 55555555
ใจนึงก็สงสารพี่วันนะ อีกใจก็สงสารหนูไกร
เฮ้ออออออ ไอ้เข้กับคนจะรักกันมันก็ยากงี้แหละะะ
สารภาพว่าพออ่านๆไป ถ้าไม่ได้ชื่อตัวละคร ก็เริ่มลืมๆไปแล้วค่ะว่ามาจากไกรทอง 5555555
มันมุ้งมิ้งดราม่าซึ้งเศร้าเหงาเปลี่ยวโหด(????)
รอตอนต่อไปดีกว่าาา //กระดิกหาง *v*
-
อาจารย์คงน่ากลัว คงไม่ข่มขู่ไกรหรอกน่ะ
-
อย่าบอกนะ :katai1: อาจารย์คงนี่ต้องเป็นอะไรแบบหมอผีมีวิชาประมาณนั้นหรือปล่าว
-
พี่วันน่าสงสารนะ
พยายามเข้าใจ
พยายามฝืน
แต่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจในหลายๆอย่าง
เจ็บแต่ไม่รู้จะแก้ยังไงเพราะไม่เข้าใจนี่ ทรมานนะ พูดเลย
ต้องมารักศัตรูของพี่น้องตัวเอง
เอาใจช่วยทั้งคู่
รักต้องห้าม :hao5: เรื่องนี้ยิ่งกว่าโรมิโอ จูเลียตอีกแหนะ
-
โอยยยย โอยยยยยยยยยยยยยยยย ลมจะจับ
เข้าใจอิพี่วันแต่สงสารน้องไกรมากกว่า
ละคือสองคนนี้มันคบกันตอนไหนยังไงคะ พับผ่าสิ 55555555
อิอาจารย์คงงง อย่ามาหลอกน้องไกรชั้นเป็นเครื่องมือนะ!
ถึงจะอยากตบอิพี่วันแค่ไหนก็เยอะแต่ไกรอย่าพูดไปนะลูกกกกก :katai5:
-
ขอรวบสามตอนนะคะพี่โอ (แม้จะหลุด/ลั่น ไปตามทวิตบ้างแล้วก็ตาม ฮึ้ย!)
พี่วัน!! อยากจะด่าแต่ไม่ทันละ ดูเหมือนหนูจะมาช้าไป พี่มันน่าโมโห หมั่นไส้ หงุดหงิดใส่ มากมายมหาศาลมากกกกก
เข้าใจแต่ไม่เข้าใจ พี่นั่นแหละที่ทำให้ไกรร้องไห้ เข้าใจมั่งเห๊อะ!
แต่ก็นะ ถ้าจะคิดว่าพอถึงฤดูแล้วมันจะ "ลำบาก" น้องไกรอาจจะเป็นคู่ให้พี่ไม่ได้จริงๆก็ด้ะ
พี่อาจจะต้องแปลงเป็นตะเข้ เหมือนเวลาอาบน้ำเพราะคุมสติไม่อยู่อะไรเทือกนั่นมะ?
นี่พยายามเข้าข้างอยู่นะ!!
น้องไกรคะ หนูก็งี่เง่าอื้ออึงใช้ได้เลย พี่ล่ะเจ็บปวดตามเลยน้องเอ้ย :hao5:
แต่หนูอาจจะต้องถอยหลังมา สักสามสี่ก้าวใหญ่ๆ มองปัญหานี้ให้มันกว้างขึ้น หนูอาจจะสบายใจขึ้นนะ
ความรักธรรมดามันก็ลำบากอยู่แล้ว ยิ่งเป็นแบบพิเศษลูกขิ้นเนื้อจระเข้แบบนี้ มันต้องยากกว่าอยู่ละล่ะ!
ไกรอย่าหน้ามืดตามัวขายพี่เข้แลกเกรดนะลูก นี่มันบาปปปป
ว่าแล้วว่าอาจารย์คงต้องมีลับลมคมใน ชื่อมันคุ้นๆ!
เรื่องนี้รักน้องโป๊ยสุดละ ไม่อยากจะพูด ถึงจะออกน้อยแต่มาทีนี่ บู้มมมม กลายเป็นโกโก้ครันช์นะค้าาา
เพิ่งเคยอ่านนิยายวายแล้วอยากให้นายเอกมีลูกได้เป็นครั้งแรก คืออยากขยายพันธุ์จระเข้ผู้ดีเก่าจากเมืองพิจิตรมาก :-[
-
ค้างระดับแพลตตินัม :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
กำลังอินขั้นสุดเลยนะคะพี่โอ
เจอคำว่า TBC เข้าไปถึงกับกรีดร้องเลยค่ะ 55555555
ชอบกลอนของบทนี้มากกกกกกกกก (ตอนอื่นๆก็ชอบนะ)
สื่อถือความคิดของพี่เข้ได้ดีเลยค่ะ
เข้าใจพี่วันนะ รักนี้มันก็เป็นไปได้ยากจริงๆ
ทั้งเป็นจระเข้ ทั้งเป็น"จ้าว"ของบ้านอีก
น้องไกรเองก็น่าเห็นใจไม่แพ้กัน
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
รออ่านอยู่นะคะ >________<
-
o22 :a5: o22 :a5: o22 :a5: o22 :a5: o22
-
เจ็บแทนไกรจี๊ดๆ ฮืออออ
พี่วันก็พูดตรงไป แต่ก็ดีนะที่พี่วันรักไกร
ตอนที่พี่วันบอกว่าจะไม่หันหลังให้ครอบครัวนี่เข้าใจพี่วันนะ
พี่วันเป็นจระเข้ซึ่งไม่ถูกกับมนุษย์อยู่แล้ว แต่จะยอมหันสักหน่อยเพื่อความรักครั้งนี้ไม่ได้หรอ ฮือ
ถ้าไกรมีคนใหม่ พี่วันต้องเสียใจแน่ๆ เชอะ
แล้วเรื่องมาลาวรรณ่อีก น่าหมั่นไส้จริงๆ เมื่อถึงฤดูผสมพันธุ์ก็มาหาไกรแทนดิพี่วัน><
อาจารย์ต้องเป็นคนไม่ดีแน่ๆเลย ไกรคงไม่บอกที่อยู่พี่วันนะㅠㅠ
มาต่อเร็วๆนะค่าาา มารอเรื่องนี้ทุกวันเลย สนุกมากกกก
-
เห็นใจทั้งไกรและพี่วันเลย :mew2:
พี่วันค่ะอยากรู้ว่าตอนพี่จูฮุกกรู้กับมาลาวรรณา
ในร่างไหนค่ะ จระเข้หรือว่าคน :z1:
-
สนุกมากๆเลยชอบๆ
มาเปนกำลังใจให้ครับ
ยังอ่านไม่ทันเลย
-
อาจารย์คงนี่ต้องเป็นแบบ พวกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์จระเข้ ไรงี้แน่เลย 555555555
-
อืม เป็นเรื่องความแตกต่างทางวัฒนธรรมอ่ะนะ
คือแบบ..... ถ้าเราเกิดโตมาในบ้านที่พ่อมีเมีย 12 คน เพื่อนพ่อ ลุง น้า ก็มีเมียกันคนละ 10
แล้วก็แบบรักกันดีไม่มีปัญหาอะไร เมียปรองดองช่วยกันเลี้ยงเรา ดูแลพ่อ
แล้วอยู่ๆ ข้ามมาเรียนอีกฟากโลก ที่เค้ามีเมียแค่คนเดียว
เป็นใครก็ต้องงงใช่ป่ะล่ะ
มันจะใช้คำว่า ฝ่ายที่มีเมียหลายคนผิดก็ไม่ได้นะ =___=
ส่งตำราเรื่องพฤติกรรมจระเข้ ของNational Geographic ให้ไกรอ่าน จะได้เข้าใจธรรมชาติจระเข้
-
อาจารย์คงนี่ดูไม่น่าไว้ใจเลยนะ
เหมือนจะเข้าใจพี่วัน แต่คำตอบมันก็นะ ฮือ สงสารไกร อินมาก 55
คุณโอสู้ๆ เป็นกำลังใจให้
-
เศร้าเลย o22
-
ไกรอย่าบอกน้าาาา อาจารย์คงเป็นมือปราบไอ้เข้เหรอ :katai1:
เลือกยากนะ ครอบครัว ที่อาจจะหมายเผ่าพันธุ์ของตัวเองด้วยซ้ำ กับคนที่ชอบเนี่ย หนักใจแทนพี่วัน :mew6:
น้องไกรก็ขี้หึงซะ จะเป็นที่หนึ่งต้องใจกว้างให้ที่สอง สาม สี่ ห้า แว้กกก เยอะเกิ๊น :z3:
-
:o8: น้องไกรกะพี่วัน น่ารักอะ น้งไกรตรงเวอร์ อาจารย์เป็นอัลไร
-
ธรรมชาติของสัตว์ในฤดูจำศีลเหรอ
แล้วไกรจะเอายังไงต่อไป
อาจารย์คงโคตรน่ากลัว ไกรจะบอกไหม ลุ้นตัวโก่ง
-
ไกรหวังมากก็เจ็บมากนะเออ ถึงยังไงพี่วันก็เป็นจระเข้ เปลี่ยนความจริงข้อนี้ไม่ได้
สัตว์ย่อมใช้สัญชาตญาณในการดำรงชีวิตมากกว่าใช้เหตุและผลแบบมนุษย์
และเพราะมนุษย์ยังเป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุด เป็นธรรมดาที่พวกเขาต้องเลือกเผ่าพันธุ์เดียวกัน
-
โอววววววววววว เห็นแววดราม่ามาแต่ไกลเลยยยยยยยยย
:z3:
-
ไกรเอ้ย ถามเองก็เจ็บเอง ยังไงพี่วันก็ต้องเลือกครอบครัวก่อนอยู่แล้ว แต่แบบหมั่นไส้อิพี่วันเบาๆ ทำแบบนี้กับไกรได้ไง เดี๋ยวจับจิ้นไกรกับโป๊ยเลยนิ ก็พอจะเข้าเหตุผลอยู่นะว่าคนกับจระเข้มันเป็นไปได้ยาก? ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลยนิ เชอะๆ
-
โอเคเข้าใจว่าเลือกไกรที่เป็นมนุษย์ แต่ทิ้งเมียไม่ได้ งั้นก็กลับลำน้ำไปเลยไป
หาใหม่ดีกว่าไกรเอ๊ย :fire:
หรือไม่ก็ให้ไกรมีสามีอีกคนจะได้สาสมกัน เอาม่ะเฮีย ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้ โคตรติดอ่ะ :ling1:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย ๆ ปวดใจ
พยายามจะเข้าใจว่าจระเข้ฤดูติดสัดมันเป็นยังไง แต่ต่อจากนี้ห้ามนะ ให้น้องไกรช่วย(?)
ปลายทางของทั้งสองแลดูมืดมนจริงๆ เพราะคนกับสัตว์ต่างกันเยอะ งื้ออออออออออ :katai1:
อาจารย์คงน่าสงสัยตั้งแต่ตอนแรกๆแล้ว แต่จะเป็นอะไรก็อีกอย่างนึง
น้องไกรสู้ๆนะลูก :fire:
#ขอบคุณพี่โอค่ะ :จุ๊บๆ:
-
อยากให้อาจารย์คงไปฆ่าให้ผมเหลือแต่พี่วันพอ อิอิ ตามสูตรสำเร็จ
-
จารย์คงเป็นพวกล่าจระเข้ป่าวอ่ะ
ไกรอย่าบอกนะเว้ย บอกว่าไม่รู้จำไม่ได้
T^T อย่านะไกร
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่วันเองก็คงลำบากใจที่จะต้องเลือกอยู่เหมือนกัน :เฮ้อ:
อาจารย์คงไม่น่าไว้ใจ
-
อ้า แอบหวังว่าตอนที่น้องมาลากับไอ้พี่วันมุ้งมิ้งกันแล้วไกรอุดหูจะแบบเข้าใจผิด
คืิอไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น ไกรแบบเข้าใจผิดไปเอง
แต่ก็นะ ได้ิยินสองประโยคกับบรรยากาศก็นะ ไม่อยากทนฟังต่อแล้วอะ
มันชัดเกินว่าเป็นไรกัน
แต่เล่นประกาศว่าใช้งานตอนฤดูผสมพันธ์เลยแฮะ
ว่าแต่จระเข้ชายชายเค้าทำกันยังงายยยย ไกรไม่อยากรู้ตามประสาคนอยากรู้อยากเห็นเลยเหรอลูก
แต่ ... คนอ่านอยากรู้!!!!
ไอ้พี่วันเองก็ไม่เคยชอบมนุษย์คนไหนมาก่อนแบบนี้
อืม กว่าจะโตมา ก็ผ่านฤดูผสมพันธ์มาหลายฤดู
แต่จะว่าไป
แอบแปลกใจที่มีแค่สองนะ เห็นวังจระเข้ตั้งใหญ่โตกว้่างขวาง
ตามบทประพันธ์เดิม น้องไกรมนุษย์เราต่างหากเหมาซะสี่เลย
ตะเภาแก้ว ตะเภาทอง มนุษย์
ไหนจะเมียเก่าชาละวัน อย่างวิมาลา เลื่อมไลวรรณ
จนมีพยานรักเป็นลูกทางฝั่งจระเข้ ลูกทางฝั่งมนุษย์ 100%
มาแย่งผู้หญิงคนเดียวกันในรุ่นต่อๆมาอีก
ถ้าความเจ้าชู้ของไกร จะทำให้ไกรได้รับความเจ็บปวดแบบนั้นบ้างในภาคนี้ก็ไม่แปลกสินะ
เพราะภาควรรณคดี น้องไกรเราก็ไม่ได้เล่ห์ก็เอาด้วยกลเหมือนกัน
ถึงชาละวันจะคาบตะเภาทองลงไปใต้บาดาล แล้วร่ายเวทให้ไม่รู้สึกตัวก่อนก็เถอะ
แต่ตอนหลัง ไกรก็ลงร่ายเวทให้จระเข้สาวสองนางยอมตกเป็นของตัวเองแบบเจ้าเล่ห์ไม่ต่างกัน
ภาคจ้าวธารานี่น้องไกร ดีที่น้องไกรประกาศก้องว่านิยมผัวเดียวเมียเดียวแล้ว
จนกรณีที่จะไป featuring กับสองหนุ่มคู่ขาของไอ้พี่วันก็ไม่น่าจะเป็นอย่างงั้นนะ 555
แต่อ่านดูแ้ล้ว ตะเภาทองไปไหนซะละ เพราะต้นฉบับ ชาละวันหลงรักจริงๆคือตะเภาทองนี่น่า
ทั้งที่ตอนนั้นมีเมียสวยๆอยู่แล้ว คือสวยขนาดที่ไกรทองเห็นหน้าแล้วลืมวิมาลาไม่ลงเลยทีเดียว
แต่คงไม่ได้มาครบทุกนาง(นาย)หรอกนะคะ
เพราะแค่นี้ก็อิรุงตุงนังจะแย่แล้ว
ตอนจบตอนที่แล้ว สครีมบ้านแตกมาก จบค้างมาก
มาตอนนี้ ถามว่าพี่วันก็ไม่ชัดเจนอยู่ดีแฮะในสายตาเรา
อาจจะเพราะยังไม่เคยรักมนุษย์มาก่อน
แถมยังปฏิเสธมั่นเหมาะว่ามนุษย์กับจระเข้ผสมพันธ์กันไม่ได้
ทั้งที่จระเข้ชายๆ คือช่วยภารกิจนั่นได้
แ้ล้วน้องไกรจะอยู่ในตำแหน่งไหนกันละนี่
แต่ก็มีสารภาพว่าชอบแล้ว
คืบหน้าไปอีกหนึ่งสเต็ปละนะ
ส่วนอาจารย์คง น่ากลัวอ้า
ไกรคงไม่อ่อนต่อโลกขนาดนั้นใช่ไหมลูก
ถึงไม่มีอะไรกันกับพี่วันก็เถอะ
แต่ในเมื่อบ้านพี่วันยังไม่ได้ทำร้ายใคร
ก็อย่าปล่อยให้อาจารย์คงบุกไปได้น้าาาาา
จะว่าไป ตอนที่แล้วยังด่าไอ้พี่วันอยู่เลย
ตอนนี้จะมาเป็นห่วงซะแระ 5555
-
แหง่ะ แกจะไปถล่มบ้านเค้าช่ายม๊ายยยยยยยยยย :z6:
ชัวร์ มาอีหรอบนี้ชัวร์ ........................... จะขอทางไปบ้านวัน จะไปปล้ำพี่มันชิมิล่าาาาาาาาาาา o22 ( :beat:โดนตบ)
หงึกๆ เค้าขอโต้ดดดด ย้อเย่นนาาาาาา อ้ายฮักเจ้าหลายๆ บักหำน้อยกลอยใจ๋ โฮะๆ :hao7: :z2:
-
น้องไกรอย่าไปบอกนะะะะ
ลุ้นๆ
-
โอยยยย ชั้นเครียดดดดดดดดดดดด
กลิ่นดราม่าจ่อติดจมูกมาเลยยยย
จระเข้กับมนุษย์ดูยังไงก้ยังไม่เห็นทางที่มาบรรจบ
น้องไกรพี่วันจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ยยย
หวังมากก้เจ็บมากล่ะลูกเอ้ยยย บางครั้งสมองก้เข้าใจ
แต่ในใจกลับรับไม่ได้ และช่วงสับสนวุ่นวายของความรู้สึก
มันเป็นอะไรที่จัดการได้ยากที่สุด เห้อออออออ
พี่วันก้ใช่ว่าจะไม่น่าสงสาร ถ้าไกรเป็นจระเข้นะ ทุกอย่างคงง่าย
พี่วันคงยอมมีเมียคนเดียวแน่ๆถ้าคนนั้นเป็นไกร
แถมยังมีอาจารย์คงโผล่มาอีก ดูอันตรายอย่างเห็นได้ชัด
เราว่าไกรคงไม่บอกหรอก นางคงเชื่อสัณชาตญาณนาง
รอตอนต่อไปนะคะ คุณโอ เราติดเรื่องนี้มากกกกเลย
-
เครียดเลยยยย แอบเคืองเบาๆ
คือเข้าใจพี่วันนะ แต่ฤดูนั้นนน
มาทำกับน้องไกรแทนไม่ได้เหรอ
กร๊ากกกกกกก
แอบมาม่านะเนี่ยยยย เตรียมผ้าแปป
เอ๊ะ อาจารย์คง แปลกๆ
คงไม่ใช่นักปราบจระเข้หรอกนะ
-
ไหนว่าจิไม่ดราม่า ???
นี่มันดักกันชัดๆ! 55555555555555555555
พี่วันคะ น้องเข้าใจว่าพี่เเม่งโคตรเข้ แต่พี่ก็ต้องเข้าใจว่านั่นน่ะเมียในอนาคตนะเฮีย!
โถๆๆๆ น้องว่าสักพักจะเข้าสูตร สงรามรักข้ามเผ่าพันธุ์ ละเนี่ยยยยยย
-
เข้าใจพี่วัน แต่ก็เข้าใจไกรด้วยอ้ะะะะ
แต่ไม่เข้าใจอาจารย์ เอ๊าาาาาา ยังไงกัน Orz อ.นี่เป็นคนปราบจระเข้เรอะ?
แต่ตอนนี้หวานจนจุกเลย หึงนี่กลายเป็นชอบพอกันโดยสมบูรณ์แล้วป่ะจีะน้องไกรพี่วัน
แต่คำตอบพี่วันก็จุกแทนไกร แต่ก็เข้าใจพี่วันอยู่ดี โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
รักแท้ต้องมีอุปสรรคสินะ
สู้ๆนะั พี่วันน้องไกร
:mew2:
-
ไอ้พี่วันนนนนนนนนนนนนนน !!
อ่านกลอนตอนต้นก็ว่าแล้วว่าคำตอบต้องเป็นแบบนี้
เราเข้าใจพี่วันในความต่างของจระเข้กับคนนะ
แต่ก็นั่นแหละ สงสารไกร
-
เฮ้ยแกร!!! อิมเมจเจมส์จินี่ผุดขึ้นมาในหัวเราเลยอ่ะ
นี่ถ้าเพื่อนมาเห็นคอมเม้นนี้ โดนตบกระบาลแน่เลยเลย
เอาชายในฝันมันมาทำมิดีมิร้าย :z1:
-
ชาย-ชาย ก้อว่ายากแล้ว นี่เจอมนุษย์-จระเข้เข้าไป เงิบเลย :katai1:
-
พี่วันก็ไม่ได้ผิดนะ พี่วันชัดเจนแล้วล่ะ
และไกรก็ไม่ได้ผิดอะไร เราว่าไกรคงคอนโทรลได้ คงจัดการได้เร็วๆนี้
ไกรคงไม่บอกอาจารย์คงแน่ๆ เราเชื่อใจไกรนะ
ถึงจะเขินกับพี่วันมากก็เหอะ แต่เราชอบไกรมากที่สุดเลย เดาว่าคงมีกิมมิคที่ตัวไกรมากก่านี้ เพราะไกรดูมีดีเทลนะ แต่ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเฉลย หรือมันไม่มีแต่แรกหว่า 555
ไกรดูต้องต่อสู้กับหลายๆอย่าง และทุกครั้งก็กล้าเผชิญหน้าตลอด
แต่ไม่ว่าทั้งพี่วันและไกรจะเลือกทางไหน เราว่ามันเหมาะสมสำหรับทั้งคู่แล้วแหละ
หวังว่าคงฟินบ้างนะคะ มันหน่วงๆไงไม่รู้ หายเร็วๆนะพี่วัน ไกร
-
:กอด1:
-
อย่าคิดจะบอกเชียวนะไกร สงสารพี่วัน
ไม่ต้องบอกละตัดขาดจากพี่วันไปเลย
รู้สึกหมั่นไส้ หึ้ยยยยยยยยยยยยยยย
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกและเป็นเรื่องที่แปลกมากครับ น่าติดตามมาก o13
-
ถ้าคุณโอละไมจะบีบคั้นจิตใจกันขนาดนี้ #จะจับมาริโมะหัวเขียว2ตัวที่ลอยตุ๊บป่องๆอยู่ในแก้วเป็นตัวประกันนะคะ :katai1:
#ใครถีบ :z6:
-
เหยดดดด พี่วันเอาแล้วไง ติดสัดเหรอ!?! ไปอยู่กับเมียรักไป๊! ถ้าจะอยู่กับเข้ก็ไม่น่าให้ความหวังกับมนุษย์นะ
เอ่อ.. แล้ว อ.คง เนี่ย อย่าสร้างเรื่องนะ
ปล. ดีใจ ได้อ่านเร็วมาก 555 ชอบๆ
-
นิสัยแบบไอ้พี่วันนี่น่าจะดัดหลังด้วยการไปคบผู้ชายคนอื่นแล้วเมินพี่เขาซะ #แอบจิตเบาๆ
:ling1:
ให้ความหวังไปทั่ว ไม่ทำอะไรให้ชัดเจน :z3:
-
หมั่นไส้อิพี่วัน เเต่หนูไกร อย่าบอกอะไรอาจารย์ คงเลย
เเปลกๆนะอาจาร์ย
-
เห็นด้วยกับรีบน คนแต่งน่าจะหาคู่ใหม่ให้น้องไกร เขียนให้รักกันหวานชื่นเลย ไอ้พี่วันมันจะได้รู้สึกแบบเดียวกับน้องไกรว่าความรู้สึกไม่อยากใช้ของร่วมกับคนอื่น(ในที่นี้ต้องบอกว่าตัวอื่น)มันเป็นยังไง
ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจไอ้พี่วันนะว่าครอบครัวเผ่าพันธุ์ก็สำคัญ แต่ก็น่าจะเห็นอกเห็นใจน้องไกรหน่อยที่ต้องมารับรู้ว่าคนของตัวเองต้องไปมีอะไรกับคนอื่นอ่ะ
อิอาจารย์คงนี่ลายเลวเริ่มออกแล้วเหรอ? เอาเกรดมาขู่ให้น้องไกรบอกที่อยู่ไอ้พี่วัน น้องไกรอย่าไปบอกนะ จะตกก็ช่างมันเถอะดีกว่าเกิดเรื่องร้ายกับไอ้พี่วันนะ
-
อ้ากกกก อย่าบอกนะไกร อย่าบอกนะ
ไม่งั้นพี่วันมีเรื่องแน่ๆ โดนอาจารย์คงฆ่าขึ้นมาล่ะเสร็จแน่
-
เจ็บจี๊ดเลย ว่าแต่ตอนผสมพันธุ์นี่ตอนร่างคนหรือสัตว์อะคะ กร้ากกกกกกกกกกเค้าอยากรู้จริงๆ5555555555555555555555
ถ้าเป็นร่างคนต้องบอกเลยว่าพี่วัน พี่ เจ๋ง มาก ทรีซัมเลยอะพี่ เฮ่อ55555555555555555
อาจารย์คงแม่งเป็นคนปราบจระเข้แน่ๆเลยฟะ แบบทำมาตั้งแต่บรรพบุรุษ
-
กรี๊ดดดด :katai1: อ่านแล้วมันจี๊ด
ก็รู้ว่าที่ไอ้พี่วันทำอยู่มันมีเหตุผลนะ แต่ไม่ชอบใจเลยจริงๆ
ที่สำคัญ เป็นมนุษย์มาตั้ง20ปีไม่มีความรู้สึกแบบมนุษย์ๆบ้างเลยหรือไง
รู้จักไหมหึง รู้จักไหมหวง รู้จักไหมให้ความหวัง ไม่รู้ก็รู้ซะ!!! แล้วหยุดทำตัวแบบเน้นะะะะะ!! :angry2:
..เอ่ออ.... เผลอตัวอินไปหน่อย ฮิฮิ :katai2-1: น้องไกรสู้ๆ คนเขียนก็สู้ๆนะจ๊ะะ(รีบมาต่อนะกำลังอินเลยย)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ห้ามบอกเขาน้าน้องไกรรรร
เดี๋ยวไอ้พี่วันจะงานเข้าาาาาา :z10:
หนูไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นค่าาาา
ถึงฤดูแล้วก็ใช้หนูไกรสิคะพี่วัน กิกิ 555555555555
รอตอนต่อไป หวังว่าน้องไกรจะไม่ทำให้ผิดหวังงงงงงง
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อย่ายอมบอกที่อยู่ให้อาจารย์คงนะไกร :katai1:
-
อย่าตอบนะไกรรรร
ห้อมตอบเด็ดขาด
-
อ่านถึน้า 9
-
แหม่...พี่โอบอกว่าไม่เคยแต่งเรื่องพระเอกโดนด่า... =_= เท่าที่อ่านมาโดนด่าเยอะนะ 55555 โดยเฉพาะเอกราช #แฟนลับๆของเค้า ห๊ะ!! #ไวน์วิ่งมากระทืบ 555555 #เรื่องนี้หวังว่าพี่โอจะอัพถี่แบบนี้ต่อปายย กร๊ากกก
ปลา ลิง(ปล.) เค้ายังรอเอกราชกับวายุ2อยู่นะ~ :hao7:
-
เรื่องชักจะดราม่า ="=
2 ตอนนี้พี่วันโดนด่าเละเลยแหะ 5555
แต่มันก็สมควรอ่ะนะ ทำอะไรลงไปยังไม่รู้เรื่อง
แต่ก็นะสัตว์กับคนมันไม่เหมือนกัน สัตว์ผสมพันธ์กับใครก็ได้นี่เนอะ
แต่มันก็ไม่ถูกต้องอยู่ดี เพราะฉะนั้นพี่วัน ตายซร้าาาา~!!!!
-
ย่ิงอ่านเรื่องนี้ก็ยิ่งชอบค่ะคุณโอ มันให้ความรู้สึกเหมือนอ่านนิยายฝรั่ง คือมันทำให้รู้สึกว่า อ่านแล้วเรื่องเล่าหรือความเชื่อเรื่องชาละวันเนี่ยมันมิได้เป็นแค่ความเชื่อ แต่มันมีระดับของความเป็นจริงๆ อยู่ในนั้น ตอนที่อ่านเป็นวรรณคดีนั้นมันก็ให้ความจรรโลงใจในระดับของวรรณคดีและความงามในภาษาและขนบการแต่งเป็นร้อยกรอง แต่อ่านฉบับจ้าวธาราแล้วมันเหมือนอ่านงานที่จับต้องได้ และมีเนื้อมีหนัง เรียกว่าต้องตามติดและติดตามอย่างไม่คลาด
ส่วนเรื่องไอ้พี่วัน ดิฉันเข้าใจนะคะที่เกี่ยวกับมาลา คือก็เดาเอาไว้แล้วตั้งแต่ตอนก่อนหน้าที่ว่าฮีคงมีหน้าที่ปรนนิบัติในทางเมถุนให้แก่พี่วันเมื่อยามฤดูผสมพันธุ์มาถึง แต่เมื่อมาได้ยินเต็มๆ หูจากปากของพี่วันเอง แถมยังคำพูดยันยันว่าจะไม่สามารถเลิกมีสัมพันธ์ทางกายกับสองหน่อนั้นได้ มันก็ยิ่งเจ็บปวด คือเจ็บปวดแทนและเข้าใจความรู้สึกของน้องไกรเลยค่ะ เพราะถ้าในความเป็นจริงแล้ว ก็ย่อมยอมให้แฟนตัวเองหรือคนที่ตัวเองมีใจปฏิพัทธด้วยไปนอนกับใครอื่นไม่ไหวอยู่แล้ว พี่วันอาจจะพอใจแค่ได้รักน้องไกร พอเพียงแค่ที่หัวใจได้รัก และไม่คิดถึงเรื่องทางกาย เพราะอย่างไรก็ไม่สามารถมีสัมพันธ์ทางร่างกายกับมนุษย์ได้อยู่ดี แต่พอจินตนาการถึงตอนที่ไอ้พี่วันกับมาลาร่วมสัมพันธ์กันแล้ว มันแทบจะอกแตกตายแน่ะ! น้องไกรเองก็คงจะทนไม่ได้แน่ถ้าจะต้องมาเห็นทิวันตระกองกอดใครอื่น...
ส่วนปมท้ายสุดที่คุณโอได้ทิ้งไว้ให้ก็คืออาจารย์คง ดิฉันว่าแกอาจเป็นใครสักคนที่สืบเชื้อสายมาจากตระกูลของไกรทองจากเมืองพิิจิตรเป็นแน่แท้ เป็นตระกูลนักล่าจระเข้ที่สืบทอดกันมานาน และเหตุผลที่จำนวนจระเข้พิเศษนี้จำนวนลดลงก็น่าจะมาจากตระกูลนักล่าจระเข้ด้วย จำได้ครั้งนึงว่าพอไอ้พี่วันได้ยินชื่ออาจารย์คงเท่านั้นแหละ เขาก็แสดงอาการให้เดาว่าน่าจะมีความหลังกันมาก่อน บางทีคนที่ฆ่าพ่อแม่ของพี่วันก็น่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับอาจารย์คงหรือเปล่า?
น่าติดตามมากๆ ค่ะคุณโอ ขอบคุณมากๆ นะคะ :mew1:
-
อาจารย์คงเดชน่ากลัว เป็นห่วงพี่วัน หวังว่าไกรคงฉลาดนะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
พี่วัน กล้ามากที่มาปฏิเสธไกร อ๊ากกกกก โกรธแทนไกรเลยอ่ะ (พยายามจะเข้าใจนะ แต่ใจมันห้ามไม่ได้)
แล้วอาจารย์คง แกก็เข้าใจฉวยโอกาสนะ คำว่าซวยรอยุไม่ไกลแล้วล่ะ ไกรอย่าหลุดปากบอกที่ยุพี่วันแกเชียว
-
:katai1: :katai1: :katai1:
มันชักจะไปกันใหญ่แล้ววว ทั้งพี่วันแล้วก้ไกร
ส่วนจารย์คงนี่ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นตัวร้ายย
ไกรจะทำไงต่อไปละเนี่ย
-
ไหนๆ ทิวันก็หม้อดำพอๆกับชาละวันแล้วก็น่าจะให้เกรียงไกรเป็นแบบไกรทองนะ :hao3:
ตะเพาแก้วมาแล้ว วิมาลา มาแล้ว เลื่อมลายวรรณก็โพล่มานิดๆ
แล้วเมื่อไหร่จะมีตะเพาทองโพล่มาน้า ต้องเป็นคนที่พลิกสถานการณ์อะไรบางอย่างแน่เลย :hao5:
ตะเพาทองต้องอยู่ข้างไกรนะ เอาให้ทิวันกระอักเลือกจระเข้ตายไปเลย หึๆ :ruready
-
แล้วทีนี้น้องไกรจะเลือกอะไรดีคะ?
แต่อย่างน้อยก็มีประเด็นได้สานต่อความสัมพันธ์ละ
ยอมรับบทเมียหลวงเถอะค่ะน้อง เหอะๆ :laugh:
ปล.อุตส่าห์อมยิ้มแอบหวานกับการง้อ นี่ตัดฉับให้เราคิดมากอีกละ
-
มันจี๊ดดดดด อย่างนั้นเลย แค่จะบอกให้เลิกยุ่งทางกายอ้ะ
พี่แกก็ตอบไปถึงโน่นนนน แล้วเล่นพูดมาขนาดนี้ จะให้ไกรทำหน้ายังง๊ายยยยยย
โกรธอีความใสซื่อไม่เข้าใจมนุษย์ของพี่วันจริงๆ ฮือๆๆๆๆ :sad4:
ว่าแต่ ไอ้ไกรมันจำทางไปบ้านพี่วันได้เรอะ
อ.คง เอ็งจะมาไม้ไหน!!
-
อาจารย์คง หมอปราบจรเข้แน่ๆ
-
เหนื่อยใจ รอตอนต่อไป เเล้วกัน
-
จะไม่ด่าพี่วัน แต่ขอยอดหน้าที่วันซักครั้งเหนาะได้มั้ยคะ
จะหงุดหงิดเวลาเห็นคนหล่อเจ้าชู้ตอบหน้าซื่อๆเนี่ย
โอ้ยยย อิพี่วัน น้องไกรเสียใจมากเลยรู้มั้ยเนี่ยย แต่ตอนหน้าครอบครัวที่วันจะต้องเดือดร้อนแน่ๆเลย
-
สงสัยคงต้องลองให้น้องไกรมีคนอื่น เผื่อพี่วันจะเข้าใจว่าน้องไกรรู้สึกยังไง....แต่ต้องทนให้ได้นะ
ฮึ!! ก็ในเมื่อไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวกันนี่นา พี่วันก็มีคนของพี่วัน ไกรก็คงมีคนของตัวเองได้สินะ
พี่วันทนดูได้ใช่ป่ะ? จะไม่ร้องขอใดๆจากน้องไกรใช่ป่ะ? จะไม่ขอให้น้องไกรเลือกใช่ป่ะ?
เพราะถ้าพี่วันบอกว่าพี่หันหลังให้เผ่าพันธุ์ตัวเองไม่ได้ น้องไกรเองก็หันหลังไม่ได้เหมือนกัน
ก็ทนคบกันไปพร้อมกับความรู้สึกแบบนี้ละกัน วินวินทั้งสองฝ่าย......
.....
....
...
..
.
เห้ยยยยยยยยยยยยย แบบนี้ก็ไม่ใช่วิถีชีวิตของความรักที่น้องไกรเเละพี่วันรู้สึกกันตอนนี้เเล้วว้อยยยยยยยยยยยยย
แบบนี้ก็เป็นแค่พี่น้องเหอะ แม่มมมมมม
แถมคุณโอซากะบอกว่า "คนเขียนชอบเขียนฉากบู๊ระห่ำ ชอบเขียนแนวสะเทือนลุ้นระทึก บางเรื่องจบหักมุม บางเรื่องไม่แฮปปี้เอนดิ้ง" มาให้ทำใจอีก กรี๊ดดดดดดดดดดด ก็เค้าชอบภาษาที่คุณโอซากะบอกไปแล้วอ่าาาาาาา
เล่นเเต่งดีแบบนี้ คนอ่านอย่างเราจะไปทำอะไรได้ นอกจากอ่านต่อไป และยอมรับผลที่เกิด ฮือๆๆๆๆๆ
เราไม่อยากไปนึกถึงตอนจบของไกรทอง....เรื่องมันเศร้าเกินไป ขอให้มันเป็นเพียงตอนจบในวรรณคดีก็พอเถอะนะคะ
ทำใจไม่ได้จริงๆๆๆๆๆๆ ถ้าพี่วันในเรื่องนี้ต้องมาตาย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ถึงจะหมั่นไส้ เเต่เค้าก็ชอบของเค้านะ :sad2:
ฮึ่ยยยยยยย ไม่คิดจะมากดน้องไกรเลยรึไง ไม่ได้คิดใช่มั๊ย หรือต้องมีคนมากดน้องไกรให้ดู(อร๊ายยย เขียนเองก็ทำใจไม่ได้)
ก็ไม่ได้ให้มาสืบพันธุ์ ผู้ชาย ตัวผู้ สืบพันธุ์ได้รึไง ห๊ะ!? ฮึ่ยยยยยย จ๊าดง่าววววววว ง่าวแต๊ง่าวว่า!!! :katai1:
ถ้ายังคิดไม่ออก รู้สึกไม่ได้ จะเชียร์ให้น้องไกรมีคนมาจีบจริงๆด้วย
หรือจะเป็นจระเข้หนุ่มๆซักตัวเข้ามาจีบ พร้อมจะกดและจริงจังกับน้องไกรซักตัว
ไม่ต้องละทิ้งเผ่าพันธุ์เลยยย เพราะยังไงก็สืบพันธุ์ไม่ได้อยู่เเล้วนี่นา ลองมีจระเข้ซักตัวกล้าคิดกดมนุษย์
แบบนี้ไอ้พี่วันจะได้เข้าใจในสิ่งที่น้องวันของ่ายขึ้น หึหึหึ o3 o3 o3 o3 o3 o3 o3
หรือจะมาทั้งสองทางเลยก็ได้นะ 5555555 >>>>นางเพ้อเจ้อมาก ณ จุดนี้
ส่วนประเด็นที่ว่าน้องจะบอกอาจารย์คง เราไม่รู้อ่ะ แต่ขอคิดในเเง่ดีว่าไม่ละกัน เพราะถ้าน้องพูด
เราว่าเรื่องนี้ต้องมีดราม่า? >>>เเล้วที่ผ่านมาไม่ดราม่า?
ไม่อยากคิดถึงตอนนั้น รู้จากปากใครก็ได้ แต่ไม่ใช่จากปากน้องไกรไม่ได้เหรอ กรี๊ดดดด
เอาเป็นว่าเราจะติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณโอซากะเเละเรื่องนี้จนถึงที่สุดค่ะ :a2:
:กอด1: :L2:
ปล.ลืมทักทาย สวัสดีนะคะ เราเพิ่งอ่านวันนี้รวดเดียวเลย ก็เลยขอฝากตัวด้วยนะคะ
-
อ้ากกกกอยากจิกหัวไอ้พี่วัน แต่กลัวมันกัด 555
ไกรจ๋า หาใหม่ลูก มันมีได้ เราก็มีได้ อย่าได้แคร์
-
มาม่าเก่ายังไม่จบลงดี มาม่าใหม่ก็พร้อมมาเสิร์ฟซะแล้ว :katai1:
เรื่องพี่วันกับไกรนี่มันปัญหาระดับเผ่าพันธ์สินะ
การตัดสินใจของพี่วันนี่เข้าใจนะว่ายังไงก็คงจะเห็นเผ่าพันธ์ตัวเองสำคัญกว่า
แต่ไกรไม่ได้ต้องการให้ละทิ้งเผ่าพันธ์ซะหน่อย ช่วยเข้าใจน้องไกรบ้างงงง
น้องไกรนี่หลังจากมาพัวพันกับพี่เข้แล้วดูชีวิตจะลำบากขึ้นนะ
ทั้งปัญหาหัวใจที่คุยกันไม่เข้าใจเพราะคนละสปีชีส์
ทั้งปัญหาเรื่องเรียนที่โดนพี่เข้ปั่นหัวจนทำข้อสอบไม่ได้
ทั้งปัญหาชีวิตที่จะต้องแก้เกรดโดยการบอกที่อยู่บ้านพี่วันอีก
ไกรคงไม่บอกใช่มั้ย เกิดไกรบอกไปแล้วอะไรๆมันเกิดขึ้นมากลัวเรื่องมันจะแย่ไปมากกว่านี้
แค่นี้ดูน้องไกรก็จะเจ็บจนเหนื่อยแล้วเนี่ย กอดทีๆ :กอด1:
-
รอน้องรอไกรอยู่... แต่ไม่รู้โอจะมาเมื่อไร
โอจะมา โอจะมา เมื่อไร~
ปล. ซุกผ้าห่มรอเบย
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
กรี้ด!!!!!!!!! ไกรอย่าบอกนะ
-
น้องไกรฉันซดมาม่าอีกแล้ว
แล้วอาจารย์นี้ อยากได้ ที่อยู่ไปทำไม จะไปเข่นฆ่ากันรึไง
อาจารย์แก่น่าจะเป็นคนสมัยก่อนแล้วคงมีพันธะกับไอ้เข้ล่ะ มั้งน่ะ
แต่คงเป็นพันธะที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไรมั้ง
:ling2: :ling2: :ling2:
-
‘เขาเป็นใครเราเป็นใคร..ใช่ครองคู่’
เรามิรู้ผู้ใดใคร่ใช่ตัวฉัน
เรามิเห็นแม้นตาจับจ้องกัน
เราเท่านั้นรู้เพียงมั่นลั่นหัวใจ
‘เขาเป็นใครเราเป็นใคร..ใช่ครองรัก’
แม้นนึกพักก็มิอาจห้ามปรามไหว
รู้ว่าผิดรู้ว่าแย่รู้กว่าใคร
หวังเอาไว้เขาเป็นใคร…ใช่ศัตรู
-๑๐-
ผมไม่ได้ตอบไปหรอกครับ อย่าตกใจไป
สาเหตุน่ะหรือ?
ประการแรกก็คือ..ผมค่อนข้างมั่นใจว่ากระดาษคำตอบใบนั้นไม่ศูนย์แน่ๆ ถึงแม้จะเขียนน้อยแต่พออ่านดูดีๆแล้วก็สรุป(แบบรวบรัดชิบหาย)ไว้แล้วครับ สาเหตุประการที่สอง..ถึงจะพลาดตรงนี้แต่ปลายภาคก็ทำใหม่ได้ครับ และอย่างว่า..ผมค่อนข้างถนัดวิชาดังกล่าว ปกติก็ได้Aเสมอดังนั้นไม่กลัวว่าจะติดFเท่าไหร่ สาเหตุประการที่สาม..ผมไร้ซึ่งทักษะในการเขียนแผนที่โดยสิ้นเชิง ไม่มีทางจรดปากกาบอกอาจารย์คงให้รู้เรื่องได้แน่ๆ สาเหตุประการที่สี่…ผมคิดว่าเรื่องนี้มันเป็นความลับระหว่างเรา..ซึ่ง…ถึงคำว่า ‘ระหว่างเรา’ มันจะไม่มีความหมายแล้วก็ตาม…แต่ความลับก็คือความลับครับ
และสาเหตุที่สำคัญที่สุด ที่เป็นปัจจัยหลักที่ผมปฏิเสธอาจารย์คงมาก็คือ….
…..จะอะไรซะอีก….
……..อย่างผมเนี่ยนะ….จะไปจำทางเข้าบ้านมันได้?
เออ หยุดหัวเราะ แล้วฟังสิ่งที่ผมจะทำให้ดีได้แล้วครับ
เพราะว่าคำถามที่ถูกถามราวจะบดขยี้ผมเมื่อวานมันช่างน่าสงสัยนัก..สงสัยจนผมอดสงสัยไม่ได้ ครับใช่ งงกับประโยคเมื่อครู่กันใช่มั้ย? ผมแค่อยากจะแทนมันว่าผมงงชิบหายเลยน่ะครับ
..อาจารย์คงจะอยากรู้เรื่องบ้านพี่วันไปทำซากอ้อยอะไร?
ถามตัวเองจะได้อะไรครับ ถามอาจารย์คงก็ไม่ได้แน่ๆ และถ้าถามไอ้พี่วัน…บอกเลยว่าถึงได้คำตอบแต่ผมก็ไม่หน้าด้านไปถามครับ ไม่แน่ๆ…ถ้าคุณไม่เคย ‘อกหัก’ คุณอาจไม่เข้าใจ ถึงกรณีของผมจะไม่สามารถเรียกแบบนั้นได้เต็มปากแต่มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก…สิ่งเดียวที่เราทำได้คือ ‘การตัดใจ’
คำรักของเขาทำให้ผมนอนไม่หลับ
และคำตอบของเขายิ่งทำให้ผมห่อเหี่ยวหนักกว่า
‘…ถ้ามึงชอบเค้าจริงๆ มึงทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นเค้ามีคนอื่น...’
คำพูดของไอ้โป๊ยวิ่งเข้ามากระแทกอกผมอีกครั้งหนึ่ง
‘...ไอ้ความรักที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทนถึงจะเรียกว่า ‘รักแท้’ น่ะ..มันงี่เง่าสิ้นดี รู้ป่ะ? สุดท้ายมันก็เจ็บที่เห็นเค้ามีใคร สุดท้ายมันก็ทนไม่ได้หรอก และสุดท้าย..แม้แต่หน้าเค้ามึงก็ยังไม่อยากเห็นด้วยซ้ำ...’
….
เดี๋ยวนะโป๊ย กูว่ามีบางอย่างในคำพูดมึงที่ผิดๆอยู่อ่ะ
…เพราะกูว่า…กูยังอยากเห็นหน้าแม่งอยู่
………อนาถกว่าเดิมอีกครับ
แต่วันนี้ผมไม่ได้จะเครียดเรื่องเขาครับ ไม่เด็ดขาด..ผมต้องลบเขาออกจากสมอง แม้จะแอบคิดถึงคำพูดเมื่อวานของเขาทุกสิบวินาทีก็ตาม…และแม้ว่าผมกำลังพยามยามรื้อฟื้นความจำแล้วเดินทางไปบ้านเขาก็ตาม
..ไปทำไมน่ะรึ?
เพราะลางสังหรณ์ของผมมันบอกว่า..เรื่องนี้มันมีกลิ่นแปลกๆ…
ผมต้องบอกเขาว่าอาจารย์คงพูดเรื่องอะไร ต้องบอกว่าอาจารย์ถามผมเรื่องอะไร..ก่อนที่เรื่องราวจะแย่ไปกว่านี้ ผมชักกลัวอาจารย์คง..กลัวแทนพวกจระเข้ทั้งหมดในบ้านนั้น(ถึงผมจะรู้จักแค่2-3ตัวก็เหอะ…)
โทรศัพท์หรือ? ไม่ล่ะ..ไม่อยากได้ยินเสียงด้วยซ้ำ
ไลน์? ไม่เอา..ผมว่าการโต้ตอบมันไวเกินไปหน่อย ผมยังไม่พร้อม
จดหมาย? ใช่ครับ..ทางเลือกที่ถูกกับจดหมายน้อยๆฉบับนี้ที่อยู่ในมือผมนี่!
และนั่นแหละคือปัญหา
..ผมไม่รู้บ้านเลขที่มัน..
เพราะงั้นมันคงจะดีกว่าถ้าผมหาบ้านเขาให้เจอ แล้วไปหย่อนไว้เงียบๆที่ตู้จดหมาย เขียนจ่าหน้าถึงนายทิวัน จากบุคคลนิรนาม(และสาบานได้เลยว่าเขาต้องไม่รู้แน่ๆว่าใคร…) ภายในมีเนื้อหาที่ควรระบุไว้อย่างครบถ้วนและ..ออกจะเป็นพิธีรีตรองมากเกินไปหน่อย ถึงกระนั้นผมก็จะส่งครับ
ไม่ได้อยากจะเห็นหน้าเลยสักกะติ๊ดดดด
…จริงๆนะ! ใครมันจะอยากไปเห็นหน้าคนที่เพิ่งสลัดรักตัวเองมากันล่ะ? บ้าชิบ!
ผมสวมหมวกคลุมฮู้ดใส่แว่นกันแดดปิดบังหน้าตามาเรียบร้อยครับ ไม่ต้องห่วงว่าจระเข้แถวนี้ตัวไหนจะจำผมได้หรอก…ถึงจะประหลาดนิดหน่อยเพราะเวลานี้ไม่มีแดด แถมฟ้าครึ้มคล้ายฝนจะตกอีก เอาน่า อย่าได้แคร์
ว่าแล้วก็สาวเท้าดุ่มๆข้ามถนนใหญ่ที่ผมจำได้ครับ ต่อจากนี้แหละที่อยาก..ตรอกซอกซอยไหนห่าเหวอะไรวะ...ครั้นจะเดินไปถามคนแถวนี้ว่ารู้จักบ้านจระเข้มั้ยก็เห็นจะใช่เรื่อง ดังนั้นต้องอาศัยความคุ้นตาเอาละ!!
สิ่งเดียวที่ผมจำได้แน่ๆคือละแวกนั้นเป็นบ้านร้างที่ไม่มีคนอยู่เลย ไม่มีใครเลย..และเท่าที่ผมเดินมาทั้งหมดนี่คนแอบจะพลุกพล่านทีเดียวครับ เป็นย่านร้านค้าติดถนนใหญ่…ไม่มีซอยไหนสักซอยที่เปลี่ยวร้างแบบที่ผมเจอ แต่พอมาคิดๆถึงเรื่องเวลากลางวันกลางคืน กับความลึกที่ผมต้องเดินเข้าไปแล้วก็พอจะเข้าใจอยู่
ต่อให้แปลงร่างเป็นโคนันตอนนี้ ก็หาเบาะแสไม่ได้หรอกครับ…
...กูทำบ้าอะไรอยู่!!
“เอาไรจ๊ะหนู”
“โค้กใส่ถุงฮะ”
“จ้า”
หลังจากสั่งน้ำดื่มมาดับกระหายเสร็จสรรพผมก็ทิ้งตัวลงที่เก้าอี้พลาสติกหน้าร้าน จ้องมองไปรอบๆหวังจะเจอสักที่พึ่งที่ผมพอจะได้เค้าลาง
ว่าแล้วกลิ่นหมูตุ๋นร้านข้างๆก็ลอยมาแตะจมูกครับ ประหนึ่งจะบอกให้ผมแวะพักตรงนี้สิจ๊ะก็มิปาน
“นี่จ้ะ”
“อ๊ะ เท่าไหร่ครับป้า?”
“15บาทลูก”
ผมรับถุงโค้กมาถือดูด นี่คือนวัตกรรมอัจฉริยะที่ไทยแลนด์โอนลี่ครับ มันสดชื่นและดับกระหายได้ดีกว่าดื่มจากขวดแบบในโฆษณาเป็นไหนๆ น่าจะมีบรรจุภัณฑ์แบบนี้ขายบ้างนะ..
“เอ้อป้าครับ” ผมทักในที่สุด “…แถวนี้…มีบ้านไทยบ้างป่ะครับ?”
ป้าขายน้ำกระพริบตาปริบๆ “เอ บ้านไทยเหรอจ๊ะ?”
“ครับ หลังใหญ่ๆ”
“ป้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ” เธอตอบ “ป้าไม่เคยเดินเข้าซอยเลยลูก…อาจจะมีก็ได้นะ ข้างในๆน่ะ”
“ขอบคุณครับป้า”
“จ้า แล้วหนูมาหาบ้านไทยแถวนี้หรือ?”
ผมหัวเราะ “ทำรายงานอ่ะฮะ นี่ก็หลงทางอยู่เหมือนกัน”
แกทำท่าเหมือนจะตะโกนถามร้านข้างเคียงให้ครับ ผมเลยปฏิเสธเป็นพัลวัน แล้วกราบขอบพระคุณไปหนึ่งทีเต็ม แกเลยให้ลูกอมโอเล่ย์มาเม็ดนึง…เอ่อ…เห็นผมกี่ขวบแล้วครับป้า…แต่ก็ดีครับ เติมน้ำตาลเข้ากระแสเลือดสักหน่อยก็ไม่เลว…….
“อ้าวหนูมาลา ว่าไงจ๊ะวันนี้เอาอะไรเอ่ย?”
ผมหยุดเดินทันทีครับ
แล้วจึงกลับหลังหัน…เผชิญหน้ากับใครคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จักผมแต่ผมรู้จักเขาดี
คนถูกเรียกหมุ่นคิ้ว “เลิกเรียกมาลาว่า ‘หนูมาลา’ เถอะฮะ ดูเด็กชะมัดเลย”
“ก็ไม่ยอมโตสักทีนี่นา ฮ่าๆๆ”
“มาลาโตแล้วนะ!!”
“เอ้า! งั้นเด็กตัวโตวันนี้อยากได้อะไรคะ?”
“ผัดซีอิ๊วสามห่อครับ ห่อนึงไม่ใส่ผัก”
“ไม่กินผักเดี๋ยวก็ไม่โตหรอกจ้ะ”
“อันนั้นไม่ใช่ของมาลา!! แค่ผักคะน้ามาลากันได้เหอะ!!”
อีกฝ่ายตัวเล็ก..ใช่ครับ มาถึงจุดนี้ถึงได้รู้ว่า ‘มาลา’ ที่ว่านั่นเป็นเด็กอายุไม่น่าเกิน13-14ปี ซึ่งยังไม่ถึงช่วงเจริญเติบโตอย่างเต็มที่ของวัยหนุ่ม ทำให้เขาดูตัวเล็ก..และแขนผอมๆที่หิ้วของเต็มมือนั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายดูตัวเล็กเข้าไปอีก
ครั้งที่แล้วผมเห็นเขาแค่ผ่านๆครับ ครั้งนี้ในระยะไม่เกิน2เมตรแบบนี้ทำให้ผมอดคิดไม่ได้จริงๆว่า..
…หน้าตาน่ารัก…
ตาโตคิ้วเข้มจมูกรั้นๆ จิ้มลิ้มน่ารักในแบบเด็กชาย..แต่สาบานได้เลยว่าถ้าโตขึ้นก็คงหล่อเหลาเอาการ และถึงตรงนี้ผมก็อยากหยิบกระจกขึ้นมาส่องเลยล่ะครับว่าจะเอาที่ไหนไปสู้ได้วะ!?
…เดี๋ยว หยุดเลยไอ้ไกร
…แกจะไม่สู้ เพราะแกบอกจะถอย ดังนั้นข้ามประเด็นนั้นไปก่อน………..
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
ผมสะดุ้ง เมื่อเด็กมาลานั่นขมวดคิ้วมองผม
..เล่นเอาเปิดสกิลแถแทบไม่ทัน.. “เปล่าครับ เอ่อ..พอดีพี่แค่คุ้นหน้าน้องน่ะ”
“หน้าผม?”
..กูแค่พูดไปเรื่อยไม่ต้องถามต่อได้ป่ะวะ!!.. “เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่าครับ?”
อีกฝ่ายขมวดคิ้วจ้องเป๋ง “นี่จีบมาลาเหรอ?”
“เจ้ย เปล่า!”
“เสียใจนะ พี่ก็หน้าตาไม่เลวหรอกครับ แต่มาลาชอบเข้มๆมากกว่า”
..ชะงัก..
..ช่างเป็นคำปฏิเสธที่แบบ..เล่นหูเล่นตามากครับ..
ผมกำลังนึกย้อนไปว่าไอ้ลีลาคำพูดแบบนี้มันคลับคล้ายคลับคลาเหลือเกินครับ ที่จริงแล้วไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่กับไอ้พี่วันนั่น…
แล้วก็อดอุทานในใจไม่ได้นะครับว่า ‘ไอ้เข้เอ้ย...’ กับคำว่า ‘อย่างงี้นี่เอง…’
..จระเข้ก็คือจระเข้ครับ สำนึกในการเป็นมนุษย์เลยต่ำเตี้ยเรี่ยดินไปเสียหน่อย..
“ขอบคุณที่ชมนะ” ผมยิ้มเจื่อน “แต่พี่ไม่ได้จีบนะ…พี่แค่คุ้นหน้าเราเฉยๆ”
“ครับๆ ก็พูดกันอย่างนี้ทุกคนแหละ”
“น้องเป็นคนแถวนี้เหรอ?”
“ฮั่นแน่ จะหลอกถามบ้านมาลาน่ะสิ ไม่บอกซะให้ยากหรอก” แถมด้วยการแลบลิ้นตอบแบบหนุ่มน้อยขี้เล่นมาทีนึงครับ “พี่ชายเถอะ..ไม่คุ้นหน้าเลย มาเที่ยวเหรอ?”
ผมเลยแลบลิ้นกลับ “ฮันแน่ จะหรอกถามทำความรู้จักกับพี่เหรอ? ไม่บอกซะให้ยากหรอก”
“ว้อย! อย่ามายียวนนะ!”
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังส่องกระจกชอบกลครับ “ชื่อมาลาเหรอครับ?”
“ถามชื่อคนอื่น..บอกของตัวเองมาบ้างรึยังครับ?”
“พี่ชื่อ ก-………” ผมชะงัก แล้วเลื่อนคำ “กายครับ ชื่อกาย”
“ชื่อประหลาดจัง”
“ประหลาดตรงไหน..เรานั่นแหละ มาลา ชื่อโบร๊านโบราณ”
“อะไรฟะ!! ชื่อนี่นายมาลาตั้งให้เลยนะ! อย่ามาดูถูกชื่อมาลานะ!”
ผมแกล้งทำเป็นขมวดคิ้ว “นาย..ของมาลาเหรอ?”
“เจ้านายไง แค่นี้ก็ไม่รู้เรื่อง..โง่ป่ะครับ?”
“บ๊ะ คนถามดีๆนะเนี่ย”
“แล้วมาลาตอบไม่ดีตรงไหน?” อีกฝ่ายทำหน้าเหรอหราส่ายไปส่ายมา “มาลาออกจะพูดเพราะ~”
“เออ เพราะก็เพราะครับ” ผมโคลงศีรษะ “มาลาเป็นเด็กแถวนี้เหรอ?”
“ม่ายบอก”
“ไอ้เด็กนี่…”
“ถ้าจะจีบมาลาน่ะไปเกิดใหม่สักสิบปีนะฮะ…มาลามีนายอยู่แล้ว ไม่มองใครหรอก แบร่ๆๆ”
ผมอ้าปากค้าง “พี่บอกว่าไม่ได้จีบไง!”
“มาลาก็แค่บอกว่าไม่ได้สนใจเฉยๆ ไม่ได้ว่าสักหน่อย”
มันเป็นจังหวะที่ผมอยากจะจับอีกฝ่ามาตีก้นมากๆครับ แต่เพราะผัดซีอิ๊วที่คนตรงหน้าสั่งไว้เสือกได้ซะก่อน มันก็เลยแยกยิ้มยิงฟันให้ผมแล้วหันไปจับจ่ายเงิน ก่อนจะเดินระริ่วหายไป แน่นอนครับว่าผมไม่รอช้า มองซ้ายมองขวาไม่เห็นว่ามีใครอยู่..ก็แอบสะกดรอยเดินตามไปทันที
เคราะห์ดีที่อีกฝ่ายค่อนข้างเป็นจุดเด่น ผิวขาวๆสะท้อนแสงได้นั่นมองหาได้ไม่ยากนัก..เขาแวะซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อครั้งหนึ่ง ซื้อชานมไข่มุกด้วย…แถมยังยืนมองการ์ตูนหน้าร้านหนังสือตาละห้อย…พอสังเกตไปสักพักผมเริ่มคิดว่านี่จะได้อะไรไหมหนอ ทำตัวเหมือนสตอล์คเกอร์โรคจิตแอบตามหนุ่มน้อยหน้าตาดีหลังจากคุยกันได้ไม่กี่ประโยคชอบกล…
…แล้วนี่จะใช่ ‘มาลา’ คนเดียวกันป่ะวะ…
…แต่แก่แดดแก่ลมขนาดนี้คงมีไม่กี่คนล่ะมั้ง…
ในที่สุดผมก็มาถึงปากทางเข้าที่เริ่มคุ้นตาบ้างแล้วครับ..
..หลังจากจุดนี้เป็นจุดที่ยากแล้วล่ะ เพราะยิ่งเดินเข้าซอยลึกมากเท่าไหร่คนก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ..จนในที่สุดก็ไม่มีใครเลยนอกจากผมกับเด็กมาลา(ที่กำลังกระโดดโหยงเหยงไม่สนใจจะมองข้างหลัง…จะว่าไปมันก็ดีแล้วล่ะ) แต่เพราะผมเริ่มกังวล..กลัวไอ้เด็กมาลาจะจำได้ เลยถอดเสื้อนอกที่เป็นฮู้ดออกเก็บใส่กระเป๋า เลิกใส่แว่นกันแดด แล้วก็ทำทีเหมือนเด็กวัยรุ่นมาเที่ยวบ้านเพื่อนแบบเนียนๆครับ แหม..แดดร้อนใช่เล่นฮะประเทศไทย อีกฝ่ายก็ยังกล้าใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นอีกหนอ…เสียดายผิวขาวๆชะมัด
ผมเอาแต่ตามเขาจนลืมจำทางเดิมไปเสียชิบ…เพราะฉะนั้นอย่าให้เดินกลับออกไปเองเลยครับ ผมคงนอนแห้งตายกลางแดดแบบนี้แน่ๆ…โชคดีที่โค้กถุงยังเหลืออยู่ ไม่งั้นตาย กระหายจนตาย
สิ่งที่ทำให้ผมหยุดเดิน ก็คือกำแพงรั้วบ้านที่มีอยู่เสี้ยวหนึ่งในความทรงจำครับ
และเมื่อผมเริ่มจะจำได้บ้างแล้ว ผมก็หยุด และเลิกที่จะเดินตามเด็กมาลาเพื่อแอบมองเข้าไประหว่างร่องไม้กำแพงบ้าน….
…บ้านเรือนไทยหลังนั้น…ในมุมมองที่แตกต่างจากเดิม…
ผมกำลังใช้สมองอย่างหนัก กำลังพิจารณาว่าแต่ละส่วนเสี้ยวพวกนั้นมันเป็นเรือนหลังที่ผมเคยมาจริงรึเปล่า? แต่ก็ยากอยู่ครับ ตอนนี้มันเวลากลางวัน…แตกต่างจากตอนกลางคืนอย่างเห็นได้ชัด และขอบอกเลยว่าความกว้างของขอบเขตพื้นที่มันบอกผมว่าเราไม่อาจรู้ได้เลยว่ากำลังส่องเข้าไปตำแหน่งไหน!!
ผมยังคงใช้สายตามองเข้าไประหว่างที่ค่อยๆเดินไปด้านข้างอย่างช้าๆ หวังว่าจะมีสักบางจุดที่ผมพอจะจำได้..บ้าง…
นั่นครับ…นั่นคือบ่อน้ำ!!
เย้! ในที่สุดผมก็หามันเจอ..เออ..จะว่าไปมันกว้างไปป่าววะบ่อน้ำอันนี้……………………………
และเมื่อผมเห็นอะไรบางอย่างที่ริมสระ…ผมก็ต้องยกมือปิดปาก
..กันไม่ให้เผลอปล่อยเสียงร้องอุทานด้วยความตกใจนั้นดังออกไป
ผมเคยเห็นสิ่งมีชีวิตประเภทนี้หลายต่อหลายครั้งผ่านลูกกรง ผ่านหน้าจอทีวี ผ่านอินเตอร์เน็ต หรือผ่านอะไรก็ตามที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัย แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่…
พวกมันทั้งหลายอยู่ในระยะไม่ไกลเกินห้าเมตร บางตัวกำลังคืบคลานขึ้นมาจากสระน้ำขนาดใหญ่นั่น บางตัวก็อ้าปากระบายความร้อนแบบที่ผมเห็นพวกมันทำในสวนสัตว์ บางตัวอยู่เฉยๆคล้ายรูปปั้น บางตัวมีขนาดใหญ่กว่าตัวผมสามคนรวมกัน บางตัวก็เล็กจิ๋วเท่าต้นขา…แต่ไม่ได้ดูน่ารักเลยสักนิด
จระเข้จำนวนหนึ่งไม่ต่ำกว่าสิบตัว….รวมตัวกันอยู่ข้างสระน้ำนั่น
มันทำให้ผมระลึกได้อีกครั้งว่าจุดที่ผมกำลังยืนอยู่นี่คืออะไร…
…นี่คือ….รังจระเข้…
ผมถอยหลังช้าๆ คิดว่าตัวเองกลัวเกินกว่าจะกล้าทำอะไรนอกจากการหนีไปให้เร็วที่สุด…
ปึก!
-
แต่ก็ต้องหยุดทันทีเมื่อชนกับอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านหลัง…ในระยะประชิดที่ผมสามารถได้ยินเสียงลมหายใจ ใกล้จนรับรู้ถึงสัมผัสของผิวหนังที่คล้ายมนุษย์ แต่ตอนนั้นผมรู้ดี…มันแค่คล้าย แต่ไม่ใช่
ถ้าสามารถบังคับให้หัวใจหยุดเต้นได้ ผมคงทำไปแล้ว
ผมยืนนิ่ง ปล่อยให้ร่างกายลดอุณหภูมิของตัวมันเองช้าๆ สมองที่แสนชาญฉลาดประมวลไม่ออกว่าควรจะทำยังไงต่อไป และระหว่างที่ผมกำลังสับสน..ลมหายใจก็เร่งจังหวะเร็วขึ้นด้วยตัวมันเอง…
…มันเป็นความรู้สึกที่เรียกว่า…หวาดกลัวจนจะร้องไห้…
แต่ผมไม่ได้ร้อง
เพราะเสียงหลุดขำอันคุ้นเคยแม่งดังขึ้นมาก่อน
ผมหันกลับไป เผชิญหน้ากับเขาที่ก่อนหน้านี้แม้แต่หน้าผมก็ยังไม่อยากจะเห็น..แต่เมื่อเสี้ยววินาทีที่แล้วผมกลับกำลังนึกถึงอย่างเอาเป็นเอาตาย มองหน้ามันที่กำลังพยายามกลั้นขำอย่างสุดชีวิตแล้วก็อดที่จะหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้
“ไอ้พี่วัน” ผมเค้นฟัน แล้วเอากำปั้นทุบเขา “ไอ้พี่วัน ไอ้พี่วัน ไอ้พี่วัน!”
“อะไรเล่า? พี่ก็รอดูอยู่ว่าไกรจะทำยังไง”
“ตลกเหรอ?”
“เปล่า!”
“ขำมากป่ะ ขำมากใช่ป่ะ?” ผมยังทุบเขาอยู่ และเริ่มถลึงตาใส่ “กลัวแทบตายนะเว้ย”
“เออ กลัวซะบ้างก็ดี…รู้ใช่มั้ยว่าถ้าคนที่มาเจอไม่ใช่พี่จะเป็นยังไง?”
“รู้!”
เขายิ้ม จูงมือผม “งั้นก็เป็นเด็กดี แล้วตามมาทางนี้นะครับ”
หัวใจบอกให้ผมสะบัดมือทิ้งครับ ต้องสั่งสอนซะหน่อยว่าอย่าทำอะไรแบบนี้! แต่ความกลัวแม่งมากกว่าครับ เลยเลื่อนจากการจับมือเป็นเกาะแขนเขาแทน แล้วเดินตามดุกๆๆว่าง่ายขึ้นมาทันที
เขาพาผมมาที่กำแพงเดิมครับ
ผมเลยต้องรั้งเขาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะปีนขึ้นไปก่อน “เดี๋ยว!”
“หืม? อะไรล่ะ?”
“ไกรไม่ได้จะเข้าไป!!”
“อ้าว? งั้นมาทำไมล่ะ?”
ผมชะงัก แล้วรีบๆหยิบจดหมายน้อยฉบับนั้นยื่นให้เขา “นี่!”
ร่างสูงเลิกคิ้ว “จดหมายรัก?”
“ตลกป่ะ!! ใครจะไปเขียนให้คนที่เพิ่งปฏิเสธตัวเองมากันวะ!”
“เข้าใจผิดแล้ว”
เขาหัวเราะ รับจดหมายนั้นไป..แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่รู้สึกอะไร
“คนที่ไม่เคยพูดคำว่ารัก…คือไกรต่างหาก”
ผมเงียบทันที รู้สึกเหมือนโดนน้ำร้อนสาดหน้า
“มาแค่นี้ใช่มั้ย?” เขายังไม่เปิดอ่าน..แต่ถามผมแบบนั้น
“อื้อ” ผมตอบ..เสียงเบาลง รู้สึกประหลาดในอก “เอ่อ…พี่วัน……”
“แต่ถ้าไม่มีธุระอะไรต่อก็…เข้าบ้านเถอะ..นะ” เขาบอกก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไรซะอีก “พี่หมายถึง..ถ้าไกรสะดวกใจน่ะนะ และก็…..”
ผมเลิกคิ้ว “อะไร..?”
เขายิ้ม
“…อยู่ด้วยกันอีกนิดเถอะ..นะ?”
ผมปฏิเสธคำขอร้องจนเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นไม่ได้ครับ
…ไม่ได้…จริงๆ…
การปีนครั้งนี้ไม่ยากเหมือนครั้งที่แล้ว สิ่งเดียวที่กังวลคือไอ้เข้ที่ไหนจะมาโผล่แถวๆนี้รึเปล่าหนอ..แต่ครั้งนี้ผมก็ปีนขึ้นบันไดไม้ไผ่ไปอย่างว่าง่ายด้วย ทุกอย่างดำเนินอย่างเงียบกริบ..อาจเพราะผมเพิ่งรู้สถานะของตัวเองกระมัง..เพราะงั้นครั้งที่แล้วจึงโชคดีมากที่ไม่เจอใครสักตัว..
ไอ้พี่วันเอาบันไดไปซ่อนไว้เหมือนเดิม แล้วเขาก็เดินอ้อมไปเข้าทางตัวบ้านโดยตรง
และผมก็นั่งกับพื้นรอเขาอยู่เงียบๆ
ในสมองผมปั่นป่วนไปหมด ไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาหลายเรื่องมันประดังประเดเข้ามากันเกินไปแล้ว ทั้งๆที่ผมเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนง่ายๆอะไรก็ได้ไม่เรื่องมากแท้ๆ แต่กับเรื่องของไอ้พี่วัน…มันเริ่มทำให้ผมประสาทเสียขึ้นไปทุกที และที่แย่กว่าก็คือผมเลิกยุ่งกับเขาไม่ได้!
ผมยังดีใจที่เห็นหน้าเขาอยู่
ผมยังดีใจที่ได้ยินเสียงเขาอยู่
..ผมยังหวั่นไหวเสมอที่เขายิ้มให้ ที่เขาแหย่ผม ที่เขาสัมผัส หรือเขาจะทำห่าอะไรให้ก็ดีใจไปเสียหมด..
ถ้าโป๊ยรู้ มันคงบอกว่าผมอาการหนัก..และผมไม่ปฏิเสธครับ ผมอาการหนักมาก พอนึกๆย้อนไปแล้วถามหาเหตุผลว่าทำไมผมถึงถลำลึกกับเขามาได้ขนาดนี้ และผมตอบไม่ได้…
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ผมลุกขึ้นคุกเข่าหันไปมอง
พี่วันชะโงกหน้าถาม “กินอะไรมารึยัง?”
ผมส่ายหน้า อยากจะตอบต่อว่าไม่เป็นไร..แต่อีกฝ่ายก็ผลุบหายออกไปจากบานประตูเสียแล้ว
ก็เลยตัดสินใจกลับมานั่งรอที่เดิม ที่ข้างๆเตียง
ไม่นานก็ได้ยินเสียงเปิดประตูอีกครั้ง ผมเลยทำเรื่องเดิมๆคือการ……….
“วางไว้ที่โต๊ะเลย”
“ขอรับ”
……มุดเข้าไปซ่อนใต้เตียง
ไอ้พี่วันครับ!! จะเอาใครเข้ามาเสิร์ฟอาหารในห้องนั่งเล่น(ถัดไปน่ะครับ ผมอยู่ห้องนอน) ทำไมไม่บอกกันแต่แรกครับ!! กูนี่เสียวไส้นึกว่าจะได้ไปเป็นอาหารในจานซะละ!
“ไกร ทำอะไรน่ะ?”
เสียงนั่นเป็นสัญญาณบอกผมว่าคนอื่นไปแล้ว นั่นทำให้ผมค่อยๆคลานออกมา “เล่นซ่อนแอบไง”
เขาหัวเราะ “ใต้เตียงมันเห็นชัดไปนะ”
“ก็ตกใจหมด นึกว่าจะโดนกินซะแล้ว”
“ใครจะยอมให้กินไกรกัน” เขายื่นมือมาช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น “พี่ไม่ยอม…ไม่ว่าใครทั้งนั้นแหละ”
ผมใจเต้น..และมันแย่มาก..
พี่วันจูงมือผมเดินมาที่อีกห้องครับ ประตูลงกลอนเรียบร้อยปลอดภัยเชียว…และอย่างน้อยอาหารที่ถูกยกมาก็ไม่ได้หรูหราอะไรเหมือนที่ผมกลัว ก็เป็นแค่อาหารสองจานธรรมดา……………คือผัดซีอิ๊ว
ผมกลืนน้ำลาย รู้ถึงที่มาที่ไปของมัน..แล้วถาม
“บ้านพี่ทำกับข้าวกันเองเหรอ?”
คนถูกถามเลิกคิ้ว “ปกติก็ใช่ มีคนครัวอยู่..แต่นี่ให้เด็กไปซื้อมา”
“มาลาเหรอ?”
ผมโพลงออกไปอย่างลืมตัว อีกฝ่ายกระพริบตา
“ถามทำไม?”
“…..เปล่า”
“..ก็มาลาน่ะแหละ” เขาตอบ เป็นฝ่ายนั่งลงก่อน “นึกว่าไม่อยากได้ยินชื่อนั้น…พี่ก็เลยไม่ได้พูด”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“ไกร”
“ครับ”
“มานั่งนี่สิ ข้างๆพี่”
“ถ้าไม่ทำตามจะโดนกินมั้ย?”
ผมพยายามพูดติดตลก แต่อีกฝ่ายไม่ได้ยิ้ม..และไม่ได้ตอบอะไรเลย
เขาก้มหน้าก้มตาทานอาหาร ปล่อยให้ดวงตาตัวเองกลายเป็นสีทอง..และก็ไม่ได้เงยหน้ามองผมอีกยันคำที่3(ซึ่งมันเร็วมากๆ..) และความเงียบแบบนั้นมันทำให้ผมอึดอัด เลยย้ายที่นั่งไปนั่งข้างๆเขา
“ขอโทษ” ผมบอก “แค่ล้อเล่น…”
เขาผ่อนลมหายใจ “มันไม่ขำนะ”
“จะไม่เล่นแล้วครับ”
“อืม”
“พี่วัน…”
“กินก่อนเถอะ” เขายิ้มให้ “เดี๋ยวเย็นหมดนะ”
..และผมคิดว่าเขาก็ยิ้มไปอย่างนั้นเอง..
เส้นใหญ่ผัดซีอิ๊วตรงหน้าจืดชืดไปเลยหลังจากบทสนทนานั้น แต่ผมก็ยอมนั่งทานให้หมด(ถึงแม้จะช้ากว่าเขาเท่านึงก็ตาม) ท้องเริ่มอิ่มนิดๆหลังจากเดินทางไกล(ทางไกลบ้าไรวะในกรุงเทพฯชัดๆ!) เสียงกิ่งไม้จากหน้าต่างด้านนอกเสียดสีกันเป็นแบคกราวน์..บอกให้ผมรู้ว่าที่นี่บรรยากาศดีแค่ไหน
พอเงยหน้าหา อีกฝ่ายมองผมอยู่…ด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก
ผมหยิบทิชชู่มาเช็ดปากทันที “อะไร?”
“เปล่า”
“ยิ้มอะไรเล่า!”
“เปล่านี่”
“ตะกี้ขอโทษ” ผมชิงบอก ก่อนเขาจะเปลี่ยนเรื่องให้ผมไม่ได้มีโอกาสพูด..ในสิ่งที่ควรจะพูด “ไม่ได้ตั้งใจจะ…กัดพี่แบบนั้น แค่ล้อเล่น”
เขาลูบหัวผม “พี่รู้น่า..”
“อย่าโกรธนะ”
“ไม่ได้โกรธครับ”
“จริงนะ?”
“จริงสิ” เขาผละมือออกไป..แต่ยังมองหน้าผมอยู่ “แค่อย่าล้อเล่นแบบนั้นอีกก็พอ”
“ครับ..”
“วันนี้ว่าง่ายจังนะ”
“อะไรเล่า!”
“นึกว่าจะไม่ยอม…เจอหน้าพี่แล้ว…ซะอีก”
เขาปรือตา..เบือนสายตาไปทางอื่นขณะเอนหลังไปกับเบาะโซฟา..ผมมองเขาที่เพิ่งพูดด้วยเสียงเบาขนาดนั้นออกมา แล้วขยับเข้าไปใกล้อีกนิด…เขย่าขาสะกิดเรียกร้องความสนใจ ซึ่งเขาก็หัวเราะ…ก่อนจะวาดแขนมาโอบผมเอนศีรษะพิงไหล่เขาไว้…ราวกับว่านี่เป็นเรื่องปกติ
ผมหลับตา “ตอนแรกก็ไม่อยากเจอหรอก…”
“หืม?”
“…แต่มันช่วยไม่ได้นี่นา…”
“อ้อ” เขาหยิบจดหมายขึ้นมา “เพราะไอ้นี่เหรอ?”
“อื้อ”
“มีอะไรทำไมไม่บอกพี่ตรงๆล่ะ? หืม?”
“ก็เพราะไม่อยากเจอหน้าไง” ผมหลุบตาลง “เจ็บ”
“…แล้วตอนนี้เจ็บไหม?”
“เจ็บ”
เขาเงียบไป “พี่ขอโทษ…”
“ช่างเถอะ” ผมตัดบท ซุกหน้าลงกับไหล่เขา “ไกรเข้าใจ”
“แล้วมีอะไรล่ะ?”
“เมื่อวานอาจารย์คงเรียกผม”
สิ้นคำอีกฝ่ายก็นิ่งไปจนสัมผัสได้ แต่เพราะผมยังไม่อยากเปลี่ยนโพสิชั่นตอนนี้เลยไม่ยอมขยับดูเขา…มันเสียดาย และผมบ้าที่อยากให้ช่วงเวลานี้อยู่กับเรานานๆ…
และในที่สุด..เขาก็ถามย้ำ
“ว่าไงล่ะ?”
“ว่าไงอะไร?”
“อาจารย์คงไง”
“อ้อ” ผมดันตัวเองออกมา ถึงเวลาจะต้องพูดเรื่องนี้จริงจังแล้วสินะ “อาจารย์คงถามเรื่องพี่”
“เรื่องอะไร?”
“ถามว่าไกรสนิทกับพี่มากแค่ไหน…” ผมคิดว่าตัวเองสั่นตอนที่กำลังพูด..อาจเพราะดวงตาสีทองคู่นั้นดูน่ากลัวกว่าทุกที “…ถาม….ว่าบ้านพี่อยู่ที่ไหน…”
เขาเงียบ
ผมเอง..ก็เช่นกัน
แต่เราเงียบด้วยคนละเหตุผลกันครับ ผมเงียบเพราะผมรอให้เขาพูดอะไรสักอย่าง แต่เขาเงียบ..เงียบเหมือนอึ้งทึ่งไป
ก่อนจะถามต่อ “แล้วไกรบอกไปรึเปล่า?”
“เปล่า ไกรบอกว่าจำไม่ได้”
“เพราะตอนนั้นแน่เลย…”
“ตอนไหน? อะไร?”
“ตอนที่พี่แกล้งไกร แล้วตะโกนดังๆว่าพี่เป็นจระเข้” เขาผ่อนลมหายใจ…ยกมือเสยผมสุดคูล “ให้ตายเถอะ…พี่ผิดเองเรื่องนี้ หมอนั่นต้องรู้แล้วแน่ๆ”
“อาจารย์คงรู้ว่าพี่เป็นจระเข้เหรอ?”
“น่าจะ”
“ล-แล้ว..แล้วยังไง? เราต้องทำยังไง?”
“ทำอะไรมากไม่ได้หรอก” เขายิ้ม ขยี้หัวผมเพื่อบอกเป็นนัยว่าผมไม่ได้ผิดอะไร “ได้แต่ระวังตัวเท่านั้น”
ใจผมน่ะมีคำถามว่า..ระวังทำไม..อยู่ครับ แต่ก็เสนอตัวเองออกไปก่อน “งั้นให้ไกรไปคุยกับอาจารย์คงให้ไหม? บอกว่าอย่าบอกใคร บอกว่าพี่ไม่ได้อันตราย…หรือบอกไปว่าตอนนั้นเราแค่ล้อเล่นกันก็ได้! บอกว่าคนตรงหน้าเป็นจระเข้ใครมันจะไปเชื่อกันล่ะ จริงมั้ย?”
“ถ้าเป็นรายนั้นน่ะเชื่อแน่..”
“ทำไมล่ะ?”
“พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าจระเข้กับมนุษย์เป็นศัตรูกันน่ะ…” เขาผ่อนไหล่ที่เกร็งจนถึงเมื่อครู่ลง แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง “เราไม่ได้จองล้างจองผลาญมนุษย์ทั่วไปหมดหรอกนะ แค่คอยระวังตัวเอาไว้เท่านั้น..ศัตรูจริงๆน่ะคือเจ้าพวกนั้นแหละ”
“อาจารย์คงน่ะเหรอ!?”
“ใช่”
“เดี๋ยวก่อนนะ” ผมยกมือขึ้น “ไกรไม่เข้าใจ…ทำไมถึงเป็นอาจารย์คง…อาจารย์เนี่ยนะ!?”
“ตกใจทำไม ก็อารมณ์เดียวกับจระเข้ไปเรียนมหา’ลัยน่ะแหละ”
..จริงของมันครับ..
“พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าพ่อแม่พี่เสียแล้ว?” เขาถาม ผมพยักหน้า “ถึงยังไม่มีหลักฐานอะไร..แต่ก็เป็นฝีมือพวกนั้นน่ะแหละ จระเข้อย่างเรามีอำนาจมากเกินกว่าที่มนุษย์ธรรมดาจะฆ่าได้….”
สงสัยผมยังทำหน้ามึนอยู่กระมังครับ เขาถึงได้ยิ้มเอ็นดูแบบนั้น
“ไกรเคยได้ยินเรื่อง…หมอปราบจระเข้รึเปล่า?”
TBC
========================
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozkoxey*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มก่อนน้าาาา
------------------------------------------
คือ.....ง่ายไปมั๊ยไอ้พี่วัน เนียนเลยนะ ตีมึนเข้ามาคลุกวงในน้องไกรเฉยเลยนะ :angry2:
น้องไกรก็นะ โดนตาซื่อๆเล่นงานเเค่นี้ทำอ่อน ฮึ่ยยยย ขัดใจจริงๆเลย
ไอ้พี่วันอย่าได้ใจไปหน่อยเลย ตอนนี้ความห่วงของน้องมีมากกว่าการงอน?
เชื่อว่ามันต้องมีฉากบู๊ของพวกอาจารย์คงกะพวกพี่วันเเน่ๆ เผลอๆพ่วงเจ้าน้องไกรไปด้วยอีกต่างหาก
เอาเป็นว่าตอนนี้ เราห่วงเรื่องนี้ก่อนก็ได้ แต่ไม่ลืมหรอกนะว่าพี่วันทำอะไรน้อง
ถึงเเม้ว่า....น้องมาลาจะน่ารักน่าหยิก โอยยยยยยย :man1:
ขนาดคนอ่านอย่างเรายังเอ็นดูขนาดนี้ นี่ไอ้พี่วันทั้งดูเอ็น ทั้งอะไรต่อมิอะไร
จะยอมปล่อยน้องเหรอ นี่ถ้ามาลาน่ารักแบบนี้ น่ากลัวว่าวรรณนาคงน่ารักไม่ต่างกัน ฮึ่ยยยยยย
คู่เเข่งน้องไกรครานี้ ร้ายกาจนัก.... :เฮ้อ:
บอกแล้วววว ว่าไอ้พี่วันต้องมีคู่เเข่งบ้าง ใครก็ได้โผล่มาแย่งน้องไกรที หรือจะเป็นพี่ทอง >>>ใคร?
เรามโนว่า....ตะเภาแก้ว ก็คือแก้ว ส่วนตะเภาทอง เรานึกชื่อผู้หญิงที่ชื่อทองเพราะๆไม่ออก
เลยคิดว่า ตะเภาทองภาคนี้อาจเป็นผู้ชาย เป็นพี่น้องกะเเก้ว หรือแฝดหญิงชาย อะไรเทือกๆนี้
เเล้วเข้ามาพัวพันกะน้องไกรของเรา ให้อีตาจระเข้ซื่อบื้อนั่นเข้าใจซะที ก็เป็นได้....หึหึหึหึหึหึ o3 o3
นี่มโนเเจ่มมากอ่ะ เป็นฉากๆ 55555555 :laugh:
เอาเป็นว่าเราจะเฝ้าติดตามตอนต่อไปอย่างกระชั้นชิด รอดูเฉลย
เป็นกำลังใจให้คุณโอซากะค่ะ(น้องไกรด้วยนะ เชิดใส่พี่วันซะบ้างสิยะ :a14:)
:กอด1: :L2:
-
ว่าแล้ว.. อาจารย์คง :angry2: :angry2:
ทำไมมาลาน่ารัก :กอด1:
-
พอน้องโอทวิตว่าจัะอัพปุ่้บ พี่นี่ตาสว่างปั้บ
พรุ่งนี้ต้องทำงานตอนตี3แท้ แต่ไม่ยอมหลับยอมนอน
รอพี่เข้ของน้องโออยู้่ล่ะ 555
ตอนแรกนึกว่าจะมาม่าซะแล้ว แบบนี้ค้่อยเบาใจหน่อย
พี่นอนตาหลับละล่ะ -3-
-
มาลาสดใสเกินไป เกลียดไม่ลง หาคู่ให้มาลาเถอะ (กะจะกันออกจากไอ้พี่วัน)
ตอนแรกๆเป็น FC ไอ้พี่วันนะ แต่หลังๆมาขอเป็น FC ไกรดีกว่า :mew2:
-
นั่นไง ว่าล่ะ อาจารย์คง :m16:
จะมีฉากบู๊มั้ยนะ
คุณโอ ปั่นงานสู้ๆนะ
-
ขอบคุณพี่โอสำหรับความค้างเพิ่มอีก10ระดับนะคะ :z3: :z3:
น้องมาลานี่กวนใช่เล่นเลยนะคะ5555555
ตอนน้องไกรถูกจับได้นี่ลุ้นแทบแย่
ตอนแรกคิดว่าคนที่เจอเป็นอาของพี่วันซะอีก
ดีที่น้องไกรตัดสินใจมาเล่าให้พี่วันฟัง
จะได้ช่วยแก้ไขปัญหาได้เย้ๆ
รออ่านอยู่นะฮ้าาาาา
ปล. พี่วันเป็นโชตะค่อนใช่หรือไม่ :hao7:
-
นั่นไง อาจารย์คงเป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย :katai1: น้องไกรต้องปกป้องพี่วันนะ
-
มาลาดูน่ารักจัง
ดูซนๆ ดี จะมีคู่มั้ยน๊าาา
-
เรื่องนี้ทำให้เราอยากกลับไปอ่านไกรทองอย่างลึกซึ้งอีกครั้งเลย
-
อาจารย์คง อย่ามายุ่งกับพี่ทิวันนะเว้ย คนเค้ากำลังจะดีกัน :hao7:
-
ถึงตอนนี้จะไม่ค่อยดราม่าแต่พออ่านก็ยังรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ค่อยออกอยู่ดี
อ่านแล้วแบบขัดใจนิดๆ แต่จะทำไงได้ไกรดันรักไอ้เข้เข้าให้แล้ว
ทำได้อย่างเดียวคงทำใจ เฮ้ออ :mew5: น้องมาลาน่ารักจนเกลียดเธอไม่ลง
ขอเปลี่ยนเป็นคู่ ไกรมาลา ได้มั้ย เคมีเค้าตรงกันดีน่ะ หนูว่า13 14 ไกรคงพอกดไหวอยู่ 5555 :a5:
-
จบไว้อย่างนี้เลย? โหดจริงๆ...
กำลังจะเฉลยเรื่องอาจารย์คงแล้วสินะคะ ตื่นเต้นอ่ะพี่วัน 5555
สรุปแล้วพี่ทำตัวเองนะ เรื่องนี้น้องไกรไม่ผิดนะ พี่ตะโกนเองนะ 55555 #ทำไมดูสะใจ?
รู้สึกว่าน้องไกรน่ารัก ตอนนี้คือน่ารักมากกกกก ตอนทะเลาะกับมาลานี่แบบ เหมือนเห็นภาพสองนางเท้าสะเอวเถียงกันอะ
ถ้าหนูเป็นพี่วันยืนดูอยู่ตรงนั้นคงจะฟินมาก >< :z3:
น้องมาลานี่คือเป็นคู่ให้จริงดิ? คือเด็กไปนะเฮ้ยยย โชตะมากอะคุณขา
ตอนหน้าคงจะมีดราม่าเรื่องคุณพ่อคุณแม่สินะคะ ฮืออออ
น้องไกรต้องช่วยพี่วันให้ได้นะ ห้ามให้จารย์คงทำไรได้นะลูก
แต่ต้องขอบคุณความเอ๋อของน้องไกรจริงๆที่จำทางเข้าบ้านพ่อเข้ไม่ได้
และน้องเป็นคนคิดอะไรมีเหตุมีผลดี โอ๊ย ทำอะไรก็ดีหมดอะ ชอบ! #หลงๆ
ตอนแรกก็หลงพ่อวัน ตอนนี้หลงแม่ไกร ตายจริง อิชั้นต้องนั่งร้อยมาลัยติดเบี้ยมาประเคนกระมัง 55555 :man1:
-
ว่าแล้วว่าไกรมันจะจำไม่ได้ :laugh: :laugh:
โป๊ยมาลาปะคะพี่โอ :katai5:
ละอองสัชมพูฟุ้งๆในห้องพี่วันนี่อะไรน่ะ :hao7: :hao7:
-
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งค้าง ยิ่งอ่านยิ่งติด
ตอนนี้วันๆไม่ทำอะไรเลยค่ะ ได้แต่รอให้นิยายมาอัพ :z3:
แต่ตอนนี้ชักอยากถีบอาจารย์คง ถึงจะยังไม่รู้ว่าอาจารย์คงทำอะไรผิดแต่คิดว่าอาจารย์คงต้องมีส่วนกับการที่พ่อแม่พี่วันตายแน่
ว่าแต่.... พี่วันนี่มีอิทธิฤทธิ์อะไรบ้างหรือเปล่าคะ แบบว่าอ่านมาตั้งแต่แรกแล้วเหมือนพี่วันจะเป็นแค่จรเข้ธรรมดา(ซึ่งไม่น่าจะใช่นา)
-
ขอบคุณที่ไกรจำทางไปบ้านพี่วันไม่ได้
ไกรน่ารักอ่ะ ><
-
มาลากับไกร เถียงกันน่ารักดี 5555
:mew1: :mew1:
-
อาจารย์คงเป็นหมอปราบจระเข้จริงๆด้วย
พี่วันคงต้องระวังตัวตลอด
สุดท้ายไกรก็มาหาพี่วันจนได้ ความคิดถึงสินะ
-
มาลานี่ก้เป็นเด็กน่ารักมากๆคนนึงนะ
-
:katai1:
ปริ่มจริง ๆ ค่ะ ได้อ่านแบบไม่มีหยุด
5555555555555555
คุณโอกำลังฟิตก็งี้ :mew1:
คำตอบของพี่วันมันบีบหัวใจเหลือเกิน
เราก็เข้าใจนะว่าจระเข้ต้องดำรงเผ่าพันธุ๋
แต่เราสงสารไกรอ่ะ :hao5:
ตอนแอบใต้เตียงน่ารักอ่ะ :laugh:
-
ก็ว่าอยู่ว่าไกรจะจำทางไปบ้านพี่วันได้เหรอ จำไม่ได้จริงด้วย 5555
มาลาดูน่ารักน่าฟัดมากกกกกกก :-[
ตอนต้นลุ้นมาก กลัวไกรโดนงาบตอนแอบตามมา ดีที่พี่วันมาเจอก่อน
อ.คงเป็นชื่อที่ได้ยินแล้วนึกถึงสักยันต์อยู่ยงคงกระพันฟันแทงไม่เข้า..
ช่างเหมาะกับการเป็นหมอปราบจระเข้เสียนี่กระไร :hao3:
-
หมอปราบไอ่เข้
ชาละวัน กับ ไกรทอง
จารย์คง เด๋วเจอดี..
ฆ่าตาคง 55555
-
ไม่มาก็คิดถึง จึงต้องมาหา อยากจะเห็นหน้าเธอ ให้พอชื่นใจ
แต่มาแล้วพบเขา ใจก็หวั่นไหว เธอมีเขาข้างกาย อย่างนั้นทั้งคน
ความจริงตัวฉันเอง ควรต้องทำใจ บอกใจให้ลืมทุกสิ่ง
แต่ใจมันไม่ฟังไม่ยอมรับความจริง ทุกสิ่งก็เลยฝังใจ
วิกฤตแบบนี้คงต้องโฟกัสไปที่การรับมืออาจารย์คงสินะ :กอด1:
-
เราชอบฉากสวีท ไม่อยากเห็นพระนายทะเลาะกันหรอกนะ
แต่คราวนี้รู้สึกว่าไกรยอมคืนดีง่ายไปป่าว
อยากให้ทะเลาะกันยาวกว่านี้หน่อย แบบนี้พี่วันก้อได้ใจกันพอดี
-
อ่าาาาาา
-
ทำไมพี่วันขยันทำร้ายจิตใจไกรได้ตลอดเวลาเลยนะ
มันเหมือนนิสัยดีเหมือนจะรักไกรแต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแค่เหมือนแต่ยังไม่ใช่รักจริงๆสักที(เพ้อแบบงงตัวเองมาก555+)
ก็พอเข้าใจนะว่าพี่วันเป็นจระเข้...แต่พี่วันก็มีส่วนที่เป็นมนุษย์เหมือนกันนะ ก็ควรหัดเข้าใจความรู้สึกไกรบ้างสิ><
พี่วันเป็นแบบนี้ถึงไม่ใช่ไกรก็เสียใจเหมือนกันนั่นแหละ
ส่วนน้องไกรก็ทำอะไรตามความรู้สึกจริงๆ น่ารักมากๆ>///<
รักไกร...เชียร์ไกร....ได้โอกาสเมื่อไรเอาคืนพี่วันหนักๆ หุหุหุ
-
เอาใจช่วยค่ะ อาจารย์จะทำอะไรหว่า? แอบอยากเห็นสองหนุ่มสวีทกันเยอะๆ ชอบบบ
-
โอ๊ย ทำไมมาลาน่ารัก แล้วในเมื่อมาลากินผักได้ แล้วผัดซีอิ๊วไม่ใส่ผักนั่นของใคร ใครไม่ยอมกินผักบอกมานะ
สั่งผัดซีอิ๊วเข้าห้องสองจาน แอบคิดว่าคนยกมาไม่สงสัยเหรอ แต่ก็อ๋อ พี่วันกินจุ อ้าว แล้วแบ่งให้ไกรจานนึงพี่วันก็ไม่อิ่มอะสิ
เอ๊ะ เม้นท์มาสองบรรทัดมีแต่เรื่องผัดซีอิ๊ว 555
สงสารไกร อีท่านี้คงตัดใจไม่ลงแล้วล่ะ พี่วันก็ดูจะไม่ให้ความร่วมมือซะด้วย
พูดคำว่ารักแล้วพี่วันจะไม่ปฏิเสธเหรอ แต่ถึงตอบรับก็รักกันแบบที่ไกรต้องการไม่ได้อยู่ดีอะ อยู่กันแบบลักลอบอย่างนี้ไปก่อนละกัน มีคนมาแล้วซ่อนใต้เตียงอีกตะหาก :laugh: นี่มันชู้ชัด ๆ ทำไมพี่วันทำอย่างนี้ เอาน้องมาลาไปไว้ที่ไหน (?)
ว่าแต่ มาลาประมาณ 13-14....พี่วันพรากผู้เยาว์เหรอ :a5:
แหม รู้ว่าเป็นเหตุให้ไกรช้ำใจ แต่เราชอบเด็กเกรียน ๆ ง่ะ หมั่นไส้ไม่ลง :-[
หมอปราบจระเข้?? อาจารย์คงน่ากลัวไปไหม o22
-
ต่อไปนี้ชีวิตของพี่วันและบริวารต้องตกอยู่ในภาวะเสี่ยงอันตรายจากอาจารย์คง มือปราบจระเข้
ไกรทิ้งไม่ลงแน่ ๆ ยิ่งจะเข้าไปพัวพันใกล้ชิดกว่าเดิม
ขอปันใจไปชอบน้องมาลาด้วยคน น่ารักน่าหยิก คิดถึงน้องกลอนขึ้นมาเลย
เด็กอะไรช่างต่อปากต่อคำ
-
พึ่งจะเข้ามาอ่านค่ะ ตอนนี้ถึงตอนที่สอง
อยากบอกอย่างหนึ่งว่า น้องไกรเนี่ยจะฮาไปไหนคะ
อ่านไปนี่ฮาตลอดอ่า ส่วนพี่วันนี่แอบน่ากลัว ปนงงๆ
-
มาลาน่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาาา อยากกินเด็ก //โดนตบ :beat: :beat: :beat:
ค้างอ่าาาาา :ling1: :ling1:
รอตอนต่อไปนะค่ะ :call: :call: :call: :call: :call:
-
อิพี่วันจะกลับมาเนียนมุ้งมิ้งอย่างนี้ไม่ได้นะ!!!!!!
รับผิดชอบหน่อยเซ่ๆ. ขอโทษบ้าง หงอยบ้าง เงิบบ้าง ไรบ้างบ้างดิวะ!
โอ้ยยยย พระเอกคนนี้ไม่ไหว. ไม่มีความเป็นคนซะเลยยยยย
ไอเข้เอ้ยยยยยยยยยยย
มาลาน่ารักอ้ะ ชอบ. 5555. หนูเจ้าชู้อะ. มัยเจ้าู้ทั้งสปีชีย์ปะเนี่ย. อิอิ
-
ติดหนึบติดหนับเลยยยยยยเรื่องนี้
ตอนนี้มันหน่วงเนอะ พี่วันน่าสงสาร :hao5:
ไม่ใช่ไกรเท่านั้นที่เจ็บ พี่ทิวันคงไม่ต่างกันหรอก
ต่างคนต่างก้เพิ่งทำความรู้จักกับรักกันทั้งคู่
หน่วงจริงเลยยยยยยยยยยยย :เฮ้อ:
คิดๆไปก้เครียด จระเข้กับคน มันจะได้กันเช่นไร :z3:
แถมพี่วันต้องระวังตัวจากอาจารย์คงอีก
ดราม่าคงไม่ต้องถามหา เพราะมันมีมาแน่ๆใช่ไหมคะ :ling1:
รอตอนต่อไปนะคะคุณโอ สู้ๆค่าาาา :กอด1:
-
พี่วันน้องไกรเข้าโหมดมุ้งทิ้งกันอีกแล้วซินะ
ส่วนเรื่องอาจารย์คงอยากให้มีทางออกดีๆจังเลย พี่ไกรสู้ๆๆ
-
ว่าแล้ววววว TT
ชื่อก็แม่งส่อละ
อาจารย์คง 55555555
อย่าทำร้ายพี่วันเลย
-
ไกรนี่เวลาอยู่กับตัวเองนี่น่ารักมากจริงๆบ่นนู่นบ่นนี่กับตัวเองไปเรื่อย ตบมุกตัวเองไปเรื่อย น่ารักกก
ชอบนิสัยคนดีในสายเลือดของไกรด้วย พอรู้สึกว่าพี่วันจะมีอันตรายก็รีบมาส่งจดหมายเตือนเลย
ทั้งที่อยู่ในช่วงอกหัก(ที่เจ้าตัวคิดไปเอง)ก็เถอะ ตอนเจอมาลาก็ยังไปทะเลาะกับเด็กได้อีก น่ารักไปละะะะ :-[
จากตอนแรกที่ว่าจะมาหย่อนจดหมายหน้าบ้าน ตอนนี้ก็ขึ้นบ้านจระเข้อีกรอบเรียบร้อยซะแล้วน้องไกร
แต่เป็นเราก็ขึ้นนะ ก็พี่วันพูดขนาดนั้น :hao7:
ส่วนเรื่องอาจารย์คงนี่ สมัยนี้จระเข้เขาก็พยายามอยู่รวมกับคนดีๆแล้ว จารย์อย่าทำไรพี่วันเลยยยยนะะะ
-
:katai1: แลดูค้าง 55555 พี่โอกำลังขยันสินะช่วงนี้ กร๊ากกก #อยู่ๆก็อยากให้ไกรท้องกับพี่วัน 55555 #เป็นความคิดที่อยู่ดีๆก็ผุดขึ้นมา แล้วแตกดังโบ๊ะ! :katai5:
-
ทำไมเราอ่านแล้วเขินเบาๆ มาลาแอบน่ารักอะ ดีแล้วล่ะไกรที่ไม่ได้บอกอาจารย์คง
-
หมั่นไส้ ไม่เลือกไกรก็ไม่ต้องมาสนใจสิ :m16:
-
ได้ยินเสียง ปึก! ในตอนแรกใจหายใจคว่ำ อุทานได้อัตโนมัตเลยว่า ชิบหายแล้ว!
อาจารย์คงเป็นหมอปราบจระเข้จริงๆ ด้วย งานนี้คงหาทางกำจัดพวกพี่ไกรแน่ๆ
จะเกิดเรื่องราวอะไรที่จะมาเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของไกรกับพี่วันหรือเปล่า มาตามลุ้นค่าาา
-
หมั่นไส้ ไม่เลือกไกรก็ไม่ต้องมาสนใจสิ :m16:
^
^
^
เราชอบเม้นนี้ คึคึ หมั่นไส้ไอ้พี่วันเหมือนกันเลย ทำอะไรไม่ชัดเจน แล้วยังมาคอยหยอดอีก มันน่า :z6:
_______________________________________________
อัพถี่ๆแบบนี้รักที่สุดเร้ยยย :กอด1: :impress2: :L2:
ไกรดูใจอ่อนเกินไปอ่ะ งี้พี่วันมันจะหายเจ้าชู้ได้มั้ยเนี่ย
แล้วจารย์คงมันมีแผนจะทำไรเนี่ย
รอตามตอนต่อไปก๊าบบ ลุ้นขึ้นเรื่อยๆแล้ว :hao7:
-
ว่าแล้วเชียว อาจารย์คงอย่ามายุ่งกับพี่วันนะ
ตอนนี้หวานดีนะ เหอะๆ
มาลาน่ารักจังเลยอ่ะ
-
หมอปราบจระเข้........!!!พี่วันนนนนนนนนน :mew2: :mew2:
-
อุ๊ยๆๆ เรื่องนี้มาแปลกแหวกแนวมากอ่าาา
คือ จริงๆไม่ได้กะอ่านแนวนี้เลยค่ะ สารภาพเรยว่า อ่านแรกๆ คิดไปว่าขี้เกียดอ่านละ
แต่พอดีน้องโป๊ยแลจะน่ารักนะ เลยอ่านต่อไปอีกนิด อีกนิด และจนมาถึงหน้าเนี้ยะแหละคร่าาา
สนุก น่าติดตามมากๆเลยคร่าา
ปล.พี่วันอย่าเครียดไปตามน้องไกรคร่ะ เจ้าชู้เรื่องปกติของชายไทยแท้แต่โบราณคร่าาา
-
ไกรนิตรงต่อความรู้สึกตัวเองไปนะ. o22
ว๊อยยยยย อยากเห็นพี่วันหึงอ่ะค่ะ จัดให้ซักหน่อยนะคุณโอ
-
หมอปราบจระเข้เป็นความจริงอันแสนเลวร้าย ไม่อยากให้พี่วันเป็นไรเลย
-
อาจารย์คงเป็นหมอปราบจระเข้หรือนี่ แอร้กกกกกกก
ฮาไกรอ่ะ แบบคิดคนเดียว เออเองคนเดียว555555
มีการไปมองมาลาด้วยแน่ะ มาลาก็กวนใช่เล่นนะ แต่มาลาน่ารักอ่าา><
ไกรไม่เคยบอกรักพี่วันจริงๆนั่นแหละ มันเจ็บจี๊ดดดดด
ทำไมพี่วันพูดตรงจังเลยคะTT อยากให้เป็นแฟนกันเร็วๆจัง งื้อออ
มาต่อเร็วๆนะคะ><
-
ในกลกาล ห้วงอดีต ที่ผันผ่าน
สัตยา สาบาน ยังแม่นมั่น
จะจองล้าง ตามผลาญ ถึงโลกันต์
เพราะมันนั้น คืออริ ที่ริดรอน
อันกุมภีร์ ที่พิฆาต พรากชีวิต
บีบห้วงพิศ ให้โศกเศร้า เคล้ามัวหมอง
เจ็บปางตาย ด้วยสหาย หมายทั้งปอง
แลพี่น้อง มลายสิ้น กลิ่นชีวัน
ชักธงรบ หมายมาด คร่าดวงจิต
เนรมิต กายใจ ด้วยเครื่องของ
บำเพ็ญตน เสพอาคม มนต์อาภรณ์
กู่ก้องร้อง จงฉิบหาย มลายพลัน
ต้องชดใช้ เวรกรรม ที่ก่อเกิด
เจ้าละเมิด มนุษา โดยอาศัลย์
พลันอาฆาต ซ่อนเร้น เฟ้นกายพรรณ
หลบหลีกใน ห้วงทิวัน พันดารา
มาบัดนี้ ข้าเห็นแจ้ง แสนกระจ่าง
ชาตะกาล มาบรรจบ ครบพิศร
มันต้องสิ้น ลมหายใจ ในศูธร
ทั้งพวกพ้อง ตายสิ้น ถิ่นเผ่าพันธุ์
กิตติรัตน์ (Chermin) ๒๓/๐๑/๒๕๕๗
#แด่จารย์คง #ต่อกลอนให้โอละไม555 :katai4:
-
น้องมาลาน่ารักจังเลยยยยยยยยยยยยยย :impress2:
ว่าแล้วว่าไกรต้องจำทางไปไม่ได้ พี่วันรอดไปอีกหนึ่งวาระ 555555
ตอนนี้มุ้งมิ้งกลบดราม่าเมื่อตอนที่แล้วเลยน้า ดีค่ะๆ ชอบให้เข้าใจกันง่ายๆแบบนี้ดีกว่า =w=
สู้ๆนะค้าท่านโอ :กอด1: :กอด1:
-
บางทีไกรก็เวิ่น+เยอะมากไปอะ
ถ้าจะคิดมากขนาดนี้ไม่ต้องคิดก็ได้นะ
ถ้าจะมาบ้านเขาขนาดนี้
คิดเยอะไปจนน่าลำคานเลย
เห้นและเพลียแทน
รักคือรัก(แม้จะดูเร็วไปก็ตาม)ไม่เห้นต้องคิดไรมาก
แม้จะเรื่องนั้นที่ พี่วันไม่อาจทำได้แต่ค่อยๆพูดบอกก็คงเข้าใจ
ดันเยอะสะได้
แล้วอาจารย์คงนี้มีคาถาปะ แบบนารุโตะไรงี๊เลยปะ 55+
โอ้ยตื่นเต้นอะอยากอ่านต่อๆ
-
ดีแล้วที่ไกรไม่ได้บอกบ้านไอ้พี่วันไปให้อาจารย์คงรู้อ่ะ ความจริงก็อยากใฟ้ไกรใจแข็งให้นานกว่านี้ แต่นี่มันเรื่องร้ายแรง ยอมใฟ้ไอ้พี่วันก่อนก็ได้ พ้นเรื่องนี้ไปจะให้ไกรงอนแบบจัดหนักไปเลย โทษฐานเจ้าชู้ ไม่ชัดเจนดีนัก
ปล.เหมือนว่าไกรจะเข้ากับมาลาได้นะ บ้าบอพอกัน =_=
-
ปึก แป้วเลย นึกว่าจบ. เข้าใจความรู้สึกของไกร ทิวัน ว่าเจ็บทั้งคู่ ไกรเป็นเด็กร่าเริง แต่มีความรักปุ้ป กลายเป็นความเศร้าที่สัมผัสได้ เหมือนโดนกะตัวเอง เขียนได้เก่งจริงๆ นี่ล่ะที่นักเขียนต้องเป็นส่วนนึงของตัวละคร
-
อออ.คงเป็นพวดปราบจรเข้เหรอเนี่ย
ทำไงละทีนี้จะตามมาฆ่าปะเนี่ย
รออ่านต่อครับ
-
อ่อยยยย สงสารไกร ยังนึกไม่ออกว่าจะรักกันยังไง
ไอ้เข้เต็มบ้านขนาดเน้
-
พี่วันนนนนนนนนนนนนนนหยอดน้องตลอดเลยแม่ง
-
ไกรยังตัดใจไม่ได้เนาะ ก็เก็บไว้ล่อเลี้ยงหัวใจไปละกัน(ถ้าจะตัดใจจริงๆอะนะ)
-
มาลามาหาพี่ดีกว่า มามะ :katai5:
-
รวดเดียวสิบตอนก็ยังไม่พอออออออออออออ
-
อยากให้ไกรปราบพี่วันมากกว่า
ปราบเรื่องความเจ้าชู้ไม่รู้ตัวน่ะ
-
ไอ้เข้เอ๊ยยยย! !! มาลาอายุ 13-14 เลยนะเฟ้ย อ้วก (เกิดอาการรับไม่ได้เล็กน้อย)
คืออายุห่างกันเกือบรอบเลยนะ โฮ่ย อั๊วจะเป็นลม นึกภาพตอน...แล้วน้ำตาตกใน เฮ้อ ก็นะ คงเป็นสัญ (ดาน) ชาติญาณจรเข้ ...
-
หยา จาร'คงนี่ตัวอันตรายสินะ
อ่านกี่ตอนกี่ตอนก็หมั่นไส้ความเจ้าชู้ของไอคุณจรเข้จริงๆ :z6:
รอ รอ รอออ ตอนต่อไปนะคะะะะะะ
-
ไกรของเจ๊ กระซิกๆ มามะ มาซบอกเจ๊มา :hao7: :hao7:
อีพี่วันนี่น่าตบมาก บอกเลย :beat:
-
แค่ชื่ออาจารย์ ก็ดูเหมือนหมอผีอยู่นะ
-
การได้พูดคุยกับหนูมาลา น่าจะทำให้น้องไกร(และคนอ่าน)ตระหนักได้ว่า...
"การ flirt ไปทั่วของจระเข้สายพันธุ์นี้เป็นพฤติกรรมตามธรรมชาติ" นั่นเอง :m26:
แต่เราชอบโมเมนต์คู่นี้นะ มันให้อารมณ์มุ๊งมิ๊งแบบจีบเด็ก ม.ต้น หน้าใส แสบซน แสนกล ขโมยหัวใจ(?)
ขืนน้องไกรกับหนูมาลาอยู่บ้านเดียวกัน ได้มีโต้คารมลับฝีปากเถียงกันไปมาง๊องแง๊ง งุ้งงิ้ง แค่คิด ก็...ฟินแล้ว :m3:
แต่เอ๊ะ...พระเอก-นายเอกของเรื่องนี้ คือ พี่วัน x น้องไกร นี่หว่า??? ( โดนหนูมาลาขโมยซีน :laugh: )
-
เพิ่งมาตามอ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุกดี
ชอบไกรอ่ะแปลกดีเป็นคนมองโลกในแง่ดีมากเลย เป็นเราเจองี้ช็อกตายไปแล้ว
พี่วันก็กวนได้ใจจริงๆ ติดจะมึนๆอีกต่างหาก
-
อร๊างงงงงงงงงง แอบสวีทนะคะ กิกิ
น้องมาลานี่แลดูเป็นเคะที่ดี หาคู่ให้สักตัว/คน (?)
พี่วันนนนนนนนนนน :-[
อาจารย์คงอย่ามาทำร้ายพี่วันนะ
ไม่ผิดหวังในตัวน้องไกรจริงๆ ทำดีมากที่ไม่บอก
o13 o13
-
มาลาน่ารักน่าเอ็นดูวววว :man1:
น้องไกรก็เชื่องกับพี่วันจังเล๊ยย เขาพูดอะไรทำอะไรระทวยอ่อนยวบเป็นใบไม้ลนไฟ(?)เลย
แต่ก็น่ารัก :man1:
-
เฮ้ออออ ตามอ่านคบสักกะที
>< หนุกมากค้าบบบ จะรออ่านตอนต่อไป อิอิ
-
สนุกจังงงงงงงงงงงงงงงงงงง ชอบพี่วันนนนนนนนนนน
ถึงใครๆจะว่าพี่วันของหนู แต่หนูอยู่ข้างพี่วันเสมอนะ 555555555
เรื่องมีอยู่ว่า ไปติดXกับYเข้างอมแงมๆๆ อ่านจนดึกจนดื่น แต่แล้วไม่เห็นพี่โอมาอัพต่อนานเลย
นี่เลยมาตามล่าตัว!! (ว่าไปนั้น ;'p) ก็มาเจอว่ากะลังหลงลูกใหม่นี่เอง 555555
ก็เลยอ่านซะเลย แล้วก็ติดไปตามระเบียบ >< หลงพี่วันนนนน
อย่าให้ใคร มาเอาไกรไปนะ เค้ากลัวพี่วันจะช้ำใจ ฮิฮิ
#เห็นคนว่าพี่วันเยอะแล้ว ขอเอนเอียงมาทางพี่วันเยอะๆหน่อยละกันเนอะ 55555 :z2: :z2:
-
กูจักอยู่ยืนยั้งยืนยง
สืบเผ่าต่อคงชั่วลูกหลาน
ตามเข่นฆ่าไล่ล่าแต่บรรพกาล
เพียงต้องการให้มึง…สูญเผ่าพันธุ์
-๑๑-
‘หมอปราบจระเข้’ เป็นสับเซ็ตของหมอผีครับ
เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านคาถาอาคมด้านการล่าจระเข้โดยเฉพาะ นับเป็นศัตรูแต่ดั้งเดิมของจระเข้สายตระกูลพี่วัน และถึงแม้ว่าปัจจุบันหมอจระเข้จะเป็นที่รู้จักกันเฉพาะตอนแสดงตามสวนสัตว์/ฟาร์มจระเข้/สถานที่ต่างๆเท่านั้น วิธีการก็มีไม่มากครับ ท่องคาถาอาคม..แล้วก็เล่นกับจระเข้โดยมีชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพัน ซึ่งบางคนอาจจะเข้าใจว่าคนที่แสดงนั้นเป็นเพียง ‘คนเลี้ยงจระเข้’ ..ซึ่ง..เอ่อ..ปกติคนเลี้ยงต้องทำยังไงครับ? ฝึก? ให้อาหาร? เล่นด้วย? คอยดูแลรักษาโรค? ใช่ครับ…คนเลี้ยงจระเข้ธรรมดาก็มีหน้าที่แค่นั้นแหละ
แต่ก็มีหมอจระเข้จำนวนไม่น้อยทีเดียว…ที่มีคาถาอาคมจริงๆ
….นั่นคือสิ่งที่เป็นปัญหาของพี่วัน
และเขาย้ำกับผมว่าไม่ต้องเป็นห่วง(ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาดในทางปฏิบัติ)
วันจันทร์ฝนตกตอนเช้า ไอ้พี่วันไม่มาตามเคย..และผมก็ขี้เกียจตาม
เคราะห์ดีที่รีบออกจากหอมาหาอะไรกินกับไอ้โป๊ยหน้ามหา’ลัยก่อน เลยพ้นจากฝนพอดี ไม่ต้องตัวเปียกไปนั่งตากแอร์เหมือนครั้งก่อน ไอ้โป๊ยรีบโวยวายเลยว่าวันนี้เหมาะแก่การโดดเรียนมาก…เลยโดนผมตบหัวไปที เพราะผมเองก็คิดเหมือนกันเด๊ะ
“วันนี้มึงดูอารมณ์ดีนะ”
มันทัก ผมรีบไหวไหล่
“อะไร? เปล่านี่”
“คืนดีกับพี่วันแล้วดิเงี้ย?”
“เปล่า!”
“อาทิตย์ก่อนยังซึมเหมือนแดกขี้ วันนี้ทำมายิ้มเล็กยิ้มน้อย..”
“กูบอกว่าเปล่า!”
มันทำแก้มป่องเหมือนจะพยายามให้น่ารัก…ซึ่งไม่ครับ “เออ จำไว้ มีไรไม่บอกเพื่อนนะมึง”
“บอกห่าไร”
“ฮั่นแน่ะๆ หน้าแดงแล้วมึง”
“หน้าแดงพ่อ…สิ”
“เออน่ะ ช่วยรับมุขกูหน่อยสิครับ”
“ไร้สาระว่ะโป๊ย”
“มึงบอกกูมาด่วน” มันจ้องตาเขม็ง “ไม่งั้นกูจะเอาเรื่องมึงไปประจาน!”
“ประจานเล้ย ใครจะเชื่อมึง?”
“มีคนเชื่อก็แล้วกัน”
“อะไรมึงเนี่ย…”
“เฮ้ย! อย่าบอกนะว่ามึงยังไม่รู้!? มึงอยู่หอประสาอะไรวะเนี่ย”
มันทำเสียงตกใจมาก ดวงตาเป็นประกายระริกระรี้..ทำให้ผมต้องหมุ่นคิ้วอยู่นาน..กว่าที่มันจะมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าห้องแลคเชอร์ที่เรานั่งกันอยู่นั้นยังมีคนมาไม่มากนัก ก็ป้องปากกระซิบบอกผม
“…ได้ยินมาว่าพี่วันเลิกกับแก้วแล้วว่ะ”
ผมชะงัก รู้สึกเหมือนเลือดในกายหยุดสูบฉีด
“…หมายความว่าไง?”
“ก็หมายความว่างั้นน่ะแหละ” มันไหวไหล่ “ข่าวดังจะตายห่า ขนาดกูอยู่บ้านยังได้ยินมาเลย”
“เมื่อไหร่?”
“วันศุกร์มั้ง”
“มึงรู้ได้ไงวะ?”
“ก็แก้วโทรมาร้องไห้กับยัยโม..แล้วแตงโมก็ด่าพี่วันเสียลั่นห้องที่หอ เลยได้ยินไปถึงห้องข้างๆ..แล้วก็ห้องข้างๆ แล้วก็มาตัวกูนี่” มันว่า อธิบายเหมือนวิธีการเล่นกระซิบส่งสาร..และที่น่าแปลกใจคือผมไม่รู้เรื่องทั้งๆที่อยู่ห้องใกล้ๆกันครับ ง่าวจริงไอ้ไกร! “แล้วกูก็มาบอกมึง…อ้าว ที่มึงร่าเริงนี่ไม่ได้หมายความว่ามึงกุ๊กกิ๊กกับพี่วันแล้วเหรอ?”
“เปล่า” ผมส่ายหน้าช้าๆ “ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย”
อีกฝ่ายเหมือนจะเงิบไปแปปนึง “แล้วเรื่องมันเป็นไงมาไงวะเนี่ย…”
“โป๊ย”
“อะไร?”
“วันศุกร์…กูบอกพี่วันไปว่าให้เลิกกับแก้ว”
อีกฝ่ายเงียบ
มันเป็นความเงียบเพียงชั่วอึดใจ..ที่เหมือนกับว่าผ่านไปนานแสนนาน..ก่อนที่มันจะต่อ
“คือพี่วัน…เค้าชอบมึงว่างั้น?”
ผมรู้สึกร้อนๆที่หน้า เลยหลบตา “……..เขาบอกว่างั้น”
“อะไรวะเนี่ย!? ใจตรงกันอ่ะดิ!?”
“พ่อดิ กูเครียดอยู่”
“มึงเครียดอะไร?”
“เพราะกูนะเว้ย” ผมว่า “กูไม่เครียดเหรอ? ให้กูอยู่เฉยๆงั้นสิ?”
“แล้วตอนสั่งเค้าทำไมไม่เครียดล่ะ?”
“ว้อย! ตอนนั้นใครมันจะไปรู้ว่าแม่งจะพูดจริงทำจริงเล่า!! เจ้าชู้ไก่แจ้ขนาดนั้น!!”
“รู้ล่ะ”
“อะไร?”
“มึงกำลังโทษตัวเอง ว่าเป็นต้นเหตุให้แก้วเจ็บ”
ผมเงียบ..มันเดาถูก เป็นเพื่อนกันมากี่ปีวะเนี่ย..
“มึงไม่เข้าใจ…”
“ตรงไหน?”
“…ไอ้พี่วัน..ไม่ได้มีแค่แก้วคนเดียว”
มันเงียบอีกครั้ง
ครั้งนี้ยาวนานกว่าครั้งแรก และไม่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าที่เคยทะเล้นเลยสักนิด
“ไอ้สารเลวนั่น”
คำนั้นหลุดออกมาจากสัสโป๊ย และมันทำให้ผมต้องกระพริบตาปริบๆ
“....โป๊ย?”
“โทษที” มันบอก ท่าทางยังไม่หายฉุน “กูของขึ้นไปหน่อย”
“มึงใจเย็นนะเว้ย”
“ใจเย็นอยู่”
“กูว่ามึงแปลกๆนะ” ผมทัก…ครั้งนี้ต้องถามให้รู้เรื่องให้ได้ “ก่อนหน้านี้มึงเทอดทูนเขายังกะอะไรดี ทีพี่วันมีทั้งกูทั้งแก้วมึงยังไม่เดือดเท่านี้นี่หว่า…..”
“มึงไม่เข้าใจ”
“ตรงไหนล่ะ?”
“ก็มึงมันอีกเรื่องนึง มึงเพื่อนกูนี่…ถ้าพี่วันชอบมึงมันก็ดีไง”
“แล้วไง?”
“นี่เสือกมีอีก…กี่คนวะ?”
“สอง” ผมตอบคร่าวๆ “อะไร? หมายความว่าไงมึงเนี่ย?”
“กูสงสารแก้ว”
“เออ…กูก็สงสาร”
“ไม่ มึงไม่เข้าใจ”
“อะไร? ตรงไหนเล่า ก็บอกมาสิวะ!”
“ฟังแล้วอย่าตกใจล่ะ”
“เออ ว่ามา”
“มึงห้ามตกใจ แล้วก็ห้ามถามเพิ่มด้วยนะ”
“เอออ” ผมเร่งเร้า “พูดมาสิวะ”
“กูแอบดีใจ..ตอนที่มึงกับพี่วันจะรักกัน ตอนที่มึงบอกว่ามึงแค่ปลื้มแก้ว”
มันมองหน้าผม แล้วรีบหลบตาลงไป
ก่อนจะพูดคำที่ทำให้ผมตกใจมากกว่าเดิม
“…เพราะกูชอบแก้วว่ะ”
+++++++++++++++++++
ที่จริง..มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดนักครับ
แต่ก็อย่างว่า ตกใจก็คือตกใจ…ไม่มีอะไรเกินไปกว่านั้น
พวกคุณอาจจะไม่เข้าใจนะ แต่ชีวิตผมเจออะไรที่น่าตื่นเต้นกว่านั้นเยอะครับ..จระเข้แปลงกลายได้งี้ หมอผีงี้ แล้วยังไม่นับสารพัดสารพันที่ผมพบเจอ เออ มันจะมีไอ้บ้าที่ไหนมาเจอเรื่องพิลึกพิลั่นแล้วเสือกมีส่วนร่วมเข้าไปเต็มๆอย่างผมอีกบ้างวะ!! ขอท้าเลย!!
…อาทิเช่นเรื่องที่ผมกำลังทำอยู่นี่ครับ
ปกติแล้วอาจารย์คงเดชจะอยู่ทำแผนถึงดึกดื่นค่ำมืด แต่ครั้งนี้น่าแปลกตรงที่เขารีบกลับเร็วเป็นพิเศษ และแม้ว่าเขาจะโดยสารรถส่วนตัว แต่โฟล์คเต่า1967สีเหลืองสดก็ไม่ได้หายากเลยครับในละแวกใกล้ๆนี้ ผมจำมันได้ดีเพราะสนิทกับแก และเพราะผมเห็นมันอีกครั้งระหว่างทางกลับบ้าน
และอีกครั้ง…ที่มันจอดอย่างสงบนิ่งอยู่ข้างถนนไม่ใกล้ไม่ไกลบ้านไอ้พี่วัน
ถามว่าผมมาทำห่าอะไรแถวนี้น่ะรึ…เพราะมันเป็นเวลาเกือบหกโมงเย็น และผมนัดไอ้หมอนั่นทานข้าวตอนหกโมงครึ่ง ยังติดใจผัดซีอิ๊วเมื่อวันก่อนอยู่น่ะครับ ต้องใส่กัญชาแน่ๆเลยถึงได้ติดอกติดใจขนาดนี้(ถึงตอนนั้นผมจะแทบไม่รู้รสเลยก็ตามครับ)……
…ยังมีเวลาเหลือเฟือน่า…
ผมบอกกับตัวเองตอนเดินเลียบๆเข้าไปใกล้รถคลาสสิคคันนั้น ชะโงกหน้าเข้าไปอย่างถือวิสาสะ..แต่ไม่มีใครอยู่ให้ผมได้ทัก
...และผมรู้สึกไม่ใคร่จะดีนัก…
เหมือนกับว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่อาจารย์คงจะแวะเวียนมาแถวๆนี้ มันทำให้ผมต้องล้วงกระเป๋าจัดปกเสื้อสำรวจทุกซอกทุกมุมว่าอีกฝ่ายแอบติดเครื่องติดตามไว้ที่ตัวผมรึเปล่า ซึ่งไม่..แน่นอนว่าไม่ หรืออาจจะอยู่ที่อื่นที่ผมไม่รู้ก็ได้
ผมมองส่องเข้าไปในรถอีกครั้ง พยายามจะหาเบาะแสของอะไรสักอย่าง…แต่เหมือนเดิมครับ ผมไม่ใช่นักสืบอัจฉริยะ…อย่าคิดว่าจะเจออะไรน่าสนใจเลยครับ
ผมจึงโทรหาไอ้พี่วัน
มันรับสายทั้งๆที่เสียงตรู๊ดแรกยังไม่ทันจบ
((อื้ออ กำลังจะออกไปแล้วๆ))
ผมหมุ่นคิ้ว “เพิ่งตื่นชัดๆไอ้บ้า”
((เปล่านะ!)) เขาเงียบไปแปปนึง แล้วโพลงขึ้น ((ยังไม่ถึงเวลานัดนี่ ไกรมาถึงแล้วเหรอ?))
“เออ” ผมตอบรับส่งๆไป “แต่ไม่ได้โทรมาเรื่องนั้น ไม่ต้องรีบ”
((หืม?))
“แค่โทรมาเช็คว่าเป็นอะไรรึเปล่า” ผมบอกเขา แล้วสรุปความ “เห็นรถ’จารย์คงจอดอยู่แถวนี้…ไกรรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้อ่ะ แต่อาจจะบังเอิญก็ได้มั้ง”
เขาเงียบไป ((…แถวนี้น่ะแถวไหน?))
“ก็แถวบ้านพี่ไง”
((ชิบหายล่ะ))
“ชิบหายจริงดิ?…”
((เดี๋ยวพี่โทรกลับ))
แล้วเขาก็วางสาย มันเรียกว่าการตัดสายครับ..เพราะเขาไม่รอให้ผมขานรับ แต่ผมก็ไม่มีกระจิตกระใจอะไรจะถือโทษโกรธเขานักหรอก ผมเข้าใจ…ว่ามันเป็นอะไรที่เข้าใจยาก และเข้าใจว่าฤกษ์วันนี้คงไม่ใคร่จะดีสักเท่าไหร่
ผมกลับหลังหัน..ไม่อยากขยั้นขยออีกฝ่ายว่าต้องออกมากินกับผมนะหรืออะไร เราเป็นพี่น้องกัน..และเหมือนจะตกลง(ไปคนเดียว)ว่าเป็นเช่นนั้น
..เออ สารภาพก็ได้ครับว่าเรายังไม่ทันคุยเรื่องนี้กันให้ชัดเจน
ผมไม่อยากจะคาดคั้นขยั้นขยอ ไม่อยากจะเร่งร้อนหาคำตอบ ไม่อยากจะเอาแต่ใจเหมือน…เหมือน..ผู้หญิง (อาให้ตาย ในที่สุดผมก็พูดคำนี้ออกมาจนได้) และที่สำคัญกว่าเรื่องไร้สาระนั่นก็คือ…อุปสรรคของเรามันมากกว่าแค่เรื่องเพศครับ
อีกอย่าง….ตอนนี้เรื่องที่ใหญ่กว่านั้นคือเรื่องอาจารย์คงน่ะสิครับ!!
“โค้กถุงครับ”
“จ้า”
ครับ ผมเดินกลับมาร้านน้ำร้านเดิม แล้วก็นั่งเก้าอี้ตัวเดิมที่มันยังคงตั้งอยู่ตรงนั้นน่ะแหละ
อีกครั้งที่มองโทรศัพท์มือถือของตัวเองระหว่างรอ หวังว่ามันจะดังขึ้นอีกสักครั้งหนึ่ง
จนกระทั่งฟ้ามืดลง และผมก็รู้ว่ามันถึงเวลานัดแล้ว
…แต่ช่างมันเถอะ
…นี่ไม่ใช่เวลามางอแงนะ…
และในที่สุดมือถือก็สั่นจนได้ครับ
ผมกดรับ มั่นใจว่าเร็วกว่าเสียงตรู๊ดแรกจะสิ้นสุดแน่นอน
“เป็นไงบ้าง?”
((…ไกรอยู่ที่ไหน?))
ผมมองไปรอบๆอย่างลืมตัว “หน้าร้านผัดซีอิ๊ว”
((…..พี่ขอโทษ..แต่พี่คงออกไปไม่ได้….))
ประโยคนั้นทำให้คำพูดของแก้วย้อนกลับมาในหัวทันทีครับ และผมเริ่มเข้าใจแล้ว..ว่าทำไมแก้วถึงทนได้ ว่าทำไมถึงได้ไม่โวยวาย ว่าทำไม..ถึงยังยิ้มอยู่
“ไม่เป็นไรพี่ ไกรเข้าใจ” ผมหัวเราะ “ไม่ต้องห่วงไกรนะ เดี๋ยวไกรซื้อกลับไปกินหอได้ครับ”
((อะไร?))
“หืม?”
((จะซื้อกลับไปกินหอทำไมล่ะ? มากินบ้านพี่สิ))
“ทำไมล่ะ?”
((พี่ไปไม่ได้ ไกรก็มาหาพี่ไง))
“ทำไมไกรต้องไปล่ะ?”
((…เพราะพี่อยากเจอ))
ประหนึ่งมีเสียงระฆังดังก้องอยู่ในหัวผมเลยครับวินาทีนั้น
..แต่เดี๋ยวก่อน!
…อย่าไปยอมมันง่ายๆสิฟะ!!
“ไม่เป็นไร” ผมพูด ชักเสียงมากขึ้นด้วยสาเหตุหลายๆประการ “เดี๋ยวกลับหอ”
((ไกร…))
“อะไร?”
((โกรธพี่เหรอ?))
“เปล่า”
เขาหลุดขำออกมา ((เอาดอกไม้มั้ย?))
“บ้าเหรอ! ไม่ใช่แก้วนะ” ประโยคหลังเสียงเบาลงนิดหน่อยครับ “แล้วเรื่องอาจารย์คงว่าไง?”
((ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก)) คำพูดนั้นทำให้ใบหน้ายิ้มอ่อนๆของเขาลอยขึ้นมา ((หมอคงเค้าไม่โง่มั้ง เพราะถ้าบุกมาตรงๆ…คงเอาชีวิตกลับไปยากหน่อยน่ะนะ))
เป็นอีกครั้งที่ผมต้องพยายามทำใจให้ชินกับเรื่องแบบนั้น “แล้วไกรเข้าไปได้เหรอ?”
((ได้สิ ปีนเข้ามาทางเดิมอ่ะ))
“จำไม่ได้นี่”
((….ความจำสั้นจริงแหะ))
“อะไรวะ ด่ากันนักงั้นไม่เข้าละ”
((โอ๋ๆๆ เข้ามาเทอดคนดี พี่รออยู่))
“หากระโถนแปป จะอ้วก..ทำมาเป็นคนดงคนดี….”
((แล้วชอบมั้ย?))
“เฉยๆ”
((อ้าวงั้นเหรอ? แต่เสียงหัวใจดังทะลุเข้ามาในนี้เลยแน่ะ))
ผมยกมือขึ้นทาบอกโดยอัตโนมัติ “เปล่าว้อย!!”
อีกฝ่ายหัวเราะร่วน ((ให้พี่ไปรับมั้ย?))
“มาได้เหรอ?”
((แอบออกไป))
“ทำไมต้องแอบล่ะ?”
((ก็เพราะอาจารย์คงไง))
“ไหนบอกไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นไงฟะ!?”
((ก็ตัวอื่นๆเค้าเป็นห่วง)) พี่วันถอนหายใจ ((เลยไม่ยอมให้พี่ออกไปง่ายๆน่ะสิ))
“งั้นก็อยู่ในบ้านไปน่ะแหละ บอกทางมา”
((ไกรเป็นห่วงพี่ด้วยเหรอ?))
“เปล่า เป็นห่วงอาจารย์คง” ผมเถียง “…ถ้าฟัดกับพี่ตัวต่อตัวคงแพ้ยับเยิน”
เขาหัวเราะอีกครั้ง ((ก็นั่นสินะ))
…แต่วูบนึง ที่ผมคิดว่าคำพูดนั้นไม่ค่อยตลกเท่าไหร่…
แต่ผมยังไม่ทันทักอะไร ปลายสายก็ราวกับมีเสียงเอะอะโวยวายออกมาจากที่ไกลๆ ดูวุ่นวายจนผมชะงักไป..และเขาก็เช่นกัน
((เดี๋ยวพี่โทรกลับ))
เขาบอกผม..และตัดสายไปอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ผมทำแค่หยิบโทรศัพท์มาจ้องหน้า แลบลิ้นใส่ แล้วลุกเดินไปหน้าร้านผัดซีอิ๊ว
“เอาอะไรจ้ะหนู”
“ผัดซีอิ๊วฮะ” ผมยืนรออยู่หน้าร้าน “…ห่อนึง ไม่สิ…” …ไอ้พี่วันจะกินข้าวยังวะ… “2ห่อ….3…4…5…6ห่อเลยครับ”
คุณป้าร้านผัดซีอิ๊วหัวเราะ “ไปฝากที่บ้านเหรอจ้ะ?”
“ครับ เค้ากินกันเยอะ” …แม่งแดกยังกะยัดพลุ…
แกยิ้มให้ผม และก็ตั้งหน้าตั้งตาผัดเสียงฉู่ฉ่า ห๊อมหอมม จะว่าไปราดหน้าธรรมดาก็น่าอร่อยดีเหมือนกันแหะ แค่ยืนชะโงกมองๆน้ำลายก็จะไหลแล้ว
รอไม่นานครับเพราะไม่มีคิวอยู่ ในที่สุดผมก็ได้ผัดซีอิ๊วทั้งสิ้น6ห่อมาครอบครอง อูยยย ทนหิวไม่ไหวล่ะครับแบบนี้ ไอ้พี่วันยังไม่โทรมา…ไปตามทางที่พอจะจำได้บ้างหน่อยดี…………..
ซู่วววว…..!!!!
….กว่า…
…..ซะที่ไหนกันเล่า!!!
สิ่งแรกที่ผมทำต่อจากนี้คือวิ่งเข้าไปหลบใต้ชายคาหลังจากที่จู่ๆฝนก็ตกโครมลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เล่นเอาเปียกซู่เข้าไปถึงเสื้อผ้าชั้นในจากเวลาเพียงไม่นาน ผมสบถเสียงลั่น เงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดสนิทเพราะเป็นตอนกลางคืน มองหาแสงไฟข้างถนนท่ามกลางสายฝนพร่า และคิดว่านี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย!?!
ผมรีบหยิบมือถือขึ้นมาดู ใช้ส่วนที่แห้งที่สุดของเสื้อผ้าเพื่อเช็ดมัน..โอเควะ ยังไม่เจ๊ง สมแล้วที่ราคาแพงลิบลิ่วคงกันน้ำได้ระดับหนึ่งละวะ…
….แล้วนี่มันบ้าอะไรกัน…
คนรอบตัวจากที่เคยมีบ้างเมื่อครู่ถึงกับหายไปหมด หลายคนเข้าไปหลบฝนอยู่ในร้านอาหารร้านกับข้าวร้านโชว์ห่วย แต่ตรงที่ผมยืนอยู่คือใต้ชายคาบ้านหลังหนึ่งที่ยื่นออกมานอกกำแพง พื้นที่ขนาดเล็กที่ไกลจากสังคมมากพอดูครับ
ว่าแล้วก็สไลด์มือถืออยากจะโทรหาไอ้พี่วัน..
เปรี้ยง!!
เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น เงยหน้าขึ้นไม่ทันเห็นแสงไฟผ่านกลางฟ้า มันใกล้จนผมกลัว..และรู้สึกว่าไอ้ต้นเหตุนั้นมันไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
จากนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากฝนที่ตกกระหน่ำ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงคนพูดคุยกันที่ยังเคยดังอยู่จนถึงเมื่อครู่ ผมถึงได้รู้ว่า…ตัวเองกำลังอยู่คนเดียว โดยมีสายฝนเป็นตัวคั่นกลาง
มือถือที่สั่นขึ้นมาทำเอาผมสะดุ้งเฮือก
และเมื่อก้มลงมอง มันไม่มีสายเรียกเข้า เพียงแค่ข้อความจากแอพพลิเคชั่นแชทหนึ่งที่เด้งขึ้นมาว่า
ทิวัน : ฝนอาคม
ผมอ่านคำนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก..ซ้ำจนรู้แล้วว่าไม่มีอะไรแฝงอยู่ในคำสั้นๆแบบนั้น..มันตรงตัว มันชัดเจน และ…เพียงแค่คำสั้นๆที่ทำให้ใจหวั่นไหวด้วยความกลัว
..กลัวที่ว่าผมไม่ได้รู้อะไร..เกี่ยวกับอาคมอาเพทพวกนี้เลย..
และผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนวิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝน
ผมเงยหน้าขึ้นมอง ฝนตกหนักจนผมมองไม่ชัด..แต่เค้าลางนั้นผมก็จำได้ชัดเจน เขาวิ่งจากซอยหนึ่งด้านข้างๆผมไปยังซอยฝั่งตรงข้าม และวิ่งหายไปจนสายตาผมไม่อาจจับภาพได้
..อาจจะมองว่าผมบ้า..ใช่ครับ..ผมบ้า และบ้ามาก..
เรื่องบ้าๆที่ผมทำก็คือการทิ้งผัดซีอิ๊วไว้ตรงนั้น แล้ววิ่งฝ่าฝนตามอีกฝ่ายไป
ผมพยายามจะไม่จิตตกไปเองว่าแสบผิวที่โดนฝน หรือรสชาติของมันแปร่งเกินกว่าจะเป็นฝน นั่นเรียกแพนิค ไอ้ที่ตกลงมาก็คือน้ำฝนใสๆที่กลั่นจากก้อนเมฆธรรมดา ไม่เห็นจะเป็นอาคงอาคมอย่างที่ไอ้พี่วันมันบอก(และผมยอมรับครับว่าผมคงไม่เชี่ยวชาญศาสตร์นั้นดีพอ)
รองเท้าผ้าใบคู่นี้เปียกชุ่มเข้ามาถึงด้านใน มันทำให้เท้าผมอึดอัดจากความเหนียวเหนอะ แต่ผมก็ยังวิ่งต่อไป..วิ่งจนน้ำโคลนสาดขึ้นมาเลอะกางเกงยีนส์ วิ่งจนสายตาเริ่มชินกับจังหวะของฝนและความสลัวของแสงไฟ
วิ่งจน…เห็นอีกฝ่ายได้ชัดเจน
ระยะไม่เกินสิบเมตรยืนยันได้ว่าเขาเป็นใคร
อาจารย์คงไม่ได้หันมามองผม เพราะสายตาผ่านแว่นกรอบกลมนั่นกำลังจับจ้องอยู่ที่สิ่งอื่นเบื้องหน้าเขาเสียมากกว่า
ผมเพ่งสายตา ยกมือป้องดวงตาเพื่อให้เห็นเรืองร่างเล็กๆที่กำลังยืนประจันหน้าท่ามกลางสายฝน เห็นผิวเป็นเกล็ดสีเขียวเลื่อมครีมแบบที่ผมเคยเห็น เห็นดวงตาสีทองกลมโตที่ส่องประกายท่ามกลางความมืดมิด เห็น ‘เด็กคนนั้น’ ในลักษณะที่แตกต่างออกไป…แต่ผม….ก็ยังจำได้ดี
เหมือนตอนที่เห็นไอ้ทิวันตอนกลายร่างครั้งแรก…ก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมจำได้เหมือนครั้งนี้….
“…มาลา...?”
TBC
=======================
ขออภัยที่อัพไม่เป็นเวลานะคะ //โค้งๆๆ
พยายามเขียนเลิฟแฟนตาซีแฝงความตื่นเต้นเร้าใจลงไปนิดหน่อย กร๊ากกกกกก
แต่เห็นหลายคนค้าง ก็นะ....การทำให้นักอ่านค้างคืองานของเราค่ะ กร๊ากกกกกก :hao7: :hao7:
เรื่องนี้ตัวละครเยอะค่ะ นี่ยังโผล่กันมาไม่ครบเลยย แงง ค่อยๆจำไปน่อ
แถมเนื้อเรื่องก็มิอาจเดาทางได้จริงๆๆๆ โหะๆๆๆๆ
เหมือนตอนแรกมีแต่คนเชียร์ให้โป๊ยชอบไกรนะ กร๊ากกกก
ขออภัยที่ต้องผิดหวังค่ะ.. :mew2: ไอ้เราก็ไม่กล้าสปอยอะไรเลยสำหรับเรื่องนี้ โหะๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. เหมือนมีสักคอมเม้นท์ที่เคยถาม ว่าเดือนเดียวของโอหมายถึงอะไร ฮาาา
อีกเดือนเดียวจะเรียนจบแล้วค่ะ จะหมดทุกข์หมดโศกหมดโรคหมดภัยแล้ว เย้ :katai4: :katai4:
((ออกมาเป็นนีทนอนแต่งนิยายดีกว่าชะเอิงเอย.. **เด็กและเยาวชนกรุณาอย่าเลียนแบบ**))
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อัพแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
.....................
บอกได้คำเดียวว่าค้าง !!!!!!!!!!!!!
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
มาต่อเร็วน้าา รออยู่ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ทำไมไกรกับมาลาดูมีดวงสมพงษ์กัน นี่คือพรหมลิขิตใช่ไหมมมมมม
พี่วันคงไม่จำเป็น :laugh:
-
โอ้ยยยยยยยยยย. มาลาอย่าเป็นอะไรน้ะะะะะะะะ
อ่านตอนนี้รู้สึกเหมือนวันเป็นชู้อยู่หน่อยๆ
สงสารแก้วเล็กๆอะ. แต่ดีกว่าให้เธอมารู้ว่าพี่วันมีผู้ชายอีกสามคน.
ไกรยอมพี่วันมากไปแร้วนะๆๆๆๆๆ
รมเสีย. อิอิ
-
ไกรช่วยมาลาด้วยนะ :sad4:
อาจารย์คงนี่แอบตามมาป๊ะเนี่ยทำไมถึงมาถูก ฮืออออ ม่ายยยยยยยยย :ling3:
เอาใจช่วยมาลานะแจ๊ะ น้องมาลาคนดีต้องรอดจากเงื้อมมือเงื้อมีดของหมอนะจ๊ะ ขอให้สู้ว
-
พี่โอออออออออออออออออออออออออออออออออออ ทำไมตัดจบแบบนี้ละคะ :z3: :z3: :z3:
เหตุการณ์ไม่อาจคาดเดา :katai4:
-
มาลา ต้องรอด ต้องรอดดดดดด
:mew3: :mew3: :mew3:
-
น้องไกรอย่าให้อาจารย์คงทำอะไรมาลานะ
-
อยากจะเขียนคำว่าค้างให้เท่าผืนฟ้า :ling1:
-
หมองูตายเพราะงูฉันใด หมอจระเข้ย่อมตายเพราะจระเข้ฉันนั้น
อยากให้อาจารย์คงเสร็จน้องมาลา แบบหลงรักหัวปักหัวปำ เลิกปราบจระเข้ไปเลย
-
บร๊ะเจ้า... อะไรจะลึกลับปานนี้ :laugh: ค้างเติ่งตามเคยค่ะ :z3: แต่ก็ทำให้เรามานั่งรอคอยลอยคอติดขอบจอเรื่องนี้ทุกวันเลยยยย ตกเย็นเมื่อไหร่ต้องมองหาว่าพี่วันกับน้องไกรมาอ้ะป่าวววว
รอติดตามาต่อนะคะ
ปล. โกรธพี่วันไม่ลงจริงๆ :เฮ้อ:
-
:mew2:แนะนำให้ไกรกะมาลารักกัน
ดูดวงสมพงษ์กันดี
-
มาสั้นจังง ฮืออออ :katai1:
น้องไกรจะได้เห็นว่าจระเข้แปลงกายยังไงแล้วดิ มาลาจะสู้อาจารย์คงได้มั้ยหรือจะมีใครมาช่วย โอ้ย ค้างงง
-
อร๊ากกกกก มาลาาาาาาาของพี่!!! จะสู้อาจารย์คงได้มั้ยเนี่ย
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยย ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
มาลาตัวน้อยจะเป็นยังไงล่ะทีนี้ แต่เดาว่าตอนหน้ามาลา
คงได้รู้จักกับไกรแบบเป็นทางการแน่เลย?
รอตอนต่อไปนะคะคุณโอ รีบมานะคะ :กอด1:
-
อ้าก มาลาอย่างเป็นไรนะ
-
จะเกิดอะไรขึ้น
-
ไกรมีอาคมกับเค้าด้วยรึเปล่าเนี่ย
น่าสงสัยๆ
-
อ้ากกก ตื่นเต้น ใจจิกระดอนออกมาา :katai1: #อินจัด
-
:a5:
-
:z3: :z3: :z3:
ค้างงงงงงง!!!
-
จะเกิดอะไรขึ้น?
-
ตอนแรกก็ไม่ค่อยจะชอบมาลาสักเท่าไหร่เพราะกลัวว่าจะแย่งพี่วัน
แต่ตอนนี้ชักอยากจะให้มาลาไม่เป็นอะไรซะแล้ว กลัวอาจารย์คงทำร้ายเอาอ่าา
มันจะน่าสงสารเกินไป ถ้าจะให้มาลาตายน่ะนะ อย่างน้อยก็แค่ให้มาลาไม่มายุ่งกับพี่วัน
มันก็เพียงพอแล้วล่ะ แล้วเอ...อาจารย์คงบุกมาถึงนี่ครอบครัวจระเข้ทั้งหมดจะเป็นไรไหมหนอ
หวังว่าหมอจระเข้จะมีแค่อาจารย์คงนะ
-
เกิดอะไรขึ้น
ค้างงงงงง
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เรื่องมันเริ่มยุ่งขึ้นละ
มาลาน่าสงสาร
มาต่อเลย
ค้างงงง
-
บางทีก็อยากให้ไกรเล่นตัวมากกว่านี้นะ
นางดูยอมมากก แบบ โดนคำหวานหน่อย อ่อนยวบอ่อนยวบ
คือดูง่ายไปเลยอะ อิพี่วันได้ใจพอดี อะไรจะหลงไอเข้ขนาดนั้น ฮุ้ววววว
ทำตัวให้เค้าไล่ตามบ้างสิไกรเอ๊ยยย
ไกรเจอมายา อ๊ายยย แล้วมาลาจะกลายเป็นเมียไกรด้วยมั้ยเนี่ย 5555
-
ค้างมากกก หนูมาลาจะเป็นอะไรไหม
-
รอคอยเธอมาตั้งนาน. แต่เธอก็มาทำให้คนอ่านค้าง~ โอเย้ (มาเป็นเพลง)
ตอนนี้อ่านแล้วแบบว่าค้างมากๆเลยค่ะ กลัวว่ามาลาจะถูกอาจารย์คงจับ กลัวว่าไกรจะถูกลูกหลง และที่สำคัญ...
กลัวว่าไกรไปช่วยมาลาแล้วทั้งคู่จะสปาร์คกันค่ะ :laugh: แหมๆ ก็อย่างที่รีบนบอกรู้สึกเหมือนกันว่าไกรกับมาลาจะดวงสมพงษ์กันเกิ๊น แต่ไม่ได้ๆไกรต้องเป็นของพี่วันคนเดียว
แล้วก็กลอนของตอนนี้น่ะค่ะ หมายความว่าอาจารย์คงแกนี่อยู่มานานมากแล้วสินะคะแล้วพี่แกมีความแค้นอะไรกับจรเข้เนี่ยถึงกับต้องล้างเผ่าพันธุ์กัน ไม่มีเหตุผลเลยอ่ะ :fire:
ส่วนแก้วถึงจะน่าสงสารแต่จงตกลงปลงใจกับโป๊ยเสียเถอะ อย่ามายุ่งกับพี่วันอีกเลย สาธุ~
-
ว้ากกกกกกกกกกกกกกก
มาลาอย่าเป็นไรนะ ไกรช่วยมาลาด้วยยยยย
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
มาลา!
ไม่มีใครมาช่วยมาลาหน่อยเหรอ?
ทำไมถึงปล่อยให้เจ้าตัวเล็กอยู่ตัวเดียวอย่างนี้อ่ะ!
อย่าบอกนะว่าเพราะมาลามาซื้อของเหมือนตอนที่ไกรเจอตอนนั้น
ม้ายน้าาาาา (จิ้นไปกันใหญ่ล่ะ -_-)
อาจารย์คง! เอาจับคู่กับมาลาเล๊ย (สิ่งที่ต้องการ?)
-
จับไปเป็นนางทาสให้หมด อิอิ
-
แอ๊ก!! ค้าง นิยายเรื่องนี้ค้างติดคอ ต้องการตอนต่อไปไม่งั้นอาจตายได้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ค้าง ค้างมาก มากถึงมากที่สุด!!! :z3:
ผัดซีอิ๊วที่น่าสงสาร ต้องถูกทิ้งให้โดดเดี่ยว(รึเปล่า? มีตั้งหลายห่อ)อยู่กับสายฝน
ฝนอาคม แต่มันเป็นอาคมของใคร ของจระเข้หรือของอ.คง
ฮืออออ หนูมาลาลูกแม่ ต้องรอดปลอดภัยต่อไปนะลูก :hao5:
-
ค้างงงงงงงงงมาก
มาลาจะเป็นไหม
ไกรจะช่วยมาลาได้ไหม
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:z3: :z3: :z3:
มาลาอย่าเป็นอะไรนะลูก :m15:
-
ภาพเดียว!!!!!
(http://image.ohozaa.com/i/02e/RsJSTe.jpg)
มาต่อเร็วๆเถิดดดด เค้าติดF5งอมแงมเลยนิยายเรื่องนี้ จนไม่ได้ไปต่อนิยายตัวเอง :z6:
ยังไงก็อย่าทิ้งกันไปนานนักนะ :o12:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
ทำไงดีหล่ะทีนี้
-
บอกได้ประโยคเดียวว่า ค้างมากมายยยยค่าาาา
~~
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ ลุ้นๆ!
-
ค้างสุดๆอ่ะ มาลาจะเป็นอะไรไหม ไกรช่วยมาลาด้วยนะ
ทิวันอยู่ไหนมาช่วยไกรด้วยนะ
อ.คงทำไมจะต้องมาทำร้ายพวกเขาด้วยล่ะ
-
ขออีกตอนเถอะคร่าาาาา อย่าทำไรนู๋มาลานะ เดี๋ยวเรื่องนี้ขาดนายอิดฉา อย่าน้าาาา :katai1:
-
อะไรยังไงๆ
มาลา โอ้ว ยังไงต่อละนี้
-
งื้อออ มาลาหนีให้พ้นนะลูก :ling3:
-
โดนจับไปแน่
-
จีบมาลาเลยไกร
ให้จารย์คงไปชิงรักหักสวาทกับพี่วันแทน
อ้าว..ไม่ใช่เหรอ??? :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
จระเข้แบ๊วๆ น่ารักๆ น่ะหายากมากเลยนะอาจารย์คง
กรุณาถนุถนอมด้วยค่ะ!!
:กอด1:
-
ค้างอ่ะ ขอให้ทุกคน(ตัว)ไม่เป็นไรนะ
-
ตัดตอนอ่า มาลาจะเป็นไรไหมคะ อาจารย์คงจะทำไรพวกพี่วันไหมมอ่า เป็นหวงจัง
-
นี่เดี๋ยวไกรจะกลายเป็นพระเอกช่วยมาลารึเปล่า :hao7: :ruready
-
กรี้ดพี่เข้มาก แต่ก็หมั่นไส้มาก เจ้าชู้ๆๆๆๆ ซุกไว้หลายคน ส่วนไกร เรารู้สึกไกรขี้งอนจัง หงุดหงิดเเล็กๆ ไหนบอกไม่ชอบผู้ชายไงย่ะ :hao7:
-
เง้ยยยย
อาจารย์จะทำอะไรน่ะ
-
อยากชกหน้าอาจารย์คงสักเปรี้ยงงงงงง!
จะทำไรเนี่ย โอ้ยยยยย
คำพูดคำจาพี่วันจะหวานไปไหน เลี่ยนจะอ้วก 55555
แต่ท่าทางไกรดูจะชอบนะแหมมม
-
หนูมาลาจะเป็นไรมั้ย
-
ลุ้นจนลืมหายใจ
-
อาจารย์คง!!!!!!
ไม่อยากให้เรื่องนี้ต้องมีใครตายเลย...แต่ถ้าอาจารย์คงตายก็คงดี(เอ๊ะ...ยังไง)
พี่วันก็ยังทำให้น้องไกรหน่วงได้ทุกเวลาจริงๆชิๆ
เอาใจช่วยน้องไกรให้ช่วยมาลาให้ได้เพื่อจะได้ชนะใจบรรดาจระเข้ทั้งหลาย
แล้วเอาคืนพี่วันจอมเจ้าชู้ให้หายเจ้าชู้สักที><
-
หลงพี่เข้ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ถึงจะมีเรื่องหน้าสิวหน้าขวานแต่ก็เขินพี่เข้ตลอดเลยอ่ะ
-
ลุ้นอะ
-
บอกได้ประโยคเดียวว่า ค้างมากมายยยยค่าาาา
~~
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ ลุ้นๆ! :hao7:
-
ไกรรรรร ไปช่วยมาลาโลดดดด :ling1: :ling1:
อาจารย์คงไม่น้าาา ..อย่าทำมาลา (??)
พี่วันจะปลอดภัยไหมนะ :katai1: :katai1:
-
เอาแล้วไงล่ะ อาจารย์คงตามมาบ้านไอ้พี่วันถูกได้ไงเนี่ย แล้วพวกไอ้พี่วันจะเป็นอะไรมั้ย เป็นห่วงจังเลย เห็นแก่ที่บอกเลิกกับแก้วแล้วนะเนี่ย มาลาประจัญหน้ากับอาจารย์คง ใครจะชนะล่ะเนี่ย เชียร์มาลาแล้วกัน
-
ลุ้นจนบรรทัดสุดท้าย ช่วยจระเข้น้อยมาลาด้วย
-
อาจารย์คง 'คง' ไม่คู่กับมาลาชิมิ!?!
-
แอบอยากให้ไกรกิ๊กกะมาลาอีกคน 5555
-
หรือว่า มาลาได้กับอ.คงแทนไกรทองคะ
ลุ้นๆๆ
-
อ่านตอนแรกจบ แหม่ มีไกร มีวัน อยู่ๆก็นึกว่าทำไมไม่ชื่อไกรทองกับชาละวันซะเลยล่ะ ฮ่าๆๆ
ตอนแรกนึกว่าเอามาแค่คอนเซปท์ แต่นี่มันพารานอมอลของแท้เลยนี่หว่า อ๊ายยย ลุ้นๆๆ
เอาสารบัญมาฝากค่ะ XD
ลำนำที่๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2587509#msg2587509)
ลำนำที่๒ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2589639#msg2589639)
ลำนำที่๓ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2591262#msg2591262)
ลำนำที่๔ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2592709#msg2592709)
ลำนำที่๕ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2593776#msg2593776)
ลำนำที่๖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2595543#msg2595543)
ลำนำที่๗ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2596521#msg2596521)
ลำนำที่๘ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2598056#msg2598056)
ลำนำที่๙ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2600103#msg2600103)
ลำนำที่๑๐ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2602066#msg2602066)
ลำนำที่๑๑ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40664.msg2604346#msg2604346)
-
ไกรน่ารัก ถ้าเจอแบบนี้คนปกติคงไม่เป็นแบบไกร ไม่แปลกที่ไอ้พี่วันจะมองตามไกร ซึ่งไอ้พี่วันนี่ก็หยอดเอาๆ แต่เรื่องความรักดูจะไปกันลำบากจังถ้าไอ้พี่วันไม่เข้าใจให้มากกว่านี้ ดูไกรเป็นคนใจอ่อนโยนก็จริงแต่ถ้าพี่วันไม่เปิดใจก็ไปกันไม่ได้อ่ะ ทั้งๆที่ไอ้พี่วันเป็นจ้าวบ้านดูไม่น่าจะมีปัญหาที่สุดถ้าจะมีรักต่างเผ่าพันธุ์ แถมไหนๆก็ต้องสูญพันธุ์อยู่แล้วอ่ะ ว่าแต่จระเข้นี่มีอายุเท่าไหร่อ่ะ? ถ้าได้ครองรักกันจริงจะทำยังไงหนออออ แล้วจะได้อยู่ด้วยกันกี่ปีน๊าาา :กอด1:
อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนใจจะขาด เพราะลงแดงอยากอ่านต่อ!!! :ling1:
-
ค้างสุดชีวิต :katai1:
-
มาลาก็น่ารักนะ อย่าให้อาจารย์คงแกทำอะไรนะ ไม่ยอมๆ ไกรเข้าไปช่วยเลยลูก :katai1:
-
หนูมาลา!!!!!
-
ไกรไม่น่ายอมพี่วันมากเลย เดี่ยวพี่วันก็เห็นไกรเป็นของตาย พี่วันก็เหลือเกิน โลเลมาก ขอให้คนเขียน เอามือที่สาม มาจีบไกรด้วยเถอะอยากให้พี่วันมันกะอักเลือด บ้าง
อ่านแล้ว อยากมอบเพลงนี้ให้ไกรมากอ่า
กระวนกระวาย คิดถึงเท่าไหร่ก็ไม่ถึงเขา
จะเป็นจะตายทุรนทุราย สุดท้ายก็เหงา
ภาพเขานั้นทำเราเจ็บปวดแค่ไหน
ที่ต้องเก็บความรักนี้ไว้ในใจ
ข่มตาให้นอนกอดหมอนทุกคืน ต้องฝืนทุกครั้ง
เธอคงรักใครที่ไม่ใช่เรา อย่าเอาแต่ฝัน
อย่าไปคิดให้เกินตัว อย่าไปรักให้เปลืองใจ
ยังไงก็คงไม่มีทาง
ฉันได้แต่อยู่ใกล้เขา
มุมที่เขาจะมองไม่เห็นฉันแล้วรำคาญ
จะมีไหมสักวันหนึ่ง แววตาเธอนั้นจะเปลี่ยน
สะท้อนภาพคนไกลไกลอย่างฉัน
ได้แต่มองเธอข้างหลัง ตรงที่เดิมอยู่ซ้ำซ้ำ
ได้แต่ส่งใจไปรั้ง หวังให้เธอมองหันมา
เป็นแค่เพียงคนคนหนึ่ง คนที่อยู่ข้างนอกสายตา
แค่คนที่ธรรมดา ที่เธอมองข้ามไป
(อ๊อฟ) ได้แต่มองเธอข้างหลัง ยิ้มให้เธอเพียงข้างหลัง
คงต้องปิดตายความหวัง ฝังหัวใจที่ไม่กล้า
เธอที่ดูจะเพียบพร้อม คงไม่ยอมที่จะหันมา
ให้เสียเวลาฟังคำนี้ ฉันรักเธอ
(เบน) ฉันได้แต่ อยู่ใกล้เขา
มุมที่เขาจะมองไม่เห็นฉันแล้วรำคาญ
จะมีไหมสักวันหนึ่ง แววตาเธอนั้นจะเปลี่ยน
สะท้อนภาพคนไกลไกลอย่างฉัน...
ได้แต่มองเธอข้างหลัง ตรงที่เดิมอยู่ซ้ำซ้ำ
ได้แต่ส่งใจไปรั้ง หวังให้เธอมองหันมา
เป็นแค่เพียงคนคนหนึ่ง คนที่อยู่ข้างนอกสายตา
แค่คนที่ธรรมดา ที่เธอมองข้ามไป
ได้แต่มองเธอข้างหลัง ยิ้มให้เธอเพียงข้างหลัง
คงต้องปิดตายความหวัง ฝังหัวใจที่ไม่กล้า
เธอที่ดูจะเพรียบพร้อม คงไม่ยอมที่จะหันมา
ให้เสียเวลาฟังคำนี้
-
ความแค้นมิอาจห้ามมิอาจหัก
จึงได้จักชำระชดใช้ข้า
ลงคมหอกปลอกสิ้นหมายชีวา
ฤๅฤทธาฤๅเดชค่าไล่ล่าตน
คมโลหะบาดลึกถลกหนัง
แรงหนักฝังความเจ็บใกล้สัมฤทธิ์ผล
ฉีกกระชากซาดกระเซ็นร้องคำรน
ย้ำอีกหนใกล้จนใจใกล้ตาย
เดชะบุญคุณปราบสาปตะโขง
ผสมโรงร่วมกันฆ่าดั่งใจหมาย
ผยองตนต้อนกระจอกวาดลวดลาย
ยกตนคล้ายหมออาคม..จมกุมภีล์
-๑๒-
ผมหลบอยู่ด้านหลังของกำแพง แต่ถึงไม่หลบ..อีกสองคนที่ว่านั่นก็คงไม่เห็นผมหรอกครับ
อาจารย์คงเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เสียงฝนดังกลบจนผมไม่ได้ยินอะไรเลย
..ทำไงดี
..ทำไงดี
..ทำไงดี
..ทำไงดี
….ทำไงดี
ผมนึกทบทวนกับตัวเองด้วยคำถามนั้นอยู่หลายครั้งทีเดียว แถมยังกระดิกขายิกๆๆอยากจะเข้าไป…….เข้าไปทำอะไรดีล่ะ? นั่นแหละคือคำถาม! ผมรู้ว่าผมต้องเข้าไป…แต่จะเข้าไปเพื่ออะไรกันวะ!?
คิดสิไอ้ไกร..คิดเข้า..คิด!
แรกทีเดียวผมจะหยิบมือถือ แต่ไม่คิดเลยว่าการใช้ระบบทัชสกรีนตอนฝนตกหนักมันจะเสียหายขนาดไหน เลยชะโงกหน้ากลับไปมองสองคู่กรณีที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อดูลาดเลาแทน
ประจวบเหมาะกับเสียงหวีดร้องดังขึ้น
ผมสะดุ้งสุดใจ ทั้งๆที่เสียงนั้นไม่ได้ดังอะไร..แต่มันกลับเป็นเสียงที่ประหลาด…ไม่เหมือนเสียงของคนร้อง ไม่เหมือนเสียงที่ผมเคยได้ยินมาก่อน แต่เป็น………….
……..จระเข้……..
…เสียงโหยหวน…ของจระเข้…
มือบางยกขึ้นปิดป้องหูทิ้งตัวลงทรุดอยู่บนพื้น การคุดคู้แบบนั้นทำให้คนตัวเล็กยิ่งดูเล็กมากลงไปอีก พร้อมๆกับเสียงกรีดร้องที่ดังเป็นระลอก…ผิวหนังเปลือกแข็งค่อยๆลามจากหน้าผากขึ้นมาบนกลางกระหม่อม ร่างกายกำลังแปรสภาพท่ามกลางสายฝนนั่นอย่างช้าๆ คล้ายกับว่าเขากำลังเจ็บปวดจากการกลายร่างนั้น…แต่ผมรู้ ลึกๆแล้วมันไม่ใช่
เพราะผิวหนังหยาบกระด้างนั้นมีแสงสีแดงเรืองออกมาตามร่างเป็นจังหวะ ถึงได้รู้ว่าไอ้การกลายร่างดังกล่าว..ดูราวกับไม่ได้เกิดขึ้นตามธรรมชาติ
พร้อมๆกับที่อาจารย์คง..ค่อยๆสาวเท้าเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น ฝนกำลังซาลงไป..และผมได้ยินชัดเจน เสียงของอาจารย์คงที่กำลังพูดภาษาที่ผมไม่รู้จัก อาจจะเป็นภาษาบาลี..หรือเหี้ยอะไรก็แล้วแต่
แต่มันน่ากลัว…
…เหมือนกับที่คนตัวเล็กนั่นดูน่าสงสาร…
ผมกำหมัดแน่นจนเจ็บ..เล็บที่จิกลงไปคงทำให้เลือดซึมซิบ…
…เอาไงดีน่ะเหรอ?...
…ถามมาได้…
…เป็นไงเป็นกันวะ!!!!
ผลัวะ!!!!!
ผมไม่รู้หรอกครับว่าเสียงนั้นมันรุนแรงแค่ไหน เพราะไม่เคยใช้ไม้หน้าสามโบกหัวใครมาก่อน ก็แค่มันวางพิงไว้ที่ข้างกำแพง ก็แค่ขนาดมันเหมาะมือ…ก็แค่….มันไม่รู้จะทำยังไงแล้วยังไงเล่า!!
ร่างของอาจารย์คงทรุดฮวบลงทันทีพร้อมไอ้บทสวดประหลาดๆที่หายไป แกยังไม่หมดสติเสียทีเดียว..แต่มันแน่นอนที่ว่ามันไม่อยากซ้ำหรอกครับ! การใช้ความรุนแรงแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย! เลยได้แต่โยนไอ้อาวุธคู่กายทิ้งไป แล้ววิ่งตรงไปหา………………
…จระเข้ตัวน้อยๆตรงนั้น…
“มาลา!”
ผมเรียก คิดว่ามันไม่ผิดหรอกครับ
เจ้าของนามดูตกใจมาก มากแบบที่พยายามถัดขาทั้งสี่ข้างถอยหลังทั้งที่ไม่มีแรง จึงล้มแผละอยู่ตรงนั้น…ผมถอดเสื้อออก(โชคดีที่ใส่เสื้อข้างในมาอีกตัว) เอามาหอบเจ้าตัวเล็กนั่นขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างลืมตาย
ผมเห็นเศษซากของสร้อยคอแบบเดียวกับที่ไอ้พี่วันมีกองอยู่ที่พื้น จึงก้มกวาดมันขึ้นมา
..ผลึกแก้วสีทอง…แตกออกเป็นเสี่ยงๆ…
ความข้องใจทำให้ผมหันกลับไปมองอาจารย์คง แกกำลังพยายามยืนขึ้นจากพื้น ท่าทางผมจะฟาดแรงไปหน่อยครับ ไอ้ชิบหายจะโดนตำรวจจับมั้ยวะ!! อย่าเพิ่งนะครับผมยังมีอนาคต…หวังว่าอาจารย์จะไม่แจ้งตำรวจนะครับ!! (ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ)
..แต่เคราะห์ดีที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผม เลยหันหลังโกยอ้าวสุดชีวิต
สิ่งมีชีวิตในอ้อมแขนผมออกแรงดิ้นขลุกขลั่ก
ไม่ต้องบอกก็รู้ครับ ที่จริงจระเข้มันก็ไม่ได้มีหน้าตาน่ารักเป็นทุนเดิมอะไรอยู่แล้ว เพราะงั้นผมเลยเลือกที่จะไม่หันไปมองมัน
“อยู่เฉยๆ!!” ผมดุ “บ้านไปทางไหน?”
ไอ้ตัวแสบยังดิ้นอยู่ จ๊ากกก โชคดีแค่ไหนที่มันไม่อ้าปากกว้างๆนั่นกัดผม! จระเข้กัดกับหมากัดมันต่างกันนะเว้ยยย!
“รู้ว่าฟังรู้เรื่อง! บอกมาสิว่าบ้านไปทางไหน!!”
อีกฝ่ายเงียบสนิท ไม่ได้ตอบ เออ…ถ้าผมเห็นจระเข้พูดได้เหมือนมนุษย์ผมคงใกล้เข้าหลังคาแดงเต็มทีแล้วล่ะครับ!
“โธ่ว้อย!”
ผมสบถ ฝนหยุดตกแล้วจึงหยิบมือถือออกมา กดโทรหาไอ้พี่วัน
อีกฝ่ายกดรับ ไม่ต้องรอให้จบเสียงตรู๊ดแรก
((ฮัลโหล))
“บ้านอยู่ไหน!!”
ผมเผลอตะคอก อีกฝ่ายเงียบไปด้วยความตกใจ ก่อนจะถาม
((แล้วตอนนี้ไกรอยู่ตรงไหน?))
“ไม่รู้ ไกรไม่รู้”
((ใจเย็นๆสิ ถ้าไม่รู้ตำแหน่งไกรพี่จะบอกทางได้ยังไง?))
“ไกรพยายามแล้ว ไกรพยายามอยู่”
((รอบข้างมีอะไรบ้าง?))
“…บ้าน…บ้านเยอะแยะ เอ่อ ไกรก็ไม่รู้”
((…เกิดอะไรขึ้น? ทำไมดูแปลกๆ))
“พี่วันต้องบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าบ้านอยู่ไหน!!”
ผมตะคอกอีกครั้ง คิดว่าตัวเองเกือบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว
“ไกรอยู่กับมาลา!!”
+++++++++++++++++++
บ้านไอ้พี่วันไม่มีไดร์เป่าผม
เพราะงั้นตอนนี้หัวผมเลยโคลงไปโคลงมา..เพราะอีกฝ่ายกำลังเช็ดหัวให้อยู่
“พอแล้วน่ะ” ผมบอก รู้สึกปวดหัวนิดๆ “แห้งแล้ว”
“ยังไม่แห้ง”
“ไกรกลายร่างไม่ได้สักหน่อย ไม่ต้องแห้งขนาดนั้นหรอก”
“เดี๋ยวไม่สบาย”
ผมยกมือขยี้ตา “ไม่หรอก”
“เดี๋ยวพี่ไปเอายามาให้กินไว้ก่อนดีกว่านะ”
เขาลุกขึ้นจากด้านหลังผม และเดินตรงไปที่โต๊ะเครื่องแป้งในห้อง..ผมมองตาม รู้สึกฉงนอย่างประหลาด
“ทำไมพี่ถึงมีพาราด้วยล่ะ?”
“อ้าว มันไม่ใช่ยาสามัญประจำบ้านเหรอ?”
“ก็ใช่แต่…พี่เป็นจระเข้นะ?”
เขาหัวเราะ เดินกลับมา “แล้วจระเข้กินพาราไม่ได้เหรอ?”
“ถึงถามนี่ไง!”
“ก็แก้ปวดได้เหมือนกันน่ะแหละ เอ้า” เขาจับมือผมแบออก แล้ววางพาราสองเม็ดไว้ ก่อนจะเอื้อมไปรินน้ำใส่แก้วที่หัวเตียง “กินซะ ตากฝนตัวเปียกชุ่มขนาดนี้เดี๋ยวไม่สบายเอา”
ผมอยากจะเถียงครับ แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธความหวังดี เลยรับมากินๆมันเข้าไป
“แล้วมาลาเป็นไงบ้าง?”
“ไม่เป็นไง” อีกฝ่ายไหวไหล่ จับให้ผมหันหลังแล้วเช็ดหัวให้ต่อ “เดี๋ยวก็เหมือนเดิม”
“มาลาโดนอะไร?”
“โดนน้ำก็กลายเป็นจระเข้ ลูกแก้วโดนทำลาย..ก็แค่ทำให้ใหม่”
“มาลาจะเจ็บรึเปล่า?”
“ตอนที่โดนอาคมก็คงเจ็บน่ะแหละ”
“มากมั้ย?”
“…ทำไมดูเป็นห่วงมาลาจังน่ะหึ?”
“อะไร? แล้วพี่ไม่เป็นห่วงบ้างรึไง?”
“ทำไมต้องเป็นห่วงล่ะ?”
ผมชะงัก หันควับกลับไปหาเขา “มาลาเป็นครอบครัวพี่นะ!!!”
เขาเหมือนจะไม่ได้สนใจคำที่ผมพูดนัก “แล้วไกรเจ็บตรงไหนรึเปล่า?”
“ไม่..ไม่เจ็บ”
“จริงนะ?”
“อืม สบายดี”
“คราวหลังอย่าทำอะไรเสี่ยงๆแบบนั้นอีกรู้มั้ย?”
ผมเริ่มหน้าร้อนขึ้นมา เลยหลบตาเขา “อื้อ เข้าใจแล้ว”
ไอ้พี่วันออกไปรับผม เพราะกลัวว่าอาจารย์คงจะตามมา ตอนที่เจอหน้าแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว…แต่พี่วันก็เหมือนรู้ครับ เลยบอกให้ผมปีนเข้าบ้านเหมือนเดิม ส่วนเรื่องมาลากับอาจารย์คงน่ะเค้าจะจัดการเอง
แล้วพอเขากลับมา ก็สั่งให้ผมอาบน้ำสระผมให้เรียบร้อย มีชุดหอมๆให้ใส่ กับมานั่งเช็ดผมให้พร้อมถามรายละเอียดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ซึ่ง..ผมก็เล่าให้เขาฟังแบบไม่ปิดบังน่ะนะ แต่เพราะมันตกใจและกะทันหันจนเหมือนเป็นแค่ความฝันเลยอาจจะไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่
เพราะมันคล้ายกับเป็นเสียงไม่กี่นาที..ที่ทำให้สมองรับความรู้สึกที่หลากหลายจนเกินไป
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไอ้พี่วันขยี้หัวผมหนึ่งที..แล้วลุกขึ้นเดินข้ามห้องไปเปิดประตู
ครั้งนี้ผมไม่ได้ลงไปซ่อนใต้เตียงครับ เพราะคิดว่ามันไร้สาระไปนิดนึง จากจุดนี้คงมองไม่เห็นข้างนอก……..
“วางไว้บนเตียงเลย”
“ขอรับ”
เท่านั้นแหละผมถึงกับสะดุ้งเฮือกหันกลับไปมอง แต่จะวิ่งหาที่ซ่อนตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วครับ!! เมื่อไอ้พี่วันเสือกชี้นิ้วเปรี้ยงให้ใครอีกคนเดินถือถาดอาหารเข้ามาให้ถึงเตียงที่ผมนั่งอยู่!!!!
ร่างผอมบาง..และอาจจะสูงพอๆกับผมเดินตรงเข้ามา เรือนผมดำขลับสีขนกาถูกรวบเป็นมวยไว้กลางกระหม่อม ดวงหน้าคมสวยครบเครื่องทั้งตาคิ้วจมูกและปากทำให้ผมถลึงตา…มองแล้วมองอีกว่าอีกฝ่ายใช่ผู้ชายจริงรึไม่ ถ้าให้เปรียบเทียบเขาก็สวย..แต่ถ้าเป็นผู้หญิง..ก็ออกจะคมเข้มเกินไปเสียหน่อย…..
เขายิ้มบางๆให้ผม แล้ววางถาดอาหารไว้บนเตียงตามที่เจ้านายสั่ง
ก่อนจะไปยืนเฉยๆที่ปลายเตียง รอจนกระทั่งพี่วันปิดประตูเสร็จสรรพเดินกลับเข้ามา
แล้วแนะนำ
“ไกร นี่วรรณนา”
ผมอ้าปากค้าง แต่คิดว่ามันเสียมารยาทไปหน่อย “ค-ครับ ย-ยินดีที่ได้รู้จัก”
วรรณนายิ้มเหมือนเดิม “เช่นกันขอรับ”
ไอ้พี่วัน..ซึ่งผมอยากจะเติมคำว่า ‘สัส’ หรือ ‘เหี้ย’ เข้าไปด้วยเสียเหลือเกิน…ขึ้นมาบนเตียง นั่งข้างๆผม
ผมเลยได้โอกาสกระซิบถาม “อะไรของพี่น่ะ!?”
“อ้าว” เขาทำหน้าเหรอหรา “ก็ถ้าไกรรู้จักมาลา ไกรก็ควรจะรู้จักวรรณนาด้วยนะ”
“ไม่ใช่แบบนั้น!”
“วรรณนา” เขาหันไปเรียก “มานั่งนี่สิ”
เจ้าของนามยิ้มกว้างกว่าเดิม “ขอรับ” และทำตามที่นายสั่ง
ผมถึงกับตัวแข็งทีเดียว
อีกครั้งที่ผมเห็นอีกฝ่ายในระยะใกล้ ถึงได้รู้ว่าหมดจดแค่ไหน..เหมือนเช่นมาลา…รายนั้นก็น่ารักใช่ย่อย สวยและน่ารักระดับที่ว่ากูอยากจะเอาหน้าโขกพื้นตายไปซะ!
…จระเข้นี่หน้าตาดีหมดเลยรึไงวะ!?!
“มาลาเป็นไงบ้าง?”
“นอนแล้วขอรับ” วรรณนาตอบ..เขาดูสุภาพมาก “มาลาคงเหนื่อยมากสำหรับวันนี้ ต้องขอบคุณคุณไกร…ที่ช่วยมาลาเอาไว้ ขอบคุณจริงๆครับ”
เขายกมือไหว้ผม ผมสะดุ้งจนรับไหว้แทบไม่ทัน “ม..ไม่เป็นไร…”
“พี่บอกวรรณนากับมาลาแล้วว่าอย่าบอกใคร” พี่วันหันมาบอกผม “ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นนะ”
“แล้วอาจารย์คงล่ะ?” ผมโพล่งขึ้น “อาจารย์คงจะมาหาที่นี่มั้ย?”
“ไม่หรอก พี่บอกแล้วไงว่าเขาไม่กล้าเข้ามาหรอก”
“แต่กับมาลา….”
“มาลาชอบออกไปเดินคนเดียวข้างนอกครับ” วรรณนาเป็นคนตอบ “ผมเคยเตือนแล้ว..ครั้งนี้น้องคงจะเข็ด”
“มาลากับวรรณนาเป็นพี่น้องกันเหรอ?”
“เปล่าขอรับ แค่เลี้ยงมาด้วยกัน”
“อายุเท่าไหร่น่ะ?”
วรรณนากระพริบตา หันไปมองพี่วัน พี่วันจึงตอบให้ว่า “17”
“แล้วมาลาล่ะ?”
“14”
ผมกระพริบตา ตัวเลขนั้นไม่น่าตกใจ..มันไม่น่าคิดมากอะไรขนาดนั้นถ้าไม่ติดคำถามหนึ่งที่ค้างคาใจ ผมขยับตัวเข้าใกล้พี่วัน ป้องปากกระซิบถาม
“17กับ14นี่….พี่วัน! พี่พรากผู้เยาว์อยู่นะ!?”
คนถูกกระซิบหัวเราะ ไม่ได้ตอบคำถามนั้น..แล้วโบกมือให้วรรณนาออกไปได้ เขาทำตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง..มันทำให้ผมต้องมองตามไปจนกระทั่งวรรณนาปิดประตูลง ถึงได้หันมาถามใหม่
“วรรณนาน่ะพอว่า…แต่มาลาตัวนิดเดียวเองนะ!!” ผมเพิ่งคิดถึงเรื่องนี้ได้ครับ แล้วทำมือเหมือนตอนที่อุ้มจระเข้น้อยอยู่ในอ้อมแขน ทั้งสัมผัสของน้ำหนักและขนาดตัวยังติดอยู่ในความทรงจำ “ตัวนิดเดียวยังกะจิ้งจก…พี่วัน…ทำ…ได้ยังไง!?”
เขายิ้ม “..ทำไมถึงสงสัยเรื่องนั้นเอาตอนนี้ล่ะ?”
“ไม่ คือ…คิดยังไงมันก็แบบ…มันไม่ใช่อ่ะ” ผมเลิ่กลั่ก มองมือตัวเองสลับกับเขา “มันไม่ได้อ่ะ! มันยังไงดีละ จระเข้ตัวผู้กับตัวผู้มัน…ยังไง ไกรไม่เข้าใจ”
อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ผม แล้วยักคิ้ว “ไกรคิดว่าไงล่ะ?”
ผมกรอกตา พยายามนึกถึงสารคดีในทีวี “คิด..ไม่ออก”
“ให้โอกาสคิดใหม่”
“อะไรเล่า ก็บอกมาดีๆสิ”
“เอางี้ พี่ใบ้ให้” เขากระซิบ..และผมคิดว่าตอนนี้หน้าเราใกล้กันเกินไปนะ? “ลืมเรื่องที่พี่เป็นจระเข้ไปก่อน แล้วลองคิดว่าพี่เป็น…ครึ่งจระเข้ ดูสิ แค่มนุษย์ที่มีพฤติกรรมคล้ายจระเข้”
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกบังคับให้เอนหลังลงจากการที่เขาค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ “ย-ยังไง?”
“คิดสิคิด”
“พ-พี่วันจะทำอะไร? ทำไมต้องเข้ามาใกล้…ขนาดนี้..ด้วยล่ะ….”
อีกฝ่ายยิ้ม “สาธิตไง”
“ไอ้พี่วัน!”
“ครับ ครับ”
อีกฝ่ายยิ้ม..จนเหมือนโลกทั้งใบสว่างสดใส และผมผิดเองที่เผลอเคลิ้มไปแว่บนึง…รู้สึกตัวอีกทีหลังก็นาบกับเตียงแบบเต็มหลัง รู้สึกตัวอีกทีก็มีสองแขนนั้นกางกั้นเอาไว้ รู้สึกตัวอีกทีจมูกก็จะชนกันอยู่แล้ว!
ผมหลับตาปี๋ เบือนหน้าหลบทันที
เขาหัวเราะ “หลบทำไมอ่ะครับ?”
“ไม่เอา” ผมยังไม่ลืมตาครับ แต่พึมพำออกมา “บอกแล้วไงว่า…จะไม่ใช่พี่ร่วมกับ..ใคร”
“ไกร…”
“พอเถอะ” ผมบอกเขา จับได้ว่าเสียงตัวเองสั่นแค่ไหน ทั้งๆที่เตรียมคำพูดพวกนี้มานานแล้วแท้ๆ “แค่วรรณนากับมาลา…ก็มากพอแล้ว”
“มากพอสำหรับอะไร?”
“สำหรับพี่ไง”
เขาเงียบ
ผมก็เงียบ
และไม่นาน อีกฝ่ายก็ละออกไป
ผมลืมตา รู้สึกน้ำตาไหลที่หางตาหยดหนึ่งจึงรีบเช็ดออก ก่อนจะดันกายลุกขึ้นบ้าง..เขามองผมอยู่ ด้วยดวงตาสีทองคู่นั้น…ด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมต้องก้มหน้าหลบ แล้วนั่งอยู่นิ่งๆ
“…ไกร…รู้ว่าพี่เลิกกับแก้วแล้ว”
ผมบอกเขา พยายามพูดจาดีๆด้วย
“ขอบคุณนะ ไม่ว่าพี่จะทำเพื่อไกรหรือเพื่อใครก็ตาม…”
“เพื่อไกรนั่นแหละ” เขาสวนขึ้นมาทันที “เพื่อไกร..เข้าใจ…มั้ย?”
ผมหลับตา พยักหน้า “ครับ”
“พี่ไม่เคยปฏิเสธมนุษย์คนไหนมาก่อน ไม่เคยบอกใครแบบนี้…เพื่อไกร เข้าใจใช่มั้ย?”
“ครับ” ผมพยักหน้าอีกครั้ง “ไกรเข้าใจ”
“แล้วทำไมไกรถึงพูดกับพี่แบบนี้”
“ก็พี่มีวรรณนากับมาลา”
“ก็แค่วรรณนากับมาลา”
ผมชักหงุดหงิด “แล้วลดให้เหลือแค่ไกรคนเดียวไม่ได้เหรอ?”
“ก็มีไกรคนเดียวมาตั้งแต่แรกแล้ว”
“ไม่ใช่!”
“อะไรไม่ใช่?”
“ก็ถ้าบอกว่ามีไกรคนเดียวแล้วทำไมต้องมีวรรณนากับมาลาด้วยเล่า!”
“สองคนนั้นไว้ใช้เฉพาะกิจ”
“แล้วไม่ใช้ได้มั้ยล่ะ!?”
“มันจำเป็นนะ!” เขาเริ่มขึ้นเสียงบ้าง “ไกรไม่เคยติดสัดบ้างรึไง!? ไม่เข้าใจบ้างเหรอ!?”
“ไม่เคย! เพราะงั้นไกรไม่มีทางเข้าใจหรอก”
เขากระพริบตา ยกมือนวดท้ายทอย “พี่ผิดเองแหละที่พูดเรื่องแบบนี้กับมนุษย์”
ผมกัดฟัน คว้าหมอนมาฟาดเขา “โว้ย!! คำก็มนุษย์! สองคำก็มนุษย์! ย้ำจริงเลยว่าพี่เป็นจระเข้ส่วนไกรเป็นแค่มนุษย์!! ถามจริงเหอะ..มันจะต่างกันมากแค่ไหนเชียว!”
“มนุษย์ไม่มีฤดูผสมพันธุ์ไง ควบคุมอารมณ์ทางเพศได้ไง!” เขายกมือป้อง
“แล้วยังไง!?”
“ก็นั่นแหละความต่างน่ะ!”
“เวลาเอากันจะตอนไหนกับใครมีช่วงเวลารึเปล่ามันก็เรียกผสมพันธุ์น่ะแหละ!”
“ก็บอกว่าผสมพันธุ์กับมนุษย์ไม่ได้ยังไงล่ะ!”
“รู้ได้ไงว่าไม่ได้! พี่แปลงร่างเป็นจระเข้แล้วทับจิ้งจกอย่างมาลารึไง!?”
“ไม่ใช่ ก็ในร่างคนเนี่ยแหละ! โอ้ย โอ้ย หยุดตีพี่ได้แล้ว”
ผมคุกเข่า กำหมอนไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “งั้น-งั้นถ้าในร่างคน…ทำไมทำกับมนุษย์ไม่ได้ล่ะ!?”
สิ้นคำถามนั้นเขาก็เงียบ
ผมก็เช่นกัน
เรามองหน้ากัน นาน..กว่าที่ไอ้พี่วันจะเอ่ยเสียงเบา
“ไม่รู้แหะ” เสียงนั้นแหบพร่าไปหมด “พี่ก็ไม่เคยลองเหมือนกัน”
ผมหน้าแดง
..นี่แหละที่เรียกว่าการขุดหลุมฝังตัวเอง..
กว่าที่อะไรจะเป็นอะไร ผมก็แสร้งทำเป็นมองนาฬิกา มันเพิ่งสามทุ่มครึ่ง
“ไกร…ไกรว่าไกรกลับไปนอนหอดีกว่า” ไม่รอช้าครับ โยนหมอนทิ้งคลานลงจากเตียงทันที “พรุ่งนี้มีเรียนเช้าเดี๋ยวตื่นไม่ทัน…”
หมับ!
แต่อีกฝ่ายจับข้อเท้าผมไว้ “เดี๋ยวสิ!”
ผมสะดุ้ง “อะไร!?”
“ข้าว” เขาชี้ไปที่ถาดอาหารที่นอนเป็นม่ายอยู่ใกล้ๆ “ไม่ทานหน่อยเหรอ?”
ผมมองตามที่ชี้ ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองยังไม่ได้กินข้าว “ม..ไม่กินแล้ว เย็นหมดแล้วมั้ง”
“งั้นเดี๋ยวพี่ให้คนไปอุ่นมาใหม่”
“ไม่เป็นไร เอ่อ..ปล่อย..ไกรได้แล้วน่า”
แต่เขาไม่ปล่อย “อะไร? ไกรกลัวเหรอ?”
“กลัว?” ผมส่ายหน้าเร็วๆ “กลัวอะไร? ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวสักหน่อย”
อีกฝ่ายยิ้ม “แล้วไกรจะรีบกลับทำไมล่ะ? ข้างนอกมีหมอคงอยู่นะ”
“อาจารย์คงคงไม่ทำอะไรไกรหรอกมั้ง..ไกรไม่ใช่จระเข้นี่….”
“แต่ฟาดหัวเขาไปเต็มๆน่ะนะ?”
อึก..
..คำสวนนั้นทำเอาผมกระพริบตา กลับมานั่งข้างๆเขาดีๆ จะว่าไป..ถ้าหาก’จารย์คงเห็นว่าผมเป็นใครคงจบไม่สวยแน่ นี่ไม่ได้กังวลแค่เรื่องเกรดนะครับ..กังวลเรื่องชีวิตผมเนี่ยแหละ! แม่งเริ่มหนักหนาสาหัสกว่าเก่าอีก!!
อีกฝ่ายยิ้ม ลูบหัวผมเหมือนเป็นเด็กๆเลยต้องยกมือปัดออก แล้วมองเขาตาเขียวปั๊ด..แต่ไม่ได้พูดอะไร
“เอ้า ดูสิ~ โจ๊กมื้อดึกห๊อมหอมน่ากิ๊นน่ากิน ยังอุ่นอยู่ด้วยนะ” เขายกจานขึ้นมาครับ พยายามพูดตะล่อมผมเต็มที่ “ตอนแรกพี่ก็กังวลเรื่องไกรอยู่หรอกนะ แต่พอไกรช่วยมาลา..พี่ก็คิดว่าไกรคงอยู่ข้างจระเข้ไปอย่างสมบูรณ์แล้วล่ะ ช่วงนี้เลยอันตรายนิดหน่อยเนอะ”
โจ๊กหมูหอมๆถูกตักยกขึ้นมาจ่อที่ปากครับ แล้วเขาก็กำชับคำ…
“เพราะงั้นช่วงนี้อยู่ติดๆกับพี่ไว้ล่ะ....เอ้า อ้ามม~”
ผมเกลียดมันครับ!
ผมเกลียดม๊านนนนนนน!!!
..คิด ทั้งๆที่ยังเคี้ยวแก้มตุ่ยครับ ให้ตายเถอะ!
TBC
=====================
เครียดๆสลับกับมุ้งมิ้งเนอะ
ไอ้เราก็คิดว่าอยากจะเขียนเครียดๆให้ลุ้นตับแตกกันไปทุกตอน
แต่แหม..นิยายรักขาดหวานไม่ได้นะครัชช ชีวิตมันไม่ลงตัว
ถามว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่เคลียร์รึยัง? อืม..ก็ยังไม่เคลียร์นะ
ก็ต้องรอต่อไป :laugh:
เมื่อวันก่อนมีคนรีข้อความที่เป็นประเด็นในทวีตเตอร์มาทำนองว่า
"รู้จักนิสัยคนเขียนได้จากตัวละครเอก"
ก็วิธีที่ง่ายที่สุดที่ทำให้สมจริงก็คือการใส่ความเป็นตัวเองลงไป อันนั้นก็ส่วนหนึ่งล่ะ
ตอนแรกเราค้านหัวชนฝาว่าเออ มันไม่ใช่นะ กร๊ากกกกก :katai4: **ในฐานะนักเขียนคนหนึ่ง**
แต่พอเห็นหลายๆคอมเม้นท์เรื่องทำนองว่าไกรใจอ่อนกับพี่วันเกินไป
เออ จุดนี้แหละถึงรู้ว่าใส่ความเป็นตัวเองโดยไม่รู้ตัว ฮาาาา
ก็ไม่รู้สินะ... :hao6: เป็นอิชั้นอิชั้นก็อดใจงาบไอ้พี่วันไม่ไหวเหมือนกันค่ะ กรี๊ดดดดดดดด
((ฉันว่ามันผิดประเด็นไปนิดนึงนะ....))
รู้ว่าเจ็บแต่ก็ยอมเจ็บ อารมณ์ประมาณนี้ละ..
...ถ้าการเลิกรักตัดใจมันทำได้ง่าย...ก็คงไม่มีใครในโลกต้องเจ็บปวดแล้วกระมังนะ...
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ขอบคุณคุณPumpkin สำหรับสารบัญด้วยจ้าาา >////<
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น้องไกรมันแพ้ทางวันอะ โด่ว บางทีก็ขัดใจซะเหลือเกิ๊นนน เหมือนนายวันจะเป็นที่รักของทุกคน(ยกเว้นหมอปราบไอ้เข้ละกัน)
พูดนั่นนิด ทำนี่หน่อย ชะรอยจะคล้อยลอยตามพ่อเขาหมดล่ะ
ตอนนี้ขำมากกก อ่านแล้วไม่เครียด แค่ตื่นเต้นเล็กๆ น้องไกรพูดถามอะไรก็แล้วแต่มันเข้าตัวหมด
เดี๋ยววันจะคิดว่าน้องไปยั่วมันนะเออ จริงนะ พูดแต่ละอย่างนี่ชวนตีความได้ว่า
พี่มีผมคนเดียวได้ไหม พอถึงช่วงติดสัดผมช่วยพี่เอ๊งงงงง
เห็นน้องมันพยายามขอให้เลิก ถามอยู่ได้ว่าตอนติดสัดทำไง
ตอนนี้เพิ่งจะมากระจ่างว่าร่างคนนี่แหละ เลยเข้าทางไกรซะนี่ อิอิ
ปล.หมั่นไส้นายวันจริงๆ :m14:
-
มาลานี่ถ้าจะมีแววเป็นกิ้กน้องไกร555
แอบไปอ่านไกรทองมา ท้ายๆเรื่องนางวิมาลาก็เสร็จตาไกรทอง.
ลุ้นๆๆๆ แต่ยังไงน้องไกรก็ขอให้เปนของพี่วันคนเดียวเติ้ดดดดดดดด สาทุ้ๆๆ
นู๋อยากให้ไกรเปนรับบบบบบ5555
-
มันมีทางออกแล้วสินะ :z1:
-
อุกรี๊ดดดดด
คิดว่าจะได้ชมฉากน้ำหมากไหลเสียแล้ว :hao6:
ทิวันน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไกรก็น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นอนกัดหมอนอย่างมีความสุข
:กอด1:
-
555555555555555555555 อ้ามมมมมมมมมมม น่ารักอ่ะะะะะะะะะะะะะะะะะะ เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ 555555555555555555555 โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย น่ารัก
-
ไม่เคยลองกับมนุษย์แล้วจะรูได้ไง อิอิ งั้นก็ลองกับไกรเลยสิจะรออะไร~555
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากจะกรี๊ดดด!!!
พี่วันน่ารักมากกกกกกกกกกก
ไกรน่ารักมากกกกกกกก
สรุปคือที่พี่วันบอกว่าผสมกับมนุษย์ไม่ได้นี่เป็นเพราะพี่แกมึนไปเองสินะ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ของแบบนี้มันต้องลองนะคะพี่วัน >///<
น้องไกรอุตส่าห์ขุดหลุมรอแล้ว อย่ารีรอที่จะกระโดดลงไปนะคะ ฮ่าๆ
ไกรมันน่ารักดีเนอะ ตอนนี้นางน่าฟัดมากกกกกก
พี่วันก้กวนนนนน น่ารักน่าหยิกพอๆกัน
ตอนนี้คนอ่านแทบจะรอให้พี่วันลองแนวทางใหม่แทบไม่ไหว
เวิร์คไม่เวิร์ค ติดใจไม่ติดใจ สิ่งแรกที่ต้องทำคือลองนะคะ 55555
รอตอนหน้าค่าคุณโอ อ่านตอนนี้ละยิ้มไม่หุบเลย ขอบคุณนะคะ
-
ฮีโร่ตัวจริง แล้วนี่อาจารย์คงจะทำไงเนี่ยน่ากลัวมากกก
-
โอย ขำค่ะ ขำไกรกับพี่วัน 555555
ตอนแรกก็คิดว่าทำกันในร่างจระเข้หรอก แต่พอบอกว่าในร่างคน เอ้า ทำไมจะทำกับน้องไกร(?)ไม่ได้ล่ะ??
พี่วันบางทีก็ซื่อแบบจระเข้นะะ ของแบบนี้ ต้องลองค่ะพี่วัน อุฮิ
แต่ครึ่งแรกกำลังเครียดเลย ลุ้นๆ อ่าว ซะและ
น่ารักจริงๆ อ่านไปยิ้มไปเลยค่ะ
ว่าแต่ ตอนเถียงกันเสียงไม่ดังไปนอกห้องหรือคะะ 555
-
น่าร๊าาาากกที่สู้ดดดดดดดดดด
-
น้องไกรเหมือนลูกไก่ในกำมือจระเข้
-
จะอยู่แบบ 4P ป่ะฟระ
ก็ไม่แน่เนาะ อิพี่วันน่าจะสามารถอยู่
แต่น้องไกรเนี่ยสิ??
โหมดจริงจัง
ช่วงนี้โลกร้อน จรเข้เลยออกมาแต่ตัวผู้สินะ....
แต่ตอนนี้ตัวเมียก็ไม่เหลือให้ขยายพันธุ์แล้วด้วยสิ ไม่งั้นจะลองเอาไข่กกที่อุณหภูมิต่ำหน่อยเผื่อได้ตัวเมีย
-
ไกรนี่มาแบบมาดพระเอกมากอ่ะ ฟาดอาจารย์คงแบบไม่ออมแรงเลยมั้งนั่น 555
แต่ดันไปขุดหลุมฝังตัวเองกับไอ้พี่วันซะงั้น เกิดไอ้พี่วันอยากลองดูขึ้นมาก็แย่นะซิ
-
ใช่ค่ะ รู้ว่ารักแล้วก็ตัดใจยาก เลิกไม่ได้ง่ายๆ คาราคาซังกันต่อไป อยากให้เคลียร์สถานะกันให้ได้ไวๆจัง ไกรย้ายมาอยู่ฝั่งจระเข้เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยเนี่ย
-
หวานๆอ่ะดีคร่าา แค่เรื่องจระเข้ก้อเครียดแร้วนิ ขอหวานๆจัดมาเลยคร่าา
น้องไกรนี่เดี๋ยวเล่นตัวเดี๋ยวยั่วนะ ร้ายไม่เบาอ่า >///<
-
เราว่าไกร... นางยั่วววววว 555555
พยายามพูดเรื่องผสมพันธุ์คนสัตว์บ่อยๆ อยากลองกับพี่วันใช่มั้ยยยยยยย รู้นะ
พยายามพูดตะล่อมให้เค้าเลิกกับสองคนนั้นและมามีอะไรกับตัวเองคนเดียวนี่ 55555
แล้วก็ยอมเค้าจั๊งงง อย่าไปยอมมมากก ไอ้เข้มันได้ใจนะๆๆๆ
ขนาดเรายังคิดเลย ไกรมันไปไหนไม่รอดแน่ๆ -*-
แล้วยังไงสัตว์มันก้อต้องผสมพันธุ์นะ(แต่งงที่ผสมกะตัวผู้ด้วยกันเนีีย!) ยังไงห็ต้องมีวรรณามาลาอยู่ดี ฮุ้ววว
-
ไกรก็ให้พี่วันลองซิ โบราณว่าไม่ลองไม่รู้
-
โอ๊ยยยยยยย เอาน้ำตาลทรายกรอกปากยังไม่รู้รส หวานไม่เท่าจริงๆค่ะ
ดูเหมือนเถียงกันนะ แต่(เริ่ม)แนบกันต่อนี่จัดว่ามีพัฒนาการที่ดี และอารมณ์ดี ฮ่าๆๆๆๆ //งงแล้ว
:กอด1:
-
โอ้ยยย ~พี่วันน่ารักกกกกกกกกก ><
พี่วันไม่เคยกับมนุษย์ก็ลองกับน้องไกรซิคะ :laugh:
-
ทำไมเราชอบเวลาไกรอยู่กับมาลาอ่ะ
มุ้งมิ้งดี ถ้าเชียร์ให้ไกรกดมาลาจะผิดไหม ????
อ่านตอนนี้ก็ไม่ค่อยเครียดเท่าหลายๆตอนที่ผ่านมา
ออกจะหวานๆฮาๆนิดนึง แต่พออ่านมาถึงตอนที่ไกรบอกว่าจะไม่ใช้พี่วันร่วมกับใคร
นั้นล่ะ เริ่มคิดมากอีกและ บางทีก็เหนื่อยใจแทนไกร ก็เข้าใจมันเป็นสัญชาตญาณ
แต่แบบคงไม่มีใครทนเห็นคนที่ตัวเองรักมีคนอื่นได้หลอกถ้าพูดกันตามตรงอ่ะ
อยากรู้จังว่าถ้ามาลาตื่นขึ้นมาจะพูดยังไงกับไกร แอบจิ้นก็มีความสุขแล้ว 55555
-
พี่วันหนะร้ายยยยยยยยยยยยยยยย
โอยยย ตอนไกรช่วยมาลาทำไมแลดูมาลางุ้งงิ้งขนาดนั้นหึ
แล้วฟาดไปเต็มแรงเลยสินั่น อ.คงนี่กับเด็กก็ไม่เว้นเลยนะ โถถถถถถถ
แต่ตอนนี้พี่วันน่ารัก ตอนเถียงกันก้น่ารัก เขินสินะ 555555555 -////-
ถ้าไม่เคยลอง ต้องลองนะคะพี่วันขา~~~~~
-
ไกรโคตรคนดีศรีฟาร์มจระเข้(?)
ตอนนี้อ่านไปฮาไป พูดอะไรเข้าตัวหมดนะไกรเอ๊ย
ตอนนี้มุ้งมิ้งๆ อยากจะบอกพี่วันว่า...มนุษย์ไม่มีฤดูติดสัดหรอกครับเพราะมนุษย์ถ้าคิดจะเอาเวลาไหนก็ได้หมดและ //อุ๊ย...แมวกระโดดลงแป้นพิมพ์ //อาย
:hao7: :hao7:
-
เรื่องนี้มันสำคัญสำหรับชีวิตคู่นะ ไกรคิดถูกแล้วที่ถาม แต่ดีที่สุดต้องทดลอง :haun4:
-
พี่วันพูดว่า อ้ามม~ แค่นี้ความผิดทุกอย่างที่เคยทำไว้หายไปหมดเลย ให้อภัยค่ะ :heaven
แอบจิ้นไกรกับมาลา ผิดไปแล้วค่ะพี่ทิวัน :z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด~ น่ารักมุ้งมิ้ง!
อยากอุ้มมาลาบ้างอ่ะจะตัวเล็กขนาดไหน
อ่านแล้วเงิบเลยตอนที่ไกรบอกพี่วันพรากผู้เยาว์ 55+
ไกรเนี่ยจริงๆ เลย คงจะไม่ค่อยเข้าใจการติดสัดของสัตว์ มันคงจะคล้ายๆ เหมือนการโดนยาปลุกเซ็กขนาดแรงที่ต้องการการปลดปล่อยนั่นแหละ (รึเปล่า? เดา 55+)
ปล.ได้อ่านเรื่องปรารถนาแล้วระแวงว่าเรื่องนี้จะไม่สมหวังจัง รู้สึกว่าช่วงนี้เจอแต่นิยายดราม่าาาาา~
-
ติดเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบนายเอกเรื่องนี้ มีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ กิสสส พระเอกก็น่ารัก ไม่ไหวแล้ว อยากได้พี่วันนนนนนนนน
-
โอ้ยยยยยยยยยย น่ารักมุ้งมิ้งที่สุด :-[
ไกรเหมือนลูกไก่ในกำมือพี่วันเลย555555
เหมือนจะแพ้พี่วันตลอดสิหน่าาาา
ตอนที่ไกรเข้าไปช่วยมาลานี่เท่มากลูกก><
-
พี่วันพรากผู้เยาว์!?
พี่วันพรากผู้เยาว์!?
พี่วันพรากผู้เยาว์!?
:a5: :a5: :a5: :a5:
............................
เด็กอร่อยไหมพี่? //โดนตบ :beat: :beat: :beat:
รอฉากเฟดเฟ่
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
เหมือนนั่งดูสามีภรรยานั่งเคลียปัญหาครอบครัวกันอยู่ เอิ๊กกกกกกกกกก :hao7:
ไกรตอนนี้เป็นฮีโร่เลย ฮีโร่ที่มึนๆหน่อย อ่ะ :laugh:
พี่วันเป็นจระเข้พันธุ์ซึนไม่พอ มีนิสัยมุ้งมิ้ง นี่เป็นจระเข้ จริงหรอ :katai5:
-
ไกรช่วยมาลาจริงๆด้วย ฮืออออ มาลาลูกแม่รอดแล้วนะ :hao5:
แต่ไกรพูดทีนึกภาพออกเลย ตัวเล็กเหมือนจิ้งจก...... ก็ไซส์กำลังน่ารักล่ะนะ...
ตอนนี้ก็ได้เจอครบทั้งมาลาทั้งวรรณาแล้ว พี่วันพรากผู้เยาว์ทั้งนั้นเลย เราจะไปฟ้องศาล!! #ไม่..
“รู้ได้ไงว่าไม่ได้! พี่แปลงร่างเป็นจระเข้แล้วทับจิ้งจกอย่างมาลารึไง!?”
^ ตรงนี้คือขำมาก นึกภาพจระเข้ตัวใหญ่ๆทับจระเข้ไซส์มินิแล้วก็สงสารแปลกๆ :a5:
อ.คงจะรู้มั้ยว่าใครฟาดหัว ไกรจะโดนอะไรมั้ยเนี่ย :katai5:
ปล. ประกาศตัวเป็น FC หนูมาลา :a14:
-
คิ้วขมวด
แต่ปากฮา !
.........โอ๊ย เครียด
-
พี่วันน่าหมั่นไส้ได้ทุกตอนจริงๆ
น้องไกรก็ยอมๆอ่อนไปสุดๆเลยอ่า><
แต่ดูเหมือนพี่วัน มาลา และวรรณนาไม่น่าจะมีความรู้สึกอื่นนอกเหนือจากติดสัดอะเนอะ(หรือมีจริงๆอะ-o-)
แต่ยังไงๆก็อยากให้พี่วันเจ็บบ้างเหมือนกันน๊า...อันนี้มีแต่น้องไกรเจ็บอยู่คนเดียวเลยYOY
-
ไกรท่าทางจะว้อนท์อยากช่วยพี่วันในฤดูผสมพันธุ์ซะเหลือเกินนะจ๊ะ ขุดหลุมฝังตัวเองหลุมเบ้อเริ่มเลยอ่ะ ไม่รอดแน่ๆ ไกรเอ้ยยยยย
-
น้องไกรพูดแบบนี้เข้าทางพี่วันนะเนี่ย อิพี่วันนี่ก็จ้องแต่จะพรากผู้เยาว์ ทั้งมาลา วรรณา
-
อ.คง น่ากลัวจริงๆ
ไกรจะเจออะไรต่อจากนี้น้อออออออ อ. จะรู้ไหมว่าเป็นไกรที่ตีหัวแกไป
เอาใจช่วยไกรนะ :m4:
#หมั่นไส้ไอ้พี่วันอ่ะจริงๆ เฮ้อออออออออ เหมือนว่าไกรต้องยอมเข้าใจตลอด ว่า มนุษย์กับสัตว์ไม่เหมือนกัน ติดสัดคราวหน้า มีน้องไกรแล้วนะ แอร๊ยยยยยยยยยย ต้องสุดๆแน่ๆเลย (แค่คิดก็เขินแล้ว)
-
อ๊ายน้องไกรยั่วไม่รู้ตัว
ฟินกับความมุ้งมิ้งของพี่วันกับไกร
จารย์คงมันชั่วร้ายฝุดๆ
มาต่อบ่อยๆนะคะ รอจ้า
-
ตอนนี้แบบว่าาาา อร้างงงงกรี้ดดดด หลุดปากนะคะน้องไกรร
อิพี่วันแม่งเจอทางสว่างแล้วกระมัง
ปล. รอต่อไปค่ะ ขยันอัพให้หัวใจนักอ่านชุ่มชื้นนะคะ อิอิ
-
อยู่ๆก็เกิดความคิดแปลกๆขึ้นว่ามาพี่ไกรกับมาลาจะเป็นคู่พระนางที่แท้จริง
:ling2:
-
แอร๊ย ไกรเปิดประเด็นแล้ว มันต้องลองนะพี่วัน มันต้องลองงงงงง :impress2: พูดอะไรออกไปรู้ตัวไหมไกรรร :-[
ฮรือออ น่ารักอะ มุ้งมิ้ง พี่ไกรร้ายกาจว่ะ แอบขู่ด้วย ไกรเลือกข้างแล้ว พี่วันไม่ต้องลังเลละนะ กรุณาจัดเต็ม :laugh:
มาลาปลอดภัยดี ดีใจจังเลย เป็นแฟนคลับมาลาไปแล้ว ฮ่าๆๆ
-
คู่นี้คือน่ารักกก มุ้งมิ้ง -/- :o8: :o8:
-
นึกว่าพี่ทิวันจะลอง..กับไกรซะแล้ว ^^
-
:-[ :-[ :-[
-
อ่านตอนนี้แล้วเอ็นดู๊ เอ็นดูน้องมาลา ยิ่งตอนไกรเปรียบเทียบว่าเป็นจิ้งจกตัวน้อยๆ ในอ้อมแขนแล้วแบบ...ฮึ่ย! อยากขย๊ามมม อยากขย้ำ!!
-
มุ้งมิ้งกันต่อไป :o8:
-
:z2:
ดีนะที่ไม่เครียดดดด
ฮือออ
ส่วนพี่วัน ลองเลยค่ะ ลองเลยยยย คนอ่านพร้อมเสมอออ
:mew1:
-
มาลาปลอดภัยแล้ว~
น่ารักดี :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนนี้แบบฮาอ่ะ
งั้นพี่ก็แบบในร่างมนุษย์ซะนะพี่ กับไกรนี่ล่ะ อิอิ :laugh:
-
:hao7: เอาแล้ววววววว น้องไกรอ่อยไม่รู้ตัวเลยสินะ คึๆๆ ในที่สุดไอ้พี่วันก็หายบื้ออออ ดีจริงๆ ทีนี้ไอ้พี่วันก็ต้องเลือกแล๊ะนะ หึๆ ว่าแต่.. มาลาตัวจิ๋วขนาดนั้นเลยเรอะ? แล้ววรรณาเนี่ยสวยขนาดนั้นเลยเรอะ? งืมๆๆ ไอ้พี่วันนี่ พรากผู้เยาว์จริงๆ.... >"< ถึงตอนนี้พวกเธอจะเป็นมิตรด้วย แต่ถ้าต่อไปท่านจ้าวของพวกเธอโดนมนุษย์แย่งไป จะไม่เกิดความรู้สึกอิจฉาจริงๆเหรอ...? เรื่องไกรจะเป็นความลับไปได้อีกนานแค่ไหนนะ :เฮ้อ:
-
ไกรฮาอ่ะ เรียกมาลาว่าจิ้งจก เสียชาติเกิดเป็นจระเข้นะเนี่ย
พี่วันลองซะหน่อยสิจะได้รู้ว่าจระเข้(ในร่างคน)กับคนก็เข้ากันได้
-
พี่วันทดลองกะไกรสิ 5555
-
แลดูมุ้งมิ้ง >//////<
-
ไกรแพ้ทางพี่วันตลอดดดดดด
-
พี่วันกะไกรมาเร็วนะตอนนี้...รุ้สึกรักคนเขียนมากกกๆๆๆที่ไม่ปล่อยให้ค้างนานๆๆๆๆ
-
คนเขียวเป็นคนใจอ่อนใช่ไหม งั้นเอาตอนหน้ามาลงเร็วๆหน่อยนะ อิอิ
ไกรช่างกล้าฟาดหัวอาจารย์นะ หวังว่าอ.คงๆจะความจำเสื่อมไปชั่วขณะนะ
-
น้องไกรมันน่ารักกกกกก มาให้ฟัดทีเดะะ :man1:
ตลกตอนน้องอุ้มจระเข้ :m20:
พี่วันทำไมชักช้า น้องสงสัยพี่ก็สาธิตสักทีสิ รออะไรค้าาาา 555555
-
อุ๊บบบบบบบบบบบบบบ
ไกรคงมาช่วยแทนตลอดกาล
ในฤดูที่พี่วันติดสัสนะเออ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ช่วงนั้นคงใกล้จะมาถึงแล้วสินะ
รอฟรินนนนนนนนนน
-
ชอบและตอนนี้น่ารักมากๆจ้า ลุ้นอาจารย์คงว่ารู้มั๊ยว่าใครตี แต่ขอแนะนำไกรซิ่วมาเรียนสัตวแพทย์ดีกว่า อิอิอิ เพื่อครอบครัวไง :katai2-1:
-
พี่วันพรากผู้เยาว์!!!!!!!
โถ่น้องไกร เปรียบเทียบน้องมาลาซะเห็นภาพเลย
จระเข้กับจิ้งจก 5555555555
ตอนนี้น้องไกรอย่างเท่ o13
ต่อไปไอ้พี่วันคงมีแต่น้องไกรคนเดียวแล้วล่ะ
ไหนๆก็ทำกับมนุษย์ได้แล้ว :hao7: :hao7:
ฉากบู๊ก็สนุก ฉากหวานก็เขิน เจ๋งมากค่ะพี่โอ
รออ่านอยู่น้าาาาา
-
มาเร็วได้ใจ :katai2-1:
ชอบอิพี่วันจังเลยน่าร๊อกอ่า :impress2:
-
ไกรจ๊ะ ถ้าเจอพี่วันในฤดูผสมพันธุ์จริง ๆ หนูอาจต้องการตัวช่วยนะจ๊ะ ผูกมิตรกับวรรณา มาลาไว้ดีกว่า
เพราะท่าทางอิพี่วันใช่ย่อย เจ้าชู้ตัวพ่อมาเองเลยเหอะ
-
เอิ่มมมมมมมม. เด็ก 14 ไม่นะพี่วัน. ไปไม่ถูกเลยยยยยยยยย
ภาพจระเข้ทับจิ้งจกมันลอยขึ้นมาเองเลยอ้ะ. 55555
-
อารมณ์ขึ้นๆอย่างต่อเนื่อง แต่มาขำพรูดดดเอาประโยค
“รู้ได้ไงว่าไม่ได้! พี่แปลงร่างเป็นจระเข้แล้วทับจิ้งจกอย่างมาลารึไง!?”
โหยยยไกรเอ๊ยยยยยยยยยช่างจินตนาการแท้ 5555555555
-
หลงรักเรื่องนี้หัวปักหัวปำ
นิยายของคุณโอไม่เคยทำให้ผิดหวัง
งื้ออออออออออออออ ฟินนนนนนนน
-
ให้ไกรเป็นเมียเอก วรรณากับมาลาเป็นเมียรอง สินะวิธีแก้ปัญหาของพี่วัน
:hao6: :hao6: :hao6:
-
แย่แล้ว...สุ่มเสี่ยงต่อการเสียตัวนะไกร
-
เลิฟเรื่องนี้ เลิฟคู่นี้ และเลิฟคุณโอ ชอบอะ
หวานบ้าง ดราม่าบ้าง ให้พอแก้ขัดกัน อิอิ
พี่วันต้องลองแล้วคะ น้องไกรอุตส่าห์ชี้โพรงให้จระเข้ขนาดนั้น อิอิอิ
แต่ก็แอบสงสัยอยู่ดีว่าทำกันได้ไง เป็นจระเข้? เรื่องนี้มันแฟนตาซีจริงๆให้ตายเถอะ
รออ่าน ชอบที่มาอัพให้บ่อยมากๆ ติดตามคะ
-
ไม่ได้ทะลึ่งนะแต่อยากรู้วิธีสืบพันธ์555555555555555555555555
-
น้องไกรฟาดหัวอาจารย์คงอย่างนี้ เทอมนี้คงไม่ได้เอแล้วล่ะ!!(เกี่ยว?)
แถมยังไปยั่วพี่วันเขาอีก เกือบจะเครียดแระ ทะเลาะกันใหญ่โตโวยวาย
สุดท้ายจบด้วยเรื่อง 18+ 555 ขุดหลุมฝังกลบตัวเองมิดเลยครัช
มึนๆ อึนๆ กวนตีนกันไป น่ารักจริงๆเล้ยยยยย
รอตอนต่อไปค่ะ น้องไกรจะเสร็จพี่วันเมื่อไหร่น้อ~
-
มา "เอ้า อ้ามมม" อะไรเล่า ไอ้พี่วัน ไอ้บ้าาาาาาา :-[
ที่เถียงกันแทบเป็นแทบตายว่า ทำไม่ได้ๆ นี่ มันก็แค่ ไม่ได้ทำ นี่หว่าาาา โถถถถ พ่อจระเข้ ช่างมุ้งมิ้งเหลือเกินนน
ถ้าไม่เคยลองทำตามหัวใจ จะรู้ได้ไงว่าเราจะไปได้ไกลสักเท่าไหร่?? (ต้องลองนะครัชชช) :laugh:
น้องไกร ความเอ๋อของน้อง ขุดหลุมฝังตัวเองได้ perfectly ฝุดๆเลยจ้าาา
ต่อจากนี้ต้องอยู่ติดพี่วันเข้าไปอีก สงสัยต้องย้ายจากหอไปอยู่เรือนพี่วันถาวรแล้วมั้งลูก
จะได้ทดลองเอากันไงคะ :hao6: #เอากันไม่ใช่คำหยาบแต่เป็นคำกริยา 55555
หนูมาลาน่าสงสารรรร โถ ที่ต้องเจ็บเพราะซนสินะคะ แล้วยังจะดื้ออีกนะ เค้าถามบ้านอยู่ไหนก็ไม่ตอบ
สงสัยยังคิดว่าเค้าจะมาจีบอยู่ใช่มั้ยลูก (สถานการณ์แบบนั้นยังคิดอีกเหรอ??)
วรรณาออกแล้ว หนุ่มสวยคมเข้ม โตกว่ามาลาขึ้นมาหน่อยนึง แต่จะอายุเท่าไหร่มันก็กินเด็กแหละนะ
พี่วันเปลี่ยนมากินไกรดีกว่า จะได้ไม่โดนข้อหาพรากผู้เยาว์ 20 พอดี กำลังขบเผาะ 55555
จระเข้กินพาราได้จริงๆเด่ะพี่วัน? ฉันสงสัยจุดนี้ (google แป๊บบบบ)
ทำไมตอนน้องไกรตีหัวอาจารย์คงแล้วอาจารย์ทำท่าจะลุก ในหัวหนูถึงนึกภาพน้องไกรเอาไม้ตีซ้ำๆๆๆ ยังไงไม่รู้
คือแบบ ไม่ใช่แค่น้องไกรที่เข้าข้างจระเข้นะ คนอ่านก็ด้วย 5555
ปล. ต่อไปเวลาฝนตกหนักๆ ต้องมโนว่าเป็นฝนอาคมและเป็นห่วงจระเข้ตระกูลผู้ดีจากเมืองพิจิตรอีกแน่ๆเลยค่ะ #เพ้อแล้ว 55555
-
มันก็มุ๊งมิ๊งๆ ดีอะ
555+
ไม่ไหวเขิลอะ
เออนั้นสิเนาะ ยังไม่เคยรองก็รองสะสิ กิกิ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่ามาลาน่ารัก 555
-
ดีแล้วที่รอดมาได้
น่ารักจังนะหวานกันสุดๆ
-
ไกรก็เป็นพระเอกได้ o13 o13 o13 เครียดมากก็ไม่ไหวแบบนี้ชอบ :mew1: :mew1: :mew1:
-
พอพี่วันถึงคราวติดสัดจริงๆแล้วไม่มีมาลากับวรรณาขึ้นมา แล้วให้ไกรอยู่แทน...เกรงว่าชะรอยไกรคงจะไม่ได้ออกจากบ้านจนกว่าจะหมดฤดูติดสัด 5555555 #แลดูพี่วันหื่นซะออกนอกหน้าขนาดนั้น
-
ไกรน่ารักหว่ะ คิดอะไรก็พูดแบบนั้นเลย 55555
ชอบที่บอกว่าแปลงร่างเป็นจระเข้แล้วไปทับจิ้งจกอบ่างมาลาหรอ... คือพี่วันอาจลืมคิดนะจุดๆนี้ไปว่าทำในร่างคนแต่เป็นช่วงติดสัด :m20:
เพราะฉะนั้นคงอาจจะได้ลองกับไกรก็ได้ในเวลาอันใกล้นี้... (คนอ่านหวังไว้เช่นนนั้น ฮ่าๆๆ :laugh:)
ไม่แน่ว่าถ้าพี่วันได้ลองกับไกรอาจจะติดสัดตลอดเวลาเลยก็ได้ทีนี้ คือไม่ตืิดเป็นฤดูแระ คึคึ
เอ่อ..... ทำไมที่พิมพ์มารู้สึกจะเป็นแต่เรื่องใต้สะดือทั้งนั้นเรย :hao6: ฮ่าๆ
เอาเป็นว่ารอลุ้นตอนหน้าต่อละกันจ้า จารย์คงแกเห็นไกรรึป่าวอ่ะ(?) รอดุกันต่อไปว่าเรื่องราวจะเป็นไงต่อ
เอาเป็นว่าตอนนี้เราคลั่งเรื่องยี้มากอ่ะจ่ะ คือให้ลุ้นมันทุกตอน แถมคนเขียนอัพถี่ด้วยน่ารักที่สุด :katai2-1: :กอด1: o13
-
น่าร๊ากกกก มันน่าร๊ากกกก เกินไปแล้ว :ling1: :ling1:
อยากอ่านต่อเร็วๆๆๆ ไงก็สู้ๆๆมาอัพให้อ่านต่อนะง้าบบบบบบบบ
-
น้องไกร!! อึ๊ย ย่ะ... สัญญากับพี่วันเลยว่า น้องไกร รับได้ทุกอย่าง แค่เป็นของ น้องไกรคนเดว อุบะ อุบะ คริ คริ
-
งั้นก็ลองดิ โว๊ะ
-
เกือบจะกรี๊ดพี่วันหมดหัวใจละนะคะ ถ้าไม่ติดว่าเรื่องวรรณนากับมาลาไม่ชัดเจนอะพี่วัน :serius2:
น้องไกรน่ารัก น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เป็นพี่วันหน่อยไม่ได้ จะลองติดสัตว์เฉพาะกิจเลยค่ะ :hao6:
จับน้องไกรทำเมียให้รู้แล้วรู้รอด!! :z1:
-
โถไกรรรรร คนดีศรีสังคม ขอมอบรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพมนุษย์จระเข้ให้เลย
บางทีไกรอาจจะอยู่กับพี่วันมากไปจนลืมว่าจริงๆแล้วตัวเองเป็นมนุษย์ ๕๕๕๕
ดราม่าสลับกับหวานนี่กำลังดีเลยค่ะพี่โอ ถ้ามาดราม่าโครมเดียวเลยนี่อาจจะจุกได้
ขอหวานๆให้ชุ่มช่ำหัวใจนิดนึงงง :-[
ตอนนี้มีการเปิดประเด็นเรื่องอย่างว่าของจระเข้ และน้องไกรก็ขุดหลุมฝังตัวเองเรียบร้อยละ
ตลกไกร แบบว่าน่ารักกกก คือถ้าไม่อยากให้พี่วันใช้มาลากับวรรณาเนี่ย ไกรต้องสละตัวเองอ่ะเข้าใจป่ะๆ ๕๕๕๕
-
น้องไกรจ๋า สรุปว่าที่พูดไปขุดหลุมฝังตัวเองป่ะนั่น
คราวหลังพี่วันเข้าสู่ช่วงเวลานั้นเมื่อไหร่
แน่ใจนะว่าทนไหว :z1:
-
ไกรขุดหลุมลงบ่อจรเข้ซะเงั้น
นายจะเสนอตัวให้พี่เขา?
-
โวะ!!! นึกแล้วเชียวว่าเวลาซั่มต้องเป็นในร่างคน เพราะเราจิ้นไม่ออกจริงๆตอนพี่แกเป็นจระเข้ พยายามนึกถึงสารคดีสัตว์โลก
จินตนาการมันก็ยังไม่เจิด เลยมโนเอาเองว่าพี่วันแกทำกับน้องมาลาเเละวรรณาในร่างคน เพื่อความฟิน...
ในที่สุดมโนก็เป็นจริง วะฮ่ะฮ่าาาา :oni1:
อร๊ายยยยย แบบนี้ยิ่งไม่มีปัญหาเลยนะพี่วั๊นนนนนนนน แต่ถ้าพี่ยังทำทึ่มล่ะก็...เห็นทีคงต้องมีตัวเร่งปฏิกิริยาโดยด่วนๆๆๆๆ
แต่ตอนนี้สงสารน้องมาลา โอ๊ยยยย ขอให้น้องหยเร็วๆ เป็นห่วง เพราะทั้งมาลาเเละวรรณาต่างก็ดูนิสัยดีอ่ะ
ไม่อยากให้น้องๆเสียใจเลยอ่าาาาา แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะรับได้เเค่ไหนถ้าต้องอยู่กับสี่คนสามีภรรยา - -
แต่คิดว่าคุณโอคงมีทางออกให้เเล้วเนอะ ขอให้เป็นทางออกที่ดีสำหรับทุกๆฝ่ายนะคะ
ขออย่างเดียว...อย่าจบเศร้าเลย T T
มาฮาเอาตอนจบ น้องไกรหนูมุ้งมิ้งมากๆเลย :man1:
พี่วันก็โคตรจะเนียน ทำน้องเคืองอยู่เมื่อกี้ พลิกสถานการณ์เฉยเลย :laugh:
จะติดตามเเละเป็นกำลังใจให้คุณโอและนิยายเรื่องนี้จนวินาทีสุดท้าย :กอด1: :L2:
ปล.เหมือนจะลืม เเละกลับไปหาไม่เจอ หรือไม่มีตั้งเเต่เเรกก็ไม่รู้ เดี๋ยวจะไปไล่อ่านใหม่ เราหาคำบรรยายรูปลักษณ์ของน้องไกรกับพี่วัน เหมือนจะมีหรือไม่มี ถ้ายังไงใครรู้ช่วยชี้เเนะด้วย ขอบคุณค่าาา
-
อิอิ ไกรท่าทางจะไม่รอดแฮะ
-
ชอบตอนเถียงกันช่วงติดสัตว์ ฮาดี 555
-
อ่านตอนนี้แล้วฮามากๆค่ะ
น้องไกรถามแต่ละอย่างได้มุ้
งมิ้ง น่ารักมากกกกกก :laugh:ง
-
555555 ไกรขุดหลุมฝังตัวเองซะงั้น
แหน่ะ อยากให้พี่วันมีไกรคนเดียว อิอิ
-
ตอนที่แล้วคิดๆอยู่ว่าไกรน่าจะเอาไม้หน้าสามฟาดจารคงไปซะให้จบๆ มาตอนนี้ทำจริงๆด้วยแฮะ XD
แล้วเรื่องพี่วันในฤดูติดสัดอีก ไอเราก็คิดอยู่ตั้งนาน ทำไมกับมนุษย์ไม่ได้ฟะ ที่ไหนได้ไม่นึกว่าเจ้าตัวจะบื้ออย่างเนนนนนน้
รอตอนต่อไปนะเคอะ :hao7:
-
ลองกะคนเลยพี่วัน ไกรไงแต่ ไกรอย่ายอมนะถ้าพี่วันยังมีตัวอื่นอีก
อ่านไปอ่านมาไกรจะได้กิ๊กกะมาลาอ่ะเปล่าเนี้ย มีลุ้นนะ
-
เห็นภาพมากเลยว่า ถ้าพี่วันในร่างจรเข้ ...กับมาลา จะเป็นยังไง
สงสารน้องจิ้งจก เอ้ย..น้องมาลานะ :m20:
-
อีกนิดเดียวไกรจะตกหลุมพรางตัวเองแล้ว กร๊ากก พี่วันต้อนอีกหน่อยสิอีกนิดเดียวก็ไม่ต้องใช้มาลากับวรรณาแล้วว :o8:
-
ไม่ได้หื่นเลยนะ !!! แต่อยากเห็นพี่วันอาบน้ำอ่ะ :laugh:
คือเรื่องนี้หน่วงมากก กับความไม่ชัดเจนของพี่วัน แต่มันหายหน่วงตอนอ่านคอมเมนต์อ่ะ แต่ละคน...ตลกเกิ้น555
แต่เรื่องนี้ไกรก็ผิดนะ ผิดที่ใจอ่อนไปกับไกรตลอดเลย(นิสัยเมียหลวงมากๆ55)
ถ้าเราเป็นไกร จะตัดใจ ก็ตัดให้ขาดเลย เสียใจครั้งเดียว พอ!!555 o18
แอบเข้าใจพี่วัน ยังไงก็ต้องเรื่องเผ่าพันธ์เดียวกัน มากกว่ามนุษย์อยู่แล้ว :ling1:
รอตอนต่อไปค่ะ ไปหยิบปราถนารักฯ มาอ่านแก้หน่วง(หรือหน่วงกว่าเดิม?!55) :mew1:
-
ไอ้พี่วันนนนนนนนนน ไอ้เจ้าชายในคราบจระเข้ นี่มันน้องชายสีครามหรือป่าวเนี่ย
นิสัยยังกะฝาแฝด กวนตีนแต่ก็เท่ห์ในคนเดียวกัน แบบนี้ไอ้นู่ไกรจะไปไหนรอดดดดดดดดดดดดดด :katai2-1:
-
แหมที่แท้ดพราะพี่วันยังไม่เคยลองนี่เลย ฮิฮิ ไกรชี้โพรงให้จระเข้ชัดๆเลยนะเนี่ย
ต่อไปก็ระวังตัวให้ดีๆนะ
-
ติดฟิคคคคคคค ไม่มีโมเม้นนี้นานแล้วว ติดแบบติดมากกกกกกกเอาไปคิดถึงตอนต่อไปเรื่อยๆนั่งเปิดดูว่าอัพตอนใหม่รึยังทุกวันวันล่ะหลายๆรอบแบบนี้ ตอนอ่านพาร์ท11 ก็ได้แต่ขอให้มาลาอย่าตายนะ ชอบเวลาพี่วันพูดถึงเรื่องจระเข้ติดสัดจะชอบย้อนกลับไปอ่านตลอดตั้งแต่ตอนก่อนแล้วทิวันคนทะลึ่ง อ๊าาน่ารัก
ปล.น้องไกรเนี่ยเลือดกรุ๊ปเอใช่มั้ยคะ
-
:hao4:ค่อนข้างจะ...แอนตี้พี่วันนิดนึง :katai1:
แต่ก็นะ เหมือนเคยอ่านประโยคที่ไกรบอกให้เลิกยุ่งกับวรรณาแล้วก็มาลา :ruready อันนี้สงสัยนิดนึงค่ะ
ตกลงที่ไม่ยอมเลิกยุ่งกับสองคนนั้นเพราะคิดว่าไกรสั่งให้เลิกยุ่งกับจระเข้ หรือเพราะเลิกกับสองคนที่ว่าไม่ได้เพราะเอาไว้ใช้ในยามวิกาล :hao4:
บอกตรงๆเก๊าไม่ค่อนชอบมาลาเท่าไหร่ง่ะ :hao5:
เอาเป็นว่าอยู่ข้างไกรนะค้าาาาา :hao7: :hao7:
-
สนุกมากกบอกเลยย
-
พี่วันเคืองไกร กร๊าก มีความรู้สึกแล้ว อยู่กะไกรนี่ พี่วันเป็นตัวเองมาก มาก รักไกร รักจระเข้
-
อยากรู้ ว่าตอนไกรเห็นพี่วันเป็นไอ้เข้จะเป็นยังไง 555555555555
พี่วันต้องตัวบะเร้อ เป็นไอ้เข้3เมตรแน่ๆเลย >< อยากอ่านต่อแล้ววววว ติดดดดดด :z3: :z3: :z3:
-
อุกรี๊ดดดด พี่วันนี่แบบน่ารักมุ้งมิ้งมากกก :ling1: :ling1:
-
อ่าาาา ขำอิพี่วันอะ5555555 เป็นจระเข้ที่มึนละกวนโอ้ยมากอะ5555
มีความรู้สึกว่าอิพี่วันมันรักไกรนะ แต่มาลากะวรรณณาคือก็แค่คนที่คอยมารับใช้อะ
ดูจากการที่พูดถึงต่างๆ
ส่วนไกรน่ารักไม่ท๊นนนนนนนนนนน อิพี่วันแกจะพลาดมากกกก ถ้าแกไม่มาลองกับน้อง55555
สรุปที่บอกทำกับคนไม่ได้ เพราะยังไม่เคยลองสินะ 555555
แล้วจะติดใจน้องไกร มาลากับวรรณณาไม่ต้องใช้อีกเลย! #อยากดูไอเข้อาบน้ำ
-
อร๊ายยยยยยย น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก :ling1:
ขุดไปขุดมา ฝังตัวเองเฉ๊ยยย ///ไกร :ling3:
ฮิฮิ แหมมมมม อยากก็บอก............ อยากอะไร๊ ไม่มี๊ //ไกร :hao3:
เสร็จ(โ)จร(เข้) // พี่วัน :hao6:
อัพเร็ววันเร็วคืนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call:
-
:hao5: ชอบ ง่ายสั้นๆๆๆ
-
วรรณนา กับ มาลาน่าจะแซ่บนะคะ //คิดอะไรเนี้ย!!
เป็นพี่วันนี่มันดีจริงๆน้าาา หล่อเลือกได้ไปหมด
น้องไกรระวังตัวนะคะ พี่ไกรนี่ท่าจะหื่นใช่เล่น 5555555
มุ้งมิ้งแต่ยังคลุมเครือมากกก รอชมตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
-
ตอนน้องไกรบอก มีไกรคนเดียวไม่ได้เหรอ นี่มัน สครีมมาก
ไหนจะเสนอตัวช่วยตอนผสมพันธ์อีก แบบ แล้วทำไมทำกับมนุษย์ไม่ได้ละ
โฮะๆ แต่ละประโยค น่าเห็นใจพี่วันที่อดทนไหว ไม่จับกดพิสูจน์ทฤษฎีน้องไกรไปซะเดี๋ยวนั้น
แต่เสียงแหบพร่าหลังจากมองกันอยู่นาน
ไหนจะคลานหนีลงจากเตียง แต่โดนฉุดข้อเท้าเอาไว้
แค่นี้ก็สครีมบ้านแตกมิมียั้ง
โอ มาย ก็อดดดด
ณ จุดนี้ ใจเต้นแทนน้องไกรเลย
ยิ่งตะล่อมไป ป้อนข้าวไป อยู่ใกล้ๆพี่ไว้ละ
ตายๆๆๆๆ
ชอบตอนที่ไกรคิดในใจว่าเกลียดมัน คือแบบน่ารัก
ซึนแท้
ทั้งที่ไกรนี่ชอบไอ้พี่วันจนไม่รู้จะชอบยังไงแล้วละมั้งเนี่ย
เหมือนเอาตัวเองห่อใส่พานรอจระเข้หนุ่มนักรักรอลิ้มชิมรสเลย แพล่บๆ เลียริมฝีปาก น้องไกรเนื้อขาวนุ่มน่ากิ๊นนน น่ากินกว่าโจ๊กหมูตั้งเยอะ
ไหนจะประโยคที่ว่า ทำไมไกรพูดกับพี่แบบนี้นี่มัน หืมมม ประโยคแบบปล่อยหมัดกระทุ้งหัวใจอะ
แหม ก็นะ คนสวยต้องเล่นตัว เข้าใจไป
แต่ชอบประโยคนี้ เขวี้ยงหัวใจไกรใส่ไอ้พีวัน
อ่านๆดูแต่ละถ้อยแต่ละคำ เป็นพระเอกที่ถามแต่ละคำถาม หยอดแต่ละมุก แม่มมมม นายเอกละลายอะค่าาา
55555
ชอบตอนไอ้พี่วันบอกว่า มีไกรคนเดียวมาตั้งแต่แรก
แล้วก็ตอนที่ถามว่าทำไมไกรดูห่วงมาลาจัง หึงใช่ปะ หึงใช่ปะ
ตอนก่อน สครีมช็อตน้องจระเข้น้อยในอ้อมแขนหนุ่มน้อยไกรมาก
แบบมันโมเอะ บรรยากาศมันส่งคู่นี้มากๆ
(หลังจากที่อวยโป๊ยไกรไปแล้วผิดหวังครั้งหนึ่ง
ครั้งนีเราจะหันมาอวยไกรมาลา 555
อ้าววว เอาพระเอกไปไว้ไหน)
อยากให้พี่วันหึงน้องไกรเยอะๆ
จะได้เข้าใจความรู้สึกไกรบ้าง
ไหนๆภาควรรณคดี ไกรก็ไม่ได้รักเดียวใจเดียว
ภาคนี้คงไม่ทิ้งลายซะทีเดียวหรอกใช่ไหมไกร อร๊ากก ซะอย่างงั้นไป
ว้าา แต่ทำไมโป๊ยชอบแก้วละ
ยังยืนยันว่าตอนโป๊ยล้อเรื่องไอ้พี่วันเดทกับแก้ว เหมือนจะล้อแกล้งไกร แ้ล้วเหยียบตีนกันไปมา
นี่มันโดนใจมาก
อารมณ์แบบ ไกรไม่เผยความรู้สึกให้ใครรู้นอกจากโป๊ยนะ
ในขณะที่โป๊ยรู้แล้วแอบเอาแซวให้เพื่อนระเบิดเล่น แล้วไกรระเบิดได้แม่มน่ารักโคตรๆ โดนการหันไปเหยียบตีนเพื่อน
น่ารักระดับจักรวาลอะช็อตนี้
คู่นี้ดูสนิทแบบรู้ใจกันมากอะ
เป็นเส้นความสัมพันธ์ที่เราว่าไอ้พี่วันก็ข้ามมาจุดนี้เหมือนโป๊ยกับไกรไม่ได้อะนะ
เรามองว่าอย่างงั้นนะคะ
แต่ดูท่าพี่วันนี่น่าจะอยากล้ำเส้นบางอย่างมาเต็มทนแล้วละนะ
ถ้าข้ามเส้นนั้นมาได้
โป๊ยเพื่อนสนิทที่สุดของไกรก็เถอะนะ ก็คงแค่โป๊ยอะ
เหมือน ก็แค่มาลากับวรรณณา
(ย้อนคำพ่อพระเอกซะเลย
แหมๆๆๆๆ)
-
ฮรื้อออออออ
น่ารักที่สุดเลยยยย ทำไมน่ารักขนาดนี้
อ่านไปงื้อไปตลอดเลยค่ะ เขินมากเลย จิกหมอนตัวบิดเลยยย
โดยเฉพาะน้องไกร เด็กน้อยยยยย :-[ :-[ :-[
ตอนแรกอ่านไปก็ฮึ่มๆพี่วันนะ ทำไมถึงเจ้าชู้หว่านเสน่ห์ไปทั่วขนาดนี้
ฮ่วยยย ทำเอาน้องไกรเจ็บไปกี่รอบแล้ววว
จะโกรธพี่วันที่ทำน้องไกรเศร้า แต่พอมาง้อๆน้องก็หายทุกที
(ใจอ่อนเหมือนน้องไกรไม่มีผิด โถ่เอ๊ยยยย 555555)
แต่ตอนจบล่าสุดนี่คือแบบบ อุแง้ เรื่องติดสัดนี่น้า น้องไกรเปิดประเด็นเองนะ เข้าตัวมั้ยเนี่ย :m20: :m20:
-
พี่วันก็ลองซะสิจะได้รู้ :hao6:
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนนี้...ออกแนวชื่นชอบและปลื้มปริ่มกะน้องไกรกับพี่วันเป็นอันมากคะ :-[
สนุกสนาน ชวนติดตามอย่างมาก .... ตอนนี้อยากอ่านตอนต่อไปจังเลย :ling1:
-
โอ๊ยยยยย
น่ารักมาก ติดอีกเรื่องแล้ว เพิ่งจะตามมาอ่าน
ชอบๆๆๆๆๆ
-
:impress2:
-
สนุกๆๆ :katai2-1:
เนื้อเรื่องแปลก แหวกดี แต่สนุกมาก
-
เทอขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :ling1:
-
พี่รู้ไหม ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ
-
รอพี่วัน คิดถึงน้องไกร แอบชอบมาลา ตกหลุมรักวรรณนา
-
อ่านแบบคอมโบทีเดียวหมด(หลังจากอ่านแค่ตอนแรกๆแล้วไม่ค่อยได้เข้ามา)
สนุกมากเลย น้องไกรน่ารัก พี่วันนี่รุกน้องไกรสุดๆเหมือนกันนะ เวลามุ้งมิ้งกันเนี่ยแอร๊ยยยยเขินเลย :-[
-
เฝ้า รอ รอ รอ ๆๆๆๆๆๆ :katai5: :katai5: :katai5:
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
แต่กระนั้นยังมีนายเหนือใหญ่
คอยปกไพร่รักษาไว้ซึ่งศักดิ์ศรี
ด้วยฤทธิ์เดชแกร่งกล้าไม่ปราณี
ผองกุมภีล์น้อมรอบตอบพระคุณ
ได้โต้กลับพวกมนุษย์สุดโง่เขลา
ที่คิดเอาตนชนะมาหลุนหลุน
เตือนตัวกลับไว้ชีวิตให้เอาบุญ
มิต้องลุ้นลาอย่าหาข้าไม่เตือน
พวกหมอคมต่างเริงร่าเร่งหัวร่อ
บอกไอ้หงอชัยชนะมิบิดเผือน
จะใคร่หาเกณฑ์ทัพร้อยมาเป็นเรือน
มิอาจเคลื่อนความตายสิ้นสูญไป
ฟังเช่นนั้นยิ่งมากแค้นมากโกรธา
ด้วยมหากุมภาผู้ยิ่งใหญ่
โผล่กายออกผลุบกายจากร่างอำไพ
ประกาศให้ใครคือข้า…จ้าวธารา
-๑๓-
ไอ้โป๊ยมาเรียนตอนจะหมดคาบอยู่แล้วครับ ที่จริงเมื่อเช้าผมเห็นมันแวบๆอยู่หรอก..แต่ท่าทางจะโดดจนกระทั่งถึงเวลาเช็คชื่อนั่นแหละถึงวิ่งเข้ามา แหม สันดานจริงๆ
ว่าแล้วมันก็กระโจนเข้ามาเสียบเก้าอี้ข้างๆผมทันทีครับ
“กูรู้กูเห็น!”
กับคำโพล่งที่ทำให้ผมต้องถลึงตาใส่มัน
“เห็นเหี้ยอะไร?”
“มาพร้อมกันเชียวนะมึง”
ผมกรอกตา เมื่อเช้าเจอไอ้โป๊ยที่หน้าร้านกาแฟในมหา’ลัยครับ ลงจากแท๊กซี่พร้อมไอ้พี่วันเลยทีเดียว…มันคงจะสังเกตได้ไม่ยากเย็นนัก “แล้วไง?”
“ไปค้างบ้านไอ้พี่วันมาเหรอ?”
“เสือกละมึง”
“แหงมแซะ ชัดเจนเลยนะ”
“ชัดเจนห่าอะไร?”
“มึง คืบหน้าไปถึงไหนแล้วบอกกูด้วยนะ” มันแซะไม่หยุด “กูเป็นที่ปรึกษาให้ไม่ได้ แต่กูรับฟังได้นะเว้ยย”
“อยากเสือกก็บอก”
“เออ กูเสือก แล้วมึงเอาไงวะ…เห็นบอกมีอีกสองคนไม่ใช่เหรอ?”
“ก็…ใช่” ผมหลบตา “แต่พี่วันบอกว่าเลือกกูไง..”
“ฮริ้ววววว~”
“มึงจะเสียงดังทำเตี่ยอะไร!?!”
“มึงต่างหากที่เสียงดัง เอ้า เก็บความดีใจบนหน้าหน่อยเร๊ว~”
ผมต่อยมันไปทีเปรี้ยงนึง มันเลยทำท่าเหรอหราใส่เหมือนตัวเองไม่รู้เรื่อง…จากนั้นไม่นานอาจารย์ก็เช็คชื่อ นั่นหมายถึงอีกเพียง15นาทีจะหมดคาบเรียน ซึ่งแกก็แอบเขม่นไอ้โป๊ยอยู่ไม่น้อยทีเดียว เกรดวิชานี้มันคงใกล้ร่อแร่เต็มทน แต่ก็ตามสไตล์แม่งครับ..เรียนๆเล่นๆจบเป็นพอ น่าอิจฉาจริงวุ้ย!
แต่หลังจากนั้นน่ะนะ…ก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นคนเดียวที่ผมพูดเรื่องนี้ด้วยได้..
“โป๊ย”
“ไร?”
“…กูแม่งเพิ่งเคยเป็นเกย์ว่ะ”
มันทำท่าเหมือนสำลักอากาศ “เออ แล้วไง?”
“มึงคิดว่าไง?”
มันมองผมต้องแต่หัวจรดเท้า “มองผ่านๆก็ดูไม่รู้หรอก กังวลห่าไร?”
“ไม่ใช่ว้อย ไม่ใช่เรื่องนั้น!”
“แล้วพี่วันเค้าไม่ได้เป็นเกย์รึไง? ถามแปลก”
“เค้าน่าจะเป็นไบนะ?”
“….เออ งั้นมึงก็คงเป็นไบด้วย”
“แต่กับผู้ชายนะเว้ย…”
“มึงเพิ่งมากังวลเหรอวะ? หลังจากที่ตกหลุมรักพี่เค้ามาได้สักพักแล้วอ่ะนะ?”
“เอออออ” ผมข่มเสียงกลบ อยากจะหยิกเอวมันให้เนื้อเขียว “อย่าให้กูมีเรื่องล้อมึงกับแก้วบ้างก็แล้ว…..”
ผลัวะ!!
เท่านั้นแหละไอ้สัสโป๊ยเสือกโบกหัวผมจนหน้าทิ่มเลยครับ!! พร้อมกำชับคำแกล้ง
“โทษๆ กูตบยุง”
..ยุงพ่องงงง!!!!!!!!
ผมคิดว่ามึนมากครับจุดนี้!! ย้อนกลับไปคิดถึงตอนผมโบกหัวอาจารย์คงแล้วก็เจ็บแทนเลยจริงๆให้ตาย!! ผมเงยหน้ามองไอ้เพื่อนรักตาเขียวปั๊ด อยากจะเปิดสังเวียนกับมันเสียตรงนี้..ปรากฏว่ามันต่างหากที่จ้องผม
แล้วเค้นฟัน “..แก้วนั่งอยู่ข้างหลังว้อย!”
ผมหันมองตามครับ ผู้ถูกกล่าวถึงนั่งข้างหลังจริงๆ..ห่างออกไปสองโต๊ะ ในระยะที่ผมคิดว่าถ้าเผลอหลุดก็คงได้ยินเต็มสองหูแน่ๆ!
“โทษที” ..ทำไมกูต้องขอโทษด้วยวะ! เจ็บนะเว้ย!!.. “มึงยังไม่ได้บอกรายละเอียดกับกูเรื่องแก้วเลยนะ”
อีกฝ่ายไหวไหล่ “ไม่มีรายละเอียด”
“ง่ายๆงี้อ่ะนะ?”
“เออ ไม่มีเลย ก็มีแค่นั้นแหละ”
“มึงไม่คิดจะจีบแก้วเหรอ?”
“ไม่”
“…ป๊อดว่ะ”
“ครับ กูป๊อด แต่ตอนนี้กูอยากรู้ตำนานรักชายชายมึงมากกว่าว่ะครับ”
“ไหงกลับมาเรื่องกูได้วะ”
“เอ้า ตะกี้เห็นทำท่าจะปรึกษากู…”
“วันนี้พอแค่นี้ก่อน อย่าลืมส่งหัวข้อเปเปอร์นะคะนักศึกษา”
คำที่ดังแทรกขึ้นมานั้นมีพลังมากพอที่จะให้เราหยุดคุยกันครับ ตามมาด้วยเสียงของหลายๆคนกำลังเก็บข้าวของเตรียมออกไปพักกลางวัน พวกเราก็เช่นกัน..ไม่สิ แค่ผมคนเดียวแหละ เพราะไอ้โป๊ยมันยังไม่หยิบอะไรออกจากกระเป๋าเลยครับตั้งแต่เข้ามา
“ก็เริ่มจะเข้าใจละมึง” มันบอก “การคบกับผู้ชายมันเป็นอะไรที่..ลึกซึ้ง…”
“ลึกซึ้งพ่อง…อีกอย่าง กูยังไม่ได้คบกะพี่วันเว้ย!”
“อ้าวหรา ช่วงดูใจว่างั้น?”
ผมทำไหล่ตก ถอนหายใจ “กูว่าก่อนหน้านั้นกูต้องศึกษามากกว่านี้”
“ศึกษาอะไร?”
“กลับไปบ้านจะไปดู National Geography ให้ตาแฉะ”
มันขมวดคิ้ว “ดูทำห่าอะไรวะ? บ้านพี่วันเค้าเลี้ยงสัตว์เยอะเหรอ?”
ผมคิดว่าผมหลุดปาก เลยแถต่อให้ดูเหมือนติดตลก “มีเป็นฝูง”
“หล่อ แสนดี รักสัตว์..พ่อเทพบุตร”
“กูจำได้ว่าครั้งที่แล้วมึงด่าพี่วันว่า ‘สารเลว’ …คราวนี้ชมละ ยังไงกันแน่วะ”
“ครั้งนั้นกูหลุดปาก…ก็ถ้าพี่วันเค้าเลือกมึง ก็จะกลับมาแสนดีของกูเหมือนเดิมไง”
“ของใครวะ เอาให้มันแน่ๆ”
อีกฝ่ายกระพริบตาปริบๆ “โว้ย ควาย หึงรึไง?”
ครับ พักนี้ผมเริ่มรู้สึกแล้วว่าตัวเองขี้หึงขี้หวงมากเกินไป..นิดหน่อย “เปล่านี่”
“แล้วไง แดกไรดี”
“มึงเปลี่ยนเรื่องเร็วเป็นเหี้ย!”
“ไว้คุ้ยต่อร้านอาหาร กูอยากเตี๋ยวเป็ดมาก”
“เออดี กูก็อยากผัดซีอิ๊ว”
“ฟาย แยกร้านนั่งมั้ยงี้?”
“ก็ดี ฮ่าๆๆๆ”
“จวยยยย”
“ล้อเล่นนน เตี๋ยวเป็ดก็ได้ว้อยย”
ผมหัวเราะร่วนเดินนำไอ้สัสโป๊ยลงบันได มันยกตีนขึ้นมาเตรียมจะสังเวยผมให้กับบันไดขั้นสุดท้าย..แต่โชคดีที่เอี้ยวตัวหลบทัน ลีลาพริ้วไหวประหนึ่งนักเต้นลีลาศครับ ฮ่าๆๆ
ทีนี้มันเลยเกรียนหนัก กระโดดพรวดไล่เตะผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ไอ้ผมน่ะรึโกยฝุ่นแทบขึ้น เวลาโป๊ยเซียนเอาจริงนี่อาจได้แชมป์โลกเลยก็ได้ครับ!(กรีฑาสาขาวิ่งชนรั้วน่ะนะ)
ก่อนจะชะงักเมื่อไล่ล่ากันมาจนถึงหน้าห้องพักอาจารย์
ผมหยุดวิ่งโดยพลัน จนไอ้โป๊ยที่วิ่งตามมาชนโครมแทบล้ม
“ว้อย หยุดหาอะไรวะไอ้ไกร…อะ” มันตั้งท่าจะโวยวายหลังจากพยายามพยุงตัวได้สำเร็จ ก่อนจะยกมือประนมไหว้นำ..ผมเลยทำตามบ้างอย่างเก้ๆกังๆ “สวัสดีค้าบ’จารย์คง!”
ร่างสันทัดยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าผม..คล้ายกับว่าเขารอเวลานี้อยู่ และมันทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายเอื้อกเมื่อเห็นผ้าพันแผลที่หัวของอาจารย์..ท่าทางเมื่อวานผมจะฟาดแรงไปจริงๆ ส่วนไอ้โป๊ยก็ดูจะสงสัย..ทั้งแผลของอาจารย์ และสาเหตุที่ผมเงียบแบบนี้
มือผมสั่นจนต้องซ่อนเอาไว้ข้างหลัง แล้วยืนนิ่ง
…ไม่อยากสบตา แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะหลบตา..
“เกรียงไกร”
ในที่สุด..คนตรงหน้าก็พูดขึ้น
สายตาที่มองลอดแว่นกรอบกลมนั้นทำให้ผมขนลุกอย่างไร้สาเหตุ ทั้งๆที่ผมไม่รู้ความหมายของแววตานั้นด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวเอ็งตามข้าไปคุยที่ห้องพักครูด้วย”
+++++++++++++++++++
โป๊ยถามว่าให้รอไหม เป็นอะไรรึเปล่า
ซึ่งปกติแล้วมันจะไม่ถามแบบนี้ แปลว่าสีหน้าของผมในตอนนี้คงดูไม่ได้ และผมรู้ดี…ความกลัวขี้หดตดหายมันคงพุ่งพล่านอยู่เต็มหน้าผม
ในตอนนี้ก็เช่นกัน…
…แม้ว่าตัวเอง…กำลังนั่งเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายโดยมีเพียงโต๊ะตัวเดียวที่คั่นกลางก็ตาม…
ผมคิดว่าขาผมสั่น เลยต้องเกร็งให้มันอยู่เป็นที่..และไม่มีตำแหน่งวางสายตาใดได้เลยนอกจากที่ทับกระดาษรูปจระเข้บนโต๊ะอาจารย์ ที่จริงของประดับเหล่านี้ผมเคยเห็นมันมาหลายครั้งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นว่า..มันมีความหมาย
อาจารย์คงกำลังตรวจเอกสารที่เพิ่งมีอาจารย์ท่านอื่นเอามาให้ ด้วยท่าทางไม่เร่งร้อน
แกเคาะนิ้วกับโต๊ะเป็นจังหวะ..จังหวะเดียวกับเข็มนาฬิกาที่ข้อมือ
ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร…แต่ถ้าผมรู้น่ะสิแปลก
ถ้านี่เป็นหนังหรือการ์ตูนล่ะก็..หน้าคงซึดเหงื่อคงแตกพลั่กไปแล้ว แต่เพราะนี่เป็นคนจริงๆ..ผมเลยแค่รู้สึกว่าร่างกายตัวเองเย็นเยียบกว่าที่เคย..ก็เท่านั้น
และผมรอ
..รอ..จนกระทั่งรู้สึกว่าร่างกายกำลังหดเล็กลงทุกที..ถึงได้ตัดสินใจถาม..
“อาจารย์..คง..ครับ”
“หืม? อ้อ ‘โทษที” แกยิ้มจนหนวดที่มุมปากกระดกตาม “อ่านเพลินไปหน่อย”
ผมพยายามยิ้มตอบ แล้วแสร้งตีหน้าเซ่อ “หัว..ไปโดนอะไรมาอ่ะฮะ?”
หมายถึงเหตุผลของผ้าพันแผล..ไม่ต้องมีอะไรอื่นเลย แม้จะรู้คำตอบดีอยู่แล้วแต่ผมก็ต้องถาม..อย่างน้อยก็ต้องเอาให้รู้เรื่องว่าเขาเรียกผมมาด้วยเหตุใด จะได้เตรียมตัวถูก จะได้รู้ว่าต้องหนีรึเปล่า จะได้รู้ว่า..ควรโทรหาไอ้พี่วันเลยไหม…
คนถูกถามมองผมผ่านแว่นกรอบกลมนั่น เขาเงียบไปนาน..นานจนผมลืมหายใจ
และเผลอบีบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“อ้อ”
การรับคำสั้นๆแบบนั้นทำให้ลมหายใจผมหยุดชะงัก
แกก้มหน้ามองผมลอดแว่นกรอบกลม แล้วหลุบตาลงไปอ่านเอกสาร
“ล้มน่ะ”
คำตอบที่ทำให้ผมยืดหลังตรงหายใจทั่วท้องได้อีกครั้งหนึ่ง
ไม่มีสำเนียงกระแนะกระแหน ไม่มีคำพูดค่อนแคะ ไม่มีวาจาเสียดสี..แค่การปริเปรยอย่างเนิบนาบแบบที่ปกติแกเป็น นั่นหมายถึง…แกไม่รู้ว่าผมเป็นคน ‘ทำ’ หรือไม่ก็…ไม่ติดใจเอาความอะไรเรื่องนั้นตั้งแต่ต้น
ผมกระแอมกระไอ รู้สึกตัวเองชื่นมื่นขึ้นทันตา
“เอ้อ ก็นั่นแหละ” ในที่สุดแกก็ปิดเอกสาร ดันไว้อีกฟากหนึ่งของโต๊ะ “เอ็งต้องทำพรีเซนท์เพิ่มนะ”
“เอ๊ะ?”
“บ๊ะ! ก็เรื่องคะแนนยังไงเล่า”
“เอ๋!!”ผมตาลุกวาว ถ้ากระดิกหางได้คือทำไปแล้วครับ! “อาจารย์จะช่วยเหรอครับ!?”
“ก็ช่วยทุกคนนั่นแหละ โชคดีของเอ็งที่มีอีก5-6คนที่คะแนนไม่ถึงเหมือนกัน” แกบอก เอนหลังไปกับพนักพิง “ไปเลือกหัวข้อมาในอาทิตย์นี้ แล้วต้นเดือนหน้าค่อยส่งพร้อมกันหมด”
“เย้! ขอบคุณมากครับ!”
“ยัง ยังไม่จบ”
“เอ๋…?”
“เพราะไม่อยากเอาเรื่องคะแนนมาขู่ ก็เลยตัดจบเรื่องที่เราคุยกันค้างไว้คราวที่แล้วแบบนี้”
แกถอดแว่นตาวางไว้ ก่อนจะชะโงกตัวเข้ามาใกล้วางศอกไว้บนโต๊ะพร้อมค่อยๆกรีดนิ้วหยาบกร้านนั่นประสานกันตรงหน้า..และใช้ดวงตาที่แสนน่ากลัวนั่นจ้องมองผม
ผมทำใจกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดนี่ลงไปได้ยากเหลือเกิน
“…เรื่อง…อะไรครับ…?”
“เรื่องนายทิวัน”
ผมกระพริบตา รู้สึกว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง “อะไร…ทำไม…?”
“ถึงขนาดนี้แล้ว เอ็งไม่เอะใจอะไรเรื่องหมอนั่นเลยรึไง?”
“เรื่องอะไรครับ?”
“ถ้าเคยไปบ้านเค้าแล้ว…ก็น่าจะรู้อะไรบ้างไม่ใช่รึไง?”
คำถามนั้นทำให้ผมรู้สึกอยากขยับตัว แต่ก็ต้องเกร็งเอาไว้แม้กระทั่งลมหายใจตัวเอง..การอยู่ให้นิ่งที่สุดจะส่อพิรุธได้น้อยที่สุด
แต่ให้ตาย..ผมหยุดอาการมือสั่นนี้ไม่ได้
“ผมไม่เข้าใจ” ตีหน้าเอ๋อ..กำมือที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะแน่นเพื่อควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ “อาจารย์หมายความว่ายังไง..ตั้งแต่ครั้งที่แล้วแล้วด้วย เรื่องพี่วันคืออะไร? เค้าเป็นรุ่นพี่ผม…”
“แค่นั้นหรือ?”
ผมชะงัก ครั้งนี้ก้มหน้างุด “เอ่อ……..ไม่เชิงครับ คือเราสองคนก็…..”
“ข้าไม่ได้หมายถึงเชิงชู้สาวเฟ้ย!”
“อ้าวเหรอ…”
แกดูปลงลง เลยโบกมือปัด “เอาเถอะ แต่ถ้าถึงขนาดนั้นจะไม่รู้เลยรึไงว่าอีกฝ่ายเป็น ‘อะไร’ น่ะ? หืม?”
ผมเงยหน้ามองเขา “ผม-ไม่-รู้”
มันเป็นคำพูดที่ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น
คำพูดของผมชัดเจน..ชัดในหลายๆความหมาย คำนั้นมันบอกได้เลยว่าผมโกหก แต่ที่ผมทนจ้องตาอีกฝ่ายอยู่เพราะว่าผมกลัว…กลัวว่าถ้าหลบตาลงไปอีกครั้ง เรื่องราวคงจะแย่กว่าเดิม
และแกเข้าใจตรงจุดนี้ดี
“เกรียงไกร ข้าพูดเพราะเป็นห่วงเอ็งนะ” เขาบอกผม..ปรับเสียงให้นุ่มลงกว่าเดิม “อะไรที่เรารู้ว่าอันตราย..มันจะดีเหรอที่จะมุ่งหน้าต่อไป”
“..ไม่มี ‘อะไร’ ที่อันตรายสักหน่อย”
“ที่เธอพูดแบบนั้นได้เต็มปาก นั่นเพราะเธอไม่รู้อะไรเลยน่ะสิ”
“ที่ผมรู้ก็คือ…” ผมสูดลมหายใจสั้นๆ “พี่วัน..ไม่อันตราย”
เขาเงียบ
ผมก็เงียบ
อะไรบางอย่างในดวงตาอีกฝ่ายวูบไหว ผมมองประกายนั้นอยู่สักพัก
แล้วก็เกิดคำถามในใจ…
“……..อาจารย์….กลัวพี่วัน…งั้นเหรอฮะ?”
......มันก็ไม่เชิง ‘ในใจ’ ซะทีเดียวแหะ..
เขาไม่ได้เอ่ยอะไร และปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบในตัวมันเอง
ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น
“ขออนุญาตครับ”
กับเสียงทุ้มนุ่มที่ผมคุ้นเคยและรู้ได้เลยว่าใครเข้ามาโดยไม่ต้องหันไปมอง
..และสาเหตุอีกประการที่ทำให้ผมไม่หันไป คือความตกใจที่เล่นเอาตัวแข็งทื่อ…เมื่อไม่เคยคาดการณ์มาก่อนว่า ผู้มาใหม่จะกล้าเผชิญหน้ากับคนตรงหน้าผมในเวลาแบบนี้..และสถานการณ์เช่นนี้
อาจารย์คงก็คงคิดเหมือนผมครับ เพราะสีหน้าตื่นตะลึงของแกในตอนนี้มันชัดเจนมาก
“สวัสดีครับอาจารย์” ไม่ต้องบอกก็รู้..ว่าคนพูดคงกำลังยิ้มอยู่เป็นแน่ “ขอโทษครับ ผมแค่มารอน้องไกรน่ะ เชิญ..คุยธุระต่อเถอะ”
ผมมองหน้าอาจารย์คง ดันเก้าอี้ตัวเองให้ถอยหลัง “ไม่เป็นไรแล้วพี่วัน เสร็จ..พอดี”
“อืม” คนตรงหน้าผมพยักหน้าช้าๆ “ใช่ เสร็จพอดี”
“เดี๋ยวผมคิดหัวข้อรายงานมาบอกนะครับ”
“เออ”
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยังไม่ละสายตาจากผู้สูงวัยกว่า “ผมลานะครับ สวัสดีครับ” แล้วยกมือไหว้หนึ่งทีเป็นอันเสร็จพิธี จังหวะนั้นเลยรีบหมุนตัวกลับมาหาคนตัวสูงที่อ้างว่ามารอผม จับชายเสื้อเขาดึงให้เดินกลับไปที่ประตูเร็วๆ
“เกรียงไกร”
แต่เสียงเรียกนั้นก็ขัดขึ้น ผมหันกลับไป
“ถ้ามี ‘อะไร’ เกิดขึ้น..เอ็งบอกข้าได้นะ”
ผมหันไปมองพี่วัน เขาไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเป็นพิเศษ..เลยไม่รู้ว่าตัวเองควรจะโล่งใจหรือรู้สึกอย่างไรดีกันแน่
“ครับ แน่นอน”
ผมยกมือไหว้อีกครั้งหนึ่ง
“ลาล่ะครับ”
+++++++++++++++++++
“รู้ได้ไง?”
“เจอโป๊ย โป๊ยบอก”
“อ้อ”
“แล้วเป็นไง?”
“ไม่เป็นไง”
“คุยอะไรกัน?”
“เรื่องคะแนนสอบ” ผมดูดน้ำเสาวรสจ๊วบจ๊าบ “ทำรายงานเพิ่ม”
“อ้อ”
“แล้วมาทำไม?”
“ก็..มารอกินข้าวไง”
“ไม่ใช่ บุกเข้าไปถึงห้องพักอาจารย์ทำไม?”
เขามองหน้าผม “ต้องให้บอกรึเปล่าว่าเป็นห่วง”
ผมก้มซ่อนหน้าร้อนๆของตัวเอง “ห่วงอะไร?”
“ก็นึกว่าจะมีอะไร”
“ไม่มีหรอกน่า ในมหาวิทยาลัยนะ”
“ก็ไม่แน่สักหน่อย…”
“อาจารย์คงดูกลัวพี่”
เขาไหวไหล่ “อยากกินไรครับ?”
“ผัดซีอิ๊ว”
“อีกละ”
“.. ‘อีกละ’ อะไรกันเล่า! ยังไม่ได้กินเลยนะ อยากมาหลายวันแล้วด้วย”
“ครับๆ”
“ถ้าไม่อยากกินจะนั่งแยกร้านก็ได้นะ”
“ถ้าไม่ได้กินด้วยกันพี่จะมาหามารับมารอทำไมล่ะ?”
“เอ๊ะ คนเค้าพูดดีๆด้วยทำมายอกย้อน…เดี๋ยวปั๊ด!” ผมขู่ด้วยหลังมือ แล้วเดินนำลิ่วๆเข้าร้านอาหารตามสั่ง “เส้นใหญ่ผัดซีอิ๊วสองครับ”
“จ้า”
“รู้ได้ไงว่าพี่จะกินเหมือนกันน่ะ?”
“จะกินไม่กิน?”
เขายิ้ม “กินครับกิน”
ผมเกลียดรอยยิ้มนั้นชะมัด รอยยิ้มที่มีตลอดเวลาเหมือนแจกฟรี..รอยยิ้มที่ทำให้ผมใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ..รอยยิ้มที่มองไม่ออกว่ามาจากใจจริงๆรึเปล่า
เราเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะตัวในสุด ผมมีเรียนบ่ายสองครับเลยไม่กังวลเรื่องเข้าช้าอะไรมาก ส่วนไอ้พี่วันบอกว่าคาบนี้ไม่เช็คชื่อ ทำเอาอยากขึ้นปีสี่เร็วเลยล่ะ..วิชาที่ไม่เช็คชื่อแม่งมีเยอะไปป่ะเนี่ย หรือแม่งแค่อ้างไปงั้นๆ? เอาเถอะ ไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย
“อาจารย์คงดูกลัวพี่”
ผมย้ำคำพูดนั้นอีกครั้ง ไม่ได้ติดใจอะไรนักหรอกเพียงแค่..ก่อนหน้านี้เขาดูจงใจเปลี่ยนเรื่องจนน่าสงสัย
“อ่าฮะ” เขารับคำไปงั้นๆเหมือนไม่ใส่ใจ และทำให้ผมฉุน
“ถ้าแกเป็นนักล่าจระเข้จริง..ทำไมต้องกลัวพี่ด้วยล่ะ?”
“ก็เพราะกลัวน่ะสิเลยต้องล่า พี่เคยบอกแล้ว..ว่ามนุษย์น่ากลัวก็ตอนที่หวาดกลัวนี่แหละ หมอปราบจระเข้เขาก็กลัวจระเข้ด้วยกันทั้งนั้น…” เขาอธิบาย เห็นชัดเลยว่าเกลียดการพูดเรื่องเดิมๆยืดยาว “เพราะถ้าไม่กลัว..ก็ฆ่าไม่ได้หรอก”
ผมเงียบไปแปปนึง “พี่พูดเรื่อง…ฆ่าแกงอะไรแบบนี้…บ่อยแหะ”
“ไกรก็เคยเห็นมาแล้วนี่ มาลาเกือบโดนฆ่านะ”
“จะฆ่าเลยเหรอ!?”
“แล้วคิดว่าตอนนั้นหมอคงเค้าทำอะไรอยู่ล่ะ? ซักผ้าเหรอ?”
“ไอ้พี่วัน!” ผมกระทืบเท้าเขาทีนึง “ไม่ตลกนะ!”
เขายิ้ม “ก็ไม่ได้บอกว่าตลก”
“…งั้นก็อย่าประชดสิ”
“จระเข้แบบพี่โดนฆ่าจนเป็นปกติแล้วละ”
“…….พวกอาจารย์คงเหรอ?”
เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้น แล้วรินน้ำให้ผม “พวกพี่เองก็ฆ่าไปเยอะเหมือนกัน”
“…….พวกอาจารย์คงเหรอ?”
“ก็ไม่รู้สินะ”
“เพราะพี่กลัวเหรอ?”
“เพราะพวกเขากลัวต่างหาก” เขาบอกผม ไม่ได้สบตา “พวกพี่เลยต้องกลัว”
“ก็ไม่ต่างกันหรอก”
“ไกรล่ะ..กลัวรึเปล่า?”
เขาถามเสียงเบา..เบาเหมือนไม่อยากให้ผมได้ยิน เบาเหมือนไม่อยากฟังคำตอบ
“ไม่” ผมสวนโดยไม่คิด “ไม่มีทาง”
เขายิ้ม ไม่ใช่รอยยิ้มพร่ำเพรื่อแบบที่เขาทำบ่อยๆ “ดีแล้วล่ะ”
“พี่วัน…”
“เอ้า น่าเสียดายจริงๆแต่ต้องบอกว่า…หมดช่วงเวลาตอบคำถามจากทางบ้านแล้วครับ!” เขาเอ่ยขึ้นตัดบท เคาะนิ้วลงกับโต๊ะ “ตัดเข้าช่วงโฆษณาได้แล้ว คัท คัท คัท”
“บ้า!! ไม่ถามแล้วก็ได้ว้อย!!!”
เขาเลิกคิ้ว “.. ‘ไม่ถามแล้วก็ได้ว้อย!!!’ นี่มันเป็นโฆษณาประเภทไหนกันน่ะ?”
ผมรู้สึกตัวเองอยากจะล้มทั้งๆที่นั่งอยู่ “ประเภทอาหารและยา”
“ยา?”
“ยาฆ่าจระเข้”
อีกฝ่ายแกล้งทำเป็นตกใจ “เล่นแรงนะเนี่ย”
“ตลกป่ะ? ตลกเหรอ?” ว่าแล้วก็ขอสักหน่อยครับ หยิบช้อนที่อยู่ในถาดขึ้นมาฟาดเพี๊ยะๆ “ที่หมั่นถามเนี่ยเพราะอะไรรู้มั้ย? ต้องให้บอกอีกเหรอ? ต้องให้บอกอีกรึไง? ใจคอจะไม่ให้ไกรรู้อะไรเลยเหรอ? หาาา ห๊าาา??”
เขาพยายามจะชักแขนหนี แต่ไม่พ้นรัศมีวงช้อนหรอกครับ “โหย เท่าที่รู้นี่ก็เยอะมากแล้วนะ บอกเลย”
“อยากรู้มากกว่านี้ว้อย”
“…อาตมาว่ากิเลสโยมเยอะแท้”
“กิเลสบ้าอะไรวะ!” ผมเอื้อมสุดแขนมาเคาะหน้าผากเขา “เพราะเป็นห่วงว้อย!”
เขายิ้ม “เพราะอะไรนะ?”
“เป็นห่วง!”
“อีกทีสิ…”
ผมหน้าแดง หยิบส้อมขึ้นมาขู่ “เดี๋ยวปั๊ดสองทีสี่รู”
“โหดจังวุ้ย” เขาหัวเราะ แสร้งทำเป็นกลัว “ส้อมธรรมดาแทงหนังพี่ไม่เข้าหรอกนะ ต้องเป็นส้อมลงอาคม”
“แล้ววิชาอาคมนี่มีลงเรียนป่ะ? จะเอาให้ได้A++”
“ไว้ว่างๆเดี๋ยวสอนให้นะ”
ผมลดช้อนและส้อมลง ขมวดคิ้ว “สอนให้ได้ด้วยเหรอ?”
อีกฝ่ายยักคิ้ว “ไปเรียนกับอาจารย์คงสิ”
“นี่ท้าใช่ป่ะ ได้! จะไปเรียนให้คล่องแล้วมาปราบตะเข้!”
ผมแกล้งทำเป็นลุกพรวด ให้เขาหัวเราะแล้วดึงมือให้ผมนั่งลงเหมือนเดิม
“ล้อเล่น! ถึงไปเรียนก็ปราบพี่ไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ? เมื่อวานยังเห็นอาจารย์แกท่องอะไรไม่รู้ทรมานมาลาได้เลย..”
“มาลาก็ส่วนมาลา พี่ก็ส่วนพี่สิ”
“จระเข้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
เขากรอกตา “อา…จะว่าเหมือนกันก็ไม่เชิงหรอกนะ”
ผมโยนช้อนส้อมลงบนโต๊ะ ทำหน้าซังกะตายใส่ “โรค ‘ขี้เกียจอธิบาย’ กลับมาแล้วใช่ปะเนี่ย?”
“อาา…” ไอ้พี่วันยกมือเกาหัว ท่าทางจะซีเรียสจริงจัง “พูดง่ายๆก็แบบว่า..เอ่อ..คนละระดับกัน ละมั้ง…แบบ..มาลากับวรรณนาพวกนั้นเป็นสายพันธ์ชั้นรองน่ะ”
“แล้วพี่ล่ะ?”
“อธิบายง่ายๆก็อย่าง…มีพลังมากกว่า มีอาคมมากกว่า แข็งแกร่งกว่า…” เขาพยายามอธิบายด้วยภาษามือ ซึ่งผมอยากจะขำกับท่าทางวาดภาพในอากาศนั่นชะมัด “ก็เมื่อกี้ไกรพูดเรื่องอาจารย์คงกลัวพวกพี่ใช่มั้ย? เขาจะกลัวพี่มากกว่าตัวอื่นๆระดับนึงน่ะ ไม่สิ..สัก3-4เท่าล่ะมั้ง”
ผมเลิกคิ้ว ไม่ใช่ว่าตัวเองไม่เข้าใจ
…ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ…ตกใจ…มากกว่า
พี่วันยิ้มกว้าง ท่าทางเหมือนไม่ทุกข์ไม่ร้อน…..
“…เพราะพี่เป็น ‘จ้าว’ ไง”
TBC
===============================
คือเล่นไพ่เก่งว่างั้น? #ผิด #ไม่ใช่เจ้ามือว้อยยย
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ; ;/// //โค้งๆๆ//
อาทิตย์ที่ผ่านมายุ่งมากเลยค่ะงานรัดติ้วกระดิกตัวไม่ได้ ฮึกก ต้องขออภัยนะจ้ะ
(นี่ถ้าไม่ได้แต่งสต็อคไว้ก็คงไม่ได้มาอัพละ แงงงง)
ช่วงนี้อาจจะอัพให้ช้านิดนึงนะคะ ;v;" แต่ถ้ามีเวลาก็จะปลีกมาบ่อยๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่า
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มมมมมม :z13:
--------------------------------------------------------------------
ตอนไกรโดนเรียกตกใจหมดเลย คิดว่าอ.คงจะเอาเรื่อง ต่อให้อ.จำได้หรือไม่ว่าไกรเป็นคนฟาดก็เถอะ ก็ถือว่าดีไปล่ะนะ :กอด1:
พี่วันดูพูดแบบชิวมาก เป็นเรานี่ฟังแล้วคงแอบสะเทือนใจนะ ถ้าไม่ฆ่าก็จะเป็นฝ่ายถูกฆ่า
และในที่สุดไกรก็ได้กินผัดซีอิ๊วสมใจอยาก o13
-
อ้ากกกก มาแล้วววววววว
-
มาแล้วๆๆ :hao7:
-
อ้าวพี่วันเป็นจ้าวมือก็ไม่บอก :m20: :m20: :m20:
ตอนแรกนึกว่าอาจารย์คงจะเอาคืนไกร รอดไป :เฮ้อ:
-
พี่วันแม่งเกรียน ขอถอนคำพูดที่บอกว่าแม่งซึน :z2: :z2: :z2:
-
ฮุฮิ น้องไกรเดี๋ยวนี้ดูมุ้งมิ้งขึ้นนะคะ
-
ลุ้นแทนไกรเทียบแย่ :katai1:
พี่วันเนี๊ยบางทีก็พูดสั้นเกิ๊น ยาวหน่อยก็ได้พี่ 55
-
โหพี่วันเป็น"จ้าว"ด้วยโว๊ย ฮิฮิ
น่าจะเป็นจ้าวที่กวนโอ๊ยน่าดู ตอบแบบกวนๆ
ป่านนี้น่านน้ำแถวบ้านพี่วันคงจะขุ่น
เพราะพี่วันขยันกวนเกิ๊น o13
-
พี่วันแกกวนขึ้นนะ 5555
-
:hao3: ไอ้พี่วันมันดูมีลับลมคมในแฮะ
-
เพราะพี่วันเป็น จ้าวธารา ใช่ไหมล่ะ
-
ตอนนี้ไม่หวานเลยอ่ะ อยากได้หวานๆ
-
พี่วันเป็นจ้าวด้วย เออชื่อเรื่องมันก็บอกอยู่นี่หว่า
พี่วันชอบแกล้งไกร ไกรนี่มุ้งมิ้งมากเวลาอยู่กับพี่วัน
-
อาจาีย์คงไม่รู้จริงอ้ะ ว่าไกรเป็นคนฟาด
แสดงว่ามีแต่เซ้นกะจระเข้
พี่วันกวนตลอดเวลาจริงๆ
-
อมยิ้มเล็กๆกับความกล้าเล่นมุก เจ้ามือ ของพี่โอ :laugh:
-
มาแล้วววววววว โอ้ยยยยยยย รอมาหลายวัน ในที่สุดดดดด :hao7:
พี่วันเป็นจ้าว เท่ชะมัดเลย ดูแข็งแกร่งปกป้องไกรได้
ไกรน่ารักอ่า แบบคำพูดคำจาไรงี้ เวลาอยู่กับพี่วันนี่เดี๋ยวฮาเดี๋ยวซึมนะ 555
แต่พี่วันแกดูกวนตีนมากขึ้น? 5555 น่ารักกก
ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันจัง :o8:
-
มาแล้วววววว :mc4:
อาจารย์คงแกก็ดูเป็นคนดีนะ แต่บายย เราเชียร์พี่วัน 5555
-
จานคงตลกจุงเบยยยยยยย
-
เกือบไปอะไกร โล่งแทน
-
พี่วันกวนตีนนนนน แต่น่าร้ากกกก ให้อภัย ฮ่าๆ
ไกรมันน่ารักน่าหยิกขึ้นทุกวันเนอะ
ชอบจังเลยค่าาาาาา รอทุกวันเลยยยย
เดามาสักพักล่ะว่าพี่วันคืออจ้าวธารา ไม่ใช่เจ้ามือวงไพ่? 5555555
ดูเฉยๆแต่เป็นเฮดเลยวุ้ยยย พี่แกดูชิลลลลล สบายๆ
แสดงว่ามั่นใจพอตัวถึงเดินร่อนมหาลัยแบบไม่กลัวใครเลยย
รอตอนต่อไปนะคะ คุณโอสู้ๆ
-
เป็นถึง "จ้าว" แต่ต้องพาคนที่ชอบ ปีนรั้วบ้านตัวเอง :ling2:
-
พี่วันกับน้องไกรคุยเรื่องซีเรียสกันใช่มั้ย
แต่บรรยากาศก็ยังมุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งกันเหมือนเดิม
น่ารักอ่าาา
:กอด1:
-
ตกลงพี่จะหล่อหรือพี่จะเป็นตลกคะพี่วัน 55555555
คนเป็นจ้าวเขาตบมุกแบบนี้เรอะ!
หมดกันภาพพจน์ที่สั่งสมมา 5555555
อยากรู้ว่าพี่วันจะเก่งขนาดไหนแล้วสิ
ขนาดอาจารย์คงยังกลัว
จะว่าไปอาจารย์คงเหมือนถูกสอนมาว่าจรเข้น่ากลัวต้องฆ่าทิ้งเลยนะ
แบบ ตอนแรกอาจจะเฉยๆแต่พอโดนสอนมาก็เลยเป็นแบบนี้ป่าว
นี่มโนเองเออเอง 5555555
ต้องรอพี่โอมาเฉลยแล้วค่ะ-.-
สู้ๆกับงานนะพี่โอ รออ่านอยู่ค่าา
-
ไอ้พี่วันนี่มันกวนตีนดีจริงๆ คือแบบ..กวนแบบไม่รู้ตัวด้วยนะ ให้น้องไกรจัดการซักทีดีมั้ย :hao7:
-
ฮ๊าาาาาาาาาาาาาา หลงพี่วันไปเรื่อย ><
-
ได้บรรยากาศคนเป็นแฟนกันเลยเนอะ หนิดหนม กระเซ้าเหย้าแหย่
แต่...เห็นอย่างนี้ พี่วันท่าจะน่ากลัวกว่าอาจารย์คงหลายขุม
-
เป็นจ้าวแต่น้องไกรก็ยังต้องปีนบันไดเข้าบ้านอะนะ
5555555555
หมอคงกลัวพี่วันน่าดูเลยนะ
รอตอนต่อไปนะ
มาต่อบ่อยๆนะคะคุนโอ
-
เชรดดดดด พี่วัน ตอนจบพูดซะเท่เลย แหวะๆๆๆ หลังจากหมั่นไส้กับมุกขุ่นพี่ 5555555
อยากจะบอกว่า ตั้งแต่อ่านกลอนเกริ่นก่อนเข้าแต่ละบท ชอบบทนี้มากที่สุดเลยนะ
บทอื่นก็ชอบ แต่บทนี้ ชอบเป็นพิเศษ เพราะมันยาวด้วย อ่านแล้วได้ฟิลด้วย แล้วก็ประทับใจวรรคสุดท้ายของกลอนด้วยค่ะ ปลื้มๆๆ อิอิอิ
ตอนนี้ไม่มีอะไร ยังคงอารมณ์เรื่อยๆ กรุ่นเบาๆกับจารย์คง และได้เรียนรู้อะไรจากพี่วันอีกระดับ
รอตอนต่อไปนะคะพี่โออออ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่วันแม่งกวนนนนน
-
อยากให้ อ.คง คิดได้ละหยุดล่าอะ
แกก็ดูเป็นห่วงไกร เหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่ง #หรือแค่แสดงละครหว่าา55
ชอบไกรมากกกก เป็นนายเอกที่น่ารักได้ธรรมชาติมากกก
ขำตอนที่อ.คงถามเรื่องพี่วันละนางเขิน55555
ชอบพี่วันด้วย ดูอบอุ่น ดูปกป้องไกรได้
-
:mc4: ตอนใหม่ๆๆๆๆ ดีใจเสียจริง ตอนนี้อยู่ไม่สุดเท่าไหร่ (จะสุดอะไร //_\\)
แอบอยากข้ามช๊อต เมื่อไหร่จะถึงดูผสมพันธุ์น้าเอิ้กๆๆ :katai2-1:
-
เป็นเรื่องที่หมั่นไส้พระเอกมากกกกกกกกกกกกก :katai1: :katai1:
-
o22 ชอบนิสัยไกรจัง ไกรน่ารัก :impress2:
-
เอ้า!ตกลงอิพี่วันมันเก่งใช่อ่ะ? ดีดี น้องไกรจะไม่ต้องสวมบทโหดทุบหัวใครอีก. อิอิ
...ถึงคุณคนเขียน ช้าไม่เปนไรคร่า แต่ขอสักรวดเดียวสามตอได้มั่ยอ่ัะคร้าาา
-
:katai5:
-
รู้สึกว่ามันสั้้นจัง
-
น่ารักอ้ะ นี่แน่ใจนะว่าเถียงกันอยู่น่ะ
ดอกไม้บานเต็มฉากเลยนะ!!
คิดถึง :กอด1:
-
แลชอบกลอนตอนนี้ของพี่โอ มีหลุนหลุน มีหงงมีหงอด้วย อ่านแล้วป่วงๆบวกเท่ห์พิกล ชอบบ 55555 #แลเกรียนดีตอนนี้ยิ่งตอนโป๊ยกับไกรนะฮากระจาย #ความเกรียนมีสูสี :hao7: :katai5:
-
พี่วันแม่ม ลูกล่อลูกชนเยอะซะจริง เดี๊ยะๆ o13
-
มาอ่านรวดเดียว๑๓ลำนำเลยค่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกก ก.ไก่ยาวๆเลย
น้องไกรก็ปากตรงกับใจ ส่วนพี่วันเหมือนจะเหนียมๆแต่ก็เจ้าชู้ เคมีเข้ากันมากๆ
พี่วันเป็นจ้าวด้วยนะเนี่ย กะจะเล่นมุกขาดขาหรือเปล่าซะหน่อยแต่ไม่ทันคนเขียน
-
ไม่รู้จะอยู่ฝ่ายไหน หมอจระเข้และจระเข้ ต่างก็มีทั้งดีและไม่ดี ไม่งั้นคงไม่จองเวรกันขนาดนี้
-
กรี๊ดดดดด รอมานาน ได้อ่านสะกะที :hao5: :hao5:
รีบมาอัพต่อนะฮ๊าฟฟฟฟฟ รู้สึกค้างมากๆๆๆ :z3: :z3:
สนุกมากเลยล่ะงับ จะรอตอนต่อไป
-
ตอนแรกแอบกังวลเรื่องอาจารย์คงว่าจะไม่เลิกง่ายๆ แต่ดูแล้วอาจารย์เองก็ใจดีกว่าที่คิดเป็นห่วงไกรด้วย
แต่ไกรนี่ฮามากตอนที่อาจารย์ถามแล้วจะไปบอกจารย์ว่าคบกับพี่วันแบบไหน
คืออาจารย์เขาก็คงไม่ได้อยากรู้เรื่องนั้น แล้วก็มันเป็นเรื่องที่พูดกับคนอื่นง่ายขนาดนั้นเลยเหรอน้องไกร พูดเองเขินเองอีก 55555
ตอนนี้พี่วันกับน้องไกรมุ้งมิ้งกันได้น่ารักมากค่ะ ต่างคนต่างห่วงกันไป หยอกกันแหย่กันไป
ชีวิตดูมีความสุขมากทั้งที่สถานการณ์ช่วงนี้ก็ดูน่าตึงเครียดนะ โลกของคนมีความรักนี่คนธรรมดาเข้าไม่ถึงจริงๆ 5555
-
เพราะพี่เป็น จ้าววววว
จ้าวธารา ตามชื่อเรื่องเลยยย
โห งี้ไกรก็เป็น ... เมียจ้าวอะสิ 5555555555
-
5555 หลุดขำกร๊ากกก แฮชแทกตอนท้าย 555 เล่นไพ่เก่งว่างั้น ฮาค่ะ ชอบ
พี่ไกรเค้าเทพไม่อยากจะบอก ดูๆไปก็เป็นคนดีกันทั้งสองฝ่ายนะคะ น้องไกรเอามงกุฏนางงามไปสวมแล้วทำให้เกิดสันติภาพเร็วลูก อย่าล้างแค้นกันอีกเลย ต่างคนต่างอยู่เถอะนะ
หวั่นใจเล็กๆ กลัวมีมาม่า อย่าถึงขั้นไกรไปเรียนอาคมมาสู้กับพี่วันเหมือนในตำนานเลยนะคะ กลัวใจอทน
คนแต่งสู้ๆคร่า
-
อาจารย์คงอาจติดเงินในวงไผ่ แงงงงมันก็ไม่ใช่ปะแก5555555555555
-
เอ้าาา พี่วันสับไพ่เร้ววววว
-
555 ตลกมุกคนเขียนอ่ะ พี่วันเล่นไพ่ด้วยใช่ป่ะ กร๊ากกกกก
พี่วันกับไกรโมเม้นนี้ดูน่ารักดีจัง
-
พี่วันน่ารักกกกกก :katai5:
-
มุ้งมิ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ไอ้พี่วัน! แกจะชิลเกินไปมั้ย??? ทั้งกวนทั้งเกรียน น้องไกรอุตส่าห์เป็นห่วงกังวลซะขนาดนั้น แต่ดูพี่แกทำตัวซิ น่าโดนน้องไกรแทงด้วยส้อมอาคมซะจริงๆเลย
ว่าแต่ไอ้พี่วันเป็นจ้าวเหรอ งั้นน้องไกรก็เป็นสะใภ้จ้าวน่ะซิ ตำแหน่งใหญ่โตใช่เล่นเลยนะเนี่ย
-
อ่านรวดเดียวบ สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มุ่งมิง หวานๆ มันๆ
-
ฟังอาจารย์คง กะ ไกร คุยกันแล้วลุ้นจนตัวโก่งงง
เหอะ ๆ
-
เพราะพี่วันเป็นเจ้ามีพลังแกร่งกล้า
หายไปนานเชียวรออ่านตอนต่อไปคร้าบ
-
กรีดร้องงงงง เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังงัยยยย กรีดดดดสนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องพระนายเราไม่ต้องเม้าเพราะน่ารุกกันมากมาย แต่ชอบธีมของเรื่องคือความกลัวของมนุษย์ ทุกครั้งทีีอ่านเรื่องแนวนี้มันเจ็บปวดใจทุกครั้งเวลาที่มนุษย์มองอีกฝ่ายแปลกแยกเป็นศัตรู อาจจะเพราะความกลัว ความอยากรู้หรือความโลภใดๆก็ตาม มันเจ็บปวดมากนะ เรารู้สึกได้มากๆตอน พี่วันบอกว่าพ่อสอนว่าต้องทำให้มนุษย์ชอบ เพราะมนุษย์เวลากฃัวมันน่ากลัวมาก คือมนุษย์เรากลัวพวกเค้าคิดว่าพวกเค้ามีอำนาจมากกว่าแข็งแรงกว่าตนเอง ปล่อยไว้จะเป็นภัย เลือกที่จะทำลายอีกฝ่ายที่ไม่เหมือนตนก่อนเพราะความกลัว แค่แตกต่างแค่ไม่เหมือนกันแล้วไม่มีขีวิตเหรอ ไม่มีครอบครัวเหรอ เสียใจไม่เป็นเหรอ กลัวไม่เป็นหรืองัย สงสารพวกพี่วันมากกกก ทุกๆเผ่าพันธ์คงมีทั้งคนดีและร้าย แต่ถ้าเราเปิดใจเลือกมองที่ตัวตนจริงๆคงดีกว่าติดสินกันด้วยเผ่าพันธ์
สงสารเหล่าจระเข้มากๆ กอดคนเขียน ชอบกลอนเวลาเริ่มบท สนุกมากๆ จะคิดตามต่อไปค่ะ อยากให้มนุษย์อยู่ร่วมกับทุกเผ่าพันธ์ได้โดยสันติ
-
พี่วันตลกนะเนี่ย น้องไกรนี่รักพี่วันเต็มตัวแล้วจริงๆ
-
:o12:
มาต่อแว้ววว
พี่วันเป็นเจ้ามือสินะ ฮาา
-
พี่วันเกรียนดีเเท้
-
รู้สึกเหมือนว่า ถ้ามองข้ามความหล่อ ความเกรียน ความมึนแล้ว พี่วันน่าจะน่ากลัวกว่าอาจารย์คงอีกนะ
-
“เพราะเป็นห่วงว้อย!”
ชักจะตกหลุมพรางพี่วันขึ้นเรื่อยๆ
เป็นถึงจ้าวแต่ก็ต้องระวังตัวไว้อยู่ดีใช่ม่ะ
แต่ตอนที่ไกรตอบความสัมพันธ์คือแบบว่า เราสองคนนั่นเป็น...
อาจารย์แกมีโวย เพราะไม่คิดถึงเรื่องนี้^^ ก็น่าจะไม่อะไรกับความสัมพันธ์ชช?
งั้นถ้าอาจารย์คงฆ่าจ้าว(เกรียน)วันไม่ได้ ก็สนับสนุนให้ลูกศิษย์มีคู่รักเป็นระดับสูงเถอะ^-^
-
"เพราะพี่เป็นจ้าว...ดวงใจไกรไง" ต่อให้เพราอยากฟินเอง อิอิ
-
มาสะดุดตอนพี่วันบอกว่าเป็น'จ้าว'
แต่พอเงยไปดูชื่อเรื่อง ............. อ้าว เค้าก็บอกกูออกจะชัดเจนนี่หว่า 55555
จ้าวธารา ก็ประมาณว่า เป็นใหญ่ในหนองน้ำ(ห๊ะ! <<< คือคิดไม่ออกว่าจะเอาอะไรดี หนองน้ำมันดูคล้องกว่าไง!<<ก็แถไป)
แหม๋ ไอ้โรคขี้เกียจอธิบาย ประมาณว่ากลัว น้ำอมฤทธิ์ จะไหลหยดย้อยหยาดเยิ้ม น่ะ
เหนื่อยแทนไกรจริงๆ มาคิดๆดู ชื่อเกรียงไกร นี่ก็แปลได้ว่า ยิ่งใหญ่ขจรขยายไปทั่วทุกสารทิศ แหม๋ เข้าได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยอ่ะ
ปล.แอบคิดนิดๆว่าครอบครัวไกรจะมีส่วนเกี่ยวกับพวกอาคมปราบจรเข้รึเปล่า แบบ.... ลูกหลานไกรทองงี้ 5555
(แล้วสมองก็แวบไปออกบางระจัน ..... กูนั่งตัวเองว่ามันไปออกได้ไง พอนึกดีๆ อ้อ..... มันแต่งตัวเหมือนกันนี่เอง
แบบไม่ใส่เสื้อ ทำผมแสกกลางทรงสูง โจงกระเบน ดูโบราณๆ แถมด้วยถือสปาต้า เอ้ย กระบี่ ....... ดาบก็พอมั้ง เนอะ)
-
พี่วันน่ารัก
-
อยากรู้ก็ต้องลอง !!!
สงสัยวันไหนพี่วันติดสัตว์และน้องไกรอยากลอง
แม่ยกคงต้องอุทานคำว่า เ(ห)ยดดดดเขร้
:laugh: :laugh:
-
อยากอ่านต่อเเล้วอ่ะ :katai5:
-
อยากเจอจระเข้บ้างจังงงงงง ><
-
:serius2: มันดูเหมือนพี่วันกับไกรก็ยังคงไม่ชัดเจนกันต่อไป โอ้ยมันน่าหงุดหงิดชอบกลแหะ55
ไกรระวังจะเสียใจทีหลังล่ะ :hao3:
รอต่อไปค่ะ :mew1:
-
ไกรเป็นเมียจ้าว 5555555
-
น้องไกรจะได้เป็นมเหสีจระเข้ ชะเอิงเอย
-
อยากได้หวานกว่านี้ อิอิ
-
แหะๆ แวบแรกคำว่า"จ้าว" เค้าแอบนึกถึง "เจ้ามือ" ตามที่คนเขียนเล่นมุกด้วยแหละ ฮ่าๆๆ
ไม่รู้ว่าอิพี่วันมันจะรู้สึกแบบที่เราคิดจริงๆไหม แต่เรารู้สึกว่า เหมือนนายทิวันของน้องไกรจะรู้สึก"ยืด"นิดๆตอนที่บอกว่าตัวเองเป็นจ้าวน่ะ มันทำให้เราหมั่นไส้ ย๊ากกกกกกกกกก
แต่ตอนนี้เราแอบเข้าใจอาจารย์คงนะ แบบว่าฟีลกู้ดกับอาจารย์แกขึ้นมานิดนึง ไม่รู้สิ ต่างคนต่างมุมมอง ถ้าเรามองในมุมจระเข้เราก็เข้าใจเหตุผลของเขา มองในมุมมนุษย์เราก็เข้าใจ เข้าใจหมดเลยว่าทำไมแต่ละคนถึงทำแบบนั้น ทุกการกระทำย่อมมีเหตุผลมารองรับอยู่แล้ว
-
นิยายเรื่องนี้ชื่อเรื่องมันแปลกๆเลยกดมาอ่านดู
พระเอกเรื่องนี้ชีวิตมันแปลกๆเลยอ่านตอนต่อไปดู
นายเอกเรื่องนี้ความคิดมันแปลกๆเลยอ่านไปเรื่อยๆดู
คนอ่านเรื่องนี้รู้สึกว่าแปลกๆอ่านไปแล้วชักจะชอบแล้วตู
ตอนสุดท้าย เอ๊ะ!มันค้างแปลกๆอยากอ่านตอนต่อไปดู
สรุปแล้วนิยายเรื่องนี้ แปลก สด ใหม่ น่าสนใจ เลยลองอ่านๆดู
:pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้สนุกมาก ๆ เลย...
บางทีก็สงสารพี่วันบางทีก็สงสารไกร....เมื่อไรจะรักกันได้แบบเปิดเผยก็ไม่รู้
-
เมื่อไหร่จะไปบ้านพี่วันอีกอ่ะ อยากเห็นไกรโดนกิน
-
แอบระแวงอาจาร์ยคง :katai1: :katai1:
แต่ก็คิดอยู่แล้วว่าแกคงไม่ทำอะไรไกร เพราะดูจะสนิทกัน :hao4: :hao4:
แต่ก็แอบระแวงอ่ะ :hao5: :hao5:
-
อ้อ เพราะเป็นใหญ่นี่เอง 55555555555555555555
-
อิพี่วัยแอบน่ากลัวนะเนี่ย พูดไปยิ้มยิ้มไปเนี่ย
-
ดูเหมือนอาจารย์คงแกก็เป็นคนดีนะ
นึกว่าแกจะร้ายกว่านี้ เริ่มสงสารแกที่ไกรฟาดหัวแกแล้วล่ะ
ส่วนพี่วัน พี่มั่นใจตัวเองมากกก
จนแอบหมั่นไส้นะ ชริๆ
ใครจะน่ารักเท่าไกรล่ะไม่มี
-
เป็นจ้าวธาราสินะ ไกรกลัวรึเปล่า :mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่วันไม่กลัวอาจารย์คงสิน่ะ
-
ไอ่วันของเพ่ไกร มาต่อเร้วๆน้าาาาาาาาาาา
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ห๊ะ พี่วันเป็นจ้าว..มือรึเปล่า แวบแรกเลยที่นึกถึง ดูอาจารย์คงดูหวั่นๆกะพี่วัน ดีนะไม่ติดใจอะไรไกรเรื่องแผลที่หัว
-
อ่านรวดเดียวจบเลย คือสนุกมากกกกกก ชอบแนวนี้อยู่แล้วไงคะ
คือวันออกแนว....ท่านเจ้าคุณ(?)มาลากันวรรณนา(เขียนงี้ป่ะ><)คือสนม? ให้อารณ์เจ็บจี๊ดแทนไกร(อินี่อินจัดมาก) มันเจ็บๆแทนไกรจริงๆนะ ทำไมวันเป็นไอ้เข้ที่ นิสัยดี ดูสุภาพบุรุษอบอุ่น เอ๊ย ไม่ใช่ละๆ ดูไม่รู้เรื่องไม่รุ้ราว มนุษย์ๆ จระเข้ๆอยู่นั่นแหละ อึ่ยยย ไกรก็หลงคารมมันจังเลยเนอะ(ขนาดคนอ่านยังหลงอ่ะห้่าๆ)
ปล.หนูมาลาวรรณาจ๊ะ (ท่านเจ้าคุณ)วันเขามี(มเหสีเอก)ไกรแล้วนะจ๊ะ หมดน่าที่พวกเธอ(ฮา) เดี๋ยวคนแต่งเขาก็หาคู่ให้เองอ่ะเนอะๆ
ปล.2 สนุกมากเลยรียๆมาต่อนะคะ อาจจะเม้นเวิ่นไปหน่อย(ก็มันสนุกอ่ะ)
-
เจ้าธารา วุ๊ยๆๆๆๆๆ
เท่สะไม่มีอะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมาเลยค่ะ มาต่อเร็วๆนะ :mew1:
-
อ่านรวดเดียวเบย โอ้ยยยย
สงสารไกรเรื่องพี่วันสองเมียอยู่ดีอ้ะแง
อาจารย์คง แกคงเกรงๆ
อย่าให้แกไปทำอะไรพี่วันเลย สาธุ~
-
มาต่อได้แล้วววว
:katai4: :katai5: :ling1:
-
ู^
^
^
^
//ทะลวงเม้นท์บน มาต่อแล้ววววว :katai4: :katai4: :katai4:
ชะตาแตะต้องข้าร้างลาห่าง
ลิขิตขวางขาดทางสองเราอาจกั้น
หากฟ้าดลบันดาลรักเราผูกพัน
ใช่ภาพฝันสัตย์สัมพันธ์..นิรันดร
-๑๔-
จ้าวเหรอ…
…จะว่าไป..ก็เหมือนจะเคยได้ยินเด็กมาลาเรียก ‘ท่านจ้าวๆ’ อยู่เหมือนกันแหะ…
ผมเคาะนิ้วกับกระโหลก เหมือนจะเคยเห็นไอ้คำว่า ‘ท่านจ้าว’ หรือ ‘จ้าวฮะ’ อยู่ในละครออกจะบ่อยครับ จ้าวเนี่ย..คงเป็นคำเรียกของคนที่มีเชื้อมีสาย(รึเปล่านะ?) เอาเป็นว่าไม่ใช่ที่จะพบเห็นได้ตามท้องถนนทั่วไป ยิ่งถ้าเป็นจ้าวของจระเข้…ผมก็นึกภาพไม่ออกจริงๆว่าจะออกมาในรูปแบบไหน
มีพลังมากกว่า..
มีอาคมมากกว่า..
แข็งแกร่ง..กว่าจระเข้ตัวไหนๆ..
พอคิดแบบนั้นแล้วก็หวนนึกกลับไปถึงมาลาตัวน้อย วรรณนาเองก็คงมีขนาดตัวไม่ต่างกันมากนัก..กลับมาที่ไอ้พี่วัน ที่มองผ่านๆก็ดูดีมีระดับ ทั้งหน้าตาและบุคลิกก็ดูเหมือนจะดีไปซะหมด แต่ถ้าจะให้พิจารณาจริงๆแล้วเจ้ากวนประสาทสุดกู่ นิสัยประหลาด ไร้สัญชาติญาณความเป็นมนุษย์ และออกจะเป็นหนุ่มชิวเกินพอดีแบบนั้นน่ะนะ….ที่เรียกว่า ‘จ้าว’…?
หรือบางทีคนเราเนี่ยแหละจำกัดคำว่า ‘จ้าว’ ให้แคบลงมา..ว่าต้องสูงศักดิ์สูงส่งร่ำรวย(..แต่เออ ผมปฏิเสธไม่ได้ครับว่าหมอนั่นไม่รวย ก็เป็นผู้ดีจากเมืองพิจิตรนี่หว่า…เฮ้ย พอคิดแบบนี้แล้วหมอนั่นเป็นจ้าวก็ไม่แปลกนะ?)
ว่าแต่…มีความสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?
….ไอ้พี่วันเนี่ยนะ?
ผมถอนหายใจ ถึงแม้เวลาจะผ่านมาร่วมอาทิตย์แล้วแต่ก็ยังคิดไม่ตก วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่นแหละว่าไอ้จ้าวทิวันนั่นมันเป็นยังไงกันแน่ แต่ก็นะ..ไม่อยากจะถามอะไรให้มากความแล้วครับ เดี๋ยวเขาจะหาว่าผมอยากจะรู้เรื่องของเขาไปเสียทุกเรื่อง(ซึ่งมันจริง! ให้ตายเถอะ!)
ต่อมามือถือก็สั่นครืดอยู่บนโต๊ะ
ผมละสายตาจากหน้ารีเสิรชทำรายงานส่งอาทิตย์หน้า..เพื่อก้มลงมาเจอหน้าจอสีเขียวของโปรแกรมแชทเดิมๆ กับคำพูดทักทาย…
ทิวัน : เฮ้ นอนยัง
ผมยิ้ม ไม่รู้เพราะอะไร แล้วกรอกกลับไป
ไกร : อะไร
ไกร : เป็นแค่จระเข้อย่าเล่นไลน์ให้มากนักได้ป่ะ
ทิวัน : โทรไปได้มั้ยล่ะ
ไกร : ไม่
ทิวัน : ทำไรอยู่
ไกร : พรีเซนท์
ไกร : แก้คะแนนส่งอาทิตย์หน้าอ่ะ
ผมกะจะวางมือถือลงที่เดิม แล้วหันกลับมาทำรีเสิร์ชต่อครับ..แต่มันก็เด้งขึ้นมาอีกครั้ง
ทิวัน : อยากได้ยินเสียง
ทิวัน : นะ นะ
…เป็นแค่จระเข้..อย่าทำให้มนุษย์ใจเต้นมากนักได้ป่ะ?
ผมเคาะนิ้วลงกับโต๊ะรัวๆ ไม่มีสติมากพอจะคิดหาคำตอบเพื่อตอบเขาอีกครั้งหรอก เพราะแค่เขาบอกแบบนั้นผมก็หุบยิ้มไม่ได้แล้วล่ะครับ
ไม่นานมือถือก็สั่นอีกครั้ง
ครั้งนี้เป็นสายเรียกเข้าครับ แหม ไม่ต้องเดาเลย
ปิ๊บ
“มีอะไร?”
แน่ะครับ ต้องข่มเสียงดุแกล้งทำเป็นรำคาญไว้ก่อน พ่อสอนว่าให้เล่นตัวเข้าไว้
แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะ ((ต้องให้บอกอีกเหรอว่าคิดถึง))
…ฉากต่อมาผมละลายอยู่หน้าคอมครับ
แต่ต้องรีบปั้นให้ตัวเองกลับมาเหมือนเดิมด้วยความเร็วแสง “อะไร? ตลกป่ะ? มีอะไรว่ามาเลยจะรีบทำงานต่อแล้ว”
((ทำงานเหนื่อยมั้ย?))
“เหนื่อยมาก”
((งั้นพักคุยกับพี่แปปนึงนะครับ))
…ผมว่าจะปั้นตัวเองขึ้นมากี่รอบๆแม่งก็คงลงอีหรอบเดิมล่ะครับ! แม่ง!! ดูมันพูดจาเข้าสิ!!
การกลั้นยิ้มเป็นอะไรที่ยาก และผมก็คิดว่าอีกฝ่ายคงมองไม่เห็นผมในตอนนี้ก็เลยปล่อยๆให้หน้ามันบานเป็นจานกระด้งไปเรื่อย แหม ลูกไม้ลูกเล่นมันเยอะครับ คนอ่อนต่อโลกอย่างผมจะทันมันได้ยังไง
“ทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่นอน?”
((ก็ว่าจะนอน..แล้วก็คิดอะไรขึ้นได้น่ะ))
“อะไรล่ะ?”
((เสาร์นี้ไกรว่างมั้ย?))
ผมชะงัก กระแอมกระไอ “อ..เอ่อ…จะทำอะไรล่ะ?”
((ว่างรึเปล่า?))
“บอกมาก่อนสิว่าจะทำอะไร?”
((ว่างไม่ว่างนี่อยู่ที่ว่าพี่ชวนทำอะไรงั้นเหรอ?))
“อย่ากวนนะ บอกมาสิว่าจะทำอะไร?”
((ว่างเปล่าล่ะ?))
“ไอ้พี่วัน จะบอกไม่บอก?”
((พี่ถามก่อนนะ ไกรไม่ว่างเหรอ?))
เสียงเขาดูหงอยลงไป ผมคิดว่าไอ้เจ้าบทบาทนี่มันจงใจทำให้ผมใจอ่อนครับ
…ซึ่งผมใจอ่อน บ้าจริง! “ตอนแรกว่าจะกลับบ้าน ไม่ได้กลับนานแล้ว”
((…เหรอ…))
“แต่ถ้าพี่นัด งั้นไม่กลับก็ได้ไง”
((ไม่เป็นไร ของพี่ไว้วันหลังก็ได้))
“เอ๊ะ! อย่ามาเล่นตัว จะบอกไม่บอกเนี่ย สรุปจะทำอะไร?”
((เปล่า พี่ก็แค่….))
“อย่ายึกยักสิวะ”
((อยากออกไปข้างนอก))
“ไปไหนล่ะ?”
เขาเงียบไปแปปนึงเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา
((พี่อยากไปสวนสัตว์))
ผมชะงักอีกครั้ง “สวน..สัตว์?”
((พี่ไม่เคยไปเลย ตอนก่อนนั้นที่ไกรถาม..พี่ก็อยากไปอ่ะ))
“สวนสัตว์ไหน? คิงคองพาต้ารึไง?”
((…..ขอร้อง เอาดีๆ))
“ครับ โอเค” ผมบอกเขา.. อะไรวะ ขอกูเล่นมุขบ้างก็ไม่ได้ “วันเสาร์นะ?”
((แล้วไม่กลับบ้านแล้วเหรอ?))
“ไม่ล่ะ ไว้อาทิตย์หน้าละกัน”
((บ้านที่นนท์ใช่มั้ย?))
“อื้อ ก็ไม่ไกลหรอก แต่อยู่หอสะดวกกว่าอ่ะ”
((ไม่ได้กลับบ้านนานๆแบบนี้…แล้วที่บ้านไม่เป็นห่วงเหรอ?))
ผมหัวเราะ “ไม่หรอก ไกรโตแล้วนะ”
((นั่นสินะ))
เหมือนเราจะเคยคุยเรื่องนี้กันไปบ้างแล้วครับ..ผมจำได้ลางๆ
ไอ้พี่วันอยู่บ้าน..สาเหตุหนึ่งเพราะบ้านเขาก็ไม่ไกลจากมหา’ลัยมากนัก ส่วนอีกสาเหตุก็เพราะเขาไม่ใช่มนุษย์..ซึ่งมันก็พอมีน้ำหนักอยู่ แต่ถ้าคิดอย่างคนปกติ..แบบไอ้โป๊ย ซึ่งอยู่บ้านก็จริงแต่มันก็โวยวายอยู่หลายครั้งแล้วว่าอยากออกมา เพราะชีวิตที่บ้านมันไม่สะดวกเท่าไหร่ต่อการ…โดดเรียน การกินเหล้าเมาบารากุ หรือทำอะไรแบบที่ช่วงชีวิตวัยรุ่นสุดท้ายเค้าทำกันน่ะ
มันทำให้ผมถามออกไป
“พี่วันไม่คิดจะอยู่หอบ้างเหรอ?”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ
((ไกรหารูมเมทอยู่เหรอ?))
“บ้า!!!” ผมเบิกตาโพลง ตะคอกใส่โทรศัพท์อย่างลืมตัว “ไม่ได้หมายความว่าจะให้มาอยู่ด้วยกันว้อย!”
((ก็พูดซะขนาดนั้น…))
“….ไม่พูดด้วยแล้ว แค่นี้นะ”
((อะ โอ๋ๆๆ ล้อเล่นครับคนดี..อย่าเพิ่งวางนะ))
“โทรมาด้วยเรื่องแค่นี้รึไง? ถ้าจะนัดเที่ยวเจอกันพรุ่งนี้ค่อยนัดก็ได้นี่”
((ไม่เอา บอกแล้วไงว่าอยากได้ยินเสียง))
“เพิ่งจากกันตอนเย็นนี่ ทำมาพูดดี”
((ตั้ง3-4ชั่วโมงแน่ะ))
“ตลก หยุดเลย ปากหวานขนาดนี้สมแล้วที่เจ้าชู้ไก่แจ้”
((แล้วไกรล่ะ…))
“อะไร?”
((…ไม่ย้ายมาอยู่บ้านพี่เหรอ?))
คำพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแบบนั้นทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมเท่าหนึ่ง มันดังจนผมต้องยกมือกุมเสื้อตัวเองเอาไว้ แล้วผ่อนลมหายใจ..ทำเป็นว่าที่อีกฝ่ายพูดมามันแค่ล้อเล่น
“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากปีนเข้าปีนออกบ้าน”
((….ฮะๆ นั่นสินะ))
ผมคิดว่าเสียงหัวเราะนั้นมันแปลกๆ และไม่คิดจะปล่อยผ่านมันไป
“พี่วัน”
((ครับ?))
“...เป็น…อะไร?”
((เปล่า…พี่ก็แค่….)) เขาลดเสียงลงไป ((ถ้าพี่เป็นมนุษย์…ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้…))
ผมเงียบ
เขาก็เงียบ
ผมคิดว่าผมเข้าใจคำพูดนั้นนะ เพราะมันก็มีหลายครั้งที่ผมละเมอคิดไปว่าถ้าตัวเองเป็นจระเข้ทุกอย่างก็คงดีกว่านี้เหมือนกัน แต่ทุกอย่าง..ก็คงจะไม่ได้เป็นแบบนี้เหมือนกัน
“เครียดเรื่องอาจารย์คงเหรอ?”
ผมแกล้งถามไป รู้ว่านั่นไม่ใช่ประเด็น..แต่ก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง
((ไม่หรอก ไม่ใช่เรื่องนั้น))
“อย่าทำเสียงอ่อยแบบนั้นสิวะ อะไร? นี่เราจะไปเที่ยวกับวันเสาร์นะช่วยดีใจหน่อยสิครับ”
แม้จะไม่ได้เห็นแต่ก็รู้ว่าเขายิ้มอยู่ครับ ((..น้องไกรครับ))
ผมเริ่มร้อนไปทั้งตัวกับคำเรียกแบบนั้น แต่ก็ตอบกลับไป “ครับพี่วัน”
((กลัวพี่..รึเปล่าครับ?))
คำถามนั้นหวนกลับมาอีกครั้ง มันเป็นครั้งที่ล้านได้แล้วกระมัง..ผมไม่รู้ว่าเขาจะถามคำถามนั้นเพราะกลัวอะไรนักหนา แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองเบื่อที่จะตอบ…เลยไม่ได้สวนกลับไปแบบหยาบคายอย่างที่คิด
“ไม่ครับ” ผมบอกเขา ย้ำอีกครั้ง..ครั้งแล้วครั้งเล่า “ไม่กลัว”
((ขอบคุณนะ))
“แล้วพี่วันล่ะครับ..”
((..หืม?))
“กลัวไกร…รึเปล่า?”
เขาเงียบไป..พักใหญ่ แบบที่ทำให้ผมใจหาย
((..กลัวสิ))
และคำตอบที่ทำให้ผมรู้สึกร้อนๆที่ขอบตา มันไม่มีที่มาและไม่มีสาเหตุ ที่สำคัญกว่านั้นคือไม่มีน้ำตา แค่ความรู้สึกมันทะลักออกมา..ก็เท่านั้นครับ
((กลัวว่าสักวัน…ไกรจะกลัวพี่ และจากพี่ไป))
“พี่วัน………”
((ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ได้เป็นอะไร)) เขาหัวเราะ ((ไกรทำงานเถอะ อย่าหักโหม..รีบนอนนะครับ))
ผมพยักหน้า “ครับ..”
((เจอกันพรุ่งนี้นะ))
“ด-เดี๋ยว พี่วัน”
((ครับ?))
“…ไม่ต้องกลัวหรอกครับ”
ผมบอกเขา รู้สึกกระดากเล็กน้อยที่จะต้องพูดจาสุภาพ..แต่มันกลับหลุดออกจากปากได้อย่างลื่นไหล ทั้งๆที่กลัวว่าเสียงตัวเองจะสั่น..เพราะไม่เคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อน..
…แต่ถ้ามันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นล่ะก็…
“เพราะวันนั้น..จะไม่มีวันมาถึง…แน่นอน”
+++++++++++++++++++
ดอกมะลิห่อใบตองช่อหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ มันทำให้ผมคุ้นตาเหมือนตอนเขาห่อกุหลาบกับใบตองมาให้แก้ว แต่ช่างมันก่อน..เพราะพอมองดูดีๆแล้วรูปแบบการห่อที่สวยงามนี้ก็คงไม่ได้มีเกลื่อนตลาดมากนัก
ผมเงยหน้า “อะไร?”
อีกฝ่ายยักคิ้ว “มาลาฝากมาให้ แทนคำขอบคุณ”
“มาลาดีขึ้นแล้วเหรอ?”
“ร่าเริงเหมือนเดิมแล้วล่ะ”
“…แย่จัง”
“ทำไม?”
“สงสารมาลา..”
อีกฝ่ายลูบหัวผม..คล้ายจะปลอบ “โดนอาคมนะ..หายไวขนาดนี้ก็เก่งแล้ว”
“ฝากบอกด้วยนะว่าขอบคุณสำหรับดอกไม้”
เขายิ้ม “ครับ พี่ไปก่อนนะ อีกห้านาทีคลาสเริ่มแล้ว”
“อื้อ”
“กลางวันพี่ทำงานกลุ่ม กินข้าวกับเพื่อนได้เลยนะ”
“อื้อ”
“ตอนเย็นพี่เลิกทุ่มนึง กลับไปก่อนได้นะ”
“อื้อ”
“ไกร..”
“อื๋อ?”
“พรุ่งนี้สิบโมง…พี่ไปรับหน้าหอนะ”
ผมหน้าแดง “รู้แล้ว! รีบไปสักทีเถอะ!! คลาสจะเริ่มแล้วไม่ใช่เหรอ!?”
ไอ้พี่วันหัวเราะ ขยี้หัวผมทีนึงแล้วโบกมือลา ก่อนจะเดินจากไป
ทิ้งให้ผมตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนร่วมชั้นทั้งฝูงที่มองมา!!
ก็ไอ้หนุ่มหล่อนั่นเสือกถือช่อดอกมะลิ(ที่ถึงจะไม่ได้มีขนาดใหญ่อะไรนักแต่ก็ไม่ถึงกับไม่เป็นจุดสังเกต)เดินมาให้ผม! ต่อหน้าต่อตาเพื่อนเป็นสิบ! ที่สำคัญกว่านั้นคือ..!! ไอ้โป๊ย!! มึงหายหัวไปไหน!! มาช่วยกูขุดหลุมฝังตัวเองด่วนๆเลยว้อย!!
ผมกำลังหงุดหงิดด้วยไม่รู้จะเอาช่อดอกมะลินี่ไปซ่อนไว้ไหน จะยัดลงกระเป๋าก็กลัวเสียรูป จะถือไปโต้งๆก็แม่งโคตรอาย..เลยต้องเหลือบมองคนรอบตัวอีกครั้ง ไม่มีใครหันมามองแล้ว..ค่อยยังชั่วหน่อย..
…….ไม่สิ…
…….มีอีกคนนึง..ที่บังเอิญสบตากับผมพอดีในตอนนั้น
ผมกลืนน้ำลาย ไม่กล้าหลบดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความสงสัยของร่างบางที่นั่งถัดไปอีกสามโต๊ะ เธอยกหลอดดูดน้ำค้างไว้..มองมาทางผม ดวงหน้าน่ารักเต็มไปด้วยคำถาม…ที่ผมไม่อยากตอบ เราสบตากันนานมากพอที่ผมจะเกร็งไหล่ขึ้น
…จนเผลอบีบช่อดอกไม้ในมือแน่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เพราะความจริงที่ว่า..ผมเป็นสาเหตุให้แก้วกับพี่วันเลิกกันนั้น..มันยังปักอยู่กลางใจผมอยู่เลย
อีกครั้งที่ก้มลงมามองของที่อยู่ในมือ กางกระเป๋าเป้ออก แล้วยัดมันลงไป แม้จะเสียดายที่กลีบมะลิสีขาวอาจช้ำบ้าง แต่ไม่เป็นไรครับ..
..ของบางอย่างเก็บแค่คุณค่าทางจิตใจก็พอ..
…ถ้าการมีอยู่ของมัน…จะทำร้ายหัวใจใครบางคน..
+++++++++++++++++++
เมื่อเช้าโทรไปบอกที่บ้านว่าจะไม่กลับ แน่นอนครับ..โวยวายกันใหญ่ บ้านใกล้ขนาดนี้ยังเสือกเกือบแค่ปีละ3-4ครั้งไม่นับช่วงปิดเทอม พูดตามตรงแล้วไม่ค่อยอยากกลับบ้านเท่าไหร่หรอกครับ มีปัญหาอะไรไว้ค่อยเล่าวันหลังก็แล้วกันเนอะ
แต่ที่จะบอกก็คือ ผมเสียเวลาตื่นเช้าชิบหายเพื่อมายืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งที่ไม่เคยใช้งานมาก่อน การหยิบเสื้อทุกตัวในตู้ออกมาทาบกับตัวแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ที่สำคัญก็คือ…ผมตั้งใจแต่งตัวแบบที่…ไม่เคยทำมาก่อน
ครับ ใช่
พอคิดไปคิดมา นี่น่ะเป็น ‘เดทแรก’ ของเรานี่หว่า…?
…จะเรียกได้เต็มปากเต็มคำว่าเดทรึเปล่านะ..เพราะว่าเราก็ยังไม่ได้คบกัน แค่สวนสัตว์มันคงไม่มีห่าอะไรให้เล่นมากนักหรอกมั้ง ก็แค่ไปเที่ยวเฉยๆละมั้ง ก็แค่ไอ้พี่วันแม่งอยากไปจนตัวสั่นเท่านั้นล่ะมั้ง
อย่าตื่นเต้นสิวะไอ้ไกร…ทำเหมือนคนไม่เคยไปได้
ผมผ่อนลมหายใจ เงยหน้ามองตัวเองในกระจกอีกครั้งหนึ่ง โอเค ชุดวันนี้ดูลำลองสบายตา กับหมวกถักสีดำสนิทคลุมหัวไป แว่นกันแดด เออ พร้อม ไม่ต่างจากเดิมนัก..และไม่ดูตื่นเต้นเกินพอดี ต้องทำตัวเองให้เป็นเหมือนปกติ อย่าตื่นเต้น อย่า……
ก๊อกๆๆ
“เชรี้ย!”
ผมร้องลั่น หมุนตัวกลับไปมองนาฬิกาปลุกหัวเตียง อีกห้านาทีสิบโมง ยังไม่ถึงเวลานัด ยังนี่หว่า! แล้วเสียงเคาะประตูนั่นมันอะไร!?
ผมมองไปรอบๆห้อง บนเตียงยังเกลื่อนไปด้วยเสื้อผ้าที่ถูกหยิบมาเลือกแล้วเลือกอีก เลยจัดการคว้าหมับขยุ้มมันแล้วยัดใส่ตู้ มั่นใจว่าหลังจากนี้คงต้องมานั่งรีดกันหลังอาน..แต่ช่างมันก่อน! ผมจะให้หมอนั่นเห็นได้ยังไงวะว่าผมกำลังทำอะไรอยู่จนถึงเมื่อครู่
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ผมตะโกนกลับไป
“แปปนึง!”
แล้ววิ่งวนกลับมาหยิบถุงเท้ากระเตงๆสวมมาจนถึงโต๊ะทำงาน กวาดกระเป๋าเงินและโทรศัพท์มือถือจะยัดลงใส่กระเป๋า…มันก็สั่นอยู่ในมือผมซะก่อน ไม่ต้องเดาเลยครับว่าใคร
ผมยิ้มแหย กดรับ “รู้แล้วค้าบบ กำลังจะเสร็จแล้วไง”
ปลายสายเงียบไปแปปนึง ((เฮ้ย ไม่ต้องรีบนะ…))
“โทรมาเร่งไม่ใช่เหรอ…”
((ไม่ได้เร่งสักหน่อย)) เขาหัวเราะ ((พี่แค่จะบอกว่าพี่ไปช้านิดหน่อยครับ กำลังออกจากบ้าน..เดี๋ยวถึงแล้วพี่โทรหาอีกทีนะ))
…มันทำให้ผมชะงัก…
…แล้วมองกลับไปที่ประตูอีกครั้ง…
เลือดในกายดูราวกับจะลดอุณหภูมิลงอย่างรวดเร็วหลังจากสมองประมวลผลคำตอบของประโยคสุดท้ายนั่นสำเร็จ ผมกลืนน้ำลาย พยายามหาทางตั้งสติเพื่อไม่ให้ตัวเองหยุดหายใจ
((ไกร?))
เสียงจากในโทรศัพท์ดังทักขึ้นมา แต่ผมไม่ทันขานรับ..เพราะเสียงหัวใจมันเต้นดังจนกลบแทบทุกสิ่ง ผมก้าวตรงไปที่ประตู คิดในแง่ดีว่าอาจจะเป็นเพื่อนร่วมหอมาชวนไปกินข้าวเหมือนเช่นทุกที หรืออะไรก็ตามที่ดีกว่าสิ่งที่ลางสังหรณ์ของผมบอก
ผมบีบมือถือแน่น รู้สึกวิงเวียนนิดหน่อย..อาจเพราะกลิ่นโคโลญจน์ที่ฉีดมันฉุนเกินไป…
….แต่พอคิดอีกที…ผมไม่ได้ใช้กลิ่นนี้นี่หว่า
เวลาผ่านไปนาน..หรือบางทีอาจจไม่ คงเพียงแค่เสี้ยวนาที..นาทีที่ผมรู้สึกว่าการเดินไปให้ถึงประตูมันช่างยาวนานเหลือเกิน แต่ในที่สุดผมก็เกาะกับลูกบิดประตูเอาไว้ได้ ถึงได้รู้ตอนนั้นว่าตัวเองเดินเซแค่ไหน ก่อนจะดันตัวขึ้นมองลาดผ่านตาแมว……
…………….ไม่ไหว…มองไม่เห็นอะไรเลย…
……………..ตาผม….พร่าเกินไป……..
เสียงภาษาประหลาดลอยเข้าหู..ฟังเหมือนบทสวดอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้จัก ซึ่งที่จริงก็รู้อยู่ไม่กี่บท..เพียงแค่..มันประหลาดตรงที่ผมไม่ได้รู้สึกสิ้นเรี่ยวแรงอย่างที่คิด แต่คล้ายกับกำลังจะดำดิ่งลงไปที่ใดสักแห่ง…
ต้องฝืน ต้องขืน ต้องดึงตัวเองออกมาให้ได้..
…..ต้อง……….
“…พี่วัน”
ผมเรียก คิดว่าเขาคงได้ยิน แม้ผมจะได้ยินเสียงมือถือตัวเองตกลงพื้นไปแล้วก็ตาม
“…ไอ้พี่..วัน…”
TBC
====================
โค้งหลักแล้วววว ลุยๆๆๆ
เวลาทำงานอยู่จะรู้สึกง่วงตั้งกะสองทุ่ม
ถ้านั่งเล่นเม้าท์มอย ตีสี่ก็ยังสบายตาอยู่
คิดว่าทุกคนคงเป็นเหมือนกันใช่มั้ยคะ? (หัวเราะ)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่า
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. เห็นหลายคนลุ้นกันตัวโก่ง ;v;/// แต่ต้องขออภัยจริงๆที่เรื่องนี้ไม่มี...................นั่นแหละ
ปล2. ไม่มีในเรื่องหลัก แต่อาจจะเขียนตอนพิเศษให้นะคะ เยิ้บๆๆ
-
ไม่แน่นะ แก้วกับ จารย์คง อาจมีซัมติง ก็ได้ แก้วเป็นเด็กที่จารคง ให้มาสนิทกับวัน
-
ขอให้ไม่เป็นอะไรนะพี่ไกร ;[]; :sad4:
-
อ๊ากกกกกกกกกก ใครจะมาทำอะไรน้องไกรของพี่วัน :katai1:
-
ไกรอย่าเพิ่งเป็นอะไรน๊าา พี่วันกำลังมาแล้วๆๆๆ
-
อาจารย์คงจะทำอะไรหรือเปล่า หรือแก้วเป้นคนร้ายยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
เหวยๆๆ ใครล่ะเนี่ยอาจารย์คงอีกแล้วหรอ
-
อ๊ายยย คนแต่งขา คนแต่งมาช้า มาสั้น เราไม่ว่า
แต่อย่ามาแบบค้างๆคาๆแบบนี้สิค้าาา คนอ่านรับไม่ได้ :hao5:
โฮๆๆๆๆ น้องไกรของป้าจะเป็นไรไหมเนี่ย พี่วันรีบไปช่วยน้องไกรนะ :hao7:
-
ใครทำอะไรน้องไกร อาจารย์คงใช่มั๊ย :serius2: พี่วันมาช่วยน้องไกรเร็ว
-
อาจารย์คงทำอะไรไกรอ่ะ
-
อาจารย์คงแน่เลย...
-
ไกรเป็นอะไร ใครทำอะไรไกร ใครสวดอะไร กรี๊ดดดดด มันค้างอ่าาาาาาาาาา :katai1:
-
เฮ้ย อะไรล่ะนั่น คาถาเรอะ!
ตอนนี้กับคำว่า จ้าว มันทำให้เราจินตนาการบ้าบอปัญญาอ่อนไปอีกแล้ว จ้าว...มีเชื้อสาย....มีพลัง....เเข็งแกร่งกว่าใคร...เป็นผู้นำ
แต่ไม่รู้ทำไมภาพที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ จระเข้นั่งไขว่ห้างบนบัลลังก์ กอดอก สวมมงกุฎ เย่อหยิ่ง มองลงมาอย่างเหยียดๆ
โอ๊ยยยย นี่ก็ละเมอไปไหนเนี่ย ฮ่าๆๆ
-
พี่วันเอ้ยยยย มาช่วยน้องไกรด่วน น้องจะโดนอุ้มไปแล้นนน :serius2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ใครมาทำอะไรไกร อาจารย์คงหรอ
พี่วันรีบไปช่วยไกรเลย ฮือออออ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
น้องไกรอย่าเป็นอะไรนะ;________;
คราวนี้ใครเนี่ยย ท่านอาพี่ไกรรึเปล่า?
อาจารย์คงไม่น่าจะร่ายมนตร์ใส่คนได้นะ?
หรือแก้วจะมาแก้แค้น?
โอ้ยย ลุ้นๆๆๆ :z3:
มาอัพด่วนเลยน้าาา
-
ใครมาทำอะไรไกร
-
:ling1: ม่ายยยยยยยยยยย ค้างแบบลุ้นระทึก อาจารย์คงมาจับน้องไกรล่อตะเข้แน่เลย
โอ้ยยย .... อยากอ่านต่อ ฮือๆๆๆ
-
เป็นใครนะ ใคร ใคร ใคร
พี่วันมาช่วยไกรด่วนนนนนนนน
ถ้าเป็นแก้ว เราอึ้ง ไม่ใช่ก็แล้วไป
-
จะใช่อาจารย์คงไหม
หรืออาจจะเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่าอาจารย์คง
งานนี้ต้องรอลุ้น
ขอให้พี่วันมาช่วยไกรให้ทันก็แล้วกัน
ว่าแต่แก้วคงจะไม่ใช่ ตะเภาแก้วหรือตะเภาทองหรอกนะ ไม่งั้นงานนี้ยุ่งกว่านี้แน่
-
ไกรโดนเข้าแล้ว พี่วันจะทำยังไง...
อาจารย์คงมาทำไม อย่ามาเป็นมารนะ (คิดไปเองเรียบร้อย)
จะเป็นเดทที่ดีแล้วแท้ๆ ดีนะพี่วันโทรมา มาช่วยไกรให้ทันที
-
ใครเป็นผู้ร้ายมาลักพาตัวน้องไกรหรือป่าวคะ
-
เห้ย!! น้องไกรรรรร ค้างงงงง
ใครบังอาจ เด่วบอกพี่วันฟาดหางใส่เลยนิ
:angry2:
-
งื้อออออ น น น่ากลัวววววว
-
พี่วันรีบมาช่วยเร็วๆๆๆ
-
ใครอ่ะใครรรรรร :serius2: :serius2: :serius2:
-
:a5: เย้ยยย ใครอีกล่ะเนี่ย หรืออาจารย์คงอัพเกรด นอกจากจะใช้วิชาอาคมกับจระเข้ได้ ยังใช้กับคนได้ด้วยเรอะ!!!
แก้วก็น่าสงสัยแหะ :hao3:
รอตอนต่อไปละกัน :mew1:
-
เราว่ามันต้องมีแจ๊คพอต ว่าแต่ใครจะเป็นตัวละครนั่นล่ะ
แก้วหรือโป๊ย?
แล้วใครเป็นคนสวดบทสวดนั้น โอ๊ยอยากรู้ตื่นเต้น 5555555555555
:z3: :z3:
-
อะไรอย่างบอกนะว่าอาจารย์คงมาเล่นของใส่ไกร ไม่นะ สู้พี่วันไม่ได้ถึงกับต้องใช้วิธีนี้เลยเหรอ
-
อาจารย์คง?
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ไกรโดนเล่นของเข้าให้แล้วววววววววววววววววววว
อาจารย์คง หรือใคร? จากตอนที่แล้วอาจารย์คงไม่น่าจะเล่นไกรเข้าให้เลยนะ คือน่าจะแค่ห่วง แต่ไม่ถึงกับจะทำร้ายกันปะ?
พี่วันไปสวนสัตว์ ถ้าเจอจระเข้จะคุยกันรู้เรื่องมั้ยนะ แอบคิด ฮ่าๆ
-
น้องไกรโดนอาถรรพ์สาปวิญญาณ. ฮิฮิฮิ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ใครมาทำอะไรน้องไกรน้องช้านนนน
ไอ้พี่วันรีบมาให้ด่วนเลย :katai1:
-
:ling1: :ling1:
อยากอ่านต่ออออออออ แง้ๆๆๆๆ :hao5:
มีแต่คนสงสัยจารคง...แต่เค้าแอบคิดไปว่าตะเข้ตัวอื่นละป่าวหนอ?
-
บาปกรรมนะเออมาขวางคนกะจระเข้เขาจะเดทกัน
พี่จ้าวฮะ พี่หยอดเก่งจริง ๆ คนอ่านพลอยจะละลายตามน้องไกรไปด้วย
-
ใครทำ!!!!! อ.คงหรอ
-
มาต่อเร็วๆ น่าาาาาาาาาาา :hao7: :hao7: :hao7:
-
อย่างพี่วันไม่ใช่เจ้าชู้ไก่แจ้นะ....เจ้าชู้จระเข้เลยล่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ
ปล หรือแก้วจะเป็นพรานจระเข้ :katai5:
-
ถ้าเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นเป็นฝีมืออาจารย์คง อยากบอกแกว่าถ้ายังไม่เข็ด
คราวนี้จะโดนจระเข้(ตัวจริง)ฟาดหางแล้วนะ
ขู่ก็ให้กลัวกันบ้าง
:กอด1:
-
ไกรร่วงไปแล้ว ม่ายยยยยยยยยยย :katai1:
คือยังไม่ได้เปิดประตูใช่มั้ย ยังล็อคสินะ ถึงจะโดนคาถาอีกฝ่ายก็คงจะเข้ามาไม่ได้(รึเปล่าแว๊??)
แต่ไอ้ดำดิ่งลงไปนี่มันทะแม่งๆ ให้ความรู้สึกเหมือนโดนสะกดจิต...
แล้วคนที่มานั่งพ่นคาถานี่มันใคร อ.คงก็ไม่น่าใช่ หรือเราไว้ใจอ.แกมากไป :a5:
หรือจะเกี่ยวกับประเด็นทางบ้านไกร #เริ่มมโนไปไกล
พี่วัน อย่าให้ใครมาหิ้วไกรไปนะ :hao5:
-
ไกรเป็นอะไร ตอนนี้อาจารย์คงผู้ต้องสงสัยเพียงคนเดียวโดนโจมตีหนักแล้ว
พี่วันมาช่วยน้องให้ทันนะ คนเขียนตัดฉับเลอออ ค้างมาก T.T
-
อาจารย์คงมาชัว
ขอให้น้องไกรปลอดภัย
ขอให้พี่วันมาทันด้วยนะ
ลุ้นและค้าง
รีบๆมาต่อด่วนๆเลยนะคะคุนโอ
-
เฮ้ยยยยยย ใครฟะ จารคงเรอะ?! แต่ดูเหมือนจารแกก็เป็นห่วงเป็นใยไกรอยู่นา จารแกจะทำกันได้ลงคอเชียว :hao5:
งืออออ มาต่อด่วนๆค่ะ ทำให้คนอ่านค้างอย่างงี้มันไม่ดีนะค๊าาาาาาาาา :katai1: :katai1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด??!!!
ค้างมากกกก แบบนี้ไม่ยอมมมม!!
:ling1: :ling1:
-
ใครอยู่หน้าประตู :katai1:
-
กรี๊ดด จารย์คงใช่มั้ยเนี่ย !
-
ใครมาทำน้องไกรที่น่ารักของฉ้านนนนนนนนนน!!!!!!!!!! :katai1: :katai1: :katai1:
:m16: :m31: :m16: :m31:
-
:z3: :z3: :z3:
-
อ๊ากกกกกกก
ค้างสุดๆเลย น้องไกรของพี่วันอย่าเป็นอะไรนะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
ใครจับน้องไกรไป :katai1:
มันเป็นกับดักรึเปล่า โอ้ยย พี่วันกับน้องไกรกำลังจะมีเดทแรกแท้ๆ
-
ไอ้พี่วันช่วยไกรด้วยยยยยยย
-
ใครมาขัดเดทแรกของไกร!
พี่วันมาช่วยน้องด่วนเลย
-
ใครอะ....
แล้วอย่างงี้พี่วันจะได้ไปสวนสัตว์ไหมนิ พี่แกยิ่งอยากไปอยู่ :katai1:
-
อาจารย์คงแน่เลย T^T
เดทแรกโดนขัดขวางซะแล้ว
-
อาจารย์คงคิดจะใช้ไกรเป็นเครื่องมือทำร้ายพี่วันหรอ...ใจร้ายมาก
-
อะไรๆๆๆ เกิดไรขึ้นกับน้องไกร!!!!!!!!!!!!!!!~
:a5: o22 :a5: :เฮ้อ: :เฮ้อ: o22 :a5: :a5:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จากที่อยากฮุกซ้ายฮุกขวาพี่วันมาสามสี่ตอนติดอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารพี่วันไงก็ไม่รู้แหะ
กัดคอละทำให้น้องไกรกลายเป็นพวกเดียวกันไปซะเลยเซ่ (จิบ้าเร้อออออออจระเข้ไม่ใช่ค้างคาง)
แล่วๆ ใครมาหมายหัวน้องไกรของพี่(วัน)ละนี่ พี่วันรีบมาช่วยน้องเร็วๆน้าาา
อย่าให้รู้ว่าเป็นแก้วนะ ฮึ!!! จะส่งมาลา(????)ไปจิกหัวตบ(อินไปปร๊าา 555555)
กำลังลอยๆถูกตัดจบ เม้นก็เลยบ๊องๆบวมๆแบบนี้แลลลล ล 555
-
ไกร อย่าเป็นอะไรนะ พี่วันรีบมาด่วนเลย :ling3:
-
ค้างมากๆๆๆๆ
น้องไกรรรร เป็นอะไรรรรร :a5:
รอๆเป็นกำลังใจให้นะคุณโอ สู้ๆ o13
-
อ้ากลุ้นโครตๆๆ
มาต่อเร็วๆน้าา :katai5:
-
ค้างงงงงงง :ling1: :ling2: :ling1:
-
อาจารย์คงทำแน่เลย
พี่วันรีบมาช่วยด่วน
-
ครมา พระรองป่ะหลานอาจารย์คงไรงี้ คิคิ
-
ใครมาาคะะ โอ๊ยดิฉันพลาดเรื่องนี้ได้อย่างไรรร
-
ไอ้พี่วันมาช่วยน้องไกรด่วน :mew6: :mew6: :mew6:
-
อ่าวเฮ้ย น้องไกร :serius2:
-
เกิดไรขึ้นกะไกร :katai1:
-
อารมณ์ตอนเริ่มเรื่องกับตอนจบตอนนี่คนละเรื่องเลย 5ุุ555 ช่วงแรกของเริื่ิองอ่านไปเขินไป จิกหมอนแทบพัง :-[
แต่พอจะจบตอนนี่คือ...กระชากจิตแบบค้างงงงงงงง!!! :katai1:
ลุ้นอ๊าาา...ใครอยู่นอกประตู แล้วไอ้พี้่วันได้ยินไกรเรียกป่ะเนีี่ย :z3:
-
…เป็นแค่จระเข้..อย่าทำให้มนุษย์ใจเต้นมากนักได้ป่ะ?
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ น่าร๊ากกกกกกกกกก
รออ่านๆ
-
:serius2: พี่วันมาช่วยไกรด่วนเลย
-
ใครทำอะไรไกรอ่ะ....
-
โอ๊ยยย มุ้งมิ้งงุ้งงิ้งกันได้แป๊บเดียว มีเรื่องอีกละ
พี่วันอยู่ไหน รีบมาช่วยน้องเลยข่าาาาาา
-
ม่ายยยนะ
อาจารย์คงหรือแก้วกันนะ
รอลุ้นๆๆๆ
-
ทำไมค้างแบบนี้คร๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
ต้องเป็นอาจารย์คงแน่ๆ พี่วันจะต้องปะทะกับอาจารย์คงแน่ๆเลย
พี่วันนนนนของน้องงงงงงงงงงงงง :sad4:
-
ไกรอะรักพี่วันแน่ๆอยู่แล้ว ยอมซะขนาด แต่เราสงสัย ไอ้พี่วันมันรักไกรบ้างมั้ย
หรือมันแค่กลัวมนุษย์เกลียด เห็นมันมาหยอดแบบนี้ ก้อรุสึกว่ามันคงทำกับทุกคน -*-
มุมมองเรา มองแบบไม่หลงตัวเองนะ 555 ดูไอ้เข้แบบแค่ชอบแค่เอ็นดูไกรเฉยๆอ่ะ
เพราะรู้ความลับ แล้วไม่บอก แถมไม่กลัว จริงๆเห็นไกรมันเพ้อเจ้ออะไรของมันไปคนเดียวแล้วเครียดแทน 555
อารมณ์เหมือนเป้นห่วงน้องชายว่ากำลังจะถูกผู้ชายหลอกอะ งือออ
แล้วไอ้ฉากอย่างว่าของคู่พระนางไม่มี แต่จะมีกับนางสนามมาลาวรรณาแทนใช่มั้ย 555
คือจรเข้แรงเยอะ ไกรอาจตายได้ในน้ำเดียวนะ อ๊ากกกกก สงสาร
เค้ารักกันได้จริงหรออออออออออ แล้วจะรักกันโดนไม่ทำอะไรกันได้จริงหรอ
หนทางยาก นังไกรขี้หึง อิพี่วันชอบทำดีกับชาวบ้านอีกกกก
หาผู้ชายมาให้ไกรสักคนสิ เผื่ออีพี่วันอยากเป้นคน ศึกชิงนาย 555
-
กรี๊ดดดดอย่าทำอะไรไกรนะโว้ยยยยยยยยยยย
กำลังหวานเลย พวกมารรรร
-
มาอีพอีก
ค้างมากกกกกกกกกกกกกก :katai4: :katai4:
-
เลยอดไปสวนสัตว์เลย :katai1: พี่วันรีบมาช่วยน้องไกรเน้ออออออออออ
เนื้อเรื่องหลักไม่มี แต่เราจะรอตอนพิเศษนะ :hao6:
-
ว่าจะเม้นท์แซวพี่วันกับน้องไกรที่ทั้งหยอดกันและดราม่ากันผ่านโทรศัพท์ซักหน่อย
แต่เจอตอนท้ายเรื่องเข้าไปประเด็นนั้นตกทันที เป็นห่วงน้องไกรมาก อาจารย์คงรึเปล่านะ
นี่ตามมาถึงห้องเลย ขออย่าให้เขาไปในห้องไกรได้เลย ใจนึงก็อยากให้พี่วันมาช่วยไกรไวๆ
อีกใจก็ไม่อยากให้พี่วันมาเจอกลัวพี่วันเป็นไรไป ขอทางออกที่ไม่ดราม่าให้เรื่องนี้ด้วยนะคะพี่โออออ :hao5: :hao5:
-
เย้ ตามอ่านทันแล้ว :z2:
สนุกมากๆเลย ไกรน่ารัก
ถ้าไกรเป็นเครือๆกับไกรทองนี่กลัวจะมาม่าจริงๆ
แต่ตอนล่าสุดนี่มันอะร๊ายยยยย(ขอวิบัติเพื่ออารมณ์หน่อยนะ)
ใครมันมาร่ายมนต์ใส่ไกรละนั่น? อาจารย์คงหรอ? หรือว่าคนอื่น? :katai1:
ต่างคนต่างอยู่ก็ดีแล้วแท้ๆ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
เกิดอะไรขึ้นกับไกรอ่ะ ค้างสุดๆ
พี่วันมาช่วยไกรเร็ว
-
เพิ่งเคยเข้ามาอ่าน เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย :o8:
ปกติที่เคยอ่าน แฟนตาซีไทยๆ จะมึนจะชื่อตัวละครหรือชื่ออื่นๆ ที่ดูไท๊ยไทย แต่เรื่องนี้ไม่เลย อ่านสบายๆ ได้เรื่อยๆ
สนุกน่าติดตาม แถมยังฮาน้องไกรอีก คนอะไรเกรียนไกลได้โล่จริงๆ 5555
น้องไกรร่วงไปแล้ว หวังว่าจะไม่โดนอาจารย์คงเข้าสิงสะกดจิตอะไรแบบนั้นนะ (ทำได้ด้วยเรอะะ ฮ่วย)
พี่วันแรกๆ ดูนิ่งๆ พูดน้อยๆ หลังๆ มีเล่นมุขแถมพูดเยอะขึ้นนะ ~
นึกถึงฤดูติดสัดของจระเข้ มันคงทรมานเหมือนเวลามนุษย์โดนยาปลุกทุกวันอะไรแบบนี้เนอะ จินตนาการไปได้นะเรา 55555
มาต่อไวๆ นะคะ :กอด1:
-
ใครมาทำอะไร น้องไกร หว่าาาาาาาาาาาาาาา???
-
ชะตาแตะต้องข้าร้างลาห่าง
ลิขิตขวางขาดทางสองเราอาจกั้น
อะไรอ่ะ... กลัวจังเลย
โอ๊ยยย...จิตตกละ
:monkeysad:
-
ค้างง่ะค้างงงงงงงงงงง :katai1:
-
ใครหงะ คงไม่ใช่อาจารย์คงแน่ๆหลอก
อาจจะเป็นจระเข้ตัวอื่นหรือว่า เป้นหมปราปคนอื่นแหงง -*-
-
อยากให้ได้ไปเที่ยวสวนสัตว์ด้วยกัน พี่วันต้องน่ารักแน่ๆๆๆๆเลย
ไกรเหมือนพาเด็กมาเที่ยวงี้ 5555555555555 #มโนไปถึงตอนหน้าแล้ว #มองข้ามลางร้ายท้ายตอนเฉย
-
สนุกมากอ่ะ แต่ตอนนี้ค้างมากอ่ะ ไม่นะ ใครอยู่หน้าประตู
-
อ๊ากกก ค้างค้าบค้างงงง :katai1: :katai1:
แล้วไกรจะเป็นไงต่อไปล่ะเนี้ยยยย เค้าอยากรู้ ><
ไงก็จะรอตอนต่อไปนะง้าบบ
-
กรี๊ดดดดดดดด
ไอ้พี่ว๊านนนนนนนนนน มาช่วงน้องไกรเร็วๆเลยยยยยย
ฮึ่ยยยยย มีความตั้งใจที่จะรักน้องไกร...แต่ก็ยังอ่อนหัด!!!!!!
นอกจากจะไม่ make sense เรื่องความรักและsexกะน้องไกรเเล้ว ยังปล่อยให้น้องไกรเป็นอันตรายอีก :katai1:
ไม่รู้เลยว่าใคร จะว่าเป็นอ.คงก็ไม่น่าใช่ แกดูไม่ได้ร้ายกาจกะไกรอ่ะออกจะเป็นห่วงด้วยซ้ำ
แต่ก็นั่นเเหละยังวางใจไม่ได้ หนึ่งในผู้ต้องสงสัยอีกคนก็แก้ว ไม่รู้สิ ในความรู้สึกมันติ๊งขึ้นมา นางอาจมีลับลมคมใน
หรืออาจจะเป็นมือที่ 4 ที่ยังไม่ปรากฎ.....ก็ตะเภาทอง ยังไม่ออกมาเลย อาจจะมีก็ได้ หรือใครก็ไม่ทราบ
ที่ทราบคือเป็นห่วงน้องไกรรรรรรรรรร พี่วันพี่เป็นจระเข้ที่เเข็งแก่งที่สุดในปฐพีรึเปล่า ถ้างั้นรีบไปช่วยน้องให้ได้นะ
รอตอนต่อไปอย่างบ้าคลั่งงงงง :katai4: :กอด1: :L2:
-
ตอนนี้หวานนิดหน่อยพอให้ชุ่มชื่นหัวใจคนอ่าน มีการชวนกันไปเดทด้วย 555+
ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับไกร? ใครกันที่มาหา?
-
ฤๅมนุษย์ฤๅกุมภาหาความต่าง
ตรอกสองทางแยกสองคู่รู้มิเหมือน
รูปกายร่างจิตใจคอยย้ำเตือน
มิลบเลือนแม้ ‘รัก’ เลื่อน..ร้างสัมพันธ์
-๑๕-
‘….อันตราย….’
‘..ไล่มันกลับไปซะ’
‘มันสายเกินไปแล้วที่จะให้เขาถอนตัวออกมา’
‘….มือของท่าน…เปื้อนเลือดชั่วๆพรรค์นั้นมากเกินไปแล้ว’
‘อันตราย…’
‘..มนุษย์..’
‘ท่านจ้าวจะติดใจอะไรกับมนุษย์นักหนา’
‘เขาคือคนที่เคยช่วยชีวิตมาลา’
‘ให้มันกลับไป’
‘…ข้าจะปกป้องเขาเอง…’
‘แต่ท่านจ้าว…’
‘ยิ่งนับวัน..ท่านจ้าวยิ่งทำตัวเหมือนมนุษย์ขึ้นไปทุกที…’
‘…นี่มัน…อันตราย…’
..อันตราย…!
ผมเบิกตาโพลงขึ้นมา รู้สึกสมองปวดจนต้องหลับตาลงมาใหม่..แสงแรกที่เห็นมันแสบตาเกินกว่าจะทนมองมันได้ แล้วจึงกระพริบตาถี่ๆ..ไม่นาน ที่จริงก็แค่แปปเดียวที่ตาจะชินกับแสงแดดที่สาดเข้ามาภายในห้อง และที่มันแรงขนาดนี้เพราะหน้าต่างทุกบานเปิดอยู่อย่างที่ไม่เคยเปิดมาก่อน
ที่ไหน?
..จำได้แม่น ห้องนอนไอ้พี่วัน
มาได้ยังไง?
..ถามแปลก ถ้ารู้จะทำหน้าควายแบบนี้มั้ยล่ะ?
ผมอ้าปากตักตวงอากาศหายใจ..ราวกับว่าตัวเองเพิ่งจะได้หายใจแบบนี้เป็นครั้งแรก ความทรงจำสุดท้ายมันเลือนลางเกินกว่าจะปั้นขึ้นมาในสมองได้ แต่ผมรู้สึกเหมือนก่อนหน้านี้ผมจมอยู่ในน้ำ..ดำดิ่ง..ลึกลงไป..ทั้งอากาศหายใจทั้งการเคลื่อนไหว..ช่างน่าอึดอัดไปเสียหมด และเมื่อศีรษะเราโผล่พ้นน้ำ…การเร่งหายใจยิ่งทรมานมากกว่าตอนจมอยู่เสียอีก
หลับตาลงอีกครั้ง นับหนึ่งถึงยี่สิบ..เพื่อบอกให้ตัวเองควบคุมลมหายใจ ใช่ กำหนดลมหายใจที่ปลายจมูก ความรู้ในวิชาพระพุทธศาสนากลับมาก็ตอนนี้เอง…
และเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ผมก็แทบหยุดหายใจไปเลย
..ดวงตาสีทองคู่หนึ่งจ้องมองผมอยู่
มันคือความตกใจมากกว่าความกลัว ผมเลยตะลึงค้างอยู่แบบนั้นตอนที่มาลาโบกมือน้อยๆนั่นผ่านหน้าเพื่อเช็คสติของผม ผมอ้าปากจะทัก..แต่ไม่มีเสียงออกมา
เขาไม่ได้พูดอะไร แล้ววิ่งทั่กๆออกจากห้องไป
“เดี๋ยว…แค่ก”
ผมพลิกตัวตะแคงข้าง ไอเบาๆ..ความรู้สึกในคอเหมือนกลืนทรายหยาบๆลงไป แต่ก็เท่านั้นครับ..ไม่ได้มีอะไรออกมา มันก็แค่การเปรียบเทียบน่ะนะ
ไม่นานเสียงประตูในห้องถัดไปก็เปิดออก แล้วไอ้พี่วันก็พรวดพราดเข้ามาหาผม
“ไกร”
เขาเรียก ใช้สองมือจับหน้าผมให้หมุนหันไปสบตากับเขา
“ไกร ได้ยินที่พี่พูดไหม?”
ผมกระพริบตา “ได้ยิน”
“เราชื่ออะไร?”
“…เกรียงไกร”
“แล้วพี่ล่ะเป็นใคร?”
ผมขมวดคิ้ว ชักไม่เข้าใจ “….บ้าป่ะ ความจำเสื่อมรึไง?”
อีกฝ่ายยิ้ม แล้วจูบหน้าผากผมหนักๆโดยไม่ได้มีสัญญาณบอกให้ตั้งตัว รู้สึกตัวอีกทีเขาก็ผละออกไป ทิ้งสัมผัสอ่อนโยนที่ยังคงคาไว้บนหน้าผาก..กับแก้มสองข้างที่ร้อนกว่าปกติของผม
แต่เดี๋ยวก่อน..
..นี่เหมือนจะไม่ใช่เวลามามุ้งมิ้งงุ้งงิ้งนะ..
“พี่วัน..เอ่อ…ไกร…” ผมกรอกตา จะเริ่มถามจากตรงไหนก่อนดีวะคับ.. “ไกร…แบบ….”
เขาทิ้งตัวนั่งบนเตียงข้างๆผม “ปวดหัวอยู่รึเปล่า?”
“อะไรนะ?”
อีกฝ่ายยิ้ม “ปวดหัวมั้ยครับ?”
“นิดหน่อย…ครับ” ผมส่ายหน้า ยกมือแตะหน้าผากตัวเองอย่างลืมตัว “ทำไม….”
“หิวมั้ย?”
ผมอยากจะปฏิเสธครับ แต่ท้องร้องโครกครากจนต้องพยักหน้ารับ..และนึกถึงครั้งสุดท้ายที่ตัวเองมีอะไรตกถึงท้องไม่ได้
“งั้นเดี๋ยวพี่ให้คนยกสำรับมานะ”
เขาบอกผมเช่นนั้นแล้วตั้งท่าจะลุกออกไป แต่ผมคว้าแขนเอาไว้ได้ก่อน
“เดี๋ยวพี่วัน”
“ครับ?”
“เกิดอะไรขึ้น?” ..เออ คำถามนี้แหละ..คิดอยู่ตั้งนานนะกู.. “ทำไมไกรมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? แล้ว..สวนสัตว์ล่ะ? นี่มันอะไรกัน?”
เขากลับลงมานั่งใหม่อีกครั้ง ใช้นิ้วสวยๆนั่นเกลี่ยแก้มผม..ก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบหน้าผากอีกครั้ง..และอีกครั้ง..รวมเบ็ดเสร็จทั้งสิ้นโดนไปราวๆ5ครั้งได้(แหม ได้ทีมันก็เอาครับ พ่อคุณ!) ก่อนที่ผมจะสิ้นสติไปกับไอ้สัมผัสละมุนๆนั่น..เขาถึงได้เอ่ยออกมา
“เดี๋ยวกินข้าว กินยา..พักผ่อนให้หายดี..แล้วพี่จะเล่าให้ฟังนะ”
ผมไม่เถียงครับ เพราะสังขารตอนนั้นมันไม่ไหวเช่นกัน
เขาเดินจากไป แต่ก็เพียงไม่นานครับ..แล้วเดินกลับเข้ามานั่งข้างๆผมใหม่อีกครั้ง ตอนนั้นผมยังไม่หลับ..ทั้งๆที่รู้สึกเพลียและปวดเมื่อยไปหมดแต่ก็ไม่หลับ มันหลับไม่ลงหรอกครับ ความสงสัยที่มีมันเต็มแน่นอยู่ในอก
แล้วก็ต้องใช้สมองน้อยๆนึกทวนความทรงจำก่อนผมจะหมดสติไปอีกครั้ง..
…ผมจำได้…
…แม้จะเพียงเล็กน้อย ที่อยู่ลึกที่สุดของสมอง…แต่ก็พอจะจำได้…
และเมื่ออาหารมาถึง..เป็นข้าวต้มง่ายๆกับผักกาดดองกับกุ้งสับ เขาป้อนผม..และครั้งนี้ผมไม่ปฏิเสธ มันเหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรน่ารำคาญแบบนั้น ขนาดลุกขึ้นมานั่งดีๆผมยังทำไม่ได้เลยครับ ทำได้แค่นอนอ้าปากพะงาบๆเท่านั้น..เด็กดีอย่าเลียนแบบนะครับ มีสิทธิสำลักได้
เขายื่นยาหนึ่งเม็ดกับน้ำให้ผม ผมไม่ถามว่ายาอะไร..ถ้าไอ้หมอนี่จะช่วยผมมาเพื่อยัดยาพิษใส่มันก็คงพิลึกน่าดู
“วันนี้..” ผมเกริ่น เขาหันมามอง “…วันอะไร…?”
อีกฝ่ายหลุบตาลง เอื้อมมือมาจับมือผมเล่น “วันจันทร์ครับ”
“มหา’ลัย….”
“ไว้ไกรหายดีค่อยไปนะ ไม่ต้องห่วง”
“ไกร…โดนอาคมเหรอ?”
เขายิ้มอ่อน “ครับ”
“อ้อ” ผมหลับตาลง “ตอนโดนอาคมมันเป็นอย่างงี้นี่เอง…”
“อืม…”
“ไกรได้ยินบทสวด…ได้กลิ่นแปลกๆ…จำได้ลางๆ…” ผมขมวดคิ้ว พยายามนึกถึงภาพสุดท้าย “นี่เค้าทำอะไรไกร..? ทำให้สลบเหรอ?...แล้วใครกัน? ทำไปทำไม? แล้วพี่วันมาช่วยเหรอ? ยังไง?...”
“…ไว้พี่จะเล่าให้ฟังนะ…”
“ได้โปรด..”
ผมบีบมือเขาแน่นขึ้น
“ไกร…ไม่เข้าใจเลย….ทำไม…ต้องเป็นไกรด้วยล่ะ?”
เขาเงียบไป ทำให้ผมต้องลืมตามอง
ดวงตาสีทองของอีกฝ่ายวูบไหวอย่างประหลาด..มันทำให้ใจผมสั่น ผมคงจะรัวคำถามมากไป..ยิ่งกว่านั้น…คำพูดแบบไม่ทันคิดแบบนั้น…..
“เพราะพี่ไง”
พี่วันกระซิบเสียงแหบ ราวกับกำลังสะกดให้มันหยุดสั่น..ผมจับได้..เพราะมือที่เขากุมมือผมอยู่นั้นมันสั่นน้อยๆ และเขากำลังใช้ความพยายามอย่างมากในการควบคุมมันอยู่
ผมดันตัวเองลุกขึ้น
มันยาก และผมรู้สึกเหมือนจะล้มลงไปเสียให้ได้เพราะอะไรบางอย่าง..รู้สึกถึงของแปลกปลอมบางอย่างขึ้นมาถึงที่คอ มันคลื่นเหียนจนต้องไอ แต่ไม่มีอะไรออกมา
แต่เขาก็ประคองผมไว้ ดึงให้ผมเข้ามาซบที่ไหล่…
แล้วกอดผม
“…..พี่ขอโทษ…..”
กับคำพูด..ที่ผมเข้าใจความหมาย..แต่ไม่เข้าใจในความรู้สึก
“พี่วัน….”
“พี่จะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับไกรอีก..พี่สัญญา”
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะร้องไห้..อย่างไม่มีเหตุผล
และแผ่นหลังที่ผมโอบไว้ครั้งแรกนั้นทำให้ผมรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของคนตรงหน้า…ที่ในใจกำลังสั่นสะท้าน มันเป็นครั้งแรกที่ผมรู้ว่าพี่วันคิดยังไง เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงมันออกมาอย่างชัดเจน..ไม่ใช่แค่คำพูดม่อๆลอยลมไปวันๆเหมือนที่เคย…
…ก่อนจะชะงัก…
…ผมสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้าที่กลางหลัง..มันไม่ใช่ผิวหนัง..และก็ไม่ใช่เกล็ดแข็งๆด้วย มันเป็นสัมผัสนุ่มๆคล้ายผ้าอีกชั้น……และผมว่าผมพอจะจำได้นะ…….
“เฮ้”
ผมดันตัวออก ขมวดคิ้วมองเขา..พร้อมทั้งลูบบริเวณที่จับสังเกตได้เมื่อครู่ไปมา
“….นี่…ผ้าพันแผล…ใช่มั้ย?”
เขาหลบตาผม “อื้อ”
“พี่วัน!”
“…อะไร…ครับ…?”
“เจ็บตรงไหนทำไมไม่บอก!!” ผมร้องใส่เขา “โดนอะไรมา!? ตอนไปช่วยไกรใช่มั้ย?”
“ป-เปล่า..ไอ้นี่มัน…..”
ผมหรี่ตา “…ขอไกรดูหน่อย”
เขาดูลนลาน “ไม่เป็นไรหรอก”
“ไอ้พี่วัน”
“..น้องไกรอยากถอดเสื้อพี่ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
ผมตาโต หยิกแขนเขาทันที “ไอ้บ้า!”
“ฮะๆ ล้อเล่นน่ะ” เขาจับมือผม พร้อมรอยยิ้มหวานๆ “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ..”
“…เจ็บมั้ย?”
“ไม่เลย”
“โกหก”
“เปล่านะ”
“ไกรขอโทษ..”
“…ไม่ใช่ความผิดน้องหรอกครับ” เขายกมือแตะที่ข้างแก้มผม โน้มตัวเอาหน้าผากชนกันอีกครั้ง “…พี่ผิดเอง”
ผมบอกแล้วใช่มั้ยครับ..ว่าระยะห่างแบบนี้มัน ‘ใกล้’ จนเกินไป…เพราะผมละสายตาจองดวงตาคู่นั้นไม่ได้ เขาเองก็มองผมอยู่..ก่อนจะค่อยๆปรือตาลงเพื่อเคลื่อนเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนจมูกของเราชนกัน วินาทีนั้นเหมือนผมจะโดนอาคมอีกครั้งกระมังครับ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะดำดิ่งลงไปจนต้องปิดเปลือกตาลง..
มือของเราที่จับกันอยู่บีบกันแน่นขึ้นอย่างรู้ความหมาย ชั่วเสี้ยววินาทีที่เหมือนกับว่ามันนานเป็นชาติ ผมรับรู้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายประสานกับเสียงหัวใจโครมครามของตัวเอง…ก่อนที่สัมผัสจะแตะต้องลงมาที่ริมฝีปาก……..
ผลัวะ!!
เสียงที่ทำให้ทั้งพี่วันและผมต่างสะดุ้งด้วยกันทั้งคู่
เราสองคนหันไปหาที่มาของต้นเสียง มันคือเสียงเปิดประตูอย่างแรง..แบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนจากประตูบานนั้น พี่วันถอนหายใจ เขาลุกขึ้นยืน ส่วนผมกลับทำได้แค่นั่งอยู่เฉยๆเพราะยังไม่มีแรงมากพอจะทำอะไรมากเกินกว่านั้น
ไม่นาน ‘แขก’ ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูเชื่อม
ร่างสูงใหญ่สาวเท้าเข้ามามากกว่าหนึ่งก้าว แล้วหยุดยืนอยู่ตรงนั้นราวกับต้องการจะให้ผมสำรวจเขาให้ถ้วนถี่ ซึ่งผมทำ..ผมสามารถเดาอายุเขาได้จากริ้วรอยจางๆบนใบหน้าที่ไม่ได้มีการปิดบัง..แต่กลับไม่ได้ดูน่าเกลียดสักนิด อีกฝ่ายดูองอาจ..ดูดีในแบบช่วงอายุของเขา..ซึ่งอาจจะเป็นวัยกลาง..บวกลบนิดหน่อย เรือนผมทุกเส้นถูกเก็บเรียบไปด้านหลังมีสีเทาเข้มแซมประปราย ทั้งคิ้วที่เข้มจัดประกอบกับไรหนวดเคราบางๆรอบดวงหน้าสร้างสรรค์ให้ดูคมเข้ม แบบที่ไม่ใช่สไตล์เดียวกับพี่วัน..
ดวงตาสีอำพันที่ไม่มีการปิดบังนั่นฉายแววประหลาด..ประหลาดแบบที่ผมไม่เคยเห็นจากมาลา วรรณนา หรือแม้กระทั่งพี่ทิวัน…มันทำให้ผมต้องนั่งหลังตรง…
ไม่ใช่แค่เพราะเขาดูน่ากลัว
…แต่เพราะคนที่เขามองด้วยสายตาดุดันอยู่นั้นไม่ใช่พี่วัน…แต่เป็นผม
ชั่วขณะที่ผมเผลอกำผ้าปูที่นอนจนยับโดยไม่รู้ตัวนั้น ไอ้พี่วันก็ขยับตัวมาบังสายตาผม
“มีอะไรรึเปล่าครับ? ท่านอา”
คำทักทายนั้นทำให้ผมรู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใคร และการกระทำของเขาก็ทำให้ผมอุ่นใจที่ได้แอบอยู่เบื้องหลังเงาร่างสูงของอีกฝ่าย(ทั้งๆที่รู้ว่าทำแบบนี้มันโคตรตุ๊ดอ่ะนะ)
“เปล่า” น้ำเสียงทุ้มแหบเอ่ยขึ้นบ้าง…มันดูเรียบเฉย..จนแทบไม่รู้สึกอะไร “อาแค่อยากจะมาดูอาการท่านจ้าว”
เหมือนพี่วันจะหันมามองผมน้อยๆ แล้วตอบกลับไปเร็วๆ “ผมสบายดี”
“แล้วมนุษย์นั่นล่ะ?”
“ผมดูแลไกรได้”
“ออกอาคมรึยัง?”
พี่วันตอบชัดถ้อยชัดคำ “เรียบร้อยแล้วครับ”
“ดี” น้ำเสียงนั้นยะเยือกขึ้น “ถ้าเช่นนั้น..จะให้คนไปส่งไปหน้าบ้าน”
พี่วันขยับตัว ผมไม่เห็นว่าอะไรเกิดขึ้นเบื้องหน้า…แต่รู้สึกได้เลยว่าตัวเอง ‘กลัว’ กว่าที่คิดว่าจะกลัว
“ท่านอา…” ร่างสูงเอ่ยขึ้นบ้าง “…ผมอยากให้ไกรอยู่ที่นี่สักพัก…”
“ไม่ได้”
“…เราคุยเรื่องนี้กันจบไปแล้วนะครับ”
“มนุษย์อยู่ที่นี่ไม่ได้” อีกฝ่ายย้ำ “ยังไงก็ต้องให้ออกไป ที่ผ่านมามันมากพอแล้ว”
“แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีกจะว่ายังไง? ถ้าไกรเป็นอะไรไปล่ะครับ”
“ไม่เกี่ยวกับเรา…มิใช่หรือ?”
“ท่านอา!”
“..โปรดแยกแยะด้วย หลานคือ ‘จ้าว’ นะ..”
คำย้ำสถานะทำให้คนฟังสะอึก
“…จะให้เกิดอันตรายอย่างเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่ได้อีก”
สิ้นประโยคนั้นอะไรบางอย่างก็วิ่งมาปักที่กลางใจ ผมก้มหน้าลง..เผลอบีบมือตัวเองแน่นขึ้นจนเจ็บ และเข้าใจได้โดยง่ายว่าไอ้สิ่งที่อีกฝ่ายหมายถึงนั้นคืออะไร คือที่มาของผ้าพันแผล..คือชีวิตของพี่วัน..คือความหมายของคำที่ว่าจระเข้และมนุษย์..อยู่ร่วมกันไม่ได้
แต่จู่ๆ..ผมก็รู้สึกว่าอุณหภูมิห้องนี้ลดลงอย่างกะทันหัน
จึงเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง พอดีกับประโยคที่ว่า
“ผมรู้ดี…ผมคือ ‘จ้าว’ …..”
เสียงของไอ้พี่วัน…แตกต่างออกไปจากเดิม
“….ที่ไม่ว่าใคร..ก็สั่งผมไม่ได้”
+++++++++++++++++++
“อาพี่…”
“หืม?”
“…ให้ไกรเรียกว่ายังไงดี..?”
เขายิ้ม ลูบหัวผม “พันวัง..ท่านชื่อ ‘พันวัง’”
“แล้ว..”
“ครับ?”
ผมกลืนน้ำลาย “…พูดกับอาพี่แบบนั้น…จะดีเหรอ?”
เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเหมือนที่เคยทำด้วยเช่นกัน..จะอธิบายให้ง่ายๆก็คือเขาเงียบไปเลย ถึงได้รู้ว่าพูดเรื่องที่ไม่สมควรพูดออกไป…
“ขอโทษครับ” ผมบอก ก้มหน้าลง “แล้วไกรจะทำยังไงต่อไปดี…?”
“อยู่บ้านพี่ไปก่อน”
“แล้วมหา’ลัย....”
“ก็ไปสิ” เขาบอก “แต่ต้องไปพร้อมพี่ กลับพร้อมพี่ เข้าใจนะ?”
“อื้อ” ผมพยักหน้า..พยายามทำตัวให้ว่าง่าย “เข้าใจ”
เขายิ้ม “ถ้าปวดหัวอีกเมื่อไหร่ก็บอกพี่นะ”
“พี่วัน”
“ครับ?”
“….เรื่องนี้…เกี่ยวกับอาจารย์คงรึเปล่า?”
มันเป็นเรื่องที่ผมสงสัย..สงสัยมาสักพักแล้วด้วยครับแต่เพิ่งเรียบเรียงออกมาเป็นคำถามได้ เพราะเท่าที่ดูจากหลักฐานทั้งหมดทั้งปวงแล้ว..ผู้ต้องสงสัยก็เห็นจะมีแค่คนเดียวนี่ล่ะ ถึงเกือบครึ่งของสมองจะไม่เชื่อเลยสักนิดก็ตาม
..อย่างอาจารย์คงเนี่ยนะ?
พี่วันกลับยิ้ม แล้วจับมือผมเล่น “ไม่ใช่หรอก อย่ากังวลไปเลย”
“พี่ไปช่วยไกรมาได้ยังไง…”
“เอ่อ…” เขากรอกตา “มันซับซ้อนน่ะ”
“ยังไงล่ะ?”
“….บอกแล้วจะโกรธพี่มั้ย?”
ผมขมวดคิ้ว “หมายความว่าไง?”
“สัญญามาก่อน ว่าจะไม่กลัวพี่”
“ยังจะมายียวน…..”
“ไม่ได้ยียวนสักหน่อย สัญญาสิ”
“สรุปว่าใคร?”
“ไม่ใช่อาจารย์คงหรอก”
“งั้นใครล่ะ? พวกหมอปราบจระเข้เหรอ?”
คนตรงข้ามดูอึกอัก..เขาทิ้งช่วงไปนาน..นานมากพอที่จะทำให้ความสงสัยทั้งหมดแม่งมากองอยู่ตรงลิ้นไก่ผม พร้อมจะสั่นเสียงระเบิดออกไปได้ถ้าเขาไม่ตอบออกมาเสียก่อน
“…ไม่ใช่หมอปราบจระเข้หรอก”
“แล้ว…”
“หมออาคมธรรมดาเนี่ยแหละ ไม่ได้มีวิชาด้านการปราบจระเข้โดยตรง เพราะงั้นตอนที่พี่ไปถึงเรื่องราวมันเลยไม่ได้ยากขนาดนั้น…เพราะว่า ‘คนพวกนั้น’ ไม่รู้เกี่ยวกับการทำลายจระเข้…”
เขาก้มหน้าลง ตอบเหมือนไม่ยากจะตอบด้วยซ้ำ
“…….แต่เชี่ยวชาญเรื่องการใช้อาคม….กับ…มนุษย์”
มันเป็นช่วงจังหวะที่นานเหลือเกิน..ก่อนที่ผมจะรู้สึกเสียววาบทั้งหลังจนต้องยกแขนกอดตัวเองไว้
และใช้เวลาเกือบๆนาทีเพื่อตีความหมายของประโยคเมื่อครู่
“ม-หมายความว่า……”
“ใช่” เขาพยักหน้า “พี่คิดว่าไม่ใช่พวกเดียวกับอาจารย์คงหรอก”
“แล้วไกร..จะเป็นอะไรมั้ย?”
“ไกรครับ…พี่ต้องพูดตามตรงนะ”
เขาผ่อนลมหายใจ ขยับตัวเข้ามาใกล้ผม
“ไกรยังไม่หลุดจากอาคมนี้..มันแข็งแกร่งเกินไป และอาจต้องใช้เวลานานสักหน่อย แต่เมื่อกี้พี่ต้องบอกท่านอาว่าไกรหลุดอาคมแล้ว…ไม่งั้น…มันจะอันตรายมาก…และเขาจะส่งไกรออกไปในที่ๆพี่จะปกป้องไกรไม่ได้…”
ผมบีบมือเขาแน่น คำพูดเมื่อครู่มันทำให้ผมใจสั่น..ไม่ใชเพราะความกลัว..แต่เป็นสิ่งที่เรียกว่าความหวั่นไหว
“ไกรโดนอะไรกันแน่?”
“…อาคมส่งผลกระทบโดยตรงกับสมอง ไกรคงยังจำอะไรไม่ได้”
“ไกรทำอะไรลงไป?”
“...ควบคุม”
“อะไรนะ?”
“ไกรโดนควบคุม” เขาย้ำ ขยับตัวเล็กน้อย “ไม่ใช่แค่หลับหรือหมดสติ..แต่ ‘ควบคุม’ ครอบงำไกรด้วยอาคมได้เกือบสมบูรณ์แบบ จากนี้อาจมีบ้างที่ไกรลืมตัว หรือฝันอะไรแปลกๆ…ตอนนั้นพี่ขอให้พยายามทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองตื่น ยังไงก็ได้…”
“แล้ว..แล้ว…ถ้าถึงตอนนั้นพี่วันปลุกไกรไม่ได้เหรอ? ถ้าหากว่าไกร….”
“พี่ปลุกไกรไม่ได้”
“ทำไมล่ะ?”
“…เพราะพี่ทำร้ายไกรไม่ได้…”
“…พี่วัน?”
เขายิ้มอ่อน ยกมือเรียวสวยขึ้นมาเกลี่ยแก้มผมอย่างแผ่วเบา..สัมผัสของผิวกายที่เย็นกว่าอุณหภูมิร่างกายมนุษย์ทำให้ผมร้อนที่ขอบตา
“…มนุษย์คนสุดท้ายในโลกที่พี่จะฆ่า…ก็คือไกร”
ผมไม่คิดว่านั่นคือคำพูดที่โรแมนติกลึกซึ้ง หรือสวยหรูอะไรนักหรอกครับ ถ้าฟังผ่านๆความหมายของมันก็ติดจะรุนแรงเกินไปเสียหน่อยด้วยซ้ำ การทำลายชีวิตใครไม่ว่าใครก็ตามเป็นสิ่งที่ผู้มีจิตสำนึกในการเป็นมนุษย์ทุกคนไม่ควรทำทั้งนั้น…
…แต่ที่อยู่ตรงหน้าผมคือ ‘จระเข้’
…เพราะงั้นคำพูดแค่นั้น…มันก็มากพอจะทำให้ผมตกหลุมรักเขาอีกรอบได้ง่ายๆเลยล่ะ…
TBC
=============================
เราเชื่อว่าอ่านตอนนี้แล้วมีคนพอเดาเรื่องได้ลางๆแล้วกระมังคะ ._.''
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่า
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
พี่วันอย่างเท่
ใครทำอาคมใส่ไกรทำไมเนี่ย
-
หรือว่าน้องไกรถูกควบคุมให้ทำร้ายพี่วัน :katai1: :katai1:
ม่ายยยยยนะ o22 o22
-
:m15: :m15: น้องไกร จ้วง พี่วันเหรอ :hao5: :hao5:
-
โอ๊ยยยอะไรยังไง :katai1:
เขาเดาเนื้อเรื่องไม่ออกง่ะ :ling1:
-
ทำไมรู้สึกไปว่าตอนนี้มันสั้นจังล่ะคะ หรือเนื้อหาเริ่มเข้มข้นหรือเพราะว่าตอนต่อไปจะมาพรุ่งนี้เลยตอนนี้เลยมาไม่เยอะ เอ๋~
-
เดา แบบ มั่วๆนะ น้องแก้วววว เปล่า 5555 :pigha2:
-
เรื่องนี้จะแฮปปี้เอนดิ้งไหมเนี่ย
ขนาดฉบับต้นตำรับไกรทองยังเป็นคนฆ่าชาละวันนี่นา
:katai1:
-
ใครทำไกรทองของพี่ ฮืออออออออออออออออ
-
อะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ใครมันทำน้องไกรของช้านนนน เปิดเผยตัวมาเดี๋ยวนี้นะจะเจี๋ยนให้ :fire:
แก้วหรือเปล่า รักแรงแค้นแรงใช่ไหม บอกมานะ ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง :serius2:
ความรักของไกรกะพี่วันช่างมีอุปสรรค การกีดกันทางเชื้อชาติเผ่าพันธุ์ ถึงเป็นมนุษย์ก็มีหัวใจนะคุณอาา :m15:
อนิจจา แต่พี่วันไม่แคร์ หวังว่าคุณอาคงไม่มาเล่นงานไกรอีกคนนะ ไม่อยากให้พี่วันรู้สึกผิดถ้าปกป้องไกรไม่ได้อะ
มีคลาสอาคมให้ไกรลงเรียนมั้ย จะได้เอาไว้สู้กะหมอคุณไสย คนเล่นของเยอะเหลือเกิน
ถึงมาลาจะโผล่มาแป๊บเดียว แต่เราเห็นนะ ฮู้ยย แม่ยกชื่นใจ
ทำไมมาลาอยู่ซีนเดียวกับไกรที่ไร เรารู้สึกได้ถึงโมเม้นท์ประหลาด แบบลืมพี่วันไปชั่วขณะ เคมีมันเข้ากันไงไม่รู้อะ ฮ่าๆ
-
เค้าเรียกว่าแรงรักๆๆๆๆๆๆ
ไม่น้าพี่วันโดนไกรแท
แค่นี้เบๆ. อดทนไว้. ไฟ่ว์. กันต่อไปนะคะ :)
-
หืม..ทำน้องไกรทำไมอะ ไม่เข้าใจ ถ้าไม่ใช่อาจารย์คงและไม่ใช่ฝ่ายจระเข้ หรือจะเป็นยัยแก้วจ้างคนมาแก้แค้น
ไกรเลยซวยกว่าใครเพื่อนสินะตอนนี้
-
กรี๊ดดดดดด! ใครมันเป็นคนคิดที่จะควบคุมไกรกันเนี่ย
อาจารย์คง แก้ว หรือใครกัน
ที่พี่วันบาดเจ็บนั่นใช่ฝีมือของไกรที่ทำร้ายพี่วันหรือเปล่า
-
รักพี่วันจัง
-
ทำไมรู้สึกมันสั้นจัง :hao5: 555555
แผลของพี่วันก็ฝีมือไกรแน่เลย แล้วเรื่องมันจะจบยังไงคะเนี่ย :ling1: :katai1: :katai1:
-
อ๊ากกกก เดาไม่ถูก ไม่รู้ว่าใคร แต่จากที่อ่านขอเดาว่าเป็นโป๊ยค่ะ แต่โป๊ยจะทำไปทำไมในเมื่อโป๊ยชอบแก้ว... หรือความจริง โป๊ยชอบพี่วัน!(มันชักเดามั่วและ)
เฮ้อ สรุปแล้วตอนนี้เดาไม่ถูก. แถมสงสารไกรกับพี่วันอีก เฮ้อ~ :m15:
-
o22 :a5:
-
รักเลยพ่อชาละวันตัวนี้ >O<
อะไรจะพระเอกมาดแมนแฮนซั่มซะขนาดนั้น!!!
น้องวันที่น้องไกรจะเสียตัวให้พี่เข้(มันเป็นไปได้??)
o13 o13
-
พี่วัน :กอด1:
อ.คง มันจ้างพวกนั้นมาทำแบบนี้กับไกรรึเปล่าเนี่ย ให้ไกรเป็นคนทำร้ายพี่วันตามที่มันควบคุม :katai1:
-
ทำไมเค้าเดาไม่ออกอ่ะ ยิ่งรู้สึกว่าซับซ้อนกว่าเดิมอีก
-
โถ่หนูไกรของเจ้
-
ไกรถูกควบคุมให้ทำร้ายพี่วันอ่อ T__________________T
-
ไม่นะ!! ไกรต้องหาย
-
มีความรู้สึกว่าเรื่องนี้ตอนจบมันจะดราม่าน้ำตาท่วมแหงๆ
:sad4:ฉันไม่ชอบนิยายโศก
ตกลงตอนจบพระนายใครจะตาย บอกกันล่วงหน้าให้ทำใจก็ดีนะ :katai1:
-
เทห์อ่ะพี่วัน
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่วัน แม่ง ใจพี่หล่อโครตตตตต อร๊ากกกกกกกก
:ling1:
-
แก้วหรือโป๊ย
ใครว่ะใคร?????
ค้างงงงง
-
เดาอะไรไม่ได้เลย แต่ขอเดาว่าแก้ว ฮ่าๆๆๆ
ไม่รู้สงสัยคนนี้แหละ ตอนแรกก็คิดว่า อ.คง แต่พี่วันบอกไม่ใช่
ลุ้นต่อไปละกัน
-
ใครทำไกรถึงขนาดนี้ กลัวจังว่าจะควบคุมให้ไกรทำร้ายพี่วัน
ส่วนพี่วันเท่มาก คอยดูแลไกรไม่ห่าง และแอบสงสารทั้งสอง
กว่าจะได้คู่กันอุปสรรคคงรออีกเยอะ
-
หะ..... ไม่นะ.....
น้องไกรคงไม่ได้โดนอาคมแล้วจ้วงพี่วันตาย หลังจากนั้นก็ไปกิ๊กกับแก้วและโป๊ยอย่างมีความสุขหรอกนะ!! //เดี๋ยว...เรื่องมันชักจะยังไงๆ 555555555
สาธุ ขอให้เรื่องนี้ไม่มี"จระเข้"ตาย กร๊ากก (ตอนแรกว่าจะขอให้ไม่มีคนตาย นึกขึ้นได้ อิพี่วันมันเป็นจระเข้ มันอาจจตายได้นะ 55555555)
รอลุ้น อย่างดราม่า ปน หวาน ปน อะไรสักอย่างฮร๊ะ TvT
-
ใครอ้ะ เดาไม่ออก
แต่ไม่อยากกินมาม่าน๊า ฮ่าๆ
-
โอ๊ยยยยยยยย ใครทำน้องไกรรรรรรรร :z3: :z3:
ออกจากอาคมเร็วๆเถิดดดดดดดดด สงสารน้องไกรรรรรร :call: :call:
เดาเรื่องไม่ถูกเลยข่าาาาาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ถ้าไกรรู้ว่าเป็นคนทำร้ายให้พี่วันบาดเจ็บคงเสียใจน่าดู
โถ ทิวัน พ่อพระเอกของน้องงงงงง
:hao5:
-
ชอบนะคะเรื่องนี้แบบเน้นตัวละครหลัก แต่งได้ดีมากๆ
ทุกตอนมีความหมาย ไม่ใช่มีแต่น้ำผ่านๆหรืออะไร
ไม่มีอะไรให้ติเลยค่ะ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
สงสัยแผลพี่วันจะเป็นฝีมือน้องไกรล่ะมั้ง..
-
ถ้าไม่ใช่อาจารย์แล้วใครง่ะ จะควบคุมไกรไปทำไม ก่อนไกรจะฟื้นนี่มันเกิดอะหยังขึ้น... อยากเผือกอย่างทุรนทุราย :ling1:
-
พ่อเข้ของบ่าว ปกป้องน้องได้เท่ห์บาดใจเหลือเกิน
แล้วจะเป็นไงต่อไปเนี่ย ยอมรับเลยว่าเดาไม่ออก แต่ในตำนานนั้นไกรทองเป็นคนฆ่าชาละวันนี่ ไม่นะ เรื่องนี้พ่อเข้ตายตอนจบรึป่าวฟ้ะเนี่ย
ปล.ถ้าจบดราม่าขอความกรุณาขึ้นคำเตือนจักน้อยนึงเด้อ :monkeysad:
-
ควบคุมไกรให้ทำร้ายทิวัน หวังจะกำจัดจ้าวคนปัจจุบันให้พ้น เพราะรู้ดีว่าไกรคือจุดอ่อนของวัน
รึเปล่า? ฮ่าๆๆ เดาไปเรื่อยค่ะ สนุกดีนะ เพราะตลอดเวลาที่อ่านมาพยายามจับโยงจับจุดให้มันเข้าใกล้เค้าโครงนิทานที่รู้จัก
อือออออ จะว่าไปแล้ว เรื่องนี้ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เอาปมมาแปะไว้โต้งๆ หรือตอนที่ดูลั้นลาแค่ไหน ก็ยังมีมุมเล็กๆหรือมุมใหญ่ๆตามเรื่องที่มันทำให้เรารู้สึกว่ามันอึมครึม มีสะเก็ดแผลที่รอวันสะกิดให้เลือดมาไหล ฮ่าๆ เพ้อไปนู่น
-
ใครทำร้ายไกรคะเนี่ย
พี่วันเ่มากเลยอะตอนบอกว่ามนุษย์คนสุดท้ายที่จะฆ่าคือไกรอะ
แบบโรแมนและเศร้านิดๆ :mew6:
-
ใครทำอาคมใส่น้องไกร o22
-
ลุ้น ๆ :katai4: :katai4:
-
โอยไกรเอ้ยยย ซวยแล่วววว โดนมนต์ให้ไปฆ่าพี่วันแหงมๆ
ด้วยความที่ชื่อมันชวนให้คิดถึงไกรทองกับชะละวัน
ปกติไกรทองมันตัองเก่งอาคมแล้วปราบจระเข้ ไหงเรื่องนี้ชะละวันปกป้องไกรทอง :m20:
เหมือนหลายๆตอนจะมีคนโมโหกับความโลเลของพี่วัน
แต่ตอนนี้เหมือนโกยความนิยมไปจากแม่ยกได้เต็มๆ(รวมทั้งเราด้วย555)
“…มนุษย์คนสุดท้ายในโลกที่พี่จะฆ่า…ก็คือไกร”
เจอประโยคนี้เข้าไป ฟิน55 :heaven
ชอบพระเอกอบอุ่น. รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
อยากจะร้องไปสามบ้านเเปดบ้านว่าาาาาา ค้างยิ่งกว่าตอนที่แล้ว TT.TT
-
เกือบเดาได้แล้วค่ะๆ แต่ขออีกซัก 3-4 ตอนรวดเพื่อช่วยในการเดาจะดีม๊ากก มาก คร่าาา :ling1:
-
ใครทำน้องไกรเนี่ย ยังงี้แผลพี่วันมาจากน้องไกรแน่เลย T T
-
ใครลงอาคมกับไกรเนี่ยยย T^T
งื้อออ หายเร็วๆนะ
-
อืมม เดายากจังแฮะ ไม่น่าจะมีใครรู้เรื่องไกรกับพี่วันว่าเป็นจระเข้นี่นา เดาทางไม่ถูกแฮะ
-
อะไร ยังไง งง เราเดาเนื้อเรื่องไม่ออก :a5:
ค้างงงงงง
-
เขาค้างอะ แง้วว สงสารทั้งคุ่เลย
-
เราเดาไม่ถูกค่ะ :katai1: แล้วไอที่เดาๆก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นด้วย :sad4:
-
โอยยยย ขอให้จบสวยนะ อย่าให้ไกรปราบพี่วันนะ อ๊ายยยย
-
น้องไกรของพี่วันโดนของหรือนี่
:sad4: :sad4: :sad4:
-
แล้วจะแก้ปัญหากันอย่างไงหล่ะทีนี้
พี่วันรีบช่วยน้องไกรเลยนะ :katai1: :katai1:
-
ใครทำไรไกลอ่า พี่วันหล่อมากจ้า
-
ไม่เอาจบแบบไกรทองฆ่าชาละวันน้าา :z3: :z3: :z3:
-
น้องแก้วรึเปล่า
-
ขอเดาแก้วหรือเปล่า??? มาบังอาจทำอาคมใส่ไกร :angry2: กล้ามานะแก
แต่ชอบประโยคที่พี่วันพูดกับไกร ''คนสุดท้ายในโลกที่พี่จะฆ่าก็คือไกร''
ไกรสำคัญกับพี่วันมากนะ :o8: พี่วันจัดการไอ้คนที่ทำให้ได้นะ
อย่าจบแบบดราม่าเป็นพอ
-
พี่วัน..รักพี่ว่ะ(แบบไอดอลนะ ฮ่าๆๆ)
ไกรคน(จระเข้)ดีๆแบบนี้หายาก จับไว้ให้แน่นนะ
ต้องผ่านอุปสรรคไปให้ได้นะทั้งสอง
-
ฝีมือแก้วแน่ๆ นางแอบเล่นไสยศาสตร์หรือเปล่า :katai5:
-
พี่วันเคยบอกว่ามนุษย์ทำอะไรพี่ไม่ได้ เห็นทีจะไม่จริงแล้วนะคะ :hao5:
แต่ยังไงเราก็คิดว่าอ.คงแกไม่น่าเกี่ยวรอบนี้ ไม่รู้ทำไม..
คือไกรเหมือนเป็นจุดเดียวที่จะใช้เล่นพี่วันได้
แต่คนที่รู้คือก็ต้องรู้ลึกพอควรว่าถ้าใช้ไกรจะกระซวกพี่วันได้แน่ๆ
เพราะพี่วันดูม่อไปทั่วเป็นทุนเดิม ถ้าไม่สำคัญจริงๆอาจโดนเชือดเองก่อนได้กระซวกพี่วัน?
คงไม่ใช่ว่าบ้านไกรเป็นหมอจระเข้เลยทำงี้เพราะไม่อยากให้พี่วันยุ่งกับไกรหรอกนะ //มโนก้าวไกล
แต่พี่วันใช้คำว่าปกป้อง งั้นก็อาจจะเป็นแค่คนที่คิดจะเชือดพี่วัน..
หรือจะให้ไกรกระซวกตัวเองแต่พี่วันห้าม o22
ฉบับดั้งเดิมไกรทองก็ฆ่าชาละวันซะด้วย :z3:
-
จะเปิดประตูทำไมไม่เคาะฟะ ท่านอา!!
:katai1:
-
คิดว่าเป็น โป๊ย อีกเสียงฮะ
น่าจะมีเรื่องแค้นกับอ้ายวันตั้งแต่สมัยมัธยมหรือยังไง
-
คิดไว้หลายทางแหะ..
โป๊ยมาตีสนิทกับไกรเพื่ออะไรซักอย่าง / แก้วระบายเรื่องพี่วันกับไกรให้ฟังแล้วแค้นแทนคนที่ชอบบ
แก้วคิดมากเรื่องวันกับไกรจนไปจ้างหมอมาเอาคืน
ไม่ก็ไกรเคยเห็นพวกหมออาคมปราบจระเข้แล้วโดนคนในตระกูลมาปลุกให้ความสามารถ ความจำนั้นกลับมา
#โดนแฟนคลับจ้าวธารายำ
:z3:
-
ตอนนี้สงสัยโบ๊ยเพื่อนไกรอ่ะ เดาล้วนๆ :ling1:
-
ฮืออ ไม่อยากจะใส่ร้ายใครเลย
แต่แก้วน่าสงสัยสุดละนี่พูดเลยยย
ดราม่าอยู่ก็หวานกันได้เน๊าะคนเรา
ตอนนี้รู้สึกพี่วันเข้มแข็ง มั่นคง และชัดเจนขึ้นเยอะเลย
-
ซุ่มอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรกๆ (ขอสารภาพและขอโทษคนแต่งที่ไม่ได้เม้นให้ :mew2:) เป็นอีกเรื่องนึงที่ชอบมากกกกกก ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ บุคลิกตัวละครยิ่งชัดเจนโดยเฉพาะตัวพระ ความรู้สึกมันเหมือนพระเอกมังงะซึนๆบวกกับพระเอกในวรรณคดีไทยที่ผสมกันอย่างละนิดอย่างละหน่อย เวลาออกโรงมันจะมีกลิ่นอายแปลกๆเป็นเอกลักษณ์ดีจริงๆ ส่วนเนื้อเรื่อง ณ ตอนนี้สมเหตุสมผลชวนให้ติดตามจนแทบจะรอตอนต่อไปไม่ไหว o13
:pig4: :L2:+1+เป็ด
ขอดิทเพิ่ม อ่านตอนนี้เหมือนอาจารย์คงจะเป็นฝ่ายดี(?) ส่วนมาลานี้เป็นอุเคะน้อยๆในใจของข้าพเจ้าเลยยย มีฉากกับเค้านิดหน่อยก็ชื่นใจละ อิอิ
-
อ่าาาาาาา อ่านแล้วแอบกลัว ไกรถูกควบคุม
เหอะ ๆ จะทำร้ายพี่วัน ตามเรื่องอ๊ะป่าวววว โอยยยยยย เดามะออก
-
ทำไมเราเดาไม่ออก555555555555555
โอ้ยยยยยยยยพี่วันแม่งแมนแม่งหล่อ ยอมละ
-
คะคะคะค้างงง รู้อยู่อย่างเดียวพี่วันทำไมเป็นคนดีอย่างเง้ๆๆๆๆ สุภาพบุรุษ....ไม่ดิ ดูอบอุ่นจังเลยยย
-
แม้จะมีดราม่า แต่ความมุ้งมิ้งก้ไม่เคยขาด......
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ใครเล่นของวะ เสกหนังจระเข้เข้าท้องแม่มเลย
:m31: :m31: :m31:
-
เดี๋ยวนะ ขอกรี๊ดแปบ >///<
ตอนนี้ไอ้พี่วันโคตรเท่เลยอ่ะ ทั้งตอนที่บอกกับอา แล้วตอนที่บอกว่าไกรคือมนุษย์คนสุดท้ายที่คิดจะฆ่า อ่านแล้วแบบเทใจให้ไอ้พี่วันไปทั้งดวงเลย ว่าแต่ไกรโดนควบคุมให้ทำร้ายไอ้พี่วันเหรอ? ใครกันที่ทำแบบนั้น ถ้าไม่ใช่อาจารย์คงแล้วจะเป็นใครกันนะ
-
ใครเป็นคนทำเรื่องนี้ แก้วเหรอ ถ้าไม่ใช่อาจารย์คงก็ไม่มีแล้วนะ โฮรวววววววววววววว
-
น่าสงสารพี่วัน
-
โอ้ยยยไม่นะ คนเขียนทำเราแพนิคอ่ะะ
ถ้าพี่วันไม่ฆ่า งั้นก็ต้องโดน...หรอ อุตส่าห์เข้าใจกันมากขึ้นแล้ว
เรื่องนี้สนุกมากๆเลยค่ะ ดีใจที่กดเข้ามาอ่าน ทำเราอินมากๆเลย
:3123: :3123:
-
หือ ควบคุมไกรเพื่อประโชน์อะไร
ควบคุมไกรเพื่อเล่นไกรเอง
หรือว่าควบคุมไกรเพื่อเล่นงานอิพี่วัน
:katai1:
-
ไกรโดนอาคมอ่ะ ฮืออออ
พี่วันต้องปกป้องน้า อย่าให้น้องเปนไรไปป
แล้วแผลข้างหลังพี่วันนั้นได้มาอย่างไรร
พี่วันพูดให้เคลียหน่อยเซ่!
ชอบตอนพี่วันจุ้บหน้าผากไกรอ่ะ น่าร้ากก><
-
คนอ่านเดาไม่ได้อ่ะ
เพราะฉะนั้น คนเขียนต้องมาต่อเร็วๆ ^^
-
น่าติดตามมากๆเลยค่ะตอนอ่านชื่อเรื่องนี่นึกว่าเป็นพวกพญานาคซะอีก
อ่านแล้วลุ้นมากเลยชอบๆ :katai2-1:
-
พึ่งตามมาอ่านค่ะ อ่านรวดเดียว 15 ตอนเลย หนังสงหนังสือไม่ต้องอ่านมันล่ะ ฮาาาาาาาาาา
ขอบอกว่าตอนนี้ติดเรื่องนี้มาก ชอบพี่วัน พ่อยอดขมองอิ่มของบ่าว ถถถถถ เจ็บมากมั้ยเจ้าค่ะ :o12:
PS. อ่านแล้วแอบสงสัยอยู่อย่างค่ะ พี่วันกลัวเวลาฝน เลยจะไม่ออกไปไหนเพราะโดนน้ำแล้วจะกลายร่าง แต่ทำมัยพี่วันไม่ซื้อรถล่ะค่ะ??? :m28: :m28: ถ้ามีรถก็จะได้ไม่ต้องขาดเรียนวันฝนตกป่ะ แล้วก็ไม่ต้องกลับบ้านค่ำๆมืดๆ เพื่อรอให้ฝนมันหยุดตกป่ะ นี่สงสัยมากๆ เลย หรือว่าพี่วันมีแต่ไม่ใช้ หรือว่าจระเข้ขับรถไม่ได้ ??? :serius2: :serius2: อ๊าาาาาา ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
-
:hao5:เรื่องที่สนุกมักมีความรู้สึกว่ามันสั้น
-
หน่วงใจดีแท้ :sad4:
น้องไกรโดนอาคมทำให้ทำร้ายพี่วันแน่เลยอะ
ใครมันบังอาจทำแบบนี้ ;______;
รออ่านอยู่นะคะพี่โอ
ปล. ตอนหน้าอย่าขีดจังหวะจูบแรกอีกนะคะ 55555
-
ทำไมเรายังเดาเรื่องไม่ออก :laugh:
คือไม่รู้จะสงสัยใครดี รอเฉลย
พี่วันแม่งน่ารักว่ะ งื้ออออออออออออ :m3:
-
น้องไกรดูเบลอๆ
:katai5: :katai5: :ling1:
-
อะไรยังไง ??
รอตอนต่อไป
-
ชอบบบบบบบบ :-[
อ่านรวดเดียวจบเรย ทันแล้วๆ รอมาต่อนะฮ๊าาา :hao7:
-
พี่ไกร โกหกอะไรหรือป่าว
หรือว่าที่พูดนะจริงแล้วแต่ไม่หมด
แล้วไกรโดนคนกลุ่มไหนกันละ
อะไรยังไง
เริ่มๆจะสับสนเล็กน้อย
-
ไกรโดนใครทำอาคมอะลูกกก แล้วอิคนทำมันมีจุดประสงค์อะไรกันแน่
เราว่าไม่น่าจะใช่อาจารย์คง ดูท่าทางแล้วแกจะรักและเอ็นดูไกร คงไม่ทำอะไรที่เป็นผลร้ายต่อตัวลูกศิษย์ตัวเอง :katai1: :katai1: :katai1:
-
หลุดจากอาคมไวๆน้าไกร
พี่วันต้องคอยดูแลไกรนะะะะ
แต่ก็ยังคงสงสารเรื่องพี่วันสองเมียอยู่ดี :sad4:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:ในที่สุดก็ตามทันแล้วววววววววววว :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ไม่รู้จะพูดยังไงดี โอยยย ปริ่มน้ำตาจะไหล กว่าจะตามอ่านจนจบได้
อ่านซ้ำแล้วรู้สึกหมั่นไส้พี่วัน แม่ งงง แกหล่อ 55555555555555
แกเลือกได้ แกมัน... โง้ยยยย ถ้าอิฮั้นเป็นน้องไกร อิฮั้นทนมิได้จริงๆนะ
ทำไมว่าที่พระสวามี(?)ถึงได้ดึ๊บกับใครอื่น น้องไกร รวบรัดพี่วันด่วนเลยค่ะ !
:katai4:
ความสัมพันธ์ยังอึมครึมๆ มึนๆ แต่ก็ยังมีมุ้งมิ้ง น่ารักจุ๊บๆ
ว่าแต่ คร้ายย! ใครมันทำคาถาอาคมใส่น้องไกรยะ !!? ทำร้ายจิตใจพี่วันได้ลงคอ
:hao5:
ปล. หลงรักลำนำมากมายก่ายกอง เหอๆ :man1:
-
พี่ (ตะเภา) ทองยังไม่โผล่นะ เดาว่าพี่ทองหรือเปล่า #ใครฟะ :laugh:
โป๊ยนี่ไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร ...หรือเปล่า 555 แก้วก็น่าสงสัยอยู่ อาจเป็นพี่น้องกับพี่ทอง
ต้องเป็นอาคมควบคุมไกรให้ทำร้ายพี่วันแน่ๆ สู้ไม่ได้ก็ใช้ประโยชน์จากคนใกล้ตัว คนสำคัญของท่านจ้าวแทน
แผลของพี่วันนั้นก็คงเป็นผลจากน้ำมือไกรใช่ไหม ฮือออ :m15:
โอ๊ยย อย่าจบดราม่านะคะ แบบต้นฉบับไม่เอาน้าาา
ถ้า Bad Ending จริงๆ โปรดขึ้นคำเตือนก่อนนะคะ :z3: :z3:
-
TT ทำไมเรื่องมันเศร้า
-
ตอนนี้พี่วันอย่างเท่อ่ะ
หลงพี่วันหนักกว่าเดิมอีก
จะควบคุมให้ไกรทำอะไรล่ะเนี่ย หวั่นใจจริงๆเลย
-
‘เห็นคมหอกดาบอาคมจมโลหิต
เห็นคู่รักคู่ลิขิตรับแผลร้าย
เห็นมือตนเปรอะเปื้อนเลือดมิขุ่นกลาย
เห็นสุดท้าย..ใครกระทำ..มิใช่ใคร’
ก้อนตะกอนค้างคั่งความทรงจำ
ด้วยผลกรรมมนต์ขลังบังบดไว้
หากจดจ้องเพ่งพินิจแลเห็นไป
แล้วจึงใคร่ใฝ่รู้..ซึ่งความจริง
-๑๖-
อะไรน่ะ..
…สิ่งที่เหนียวเหนอะหนะอยู่เต็มมือ…นี่คืออะไร..?
ผมลืมตาขึ้นจากความมืดมิด..แต่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังคงตกอยู่ในความมืดมิด และกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเก่าๆ ในห้องที่ว่างเปล่า…ที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากสีดำสนิท
กับสัมผัสของของเหลวเละในมือ..ที่ทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง ถึงแม้จะก้มลงไปมอง..ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด และไม่ได้กลิ่นอะไรนอกจากกลิ่นเหล็กข้นที่คลื่นเหียนจนอยากจะขย้อนของเก่า…
…และผมคิดว่าผมเคยได้กลิ่นแบบนี้นะ…ลึกลงไปในความทรงจำน่ะ
ผมก้มดูมือทั้งสองข้างอีกครั้งหนึ่ง..ครั้งนี้กลับมีอะไรบางอย่างเรืองแสงวิบวับอยู่ที่ปลายเท้าผม..ผมก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา โลหะ..แท่งโลหะที่มีน้ำหนักไม่น้อยทีเดียว มันคือด้ามจับของอะไรสักอย่างที่ยาว…และผมก็คลำไปตามด้ามนั้นเรื่อยๆเพื่อดูว่ามันจะยาวแค่ไหน
“โอ้ย”
ถึงได้รู้ว่าที่สุดปลายด้ามนั้น..ถูกเหลาจนคมกริบ และบาดมือผมเข้าให้แล้ว
..หอก?
ไม่ใช่มั้ง เอ๊ะ..หรือบางที..อาจจะใช่ก็ได้
ผมพยายามหรี่ตา มองวัตถุในมือให้ชัดๆอีกครั้ง..เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เป็นประกายในความมืดนี่
..เป็นประกายจนผมเห็นรอยคราบอะไรบางอย่างที่ติดอยู่
มันคือคราบซึ่งมาจากของเหลวที่เปรอะเปื้อนมือผมนั่นเอง….
เคร้ง!
เสียงวัตถุโลหะชิ้นนั้นๆกระทบกับพื้นดังสนั่นก้องไปทั่วทั้งห้อง แต่ผมไม่ได้ตกใจกับเสียงที่เกิดขึ้นนั้น..เพราะผมจงใจทำมันหลุดจากมือเอง หรือให้พูดตามตรง..ผมแทบเขวี้ยงมันออกไปด้วยซ้ำ!
..เมื่อรู้ว่าไอ้สิ่งที่เปื้อนมือของผมนั้นมันก็คือของเหลวที่ออกมาจากร่างกายที่เรียกแบบทางการว่า ‘น้ำโลหิต’ !
และเมื่อผมกระพริบตาอีกครั้ง ห้องทั้งห้องก็สว่างขึ้นมา…จากผนังสีดำเคลื่อนกลายเป็นสีแดงเข้ม..หลั่งไหลเข้ามาจากทุกหนทุกแห่งจนข้อเท้าของผมจมอยู่ในของเหลวข้นนั่น
ผมกรีดร้อง แต่ไม่มีเสียงออกมา..
ผมอยากจะวิ่งหนี แต่ก็ไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงจะขยับตัว..
เลือด….
….มีเลือด…อยู่เต็มไปหมด….
อีกครั้งที่ผมหลับตา ชันข้อเท้าเปื้อนสีแดงชาดนั่นขึ้นมากอดไว้แล้วเบียดตัวคุดคู้อยู่กับเก้าอี้ไม้ ทะเลเลือดทะลักทลายมาจากแห่งหนใดไม่รู้ก็ค่อยๆสูงขึ้นทีละน้อย…จนอีกไม่นานเก้าอี้ตัวที่ผมนั่งอยู่คงจะจมอยู่ภายใต้ของเหลวที่น่าสะอิดสะเอียนนี่ซะแล้ว
ไอ้ห่าเอ้ย! นี่มันอะไรกัน!!
…ที่นี่มันที่ไหนกันวะ!!
ผมอยากจะหาทางหนีออกไปจากที่นี่ แต่สติที่รวมได้จากทุกส่วนของร่างกายนั้นกลับไม่มากพอ…
‘…ถ้าถึงตอนนั้นพี่ขอให้พยายามทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองตื่น ยังไงก็ได้…’
เสียงทุ้มนุ่มกระซิบอยู่ข้างหู..เป็นสายลมเพียงวูบเดียวที่ปัดเป่ามา
ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น แค่ความคุ้นเคยมันทำให้ใจที่เต้นระรัวอยู่จนถึงเมื่อครู่ของผมสงบลง ผมสูดลมหายใจ..ไม่ได้กลิ่นคาวเลือดพวกนั้นอีกแล้ว
ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง
…พบว่าตัวเองนอนชุ่มเหงื่ออยู่บนเตียง และกำลังหายใจแรงจนน่ากลัว
ผมหลับตาอีกครั้ง พยายามควบคุมสติ..เมื่อครู่เห็นชัดเลยว่าฟ้ายังมืดอยู่ นี่ยังไม่พ้นคืนวันจันทร์ด้วยซ้ำ การโดนอาคมผนวกกับฝันร้ายนี่มันทำให้ร่างกายอ่อนเพลียขนาดนี้เลยหรือ…หรือว่าไอ้ที่ผมเห็นเมื่อครู่แม่งเป็นภาพนิมิตอะไรสักอย่างเหมือนที่เคยอ่านในวรรณคดีปรัมปรา…
ภาพที่ยังติดตา..กลิ่นคาวที่ยังติดจมูก..ความจริงที่ลึกลงไปภายใต้ทะเลเลือดนั้นเป็นยิ่งกว่าความเจ็บปวด…
ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นความฝัน..แต่มันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน
…..จนปฏิเสธไม่ออกว่าผมกลัว…
“ฝันร้ายเหรอ?”
เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างๆ ผมลืมตามองเขา ดวงตาสีทองในความมืดเช่นนี้ไม่แตกต่างอะไรจากกลุ่มดาวบนท้องฟ้า…ที่ฉายแสงแรงกล้าจนมากกว่าแค่คำว่างดงาม มันทำให้ผมใจเย็นลงได้…แต่ก่อนที่ผมจะหลงใหลไปมากกว่านี้..เลยรีบพยักหน้า
“อื้อ…”
อีกฝ่ายยิ้ม ขยับตัวขึ้นมาจูบหน้าผากผม “เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะครับ”
“ม..ไม่ต้องก็ได้”
“เหงื่อออกเต็มไปหมด เดี๋ยวจะไม่สบายตัวนะ”
เขาไม่มีช่องทางให้ผมเถียง แต่กลับรีบลุกออกไป
ผมอยากจะสั่งให้เขาอยู่ต่อ บอกว่าอย่าเพิ่งไปไหนเพราะผมยังกลัวที่จะอยู่คนเดียว…แต่ก็ไม่อยากทำตัวเป็นเด็ก เด็กติดจระเข้(เออ มันมีศัพท์นี้อยู่ในพจนานุกรมไทยมั้ยวะ?) เลยได้แต่นอนแผ่อยู่เหมือนเดิม..แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ผ่านซี่เล็กๆของกรอบหน้าต่างออกไป..
...พระจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่เหนือแมกไม้…
สีทองสด…สวยเหมือนแก้วอำพันที่เขาประดับไว้ที่คอ….
ไม่นานเขาก็กลับมา..พร้อมกะละมังใบเล็ก
ผมมองเขา เห็นจี้ห้อยคอนั้นเรืองแสงในความมืดแวบออกมาจากคอเสื้อเขา อีกฝ่ายจุ่มผ้าขนหนูลงในน้ำ..มันค่อยๆเปลี่ยนผิวหนังเขาให้กลายเป็นเกล็ดสีเขียวแบบที่ผมไม่ได้เห็นมานานแล้ว แต่ดูเหมือนเขาจะไม่แคร์เรื่องนั้นเท่าไหร่
ผมมองเขา
..มองเกล็ดสีเขียว..และมองดวงตาสีทองคู่นั้น..
..กับรอยยิ้มที่เขามอบให้ผม
ก่อนจะเอื้อมเอาผ้าขนหนูบิดหมาดผืนนั้นมาเช็ดที่หน้าผาก
“อะไร..มองตาเป็นมันเชียว?”
ผมทำปากยื่น “เปล่าสักหน่อย”
“อดทนหน่อยนะ” เขาปลอบผม บรรจงเช็ดที่ซอกคอ “อีกเดี๋ยว..ก็หายแล้ว”
“พี่วัน…”
“ครับ?”
“ไกร…..” แรกทีเดียวผมคิดจะเล่าเรื่องความฝันให้เขาฟัง..แต่อะไรบางอย่างทำให้ผมหุบปากลง แล้วเปลี่ยนเรื่องแทน “…ไกรขอโทษนะ”
“ขอโทษทำไมล่ะ?”
“รบกวน…”
“….พี่เต็มใจนะ” เขาหัวเราะ ดึงแขนผมขึ้นไปเช็ดให้ช้าๆ “ต่อให้ไม่ใช่เพราะอาคม…ถ้าไกรไม่สบายนอนซมแบบนี้ พี่ก็จะเช็ดตัวให้เหมือนกัน”
ผมย่นจมูก “..ทำมาปากหวาน”
“แล้วไม่ชอบรึไง?”
“เฉยๆ งั้นๆอ่ะ”
“แหนะ ตามันฟ้อง”
“อะไร?” ผมส่ายหน้ารัว “ฟ้องอะไร? เปล่าสักหน่อย!”
อีกฝ่ายยิ้ม เปลี่ยนแขนผมไปอีกข้างหนึ่ง…และไม่ได้พูดอะไร
ตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งสังเกตว่ารอยยิ้มของเขา..มันแปลกไปจากเดิม..ถึงจะไม่มากนักแต่ก็พอจะจับสัมผัสได้
“พี่..เจ็บแผลเหรอ?”
คำถามนั้นทำให้เขาชะงัก แล้วยืดหลังตรง “เปล่านี่”
“…พี่ดูเหนื่อย…” ผมก้มหน้า ดึงแขนออกจากมือเขา “…ไกร...ขอโทษ..”
แต่เขายังดึงแขนผมไว้ “พี่ไม่ได้เหนื่อยนะ..”
“ไกรไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ผมบอกเขา รู้สึกว่าน้ำเสียงที่บอกว่า ‘ไม่ได้เหนื่อย’ นั้นมันทิ่มลงมากลางใจชอบกล “ไกรคิดว่าพี่แปลกไป..ตั้งแต่เมื่อเย็นแล้ว…เมื่อวานนี้ไกรทำอะไรลงไปงั้นเหรอ?”
อีกฝ่ายเหมือนจะงุนงงกับคำถาม..ผมเลยต้องย้ำลงไปอีกครั้งหนึ่ง
“เพราะว่าโดนควบคุม..ไกรถึงได้ทำเรื่องแย่ๆลงไปใช่มั้ย?”
เขาดูตกใจ..แต่ก็แค่ภายในดวงตา “ไกร…จำได้เหรอ?”
“ไกรทำอะไร? ไกรทำจริงๆใช่มั้ย?”
เขาไม่ตอบผม และมันทำให้ผมหงุดหงิด!
“บอกมาสิวะไอ้บ้า!”
เขาก้มหน้าลง
“อย่ามาทำเป็นเงียบนะเฟ้ย! อธิบายอะไรหน่อยได้มั้ย!?” ผมตะคอก ถึงไอ้การที่เขาไม่พูดอะไรมันจะดีกว่าการที่เขาโกหกก็ตามที “จำอะไรได้หรือจำอะไรไม่ได้ยังไงล่ะ? ถ้าไกรทำอะไรลงไปก็บอกสิ เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยอาพี่เลยบอกว่ามัน ‘อันตราย’ น่ะ!?”
ก่อนจะมองเขาอีกครั้ง
..และบทสรุปมันก็ออกมาได้ง่ายๆ บทสรุปที่ทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหว รู้สึกว่าตัวเองไม่มีแรงที่จะพูดมันออกมาด้วยซ้ำ
“…หรือว่า…แผลที่หลังของพี่ ไกรเป็นคนทำ…ใช่รึเปล่า?”
เขาก็ยังคงไม่ตอบอะไร
ครั้งนั้น..ผมนึกถึงหอกสีเงินที่ผมเห็นในความฝัน มโนภาพว่ามันอยู่ในมือของผม..และทะเลเลือดเหล่านั้นก็เกิดจากการกระทำของผมเอง…
“ขอโทษ…”
ผมรู้สึกน้ำตาไหล..จึงยกแขนปิดหน้าเอาไว้อย่างแนบเนียน
“ถ้าเราไม่รู้จักกัน..มันคงจะดีกว่านี้ใช่มั้ย?”
เขาเงียบไป
ผมก็เงียบ
เพราะปิดตาเอาไว้ถึงไม่เห็นสีหน้าของเขา และผมเองก็ไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าของผมเท่าไหร่นัก
แต่ไม่นานผมก็รู้สึกได้ว่าเขาขยับตัวเข้ามาใกล้ และสัมผัสได้ถึงผิวหนังอ่อนนุ่มที่นาบลงมากับริมฝีปากของตัวเองแล้วละออกไป มันทำให้ผมดึงแขนออก..มองดวงหน้าคมที่อยู่ในระยะใกล้มากพอจะทำให้หัวใจหยุดเต้นได้
ก่อนที่เขาจะจูบผมอีกครั้งหนึ่ง
..ครั้งนี้..มันนานกว่าครั้งแรกนัก..
ผมรู้สึกหน้าร้อน..ทั้งๆที่ริมฝีปากนั้นเย็นกว่าผิวกายผมนัก และยิ่งเขาย้ำลงมาอีกครั้ง..ผมก็แทบอยากจะละลายหายตัวไปกับเตียงด้านหลัง ยิ่งสัมผัสงับเบาๆลงที่ริมฝีปากล่าง..มันทำให้ผมต้องเชิดหน้าขึ้น และเผลอจิกไหล่เขาอย่างลืมตัว….
มันอาจจะไม่นานนัก..หรืออาจจะนานมาก..คือผมน่ะคิดว่าเวลาผ่านไปนานแล้ว เพียงแค่รู้สึกว่ามันไม่นาน…เอ่อ…จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไงดีเนี่ย…
และเขาก็ละออกไป
เรามองหน้า..สบตากันอยู่นาน..กว่าที่เขาจะทัก
“..อะไรน่ะ? ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลยนะ..”
และผมโคตรเกลียดรอยยิ้มของเขาตอนนี้เลยครับ..บอกตามตรง! “ไม่-ไม่ได้ร้อง!”
เขาไม่ได้เถียงผม แค่หลุบตาลงด้วยรอยยิ้มนั่น
“พี่คิดว่า…ที่เราเจอกันแบบนี้มันดีที่สุดแล้วนะ…”
“ดีตรงไหน?” ผมเถียง รู้สึกเสียงตัวเองตะกุกตะกักมาก “ถ้าเราไม่ได้เจอกัน..ไกรจะได้เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา ส่วนพี่ก็เป็นจระเข้ของพี่ต่อไป…ไม่ต้องมาทนเรื่องไร้สาระแล้วก็ไม่ต้องเจ็บตัวฟรีแบบนี้ด้วย”
“..ไกรคิดแบบนั้นเหรอ?”
“ใช่”
เขาแตะแก้มผม “แน่นะ…”
นั่นทำให้ผมต้องหลบตาฉับ “ก็..ไม่เชิง…….”
“ไม่ว่าใครเกิดมาก็ต้องตาย…จระเข้ก็เหมือนกัน” เขาจูบลงมาที่แก้ม แล้วกระซิบแผ่ว “อีกอย่าง…แค่สะเก็ดแผลเล็กๆไม่ทำพี่ถึงตายหรอก…พี่แค่ประมาทเท่านั้นแหละ”
“…ประมาทเหรอ?”
“อือ”
“….เพราะไกรเป็นคนทำใช่มั้ย?”
เขาไม่ตอบคำถามนั้น “ไกรจำไม่ได้ก็ดีแล้วล่ะ…”
“ทำไมล่ะ?”
“ตอนพี่แปลงร่างเป็นจระเข้มันน่าเกลียด”
ผมเลิกคิ้ว ตาลุกวาว “อะไรนะ? ตอนที่พี่ไปช่วยไกร…พี่แปลงร่างด้วยเหรอ!?”
“ก็อยู่ร่างมนุษย์พี่สู้ไม่ได้นี่นา”
“สู้ยังไงล่ะ?”
เขายิ้ม “กินเข้าไป”
ผมเงียบ
เขาหัวเราะ “กลัวเหรอ?”
“เปล่า” ครับ เพราะในหัวผมแม่งมีแต่เรื่องชวนสงสัย “พี่ตัวใหญ่แค่ไหนน่ะ? ทำไมกินคนได้ง่ายๆเลยล่ะ?”
“ใหญ่มาก”
“แค่ไหน?”
เขายักคิ้ว..แบบที่ผมไม่ได้เห็นมานาน “ไม่บอก”
“เดี๋ยวปั๊ดเอาน้ำราด!”
เมื่อผมชูกำปั้นขู่เขาจ่อหน้า อีกฝ่ายกลับยิ้ม..แล้วจูบกำปั้นผม
“นอนได้แล้วคนดี พรุ่งนี้ต้องตื่นไปมหา’ลัยแต่เช้านะ”
ผมดันหน้าเขาออก พลิกตัวไปอีกทางแล้วกอดหมอนข้างแน่น ตั้งปณิธานไว้ว่าจะไม่พูดกับไอ้จระเข้ปากหวานนี่อีกต่อไป!! ตราบใดที่คำพูดคำจาและการกระทำของมันยังมีผลเสียกับหัวใจดวงน้อยๆนี่อยู่!!
..และถามว่าหลังจากนั้นผมหลับลงมั้ย…ไม่เลยครับ!!
+++++++++++++++++++
เช้าวันต่อมาผมไข้ขึ้น
..บอกลามหา’ลัยไปได้เลยครับพี่น้องครับ
ไอ้พี่วันทำท่าเหมือนอยากจะโดดเรียนอยู่เฝ้าผม แน่นอนว่าผมไม่อนุญาต(ตามประสาเด็กเรียนครับ) มันก็เลยให้มาลามาดูแลผมแทน…และถามว่าตัวเล็กแค่นั้นจะดูแลผมยังไงไหววะ….
แต่นางทำได้ครับ..
“ท่านไกร ท่านไกร”
เสียงเจื้อยแจ้วนั่นเรียกรัวๆ
“อยากกินอะไรอีกมั้ย เดี๋ยวมาลาไปเอาชมพู่ให้นะครับ”
“ไม่ต้องแล้วมาลา”
“ทำไมล่ะ? ท่านไกรจะไม่กินชมพู่ที่มาลาไปเอามาให้เหรอ?”
ผมยิ้มแหย “พอแล้วล่ะ”
“ไม่ได้นะ ท่านจ้าวขอให้มาลาดูแลท่านไกรดีๆ”
“…..ถ้ากินมากกว่านี้นี่อาจจะอ้วนตายได้เลยนะ”
ผมหัวเราะ ชี้ไปที่กองจานอาหารที่เจ้าเด็กมาลาไปสรรหามาให้นั่น…ซึ่งบอกเลยครับว่าบรรดาผลหมากรากไม้ขนมนมเนยนี่เผลอๆอาจจะมากกว่าที่ปกติผมกินทั้งอาทิตย์ด้วยซ้ำ!
อีกฝ่ายกลับมุ่ยหน้า “กินเยอะๆก็ดีแล้ว จะได้โตไวๆไง”
“แค่นี้ก็โตมากแล้วล่ะ”
“ท่านไกรตัวนิดเดียวเอง พวกมนุษย์นี่กินน้อยจัง”
“ต-ตัวนิดเดียว!?” ผมทวนคำ “นี่อย่างมาลามาว่าพี่ได้ด้วยเหรอ?”
“ก็ท่านไกรตัวนิดเดียวจริงๆนี่”
“อะไรฟะ…” ผมทำปากหมุบหมิบ “ตัวเองเป็นแค่จิ้งจกแท้ๆ…”
“อะไรนะ!?! จิ้งจก!?!”
“ก็ตอนเป็นจระเข้น่ะตัวนิดเดียวเองนี่”
คนถูกเปรียบเปรยถึงกับทำตาโตเหมือนไม่เคยเจอคำด่าที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อนในชีวิต “ร้ายกาจ!”
“พูดความจริงผิดตรงไหน?”
“มาลายังโตไม่เต็มที่หรอก อีกไม่กี่ปีก็ตัวใหญ่ตัวโตมากพอจะกินท่านไกรได้สบายๆแล้ว!” เด็กนั่นขู่แยกเขี้ยว “นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้มีพระคุณเคยช่วยชีวิตไว้ล่ะก็นะ…มาลาจะ…จะ…”
“จะ?” ผมเลิกคิ้ว “จะอะไร?”
“จะ……!!!” เขากำหมัดแน่น “จะฟ้องท่านจ้าว!!”
ผมหัวเราะลั่น “หวายยย น่ากลัวจังเลยยย”
“มาลาจะฟ้องจริงๆนะ!!!”
“ฟ้องเลย ฟ้องเลย”
“แล้ว-แล้วอย่ามาหาว่ามาลาไม่เตือนนะ!!!”
ผมพยักหน้ารัว “ก็อยากรู้เหมือนกันว่าอย่างไอ้พี่วันจะทำอะไรพี่ได้”
“ห้ามพูดจาสามหาวกับท่านจ้าวนะ!”
“จ้า จ้า”
เด็กนั่นทำฮึดฮัด กระแทกส้นเท้าขนจานอาหารออกไป แต่ก็ไปไม่นานหรอกครับ เพราะไอ้พี่วันสั่งไว้ว่าให้มาอยู่เป็นเพื่อนผม..ที่อาการดีขึ้นนิดหน่อยในช่วงบ่าย จนแอบหวังไม่ได้ว่าพรุ่งนี้จะได้ไปมหา’ลัยสักที โดดเรียนบ่อยๆแบบนี้ใช่เรื่องที่ไหน
สักพักมาลาก็วิ่งทั่กๆกลับมาครับ พร้อมหนังสือ2-3เล่มในอ้อมแขน แล้วกองไว้บนเตียงข้างๆผม
ผมเลิกคิ้ว “อะไรน่ะ?”
“พี่วรรณนาบอกว่าให้เอามาให้ท่านไกรอ่านแก้เบื่อ” มาลาว่า “หรือยังไงมาลาอ่านให้ฟังก็ได้”
“มาลาอ่านหนังสือได้เหรอ?”
“ได้สิ”
ผมขมวดคิ้ว “แล้วปกติ..มาลาไปโรงเรียนรึเปล่า?”
“เปล่า ไม่ได้ไปหรอก” ร่างเล็กปีนขึ้นมานั่งขัดสมาธิใกล้ๆผม เปิดหนังสือทีละเล่มแบบผ่านๆ “พวกมาลาออกไปข้างนอกนานๆไม่ได้ครับ..มันอันตราย แต่เพราะมาลาดื้อก็เลยโดนแบบคราวก่อน นี่เข็ดแล้วครับ..ไม่ไปไหนแล้ว”
“แล้วใครเป็นคนสอนอ่านเขียนล่ะ?”
“จ้าวรำไพครับ”
อีกครั้งที่ผมประทับเครื่องหมายคำถามบนหน้า “ใครน่ะ?”
“ท่านปู่ของท่านจ้าวขอรับ” มาลายิ้ม ท่าทางสนุกกับการอธิบาย(มากกว่าไอ้พี่วันเป็นไหนๆ!!) “จ้าวรำไพใจดีมาก สอนเขียนอ่านให้จระเข้ทุกตัว”
“แล้วพ่อ…”
“จ้าวรำไพมีบุตรคนเดียวคือจ้าวโคจรขอรับ จ้าวโคจรคือท่านพ่อของท่านจ้าว”
..ได้ยินมาว่าพ่อกับแม่ของไอ้พี่วันเสียแล้ว จึงสรุปได้ว่าท่านปู่นั่นก็คงเสียไปแล้วด้วยเช่นกัน..แต่ไม่อยากถามเรื่องนั้นเท่าไหร่ครับ
“อ้าว..แล้ว ‘ท่านอา’ ล่ะ?”
“ท่านพันวังน่ะหรือครับ?”
“อื้อ” ผมพยักหน้า “เห็นเรียกท่านอา..นึกว่าเป็นน้องของพ่อเสียอีก”
“ท่านพันวังเป็นญาติห่างๆขอรับ มาลาก็ไม่รู้รายละเอียด เป็นชนชั้นสูง..แต่สูงไม่เท่าท่านจ้าว”
ทุกครั้งที่มาลาพูดว่า ‘ท่านจ้าว’ อะไรบางอย่างมันทำให้ผมรับรู้ว่าเขาหลงใหลชื่นชมพี่ทิวันมากแค่ไหน ทั้งดวงตากลมโตที่เป็นประกาย..และน้ำเสียงรื่นเริงกว่าจังหวะพูดอื่นๆ
“…ท่านจ้าวคือเชื้อสายสูงศักดิ์เดียวที่เหลืออยู่ มาลาเลยดีใจมากที่ได้คอยรับใช้ท่าน”
…ช่องว่างระหว่างเรา…เหมือนจะยิ่งห่างออกไปทุกที…
ผมอยากจะลืมๆเรื่องนั้นไปเสีย เพราะตอนนี้ความอยากรู้อยากเห็นมันเต็มแน่นอยู่ในอก
“แล้วพ่อแม่..ของมาลาล่ะ?”
คนฟังก้มหน้า “…ท่านเสียแล้วครับ”
“….พี่ขอโทษนะ พี่แค่…”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ท่านเสียไปตั้งแต่มาลายังไม่ฟักเลย มาลาจำพวกท่านไม่ได้หรอก”
“…ตาย…กันเยอะ…เลยเหรอ?”
“เมื่อก่อนน่ะใช่ครับ พ่อแม่ของมาลาถูกฆ่าเหมือนกัน เป็นเรื่องปกติ..มาลาเองก็ไม่รู้รายละเอียด…แต่พักหลังมานี้ไม่ค่อยมีจระเข้ถูกฆ่าสักเท่าไหร่หรอก” เขายิ้มอ่อน “ครั้งล่าสุดก็จ้าวโคจรแหละขอรับ แต่มันก็ผ่านมา4-5ปีแล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ…?”
“เอ๋?”
“ไม่ คือ…พี่แค่สงสัย..” ผมกรอกตา “รู้สึกว่า…ถ้าถูกฆ่าเป็นเรื่องปกติ…แล้วทำไมพักหลังถึงไม่มีใครตายล่ะ?”
มาลาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ “…มาลาไม่รู้ครับ”
ผมกระพริบตา “โอเค…”
“พอท่านไกรทักขึ้นมาแบบนี้ มาลาเองก็สงสัยเหมือนกันนะ”
“เฮ้ย แล้วที่ผ่านมาไม่สงสัยบ้างรึไง?”
“ไม่ครับ” คนตัวเล็กส่ายหัวดิก “แค่ไม่ตายก็พอแล้ว เลยไม่เคยสงสัยอะไรอีก”
“…อาฮะ”
“…มาลาจะไปถามวรรณนา”
สิ้นคำไอ้ตัวแสบก็ลุกพรวดขึ้นจากเตียงเล่นเอาผมกระชากไว้แทบไม่ทัน! เป็นพวกใจร้อนใจเร็วด่วนได้จะอะไรขนาดนี้!
“เฮ้ย!! จะไปถามทำไม!!”
“ก็มาลาอยากรู้นี่!”
“ตั้งนานละทำไมเพิ่งมาอยากวะ!?”
“เอ้า! แล้วท่านไกรอยากรู้ป่ะละ? ถ้าอยากรู้ก็ไปถามวรรณนาด้วยกัน!”
“ทำไมต้องถามวรรณนาด้วยเล่า วรรณนาจะรู้งั้นเหรอ?”
“วรรณนาต้องรู้สิ!”
“…ทำไมล่ะ?”
“ก็วรรณนาเป็นลูกท่านพันวังนี่”
..กริบเลยครับ..
..กริบเลยทีเดียว..
ผมปล่อยมือค้างไว้ในอากาศ แต่หน้าผมมันคงจ๊าดง่าวมากจนคนมองได้แต่กระพริบตาปริบๆ
“ท่านไกร ท่านไกร” เขาเขย่าตัวผม “เป็นอะไรไป?”
“เดี๋ยวนะ…วรรณนาเป็นลูกท่านอาพันวังเหรอ?”
“ใช่ไง”
“……….เดี๋ยวนะ” ผมยกมือขึ้น “มาลากับวรรณนา…ใช่…เอ่อ…กับพี่วัน…….?”
อีกฝ่ายพยักหน้าช้าๆ “นายกำนัลขอรับ”
“นั่นแหละ”
“แล้ว…มีอะไรไม่ปกติเหรอครับ?”
ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกว่าไอ้เรื่องที่จะพูดออกไปนี่ชวนสับสนชะมัด!
“...ท่านอาของไอ้พี่วัน…ส่งลูกตัวเอง…มาบำเรอหลานชาย…งั้นเหรอ?”
มาลาทำท่าเหมือนคิดตาม แต่ก็คิดตามแบบเด็กๆน่ะครับ
เพราะเขาพยักหน้ารับง่ายๆเลย “ใช่ครับ”
“บ้าไปแล้ว!!!”
“บ้าตรงไหนอ่ะ?” มาลาทำท่าตกใจมาก “ก็..ก็…เป็นเรื่องปกตินี่ครับที่ข้าราชบริวารจะส่งลูกหลานตัวเองมากำนัลท่านจ้าว มันก็เป็น….”
“ปกติญาติกันเนี่ย…เค้าทำกันลงด้วยเรอะ!!!”
เขาทำท่าเหมือนนึกอยู่ แล้วตอบ “ลงครับ”
…กูไม่ได้อยากจะได้รับคำยืนยัน!!!
“โอยอกอีแป้นจะแตก” ผมเขย่าคอเสื้อตัวเองรัวๆ คิดว่าข้อมูลที่ได้รับมาวันนี้มันมากเกินไปชอบกล “แค่คิดก็รู้สึกแปลกๆแล้ว…ก็เข้าใจนะว่าเป็นจระเข้…แต่…เอ่อ…เฮ้อ นี่กูต้องทำใจให้ชินกับเรื่องแบบนี้ใช่มั้ยเนี่ย…”
“เรื่องแบบไหนครับ?”
“ก็เรื่อง….!” ผมหันควับไปมองคนถาม
..ก่อนที่ข้อสงสัยอื่นๆจะวิ่งปราดเข้ามากระหน่ำยิงปืนกลใส่หัวผม จนต้องปรับน้ำเสียง
“มาลา…”
เจ้าของนามกระพริบตา “ครับ?”
“มาลา…มีอะไรๆ…กับไอ้พี่วัน…ด้วยใช่มั้ย?”
การเอ่ยออกไปทำให้ใจปวดแปลบครับ แต่สิ่งที่อยู่เหนือกว่านั้นคือข้อสงสัยบางอย่างที่ผมคิดว่าผมต้องถามกับคนๆนี้เนี่ยแหละ จะให้ไปถามกับไอ้โป๊ยมันก็ใช่เรื่องมั้ยล่ะ…
เขาหน้าแดง แล้วพยักหน้า
..มันทำให้ผมโล่งใจที่อย่างน้อยไอ้เด็กนี่ก็พอจะมีจิตสำนึกของความเป็นคนอยู่บ้าง..
ผมก้มหน้า กระซิบ “แล้ว….เจ็บ…..มั้ย?”
“อะไรนะครับ?”
“…เจ็บมั้ย?”
“ท่านไกรหมายถึง…”
“เอออ นั่นแหละ”
คนตัวเล็กมองซ้ายมองขวา ป้องปากกระซิบบ้าง “เจ็บสิครับ ถามมาได้”
“ล-แล้ว….เจ็บมากมั้ย?”
“ท่านไกรจะถามไปทำไมล่ะ!!”
“ก็อยากรู้!!”
“ถ้าอยากรู้ก็ไปลองเองสิ!”
“ก็อยากจะเตรียมใจไว้ก่อน!”
มาลาหลิ่วตา “มีเวลาเตรียมใจอีกนานครับ กว่าท่านจ้าวจะติดสัดน่ะโน่นนเลย สิ้นปีโน่น”
“มาลา!!”
“ท่านจ้าวเล่าให้มาลาฟังหมดแล้วครับ เรื่องที่ว่าจะลองกับมนุษย์”
….ไอ้พี่ว๊านนนนนน!!!!
ถ้ามันกลับมาเมื่อไหร่นะผมจะเอาฟันกัดเนื้อเขา ฉีกกระชากออกมาให้เลือดกระฉูด แล้วทดลองรับประทานจระเข้สดๆให้มันรู้แล้วรู้รอด!
“ไม่ใช่พี่!” ผมเถียงฉับ “ไม่ใช่กับพี่แน่นอน”
“เอ๋ ก็ท่านจ้าวพูดเสียเต็มปากเต็มคำ”
“ไม่ใช่พี่!!”
“งั้นท่านไกรก็ต้องเคลียร์กับท่านจ้าวเองแล้วล่ะครับ แหมๆ”
“ล-แล้ว…” ผมจนปัญญาครับ เมื่อหน้าแดงจนจะเป็นลูกตำลึงได้ขนาดนี้ “…แล้ว..มาลาไม่โกรธบ้างรึไง?”
“โกรธ? ทำไมล่ะ?”
“……….ถ้าหากพี่กับไอ้พี่วันนั่น…………….”
“อ้อ” คู่สนทนาหัวเราะ “จะโกรธทำไมล่ะครับ? ท่านจ้าวตัดสินใจแล้วนี่นา”
“ไม่หึงไม่หวงแน่นะ?”
“แล้วไอ้หึงไอ้หวงนี่มันเป็นยังไงกันล่ะครับ?”
“ก็แบบ…ถ้าหากว่าคนที่เรารักจะเป็นของคนอื่น มันก็ต้องมีแบบ..หงุดหงิด อารมณ์เสีย……..”
มาลามองหน้าผมเหมือนไม่เข้าใจ แล้วเขาก็พยักหน้ารัวๆ ก้มหน้าก้มตาเปิดหนังสือเล่มหนึ่งที่เขาหยิบมาด้วยนั่น ใช้เวลาไม่นาน..ก็หาหน้าที่ต้องการเจอครับ
เขาชี้ให้ผมดู
มันคือกวีนิพนธ์เกี้ยวพาราสีบทดังที่แม้แต่ผมเองก็ยังเคยเห็นผ่านตา
ก่อนจะอธิบาย
“..มาลาเข้าใจครับ เพราะว่าเคยอ่านเรื่องแบบนี้ในหนังสือ ความรู้สึก ‘รัก’ ที่มนุษย์มักจะรู้สึกกันอยู่บ่อยๆมันเป็นยังไง บทที่นำไปสู่การร่วมเพศ และโศกนาฏกรรมหลากหลาย…ท่านไกรอาจจะสับสนเพราะว่ายังไม่ชิน เพราะว่าท่านไกรเป็นมนุษย์ เพราะว่าพวกเราเป็นจระเข้…”
เขาปิดหนังสือ แล้วยิ้มกว้าง
“…แต่จระเข้อย่างเรา…ไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนั้นหรอกนะครับ”
TBC
========================
อย่าดราม่าทุกคน โฟกัสไปที่ตอนช่วงต้นเสีย กร๊ากกกกกก
ตอนนี้แฟนขับไกรมาลาอาจจะดีใจตายนะครัช น้องออกเยอะ ก็คิดว่าคงออกอีกเยอะ
ปริศนาก็ยังคงเป็นปริศนา
เพราะความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มาอัพแล้ววว
-
มาแล้ววววววววว
-
มาลาทิ้งท้ายได้ชวนดราม่ามาก 555555555555555555
-
มาลาน้อยน่ารักนะเนี่ย
ไกรแกล้งจิ้งจกไมอ่ะ :m20:
แหม แต่ไกรขู่พี่วันได้น่ากลัวม๊ากมากนะ
จะเอาน้ำราด 5555 ทำไมอ่านแล้วมันน่ารักล่ะ
ปล อยากให้ถึงสิ้นปีไวไว :hao6:
-
ทำไมคู่นี้มันดูเหมือนจะมุ้งมิ้งนะ ไปๆมาๆเหมือนเด็กเถียงกันเลย พอมาเจอตอนจบ ช๊อคอะ ค้างคาาาา สงสารไกร หนูมาลาโยนระเบิดทิ้งซะงั้น
-
:haun4: :haun4:กรี๊ดดดดดดด สิ้นปีเจอแน่ น้องไกร
-
เชียร์ไกรกับมาลา ดูมุ้งมิ้ง :-[
-
ท่านพันวังอะไรนี่เป็น ผู้ทรยศ ปะเนี่ย :katai5:
อยากเห็นพี่วันยักคิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว :katai4:
น้องมาลาน่ารักมุ้งมิ้ง :hao7:
-
กร๊าซซซ คนแต่งใจร้าย! มาดราม่าเอาตอนจบเฉยเลย :hao5:
ฮือๆ ชีวิตน้องไกรช่างน่าสงสาร นอกจากไม่รู้อะไรซักอย่าง แถมพอรู้แต่ล่ะอย่างยังชวนให้เงิบอีก
แต่ยังดีนะที่พี่วันดูค่อนข้างที่จะมีอารมณ์เหมือนคนขึ้นมาหน่อยนึง(ไม่มึนอย่างเมื่อก่อน)
ว่าแต่... นี่พี่วันแปลงกายเป็นจรเข้แล้วกินคนทั้งคนเลยเรอะ! โหดไปหน่อยนะพี่วัน... :mew5:
-
มาให้หายคิดถึง
ไกรโดนอาคมจนทำร้ายพี่วันเหมือนในความฝันเหรอ
เวลาที่ไกรอยู่กับมาลาเหมือนพี่น้องคุยกันเลย มาลา
เหมือนน้องขี้งอนกับพี่ไกรชอบแกล้งน้อง
รอนักสืบจิ๋วมาเฉลยความจริงที่มีเพียงหนึ่งเดียวววววววว
-
มาลาเด็กกว่าที่คิดไว้น่ะเนี่ยยย :hao3:
-
มาอัพแล้วววววววววว มาลาน่ารักมากก
รอวันที่พี่วันติดสัตว์อยู่นะ อยากเห็น :hao6:
-
อยากรู้อะไรถามมาลา :hao3:
-
ไกรลองกับมาลาก่อนเลย
แอร๊
-
อ้าวถ้าจระเข้ไม่รู้สึกรัก แล้วพี่วันก็ไม่รักไกรอ่ะดิ
เอ...เข้าใจถูกหรือเปล่านะ หรือว่า...พี่วันเป็นกรณีพิเศษล่ะ
ส่วนเรื่องไกรโดนอาคมไม่ใช่ว่าวันดีคืนดีหยิบมีดมาแทงพี่วัน
หรือว่าพี่วันโดนแทงไปแล้ว :mew5:
-
จริงๆเราควรจะโฟกัสไปที่จูบแรกของพี่วันกับไกร....
แต่มาลาน่ารักน่าฟัดเกินไปแล้วนะ :hao5:
บอกให้ไกรกินเยอะๆจะได้โตๆและยังมีการจะไปฟ้องท่านจ้าวด้วย :-[
แต่ตอนปลายปล่อยระเบิดได้รุนแรงอยู่
ไม่มีความรู้สึกอย่างนั้นหรือไม่รู้จักเลยคิดว่าไม่มีกันแน่ สังคมมนุษ์กับจระเข้ยิ่งต่างกันอยู่ด้วย...
งี้ก็แสดงว่าจระเข้มีสัมพันธ์อย่างว่าก็แค่ระบายอาการติดสัดกับสืบพันธุ์เท่านั้นสินะ
ปล. ว่าแต่ที่พี่วันบอกกินเข้าไปนี่คือหมายถึงกลืนเข้าไปแล้วมาคายทิ้งทีหลังเหรอคะ... #พรั่นพรึงกับวิธีสามวิ
-
มาลาพูดซะโหดร้ายเลยอ่า
นี้ถ้าไม่เจอไกร พี่ิวันจะได้มีความรักไหมคะเนี่ย
-
ทำไมจรเข้ถึงไม่มีความรูสึกอะไรแบบนั้นเล่าาาาาา ต้องมีเซ่ นี่เป็นการบังคับ มาลาอาจจะยังเด็กอยู่เลยไม่รู้(?)
แอบคิดดว่าอีท่านพันวังนี่หวงพี่วันให้หลานตัวเองรึเปล่า :hao3:
ส่วนเรื่องอาคมก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไปปปป :เฮ้อ:
-
ไกร-มาลา แหมๆคู่นี้มันช่างฟินม้ากมาก สุดๆเลยค่ะ :o8:
อ่านที่มาลาพูดตอนท้ายทำให้รู้สึกหนาวเยือกขึ้นมายังไงไม่รู้ :ling3:
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
ปล.ว่าแต่...พี่วันจะลอง..กับมนุษย์จริงดิ้ ไหนตอนแรกปฎิเสธหนักแน่นเลยล่ะ :hao3:
-
ตอนนี้ ท่านจ้าวน่ารักนะ :katai2-1:
-
พี่วัน-น้องไกรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เมื่อไหร่จะสิ้นปีคะ!!!!!!!!! //เดี๋ยวๆนั่นไม่ใช่ประเด็นนะ...
มาลาน่าร๊ากกกกกก ชอบจัง จิ้งจกน้อยของพี่ 5555555
อยากเห็นตอนพี่วันกลายร่างอ่ะะะ
ว่าแต่ตอนโดนอาคมไกรเผลอทำอะไรไปน้า หวังว่าจะไม่น่ากลัวเหมือนในฝันนะะะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะะ
-
มาลาน่ารักกกกกกกกกกก ไกรเอาจิ้งจกน้อยไปเลี้ยงที่ฝาบ้านตัวเองเหอะ ห่อกลับอ่ะ อยากได้
เค้ารู้ว่าพี่วันรักได้และรักใคร พร้อมยันทุกผู้ :กอด1:
-
มาลาใสเกิน
น่ารักมาก
แล้วจระเข้ไม่รู้สึกรักเนี่ยทำเอาสะอึกเลย
เฮ้อ
ต้องรอโคนันมาไขคดี.
-
ที่มาลาพูดหมายความว่าอย่างไร :serius2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:กรี้ดดดดดดดดดดดดดมาแล้ว :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
เอ๊ะไกรกับมาลานี่ยังไง เคมีเข้ากั๊นเข้ากัน แต่จริง ๆ แล้วเล่นเป็นพี่สาวน้องสาวสินะ คิคิ
ส่วนปริศนาดำมืดก็ต้องรอเฉลยต่อไป ตกลงใครเป็นผู้ร้ายกันแน่
-
เหมือนมาลาจะทิ้งระเบิดให้ไกรนะ 555
-
ไกรคู่กับมาลาาาาาาาา
มุ้งมิ้งมากกกกก. เอาพี่วันออกไป
-
ทำไมอิตาพี่วันน่ารักจังฟระ
จระเข้นี่น่ารักไปตัวละอย่างนะ วุ้ย ประหนึ่งบอยแบรนด์ มีหลากหลายตามรสนิยม
อิพี่วัน สุขุมแต่แอบหื่น
น้องมาลาน่ารักใสกิ๊งน่าฟัดเล่น
วรรณาลึกลับ
อาพันวังซึนฯ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โอยยยย ชอบมาลาอย่างบอกไม่ถูก
พี่วินเปลี่ยนแนวมาลองกับมนุษย์ อุ้ยหวังว่าจะติดใจนะคะะะ :mew3:
-
ประโยคสุดท้ายมันอะไรเนี่ยยยยยยยย
รู้สึกสงสัยท่านอาอ่ะ ต้องมีอะไรแน่เลย
-
อ้าววววว
มาลาโยนระเบิดลงตู้มใหญ่เลยนะเนี่ย 5555
-
มาลากับไกรน่ารัดดีจัง~
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไปตามหาโคนันดีกว่า จะได้ให้มาช่วยไขปริศนา 55+
เงิบเรื่องของวรรณนาและเงิบอีกรอบตอนคำพูดสุดท้ายของมาลา
เอ่อ...คนเขียนบอกให้อย่าโฟกัสดราม่าช่วงท้ายๆ ให้ไปโฟกัสที่เริ่มต้น มันก็เอ่อ...
เลือด!
เลือด!!
เลือด!!!
หอก!!!!
สรุป...ไม่ว่าโฟกัสตอนไหนก็ฮาไม่ออกเลยตอนนี้ แง! TT-TT
-
รอให้สิ้นปีไวไว
-
ตามท้องเรื่องจริงเขาได้เสียกัน เป็นเรื่องราวคาวราคี
แต่นี้มันนิยายที่ base on นิทาน เลยขอมีฉากมุ้งมิ้งให้ออร่ามันฟุ้งสินะคะ อิอิ มาลานี่น่ารักจริงๆ
แต่หนูจ๋า รู้ไหมว่าคำพูดสุดท้ายที่พูดออกมาน่ะ แทงใจท่าไกรของหนูเต็มๆเลยนะคะลูกขา
พวกจระเข้ไม่มีหรอกนะไอ้ความรู้สึกแบบนั้นน่ะ ต๊ายยยยยยยย
แล้วอิพี่วันนี่ยังไง ผ่าเหล่าผ่ากอเหรอคะ หรือความรู้สึกมันของปลอม เป็นไปไม่ได้หรอก ใช่ปะ ล่ะมั้งนะ
เรื่องที่มาลาพูดจะจริงเท็จแค่ไหนไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คงจะสั่นคลอนความรู้สึกของไกรได้ดีทีเดียวเชียวล่ะ
-
o18
ไม่อยากรอถึงสิ้นปีเลยยยยยยยยยยยยยยย
-
มันฟินไม่สุดดดดดดดดดด
โอยยยย อยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น
และไอ้ประโยคสุดท้ายของมาลามันหมายความว่าไง?
-
เป็นอารมณ์ฟินแบบหน่วงๆ =___=
-
มาลา จิ้งจก... เอ้ย! จระเข้น้อยนี่น่ารักน่าหยิกดีนะเนี่ย จระเข้แบ๊ว โกรธได้น่ากลัวมากกก อิอิ
ส่วนไกรก็...มีเวลาเตรียมใจอีกนานนะ ตามที่มาลาน้อยบอก :m20:
-
ทำไมเราหลงมาลาซะได้
-
.....ไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนั้น................ :a5: :a5:
-
แรกเริ่มดีมาก อ่านถึงตอนจบแล้วร้องอ้าวเลย...
วันเอ้ย เดาใจไม่ถูก (คนแต่ง)
-
=_= จระเข้ไม่มีความรู้สึก....แล้วที่ไอ้พี่วันเป็นอยู่นี่คืออะไร!!! รอการแก้แค้นหราาา .....
ปล. ....พี่โอเค้าอยากอ่านเอกราชกับวายุ 2!!! X=Y ll มาต่อเร็วเร๊วววววววววว
-
งั้นทิวันก็ไม่ได้รู้สึกหวงไกรอ่าจิ :ruready
-
เฮ่ยยย ไอ้หนูมาลา อย่าทิ้งท้ายแบบน้านนนนนนนน :katai4:
ชักดราม่าเข้าบ้านอีกแล้ว โอ๊ย ตายๆๆ
-
พึ่งอัพได้มินาน เม้นกันไปถึงสองหน้า บร๊ะ!!!ฮอตจริงไรจริง
อ่านเรื่องนี้แล้วจะรุสึกว่าจระเข้น่าร้ากกก ไม่เว้นตัวหย่ายตัวเล็กทีเดียววว
-
:ling2: มาลาน่าฮักก
-
มาลาน่าฮักขนาด... //ตั้งตัวเป็นfcมาลากับน้องไกรแป๊บ
แต่มาลาน้อยทิ้งท้ายได้ดราม่าเบาๆ... :hao4:
-
มาลาน่าร๊ากกกกกอะ กรี๊ดดดดด
ลืมความรู้สึกที่หมั่นไส้เมื่อตอนแรกๆเลย
-
โอ๊ะโอ เล่นปิดท้ายแบบนี้ กลับไปโฟกัสความใสซื่อของมาลากันไม่ถูกเลย :laugh:
ไอ้พี่ว๊านนนนนน มาเคลียร์ด่วนๆเลยนะจ๊ะ นี่กะจะเผด็จศึกน้องไกรของพี่เพราะติดสัสงั้นรึ! ไม่ได้นะ! :z6:
-
มาลาหนูน่ารักมากดูสดใสร่าเริง ถามอะไรก็ตอบหมด
แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายนี่หนูทิ้งไว้อย่างดราม่ามากเลยหนู
-
มาลาน่ารักมากเลออ กำลังจะลืมปริศนาตอนต้นๆไปละ มาลาเล่นทิ้งท้ายซะจุก โธ่วว
-
ฮือออออออออออ. มาลาพูดไรออกไปปปป TT
-
สนุกนะตอนที่มาลากับไกรแกล้งเถียงกันไปมาอ้ะ
แบบมันน่ารักงุ้งงิ้งมุ้งมิ้ง อยากจิอ่านแบบนี้ เหมือนเด็กเถียงกัน
55555555555555555555555555555555555555555
แต่!!!!!!!! ดั้นนนนนนนนนนนนนนดันนนนนนนนนน
มากระฉากความรู้สึกเอาตอนประโยคสุดท้ายนี่สิ
“…แต่จระเข้อย่างเรา…ไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนั้นหรอกนะครับ”
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
นี่ไอ้พี่วันก็เป็นแบบนี้ใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โอ้ไม่นะ ไม่สิ ก็พี่วันมันบอกไปตั้งแต่ตอนแรกแล้วนี่ว่าไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับมนุษย์คนไหน..
แอร้ะ ไกรจะฟุ้งซ่านอีกไหมหนออออออออออ? แต่เราอ้ะฟุ้งซ่านและอยากอ่านต่อม๊ากกก
แง่ม รอเรื่องนี้ใจจดใจจ่อน้า
:sad4: :sad4: :hao5: :o12:
-
อิฮั้นก็ยังงงเหมือนเดิมค่ะ :really2:
-
ตอนข้างต้นนั่นคือหอกสัตตโลหะใช่มั้ย แทงกลางหลังเหมือนในเรื่องเล่าซะด้วย โฮ่ฮฮฮ ต่อไปไกรคงมีเทียนระเบิดน้ำแน่เลย
และแล้วก็มีชื่อท่านปู่ท่านพ่อ แต่ยังขาดท่าวแสนตา กับ ตะเภาทองนะ อยากรู้จังว่าจะเป็นใครในนิยายเรื่องนี้ แล้วสาเหตุการตายของพ่ออิพี่วันจะเหมือนในเรื่องเล่ามั้ยนะ
ปล.รู้สึกตอนนี้จิ้งจกน้อยขโมยซีนนะจ๊ะ :กอด1:
-
ติดใจอะพี่วัน ที่ว่ากินนี่กินยังไงอ้ะ
แต่เราเชื่อนะว่าพี่วันคิดอะไรๆกับไกรจริงๆ อันนี้ก็ต้องดูต่อไป
ไกรมาลา แอร๊ย มาลาไม่รู้จักความรัก ต้องให้ไกรสอนแล้วมั้งงงง 5555 //พี่วันฟาดหางใส่
-
โอยยยยอยากอ่านอีกเป็นอะไรที่ติดเรื่องนี้ มากเลย
แลดูลึกลับซับซ้อนรอตอนต่อไปนะคะ
-
มาลาน่ารักกกกก ฟินไม่ หยุด 5555+ :hao7: :hao7:
-
มาลาน่ารักมาก อิพี่วันนี่บอกเค้าไปทั่วหรือไงว่าจะลองกับน้องไกร
เราไม่เอาดราม่า ไม่เอาๆ :ling1:
-
:o8: ชอบอะ ชอบพี่วัน ชอบไกร มาลาก็น่ารัก เนื้อเรื่องสนุกค่ะ จะติดตามอ่านต่อไปนะคะ สนุกมากๆๆๆๆๆ o13
-
อ่านประโยคสุดท้ายจบ แบบ......จ่ะ
555555555555555555 =3=
มาลาน่ารักอ่ะ 5555
แต่นาง xyz กับพี่วันแล้ว
ดอกกกก พี่วันพรากผู้เยาว์
-
มาลาน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก
ส่วนพี่วันหนะเจ็บเพราะไกรจริงๆสินะะะะ
ขอให้พ้นอาคมไวๆนะไกร ;3;
ประโยคสุดท้ายนั่นมันนนนนนน น น น น
-
โอ้ย!! มาลาหนูช่างน่ารัก (นอกใจไกรแป๊บหนึ่ง)
-
:mew2: อย่างไรก็ได้...ขอแค่ลงเอยกันด้วยดี มีความสุขจะได้ไหมเอ่ย..... :mew1:
ฝันขอไกรน่ากลัวมั๊กๆ :sad4:
-
มาลานี่ทิ้งระเบิดไว้รึเปล่า55555555555555555
มีเวลาอีกนานอะไกรเตรียมตัวเตรียมใจนะ
-
จิ้งจกน้อยมาทิ้งระเบิดไว้อ่า :ling1:
แต่สองคนนี้ดูเคมีเจ้ากันดีนะเนี่ย น่ารักอ่า :-[
-
ปกติเคยเจอแต่พระเอกเป็นพญานาค ครุฑ ยักษ์ เพิ่งเคยเจอพระเอกเป็นจระเข้ แปลกดีแต่พี่ทิวันแกอย่างเท่ o13
ใครอยู่เบื้องหลังการควบคุมน้องไกร รอท่านจ้าวจัดการ
-
โอยสองคนนี้อยู่ด้วยกันละน่ารักน่าร้ากค่ะ กรุบกริบน่าอร่อยมาก แอร๊ย
-
มาลาน่ารักจังงงงงงง
นี่ก็หวานกันตลอดดดด
-
นั่นสินะ เพิ่งนึกได้
สัตว์ รู้สึกรักได้ด้วยหรอ เคยเหนแต่สัตว์รักลูก
แต่เรื่องรักเมียนี่ไม่เคยได้ยิน 5555
ถึงจะเถียงว่าแปลงร่างได้ แต่ก็เคยเห็นแค่แปรงร่างมาร่วมเพศกับคน
แต่ไม่เคยมีอะไรบ่งชี้ว่ามันรัก แถมไอ้พี่วันยังพูดหน้าตาเฉยว่าจะลองกับคน
ที่เป็นห่วงนี่ก้อแค่ ห่วงสินะ อ๊ากก น้ำตาจะไหล
อะไรกัน ซิมบ้ายังมีความรักได้เลย แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ในวรรณคดี พวกกินรี หนุมาร สุพรรณมัจฉา มันก้อเออ มันรักหรือเปล่านะ
เห็นเกี้ยวไปเกี้ยว หนุมารฟันแล้วทิ้งด้วยเอา 5555
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เกลียดอะไรแบบนี้ แต่หยุดอ่านไม่ได้
ฮึกๆๆ ฮืออออออออออออออออออออออออ
ชนชั้นก้อต่าง สายพันธ์ก้อต่างงง อีพี่วันนี่เปนจกเข้เกย์สินะ แล้วไม่มีจระเข้เพศหญิงในตำหนักบ้างหรอเพคะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ไกรเอ๋ย ตัดใจเถอะ หาผัวหาเมียใหม่เถอะ มันเจ็บปวดดดดดดดดด ฮือออออออออออ
-
กำลังเฮฮาปาจิงโกะกะบทอิหนูมาลาและยอดยาหยีของเจ้าธาราอย่างเมามันส์ คนเขียนก็ทิ้งดันทิ้งบอมไว้ซะงั้น ร้ายกาจ...ที่สุด
-
มันช่าง.. มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งดีแท้
-
มาลา โผล่มาที่
จะน่าสงสารที่ไกรไปแกล้งเรียกขนาดเท่าจิ้งจก
หรือจะน่ารักใสซื่อ
และดราม่าช่วงท้าย
-
มาลาน่ารักน่าฟัดจัง
-
ขอให้ที่น้องมาลาเข้าใจกับพี่น้องไกรเข้าใจมันคนละเรื่องกันด้วยเถอะ :ling3:
ไม่งั้นดราม่าฝุดๆอะ โอยยยยยยย :katai4:
ให้ไวเลยค่ ให้ไว อยากอ่านแล้วววววววววววววววววววววว :katai1: :katai1:
-
มาลาน้อยจะน่ารักน่าหยิกเกินไปแล้ววววว อร๊ายยยยยยยย :hao6: :hao6:
-
“…แต่จระเข้อย่างเรา…ไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนั้นหรอกนะครับ”
เจอคำนี้ของมาลาไป สะอึกแปป
แล้วพี่วันล่ะ? พี่วันรักไกรจริงๆใช่มั้ย ไม่หลอกนะเว้ย!
ไม่อยากให้เรื่องนี้ดราม่าเลยอ่ะ แงงงTT
แต่ชอบเวลาไกรกับมาลาเถียงกัน น่ารักมากกกกกก
ไกรชอบว่ามาลาว่าตัวเล็กเหมือนจิ้งจก ขำอ่ะ 555555
ชอบเวลาที่พี่วันจูบไกร ทำเคลิ้มตามเลย งื้อออ
แผลที่หลังพี่วันนี่ไกรทำแน่ๆเลย เพราะว่าอาคมยังโดนล้างไม่หมด
มาต่อเร็วๆนะค่า รอทุกวันเลยย><
-
มาลา น่ารัก มาก ๆ
-
มาลาน่ารักอ่ะ
ไกรก็อยากรู้อยากเห็นจริงๆ ต้องลองเองสิถึงจะดี
-
มาลาเข้ากับไกรได้ดีเลย แลน่ารักทั้งคู่
ไกรนี่ก็อยากรู้จังเลยนะ ถ้าอยากรู้ว่าเป็นยังไงไว้รอสิ้นปีเดี๋ยวก็ได้รู้ด้วยตัวเองแหละน่า 555+
-
มีความรู้สึกว่า ไกรโดนมาลาน๊อคยังไงยังงั้นเลย ตอนนี้แอบสั้นรึเปล่าน้า หรือเราจะคิดไปเอง เอิ้กๆๆ :hao3:
-
อ่านบรรทัดจบแทบช๊อค 555+
อะไรจะขนาดนั้น
-
ว่าเจออิพี่วันพูดแต่ละอย่างก็ว่าสะอึกแล้ว
นี่มาเจอมาลายิ่งตอกย้ำเข้าไปอีกสะอึกกว่าเดิมเป็นสิบเท่าเลยมั้ยล่ะไกร :laugh:
มาลาน่ารักจัง ดูสดใสร่าเริง เป็นแบบแก่นๆซนๆ ชอบมาลาว่ะ
เดาได้นะว่ารอยแผลของอิพี่วันไกรเป็นคนทำ
แต่ที่สงสัยอยู่คือคนที่ร่ายมนต์ควบคุมไกรคืออาจารย์คง? หรือว่าใคร?
เฮ้อ เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปนะจ๊ะ :กอด1:
-
แปลว่าพี่วันจะไม่รู้สึกอะไรถ้าไกรไปมีอะไรกับคนอื่นสินะ
ตรงกันข้าม พี่วันก็จะไม่รู้สึกผิดถ้าตัวเองมีคนอื่นเหมือนกัน
-
มีเวลาทำใจอีกนาน :hao7:
-
รู้สึกอยากจะเป็นโคนันขึ้นมาแล้วสิ
หรือว่าคนที่ทำนี้คือท่านอาหรือเปล่า แบบว่าอยากจะขึ้นเป็นใหญ่เพียงผู้เดียวไรหงี้
-
พี่วันคงไม่เป็นงงั้นใช่ไหม
ความรักรู้จักใช่หรือป่าว
-
ทำกันในร่างคนรึว่าจระเข้อ่ะ ฝากถามหน่อย :hao6:
-
ฮ่าๆๆๆ มาลาน่ารักอ่ะ
ไกรก็เนอะ เตรียมตัวแต่เนิ่นๆเลยทีเดียวววว
อร๊ายยยย ไม่จริงงงงง จรเข้ปกติไม่มีความรู้สึก'รัก'แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นกันหมดนี่.......... ใช่มั้ย?......ใช่.....มั้ย?//เริ่มขมวดคิ้วนิดๆ
แหม๋ๆๆๆ เป็นจ้าวก็ต้องพิเศษกว่าคนอื่นอยู่แล้ว ฮะ ฮะ //หัวเราะแห้งๆ
:z13:
-
ดีใจที่ต้นเรื่องกับท้ายเรื่องคนละอารมณ์กัน ไม่งั้นมีสิทธิ์นอนไม่หลับได้ค่ะ
ตอนต้นเรื่องแค่คิดภาพตามก็รู้สึกคลื่นเหียนวิงเวียนตามไกรละค่ะ สงสารไกรโดนอาคมแบบที่ตัวเองตั้งรับอะไรไม่ได้เลย
แต่ในช่วงเวลาดราม่ามักมีความมุ้งมิ้งตามมาเสมอ รักพี่วันที่รักไกรขนาดนี้
ไกรรักพี่วันถึงได้คิดว่าไม่น่าเจอพี่วันเพราะพี่วันจะได้ไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
ส่วนพี่วันก็รักไกรถึงได้บอกว่าเจอกันดีแล้วเพราะถึงจะเจ็บตัวแต่ยังไงก็ได้มารักไกรนี่สินะ ชอบที่สอบคนนี้รักกันขนาดนี้ถึงจะมีความต่างในหลายๆเรื่อง
แล้วก็ตอนไกรอยู่กับมาลาคือน่ารักมาก คือขำมาก ไกรนี่อยากรู้อยากเห็นทุกเรื่องเหมือนเด็กๆ มาลาก็ตอบทุกเรื่องที่รู้แบบเด็กๆ
ตอนแรกคิดว่าจะไม่ลงรอยกันมากกว่านี้ซะอีกค่ะ แต่ดูเข้ากันได้ดี 5555
และถึงแม้ตอนท้ายๆไกรกับมาลาจะน่ารักน่าชัง แต่ประโยคสุดท้ายของมาลาแลดูจะสร้างดราม่าอีกละ
หวังว่าจะคิดไปนะคะ :hao5:
-
ไกรคงมาจากไกรทอง ส่วนวัันคงมาจากชาละวันสินะ(เดาไปเรื่อย)
ชอบแนวนี้ติดตามค่ะ
-
แหม่ ตอนนี้ทั้งสองนางคุยกันน่ารักเชียว :hao7:
ต้องรอถึงสิ้นปีเลยเรอะ พี่โอช่างโหดร้ายยยย
สงสารน้องไกรอะ ทรมานแย่เลย
ปริศนายังคงดำเนินต่อไป-.-
สู้ๆนะฮ้า รออ่านอยู่ค้าบ
-
เนื้อเรื่องชักจะเจ้มจ้น ชวนติดตามมากกกกกก o13
-
โอ้ยยย มาลาน่ารักเกิ๊นนน :m3: :m3:
-
มาลาน่ารัก เถียงกับน้องไกรได้แบบงุ้งงิ้งมากๆเลย
ชอบโมเม้นท์ที่พี่วันอยากลองมีอะไรๆกับมนุษย์ 55555555
:hao6: ( ไม่ค่อยจะหื่นเล้ยยยยยยยยย )
แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายนี่คืออะไร มันไม่ใช่แบบนั้นใช่มั้ย
:z3:
-
=W= มุ้งมิ้งๆๆ
-
พึ่งมาอ่านติดเลย
เราว่าปิศนาการตายมันอาจจะไม่ใช่แค่หมอปราบจระเข้อ่ะ แบบมันต้องเกี่ยวกับอาของวันแน่ๆ หรือมโนไปเองอีก หมอคงอีกต้องมีอะไรซักอย่างกับไกรหรือมโนไปเองอีก อ่ามโนเก่งไปอีก 55
-
“…แต่จระเข้อย่างเรา…ไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนั้นหรอกนะครับ” :a5:
ยิ่งบอกไม่ให้โฟกัส เรายิ่งโฟกัสอ่ะ :sad2:
อุแม้ กว่าจะสิ้นปีเหงือกแห้งพอดี :dont2:
เอ๋ แต่ว่าถ้าพี่วันจะลองมีอะไรกะนู๋ไกร(มนุษย์) :confuse:
ก็ควรทำแบบมนุษย์ได้ด้วยน่ะ คือแบบผสมพันธ์ได้ตลอดทั้งปีอะ ไม่มีวันหยุด ฮาๆๆ :laugh:
ส่วนช่วงพิเศษแบบพอถึงฤดูติดสัด ก็แค่จัดหนักนู๋ไกรกว่าปกติ แค่นั้นเอง :hao6: :oo1:
ส่วนมาลามาแบบแย่งซีนอ่า น่ารักน่าตีก้นจิงๆ :m1:
จิงๆๆแอบหมั่นไส้อีพี่วันมาก เรื่องวรรณาแลมาลา ได้กินเด็กอ่ะ(อิจฉาโว้ยเฮ้ย) :angry2:
พรากผู้เยาว์แต่มีคนบอกว่ายิ่งเด็กยิ่งมันส์ อันนี้ไม่รู้จิงป่ะคงต้องถามอีพี่วัน :z1:
สงสัยว่าพี่ท่านคงจะเป็นคนเปิดซิงเด็กทั้งสองด้วยกระมัง ยิ่งหมั่นไส้เป็นทบทวี :serius2:
แอบสงสัยอยู่เรื่องนึงคะ คือ พวกจระข้นี่เค้าผสมพันธ์กันอายุกี่ขวบเหยอคะ :m21:
คือ มาลานี้ยังเด็กอยู่เลยนะคะ คือ 13-14 ใช่ไหมคะ
แบบ 13-14 เนียะ พึ่งเริ่มจะมีจุดจุดจุด กะท่านจ้าวครั้งแรก
หรือ อายุน้อยกว่านั้นอีกคะ คือแบบมันตัวเล็กมากเลยนะคะ
พี่วัน ยิ่ง (ตัว) ใหญ่ๆๆ อยู่ คริคริ แล้วจาไหวเหรอคึคึคึ :haun5: :oo1:
หวังว่าถ้าจะมีไกรแล้วจิงๆๆ ก็ขอให้มีนู๋ไกรเพียงแค่คนเดียวจิงๆๆนะพี่วัน
ห้ามมีอะไรกะใครอีกมีได้กะแค่นู๋ไกรเท่านั้น ไม่งั้นมีเฮแน่ o18
มาต่อเร็วๆๆนะคะชอบเรื่องนี้มากมาย ขอบคุณคะ :pig4: :impress:
-
มาลาก็แค่ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นคือรักหรือเปล่าน้า
ดูมาลาเองก็มีท่าทีเปลี่ยนไปตอนพูดถึงท่านจ้าวอยู่เหมือนกัน
เอ๊ะอะก็จะฟ้องท่านจ้าว ปลื้มท่านจ้าวออกอย่างงั้น
แล้วความรู้สึกนี้เรียกว่าแค่จงรักภักดีเหรอ
แล้วจระเข้มีความรู้สึกแบบจงรักภักดีกับเขาด้วยเหรอ
มาลาน่ารักมาก อ่านแล้วยิ่งปลื้มปริ่ม ชอบตอนไกรแซวว่าน้องน้อยจิ้งจกเคยอยู่ในอ้อมแขนผมนะเออมากก
มันน่ารัก แถมเถียงๆกันสักพัก ออกมาเอาอกเอาใจจะอ่านหนังสือให้ฟัง น่าเอ็นดู
นางแลดูซึน 555
ที่สำคัญ นางใจกว้างเป็นแม่น้ำมาก
สามีจะมีหญิง(?)ใหม่ ก็ไม่ขัดข้อง
มาดูแลและใ้ห้คำแนะนำอย่างดี
ยกตำแหน่งเคะในฝันให้เลย
สุดยอดดดดด
อย่างงี้พี่ทิวันจะทิ้งน้องมาลาไปมีไกรเหรอ
(เอ๊ะ สรุปเชียร์คู่ไหน)
ไกรมาลาน่ารักนะ แบบไม่เชิงเคะเมะมาเจอกัน
แต่ก็นะ รู้สึกว่าเคมีเข้ากัน
แบบเคะอออนท็อปคนหนึ่ง คนหนึ่งก็เคะไม่ประสีประสา
แต่ก็ featuring กันได้ 555
อ่านมาหลายตอน โคนันก็ยังไม่ทำงาน
ไขคดี ใครเป็นผู้ร้าย อะไรคือความจริงเพียงหนึ่งเดียวสักที
ไม่รู้หวยออกเป็นใคร
เป็นคนที่เก่งกว่าอาจารย์คง
คนที่ส่งแก้วมาตีซี้พี่วัน
หรือว่าจะเป็นญาติบ้านไกร เพราะน่าจะมีความสัมพันธ์อะไรกับไกรทองต้นตำรับหรือเปล่า
เชื้อสายก็น่าจะดองๆกันกับหมอปราบจระเข้ละมั้งนะ
แต่ญาติไกรรู้ได้ไง ว่าไกรคบทิวันอยู่
แอบสโตรกเกอร์ไกร เอ๊ะ หรือแอบสโตรกเกอร์พี่วัน
ส่วนตอนไกรเตรียมตัวเสียตัว นี่มัน
น่ารักสุดๆ
เราเป็นพี่วัน คงอยากจับมาขย้ำ
เตรียมพร้อมขนาดนั้นรอพี่เลยเหรอ
พี่ไม่รอแระ ไม่ต้องรอพี่ติดสัด เดี๋ยวพี่พิสูจน์สิ่งที่น้องไกรสงสัยซะตอนนี้เลย 555
โป๊ยหายไปหลายตอนแระ เพราะไกรไม่ได้ไปมหาลัย
โบกธงเชียร์โป๊ยไกรเหมือนเดิม
ถึงจะเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยก็เถอะ
ส่วนตอนหวานของคู่เอก
ก็ไม่มีไรมาก
แค่อ่านซ้ำสามสี่รอบ 555
หวานจี๊ดโดนใจจจมากกก
ต้องงับปากกันนี่คนอ่านก็กัดฟันทุบหมอนอ้า
งับอีกบ่อยๆน้าาาาาา
เค้าชอบบบบ
เค้าสครีมมมมม
5555
ขอโทษที่่อ่านไปหลายตอนแล้วมาเม้นท์ช้าฮับ
คอมไม่อำนวย หน้าจอติดๆดับๆ
มาเม้นต์เพื่อบอกยังตามอ่านอยู่ทุกตอนนะคะ
ตอนละหลายรอบด้วย
จะแต่งเรื่องไหนก็อ่าน
อย่าแอบไปเปลี่ยนชื่อนามปากกาน้า
เราไม่ได้อ่านนิยายของคนอื่นเลย 555
คือตั้งแต่อ่านมาก็ชอบงานเขียนของคนแต่งมาก
ถ้าจะย้ายไปลงนามปากกาไหน ส่งซิกมาบอกด้วยเน้อ
จะตามไปอ่านจ้า
ตอนนี้กำลังฝันค้างสีครามกานดาสิบปีต่อมา SP
ทำอะไรก็เห็นภาพเรื่องนี้ลอยขึ้นมาขนาดอ่านไปครึ่งตอน
อุกรี๊ดดดดด
ดราม่าอันเกิดจากการที่กานดาไม่ได้ใช้ยาสีฟันสูตรป้องกันกลิ่นปาก 24 ชม.
(แอร้ยยย ไม่ช่ายยยย)
จริงๆสิบปีผ่านไป คนสองคนที่รักกันมากขนาดนั้นแค่มองตาก็รู้ใจว่าคิดอะไรกันอยู่
แต่อะไรคือต้นเหตุความไม่เข้าใจหรือน้อยใจกันนะ
เพราะไม่พูดกันเหรอ
จริงๆอาจจะเพราะต่างคนต่างคิดไปเอง
ห่วงความรู้สึกของอีกฝ่ายมากไป
จริงๆความน้อยใจของสีครามอาจตั้งแต่กานดาขอแยกไปอยู่คอนโดที่ตัวเองซื้อเองแล้วก็ได้
แบบสีครามคงเฟลที่กลับมาเมืองไทยแล้วไม่ได้อินเลิฟอยู่ห้องเดียวกันเหมือนเดิม
แ่ต่ตามประสาพระเอก อะไรก็ตามใจกานดา
แต่ทีงงกว่า ความหื่นที่เป็นข้อเด่นของสีกาม แอร้ยย สีครามหายไปไหนหมดดด
การงานยุ่งๆเหรอ
อย่าน้าาาา เอาความหื่นของสีครามคืนมา
เ็อ็นดูกานดาเล็กๆตอนอยากมีอะไีรกับสีครามแล้วนอนไม่หลับ
แอบมาดูรูปคนรักทางเน็ตแล้วดราม่าเป็นคุ้งเป็นแคว
สมเป็นเจ้าแม่ดราม่าตามการ์ดของแถมของรักร้ายจริงๆ 55
เห็นคนแต่งแจ้งว่าอยากได้คอมเม้นต์เรื่องนี้
จะเม้นต์ติดแท๊กในทวิตก็ไม่ได้ ทวิตล็อกฮับ
เลยขออนุญาตมาเม้นต์ควบสองเรื่องในนี้เลยแล้วกัน
ขอบคุณสำหรับทุกๆตอน ทุกๆเรื่อง
สนุกมากๆๆๆ
รักทุกตัวอักษรของคนแต่งจริงๆ
-
รอมา 6 วันแล้วน้าาาาาาาาาา
อีกไม่กี่ชม.ก็จะครบอาทิตย์....
:mew6:
:hao5:
:hao5:
มาต่อสักทีเหอะ !! ขอร้อง!!!!
จะขาดใจแล้ว ....
:katai1:
:katai1:
:katai1:
:katai1:
:ling1:
-
ไอ้ตอนแรกที่อ่านๆ ก็คิดว่า เป็น พญานาคไรงี้ โอ้แม่เจ้า!!!!!!!!!!!! จระเข้!!!!!!!!!!!!!!!
แต่ก็นะ สนุกอ่ะ แต่เริ่มจะดราม่าละ
ชอบมาลา จิ้งจก เอ๊ย!! จระเข้ตัวน้อย น่าร้ากกกกกกกกกกกก
ขอให้อาจารย์ตงไม่ทำอะไรร้ายแรงเถ้อออออะ สงสารอ่ะ
ต้องมีดิ ปาฏิหาริย์หรืออะไรสักอย่าง ความเข้าใจไรงี้ อยู่ด้วยกันได้อย่างสงบสุขอ่ะ อยู่ร่วมกันนนน
แล้วสูญพันธ์ เสียดายเลย ให้นายเอกเราฟักไข่เลยได้ป่ะ 55555 มนุษย์คนแรกที่มีอะไรกับจระเข้ แล้วฟักไข่ .....
ต่อๆๆๆ รออ่านนะ
-
ตามจนทัน ชอบอ่านี่พูดเลย
ไกรมาลา นี่ก็น่ารัก ชั่งถามได้อีก
ต่อๆนะ
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
โอ้ยอยากอ่านต่อ มาต่อไวไวนะคะ
ตั้งหน้าตั้งตาใจดใจจ่อรอคอยเรื่องนี้มาก
คิดถึงไกรคิดถึงพี่วันคิดถึงพี่โอคนเขียน งุงิ้ :o12:
-
คิดถึงน้องไกรกับพี่วันแล้วค่ะ :hao5:
-
ยังรออยู่นะค้าา
-
สตั้นเล็กๆกับประโยคสุดท้าย
รอจ้ารอ ><
-
คิดถึงน้องไกร อย่าดราม่าน้าา
:ling1: :ling1:
-
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
คิดถึงท่านจ้าวกับพี่ไกรแล้ว
คิดถึงๆ :katai1: :katai1:
-
มาดันคะอยากอ่านมว้ากกกก :katai5: :amen: :oni3:
เอารูปมาฝากด้วยคะ คิดถึงพี่วันคริคริ :oni2:
เวลาพี่วันอาบน้ำเราจิ้นถึงไอ้เข้แบบนี้อ่า น่าร๊ากกกกกกกกก :m3:
:pig4: เครติดรูปภาพ :
http://afewshortcuts.com/2012/10/free-disney-wheres-my-water-event-at-disney-stores-1020/
http://dotekomanie.cz/2013/12/androidi-hry-od-disney-za-10-kc/
http://disney.wikia.com/wiki/Swampy
[attachment deleted by admin]
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
มาลาโมเอรรรรรรร้ :-[ :-[
-
คิดถึงไกร คิดถึงพี่วัน คิดถึงมาลา คิดถึงวรรณนา คิดถึงโป๊ย คิดถึงอ.คง คิดถึงคุณโอ ฯลฯ :hao5:
-
ลุ้นอะ
-
เข้ามารอเรื่องนี้ทุกวันเลยคะ TT :sad4:
อัพเถอะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
คิดถึงทุกคนจะแย่แย้ววววววววววววววววววววว
-
คิดถึงน้องไกรใจจะขาดแล้วววว :ling1: :hao5:
-
อืมๆๆๆ ติดสัตว์งั้นเหรอ เราว่าไม่ใช่อ่ะ สัตว์(จระเข้)มาติดมากกว่ามั้ง
:oo1: :oo1: :oo1:
-
พี่รู้มั้ยฉันมารอพี่ที่เล้าเป็ดทุกวันเลย..
รออยู่นะฮะ สู้ๆนะเป็นกำลังใจให้
ชอบเรื่องนี้มาก เรากับเพื่อนตามอ่านแล้วมาคุยกันทุกวันเลย
เป็นนักอ่านเงามาสิบกว่าตอนละ ขอเม้นหน่อยเหอะ
เราชอบไกรมากกกก แอบหมั่นไส้อิพีี่วันในบางที
เชียร์ไกรมาลาอยู่ห่างๆ กลัวจบแบดเอนมาก คนแต่งอย่าทำร้ายเราเลย
จบแฮปปี้ให้เราสุขใจ
-
หายไปไหนหนอคิดถึงไกรจัง
-
ติดกลิ่นกายเนื้อนุ่มนวลอนงค์
ถ้อยบรรจงแย้มยิ้มสเน่หา
แตะต้องจิตสิ้นฤทธิ์ภาวนา
เปี่ยมตัณหาหวังข้าได้ครอบครอง
แต่ด้วยแรงฤทธิ์รสพิศวาส
ริอาจคาดปรารถนาคืนสนอง
ข้ารักเจ้าเจ้ารักข้าตามครรลอง
ริจับจ้องทั้งกายน้อง..และครองใจ
-๑๗-
ไม่มีความรู้สึก ‘รัก’ งั้นเหรอ…
…อืม…จะว่าไปทำไมผมถึงไม่แปลกใจหรือตกใจดราม่าห่าเหวอะไรเท่าไหร่เลยวะ…
…ไม่ใช่เพราะความไว้ใจว่าไอ้พี่วันมันชอบผมขนาดนั้นหรอกนะครับ ไม่ใช่เพราะคลางแคลงใจสงสัยในความรู้สึกของอีกฝ่ายด้วย ความจริงผมก็พอจะสังเกตได้มาสักพักแล้วว่าเขาค่อนข้างที่จะ..เอ่อ..เฉื่อยชาในการแสดงความรู้สึก ซึ่งดูเหมือนสิ่งนี้จะเป็นเรื่องปกติของจระเข้…
เพราะว่าจระเข้ไม่ใช่ ‘มนุษย์’
…อย่างตอนดูดิสโคฟเวอรี่จระเข้ก็ไม่ได้เป็นสัตว์ชนิดที่จะรักเดียวใจเดียวอยู่กับคู่ครองไปจนวันตาย หรือพูดให้ถูกก็คือไม่ใช่สัตว์ทุกชนิดที่จะมีความรู้สึกแบบมนุษย์นั่นเอง
แต่เพราะที่ผ่านมาแม้จะยังไม่ชัดเจนนัก แต่ผมก็พอรู้ครับว่า….เขาให้ความสำคัญกับผมขนาดไหน อาจจะไม่มากเท่าจระเข้ตัวอื่นหรืออะไร แค่มากกว่ามนุษย์ทั้งหมดทั้งปวงที่เขาเคยเจอ….
…ดูเหมือนนั่นจะเพียงพอแล้ว…
แอดดด…
ผมเหลือบสายตามองบานประตูที่เปิดออกพร้อมๆกับร่างสูงที่สาวเท้าเข้ามา เขาหยุดอยู่ตรงนั้น..ขมวดคิ้วมองผม
“ทำอะไรน่ะ?”
“…ยืดเส้นยืดสาย”
เขากระพริบตา “…ห้อยหัวน่ะนะ?”
“ทำให้เลือดเดินทางไปเลี้ยงสมองได้สะดวกไง”
ผมเปลี่ยนท่าจากการเอาหัวชนพื้นแต่ตูดอยู่บนเก้าอี้มานั่งดีๆ..มันทุลักทุเลนิดหน่อย..ท่าทางผมจะอยู่ท่านั้นนานไปนิดกระมังครับ
“วันนี้เป็นไงมั่ง?”
“พี่สิต้องถาม” เขายิ้ม “เป็นไงบ้าง? มาลาล่ะ?”
“หลับอยู่โน่น” ผมพยักเพยิดไปที่เตียงอีกห้อง “เจอโป๊ยมั้ย? ได้บอกมันรึเปล่า?”
“เจอสิ บอกแล้วด้วย”
“บอกว่าไง?”
อีกฝ่ายขยับยิ้มกว้าง แล้วยักคิ้วให้ “บอกว่าไกรมาอยู่กินกับพี่แล้ว ไม่ต้องห่วง”
“ไอ้พี่วัน!!”
“ฮะๆ ล้อเล่น..แค่บอกว่าไกรไม่สบาย”
หลังจากถอดถุงเท้าโยนไว้ในตะกร้าแล้วเขาก็เดินเข้ามานั่งใกล้ๆผม และระยะที่เขาเบียดเข้ามานั้นทำให้ผมนี่แหละที่ต้องเป็นฝ่ายเขยิบออก แต่เขาก็จับแขนผมเอาไว้
“ไกรล่ะ?...ปวดหัวรึเปล่าครับวันนี้?”
คำง่ายๆที่ผมรู้สึกอยากจะคายหัวใจออกมาทั้งอย่างนั้น “ไม่เลย”
“ดีแล้วล่ะ”
“พรุ่งนี้ไปมหา’ลัยได้ใช่มั้ย?”
“แล้วแต่ไกรสิ แต่ถ้าไม่ไหวก็พักก่อน”
“ไม่เอา” ผมส่ายหน้า พยายามไม่สนใจมือเขาที่ลูบๆคลำๆแขนผมอยู่ “ไม่เคยหยุดเรียนติดๆกันขนาดนี้มาก่อน ยังไงก็ต้องไป…ถ้าขาดเกิน4ครั้งน่ะแย่แน่”
“ยื่นใบรับรองแพทย์เอาสิ”
“จะไปเอามาจากไหนล่ะ ซื้อเอารึไง?”
เขาเลิกคิ้ว “……พี่ไม่ได้บอกเหรอว่าท่านอาพันวังเป็นหมอ?”
..ผมว่าไอ้บ้านี่มีอะไรให้ผมประหลาดใจได้อีกเยอะเชียวล่ะครับ..
และผมก็เกือบจะลืมๆไปแล้วล่ะ ลองมานึกๆดูแล้วไอ้พี่วันซึ่งเป็นถึง ‘ท่านจ้าว’ ของมวลมหาประชาจระเข้..ที่ก่อนหน้านี้ผมรับรู้แค่ว่าเขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นรุ่นพี่ในคณะเดียวกันกับผม เป็น….แค่ไอ้หน้าหล่อกวนประสาทที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ
…แต่จริงๆเขาก็ไม่ได้กวนประสาทขนาดนั้น ก็พอจะมีมุมเล็กๆน่ารักอยู่บ้าง ซึ่ง..เอ่อ..ทุกวันนี้เขาก็กวนประสาทผมน้อยลง(มั้ง) อาจจะเพราะด้วยอะไรหลายๆอย่างละมั้ง…เราก็เลย……….
….แต่เรื่องหัวใจขอพักไว้แปปนึงครับ….
….เพราะ…….
“ไม่ได้”
บริภาษตัดฉับทั้งยังไม่ทันจะฟังความให้จบประโยคทำเอาทั้งผมและไอ้พี่วันถึงกับถือช้อนส้อมคาไว้อย่างนั้น คนตรงหน้าพลิกหน้าหนังสือพิมพ์ราวกับไม่ได้ยี่หระอะไรกับเรื่องที่ผมและไอ้พี่วันเพิ่งขออนุญาตไปเมื่อ..สองวินาทีที่แล้ว
พี่วันหันมามองผมรอบหนึ่ง แล้วพยายามหันไปต่อ “…แต่…ตอนผม ท่านอายัง…..”
“กรณีนั้นก็ส่วนกรณีนั้น กรณีนี้ก็ส่วนกรณีนี้สิ” ท่านอาพันวัง(ขออนุญาตเรียกตามพี่วันนะครับ)สวนกลับ “มันผิดจรรยาบรรณอาชีพ หลานเองก็น่าจะรู้นะ”
มันเป็นคำอธิบายที่ทำให้เราหันมามองหน้ากันอีกครั้งอย่างจนด้วยคำพูด
…แต่ไม่ถึงกับจนปัญญา
“ไม่เป็นไรหรอกพี่วัน” ผมบอก ทำเสียงอ่อย “ขาดเรียนไปวันสองวัน…คงไม่ถึงกับหมดสิทธิ์สอบหรอกมั้ง”
“แล้วถ้าต่อจากนี้อาการมันกำเริบล่ะ..” เขาเหมือนจะรู้ความ เลยสบตาผมหวานซึ้ง “ถ้าหากวันที่ไกรปวดหัวหนัก ไม่สบายเหมือนอย่างวันที่แล้วๆมาจนต้องขาดเรียนอีกล่ะ”
ผมบีบน้ำตา “..ไม่..เป็นไรจริงๆ”
“ไกร” พี่วันกุมมือผม “ถึงไกรจะเรียนไม่จบ แต่พี่จะดูแลไกรหลังจากนี้เองนะ”
“ไม่หรอกพี่วัน” ผมบีบมือเขาตอบ พยายามทำให้เหมือนโลกนี้มีแค่เราสองคน “ถึงจะต้องเรียนอีกกี่ปี..ไกรก็ต้องเรียนให้จบให้ได้ จะไม่ให้ใครมาหัวเราะเยาะไกรได้…แล้วก็จะไม่ให้ใครรู้เรื่องที่ไกรป่วยจากอาคมพิลึกพิลั่นแบบนี้ด้วย”
“ไกร….”
“ไกรจะปกป้องความลับนี้ไว้เท่าชีวิต ไกรสัญญา…”
“เออ!!”
หนังสือพิมพ์ถูกปิดฉับฟาดป้าบลงบนโต๊ะ กับน้ำเสียงกระแทกกระทั้นที่ทำเอาผมต้องกลั้นหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เอาก็เอา เดี๋ยวจัดการให้!”
“เย้!” ผมยิ้มยิงฟัน “อาพันวังน่ารักที่สุดเลย!”
ดวงตาคู่คมตวัดมาฉับ “ใครอาแก ข้าไม่อยากญาติดีกับพวกมนุษย์หรอก ไม่ต้องมาตีซี้”
ผมกระพริบตาปริบๆ “…อาพูดงี้ได้เหรอ เดี๋ยวผมแฉนะ”
“แกจะแฉอะไรข้า?”
“จระเข้ไง!”
“ก็ลองดูสิ” เขาแสยะยิ้ม “จะกินให้หมด”
“….ใส่เกลือนิดๆด้วยก็ดีนะฮะ…”
ไอ้พี่วันหยิกขาผมเหมือนอยากให้ผมเลิกกวนประสาทญาติผู้ใหญ่แกเสียที “ขอบคุณครับท่านอา”
“เออ”
“แล้ว…ท่านอาไม่ทานข้าวด้วยกันเหรอครับ?”
คนถูกถามผ่อนลมหายใจ ปราดสายตามามองผม “ไม่อยากร่วมโต๊ะอาหารกับ..มนุษย์”
ผมเลิ่กลั่ก หันไปมองพี่วัน “แล้วตอนที่ท่านอาพันวังออกไปทำงานเนี่ย ไม่ต้องกินข้าวกับมนุษย์เหรอ?”
“…ไกร” พี่วันยิ้มให้ผม
แต่ผมยังคงแกล้งทำเป็นไม่รู้ “หรือว่าท่านอา…ไม่มีพ-…..?”
“ไกร” เขาเรียกชื่อผมอีกครั้งขัดขึ้นมา แล้วพูดชัดเจน “เดี๋ยวก็โดน ‘กิน’ จริงๆหรอก”
ผมรู้สึกว่าเขาย้ำเหมือนจะจงใจให้ผมกลัว แถมพี่วันยังต่อด้วยการหันไปทานข้าวเหมือนเดิมราวกับว่าหมดมุขที่จะปกป้องผมแล้ว และตอนนั้นเองที่ผมเหลือบสายตาไปมองคนที่นั่งอีกฝั่ง..ด้วยอยากจะค้อมศีรษะแสดงอาการขอโทษสักทีหนึ่ง
แต่ปรากฏว่า…มีรอยยิ้มเล็กๆอยู่ที่มุมปากคนตรงหน้า
“ไอ้หนู” ชายหนุ่มหน้าคมเข้มคนนั้นหรี่ตามองผม “ชื่ออะไร?”
ผมคิดว่าเขาน่าจะรู้อยู่แล้วแท้ๆ แต่ก็ตอบ “….ไกร…ครับ”
“ไกร”
“ค-ครับ?”
“รู้มั้ยว่ามนุษย์มีอายุเฉลี่ยเท่าไหร่?”
“…60….70ปี…มั้งครับ”
“แล้วรู้มั้ยว่าจระเข้อย่างเรา…มีอายุขัยเฉลี่ยเท่าไหร่?”
ผมมองเขา หันกลับไปมองคนข้างตัวผม..ซึ่งไม่อยากจะบอกเลยว่าไอ้พี่วันดูไม่ใยดีผมเอาซะเลย! เอาแต่จ้วงข้าวๆอยู่นั่นแหละ!!! ไอ้บ้าเอ้ย!!
“ผม..ผมไม่รู้…”
“ข้าเองก็ไม่” เขาบอกผม “เพราะส่วนใหญ่ไม่ได้ตายเพราะอายุขัย แต่ถูกมนุษย์ฆ่าตาย”
วูบหนึ่งที่สายตาคู่นั้นทำให้ผมยะเยือกเย็นขึ้น มันน่ากลัวจนผมต้องบังคับตัวเองให้หลบตาลงมา
“ร้อยกว่าปี สองร้อยกว่าปี..ข้าน่ะมีอายุมากกว่าเมืองหลวงนี่ซะอีก”
อีกฝ่ายพูดขึ้น น้ำเสียงนั้นซึมลึกเข้ามาในหูทำให้ผมชนลุกซู่ และถึงแม้ว่าจะสงสัยเรื่องใบหน้าที่ไม่มีริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัยที่เขาอ้าง..แต่ผมก็ไม่อาจเงยหน้าหาคำตอบของความเบบี้เฟสนั้นได้(ยังจะตลก! แม่ง มือสั่นอยู่แล้วยังจะตลกอีก!)
“มนุษย์อย่างแกน่ะ..ข้าเจอมาเยอะแล้ว ไอ้ประเภทกล้า บ้าบิ่น จะทำอะไรพูดอะไรก็ไม่คิดหน้าคิดหลังน่ะ”
..ผมคิดว่าเขาสามารถหยุดลมหายใจผมได้ด้วยการกระดิกนิ้ว..
..เพราะตอนนั้น..ผมก็เผลอกลั้นใจเสียแล้ว..
“… ‘กิน’ มาเยอะแล้วด้วย”
+++++++++++++++++++
“น่ากลัว”
ผมพูดขึ้นทันทีที่ปิดประตูห้อง
ไอ้พี่วันส่ายหน้า เดินนำผมเข้ามาที่ห้องนอนราวกับไม่ได้ใส่ใจคำพูดของผมเท่าไหร่
เลยต้องย้ำ “…ไกร…จะกลับหอ”
เขาผ่อนลมหายใจ “ไม่ได้”
ผมทำตามบ้าง “รู้อยู่แล้วล่ะ แต่ก็กลัวนีหว่า”
“สมน้ำหน้า” เขาบอก “ไปยั่วท่านอาแบบนั้นได้ยังไง”
“ก็เห็นเค้ารับมุขแรก…”
“นั่นไม่เรียกรับมุข เขาเรียกรำคาญก็เลยยอมๆไปงั้น”
“…..จระเข้เป็นแบบนั้นทุกตัวเลยมั้ย?”
“ก็…อย่างที่เห็น”
“…พี่วันจะปล่อยให้ไกรโดนกินมั้ย?”
“คงไม่” เขาไหวไหล่ ไม่ได้หันมามองผม “แต่ถ้าห้ามไม่ทัน…พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไง รู้สึกตัวอีกทีไกรอาจจะอยู่ในปากท่านอาแล้วก็ได้”
“ไอ้บ้า ตอนนั้นยังบอกอยู่เลยว่าไม่ยอมให้โดนกินน่ะ”
“ก็ไกรทำตัวเอง”
คำพูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นเช่นนั้นทำให้ผมสะอึก และรับรู้ได้จากแผ่นหลังที่ไม่ได้หันมานั่นว่ามีอะไรบางอย่างแปลกไป นั่นหมายถึงเรื่องเมื่อครู่ผมคงจะ..ทำมากเกินไปหน่อย….
เลยต้องรับผิด “….ขอโทษครับ”
“อืม”
“โกรธเหรอ?”
“ใช่”
ผมก้มหน้าลง “ขอโทษ”
“รู้แล้ว”
“พี่วัน…”
“คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก” เขาถอดเสื้อ เปลี่ยนเป็นชุดนอน “สัญญาสิ”
“ไกรสัญญา”
“เฮ้อ”
“อะไรอีกอ่ะ…”
“เหนื่อยใจ”
“เหนื่อยกับไกรเหรอ?”
เขาหันมามองผม แล้วถอนหายใจสั้นๆ “กับตัวเองเนี่ยแหละ ทำไมถึงคุมปากไกรไม่อยู่นะ”
“ร-เรื่องนั้นไกรผิดเองเหอะ พี่วันก็เตือนไกรแล้ว” ผมรีบบอกเขา เดินเข้ามาใกล้ๆ “ไกรสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทำอีก จะไม่ปากมากปากพล่อยแล้ว นะ สัญญาแล้วนะ”
เขาปรือตามองผม “อือ”
“พี่วันหายโกรธสักทีสิ”
“….ไม่รู้สิ พี่เองก็…ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน”
“รู้สึกแบบไหน”
“โกรธจนอยากกินไกร”
“อะไรนะ?”
“ก็ถ้าจะให้ท่านอากิน สู้พี่กินเองดีกว่า”
“ไอ้พี่วัน!” ผมต่อยแขนเขา “ล้อเล่นแบบนี้ไม่ตลกนะ”
เขาท่าทางจริงจัง “ก็ถ้าไกรทำตัวน่าจับกินเมื่อไหร่ ก็ให้รู้ตัวไว้ว่ากระโดดเข้ามาในปากพี่ซะ”
“อ…อะไรเนี่ย!”
เขาถอนหายใจอีกครั้ง แล้วเอามือมาบีบแก้มผม “หลับตาซะ”
“อะไร?” ไม่อยากจะนับคำว่า ‘อะไร’ ที่ตัวเองเพิ่งพูดออกไปเลยล่ะครับ!
“หลับตาไง”
“…ทำไม?” ผมขมวดคิ้ว รู้สึกว่าตัวเองออกเสียงลำบากจนอู้อี้ “หลับตาทำไม?”
เขาทำท่าเหมือนอยากจะกินผมจริงๆครับตอนนั้น..ดวงตาสีอำพันเรืองรางอย่างดุดันก้าวร้าวจนน่ากลัว และนิ้วแข็งบีบอยู่ตรงข้างแก้มก็กดน้ำหนักลงมาจนเจ็บ ตอนนั้นเองที่ผมคิดว่าควรจะยอมหลับตาตามที่เขาสั่งแต่โดยดี..อย่างน้อยก็ดีกว่าปล่อยให้อีกฝ่ายโกรธอยู่แบบ…..
“จะจูบ”
...นี้
ช่างหัวเรื่องโกรธแม่งเถอะครับ!! ไอ้คำพูดชวนให้หน้าร้อนฉ่านั่นมันอะไร๊!?
“ห๊า!?”
“หลับตา”
“……..ไม่!!!”
“เออ ไม่ก็ไม่”
แล้วเขาก็จูบผม
ช่างเรื่องหลับตาไม่หลับตาไปก่อนเถอะครับ!! เพราะไอ้สิ่งที่จู่ๆเขาก็เข้ามาประกบปากแม่งทำเอาผมต้องเบิกตาโพลงค้างเอาไว้ทั้งอย่างนั้นด้วยอารามสับสนกึ่งตกใจ แต่ไม่นานเขาก็ละออก
พร้อมหัวเราะพรืด “หน้าตาตลกนะเราน่ะ”
ผมรู้สึกหน้าตัวเองร้อนมาก “ไอ้……”
“แล้วจะหลับตาได้ยัง?”
“ไม่ ปล่อยเลย!”
“นี่” เขาขมวดคิ้ว ยังบีบแก้มผมอยู่ “พี่โกรธอยู่นะ ตามใจพี่สิ”
“เรื่องแบบนี้ไม่เกี่ยวนี่!! ไกรไม่ทำตามที่ใครสั่งหรอกนะ!!”
“โอเค” เขายิ้ม..มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้ว่าเขาหายโกรธแล้ว “หลับตาสิครับ..คนดี”
…และแม่งแย่ตรงที่…ผมเสือกใจเต้นกับทั้งสองการกระทำนั่น!!!
แต่ตอนนั้นมันเป็นเวลาที่ผมเถียงอะไรไม่ออกแล้วครับ เพราะเสียงหัวใจแม่งเต้นดังจนผมควบคุมมันไม่ได้ แถมตอนที่เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง ไอ้ผมน่ะเหรอจะเหลือ..เผลอหลับตาปี๋รับรสจุมพิตประหลาดๆนี่อีกครั้งหนึ่ง
เขาบีบแก้มผม..บังคับให้เผยอริมฝีปากขึ้น และมันทำให้ผมเขินจนต้องถอยหลังหนี
“ด-เดี๋ยว…!”
ผมตะกุกตะกัก แต่ก็ปล่อยให้ปากตัวเองเป็นอิสระอยู่ได้ไม่นานเพราะอีกฝ่ายก็ตามเข้ามาทันที ครั้งนี้เขาใช้สองมือรั้งเอวผมไว้..ขณะที่ปล่อยให้อะไรๆมันเริ่มจะ..เลยตามเลย
อากาศกำลังจะหมด
..และรสจูบนี้มันทำให้ผมขาสั่นมาก
ผมคิดว่าตัวเองกำลังจะล้ม แต่คนตรงหน้าก็ไม่ปล่อยให้ผมทรุด เขากอดผมแน่น..ดันหลังผมให้ส่วนหน้าของเราแทบจะทาบติดกันหมด ราวกับต้องการจะบังคับให้ผมตั้งสมาธิอยู่กับเสียงฉ่ำแฉะประหลาดๆจากการกระทำที่ไม่เคยลองมาก่อนในชีวิต
ทันทีที่เขาผละออก
ผมก็ต่อยแขนเขา ‘ปั๊ก’ แล้วใช้พลังงานที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดเพื่อพุ่งตัวไปที่เตียง ด้วยไม่อยากให้ตัวเองล้มลงไปเหมือน…เอ่อ…ไอ้งี่เง่าไร้เดียงสาที่ไม่เคยลองแม้กระทั่งจูบลึกซึ้งทั้งๆที่ตนอายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว…แบบนั้น!
“ไกร…”
“อย่าพูดนะ!!!” ผมร้องบอกเขา ก้มหน้าลงกับหมอน “ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น!!”
ได้ยินเสียงเขาหัวเราะ “อะไรน่ะ?”
“บอกว่าเงียบไง!”
“ทีพี่บอกให้ไกรเงียบไกรไม่เห็นฟังพี่บ้างเลย”
“ร-เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้น เรื่องนี้ก็ส่วนเรื่องนี้สิ”
“……………เขินหรอ?”
เท่านั้นแหละผมคว้าหมอนหมับ เขวี้ยงป้าบปะทะหน้าหล่อๆของคนข้างๆ “เออ!!!”
“ฮะๆ”
“หยุดหัวเราะ!!”
“ไกร”
“อะไรอีก”
“ขออีกรอบ”
“ห๊ะ!?!” ผมเบิกตาโพลง
“เมื่อกี้มันยังไม่หนำใจ” เขาบอก พยายามทำสีหน้าจริงจัง “พี่ยังไม่หายโกรธนะ”
“ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาอ้างเลยว้อย!”
“จะเขินอะไรขนาดนั้น…”
“ก็-ก็ผมไม่ได้ทำบ่อยๆแบบพี่นี่”
“ปกติพี่ก็ไม่ได้บ่อยหรอกนะ”
“แล้วกับมาลาวรรณนานี่ไม่จูบกันบ้างเลยรึไง ห๊าาา?” ผมสวนออกไป แม้จะรู้ว่าคำนั้นทำให้ตัวเองเจ็บแค่ไหนก็อยากจะพูดครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองมีนิสัยติดประชดประชันไปตั้งแต่เมื่อไหร่
เขายิ้ม “ไม่รู้สินะ กับไกรมันไม่เหมือนกันนี่”
“อะไรไม่เหมือน?”
“……..มาหาพี่มา”
“อะไรเล่า อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ”
“เร็ว” เขาตามขึ้นมานั่งบนเตียง แล้วกางแขนออก “มาเร็ว”
ผมรู้สึกหน้าร้อนจนเหมือนตัวจะระเบิดกับคำพูดและท่าทางแบบนั้น กับดวงหน้าคมที่ติดรอยยิ้มทะเล้นบนริมฝีปากแบบนั้น กับอีกฝ่ายที่เอาแต่ทำให้ทั้งใจทั้งสมองผมปั่นป่วนไปหมดแบบนั้น!
“..คิด-คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ เป็นแค่จระเข้แท้ๆอย่ามาออกคำสั่งนะ”
เขาหัวเราะ “แล้วจับมือพี่ทำไมล่ะ?”
“……” ผมเม้มปากแน่น มองมือตัวเองที่ยื่นไปหาเขาอย่างลืมตัวนั่น “กวนประสาท”
คนถูกด่ายักคิ้ว “ใครกันแน่ที่กวนน่ะ..หืม?”
“เมื่อกี้ยังขู่ว่าจะกินไกรๆอยู่เลย อารมณ์แปรปรวนนะ..วันนั้นของเดือนรึไง”
เขากรอกตา “ถ้าพี่ไม่เรียนสุขศึกษามา มุขนั้นพี่ก็ไม่เข้าใจหรอกนะ”
“เออ ลืมไปว่าเป็นจระเข้”
“อย่าลืมสิ” เขาดึงมือผมให้เข้าไปใกล้ “…นั่นตัวพี่นะ”
ผมคิดว่าในคำพูดนั้นมีอะไรมากกว่าที่เขาบอกมันออกมา และมันทำให้ผมต้องหลุบตาลง “ไกรขอโทษ”
“อะไรล่ะนั่น?”
“ก็เรื่องเมื่อกี้ไง”
มือข้างหนึ่งแตะที่ข้างแก้มผม “….พี่ไม่ได้โกรธแล้ว”
ผมเอียงหน้ารับสัมผัสนั้น “……พอเห็นแบบนี้ถึงได้รู้ว่า…พี่วันใจดีกว่าอาพันวังนั่นเยอะเลย”
เขายิ้มให้ผม “พี่…ไม่ได้ใจดีขนาดนั้นหรอกนะ….”
“…อย่างนั้นเหรอ”
“พี่เอง…ก็เคย ‘กิน’ ไปเยอะเหมือนกัน…”
ผมมองเขา คิดว่ามีอะไรบางอย่างแตกต่างออกไปในดวงตาสีทองคู่นั้น “การกินของพวกพี่นี่….ต่างอะไรกับการ ‘ฆ่า’ ไหม?”
“ถ้าโดยผลลัพธ์…ก็ไม่ต่างกันหรอก”
“แล้วพี่จะฆ่าไกรเหรอ…?”
เขาเงียบไป มันเป็นความเงียบที่ทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมา
“บอกตามตรง…”
คำนั้นเขากระซิบกับผม มันแผ่วเบาเหลือเกิน
“…..พี่เอง…ก็เคยคิดจะฆ่าไกรเหมือนกัน”
…มันไม่น่ากลัวเหมือนตอนที่ท่านอาพันวังเป็นคนพูด
เรื่องกินๆฆ่าๆแบบนี้..มีแค่ตอนนี้เท่านั้นที่น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและล่องลอย ราวกับว่ามาจากที่ไกลแสนไกล….แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกเคว้งไม่น้อย แต่ไม่ได้เกิดจากความหวาดกลัว ความผิดหวัง ความสงสัย..หรือสมมติฐานอื่นใดที่ผมพอจะนึกออก
ผมแค่รู้สึกเคว้ง
…ก็เท่านั้นเอง
-
+++++++++++++++++++
“โย่”
ผมพยักหน้ารับคำทักนั่น “โย่”
“เหมือนไม่เจอหน้านาน หายไปไหนมาวะมึง?”
“ไม่สบาย” ผมบอกมัน “นอนอยู่บ้าน”
“อ้าว กลับบ้านมาเหรอ?”
“เออ”
การโกหกครั้งนี้บางทีอาจจะดีกว่า ถ้าบอกไอ้สัสโป๊ยไปเสียหมดทุกเรื่อง..เรื่องจระเข้กลายร่าง กับคาถาอาคมประหลาดๆแม่งคงได้หลุดออกมาสักวันเป็นแน่ และดูท่าโป๊ยเองก็ไม่ติดใจเอาความอะไรเรื่องนั้นเท่าไหร่นัก
“แล้วจันทร์-อังคารเป็นไงบ้างวะ? มีงานไรเพิ่มป่ะ?”
“ไม่มี อาทิตย์นี้โคตรแฮปปี้..เอ้อ คะแนนสอบออกแล้วนะมึง”
“ไอ้เชรี้ย พูดถึงคะแนน” ผมร้อง “พรีเซ้นท์ส่ง’จารย์คงกูยังไม่เสร็จเลยนี่หว่าสัส”
“อ้าวกรรม ส่งวันไหนวะ”
“มะรืน แต่ช่างเหอะ ทำไปบ้างละ”
“เออ มีไรให้กูช่วยก็บอกนะ ครั้งนั้นมึงพลาดนี่หว่า” มันตบหลังผมป้าบ “เอ้อใช่ แตงโมมันนัดทำรายงานคืนนี้ที่หออ่ะ เคลียร์คิวด้วย..แชทไลน์กลุ่มแล้วมึงไม่ตอบ โทรไปก็ไม่รับ”
“เออ ปกติกูก็ไม่ค่อย…เฮ้ย ไลน์เรอะ!?!” ผมร้องลั่นกว่าเดิม “ไอ้สัส มือถือกู!!”
โป๊ยกระพริบตาปริบๆ “อะไรวะ?..โวยวายหาไรเนี่ย”
“มือถือกู!!”
“มือถือมึงทำไม?”
ผมยกมือขยี้หนังหัวด้วยไม่รู้จะตอบคำถามของมันยังไงดี อยากจะต่อยหน้าตัวเองสักสองหมัดข้อหาลืมไปเรื่องสำคัญแบบนั้นไปเนิ่นนาน ความจริงก็คือ..ครั้งสุดท้ายที่ผมได้สัมผัสเจ้าไอโฟน5Sสีบลอนด์สุดสวยของผมนั่นคือ…ก่อนที่ผมจะโดนอาคม!!
…แล้วตอนนี้ลูกรักของพ่อไปอยู่ที่ไหนแล้ววะ!?!?!
“กู..กู…” ผมพยายามอธิบาย “กูว่ากูทำหาย”
“ห๊า!?”
“เออ กูว่ากูทำหาย”
“ตาย มึงทำหายที่ไหน”
“ไม่รู้…”
“…มึงเพิ่งรู้ตัวเนี่ยนะ ลองโทรเข้ายัง เดี๋ยวกูโทรให้”
“เดี๋ยวๆ กูว่ากูถามพี่วันก่อน..แม่งอาจจะเก็บไป”
“……..ทำอีท่าไหนให้พี่วันเก็บไปได้วะ?”
ผมเดาะลิ้น “เออน่ะ”
“อุบอีกละ เงียบตลอด! ใช่เซ่!”
ผมเดาะลิ้นอีกครั้ง “เออออน่ะ”
“แล้วเย็นนี้จะติดต่อมึงยังไงเนี่ย เดี๋ยวก็โดนไอ้โมมันวีนเอาอีกหรอก”
“อ้อ เย็นนี้…รายงานใช่ป่ะ?”
“เออ”
“เดี๋ยวกูต้องขอพี่วันก่อน”
คำนั้นทำให้คิ้วไอ้โป๊ยกระตุกขึ้น ก่อนมันจะว่า
“หา? ขอพี่วัน? ทำไมต้องขอด้วยวะ?”
ผมยกมือปิดปาก แล้วรีบแก้ “อ้อ ขอไปงั้นแหละ”
“นี่เดี๋ยวนี้มึงไปเป็นเมียเค้าแล้วต้องขออนุญาตเค้าทุกเรื่องเลยรึไงวะ?”
“ใครเป็นเมียมัน!?”
“แล้วทำไมต้องขออ่ะ?”
“ก็..ก..ก็…มันมีเรื่องนิดหน่อย…”
“…..แหมม ท่าทาง ไม่มีพิรุธเลยนะครับมึง”
“ให้กูทำไงวะ”
“เออ เอาก็เอา” มันโบกมือ..ทำท่าทางบูดบึ้งคล้ายไม่ใส่ใจ “กูชักขี้เกียจแซวมึงละ หมดอารมณ์จะอยากเผือก…เรื่องของมึงก็แล้วกัน”
“เปล่าเว้ยมึง..” ผมหลบตามัน คิดว่าจากน้ำเสียงน้ำคำนั้นมันคงแอบงอนอยู่นิดๆ “ก็แบบ….เอ่อ กูจะอธิบายยังไงดีวะ”
มันยิ้มยิงฟัน “พูดมาเถอะ”
“…อ้าวไอ้สัส ไหนตะกี้บอกไม่อยากรู้”
“แหม กูก็แค่อยากจะประชดบ้าง…แค่รู้ว่ามึงไปได้ดีกับพี่วันแค่ไหนกูก็สบายใจไง~”
“เออ” ผมรับคำมัน “พวกกูไปได้ดี”
“เหยดเข้!”
“เสียงดังหาหอกอะไร!?”
“แล้วไง มึงชอบพี่วันใช่มั้ย?”
“ว้อยไอ้สัส ป่านนี้ละยังจะถาม!!”
“ก็มึงไม่เคยพูดสักทีนี่หว่า…”
“เรื่องของกูน่า!”
“เออ บอกตามตรงนะมึง..จริงๆแล้วกูก็แอบขวัญเสียนิดหน่อยตอนที่รู้ว่ามึงอาจจะ…เป็นเกย์” มันพูด แต่น้ำเสียงออกแนวล้อเล่นเสียมากกว่า “…อารมณ์แบบเพื่อนที่เห็นหน้าค่าตากันอยู่ดีๆ วันนึงเกิดกลับตัวกลับใจอะไรแบบนี้…แต่ถ้าเป็นพี่วันก็โอเคล่ะมั้ง จะว่าไงดี เขาดูอยู่เหนือข้อจำกัดทั้งหมดของมวลมนุษยชาติ…..”
…ก็แม่งไม่ใช่มนุษย์นี่หว่า… “มึงนี่เทอดทูนไอ้หมอนั่นจังนะ…”
“แล้วสมควรมั้ยล่ะ? ลีลาดีมัดใจเพื่อนรักกูได้นี่หว่า”
ผมรู้สึกหน้าร้อนจนหงุดหงิดตัวเอง นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแล้วก็นึกอยากจะตายๆไปซะ! “...นี่เราจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาจากเรื่องไอ้พี่วันสักทีได้ป่ะวะ กูเบื่อละ เจอหน้ามึงนี่คุยแต่เรื่องมัน”
“แต่กูไม่เบื่อนี่หว่า”
“ไอ้สัส…”
“ล้อเล่นครับเพื่อน เออ ก็เรื่องรายงาน………เฮ้ย เดี๋ยว”
มันทัก ขมวดคิ้วจ้องผมเป๋ง..ก่อนจะยื่นมือมาแตะที่หูจนผมสะดุ้งเฮือก
“ทำเหี้ยไรวะ!?”
“ลวนลามมึงมั้งไอ้สัส เอ้า หันหน้าไป” มันผลักหัวผมให้หันไปอีกทาง แล้วแตะนิ้วที่ด้านหลังหู “…รอยไรวะเนี่ย? เป็นเพื่อนมึงมานานกูเพิ่งเคยเห็นว่ามึงมาปานตรงนี้ด้วย”
“ปานห่าไร? ตรงไหน”
“นี่ไง หลังหูนี่”
ผมขมวดคิ้วตามมัน “กูว่าไม่มีนะ…”
“เออ ปกติมึงไถเกรียนเปิดตรงนี้ตลอด ถ้ามันมีกูก็ควรเห็นตั้งนานแล้วปะวะ…แต่มันแปลกๆว่ะ”
“อะไรแปลก?”
“รอยปานไง ลักษณะมันแปลกๆ…”
“เป็นไงอ่ะ?”
“เหมือนมีใครเอาปากกาไปเขียนไว้เลยสัส”
มันถูบริเวณนั้นเหมือนพยายามจะลบให้ผม เล่นเอาเสียววาบตัวบิดหนีแทบไม่ทัน
“ไอ้สัส จั๊กจี้!”
“โหย ทำมาสะดิ้ง…แล้วปานแม่งมาจากไหนวะ”
“ไม่รู้แม่ง มึงถ่ายรูปให้กูดูหน่อยดิ”
“เออๆ” มันหยิบมือถือขึ้นมา แล้วดันหัวผมให้กลับไปเอียงท่าเดิม “อยู่เฉยๆนะมึง”
“อย่าจับหูดิวะ จั๊กจี้”
“ค่ะคุณนายสะดิ้ง!” มันดัดเสียง “เอ้า หนึ่ง…ส่อง………อ๊ะ พี่วันหวัดดีครับ”
คำทักที่ดังขัดขึ้นมาทำเอาผมแทบจะล้มลงจากเก้าอี้ทั้งอย่างนั้น ก่อนจะหมุนหัวกลับไปมองหน้าเพื่อนรัก…แล้วชะงักทันควันเมื่อพบว่า…ไอ้รุ่นพี่ตัวดีที่ว่านั่นเสือกมานั่งซะชิดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้!!!
เขามองผม ดวงตาคู่นั้นมีประกายประหลาด
แล้วหันไปยิ้มให้โป๊ย “หวัดดีครับน้องๆ”
“มีเรียนบ่ายเหรอฮะพี่?”
“ใช่ๆ แล้วพวกเราล่ะ…..” การทิ้งจังหวะไปนานเล็กน้อยทำให้ผมรู้สึกกลืนน้ำลายไม่ค่อยลงเท่าไหร่ “ทำอะไร..กันอยู่?”
ผมมองหน้าไอ้โป๊ย มันไม่ได้แสดงท่าทางเหมือนสะกิดใจอะไรสักนิด..แถมยังชูมือถือให้อีกฝ่ายดูอีก
“ก็ไอ้ไกรมันใช้ให้โป๊ยถ่ายรูปให้…ดูดิพี่วัน ไกรมันมีปานด้วยนะ”
แต่ไอ้พี่วันไม่ได้หันไปดูตามที่โป๊ยมันบอกครับ..แถมยังฉีกยิ้มละไม “รู้รึเปล่าว่า..คนสมัยก่อนเชื่อว่าปานมีความหมายยังไง..?”
แน่นอนว่าโป๊ยส่ายหน้า
..ไม่ใช่แค่มัน ผมก็เช่นกัน
“เขาเชื่อว่า..คนที่รักในภพชาติก่อนเป็นคนป้ายทำสัญลักษณ์เอาไว้…เพื่อให้เกิดมาใหม่ในชาตินี้…จะได้ตามหากันเจอ”
ปลายนิ้วเย็นเอื้อมมาแตะที่ใบหูผม..แล้วอ้อมไปที่ด้านหลัง…สัมผัสบนตำแหน่งเดียวกับที่ไอ้โป๊ยมันจับเมื่อครู่..แต่ครั้งนี้มันกลับทำให้ผมหน้าร้อนไปหมด แถมยังใจเต้นโครมครามจนเหมือนจะระเบิด
ความแตกต่างนี้ทำให้ผมเผลอเม้มปากสะกดกลั้นความรู้สึกโดยรู้ตัว..
ไอ้พี่วันหันมายิ้มให้ผมทั้งยังแตะนิ้วไว้อยู่แบบนั้น
“หรือไม่ก็เป็นสัญลักษณ์…เพื่อจะบอกว่าใครเป็นของใครน่ะนะ”
ผมไม่มีปานครับ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองมีปาน
…เพราะงั้นไม่ต้องเดาแล้วล่ะครับ ว่าใครเป็นคนทำ
TBC
====================
ขออภัยที่หายไปนานจ้า ไปจัดการมรสุมชีวิตมาค่ะ
ในที่สุดก็ผ่านมาได้สำเร็จ รู้สึกเคว้งไปหลายวันกว่าจะตั้งตัวได้ เหมือนฝันไป กร๊ากกกกก
เรื่องควรจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แต่นี่มันยิ่งทวีความ..หวาน(!?)มากขึ้นรึเปล่าหนอ?
แหม ไอ้เราก็ถนัดสไตล์มุ้งมิ้งงุ้งงิ้งไม่นิยมดราม่า......ก็ช่วยไม่ได้จีจีนะะะะะ
พักให้ได้หายใจทั่วท้องก่อนละกันเนอะ :hao7: :hao7:
กำลังพยายามฝึกให้ตัวเองเขียนได้ดีมากขึ้นๆไปค่ะ 5555
เขาบอกว่ายิ่งเขียนเยอะ มันจะมีพัฒนาการโดยที่เราไม่รู้ตัวอยู่ตลอดค่ะ
ก็อยากจะเขียนเยอะๆจนอยากเปิดเรื่องใหม่............. #ม่ายยยยยยยยย
.....แต่มันไม่ใช่สัญญาณแห่งการดองนะ กร๊ากกกก
แล้วเจอกันค่า
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์และทุกช่องทางการติดตามนะคะ
เหมือนเดิม หากไม่มีไอดีเล้า จะคอมเม้นท์ในทวีตเตอร์ อย่าลืมติดแถก #จ้าวธารา นะคะ >////<
หนึ่งคอมเม้นท์ของท่านเป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอเลยจ้า
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มก่อนเลยด้วยความระริกระรี้
-
คู่นี้ทำไมมันดูมุ้งมิ้ง ปนขมๆ ยังไงไม่รู้อะ :z3: :hao7:
แต่ฉากจูบนั่นมัน อ๊ากกกกกกกกกกก :hao6: :hao6: :hao6:
ว่าแต่ปานโป๊ยต้องบอกอะไรได้แน่เลยอะ ต้องมีอะไรสำคัญต่อไปแหงๆเลย :hao3:
-
อุต่ะ! พี่วันแกทำปานให้น้องป่ะ??
:pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดมาอัพแล้ว :hao7:
อ่านตอนนี้แล้วพี่วันแกก็ยังทำเขินเหมือนเดิม แต่แอบกลัวแทนไกรตอนที่พี่วันก็เคยคิดฆ่า บรึ๊ยยยยย
ประโยค''หรือไม่ก็เป็นสัญลักษณ์....เพื่อจะบอกว่าใครเป็นของใครน่ะนะ''ทำเอาแดดิ้นจริงๆค่ะ ชักอยากมีปานขึ้นมาบ้างงง
-
ถ้าไกรไม่ได้มีปานมาตั้งแต่กำเนิด แล้วไอ้โป๊ยเห็นคืออะไรอ่ะ พี่วันทำอะไรกับร่างกายไกรรร >///<
-
จรเข้หึงใช่มั้ย เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้มันอ่านแล้วละลายค่ะ ละลายสุดๆไปเลยค่าาาาาาาาาา
////
-
ที่ท่านอาบอกว่าจระเข้อายุยืนมาก
ยังงั้นอายุพี่วันก็อาจมากกว่านี้หลายสิบปี o22
พี่วันแอบน่ากลัวถ้าเกิดโกรธน้องไกรมากๆแล้วกินน้องไกร :ling3: :ling3:
-
อ๊ายยยย พี่วันจองไกรใช่มั้ย :hao7:
-
พี่วันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ประโยคที่พี่วันพูดเรื่องปานนี่มันคุ้นๆ แล้วก็ปิ๊งออกมาทันทีว่าเรื่อง สัมผัสพิศวง
ตอนแรกนึกว่าเป็นรอยอาคม ที่ไหนได้รอยของพี่วันนี่เอง 55+
-
>< โรแมนติกอ่า พี่ทิวัน
มีการทำสัญญาลักษณ์จองไว้ด้วยอะ
-
หวานๆ แต่แอบทำเราปวดใจเป็นพักๆ อ่ะ
-
ทั้งหวีดหยองทั้งหวีดหวานเลยตอนนี้ :z1:
-
พี่วันแอบจองไกรไว้ด้วยเหรอ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
อยากให้มุ้งมิ้งนานๆๆ
-
น่ารักตลอดอ่ะคู่นี้
ไม่น่าใช่ปานนะคะ อิอิ >< 55555
:hao3: :hao3: :impress2: :impress2:
-
พี่วันคะ น้องก็มีปานนะพี่มาทำไว้ใช่มะ//โดนตรบ
-
พี่วันแอบทำเครื่องหมายแสดงความเป็นเจ้าของไว้ละซิ :m26: :m19:
-
พี่วันตีตราจองน้องไกร ระดับความหวานพุ่งสูง :impress2:
-
ของใครเป็นของใครด้วยนะ
ถ้างี้พี่วันทำรอบนี่ไม่เป้นปานทั้งตัวเลยเรหอ 5555555555555555555555555
(อิบ้า มันคนละแบบกันเว้ย) 55555555555
-
กรี๊ดดด โดนพี่วันตีตราจองซะแระ ฮิฮิ
-
ไอ้พี่วันไปแอบทำปานให้น้องไกรตั้งแต่เมื่อไหร่
หรือจองกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว :hao7:
อยากให้หวานแบบนี้ไปตลอดจัง ไม่เอาดราม่าน๊าาาาา
-
ลงสลักยิ่งกว่าคิสมาร์คอีกนะพี่วัน
ตอนแรกก็นึกว่ารอยอาคมสะอีก 5555
-
ว้าวววววววววว ปานน
-
เค้าเขิน เขินมาก อิตอนจูบก็เขินแล้วนะ
แต่อิตรงปานนี่แบบว่า แก้มจะระเบิด ฮ่าๆๆๆ โดนมากนะคะคุณพี่วัน ทำถูกใจ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:จรเข้หึงงงงงงงงงง :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
แหม พี่วันนี่แกเลิกซึนแล้วช่ะ :katai5:
-
กรี้ดดดด พี่วันทำเขิลอีกแล้ววววว
ทำไมฉากที่บอกว่าคิดจะฆ่าไกรเหมือนกัน ทำไมเรารู้สึกว่ามันโรแมนซกว่าที่คิดนะ
เหมือนกับว่า ให้เธอตายด้วยมือชั้น ดีกว่าต้องแยกจากกันหรือตายด้วยน้ำมือใครยังไงยังงั้น
อาจจะเป็นความรักในแบบจระเข้ก็ได้นะคะ หุหุ
-
เขินไปอีกกกกกกกกกกก :-[
พี่วันเริ่มรุกแล้วอ่ะ ไกรก็แบบกล้าๆกลัวๆนางไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน โอ๊ยยย โมเอร้เชียะะ :man1:
-
โอ๊ะ โต๊ะ โค๊ะ ....
-
“หรือไม่ก็เป็นสัญลักษณ์…เพื่อจะบอกว่าใครเป็นของใครน่ะนะ”
เจอประโยคนี้ไปถึงกับงึด.........
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ด ดดด ด ดดดด ด ด ด !!!
:really2: :really2: :really2:
:m3: :m3: :m3:
ขอบคุณพี่โอมากนะคะ สมกับที่มารอทุกวันจริงๆๆ
o13
-
แหม ไอ้พี่วันมันร้าย
-
อ่านแล้วมันหวานแยยเข้าไปในใจอ่ะ ทำไมทุกคำพูดของพี่วันมันช่างแบบ . โอ๊ยยยใครไม่เขินก็บ้าตายซะเหอะ
ไหนจะเรื่องปานอีก คู่ชาติที่แล้วเอย .เจ้าของทำไว้เอยไอ้พี่วันนน แกจะทำให้คนอ่านอิจฉาไกรตายแล้วนะ
#ฉันโดนอาคมฉันก็ยอมเพื่อให้ได้คู่กับพี่วัน .กรี๊ดดดดดด
-
:o8: เขินพี่วันสุดๆ
-
โอ๊ะโอ มีการทำสัญลักษณ์จับจอง :z1:
-
เอาอีกๆ เค้าขอหวานๆกว่านี้อีกกกกกกก :katai4: :katai4:
-
พี่วัน ๆ เค้าอยากมีปานบ้าง งุงิ ๆ (จะถูกกินซะมากกว่า)
อยากให้หวาน ๆ แบบนี้ไปนาน ๆ
-
แหมมมม พี่วันนน ไอ้เราก็นึกว่ารอยอาคม
ไม่ธรรมดาจริงๆ ปรบมือออออ สำลักความหวาน
:hao7: :hao7:
-
อ่านไปยิ้มหน้าบานไป อ๊ายย น่ารักจริงๆๆเลยคู่นี้ :m1: :m1:
-
:heaven
-
เพื่อจะบอกว่าใครเป็นของใคร อรั๊ยยยยยยยยย เขิน!
-
รู้สึกขมๆๆปนหวานๆๆแฮะ มันไม่สุดอ่ะ แง้ๆๆๆ :z10:
แล้วก็รู้สึกกลัวเหมือนกันแฮะ เพราะอะไรๆๆก็ยังไม่คลี่คลาย :ling3:
ตอนนี้เหมือนกำลังขมวดปมเข้ามาเรื่อยๆๆ
กลัวใจพี่วันจิงๆ รู้สึกยังมีอะไรปิดบังอยู่เยอะ :serius2:
รู้ว่าก็ชอบไกรน่ะ ไกรพิเศษสำหรับพี่วัน :o11:
แต่ก็ไม่รู้ว่าได้ถึงขนาดไหนในความรู้สึกของพี่วัน จระเข้เข้าใจยากกกก :katai1:
-
ท่านจ้าวค่ะ....
จะมาร์กกิ้งทั้งทีไม่ค่อยเลยนะคะ เอาซะหลังหู ไม่ที่ต้นคอ หรือไหปลาร้าเลยล่ะค่ะท่าน
เมนท์แบบด้วยรักและหมั่นไส้ อิพี่วันสุดพลัง
-
เขินนนนนนนนน
-
มันจะหวานก็หวาน แต่ก็หน่วงๆ
พี่วันนี่มันอยู่การคาดเดาทุกสิ่งอย่าง
เอะอะเอะอะขู่จับกิน อาร้ายยยยยยย
-
ตอนนี้พี่วันแอบโหด
หวั่นแทนไกรจิงๆ กลัวแทน
แต่พี่วันก็แอบหวานทำปานให้ไกร
-
น้องไกรไม่มีปาน ตั้งแต่เกิดพี่วันว่าใครเป็นคนทำแหง ให้จรเข้ตัวอื่นรู้ว่าใครเป็นเจ้าของ o13 o13 o13
-
ใครว่าไม่มีความรู้สึก
หึงออกหน้าหน้าออกตาซะขนาดนี้
อยากมีปานแบบน้องไกรบ้างอะไรบ้าง :mew2:
-
พี่วันทำไกรเขินตลอดอ่ะ
ตีตราจองกันแล้ว :-[
-
ปานอะไรอ่ะ ขำพี่วัน สรุปเนี่ยเป็นจระเข้ขี้หึงใช่มั๊ยคุณพี่
-
:-[ หวานท่ามกลางความอึมครึม อุเหม่...ท่านวันก็รีบร้อนเสียจริงตีตราประทับจองแต่เนิ่นๆๆเลย ของข้าใครอย่าแตะจริงๆๆนะเนี่ย ชักอยากให้ถึงปลายปีตามมาลาบอกจริงๆ
ปล.เป็นกำลังใจให้ผู้เขียน รอตอนต่อไปนะค่า :pig4:
-
วุ้ยย!!มีเอมบลง เอมเบลม แร้ววุ้ย เพ่เข้เรานี่ไม่ค่อยขี้หวงของเรยอ่า
-
แหมะ ความสัมพันธ์ก้าวหน้าอะ 555
น่าร้ากกกกกก อ่านแล้วเขิลไปพร้อมไกรเลยยยย
เหมือนพี่วันจะแอบหึงหรือเปล่า ช่วงท้ายๆอะ
แต่ที่แน่ๆพี่วันประกาศความเป็นเจ้าของล่ะ หุหุ
ยังไงรอติดตามเสมอนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ไกรจะฮาไปไหนลูก
ปานนั่นพี่วันทำรึ นึกว่าเกิดจากโดนเวทมนต์ซะอีก
-
ท่านพี่ท่องคาถาย้วยใส่น้องใช่มั้ย
พูดมาแต่ละคำ ย้วยยับย่นกองอยู่แทบเท้าพี่วันแล้วจริงๆ
:กอด1:
-
หือ อิพี่วันไปทำรอยไว้ตอนไหนละนั่น :m12:
ไม่ค่อยจะเท่าไหร่เลยนะท่านจ้าว :laugh:
-
ใสซื่อนะจ๊ะโป๊ย
ปานกะkiss markนี่แยกไม่ออก :katai3:
-
:beat:ตอนไกรกวนประสาทท่านอามันก็ฮาอยู่หรอก
แต่พอท่านอาพูดบ่้าง ทำเอาบรรยากาศน่ากลัวขึ้นมาทันที
o22 o22 o22 o22 o22 o22
ขนลุกขนชันค่าาาาาาาาาา
แต่ไอ้คุณพี่วันก็ทำเอาบรรกาศชมพูอมม่วงวิ้งๆกลับคืนมา
ตอนฉาก "จูบ" จูบอ่่าาาาาาาาาา -////-
โห้ย ละมุนปนดิบๆขมๆ กร๊ากกกกกก
อะไรคือตอนที่ถูๆลบรอยถ่ายรูปแล้วไอ้พี่วันโผล่มา
คือหึงชิปร้าาพี่วันนน แอร้ยยยย
ให้สมกับการรอคอยอ่านบท17 ไปสามรอบรวด
55555555555555555555555555555
ปล. เป็นกำลังใจให้คนแต่งคะ นิยายของพี่โอนี่อ่านไม่เคยเบื่อเลยสักเรื่อง
ปล. รอคอยตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
พี่วันขึ้หึงจังนะคะ :katai2-1:
อยากให้เรื่องคลี่คลายไวๆแล้ว ยังติดใจมาลาวรรณนาเมียน้อยอยู่เนี่ยยย :hao5:
กรีีดด พี่วันน :L2:
-
พี่วันเป็นคนทำแน่เลย
5555555555
จรเข้หึง
-
อิอิ รอยจากจระเข้ นี่เองงงงงงงงงงงงงงง
-
จะตายกับจระเข้แบบพี่วันฮืออออออออ
บทจะหวานก็หวานปะ บ้าไปแล้ววววรอยบ้าอะไรอร้ากกกกกกก
โป๊ยแม่งชอบใจเลยดิ กร้ากกกกกกก
-
ฮะ ฮะ ฮิ้วววววว ~
:mew1: :mew1: :mew1:
เกือบโดนกินแล้วสิ ~
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อาพันวังน่ากลัว
พี่วันก็น่ากลัว ตอนที่บอกว่าเคยคิดจะฆ่าไกร
ทำเรารู้โหวงใจแปลกๆ แต่ชอบตอนพี่วันจูบไกรมาก น่ารัก><
ไกรแทบระทวยสินะ อิอิ
ว่าแต่ปานนั้น? รอยที่พี่วันทำไว้บนคอไกรหรอ><
-
อยากรู้ ทำไมพี่วันเคยคิดจะฆ่าไกร
-
หุหุ พี่ไกรทำไว้รึป่าวนิ
-
หุ หุ หุ หุ มีอยู่คนเดียวแหล๊ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่วันออกตัวแรงเว่อร์ !!!!!! อร้ายยยยย
แสดงความเป็นเจ้าของฝุด ๆ
-
ว๊ากกกกก......หวานมากกกก เขินนนนนนแทนไกร :ling1: พี่วันนี่มันฝุดๆเลย
o13 ชอบบบบย....คนแต่งอย่าหายไปนานอีกนะคะ คิดถึงพี่วันน้องไกร อิอิ
-
ไอ้พี่วัน เขินอ่ะ
มาทำปานใส่น้องด้วย อิอิ
-
บ๊ะ!! มีแอบทำปานให้กันด้วย เขิน เขิน
-
กินที่หมายถึงนี่คือ"กินหัวกินหาง กินกลางตลอดตัวป่ะ" :hao6:
-
พี่วัน แหม่ทำมาเป้นมีภูมิ
ความหมายจริงๆ คือประโยคหลังเหอะ
-
ฮิคกี้??
ร้ายไม่เบาเนอะพี่วัน
อุอิ :beat:
-
เพิ่งได้อ่านเป็นครั่งแรก ตอนล่าสุดด้วย จะบอกว่ากรี๊ดพี่วันมาก อ๊ายยยยย :impress2:
-
ไกรก็เปรยอยากกัดหนังจระเข้มากินเล่น
พี่วันก็อยากจะกินไกร
เอิ่มม ส่วนแม่ยกก็สนับสนุนให้เขากินกันเอง
อย่าเลยอย่ารอช้า 5555
เป็นตอนที่พี่วันแสดงความเป็นเจ้าของมากๆ
ฉากที่โป๊ยเข้าพระนาง แอร้ย ไม่ช่ายยย
มุ้งมิ้งตามประสา เพื่อนร้ากกก
(เพือน! เรารักนายวะ) หรือเปล่าน้า
ฟินกับคำว่าเพื่อนรักมาก
โปกธงเชียร์โป๊ยไกร
เราว่าโป๊ย ลีลานายก็เด็ดไม่แพ้พี่ทิวันหรอกนะ
เพียงแต่โป๊ยยังไม่ได้ลองเท่านั้น
5555
สร้างความร้าวฉานคืองานของเรา
ประเด็นคือชอบจังให้คนโคตรเจ้าชู้อย่างพี่วัน
รู้จักหึงจักหวงซะบ้าง
นี่โป๊ยไกรเขาแค่ลูบๆคลำๆกันอย่างเป็นห่วงร่องรอยปานที่ไม่เคยเห็นตามเนื้อตามตัวของเพื่อนเองนะ
ไม่ได้ไป Featuring กันเหมือนพี่วัน มาลา วรรรณา
พี่วันยังออกอาการหึงขนาดนี้
คิดว่าน่าจะคิดถึงใจไกรน้อย(ของเรา?)บ้าง
ว่าการต้องมีคนรักเป็นคนเจ้าชู้นี่มันทรมานแค่ไหน
ประเด็นคือโป๊ยชอบแก้วนี่สิ
แหม คู่นี้ยุยังไงก็ยุไม่ขึ้น
ส่วนฉากจูบนี่อ่านไปเขินแทนไกร
เป็นแค่จระเข้แท้ๆ
ดิสคิสเก่งมาจากไหนกันยะ 555
ก็ทำเป็นซึนไปงั้น
รอทิวันไกรเขากินกันจริงๆ
นอกจากแค่เปรยๆว่าอยากกินอีกคนใจจะขาดสักที
ตอนนี้รอนานมากเลย แต่ยาวดี อ่านเพลินเลยค่า
ส่วนสีกามกานดาตอนสเปตอนสองอ่านจบแล้ว
รอตอนสามอยู่นะฮับ
มีเอ็กซ์ไวน์มาแจมด้วย คิดฮอตหลาย
แต่ครั้งนี้ทำไมสีครามไม่ง้อกานดาเหมือนเคยน้า
ทั้งที่ก็น่าจะชินกับความซึนของเมียตัวเองแล้วแท้
การมีสายใยรักอย่างรับน้ำเงินมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมก็คงเป็นตัวเชื่อมความรักของพ่อแม่ได้ไม่น้อย
ดูสีครามเหมือนมีภาระหนักอึ้ง แต่ไม่มีกำลังใจ
โธ่ ชีวิตโกสินทร์วิตรม ที่ทำยังไงคนอ่านก็ไม่อาจเข้าใจได้ 555
ขอให้กานดาแต่งเข้าบ้านมาช่วยงานสีกามสักทีคงดีเหมือนกัน
โดยเฉพาะงานบ้านนน หรือ การบ้านน อย่างตอนที่บินกลับมาตอนวันเกิดสีคราม
เพื่อเอาใจในวันนั้น สีครามคงจะดีใจไม่น้อย
เอาเป็นว่ารอลุ้นอยู่สี่คู่นะฮับ โป๊ยไกร (แอร้ย ไม่ช่าย)
วันไกร สีครามกานดา เอ็กซ์ไวน์ จริงๆก็รอคู่พี่น้องด้วย 555
แต่ก็แล้วแต่คนแต่งอะค่า
เพราะอย่างที่บอกไป คือชอบงานเขียนของคนแต่งอะนะคะ
แล้วเคารพการตัดสินใจด้วยเช่นกัน
ดีใจที่ส่งงานเรียบร้อยแล้วด้วยนะคะ
ยินดีกับบัณฑิตใหม่ด้วยจ้า
-
ในที่สุดก็อ่านทัน จะบอกว่าเป็นเรื่องที่สนุกมากกกก
และแอบหมั่นไส้ไอ้พี่วันเล็กๆ 5555555555
ปล.ชอบตอนที่มาลากับไกรอยู่ด้วยกัน มันมุ้งมิ้งและดูเข้ากันมาก เข้ากันแบบเหมือนกันไรงี้
-
พี่วันเคยคิดจะฆ่าไกร? :katai1:
-
ชอบเรื่องนี้สุดๆคร๊า
น่ารักมากๆ ไกรอ่ะนะ :mew1: แต่ไม่ค่อยชอบไอ้พี่วันอยู่ดี :mew5:
เคยอ่านมาหลายเรื่องแล้วทั้งหมา งู เงือก แวมไพร์แต่แบบจระเข้ที่ อืม น่าสนใจ ต้องติดตาม
แต่่ว่าฉากนั้นมัน กึ๋ยไม่อยากคิด :katai1: รอคนเขียนมาเฉลยดีกว่า หึหึ
-
ปานนั้น แสดงว่าพี่วัน "ตีตราจอง" ไงคะ อิอิอิ
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกก
คู่นี้รักปนขมดีเนอะ
บางทีไอ้พี่วันก็แอบน่ากลัวจังน๊าา :katai1:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :mew2:
-
ยิ่งมองยิ่งรักยิ่งใหลหลง
แต่สะกัดกั้นคงซึ่งปรารถนา
ต้องหักหาญห้ามแตะเนื้อต้องกายา
อย่าปล่อยให้ไฟตัณหามาทำลาย
หมายจะกินกลืนน้องทั้งเนื้อตัว
หมายฝากฝังรอยรักทั่วมิรู้หาย
หมายครอบครองตระกรองกอดหอมผิวกาย
หมายแต่ได้คล้ายครองเคล้า..เจ้าชีวี
-๑๘-
…จะฆ่าจะกิน ก็พูดออกมาได้ตรงๆไม่คิดว่าคนฟังจะกลัวแค่ไหน…
…จะหวงอะไร ก็พูดออกมาได้เลยว่าใครเป็นของใคร…
เออ จระเข้แม่งก็ดีเหมือนกันเว้ย แสดงความรู้สึกได้โดยไม่ต้องคิดห่าอะไรมาก(ถึงปกติจะไม่ค่อยมีความรู้สึกกับเขาเท่าไหร่ก็เถอะ) และไม่อยากจะบอกเลยว่าเพราะอย่างนั้นแหละผมถึงลืมตัวเผลอยกมือแตะที่หลังหูตัวเองบ่อยมาก!! มันไม่ชิน!!
ร่างกายนี้พ่อแม่ให้มาดีๆ!! แม่งมาทำตำหนิให้กูเฉย!?
…เออ! เป็นแค่จระเข้แท้ๆ!!!
ผมปิดประตูห้อง มองไอ้ตัวต้นเหตุที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงโดยมีหนังสือนิยายภาษาปะกิตเล่มหนึ่งวางอยู่บนหน้าอก ปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเขาเผลอหลับไปเพราะไฟเฟยก็ไม่ได้ปิด…แต่ไอ้อารมณ์หงุดหงิดนี่ไม่ได้เกิดจากเหตุผลที่ว่าผมยังต้องแหกตาทำรายงานกับพรีเซ้นท์ต่อขณะที่ไอ้บ้านี่หลับสบายหรอกนะ!
ว่าแล้วก็ขออนุญาตหยิบหมอนข้างมาฟาดสักที!!
ป้าบ!
คนถูกปลุกสะดุ้งโหยงมองหน้าผม “อื๋อ? เสร็จแล้วเหรอ?”
“เสร็จกับผีอะไร ต้องทำต่อเนี่ย”
“อ่อ” เขาพยักหน้า หลับตาใหม่ “…อย่านอนดึกนะ”
ป้าบ!
เขาสะดุ้งอีกครั้ง ครั้งนี้ยอมลุกขึ้นมา “อะไรอ่ะครับ? ตีพี่ทำไม?”
“…ไม่ต้องทำมานอนสบายเลย”
“ให้พี่ช่วยทำมั้ยล่ะ?”
“ไม่เอา ทำเองได้”
เขาหัวเราะ “อยากให้อยู่เป็นเพื่อนว่างั้น?”
ผมกรอกตา “ก็..แล้วแต่”
“แหน่ะ ถ้าไม่บอกดีๆงั้นพี่…หลับนะ?” ไม่ทันขาดคำไอ้พี่วันก็แกล้งทำเป็นเอนตัวลงไปนอนใหม่ เล่นเอาผมต้องเอาหมอนข้างฟาดย้ำรัวๆจนเขาหัวเราะร่วน “ค้าบ ค้าบ รู้แล้วค้าบ ให้อยู่เป็นเพื่อนใช่มั้ย?”
“จะนอนก็นอนไปเลยอย่ามากท่า นี่ก็เอาแต่กวนประสาทคนเค้าอยู่ได้!”
“อะไรกัน! ตอนแรกพี่นอนของพี่ดีๆไกรต่างหากเล่าที่มาปลุกพี่”
..เออ จริงของมัน กูเถียงไม่ออกแล้วครับ…
ผมมุ่ยหน้า เดินสะบัดตูดกลับไปที่หน้าโน้ตบุ๊คที่เปิดไว้เตรียมทำงานบนโต๊ะ “ช่างเหอะ ไกรทำงานแล้ว ไม่พูดด้วยแล้ว”
อีกฝ่ายกลับหัวเราะ “แหน่ะ มีงอน”
“ไม่ได้งอนว้อย!!”
“โอเคครับ ไม่ได้งอน…งั้นดีกันนะ”
“ไอ้บ้า!”
“ตั้งใจทำงานนะครับคนดี”
“…ถ้าหันไปแล้วเห็นว่าหลับล่ะน่าดู!!”
“งั้นก็มาทำใกล้ๆพี่สิ” เขายิ้มหวาน ตบที่เตียงข้างๆตัวเอง “พี่จะได้ไม่เผลอหลับไง”
ผมควรจะลืมไอ้อาการใจเต้นตึกตักเหมือนสาวแรกรุ่นนี้ไปเสีย แล้วหากบเหลาดินสอ ที่ทับกระดาษ หรือเหี้ยอะไรสักอย่างที่มีน้ำหนักมากกว่าครึ่งกิโลเพื่อเขวี้ยงปาหัวจระเข้ให้แตกบัดเดี๋ยวนั้น!
แต่ก็ได้แค่คิดครับ เพราะผมก็กระชากปลั๊กโน้ตบุ๊คออก หิ้วไอ้วัตถุความร้อนหนักสองกิโลนั่นไปทิ้งตัวลงที่ตรงนั้นอย่างกระฟัดกระเฟียดประหนึ่งโดนบังคับก็มิปาน ก็เป็นแค่อาการไว้ท่าของไอ้ขี้งอนธรรมดาแหละครับ..อย่าใส่ใจ
เพราะว่ามีทำงานกลุ่มที่หอ…ผมก็เลยไปขออนุญาตไอ้พี่วันตามระเบียบนั่นแหละครับ เขาก็ให้นะ…แต่ก็ตามมาค้างด้วยถึงหอ เขายืนยันว่าผมยังตกอยู่ในอันตรายจึงต้องเฝ้าระวังเป็นพิเศษ……ซึ่ง…เอ่อ…ต่อให้เป็นเหตุผลที่จริงจังมากแค่ไหนแต่ลึกๆแล้วในใจก็ถือว่าได้กำไรอยู่ล่ะครับ
…ว่าแต่…เราตัวติดกันเกินไปรึเปล่าวะ…
ก็ไม่ได้อะไรนะ…ไม่อยากตั้งคำถามด้วยว่าระหว่างเราคืออะไร…เพราะสิ่งที่กลัวมากกว่าความกำกวนที่สุดฟินนี่คือการได้รู้คำตอบล่ะมั้ง
และพอเขายิ้มให้ในระยะใกล้แค่นี้ ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะบินได้..เลยต้องหลบตาฉับลงมา
“งานกลุ่มเหรอ?”
ผมพยายามจะไม่ใส่ใจกับมือเขาที่ลูบหัวผมอยู่น่ะนะ “อื้อ…แต่ต้องทำงานส่ง’จารย์คงก่อนอ่ะ”
“ให้พี่ช่วยอะไรมั้ย…?”
“ไม่เป็นไร”
“เหรอ….”
“เออ เรื่องหนึ่ง” ผมว่า “ช่วยเอามือออกจากหูไกรสักทีได้ป่ะ จั๊กจี้”
เขาหัวเราะ ยังคงเล่นหูผมต่อ “ไม่อ่ะ กำลังสนุก”
ผมยักมือปัด “อย่ากวนน่า! ชอบยุ่งกับหูจังเว้ย”
“ยุ่งไม่ได้เหรอ?”
“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่หู!”
“โอ๊ะ เจอจุดอ่อนแล้ว~”
“.....แล้ว ‘ปาน’ นั่นมันอะไร?” ผมถามเขากลับ “มาทำไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่..ทำไมไกรไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
อีกฝ่ายกรอกตาเหมือนไม่อยากอธิบาย ตามเคยแหละครับ..พอเห็นผมมองเขม่นนั่นแหละถึงจะยอมปริปาก ไอ้โรคอธิบายไม่ได้กลัวดอกพิกุลจะร่วงนี่มันน่าฉีดยาแก้ได้จริงๆ “..ก็…ตั้งแต่ที่ช่วยไกรไว้น่ะแหละ ทำไว้…มันเป็นสิ่งที่จะทำให้พี่รู้ว่าไกรอยู่ที่ไหนไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม…เพื่อความปลอดภัยไง”
ผมเลิกคิ้ว “อาคม..เหรอ?”
“อื้อ”
“..พี่วันใช้อาคมได้ด้วยเหรอ?”
“ได้สิ ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“เปล่า ก็…” ผมเผลอยกมือแตะที่รอยปานอีกแล้ว ต้องแก้นิสัยนี้ให้หายสักที “…แค่ไกรไม่เคยเห็นใช้…”
“อยู่ในร่างมนุษย์ก็ใช้มากไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ?”
“อาคมของพี่มันคนละแบบกับของมนุษย์ใช้น่ะ กายนี้รับไม่ไหวหรอก” เขายิ้มอ่อน..ก่อนจะจับหัวผมให้หมุนกลับมาหน้าจอมอนิเตอร์ใหม่ “เอ้า ไหนบอกจะทำงานไง ทำงานครับทำงาน..หรือจะเปลี่ยนมาทำหัวข้อเรื่องจระเข้กลายร่างล่ะ หืม?”
ผมเดาะลิ้น “ทำส่งอาจารย์คงก็ไม่เลวนะ จะได้เป็นข้อมูลเสริมเอาไว้ปราบจระเข้ไง”
“…หมอคงเค้ารู้เรื่องจระเข้มากพออยู่แล้วล่ะ”
“จริงดิ”
“งั้นจะเป็นหมอปราบจระเข้ได้ยังไงฟะ ถามแปลก”
เขาพูดเหมือนติดตลกรับมุขตามผมได้ไม่ติดขัด และตอนที่ผมหันกลับไป..จากดวงตาที่เป็นสีน้ำตาลเมื่อครู่ก็กลายเป็นสีอำพันอีกครั้ง เวลาที่อยู่กันสองคนเขามักลืมตัวแบบนี้เสมอ….แต่ก็ดีครับ ตอนนี้มันเป็นสิ่งเดียวที่เตือนให้ผมรู้ว่าเราสองคนแตกต่างกันแค่ไหน
เพราะทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน..ผมมักจะเผลอลืมตัวว่าเราเป็นแค่นักศึกษามหา’ลัยธรรมดาทุกทีไป
“พี่วัน”
“ครับ?”
“จระเข้เนี่ย….มีอายุขัยเท่าไหร่น่ะ?”
เขามองผมอยู่นาน ก่อนจะสั่นศีรษะ “พี่ไม่รู้หรอก”
“ทำไมล่ะ?”
“ท่านอาก็เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือ..จระเข้อย่างเรามักตายโหงก่อนจะได้แก่ตายน่ะ”
“แล้วอย่าท่านอาพันวังล่ะ…อายุเท่าไหร่?”
“พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันแหะ…น่าจะมากกว่าสองร้อยปีแล้วนะ”
ผมเงียบไปแปปนึง “…..แล้วพี่วัน….อายุเท่าไหร่แล้วน่ะ?”
เขายิ้มเจ้าเล่ห์ “แน่ะ สงสัยเรื่องนี้นี่เอง”
“อ้าว แล้วถามไม่ได้รึไง?”
“ไม่ใช่ว่าไม่ได้….”
“แล้วพี่อายุเท่าไหร่?”
เขายิ้มกว้าง “ให้เดา”
“…..ห้าสิบ?”
“ผิด”
“…..ถึงร้อยมั้ย?”
“พี่ดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ผมหยิกแขนเขา “โอ้ย ยียวนกวนประสาท ไม่อยากรู้ละ! พอ! ทำงานดีกว่า”
เขาหัวเราะอีกครั้ง แล้วลูบหัวเหมือนจะพยายามปลอบผม “22ครับ ก็อายุเท่าที่เห็นเนี่ยแหละ…อย่าคิดไปไกลขนาดนั้นสิ”
“เออ ตอบมาแบบนี้แต่แรกก็หมดเรื่องละ”
“พี่ไม่ได้แก่ขนาดนั้นหรอก ไม่ต้องกังวลเรื่องรักต่างวัยนะ”
“รักต่างวัยบ้าอะไร!?”
“….ก็ตอนที่ไกรแก่ตัวลงไป….พี่อาจจะยังไม่เปลี่ยนไปเลยแบบนี้ก็ได้” เขาเอนศีรษะลงกับหมอน ตะแคงข้างนอนมองผม “…สิบปี…ยี่สิบปี…สามสิบปีต่อจากนี้….”
“ตอนนั้น…” ผมลดเสียงลง “ไกรอาจจะ..ตายไปแล้วก็ได้”
เขาไม่ได้ตอบรับคำนั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ได้คิดอะไร
และผมหันกลับมาทำงานต่อ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมลืมเรื่องที่พูดก่อนหน้านั้นด้วย
ที่จริง..เรื่องนี้ก็เดาได้ไม่ยากสักเท่าไหร่ ถ้าดูจากดวงหน้าของท่านอาพันวังมาเปรียบเทียบกับอายุจริงก็อดไม่ได้ที่จะถามเรื่องครีมบำรุงผิวเสียเหลือเกิน แต่ก็นั่นแหละ…ถ้าพูดแซวออกไปคงจะโดนกินเข้าจริงๆแน่ อนาคตไอ้พี่วันก็อาจจะไม่ใช่แค่หนุ่มนักศึกษาหน้าม่อก็ได้ อาจจะเติบโตขึ้น…มีอายุยืนยาว เห็นมนุษย์แก่ตายไปนับต่อนับไม่ใช่เฉพาะผม
และก็..อาจจะกลายเป็นคนน่ากลัวอย่างอาเขาไปก็ได้ในสักวันหนึ่ง
จู่ๆผมก็อยากรู้ขึ้นมาว่าแล้วพ่อของพี่วันเป็นคนแบบไหนกันนะ…
ถ้าท่านอาพันวังอายุสองร้อยกว่าปี…นั่นหมายถึงถ้าพ่อเขายังมีชีวิตอยู่ก็น่าจะอายุมากกว่านั้น แล้วไหนจะจ้าวรำไพผู้เป็นปู่อีก…งี้ไม่ถึงสามร้อยสี่ร้อยปีเลยงั้นรึ? นี่อายุแทบจะเป็นครึ่งหนึ่งของประวัติศาสตร์สยามประเทศเลยงั้นเหรอ?
…คิดแล้วก็แอบหวั่นเบาๆแหะ นี่ไอ้พี่วันจะได้กลายเป็นคนหนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์รึเปล่าหนอ…
แต่ก็อย่างว่าแหละครับ…ถึงตอนนั้น…
…..ผมคงตายไปแล้วจริงๆนั่นแหละ
+++++++++++++++++++
ผมตื่นมาตอนเช้าไอ้พี่วันลงไปนอนที่พื้นกับหมอนและผ้าห่มครบ
แม่งคงจะกลิ้งตกเตียงแล้วขี้เกียจขึ้นมานอนดีๆ นึกภาพจระเข้ตกเตียงแล้วขำชิบหาย..แต่ก็อนาถเกินกว่าจะทิ้งอีกฝ่ายไว้ที่พื้น เลยปลุกให้ลุกขึ้นมานอนดีๆ มันก็งัวเงียตามสไตล์คนตื่นยาก แล้วผมก็อาศัยจังหวะนี้อาบน้ำเรียบร้อย พร้อมไปมหา’ลัย (ไอ้พี่วันก็อบแห้งเหมือนเดิม…ช่างแม่ง! เพราะผมไม่ได้ดม!)
วันนี้มีเรียนกับอาจารย์คงครับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกเหนือจากที่’จารย์แกนัดเวลาพรีเซนท์ของวันศุกร์ ซึ่งผมเคลียร์เสร็จแล้วละตั้งกะเมื่อคืน ขยันชิมิล่าา!
และเพราะไม่มีเรียนบ่ายผมกับโป๊ยเลยยังนั่งแกร่วกันอยู่ในห้องครับ ผมน่ะรอไอ้พี่วันเลิกเรียนคาบบ่าย..ส่วนโป๊ยก็นั่งเล่นเกมมือถือเพราะติดพัน พอผมบอกว่ารอพี่วัน…มันก็หัวเราะเสียงดังแล้วตั้งท่าจะแซวไปสี่ชั่วโมง…จนกระทั่งยัยแตงโมที่สถาปนาตัวเองเป็นหัวหน้ากลุ่มรายงานวิชาวรรณคดีโผล่เข้ามา
“โป๊ย ไกร..เย็นนี้ที่หอเวลาเดิมนะยะ”
“ห๊า!!”
ผมกับโป๊ยร้องพร้อมกัน แต่ไอ้โป๊ยมันออกอาการมากกว่าด้วยคำพูดต่อ
“ไอ้ที่ให้ไปทำเมื่อวานยังไม่เสร็จเลยนะครับคุณโม!”
“ก็กลับไปทำให้เสร็จซะสิยะ! งานมันส่งสิ้นเดือนนะว้อยไม่ใช่ปีหน้า!”
โป๊ยยกมือไหว้ทันที “ครับคุณแม่!”
แตงโมทำท่าเหมือนอยากจะถอดรองเท้าส้นสูงมาเขวี้ยงเฉาะกบาลเพื่อนรักผม แต่เธอก็ทำแค่ขู่..ยังไม่ลืมย้ำว่าเจอกันและงานต้องเสร็จ! ก่อนจะเดินสะบัดจากประตูห้องไป
ไอ้โป๊ยทำท่าเหมือนอยากตาย แล้วเก็บมือถือ “งั้นกูกลับก่อนนะมึง เจอกันที่หอ”
“เออ โชคดีว่ะมึง”
“มึงทำเสร็จแล้วอ่ะดิเงี้ย?”
“นั่งทำอยู่เมื่อคืนไงสัส นอนไปจึ๋งนึงเนี่ย ง่วงเหี้ยๆ”
“โอ้ย พ่อคนขยัน…เอ้อ วันนี้กูค้างด้วยดิ ขี้เกียจกลับบ้านดึกๆว่ะ…เมื่อคืนแม่งไม่มีแท๊กซี่เลยกูจะบ้าตาย”
“เออ โอเค…” ผมลากเสียงยาวกำลังจะตอบรับมัน ก่อนจะสะดุ้ง “เอ้ย! ไม่โอเคดิ”
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “ห่าไรวะเนี่ย”
“เปล่าคือ…เอ่อ….” คิดว่าไม่มีประโยชน์เท่าไหร่ที่จะโกหกครับ “…แบบ…พี่วันเค้าก็มาค้าง”
“อะไรนะ? คืนนี้น่ะเรอะ?”
“.....เออ”
“หวายยย ข้าวใหม่ปลามัน”
“ข้าวใหม่ปลามันพ่องสิวะ!!!
“อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนพี่วันเค้าก็มาค้างหอมึงเหมือนกัน? มิน่าล่ะพอเข้าห้องแล้วล็อคห้องเงียบเลยนะมึง…เค้าจะชวนไปกินข้าวต้มรอบดึกกัน เห็นมึงล็อคห้องก็นึกว่าหลับแล้ว…ที่ไหนได้….แหมๆๆๆ”
“ห…แหมหาหอกอะไรเล่า!!”
“ตัวติดกันขนาดนี้ ชีวิตรักไม่มีเหี่ยวเลยใช่ป่ะ”
“ชู่ว! ชู่ว!” ผมยกนิ้วแตะปากเอ็ด มองมันตาเขียวปั๊ด..ทั้งๆที่เริ่มรู้สึกหน้าร้อนผ่าว “อย่าเสียงดังสิวะ เดี๋ยวคนอื่นเค้าได้ยินก็จะพาลให้เข้าใจผิดกันเสียหมด”
“จะมีใครได้ยินวะ ก็อยู่กันสองคน…”
“เบาๆหน่อยเหอะน่า”
“ได้เลอ งั้นกูไปล่ะ” มันสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า แล้วยังมีหน้ามาหลิ่วตาให้ผม “ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองนะครับมึง”
ผมหน้าแดง อยากจะหาอะไรมาเขวี้ยงหัวมันให้แตก..ไอ้เพื่อนรักก็วิ่งปรูดออกจากห้องพร้อมเสียงหัวเราะดังสนั่นก้องระเบียง จนผมเริ่มอยากจะถามว่าที่จริงแล้วมันอายุเท่าไหร่กันแน่ อย่างไรก็ดี…หมดตัวปัญหาไปหนึ่งละ
ผมเอนหลังลงกับเก้าอี้ เหยียดขาเหยียดกายสบายตัว…พร้อนเอนศีรษะไปด้านหลังเพื่อมองออกไปนอกหน้าต่างในมุมมองที่ต่างจากเดิม ตอนกลางวัน…แต่ฟ้ากลับเริ่มครึ้มแล้ว อาจเพราะนี่ยังหลุดช่วงหน้าฝนมาได้ไม่นานกระมังทำให้เมฆตั้งเค้าเช่นนี้ และขอให้มันหยุดตกก่อนที่ไอ้พี่วันจะเลิกคลาสด้วยเถอะ ไม่งั้นถ้ามันตัวเปียกขึ้นมานี่ยุ่งยากแน่ๆ…
อีกสองชั่วโมงกว่าที่พี่วันจะเลิกคลาส แล้วผมจะนั่งฆ่าเวลาด้วยการทำอะไรดีล่ะเนี่ย…มือถือก็หาย เกมก็ไม่มีจะเล่น ยังไม่ได้ถามเรื่องนี้กับไอ้พี่วันด้วย คนที่บ้านจะโทรมาบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้…ให้ตายเถอะ เครื่องไม่ใช่ถูกๆ ต้องถูกเทศน์สักชั่วโมงสองชั่วโมงนั่นแหละ…น่าเบื่อจริงๆ
…ว่าแต่ว่าห้องนี้…เงียบจัง…
มันสงัดจนผมได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศดังเกินไปหน่อย เลยลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปปิดมันให้เรียบร้อย ห้องแลคเชอร์นี้เป็นห้องเล็กๆขนาดที่แอร์สองตัวก็เอาอยู่ และไม่ได้มีคนมาใช้ต่อมากนักทำให้ผมมักจะฆ่าเวลาทำโน้นทำนี่อยู่ในนี้บ่อยๆ
ผมเดินไปเปิดหน้าต่าง ชะโงกหน้าออกไปสูดกลิ่นความชื้นในอากาศที่เริ่มจะอบอ้าว และไม่นาน..หยาดฝนเม็ดแรกก็ตกกระทบใบหน้า…จึงได้ยื่นมือออกไปสัมผัสกับสายฝนที่ตกลงมาแรงขึ้นเรื่อยๆนั่น ความเย็นและความเปียกชื้นนี่ทำให้นึกถึงสมัยเด็กๆที่เรายังเล่นน้ำฝน…แต่แน่นอนว่าสมัยนี้ก็ไม่มีเด็กที่ไหนจะเล่นอะไรไร้สาระแบบนั้นแล้ว
พี่วันก็เหมือนกัน…ตอนเด็กๆเขาคงชอบเล่นน้ำฝนเหมือนกันสินะ…ได้ยินมาว่าจระเข้ไม่ชอบอากาศร้อนๆสักเท่าไหร่ ถึงได้มีสระน้ำขนาดใหญ่ขนาดนั้นอยู่ในบ้านให้พวกตัวเล็กๆได้แช่ เมื่อก่อน..ไอ้พี่วันก็คงเคยแช่เหมือนกัน
ผมคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ก็ไม่หลุดไปจากเรื่องของเขา..เรื่องที่จินตนาการไปเองว่าที่ผ่านมาพี่วันใช้ชีวิตมาได้ยังไงโดยไม่ให้ใครรู้เลยว่าเขาไม่ใช่คน นึกถึงว่าตอนที่พี่วันเด็กๆจะตัวเล็กเป็นจิ้งจกเหมือนมาลารึเปล่า นึกถึงตอนที่จงอยปากแหลมๆกระเทาะไข่แตกออกและฟักด้วยตัวเอง…..
ในที่สุดผมก็หยุดความคิดเหล่านั้น เพราะคิดว่าตัวเองกำลังถลำลึกไปไกลเกินไป
…ผมไม่ได้อยู่คนเดียวท่ามกลางความเงียบแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ…
เสียงสายฝนยังคงดังเป็นระยะ มันฟังสบายมากกว่าเสียงเครื่องปรับอากาศเป็นไหนๆ ผมคิดว่าตัวเองเพลิดเพลินกับธรรมชาติไม่มากก็น้อย…เพราะบ้านผมถึงจะบอกว่าอยู่ต่างจังหวัด แต่ก็ไม่ใช่จังหวัดที่กันดารจนเต็มไปด้วยป่าสีเขียวขนาดนั้น……
ตึก..ตึก..
…มือที่หมุนไปหมุนมาหยอกล้อกับน้ำฝนชะงักค้างไว้เช่นนั้น
เหมือนเช่นที่ลมหายใจผมสะดุด ก่อนที่จังหวะหัวใจจะเต้นหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ
ตึก..ตึก..
…มีใครสักคนกำลังเดินเข้ามา…
อะไรบางอย่างมันทำให้ผมกลัวเกินกว่าจะหันไปในทันทีทันใด มันอาจจะเป็นความกลัว..ใช่ แค่ผมรู้สึกราวกับว่ามีอะไรอยู่ลึกกว่านั้น
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาความ…หวาน…เอ่อ ไม่สิ เรื่องราวมุ้งมิ้งที่เกิดขึ้นมันก็พอจะทำให้ผมลืมเลือนไปได้บ้าง แถมการใช้ชีวิตในวันต่อๆมาก็เหมือนปกติซะจนราวกับว่าเรื่องร้ายๆเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้น และให้ตายเถอะ….สมองผมตอนนี้แม่งคิดอยู่เพียงเรื่องเดียวเลยครับ…
ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมอยู่คนเดียว…คือวันที่ผมถูกจับตัวไป
นั่นดูเหมือนจะเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมตัวแข็งเช่นนั้น
และเมื่อเสียงฝีเท้าที่เบาพอๆกับเสียงฝนนั่นเข้ามาใกล้…ผมก็ต้องเงี่ยหูฟังให้ชัดว่ามีบทสวดประหลาดๆอะไรลอยมารึเปล่า ต้องสูดดมให้เต็มปอดว่ามีกลิ่นคล้ายธูปหรืออะไรรึเปล่า
…ต้องยืนยันให้แน่ใจว่าไม่ได้มีอะไรที่เกิดจากการวิกลจริตหรือจิตตกไปเอง!
และเมื่ออีกฝ่ายเคลื่อนกายเข้ามาใกล้มากขึ้นมันทำให้ผมต้องหายใจแรง
..จะกระโดดออกนอกหน้าต่างไปเลยดี หรือคิดในแง่บวกแล้วกลั้นใจหันไปเผชิญหน้าตรงๆดี สองสถานการณ์บ้าๆที่กำลังกระหน่ำตีกันอยู่ในหัว และผมคิดว่าคงไม่ได้คำตอบในวินาทีนั้นแน่ๆ
จนกระทั่งรับรู้ได้ลางๆว่ากำลังมีมือยื่นเข้ามาหา ผมถึงได้กลั้นใจ…เป็นไงเป็นกันวะ!!
“ว้าย!”
เสียงหวานร้องด้วยอารามตกใจเมื่อเห็นผมหันฉับไปทันทีเช่นนั้น
ผมเบิกตากว้างมองเธอ รู้สึกหัวใจตัวเองค่อยๆสงบลงช้าๆ..และกว่าที่จะได้สติมากพอจะทักทายอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเหมือนเคย…คนตรงหน้าก็หัวเราะออกมาก่อน
“เป็นอะไรไปน่ะไกร หน้าซีดเป็นไก่ต้มเชียว”
“อ..อ้อ เปล่า” ผมยกมือลูบหน้า กระพริบตามองคนตรงหน้าซ้ำอีกที
เธอยิ้มให้ “ทำอะไรอยู่คนเดียวน่ะไกร?”
“อ้อ รอเพื่อนน่ะ” ผมตอบเธอ มันอาจจะฟังดูกำกวมไปหน่อย แต่ก็คงดีกว่าระบุชื่อไปตามตรงน่ะนะ.แล้วจึงถามเธอกลับเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “แก้วล่ะ ทำอะไรอยู่?”
“ตอนแรกเราว่าจะกลับเหมือนกัน” ดวงตากลมโตมองผ่านผมออกไปที่นอกหน้าต่าง “แต่ฝนตกพอดี..เลยว่าจะมาหาที่นั่งน่ะ”
“อยู่คนเดียวเหรอ?”
“ใช่จ้ะ”
ผมคิดบทสนทนาต่อไม่ออก
ถ้าเป็นเมื่อเดือนสองเดือนก่อนผมคงจะสนุกกับการหาหัวข้อสนทนาเพื่อให้ได้คุยกับเธอแค่อย่างน้อยวันละหนึ่งประโยค แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป…ผม…ค่อนข้างอึดอัด ผมยังจำสายตาที่เธอมองผมได้ในวันที่ไอ้พี่วันเอาช่อดอกมะลิมาให้ ช่อดอกไม้ที่เธอเองก็เคยได้รับจากพี่วันเช่นกันแบบนั้น…มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในท้องหายไป และไม่รู้ว่า…แก้วในตอนนี้จะมองผมเป็นคนยังไง…
…ไม่สิ คิดมากไปได้น่าไกร…
…บางทีแก้วอาจจะไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้นก็ได้ สำหรับความสัมพันธ์ของเราสองคนบางทีแก้วอาจจะเห็นแค่เพียง..รุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันมากๆ คงไม่ได้คิดอย่างอื่น…อีกอย่าง ผมว่าคนอย่างแก้วน่าจะมีเหตุผลพอ ก็เคยเป็นถึงผู้หญิงในดวงใจของผมนี่นา…
และเธอเหมือนจะรู้ว่าผมคิดยังไง…เลยทำแค่ยิ้ม..แล้วเดินเข้ามาเกาะหน้าต่างบานถัดไปจากผม
แล้วยื่นมือออกไปเล่นน้ำฝนบ้าง..เหมือนที่ผมเล่นอยู่จนถึงเมื่อครู่
“เดี๋ยวเสื้อก็เปียกหรอกแก้ว” ผมหัวเราะ ชี้ไปที่แขนเสื้อคาดิแกนสีครีมของเธอ
อีกฝ่ายหัวเราะ ชักมือกลับมาเพื่อพับแขนเสื้อขึ้น “เป็นไงบ้างไกร เหมือนช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย”
“อืม…เราหยุดเรียนไปน่ะ ไม่ค่อยสบาย”
“มิน่า ไม่เห็นหน้ากันเลยเนอะ ฮะๆ”
“แก้วล่ะ เป็นไงบ้าง…งานกลุ่มที่โมมันให้มาเมื่อวานเสร็จรึยัง?”
“หวายย อย่าเพิ่งทวงงานสิ เรายังไม่เสร็จหรอก ฮ่าๆ แต่จะรีบทันให้ทันเวลานัดก็แล้วกัน”
“เฮ้ยย เราไม่ได้ทวงนะ!”
“ไกรล่ะ? เสร็จแล้วสิเงี้ย”
ผมยิ้ม “รีบทำเอาไว้น่ะ เรายังมีงานอื่นอีก”
“งานอะไรน่ะ?”
“แก้คะแนน’จารย์คงอ่ะ วันสอบเราพลาดไปหน่อยเลย…เฮ้อ เซงเลยเนอะ”
“ไม่เป็นไรน่า” แก้วพยักหน้าให้ผม “ครั้งหน้าเอาใหม่นะ สู้ๆ”
“ค้าบ”
“เอ้อ…ไกรจ้ะ”
“หืม? มีอะไรเหรอ?”
เธอเบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่าง..ปล่อยให้ละอองฝนจางๆกระทบหน้า จังหวะที่ทิ้งห้วงแบบนั้นทำให้ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากมองออกไปตามที่เธอมอง ผมรู้ว่าเธออยากจะพูดอะไร..รู้ดี แต่การเปิดประเด็นด้วยคำพูดเช่นนี้มันทำให้ผมทำอะไรไม่ได้
“…ไกร…สนิทกับพี่วันเหรอจ้ะ?”
น้ำเสียงของเธอเหมือนจะรักษาไว้ไม่ให้ผมรู้สึกผิด “อืม..ก็..นิดหน่อย”
“พี่วัน…ได้พูดอะไรเรื่องเราบ้างรึเปล่า?”
ผมส่ายหน้าช้าๆ “เราขอโทษ…เอ่อ…”
“ไม่ใช่ความผิดไกรนะ อย่าขอโทษสิ” เธอหัวเราะ ยกมือเช็ดข้างแก้มของตัวเอง “เราแค่อยากรู้บ้างเท่านั้นแหละ แต่ก็…พอจะเดาได้อยู่แล้วน่ะนะ”
“แก้ว…”
“พี่วันจะชอบใคร…ไม่เกี่ยวอะไรกับแก้วหรอกจ้ะ” เธอยิ้ม “…ที่จริงแล้วที่ผ่านมา…พี่วันเอง…ก็คงไม่ได้ชอบแก้วสักเท่าไหร่ ฮะๆ พูดแบบนี้มันเจ็บเนอะ”
“ไม่หรอก”
ผมรีบเถียงทันควัน หันไปมองหน้าเธอ
“พี่วัน..ต้องเคยชอบแก้วมากแน่ๆ”
เธอเหมือนจะตะลึงไปกับคำพูดของผม ก่อนจะก้มหน้าลง “ขอบใจนะจ้ะไกร เราเองก็อยากจะให้เป็นแบบนั้น..เหมือนกันนะ”
“แก้ว…เรา….”
“ถ้าไกรขอโทษอีกคำ เราจะโกรธไกรมากเลยนะ” แก้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด แล้วยิ้มให้ผม “กะแค่เขาไม่ได้รัก ไม่ใช่เรื่องที่ต้องให้ใครต่อใครมารู้สึกผิดแทนกันไปเสียหมด…เราโตแล้ว เราเข้าใจ ถึงจะเศร้า…แต่…ก็ไม่เห็นมีเรื่องอะไรที่ต้องมานั่งเจ็บใจสักนิด”
“….แก้วเป็นคนดีนะ”
“ไกรเองก็เหมือนกันนะจ้ะ”
“ไอ้พี่วันนี่…แย่ชะมัด”
“ใช่” เธอเหยียดแขนออกไปนอกหน้าต่าง “แย่มากเลยล่ะจ้ะ”
ผมคิดว่าเราสองคนต่างก็พูดติดตลกให้กัน ผมไม่รู้หรอกว่าแก้วรู้รึเปล่าเรื่องของผมกับพี่วัน(ซึ่งถึงมันจะกำกวมไม่น้อยไปกว่ากรณีของแก้ว แต่ก็นับว่ามันน่าจะ..เอ่อ..ถลำลึกมากกว่านิดหน่อย)
“แต่…ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะ….”
เธอพึมพำออกมา เหมือนตั้งใจจะปล่อยให้คำพูดเหล่านั้นหายไปกับเสียงฝนด้านนอก
“…เราไม่รู้สึกเสียใจเลย…ที่ครั้งนึง…เราเคยชอบคนอย่างพี่วัน”
-
+++++++++++++++++++
ถ้าอกหักลงไปตอนนี้…ผมเองก็คงไม่เสียใจเหมือนกัน
ไม่รู้สินะ…ทั้งๆที่หมอนั่นก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีขนาดนั้น แต่ถ้าอยู่ใกล้กันขนาดนี้แล้วไม่รู้สึกหวั่นไหวบ้าง…ผมว่าแบบนั้นมันคงน่าเสียดายมากกว่า
“ห้ามอยู่ห่างจาก…เพื่อนๆ ห้ามไปไหนคนเดียว จนกว่าพี่จะกลับมา…เข้าใจนะ?”
คำสั่งที่ดูจริงจังจนผมต้องตีเท้าตะเบ๊ะรับบัญชา ก่อนที่ไอ้พี่วันจะรีบบึ่งกลับบ้านไปเตรียมเสื้อผ้าพร้อมด้วยอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย เห็นไอ้พี่วันอบแห้งบ่อยๆ..แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะทนความโสโครกของตัวเองได้กระมังครับ
นี่ไม่ได้เรียกว่าการชะล่าใจนะ เพราะผมก็ไปนั่งเล่นห้องยัยแตงโมตั้งกะกลับมาถึงหอ แทบอยู่คนเดียวเลยอย่างที่พี่วันสั่งเสียเอาไว้ ไม่นานไอ้โป๊ยก็หอบโน้ตบุ๊คมาแบบงานยังไม่เสร็จ ผมเลยช่วยมันไปนิดหน่อย…ไม่นานก็ทุ่มนึงตามเวลานัด ทุกคนก็มารวมตัวกันเรียบร้อย แล้วก็นั่งทำงานกันเหมือนเดิมน่ะแหละครับเพราะส่วนใหญ่ก็ยังทำไอ้ที่ให้ไปเมื่อวานไม่เสร็จ! (กลายเป็นมีผมว่างอยู่คนเดียว! บัดซบจริง!)
สองทุ่มเราสั่งพิซซ่ามากินกัน แตงโมบอกว่าวันนี้จะแยกย้ายกันกลับตอนห้าทุ่ม…โอเค เวลาไม่ดึกมาก กำลังดี แถมสมาชิกเพศชายเยอะพอจะไปส่งสาวๆที่บ้านให้ปลอดภัยได้ด้วย
“โป๊ยๆ”
“หืม?”
ผมขยับเข้าไปใกล้ กระซิบถามมัน “สรุปคืนนี้มึงค้างห้องกูป่ะ?”
มันหันมามองผมด้วยสายตาเหม็นเบื่อ “แล้วผัวมึงอ่ะ?”
“ไอ้สัส! พูดเบาๆเป็นมั้ย!?”
“เออ แล้วพี่วันล่ะครับ?”
“กูบอกให้พูดเบาๆ!”
“มึงจะกังวลห่าไรวะ” มันยอมลดเสียงลงแล้วครับ “มึงกะพี่วันสนิทกันจะตาย ใครๆเค้าก็รู้…มานอนด้วยกันคืนสองคืนแม่งไม่มีใครโรคจิตไปจับจิ้นหรอกถ้าไม่ใช่สาววาย”
ผมเดาะลิ้น “เออน่ะ แล้วจะนอนมั้ย?”
“พี่วันไม่ว่ากูเหรอ?”
“ไม่หรอก นอนสามคนได้แหละ”
“กูจะไปเป็นกอขอคอพวกมึงรึเปล่า…”
“ไอ้บ้า กอขอคอห่าไร…พวกกูไม่ได้…อะไร…กัน..ว้อย!”
“ดร๊ายยย พูดถึงขนาดนี้กูค้างด้วยก็ได้นะ~”
“ไอ้ห่านี่…กวนส้นตรีน มึงนอนนอกห้องไปเลยไอ้สัส”
“เพื่อนทำแบบนี้กะเพื่อนหรา”
“เออ อีกเรื่อง…มึงอย่าให้ใครรู้นะว่าพี่วันเค้ามานอนห้องกู”
มันเลิกคิ้ว “ทำไมอ่ะ?”
“…กูไม่อยากให้แก้วเสียใจ………….”
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำเอาคนอื่นที่กำลังจ้วงพิซซ่ากันอย่างเอาเป็นเอาตายถึงกับสะดุ้งเฮือกกันยกใหญ่ เพราะปกติถ้าเป็นเพื่อนๆกันจะเปิดโพล่งเข้ามาเลยล่ะครับไม่เคาะประตูกันหรอก
ไอ้แตงโมลุกขึ้นก้าวข้ามฝูงชนที่นอนนั่งกันอยู่ไปจนถึงบานประตู ก่อนจะเปิดออก
แต่ผมเองก็ไม่ได้หันไปมองหรอกครับ เพราะกำลังง่วนกับการบีบซอสคั่นจังหวะสนทนาเมื่อครู่กับไอ้โป๊ยมันอยู่ และไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำจนกระทั่งไอ้โมมันเรียกนั่นแหละ
“ไกร! ไอ้ไกร!”
“อ..หืม?”
ผมหันไปทั้งพิซซ่ายังคาปาก ก่อนจะแทบขากมันทิ้งเสียตรงนั้นด้วยอารามตกใจ แต่ก็เสียดายมากกว่าจึงรีบเคี้ยวกร้วมๆๆยัดๆเข้าไป แล้วดันตัวลุกขึ้นยืนปัดๆ….ท่ามกลางสายตาของเพื่อนทั้งกลุ่มที่หันมามองฉับ
ผู้มาเยือนยังคงยืนเท้าแขนอยู่ด้านนอกของประตู พร้อมรอยยิ้มสบายๆราวกับว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด!
“ขอกุญแจห้องหน่อย”
…กับคำพูดที่ผมอยากจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายเดี๋ยวนั้น!!
ผมกำลังจะระเบิด ไอ้โป๊ยผู้รู้งานดีก็จัดการยัดกุญแจดอกน้อยที่ผมวางไว้ข้างๆกระเป๋าตังค์ใส่มือผม และผลักให้ผมเดินขมวดคิ้วไปจนถึงหน้าประตู..สวนทางกับแตงโมที่เดินกลับเข้ามา
ก่อนจะยัดไอ้ของที่ว่าใส่กลางอกเขา
“เอ้า!”
“อะไร?” ไอ้พี่วันทำหน้าประหลาดใจ “โกรธอะไรพี่น่ะ?”
“เปล่าว้อย!”
“ก็ดูสิ หน้าบึ้งอยู่ชัดๆแบบนี้…เอ้า แล้วทำงานเป็นไงบ้าง? ใกล้เสร็จรึยัง?”
“ยัง!”
อีกฝ่ายกระพริบตา “…ทำไมต้องกระแทกเสียงใส่พี่ด้วยล่ะ ไม่น่ารักเลยนะครับ”
..โอ้ย!! เลิกพูดจาล่อแหลมแบบนั้นสักทีได้มั้ย!?!
ผมอยากจะด่าอะไรสักอย่างแต่ก็อับจนด้วยคำพูด จะหันไปดูสถานการณ์ก็ไม่กล้าด้วยทั้งห้องแม่งเสือกเงียบกริบกะทันหันราวกับแอบฟังบทสนทนาระหว่างเราสองคนอยู่ก็มิปาน
เลยต้องรีบหยุดสถานการณ์นี้ด้วยคำพูดที่ว่า
“รีบๆกลับห้องไปได้แล้วไป!”
….แม่งฟังดูควีนชิบหายเลยว่ะพี่น้อง!
ผมอยากจะปิดประตูกระแทกหน้าแต่ก็ไม่ได้ทำ เลยหันหลังฉับเดินปึงๆกลับมาจะนั่งที่เดิม
แต่ไอ้หมอนั่นก็เสือกถามคำถามสุดท้ายไล่ตามมา
“แล้วคืนนี้เอาไงครับ? จะให้พี่อยู่รอ..แล้วนอนพร้อมกันรึเปล่า?”
…กูอยากตายยยยยย!
“ไม่ต้องรอ!! ออกไปได้แล้ว!!”
เขาหัวเราะ และเสียงประตูปิดลงก็ตามมา
และทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนจะจบลงพร้อมๆกับหน้าผมที่กำลังกลายร่างเป็นลูกตำลึงโดยไม่ยอมสบตาใคร ใช่ครับ..มันเหมือนจะจบแล้วล่ะ ถ้าหากไอ้สัสโป๊ยมันไม่ยกมือถามขึ้นมาก่อน
“…..แล้วคืนนี้…กูไปนอนด้วยได้จริงเหรอวะ?”
…จระเข้ตายสักตัว…เอาใบบัวมาปิดให้มิดทีเถอะครับ
TBC
=====================
ขี่จระเข้จับตั๊กแตนแปปค่ะ
ตอนนี้เป็นอีกตอนที่รู้สึกเอาฟีลลิ่งตัวเองมาเขียนมาเลย 5555
โอชอบคนใจดีมากๆ ชอบที่เขาใจดี..และเป็นกันเองกับคนทุกคนไปหมด
และวันหนึ่งที่เราสองคนได้ก้าวไปเป็นคนพิเศษของกันและกัน
ถึงได้เริ่มเกลียดไอ้นิสัยใจดีแบบนั้น นิสัยที่เป็นเหตุผลที่ทำให้เราชอบเขาน่ะนะ
เมื่อประมาณ4-5ปีก่อน(นานเนอะ) เคยมีกรณีดราม่าที่ว่าทำไมเพื่อนผู้ชายมันชอบแสดงอารมณ์แบบสองมาตรฐาน
คือกับเราอีกแบบ กับผู้หญิงสวยๆอีกแบบหนึ่ง
มันก็ตอบมาง่ายๆว่า..ทำดีกับคนที่ชอบ มันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?
แล้วก็อดคิดไม่ได้จริงๆว่างั้นพอเลิกชอบไปแล้ว...จะทำตัวเหี้ยๆใส่รึเปล่าหนอ....
เวลารักใครสักคนนึง เราจะพูดได้รึเปล่านะว่า "รัก" ทุกอย่างที่เป็นเขา
หรือสุดท้ายมันก็แค่ "รับ" ได้ทุกอย่างที่เป็นเขา
อารมณ์ว่า...ถึงแม้นิสัยบางนิสัยเราก็ไม่ได้ชอบ แต่ถ้าเป็นเค้าเราก็รับได้ล่ะมั้ง
ช่วงนี้หมกมุ่นกับปรัชญามากไปค่ะ บางทีก็ควรปล่อยให้เรื่องแบบนี้เป็นไปตามคำเรียกร้องของหัวใจบ้างเนอะ
แต่ไม่รู้ทำไม ตอนนี้หัวใจปิดตายไม่ทำงาน 55555555555
เลยต้องเขียนนิยายรักแบบเอาไอ้ที่เคยๆเป็นเนี่ยแหละมาทำ แม่งเรียลดี
อยากให้สมจริงอยู่เหมือนกันนะ
เวิ่นเว้อมากเลยค่ะวันนี้ แถมมาอัพซะดึกเลย กร๊ากกกก
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มๆๆๆๆๆ มารอเลยนะเนี่ย ><
o13 o13 o13
........
รักพี่วัน จะเสียใจได้ยังไง คนดีซะขนาดนั้น
ถ้าจะเสียใจ ก็คงเป็นเพราะตัวเอง อยากได้เขามาครอบครองเองรึป่าว 55555
:impress2: :impress2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่วันคือไม่ได้เข้าใจเลยว่าไกรรู้สึกยังไง
เห็นแบบนี้แล้วดิฉันอยากจะล่องเรือไปในแม่น้ำเจ้าพระยาแล้วจับจระเข้ซักตัวมาเป็นสามี :laugh:
-
ไม่ว่าพี่วันจะทำให้ใครต่อใครเสียใจมากแค่ไหนก็ตาม แต่เราไม่เคยรู้สึกว่าพี่วันไม่ดีเลยนะ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า...พี่วันนี่จำกัดความคำว่า "เลวบริสุทธ์" ได้ดีจริงๆ :hao3:
-
:o8: น่ารัก :o8: พี่วันดูเหมือนนายในวรรณคดีจริงๆ perfect !!! :hao3:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ประโยคสุดท้ายพี่วันเด็ดมากอ่ะ
:laugh:
ชอบๆ ตลกด้วย 555 :m20:
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
-
จะสงสารหรือขำน้องไกรดี 5555555555
เพื่อนโป๊ยนอนบ้านเถอะนะคะ
อย่าไปเป็นกอขอคองอเลย :hao7:
พูดถึงเพื่อนโป๊ย แอบสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า -..-
เพื่อนโป๊ยอายุเท่าไหร่น้า~
สู้ๆนะคะพี่โอ รออ่านอยู่ค่า
ปล. อ่านกลอนขึ้นต้นบทแล้วอยากบอกพี่วันว่า
ทำเลยค่ะพี่ ไม่ต้องรอถึงสิ้นปี 5555555
-
จระเข้นี่มันร้ายจริง จริ๊ง!!! :-[
(ได้อ่านก่อนนอน ช้านกรีสสส)
ปล. ปรัชญานี่เป็นอาไรที่เค้าชอบน้า
-
พี่วันน่ารัก ชูป้ายไฟ
-
แอบสงสัยว่าใครที่ใช้อาคมกับน้องไกรคราวที่แล้ว
ใช้แก้วป่ะ? เดาว่าต้องเป็นคนที่คาดไม่ถึง :hao3:
-
พี่วันน่ารักอ้ะ ชอบโป๊ยยยยยยย
-
ฮาๆๆ ชอบพี่วันอ่ะ :m3: :give2:
แต่โคตรสงสารนู๋ไกรเลยอ่ะ แต่อยากให้โดนอีก :m20:
โป๊ยก็_ม่งซ้ำเติมเพื่อน แต่นายเยี่ยมมากอ่ะ ซ้ำอีกบ่อยๆๆน่ะ :m1:
ไม่ไหวจะเคลียร์อย่างฮาอ่ะ :laugh:
ปล. เราเดาว่าคนที่ใช้อาคมต้องเป็นแก้วแน่ๆอ่ะ ผู้หญิงลองได้รักใครแล้วร้ายได้มากกว่าที่คิดอ่ะ o18
-
:z3: :z3: :z3:
จิกหมอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!
นั่งทึ้งหัวตัวเองอยู่ ข้าจิ่ไม่ทนกับพี่วันนนนนนนนนน
น่ารักไปไหนคะ 555555555
เขามุ้งมิ้งกันได้ฟินเว่อร์
อัพอีกตอนพรุ่งนี้เลยได้มั้ยคะคุณโอ คริคริ
มีแววว่าจะได้ซื้อหนังสือเรื่องนี้อีกเรื่อง 55555
รอตอนต่อไปค่ะๆ
ปล.มุ้งมิ้งกว่านี้มีอีกมั้ย ? 555555555
:-[ :-[
-
:o8:8 พี่วัน น่ารักกกกกมากๆอะ ชอบๆๆๆๆๆ อยากอ่านต่อ แงงงง...... o13
-
:-[
-
เอาจรเข้มาเลี้ยงดีไม๊เนี่ย พี่วันน่ารักอ่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เข้ามาทักทายหนูไกร :hao7: :hao7:
-
พี่วันมาแนวน่ารักนะ :-[
-
ไกรขยันมาก ถ้าเป็นเราคงดองเค็มก่อนแล้วค่อยปั่นงาน 555
แต่มีการปลุกพี่วันให้มานั่งเป็นเพื่อนด้วยอ่ะ :-[
'ไม่เสียใจที่เคยได้รัก' คือมันเป็นเรื่องจริงของหลายๆคนเลยนะ
แต่เรารู้สึกว่ามันสงบเกินไป เดี๋ยวสักพักมันต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างแน่เลย...
-
พี่วันก็ไม่ค่อยเลยอ่ะ 555 น่ารักก
-
ปิดไม่มิดแล้วไกรเอ้ย พี่วันเล่นแฉต่อหน้าเพื่อน ๆ ซะขนาดนั้น
แก้วยังเป็นผู้ต้องสงสัยต่อไป ถึงจะมาดีคุยดีด้วยก็เถอะ แต่ที่ไกรรู้สึกถึงความกลัวที่แอบซ่อนอยู่ก็ไม่ควรมองข้าม
-
อ่านะ พี่วันนี่แกล้งมึนเปล่าเนี่ย ทำให้น้องไกลเขินเลย
-
พี่วันนี่ถือไพ่เหนือกว่าตลอดอ่ะ
น้องไกรก็นะ ขี้งอนจริงๆด้วย
แต่ชอบบรรยากาศแบบนี้มาก
งุ้งงิ้งกันดี :-[
-
เราก็ชอบคนใจดี เราเลนชอบพี่วัน แต่รู้สึกว่สตอนนี้พี่ขี้แกล้งมากอ่ะ :m20:
ไกรเขินแล้วเขินอีก น่าฮักจริงๆ :man1:
-
แก้วจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับอาคมที่ไกรโดนหรือเปล่า
ตรานั่นหมายถึงอาคมที่พี่วันใช้สะกดอาคมของคนอื่นใช่ไหม
แต่พี่วันเนี่ยทำอะไรประเจิดประเจ้อจริงๆ เป็นเราไม่ได้นะ กระโดดถีบยอดหน้าเลย (ถึงจะแอบมีความรู้สึกดีๆ ให้ก็ตาม) เค้าก็อายเป็นนะเฟ้ย!
-
ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยก็ชอบผู้ชายใจดีค่ะพี่โอ
รวมถึงผู้ชายบางคนก็ชอบด้วย55555555555555
พี่วันมันกวนนนนนน ชอบไกรเวลาโวยวาย55555
-
พี่วันเป็นจระเข้ที่มุ้งมิ้งน่ารักอ่ะ
-
ตดนนี้มุ้งมิ้งเป็นที่สุดดดดด
พี่สันน่ารักมากเลยค่าาาาาา
-
อ๊ายยย พี่วันนน :ling1: :ling1:
ชอบมากเลยค่ะ มาต่อไวๆๆนะค่ะ พี่โอ ><d
-
55555555555555555555555555555555555
-
โอ้ยยยยให้ตายเถอะไอ้พี่วัน .. นี่นั่งเขินแทนไกรแล้วเนี่ย
-
อยากรู้ใครลักพาตัวไกรไป คือยังไม่เฉลย เราเดาไม่เก่ง ไม่กล้าเดา
-
5555 ฮาไกรมาก
ยิ่งปิด เรื่องยิ่งปูด
-
พี่วันกินขาดมาก ก็นะ รู้สึกเหมือนกันว่าอยู่ใกล้พี่วันนี่ต้องชอบมากๆแน่ๆเลย
เพราะขนาดอ่านผ่านตัวหนังสือยังรักเลย แต่ไกรก็ไม่น้อยหน้านะ น่ารักเว่อร์
-
พี่วันมาถามแบบนี้ ลากไกรไปนอนด้วยตอนนี้เลยเถอะ
โผล่มาแบบนี้ ตายๆ รุ้กันไปทั้งบางแล้วเนี่ยว่าสองหนุ่มเขาปิ๊งๆ กัน
-
พี่วันออกตัวแรงอ้าา 555 ชอบ
ตามเมียไปนอนครัซ
ใครจะค้างกับเมียกูครัซซ
นึกภาพไกรตัวลีบอายอยากแทรกแผ่นดินหนีแล้วเอ็นดู
รู้กันหมดแระ ไกรเป็นของครายยยย คริๆ
-
ไกรน่ารักอ่ะ
-
อยากจะตายตามน้องไกรไป ถ้าไอ้พี่วันมันจะทำตัวน่ารักขนาดเน้! :ling1:
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าแก้วน่ากลัวยังไงแปลกๆ
โมเมนต์ที่แก้วคุยกับไกรมันทำให้เราคิดถึงคนๆนึงเลย55
ผู้ชายแบบพี่วันเนี่ยเหมือนคนที่เราเคยรู้จัก(แฟนเพื่อนเรา)เลยล่ะทำดีกับผู้หญิงทุกคน สุภาพบุรุษมากๆ
จนสุดท้ายเพื่อนเราก็ต้องเลิกกับผู้ชายคนนั้น เพราะดีกับสาวๆมากเกินไป555
รอตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
รู้สึกว่าพี่วันกวนขึ้นนะ 5555555
ไกรก็เขินบ่อยขึ้น น่ารักกันจริงๆ ><
-
พี่วันหน้ามึนไปนะ 55555
-
ชอบคู่นี้นะ ขนาดคุยกันธรรมดายังแลดูมุ้งมิ้งเลยอ่ะะะ
-
ตอนก่อนๆมา คิดว่าไอ้พี่วัน ซึนและอึน
แต่ทำไมตอนนี้คิดว่าเจ้าเห่ล์ได้โล่จนน่าสงสารไกร ฮ่าๆ
-
แหม :hao3: ไอ้พี่วันนี้ก็น่ะ
-
เหมือนอิพี่วันร้าย+เจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวันๆ :mew5:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกกลัวแก้วยังไงไม่รู้
หรือเราระแวงมากไปหว่า :katai1:
-
โอ๊ย! มันหวานอมขมแปลกๆนะตอนนี้ แต่อิพี่วันนี่ก็เหลือเกินนะ ตั้งใจแซวไกรต่อหน้าเพื่อนๆหรือเปล่าเนี่ย ไม่รู้หรือไงไกรเขินหน้าแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว
-
แอบฮาไกรอ่ะ พี่วันก็ไม่ได้รู้อะไรเลย :laugh:
-
พี่วันแกล้งไกรอีกแล้ว มานิ่มๆ
แต่เพื่อนๆคงจิ้นไปไกลแล้วมั้ง
บางครั้งแก้วดูลึกลับจัง
-
พี่วัน ทำให้ไกรเขินแย่แล้ว
-
เอารูปมาฝากด้วยคะ คิดถึงพี่วัน คริๆ :oni2:
เวลาพี่วันอาบน้ำเราจิ้นถึงไอ้เข้แบบนี้อ่า น่าร๊ากกกกกกกกก :m3:
:pig4: เครติดรูปภาพ :
http://afewshortcuts.com/2012/10/free-disney-wheres-my-water-event-at-disney-stores-1020/
http://dotekomanie.cz/2013/12/androidi-hry-od-disney-za-10-kc/
http://disney.wikia.com/wiki/Swampy
กด Like o13
ทำไมรูปไม่ตามมาด้วยน้อออออออ ชอบเหมือนกัน เล่นเกมส์นี้ทีไรนึกถึงเรื่องนี้ทุกที :laugh:
o4
-
ไอ้พี่วันนี่แกล้งไกรป้ะคะ 55555555555555
ไอ้ตอนมาจอกุญแจห้องนี่อารมณ์สามีมาหาภรรยาเลยคะ
5555555555555555555555
แล้วแบบยังมีเพื่อนนั่งอึ้งกับประโยคสองแง่สองง่ามแบบนั้น
ขำกับตอนนี้จริงๆ คืนนี้โป๊ยคงมีอะไรเอาไปแซวไกรในเช้าอีกวันเยอะแน่ๆ
ปล.เป็นกำลังใจให้คุณโอคะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย ฉันอยากได้พี่วันนนนนน //ตะกุยจอ// :hao7: :hao7:
พี่วันร้ายกาจ พี่วันเจ้าเลห์ พี่วันหล่อออ พี่วันเพอร์เฟค ไกรยกพี่วันให้เราเถอะนะ :impress: :impress:
-
รวดเดียวจบ........เปงอารายที่ปริ่มมากกก ><
รีบๆมาต่อให้อ่านอีกน้าาา ^^
-
โถ่ หมดกันไกร พี่วันนี่แกล้งซึนหรือไร 55555555555
ขอปาหัวใจใส่น้องมาลาย้อนหลัง
หนูน่ารักไม่ไหวแล้ว จิ้งจกน้อย :mew1:
-
พี่วันแม่งชอบทำตัวให้หวั่นไหว
โอย แอบสงสารอนาคตน้องไกรแปลกๆ
-
เขินแทนนนนรรร
-
อารมณ์รักร้อนเร้าที่ผิดแผก
อีกแปลกแยกแตกต่างจากเคยคุ้น
ที่สามารถสะกดกลั้นกลับร้าวพรุน
มวลตัณหาที่คุกรุ่นอยู่ภายใน
จากเคยมีฤดูรักกลับอาเพศ
จากเคยมีขีดขอบเขตแปลฉไน
จากเคยอดน้ำทนราวสุมไฟ
จากหัวใจกลับต้องการ…กว่าสุมเพลิง
-๑๙-
ผมตื่นขึ้นมาเพราะไอ้โป๊ยเอาขามาฟาดปั๊กที่พุง
แต่ก็ดีเหมือนกันครับ เพราะเวลานั้นมันก็เช้าแล้วด้วย
ที่น่าตื่นตาตื่นใจคือพอผมลุกขึ้นจากเตียง…ก็หาไอ้พี่วันไม่เจอ เมื่อคืนเรานอนกันสามคนมีผมนอนตรงกลาง ไอ้พี่วันก็ไม่ได้มีทีท่าไม่พอใจสักนิด..แถมยังคุยสนิทกับไอ้โป๊ยดีราวกับเป็นพี่น้องที่พลัดพรากกันมาตั้งกะสามเดือนแรกคลอด แต่ก็ช่างมันก่อน..เพราะที่พื้นข้างเตียงก็ไม่มีร่างของหมอนั่นอยู่เลย
ผมมองไปที่ห้องน้ำ ประตูยังเปิดแง้มไว้อยู่นิดหน่อย..นั่นหมายถึงไม่มีใครใช้งานอยู่ ระหว่างที่กำลังคิดว่าหรือว่าไอ้พี่วันมันจะหนีกลับบ้านตัวเองไปแล้วอยู่นั่นเอง ก็เห็นอะไรบางอย่างอยู่ด้านนอกของระเบียง
เทคนิคเคลื่อนกายออกจากเตียงอย่างเบากริบถูกงัดออกมาใช้งานเอาตอนนี้ เพราะกลัวไอ้โป๊ยจะตื่น…ไม่ได้ห่วงเพื่อนหรอกครับ แค่ไม่อยากให้มันตื่นมาแซวอะไรๆมากกว่า
“พี่วัน”
ผมเปิดประตูระเบียง อีกฝ่ายหันมา..และเมื่อเห็นว่าเป็นผมจึงยิ้มให้
“ตื่นเช้าจังนะไกร พระอาทิตย์เพิ่งขึ้นเอง”
“…พี่วันต่างหากที่เป็นอะไร” ผมสาวเท้าเข้ามา แล้วปิดประตูลง..ทั้งยังไม่ละสายตาจากอีกฝ่าย “ปกติตื่นยากจะตายชัก…อะไรวันนี้จะตื่นก่อนไกรได้ล่ะเนี่ย”
เขายิ้ม ไม่ได้ตอบคำถามนั้น
แต่รู้สึกว่าจะปล่อยผ่านไปไม่ได้ชอบกล.. “หรือเพราะรำคาญไอ้โป๊ย? ขอโทษนะ…พี่วันนอนไม่หลับเหรอ? นอนกันสามคนมันเบียดเกินไปใช่มั้ย?”
“ก็…” เขากรอกตา แล้วลากเสียง “จะว่าใช่ก็ใช่…”
“ไกรขอโทษ..”
“ใช่ เรื่องนี้ไกรผิด”
“อะไร..ก-ก็สำนึกผิดแล้วนี่ไง!”
เขาหัวเราะคล้ายกับว่าที่จงใจป้ายสีเมื่อครู่นั่นแค่กลั่นแกล้ง จนผมก็อยากจะตะโกนเถียงอะไรออกไปเสียเหลือเกินถ้าไม่ติดว่า…จู่ๆมือใหญ่ข้างหนึ่งก็จับหัวผมดึงลงไปซบที่อกเขา และบรรจงแนบจุมพิตที่หน้าผากเนิ่นนานชนิดที่ว่าหัวใจผมแทบจะระเบิดออกมาได้อยู่แล้ว!
“ไอ้...ไอ้พี่วัน..!”
เสียงที่เปล่งออกไปอยากจะแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจ แต่มันกลับไม่มีน้ำหนักอะไรเลยสักนิด
ก่อนที่คนกระทำจะเป็นฝ่ายกระซิบบอกก่อน…
“…ก็ถ้าเมื่อคืนจะเข้ามาใกล้ขนาดนี้ ไม่นอนหนุนแขนพี่ไปเลยล่ะ…หืม?”
….ผมกำลังจะตาย
และนี่ไม่ใช่การอุปมา!…แต่ถ้ายังปล่อยให้ไอ้ลมปากนั่นยังกระทบหัวใจโดยตรงแบบนี้ต่อไป ผมต้องตายจริงๆแน่ๆ!!
“ก-….” ผมคิดว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง “เมื่อคืนไกรเบียดไปใช่มั้ย?”
เขากอดผมหลวมๆ “นิดหน่อย”
“ขอโทษ…”
“อืม…” เขาจูบหน้าผากผมอีกครั้ง “ปกติก็นอนด้วยกันเตียงเดียวกันน่ะเนอะ…พี่ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย สงสัยเพราะเมื่อคืนมันใกล้มากไปมั้ง”
ผมกระพริบตาปริบๆ “ใกล้ไปแล้วทำไม? รู้สึกอะไร?”
เขาเดาะลิ้น “…เรื่องแบบนี้คิดเอาเองบ้างเป็นมั้ย?”
“แล้วเรื่องอะไรเล่า!”
พี่วันผละออก แล้วยักคิ้วยียวน “ไม่บอกดีกว่า”
“ไอ้พี่วัน!”
เขาหัวเราะเสียงใสแบบที่ผมอยากจะเอาตีนดันหน้าไปสักที ไอ้เมื่อกี้ก็ยังตอบคำถามไม่เคลียร์ด้วย..จะว่าโรคขี้เกียจอธิบายมันก็ดูไม่ใช่ แถมยังมีหน้ามายียวนกวนประสาทผมต่อ! แบบนี้มันน่าเป็นห่วงมั้ยล่ะ!!
ยังไม่ทันจะอะไร เขาก็โน้มหน้าลงมา..ทำเอาผมเบี่ยงตัวหลบแทบไม่ทัน
“อะไร!? ไม่ได้!”
“อ้าว ทำไมล่ะ?”
ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าว “โป๊ยอยู่ในห้องนะ อายคนอื่นเป็นมั้ย!”
“ไม่เห็นหรอก โป๊ยนอนอยู่”
“แต่…”
“แค่จูบเอง แปปเดียว” ดวงตาอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นสีอำพัน มันทำให้จิตใจผมเริ่มไขว้เขว “นะ..”
ผมรู้สึกว่าตัวเองหลับตาลง
จากนั้นสัมผัสของริมฝีปากก็ทาบลงมา…แบบที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะระเบิดได้
แต่ก็แค่นั้นครับ พี่วันไม่ได้ทำอะไรต่อนอกจากแค่นั้นจริงๆอย่างที่เขาบอก
และผมไม่ได้นึกเสียดายเลยนะครับไม่ต้องมาลุ้น พี่วันบอกว่าเขามีเรียนบ่าย..จึงขอกลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่าก่อน ซ้ำยังกำชับผมอย่างดีว่าอย่าอยู่ห่างจากไอ้โป๊ยนัก ท่าทางไอ้พี่วันจะไว้ใจสัสโป๊ยไม่น้อยทีเดียว
แน่นอนละ..ผมยังกลัวอยู่ ก็เลยตัวติดกับมันไปทั้งวัน
…อ๊ะ นี่ไม่ใช่เพราะทำตามคำสั่งเขาหรอกนะ
+++++++++++++++++++
พักกลางวันผมตัดสินใจยืมโทรศัพท์ไอ้โป๊ยโทรหาคนที่บ้านครับ แจ้งให้เรียบร้อยว่าไอ้มือถือลูกรักมันหายสาบสิ้นไปแล้ว…..จากนั้นก็โดนดุอยู่เต็มๆราวๆยี่สิบนาที ซึ่งเอ่อ..เรื่องนี้ผมผิดจริงครับ ที่บ้านก็บอกว่าถ้าซื้อเครื่องใหม่เมื่อไหร่ให้บอกด้วย และให้เก็บเงินซื้อเอง…พระเจ้า! สงสัยผมคงต้องกลับไปใช้มือถือเก่าๆขาวดำประทังชีวิตไปก่อนแล้วล่ะครับงานนี้ แต่ก็บอกไปว่าถ้ามีธุระด่วนให้โทรหาโป๊ยนั่นแหละ(จำเบอร์พี่วันไม่ได้หรอกครับ ง่าวจริง)
“แล้วไง เสาร์อาทิตย์นี้มึงจะกลับบ้านป่ะ?”
โป๊ยถามผมระหว่างที่เราต่อคิวซื้อข้าว ผมไหวไหล่
“ไม่รู้ดิ ไม่กลับมั้ง”
“มึงไม่ได้กลับบ้านมานานแค่ไหนแล้ววะ”
“ก็…ตั้งแต่ปิดเทอมมั้ง”
“โอย กูอยากบ้านไกลบ้างจัง…อ้อ เอาพะแนงเนื้อกะทอดมันฮะ”
ผมเลิกคิ้ว “ทำไมวะ?”
“อยู่บ้านนานๆแล้วเบื่อ วัยรุ่นก็งี้แหละมึง…แล้วมึงอ่ะ ไม่คิดถึงบ้านบ้างรึไง?”
“ก็คิดนะ” ผมเงียบไปแปปนึง แต่พอคิดถึงเรื่องที่บ้านแล้วอดไม่ได้ที่จะไหวไหล่ “แต่ไม่ค่อยอยากว่ะ…ผมเอา….ไข่เจียวราดพะแนงหมูฮะ แล้วก็ต้มฟักด้วย”
“จัดหนักเหรอมึงอ่ะ?”
ผมรับจานแล้วหันมาบอก “ติดแดกเยอะแบบไอ้พี่วันมา”
“ถรุย หมั่นไส้สัส”
“ยุ่งน่า”
“แล้วนี่พี่วันเขาไปไหนซะล่ะ?” โป๊ยแกล้งทำเป็นชะโงกหา “ปกติเวลาพักกลางวันงี้ต้องรีบตามมึงแจไม่ใช่เรอะ”
ผมพยายามที่จะไม่มองตาม “ไม่รู้ดิ ไม่ว่างมั้ง”
“ไปจีบสาวคนอื่นป่ะวะ?”
“....พ่อมึงเสียเหรอ?”
“อ้าว นี่กูแค่ล้อเล่น…ด่าซะ” มันมุ่ยหน้า “มึงจะยืมมือถือกูโทรหาเค้ามั้ย?”
“ไม่เว้ย เสือกจังนะมึงอ่ะ”
“อ้าว กูเป็นห่วงไง”
“ไม่ต้องหรอกน่า เค้าก็คงมีงานมีเรียนอะไรของเค้า…กูจะไปยุ่งยากทำไม”
ผมพยายามปิดบทสนทนาด้วยคำพูดนั้นกับการก้มลงฟาดอาหารในจานไม่ยั้ง ซึ่งไอ้โป๊ยก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีกครับ มันก็ก้มลงจัดการอาหารของตัวเองเหมือนกัน
…แต่พูดไปอย่างนั้น…ผมเองก็สงสัยมิใช่น้อยแหละ…
ก็อาทิตย์ที่ผ่านมานี่ทำตัวติดผมแจนี่นา ไปไหนก็ตามตลอด…ขนาดไปทำงานที่หอยังตามไปค้างเลย ถ้าผมเลิกเรียนทีหลังก็จะมารอ ถ้าเลิกเรียนก่อนก็จะกำชับให้ผมรอ เวลามื้อกลางวันผมก็แค่นั่งรอหน้าคณะจนเขามาหาถึงจะออกไปกิน แต่นี่ผมนั่งรอจนจะบ่ายอยู่ละ…ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา เลยต้องมากินก่อนเนี่ย
…หรือเขาจะมีปัญหาอะไร? หรือว่าผมคิดผิดที่ปล่อยให้เขากลับบ้านไปเมื่อเช้า?
…นี่ผมคิดมากเกินไปรึเปล่านะ?
ผมมองไปที่ทางเข้าแคนทีน มองคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาที่ผลัดกันเดินเข้าออก…มากมายจนผมเริ่มคิดว่ามนุษย์ร่วมโลกเราจะเยอะไปรึเปล่า คนกว่าล้านล้านคนเบียดตัวกันอยู่ในโลกใบเล็กๆ…
…แล้วจะ..มีมนุษย์คนอื่นที่เป็นแบบพี่วันอีกเยอะมั้ยนะ?
ที่ไม่ใช่เพียงมนุษย์ธรรมดา แล้วก็ไม่ใช่แค่จระเข้แปลงกายน่ะ..?
ผมคิดว่าตัวเองกำลังเคี้ยวข้าวได้ช้าลง แล้วก็เหลือบไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ประจำโรงอาหาร ก่อนจะตั้งสติตัวเองให้ดีแล้วหันกลับมาฟาดข้าวให้เกลี้ยง
“เฮ้ยๆ กูไปก่อนนะ นัด’จารย์คงไว้บ่ายครึ่งว่ะ”
“เออๆ เจอกัน งั้นกูกลับเลยนะ?”
“เออ”
“มึงรอพี่วันใช่มั้ย?”
ผมคิดชั่ววูบเดียว “คงงั้น”
“แล้วมึงจะติดต่อพี่วันยังไง?”
“กูบอกเค้าแล้วว่าเดี๋ยวกูอยู่กะ’จารย์คง”
“โชคดีนะมึง”
คำปิดท้ายที่เปี่ยมไปด้วยโคตรมิตรภาพจังหวะเดียวกับที่ผมลุกขึ้นแล้วเอาถอดอาหารไปเก็บ
ครับใช่ วันนี้เป็นวันพรีเซนท์แก้คะแนน…ซึ่งไม่มีอะไรครับ นักศึกษาที่อาจารย์คงเรียกให้แก้ก็จะรวมตัวกันในห้องประชุมเล็กๆ ออกมาพรีเซนท์รายงานหัวข้อตัวเอง…แล้วก็จบ ซึ่งคะแนนก็จะได้แค่ถูกปัดให้ผ่านนั่นแหละ โดยมีอาจารย์คงเป็นผู้ตัดสิน
พูดถึงอาจารย์คง…ตอนแรกผมก็กลัวๆแกเหมือนกันครับ แต่คิดว่าแกคงไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรกับผมมากนัก ที่สำคัญ…ตอนที่พี่วันยืนยันว่าพวกที่ทำร้ายผมไม่ใช่พวกอาจารย์คง ผมกลับรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก และไม่ว่ามันจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม นั่นเรียกว่า…ดีแล้ว
และเมื่อผมไปถึง ก็เปิดประเดิมได้พรีเซนท์คนแรกเลยครับ..พระเจ้า!!
สำหรับหัวข้อตอนเสนอก็น่าสนใจอยู่แล้วเลยไม่มีปัญหาอะไรเท่าไหร่(แถมทำมาตั้งอาทิตย์!) และมันก็จบลงแบบที่เรายังไม่ทันจะตื่นเต้นด้วยซ้ำ นี่แหละข้อดีของ ‘คนแรก’ ล่ะ รู้สึกตัวอีกทีก็ต้องถอยมานั่งแกร่ว มือถือก็ไม่มีให้กดเล่นฆ่าเวลาอีก เลยทำได้แค่ท้าวคางตั้งใจฟังแบบรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง บอกตามตรง..และคิดว่าคงเป็นแบบนี้ทุกคน..ไอ้ที่จะหลับเสียให้ได้ตอนที่ฟังเพื่อนพรีเซนท์งานน่ะ…
พวกเรามีกันทั้งหมด6คนครับ พรีเซนท์คนละ10-20นาทีเท่านั้น พอบ่ายสามโมงอาจารย์คงก็เรียกสรุปรวม มีประเด็นให้ดุด่าเรื่องคะแนนไฟนอลเล็กน้อย แล้วก็ปล่อยพวกเราแยกย้ายกันไป
บางคนลงเรียนเพิ่มไว้ตอนหัวค่ำ แต่ผมไม่มี เลยทำได้แค่รอพี่วันนั่นแหละ
“เดี๋ยว เกรียงไกร”
นั่น..ผมกะแล้วครับ อาจารย์คงเรียกผมเอาไว้หลังจากนั้นจริงๆด้วย
“ครับ?” ..ตีหน้าเอ๋อเอียงคอมองกลับไปนี่แหละ ไม้ตายสุดท้าย
อาจารย์เคาะหนังสือลงกับโต๊ะ ไม่ได้มองมาที่ผม “ยังอยู่กับ…นายทิวันอะไรนั่น…อยู่รึเปล่า?”
คำถามตรงตัวแบบนั้นทำเอาผมต้องเหยียดหลังตรง แล้วเลิ่กลั่กมองไปรอบๆห้อง..เคราะห์ดีที่ทุกคนกำลังทยอยกันออกไป เลยไม่มีใครสนใจประโยคสนทนาของเราเท่าไหร่นัก
“ก็…เอ่อ….” ผมกรอกตา “ยัง…สนิทกันอยู่ครับ”
“เออ”
“อาจารย์มีอะไรรึเปล่า?”
“…เตือนอะไรเอ็งก็ไม่ฟังเลยนะ”
“โอ้ยย ขอเถอะ’จารย์ พี่วันไม่ใช่คนไม่ดีนี่”
“….เขาไม่ใช่ ‘คน’...”
ผมถอนหายใจ เริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังรับบทบาทเด็กวัยรุ่นที่โดนพ่อแม่กีดกันเรื่องความรัก และกำลังแก้ตัวแบบเอาสีข้างเข้าถู “ถามจริงเหอะครับ ’จารย์แค้นอะไรกับพวกพี่วันกันแน่ ไม่เคยดูพวกหนังหรืออ่านนิยายโลกสวยที่ว่า….เอ่อ…การล้างแค้นไม่ได้ทำให้เรื่องราวมันดีขึ้นหรอกนะ อะไรทำนองนี้บ้างเหรอครับ”
“เอ็งเอ๋ยย” แกลากเสียง “ใครว่าพวกข้าทำเพราะความแค้นกันล่ะ”
คำตอบนั้นทำให้ผมเลิกคิ้ว “แล้ว…? ทำเพื่ออะไรกันล่ะ?”
“เพื่อ ‘ปกป้อง’ ต่างหาก”
“ปกป้องอะไร?”
“ปกป้องมนุษย์จากสิ่งมีชีวิตที่อันตรายแบบนั้นไง”
“อันตรายตรงไหนกัน?” ผมลากเก้าอี้ออกมานั่งใหม่อีกรอบ “ผมอยู่กับไอ้พี่วันมาเป็นเดือนไม่เห็นมันจะอันตรายตรงไหนเลย ก็ถ้าไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหยุด…มันก็ไม่จบหรอก”
“เอ็งจะไม่ฟังข้าก็ไม่ต้องฟัง” แกโบกมือ “ข้าไม่เตือนเอ็งแล้ว”
“ก็ผมอยากรู้นี่…อยากรู้ทุกอย่างให้มันมากกว่านี้”
ผมจับเข่าตัวเองยึดไว้ พร้อมโค้งตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย…พยายามทำน้ำเสียงให้จริงจังที่สุด
..เพราะเรื่องแบบนี้…เรื่องที่ไอ้พี่วันแม่งขึ้เกียจอธิบายอยู่นั่น…
คนตรงหน้าก็เป็นคนเดียวที่จะตอบคำถามผมได้ ถึงแม้ว่าเขาจะแสดงอาการแปลกๆตอนที่ผมโพล่งออกไปเช่นนั้นก็ตาม
“ไอ้ที่พวกพี่วันกับอาจารย์ทำอยู่มันเหมือนกับไม่ใช่แค่ความแค้นยังไงไม่รู้ มันเหมือน…มันกลายเป็นสิ่งที่ ‘ต้อง’ ทำไปแล้ว เพราะอย่างนั้นมันเลยน่าสงสัย ผมเลยอยากรู้ทุกอย่าง..ทุกเรื่อง..ทั้งเรื่องจระเข้ เรื่องหมอปราบจระเข้ แล้วไหนจะเรื่องหมออาคมที่มาจับตัวผมไปวันก่อนอีก….”
“อะไรนะ!?” แกร้องลั่น “เอ็งโดน…จับตัวไปเรอะ?”
ผมเลิกคิ้ว “จารย์ไม่รู้เรื่องเหรอ?”
“ข้าจะไปรู้กะเอ็งตอนไหนวะ!?!”
“อ้าว ผมก็นึกว่า….”
“หยุดพูดก่อน แล้วตอบคำถามข้ามาก่อน” น้ำเสียงอีกฝ่ายเคร่งเครียดขึ้น ดวงตาใต้แว่นกรอบบางนั่นลุกวาวจนเรียกได้ว่าน่ากลัว “….เอ็งโดนใครจับไป?”
ผมเลิ่กลั่ก “พี่วัน..มันบอกว่า….พวก…หมออาคม..?”
บรรยากาศรอบตัวของอาจารย์คงดูจะยะเยือกเย็นมากกว่าทุกที มันเป็นจังหวะที่ผมไม่อาจหลบสายตาดุดันของคนตรงหน้าได้ เขาเงียบจนเรียกได้ว่ากริบ นาน..จนผมเกือบคิดว่าตัวเองตายรึยัง ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อ
“..โดนอาคมรึเปล่า?”
แม้จะลังเลอยู่ไม่น้อย..แต่ผมก็ตัดสินใจพยักหน้า “โดน..ครับ”
“รู้รึเปล่าว่าอาคมอะไร?”
“ไม่แน่ใจ..แต่..” ผมส่ายหน้าช้าๆ “พี่วันบอกว่า…เหมือนจะ…ควบคุมผมได้ หรืออะไรเนี่ยแหละ”
“มัน ‘ควบคุม’ ให้เอ็งทำอะไร”
ตอนนั้นผมคิดว่าตัวเองกำลังจะระเบิดออกมา อะไรบางอย่างมันคลออยู่ในเบ้าตา มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้พูดคำตอบของคำถามนั้นออกมาด้วยตัวเอง
“…มันคง…อยากให้ผม…ฆ่าไอ้พี่วัน….”
เวลาที่ท่านอาพันวังบอกว่าจะกินผม จะกำจัดผม หรือตอนที่ไอ้พี่วันเคยคิดอยากจะฆ่าผม…พวกเขารู้สึกอะไรแบบนี้กันบ้างมั้ยนะ...
...ความรู้สึกที่เหมือนกับ…หัวใจตัวเองถูกรัดจนแน่นแบบนี้…
ผมอยากให้อีกฝ่ายเงียบลงไปนานกว่านี้ แต่อาจารย์คงดูไม่ได้ตกใจอะไรนัก
…เขากลับดูหงุดหงิดมากกว่า
“ไอ้พวกนั้น…มันชักจะล้ำเส้นมากเกินไปแล้ว”
“จารย์คง” ผมเรียกเสียงเบา ยกมือขึ้น “สำหรับพวกอาจารย์…ถ้าฆ่าไอ้พี่วันได้มันก็ดีไม่ใช่เหรอ? ผมเลยนึกว่าอาจารย์จะร่วมมือกับพวกนั้นไปแล้วซะอีก……”
“จะบ้าเรอะ!! ถึงจุดประสงค์จะเหมือนกัน แต่วิธีการต่างกันโดยสิ้นเชิงว้อย!”
การลั่นวาจาจนเหมือนจะระเบิดแบบนั้นทำให้ผมสะดุ้ง
“พวกข้าน่ะจะปกป้องมนุษย์จากพวกจระเข้นั่น แต่พวกมันจะฆ่าจระเข้..โดยไม่สนใจว่ามนุษย์จะเป็นอันตรายรึเปล่า การใช้อาคมน่ะ..ไม่ว่าจะดีร้ายยังไงก็มีผลสะท้อนกลับต่อผู้ใช้และผู้ต้องอาคมเสมอ แล้วนี่ร่างกายเอ็งเป็นยังไงบ้าง? ไม่กระทบกระเทือนตรงไหนใช่มั้ย?”
ผมส่ายหน้าช้าๆ “ไม่ครับ…แค่เพลีย เลยหยุดเรียนไปสองวัน”
“เคราะห์ดีไป…”
“อาจารย์…แล้ว….…..”
เขาแยกเขี้ยวใส่ผม “ยังจะถามห่าอะไรอีก?”
“โถ! ผมนี่ถูกลากมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ถึงขนาดนี้แล้วขอถามอีกนิดหน่อยไม่ได้รึไงละครับบ!!”
“....เพราะงั้นไงเลยบอกให้ถอนตัวไปเสียแต่เนิ่นๆ”
“ก็ตอนนี้มันถอยไม่ได้แล้วไง”
“บ๊ะ เซ้าซี้จริงเอ็งนี่” เขาถอนหายใจ “อยากจะรู้อะไรล่ะ?”
“ผม…อยากจะรู้เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้อีก” ตอนนั้นผมเผลอยกมือแตะที่กกหูตัวเอง…แม้จะมองไม่เห็น แต่ผมก็พอสัมผัสร่องรอยอาคมที่ไอ้พี่วันทำไว้ได้ “อาคม..คาถา…อะไรแบบนั้น”
เรียวคิ้วสีดอกเลากระตุกขึ้น “เอ็งอยากเรียน?”
“ไม่ครับ ไม่แน่ๆ”
“ถึงเอ็งอยาก ข้าก็ไม่สอน…พอเลย”
“อาจ๊านนน”
“พวกคาถาอาคมหรือของวิเศษพวกนั้น มันไม่สมควรมีบนโลก”
ผมมุ่ยหน้า “แล้วไอ้ที่อาจารย์ใช้ปราบจระเข้ล่ะ พวกนั้นไม่เรียกว่าอาคมรึไง?”
“พวกข้าอยู่ในฐานะ ‘ผู้รับมือ’ ต่างหาก แล้วถึงจะรุนแรงแค่ไหน…ลำพังอาคมอย่างเดียวก็ไม่สามารถจมพวก ‘จ้าว’ ได้อยู่แล้ว….” เขาเงียบไปแปปนึง หันมามองหน้าผม “เอ็งก็คงรู้เรื่องนี้แล้วล่ะสิ ว่าคู่ขาเอ็งมันแข็งแกร่งแค่ไหนน่ะ”
…คู่ขาอะไรกันฟะ!?
“ก็..พอรู้ครับ แต่ถ้าอย่างนั้น…อาจารย์จะสู้ไปทำไมล่ะ” ผมพยายามไม่ใส่ใจคำแซะพวกนั้น “ถ้ามีพวกจ้าวอยู่…ยังไงก็แพ้ไม่ใช่เหรอ?”
“ถึงแพ้ก็ต้องสู้”
“อ้าว!”
“จระเข้ที่กลายร่างเป็นมนุษย์ได้งั้นรึ? จะบ้ารึไง? สิ่งมีชีวิตที่ต้องสลับกลับไปกลับมาจากกฏของธรรมชาติแบบนั้น…สุดท้ายแล้ว…มันก็จะเกิด ‘รอยแยก’ ขึ้น” มือหยาบกร้านลากเส้นหยักลงบนโต๊ะ ก่อนจะแยกนิ้วทั้งห้าออกจากกันให้ดู “….เราไม่อาจเป็นอะไรได้มากกว่าที่เป็นตัวเอง พวกนั้นไม่ใช่เพียงคนครึ่งจระเข้ แต่เป็นจระเข้…เป็นสายพันธุ์ของสัตว์ที่โหดร้ายและไม่มีวันถูกทำให้เชื่องได้…ไม่มีวัน”
“แต่พวกเขามีความคิดนะ” ผมพยายามเถียง “มีสัญชาตญาณแบบมนุษย์..ซึ่ง..เอ่อ..อาจจะน้อยไปหน่อย แต่พวกเขาก็มีนะ”
“ตรงนั้นแหละที่เป็นรอยแยก” อีกฝ่ายเคาะนิ้วลงบนโต๊ะอีกครั้ง “ลองตั้งคำถามกับตัวเองสิ เกรียงไกร…ว่าทำไม…พวกนั้นถึงกลายร่างเป็นมนุษย์ได้”
“เพราะ………” ผมขึ้นคาไว้แค่นั้น รู้สึกเหมือนสมองปวดตุบๆ “เพราะ…อะไรล่ะ…?”
“…..รอยหยักในสมองเอ็งดูน้อยนะ”
“โธ่! ก็บอกมาเถอะน่า”
“จะไม่ช่วยกันทำมาหากินหน่อยเรอะ คิดเข้าสิ คิด!”
“ก็มันคิดไม่ออกนี่ครับ!”
อาจารย์คงถอนหายใจยาวเหยียด “ท่าทางข้าจะหวังสูงกับเอ็งเกินไปจริงๆ…”
“อาจ๊านน”
“ไม่ต้องมาทำงอแงเลย คิดเองไม่ออกบ้างรึไง? สนิทกับจ้าวจระเข้ตัวนั้นขนาดนั้นนี่นา”
“ถ้าผมคิดเองออก ผมจะมาถามอาจารย์ให้บื้อทำไมล่ะ” ผมว่า “ก็เพราะไอ้พี่วันไม่บอกอะไรผมเลย ขนาดผมโดนลูกหลงขนาดนั้นยังไม่บอกเลยด้วยซ้ำ ถึงต้องลงทุนมาถามอาจารย์ที่เป็นศัตรูของเขาไง”
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “แล้วเอ็งไม่กลัวข้ารึไง?”
“…ถ้าหากว่า’จารย์จะทำร้ายผม…คงไม่แสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยขนาดนั้นหรอก”
เขามองหน้าผมเหมือนจะเค้นความจริงอะไรบางอย่าง
แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้
“พวกนั้นเอง…ก็ฝันว่าสักวันจะได้เป็นเหมือนพวกเราไง” อาจารย์คงถอนหายใจ เอนหลังพิงเก้าอี้ “…มีสมองคิด มีความรู้สึกและรับรู้ได้ แต่เพราะสัญชาติญาณชั่วร้ายมันรุนแรงเกินจะห้าม และจะแฝงอยู่ในจิตสำนึกพร้อมจะโผล่กายออกมาตลอดเวลา แถมยังชอบดูถูกเหยียดหยามว่ามนุษย์ต่ำต้อยกว่าตัวเอง ทำให้เปิดมนุษย์จริงๆไม่ได้สักที…แต่เพราะงั้นไง…ไอ้เรื่องแบบนี้เลยน่ากลัวที่สุด”
คำใบ้เหล่านั้นกรอกเทเข้ามาในหู มันไหลผ่านสมอง..และไม่ค่อยประติดประต่อกันเท่าไหร่ เพียงแต่บทสรุปของมันกลับทำให้ในอกผมโหวงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
...ผมจำนัยน์ตาสีอำพันที่แสนเศร้าของไอ้พี่วันได้…
‘…ถ้าพี่เป็นมนุษย์ ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้…’
“…ลึกๆแล้วข้างในน่ะ…พวกนั้น…ก็แค่อยากเป็นมนุษย์”
TBC
==========================
ขออภัยที่อัพช้าค่ะ แถมเป็นตอนสั้นอีกต่างหาก! 55555555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ป๊าดดดดดดดดดด เม้้นแรกด้วยเว้ยยยยยยยยยย
มาอัพแล้วว ตอนใหม่
พี่วันเป็นอะไร๊ เริ่มทำตัวลึกลับอีกและนะ!!!
-
ป๊าดดดดดด สั้นมากกกก
แต่แบบ... ทำไมเหมือนจะเร้าใจ???
ติดตามค่าาาาาาา รอพี่วันให้มีอะไรๆมากกว่าเน้! อร้ายยยยย >< :hao7: :hao7:
-
โอะโอ
-
ขำอาจารย์คง เหมือนหลอกด่าไกรทุกประโยค 5555
-
ความแตกต่างบางอย่างก็ทำให้เจ็บปวด
:กอด1:
-
พี่วันติดสัดนอกฤดูรึ? เริ่มมีความเป็นคนขึ้น? 555555555 สรุปจารย์คงแกมองว่าพี่วันกับไกรเป็นคู่ขากัน 5555555
-
สั้นแต่ได้อะไรขึ้นเยอะเลย
พี่วันแม่ม ลึกลับเกิน
-
แค่ฟังอาจารย์คงพูดก็กลุ้มแล้วล่ะ เฮ้อแต่ทว่า ดูๆไปพี่วันไม่น่าจะเลวร้ายแบบที่อาจารย์คงบอกนะ
แอบหวังว่าเป็นเช่นนั้น แต่ตอนนี้พี่วันหายยยยยหัวอ่า :ruready
-
หมออาคมนี่ แก้วแน่ๆ :ling2:
-
แว๊กกกกก สั้นจังเลยยยย ลุ้นมากก ในที่สุดน้องไกรก็ได้คุยกับอาจารย์คงเป็นเรื่องเป็นราว
แหมๆๆ อ่านบทเกริ่นแล้วพี่วันเริ่มล่ะๆๆ กิ้วๆ 555+(หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง) รอตอนต่อไปนะค^^
-
แรกๆดูมุ้งมิ้งเชียว ไหงท้ายๆแอบดราม่าสงสารจระเข้ซะงั้นอะ :เฮ้อ:
อย่างว่าแหละ โลกนี้มีทั้งขาวทั้งดำเน้ออ :กอด1: เหมือนไกรจะได้รู้เรื่องเพิ่มขึ้นละ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
ปล. อยากบอกว่าอ่านกลอนช่วงแรก อุ๊ฟฟฟฟ นึกว่าจะจ้ำจี้ o22
ผิดหวังซะงั้น :z3: :sad4:
-
เนื้อหามันช่างเร้าหรือจริงๆ 5555555
มาฟังมุมของอาจารย์คงแล้วได้ความรู้ไปอีกแบบแฮะ
รออ่านอยู่นะฮ้าาา
-
ไม่ว่าจะคน สัตว์ หรือแม้แต่ครึ่งคนครึ่งสัตว์ก็ไม่เคยพอใจในสิ่งที่ตัวเอทมีเลย
คน...อยากเป็นสิ่งที่เหนือกว่าตัวเอง ครึ่งคนครึ่ง...อยากเป็นคนซึ่งด้อยกว่าตัวเอง
ต่างคนก็ต่างหลัก ต่างความคิด แล้วมันจะมาบรรจบกันได้หรือเปล่างานนี้ต้องตามลุ้น
-
พี่วันยังไม่ถึงช่วงนี่ 555 หรือไม่ต้อฝถึงช่วงก้อมีอารมณ์ได้
อย่าว่าเราสมองทึบเลยนะ แต่ก้อยังสงสัย
จรเข้อยากเป็นคนแล้วยังไงอะ ไล่ฆ่าคน ขาดสติ แล้วจะเป็นคนได้หรอ
สงสัยอะ คืออยากเป็นคน เลยต้องฆ่าคน?
เอาเถอะ มึนนนน แต่อาจารย์คงใจดีจัง ห่วงไกรด้วย คงยังไม่รู้สินะว่าไกรเป็นคนตีหัว
-
ทำไมตอนนี้ดูเหมือนอาจารย์คง หนูไกร และพี่วันดูเป็นก๊กเดียวกันอย่างประหลาด 5555
อ่านกลอนแล้วจิ้นไกลหน่อย ช่วงนี้เหมือนมีแต่กลอนชวนจิ้นอะ :hao3: :hao6: :hao7:
-
อ่านกลอนละเขิน อ๊ากกกก :-[
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:เค้ายังไม่อยากกินม่าม่านะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ชอบจารย์' คงขึ้นมายังไงไม่รู้. ยิ่งตอนบอกว่าไกรเป็นคู่ขา โอ้ยมันฮาอ่ะ :laugh:
แก้วเป็นผู้ใช้อาคมป่ะหว่า หรือเป็นนางนกต่อ :z2:
จระเข้แค่อยากเป็นคน น่าสงสารเหมือนกันแหะ
แต่จะสงสารมากกว่านี้ ถ้าจระเข้เป็นมังสะวิรัติ 55
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
อาจารย์คงไม่แย่เหมือนที่คิดแฮะ
-
สงสารพี่วันจริง จริงๆแล้วก็คงแค่อยากเป็นมนุษย์ละนะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายใครหรอก
น้องไกรก็ต้องเข้าใจพี่วันมากๆนะ
ทำไมรู้สึกว่ายิ่งอ่านพี่วันยิ่งดูเศร้าขึ้นๆ :mew2:
-
กรี๊ดดดดดดดด
จบค้างมากกกกกกกก
ชอบเรื่องมาก
ฉันมารอคนแต่งทุกวันเลย :impress2:
-
ช่วงแรกก้อเขินพี่วันอยู่หรอกน่ะ
แต่ตอนหลังนี้เศร้าจังเลยน่ะ
-
เอออ จารย์คง ถ้าจะด่าไกรจนาดนี้ก็ใหเเอฟมันเถอะ 55555555
-
ทีนี้ก็เข้าใจจุดประสงค์ของทุกคน เหลือแต่คนที่ทำร้ายไกร ใคร?.. :z3:
-
บอกตามตรงเลยอ่านกลอนแล้วโคตรจิ้น นึกว่าตอนนี้พี่วันจะจับน้องไกรกินซะแล้ว หึหึหึหึหึ :oo1: :oo1:
ตอนนี้มันสั้นอ่ะ ไม่เต็มอิ่มเลย แต่ก็ลุ้นมากกกกกก เช่นกัน อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆ :katai1: :katai1:
-
เอาจารย์คงมาเป็นพวกเลยยยยยยยย :katai4: :katai4:
-
ทำไมเริ่มชอบอาจารย์ :o8: //อาการโอบาค่อนกำเริบ...
-
กลอนต้นเรื่องนี่ทำเอารู้หมดเลยว่าพี่วันเป็นอะไร แต่โป๊ยอยู่ พี่วันต้องอดทน 555
ติดใจพวกหมออาคมจังเลย นี่มีอีกพวกเหรอเนี่ย อาจารย์คงตอนนี้ดูดีมีศีลธรรม อย่างน้อยแกก็ไม่คิดทำร้ายใครแบบใช้วิธีชั่ว ๆ
-
อาจารคงพระเอ้กกกกพระเอก
พี่วันหายหัวไปหนายยยยยยยย
ใครเป็นหมออาคมกันเนี่ยยยย แก้วป่าววะแก้วแน่ๆๆเป็นนางหรือป่าวววววว ม้ายยยยยย
-
รู้สึกถึงความเครียดเล็กๆ
-
พี่ว๊านนนนนนนนนนนนน หายหน้าไปไหนมาเคลียร์กันก๊อนนน :ling1:
อาจารย์คงก็ให้เหตุผลแบบกระจ่างล่ะนะคะ แต่อาจารย์คงช่วยพี่วันกับน้องไกรให้ผ่านเรื่องแบบนี้ไปได้ใช่มั้ย... o22
ตอนนี้เสียวพี่วันแค่วางแผนหลอกใช้น้องไกรฝุดๆ ไม่อยากให้ดราม่าเบยยยย :a5:
-
จารย์คงก็คนดีหนินา
หลงหมั่นไส้ตั้งนาน
555555
มาอัพบ่อยๆนะคะ
ขอยาวๆด้วย
-
"สั้น"
:serius2: :serius2: :serius2:
-
พี่วันหายไปไหนไม่มาหาน้องไกร :m16:
อย่าไปเศร้าคนเดียวนะพี่
มีอะไรก็ควรปรึกษาว่าที่ภรรยาปลายปีของพี่นะ :hao3:
อยากให้มุ่งมิ้งกานอีก น่าร๊ากกก :m3:
-
งื้ออ แล้วพี่วันหายไปไหน?
-
อาจารย์คงนี่ใจดีกว่าที่คิด 5555 น่าจะจับไปคู่กับท่านอาพันนะ อิอิ คงสนุกกันน่าดู o13
-
อึย
เหมือนจะเศร้านะ
-
จระเข้นี่ก็เหมือนเสือสมิงป่ะคะ กินคนเยอะๆก็กลายเป็นได้ :z1:
แต่ที่รู้แล้วตอนนี้อาจารย์คงไม่น่าจะเป็นคนไม่ดี และไม่ได้ทำร้ายไกรด้วย แล้วคนนั้นมันใครล่ะทีนี้ :z3:
-
พอได้จับเข่าคุยกันถึงได้รู้ความคิดของอีกฝ่าย ตอนนี้อาจารย์คงน่าจะเปลี่ยนจากผู้ร้ายมาเป็นผู้ช่วยนายเอกซะมากกว่า
-
สงสารวันเหมือนกันนะ แค่อยากเป็นมนุษย์เท่านั้นเอง
-
นี่ม่รอไม่ใช่ไร............รอเอ็นซีอ่ะ 55555
อุเหม่ แม้ไม่ได้(กัน)ตอนนี้ ตอนหน้าก็อาจจะไม่แน่ (หวังจริงๆสินะ = =)
บ๊ะ! ไกรคงได้ข้อมูลใส่สมองเยอะหน่อย ด้วยความที่ไอพี่วันแม่ง(ขี้เกียจอธิบาย)ไม่อธิบายอะไรเลย
เฮ้ออออออ ไอหมออาคมเฮงซวยนั่นก้เหมือนกัน ท่าทางจะกระเหี้ยกระหือรือ ที่จะกำจัดพี่วันแบบโครตๆ
เลวได้โล่ห์จริงๆ :z2:
-
เรื่องนี้สนุกมาก ๆ ค่า ปกติไม่ค่อยจะชอบอ่านพวกแฟนซีแบบนี้เท่าไหร่
แต่เรื่องนี้ยอมเลย น่าอ่านมาก ๆ ^_^
-
อ่านกลอนแล้วช๊อบบบ ชอบฮ่ะ ตอนช่วงกลางๆเรื่องยอมรับเลยว่าไม่ค่อยเข้าใจบทกลอนเท่าไหร่ แต่พอมาหลังๆนี้ชอบคร่าา :hao6:
-
:call: :call:
-
ไกรได้รู้ข้อมูลจากอาจารย์คงมากขึ้น
แล้วพี่วันไปไหน
-
พี่วันหายจ๋อย ปล่อยให้น้องไกรรอนะ
ฟังศิษย์ กะ จารย์คุยกันแล้ว งง สาบานคุยกันเรื่องซีเรียส 55
-
เจ้บปวดดดTT
-
อยากรู้จริงๆ เล๊ย
หมออาคมที่ควบคุมไกรนั่นเป็นใคร
-
พี่วันไปหนายยยย
รอติดตามต่อจ้า
:katai2-1:
-
ฟังอาจารย์คงพูดแล้วพวกพี่วันน่าสงสารอะแค่อยากเป็นมนุษย์ :mew4:
-
อาจารย์คงงควรสอนวิธีป้องกันอาคมให้ไกรนะคะถึงจะไม่สอนอาคมก็เถอะ
โอยเรากลัวว่าในอนาคตไกรต้องปราบพี่วันจัง
-
แอบสั้น...แต่ดีใจที่ได้อ่านตอนใหม่ค่า กลอนเปิดเรื่องเหมือนจะมีอะไรก๊าวใจ แต่อ่านไปสาระทั้งนั้น :ruready ติดตามตอนต่อไปคะ
-
อยากอ่านต่ออ้าาา อยากอ่านต่อ :ling1: :ling1: :ling1:
ไงก็สู้ๆแล้วมาอัพไวๆๆนะค้าบ
-
อ่านรวดเดียวจบ อยากบอกว่าสนุกไปอีกกกกกก :heaven
ปกติไม่ค่อยได้อ่านแนวแฟนตาซีเท่าไหร่ แต่กับเรื่องนี้คือดีอะ ชอบมากกกก
หลงพ่อจระเข้กับน้องไกรเต็มๆ :o8:
-
ถ้าในกลุ่มพวกที่ล้ำเส้นนั้นมีคนที่ไกรรู้จักด้วยคงช็อคน่าดู
แต่ที่ขอเดาไว้ก่อนคือในอนาคตอาจารย์คงอาจจะได้ช่วยไกรกับพี่วันก็ได้
รอตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
มาอย่างนี้ ฆ่าฉันให้ตายดีกว่าาาาา
-
พี่วันน่ารักนะ มีเสน่ห์มาก แล้วก็น่ากลัวมากด้วย บอกไม่ถูก กลัวที่จะรักพี่วัน กลัววันนึงถ้าไม่ถูกรัก
-
พี่วันกับนุ้งไกรหวานแต่เช้าาาาาาา~
เกิดอารมณ์หรอคะพี่วันได้ใกล้ชิดน้องไกรแบบนี้
555555555555555555
ขำอาจารย์คงแบบ คู่ขา 5555555
เหมือนจะด่าไกร ฮา~
จะเป็นไรมั้ยถ้าบอกว่า อยากอ่านตอนต่อไปแย้ว!!! TT
คิดถึงเรื่องนี้อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่วันหายไปไหนอ่ะ~
:mew2: :mew2:
-
ยิ่งนานวันพี่วันของน้องไกรก็เจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวัน
ชอบทำให้น้องไกรเขินตลอด
อาจารย์คงช่วยให้น้องไกรเข้าใจในเรื่องจระเข้มากขึ้น
แล้วนี่พี่วันหายไปไหนเนี่ย...
-
ตามอ่านทันแล้ว!!! แต่นี่แบบทำเอาค้างเลย :katai4:
-
จะมาต่อมั้ยอะ เรื่องนี้น่ารักมากเรย ฮึกๆ
-
อ่านแล้วชักอยากให้จานคงเป็นพระรอง แบบปลอมตัวมาว่าเป็นคนแก่ไรงี้อ่ะ
เพื่อจะกระตุ้นอะไรพี่วันได้บาง ไม่ชัดเจนอ่ะสงสารไกร
-
ฉันมารอพี่วันที่ท่าน้ำทุกวันเลย :mew2:
-
คิดถึงเรื่องนี้ใจจะขาดละคะ ...
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ใครกันนะที่ใช้อาคมกับไกร อยากรู้ๆ ดีจังที่อย่างน้อยอาจารย์คงดูเป็นคนดี แล้วคุณอาของพี่วันก็ดูแปลกๆชอบกล
อันที่จริงก็แอบเชียร์3Pวิน-ไกร-มาลา นะ น่าฟัดสุดๆ
-
มาต่อเถอะค่าาา
-
อ่าน 3 ตอนรวด ถือว่าน้องไกรกับพี่วันก็เริ่มมีพัฒนาการแล้วล่ะนะ
อาจารย์คงก็น่ารักดี ท่าทางจะเอ็นดูไกรมากเลย เข้าใจเลยว่าทำไมถึงกลัวจระเข้แล้วอยากกำจัด
แต่ไม่เป็นไกรคงไม่รู้หรอกเนอะ ใกล้ชิดขนาดนั้นมันก็หวั่นไหวน่ะสิ
-
ความจริงอาจารย์คงกีเป็นคนดีนะเนี่ย ที่ทำไปทั้งหมดก้คงเพราะห่วงแน่ๆ :เฮ้อ:
-
ฉันมารอพี่วันที่ท่าน้ำทุกวันเลย :mew2:
ด้วยคน
กบบวกลอยน้ำไปเบาๆ ว่าคิดถึงพี่วันแล้ววววววจ้าาาาาาา
-
อ่านเรื่องนี้รับประกันความฟินนนน น!
:hao7:
ตื่นเต้นได้ทุกตอนเลยจริงๆ คิดแต่ว่า จะมีอะไรโผล่มาบ้างหว่า? ทำนองนี้
-
รอ ชั้นรอเธออยู่ พี่วันมายังค่าาาาาา
:hao5: :hao5:
-
จะลอบตอบกัดรักให้ชอกเนื้อ
แต่คิดเผื่อใจน้องมิอาจฝืน
จะเข้าเคล้าคลอกายตลอดคืน
แต่ต้องกลืนกล้ำล้ำลาไฟลน
จะมุ่งหมายรสรักเพลิงเชิงสวาท
แต่มิอาจขืนน้องสองประสงค์
จะกอดก่ายจูบน้องอรอนงค์
พี่แต่คงทำได้...แต่แผ่วเบา
-๒๐-
วันนั้นทั้งวันไอ้พี่วันไม่ได้มาเรียน
เคราะห์ดีที่ตอนเดินออกจากห้องพักอาจารย์ผมเจอกับรุ่นพี่ที่เดินลงบันไดมาพอดี ซึ่งพอถาม..เขาก็บอกว่า ‘ไม่เห็นนะ สงสัยจะไม่ได้มา’ แต่เพราะพี่วันมันก็โดดบ่อยอยู่แล้ว เพื่อนๆเลยไม่มีใครสงสัยสักกะคน
..เออ แม่งมีแต่ผมคนเดียวที่ข้องใจเนี่ยแหละ..
และด้วยสาเหตุนั้นเองทำให้ผมรู้สึกกลัวอย่างน่าประหลาด ผมไม่มีมือถือ..จำเบอร์ใครสักคนไม่ได้เลย และสิ่งเดียวที่ผมทำได้คือโบกรถเมล์ไปลงหน้าปากซอยบ้านไอ้พี่วัน แล้วเดินเร็วๆเข้าไปหาราวกับใครจะตาย ไม่ต้องห่วงครับ..หลังจากมาหลายรอบผมก็พอจะจำทางได้แล้ว ซึ่งเอาเข้าจริงๆมันก็ไม่ได้ยากอะไร ก็แค่เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาเลี้ยวซ้ายที่สองตรงไปจนสุดแล้วเลี้ยวซ้ายจากนั้นก็…ห่าอะไรวะ ช่างมัน ผมจำได้ก็แล้วกัน
ไม่นาน ผมก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูรั้วที่มีสภาพไม่ต่างจากเดิมสักนิด
มันปิดสนิท…และหมู่แมกไม้ที่ไม่ไหวติงพวกนั้นต่างบดบังทัศนวิสัยจนเกือบหมด ผมเงี่ยหูฟัง..ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เสียงลม..เสียงน้ำ..หรือเสียงคนคุยกัน…ในที่นี่มันเงียบไปหมด
ผมเดินเลียบมาตามรั้ว มุ่งหน้าสู่ตำแหน่งเดิมที่ผมก้าวข้ามมันไปหลายครั้ง
ก่อนจะมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครมองอยู่…ผมก็คว้าส่วนบนของกำแพงไม้เอาไว้ แล้วค่อยๆปีนขึ้นไปให้เงียบที่สุด…เผลอๆอาจจะเงียบกว่าตอนครั้งแรกที่ผมปีนด้วยซ้ำ…
‘…แต่เป็นจระเข้…เป็นสายพันธุ์ของสัตว์ที่โหดร้ายและไม่มีวันถูกทำให้เชื่องได้…ไม่มีวัน…’
ถ้อยคำที่แว่บเข้ามาในหัวทำให้ผมชะงัก แต่ก็เพียงชั่วครู่เดียว ก่อนจะกัดฟันเหวี่ยงตัวข้ามรั้วลงมาสัมผัสกับพื้นหญ้าภายใน
การบุกรุกช่างง่ายดายและรวดเร็ว…ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้…หัวใจกลับเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว
‘…มีสมองคิด มีความรู้สึกและรับรู้ได้ แต่เพราะสัญชาติญาณชั่วร้ายมันรุนแรงเกินจะห้าม และจะแฝงอยู่ในจิตสำนึกพร้อมจะโผล่กายออกมาตลอดเวลา...’
.. คำพูดของอาจารย์คงที่วิ่งกลับไปกลับมาในหัว
..ผมนึกถึงดวงตาสีอำพันสว่างจ้า ผิวเกล็ดสีเขียวยามแตะต้องน้ำ
..และเสียงแหบพร่าอันเปี่ยมไปด้วยหลากหลายความหมาย
‘...พี่เอง…ก็เคยคิดจะกินไกรเหมือนกัน…’
…ไม่จริงหรอก…นั่นมันก็แค่…
ในท้องรู้สึกไหววูบ มือที่ยังค้างอยู่บนรั้วไม้ถึงกับเกาะแน่นโดยไม่รู้ตัว ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจถี่กระชั้นของตัวเอง…สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ..
...แค่……
……แค่….อะไรล่ะ?
ผมหาคำตอบของเรื่องนั้นไม่ได้…นั่นคือความจริงทั้งหมด
“ท่านไกร?”
เฮือก!!
สุรเสียงหวานลึกเอ่ยทักขึ้นทำเอาผมถึงกับสะดุ้งเฮือกหันกลับมาเผชิญหน้าแทบไม่ทัน
แต่อีกฝ่ายไม่ได้ตกใจเช่นผม เขายิ้มหวานราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจท่าทีที่แปลกไปนั่น
“ทำอะไรอยู่หรือขอรับ?”
“อ้อ เอ้อ ไง สวัสดีวรรณนา” ผมยิ้มกว้าง ลีลากลบเกลื่อนไม่เป็นรองใคร “เปล่า…ก็…แค่เลิกเรียนแล้ว พี่ก็เลย….เลย….แว่บมาดู…น่ะ”
“หาท่านจ้าวรึขอรับ?”
ผมกระพริบตา “ช-ใช่”
วรรณนาหัวเราะคิกคัก “ก็นั่นสินะ ถ้าท่านไกรจะมาที่นี่จะมาหาใครได้อีก…ก็ต้องเป็นท่านจ้าวนี่นา” เขาผายมือเข้าไปด้านใน…ด้วยท่าทางที่แกล้งทำเป็นไม่เห็นว่าผมปีนรั้วเข้ามา “เชิญขึ้นเรือนก่อนสิครับ”
“เอ๊ะ? ได้เหรอ?”
“ได้สิขอรับ ท่านไกรเข้ามาถึงขนาดนี้แล้วนี่นา”
“….เปล่า เปล่า พี่ก็แค่เห็นว่าพี่วันไม่ได้ไม่มหา’ลัยวันนี้ พี่ก็แค่จะแวะมาดูเท่านั้นเอง”
“เมื่อเช้าท่านจ้าวกลับมาก็เอาแต่อยู่ในห้องขอรับ” เขาบอก “วรรณนาก็สงสัยอยู่ว่าท่านเป็นอะไร อาจจะไม่สบาย…บางทีถ้าท่านไกรมา…ท่านจ้าวอาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้”
ผมนึกสงสัย อยากจะเอ่ยคำถาม…แต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ผมต้องหุบปากเงียบไป
ที่จริงผมเคยเจอวรรณนามาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แต่ไม่เคยอยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้(ระหว่างทางเดินไปขึ้นเรือน) และพอดูดีๆ…ถึงได้รู้ว่าวรรณนามีบรรยากาศที่แตกต่างออกไป ไอ้พี่วันจะมีบรรยากาศชวนให้หลงใหล ส่วนใหญ่ท่านอาพันวังก็จะสร้างบรรยากาศน่ากลัวจนหายใจไม่ออก..มาลาก็ได้อารมณ์แบบเด็กร่าเริงอยู่ด้วยแล้วสนุก….แต่วรรณนา…กลับแต่ต่าง…
…เขาดู…แปลก…
เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าเขาแปลกตรงไหน แต่ก็พยายามไม่ทักไม่ถาม เพราะคิดว่าจระเข้ก็คงเหมือนมนุษย์ทั่วไปนั่นแหละ ไม่ใช่ว่าแต่ละคนแต่ละตัวจะนิสัยเหมือนกันหมด และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งบุคลิกที่ผมควรจะทำใจให้ชิน
วรรณนาขอตัวไปตอนที่พาผมมาส่งให้ถึงหน้าห้องไอ้พี่วัน ตลอดทางได้เจอ ‘ตัวอื่นๆ’ ที่มองตามผมบ้างประปราย…มันเป็นครั้งแรกที่ผมออกมาเดินเพ่นพ่านโดยไม่มีไอ้พี่วันนำหน้า ถึงเพิ่งสังเกตว่าดวงตาทุกคู่ที่มองมามีแต่ความประหลาดใจจนพร้อมจะขย้ำคอผมได้ทุกเมื่อถ้ามีโอกาส
…มันทำให้ผมกลัวขึ้นมา
คิดได้อย่างนั้นแล้วผมก็ตัดสินใจรีบเคาะประตูห้อง และไม่ต้องรอให้มีใครมาตอบ..ผมดันประตูเข้าไปทันที ในห้องไอ้พี่วันคือที่ๆปลอดภัยที่สุดแล้วล่ะในบ้านหลังนี้…..ถ้าผมเข้าใจไม่ผิดไปล่ะก็นะ…
แต่ทั้งๆที่ผมผลักประตูเข้ามาอย่างอุกอาจเช่นนั้น กลับไม่มีเสียงหรืออะไรบางอย่างเคลื่อนไหวเลยสักนิด
“ไอ้พี่วัน?”
ผมเรียก ในห้องนั่งเล่นนั้นว่างเปล่าจนแทบไม่มีใคร
“พี่วัน..ไอ้พี่วัน”
อีกครั้งที่ทำให้ผมรู้สึกระทึกสุดใจ ผมสาวเท้าไปที่ห้องนอนด้วยความเร็วระดับหอยทากวิ่งแซงได้ ลึกลงไปแล้วผมก็อยากเดินให้เร็วกว่านี้อยู่หรอก…แต่อะไรหลายๆอย่างมันทำให้ผมกลัว…….
และเมื่อเห็นเจ้าของนามกำลังนอนฟุบอยู่บนเตียง
..ก้อนตะกอนพวกนั้นก็จางหายไป..
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกว่าเมื่อครู่หัวใจตัวเองเต้นผิดจังหวะไปเสียหน่อย ผมคงคิดมาก..แค่เพราะว่าเจอบรรยากาศแปลกๆมาตลอดทั้งวันก็เลย…แค่คิดมาก
เท้าเปล่าที่เหยียบบนพื้นไม้กระดานส่งเสียงเล็กน้อยยามที่เดิน ระยะทางเพียงไม่มากระหว่างประตูไปจนถึงเตียงนอนทำให้ผมไม่กังวลเรื่องนั้นมากเท่าไหร่ ไอ้พี่วันยังคงนอนอยู่…เขาเหมือน…หลับสนิท..?
อาจเพราะว่าเมื่อคืนนอนเบียดกันสามคน ทำให้คนที่ปกติขี้เซาจะตายห่าอย่างไอ้พี่วันไม่ได้นอนเสียเท่าไหร่สินะ
…เออ อาจจะเป็นความผิดผมเอง คราวหลังไล่ไอ้โป๊ยไปนอนพื้นดีกว่า
อีกฝ่ายนอนคว่ำอยู่ เสี้ยวหน้าคมเข้มที่ลอดออกมาจากหมอนทำให้ผมรู้ว่าเขากำลังหลับ…ผมทิ้งตัวลงข้างๆเขา เอื้อมมือไปสัมผัสกับเรือนผมสีดำขลับ…ที่ตอนนั้นผมเพิ่งรู้ว่ามันนุ่มสลวยแค่ไหน ใกล้จนเห็นแพขนตายาวบนเปลือกตาสีเข้ม และจมูกโด่งคมที่นาบอยู่กับหมอนสีครีมนุ่ม
เขาดูราวกับ…ถูกสรรค์สร้างขึ้นมาจากความสมบูรณ์แบบ…
‘..จระเข้ที่กลายร่างเป็นมนุษย์ได้งั้นรึ? จะบ้ารึไง?..’
คำพูดของอาจารย์คงเมื่อบ่าย..หวนกลับมาอีกครั้ง..
‘..สิ่งมีชีวิตที่ต้องสลับกลับไปกลับมาจากกฏของธรรมชาติแบบนั้น…สุดท้ายแล้ว…มันก็จะเกิดรอยแยกขึ้น..’
… ‘รอยแยก’ งั้นหรือ?
ผมไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร เพราะไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ แต่…ผมว่าผมพอจะเข้าใจความหมายนั้นนะ…
..ไอ้พี่วันเป็นจระเข้
..และถึงแม้ว่าเขาจะมีลักษณะใกล้เคียงกับมนุษย์แค่ไหน…แต่ผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่
ผมถอนหายใจ เปลี่ยนจากการเล่นผมเขามาจัดผ้าห่มคลุมกายให้อีกฝ่าย เขาอยู่ในชุดนอนพร้อมแบบที่ผมพอจะรู้แล้วว่าเขาไม่ได้มีความตั้งใจจะไปเรียนวันนี้ตั้งแต่แรก แต่ก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไร…จริงอยู่ที่พออยู่คนเดียวแล้วผมก็จะกลัว แต่ดูอย่างวันนี้สิ…เพราะกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปมากกว่าถึงได้ลืมความกลัวที่ควรจะมีอยู่ของตัวเองไปเสียสนิท
และพอกลับมาเจอเขานอนหลับอุตุอยู่แบบนี้ กว่าครึ่งของหัวใจก็อยากจะเบ๊หน้าหมั่นไส้เขา แต่อีกส่วนหนึ่งกลับโล่งอกโล่งใจ ที่อย่างน้อย…จระเข้ตัวนี้ก็ไม่ได้หายไปไหน
..มนุษย์ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ละเอียดละอ่อนเสียเหลือเกิน..
หมับ!!!!
จู่ๆมือใหญ่ข้างหนึ่งก็คว้ามือผมไว้อย่างรวดเร็วรุนแรงจนผมสะดุ้งเฮือก แต่ยังไม่ทันจะมีเสียงร้องด้วยอารามตกใจเล็ดลอดออกไป…ผมก็เผลอหันไปสบกับดวงตาสีอำพันที่กำลังวาวโรจน์คู่นั้นเสียก่อน
เขาบีบข้อมือผมแรงจนผมคิดว่าดิ้นไปก็คงป่วยการณ์ จึงได้พยายามควบคุมสติ..แล้วถามเขาออกไป
“ขอโทษพี่วัน…ไกรทำให้ตื่นเหรอ?”
ดวงตาของเขามีประกายประหลาด
…อุณหภูมิของผิวสัมผัสที่จับต้องกันอยู่…มันสูงกว่าปกติ..
ผมขมวดคิ้ว “ไอ้พี่วัน……?”
และเขาก็พุ่งตรงเข้ามา
โดยไม่ทันตั้งตัว ร่างกายผมถูกกดในนอนราบลงจนศีรษะแทบจะโขกกับหัวเตียง ผมรู้สึกเสียววาบกับเหตุการณ์นั้นแต่ก็ตื่นตะลึงเกินกว่าจะทันรับรู้ได้ว่าอะไรเป็นอะไร รู้แค่ว่า..มือที่บีบข้อมือผมอยู่มันแข็งราวกับจะเป็นหิน และร่างกาย(ที่ผมเพิ่งรู้ว่าใหญ่โตขนาดไหน)ของอีกฝ่ายที่ทาบทับอยู่ด้านบน
ผมอยากจะเรียกชื่อเขาอีกครั้ง หรือทำอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่นอนนิ่งๆอยู่แบบนี้
เขาหลุบดวงตาคู่สวยคู่นั้นลงมองผม
..ชั่วขณะนั้น…ผมรู้สึกตัวเองกำลังจะตาย..
อีกฝ่ายโน้มใบหน้าลงมา..ด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ ผมเบี่ยงตัวหนี แต่เขากลับใช้มือบีบคางผมไว้…พร้อมทั้งบดริมฝีปากลงมา และตอนที่ผมยังไม่ทันรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น เขาก็กัดปากผม..มันเป็นเพียงการขบกัดเบาๆที่ทำให้มีรสเลือดจางๆ แต่ความเจ็บปวดนั้นไม่เท่ากับความรู้สึกเมื่อโดนอีกฝ่ายรุกล้ำเช่นนี้
“อึก…อื้อ!!”
แรงกายที่เหมือนจะเหือดแห้งหายไปพร้อมกับรสจูบนั่นทำให้ผมผลักเขาออกไปไม่ได้ และเมื่อเขาเป็นฝ่ายละออกเอง…ดวงตาสีทองที่ผมเห็นเพียงชั่วแว่บเดียวก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเป้าหมายมากัดซอกคอกผม…
…..เขาน่ากลัว….
…มันเป็นครั้งแรก…ที่ผมเผลอคิดออกมาว่าเขาน่ากลัว…
‘…แต่เป็นจระเข้…เป็นสายพันธุ์ของสัตว์ที่โหดร้ายและไม่มีวันถูกทำให้เชื่องได้…ไม่มีวัน…’
“…พี่วัน…?”
เสียงผมสั่น และรู้สึกถึงปริมาณน้ำมหาศาลที่คลออยู่ในดวงตา
“พี่วัน…เดี๋ยวก่อน จะทำ……….?”
มือที่ปะป่ายอยู่ตรงขอบกางเกงทำให้ผมรู้คำตอบทั้งหมด และยิ่งไปกว่านั้น…มันสร้างความตกใจให้ผมมากกว่าที่ผมเคยคาดการณ์มาก่อน
“พี่วัน! หยุด!”
ผมเริ่มตะโกน และสัมผัสได้ถึงมือและขาที่สั่นระริกของตัวเอง พวกมันพยายามปกป้องร่างกายส่วนอื่นที่กำลังถูกแตะต้องแม้จะรู้ว่าดิ้นรนไปเท่าใดก็เห็นจะไร้ผล
ความกลัวบดบังทุกอย่าง…ผมคิดแบบนั้น
…ไม่
….ไม่…เขาไม่ได้น่ากลัว
…ถึงต่อให้เป็นจระเข้…ก็ไม่ได้น่ากลัว…
และไม่ว่าผมจะหลอกตัวเองให้เชื่อยังไง แต่ทั้งอาการตัวสั่นเสียงพร่า..และน้ำตาที่กำลังจะไหลนี่ก็บอกผมได้ ผมกลัว…กลัวแบบที่ไม่เคยกลัวอะไรมาก่อนในโลกนี้
และตอนที่อาภรณ์เบื้องล่างกำลังถูกปลดออก ผมก็กำหมัดแน่น ทุบเขา ตีเขา
“พี่วัน! ปล่อยไกร..! ปล่อยไกร! ได้ยินมั้ย!?”
เขาไม่ได้ตอบกลับเสียงเรียกของผม
“ปล่อยย! ปล่อยสิ! ไกรบอกให้หยุดไง!! ถ้าจะทำต้องไม่ใช่แบบนี้!! ฟังไกรก่อน!! ตอบอะไรไกรหน่อย…พี่วัน…ไอ้พี่วัน!!!”
..น้ำตาผมไหลออกมาจนได้..
“….พี่ทำให้ไกร ‘กลัว’ อยู่นะ…!!”
ผมแหกปากลั่น…แต่เอาเข้าจริงๆมันก็ไม่ได้ดังมากมายเท่าไหร่ เพราะผมรู้สึกว่าเสียงตัวเองแหบแห้งและกำลังจะหายไป
…แต่เพราะอะไรบางอย่าง………..เขากลับหยุดลงแค่นั้น
และจ้องมองผม
…ด้วยดวงตาที่ยิ่งกว่าคำว่า ‘ตกใจ’
และจังหวะนั้นน้ำตาอีกหยดก็ไหลออกมาพอดี ผมรีบยกหลังมือขึ้นเช็ดมันรวกๆ
แต่เขากลับจับมือผมดึงออก แล้วมองหน้าผมอีกครั้ง
นาน…กว่าที่เขาจะพูด
“โอ้ย..ไม่นะ…”
ผมชะงัก “อะไรนะ!?”
“พี่ขอโทษ ไกร..พี่ขอโทษ” เขาบอกผม ค่อยบรรจงใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มให้ผม “ขอโทษ…พี่ไม่ได้ตั้งใจ…พี่ขอโทษ…พี่ขอโทษจริงๆนะครับ…”
“อืม” ผมพยักหน้าช้าๆ “รู้แล้ว…”
“พี่ขอโทษ” เขาย้ำอีกครั้ง จูบลงที่ข้างแก้มผม “…..อย่า…อย่ากลัวพี่เลยนะ”
หัวใจที่เต้นถี่กระชั้นจนถึงเมื่อครู่ของผมค่อยๆสงบลงอย่างน่าประหลาด ผมมองเขา..ดวงตาสีอำพันที่แสนอ่อนโยนนั่นกลับมาแล้ว และถึงจะรู้สึกแปลกอยู่บ้าง…แต่มันก็ไม่ยากเลยที่จะเอื้อมไปแตะแก้มเขา และกอดเขาแน่นๆเสียที
เขาเงียบ
ผมก็ไม่ได้พูดอะไร
และผมเพิ่งรู้ว่าเวลาที่ผู้ชายตัวโตๆทับมาแบบนี้มันหนักไม่ใช่น้อย..แต่ในอีกแง่ มันอุ่น..อุ่นมาก ร่างกายของเขาอุ่นจนผมอยากจะกอดไว้แบบนี้นานๆ ผมคิดว่าเขาอาจจะไม่สบายเลยตัวร้อนได้ขนาดนี้ทั้งที่ปกติ..เขาตัวเย็นขนาดนั้น
..อย่างไรก็ดี ไม่นานไอ้พี่วันก็กอดผมกลับ
เขาซุกหน้าลงกับไหล่ผม และจูบที่ข้างแก้มผมครั้งแล้วครั้งเล่ากว่าจะสงบลง
เรากอดกันอยู่แบบนั้นจนกระทั่งผมคิดว่าตัวเองคงต้องใส่กางเกงให้เรียบร้อยก่อน นึกขอบคุณที่วันนี้ใส่ยีนส์ฟิตๆมามันเลยแค่หลุดลงจากก้น..ถ้าเป็นกางเกงสแลคล่ะก็มีหวังถูกเขาฉีกขาดไปเมื่อกี้แน่ๆ คิดแล้วก็เสียวแหะ..ถ้าไอ้พี่วันไม่หยุดผมจะโดนอะไรบ้างวะเนี่ย..
ผมขยับตัวยุกยิกจะดึงกางเกงตัวเองขึ้น ขาที่ขยับไปมาทำให้ผมสัมผัสโดนอะไรบางอย่าง
ผมหยุด
ก่อนจะลองขยับดูอีกครั้ง…ว่ามันใช่แบบที่ผมคิดจริงรึเปล่า..
“เฮ้ หยุดเลย”
เขากระซิบบอก ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอผม
“เล่นอะไรน่ะ?”
ผมหน้าแดง “เดี๋ยว..เดี๋ยว! อย่าบอกนะว่าพี่….”
“ถึงขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีกรึไง..” เขาหลุดขำพรืดออกมา “ไร้เดียงสาซะจริง”
“ไม่นะ..เดี๋ยวก่อน” ผมขยับขาอีกครั้งด้วยหวังอยากจะเช็คให้แน่ใจ “…ใช่เหรอ? ใช่จริงๆเหรอ? ไหนพี่บอกว่ามันยังไม่ถึงเวลาไง”
เขากอดผมแน่นขึ้น “อย่าเล่นสิ เอ๊ะ”
“อย่าดิ ก็ไอ้เนี้ย..มัน…มัน…” ผมรู้สึกกระดากเหลือเกินครับตอนนี้ “มันโดน..ขา…”
“แล้วจะให้พี่ทำยังไง?”
“….แล้วจะให้ไกรทำยังไงเล่า!!”
อีกฝ่ายถอนหายใจ “ปล่อยมันไปก่อนสิ”
“พี่วัน แบบนี้มันแปลกรึเปล่า?”
“อะไร?”
“………นอกฤดู…..ไม่ใช่เหรอ?”
เขาเงียบไป แต่ก็เพียงไม่นาน “ใช่”
“หมายความว่าไง?”
“…ถ้าพี่รู้พี่จะคลั่งอย่างเมื่อกี้มั้ยล่ะ? ถามแปลกนะ”
“เคยเป็นแบบนี้มาก่อนมั้ย?”
“ไม่เคย”
“ล..แล้ว..แล้วปกติ…รุนแรงอย่างเมื่อกี้เลยเหรอ?”
“ก็อาจจะ”
ผมเผลอเกาะไหล่เขาเอาไว้ “…กลัวเจ็บจัง”
เขาเดาะลิ้น “….….ถามจริงเหอะ ไอ้ที่ถามๆมานี่น่ะยั่วพี่อยู่ใช่มั้ย?”
“ห๊า!? อะไรนะ!?!”
“ถามไปเรื่อยเลยนะ ช่วยพี่คิดหน่อยว่าจะทำยังไงกับมันดี”
ผมตาโต “ท-ทำอะไร!?”
“……คิดไปถึงเรื่องไหนกัน พี่หมายถึงไอ้เรื่องติดสัดนอกฤดูนี่ต่างหาก”
“อ้าวเหรอ..”
“มันเป็นอาเพศ……….แล้ว…แหน่ะ คิดอะไรอยู่น่ะ”
“เปล๊า!”
“ทำหน้าเสียดายเชียว”
“ส-เสียดายบ้าอะไร!” รู้หรอกครับว่าไอ้ที่เขาพูดน่ะก็แค่แกล้งผม แต่ก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้
เขายิ้ม “ทะลึ่ง”
“ค-ใครกันแน่วะที่ทะลึ่ง!” ผมว่า แกล้งเขี่ยขาอีกครั้งหนึ่ง “หลักฐานมันเห็นกันอยู่ทนโท่ว้อย!”
เท่านั้นแหละผมก็นึกเสียใจที่เผลอแหย่เขาไปครับ เพราะอีกฝ่ายดันตัวขึ้นพรวดพราดกลับขึ้นมาคร่อมผม และใช้ดวงตาสีสวยนั่นสะกดผมให้อยู่นิ่งเป็นปลามากุโร่ ที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้อีกฝ่ายหยีดมีดมาแล่เนื้อ แล้วเฉือนร่างกายผมเป็นชิ้นๆ
ก่อนริมฝีปากหยักนั่นจะยกยิ้มขึ้น พร้อมกระซิบถามผมเสียงแหบพร่า
“งั้น…ไกรช่วยพี่หน่อยได้มั้ยล่ะ?”
…ใจเย็นครับ…ใจเย็น…
…คนที่ต้องใจเย็น…มันผมต่างหากละครับ!!
TBC
=============================
ต่อจากนี้จะพยายามทำให้ตอนมันยาวขึ้นนะคะ 555555555555
ตายละ รู้สึกตัวอีกทีก็เผลอดองซะละ ;_;/// ว่าจะอัพบ่อยๆแท้ๆ.....
ชีวิตเศร้าได้อีกค่ะ..............
กำลังพยายามจัดการปัญหาชีวิตด้วยพลังของตัวเองอยู่ 5555
เพราะถึงคราวที่ต้องเลือกอีกแล้ว..และแต่ละช้อยส์ก็มีหลากหลายเหตุผลเสียเหลือเกิน
น้องๆหลายๆคนคงอยู่ในช่วงปิดเทอมกันแล้ว ยินดีด้วยนะคะ
แต่สำหรับพี่ๆที่ต้องทำงานแทบไม่มีวันหยุด ก็เอาใจช่วยค่ะ
จะอัพนิยายเป็นกำลังใจ(แน่หราาา)ให้บ่อยๆนะ! >///<"
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ปาดดดดดด :hao7: เดี๋ยวไปอ่านนนน
-
อ๊าก!!!!!!ไอ้คุณพี่วัน ทำไมถึงได้สติ (ทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง :z3:) ต่ออีกสักนิดก็ไม่ได้ อะโด่วววว
-
คือแบบ ติดสัดนอกฤดู ฮ่าๆ
โอ้ยยทำไมเราขำ
-
กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลยอ๊า :mew1:
แต่พี่วันทำไมทำแบบนี้ เราค้าง ก๊ากก :laugh:
หวานแหววอ่า :o8:
-
เอื้ออออ ค้างสุดๆโดนตัดฉับซะดื้อๆ :ling1:
-
กริ๊ด!!! มาอีกเถอะค่าาาา
-
รู้สึกว่ามัน...สั้นจังเลย แงๆๆ :hao5:
-
นั่น เอาไงดีล่ะ งุงิ อารมณ์ค้างเลยยยย
-
ตกใจหมดเลยไอ้พี่วัน ก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่าไม่ได้สติหน่ะ
นี่ถ้าเผลอทำอะไรลงไปจริงๆ ได้มีเสียใจกันไปชั่วชีวิตแน่ๆ
แต่ที่พี่วันต้องติดสัตว์นอกฤดูนี่เพราะน้องไกรมายั่วหรือป่าวน๊าาาา :hao7:
-
กรี๊ดดดด น้องไกรอย่าให้เสียเวลา โอกาสมาแล้วเราต้องรีบคว้าไว้นะคะ 555555
ตอนหน้าจะเป็นแบบดีเราคิดป่ะนะ อิอิ
-
พี่วันติดสัด... :rureadyย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:hao7: :hao7:
เกือบมีได้เสีย พี่วันไม่น่ารู้ตัวเร็วเล้ย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:hao6: :hao6:
-
ไอ้พี่วันได้สติทำไม!! ถถถถ
-
...น้องไกรจะช่วยพี่วันไม๊น๊า.... :o8:
-
อุ้ยตายแล้ว ทำให้อยากอ่านตอนต่อไปขึ้นมาวันนี้เดี๋ยวนี้เลยค่าาา :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด คิดถึงมากกกกค่ะ
และมันก้ค้างคามากกกกกกกกก
ทำไมคุณโอถึงตัดฉับแบบนี้ล่ะคะ ฮือออออ
อะไรๆก้ยังดูเป็นปริศนาชวนจิตตก
แถมมาค้างกันต่อกับพี่ทิวันละน้องไกรแบบนี้
รู้จิตเหมือนจะขาดใจ อยากรู้มากว่าน้องไกรจะช่วยพี่วันมั้ย
และถ้าช่วยจะช่วยพี่เขายังไง? หึหึ
จะรอตอนต่อไปนะคะ จุ้บบบบบบบบบบ
-
ใจเย็น ใจเย็น คนที่ต้องใจเย็นคือคนอ่านต่างหากล่ะะะะะะะะะะะะะะ :ling1: :ling1: :katai1: :katai1:
-
แอร๊ยยยยยยยยย น้องไกรจะรอดมั้ยนะ :hao7:
ชอบตอนที่ไกรเกาะไหล่พี่วันแล้วเผลอพูดว่ากลัวเจ็บจัง เหยยยยยย
คือแบบน่ารักมากกกกกกก :z1:
-
เหยยยยยย เกือบไปแล้วไหม พี่วันนนน จะหลับหูหลับตาทำไม่ได้นะ กรุณามีสติและรู้ตัว และในเมื่อตอนนี้รู้ตัวแล้ว ต่อก็ได้นะ :laugh:
กลอนต้นเรื่องเพราะทุกตอนเลยอะค่ะ อ่านแล้วแบบ แอร๊ยยยยยยย
เป็นกำลังใจให้นะคุณโอ ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ขอให้พบสิ่งดีๆในทางนั้น ^^
-
กลัวแทนอะ..กลัวว่าน้องไกรจะไม่ช่วยพี่วัน... :hao6:
-
กรี๊ดดดด ค้างค่า ช่วยยังไงดีเนี่ยยย
-
โอ้ะ ช่วยอะไรเอ่ยยย :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
เฝ้ารอตอนต่อไปอย่างคาดหวัง....(?) :-[
-
อัพอีก อัพอีกก
โอ้ยพี่วัน ตอนแรกใจหายนึกว่าเป็นอะไร :heaven
-
เขี่ยไปเขี่ยมาระวังนะน้องไกร 55
-
ไกรตอบไปเลยว่า พี่ต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะ :hao3:
พี่วันหื่นจัด จนน้องไกรกลัวเลย แบบนี้จะมีวันนั้นของทั้งคู่ไหม :hao7:
-
ทั้งขำทั้งค้าง :jul3:
-
ทำไมถึงตัดและทำร้ายคนอ่านได้ขนาดเน้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ช่วยอัไรอ่ะไม่เข้าใจค่ะ(กรี๊ดดดดดดดดด) รีบมาต่อเพื่อให้คนอ่านเข้าใจนะคะ (เค้าใสๆนะตัวเอง)
-
ค้างงงงงง :katai1: :katai1: :katai1:.... น้องไกรข่วยพี่เค้าหน่ยนะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ว่างแล้วค่อยมาก็ได้ค่ะ พยายามเข้านะคะสู้ๆ :mew1:
-
เกือบเสียแล้วไกร พี่วันดันติดสัดนอกฤดู
หรือเกิดจากไปนอนเบียดกันสามคนที่ห้องไกร
-
ช่วย ช่วยยังไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :hao5: :hao5: :hao5:
-
อร๋ายยยยย ไกรจ๋าช่วยพี่วันทีสิ อิอิ
-
ไม่เย็น!เย็นไม่ไหว! ตัดจบตอนยังงี้มันร้อนนนน!! :ling1: :ling1:
น้องไกรเค้าจะต้องเป็นคนมีน้ำใจ 'ช่วย' อิพี่วันอยู่แล้วอ่าา คุณคนเขียนรีบจบตอนทำมัยคร้าาาา :hao5:
เค้าจะรอน้องไกรคนมีน้ำใจต่อไปคร่าา
-
ช่วยไปเล๊ยยยยลูก ช่วยพี่วันไปเลยยย :hao6:
-
ช่วยไปเล๊ยยยยลูก ช่วยพี่วันไปเลยยย :hao6:
-
พี่ว๊านนนนนนนนนนนนนนน :-[
แต่แอบตกใจนะแลดูพี่วันจะไม่รู้ตัวและรุนแรง :hao6:
-
โอย พี่วันน่าสงสารอ่ะ ไกรช่วยพี่เขาหน่อยสินะ คนอ่านขอร้อง :z1:
-
ถ้าจะตัดฉับขนาดนี้ เอามีดมาแทงเลยดีกว่า :sad4:
-
กรี๊ดดดด ค้างค่ะค้าง :z3: :z3:
เหนื่อยหน่อยนะค่ะ ไงก็สุ้ๆๆนะ มาต่อเร็วๆๆนะค่ะ จะรอ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้สึกเหมือนโดนตัดด ว๊ากกฉับๆๆ
-
:z3:
ค้างงงงงงง~
แอบเชียรฺ์ให้พี่วันเผด็จศึกน้องไกรได้ 555 :hao6:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ตัดกันงี้ตลอดดดดดดดดดดดด :hao5:
แต่ว่านะ...ไกรจะช่วยพี่วันไหนหล่ะเนี่ยยยย :hao7: :hao7: :hao7:อิอิ
-
คนเขียนตัดได้โหดร้าย แต่ลางสังหรณ์เราว่าน้องไกรยังไม่เสียจิ้นหรอก หุ หุ
-
ดีนะที่พี่วันคืนสติพอดี ถ้ามันเลยเถิดจนเป็นเหตุทำให้ไกร 'กลัว' งานนี้ก็ต้องโทษตัวเองและพี่วัน
จ้าวอย่างพี่วันจะสามารถอยู่เหนือกฎข้อต่างๆ ที่อาจารย์คงร่ายมาได้หรือเปล่านะ
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร รู้สึกหัวใจมันเหวงๆไงไม่รู้คะ บอกตรงกลัวพี่วันมาก กลัสโดนเบื่อกลัวจะไม่เหมือนเดิม กลัวถ้าวันหนึ่งเค้าเกิดไม่แคร์ขึ้นมา แล้วเราจะทำยังไง ถ้าพี่วันจำเป็นต้องฆ่าพี่วันจะฆ่าไหม เหมือนมีคำถามออกมาตลอดทุกครั้งที่อ่าน แต่พอมาอ่านตอนนี้ รู้สึกใจชื่นขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยพี่วันก็ไม่อยากให้เรากลัว แปลว่าพี่วันก็แคร์เราอยู่เหมือนกัน มโนตัวเองเป็นไกร เรียบร้อยจ้าา
-
:z1: :z1: :z1: :z1:รอตอนต่อไปอิอิ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:ling1: กรี๊ดดดดดด อิชั้นค้างงงค่ะ !!! พี่วันไม่น่าได้สติเลย เอ๊ะ :hao5:
อย่าหายไปนานนะคะ สารภาพว่ารอทุกวันเลยค่ะ เรื่องเนี้ย! ชอบบบบบบ
มันมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งไงไม่รู้ :-[
-
ยังไง ยังไง
คนอ่านไม่เข้าใจ
ต้องต่อตอนหน้าเร็วๆ ถึงจะเกท
-
ไกร ช่วยพี่เค้าเถอะ คนกันเองแท้ๆ
:hao6:
-
กรี๊ดดดดด เขินอ่า ทำไมนะทำไม เกือบจะแล้ววว :-[
ตัดจบตอนแบบนี้ บ้าที่สุดดด
-
พี่วันน่ากลัว ไกรเกือบเสียท่าละ 555555555
โอ้ยยยยยยยย แล้วจะทำไงต่อล่ะเนี่ยสองคนเนี่ย
เขินจริงๆ ><
-
ฮิ้วววว
-
อรั้ยยย><
-
=_= เรื่องดองนี่เป็นธรรมดาสำหรับพี่โอ กร๊ากกกก แต่มาต่อแบบนี้เจ็บกว่าที่ไกรจะโดนพี่วันป๊ะเท่งๆ ซะอีก....ไม่มีอันใดมากไปในช่วงท้ายนี้ เพียงแต่ข้านั้นคิดคำนึงพึงหาอยากประสบและพบเจอกับ เอกราชและวายุ สองหนุ่มน้อยนี้เหลือเกิน... กร๊ากกก #ทวงข้ามเรื่อง~~~ :hao7: :katai5: o18
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ถ้าจะค้างขนาดนี้ แงๆๆ :m31:
จงเสร็จพี่วัน จงเสร็จพี่วัน :call:
มาต่อเร็วๆๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่า :L2: :กอด1:
-
ค้างงงงง :ling1: :ling1:
รอ......ไกรช่วยพี่วัน....!!!!!!!! :hao6: :hao6:
-
น้องไกรช่วยพี่วันทีซิ
คุนโอสู้ๆนะคะ
-
มาลุ้นน้องไกรจะช่วยพี่วันรึเปล่า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ozakaoxygenz*ozakaoxygenz*ozakaoxygenz*สู้สู้สู้
-
เฮ้ยยยย!! พี่วันจะให้ช่วยอาร๊ายยยยย~~~
ค้างนะเนี่ย ไกรจะช่วยพี่วันได้ไม๊ อิอิ
-
รอ...... :hao6:
-
น้องไกรช่วยพี่วันเลยนะ
-
เป็นคนดีต้องมีน้ำใจช่วยเหลือผู้ยากไร้นะไกรรรรรรรร
-
อ้าย อยากอ่านตอนถัดไป
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ตอนต่อไป.... หรือว่า!!
:haun4: :haun4: :haun4:
-
กรี๊ดดดดดดดด!! ไกร!ช่วยพี่วันโหน่ยยยยยยยยย
:pig4: :pig4:
-
นอกฤดู ฮี่ๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดด. ขอNc (ไม่หื่นเลยนะย่ะหล่อน)
รอฉากนี้มานานแล้ว
ตัดได้ใจมาก
(แบบหวั่นๆกลัวอดอ่านเอ็นซี) :ling1: :ling1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด ไม่ได้เข้ามาอ่านนานนน เจอตอนล่าสุดเข้าไปปปป
ทำไมขี้ยั่วอย่างนั้นล่ะคะน้องไกรรร แต่ละคำถามนี่ งื้มมมม
:-[ :-[ :-[
แต่ดีจังเลยน้าที่พี่วันหยุดตัวเองได้
ไม่งั้นไม่อยากจะคิดเลยว่าเรื่องจะเป็นยังไง คงไม่จบตอนให้เขินค้างแบบนี้แน่นอน
น่ารักจริงให้ตายยยยย!!!
แงงงงง ลุ้นตอนต่อไปสุดอ้ะบอกเลยยยย!!!
-
ก๊าซซซซซ!!!!!
ไกรจะช่วยพี่วันยังไง
ช่วยนะ ต้องช่วยสิ!
-
แล้วถ้าช่วย...... ไกรจะโอเคมั้ย แบบร่างกาย5555555555555555555555555
ขนาดปกติพี่ไกรแกใช้ตั้งสองคน!!!
-
ไกร ทำใจเย็น แต่เพ่ใจจะขาดดดด ตัดฉับบบ
-
ก็เด็กมันยั่ว เลยหลวมตัวไปหน่อยยยยยย
:กอด1:
-
ปัดติโธ่ พี่ไกรนิ ติดสัดทีทำขุ่นพี่หัวใจจะวาย
-
เกิดติดสัดนอกฤดูจะทำยังไงดี
ก้มีวิธีเดียวที่จะแก้ไขได้ นั่นก็คือ
น้องไกรช่วยพี่วันหน่อยนะ....
แล้วจะให้ช่วยยังไงต้องรอต่อไป
-
อ้ายยยย พี่วันนน
-
พี่วันขาาาา จัดเลยคร๊าาาาาาา จัดเล๊ยยยยยยยย
-
:ling1:
จัดด่วนค่ะคุณพี่วัน คุณน้องรออยู่นะคะ จ้วฟๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :angry2: ตัดฉับแบบนี้มันค้างนะค่ะ :z3: :z3:
อิพี่วานนนนน ติดสัตว์นอกฤดูซะง้านนนนน น้องไกรจะยอมช่วยพี่วันมั้ยน้ออออ
ขอให้น้องไกรเสร็จพี่วัน ขอให้น้องไกรเสร็จพี่วัน ขอให้น้องไกรเสร็จพี่วัน :m5: :call: :call:
ตอนหน้าขอ :oo1: :oo1: :oo1: นะค่ะ :mew1:
-
อีพี่วันนนนอยากผสมพันธ์นอกฤดู555555
ไกรต่องช่วยพี่วันนะคะ :z1:
-
วรั้ยยยยยยยยย
ไม่ได้อ่านตั้งนาน มาอ่านอีกที พี่วันอยากนอกฤดู
แล้วงี้ น้องไกรจะไหวไหมมมมมม
-
:laugh: ก็ว่าแล้วโดนหนูไกรยั่วแบบเจ้าตัวไม่รู้ตลอดๆๆ จะเกิดอาเพศบ้างก็ไม่ผิดแหละ อ้ากๆๆๆ นึกว่าจะร่วมเรียงเคียงหมอนกันซะแล้ว ต้องลุ้นตอนหน้าแทนแล้วสินะ :ling1: รอตอนต่อไปค่า
-
อร๊ายย น้องไกรก็ช่วยพี่วันเค้าหน่อยเถอะ คนอ่านรออยู่
-
โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว เดี๋ยวนี้ไม่มีฤดูอะไรแล้ว ฉะนั้นที่อิพี่วันของขึ้นก็ไม่ใช่อาเพศไรหรอก ก็นอนใกล้ไกรตัวหอมก็งี้แหละ
ไกรช่วยพี่วันเลย อย่าให้คลั่งอีก
-
ไอ้พี่วันคลั่ง 555
เราก็จะรอตอนต่อไปแบบพยายามไม่คลุ้มคลั่งนะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะคุณโอ ^^
-
พี่วันนนน กรี๊ด :hao6:
-
วรรณณาแปลกๆอ่ะ :m28:
แหนะๆๆๆ พี่วันมันยังไม่ใช่ฤดูไม่ใช่เหรอ :hao7:
-
ตอนหน้าจะมีลุ้นไหมนะ :hao7: เตรียมปูเสื่อรอ
-
จะให้น้องไกรช่วยด้วยอะไรนะ???? :hao6: :hao6: :hao6:
-
:ling1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงง :katai4:
-
บอกเลยว่าค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1:
แล้วน้องไกรจะเสร็จไอ่พี่วันไหมเน้ออออออ :hao4:
-
ติดสัดนอกฤดู ไม่เห็นแปลกเลยพี่วันเดี๋ยวนี้โลกมันร้อน น้องหมาเองก็หลงฤดู เย้ย ไม่ได้จงใจจะเปรียบเทียบกับน้องหมานะคร๊าบ
แหะๆ แบบนี้ทางแก้ก็มีไม่กี่ทางหรอกนะ หึหึ :hao6:ให้ไกรช่วยไง
-
เข้ามาลุ้นให้น้องไกรเสร็จพี่วัน
-
สิ้นคำถามผิวนวลต่างแดงซ่าน
ให้สคราญถูกใจใครใคร่ยิ่ง
ก้มลิ้มรสลองจูบพิสูจน์จริง
เฝ้าอ้อยอิ่งหมายรักด้วยอาวรณ์
ค่อยถนอมยอมสกัดไฟร้อนรุ่ม
ฟืนคอยสุมกึ่งระเบิดเกิดสังหรณ์
แรงรสกดเบียดรักให้สั่นคลอน
หมายริดรอนร่างรักพันธนา
ผิวอ่อนช้ำซ้ำตัวแดงแกมสั่นไหว
ดวงตาไซร้เจือน้ำใสให้สุกสา
แรกจะยอมแรกจะหย่าลนไปมา
เชยผกาปลอบสดับกับอนงค์
เฝ้าพูดพร่ำคงถนอมให้แต่ตัวเจ้า
จึงค่อยเคล้าพะเน้านอพอตัวหลง
มิได้เร่งมิได้รัดมิรีบลง
น้องแต่คงบางบอบตอบหัวใจ
สิ้นคำถามด้วยลังเลด้วยคิดหนัก
แต่ด้วยรักประจักษ์ให้แต่หวั่นไหว
พี่ตรงหน้าก็หาใช่คนอื่นไกล
หาใช่ใครใคร่ใช่ตัวกลัวอื่นตาม
จึงจ้องมองตรองตรึกลึกนัยน์เนตร
แก้วอำพันคู่เกตุคล้ายดูขาม
ลึกลงไปใกล้มอดไหม้คล้ายพยาม
หนึ่งถึงสามค่อยพยักรับคำไป
สิ้นคำตอบรอยยิ้มยกที่มุมปาก
มิผิดพรากเสียเวลาไปอยู่ได้
กริยาช้อยวิ่งคล้อยตัดความเห็นใจ
เร่งตัวให้เร่งรีบเข้าเคล้าเคลียคลอ
สองมือปะสองมือป่ายด้วยลุ่มหลง
จูบบรรจงไล่จุมผิดทั้งศอกศอ
คล้ายประหม่าคล้ายตื่นเต้นมิรีรอ
มิเพียงพอด้วยครบประสบการณ์
เกลียวคลื่นซัดซากระแทกผืนทรายนุ่ม
กลับร้อนรุ่นกลางอาทิตย์ที่แผดผาน
ฝูงปลาแหวกแตกกระเซ็นถูกรุกราน
ริอาจต้านแรงขัดขืนฝืนกายา
ปวดอาจอั้นเจ็บอาจขืนยืนใจหมาย
แรกตกใจแรกร่ำไห้คลายประสา
ราวคลื่นสูงซัดกระแทกแหลกบุษบา
มิทันว่ามิทันหยุดสุดหัวใจ
พอเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลริน
หาได้สิ้นแรงฤทธิ์กลับสุกใส
กลับเพิ่มพูนความร้อนรุ่มสุมกองไฟ
มิทันได้เอ่ยปลอบตอบกานดา
เร่งรี่รัดเปลี่ยนรสขมแปรรสหวาน
ก่อนเคลื่อนผ่านเผ็ดค้านแปรเปรี้ยวหา
รสกลมกล่อมกลับอึดอัดทั้งกายา
ปรารถนาจวบจนจบ..ครบหนึ่งคำ
-๒๑-
อาเพศ..?
ความหมายของมันก็คือ ‘เหตุที่เกิดขึ้นอย่างผิดปกติวิสัย ชาวบ้านถือว่าเป็นลางไม่ดี’
พี่วันบอกว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร เพราะมันเป็น ‘อาเพศ’ ..นั่นหมายถึง ในเร็วๆนี้อาจมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น แต่โดยส่วนตัวแล้วผมว่ามันคงไม่มีอะไรเสียหายมากนัก(นอกจากตัวผมเอง..ซึ่ง..เอ่อ..ช่างเถอะ!) และถ้าถามว่าทำไม…ก็อาจจะเพราะมันเป็นความแตกต่างของมนุษย์กระมัง เพราะมนุษย์ผสมพันธุ์โดยไม่เลือกฤดูนี่นา
…เดี๋ยวก่อน นี่ผมติดวิธีการพูดแบบไร้ยางอายนั่นมาแล้วสินะ!?
…ให้ตายเถอะ!
“ไกร…ไกร…”
“อืม”
ผมลืมตา มองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังเรียกผมอยู่..พอรู้ลางๆว่าเป็นใครก็ถอนหายใจ แล้วหลับตาลงมาใหม่
เขาแตะมือลงบนไหล่ผมอีกครั้ง “กินข้าวไหวมั้ย?”
“อืม”
“งั้นพี่ไปบอกคนให้ทำมาให้นะ”
“อืม”
เขาเงียบไปสักพักหนึ่ง พักใหญ่ๆ..ก่อนที่ผิวเตียงจะยวบลงไปเล็กน้อยเมื่อเขาทิ้งตัวลงมา มือใหญ่ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน มือของเขาไม่ได้ร้อนเหมือนเมื่อคืนแล้ว นั่นถือเป็น ‘ลางที่ดี’ …ที่ทำให้ตัวผมเองเนี่ยแหละโคตรพ่อโคตรแม่โล่งใจ
“ไหวรึเปล่า? ต้องให้ท่านอามาดูให้มั้ย?”
พี่วันหมายถึงท่านอาหมอของเขา และทำเอาผมต้องรีบพรวดพราด “…ไม่ต้อง!”
“อ้าว ก็ไกรดูอาการแย่มากนี่นา…”
“ไม่ต้อง!” ผมย้ำอีกครั้ง แสดงความชัดเจนออกไปอย่างสุดตัว ไม่อยากจะคิดเลยว่าอาการแบบนี้ หมอเขาต้องตรวจตรงส่วนไหนบ้าง! “ก็แค่เพลีย! แค่ปวดเฉยๆ! และก็แค่เจ็บ…มาก!”
อีกฝ่ายกระพริบตา ก่อนจะพ่นขำออกมาอย่างดูหมิ่น “อย่าเยอะน่า ไม่เจ็บขนาดนั้นหรอก”
ผมแยกเขี้ยวใส่เขา “ลองโดนบ้างมั้ยล่ะ?”
“ไม่ล่ะ พี่ชอบเป็นคนทำมากกว่า”
“ไม่เคยถูกกระทำไม่ต้องทำมาพูดดี!”
“ใครว่าไม่เคยกันล่ะ?”
สิ้นคำนั้นทำเอาผมอ้าปากค้าง และพอจะถาม..อีกฝ่ายก็หมุนตัวออกไป
“พี่ไปสั่งข้าวให้ไกรดีกว่า~”
..กวนส้นตรีนชิบหาย!!
ผมไม่รู้หรอกครับว่าไอ้คำพูดกำกวมเมื่อครู่มันยังไงกันแน่ แต่ใจน่ะโอนเอียงไปทางที่ว่าไอ้พี่วันไม่มีทางถูกกระทำแน่นอน จากประสบการณ์ส่วนตัว…ผมว่าเขาใจร้อนมากพอจะ ‘รอ’ อะไรๆไม่ไหวหรอก เพราะงั้นตัดไปได้เลย มันแค่ต้องการกวนประสาทผมแน่ๆ
ผมฟุบหน้าลงกับหมอนอีกรอบ รู้สึกปวดเมื่อยไปหมดเหมือนเมื่อวานไปวิ่งมาสักร้อยกิโล แถมยังขัดยอกไปทั่วทั้งตัว…คิดแล้วอายจริงๆให้ตายเถอะ ก็ไม่คิดว่าจะขนาดไหนหรอกนะ เพราะเห็นตัวอย่างอย่างมาลาก็..ตัวนิดเดียว ยัง…ได้ ก็เลยคิดว่ามันไม่น่าจะมีปัญหากับการเอาเข้าเอาออกจนกระทั่ง…ได้เจอของจริง ถึงได้รู้ว่าไอ้ที่เคยคิดๆจินตนาการหรือเตรียมใจห่าเหวอะไรน่ะมันแค่ขี้ฟัน!
..โชคดีแค่ไหนที่เป็นวันเสาร์! ไม่งั้นนะบอกลามหา’ลัยได้เลย!!
ไม่นานไอ้พี่วันก็เดินกลับมาหาผมใหม่ เขาเองก็ดูเหมือนเพิ่งจะตื่นก่อนผมได้ไม่นานนักนั่นแหละทำมาเก๊กเหมือนตัวเองเก่งนักหนา แถมยังอมยิ้มมุมปากตลอดเวลาเหมือนเพิ่งสร่างกัญชา..ยิ่งมองก็ยิ่งหมั่นไส้ ฮึ่ม
เขาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ตวัดขาไขว้กันแล้วหยิบมือถือมากดๆ
ส่วนผมน่ะอดไม่ไหว ต้องคว้าหมอนมาฟาดเขา ป้าบ!
“เฮ้ย” ไอ้พี่วันหัวเราะ..เหมือนไม่รู้สำนึก “ตีพี่ทำไมครับ?”
ผมแยกเขี้ยว “อย่ามาทำท่าสบายตัวสบายใจ หมั่นไส้ว้อย!”
“เอ้า ก็เมื่อคืนคนมันมีความสุข….ตอนเช้าก็ขอต่อสักหน่อยไม่ได้เหรอ?”
น้ำเสียงมีลูกเล่นตามสไตล์ผู้ชายปากหวาน พร้อมยักคิ้วหลิ่วตาประหนึ่งจงใจรังแกผม..ซึ่งแน่นอนครับ มันได้ผล เพราะเล่นเอาบรรดามวลของเหลวอุ่นร้อนในร่างกายวิ่งขึ้นไปปะทุที่หน้าจนแทบระเบิด
“บ้า” ผมฟาดเขาอีกครั้ง “พูดอะไรไม่อายผีสางนางไม้บ้าง ตลกมั้ย”
“เอ้า ยังต้องอายอะไรอีก”
“แล้วไม่ต้องเก็บเป็นความลับรึไง? ถ้าใครมาได้ยินแล้วรู้ไปถึงหูท่านอาพันวัง…แกเอาพี่ตายแน่! เพราะพี่มันตัวสร้างอาเพศ!”
เขารู้ว่าผมล้อเล่นเลยไม่ได้โกรธ แถมยังยกยิ้มขึ้นมา
“ใครกันแน่…ที่ทำให้พี่เป็นแบบนั้นน่ะ”
ผมขมวดคิ้ว “อะไรนะ?”
“เอ้า ก็ถ้าไกรไม่เข้ามาใกล้ๆ มานัวเนียจับโน่นจับนี่ถูตรงโน้นตรงนี้…พี่ก็คงไม่หน้ามืดตามัวหื่นขึ้นสมองแล้วจับกดไกรแบบนั้นหรอก”
“อ๊ะหราาา” ผมดันตัวขึ้นมา ว่าจะท้าสู้สักตั้งแม้นว่าสุขภาพตูดจะไม่อำนวยเท่าไหร่ก็ตาม “นี่จะบอกว่าเป็นความผิดไกรรึไง? ไอ้คนที่มานัวเนียจับโน่นจับนี่ก่อนคือพี่ต่างหาก ถ้าพี่ไม่ทำจนไกรเคยชินไกรก็ไม่ทำกลับช่วงเวลาอย่างนั้นหรอก แถม…ใครจะไปรู้ว่าตัดสัดอยู่ อย่ามาว่ากันนะว้อยไอ้คนไม่รับผิดชอบ!”
“เปล่าสักหน่อย”
เขาปรือตาหวาน..จนเส้นอะไรบางอย่างในสมองผมกระตุก
“..จะบอกว่าเป็น ‘ความดีความชอบ’ ต่างหาก”
..ผมว่าควรจะพอกับการหยอดมุขเสี่ยวซี้ขยี้หัวใจพวกนี้สักทีสินะครับ..
เลยจบบทสนทนาด้วยการฟาดหมอนใส่เขาอีกครั้ง แล้วกลับมานอนหันหน้าไปอีกทางใหม่…แต่แม่งไม่จบ เพราะไอ้จระเข้บ้าๆตัวหนึ่งก็เสือกชะโงกมาหอมแก้มผมอีก แน่นอนว่าผมถึงกับต้องมองตาเขียวปั๊ด และไอ้สัสนั่นก็กวนตีนต่อ…ด้วยการฟัดผมอย่างเมามันพร้อมหัวเราะไปด้วย!
…น่าหมั่นไส้สุดๆ!!
…………แต่….เดี๋ยวก่อนนะ
….….ไอ้บรรยากาศข้าวใหม่ปลามันนี่มันอะไรกันวะ!?
คิดด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองใจนิดหน่อย บทสรุปมันก็อยู่กับความจริงที่ว่าพวกเราเป็นอะไรกันเนี่ยแหละ คำถามพวกนั้นไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่ได้รับคำตอบ แถมสถานการณ์ก็ยังกำกวมขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าเสียตัวแล้วผมจะเสียใจหรอกนะครับ มันไม่เชิงแบบนั้น…ก็ผมแค่เป็นผู้ชาย ถ้าไม่ได้เสียใจซะอย่าง มันก็ไม่มีอะไรเสียหาย
ถึงแม้ว่าไอ้บ้านี่จะไม่อ่อนโยนเลย(ต่างจากในมโนเป็นแสนเป็นล้าน)ก็เถอะ แต่รวมๆแล้วผมก็ไม่นับว่าตัวเองขาดทุนอะไร กลับกันซะอีก
…ทั้งที่รู้ว่ามันแย่ แต่ครั้งหนึ่งผมก็เคยได้เป็นเจ้าของเขา
…จระเข้แสนร้ายตัวนี้
………….รู้สึกมีชัยเหนือมนุษย์คนอื่นขึ้นมานิดๆแหะ..
“แหน่ะ” เขาทัก “ยิ้มอะไรน่ะ?”
ผมหุบยิ้มทันที แล้วตีหน้าบูดบึ้ง “เปล่า”
ไอ้พี่วันยิ้ม “คิดอะไรอยู่ เรื่องเมื่อคืนเหรอ?”
“ไอ้บ้า ใครจะไปหื่นเหมือนพี่กันวะ”
“เอ้า แล้วเรื่องอะไรล่ะ?”
อะไรบางอย่างทำให้ผมเงียบไป
ผมพลิกตัวนอนตะแคง..มองหน้าเขา..มองรอยยิ้มเจ้าชู้นั่น มองดวงตาสีอำพันระริกระรี้มีความสุขนั่น จริงอยู่ที่พี่วันคงแสดงออกในฐานะมนุษย์ได้ไม่มากนัก กอปรกับคำพูดคำจาโอ้โล้มชวนให้เคลือบแคลงสงสัยนั่นอีก สิ่งที่เขารู้สึกจากข้างในแทบไม่หลุดออกมาเลย…
แต่ตอนนี้..ผมกลับเห็นว่าเขาดู ‘มีความสุข’ จริงๆ…อย่างที่เขาว่า
..และมันทำให้ผมเกิดคำถามขึ้นมา..
“พี่วัน..”
“หืม?”
ผมรู้สึกกลืนน้ำลายไม่ลง ก้อนอะไรบางอย่างทำให้ท้องไส้ปั่นป่วน
แต่กระนั้น..ก็ยังเอ่ยถามออกไป
“พี่…อยากเป็นมนุษย์รึเปล่า…?”
ผมภาวนา ผมอยากให้เขาเงียบไป อยากให้เขาลดรอยยิ้มลงและทำสีหน้าเหมือนนิ่งคิด..หรืออะไรสักอย่างที่แสดงให้ผมรู้ว่าเขากำลังคิดเหมือนกันอยู่
แต่เขาไม่ได้ทำสิ่งเหล่านั้น
…แค่ปรือตามองผม ยิ้มให้เหมือนที่เคย
และไม่ได้ตอบอะไรเลย…
บางสิ่งบางอย่างในอกผมหลุดหายไป ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร
….และไม่ว่าผมจะหามันเท่าไหร่…ก็หาไม่เจอ
+++++++++++++++++++
“เจ้าเด็กมนุษย์นั่นกลายเป็นคนในบ้านเราไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
สิ่งเดียวที่ผมไม่เข้าใจจากประโยคนั้นไม่ใช่คำพูดรังเกียจเดียดฉันท์หรือน้ำเสียงเหมือนรำคาญใจเสียเหลือเกินอย่างนั้นที่หลุดออกมาจากปากท่านอาพันวังหรอกครับ แต่เพราะประเด็นมันอยู่ที่เขาพูดกับพี่วัน..ซึ่งนั่งก้มหน้าก้มตาตัดเล็บเท้าอยู่นั้นกำลังนั่งข้างๆผม และแน่นอนว่าไอ้คำพูดพวกนั้นน่ะกระแทกหูผมเต็มเลยล่ะ
ผมกำลังคิดว่าตัวเองต้องยกมือ แล้วร้องออกไปว่า.. ‘ไงฮะ สบายดีมั้ย?’ หรือเปล่านะ…
“ผมบอกแล้วไงฮะว่าไกรจะอยู่ที่นี่สักพัก” ไอ้พี่วันพูดโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมา..หรือจะเป็นเล็บขบว่ะสัส หมกมุ่นละเกิน “สักพัก…ใหญ่ๆ”
คนฟังพ่นลมหายใจ “อาคมคลายแล้วไม่ใช่เรอะ? ไล่กลับบ้านกลับช่องไปได้แล้ว”
“ที่ผมให้ไกรมาอยู่ที่นี่ไม่ใช่แค่เรื่องอาคมสักหน่อย”
คำตอบของพี่วันทำให้อาพันวังตวัดสายตากลับมามองผมฉับ ทำเอาขนลุกซู่ก้มหน้าหนีแทบไม่ทัน
“นี่เป็นมนุษย์”
เขาย้ำ ชี้นิ้วมาที่ผม..ส่วนผมน่ะรีบพยักหน้ารัวๆ ยืนยันว่าตัวไม่ใช่มอนสเตอร์หลุดออกมาจากดาวไหน แต่อีกฝ่ายเมินเฉย ทำหน้าไม่รับมุขอย่างสิ้นเชิง..แล้วหันไปพูดกับไอ้พี่วันใหม่
“ส่วนหลาน…เป็น ‘จ้าว’ นะ”
พี่วันเงียบไป
สักพักใหญ่ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาครั้งแรก
“จริงสิครับท่านอา”
“หืม?”
“ผมว่าจะคุยเรื่องนี้อยู่พอดี”
คู่สนทนาหรี่ตาลงเหมือนจับพิรุธได้ “เรื่องอะไร?”
ตอนนั้นผมเริ่มจะเหนื่อยกับการมองไปทางคนโน้นทีคนนี้ทีแล้วล่ะครับ เลยว่าจะอยู่เงียบๆนิ่งๆเหมือนอากาศธาตุ ดำเนินเรื่องต่อไปสักพักโดยไม่มีผมก็แล้วกัน….
“…ผมเบื่อที่จะมานั่งแยกมนุษย์ๆจระเข้ๆแล้วล่ะ ช่างมันไม่ได้หรือ”
“ห๊า!?”
..นั่นเป็นเสียงของผมเองครับ ไม่ต้องสงสัยเลย
เพราะผู้ฟังตัวจริงอย่างท่านอาพันวังกลับทำแค่เบิกตากว้างขึ้นกว่าเดิม2มิลลิเมตร แล้วยืนนิ่งด้วยบรรยากาศที่เหมือนจระเข้อ้าปากในสวนสัตว์ นิ่งจนแทบจะเป็นหิน
กลับกัน..ไอ้พี่วันกลับทำท่าทางสบายๆ ตัดเล็บเท้าแกรกๆอยู่พักใหญ่ แล้วถึงขยับมานั่งขัดสมาธิ…ก้มหน้าก้มตาห่อกระดาษเศษเล็บให้เรียบร้อย ก่อนโยนใส่ถังขยะประหนึ่งนักบาสNBA ท่าทางไม่ได้ใส่ใจกับบรรยากาศที่พลิกจากอุณหภูมิเดือดดาลเมื่อครู่เป็นติดลบระดับอลาสก้าเช่นนี้สักนิด
ผมกับท่านอาพันวังมองหน้ากัน นั่นอาจเป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกแบบเดียวกันกระมัง
…เจนสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างฮ่ะ
…..แต่ผมต้องพูดคำนี้ครับ ‘เรื่องนี้…ไกรจะไม่ยุ่ง’
“ไม่ได้”
น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบ และห้วนฉับจนผมสะดุ้งเล็กน้อยตามไปด้วย
ดวงตาสีทองของอาพันวังวาวโรจน์ดุจดวงตะวัน แรงกล้าจนผมเผลอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว..เมื่อเห็นไปมองพี่วัน ดวงตาคู่นั้นของเขากลับตรงกันข้าม ราวแสงจันทร์ที่นิ่งสงบแม้ในวันที่พายุเคลื่อนตัวมา…และมันทำให้หัวใจผมเยียบเย็นลงไปด้วย
ท่ามกลางสถานการณ์เช่นนั้น..ผมภาวนาให้ตัวเองหายไป
“มนุษย์ก็ส่วนมนุษย์ จระเข้ก็ส่วนจระเข้…แบ่งแยกเช่นนี้มาช้านานแล้ว”
“แต่ผมไม่ต้องการแบ่งแยกนี่” พี่วันสวนขึ้น “…มนุษย์กับจระเข้…อยู่ด้วยกันได้”
ท่านพันวังพยักเพยิดมาทางผม แต่ไม่ได้หันมาสบตา “ถ้าหลานกำลังหมายถึงไอ้เด็กมนุษย์นี่ อาจะยกเว้นไว้ให้คนนึง อีกหกสิบปีข้างหน้ามันก็ตายห่าแล้ว…แต่ไม่ใช่กับมนุษย์ทั้งหมด!”
..เดี๋ยวนะ..นี่ท่านอาแช่งผมเรอะ?
ผมอ้าปากพะงาบๆ แต่สำเหนียกได้ว่าตัวเองไม่ควรพูด..เดี๋ยวจะได้ตายไม่รู้ตัว
ไอ้พี่วันลดเสียงลง “ผมไม่ได้หมายความแค่ไกรนะ…”
“ถ้าพวกมนุษย์รู้ว่ามีจระเข้เช่นเราอยู่..จะเกิดความโกลาหลแค่ไหนหลานไม่รู้บ้างเลยรึไง?”
“ไม่จำเป็นต้องให้รู้นี่ เราก็แค่มีชีวิตอยู่เหมือน…มนุษย์ปกติ…”
“ไม่มีวัน!”
เสียงนั้นดังขึ้นเล็กน้อย และผมเริ่มเบื่อที่จะหมุนคอกลับไปกลับมาแล้วครับให้ตายเถอะ
“เราไม่ใช่มนุษย์ ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเป็นมนุษย์”
“ผมรู้ แต่…”
“จบเรื่องนี้” นั่นเป็นคำตัดบท ที่เหมือนสิ้นความอดทนแล้ว “อาจะถือว่าเรื่องเมื่อครู่เกิดขึ้นเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของหลาน แล้วอย่าได้คิดจะเอ่ยเรื่องไร้สาระแบบนั้นออกมาให้อาได้ยินอีกเป็นอันขาด”
แกถอนหายใจ แต่ไม่ได้มีท่าทางปลงตามที่แสร้งกระทำ เขากลับหลังหัน กำลังจะเดินออกไปจากบริเวณโถงบ้านที่พวกผมนั่งกันอยู่
และผมคิดว่าเรื่องเรามันควรสงบลงแล้ว แต่ไม่ใช่ครับ
…เพราะไอ้พี่วันดันเสือกลุกขึ้นมาก่อน
“แล้วจะให้ทำยังไง”
ร่างสูงกระชากเสียงหนัก เล่นเอาผมสะดุ้งอีกครั้ง…ด้วยไม่เคยได้ยินน้ำเสียงเจืออารมณ์หงุดหงิดเช่นนี้ดังขึ้นจากเขาเลยสักครั้ง
“..จะให้เปลี่ยนชื่อทุกๆสามสิบสี่สิบปี แกล้งทำเป็นว่าตัวเองตายไปแล้วและเกิดใหม่ในอีกชื่อ แล้วมีชีวิตอยู่เป็นร้อยๆพันๆปีกับความว่างเปล่าและความแค้นไม่รู้จักจบจักสิ้นแบบท่านอารึไง?”
ผมกำลังเตรียมสะดุ้งด้วยกลัวว่าท่านอาพันวังจะตวาดอะไรกลับมาอีกสักครั้ง
…แต่ก็ไม่ครับ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ…
“ความว่างเปล่ากับความแค้นงั้นรึ?” ในที่สุดคนฟังก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงปนกลั้วหัวเราะ “ด่าได้เจ็บแสบดีนี่…”
ไอ้พี่วันสูดลมหายใจสั้นๆ “ท่านอา…ผม…”
“มนุษย์ทำร้ายเรา เหตุใดจึงต้องนิ่งเฉย..มองพวกมันเข่นฆ่าเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า” เขาพูดต่อ “กี่สิบกี่ร้อยปีที่ข้าเห็นเพื่อนข้า ญาติข้า หลานข้า พี่น้องข้า…ตายไปต่อหน้าต่อตา…เวลาเหล่านั้นไม่ใช่ความว่างเปล่า มันสมควรแล้วที่จะเป็นความแค้น”
“แต่ความแค้นไม่ได้ช่วยอะไร ท่านก็รู้ สงครามไม่มีวันจบสิ้นถ้าหากว่า….”
“….หยุดพูดจาเหมือนมนุษย์เสียที”
คำตวาดนั้นไม่ได้ดัง ไม่ได้ห้วนกร้าวจนน่ากลัว เพียงแค่พูดออกไป..เหมือนแค่อยากตัดบท เหมือนกับ…น้ำเสียงของคนที่เบื่อหน่ายไปเสียทุกอย่าง
…ไม่เว้นแม้แต่ลมหายใจของตัวเอง
ผมยกมือขึ้นลูบคอตัวเองอย่างลืมตัว รู้สึกเหมือนมีผงขมๆโรยอยู่เต็มในนั้น..เพียงแต่ไม่อาจหาญพอจะขย้อนมันออกมา ชั่ววินาทีนั้นผมหันไปมองพี่วัน..เขาไม่ได้มองผมอยู่ ไม่เลยสักนิด
..และที่ประหลาดกว่านั้น คือเขาไม่ได้มีท่าทางยอมแพ้
“…เรามีบ้านหลังใหญ่ มีเงินทอง มีอำนาจมากมาย..มากพอจะใช้ชีวิตอยู่แบบมนุษย์โดยไม่มีปัญหาอะไร” เสียงทุ้มนั้นอ่อนลงมาก “เราอยู่แบบนี้ต่อไปได้ ท่านอา อยู่ได้โดยไม่ต้องฆ่าใคร”
ท่านอาเดาะลิ้น “ฆ่ามาตั้งเยอะ หลานจะมาพูดอะไรเสียตอนนี้”
“แต่ผมไม่อยากทำแล้ว”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะ…………” เขาคาไว้แค่นั้น เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่ “…เพราะผมไม่อยากทำ”
“ไม่อยากหรือไม่กล้ากันแน่?”
“…ท่านอาก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนที่หลงไปกับคำยั่วยุแบบเด็กๆ”
“ใช่ ท่านไม่ใช่เด็ก” อีกฝ่ายยกมือโบกปัด ตามด้วยน้ำคำประชดประชัน “ปีกกล้าขาแข็งคิดเองได้เดินเองเป็น อาไม่มีเรื่องอะไรจะสอนท่านแล้วล่ะ อยากจะทำอะไรก็เชิญ!”
“ท่านอา…ผมไม่ได้………”
“…แต่คงไม่ลืมใช่มั้ย…ว่าใครเป็นคนฆ่าท่านพ่อกับท่านแม่ของท่าน?”
คำสวนนั้นทำให้พี่วันชะงักลงอย่างเห็นได้ชัด
“สลักลงไป…ข้างใน…จดจำมันไว้ให้ดี…”
มือที่เต็มไปด้วยเกล็ดสีเขียวหม่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบเคลื่อนมาทาบที่กลางอก
“นี่ไม่ใช่เพียงเหตุผลของสายเลือดสูงศักดิ์ที่ไหลเวียนอยู่ในกายท่าน แต่เป็นชาติกำเนิดของท่าน…ของเราทั้งหมด ท่านคือตัวแทนของชาวเรา…ประชาชนแห่งท้องน้ำ สิ่งเดียวที่ท่านต้องไม่หันหลังให้คือ ‘พวกเรา’…คือ ‘ความแค้น’ ทั้งหมดของพวกเรา”
มือใหญ่ทุบลงกลางอกตน จ้องเขม็งตรงไปด้วยโกรธา
แต่น้ำเสียงที่ยะเยือกเย็นนั้นไม่ได้ดังขึ้นด้วยอารมณ์เลยแม้แต่น้อย มันทำให้ผมรู้สึกตัวว่าท่านอาคนนี้ควบคุมความรู้สึกตัวเองได้ดีแค่ไหน
….หรือบางที…จิตใจของเขาอาจจะด้านชาจากความเดือดดาลแล้วก็เป็นได้
“อาผิดหวังในตัวท่านนัก จ้าวทิวัน”
TBC
============================
ลืมอัพค่ะ แงงง ;;___;;///
เรื่องนี้ไม่ค่อยมีคนทวงเลยลืมบ่อย กร๊ากกกกก
(เลวมากแกชุ้นเป็นนักเขียนที่เลวมาก ชอบฝันว่าอัพไปแล้วด้วย แงงงงงง :hao5:)
((แต่ถึงทวงก็ใช่ว่าจะอัพ บัดซบละไมม!))
พูดไปนั่น แต่ก็ไม่มีสต็อก =_='' สปีดการเขียนช้าเหลือเกิน..
เอออ มาพูดถึงตอนนี้บ้างดีกว่า
ต้องขออภัยกับหลายๆคนที่เฝ้ารอNCแบบร้อยแก้วนะคะ :hao7: รู้สึกอยากลองอะไรแปลกใหม่
ก่อนเขียนตอนนี้ไปศึกษามาเยอะ รู้สึกว่าภาษาไทยเป็นภาษาที่สละสลวยขึ้นมาเป็นกอง
(แม้กระนั้นเราก็ยังใช้คำผิดๆพลาดๆไม่ตรงความหมายเยอะอยู่....)
ร้องกรองฉากอย่างว่าในวรรณคดีโบราณนี่จะอุปมาอะไรนักหนา เล่นเอาไปแทบไม่เป็น
แต่มันก็มุ้งมิ้งงุ้งงิ้งดีนะคะ :o8:
อันนี้เหมือนตัวเทสต์ อยากฝึกว่าตัวเองจะทำได้ดีไหม
ถ้าตั้งใจอ่านกลอนบทนี้จะเลิฟมากมายค่ะ (ฮาาา)
ชอบหรือไม่ชอบติชมกันได้เสมอนะคะ :D
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ดีใจจริงๆที่ยังมีคนตามอ่านอยู่จ้ะ 55555555
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปูลู. เห็นเม้นท์เยอะๆนี่มันชื่นใจจริงๆ
ปูลู2. นิยายเรื่องนี้ยังคงเป็นนิยายรักอยู่ใช่ไหมมม แงงงงง
-
:z13:
ตั้งใจอ่านทุกตัวอักษรอยู่แล้ว
อ่านไปๆ มีคำผิด แต่ลืมแล้วว่าอยู่ตรงไหน :laugh: #แล้วจะบอกเพื่อ?
แต่เดี๋ยวก็คงมีคนมาแก้ให้
พี่โอเคยบอกก่อนหน้านี้ว่าไม่มีบทนี้ในเรื่อง เราเลยคิดว่าจะไม่เจอซะแล้ว
แต่อ่านกลอนแล้วจิ้นตาม เลยตกใจ คิดไปว่ากลอนผิดตอนรึเปล่า พออ่านมาถึงร้อยแก้ว โอ๊ะ ! ถูกแล้ว
เค้าได้กันเมื่อกี้หนิ แถมน้องไกรดูจะสาหัสซะด้วย คงไม่ต้องบอกแล้วว่า 'จ้าว' ยิ่งใหญ่แค่ไหน :haun4:
ปล. กลอนก็ดีนะ ได้อารมณ์อีกแบบ
ปล. 2 แล้วที่พี่ไกรมันพูดเหมือนเคยรับแล้วนั่นล่ะ คืออะไร
-
พี่วันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารจ้าวทิวัน เฮ้ออออออออ
-
เดาไม่ถูกเลยจะจบยังไง เป็นกำลังใจให้ท่านจ้าวสู้ต่อไปแบบไกรจะไม่ยุ่ง :katai2-1:
-
อืม... รู้สึกถึงบรรยากาศมาคุชัดเจนเลยแฮะ...
:katai1:
ทำไมรู้สึกชอบท่านอาพันวังขึ้นมาเล็กๆจังเลย :hao7:
แต่พี่วันเอ้ย เค้ารอฉากอะจึ๋ยๆ NC ที่แหกทางโค้งของพี่มานานแล้วนะเออ แต่ไม่เป็นไร เพราะแบบร้อยกรองก็เป็นความแปลกใหม่ดีค่ะ ดีใจที่คนเขียนกล้าท้าทายกับมัน เพราะกาพย์โคลงกลอนนั้นแต่งยากมากจริงๆ
รู้สึกชอบพี่วันมากขึ้นมาอีกหน่อยหนึ่ง พี่ทำดีแล้วนะ ขอให้สู้ต่อไป!
หนูไกรลูก ลูกทำอะไรหล่นหายหรือคะ คงไม่ใช่หัวใจใช่มั้ยอ่ะลูกกก :o12:
รู้สึกอึนๆไปกับหนูไกรอีกแล้ว
ขอบคุณคนแต่งมากมายเช่นเดิมค่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ตอนอ่านกลอนข้างบนคือแอบคิดว่าพี่โอคงไม่แต่งเอนซีเป็นกลอนหรอกนะ แล้วก็ใช่จริงๆ 555555. แต่ดีค่ะ แปลกดี ่่อ่านแล้วเขินพูดเลย :katai2-1:
แต่ให้ตายเถอะเริ่มตอนกับท้ายตอนนี่นิยายเรื่องเดีนวกันใช่ไหมคนละอารมณ์ :katai1:
-
บทกลอนยาวสะใจมากโฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
นุ้งชอบบบบบบบบบบบบบ
ภาษาสวยมากค่ะ แงงงง ชอบมาก ชอบอ่ะ ชอบบบบบ ฮือออออออ :ling1:
-
ขุ่นพระ ได้อ่านเป็นบทอัศจรรย์!!!
นานน้านนนนนนน จะได้อ่านแนวนี้นะคะเนี่ย
เจ๋งมากเลยพี่โอ
อ่านตอนนี้แล้วพี่วันกับท่านอาดูมีอะไรให้น่าค้นหาอีกเยอะเลยนะคะ
พี่วันสู้ๆ!!
รออ่านอยู่นะคะ
ปล. คราวหลังจะเมนชั่นทวงในทวิตเตอร์บ่อยๆเลยค่ะ
จะได้ไม่ลืมอัพอีก 555555555
-
เขาได้กันแล้วค่ะ!!! จุดพลุฉลองให้น้องไกร 55
แหมๆ ทีตอนแรกล่ะทำเป็นไม่ชอบขี้หน้าเค้า
ไหงตอนนี้น้องไกรยอมพี่วันแบบหมดตัวหมดใจเลยล่ะคะเนี่ย 555
-
ฉากอัศจรรย์มาเป็นร้อยกรองเลยวุ้ย
พี่วันเริ่มมีความเป็นมนุษย์มากขึ้นเพราะไกรหรือเปล่าเนี่ย
ขอความหวานให้คู่ข้าวใหม่ปลามันนาน ๆ หน่อยนะจ๊ะ อย่าพึ่งขมเลย
-
ฮามากับ "เรื่องนี้ ไกรไม่ยุ่ง"
-
นานๆทีจะเปิดอ่านในคอม มาคอมเม้นซะหน่อย 555
(หนูเม้นจากในมือถือไม่ได้ คาดเดาว่าเพราะโง่ แต่ไม่เป็นไรนะคะ ตามอ่านอยู่ทุกตอนนะ :katai4: )
ชอบบทอัศจรรย์มาก ส่วนตัวแล้วจะอ่านกลอนผ่านๆ แต่ครั้งนี้ บทอัศจรรย์อ่านแล้วลื่นมากค่ะ
น่าจะเพราะว่าศึกษามาอย่างดี บวกกับอินเนอร์ในการเขียนฉากติดเรทสินะคะ 5555
:กอด1:
พี่วันกับคุณอามาบทโหด มันมีความแค้นอยู่อะเนอะ จุดนี้ก็ต้องคิดหนักนิดนึง
ระหว่างคนรัก กับเผ่าพันธุ์ พูดยากจริงๆ
ชอบประโยคนี้ >> "..ยืนนิ่งด้วยบรรยากาศที่เหมือนจระเข้อ้าปากในสวนสัตว์"
คือฉากมันกำลังลุกเป็นไฟอยู่ พออ่านถึงประโยคนี้ละแบบ ...เอ่อ มุ้งมิ้งขึ้นมาทันตา ><
คือคิดภาพบ่อจระเข้ในสวนสัตว์ละมีหมอจระเข้กำลังเอาไม้แตะจมูกให้ปากอ้า เตรียมเอาหัวเข้าปากสุดอะไรสุด
คุณอาอยู่มาเป็นร้อยๆปี ไม่มีใครพอจะเข้าตา เข้าใจ บ้างเลยเหรอคะ?
ไอ้คุณหลานอยู่มา 22 ปี นางได้เมียแล้วนะคะคุณอา (หยาบคายยิ่งนักเจ้ามนุษย์คนอ่านนี่!)
-
เปิดมาแว่บแรกแอบงงว่ากลอนตอนนี้ทำไมมันยาวเป็นพิเศษ พอเริ่มอ่านถึงบางอ้อเลย เป็นอะไรที่แปลกใหม่มากเลยค่ะ :katai2-1:
พี่วันเคยโดนใครเสียบหรือพูดเล่นคะนั่น ทำไมเรารู้สึกว่ามันอาจจะเป็นเรื่องจริง o22
ว่าแต่เมื่อไหร่ไกรจะหลุดอาคมนะ มันดูสงบสุขเกินไปจนชวนคิดว่าเดี๋ยวมันต้องเกิดเรื่อง...
เรื่องความแค้นนี่ถึงพี่วันจะปล่อยวางแต่ใช่ว่าจระเข้ทุก(คน/ตัว?)จะคิดเหมือนพี่วัน
ยิ่งพี่วันเป็นถึงจ้าวด้วย ถ้าพี่วันยังยืนยันอย่างนี้ต่อไปอาจเกิดปัญหาการแตกแยกภายในเผ่าพันธุ์เลยก็ได้
ปล. ตอนนี้เราคาใจกับทางบ้านไกรมากเลยค่ะ จะเป็นตระกูลหมอจระเข้รึเปล่านะ แล้วพี่วันกับไกรก็จะกลายเป็นตำนานรักโรมิโอจูเลียตแบบใหม่? #มโนก้าวไกล
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เข้ามาให้กำลังใจพี่วัน :mew1:
-
มีลางว่าจะดราม่า น้องไกรจะต้องเจ็บปวดอีกแหงมๆ :hao5:
-
ไอ้พี่วันน่าสงสารอ่ะ มนุษย์กับจระเข้ จะได้อยู่ด้วยกันไหม
-
:ling2: ทำไมตอนแรกกะตอนหลังมันให้อารมณ์คนละแบบ
ว่าแต่ เอ็นซีอยู่ในกลอนนั่นชิมิคะ :hao6:
-
โหหหห มันช่างหน่วงงงงงงงงงงงง :hao5: คือแล้วมันจะไปหยุดอยู่ตรงไหนล่ะท่านอา ต้องล้างบางมนุษย์ให้หมดโลกเลยหรือยังไงท่านอาถึงจะพอใจ
บอกว่าไม่ชอบมนุษย์ แต่ทุกวันนี้ยังอยู่รวมกับสังคมมนุษย์เพื่ออะไรอะ ท่านอารอคอยการแก้แค้นใคร หรือรออะไรอยู่กันแน่
บทร้อยแก้วบับว่า.... แอร๊ย นึกถึงตอนม.ต้นเลยอะ ที่อ่านฉากอัศจรรย์ขุนช้างขุนแผน :-[
-
ร้อยกรองสุดยอดมากเลยค่ะ ฟินเลย 555
โอ้ยย ท่านลุง พูดแบบนั้นได้ไง :ling1:
...เข้าใจทั้งสองฝ่ายเลย คนนึงเป็นผู้ใหญ่กว่าโตกว่าแถมยังผ่านอะไรแย่ๆ มาเยอะแล้ว
ก็ต้องฝังใจว่าอยู่ร่วมไม่ได้เป็นธรรมดา แถมพี่วันยังเป็นจ้าวอีก
...แต่ถ้าให้ท่านลุงลองมาใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์แบบพี่วันดูอาจได้มุมมองมากขึ้น
ท่านอาจมองว่าโลกสวยไปแต่โลกก็ไม่ใช่จะไม่สวยนะท่านลุงงง!
พี่วันไม่เป็นไรนะ สู้ๆ !!!
-
โอ้ มายก็อด เกิดมาเพียงเคยเจอเอ็นซีวายแบบร้อยแก้ว 5555 ยกนิ้วให้สิบนิ้วมือสิบนิ้วเท้าเลยค่ะ
ว่าแต่ไอ้ที่พี่วันพูดนี่ตกลงว่าเคย 'โดน' รึคะพี่วัน กับครายๆ :katai4:
-
#กรีดร้องกับตัวร้อยกรอง
อร้ากกกกกกกกกกกกกกกก ไม่เคยอ่านฉากเรท(์?)ที่ไหนแล้วเขินขนาดนี้เลย
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
แอบสงสัยเบาๆว่าถ้าถึงวันๆนึง วันๆนึงที่ไกรตายลงไปพี่วันจะเหงาขนาดไหน
***คงจะไม่เหมือนทไวไลท์ที่กัดคอแล้วกลายเป็นพวกล่ะมั้ง..
-
มาแล้วๆ เย้ :mew1:
อ่านร้อยกรองตอนแรก งงสุดๆไม่ใช่อะไรคะ แค่คิดว่าทำไมมันยาวจัง แล้วเนื้อหาก็เหมือนเอ๊ะเขาเรียบร้อยกันแล้ว ไม่หรอกมั้งปกติคุณโอเขียนร้อยกรองทุกตอนเหมือนเป็นแค่เนื้อหาส่วนน้อยไม่ใช่เนื้อหาส่วนหลัก บางตอนก็เป็นความคิดของพี่วันเลยคิดว่าคงไม่ใช่ nc
พออ่านร้อยแก้วข้างล่าง เย้ย :a5:มันใช่อ่ะคุณโอเขียน nc เป็นร้อยกรองจึงต้องรีบวืดกลับไปอ่านแล้วก็พบว่า หุหุ สวยดีอ่ะสลับกันพูดสลับกันรู้สึกด้วยระหว่างไกรกับพี่วัน แต่แหมไกรก็นะพอโดนพี่วันจ้องหน่อยก็พยักหน้าตกลงซะงั้น ส่วนพี่วันก็น้องเขาร้องไห้แทนที่จะหยุดดันหื่นขึ้นซะงั้น ฮ่าๆ เเอบสงสารไกรนะเนี่ย :hao6:
เนื้อหาตอนล่างๆแอบกดดันแหะ เฮ้อจะเป็นยังไงต่อหละเนี่ย
-
ให้อารมณ์เหมือนตอนมัธยมที่กำลังนั่งอาจการสวีทวี๊ดบึ้ม ของหนุมาน กับนางสุพรรณมัจฉาเป็นบทกลอน
(แต่จำไม่ได้ว่าเรียกกลอนอาไร) :hao7:
ทว่า..."อีกหกสิบปีก้อตายห่า" นี่มันอะร๊ายยย!! ท่านอาสุดหล่อช่างใจร้าย สักแปดสิบพอไหวคร่าา
ทำให้อยากรู้บทสรุปความรักแปลกๆของพี่เข้กะน้องไกรจังเรยอ่ะ :serius2:
-
ว่าแล้ว..ว่าไอ้กลอนข้างบนคือบทอัศจรรย์ของเรื่องนี้ :m25:
//แปลเองฟินเองเฮฮากัลไปย์
-
เป็นบทอัศจรรย์ที่อ่านแล้วยิ้มแก้มปริมาก เขินมากกก โอยย น่ารักมากกกก
บทกลอนแต่ละบทคือใช้คำได้สื่อถึงอารมณ์ของตัวละครสุดๆ คืออ่านแล้วมันทำให้อินได้ง่ายด้วยค่ะ
ชอบมาก!!! ไม่ค่อยได้เห็นนักเขียนนิยายวายที่แต่งกลอนได้ดีขนาดนี้เท่าไรเลย
คือเลอค่ามากกกก เก่งสุดๆ
-
ทิวันสู้ๆๆๆน๊าาาาาา :z2:
อยากจิเห็นภาพเมื่อคืนของน้องไกรกะพี่วันฮี๊วววววววววว :oo1: :impress2: :serius2:
-
ช่างเป็นบทอัศจรรย์ชวนให้เคลิ้มเขินเสียจริง ทั้งๆที่อ่านแนวนี้มา5-6ปีไม่เคยอ่านที่เป็นกลอนแบบนี้ นี่ถือเป็นครั้งแรกเลย ถ้าไม่นับอิเหนาตอนบุกห้องสังคามารตาและอิเหนากับสียะตรา (ที่ทำแค่กอดจูบลูบคลำ)แล้วล่ะก็ เพิ่งเคยเจอเลยจริงๆ เป็นเอ็นซีที่ทำเอาเนื้อเรื่องช่วงร้อยแก้วของตอนนี้หวานไม่เท่าเลยจริงๆ แต่แอบขำตรงที่น้องไกรบอกรู้สึกเหมือนมีชัยชนะเหนือมนุษย์ชาติทั้งปวง 55555
... ส่วนเรื่องจระเข้กับมนุษย์ แล้วก็ปมความแค้นของที่บ้านพี่วันนี้บางครั้งก็รู้สึกเหมือนรู้เรื่องหน่อยๆแต่บางครั้งก็รู้สึกแบบไกร คือเหมิอนตัวเองไม่รู้อะไรอยู่คนเดียว คงต้องรอให้เนื้อเรื่องมันค่อยๆเฉลยไปเรื่อยๆ
..และส่วนคนเขียนเรื่องนี้ไม่ค่อยมีคนทวงแต่ไม่ได้หมายว่ามีคนรอนี่คะ TT
-
พี่คะ หนูเขินบทอัศจรรย์แบบนี้ยิ่งกว่าNCแบบตรงๆอีกค่ะ >//////< อ่านแล้วแทบลงไปดิ้น อรั๊ยยย
ส่วนเรื่องท่านอา ก็เข้าใจว่าโตมาแบบต่างกันน่ะนะ คงจะบอกให้เปลี่ยนความคิดได้ไม่ง่ายๆ แถมยังอยู่มาตั้งนานเห็นคนรู้จัก เพื่อน ญาติ ตายด้วยฝีมือมนุษย์ไปขนาดนั้นจะให้อภัยไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
หวา..มันหาทางจบยากจริงๆนะคะเนี่ย..
สู้ๆนะคะ รอตอนต่อไปน้าาา
-
น้องไกร น่ารัก ๆๆๆเขินกะเขาทั้งคู่ :katai2-1:
-
โอย เรื่องนี้มันจะจบยังไงค๊าาาาาา
อร๊าย ตอนนี้น้องไกรไม่ได้โชว์เกรียนเลยอ่า อิอิ
-
กลอนบทนั้ทำให้เราเขิน :-[ :o8: แทนจะหื่นอ่ะ :ling3: 555
-
เราว่ากลอนให้อารมณ์แบบหวามไหวดีคะ :o8:
แต่บางคำ เราก้อคิดตามไม่ค่อยเห็นภาพอะเคอะ อย่าโกรธน่ะ :m17:
แต่ช้าแต่ เรามาช็อคตรงที่พี่วันพูดเหมือนเคยรับมาก่อนงั้นแหละ :a5: :o211:
กะใครอ่ะ อยากรู้อ่ะกระซิกๆๆ ท่านอาพันวังหรือ(โดนนู๋ไกรกระดดถีบยอดหน่า แอร๊กก) :oak:
เอาเป็นว่าอาเพศ ไม่อาเพศ เราไม่รู้ รู้แต่ว่า โอ้ยมันฟินเวอร์ เขาได้เสียกันแล้วก๊าซซซ อยากจะฮุเล่ :haun4: :mc4:
แต่ตอนนี้เรารู้สึกอยากแรงกล้า ว่าเราไม่สามารถเข้าถึงตัวตนที่แท้จริงของพี่วันได้เลย :sad2:
รู้สึกว่าพี่วันห่างออกไปเรื่อยๆๆ ไกลแค่ไหนคือใกล้ ช่วยบอกที :dont2:
กลัวใจพี่วัน รักน้องจริงแท้แค่ไหน หรือจะให้แค่เป็น อาเพศ จริงๆ :m15:
-
ไม่รู้ทำไม อ่านเอ็นซีแบบร้องกรองแล้วรู้สึกเขินกว่าร้อยแก้ว อ๊ายยย
-
แอบเขิลลล 5555 :-[
ปูลู. งั้นต่อไปจะไปทวงในเพจละกันเนาะ คุณพี่โอ =_= #จะได้ไม่ลืมกัน~ (เพลงพี่เบิร์ด)
-
ไอ้ท่านอานี่ตัวทำเค้าแตกกันเลยนะ ฮึ้ย
-
หูยยยย!! ท่านเจ้าโดนหนักแหะ ^^!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด น้องไกรเสร็จพี่วันแล้ววววววววววววววววว :oo1: :heaven
แถมยังมาแบบบทร้อยกรองอีก :-[ ตื่นขึ้นมาแซวกันได้มุ้งมิ้งมาก โฮฮฮฮฮฮฮฮ :impress2:
แต่ว่าพี่วันนี่แลดูเป็นเด็ก(แอบ)รั้นๆนะ เถียงอาพันวังแบบได้ใจมากอ่ะ 55555555 :laugh:
-
มันหน่วง
มันคงเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข มันเป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า
อาก็มีเหตุผลของอา ทิวันก็มีเหตุผลของทิวันเหมือนกัน
เข้าใจอ่ะๆ แต่ก็อยากให้เปลี่ยนมุมกลับปรับมุมมอง
ทั้งอาทั้งพวกคนที่ตามล่าเลย
ลุ้นทุกตอนว่าจะเป็นยังไงต่อ
เดาอะไรมิได้เลยยยยยยยยยยย
-
โอยประทับใจบทอัศจรรย์มากค่ะ 5555555555
ชอบ ไว้แต่งอีกนะคะ
-
“พี่…อยากเป็นมนุษย์รึเปล่า…?” น้องไกรถามได้อึ้งมาก o13 o13
NC ไม่เหมือนใคร o13 o13
-
พี่วันสู้ๆ แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของท่านอานะ
-
และแล้วก็มีฉาก :oo1: ถึงจะมีบรรยายไม่ชัดเจนก็เถอะ
-
กลอนอ่านแล้วเขินตัวบิด
แต่พอตอนสุดท้ายแทบร้องงงง =_=
อึมครึมสุด ๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ตูละสงสารพี่วัน :katai1: :katai1: :katai1:
-
แค่รู้ว่าได้กันแล้วก็โอเคแล้ว :impress2:
-
สุดท้ายน้องไกรก็เสร็จพี่วันจนได้
เริ่มจะดราม่าอีกแล้วสิน่ะ
-
แอบช็อกกับฉาก Nc ที่หายไป อ่านแล้ว ย้อนกลับไปดูตอนเก่า เอ๊ะเราพลาดอะไร หรือว่าอยู่ในร้อยแก้วร้อยกรอง
ชอบเรื่องนี้มากคะ ชอบพี่วันมากกกกกกกก กอไก่ อินฟินิตี้ไปเลยยย
ไม่รู้ทำไมรู้สึกหลง เหมือนโดนมนเสน่ห์ ทำไมผู้ชายคนนี้เสน่ห์เหลือร้ายอะไรอย่างนี้
อิจฉา ไกร จัง
-
สุข แต่สุขไม่สุด :เฮ้อ:
-
มันเริ่ม มาคุ มันจะออกมาเป็นไงล่ะครับเนี้ยยย เดาไม่ถูกเลยจริงๆๆ
สงสารพี่ทิวัน เฮ้อ จริงๆๆ อาจจะถูกของอาพันวังก้ได้นะ ใครมันจะทนได้กันล่ะ คนที่ฆ่าคนที่เรารักน่ะ เห็นคนที่เรารักตายไปต่อหน้าต่อตา เป็นธรรมดาที่ต้องแค้นและเกลียด แต่ พี่วันก็แค่ไม่อยากให้มันเป็นสงครามที่ไม่จบแค่นั้นเอง อีกอย่างมันกับจะทำให้เสียเลือดเสียเนื้อ เสียหลายๆๆอย่าง แต่ :เฮ้อ: เฮ้อ..พอคิดเยอะแล้วปวดตับ เดาไม่ถูก
แหะๆๆ อินไปหน่อย สู้ๆๆนะค้าบบ รีบมาลงต่อ :monkeysad: :monkeysad:
-
เก๋มากจริงๆที่ทำเป็นแบบร้อยกรอง
แบบมันเขิลลลล อ่านไปจิกหมอน
พี่วัน ขาาาา
น้องไกรมุมิน่าร้ากกกกก
เป็นกำลังใจให้สู้ๆค่ะ
-
:o8: เขินจุงงงง.. แต่งกลอนเก่งมากกกกก
อ่านแล้วแบบ -.,- โฮรกกกก
ในที่สุดก็โดนหม่ำจนได้สินะ รวบหัวรวบหาง กินทั้งตัว
อิ่มมั๊ยยยยยค๊าาาาา ท่านจ้าววว
บรรยากาศหวานแหว๋วนี่มันอะไรกัน ออร่าสีชมพูกระจุยกระจาย
หวาน ๆ แบบหื่น ๆ แบบขำ ๆ เปลี่ยนอารมณ์ตามไม่ถูกเลยยย
ชอบกลอนที่เริ่มต้นเรื่อง อ่านแล้วแบบสละสลวยดี ^^
ว่าแต่โดนหม่ำไปแล้ว รอบที่เหลือ ๆ น่าจะตามมาในอีกไม่ช้า
เตรียมตัวเตรียมใจไว้เถอะน๊าาา..
-
เอ็นซีวายแบบร้อยกรองนี่ถึงใจเหลือเกินนะ
แต่อ่านสักพักนี่เปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก จ้าวทิวันนี่ให้อารมณ์โทมินจุนมาก 55_55555555555
-
:pig4: :pig4:
-
สร็จสมอารมณ์หมายเเล้ว :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
หนทางยังอีกยาวไกล รอดูต่อไป
-
อารมณ์ดีเชียวนะพี่วัน มันกรุ้มกริ่มในหัวใจสิท่า :o8:
-
งือ เป็น NC ที่มุ้งมิ้งแต่ชวนจิ้นมาก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ขอบคุณที่มาอัพนะคะ :hao5:
-
น้องไกรเสร็จไอ้พี่วันไปซะแล้วววววววววววว รับผิดชอบน้องมันด้วยนะพี่ :hao7:
เหมือนจะเห็นลางดราม่ามาแต่ไกล จะมีทางไหนทำให้พี่วันเป็นมนุษย์จริงๆบ้างมั้ย แล้วตกลงใครฆ่าพ่อแม่พี่วันกันแน่ :ling1:
-
พอเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลริน
หาได้สิ้นแรงฤทธิ์กลับสุกใส
กลับเพิ่มพูนความร้อนรุ่มสุมกองไฟ
มิทันได้เอ่ยปลอบตอบกานดา
ประโยคนี้ทำเอาเลือดพุ่ง :m25: :m25:
NC แบบนี้ก็ ดีไปอีกแบบนะ >< FIN♥
เอิ่ม เหตุการณ์ตอนแรกก็หวานแหววดีหรอก
ทำไมตอนจบตอนมันอึมครึมอย่างนี้ :a6: :a6:
-
โฮ ปวดใจ (เสียดายฉาก.......)
เหตุฉไหน รักเราไม่(เท่า)ใกล้กัน :mew6:
-
พี่วันคือผู้นำสูงสุดสินะ ที่ท่านอาพูดก็ถูก จะยอมละทิ้งความแค้นของชนเผ่าไปง่ายๆ อย่างนี้ก็ไม่ได้
แต่จะให้รบราฆ่าฟันกันก็ไม่เห็นเป็นประโยชน์อะไรขึ้นมา
เฮ่อ...ชักสงสารพี่วันแล้วแฮะที่ต้องเกิดมาเป็นจ้าว
-
งืออออออออ
-
มันยังไงๆ
กดดันใจจิตใจฝุดๆ
-
เข้าข้างไม่ถูกเลย...อาพันวังก็พูดถูก
แต่พี่วันเองก็คงมีเหตุผลของตัวเอง
เอาเป็นว่าต่างคนต่างอยู่ ถ้าไม่โดนทำร้ายก็ไม่ต้องเป็นคนเริ่มดีกว่ามั้ย
-
ในที่สุดก็อ่านทัน
แต่จะเป็นอย่างไรต่อละเนี่ย
ท่านอา เล่น ตกย้ำ เสียอีกที่
หว้าาาา น้องไกรจะอยู่ได้ไหมเนี่ย หรือว่าโดนกินก่อน :hao7:
-
ขึ้นต้นตอนกับลงท้ายตอนนี้มันอะไรกัน
-
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากอ่าน NC ร้อยแก้ว
คงขอมากไป
-
เป็นฉากเรทที่อ่านแล้วเลือดพุ่ง
จินตนาการไปถึงโน่นนนน
สงสารพี่วัน ต้องแบกรับอะไรหลายๆ อย่างเลยสินะเนี่ย
-
ด้วยมนตราลงโลหะหมายจบสิ้น
คืนชีวิตลงสู่ดินให้สาปสูญ
อาบรสเลือดกลิ่นคาวฤทธิ์พอกพูน
ทวีคูณความแข็งแกร่งหรือสิ่งใด
เสกสรรค์สร้างโดยมนุษย์มากอาคม
เสกสุขสมลุโกรธาความยิ่งใหญ่
หมายมาดแค้นทลายสิ้นให้บรรลัย
ปลุกคุณไสย์จอมอาฆาตอาจเวจี
ผ่านล่วงเลยพิธีกรรมมิรั้งรอ
มุ่งหน้าต่อก่อสงครามดามสักขี
ข้าจักล้มชนน่านนอกให้สุดลี้
จมกุมภีล์ด้วยหอก..สัตตะโลห
-๒๒-
‘…มนุษย์…เป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ของพี่…’
แต่แทนที่จะเหมารวมมนุษย์ทั้งหมด นั่นควรจะใช้คำว่า ‘พวกหมอปราบจระเข้’ รึเปล่าหนอ…เหมือนกับที่ท่านอาพันวังละเว้นผมไว้ในฐานะ..เอ่อ..คนที่เสือกถลำลึกเข้ามาแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่และท่าทางไม่มีพิษภัยกระมัง ไม่งั้นผมคงได้เป็นอาหารจระเข้ตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะ
และอาจจะเพราะคำพูดนั้นมันจี้ใจดำเกินไปกระมังทำให้ไอ้พี่วันซึมไปหลายวัน เงียบสนิทจนผมไม่กล้าถามต่อ และก็ปล่อยให้เขาเป็นแบบนั้นโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด
ที่จริงผมก็นึกสงสัยอยู่เหมือนกันครับ..ว่าทำไมจู่ๆพี่วันถึงพูดออกมาเช่นนั้น ทั้งๆที่ปกติก็เอ๋อๆมึนๆถามคำตอบคำ…ไม่ได้ห่าอะไรสักอย่าง กลับพูดจาเถียงท่านอาพันวังฉอดๆๆแบบนั้นได้ (หรือกับครอบครัวเขาจะเป็นพวกเด็กดื้อวะ?)
และตั้งแต่การมีปากเสียงกันคราวนั้นทำให้ผมกล้าพอจะเดินเข้าเดินออกบ้านไอ้พี่วันทางประตูหน้าได้มากกว่าเดิม ด้วยเพราะลำพองใจที่ท่านอาพันวังละเว้นไว้กระมัง(หรือที่จริงเขาแค่พูดขำๆฟะ?) …และเริ่มชินกับสายตาที่มองมาด้วย จระเข้ตัวอื่นๆดูไม่ได้อยากจะกินผมเหมือนที่ผมคิดไปเองในตอนแรก พวกเขาแค่ตกใจ..ประหลาดใจ..หรือสิ่งที่มากกว่านั้นคือ ‘ความกลัว’ มากกว่า
…กลัว…มนุษย์อย่างผม…
…ทั้งๆที่เราต่างก็มีลมหายใจเหมือนกันแท้ๆ
อาจเพราะอยู่กับไอ้พี่วันอย่างสะดวกใจนานไปหน่อยกระมัง..ถึงตอนนี้ถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่เคยเกลี้ยกล่อมพวกจระเข้เลยสักนิด แถมยังไปท้าทายอำนาจหมอปราบจระเข้อย่างอาจารย์คงเสียบ่อย ท่าทางจะเข้าข้างคนละเชื้อพันธุ์กับตัวเองเสียเหลือเกิน…แต่เคราะห์ดีที่ถึงผมไม่พูดอะไร ไอ้พี่วันก็เหมือนจะรับรู้ได้ด้วยสัญชาติญาณของเขาเอง…
….หรือจริงๆแล้วควรจับจระเข้มานั่งเปิดอกคุยกับพวกหมออาคมวะ?
ล้อเล่นครับ นั่นมันอาฟเตอร์นูนโจ๊กธรรมดา…
จากหลักการแล้วมันก็ดูมีเหตุผลอ่ะนะ..แค่ใช้ในการปฏิบัติจริงไม่ได้ก็เท่านั้นแหละ
“พี่วัน เหนื่อยมั้ย ไกรนวดให้นะ”
ตีบทเป็นภรรยา…เอ้ย! เพื่อน พี่ น้อง ห่าอะไรก็ช่างมันเถอะ…เอาเป็นว่าผมทำตัวเป็นผู้อาศัยที่ดีด้วยการคอยปรนนิบัติรับใช้เจ้าบ้านด้วยฝีไม้ลายมือ อย่าให้สิ้นลายเกรียงไกรสำนักหมอนวดวัดโพธิ์เชียว
ไอ้พี่วันเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ เหลือบสายตามามองผม เขายิ้มๆ แล้วลงมานั่งใกล้ๆโดยไม่ได้พูดอะไร
…ผมไม่ชอบพี่วันที่เงียบๆแบบนี้เลยให้ตายเหอะ
“เฮ้” ผมวางมือลงบนไหล่เขา ออกแรงบีบนวดเบาๆ “…เป็นไรป่าว?”
เขาไหวไหล่ “เปล่านี่”
“…คิดไรอยู่?”
“เรื่องสอบ” เขาชูชีทเรียนฉบับหนึ่งให้ผมดู “พรุ่งนี้สอบละ เซ็งชะมัด”
“สอบไวก็ปิดเทอมไวไง ปีไกรกว่าจะสอบเสร็จตั้งอีกสองอาทิตย์”
คนฟังเงียบไปแปปนึง แต่ก็ยังขยับตัวเอียงคอแสดงออกว่าชอบให้ผมนวดไหล่ให้แค่ไหน..ผมรู้ว่าเขาเหนื่อย พักนี้ไอ้พี่วันชอบนั่งเหม่อและคิดอะไรอยู่คนเดียว ถามก็ไม่ตอบ..ตามสไตล์นั่นแหละ แต่จะคาดคั้นอะไรก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง สุดท้ายก็ปล่อยให้กองคำถามมันตกตะกอนไปของมันเอง
แล้วพี่วันก็เอ่ยเสียงเบา “….ไม่อยากปิดเทอม”
“หืม? ทำไมอ่ะ?”
แต่เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้น แล้วหันมาหาผม “ปิดเทอมไกรกลับบ้านรึเปล่า?”
ผมมองเขาตอบ “กลับดิ ก็กลับทุกครั้งอ่ะ”
“เหรอ………” รับคำเสร็จก็หันกลับไปแบบเนือยๆ เอนหลังลงมาพิงผมจนนวดไม่ถนัด เลยเลิกนวดไปแล้วมองข้ามไปอ่านชีทเรียนเขา วิชาที่ผมคงต้องลงในปีหน้าเนี่ยแหละ
“อะไรฮะคุณพี่ เหงาหรา~”
ผมพยายามทำเสียงหยอกล้อ และเขาก็หัวเราะ
“เออ เหงา ไม่กลับได้ป่ะ”
“ก็แย่ละ เปิดเทอมนี่ยังไม่กลับเลยสักครั้ง โดนด่ากระจุย…เรื่องมือถือหายนั่นก็ด้วย”
“หืม? มือถือหายเหรอ?”
คำนั้นของพี่วันทำให้ผมต้องยกมือขึ้นอย่างลืมตัว แล้วบอก “เอ้อ ยังไม่ได้บอกพี่วันเลยอ่ะ มือถือหายตั้งกะโดนอาคมครั้งนั้นละ”
เขาเลิกคิ้ว “ตอนที่..พี่โทรหาวันนั้นอ่ะนะ?”
“อืม ใช่ พี่วันเห็นบ้างป่ะ?”
อีกฝ่ายส่ายหน้าช้าๆ “ทำไมไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก?”
“ก็เห็นพี่ไม่พูดอะไร ก็นึกว่าไม่รู้เรื่องเลยไม่ได้ถามอ่ะ......”
“…ไอ้พวกนั้นเก็บไปรึเปล่า?”
“ไกรจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ”
“เฮ้อ ให้ตายสิ…แล้วก็อยู่แบบไม่มีมือถือมาเป็นเดือนเนี่ยนะ”
“ใครว่า ซื้อใหม่ละเหอะ” ผมหยิบซัมซุงฮีโร่คู่ใจคนทำงานขึ้นมาโชว์ แอบดอดไปซื้อกับไอ้โป๊ยที่ตลาดมา “แก้ขัดไปก่อนอ่ะ เบอร์เดิม ทุกอย่างเหมือนเดิมด้วย”
ที่พี่วันไม่สังเกตก็ไม่แปลกเท่าไหร่ครับ เพราะเราอยู่ด้วยกันตลอดจนเกือบไม่ต้องใช้โทรศัพท์มือถือด้วยซ้ำ…และมือถือผมส่วนใหญ่ก็เอาไว้ตามตอนทำงานกลุ่มเนี่ยแหละฮะ ไม่ได้สลักสำคัญอะไรขนาดนั้น
เพราะอะไรบางอย่างทำให้พี่วันคว้ามือถือผมไปดูเฉ้ย ซึ่งผมก็ไม่ว่าอะไรฮะ…จนเขากดเลื่อนๆเช็คแทบทุกตารางนิ้วถึงส่งคืนมาด้วยรอยยิ้มกว้าง
“เช็คก่อน ว่ามีชู้รึเปล่า”
ผมเอามือถือเคาะหัวเขา โป๊ก! “ตลกละ ตัวเองยังมีเมียอยู่ตั้งสองคน”
“เมีย? ใครน่ะ?”
“ก็มาลากับวรรณนาไง”
“อ้อ”
ผมชักหงุดหงิดอย่างน่าประหลาด “ไม่แก้ตัวอะไรหน่อยรึไง?”
“ไม่อ่ะ” เขายิ้ม ไถตัวลงนอนตักผม “แบบนี้เรียกว่า ‘หึง’ ใช่มั้ย? ชอบให้ไกรหึงนะ ดังนั้นไม่แก้ตัวหรอก”
จากนั้นผมก็บีบคอเขาเขย่าครับ เอาให้ไอ้เชื้อสายจ้าวจระเข้บ้าอะไรนั่นสูญพันธุ์ไปเลย ไอ้พี่วันแม่งต้องตายด้วยน้ำมือผมเนี่ยแหละไม่ต้องไปถึงมือหมอปราบจระเข้หรอก!
สักพักวรรณนาก็เดินทั่กๆขึ้นเรือนมา ไอ้พี่วันเลยยอมลุกจากตักผมเพื่อรับฟัง ซึ่งไม่มีอะไรหรอกครับ วรรณนาจะขึ้นมาบริเวณในเวลานี้เสมอเพื่อถามเรื่องมื้อเย็น บริเวณนี้คือชานพักหน้าห้องไอ้พี่วันครับ มันอยู่ในร่มไม้..ตอนเย็นก็เลยจะเย็นกว่าในห้องนอน ไอ้พี่วันเสพย์ติดการพักผ่อนบริเวณนี้มาก ครั้งที่ทะเลาะกับอาก็ตรงนี้เหมือนกัน
วรรณนายิ้มให้ผม แล้วหันไปหาท่านจ้าวของเขา “ตั้งโต๊ะเลยไหมขอรับ?”
ไอ้พี่วันมองไปรอบๆ “แล้วท่านอาพันวังล่ะ?”
“ท่านพ่อให้ยกสำรับไปทานบนเรือนขอรับ”
ผมหันไปมองพี่วัน..อยากจะทักเรื่องที่ท่านอาพันวังคงยังเคืองอยู่มิใช่น้อยออกไป แต่ไอ้พี่วันไม่ได้มองมาที่ผม กระนั้นก็ดูทุกข์ใจมิต่างกันนัก
“อืม” เขาตอบรับคำสั้นๆ “ยกสำรับมาให้ที่เรือนแล้วกัน พี่จะทานในห้อง”
วรรณนาโค้งศีรษะลง “ขอรับ”
ผมมองตามกิริยาอ้อนช้อยเช่นนั้นอย่างลืมตัว เห็นกี่ครั้งก็อดสงสัยไม่ได้จริงๆว่าเขาถูกอบรมเรื่องมารยาทมายังไงกันนะถึงได้งดงามขนาดนี้ จะลุกจะเดินเหินก็หมดจดไปเสียหมด
หลังจากวรรณนาลงเรือนไปแล้ว ผมก็ต้องหันไปหาไอ้พี่วันเพื่อวิจารณ์
“งามแท้”
“หืม?” คนฟังจมลงไปกับหน้าหนังสืออีกครั้ง “อะไร? วรรณนาน่ะรึ?”
“จะใครซะอีก”
เขาเหลือบสายตามามองผมแปปนึง แล้วหันไปยิ้มกับกระดาษ “ชอบรึไง?”
“เฮ้ย บ้า”
“ถ้าไกรชอบ จะลองในฤดูบ้างมั้ยล่ะ?”
ผมขมวดคิ้ว “อะไรนะ?”
“ก็…กับวรรณนาไง”
ระยะเวลาสามสิบวินาทีที่ผมนิ่งคิดกับคำแนะนำดังกล่าวเพื่อสรุปความนั้นทำให้ความหงุดหงิดพุ่งพล่านขึ้นมาอย่างน่าประหลาด จนอดไม่ได้ที่จะขยับตีนไปถีบเขา
“ทุเรศ”
เขาดูตกใจกับคำพูดนั้น “อะไร?”
“…ไม่รู้”
“ล้อเล่นน่า” พี่วันว่า “พี่ไม่ให้หรอก ห้ามไกรทำนะ”
“ล้อเล่นแบบนี้ตลกที่ไหนล่ะ?”
“……ก็เห็นไกรเอาแต่ชมวรรณนาอ่ะ”
“แค่ชมก็ไม่ได้แปลว่าชอบนี่” ผมถีบเขาอีกครั้ง มันเริ่มหงุดหงิดจริงๆแล้วแหะคราวนี้ “…เรื่องแบบนั้นน่ะ ถ้าไม่ได้ทำกับคนที่ชอบก็ไม่มีความหมาย…และถ้าทำโดยที่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย…ก็ไม่มีความหมายเหมือนกัน”
ไอ้พี่วันจับข้อเท้าผมให้หยุดถีบ สัมผัสของปลายนิ้วเย็นๆทำให้ผมอยากจะชักเท้ากลับ..แต่ทำไม่ได้
ดวงตาสีอำพันคู่นั้นปรืออ่อนจ้องตรงมา..แล้วเอ่ยเสียงเบา
“….แล้วกับพี่…มันมี ‘ความหมาย’ ใช่มั้ย?”
ผมชะงักกับรอยยิ้มบนใบหน้านั้น แล้วไอ้สมองที่มีความจำในดีเยี่ยมก็ฉายภาพคืนวันก่อนกลับเข้ามา..ทำเอาเลือดในกายสูบฉีดหน้าแดงซ่าน แล้วกระชากเท้าตัวเองกลับมา
“ไม่รู้ว้อย!!”
“ยังจะมาไม่รู้อะไรอีกล่ะ” เขามุ่ยหน้า ดันตัวลุกขึ้นมาจากการนอนกลิ้งบนตั่งเพื่อนั่งข้างๆผม “รู้อะไรมั้ย…ผ่านมาตั้งนาน…ไกรยังไม่เคยบอกชอบพี่เลยนะ?”
ผมขยับตัวหนี “อะไรเล่า ต้องบอกด้วยรึไง”
“บอกสิ”
“….ที่-ที่ทำไปนี่ยังไม่ชัดเจน..อีกเหรอ”
เขาหัวเราะ “ชัดสิ แต่บางทีมันก็อยากได้ยินดังๆมากกว่านะ”
“ทำไมต้องดังๆด้วยล่ะ!?”
“ก็เอาให้มันเต็มสองรูหูนี่ไง~”
“ตลกละ น่าอายจะตาย”
“พี่ชอบไกรนะ”
“เฮ้ย!!”
คำรักที่ไม่มีปี่มีขลุ่ยดังขึ้นทำเอาผมหน้าร้อนผ่าว มองเขา..จ้องลงไปในดวงตาสีอำพันระริกระรี้คล้ายแกล้งผมเช่นนั้น และเขาก็หัวเราะออกมา
“เห็นมั้ย…ไม่เห็นน่าอายเลย รู้สึกดีด้วยซ้ำ”
“พ-พูด..พูดบ้าอะไร!?” ..นี่กูเป็นโรคติดอ่างเหรอวะ!?.. “การกระทำสำคัญกว่าคำพูดเฟ้ย!”
เขายกมือยอมแพ้ “จ้า จ้า”
“อะไรวะ!? กวนประสาท!!”
“กวนตรงไหนกัน ก็รู้แล้วไงว่าไกรชอบพี่”
“ไอ้พี่วัน!!”
“หืม? หรือพี่เข้าใจผิด?”
นาทีนั้นทำห่าอะไรไม่ได้แล้วล่ะครับ… “แล้ว..แล้ว..เรื่องท่านอาพันวังจะว่ายังไง?”
เขาขมวดคิ้ว “เปลี่ยนเรื่องไม่เนียนเลยว่ะน้องไกร”
“โอย! นี่ซีเรียสนะ”
คนฟังไหวไหล่ “ก็ไม่ยังไงนี่?”
“แต่…อาพี่ไม่ออกมาทานข้าวด้วยกัน…ตั้งแต่วันนั้นเลยนะ…….”
ไม่ต้องรอให้จบประโยคหรอกครับ เพราะไอ้พี่วันกลับผ่อนลมหายใจออกมาก่อน..แล้วเบือนดวงหน้าคมเข้มหันไปทางเรือนแยกของท่านอาพันวังที่อยู่ห่างออกไป และไม่รู้ว่าบ้านนี้มันจะกว้างไปไหน…ถึงแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลยทั้งเช้าและเย็น
ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่วันนะ…แต่ในทางกลับกัน การกระทำของอาพันวังก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผลไปเสียหมด ถ้าเป็นก่อนหน้าที่ผมจะได้เจอกับไอ้พี่วันแล้วมารับรู้ว่ามีจระเข้กลายร่างได้ก็คงรู้สึกแปลกๆเหมือนกัน(แถมมีเซ็กส์ได้ด้วย ไอ้ห่าเอ้ย!) และดูจากเรื่องราวในอดีตที่ได้ยินมาคร่าวๆเช่นนั้นก็พอเดาได้ลางๆว่า…ถ้าจะให้ญาติดีกัน…มันเป็นไปแทบไม่ได้…
สำหรับเรื่องนี้..ถ้าจะมีบทสรุป มันก็คงเป็นบทสรุปที่ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยละมั้ง
……ผมหวังว่าอย่างนั้นนะ
+++++++++++++++++++
ผมเกลียดห้องสมุด
เออ ยอมรับครับว่าผมเป็นเด็กขยันตั้งใจเรียนพอสมควร แต่เพราะเกลียดบรรยากาศเงียบๆกดดัน แถมสายตาของบรรณารักษ์พวกนั้นก็เสือกโหดกว่าดวงตาสีอำพันของท่านอาพันวังเสียอีก เวลาที่ใส่ชุดไปรเวทเดินเข้ามาทีไรต้องโดนเหล่จนตัวแทบพรุน นี่ยังไม่นับเวลาที่เผลอคุยเสียงดังหรือวางหนังสือรุนแรงนะครับ…แม่เจ้า จ้องอย่างกะผมหั่นศพใครซ่อนไว้ในหนังสือ..
……..เอาเถอะ ผมคงเป็นคนไม่ค่อยมีระเบียบวินัยเท่าไหร่ล่ะมั้ง
“เจอบ้างป่ะ?”
เสียงไอ้โป๊ยดังลอดผ่านชั้นหนังสือ ผมเหลือบตาขึ้นมาสบตามันระหว่างช่องเล็กๆต่อไปยังอีกฟากชั้น แล้วส่ายหน้าช้าๆ
“ยัง”
“โหดชิบ วันนี้ทั้งวันจะหาเจอมั้ยวะเนี่ย”
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า หัวข้ออื่นๆคนเค้าเอาไปกันหมดละ…มึงแหละกินข้าวช้า”
“แหม เอาดีเข้าตัวนะครับคุณ ทำอย่างกะว่ามึงรู้งั้นแหละว่าเขาเลือกหัวข้อกันวันนี้”
ผมกรอกตา แกล้งทำเป็นไม่สนใจคำค่อนแคะนั่น “รีบหาเข้าสิ อย่าช้าอยู่”
“เอออ”
“พรีรีพอร์ทพรุ่งนี้นะเว้ย”
“เอออ”
อีกครั้งที่ผมดันหนังสือเก็บเข้าชั้น แล้วหยิบออกมาอีกเล่ม..เพื่อพลิกหน้าดูสารบัญ ส่วนไอ้โป๊ยก็เดินไปคีย์ข้อมูลในคอมพิวเตอร์ห้องสมุด แล้วจดทะเบียนเล่มมาเพื่อหาเป็นหมวดๆ ซึ่งไม่ได้อะไร…วิชาวรรณคดีโบราณห่าเหวอะไรเทือกนั้นมันก็อยู่ไม่พ้น3-4แถวนี้แหละครับ
ผมดันหนังสือเก็บเข้าชั้นแบบเซ็งๆ แล้วถอยออกมาเพื่อเดินไปยังตู้หนังสือฝั่งตรงข้าม
แล้วชะงัก
..เมื่อที่ตรงนั้นมีใครสักคนยืนอยู่ก่อนแล้ว
วูบหนึ่งที่กว่าครึ่งของหัวใจผมรู้สึกผิดอีกครั้งจนต้องยกมือแตะที่หลังใบหูเพื่อให้แน่ใจว่า ‘รอยอาคม’ ที่ไอ้พี่วันมันทำเอาไว้ยังอยู่ ด้วยอะไรไม่ทราบนั่นแหละ…ผมนึกถึงครั้งสุดท้ายที่ผมกับเธอได้อยู่ใกล้กันแบบนี้ มันนานมากแล้ว..อาจจะตั้งแต่วันที่ทำงานที่หอด้วยกันครั้งนั้นก็ได้
วันที่ไอ้พี่วันเสือกเดินเข้ามาในห้อง…และทำให้ความสัมพันธ์ของเราแม่งเกือบกระจ่างนั่นแหละ และมันแย่ตรงที่วันนั้นผมไม่กล้ามองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ
และไม่ต้องย้ำใช่มั้ยครับ เพราะความจริงที่ว่าผมมีอะไรกับไอ้พี่วันแล้วมันยิ่งเพิ่มความกระดากขึ้นมาอีก อย่างที่เธอเคยบอก..ไม่มีใครจำเป็นต้องรู้สึกผิด ไอ้พี่วันก็ด้วย อีกอย่าง..แก้ว
‘..กะอีแค่เขาไม่รัก ไม่ใช่เรื่องใครต้องมาขอโทษสักหน่อย..’
แล้วผมจะทำยังไง?
.. เดินไปที่ชั้นหนังสืออื่นดี หรือจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นเธอและปล่อยให้อีกฝ่ายทักผมเองดี
บ้าจริง…ไร้สาระชะมัด
….ลูกผู้ชายน่ะ…เวลาแบบนี้เค้าไม่หนีกันหรอกนะ…
“แก้ว!”
ผมร้องทัก
อีกฝ่ายสะดุ้งจนเกือบทำหนังสือหลุดมือ แล้วหันมามองผมด้วยดวงตากลมโตคู่นั้น..ก่อนจะหัวเราะเหมือนนางฟ้า
“โธ่ไกรน่ะเอง! ตกใจหมดเลยรู้มั้ย”
“ตกใจอะไรขนาดนั้น!” ผมยิ้มออกมาจนได้ “หาอะไรอยู่น่ะ? รีเสริชหรือ?”
“อื้อใช่ เรากะโมเพิ่งเริ่มทำวันนี้เอง”
“เรากับโป๊ยก็เหมือนกัน”
“หวายยย ทำตอนไฟลนก้นแบบนี้เหมือนไม่ใช่ไกรเลยนะ ฮ่าๆๆ”
“เฮ้ เราไม่ได้เนิร์ดขนาดนั้นนะ มันก็ต้องมีบ้างแหละ” ผมมุ่ยหน้า ตั้งใจจะหยอกล้อกับเธอ “แค่ช่วงนี้มีเรื่องให้คิดมากไปหน่อยก็เท่านั้นเอง”
เธอยิ้มอ่อนลง “เรื่องพี่วันเหรอ?”
ผมชะงัก
เพราะลูกตรงที่พุ่งเข้ามาอัดกระแทกใจดัง ‘ปั๊ก’ นี่..ผมไม่ทันได้ตั้งตัวมาก่อน
และอาจจะเพราะผมเงียบไปนานล่ะมั้ง เธอเลยพยายามพูดกลบเกลื่อน…แบบที่จงใจให้ผมเห็นว่าเธอกำลัง ‘กลบเกลื่อน’ น่ะนะ
“ก็เห็นช่วงนี้สนิทกันน่ะไกร ไม่มีอะไรหรอก”
ในอกของผมโหวงขึ้น ผมรู้สึกว่ามันมีรูบางอย่างอยู่
“แก้ว…คือ….”
และผมคิดว่าผมอยากจะอุดรูนั้น ด้วยอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่คำโกหกกลบเกลื่อนหรือแค่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้น และ…เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นพวกนี้
และเธอเงียบ หันมามองผม..คล้ายกับรอให้ผมพูด
ผมรู้แล้วว่าทำไมเมื่อก่อนผมถึงชอบเธอ..
..เธอที่บอบบางอ่อนโยน..แต่กลับ..แข็งแกร่งที่สุด
“เรา..ชอบพี่วัน”
คำนั้นหลุดออกไป..เสียงเบาคล้ายกับว่าไม่ได้ตั้งใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำถูกกฏของห้องสมุดได้ดีเยี่ยมขนาดนี้
และเธอได้ยิน
“อืม” แก้วรับ..ด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ “เรารู้”
“เราขอโทษ”
เธอสูดลมหายใจสั้นๆ “ไกรจ้ะ เราเคยบอกแล้ว..สำหรับเรื่องนี้..ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะมาขอโทษใครหรอกนะจ้ะ”
“ไม่ใช่” ผมก้มหน้าลง “เราอยากขอโทษ ในฐานะเพื่อน…เพราะ…เราไม่ได้บอกแก้วก่อน”
เธอเงียบไป พักใหญ่ๆ
ก่อนจะถามกลับ “แล้วพี่วันชอบไกรด้วยรึเปล่าจ้ะ”
ผมรู้สึกหน้าร้อนน้อยๆ “…เราไม่รู้หรอก”
“งั้นเหรอ”
คำตอบรับนั้นไม่ได้มีแววประชดประชัน เหมือนเธอแค่อยากจะปล่อยผ่านมันไปยังไงชอบกล
ผมเงยหน้ามองเธออีกครั้ง และถึงได้เห็นรอยยิ้มนั่น กับมือบอบบางที่ละจากหนังสือที่เธออ่านอยู่เพื่อดึงมือผม..กุมมือผม..และ..
“…เราอวยพรนะจ้ะ”
เธอบอก กับมือของผม
“…ขอให้…ไกร…อย่าเป็นแบบที่เราเคยเป็นเลยนะ…”
ถ้อยคำอ่อนโยนนั้นกลับวิ่งมาปักอยู่ที่กลางใจ กับสถานะอะไรๆที่คนเก่าของหมอนั่นเคยประสบพบมา
และแม้ว่าจะเจ็บมาก แต่ผมก็ยิ้มตอบเธอ
“…เราไม่เสียใจหรอก”
อีกฝ่ายพยักหน้า “…เราก็เหมือนกัน”
“เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย?”
“แน่นอนสิ”
“ขอบใจนะ”
“พูดจาเป็นการ์ตูนผู้หญิงไปได้นะไกร ฮะๆ”
ผมหัวเราะตาม “เราไม่เคยอ่านหรอกน่า…เอ้อ แล้วแก้วมาคนเดียวเหรอ? โมล่ะ?”
“โมอยู่ทางโน้นจ้ะ เอ้อ ไกรรู้มั้ยว่าไปยืมวิทยานิพนธ์ของพี่ๆป.โทมาหาข้อมูลได้”
“เฮ้ย จริงสิ”
“เราก็ว่าจะไปพอดีเหมือนกัน” เธอค่อยๆดึงมือตัวเองออก “เราไปก่อนนะ แล้วเจอกันจ้ะ”
ผมพยักหน้ารับ “คืนนี้ถึงเช้าแน่เลยแก้ว”
“อย่าแช่งสิ!”
เธอโบกมือให้ผมอีกครั้งก่อนจะเดินจากไปแต่โดยดี
รูในอกผมถูกปิดลง..และรู้สึกดีกว่าเมื่อสิบนาทีที่แล้วเล็กน้อย การสารภาพออกไปทำให้อะไรๆมันโล่งขึ้นเยอะ ถึงจะแอบแปลกใจเรื่องที่เธอไม่ทักว่าผมกับเขาเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ…สงสัยไอ้กิตติศัพท์ ‘หล่อจนผู้ชายแท้ๆยังอยากเป็นเกย์’ ของไอ้พี่วันคงกระฉ่อนน่าดู ยอมรับกันได้ทั้งประเทศแล้วล่ะมั้งนั่นน่ะ
ก่อนหน้านี้แก้วเองก็คงเจ็บปวดกับเรื่องนี้ไม่น้อย (แถมเป็นข่าวดังทั้งคณะอีกต่างหาก เวรกรรมจริงๆ) แต่เพราะเวลามันผ่านมาสักพักแล้วคงไม่แปลกที่จะเริ่มทำใจได้บ้าง
หรือไม่ก็…แก้วเองก็คงคิดว่าไอ้พี่วันไม่ได้จริงจังอะไรกับผมมากนัก เหมือนที่เคยทำกับเธอ..
…มันเป็นเรื่องที่ผมเองก็คิดไว้เหมือนกัน แต่ไม่เสียใจหรอกนะ
ผมชะโงกหน้าออกไปมองหาไอ้โป๊ย เพื่อนรักนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะตัวใน ท่าทางจะยังไม่รู้ว่าแก้วเองก็มาห้องสมุดนี้ด้วยเหมือนกัน ไอ้เวรนี่ก็แปลก..ปากบอกว่าชอบเขาๆ แต่ไม่เห็นจะลุยห่าอะไรสักอย่าง น่าหงุดหงิดแทนจริงๆ
แต่พอเห็นมันท่าทางจะได้ความเรื่องรายงานอะไรสักอย่างแล้วก็ต้องหันมาหาข้อมูลเองบ้างแล้วล่ะครับ จะมาอู้คิดเรื่องส่วนตัวอะไรอยู่ก็ไม่ได้
หนังสือที่แก้วหยิบออกมาเมื่อครู่ยังวางอยู่บนพื้นชั้น ไม่ได้ถูกเก็บให้เรียบร้อย…บางทีแก้วอาจจะรีบเกินไป ก็ช่วยไม่ได้…เรื่องแบบนั้นจะให้คุยกันนานๆมันก็กระไรอยู่ ถ้าแก้วไม่เป็นฝ่ายบอกลาไปก่อน…ผมเองเนี่ยแหละที่คงจะบอกลาเธอเสียเอง
ผมพลิกดูสันปก ว่าหนังสือเล่มนี้ถูกนำมาจากชั้นไหนล็อคใด และเงยหน้าขึ้นมองเลขทะเบียนที่ติดอยู่ทุกสันชั้น ใช้เวลาไม่นานก็หาเจอครับ เลยต้องมานั่งไล่ตัวเลขกันอีกที
เลข38 อยู่ระหว่างเลข37 กับ 39…….
….เจอละ
-
ผมกำลังจะสอดหนังสือเล่มหนานี้เข้าไป ก่อนจะชะงัก เมื่อพบว่าระหว่างเลข37กับ39นั้นมี ‘หนังสือเล่มอื่น’ วางคั่นอยู่ แรกทีเดียวผมว่าจะไม่สนใจมันหรอกนะ เพราะมีหนังสือจำนวนไม่น้อยทีเดียวที่ถูกเก็บแบบยัดเข้าไปไม่เป็นระเบียบ แต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้ผมต้องหยิบมันออกมา
มันไม่ใช่หนังสือหรอกครับ มันเป็นสมุดจด
สมุดเล่มบางๆขนาดครึ่งเอสี่ ที่ห่อปกดำสนิทไม่มีเลขทะเบียนติดอยู่ ผมมองซ้ายมองขวา..เผื่อว่าจะมีใครเดินกลับมาเอาสมุดโน้ตเล่มนี้ตามสัญชาติญาณ แต่ก็แค่นั้นครับ ไม่มีใครใส่ใจผมเลยด้วยซ้ำ
…วางกลับที่เดิมเสีย เกรียงไกร…
เสียงใครบางคนกู่ร้องในสมอง มันคือเสียงผมเองละ
…ของๆคนอื่น มึงจะยุ่งทำไมนักหนาวะ…
…ถ้าแกเปิดมันออก ก็เท่ากับละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของเจ้าของสมุดเล่มนี้นะ!…
แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุครับ
ผมถอนหายใจไล่แมลงเทวดาตัวจิ๋วออกไป แล้วพลิกเปิดสมุดเล่มนั้นคร่าวๆ ผมคิดถูกแล้วล่ะครับ มันเป็นสมุดจดเก่าๆจนกระดาษขึ้นสีเหลืองตรงขอบๆ ที่ถูกบรรจงเขียนตัวอักษรน้ำหมึกสีดำที่ซึมจนตัวหนังสือติดกันเกือบหมด แถมยังมีรูปวาดสลับกับข้อความสั้นๆเต็มไปหมด
สิ่งที่ผมฉุกใจมีหลายประการครับ ประการแรกคือสมุดเล่มนี้ดูจะเก่าเกินกว่าแค่คำว่าเพิ่งมีใครมาทิ้งร้างมันเอาไว้ ประการที่สองที่แผ่นรองปกกลับไม่มีใบทะเบียนการยืมติดอยู่..นั่นหมายถึงนี่ไม่ใช่หนังสือของห้องสมุด
และประการที่สาม คือรูปวาดที่ถูกเขียนขึ้นอย่างบรรจงในหน้ากลางๆนั่น
จระเข้
ครับ มันเป็นรูปจระเข้…ที่ตัวใหญ่มากเมื่อเทียบกับตัวคนในภาพเดียวกัน ชายฉกรรจ์ในลายเส้นโบราณถืออาวุธอะไรสักอย่างที่น่าจะเป็นหอกเงื้อมืออยู่บนหลัง แต่ถ้าเทียบขนาดกับเจ้ายักษ์ใหญ่นี่ไอ้อาวุธนั้นก็เหมือนไม้จิ้มฟันดีๆนี่เอง…….
…….ไม่สิ……
พลั่ก!
สมุดเล่มนั้นเกือบจะลื่นหลุดจากมือของผมอยู่แล้วถ้าไม่ดันมันติดกับชั้นหนังสือเสียก่อน ดังมากพอจะทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นหันมามอง ใครสักคนส่งเสียง ‘ชี่’ ออกมาปราม เพียงแต่ผมไม่มีสติมากพอจะหันไปขอโทษขอโพย
ใจผมเต้นแรงมาก แรงจนเจ็บไปหมด แถมภาพที่เห็นก็ทำให้สมองขาวโพลนจนแทบคิดอะไรไม่ออก ผมเพ่งมองลงไปในลายมือหวัดๆแทบอ่านไม่ออกพวกนั้น พยายามจับใจความทีละคำสองคำ แต่มันแทบไม่ได้อะไรเลย
นี่คือ ‘จระเข้’
และคนที่ขี่อยู่บนหลังของมัน…ก็คือ ‘หมอปราบจระเข้’
ไม่มีอะไรเขียนบอกเอาไว้สักอย่าง(ความจริงคือผมอ่านไม่ออก) แต่สัญชาติญาณผมมันบอกได้เกือบทั้งหมด
คนแรกที่ผมนึกถึงคือไอ้พี่วัน
คนที่สองก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอาจารย์คง
ส่วนคนที่สาม…ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ….
……..ผมนึกถึงแก้ว
ตอนนั้นผมหันไปมองหาเธอ แน่นอนว่าไม่เห็น จึงปิดสมุดเล่มนั้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องวิทยานิพนธ์ชั้นบน…ซึ่งก็ไม่มีใครอยู่ ผมรู้สึกว่าตัวเองหายใจแรงขึ้น ไม่ใช่เพราะความเหนื่อย แต่เพราะตะกอนในอกนี่มันคือ ‘ความตื่นตระหนก’
..มันไม่มีทางเป็นเรื่องบังเอิญ ไม่ใช่แน่ๆ
ผมเดินเร็วๆกลับลงมาอีกครั้ง กระชากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามไอ้โป๊ย
มันสะดุ้ง เงยหน้ามองผมพร้อมขมวดคิ้ว “เหี้ยไร หน้าซีดยังกะไก่ต้ม”
ผมไม่สนใจคำค่อนแคะนั่น “เห็นแก้วมั้ย?”
“ไม่อ่ะ”
“แล้วโมล่ะ?”
“…ไม่เหมือนกัน”
“โอ้ย”
“เป็นเหี้ยไรเนี่ย”
“….กูต้องไปหาไอ้พี่วัน”
“อะไรนะ!?” มันเบิกตาโพลง
“ไม่สิ..” ผมกรอกตา หลังจากคิดทบทวนเรื่องต่างๆในเวลาสามวินาที “กูต้องไปห้องพักอาจารย์”
“…แล้วรายงานอ่ะ?”
“มึงหาไปก่อน”
“ห๊าา”
“เจอกันคืนนี้หอกู”
“เฮ้ย เดี๋ยวๆ ไกร..เดี๋ยว…เดี๋ยววว”
เพื่อนรักผมโอดครวญ แต่เพราะมันเสียงดังมากไม่ได้เลยเป็นแค่สายลมผ่านพัดไป
ช่างหัวรายงานมันก่อนเถอะครับ ตอนนี้นอกจากเรื่องนี้ก็ไม่ได้มีอะไรทำให้ผมว้าวุ่นมากไปกว่านี้แล้วล่ะ จะให้ไปหาไอ้พี่วันก็คงได้คำตอบกำกวมห่าไรไม่ชัดเจนมาอีกตามเคย
…เหลือคำตอบเดียวที่มีน่ะแหละครับ
…อาจารย์คงไง
TBC
===========================
วันนี้คุยกับพี่คนหนึ่ง ขอคัดลอกเวิร์ดดิ้งมานะคะ
เค้าบอกประมาณว่า
"ความจริงแล้วมันเป็นหน้าที่ของคนเขียนต่างหาก ที่จะเขียนยังไงให้นักอ่านอยากจะสครีมกรีดร้องได้
ถ้านักอ่านอ่านแล้วไม่มีอารมณ์จะเม้นท์ นั่นอาจเพราะฝีมือยังไม่ถึงพอ"
รู้สึกอยากกระทืบไลค์และแชร์(ฮาา) ให้นักเขียนทุกคนฮึดสู้กับคำๆนี้ไปพร้อมๆกันเนอะ!!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
เนื้อเรื่อง/สไตล์การเขียนอาจไม่ถูกใจ ต้องขออภัยจริงๆนะจ้ะ
ติชมได้ตลอดจ้า
ยังไงก็เยิ้บๆๆ :hao7: แค่อ่านก็ดีใจมากแย้วววววว
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปูลู. ท้อได้แต่ห้ามถอยนะเคอะะะ!! :katai5: :katai5:
-
:z13:
--------------------------------------
มีเรื่องมาให้สงสัย มาให้คิดตามอีกแล้ว ยังไงกันเนี่ย !
:katai1:
-
ชุ้นว่าแล้ววว ว่าแก้วไม่ได้มาดี
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากอ่านตอนนต่อไปต่อเลย มาลงอีกได้ไหม ต่อไวๆนะครับ
-
สงสัยแก้วมานานล่ะ เนื้อเรื่องดูเครียดขึ้นเรื่อยๆ :katai4:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ :L2:
-
พี่วันบอกรักไกรด้วย โอ้ยยยยย เขินๆๆๆๆ :o8:
เมื่อไหร่ไกรจะบอกรักพี่วันบ้างน้า รอวันนั้นอยู่><
ว่าแต่วรรณานี่ดูสง่าจริงๆแหละ แต่หวังว่าจะไม่ได้ชอบพี่วันใช่มั้ย
ไม่งั้นไกรจะมีศัตรูเพิ่ม 5555555
แต่สุดท้ายพลิกมากค่ะ ว่าแล้วว่าแก้วต้องมาไม่ดี - -
ชะนีนะชะนี!!! :m31: :m31:
-
จิ้มมมมม :z13:
ช่วงแรกๆยังมุ้งมิ้งกันอยู่เลย
ไหงช่วงหลังมันตื่นเต้น ลุ้นระทึกได้ขนาดเน้ :katai1: :katai1:
อยากอ่านตอยต่อไปแล้วววว
เห็นด้วยกับคนเขียนเป็นอย่างยิ่ง o13
-
อย่ามาม่าสงสารพี่วันและไกรรรร :katai5:
-
เราคิดว่า แก้วคือคนที่มีอาคมต่อมนุษย์ คนที่ลงอาคมไกรคราวที่แล้วอะ คิดไปป่าวไม่รู้ :ling1: :ling1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
พูดตามจริงระแวงแก้วแฮะ เพราะเจ้าหล่อนดูเหมือนซื่อแต่ก็ไม่ซื่อ (?) ยังไงก็ไม่รู้
ถ้าให้เลือกคนที่น่ระแวงน้อยสุดระหว่างอาจารย์คงกับแก้ว เราระแวงอาจารย์คงน้อยกว่าซะอีก เพราะแกดูเป็นคนตรงไปตรงมา และเตือนในสิ่งที่ตัวเอทคิดว่าอันตราย อาจารย์คงแกคงไม่เล่นอะไรขี้โกงหรอก แต่อย่างแก้วนี่เราไม่รู้ว่าคิดอะไรยังไงอยู่ เราเลยไม่รู้ว่าเธอซื่ออย่างที่เป็นหรือเปล่า
ในวรรณคดีไทยตะเภาแก้วคือตัวแปรสำคัญของเรื่อง แล้วในเรื่องนี้แก้วจะเป็นตัวแปรสำคัญอย่างที่คิดรึเปล่านะ
-
อิพี่วันนี่เป็นพระเอกที่ทำให้นายเอกอยากปกป้องชะมัดเลยแฮะ
เป็นถึงท่านจ้าว แต่ก็น่าปกป้องยังไงไม่รู้ มีแง่มุมบอบบาง(ไม่ใช่ร่างกาย)
แต่เป็นแบบผู้ชายคนนี้ปกป้องคนที่ตัวเองรักได้ แต่ก็อยากปกป้องเค้าด้วยอ่ะ
เป็นผู้ชายอันตรายมากๆ ที่คงมีผญ.หลายคนอยากทุ่มตัวเข้าไปดูแล
-
แก้วน่ากลัวอ่า :katai1:
-
อร๊างงงงงง
ตื่นเต้นนนนนนน
-
เนื้อเรื่องเจ้มจ้นมากๆๆ :katai4:
คนเขียนมาต่อเร็วๆนะ
-
น้องไกรกะลังไปสืบดูให้รู้ว่าช่วยอะไรพีวันยอดรักได้มั้ง สมกะเป็น"เมียเอก"จริงๆ
-
ตะเภาแก้ว นั่นมีความใช่มั้ยยยยยย
:katai1:
-
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
นังแก้วววววววววววววว เธอมีอะไรซ่อนไว้ กรีดร้องง
สงสารพี่วันอะ แล้วก็อึดอัดแทนไกรด้วย TvT
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
จริง ๆ แล้วแก้วมาจากครอบครัวปราบจระเข้ มาคบกับพี่วันเพื่อล่อให้ติดกับ
บังเอิญไกรเข้ามาขวางทางซะก่อนก็เลยจะกำจัด
มโนล้วน ๆ จ้า
น้องไกรผู้ห่วงใยสามียิ่งชีพงานเงินไม่ทำล่ะ วิ่งหาตัวช่วยด่วน
-
เอาแล้วเหวย งานนี้มีเฮ
แลขัดใจไอ้พี่วัน >< ก็รู้ว่าเป็นจระเข้อ่ะนะ เรื่องเซ็กส์พี่แกคงไม่ซีเรียส
แต่สำหรับมนุษย์มันซีเรียสเฟ้ย
ติดตามตอนต่อไป :m1: อยากรู้จังว่าหนังสือนั่นเป็นของใคร
-
น้องไกรช่วยพี่วันเต็มที่
น่าร๊ากกกก
ตอนนี้ตื่นเต้นและลุ้น
ปล.แก้วหน้ากลัว
-
ชั้นว่าแล้วววววววว. แก้ววววววว เทอมีอะไรอะไรใช่มั้ย !!!!!!!!!!!!
-
พี่วันชอบให้น้องไกรหึงหราาาาา -///-
แต่ว่า..เริ่มสงสัย ระหว่าง 1 คน กับ 1 ตัว? ใครขี้หวงมากกว่ากัน ?
น่าจะน้องไกรมั๊ยยังไง ? เพราะพี่วันไม่ค่อยแสดงความรู้สึก ?
เห็นทื่อ ๆ บื้อ ๆ ไม่นับรวมตอนหื่นใส่น้องนะ .///.
ที่ว่าไม่ให้ทำ คือ ? พี่วันหวงมาลากับวรรณา หรือหวงน้องไกร
เอาให้เคลียร์สิคะ = =++ อย่ากั๊กกก .. !!
ปัญหาในครอบครัวท่าทางจะอีกยาวนาน ท่านอา ดูจะงอนยาววว?
แต่ว่า..หนังสือเล่มนั้นคืออะไรยังไง ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่มั๊ย
TT_TT อย่าเพิ่งมาม่านะ พลีสสสส ขอตุนความหวานไปสักระยะ..
-
ตะเภาแก้วอยู่นี่ จะมีตะเภาทองมาสมทบอีกมั้ย
แต่ไกรเนี่ยปากแข็งได้น่ารักจริงๆ
:กอด1:
-
เคียงใจความสบายใจของจรเข้โว้ยยยยยยยยยยยยยย :katai4:
-
บอกเลยว่าค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
พี่วันจะเป็นอะไรไหม :mew2: :mew2:
-
ว่าและ นางจะดีเกินไปนะ
คนโดนแย่งแฟนแต่นิ่งขนาดนี้ ไม่น่าใช่นะ
-
อ่ะอ่ะอ้าววววว แก้วเข้ามามีประเด็นตรงๆแล้วววว เหยๆๆ น้องไกรเราจะปกป้องพี่วันยังไง แล้วศึกระหว่างหมอปราบจระเข้กับท่านจ้าว โดยมีมือที่สามนี้จะเป็นอย่างไร ติดตามต่ออยู่นะคร้าาาา
-
:katai1: :katai1: :katai1:รอตอนต่อไปปปปปปปปปป :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เอิ่ม...แก้วหรอ
-
ปมเพิ่มมาอีกแล้วววววววววววว
ว่าแต่...พี่วันอ่ะ หยอดตลอดดดดดดดดดด
-
คุณคนเขียนคะ เราตามอ่านมาจนถึงตอนที่22แล้ว >.<
เราอยากจิบอกว่านิยายสนุกมากๆเลย แบบมากๆด้วย
เราชอบนิยายแนวนี้มากๆเลย เป็นแฟนตาซีจากตำนานพื้นบ้านของไทย
ชอบที่คุณคนเขียนเอาตำนานไทยๆมาเปลี่ยนให้เป็นวายแบบนี้
ไปนั่งอ่านไกรทองคงจิฟินขึ้นเยอะเลย ไม่ได้ฟินไกรทองนะ
ฟินนิยายคุณคนเขียนแทนอ่ะแหละ อิอิ แถมภาษาของคุณคนเขียนก็ดีสุดๆ
อ่านแล้วเห็นภาพตามเลยอ่ะ ภาษาไทยของเรานี้นอกจากจะเพราะแล้ว
ยังโคตรยากด้วยนะ คุณคนเขียนแต่งกลอนเก่งจัง! แต่งเพราะมาก!
เรายังแต่งไม่ได้แบบนั้นเลย ยิ่งบทอัศจรรย์อีก กลอน8(ป่ะ)ทั้งบท
โอ๊ยชอบอ่ะ ภาษาสวยน่าอ่าน น้องไกรก็ซึ้นซึน กวนก็กวน เกรียนก็เกรียน
พี่วันก็ซื่อเกิ๊นก็เข้าใจนะว่าเป็นจระเข้อ่ะ พี่วันนี้เป็นจระเข้ที่กวน.. มาก ถึงมากสุดๆ
แบบเป็นพระเอกที่น่าฮักสุดๆ >< เราชอบคู่นี้จังเลย มาลาก็น่ารักสุด
พระเอกของเรานี่พรากผู้เยาว์จริงๆ 55555 สุดท้ายพี่วันก็บอกชอบออกไปแล้ว
แต่ไกรนี่สิ ปากแข็ง ถึงการกระทำจะสำคัญกว่าคำพูด แต่ถ้าไม่พูด เดี๋ยวเสียใจทีหลังน้า
ตอนนี้เรื่องก็เข้มข้นแล้วสิ เรานะ อ่านไปจิกหมอนไป กัดผ้าไป กรี๊ดไป สกรีมลงทวิตอีก
ฟินก็ฟิน เขินก็เขิน ทำไมจะมุ้งมิ้งก็มุ้งมิ้งขนาดนี้ จะหน่วงก็หน่วงได้ใจเลย
น้ำตาซึมกันเลยทีเดียว งือ~~~ เราเป็นเอามากนะเนี่ย >0<
โอ๊ย ฟินนนนน~ ตอนนี้เราสงสัยแก้วจัง ทำไมไอ้สมุดเล่มดำๆนั่นถึงไปอยู่ตรงนั้น?
แล้วใครทำอาคมใส่ไกร? แย่จริงๆเลย อยากรู้ๆๆ ไม่กล้าเดาตอนต่อไปเลยนะเนี่ย
รอให้คุณคนเขียนมาแต่งต่อดีกว่า มาอัพไวๆนะคะ~ เราจิรอ
-
:seng2ped:ตื่นเต้น ลุ้นนนนอะะะะะะ!!! ใกล้ตัวเกินไปละ
-
เหมือนที่เดาไว้แหะ..
แก้วต้องไม่ใช่ตัวละครที่เป็นแค่เพื่อนกับแฟนเก่าหรอก..
:เฮ้อ:
-
รู้สึกแปลกๆ กับคำพูดที่ไกรบอกว่า พี่วัน.... 'มีเมียอยู่แล้ว...'
:เฮ้อ:
-
มันชักจะขมวดปมดุเด็ดเผ็ดมันส์เข้ามาทุกที่ล่ะ :ling3:
กรี๊ดดดกราดอิพี่ทิวันมากมายอ่ะตอนนี้ แอบน่ารักน่าหยิก และซึนตามเคยยจิงๆๆ :impress2:
แต่มาหน่วงตรงความรู้สึกที่ไกรไม่มั่นใจในตัวพี่วันอ่ะ :hao5:
และพี่วันเองก้อเหมือนกานไม่เคยจะชัดเจนอ่ะ :m16:
-
แก้วมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเนี่ยยยยย :ling1:
เป็นคนที่ทำให้ไกรโดนอาคมครั้งที่แล้วรึเปล่า??
ปริศนาเยอะจังเดาไม่ถูกเลยมิกล้าเดา รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ
-
ระแวงแก้วมานานแล้วนะ 5555555
กะแล้วว่าต้องมีประเด็น
แล้วอาจารย์คงจะมีคำตอบมั้ยนี่
รออ่านอยู่นะคะพี่โอ
-
สัญญาณอันตรายดังก้องเลยสิน้องไกร หวังว่าอ.คงจะช่วยได้
แก้วจะใช่คนที่ทำอาคมใส่ไกรไหม
-
พี่วันแม่งกวนตีนว่ะ 5555555
เมื่อไหร่ปมจนคลายเดาจนมึน 55555 แต่ใกล้แล้วสินะ
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าแก้ว มันช่างลึกลับ น่ากลัว
เป็นห่วงไกรกะพี่วัน
:katai1: :katai1:
-
ประเด็นเริ่มมาและ
-
ไกรนี่ทำหน้าที่ดีจริงๆ55555555555555
ดูแล เป็นห่วง24ชั่วโมง
-
ชะนีเปงมารตลอดสิน้าา
-
ลุ้นๆ แล้วที่ผ่านม่ พี่ชาละวัน เอ๊ยทิวัน ปิดบั
ยังไงถึงรอดมาได้
ในเมื่อใครๆเค้าก็ปิดกันให้แซ่ด :katai4:
-
ตื่นเต้น :z1:
-
ตกลงว่าแก้วเป็นรึป่าวเนี้ย
-
เริ่มมาแล้วอารมณ์เครียดตึง...ลุ้นแทนน้องไกรศรีของพี่วัน
-
คนที่เงียบ ๆ นี้แหละน่ากลัวแท้ น้องไกรน้องวันสู้ ๆ
-
แก้วเป็นปริศนา
-
อีนังแก้ววววววว!!!!! ทำไมเรารุ้สึกเหมือนนางประชดที่บอกว่าอย่าให้ไกรโดนเหมือนนางอ้ะ ????
-
แก้วน่าสงสัยจริง น้องไกรเหมือนนักสืบเลย555
-
อยากอ่านต่อจะแย่ อยากรู้อาจารย์คงจะว่าไง
-
ที่ค้างนี่คืออัลไลลลลลลลลลลลลลลล
:katai1: :katai1: :katai1:
รึว่าแก้วเป็ฯหมอปราบจระเข้
อะไรยังไง
:ling1: :ling1: :ling1:
-
สรุปแล้วเป็นแก้วหรือป่าวที่ทำอาคมใส่ไกล เราก็ยังสงสัยเธออยู่นะ :ling1:
พี่วันมีอะไรทำไมไม่บอกไกรบ้าง ไกรเลยต้องไปถามคนอื่นเนี่ย จะยิ่งเป็นเรื่องใหญ่มั้ย :ling1:
-
อิพี่วันน่าหมั่นไส้มากอะ แกล้งไกรตลอดๆ
-
ไม่ธรรมดา
-
โอ้ว มุ้งมิ้งๆจบ ดราม่าต่อซะงั้น
-
อ่าา งานงอกแล้วอะ ไกรสู้ๆนะ
-
เอิ่ม.. มีเรื่องน่าสงสัยเพิ่มมาอีกแล้ววุ๊ย :katai1:
อาจารย์คงจะช่วยไขข้อข้องใจให้ไกรได้มั้ยละนั่น
-
แก้วเหรอ !!!!
-
มันบังเอิญหรือเจตนานะสมุดเล่มนั้นอ๊ะ
แล้วโหกนั้นใครปลุกเสก วุ้ย เริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆเเล้ว
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย ตอนที่เเล้วมันก็ไม่ได้เเย่ มีเสียเลือดบ้าง มีคิดมากบ้างตอนอาพันวัง
แต่มาอ่านตอนนี้เป็นอะไรที่กดดันมากอ่ะ เหมือนเราเคยเดาว่ายัยแก้ว นางต้องมีซัมติงอะไรแน่ๆ
ตอนนี้นางคือผู้ต้องสงสัยอันดับ 1 มากๆอ่ะ แต่เรายังเชื่อว่ามันต้องมีตะเภาทองโผล่มา :a2:
โอยยยย แถมตอนที่เเล้วที่พี่วันบอกไกรว่า "ทำไมจะไม่เคย" ตอนนั้นเราเเอบคิดว่า
ถ้าพี่วันจะโดนเสียบ อาจโดนวรรณาก็ได้นะ เหอๆๆๆ //เธอก็คิดได้ :z6:
โอ๊ยยยย ไม่รู้อะไรเลยยยยยยย ฮรือออออ เจ็บกระดองใจจริงๆ อึดอัดมากกกกกกก :serius2: :katai1: :z3:
แต่ถึงจะเหนื่อยใจ แต่เรายังคงเป็นกำลังใจให้เสมอนะ สุดชีวิตเลยด้วย สู้ๆค้าบบบบ
:กอด1: :L2:
-
ให้เดานี่คือแก้วอยู่ฝ่ายที่ทำร้ายไกรใช่มั้ย
แบบว่า แก้ว ไม่ได้มาดีจริงๆอ้ะ ... :a5:
แม่งคือลุ้นอ้ะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
อยากอ่านต่อออออออออออออออออออ
ฮืออออออออออออออออออออออออ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
โอ๊ยยย ตื่นเต้น
แก้วมีความลับอะไรเนี้ยย
เราอุจซ่าคิดว่าผู้หญิงคนนี้ดีจัง
เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ
-
แก้วน่าสงสัยมาก
-
ไล่อ่านจนตาแฉะไปหลายตอน และแล้วก็ ฉึกฉักๆๆๆกันสักที
:pigha2: :laugh: :laugh: :m20:
-
อู้ววว กำลังคิดสงสัยแก้วอยู่เลย
แบบนี้แล้วเข้าใจไกรเลยอ่ะ คงได้แต่หวังให้ทุกคนเป็นอย่างที่เขาเห็น อย่างที่เขาสัมผัส
ให้ทุกคนเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆ อาจารย์ธรรมดาๆ ไม่อยากให้กลายเป็นศัตรูมาทำร้าย หรือมีเงื่อนงำต่อกัน
แต่ก็นะ...คุณพี่วันไม่ธรรมดานี่นา
โอยย ลุ้นค่ะ ลุ้นนนน
ปล.อ่านประโยคที่พี่ยกมาแล้วรู้สึกฉึก จะเอาไว้คอยเตือนตัวเองด้วย ขอบคุณค่าา555
-
ค้างค้าบค้าง :m31: :m31: เรื่องนี้มันต้องมีเงือนงำอะไรสักอย่าง....
รีบมาต่อเหอะค้าบบ สู้ๆ!!
จิขาดใจ อยากอ่านต่อ :mc2:
-
อ้ากกกกก ค้างสุด :ling1:
เปนไกรนี่ขาดใจอ่ะบอกเลย เจอคนแบบพี่วัน เกบเรื่องไว้กับตัวกุก้เครียดเปนนะครับ = =
-
คิดถุึงพ่อชาละวันกันไกรทองแล้วนา
-
คิดถึงจระเข้
-
โอะย๊ะๆ เรื่องนี้ชักจะมีปมมีปริศนามากมายเหลือเกิน ทำเอาลุ้นตัวโก่งกันเลยทีเดียว
ไอ้พี่วันก็ชักจะงงๆกับมัน รักหรือไม่รักกันแน่ ไม่เข้าใจจริงๆ!
-
คิดถึงจ้าวทิวัน :mew6:
-
ได้กันแล้ว
แต่แบบว่าอยากร้ว่าจระเข้กับคนทำกันอย่างไร
แอบหื่น
รออ่านต่อ
ความแค้นจะจบลงอย่างไรลุ้น ๆ แล้วความรักจะสมหวังไหมหนอ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ้ะ คุณโอขาาาาาา
ฮือคิดถึงน้องไกร U_U
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
จริงเท็จลวงหลอกลอกซ้อนแผน
กี่หมื่นแสนความสัตย์มิหักหาญ
คมใดเอาชนะเกราะเหล็กปาน
มิอาจสู้คมผลาญจากภายใน
สัตยาโลหะสอดให้เสียดลึก
ทลายศึกสิ้นฤทธิ์ด้วยคุณไสย
ด้วยอาคมผิวกายริสู้ฤทัย
แค้นฝังในยากจะดับ..ปรับอาจิณ
-๒๓-
ผมสัมผัสได้ถึงเหงื่อแทบทุกเม็ดบนฝ่ามือแม้ว่าห้องนี้จะเปิดแอร์เย็นฉ่ำ
ผมสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจเต้นระรัวของตัวเองแม้ว่าความเงียบจะทำให้เสียงเข็มนาฬิกาดังกว่ามากก็ตาม
ศัพท์เทคนิคเรียกว่า ‘ความตื่นเต้น’
…ตื่นเต้นจนปวดหัว
ทุกครั้งที่มือหยาบกร้านนั่นค่อยๆพลิกหน้ากระดาษไปทีละหน้าในอกมันก็ออกมาเต้มตุ่มๆต่อมๆ ยิ่งดวงตาใต้แว่นกรอบบางนั่นค่อยๆเลื่อนไปทุกตัวอักษรผมก็แทบจะขาดใจตายตรงนั้น มีบ่อยครั้งที่เผลอสั่นขาอย่างไม่ตั้งใจ ทางจิตวิทยาบอกว่าคืออาการอยากหนี แต่ที่ล้อกันเล่นๆก็แค่พวกเซ็กส์จัด…แต่นั่นแหละ สรุปแล้วมันคือการระบายความเครียดไม่ต่างกัน..
ผมนึกทบทวนเป็นรอบที่แปดล้านว่ามันสมควรแล้วรึเปล่าที่ลักลอบเอาสมุดที่ตนบังเอิญเจอในห้องสมุดออกมาแบบนี้ มันสมควรแล้วรึเปล่าที่เอามาให้คนตรงหน้าดูแบบนี้ คนที่เป็น ‘หมอปราบจระเข้’ คนนี้
…แต่จะเรียกว่า ‘ศัตรู’ ก็พูดออกมาได้ไม่เต็มปากนัก
…แต่จะให้เรียกว่า ‘มิตร’ ก็คงจะไม่ใช่เสียทีเดียว
และระหว่างที่ผมกำลังสำนึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปนั้นเอง อีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้นมา
“ไปได้หนังสือเล่มนี้มาจากไหน?”
คำถามนั้นไม่ได้เหนือความคาดหมาย
ดวงตาที่ฉายแววฉงนออกมาอย่างชัดเจนเช่นนั้นทำให้ผมเผลอผ่อนลมหายใจอย่างลืมตัว มันเป็นประโยคคำถามจริงๆ..ไม่ใช่เพียงประโยคคาดคั้นเค้นเอาความอย่างโหดร้ายแบบที่ผมกลัว
“…ในห้องสมุดครับ” ผมเลือกที่จะตอบไปตามตรง “พอลองเปิดๆดูคิดว่ามันไม่ใช่หนังสือสำหรับยืม อาจมีใครสักคนมาวางไว้หรือไม่ก็….”
“บังเอิญเจอ?”
ผมเลิกคิ้ว “…คิด…คิดว่านะครับ”
“…ทำไมถึงตอบกำกวมแบบนั้นล่ะ?”
“ผม…” วูบนั้นที่ผมนึกถึงแก้ว แต่ไม่ได้เอ่ยอะไร “คิดว่า…มีใครสักคนจงใจวางมันเอาไว้เพื่อให้…ผมเจอ”
“แล้วทำไมต้องเป็นเอ็ง?”
“ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันฮะ”
“เฮ้อ” แกถอนหายใจ ถอดแว่นสายตายาวออกมาเช็ด “นั่นสินะ อย่างเอ็งจะไปรู้อะไร”
“อ้าว…แล้ว..แล้วสรุปว่าสมุดนั่นมันอะไรกันละฮะ? บันทึกปราบจระเข้รึเปล่า?”
“ใช่”
….คำเดียวที่ทำให้น้ำในร่างกายระเหยออกไปจนหมด
ผมกระพริบตา..กำลังจะอ้าปากเอ่ยค้านหรืออะไรสักอย่างออกไปแต่ก็ทำได้แค่พะงาบๆเป็นปลาบู่หน้าตาตลก แน่นอนครับ สิ่งเดียวที่ผมต้องการตอนนั้นคือคำอธิบายเรื่องราวทุกอย่าง..เอ้อ ไม่จำเป็นต้องทุกอย่างก็ได้ แต่อย่างน้อยขอให้ผมได้เข้าใจสถานการณ์ตัวเองสักกะติ๊ดดด...ก็ยังดี
“มันไม่ได้มีชื่อปัญญาอ่อนแบบนั้นหรอก วางใจเถอะ”
อาจารย์คงปิดสมุดเล่มนั้น แล้วส่งคืนมาที่ผม
“เรื่องมันยาว…เล่าคร่าวๆแค่อาจารย์ของอาจารย์ของอาจารย์ของข้าคงเป็นคนบันทึกเอาไว้ เห็นมั้ย..ลายมือจะแตกต่างกันออกไปในแต่ละช่วง นั่นหมายถึงมันสืบทอดกันมาหลายรุ่น และควรจะอยู่ในมือของหมอปราบจระเข้ยุคปัจจุบัน”
“…แล้ว..แล้วทำไมมันถึง…?”
แกถอนหายใจอีกครั้ง “มันถูกขโมยไป เมื่อหลายสิบปีก่อน”
“ขโมย?”
“แต่ตอนนั้นมันก็มีของที่ถูกขโมยไปไม่ใช่น้อยๆน่ะนะ”
ผมมองสมุดปกดำเล่มนั้นอีกครั้งหนึ่ง “แล้ว…ผมควรจะทำยังไงต่อ?”
“ก็แล้วแต่เอ็งสิวะ”
“เอ๋!? แต่นี่เป็นของที่ขโมยมาจากพวกอาจารย์…….!?”
“ตอนนี้มันอยู่ที่เอ็ง” แกชี้นิ้วมาที่ผม “ไม่ว่าใครจะเป็นคนวางแผนให้สมุดเล่มนี้มาอยู่กับเอ็ง… แต่ตราบเท่าที่เรายังไม่รู้ว่าหมอนั่นมีเป้าหมายอะไร…ข้าคิดว่าปล่อยให้มันอยู่กับเอ็งไปก่อนเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด”
“แล้วมันไม่อันตรายรึไงล่ะครับ!?”
“ถ้ากลัวอันตรายนักก็ไปบอกจ้าวทิวันนั่นสิวะ จะตีโพยตีพายหาพระแสงอะไร!?”
“ถ้าบอกได้ผมก็ไม่วิ่งมาหาอาจารย์ให้เมื่อยตุ้มหรอก!”
“แล้วทำไมถึงบอกไม่ได้ล่ะ?”
“ก็..!!!” คำเกริ่นเดียวเท่านั้นครับ ก่อนที่ผมจะสูดลมหายใจ “…ไม่รู้..เหมือนกัน”
อีกฝ่ายถอนหายใจยาว “เอ็งจะทำอะไรตามอารมณ์และสัญชาติญาณเกินไปแล้วนะ เป็นมนุษย์ธรรมดาก็หัดระวังตัวหน่อยสิฟะ”
“…ผมอยู่ของผมเฉยๆอ่ะ ภัยมันมาหาผมเอง”
“ข้าก็อยู่ของข้าเฉยๆ เอ็งน่ะแหละมาหาข้าเอง”
“อ้าว ก็….”
แต่แกไม่ปล่อยให้ผมเถียง นิ้วกร้านยื่นมาดีดมะกอกกลางหน้าผากผม ‘ป๊อก’ แรงจนหัวแทบหลุด
“ถ้าเอ็งรู้ว่านายทิวันเป็นอะไร ถ้าเอ็งรู้ว่าข้าเป็นอะไร แล้วยังเทียวไปเทียวมาบ้านสองหลังแบบนี้มิวายป่วนกันไปหมดหรอกรึ จะจระเข้หรือหมอปราบจระเข้ก็เลือกเอาสักทางสิวะ!!”
“อะ…” ผมกระพริบตา “เลือกทางสายกลาง…ไม่ได้เหรอครับ?”
“ไอ้งี่เง่า!!” คนตรงหน้าตะคอก “นี่ดีแค่ไหนที่ข้าหรือไอ้ทิวันนั่นไม่ฆ่าเอ็งไปซะ พวกมนุษย์ที่ถลำลึกมาได้ขนาดนี้ถ้าไม่ดวงแข็งชิบหายก็บ้าได้โล่ แต่เอ็งนี่ถ้าจะเป็นทั้งสองทาง…”
“บ-บ้าเลยเหรอ?”
แกมองหน้าผม “บ้าขนาดนี้ แค่คิดจะฆ่ายังทำไม่ลงเลย อนาถ”
“เอ้ากรรม”
“ยังจะมาล้อเลียน ไอ้เนี่ย” แกดันสมุดเล่มนั้นมาใกล้ผมมากขึ้น “เก็บไว้ให้ดี ถ้าไม่คิดจะบอกไอ้ทิวันนั่นก็เก็บไว้ให้ดีๆ”
“อ..ครับ”
ผมหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ดันเผลอคิดว่าไอ้ก้อนที่อยู่ในมือแม่งเป็นของผิดกฏหมายไปเสียแล้วแบบนี้จะให้เก็บต่อไปยังไงวะ แต่ก็นั่นแหละ..เถียงไปก็เห็นจะไร้ประโยชน์ บอกตามตรงว่าไม่เข้าใจเลยเรื่องปราบจระเข้ห่าอะไรนั่น แล้วมันจะสุ่มมาให้เราทำไมวะ แล้วสรุปแก้วมีส่วนด้วยรึเปล่า เอาไงดีวะเนี่ยกู
ว่าแล้วก็ขออนุญาตพลิกดูอีกสักหน่อยเถอะ…
เปิดมาหน้ากลางก็เป็นรูปจระเข้ตัวใหญ่กับหมอปราบที่ตัวเล็กกระจิดนั่นแหละครับ มองแล้วมองอีกก็อดสรุปความไม่ได้ว่าคงเป็นรูปเชิงอุปมา…ที่จะบอกว่า เอ้อ จระเข้มันเป็นภัยมหันต์นะ คงไม่ใช่ขนาดจริงหรอก….
“…จ้าวจระเข้ก็ประมาณนั้นแหละ ไม่ต้องทำหน้างงอยู่”
ผมว่าอาจารย์คงต้องมีวิชาอ่านใจแน่ๆเลยครับ
ผมพยักหน้าหงึกหงัก พลิกไปอีกหน้าหนึ่ง..หลักๆก็ดูแต่รูปวาดเอาเนี่ยแหละครับ จะนั่งแกะอักษรฮีโรกราฟฟิคมันก็ใช่เรื่อง
หืม…
…เดี๋ยวนะ จะว่าไปแล้วหอกอันนี้มัน………….
ผมเงยหน้าขึ้นมองอาจารย์คง ถึงแม้แกจะดูเบื่อๆแต่ก็ยอมมองตามที่ผมชี้
ก่อนที่จะถอนหายใจ
“หอกสัตตโลหะ”
มันเป็นชื่อ..ที่ทำให้ผมใจเต้นรัวได้อย่างน่าประหลาด…
“ตามความเชื่อในสมัยก่อน เป็นอาวุธเดียวที่สามารถปลิดชีพจ้าวจระเข้ได้…ซึ่งทั้งตัวและคมหอกจะถูกสลักอักขระอาคมไว้มากมาย ว่ากันว่าใช้ผู้มีอาคมแข็งกล้าสามสิบกว่าคนเห็นจะได้ในการสร้างหอกด้ามนี้ ทุกขั้นตอนเต็มไปด้วยคาถา…..แต่ก็ช่างเถอะ มันไม่สำคัญเท่าไหร่แล้วละ”
ผมอาศัยมุมโต๊ะเพื่อกำส่วนหนึ่งของกางเกงแสลคแน่น ด้วยอะไรบางอย่างทำให้น้ำลายในคอเหนียวหนืดชอบกล แถมทุกประสาทสัมผัสยังตื่นตัวจนน่ากลัว
“ทำไม…ล่ะครับ…?”
“มันถูกขโมยไปเหมือนกันน่ะสิ”
..ในท้องผมมีช่องว่างอยู่..
..แต่ในอกกลับเต้นระรัวราวกลองชุด กระนั้นก็ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจาก..นั่งอยู่เฉยๆอย่างนั้น..
“ข้าเองก็ยังไม่เคยเห็นมันเลย มันถือเป็นอาวุธในตำนาน มีไม่กี่คนเท่านั้นที่ใช่มันได้ และมันก็หายสาปสูญไปทั้งที่ยังถูกใช้งานได้ไม่เต็มที่ สุดท้ายพวกเลือดจ้าวก็ยังเหลืออยู่ จระเข้ก็ยังมีอยู่…พวกเราก็ต้องทำงานกันต่อไป…”
“แล้วถ้าหล่อหอกขึ้นมาใหม่ล่ะครับ?”
“คิดว่าง่ายรึไง?” แกว่า..แล้วขมวดคิ้ว “ถามรายละเอียดทำไมน่ะ? เอ็งไม่ได้อยากจะฆ่าจระเข้ไม่ใช่เรอะ”
..อึก
“ใช่ฮะ แต่….”
“แต่?”
….หอกนั่น…..เหมือนหอกที่ผมเคยเห็นในความฝัน…
….ฝันที่ไกลแสนไกล….ฝันที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาว…ของเหลวเหนียวเหนอะหนะ…และ………..
……….ความเจ็บปวด……….
“ผมแค่อยากรู้” ผมไหวไหล่ “ก็ถ้ารู้ว่าอะไรฆ่าพี่วันได้ ผมก็ได้ช่วยพี่วันถูกทางยังไงล่ะ”
อีกฝ่ายเงียบไป แล้วยอมเลยตามเลย “เออ สุดท้ายเอ็งก็อยู่ฟากนั้น”
“ผมเป็นกลางต่างหาก!”
“เออๆ”
“แล้ว…ที่บอกว่าหอกเนี่ยใช้ฆ่าเลือดจ้าว” ผมทวนคำ ก้มหน้าก้มตาลงในสมุดเล่มนั้นใหม่ “หมายความว่ามีแค่ไอ้หอกเนี่ยอ่ะนะที่ฆ่าได้ ใช้วิธีอื่นไม่ได้เลยเหรอ?”
“ก็คงได้มั้ง หอกนี่ก็โดนขโมยไปหลายสิบปีแล้วล่ะ” คู่สนทนาท้าวค้าง “ข้าเองก็ไม่เคยลอง..คนที่เกิดในยุคข้าก็ไม่มีใครเคยฆ่าพวกจ้าวซะด้วยสิ เอาไอ้พี่วันสุดประเสริฐของเอ็งมาเป็นหนูทดลองได้มั้ยล่ะ?”
“ค-ใครจะให้กันเล่า!!”
“เอออ เจ้าพวกปรปักษ์”
“ไม่ได้ปรปักษ์สักหน่อยย เป็นกลางต่าง…….เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าไอ้ที่พูดเมื่อครู่เป็นเรื่องจริง..”
ผมชะงัก..วูบนั้นหัวใจที่ควรจะลดทอนความตื่นเต้นลงไปได้บ้างแล้วกลับยังระรัวอยู่ และมันทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมา
“งั้นก็หมายความว่า…พวกหมอปราบจระเข้ไม่ใช่คนฆ่าพ่อแม่ของพี่วันงั้นเหรอฮะ?”
คำถามนั้นทำให้เกิดความเงียบคั่นกลาง แต่ไม่ได้น่าอึดอัดเพราะผมไม่ได้รู้สึกผิดที่ถามออกไป เพราะหลังจากคิดทบทวนให้ดีแล้ว ดวงตาทั้งสองข้างก็คล้ายกับว่าเต็มไปด้วยน้ำตา
“เราฆ่าพวกจ้าวไม่ได้มาหลายสิบปีแล้ว” อาจารย์คงหัวเราะขืนๆ “ยี่สิบ..สามสิบ..ไม่สิ อาจจะมากกว่านั้นอีก แต่พ่อแม่เจ้าหมอนั่นเป็นใคร โดนฆ่าไปรึเปล่า ตายยังไง คงไม่มีใครทำทะเบียนไว้หรอก”
“แสดงว่าพวกอาจารย์ไม่ได้ฆ่า?”
“…ก็คิดว่างั้นนะ”
“แน่ใจนะฮะ?”
“…..ถ้าเอ็งจะถามเยอะขนาดนั้นไม่เลิกเรียนมหา’ลัยแล้วไปเป็นหมอปราบจระเข้ไปเลยล่ะฟะ”
ผมอ้าปากค้าง “เห้ยย! จะบ้าเหรอครับ!”
“เอ้า ก็เห็นสอดรู้”
“นั่นเป็นคำชมใช่มั้ย…”
“รู้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก รังแต่จะจมดิ่งลึกลงมากไปทุกทีเท่านั้นแหละ” แกขยับตัวลุกขึ้น เพื่อบอกว่ามีธุระที่ต้องไปต่อ..หรืออีกแง่คือการไล่ผมทางอ้อมนั่นแหละ “เก็บสมุดเล่มนั้นให้ดีๆ อย่าให้ใครมาขโมยมันไปอีกล่ะ…เฮ้อ โผล่มาตอนนี้ก็เป็นเรื่องยุ่งยาก…อย่าเพิ่งบอกใครก็แล้วกัน”
“..อะ ครับ”
“…แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้รู้เรื่องนึง”
ผมลุกจากเก้าอี้ตามบ้าง “เรื่องอะไรเหรอครับ…?
ร่างสันทัดของอาจารย์คงไม่ได้หันมาทางผม เขาหันมองออกไปนอกหน้าต่าง..
..แล้วเอ่ยคำตอบด้วยเสียงที่เบาราวกับสายลม..
“…ว่าตอนนี้…มันไม่ได้มีแค่พวกจระเข้กับพวกหมอปราบจระเข้..เท่านั้นน่ะสิ….”
+++++++++++++++++++
‘…มนุษย์เป็นคนฆ่าพ่อแม่ของพี่’
‘แต่คงไม่ลืมใช่มั้ย..ว่าใครเป็นคนฆ่าท่านพ่อกับท่านแม่ของท่าน..?’
‘…พี่หันหลังให้จระเข้ด้วยกันไม่ได้…’
‘…แต่เป็นจระเข้…เป็นสายพันธุ์ของสัตว์ที่โหดร้ายและไม่มีวันถูกทำให้เชื่องได้…ไม่มีวัน…’
‘งั้นก็หมายความว่า…พวกหมอปราบจระเข้…ไม่ใช่คนฆ่าพ่อแม่ของพี่วันงั้นเหรอฮะ?’
‘….‘ความแค้น’ ทั้งหมดของพวกเรา…’
...เศษเสี้ยวของจิ๊กซอว์…ที่ขาดหายไป…
รู้ครับ..ผมรู้ว่ามันไม่เข้าท่าเอาซะเลยที่มานั่งคิดเรื่องแบบนั้นอยู่ในตอนนี้ ทั้งเรื่องจระเข้ที่ไม่เกี่ยวกับผมเลย เรื่องหมอปราบจระเข้ที่ไม่เกี่ยวกับผมเลย และเรื่องความแค้นไร้สาระที่ไม่เกี่ยวห่าอะไรกับผมเลย..นั่นก็ด้วย ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลยสักอย่าง
แต่เพราะสมุดเล่มนี้อยู่กับผม และมันช่างเป็นภาระที่หนักอึ้งแต่ก็ไม่อาจโยนมันทิ้งไปไกลๆได้
สุดท้ายผมก็หนีชีวิตมหา’ลัยไม่พ้นหรอกครับ เราต้องทำงานส่ง…นั่นเป็นสาเหตุให้ผมกับไอ้โป๊ยต้องอยู่โต้กันเกือบถึงเช้า แล้วห้อมาเรียนเริ่มพรีเซน์ส่งคะแนนกับหลับแทบตายตอนที่เพื่อนพรีเซนท์
เออ เจริญ วิถีชีวิตที่ผมเชื่อว่านักศึกษา70เปอร์เซ็นต้องทำแบบผมเนี่ยแหละ แต่แม่งชิบหายตรงที่พอลืมตาตื่นมาคนที่ผมอยากจะถามมากที่สุดก็หายตัวไปซะก่อน
…แก้วไม่มีเรียนบ่าย…ผมเดาว่าเป็นอย่างนั้น
เวลาที่สถานการณ์มันฉุกเฉินหรือเป็นเรื่องคอขาดบาดตายแม่งต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเสมอครับ ไอ้อารมณ์ว่าที่จริงแล้วผู้ต้องสงสัยรายแรกก็ไม่ใช่ฆาตรกรหรอก...แค่ ‘บังเอิญ’ เข้ามาอยู่ในที่เกิดเหตุได้ถูกจังหวะเกินไป หรืออะไรก็ตามแต่…ช่างแม่งเหอะ
“ไกร”
“อ-อื้อ”
“มึงเป็นไรปะวะ ดูลนๆนะ”
ผมส่ายหน้าพัลวัน “เปล่านี่”
“มึงอยู่รอพี่วันป่ะ? เมื่อวานก็ไม่ได้เจอกันนี่”
“อื้ม ใช่” ผมรับคำ “เค้ามีสอบบ่าย เดี๋ยวก็เสร็จแล้วมั้ง”
“เออ งั้นกูกลับก่อนนะ”
“บาย โชคดีเพื่อน”
“เฮ้ยไกร”
“หืม?”
มันมองผม ถอนหายใจ แล้วเดินกลับเข้ามาใกล้ๆ
“มึงมีเหี้ยไร...ปรึกษากูได้ทุกเรื่องนะเว้ย”
คำนั้นทำให้ผมเงียบไป แล้วยิ้มให้มัน “เออ กูรู้”
จากนั้นไอ้โป๊ยก็ตบไหล่ผม ก่อนจะเดินจากไป
..ไปตามทางของมันนั่นแหละครับ อย่าฉุดมันลงมาทางนี้เลย
เคยคิดอยู่เหมือนกันนะครับว่าอีกไม่นานคงมีสักวันที่ผมแม่งต้องพลั้งปากบอกอะไรสักอย่างกับไอ้โป๊ยแน่ๆ หรือต่อให้ไม่มีวันนั้นมันก็ต้องมีวันที่แบบผมอัดอั้นและตันใจมากพอจะระเบิดอารมณ์ระบายทุกอย่างใส่มัน ทั้งเรื่องจระเข้บ้าๆ หมออาคมบ้าๆ แล้วก็ตัวผมที่วิ่งเต้นเป็นคนบ้าๆแบบนี้ก็ด้วย
และไอ้ที่ผมทนเก็บงำความลับนี้ไว้มาได้เกือบครึ่งเทอมนี่ไม่ใช่เพราะผมห่วงสวัสดิภาพอะไรไอ้พี่วันมากนักหรอกครับ หนึ่ง..ผมเชื่อว่าไอ้พี่วันดูแลตัวเองได้ และสอง..ผมเชื่อว่าคนอย่างไอ้โป๊ยไม่เป็นอันตรายกับใครแน่นอน
ทุกครั้งที่ผมเหม่อจะยกมือแตะที่หลังใบหู…จนตอนนี้มันติดเป็นนิสัย ถึงแม้ว่าผมจะมองไม่เห็นมันก็เถอะ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคาดหวังให้ ‘ปานอาคม’ นั่นยังติดอยู่ตรงนี้…
…ทั้งๆที่ไอ้พี่วันเอง…ก็เป็นจระเข้…
ก็จัดว่าเป็นหนึ่งหน่วยที่ยังพอไว้ใจได้ ถึงแม้เขาจะดูแปลกไปตั้งแต่ที่มีเรื่องกับท่านอาพันวังนั่นก็ตาม
คิดไปคิดมาอะไรๆมันอาจจะไม่ได้แย่ขนาดนั้นก็ได้ครับ เพราะเมื่อคืนผมก็ไม่ได้เจอไอ้พี่วันด้วย พอมีทำงานก็ทำที่หอส่วนไอ้พี่วันก็กลับไปนอนที่บ้าน เผลอๆอาจจะคืนดีแล้วไม่รู้ตัวก็ได้..หมอนั่นก็ดูไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร….
‘...พี่เอง…ก็เคยคิดจะกินไกรเหมือนกัน…’
เขาไม่ได้น่ากลัวเลยครับ..
…เพราะการไม่มีเขาอยู่…มันน่ากลัวกว่านั้น…
“เฮ้”
เฮือก!!
เสียงทักที่ทำเอาผมสะดุ้งเฮือกแบบนั้นจะเป็นใครไปได้ล่ะครับนอกจากไอ้จระเข้ตัวดีที่ผมเพิ่งนึกถึงเมื่อครู่นั่นแหละ! แถมพอหันกลับมา..หมอนั่นยังยิ้มแฉ่งหน้าระรื่นแอ๊บเป็นเด็กมหา’ลัยเพิ่งสอบเสร็จได้อย่างแนบเนียนมาก!
ผมแยกเขี้ยว “เข้ามาดีๆไม่เป็นรึไง! ตกอกตกใจหมด!”
เขาเอียงคอยิ้มหวาน “อะไร พี่ก็เข้ามาปกติเหอะ…เราล่ะเหม่ออะไรอยู่?”
“เปล่า…” ผมว่า..พลางสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเรียนตัวเอง สัมผัสถึงสมุดปกดำเล่มนั้นที่ยังหลับสนิทเรียบร้อยก็ต้องผ่อนลมหายใจสั้นๆ “สอบเสร็จแล้วเหรอ?”
“อื้อ” ไอ้พี่วันบอก แล้วดึงแขนผมให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ “กลับกัน”
“แล้วทำได้มั้ย?”
“ได้ทำก็แล้วกัน ฮะๆ”
ผมขมวดคิ้วมองเขา “พี่ดู…อารมณ์ดีนะ?”
“หืม?” อีกฝ่ายกรอกตา “คงเพราะ…จะปิดเทอมแล้วล่ะมั้ง”
“ทีวันก่อนยังบอกอยู่เลยว่าไม่อยากปิดเทอม”
เขาพยักหน้า “…แต่ก็คงไม่มีนักศึกษาคนไหนอยากจะติดอยู่ในช่วงสอบตลอดไปทั้งปีทั้งชาติหรอกนะ”
“กร๊ากกก ทำมาแอ๊บเป็นเด็กมหา’ลัย”
“ก็เด็กมหา’ลัยจริงๆนี่หว่า…เอ้อ วันนี้นอนหอไกรได้มั้ย?”
“หืม? ได้ๆ” ผมรับคำ..ก่อนจะทัก “มี..อะไรรึเปล่า?”
“ไม่นี่”
“…เมื่อคืนทะเลาะกับอาพันวังอีกเหรอ?”
“เปล่าหรอก” เขาตัด “แค่ไม่อยากกลับ…ก็เท่านั้นเอง”
“เฮ้” ผมดึงแขนเสื้อเขา “มีอะไร..บอกไกรได้ทุกเรื่องเลยนะ รู้ใช่มั้ย?”
เขาหยุดเดิน แล้วมองหน้าผม
ก่อนจะหันซ้ายหันขวา แล้วพึมพำ “ให้ตายสิ..คนเยอะชะมัด”
ผมเลิกคิ้ว “อะไร?”
“…รีบกลับเถอะ”
“เดี๋ยว เฮ้ย อะไร? มีอะไร?”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“หา?”
“อยู่ดีๆก็อยากจูบขึ้นมา” เขาไหวไหล่ เดินนำผมออกจากรั้วมหาวิทยาลัย “…ถึงได้บอกไงว่าไม่รู้เหมือนกัน”
“ห๊า”
“เอ้า เอ้า..เขินเป็นลูกตำลึงแล้วนั่นน่ะ”
“…อ…อ…อะไรนะ!?”
“เอ้า เอ้า…อย่าเอาแต่อายอยู่ รีบกลับเถอะน่า”
ผมกำลังลังเลว่าจะสวดเรื่องพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมดีรึเปล่า แต่เพราะไอ้พี่วันก็ไม่ได้จู่โจมอะไรอย่างสิ้นคิดก็เลยไม่ได้พูด แถมท่าทางจะรู้สึกผิดกับความหื่นของตัวเองไม่น้อย ถ้าไม่นับเรื่องการพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้งล่ะก็….ไม่ได้มีอะไรร้ายแรง…นอกจากเรื่องที่ทำให้ผมเขินหน้าแดงเท่านั้นแหละ ยิ่งไปกว่านั้น……
….....ชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะอยู่กันสองต่อสองดีมั้ยวะเนี่ย..
ยอมรับครับว่าการพัฒนาความสัมพันธ์แม่งก็ไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไหร่ ทั้งๆที่เราเองก็..เอ่อ..กันไปแล้วเถอะนะ แต่จระเข้นี่ดีอย่างครับ ไม่หื่นนอกเวลา (ครั้งนั้นมันเป็นเหตุสุดวิสัย)
ถ้าถามเรื่องจุ๊บๆหอมๆกอดๆกันล่ะมีบ้าง เพราะไอ้สัสนั่นก็มือไวใช่เล่น…แต่ก็ไม่ถึงขั้นบ่อยบรรลัยสวีทหวานวี๊ดวิ้วอะไรหรอกนะครับ แค่พอกระชุ่มกระชวยหัวใจ ถือเป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่ง…
…แต่เดี๋ยวก่อน
ปัญหาอยู่ตรงที่ผมไม่ใช่ ‘จระเข้’ ครับ…
………เพราะงั้นตอนที่จับๆจูบๆนี่มันจะไม่ให้รู้สึกอะไรเลยได้ยังไงล่ะฟะ!!!
“เดี๋ยว! เดี๋ยว!” ผมทุบเขา ฝืนให้ปากตัวเองเป็นอิสระจนได้ “บอกว่าเดี๋ยวยังไงล่ะ!!”
เขาหยุดมือ แล้วยิ้มให้ “ชาติที่แล้วเป็นลูกตำลึงรึไง แดงเชียว”
“มันเพราะใครล่ะฟะ!?!”
ผมดันเขาออก ยันตัวเองขึ้นมานั่งในท่าปกติได้สำเร็จ..ใครมันจะไปรู้ครับว่าเดินเข้าห้องปุ๊บแม่งจะจู่โจมจริงอย่างที่มันว่า แถมหอเสือกเล็กก้าวสามก้าวก็ถึงเตียงละ ถ้าตั้งสติไม่ทันป่านนี้เรียบร้อยโรงเรียนจึน
และพอหันไปมองเขา..ก็พบว่าเสื้อนักศึกษาของไอ้หมอนั่นปลดกระดุมลงจนเกือบหมดแล้วก็ทำเอาอ้าปากค้าง และพอมองดูตัวเองบ้าง…ถึงได้รู้ว่าโดนปลดเข็มขัดกับซิปกางเกงเรียบร้อยแล้ว!!
..ประมาทไม่ได้เลยจริงๆ!!
ผมติดกระดุมให้ตัวเองพัลวัน “บ้ารึไง? อย่าบอกนะว่าติดสัดนอกฤดูอีกแล้ว!?”
“เอ…ไม่รู้สินะ” ร่างสูงยักคิ้วยิ้มหวาน “ก็รู้สึกตื่นๆเหมือนกันแหะ…”
“ว้อย! ไอ้เวรนี่!”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่…”
“ไอ้พี่วัน” ผมชี้หน้า “พี่เนี่ยไม่มีศิลปะในการโอ้โลมคนอื่นสักนิด!”
เขาเลิกคิ้ว ก่อนจะระเบิดหัวเราะ “ศิลปะเหรอ? แล้วมันคืออะไรล่ะนั่นน่ะ?”
“ก….” ผมชะงัก รู้สึกนิ้วที่ชี้ออกไปจะลดลงมาไม่ได้ชอบกล “ก..ก็…แบบ…แบบที่ไม่ใช่…แค่เดินเข้าห้องลับสายตาคนเข้าหน่อยก็จะปล้ำท่าเดียวแบบเนี้ย!”
“โอเค” เขายกมือยอมแพ้ “พี่พอจะเข้าใจแล้วว่าแบบนี้มันไม่ถูกต้องเท่าไหร่….”
“อย่าบอกนะว่ากับวรรณนามาลาพี่ก็ทำแบบนี้?”
ไอ้พี่วันกระพริบตา “ส่วนใหญ่ก็…นะ”
…ทำไมกูต้องรู้สึกเจ็บด้วยวะ…แล้วกูจะถามทำไมวะ…บ้าจริง!
และเมื่อเห็นดวงตาสีอำพันไร้เดียงสานั่น ผมก็จำต้องอธิบายต่อ “แบบ..แบบ……แบบอ่อนโยนน่ะ”
“ไกรชอบแบบอ่อนโยนเหรอ?”
“ก็ไม่ได้บอกว่าชอบ แค่….”
“ไกรครับ”
เสียงทุ้มแหบนั่นเรียกชื่อผม ก่อนที่เขาจะเขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆ
“…งั้นไกรบอกพี่หน่อยได้มั้ยครับ…ว่าไกรชอบแบบไหน?”
…ไอ้แบบนี้แหละครับ ขอแบบนี้อีกเยอะๆได้มั้ยครับ…
ผมอยากจะกัดลิ้นตายตรงนั้นที่เผลอให้คะแนนในใจไปสิบเต็ม แต่ไม่ครับ เข้าบอกว่าเวลาแบบนี้เราควรจะเล่นตัว แม่สอนว่าอย่าให้ใครเขาคิดว่าเราเป็นของตาย…..
แต่ก่อนจะทันได้เล่นตัวตามสมควร จมูกโด่งนั่นก็กดลงมาที่ข้างแก้ม
“..แบบนี้รึเปล่า?”
“อ..!!”
“หึ..” เขายิ้ม จงใจกระซิบที่ข้างหู “…หรือว่าแบบนี้?”
…แม่งจงใจแกล้งกูชัวร์ครับ…
ผมดันคางเขาสุดแขน “ไม่เลย ไม่ชอบทั้งนั้นอ่ะ หมดอารมณ์แล้ว พอพอพอ!”
“แต่พี่ยังไม่หมดอ่ะ….”
“ไม่หมดก็เรื่องของพี่สิวะ เกี่ยวอะไรกับไกรด้วย”
“อ้าว ไหนไกรบอกจะรับผิดชอบพี่?”
“บ-บอกตอนไหนวะครับ!!”
ไอ้พี่วันฮึดฮัด “จะตอนไหนก็ช่างเถอะ เร็วเข้า เวลาไม่คอยท่านะ”
“เวลาอะไร?”
“เออน่า เร็วเข้า เร็วเข้า”
“อะไรของพี่เนี่ย! อ้างไปมั่วๆใช่มั้ย!!”
อีกฝ่ายทำหน้าจริงจัง “ถ้าไกรไม่ถอดเองพี่จะถอดให้แล้วนะ”
“ว้อย! หยุด!! ไอ้บ้า!”
“เร็วหน่อยได้มั้ยพี่จะไม่ไหวแล้วนะ!”
“…ห๊ะ? อะไรนะ? อ้อ! นี่แปลว่าติดสัดจริงๆใช่มั้ย”
“…………เออน่า”
“แล้วทำมาแอ๊บเป็นปากหวาน ถุ้ย!”
“นี่ถ้ายังปากมากอยู่พี่จะลงมือเองแล้วนะ”
“จะลงมือเองอะ........? เฮ้ยๆๆ!! เดี๋ยววว เดี๋ยววววว หยุดๆๆ ไกรยอมแล้วจ้า ยอมแล้วจ้า ยอมแพ้แล้วจ้า”
ทำเป็นปากดีไปงั้นแหละครับ จริงๆมันก็แค่ตกใจเท่านั้นแหละ…แต่พอเล่นตัวมากๆเข้าใครจะไปรู้ว่าจู่ๆจะเสือกใช้กำลังขึ้นมาซะงั้น เออ ที่กูยอมนี่กลัวเจ็บนะบอกไว้ก่อน ไม่ได้กลัวตาดุๆนั่นเลยสักกะติ๊ดดด
…จระเข้แม่งแรงเยอะสัส…
…….จริงสิ….จะว่าไป………
…………..ไอ้พี่วันตอนเป็นจระเข้…จะตัวใหญ่แค่ไหนกันนะ…?
TBC
===========================
แย้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
เรียกว่าดองก็พูดออกมาได้เต็มปากค่ะ แงงง กรี๊ดดด ฟหกดฟหกดฟหกด
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อยากให้ไกรบอกเรื่องหนังสือกับพี่วัน :katai1: :katai1:
-
พี่วันติดสัดบ่อยนะ :hao7:
แอบคิดมากเรื่องบันทึกอยู่เลยอ่ะ
-
หวังว่าอีสมุดเล่มนี้นี่คงไม่ได้ทำให้สองคนนี้เข้ามจผิดกันหรอกนะ ไม่ไหสจะมาม่า อ่านไปก้กลัวไปค่ะบอกเลยย
ส่วนอีพี่วัน คงไม่ต้องรอฤดูติดสัตว์ละ เหนแกติดตลอด หลงฤดูมั่วไปหมดเลยนะยะ ไกรก้มิมีปฏิเสธแต่อย่างใด พี่ขอมาน้องก้จัดให้ตัลหลอดๆๆๆ
-
คงจะใหญ่น่าดูแหละค่ะน้องไกร :z1: :z1: :z1:
-
ไกรบอกเรื่องหนังสือเหอะนะ อย่าปิดเลย
-
เย้ เย้ๆๆๆๆๆๆ :mc4: ทันแล้วจ้า
ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ตื่นเต้น นานๆ จะได้อ่านนิยายแปลกแหวกแนว อย่างนี้สักที :katai2-1: สวยทั้งภาษาเขียน ภาษากลอนเพราะ อ่านแล้วไหลลื่นหมดเลย ยิ่งฉากแบบนั้น :oo1: ถึงจะไม่โจ่งแจ้งแต่ทำเอาฟินได้มากๆๆๆ :heaven
ตัวละครก็เด่น ลักษณะเฉพาะตัวไม่เปลี่ยนจากเนื้อหาที่เคยได้อ่านเท่าไหร่ จะมีก็แค่ ความซึนของพี่วัน แต่ฮีซึนแบบเจ้าเล่ห์มากๆ ในเนื้อเรื่องต้นฉบับ ชลาวันก็เจ้าชู้กรุ้มกริ่มอยู่แล้ว แต่เวอชั่นนี้ช่างเป็นจระเข้ที่มุ้งมิ้ง กุ๊งกิ๊ง และ หื่นนนนนนนนมากกกกก :haun4: แต่ไอ้เราก็ชอบนะ หลงรักเลยอ่ะ อยากได้จระเข้แบบพี่วันบ้าง :ling1: แต่เวลาหิวหรืออะจึ๊กๆกัน อย่าแปลงร่างนะ เขากลัว :sad4:
ไกร ก็ช่างเป็น ไกรทองเวอชั่นรั่วจริงๆ :laugh: แต่ล่ะคำพูด ความคิด การกระทำ สุดๆๆ :jul3: แต่ถึงอย่างนั้นก็มีความเข้มแข็งอยู่ในความอ่อนโยน เป็นคนที่จิตใจดีมาก :-[ อิจฉาๆๆๆ แต่ฮีก็มีสติดีนะ เวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน มีความกล้าหาญพร้อมจะปกป้องคนที่ตัวเองรักไม่น้อยเลย :katai2-1:
ตอนล่าสุดนี่ นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว คิดว่าอาจารย์คงจะเก็บไว้เองซะอีก ยังคิดว่า ไกรคิดผิดหรือเปล่าเอามาให้ แอบเคืองนิดๆ ทำไมไม่เอาไปให้พี่วันวะ :katai1: แต่พอกระจ่าง โอเค อาจารย์คงก็ดีเหมือนกัน :hao3:
โป้ยก็เป็นเพื่อนที่ดีมาก o13 เข้าใจเพื่อนดี แต่ก็ไม่อยากให้คู่กับแก้วเลยอ่ะ :mew2: เพราะยังสงสัยอยู่ว่า แก้ว เป็นคนธรรมดาที่มีจิตใจดี หรือว่า เป็นคนพิเศษอยู่ฝ่ายศัตรูกันแน่ พฤติกรรมนางดูลึกลับแปลกๆ ยังไงโป้ยก็ดูนางไปก่อนนะ อย่าเพิ่งหลวมตัวไปรักเลย เดี๋ยวจะเสียใจหรือไม่ก็ถูกใช้เป็นเหยื่อ :เฮ้อ:
มาลากับวรรณา ก็น่ารัก นึกว่าจะเป็นตัวอิจฉาซะอีก เท่าที่อ่านก็ยังไม่มีอะไรให้คิดนะ ถึงมาลาจะเหมือนหึงวัน คงเพราะนางยังเด็กมั้งก็เลยแสดงออกง่าย ก็ดีนะดูรู้ดี แต่นางก็น่ารัก แก่นเซี้ยวดี :impress2: ส่วนวรรณา ก็ยังไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่ เงียบ เดาใจไม่ออกว่าคิดอะไร คนแบบนี้น่ากลัวเหมือนกัน ประเภทน้ำนิ่งไหลลึก แต่ก็ขอให้ดีจริงๆเถอะนะ :call:
แต่แหม พี่วัน พี่หื่นมากค่ะ พักหลังนี่รู้สึกพี่จะไม่เลือกฤดูแล้วนะคะ ปกติล่อแต่ตอนติดสัด ตั้งแต่ได้น้องไกรไป พี่หื่นตลอดฤดูเลยอ่ะ เข้าปุ๊บถอดปั๊บ ขนาดไกรมันยังไม่รู้เลยว่าโดนถอด แหม ดีนะไม่โดนสอดเข้าไปซะก่อน แล้วค่อยท้วง :jul3:
แต่สงสัยอ่ะ :ruready คือ พี่วันถ้าโดนน้ำแล้วแปลงร่างใช่ป่ะ แล้วน้ำอื่นๆ ล่ะ ไม่เป็นเหรอ :z1: อ้าว อี่นี่สงสัยชอบกล
ยกตัวอย่าง น้ำลายไง เวลาจูบฮีไม่แปลงร่างเหรอ ประมาณนี้ จริงๆ คิดแค่นี้จริงๆ o18
-
เนื้อเรื่องเริ่มดูซับซ้อนเข้าไปเรื่อยๆ
และน้องไกรกับพี่วันก็ดูหวานขึ้นเรื่อยๆ
อ่านไปบิดไป ><
-
และแล้วพี่วันก็ได้กินไกรอีกครั้ง อิอิ :haun4:
ดูจะมีเงื่อนงำเข้าไปทุกทีสำหรับการตายของพ่อแม่พี่วัน
แต่ไกรน่าจะเป็นตัวแปรสำคัญแล้วล่ะ ก็เมียท่านเจ้านี่ ฮิๆ :hao3:
-
ให้ไกรเก็บคัมภีร์ปราบจระเข้ไว้เอง ถ้าพวกจระเข้มาเห็นจะไม่เข้าใจผิดกันไปใหญ่เหรอ
-
มายาวมากกกกกกก
ขอบคุณนะคะคุณโอ
เริ่มตื่นเต้น
เริ่มมีปมมาแล้ว
มาลุ้นกันเถอะ :)
-
…เพราะการไม่มีเขาอยู่…มันน่ากลัวกว่านั้น…
ชอบประโยคนี้ อ่านแล้วเขิน อิอิ
-
เรื่องมันเริ่มจะซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆแล้ว
-
พี่วันอยู่กันคนนาน เริ่มจะเหมือนคนไปทุกที น้องไกรก็น่ารัก :impress2:
แต่น้องไกรก็บอกเรื่องหนังสือไปเถอะนะ
-
ตอนนี้มันมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งมากมาย ชอบบบบบบบบบ :hao7:
แต่รู้สึกเหมือนดราม่าน้ำตาท่วมจอกำลังจะตามมาเลย พี่วันจะเข้าใจไกรผิดเรื่องหนังสือเล่มนั้นมั้ย
แก้วต้องตั้งใจเอามาให้ไกรแน่ๆอะ เครียดดดดดดดดดดด :z3:
-
:laugh: อิพี่วันติดสัดอีกแระ พักนี้บ่อยนะ
ส่วนไกรก็เคลิ้มตามอิพี่วันตลอดดดดดดด
:katai1: แล้วไกรอย่าลืมบอกพี่วันเรื่องบันทึกเล่มนั้นนะ
-
หนังสือหนังสือหนังสือ ไกรจะโดนกินจนลืมไหมเนี่ย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องไกรนี่เป็นเป็นตัวเร่ง ที่ดีให้พี่วันจริงๆ หื่นได้ตลอดเมื่ออยู่ใกล้ไกร
-
แหม๊ ลาสต์บอสเริ่มโผล่หาง
แต่ประเด็นคือจะเป็นแก้ว หรือโป๊ยล่ะ
แก้วนี่ก็เขียนปูทางมาให้เหมือนจะใช่ (สำหรับเรา)
แต่โป๊ยนี่ดูจะมีบทบาทสำคัญ แต่ยังไม่เห็นจะทำอะไรเลย
นี่มันน่าสงสัยนะเนี่ย 55555555
ขอโทษค่ะเพิ่งอ่านโคนันมา เลือดนักสืบมันพลุ่งพล่าน
:hao7:
-
อยากให้ไกรบอกกับพี่วัน T w T
เดี๋ยวมาเจอทีหลังก็โบ้มตึง T w T
อ.คงนี่ตลกเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ ส่วนแก้วนั้นนนน ต้องมีความลับอะไรแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไกรแอบหื่นแต่พี่วันหื่นเปิดเผย
เย้ย นอกเรื่องไปไกล ฮ่าๆ แล้วหนังสือหละไกรลืมไปแล้วเหรอ
-
จระเข้ก็หื่นได้ อิอิ แต่ว่าใครอยู่เบื้องหลังเอาหนังสือมาให้ไกรคะเดาไม่ออกเลย หรือจะเป็นแก้ว 55+
-
เอ้าาา!!!จบตอนแล้วหรอนิ! งื้อออ!!
จะว่าไป อ่านไปอ่านมาชอบจารคงแหะ... :o8:
-
ไอ้พี่วันนอกฤดูอีกแล้ว อิอิ ไกรอย่าหาเรื่องไปสืบคนเดียวนะ
-
หลังจากปรึกษาอาจารย์คงแล้ว น่าจะคุยกับพี่วันหน่อยนะ
อยากให้พูดให้ปรึกษา มีความลับกันเดี๋ยวได้เข้าใจผิด แล้วเผลอทำร้ายกันเอาง่าย ๆ
-
หวังว่าอีสมุดเล่มนั้นคงไม่เป็นส่วนผสมของหม้อมาม่านะะะะะะ บอกพี่วันเหอะไกรรรรร :katai1:
-
เอาจริงๆนะ ขอสปอยตอนจบ
เนื้อเรื่องค่อยๆมาทีละนิดๆง่า แง้ๆๆๆๆๆๆ
-
เอนซีเค้าล่ะ :katai4:
-
:hao3: :hao3:
-
บอกพี่วันไปเถอะกลัวแทน :katai1:ชะตาแกนี่มันพิลึกเกิ๊นน แถมดันมาแหวกเลือกสายกลาง คือปกติมันก้มีอยู่แล้วอ่ะนะ ทางสายกลางแต่ต้องไม่ใช่ที่มันเป็นปฎิปักษ์ ฆ่ากันตายในห้าวิดิว่ะ!! :m31:
-
เริ่มเครียดละ น้องไกรทำไมไม่บอกพี่วันอ่ะจ๊ะ
น้อไกร ถ้าจะทำไรต้องคิดดีๆน้าา รุ้สึกเครียดดด
-
จะหื่นไปแล้วนะ :laugh:
-
1+ พี่วัน กะ น้องไกร :man1:
-
สนุกดีครับ ภาษาเขียนก็สวย อ่านแล้วคิดตามเลย เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก เขียนดีทุกเรื่อง
-
พี่วันเป็นจรเข้ ไอ้นั่นจะใหญ่แค่ไหนกันนะ...
:oo1:
-
หืม..ติดสัดนอกฤดู...พี่วันใกล้เป้นมนุษย์เพราะเกิดการผสมผสานระหว่างสปีชีย์เหรอ #โดนตีฐานมโน
:hao7:
ก็แอบคิดนะ มาลายังตัวเล็กจิ๊ดดดดดดดดเดียวขนาดไกรอุ้มได้ แล้วพี่วันนี่จะขนาดไหน หมอนข้างหรือเตียง :katai1:
โอ้ยคิดมาก :katai4:
-
เส้ดไปอีกครั้ง555
-
ไกรตัดสินใจแล้วเหรอว่าจะไม่บอกเรื่องสมุดนั่นกับพี่วัน
เรื่องนี้ปมปัญหาเยอะจังแฮะ
แต่ถึงยังไงก็จะรอตอนต่อไปค่าาาา
-
อ่าน unseen ธาร ทราย ตอนล่าสุดแล้วขำอีตรงประโยคสุดท้ายนี่ล่ะ ไอ้คำว่า เอากาแฟขึ้นไปให้ด้วย นี่มันเหมือนโค้ดลับระหว่างสองคนนี้เลยนะ แบบรู้ๆกันอยู่อ่ะ 5555 ส่วนตอนหลักก็กำลังเข้มข้นเหลือเกิน ไม่รู้เมื่อไหร่เขาจะไปเสิร์ฟกาแฟกันอีกเนอะ :pighaun: :z1:
-
น้องไกรพึ่งรู้สึกตัวว่าพี่วันตัวใหญ่เหรอจ๊ะ :hao6: :hao6:
-
พี่วันเอาติดสัตว์มาอ้าง55555555555555555
หรือไกรจะเป็นคนฆ่าพี่วันซะเอง
ไม่น้าาาาา มีคาถาชุบชีวิตให้จระเข้เป็นคนมั้ย555555555
-
น่าจะบอกอิพี่วันเรื่องสมุดนั่นนะไกร
จะได้ช่วยกันระวังทั้งตัวไกรเองและไอ้พี่วัน
ที่ไกรสงสัยเรื่องตัวอิพี่วันใหญ่ขนาดไหน
นี่ไกรอยากโดนอิพี่วันทับตอนเป็นร่างจรเข้หรอ :hao6:
-
Although it's not a new plot, your story is still considered as a unique and very interesting one. Good job. LOVE IT.
-
:o8:
พี่วันได้ทีเอาใหญ่เลยนะ
ได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกล o22
-
ติดสัดหรือติดไกรเนี้ย
-
…แม่งจงใจแกล้งกูชัวร์ครับ…
คือ..อยากจะบอกว่า ไม่รอดแล้วไกรเอ้ยยยย !! o22
พี่ไกรก็นะ เป็นคน ? เอ่อ ... ตรงจริงๆ .. หื่นปุ๊บ จับกดปั๊บ =.,='
ไม่มีศิลปะอย่างแรง ถนัดแต่ใช้กำลัง..
ว่าแต่สมุดเจ้าปัญหานั่น ใครเอามาวางไว้ ??
-
พี่วันช่วงนี้สตาร์ทติดง่าย แถมเครื่องแรงอีก โฮ่!! :man1:
-
ปรึกษากันก็ดีนะไกร พี่วันจะได้ตั้งรับทัน
-
คือพี่วันนี่ ร้ายเดียงสา อ่าาาาา คือพี่ร้าย แต่พี่ร้ายบริสุทธิ์ หนูไกรโดนกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวววว
โมเมนท์สองคนนี้มันทั้งน่าหวั่นและน่ารัก คืออยากกัดหมอนและขว้างหมอนไปพร้อมๆกัน555+
-
พี่วันน อย่าพึ่งกินไกรนะ ใจเย็นนน เดี๋ยวน้องช้ำหมดดด
-
มันเป็นอาเพส ไม่ใช่หรอ ไหงพี่วัน ดูอารมณ์ดีผิดหูผิดตา เนี้ยย
ส่วนเรื่องหนังสือ บอกพี่วันไปเถอะ ให้พี่เค้ามาเห็นเองคงไม่ดีหรอก
-
แอบเครียดกะเรื่องสมุดบันทึกแฮะ
พี่วันนี่หื่นจริงๆเลยน่ะ :hao3:
-
ความจริงนี่ยังจิ้นไกรมาลาอยู่นะ 5555555555555555555555
-
พี่วันนนนน ช่วงนี้ทำไมติดสัดบ่อยจังคะ
หรือว่าน้องไกรน่ารักน่ากินเกินไปเอ่ย อิอิอิ
ปมมาอีกละ อีกพวกนอกจากจระเข้กับหมอปราบจระเข้คือใครนะ
ชักสงสัยแก้ว กับโป๊ยแล้วสิ มาต่อไวๆน้า
-
จะมีพวกไหนมาอีกล่ะเนี่ย
-
พี่วันเดี๋ยวนี้ติดสัดบ่อยนะ หรือว่าอ้างเอง ไกรน่ารักล่ะสิ
-
ได้กลิ่นมาม่าโชยมาละ อิพี่วันนี่ติดสัตว์บ่อยไปนะคะ :pighaun:
-
ไกรเผลอ แล้วเจอ(พี่วัน)กัน
-
หืมมม กลิ่นความซับซ้อนโชยมาแต่ไกล เอ๊ะ!! ว่าไป ฮ่าๆๆ
พี่วันกับไกรน่าร๊ากก >< ชอบๆๆ อยากอ่านต่อแล้วสิเนี้ยยยย :z3: :z3:
รีบมาอัพต่อไวๆๆน๊าฮ๊าฟฟฟฟฟ จิรอ ไงก็สู้ๆๆค่ะ :กอด1:
-
มารอครับ
-
ไกรน่าจะบอกเรื่องหนังสือกับพี่วันนะ
มีปัญหาตามมาอีกแน่เลยอ่ะ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
น่ารักอ่ะชอบๆๆๆ :mew1:
ขอให้รักสมหวังราบรื่น นจ้า
-
ถ้าน้องไกรจะยืนยันว่าตัวเองเป็นกลางซะขนาดนั้น
จ่ะ กลางมากกกกกกกกก
ไม่ลำเอียงไปฝั่งพี่วันสักกะตี๊ดดดด ฮาาา 55555555
-
ถ้าไกรไม่บอกเรื่องสมุดกับพี่วันแล้วพี่วันมาเจอเองกลัวจะทำให้เข้าใจผิดกันจังเลยค่ะ
เป็นไปได้ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลย อยากให้คอยช่วยกันมากกว่า
แล้วก็มุ้งมิ้งกันเยอะนะคะ ชอบเวลาไกรเขิน พี่วันจัดหนักเลย มีมุขไรงัดมาใช้ให้หมด ๕๕๕๕๕ :-[
-
รอค่ะ รอออออเทอวว์ มาอัพเร็วๆนะค่ะ :katai1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เห็นชื่อนี้มาหลายวันแล้วแต่
ไม่ได้ดูชื่อคนแต่ง เพิ่งมาดูใหม่เมื่อเริ่มสงกรานต์
พอดี ไม่มั่นใจค้นหาชื่อคนแต่งและนิยายที่เคยแต่ง
โอ้พระเจ้า..ฉีกแนวเลยนะนี่คนดี......พอเริ่มอ่าน..
สุดยอดเลยอ่ะ หนูไกรนี่เอ๋อเหรอน่ารักโคตร...ส่วน
จ้าววันนี่ก็นะ....ป้าว่าคำว่า..จ้าว...เปลี่ยนเป็น....
เจ้าเล่ห์ดีกว่าเนอะ.........อ่านรวดเดียวขอบอก.
ฝีมือไม่ตกเลยนะนี่...แต่ขออย่างนะ...หนูไกร..
คนดีได้หนังสือปราบจะเข้มาแบบนี้..อิพี่วันมารู้
ทีหลังหวังว่าคงไม่เหมือนพราะเอกหนังไทยที่
เจอมาหลาย ๆ เรื่องนะ...ที่ปรากฎว่ามาโง่เอาที่
เรื่องงี่เง่าไม่น่าโง่ หนู ozaka... คงจะไม่ทำร้าย
จ้าวทิวันสุดหล่อของป้านะ....เกิดเป็นจ้าวทั้งที
มันต้องทั้งเจ้าเล่ห์ หล่อ ร้าย ฉลาด และหื่น.
.อิอิ..เกี่ยวกันมั๊ยนี่?..... รออ่านตอนต่อไปดีกว่าเนอะ
ปล. ยังคิดถึงกานดาที่รักอยู่นะ..มีตอนพิเศษอีกคงจะดี
บายของจริง.. :mew1: :mew1: :mew1:
-
ร้อนร้อนขนาดนี้คิดถึงพี่วันและน้องไกรจัง :mew4:
-
:-[ :-[ :-[
-
เกลี้ยกล่อมเงาข้าด้วยราแค้น
ผูกเงื่อนซ่อนซึ่งซ้อนแผนเป็นฉไน
ขยับนิ้วบงการเป็นชักใย
ชโลมใจแต่งแต้มด้วยชิงชัง
สร้างมโนลวงหลอกโลกให้หลงเชื่อ
ด้วยคิดเผื่อคิดร้ายจิตคุมขัง
หวังเบื้องลึกให้ข้าเป็นขุมพลัง
ทลายพังสิ้นโลก..โศกแผ่นดิน
-๒๔-
ผมควรจะบอกพี่วันเรื่องสมุดนั่น
ใช่ คิดไปคิดมาในที่สุดก็คิดได้ว่าผมสมควรที่จะบอก เพราะเรื่องแม่งใหญ่เกินกว่าที่ผมจะมานั่งกลุ้มอยู่คนเดียว แต่จะเริ่มบทสนทนายังไงดีวะ…
‘พี่วันนน ไกรเจอสมุดเล่มนี้อยู่ในห้องสมุดอ่ะ’
ไม่ได้ ดัดเสียงดัดจริตแบบนั้นแม่งโคตรไร้สาระ แถมท่าทางปัญญาอ่อนขนาด ไม่ผ่านอย่างแรง ควรจะอธิบายยาวหน่อยรึเปล่าวะว่าได้มายังไงที่ไหนอะไรบลาๆๆ
‘..พี่วัน สมุดเล่มนี้ไกรเจอที่ห้องสมุด มันเกี่ยวกับจระเข้…ไกรก็เลยไปถามอาจารย์คงมา…’
ไม่ได้ พูดถึงอาจารย์คงหรือพวกหมอปราบจระเข้น่ะได้เป็นเรื่องแน่ๆ จะว่าไปนี่มันก็เป็นบันทึกปราบจระเข้นี่หว่า…แล้วเอาไปให้ไอ้พี่วันดูแม่งไม่เผาทิ้งเฮี้ยนไปหมดหรอกรึ ไม่สิ จะโดนเผาทิ้งรึไม่ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรานี่หว่า ใครจะตายห่ายังไงอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเรา…ใช่แล้ว ของแบบนี้ต้องให้ดุลพินิจของท่านจ้าวเท่านั้นที่ตัดสินได้
เสาร์อาทิตย์เรากลับมาอยู่บ้านไอ้พี่วันครับ เพราะต่อให้เป็นผมก็คงทนให้เพื่อนร่วมห้องต้องลำบากลำบนตอนเช็ดตัวไม่ได้ ห้องน้ำที่หอเล็กไปสำหรับเขา..และ..เอ่อ..จากคำอธิบายในบันทึกก็พบว่าน่าจะมีขนาดตัวที่…มโหฬาร ดังนั้นมันจะสบายกว่าถ้าให้เขากลับมาเป็นเด็กดีอยู่ที่บ้านน่ะนะ
ที่เกริ่นไปข้างต้นทั้งหมดแค่จะบอกว่า…ตอนนี้ไอ้พี่วันอาบน้ำอยู่ครับ...
ผมหันไปมองรอบๆห้องที่ว่างเปล่า แล้วกลับมาที่กระเป๋าสะพายข้างของตัวเอง บนโต๊ะมีกองชีทมากมายที่ผมควรจะเรียงคิวอ่านมันให้หมดด้วยอาทิตย์หน้าสอบทั้งอาทิตย์ แต่นอกเหนือจากเรื่องเหล่านั้น…มีคำถามหลายคำถามที่ยังคงค้างอยู่ในใจ
แต่ไม่ต้องเสียเวลาคิดนานครับ เพียงแค่เปิดกระเป๋าดู เจ้าสมุดปกดำแม่งก็ไหลออกมาราวกับจะบอกว่า ‘อ่านชั้นสิ อ่านช้านน’ ยังไงยังงั้น
...เอาก็เอา!…เวลาไม่คอยท่า ถึงยังไงก็ต้องบอกไอ้พี่วันเรื่องหนังสือนี่อยู่ดีล่ะวะ..!!
“อู้เหรอ!!”
..เฮือก!!
โอยให้ตาย ไอ้จระเข้พวกนี้นี่มันอะไร..ก็ทำให้ผมหัวใจวายตายกันให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย!!
มาลาหัวเราะคิกคักทันทีที่เห็นหน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้มของผม วรรณนาเองก็หลุบยิ้มเล็กน้อยแต่ก็พยายามตีแขนปรามน้องตัวเอง แต่ก็นั่นแหละครับ..มันห้ามให้ใจผมเต้นตึกตักเพราะความตกใจไม่ได้หรอก
“ไม่..ไม่ได้อู้” ผมเถียง ดันสมุดปกดำนั่นไปรวมๆกับกองเอกสาร “ก็อ่านหนังสืออยู่นี่ไง”
“ขอโทษที่รบกวนนะครับท่านไกร” วรรณนาค้อมศีรษะให้ผม “พวกผมแค่มาหยิบเสื้อผ้าให้ท่านจ้าวน่ะขอรับ จริงสิ..อยากทานอะไรเป็นของว่างมั้ยครับ?”
“อ้อ ไม่ล่ะ ขอบคุณนะ”
“ขอรับ”
ผมหันกลับมาลูบอกตัวเอง ปลอบให้ความตระหนกนี่หายไปสักที
ก่อนจะหันกลับไป “เอ๊ะ? หยิบเสื้อผ้าให้พี่วันเหรอ?”
“ท่านจ้าวลืมหยิบไปน่ะขอรับ” มาลาตอบ เขานั่งยองๆอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าไอ้พี่วัน “ก็ถ้าเดินโทงเทงไปมาในบ้านคงโดนท่านไกรดุแย่ ท่านจ้าวเลยให้พวกผมขึ้นมาเอา”
ผมกลืนน้ำลาย..แล้วเอ่ยเสียงค่อย
“……….อาบน้ำ…ด้วยกันเหรอ?”
สิ้นคำถามนั้น คนฟังทั้งสองก็มองหน้าผม แล้วหันมามองหน้ากัน..เพื่อหัวเราะร่วน
“ถ้าอาบด้วยกันพวกผมก็เป็นจระเข้ไปด้วยน่ะสิครับ แค่เช็ดตัวให้เท่านั้นแหละ”
“น-นั่นสิเนอะ!”
..แล้วกูจะโล่งใจทำไม กะอีแค่วัวเคยค้าม้าเคยขี่..ก็ไม่ได้หมายความว่าจะอะไรกันสักหน่อย..
ผมควงปากกา อดไม่ได้ที่จะจับจ้องท่าทางของเด็กหนุ่มสองคนนั่นอย่างช่วยไม่ได้ ซึ่งเขาทั้งคู่ก็ไม่ได้มีพิรุธอะไรครับ คุยกัน..หัวร่อต่อกระซิกกันอย่างเป็นธรรมชาติสุดๆ
จนกระทั่งเตรียมเสื้อผ้าครบและกำลังจะเดินจากห้องนั่นแหละ ผมถึงได้วางปากกาลง
“เอ่อ….”
นั่น..ทำให้ทั้งสองคนหันมาเอียงคอมองเป็นตาเดียวกัน
“เอ่อ…..” และมันทำให้ผมอึกอัก “….พี่ลงไปช่วยเช็ด…ด้วย…ได้มั้ย?”
“เอ๋!?”
“เฮ้ย แบบ..ไม่ใช่ ไม่ได้ทะลึ่งนะ! คือ…ยังไงดีล่ะ....” ผมโบกไม้โบกมือไปมา คิดว่าการตอแหลสดแม่งยากขนาด..ไม่สิ! ผมพูดความจริงอยู่ต่างหาก!! “คือ…พี่..พี่ไม่เคยเห็นไอ้พี่วันในร่างจระเข้เลย แล้วก็ได้ยินมาว่าตัวใหญ่…มาก พี่ก็เลยแค่…แค่….”
“ท่านจ้าวตัวใหญ่มากจริงๆขอรับ” มาลาหัวเราะ “ถ้าเห็นแล้วมาลาคงจะได้เป็นแค่จิ้งจกจริงๆอย่างที่ท่านไกรเคยล้อ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ทั้งตัวใหญ่ สีสวยและสง่างามมากเลยขอรับ”
ชั่วขณะนั้นผมนึกไปถึงสีเกล็ดของไอ้พี่วัน..มันสะท้อนแสงเป็นสีเขียวแก่ๆและเลื่อมพราวจนจับสีที่แท้จริงไม่ได้ บางทีนี่อาจจะไม่แตกต่างกันมากนัก…
….ยิ่งจินตนาการ…กลับรู้สึกใจหายอย่างไรบอกไม่ถูก…
“แต่อย่าลงไปเลยครับ” วรรณนายิ้ม “ท่านจ้าวคง…ไม่อยากให้ท่านไกรเห็นท่านจ้าวในร่างนั้น..สักเท่าไหร่”
“ทำไมล่ะ..?”
เขาไม่ได้ตอบผม เพียงแค่ยิ้ม..โค้งให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไป
มาลาก็ทำท่าเหมือนอยากจะตอบอะไรผมสักหน่อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองกลับไปกลับมา แล้วโค้งให้ผมตามแบบที่วรรณนาทำ จากนั้นก็วิ่งออกไป
ทิ้งให้ผมนั่งเอ๋อแดกอึ้งกิมกี่อยู่คนเดียว
..อยู่บ้านแม่งมาตั้งนาน..ยังไม่เคยเห็นมันอาบน้ำเลยสักครั้งเนี่ยนะ!?!
…นี่มึงปล่อยให้ช่วงเวลาแห่งการค้นพบของมนุษยชาติผ่านเลยไปง่ายๆได้ยังไงวะ!!!
กว่าจะเริ่มสำนึกตนในฐานะมนุษย์หนึ่งในจำนวนไม่มากที่ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเชื้อสายจระเข้ผู้ดีจากพิจิตรก็ตอนนี้แหละครับ ทั้งที่มีโอกาสมากพอจะศึกษาวิถีชีวิตจระเข้ให้เป็นหน้าหนึ่งของประวัติศาสตร์ ถึงจะป่าวประกาศไม่ได้แต่ก็ได้รู้เยอะที่สุดเท่าที่ครั้งหนึ่งคนจะทำได้
…และให้ตาย..กูนั่งทำอะไรอยู่ไปวันๆวะเนี่ย
‘…ท่านจ้าวคงไม่อยากให้ท่านไกรเห็นในร่างนั้นเท่าไหร่…’
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วหันกลับมาที่โต๊ะต่อ
สมุดปกดำเล่มนั้นวางแน่นิ่งอยู่ในกองชีท ผมดึงมันออกมาอีกครั้ง..จ้องมองมัน ถอนหายใจอีกประมาณสามรอบ ก่อนตัดสินใจพลิกหน้ากระดาษ
…นี่สิวะถึงจะเป็นหน้าหนึ่งของประวัติศาสตร์…และการค้นพบของมนุษยชาติที่แท้จริง…
หน้ากระดาษสีเหลืองขอบน้ำตาลนั่นไม่ได้บอบบางอย่างที่เราเห็น อย่างน้อยมันก็สามารถพลิกเปิดแบบหยาบๆได้ไม่ต้องบรรจงมาก ยิ่งกว่าลายมือหมอเขียวลงในใบสั่งยาเสียอีก และลายมือที่ตวัดอยู่ในนั้นก็ทำให้ผมเบื่อมากพอจะยกมือขึ้นมาเท้าคาง ไล่สายตาไปตามอักษรแต่ละตัวทั้งที่อ่านออกบ้างไม่ออกบ้าง
เอานี่แหละไปปาใส่หน้าไอ้พี่วัน แล้วบอกให้เขาอธิบายทั้งหมดให้ผมฟังที..มันจะดีรึเปล่านะ
…….หรือแม่งไม่ใช่เรื่องที่ควรรู้วะ?
ผมหลับตาลง พลิกมั่วๆไปสักหน้าหนึ่ง แล้วตั้งหนังสือขึ้นมาเตรียมจะแกะภาษาไก่เขี่ยในหน้านั้นอย่างไม่ยอมแพ้ ถ้าพยายามอ่านแล้วหน้านี้ยังอ่านไม่ออกอีกล่ะก็มึงก็ไม่คู่ควรกับกูแล้วล่ะไอ้หนังสือปกดำเอ๋ย….
‘….นอกเหนือจากหอกสัตตะโลหะ….’
…………..อ่านออกแค่นั้นครับ…พับผ่าเถอะ..
ผมเอาหัวโขกโต๊ะหนึ่งที แล้วโยนสมุดเล่มนั้นกองไว้ที่ด้านบนสุดของชีท
ช่างมัน ผมไม่ใช่จระเข้ ไม่ได้จะปราบจระเข้ด้วย…เป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมดาๆ ที่พอเรียนจบก็จะกลายเป็นพนักงานกินเงินเดือนธรรมดาๆ และก็มีบั้นปลายชีวิตที่แสนธรรมดาจนหมดลมหายใจสุดท้าย อาจจะตายอย่างธรรมดา..เป็นมะเร็ง..หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่โดนจระเข้หรือหมออาคมฆ่าตายน่ะนะ
..หอกสัตตโลหะ..งั้นเหรอ..
…แล้วทำไม…ผมถึงฝันเห็นมันได้ล่ะ?
ไม่นานก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง
ผมชะโงกหน้าออกไป “ตัวแห้งแล้วเหรอ?”
ไอ้พี่วันปิดประตูลง หันมามองผม..แล้วยิ้มอ่อน “อืม”
รู้สึกได้เลยว่ามีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป มันทำให้ผมเลิกคิ้ว
“พี่วัน?”
“หืม?”
“..เป็นอะไรน่ะ?”
อีกครั้งหนึ่งที่เขาหันมามองผมด้วยดวงตาสีทองคู่นั้น
และเมื่อเขาเข้ามาใกล้..ผมถึงรู้ว่าตัวเขายังไม่แห้งดีนัก ที่ข้างแก้มนั้นมีรอยเกล็ดสีเขียวจางๆอยู่..ที่บ่ามีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดไว้ ผมลุกขึ้นจังหวะเดียวกับที่เขาเดินเข้ามาชิด ก่อนจะเอื้อมมือไปใช้ผ้าขนหนูผืนนั้นแหละเช็ดที่ข้างแก้มเขาให้
ไอ้พี่วันปรือตาลง และเอียงหน้ายอมให้ผมเช็ดให้แต่โดยดี
“เป็นอะไร..?” ผมถามเขาอีกครั้ง “ไม่สบายรึเปล่า? สีหน้าดูไม่ดีเลย…”
“……สงสัยจะติดสัดอีกรอบแล้วล่ะมั้ง”
“ว้อยไอ้บ้า! คนเค้าเป็นห่วง”
“ฮะๆ ไม่มีอะไรสักหน่อย..”
ไม่ทันจะจบประโยคดีแขนเรียวยาวข้างหนึ่งก็ตวัดโอบรอบคอดึงให้เผลอเอียงตัวเข้าไปใกล้ พร้อมกับที่ริมฝีปากเย็นชืดนั่นจะนาบลงมาจูบแก้มหนักๆเสียหนึ่งหนโดยไม่ให้ได้ตั้งตัว
“อย่าคิดมากเลยนะ”
น้ำคำกระซิบที่ข้างหูทำเอาเลือดสูบฉีดขึ้นที่หน้ากะทันหัน ผมผลักเขาออก แล้วยกมือเช็ดที่แก้มตัวเองทันที
“ฉ-ฉวยโอกาส”
“โอกาสมีไว้ให้ฉวยต่างหากล่ะ”
สิ้นประโยคก็ฉวยหอมอีกข้างซะงั้นครับ! ว้อย! ให้เวลากูขัดขืนสักหน่อยเถอะได้โปรด!
หลังจากโดนตอดเล็กตอดน้อยไปสองรอบติดก็รีบคิดโดยพลันว่าถอยห่างเสียหน่อยดีกว่า ไหนใครบอกจระเข้มันติดสัดเป็นฤดูวะ…นี่ชักเริ่มเอาใหญ่ละ เห็นจะตื่นตัวได้ตลอดเวลาเกินคาด ต่างกับมนุษย์ก็แค่วิธีการ…ไอ้นึกอยากจะจิ้มก็จิ้มเนี่ยแหละ
…..มนุษย์เหรอ?
ผมเหลือบสายตาไปมองไอ้พี่วันอีกครั้ง เกล็ดสีเขียวที่ข้างแก้มของเขาจางหายไปแล้ว..นั่นคือสิ่งมหัศจรรย์ที่ไม่มีวันเกิดได้กับมนุษย์ธรรมดา..
…หรือไอ้เรื่องติดสัดนั่นจะเป็นก้าวแรกสู่การกลายพันธุ์
..
..
....
..
..
....ตลกล่ะไอ้ไกร
….ถ้าคนเรามันจะกลายพันธุ์ง่ายขนาดนั้นก็ให้รู้ไปเถอะ
ผมทำหน้าหน่ายกับผนังไม้ตรงหน้า มีความคิดบ้าๆว่าถ้ามันยุ่งยากนักก็อยากจะเสกตัวเองอีกคนขึ้นมาถกเถียงด้วยเสียเหลือเกิน
ไม่สิ…ตอนนี้เราต้องอ่านหนังสือสอบ อย่าเพิ่งให้เรื่องไร้สาระอื่นๆอันใดมากวนใจ
….อย่าเพิ่ง……………...
ผมสุดลมหายใจรวดเดียว คว้าสมุดปกดำหมับแล้วลุกขึ้นหันไปเผชิญหน้ากับความจริงสักที…ความจริงที่ว่าไอ้เรื่องจระเข้แม่งไม่ใช่เรื่องไกลตัว และก็ไม่ใช่ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่เกี่ยวกับผมด้วย มันไม่ใช่!!
…ยอมรับสักทีเถอะว่าเอ็งก้าวเข้ามาเต็มตัวแล้ว!!!
“พี่วัน คือ….อ..เฮ้ยย ฮาาาาเก้นนนนนนดาสสสสสสสสส...!!!!”
ไอ้อารมณ์จริงจังเมื่อครู่พลันหายไปหมดเลยครับเมื่อหันมาเจอไอ้เจ้าของห้องควบเจ้าของบ้านแม่งนอนอืดถือกระป๋องไอศครีมยี่ห้อดังนั่งแดกอยู่คนเดียวบนเตียง กลับทดแทนมาด้วยอารมณ์แค้นที่พุ่งปรี๊ดจนกระโดดตามขึ้นไปแทบไม่ทัน
“แดกคนเดียวไม่ชวนเลยนะครับ!”
“เอ้า ก็เห็นตั้งใจอ่านหนังสืออยู่” เขาตักคำโตขึ้นมา…เข้าปากตัวเอง “อี่อ้อเองใอ(พี่ก็เกรงใจ)”
..หมอนี่มีความสามารถในการกระตุกต่อมโมโหชาวบ้านจริงๆ..
“นะนะนะ” แต่ผมไม่มีแรงจะเถียงครับ ต้องทำไงก็ได้ให้ได้ลิ้มลองคาราเมลบิสกิตแอนด์ครีมให้จงได้ “ขอไกรกินหน่อยนะ คำนึงนะ”
“ชอบเหรอ?”
“มาก”
เขาตวัดช้อนตักมันขึ้นมาคำนึง..ก่อนจะเงยหน้ายักคิ้ว “….อยากได้ต้องทำไง?”
ผมชะงัก “อะไรล่ะ?”
เขาเอียงแก้มมาทำหน้าเหรอหรา
และผมที่รู้ทันทีว่าเขาต้องการอะไรก็มองหน่าย “ตลกล่ะ”
“อยากกินมั้ยล่ะ?”
“มาก”
“งั้นหอมแก้มพี่ก่อน”
ผมถอนหายใจ “อย่ามายียวนน่า ขอชิมหน่อยเหอะ”
“ก็ให้นี่ไง” เขาส่งจุ๊บให้ผมทีนึง..แล้วยักคิ้วกวนประสาทแบบเดิม “นี่ไง”
“ตลกเหรอ”
“มาก”
“ไอ้พี่วัน!”
“จะหอมไม่หอม ถ้าไม่หอมไอ้นี่ก็….” เขาหมุนช้อนเข้าปากตัวเอง “เอ็ดอี้(เสร็จพี่)”
“ไอ้พี่วัน!”
“ครับผม”
“…อย่าต้องให้ใช้กำลังนะ”
เขายิ้ม..เหยียดตัวขึ้น “จะทำอะไรพี่ล่ะ?”
..ทำไมกูรู้สึกเหมือนจะเป็นฝ่ายถูกกระทำวะ.. “คนใจดำ ขอสักคำก็ไม่ได้”
“โอ๋ๆๆ” พี่วันหัวเราะร่วน แล้วตักมันขึ้นมาจ่อที่ปากผม “อะ อ้ามครับ”
ผมเชิดหน้าขึ้น “ไม่เอาแล้ว”
“พี่ล้อเล่นน่า แหม สักคำสิ อ้ามม..อร่อยนะ”
มันเป็นรอยยิ้มที่ผมอยากจะถามออกไปเหลือเกินว่า..ที่บอกอร่อยน่ะ..ไอศครีมหรือจระเข้ครับ แต่ก็ช่างเถอะ เพราะผมเองก็อยากกิน(เมื่อกี้แค่เล่นตัวน่ะ) ก็เลยอ้าปากชิมมันเข้าไป..ก่อนจะลอยไปสู่สรวงสวรรค์ อา…ฮาเก้นดาส…ครั้งล่าสุดที่ไปกินนี่มันเมื่อไหร่กันนะ………….
ไอ้พี่วันมองผมยิ้มๆ เหมือนจะบอกว่าไอ้ที่แกล้งผมเมื่อครู่แม่งสนุกมากอย่างไงอย่างงั้น
“แล้วเมื่อกี้มีไรจะคุยกับพี่อ่ะ?”
..กึก..
….ไอ้ชิบหาย โดนของกินล่อลวงจนลืมเจตนาแรกเสียสิ้น!
“อ..อ้อ!” ผมลนลาน ไอ้สมุดปกดำนั่นแม่งวางแหมะอยู่ที่ปลายเตียงจนต้องคลานเข่าไปเอา “ไอ้เนี่ยอ่ะ ไอ้เนี่ย....คือ…..”
เขาเลิกคิ้ว “จะให้พี่ติวให้เหรอ?”
“เอ๊ะ?” ผมชะงัก “ได้เหรอ?”
“ได้สิ ไงก็เคยเรียนมาก่อนอยู่แล้วน่ะ ถ้าพอจะจำแนวข้อสอบได้ละก็..”
“.....จะว่าไปไกรก็ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการอนุมานเท่าไหร่…….เฮ้ย เดี๋ยว ไม่ใช่ ไม่ได้จะให้ติว!!”
..ควรจะเลิกนิสัยคล้อยตามสถานการณ์ง่ายๆแบบนี้อย่างจริงจังสักทีใช่มั้ย!!
ผมยิ่งเก้ๆกังๆหนักกว่าเก่าครับเมื่อไอ้พี่วันเลิกคิ้วเหมือนทำท่าสนใจเสียเต็มประดา สมุดปกดำที่ถูกอยู่ในมือก็แทบจะถูกกำจนหงิกงออยู่รอมร่อ อยู่ๆไอ้อาการตื่นเต้นทั้งหมดทั้งมวลแม่งก็วิ่งมาจากไหนไม่รู้กองอยู่ที่ปาก หนักจนได้แต่อ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะเปิดบทสนทนายังไง…
“….คืนก่อน….เมื่อ…เอ่อ…สักพักแล้วล่ะ…..”
ผมเกริ่น คิดว่าการเริ่มต้นด้วยสิ่งที่ตัวเองสงสัยก่อนเป็นอันดับแรกนั้นดีที่สุดแล้ว
“ไกรฝัน….”
“ฝัน?” เขาขมวดคิ้ว สวนทันที “ฝันอะไร?”
“ก่อนหน้านั้นไง”
“ช่วงไหนล่ะ?”
“หลังจากตอนที่โดนอาคม…” ผมคิดว่าผมพูดชัดแล้วนะครับ แต่อีกฝ่ายก็ยังทำหน้าไม่เข้าใจ “ก็พี่วันบอกเองว่าไกรอาจจะเผลอทำอะไรแปลกๆ หรือฝันอะไรแปลกๆ...”
“โหคุณ” เขาหัวเราะ “บอกช้าขนาดนี้ไม่บอกตอนกินติมเสร็จก่อนไปเลยล่ะครับ?”
ผมแยกเขี้ยวทันที “ไอ้พี่วัน นี่จริงจังนะ”
“อ่ะๆ ฝันว่าอะไรล่ะ?”
“…แล้วฝันที่เกิดเพราะอาคมมันคืออะไรอ่ะ?”
“แล้วฝันว่าอะไรล่ะ?”
“เป็นเรื่องจริงรึเปล่า? เรื่องที่เกิดขึ้นจริงหรือว่าลางบอกเหตุ?”
“แล้วฝันว่าอะไรล่ะ?”
“หรือเป็นแค่ภาพหลอนที่คนเสกอาคมเค้าอยากให้เราเห็น?”
“แล้วฝันว่าอะไรล่ะ?”
“หรือว่ามันไม่ใช่อะไรเลย แค่ฝันไปงั้นๆ ใบ้หวยไม่ได้ด้วยซ้ำ?”
“ไกร” เขาถอนหายใจ วางถ้วยไอศครีมลง “..แล้วไกร..ฝันว่าอะไรล่ะครับ?”
ผมอ้าปากค้าง และหุบฉับลงมา “…..ไม่รู้จะอธิบายยังไงอ่ะ?”
“เห็นอะไรบ้างล่ะ?”
“…เห็นตัวเอง…” ผมกรอกตามองเพดาน พยายามนึกถึงสิ่งที่เป็นความทรงจำอันแสนเลือนลางเมื่อนานมาแล้ว “…กับหอกสีเงิน….และก็เลือด….เลือดเต็มไปหมด…..”
ดวงตาสีอำพันของคนตรงหน้าไม่มีประกายใดๆทั้งสิ้น เขาไม่ได้แสดงอาการตกใจ ประหลาดใจ หวาดกลัว ไม่เลย…ต้องบอกว่าไม่แสดงอะไรออกมาเลยเสียมากกว่า เขาแค่เงียบ..นิ่งอยู่แบบนั้น..จ้องหน้าผม
..และใช้ดวงหน้านิ่งๆนั่นบังคับให้ผมต้องเอ่ยต่อ
“มันเป็นหอก…หอกสีเงินสว่างท่ามกลางความมืดมิด” ผมร้อนรน รู้สึกว่าตัวเองต้องรีบหลบตาลงมาเพื่อเริ่มต้นเปิดสมุดเล่มนั้นเสียที ไม่นานผมก็เจอหน้าที่มีรูปสเก็ตของเจ้าหอกสีเงินนั่น “แบบนี้…เหมือนแบบนี้เลย ไกรไม่รู้ว่าทำไมถึงฝันเห็นมัน แต่แน่ใจว่าต้องใช้แน่ๆ และในสมุดเล่มนี้มันเขียนไว้ว่าไอ้หอกบ้านั่นคือ…………”
จังหวะนั้น..น้ำลายในคอพลันเหนียวหนืดไปหมด
และทุกอย่างของร่างกายมันหนักหน่วงจนกว่าผมจะเอ่ยชื่อมันออกไปได้…ก็กินเวลานานเสียเหลือเกิน
“…..หอก…สัตตโลหะ……”
ห้องทั้งห้องเงียบกริบ
..ถ้าคุณคิดว่าเข้าใจคำว่า ‘เงียบกริบ’ มาตั้งแต่แรก ขอให้ทำความเข้าใจเสียใหม่ เงียบกริบคือเงียบจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย..ไม่...แม้กระทั่งลมหายใจของตัวเอง
มันเงียบจนผมที่ก้มหน้าจ้องรูปหอกรูปนั้นอยู่ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา คนตรงหน้าก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนอะไร แรกทีเดียวผมหวังให้เขากระชากสมุดเล่มนี้ออกจากมือผมและกินมันซะ (แบบที่เขาชอบขู่) หรือไม่ก็พูดอะไรสักอย่างออกมา อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ความเงียบแบบนี้
เวลาผ่านไปประมาณสามชั่วโมง..ไม่หรอก มันอาจจะไม่ถึง จริงๆแล้วอาจจะไม่ถึงสิบวินาทีด้วยซ้ำ แต่ผมคิดว่ามันอึดอัดมากพอที่…ผมเนี่ยแหละ ควรจะพูดอะไรสักอย่าง
“ล-แล้ว…”
ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา อะไรบางอย่างในดวงตาคู่นั้นทำให้ขนลุกซู่ขึ้นมากะทันหัน…ผมคิดว่าเขามองผม ใช่ครับ เขามองผม..ไม่ได้มองไปที่สมุดปกดำเล่มนี้แม้แต่นิดเดียว
“……..พี่วัน……”
..ชื่อที่เอ่ยออกไปช่างแผ่วเบาเสียเหลือเกิน..
จู่ๆมือเย็นชืดข้างหนึ่งก็เอื้อมมาสัมผัสที่ข้างแก้ม จับให้ผมเงยหน้าสบตากับเขาไม่ไหวติง..ไอ้พี่วันเขยิบเข้ามาใกล้ ใกล้จนผมคิดว่าถ้าเขาเข้ามาอีกสักเซนต์เดียวผมคงต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ
“ไกรตอบพี่ตามตรงนะ…”
ไม่ว่าจะอะไร สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือการพยักหน้า
“…ไปได้สมุดเล่มนี้มาจากไหน…?”
ชั่ววูบนั้นที่ผมตระหนักได้ว่า
…ในโลกนี้…ไม่มีอะไรน่ากลัวเกินไปกว่าจ้าวจระเข้ตนนี้อีกแล้วครับ..
+++++++++++++++++++
ผมเล่าทุกอย่างให้ไอ้พี่วันฟัง
..หรือพูดให้ถูกก็คือ..ทุกอย่างแม่งพรั่งพรูออกมาเหมือนเขื่อนแตกมากกว่า
แม้ว่ามือที่สัมผัสข้างแก้มของผมอยู่นั้นจะดูอ่อนโยนมากก็ตาม แต่กลับรู้สึกว่ามือข้างนั้นกำลังบีบคอผมอยู่ก็ไม่ปาน ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังขาดอากาศหายใจระหว่างที่เล่า แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร..ไม่ได้เร่งรัด..ไม่ได้บังคับแม้แต่น้อย และปล่อยให้ผมพูดทุกอย่างจนหมด เรื่องความฝัน เรื่องสมุดเล่มนั้น รวมไปถึง..เรื่องอาจารย์คงเองก็ด้วย
และกว่าที่ผมจะพูดจบ ไอศครีมฮาเก้นดาสถ้วยโปรดก็ละลายแทบสิ้น เหลือเพียงของเหลวเหนียวหวานนอนแอ่งอยู่กว่าครึ่งถ้วย แต่…ไม่มีใครคิดเสียดายมัน
ในที่สุด ไอ้พี่วันก็กดนิ้วโป้งลงมาเกลี่ยที่ข้างแก้มผม
แล้วโน้มลำลงมาประทับจูบที่หน้าผาก…ย้ำซ้ำๆหลายๆครั้งจนผมเริ่ม…กระอั่กกระอ่วน
“เด็กดี…” เขาพูด “…คนดีของพี่…”
ผมหน้าแดง “อ-อะไร?”
“ขอบคุณ….ที่ไม่โกหก”
ผมเงียบไปครู่หนึ่ง..ด้วยอดคิดไม่ได้ว่ามือเขาเป็นเครื่องจับเท็จหรือไงกันฟะ…ก่อนจะย้อนถาม “…แล้วทำไมต้องโกหกด้วยล่ะ?”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เขากดจมูกแช่ไว้แบบนั้นจนผมเริ่มถามตัวเองว่าสระผมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่…แต่เอาเถอะ ถ้าเขาสะดวกใจตอนนี้ก็ปล่อยให้ทำไปก่อน ผมเองก็โล่งขึ้นเยอะ..ได้เขาช่วยเรื่องนี้เหมือนกัน จนในที่สุดเขาก็ยอมละออกไปเอง
…แต่เปลี่ยนเป็นดึงผมเข้าไปกอดน่ะนะ
“ไกร…สัญญากับพี่อย่างนึงได้มั้ย…?”
เสียงทุ้มนั้นดูเจ็บปวด..เพียงแต่ไม่มีกระแสอะไรที่เปลี่ยนไป
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกดึงดูดเข้าไปในร่างกายนั้น…จนผมต้องกอดเขาเอาไว้
“ได้สิ อะไรล่ะ?”
“….……ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…ไกรจะเป็นคนเดียว…ที่ไม่โกหกพี่..ได้รึเปล่า?”
ผมไม่รู้จะตอบอะไร
ตอนนั้น..ผมไม่รู้เลยจริงๆ
ผมคิดว่าสิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนั้นคือกอดเขาไว้แน่นๆ ผมอยากรู้เหตุผล..แต่ก็ลังเลเกินกว่าจะกล้าถามออกมา อยากเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายว่าเจ็บปวดแค่ไหน..แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะขอดู ผมมันช่างขี้ขลาด…ขี้ขลาดจนตัวเองอึดอัดไปหมดแบบนี้…
“ไม่มีใครโกหกพี่หรอก” ผมบอกเขา ลูบแผ่นหลังกว้างๆนั่นปลอบ “ไม่มีเลย”
“…..มีสิ”
“ใครล่ะ?”
เขาเงียบ ไม่ได้ตอบคำถามนั้น
“หอกสัตตโลหะเป็นหอกอาคมไว้ปราบจระเข้ หนึ่งในโลหะพิเศษทั้ง7อย่างตามศาสตราดาราโบราณ จ้าวอย่างเราจะพ่ายแพ้ก็ต่อเมื่อถูกหอกนั้นแทงทะลุที่กลางหัวใจ….”
เขากอดผมแน่นขึ้น
มือที่บีบอยู่ที่บ่าของผมแรงจนเจ็บ แต่ผมขัดขืนไม่ได้
“วันนั้นไกรหยิบ ‘หอก’ นั่นขึ้นมาแทงที่ข้างหลังพี่ เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้จระเข้อย่างพี่มีบาดแผลขนาดนั้นได้” เขากระซิบเสียงพร่า..แผ่นหลังนั้นร้อนวูบขึ้นมาจนผมสัมผัสได้ "พี่ถึงได้รู้ว่าหอกสัตตโลหะ…ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงเรื่องเล่าปรัมปราให้ทุกคนค้นหา เป็นแค่…คำสาปเพื่อเตือนให้ ‘พวกเรา’ รู้ว่าสิ่งเดียวที่จะฆ่าพวกเราได้…คมดาบเดียวที่จะกรีดลงบนผิวเนื้อของพวกเราได้……”
ผมคิดว่าเขากำลังจะขาดใจ
แต่เสียงที่ไม่ได้สั่นหรือหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยเช่นนั้นทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมา
“……..คือ ‘การทรยศ’ ...”
สิ้นคำ อุณหภูมิร่างกายก็ลดลงจนเย็นเยียบ
ผมคิดว่าหัวใจตัวเองกำลังหยุดเต้นในวินาทีนั้น และหลังจากที่ใครสักคนเอาน้ำเย็นมาสาดใส่หน้า หัวใจถึงค่อยๆเต้นแรงขึ้นช้าๆ เปลี่ยนเป็นดังขึ้นถี่ขึ้นในทุกๆวินาที
“ตอนแรกพี่แค่สงสัยกับคำพูดที่คล้ายกับว่าจะโยนความผิดให้ชาวบ้านไปเสียหมด พักหลังๆแค่เอะใจ ถึงได้เอ่ยคัดค้านการกระทำของเขาจนกระทั่งได้รับการตอกย้ำกลับมาเรื่องที่พ่อกับแม่ของพี่ตาย มันน่าแปลกใช่มั้ย…เราเป็นจ้าวนะ พวกท่านมีสายเลือดของจ้าว…มันจะเป็นไปได้ยังไงที่จะถูกฆ่าได้ง่ายๆ…”
“….พี่วัน….”
“และพอได้ฟังสิ่งที่ไกรเล่า และถ้าทั้งหมดที่หมอคงพูดเป็นความจริงล่ะก็…………….มัน….มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่เกิดขึ้นได้…..”
ผมคิดว่าผมเข้าใจ
…ไม่หรอก ผมเข้าใจจริงๆ
เขาสูดลมหายใจ “…พอพี่ปล่อยไกรแล้ว…ให้รีบหนีไปนะ”
“……ไม่เอา…” ผมกอดเขาหมับ “ไม่หนี ไม่เอา…”
“ไปเถอะ”
“พี่วัน…ฟังนะ ใจเย็นๆก่อนนะ…”
“กระโดดออกไปทางหน้าต่าง ปีนรั้วหนีไป จำทางได้ใช่มั้ย…กลับไปที่หอหรืออะไรก็ได้ กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมซะ”
“แบบเดิมยังไง…” ผมถามเสียงอ่อน รู้สึกตัวเองหายใจแรงจนตัวโยน “แบบเดิมไหน ไกรไม่เข้าใจ”
“….กลับไปเป็นมนุษย์ธรรมดา….”
“……แต่ไกรอยากอยู่กับพี่”
คำนั้นหลุดออกไปโดยไม่ทันคิด แต่ผมก็ไม่อยากแก้ไขเท่าไหร่..ทั้งหมดที่พูดออกไปเป็นความจริงทั้งนั้น และเรื่องเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี่…ก็เป็นความจริงเช่นกัน
“พี่สัญญา” เขาจูบหน้าผากผมอีกครั้ง “พี่จะกลับมาหาไกรแน่ๆ พี่สัญญา”
“….พี่วัน….”
“เป็นเด็กดี แล้วเชื่อฟังพี่นะ..”
“…….พี่วัน….”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก” เขาจูบที่เปลือกตาผม ไล่ลงมาที่จมูก “พี่แค่ต้องไปจัดการเรื่องบางเรื่อง…จัดการ…ให้มันจบสิ้นกันไปเสียที…”
ผมคิดว่าน้ำเสียงนั้นเบาบางลง
…เบา…จนเหมือนจะจางหายไป…
“….กับท่านอาพันวัง”
TBC
=========================
ฮึบบบบบ ฮึบบบบบบบบ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ในที่สุดก็กระเตื้องมาถึงจุดนี้ได้สักทีค่ะ /ปาดเหงื่อ/
หลายคนคงหงุดหงิดละว่าเอ๊ะเมื่อไหร่จะเฉลยปมหมดสักทีนะ วะฮะฮ่ะฮ่าาา
(เป็นนักเขียนที่ชอบเขียนปมมาก เยอะแยะไปหมด มรุงจะขยันพันเรื่องให้ตุงนังไปไหนชะช่ะช่า)
เพราะอัพช้ารึเปล่าหว่าเลยดูเหมือนดำเนินเรื่องช้า ;v;/// ยังไงติชมได้เสมอเลยนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:z13:
ฮรื้ออออออออออออ อุตส่าห์ดีใจนึกว่าจะได้เห็นพี่วันในลุคจระเข้หนุ่ม เชียร์ให้น้องไกรตามไปเช็ดตัวให้ สุดท้ายก็ แห้ว :katai1:
ปมเยอะจนเราขี้เกียจคิดตามแล้ว รอตอนเฉลยดีกว่า :laugh:
พี่วันตอดเล็กตอดน้อยตลอดเลย
ตอนนี้แอบมามาลากับวรรณาด้วย เราจิ้นไว้ดูดีมากอ่ะ ทำให้น้องไกรธรรมดาไปเลย :m26: :m29:
ขอรีเควสตอนพิเศษล่วงหน้าอีก 1 ปี เขียนเจ้าธาราตอนพิเศษวันสงกรานต์มาเซ่นหน่อยนะ :katai4:
สุดท้ายนี้ ขอบคุณพี่โอ +1 ค่ะ :m4:
-
สัตตะโลหะ คือ สัจจะวาจา หรือค่ะ??
อ่านตอนนี้แล้วลุ้นมาก ว่าบอกไปจะเกิดอะไรขึ้น แบบมันจะเกิดมนต์อำพรางจากหนังสือเล่มนี้รึเปล่า?
-
ท่านอาพันวังนี่คือคนที่ส่งหมออาคมมาทำร้ายไกร และวางแผนฆ่าพ่อแม่พี่วัน เพื่อชิงตำแหน่งจ้าว แล้วก็กำลังจะจัดการพี่วันเป็นรายต่อไปสินะ :angry2:
-
อาไรกันนิ สับสนงงงวยมาก อาพันวัง เป็นคนทำจริงหรอ รอตอนต่อไป
-
พี่วันจะไปทำอะไร ไปที่ไหน
:ling1:
:ling1:
:ling1:
-
งืออออออออออออ
คนที่ไว้ใจร้ายที่สุดจริงๆ
ญาติกันแท้ๆ ยังทำกันได้
พี่วันสู้ๆ น๊าา
-
ถือกรรไกร
ปมหรือ ฉับๆๆๆๆ
พี่วันเข้าใจ ไกรเข้าใจ
แต่คนอ่านไม่เข้าใจ สุดท้ายแล้วคนที่ทำคือ...
-
หอกสัตตะโลหะเกิดจากคนที่ทรยศหักหลัง
อย่าบอกนะว่าอาพันวังเป็นคน...เอิ่ม...ไม่น่าจะใช่ แต่อาพันวังน่าจะรู้ว่าเกิดอะไรกับพ่อแม่พี่วัน
งานนี้คงถึงเวลาที่ต้องค้นหาความจริงซะแล้วล่ะมั้ง ถึงจะต้องมีใครหลายคนเจ็บปวด
ปล.ไม่เอาจบเศร้าน้าาาา T-T
-
อาวุธที่ฆ่าเราได้หาใช่คมดาบไม่ หากแต่เป็นสิ่งที่เรียกว่าการทรยศ...
โฮรววววววว ชอบมากค่ะแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
คุณอาพันวังเป็นคนฆ่าพ่อแม่พี่ไกร(?)แล้วยังใส่ร้ายมนุษยด้วยสินะ(?)
ไม่รู้เราเดา55555 ฮึ่ม...ศัตรูของมนุษยชาติ....
-
แบบนี้พันวัง วรรณา แก้ว (เผลอๆอาจมีโป๊ย>>>>ถ้าหากชีวิตมันจะบัดซบขนาดนั้น - -)
อาจร่วมมือกัน แต่ตะเภาทองยังไม่ออกเลยอ่ะ หรือไม่มีแล้ว หรือยังไง สับสนไปหมดเเล้ว :serius2:
อะไรทำให้คนเขียนชอบมีปมขนาดนั้นเนี่ยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คนอ่านใจไม่ดีเลย กลัวจบไม่แฮปปี้อ่ะ คนเขียนยิ่งชอบหักมุมทำร้ายความรู้สึกอยู่ด้วย
เดี๋ยวให้พี่วันจัดการพร้อมๆกับตัวร้ายเลยดีมั๊ย คนเเต่งนี่แหล่ะร้ายที่สุดเลยเชอะ!!! :a14: :o211: :sad2: :o11: :sad5: o9
นี่ขอเป็นกำลังใจให้พี่วันเเละไกร(มาลามิมิด้วยนะ แอร๊ยยยย :man1:) ผ่านมันไปให้ได้นะ คนเเต่งก็ด้วย..... - -
เฝ้าระวังติดตามตอนต่อไปอย่างใกล้ชิดค่ะ(สถานการณ์ไม่ดีแล้ว)
:กอด1: :L2:
-
ท่านอาพันวังอะไรร มีอะไร. ละ ละแล้วอาคมน้องไกรหายหมดยังมันจะกำเริบอีกมั้ย :sad4:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย. ฮือออออออออ
อยากอ่านต่อแล้วววววว ขอโทษนะคะ เราเพิ่งรวบอ่านทั้งหมดไปได้ไม่กี่วัน เลยขอเม้นท์ตอนล่าสุดนี้เลย
ถ้าไม่รีบมาต่อในเร็ววันเราจะเอาหอกแทงตัวเองตายยยยยยยย!!!!!
-
ถ้าท่านอาพันวังเป็นผู้ร้ายจะเสียใจอย่างแรง
คงจะมีคำถามว่า "ทำไม? และทำไม?"
อ่านๆแล้วรู้สึกเสียใจแทนพี่วันสุดๆ
ขอให้มีเหตุผลที่ยอมรับได้นะ
แต่สิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ทำให้แอบงง
คงจะมีแต่ไกรที่เริ่มจะเข้าใจ
-
ชอบคำว่า "...คนดีของพี่..." มากมายยยยยย
พักหลังๆเริ่มหลงอิพี่วันแบบสุดติ่ง เรื่องนี้เป็นเรื่องในดวงใจ พี่โอเอาเรื่องใหม่ๆมาให้คลายเครียด แต่ก็ยังไม่ได้ไปอ่านซะทีเพราะติดเรื่องนี้มากกกกก
ขอบคุณที่เขียนเรื่องอันสุดแสนจะน่าทึ่งเรื่องนี้ขึ้นมา จะนั่งรอต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ ขอจองที่นั่งถาวรเลยละกัน
เป็นอันว่าลุ้นและเอาใจช่วยพี่วันกับนุ้งไกรต่อไปแบบติดขอบจอ ถ้าอะไรๆมันดีแล้ว อย่าลืมพาหนูไกรไปดูพี่วันอาบน้ำนะ ฮิ้วววววววว อยากเห็นง่าาาาา
-
ไม่เคยรู้สึกไม่กล้าอ่านจนมาถึงเรื่องนี้ แบบขอเก็บไว้ดูอีกสักหน่อยได้มั้ย ค่อยๆอ่านวันละบรรทัด
ท่านอาเอาจริงเด่ !!!!!!! :a5:
-
ฮึ้ยยๆๆ :katai1:
ค้างงงง พี่วันใจเย็น ไกรเป็นห่วงพี่นะ ค่อยๆวางแผนก่อนแล้วค่อย :z6:อาพันวังทีเดียวไปเลย อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น ไกรมันจะขวัญเสียหมดแล้ว :z3:
-
เป็นอะไรที่ทำให้เราดีใจมากกกกกกกกก ที่น้องไกรยอมบอกเรื่องทั้งหมดให้พี่วันฟัง
คือปกตินายเอกจะชอบปิดบังโน่นนี่นั่นไปหมด แต่ตอนนี้น้องไกรได้ใจพี่ไปมากๆ
ยังไงก็ขอให้พี่วันจัดการอะไรๆให้เสร็จโดยเร็วนะ สงสารน้องไกรเวลาไม่มีพี่วันอยู่ด้วย :mew2:
-
แหง่ะ :a5:
ท่านอาเรอะ
พี่วัน เอ็งอย่าตายนะเว่ย
ชูป้ายไฟรอพี่วัน
-
พี่วันจะทำอะไรทำไมบอกไกรไม่ได้ แล้วไกรจะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้ยังไงในเมื่อมันไม่เหมือนเดิม :z3:
รอตอนต่อไปค่ะ :3123:
-
ท่านอาพันวังเร๊อะ o22
ท่านอาจริงเด้ :a5:
โอ๊ไม่นะ พี่วันใจเย็น :ling3:
โหยค้างอ่างแรง มาต่อเลยๆ
-
มันเจ็บปวดตรงที่คนใกล้ตัวที่เราให้ความไว้วางใจนี่เองเป็นคนทรยศหักหลัง
ไกรจะยอมอยู่เฉยได้เหรอ และศัตรูคงไม่ยอมปล่อยไกรไปแน่
-
สถานการณ์ เริ่มไม่ดีล่ะ :katai1:
ชอบไกรตอนนี้จัง :hao3:
ปล. อยากเห็นพี่วันตอนเป็นไอ้เข้อ่ะ :mew3:
-
หรือพันวังเป็นคนทำทั้งหมดที่ผ่านมา :a5:
-
เฮ้ยไหงท่านอาทำงี้อ่ะ
-
ว่าแล้วเชียว!!!
-
ไม่เอา ไม่ให้พี่วันไปไหนทั้งนั้น
กลัวมากกลัวพี่วันจะหายไป T_T
-
พี่วันเอ็งจะทำอะไรเนี้ยยยยยยย....
แต่ก็สู้โว้ยยยยยยย....ย๊ากกกกกกกกก!!!! :hao7: :hao7:
-
ความรักของเขาทั้ง2 จะเป็นยังไงต่อไป รอลุ้นค่ะ
-
:katai1: :katai1:
โอยยยยย ทึ้งหัวตัวเองแรง ๆ ปมเยอะจนไม่กล้าเดาต่อ 555
-
Quite confused but still want to know what will happen next. Good job.
-
ฮืออ ปริศนาเยอะจัง
พี่วันจะออกไปทำอะไรอันตรายใช่มั้ย ขอให้ปลอดภัยกลับมาก็แล้วกันนะะ :hao5:
-
ว่าแล้วๆๆๆๆ ท่านอาจริงๆด้วยตั้งแต่วรรณาตอนนั้นแล้ว
ฮึ่ยๆๆๆ ค้างคาๆๆๆ
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
อีพี่วันนอย่าหุนหันพันแล่นซิ :serius2:
สงสารภรรเมียนู๋ไกรบ้าง :o211:
แอบอยากเห็นตอนพี่วันอาบน้ำ ฮีๆๆ ลุ้นอยู่ตั้งนานสุดท้ายแห้ว :m23:
อีพี่วันจะทำอะไรก็หัดวางแผนก่อนดิ
ไม่ชอบเลย กันหนูไกรออกไปตลอดๆๆ ไม่เคยจะให้รู้เรื่องเลย o9
เปิดอกอ่ะ เข้าใจป่ะ o11
สองหัวย่อมดีกว่าหัวเดียว เคยได้ยินม่ะ ท่านจ้าวทิวัน o18
-
ท่านอาคนนี้อาจจะเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของพี่วันก็ได้นะ คนใกล้ตัวแบบคาดไม่ถึงอ่ะ
ไม่งั้น "จ้าว" จะตายง่ายๆ ได้ไง คงอยากเป็นใหญ่ (มโนล้วนๆ)
รอตอนต่อไปค่าาา :L2: :L2:
-
ไม่นะ ไม่ๆๆๆ ทำไมตอนนี้มันหน่วงแบบนี้
ถึงจะแอบสงสัยแก้วมานาน แต่ทำไมมันกลายเป็นอาพัรนวังแล้วล่ะ
ที่เป็นปมอยู่ โอ๊ย~ พี่วันของน้องไกรจะเป็นไรมั้ยเนี่ย? เป็นห่วงจังเลย
มาต่ออีกไวๆนะคะ >.<
-
ท่านอาพันวังคือคนที่ฆ่าพ่อแม่พี่ไกรสินะ :katai1:
-
ตอนพี่วันเรียกไกรว่าเด็กดี เค้าเขินง่ะ :o8:
พี่วันจะทำอะไรก็คิดดีๆนะ เพราะพี่มีคนที่รอพี่อยู่นะ ปกป้องน้องไกรด้วยเน้อ :katai2-1:
-
อาพันวังเหรอ ร้ายจริงๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
-
กัดหมอนขาดกระจุยยยย!!!! คือตอนนี้มันทั้งดราม่าและมุ้งมิ้ง
อ่านแล้วชอบหนูไกรมากกกก "แต่ไกรอยากอยู่กับพี่" กรี๊ดดดดด ประโยคนี้ทำเอานอนเกือบไม่หลับ555+ (ความชอบที่บรรยายออกมาไม่ถูก) พี่วันดูแลตัวเองน้าา แล้วรีบกลับมาดูแลไกรโดยไว ><
-
ฮือๆๆๆ พี่วันกลับมาหาไกรด้วยนะ
อย่าทิ้งไกรนะ
-
จำไว้ว่าป้าไม่เอาแบบ เทียนไขกะหนูอักษร นะลูก...
รักทุกคู่ แต่รักกานดาที่ซู๊ดดด..... :beat: :beat:
โดนไป 2 ดอก เกี่ยวไรกับเรื่องนี้วะ.....ก็ไม่อยากให้
จบแบบ...เทียนไขกับอักษร.....นิยายดีสุด ๆ แต่ก็
อยากน้ำเน่าฝุด ๆ เหมือนกัน....อิพี่วันแกเป็น..จ้าว..
นะขอบอก...ถ้าไม่มีคำอนูญาตจากหนูไกร จ้าวก็จ้าว
เถอะ.....ห้ามตาย......เข้าใจแล้วรีบมาต่อนะหนูโอนะ..... :mew1: :mew1:
-
สนุกมากอ่านยาวเลยตั้งเมื่อวาน จนตามทันแล้วเฮ้!!!
เป็นห่วงพี่วันจริง สั่งเสียซะขวัญหนีดีฟ่อหมด
-
ไกรติดพี่วันซะแล้ว 5555555
-
อ๊ากกก
อะไรกันกันเนี่ยยยยย
(คิดว่าเราเข้าใจนะ ((ฮา)))
ทำไม(ไอ้)พี่วัน(ของน้องไกร)มันดูอบอุ่นขนาดนี้ (ขอจระเข้แบบนี้ซักตัวดิคะ)(ฮ่าๆ)
ยังไงก็งงๆ แต่ก็เข้าใจ อาจเป็นเพราะเรื่องมันยังเคลียร์ไม่หมดอะไรแบบนี้รึเปล่าคะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ท่านอา :a5:
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนเหลือเกินนนนน
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
เป็นไปได้เหรอ ทำๆไมอ่า กลัวพระเอกเป็นอื่นเหรอ
-
ฮือ เป็นเรื่องที่เรียกร้องตอนจบมากๆ เลย เมื่อไรจะแฮปปี้สักทีเนี่ย :m15:
-
เป็นห่วงพี่วันฮืออออ :hao5:
-
:z3: คืออะไรยังไง สับสนไปหมดแล้วอ่า
-
ค้างงงง ท่านอาพันวังทำอะไร พี่วันจะทำไง โอ้ยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
ต่อด่วนค่ะ พรีสสสสสสสสสสสสสส :call: :call: :call:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนจะอกแตกตายด้วยความอยากรู้(!?) :katai1:
ที่บอกจะไปเคลีย์กับท่านอาพันวังคือยังไง ไปช่วยกันเก็บคนทรยศหรือเก็บกันเอง?
สรุปไกรหลุดจากอาคมรึยัง? แก้วเกี๋ยวอะไรกับหมออาคมหรือแค่บังเอิญ?
บ้านไกรเกี่ยวอะไรกับหมอจระเข้หรือไม่? แล้วไกรจะทำยังไงต่อในเมื่อเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้?
#เราคือเจ้าหนูจำไม #พิมพ์มาสามรอบแล้วคอมเม้นติดสักทีเถอะ :z3:
-
อ่า เรื่องนี้สนุกน่าติดตามจริง
วันอ่านวันเดียวถึงตอนล่าสุดเลย รีบๆมาต่อนะค่ะ อ่านเพลินไม่มีสะดุด
พี่วัน ดับ น้องไกรน่ารั
แอบถึงว่าอา ะัพันวังนี้โกง ถูกซะด้วยดีใจ
-
พี่วันใจเย็นๆนะ น้องไกรเป็นห่วงแย่แล้ว หอกสัตตโลหะนั้นไม่มีอยู่จริง แต่การทรยศนั้นมีอยู่จริงๆ
-
อยากให้ของขวัญคนแต่ง :กอด1: แต่ไม่รู้พี่โออยากได้มั้ย เอาเป็นว่าเฉพาะกิจพิเศษในโอกาสที่ปมเริ่มคลี่คลายละกันค่ะ เซอวิสจากแฟนคลับที่แต่งสดได้ในห้องน้ำ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆทุกเรื่องของพี่โอค่ะ สุขสันต์วันสงกรานต์ :mew1: :mew1: :mew1:
เมื่อนั้น พญากุมภรรณนาถา
ประทับโอษฐ์ยังนลาฏน้องยา แล้วมีพจนาว่าไป
เด็กเอ๋ยเด็กดีของพี่ จะหาคนเช่นนี้ที่ไหนได้
ขอบคุณเหลือเกินนะดวงใจ ที่เจ้าไม่โกหกพกลม
ค่อยเคลื่อนเข้าไปใกล้เจ้า โอบเอาประคองสองสม
กอดรัดรัดเจ้าเอวกลม เหมือนจะจมเข้าไปในอุรา
พี่ขอสัญญามาข้อหนึ่ง อย่าปั้นปึ่งบ่ายเบี่ยงเกี่ยงเลยหนา
แม้นเกิดสิ่งใดนะน้องยา ภายหน้าเจ้าจงอยู่ดี
อย่าปกปิดอิดออดอ้อยอิ่ง สารพันอันสิ่งถ้วนถี่
จงบอกแก่พี่นะคนดี อย่าให้มีมดเท็จเข็ดใจ
จงเป็นผู้เดียวในโลกนี้ ซึ่งไม่โป้ปดพี่ได้หรือไม่
ขอร้องเจ้าเถิดนะดวงใจ รับปากพี่ไว้ไม่สงกา
บัดนั้น องค์พระน้องยามิว่าขาน
แต่กอดรัดรับเอาโองการ มิค้านคำใดให้เคลื่อนคลา
แล้วว่าอันผู้ใดใครเล่า จะโป้ปดพี่เจ้าดังคำว่า
ได้เพียงกอดรัดภัสดา ขลาดกลัวมิกล้ามองกัน
ในใจนั้นหรือก็สับสน ลังเลลุกลนหุนหัน
ใคร่ทราบเหตุผลทรงธรรม์ ซึ่งจ้าวพี่ทิวันว่ามา
ข้าอยากเห็นพักตราอันรวดร้าว แต่ขลาดเขลากลัวจ้าวท่านหนักหนา
ให้อึดอัดอั้นใจในอุรา แต่ลูบหลังลูบหน้าพี่ยาไป
เอ่อ... เค้าแต่งออกแค่เนี้ยแหละ นึกอะไรต่อไม่ออกละ ขี้เกียจจจจจจ :ling1:
อาจมีบางส่วนไม่ตรงเนื้อเรื่องบ้างนะคะ ยังไงก็ขอโทษคนเขียนด้วยน้าาา แต่เค้าอยากเอามาลงให้จริงๆ ชอบเรื่องนี้ตรงที่มีกลอนขึ้นต้นนี่แหละ เนื้อเรื่องลืนไหลดีมาก ขอบคุณจริงๆนะคะที่พาน้องไกรกับพี่วันมาให้เราได้รู้จัก จะติดตามเรื่องนี้ไปเรื่อยๆค่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:katai1: นี่มันอาร๊ายยยยย มันต้องหวานแหว๋วไม่ใช่หราาา
ทำไมมันรันทดอึมครึมขนาดนี้ TT ^ TTT โอ๊ยยยยย...เครียดดดดดด!!
สรุปว่าหนังสือเล่มนั้น ..ท่านอา ? (จงหาความเกี่ยวเนื่อง..?)
TT__TT ม่ายยยยน๊าาาาา..
สงสารน้องไกร ใจไปหมดแล้ววววว โอ๊ยยยย..เครียดรอบสอง
เผาหนังสือทิ้งแม่มมมมมมม... :ling1: :ling1:
-
ทำไมถึงเป็นท่านอาละ นี่งงนะ
โห ไหนจะแก้วอีก
ไกรต้องหนีหรอ พี่วันมารับไกรจริงๆนะ
โอ้ย ทำไมละท่านอาเป็นคนทำหรอ ? ยังไง ?
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ถึงพี่วันจะเป็นจ้าวที่มีพลังแข็งแกร่งที่สุด แต่อยากให้พี่วันมีลูกมือคอยช่วย
จะสู้กับพวกรู้มากเจ้าแผนการณ์ มันน่าเป็นห่วงนะ
:กอด1:
-
งือ ชักงง สงสัยต้องรอคนเขียนมาเฉลยเพราะคนอ่านตีปัญหาไม่แตกจร้า แหะๆ :mew5:
-
เคลียเรื่องอะไรนะ? :serius2:
แล้วใครร่ายคาคมใส่ไกร :angry2:
หนังสือสีดำนั่นมีอะไรแอบแฝง :o
:katai1:
ปล.แต่ที่น่าสงสัยที่สุดคือแก้วตะหงิดๆใจมาตั้งนานล่ะ o8
-
ไอ๊หยะ!!
เพ่วันให้จารคงมาช่วยจิจ๊ะ...อิอิ :hao3:
-
พี่วันจะทิ้งน้องไกรเหรอคะ :mew4:
เป็นห่วงพี่วันสุดๆอะ อาหลานคงไม้รุนแรงกันนะ
-
แหม่ เสียดายจัง :เฮ้อ: เสียดายจัง ไม่ได้ไปดูไอ้พี่เข้อาบน้ำ :haun4: แต่ถ้าไปอาจจะ o22 ทำไมมันหญ่ายยยยยยอย่างนี้ :o12:วิ่งหนีด้วยความกลัวของใหญ่ไอ้พี่วัน เขาหมายถึงตัวพี่วันนะ ส่วนอันนั้น เอาไว้ให้น้องไกรวิ่งเข้าหาคนเดียวไปเถอะ :hao6:
แต่ดีใจจังเลย ที่น้องไกรไม่ปิดบังพี่วันเรื่องสมุดที่ตัวเองเจอ ขอพี่วันไซ้หน่อยนะ :man1: เปิดอกคุยคุ้ยเขี่ยกันไปด้วยจนหมดเปลือก ดีแล้วที่พูดออกไป มันสื่อและพิสูจน์ให้รู้ว่า น้องไกรจริงใจและรักพี่วันมากแค่ไหน ขนาดรู้ความจริงก็ไม่คิดจะหนีไปจาก และอาจทำให้ทุกอย่างดูจะเป็นไปในทางที่ดีนะ ทำให้พี่วันทบทวนถึงความเป็นจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่กับพ่อแม่ของตน แต่ถ้าเป็นอย่างที่พี่วันสันนิษฐานเอาไว้ รู้สึกเศร้ามากกับพี่วัน ที่คนใกล้ตัวทรยศกับตัวเองและยังโยนความผิดไปให้คนอื่นที่ไม่รู้เรื่องด้วย :hao5: มโนตามพี่วันไว้ก่อน ถ้าเกิดเป็น ท่านอาพันวัง จริงๆ ล่ะก็ มัน :a5: ตะลึงตึงตึงโป๊ะแตกมากเลยอ่ะ ทำกันได้กับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเหมือนพี่น้องและเผ่าพันธ์เดียวกัน :m15: ไหนจะวรรณาผู้เป็นลูกอีกจะรู้สึกยังไง หรือ ฮีรู้กันกับพ่อ หรือ ฮีรู้แต่พูดไม่ได้เพราะยังไงก็พ่อ หรือ โอ้ยยยย :z6: พอแล้วไม่ต้องหรือ ติดตามต่อไปดีกว่าไหมแก :sad4: หรือก็ไม่ได้ โอเค ติดตามกันต่อ
ขอให้น้องไกรอยู่เคียงข้างพี่วันไปตลอดนะ พี่วันก็ระวังตัวเองด้วย สัญญากับน้องไกรแล้วต้องทำให้ได้ด้วยล่ะ :กอด1: ขอให้ทุกอย่างจบด้วยดีเถอะนะ :3123:
-
โธ่ พี่วันน
-
เอ๊ะ พี่วันพูดแบบนี้ คิดหนักเลยนะคะ
ท่านอาพันวังจะทรยศงั้นหรอคะ หรือยังไง กรี๊ดดดดดดดดด
-
ตามอ่านทันแล้วค่า :katai2-1:
ณ จุดนี้บอกได้เลยว่า สงสัยอาพันวังมาตั้งแต่แรกแล้วอ่ะ :mew5:
สนุกมากค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะ :call:
-
ช่างบีบคั้นจิตใจอะไรจริงๆ :serius2: :serius2: :serius2:
-
พี่วันพูดทิ้งไว้แบบนี้แล้วกลัวจัง
ยิ่งพูดเหมือนไล่ให้ไกรกลับไป แล้วตัวเองจะไปลุยเองแบบนี้ น้องไกรยิ่งเป็นห่วงใหญ่เลยสิเนี่ย
รอดูค่ะว่าพี่วันจะไปเคลียร์กับท่านอาพันวังยังไง.. และจะเป็นยังไงต่อ...
หวังว่าจะไม่เครียดมากนะ 555555
แต่ถึงจะคุยกันเรื่องเครียด แต่ต้องบอกเลยว่าชอบบรรยากาศเวลาพี่วันกับน้องไกรอยู่ด้วยกันมากกกกก
มันรู้สึกเหมือนมีควันฟุ้งๆ มุ้งมิ้งๆ ตลอดเลย ทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้น้า ชอบจังเลย งื้ออออออ
ยิ่งตอนน้องจะขอไปเช็ดตัวด้วยนี่มันน่า.... เด็กซนเอ๊ย ให้พี่วันจับฟัดเลยดีกว่า 5555555
:-[ :-[
-
สงสารพี่วัน
ตอนแรกกลัวไกรจะไม่บอกแล้วพี่วันไปเจอเอง กลายเป็นดราม่าอีกปม กรี๊ดดดด
พี่วันสู้นะ!!
-
:ling1: :ling1: :ling1: ม่ายยยยยยยย!!! กำลังลุ้นเลยทีเดียว
โชคดีที่ได้อ่านคอมเมนท์ของคนอื่นจนตามมาเจอนิยายสนุกมากๆเรื่องนี้
อ่านนิยายวายมาก็หลายปี พึ่งจะเคยเจอ NC แบบร้อยกรอง อ่านแล้วแบบ...สุดยอดอ่ะชอบมาก
ภาษาสวยมาก ไม่โจ๋งครึ่มแต่อ่านแล้วเขิน อมยิ้มแก้มเปล่ง :o8:
ปล.ฝากตัวฝากใจเป็นติ่งนิยาย โดยพลัน o13
-
คือ มันใช่อ่ะ มันสนุกอ่ะ กำลังเข้มข้นเลยทีเดียว ไม่กล้าเดาอะไรไปไกลอ่ะ กัวเงิบมากมาย ภาวนาอย่างเดียวว่า ตัวเอกอย่าเลยเลยนะ plzzzz
-
เราคิดว่าเราไม่เข้าใจ ใช่ เราไม่เข้าใจ
ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ :katai1:
ทำไมท่านอาทำแบบนี้ :ling1:
ท่านอาทำไปทำไมมม :z3:
-
ตัวร้ายอยู่นี่เอง หึหึ!!
-
พี่วันพูดว่าจะจัดการเรื่องบางเรื่องกับท่านอาพันวัง
ก็พอจะเดาได้ว่า เรื่องทั้งหลายที่เกิดขึ้นน่าจะมาจากคนๆ นี้
พี่วันเลยอยากจะให้น้องไกรอยู่ให้ห่างตัวเองไว้ ไปใช้ชีวิตอย่างปกติ
ขอแค่น้องไกรเชื่อใจเชื่อฟังพี่วันก็พอ แล้วพี่วันจะกลับมาหาน้องไกร
คำสัญญาของพี่วัน เชื่อใจได้แน่
-
พสุทาเลื่อนลั่นดั่งกัมปนาท
ด้วยอาฆาตมาดแค้นสาปสิ้นสูญ
มาลวงหลอกปอกใครให้อาดูร
ทวีคูณความเจ็บทบทวี
ใครใคร่หลอกมิเท่าคนรักใคร่
วอนฟ้าดินอื่นใดเป็นสักขี
หักความสัตย์ลบล้างมิตรไอ้อัปรีย์
ทรพียอมทด..ด้วยตัวตาย
-๒๕-
…ฝนเทลงมาดั่งฟ้ารั่ว
ผมคิดว่าเราหลุดจากฤดูฝนมาเรียบร้อยแล้วแต่ก็คิดว่าคงยังไม่ใช่ หรือไม่ก็ไอ้ฝนนี่เป็นฝนอาคมแบบที่อาจารย์คงเคยร่ายคาถาไว้…แต่ก็คิดว่าคงไม่ใช่อีก และกว่าที่ผมจะหาที่หลบฝนได้นั้น..ทั้งเสื้อผ้าและกระเป๋าเป้ก็เปียกปอนไปหมด
ผมคิดว่าผมคงร้องไห้…แต่ไม่ใช่
…ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนคล้ายกับว่าเป็นเพียง…เรื่องล้อเล่น
‘…กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม..กลับไปเป็นมนุษย์ธรรมดา….’
พูดเป็นตลกไปได้ไอ้พี่วัน คิดว่าที่ผ่านมาผมต่างจากมนุษย์ธรรมดาตรงไหนกันห๊ะ?
บอกเลยนะว่าต่อให้มีเรื่องหมูหมากาไก่อีกนับร้อยนับพันเรื่องมันก็ไม่ได้ทำให้ผมมีความแตกต่างจากมนุษย์ธรรมดาสักเท่าไหร่หรอก
คิด แล้วก็อดที่จะเกลียดตัวเองไม่ได้ ว่าทั้งๆที่ยืนกรานจะเป็นจะตายแท้ๆ แต่สุดท้ายก็ไม่มีประเด็นไหนเลยที่จะเถียงเขาขึ้น สิ่งที่ทำได้ก็มีแต่เก็บข้าวของออกจากบ้านหลังนั้น ตั้งใจว่าจะกลับไปนอนพักที่หอ..แล้วก็เตรียมตัวไปสอบในวันพรุ่งนี้ประหนึ่งว่าไม่เคยมีอะไร
…….งั้นเหรอ?
…ใจคอจะทำแบบนั้นได้ยังไง?
‘…แต่คงไม่ลืมใช่มั้ย…ว่าใครเป็นคนฆ่าท่านพ่อท่านแม่ของท่าน’
‘สิ่งเดียวที่ท่านต้องไม่หันหลังให้คือ ‘พวกเรา’…คือ ‘ความแค้น’ ทั้งหมดของพวกเรา’
‘…อาผิดหวังในตัวท่านนัก จ้าวทิวัน’
ถ้อยคำซ้ำๆเดิมๆเวียนว่ายกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง มันทำให้เกิดข้อสงสัยที่ว่า…ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาบ่มเพาะความแค้นใส่หัวพี่วันมากแค่ไหน และพูดคำพูดพวกนั้นออกมาด้วยความรู้สึกยังไง จนชั่ววูบหนึ่งที่เผลอคิดอย่างอคติไปเลยว่า…หัวใจของเขาทำด้วยอะไรกันแน่
ชิ้นส่วนของจิ๊กซอว์ที่ขาดหายไปเป็นคนใกล้ตัวจริงๆอย่างนั้นหรือ..?
…แล้วถ้าเรื่องที่อาจารย์คงพูดเป็นเรื่องโกหกล่ะ ต่อให้หอกสัตตะโลหะไม่มีอยู่จริง หรือต่อให้เลือดจ้าวจะสิ้นได้ก็ต่อเมื่อถูกทรยศก็เถอะ…ถ้ามันไม่มีหลักฐานมากพอไอ้ที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันอาจจะเป็นแค่การ ‘คิดไปเอง’ ก็ได้
…ถ้าท่านอาพันวังเป็นคน ‘ฆ่า’ พ่อแม่ของเขาจริง
….…แล้วพี่วัน…จะทำยังไงต่อได้ล่ะ?
ผมยกมือแตะที่แก้มเย็นชืดของตัวเอง..ยังรู้สึกถึงสัมผัสของปลายนิ้วของเขา ริมฝีปากของเขา และแทบจะทุกอย่างของเขาที่ฝากไว้บนร่างกายนี้ ทั้งเสียงทุ้มพร่าสั่นสะท้านแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนที่กระซิบอยู่ข้างหูร้อนผ่าว และน้ำคำที่บอกให้ผมจากไปให้ไกล
…บอกว่าผมยังไม่จำเป็นที่ต้องอยู่เคียงข้างเขา…ในเวลาที่แย่ที่สุดของชีวิตแบบนี้
เมื่อมองกลับไปตามทางที่เพิ่งเดินผ่านมาจึงพบแต่ความว่างเปล่า ซอยเล็กๆที่มองจากภายนอกก็ไม่อาจรับรู้ได้เลยว่ามีเรือนไม้หลังใหญ่ขนาดนั้นซ่อนอยู่ภายใน ถัดจากตัวผมไปเพียงไม่กี่เมตรเป็นถนนใหญ่ ที่มีผู้คนมากมายต่างพากันวิ่งหลบฝน พลุกพล่านจนรู้สึกเหมือนเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาเป็นแค่ฝันไป
…พรุ่งนี้เขาจะไปมหา’ลัยไหม?
…พรุ่งนี้เราจะยังได้เจอกันอยู่หรือเปล่า?
…พรุ่งนี้เขาจะกอดผม..จูบหน้าผากผม..แบบที่เขาชอบทำรึเปล่า?
…พรุ่งนี้จะเป็นเหมือนเดิมได้ยังไง
…ถ้าวันนี้…ผมก้าวเท้าเดินออกมาจากที่นั่นแบบนี้…
เปรี้ยง!!
“ว้าย!”
“อะไรน่ะ? ฟ้าผ่าลั่นเชียว…แถวนี้หรือ?”
ป้าคนขายน้ำชะโงกออกมาจากด้านในตัวร้าน และเมื่อเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าก็ไม่เห็นอะไรนอกจากความขมุกขมัวที่แทรกมาด้วยหยาดฝนโปรยปราย
ผมเองก็เช่นกัน
ภายในอกก็โหวงชอบกลหลังเสียงสนั่นเมื่อครู่ เพียงแค่ยังไม่ละสายตาไปจากทางที่ผมเพิ่งเดินจากมา แต่ฝนก็ตกหนักราวกับตั้งใจจะประท้วงไม่ให้ผมเดินกลับไป
..เอาล่ะ ใจเย็นๆก่อนนะไอ้ไกร..
..เรื่องมันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นก็ได้..
ไอ้พี่วันก็เป็นพวกไม่พูดให้ชัดเจนอยู่แล้วด้วย ที่เขาบอกว่ามีเรื่องต้องไปจัดการ..กับท่านอาพันวังนั่นน่ะ ก็อาจจะแค่เรื่องสนทนาตามประสาอาหลานธรรมดาก็ได้ เห็นแบบนั้นแต่หมอนั่นก็เป็นคนใจเย็นอยู่นะ(ยกเว้นตอนติดสัด..) เพราะงั้น…มันคงไม่เกิดเรื่องแย่ๆไปมากกว่านี้หรอก..
ผมถอนหายใจแล้วหมุนตัวกลับมา วิ่งฝ่าฝนไปไม่เกินห้าเมตรก็ถึงหน้าร้านขายน้ำ หน้าร้านมีทั้งร่มไม้และร่มแดดคันใหญ่ ทำให้มีกลุ่มคนยืนพักหลบฝนอยู่จำนวนไม่น้อย ผมยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดหน้าตัวเอง แล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าในกระเป๋าน่าจะมีเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ใส่อยู่บ้าง เลยหมุนกระเป๋าเป้มาด้านหน้า…ว่าจะหาอะไรมาเช็ดหน้าเช็ดผมกันไม่สบายไว้ก่อน….
เปรี้ยง!!
..อีกครั้งหนึ่ง..
“ฟ้าผ่าอีกแล้วเหรอเนี่ย”
“น่ากลัวชะมัด”
“ตกหนักขนาดนี้ไฟจะดับรึเปล่านะ”
“โอย อยากกลับบ้าน”
ท่ามกลางเสียงบ่นงึมงำเป็นระยะๆนั่นทำให้ผมต้องเงยหน้ามอง อะไรบางอย่างมันทำให้ในอกรู้สึกไม่สู้ดีนัก ผมมองไปรอบๆ..ท่ามกลางคนธรรมดา หรืออย่างน้อยก็ไม่มีใครที่โดนน้ำและกลายร่างเป็นจระเข้น่ะนะ ไม่ว่าจะเป็นน้องนักศึกษาท่าทางเฟรชชี่กำลังเล่นโทรศัพท์มือถือ คุณลุงแก่ๆถือถุงกับข้าวยืนมองท้องฟ้าอย่างใจเย็น หรือป้าขายชาชักที่ดูเหมือนวันแบบนี้จะขายดีเป็นพิเศษ
…ผมคิดว่าตัวเองช่างธรรมดาเหลือเกินเมื่ออยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้น
แต่พอคิดไปคิดมา..ถ้าไอ้พี่วันมายืนอยู่ในกลุ่มนี้ด้วย เขาเองก็คงไม่ได้แตกต่างอะไรเลยเหมือนกัน
‘...พี่วัน…อยากเป็นมนุษย์รึเปล่า…?’
ผมนึกถึงรอยยิ้มของพี่วันตอนที่ผมถามคำถามนั้นออกไป
ให้ตายเถอะ..หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ว่าผมจะพยายามทำอะไรก็เหมือนมันจะตามมาหลอกหลอนผมไปเสียหมด แล้วแบบนี้จะให้ผมตรงกลับหอไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง!!
เปรี้ยง!!
เสียงสนั่นลั่นอีกครั้งหนึ่งดังขึ้นเมื่อฝนที่ตกหนักเมื่อครู่ค่อยเบาลงแม้เพียงนิด ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า..ทุกอย่างยังเป็นสีมืดครึ้มเหมือนเช่นเคย
“คุณพระ อะไรกันเนี่ย”
“น่ากลัวจริง”
“…ทำไมเสียงดังขนาดนี้กันล่ะ? บ่อยไปรึเปล่า?”
คำถามที่ดังลอยเข้ามาในหมู่คำอุทานเซ็งแซ่ทำให้ผมชะงัก มันดังทวนอยู่ในสมองหลายต่อหลายครั้งราวกับต้องการจะย้ำ
...ย้ำให้รู้ว่าเสียงที่เกิดขึ้น…ราวกับไม่ใช่เพียงปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ!
..อะไรบางอย่างบอกให้ผมหมุนตัวกลับไป
สายฝนที่สร่างซาลงแม้เพียงเล็กน้อยทำให้มองเห็นทางเบื้องหน้าได้ถนัด การวิ่งฝ่าฝนกลับไปยังทางที่ผ่านมาไม่ใช่เรื่องที่ควรจะอยู่ในมโนสำนึกเลยแม้แต่น้อย ผมรู้สึกเหมือนกระเป๋าเป้ที่ยังสะพายไม่เรียบร้อยดีนั้นหนักอึ้งกว่าเดิมนัก รู้สึกถึงน้ำเย็นฉ่ำที่แทรกซึมเข้ามาในรองเท้าผ้าใบ รู้สึกลมหายใจที่ร้อนผ่าวกระทบลงบนผิวเหนือริมฝีปาก รู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่ลดต่ำลงเพราะสายฝนนี้…
‘…สิ่งเดียวที่จะฆ่าพวกเราได้…คมดาบเดียวที่จะกรีดลงบนผิวเนื้อของพวกเราได้…’
ที่สำคัญ..ผมสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะกลางอกตัวเอง
‘…….คือการทรยศ’
…ถ้าเช่นนั้นแล้วการหักหลังของท่านอาพันวัง…ไม่เรียกว่าการทรยศอย่างนั้นรึ?
เบื้องหน้าของผมคือรั้วไม้เดิมๆที่ผมเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน มันยังคงทอดยาวแสดงขอบเขตความกว้างใหญ่ของตัวบ้านเหมือนที่มันเคยทำมาโดยตลอด
…เหล่าบ้านไม้ที่ดำเป็นตอตะโกราวถูกเผาจนเกรียมท่ามกลางสามฝนพรำ ต้นไม้ใหญ่ที่เคยเป็นสีเขียวชุ่มฉ่ำทั้งหลายกลับหักโคนลงมาไม่เหลือชิ้นดี ทั้งไม้พุ่มไม้น้อยต่างถูกทับระเนระนาดจนแบนแทบจะแนบสนิทไปกับพื้นดินเหลวไม่เหลือเค้าหญ้าสีเขียวที่เคยเป็น รวมไปถึงบ่อน้ำหน้าบ้านที่เคยใสกระจ่างกลับดำเละเป็นโคลน..
..ผมยืนมองซากบ้านเรือนไม้ที่คุ้นเคยหลังนั้นด้วยหัวใจที่คล้ายกับว่าหยุดเต้นไปแล้ว
……เพราะผม…มาช้าเกินไป
+++++++++++++++++++
มันยากที่จะรวบรวมสติ
..และผมนึกขอบคุณความสามารถในการยอมรับความจริงของตัวเองก็ตอนนี้แหละ
“พี่วัน…พี่วัน!”
ผมตะโกนออกไป เสียงไม่ได้ดังมากนัก..และคิดว่าคงไม่มีใครตอบกลับมา
“ไอ้พี่วัน!”
ประตูรั้วทางเข้าหลักยังคงสภาพดีอยู่เหมือนเช่นตอนที่ผมออกมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ผมเขย่ามันเพียงเล็กน้อยมันก็เปิดออก..และไม่รีรอที่จะเดินเข้าไป เพียงแค่สองก้าวต่อจากนั้นรองเท้าผ้าใบคู่โปรดก็จมลงไปในโคลนเละจนเกือบล้ม และตอนที่ผมคิดว่าตัวเองทรงตัวได้..ร่างกายก็ขะมำไปข้างหน้าจนต้องก้าวไปอีกก้าว
บ้าชะมัด..!
..เละไปหมดเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!
“พี่วัน!” ผมตะโกนอีกครั้ง พื้นที่เหลวเป็นโคลนเละเช่นนี้ทำให้ก้าวต่อไปข้างหน้าได้ลำบาก “พี่วัน พี่อยู่ไหน พี่วัน!”
ตอนที่ผมมองกลับไปที่ตำแหน่งที่เคยเป็นเรือนนอนของเขา..มันเหมือนมีอะไรบางอย่างในอกหลุดร่วงออกไป เสาต้นใหญ่ทั้งหมดคล้ายกับว่าถูกขวานเล่มใหญ่จามหักหมด ส่วนที่เคยเป็นหลังคานั้นหล่นแหลกลงมาทับตัวเรือนพังจนเหลือแต่ซากไม้ที่ดำสนิท และนั่นถือเป็นข้อดี..ผมคว้าแท่งไม้อะไรสักอย่างมาค้ำตัวเอาไว้ได้
“พี่วัน พี่อยู่ไหน? พี่วันครับ..!”
ผมตะโกนออกไป หวังจะเห็นอะไรสักอย่างขยับบ้างสักนิด
“มาลา วรรณนา..ไปไหนกันหมด!?! พี่วัน!! ท่าน…ท่านอาพันวังล่ะ!? โอ้ย!!” ผมสบถหนัก ไม่เห็นอะไรที่น่าจะมีชีวิตอยู่ที่นั่นสักนิด “..ใครก็ได้..จ-จระเข้ตัวไหนก็ได้ ใครก็ได้โผล่มาให้ผมเห็นหน่อย โอ้ยย ขอร้องล่ะ!”
..มืดแปดด้าน..
ผมเข้าใจคำนี้โดยไม่ต้องเปิดพจนานุกรมนี่ก็ครั้งแรก
สถานที่แห่งนั้นไม่เหลืออะไรเลย..ไม่เหลือแม้แต่สิ่งที่เรียกว่าชีวิต และชั่ววินาทีที่ผมกำลังจะเดินไปที่บ่อน้ำฝนกลับเทกระจาดลงมาอีกรอบ และตอนที่ผมไปยืนอยู่ริมบ่อ..ทุกอย่างแม่งก็ลื่นพรวดจนผมไหลลงไปทันที
ผมคว้าหญ้าแถวนั้นเอาไว้ดึงตัว นึกทบทวนความทรงจำของตัวเอง..ใช่แล้ว ตรงนี้แหละที่เป็นจุดเริ่มต้นของบ่อน้ำ และ..ถ้าไม่มีใครอยู่ที่นี่ ไม่มีแม้แต่ซากของจระเข้หลงเหลืออยู่แถวนี้..นั่นเป็นไปได้ว่า…อาจจะอยู่ในน้ำ
สิ่งที่สะท้อนขึ้นมาไม่ใช่อะไรเลยนอกจากท้องฟ้าขุ่นมัว
..และความกลัวก็เข้ามาครอบงำในหัวใจ
พี่วัน..
…พี่อยู่ที่ไหนกันแน่…
ฟุ่บ!!
จังหวะนั้นเองที่ดวงตาสีอำพันคู่หนึ่งจ้องมองมาที่ผมจากในบึงน้ำ ความตกใจทำให้ผมผงะถอยหลังโดยพลัน ก่อนที่ปากแหลมเล็กจะโผล่ขึ้นมาจากน้ำ และใช้ดวงตากลมโปนคู่นั้นจ้องมองผม
..และผมจำได้
“มาลา?”
ผมทักออกไปโดยไม่รู้ตัว
ตอนที่อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้มันทำให้ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่หนีไป แต่ยังไม่ทันที่เจ้าจิ้งจกน้อยนั่นจะถึงตัวผม อีกเสียงลั่นก็ดังขึ้นเสียก่อน
……มันคือเสียงกรีดร้อง…….
…เสียงที่ทุ้มแหบและฟังไม่เป็นภาษาดังอยู่ไกลออกไป ผมเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน..คล้ายกับตอนที่อาจารย์คงตรงเข้ามาจัดการกับมาลา และมันไม่ใช่เสียงอะไรเลยนอกจาก…เสียงร้องของจระเข้
ยังไม่ทันที่เสียงครวญครางนั้นจะจบลงไป ร่างเล็กนั่นกลับตวัดตัวดำดิ่งลงไปในน้ำ
“อ..เดี๋ยว!”
ผมลุกพรวดอยากจะรั้งอีกฝ่ายไว้ แต่เขาหายไปก่อน และในน้ำสีคล้ำนั่นก็มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดมิดที่ไร้ก้นบึ้ง และไม่ต้องพยายาม..ผมเดาได้แน่นอนว่าตัวเองไม่มีทางจะดำตามเจ้าสัตว์เลื้อยคลานที่ใช้ชีวิตอยู่กับน้ำแบบนั้นได้แน่ๆ
และเมื่อเงยหน้าขึ้นมา…ผมถึงได้รับรู้ถึงความจริงอะไรบางอย่าง…
ว่าไอ้ที่ผมเคยคิดว่ามันเป็นสระน้ำขนาดใหญ่หน้าบ้านไอ้พี่วันน่ะจริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย
มันคือคูน้ำ..คูน้ำที่ขุดทอดยาวออกไปถึงภายนอกรั้วไม้ของบ้าน
ผมลุกขึ้นขึ้นอีกครั้ง ค่อยพาตัวเองหลบไปตามรั้วช้าๆ พื้นบริเวณรั้วยังแข็งแรงและไม่ชุ่มน้ำอยู่ เสียงกรีดร้องนั่นหายไปแล้ว และผมคิดว่ามันมาจากปลายทางของคูน้ำนี่เป็นแน่
..เอาวะ..มาถึงขนาดนี้ไม่มีเวลาให้มึงมาป๊อดอยู่ว้อยไอ้ไกร
บอกตัวเองตามนั้นก็ขออนุญาตปีนข้ามรั้วนี่เสียหน่อย มันไม่ได้ยากเลยเพราะทำบ่อยเป็นพิเศษครับ ผมเหวี่ยงตัวขึ้นไปอยู่ข้างบน ใช้สองมือดันที่ขอบขณะหย่อนขาลงมาอีกฟากหนึ่งตามท่าที่ตัวเองถนัด
และตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งสังเกตเห็นเมื่ออยู่เหนือกว่าระดับสายตาปกติ..
พื้นดินที่เหลวเป็นโคลนภายในบ้านราวกับสลักทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เอาไว้แล้ว ทั้งทางลากที่ยาวลงมาถึงคูน้ำคล้ายกับลำตัวของสัตว์ชนิดหนึ่งที่เคลื่อนที่ รวมไปถึงรอยเกล็ดจางๆฝังอยู่ตามนั้น และ…รอยเท้าขนาดใหญ่อันประกอบด้วยสี่นิ้วและสี่กรงเล็บที่ฝังลึกลงไปในดินเลน
..เพียงแค่อุ้งเท้านั้น..กลับมีความกว้างมากกว่าสองฝ่ามือ
ผมตะลึงค้างอยู่ตรงนั้น และยืนสงบสติอารมณ์อยู่นานสองนานกว่าจะทำใจได้ ผมเข้าใจแล้วว่ามันหมายความว่ายังไง…มันเรียกว่า ‘น่าขนลุก’ ….น่าขนลุกทั้งๆที่เป็นแค่จินตนาการ
‘..ท่านจ้าวตัวใหญ่มากจริงๆขอรับ..’
‘…ท่านจ้าวคงไม่อยากให้ท่านไกรเห็นในร่างนั้นเท่าไหร่…’
…...ไอ้พี่วัน…เหรอ?
..
…..
..หยุด หยุดคิดเสียทีไอ้ไกร
แกไม่ได้มาที่นี่เพื่อสะพรึงกับเรื่องที่ผิดธรรมชาติแบบนั้นสักหน่อย และต่อให้พี่วันจะเป็นยังไงนั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่แกจะหันหลังกลับไปจากเรื่องนี้ แกปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ไม่ได้
..ไม่ใช่เพียงแค่จระเข้..
…….แต่เพราะเขาสำคัญ……..
….นั่น…คือเหตุผล….
ที่ปลายสุดของคูน้ำกลับเป็นแม่น้ำขนาดใหญ่ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเส้นโลหิตหลักของประเทศ ผมมองออกไปอย่างไม่เชื่อสายตา..ถึงได้เพิ่งเห็นว่าฝนที่ตกหนักลงมาทำให้ดวงตามองไม่เห็นภาพเบื้องหน้าชัดเจนนัก
สะพานไม้เก่าๆเลียบตามคูไปจนถึงสุดปลายทาง ผมเร่งฝีเท้าไปให้ถึงจนเกาะขอบเขตกั้น จ้องมองออกไปท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำแรงขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่เห็นอะไรเลย..ทุกอย่างดูคล้ายกับว่าไม่มีอะไรเลย และ…น่ากลัวที่สุด
กระแสคลื่นในแม่น้ำซัดอย่างบ้าคลั่งจนเรือข้ามฟากและเรือด่วนเจ้าพระยาพากันจอดเทียบท่าหยุดทำการชั่วคราวไปหมด ผมที่กำลังลังเลว่าตัวเองจะวิ่งไปทางซ้ายหรือขวาดีก็เล็งเห็นมวลคลื่นก้อนใหญ่ใต้สะพานข้ามแม่น้ำ มันดูผิดตาจนต้องเพ่งมอง
และผมมองเห็น…
……สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่สองตัวที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำ
ลำคอของผมแห้งผากตอนที่ผมตัดสินใจวิ่งไปทางนั้น สะพานไม้เก่าดูโยกเยกพร้อมจะหล่นจนต้องตั้งสติทุกครั้งที่วางเท้าลงไป ผมหอบหายใจ..รู้สึกเหมือนนาฬิกาของตัวเองวิ่งช้าลงทุกครั้งที่เข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้ง…ที่มองเห็นสิ่งเหล่านั้นท่ามกลางสายฝนชัดขึ้นเรื่อยๆ
ผมเดินมาไกลจากปากคูบ้านพี่วันเยอะพอสมควร อาจจะมากกว่าสองร้อยเมตร..หรือเป็นกิโล..นั่นผมแค่สันนิษฐานครับ บางทีมันอาจจะเป็นแค่เรื่องโกหกของตัวเองเพื่อบอกว่าไอ้แข้งขาที่อ่อนล้าขึ้นเรื่อยๆเหล่านี้ไม่ได้มาจากความหวาดกลัวแต่อย่างใด
ทั้งที่อยู่บนบก แต่ผมรู้สึกคล้ายกับตัวเองกำลังจะจมน้ำ
สะพานไม้สิ้นสุดลงที่ตำแหน่งเลี้ยวโค้งเข้าอีกคลองหนึ่ง มันเป็นระยะที่พอจะมองเห็นสถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน…
….ดวงตาสีอำพันทั้งสองคู่จ้องเขม็งกันไม่ลดละ…ส่องประกายวาวโรจน์ใต้เงาฟ้าครึ้ม
โครม!!
มวลน้ำบริเวณใกล้ตัวแตกกระจายเมื่อร่างหนึ่งถูกตวัดโครมโยนมาใกล้ ผมเผลอยกมือบังส่วนที่สาดกระเซ็นขึ้นมาถึงใบหน้า สะพานไม้ที่ยืนอยู่โยกคลอนจนต้องคว้าเสาค้ำไว้พยุงตัว
ชั่ววูบหนึ่งที่ผมสำเหนียกได้ว่าไม่ควรตามมา หากร่วงลงไปเสียตอนนี้คงได้ตายเพราะว่ายน้ำไม่แข็งพอ
เกล็ดสีเขียวเข้มจนเกือบดำยามต้องน้ำจึงขึ้นประกายเงาเป็นมันออกสีทองผลุบขึ้นลงระหว่างผิวน้ำ คลื่นลูกใหญ่ก่อตัวสูงยามร่างหนาใหญ่แหวกว่ายตรงเข้ามาจนเสาค้ำโคลงเคลง จึงดำมุดลงไปในน้ำตามคู่กรณีที่แหวกหนีไปก่อน ก่อนจะโผล่ขึ้นมาอีกครั้งด้วยหางขนาดใหญ่กว่าเรือหางยาว..ตวัดจามลงมาราวต้องการแบ่งผืนน้ำออกเป็นสองฟากฝั่ง พลันสะเทือนเลื่อนลั่นกระทบมาถึงผืนแผ่นดิน..
ครืนนน!
“หวา!”
ความโคลงเคลงทำให้ผมทรุดตัวลง ทั้งสองมือเหนี่ยวไม้ราวเอาไว้แน่นจนเจ็บ..พื้นไม้เก่าที่เหยียบอยู่ราวพร้อมจะหักครืนลงไปได้ทุกเมื่อทุกครั้งที่ ‘เขา’ แหวกว่ายไปมา
จับตามองอีกฝ่ายอย่างไม่กระพริบตา
..และไม่อาจควบคุมลมหายใจตื่นกลัวของตนให้เป็นจังหวะได้
ด้วยลำตัวที่ยาวพอๆกับเสากระโดงเรือนั่นทำให้ผมตกใจทุกครั้งที่เขาแหวกว่ายเข้าไปใกล้กับตอม่อสะพาน หากตวัดหางผิดแม้เพียงเสี้ยวหนึ่งคงไม่แคล้วพังเสาหลักนั่นให้รถราบนนั้นร่วงลงมาเป็นแน่ ความปราดเปรียวที่เกิดขึ้นทำให้ผมเบิกตากว้าง..ร่างมหึมาเช่นนั้นกลับสามารถเคลื่อนไหวได้รวดเร็วขนาดนั้นเพียงแค่การแหวกว่ายผ่านผิวน้ำ จมดิ่งและฮึดขึ้นมา…โรมรันกับศัตรูที่ตัวเล็กกว่าเกือบครึ่งอย่างไม่ไว้หน้าและหาได้ยี่หระใดๆ
รูปเขียนในบันทึกปกดำยกขึ้นมาทาบทับกับภาพตรงหน้าได้อย่างแม่นยำ แรกผมเคยนึกว่าสิ่งที่ร่างภาพเอาไว้เหล่านั้นเป็นเพียงบันทึกเปรียบเปรยที่อยู่เหนือจินตนาการ
….แต่จริงๆแล้วไม่ใช่
ดวงตาสีทองคู่นั้นผมจำได้ดี..
…แม้ตอนนี้มันจะฉาบไปด้วยความโกรธเกรี้ยวไม่เหมือนเดิมก็ตาม..
ผมอยากจะตะโกนเรียกเขา แต่ทั้งลำคอเหมือนมีเพียงผงทรายแห้งผากทั้งๆที่ปรารถนาชื่อของเขามากกว่าสิ่งอื่นใด
เขาคือ..
....จ้าวธารา..
TBC
==========================
โอย กว่าร่างที่แท้จริงของไอ้พี่วันจะโผล่
บรรยายไปๆมาๆเหมือนก็อตซิลล่าซะงั้น! 555555555 #ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นจระเข้
((....เราไม่ควรปล่อยมุขท่ามกลางเนื้อเรื่องซีเรียสใช่มั้ย........))
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมานะคะ
ทั้งคนที่เม้นท์ในนี้และติดแทค #จ้าวธารา ในทวีตเตอร์ด้วยค่า
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:z13:
ในที่สุดก็ได้เห็น(?)สักที
ตอนนี้ให้ความรู้สึกน่ากลัวๆยังไงชอบกล ตื่นเต้นตามทุกตัวอักษร
ไม่ขอพูดมาก รอตอนหน้าล่ะกัน ฮรื้ออออออออออออออ พี่วันสู้ๆเน้ออออ น้องไกรด้วยยยยยยยย
-
โอ้พี่วัน ตัวใหญ่สุดๆ
-
:katai1:
ระทึกคับ ... เอาใจช่วยพี่วันน้าๆๆๆๆๆๆ
แอบห่วงไกรด้วยอ่ะ ..
:ling3:
-
กรี๊ดดดดดดดด...คนแต่งรีบกลับมาต่อเดี๋ยวนี้ ได้โปรดเถิด...please....
-
ลุ้นมากกกกกกก :katai1:
กลัวไกรจะโดนจับกินจะแย่ เสี่ยงไปนะคะ :ling1:
แต่พี่วัน มาถึงขนาดนี้ก็สู้ๆนะ :กอด1:
-
ก๊อตสิล่าวัน
นี่ละเสียวน้องไกรตก
มาอัพเร็วๆนะคะ
อยากกินชาชัก5555555
-
กรี๊ดดดดด ค้างสุดพลัง
พี่วันสู้ๆ นะเจ้าคะ ถ้าท่านซี้แฟนคลับร้องไห้นะเจ้าคะ ฮืออออ :o12:
-
โหหหห ยิ่งอ่านยิ่งตะลึง
แม่เจ้า จบแบบนี้นี่คืนนี้จะนอนหลับม้อยยยยยย
-
อ่า....การต่อสู้ของจระเข้.......
พี่วันตัวใหญ่จริงจัง...
อ่านแล้วนึกถึงกลอนที่เคยกล่าวไว้
....
...ด้วยมหากุมภาผู้ยิ่งใหญ่
โผล่กายออกผลุบกายจากร่างอำไพ
ประกาศให้ใครคือข้า…จ้าวธารา
...
แบบ อ่า....มันดูยิ่งใหญ่มาก น้องเคลิ้มแปป...
-
ลุ้นจนปวดฉี่ 555555 นั่งลุ้นตั้งนานว่าไกรจะเจอใคร
อุบ้ะ เจอพี่วัน!ในร่างจระเข้ เปียบเทียบกับมาลาในร่างจิ้งจกแล้วขำไม่หยุดเลยค่ะ 55555(ไม่ควรขำใช่มั้ยคะ? ซีเรยสอยู่สินะ)
ไม่ไหวแล้วอยากอ่านต่อ มันขาดตอนนนนน :ling1:
-
อร้ากกกกกกกกก พี่วันคืนรูปเป็นเจ้าธาราแล้ว
ไกรก็น่าเป็นห่วง จะล่วงลงแม่น้ำไหม
แล้วพี่วันจะจำไกรได้ไหม
รอ รอ ตอนต่อไป
-
ว้ากกกกกก. :katai1: :katai1:
นั่งรอตอนต่อปายยย
-
:z10:
เดาไม่ผิดเลย ว่าไกรจะไม่ทิ้งพี่วันไปไหน
เรานึกว่าไกรจะโดนอาคมซะอีก ตอนนี้ึถ้าไกรโดนอาคมนะ
ไกรอาจจะตายก็ได้
เราสงสัยว่าพี่วันอยู่ในร่างจ้าวธารา แล้วพี่วันจะจำไกรได้ไหม
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
คุณพระคุณเจ้าช่วย!!!
ตอนนี้เราลุ้นมากนะบอกเลย
เรารอรูปเล่มอยู่นะ นี่ก็บอกเลย :mew5:
55555555555555555555
-
อั่ยยะ อั่ยยะ พี่วันแปลงร่าง เอ้ย ไม่ใช่ กลายร่าง
น้องไกรตามมาเปนกำลังใจให้พี่วันใช่มั้ย โอ้ย อ่านแล้วตื่นเต้นนน พี่วันตัวใหญ่ๆทำให้น้องหนูมาลากลายเปนจิ้งจกน้อย(หลุดประเด็นล่ะชั้น)
อยากอ่านต่อแล้ว คนเขียนสละเวลาปั่นนิยายให้ที พรีสสสส คืออ่านแล้วหายเครียดจากงาน มันคือยาชั้นดี55+ ไปไกลอีกล่ะ รออยู่นะคะ (ยืนข้างน้องไกรโบกพู่เชียร์พี่วัน)
-
ไกรจะโดนหางฟาดไปด้วยมั้ยน่ะ ไปดูซะใกล้เชียว :m29:
-
งื้ออออออลุ้นอ่าาาาลุ้นๆ :ling1:
-
โอววววว พี่วันเป็นก๊อตซิเข้ o22
ในที่สุด น้องไกรก็ได้เห็นของใหญ่พี่วันจนได้ อ่านตอนบรรยาย ตื่นเต้น เห็นภาพ จนอยากให้มันเกิดสามดีทะลุจากออกมาจากตัวอักษรเลย มัน o13 มากกกกก น้องไกรรักพี่วันมากเลยนะ มากจนไม่กลัวอันตรายอะไรเลย ถ้าเกิดตกลงไปคงแย่แน่ ไหนจะท่านอาพังวังที่อาจจะคิดร้ายอยู่ก็ได้ พี่วันต้องห่วงหน้าแต่พะวงหลังน้องไกรมากกว่าแน่นอน อย่าเกิดเรื่องร้ายแรงเลยนะ :call:
น้องจิ้งจกน้อยมาลาคงได้ยินเสียงน้องไกรเรียกหาพี่วันแน่ๆ เลยมาปรากฎตัวให้เห็นและนำทางน้องไกรไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่คิดว่าจะเกิดเร็วขึ้นมาก เสียงฟ้าที่ร้องไม่ใช่เสียงฝนตกฟ้าผ่าธรรมดาจริงๆด้วย นึกว่าน้องไกรโดนเล่นอีกแล้ว ที่ไหนได้ พี่วันนี่เอง ความรักความผูกพันของทั้งสองคนเลยทำให้ไกรตัดสินใจกลับมาที่บ้านอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง และก็อย่างที่คิด :hao5:
อดใจรอตอนต่อไปไม่ไหวเลยอยากอ่านต่อมากๆๆๆๆ :ling1:
-
พี่วันต้องชนะนะะะะะะะะะ :laugh: :laugh: :ling1:
-
พี่วันเห็น ซึนๆ อย่างงี้ พอโกรธที่หละ เอาเรื่องน่าดูนะนี่
-
ตื้นเต้น น่าติดตาม ลุ้น
-
ว้ากกกกกก :z3: :z3:
ระทึกขวัญมากมายจริงๆ :katai1: รู้สึกเครียด ออยยยยยย
ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้ว รอลุ้นติดขอบอย่างเดียวละกัน นิยายเรื่องนี้ทำให้คนอ่านเครียดได้แบบสุดติ่ง อ่านไปก็ปิดตาไป กลัวววว
ไม่ได้กลัวพี่วันนะ แต่กลัว "การคาดเดาไม่ได้" นี่แหละ ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่ออ้ะ
แต่พี่วันนี่ ไม่น่าเชื่อว่า จากลุคผู้ชายอบอุ่นกวนๆน่ารักโคตรๆ เวลาโหดแล้วจะน่ากลัวจนขนลุกได้ถึงเพียงนี้ ขอซูฮกให้ไกรไปเลยละกัน ยกให้เลยค่ะลูก :really2:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเช่นเดิมค่ะ
โอม ตอนต่อไปจงมา เพี้ยง!!!!!! :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
พี่วันตัวใหญ่มาก ส่วนน้องไกรจะตกสะพานไหมนะ จะทำให้พี่วันเสียสมาธิหรือเปล่า
-
พี่วันสู้ๆ พี่วันสู้ตาย พี่วันไว้ลายสู้ตายสู้ๆ (เราไม่ควรปล่อยมุขท่ามกลางสถานการณ์ตรึงเครียดสินะ)
เอาใจช่วยท่านจ้าวเต็มที่เลย แต่ดูเหมือนยังไงก็คงจะไม่แพ้หรอกเนอะ ท่านจ้าวออกจะตัวใหญ่ขนาดนี้
ภาวนาอย่าให้น้องไกรเป็นอันตรายไปด้วยเลย คงไม่โดนจับไปเป็นตัวประกันหรอกนะ :z3:
-
ทุกอย่างดูพินาศไปหมด แล้วหลังเหตุการณ์สงบเหล่าสมาชิกจระเข้จะมีที่กินที่นอนมั้ย.. //แลดูห่วงในเรื่องไม่น่าห่วง
ตอนนี้อ่านแล้วให้ความรู้สึกหวั่นเกรงมาก บรรยากาศกดดันจนคนอ่านทึ้งหมอนแทบขาด(?)
ฉากบรรยายการฟาดฟันในน้ำขลังมาก สมกับที่ได้ชื่อว่า 'จ้าวธารา'
พี่วันจะเสียใจมากมั้ยที่ต้องมาห้ำหั่นกับอาตัวเอง แล้วทำไมท่านอาต้องทรยศ?
จะบอกว่าเพื่อฝังความแค้นให้พี่วันก็ไม่น่าทำถึงขนาดนั้น เพราะแม่ของพี่วันเป็นตัวเมียตัวสุดท้าย ก็เหมือนจะทำให้เผ่าตัวเองสูญสิ้นพิกล
แต่ตอนนี้ที่กลัวที่สุดคือกลัวไกรหล่นน้ำ ตกไปแย่เลยนะคราวนี้ o22
-
ในที่สุดก็รู้ว่าพี่วันมหึมาจริงๆ มาลาอาจจะเป็นลูกจิ้งจกไปเลยพอเทียบขนาดแล้ว Orz
ว่าแต่ไกรยืนตรงนั้นมันจะหล่นลงน้ำได้นะตัวเธอ
รอตอนหน้า พี่วันจะฟาดฟันกับท่านอาดุเดือดสะพานพังหรือไม่ T w T
-
ดีแล้วทูนหัว ตอนที่บ๊ะจ้ำบ๊ะกันที่พี่วันเป็นร่างคน ไม่อย่างนั้นล่ะพ่อคุณเอ๋ยยยย
ไม่อยากจะคิด
ก๊อตซิลล่าโผล่แล้วคราวนี้ก็ควรแปลงร่างเป็นอุลตร้าแมนแล้วไกร
/ที่แท้อุลตร้าแมนกับก๊อตซิลล่าก็นิยายวายน่เอง
ไม่น่าใช่...
พอเถอะ... รออ่านตอนต่อไปค่ะ ก่อนที่ #จ้าวธาราจะเป็นนิยายตลก ฮืออออ สู้ๆพี่วัน ไกรมาช่วย(?)แล้วนะ
-
สิงโต คือ จ้าวป่า....
แต่ จ้าวธารา คือ พี่วันของหนูไกรรรรรรร.....
อ่านแล้วนึกภาพตามมันคงมโหราญมากกกก...
แต่งเอื่อย ๆ เรื่อย ๆ แล้วเริ่มโหมโรง มันส์ขึ้นทุกที
รอตอนต่อไปอยากใจจดใจจ่อ.....
-
ลุ้นมากอ่ะ!!! ติดตามต่อไป :katai1:
-
ไกรรรร เดินดุ่ม ๆ เข้าไปแบบนั้น จะบังเอิญถูกจระเข้ฟาดหางตายมั้ย :a5:
พี่วันตัวใหญ่จริงไรจริง เริ่มคิดแล้วว่าห้องน้ำบ้านพี่วันต้องขนาดกี่ตารางเมตร
-
ค้างไปไหมเทอออออ โอ้ยยยย อีพี่วันจะเปนไงมั่งเนี่ยยยย อาพันวังเทอทำไปได้ยางงายยย แล้วน้องไกรรรเข้าไปอย่างงั้นเดี๋ยวไม่ใช่พี่วังเปนห่วงน้องไกรจนสุ้ไม่ออกแะ :katai1:
-
o22
ขอให้ทุกคนปลอดภัย
ไกรจะช่วยพี่วันยังไงเนี่ย
-
นี่มันรุนแรงมาก สู้กันเหมือนถล่มเมือง
แต่ตอนนี้อยากเข้าไปกระชากลากไกรออกมาจากสะพานพุพังนั่นเป็นอย่างแรก
:กอด1:
-
โอ้ พี่วันตัวใหญ่มาก ตอนนี้เหมือนดูหยังที่มีก๊อตซิลล่าตัวใหญ่ๆสู้กันเลยแหะ
-
ลุ้นๆ ไปกับไกรด้วยในที่สุดก็ได้เห็นร่างจ้าวธารา ตอนนี้ทั้งซึ้งทั้งตื่นเต้นเลย รอตอนต่อไปค่ะ
แต่ฮานะ ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นจระเข้
-
เพิ่งตอนที่ 25 เอง ท่านอาจะเป็นคนร้ายจริงๆ หรอ
เริ่มระแวงใจ แต่อ่านแล้วสะพรึงแทนไกร
ตัวพี่วันนี่คงใหญ่ขนาดไกรเข้าไปนอนอาบแดดในปากได้อ่ะ
-
ในที่สุดน้องไกรได้เห็นร่างที่แท้จริงของพี่วันอย่างที่อยากเห็นแล้ว
ตัวใหญ่มากจนน่ากลัวเลยทีเดียว ว่าแต่น้องไกรจะไปยืนอยู่ตรงนั้นทำไม
จระเข้ตัวใหญ่้กำลังต่อสู้กันอยู่ เดี๋ยวได้พลาดตกน้ำไปหรอก
-
โค_ตรรรรรรร สนุกเลยค่ะ มันแบบว่า ลุ้มระทึกตื่นเต้นไปหมด ก๊อตซิล่าสู้กันเนี่ย ห้ะ!! อ๋อจรเข้ แหะๆ
o13 o13 o13 ยกนิ้วเลยค่า รอตอนต่อไปด้วยใจระทึก
-
โง้ยยย อ่านตอนนี้แล้วตื่นเต้นนน
ร่างจริงพี่วันเผยแล้วค่า อะไรมันจะใหญ่ขนาดน้านนนน
ตกใจพี่วันตัวใหญ่จนลืมเป็นห่วงพี่วันเลย 5555555
โอ๊ย ลุ้นๆๆๆ ขอให้ปลอดภัยเด้อออ
ปล. ตอนมาลาโผล่ขึ้นมาแอบมอง ละหนีลงไปเป็นจิ้งจกดำน้ำ
น่าร้ากกกกกง้าา ชอบบบบ :impress2:
-
อ๊าย ฉากแอ็คชั่นนี้มันจะจบยังไง พี่วันจะทำอะไรต่อไป ไกรจะเป็นยังไง :z3:
-
มาแล้วๆ สู้กันแล้วๆ น้องไกรก็เห็นพี่วันร่างจริงแล้ว
สุดยอดเลย สู้กันได้มันส์มาก!! กลอนเพราะทุกบทเลย
เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ นี่คือสัญญานของการเสียน้ำตาใช่มั้ยคะ?
ไม่นะ มาม่าจะมาแล้ว ปูเสื่อนั่งรอมาม่า 5555 เสียน้ำตาเป็นลิตรแน่ๆ
อยากอ่านต่อค่ะ อยากอ่านต่อมากๆเลยค่ะ >< มาต่อไวๆนะคะ สู้ๆน้า
-
ค้างงงงงง :ling2:
-
เอาตรงๆเลยนะตัวเอง...เค้าเกลียดจระเข้...แบบว่า ถ้าเห็นในสารคดีสัตว์โลกก้อเปลี่ยนหนีอ่ะ มันไม่เท่ ไม่น่ารัก ไม่น่าดู ไม่ๆๆ เลยซักนีสสส...แต่ตัวเองบรรยายลักษณะพี่ทิวันในร่างจริง?ได้ดูดีมากๆ ถึงมากที่สุด แบบว่านึกภาพจระเข้ทรงเครื่องเกล็ดสีทองอะไรแบบนั้นเลย....เริ่ดคร่าา o13
ที่จริงแอบคดมานานแล้ว ว่าทำไมมันต้องเป็นไอ้เข้ด้วยฟระ เป็นน่ง เป็นนาค ไม่เท่กว่ารึ?！แต่อ่านมาจนตอนนี้...
พี่แกเท่มากกกกคร่าา :-[
-
กำลังจะบอกเลยว่าเหมือนก็อตซิล่า 55555555555
โอยยยยย ลุ้นๆๆ
รออ่านอยู่นะคะ
-
พี่วัน.....ตัวมหึมา.....
รอตอนหน้าด้วยใจจดจ่อ
-
ใจจะขาด อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว :m15:
-
ลุ้นนะ เจ้าไกรก็ไม่น่าไปทำให้พี่วันเป็นห่วงเพิ่มนะ
เดี๋ยวก็แพ้ท่านอาหรอก
ว่าแต่ถ้าท่านอาทรยศแล้วหนังสือนั่นคืออะไร ใครเอาไปหละ
-
1+ :hao7:พี่วันของไกร ตัวโครตใหญ่
-
ตื่นเต้นราวกับอยู่ในเหตุการณ์
สู้ๆนะเว่ยพี่วัน
-
พี่วัน พี่ใหญ่เกิ๊นนน
สู้เค้านะพี่ิจัดการให้แหลกเลย o13
-
ทำไมแลดูน่ากลัว พี่วันตัวใหญ่มากกกก ไกรช่างไม่เกรงกลัวอะไรเลยนะ
-
มานั่งลุ้นการต่อสู้ของพี่วัน
เอ่อ...แล้วไกรจะรอดไหมเนี่ยถ้าเกาะไม่ไหวอ่ะ
-
แร้วมันจะเปงไงต่อไปละเนี่ยยย
-
:katai1: ลุ้นอ่ะ
-
ตื่นเต้น กลับขนาดตัวพี่วันมาก :a5:
-
ตื่นเต้นๆๆ
จะสู้กันแล้วว ตกลงท่านอาพันวัง เป็นผู้อยู่เบื้องหลังจริงๆหรอ
ลุ้นๆๆ
-
พี่วันทำไมตัวใหญ่ขนาดน้านนนนนนนนนนน
แอบตกใจ
ตื่นเต้นๆๆๆๆ ลุ้นๆๆๆ
รอตอนต่อไปน้า :katai1:
-
โอยยยย ตื่นเต้นๆ เรื่องเริ่มซับซ้อนขึ้นมาเรื่อยๆเเล้ว :katai1:
-
โอ้ยยยยยย ชอบบบบ!!!!
พี่วันยิ่งใหญ่มาก > <
อาจจะมีสักตอนที่ไกรมานั่งเช็ดตัวให้พี่วัน นั่งพูดคนเดียวเป็นคนบ้า จ้าวเข้พูดด้วยไม่ได้
กิจกรรม สามี-ภรรยา มุ้มมิ้งๆๆ :o8:
-
#ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นจระเข้ :hao7:
น้องไกร บ้าบิ่นดีแท้ เกาะไว้ให้แน่นๆ เน้อ ถ้าร่วงตุ๊บลงไป แบนแต๋แน่ ๆ
ในน้ำเค้ากำลังแง่ง ๆ กันอยู่
แต่ว่าท่านอา ทรยศจริง ๆ เหรอ :hao5: :hao5: งื้อออออออ เสียดายของง..
อยากเห็นตอนน้องไกรป๊ะกับพี่วันในร่างตุ๊กเข้ = =;
-
ค้างสุดๆ
กำลังลุ้นเลย
:z3: :z3: :z3:
-
พี่วัน ตัวใหญ่ เฟ่อออ อาา จระเข้ยักษ์ สุดยอดดดด ชอบมากเลยย ค่าาา
-
ณ จุดจุดนี้ ต้องบอกว่าลุ้นตับแซบครัช!!! แบบว่า เป็นห่วงไกรน้อยว่าจะไม่จมน้ำไปก่อนนะ ฮืออ ขอให้มีจระเข้รูปหล่ออีกตนมาช่วยไกรทัน (เอ๊ะ!! ยังไงๆๆ) ฮ่าๆๆ อยู่ดีๆๆก็อยากให้มีพระรองซะงั้น :mew5: อะแห่ม! ไงก็สู้ๆๆต่อไปนะค่ะ ยังค่อยรอตอนต่อไปอยู่ค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วอยากไปนั่งเรือด่วนเจ้าพระยามองหาพี่วัน
-
แอบตามคนอื่นเข้ามาอ่าน..
จะตามเค้าทันมั๊ยเนี่ย.. :z10:
-
ตามเขาเข้ามาอ่านล่วยคน :mew3:
-
:z3: ค้างงงงงง รอตอนต่อไปนะคะ จุฟๆ
-
จากตอนที่ 22 อ่านมาตั้งหลายบท ก้อมานึกว่าแก้ว นี่มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องไกรทอง นะ
อ้อ ตะเภาแก้ว ตะเภาทองหรือเปล่า แล้วก้อน่าจะไม่พลาด น้องไกรไปเจอสมุดทำนายฝัน(โบก! มันใช่เวลาเล่นไหม)
แล้วมีพี่วัน จารย์คง เพื่อนแก้วเป็นภาพประกอบนี่ ไม่ไหวจะห่วงเลยนะ คนใกล้ตัวทั้งนั้น
อย่าบอกว่าแก้วจะแค้นในใจลึก จนร่วมมือกับจารย์คง ใช้ความเป็นคนสนิท เข้าใกล้แล้วทำร้ายพี่วันนะ
ไม่นะ อย่าทำแบบนั้น พี่วันก้อแค่อยากอยู่แบบสงบ มนุษย์นี่หละ ที่เป็นตัวสร้างปัญหา ทุกอย่างให้เกิดขึ้นมา
-
มาต่อเร็วๆน่ะะะะ
ค้างงง :z10:
-
พี่ฉันมารอพี่ที่ท่าเรือทุกวันเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อล่ะเนี่ย ลุ้นชะมัดเลย
-
สนุกมากเลยคะ ชอบแบบแฟนต้าซีที่สุด รอนะคะ o13
-
:z3: :z3: :z13: :katai1:
-
คนเขียนเขียนได้ดีมากเลยค่ะ
เล่นเอาเราตื่นเต้นและลุ้นไปกับไกรเลย
พี่วันตัวใหญ่มากอ่ะ
-
เค้าขอโทษ..ที่ไม่ได้เม้นต์ทุกตอน..อ่านรวดเดียวเลย...ตื่นเต้น..ระคนสงสัย..
แปลกดี...อ่านไปก็ต้องทำใจกับพฤติกรรมของพระเอก.ต้องคอยเตือนตัวเองว่า..เค้าไม่ใช่มนุษย์ ^^
บท nc ก็แปลกดี..ให้อารมณ์สุนทรีย์ไปอีกแบบ.. ^^
แต่..สงสัยว่าใคร..ที่ลงอาคมกับไกร..
-
ไกรได้เห็นร่างจริงของอิพี่วันละ ตื่นตะลึงไปเลย ดีที่กลับมาเพราะเป็นห่วง ไกรน่ารักมากไม่ทิ้งสามี ขอให้อิพี่วันไม่เป็นอะไรนะ กลัวน้องไกรเป็นหม้ายก่อนได้รับตำแหน่งเมียจ้าวอ่ะ
-
อยากอ่านต่อแล้วคะ คิดถึงน้องไกรพี่วันสุดๆ T_T
-
.มารอจ้าวทิวันกับน้องไกร :mew6:
' '-
-
ตวัดหางลางลับดั่งฟ้าฟาด
เคลื่อนกายพาดลำน้ำแยกเป็นสอง
แหวกว่ายตัดไล่ลามตามลำคลอง
เนตรจับมองริลดพยายาม
โรมรันลั่นร่างลึกสะท้านไหว
จิกผิวใจร่ายอาคมคงผลีผลาม
ไฟความแค้นโหมกระพือฤๅลุกลาม
หมายจักตามไล่ล่าริลดแรง
ฝ่ายผู้น้อยใช่ย่อถอยมิลดละ
ด้วยเดชะวัยวุฒิจึ่งกำแหง
จึงขู่วอดพุ่งขย้ำซ้ำตะแลง
มิเคลือบแคลงหมายเด็ดใจ..จ้าวกุมภา
-๒๖-
อีกร่างหนึ่งเป็นของท่านอาพันวัง
..ถ้าให้ผมเดาล่ะก็นะ
พวกเขากำลังสู้กันอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าถามหาเหตุผลในตอนนี้…มันสรุปได้ทางเดียวว่าข้อสันนิษฐานทั้งหมดที่ไอ้พี่วันได้คาดการณ์ไว้เป็นเรื่องจริง และไม่ว่าสถานการณ์จะร้ายแรงแค่ไหน แต่สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือการตั้งสติ
….จระเข้ตัวนั้นคือไอ้พี่วัน…
……..ที่ตัวใหญ่…ขนาดนั้น……..
ไม่สิ..ผมควรจะตั้งสติใช่มั้ย แล้วจะนึกถึงอ้อมแขนที่เคยกอดผมไปทำไม จะนึกถึงร่างกายของเขาที่เคยขึ้นเคล้าเคลียไปทำไม
ไม่ว่าจะในร่างมนุษย์หรือในร่างจระเข้ก็เป็นไอ้พี่วันทั้งนั้น…เพราะงั้นเลิกคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องได้แล้ว!
ผมมองออกไป แปลกใจที่ตัวเองสามารถแยกแยะระหว่างพี่วันกับท่านอาพันวังได้ถูก พวกเขารับสู้กันอย่างรวดเร็วในน้ำ..มีเพียงบางส่วนของผิวหนังเท่านั้นที่จะผลุบโผล่ขึ้นมาเป็นระยะๆ และสารภาพตรงนี้ว่าผมเพิ่งเคยเห็นการต่อสู้ของจระเข้ในระยะใกล้ขนาดนี้เป็นครั้งแรก…
สิ่งที่แทรกขึ้นมาตอนที่ผมตัดสินใจยันตัวลุกขึ้นนั้นคือ ‘ความหวาดกลัว’
แต่ไม่ใช่เพราะความมหึมานั่น…แต่แค่ผมกลัว….
……ถ้าพี่วันฆ่าท่านอาพันวังไปล่ะก็…คนที่จะเสียใจไม่ใช่ใครเลยนอกจากตัวเขาเอง…
“ไอ้พี่วัน!” ผมตะโกน ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาคงไม่ได้ยิน “ไอ้พี่วัน! หยุดก่อน! พี่วัน!!”
สายฝนที่พรั่งพรูลงมาก็ดูเหมือนจะไม่เป็นใจเสียเหลือเกิน ทั้งๆที่สะพานไม้ที่ผมยืนอยู่โคลงเคลงขนาดนี้แต่กลับไม่เห็นมี ‘คนธรรมดา’ คนอื่นๆให้ความสนใจเลยสักนิด
พวกเขาทั้งคู่ดูไม่เหมือนจระเข้ที่จงใจจะฆ่าแกงกันแบบเงียบๆหรือปิดบัง แม้ว่าเกือบทั้งหมดจะไม่โผล่ให้เห็นอย่างชัดเจนนักแต่ก็ไม่ยากเกินกว่าจะคาดการณ์ เพียงแค่อดคิดไม่ได้ว่า…จริงๆแล้วมนุษย์ธรรมดาแค่ไม่เคยสังเกตเรื่องแบบนี้เลย…
..เมฆหมอกบังตา..
..ปรากฏการณ์ที่ไม่มีใครคิดว่าจะเกิด…จึงไม่มีใครให้ความสนใจ..
“พี่วัน!!”
ผมตะโกนเรียกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาว่ายห่างออกไปจากจุดที่ผมอยู่มากนัก
“พี่วัน!! อย่านะ!! ห้ามฆ่านะ!! สงบสติหน่อยสิ!! ไอ้พี่วัน!!”
แหกปากแข่งกับเสียงฝนจนเจ็บคอ และอาจเพราะไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนมันก็ไม่เห็นผลกระมังทำให้น้ำตาซึมออกมาจางๆ
“ใจเย็นๆกันหน่อยได้มั้ย..ได้โปรดเถอะ!!”
โครม!!
อีกครั้งที่จระเข้ผู้ชราภาพกว่าถูกซัดกระเด็นมาใกล้บริเวณที่ผมอยู่จนเซล้มลง ผมกอดราวจับไว้แน่นจนปวดแขน..แรงคลื่นซัดประหนึ่งแผ่นดินไหวจนสะท้าน
‘...พี่หันหลังให้จระเข้ด้วยกัน…ไม่ได้…’
ก่อนหน้านี้คำนั้นเคยทำให้ผมเจ็บปวดมากแค่ไหน จนวันนี้คำนั้นกลับทำให้ผมเจ็บปวดมากกว่านั้น
…..พี่วันที่ถูกท่านอาพันวังหันหลังให้แบบนั้น…จะเจ็บปวดมากแค่ไหน
การต่อสู้ที่เหมือนยำอยู่ฝ่ายเดียวนี่มันอะไรกัน..ทั้งพละกำลังความใหญ่โต ความปราดเปรียวความว่องไว และเรี่ยวแรงที่มากกว่าอย่างเห็นได้ชัดขนาดนั้นไม่ว่าใครก็ต้องคิดว่าเป็นมวยคนละยก หากอีกฝ่ายกลับไม่ย่อท้อและไม่คิดจะว่ายหนีด้วยซ้ำ ท่านอาพันวังยังคงหยัดยืนเพื่อโรมรันกับ ‘จ้าว’ ที่เป็นหลานของตัวเอง
…ราวกับว่าต้องการสู้จนกว่าตัวจะตาย…
ใจผมเต้นแรงยามที่มองออกไป..ถึงได้รู้ว่าตัวเองตัวเล็กกระจิดแค่ไหนที่..แม้แต่จะห้ามให้ใครฆ่ากันก็ยังทำไม่ได้เลย
…ก่อนสิ่งที่ไม่คาดคิดที่สุดก็เกิดขึ้น
ภายใต้หมอกทะมึนที่ปกคลุม ดวงตาสีอำพันคู่หนึ่งจ้องเขม็งตรงมาที่ผม
…และ…นั่นไม่ใช่ดวงตาของพี่วัน
ผมสะดุ้งจนแทบขาดใจราวมีใครบีบคอผมเอาไว้ เผลอถอยจนหลังชนชนักกำแพงอีกฟากหนึ่ง
จระเข้ตัวนั้นแหวกว่ายเข้ามาด้วยความเร็วเพียงชั่วกระพริบตา และถึงแม้ว่าจะตัวเล็กกว่าพี่วันมาก…ก็ไม่ได้หมายความว่าท่านอาพันวังเป็นจระเข้ที่ตัวเล็กอะไรเลย ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม็งราวสะกด ก่อนจะตวัดหางใหญ่ฟาด….
พลั่กกก!!!!
“ว….!!!!”
พื้นที่เหยียบยืนอยู่โคลงลงจนล่ม
ผมอ้าปากแต่กลับไม่มีเสียงร้องอะไรออกมาสักนิด สองมือกอดราวไม้เก่าที่ร่วงลงมาพร้อมกันไว้แน่น สะพานไม้โคลงลงอย่างเชื่องช้า…ช้ามากพอที่ความกลัวจะวิ่งเข้ามาเกาะกุมหัวใจแทนที่ความตื่นตระหนกอย่างที่ควรจะเป็น
…เมื่อสบกับดวงตาน่ากลัวคู่นั้น
…ผมก็เหมือนคนที่ตายไปแล้ว
พยับปากยาวอ้าขึ้นกว้างเผยฟันซี่ใหญ่เท่าหัวแม่โป้งครบทุกซี่มุ่งตรงมา มันเป็นความเร็วที่ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะหลับตาปิ๋ ไม่มีเวลาแม้แต่จะหยิบอะไรมาป้องกันตัวเองที่กำลังจมลงในน้ำแบบนี้
…เป้าหมายไม่ใช่ใครนอกจากตัวผมเอง
“….พี่วันนนน...!!!”
ผมร้องลั่น..ดังแบบที่ไม่เคยตะโกนแบบนี้ที่ไหนมาก่อนในชีวิต
โครม!!
อีกครั้งหนึ่งที่เหมือนมีอะไรฟาดลงมาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ผมหลับตาลงทันที รู้สึกถึงตัวเองที่กำลังจมดิ่งลงในน้ำด้วยคลื่นหนักจากแรงฟาดเมื่อครู่ และเมื่อสัมผัสได้ว่านอกเหนือจากนั้นแล้วไม่ได้ถูกฝังคมเขี้ยวอย่างที่คาดการณ์ตอนแรกถึงได้สติ
ผมตะเกียกตะกายขึ้น รู้สึกสำลักน้ำจนแทบไม่มีอากาศหายใจ และไม่นานศีรษะก็โผล่พ้นน้ำอีกครั้ง…จึงรีบเกาะแผ่นไม้แผ่นหนึ่งเอาไว้แน่น และใช้เวลาชั่ววูบนั้นตักตวงอากาศหายใจแทบเป็นแทบตาย
..เกิดอะไรขึ้น?
คำถามกับคำตอบที่อยู่ตรงหน้าผม..
ด้วยระยะใกล้ที่เพียงเอื้อมมือสัมผัสแบบนี้ทำให้ผมใจเต้นแรง ผิวเกล็ดแข็งขรุขระสีเขียวเข้มชื้นน้ำอยู่ใกล้จนได้กลิ่นที่คุ้นเคย เงาร่างใหญ่โตพาดทอดลงมาจนพื้นที่รอบตัวผมเป็นสีดำมืด…แต่มันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด…
ผมห้ามให้ตัวเองอ้าปากค้างไม่ได้ ห้ามให้ตัวเองหยุดหายใจไม่ได้ด้วย
“พี่วัน…?”
กว่าที่จะเอ่ยชื่อเขาออกไปได้มันช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน…
อีกฝ่ายไม่ได้หันมามองผม…แต่แค่เขารู้ว่าผมอยู่ตรงนี้แค่นั้นก็เกินพอแล้ว
พี่วันไม่ได้ขยับตัว..เขายืนอยู่ตรงนั้นราวกับต้องการจะบังผมเอาไว้ นั่นหมายถึง…….ท่านอาพันวังอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม
…แต่เดี๋ยวก่อน…เมื่อกี้เค้าตั้งใจจะ ‘กิน’ ผมเหรอ?
เมื่อนึกถึงคมเขี้ยวขนาดใหญ่ถี่ยิบเช่นนั้นมันก็ทำให้ผมขนลุกซู่ขึ้นมาทันที เคยได้ยินมาว่าแรงกัดของจระเข้ติดอันดับสัตว์ที่กัดได้รุนแรงที่สุด…และนอกเหนือจากนั้น…พอมาอยู่ในสถานการณ์ ‘เกือบตาย’ เช่นนี้ก็ทำเอาหัวใจแทบวาย
..บ้าเอ้ย! โง่จังเหวยไอ้เกรียงไกร!
..พี่วันก็บอกมึงอยู่แล้วว่าให้ไปไกลๆ นี่มึงจะกลับมาพันแข้งพันขาพี่เค้าอีกทำซากอ้อยอะไร ไร้ประโยชน์เสียจริง!!
จังหวะนั้นผมรีบตะเกียกตะกายถอยหลังจนชิดตลิ่ง รู้สึกขอบคุณที่ที่บ้านจับโยนลงคลองตั้งแต่เล็กถึงพอจะทานกระแสน้ำเชี่ยวนี้ไหว มองจากบนสะพาน..น้ำในแม่น้ำอาจจะดูรุนแรงเพราะลมฝนและสภาพการณ์ แต่พอลงมาอยู่ในน้ำถึงได้รู้ว่ามันแรงกว่าที่คิดเยอะ
ผมมองหาทางที่จะปีนขึ้นในระยะที่มั่นใจว่าตัวเองจะว่ายไปไหว สะพานอันที่เมื่อครู่ผมยังยืนอยู่นั้นพังครืนและไม่ได้อยู่ในสภาพน่าไว้ใจสักนิด กำแพงด้านหลังก็สูงลิ่วแข็งแกร่งจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฟากหนึ่งเป็นอะไร
…และนั่นหมายถึง…ผมไม่เห็นทางออก
ไม่นานร่างใหญ่ตัวใกล้ก็ขยับออกไป การต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายเริ่มขึ้นอีกครั้งหนึ่ง..จระเข้ยักษ์สองตัวตรงเข้าปะทะกันสร้างคลื่นน้ำรุนแรงกระแทกผมจนแทบไปไหนไม่รอด และครั้งนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะใส่ใจกับความรู้สึกของคนอื่นเท่าที่ควร
ผมมาเพื่อห้ามไอ้พี่วันไม่ให้ฆ่าท่านอาพันวัง
..แต่ถ้าท่านอาจะ ‘ฆ่า’ ผมแบบนั้น…ผมยังพูดคำเดิมได้อยู่หรือ?
ผมคิดว่าตัวเองกำลังจะถูกมวลน้ำขนาดใหญ่ขยี้จนร่างกายแหลกเหลวไปเสียแล้ว แต่ในทางกลับกัน..ก็ไม่อาจละสายตาจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้ ผมหอบ ผมเหนื่อยอ่อน ที่นอกเหนือไปจากนั้นคือความขลาดกลัวที่อับจนหนทาง
..จะทำยังไง
..จะทำยังไง
..จะทำยังไง
..จะทำยังไง
..จะทำยังไง
….ผม…เกลียดความโง่ของตัวเองในชั่วเสี้ยววินาทีนั้นจริงๆ…
“ว…อึก!!!”
และในชั่ววินาทีที่สมาธิถูกกลืนกินด้วยความเขลา มือก็ลื่นหลุดจากแผ่นไม้ที่เกาะอยู่โดยไม่ทันระวังตัว จังหวะนั้นคลื่นเล็กๆจำนวนมากมายก็พุ่งตรงเข้ามาปะทะให้ผมกระแทกกับกำแพง ก่อนจะหมุนวนฉุดขาทั้งสองข้างของผมให้ดำดิ่งลงไปเบื้องล่างด้วยแรงที่ไม่อาจต้านทานได้
อาจเพราะเผลอกลืนน้ำลงไปเสียเฮือกใหญ่กระมังผมถึงได้สำลักจนแทบหมดแรง ไม่ว่าจะพยายามเงยหน้าขึ้นจากน้ำมากเท่าไหร่กลับตักตวงได้เพียงเสี้ยวหนึ่งของอากาศหายใจ ก่อนจะดำดิ่งลงไปอีก
ผมตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำนานสองนาน คิดถึงความตายที่กำลังรออยู่ที่ด้านล่างของแม่น้ำ คิดถึงเหตุผลว่าทำไมผมถึงมาจมดิ่งอยู่แบบนี้…!!
หนาวเย็น..จนจับขั้วหัวใจ
…มันคือความหวาดกลัวที่ไม่มีอะไรอื่นแอบแฝง
เพียงชั่วอึดใจก่อนผมจะโผล่ขึ้นพ้นน้ำ..มันกลับเป็นเวลาที่นานเหลือเกินในห้วงความคิด และเมื่อมองไปรอบๆถึงได้รู้ตัวว่าถูกน้ำพัดมาห่างจากฝั่งไม่น้อย ผมกลัวจนตะเกียกตะกายไม่เป็นท่ากลับเข้าฝั่ง แต่แรงน้ำก็มากเกินกว่าที่พลังของผมเพียงลำพังจะต้านไหว
ผมคิดถึงที่บ้านที่ผมเคยคิดว่าน่ารำคาญ
ผมคิดถึงเพื่อนที่มหา’ลัยที่ได้เจอกันอยู่ทุกวี่วัน
ผมคิดถึงอาจารย์คงที่เคยเตือนผมไม่รู้จักกี่ครั้งว่าอย่ายุ่งกับเรื่องนี้
…ผมคิดถึง….ไอ้พี่วัน…..
……..บางที….อาจจะมากกว่าสิ่งอื่นเลยก็ได้ด้วยซ้ำ
“พี่วัน…พี่วันล่ะ?”
ผมหันมองไปรอบๆ และตอนนั้นเองถึงเพิ่งรู้ตัวว่าคลื่นลมที่โหมกระหน่ำเมื่อครู่สงบลงแล้ว ถึงเพิ่งเห็นแสงแดดอ่อนๆลอดเข้ามาระหว่างช่องว่างของก้อนเมฆครึ้ม หยาดฝนที่ตกกระทบหน้าเป็นเพียงเม็ดบางๆ ได้ยินเสียงของรถราจางๆจากบนสะพานข้ามแม่น้ำ
…ราวกับว่า…เวลาปกติได้กลับมาเดินอีกครั้งหนึ่ง….
เมื่อความมึนงงกระแทกสมองเข้าอย่างจัง ไม่มีอะไรที่ผมทำได้ในจังหวะนั้นนอกจากการกระพริบตา ความเหนื่อยล้าทำให้สมองทำงานช้ากว่าปกติ
“พี่วัน? พี่วัน…พี่อยู่ไหน?”
…อีกหนึ่งที่ลอยขึ้นมาบนผิวน้ำคือสีแดงคล้ำ
…กลับกลิ่นคาวเลือดจางๆคุ้งไปทั่วท้องน้ำ
……โดยไม่มีแม้แต่เงาร่างจระเข้ตัวใดตัวหนึ่ง…หลงเหลืออยู่เลย
+++++++++++++++++++
…เหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไป
มันคือ ‘โพรง’ ที่เกิดขึ้นภายในโดยที่ผมเองก็ยังไม่รู้ที่มา
ผมลืมตาขึ้นอีกครั้งด้วยความรู้สึกเมื่อยล้าไปทั้งร่าง ไฟนีออนดวงเบ้อเร้อบนเพดานสีขาวทำให้ผมต้องปิดเปลือกตาอีกครั้ง และใช้เวลาไม่นานที่จะทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม และ..ที่นี่เป็นที่ไหน
จริงๆไม่ต้องถาม มันคือโรงพยาบาลอย่างไม่ต้องสงสัย
..และทำไมในนิยายแม่งชอบเขียนทำนองว่า ฉันอยู่ที่ไหน? ฉันเป็นใคร? มันเกิดอะไรขึ้นวะ? ทำนองนี้ด้วยนะครับ ในเมื่อเรื่องทั้งหมดเราก็รู้อยู่แล้ว..เพียงแค่ไม่มั่นใจว่ามันเป็นเรื่องจริงรึเปล่าเท่านั้นเอง
ผมขยับตัว แข้งขาอ่อนล้าศีรษะปวดมวนไปหมด เลยทำแค่กระดิกนิ้วมือไปมาให้รู้ว่าตัวเองยังไม่ตาย..ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ การว่ายในน้ำที่เชี่ยวกรากขนาดนั้นถือเป็นปาฏิหาริย์มากที่ยังมีลมหายใจ และผมนึกขอบคุณตัวเองที่ประคองสติว่ายกลับมาเกาะฝั่งได้(แม้ส่วนหนึ่งเพราะถูกน้ำพัดด้วยก็เถอะ)
จากนั้นถึงค่อยได้ยินเสียงใครบางคนเข้ามายืนใกล้ๆ
“ไกร ไกร ได้ยินพ่อรึเปล่าลูก?”
พ่อนั่นเอง..คนที่แม้ผมมักจะบอกว่ารำคาญเสมอๆแต่ช่วงเวลานี้ผมกลับอุ่นใจที่สุดที่พ่ออยู่ตรงนี้ และนั่นเป็นเหตุผลที่ดึงผมกลับลงมาสู่โลกแห่งความจริงได้..
..โลกที่..ไม่มีจระเข้..
ผมพยักหน้าทั้งยังไม่ลืมตา “…ได้ยินครับ”
“จำพ่อได้มั้ย? เกิดอะไรขึ้นบ้างจำได้รึเปล่า?”
“จำ….” ผ้าพันแผลที่ศีรษะเป็นคำตอบได้ดีว่าทำไมพ่อถึงถามแบบนั้น เพราะความตระหนกในตอนนั้นทำให้ผมไม่ทันรู้สึกตัวว่ามีท่อนซัดมากระแทกหัวผมตอนที่อยู่ในน้ำ..และให้ตาย..เจ็บใช่เล่นแหะ นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมหมดสติกระมัง “…จำได้ครับ”
“แล้วไปว่ายเล่นอะไรในน้ำน่ะหึ?”
เสียงของอาทำให้ผมเบิกตาโพลง “…อาหมอกก็มาด้วยเหรอครับ!?”
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “แล้วทำไมอาจะมาไม่ได้ล่ะ?”
“อย่าเพิ่งตื่นเต้นไปสิ ไกรเข้าโรง’บาลนะไม่ใช่โรงแรม พ่อกับอาก็ต้องมาดูอยู่แล้ว” พ่อผมบอก จับผมให้นอนลงเหมือนเดิม “เดี๋ยวพ่อไปตามหมอมาดูไกรก่อนนะ”
“อ…ฮะ”
พ่อเดินออกจากห้องไป แล้วอาหมอกก็หันมาถามผม
“หิวมั้ย?”
ผมยกมือลูบท้องตัวเองอย่างลืมตัว “ไกรหลับไปกี่วันอ่ะฮะ?”
“คืนเดียวเท่านั้นแหละเด็กบ้า ทำไม..คิดว่าคนหมดสติต้องหายไปหลายๆวันทุกคนเลยเหรอ? ไม่ใช่ละครนะ” อาหมอกขี้เล่นเหมือนเคย เขามักจะหัวเราะด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ผมโล่งอกทุกที “เห็นเพื่อนเราบอกว่าวันนี้มีสอบ แต่จะแจ้งที่มหา’ลัยให้ ยังไงก็คงมีปัญหานิดหน่อยนะ”
“เพื่อน!?” ผมตกใจจนต้องอ้าปาก ไม่ใช่ทุกคนที่ผมอยากให้รู้เรื่อง..ที่บ้าน..มากสักเท่าไหร่ “เพื่อนไหนครับ? โป๊ยเหรอ?”
“……โป๊ย?” แกทวน “อ้อ ที่เคยเล่าให้ฟังบ่อยๆใช่มั้ย? ไม่ใช่หรอก…เป็นผู้หญิงน่ะ”
“….ผู้หญิง?”
“ท่าทางเรียบร้อย หน้าตาน่ารักเชียว..เอ้อ อาซื้อขนมชั้นมาฝาก จะกินรองท้องก่อนมั้ย?” ร่างสูงเดินไปที่ถุงขนมที่ข้างเตียงผู้ป่วน และรื้อๆจัดๆอะไรอยู่สักพักหนึ่ง “เห็นว่าเป็นคนเจอเราเกาะอยู่ตรงโป๊ะท่าเรือแน่ะ พอที่โรงพยาบาลโทรมาล่ะครูใจหายแย่”
“อ้อ…”
“แล้วไปทำอะไร ว่ายน้ำเล่นเหรอ? วันหลังลงแค่คลองหน้าบ้านก็พอนะ”
“ไม่ใช่..ไม่ใช่สัก…” ผมอยากจะเถียง แต่ไม่รู้จะพูดยังไง “…..ไกร…แค่พลัดตกลงมา…”
อาหมอกเลิกคิ้ว แต่แกไม่ใช่คนชอบเซ้าซี้ “คราวหลังก็ระวังหน่อยนะ”
“ครับ..”
“แล้วนี่จะกินขนมชั้นมั้ย?”
“อาหมอกครับ..”
“หืม?”
“เพื่อนผู้หญิงคนนั้น…ชื่ออะไรเหรอครับ?”
แกเงียบไปครู่ใหญ่ “เอ…ชื่ออะไรน๊า…คุ้นๆเหมือนติดอยู่ที่ปากเนี่ยแหละ”
ผมเงียบไป..มันเป็นความเงียบที่ทำให้ตัวเองนึกกลัวขึ้นมา
…กลัว..ยิ่งกว่าตอนที่ตัวเองจมอยู่ในน้ำเสียอีก
“แก้ว?”
“อ้อใช่ๆ ชื่อแก้ว”
อาพยักหน้า
“ไว้เจอกันก็ขอบคุณด้วยล่ะ ช่วยชีวิตไว้เลยนะนั่นน่ะ”
TBC
======================
อุต๊ะ ไม่ได้อัพนาน ว่าจะพยายามไม่ให้ขาดตอนแท้ๆเชียว ถถถถถถถถ
ขอโทษนะจ้ะ อาทิตย์ที่ผ่านมายุ่งกับการปั่นโดแบบหน้ามืดตามัว
........กว่าจะรีคัฟเวอร์ตัวเองได้ก็กินเวลาโขอยู่ เฮือกกกก
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นฉากไคลแมกซ์!!
นั่นแปลว่าใกล้จะจบ? หืม? ก็ไม่ใช่หรอก .////.
ดีใจจุงเบย ขอบคุณที่ติดตามกันเสมอมานะ #ก็บอกว่ายังไม่จบไงบ้าเอ้ยยยย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มาเเล้วๆ :hao6:
-
:z13:
บ้าจริง จิ้มก่อนนะคะ
-
แค่พี่อัพก็ดีใจตะโกนลั่นบ้านแล้วววว :hao5: :hao5: :hao5:
-
มันคืออะไรกันนี้ ยิ่งจบยิ่งงงมาก
-
ห๊ะ ห๊ะ ห๊ะ เกิดอะไรขึ้น พี่ไกรไปไหนน ท่านอาพันวังเป็นยังไงงง ฆ่ากันตายไปแล้วรึเปล่าเนี่ยยย :serius2:
แล้วแก้ว แก้วมายังไง ดูน่าสงสัยและคับข้องมาก :a5:
-
แก้วอีกแล้ววววว แก้วนี่แปลกๆนะ ดูมีอะไร
พี่วันล่ะ พี่วันอยู่ไหนคะ มาดูใจน้องไกรหน่อยเส้
-
คุณคนแต่งคะ คุณทำร้ายจิตใจเรามากอ่ะ
ทำไมตัดจบค้างอย่างงี้อ่ะ :ling1:
สรุปแก้วนี่ดีไม่ดีหนอ???แล้วพี่วันหายไปไหน :serius2:
-
หืมมมมม รู้สึกแปลกๆ แหะะะะะ
เหมือนอะไรมันแหว่งไป มันขาดตอนไงไม่รู้ เกิดอะไรขึ้น งง
-
แก้วมาอยู่ในที่เกิดเหตุได้ไง ต้องเป็นคนของท่านอาพันวังแน่ ๆ
หวังว่าพี่วันจะไม่เป็นอะไรนะ
-
ไปไงมาไงวนกลับมาหาแก้วได้หละเนี่ย ผู้หญิงคนนี้ชักจะยังไงๆซะละ
ว่าแต่พี่วันจะเป็นไงบ้างอ่ะเนี่ยยย เครียดดดด
-
พี่วันไปไหนอ่าาาา รอค่าาา
-
คืออะไร :serius2: :z3:
-
แก้ว แก้วมาได้ยังไงงงง นางไปโผล่ตรงนั้นได้ยังไงงง :serius2:
แล้วตกลงพี่วันกับท่านอาหายไปไหนนนน
ลุ้นมากค่ะะะ :z3:
-
หรือแก้วก็เป็นจระเข้ :m26:
-
แก้วมาได้ไงอ่ะ
จิงๆแล้วนางเป็นใครกันแน่
ลุ้นค่ะ รอด้วย
-
มึนตึ้บ :katai1:
เกิดอะไรขึ้นกับพี่วันและท่านอาพันวัง :z3:
แล้วแก้วนี่เดาไม่ออกเลย ว่ามาดีหรือร้าย :ling1:
-
อ่านแล้วเหนื่อยมาก ประหนึ่งลงไปว่ายอยู่ในแม่น้ำเจ้าพระยากับสองจรเข้กับหนึ่งคน
ลุ้นจริง ๆ ว่าไกรจะจมน้ำตาย รุนแรงกันเหลือเกิน
เราหายสงสัยไปหนึ่งข้อ ถึงพี่วันจะอยู่ในร่างจรเข้แต่พี่วันก็ยังจำไกรได้
จะด้วยเพราะอะไรก็แล้วแต่ ดีใจจังที่อาพันวังไม่กินไกรเข้าไป
โยนไดราไมต์เข้าปากอาพันวังตอนนั้นซะก็ดี
ว่าแต่.......
เลือดใครล่ะนั่นในแม่น้ำเจ้าพระยา
จรเข้สองตัวหายไปไหน หรือโพรงน้ำจะพัดจรเข้สองตัวนั้นไม่ถึงพิจิตรซะแล้ว
ว่าแต่......
แก้วไปช่วยไว้ได้ยังไง ?
มนุษย์งงค่ะ 55555555555
-
พี่วันหล่ะเป็นอย่างไงหล่ะนี่ อย่าบอกนะว่าแก้วเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แล้วแก้วจะเข้าไปช่วยพันวังเล่นงานพี่วันหรือเปล่า
-
แก้วนี้อะไรยังไง แล้วพี่ไกรเป็นไงบ้าง :ling1:
-
ถ้าจรเข้หายครบ 24 ชม ประกาศจับได้มั๊ย :hao5:
สงสารน้องไกร เกือบเอาชีวิตไม่รอด ดีที่ได้พี่วันช่วยเอาไว้
แต่ว่า..ท่านอาจะหม่ำน้องจริง ๆ เหรอ T^T ใจร้ายยยยยยมากกกกก
แต่ว่า (รอบที่2) ทำไมแก้วไปโผล่ได้ถูกที่ถูกเวลาขนาดนั้น ????
-
ตอนแรกก็ว่าจะไม่งงแล้วนะ แต่พออ่านจบปุ๊บก็งงเลย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ค้างไปนะ สรุปนี่แก้วอยุ่ฝั้งใครกันแน่ นางมาแบบลึกลับเว่อออ เพลียนาง
-
แก้วเป็นใครกันแน่อ่ะ อยากรู้ความจริงแล้วอ่ะ
ั
พี่วันล่ะ พี่วันไปไหนเป็นไงบ้าง
-
แล้วพี่วันล่ะ พี่วันไปไหน
-
สั้นไป๊ :z3: :z3: :katai1: :katai1:
-
นี่มันอาร๊ายยยยย พี่วันหายไปไหนนนนน แล้วแก้วมาเจอได้ไง แล้วมันเกิดอะไรขึ้นนนนน
อ๊ากกกกค้างงงงงงงงงง
-
ตื่นเต้นมาก ทำให้อยากรู้มากกกกกกกกกกกก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ค้างสุด ลุ้นมาก :katai1:
-
พี่โออออออออออออ ทิ้งระเบิดลงหัวหนูอีกแล้วอ้ะะะะ
ค้างเบย ค้างงงงงง
พี่วันหายไปไหนคะะ ถ้าพี่ไม่กลับมาในเร็ววันน้องไกรจะเป็นของหนุแล้วนะคะ #ยิ้มเหี้ยม :katai3:
แก้วอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่ๆเลย แก้วต้องมีที่มาที่ไปแน่ๆเลย #งานเดาต้องมา
รอกั๊บบบบ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :hao7:
-
แก้วคือใคร -0-
-
อ่านจบยิ่งค้างและยิ่งงง... รอตอนต่อไป :hao5:
-
แก้วคือผู้กุมความลับของจักรยานใช่ม้ายยยยย
พี่วันเป็นไงบ้างเนี่ย
:hao5:
-
ตกลงนี่แก้วคือตัวแปรใช่ไหม...แกเป็นใครแก้ว!!!
-
ขุ่นพระ รู้สึกค้างกว่าตอนที่แล้วอีกค่ะ :mc4:
และแล้วไกรก็ตกน้ำไปตามการคาดเดาของหลายคน แถมยังเกือบกลายเป็นอาหารจระเข้อีก o22
ตอนพี่วันมาขวางไกรไว้คือนึกภาพตามแล้วอยากสครีมมาก พี่วันเท่เว่อ :-[
แต่ตอนสุดท้ายจระเข้หายไปไหนกันหมด โดนสูบลงถ้ำบาดาลก็ไม่น่าใช่ หรือจะซุกหลบไปเคลียร์อย่างสันติใต้น้ำต่อ #แต่คือเลือดสาดไปแล้ว
แก้วนี่ก็เกี่ยวกับหมออาคมจริงๆสินะ มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่จะไปเก็บเพื่อนร่วมคลาสได้จากท่าน้ำหรอก...
ตอนนี้พ่อกับอาไกรโผล่มาแล้ว มันต้องมีประเด็นครอบครัวให้เล่นได้อีกสิ!? หรือเราคิดมากไปเอง?
-
:katai2-1:ดีใจที่ได้อ่าน
:ling1: มันอะไรกัน....
-
มันสั้นจุงเบยยยยยยยยยยยย :z3: :z3:
พี่วันหายไปไหน :m28: แล้วแก้วมาได้ไง :m28:
โอ๊ยยยยยย มีแต่คำถามอยู่ในหัว :serius2:
อยากรู้ๆๆๆๆ รีบมาต่อเร็วๆนะคะ :katai4:
-
พี่วันอย่าหายน้า ถ้าหายจะโกรธธธธธ :z3:
-
ได้แต่หวังว่าแก้วจะอยู่ข้าง ไกรนะ ไม่งั้นงานเข้าแน่ๆ
-
ยังไงกันเนี่ยยยยย :katai1:
-
พี่วัน..........ไปไหน...??????? :hao7: :hao7:
-
จ้าวกุมภา คือใคร? เป็นแก้วหรอ??? :ruready
-
เอ้า งงเลย ตอนนี้งงมาก พี่วันกลับมาเร็วๆ นะ ไกรรออยู่ :hao5:
-
ค้างได้อีก
เเก้วมีเเผนไรป่ะเนี่ย
ทำไมนางถึงไปเจอไกรละ
งง????
เเต่ทีสำคัญคือ...
มาต่อเร็วๆนะตัว
-
ติดตามจ้า
สนุกมากๆ เลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค้าบบบบบ
-
อารายยังไงละเนี่ย
-
พี่วันกับอาพันวังหายไปไหนแล้วแก้วมาจากไหนเนี่ยยยยยยยยยยยยยย
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :ling1:
-
ค้าง แบบ เจ็บปวด!!
-
ค้างมาก แก้วไปโผล่ตรงนั้นได้ไง พี่วัน?? ท่านอาพันวัง?? มาลาล่ะ?? เครียดดดด :ling3: :ling1:
-
มนุษย์งง ฮือ
สงสารไกรแบบเหมือนต้องรับรู้ไรอีกเยอะ
จะมีแฟนเป็นจระเข้ต้องคิดการ์ณใหญ่นะ
-
หืม แก้วไปโผล่ตรงนั้นได้ยังไง :m29:
แล้วผลการต่อสู้ล่ะ :sad3:
มันเกิดอะไรขึ้น :sad5:
ปล.ยังไงแก้วก็น่าสงสัยอยู่ดี :m26:
-
แก้วมาได้ไงเนี้ย
-
ตกลงใครตายหรือไม่ตายกันแน่ ไกรหนอช่างกล้าเข้าไปดูการต่อสู้ เกือบไม่รอดซะแล้ว แล้วแก้วมาช่วยไว้ได้ไงเนี่ย
-
พี่วันจะเป็นยังไงบ้างเนี่ยยยยย
-
พี่วันหายไปไหน? แล้วแก้วมาช่วยน้องไกรได้ยังไง? โอ๊ย! งงไปหมดแล้ว
-
มันค้างงง :serius2:
แก้วมาได้ยังไง พี่วันหายไปไหนเนี้ย
-
แก้วมาได้ไง :hao4: :hao4: มีเลือดด้วย พี่วันหล่ะค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
อาพันวังกับพี่วันหายไปไหน
แล้วแก้วไปเจอไกรได้ยังไง ไม่อยากจะเชื่าอหรอกว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ
-
Please...กลับมาต่อเถิด เค้าคาใจอ่ะ :hao5:
-
แก้วว อีกแล้วหรอ
ผู้หญิงคนนี้ มีความลับอะไรกันนะ
ทำไมถึงมีบทเด่นอยู่ตลอดเวลา
55555
-
ตกลงพี่วันเป็นไงบ้างเนี่ย ฮรื้อออออออออ :hao5:
แก้ว แก้วอีกแล้ว :katai1:
-
แก้วมา ปัญหาก็มารึเปล่า :hao5:
พี่วันไปไหนนนนนนนนนนน
น้องไกรไปตามพี่วันเร็วววว
-
แก้ว มาช่วยได้ คงไม่ได้หมายความว่าเธอเป็น ตุ๊กเข้ ด้วยนะ
คนธรรมดามาอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น คงมีอาการเดียวกันไกร แต่ถ้าไม่
ก้อไม่ใช่คนธรรมดาแล้วหล่ะ แต่ถ้าไม่ใช่ตุ๊กเข้ แล้วแก้วจะเป็นอะไร
TBC กันต่อไปค่ะ ^^
-
แก้วเป็นใครกันแน่ ไม่น่าจะใช่คนธรรมดา
-
แก้วมาไง? เป็นใครกันแน่?
หรือแค่บังเอิญ?
-
:ling1:
อร๊ายยยย!!! ทำไมมันน่าลุ้นระทึกเช่นนี้ !!?
แล้วผลการรบราฆ่าฟันของพี่เข้เป็นยังไงบ้าง!!?
อ๊ากกก!!! มาต่อเร็วๆนะคร้าาา
-
...เขียนได้ดีมากๆๆ อ่านไประทึกขวัญสั่นประสาทไป 55
...พี่วันก็ช่วยไกรจนถึงที่สุดนะ ไอ้สีแดงๆเข้มๆในน้ำนั่นขออย่าให้เป็นของพี่วันเลย
...แก้วนี่ละมั้ง..หมอปราบจรเข้...เดา :laugh:
-
แก้วนี่มันยังไงงงงงงงงงงงงงงง :katai1:
-
เกิดอะไรขึ้น :serius2: :serius2:
-
สรุปแก้วเป็นนางเอก และได้ครองรักกับไกรในท้ายที่สุด เพราะหลังจากทะเลาะกันจนหนำใจแล้วอาพันวังก็ลากพี่วันขึ้นเตียง
ผิดดดดดดดดด
รอลุ้นมากกก พี่วันเป็นยังไงบ้างตอนนี้ ปรับความเข้าใจกับอาเถอะนะ
สงสารไกร ไกรห่วงพี่วันมากกๆๆๆเลยรุ้มั้ยยย
-
แก้วอีกแล้วเหรอ :beat:
-
ซับซ้อนจริง :katai5:
-
บ้าจริงง ทำไมพี่ทำกับน้องได้
ค้างคามากเลยนะจ้ะพี่จ๋าาา
:ling1: :ling1: :ling1:
-
อ่านตอนนี้ เหมือนไม่ได้อ่านอะไรเลย
ตึ๊บบบบบบบบบบ
-
แก้ว? แก้วอีกแล้วหรอ? นางเป็นใครมาจากไหนเนี่ย!!! พี่วันละ ท่านอาล่ะ ไปไหนหมด โอ๊ยๆๆๆ
อยากรู้แล้ว แก้วไปช่วยไกรได้ไงเนี่ย พี่คนเขียนมาอัพอีกไวๆเลยนะคะ ><
-
จบตอนนี้ ตึ๊บ มึนตึ๊บ ค้างคา อยากจะเข้าใจความจริงมาก
-
พี่วันนนนนนนนนน
tt
-
มันช่างซับซ้อนยิ่งนัก
-
:m28:บอกตามตรงว่าทั้งลุ้น และทั้ง งง
เรื่องราวมันซับซ้อน ตามไม่ทัน แหะๆ
แต่รู้สึกว่าแก้วจะไม่ใช่คนดีหรือเปล่า?? หรือจะคิดไปเอง??
...รอต่อไป คนแต่งสู้ๆ... o13
-
สงสัยจัง พี่วันหายไปไหน กลับมาเร็วๆ สิ
-
ดุเดือดมากกกกกกกกก :katai4:
แก้วเป็นตัวร้ายใช่มั้ย นี่ตะหงิดๆจริงๆนะ -_-
พี่วันทำไมไม่มาดูไกรรรรรรรรรรร
โป๊ยด้วย โถ่ววววววววว
-
แก้วอีกเเล้ว? ฮึ่มมมมมมม มันต้องมีอะไรเเน่ๆ :z3:
-
พี่วันหายไปไหนนนนนนนน เอาพี่วันของหนูคืนมาาาาาา :ling1:
แล้วแก้วไปทำไรตรงไหน :z3:
-
แก้วนั้นมีความลับใช่ไหมมมมม
อยากรู้แล้วค่ะว่าแก้วเป็นใครกันแน่ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆที่แก้วไปเจอไกร
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นนนน รอติดตามค่า :katai4:
-
เง้อ พึ่งมาอ่าน
จะรอต่อนะคะ
พี่วันมาหาไกรเร็วๆ นะ
-
ฉันมารอพี่วันอยู่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยน่ะ :impress:
-
อ่านแล้วค้างงงงงงงงง
:katai4: :katai4:
แก้วยังไงกันแน่ :katai1:
อยากอ่านต่อแล้วอ่า
มีทยูจ้าวทิวัน 5555555555555555555555
-
โอ้ยยยยยยยยย ระทึก ตื่นเต้น หวาดเสียว ไปหมด ลุ้นว่าจะมีใครเป็นอะไรไหม โชคดีที่ยังไม่มี หรือ ตูไม่เห็นวะ :mew5:
น้องไกรเกือบไปแล้วไหมล่ะ ดีนะพี่วันมาซัพพอร์ทไว้ทัน ไม่งั้นโดนท่านอางาบเข้าไปในปากแน่ :katai1:
ว่าแต่ ขุ่นน้องแก้วค่ะ ไปทำอะไรแถวนั้นค่ะ คงไม่ใช่เป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมดหรอกนะ :m16:
ติดตามต่อว่า พี่วัน น้องไกร จะเป็นยังไงต่อ รอค่ะๆ :ling1:
-
แก้ว มาอีกแล้ว
-
ฝนตกแล้วน๊า พี่วันกลับมาเถิด
-
คิดถึงพี่วันกับน้องไกรแล้ว
-
แก้วเธอไปทำอะไรตรงนั้นห้ะ!! :m16:
คิดถึงพี่วันพี่ไกรแล้ววว
คุณโอมาต่อไวๆน้าา :call: :call: :call:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: รีบๆมาต่อนะคะ
-
ผู้หญิงใสๆไม่มีเจริงงงงงงงงงงงงง
-
สิ้นสุดท้ายสองเราต้องลาจาก
ชะตาพรากความรักให้หักหาญ
ไม่สิ้นเคราะห์พ้นเวรผูกบ่วงมาร
สุดสายธารม่านกรรม..ช้ำชีวี
-๒๗-
นี่เป็นความลับที่สูงสุดในจักรวาล
..ทุกคนต้องรู้ว่าพ่อหมูกับอาหมอกของผมเป็นคนรักกัน…ยกเว้นผม
ซึ่ง..เอ่อ..พวกเค้าสองคนก็ดูไม่ใช่คนที่ปกปิดสถานะตัวเองมากมายสักเท่าไหร่หรอกครับ เพียงแต่ท่าทางจะไม่พูดเรื่องนี้กับผมแน่ๆ ดังนั้นทางเดียวที่ผมทำได้คือไม่เคยถามไปตรงๆและปล่อยให้เรื่องมันเลยตามเลย
เท่าที่ผมรู้มาจากคุณป้าก็คือ..น้องสาวของแก(หรือแม่แท้ๆของผมน่ะแหละ)เสียชีวิตไปตั้งแต่ตอนที่ผมยังเด็ก นั่นหมายถึงอาหมอกที่เข้ามาทีหลังไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับความรักของพ่อแม่ แถมแกยังใจดีและเลี้ยงผมเหมือนหลานแท้ๆมาตั้งแต่เด็ก…รู้แค่นั้นก็พอแล้วล่ะฮะ
บางทีเรื่องนี้อาจจะเป็นเหตุผลที่ผมมีความสามารถที่จะปล่อยให้เรื่องอะไรๆมันเลยตามเลยได้เก่งนัก และเคยคิดมาตลอดว่าเรื่องบนโลกแม่งไม่มีอะไรจะประหลาดเท่าที่บ้านผมแล้วล่ะ…จนกระทั่งได้มาเจอจระเข้ที่กลายร่างเป็นมนุษย์ได้น่ะแหละ
เออ สรุปว่าที่ผมตั้งใจจะบอกน่ะ
คือไอ้โป๊ยที่เพิ่งเจอหน้าพ่อกับอาผมครั้งแรก แม่งรู้ตั้งกะแว่บแรกที่เจอละ…ถึงได้หันมามองผมแบบงงๆคล้ายอยากจะถาม แต่มารยาทในการเข้าสังคมมันยังดีอยู่เลยไม่ได้พูดออกมา
เราคุยกันเรื่องทั่วไปซะเยอะแยะฆ่าเวลา จนกระทั่งพ่อกับอาออกจากห้องไป
“เป็นไงบ้างวะมึง?”
โป๊ยถามผม เห็นชัดถึงท่าทางลังเลที่จะไม่ถามเรื่องครอบครัวผมน่ะนะ
“ก็…โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับได้ละ…รอหมอเช็คกลัวปอดบวมน่ะ”
“ปอดบวมเลยเรอะ?”
“ก็อยู่ในน้ำตั้งนานนี่หว่า”
มันมองหน้าผมสักพัก..แล้วถอนหายใจ “ไกร..กูว่ากูจะไม่ถามมึงแล้วนะ…”
“อะไร?”
แรกผมคิดว่ามันจะถามผมเรื่องพ่อกับอา แต่พอสบตามัน..ถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้วมันมีอะไรที่น่าเป็นกังวลมากกว่านั้นเยอะ
มันมองด้วยสายตาดุ..แต่ก็ประหม่าที่จะพูด
เพื่อเตือนให้ผมรู้ว่า…สิ่งที่ตัวเองเพิ่งเจอมาไม่ใช่เรื่องเล็กๆสักนิด
“…มึงรู้ตัวมั้ย ว่าช่วงที่ผ่านมามึงทำตัวแปลกมาก”
มันว่า สีหน้าจริงจัง
“มึงจำวันที่มึงหน้าตื่นวิ่งออกจากห้องสมุดได้มั้ย แล้วก็ยัง…ก่อนหน้านั้นอีกหลายๆเรื่อง แถมมาวันนี้มึง…ลงไปว่ายน้ำเล่นในแม่น้ำเจ้าพระยาจนเกือบตายงั้นเหรอ? ควาย! กูคบกับมึงมาตั้งนานเพิ่งรู้ว่ามึงปัญญาอ่อนขนาดทำเรื่องแบบนั้นได้ว่ะ!”
คำที่มันพ่นออกมาดูอัดอั้นซะจนผมได้แต่กระพริบตาปริบๆ แถมยังไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรสักคำเลยได้แต่กัดปากตัวเอง แล้วมองมัน…มันที่รอให้ผมพูดอะไรสักอย่าง
สุดท้ายไอ้โป๊ยก็หงุดหงิดอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ
“กูเคยตั้งใจว่าจะไม่ถามนะเพราะคิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัว มันก็โอเคถ้ามึงจะไม่บอกครอบครัวมึงเพราะเหตุผลไร้สาระ แต่มึงต้องเข้าใจนะ…มึงเพื่อนกู ถ้ามึงเป็นขนาดนี้แล้วมึงยังกระแดะไม่บอกกูมันก็ไม่ใช่ว่ะ…”
“โป๊ย…”
ผมทัก บีบนิ้วชี้ตัวเองจนเจ็บ
“….วันนี้มึงเจอพี่วันรึเปล่า?”
…เสียงนั้นดังไม่ต่างไปจากเสียงกระซิบ
โป๊ยสูดลมหายใจ มองหน้าผม
“ไอ้สัส กูเป็นห่วงมึงจนจะตายแทนได้อยู่ละยังมีหน้ามาถามหาผัวอีก…ไม่เจอโว้ย!”
“…..แล้วเค้ามาเรียนรึเปล่า?”
“เรียนบ้าไร ปีสี่ปิดเทอมไปตั้งกะอาทิตย์ที่แล้วละ” มันท่าทางอารมณ์กำลังจะขึ้น แต่จู่ๆก็ดรอปลงอย่างรวดเร็วเหมือนเพิ่งคิดอะไรได้ “….เดี๋ยวนะไกร? อย่าบอกนะว่ามึงเลิกกับไอ้หมอนั่นแล้วไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตายน่ะ??”
“ไม่ใช่ว้อย!!!”
“อ้าว แลวจะถามหามันทำซากอะไรวะ แฟนป่วยไม่คิดจะมาเยี่ยมเลยรึไง?”
“กูไม่ใช่แฟนเค้า”
“อ้าว……”
“…เออ…เอาน่า…กูไม่มีเวลามาคิดมากเรื่องนั้น” ผมรู้สึกปวดหัวจนจะระเบิด “แล้วแก้วล่ะ? วันนี้เจอแก้วรึเปล่า?”
“เจอสิ ก็สอบวิชาเดียวกันนี่หว่า…เออ แล้วมึงเอาไงเรื่องสอบวะ?”
“เดี๋ยวไปขอสอบทีหลัง”
“วรรณกรรมสอบวันพฤหัสนะมึง…ไหวป่ะเนี่ย”
“ตัวสุดท้ายแล้วเว้ย ไหวดิ….”
“………กูถามละลาบละล้วงมึงไปป่าววะ?”
“เปล่านี่?” ผมยกมือเสยผม “ทำไมอ่ะ?”
มันมองหน้าผม “หน้ามึงซีดมากเลย……กูว่ากูไปตามหมอดีกว่า”
“เฮ้ยๆ ไม่ต้องเลยนะมึง อยู่ตรงนั้นแหละ”
“ถ้ามึงไม่ไหวมึงก็พักก่อนได้นะเว้ย”
“กูสบายดีๆ แค่…คิดมากไปหน่อย…”
อีกฝ่ายขมวดคิ้ว “ไหวนะ?”
“ไหว…ไหวสิ”
…ผมโกหก
เพราะสมองผมกำลังนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานอย่างไม่ได้ตั้งใจ แถมยังสลับกันไปมาจนสมองแทบระเบิด…ผมนึกถึงไอ้พี่วัน นึกถึงท่านอาพันวัง นึกถึงแก้ว นึกถึงมาลากับวรรณนา นึกถึงจระเข้อีกหลายตัวที่ผมไม่รู้จักชื่อ นึกถึงเศษซากของรังจระเข้ที่ผมเห็นครั้งสุดท้าย….
………นึกถึง…………
จังหวะนั้นเองที่เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น
ทั้งผมทั้งโป๊ยหันไปมอง…คนที่เดินเข้ามาคือพ่อกับอาหมอกนั่นเองไม่ใช่ใครที่ไหน และนั่นทำให้รูโหว่ในอกผมแคบลงนิดหน่อย
“พ่อซื้อข้าวมา โป๊ยทานด้วยกันมั้ย?”
พ่อโชว์ถุงกับข้าว โป๊ยหัวเราะแล้วส่ายหน้า
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวผมกลับไปกินข้าวบ้านแหละ…ไม่กลับไปกินโดนแม่ดุตาย”
“เอางั้นเหรอ? ซื้อมาตั้งเยอะแยะแน่ะ..”
“แฮ่ แต่ผมขอกินลูกชิ้นนิดหน่อยนะฮะ ตอนขึ้นมาก็เห็นร้านนี้แว่บๆน่ากินมากเลย”
“เอาเลยไอ้หนู ฮะๆๆ”
“พ่อ”
ผมเรียกบ้าง ไอ้ที่อยู่ในใจเมื่อครู่ยังค้างคาอยู่ไม่หาย
“เห็นกระเป๋าเป้ไกรบ้างมั้ย?"
คำถามนั้นทำให้คนทั้งหมดเงียบไป ส่วนพ่อก็ถามกลับ “กระเป๋าเหรอ?”
“ก็ที่ไกรสะพายตอนอยู่ในน้ำไง”
“พ่อไม่เห็นนะ…”
“อ๋อ อยู่นี่ๆ อาเก็บไว้เอง”
อาหมอกแทรกขึ้นมา แล้วเดินผ่านทุกคนออกไปที่ระเบียงด้านนอกเพื่อหยิบกระเป๋าเป้อันคุ้นเคยของผมเข้ามา แกคงเอาไปผึ่งลมตากแดดให้ แต่มันเป็นเพียงกระเป๋าใบเปล่าๆที่ไม่มีอะไรอยู่เลยครับ
..นั่นทำให้ผมหน้าซีด “แล้ว…ของข้างใน?”
“พวกเสื้อผ้าอาส่งซักข้างล่างน่ะ ก็เล่นเปียกหมดเลยนี่นา..”
“แล้วอาเห็นไอ้นั้นมั้ย?” ผมลนลาน รู้สึกปากสั่นมือสั่นไปหมด “สมุดบันทึกปกดำเล่มเล็กๆบางๆเท่านี้อ่ะ? ดูเก่าๆหน่อย…ที่ข้างในเขียนลายมือยุกยิกอ่านไม่ค่อยออกเท่าไหร่ แล้วก็มีรูปสเกตเต็มไปหมด เป็นรูปจระเจ้..หอก……เอ่อ…..”
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นก่อนนะไกร” อาหมอกขมวดคิ้วมองผม แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะข้างๆเตียง “อาไม่รู้เนื้อในถึงขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าเป็นสมุดที่มีลักษณะประมาณนั้นน่ะอาเก็บไว้ให้ที่นี่”
แกหยิบสมุดที่คุ้นเคยนั่นขึ้นมาจากลิ้นชัก แล้วส่งให้ผม
…นั่นทำให้ผมต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก
….ชิ้นส่วนสำคัญของเรื่องราว…ยังอยู่ดี….
พ่อเลิกคิ้ว “มีอะไรรึเปล่า? โน้ตสอบเหรอ?”
“อ้อ…ประมาณนั้นครับ…ว่าจะอ่านคืนนี้อ่ะ…” ผมพลิกคร่าวๆเปิดดูตัวหนังสือด้านใน แล้วรู้สึกฉงนอย่างประหลาด…ที่แทบไม่มีรอยซึมเปื้อนของหมึกเลยแม้แต่น้อย “…….ทำไม…เอ่อ…ตอนที่เอาออกมาจากกระเป๋าไกรมันไม่เปียกเหรอฮะ?”
“ไม่นี่” อาหมอกว่า “มันอยู่ตรงกลางๆน่ะ น้ำคงเข้าไม่ถึงมั้ง”
“อย่างนั้นเหรอ…”
“เป็นไงบ้างล่ะ? ตัวหนังสือลางรึเปล่า พออ่านได้มั้ย?”
“อื้อ ไม่มีปัญหา” ผมโกหก..ที่จริงผมอ่านมันไม่ออกตั้งแต่แรกแล้วล่ะ “ขอบคุณฮะอาหมอก”
“เอ้อ งั้น…” เพื่อนผมแทรกขึ้น “ผมขอตัวกลับก่อนนะฮะ”
จังหวะนั้นพอดีเด๊ะมากๆจนผมนึกอยากขอบคุณ..ระหว่างที่ทุกคนร่ำลากันเลยฉวยจังหวะนั้นซ่อนหนังสือไว้ใต้หมอน แล้วร่ำลามัน ถามเรื่องรายงานเล็กๆน้อยๆที่ต้องรีบปั่นส่งในช่วงท้ายเทอมเช่นนี้ ซ้ำยังย้ำให้มันถามหาไอ้พี่วันให้ผมด้วย ซึ่งมันก็ไม่ได้แซะอะไรอีกกลับพยักหน้ารับแต่โดยดีด้วยซ้ำ
……และถึงจะเป็นแบบนั้น…….
…………แต่ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล…ผมก็ไม่ได้ข่าวคราวของพี่วันแม้แต่นิดเดียว
+++++++++++++++++++
“เรียบร้อยแล้วครับอาจารย์ ขอบคุณมากครับ”
“ไหวนะเราน่ะ?”
“แน่นอนฮะ สบายดีแล้ว”
“คราวหลังก็ระวังหน่อยล่ะ” อาจารย์หัวหน้าภาควิชาถอนหายใจ “อย่าไปพลัดหลงตกแม่น้ำเจ้าพระยาอีกรู้มั้ย มันเชี่ยวแค่ไหนเธอก็น่าจะรู้”
ผมหัวเราะกลบเกลื่อน และเออ ออห่อหมกตามๆกันไป ขอบคุณแกอยู่ประมาณสิบล้านครั้งที่อนุญาตให้สอบนอกรอบเป็นกรณีพิเศษได้..ก่อนจะขอตัวเดินจากมา…อันเป็นก้าวสุดท้ายของเทอมแรกในปี3 ซึ่งถ้าเป็นปกติคงต้องวิ่งออกไปที่ระเบียงเพื่อกระโดดฮาเลลูย่า จากนั้นก็ไปปาร์ตี้กับเพื่อนจนถึงเช้าของอีกสองวันถัดไปแล้วแท้ๆ…
…….แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน
ตรู๊ดดด ตรู๊ดดดดดดดดดด
ปิ๊บ
“ว่าไง”
((สอบเสร็จแล้วใช่ป่ะวะมึง))
“อื้อ คิดว่านะ”
((อะไรเนี่ยยย สดชื่นหน่อยสิเว้ย ปิดเทอมแล้วนะ))
“ช้ากว่าพวกมึงตั้งสองวัน”
((ฮ่าๆๆ อย่าน้อยใจไปน่า แล้วทำได้ป่าว))
“ก็ประมาณนึงอ่ะ”
((มึงไม่ตกมีนอยู่ละสัส มิดเทอมคะแนนดีนี่มึงอ่ะ))
“กูไม่กลัวตกหรอกไอ้เหี้ย กูกลัวไม่ได้A”
อีกฝ่ายเงียบไป แล้วว่า ((…..เราขาดกันเถอะ เซ็นใบหย่าแม่ง))
“ขอฟ้องค่าเลี้ยงดูแปป”
จบคำ ทั้งผมทั้งมันก็หัวเราะออกมาพร้อมกันทั้งคู่ ที่สำคัญคือโป๊ยไม่ได้พูดล้อเลียนถึงพี่วันเหมือนที่มันเคยทำ เพียงแค่หัวเราะกันแบบเพื่อนที่…เห็นใจกัน
มันคงจะรู้เรื่องราวแบบมั่วถั่วไปคร่าวๆแล้ว อย่างน้อยก็พอจะเดาออกว่าเรื่องไหนควรถามเรื่องไหนไม่ควร ซึ่งก็ดี..ถึงมันจะดูบ้าๆแต่แม่งก็เป็นคนดีตรงนี้ ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดจะเล่าเรื่องจระเข้ที่สามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ หรือเรื่องศึกกลางแม่น้ำเจ้าพระยาอะไรนั่นหรอกนะครับ…
การมีโป๊ยอยู่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่วัยรุ่นธรรมดา
…นั่นเป็นเรื่องที่ดี
เราคุยเรื่องอื่นกันนิดหน่อยไปตามประสาครับ ก่อนที่มันจะว่า
((เอ้อ คืนนี้สี่ทุ่มร้านเดิมนะมึง))
ผมชะงัก แล้วถอนหายใจ “โป๊ย….คือ…..”
((อะไรวะ?)) น้ำเสียงอีกฝ่ายฟังดูล้อเลียนมากกว่าโกรธจริงๆจังๆ ((เค้าไปกันทั้งรุ่นอ่ะ มึงจะไม่ไปเหรอ?))
“…….กูแค่ยังเพลียๆอยู่ว่ะ” มันเป็นเหตุผลที่ผมอ้างขึ้นมาข้างๆคูๆครับ ไม่อยากจะอธิบายให้ยืดยาวว่าสภาวะทางอารมณ์อันไม่คงที่แบบนี้มันวุ่นวายมากแค่ไหน “เดี๋ยวว่าจะกลับบ้านเลย…พ่อกับอากูยิ่งเป็นห่วงอยู่ด้วย”
((อ้าวเหรอ งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ…))
“ขอบคุณที่ชวนว่ะ”
((ของตายว่ะเพื่อน หายไวๆนะ…วันหลังมาจอยกันๆ))
ผมวางสาย ยืนเตะฝุ่นรอรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัยอยู่สักพักหนึ่ง สายที่ต้องการก็มาพอดี…ผมเลือกที่นั่งด้านหน้าที่ได้ยินคนขับรถกับกระเป๋ารถเมล์คุยกันเรื่องสัพเพเหระชัดเจน
ในเวลาปกติมันอาจจะน่ารำคาญ…แต่ตอนนี้สิ่งเหล่านั้นคือชีวิตชีวา
..ที่ตอกย้ำให้ผมรู้ว่าตัวเองเป็นมนุษย์ธรรมดา..ที่ยังมีลมหายใจ
ก่อนหน้านี้เพราะขาดสอบไปทำให้ต้องวิ่งวุ่นหลายเรื่อง แถมยังต้องไล่อ่านหนังสือชิบหายไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรอื่นสักนิด อย่างน้อยสิ่งเหล่านี้ก็พิสูจน์ได้ว่า..ไม่ว่าผมจะผ่านเหตุการณ์หรือเรื่องราวอะไรมา…ก็หนีจากโลกแห่งความเป็นจริงที่ว่าตัวเองเป็นแค่นักศึกษาธรรมดาไม่ได้
…ความจริงข้อนั้นมันช่างน่าดีใจ…เพราะแค่ใช้ชีวิตปกติไปวันๆก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว
แต่ในทางกลับกัน…มันช่างอ้างว้างอย่างน่าประหลาด
วันนี้เป็นอีกครั้งที่ผมมาหยุดอยู่หน้ารั้วไม้ของบ้านหลังเดิม
…ที่ภายในแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากวันที่ผมจากมาวันนั้น
นอกจากดินโคลนที่เริ่มแห้งจนขึ้นรูปของความวุ่นวายชัดเจน เศษซากปรักหักพังที่เหมือนจะโค่นลงมากว่าเดิมเพียงเล็กน้อย ต้นไม้ทุกต้นก็ยังเขียวขจีเพราะความชื้นที่ได้จากคูน้ำใหญ่ บ้านที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นศูนย์รวมของชีวิตมากมายขนาดไหน…แต่วันนี้มันกลับ ‘ว่างเปล่า’
….ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด….เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ
ราวกับต้องการจะบอกผมว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น…เป็นแค่ฝันไป
หลายวันมานี้ผมเจอพี่ปี4บางคนเทียวไปเทียวมามหา’ลัยอยู่เพราะต้องเริ่มโปรเจคจบ พอถามหาพี่วันด้วยใบหน้าที่ไร้ยางอายที่สุดในชีวิตออกไปก็ไม่ได้คำตอบใดๆทั้งนั้น มันคือความเวิ้งว้างว่างเปล่าที่หาปลายทางไม่ได้ และผมกำลังเดินอยู่คนเดียว
…ผมคิดว่าแก้วคือคำตอบ..แต่..ก็ไม่มีความคิดที่จะเดินไปถามตรงๆ
มากกว่าความสงสัย…คือความกลัว
…กลัวว่าทุกสิ่งที่คาดการณ์ไว้ทั้งหมดจะเป็นจริง
ผมมีเบอร์แก้ว มีไลน์ของเธอ มีเฟสบุ๊ค มีทุกอย่าง และไม่ว่าจะตามเช็คด้วยตัวเองถึงซอกมุมไหน…เธอก็เป็นเพียงเด็กสาวธรรมดา ไม่เห็นอะไรที่จะโยงเธอเข้าเรื่องลึกลับประหลาดๆแบบนี้ได้สักนิด
…แต่พอลองเช็คเฟสบุ๊คของไอ้พี่วันดูบ้าง…ก็เหมือนกัน
เขาก็เหมือนเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่มีเฟสเอาไว้ขำๆแต่ไม่ได้โพสต์อะไรมากเกินไปกว่าเรื่องงานกลุ่มในมหา’ลัย และให้เพื่อนแทกรูปมาหาเพื่อเรียกเรตติ้งไปวันๆ…ซึ่งเรื่องนี้ผมว่าเขาใช้ชีวิตได้เหมือนมนุษย์จนแทบไม่มีอะไรแตกต่างจากแก้วเลย
เพราะงั้นเธออาจจะเป็นเหมือนกันก็ได้…
…มนุษย์…ที่แกล้งทำเป็นว่าใช้ชีวิตปกติโดยไม่รับรู้อะไร
ผมยืนมองสถานที่แห่งนั้นจนเวลาผ่านไปเกือบๆครึ่งชั่วโมง ถึงได้เดินละออกมา
และก้าวเท้าต่อไปข้างหน้าด้วยความหวังเดียวว่า..พรุ่งนี้ทุกอย่างจะดีขึ้น
‘พี่สัญญา…’
คำนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวผม
‘….พี่จะกลับมาหาไกรแน่ๆ….พี่สัญญา…..’
…แต่จนแล้วจนรอดแม้กระทั่งในวันเปิดภาคเรียนใหม่….
…………..เขา..ก็ไม่ได้กลับมา…
TBC
=============================
ช่างเป็นตอนที่สั้นจริงๆ //ซรับ
เหมือนเบรคช่วงเวลาตื่นเต้นละมั้งคะ(หรือยิ่งทำให้ตื่นเต้นกว่าเดิมหว่า)
โค้งสุดท้ายแล้ว(รึเปล่าวะ..55555) เนื้อเรื่องที่มีแต่เนื้ออัดแน่นขนาดนี้จะเป็นยังไงหว่าา กร๊ากกกกกกกกก
ดีใจที่2-3ตอนที่ผ่านมา หลายคนลุ้นและสนุกไปด้วยนะคะ .__.) เลิ้บยูววว
อยากเขียนให้ตื่นเต้นน่าหวาดเสียง บู๊ระห่ำ บลาๆๆ มากกว่านี้จัง... #พอเลย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
อยากทำอะไรตอบแทนบ้างจัง แงงงง ดีใจน้าาา
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
สั้นนนนนนนค่ะ ฮือออออ เค้าอ่านไปลุ้นไปเกร็งจนแพ็คขึ้นท้อง... เอ่อไม่มี...
พี่วันนนนน แกไปอยู่ไหน กลับมาหาน้องซักที :hao5:
-
พี่วันไปไหน ฮึก ตอนนี้คนรอบตัวไกรจะมองว่าพี่ทิ้งไกรหมดแล้วนะ กลับมาเร็วๆ :monkeysad:
-
พี่วันหายไปไหน ไกรรออยู่น่ะ
รีบๆกลับมาเถอะ คนอ่านคิดถึง
-
อิพี่วัน รีบกลับมาเลยนะไม่งั้นนนนนน จะหาแฟนใหม่ให้น้องไกร :mew6:
-
ไอ้พี่วันหายไปหนายยยยยยย หายไป2-3ตอนแล้วนะ พอไม่มีพี่วันแล้วมันเปล่าเปลี่ยวหัวจายยยยยย :hao5:
หรือว่าคุณโอไม่ได้จ่ายค่าตัวท่านจ้าว งือออออออออ :z3:
-
ยังคงอยู่อย่างระแวงต่อไป
+1 ให้กำลังใจน้องไกร ไอ้พี่วันอยู่ไหนนนนนนนนนนนนนนนนนน :m31:
-
งืมมม ตัดได้ฉึบมากกก เราลุ้นอยู่น้าาา
เมื่อไหร่จะผ่านช่วงนี้ไปซักที ปวดใจหนึบหนับไปหมดแล้วค่ะะะะะะะะะ
-
พี่วันหายไปไหนอ่าาาาา กลับมาได้แล้ววววววว
:m15:
-
พี่วันอยู่ไหน กลับมาหาน้องไกรเร็ววววว :o12:
-
จะนั่งรอพี่วันเป็นเพื่อนน้องไกรนะ หวังว่าพี่วันจะรักษาสัญญานะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
อารมณ์เคว้งที่รู้ลึกว่ารับมือยาก
ในอกมันกลวงเพราะคนรักหายไป
รออีกนิด(ละมั้ง?)นะไกร
:กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเงียบเหงามากเลย พี่วันมาซะที่เถอะ
น้องไกรรอนานแล้วนะ
-
สงสารไกร พี่วันกลับมาเถอะ
เอิ่ม...คุณพ่อกับคุณอา...ด้วยหรือนี่
-
พี่วันหายไปไหน เกิดอะไรขึ้น
รีบกลับมาอธิบายเร็วๆนะ :hao5:
-
อีพี่วันหายไปไหน ไม่รู้หรือไงว่าน้องไกรคิดถึงแล้วก็เป็นห่วงนะแย่แล้ว ตอนหน้าถ้ายังไม่มาจะเชียร์ โป๊ย-ไกรแล้วนะ ไม่งั้นก็เชียร์อาจารย์คง-นไกรซะเลยนี่
-
อีแบบนี้คงวางใจได้ว่าพี่วันยังไม่ตายล่ะ(มั้ง)นะ :sad4:
-
ถ้าพี่วันไม่รีบกลับมา จะเชียร์ไกรกับโป๊ยแล้วน้าา พี่วันกล้าใจร้ายกับไกรได้ไงอ่า กลับมาเร็วๆน้า
-
ก็ยังคลุมเครืออยู่ พี่วันไปไหน กลับมาได้แล้ว สงสารน้องไกรแล้ว :monkeysad:
-
อยากเห้นโดพี่เข้ เคยเห็นมาแล้วน่ารักโครตทั้งน้องไกรกะพี่เข้ :กอด1:
-
ไกรไม่ได้โดนทิ้งใช่ไหม คำสัญญาของจระเข้เชื่อได้ใช่ไหม :hao5:
ไกรอย่าเพิ่งถอดใจนะ ยังไงพี่วันก็ต้องกลับมา :กอด1:
-
รอพี่วันกลับมา เพราะไกรคิดถึง สรุปตำราปราบจระเข้ก็ยังอยู่ที่ไกร แล้วจะเป็นอย่างไงต่อ :mew2: :hao5:
-
บอกเลยว่า
.
.
.
.
ค้าง!!!!!!!!!!!!!!! :katai1:
พี่วันไปไหนง่า
อย่าปล่อยให้น้องไกรแบบนี้สิ
เมื่อไหร่จะกลับมา
:o12: :o12:
จออ่านตอนที่๒๘ นะคะ ^______________^
-
พี่วัน พี่ไปไหนของพี่ กลับมาเลยนะกลับมา ไกรเศร้าจนจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว
-
นี่นิยายรักนะ. ไม่ใช่หนังผี ทำไมมันหลอนจิตขนาดนี้เนี่ยยยยยยยยยยTT
-
นี่คือเหงา นี่แหละเหงา
:hao5:
-
มันสั้นและอยากกระอักกับความอึดอัดนี้ ฮือออออ พี่วันหายไปไหนนนน หนูไกรซึมหนูไกรไม่สดใสหนูไกรเฉา แง๊ สงสารไกร
แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเหล่าจระเข้ แล้วแก้วอีก โอ้ยยยย อยากอ่านต่อมากค่ะลุ้นๆๆๆ
-
พี่วันกลับมาเร็ว :ling1: :ling1:
-
นี่ก็ลุ้นระทึกไปเยอะแล้วนะพี่โออออออ รอพี่วันกลับมาหาไกร
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ค้างเมิกกกกกกกกกกก
โดนพี่โอทำร้ายอีกแล้ว ฮรือออออออ :hao5: :hao7: :katai1:
พี่วันขาน้องยังรอพี่อยู่นะ ยังยืนยันคำเดิมว่าถ้าพี่ไม่กลับมาไกรจะเป็นของหนูในบัดดล อิอิ
พี่โอสู้ๆค่ะ จะเป็นกำลังใจให้เสมอ
ทำอะไรประสบความสำเร็จนะพี่จะได้อารมณ์ดีมาอัพนิยายให้อ่านกัน 5555555555555555555555
ติดตามตอนต่อไปค่ะ *0*
-
ประกาศจับได้ม๊ายยย จระเข้หาย ครบ 24 ชม แล้ว :hao5:
รู้สึกหน่วง ๆ แทนน้องไกร ได้เค้าแล้วจะทิ้งเหรออไอ้พี่วัน -*-
กลับมาขอน้องไกรบัดเด๋วเน้ ~
แก้วนี่ชักจะยังไง ๆ ผิดที่ถูกเวลาเป๊ะไปนะ T_T???
-
ตอนนี้สั้นจัง?
โป๊ยเป็นเพื่อนที่น่ารักมากๆเลยนะคอยอยู่ข้างๆไกรตลอดเลย :กอด1:
พี่วันหายไปไหน? รีบๆกลับมาได้แล้ววว :serius2:
-
เฮ้อออ จะมีมาม่าเกิดขึ้นอีก และ มากกว่าเดิม ชิมิคะ :hao4:
เชื่อใจพี่วันนะ มาหาน้องไกรได้แล้วว :katai1:
-
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อละนี่
เดาทางไม่ถูกเลย
รอนะค่ะ
:katai2-1: :katai2-1:
-
พี่วันหายไปไหนนนนนน กลับมาหาน้องไกรได้แล้ว
โง้ย เป็นห่วงจัง ทั้งคู่เลยยยย :sad4: :sad4: :sad4:
คนนึงก็หายตัวไปเป็นไงบ้างไม่รู้ อีกคนก็ห่วงจนไม่เป็นทำอะไร
อยากให้ไกรเล่าเรื่องนี้ให้โป๊ยฟังจัง
รู้สึกได้ว่าโป๊ยเป็นห่วงไกรมาก งือออออ
-
โอ๊ยยย เช็ดน้ำตาแปปนะ ทำไมมันเศร้าเงี้ย? ToT แถมสั้นด้วย แงงงงงงง YoY
น้องไกรตื่นมาก็ถามหา ตอนสอบก็ถามหา แล้วพี่วันไปไหน หายไปไหนกันนะ ฮือๆๆๆๆ
กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้พี่จระเข้ เดี๋ยวเชียร์ให้ไกรจับไปทำกระเป๋าซะเลยนิ - 3 -
ดราม่าแบบนี้มันตรงกับเพลง My love ของ Westlife เลย
So I say a little prayer And hope my dreams will take me there
Where the skies are blue, to see you once again... my love.
All the seas from coast to coast To find the place I Love The Most
Where the fields are green, to see you once again... my love.
-
:o12: นั่งรอเบาๆปาดน้ำตานิดๆตีสี่ครึ่งรวดเดียว69 หน้า :katai4:
-
พี่ทิวันหายไปไหน
น้องไกรรออยู่น้า
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้อ่านไปอ่านมาสว่างคาตาเลย ว่าแต่พี่วันไปไหนนนน :katai2-1:
-
คิดถึงพี่ทิวันอ่า หวังว่าแกคงไม่ได้ตายหรอกนะ
-
พี่วันไปซะแล้ว... :z10:
-
สงสารน้องไกร :monkeysad:
คนที่รอมันทรมานรู้เปล่าตะเข้
สุดท้ายก็ยังไม่รู้ว่าแก้ว นางคือใคร
-
ี่พี่วันค่ะ พี่หายหางไปไหนค่ะ นานเกินไปแล้วนะพี่ หรือพี่บาดเจ็บ ก้อต้องส่งข่าวกันบ้าง
ใจคนคอยเป็นห่วงแค่ไหน พี่อย่าเงียบสิ รีบกลับมาได้แล้วค่ะ
-
หน่วง กัด ผ้าปูที่นอนขาด!!
พี่วันหายไปไหนน!!?
เศร้าา :เฮ้อ:
-
พี่วัน ไกรจะมีผัวใหม่แล้วนะถ้าพี่ไม่ยอมกลับมา
/me โดนจรเข้แดก
รอพี่วันกลับมาอะ สงสารไกร ตอนนี้พี่วันทำอะไรอยู่ ไม่เป็นห่วงไกรบ้างเหรอ
แล้วแก้วนี่เป็นกุญแจสำคัญเลยมั้ย
ทืำไมไกรไม่ปรักษาจารยฺ์คง ลุ้นนน
คิดถึงพี่ไกรนะ คิดถึงเหี้ยๆเลย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ลุ้นๆ นะ
ติดตามตอนต่อไป อิอิ
-
ก่อนอื่น
ขุ่นพระ !!!!!!
o22
ขุ่นพ่อ กับ ขุ่นหมอ :oo1: กัน มิน่า ไกรถึงยอม(เป็น)รับพี่วันได้ง่ายๆ มีพ่อเป็นไอดอลนี่เอง :heaven
เข้าเรื่องต่อ แก้วก็ยังเป็นปมน่าสงสัยต่อไป :เฮ้อ: ส่วนไกรน่าสงสารเหมือนความจำไม่หายแต่เรื่องราวรอบตัวกลับเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น แม้แต่ พี่วัน ก็หายไปด้วย หายไปโดยไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง ถึงแม้จะมีคำสัญญา 'พี่จะกลับมา' ไกรก็ยังกังวลอยู่ดี สงสารไกรจัง :hao5: พี่วันรีบกลับมานะ ไม่งั้นเขาจะยุให้โป้ยจีบไกร :z6: พี่วันถีบเข้าให้
ติดตามกันต่อไป :katai5:
-
พี่วันนนนนนนน หายไปหนายยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
พี่ไกรเค้าคิดถึงจะเเย่เเล้ววววววววว
พี่โอมาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ๆ :bye2: :bye2: :bye2:
-
ค่าตัวพี่วันหมด! /ผิดส์ :z6:
สงสารไกรจริงจัง ท่านจ้าวไปอยู่ไหน กลับมาาาาาาาาาาาาาาาา :hao5: :hao5:
-
พี่วันหายไป๊ หายไปไหน รีบกลับมาหานู๋ไกนไวๆๆนา :serius2:
แอบฟินคู่รุ่นพ่อ เค้ามีตัวอย่างมาให้ดูตั้งแต่เด็กๆๆนี่เอง กร๊าซซซซ :hao6: :hao6:
ดูนู๋ไกรจะรับได้ทุกอย่างจริงๆๆน่ะ ฮาๆๆ :laugh:
-
มันหน่วงในอกอ่ะ .. :mew4:
-
อยากรู้ต่ออีกกก
-
นี่มันอะไรกัน ดราม่าใช่ไหม ฮรึก สงสารน้องไกร
พี่วันอยู่ไหน กลับมา....#อินจัด 555
ปล.เป็นกำลังใจนะคุณโอ สู้ๆ
-
พี่วันกับท่านอาสู้กันออกอ่าวไทยไปแล้วอะป่าววว :katai5:
กลับมาหาน้องไกรได้แล่วววว :katai1:
-
พี่วันหายไปไหน กลับมาหาไกรสักที
:katai1: :katai1:
-
ทิ้งท้ายได้ชวนน้ำตาร่วงมากๆ :sad4:
-
เนื่อเรื่องชวนติดตามดีครับ สนุกมากครับ
-
กริ๊ดดดด พี่วันอยู่ไหนค่า คัมแบคมาหาน้องไกรเร็ว ๆ ๆ ๆ ๆ
:m15: :monkeysad: :katai1:
-
ยัยแก้วคือใคร เป็นอะไรกับพี่วัน หมอปราบจระเข้หรอ :ling1:
แล้วพี่วันไปอยู่ที่ไหน หายหัวไปเลยนะคะ :katai1:
-
รู้สึกเหมือนตอนนี้สั้น หรือสั้นจริงๆ
ตอนนี้มีแต่ชื่อพี่วัน ไม่เห็นตัวเลยง่ะ
-
แง่งแง่งแง่ง เค้าก็คิดถึงพี่วันจะแย่อยู่แล้ว ลุ้นต่อไป อะไรยังไง
ตื่นเต้นที่สุด
-
พี่วันหายไปไหน จะทิ้งไกรจริงๆ น่ะเหรอ
แล้วแก้วเป็นใคร
งานนี้มีแต่ปริศนา
-
เมื่อไหร่พี่วันจะกลับมา :hao4:
-
ง่าา พี่วันหายไปไหน สบายดีไหม คนทางนี้รออยุ่นะ
-
รู้สึกเศร้า... :sad4: มันหดหู่แปลกๆอ่า... :ling1:
จริงแค่กลอนที่ขึ้นต้นก้อเศร้าแล้วเหอะ T___T
-
:ling1:มาต่อไวๆนะ ลุ้นจริงๆ ไหนๆก็มีจระเข้กลายร่างเป็นคนแล้ว ผู้ชายจะท้องกับจระเข้คงไม่แปลกแล้วมั้ง :hao3:
-
มารอพี่วันกันไกรด้วยคน
เมื่อไหร่พี่วันจะกลับมาล่ะ
-
พี่วันกลับตัวกลับใจกลับมาได้แล้ว ไกร และคนอ่านทุกคนให้อภัยแล้ว
-
พี่วันไปไหน ไกรมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ :o12:
-
พี่วันหายไปไหนนนนน
-
พี่วันเค้าไปกลับไปหาหล่อนหรอก เค้าอยู่กับชุ้นนนนนน
กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao6: :hao6:
-
อ...อ่านทันแล้ว พี้วันหายไปไหนนนนนนนนน :ling1:
-
เรื่องราวมันชักจะลึกลับซับซ้อนขึ้นไปทุกที นี่มันเกิดอะไรขึ้นนนนน?! ใครเป็นใครกันบ้างงงง?! เรื่องราวเป็นมายังไงกันแน่~~?! :serius2:
-
พี่วันน้องไกรหายไปนานเลยคิดถึง
-
ยังไง ยังไง ยังไง งงไปหมดแล้ว
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ฮื้ออออออ ไอพี่วันหายไปไหนนน TuT
-
ไอ้พี่วันหายไปไหนอะ
-
เข้ามารอพี่วัน
-
จากหนึ่งบิดพริ้วเป็นสองส่วน
ตอบองค์ครบถ้วนมิหวนไห้
ขาดหนึ่งเหลือหนึ่งจึงจำใจ
แฝงไว้เร้นกายหนึ่งแสงเงา
ตามตำรับตำราที่ว่าไว้
มิให้ใครเข้าค้ำคำคนเขลา
มีสองเหลือหนึ่งให้คิดเอา
ลอบแผนเชาว์เราหนึ่งเจ้า..เดาอุบาย
-๒๘-
ผมเคยคิดว่าช่วงเวลาปิดเทอมเล็กในเดือนตุลามันช่างแสนสั้นนัก
..แต่ตอนนี้มันกลับยาวนานเหมือนผ่านไปเป็นปี
ทุกวันที่ผมเอาแต่นั่งจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์มือถือที่ไม่มีใครโทรเข้า ข้อความในไลน์ที่ส่งไปไม่รู้จักกี่ครั้งก็ไม่มีคนเปิดอ่าน อีเมลล์ แชทเฟส ทวีตเตอร์ กับอีกหลายครั้งที่ผมตัดสินใจโทรไปหาแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก และนั่นไม่ใช่ทั้งหมดที่ผมทำ
สองอาทิตย์แรกผมตัดสินใจกลับไปนอนรอที่บ้านอย่างกระวนกระวายใจ
แต่ก็กลับมานอนรอที่หอในช่วงเวลาที่เหลือด้วยเผื่อว่าเขาจะกลับมา
มันคือความหวาดกลัว
…ที่เราไม่รู้อะไรเลย
ทุกวันผมยังไปนั่งรอที่หน้าตึกคณะประหนึ่งสัมภเวสีเผื่อว่าจะเห็นเขาสักแวบหนึ่ง รุ่นพี่ปีสี่ส่วนใหญ่กำลังยุ่งกับโปรเจคจบทำให้พวกเขาต้องไปมหา’ลัยกันแทบทุกวัน แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่ไอ้พี่วัน เพราะไม่ว่าจะถามใครกี่ครั้งกี่หนก็ไม่มีใครเห็นเขาเลย แม้กระทั่งอาจารย์ที่ปรึกษาของเขาเองด้วยซ้ำ
และตอนนั้นเองที่ผมกำลังคิดว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้า ไอ้โป๊ยก็โทรมา
“ว่าไง..”
((…กูได้ยินมาว่ามึงอยู่หน้าคณะ))
ผมไม่มีเหตุผลอะไรจะปฏิเสธมัน สายข่าวในม.เราเร็วจะตาย ซึ่งก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว…
“ใช่”
((รอพี่วันเหรอ?))
“อื้อ”
((เจอบ้างยัง))
“ยังเลย”
โป๊ยรู้ว่าผมรอเขามานานแค่ไหนแล้ว..ตั้งแต่ที่โรงพยาบาล ตั้งแต่สอบเสร็จ ตั้งแต่ปิดเทอม…จนมาถึงวันนี้มันเป็นวันที่เท่าไหร่…แม้แต่ผมเองก็ไม่เคยนับ
และมันก็พูด..ในสิ่งที่มันพูดมาตลอด
((ไม่เป็นไรมั้งมึง เดี๋ยวพี่วันเค้าก็คงมาเองแหละ))
“แต่ปีสี่มันต้องเตรียมทำโปรเจคแล้วนะเว้ย” ผมพูดเสียงดังใส่หูโทรศัพท์อย่างลืมตัว รู้สึกว่าอะไรบางอย่างที่อัดอั้นอยู่ในอกมันมากกว่าความเหงาและความว้าเหว่ “ต้องทำเรื่องโน่นนี่ ต้องปรึกษาอาจารย์ พี่ๆทุกคนเค้าก็มากันหมด แล้วไอ้พี่วันก็ยังไม่มา…มึงไม่คิดว่ามันแปลกบ้างรึไง”
((…..กูคิดว่ามันแปลกตั้งแต่แรกแล้ว)) มันขึ้นบ้าง ((โดยเฉพาะมึงอ่ะแหละ))
…
ผมเงียบทันที
((ไปหาไรกินกัน)) มันบอก ((ของหวานๆเย็นๆก็ได้ ดับอารมณ์มึงหน่อย))
“อื้อ” ผมรับ “ขอบใจว่ะ…”
((เดี๋ยวเค้าก็มา เชื่อกู))
“อื้อ”
((พี่วันไม่ใช่คนขาดความรับผิดชอบขนาดนั้นน่า))
บอกตามตรงว่าผมไม่เชื่อคำพูดมันหรอก แต่ตอนนั้นไม่มีอะไรที่พอจะเป็นความหวังไปได้มากกว่า ‘ความเชื่อ’ พวกนั้นอีกแล้วล่ะ
ผมนัดเจอกับไอ้โป๊ยที่หน้ามหา’ลัยตามที่มันบอก อีกฝ่ายบอกว่าจะชวนเพื่อนๆไปหาไรหวานๆกินแถวเสาชิงช้า ซึ่งก็โอเคครับ ผมคิดว่าหลายวันมานี้ผมเหนื่อยกับ ‘การรอคอย’ เหลือเกิน และนี่คงจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า ‘การผ่อนคลาย’ ที่แท้จริงล่ะมั้ง
อากาศในช่วงเดือนตุลาซึ่งเพิ่งพ่นหน้าฝนและกำลังเตรียมเข้าหน้าหนาวควรจะเย็นกว่าหน้าร้อน แต่เพราะประเทศไทยทำสัญญาจองดวงอาทิตย์เอาไว้ก็เลยพูดไม่ได้ว่าอากาศดีนัก
ผมหิ้วถุงเปปซี่(อุปกรณ์แก้ร้อน)ลากรองเท้าเตะออกมายืนรอหน้าประตู ทักทายกับรุ่นน้องที่นัดกันมาซ้อมเชียร์แว่บหนึ่งทั้งๆที่ไม่ได้อยากเจอใคร หลายครั้งที่เผลอใช้สมาธิไปกับการมองหาไอ้พี่วันโดยไม่รู้ตัว…ทั้งที่รู้ว่ายังไงก็ไม่เจอ
..การอยู่คนเดียวมันช่างฟุ้งซ่าน
..และผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเราถึงเป็นบ้าได้
ผมคิดถึงเหตุการณ์ที่อยู่ในน้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนภาพยนตร์เก่าๆที่ฉายวนไปวนมาไม่รู้จบ ครั้งแรกที่ผมเห็นเขาในร่างจระเข้ตัวมหึมา วินาทีที่ทวนหางขนาดใหญ่ฟาดปั๊กลงมาที่สะพาน ตัวผมที่กำลังดำดิ่งลงข้างล่างกับคลื่นมหึมาถาโถมจนคิดว่าจะขาดอากาศหายใจตาย…..
….ไปจนถึงน้ำสีแดงคล้ำที่ค่อยกระจายอยู่บนผิวน้ำนั่นก็ด้วย
“เฮ้ย!”
จู่ๆก็มีอะไรบางอย่างมากระแทกไหล่ปั๊กจนแทบล้ม
ความตกใจทำให้ผมเผลอสะบัดมือไปปัด--เพี๊ยะ! แรงจนเจ็บทั้งมือทั้งไหล่…ส่วนไอ้คนผลักแม่งแทบชักมือกลับแทบไม่ทัน แถมยังกระพริบตาปริบๆอ้าปากพะงาบด้วยความตกใจไม่แตกต่างจากผมนัก
“ไอ้เหี้ย ตกใจขนาดนั้นเลยเรอะ…”
“ก…ก็มึง….” ผมเปลี่ยนมายกมือกดหน้าอกตัวเองไว้แน่น ไม่อยากให้ความตกใจจู่โจมไปมากกว่านี้ “…มึงนั่นแหละ เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง”
“แล้วกูต้องเรียกมึงล่วงหน้าระดับไหนวะ สิบเมตรมั้ยยังไง?”
“โอ้ย อย่ากวนตีนน่า”
“เออ ไปได้ละ…อ๊ะ แดกหน่อย”
ไอ้โป๊ยฉวยเปปซี่ถุงที่เกือบละลายแล้วในมือผมไปดูดจนหมด ละโยนลงถังขยะ
“แล้วคนอื่นๆอ่ะ?”
“ไปกันที่ร้านละ วันนี้กูนี่แหละสาย”
“โอ้ยเวร เลยลากกูไปสายด้วยเลยว่างั้น?”
“ใครว่าเล่า กูพามึงมาบันเทิงเว้ย”
“กูละเหนื่อยเหลือเกิน..”
“อดทนหน่อยสิ”
“เฮ้อ”
อีกฝ่ายมอง “….ไหวป่าววะ?”
“ก็ต้องไหวป่ะ?”
“เอาน่า” มันตบไหล่ผม ลากไปขึ้นตุ๊กตุ๊ก “กินไอติมให้หายเครียดไปพวก”
ผมยิ้มอ่อน สัมผัสได้ลางๆว่าความพยายามของไอ้โป๊ยที่อยากให้ผมร่าเริงมันมากมายแค่ไหน เพื่อนก็แบบนี้แหละครับ..ความสัมพันธ์ที่ยิ่งใหญ่กว่าคำว่า..คนรัก..มาก และพอนึกถึงตอนที่ทำตัวงี่เง่าใส่มันเพราะเรื่องเครียดๆแล้วมันก็อยากจะ ‘ขอโทษ’ เหลือเกิน…..แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไป
ไม่นาตุ๊กตุ๊กก็ปุเลงๆพาเราทั้งคู่มาถึงร้านได้สำเร็จ ไอ้โป๊ยเดินลงไปหาเพื่อนๆที่นั่งกันเต็มร้านก่อน ส่วนผมก็รับหน้าที่จ่ายเงินไปสิครับพับผ่า..ถอนความคิดเมื่อครู่ไปได้เลย!
“โป๊ย! ไกร! ทางนี้!”
ผมหันกลับมาตามเสียงเรียกแล้วก็เดินต่อกแต่กไม่ทันได้มองทางเพราะกำลังวุ่นกับการเก็บเงินทอนเข้ากระเป๋า ซิปช่องเหรียญมันติดต้องยึกยักอยู่นานกว่าจะเปิดออกได้สำเร็จ
และเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมา ลมหายใจก็แทบจะหยุดชะงัก..แต่ก็ไม่ถึงกับตกใจ
…อาจเพราะเรื่องที่จะได้เจอกันวันนี้…เหมือนมีอะไรบางอย่างบอกผมไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
กว่าที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม..ก็เป็นจังหวะที่ผมเลือกเก้าอี้นั่งข้างๆเธอ ผมดึงเก้าอี้ไม้ตัวกลมออกมานั่ง ขณะที่โป๊ยเลือกที่ว่างอีกทีตรงมุมโต๊ะฝั่งตรงข้าม
อีกฝ่ายเอียงหน้ายิ้มหวาน..รอยยิ้มหวานๆเหมือนนางฟ้าที่ทำให้ผมเกือบเคลิ้มไป..แม้จะเพียงชั่วขณะ
“สวัสดีจ้ะไกร”
ทุกอย่าง…เป็นเหมือนเช่นปกติราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
“สวัสดี” ผมทักกลับ “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ..แก้ว”
+++++++++++++++++++
..จริงๆแล้วมันเป็นเวลาเพียงแค่เกือบๆสามอาทิตย์..
ถ้าเปรียบเทียบกับบรรดาเพื่อนต่างเพศที่อยู่ต่างกลุ่มสำหรับผมผมว่ามันไม่ใช่ระยะเวลาที่ยาวนานอะไรนัก แต่อาจเพราะข้อสงสัยนั้นมันค้างคาอยู่ในใจมานานมากพอที่ผมควรจะอึดอัด และควรจะหยุดหนีความจริงแบบนี้สักที
…เมื่อใส่อาวุธตีบวกครบก็พร้อมพุ่งชนลาสต์บอส
……..ให้ตายเถอะ ทำไมผมต้องคิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่อะไรแบบนั้นด้วยนะ…
ที่โต๊ะสั่งไอศครีมหม้อไฟมาทานกันสามหม้อ ซึ่งเป็นไปตามคาด..ผมได้กินหม้อเดียวกับแป้งและเพื่อนอีกสองคน ซึ่งเราก็สนิทกันพอประมาณอยู่แล้วเลยไม่ได้ตะขิดตะขวงอะไร แถมเรื่องที่คุยกันส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องทั่วไปซะด้วย พอจะเป็นโหมโรงศึกที่ไม่เลว
ทั้งๆที่ผมกำลังฮึกเหิมจะเป็นจะตาย กลับกันแก้วกลับไม่ได้มีท่าทีร้อนรนแปลกตาอะไรเลยแม้แต่น้อย จนผมเริ่มเอะใจ ว่าที่สันนิษฐานมาในตอนแรกทั้งหมดมันเป็นเรื่องที่ผิดพลาดหรือความจริงแล้วมันก็แค่………
…ผมมองข้ามอะไรบางอย่างไปรึเปล่านะ?
“แก้ว”
กว่าจะคิดทัน ผมก็เอ่ยเรียกชื่อเธอออกไปซะแล้ว
อีกฝ่ายหันมามองผม แล้วยิ้มให้ “อะไรจ๊ะไกร?”
“…วันก่อนขอบคุณนะ” ทุกสิ่งทุกอย่างในสมองผมตีกันไปหมด แต่ก็คิดว่าคำพูดเมื่อครู่ไม่เลวทีเดียว “ที่ช่วยเราขึ้นจากน้ำ”
เธอมองหน้าผม
..วูบหนึ่ง ที่สัมผัสได้ถึงบางอย่างแปลกประหลาดในดวงตากลมโตคู่นั้น ก่อนจะแปรเปลี่ยนไป..
“อ้อ” เธอยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก”
“แก้วไปทำอะไรแถวนั้นเหรอ?”
“เรากลับบ้านทางนั้นพอดีน่ะ”
….
ถ้าไม่ได้มองด้วยอคติ ผมคงไม่พบพิรุธอะไรเลยในคำพูดเหล่านั้นเลย
แก้วยิ้มหวานเหมือนที่ปกติเธอก็เป็น ดวงหน้าใสใต้เครื่องสำอางค์บางๆไม่ได้สื่ออะไรนักมากไปกว่าสเน่ห์มากมายที่ถ้าเป็นผมเมื่อ2-3เดือนก่อนคงเผลอเคลิ้มไปแล้ว นอกเหนือจากแววตาที่วูบไหวอย่างประหลาดเพียงเสี้ยววินาทีนั้นก็..แทบไม่มีอะไรผิดสังเกต
…แถมเธอยังถามผมกลับอีก
“มีอะไรรึเปล่าไกร…สีหน้าดูไม่ดีเท่าไหร่เลย”
“….เปล่า” พลังงานเกือบทั้งหมดวิ่งไปบังคับไม่ให้ตัวเองเผลอยกมือลูบหน้า “ไม่มี..อะไรหรอก”
“อาฮะ”
“…จริงๆก็มี…”
“หืม?”
“แก้วชอบจระเข้มั้ย?”
..บ้าจริง..ผมถามห่าอะไรออกไปวะ?
แต่เพราะคำถามงี่เง่าแบบนั้นแม่งโพล่งออกไปแบบไม่ทันคิดนั่นแหละ อีกฝ่ายก็เลยไม่ทันคิดเหมือนกันว่าผมจะถาม เธอดูฉงน ตกใจ และนิ่งค้างไปทั้งแบบนั้นเลย
ผมคิดว่าคำถามมันธรรมดาเกินไปนะ
..แต่สำหรับเราทั้งคู่..มันคงมีความหมายอะไรมากกว่านั้น..
ขณะที่ผมกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรสักอย่างที่ผมยังคิดต่อไม่ออก เสียงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็ดังขึ้น
“ไกรชอบจระเข้เหรอ?”
แตงโมถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
“ชอบแบบไหนอ่ะ? ถ้ากระเป๋าหนังจระเข้ก็โอเคนะ”
“แก วันก่อนชั้นไปกินลูกชิ้นเนื้อจระเข้มา”
“เฮ้ย ที่เค้าบอกว่าเหมือนเนื้อไก่แม่งจริงป่ะวะ?”
“บอกตามตรงไม่ค่อยรู้รสว่ะ”
“อ้าวกำ”
“ก็เนื้อๆเหมือนกันแหละ กินได้ก็พอละ”
“พูดถึงจระเข้ วันก่อนดูข่าวปะวะ”
“ข่าวไรๆ”
“ที่จระเข้หลุดจากฟาร์มอ่ะ ชาวบ้านแถวนั้นกลัวกันใหญ่”
“ตอนน้ำท่วมปี54 แถวบ้านกูก็มีจระเข้หลุดมาเหมือนกัน”
“แล้วมึงทำไง?”
“หนีดิ จะอยู่ทำซากอ้อยอะไร..สุดท้ายก็จับได้อ่ะนะ”
“ค่อยยังชั่วหน่อย”
“ไอ้ข่าวจระเข้หลุดๆนี่ก็เห็นมีบ่อยๆนะ น่าจะมีมาตรการรักษาความปลอดภัยที่ดีกว่านี้”
“มันเป็นสัตว์ดุร้ายเหรอ? ไม่ใช่ว่าถ้าเราไม่ทำอะไรมันก็ไม่ทำเหรอ?”
“…ก็ไม่รู้สินะ”
“มันก็สัตว์กินเนื้ออ่ะ ปลอดภัยไว้ก่อน”
“เราก็กินเนื้อเหมือนกับมันนั่นแหละ”
ผมกับแก้วยังมองหน้ากันอยู่ระหว่างที่เพื่อนในโต๊ะชวนคุยเรื่องต่างๆนานากันต่อไป
และจากการกระทำนั้นผมถึงรู้ว่าเธอเองก็รู้เหมือนกัน
อีกฝ่ายหลุบตาลง เม้มปาก
และในที่สุด..เธอก็กระซิบออกมา
“คิดอยู่แล้วว่า…วันนี้ต้องมาถึงเข้าสักวัน..”
คำนั้นทำให้ผมรู้สึกมากกว่าคำว่าตะลึงค้าง..หัวใจที่เต้นระรัวอยู่ในอกโครมครามนี้บอกได้แทบทุกอย่าง ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายช้อนดวงตากลมโตแน่วแน่ขึ้นมาสบตากับผม มันก็เป็นความรู้สึกที่คล้ายกับว่า..เรากำลังถูกผลักให้ตกจากปากเหวลึก..ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่ร่วงลงไปถึงก้นบึ้งนั้นสักที…
“..เราขอโทษ”
+++++++++++++++++++
ผมเดินตามเธอมา
จริงๆแล้ว…ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเดินตามเธอมาทำไม
เพียงแค่อีกคนบอกให้ผมทำตามนั้นโดยไม่ยอมตอบคำถามอื่น(ซึ่งผมก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมหรอกฮะ มันตกใจจนอะไรๆก็พูดออกไปไม่ได้) หลังจากกินไอศครีมแบบไม่ค่อยรู้รสเท่าไหร่ไปจนจบวง ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน..หลายคนไปสยามกันต่อ โป๊ยจะชวนผมกลับบ้าน แต่..แก้วเดินมาชวนก่อน
และเหตุการณ์นั้นทำให้ทั้งผมทั้งโป๊ยอึ้งกิมกี่ ผมมองหน้ามัน..จำได้ลางๆว่ามันเคยบอกว่ามันชอบแก้ว แต่ก็ไม่ได้ทำหน้าอิจฉาอะไรผม จนผมเนี่ยแหละต้องเป็นฝ่ายบอกเองว่าเดี๋ยวเล่าให้ฟังวันหลัง
ตอนนี้ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งไม่ไกลจากถนนใหญ่นัก ละแวกนี้ดูธรรมดา..ก็เหมือนบ้านของคนธรรมดา ดูจากลักษณะของบ้านท่าทางจะมีอายุมากกว่า30-40ปี ที่ผ่านการบูรณะมาหลายครั้งแล้วแต่ยังคงกลิ่นไอของสิ่งปลูกสร้างในสมัยนั้นอยู่
ได้ยินเสียงเด็กปิดซอยเล่นตีแบดกันไกลออกไป อาม่าอากงนั่งคุยกันหน้าบ้านจ้อกแจ้ก แมวหลายใช้กำแพงบ้านที่ต่อเนื่องกันนี้แทนถนนเดิน ท้องฟ้ายามตำวันเริ่มคล้อยต่ำลงนั้นมืดลงอย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจ แต่ยังไม่ทันที่มันจะตกดิน เสาไฟสาธารณะก็ติดขึ้นมาสว่างไสวเรียกเหล่าแมลงหวี่ตัวเล็กตัวน้อยมาสุมหัวกันทุกระยะ แต่ทุกคนก็ยังดำเนินชีวิตประจำวันของตัวเองอย่างเป็นธรรมชาติ
ไม่มีอะไรผิดแปลกเลยสักนิด
…จะมีก็แต่ผมเนี่ยแหละ
แก้วเปิดประตูเหล็กสีเทาฟ้าเข้าบ้านตัวเอง มันดังก๊องแก๊งสะเทือนฉุดให้ผมขึ้นมาจากภวังค์
ในที่สุดผมก็พูดออกมาได้
“เราไม่เข้าไปนะ”
ผมบอกเธอ ชัดเจน
สิ่งที่อยู่ในสมอง…มีแต่คำว่า ‘อันตราย’
ประสบการณ์หลายครั้งหลายหนบอกให้ผมรู้ว่าผมควรจะเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่ใช่คนที่ยอมเลยตามเลย..ตามน้ำไหลไปเจอกับอะไรก็ไม่รู้ข้างหน้า เพราะว่าไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นไม่ได้ ที่ผ่านมาผมต้องเผชิญหน้ากับอันตรายมาหลายครั้งแล้วและ…ไม่อยากจะเจออีก
…อย่างน้อยก็ไม่ใช่วันนี้
เธอหันมามองผม ท่าทางจะอ่านทุกอย่างออกทั้งหมดจากสีหน้าของผมออก
“เข้ามาเถอะ” เธอพูด..เสียงหวานนั้นสั่นเครือไม่แพ้ของผมเลย “ไม่มีอะไรหรอก”
“ถ้าไม่มีอะไร แก้วจะพาเราเข้าไปทำไม”
“แค่ห้านาที ห้านาทีแล้วเราจะพาไกรออกมาจ้ะ” แก้วมองตาผม ไม่มีประกายลังเลในดวงตาคู่นั้น “สัญญาว่าจะพาออกมาแน่ๆ ถ้ากังวล..จะโทรหาโป๊ยหรือเพื่อนคนอื่นก็ได้นะ”
มันทำให้ผมคล้อยตาม
แต่….
“…ถ้ามีอะไร ทำไมแก้วไม่พูดตรงนี้ล่ะ พูดมาตรงๆเลย”
ผมถามเธอ เสียงไม่ได้ดังมาก..แต่พบว่าน้ำเสียงนั้นกระด้างเกินกว่าจะใช้พูดกับผู้หญิง
“แก้วมีอะไรปิดบังน่ะเราไม่สนใจหรอก…ถ้าแก้วไม่สะดวกจะบอก เราคิดว่าแก้วเป็นเพื่อนและ..และคิดว่าแก้วไม่มีทางทำร้ายเราเพราะความเป็นเพื่อน แต่ที่เราเห็นทั้งหมดมันไม่ใช่ แก้ว…แก้วก็แค่บอกเราว่า…มันเกิดอะไรขึ้น?”
ระหว่างเรามีแต่ความเงียบ
จนในที่สุดพระอาทิตย์ก็ตกดินไปจนเหลือแต่ท้องฟ้ามืดมิดไร้ดวงดาว มันคงเป็นชั่วเวลาเพียงแค่อึดใจ ก่อนที่เธอจะตอบคำถามของผมด้วยน้ำเสียงที่เบามาก
“เราเอง..ก็ไม่รู้”
“หา?”
“…เราขอโทษไกร เรา..เราไม่รู้อะไรเลย และ..เราเสียใจ” เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้..เพียงแค่ไม่มีน้ำตา “เราอยากให้ไกรไปดูด้วยตาของไกรเอง”
และไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม ผมก้าวเท้าตามเธอเข้าไป
หัวใจที่กำลังเต้นกระหน่ำแบบนี้บอกผมว่าผมกำลังถลำลึกเข้าไปมากกว่าเดิม ผมนึกถึงเรื่องต่างๆ..เรื่องอาจารย์คงที่ผมแทบจะลืมไปแล้ว เรื่องพ่อกับอาที่กลายเป็นแค่เรื่องจิ๊บจ๊อย เรื่องเพื่อนที่มหา’ลัยเฮฮาปาร์ตี้ เรื่องชีวิตที่ปกติสุขของผมมาโดยตลอดจนกระทั่ง…ได้รู้ความลับของพี่วัน
…ถ้าผมเป็นอะไรไปตอนนี้…จะไม่มีทางได้รู้เรื่องพี่วันอีกเลย
บ้าจริง..
…ผมกำลังโทษตัวเอง…ว่าเดินเข้ามาในที่แบบนี้ได้ยังไง
ประตูกรอบไม้ลูกฟักกระจกใสถูกดันให้เปิดออกอย่างช้าๆ ถ้าไม่นับความเงียบสงบแล้วที่นี่ก็แทบไม่ต่างอะไรกับบ้านธรรมดาของคนชั้นกลางค่อนไปทางสูงนิดหน่อยด้วยซ้ำ ตั่งไม้ครบชุดหน้าทีวีมีหมอนวางระเกะระกะ ขนาดรีโมทยังเก็บไว้ตามซอกเบาะหนังด้วยซ้ำ ผมเดินผ่านชั้นหนังสือเก่าๆที่หนังสือทุกเล่มดูเหมือนผ่านการหยิบจับบ่อยจนคุ้มราคา นาฬิกาลูกตุ้มยืนตายอยู่ระหว่างชั้นวางของกับห้องครัว ที่ผมเผลอเลี้ยวขึ้นบันไดเสียก่อน
ผมพยายามดูให้ครบ เก็บทุกเม็ดอย่างละเอียด ดูหน้าต่าง..หาทางหนีทีไล่แบบที่พระเอกในหนังไล่ฆ่ามันชอบทำ และให้ตาย..บ้านหลังนี้ไม่ได้มีอะไรแอดว๊านซ์ล้ำสมัยอะไรให้เก็บรายละเอียดขนาดนั้น
มันก็แค่…บ้านธรรมดา
ที่ดูเหมือนคนในครอบครัวจะเยอะไม่น้อยนั่นแหละ
“นี่ห้องเรา”
เธอชี้ที่ห้องแรกทันทีที่เราเดินขึ้นบันไดมาด้วยรอยยิ้ม..อารมณ์ดีคล้ายเด็กที่เพิ่งเคยพาเพื่อนมาบ้านครั้งแรก
แต่ก็เท่านั้นครับ เธอไม่ได้เปิดให้ผมเข้าไป
“นี่ห้องพ่อกับแม่เรา นี่ห้องน้ำจ้ะ”
แก้วชี้เรียงไปทีละห้อง มันทำให้ผมหายใจได้ทั่วท้องนิดหน่อย มีรูปถ่ายของเธอในตอนเด็กแปะอยู่บนบอร์ด ผมเหลือบสายตามอง และเธอก็แนะนำทีละรูปว่าไปเที่ยวที่ไหนมาบ้าง
และในที่สุด เธอก็เดินนำผมมาที่ประตูด้านในสุดของชั้น
มันเป็นห้องที่อยู่สุดโถงทางเดิน หน้าต่างข้างๆกันส่องให้เห็นต้นมะม่วงต้นยักษ์ที่ปลูกไว้หน้าบ้านเธอ บดบังเกือบทุกทัศนยภาพอย่างเสียมิได้ ผมก้าวเท้าตามไป…ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกคนเปิดประตู
แก้วก้าวเท้าเข้าไปโดยไม่แนะนำอะไรผมเลย
ผมมองจากระยะไกล บานประตูไม้นั้นไม่ได้มีของประดับตกแต่งอะไรเหมือนห้องหลายห้องที่ผ่านมา มันเรียบเฉย..และแลคเกอร์ที่เคลือบไว้ก็เงาวับราวไม่เคยถูกใช้งานมาก่อนด้วยซ้ำ ผมชั่งใจ..มองย้อนกลับไปที่บันไดอีกครั้ง…
….ผมไม่ควรหนี
หรือไม่ควรเอาตัวเองไปพัวพันมากกว่านี้..กันแน่?
“แล้วพ่อกับแม่ของแก้วล่ะ?”
จังหวะนั้นที่ผมถาม เธอยังไม่ทันจะเดินเข้าไป
อีกฝ่ายหันมายิ้มให้ผมเร็วๆ “รีบมาก่อนพ่อแม่จะกลับดีกว่านะจ้ะ”
อีกครั้งที่ผมจำต้องสลัดความลังเล และก้าวเท้าตามเธอไป
..และปล่อยให้หัวใจตัวเองแทบจะหยุดเต้นอยู่ตรงนั้น
ผมคิดว่าผมกำลังยิ่งกว่าอ้าปากค้าง อย่าว่าแต่ร่างกายจะขยับเลย แม้แต่สมองที่เป็นส่วนสำคัญสำหรับสั่งการยังไม่มีความเห็นใดๆกับภาพตรงหน้าด้วยซ้ำ
ห้องนอนขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่นั้นต่างออกไปจากห้องอื่นๆที่เดินผ่านมา ผนังไม้อัดไม่ได้ถูกทาสีสวยๆตามลายไม้หรือแม้แต่จะใส่ใจติดวอลเปเปอร์ใดๆทั้งสิ้น พื้นที่เกือบทั้งหมดถูกแผ่นกระดาษสเกตภาพอักขระประหลาดที่คุ้นๆเหมือนเคยเห็นในหนังลองของเต็มไปหมด พื้นปาร์เก้สีเข้มมีรอยหยดเทียนเขรอะมากมายรวมไปถึงกระดาษแผ่นเล็กคล้ายที่ปิดทองในวัด ลากมาจนถึงอักขระนูนสีดำคล้ำคล้าย…ก้อนเลือด…ที่ลากยาวไปถึงเตียง
เตียงเหล็กง่ายๆไร้รสนิยมคล้ายเตียงราคาถูกของห้องพยาบาลตั้งอยู่ตรงกลางห้อง…..ใช่ครับ คำว่า ‘กลาง’ อาจจะฟังดูน้อยไป แต่มันกลางจริงๆ กลางแบบที่ไม่ได้ดันด้านใดด้านหนังติดผนัง ไม่เว้นแม้แต่หัวเตียงด้วยซ้ำ
ห้องทั้งห้องนั้นไม่มีเฟอร์นิเจอร์ใดๆอยู่เลย นอกเหนือจากเตียงนั้น
หน้าต่างทุกบานปิดสนิทราวกับปิดตาย และถูกติดทับด้วยภาพสเก็ตรูป ‘จระเข้’ ขนาดใหญ่เต็มไปหมด ทุกลายเส้นเหล่านั้นคุ้นตา…แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมตกใจ
…บนเตียงนั้นมีร่างๆหนึ่งนอนอยู่
ผมเงยหน้าขึ้นมองแก้ว แต่ไม่ได้มองแบบตั้งคำถาม…คือการมองอย่างพิจารณาเค้าโครงหน้านั้นให้ชัดเจนขึ้นใจอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะมองร่างบอบบางที่นอนสงบอยู่บนเตียง…ไม่สิ…เรียกว่านอนคงไม่ถูกต้องนัก…
………..คล้ายกับ….ไร้วิญญาณ….
“นี่พี่สุวรรณา”
เธอบอกผม
“…พี่สาวฝาแฝดของเราเอง”
TBC
============================
เริ่มหลุดจากแนวBLไปทุกที... #รึเปล่า? 555555
อดใจรอพี่วันสักครู่นะจ้ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่า
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
หน่วงตับแทนไกร....เพราะไม่รุ้อะไรสักอย่างงง
ตกลงแก้วเค้าคือใคร....รอพี่วันนนนน :ling1: :ling1:
-
ตอนแรกนึกว่าพี่วันจะนอนอยู่กลางเตียงซะอีก :ling3:
-
:เฮ้อ:
-
ปวดตับจริงๆ มาม่าหม้อนี้เอาน้ำคลองแสนแสบมาต้มหรือป่าวคะ :katai1:
-
โอ๊ยยยยยยยย เกิดอะไรขึ้น ตกลงแก้วดีมั้ย หรือไม่ดีหรือยังไง เราสับสนน ฮือออออออ
นี่คุณโอไม่ได้จ่ายค่าตัวไอ้พี่วันใช่มั้ย พี่แกเลยหายเงียบไปเลย :ling1:
-
ลุ้นทุกขณะจิต :z10:
ตกลงแก้วเป็นอะไร ยังไง :katai1:
มีแต่เรื่องอยากรู้ :katai2-1:
-
คือไงอ่ะ แก้วก็เป็นจระเข้ป่ะเนี่ย แบบแค้นระหว่างตระกูลไรงี้
-
พี่วัน ไปไหน อ่าา เรื่องชักจะซับซ้อนแล้ว รออ่านอย่างลุ้นระทึกจ้า
-
นึกว่าพี่วัน ทำไมปริศนาเยอะจังงงง :katai4:
-
:call:
-
ลึกลับอะ ซับซ้อนอะ คิดไปเองจนลงแล้วอะ
พี่ไกรหายไปไหน คงไม่ตายนะพี่
คนเขียนมาอัพไวๆเลอ ตอนนี้ค้างมากนะรู้ยัง?
-
พี่วันยังไม่มา แก้คือตะเภาแก้ว สุวรรณาคือตะเภาทอง ตัวละครออกมาครบแล้ว แต่พี่สาวแก้วเป็นอะไรไป และเกี่ยวอะไรกับจระเข้ หรือว่าพี่สาวแก้วนี่แหละที่ทำอาคมใส่ไกร แล้วอาคมย้อนกลับหรือเปล่า :katai1: :mew2:
-
มันคืออะไรกันนี่ :really2: งง ไปหมดแล้วคะ
-
พี่วันอยู่ไหนนนนนนนนนนนนน :hao5: :hao5: :hao5:
-
มึน ..ตกลงแก้วไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เหรอ
ใช่ป่ะ? เอ๊ะ..ยังไง
แล้วพี่วันหายไปไหนอะ พี่วันนนนนนนนนน!!!
-
หวังว่า คงไม่ได้ทำมนต์ใส่พี่สาวนะ o22
-
เดี๋ยวนะ แก้วกะสุวรรณานี่คือตะเภาแก้วกับตะเภาทองหรือเปล่าเนี่ย
แล้วสุวรรณาเป็นอะไร เกี่ยวข้องกับพี่วันยังไง โอ๊ยๆๆๆๆๆๆ อยากรู้ๆๆๆๆๆ
-
มีปมเพิ่มมาอีกแล้ว :mew6:
-
OMG !!!!!!!!! WTF ??????????
แก้วมี่พี่สาวฝาแฝดหรอ แล้วมันเกี่ยวไรกับไอ้เข้ฟ่ะ
หรือนางเป็นหมอไอ้เข้ โอ้วววโนวววววว
ขอความกระจ่างค่ะพี่โอ !!!
-
:ling1:
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นอ่าา เราคิดไปไกลโพ้นแร้ววว :ling2:
-
สุวรรณานางเป็นใคร แล้วทำไมบ้านแก้วถึงเป็นได้ขนาดนั้น พี่วันไปไหน ทำไมไม่มาสักที วันมันรอจนท้อแล้วนะ น่าสงสารสุดๆ
ตอนนี้ปมเพิ่ม งานหน่วงก็เพิ่ม หน่วงแบบหนักๆเลย ฮือๆๆๆ มาอัพตอนต่อไวๆน้าค้า เราจะรอให้พี่วันกลับมาน้า
-
นี่มันตะเภาทองหรือเปล่านะ พี่วันอยู่ไหนนนน กลับมาหาน้องไกรเดี๋ยวนี้ๆๆๆ :hao5:
-
ใยพี่หนีน้องไปเช่นนี้ไอ้พี่วันนนนนนนนนนน :hao5:
-
กรี๊ดดดดดดดดด มาแล้ววว //สไลด์เข้ามาอย่างสวยงาม
ตอนต้นๆเราหน่วงมาก การที่ต้องรอใครสักคนโดยที่เราไม่รู้อะไรเลยนี่มันน่ากลัวนะ
แก้วเกี่ยวอะไรกับจระเข้จริงๆด้วย :katai1:
ฉากที่แก้วพาไกรเข้าบ้านให้ความรู้สึกเหมือนจะเข้าบ้านผีสิง...
แต่การที่ยิ้มแล้วบอกเหมือนไม่อยากให้เจอกับพ่อแม่นี่คืออะไร
พ่อแม่แก้วคงไม่ใช่คนที่ทำอาคมใส่ไกรหรอกนะ...
แล้วไหนจะพี่สุวรรณาอีก ทำไมในห้องถึงมีภาพจระเข้
คุณพี่โดนจระเข้คาบไปแล้วก็ไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย? มีเชื้อจระเข้?
พยายามจะตีความกลอนแต่ก็ไปไม่รอด สกิลภาษาไทยเราต่ำต้อย....
สองเหลือหนึ่ง สื่อถึงจระเข้แบ่งเป็นสองฝั่ง? เกิดการทรยศหักเหลี่ยมโหด?
ปล. พี่วันค่าตัวแพงเกินไปแล้วนะคะ ออกมาเถอะ :heaven
-
ยิ่งอ่านยิ่ง งง ว่ามันคืออะไรยังไง
เรื่องราวมันยิ่งซับซ้อนกว่าที่คิด
แล้วอิพี่ทิวันหายไปไหน
โอย ต่อมเผือกทำงานได้ไร้ประสิทธิภาพมาก :katai1:
-
สนุกมากค่ะ คือ มันดีมากจริงๆ :mew1: :mew1:
-
:mew6:อย่าให้รอนานน้า
-
ตื่นเต้นมากขึึ้นไปอีก ฮือๆสงสารไกร คิดถึงพี่วัน อาจารย์คงหายไปไหน
-
:katai1: เริ่มหลอนนน เหมือนกำลังดูหนังสยองขวัญสั่นประสาท
น้องไกรจะได้กลับออกมาม๊ายยยยย พี่วันอยู่ไหนนนนนนนนนนน :ling3:
-
เราคิดว่าไกรไม่ควรตามแก้วเข้าไปในบ้าน
และคิดว่าตังเองไม่ควรกดเข้ามาอ่านน
เข้าใจไกรนะ มันอดไม่ได้55555
อ๊ากกำกก มีแต่ปริศนาไปหมดเลยย อยากอ่าจทีเดียวตอนจบจริงๆๆๆ แง้ๆๆ
-
ใช่ งงมากกกกกกก นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?? ทำไมผู้หญิงมาเกี่ยวเยอะจัง นี่มันวายยยยยยยยยยยน๊าาาาาาาาาา :serius2:
-
อ้าปากค้างตอนจบ
แบบว่า "เห้ยยยยยยยยยย อย่าเพิ่งจบเซ่"
มาต่อเร็วๆนะคะ อยากคลายปมบางอย่างแล้ว และจะรอปมต่อไปค่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
อ่านตอนนี้แล้ว บอกได้เลยว่า งงกว่าเดิม 555
-
:katai1: :katai1:
-
เหยดดดดดดดดดดดดดดด ลุ้นจนไส้บิดเลยค่ะ
-
โอ่ะ คือไรอยากรู้แว้ววว
-
อ๊ากกกกกกก คนที่ควรจะมากลับหายหัว มีใครไม่รู้โผล่มาแทน
พี่วันอยู่ไหนนนนนน กลับมาด่วนนนนนน น้องไกรคิดถึงงงงงงง
-
มันอะไรยังไง อยากรู้อะ!!! o9
-
พี่วันนนนนนนนนน อยู่หนายยยยยยยยยย กลับมาหาน้องไกรเร็วๆๆๆๆๆ :serius2:
ตอนนี้เดาทางไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไงต่อ วันไปไหน ทำไมยังไม่กลับมา ส่วนไกรก็ยังสับสน มึนงง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และยังเฝ้ารอคนรักอย่างไม่รู้วาจะกลับมาตามสัญญาไหม น่าสงสารไกรจังเลย :hao5: แต่ยังดีที่มีครอบครัว โป้ย เป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ :กอด1:
ส่วนแก้ว ก็ยังเป็นปริศนาให้ขบคิดต่อ ถ้าให้เปรียบก็คง เป็น ตะเภาแก้ว และ สุวรรณา คือ ตะเภาทอง ตอนแรกนึกว่า คือวรรณา พอย้อนไป ไม่ใช่นี่หว่า เข้าใจผิด :hao4: แต่ไกรก็เริ่มเข้าใกล้ความจริงที่ยังไม่รู้ว่า จริงอะไร แล้วล่ะ คิดถึงพี่วันกลับมาหาน้องไกรสักทีเถอะ คนรอมันทรมานนะ :z3:
-
มันคืออะไรยังไงกัน แก้วเป็นใครกันแน่ ค้างง :katai1:
-
นึกว่าจะเจอพี่วันแล้วเชียว
สู้ๆนะไกร อดทนนะ!!
-
ในที่สุดความ สใส่เกือกของไกรก็ชนะทุกอย่าง 5555555555
ความอยากรู้ของมนุษย์นี่คือหายชั้นดีเลยนะ ถึงแก้วบอกจะไม่ทำร้ายไกรก็เหอะ
ตอนนี้ไม่สนละว่าไกรจะได้เป็นชายาของจรเข้หรือไม่
ตอนนี้สนใจแต่ปริศนา อยากกรู้มาก เมื่อไหร่จะคลี่คลายให้หมดด (ไกรบอกว่าแต่ตูเจือก 555)
ละคือป้าสุวรรณนามานอนเป็นเจ้าหญิงนิทราทำซากปรักหักพังอะไรฝ้าา
นางโดนอะไรมา อยากรุๆ
-
พี่วันหยุดประท้วงขอขึ้นค่าตัวใช่มั๊ยคะ หายไปนานมากกกกกก :hao5:
-
คิดถึงพี่วันมากมาย โอ๊ยๆแก้วคงไม่ใช่ตัวร้ายนะ
-
พี่วันอยู่หนายยย :katai4:
แล้วพี่สุวรรณาคือใคร โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1:
-
ขนลุกแปป เรื่องท่าทางจะยาวกว่าที่คิด
ตั้งสติดีๆนะไกรเอ๋ยย พี่วันกลับมาาาาาา :z3:
-
เหมือนมีปริศนาเพิ่มขึ้น
เมื่อไหร่พี่วันจะกลับมา
-
ลุ้นๆ อ่าาาาาา
ติดตามค้าบ
-
บอกตามตรงว่า....งง!!!!!!
-
เอิ่ม...สุวรรณไหนอ่ะ
เราต้องตามไปอ่านวรรณคดีไกรทองใหม่ไหม่อ่ะ เพราะดูท่าแล้วชักจะไม่รู้เรื่องไปกันใหญ่
มีตะเภาแก้ว ตะเภาทอง แล้วสุวรรณ? (กลับมาที่คำถามเดิม)
ยังไงก็...รอตอนตาอไปค่าาาา
ค้างอย่างแรง!!!!
-
ปวดเฮด :z10:
-
คืออะไร?
ยังไง?
บ้าจริง พี่ชายฉันปวดตับ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อ่านจบแล้วอยากอ่านต่อจัง :hao7:
ไม่เคลียร์อะไร เราลุ้นมาๆ ตัดฉึบ :katai4:
-
สุวรรณ คือทอง....ดังนั้นสองคนนี้คือตะเภาแก้ว ตะเภาทองใช่ไหมคะ คนเขียนละเอียดมากถึงกับค้นคว้าเรื่องบ้านเกิดนายไกรคือเมืองนนท์ นี่มอบฌล่ห์เลย.....แต่ตอนจบอย่าให้ำกรไปเอามาลาขึ้นมาจากน้ำจนโดนสองตะเภาตบนะะะะะ! เป็นเรื่องที่เขียนได้ดีมากจนตอนแรกไม่กล้าอ่าน กลัวช้า กลัวไม่จบ แต่พอเห็นความถี่ในการอัพ ก็อดใจไม่ไหว แล้วพออ่านก็ติดจริงๆด้วย นี่อ่านตั้งแต่เห้าโมงเช้ายันบ่ายสี่แล้วเพิ่งตามทัน ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้นะคะ เขียนดีจนน่าเอาไปทำหนังอะ สุดยอด เกาะขอบรอติดตามเลยนะคะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอยุ่น้าาาา o13
-
ถ้าเราเปนไกรเราก้คงเงิบอะบอกเลย :katai1:
-
อุต๊ะ ตะเภาแก้ว ตะเภาทอง ออกโรงแล้วคร่า ว่าแล้ว!!
ตอนนี้ไกรของเรากำลังสับสนอย่างหนัก อยากรู้นักว่าสองสาวจะทำอะไรกับพี่วันและน้องไกรของเรา
-
เดี๋ยวนะคะพี่โอ ดูเรื่องราวมันจะลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนไปทุกที :a5:
แถมแก้วยังมีฝาแฝดที่นอนหลับไหลไม่ได้สติอีก
อ่านเรื่องนี้แล้วสมองทำงานประหนึ่งกำลังอ่านโคนันเลยค่ะ
เริ่มแอบคิดว่าบ้านแก้วมีส่วนในตอนที่ไกรโดนของด้วยรึเปล่านะ
แต่ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น รอพี่โอมาเฉลยค่ะ
รอพี่วันพระเอกที่หายไปสองตอนแล้วด้วยค่ะ 555
-
นอกจากอิพี่วันไม่ปรากฏแล้ว ยังจะมึนที่มีพี่สาวฝาแฝดของแก้วเพิ่มมาอีก ตกลงบ้านแก้วคือ????
:really2:
-
เข้ามารอท่านจ้าววววววว
-
ยิ่งอ่านยิ่งเดาอะไรไม่ถูกเลย
-
สนุกมากเลยค่ะพี่โอ เห็นชื่อเรื่องมาซักพักแต่เพิ่งตัดสินใจมาอ่าน
แล้วมาเห็นว่าพี่โอเป็นคนเเต่ง >\\\< อ่านแล้วอยากอ่านต่อเรื่อยๆวางไม่ลง
กะจะหยุดจะพอเเล้วก็ฟาดรวดเดียวมาลำนำที่สิบกว่าๆ พี่วันเป็นสัตว์เลือดเย็น(จระเข้) ที่แผ่รังสีอบอุ่นมาก
-
อ้ากกกกกกก .. อยากจิพ่นไฟ ปมเยอะเเยะเต็มไปหมด
-
มารอพี่ว้น เป็นเพื่อน น้องไกร ที่หน้าคณะ
-
กำลังสงสัยเลยว่าตะเภาทองหายไปไหน เจอแล้ว
-
อ่านมา 6 ตอนรู้สึกเขินแบบดามเมจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
ชอบเนื้อเรื่องลึกลับ ความลับ ให้ขุดให้คุ้ย แล้วคนที่รู้มีคนเดียวอีกกกกกกกกกกกกกก?
ชอบบุคคลิกทั้งพระเอกและนายเอกเลยอ่ะ แมนแมนทั้งคู่ถึงแม้ตอนนี้นายเอกจะแอบสาวแตกเพราะความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามา
มีพิมพ์ตกหล่นบ้างแต่โอเคมากกกกกกกกกกกก ไม่อยากหยุดอ่านเลย
ขอบคุณนิยายดีดีอีกเรื่องค่ะ
-
nc มาเป็นกลอนข่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ลึกซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง เขินไปอี๊ก ชอบมากๆเลยค่ะะะะะะะะะะะะ
-
ตอนแรกก็ไม่ได้คลั่งไคล้บ้านทรงไทยหรอก
แต่พอได้อ่านเรื่องนี้เท่านั้นแหละ
ตั้งปณิธานไว้เลยถ้าถูกหวยจะซื้อที่ขุดสระสร้างบ้านทรงไทยภาคกลาง ต้นไม้แต่งเป็นรูปจระเข้
-
มารอพี่ทิวันเป็นเพื่อนน้องไกร
-
20 วันพอดิบพอดี เมื่อไหร่จะมาหนอ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคะ เนื้อเรื่องสนใจและดูหักมุมดีคะ เป็นกำลังใจให้ น้องไกรด้วยคะ สู้ๆ
-
เสาะแสวงตามหาจนสุดหล้า
มิอ่อนล้ามิท้อทันมิหวั่นไหว
จนจะได้เจอพี่ยายอดดวงใจ
จนจะได้คนไป..ใคร่กลับคืน
-๒๙-
“…พ่อเราเป็นหมออาคม”
เธอพูดเสียงแผ่ว..ถ้อยคำนั้นลอยเข้ามาในหูแต่ไม่ได้ลอยออกไปไหน
“ตามปกติแล้วพ่อเราก็เป็นคนธรรมดา นอกจากว่ามีคนมาจ้างวานให้ทำเรื่อง..ต่างๆ เพราะธุรกิจนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะสร้างกำไรมากมายนัก เพียงแต่…พ่อคลั่งไคล้…และบางทีอาจจะมากเกินไปจนน่ากลัวด้วยซ้ำ”
เสียงเธอที่อธิบายช้าๆนั่นสั่นพร่า
และซึมซาบเข้ามาในจิตใจได้อย่างรวดเร็ว
“แล้วนี่…?”
ไม่ต้องบอกก็รู้ ผมชี้นิ้วไปหาร่างที่นอนอยู่
คนตรงหน้ามองตามผม “ร่างของพี่สุวรรณา…”
“แล้ว?”
“…เป็น…ร่างที่ลงอาคมไว้น่ะ” เสียงนั้นเบามาก..เบาจนถ้าไม่เพ่งสมาธิก็ไม่ได้ยิน “มีการเติบโต มีพัฒนาการ เพียงแค่...ไม่มีวิญญาณ”
ผมยืนนิ่ง รอให้อีกคนอธิบายต่อ
ที่จริงอาจจะเพราะผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปเลยเสียมากกว่า..
“ตอนนั้นเราสองคนอายุได้สามขวบ…ยังสูงแค่นี้อยู่เลย” เธอทาบมือประกอบด้วยรอยยิ้มจางๆ “เราสองคนเป็นฝาแฝดกัน แทบไม่มีใครแยกกันและกันออก..รักกันมาก…แต่ก็ซนไปทั่วตามประสาเด็ก วันนึง…พวกเราหนีพ่อกับแม่ไปวิ่งเล่นที่ริมแม่น้ำ…แล้ว…พี่ก็ตกลงไป…”
ผมนึกถึงรูปถ่ายที่แปะอยู่บนบอร์ดหน้าห้องของเธอ มีรูปของเด็กหญิงตัวเล็กวัยสามขวบคนหนึ่ง..ที่ความจริงแล้วควรจะมีสองคน และภาพในจินตนาการของผมคือเด็กผู้หญิงสองคนนั้นตามคำที่เธอบอกเล่าออกมาได้อย่างชัดเจน
“น้ำลึก กระแสน้ำไหลเชี่ยวมาก”
เสียงนั้นสั่นขึ้นเรื่อยๆ
“เราจำภาพนั้นได้ดี ตอนที่พี่สุวรรณาตกลงไปในน้ำ…แล้วค่อยๆจมลงไปต่อหน้าต่อตาเรา เรากรีดร้องเรียกให้ใครก็ได้มาช่วย แต่แถวนั้นไม่มีใคร…จะมีก็แต่………..”
หัวใจของผม..กำลังเต้นระรัวมาก
“จระเข้ตัวหนึ่ง”
มันคือช่องว่างแห่งความเงียบงัน..ที่ราวกับอากาศบริเวณนั้นหายไปหมดสิ้น
อุณภูมิที่สูงขึ้นมาโปะอยู่ที่ตา และผมต้องกระพริบไล่มันไป
“แลกกับชีวิต…” เธอเอ่ย จ้องหน้าผม “…ด้วยชีวิต”
ผมส่ายหน้าช้าๆ “หมายความว่ายังไง?”
“จระเข้ตัวนั้นไม่ใช่จระเข้ธรรมดา ไกรก็รู้ใช่มั้ย” เสียงนั้นราวจะขาดใจ “ร่างของพี่อยู่ในปากที่เต็มไปด้วยคมเขี้ยว ท่านผู้นั้นยื่นข้อเสนอ หากพวกเราช่วยเขาปลิดชีพหนึ่งชีวิตได้..จะคืนวิญญาณให้กับพี่สุวรรณา”
“…ข้อเสนอที่เห็นแก่ตัวขนาดนั้นนั่นมันอะไรกัน?”
“..เรารู้ว่าเราเป็นฝ่ายเสียเปรียบทุกด้าน”
“แล้วทำไม…”
“แต่พ่อเราไม่ใช่”
..ผมคิดว่าประเด็นมันอยู่ตรงนี้แหละ..
“เราบอกแล้วใช่มั้ย…พ่อเรารัก หลงใหล และคลั่งไคล้ในศาสตร์นี้ เขาปรารถนาที่จะได้ทำเรื่องแบบนี้มานานแล้ว..การฟื้นฟูศาสตร์อาคมที่กำลังจะล่มสลาย การสืบทอดเจตนารมณ์ของครูอาคมรุ่นก่อนๆ เพราะงั้นมันไม่ยากเลยที่จะให้คนอย่างเค้าตบปากรับคำกับเรื่องนี้ พวกเขาร่วมมือกัน..ทำให้ทุกอย่างอยู่..อยู่ในแผน”
“แผน? แผนอะไร?” ผมทวนคำ
คนฟังเม้มปากแน่น และเอ่ยคำนั้นออกมาทั้งน้ำตา
“..แผนปลิดชีวิตจ้าวธารา”
ผมคิดว่าผมจะล้มลงไปทั้งอย่างนั้น
‘พี่หันหลังให้จระเข้ด้วยกัน..ไม่ได้..’
‘สิ่งเดียวที่ท่านต้องไม่หันหลังให้คือ ‘พวกเรา’…คือ ‘ความแค้น’ ทั้งหมดของพวกเรา’
‘สัญญากับพี่ได้มั้ย..ว่าไกรจะเป็นคนเดียว…ที่ไม่ ‘โกหก’ พี่…’
‘…สิ่งเดียวที่จะฆ่าพวกเราได้…คมดาบเดียวที่จะกรีดลงบนผิวเนื้อของพวกเราได้…’
‘…….คือการทรยศ’
“ทุกอย่างอยู่ในแผนมาตั้งแต่แรก จระเข้ต้องการฆ่าจระเข้ด้วยกันเอง วางแผนทุกอย่างมาอย่างละเอียดละออตั้งแต่สิบยี่สิบปีที่แล้ว หรือบางทีอาจจะมากกว่านั้น”
..ท่านอาพันวัง..
ถามว่าเกลียดไหม..ถามว่าแค้นรึเปล่า..สิ่งที่กดอยู่ด้านในเป็นมากกว่าแค่อาฆาต เอาคนที่ผมรู้สึกแย่ด้วยตลอดชีวิตมาปั้นเป็นก้อนรวมๆกันยังทำให้ผม…โกรธ…ได้ไม่เท่าสิ่งที่ท่านอาพันวังทำกับไอ้พี่วันตลอดมา หลายสิบปีที่ผ่านมา…
“…สิ่งเดียวที่จะฆ่า ‘จ้าว’ ได้มีเพียงการถูกแทงจากภายใน การหักหลัง…พ่อวางแผนให้เราเข้าไปยืนตรงนั้น และทำทุกอย่างให้พี่สุวรรณากลับมาให้ได้…แต่…เรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นที่สุดกลับเกิดขึ้น…”
แก้วสะอื้นเพียงนิด แต่น้ำตากลับไหลออกมาเป็นสาย
ผมคิดว่าจะควรจะหยิบผ้าเช็ดหน้าให้เธอ แต่ก็ตระหนักได้ว่าตัวเองไม่ได้พกไว้
และผมรู้…
“…เพราะว่าแก้ว…กลับชอบไอ้พี่วันขึ้นมาจริงๆ…?”
เธอพยักหน้าโดยไม่มีเสียงตอบกลับ..พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าขณะยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้จักหมดจักสิ้นนั่น
“เราขอโทษไกร เราไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น”
“เรื่องที่เราโดนเล่นงานก็เป็นฝีมือพวกเธอใช่มั้ย?”
“..เราขอโทษ”
“มันไม่ใช่เรื่องตลกนะแก้ว”
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะร้องบ้าง แต่ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดที่รู้ว่าคนที่ทำร้ายผมในวันนั้นเป็นใคร ผมแทบไม่รู้สึก..เจ็บปวดกับเรื่องนั้นเลย แต่ถึงอย่างนั้น…กลางอกผมก็ยังปวด…
ไอ้ที่ผมเจ็บน่ะ…มันล้ำลึกและซับซ้อนกว่านั้น..
“คนที่เค้ารักกัน..เค้าไม่ทำกันแบบนี้…”
…คือความรักที่แก้วมีให้พี่วัน
ผมมองเธอ..เธอกำลังสะอื้นหนักจนตัวโยน
“….ทุกอย่างมันผิด ไกร มันผิดตั้งแต่ที่เรารักพี่วันจริงๆ และก็ผิดแผน…ตรงที่พี่วันไม่ได้รักเรา ทำให้กระแสทั้งหมดเปลี่ยนไป คนบริสุทธิ์อย่างไกรถึงต้องมาเดือดร้อนกับเรื่องบ้าๆแบบนี้..เพราะ….”
เธอมองหน้าผม ในดวงตาคู่นั้นมีประกายประหลาด
“..เพราะพี่วัน…รักไกร”
ลิ่มขนาดใหญ่พุ่งมาปักที่ทำนบน้ำตาให้แตกออก ปล่อยให้สายน้ำทั้งหมดไหลพรั่งพรูออกมาอย่างเสียมิได้
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้าแบบไหนออกไปในตอนนั้น ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่รึเปล่า ขมวดคิ้วจนเจ็บหรือเลิกสูงจนปวด เสียงฟันที่กระทบกันดังกรอดอยู่ข้างในเมื่อนึกถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมา น้ำตาทั้งหมดในช่วงเวลาที่ไอ้พี่วันหายไป…กำลังไหลลงอาบแก้มผม
แก้วจูงมือผมออกจากห้อง และปิดประตูบานนั้นลงอีกครั้ง
พวกเราเดินลงมาชั้นล่าง และเธอก็หยิบยื่นทิชชู่ม้วนใหญ่ให้ผมทั้งม้วน ผมคิดว่ามันน่าอายที่เราร้องไห้ด้วยกันทั้งคู่ แต่ตอนนั้นผมไม่รู้อะไรแล้ว
“แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะแก้ว..ทุกอย่าง...มันสำเร็จมั้ย?”
ผมถามเธอทันทีหลังจากที่ตัวเองควบคุมสติได้
เธอยิ้ม “หลังจากวันนั้น..เราเองก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลยเหมือนกัน”
“แล้วพี่สุวรรณาของแก้วจะเป็นยังไง?”
“เราเองก็ไม่รู้เลย..พักนี้พ่อน่ากลัวมาก เราไม่กล้าถามหรอก”
“แก้ว…”
ผมเรียกเธอ คิดว่าคำถามนี้แหละที่ผมสมควรถามมากที่สุด
“แก้วคิดว่าพี่วัน..จะเป็นยังไง..?”
คนฟังยิ้มอ่อน เดินนำผมออกจากประตูบ้าน “เรา..ขอโทษจริงๆนะไกร แต่เราไม่รู้อะไรจริงๆ…ตอนนี้บ้านเราเองก็ย่ำแย่เหมือนกัน พ่อกับแม่เอาแต่คร่ำครวญถึงพี่สุวรรณา ซึ่งเราคิดว่าคง..หมดหวังแล้วล่ะมั้ง”
“แล้วแก้วล่ะ?” ผมถามต่อ “เป็นยังไงบ้าง..?”
“เราคิดว่า..แบบนี้ก็ดีนะ” เธอหัวเราะ “เหมือนกับว่า..เรื่องทุกอย่างมันจบลงแล้วน่ะ”
“ดีใจด้วยนะ”
“…เราเสียใจจริงๆนะไกร”
“ไม่เป็นไร” ผมพยักหน้า แล้วเปิดประตูรั้วบ้าน “เราเข้าใจเธอ”
“ขอบใจนะ”
“แล้วเอาเรื่องนี้มาบอกเราจะไม่เป็นอะไรเหรอ?”
“อ้อ ไกรก็อย่าไปบอกคนอื่นต่อสิ”
“ฮะๆ บอกไปใครจะเชื่อ”
พวกเราสองคนคุยกันอีก2-3ประโยคที่หน้าประตูบ้าน หลักๆคือการร่ำลากันนั่นแหละครับไม่มีอะไรมาก และถ้าถามความเห็นของผมเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น…แก้วพูดผิดไปอย่างหนึ่ง เพราะผมเข้าไปในบ้านนี้มากกว่าครึ่งชั่วโมงแน่ๆไม่ใช่เพียงแค่ห้านาทีอย่างที่เธอว่าในคราวแรก
…และนั่นแหละ ผมไม่ถือโทษโกรธแก้ว
ที่จริงแล้วทุกคนก็ต่างมีเหตุผลของการกระทำต่างๆด้วยกันทั้งนั้น…และต่างคนก็ให้ความสำคัญกับเหตุผลของตัวเองมันก็เป็นของตายอยู่แล้ว ผมผิดเอง…ที่หลงเข้ามาในวัฏจักรนี้อย่างคนธรรมดาเกินไป
“ไกร”
“หืม?”
เรามองหน้ากันผ่านช่องว่างของรั้ว และเธอยิ้มให้ผม
“เราไม่มั่นใจกับเรื่องนี้เท่าไหร่นะ เราเองก็ยังยืนยันไม่ได้ว่ามันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า แต่เราเองก็มีโอกาสได้อ่าน..เอ่อ..สมุดเล่มดำๆนั่นน่ะจ้ะ เลยพอรู้อะไรมาบ้าง…จ้าวจระเข้…ไม่ตายง่ายๆหรอกนะ…”
“....เราเชื่อว่าพี่วันยังมีชีวิตอยู่จ้ะ”
“อื้ม”
ผมยิ้มกลับ คิดว่าตัวเองไม่มีอะไรต้องพูดมากมาย
“..เราก็เหมือนกัน”
+++++++++++++++++++
“เฮ้ยๆ ได้ยินมาว่าพี่วันดรอปเรียนว่ะ”
“หา จริงดิ”
“ซิ่วเหรอ?”
“ซิ่วทำไมวะแก จะจบอยู่ละ”
“โปรเจคจบก็ไม่มาทำนะ ก็สมควรจะดรอปอ่ะ”
“เค้าเข้าโรงพยาบาลเหรอ?”
“ไม่ม๊างงง ไม่ได้ข่าวเลย”
“เดือดร้อนห่าไรวะ เรื่องของพี่เค้านี่”
“นี่หนุ่มหล่อคณะเราจะลดจำนวนลงแล้วนะ”
“ใช่ใช่ อาหารตายิ่งน้อยๆอยู่”
“เออ พอเลย ใครน้องรหัสพี่วันวะ”
ใครสักคนยกมือขึ้น “กูๆ ไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่ะ..เดี๋ยวกูถามพี่สายล่ะกัน”
“ก็ดูพี่เค้าไม่ได้มีปัญหาอะไรนี่หว่า เรียนดีออก”
“ติดจะเทพด้วยซ้ำ”
“แล้วดรอปทำไมวะ?”
ผมจำได้..
..จำ..กลิ่นคาวเลือดที่ลอยคลุ้งเต็มท้องน้ำได้ดี..จะได้ว่าสีของมันหม่นหมองและน่ากลัวแค่ไหน จำได้ว่าตัวเองภาวนาอยู่ตลอดเวลาว่าขอให้นั่นไม่ใช่เลือดของเขา…หรืออะไรก็ตาม
แต่จนแล้วจนรอดกระทั่งวันเปิดภาคเรียน…ก็ยังไม่เห็นแม้เพียงเงา
หลายคนคงจำได้ว่าผมสนิทกับพี่วันเลยเข้ามาถามไถ่ และเมื่อผมตอบพวกเขาไปตามตรงว่าไม่รู้ พวกเขาก็ไม่ได้เซ้าซี้หรือมีท่าทางเป็นห่วงอย่างจริงจังขนาดไหน ผมไม่ได้คาดหวังอะไรนัก..การดรอปหรือซิ่วจากมหา’ลัยด้วยเหตุผลส่วนตัวนั้นคงไม่มีใครคัดค้าน เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าพี่วันเป็นจระเข้
…แถมยังไม่รู้ด้วยว่าเจอกับอะไรมา
ผมคิดว่าควรจะฉุดตัวเองขึ้นมาจากบรรดาข้อสันนิษฐานต่างๆว่าเป็นหรือตาย ใจนึงผมภาวนาให้เขายังมีชีวิตอยู่…อยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ แต่อีกใจก็อยากรู้ว่าเขาตายไปให้รู้แล้วรู้รอด จะได้ไม่ต้องมานั่งกระวนกระวายเหมือนที่เป็นอยู่ในทุกๆวันแบบนี้
และจากวันนั้นเป็นเป็นต้นมาผมยังไม่มีโอกาสได้คุยกับแก้ว ด้วยเหตุผลเดิมๆ..คือผมไม่รู้จะคุยอะไร เธอบอกผมแล้ว…สำหรับทุกๆอย่างที่ผมควรรู้ และ…ผมไม่ได้มีเรื่องอื่นใดที่ยังคงคาใจอยู่
ถึงแม้จะอยู่กลุ่มเดียวกันวิชานึงก็เหอะ
“เฮ้ย ไกร”
โป๊ยเรียก ผมยังไม่ละสายตาจากหน้าต่าง..แต่ก็งึมงำตอบมันไป
“หืม?”
“เอาไงดีวะมึง”
“เอาไงอะไร?”
โป๊ก!
“ควาย เรื่องแมชเชอร์งานไง”
“เหี้ย กูก็ฟังอยู่ จะเขกกบาลกูทำไมเนี่ย!?”
“ก็เห็นมึงเหม่อ…”
“คิดมากอะไร อยากไปเที่ยวจังหวัดไหนก็ไปดิวะ”
“กูอยากไปทะเล”
“ตลกละ หาข้อมูลหน่อยดิ…อยุธยา สุโขทัย ไรงี้สิวะ”
“แหม ถ้ามึงจะสโคปทุกอย่างลงมาขนาดนั้น..ก็เลือกไปเองเลยจะดีกว่าป่ะวะ” มันว่า น้ำเสียงประชดประชันแดกดันสุดฤทธิ์ “ทำมาบอกจะให้กูเลือกอย่างโง้นอย่างงี้”
ผมกลอกตา “แล้วแตงโมกับแก้วอ่ะ ว่าไง?”
“ก็บอกแล้วแต่มึง อย่าลืมซิมึงเป็นหัวหน้ากลุ่มนะ”
“เออๆ”
“รีบๆเลือกเหอะ จะได้ไปกันในเดือนนี้…ทิ้งไว้นานเดี๋ยวงานจะเข้าอีก”
“ไอ้สัส นี่มึงเป็นใครเนี่ย เอาไอ้โป๊ยเพื่อนกูไปซ่อนไว้ไหน”
“…กูไม่คุยกับมึงละ เชิญเหม่อเฮิร์ทเพราะโดนผัวทิ้งไปคนเดียวเลยมึงอ่ะ”
“เฮ้ยยย กูล้อเล่นนนน ฮ่าๆๆ”
“ขำมากป่ะะะ”
ผมขำจนน้ำตาเล็ด..ก็รู้อยู่หรอกว่าที่ไอ้โป๊ยมันเอาการเอางานขึ้นมาขนาดนี้เพราะตัวผมเองเนี่ยแหละที่เอาแต่เหม่อลอยไปวันๆ มันเลยต้องดึงความสามารถที่ซ่อนเร้นอยู่ออกมาเพื่อรับมือกับปัญหานี้คนเดียว แอบรู้สึกขอบคุณมันไม่น้อยเลยแหะ
“เอ้อๆ เมื่อกี้เค้าประกาศกูไม่ทันฟัง…กลุ่มเราได้ใครเป็นที่ปรึกษาวะ?”
ไอ้โป๊ยหันหน้าหน่ายๆมาทางผม แล้วหยิบชีทที่เค้าเพิ่งแจกวันนี้ขึ้นมาดู..ผมชะโงกหน้าตามไปดูด้วย มันคือใบ assignment ที่แจกแจงรายละเอียดการทำงาน การแบ่งและจัดกลุ่มหาอาจารย์ที่ปรึกษาโครงการ ซึ่งประเด็นของเรื่องอยู่ตรงนี้แหละ พวกผมจับฉลากได้กลุ่ม4…อยู่กับ…
….อาจารย์คง
+++++++++++++++++++
ถ้าคุณคิดว่าผมเดินเร็วแล้วล่ะก็..คุณคิดผิด
ตอนนี้ผม ‘วิ่ง’ อยู่ต่างหาก..!
“จารย์!!!”
สิ่งแรกที่ทำตอนเปิดประตูโพล่งเข้าห้องพักอาจารย์คือการตะโกนเรียกเสียงลั่นแบบที่ตัวเองไม่เคยทำมาก่อน และหลังจากนั้นไม่เกินสามวิก็ถึงได้รู้ว่าเสียมารยาทแค่ไหน จึงรีบโค้งคำนับให้อาจารย์ทุกคนที่อยู่ร่วมห้องจนหลังแทบจะขนานกับพื้น
ส่วนเจ้าของนามน่ะนั่งอยู่ซะโต๊ะตัวในสุด แล้วส่ายหน้าระอา
“มีอะไร?”
“เอ่อ…” ผมก้าวเท้าเข้าไปช้าๆ พยักเพยิดว่าห้องประชุมเล็กว่างอยู่นะด้วยอวัจนภาษา แต่ก็นั่นแหละ ผมต้องหาเหตุผลที่ดีกว่านั้น “ปรึกษา…เรื่องแมชเชอร์….”
แกขยับแว่นเล็กน้อย แล้วหันกลับไปมองหน้าจออีกครั้ง
“ไปรอห้องนู้นไป เดี๋ยวตามไป”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ก่อนออกจากห้อง ผมไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ขอโทษอาจารย์ทุกท่านอีกครั้งหนึ่ง โชคดีที่ในห้องนั้นไม่ได้มีอาจารย์จอมโหดอยู่สักเท่าไหร่ไม่งั้นล่ะก็…โดนเชือดแน่ พูดแล้วสยองเลย
ผมเดินเข้าห้องประชุมเล็กที่ไม่มีคนใช้งานข้างๆ เปิดไฟเปิดแอร์รอพร้อมประหนึ่งการสัมมนาจริงจังก็มิปาน ทั้งๆที่อ้างเรื่องแมชเชอร์ไป…แต่ก็เห็นจะมีแต่คำถามส่วนตัว ที่ผมเพิ่งเรียบเรียงได้สำเร็จหลังจากผ่านให้มันตกตะกอนมานานเป็นเดือนๆ กับคำถามที่จะถามกับคนที่รู้เรื่องจระเข้มากที่สุด
…กับหมอปราบจระเข้
พอทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ก็รู้สึกไม่อยู่สุขจนต้องลุกแล้วเดินไปเดินมาวนเวียนอยู่รอบห้อง ความกระวนกระวายตลอดหลายเดือนแทบจะมาจุกอัดกันอยู่ในคราวเดียวก็วันนี้แหละ
ไม่นานประตูก็เปิด อาจารย์คงเดินเข้ามาในห้องแบบเรียบง่ายตามประสา
แล้วเอ่ยถามออกมาก่อนจะทันได้นั่ง
“เอ้า มีอะไรก็ว่า….”
“ถ้าจะหาตัวจระเข้…ต้องทำยังไงครับ?”
..ชะงัก
ไม่ได้หมายถึงผมหรอกครับ หมายถึงเขาต่างหาก
อาจารย์คงเลิกคิ้วขึ้นจนเห็นรอยย่นที่หน้าผากชัดเจน ก่อนจะส่ายหน้า “…คราวหลังช่วยปรึกษาอะไรที่มีสาระหน่อยได้มั้ยเนี่ย…”
“…ผมถามจริงๆนะอาจารย์” ผมรีบเดินตรงเข้าไปหา แล้วค้อมศีรษะลงให้รู้ว่า..เอ่อ อย่างน้อยผมก็เคารพเขาไม่น้อย “ผมอยากรู้…ว่าหมอปราบจระเข้หาตัวจระเข้พิเศษแบบนั้นเจอได้ยังไง ทั้งเรื่องรังของมัน..แล้วก็พี่วั---เอ่อ จระเข้ตัวเป็นๆด้วย”
แกเลิกคิ้ว “…ก็ไปสวนสัตว์ซะสิ”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ! ผมจริงจังนะ’จารย์”
“จริงจังเรื่องอะไร?”
“ผมอยากตามหาจระเข้”
“ไปเพื่ออะไร?”
…ผมพูดไม่ออก
ตอนนั้นแม้แต่จะพูดอะไรสักคำออกไปก็พูดไม่ออก ทั้งที่มีคำตอบอยู่เต็มไปหมด
อีกฝ่ายประสานมือไว้บนโต๊ะ..แล้วจ้องผมอย่างจริงจัง ดวงตาคู่นั้นมองลอดแว่นออกมาทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นหิน ผมไม่ได้รู้สึกแบบนี้นานแล้ว มันคือความน่ากลัว…เพราะคิดว่าตลอดว่าอาจารย์คงไม่มีทางทำอะไร ในสถานการณ์แบบนี้ถึงได้น่ากลัว..
แกเงียบ และท่าทางว่าจะไม่พูดอะไรจนกว่าผมจะหาคำตอบออกมาได้ มันแย่มาก..ดวงตาของเขาเหมือนดวงตาเมดูซ่าในเทพนิยาย
แต่ผมก็ตัดสินใจตอบไป..ด้วยเสียงที่เบามาก
“…ผม…อยากหาไอ้พี่วัน…”
แค่นั้นแหละ..เรื่องมันก็แค่นั้นเอง
“อ้อ” แกรับคำสั้น “ได้ยินว่านายทิวันอะไรนั่นดรอปเรียนใช่มั้ย?”
ผมพยักหน้า “แต่มันไม่ใช่แค่นั้น…อาจารย์ก็รู้…”
“แล้วมีอะไร?”
“รังจระเข้”
แกถอนหายใจเฮือกใหญ่ “แม้แต่เรื่องนั้น…คนธรรมดาอย่างเอ็งก็รู้เหรอเนี่ย”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ” ผมร้อง “วันที่รังแตก…ผมเองก็อยู่ที่นั่นด้วย”
คำนั้นทำให้แกชะงักเพื่อมองหน้าผม ด้วยดวงตาที่ทำให้ผมเกร็งจนต้องยืดหลังตรงอีกครั้งหนึ่ง
แกจ้องหน้าผมนิ่ง...นานจนผมกลัวว่าตัวเองจะขาดใจตายเสียตรงนั้น แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากกว่าการหลุบตาลงต่ำ เคาะนิ้วลงกับโต๊ะ2-3ครั้ง แล้วพูดต่อ
“เธอเองก็มีสมุดเล่มนั้นแล้วไง มันบอกทุกอย่างไว้แล้วนี่”
ผมกลืนน้ำลาย “…ผมอ่านไม่ออก”
“โอเค” แกยกมือ..ท่าทางจะเข้าใจความหมายที่ผมบอกโดยไม่ต้องอธิบาย “ฉันเข้าใจละ”
“อาจารย์จะบอกผมได้มั้ยครับ…”
“มันยากนะ”
“…แต่ผมอยากรู้ ถือว่าสอนนอกรอบไง”
“สอนอะไร?”
“วิธีหาจระเข้”
อาจารย์คงเงียบไปครู่หนึ่ง
“บอกไว้เลยนะมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาพวกนั้นเจอ ข้าใช้เวลามากกว่าสิบปีในการหาจ้าวทิวันจนพบ และถึงแม้จะหาพบก็ใช่ว่าจะจับตัวได้ในทันที…ข้าเตือนเอ็งแล้ว บอกเอ็งตั้งไม่รู้จักกี่ร้อยกี่พันรอบว่ามันอันตราย เรื่องแบบนี้มันไม่เหมาะกับคนธรรมดา..”
“ผมรู้…”
“ถอนตัวไปซะ”
ผมกัดฟัน “เข้ามาขนาดนี้แล้วอาจารย์ยังจะกันผมออกไปอีกเหรอ?”
“เพราะแบบนั้นน่ะสิถึงได้อันตราย”
“แต่…..”
“นี่เป็นโอกาสดี ถอนตัวไปซะ”
แกย้ำอีกครั้ง ผมส่ายหน้า
“ผมทำไม่ได้”
“ทำไม?”
“…ผมรักเค้า…”
มันไม่ใช่เรื่องโกหก
และเสียงของผมก็สั่นเหลือเกิน
“ผมทำไม่ได้…ที่จะปล่อยให้เรื่องมันจบแบบนี้ ผมไม่อยากนั่งรออยู่เฉยๆ..หรือตัดใจไปทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย ทั้งเรื่องที่ไอ้พี่วันหายไป…อยู่ที่ไหนที่ไม่มีใครรู้ จะปลอดภัยรึเปล่า เป็นตายร้ายดีแค่ไหน…หรือยังไง ผมแค่อยากรู้”
แกคลายไหล่ “ไร้สาระชะมัด”
“ผมรู้…”
“อย่าว่าแต่ชายรักชายเลย นี่มนุษย์กับจระเข้นะ”
“ผมรู้…แต่…”
“ยังยืนยัน? ว่างั้น?”
คำถามนั้นเหมือนลองเชิง ที่ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากการพยักหน้ารับ
แกถอนหายใจอีกครั้ง “…มีทางเดียวที่จะทำได้”
“ยังไงครับ? ให้ผมทำอะไร?”
ตอนนั้นผมเริ่มฉุกใจคิดกับสิ่งที่ตัวเองถามออกไป อีกคนถอนหายใจสั้นๆ ท่าทางคล้ายกับลำบากใจที่จะพูดมากกว่าไม่มีคำตอบ..และมันทำให้ผมรู้ได้ลางๆว่าที่อีกคนพูดมาทั้งหมดนั้นหมายถึงอะไร ทั้งเรื่องที่พยายามตอบคำถามของผมทีละข้ออย่างใสใจนั่นก็ด้วย
…เขาแค่ไม่ต้องการ…ให้ผมจมดิ่งลงมากับเรื่องนี้
…มากเกินไปกว่านี้
“…เป็นหมอปราบจระเข้ซะเองไง”
TBC
=======================
เนื้อเรื่องแม่งเจ้มจ้นล่ะเกิน แต่งเองยังเหนื่อยเอง 5555 #เป็นบ้า
อยากจะรีบเอาไอ้พี่วันกลับมาแหะ ก่อนนิยายเรื่องนี้มันจะไม่ใช่เพียงนิยายรักอีกต่อปัยยยย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
แอบดีใจที่ยังอ่านกันอยู่ 5555555555
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น้องไกรจะเป็นหมอปราบจระเข้?? :katai1:
-
อ่านไปขนลุกไป เหมือนวรรณคดีเกินไปแล้ว
ถ้าไกรกลายเป็นหมอปราบ แล้วสุดท้าย :o12:
ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆ
-
เจ้มจ้นละเกินนน...ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น เอาละน้องไกรจะเป็นหมอปราบจระเข้ละ
คราวนี้พี่วันก็จะหือกับไกรไม่ได้ละ(แววกลัวเมียมาแต่ไกลเลอ)55555
ก็มโนไปเรื่อยๆระหว่างรอคุณพี่ทิวันกลับมา
ปล.รออ่านตอนต่อไปและต่อๆไปและต่อๆๆๆๆๆๆไปครัช
-
ก็ดีนะจะได้ปราบ พี่วัน ไม่ให้ไปหลงใครที่ไหน ทำตัวเจ้าชู้กับใครอีก :z1: :z1:
-
นอนตาย..... :ling1:
เปิดมาแบบเคลียร์เล็กน้อย
ตอนจบ เครียดอีกละ!!! :z3:
รอตอนต่อไป
-
ไอ้พี่วันยังไม่กลับมาอีกหรอ แล้วน้องไกรจะเป็นหมอปราบจระเข้าจริงดิ
ถึงอย่างนั้นน้องไกรก็คงไม่ทรยศพี่วันหรอก
พี่วันจงกลับมา โอมมมมมมม :z10:
-
กร๊าซซซซ พ่นไฟฟฟฟ. :hao7: :hao7: :hao7:
-
เริ่มเครียดละบอกตรง
สรุปพี่วันจะเป็นพะเอกหรือไกรจะเป็นพระเอก 5555555
อยากอ่านแบบชิวๆกว่านี้อ่ะ
ไกรต้องเรียนวิชเป็นหมอปราบไอ่เข้หรอ โหววววววว
มันเกินไปป่าวเนี่ย หมอปราบไอ่เข้ กับ จ้าวไอ่เข้ มันจะรักกันได้เลออออออออ
มีเข้มข้นเจงๆ มาต่อบ่อยๆน้าอย่าทิ้งช่วงนานเดี๋ยวหมดฟิลลิ่ง :katai2-1:
-
อยากอุทานว่าคุณพระทุกบรรทัด ทำไมมันเครียดแบบนี้ :ling3:
-
นายไม่จ่ายค่าตัวพี่วันจริงๆใช่มั้ย หายไปกับสายลมและสายน้ำสุดดดด
-
อ้าว ไกรทองจะออกโรงมาปราบชาละวันซะแล้ว
แต่เวอร์ชั่นนี้เค้าปราบกันด้วยความรัก ฮิ้วววว
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ ลุ้นกันทุกตัวอักษรเลยทีเดียว
-
ช่วงนร้พี่วันงดโชว์ตัวเหรอคะ มาแต่ชื่อตลอด พี่หายไปอยู่ไหน น้องไกรจะกลายเป็นหมอจระเข้แล้วเนี่ย :z3:
-
บร๊ะ เป็นเลยไกร เค้าชูจักแร้เชียร์ ว่าแต่พี่วันคะ หายไปหลายตอนจนเค้าจะลืมว่าพี่เป็นพระเอกแล้วนะ
-
จารย์คงแนะนำอะไรอย่างนั้น หาเจอแล้วไง ต้องสู้กันด้วยหรือเปล่า
-
เข้มข้นสุดๆ
อ่านไปแอบกลั้นหายใจ 555555
ไกรจะเป็นจริงหรอออ
:katai1: :katai1:
-
อืม .. เป็นหมอนวดแทนไม่ได้หรอ 5555555555555555555 :z6:
-
ดีเหมือนกันนะ...เอาวิชาอาคมไว้ปราบพี่วัน..!!!55555
ขอบคุณที่กลับมา...หายไปเนิ่นนาน
-
เอ่อ...บรรยากาศแบบนี้มีนใช่คำว่ามาคุได้เปล่าเนี่ยคิดถึงพี่วัน รอไกรไปตามหาอยู่นะ
-
:katai1: พี่วันหยุดงานนานไปแล้วค่ะ กลับมารับพระเอกเหมือนเดิมเหอะนะ เค้าสงสารน้องไกร :hao5:
-
เอาเลย ตอบตกลงไปเลยสิ จะได้ช่วยพี่วันได้ด้วย จัดการท่านอาพันวัล
-
โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย
เรื่องนี้คงไม่ไปจบในรูทที่เราคิดใช่ไหมค่ะ ไม่นะไม่เอา :ling2:
-
กลัวว่าท้ายสุดแล้วคนที่จะฆ่าพี่วัน ก็คือ ไกร
-
เอาหล่ะไกรต้องเป็หมปราบจระเข้เพื่อหาพี่วัน
แล้วเรื่องมันจะจบแบบไหนเนี่ย
แล้วตาพันวังตายหรือยังเนี่ย
-
จะเรียนจริงๆเหรอไกร เหมือนจะทำให้ห่างกันขึ้นไหมนะถ้าเกิดไหรเรียนขึ้นมาจริงๆ
-
ทุกคนคิดถึงพี่วันนะคะ
:กอด1:
-
อ่านกำลังสนุกเลย :ling2:
มาต่อเร็วๆน่ะ อยากอ่านต่อ :impress2:
-
หึหึ ถ้าพี่วันเจ้าชู้ ก็ให้น้องไกร จัดการเลย (เอ๋? เหมือนเค้าหลงประเด็นไปนะ อิอิ)
-
ค้างสุดๆมาต่อไวๆนะคะจะขาดใจ
-
:mew5: รอฉันรอเธออยู่ พี่วันจ้าาาาาา น้องไกรรออยู่นะ
-
สนุกมากกกก ไกรทำตัวสมกับจะเป็นไกรทองละ? พี่วันนนนนน คิดถึงจัง
-
อร๊าย ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกฟินจุง ไกรจะยอมเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนแปลงชีวิต เพื่อพี่วัน นี่เหมือนเรื่องชาละวันกับไกรทองจริงๆ แล้วนะเนี่ย :hao7:
-
เอาอีกกกกกกก
-
โอ้ยยยยไม่เอาาาาาา
-
‘…สิ่งเดียวที่จะฆ่าพวกเราได้…คมดาบเดียวที่จะกรีดลงบนผิวเนื้อของพวกเราได้…’
‘…….คือการทรยศ’
แล้วน้องน้องไกรจะเป็นหมอปราบจรเข้ มันคือการทรยศรึเปล่า :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
พี่วันกลับมาด่วน ก่อนที่ไกรจะกลายเปนหมอปราบจรเข้ไปซะเอง :a5:
-
ไกรเป็นหมอปราบจระเข้ก็ดีนะ
จะได้ปราบจระเข้อย่างพี่วันให้อยู่หมัด
และๆๆๆ คุณโอเอาพี่วันกลับมาเร็วๆๆเถอะๆๆๆ
-
ไอ้พี่วันหายไปไหนสงสารไกรจัง
-
ติดตามต่อค่ะ สนุกมาก ชอบแนวอย่างนี้จัง
-
พี่วานนนนนนนนน น้องคิดถึงล่ะเกิ๊นนนนนนนนนนน อยู่ไหนเนี่ยยยยยย :katai1:
เรื่องนี้มันเข้มข้นเข้าไปทุกที เดาไม่ถูกเลย แต่ชอบมาก รอตอนต่อไปปปป
-
ท่านอาพันวังร้ายมาก :m16:
พี่วันยังไม่กลับมาอีก
-
คิดถึงพี่วันนนนนนน
-
โหห ประโยคสุดท้ายนั่น เหมือนไกรกำลังจะก้าวข้ามเข้าสู่อะไรบางอย่างที่ถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว
ตื่นเต้นนนน แล้วนี่พี่วันหายไปไหนกันแน่ :sad4:
-
โว้ววววว นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน!!!! :katai1:
-
ในที่สุดไกรก็ได้เป็นหมอปราบจระเข้ซะที
หวังว่าคงจะได้เจอพี่วันในเร็ววันนะ
-
ไม่ใช่นิยายรักธรรมดาจริงๆค่ะ แต่เป็นนิยายลงอาคมค่ะ หุหุ
แต่ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้สั้นจังอ่า มาต่อไวๆน้าา :ling1:
-
ลึกลับซับซ้อนเกินจะเอ่ย....
-
ฮื่มๆ อาพันวังนี่ร้ายนักนะ
ว่าแต่พี่วันรู้มั้ยน้องไกรไปรอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ 55555
-
นี่เป็นเนื้อเรื่องก่อนจะมาเป็นไกรทองใช่ไหม :laugh:
-
อีพี่วันอยู่หน๊ายยยยยยยยย??? :z3:
-
น้องไกรจิไปเปนหมอปราบรึ! 0_0
แล้วท่านพี่วันไปอยู่แห่งหนใด ทำไมเรื่องราวมันซับซ้อนปานนี้ คือลุ้นคือติดตาม คือคิดถึงพี่วันและน้องไกรมากมาย
จริงๆอาจารย์คงแกคงเอ็นดูหนูไกรไม่น้อยนะเนี่ย ;)
-
ไกรทอง!?
-
ไกรรรรร รอพี่วันก่อนนน อย่าเป็นหมอปราบจระเข้เลยนะ :mew2:
-
คิดถึงพี่วัน :mew6:
-
ดีใจตอนเห็น ลำนำที่ ๒๙
ค้างอีกแล้ว ไกรจะไปเป็นหมอปราบจระเข้หรอ
คิดถึงพี่วัน ว่ายน้ำไปไหนแล้วนี่ ว่ายกลับมาเร็วๆน้าา โม๊ะๆๆๆ โม๊ะๆๆๆ
-
และแล้ว น้องไกรก้อเข้าสู่วังวนของหมอปราบจรเข้ ดีนะ ได้รู้วิธีปราบนั่นหมายถึง
น้องไกรจะสามารถปราบคนที่จะมาทำร้ายพี่ไกรได้ แถมยังรู้วิธีปกป้องพี่ไกรจากหมอคนอื่นได้ด้วย
-
เยี่ยมเลย :a5:
-
กำ อาจารย์พาเครียดเลยจ๊าา
ไอ้พี่วันก็อยากเจอ แต่ถ้าอยากหาก็ต้องเป็น
เลอค่าจ๊า
ควรรอต่อไป เฉยๆไหม พี่วันบอกแล้วนิว่าจะกลับมา หรือควรตามหาพี่วันดี
แล้ววีธีนี้ดีที่สุดแล้วหรอ
-
เหมือนชะตากำหนดให้ไกรต้องไปเป็นหมอ เพื่อตัดบ่วงแค้นทุกอย่างจากตำนานในอดีตใช่ไหม กลีวว่าเอาจริงๆแล้วคนเดียวที่พิชิตชาละวันได้คือไกรทอง กลัวไกรโดนหลอกใช้ กลีวไปหมเ โอ๊ยยย นอยยยยยยย มาต่อเร็วๆนะคะ พลีสสสสส
-
นุ้งไกรของพี่วันจะเป็นหมอปราบจระเข้หรอ? จริงหรอเนี่ย?????
พี่วัน ระวังดีๆเลยนะ เดี๋ยวน้องไกรจะไปปราบ(หัวใจ)พี่ให้อยู่หมัดเอง อิอิอิ
พออ่านๆไปแล้วก็อดสงสารแก้วไม่ได้นะเนี่ย วางแผน+รอมา20ปี นานมว๊ากเลย
แถมพี่สาวแท้ๆยังต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอีก เฮ้อ~ แล้วนี่พี่วันไปไหนนะ ดรอปเรียน
ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครติดต่อได้ รังแตกก็ไม่รู้ย้ายไปไหนกันอีก ทำไมมันหน่วงแบบนี้นะ???
เราอ่านๆไปน้ำตาจะไหล เศร้าจริงๆเลย ฮือออออ มาต่ออีกไวๆน้า เราจะรอ T . T
-
... เออ เป็นหมอปราบจรเข้ซะเอง ก็ดีนะ แต่ไม่ต้องใจอาวุธอะไรไปปราบนะ ใช้...ใจ...อย่างเดียว
... น้องคนแต่งเหนื่อยที่แต่ง พี่คนอ่านก็เหนื่อยเหมือนกันอ่านไป กังวลไปว่าพี่วันหายไปไหนเป็นตายร้ายดียังไง
... เหมือนกับมันเป็นเรื่องจริงเลย55555 :laugh:
-
เอาล่ะ. ไกรจะเริ่มตามล่าหาพี่วันแล้ว
-
หมอปราบจรเข้ที่รักจรเข้
มันล่ะงานนี้
-
ต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น หมอปราบจระเข้ตามล่าหารักแท้ ถุ้ยยยยย
เอาใหม่ๆ
ไกรเอ้ย ได้เป็นหมอปราบก็คราวนี้
เป็นให้ได้แล้วลากตัวพี่วันกลับมาได้ละ
แกยึดพื้นที่คนเดียวมาหลายตอนละนะ
เอาพี่วันกลับมาให้ชื่นใจหน่อย
-
เรียนเพื่อรู้นะไกร
-
เรียนแล้วรีบตามล่า(รัก)อิพี่วันนะไกร
-
:a5: ว้ายยยยยยยยยยยย น้องไกรจิเป็นหมอปราบจระเข้แบ้ววววว
คราวนี้พี่วันคงจะไม่กล้านอกใจน้องไกรแน่ๆ 555555 :laugh:
ว่าแต่ คุณคนแต่งไม่ได้จ่ายค่าตัวอิพี่วันชิมิเคอะ ตอบบบบบบ
ไหงพี่วันหายไปนานล่ะเกิน คิดถึงแล้วนะค่ะ :hao5: :hao5:
-
ขอบคุณมาก เข้มข้นน่าติดตามมากขึ้นไปอีก รออีกนานแม่นบ่
-
อั้ยย๊ะ เอาแบบนั้นเลยเหรอไกร
หมอจระเข้กับจระเข้เนี่ยนะ แต่มันก็คงเข้าเค้าอยู่นิดหนึ่งหละมั้ง
-
รอน้องไกรทองฝึกสำเร็จนะ
-
รีบๆฝึกจะได้หาพี่วันเจอเร็วๆ
-
นั่งลุ้นไป พี่วันจะมามั้ย
สุดท้ายก็ยังหายไป
-
:serius2: :serius2: :serius2: ไม่ได้รู้เพิ่มขึ้นเลยว่าพี่วันยังอยู่ไหม โอ้ย เครียด
-
ฮิ้ววววววววววววว เอาละสิ น้องไกรจะตัดสินใจอย่างไร
-
สนุกๆๆๆๆ เนื้อเรื่อง "เจ้มจ้น" จริงๆด้วย ชอบมากๆ มันส์สะใจ
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ โดนมากเรื่องนี้ โครงเรื่องเด็ด บิดตำนานเดิมซะ ปมพันกันนัวเลย ชอบๆๆๆ
ตัวละครเด่นมากกก ไกร น่ารักน่าเชียร์, พี่วัน เท่ห์ ยิ่งใหญ่ สมเป็นพระเอกแบบมีของ
ชอบที่เก็บรายละเอียดการใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์ของจระเข้ x-men พิคโกโร่ อย่างถี่ถ้วน อ่านสนุกที่สุด
ตอนมีชื่อ แก้ว โผล่มา ก็คิดในใจว่านางคือตะเภาแก้วแน่แล้ว ...แต่ไหนล่ะตะเภาทอง? อะไรยังไง?
อ่านไปเรื่อยๆจนเกือบลืม... อุต๊ะ! ซ่อนคำว่า ทอง ไว้ในคำว่า สุวรรณา นี่เอง (เก๋ๆ ไม่ทันคิดเลยอ่ะตอนแรก)
และกับตอนล่าสุด ไกรก็จะได้กลายเป็นไกรทอง มือปราบพี่เข้ ตามเค้าโครงเดิมจนได้ เกิ้กๆ +1 จัดให้เลยค่ะ
-
ก็คิดอยู่นะว่าไกรลืมอาจารย์คงไปแน่
-
เช้ามารอพี่วัน หายไปนานเลยยยยย
-
หมอปราบจระเข้ไปตามหาจระเข้ถึงไหนแล้วหว่า?
-
คิดถึงพี่วัน เมื่อไหร่พี่จะกลับมาเนี่ยยย
-
ใกล้จะเปิดเทอมแล้วนะพี่วัน
-
บร๊ะจ๊าววววววว~ นี่มันลุ้นระทึกตึกถล่มมากกกกกกกกก มันแหวกแหกแตกต่างจากทุกเรื่องที่เคยอ่านมาเลยค่ะ แต่ชื่อชั้นของโอ เราเชื่อมือ แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ เริ่ดสุดดดดดดดดด
ว่าแต่ เราเอาโคนันมาช่วยน้องไกรหาตัวพี่วันได้ไหม เราช่วยออกค่าตัว 55555555
ปล.ก่อนจบ อยากได้ .5 บ้างให้ชุ่มชื่นหัวจึยยยยย >,,<
รอนะคะ
-
พี่วานนนนน~~~~~ เอาไอ้เข้คืนมา~~~~~~ :ling1: :ling1: :ling1:
-
หมายเหตุ*
เนื้อหาของช่วงปฐมบท ไม่ใช่ช่วงต่อกับเนื้อเรื่องหลักค่ะ
================
“พันวัง…”
มือซูบซีดจนหนังติดกระดูกยื่นออกมาด้านข้าง กระสีดำเข้มกระจายอยู่ทั่วผิวหนังเหี่ยวย่นราวกับปานสูบชีวิตที่เหลือน้อยลงไปทุกที เจ้าของนามขยับตัวเข้าใกล้ตั่งเตียงสีแดงคล้ำ ลายรักสีทองดูหม่นหมองลงไปยามแสงตะวันนอกหน้าต่างดับมืดพร้อมๆกับเมฆฝนขนาดใหญ่ที่ปกคลุมท้องฟ้า บันดาลให้ทุกสรรพสิ่งใต้หล้ากลายเป็นสีดำหมอง
“พัน…วัง….”
สุรเสียงแหบทุ้มเอื้อนเอ่ยออกมาอีกคราหนึ่ง ครั้งนี้คนฟังรีบฉวยมืออ่อนแรงนั้นไว้ได้ทัน
“ข้าอยู่ตรงนี้..” น้ำเสียงนั้น..แทบจะเรียกได้ว่าไร้ความรู้สึกใดๆ “..เจ้าพ่อ..”
ผู้เป็นบิดาไร้เรี่ยงแรงแม้แต่จะเปิดเปลือกตา หูฟ้าฟางยินถ้อยคำเช่นนั้นกลับแสนพร่าเลือน..แต่สัมผัสอุ่นๆที่ตัวเองยังพอรับรู้ได้ว่าบุตรชายคนเดียวของตนอยู่ตรงนั้นก็ทำให้ริมฝีปากคล้ำเข้มหยักยกขึ้นมา
“พันวัง…” แหบแห้งเหมือนทรายที่แห้งผาก “…เจ้า…ยังจำได้อยู่รึไม่…?”
“อะไรรึขอรับ?”
“หน้าที่ของเจ้า…แค่ก!”
ครั้งหนึ่งกระแอมกระไอจนตัวโยน ร่างผมซูบแทบจะหักไปพร้อมๆกับอาการโคลงอย่ารุนแรงนั่น เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย..แต่ก็ขืนตัวเองไม่ให้เผลอผลันไถลไปไหนไกล
นายรับใช้รีบช้อนกระโถนเหล็กนิลขึ้นรับหมากเลือดที่อาเจียนออกมาครั้งหนึ่ง ทุกคนในที่นั้นเงียบกริบ..ไม่มีใครเปล่งเสียงใด ไม่แม้แต่เสียงลมหายใจ
…ด้วยวาระหนึ่งในผู้ครองเรือนคนสำคัญใกล้วายชีวี
ดวงหน้าสวยพยักรับคำขานนั้น และเอื้อนเอ่ยวลีต่อไปด้วยเป็นสิ่งที่ถูกบังคับให้ท่องจำจนขึ้นใจมาตั้งแต่ครั้งยังเยาว์
“รับใช้จ้าว..” คำสอนนั้นช่างขมขื่น “..ตราบเท่าชีวิต”
กัมปนาทหนึ่งแล่นผ่านฟ้า ส่งเสียงดังกระหึ่มจนคบไฟที่จุดไว้ไหววูบ ดวงตาสีทองอ่อนเหลือกลืมขึ้นมองใบหน้าของบุตรชายคนเล็ก แต่ภายในไม่ได้ฉายภาพใดๆ แม้นพยายามเพ่งมองแค่ไหนแต่ก็เห็นเพียงสีขาวโพลน
“หน้าที่เรา…”
มือที่แทบจะสิ้นเรี่ยวแรงนั้นยื่นมาแปะที่แผ่นอกแบนราบ สั่นพร่าจนสะเทือนมาถึงภายใน
..ราวกับปฏิญาณที่กรีดลึกลงในเนื้อดวงใจ
“…จำไว้…ให้มั่น…”
...นั่นเป็น…สิ่งที่เหลือทิ้งเอาไว้…จากเมื่อหลายปีก่อน…
หนึ่งชีวิตหวนกลับสู่พื้นผืน
หนึ่งดวงใจหวนคืนสู่สายธาร
ป ฐ ม บ ท ¬• จ้ า ว ธ า ร า
-๑-
“น้องพันวัง!”
ดวงหน้าหวานเหลือบสายตาขึ้นไปตามเสียงเรียกจากบนเรือนหนึ่งครั้ง และเมื่อสบกับดวงตาสีอำพันระริกระรี้ของคนเบื้องบน พลันให้นึกคลางใจกับรอยยิ้มทะเล้นที่ฉายชัดลงมาจนจับพิรุธได้
คนถูกเรียกผ่อนลมหายใจ
“จ้าวพี่โคจร จะเล่นสนุกอะไรอีกรึขอรับ?”
“มาทางนี้เถิด” จ้าวบ้านหนุ่มระบายยิ้มกว้าง ยังมิวายกวักมือเรียกพัลวัน “อ้ายแสนตาจะถึงอีกมิช้านาน เจ้ากับข้าต้องรีบเตรียมตัว”
คนฟังเลิกคิ้ว ทวนคำขึ้นมาทันที “เตรียมตัว?”
“อย่ามัวแต่ถามเช่นนั้นอยู่เลย ขึ้นเรือนมาก่อนเถอะน่า”
“แต่..แต่ข้ามีเรื่องต้องทำอีกมาก” หนุ่มน้อยกล่าวตอบ พยักเพยิดมาทางกระจาดปลาตากแห้งในอ้อมแขน “ขบวนอ้ายพี่แสนตาจะถึงอีกมิช้านานดั่งคำจ้าวพี่ว่า เช่นนั้นงานครัวยิ่งหนักนัก มิมีเวลาเที่ยวเล่นกับท่านอยู่ดอก”
คู่สนทนาเบ้ปากเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ที่ไม่ว่าใครจะมองก็นึกขันกันเสียทุกตัว
มีหลายเหตุผลที่ว่าคือไม่ว่าใครในบ้านเป็นอันต้องหาว่าเขาคึกคะนองเกินกว่าเหตุทุกครั้งไป ก็จริงครึ่งหนึ่งที่ ‘โคจร’ ผู้ครองเรือนหนุ่มอาจจะมีกิริยาที่ดูไม่น่าเคารพเท่าไหร่ไปบ้าง จ้าวหนุ่มอารมณ์ดีที่ขยันหยอดหยอกล้อและแสนขี้เล่น แต่ถึงขนาดเที่ยวเล่นไปทั่วมิรู้จักเวล่ำเวลาสักที่ไหน
“เหตุใดจึงพูดเช่นนั้นเล่า ข้ามิได้เล่นสักหน่อย”
“ท่านไปเตรียมตัวเทอด ทำเช่นนี้อีกมินานอ้ายอินทรต้องดุข้าแน่”
“ผู้ใดกล้าดุน้องข้า” ชายหนุ่มยืดอกขึ้น แกล้งชี้มือไปรอบๆลานอย่างคาดโทษ “ข้าจักเฆี่ยนเสียให้เข็ด”
พันวังถอนหายใจ ระหว่างที่คนอื่นในบริเวณหัวเราะคิกคักไปตามประสา กิริยาหยอกเย้าเช่นนี้ช่างน่าหมั่นไส้นัก
“รังแกข้าเช่นนี้ สนุกมากงั้นรึ?”
“เอาเถอะน่า” อีกครั้งที่ต้องกวักมือเรียก พร้อมรอยยิ้มทะเล้นเริงร่าจนเกินพอดี “ข้าบอกให้เจ้าขึ้นมาก็ขึ้นมาเทอด อย่าให้ต้องลงไปอุ้มขึ้นมาเหมือนครั้งที่แล้ว….”
“อ้ายพี่โคจร!!”
“จะหน้าแดงทำไมกันเล่า คนเขาก็รู้ทั่วบ้านทั่วเมืองกันหมดแล้วว่าเจ้ากับข้าน่ะ….”
“หุบปากบัดเดี๋ยวนี้!” เสียงแหบหวานประกาศกล่าว รีบกุลีกุจอวางกระจาดลงบนแคร่หนึ่งใกล้ตัว “ปากท่านคู่ควรกับตีนข้ามิแคล้ว นับหนึ่งถึงสิบได้โดนดีแน่”
“เฮ้ย อะไรกันเล่ายอดรัก หยอกเล่นแค่นี้ต้องถึงมือถึงตีนเชียวหรือ”
“ถ้ามิคิดหนีเดี๋ยวนี้ก็จงเตรียมรับมือไว้เลยขอรับ!”
ร่างผอมบางสะบัดเท้าเตรียมก้าวขึ้นบันได ในขณะที่เสียงหัวเราะทุ้มแหบยังดังไปทั่วทั้งเรือน แม้ว่าจะเดินไปที่แห่งใดก็มีอันต้องหลบตาแก้มระเรื่อขึ้นทุกครั้งไป ไอ้ความจริงที่ว่าเราชาว ‘จระเข้’ คลาดแคลนเพศเมียนั่นมันก็ใช่ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศกับใครต่อใครเสียหน่อยว่าเป็น ‘นายบำเรอ’ !!
…ถึงทุกคนเขาจะรู้กันแล้วอย่างที่อีกคนว่าก็เถอะ…
ไม่นานเท้าบอบบางก็ลากตัวเองขึ้นมาจนกระไดขั้นสุดท้ายได้สำเร็จ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆชานเรือนอย่างมุ่งมั่น..ไม่เห็นคนกวนประสาทแม้แต่เงา เพียงเสียงหัวเราะคิกคักก็ยังดังลอยมาตามลมคล้ายเพิ่งจากไปได้ไม่นาน
และยังไม่ทันจะเอ่ยปากถามใคร หนึ่งบ่าวก็ชี้ไปที่เรือนใหญ่ด้านในสุด
“จ้าวโคจรกลับห้องไปแล้วขอรับ”
“กลับห้อง?”
คนฟังขมวดคิ้ว ก่อนถอนหายใจจนวิญญาณแทบจะหลุดออกมาด้วยให้รู้แล้วรู้รอด
…วางแผนเล่นตลกอันใดอีกเล่า จ้าวพี่โคจร!?
ใจหนึ่งก็หงุดหงิดจนแทบเป็นบ้า…ส่วนอีกใจกลับหวั่นไหวรุนแรงกับกิริยาชวนให้คิดไปเองของนายเหนือหัวซะเหลือเกิน ก็จริงที่ตนเป็นหนึ่งในขบวนแห่นายบำเรอของท่านจ้าวที่ว่า แต่ก็อดคิดไปเองมิได้ว่าอีกฝ่ายท่าทางจะเอ็นดูเขามากที่สุด…ด้วยอยู่กันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก จนแทบไม่มีช่วงเวลาใดที่ไม่เห็นหน้าค่าตาอีกคนเสียด้วยซ้ำ
ผู้เป็นนายใช้กิริยาวาจาเช่นนี้เพื่อซื้อใจบ่าว..เป็นเช่นนี้มาช้านานตั้งแต่ครั้งโบราณกาล
…แต่ใจเจ้ากรรมกลับไม่เคยชินกับมันสักครั้ง
“จ้าวพี่!”
ประตูไม้สักเปิดผางเข้าไปในห้องอย่างอุกอาจ ด้วยแรงผลักชนิดที่ว่าต่อให้สวมกลอนไว้ก็เป็นอันต้องพังกระจุย คนถูกเรียกเบือนดวงเนตรคมเข้มมาสบ ก่อนสาวเท้าตรงจากโต๊ะทำงานมาหา
ร่างผอมบางชะงักครู่หนึ่ง
“..ทำ...อะไรอยู่รึขอรับ?”
เจ้านายหนุ่มขยับยิ้มหวาน มือหนาคลี่หอบผ้าในอ้อมแขนออกเป็นสไบผืนหนึ่ง “ของขวัญให้น้อง”
อีกคนรับมาหน้าเก้อ “นี่มันชุดอิสตรีมิใช่รึ?”
“เจ้าหน้าหวาน สวมเช่นใดก็ขึ้นทั้งนั้น”
“ไม่สนุกนะเจ้าพี่ ทุกวันนี้คนเขาก็ลือว่าข้าเป็นหญิงแฝงตัวมาทั้งสิ้นยังจะ…”
“เขาจะคิดเช่นไรก็เรื่องของเขา เจ้าทำตามข้า”
คนฟังกัดริมฝีปาก เชิดหน้าขึ้น “ใช่สิ ข้าเป็นเพียงบ่าว..ตามสนุกนายจ้าวเท่านั้น”
“แน่นอน แต่มิได้สนุกอย่างเดียวดอก” ดวงหน้าคมเข้มยักคิ้วให้ รอยยิ้มไม่ได้จางหายไปจากใบหน้า “ยินว่าอ้ายแสนตาพานางหนึ่งตามติดมาด้วย ข้ามิเชื่อดอกว่าสตรีนางนั้นจะดีเลิศกว่าเจ้า ไป หอบสิ่งนี้ไปแต่งตัวเสียให้เรียบร้อย รอเห็นใบหน้าตื่นตาตกใจของอ้ายแสนตาก็แล้วกัน”
แรกทีเดียวหนุ่มน้อยคิดจะขัดขืนการตัดสินใจเช่นนั้นเสียหน่อย แต่บริบทกลับทำให้ต้องเลิกคิ้ว
“เมียของอ้ายแสนตา?”
“ได้ยินว่ากำลังจะเป็นเช่นนั้น”
ดวงตากลมโตเป็นประกาย “เช่นนั้นจะแก่งแย่งกับอ้ายพี่หญิงไปทำไมรึ เมื่ออ้ายพี่แสนตามีงานมงคล เราต่างหากที่ต้องแสดงความยินดีด้วย”
คนฟังย่นจมูก “ไม่มีทาง อ้ายแสนตาน่ะรึจะได้ดีไปกว่าข้า”
“ทำเป็นพูดดี ยินว่าสั่งให้เตรียมแต่อาหารโปรดของอ้ายพี่มิใช่รึ?”
อีกฝ่ายไหวไหล่ไม่ตอบคำค่อนแคะนั้น
คนตัวเล็กกว่าหัวเราะคิก “เอาเถิด ท่านประสงค์สิ่งไหนข้าจะขัดได้รึไร”
“ให้อ้ายนั่นเก้อไปเลยนะ”
“หากออกมาไม่งดงามเหมือนแม่หญิงทั่วไปก็อย่ากล่าวโทษเพียงข้าละกัน!”
“อย่าลบหลู่สายตาข้าสิ สีชบาอ่อนเช่นนี้แหละเหมาะกับผิวเจ้าที่สุด” ชายหนุ่มยักคิ้วหลิ่วตาให้ตามวิสัย “แล้วข้าก็เตรียมเครื่องมุกงามไว้ให้พร้อมแล้วด้วย”
“จ้าวพี่อยากเอาชนะขนาดนั้นเลยรึ!?”
เมื่อได้เห็นดวงตากลมโตเบิกค้างอย่างตกใจ อีกคนกลับพ่นหัวเราะออกมาเสียหน่อย ไอ้เครื่องมุกที่ว่านั่นก็หาได้ใช่สิ่งมีค่ามากมายอะไรไม่ เพียงแค่ริมฝั่งแม่น้ำจะหาเครื่องประดับเช่นนั้นไม่ง่าย แต่ก็ไม่เห็นเหตุที่ต้องตื่นอกตกใจขนาดนั้น
“มิใช่ดอก”
ปลายนิ้วข้างหนึ่งแตะลงบนคางเนียน เชยขึ้นให้ดวงตาสีอำพันสองคู่สบกัน
“…สิ่งที่ข้าประสงค์….มีค่ามากมายกว่านั้นเยอะ….”
ก่อนบรรจงแตะริมฝีปากลงมาต้องกันอย่างเบาบาง
…แต่หอมหวานยิ่งกว่าขนมใดๆทั้งมวล
= = = = = = = = = =
บทบรรเลงขลุ่ยผิวดังมาจากหัวน้ำครั้งหนึ่ง เร่งให้บรรดาบ่าวรับใช้ต้องวิ่งกันจ้าละหวั่นด้วยเตรียมตัวยังมิทันจะเตรียมการ อารัมภบทแรกจบลงด้วยเสียงกลองทัดกระหึ่มตามลำธาร สะเทือนกิ่งไม้และแผ่นน้ำให้ไหวหวั่นคลอตามกันไป
บรรดาจระเข้ตัวเล็กตัวน้อยผุดดวงตาขึ้นมาเหลือบมอง ผู้ครองแก้วแปลงกายกุลีกุจอมารอรับจ้าวจระเข้ต่างเมืองที่ท่าน้ำใหญ่ การมาเยือนครั้งนี้ไม่เป็นเพียงการพบเจอระหว่างเพื่อนบ้านเท่านั้น ทั้งยังประกาศข่าวลือเรื่องงานมงคลระหว่างจ้าวหนึ่งกับเพศเมียตัวสำคัญที่หาแทบไม่ได้แล้วอีกด้วย ซึ่งถึงแม้จะไม่มีการประกาศอย่างเป็นทางการ..แต่ชาวบ้านก็ลือร่ำกันทั้งคุ้ง
ไม่นานขบวนเรือพายก็เลียบแหวกน้ำมาเทียบจอดสมใจ..
หนึ่งบุรุษเจ้าของผิวเข้มจัดและดวงตาคมดุก้าวขึ้นมายืนที่ท่าน้ำ อาภรณ์แพรบางสีขาวปักดิ้นทองคลุมไว้เพียงบนบ่าแหวกผิวเนื้อช่วงอกลงมาถึงหน้าท้องอุดมกล้ามเนื้อดูแข็งแกร่งและแก่กร้านอยู่ในที..เขาสอดส่ายดวงตาสีอำพันมองไปรอบๆคล้ายกับการทบทวนความทรงจำเมื่อครั้งอดีตมากกว่าแค่วางอำนาจ
บรรดาบ่าวรับใช้ทุกผู้ต่างพากันทิ้งตัวนั่งพับเพียบเป็นคลื่นตามกันออกไปทำความเคารพ หลายคนเล็งเห็นว่าจ้าวตนนี้มีบรรยากาศผิดแผกไปจากนายเหนือหัวของตนอยู่มิใช่น้อย ทั้งความเคร่งขรึมที่แฝงอยู่ใต้รอยยิ้มจางๆนั่นก็ด้วย ทั้งดวงตาร้อนแรงที่พร้อมจะแผดเผาผู้มองนั่นก็อีก ช่างแตกต่างจากจ้าวโคจรจอมทะเล้นร่าเริงของตนเสียจริง
“อ้ายแสนตา”
เสียงทุ้มเอ่ยทักขึ้นมา ก่อนบุรุษร่างสูงโปร่งนาม ‘จ้าวโคจร’ จักก้าวเท้ามารับอาคันตุกะตรงหน้า เจ้าบ้านฝั่งนี้เองก็ดูน่าเกรงขามมิใช่น้อยเมื่อฉลององค์เสียเต็มยศ แม้ผิวกายจะขาวและดูเยาว์วัยกว่า ถ้าไม่นับเรื่องรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เจ้ากลกับกระแสเสียงช่างกระเซ้าเช่นนั้น ก็ต้องยอมรับว่าดวงหน้ารูปสลักนั้นหล่อเหลาคมคายไม่แพ้กันทีเดียว
“อ้ายโคจร” เสียงแหบกร่นปนหัวเราะ “ช่วงอาทิตย์นี้รบกวนด้วยล่ะ”
“ไม่เจอกันนาน…” ชายหนุ่มชี้มาที่แผ่นอกตัวเอง เป็นเชิงอธิบายถึงรอยแผลเป็นที่กลางอกอีกคนด้วย “ท่าทางเมืองใต้คงจะรบราฆ่าฟันกันน่าดู”
“วุ่นไม่ได้หยุดเลยล่ะ”
“ฟังดูน่าสนุกนะ”
“สนุกกับผีสิ! พวกหมอจระเข้เริ่มเล่นงานหัวเมืองเล็กเมืองน้อย เจ้าเองก็ระวังตัวไว้ให้ดีเถิด”
“แถบนี้ไม่มีหมอจระเข้มาป่วนให้กวนใจดอก” นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เมืองพิจิตรดูเหมือนจะอยู่เหนือกว่านครที่อยู่ต่ำลงไป “เล็กๆน้อยๆนั่นข้าปกครองได้ แต่หากมีสิ่งใดให้เมืองเหนือช่วยโปรดบอก”
“ไม่เป็นไรดอก คนของข้าก็เข้มแข็งพอดู”
“ข้ารู้ หึ ตอนเด็กๆข้าเคยรบชนะเจ้าเสียเมื่อไหร่กัน”
ชายหนุ่มลอบยิ้ม เงยหน้ามองเงาไม้เบื้องบน “..ที่นี่เปลี่ยนไปนะ”
“กาลเปลี่ยน…สิ่งใดย่อมเปลี่ยนตาม” อีกคนรำพันเลื่อนลอย “ได้ข่าวน้องพันตรา…ข้าเสียใจด้วยนะ”
“หนึ่งชีวิตหวนกลับสู้พื้นผืน..” แสนตาไหวไหล่..แม้จะดูไม่ใส่ใจแต่ดวงตาคู่นั้นไม่ใช่เลย “…หนึ่งวิญญาณหวนคืนสู่สายธาร”
อีกคนยิ้ม “ได้ยินว่าท่านมีข่าวดี”
“แน่นอน ไว้คืนพรุ่งนี้ข้าจะประกาศอย่างเป็นทางการอีกที”
“นางนั้นช่างโชคดีนัก”
“ข้าโชคดีกว่าที่ได้เจอนาง”
“จะว่าไป…ข้าไม่ได้เจอเจ้ามาตั้งแต่ตอนที่ท่านขุนเสียสินะ”
“นั่นสินะ…เอ๊ะ ว่าแต่…” อาคันตุกะผิวเข้มปราดมองไปรอบๆ “เจ้าพันวังตัวเล็กนั่นล่ะ? ไม่เห็นออกมาต้อนรับข้า”
คนฟังลอบยิ้มบางราวกับรอคำถามนี้มาแสนนานแล้ว
ก่อนจะผายมือไปด้านหลังเชื้อเชิญให้อีกคนก้าวเท้าออกมาเผชิญหน้า
ร่างโปร่งบางขยับตัวโผล่จากด้านหลังของอีกคนอย่างเก้อเขิน ผิวขาวจัดรับกับสไบสีชมพูอ่อนที่พันเกลี่ยไหล่มนปรกลงมายังช่วงแขนเนียนนุ่ม ผ้าถุงสีม่วงเข้มรับกับเอวบอบบางและสะโพกกลมลงมาถึงข้อเท้าที่คล้องกำไลทองไว้ข้างหนึ่ง สร้อยมุกสีนวลคล้องลำคองามระหงขับให้ดวงหน้าดูสวยหวานขึ้นทันตา
ริมฝีปากแต้มสีอุทัยเผยอขึ้นเล็กน้อยราวต้องการจะพูดทักทายอะไรสักอย่าง แต่ก็ปิดลงฉับเมื่อพบว่าสรรพเสียงใดๆมีเพียงลมหวิววาบเท่านั้น
ดวงตากลมโตหลุบลงต่ำ ใช่หวั่นไหวกับดวงตาที่แทบลุกเป็นไฟของคนมองเสียเมื่อไหร่ ในเมื่อเกิดมาเพิ่งเคยนุ่งชุดสตรีเต็มยศแบบนี้เป็นครั้งแรก หนำซ้ำบรรดาคนมองยังถึงกับอ้าปากค้างเช่นนั้นจะให้เอาหน้าไปไว้ไหน
สุดท้ายเลยต้องก้มหน้างุดๆ ยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อของจ้าวพี่ตัวเองเสียหนึ่งที
..มันแย่ตรงที่..จ้าวโคจรไม่ได้พูดอะไรสักคำ!!
….แถมยังขำออกมาหนึ่งครั้งซะอีก!!
“…น้องพันวัง?”
คำนั้นหลุดออกมาจากปากอ้ายพี่แสนตา เจ้าของนามอ้อมแอ้ม..แต่ก็พยักหน้าไป
ก่อนลมหายใจหัวเราะหึจะหลุดออกมาครั้งหนึ่ง
“ให้ตาย…จำได้ว่าตอนเล็กๆยังแก้ผ้าวิ่งไปทั่วเรือน โตขึ้นมากลับเป็นสาวไปซะได้”
“ไม่ใช่สักหน่อยอ้ายพี่แสนตา” ดวงแก้มขึ้นสีจัดขึ้นมา “เพราะจ้าวพี่โคจรบังคับข้าต่างหากเล่า”
คนถูกกล่าวหาผิวปากหวือ “แต่ก็เหมาะมิใช่รึ? ขอบคุณข้าหน่อยสิ”
“ท่านสิต้องขอบคุณข้า…บอกว่าอยากเห็นสีหน้าประหลาดใจของอ้ายพี่แสนตามิใช่รึ ก็ได้ยลไปแล้วมิใช่รึไร เห็นทีข้าจะได้เวลาเปลี่ยนกลับแล้ว”
“เฮ้ย ใช่ยามนี้ซะเมื่อไหร่กัน เจ้าสิต้องอยู่สภาพนี้ไปจน…..ตะวันขึ้นอีกคราโน่น”
คนฟังเลิกคิ้ว “ท่านว่ากระไรนะ?”
ชายหนุ่มสองคนสบตากัน ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาทั้งคู่
“นี่เจ้ายังไม่ได้บอกน้องพันวังหรอกรึ?”
“จะให้ข้าเริ่มบอกจากสิ่งใดดีล่ะ”
“พอถึงเวลาจะไม่หวั่นกลัวจนตัวขดเรอะ?”
“ถึงตอนนั้นค่อยหาทางแก้กันไปน่า”
“อะไร?” เด็กหนุ่มถลึงตา “พวกท่านพูดเรื่องอะไรกัน? วางแผนอะไรกันอยู่งั้นรึ?”
น้ำคำไร้เดียงสานั้นทำให้จ้าวทั้งสองไม่อาจกลั้นขำได้อยู่ ยิ่งเห็นท่าทางลนลานของเจ้าตัวยิ่งนึกสนุกนัก อดไม่ได้ที่จะเอื้อมไปหยิกแก้มแดงอย่างเอ็นดู แล้วเปลี่ยนเรื่องไป
“ขึ้นเรือนก่อนสิ เดินทางมาเสียไกลคงเหน็ดเหนื่อย น้ำท่าอาหารพร้อมรับรองพวกเจ้าไว้หมดแล้ว”
ชายหนุ่มวาดแขนโอบไหล่เพื่อนรัก พาเดินนำขึ้นเรือนไปเสียก่อน
“รวมถึง..เรื่องคืนนี้ด้วย”
TBC
===================
มา ขัดดอก ตอนหลักยังรวบรวมข้อมูลได้ไม่ครบค่ะ 5555555
รู้สึกผิดบาปมากที่ดองมาเป็นเดือน เลยตัดสินใจลงเนื้อเรื่องสั้นๆนี่ก่อน
หวังว่าจะถูกใจนักอ่านนะคะ //ขยิบตา
"ปฐมบทจ้าวธารา"
ว่าด้วยเรื่องราวของจ้าวจระเข้ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองตัว
คือจ้าวโคจร และ จ้าวแสนตา (อย่างที่เนื้อหาได้กล่าวไว้)
บิดเบือนจากวรรณคดีมาไม่น้อย แต่รวมๆแล้วก็ประมาณนี้แหละค่ะ
((รู้สึกคู่ในอดีตแซ่บมาก หวังว่าจะไม่ได้คิดไปเอง))
แต่ตัวเอกหลักก็ต้องเป็น "พญาพันวัง" มากสเน่ห์ของเราแหละเนอะ! XD
เรื่องราวในอดีตจะเป็นอย่างไร จะซับซ้อนซ่อนเงื่อนแค่ไหน
ดราม่าน้ำตาตกในร้าวรานหัวใจระทวยเพียงใด
โปรดติดตามตอนต่อไปของ [ ปฐมบท จ้าวธารา ] ค่ะ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เคยเข้ามาส่องคร่าวๆ ยังไม่ได้อ่าน และยังไม่เคยเม้นท์ ขอประเดิมด้วยการ :z13: ปฐมบท และไปอ่านจริงจังตั้งแต่ต้น :oni1:
-
โอ้โนวววววว :z3: เป็นแฟนพันธุ์แท้เรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น ยอมรับเลยว่าตอนนี้เป็นอะไรที่ 'โคตรลุ้น' แบบจับจิต!
ท่านอาพันวัง :hao5: งื้อ~~~ แล้วท้าวโคจรนี่คือพ่อของพี่วันใช่มั้ย? เออใช่ดิ เพราะตามวรรณคดีว่าไว้เช่นนั้น
ดูเหมือนมีซัมติงกันอยู่สองคน แล้วมันเกิดอะไรขึ้น? ท่านท้าวก็เอ็นดู ดูเอ็น? เอ้ยๆ เอ็นดูน้องพันวังดีนี่นา แล้วทำไมจึงเกิดเหตุเช่นปัจจุบันได้? แต่พี่โอบอกว่าไม่เกี่ยวกะเนื้อเรื่องหลัก?
แงงงงง รู้สึกได้กลิ่นมาม่า กับน้ำตามาแต่ไกล
-
น่าสนใจมากจ้า
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ :mew1:
-
คืนนี้..
:hao7:
-
นี่มันท่านอาพันวังของเราจริงๆรึ ทำไมสาวได้เช่นได้ 555555
รู้สึกเหมือนในอดีตจะมีเรื่องดราม่าสุดๆอยู่ ทำไมอาพันวังถึงได้มีเรื่องกับพี่วัน
หรือพี่วันจะเป็นลูกของจ้าวแสนตา หรือจ้าวโคจรหายไปไหน โดนฆ่าไปแล้วหรอ
โอ๊ยยย อยากรู้ๆๆๆ :ling1:
-
ท่านอาพันวังงงงงงง. แววดราม่ามันโชยมา ในอดีตต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆเลย
เป็นกำลังใจให้นะค๊าบบบบบ^^
:-[
-
คิดถึงพี่วันมากบอกเลย :katai4:
-
ต้มมาม่ารอ
-
รสจัดเป็นแน่แท้ o8
-
เหยยยยย คู่ปฐมบทมันแซ่บมากอ่าาาา กิ้วๆๆๆๆ
ท่านอาพันวังน่าร๊ากกกกน่ารักกกกก ท้าวโคจรก็กระล่อนได้อีก เหตุไฉนทำไมปัจจุบันถึงเปนเยี่ยงนี้
รอลุ้น และรอตอนต่อไปของทั้งเรื่องหลักและปฐมบทนะคะ >ω<
-
ทำเอาตะลึง ท่านอาพันวังเคยเป็นหนุ่มน้อยหน้าแฉล้มมาก่อนหรือนี่ คือก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะ :katai1:
แต่ว่าเป็นนายบำเรอคนโปรดของเจ้าพี่โคจรชิมิ คนสวยก็เงี้ย :o8:
-
หรือจ้าวโคจรจะยกพันวังให้แสนตา . . . หรือจะเปิดวงสวิง :laugh:
สงสารแท้พันวังคนงาม
-
ไกรกับพี่วันหาย :sad4:
รุ่นก่อนนี้คงเศร้าแน่ๆ :hao5:
-
เฮ้ยยย! ดูอดีตของอาพันวังก็ดีนะ แต่ว่าแล้วไกรกับพี่วันล่าาา??!!
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ตั้งหน้าตั้งตารอ.....
-
หายไปให้คิดถึงซะนานเชียว กลับมาย้อนอดีตให้ค้างเล่น อยากอ่านฝุดๆ :z3:
-
ยกมือถามว่า เป็นเรื่องที่ส่งผลถึงกันใช่มั้ยค่ะ
แบบเป็นอดีตของท่านอาพันวัง
ที่ส่งผลต่อการกระทำของพันวังในเนื้อหาปกติ
-
กรี๊ดดดดด ท่านอาพันวัง โมเอะ มว้ากกกกกกกก :hao7:
สงสัยจะดราม่าอัศจรรย์ พันลึกสุด แหงๆ
-
ขอบคุณค่ะ เป็นนายบำเรอมาตั้งแต่ รุ่นพ่อนี่เอง
ตั้งตารอต่อไปค่ะ
-
อะไรกันนี่ ท่านอาพันวังเคยเป็นนายบำเรอท่าวจ้าว แถมโมเอ้สุด ๆ
-
อย่าบอกนะว่าท่านอา หึงหวง พี่ของพี่วันก็เลยทรยศ
-
หรือเรื่องทุกอย่างจะไม่เปนอย่างที่เราคิดกันนะ
-
:a5: o22 คือท่านอาพันวัง ท่านทำให้ข้าช็อคยิ่งนัก
ท่านโมเอ้อ่ะ กรี๊ดๆ เคยเป็นนางบำเรอมาก่อน omg!!!!
-
มันคือการย้อนรอยร้าวสินะ T^T
มาต่อบ่อยๆน้าาาาา
-
รอตอนต่อไปนะ
-
งืดดด อย่าต้มมาม่าชามใหญ่น้าา รออ่านจ้า
-
ข้ามิเคยคิดว่าท่านพันวังจะเป็นหนุ่มน้อยน่ารักเช่นนี้ :mew1:
-
อ่านตอนหลักก็เป็นห่วงไกร อ่านตอนรองก็เป็นห่วงอาพันวัง จะมีเรื่องราวอะไรที่ก่อเกิดความอาฆาตแค้นในใจอาพันวังรึป่าว
ถ้าจ้าวโคจรพ่อของพี่วันเป็นผู้ชายที่อาพันวังรัก แล้วอย่างงี้ก็เกิดโศกนาฏกรรมแห่งรักอันใดตามมารึไม่ :hao5:
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุกมากเลย ชอบๆ
ด้วยความที่อ่านรวด ตอนนี้เลยหน่วงๆเรื่องพี่วันกับไกรอยู่
แอบคิดว่า เจอกันอีกที จะจำกันได้มั้ยนะ
แถมยังต้องระวังภัยอีก เพราะมีเรื่องพ่อกับพี่ของแก้วมาเกี่ยวด้วย
แล้วอาพันวังเป็นไงบ้างแล้วก็ไม่รู้
อาจารย์คงนี่ก็อัพเดทข่าวสารตลอดนะ รังแตกก็รู้
แล้วจะช่วยให้ไกรได้เจอพี่วันอีกมั้ย แต่นั่นแหละ แอบกลัวว่าถ้าเป็นหมอปราบจระเข้
จะผิดใจกับพี่วันรึเปล่า กลัวตรงนี้ กลัวพี่วันจำไม่ได้ด้วย
อาพันวังก็นะ ไม่คิดว่าจะสวย แถมน่ารักขนาดนี้ อิมเมจผิดกับที่วาดไว้
ค่ดว่าคงมีเรื่องผิดใจกันแน่ๆอ่ะ เลยทำให้ปัจจุบันเป็นงี้
จะว่าไปอาพันวังก็ส่งวรรณามาเป็นนายบำเรอนะเนี่ย
รออ่านต่ออยู่นะคะ คิดถึงพี่วันอ่า
-
รอ.....รอ.....รอ....รอพี่วันน้องไกร
ส่วนอดีตท่านอาเตรียมต้มม่ารอ
-
ไกรกะพี่วันอ่ะ.?
รอค่ะ :mew3:
-
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
-
ตื่นเต้นอะ คุณอาพันวัง
เจ้าพี่โคจร เจ้าพี่แสนตา
สามคนนี้นี่ยังไง แล้วก็แม่หญิงที่กำลังจะแต่งงานด้วยย
รวมถึงยุคสมัยปัจจุบัน อาพันวังทรยศจริงหรือ แล้วทำไม
ทั้งที่ตอนเด็กออกจะน่ารักน่าทนถนอมซะขนาดนั้น
-
ป ฐ ม บ ท ¬• จ้ า ว ธ า ร า
-๒-
ผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินแก่ประดับด้วยดิ้นเงินระยิบระย้อยร้อยเรียงกันเป็นท้องนภา หนึ่งเพชรน้ำงามส่องแสงสีนวลสว่างแต่งแต้มผืนฟ้ากว้างโดดเด่น แสงจันทร์สาดลงมาไล้ตามกิ่งก้านของต้นไม้ใบหญ้าที่ปกคลุมหนาครึ้ม ไร้เสียงหึ่งหากินของแมลงเล็กแมงน้อยยามฤดูกาลเคลื่อนเข้าสู่หน้าหนาว กลางคืนที่ยาวนานกว่ากลางวัน กับบรรยากาศยามราตรีที่แสนเงียบสงัดสงัด…
….จริงๆแล้วก็ไม่สงัดเท่าไหร่
“ว่าอะไรนะ!?!”
หนึ่งเสียงที่แทบจะตะโกนก้องออกมาจากห้องหับด้านในสุดชองเรือนหมู่ขนาดใหญ่ ถ้าไม่ติดว่าหนึ่งหนุ่มรีบยกมือแตะที่ริมฝีปากเสียก่อน มิแคล้วบรรดาจระเข้น้อยใหญ่คงได้ลุกฮือขึ้นมาเป็นแน่
บุรุษผิวขาวกลับยกมือกุมท้องกลั้นหัวเราะ ผิดกับบุรุษผิวดำที่หันไปเอ็ด
“ข้าบอกแล้ว บอกเจ้าแล้วว่าให้บอกน้องพันวังเสียก่อน ดูสิ..ท่าทางตื่นตกใจหมด”
“ฮะๆๆ ก็..ก็ข้าไม่คิดว่าจะแหกปากเสียงดังขนาดนี้นี่”
“ยังจะเล่นตลก ไม่โวยวายฟูมฟายวิ่งออกจากห้องก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“รึเจ้าจะยกเลิก?”
อาคันตุกะจากแดนไกลส่ายหน้า “ไม่มีทาง”
“นั่นประไร จะสมยอมหรือขืนใจบทสรุปมันก็ไม่ต่างกันนัก”
“เจ้านี้ชักจะวิปลาส ถึงข้าจะเป็นเช่นนี้ก็ไม่เคยคิดจะบังคับใครสักหน่อย”
“แล้วเจ้าจะทำยังไง?”
“โอ้โลมจนจะเอ่ยปากขอก็ไม่หนักหนากระไรนัก”
“ฮ่าๆๆ เจ้าพูดถูกใจนัก งั้นข้าจะให้เจ้าก่อน”
“อือหื้อ ท้าวโคจรผู้ยิง่ใหญ่เอ่ยปากอนุญาต มีหรือข้าจะไม่สนอง”
“แน่นอน ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรขนาดนั้นนี่นา”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรกับผีสีขอรับ!?!”
หลังจากเงียบไปนาน เสียงทุ้มหวานก็ตัดสินใจแหกปากตีฆ้องร้องออกมาอีกสักรอบหนึ่ง
พวงแก้มใสขึ้นสีจัดจนแดงก่ำ ไหล่บอบบางสั่นสะท้านด้วยสะกดกลั้นอารมณ์โกรธ แต่ก็ไม่สามารถกระทำการอุกอาจอันใดได้อีกนอกจากตะเบ็งเสียงลั่น
“ท่านทั้งสองจะเล่นตลกอันใดมิทราบ ริคิดอกุศลข้าจักรีบบึ่งไปเบิกนายรับใช้มาสนอง เรียกถวายงานเป็นสิบเป็นร้อยก็ตามแต่ใจจ้าว หากมิคิดพิสดารอะไรเช่นนี้คงจะมีบ่าวยอมสนุกด้วยอยู่บ้างกระมัง”
ร่างสูงโปร่งตีเข้าฉาด รีบอธิบายการ
“พิสดารเช่นไรรึ? คิดจะเล่นกันสามคนมันประหลาดสักที่ไหน ข้าเองก็เคยลิ้มลองระเบียบนั้นมามิใช่น้อย…หรือจะบอกว่าเจ้าไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้ก็ไม่ใช่”
“แต่นี่มันกับ ‘ตัวข้า’ ..!!”
โคจรผิวปากหวือ “ตัวเจ้าที่เป็นของข้า”
“…ขอรับ! บ่าวเป็นของนาย!” คนตัวเล็กร้องตอบอย่างเหลือทน “แต่ไม่ใช่ว่าข้าจะยอมรับ..เรื่องบัดสีเช่นนี้”
“มันจะต่างกับเราสองแค่ไหนกันเล่า” นายหนุ่มยังคงเถียง รอยยิ้มกว้างไม่ได้เลือนหายไปจากใบหน้า “นี่ก็เริ่มเข้าฤดูแล้ว ภายในมันร้อนรุ่มอาการออกไปเสียหมด…อ้ายแสนตาก็มาได้ฤกษ์นัก ข้าก็แค่จะเอาใจตามประสาเจ้าบ้านที่ดี…”
“อ้าวบัดซบ คิดจะมาโยนขี้กันซะนี่” คนถูกกล่าวหาอ้าปากเหวอ “ดูก่อน น้องพันวัง เห็นก็รู้ว่าไอ้ที่จะทำกันเนี่ยเป็นอุบายไอ้หน้าซื่อใจคดนี้ล้วนๆ ข้าหาได้เกี่ยวไม่”
“ชะ! กล้าพูด ฤๅจะบอกว่าไม่ได้เฝ้ารอเวลานี้มาช้านาน”
“…ก็ไม่ปฏิเสธ”
“นั่นประไรล่ะ”
แสนตาลูบหน้า ด้วยความเป็นคนตรงไปตรงมาจึงไม่กล้าพูดปด..แม้แต่ในเรื่องยิบย่อยเช่นนี้ “ตั้งแต่ได้ความว่าน้องพันวังถวายงานให้อ้ายโคจร..ข้าสินึกแค้นใจนัก หากตอนเด็กๆบังคับพาตัวกลับอยุธยาเสียรู้รอดคงจะดีไป นี่ต้องรอชาติกว่าจะได้ เห็นใจข้าบ้างจะเป็นไร”
คนฟังอ้าปากค้าง อยากจะบริภาสถามออกไปบ้างว่า…แล้วใจข้าล่ะว้อย!?
“ฮ่าๆๆ อ้ายแสนตานี่พูดถูกใจแท้ รับประกันว่าได้ลองแล้วจะลืมไม่ลง…ดูสิ”
มือใหญ่เอื้อมมารั้งข้อมือเล็กให้เดินเข้าหา คนถูกกระทำแม้อยากฝืนตัวออกแค่ไหนก็ได้แต่สงบใจ ปล่อยให้สายตาคมคายสองคู่เล้าโลมจนหูแดงฉ่า..แม้ว่าตนยังคงสวมผ้าผ่อนเสียเต็มยศอยู่ก็ตาม
“…งามเช่นนี้จะเอาที่ใดมาเทียบเคียงได้เล่า มิวายจะลืมแม่หญิงยอดรัก ได้กลับมาหาน้องพันวังของข้าเสียทุกเดือนแรม”
แสนตากร่นหัวเราะ “แล้วจะรอช้าอยู่ไรล่ะ?”
“ชะ!?!...ช้าก่อนขอรับ!”
ร่างบอบบางขืนตัวออกมาก่อน สองมือน้อยพยายามกระชับอาภรณ์ตัวเองไว้แน่น
“หากประสงค์นักข้าจะไปเรียกบ่าวมาเพิ่ม คืนนี้จะให้ถวายงานทั้งคู่คงไม่ไหว สะกดกลั้นอารมณ์แบบที่มนุษย์พึงกระทำสักประเดี๋ยวหนึ่งแล้วข้าจะรีบ….”
แต่ไอ้คู่สนทนาทั้งสองมันฟังที่ไหน พากันตบเข่าฉาดกันอีกครั้ง..แล้วระเบิดหัวเราะลั่นเป็นลูกคู่
“ลีลาพลิกแพลงนั่นแยบยลนัก”
“แต่อย่ามัวถ่วงเวลาอยู่เลย..เจ้าหนีไม่พ้นดอก”
“นี่ข้าสองอุตส่าห์หว่านล้อมเสียตั้งนาน เจ้าคิดว่าจะปล่อยไปง่ายๆรึไร?”
“มาทางนี้เทอดน้องพันวัง”
เจ้าของผิวกายคล้ำเข้มลุกขึ้น รั้งเอวบางเข้าหาจนดวงหน้าซุกอยู่แค่อก แล้วจับเชยคางมนขึ้นให้สบตา
“ข้าเอง อ้ายพี่แสนตาของเจ้า หาใช่ใครที่ไหนไม่”
น้ำคำหวานล้ำปะทะลงมากลางดวงจิต คนฟังช้อนดวงตากลมโตขึ้นสบ..ประกายไหววูบสะท้อนอยู่ในตาคู่ตรงข้าม พลันให้รู้สึกอึดอัดคล้ายหายใจไม่ออก จึงทำได้แค่อ้อมแอ้ม
“….อ้ายพี่….”
“หรือเจ้ารังเกียจข้า”
“ข-ข้าไม่บังอาจ….” คนตัวเล็กกว่าก้มหัวงุดๆ “เพียงแค่…เอ้อ พวกไร้ยางอายเช่นพวกท่านคงไม่เข้าใจ”
“เอ้า ปากคอเลาะร้ายเช่นนี้ เอาอะไรอุดเสียทีจะดีไหม”
“อย่าแทรกให้เสียเรื่องสิอ้ายโคจร ถ้ายังแกล้งน้องพันวังของข้าอีก…จักได้หอบกลับไปที่เรือนแขกเสียรู้แล้วรู้รอด”
“เอ้า ไอ้นี่…”
แสนตาเลิกสนใจเสียงโวยวายด้านหลัง ก้มหน้าลงมาแนบหน้าผากกับอีกคนตรงหน้า ด้วยไม่รู้ว่าจะสื่อคำพูดทั้งหมดที่มีออกไปยังไงนอกจากผ่านทางสายตา แม้นจะรู้ดีว่า ‘บ่าวรับใช้’ ตรงหน้าไม่ใช่ของๆตนก็ตาม
พันวัง พันตรา
นายรับใช้ฝาแฝดที่แยกกันรับใช้สองดินแดนตั้งแต่ยังไม่ลืมตา ถวายการรับใช้กับตระกูลจ้าวมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ จงรักภักดียิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมด…ยิ่งไปกว่านั้น สองฝาแฝดยังบริสุทธิ์งดงามยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งปวง
จนกระทั่งครั้งหนึ่งเมื่อยี่สิบสี่คืนก่อน ที่พันตรายอดรักถูกพรากชีวิตไปด้วยมนุษย์ใจอำมหิต นับแต่นั้นก็ไม่มีสิ่งใดเยียวยาหัวใจจ้าวได้อีก และคงจะเป็นจิตวิทยาบำบัดของจ้าวเหนือหัว ที่ตัดสินใจร่วม ‘แบ่งปัน’ แฝดน้องเพื่อชดเชยความโศกในครั้งนั้น
พันวังรับรู้เพียงข่าวสารของอ้ายพันตราพี่ชาย เพียงแค่ไม่เคยนึกเสียใจ กับหนึ่งที่แม้แต่พูดคุยก็ยังไม่เคยคนนั้น แม้จะร่วมไข่ใบเดียวกันมาก็ตาม
…เพียงจ้าวแสนตาตรงหน้า ที่คุ้นชินกันมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย
ไม่แตกต่างจากจ้าวโคจรผู้เป็นนายสักนิด…
“หากเจ้าปฏิเสธ…”
เสียงทุ้มแหบกระซิบเบา
“…ดวงใจนี้…คงร่ำไห้ไปหลายเพลา…”
…มันคงจะดีกว่านี้ถ้าไอ้เจ้าบ้านไม่ส่งเสียงวี๊ดวิ้วผิวปากจากด้านหลัง
“อ้ายโคจร” แสนตาฮึดฮัดขัดใจ “จะเล่นอะไรก็ดูกาละดูเทศะกับเขาบ้าง”
แต่อีกตัวกลับไม่ได้ใส่ใจนัก “ดูเจ้าสิ พันวัง แค่คำหวานสองคำจากอ้ายแสนตา..แทบจะอายม้วนต้วนพร้อมพลีกายให้อยู่แล้ว จะมาพิรี้พิไรเล่นตัวอยู่ทำซากอะไร”
“โรแมนติก” พันวังว่า แก้มแดงซ่าน “คนอย่างจ้าวพี่คงไม่เคยได้ยินคำนี้”
“แล้วจำเป็นต้องเรียนรู้ศัพท์ฝรั่งเช่นนั้นรึ?”
“มีความรู้รอบตัวไว้ย่อมดีกว่าอ้ายโคจร อย่างน้อยก็เอาเวลาไปเรียนรู้หาใช่จิกกัดบทรักของคนอื่นเช่นนี้ ให้ตายสิ”
“ใช่ขอรับ อ้ายพี่แสนตากล่าวได้ถูกต้องที่สุด”
คนฟังผิวปากหวือไม่ยี่หระกับสารพัดคำบ่นนั่น แล้วยื่นมือไปหา
“พันวัง”
“ขอรับ?”
“มาทางนี้สิ”
“…”
“พันวัง…”
..มีหรือที่จะทนกับน้ำเสียงออดอ้อนเช่นนั้นได้
เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจ ก่อนจะผละจากอกกว้างไปหาอีกคน
ร่างสูงกว่านั่งเกยอยู่บนเตียง รั้งมือให้ร่างบอบบางกว่าเข้าไปในอ้อมกอด แล้วขืนจุมพิตเสียเต็มฟอดที่ริมฝีปาก..เก็บเกี่ยวความหอมหวานขณะค่อยปลดอาภรณ์น้อยชิ้นพวกนั้นออก
“อ…”
ไร้การขัดขืน ไม่ได้สิ้นเรี่ยวแรงอย่างที่ตัวเองเคยคิด
เมื่อร่างสูงใหญ่อ้อมมาประคองที่ด้านหลัง รั้งใบหน้าของตนให้ผละออกมารับรสจูบแปลกใหม่อีกครั้งจากคนต่างถิ่น กลิ่นเปลือกไม้ป่าแตกต่างจากที่เคยคุ้นลอยมาแตะจมูก พาลให้เผลอหลับตาอย่างเผลอไผล และกว่าจะรู้ตัว..เรือนร่างขาวเนียนก็เปลือยกายอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
หนึ่งคนคอยหยอกล้อที่ยอดอกสองข้าง ส่วนอีกหนึ่งก็ตามประคองบดเบียดริมฝีปากลงมาไม่ได้ว่างเว้น เพียงคนเดียวก็ทำเอาสติแทบหลุดลอยอยู่แล้ว..บัดนี้เปลี่ยนเป็นสอง แม้จะควบคุมอะไรก็ทำไม่ได้สักนิด ความหฤหรรษ์ที่พุ่งพล่านเต็มอกจนผิวบอบบางขึ้นสีระเรื่อตามจุดต่างๆอย่างเสียมิได้
บุรุษผิวเข้มละริมฝีปากออก หลุบมองใต้ร่างราวนี่เป็นงานศิลปะชิ้นเอก..แล้วหันไปขยับยิ้มให้เจ้าบ้านที่ดูภาคภูมิใจเสียยิ่งกว่าเจ้าตัวซะอีก
“ยอดเยี่ยมใช่มั้ยล่ะ?”
นั่นเป็นคำพูดที่ลอยมาจากที่ไกลแสนไกล บุคคลที่สามปรือตามองอ่อน รู้สึกถึงพลังงานในร่างกายที่เริ่มหดหายไปทุกครั้งที่มืออุ่นร้อนลูบคลำไปทั่วตัว
“ยังไม่รู้หรอก…”
อ้ายแสนตากล่าว โน้มใบหน้าลงมาประทับริมฝีปากอีกครั้ง
“นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นเอง…”
= = = = = = = = = =
พวกเขาตื่นสาย
…และไม่ต้องสงสัยเลยว่าเพราะอะไร
จ้าวโคจรสั่งให้เด็กรับใช้เตรียมสำรับอาหารสำหรับมื้อเช้ามาบริการถึงที่ห้อง นับว่าเป็นการสะดวกนักสำหรับจอมขี้เกียจทั้งสองที่บิดตัวลุกขึ้นมาบริโภคเสียงดังไม่ได้เกรงใจจนไอ้คนที่เหนื่อยที่สุดต้องแว้งขึ้นมาเอ็ดแล้วเอ็ดอีก
…ซึ่งพันวันคาดการณ์ผิด…การแสดงตนว่ารู้สึกตัวแล้วทำให้ชายหนุ่มวัยกำลังคึกสองคนถึงกับละมือจากอาหารมาจัดการเขาใหม่ ดังนั้นครั้งต่อไปต่อให้ต้องเอาอะไรมาอุดหูก็ต้องทำล่ะ
ก๊อกๆๆ
ตกสาย ในที่สุดเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
แม้จะขัดใจแต่จ้าวโคจรผู้แสนดี(..)ก็คว้าผ้าขาวม้าแถวนั้นนุ่งออกไปเปิดกลอนอย่างเสียมิได้ ด้วยรู้ตัวว่าเวลาก็ผ่านมานานนับแล้ว จะมัวแต่รื่นเริงอยู่ก็คงไม่ใช่
“ว่ากระไรรึอ้ายอินทร?”
บ่าวผู้สูงวัยโค้งศีรษะ “ด้านล่างมีชนมวยกันขอรับ”
คนฟังเบือนนัยน์ตาหันไปสบกับสหายรักที่ยังนอนเกยอยู่บนเตียง อ้ายแสนตาก็ได้ยินเช่นกัน จึงพยักหน้าเออๆออๆรับคำไป
“เดี๋ยวพวกข้าลงไป” โคจรว่า หลิ่วตายิ้มกะล่อน “เตรียมตัวได้เลย ลงพนันฝ่ายเราสักกี่เบี้ยก็เอา จักได้รู้ว่ากำลังจระเข้พิจิตรไม่ได้แพ้อโยธยา”
“แล้วข้าจะรอชม” แสนตาว่ามาจากด้านหลังฉาก ร่างสูงใหญ่คว้าผ้าขาวม้าอีกผืนนุ่งลงจากเตียง “งั้นฝากไปเตรียมคนของข้า เอาเจ้าน้องสหัสลงเสีย ต่อกี่เบี้ยเราก็สู้”
“ชิชะ นี่เพิ่งนัดแรกยังจะมา..”
“ก็เจ้าท้ามาก่อน แล้วจะให้ข้าทำเช่นไรเล่า”
“ข้าหวังเพียงลองเชิงท่านเท่านั้นแล”
“อย่ามาพูดปดมดเท็จ”
“แต่ก่อนอื่น…มีเรื่องด่วนขอรับ”
อ้ายอินทรยกมือห้าม ด้วยอยู่มานานจนพอรู้ว่าจ้าวทั้งสองผู้เลื่องชื่อนั้นแม้จะสนิทกันมากด้วยรุ่นราวคราวคล้าย แต่ถ้าอยู่ด้วยกันนานๆเป็นอันต้องปะทะฝีปากให้คนฟังเหนื่อยหน่ายกันเสียทุกครั้งไป
…ว่าแล้วก็นึกสงสารเจ้าน้องพันวัง ท่าทางจะรับศึกหนักทั้งร่างกายและประสาทหู มิรู้จะทนฟังคำเถียงพวกนั้นได้อีกสักกี่น้ำ…
“แล้วท่านจ้าวจะทำเช่นไร…กับแม่หญิงบุหลันเล่าขอรับ?”
“โอ๊ะ”
นั่นเป็นคำอุทานของอ้ายแสนตา ที่ยกมือลูบหน้าอย่างเสียมิได้
“…ลืมไปเสียสนิท”
สหายหนุ่มถึงกับผงะ “นี่เจ้าลืมกระทั่งว่าที่เมียงั้นเรอะ”
“จะว่าแต่ข้าก็มิได้ เจ้าสิเชื้อเชิญน้องพันวังมาหาข้าเอง”
“นั่นประไร ข้าเห็นลางว่าอ้ายแม่หญิงนั่นคงได้หัวเน่ามิช้านาน”
“ปากเจ้านี่มัน..”
“ฮ่าๆๆ”
“อย่าเพิ่งนอกเรื่องสิขอรับ ข้างนอกพาลวุ่นวายกันไปเสียหมด”
อ้ายอินทรแทรกขึ้นอย่างจัดใจ
“บัดนี้เรือนเรามีเพียงอ้ายแม่พิกุลเท่านั้นที่ยังเป็นเพศเมีย แต่ก็แก่จนใกล้จะเป็นโบราณวัตถุ พอมีแม่หญิงมาเค้าหน่อยพวกบ่าวไพร่ต่างพากันระริกระรี้กันเสียใหญ่ ต่อให้เป็นว่าที่ชายาจ้าวก็เถิด…ข้าเองยังมิรู้จะคุมความห่ามบรรดาหนุ่มๆนั่นได้อีกสักกี่น้ำ”
“ช่างบังอาจเสียจริงเจ้าพวกนี้!” โคจรเผลอตวาดกร้าว “ก็รู้อยู่เต็มอกว่าแม่หญิงนั่นเป็นของอ้ายแสนตาเพื่อนรักข้า จักกล้าคิดเกินเลยได้อย่างไร น่าจับมาเฆี่ยนตีเสียให้---“
“ช้าก่อนอ้ายโคจร”
อีกคนกลับยกมือห้าม
“ข้าสิพอเข้าใจหัวอกเจ้าชายฉกรรจ์พวกนั้น อย่างไรเสียแม่หญิงบุหลันก็มีหัวใจ ตราบที่ยังมิได้ประกาศกล้าว่านางเป็นของข้า นางนั้นยังไร้พันธะ หากคิดจะแก้เรื่องนี้คงต้องรีบชี้แจงเรื่องหมั้นหมายโดยเร็ว”
“แหม..” ทว่าอ้ายโคจรกลับยังส่งน้ำเสียงทะเล่นกลับ “ใจกว้างแท้ สมเป็นอ้ายพี่แสนตาแห่ง--“
“หุบปากซะไอ้เวรนี่”
“ฮ่าๆๆ”
“อ้ายอินทร จงนำความไปแจ้งยังอ้ายแม่พิกุล” แสนตาหันกลับมาคุยกับหัวหน้าบ่าวรับใช้ “ตระเตรียมมาลัยดอกไม้หอมไว้พร้อม เมื่อลงชนจึ่งให้อ้ายแม่หญิงบุหลันโยนถวาย จักได้รู้ไปเลยว่าผู้ใดเป็นของผู้ใด”
“ขอรับ”
“ประเดี๋ยวก่อนอ้ายแสนตา” คนฟังอีกคนยกมือขออนุญาต “หากเจ้าจะลงชนนั่นหมายความว่า……”
“ใช่”
อาคันตุกะรูปงามยกยิ้มที่มุมปาก เบือนดวงตาหันไปสบกับสหายรัก
“เจ้าสิต้องประลองกับข้า”
-
= = = = = = = = = =
กว่าที่พันวังจะรู้สึกตัวอีกครั้งก็เริ่มต้นเวลาบ่าย
และที่เขาตื่นไม่ใช่เพราะได้นอนพักผ่อนเพียงพอหรอกนะ เพียงเพราะกระเพาะเจ้ากรรมมันดันร้องครวญครางยังกับเมฆครึ้มลอยก่อกวน สุดท้ายก็ต้องจำใจเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาท้าแสงตะวันจนได้
“อะ” ใครคนหนึ่งร้องขึ้น “ข้าทำให้ท่านตื่นรึขอรับ?”
ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าน้องเล็กสุดท้องของตระกูลแม่พิกุล อ้ายกล้า ซึ่งปัจจุบันยังอายุไม่ถึงสิบขวบดี เป็นบ่าวอายุน้อยที่สุดจึงไม่ค่อยได้รับผิดชอบงานอะไรสักเท่าไหร่ แต่เพราะอ้ายกล้าเป็นคนเดียวในบ้านที่อายุน้อยกว่าเขา ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงเอ็นดูเด็กชายคนนี้ไม่น้อยทีเดียว
แม้นรู้ว่าอีกไม่เกิน3-4ปีข้างหน้า อ้ายกล้าคงต้องเข้าพิธีถวายตัวเป็นหนึ่งในนายกำนัลของท่านจ้าวใหญ่ และเมื่อถึงเวลานั้นคนที่ความคิดเกินเลยกับนายเหนือหัวอย่างเขาคงมองหน้าน้องชายคนนี้ไม่ติดไปพักใหญ่ๆเลยกระมัง
“มิใช่ดอก” พันวังว่า “ข้าหิวน่ะ”
“ให้ข้าไปเตรียมสำรับอาหารให้ไหมขอรับ?”
“เดี๋ยวข้าออกไปเองก็ได้ ช่วยส่งผ้ามาทีสิ”
อีกคนกระพริบตา “อ้ายพี่ไหวรึ? ยินว่าเมื่อคืนรับศึกหนักไม่น้อย”
“….เป็นเด็กเป็นเล็กทำเป็นสู่รู้นัก”
“เอ้า ข้าแค่ยินเขาลือกันมา”
“เขาไหน?”
“ใครเขาก็รู้กันหมด”
“ข้าได้ยินเสียงโห่ร้อง…”
เด็กหนุ่มยกมือขยี้ตาเปลี่ยนเรื่อง ไอ้น้ำคำใสซื่อด้วยคนพูดไม่เข้าใจเรื่องอย่างว่าเหมือนเขาเมื่อไม่กี่ปีที่แล้วแบบนี้นี่แหละที่ทำให้ยิ่งเขินอายนัก พร้อมเงี่ยหูฟังเสียงเอ็ดตะโรที่ดังแว่วจากด้านนอกหน้าต่าง..ซึ่งชวนสงสัยตั้งแต่ตอนที่เขายังหลับตาอยู่แล้ว
“มีเหตุอันใดเกิดขึ้นรึ?”
เด็กชายตัวเล็กหัวเราะคิกคัก เอ่ยตอบพร้อมอธิบายเสียเสร็จสรรพ
“ชนมวยกันสิขอรับ ครานี้จ้าวแสนตาท้าทายท่านจ้าวด้วยตัวเอง บรรดาบ่าวน้อยใหญ่ครึกครื้นกันใหญ่ ออกลงเบี้ยกันเสียสนุก….อ้ายพี่พันวังสนใจบ้างรึไม่เล่าขอรับ”
คนฟังกระพริบตาปริบๆ “จ้าวพี่โคจรกับอ้ายพี่แสนตาน่ะนะ?”
“ขอรับ”
“ไม่ต้องเสียเวลาตรึกตรอง” พันวังหัวเราะร่วนจนปวดท้อง รีบคว้าเศษเบี้ยบนโต๊ะข้างเตียงโยนส่งให้อีกคนรับไว้โดนพลัน “นับแต่อดีตถึงปัจจุบัน..จ้าวพี่เคยเอาชนะอ้ายพี่แสนตาได้เสียที่ไหน ข้าลงข้างจ้าวต่างแดน ฝากบอกอ้ายพี่อินทรเดี๋ยวข้าจักตามลงไป”
“ขอรับ ว่าแต่…”
“ว่ากระไรรึ?”
“อ้ายพี่พันวังไหวแน่รึขอรับ?”
คนฟังลูบหน้าทันที “เจ้าคิดว่ากำลังพูดกับใครอยู่รึ? ไป เอาความไปแจ้งเสีย ข้าจะแต่งตัวแล้ว”
“ขอร้าบบ”
เด็กชายหัวเราะร่วนทิ้งท้ายอีกครั้ง เล่นเอาคนเป็นพี่อยากจะหยิบอะไรมาปาหัวมันเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำได้เพียงฮึดฮัดอยู่บนเตียง แล้วใช้เวลาร่วมชั่วโมงเพื่อลากสังขารลงมาแต่งเนื้อแต่งตัวเสียเรียบร้อยมิดชิด อย่าได้หวังให้ใครต่อใครได้เห็นรอยรักที่ฝากฝังไว้นี่เลย
ที่จริงแล้วเขาก็ใช่ว่าจะชอบใจกับสถานภาพที่เป็นเช่นนี้..
…การเป็นของเล่นของใครไม่ใช่เรื่องสนุกเลย แม้นว่าบุคคลผู้นั้นจะเป็นถึง ‘จ้าวชีวิต’ ของตนเองก็ตาม
เหตุเพราผิวกายที่ยังตึงแน่นสมวัย ดวงหน้าหวานด้วยยังไม่แตกเนื้อหนุ่มดีนัก กับช่วงอายุที่เพิ่งผ่านพ้นคำว่าเด็กชายมาได้ไม่นานนั่นเองจ้าวพี่โคจรของเขาถึงได้หลงใหลกว่าบ่าวอื่น หากผ่านไปอีกสักยี่สิบสามสิบปี..เค้าความเยาว์วัยนี้คงจะเริ่มจางลงไป หรืออย่างน้อยร่างกายก็อาจจะสูงใหญ่ขึ้น ผิวกร้านคล้ำขึ้น หนวดเคราขึ้นเป็นตอชวนจั๊กจี้ ทั้งขาเนียนละเอียดที่จ้าวพี่ชอบประทับจูบนี้ก็อาจจะเต็มไปด้วย..หรือขนหน้าแข็งดกครึ้มก็ได้…….
…..แค่คิดก็สยองแล้ว
พวกบ่าวทั้งหลายพออายุขึ้นเลขสามหลักก็ถูกไล่ออกไปทำงานจิปาถะแล้ว แม้ที่ผ่านมาจ้าวพี่จะไม่เคยเฉดหัวใครเพราะยังหนุ่มยังแน่น แต่ก็ไม่เคยจะเห็นแลตามองพวกกล้ามบึกๆถึกถึนพวกนั้นสักนิด
พันวังยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่
แล้วถอนหายใจ ก่อนจะเดินลากขาออกจากเรือนใหญ่เป็นก้าวแรกของวัน
เสียงผู้คนโห่ร้องเอ็ดตะโรกันสนั่นจากชานด้านล่าง เปี่ยมไปด้วยความเมามันระคนหวาดเสียว ดังยิ่งกว่ายามหมัดลุ่นๆกระแทกผิวกายเสียอีก
นี่เป็นกิจกรรมของเพศผู้…ในอดีตคือการประลองเพื่อชิงว่าใครเป็นหัวหมู่ แต่ปัจจุบันเป็นเพียงความสนุกสนานและการพนัน แน่นอนว่ากิจกรรมป่าเถื่อนที่ว่าไม่ได้แวะเวียนผ่านมาให้ชมบ่อยครั้งนัก ด้วยไม่มีจ้าวใดอยากให้คนในปกครองสู้รบกันเอง ซ้ำยังรู้กันเป็นปกติว่าเลือดจ้าวที่เข้มข้นเท่านั้นที่ไม่มีสิ่งใดฟันแทงหรือทำร้ายได้
แต่การสู้กันระหว่างจระเข้ธรรมดานั้นแตกต่างออกไป ด้วยกายทิพย์ที่สามารถเรียนรู้วิชาของมนุษย์จริงๆได้ทำให้การชกมวยนี้เมามันนัก ผิวกายแข็งแกร่งของจระเข้ที่ซัดกันเองแทบไม่สะเทือน การต่อสู้จึงดุเดือดและยาวนานกว่านัก
…เพราะฉะนั้นไม่แปลกที่เด็กหนุ่มจะตื่นเต้นกับความบันเทิงเหล่านั้น
“อ้ายสหัส อย่าให้แพ้เขา อย่าให้เสียเกียรติเชียวนะ!”
“ลุยมัน สู้มัน”
“เอิ้วว!”
“เอิ้ววว!!”
เสียงโห่ร่างตะโกนดังไปทั่วทั้งลานสลับกับยามเนื้อกระทบเนื้อดังปั๊กพลั่กผลัวะ เจ้าของร่างผอมบางตรงไปเกาะราวระเบียงชะโงกหน้ามองการต่อสู้ที่เกิดขึ้นจากที่ยืนดูระดับพิเศษ ยืนมองสถานการณ์เหล่านั้นด้วยความตื่นเต้นนัก
หนึ่งคืออ้ายพี่สหัส
อีกหนึ่งคืออ้ายพี่รดิน
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามวยคู่นี้น่าลุ้นมากแค่ไหน เพียงแต่ละคนต่างเป็นมือขวาของท่านจ้าวทั้งสองด้วยกันทั้งสิ้น และถึงแม้จะเป็นการต่อสู้ของทั้งสองฝ่าย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะวัดเอาแพ้เอาชนะหรือกระไร เพื่อความบันเทิงกันเป็นเสียส่วนใหญ่จนอดที่จะส่งเสียงโหวกเหวกตามไปด้วยมิได้
นั่นประไร…อ้ายพี่แสนตากับจ้าวพี่โคจรนั่งอยู่ใต้คุ้มศาลา ปรบมือโห่ร้องแสดงอาการไม่ต่างอะไรกับจระเข้ตนอื่นๆสักนิด
“เอามัน ลุยมัน”
“อ้ายรดิน ฝีมือเจ้าหดไปขนาดไหนรึ อย่ายอมสิวะ”
พันวังรอบยิ้มที่มุมปาก ขยับขาวิ่งทั่กๆลงจากบันไดตรงไปหา ไม่ลืมที่จะแอบย่องไปออกบทวิเคราะห์จากด้านหลัง
“ฝ่ายเราช่างเพลี่ยงพล้ำนัก จะอ้างเหตุอ้ายพี่รดินเพิ่งบาดเจ็บจากไล่ควายคราวก่อนคงไม่ได้ ยินดีด้วยอ้ายพี่แสนตา มื้อนี้ท่าทางจะกินจุใจ กลับไปคงซื้อที่นาได้อีกหลายไร่ทีเดียว”
คำทักนั้นทำให้จระเข้หนุ่มทั้งสองหันควับไปมอง หนึ่งหัวเราะร่วน ส่วนอีกหนึ่งปั่นปึ่งหน้างอเหมือนเด็กเอาแต่ใจไม่มีผิด
“บ๊ะ”
ท้าวโคจรขมวดคิ้ว รีบรั้งคนปากมากเข้ามานั่งเกยตัก
“เจ้าสิอยู่ข้างผู้ใดกันแน่?”
“ถ้าเลือกได้ข้าก็อยากอยู่ข้างผู้ชนะนะขอรับ” คนฟังหัวเราะคิกคัก “เสียแต่เลือกมิได้เนี่ยสิ”
นายเหนือหัวขมวดคิ้วหมุ่น “ดูสิ มิทันไรออกอาการเสียแล้ว…คงคิดว่าข้าน้อยใจไม่เป็นกระมัง”
“โถจ้าวพี่ ท่านจักรู้ว่าข้าเพียงเย้าแหย่..คิดจริงจังเสียที่ไหน”
อ้ายแสนตาหยุดหัวเราะ พลันแทรกขึ้น “แต่ข้าจริงจังนะ”
บุรุษผิวขาวแยกเขี้ยวใส่ “ข้าไม่ให้ว้อย”
“งั้นข้าจะขโมยไป”
“อ้ายแสนตา…นี่เอ็งชักปากดีเกินไปแล้ว กลับไปหาแม่หญิงของเอ็งไป ชิ้วชิ้ว”
“จริงสิ”
เด็กหนุ่มประมือเข้าหากันราวเพิ่งนึกขึ้นได้ ก่อนมองไปรอบๆ
“ข้าสิยังมิเห็นอ้ายพี่หญิง…นางไปอยู่ไหนเสียล่ะ?”
“ประเดี๋ยวก็มา” ชายหนุ่มร่างใหญ่หรี่ตามอง อดที่จะหยิกแก้มหมั่นเขี้ยวไม่ได้ “ให้อ้ายแม่พิกุลไปเตรียมมาลัย เปิดศึกสุดท้ายข้ากับจ้าวพี่โคจรของเจ้า น้องพันวัง…เจ้าสิเลือกข้างใด?”
“ไม่เห็นต้องถาม ข้างอ้ายพี่แน่นอนอยู่แล้ว”
“พันวัง!”
“ฮะๆๆ”
“ดูสิ ได้ทีแกล้งข้ายกใหญ่” ไรฟันขาวขบลงมากัดไหล่มน
“โอ๊ย! เจ็บนะ”
“เจ็บสิดี เจ็บจะได้จำ”
คนถูกกระทำขมวดคิ้วหน้าบึ้ง “งั้นข้าไปอยู่กับอ้ายพี่แสนตาเสียดีกว่า ใจกว้างกว่ากันเยอะ”
“ดี หากเลือกทางนั้นจะได้ปล้ำเสียตรงนี้…ให้มันรู้ไปเลยว่าเจ้าเป็นของผู้ใด”
“จ้าวพี่!!”
“ถ้าดื้ออีกข้าจักมิแค่ขู่ ภาคปฏิบัติน่าจะเห็นผลกว่า”
“จ้าวพี่โคจร!!”
“ว่ากระไร? หากจะเรียกชื่อข้าเสียเต็มยศเช่นนั้นมิลองครางเรียกดูเล่า”
“จ้าวพี่โคจร!!”
เจ้าของนามยกมือแคะหู ส่งรอยยิ้มทะเล้น “รู้แล้วว่ารักข้า ไม่เห็นต้องเรียกเสียงลั่นขนาดนั้นก็ได้”
คู่สนทนาหน้าเหวอโดยพลัน ผิวกายขาวก็ขึ้นสีแดงจนไม่รู้ว่าจะแดงไปถึงไหนต่อไหน แถมไอ้คนข้างๆที่ควรจะพึ่งพาได้กลับระเบิดหัวเราะเสียลั่น นี่แหละมิตรภาพลูกผู้ชาย ต่อหน้ากัดกันแค่ไหน..สุดท้ายมันก็ให้ท้ายกันอยู่ดี
“พอเลยขอรับ!” เด็กหนุ่มดันตัวออกจนสุดแขน “ดูสิ อ้ายพี่รดินจักตายแหล่มิตายแหล่อยู่แล้ว ยังจะมามัวหยอกล้อข้าอยู่ได้ ถ้าคิดว่าโผล่มาหาจะรุมหัวรังแกข้าเช่นนี้..รู้งี้บึ่งไปช่วยงานครัวเสียจะดีกว่า”
“เอ้า จะรีบไปไหนเล่า ยกหน้าถึงทีข้ากับอ้ายแสนตาแล้วนะ”
“เรื่องของจ้าวพี่สิขอรับ”
“ถ้าเจ้าไม่อยู่ แล้วมาลัยของข้าใครจะเป็นคนโยนกันเล่า”
พันวังชะงักกับคำพูดนั้น เบือนนัยน์ตากลมโตหันไปสบ
อีกคนยักคิ้วให้ รีบอธิบายต่อ “ดูสิ อ้ายแสนตาก็มีอ้ายแม่หญิงบุหลันอะไรนั่นโยนมาลัยให้แล้ว ข้านึกอิจฉานัก..เลยบอกอ้ายแม่พิกุลร้อยมาลัยเพิ่มอีกสักพวง เพียงจะรอเจ้าหนุ่มน้ำใจงามคนไหนจะมาโยนให้ข้า หรือจะให้พวงมะลิเป็นหม้ายก็ตามใจเจ้า”
…ดูสิ…ทั้งคำพูดคำจา น้ำเสียงท่าทางเช่นนั้น
…มันยากเหลือเกินที่จะไม่ให้ตนคิดเป็นอื่น
คนตัวเล็กกว่าเม้มปาก รู้สึกถึงความร้อนที่วิ่งขึ้นมาผะผ่าวบนใบหน้า ด้วยรู้ว่าอีกคนก็เอาใจเขามาเช่นนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ก็รู้อีกว่าที่พูดจาหวานละไมเช่นนั้นมันเรียกว่า ‘สันดานคนเจ้าชู้’ ...หาใช่ความรู้สึกที่แท้จริงไม่
…กระนั้นก็อดจะตื่นเต้นตามมิได้
“ท่านจ้าวขอรับ”
พลันเสียงทักก็ดังขึ้นจากด้านหลังอีกครั้ง เรียกให้คนทั้งสามหันไปมอง
อ้ายอินทรเกาแก้มเก้อเขิน ท่าทางจะยืนรอจังหวะรายงานมาสักพักแล้ว
“มาลัยเตรียมพร้อมแล้วขอรับ หากมิรีบตีระฆังหยุดมวยคู่นั้น ไม่อ้ายรดินก็อ้ายสหัสนี่แหละจะหมดแรงกันไปเสียก่อน จะเริ่มคู่เอกเลยรึไม่ขอรับ?”
“เอาสิ” จ้าวโคจรหัวเราะในลำคอ “จักรอช้าอยู่ใยล่ะ”
สิ้นสุรเสียงรับสั่ง จ้าวแสนตาจึ่งได้หยิบท่อนไม้มาตีระฆังเล็กข้างตัวเหง่งหง่าง เป็นอันยุติยกมวยคู่นั้น เสียงโห่ร้องอย่างเสียดายดังขึ้นจากทั่วทั้งวง แต่ก็ด้วยรู้กันว่าความสนุกต่อไปสิกำลังจะเริ่ม
“เอ้า น้องพันวัง..จะนั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้เล่า”
อ้ายแสนตาหัวเราะลั่น พยักเพยิดขึ้นไปบนชานเรือน
“มิรีบไปเตรียมตัวโยนมาลัย สิได้เห็นจ้าวโคจรแหกปากร้อง ‘อุแว๊’ เป็นแน่ เอ้า! รีบไป!”
คนถูกสั่งอดจะยิ้มไม่ได้ เลยรีบดันตัวลุกขึ้น
ส่วนคนถูกด่าถึงกลับอ้าปากพะงาบๆ “ปากคอเจ้านี่ช่างน่าเอาตีนยันเสียจริง อ้ายแสนตา…ให้ตายเถอะ”
“จ้าวพี่โคจร”
“หืม?”
เด็กหนุ่มอ้อมแอ้ม เอ่ยเสียงเบา “…ขอบคุณ…นะขอรับ”
และคนฟังได้ยินเต็มหู
ชายหนุ่มระบายยิ้มกว้าง ยีเรือนผมสีขนกาของอีกคนอย่างเอ็นดู แล้วลุกขึ้นยืนตามหยิบผ้ามาพันที่มือเตรียมมวย ระหว่างที่ใจกลางของลานกำลังเก็บกวาดศึกในคราที่แล้ว
ร่างโปร่งสัมผัสได้ถึงหัวใจตัวเองที่เต้นระรัวยิ่งนัก…เพียงแค่อีกคนสัมผัสกายเขาอย่างอ่อนโยนเช่นนั้นก็ทำให้ข้างในร้อนผะผ่าว บางทีอาจจะมากกว่าความตื่นเต้นที่ได้เชียร์มวยพวกนั้นก็เป็นได้ และถึงแม้จะรู้ดีว่าควรจะระงับหักห้ามใจ ก็ใช่จะทำได้ในทันที
พันวังสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เตรียมตัวจะขึ้นเรือนไปรับมาลัยจากอ้ายแม่พิกุลที่ว่า
…แต่กลับต้องชะงักเสียก่อน
เมื่อจระเข้แทบทุกตนในนั้น…เงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนเฉกเช่นกัน
ที่ปลายของจุดรวมสายตา…มีใครบางคนยืนค้ำอยู่บนหัวกระไดขึ้นแรกเคียงคู่กับอ้ายแม่พิกุลที่พวกเขาเห็นกันจนชินชานั่นเอง
..เธอยืนอยู่ตรงนั้น
ร่างอรชรในชุดกระโจงอกสีเลือดนกและผ้าถุงสีน้ำตาลรับกับเรือนร่างเต็มอิ่มในรูปแบบของสตรีเพศโตเต็มวัยที่พวกเขาไม่ได้เห็นกันเสียนาน เรือนผมสีขนกายาวกล่อมสะโพกตรงเกลี่ยลงมาที่ข้างแก้มกลมทั้งสองข้างดูน่ารักน่าทะนุถนอม แม้ผิวกายจะไม่ได้ขาวสว่างแต่ก็เป็นสีน้ำผึ้งที่ต้องแสงตะวันอ่อนๆกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ ทั้งกลีบปากอวบอิ่มสีกุหลาบก็ดูเย้ายวน…จนลืมหายใจไปชั่วขณะ
และเมื่อนางช้อนดวงตาหวานล้ำคู่นั้นมองมา….
“แม่หญิงของข้า”
คำนั้นอ้ายแสนตาทักขึ้นมาก่อน เรียกสติให้คนตัวเล็กหลุดจากภวังค์มนต์สะกด
เด็กหนุ่มคิดว่าตัวเองหน้าแดง อาจเป็นเพราะสัญชาติญาณเพศผู้ที่ยังอยู่ข้างในลึกๆ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากเกินไปกว่าคำชมเต็มหัว เขาไม่รู้ว่าคำว่า ‘สวย’ นี่หมายถึงสิ่งใด ด้วยเติบโตท่ามกลางหมู่ผู้ชายมากมาย แต่ก็ต้องยอมรับจริงๆว่านางช่างเปี่ยมไปด้วยสเน่ห์เหลือเกิน
จนอดไม่ได้ที่จะหันไปสะกิดอย่างใคร่รู้
“จ้าวพี่ๆ นั่นน่ะรึอ้ายพี่หญิงของอ้ายพี่แสน----“
ไม่มีเสียงตอบรับ
..หรือพูดให้ถูกก็คือ…อีกคนแทบไม่รู้สึกตัวเลยเสียมากกว่า
เมื่อเงยหน้ามองถึงได้รู้ว่าร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆตนนั้นแทบจะแข็งเป็นหิน ดวงตาคู่คมทอดมองออกไปยังด้านบนของชานอย่างไม่วางตา ทั้งรอยยิ้มจางๆที่ฉาบอยู่บนใบหน้ารูปสลักคล้ายกับว่า…เวลา…ได้หยุดอยู่ตรงนั้น
มันทำให้พันวังชะงัก
มือที่เหนี่ยวแขนอีกคนถึงค่อยปล่อยลงอย่างช้าๆ
…ดั่งดอกไม้แรกแย้ม…ที่ผุดขึ้นมากลางดวงตาสีอำพันคู่นั้น
…และหนามแหลมคม…ที่บาดลึกอยู่ในดวงใจดวงนี้
TBC
======================
มาแว้ววววววววว
ปฐมบทนี้คงไม่ดอง กร๊ากกกก (หวังว่านะ)
สำหรับคนที่ตั้งหน้าตั้งตารอไอ้พี่วันก็รอต่อไปก่อนนะคะ :hao5: :hao5:
ยกมือถามว่า เป็นเรื่องที่ส่งผลถึงกันใช่มั้ยค่ะ
แบบเป็นอดีตของท่านอาพันวัง
ที่ส่งผลต่อการกระทำของพันวังในเนื้อหาปกติ
ถูกต้องแล้วค่าใช่เลยยย >D
เพราะเป็นเบื้องลึกเบื้องหลัง เลยอยากให้รู้กันเนอะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ปวดจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o12:
-
เข้มข้นสุดๆ อาพันวังงงงงงงงงง
-
ตอนแรกเรามโนไปว่าจะแลกคู่กัน จ้าวโคจรก็เลยหลงรักแม่หญิง
แต่มันดันไม่ใช่นี่สิ เล่นรุมพันวังขนาดนี้ จระเข้ก็ใช่จะถนอมกันด้วย
อ่านแล้วก็ไม่แน่ใจ เหมือนพันวังจะแอบคิดเกินเลยกับจ้าวโคจร?
แต่อีกใจก็เก็บกดกับการโดนกระทำเหมือนเป็นของเล่น...
ตอนจบนี่สงสารพันวัง จ้าวโคจรมองตาไม่กระพริบเลยด้วยสิ
หรือจะเกิดดร่าม่าจ้าวโคจรกับจ้าวพันตาเรื่องแย่งแม่หญิง
พันวังแค้นเลยมาไฝว่กับพี่วัน?
#มโนเป็นฉากๆคืองานของเรา
-
พันวังน่าสงสารมากอ่ะ :เฮ้อ:
-
จ้าวโคจรนี่ช่างเจ้าชู้ ขี้เล่น ทะเล้น !@#$%^& โอ้ยยยย ไม่รู้จะใช้คำไหน >< จริงๆแอบอยากว่าาาาา แต่นั่นก็นิสัยจ้าวสินะ
สงสารพันวังงงงง รักคนแบบจ้าวชีวิตมันชีช้ำ!
อ่านแล้วก็นึกไปถึงพี่วัน ถ้ากระล่อนขนาดนี้จะให้น้องไกรจับเชือดซะเลยยยย
-
โฮ้วววววววววววว อ่านแล้วสงสารพันวัง T_____T
ถึงจะบอกว่าจระเข้ไม่คิดรักเหมือนมนุษย์ แต่พันวังมีรักนะ
-
หวังว่าพี่วันคงไม่กระล้อนเหมือนพ่อนะ
สงสารพังวัน TT ไม่ใช่สรุปเพื่อนรักแย่งแม่หญิงกันเองนะ เเล้วพังวันของเค้าละ
:katai1: :katai1:
-
ให้ตายสิ อดีตอันข่มขื่น T^T
-
สงสารท่านอาพันวัง
เดี๋ยวท่านจ้าวต้องชอบเมียของอ้ายแสนใช่มั้ย
แล้วก็ต้องทิ้งพันวัง เจ็บปวดแทนนนนนนน
นี่สินะอดีตที่ข่มขื่น ทำใจรับไม่ได้จริงๆ ฮืออออออTT
-
เจ็บปวดแทน.....
-
สงสารอาพันวังอ่ะ :hao5: :hao5:
ท่านโคจรกะล่อนมาก มาทำแบบนี้กับพันวังได้ไง :z6:
มาต่อบ่อยๆนะคะพี่โอ
-
เอาจริงๆ ท่านอาพันวังน่าสงสารมากเลยท้ายตอน
ขอเดาได้มั้ยคะแบบว่าสุดท้ายพลิกล็อคจ้าวโคจรดันชนะรึป่าว แล้วเเม่หญิงนี่เลยเสี่ยงมาลัยให้จ้าวโคจร จนกลายมาเป็นเเม่ของพี่วันในปัจจุบัน ท่านอาพันวังเลยช้ำใจ ส่งผลมาถึงปัจจุบัน ฮรื่ออนี่ขอให้เดาผิด ขอให้จริงๆแล้วมีมิติที่ลึกซึ้งกว่านี้ ถ้าเป็นเเบบที่เดาจริงท่านอาพันวังน่าสงสารมากจริงๆ
-
:hao5:
เจ็บปวด
-
จ้าวโคจรเป็นพ่อของพี่วันใช่มั้ยนะ หรือเราจำผิด
ถ้าจำไม่ผิด พี่วันเคยบอกว่าแม่ตัวเองเป็นจระเข้เพศหญิงตัวสุดท้าย หมายถึงบุหลันรึเปล่านะ
เดาว่าจ้าวโคจรแย่งบุหลันมาจากจ้าวแสนตา เลยทำให้พันวังเจ็บปวดจนมาลงกับพี่วัน
เดาไกลลลล :hao7:
-
สนุกสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สนุกจนต้องขอเม้นท์สักหน่อย 555555
เป็นเรื่องของรุ่นใหญ่ พี่วันน้องไกรช่วงนี้พักผ่อนไปก่อนโนะ อิอิ
แต่จริงๆแอบคิดถึงไอ้พี่วันนะ แอบคล้ายๆพ่ออยู่นาาาา....
-
จะบอกว่าเดาทางออกอยู่แล้ว ตลอดทุกวินาทีที่อ่าน แต่ละบรรทัดเราค่อยๆ อ่าน แล้วหยุด ไม่อยากให้ถึงบรรทัดสุดท้ายเลย
แบบว่าเห็นอนาคตของอาพันวังลอยมาตรงหน้า แต่ห้ามเจ้าตัวไม่ได้ มันน่าสงสารเกินไป :hao5:
ความจริงตั้งแต่เรื่องหลักเราก็ไม่ได้เกลียดอาพันวังนะ คิดว่าอาคงมีเหุผล ดูแล้วไม่น่าใช่คนที่กระหายอำนาจถึงขนาดจะฆ่าหลานชาย
แต่พออ่านตอนรองนี่แบบ บอกเลยว่า ให้อภัย ให้อภัยอาพันวังจริงๆ คนเราไม่ตายก็เหมือนตายไปแล้วเมื่อถูกความรักทำร้าย
อาพันวังยังประคองลมหายใจอยู่จนมีวรรณาและดูแลพี่วันมาได้จนวินาทีนี้ แต่ละวินาทีที่หายใจมันทรมานจริงๆ :hao5:
รอดูตอนต่อไปว่าจ้าวโคจรจะมีจิตใจที่มืดดำขนาดไหน จ้าวแสนตาจะทำยังไง และอาพันจังจะผ่านเรื่องนี้ไปยังไง
-
ไม่อยากจะเดาเนื้อเรื่องเลยจริง เศร้าเกินไป :mew2:
-
ว่าแต่กะสงสารท่านอาพันวังอะนะ
-
ท่านอาพันวัง :hao5: :hao5:
-
เศร้าา ไม่แปลกใจเลย ที่ อาพันวังกลายเป็นคนเย็นชาแบบนั้น โดนเข้าขนาดนี้นี่นา เป็นเหมือนของเล่นของท่านโคจร แถม ยังรักอีกด้วย .....
-
To น่าสงสารอาพันวังมากก
-
ๆเรื่องมันแย่ แย่ แย่ เป็นถึงจ้าวทำไมทำตัวแย่ :katai1: ลืมไปจระเข้ไม่มีหัวใจ :katai4:
-
ท่านจ้าวนะท่านจ้าว ให้ความหวังพันวังแล้วมาทำงี้อะนะ มันน่านัก o18
-
สงสารท่านอาพันวัง ปวดใจ :sad4:
-
อื้อหื้มมมมม.... เริ่มต้นด้วย 3P เหมือนจะดีให้ชวนยิ้ม แต่จบด้วยการช้ำใจ แม่หญิงผู้มาใหม่ทำให้ผู้ที่อยู่มานานนี้ถูกลืมเลือนไปในชั่วพริบตา ชอกช้ำใจเนอะ เกือบร้องไห้ได้เลยนะแบบเนี๊ย :เฮ้อ:
-
ยิ่งกว่ามาม่าชามโต น่าสงสารพันวัง
-
อาพันวังงงงง โอยยยย กำลังน่ารักมุ้งมิ้งสนุกสนาน พอแม่หญิงออกมาอารมณ์พลิกเลย
ไม่ใช่ว่าท่านจ้าวโคจรแอบไปชู้หรอกนะ ฮือออ
อ่านปฐมบทแล้วชอบพันวังมากๆ เลยค่ะ กลับไปอ่านเรื่องหลักใหม่จะมองด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปปป
-
แชร์นายกำนัลกันแล้วที่นี้คิดว่าเพื่อนจะแชร์เมียด้วยหรือไง
วิถีคนเจ้าชู้ไม่แคล้วจะใช้เล่ห์แย่งชิงของเขามาสินะ
จะทำลายหัวใจใครกี่คนกันล่ะนี่
-
เราเป็นคนนอกยังสะเทือนใจ
เจ็บปวด :hao5:
-
แง้ พูดไรไม่ออกนอกจากสงสารอาพันวัง :hao5:
ไม่ควรจะมีตัวเมียเข้ามาเลยนะคะ :z3:
ท่านจ้าวโคจรก็ช่างทำเหมือนมีใจพอเจอตัวเมียเข้าหน่อยก็ตาค้างเชียว :angry2:
-
นิสัยไม่ดีทั้งคู่เลยนั่นแหละ เหมือนยิ่งรู้อดีตยิ่งสงสารท่านอาพันวัง
ไม่รู้ว่าพี่เกลียดพี่ไกรจะมจากเหตุผลนี้หรือเปล่า :ling1:
-
ติด ติด ติด อ่านจนติด คิดถึงไอ้พี่วันกับไกรซะแล้ว
อ่านตอนปฐมบทนี่สงสารคุณอาจัง ต้นเหตุของเรื่องคือความเจ้าชู้ ...??
เป็นทั้งพ่อ ทั้งลูกเลยนะนิสัยเนี่ย ดีที่พี่วันรักไกรคนเดียวไม่งั้นนะ :katai1:
ปล.อินจัด :กอด1:
-
จักกี่เพลาก็จักรอ
-
สงสารพันวังอะ จ้าวโคจรนี่นะ ไหนบอกว่าพันวังสวยกว่า ไมถึงตะลึงงงงงงง
เจ้าชู้จริงๆ :katai1: :katai1:
-
มารอพี่วันที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ พี่วันหายมันค้างมากๆ
-
เดาอนาคตได้เลยว่าทำไมท่านอาพันวังถึงได้เจ็บช้ำวางแผนทำร้าย
ครอบครัวพี่วันไว้แบบนี้ ต้องเป็นเพราะความเจ้าชู้ของจ้าวโคจรแน่ ๆ
พอเจอแม่หญิงเหมือนจะหยุดลมหายใจเอาซะเลย ของใหม่ต้องดี
กว่าคนเก่าคนเคย ๆ กันอยู่แล้วล่ะ แถมในภาคของพี่วันยังบอกอีกว่า
แม่ของพี่วันเป็นเพศเมียตัวสุดท้ายด้วย ก็เลยเดาได้ว่าเรื่องคงจะ
จบแต่เจ็บแน่ ๆ TvT
น่าสงสารท่านอาพันวัง... การมาเยือนของจ้าวอีกคนส่งผลให้ชีวิตอีกคน
เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แต่ถ้าท่านจ้าวโคจรไม่เจ้าชู้ก็คงไม่มีพี่วันให้เห็น
โอ้ยยยยยยย เจ็บปวด :z3:
-
สงสาร ท่านอาจัง ดูเหมือนกลายเป็นของเล่นของใคร ต่อใครเลย
-
เอ้า!!...ทำไมทำกับท่านอาพันวังกันเยี่ยงนี้เล่า
หากจ้าวโคจรทำเยี่ยงนี้ในอนาคตท่านอาจักโกรธแค้นก็มิแปลกเท่าใดหรอก
:m31: :m31: :m31:
-
โอ้ยยยยยย จ้าวพี่ทิวันไปแห่งหนใด ฤ เจ้าค่ะ??? :hao5:
-
อาพันวังราชินี(?)ไม่ใช่ของเล่นนะ
:z3:
-
เข้าใจแล้วว่าทำไมท่านพันวังถึงทรยศ
ไอ้คนเจ้าชู้ ไอ้พี่วันนนนน
-
บอกเลยอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหล สงสารท่านอาเป็นที่สุด
ตั้งแต่ตอนที่ถูกแชร์กับคนอื่นแล้ว รู้สึกว่าท่านจ้าวมองท่านอาพันวัง ก็แค่คนในปกครองคนนึงเท่านั้นเอง
ดูเหมือนจะไม่ได้พิเศษกว่านายรับใช้ตัวอื่นสักเท่าไหร่
ไม่อยากจะคาดเดาความรู้สึกของคนที่ได้แต่เก็บรักไว้ในใจเงียบๆเลยว่าจะเจ็บปวดสักแค่ไหน :sad4:
อยากให้มีตอนที่ท่านจ้าวต้องสำนึกเสียใจในสิ่งที่กระทำจัง
ป.ล.คนแต่งแต่งเก่งและสนุกมากค่ะ เดาเรื่องไม่ออกเลย จะรอตอนต่อไปนะคะ :hao5:
-
เป็นเรื่องที่น่าเศร้านะ
รู้สึกเจ็บจี๊ดในใจแทนท่านอาเลยบอกตรงๆ
-
ป ฐ ม บ ท ¬• จ้ า ว ธ า ร า
-๓-
“สุดท้ายแล้วอ้ายฝนก็ตกลงมามิรู้เวลา”
นั่น..เป็นคำพูดที่ทำให้เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาจากการบรรจงเช็ดเนื้อตัวอยู่ใต้เรือน ท่ามกลางเสียงสายฝนจั่กๆที่กระหน่ำตกจากภายนอก ด้วยทุกผู้ตัวต่างเป็นจระเข้แปลงกายด้วยกันทั้งนั้น ทำเอาวิ่งหลบฝนให้จ้าละหวั่น เกรงจะได้กลายร่างในที่มิถูกมิควรแล้วขยับไหวพังเรือนกันเสียเปล่า
บรรดาจระเข้น้อยใหญ่ถึงได้รวมตัวกันที่ใต้เรือนบ้าน เหล่าจ้าวเหนือหัวกางผ้าส่งขึ้นเรือนกันเสียเรียบร้อย มีบ้างที่เห็นน้ำแล้วตื่นตาตื่นใจ ยอมแปรพักต์กลายร่างกันลงไปเริงสำราญ…
จระเข้เป็นสัตว์ที่ขี้ร้อนนัก เพียงปอยฝนเล็กน้อยก็ทำให้รู้สึกดีทั้งนั้น
รวมถึงพันวังก็ด้วย
…แม้ตนจะเคลื่อนเปลี่ยนเพียงเกล็ดสีเขียวตองที่ข้างแก้มก็เถอะ
“ดูสิ แทบจะคืนกายกันหมดทั้งเรือน”
“ยิ่งเห็นยิ่งนึกถึงสมัยก่อน” หนึ่งซึ่งแปลงคืนเป็นเกล็ดเกือบทั่วทั้งตัวว่า ดวงตาสีอำพันส่องประกายในความสลัวเช่นนี้นัก “ครั้งที่เรายังมิต้องเสแสร้งแกล้งทำเป็นมนุษย์ นอนผึ่งลมอาบฝนคลายร้อน สะบัดหางตีป่ายไปมาในท้องน้ำ”
“อ้ายลุงนี่ก็พูดราวตัวเองแก่นัก”
“ข้าอายุมากกว่าพวกเจ้าเสียรอบครึ่งก็แล้วกัน เมื่อก่อนเป็นเช่นนี้ที่ไหน”
“ข้าเห็นด้วยกับอ้ายพี่ทองใบ”
“นับตั้งแต่อ้ายมนุษย์เริ่มตามไล่ล่าชาวเรา ครอบครัวก็หดเหลือน้อยลงไปเสียทุกที”
“อ้ายแสนตาสิมีบุญแท้ นอกจากจะค้นพบเพศเมียที่หาได้ยากยิ่งแล้ว ยังงามล้ำสมชื่อ ‘บุหลัน’ ล้ำค่า”
หนึ่งในบ่าวรับใช้กล่าว
“นึกดูน่าอิจฉาพลพรรคพวกเจ้านัก ไม่นานคงมีจ้าวตัวน้อยมาวิ่งเล่น เราสิกำลังทางตัน…ตัวเมียที่มีก็เพียงอ้ายแม่พิกุลเท่านั้น ก่อนหน้านี้ก็ตายห่ากันไปเสียหมด”
“จะพูดว่ากลุ่มเราไร้วาสนารึก็ไม่ใช่ จักพูดได้ว่าจ้าวผืนน้ำแห่งอโยธยาท่าจะบุญมากกว่า”
“แล้วมันต่างกันที่ตรงไหน”
“เอาเถอะน่า”
“เช่นนี้อีกมิช้านาน จ้าวเหนือหัวคงจะเตรียมไร่พลตระเวนหาตัวเมียเสียทั่วทั้งลุ่มน้ำ นำจระเข้ธรรมดามาสวมซึ่งลูกแก้ววิเศษ” หนุ่มเดิมพูดติดตลก “จะร้ายดีก็ทำพันธุ์ได้มิต่างกัน ดีกว่าปล่อยให้เผ่าเราสิ้นสู----”
“สามหาวนัก อ้ายไพร่พวกนี้”
อินทร บ่าวรับใช้ผู้ซื่อสัตย์คนหนึ่งได้ยินดังนั้นถึงกับตบเข่าฉาด ดวงตาที่ยังเหลือเพียงข้างเดียวปราดมองซึ่งทุกตัวในบริเวณนั้น
“หยิบยกนายมานั่งจับกลุ่มนินทา มีบ่าวที่ใดกระทำการหยาบช้าเช่นนี้บ้าง”
คนพูดรีบยกมือลูบหน้า “ดูก่อนอ้ายอินทร ข้าแค่ห่วงพะวงชะตากรรมเผ่าเราต่อไปเท่านั้น”
“พวกเราหาได้ประสงค์ลบหลู่นายเหนือหัวไม่ ทุกตัวก็รู้กันทั่วเรือนว่าที่เรามีวันนี้ได้เพราะใคร หาใช่บารมีจ้าวรำไพหรอกรึ”
“ซ้ำจ้าวโคจรยังมีเมตตากับเราเช่นนี้ จะลืมบุญคุณกันเสียก็แย่เกินไป”
“เพียงตัวเมียนั้นหาได้ยากนัก”
“หากเป็นเช่นนี้ต่อไป จ้าวลุ่มน้ำแห่งเมืองสระหลวงคงจะได้จบสิ้นในรุ่นนี้เป็นแน่แท้”
“ฤๅเจ้าจะบอกว่าปัญหาการสูญพันธุ์นี้มิใช่ภาระของเรา?”
คนฟังกลอกตา ด้วยมิรู้จะปั้นสีหน้าเช่นไรดี “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ…”
“พวกเจ้ามิต้องกังวลเรื่องนั้นดอก”
เสียงแหบกล่าวขึ้นจากมุมหนึ่งของเรือน หญิงชรานั่งชันขาอยู่บนแคร่ไม้ไผ่..สอดดวงตาฝ้าฟางจ้องมองลูกหลานทุกตัวของตนเองไปมา
“มิช้านานจักเข้าฤดู ตัวเมียทั้งหลายจึงจะโผล่ให้ควั่ก…ถึงตอนนั้นก็เป็นเหมือนเช่นทุกปี”
“แต่หลายปีที่ผ่านมานี้ก็ต้องยอมรับว่าขาดแคลนมิใช่รึอ้ายแม่พิกุล”
“ใช่ ดูสิ…ตอนนี้พวกเราระบายกันเองยังได้ทางเสียมากกว่า”
คำพูดนั้นทำให้บรรดาจระเข้น้อยใหญ่หัวเราะร่วน ด้วยจริงดังคำว่า…สถานการณ์ไร้เพศเมียในวาระวิกฤติกลางฤดูช่างควบคุมยาก เป็นเรื่องปกติที่พรรคพวกเดียวกันจะชวนร่วมหอกระทำกิจ ซึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่ได้คิดเกินเลยนอกจากระบายความต้องการทางเพศเท่านั้น
มันเป็นสิ่งที่พวกเราทำจนเป็นปกติอยู่แล้ว
…อย่าเอาความรู้สึกหวั่นไหวมาปะปน…
“อ้ายแม่พิกุลก็ชราภาพมากแล้ว แม้จะขยับเดินเหินก็ยังลำบาก” รดินกล่าว “ภาระนั่นหาใช่เรื่องของท่านอีกต่อไป”
คนฟังหลุบตาลง “หากข้าสามารถให้กำเนิดเพศเมียได้มากกว่านี้คงจะดี…”
“อ้ายแม่พิกุล…”
“ไม่ใช่ความผิดของอ้ายแม่เสียหน่อย”
พันวังโพล่งขึ้น พาดขาวม้าผืนหนึ่งไว้บนไหล่
“พวกเจ้าทุกตนก็เลิกพูดเรื่องพรรค์นี้เสีย นอกจากจะมิช่วยทำให้สิ่งใดดีขึ้น รังแต่จะทำให้หดหู่ท้อแท้กันไปหมดทั้งค่าย…เรื่องมงคลของอ้ายพี่แสนตาสิถือเป็นเรื่องดี พวกเจ้าก็ควรแสดงความยินดีสิ มานั่งระทมทุกข์กันเช่นนี้จะได้เรื่องกระไรรึ”
“อ้ายน้องพันวังพูดถูก” รดินรีบสนับสนุน “เพลานี้สิควรรื่นเริง หากพวกเจ้ายังคลางแคลงใจ แล้วนายเหนือหัวเราเล่าจะมีความสุขได้เช่นไร”
คำนั้นทำให้บ่าวที่เหลือมองหน้ากัน แล้วรับคำมั่น
“ขอรับ!”
“อย่าให้ข้าได้ยินเรื่องพรรค์นี้อีก จะจับตอนเสียให้หมด…เข้าใจรึไม่?”
“เข้าใจขอรับ”
“ดี”
“อ้ายพี่รดินก็อย่ามัวกังวลอยู่เลย” เด็กหนุ่มว่าต่อ “รีบไปหาใบบัวบกมาซดดื่มเสีย บาดแผลฟกช้ำจากชนมวยนั่นคงสร้างภาระให้ท่านมิน้อย”
“นั่นสิ…อ้ายกล้า!”
“ขอรับ?”
“เจ้าสิรีบเอาใบบัวบกของเราไปให้อ้ายสหัสเสีย เจ้านั่นคงจะเจ็บตัวไม่ต่างจากข้า”
“ขอรับอ้ายพี่”
พันวังลอบถอนหายใจ เบือนสายตาหันออกไปที่นอกเรือน
สายฝนที่ตกกระหน่ำเช่นนี้ทำให้มองไม่เห็นอะไรด้านนอกสักนิด แต่กระนั้นสิ่งที่ดวงตาคู่หวานนั่นจ้องมองออกไป..กลับเป็นเพียงภาพอดีตที่เกิดขึ้นผ่านไปผ่านมาไม่ถึงชั่ววัน
ยามที่จ้าวโคจรประคองกอดร่างกายของตน กระซิบคำหวานล้ำผ่านเนื้อหัวใจ กับสัมผัสของริมฝีปากและนิ้วมือที่แสนอ่อนโยนชวนรัญจวนนัก ภาพบทร่วมรักเมื่อคืนที่ฉายซ้อนย้ำออกมาทำให้ลำคอแห่งผาก ยิ่งยามนึกถึงดวงตาคู่สวยนั่นร่างกายก็ราวจะหลอมละลายเสียให้ได้
…ถึงแม้ว่าอีกคนจะรับสั่งให้เขาทำเช่นใด ให้กลายเป็นหนึ่งในของเล่นของใครก็ตามแต่ก็ไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดมากมายเท่านี้
…เท่ากับที่ตัวเองได้เห็น…สายตาที่อีกคนทอดมองแม่หญิงบุหลันเมื่อบ่าย
และมันแย่ตรงที่…ตัวเขาเองกลับทำอะไรไม่ได้เลย…
= = = = = = = = = =
ฝนหยุดตกแล้ว
และฟ้าเปิดมากพอที่จะให้แสงจันทร์กลมโตส่องสว่าง ลอดเข้าผ่านหน้าต่างกรอบไม้เพียงบานเดียวในห้องขนาดเล็กนี้ได้
แสงนวลสาดลาดจากวงกบลงมาถึงตั่งเตียงหนึ่ง กระทบผิวกายขาวละเอียดของร่างโปร่งบางที่นอนเปลือยกายอยู่ด้วยเป็นห้องหับส่วนตัว ผ้าแพรห่มผืนบางลงไปกองที่หน้าตักปกปิดส่วนลับลงไปถึงต้นขาเรียวดูบอบบางสมวัย ทุกสัดส่วนที่ถูกไอจันทร์จับต้อง..ก็ดูราวเปล่งประกายโดดเด่นไปเสียหมด
เด็กหนุ่มขยับพลิกกายนอนหงาย เรือนร่างที่ถูกปกปิดเพียงเล็กน้อยนั้นดูเย้ายวนนัก
..ยิ่งเมื่อ ‘ใครบางคน’ ทอดมองจากหน้าต่างเพียงบานเดียวนั้น
ร่างสูงใหญ่เกาะขอบบานปีนลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ย่องเบาอย่างเงียบเชียบมาประชิดที่ขอบเตียงได้โดยที่เจ้าของห้องไม่แม้จะรู้สึกตัว แล้วทิ้งตัวลงนอนเทียบที่ด้านข้าง สอดมือใหญ่เข้าไปสวมกอดอีกร่างอย่างแนบเนียน
คนตัวเล็กกว่าสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่คุ้นเคย เด็กหนุ่มปรือดวงตาขึ้น…เอียงดวงหน้าไปสบกับดวงหน้าคมเข้มในระยะใกล้
…ก่อนจะหลับตารับรสจูบเบาๆของอีกคนอย่างไม่ทันตั้งตัว…แต่ก็ไม่ถึงกับขัดขืน
สองมือใหญ่ลูบไล้บนหน้าท้องแบนราวเบาๆให้อีกคนเกร็งขืน ก่อนจะเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นมาคลึงยอดอกนุ่ม ส่วนอีกข้างกลับเลื่อนลงไปใต้ผ้าแพรบาง ขยับไหวกระตุ้นส่วนตื่นตัวอย่างเบามือ
“อะ..” เสียงครางหวานเล็ดลอดออกมา “…อย่า…”
“ไม่เป็นไร…” เสียงทุ้มกระซิบ..เลื่อนริมฝีปากไปขบกัดที่ข้างหู รดลมหายใจอุ่นร้อนเข้ามาด้านใน “…ข้าเพียงอยากสัมผัสเจ้าเท่านั้น..”
“….อ…อย่าเพิ่ง….”
แต่มือเล็กยังคงจับมืออีกคนที่ใต้ร่มผ้านั้นแน่น กระซิบห้ามเสียงแผ่ว
“…อ้ายพี่แสนตา”
เจ้าของนามผ่อนลมหายใจอ่อน ยอมหยุดมือที่ล่วงเกินอีกคนเอาไว้
..แต่ก็ไม่ได้ผละออกเสียทีเดียว
“เจ้ามิชอบรึ?”
“…มิใช่อย่างนั้น…”
“รึชอบสามคนกับอ้ายโคจรมากกว่า?”
“อ้ายพี่แสนตา!” คนถูกค่อนแคะตาลีตาเหลือกทันที “ท่านนี่ชักติดวิสัยจ้าวพี่มารึไร? พูดจาบัดสีได้มิอายฟ้าอายดิน มานี่เลย ข้าจะตีให้ขึ้นแดง…”
“ชี่”
นิ้วกร้านแตะลงที่ริมฝีปาก ปรามให้คนโวยวายลดเสียงลง
“จะเสียงดังทำไมเล่า อยากให้คนเขารู้ว่าเราอยู่บนเตียงเดียวกันรึไร?”
พันวังหน้าแดงซ่าน “คิดว่าขู่เช่นนั้นแล้วข้าจะกลัวรึ แต่ไรมาพวกท่านก็ไม่สนใจความรู้สึกข้าอยู่แล้วนี่”
“ซะที่ไหนเล่า เจ้าคิดไปเองแท้ๆ”
“แล้วถ้าจ้าวพี่โคจรมาเห็น…”
“ก็อย่าให้เจ้านั่นเห็นสิ ป่านนี้ไปอยู่กับบ่าวรับใช้นายอื่นแล้วกระมัง…ข้าไปหาที่ห้องจึงไม่เจอ”
ฟังดังนั้น ดวงหน้าน่ารักจึงหงอลงเล็กน้อย
อีกคนอมยิ้ม สวมกอดอีกคนแน่นๆเสียที
“เจ้าก็อย่าน้อยเนื้อต่ำใจไป ที่อ้ายโคจรไม่เรียกใช้บริการ..เห็นเพราะศึกเมื่อคืนวานช่างหนักนัก เกรงดวงใจจะไม่สบายเสียก่อน”
“แล้วอ้ายพี่มาเช่นนี้…มีเรื่องอะไรให้ข้ารับใช้เล่า?”
ร่างสูงกว่าชะงัก ด้วยรู้ดีว่าคำถามนั้นเป็นเพียงการลองเชิงหาได้ไร้เดียงสาจริงอย่างที่ควรจะเป็นไม่ และถึงกระนั้นก็ยังยิ้มออกมาได้ ด้วยทั้งหมดทุกอย่างที่อีกคนเป็นเนี่ยแหละทำให้เขารู้สึกเอ็นดู ความร้ายเล็กๆแบบนี้แหละที่ชวนหลงใหลมากกว่าสตรีบริสุทธิ์อื่นใดเสียอีก
“จะอะไรซะอีกเล่า…” ว่าแล้วก็เชยคางมันให้ขึ้นมาสบตา แตะริมฝีปากลงที่ข้างแก้มอีกคน..แล้วคลอเคลียอยู่แสนนาน “ดังเช่นอ้ายโคจรกล่าวไปเมื่อวาน นี่ก็เริ่มเข้าฤดูแล้ว คงยากที่จะหักห้ามใจ….”
“แล้วไม่ห่วงข้าจะเจ็บหนักดังเช่นจ้าวพี่โคจรหรอกรึ?”
“…ข้าก็มิได้จะทำรุนแรงเสียหน่อย”
“ปากดี แล้วแม่หญิงของท่านเล่า?”
“เคราะห์ร้ายนักที่เรายังมิทันได้ร่วมหอลงโรงน่ะสิ”
“แต่การกระทำผิดจารีตเป็นเรื่องปกติของพวกท่านมิใช่รี”
“ปากร้ายนักน้องพันวัง น่าจะจับตีเสียให้เข็ด”
ริมฝีปากหยักไล้มาแตะจุมพิตหนักๆเสียหนึ่งที
“…..แต่ถึงกระนั้นข้าก็ยัง…ปรารถนากายเจ้าอยู่ดี”
คำหวานนั่นทำให้คนฟังต้องก้มหน้างุด
…รึบรรดาจ้าวทั้งหลายจะคารมคมคายเช่นนี้เหมือนกันหมด?
ยังไม่ทันจะสรุปความเสร็จ ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้อีกครั้ง เด็กหนุ่มก็จำเป็นที่ต้องหลับตาอย่างเสียมิได้ รสจูบร้อนผ่าวจากอีกคนทำให้เขาต้องหอบหายใจอ่อน ยิ่งยามมือใหญ่เลื่อนมาลูบคลำไปทั่วตามร่างกาย ก็ดูราวจะกระตุ้นส่วนสัมผัสให้เกร็งรับไปหมด
ไม่นานร่างใหญ่โตก็เคลื่อนขึ้นมาทาบทับ ผ้านุ่งทั้งหลายหลุดลื่นลงไปกองที่พื้นข้างเตียงปล่อยให้ร่างร้อนผ่าวสองร่างบดเบียดกัน แสงจันทร์ที่อาบไล้ผิวกายก็เหมือนจะร้อนผ่าว..
มือเล็กลังเลที่จะดันอีกคนออกไปจึงค้างอยู่แค่ไหล่กว้าง ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่ออีกคนจับเรียวขาสองข้างให้แยกออกกว้างเพื่อบดเบียดร่างกายลงมา
“…อย่า! อ้ายพี่!”
เสียงหวานร้องบอก แต่ไม่ได้ดังเกินกว่าที่ใครอื่นจะได้ยิน
คนฟังหยุดมือค้างไว้ ขบกัดลงมาที่ยอดอกตึง “มีปัญหาอะไรรึ?”
“..อ..ข้า…” เด็กหนุ่มครางอ่อน พยายามควบคุมสติ “…จ้าวพี่โคจร….”
“อ้ายโคจรทำไม?”
“ข้าเป็น….ของจ้าวพี่โคจร…”
คำนั้นทำให้ความเงียบวิ่งเข้ามาคั่นกลาง และแม้ว่าจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก แต่จ้าวหนุ่มก็ยังคงใจเย็น แล้วจูบปลอบอีกฝ่ายเสียที
“เจ้าไม่ชอบข้า…?”
…ไม่มีคำตอบ…
“เจ้ารักอ้ายโคจร” ชายหนุ่มกล่าวอีกครั้ง “เรื่องนั้นข้ารู้ดี”
“อ้ายพี่….”
“ถึงกระนั้นข้าก็อดที่จะคาดหวังมิได้…”
“อ้ายพี่แสนตา..” เรียวแขนนุ่มเกี่ยวกอดอีกคนเอาไว้ “ท่านก็รู้…ข้ารักและเคารพเทอดทูนท่านมาก”
“กระนั้นก็ไม่สู้อ้ายโคจร”
“…ท่านผู้นั้นเป็นนายข้า…แต่…”
“ขอร้องล่ะ น้องพันวัง” สองมือใหญ่ประคองดวงหน้าน่ารักเอาไว้ แล้วบดเบียดความใหญ่โตที่หว่างขาไปมา “หากเจ้าจะตัดข้า ก็อย่าทำตัวเช่นนี้ ปฏิเสธออกมาให้ชัด…แล้วข้าจะไป”
“อ้ายพี่…”
“พูดมาเทอด”
ดวงตากลมโตช้อนมองอีกคนอย่างเต็มไปด้วยความหมาย เขารู้ดีว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นคืออะไร เขารู้ว่าคนตรงหน้าสำคัญกับเขาแค่ไหน..ไอ้ครั้นจะยอมรับความปรารถนาที่เกิดขึ้นนี่เลยก็คงมิได้ จึงต้องแสร้งทำเป็นขัดขืนแม้ร่างกายจะยินยอมไปกว่าครึ่งหนึ่งแล้วก็ตาม
…ด้วยภักดี
หนึ่งคำที่ทำให้ภาพเก่าย้อนกลับมาอีกครั้ง ภาพที่ตัวเขาเองยืนอยู่เคียงข้างจ้าวพี่โคจร แต่กลับอยู่ไกลออกไป…ทั้งๆที่มือพยายามสะกิดเรียกอีกคนให้หันมามอง แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้สนใจ และ…กำลังติดบ่วงในสิ่งอื่นมากกว่าแค่ตัวเขาเอง
พันวังรู้สึกเกลียดขึ้นมา เกลียดที่ตัวเองต้องรู้สึกหึงหวงเช่นนี้ ไม่พอใจกับความรู้สึกปรารถนาอยากเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเช่นนี้ ทั้งที่มันมิใช่ความรู้สึกของจระเข้…
…..คือมนุษย์
สิ่งมีชีวิตที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนา ความรู้สึกรับรู้
…และแสนอ่อนแอ
เรียวขายาวตวัดรัดบั้นเอวแกร่ง ยกสะโพกขึ้นบดเบียดแทนคำตอบทั้งหมด
แล้วหลับตาลง…เพื่อลบเลือนความรู้สึกเช่นนั้นไป
= = = = = = = = = =
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาหลายสิบปีของจ้าวจระเข้หนุ่ม เขามิเคยรู้สึกเช่นนี้
วินาทีที่สบกับดวงตาหวานล้ำคู่นั้น ส่วนหนึ่งของหัวใจเขากลับถูกช่วงชิงไป
ด้วยสาเหตุอะไรไม่ทราบที่ฉุดให้จ้าวโคจรต้องลุกขึ้นจากเตียง เขาเพียงรู้สึกกระสับกระส่าย จนในที่สุดก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเปิดประตูเดินออกจากเรือนนอน และตั้งคำถามกับตัวเองว่าจะไปที่ไหนดี
เขาไม่อาจลบใบหน้านางออกจากสมองได้เลย…
เพียงชั่ววูบเดียวที่นางปรากฏตัวออกมา นอกจากช่วงเวลานั้นฝนก็ตกหนักจนถึงช่วงค่ำ แม่หญิงบุหลันเก็บตัวอยู่เพียงแต่ในห้อง แน่นอน…มันเป็นเรื่องปกติ เพศเมียคงไม่อาจออกมาเดินเพ่นพ่านยามที่ตัวผู้รออยู่เสียเต็มเรือน ยิ่งเป็นถึงว่าที่จ้าวหญิงคนสำคัญด้วยแล้ว..ยิ่งต้องระวังตัวให้หนัก
ชายหนุ่มไม่รู้จักเหตุผลที่ตัวเองร่ำร้องอยู่ในอกนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เข้าใจมันเสียทีเดียว เขาท่องอยู่ในใจมากกว่าร้อยกว่าพันรอบทีเดียวว่าอ้ายแม่หญิงนั่นเป็นคนของเพื่อนรัก
…แต่ถึงกระนั้นเขาก็อยากพบนาง
ร่างสูงยืนเกาะราวระเบียงที่ด้านนอกชาน ดอกแก้วกาหลงส่งกลิ่นหอมยามค่ำคืนลอยมาแตะที่จมูก เขาเงยหน้าขึ้นมองเพชรเม็ดงามดวงโตที่ประดับอยู่กลางท้องฟ้า เมฆหมอกที่เคยหนาครึ้มกลับจางออกจนฟ้ากระจ่างตานัก
…เป็นบรรยากาศที่เหมาะจะไปลากคอเกลอรักออกมาจิบเหล้าเคล้าแสงจันทร์เสียจริง
คิดเสร็จสรรพก็ก้าวเท้าเลียดไปตามราวระเบียง พอพ้นโค้งกิ่งมะยมจึงจะถึงเรือนแขกรับรอง อ้ายแสนตาจอมขี้เซานั่นคงจะพร้อมออกมาอยู่เป็นเพื่อนเขาเป็นแน่ไม่ต้องเดาเลย ฝ่ายนั้นหาใช่เจ้าขี้เซานอนเยอะไม่ เรี่ยวแรงก็มหาศาลมากพอจะอยู่กันได้ถึงเช้า
แต่กลับต้องชะงักลงเสียก่อน
เมื่อ ‘ใครบางคน’ ยืนอยู่ตรงขอบระเบียงเรือนรับรองหลังหนึ่ง
เป็นเงาร่างที่ทำให้หัวใจเจ้ากรรมเต้นโครมคราม แม้อ้ายโคจรจะขึ้นชื่อเรื่องความกะล่อนเจ้าชู้ และดูท่าทางจะเกี้ยวพาราสีเก่งมิใช่น้อย กระนั้นก็ใช่ว่าจะเคยเผชิญหน้ากับเพศเมียบ่อยนัก
“นอนไม่หลับรึแม่หญิง?”
นั่นเป็นคำที่ทักออกไป
คนถูกเรียกสะดุ้งจนจับสัมผัสได้ แล้วรีบเบือนดวงหน้ามาสบ
“…แค่…ออกมาเดินเล่นจ้ะ”
เสียงหวานที่ได้ยินครั้งแรกนั้นทำให้คู่สนทนาเผลอยกยิ้มตามอย่างเสียมิได้ ชายหนุ่มขยับก้าวเท้าเข้าไปใกล้อีกก้าวหนึ่ง และเว้นระยะห่างแต่เพียงพอดี
“ยืดเส้นยืดสายออกจากห้องบ้างก็ดีไม่ใช่น้อย” เขาว่า น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “อุดอู้อยู่เพียงในห้องเห็นจะไม่สบายตัวนัก จริงอยู่ที่ตัวผู้มากมายคงจะได้จ้องน้องตาเป็นมัน ก็ใช่ว่าจะหาญหักอันตรายไปเสียทุกตัว”
อีกคนยิ้ม กระชับผ้าคลุมไหล่ตัวเองวางเชิงเล็กน้อย…โดยไม่ได้พูดอะไร
ชายหนุ่มกลอกตา เบือนดวงหน้าเงยขึ้นไปมองพระจันทร์แก้เก้อ
….เขาต้องต่อบทสนทนา
....เขาต้องต่อบทสนทนา
....เขาต้องต่อบทสนทนา
แต่กับอีกฝ่ายที่เงียบงันขนาดนั้น กลับไม่รู้ว่าจะกล้าพูดอะไรต่อไปดี
“แล้วท่านจ้าวเล่า นอนไม่หลับรึจ้ะ?”
นางเอ่ยกลับเสียงเบาหวิว คล้ายกับไม่กล้าจะพูดมากกว่า ดวงหน้าสวยเบือนมาเมียงมองเล็กน้อย ท่าทางเจ้าหล่อนคงจะชินกับความเงียบมากกว่าไม่อยากเปิดบทสนทนา
…นั่นทำให้ข้างในพองโตขึ้นมา
“ข้าสิว่าจะมาชวนอ้ายแสนตาไปดื่มเหล้าดูจันทร์ เห็นแม่หญิงยืนเปลี่ยวจึงเข้ามาทัก” ชายหนุ่มตอบไปตามจริง แม้จะตอบไม่หมดก็ตาม ยังตอบท้ายด้วยคำนินทาเพื่อนรักอีกสักดอก “อ้ายแสนตานั่นก็แย่เสียจริง..ปล่อยให้อ้ายน้องบุหลันยืนเหงา ข้าจักเข้าไปลากคอออกมาสั่งสอนเสียให้เข็ด”
อีกคนยกมือปิดปากหัวเราะคล้ายไม่กล้า “ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกจ้ะ”
“อยู่ที่นี่ห้องหับสะดวกดีรึไม่? หากมีอะไรขาดเหลือโปรดบอกข้า”
“สบายดีจ้ะ อ้ายแม่พิกุลดีกับข้านัก เด็กรับใช้ก็คอยถามคอยห่วงมิได้ขาด ท่านจ้าวไม่ต้องกังวลเรื่องเล็กน้อยไปดอก”
“เรียกข้า ‘จ้าวพี่’ เทอด” เขายิ้ม “กับอ้ายแสนตานั่นก็เหมือนพี่น้อง มิต้องทำเหมือนเป็นคนอื่นคนไกล”
“จ้ะ” อีกคนรับคำ “จ้าวพี่โคจร”
…ดวงใจเจ้ากรรมอึดอัดนัก…
…ราวหยิบเม็ดดาวบนฟากฟ้าทั้งมวลมายัดอยู่ภายในก็มิปาน…
ร่างสูงเท้าแขนทั้งสองข้างกับราวระเบียง แสร้งมองออกไปชมหมู่แมกไม้ยามค่ำคืน จ้าวหนุ่มมิรู้จะทำเช่นไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ดี การยืนคุยกันสองต่อสองกับแม่หญิงของเพื่อนรักก็ใช่จะเป็นเรื่องที่ถูกควร แต่พิจดูดีๆแล้วเขาก็เว้นระยะห่างมาเกือบสามหลาเห็นจะได้ ไม่ใช่ระยะห่างที่ดูผิดจารีตอะไรนัก
…นั่นหมายถึง…เขาแค่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้
…เพียงเพื่อได้ใกล้ชิดอีกคนต่อไปแค่เพียงสักเสียววินาที
“แล้วกับอ้ายแสนตา…” เป็นครั้งแรกที่ยามพูดชื่อสหายออกมา…กลับรู้สึกหนักใจขนาดนี้ “พบพานกันได้เช่นไรรึ?”
“ข้าเกิดและโตที่สุพรรณจ้ะ” อีกฝ่ายว่า ยิ้มอ่อน “ยินว่าฝูงข้าถูกฆ่าตายตั้งแต่ยังเล็กยังน้อย มีมนุษย์เฒ่านิสัยแปลกท่านหนึ่งเลี้ยงข้าไว้ เมื่อไม่กี่เดือนก่อนอ้ายพี่แสนตาจึงได้บุกไปหา และชิงตัวข้ามาน่ะจ้ะ”
“เอ๊ะ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “เจ้า…โตมาด้วยมือมนุษย์หรอกรึ?”
คู่สนทนาพยักหน้า “จ้ะ”
“มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่โหดร้าย น้องบุหลันช่างโชคร้ายนัก”
เธอยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไร
“..? รึเจ้าไม่เห็นพ้องกับความเห็นนั่น?”
“อะ..ไม่เชิงหรอกจ้ะ”
“แล้วทำไม….”
“เพียงแค่มนุษย์เฒ่าตนนั้นใจดีกับข้าเหลือเกิน……..ไม่สิ ข้ามิควรพูดเช่นนี้”
ก้าวหนึ่งที่เขยิบเข้าใกล้กว่าเดิม
“พูดเทอด” เขากล่าว “หากนั่นเป็นสิ่งที่เจ้าประสงค์”
ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง หนึ่งเพียงทอดมองนวลลอออย่างเผลอไผล ส่วนอีกหนึ่งกับเป็นประกายสดใส..ด้วยคำพูดนั้นไม่เคยมีผู้ใดเคยบอกมาก่อน
“…เขาใจดี”
“อืมหึ”
“ข้าจึงคิดว่า…ใช่มนุษย์ทุกตนจะเลวร้ายเหมือนกันไปเสียหมด”
คำพูดนั้นถักทอข้อข้องใจให้เกิดในอกคนฟัง กระนั้นชายหนุ่มก็มิได้ปริปากเอ่ยอะไรออกไปนอกจากพยักหน้ารับคำสั้นๆ
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของจ้าวหนุ่ม..มิเคยมีคำว่า ‘เมตตาต่อมนุษย์’ อยู่ในเสี้ยวสมองมาก่อน คำพูดที่ออกมาจากปากของแม่หญิงบุหลันจึงเหมือนเป็นศัพท์ใหม่ที่ได้เรียนรู้ กระนั้นก็มิได้เข้าใจมันอย่างถ่องแท้
“จระเข้เองก็เช่นกันจ้ะ…”
แพขนตายาวปรือลงช้าๆ กับคำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาราวกับไม่ปรารถนาจะให้ใครมาได้ยิน
“…ใช่ว่าทุกตัว…จะใจดีเหมือนกันหมด…”
คนฟังเลิกคิ้ว “ใยเจ้าจึงพูดเช่นนั้นเล่า? รึถูกอ้ายแสนตารังแก?”
“มิใช่ดอกจ้ะ”
“อ้ายหนุ่มนั่นรู้วิธีปรนนิบัติสตรีเสียที่ไหน บอกข้าเทอด โดนทำให้ช้ำใจข้าสิไปเอาคืน”
“มิใช่ดอกจ้าวพี่โคจร อ้ายแสนตานั้นแสนดี ดูแลข้าเยี่ยงไข่ในหิน” เธอหัวเราะเบาๆ “อย่าให้จ้าวพี่ทั้งสองทะเลาะกันเพราะน้องเลย ข้าแค่พูดไปเช่นนั้นเอง”
“ไม่จริงดอก หากดูแลดีจริง ใยจริงปล่อยให้น้องนางออกมายืนคนเดียวเล่า”
เธอไม่ได้ตอบอะไร
..และทอดสายตามองออกไปด้านนอก เป็นการเปลี่ยนเรื่องที่ชวนให้เจ็บปวดใจยิ่งนัก
จ้าวโคจรกระพริบตาเสียหนึ่งครั้ง ก่อนมองตามออกไปบ้าง เท่าที่รู้มา..อ้ายแสนตานั้นก็มิได้พิศวาสอะไรแม่หญิงของเขามากนัก แม้ดวงใจเจ้าจะงามเลิศจนแทบหาหญิงใดมาเทียมมิได้ แต่ครั้งหนึ่งยังเคยพูดว่า ‘ลืม’ ได้ลงคอ
ไม่เพียงอ้ายแสนตาเท่านั้นดอกที่ไม่รู้จักวิธีปฏิบัติกับผู้หญิง เขาเองก็เช่นกัน ใช่ว่าจะมีเพศเมียหลงมาให้ซ้อมฝีมือบ่อยนัก อีกทั้งยังเป็นนายเหนือหัวในชนชั้นปกครอง อยากได้อะไรก็มีคนนำมาถวาย ใช่จะต้องมายืนกระวนกระวายชมจันทร์อย่างไร้สมาธิเช่นนี้ไม่
“แล้วจ้าวพี่เล่า ครู่บอกจะออกไปตามจ้าวพี่แสนตามารื่นเริงกันมิใช่รึ?”
นางถามต่อด้วยรอยยิ้มหวานละไม
..จนใจคนฟังเต้นโครมคราม
“ไม่แล้วล่ะ”
โคจรตอบ เสียงเบามิได้ต่างกัน
“อยู่ตรงนี้ต่อคงจะดีกว่า…กระมัง”
เขาควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้
…แต่ไม่เคยรู้เลย…ว่าต้องทำอย่างไร
TBC
====================
มันปวดร้าวลงกลางจัยยยย :hao5: :hao5: :hao5:
โอหังนักพ่อกุมภา ถือทิฐิด้วยกันทั้งหมู่เหล่า คนเจ็บที่สุดไม่ใช่ใคร...คนอ่านเอง 5555555
เห็นหลายคนรออ่านไอ้พี่วัน แต่ขออัพปฐมบทให้จบเสียก่อนนะคะ
พยายามเขียนให้ไม่เคล้าน้ำตา แต่ดราม่าอยู่ในใจ หงิง
คิดว่าหลายคนคงเดาออก แค่ไม่รู้เรื่องจะไปทางไหนเท่านั้น
ขอบคุณที่ตามอ่านนะจ้ะะ :hao7: :hao7:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อืดมาม่ากันเลย ช่างปวดใจจจจ ฮืออออ :monkeysad:
-
อ่านละอึมครึมประสาทจะเสีย
มันเจ็บปวด เสียใจ เศร้า
เฮ้ออออออ
รอทิวันกลับมา
-
จริงๆค่ะ คนที่ช้ำใจที่สุดเป็นคนอ่านเองค่ะ :hao5:
คิดว่าบุหลันเองก็คงพอรู้ว่าแสนตาก็คงไม่ได้รักตัวเองอะไรขนาดนั้น
แต่เราก็จะไม่สงสารตัวเมียค่ะ 55555
ตอนนี้ก็ยังสงสารพันวังค่ะ มันแย่ตรงที่ทำอะไรไม่ได้นี่ เจ็บปวดค่ะ :hao5:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ
ขออนุญาต บอกว่า คำว่า เทอด ที่คุณโอใช้น่าจะ เขียน เถอด หรือ เถิด ไม่งั้นจะอ่านเป็น เทอด แบบคำว่า ทอด
-
เหอะๆนั้นไงลางไม่ดีเกิดขึ้นจังๆละ
พวกตัวต้นเหตุความพินาศสินะเจ้าคะ :ling3:
-
รอพี่วันอย่างเดียวเลย :katai5:
-
น่าสงสารพันวังงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ฮือๆ น่าสงสารอ้ะ คนแต่งใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ปล อยากรู้เรื่องต่อ ทำไมทั้งจ้าวโคจรและพันวังต่างมีลูก
ตกลงมีเพศเมียมาเพิ่มเรอะ
-
ถ้าบอกว่าอยู่ฝ่ายขอสลับคู่จะมีคนรุมตีมั้ยนะ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
สงสารมาก อยู่ต่อหน้าแต่คนที่รักมองสาวอื่น แถมไม่รู้จักหวงตัวเอง ให้คนอื่นได้เชยชมอีก ถึงจะคนใกล้ตัวก็เถอะ
ไปเลยลูก ไปอยู่กับจ้าวพี่แสนตา
ไปปปปปปปปปป :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
แหมะ อยู่ต่อหน้าผู้หญิงท่านจ้าวสำรวม เป็นหนุ่มละไมขึ้นมาเชียว ปกติออกจะหื่นฮา
กลับกลายเป็นอ้ายแสนตาและพันวังเสียอีกที่ลักลอบลับหลัง
-
เศร้าาาา สงสารพันวัง อ่า...หน่วงมากกกก
-
อ่านแล้วลุ้น อ่านแล้วเกร็ง >< คือแบบปฐมบทมันเป็นบรรยากาศที่ขมุกขมัว มันไม่แจ่มใส แต่ก็ไม่ถึงกับอึมครึม
รู้สึกว่าหายใจไม่ทั่วท้อง ถึงจะรู้ว่าสุดท้ายเรื่องราวมันก็โยงมาให้เป็นแบบปัจจุบัน
แต่อดีตที่จะได้อ่านต้องทำให้รู้สึกว่า "ถ้าไม่เกิดเรื่องอย่างนี้คงดีสินะ"แน่เลยยย ฮืออออ
นี่คือบ้าบอและคิดไปเอง555+ รออ่านนะค้าาาา
-
สรุปท่านอาพันวังที่แสนน่ารักในกาลก่อนเป็นคน(?)ทรยศจริงเหรอ
แบบรักเค้ามากเลยแค้นมากงี้เหรอ มันหน่วงๆอ่ะ
รออ่านนะคะ :monkeysad:
-
กรรมตรงที่มันหลายเส้า รัก 4 เส้า หาทางออกไม่เจอ T___T
-
สงสารพันวังขึ้นมาจับจิต
-
ถลำตัวถลำใจ คงห้ามไม่ทันแล้ว
:ling1:
-
อ่านคำนินทาของจรเข้บ่าวซ้ำถึงรู้ว่า จรเข้ทั่วไปไร้พลังหากสวมลูกแก้ววิเศษจะกลายร่างได้ โอ้ :a5:
มันหน่วงแต่ก็เบาใจลงตรงที่อ้ายแสนตามีใจให้อาพันวัง อย่างน้อยก็มีคนรักอาพันวัง ถึงแม้อาจจะเพราะเป็นแฝดกับพันตราก็เถอะ :hao5:
แต่ลุ้นมากว่าอ้ายโคจรจะแย่งแม่หญิงบุหลันมาจากตำแหน่งแม่หญิงของอ้ายแสนตาอย่างไร
และความคิดแค้นใจของอาพันวังจริงๆ มีสาเหตุมาจากอะไร :o12:
-
แววดรามาเริ่มมาละ ไม่อยากจะเดาเรื่องต่อไปเลย
-
ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างที่คิดรึเปล่า ต้องร อ
-
รอๆๆๆๆรอตอนไปจะจบอย่างไรแล้วเมื่อไรจะๆด้อ่านปัจจุบันและทิวันเมื่อไรจะกลับมา
-
อือหือ มาม่าชามเบิ้มเลยแหะ
-
หน่วงงงงง จะจบลงเช่นใดนะ :sad4:
-
มันเจ็บ มันหน่วง มันปวดใจ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :hao5: :hao5: ที่ผ่านมาเจ้าพี่โคจรไม่เคยมีใจให้พันวังเลยสินะ :o12: :o12:
-
มันหน่วงๆ อะเนอะ
-
ซับน้ำตาก่อนนะคะ
อยากให้จบไวๆมากเลย ปฐมบทกรีดแทงหัวใจ
นี่ยังนับว่าโชคดีที่พี่วันรักเดียวใจเดียววว
-
อ่านแล้วบอกได้คำเดียว จุกอก พูดไม่ถูกเลย :sad4:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
รู้สึกเหมือนยังมึนๆอยู่ แลดูเหมือนดราม่าแบบยิ่งใหญ่จะตามมา :z3:
-
มาตามอ่านจ้า
ยังอ่านไม่ทันเลย
-
ไม่รู้จะอธิบายยังไง.....รักหลายเส้าาาาา
-
ยังดีที่อ้ายแสนตายังรักพันวัง
แต่จ้าวโคจรนี่สิ คงกู่ไม่กลับแล้วสินะ ฮือออออ
สงสารพันวัง ให้พันวังเปลี่ยนใจไปรักอ้ายแสนตาเลยดีกว่ามั้ย
สลับคู่กันไปเลยยย ไม่อยากให้พันวังเสียใจTT
-
ดราม่ามาเต็มอ่ะ
-
:ling3:
ทำไมแอบรู้สึกว่า ปฐมบทมันจะเศร้าแสบทรวงกว่า ภาคปกติกันละคร้าาา :mew4:
-
อึดอัดไปตามๆกัน โถวว จ้าวโคจรจริงๆก็ไม่ได้ผิด ถ้าบอกว่าเป็นเรื่องปกติของจระเข้อะเนอะ แต่ก็เห็นใจท่านอาพันวังอยู่เหมือนกัน ;-;
-
ป ฐ ม บ ท ¬• จ้ า ว ธ า ร า
-๔-
“ช้าๆสิจ้ะ เดี๋ยวมะลิก็เฉามือหมดดอก”
“ข-ขอรับ”
“ค่อยๆทำน่าจะดีกว่านะ”
“ขอรับ”
“คัดมาทีละดอกนะจ้ะ เลือกที่อ่อนตูมหน่อย..ยามร้อยเสร็จจักสวยพองาม”
“ขอรับ”
“น้องพันวังไม่เคยทำมาก่อนเลยรึจ้ะ?”
“ไม่เลยขอรับ” เด็กหนุ่มว่า มือเล็กสั่นหงึกหงักเล็กน้อย “ธรรมดาเรือนเราก็มีอ้ายแม่พิกุลอยู่แล้ว ซ้ำยังไม่มีประเพณีใดต้องใช้มาลัยเท่าไรนัก”
อีกคนหัวเราะเบาๆ “เด็กผู้ชายก็แบบนี้แหละจ้ะ”
“การร้อยมาลัยเป็นหน้าที่ของสตรีรึขอรับ?”
“ไม่เชิงหรอกจ้ะ แค่..เอ่อ นิ้วมือของผู้หญิง ทำสิ่งนี้ถนัดกว่าเท่านั้นเอง”
มือเรียวบอบบางบรรจงแทงเข็มร้อยสอดผ่านคอก้านดอกมะลิอย่างคล่องแคล่ว กิริยายามนั่งพับเพียบบนตั่งหลังตรงตั้งดูอ่อนช้อยงดงามจนใครต่อใครที่พบเห็นต่างต้องหยุดยืนมอง และแม้ว่าร่างโปร่งบางจะทำได้เพียงพับเพียบขากว้างแทงเข็มอย่างงกๆเงิ่นๆนั้น กลับดูซุกซนน่ารักสมวัยอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน
“อ้ายพี่หญิงเก่งนัก ท่าทางจะร้อยไปแข่งขายตามวัดได้ไม่แพ้ฝีมือมนุษย์”
พันวังว่า อีกคนขยับยิ้มหวาน ยกมือเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาขึ้นไปทัดใบหูเผยพวงแก้มเนียนนุ่มน่าสัมผัส ก่อนจะหยิบกุหลาบกิ่งหนึ่งออกจากช่อ แล้วส่งให้
“ชายมาลัยจึงจะเลือกกุหลาบที่ออกบานหน่อย แต่ไม่เหี่ยวช้ำ…เช่นนี้”
เจ้าหล่อนขมวดคิ้วหมุ่น เบือนดวงตาไปหาอีกสองบุรุษที่นั่งจิบยาดองอยู่มิได้ห่าง
“จ้าวพี่โคจรสิเด็ดมา ช้ำขึ้นดำขนาดจักหยิบมาร้อยมาลัยได้อย่างไรเล่า”
“ชะอ้าว น้องบุหลัน” คนถูกค่อนแคะถึงกลับกระพริบตาปริบๆ แล้วยกคำอ้าง “แต่ไรมาข้าเคยที่ไหนจะหยิบจับตะไกรไปตัดกิ่งดอกไม้ในสวนกันเล่า เท่าที่เห็นที่มีก็พยายามมากโขแล้ว บางดอกช้ำบ้างอะไรบ้างเป็นหนึ่งในรสชาติของชีวิต”
“จ้าวพี่ก็พูดมากไป ลื่นเป็นปลาไหลเชียว”
“เจ้ามิเคยได้ยินรึ..? ปลาไหลกับจระเข้เป็นสิ่งมีชีวิตที่ใกล้เคียงกันนะ”
พันวังหน้าแหย “มิเคยสักครั้ง”
“กล่าวอะไรไร้สาระอีกละอ้ายโคจร ดูสิ..เด็กเล็กที่ไหนมาได้ยินจะหลงเชื่อกันเสียหมด” จ้าวผิวเข้มว่า ผลักศีรษะเพื่อนรักไปเสียที
“เฮ้ย เจ้านี่ก็ชักเล่นถึงตัวนัก”
“ก็เจ้าไม่ตั้งใจเก็บดอกไม้ให้ยอดรักข้านี่หว่า”
แม้คำนั้นคนพูดจะเอ่ยมันออกมาด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ
แต่กลับทำให้อีกสามคนฟังที่เหลือถึงกับชะงักมือไปชั่วครู่ อย่างไร้ซึ่งเหตุผลด้วยกันทั้งหมด
อ้ายแสนตาผ่อนลมหายใจ แกล้งทำเป็นไม่สังเกตกับความผิดแผกที่เกิดขึ้นนั่น
เช่นกันกับจ้าวโคจรที่รีบทำตัวให้สมกับเป็นปลาไหลชั้นดี ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นเปลี่ยนที่ เข้าไปนั่งเทียบเคียงกับเด็กหนุ่มร่างโปร่งที่ยังง่วนกับการร้อยมาลัย แม้จะรู้ดีว่าหัวใจตัวเองไม่ใคร่จะอยู่กับเนื้อกับตัวนักก็ตาม
“ไหนดูสิ ละทางฝั่งข้าจะเป็นเช่นไรบ้างหนอ…มีแนวโน้มว่าจะเป็นรูปเป็นร่างบ้างไหม”
คางหยาบวางแตะลงที่ไหล่มน คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งเล็กน้อยหันไปเอ็ด
“จ้าวพี่โคจร! ทำเช่นนี้หากเข็มมันปักทิ่มเนื้อข้าเล่าจะทำยังไง!”
“ข้าก็จะเป่าให้หายเจ็บ มามะ เพี้ยง”
“….ข้าจะปักทิ่มมันทะลุตาท่าน!”
“โอ้ย โหดร้ายนัก น่ากลัวที่สุด”
“จ้าวพี่โคจร!”
เด็กหนุ่มร้องลั่นอีกครั้ง แม้จะขู่เช่นนั้นก็ไม่กล้าพอจะกระชับเข็มขึ้นมาแทงหน้าจริงดั่งปากว่า จึงทำได้เพียงวางมือจากเข็มแล้วหันไปตีเพี๊ยะๆที่แขนอีกคน
…แต่ก็ต้องชะงักครู่หนึ่ง
เมื่อหญิงสาวซึ่งนั่งฝั่งตรงข้ามกำลังทอดสายตามองมา ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ
…ที่ได้รับยิ้มน้อยๆตอบกลับจากจ้าวโคจรเช่นกัน
เด็กหนุ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนนัก แต่ก็ไม่ได้มากมายอย่างที่คิด
เพียงสถานการณ์นั้นก็มากพอจะทำให้ลำคอแห้งผาก
“เอ่อ…ประเดี๋ยวข้าจักไปเตรียมน้ำดื่มมาก่อนดีกว่า ลอยมะลิเสียหน่อยคงหอมสดชื่นนัก”
อ้ายแสนตารีบเงยหน้าโดยพลัน “งั้นข้าไป….”
“มิเป็นใดดอกอ้ายพี่ เชิญนั่งตามสบายเทอด ประเดี๋ยวข้าก็มา”
..พลพรรคจากอโยธยามาพักเพียงไม่กี่วันก็เห็นความเปลี่ยนแปลง..
พวกเขาทั้งสี่ต่างสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆบางอย่างที่ก่อตัวขึ้น แต่เพราะไม่มีใครสักคนเริ่มจุดประเด็นนั้นขึ้นมา ทุกคนก็ยอมที่จะหลับตา และยอมรับกับสภาพน่าอึดอัดที่ก่อตัวเหมือนคลื่นหมอกช้าๆนี่แต่โดยดี
ค่ำคืนที่ผ่านมาเด็กหนุ่มมิได้ถูกท่านจ้าวเหนือหัวของตนเรียกใช้เลยสักหนนอกจากคืนแรก และทุกคืนหลังจากนั้นอ้ายพี่แสนตาก็จะมาเคาะประตูห้องเพื่อขอนอนก่ายกอดตน ซึ่งเด็กหนุ่มก็ไม่มีเหตุผลใดมาปฏิเสธ ซ้ำยังรู้สึกยินดีนักที่จ้าวหนึ่งพึงใจกับตัวเองขนาดนี้ อย่างน้อยก็พอจะกลบเค้าความเจ็บช้ำยามเห็นจ้าวพี่คนดีทอดมองอ้ายพี่หญิงด้วยสายตาหวานลึก
น่าประหลาดใจไม่น้อย…ที่จ้าวแสนตาไม่เคยรับรู้เลย
…หรือบางทีอาจจะรู้
…แต่เพียง...ปล่อยให้ทุกสิ่งไปตามทางของมันเท่านั้น
= = = = = = = = = =
ตกเย็นย่ำ
ครวญปี่พาทย์ระนาดฆ้องจึงออกมาเล่นดนตรีเปิดงานเลี้ยงส่งลา..ด้วยขบวนจระเข้แห่งอโยธยาจะเดินทางกลับพรุ่งนี้ก่อนรุ่งสาง สำรับอาหารลำเลียงจัดเลี้ยงออกมามากมายชนิดที่ว่าแค่เห็นก็อิ่ม ไม่ต้องพูดถึงเหล้ายาปลาปิ้ง…ขาประจำหัวโจกอย่างอ้ายรดินอ้ายสหัสแทบจะเอาหัวจุ่มลงไปในโอ่งเหล้าเสียอยู่แล้ว
เสียงหัวเราะร้องเพลงดังระรื่นไม่ได้ขาด ยามเพลงหนึ่งจบอีกหนึ่งก็ขึ้นเพลงต่อมาโดยพลัน ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งยืนร้องรำเป่าแคนบรรเลงให้จังหวะ อีกกลุ่มหนึ่งกระทบเท้ากับพื้นไม้ให้จังหวะจะโคน เป็นเสียงเสนาะสรวลฟังดูเข้าที
อ้ายแม่พิกุลจับอ้ายกล้ามาแต่งองค์คล้ายกุมารทองหน้าขาว เข้าไปร้องรำทำเพลงกับเขาด้วย เจ้าตัวเล็กวิ่งร่าไปทั่วเรือน นั่นเป็นครั้งแรกที่เด็กชายสามารถซุกซนได้โดยไม่มีใครดุด่า แม้กระทั่งอ้ายแม่พิกุลเองที่ใครต่อใครว่าจอมโหดนักหนา ยังฉีกยิ้มอ่อนๆออกมาได้
..นี่สิถึงเรียกได้เต็มปากว่า ‘งานรื่นเริง’
คืนนั้นฟ้าเปิดสว่าง ดวงจันทร์ที่เคยกลมโตเมื่ออาทิตย์ก่อนเหลือเพียงแค่ครึ่งหนึ่ง แต่ก็มิได้ทำให้เรือนหมู่หลังใหญ่นี้ลดความสดใสเลยสักนิด ซ้ำเหล่าตะเกียงแก้วยังจุดสว่างไปทั่ว เทียนเล่มน้อยใหญ่ปักไว้ตามราวระเบียง ส่องแสงประกายไหววูบสร้างเงาวิบวับน่าจับมอง หยดย้อยน้ำตาเทียนที่กองกันเหล่านั้นช่างดูเป็นศิลปะที่ไม่มีใครตั้งใจแต่ง
บรรยากาศที่ไม่ว่าใครก็อยากจะลุกขึ้นมาขยับแข้งขา จิบเหล้าดูดฝิ่นอ่อนๆให้เคลิบเคลิ้ม ด้วยหวังจะเสพย์อยู่ยาวไปจนถึงเช้า
พันวังหัวเราะเริงร่าปรบมือไปกับทุกคนในบริเวณนั้น ขนาบข้างด้วยจ้าวแสนตาและจ้าวโคจรเหมือนเช่นปกติ ถัดจากนั้นจึงเป็นแม่หญิงบุหลันซึ่งนั่งตั่งแยกออกไป ปรบมือและหัวเราะอยู่แต่เพียงคนเดียว
จ้าวโคจรเห็นดังนั้น อดมิได้ที่จะนึกทัก
“อ้ายแสนตา ดูสิ…ใยทิ้งแม่หญิงของเจ้าให้นั่งเหงาผู้เดียวอีกเล่า?”
คนถูกทักเหลือบสายตามอง แล้วกระแอมกระไอ “แล้วจะให้ข้าทำเยี่ยงไรรึ?
“อย่างน้อยๆก็เข้าไปนั่งใกล้ๆป้อล้อ ชวนหยอกชวนคุยสิ…จักถามมาได้”
“เรื่องนั้นข้ามิถนัดนักดอก นั่งอยู่นี่สิดี..มีอ้ายน้องพันวังให้จับให้ลูบ ไปทางนู้นมีแต่ตบะ ต้องอดทนอดกลั้นเสียหมด”
“เอ๊ะ!” คนถูกพาดพิงถลึงตาขวาง “อ้ายพี่แสนตานี่ก็พูดจาลามกจกเปรตซะจริง! จะหยิกให้เนื้อเขียว”
“เอ้า รึเจ้าจักบอกมิชอบยามข้าลูบ?”
“อ้ายพี่!”
“ประเดี๋ยวเถอะเจ้า น้องพันวังนี่ก็ของรักของข้า…ชิชะจะลวนลามมากเกินไปซะแล้ว” จ้าวโคจรขมวดคิ้วปากยื่น เอื้อมไปโอบเจ้าเอวกลมเข้าหาจนแนบชิด “ใยมิไปแสดงความห่วงหาเช่นนี้กับน้องหญิงบ้างเล่า เดี๋ยวสาวเจ้าจะน้อยใจเปล่าๆ”
“ประเดี๋ยวค่อยน่า เวลาที่จะอยู่ร่วมกันยังมีอีกโข ข้าสินานจะมาพิจิตรสักหน…ขอกระชุ่มกระชวยบ้างจะเป็นอะไร”
“นี่มันของข้าว้อย!”
“เจ้าสิทำเหมือนอ้ายน้องพันวังเป็นสิ่งของ เขาก็มีหัวจิตหัวใจ..อยากอยู่กับใครก็ย่อมได้”
“อ้ายนี่ชักวอน….หนอยแน่ะ”
“รึจะปฏิเสธข้า?”
อ้ายแสนตาหัวเราะร่วน หยิบแก้วยาดองขึ้นจิบ
“จระเข้ทุกตัวมีสิทธิทำตามสิ่งที่ใจนึก เพียงอยู่ใต้กรอบการบัญชา…นั่นสิเรียกว่า ‘การปกครอง’ ที่แสนยุติธรรม…มิเห็นด้วยเช่นนั้นรึ?”
ดวงตากลมโตมีประกายบางอย่างที่ประหลาดออกไป แม้อ้ายพี่แสนตาจะไม่ทันสังเกตนัก…แต่ก็จับต้องได้ เช่นเดียวกับจ้าวโคจรที่เงียบไป ก่อนเบือนดวงหน้าคมไปสบกับสตรีหนึ่งเดียวที่กำลัง…จ้องมองอยู่เช่นกัน
นางลุกออกไป
ชายหนุ่มลุกตามโดยพลัน
ไออุ่นที่ละออกไปทันตาเช่นนั้นทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกโหวงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เขาเบือนเสี้ยวหน้าหันไปมอง…ก่อนที่ร่างคุ้นเคยทั้งสองจะเลือนหายไปกับกลุ่มบุรุษร่างใหญ่ที่เมามายได้ที่และกำลังสนุกสนานกันจนลืมสังขารเหล่านั้น
ก้อนอะไรบางอย่างวิ่งขึ้นมาจุกอยู่ที่คอจนน่าแขยง
..พันวังหันกลับมา…เลือกที่จะกลืนมันลงไป
“อ้ายพี่แสนตา…”
คำเรียกเสียงค่อยทำให้เจ้าของนามเลิกคิ้ว เอียงหน้ามามองด้วยรอยยิ้มอ่อน
“ว่ากระไรรึ?”
กับเรียวนิ้วที่เอื้อมมาสัมผัสที่ข้างแก้ม แล้วเกลี่ยปอยผมดำขึ้นไปทัดหูให้
เขาก้มหน้าลง ขยับกายเล็กน้อย
“เปล่าขอรับ” ด้วยไม่รู้จะเอื้อนเอ่ยสิ่งใด “…ไม่มี..อะไร…”
“น้องพันวัง..?”
“ข้าแค่อยากเรียกเพียงเท่านั้น”
“อย่าแสดงกิริยาน่าเอ็นดูสิ ประเดี๋ยวข้าจะทนมิไหว”
มือเล็กตีป้าบทันที “ทนกระไรเล่า ทำไมยิ่งอยู่ยิ่งพูดจาบัดสีนัก”
“ก็ช่วยมิได้ ทำท่าน่าปรารถนาทำไม”
“อ้ายพี่!”
“หึ ดูสิ...แก้มแดงอย่างลูกตำลึงขนาด…”
“เรื่องของข้าน่า!” เด็กหนุ่มยกมือถูแก้มแดงตัวเองวืดๆ แล้วเปลี่ยนเรื่องเสีย “ว่าแต่เจ้าพี่เทอด มิคิดดูแลอ้ายพี่หญิงให้ดีกว่านี้หรอกรึ?”
“ดีกว่านี้เช่นไรล่ะ”
“แบบที่….” คนพูดรู้สึกเหมือนไอร้อนพุ่งขึ้นมาที่หน้า “….กับข้า”
น้ำคำนั้นทำให้คู่สนทนาขยับยิ้มกว้าง…กระดกแก้วเหล้าขึ้นจนหมด แล้วขยับตัวเข้ามาใกล้จนชิด ท่ามกลางเสียงระนาดบรรเลงสดจากอ้ายอินทร…ที่ดูท่าทางหน้าก่ำแดงคล้ายเมามายหนัก
จ้าวหนุ่มโน้มคอลงมากระซิบที่ริมหู
“ข้าพึงใจจะดูแลใคร…ข้าก็ทำ”
“แต่ข้า…”
“เจ้าเป็นของอ้ายโคจร” ดวงหน้าคมละออกไป “ข้ารู้”
“….อ้ายพี่แสนตา…”
“แต่แค่สักหน่อยแค่นี้ ถ้ามันไม่ได้ทำให้เจ้าลำบากใจนัก..” เขาระบายยิ้มกว้างขึ้น ดวงเนตรคู่คมจ้องตรงมาไม่ได้ห่าง “…ข้าก็ขอแค่เก็บเกี่ยวอีกประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น”
เด็กหนุ่มเงียบ ก้มหน้าลงมานิ่ง
แต่อีกคนกลับถามย้ำ “หากเจ้าไม่ว่าอะไร…”
“ข้าจะว่าอะไรท่านได้…”
“ตามแต่ที่ใจนึก พันวัง” เขาย้ำ “ข้าก็บอกไปแล้วมิใช่รึ?”
…ตามแต่ที่ใจนึก…
…..แล้วใจเจ้าเล่า…จะนึกอะไรได้….
พันวังรู้สึกคล้ายร่างกายตัวเองอ่อนยวบลงไปทุกครั้งที่นึกถึงถ้อยความนี้ ด้วยเกิดมาในตระกูลรับใช้คนสนิทของจ้าวมาโดยตลอด แม้ว่าตนจะมีบรรดาศักดิ์เทียบได้กับข้าหลวงชั้นสูงในเมืองมนุษย์ ก็มิได้หมายความว่าตนเองมีสิทธิตัดสินใจเรื่องใหญ่น้อยมากมายกว่าใครเขานัก
กระนั้นความหึงหวงจนเจ็บปวดที่อยู่ในใจ กลับทำให้เขากล้า
“หากอ้ายพี่แสนตามิมัวระวังอยู่ เกรงใจจะถูกคาบไปกินเสียนั่นสิ”
อ้ายแสนตายิ่งระเบิดหัวเราะหนัก ผิวคล้ำกร้านบนดวงหน้าขึ้นสีแดงจัดจนไม่รู้ว่าอารมณ์ที่ว่ามาจากอาการเมามายรึไม่
อย่างไรก็ดี จ้าวหนุ่มได้เอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจ
“ใครกันเล่าจะกล้า ข้าก็ประกาศกร้าวไปเสียแต่เนิ่นว่านางเป็นของข้าเช่นนั้นแล้ว”
“ชิชะ ไปเอาความมั่นใจนั่นมาจากไหนกัน”
“แม่หญิงของจ้าวนะ” มือกร้านเอื้อมมาหยิกแก้มหมั่นไส้ “ฤๅเจ้าจะบอกว่าตนคิดจะฉวยโอกาสกับอ้ายแม่หญิง? มิน่าเล่าพักนี้จึงได้ดูสนิทใจกันนัก”
“ท่าจะบ้า ข้าน่ะรึ?”
“ใช่สิ ทำเนียนตะล่อมเป็นน้องชายหน้าซื่อ ที่จริงแล้วใจคดคิดอยากจะแอ้มนางมิใช่รึ?”
คนกล่าวท่าทางไม่ได้จริงจังนัก ตบท้ายด้วยการหัวเราะลั่นเสียหนึ่งครั้ง
คนฟังเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงตามกลับไปบ้าง
“…ถ้าอ้ายพี่หญิงสนใจตัวข้า คงปฏิเสธมิได้”
“นั่นประไรเล่า”
“อ้ายพี่แสนตานี่ เอ๊ะ ดูทางข้าเสียบ้าง”
“เจ้าก็เป็นหนึ่งบุรุษมิใช่รึ? จะจีบอ้ายแม่หญิงข้าก็คงมินึกคลางใจนัก”
“ได้” เด็กหนุ่มฮึดฮัด เหยียดหลังตรง “ข้าสิไปจริงแล้ว”
“ช้าก่อนน้องพันวัง” คนโตตัวขำจนตัวโยน รีบคว้าข้อมือน้อยให้นั่งลงที่เดิม ”ดูพูดเข้าสิ…ข้าคงทนเห็นเจ้าอยู่กับใครมิได้ดอก”
“ขี้ปด”
“ยกเว้นกับอ้ายโคจรล่ะคนหนึ่ง”
ว่าแล้วก็หยิบแก้วขึ้นมาอีกครั้ง นายรับใช้คนสำคัญจึงรีบรินเหล้าให้อย่างรู้งาน
จ้าวหนุ่มยกกระดกจนหมดในคราเดียว ก่อนจะทอดมองออกไปที่กลางวงรื่นเริงนั่น แลเห็นอ้ายสหัสกับอ้ายรดินเล่นเหยียบเท้ากันอยู่ดูท่าตลก ยิ่งเห็นแล้วก็นึกขำ…แม้นดวงตาคู่คมจะเจือไปด้วยประกายบางอย่างที่มิสู้ดีนักก็ตาม
ส่วนคู่สนทนาก็ไม่รู้จะทำหน้าเช่นไรดี เด็กหนุ่มทำได้เพียงเงียบอยู่เช่นนั้น…คำปลอบใจคงไม่มีมีค่ามากเกินไปกว่าลมปาก ยิ่งในสถานการณ์น่าหวั่นเกรงเช่นนี้
ด้วยตนเป็นหนึ่งคนของอีกฝั่ง..กับจ้าวแสนตาผู้แสนดี
นานนัก…กว่าสุรเสียงแหบทุ้มจะเอื้อนเอ่ยออกมาก่อน
“..น้องพันวัง”
“ขอรับ?”
“…เจ้า…เคยคิดจะกลับอโยธยากับข้าบ้างรึไม่?”
น้ำคำนั้นเลื่อนลอยมาตามลม ราวกับจงใจทำให้คล้ายกับว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจที่จะเอ่ยมันออกมา
เด็กหนุ่มรู้สึกหน้าร้อนผ่าว..เขาไม่มั่นใจเท่าไหร่นักว่าคนตรงหน้าเอ่ยชักชวนคำนั้นออกมาเพราะฤทธิ์สุรา หรือเพราะนั่นเป็นสิ่งที่เจ้าตัวปรารถนาจริงๆ
“อ้ายพี่แสนตา…ข้า…”
“พอเทอด ไม่มีอะไรดอก” ชายหนุ่มรีบขัดขึ้นเสีย วางแก้วลงขยับกายเอนไปด้านหลังเสียหน่อย “ข้าคงจะดื่มหนักไปจริงๆสำหรับคืนนี้…ถึงได้พูดเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้แบบนั้นออกมา”
“ข้า….” มือน้อยกำผ้านุ่งจนยับยู่ยี่ “ข้า…ขอบคุณ…ท่านมาก”
“เจ้ามิต้องขอบคุณดอก”
“แต่ข้า…”
“…หากวันใดที่เจ้ารักใครสักคนขึ้นมาจริงๆ เจ้าจักไม่ปรารถนาคำขอบคุณจากคนๆนั้น” มือใหญ่เอื้อมมาสัมผัส ประคองแกะมือน้อยข้างหนึ่งขึ้นมาทาบที่กลางแผ่นอกกว้าง “…เพราะเจ้ามิเคยฝืน…ที่จะทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพื่อคนๆนั้นเลยสักครั้ง”
“อ้ายพี่…”
“ชี่…เจ้ามิต้องพูดสิ่งใดแล้ว”
ปลายนิ้วหนึ่งแตะต้องลงบนริมฝีปาก เป็นสัญญาณบอกให้อีกคนลดเสียงลง
“หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ข้ามีความสุขมาก…และโปรดสบายใจเทอด”
คนตรงหน้าปรือตายิ้มออกมา
และทุกครั้งที่อ้ายพี่แสนตายิ้ม หัวใจดวงน้อยจะรู้สึกผ่อนคลายราวได้ยกก้อนตะกอนแข็งออกจากอกเสียทุกครั้ง
…ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“…ข้ามิเคยวาดหวัง ว่าจักแทนที่อ้ายโคจร”
= = = = = = = = = =
สองสัปดาห์หลังจากขบวนจระเข้อยุธยาเดินเรือกลับไป
…จ้าวโคจรก็ซึมเซาลงอย่างเห็นได้ชัด
และแม้นว่าเด็กหนุ่มจะถูกเรียกไปบริการเสียแทบจะคืนเว้นคืน ก็เป็นปกติยามจระเข้ในเผ่าเข้าฤดู พันวังเองก็มิได้ต่างกันนัก เขารู้สึกร้อนรุ่มอยู่ตลอดแม้ว่าร่างกายเพิ่งผ่านความหฤหรรษ์มาไม่ได้ชั่วยาม เช่นเดียวกับจระเข้ทุกตัวในเรือน ซึ่งบางตัวยอมรับสภาวะไม่ไหวถึงกับยอมตอนทิ้งเสียอย่างอ้ายอินทร หรือบางตัวก็เพียงเชื้อเชิญสหายสนิทเข้ามาเล่นเพื่อน แล้วก็จบลงในนั้นแทบไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน
มีเพียงอ้ายกล้าเท่านั้นแหละที่ยังคงเริงร่าด้วยไม่รู้ว่าฤดูคืออะไร เป็นข้อดีหนึ่งของเด็กที่ยังอายุไม่ถึงวัยเจริญพันธุ์ มิต้องรู้สึกถึงความอัดอั้นคับแน่น หรือแม้กระทั่งความสุขสมจนเจียนจะขาดใจ
…เช่นในวาระนี้…
“อ…อะ อ๊า..! จ-จ้าวพี่…จ้าวพี่…”
เรือนร่างบอบบางพาลจะบอบช้ำเสียหมดเมื่อส่วนสัดที่แข็งแกร่งกระแทกสวนมาจากเบื้องล่าง เรียวขาที่ชันขึ้นกับเตียงนอนขูดตามรอยปักของผืนฟูกจนขึ้นแดงด้านเช่นเดียวกับข้อศอกบอบบาง แรงเสียดสีทำให้ร่างกายขยับเคลื่อนไปทุกส่วนราวพร้อมจะขยี้บั้นเอวนี้ให้หักกร่อนลงเสีย
มือใหญ่ประคองสะโพกมนให้โก่งสูงขึ้น โน้มลำคอลงมาเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากซอกคอและฝากรอยรักไว้ทั่วแผ่วหลังขาวเนียน มือเล็กจิกลงบนปลอกหมอนนุ่ม ซุกหน้าหนีเข้ากับเตียงอย่างห้ามไม่อยู่ทั้งตัวโคลงหนัก
รวดร้าวไปทั้งกาย..
..แต่ปลายยอดแห่งความปรารถนานั่นกลับรออยู่ไม่ไกล…
“อ๊าา..!!”
หนึ่งครั้งที่ร่างทั้งร่างกระตุกเกร็งไม่ได้จังหวะ ส่วนอ่อนไหวที่ปลดปล่อยออกมาอ่อนยวบลงไปเพียงเล็กน้อย ต่างเพียงร่างที่ทาบทับอยู่ด้านหลังมิได้หยุดอยู่เพียงแค่นั้น สะโพกแกร่งยังคงบดเบียดความแข็งขืนเข้าออกซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งช่องทางนั้นแดงช้ำไปหมด
“จ้าวพี่..หยุด…พอก่อน…อ…ข้า….”
เสียงหวานกรีดร้องสลับหอบหายใจจนหอบไปหมด ก่อนจะปิดเปลือกตาแน่น
“….ข้าเจ็บ..!!”
คำนั้นทำให้คนตัวโตกว่าหยุดชะงัก
ชายหนุ่มได้สติขึ้นมาเพียงเล็กน้อย ก่อนยอมถอนร่างกายออกมาทั้งยังเปี่ยมไปด้วยความร้อนรุ่ม แล้วประคองร่างบางขึ้นมาจูบปลอบ
“…คนดี…” เขาว่า “…เจ็บมากรึเปล่า…?”
คนฟังผ่อนลมหายใจช้าๆ ด้วยความเหนื่อยล้าทำให้ข้างในติดขัดนัก
“ข้า…ข้าแค่อยาก…พักก่อน…”
“ตามแต่เจ้าปรารถนา”
“มาทางนี้เทอด..” เด็กหนุ่มปรือตามองอ่อน ขยับตัวกลับมาก้มหน้าลงไปใกล้หว่างขาร้อนผ่าวนั่น “หากปล่อยไว้เช่นนี้คงไม่ดีนัก ข้าสิจัดการให้”
โคจรหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนก้มมองอีกคนที่กำลังบำเรอสุขให้ตนอย่างมีความหมาย
มิใช่น้องพันวังจะไม่เคยชินกับความรุนแรงนี้ หากเพียงมากเกินไปคงไม่พอดี บทรักที่เร่าร้อนและยาวนานมาตลอดตั้งแต่หลังมื้อเย็นนั้นคงจะเป็นภาระที่หนักหน่วงกับร่างกายเล็กๆนี่ไปหน่อย พักนี้ต้องยอมรับว่ามันยากเหลือเกินที่จะหักห้ามใจกับการระบายความต้องการ
ยิ่งนึกถึงดวงหน้าแม่หญิงบุหลัน…ดวงใจนี้ก็เปี่ยมไปด้วยความสับสน
ไม่ว่าจะเสพย์สุขกับใครอีกสักกี่คน…ก็ไม่อาจลบเลือนสิ่งนั้นไปได้เลย
จ้าวโคจรเองก็รู้สึกมิสู้ดีนักยามคิดเช่นนั้น จะเอาอ้ายเด็กหนุ่มไปเทียบเคียงกับแม่หญิงนั่นได้เช่นไร ซ้ำหนึ่งนางนั้นยังหาใช่ของส่วนตัวไม่ ป่านนี้อ้ายแสนตาคงระเริงสุขสนุกจนมิรู้วันคืน
..แค่คิดกลางอกก็ปวดนัก
“อึก…”
ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นครางอ่อน ก่อนปลดปล่อยความต้องการผ่านริมฝีปากอีกคนจนเปรอะเปื้อนที่พวงแก้มและปลายคาง ถึงกระนั้นส่วนแข็งขืนก็ยังมิได้สิ้นฤทธิ์เลยสักนิด
ร่างโปร่งบางผละใบหน้าออก ยกปลายนิ้วเลียเช็ดให้เสียเสร็จสรรพ
“หากต้องการ…ข้าจะชิมรสให้อีกเสียรอบ”
พันวังกล่าว ไม่ได้มีท่าทีล้อเล่นในกระแสเสียงนั้น
แต่คนฟังกลับหัวเราะ แล้วสั่นศีรษะ “มิต้องดอก น้องพักก่อนสักตื่นเทอด”
“แล้วเจ้าพี่…?”
“ข้าสิเหนื่อยเช่นกัน อีกมินานก็คงพักตามไปด้วย”
“…ขอรับ”
รับคำแต่โดยดีไม่มีคัดค้าน
ว่าแล้วก็ปิดปากหาวเสียหนึ่งครั้ง หันไปหยิบคว้าผ้ามาเช็ดทำความสะอาดร่างกาย โชคดีที่ร่างแปลงนี้แข็งแกร่งนัก มิเช่นนั้นคงได้เลือดตกยางออกกันเสียหมด
จ้าวหนุ่มพิจมองเรือนร่างที่เต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบนั่น ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว
“น้องพันวัง…”
“ขอรับ?”
“บอกสิ…ข้าเคยอ่อนโยนกับเจ้ารึไม่?”
คนฟังยิ้มหวาน “จ้าวพี่สิอ่อนโยนกับข้าทุกเมื่อเชื่อวัน ใยกังวลเช่นนั้นเล่า”
“หากข้ากระทำรุนแรงไป….”
“เพียงเจ็บและเหนื่อยเล็กน้อยเท่านั้น จ้าวพี่อย่าได้วิตกไปเลย” เด็กหนุ่มกล่าว แม้น้ำเสียงจะอ่อนแรงนัก “ข้าจักเตรียมนอนแล้ว...แล้วจ้าวพี่….?”
“นอนเสียเถอะ”
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจอ่อน โน้มคอลงมาจุมพิตเบาๆที่หน้าผาก
“ข้าภาวนา...ให้เจ้าหลับฝันดี”
หากได้พูดถ้อยคำนี้กับเจ้าก็คงดี…
…แม่หญิงบุหลัน…
TBC
===========================
อะเฮือกกก
นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมเท่านั้น....
//พูดให้จริงจัง//
เขียนอะไรดราม่าแล้วก็อยากเขียนอะไรบ้าๆเหมือนกันนะเนี่ย :hao7: :hao7: :hao7:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โอ้ย ตื่นเต้นนนนนนนนนนน
รู้สึกเข้มข้นทุกตอน ฮืออออออออออ //-//
-
รู้สึกสงสารทุกคนยกเว้น โคจร นี้มันสี่เศร้าสุดๆเลย ไม่สลับคู่กันไปเลย ปวดใจ
เราชอบอ้านแสนตา รู้สึกพี่แกทำอะไรชัดเจนนะ เราว่าถ้าพันวังหันมารักกับอ้ายแสนตา เราว่าอ้ายแสนตาอาจจะไม่แต่งงานละยกบุหลันให้โคจรก็ได้
-
มันหน่วงอ่ะ สงสารทุกคนเลย
สลับคู่กันคงจะมีความสุขกว่านี้
เฮ้อออออออ
สงสารพันวัง
-
:angry2:หมั่นไส้จ้าวโคจร..... :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ปากกับใจให้มันตรงกันหน่อยท่านจ้าว
อยู่กับพันวังแต่คิดถึงบุหลัน นอกใจเห็น ๆ ใจร้ายที่สุด
-
น่าจะสลับคู่ไปเลยยย ดูจะมีความสุขมากกว่าตอนนี้แน่ๆ มันหน่วงจนปวดใจอะ :hao5:
-
รู้สึกเหมือนใกล้จุดพีคสุดของเรื่องแล้ว ดราม่าสุดๆกำลังตามมา อยากรู้ว่าจริงๆแล้วพี่วันเป็นลูกใคร แล้วจะมีใครตายบ้าง :o12:
-
นี่พี่วันเคยรู้ไหมว่าพ่อตัวทำแบบนี้ โลเล วุุ๊ยยยยย
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮืออ บีบหัวใจมากค่ะ สรุปว่าแสนตาชอบพันวัง แต่โคจรปิ๊งๆ กับบุหลันเต็มที่แล้ว
รู้สึกดราม่าือดท้อง อยากจิสลับคู่ให้เสียจริงๆ เห็นเเวววินาศมาแต่ไกล ฮือออ รักพันวังงงงง :hao5:
-
ใจร้าย ถ้าพันวังรู้ว่าถูกใช้เป็นตัวแทนไปแล้วคงช้ำใจเจียนตาย
-
โว้ยยยยยยยยยยยย แต่ละคนไม่ยอมทำตัวให้ชัดเจน มันกึ่งไม่แสดงออก แล้วไม่ชัดเจนให้ฝ่ายที่มีใจให้มั่นใจเลย
ลักหลั่นกันแบบอึดอัดมาก
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทรมาณแทนพันวัง แสนตา
-
น่าจะคุยๆกันให้รู้เรื่อง
อยู่กันไปไม่มีความสุขแบบนี้ขอเปลี่ยนคู่กันเถอะะะะะะะะะะะะะ
สามคนยังทำได้ ใยเปลี่ยนคู่จะทำไว้ได้คะะะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ทั้งรุนแรงทั้งเป็นตัวแทนทั้งเป้นของเล่นทั้งคิดถึงอีกคนบลาๆๆ
เจ็บแทนพันวัง
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:เฮ้อ:
-
เห้อ!!.........เจ็บปวดยิ่งนัก T^T
-
โอยยย ไม่อยากนึกสภาพตอนเกิดเรื่อง
-
โอยยยยยย แลกคู่กันไปเลยๆ ทำอย่างงี้ทำไม อ้ายแสนตาก็คนนึง อ้ายโคจรก็คนนึง แม่หญิงบุหลันก็คนนึง
แล้วอาพันวังของคนอ่านล่ะ ใจมั่นกับจ้าวโคจรแต่ต้องมาอกหักเพราะหญิงมาใหม่ แถมคนที่มารักยังไม่ใช่คนที่มีใจให้มาตลอด
โอย คนอ่านหน่วง หน่วงๆๆๆ ไม่ไหวแล้ว เป็นครั้งแรกที่แอบโล่งใจเวลานิยายไม่อัพมากกว่าอัพ :serius2:
-
สงสารจัง แต่ท่าทางโศกนาฏกรรมคงเกิดเพราะจ้าวโคจรนั่นแหละ
น้องพันตาเลยคงจะรู้สึกแย่กับพี่วันเพราะเหตุนี้ อยากให้มาม่าผ่านไปโดยเร็ว
นี่ขอให้ผ่านเร็วๆตั้งแต่พึ่งเลือกซองมาม่าเองนะ ยังไม่ได้ตั้งน้ำเลย555
คืออ่านงี้ก็สงสารน้องพันตา แต่พอนึกว่าทำไรกับพี่วันไว้มันก็หน่วงๆชอบกล
รออ่านต่อนะคะ
-
อยากให้น้องพันวังกลับอโยธยากับจ้าวพี่แสนตาเสียจริง เฮ้อ :ling3:
-
สงสารมากๆอาพันวัง
-
โอ๊ย ใจจะขาด มันเจ็บมาก หยอดทุกหวี่ทุกวัน แต่ไม่เคยมีใจให้กัน แล้วจะมาหวงกันทำไม สู้ปล่อยให้ไปดีกว่า เจ็บเหลือเกิน อยากให้เรื่องเคลีย มันคาคาคาซังต่างคนต่างปล่อยเรื่องไป ในเมื่อใจไม่ได้อยู่กับคนของตัว คนที่ต้องรองรับความรู้สึกต่างๆต้องทำยังไง อยากจะแค้นแม่หญิงบุหลันนัก แต่นางไม่ผิด ผิดเองที่คิดอยุ่ฝ่ายเดียวว่าเค้าจะมีใจ
-
ความสัทพันธ์ซับซ้อนเนอะ
เป็นกำลังใจให้พันวังนะคะ *0*
-
ได้ย้อนกลับไปยังท่านอาพันวังเวอร์ชั่นยุคปัจจุบัน กับท่านอาพันวังเวอร์ชั่นยังเอ๊าะๆในปฐมบท รู้สึกว่า ทำไมมันต่างกันจังวะ???
ปฐมบทเป็นรับ เรียบร้อยโมเอ้ น่าจับกด พอเป็นพาร์ทปัจจุบัน ดันเป็นแมนหน้าหล่อ หุ่นล่ำ? รูปร่างสูงใหญ่แบบที่ไกรเคยบรรยายไว้ แล้วไอ้เค้าความหน้าสวย บอบบางแบบอดีตนี่มันหายไปไหนหมดแล้ว? ทั้งนิ่งทั้งเย็นทั้งโหด กินมนุษย์อีกต่างหาก มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีมนุษย์เข้ามาเกี่ยวซะได้ ทำไมท้าวโคจรถึงบอกให้พี่วันทำดีกับมนุษย์ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ แต่คาดว่าคงมีเฉลยในปฐมบท และคลี่คลายปม แต่ก็อดสงสัยไม่ได้จริงๆ
รบกวนพี่โอบอกใบ้ให้นิดนึงได้มั้ยคะ ถ้าหากบอกได้ ว่าท่านอาพันวังคนนั้น กับน้องพันวังคนนี้ ใช่คนเดียวกันหรือเปล่า? จะได้รู้ว่าไอ้ที่ตัวเองเดาๆไว้มันใช่บ้างมั้ยน่ะค่ะ 55555555
-
โอ้ ไอ้โคจร เอ็งมันร้ายกาจ!!! ผู้ชายมันเป็นแบบนี้ทุกคนเลยใช่มั๊ย กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ :fire: :fire: :fire: :fire:
น้องพันวัง เจ้ขอโทษที่เคยไม่ชอบหนู ตอนนี้เจ้รักหนูนะ มาซบอกเจ้เลย :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อิจ้าวพี่โคจรไม่รักแล้วจะหวงทำมัย แถมยังเอาอารมณ์มาลงกับพันวังอีก ฮึ้ยยยยย มันน่าจับเจี๋ยนทิ้ง แล้วเอา
หนังมาทำกระเป๋ายิ่งนัก o18 o18
-
ไม่อยากเจออดีตอันปวดร้าวของพันวังเลย :mew6:
แต่ก็อยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป :katai1:
-
ไม่รัก...ไม่ต้องคุยไม่ต้องมาห่วงใยกัน เหอะๆๆ สุดๆจริงค่ะเจ้าโคจร......
-
สงสารพันวังจัง...เซงโคจรมากรอต่อนะ
-
สงสารน้องพันวัง ทำไมอ้ายโคจรทำเฉกเช้่นนี้เบ่า
-
:katai1:
-
ก็นะ ไปชอบคนมีเจ้าของ แล้วไม่ใช่ไปทำร้ายเค้าเพื่อแย่งมานะ
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่น่าเชื่อความหลังของท่านอา "พันวัง" จะสนุกขนาดนี้ อิอิ
-
เกลียดจ้าวโคจรมากกกกกกก สงสารพันวัง
เหมือนโคจรเห็นพันวังเป็นแค่สิ่งของอ่ะ
พันวังน่าจะกลับไปกับอ้ายแสนตา ทิ้งโคจรให้อยู่คนเดียวไปเลย!!
ยิ่งอ่านยิ่งดราม่าTT
-
:o12: :o12: :o12:
-
ป ฐ ม บ ท ¬• จ้ า ว ธ า ร า
-๕-
ใกล้ได้ฤกษ์แต่งงานจ้าวแสนตากับแม่หญิงบุหลัน
ขบวนจระเข้แห่งพิจิตรนครจึงจัดเตรียมความพร้อมออกเดินทางไกล ด้วยล่องไปตามลำน้ำเช่นนี้กว่าจะถึงอโยธยาคงจะเสียเวลาไปหนึ่งวันเต็ม ทั้งสำรับปิ่นโตน้ำสะอาดอาหารแห้ง ทิ้งเพียงอ้ายแม่พิกุล อ้ายกล้า และจระเข้อีกครึ่งกองพำนักต่อที่เรือน
พันวังตระเตรียมห่อผ้าน้อยสะพายขึ้นบ่า เดินลัดเลาะผ่านบรรดาจระเข้น้อยใหญ่ที่กำลังวุ่นวายในเวลาย่ำรุ่ง ทุกผู้ตนต่างดูเร่งร้อนไปเสียหมดด้วยจ้าวโคจรท่าทางกระหายอยากจะไปมากกว่าใคร แรกรับสั่งจะออกตอนรุ่งสาง ฉไนยังไม่ทันจะอะไรดึก็ออกมาตีฆ้องร้องป่าว เร่งเวลารัดขึ้นกว่าชั่วยาม
“ยินว่าท่านจ้าวสิออกมาเดินเล่นเสียทั้งคืน” บ่าวหนึ่งกล่าว “มิได้หลับได้นอนรึไร”
“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรเล่า?”
“ข้าสิท้องไม่ค่อยดี ถึงได้ออกมาแทบทุกชั่วโมง” เขาอธิบาย “คราเห็นท่านจ้าวนั่งชมดาวอยู่บนแคร่ใหญ่ พอออกมาอีกครั้งจึงได้เปลี่ยนไปเดินจงกรมใต้ต้นโพธิ์ ท่าทางกระวนกระวายนัก”
“คงจะตื่นเต้นกระมัง”
“ตื่นเต้นอะไรกันเล่า นี่มิใช่หนแรกที่จะออกเรือไปต่างเมืองเสียหน่อย”
“บ๊ะ แต่นี่สิเป็นหนแรก” อ้ายอินทรกล่าว ด้วยวางภูมิรู้ใจจ้าวยิ่งกว่าใคร “หนแรกที่จ้าวแสนตาเพื่อนรักจะได้แต่งนางเข้าเรือน เป็นเจ้าจักไม่ตื่นเต้นพร้อมแสดงความยินดีกับเกลอหรอกรึ?”
“ข้าก็มิได้คลางใจอะไรนักดอก”
“เออ ก็ดี”
“…แต่อย่าหาว่าอย่างนี้อย่างนั้นเลยอ้ายอินทร”
หนึ่งในบรรดาเด็กรับใช้กระซิบกระซาบ
“ตื่นเต้นเช่นนี้ หากมิบอกข้าคงจะคิดว่าจ้าวโคจรจะแต่งงานเสียเอง”
“ชิชะดูพูดเข้า จ้าวแสนตากับจ้าวโคจรเป็นเพื่อนเพเล่นหัวกันมาตั้งแต่เจ้ายังเป็นแค่ไข่ ฤๅจะรู้ความผูกพันของทั้งคู่ได้กระไรเล่า”
“ยามอยู่ก็เห็นมีปากเสียงสรวลกันทุกเมื่อเชื่อวัน…”
“ก็มิได้หมายความว่ามิได้ลงรอยกันเสียหน่อย” ชายวัยกลางเท้าสะเอว เฉดหัวไอ้คนปากมากไปหนึ่งที “ดู ยังจะมัวมาพูดเข้า รีบหอบขบวนสำรับอาหารนี่ขึ้นเรือไปเสีย ประเดี๋ยวท่านจ้าวก็จะลงมาแล้ว….แล้วอ้ายพันวังไปไหนเสียเล่า พันวัง! อ้ายพัน….”
“ข้าอยู่นี่อ้ายพี่อินทร” เด็กหนุ่มร้องตอบ รีบสาวเท้าเข้าหา “ข้าสิรอท่านเรียกมานานแล้ว จะให้ข้าขึ้นไปเรียนท่านจ้าวแล้วกระนั้นรึ?”
คนฟังหมุ่นคิ้ว “บ๊ะ หากเจ้ารู้งานใยไม่เริ่มลงมือเลยเล่า”
“ข้ารู้งาน มิได้รู้เวลาสักหน่อย…”
“เอ้า ยังมิวายมาเล่นลิ้น…ไป ไปเสีย เรียนท่านจ้าวทราบ ขบวนเรือพร้อมออกเดินทางแล้ว”
เด็กหนุ่มอมยิ้มแก้มปริ ละออกจากงานใต้โถงด้านล่างวิ่งทั่กๆขึ้นบันไดไป สวนกับบรรดาพี่น้องที่หอบข้าวของลงมา ด้วยจ้าวโคจรมีคำสั่งให้ตระเตรียมแก้วแหวนเงินทองเป็นของกำนัลจากแดนพิจิตรไว้พร้อม ราวกับจะไปสู่ขอสาวนางใดก็มิปาน และเมื่ออ้ายอินทรถาม…
“คราวข้า…” นั่นเป็นคำตอบ “…อ้ายแสนตาคงทำเช่นเดียวกัน”
..จึงไม่มีข้อกังขาใดๆอีก
ไม่นานก็สาวเท้ามาถึงหน้าเรือนใหญ่ เท้าเปล่าทั้งสองข้างเหยียบบนพื้นไม้ส่งเสียงดังตึกตักเพียงแผ่วเบากว่าจะไปถึงหน้าห้อง ซึ่งประตูไม้สักบานใหญ่กลับเปิดออกก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปสัมผัสสลักประตูเสียอีก
ร่างสูงใหญ่ก้าวเท้ามาเจอก็แทบผงะ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงอ่อน
“ได้เวลาแล้วรึ?”
เด็กหนุ่มคลางใจในกระแสเสียงนั้นเพียงเล็กน้อย แต่ก็มิอาจทำสิ่งใดได้นอกจากรับคำง่ายๆ “ขอรับ”
“ดี”
“แล้วข้าวของของจ้าวพี่เล่าขอรับ?”
“ให้เด็กยกไปตั้งแต่เมื่อเย็นแล้ว”
“ดู…จ้าวพี่ตื่นเต้นนะขอรับ?”
นั่นเป็นคำถามลองเชิง และคนฟังก็ดูพร้อมที่จะตอบบ่ายเบี่ยงนัก
“แน่สิ” ชายหนุ่มก้าวเท้านำออกไปก่อน “นั่นสหายข้า”
คนฟังพยักหน้ารับคำ แม้จะรู้สึกประหลาดกับพฤติกรรมที่แปลกไปของคนตรงหน้า แต่ความจริงที่ว่ายิ่งตนรู้มากเท่าใดตนก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น ไม่มีอะไรดีขึ้นนอกจากข่มอารมณ์หึงหวงไว้ในใจ
และนั่งท่องทุกคืนหน้ากระจกใหญ่ว่าตนเป็นเพียงบ่าวรับใช้…หาใช่คู่ครอง
ร่างโปร่งบางเดินตามร่างสูงกว่าลงมาที่หน้าชาน สาวเท้าลงบันไดไปจนขึ้นเรือ บรรดาบ่าวไพร่ทยอยตามประจำตำแหน่งพร้อม ไม่นานหัวเรือจึงเป่าแตรร้อง…พร้อมออกเดินทาง
เพลานั้นแสงตะวันยังไม่มีวี่แววจะขึ้น อาศัยตะเกียงสลัวและแสงจันทร์อ่อนนำทางไปตลอดลำน้ำ เสียงไม้พายเรือแจวแหวกในห้วงธาราดังเป็นจังหวะพร้อมเพรียงกัน ขบวนเรือแจวนับสิบลำจึงเคลื่อนตัวแหวกหมู่น้ำไปด้านหน้า เพียงเรือลำใหญ่ตรงกลางเท่านั้นที่มีนายพายมากกว่า นั่นคือเรือจ้าว…อย่างมิต้องสงสัย
อ้ายพันวังวางหอบของใช้ส่วนตัวของตนไว้ใต้ที่นั่ง ซึ่งอยู่เยื้องไปทางด้านขวามือของที่จ้าว
ก่อนจะหันไปเกาะขอบเรือมองไปรอบๆอย่างใคร่รู้
ด้วยตนนั้นเกิดและโตที่เรือนในเพียงแห่งเดียว แม้แต่ตลาดหรือวัดวาอารามก็ยังมิเคยแม้แต่จะมีโอกาสไป จริงอยู่ที่ได้ออกมาพายเรือเก็บรากบัวกับอ้ายแม่พิกุลอยู่บ้าง แต่ก็มิเคยไปไกลถึงต่างนครข้ามแดน ด้วยเหตุนั้น...ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรให้กระวนกระวายใจก็ตาม เด็กหนุ่มก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้จริงๆ
“ยามนี้มองไปก็เห็นแต่ความมืดนัด” อ้ายรดินหัวเราะร่วน “เจ้าสิจักกลัวเสียเปล่า”
คนถูกค่อนแคะมุ่ยหน้า “อ้ายพี่รดินก็ทำเป็นรู้ ข้าสิแค่ดูไปรอบๆเท่านั้น”
“ดูทำไมกัน?”
“ข-ข้าคอยระวังภัยยังไงเล่า!”
“ระวังภัยกับผีสิ หากเกิดเรื่องจริงเจ้าสิคงถูกนำไปอยู่กลางวง มิได้คอยมารับมือเป็นทัพหน้าดอก ยังจะปากแข็ง” ชายหนุ่มตาเดียวหัวเราะ ก้าวเท้าข้ามที่นั่งไป “จะนอนเอาแรงก็ย่อมได้ รอให้ตะวันขึ้นก่อนจักเห็นอะไรมากขึ้น”
“ยินว่าจะเลียบเลาะหลบหมู่มนุษย์มิใช่รึ? ข้าคงมิเห็นอันใดนอกจากหมู่แมกไม้นานา คงมิต่างจากท่องป่าเสียเท่าไหร่”
“รู้กระนั้นเจ้าก็ยังตื่นเต้น?”
“ข-ข้าสิเคยท่องป่าเสียที่ไหน”
“นั่นประไรเล่า”
“อ้ายพี่รดินจักไปไหนก็ไป! ข้ามิพูดด้วยแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ”
“จะหัวเราะอะไรกันเล่า!”
“ถึงจะมิต่างจากท่องป่า แต่หากมองสูงขึ้นไปกว่านั้นก็มีอะไรเพลินตามิใช่น้อย”
จ้าวโคจรเอ่ยมาประโยคแรก ก่อนจะกวักมือเรียกให้อีกคนเข้าหา
“เจ้าสิเห็นเหล่าวัดวาอาราม ประดับแก้วเพชรตามยอดเจดีย์ ยามต้องแสงตะวันสดใสจึงได้งามจับตานัก ฤๅจะพูดถึงทุ่งนาเขียวขจีไกลสุดลูกหูลูกตาดีเล่า มิว่าจะสิ่งใดก็น่าประทับใจไปเสียหมด”
รอยยิ้มนั้นทำให้เสี้ยวหนึ่งของดวงใจรู้สึกโล่งอก ด้วยจ้าวพี่โคจรเอาแต่ตีหน้าเครียดจริงจัง ไม่หยอกล้อหือรือกระไรตั้งแต่เมื่อคืนวาน ครานี้จึงสบายนัก…ว่าจอมทะเล้นกะล่อนของตนได้กลับคืนมาแล้ว
“จ้าวพี่เคยผ่านไปอโยธยากี่หนกันรึ?”
“นับครั้งไม่ถ้วนเชียวล่ะ” มือใหญ่รั้งเอวบางให้ขึ้นไปนั่งบนตั่งด้วย “ก่อนนี้ตอนเจ้ายังเล็กนัก..เด็กกว่าอ้ายกล้าเสียด้วยซ้ำ ข้าจึงมิได้พาไปด้วย”
“ยินว่านครแห่งนั้นเคยเป็นเมืองหลวงมาก่อน…คงจะแตกต่างจากเมืองเรามิใช่น้อย”
“แต่เดชะเราสิเป็นเผ่าจระเข้ เรือนของอ้ายโคจรจึงมิได้แตกต่างจากเรานัก”
“….เช่นนั้นหรอกรึ…”
เสียงหวานอ่อนลงพร้อมใบหน้าน่ารักที่เง้างอด คนมองขยับยิ้มกว้าง จับเชยคางมนให้ขึ้นมาสบตา
“หากเจ้าทำตัวดี ข้าสิพาไปชมเมืองด้วยตัวเอง”
“จริงรึ!?” ดวงตาสีอำพันเป็นประกายระรื่นทันตา “จ้าวพี่สัญญาแล้วนะ?”
“ข้าให้คำมั่นเช่นนั้น”
“จ้าวพี่ช่างมีเมตตานัก นี่สิบารมีจ้าวโคจรถึงได้ขจรขจายไกลนั---“
“พอเลย หากจะเยินยอประจบข้าจะมะเหงกให้ เอ้า มาทางนี้”
ร่างสูงตบตักตัวเองเบาๆ ส่วนอีกคนกลับทำหน้าฉงนนัก จนกระทั่งมือใหญ่ต้องรั้งลำคอระหงลงมานอนแนบตัก แล้วขยี้ศีรษะเจ้าตัวเล็กอย่างเอ็นดูระคนหมั่นเขี้ยวเหลือครณา
“นอนเสีย อ้ายน้องพันวัง การเดินทางไกลมันเหนื่อยและลำบากกว่าที่เจ้าคิดนัก”
“แต่ข้ายังมิง่วงนี่…”
“ใครสั่งใครสอนให้ต่อปากต่อคำกับข้ากันหืม?” นายเหนือหัวหมุ่นคิ้ว แกล้งทำเป็นดุ “จ้าวสั่งให้นอน เจ้าก็ต้องนอน”
เด็กหนุ่มหน้างอ เบ๊ะปากหันไปทางอื่น “ขอรับ…”
อีกคนหัวเราะเบาๆ “แหน่ะ ยังมาเง้างอน”
“ข้าจะไปงอนอะไรได้เล่า”
“แหน่ะ ยังมิยอมนอนดีๆอีก”
“จ้าวพี่นี่..! ข้าอยากจะตีปากท่านนัก”
“เอ้า นอนเสีย ข้าสิจะร้องเพลงกล่อมเจ้า”
ชายหนุ่มขยับยิ้มหวาน ค่อยบรรจงลูบผมอีกคนช้าๆ…ต้องยอมรับว่าน้องพันวังของเขาช่างน่ารักนัก ไม่ว่าใครเห็นก็อดที่จะเอ็นดูเสียมิได้
ก่อนจะเอ่ยปากขับเพลงออกมาแผ่วเบา ดังเคล้าเสียงแจวเรือเป็นจังหวะนุ่มนวลไปเรื่อย เด็กหนุ่มหัวเราะคิกคัก…ด้วยไม่เคยเห็นอีกคนร้องเพลงกล่อมนอนมาก่อน พอเหลือบสายตาขึ้นไปสบกับดวงตาหวานล้ำนั่น..เลยยอมลดเสียงหัวเราะลงเสีย
เสียทุ้มห้าวดังแผ่วๆท่ามกลางความเงียบงัน เป็นท่วงทำนองที่ไม่ได้เพราะพริ้งนักแต่กลับจับใจ คนฟังปรือตาลงช้าๆ…กำลังจะปล่อยให้ร่างกายตัวเองหลับใหลด้วยการหลับตา
มันเป็นจุดเริ่มต้นการเดินทางที่แสนหอมหวาน โดยที่พันวังไม่เคยรู้เลยว่า
…อีกมิช้านานนี้…ชีวิตของเขาคงได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
= = = = = = = = = =
“อ้ายบักโคจรนี่ ดูสิ ใยไม่หาหมวกเหมิกผ้าคลุมหัวมาสวมให้น้องเล่า เดินทางตอนกลางวันเช่นนี้มิเป็นลมแดดเอาหรอกรึ!”
นั่นเป็นคำทักทายแรกทันทีที่ขบวนเรือจระเข้แห่งพิจิตรเข้าเทียบท่า เท่านั้นแหละคนฟังทั้งหลายถึงกับหัวเราะคิกคัก ไม่เว้นแม้แต่คนถูกด่าที่ระเบิดหัวเราะลั่น แล้วยกขาแทบจะถีบอีกคนไปเสียที
“อ้ายนี่ ข้าสิเดินทางมาเหนื่อยยังจะมาว่า”
“เจ้าเหนื่อย น้องก็เหนื่อยมิแพ้กันดอก ผิวน้องแดงหมดแล้วเจ้ามิเห็นรึ?”
“อ้ายนี่ ยังมิเลิกมอง น้องพันวังก็หาใช่จะอ่อนแอดั่งเจ้าเปรียบเปรย หากเช่นนั้นคงไม่หอบหิ้วพาเดินทางไกลมาถึงนี่ดอก”
“ถูกของจ้าวพี่โคจร อ้ายพี่สิพูดจาประหลาดนัก” เด็กหนุ่มโพล่งขึ้นทันที ดวงหน้าขาวโดนแดดระเรื่อจับสีชมพูจางๆ “ข้ามิได้อ่อนแอเช่นนั้นเสียหน่อย แดดเพียงแค่นี้มิระคายผิว ล่องมาตามลำน้ำสิเย็นชื่นใจ จักห่วงกระไรเล่า”
“เอ้า” จ้าวบ้านแสร้งทำเป็นฉงน ทั้งรอยยิ้มกว้างยังฉาบอยู่บนใบหน้า “ไม่ห่วงเจ้าแล้วจะให้ข้าห่วงหมาแมวที่ไหน จึงเฝ้าบอกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน…อ้ายโคจรดูแลเจ้าได้มิดีพอดอก”
“ชะอ้าว แล้วไอ้ที่เจ้าดูแลแม่หญิงบุหลันเล่า? จักมาว่าอะไรข้าได้?”
“เมียก็เมียสิ พันวังก็พันวัง ใช่สิ่งเดียวกันที่ไหน”
“ชิชะ ข้าคงต้องเด็ดดอกไม้ไปซับน้ำตาให้อ้ายแม่หญิงแล้วกระมังเช่นนี้”
น้ำเสียงนั้นพยายามพูดให้ติดตลก ซึ่งจ้าวแสนตาเองก็หัวเราะร่วนเช่นกัน ราวกับไม่ได้รับรู้ถึงสีหน้าประหลาดบางอย่างของไอ้คนพูดสักนิด
“มาเถิด พวกเจ้าทั้งสอง”
มือใหญ่ผายไปด้านหลัง พยักเพยิดขึ้นเรือนหลัก
“มายืนคุยตรงนี้เห็นจะไม่ดีนัก ขึ้นเรือนพักผ่อนก่อนเทอด…ข้าให้คนเตรียมน้ำท่าไว้พร้อม พวกเจ้าเองให้ปฏิบัติตัวตามสบาย ที่นี่มิต่างจากบ้านอีกหลังหนึ่ง จระเข้ด้วยกัน…ข้าพร้อมต้อนรับเต็มที่อยู่แล้ว”
เรือนหมู่หลังนี้กว้างขวางโอ่โถงนัก ด้วยรู้กันว่ากำลังของจ้าวแสนตาซึ่งสู้รบกับหมออาคมเป็นนิจนั้นยิ่งใหญ่กว่าชนพิจิตรเราเกือบเท่าเห็นจะได้ เสาไม้แดงหลักทุกตนดูราวกับถูกปลูกสร้างขึ้นมาใหม่มิช้านาน ยินว่าเมื่อไม่กี่ขวบปีที่ผ่านมาเพิ่งโดนจู่โจมหนัก คงบูรณะก่อร่างสร้างตัวสมัยนั้น ต่างกับเมืองสระหลวง ซึ่งอยู่มาเนิ่นนานไม่รู้กี่ร้อยปี สภาพจึงเป็นไม้เก่าขึ้นเทาสวย…แต่ก็มีบรรยากาศที่แตกต่างกันไป
ขอบรั้วของเรือนคือหมู่แมกไม้ดอกครึ้ม เลยไปหน่อยจึงจะเป็นทุ่งนากว้างใหญ่ แตกต่างจากเมืองพิจิตรที่มีเพียงป่ารกกับท้องน้ำล้อมรอบ นั่นเป็นเหตุผลที่เด็กหนุ่มตื่นตานักทุกย่างที่ก้าวเดิน และเป็นสิ่งที่จ้าวแสนตาแอบลอบมองด้วยรอยยิ้มเล็กๆด้วย
“เจ้าสินอนเรือนนี้” ชายหนุ่มผิวเข้มชี้ไปที่เรือนรับรองหลังใหญ่หลังหนึ่ง “ส่วนน้องพันวังจักได้นอนเรือนเล็ก”
“เอ๋? มิเป็นไรดอกอ้ายพี่แสนตา ข้าสินอนรวมกับเรือนบ่าวได้”
“ใยจึงกล่าวเช่นนั้นเล่าคนดี เจ้าสิหาใช่บ่าวธรรมดาแล้วนะ”
นิ้วกร้านเอื้อมมาหยิบจมูกเสียหนึ่งหนด้วยหมั่นเขี้ยว คนฟังย่นจมูกใส่ รีบบอก
“ก-ก็มิต่างกันมากมายดอก”
“เอ้า พวกเจ้านี่ขัดหูขัดตานัก เห็นใจข้าบ้างจักตายรึไร?” จ้าวโคจรว่า “ไป ไปพักผ่อนเสีย ข้าสิจะนอนหลับสักตื่น ฝากบอกให้คนนำสำรับมาให้ด้วยล่ะ”
เจ้าบ้านตัวดีหัวเราะ “ขอรับท่านจ้าว”
“บ๊ะ เจ้านี่ก็กวนประสาท”
“ใยจึงดูหงุดหงิดเช่นนั้นเล่าอ้ายโคจร ข้าสิเพียงหยอกล้อ ทำหน้าบูดเป็นตูดลิงไปได้”
คนฟังยกมือลูบหน้าลูบตาแล้วเสยผมขึ้น เขามองไปรอบๆ..ด้วยเหตุผลที่บ่าวคนสนิทรู้ดีว่าคิดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากแก้ต่างแก้ตัว
“เดินทางไกลเพียงเหนื่อยนัก สงสัยจะได้ไข้ขึ้น”
“งั้นจงรีบไปพักผ่อนก่อนเถอด ที่ขอไว้จะรีบให้เด็กรับใช้เตรียมให้โดยพลัน”
จ้าวโคจรพยักหน้าหนึ่งครั้ง เปิดบานประตูเข้าเรือนไป ตามด้วยพลขนของอีกจำนวนหนึ่ง เด็กหนุ่มยืนมองอยู่ตรงนั้นด้วยสายตาอาวรณ์..จวบจนกระทั่งบ่าวรับใช้คนอื่นๆเดินออกมา…แล้วประตูก็ปิดลงอีกครั้งอย่างเงียบงัน
..เช่นเดียวกับหัวใจคนมอง…
“..เจ้านั่นสิดูแปลกนัก” อ้ายพี่แสนตากล่าว “มิยิ้มแย้มสดใสเช่นเคย”
“จ้าวพี่คงเหนื่อยกระมัง เป็นเช่นนี้ตั้งแต่หัววัน” พันวังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะแก้ต่างให้อีกคนทำไม แต่เขาก็ทำ “อ้ายพี่อย่าได้กังวลเลย”
“มันเป็นเช่นนั้นมานานเท่าไหร่แล้วเล่า?”
“ตั้งแต่อยู่พิจิตรกระมังขอรับ หลังฤดูอ้ายพี่มิค่อยสบอารมณ์นัก…เป็นเช่นนี้ทุกปี”
เขาโกหก
..มันเป็นคำโกหกที่น่าเกลียดที่สุดที่เขาเคยได้ยินมา..
“นั่นสินะ…อากาศร้อน…” แต่อ้ายแสนตามิได้ติดใจเอาความอะไร ซ้ำยังยื่นมือมาโอบเอวบางให้เดินเคียงคู่กันไปด้วย “..บางคราข้าก็เป็น จิชักชวนลงไปแหวกว่ายเล่นในลำหนอง ก็กลัวน้องจะเหนื่อยเกินไปเสียหน่อย”
“อ้ายพี่นี่พูดจาน่าตีนัก อย่างท่านลงไปเจ้ามนุษย์พวกนั้นคงจะตื่นตูมกันแน่”
“จะว่าไปข้าก็มิได้คืนกลายมานาน เผลอๆอาจจะลืมวิธีว่ายน้ำไปแล้วก็ได้กระมัง”
เด็กหนุ่มหัวเราะ เอามือฟาดแขนไปทีนึง “ตลกนักนะ”
“เจ้าสุขข้าก็ดีใจ”
“อ้ายพี่นี่พูดจาน่าตีนัก” เด็กหนุ่มย้ำคำเดิม “ตัวจะแต่งงานอยู่รอมร่อยังมีหน้ามาหยอดคำหวาน อ้ายแม่หญิงมายินเข้าเห็นจะได้เข้าใจผิด รังแต่จะรู้สึกแย่ทั้งสองฝ่าย”
แสนตาผ่อนลมหายใจ “เจ้าเลิกพูดถึงอ้ายแม่หญิงเสียทีได้ไหม…”
“ใยจึงพูดเช่นนั้นเล่า อ้ายพี่หญิงเป็นเมี---“
“ชี่”
ปลายนิ้วหนึ่งกดลงมาที่ริมฝีปาก บังคับให้อีกคนเงียบลง
“เจ้าจักมิพูดจาขัดบรรยากาศสักหนมิได้รึ ข้าสิอยากย้ำกายในตัวเจ้าสักหนให้รู้ว่าข้าคิดถึงเนื้อเนียนนี่แค่ไหน แต่เจ้าสิ…ดูท่าทางไม่เคยนอนฝันคิดถึงข้าเสียสักคืน”
“บ-บัดสินัก!” เด็กหนุ่มแก้มแดงนัก ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนอีกคน “นี่ก็หมดฤดูมาหลายวันหลายคืนแล้วไซร้ ใยยังจะหื่นมิรู้เวลา”
“ข้ามิได้คิดอะไรเสียหน่อย เพียงนึกถึงเจ้า..แล้วกายข้าก็ร้อนรุ่มขึ้นมา”
“หุบปากบัดเดี๋ยวนี้! อ้ายพี่สิติดคำท่านจ้าวโคจรมารึไร”
“เช่นนั้นที่ไหน อยู่กับข้า…ใยจึงทำหมางเมินเช่นนั้นเล่า”
“อ้ายพี่กำลังจะแต่งงาน”
ร่างโปร่งย้ำ ขืนกายออกมาได้สำเร็จ
ดวงตากลมโตช้อนขึ้นสบตากับอีกคนนิ่ง มือสองข้างวางไว้บนอกกว้าง..แนบมากพอได้ยินเสียงหัวใจของอีกคนที่ยังคงเต้นเป็นจังหวะ แตกต่างจากเขานัก…ที่รู้สึกคล้ายว่าดวงใจดวงนี้คงหยุดเต้นไปแล้ว
“…เรา…มิควรทำเช่นนี้”
จระเข้มิใช่สัตว์ที่ถือคู่ครองผัวเดียวเมียเดียว
แต่ด้วยอาศัยในร่างมนุษย์เสียนาน…วัฒนธรรมบางอย่างที่ซึมซับเข้าไปอย่างช้าๆทำให้อ้ายแสนตาเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น แม้จะไม่มากนัก กระนั้นการถูกปฏิเสธทันทีที่ตนเข้าสัมผัสเช่นนี้ก็ทำให้ลำคอแห้งผาก จนชายหนุ่มได้แต่อ้ำอึ้งมิรู้จะพูดสิ่งใดดี
ก่อนจะตัดสินใจพยักหน้า
“ข้าขอโทษ”
“…มิใช่ความผิดท่านดอก” พันวังกล่าว ก้มหน้าลงเล็กน้อย “ข้าสิปล่อยให้มันเกินเลยมาถึงขั้นนี้”
“อย่าโทษตัวเองเลยน้องพันวัง”
ท่าทางสลดเช่นนั้นทำให้เจ้าของนามอ้ำอึ้งนัก
“อ้ายพี่…”
“พอเทอดคนดี” จ้าวแสนตายกยิ้มที่มุมปาก..แม้ดวงใจจะบอบช้ำมากก็ตาม “ยิ่งเจ้าพูดข้ายิ่งรู้สึกผิดนัก เจ้าไปพักผ่อนเทอด…นี่เรือนเล็กของเจ้า”
ชายหนุ่มผายมือไปตรงหน้า เป็นเรือนหลังเล็กที่ตั้งอยู่ระหว่างกลางของเรือนรับรองและเรือนหลักใหญ่
“นี่เป็นเรือนของอ้ายน้องพันตรา…ญาติผู้พี่ของเจ้า แต่จนบัดนี้มิมีบ่าวรับใช้ใดเทียบเคียงได้…ข้าจึง…”
จู่ๆคำพูดก็หายไปจากปาก
แสนตาหลับตาลง ผ่อนลมหายใจ
“….ขอโทษ ข้า…ข้ามิรู้จะพูดเช่นไร มัน…”
“ข้ารู้สึกเป็นเกียรตินัก” เด็กหนุ่มสวนขึ้นมา ด้วยมิอยากรู้สึกกระอักกระอ่วนกับสถานการณ์เคลือบแคลงเช่นนี้ไปมากกว่านั้น “ขอบคุณอ้ายพี่มาก ข้า…ข้าคงต้องขอตัวไปพักผ่อนก่อน…”
“จ้ะ ใช่…เอ่อ ตามสบายนะ”
“ขอรับ”
“หากขาดเหลืออะไร จักให้เด็กรับใช้สรรหามาให้…ไม่ว่าสิ่งใดก็ตาม”
“เป็นความเมตตานัก ขอบพระคุณขอรับ”
เด็กหนุ่มก้าวเท้าถอยหลังไปที่หน้าประตูห้องช้าๆ ยังคงเก้ๆกังๆกับกระแสเสียงประหลาดของอ้ายพี่แสนตาอยู่ กระนั้นเขาก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้านี่เป็นสิ่งที่ถูกที่ควรแล้ว..พวกเขาสิควรเว้นระยะห่างกัน
ไม่ว่าจะด้วยรู้สึกผิดต่อจ้าวโคจรก็ดี ต่ออ้ายพี่หญิงบุหลันก็ดี
…แต่กับความรู้สึกข้างในของตัวเองเนี่ยสิ…ที่หนักหน่วงกว่านั้นเยอะ
“น้องพันวัง”
สุรเสียงแหบทุ้มนั้นเรียกขึ้นมาเสียก่อน
“เรายัง…เป็นพี่น้องกันได้ใช่รึไม่?”
คำถามนั้นทำให้คนฟังชะโงกหน้าออกมาจากประตูห้องอีกครั้งหนึ่ง แล้วพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มอ่อน
“…เหมือนเช่นที่เคยเป็นมาขอรับ”
-
= = = = = = = = = =
“..เจ้าคิดเหมือนที่ข้ากำลังคิดอยู่รึไม่อ้ายรดิน”
“ข้าว่าเจ้าคงคิดเรื่องเดียวกันอยู่เป็นแน่”
“บรรยากาศนี่ช่างประหลาดนัก”
“เจ้าพูดถูก”
“แล้วอ้ายอินทรเล่ารู้สึกเช่นเดียวกันรึไม่?”
เจ้าของนามเงยหน้าขึ้นจากปั้นข้าวเหนียวในมือ “มีอะไรกันเล่า?”
สองหนุ่มมองหน้ากัน ด้วยรดินแห่งพิจิตรนครกับสหัสของชนอโยธยาเป็นเกลอกันมาแต่เล็ก มิได้ต่างจากท่านจ้าวทั้งสองของคนทั้งคู่ และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ทั้งสองคนมองหน้ากัน ด้วยมิรู้จะพูดเรื่องนี้ออกไปดีรึไม่
“เจ้าพูดสิ” สหัสชิงก่อน
“ใยข้าต้องพูดเล่า เจ้าสิเป็นคนเป็นบทนะ”
“ก็ข้าเปิดให้แล้วอย่างไรเล่า”
“อ้ายอ้าวเวรนี่”
“พวกเจ้าสิตลกนัก กำลังพยายามเล่นอะไรอยู่รึ?” อ้ายอินทรขมวดคิ้ว “มีกระไรก็พูดก็รีบว่ามา ก่อนข้านี่แหละจะเอาตีนยันเจ้า”
“แค่ขู่ก็พอ ใยต้องยกเท้าขึ้นมาเช่นนั้นด้วยเล่า!”
รดินหน้าแหย หันไปมองรอบวงเสียหนึ่งหนก่อนก้มลงมากระซิบกระซาบ
“จ้าวแสนตาก็ดี จ้าวโคจรก็ดี นับแต่มานี่ยังมิได้โผล่หัวออกมาด้านนอกสักตน พวกเจ้าสิมิรู้สึกประหลาดบ้างรึ?”
“จริงสินะ” หนึ่งบ่าวกระซิบตอบ “ข้าจักเพิ่งสังเกตบัดเดี๋ยวนี้”
“ยามปกติจ้าวทั้งสองสนิทสนมกลมเกลียว อย่างคราที่แล้ว ณ เมืองพิจิตร…จ้าวสิลากคอข้าสองคนออกมาดื่มเหล้าตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน” สหัสเสริมต่อ “ยามนี้ดูแปลกตายัง จะครบรอบวันอยู่แล้วยังมิออกมาสรวลเสเฮฮาดังเช่นเดิม”
“ข้าก็ว่าประหลาดแท้ น้อยครั้งนักที่ท่านจ้าวแสนตาจะรับสั่งให้นำสำรับขึ้นไปถึงเรือน”
“เช่นกัน ข้าก็ว่าท่านจ้าวแห่งข้าสิเงียบหงอยลงอย่างชัด”
“ฤๅจะมีเรื่องผิดใจ?”
“หากมีสิเหตุใดเกิด จ้าวโคจรจะถ่อเดินทางมาฉลองครานี้ด้วยเหตุใดเล่า”
“นั่นสิ”
“บ๊ะ ไอ้พวกนี้…” อ้ายอินทรแทรกขัด แม้ตัวเองจะรู้สึกคลางใจมิใช่น้อยกับเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นก็ตาม “จับกลุ่มนินทานายกันให้วุ่น เรื่องของจ้าวท่านใช่บ่าวสู่รู้”
“กระนั้นก็ตามอ้ายอินทร ข้าจักพูดเพราะห่วงท่านจ้าวเพียงเท่านั้น”
“ถึงอย่างนั้นก็เทอด…”
“แล้วเจ้าเล่าอ้ายพันวัง?”
ใครคนหนึ่งหันมาถามเข้า
“เจ้าสิสนิทกับจ้าวทั้งสองมากที่สุด พอจะรู้เหตุอันใดบ้างรึไม่?”
เด็กหนุ่มรู้สึกข้าวเหนียวในปากช่างหวานเหลือเกิน ถึงได้เพิ่งรู้ตัวว่าอมข้าวไว้เช่นนี้นานแค่ไหน จึงรีบๆเคี้ยวแล้วรีบๆกลืนสิ่งนั้นลงคอ ก่อนจะหยิบผ้าน้อยบนไหล่มาเช็ดหน้าเช็ดปากเสียหนึ่งที แล้วหยิบเนื้อเค็มชิ้นน้อยมาถือเตรียมเอาไว้
“ข้ามิรู้ดอก” เขาโกหกอีกครั้ง “จ้าวพี่โคจรคงเหนื่อยจากการเดินทางกระมัง”
“แล้วจ้าวแสนตาเล่า?”
“อ้ายพี่คงตื่นเต้น อีกมะรืนนี้จะเข้าหอ มิใช่เรื่องแปลกอะไรดอก”
ทุกคนหันไปมองหน้ากัน แล้วพยักหน้าเออๆออๆ
คนพูดมองไปรอบๆ..พยายามควบคุมสายตาตัวเองไม่ให้เลิ่กลั่ก แล้วเคี้ยงเอื้องชิ้นเนื้อเค็มช้าๆไม่มีมีสิ่งใดพิรุธไปมากกว่าคำพูดคำจาของตัวเอง
ก่อนหัวข้อสนทนากลางวงข้าวนี้จะเปลี่ยนไป เด็กหนุ่มจึงผลุนตัวลุกขึ้นแยกออก อ้างว่าสิไปเดินย่อยอาหาร แต่ก็นั่นแหละ..เพียงเขาปรารถนาจะอยู่เงียบๆ และคิดทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นอีกครั้ง แม้ว่ามันจะซับซ้อนเหลือเกินก็ตาม
ร่างโปร่งเดินขึ้นกระไดมาถึงเรือนด้านหลัง จนกระทั่งเสียงหัวเราะจากเรือนบ่าวดังเพียงแค่ไกลๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองม่านฟ้า วันนี้เป็นคืนเดือนมืด…ม่านผืนนั้นจึงคราคร่ำไปด้วยหมู่ดาวมากมาย และ…ไร้ซึ่งแสงใดๆนอกจากเปลวไฟจากตะเกียง
จ้าวพี่โคจร
อ้ายพี่แสนตา
แม่หญิงบุหลัน
..และ..ตัวเขา
“...ดวงดาวเจ้าเอ๋ย ขอให้ค่ำคืนแต่งงานนั้นมาถึงในเร็ววัน…”
เสียงหวานภาวนา สั่นพร่าจนจับสัมผัสได้…สองมือยกประนมที่กลางอก ดวงตากลมโตจับจ้องที่เม็ดดาวบนท้องฟ้า นั่งนับให้ครบเก้าสิบเก้าดวงตามคำที่เคยได้ยินมา
“…ให้เรื่องเลวร้ายเช่นนี้…จบสิ้นลงเสียที…”
“มีใครอยู่ตรงนั้นรึจ้ะ?”
คำทักที่ทำเอาร่างโปร่งบางสะดุ้งเฮือกแทบเซล้ม แต่ก็คว้าราวระเบียงเอาไว้ได้ทัน
เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นยืนไว้ได้สำเร็จ ก่อนจะรีบหันไปรอบตัวเพื่อหาที่มาของเสียง ซึ่งไม่ได้ยากเลย กลางชานเรือนมีต้นโพธิ์ต้นใหญ่ตามความเชื่อของเรือนเก่าแก่ และคนพูดก็ยืนอยู่ใต้ต้นนั้นเอง เธอกระชับผ้าคลุมไหล่ห่อตัวเองไว้เสียมิดชิด เรือนผมสีดำสนิทถักเปียเคลียลงมาที่บ่าข้างหนึ่ง และเค้าหน้าที่ยังคงมิได้ต่างจากเดิมสักนิดนับแต่วันที่เธอจากมา
ไม่สิ ถ้าให้พูดตามตรงแล้วพวกเขาก็ไม่ได้เจอหน้ากันเพียงสามสามอาทิตย์เท่านั้น
จะเปรียบเปรยก็เพียงความเจ็บปวดที่แสนยาวนานนัก
..แต่กลับสั้นเพียงชั่วอึดใจ
“สวัสดีขอรับอ้ายพี่หญิง”
เขารีบชิงยกมือไหว้ก่อน
“เป็นเช่นไรบ้าง…มิได้เจอกันเสียนาน สบายดีรึไม่ขอรับ?”
“สบายดีจ้ะ” เธอบอก หันไปมองรอบๆคล้ายกับกำลังหาอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดต่อไป “ขอโทษที่ไม่ได้ลงไปรับเมื่อเย็นนะจ้ะ”
“มิเป็นไรดอก พักนี้อ้ายพี่หญิงคงยุ่งนัก”
“ไม่สักเท่าใด...แล้วจ้าวพี่โคจรเล่า?”
เด็กหนุ่มชะงัก..แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น
“จ้าวพี่พักผ่อนอยู่ในเรือนนอนขอรับ”
“เช่นนั้นเอง…”
“อ้ายพี่หญิงมีเหตุอันใดรึ?”
คู่สนทนาอึกอักเล็กน้อย แต่ก็ทำเพียงส่ายหน้าช้าๆ “มิมีดอก แค่ถามหาเท่านั้นด้วยมิได้เจอกันเสียนาน…แล้วเจ้าเล่า สบายดีรึไม่? เดินทางมาไกลคงเหนื่อยมิใช่น้อย”
“มิเหนื่อยเท่าใดดอก ข้าสิมิได้ทำสิ่งใด นอกจากนั่งชมนกชมไม้ก็เพียงเท่านั้น”
เธอยิ้มหวาน “เป็นเช่นไรเล่า..เมืองอโยธยา งามตาดั่งที่ใครต่อใครเลื่องลือรึไม่”
..อ้ายพี่หญิงก็เป็นอ้ายพี่หญิงคนเดิม ที่ทั้งอ่อนหวานอ่อนโยนกับตัวเขา
ซ้ำยังแสดงอาการเอ็นดูเหมือนน้องชายอีกคนของนางก็มิปาน
พันวังกร่นยิ้ม ไม่แสดงอาการออกมาว่าฝืนใจ “อดีตเมืองหลวงนี้น่าอยู่นัก ท้องนาเต็มไปด้วยทุ่งข้าว อากาศมิแปรปรวนเช่นเมืองเหนือ เรือนหลักนี่ก็กว้างโอ่โถง ข้าสินึกอิจฉาอ้ายพี่หญิงอยู่นิดๆ แต่ติดตรงที่ข้าคงชอบอยู่กับบ้านที่โน่นมากกว่ากระมัง”
“เจ้าพูดคล้ายคิดถึงบ้าน?”
“ข้ามิได้คิดถึงบ้านเสียหน่อย! ข..ข้าก็แค่เปรียบเปรยเพียงเท่านั้น”
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ “อย่าเพิ่งเสีย ข้ากับจ้าวพี่แสนตายังมิได้พาเจ้าไปชมทั่วนครเลย อยู่ที่นี่สักพักหนึ่งก่อนย่อมได้”
“แน่นอนสิขอรับ..งานรื่นเริงของจ้าวแสนตากับแม่หญิงบุหลันเห็นจะได้จัดเลี้ยงไปถึงเจ็ดวันเจ็ดคืนดังคำเล่า ใยข้าต้องรีบกลับให้พลาดโอกาสสนุกด้วย” เด็กหนุ่มยิ้มหวาน แก้มแดงระเรื่อ “ครานี้ข้าสิเตรียมเพลงขิมมาบรรเลงฉลอง มิเคยเล่นถวายที่แห่งใด”
“ข้ายินดีนัก ขอบใจเจ้ามาก”
“ข้ามิมีแก้วแหวนเงินทองจะมอบให้ หากอยากแสดงสิ่งนี้เพื่อแสดงความยินดีนัก ถือเป็นกำนัลจากข้า”
เด็กหนุ่มค้อมศีรษะลงเล็กน้อย หลับตา..เอ่ยปากบอกออกไป พยายามมากแค่ไหนเพื่อควบคุมไม่ให้เสียงตนสั่นสะท้าน
“ข้าขอให้อ้ายพี่หญิงมีความสุข..กับอ้ายพี่แสนตา”
…โปรดอย่าได้ระราน ‘ดวงใจ’ ข้าอีกเลย
TBC
=======================
คล้ายทุกคนจะชิงชังจ้าวพี่โคจรนัก
ยังมีเรื่องให้เกลียดจ้าวพี่ได้มากกว่านี้อีก 555555555555
อย่างไรก็ตาม ก็อยากจะเขียนแง่มุมดีๆของโคจรบ้าง
จริงๆแล้วเป็นคนอ่อนโยนนะ แต่ด้วยความเป็นจระเข้ มิรู้ถูกผิดเช่นมนุษย์เราดอก
พวกเจ้าสิอย่ากังวลไป
แอบคิดถึงไอ้พี่วันนิดๆแหะ ; ;
เดี๋ยวจะรีบลงปฐมบทให้จบโดยไวก็แล้วกันจ้ะะะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:z3: :z3: :z3:
-
…โปรดอย่าได้ระราน ‘ดวงใจ’ ข้าอีกเลย
อู๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย มันเจ็บจุงเบยยยยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จร้ารอติดตามนะคิดถึงพี่วันจัง
-
เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆสิน่า T[]T โอ้ยยยยยยยยยย
หน่วงมากค่า
-
โว้ยยยยยยยยย มันอึดอัดขัดข้องใจยิ่งนักท่านโอ
ข้าน้อยมิอาจทนมองอ้ายน้องพันวัง ประสบเรื่องเช่นนี้ได้
แม้ท่านจ้าวทั้งสองและแม่หญิงก็คงอึดอัดมิได้ผิดแผกกัน ทว่าข้าน้อยเล็งเห็นว่าอ้ายน้องพันวังมิอาจเปลี่ยนแปลงอันใดได้
ข้าน้อยทำได้เพียงเสียน้ำตาให้อ้ายน้องพันวังเท่านั้นขอรับ
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารพันวัง :เฮ้อ:
รอพี่วันอย่างเดียวเลย
-
คิดถึงพี่วันกับพี่ไกรแล้วนะคะพี่โอ มาต่อเถอะน๊าาาาาาาา :ling1: :mew2:
-
พี่โคจรบอกตรงเบื่อพี่อ่ะ :z6:
ปล.พี่โอขาเอาพี่วันหนูมาได้แล้วววววววว :ling1: :angry2:
คิดถึงทิวันกับน้องไกร เพราะยิ่งอ่านปฐมบทไปยิ่งไม่ชอบโคจร :beat:
-
คนที่เธอรัก เขาก็ไม่รัก
แต่คนที่เธอไม่รัก เขาก็ยังรักกกกกกกเธอ
เธอก็ยังคิด คิดถึงแต่เขา
แต่คนที่ยังเหงาาาาาา ก็คือฉันไงเธอ
:ling1:
-
โถ ๆ น้องพันวัง อยากให้คำขอน้องเป็นจริงนะ แต่คาดว่าคงจะไม่
เฮ้อ...สลับคู่กันซะก็คงจบเรื่อง
ทำไมจระเข้หนุ่ม ๆ เจ้าคารมเหลือหลาย มิน่าอิพี่วันถึงดูเจ้าชู้นัก
-
ที่จริงอะไรมันก็ตกลงกันได้ถ้าคุยกันนะ :katai4: :katai4:
-
ช่างดราม่ากระไรเช่นนี้ สลับคู่กันไปเลยจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว ฮืออออออ
สงสารพันวังจริงๆ เกลียดจ้าวโคจรมากกกกก
เอาพี่วันกลับมาเร็วๆเถอะค่าาา คิดถึงงงงงงงมากกกกกกกก
แต่เดี๋ยวนะ พี่วันนี่ลูกจ้าวโคจรกับแม่บุหลันใช่มั้ยTOT แงงงงงง
-
เรามิแคร์ดอกว่าจ้าวโคจรจักกระทำเลวทรามเช่นไร ขอเพียงอย่างเดียวอย่าย่ำยีดวงใจพันวังน้อยเป็นพอ มิเช่นนั้นคนอ่านจะมิทน น้ำตาไหลเป็นตุ่มไห :hao5:
-
ทำไมทุกคนถึงเอาแต่สงสารพันวัง ตอนนี้โคจรแค่แอบรักว่าที่เมียเพื่อน แต่พันวังน่ะนอกใจไปก่อนเรียบร้อยแล้ว
-
สงสารพันวังจังเลย หน่วงใจ
-
สงสารพันวัง แต่จะโทษใครในเมื่อ เค้าทั้งคู่คิดเหมือนกัน
-
เหมือนดูหนังทั้งๆที่รู้ตอนจบ
:mew6:
-
รู้ทั้งรู้นะ ว่าปฐมบทเนี้ย ยังไงก็ดาม่าแน่นอน
แต่ก็แอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าไม่อยากให้ใครเจ็บ
ต่อให้เปลี่ยนคู่กัน คนอื่นชู่ชื่น แต่อาพันวัง ก็คงไม่ เป็นเพียงคนเดียวที่ไม่สมหวัง
เจ็บจัง :ling3:
ถ้า พี่วัน เป็นลูกของ พี่โคจร กับ นางบุหลัน
งั้นก็แปลว่า อาพันวังต้อง เลี้ยงลูกของคนที่ตัวรัก กับผู้หญิงที่มาเอาหัวใจของคนที่เค้ารักไปสินะ
ทำไมนะ พอมารู้อดีตแล้ว โกธรอาไม่ลงเลยย
----
มันต้องใช้น้ําตาแค่ไหนต้องร้องไห้กี่ครั้ง ให้เขาและเธอทิิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา
ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า ต้องใช้สักกี่น้ําตาให้เธอเห็นใจ
ที่เคยบอกว่าให้รักใครไป สุดท้ายจะได้เหมือนกันกลับคืนมา
แต่เอาจริงๆเหมือนมันมีราคา ที่บางทีให้ทั้งใจก็ไม่มีความหมาย
ทุ่มเทให้เท่าไรเธอไม่ยอมขาย แล้วผมต้องทํายังไงพ่อช่วยผมที
บอกได้ไหม
ว่ามันต้องใช้น้ําตาแค่ไหนต้องร้องไห้กี่ครั้ง ให้เขาและเธอทิิ้งขว้างความรักแล้วเลิกลา
ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า ต้องใช้สักกี่น้ําตาให้เธอเห็นใจ
สุดท้ายมันคือราคาที่เธอไม่สนใจ
-
อ่านแล้วพูดไม่ออก
แต่ละฝ่ายก็แสดงอาการขนาดนี้
แก้วแหวนเงินทองที่เอามา ขอแต่งตัดหน้าเลยเพ่!! #โดนแม่ยกถีบ
:ling3:
สงสารพันวัง พี่โคจรก็คิดถึงแต่แม่หญิงบุหลัน พี่แสนตาก็จะแต่งกับแม่หญิง
แม่หญิงนี่โชคดีเนอะ..
:ling1: :ling1:
-
เห้อ!! น่าสงสารจัง T^T คงจะเจ็บปวดยิ่งนัก
-
คิดถึงพี่วันนนนนนนนนนนน
-
เมื่อใดอ้ายพี่หญิงโอจักเขียนเรื่องของจ้าวน้องไกรกับจ้าวพี่วันฤๅ :กอด1: ตัวข้ารอมาหลายเพลาแล้วหนาท่านพี่หญิง :heaven
รีบมาเถิดหทัยน้องนี่จักสบั้นแล้วเอย :mew2: แหกตารอทุกวันเลยเจ้ :ling1:
-
อ่านแล้วไม่รู้จะสงสารใครดีเลย แต่ลึกๆแล้วรู้สึกสงสารอ้ายพี่แสนตาสุดนะ :z3:
-
เศร้าาาาาาาา :z3: :z3:
-
พันวัง คำลงท้ายอวยพรเจ้าแอบร้ายนะ
-
หน่วงจิตหน่วงใจ.... :katai1:
-
:mew2:
-
ประโยคสุดท้ายที่พังวังพูด อื้มหื้ม!!!
เจ็บ!!
-
ป ฐ ม บ ท ¬• จ้ า ว ธ า ร า
-๖-
กิ่งโลหะแตะกระทบเส้นสายที่ถูกขึงไว้หย่อนตึงไล่เรียงกันไปส่งเสียงหวานถี่ระรัวเป้นทำนองเพลงสรวล ดังกังวาลกระทบไปทั่วทั้งเรือน เสนาะเพราะจนคนฟังหลายต่อหลายคนต้องหลับตาลงปล่อยให้เนื้อเสียงนุ่มนวลนั้นไหลผ่านโสตประสาท คลอเคล้าเสียงขลุ่ยผิวแทรกเป็นจังหวะจากห้องหนึ่งสู่อีกห้องหนึ่ง
เด็กหนุ่มเหยียดหลังขึ้นตรง ขยับข้อมือซ้ายขวาพร้อมบรรเลงไปอย่างเชื่องช้า เขานึกขอบคุณเส้นเสียงเครื่องดนตรีชั้นดีที่แสนหวานล้ำ ยามลงมือบรรเลงจึงได้ความไพเราะเช่นนี้แม้ไม่ได้มากด้วยความสามารถมากมายก็ตาม
ทุกคนในที่นั้นนั่งกันสงัดนัก ปล่อยให้ห้วงทำนองไหลไปกระทบตามกิ่งไม้ไหว บรรยากาศเย็นสบายในยามเช้าชวนให้ต้องยิ้มออกมาเสียทุกผู้คน
จ้าวแสนตายังคงจับจ้องร่างโปร่งบางไม่วางตา
แม้กระนั้นแม่หญิงที่นั่งอยู่เคียงข้างก็มิปริปากขัดสิ่งใด
จวบจนกระทั่งดนตรีบรรเลงมาถึงท่อนจบ หนุ่มสาวทั้งสองจึงได้ขยับตัวหันมาเผชิญหน้ากันท่ามกลางสักขีพยานทั้งหมด โดยมีจ้าวโคจรเนี่ยแหละที่นั่งเป็นประธานโดดเด่น
พันวังเงยหน้ามามองเพียงชั่วครู่ แต่ก็จับรอยยิ้มฝืดฝืนของนายเหนือหัวตนเองได้
…ไม่เป็นไร…
…วันนี้…หลังจากที่ทุกอย่างเป็นไปตามประเพณี ความทรมานจึงจะสิ้นสุด
ครั้งเมื่อโน้ตตัวสุดท้ายได้ถูกบรรเลงออกไป เสียงลมหายใจของทุกคนก็ดังออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน เด็กหนุ่มยกมือขึ้นจากขิม รวบวางไม้ไผ่ทั้งสองชิ้นวางไว้ด้านข้าง ปล่อยให้เส้นเสียงที่ยังคงสั่นอยู่นั้นกรีดร้องออกมาเพียงชั่วอึดใจ จึงค่อยยกมือไหว้
“ข้า อ้ายพันวัง แห่งพิจิตรนคร ขอถวายบทเพลงเมื่อครู่นั้นเป็นของกำนัลเนื่องในวันร่วมหอ แด่จ้าวแสนตาและแม่หญิงบุหลัน”
เขาระบายยิ้มกว้าง ให้สุขด้วยจากหัวใจ
“ขอให้ชีวิตคู่ของอ้ายพี่ทั้งสอง…งดงามดั่งเช่นในเนื้อเพลง”
จ้าวแสนจะระบายยิ้มบาง “ข้ายินดีนัก”
“เพราะมากจ้ะน้องพันวัง เจ้าประพันธ์เองรึ?”
“ขอรับ” เด็กหนุ่มถูแก้มแดงของตนเองไปมา “ข้ามิถนัดงานทางนี้นัก แต่ก็ทำสุดความสามารถ”
“ใยจึงถ่อมตนเช่นนั้นเล่า ข้าสิบอกว่าไพเราะนัก แรกนึกว่าเจ้ามีพรสวรรค์เสียอีก” แม่หญิงคนงามหัวเราะเบาๆ กวักมือเรียกให้เด็กหนุ่มลุกขึ้นไปหา “น้องพันวังสิช่างน่ารัก มิน่าเล่าทั้งจ้าวพี่แสนตาและจ้าวพี่โคจรถึงได้เอ็นดูนักหนา”
“พูดไปนั่น แปลว่าอ้ายพี่หญิงมิเอ็นดูข้าหรอกรึ?”
เด็กหนุ่มแสร้งทำเป็นเง้างอด แต่ก็ลุกจากตั่งเข้าไปนั่งพับเพียบเทียบเคียงอยู่ด้านล่าง
คนฟังหัวเราะอีกครั้ง ท่าทางมีความสุขนัก
“เจ้าทำตัวเช่นนี้ จะมิให้ข้าเอ็นดูได้เยี่ยงไรเล่า”
“ชิชะสองคนนี้ อยู่ไปมิวายจะลืมข้าด้วยกันทั้งคู่”
อ้ายแสนตาหมุ่นคิ้วดุ แต่ท่าทางก็ไม่ได้จริงจังอะไรอย่างที่ปากว่า ซ้ำยังมีกระดกยิ้มมุมปากนิดๆประดับบนใบหน้าคมคาย วันนี้จ้าวแสนตาช่างดูมีราศีนัก อาจเพราะแดดอ่อนๆยามเช้าที่จับต้องบนผิวสีเข้มนั่น หรืออาจจะเพราะนี่คือจุดเริ่มต้นแห่งวันมงคลก็เป็นได้
แม่หญิงบุหลันอึกอัก “พูดกระไรน่ะจ้าวพี่แสนตา พันวังสิเป็นเหมือนน้องชายข้าแท้ๆ”
“หากมินานน้องพันวังเติบโตขึ้นเป็นหนุ่มหล่อกล้า เจ้าสิพูดคำเดิมอยู่รึไม่?”
“บ๊ะ น้องชายก็คือน้องชายสิขอรับ อ้ายพี่แสนตานี่ขี้หึงขี้หวงนัก” ร่างโปร่งเง้างอด ตีหน้าขาอีกคนไปเสียที “พูดจาดูถูกข้ายังมิพอ กล้าสบประหม่าอ้ายพี่หญิงเสียอีก”
“เอ้า นี่ก็ลูกอีช่างตี” แสนตาตรวญครางแกล้งทำเป็นเจ็บ “ดูสิใครเป็นจ้าวเป็นบ่าวกันแน่”
พันวังแยกเขี้ยว “จ้าวชีวิตข้ามีเพียงจ้าวโคจรเท่านั้น รู้แล้วยังจะทำ”
“ป๊าดด ดูสิ ปากคอนี่น่าเอาขี้เถ้าอุดเสีย”
“ฮ่าๆๆ ข้าล้อเล่นหรอก”
“เอ้า ทางนั้นอย่ามัวเล่นหรอกกันอยู่เลย”
ผู้สูงวัยที่สุดกล่าวออกมา แล้วรีบโบกมือปัด
“หากชักช้าเกรงจะเสียฤกษ์เสียยามหมด เอ้า พันวัง..เจ้าสิถอยมานี่”
เด็กหนุ่มยังคงหัวเราะอยู่ แต่ก็คลานเข่าออกมาตามคำสั่ง..มองซ้ายมองขวา จ้าวพี่โคจรก็นั่งอยู่มิได้ไกลตัวนัก จึงเข้าไปนั่งพับเพียบอยู่ข้างม้านั่ง แล้วหันกลับไปทอดมองพิธีตรงหน้า
ทั้งสองหันไปกราบทิศใต้หนึ่งหน ทิศเหนืออีกหนึ่งหน แล้วจึงหันมากราบหน้ารูปภาพของท้าวรำไพ พ่อผู้ให้กำเนิดจ้าวทั้งสองอีกหนึ่งหน ก่อนหญิงสาวโน้มตัวกราบคู่ชีวิตที่หน้าตัก ท่ามกลางเสียงระนาดตีคลอเบาๆสร้างบรรยากาศนั้นเอง
เด็กรับใช้คลานเข่าถือหมอนสีแดงเลือดนกที่มีแหวนสีทองสองวงอยู่ตรงกลางไปให้ทั้งคู่สวมให้แก่กัน ท่าทางเก้อเขินมิน้อยด้วยกันทั้งคู่ ยินว่าอ้ายพี่แสนตามิเคยแตะเนื้อต้องตัวแม่หญิงบุหลันเลยสักหนด้วยซ้ำ ครานี้คงเป็นครั้งแรกที่คนทั้งคู่ได้ใกล้ชิดกันต่อหน้าประชาชีขนาดนี้
ยามเสร็จสิ้นพิธีสวมแหวน อ้ายพี่สหัสจึงได้ตะโกนออกมาลั่น
“หอมเลย! หอมเลย!”
เท่านั้นแหละเสียงหัวเราะระร่วนก็ดังขึ้นมาจากรอบสารทิศ ไม่เว้นแม้แต่พันวังก็ด้วย
“หอมเลยอ้ายพี่แสนตา” เด็กหนุ่มร่วมตะโกนไปพร้อมกัน “หอมเลย!”
“หอมเลย! หอมเลย!”
“หอมเลย! หอมเลย!”
“หอมเลย! หอมเลย!”
“พวกเจ้าน่ะเงียบไปเลย!”
อ้ายแสนตาแก้มแดงจนปลั่ง หันมาชี้หน้าใส่จระเข้ทั้งหลายเรียงตัว แต่แทนที่หลายคนจะนึกกลัว กลับทวีเสียงเฮฮาให้ดังขึ้นเพียงเท่านั้น
ชายหนุ่มโคลงศีรษะไปมา เหลือบสายตามอง ‘เจ้าสาว’ ของตนที่กำลังก้มหน้าเขิน จึงลอบผ่อนลมหายใจ…แล้วจับเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตานิ่ง แล้วบรรจงจุมพิตลงที่ข้างแก้มเนียนอย่างที่กองเชียร์ทั้งหลายเรื่องร้องนักหนา
เท่านั้นแหละเสียงวี๊ดวิ้วผิวปากจึงได้ดังหนักกว่าเดิมนัก
“จ้าวแสนตาคนกะล่อน!”
“ชี่! หุบปากมิเป็นกันบ้างรึพวกเจ้าน่ะ” ชายหนุ่มว่า ยกมือชี้ปราดไปทั่วด้วยกิริยาเดิม “ดูสิ แสดงกิริยาห่ามๆเช่นนั้น…แม่หญิงของข้าสิอายม้วนหมดแล้ว”
“คนที่อายน่ะท่านจ้าวมิใช่รึ? ฮ่าๆๆๆ”
“ยังจะปากมากมิรู้ดี”
“เอ้า หยุดล้อเล่นกันได้แล้วหนุ่ม” อ้ายอินทรปรบมือเรียกสติให้ทุกคนลดเสียงลง “เสร็จพิธีแล้วจักได้ยกสำรับอาหารไปถวายพระแม่คงคาเสีย ส่วนนึงจึ่งนำไปถวายวัด คืนนี้ยังมีงานเลี้ยงฉลองใหญ่ พวกเจ้าก็อย่าลืมกันจนเผลอสนุกสนานกันแต่หัววันเล่า ไป ไปทำงาน”
“ขอร้าบบ”
ใครสักคนลากเสียงยาว เท่านั้นแหละเสียงหัวเราะจึงได้ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
พันวังเองก็ร่วมหัวเราะด้วย ความสุขบางอย่างเอ่อล้นออกมาจนแก้มแทบปริ..แม้กว่าครึ่งหนึ่งของหัวใจจะมิสู้ดีนักด้วยมัวแต่เฝ้าภาวนาให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเร็วๆ
ดวงตากลมโตมองกลับไปยังอ้ายพี่แสนตาและอ้ายพี่หญิง…ทั้งคู่ประคองมือทั้งสองไว้แนบกันพร้อมสบตาอยู่เสียเนิ่นนาน เห็นเป็นข้อพิสูจน์ชัดว่าจ้าวแสนตาคงมิได้ถนัดรับมือกับผู้หญิงจริงดังคำเล่าลือ แต่ก็ไม่ใช่ชายหนุ่มไร้เดียงสาเกินกว่าจะเข้าใคความหมายของการแต่งงาน..ที่จัดขึ้นเพื่อสืบเผ่าดำรงพันธุ์ต่อไป
ไม่นานนักคนข้างตัวก็ขยับบ้าง เด็กหนุ่มละสายตาจากคู่สามีภรรยานั้นขึ้นไปหาจ้าวเหนือหัวของตน ร่างสูงลุกเดินออกไปท่ามกลางบ่าวไพร่ที่ทยอยเก็บข้าวของ ตระเตรียมงานสำหรับในช่วงมื้อเย็น
เขามิได้หายไปอย่างรวดเร็วจนมิอาจทักท้วง
แผ่นหลังที่ค่อยๆเล็กลงนั่นไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆจนน่ากลัว
พันวังเองก็มิรู้จะพูดอย่างไรดี…นอกจากทอดสายตามองจ้าวพี่ของตนเดินกลับเข้าห้องไปอย่างเงียบงันเช่นนั้น แล้วจึงค่อยตัดสินใจลุกไปช่วยงานอ้ายอินทรบ้าง
…จ้าวพี่คงเสียใจมิใช่น้อย…
เด็กหนุ่มรำพึงรำพันในใจ หอบกระจาดปลาไปตากที่ศาลาด้านหลัง
จริงอยู่ที่เขาภาวนาให้ทุกเรื่องมันจบสิ้นลงไปโดยเร็ว แต่เมื่อเห็นสีหน้าสลดสลัวท่าทางมัวหมองเช่นนั้น ก็อดที่จะนึกเสียใจกับความคิดของตนเองมิได้
…ใยใจเจ้าถึงเอาแต่ใจนัก มิห่วงความสุขท่านจ้าวหรืออย่างไร…
…ข้านี่ช่างเป็นบ่าวรับใช้ที่แย่เสียจริง…
ว่าแล้วก็เงยหน้ามองไปยังเรือนหลับนอนของจ้าวโคจรเสียหนึ่งครั้ง เห็นชายม่านปลิวสไวจากขอบหน้าต่าง อากาศดีลมแรง
เช่นนี้หวังว่าจ้าวพี่คงจะรีบอารมณ์ดีโดยเร็วพลัน มิใช่เอาแต่ปั้นหน้าเรียบเฉย..ไม่ยิ้มไม่หือรือแบบที่เป็นหลายวันมานี้
…แบบที่คนมองไม่สบายใจเอาเสียเลย
= = = = = = = = = =
“จ้าวแสนตามีรับสั่ง ให้เปลี่ยนรายการอาหารวันนี้เป็นแต่ของที่จ้าวโคจรชอบ”
อ้ายอินทรกล่าวขึ้น ก่อนลอบถอนหายใจ
“ยิ่งดูวันนี้ท่านจ้าวอารมณ์มิสู้ดีนัก หน้าตาอมทุกข์อย่างไรชอบกล”
..เงียบ..
“ฤๅอาหารที่ใหม่นี่มิถูกปาก? อากาศวันนี้ก็ไม่ได้ร้อนนัก เมฆเยอะออกจะสลัวเสียทั้งวัน”
..เงียบ..
“อ้ายรดิน” ชายวัยกลางขึ้นเสียง “ข้าสิถามเจ้าอยู่ บักนี่..ทำเป็นเมิน”
เจ้าของนามกลืนกล้วยน้ำว้าลงคอ แล้วรีบหันมาทำท่าหน้าตาตื่น
“ชะอ้าว เจ้าถามข้าอยู่กระนั้นรึ?”
“ไม่ถามเจ้าคงถามกับเห็บไรแถวกกหูนี่อยู่กระมัง”
“จะไปรู้เสียที่ไหน ปกติท่านเคยเอาความอะไรมาถามความเห็นข้าบ้างเล่า…”
“เอ๊ะเจ้านี่ นายตัวป่วย มิห่วงบ้างรึไร?”
“ข้าสิทักไปตั้งแต่วันก่อน พอมาตระหนักดูก็อาจเป็นเพียงอารมณ์ท่าน” รดินตอบ ตีท่าทางคร่ำเครียดมิแพ้กัน “แปลกที่ต่างเมือง คงหงุดหงิดนัก”
“จะแปลกกระไร จะมาพักเรือนนี้หนแรกก็มิใช่”
“เอ้า แล้วข้าจะหาเหตุใดมาอ้างได้อีกเล่า”
อินทรฮึดฮัดไม่พอใจ ด้วยรู้ว่าปรึกษาไปก็คงไม่มีใครพอจะให้คำตอบของคำถามนั้นได้ “ข้าสิเกรงท่านจ้าวจักเป็นหวัด อีกไม่ช้านานอาจจะออกอาการสาหัส ล้มป่วยไปมากกว่านี้ทางเราคงสั่นคลอนมิใช่น้อย…จะทำอย่างไรดีกันเล่า?”
“อ้ายแม่พิกุลก็ไม่อยู่ให้ดูอาการ รึจะให้ข้าไปเรียนถามจ้าวแสนตาขอยารักษารึ?”
“ข้าไปเอง”
พันวังโพล่งขึ้น
“ข้าจักไปเรียนอ้ายพี่แสนตา หากตามหมอหายูกยาได้ก็จักทำ”
ว่าแล้วก็ลุกพรวดออกจากแคร่ไม้ไผ่ไม่รอฟังคำทัดทาน ร่างโปร่งวิ่งผ่านเรือนบ่าวรับใช้ไปยังเรือนใหญ่ ซอยเท้าขึ้นกระไดตึกๆตักๆตรงไปหาอ้ายพี่แสนตาของตนถึงที่ห้อง
ตลอดทั้งวันที่ผ่านมาจ้าวโคจรมิรับสั่งสิ่งใด สำหรับอาหารกลางวันก็ขอให้จัดไปถวายถึงเรือนนอน ใครจะเข้าไปหาก็ไม่อนุญาตใดๆทั้งสิ้น รวมไปถึงคนสนิทอย่างพันวังก็ด้วย เพราะตนเองยังรู้สึกผิดอยู่บ้าง..จึงไม่กล้าเง้างอนปั่นปึ่งใส่อีกคน ไม่แม้กระทั่งจะเข้าไปอ้อนหาในยามนี้แบบที่ควรจะเป็น
หลังจากทูลความเสร็จ จึงได้หอบกันมาทั้งสองคนยังหน้าเรือนรับรอง พ่วงบ่าวใช้มาอีก2-3คนเป็นต้นเผื่อรองรับสถานการณ์
เด็กหนุ่มเหลือบสายตามองจ้าวแสนตาเพียงเล็กน้อย ซึ่งร่างสูงกว่าก็พยักหน้าให้สัญญาณ ก่อนมือเล็กจะค่อยบรรจงเคาะประตูบานใหญ่นั้นเบาๆ
ก๊อกๆๆ
..ไร้เสียงตอบรับ..
ก๊อกๆๆ
“จ้าวพี่ขอรับ” พอได้เอ่ยชื่อไป ถึงได้รู้ว่ามันเบากว่าที่ตนตั้งจะจะเอื้อนเอ่ยนัก “จ้าวพี่โคจรขอรับ”
..เงียบ..
เมื่อไร้เสียงตอบกลับ เด็กหนุ่มจึงหันกลับมามองคนข้างหลังอีกเสียรอบหนึ่งด้วยใบหน้าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ คนมองเลยสะดุ้งใหญ่ สาวเท้าเข้าไปใกล้แล้วลูบหัวปลอบ
“มิเป็นไรดอกน้องพันวัง” แสนตากล่าว “จ้าวพี่ของเจ้าคงจะหลับอยู่กระมัง”
“ข-ข้าเกรงว่าจ้าวพี่เป็นแบบนี้จะไม่สบายเอา..”
“อ้ายโคจรสิแข็งแรงแค่ไหน เจ้าน่าจะรู้นัก ลมแดดอากาศเช่นนี้มิเป็นไรมากดอก เผลอๆตกค่ำจะได้ออกมาเริงรื่นหัวร่อ เรียกบ่าวใช้มาปรนเปรอด้วยซ้ำไป”
นั่นเป็นคำพูดที่พยายามทำให้ติดตลก แต่คนฟังมิได้ยิ้มตามไปด้วย
“ข้าขอโทษอ้ายพี่แทนจ้าวพี่โคจรด้วย”
สองมือประนม ซบลงบนอกกว้าง
“ทำให้เดือดร้อนเสียฤกษ์ในวันมงคล ฟ้าดินมิรู้จะเป็นเช่นไร”
“พอเทอด นี่เป็นเหตุสุดวิสัย” จ้าวแสนตายิ้มอ่อน “ข้ากับแม่หญิงไม่ได้ติดใจเรื่องนั้นนัก เกรงก็แต่กลัวอ้ายโคจรสิจะเป็นกระไรมาก ไว้ดึกค่ำค่อยมาใหม่ หากเตรียมอาหารถูกใจคงจะได้ยอมก้าวเท้าออกจากเรือน”
“ขอรับ..”
คนมองผ่อนลมหายใจเบาๆ “มาเทอดคนดี เหตุเพียงเท่านี้จะร่ำไห้ทำไมกันเล่า”
ร่างโปร่งยกมือเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มทันที ก่อนสูดลมหายใจฟืดกลั้นเสียงร้อง
“เหตุใดจึงขี้แยเช่นนี้เล่า” อีกคนหัวเราะเบาๆ โอบไหล่บางพาเดินลงไปที่ชานพักผ่อน “มิมีสิ่งร้ายใดเกิดขึ้นดอก พระแม่คงคาสิคุ้มครองเราอยู่ นั่น เห็นไหม”
ชายหนุ่มพาอีกคนเดินมาที่มุมชาน แลเห็นคลองใหญ่ที่ตัดผ่านหน้าบ้าน จึงชี้ไปที่แพสำรับอาหารรวมถึงดอกไม้ธูปเทียนที่เพิ่งจัดพิธีบูชาพระแม่คงคาไปเมื่อเช้า
“เหตุร้ายใดที่พึงจะเกิดจงปล่อยให้ไหลไปตามสายน้ำ นานหลายพันปีแล้วที่เราปล่อยให้เป็นเช่นนั้น”
คนฟังทอดมองไกลออกไป แล้วพยักหน้ารับคำนั้นอย่างเลื่อนลอย
..หากค่ำคืนนี้จบลงเร็วๆเสียคงจะดี..
= = = = = = = = = =
และแม้จะเป็นเช่นนั้น..ก็ไม่เห็นวี่แววของจ้าวพี่โคจรจะออกมาจากห้องแม้ตอนตกเย็นพลบค่ำ
บ่าวรับใช้ไปเคาะประตูก็มิมีเสียงตอบอันใด หนำซ้ำยังไม่มีใครหาญกล้าพอจะเปิดประตูเข้าไป ด้วยกลัวว่ารบกวนจ้าวยามที่หงุดหงิดคงมิใช่เรื่องดีนัก จ้าวแสนตาจึงสั่งให้เตรียมสำรับอาหารไปวางไว้หน้าประตูห้อง หากสหายรักของตนตื่นขึ้นมาจะได้ทานเสียตรงนั้น ไม่ต้องออกมาให้ลำบากใจ
งานเลี้ยงในตอนค่ำจึงเริ่มโดยไม่มีจ้าวโคจร
และแม้ว่าสถานการณ์เช่นนี้ทุกคนจะดูตึงเครียดไม่น้อย แต่ยามที่เหล้ายาเข้าปาก บทสนทนาเฮฮาก็ออกมาเคล้าบรรยากาศให้ได้อรรถรส
พันวังนึกขอบคุณฤทธิ์สุราอยู่มากกว่าพันรอบ ที่แม้จ้าวโคจรจะเสียใจ แต่อย่างน้อยเจ้าของงานอย่างอ้ายพี่แสนตาที่เขาผูกพันก็ยังสามารถยิ้มออกมาได้
จนกระทั่งตกดึกค่ำ อ้ายพี่สหัสที่เริ่มได้ที่แล้วจึงหยอกล้อ
“แล้วท่านจ้าวเล่าขอรับ ดึกดื่นมืดป่านนี้แล้วยังมิคิดอยากจะขึ้นหอบ้างหรอกรึ?”
เท่านั้นแหละคนถูกค่อนแคะจึงได้หยิบเม็ดถั่วมาปาใส่หน้า “เจ้านี่ก็ปากมากไม่หยุด”
“เอ้า ฉไนจึงดุข้าเช่นนั้นเล้า”
“จริงด้วยท่านจ้าว คืนแรกของวันแต่งงานนั้นสำคัญนัก ใยจึงไม่รีบเข้าไปเล่า”
“ข้าสิอดใจรอเห็นจ้าวตัวเล็กตัวน้อยมาวิ่งเล่นอยู่แล้วนะ”
“ไปเลย ไปเลย!”
“เผด็จศึกเลย!”
“ชะพวกเจ้า! มานี่เลย ข้าสิจะเตะให้เรียงตัว” ร่างสูงลุกพรวดชี้หน้าทั้งหน้าแดงก่ำ “ยกคำว่าล้อนายนี่บ่าวที่ไหนเค้าจักทำกัน”
“แล้วใยจึงมิรีบไปเล่า?”
สหัสร้อง
“ฤๅจะบอกจ้าวแสนตาผู้ยิ่งใหญ่แห่งอโยธยานคร…กลัวคืนแต่งงานกระนั้นรึ?”
คำสบประหม่าเช่นนั้นทำเอาทุกคนหัวเราะร่วน
ก่อนชายหนุ่มจะตบเข่าฉาด พร้อมกระทืบเท้าไม่พอใจ
“พวกเจ้าสิยังมีหน้ามาว่าข้าอีกกระนั้นรึ? บางตัวแม้แต่จะสัมผัสกายสาวยังมิเคยด้วยซ้ำ จะตื่นประหม่าก็มิใช่เรื่องน่าประหลาดอะไรเสียหน่อย ซ้ำนี่ยังเพิ่งพ้นฤดูมามินาน จะให้ปลุกเร้าอารมณ์เข้าหอได้รวดรัดดั่งมนุษย์น่ะเป็นไปได้ที่ไหน”
สารพัดคำอ้างพวกนั้นไม่ได้ทำให้เสียงหัวเราะร่าพวกนั้นลดลงเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังทวีลั่นมาขึ้นอีกด้วยซ้ำ บ่าวรับใช้คนนึงลุกขึ้นไปรินของเหลวบางแล้วเดินกลับมาถวาย
คนจะกินหมุ่นคิ้วมอง “อะไรน่ะ?”
“ยาขอรับ” สหัสกล่าวตอบแทน “ดื่มเสีย จักได้คึกคักนัก”
“บ๊ะ อ้ายนี่…ปากมันน่า…เอ้า! น้องพันวัง! เจ้าก็ร่วมชวนหัวไปกับเขาด้วยกระนั้นรึ!!”
พอโดนดุเด็กหนุ่มเลยหุบปากฉับ แต่ก็กลั้นยิ้มเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
“หามิได้ขอรับ พวกข้าสิอดเป็นห่วงอ้ายพี่แสนตามิได้ แม้จะไม่ใช่การหลับนอนร่วมกันครั้งแรกกับอ้ายพี่หญิง ก็มิได้หมายความว่าจะเลี่ยงการขึ้นหอได้เสียหน่อย” พันวังรีบพูด พร้อมรอยยิ้มกว้าง “ดื่มยาเสีย แล้วทุกอย่างข้างในจะมาเองขอรับ”
คนฟังชี้หน้าควับ ขยับปากคาดโทษเป็นคำว่า ‘ข้าสิจะใช้กับเจ้าเป็นคนแรก’
..เคราะห์ดีที่ไม่มีใครเห็นตอนนั้น..
เจ้าของผิวสีเข้มดูฮึดฮัดขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยอมหันไปคว้าขึ้นมากระดกเสียหมดแก้ว แล้วกระแอมกระไอท่ามกลางสายตาสู่รู้ของคนมอง
“วู้ววว~ เก่งมากขอรับ”
“ทีนี้ก็ปล่อยไก่ลงชนได้แล้วเน้อ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“พวกเจ้าสิจักหัวเราะกันอีกนานมั้ย? ลุกขึ้นมารำวงให้ข้าดูชมบัดเดี๋ยวนี้!”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วหมุ่น หงุดหงิดจนเลิกด่าเลยออกคำสั่งแทน แล้วก็นั่งลงที่เดิมเหมือนเคย ก่อนจะหันมากระซิบกระซาบกับพันวังที่นั่งเทียบอยู่ตั่งข้างเคียงกัน
“หากอ้ายโคจรมาด้วยคงจะสนุกมิเช่นน้อย ข้าสิภาวนาให้เจ้านั่นหายโดยไว”
“ข้าก็เช่นกันขอรับ”
“ฤๅเจ้าจักไปดูเสียหน่อย เกลี้ยกล่อมตะล่อมให้มันออกมาทีจะได้รึไม่?”
พันวังเลิกคิ้ว หันไปสบตา “แล้วถ้าหากข้าโดนตะเพิดออกมาเล่า”
“อ้ายนั่นเคยขึ้นเสียงใส่เจ้าที่ไหน จะห่วงไรไป น่า…เพื่อข้า”
“แล้วอ้ายพี่มิไปเองเล่า ข้าสิกลัวนายโกรธเป็นเหมือนกันนะขอรับ”
“เอ้า! เจ้านี่…นับวันยิ่งต่อล้อต่อเถียงกับข้านัก จะบิดปากเล็กๆนี่เสียให้เข็ด”
“โอ้ยไม่ พอแล้วขอรับ ข้าไปก็ได้”
ร่างโปร่งรีบเอี้ยวตัวหลบมือที่ยื่นเข้ามา แล้วหัวเราะคิกคักระริกระรี้ ก่อนเสียงเชียร์ลุ้นให้จ้าวแสนตาเข้าหอไปเสียทีจะดังตามมา ครานี้สิมาเป็นวงร้องรำทำเพลงสนุกสนาน ท่าจะเมาหนักขนาดเอาเรื่องจ้าวมาล้อเล่นกัน ซึ่งนายเหนือหัวตัวดีก็มิได้ว่าอะไร…นอกจากการอายม้วนต้วนให้ใครต่อใครผิวปากแซวกันต่อ
..ยังโชคดีที่อ้ายพี่แสนตามีความสุขนัก คงวางใจไปได้หนึ่งเปราะ
ความสัมพันธ์ของแสนตาและพันวังยังคงเป็นแบบเดิมเหมือนเช่นที่พวกเขาเคยเป็น คือเป็นห่วงเป็นใยกันฉันพี่น้อง แม้ว่าทั้งคู่อาจจะมีอาการเก้อเขินบ้างในบางเวลา…แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้แตะต้อง ฉวยจับโน่นจับนี่เหมือนก่อนหน้านี้
…เป็นระยะห่างที่ให้รู้สึกปลอดภัย แต่กระนั้นข้างในดวงใจก็ยังโหวงเหวงอย่างไรมิรู้
ซึ่งประเด็นนั้นคงตกไปเมื่อเขาใกล้จะได้เดินทางกลับพิจิตรในอีกสองวันข้างหน้า คำมั่นที่จะพาเด็กหนุ่มไปเที่ยวชมอโยธยานครก็เป็นอันตกไป ด้วยวันหนึ่งยุ่งวุ่นวายนัก จะปลีกตัวจากเสียก็เห็นมิได้
ซ้ำจ้าวโคจรยังมีอาการซึมเศร้าเช่นนี้อีก ใยจะจับลากไปเดินเล่นก็คงผิดที แต่ความกังวลมากกว่าที่พันวังจะรู้สึกเสียดาย
..ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจ้าวพี่โคจรจะเสียใจขนาดนี้
..ยิ่งย้ำก็ยิ่งช้ำในอกนัก
ก๊อกๆๆ
ร่างโปร่งมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้อง ออกแรงเคาะประตูเป็นรอบที่เท่าไหร่มิรู้ของวัน
..ไร้เสียงตอบกลับเช่นเดิม..
เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจสั้นๆ นึกท้อแท้ในอกอย่างบอกไม่ถูก แต่วินาทีที่กำลังจะกลับลำหมุนตัวเดินจาก..ดวงตาปราดมองไปเห็นสำรับอาหารมื้อเย็นที่ยังคงวางอยู่หน้าห้องโดยไม่มีท่าทีว่าจะมีใครเคยแตะต้องมาก่อน จึงได้ฉุกใจคิด
“จ้าวพี่” ว่าแล้วก้มลงไปจนเกือบติดประตู “จ้าวพี่ขอรับ พันวังเอง…ได้ยินรึเปล่าขอรับ?”
..เงียบ..
“จ้าวพี่โคจรขอรับ!” เขาออกแรงทุบประตูห้องอีกครั้งอย่างกระวนกระวาย “จ้าวพี่โคจร!”
..เงียบ..
พันวังรู้สึกในอกเต้นแรงนัก เขามองซ้ายมองขวาเผื่อหาคนแถวนั้นมาช่วย แต่ก็เปล่า นอกจากเสียงหัวเราะร่วนจากวงเหล้าที่อยู่ไกลๆแล้วก็ไม่มีเสียงอะไรอีก
จึงกลืนน้ำลาย แล้วตัดสินใจผลักบานประตูให้เปิดเข้าไป
“ขออนุญาตขอรับ!”
เช่นกัน
นอกจากเสียงเปิดประตูผลัวะนั้นแล้ว ไม่ได้ยินเสียงใดๆอื่นอีก
กลางอกเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆอย่างห้ามไม่ได้ ดวงตาปราดมองไปรอบเรือนนอนที่ว่างเปล่า..จ้องดูทุกจุดมากพอจะรู้ว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน ทั้งเตียงที่เรียบสนิทราวกับไม่มีใครเคยนอนมาก่อน หน้าต่างก็เปิดเอาไว้..ปล่อยให้สายลมพัดผ้าม่านปลิวสไวโบกพัดหัวใจให้เย็นชืด
“จ้าวพี่…?”
-
เด็กหนุ่มรู้สึกยิ่งกว่าลำคอแห้งผาก
“อ…” จึงได้หันมา แล้วออกวิ่งกลับไปที่เดิม “อ้าย…อ้ายพี่..อ้ายพี่แสนตา..!”
ร่างกายคล้ายจะสิ้นเรี่ยวแรงอย่างประหลาด ขนาดบ่อน้ำตายังซึมไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เด็กหนุ่มไม่อยากจะกระวนกระวายเกินกว่าเหตุ แต่ทุกอย่างในร่างกายก็ดูคล้ายจะสั่นไปเสียหมด
แต่ยังไม่ทันจะวิ่งกลับไปยังตั่งนั่งที่ตนจากมา จึงได้ประจันหน้ากับขบวนจ้าวแสนตาพอดี
ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ “มีกระไรรึน้องพันวัง?”
“อ้ายพันวังเจ้าสิไปไหนมา”
“มาช่วยกันส่งจ้าวแสนตาลงหอโดยเร็ว จะหมดวันเสียฤกษ์เสียยามซะหมด”
บรรดาบ่าวรับใช้คนสนิทที่ตามมาด้านหลังเอ่ยด้วยน้ำเสียงรื่นเริง นั่นทำให้พันวังชะงักนัก เขารีบยกมือเช็ดน้ำตาไปเสีย
…งานมงคลอ้ายพี่แสนตา…
…จะเอาเรื่องร้ายๆไปบอกได้กระนั้นรึ…
“พันวัง?” เจ้าบ้านเรียก..เสียงไม่สู้ดีนัก “เจ้าร้องไห้กระนั้นรึ?”
“มิ-มิมีอันใดขอรับ แค่ฝุ่นผงเท่านั้น” เด็กหนุ่มรีบบอก “อ้ายพี่รีบไปเทอด อย่างที่อ้ายพี่สหัสว่า จะเสียฤกษ์เสียยาม…แม่หมอก็ดูเวลามาให้แล้ว ยาก็ดื่มเรียบร้อยแล้ว อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าอาจจะมีลูกจ้าวตัวน้อยมาวิ่งเล่นก็ได้”
“ชิชะ พูดถูกใจเอาไปสิบเบี้ย!”
“ไปเถิดขอรับ เร็วเข้า จะชักช้าอยู่ไร”
ว่าแล้วก็ออกแรงดันเบาๆ จ้าวแสนตายังคงหมุ่นคิ้วประหลาดใจอยู่ แต่ก็ยอมเดินไปข้างหน้าพร้อมหันไปเอ็ด
“พวกเจ้านี่ก็จะลุ้นกระไรเล่า ก็ทำเหมือนที่เคยทำเป็นปกติ…มิใช่เรื่องประหลาดต้องมานั่งตื่นเต้นเสียหน่อย”
“ที่ตื่นเต้นมันท่านจ้าวต่างหากเล่า!”
“เมื่อครู่ยังกลัวคืนแต่งงานอยู่เลยแท้ๆ ฮ่าๆๆๆ”
เด็กหนุ่มได้ฟังก็ยิ้มออก เลื่อนตัวเองไปอยู่ที่สุดท้ายของขบวน…มองหาจระเข้จากบ้านเดียวกันอยู่มินาน อ้ายพี่รดินก็ตัวติดกับพี่สหัสนัก จะเข้าไปแทรกกลางก็เห็นจะไม่ได้
“อ้ายพี่อินทร”
เขารีบตรงไปสะกิด แม้เจ้าของนามจะตาปรือใกล้หมดสติเต็มทนก็ตาม
“ข้า…ข้าหาจ้าวพี่ไม่เจอ”
คำกระซิบนั้นทำให้คนมองโคลงศีรษะเบาๆ “อะไรนะ?”
“จ้าวพี่โคจร ข้าหาจ้าวพี่โคจรไม่เจอ”
“ท่านจ้าวน่ะรึ?”
“ใช่ ข้าหาไม่เจอ”
อินทรกลอกตา..คล้ายกับไม่เข้าใจนัก “แล้วอย่างไรเล่า?”
“อ้ายพี่อินทร ฟังข้าก่อนสิ” เด็กหนุ่มเขย่าแขน “ใช่เพลามาเมามายมิได้สติกระนั้นรึ?”
“ข้าไม่ได้…มาวว….”
คนฟังถอนหายใจ ป้องปากชะโงกขึ้นไปกระซิบเร็วๆ “อ้ายพี่อินทร! ข้าสิหาท่านจ้าวมิเจอ มิรู้ไปอยู่ที่ซอกรูใด…อ้ายพี่มิคิดจะมาช่วยกันตามหาหรอกรึ?”
คู่สนทนาโคลงศีรษะเล็กน้อยจากฤทธิ์สุรา แล้วพล่ามพูด “ท่านจ้าวก็ส่วนท่านจ้าวสิ เจ้าจักไปยุ่งกระไรเล่า อาจจะออกไปเดินชมนกชมไม้เปลี่ยนบรรยากาศก็เป็นได้…เป็นข้า คงไม่อุดอู้อยู่เพียงในห้องเท่านั้นหรอก”
“แต่..แต่ทั้งวันนี้ตั้งแต่เสร็จพิธีเมื่อเช้า ข้าก็ยังมิเห็นจ้าวพี่เลยนะขอรับ”
“คงมิอยากให้ผู้ใดเห็นกระมัง”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “อ้ายพี่ก็พูดติดตลกไป เรื่องนี้จริงจังนัก”
คนมองยังคงไม่ได้สติเท่าใดนัก แต่ก็ทำเพียงขยี้เรือนผมของอีกฝ่ายเชิงปลอบโยนเพียงเท่านั้น
“เดี๋ยวท่านจ้าวก็กลับมา”
..ข้ารู้
..เพียงข้า...รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีนัก
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลาย เหลียวซ้ายแลขวามองออกไปแต่ก็ติดอยู่ในขบวนคนเมาที่แสนรื่นเริงนี่ เขาคิดว่าจะหาโอกาสปลีกตัว..แต่ก็ไม่มี แถมอ้ายอินทรยังไม่ให้ความร่วมมือเท่าที่ควร
เขาถอนหายใจ เดินเบียดแทรกไปหาอ้ายรดินที่อยู่เสียหัวขบวน
“อ้ายพี่รดิน” มือเล็กรั้งแขนเอาไว้ “มากับข้าที”
คนถูกเรียกชะงัก “มีกระไรรึ?”
“คือว่า….”
ยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงโห่ร้องฮิ้วฮาก็ดังมาจากรอบทิศ ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือกทันที..ปรายสายตามองไปรอบๆด้วยรู้ว่านี่คงมิใช่สถานการณ์ที่เหมาะสมจะพูดนัก เพราะตอนนี้จ้าวแสนตาได้มาถึงหน้าห้องอ้ายพี่หญิงเสียแล้ว
หนุ่มผิวเข้มยกมือลูบหน้า แล้วกลับหลังหันมาบอก
“พวกเจ้าสิไปให้พ้นเสีย นี่ก็ได้เวลาของข้าแล้ว ไป!”
“บ๊ะ! ทีเช่นนี้เล่าทำมาไล่”
“ไว้วันได้ขาดพวกข้าแล้วท่านจะรู้สึก!”
ว่าแล้วก็ระเบิดหัวเราะกันเสียยกใหญ่ แต่อ้ายพี่สหัสกลับกวักมือไล่ๆ เป็นอันรู้กันว่าการละเล่นล้อเลี่ยนเช่นนี้จบลงได้แล้ว
ทุกคนเริ่มทยอยแยกย้ายกันไป หลายกลุ่มกลับไปนั่งที่ตั่งวงเหล้าข้างล่าง บ้างทนความง่วงและพิษสุราไม่ไหวจึงเดินกลับไปที่เรือนบ่าว มือของพันวังยังคงเกาะแขนอ้ายพี่รดินแน่น เขาต้องหาโอกาสพูด แต่เหมือนจะยังไม่ใช่เพลานี้ชอบกล
“หากมีอะไรให้ข้ารับใช้ ตะโกนเรียกได้ทุกเมื่อเลยนะขอรับ” สหัสกล่าว ยักคิ้วหลิ่วตาให้เสียหนึ่งที “พวกข้าสองคนจะนั่งจิบเหล้าเฝ้าอยู่เสียหน้าเรือน”
“ไปไกลๆเลยไป”
“โถ่ท่านจ้าว ข้าสิคอยปรนนิบัติอย่างไรเล่าขอรับ”
“อ้ายพวกนี้ รอให้ฟ้าสางจักจับเฆี่ยมเสียให้หมด”
ชายหนุ่มคาดโทษเอาไว้ก่อน แล้วจึงหันไปเคาะประตูบานใหญ่ตรงหน้า
ก๊อกๆๆ
…ไม่มีเสียงตอบ
จ้าวแสนตาหมุ่นคิ้วเล็กน้อย เขาออกแรงผลักบานประตูเบาๆ เพียงมันไม่แม้แต่จะขยับ ด้วยถูกลงกลอนเอาไว้จากด้านใน สิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องประหลาดนัก..หากเป็นตัวเมียเพียงตัวเดียวที่อาศัยอยู่บนเรือน การป้องกันตัวเช่นนี้จัดเป็นเรื่องปกติ
“อ้ายแม่หญิง” เสียงทุ้มกล่าวเรียก น้ำเสียงกลั้วหัวเราะเล็กน้อย “ข้าเอง จ้าวพี่แสนตาของเจ้า…ใยจึงลงกลอนประตูกั้นข้าไว้เช่นนี้เล่า”
ก๊อกๆๆ
“อ้ายแม่หญิง เปิดประตูเถิด”
ก๊อกๆๆ
…วินาทีนั้นอะไรบางอย่างวิ่งเข้ามาจับอยู่ที่ขั้วหัวใจ…
เด็กหนุ่มหายใจแรงหนัก ความรู้สึกไม่สู้ดีเช่นนั้นเร่งให้รีบรุดตัวไปข้างหน้า เขาตรงไป พยายามผลักประตูให้เปิดออกจนมันดังโครมคราม
“น้องพันวัง เจ้าทำอะไรน่ะ?”
จ้าวแสนตาตกใจนึก จึงพยายามรวบมือไว้ ทว่าเจ้าของนามกลับไม่แม้แต่จะหันมาเผชิญหน้าหรือรับฟัง ด้วยสังหรณ์นั้นพาลให้ใจเต้นตุ่มๆต่อมๆไปเสียหมด เด็กหนุ่มโถมตัว ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อกระแทกให้ชิ้นไม้สลักอันนั้นหลุดออก
ปึง! ปึง!
“อ้ายพันวัง! เจ้าสิทำอะไรอยู่!?”
“ออกมานี่เลย ฤๅจะเป็นบ้าไปเสียหมด นั่นห้องอ้ายแม่หญิงบุหลันนะ”
ปึง!!
โดยไม่ฟังคำทัดทาน…ประตูเปิดออกในที่สุด
และสิ่งที่อยู่ด้านในทำให้ทั้งสี่คน ซึ่งประกอบไปด้วย จ้าวแสนตา อ้ายรดิน อ้ายสหัส และพันวังนั้นถึงกับนิ่งงันไป
ร่างบอบบางยังคงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ขณะที่รั้งผ้าแพรผืนน้อยขึ้นมาห่มกายเปลือยเปล่า เธอจ้องมองมาที่คนทั้งสี่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เจ้าหล่อนไม่ได้อยู่ในสภาพที่เหมาะสมจะรับแขกนัก นั่นหมายถึงผิวสีน้ำผึ้งที่ขึ้นแดงระเรื่อ และเรือนผมสีขนกายาวยุ่งเหยิงเช่นนั้นด้วย
หากเป็นในกาลปกติ จ้าวแสนตาคงหันมารับสั่งให้อ้ายบ่าวสี่ตนที่เหลือไสหัวไปเสียให้พ้น แต่เพราะครานี้เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ปกตินัก
..มีใครอีกคนอยู่ในห้องนั้นด้วย
ร่างสูงโปร่งยืนอยู่ที่ข้างเตียง สองมือยังคงรวบผ้านุ่งช่วงล่างที่นังสวมใส่ได้ไม่เสร็จดีนัก ดวงหน้าคมคายมิได้แสดงสีหน้าเช่นไรนอกจากความกระอักกระอ่วนใจ ประกายตาสีอำพันคู่นั้นอาจจะเกิดจากความรู้สึกผิด ความเสียใจ หรืออาจจะเป็นก้อนตะกอนความหฤหรรษ์ที่ยังคงตกค้างอยู่เมื่อครู่ก็เป็นได้
จากที่เคยเย็นเฉียบจับขั้วหัวใจ ด้านในกลับร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างเสียมิได้ ครึ่งหนึ่งของน้ำตาที่ไหลอาบที่อาจจะเป็นความเสียใจ อีกครึ่งอาจจะเป็นเพียงความผิดหวัง
และไม่ว่ามันจะไหลด้วยเหตุใดนั้น…ก็ไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด
“…จ้าวพี่โคจร…”
…อะไรบางอย่างในอก…ได้ขาดหายไป…
TBC
=======================
ไม่รู้จะทอล์คยังไงกับตอนนี้
ถ้าถามว่าจ้าวพี่โคจรเลวมั้ย อาจจะเป็นคำจำกัดความที่น้อยไป
แล้วแม่หญิงบุหลันเรียกว่าอะไรหนอ แค่ปล่อยไปตามหัวใจตัวเอง
ส่วนพันวังที่นอกใจไปกับอ้ายพี่แสนตาก่อน..ก็เรียกว่าดีไม่ได้ด้วย
ตามคอมเม้นท์นี้ค่ะ 555
ทำไมทุกคนถึงเอาแต่สงสารพันวัง ตอนนี้โคจรแค่แอบรักว่าที่เมียเพื่อน แต่พันวังน่ะนอกใจไปก่อนเรียบร้อยแล้ว
**ขออนุญาตก็อปเพราะท่าทางจะตีเนื้อเรื่องขาดกระจุย!!
อนึ่ง..คนที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้คืออ้ายพี่แสนตาของเดี๊ยนเอง ฮืออออ
//น้ามตามา //ดรามว่ากันไป
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozkoxey**
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โคจรเราก็เข้าใจนะ ใช่ว่าเราจะพอใจที่พันวังปล่อยกายไปกับแสนตา
แต่เราเห็นว่าโคจรก็ไม่ได้เจ็บอะไรกับการที่แสนตากอดพันวัง กลับเป็นพันวังที่ทำร้ายตัวเอง
ความจริงเรื่องนี้เราค่อยข้างโกรธแสนตาที่สุด เพราะฮีไม่รักบุหลัน ไม่แคร์โคจร แถมเหมือนใช้พันวังเป็นตัวแทนพันตรา
สุดท้ายจริงๆ แล้วพันวังดูเหมือนจะเสียมากสุด เจ็บนานสุด เราเลยเชียร์พันวังมากกว่า
จะรอดูต้นกำเนิดแผนการล้างแค้นหักหลังของพันวังจ้า :katai2-1:
-
รู้สึกขนลุกค่ะ!
เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆจริงๆ!
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เข้มข้น อึดอัด คิดถึงทิวันกะน้องไกรใจจะขาดรอนๆ
-
อื้อหืมมมม...เจ้มจ้นนนนนน :a5:
-
โอ๊ยยย ดราม่ามาแล้วๆๆๆๆ ตอนนี้ได้มีน้ำตาไหลพรากแน่ๆ จ้าวพี่แสนตาคงโกรธสุดอะไรสุด จะฆ่ากันตายมั้ยเนี่ย :katai1:
-
ทำไมทุกคนถึงเอาแต่สงสารพันวัง ตอนนี้โคจรแค่แอบรักว่าที่เมียเพื่อน แต่พันวังน่ะนอกใจไปก่อนเรียบร้อยแล้ว
ถ้าโคจรแค่'แอบ'จริงเหรอ ถ้าอีกฝ่ายไม่มียศถาอะไร ป่านนี้โคจรจับทำเมียไปนานเเล้ว แล้วที่โคจรมันไปหน้าม่อใส่เค้าทุกวี่ทุกวัน มันคือการแอบตรงไหนกัน สาเหตุจริงๆที่ทำให้พันวังต้องไปนอนกับแสนตาคืออะไร จำไม่ได้เหรอ ครั้งแรกไม่เต็มใจ ของมันเคยได้เดี๋ยวมันก็ได้อีก ถ้าเป็นพันวังนะ จะเดินเข้าไปวีนๆๆๆๆๆๆๆๆบอกความรู้สึก เอาให้มันขาดกันไปตรงนั้นเลย ไม่มีงอ หักอย่างเดียว
:fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk:
-
หักหลังสินะ ..... :katai5:
-
ป๊าดท่านจ้าว แอบดอดมาปาดหน้าเค้กอยู่นี่เอง
เป็นอ้ายแสนตาเพลานี้มีแต่เพลิงแค้นสินะ ลุยเลยลูกพี่
พันวังเอ๋ย น้ำใบบัวบกจะเอาอยู่ไหม
-
นัวมาก แซ่บหลายค่ะ
เปิดมาแบบนี้ไม่มีสงครามรึ?
-
สนุกมากคะรอติดตาม
-
เอาแม่บุหลันไปเหอะ(อ)โคจร
ผู้หญิงที่มีอะไรกับคนอื่นทั้งที่งานแต่งยังไม่ผ่านไปถึงวันกับผู้ชายที่มีอะไรกับเจ้าสาวเพื่อนตัวเองนี่ควรไปอยู่ด้วยกันไป
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
แลก งานนี้ต้องมีแลก!!
พิจิตรเอาแม่บุหลันไป เอาพันวังไว้นี่
:katai4: :katai4:
#อินมาก #สติแตก #ไม่เชื่อใจอะไรทั้งนั้น
:ling2:
-
จะโทษใคร ก็ต้องโทษทุกคน
ไม่หักห้ามใจ
กรรมก็เลยมาตกอยู่ที่คนข้างหลงกันหมด
สงสารพี่"วัีน"ที่่สุด
อยากอ่านพี่วันแล้ววววว
-
แย่จริง.... ไม่มีไรจะพูด :katai1:
-
อ่านถึงตอนไปเคาะประตูห้องละปวดใย พอเปิดประตูมานี่กรี๊ดเลย ฮือ
สงสานอ้ายแสนตา ก็อาจจะไม่ได้รักแม่บุหลันอะไรอย่างนั้น แต่ทำไมอ้ายโคจรถึงทำแบบนี้
นี่นึกไปถึงที่อ้ายโคจรสอนพี่วันนะ ที่ทำให้เกลียดกลัวมนุษย์อ่ะ
แล้วแบบ หือ ตัวเองทำแบบนี้ ก็ไม่ได้น่าเกลียดไปกว่ามนุษย์นักหรอก
ปวดใจจริงๆ ฮือ ทำไมๆๆ ประสาทเสียไปแล้ว เฮ้อ
รออ่านต่อนะคะ
-
ดราม่า เข้มข้นนนนนนนนนนนนน
-
เรื่องแบบนี้โทษคนใดคนนึงไม่ได้หรอก เพราะถ้าจะมีคนผิด ก็ผิดกันทั้งหมดเริ่มเรื่องให้เป็นด้ายและกลายเป็นเชือกที่พันกันยุ่ง
-
อยากจะกรี้ดใส่ไรเตอร์ :katai1: ทั้งอาทั้งหลาน ค้างหมดดดดดดด.....
ขอบคุณครับสนุกชวนติดตามทูกกกก ตอนเลยจร้า
-
ตอนแรกเป็นโคจรไม่ใช่เรอะที่บอกให้พันวังนอนกับแสนตาแล้วถึงตอนนี้จะว่าอะไรได้ล่ะ ในเมื่อพันวังเองก็อยู่ในฐานะอะไรล่ะ โคจรไม่แคร์ความรู้สึกของพันวังเลย แต่การที่โคจรทำ มันไม่ถูก เพราะเล่นชู้กับเมียเพื่อน งานนี้ สงสารพันวังมาก แม่หญิงบุหลันนั่นก็รักโคจรมากกว่าที่จะรักว่าที่สามีตัวเอง ดราม่าาาเข้มข้นจริงๆ รออ่านตอนต่อไปนะ
-
โอเค.. ใจเย็นขึ้นแล้ว ขอแสดงความเห็นตามความคิดอีกครั้ง ขอโทษคนเขียนด้วยถ้าเม้นก่อนไว้คำแรงเกินไป ตอนนั้นอินจัดมาก :katai1:
แสนตา - รักแฝดพันวัง ได้รับคำชวนจากโคจรให้มา***กับพันวังแล้วด้วยความอะไรไม่รู้(?)ก็มาอีกโดยมาเองไม่ผ่านโคจรในคืนถัดๆไป
พันวัง - ให้แสนตา***ด้วยทั้งที่ตนเป็นบ่าวของโคจร (เพราะสงสารหรือรักนะ..)
โคจร - ชอบบุหลัน,อนุญาติให้แสนตามา***กับพันวัง,ทำเหมือนพันวังเป็นของตาย,**กับบุหลันคืนงานแต่งเพื่อน
บุหลัน - วันงานแต่ง..เข้าใจนะ..
รวมๆเราว่าผิดๆกันหมดนั่นล่ะ เพียงแต่มันจะผิดมากผิดน้อยขึ้นอยู่กับเวลาที่ผิด แล้วก็ความคิดของพวกนั้นด้วย..
อย่างช ช มีอะไรกันเนี่ย สำหรับจระเข้มันคือการระบายเมื่อติดสัด การปลดปล่อยอารมณ์ มันเป็นเรื่องปกติกว่าช ญ ยิ่งเมื่อจระเข้ตัวเมียหายากขนาดนี้ ถ้าตัดเรื่องรักๆใคร่ๆออกไปแล้ว การที่แย่งตัวเมียของอีกเมือง มันก็เหมือนกับการตัดโอกาสที่จะขยายพันธุ์ต่อของเมืองนั้นไป
ยิ่งเมื่อหลังๆมา พันวังยอมปล่อยให้แสนตาไปอยู่กับบุหลัน แสนตาก็ยอมห่างไม่มือไวเหมือนเมื่อก่อน ก็เหมือนสองคนนี้เริ่มหักห้ามใจตัวเองไปแล้วเปราะนึง แต่อีกคู่นี่สิ..
สรุป จ้าวพี่โคจรยังผิดที่สุดในสายตาเค้า :hao7:
ความเห็นแปลกๆของเค้าเอง ความเห็นตามที่อ่านมา ไม่รวมตอนถัดๆไปที่ไม่รู้พี่โอจะหักมุมให้สองคนนั้นไปศึกษาอนาโตมี่วาดรูปกันเฉยๆรึเปล่า #โดนถีบ
-
ตบเข่าฉาดดดดดดด
อ่านแล้วลุ้นทั้งตอนว่าจ้าวโคจรจะตีท้ายครัวตอนไหน พอเจอเข้าจริงๆ แบบว่า...
โอยยย เจ็บปวดด ทรมานนน ร้าวรานน โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m31:
-
:m15:
-
อ่านตั้งกะบ่ายๆยันดึก อยู่ๆไกรกะทิวันก็หายไปหายไปไหนหายไปซะเฉยๆ ????????????????? โหดเกิ๊นนนนนน !!!!
-
รู้สึกแม่บุหลันจะเป็น "นางวันทอง" เสียจริงๆ
ถ้าตอนแรกที่ยังไม่แต่งก็ยังปฎิเสธได้
แต่บอกจริง อย่างนี้มันเกินไป รับกับตัวเมียนี้ไม่ได้เลย
ส่วนอโคนี่ก็ไม่ไหวว่ะ เข้าใจแต่รับไม่ได้ มันมาทำอย่างนี้ตอน
สายไปแล้ว มันทำให้เกิดปัญหาซะเปล่า
-
ต้องตัดพี่ตัดน้องตัดเพื่อนตัดเอฟวรี่ติงเพื่อหญิงคนเดียว
เหอะๆ สุดยอดจริงๆท่านจ้าว
คารวะ :z6:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องของความรุ้สึกล้วนๆเลยคะ
ถามว่าใครผิดสำหรับเบน ก็ว่า อ้ายโคจร กับแม่หญิงบุหลันผิด กำลังจะแต่งงานอยู่แล้ว ยังแอบชอบแอบได้เสียกันอีกมันใช่เรื่องที่ไหน ถ้ารักกันชอบกันจริงๆทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่องรู้ราว อาจจะผิดใจกับเพื่อน แต่มันก้ดีกว่าที่เป้นอยู่แน่นอน
ส่วนอ้ายแสนตา ก็ผิดที่จะแต่งงานแล้ว แต่ยังมีใจให้คนอื่นอยู่ แต่ยังคงเจียมใจว่า ยังไงก็ไม่เป้นของเรา ยอมแต่งงานเพื่อให้่ทุกอย่าง ถูกที่ถูกทาง
ส่วนพันวัง อาจจะผิดที่ไปนอนกับอ้ายแสนตา แต่เบนว่าไม่นะ เพราะมันทำให้รู้สึกตั้งแต่แรกแล้วว่า เจ้าโคจรไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับพันวังมากนัก ไม่งั้นคงไม่ยอมให้เพื่อนมานอนกับคนที่ตัวรักหรอก เรื่องอะไรละ ดูอย่างบุหลันสิ ออกหน้าออกตาขนาดนี้ ขนาดยอมแย่งเพื่อนหน้าด้านๆ
เราว่าพันวังรู้ดีแก่ใจว่าตัวเองเป็นได้แค่ไหน แต่ก็ยังคงหวังลึกๆว่าทุกอย่างจะกลับไปเป็นแบบปกติ อ้ายโคจรเอนดู ตนเหมือนเดิม
ครั้งนั้นที่ยอมเพราะคิดว่ายังไง อ้ายโคจรก็อนุญาติอยู่แล้ว นี่ก็เพื่อนแต่ตนหนะบ่าว แถมไม่ได้รักอะไรอีก ถึงตอนนั้นอ้ายแสนตาจะไม่ได้บังคับก็เถอะ แต่เอาจริงอารมณ์ตอนนั้น มันน้อยใจมากอยู่แล้วละ
เรื่องนี้กดดันชีวิตเบนเหลือเกินบอกตรง ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ทำเบนดาม่าเป็นพักๆเลยนะคะ ทำใจทุกครั้งที่เข้ามาอ่านกลัวเสียใจ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:katai1: :katai1: ตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูดเลย นอกจากอยากจับโคจรเชือดทิ้งซะ o18 o18
-
ที่พันวังต้องทำเพราะขัดคำสั่งจากเจ้าเหนือหัวของตัวได้ที่ไหนกัน อำนาจ บารมี เป็นสิ่งที่ผู้น้อยไฉนเลยจะหักหาญได้
แต่แม่หญิงบุหลัน และเจ้าพี่โคจร ที่ลักลอบเล่นชู้วันแต่งงาน
คำว่า เลวทราม คงใช้ไม่ได้กับหญิงชั่ว ชายทราม คู่นี้
สงสารแต่พี่แสนตา เป็นคนดีมันอยู่ยากจริงๆ
-
ป ฐ ม บ ท ¬• จ้ า ว ธ า ร า
-๗-
“…จ้าวพี่โคจร…”
มันคือความเงียบงัน
…ยิ่งกว่าความเงียบทั้งหมดที่เคยเผชิญมาก่อนในชีวิต
หลังจากน้ำเสียงสั่นระริกที่เปรยเรียกออกไปอย่างลืมตัวเช่นนั้น ก็ไม่มีใครแม้แต่จะขยับตัวหรือส่งเสียงอันใดอีก ทั้งสี่คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ทำสีหน้าราวกับมีใครเอาน้ำเย็นมาสาดโครม และยืนแน่นิ่งอยู่เช่นนั้น จ้องมองตรงไปยังสถานการณ์ด้านหน้า
ยกเว้นเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใส หลั่งรินอย่างไร้ซึ่งความหมาย
อ้ายรดินและอ้ายสหัสมองหน้ากัน ก่อนทั้งคู่จะเป็นฝ่ายขยับตัวก่อน…พวกเขาเปลี่ยนมายืนห่างกันสองช่วงแขน โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม ไม่ว่าใครตรงนั้นก็คงอยากถามหาเหตุผลออกมา แต่…ไม่มีคำตอบ ไม่ว่าใครตรงนั้นก็ให้คำตอบของเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้
และในเพลาต่อมา เด็กหนุ่มจึงได้เบือนสายตาหันไปมองอ้ายพี่แสนตาของตนที่ข้างตัว
ดวงหน้าคมเข้มไม่แสดงสีหน้าใดๆนอกจากมองตรงไปข้างหน้า หันไปมองคนที่เคยเป็น ‘เพื่อนรัก’ ครั้งหนึ่ง…แล้วปลายสายตามอง ‘ภรรยา’ ตัวเองอีกครั้งหนึ่ง กิริยาเช่นนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เชื่องช้า…กระทั่งแผ่นอกแกร่งก็ไม่มีวี่แววของการกระเพื่อม ราวกับว่าจระเข้ตนนี้ลืมแม้กระทั่งเวลาหายใจของตัวเอง
จ้าวโคจรขยับตัวตาม ก้าวเท้าเข้ามาหา..อย่างเชื่องช้า
แต่อีกคนกลับยกมือขึ้น หมายมาดให้เพื่อนรักหยุดอยู่ตรงนั้น
มันเป็นการกระทำที่พันวังมองแล้วเผลอหลั่งน้ำตาออกมาจนเปียกแก้ม ผิวหน้านุ่มค่อยแปรเปลี่ยนเป็นเกล็ดแข็งตามร่องรอยความชื้น กระนั้นเขาก็ห้ามไม่ได้ ต่อให้ต้องร่ำไห้จนร่างกายแปรเปลี่ยนเป็นจระเข้เสียเต็มตัวเขาก็ห้ามมิได้
ตลอดเวลาที่ผ่านมา…จริงอยู่ที่เขารับรู้ความรู้สึกที่อ้ายพี่โคจรมีต่อแม่หญิงบุหลัน รับรู้…และเก็บซ่อนไว้ภายในเสมอ ปกปิดความจริงด้วยความภักดี แม้จะหึงหวงมากมายแค่ไหน…ก็ต้องยอรับว่าตนต่ำทรามขนาดยอมร่วมรักกับจ้าวต่างแดนเพื่อระบายความทุกข์ในอกได้ แย่ถึงขนาดเอาความรู้สึกของอ้ายพี่มาล้อเล่นเช่นก่อนหน้านั้น
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ตั้งตัวได้ ด้วยเพราะอีกฝ่ายกำลังจะแต่งงาน..ไม่ควรมีภาระพันผูกกับนายกำนัลต่างถิ่น พวกเขาคิดว่าเรื่องทั้งหมดใกล้จะจบลงด้วยดี…ด้วยคืนแต่งงานที่คงทำให้สถานการณ์เคลือบแคลงเช่นนี้มันจางหายลงไป
….แล้วนี่อะไร?
…….สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้…คืออะไร?
ที่แย่ไปกว่านั้น…กับอ้ายพี่แสนตาที่แสนดีของเขา………
พันวังไม่รู้ว่าตัวเองเผลอทำสีหน้าเช่นไรออกไปให้จ้าวเหนือหัวของตัวเองเมื่ออีกฝ่ายทอดมองมา เขารู้แต่เพียงว่าน้ำตานี่ทำให้ภาพพร่าเลือนเหลือเกิน ขาที่ยืนอยู่ก็ซัดเซไร้เรี่ยวแรงแทบจะล้มเสียตรงนั้น
ขนาดเขายังเป็นเช่นนี้…แล้วอ้ายพี่แสนตาเล่า
..หนึ่งก็เพื่อนรัก ส่วนอีกหนึ่งก็ภรรยาของตัวเอง..
ในอกเขาเสียใจและผิดหวัง แต่ความรู้สึกที่แทรกขึ้นมายิ่งกว่านั้นคือความสงสารคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขารู้ว่าตัวเองเจ็บแค่ไหน และ..รู้ว่าคนตรงหน้าเจ็บทบทวีมากกว่าเพียงใด แม้ดวงหน้านั้นจะไม่แสดงอะไรออกมาเลยก็ตาม
“พวกเจ้า….”
นาน…นานมากพอที่จะได้คิดทบทวนถึงเรื่องต่างๆ ถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นตลอดมา
แสนตาสูดลมหายใจ หยดน้ำหนึ่งไหลรินออกจากดวงตา
“…ออกไป…จากบ้านข้าบัดเดี๋ยวนี้…”
= = = = = = = = = =
คืนเดือนมืด
จากเพลาที่ทุกอย่างใกล้จะมืดสนิท กลับสว่างไสวขึ้นอีกครั้งด้วยไฟจากตะเกียงน้ำมันตามจุดต่างๆ เสียงสับเท้ากระทบพื้นไม้ดังไปทั่วเสมือนเป็นเวลาฟ้าสางก็มิปาน คล้ายกับเรือนไม้หลังนี้กำลังตื่นขึ้น…ตื่นขึ้นผิดเวล่ำเวลา
ประตูเรือนบ่าวรับใช้เปิดผ่างออก พร้อมเจ้าของดวงตาข้างเดียวจึงได้กล่าวเข้าไปในห้อง แล้วหยิบค้อนมาฟาดระฆังด้านหน้าเรือนให้ดังเหง่งหง่างสั่นสะเทือนอยู่นาน
จระเข้น้อยใหญ่พากันผุดลุกเงยหน้าขึ้นมาจากที่นอนเรียงรายกัน แล้วถามเสียงไม่สร่างเมา
“อะไร? มีเรื่องอะไรกันรึ!?”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”
“ศัตรูบุกรึไร?”
“มิใช่ดอก พวกเจ้าสิเตรียมตัวกลับเมืองพิจิตรได้แล้ว”
คำตอบสั้นๆเช่นนั้นทำให้คนฟังทุกคนเลิกคิ้ว หันมาสบตากันอย่างมึนงงนัก
“มีเหตุอันใดเกิดขึ้นรึ?”
“โปรดอย่าซักถามนัก” รดินกล่าว ตั้งหน้าตั้งตาเก็บสัมภาระของตัวเอง “เก็บข้าวของเสีย เราจะออกเดินทางจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”
“อ้ายรดิน…”
“อย่าถามข้า”
เขาพูด ด้วยน้ำเสียงที่ปรับให้เรียบนิ่งมากที่สุด
“…ได้โปรด”
จนทุกคนที่กึ่งหลับกึ่งตื่นในเรือนบ่าวจำต้องพยักหน้าเข้าใจ แล้วเริ่มต้นปฏิบัติตามอย่างเสียมิได้ ใครบางคนจุดไฟที่กลางเรือน แสงสว่างเพียงเล็กน้อยเหล่านั้นก็มากพอจะให้ทุกคนกวาดข้าวของส่วนตัวลงถุงย่าม..ใช้เวลาเพียงไม่นานก็เตรียมตัวพร้อมแน่นอนนัก
กลุ่มหนึ่งไปเตรียมนำเรือเข้าเทียบท่า อีกกลุ่มหนึ่งได้รับอนุญาตให้ขนบรรดาอาหารออกจากครัว แม้จะไม่มาเป็นลักษณะของปิ่นโตเรียบร้อยแต่ก็พอประทังความหิวโหยระหว่างทางไปได้
“เกิดเหตุอันใดขึ้นรึ?”
“มิรู้สิ..ถามข้าแล้วข้าจักไปถามผู้ใด”
“แล้วท่านจ้าวเล่าไปไหนเสีย”
“เดี๋ยวก็คงมากระมัง”
“ง่วงนัก…นี่คิดเช่นใดจึงจะออกเดินทางเวลานี้กันเนี่ย”
“ข้าสิยังมิได้หลับสักตื่น จะหอบเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปถึงพิจิตรได้เล่า”
คำถามมากมายดังขึ้นมาเซ็งแซ่ระหว่างเตรียมการ ไม่นานเรือก็ทยอยกันเข้ามาเทียบท่า พร้อมๆกับลำเลียงลูกเรือลงไปประจำตำแหน่ง
อ้ายรดินแบกอ้ายอินทรที่หลับใหลเมาไม่ได้สติโยนขึ้นเรือไปก่อน แล้วเป็นคนบังคับการเองทั้งๆที่รู้ดีว่าความรู้สึกตน…ก็มิได้ปกตินัก ไม่ต่างจากใครต่อใครเลยด้วยซ้ำ แต่ในเพลาเช่นนี้ใครเล่าจะสั่งการได้เช่นปกติ
..วาระที่เห็นจ้าวของตัวเอง…กระทำการเช่นนั้น..
หากตนเองเป็นจ้าวแสนตาคงได้เข้าไปต่อยเสียหนึ่งหมัด ซ้ำยังไม่ฆ่าให้ตายก็ดีถมเถไป แต่ด้วยตนเป็นเพียงบ่าวรับใช้อีกนายหนึ่ง จะว่ากระไรได้เล่า
…หากนึกอย่างเห็นแก่ตัวก็เพียงแค่ทีนี้ชาวเราก็มิต้องกังวลเรื่องการสืบเผ่าพันธุ์อีกต่อไป เพียงแค่ ‘ขโมย’ นางกลับมาเพียงเท่านั้น ขโมยด้วยวิธีที่ย่ำแย่ที่สุด มากพอจะทำลายความรู้สึกและสัมพันธ์อันดีที่มีมาตลอดหลายสิบปีนี่
ชายหนุ่มทอดสายตาที่เหลือเพียงข้างเดียวของตัวเองขึ้นไปยังบนเรือนใหญ่ ระหว่างโบกมือไล่พวกบ่าวรับใช้ตนอื่นลงเรือกันไปเสียก่อน
…ฤๅไมตรีอันดีจะขาดสะบั้นลงเพียงเท่านี้…
…พิจิตรและอโยธยา…
ฝ่ายพันวังนั้นยังอยู่บนเรือน เขาเป็นคนปิดประตูห้องอ้ายแม่หญิงบุหลันด้วยมือตัวเอง
เด็กหนุ่มหยุดที่จะสะอึกสะอื้น หยาดน้ำตาทุกหยดแห้งลงไปอย่างง่ายดายเหลือเกิน แล้วจึงหันกลับมาเดินตามชายหนุ่มเจ้าของผิวสีเข้มไปแทน ทิ้งให้จ้าวโคจรและแม่หญิงบุหลันแต่งกายให้เรียบร้อยอยู่ในห้อง ด้วยเวลาที่ไม่รู้ว่าอ้ายพี่จะให้มากมายเท่าไหร่
โดยไม่ต้องเดาเลย…จ้าวแสนตาเตรียมจะเดินเข้าห้องด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆเหมือนเช่นก่อนหน้านี้
…และภาพที่เห็นนั้นช่างเจ็บปวดนัก…
“อ้ายพี่แสนตา”
คำที่เรียกนั้นทำให้เจ้าของนามชะงักอยู่ตรงประตูห้อง อีกคนไม่ได้หันมา
“…มีกระไรรึ…น้องพันวัง?”
เสียงที่เอ่ยทั้งแหบแห้งและสั่นพร่า แผ่นหลังกว้างสีน้ำตาลนี้ดูอ่อนแอยิ่งกว่าที่เคยเห็นครั้งไหนๆ กระนั้นก็ยังรักษากระแสเสียงอ่อนโยนที่ใช้พูดกับเขาเป็นประจำไว้ได้
ร่างโปร่งสูดลมหายใจสะอึก ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหา
“…เป็น…อะไรรึเปล่าขอรับ?”
อีกฝ่ายหลับตาลง ยกมือกดนวดที่หว่างคิ้วของตัวเอง..ทั้งน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “จะเป็นกระไรเล่า แค่เห็นเพื่อนรักกับเมียร่วมเตียงกัน…มิใช่เรื่องที่น่าหนักใจอะไรนักดอก”
“อ้ายพี่….”
“ข้าสิ…ข้าผิดเอง…”
เขายังคงพูดต่อไป เสียงทุ้มแหบสั่นไหวขึ้นเรื่อยๆ
“ข้าสิบอกไปแล้วว่าอ้ายแม่หญิงมีสิทธิเลือก มีสิทธิที่จะรักใคร เลือกใคร หรือแม้กระทั่งร่วมหลับนอนกับใคร ข้าสิให้โอกาสนางเสมอ ด้วยเป็นตัวเมียที่เหลืออยู่เพียงไม่มาก…นั่นก็ล้ำค่านักแล้ว”
“อ้ายพี่…”
“ช่างน่าขันนัก” ชายหนุ่มนึกขำ แต่นั่นช่างฝืนเหลือเกิน ”ทั้งที่บางที..ข้าคิดว่าหากอ้ายแม่หญิงตั้งท้องลูกของอ้ายโคจรด้วยข้าก็มินึกห้าม เพื่อเผ่าพันธุ์ของเราจะได้ดำรงสืบไป…ไม่ว่าจะเป็นพิจิตรหรืออโยธยา…”
คราที่จ้าวโคจรแบ่งปันนายกำนัลคนโปรดให้ หรือจะกี่ร้อยกี่พันครั้งที่พวกเขามีน้ำใจไมตรีต่อกัน ด้วยเป็นจระเข้ ด้วยเป็นพี่น้องที่มีเหลืออยู่ไม่มากนัก
…หรือจะด้วย…อะไรก็ตามแต่
“ข้าเพียง…เพียงแค่คืนนี้ คืนนี้มันเป็นคืนแต่งงานของข้า”
คำนั้นหลุดออกมาดัง คล้ายจะขาดใจ
“…ข้าก็แค่โดน ‘ทรยศ’ เท่านั้นเอง…”
เบาเหมือนสายลมที่พัดผ่าน แต่กลับทิ้งก้อนตะกอนตกค้างคาไว้ในจิตใจ
บรรยากาศกลับเข้าสู่ความเงียบงันอยู่เนิ่นนาน คงฟังรู้สึกคอแห้งคล้ายกลืนกำทรายหนึ่งหยิบมือ แต่ก็ทำอะไรมิได้นอกจากยืนมองแผ่นหลังสะท้านนั่นอยู่แบบนั้น ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาแทรกกลาง ปล่อยให้เงาจากแสงไฟตะเกียงที่หัวเรือนขยับไหววูบ
“…เจ้าจงรีบไปเก็บของเสีย” นาน..ก่อนจะพูดต่อ “…ตามจ้าวพี่ของเจ้ากลับไปเสียเถิด”
“แต่อ้ายพี่…”
“รีบไปเถิด” เขาย้ำ..อีกครั้งหนึ่ง “..ข้า..อยากอยู่คนเดียว”
พันวังคิดว่าตัวเองบ่อน้ำตาตื่นเสียเหลือเกิน เขาขยับกายเข้าไปกอดอีกคนจากด้านหลัง แล้วซุกหน้าลงที่แผ่นหลังกว้าง…ก่อนแน่นิ่งอยู่แบบนั้น
“….ข้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้….”
คำนั้นพูดออกไปไม่ชัดนัก ทั้งน้ำมูกน้ำตาพาลอึดอัดไปเสียหมด
“ข้าปล่อย…ให้ท่านอยู่เพียงคนเดียวมิได้….”
..อ้ายพี่แสนตาที่แสนดี..
กี่ร้อยกี่พันครั้งที่อ้อมแขนนี้กอดเขาด้วยความรักความอ่อนโยน คอยปลอบประโลมยามเจ็บช้ำไม่ว่าเรื่องอะไร คำหวานทุกคำที่พร่ำบอกพร่ำเอาใจ หรือแม้กระทั่งสีหน้าตอนที่ตัวเองเนี่ยแหละเป็นคนเอื้อนเอ่ยบอกตัดความสัมพันธ์
ไม่ว่าจะครั้งไหนหนใด จ้าวแสนตาก็เก็บอารมณ์ได้ดีเสมอ เขาต่างจากจ้าวโคจรที่มักแสดงสีหน้าท่าทางที่หลากหลาย แต่นั่นมิได้หมายความว่าไม่ได้มีความรู้สึกรู้สา เพียงแค่เก็บซ่อนอารมณ์ต่างๆไว้ข้างในเท่านั้นเอง
แตกต่าง…ตรงที่แม้กระทั่งความเจ็บปวดนี้ก็ไม่มีใครเข้าใจ…
“..ข้าจักอยู่กับอ้ายพี่แสนตา..”
TBC
===================
ี
ตอนนี้แม่งสั้นนัก จักรีบมาอัพตอนใหม่โดยเร็วนะจ้ะ จุ๊บๆ
เศร้าเหลือเกินนน :hao5: :hao5:
เรื่องราวโหดร้ายเช่นนี้ใกล้จะดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ววว(เหรอ...)
ไม่ละ ยังมีอีก
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อร้ากกกกกกกกด
-
:z3: :z3: :z3:
-
โฮ ไม่มีความรู้สึกเหมือนมนุษย์แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกนะ
จ้าวแสนตา.... จะผ่านคืนวันไปได้ยังไง
-
สงสารจ้าวแสนตา
:o12:
-
:katai1:
-
กรี๊ด จ้าวพี่แสนตา เฮ้อ สงสารอ่า น้องพันวังต้องอยู่ดูแลดีๆนะ
เฮ้อ พูดอะไรไม่ออก อึ้ง เงียบกันไป
แต่เดี๋ยวทุกคนคงจะรู้ตัว เพราะแม่หญิงบุหลันก็ต้องไปพิจิตรด้วยใช่มั้ย
คิดถึงพี่วันขึ้นมาอีกแล้ว เคยรู้บ้างมั้ยว่าพ่อกับแม่ตัวเองทำงี้อ่า โอ๊ย จะบ้า
-
สงสารจ้าวแสนตามากเลย
-
ออกลูกมาเป็นพี่วัน หรือเปล่า :katai5:
-
สุดท้ายแล้วคนที่เจ็บสุดๆๆๆๆคืออ้ายพี่แสนตาผู้แสนดีของพันวัง
จะผ่านเรื่องราวครั้งนี้ไปยังไงนะ..หน่วงแทน :ling1: :ling1: :ling2: :ling2:
-
:katai1: :katai1: :o12: :o12: :o12:
-
โอ๊ยยย ไม่รู้จะสงสารใครดีเลย แต่ตอนนี้สงสารอ้ายพี่แสนตาสุด คืนวันแต่งงานด้วยไง :z3:
ลูกจ้าวพี่โคจรคือพี่วันชิมิ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก มันค้างงงงงงงงงง อ่ะ :katai1: :katai1:
-
แล้วไอ้พี่วันมันเป็นลูกใคร
-
นี่หงิดตั้งแต่จ้าวแสนตากับพันวังแอบโซเดมาคอมกันตั้งแต่ตอนนู้นนนนนแล้ว
จ๊ะจ๋า อี๋อ๋อกันตลอดดดด = =
สงสารจ้าวโคจร ที่มีรักต้องห้าม (แต่สุดท้ายก็ตีท้ายครัวคืนแต่งงานซะงั้น 55555)
แสนตาที่แสนดี.... บางอย่างก็ไม่แสนดีนะ แอบเคลมเด็กเพื่อนตั้งแต่ต้นเรื่องนะแหม่!
พันวังก็น่าสงสารแหละ แต่ก็แอบไม่โอเค ตรงที่พร้อมจะหวั่นไหวกับจ้าวแสนตาแทบทุกครั้ง ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร
แต่ไปแอบกินตับกับจ้าวแสนตาลับหลังอย่างนั้นดีแล้วหลอ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย :katai1: :katai1:
มันก็น่าเสียใจไม่แพ้จ้าวโคจรกับแม่หญิงหรอก...
อินเว่อร์ จนต้องขอเม้นท์บ้าง 55555555 สนุกจริงๆเรื่องนี้ ภาษาสวยสุดๆๆๆ พี่โอเก่งมากกก o13 o13
เรื่องนี้ พี่วันน้องไกรน่ารักที่สุดดดดดดดดด คิดถึงมากบอกตรง :-[ :-[
-
เจ็บปวด นี้สินะปมทั้งหมด "ทรยศ"
-
ทำร้ายหนูมากค่าาา
กะว่าจะอ่านตอนนี้แล้วไปหลับ เป็นไงหล่ะ ตาอิชั้นค้างงงเลยย
ฮือออ ให้พันวังอยู่กับพี่แสนตาไปเลยค่ะ หมั้นไส้้ :o12:
-
ก็ยังไม่รู้สึกว่าพันวังทรยศอยู่ดีอะ
ยังไงโคจรก็ไม่ได้รักอะ ถ้าพันวังไปมีอะไรกับแสนตาโคจรก็ไม่ร ุ้สึกอะไรหรอก
พันวังคิดไปเองคนเดียวทั้งนั้น
ถ้าไม่นับความเป็นนายบ่าวเจ้าข้าวเจ้าของ พันวังกับ โคจรก็แค่ sex friend ที่สนิทกันดีๆนี่เอง
เชียร์ให้เปลี่ยนใจไปรักแสนตาดีกว่า
-
พี่วันจ๋า ของเค้าอยู่ไหน
-
อยู่กับแสนตาเถิดหนาพันวัง อยู่พักดูแล ฟื้นฟูแผลในใจเสียก่อนเถิด :hao5:
-
เจ็บ จุก ไม่รูจะอธิบายยังไง แต่มันปวดหัวใจ สุดๆ
-
ขอบคุณมากคับ
-
เหอะๆนานาจิตตังเน้อ อ่านยังไงๆก็ไม่ชอบทั้งจ้าวพิจิตรและแม่หญิงอยู่ดี ไม่รู้ดิ แบบจงใจทำความผิดน่ะนะ
-
โฮกกกกก เจ็บปวดดด ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :z3:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ทำไมรู้สึกwinแปลกๆ
:hao7:
อยู่นี่ล่ะลูก อยู่กับแสนตาปล่อยเขาไป ถ้ากลับพิจิตรด้วยรังแต่จะเจ็บปวด มองเขารักกัน อยู่เยียวยาพี่แสนตาเถอะ
-
ตอนนี้ยกป้ายFCแสนตากะพันวังเจ้าค่ะ
ส่วนท่านโคจรก็จรรีกลับพิจิตรไปเถอะเจ้าค่ะ
:mc4: :katai3:
-
คำว่า ทรยศ มันเริ่มมาจากจุดนี้เอง
ติดใจเรื่องที่จ้าววันบอกว่าเคยเป็นรับ สงสัยท่านอาตะหงิดๆ
-
จ้าวโคจรไม่น่าทำแบบนั้นเลยอ่าา รออีกนิดก็ดีแล้วแท้ๆ พฮืออออ อ่านแล้วเจ็บปวดที่สุดเลยยย สงสารจ้าวแสนตามากๆๆๆ คำว่าทรยศ นี่แบบกรีดลงกลางใจเลยอ่าา โอยยยย ปวดใจจจจ // อินมาก // :o12:
-
สั้นแต่เจ็บปวด :hao5:
-
ปวดตับ อยากอ่าน
-
ป ฐ ม บ ท ¬• จ้ า ว ธ า ร า
-๘-
…ความรักคืออะไรรึ?
คือการเป็นห่วงหา…ยามที่เห็นเขาเจ็บเราสิเจ็บมากกว่า..
หรือเพียงแค่ทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาอยู่กับใครอีกคนกันแน่..
หากไม่อาจเห็นภาพบาดจิตใจยามเห็นจ้าวแสนตาอยู่กับแม่หญิงบุหลันเป็นความรัก แล้วความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับอ้ายแสนตา ยามที่เห็นเขาทุกข์น้ำตาจึงออกมามากกว่า หรือแม้กระทั่งเรื่องที่เลือกจะอยู่อโยธยาเช่นนี้โดยไร้ความห่วงหาจากบ้านเกิดเมืองนอนเช่นนี้…มันมิเรียกว่า ‘ความรัก’ หรอกรึ..?
ถ้าความรักคือการรักใครได้แค่เพียงคนเดียว…
…ถ้าเช่นนั้นแล้ว…ความรู้สึกที่มีอยู่นี่คืออะไรเล่า?
“อ้าว อ้ายพันวัง…มีอันใดรึ?”
“ข้าสิจะขอยกสำรับมื้อกลางวันไปให้อ้ายพี่แสนตาน่ะขอรับ”
“อ้อ ถ้าเช่นนั้นก็นั่นละ” บ่าวหนึ่งชี้ “ยกไปได้เลย”
“ขอรับ”
“ท่านจ้าวเป็นเช่นนั้นก็มิรู้จะทำเช่นใด…ข้าฝากเจ้าด้วยล่ะอ้ายพันวัง”
“ขอรับ”
เด็กหนุ่มรับคำ…คิดอยู่เสียนานว่าควรมีประโยคอะไรต่อท้ายสักหน่อยดีรึไม่…แต่ไม่เลย
จากบ้านเกิดเมืองนอนมาแสนไกล เปลี่ยนที่อยู่ใหม่ไร้ที่พึ่งทางใจ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะต้องปรับตัวกับสภาพแวดล้อมแบบใหม่นี้ แต่พันวังเองก็ทำได้ไม่เลวนัก เขาค่อยๆคุ้นชินกับมัน ไม่ว่าจะเป็นบ้านที่เปลี่ยนไป หรือคนที่เปลี่ยนตาม
…หรืออาจจะเพราะเป็นเรื่องที่ต้องทำ…ก็เป็นไปได้
ร่างโปร่งตรงไปที่โต๊ะเตรียมของ มองบรรดาอาหารอันกอปรด้วยข้าวต้มและเครื่องเคียงอีกเพียงเล็กน้อย ทุกอย่างทานง่ายและเป็นของโปรดของอ้ายพี่แสนตาทั้งนั้น
“จนบัดนี้ข้าก็ยังมิรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น”
“อย่าถามข้าเลย ข้าก็มิต่างกับเจ้า”
“เรื่องที่ไล่ท่านจ้าวโคจรออกจากบ้านก็เรื่องหนึ่ง แล้วเหตุใดอ้ายแม่หญิงบุหลันถึงได้ไปกับเขาด้วยเล่า”
“ข้าว่าเรื่องนี้…หากตริตรองดูดีๆก็จะเห็นความเป็นไปได้กระมัง”
“เช่นไรล่ะ?”
“เจ้านี่ก็โง่นัก เรื่องเช่นนี้จะพูดได้เสียที่ไหน”
“เอ้า เจ้าก็รีบๆพูดมาเสียสิ”
“มิสังเกตหรอกรึ ใยพอมาถึงนี่จ้าวโคจรถึงได้อาการประหลาดนัก” บ่าวหนึ่งกระซิบกระซาบ “ไม่หือไม่อือ ไม่ร่วมยินดี ขนาดข้าวปลาก็ทานน้อยมิได้ต่างจากท่านจ้าวเราตอนนี้สักนิด”
คนฟังพยักหน้า “ก็…นั่นสินะ”
“แล้วเช่นไรอีกเล่า?”
“แม่หญิงบุหลันยิ่งเป็นตัวเมียที่หาได้ยากยิ่งด้วย คิดเช่นนี้แล้วก็ต่อยอดเอาละกัน”
“ประเดี๋ยวสิ บอกมาขนาดนี้แล้วใยจึงมิบอกให้หมดเล่า”
“นั่นสิ จะมัวอมพะนำอยู่ใย เขาก็งุนงงกันทั้งค่ายนั่นแหละ”
“เอ้า ข้าสิพูดได้เสียที่ไหน เรื่องของจ้าว”
“กระนั้นก็พูดมาเสียนานมิใช่รึ”
ว่าแล้วไอ้คนพูดมากก็โดนตะหลิวฟาดไปเสียที ด้วยมือของอ้ายพี่ทองดี ที่พันวังคิดว่าคงมีศักดิ์เท่าอ้ายอินทรของฝั่งพิจิตร คนโดนฟาดก็ร้องโอดโอยเสียยกใหญ่ แต่ทองดีก็ยังตีหน้ายักษ์ใส่ แล้วเอ็ดเสียงดัง
“พวกเจ้าสิเลิกนินทาเรื่องพวกนี้เสีย หากใครมาได้ยินเข้าคงจะเล่ากันไปปากต่อปาก”
“ฤๅเจ้ารู้เรื่องนี้ดีกระนั้นรึ? อ้ายทองดี”
“รู้สักที่ไหน อย่างน้อยข้าก็มิได้เอามาถกเป็นประเด็นเช่นเจ้าก็แล้วกัน” ชายหนุ่มเจ้าของนามหรี่ตาจับผิด โบกตะหลิวอีกครา “ไป ไปให้พ้นเสีย ทำงานทำการซะ ข่าวว่าหน้านางานหนักนักมิใช่รึ”
“ขอร้าบบ”
“แหน่ะ ยังมีน่ามาล้อเลียน”
“พวกข้าก็กำลังจะรีบไปอยู่นี่”
พันวังลอบผ่อนลมหายใจ คว้าสำรับอาหารที่ตนตั้งใจมาเอาเดินออกจากโรงครัว แม้ตนมิได้มีส่วนร่วมกับบทสนทนาทายปริศนาเมื่อครู่ แต่ก็อยู่ฟังจนจบกระบวนความ
แม้เวลาจะผ่านมาเสียร่วมสัปดาห์ตั้งแต่ที่ขบวนจระเข้แห่งพิจิตรยกกองกลับไป…การเดินทางที่มิได้ผ่านการเตรียมพร้อมนั้นคงลำบากนัก ทั้งไม่มีปิ่นโตกินข้าวระหว่างทาง ทั้งบางตัวยังมิได้หลับได้นอน ซ้ำวันนั้นแดดยังออกร้อนเปรี้ยงปร้างเสียอีก คิดแล้วก็อดเป็นห่วงพรรคพวกของตนไม่ได้ ด้วยกลัวใครสักคนจะเป็นลมเป็นแล้งกับอากาศร้อนเช่นนั้นเสียก่อน
…แต่ดูคล้ายฝั่งนี้จะน่าเป็นห่วงมากกว่านัก
นอกจากคำครหาและเสียงกระซิบกระซาบไปทั่วทั้งเรือนแล้ว สิ่งที่น่าหนักใจกว่านั้นคงจะเป็นความรู้สึกของจ้าวแสนตา…ที่ไม่รู้ว่าถูกทำลายลงไปเท่าไหร่
เด็กหนุ่มก้าวเท้าขึ้นบันไดช้าๆด้วยกลัวน้ำแกงในมือจะหกเสียก่อน หลายคนเหลือบมามองเขา แล้วหลบไป…มันเป็นจุดเริ่มต้นของคำถามง่ายๆ
...ที่ว่าทำไมเขาถึง…ยังอยู่ที่นี่…
…แค่เพราะเขาปล่อยอ้ายพี่แสนตาให้อยู่คนเดียวเช่นนี้ไม่ได้…
ความจริงที่ว่าตนควรจะกลับไปยังคงค้างคาอยู่ในหัว และเรื่องที่จ้าวเหนือหัวของตนได้กระทำการเช่นนั้นก็เป็นเหตุผลที่ดีที่หลายคนจะขับไล่ไสส่งตัวเองออกไป กระนั้นก็ไม่มีใครทำ ด้วยเพราะรู้ดีว่าจ้าวแสนตาเอ็นดูเด็กหนุ่มพันวังนี่มากมายเพียงไร
แค่เพียงเหตุผลนั้น…จะพอแล้วรึไม่?
ก๊อกๆๆ
“อ้ายพี่แสนตาขอรับ”
…ไม่มีเสียงตอบรับ…
พันวังผ่อนลมหายใจ ก่อนจะถือวิสาสะผลักบานประตูให้เปิดออก เขาวางสำรับอาหารลงบนโต๊ะกลางก่อน ถึงจะเดินกลับไปปิดประตูบานเดิมให้สนิท แล้วชะโงกหน้าเข้าไปมองในห้องนอน
เจ้าของห้องยังคงนอนอยู่บนเตียงเช่นเดิม เหมือนกับตอนที่เขาออกไป
ร่างสูงดูอ่อนแรงนักเมื่อทำได้เพียงทอดกายอยู่บนเตียง ปล่อยให้ดวงตาสีอำพันคู่นั้นเบือนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไรจุดหมาย ทั้งวรกายด้วยเหนื่อยล้าแม้ไม่ได้ทำกิจอันใดมากนัก
..กระนั้นก็เข้าใจได้ไม่ยากเย็น…
“…อ้ายพี่แสนตา…”
เจ้าของนามเบือนสายตามาสบ แล้วยิ้มอ่อนให้
คนมองกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แต่ก็ต้องเอ่ยออกไป
“กินอาหารเสียหน่อยเถิดขอรับ ข้าจะยกมาให้นะ”
การพยักหน้าเพียงเล็กน้อยเช่นนั้นทำให้คู่สนทนาอึดอัดในอกนัก ยามที่หันหลังกลับมายกสำรับอาหารอีกครั้งนั้นต้องยกมือปาดหยดน้ำตาเล็กๆเสียก่อน พันวังใช้เวลาสงบสติจากอาการนั้นอยู่เพียงไม่นาน ก็เข้าไปปรนนิบัติอ้ายพี่ของตนได้
..จ้าวแสนตาอ่อนแอลงนัก..
ราวกับวันที่ท้องน้ำแห้งขอดจนเห็นพื้นดินแห้งแตกระแหง และ…เขากำลังรู้สึกเช่นนั้น
ครั้งหนึ่ง…เคยได้ยินถึงเหตุผลที่ทำไมจ้าวถึงเป็นจ้าว เพราะสายเลือดสูงศักดิ์กับพลังอำนาจสูงส่งนี้ หากจระเข้แปลงอย่างเรามีอายุได้มากถึงหนึ่งร้อยปี จ้าวอาจจะอยู่ได้ถึงพันปีหมื่นปี ยามรบราต่อกรกับมนุษย์ อาคมคาถาหรือหอกดาบก็มิอาจสะเทือนซึ่งผิวหนังของจ้าวได้
…จึงได้ชื่อว่า ‘จ้าวธารา’
แต่กระนั้นอายุจ้าวก็มิเคยอยู่ได้นานนัก
แม้จะเคยได้ยินมาเพียงตำนานอันแสนไกล ว่าเพียงคมหอกเดียวที่สามารถแทงทะลุผิวหนังจ้าวได้ เพียงสิ่งเดียว…ที่ทรงอำนาจมากพอจะสังหารจ้าวได้
…คือการ ‘ทรยศ’
อาจเพราะครึ่งหนึ่งกลายเป็นมนุษย์ ความรู้สึกจึงได้สร้างความสัมพันธ์ที่แสนเปราะบางขึ้นมา
เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว มือที่พยายามตักป้อนข้าวอยู่นั้นก็สั่นเสียดื้อๆ เด็กหนุ่มรู้สึกยากที่จะสะกดความรู้สึกไว้ข้างใน ยิ่งมองคนตรงหน้าที่อ่อนแอลงแบบนี้ด้วยแล้ว…
ในอกปวดนัก
…ราวกับพร้อมจะแตกสลายลงเหมือนเม็ดดินก็มิปาน
“พันวัง?”
เสียงแหบเรียก ดวงตาคู่นั้นยังเจือความเป็นห่วงอยู่มิใช่น้อย
“เจ้าเป็นกระไรรึ?”
คนถูกถามหลุบตาลง “มิเป็นไรดอก อ้ายพี่สิกินเสีย”
ว่าแล้วก็จ่อช้อนที่ริมฝีปาก คู่สนทนายังคงดูเหมือนสงสัยอยู่ แต่ก็อ้าปากรับแต่โดยดี
“พอแล้ว” จ้าวหนุ่มกล่าว “ข้าอิ่มแล้วล่ะ”
พันวังก้มหน้าลง มองข้าวต้มที่ยังเหลือกว่าครึ่งในชามตัวเอง เขามีหน้าที่เฝ้าดูแลอีกฝ่ายอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ แต่หากแม้แต่งานที่ได้รับมอบหมายให้ป้อนข้าวป้อนน้ำยังมิสำเร็จ จะช่วยอ้ายพี่แสนตาได้อย่างไรกัน
“อ้ายพี่กินอีกเสียหน่อย ข้าสิจะไปเอายาบำรุงกำลังมาให้” เด็กหนุ่มกล่าว พยายามคะยั้นคะยอ
“จะต้องกินยาอีกรึ?”
“แน่สิขอรับ”
อีกคนเบ๊หน้า “งั้นข้าไม่กินเห็นจะดีกว่า”
“อ้าว โถ่อ้ายพี่” ร่างโปร่งโอดครวญ “เป็นเช่นนี้แล้วเมื่อไหร่จะหายเป็นปกติล่ะขอรับ”
ช่วงเวลานั้นเองที่คนฟังเงียบไป
นาน..กว่าจะเอ่ยออกมา
“ข้าสิ…อยากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด”
คำพูดนั้นทำให้ในอกแห้งผากนัก เด็กหนุ่มสั่นศีรษะระรัว
“โปรดอย่าพูดเช่นนั้น”
“ทำไมล่ะ?”
“หากอ้ายพี่จากไปเสีย แล้วข้าเล่าจะอยู่กับใคร”
คนฟังยิ้มอ่อน แตะมือลูบไล้ที่ข้างแก้มเนียน..สัมผัสอบอุ่นเช่นนั้นทำให้อีกฝ่ายเอียงหน้ารับ ก่อนหันไปจูบมือที่แสนอ่อนโยนข้างนั้นอย่างเผลอไผล
“ไม่รู้สิ..พันวัง…ข้าน่ะ….” เปลือกตาสีเข้มปิดลงสนิท กลีบปากหยักเม้มเข้าหากันแน่น “ข้ารู้สึกคล้ายตัวเองทำผิดนัก ทั้งกับอ้ายโคจร…แม่หญิงบุหลัน…หรือกระทั่งเจ้า”
“อ้ายพี่ไม่ผิดสักนิด”
พันวังวางชามลง โผเข้ากอดซบอีกคนซุกหน้าลงที่อกกว้าง…แม้จะปฏิเสธออกไปเช่นนั้น แต่เขาก็มิอาจพูดออกไปได้อย่างเต็มปากว่าเป็นความผิดจ้าวโคจร หรือเป็นความผิดใครต่อใคร
…อาจจะเพียงคนละเล็กละน้อย…เรื่องเล็กน้อยที่ละเอียดละอ่อนนัก
“…เรื่องนี้ไม่มีใครผิดทั้งนั้นดอกขอรับ”
มือใหญ่เลื่อนมาโอบปลอบร่างโปร่งบางไว้ แล้วลูบสัมผัสทั้งหัวทั้งหลัง หมายจะปลอบโยนคนตัวเล็กที่ขี้แยร้องไห้โฮเช่นนี้อีกครั้ง
“ข้าฝืนรั้งเจ้าไว้ด้วยความอ่อนแอของข้า..ข้าสิผิดนัก”
“มิใช่ดอก…” เสียงหวานพร่ำกระซิบบอก “เป็นประสงค์ของข้าเอง ข้าจะอยู่กับอ้ายพี่แสนตา จะมิทิ้งท่านไปไหน”
“จะสงสารก็ดี หรือจะอยู่ด้วยรู้สึกผิดต่อข้าก็ดี” จมูกโด่งกดลงบนหน้าผากเนียน จูบปลอบให้อีกคนหยุดสั่นสะท้านเช่นนี้…หรือบางทีอาจจะแค่การปลอบใจตัวเอง “ช่างน่าสมเพชนักที่…ข้ากลับนึกดีใจ อย่างน้อยเจ้าก็มิได้จากข้าไปไหนเหมือนใครคนอื่น”
“อ้ายพี่แสนตา…ข้าจะอยู่กับอ้ายพี่แสนตา”
“ข้ารักเจ้า..พันวัง”
มันเป็นเสียงกระซิบที่เอื้อนเอ่ยออกมา ราวน้ำเย็นหวานที่ราดลงบนเนื้อหัวใจ
“แล้วเจ้าเล่า…รู้สึกเช่นไร?”
พันวังมิได้ตอบสิ่งใดออกไป
เพียงเงยหน้าขึ้นประทับริมฝีปากเคล้าเคลียกับอีกคน
เขายังไม่แน่ใจคำตอบของคำถามนั้น จึงเลี่ยงที่จะไม่พูดออกไป แต่ก็มีบางอย่างที่เขาพอจะเข้าใจตัวเองได้ชัดเจน……
“…ข้าจะไม่ทิ้งท่านไปไหน ข้าสัญญา”
= = = = = = = = = =
“น้องพันวัง”
“ขอรับ?”
ชายหนุ่มร่างใหญ่ยกมือเกาแก้ม “ยินข่าวว่าขบวนของจ้าวโคจรเดินทางถึงพิจิตรปลอดภัยดี เจ้ามิต้องเป็นห่วงนักนะ”
“ขอรับ ขอบคุณอ้ายพี่สหัสนักที่เป็นธุระให้ข้า”
“มิใช่ดอก ที่จริงข้าเองก็เป็นห่วงอยู่มิใช่น้อย ด้วยพวกเราทั้งหมดก็คนกันเองทั้งนั้น…เพียงแค่…”
จังหวะที่เสียงเงียบทิ้งช่วงลงไปนั้นคือความเงียบงัน ที่พวกเขาทั้งคู่เข้าใจกันดี
ในเพลานั้นมีเพียงหกตนเท่านั้นที่รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โชคดีที่อ้ายพี่รดินและอ้ายพี่สหัสช่างแสนภักดีนัก ถึงได้เก็บเงียบเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ยอมปริปากพูดออกมา ด้วยคิดว่ามิใช่เรื่องที่ต้องหยิบยกเอานายไปพูดจาพล่อยๆ รังแต่จะให้เกิดความแตกแยกเสียดสีกันเสียเปล่าๆ
ในใจพันวังนึกขอบคุณอ้ายพี่สหัสคนนี้อยู่ไม่ใช่น้อย ทั้งที่ตนเป็นคนของทางฝั่งโน้น แต่ก็มิได้แสดงอาการรังเกียจหรือเหยียดนัก ซ้ำยังคอยถามความเป็นไปอยู่เสมอ แม้จะออกมาแบบเก้ๆกังๆนักก็ตาม
มิว่าจะเป็นคนของฝั่งใด จะผิดใจกันแค่ไหน แต่จระเข้ก็คือจระเข้
ชนเผ่าที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดเท่านั้น และสหัสคงตระหนักถึงความจริงข้อนั้นได้ดี
“แล้วท่านจ้าวล่ะ…เป็นเช่นไรบ้าง?”
“ตอนนี้เริ่มกินอาหารได้เยอะขึ้นแล้วขอรับ” เด็กหนุ่มตอบกลับไป “นี่ก็เพิ่งต้มยาให้ไป ยังคงนอนพักอยู่เพียงแต่ในห้อง”
“ดีแล้ว ท่านร่าเริงขึ้นบ้างรึไม่?”
พันวังส่ายหน้าช้าๆ “…คงยากนัก แต่ข้าจักพยายามให้ดีที่สุด”
“ขอบใจเจ้ามาก”
“เรื่องกระไรรึ?”
“ทั้งๆที่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าเพียงสักนิด…แต่ต้องมารับกรรมที่ตนมิได้ก่อ”
“ข้าไม่เห็นว่าเป็นกรรมเช่นนั้น ข้าทำเพราะประสงค์ของข้า”
“ข้าถึงต้องขอบใจเจ้า”
เขายิ้มตอบ “อ้ายพี่สหัสอย่ากังวลไปเลย ท่านจ้าวของท่านมิเป็นไรดอก ท่านมิใช่รึที่รู้จักความแข็งแกร่งของอ้ายพี่แสนตายิ่งกว่าใคร”
“เรื่องนั้นก็ใช่…”
“อีกไม่นานเท่านั้น บาดแผลนี้เพียงต้องใช้เวลารักษา”
“….ข้ามิอยากให้มันนานมากไปกว่านี้เลย…”
คำที่คล้ายกับกระซิบกระซาบไม่แน่ใจเช่นนั้นทำให้คนฟังต้องเลิกคิ้วมอง
“อะไรนะขอรับ?”
“…ท่านจ้าวหายไปเช่นนี้ บ่าวไพร่พากันวิตกนัก” ชายหนุ่มถอนหายใจ ทอดสายตามองไปรอบๆเรือน “วาระด้านนอกก็แสนสาหัส ยากจะรับมือ หากข่าวเรื่องจ้าวแสนตาล้มป่วยหลุดไปถึงหูศัตรู มิวายพากันล้มตายหมดเสียทั้งเรือน”
เด็กหนุ่มพยักหน้า เขาเข้าใจในคำพูดนั้น ด้วยรู้ว่าเมืองแห่งนี้คราคร่ำไปด้วยผู้คนมากกว่าบ้านเก่าของตน ส่งผลให้จระเข้ที่นี่ถูกตามล่ามากกว่าที่พิจิตร
…และเต็มไปด้วยสงครามมากมาย
ศึกที่บางคราต้องรับนั้นหนักนัก วันหนึ่งเมื่อ ‘จ้าว’ ของพวกเขาเจ็บป่วยลง สถานการณ์คงง่อนแง่นน่าดู ที่จริงแล้วพันวังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเหล่านั้นมากนัก ด้วยตัวเองเกิดและโตในฐานะนายกำนัล แถมยังอยู่ในเมืองที่ไม่ต้องประมือกับหมอปราบจระเข้บ่อยนัก
ว่าแล้วก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงบ้านเกิดเมืองนอน หากที่นี่วุ่นวายนัก…หากว่าจ้าวแสนตากับจ้าวโคจรไม่บาดหมางกันเสียก่อนแบบนี้…ก็หวังให้อพยพย้ายไปอยู่พิจิตรกันเสียให้หมด
“แล้วอ้ายพี่สหัสเล่า แต่งองค์เสียครบ จะไปไหนรึ?”
คนถูกถามกรอกตา “ฟังแล้วอย่าเพิ่งเรียนจ้าวเหนือหัวเล่า รังแต่จะอ่อนล้ากว่าเดิม”
“ข่าวร้ายกระนั้นรึ?”
“มิสู้ดีเท่าใดนัก” เขาผ่อนลมหายใจ “ค่ายเราที่ต้นน้ำมิได้ติดต่อกันตั้งแต่ยามก่อน ข้าสิจักไปดู เกรงว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น พักนี้พวกมนุษย์ยิ่งร้ายนัก คราก่อนก็บุกจมค่ายตะวันตกไปเสียเฮี้ยน ข้าสิกลัวคราวจะตกซ้ำรอยเดิม ระวังไว้ก่อนจะมิทันการณ์”
“อ้ายพี่โปรดระวังตัว ขอให้กลับมาโดยปลอดภัยนะขอรับ”
“เจ้าเองก็เช่นกัน ข้าขอฝากท่านจ้าวด้วย”
“ขอรับ”
ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ หมุนตัวเดินก้าวลงกระไดพร้อมเอ่ยเสียงเบา
“ข้าสิภาวนา…ให้จ้าวแสนตากลับมาแข็งแรงเช่นเดิมในเร็ววัน”
คนฟังพยักหน้าเพียงเล็กน้อย รู้สึกภาระที่ตัวเองกำลังแบกอยู่ช่างหนักนัก กระนั้นคำอวยพรก็ยังทำให้เขาหลับตาลง แล้วสวดมนต์อ้อนวอนเช่นกัน
สหัสออกไปในครานี้นำทหารหาญตามติดไปด้วยสองนาย และไม่ใช่ไปด้วยล่องลำเรือแบบที่สัญจรปกติ หากมุดตัวดำดิ่งลงในน้ำ กลายร่างเป็นกุมภาตัวใหญ่เร้นกายอยู่ใต้ห้วงธารา
เด็กหนุ่มยืนมองทั้งสามคนจากบนเรือนจนลับสายตา มองตามคลื่นน้ำที่ผิดปกติจนหายลับไป นั่นแสดงว่าอ้ายพี่ทั้งสามคงจะดำลงไปเสียลึก เป็นวิธีแฝงกายที่น่ากลัวนักกับมนุษย์ แต่เป็นเรื่องปกติยามที่จระเข้มีภัยใกล้ตัว
…เขารู้สึกไม่สู้ดีกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากนัก
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเหมือนก้อนหินที่กลิ้งลงจากเนิน รังแต่จะเพิ่มความเร็วมากขึ้นเท่านั้น
ข้าแต่พระแม่คงคา…
….ขอให้เรื่องเลวร้ายนี้…ผ่านพ้นไปในเร็ววันด้วยเถิด
TBC
=====================
อีกนิดเดียวเนอะ!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อร้ากกกกกกกกกกกกก
-
หือ ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกหรือเปล่าว่า จ้าวโคจรกลับไปพิจิตรแล้ว แม่หญิงบุหลันก็ตามไปด้วย
อ้ายแสนตาป่วยเพราะตรอมใจ ศัตรูคือพวกหมอปราบจระเข้กำลังบุก
ถ้าเป็นเช่นนี้ก็ช่างเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัดหนักเลย
-
อ๊ากกกกกก อ่านตอนปวดหัวนี่มันไม่เข้าหัวเลย อยากรู้ว่าเพราะอะไรอาพันวังถึงคิดฆ่าทิวัน :serius2:
-
ง่า อยากรู้สาเหตุที่พันวังแค้นไว้ๆ :hao5:
-
ทำไมมันลุ้นอย่างนี้ แอร๊ยยยย :katai1:
-
สงสารอ้ายพี่แสนตาาาาาา โฮกกกกกกก ถูกเพื่อนหักหลัง หญิงก็ปันใจ ศึกก็รอบด้าน ฮืออออออ
-
ความแค้นของพันวังคืออะไรกันนะ....
รอติดตามค่ะ
-
นิดเดียววววก็ใจจะขาดดดดดดดดดดด :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ติดถึงพี่ไกรกับพี่วันอ่าาาาาา :วmew2:
-
สงสารจ้าวแสนตามากกก ถ้าเกิดอะไรขึ้น พันวังน่าจะแค้นอยู่หรอก
-
น่าสงสารท่านอาพันวังยิ่ง
-
เลิกเศร้าได้แล้วละ พันวังก็ยังอยู่อย่าเศร้านานนักเลย
-
น่าสงสาร แต่สถานการณ์รอบด้านก็น่าเป็นห่วง ท้าวแสนตาน่าจะรีบรักษาตัวน้าาา พันวังคอยดูแลแบบนี้หายเร็วๆนะ
-
พี่วันๆๆ :katai5:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านซะตั้งนานเลยอ่านยาวรวดเดียวเลย
ตอนที่30เปิดอ่านไม่ได้
ก็เลยข้ามมาอ่านปฐมบท
ลองอ่านดูแล้วก็ให้สงสารพันวังนะ
เป็นข้ารับใช้ที่นายไม่นึกถึงจิตใจกันบ้างเลย
-
เอาพี่ทิวันกลับมาซะที่พี่โอขาาาาาา :katai1:
-
เราคิดว่าบุหลันอาจจะเป็นไส้ศึกที่พวกมนุษย์ส่งมาให้ทำร้ายจ้าว
เพราะดูนางถูกมนุษย์เลี้ยงดูมาและรักมนุษย์
และเพราะมีแต่นางเท่านั้นที่ทำให้เกิดการ ทรยศ แบบนี้ขึ้นได้
พันวังน่าจะรักจ้าวแสนตาจิงๆแล้วห่ละแต่ไม่กล้ายอมรับ พอจะรู้ใจตัวเองจิงๆซะที จ้าวแสนตาก็ดันมาตายแน่เลยส่วนจ้าวโคจรที่ตัวเองเคารพรักมาแต่อ้อนแต่ออกก็ดันมาตายเหมือนกาน
พันวังเลยเกลียดพี่ทิวันเพราะงี้ป่ะ
แบบอาจจะทั้งรักทั้งเกลียดเพราะพี่ทิวันนี้เป็นลูกของจ้าวโคจรอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะขี้เล่นเหมือนแปะซะขนาดนี้
-
เจ็บมาก แม้นโดนเพื่อนทรยศก็ยังนิ่งอีกหรือ ฮึ
อ่านแล้วอยากกอดท่านพี่ เหลือเกิน T_T
-
ทางนั้นก็ไม่ได้สนใจว่าบ่าวสนิทตัวเองหายไปสินะ
:ling2:
-
มีความรู้สึกว่าตอนหน้าพี่แสนตาของน้องจะต้องเจอกับอันตราย :ling1:
-
จ้าวโคจรสนใจพันวังบ้างไหม แค่อยากจะรู้
:mew6:
-
นี่ซินะสาเหตุของการทรยศหักหลังของท่านอาพันวัง....
-
คนหนึ่งรัก..คนหนึ่งใคร่
ขุดยากยิ่งกว่าสันดอน..
นั่นคือสันดานชาย :ling1:
สงสารหนุ่มน้อยพันวังจัง ช้ำทั้งกายใจ :hao5:
-
:katai1: ท้าวโคจร(ตบเข่าป้าบเข้าให้)ปั๊ดแหล่ว..เป็นเรื่องจนได้นิ เฮ้อ..แต่ก็นะ ตบมือข้างเดียวไม่ดังนะ ท้าวแสนตาก็ไม่ได้อะไรกะแม่หญิงเล๊ยท้าวแสนตาแต่งกะแม่หญิงเหมือนเป็นแค่หน้าที่ที่ต้องทำเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์
จะโทษว่าใครผิดไม่ได้ โดยรวมผิดทั้งสองฝ่าย
ฝ่ายหนึ่งไม่ยั้งคิด(เพราะเป็นจระเข้มิใช่มนุษย์)
อีกฝ่ายก็ไม่ยั้งใจ(เพราะเป็นจระเข้มิใช่มนุษย์)
สงสารพันวัง(อีกละ)กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
คนที่ตนรักไม่รักตน :ling1:
-
เฮ้อ...อ่านกว่าจะจบ..
หายใจไม่ทั่วท้องเลยแฮะ..
ขออย่าผีซ้ำด้ามพลอยนะ..
-
เด๋วอ้ายพี่แสนตาต้องตายแน่เลย ไม่รู้ด้วยเพราะอะไรซักอย่างแต่ คงไม่ใช่ตรอมใจธรรมดาจ้าวโคจรจะต้องกลับมามีบทบาทเกี่ยวข้องแน่ ซึ่งคงจะเป็นการกลับมาที่ทำลายความรักความเคารพเชื่อใจต่างๆที่พันวังมีให้แน่เลย คงจะเป็นเรื่องที่หนักหนามาก ส่วนหมอปราบจระเข้คงเป็นแค่พรอบเสริมมีส่วนในการตาย ลุ้นๆๆๆๆๆๆใกล้แล้วๆรอคุณโอมาไขปริศนามห้กระจ่าง
-
ติดตามๆ จ้าาา
สงสารอ้ายแสนตา แอบอยากให้รักกันกับน้องพันวัง
-
:z3: :z3: :z3:
รู้ว่าอ่านก็จะค้างงงง...แต่ก็อ่าน....
-
จำได้เลยว่าไม่ได้อ่านนานมากกกกกกก
คิดถึงน้องไกรกับพี่วันอ่าาาาา U_U
พอมาอ่านเจอปฐมบทแบบว่า อะโห้ยยยยยยยย
ช่างดราม่ายิ่งนัก..... อ่านแล้วน้ำตามันพาลจะไหล
สงสารมากที่สุดคือจ้าวแสนตา.. ทำไมนะ เจ็บปวดแทน U_U
ยังคอยอ่านนิยายเรื่องนี้อยู่น้าาาาาา
ติดตามอยู่เสมอ ชุ้บๆ <3 ♥
-
ป ฐ ม บ ท ¬• จ้ า ว ธ า ร า
-๙-
“พี่ทองดี อ้ายพี่ทองดี”
ร่างโปร่งวิ่งทั่กๆลงบันได เผลอกระแทกส้นเท้าลั่นจนคนฟังต้องเอ็ดขึ้นมา
“เบาๆหน่อยสิอ้ายพันวัง วิ่งซุกซนเป็นเด็กไปได้”
คนถูกดุยิ้มแหย เปลี่ยนเป็นค่อยๆย่องลงจากบันไดแทน แล้ววิ่งอ้อมเข้ามายังใต้ถุนเรือน จระเข้ที่มีอายุหน่อยจะได้อยู่ประจำเรือนคอยทำความสะอาดทำครัว จระเข้ที่ยังหนุ่มยังแน่นจะถูกส่งออกไปทำนาตามบริเวณรอบๆเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตกับมนุษย์ หลังจากอยู่มาสักพักพันวังจึงเริ่มเคยชินกับสภาพนี้
ทองดีนั่งชันเข่าอยู่บนแคร่ด้านล่าง กำลังเด็ดดอกแคเตรียมมื่อเย็น
“เรียกข้าซะเสียงดัง จะว่ากระไรรึ?”
เด็กหนุ่มพุ่งตรงไปหา แล้วนั่งคุกเข่าฝั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “ข้าจะถามว่า..เย็นนี้มีอะไรกินบ้างขอรับ?”
“ก็มิมีอันใดมากดอก ก็แค่ผักจิ้มน้ำพริกเท่านั้นเอง”
“แค่นั้นรึขอรับ?”
พอเห็นไอ้หนุ่มคะยั้นคยอนัก ชายวัยกลางจึงได้หมุ่นคิ้วมองด้วยนึกสงสัย ร้อยวันมันก็ไม่เห็นจะเข้าครัวมาเจ้ากี้เจ้าการเรื่องอาหารการกิน ออกจะเลี้ยงง่ายอยู่ง่ายมาเสียนาน พอมาวันนี้ดันอยากจะถามขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“รึเจ้าอยากกินอะไรเป็นพิเศษเล่า?” ทองดีถามกลับ “ข้าจะได้เตรียมไว้ให้”
“มิใช่เช่นนั้นดอก”
“แล้วอะไรเล่า แน่ะ ยังมาทำตาระริกระรี้มีพิรุธอีก”
“เอ่อ…ข้า-ข้าคงเริ่มต้นคำถามผิดไป…”
พันวังคล้ายกำลังอ้ำอึ้ง เขายิ้มไม่หุบมาตั้งแต่เมื่อสักครู่นี้ด้วยเหตุผลหลายๆประการ
ก่อนจะเอ่ยต่อประโยคมา
“อ้ายพี่แสนตาให้มาถามน่ะขอรับว่า ข้าวเย็นนี้มีอะไรกินบ้าง?”
เท่านั้นแหละบรรดาคนที่ได้ยินในบริเวณนั้นถึงกับถลึงตาโต โดยเฉพาะอ้ายทองดีที่แทบจะลุกไปหยิบครกมาแทบไม่ทัน โดยไร้ซึ่งการสั่งการใดๆอื่นเพิ่มเติม
“ข้าสิจะไปเด็ดชะอมมาทอดไข่บัดเดี๋ยวนี้”
“ข้าจะตำเครื่องแกงส้มไว้รอ เจ้ารีบไปตักน้ำมาเสีย”
“ปลาตากแห้งนี่ได้ที่รึยังนะ”
“แล้วไฟเล่า ใครว่างรีบจุดไฟที”
เด็กหนุ่มอมยิ้มแก้มปริ ความเต็มตื้นจนแทบทะลักออกมาจากอกนี่ทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย ตั้งแต่เมื่อเช้าที่อ้ายพี่แสนตายอมลุกขึ้นจากเตียงเดินมานั่งที่เก้าอี้ ตั้งแต่ที่อ้ายพี่แสนตากินข้าวเช้าข้าวกลางวันจนหมดไม่เหลือสักเม็ด ตั้งแต่ที่เมื่อครู่นี้…อ้ายพี่แสนตาถามคำถามคำนั้นออกมา ให้เขารีบลงมาถามอ้ายพี่ทองดีเสียอีกทีหนึ่ง
“แล้วท่านจ้าวบอกรึไม่ จะให้เตรียมสำรับเข้าไปฤๅจะกินด้านนอกเล่า”
“ถึงขั้นนี้แล้ว…ข้าจะทำทุกทางเข็นอ้ายพี่ให้ออกมาจากห้องให้ได้ขอรับ” พันวังว่า มองท่าทางเปี่ยมสุขของทุกคนด้วยรอยยิ้มกว้าง “เอาแต่อุดอู้คุดคู้อยู่เพียงในห้องคงไม่ดีนัก ออกมาเปลี่ยนบรรยากาศเสียหน่อยคงจะดีขึ้น”
“เช่นนั้นก็รบกวนเจ้าอีกแรง”
“แน่นอนขอรับ!”
“อ้ายพันวัง…” ใครคนหนึ่งบอก ตรงเข้ามากอดเขา “พวกข้าสิขอบใจเจ้ามาก”
“ร้ายดีเช่นไรอย่างน้อยก็มีเจ้าอยู่ คอยเอาอกเอาใจท่าน”
“นับแต่ที่อ้ายพันตราเสียไป หากเกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นอีกข้าก็มิรู้จะทำเช่นไรเหมือนกัน”
“ขอบใจเจ้ายิ่งนัก”
“ไม่เป็นไรดอกอ้ายพี่ทั้งหลาย ข้าสิยินดีนักที่ได้รับใช้อ้ายพี่แสนตา” เขาตอบ จับมืออีกคนอย่างทะนุถนอม “ถ้านี่เป็นสิ่งเดียวที่ข้าทำได้ ข้าสิเต็มใจนัก”
“เจ้านี่ช่างเป็นเด็กดีนัก”
“แล้วจ้าวโคจรจะเสียใจ ที่ทิ้งเพชรน้ำงามอย่างเจ้าไว้ที่นี่”
ทุกคนหัวเราะร่วน ขนาดพันวังยังอมยิ้มออกมาเล็กน้อย คล้ายกับว่ามีคนปล่อยข่าวเรื่องสัญญาแลกตัวระหว่างเขากับอ้ายแม่หญิงบุหลันเพียงชั่วครู่ชั่ววัน ซึ่งแม้เรื่องนั้นจะเป็นความเท็จทั้งปวง แต่ก็พอจะคลายความสงสัยของบรรดาจระเข้ที่พำนักที่นี่ไปได้บ้าง
“ว่าแต่…พวกท่านเห็นอ้ายพี่สหัสบ้างรึไม่ขอรับ? อ้ายพี่แสนตาถามหาเช่นกัน”
“อ้ายสหัสน่ะรึ? ออกไปสำรวจตั้งแต่สองสามวันที่แล้ว ยังมิได้กลับมาเลย”
“ชะอ้าว”
หัวใจแทบจะหล่นไปกองที่ตาตุ่ม
เขานึกถึงคำที่อ้ายสหัสพูดเมื่อวันก่อน..ความว่ามนุษย์ช่างอันตรายนัก..
“เกิดเหตุร้ายอันใดขึ้นรึเปล่าขอรับ?”
“มิเป็นไรดอก มันสิส่งคนมาบอกเราแล้วว่าจะประจำการอยู่ตรงนั้นสักอาทิตย์สักเดือน มิต้องเป็นห่วงไป”
“แล้วข้าจักบอกอ้ายพี่แสนตาว่าเช่นไรดี?”
“ก็เพ็จทูลไปตามตรงนั่นแล”
“มิมีเหตุร้ายใดเกิดขึ้นดอก อ้ายพันวัง…พระแม่คงคาสิเฝ้าคุ้มครองพวกเราอยู่”
รอยยิ้มของอ้ายทองดีทำให้คนฟังยิ้มตาม และเป็นเช่นนั้นจริงๆ…
เคยมีนิทานเรื่องหนึ่งเล่าว่า ในดวงใจของจระเข้ทุกดวงเต็มไปด้วยธารน้ำใส ที่พระแม่คงคาเป็นผู้ให้กำเนิดมาแต่กาลก่อน ปั้นร่างจากเม็ดดินละเอียด…และใส่จิตวิญญาณของสายน้ำลงไป เช่นสักวันร่างกายนี้ก็จะเน่าเปื่อยลงสู่ดิน มีเพียงดวงใจเท่านั้นที่กลับคืนสู่ห้วงธารา
นั่นคือชาวเรา…ที่เป็นหนึ่งเดียวกับสายน้ำ
...ที่ทั้งได้รับการคุ้มครอง…และปกป้องมันเรื่อยมา…
มิช้านานนักขบวนอาหารมากมายก่ายกองประหนึ่งมีงานเลี้ยงฉลองครั้งใหญ่ก็ถูกลำเลียงไปให้ถึงศาลาริมน้ำ บ่าวไพร่นั่งเฝ้ารับตั้งแต่หัวกระไดเลียบไปจนตามทาง พอได้เวลาจ้าวบ้านหนุ่มจึงปรากฏตัว เคียงคู่มากับคนงามต่างเมืองที่เกาะแขนพยุงเดินมาจนถึงตั่งนั่ง
ยามเย็นที่พระอาทิตย์สีแดงก่ำใกล้จะหลุบหายเข้าหมู่ไม้ช่างงดงามนัก ม่านฟ้าที่เคยเป็นสีครามยามกลางวันเปลี่ยนเป็นสีม่วงแดงอ่อนๆไล่ขึ้นไปจากเส้นขอบฟ้า เสียงนกเพรียกร้องเรียกหากันกลับรังเป็นฝูงใหญ่ โดยที่ใครต่อใครคงทึกทักเอาเองว่าบรรยากาศระรื่นตาเช่นนี้ช่างเป็นใจให้จ้าวแสนตานัก
“อ้ายพี่สิกินเข้าไปเยอะๆ”
“อื้อๆ”
“แกงส้มชะอมทอดนี้รสดีนัก กุ้งก็ตัวโต๊โต”
“อื้อๆ”
“ฤๅจะปลาจาระเม็ดทอดนี่ก็ได้ มาเถิด ข้าตักให้”
“อื้อๆ”
“อ้ายพี่กินอีกสิ กินเยอะๆนะขอรับ”
“เอ๊ะเจ้านี่” เสียงทุ้มว่า “ช้าๆก็ได้…เยอะขนาดนี้ข้ากินไม่หมดหรอก”
“เอ้า! หากอ้ายพี่กินไม่หมดแล้วจะมีเรี่ยวแรงไปทำสิ่งใดได้เล่า”
คนฟังลอบยิ้มบาง “แล้ว ‘สิ่งใด’ ที่เจ้าว่าน่ะ…มีนัยอันใดรึเปล่าล่ะ?”
คู่สนทนาหมุ่นคิ้ว ฟาดป้าบไปเสียที
“อ้ายพี่นี่พูดอะไรมิอายฟ้าดิน หรือต่อให้มิอายฟ้าดินก็อายพวกอ้ายพี่คนอื่นที่นั่งอยู่นี่บ้างสิ!”
บรรดาบ่าวไพร่ที่นั่งเรียงอยู่โดยรอบพากันหัวเราะคิกคักประกอบฉาก คนถูกค่อนแคะหมุ่นคิ้ว เพ่งสายตามองไปยังจระเข้น้อยใหญ่ที่แอบมานั่งจ้องยามที่ตนรับประทานอาหาร เลยชี้หน้าเป็นเชิงบอกให้หยุดหัวเราะกันสักที ซึ่งก็ไม่มีผู้ใดทำตามเสียเท่าไหร่
เลยว่าไปตามเรื่อง
“แล้วพวกเจ้าเล่ามิมีกิจอันใดไปทำรึ มานั่งจ้องข้าแดกข้าวอยู่ได้”
อ้ายทองดีแสร้งทำเป็นประนมมือเทอดเกล้า แล้วว่า “กิจของพวกข้าก็คือดูแลความเป็นอยู่ของท่านจ้าวเนี่ยแหละขอรับ ใยจะไปไหนได้”
“อ้ายทองดี…”
“ขอรับ?”
“ฤๅยังไม่ไสหัวไปอีก เดี๋ยวจะโดนตีน……แค่ก!”
อาการไอเช่นนั้นทำเอาทุกคนตกใจนัก บ่าวหลายคนพากันวิ่งไปแย่งกระโถนมาบริการถึงที่ ส่วนท่านจ้าวผู้แสนดีก็โบกมือควับ แทบจะสะบัดตีนยันหน้าทุกผู้
“แค่กๆ! ไปได้แล้วไป”
“ท่านจ้าวเป็นอะไรรึเปล่าขอรับ?”
“เพียงอาหารติดคอเท่านั้น ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”
“ค่อยยังชั่วหน่อย…”
แสนตาหมุ่นคิ้ว “บ๊ะ ยังไม่รีบไปอีก! ดูแลข้าแค่น้องพันวังคนเดียวก็เพียงพอแล้วมิใช่รึ!!”
“เอ้า ฉไนจึงปฏิเสธความหวังดีพวกข้าเช่นนั้นเล่า”
“พวกข้าเพียงมาดูให้เห็นกับตา ว่าจ้าวแสนตาผู้ยิ่งใหญ่ของพวกข้ายังมีชีวิตอยู่ดีน่ะขอรับ”
“อ้ายนี่ ริมาสาปแช่งข้า…..”
เท่านั้นแหละอ้ายพี่ทองดีเลยลุกพรวด “เอ้าพวกเรา จะชักช้าอยู่ใย รีบไปได้แล้วไป อาหารเย็นของพวกเราอยู่ที่เรือนบ่าวกระนู้นโน่น”
ฝูงจระเข้พากันหัวเราะคิกคักไม่หยุด แต่ก็ยอมลุกขึ้นทยอยเดินจากไปดั่งที่หัวหน้าฝ่ายตนเองว่า แม้คนมองจะหงุดหงิดใจที่สั่งเรื่องไม่เป็นเรื่อง ก็มิอาจเอ่ยด่าไปมากกว่านั้นได้ ด้วยรู้ว่าไอ้บรรดาที่มันมานั่งจ้องหน้าดูเขาเนี่ยเพราะเป็นห่วงด้วยกันทั้งนั้น
“..ทำเป็นเปลี่ยนเรื่องนะ อ้ายพวกนี้” จ้าวแสนตาหันมาบ่นอิดออดในลำคอ เบือนสายตาไปมองคนดีที่นั่งอยู่เคียงกาย “เอ๊ะเจ้านี่ ยังมิวายล้อเลียนข้าเช่นเดียวกับไอ้พวกนั้นอีกรึ?”
“อะไรรึ? ข้ามิได้ล้อเลียนท่านสักหน่อย!”
“แล้วไอ้ที่อมยิ้มจนแก้มตุ่ยอยู่นี่มันกระไรกันเล่า”
“อย่างน้อยก็มิได้มีเจตนา..”
“…ชิชะ เดี๋ยวข้าจะคิดบัญชีทบต้นทบดอกเสียให้เข็ด”
“บัญชีกระไรเล่า ก่อนหน้านั้นท่านกินอาหารดื่มยาให้แข็งแรงก่อนดีกว่าไหม” พันวังว่า สุรเสียงอ่อนลงเล็กน้อย “ไว้ถึงตอนนั้นจะคิดบัญชีเช่นไรกับข้าก็ย่อมได้”
ชายหนุ่มชะงัก ทอดสายตาหวานลึกมองมา “จริงรึ?”
“จริงสิ”
“เช่นนั้นก็เตรียมใจไว้ได้เลย”
“หายดีแข็งแรงให้ได้ก่อนเถิด”
“อย่าได้ท้าข้าเชียว เพียงช้ำรักเท่านี้มิถึงตายดอก”
เด็กหนุ่มระบายยิ้มกว้าง ยกมือถูที่ข้างแก้มแก้เขิน พิจมองร่างสูงตรงหน้าที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวอีกครั้งหนึ่ง
จริงอยู่ที่อ้ายพี่แสนตาของตนอารมณ์ดีมากพอจะออกมาเดินข้างนอกได้เป็นครั้งแรกของเดือน แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าชายหนุ่มอยู่ในสภาพอาการที่ดีมากนัก ผิวเข้มที่เคยมีสเน่ห์ร้อนแรงยามต้องแสงตะวันกลายเป็นซีดเซียว ทั้งร่างกายใหญ่โตยังดูผอมโซลงไปเสียมากนัก กว่าจะฟื้นฟูทุกอย่างให้กลับมาเป็นสภาพเดิมได้คงเสียเวลามิใช่น้อย
แต่ก็มิใช่เรื่องหนักหนาสาหัสอะไรขนาดทำไม่ได้ เพียงแค่ครั้งนี้อ้ายพี่แสนตายอมขยับตัวจากอาการซึมเศร้าบ้างก็เป็นความก้าวหน้าขั้นหนึ่งแล้ว
…เพียงดวงตาคมคายที่ยังมีประกายสดใสนั่น…ก็เพียงพอแล้ว…
…เพียงได้มองอีกคนที่ยังมีรอยยิ้มอยู่เช่นตอนนี้
…เท่านั้น ‘ดวงใจ’ ก็สุขมากเกินพอแล้ว…
= = = = = = = = = =
…แต่ความสุขกลับอยู่ได้เพียงไม่นานนัก…
เด็กหนุ่มปรือตาขึ้นอีกครั้งเมื่อสัมผัสได้ว่าอีกคนขยับตัว ค่อยเลื่อนศีรษะกลมมนให้นอนหนุนที่หมอนนุ่มแทนแผ่นอกกว้าง กับไออุ่นที่ละออกไปแทบจะในทันที
ร่างโปร่งปรือตามองคนข้างๆที่เคลื่อนกายลุกขึ้นจากเตียงในความมืดมิด เพียงแสงจันทร์ที่ส่องเล็ดลอดม่านผืนบางเข้ามาเท่านั้นที่พอจะให้เห็นเค้าร่างสูงใหญ่นั่งอยู่เช่นนั้นสักพักหนึ่ง ถึงจะยอมลุกขึ้นยืนตั้งท่าจะเดินไปถึงบานประตู
“อ้ายพี่แสนตา..?”
ในที่สุดเขาก็เอ่ยทักออกไปจนได้
เจ้าของนามสะดุ้งเล็กน้อย เบือนดวงเนตรสีอำพันมาสบ…เป็นดวงตาที่เจิดจ้าในความมืดจนน่ากลัว ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นกระแสอ่อนโยนอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มขยับตัวกลับมานั่งที่เตียงอีกครั้ง ลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ
“ข้าทำให้เจ้าตื่นกระนั้นรึ?”
อีกฝ่ายยกมือขยี้ตา ดันกายให้ลุกขึ้นนั่งโดยไม่ได้ตอบคำถามนั้น “จะไปไหนรึขอรับ?”
“เปล่าหรอก ข้าเพียงได้ยินเสียงประหลาดเท่านั้น”
เด็กหนุ่มหมุ่นคิ้ว เงี่ยหูฟังดั่งคำว่า…แต่มิได้ยินเสียงใด
“…อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ มิต้องกังวลนัก” กลีบปากหยักจุมพิตที่หน้าผาก “..หลับเถิดแก้วตา”
“ไม่เอา” พันวังส่ายหน้าหวือ “อ้ายพี่แสนตาไปไหน ข้าจักไปกับท่านด้วย”
“แต่…”
ว่าแล้วก็รีบหยิบยกคำอ้าง “ตื่นขึ้นมาแล้วก็หลับมิลงดอกขอรับ หากมิมีสิ่งใดจริง…จึงถือว่าเดินเล่นชมจันทร์กับอ้ายพี่ มิเสียเปล่าสักหน่อย”
รอยยิ้มกว้างประทับอยู่ในอกคนมองให้ชุ่มชื่นหัวใจนัก ก่อนคนตัวเล็กกว่าจะพลิกกายลุกขึ้นจากเตียง เหนี่ยวแขนแกร่งให้ลุกตามเพื่อเดินออกไปสูดกลิ่นดอกแก้วและบรรยากาศยามราตรีที่ภายนอก
ดวงตากลมโตสอดส่ายมองไปรอบด้าน เพื่อสำรวจหาต้นตอ ‘เสียงประหลาด’ ดั่งที่อ้ายพี่ของตนว่า แต่พิจมองรอบตัวเท่าใดก็เห็นเพียงความมืดสลัวนัก นอกจากพวกเขาสองคนแล้วแทบไม่เห็นเงาร่างของสิ่งใด แม้ตะเกียงน้ำมันก็ยังจุดเพียงบางหัวเรือนเอกเท่านั้น
“นั่นประไร มิเห็นมีสิ่งใดมากวนอ้ายพี่เลย กังวลไปใยเล่า”
เด็กหนุ่มว่า แต่เมื่อเงยหน้ามองคนข้างตัวถึงได้ชะงัก
เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ทำสีหน้าโล่งอกหรือสบายใจแบบที่ตัวเองกำลังทำอยู่เลยสักนิด
เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่นจนแทบเป็นเส้นเดียว ทุกเส้นประสาทตึงเขม็งจนจับเส้นขึ้นที่ขมับ ดวงตาสีอำพันวาวโรจน์จ้องเขม็งไปยังตลิ่งด้านล่าง ก่อนร่างสูงจะรุดเดินไปที่หัวกระได
“อ้ายพี่?”
วินาทีนั้นพันวังนึกกลัวนัก แต่ไอ้ครั้นจะให้เดินหนีไปก็ใช่ที
“อ้ายพี่แสนตา มีอะไรรึขอรับ?”
ชายหนุ่มเบือนสายตามาสบ แผ่นอกกว้างกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะหายใจที่รุนแรงนัก ดวงตาคู่นั้นกำลังสั่นเทาด้วยใช้ความคิดหนัก ก่อนจะรุดตรงไปยังฆ้องใหญ่หน้าเรือนเพื่อตีป่าวปลุกบรรดาจระเข้น้อยใหญ่ให้คืนสติในความมืดมิด
คนตัวเล็กยกมือปิดหูโดยพลัน ด้วยไม่เคยได้ยินจังหวะฆ้องที่รุนแรงเช่นนี้
“….อ้ายพี่…..”
“สถานการณ์มิสู้ดีนัก เจ้าสิหลบไปอยู่ที่ยุ้งข้าวด้านหลังก่อน”
“แต่อ้ายพี่แสนตา…”
“นี่เป็นคำสั่ง เจ้าได้ยินชัดรึไม่!?”
คำตะคอกจนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง เขารู้สึกได้ถึงริมฝีปากสั่นเทาของตัวเอง จึงพยักหน้ารับ..แล้วกลับหลังหันวิ่งออกไปตามคำสั่งจ้าว
…เกิดอะไรขึ้น…?
…ใยอ้ายพี่แสนตาจึงได้ร้อนรนเช่นนั้นกันเล่า…?
ร่างโปร่งวิ่งทั่กๆลงกระไดที่ด้านหลัง ก่อนมองลอดใต้ถุนเรือนไปยังเรือนบ่าวด้านหน้า คบเพลิงมากมายถูกจุดขึ้นจนสว่างจ้าพร้อมเสียงเอ็ดตะโรของบรรดาบ่าวไพร่ที่กรูกันออกมาจากเรือนใหญ่ เขาเงี่ยหูฟัง พยายามแปรกระแสเสียงอื้ออึ้งเหล่านั้นเพื่อจับความ…แต่ไม่ได้อะไรสักนิด
หัวใจที่เต้นอยู่กลางอกดังระรัวเหมือนกลองจนต้องยกมือกดมันเอาไว้ เรียวขาที่ก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆก็คล้ายจะสิ้นเรี่ยวแรง เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น กลืนน้ำลาย..ก่อนจะหันหลังกลับไปมุ่งหน้าสู่ยุ้งข้าวที่ตั้งอยู่แยกออกไป
พลั่ก!
เพราะรีบร้อนนักจึงสะดุดล้มไม่เป็นท่า เนื้อตัวเปื้อนดินเพียงเล็กน้อยไม่เท่ากับแผลถลอกที่หัวเข่า พันวังกลั้นน้ำตาลุกขึ้นมาอีกครั้ง แล้วตรงไปขึ้นกระไดยุ้งฉาง
ด้วยขั้นบันไดที่ชันกว่าเรือนใหญ่นักกอปรกับความลนลานทำให้เขาแทบจะล้มเสียได้ตลอดเวลา เมื่อปีนป่ายขึ้นมาถึงขั้นสุดท้ายถึงได้มองย้อนกลับไปอีกครั้งหนึ่ง..จากจุดนี้ทัศนียภาพยามค่ำคืนถูกเงาเรือนบดบังเสียสิ้น แทบไม่เห็นสิ่งใดนอกจากแสงไฟสุมลึกเช่นนั้น
…อ้ายพี่แสนตา…
“อึก…”
เขาเผลอกัดฟันจนเจ็บ ยินเสียงกรีดร้องโวยวายมาไม่ใกล้ไม่ไกล เขาไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงสิ่งนั้นไม่ใคร่จะดีนัก
และรู้เพียงว่า..บัดนี้เขาอยู่คนเดียว...
“ข้าแต่พระแม่คงคา….” สิบนิ้วยกขึ้นประนม เทอดอยู่เหนือศีรษะ “โปรดอย่าให้มีเรื่องร้ายๆใดๆเกิดขึ้นอีกเลย…โปรดอย่าให้ชาวเราต้องบาดเจ็บล้มตายกันอีกเลย ได้โปรดเถิด สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย…ได้โปรดเถิด”
…เราก็แค่…อยากอยู่อย่างสงบเพียงแค่นั้น…
…แค่อยากมีชีวิตอยู่เพียงเท่านั้น…
เขาสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาที่รินไหลลงมาอาบแก้ม
และแรงสะดุ้งทุกครั้งที่ได้ยินเสียงดังเปรี้ยงปร้าง
เมื่อเงยหน้ามองฟ้า เมฆดำครึ้มเข้าปกคลุมผืนนภากว้าง…จากเมื่อครู่ที่ดวงจันทร์กลมโตเคยส่องสว่าง ทำได้เพียงส่องแสงจากๆอยู่แง้มกลีบเมฆ
ในที่สุดเด็กหนุ่มก็มิอาจกลั้นน้ำตาที่เกิดจากความกลัวนี้ได้เลย
พันวังร่ำไห้จนร่างกายสะอึกสะอื้นนัก บางทีอาจจะมากกว่ายามที่ตนร้องไห้ครั้งก่อนเสียอีก เขานึกถึงภาพของจ้าวโคจรกับแม่หญิงบุหลันในคืนแต่งงานนั่น ก่อนจะย้อนนึกกลับมาถึงภาพของอ้ายพี่แสนตาของตน นึกย้อนกลับถึงยามที่ได้รับสัมผัสอบอุ่นและอ้อมกอดอ่อนโยนของคนทั้งคู่ นึกถึงเหตุผลที่น้ำตานี้รินไหลซ้ำแล้วซ้ำเล่า
‘ความกลัว’
…มันไม่ใช่เพียงแค่นั้น
….คือความกลัว…ที่จะสูญเสียคนสำคัญไปตลอดกาล
= = = = = = = = = =
นานแสนนาน..กว่าดวงใจที่เต้นระรัวนี้จะสงบลง กว่าที่น้ำตาจะแห้งเหือดไปอย่างไร้เหตุผล กว่าที่จะควบคุมลมหายใจของตัวเองไม่ให้ติดขัดได้
เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวเข่า แผลถลอกทำให้เลือดซึมไหลออกมาไม่น้อย แต่กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งนี่ก็กลบไปได้แทบทุกอารมณ์ความรู้สึก เขาคลานออกมาจากที่ซ่อนตัว ชะโงกหน้ามองออกไปยังด้านหน้าเรือนที่ค่อยสงบลงอย่างช้าๆ จึงตัดสินใจปีนลงจากยุ้งข้าว แล้ววิ่งกลับไปทางเดิม
เขาได้กลิ่นเลือดลอยมาตามคุ้งน้ำ กลิ่นที่ไม่คุ้นเคยเจือปนอยู่ด้วย บางทีอาจจะเป็นกลิ่นของพวกมนุษย์
…นั่นเป็นครั้งแรกที่เขารู้ว่า ‘สงคราม’ คืออะไร
พันวังกลับเข้าไปที่เรือนใหญ่ สองข้างแก้มยังเต็มด้วยรอยน้ำตา
ท่ามกลางกลุ่มหนึ่งที่เป็นครึ่งคนครึ่งจระเข้ กับอีกกลุ่มหนึ่งที่กลายร่างเป็นจระเข้เสียเต็มตัวแหวกว่ายอยู่ในท้องน้ำ ดวงตากลมโตสอดส่ายหาร่างที่คุ้นเคย เด็กหนุ่มมั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องไม่เป็นไร
…ซึ่งใช้เวลาเพียงไม่นานก็หาพบ
“อ้ายพี่แสนตา!!”
เขาวิ่งลงขั้นกระได ตรงเข้าไปหาร่างสูงที่เดินซัดเซมาจากซากปรักหักพังที่เคยเป็นศาลาท่าน้ำ แขนข้างหนึ่งเปียกน้ำจนแปลงเป็นเกล็ดมาถึงหัวไหล่
…เพียงแขนอีกข้างหนึ่งซึ่งพาดรอยบาดลึก ปล่อยให้เลือดไหลซึมจงท่วมไปทั้งแขน
“อ้ายพี่แสนตา อ้ายพี่แสนตา”
คนตัวเล็กสอดกายเข้าไปประคองเจ้าของนาม พร่ำเรียกชื่ออีกคนปากสั่นมือสั่นไปเสียหมด ปล่อยหยาดน้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง…แต่คนมองกลับส่งยิ้มอ่อนๆให้ แล้วใช้มือข้างที่ไม่ได้เจ็บปาดเกล็ดน้ำตาออกให้เสีย
“น้องพันวัง เจ้าสิมิเป็นไรนะ?”
“ขอรับ” อีกฝ่ายสูดลมหายใจ พยุงคนเจ็บไปนอนที่แคร่ใต้ถุนบ้าน “ข้าไม่เป็นไร อ้ายพี่เล่า…โปรดรอประเดี๋ยวก่อน ประเดี๋ยวก่อนเพียงเท่านั้น ข้าจักนำยามาทาให้”
“ใจเย็นๆก่อน ข้ามิเป็นไรดอก”
“แต่…แต่เลือด…”
“แผลแค่นี้คงมิทำให้ถึงตาย เพียงดูสาหัสนัก”
ชายหนุ่มระบายยิ้มเอ็นดู
“ก่อนอื่นเจ้าสิควรสงบอารมณ์เสีย ตื่นตระหนักเช่นนี้จะทายาให้ข้าได้เช่นไรเล่า”
แม้จะร้องไห้เสียหนักนัก แต่เด็กหนุ่มก็พยักหน้า
บ่าวรับใช้นายหนึ่งก็นำยาและผ้าสะอาดมาให้ พันวังก็ก้มหน้าก้มตาทำแผลเสียให้ง่วน ทั้งที่ตนเองก็ยังหายใจหายคอไม่ปกตินัก สองมือสั่นเทาจนเบามือไม่เป็น กระนั้นคนเจ็บก็ไม่ได้ว่ากระไร มิได้แหกปากกรีดร้องให้ยุ่งยากมากความ ทำเพียงแค่ส่งทอดสายตาเอ็นดูมอง แล้วยิ้มบางเท่านั้น
ไม่นานท่านจ้าวจึงโบกมือเรียกให้บรรดาขุนพลต่างๆมานั่งประชุมกันเสีย ทั้งที่ยังพันแผลไม่เสร็จดีนัก…พันวังจึงได้นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย
“เราเสียอ้ายสหัสไปกับการโจมตีครั้งนี้ นอกเหนือจากนั้นมีผู้ใดอีกเล่า”
“ข้าสิเร่งนับจำนวนและพยาบาลคนเจ็บอยู่ ค่ายที่ต้นน้ำคงแตกไม่มีชิ้นดี”
“เคราะห์ร้ายของอ้ายสหัสนักแล”
“ถึงกระนั้นมันยังทำความชอบไว้” จ้าวแสนตากล่าว “หากมิได้มันที่เป่าแตรสัญญาณเตือนมาแต่ไกล เราคงจะพ่ายศึกนี้เป็นแม่นมั่น”
“แล้วเราจักทำอย่างไรกันดีขอรับ?”
“นั่นสิ ยามนี้อ้ายพวกมนุษย์รู้ตัวแล้ว พวกที่หนีรอดคงกลับไปเตรียมแผนการ”
“ช้าเร็วคงเร่งบุกมาอีก ถึงยามนั้นทางเราคงรับมือไม่ไหว”
“ฤๅจะต้องยอมเสียเรือนนี้ไปอีกเล่า”
“ท่านจ้าวขอรับ”
คำนั้นทำให้ทุกคนในบริเวณเงียบเสียงลงเป็นแถบ เพื่อรอฟังคำพูดจากนายเหนือหัวเพียงผู้เดียว
คนถูกเรียกนิ่งเงียบไปนาน…นานมากพอที่พันวังจะผูกปมสุดท้ายเสร็จแล้วผละออกมานั่งคุกเข่าเฝ้าอยู่ห่างๆ ชายหนุ่มมีสีหน้าวิตกนัก แต่บรรดาบ่าวรับใช้ทั้งหลายก็มิต่างกัน
“เราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
จ้าวแสนตากล่าวในที่สุด บ่าวหนึ่งจึงชิงพูดก่อน
“ถ้ามิเช่นนั้น เราอาจจะตายกันยกเรือนนะขอรับ”
“โปรดทบทวนดูใหม่”
“ข้ามิปล่อยให้ตายทั้งเรือนดอก พวกเจ้าสิไปเก็บข้าวของซะ” คำสั่งนั้นทำให้ทุกคนเงียบลงทันที “เตรียมพาพลพรรคจำนวนหนึ่งอพยพไปยังเมืองพิจิตร ฝ่ายนั้นยังมีไมตรีต่อกันอยู่ คงยินยอมรับพวกเจ้าให้พำนักพักพิงเป็นแน่”
“แล้ว…แล้วท่านจ้าวเล่าขอรับ?”
“ข้าสิอยู่เป็นเมืองหน้าด่าน หากไม่มีใครอยู่เลยพวกนั้นคงได้ตามร่องรอยไปถึงเมืองสระหลวง ถึงตอนนั้นคงได้ตายห่ากันหมดจริงดั่งปากเจ้าว่า”
“ถ้าเช่นนั้นข้าจักอยู่เอง” นายหนึ่งกล่าวขึ้นมา “ท่านจ้าวสิเร่งเตรียมตัวเดินทางเสีย”
“ใช่ขอรับ พวกข้าสิจะอยู่เอง”
“เจ้าจะขัดคำสั่งข้ากระนั้นรึ?”
“ท่านจ้าว…”
“อย่าดื้อดึงไปเลยขอรับ เทียบชีวิตพวกข้ากับท่านยังมิได้ ฉะนั้น….”
จ้าวหนุ่มส่ายหน้า มิใช่เพียงแค่อยากปกป้องพวกพ้องแค่นั้น หากความเจ็บปวดเบื้องลึกที่ยังปักฝังอยู่ภายในอกนี้…ทำให้ดวงตาคู่คมเผลอทอดมองออกไปไกลแสนไกล
“…หากต้องตาย ข้าจักยอมตายอยู่ที่นี่”
…เพียงทิฐินี้เท่านั้น…
…เพียงมิปรารถนา…จะพบหน้าใครบางคนเท่านั้น…
TBC
============================
อีกสองตอนจบ ไอ้พี่วันจะมาแล้วจ้าาา
แฟนขับไอ้พี่วันอดใจรอก่อนน้าาา
ช่วงนี้อยู่บ้านค่ะ ทำตัวเป็นฮิคคิโคโมริที่ดี
พอจะออกจากบ้านแต่ละทีก็จะตื่นเต้นมากๆๆๆ ไม่รู้ฮิกกี้คนอื่นเป็นเหมือนกันรึเปล่า 55555
หมกตัวอยู่ในบ้านนานๆรู้สึกว่าตัวจะขาวขึ้นนะ
นี่เป็นข้อดีของการไม่โดนแสงรึเปล่า...เอ๊ะ? :hao7: :hao7:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มก่อนอ่านทีนึง แอะ
:z13:
อ่านจบละ.. สะดุ้งนิดๆตอนบอกสองตอนจบ ยังเตรียมใจไม่ทัน :ling2:
ยังดีที่ยังไม่เป็นอะไรมากเท่าไหร่ ไม่งั้นร้องไห้พรากส์ๆตามพระเอก(?)ในดวงใจไปแล้ว พี่แสนตาจ๋าาาา จะอยู่ถึงตอนพี่วันมั้ยนะะะ :ling3:
แอบสงสัยนิดๆตรงที่ผิวของจ้าวเหล็กทิ่มไม่เป็นอะไรไม่ใช่เหรอทำไมถึงมีรอยบาดลึกได้ เอ๊ะๆๆๆ
ปล.ขอเปิดการ์ดเดาว่าตอนอพยพพี่แสนตาจะทำให้พันวังสลบแล้วให้กลับพิจิตร :hao7:
-
จ้าวแสนตาจะเท่ไปไหน... T^T
อย่าเป็นอะไรเลยนะ
-
อีกสองตอน พี่วันของข้าจะมาแล้ววววววววว
-
รอตอนต่อไปคะ
-
ไม่นะ ๆๆ เหมือนอะไรจะยิ่งเลวร้ายกว่านี้
สงสารพันวังด้วย จะอยู่ยังไงถ้าไม่มีจ้าวแสนตา
-
อ่านรวดเดียวไม่หลับไม่นอน
ตอนยุคปัจจุบันยังลุ้นอยู่ ตอนย้อนอดีตก็เศร๊าเศร้า :o12:
-
เสียวทุกครั้งที่เห็นเลขตอนอัพ อ้ายแสนตาของน้องพันวัง ใยอายุสั้นนักเล่า เหตุใดคนดีๆ ถึงถูกพรากไปไวนัก :hao5:
-
หลงรักอ่้ายแสนตาไปแล้ว อย่าทำร้ายพี่เลยนะน้องโอㅠㅠ
-
พันวังจะต้องสูญเสียอีกแล้วสินะ เห้อออ พออ่านแล้วแบบว่า สงสารอาพันวังขึ้นมาทันที การที่เขาจะแค้นมนุษย์ก็ไม่แปลกอ่า
แอบดีใจ พี่วันจะมาแล้วววว
-
อย่าตายนะเว้ย :katai4:
-
ขอให้ผ่านไปด้วยดีแล้วกันเนอะ
-
แง๊ๆๆๆๆๆ ร้องไห้ล่วงหน้าเลยได้มั้ยยยย อ้ายพี่แสนตาาา อย่าจากน้องปายยยยยยยย~
-
เจ้าพี่แสนตาสินะพระเอก :m15:
-
ไม่ได้เเช่ง แต่รู้สึกว่าอ้ายแสนตาตายเเน่ๆ ไม่งั้นพันวังคงไม่เก็บความเเค้นมาจนบัดนี้หรอก
คงต้องเศร้ารอไว้เลยสินะเนี่ยยยย ไม่กล้าเม้นเลยยยย ขอโทษที่หายไปนานมากนะคะ
เกลียดจ้าวโคจรกับยัยบุหลันที่สุดเลย แต่ไม่น่าเย ไม่น่าให้พี่วันต้องมารับกรรมด้วยเลย เพราะการกระทำสิ้นคิดของตัวเองแท้ๆ
ถึงขนาดใช้พันวังร่วมกันได้ ทำไมเรื่องยัยตัวเมียถึงไม่บอกเพื่อนตรงๆ หรือก็ควรคิดให้ดีกว่านี้ นั่นมันคืนวันเเต่งงานเพื่อนนะ
สมกับที่เป็นสัตว์จริงเลยนะ มั่วไม่เลือกที่เเละเวลา
ตอนที่ผ่านมาสงสารพี่แสนตาจริงๆ ดีใจที่พันวังอยู่ด้วย แต่หลังจากนี้คงไม่มีเเล้วสินะ
ขอให้พี่วันช่วยปลดพันธนาการความเเค้นนี้ด้วยเถอะ แล้วอยู่ด้วยกันแบบครอบครัวอย่างมีความสุขเถอะนะ
มีความสุขในส่วนของอ้ายเเสนตาก็ได้ โอยยยยยย :m15:
เป็นกำลังใจให้พี่แสนตา พันวัง พี่วัน น้องไกร และคุณโอนะคะ
:กอด1: :L2:
-
ขอให้พี่วันกับน้องไกจส :mew2:มสู่ เฮ้ย! สมหวังเร็วๆ รออยู่น๊าาาา
-
ไม่อยากให้พี่แสนตาตายเลย ไม่น้า โธ่
สงสารพันวัง ชีวิตจะดีอยู่แล้วเชียว
รออ่านนะคะ
-
เข้าใจแสนตานะ...ทิฐิ!!!!!
รอคอยพี่วัน....
-
รออ่านด้วยความลุ้นระทึก
มาต่อไวๆนะคะ
-
ถ้าจะงอ ก็ให้มันหักไปเลย o13 o13 o13
-
น้ำตามันไหลไม่หยุดเลยอ่ะ สงสารพันวัง ให้ทายนะจ้าวเเสนตาจะตายใช่มั้ย TT^TT
-
อ้ายยแสนนนนน :impress3:
-
จะเสียน้ำตาก็อิตอนต่อไปนี่แหละ ฮืออออ :mew6:
-
โอยยยย มันปวดดด มันร้าววว มันรานนนน มันเจ็บหัวใจเหลือเกินนนน
ไม่อยากจะคิดเมื่ออ้ายเเสนตาตาย พันวังจะเป็นยังไง ฮืออออ ฮืออออออออ
-
อ่านแล้วรักอ้ายแสนตา ขึ้นมาอีก 10 เท่า :mew1:
-
จ้าวแสนตา โคตรแมน เท่ส์มากค่าาาาา พี่วันก็คิดถึง >w<
-
อะไรๆกำลังจะดีขึ้น ดันเกิดเรื่องเข้ามาอีกสงสารจ้าวแสนตา ดีเกินไปแล้ว แม้ว่าจะโกธรฝั่งนู้น แต่ก้ยังรักลูกน้องของตน กลัวตอนจบภาคนี้จังแม้ว่าจะทำใจไว้แล้วก้เถอะ พี่วัน เบนคิดถึงง
-
:hao5:อ่านปฐมบทแล้วทำให้โกรธพันวังไม่ลง
บีบคั้นอารมณ์มากๆอ่ะ ...แต่ไม่อยากให้แค้นฝังหุ่นยันรุ่นลูกเลยค่ะ
-
หน่วงหนักเลยทีนี้ เฮ้อ สงสัยอ้ายพี่แสนตาจะไม่รอดก็คราวนี้
สงสารทั้งอ้ายพี่แสนตา และอ้ายน้องพันวังอ่า งื้อ
รออ่านต่อค่า
-
พี่โอขาาาา อยากแจ้งนิดนุง
ปฐมบทที่4อ่ะค่ะคือพี่โอได้บอกว่าจรเข้เล้นเพื่อนบลาๆๆๆ
แต่จริงๆแล้วภาษาโบราณเป็นอย่างนี้ค่ะ
-
ข้างบนมะขึ้น เอาใหม่ๆ
ช-ช=สวาท
ญ-ญ=เล่นเะื่อน
ช-ญ=เป็นชิ้นกัน
เพิ่มเติมปฐมบทที่๕
สมัยก่อน คำว่า หื่น แปลว่าหน้าตาสดใสเจ้าค่าาา
##ไม่ได้มีเจตนาลบหลู่พี่โอแต่อย่างใดนะคร้าาาา
-
ป ฐ ม บ ท ¬• จ้ า ว ธ า ร า
-๑๐-
ขบวนลำเรือเตรียมอพยพถูกจัดเตรียมขึ้นอย่างเร่งด่วนอีกครั้งหนึ่งตอนเช้ามืด เหล่าจระเข้แทบทุกตัวเก็บข้าวของด้วยใบหน้าเศร้าหมองและอิดโรยนัก มีเพียงกลุ่มหนึ่งที่อาสาจะอยู่ยั้งเฝ้าเรือนนี้ หากโชคดีสถานการณ์สงบลงจึงจะตามเผ่าพันธุ์กลับมาดังเดิม
…และพันวังเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
แม้ว่าจะมีปากเสียงกับจ้าวแสนตาไม่น้อยเลยก็ตาม
“เจ้าไปเสีย!”
“ข้าไม่ไป!”
“เด็กดื้อ!”สุรเสียงแหบทุ้มร้องลั่น ตรงไปเก็บข้าวของอีกคนยัดใส่ถุงย่ามแบบรวกๆ “รีบไปเสีย ก่อนจะไม่มีโอกาส”
“ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“พันวัง”
“ข้าจะอยู่ที่นี่ หากต้องตาย…จักตายกับอ้ายพี่”
ชายหนุ่มยกมือลูบหน้า “ข้าสั่งให้เจ้าไปเสีย”
“ข้าไม่ไป!”
“เจ้ามิเชื่อฟังข้ารึ!?”
“หากข้ามิเชื่อฟังแล้วท่านจะทำเช่นไรรึ? จะเฆี่ยมตีหรือประหารข้าเล่า?” ดวงหน้าน่ารักเชิดขึ้นอย่างรู้หน้าที่ ก่อนจะเอ่ยคำต่อ “ถ้าเช่นนั้นก็มาเลย…ข้ามิกลัวดอก”
คำท้าทายเช่นนั้นหากไม่ได้เอ่ยออกมาจากคนตัวเล็กก็ไม่รู้เลยว่าจะเป็นเช่นไร หากเป็นบ่าวคงอื่นคงไม่ยากที่จะจับเฆี่ยนตีดั่งคำนั้นว่า อีกฝ่ายยกมือลูบหน้าอีกครั้งด้วยปลงในสถานการณ์ เขาลุกขึ้นปล่อยให้ถุงย่ามสีเข้มตกลงกองที่พื้น แล้วเดินกลับเข้ามาหาเจ้าตัวดีที่ถอยหลังกรูด ตรงไปกอดเสาเตียงไม่ยอมปล่อย
“ท่าน…ต่อให้ท่านใช้กำลังข้าก็ไม่ไปไหน”
มือเล็กกอดเสาเตียงแน่น ใช้ดวงตากลมโตจ้องมองตรงมา
“เอาดาบเอาหอกมาแทงข้าเสีย แล้วลากศพข้าขึ้นเรือก็แล้วกัน”
คนฟังยกมือก่ายหน้าผาก “เจ้าไปเอาคำเปรียบเปรยเช่นนั้นมาจากไหนกันน่ะ…”
“ข้าแค่จะบอกว่าข้าไม่ไป”
“เจ้าก็เห็น…อยู่ที่นี่อันตรายนัก” ร่างสูงใหญ่เอ่ยเสียงเบา ทิ้งตัวนั่งลงที่ข้างตัวก่อนเอื้อมมือไปรั้งเอวบางมานั่งที่ตัก “หากวันนั้นเจ้าดื้อกว่านี้ รั้นจะอยู่ข้างกายข้ายามรบมิยอมไปหลบซ่อนตัว ข้าก็มิรู้จะปกป้องเจ้าได้รึไม่”
มือกร้านเกลี่ยแตะที่ข้างแก้มแผ่วเบาคล้ายกำลังสัมผัสประติมากรรมแก้วละเอียด เด็กหนุ่มเอียงหน้ารับเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น…ก่อนริมฝีปากหยักจะกดทบแนบลงมา แล้วเกลี่ยรสจูบหอมหวานจนร่างกายร้อนผ่าวอีกครา
“…ข้าจะอยู่กับอ้ายพี่” เสียงหวานกล่าวออดอ้อน “ได้โปรด ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“เจ้านี่ช่างดื้อนัก”
“ข้าสิดื้อได้มากกว่านี้อีก”
“ให้ตายสิ…”
“ได้โปรด…อย่าไล่ให้ข้าไปไหน”
ร่างโปร่งกระซิบบอกแผ่วเบา กอดเกี่ยวอีกคนไว้แน่น
“หากท่านปล่อยข้าไป จะกี่ร้อยกี่พันหนข้าก็จะกลับมา”
น้ำคำนั้นหวานนัก จนอีกฝ่ายอดจะปรือตามองยอดรักของตนมิได้ ความดื้อรั้นของคนตรงหน้าก็เขาเองเนี่ยแหละที่รู้ดียิ่งกว่าใคร
“ดวงใจข้า…”
ชายหนุ่มกระซิบเสียงพร่า บดจุมพิตลงที่ริมฝีปากนุ่มอีกครั้ง
“…หากเจ้าเป็นอะไรไป…ข้าคงมิต่างจากตายทั้งเป็น…”
“อ้ายพี่แสนตา…”
ครึ่งหนึ่งของทั้งหมดคืออาการใจอ่อนยวบ อีกครึ่งหนึ่งคือความปรารถนาจากส่วนลึกของจิตใจ
ด้วยไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม ร้ายดีเพียงไรก็ตาม หากเพียงอีกคนยืนอยู่เคียงข้างจวบจนลมหายใจสุดท้ายเท่านั้นก็เกินพอ แต่กว่าครึ่งนั้นก็เจ็บปวดนักยามนึกถึงภาพคนรักถูกสังหารด้วยน้ำมือมนุษย์ใจหยาบช้าพวกนั้น
…ดวงใจจึงจะแหลกลงเสียให้ได้…
“ตอนนี้เจ้าจักอยู่ที่นี่ก็ตามแต่ใจเจ้า หากถึงยามนั้น…โปรดฟังข้า ไม่ว่าข้าจะสั่งอะไรก็ตาม”
“เพียงไม่ไล่ข้าไปให้พ้นตา ข้าจักทำตามที่อ้ายพี่ปรารถนาทุกประการ”
“ที่นี่ต่างหากบ้านเดิมเจ้านัก” ดวงหน้าคมคายละออกไป ประคองสะโพกมนให้นั่งหนัดบนตักแต่ดี “เต็มไปด้วยสงครามสู้รบฆ่าฟัน ข้ามิอาจนึกภาพยามเจ้าเผชิญหน้ากับศัตรูได้เลย”
“อ้ายพี่สิดูถูกข้านัก อยู่บ้านโน้นวิชาดาบข้าก็เรียนรู้มาบ้าง”
คนฟังยกยิ้มนิดๆ “จริงรึ?”
“จริงสิ ถึงจะไม่เชี่ยวชาญนักก็คงพอเอาตัวรอดได้บ้าง”
“งั้นข้าขอชมสักตั้ง”
“ไม่ได้ดอก” คนตัวเล็กส่ายหน้าหวือ “ข้าสิเก็บไม้ตายไว้ใช้ตอนสุดท้ายน่ะขอรับ”
“เจ้านี่….ช่างน่าตีนัก”
เด็กหนุ่มหัวเราะคิกคัก “คิดตีข้าเท่าไหร่ก็ตามแต่ประสงค์จ้าว กายข้าเป็นของท่าน ดวงใจข้าเป็นของท่าน จะต้มยำทำแกงเช่นไรขอเพียงได้อยู่ข้างกายท่านเท่านั้น ด้วยน้ำมือของท่าน…ข้ามิปรารถนาสิ่งใดอีก”
ในอกจ้าวแสนตาสั่นไหวนัก ราวน้ำหนึ่งหยดที่ตกกระทบผิวใจ เร่งให้ข้างในชุ่มฉ่ำหอมหวาน พันวังช่างเหมือนปาฏิหาริย์นักที่ทำให้เขารู้สึกอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปเช่นนี้
เขาหยิกจมูกอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว
คนถูกกระทำแสร้งทำเป็นร้องโอดโอย ก่อนจะเปลี่ยนมาถาม
“แล้วใยอ้ายพี่ถึงไม่อพยพไปด้วยเล่า…ยังโกรธเคืองจ้าวพี่โคจรอยู่กระนั้นรึ?”
คนฟังชะงักเพียงชั่วครู่หนึ่ง ก่อนโคลงศีรษะช้าๆ
มิใช่ความโกรธเกลียดแค้นเคือง..
…เพียงมิรู้จะทำสีหน้าเช่นไรยามที่เห็นเขาสองคนอยู่ด้วยกันเพียงเท่านั้น
หากเวลาคือยาที่รักษาได้ทุกบาดแผล แสดงว่าเขาคงยังใช้ยาไม่เพียงพอ ทั้งที่หมดใจคือให้อภัยแล้วสิ้น หนำซ้ำยังได้สิ่งที่มีค่ายิ่งกว่ามาครอบครอง ไร้เรื่องบาดหมางใดให้รู้สึกคลางแคลงใจ
กระนั้นอีกฝ่ายเล่าจะเป็นเช่นไร..?
หลังจากแย่งภรรยาของเพื่อนไป…จะสะดวกใจมากพออย่างนั้นหรือ?
“ทั้งข้าทั้งเจ้านั้น…คงไม่สะดวกที่จะพบหน้ากันในยามนี้เท่าไหร่” เขาตอบ “ฤๅเจ้าจะเปลี่ยนใจลงเรือเดินทางตามไปก็ย่อมได้ ข้ามิเหนี่ยวรั้งเจ้าไว้ดอก”
“เหตุใดจึงพูดเช่นนั้นเล่า ข้าสิบอกกี่ร้อยกี่พันหนแล้วว่าข้าจักอยู่กับท่าน”
“…ยอดรัก ข้าแค่เป็นห่วงเจ้าเพียงเท่านั้น”
“ข้าก็เป็นห่วงท่านมิแพ้กันดอก ทำมาพูดดีไป”
ดวงใจเจ้ากรรมเต้นโครมครามกระหน่ำยามที่ดวงเนตรทั้งสองเบือนมาสบกัน มือเล็กแตะลงบนแขนแกร่งที่กรำบาดแผลใหญ่อย่างแผ่วเบา เลื่อนปลายนิ้วขึ้นมาถึงไหล่กว้าง ก่อนจะสอดมือทั้งสองคล้องลำคออีกคนไว้
คนตัวเล็กแหงนหน้าประทับริมฝีปากลงบนคางสาก คลอเคลียอยู่ที่กรามแข็งอยู่นานจนคนถูกกระทำครางฮืมในลำคอ
“อ้ายพี่แสนตา…”
เสียงหวานเอื้อนเอ่ยออกไป สั่นระริกคล้ายเก้อเขินนัก
“ข้ามีเรื่อง…ที่ต้องบอกท่าน…”
ชายหนุ่มหลุบตามองพวงแก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนจูบลงที่ข้างแก้มอย่างเผลอไผล
“อ้ายพี่…”
“มีอะไรรึ ข้าสิฟังอยู่”
พันวังปรือนัยน์ตาลง สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นดังจนคล้ายกับว่าจะหลุดออกจากอกข้างซ้ายของตัวเอง
…เพียงคำรัก…
…เพียงคำรักเท่านั้น…
“อ้ายพี่แสนตา….จริงๆแล้วข้าน่ะ…..”
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังขัดขึ้นเสียก่อนทำให้ดวงใจเจ้ากรรมแทบจะทะลักออกมาทางปาก เด็กหนุ่มก้มหน้าฉับเคลื่อนตัวลงจากตักของอีกฝ่าย ส่วนแสนตาน่ะหรือถึงกับตบเข่าฉาดใหญ่ แล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู
“มีอะไรรึ?”
บ่าวคนสนิทกระพริบตาปริบๆมองด้วยสายตามากคำถาม ประการแรกคือเหตุใดนายเหนือหัวของตนจึงได้ทำท่าทางหงุดหงิดนัก แต่ก็ต้องโคลงศีรษะ
“ข้าแค่จะมาเรียนว่า พอคุยไปคุยมาแล้วจระเข้ทุกตัวไม่ยอมอพยพน่ะขอรับ”
“อะไรนะ!?”
“เอ่อ…คงจะเป็นความผิดข้าเองกระมังขอรับ ที่เผลอหลุดปากบอกไปว่าท่านจ้าวจะไม่ไปกับพวกเขาด้วย” ทองดีกระอักกระอ่วน แต่ก็พูดออกมาจนได้ “ข้าก็มิรู้จะพูดเช่นไร เพราะตัวข้าเองก็มิได้อยากจะจากเรือนจากบ้าน จากนายเหนือหัวของข้าไปด้วย”
“อ้ายทองดี….!”
“เฆี่ยนเลยขอรับ ถ้าหากจะทำให้ข้าอยู่รับใช้ได้ก็เฆี่ยนมาเลยขอรับ!”
“บ๊ะ!! ไอ้พวกนี้ จะตนใดๆก็บอกให้ข้าเฆี่ยนทั้งนั้น ฤๅจะบอกว่าข้าเป็นคนใจร้ายกระนั้นรึ!?”
“มิได้ขอรับ ข้าเพียงแค่อยากจะตายที่นี่ มิต้องการเดินทางไปตายที่ใด”
“อ้ายทองดี!”
พันวังกระพริบตาปริบๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงมาที่ประตูบ้าง
อ้ายพี่แสนตาของตนมีท่าทางกระวนกระวายนัก เขาทอดมองออกไปเห็นตะวันใกล้จะขึ้นอยู่ลิบตา ชะรอยจะออกเรือไม่ทันกาล จึงเคาะมือกับขอบประตูเพื่อตริตรองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี่อีกสักครั้งหนึ่ง
ก่อนร่างสูงจะสาวเท้าเดินออกจากเรือนอีกครั้งหนึ่งเพื่อเผชิญหน้ากับบรรดาบ่าวไพร่ของตนที่นั่งคุกเข่าดั่งปูพรมอยู่ที่พื้นด้านล่าง เมื่อหยุดยืนที่หัวกระไดจึงก้มสบตากับทุกผู้ที่ยกสิบนิ้วประนมแนบอก สบดวงตาสีอำพันสว่างแน่วแน่ไม่บิดเผือนทุกคู่ที่ต้องมองตรงมา
มันเป็นบรรยากาศที่ไม่มีใครพูดอะไร
…ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ
ด้วยสายตานั้น…เปี่ยมมากกว่าแค่คำว่า ‘ภักดี’
= = = = = = = = = =
พันวังไม่เคยออกรบมาก่อน
มิใช่เพียงแค่นั้น...แม้แต่คำว่า ‘สงคราม’ เขายังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำไป
เด็กหนุ่มเดินวนไปมาที่ใต้ถุนบ้าน ท่ามกลางจระเข้กลุ่มหนึ่งที่นั่งทำข้าวต้มมัดยามยากอยู่ เขาพยายามเร่วิ่งถามเสียตั้งแต่หัววันว่าตนสามารถช่วยสิ่งใดได้บ้าง คำตอบคือไม่เลย เพราะเขาเองก็ไม่เคยเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน จึงไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นจากสิ่งใดดี
เช้าวันนั้นสถานการณ์ปกติดีทุกอย่าง แต่อ้ายทองดีบอกว่ายามพายุจะมีผิวน้ำจะสงบฉันใดก็ฉันนั้น จระเข้บางตัวหลุบนอนพักผ่อนตามเปลญวณ มิมีใครกล้าแตกฝูงไปทำนา นอกจากพวกอ้ายพี่แสนตาที่ล่องเรือไปสำรวจค่ายต้นน้ำเสียแต่หัววัน
แม่น้ำที่เมื่อย่ำรุ่งเพิ่งถูกย้อมด้วยสีแดงละลายจางหายไป คงเหลือไว้เพียงกลิ่นคาวที่ยังแตะอยู่ปลายจมูกที่ขยี้เช่นไรก็ไม่หาย
เขารู้ดีว่าหนึ่งในที่มาของกลิ่นน้ำคือจระเข้ฝั่งเราเอง และอดไม่ได้ที่จะนึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นนี้ สิ่งเหล่านั้นตอกย้ำลงไปกับคำถามที่ว่าเหตุใดมนุษย์ถึงโหดร้ายนัก เมื่อพวกเราเพียงแค่ปรารถนาจะมีชีวิตอยู่เพียงเท่านั้น
พันวังเดินออกมายังจุดที่เคยเป็นศาลาริมน้ำ บัดนี้ถูกเพลิงเผาไหม้เหลือเพียงตอตะโกสีดำสนิท เขาเฝ้าชะโงกหน้าอยู่ตรงท่าเรือกว่าครึ่งวันก็ยังไม่เห็นวี่แววกองเรือสำรวจ ทั้งร้อนกายร้อนใจ หากทำได้ก็คงมุดดำกายลงใต้น้ำและแหวกว่ายไปหา
“เดี๋ยวก็มา” อ้ายทองดีย้ำรอบที่สามล้านเห็นจะได้ “เจ้าจักกังวลไปใย”
“แต่ข้ากังวลนัก ครั้งล่าสุดที่ข้าเห็นอ้ายพี่สหัสออกไป ข้าก็มิได้เห็นเขากลับมา”
“นั่นคือจ้าวแสนตา มิใช่อ้ายสหัสเสียหน่อย”
“ข้าเป็นห่วง…”
“จ้าวแสนตาแข็งแกร่งนัก บาดแผลเมื่อวานเพียงเพราะปกป้องชาวเราด้วยกันเอง ซ้ำอาการชอกช้ำในอกยังมิหายดี…แต่มิระคายผิวอันใดให้เจ้าต้องวิตก”
“แต่…”
“ท่านจ้าวต้องกลับมาหาเจ้าแน่” ชายวัยกลางกล่าวด้วยรอยยิ้มใคร่รู้นัก “นั่นเป็นสิ่งที่ท่านปรารถนามากกว่าสิ่งใดทั้งหมด”
“อ…อ้ายพี่ทองดีพูดอะไรเล่า”
“เจ้าสิทำมาเขิน ข้าอยู่มานานมีรึจะไม่รู้”
“อ้ายพี่ทองดี!”
“วางใจเถิด ข้ามิบอกผู้ใดหรอก” คู่สนทนาพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น “เพราะเขารู้กันทั้งเรือนแล้ว”
“อ้ายพี่ทองดี!”
“กิริยาเช่นนั้นเก็บไปทำกับท่านจ้าวเถิด ฮ่าๆๆ”
..ปล่อยระเบิดแล้วก็เดินจากไป..
เด็กหนุ่มยังคงยืนฮึดฮัดอยู่ที่ท่าน้ำ เขาหมุนซ้ายทีขวาทีมองไปรอบๆ จึงได้ทิ้งตัวนั่งขัดสมาธิลงเช่นนั้น สองมือเท้าคางจ้องมองออกไปที่สุดคุ้งน้ำ เฝ้าหวังว่ามิช้านานคงได้เห็นเงาอ้ายพี่ของตนเอง
..แต่จวบจนเย็นย่ำก็มิได้กลับมา..
ค่ำคืนนั้นช่างร้อนระอุนัก อาจเพราะแสงไฟจากคบเพลิงสว่างจ้ากว่ายามปกติ จระเข้ทุกตัวมานั่งรวมกันที่ใต้ถุนเรือน สีหน้าของทุกคนเปี่ยมไปด้วยหลากหลายความรู้สึก อาจจะเป็นความตื่นกลัว กระวนกระวาย หรืออาจจะมากกว่านั้น
การรอคอยสิ่งที่รู้ว่ามันจะเกิด แต่ไม่รู้ว่าจะเกิดเมื่อไหร่…คือภาวะกดดันที่ทำให้พันวังนั่งไม่ติด เขากระสับกระส่ายคอยลุกขึ้นจ้องมองไปยังท่าน้ำตลอดเวลา แล้วนั่งลงใหม่
“เดี๋ยวก็มา” อ้ายท้องดีย้ำรอบที่แปดล้าน “เจ้าจักกังวัลไปใย”
“ฤๅท่านไม่กังวลรึ? อ้ายพี่แสนตาสีออกเดินทางไปตั้งแต่เช้ามืด จนตะวันตกดินก็แล้ว พระจันทร์ขึ้นก็แล้ว ใยจึงไม่เห็นแม้แต่เงาเล่า”
“เจ้าเห็นว่าพายเรือไปกลับจากค่ายต้นน้ำมันไวเช่นนั้นเลยรึ”
“ข-ข้าจะไปรู้รึไร ก็เห็นอ้ายพี่ไม่กลับมา….”
“ข้าก็รู้ว่าเข้าเป็นห่วงนัก พวกเราก็เป็นห่วงมิได้ต่างกันดอก”
“ข้ารู้…แต่…”
“เจ้าสิเรื่องมากนัก บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ”
ชายวัยกลางโคลงศีรษะ ขยี้เรือนผมอีกคนอย่างเอ็นดู…ก่อนจะหันไปมองที่ลำน้ำนั่น ไม่นานเสียงไม้พายกระทบผิวน้ำจ๋อมก็ดังขึ้นเรียกให้ทุกผู้ลุกขึ้นชะโงกดู
“นั่นประไร…พูดยังมิทันขาดคำ ขบวนเรือจ้าวแสนตาก็มาพอ…..”
ยังมิทำจะสิ้นคำประโยคบอกกล่าว ร่างโปร่งก็ผลุนลุกพรวดกระโจนไปพรวดเดียวถึงท่าน้ำ เล่นเอาคนที่นั่งเครียดๆกันอยู่จนถึงเมื่อครู่หลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง
“อ้าวเฮ้ย เจ้ามิเห็นต้องรีบร้อนขนาดนั้นเลยนี่เว้ย”
“พุ่งไปรอรับเจ้าของก่อนใครเช่นนี้ เรียกว่าอะไรนะ?”
“สุนัข”
“ใช่! สุนัข!”
“สัตว์เลี้ยงของมนุษย์”
คนถูกค่อนแคะหันมาแยกเขี้ยว “ข-ข้าสิเพียงเป็นห่วงเท่านั้น ใยต้องเปรียบเปรยให้น่าขันด้วยเล่า”
ถึงกระนั้นเด็กหนุ่มก็ยังคงยืนระริกระรี้อยู่ที่ท่าน้ำ ดวงตากลมโตสอดมองออกไปด้านนอก จับจ้องลำเรือที่แล่นแหวกเลียบน้ำมาอย่างเงียบกริบนั่น
บางทีอาจจะเพราะมันไกลจนสุดสายตา ทำให้เขาต้องเพ่งมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในความมืดนั้นไม่เห็นสิ่งใดนอกจากเงาร่างของขบวนเรือที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ กับเสียงของผืนน้ำที่ถูกแหวกออกและไม้พายโบกสะบัด
“อ้ายพี่…” พันวังเลิกคิ้ว ตัดสินใจโบกมือเรียกออกไป “อ้ายพี่แสนตา”
มีบางอย่างขยับไหว ใครสักคนคงเห็นที่เขาโบกมือเรียกแล้ว
..แต่ไม่มีใครตอบกลับมา
คนตัวเล็กชะงัก ลดแขนที่โบกอยู่จนถึงเมื่อครู่ลงมาช้าๆ..
“เฮ้ ข้าว่า…มันแปลกๆอยู่นะ”
“นั่นสิ”
“เฮ้! ท่านจ้าวขอรับ!” ใครสักคนตะโกนขึ้นบ้าง แล้วโบกไม้โบกมือ
..เงียบ..
“เหตุใดจึงไม่จุดตะเกียงเล่า?”
“แล้วเหตุใด…ถึงไม่ตอบอะไรกลับมาเลยเล่า..?”
ช่วงจังหวะนั้นที่ความมึนตึงเข้าครอบงำทุกคน พันวังถัดขาถอยหลังจากพื้นไม้บริเวณท่าน้ำมายืนบนผืนดินอีกครั้งอย่างเชื่องช้า เขารู้สึกไม่ชอบมาพากล…ซึ่งที่จริงมันก็ประหลาดมาเสียตั้งแต่แรกแล้ว
“นั่นไม่ใช่…อ้ายพี่แสนตา…”
อ้ายทองดีได้สติโดยพลัน รีบหันมาตะโกนลั่น
“ลางไม่ดีแล้ว! ไปพวกเจ้า!! หลบไปจากตรงนี้!!! ไปหยิบอาวุธมาให้…….”
ฟ้าววววววว
ฉึก!!
แท่งโลหะบางอย่างวิ่งผ่านอากาศเสียงหวิวจนเด็กหนุ่มเผลอหดตัวด้วยอัตโนมัติ ศรดอกหนึ่งปักลงที่กลางแผ่นหลังคนตรงหน้าอย่างรวดเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว
ชายวัยกลางเบิกตาโพลงมองหน้าเขา มันเป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่เหมือนกับยาวนานเหลือเกินกว่าที่ร่างสูงกว่านั้นจะค่อยๆทรุดลงไป
“ศรอาคม!!!”
ใครอีกคนหนึ่งร้องต่อ
“หาที่กำบัง!!!”
จราจลเกิดขึ้นทันทีหลังการหลั่งเลือดครั้งแรกเกิดขึ้น ชายกลุ่มหนึ่งไม่ลังเลที่จะกระโจนลงน้ำแหวกว่ายกลายร่างเป็นกุมภาทั้งฝูงตรงไปยังขบวนเรือ เงาร่างของคนที่อยู่ไกลๆนั้นพากันขยับไหวด้วยกันทั้งหมด ต่างคว้าหยิบทั้งหอกทั้งดาบออกมาเตรียมพร้อมเผชิญหน้า
เสียงม่านน้ำแตกกระเซ็นยามชนสองฝ่ายตรงเข้าโรมรัน เหล่าจระเข้ร่วมใจจมเรือลำแรกที่ลอยเข้ามาได้ก่อน เสียงกรีดร้องโหยหวนของมนุษย์ดังขึ้น ทันทีที่เสียงหอกคมแหวกอากาศดังอีกครั้ง…จึงเป็นเสียงของจระเข้
ฝูงชนที่มุงรอรับท่านจ้าวของตนอยู่จนถึงเมื่อครู่แตกหือกันไปเตรียมการ บ้างวิ่งไปเก็บข้าวของใต้ถุนเรือน บ้างตรงไปหยิบคว้าดาบคว้าธนูมาเล็งเป้า
ทว่าเด็กหนุ่มยังตื่นตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หาย เขายังคงยืนอยู่ที่นั้น พร้อมประคองรับร่างแรกที่โดนการโจมตีแล้วทรุดไปด้วยกัน
“อ้ายพี่ทองดี!! อ้ายพี่ทองดี!!!”
เขาพร่ำเรียกด้วยอารามตกใจ ยามโอบแผ่นหลังกว้าง…ของเหลวเหนียวหนืดจึงติดมือกลับมาให้สะท้าน สัมผัสของโลหิตช่างน่าขยะแขยงนัก แต่ความตกใจทำให้ลืมเลือนเรื่องนั้นไปเสียสิ้น
“อ้ายพี่ทองดี!!”
“…อ่อกก” เจ้าของนามสำลักออกมาเป็นเลือด สีคล้ำเข้มฉาบตั้งแต่ริมฝีปากลงมาถึงลำคอ “…รีบ…ไปซ่อน….”
“อ้ายพี่….”
“ไปซ่อนเสีย…ไป!!”
ฟิ้ววววว....!!!
อีกครั้งหนึ่งที่เสียงลูกธนูแหวกอากาศดังกระหึ่ม และครานี้ไม่ได้มาเพียงดอกเดียว เมื่อพันวังเงยหน้าขึ้นเห็นแห่ฝนลูกศรจึงหลับตาแน่น
ฉึก!! ฉึก!! ฉึก!!
ปลายศรฝังลงบนผิวเนื้อ เสียงกรีดร้องอย่างปวดร้าวดังระงมจนใบไม้ไหว
ทว่าเด็กหนุ่มกลับยังปลอดภัยไร้ริ้วรอย
ทองดีขยับตัวเฮือกสุดท้ายขึ้นแทนตัวเองดั่งเกราะกำบังใหญ่ ก่อนจะทรุดกายแน่นิ่งไปในอ้อมกอด
“อ้ายพี่…อ้ายพี่ทองดี..!!”
แม้พยายามจะเรียกขานชื่อมากมายเท่าไหร่ แต่คนถูกเรียกก็ไม่แม้แต่จะขยับขึ้นมาใหม่ เด็กหนุ่มรู้สึกลำคอแห้งผาก ราวหยดน้ำทุกหยดของร่างไปกองอยู่ที่ดวงตา แล้วหลั่งไหลออกมาเป็นความเสียใจ
ใครบางคนฉุดเขาให้ลุกขึ้นจากตรงนั้นทั้งแรงสะอื้น เด็กหนุ่มร้องไห้จนตาพร่าเลือน เขารู้ดีว่าที่ตนทำอยู่ช่างไร้ประโยชน์นัก..แถมยังเป็นภาระให้กับคนทั้งบ้าน
..โหดร้ายนัก..โหดร้ายนัก..
..ใยมนุษย์จึงต้องโหดร้ายได้ขนาดนั้น..
ตูมม!!
เสียงดินปืนระเบิดดังกึกก้องไปทั่วทั้งคุ้งน้ำ พันวังพยายามเบือนดวงหน้ากลับไปมองจนเห็นเศษร่างของเผ่าพันธุ์เดียวกันกระเด็นมาตกอยู่ที่ปลายเท้า เขากรีดร้องลั่น แต่ก็โดนฉุดรั้งให้หลบไปอยู่เสียใต้ถุนบ้าน
“พันวัง เจ้าสิไปเสีย”
ใครคนนั้นเขย่าแขนเขาเรียกสติ
“ลงน้ำแล้วว่ายกลับพิจิตรไปเสีย! ถ้าเพียงเจ้าคนเดียวย่อมทำได้แน่!”
คนถูกสั่งยังคงหอบหายใจ เขายกมือปาดน้ำตา
“ข้าไปไหนมิได้….ข้าจักอยู่กับอ้ายพี่แสนตา…”
“เจ้าดื้อ!”
“ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“ข้าบอกแล้วมิใช่รึ…ยามนี้ให้ฟังคำข้า”
จ้าวแสนตาร้องลั่น ตอนนั้นเองที่เด็กหนุ่มถึงได้รู้ว่าในโพรงปากนั้นกลบไปด้วยเลือด ซ้ำยังด้วยบาดแผลทางร่างกายและร่องรอยของแผลเก่าที่เปิดออก
“ทำไมถึงได้ดื้อขนาดนี้ ต้องให้ข้าบอกเจ้ากี่ร้อยกี่พันหนกันว่าข้าน่ะ…..”
“ข้ารักท่าน! จ้าวแสนตา!”
เด็กหนุ่มโพล่งลั่น จ้องหน้าอีกคนแน่วแน่
“ข้าไม่มีวันไปไหน...โดยไม่มีท่าน”
สิ่งที่วิ่งเข้ามาคั่นกลางระหว่างระหว่างเขาสองคนคือเสียงกรีดร้องและการสู้กัน เพียงสิ่งเหล่านั้นกลับอยู่ไกลออกไปในยามนี้
“…หากทำได้…ข้าเพียงปรารถนาจะรั้งกายเจ้ามากอด จูบปลอบให้หายหวาดกลัวหรือร้องไห้..” ชายหนุ่มกระซิบเสียงเบา…ปรือดวงตามองอย่างห่วงหา “สวรรค์ช่างใจร้ายนัก ให้เราเกิดมาเพื่อเรียนรู้บางสิ่งบางอย่าง…ในวันสุดท้าย…”
“อ้ายพี่แสนตา…”
มือหยาบเกลี่ยลงมาที่ข้างแก้มใส ประคองให้ดวงหน้านั้นเงยขึ้นมาสบตา…พันวังจึงเพิ่งสังเกตเห็นในความมืด ว่าดวงตาข้างหนึ่งของอ้ายพี่แสนตาที่ตนรักนั้นมีรอยคมมีดบาด…จนมิอาจลืมขึ้นได้อีก
ทั้งเสื้อผ้าอาภรณ์ต่างเปียกชุ่มจนกลายเป็นสีเลือด เช่นเดียวกับแขนข้างขวา..ที่แม้แต่จะขยับยกยังทำไม่ได้เสียด้วยซ้ำ
…สงคราม…
…ก่อให้เกิดการเข่นฆ่ามากมายโดยไม่จำเป็น…
“น้องพันวัง…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ โปรดจำไว้เพียงว่า…”
คำนั้นทำให้เด็กหนุ่มสะอึกสะอื้นออกมาอีกครั้งหนึ่ง ทั้งที่ดวงตายังจับจ้องเพียงคนตรงหน้าไม่ได้เบือนหลบไปไหน
“...‘ดวงใจข้า’…จะไม่หวนคืนสู่ห้วงธารา…”
..เพียงเจ้า..เท่านั้น..
TBC
=======================
อาาาาา ตอนหน้าจบปฐมบทแล้วววว
ไอ้พี่วันจะมาแล้วววว
หลายคนคงเดาเรื่องกันออกแล้วนะคะ แต่ก็ยังมีหลายเรื่องที่เก็บไว้เป็นปริศนาตอนจบด้วย 5555555555
//โครงการฝึกเยาวชนให้เป็นนักสืบรุ่นจิ๋ว
ขอบคุณน้อง brow สำหรับคำแนะนำภาษาโบราณจ้ะ :D ไว้เดี๋ยวพี่แก้นะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จ้าวแสนตากับพันวังงงงงงงงงงงงง T[]T
-
เศร้าอะไรอย่างนี้ เศร้าอีกกก ซึ้งอีกกก
:hao5:
โกรธพันวังไม่ลง
-
เศร้าเกิน :sad4:
-
อึก :m15:
เกลียดสงคราม
เกลียด
เกลียดมนุษย์ มนุษย์คือสัตว์ที่ใจร้ายที่สุด เข้าใจท่านอาพันวังแล้ว
ร้องไห้เลย... สงสารแสนตา
แต่ก็ไม่ควรตัดสินสิ่งที่เขาเป็นสิ
จระเข้ยังมีทั้งดีและเลว คนก็เช่นกัน มีเลวก็มีดี เหมารวมมันไม่ดีนะท่านอา
ฮือออออ แต่ตอนนี้เกลียดคนทุกคนที่ทำร้ายแสนตาที่แสนดีของพันวัง
-
จ้าวพี่ :sad4: :sad4: :o12: สงสารทั้งคู่ เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน(ในวันสุดท้าย)
จระเข้ก็มีหัวใจ คนอ่านก็มีหัวใจ จ้าวพี่โอช่างทำร้ายจิตใจข้ายิ่งนัก :hao5: :hao5:
-
จ้าวแสนตา T_T อยากจะกรีดร้องงง :ling3:
-
ไม่น้าาา
เศร้าอ่าาา :o12:
-
ถึงจะพอเดาได้ว่าเจ้าแสนตาจะเป็นยังไง
แต่พอได้อ่านจริงๆแล้ว ก็ยังคงน้ำตาพราก
สงสารเจ้าแสนตากับน้องพันวัง กระซิกๆๆๆ
มิน่าน้องพันวังถึงอาฆาตแค้น
:hao5: ฮือๆๆๆๆ เศร้าโคตรๆๆๆๆ
-
:m15: เศร้าใจ
-
สะเทือนใจ
-
โอยยย โอยยยย
ปวดหัวใจจจ ฮือออ จ้าวเเสนตาาาา
สงสารพันวังมากเลยค่ะ กลับมาปจบ.นี่คงลืมหมดแล้ว คุณอาพันวังทำอะไรไปให้อภัยหมด QAQ!
-
พอเข้าใจว่าทำไมพันวังถึงแค้นพี่วัน แต่เรื่องวันเศร้าาาาาาา
-
ไม่นะ!!!!!!!!!!! เรื่องทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ
-
ชั่งปวดร้าวยิ่งนักTT
-
ทั้งๆที่รู้ ทั้งๆที่เตรียมใจมาก่อน
แต่สุดท้ายก็เสียน้ำตา
:mew6:
-
เศร้า ขอร้องไห้แป๊บ
มนุษย์น่ากลัวที่สุดแล้วในบรรดาสัตว์โลก
-
เจ็บปวดดดดดเด :hao5:
-
เล่นเอาน้ำตาตกเลยตอนนี้ สะเทือนใจมาก สงสารจ้าวแสนตา กับพันวังอ่ะ :hao5:
แอบคิดนิดๆตอนประโยคท้ายว่าพี่วันคือจ้าวแสนตามาเกิดใหม่รึเปล่าน้อ?
-
น้ำตาจิไหล ความรักที่งดงามท่ามกลางสงคราม ตอนจบคงไม่พ้นต้องเสียน้ำตา แต่เราก็ได้รู้ว่าท่านอาพันวังต้องเจอกับเรื่องอะไรมาบ้าง :o12:
-
แค่นี้ก็สมควรแค้นแล้วล่ะ
-
กรี๊ด~ ไยต้องมีสงคราม ไยต้องพลัดกัน ต้องทำเช่นไร เพื่อดวงใจนี้จักคงอยู่ นิจนิรันทร์
-
ก่อนจบยังน้ำตาพรากขนาดนี้
ไม่อยากนึกถึงตอนจ้าวแสนตา.. :hao5:
สงสารพันวัง
-
สงสาร :mew6:
-
อ่านตอนต้นบทนี้รู้สึกชื่นใจนัก แต่พอตอนท้าย โอย มาจุก ตอนสุดท้ายรีบมานะคะ สงสารพันวังเหลือเกิน :m15:
-
หน่วงใจจนบอกไม่ถูก..... :mew6: :mew6:
-
หนหวยยยยยยยยยย พันวังนั้นนน จะร้องไห้เเล้วนะ จ้าวเเสนตา สุดท้ายก็ทิ้งพันวังไว้กับผู้ชายใจหมาคนนั้น :o12: :o12:
-
มาอ่านตั้งแต่ตอนเจ็ดรวด ตอนก่อนๆยังทำใจไม่ได้
สงสารทั้งจ้าวแสนตาทั้งพันวัง
ทำไมมมมมมมมมมมมมมมม มันเศร้าเยี่ยงนี้ ฮืออออออออ
จ้าวแสนตาตายใช่มั้ยอ่ะ โอ้ยยยยยยย แล้วพันวังจะทำไง
สงสารทั้งคู่ อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยTT
ตอนหน้าพี่วันจะโผล่แล้ว ไม่ขอดราม่านะคะ ฮือออ
-
บีบคั้นใจยิ่งนัก ก๊าซซซซซซซซซซซซ :katai1:
-
เศร้าจัง :o12:
ถ้าขนาดนี้ก็ไม่แปลกที่เขาจะแค้นอ่ะนะ
-
:a5:
ไม่นะ..
ไม่เอาพี่วันแล้ว ต่อเรื่องนี้ยาวๆเลยฮืออออออออออ พี่แสนตา :ling1:
-
สำหรับผม คอมเมนท์นี้อาจจะขัดตาหลายๆท่านที่กำลังอ่านอยู่ ซึ่งผมต้องขออภัยด้วยในที่นี้....เพราะตามสายตาผมแล้ว
โคจร 'สมควร' ตาย
ไม่ว่าาจะด้วยการทรยศ การล้มเจ็บ หรือแม้กระทั่งการถูกลอบสังหาร... เพราะสิ่งที่คุณทำ ได้สร้างความบาดหมางและรอยร้าวแก่สังคมส่วนรวมมากกว่าที่คุณคิดนัก
อย่าบังอาจพูดคำว่าทรยศ ถ้าคุณไม่เคยทรยศคนอื่นมาก่อน อย่าได้หลงระเริงพูดคำว่าเจ้าของ หากยังไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่น ความคิดที่ว่า บ่าวก็คือบ่าว ทาสก็คือทาส นี่เป็นความคิดที่โบราณมาก และไม่เข้าใจถึงหลักของการปกครอง จ้าวแสนตาเป็นคนที่รู้เรื่องนี้ได้ดีกว่าใคร และไม่ทำอะไรตามอารมณ์ การตัดสินใจด้วยอารมณ์ และความปรารถนา ย่อมเป็นบ่อเกิดของความวิบัติ ซึ่งไม่อาจอุธรณ์ใดๆได้ เพราะมันเป็นผลพวงจากกรรมและการกระทำของตัวเอง
สำหรับผม ผมชอบปฐมบทมาก เรื่องในตอนนี้เป็นสิ่งที่ขมวดเกลียวไว้ได้ดีมาก และ 'จ้าวแสนตา' เป็นพระเอกจริงๆ แม้เป็นจระเข้ที่มีกิเลสได้ง่าย แต่ก็ยังเข้าถึงปรัชญาแห่งการปกครอง แม้จะลุ่มหลงในกามรส แต่ก็ยังดึงรั้งสติเอาไว้เพื่อไม่ให้ผิดจารีตประเพณี
แต่นี่...ไม่ได้ทำให้การทรยศของพันวัง 'ชอบธรรม' เพราะที่สุดของการโกรธแค้น คือการลดละต่อความดำมืดในจิตใจตน ซึ่งออกจะยากเกินควบคุมสำหรับเดียรัจฉานเช่นจระเข้ แต่จงพึงระลึกไว้เสมอ ว่ามันไม่ใช่ความผิดของพันวังล้วนๆ เพราะสาเหตุที่แท้จริงคือความไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่คำนึงถึงกาละเทศะ ของผู้ที่สมควรจะมีสติสัมปชัญญะที่สุด
จะเลือกวันไหนที่ทำร้ายจิตใจเพื่อนก็ได้ แต่กลับเลือกคืนแต่งงาน... คืนที่ควรจะตัดจิตใจและให้ความยินดีกับเพื่อนที่สนิทที่สุด กลับกลายเป็นคืนที่เข่นฆ่ามิตรสหายทั้งเป็น จนเป็นผลพวงให้เกิดการล่มสลายเมืองที่อโยธยา
ภูมิใจไหม ในฐานะจ้าว?
ภูมิใจไหม ในฐานะวงศ์วานแห่งการปกครองที่บกพร่องต่อหน้าที่และขาดการมองเห็นถึงชะตาของส่วนรวม?
นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกชอบท่านอาพันวังในเนื้อเรื่องหลักมากขึ้นเป็นสิบเท่า ผมชอบประโยคนึงมาก ประโยคที่ทำให้คุณควรต้องเตือนสติตัวเองกลับมามองเหตุการณ์และใคร่ครวญมันซะ
'ข้าผิดหวังกับท่านยิ่งนัก จ้าวทิวัน'
ใช่ครับ ถ้าเป็นผมที่ผ่านประสบการณ์และเห็นพฤติกรรมของประวัติศาสตร์เผ่าจระเข้มานาน ผมก็ผิดหวัง จ้าวทิวันควรจะไม่เหมือนจ้าวโคจร การกระทำต่างๆที่เกิดขึ้น ไม่ควรตัดสินใจด้วยอารมณ์ แต่ควรเพ่งพิจให้ลึกซึ้งว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร มิฉะนั้น นี่จะเป็นบทพิสูจน์ว่าเด็กที่ไม่เคยเรียนรู้จากประสบการณ์และอดีต ย่อมตัดสินใจเลือกสิ่งที่ทำให้ตนเองผิดหวังอยู่เสมอ ไม่แตกต่างจากอดีตใดๆเลย
-
ป ฐ ม บ ท ¬• จ้ า ว ธ า ร า
-๑๑-
สัมผัสอ้อมกอดอุ่น ริมฝีปากที่ยังมีรสเลือดคละคลุ้งและรสเค็มของน้ำตา เด็กหนุ่มทิ้งกายลงในอ้อมแขนนั้น ปล่อยให้สัมผัสของอีกคนทำให้ทุกอย่างหายไป ไม่เว้นแม้กระทั่งเปลวเพลิงโลกันต์ที่เผาไหม้เงาไม้จนราบเป็นหน้ากลอง
ไม่นานชายหนุ่มก็ละออกไป ดวงตาทั้งสองข้างมีหยดน้ำตาไหลอาบคละเคล้าไปด้วยฝุ่นเถ้าสีดำ แต่สองมือน้อยไม่ยอมปล่อยให้อีกคนไปไหน ร่างโปร่งยังคงเหนี่ยวรั้งอีกคนเอาไว้อย่างสุดกำลัง
อ้ายพี่แสนตา…ข้ารักท่าน
ข้ารักท่าน…
ข้ารักท่าน…
ข้า…..
“….วัง พันวัง”
…
“น้องพันวัง”
หลังเปลือกตาคือภาพดำมืดกับเปลวเพลิงสีส้มที่ลุกโชนไปทั่วทุกหนแห่งดั่งภาพหลอน ยามลืมตาขึ้นอีกครั้งกลับเป็นความสว่างไสวจนแสบตา เปลือกตาสีเข้มหลุบลงอีกครั้งหนึ่ง..หัวคิ้วขมวดขยับไปมา ก่อนจะค่อยปรือขึ้นเพื่อรับแสงตะวันนั้นใหม่อีกคราด้วยจับสัมผัสได้
ความรู้สึกปวดร้าวแล่นปราดวิ่งพล่านไปทั่วร่างกายจนไม่กล้าแม้จะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เขาหรี่ตาลง ผ่อนลมหายใจอ่อนเพื่อมองหาเจ้าของเสียงทุ้มที่พร่ำเรียกชื่อเขาอยู่จนถึงเมื่อครู่
“จ้าวพี่..โคจร…?”
เจ้าของนามยิ้มกว้างรับ ดวงหน้าคมมีร่องรอยความโล่งใจอยู่เต็มเปี่ยม ก่อนก้มลงมาประทับจูบปลอบที่หน้าผากเสียหนึ่งที
“เป็นเช่นไรบ้าง? เจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า?”
เด็กหนุ่มโคลงศีรษะช้าๆ ดวงตายังไม่ชินกับแสงสว่างนัก “ที่นี่…?”
“เรือนของเจ้า” อีกฝ่ายตอบ “พิจิตร”
…พิจิตร?
ร่างโปร่งหอบหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ ภาพความทรงจำอันเลวร้ายหวนย้อนกลับมาอย่างช้าๆในสมอง และเขาแทบจะจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย กระนั้นสัมผัสอุ่นที่ยังติดอยู่ที่ผิวกาย กับเสียงกรีดร้องที่ดังอยู่ในสมองก็ทำให้อะไรๆมันชัดเจนขึ้นมาได้โดยง่าย
นอกจากเรื่องเรือนที่อโยธยาโดนโจมตีจนมอดไหม้ เปลวไฟลุกท่วมไปทั่วทุกแผ่นไม้ กลิ่นคาวและเลือดที่ไหลซึมขึ้นมาตามผิวน้ำ ขบวนเรือของฝ่ายตรงข้ามที่มาเพิ่มเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน…
...เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองมาถึงที่นี่ได้ยังไงด้วยซ้ำ
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น…
เด็กหนุ่มเม้มปาก กลืนน้ำตาที่เกือบจะหยดนั้นลงไปเสีย
“ข้า…หลับไปแค่ไหนรึ?”
เสียงตอบที่แสนแหบแห้ง ลำคอเจ็บแปลบจนเหมือนจะแตกออกได้
“เพิ่งเช้าวันที่สองเท่านั้น” จ้าวหนุ่มตอบ มือใหญ่เกลี่ยลูบที่ข้างแก้ม “เจ้าสิรอตรงนี้ก่อน ข้าจักไปตามอ้ายแม่พิกุลมาดูอาการ”
“..ขอรับ”
“พร้อมสำรับข้าวต้มสักมื้อ…เจ้าคงหิวสินะ”
“ขอบพระคุณขอรับ…จ้าวพี่โคจร”
อีกคนมองหน้าเขานิ่ง มือใหญ่ลูบที่หน้าผากลงมาถึงข้างแก้ม
“เจ้าปลอดภัยแล้ว..”
คำพูดนั้นเอ่ยปลอบ ก่อนร่างสูงจะดันตัวลุกขึ้น
“อยู่ที่นี่…เจ้าจะปลอดภัย พันวัง”
เจ้าของนามกลั้นใจอยู่นาน…จนกระทั่งอีกคนออกไปสักพักน้ำตาหยดหนึ่งถึงได้ไหลอาบแก้ม เขาค่อยๆยกมือที่ถลอกปอกเปิกเป็นรอยไหม้ทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นมาดู ถึงเขาจะไม่สามารถหาคำตอบของบาดแผลกว่าครึ่งหนึ่งของร่างกายได้
แต่สองมือข้างนี้…เขาจำได้…
ยามที่อ้ายพี่แสนตาถอดรูปกายดำลงน้ำ แปลงร่างเป็นจ้าวกุมภาขนาดมหึมา…ยอมให้ร่างกายใหญ่โตที่เปี่ยมไปด้วยบาดแผลนั่นเป็นเป้านิ่งให้โรมรันฟันแทง ทั้งหอกดาบอาวุธอาคมมากมากที่ทิ่มเข้าผิวหนังที่เคยแข็งแกร่ง แต่อ่อนแอลงเพียงแค่ในคราวนั้น…เรียกให้หยาดเลือดข้นซึมไหล หากจ้าวหนุ่มกลับกลั้นเสียงกรีดร้องไว้ไม่อ้อนวอนขอความเห็นใจ
…เป็นเหยื่อ…ให้จระเข้น้อยใหญ่มีเวลามากพอจะหนีไป…
เท่าที่เขาจำได้ แน่นอนว่าตัวเองอยู่ข้างกายจ้าวไม่ได้หลบไปไหน หากแต่เสาเอกต้นหนึ่งที่ถูกเพลิงไหม้ไม่หมดลมเอนลงมาทับกาย….นั่นกลับเป็นภาพสุดท้ายที่เขาเห็น
และตัวเองที่มาอยู่ที่พิจิตรนี่…ก็ดูราวกับว่าจะบอกอะไรได้มากมายแล้ว…
“อ้ายพี่แสนตา…”
เขาสะอื้นไห้จนตัวโยน รู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วทั้งร่าง..ไม่ว่าจะเป็นฝ่าเท้าสองข้าง แผ่นหลัง ลำคอ นิ้วมือ มวนท้อง หว่างขา หรือแม้กระทั่ง…หัวใจ
“อ้ายพี่แสนตา…อ้ายพี่แสนตา…”
พันวังไม่รู้ว่าร้องไห้หนักขนาดนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เขาร้องจนเสียงแหบ ร้องจนราวกับว่าน้ำทุกหยดในร่างกายได้ถูกใช้ไป
ร่างโปร่งนอนคุดคู้มุดตัวอยู่ในผ้าห่ม กดมือทั้งสองข้างที่ยังปวดแปลบลงที่กลางอก เฝ้าฟังเสียงหัวใจตัวเองกรีดร้องด้วยความทรมาน
…..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…..
...ดวงใจข้า…จะไม่หวนคืนสู่ห้วงธารา…
….เพียงท่าน…เท่านั้น
= = = = = = = = = =
พิธีศพของจ้าวแสนตาถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติ
รวมไปถึงสหัส ทองดี และจระเข้ตัวอื่นๆที่ต่อสู้ศึกนั้นอย่างกล้าหาญ
ไม่มีศพ..ไม่มีร่างกายกลับมา เพียงแค่บวงสรวงสักการะพระแม่คงคาเหมือนเช่นพิธีปกติ และปล่อยให้ทุกอย่างไหลไปกับสายน้ำ ทั้งข้าวของเครื่องใช้ ดอกไม้ธูปเทียน รวมไปถึงความทรงจำทั้งหลายเหล่านั้น…ทิ้งอดีตทุกอย่างลงให้กลายเป็นเพียงภาพเลือนราง
เรือนที่พิจิตรไม่ได้จัดงานศพบ่อยนัก..จึงเป็นภาพที่ไม่ได้ชินตาเท่าไหร่ พอคิดเช่นนั้นแล้วจ้าวโคจรก็นึกเสียใจทุกครั้งที่ไม่ได้ไปช่วยเหลือเพื่อนรักด้วยตนเอง
เคราะห์ร้ายครั้งนั้นทำให้พิธีไว้ทุกข์เงียบงัน
..และความเศร้าก็ดูราวกับจะสามารถยืดเยื้อยาวนานไปได้นับปี
จระเข้ที่รอดจากอโยธยาก็ไม่ได้มากมายนัก และทั้งหมดยังคงอยู่ในสภาวะฟื้นตัว บางคนไม่อาจมีร่างกายที่สมบูรณ์เหมือนเดิมได้อีก..
….เช่นกัน
พันวังก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น…
มันคือความเงียบ…ที่เงียบอยู่นานมากพอจะทำให้เสียงลมดูน่ากลัวขึ้นมาได้ ระยะห่างระหว่างพันวังกับอ้ายแม่พิกุลมีเพียงสายลมคั่น ดวงตาสีอำพันกลมโตไม่ได้รับรู้ถึงอะไรมากนัก กลับกันกับอีกคน…ที่ดูวิตกกังวลมากกว่า
ก่อนเขาจะเบือนสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วรำพึงรำพัน
“จริงหรือขอรับ…?”
น้ำเสียงนั้นบอกไม่ได้ว่าคนพูดกำลังรู้สึกอย่างไร และคู่สนทนาก็ไม่อยากตอกย้ำ เลยทำเพียงพยักหน้ากลับไป
แต่สิ่งที่เด็กหนุ่มต้องการไม่ใช่ความเงียบ เขาเม้มปาก แล้วถามย้ำอีกครั้ง
“…ข้า…ไม่สามารถมี ‘ลูก’ ได้…อย่างนั้นหรือขอรับ?”
“..บาดแผลที่ช่วงท้องเจ้านั้นสาหัสนัก” หญิงชราเอ่ย “ถ้าพิจตามที่เจ้าเล่า ไอ้เสาสุมเพลิงนั่นสร้งบาดแผลให้เจ้าไม่น้อย…กระนั้นจงมองโลกในแง่บวกไว้เสีย ช้าเร็วเจ้าก็ต้องทำหมัน มิเช่นนั้นต้องเผชิญกับฤดูผสมพันธุ์ที่แสนทรมานในทุกช่วงปี”
“อ่า…” พันวังพยักหน้าช้าๆ “จริงดั่งที่ท่านว่า…”
“ปัญหาของเจ้าคงไม่ได้มีเพียงแค่นั้นเป็นแน่ จากนี้คงลำบากนัก เจ้าสิต้องเข็มแข็งไว้”
คนฟังยิ้มน้อยๆ “วางใจเถอะอ้ายแม่พิกุล นั่นหาใช่สิ่งที่ข้ากังวลไม่”
“เด็กเอ๋ย…มาทางนี้สิ”
แขนผอมอ่อนแรงกางออก เรียกให้อีกคนเข้ามาแล้วลูบหลังปลอบ
ด้วยกับคนตรงหน้าที่เห็นกันมาตั้งแต่ตีนเท่าหอย แม้จะไม่ใช่คนร่าเริงมีอารมณ์ขันตลอดเวลา แต่พันวังก็เป็นเด็กดีมาก คอยปรนนิบัติรับใช้ท่านจ้าวมาตั้งแต่ยังไม่รู้ภาษา แต่ก็มิเคยเห็นเศร้าซึมเช่นในตอนนี้ และแม่เฒ่าก็รู้เหตุผลข้อนั้นดี…
…จ้าวแสนตา…
เพราะว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กดีมากมาตลอด ซึ่งครั้งหนึ่งได้ทำตามสิ่งที่ตัวเองปรารถนาอย่างแท้จริง…เพียงครั้งเดียว นั่นคือตอนที่ทุกตัวจะเดินทางกลับจากอโยธยา และเจ้าตัวกลับพูดขึ้นมาว่า ‘ไม่’
“ความรู้สึกนั้นเป็นเช่นไรรึ..” รอยยิ้มอ่อนทาบอยู่ที่ใบหน้า “…ที่พวกมนุษย์เรียกว่า ‘ความรัก’ น่ะ”
เด็กหนุ่มยิ้มออกมาได้สำเร็จ แล้วร้องหวือ “อ้ายแม่พิกุล!”
“เอ้า เจ้าจะเขินกระไรเล่า…ชาวเราน้อยคนนักจะได้รู้จักกับความรู้สึกเช่นนั้นนะ”
พันวังหลุบตาคิดตาม สิ่งที่อีกคนพูดมานั้นเป็นความจริงทุกประการ…เพราะเขาเองก็เพิ่งเข้าใจเรื่องนั้นได้เพียงไม่นานเท่านั้น เวลาเพียงไม่นาน…ที่จบลงอย่างรวดเร็วเมื่อเทียบกับอายุขัยเป็นร้อยปี
“อบอุ่น…” เขาเอ่ยต่อ…เสียงเบา “…และหอมหวานมากขอรับ…”
“รู้สึกดีใช่รึไม่?”
“ขอรับ” พันวังพยักหน้า หลุบตาลงเล็กน้อย “แต่ข้ากลับ..ทุกข์มากเหลือเกิน..”
มือหุ้มกระดูกค่อยบรรจงลูบปลอบอีกคนช้าๆ “เจ้าเป็นเด็กเข้มแข็ง…พันวัง”
“ข้าไม่อยากเข้มแข็งอีกแล้ว…”
“เด็กโง่”
“ข้าสงสัยนัก….”
เขาหลับตาลง รำพึงรำพัน…น่าแปลกใจที่ไม่มีน้ำตาออกมา
“เหตุใดสวรรค์ถึงให้เราเกิดมา เหตุใดจึงให้เราเผชิญความโศกาเช่นนี้…เราเป็นเพียงจระเข้ เรา…เราไม่ได้อยากมีความรู้สึกเฉกเช่นนี้มิใช่รึ? เพียงแหวกว่ายตามลำน้ำ ปกป้องพระแม่คงคา และสืบเผ่าพันธุ์ต่อไปเพียงแค่นั้นก็เพียงพอแล้วมิใช่รึ?”
“พันวัง….”
“เจ็บเหลือเกิน…อ้ายแม่พิกุล ข้าสิเจ็บเหลือเกิน”
เด็กหนุ่มซบหน้าลงกับไหล่ผอมแห้งของอีกคน เขาควรจะร้องไห้..แต่ไม่เลย เพียงเพราะน้ำตาเหล่านั้นได้เหือดแห้งไปหมดแล้ว
“ใยมนุษย์…จึงโหดร้ายเช่นนี้…?”
มันคือช่วงว่างให้สายลมอ่อนๆพัดผ่านมา
เด็กหนุ่มรู้ดีว่าคำถามนั้นคงไม่ได้คำตอบ และมันคือข้อสงสัย…ว่าทำไมพวกเขาตองมีร่างแปลงที่เสมือนมนุษย์เช่นนี้ด้วย ทำไมจ้าวรำไพถึงใช้ลูกแก้ววิเศษพวกนี้แปลงร่างเป็นมนุษย์…เป็น…สิ่งมีชีวิตที่โหดร้ายเช่นนั้นด้วย
..เพียงเพราะอยากเป็นมนุษย์
..เพียงเพราะอยากสัมผัสความรู้สึกที่ทรมานเช่นนั้นอย่างนั้นรึ..?
ในทุกๆวันที่เขาทำได้เพียงนอนพักอยู่บนเตียง เขาเฝ้าคิดถึงใบหน้าของชายอันเป็นที่รักซ้ำแล้วซ้ำเล่า เฝ้าหาเหตุผลที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ทั้งความโหดเหี้ยมของมนุษย์ที่มองพวกเราเป็นสิ่งมีชีวิตอันตรายมาตลอด
…แต่เราก็มองพวกเขาไม่ต่างกัน…
จระเข้และหมออาคมรบรากันมานาน…นานมากพอที่จะเรียกว่าสงครามยืดเยื้อ ไม่ว่าจะสูญเสียไปมากมายเท่าไหร่ ไม่มีฝ่ายใดฝ่ายนึงยอมลดราวาศอกต่อกัน ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน และจะเป็นเช่นนี้จนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะหมดไป
แม้ว่าฝ่ายเราจะเพลี่ยงพล้ำด้วยจำนวนคน แต่ก็จัดว่าสูสีมาตลอดด้วยสายเลือดของ ‘จ้าว’ ที่เข้มแข็ง พลังที่แข็งแกร่ง และสมรภูมิในน้ำที่ได้เปรียบนัก…
แต่จ้าวแสนตากลับอ่อนแอ
…เพียงแค่ในวาระนั้น…
....คมดาบเดียวที่แทงหัวใจของจ้าวได้….
อ้ายแม่พิกุลยังคงกอดปลอบเด็กหนุ่มต่อไปด้วยคิดว่าอีกคนคงกำลังหลั่งน้ำตาอยู่ หาได้รู้ไม่ว่าในดวงตาสีอำพันคู่นั้นมีเพียงเค้าลางของความแค้นที่กลบความโศกเสียใจไปเสียสิ้น
“เจ้ายังมีชีวิตอยู่…”
หญิงชรากล่าวเสียงเครือนัก
“มิใช่ว่าข้าจักไม่เข้าใจเจ้า ชั่วดีเช่นไรเจ้าก็ต้องเดินหน้าต่อไป”
“ขอรับ” พันวังพยักหน้าช้าๆ “ข้า…ต้องเดินหน้าต่อไป”
จากนี้อีกสักกี่สิบกี่ร้อยปี…
…ความแค้นนี้…ข้าต้องสะสางมันให้สำเร็จ…
…....ไม่ว่าจะมนุษย์ แม่หญิงบุหลัน
หรือกระทั่ง…จ้าวพี่โคจร
จบภาค
ปฐมบท จ้าวธารา
====================
อย่าลืมติดตามเนื้อเรื่องหลักกันต่อนะคะ ไอ้พี่วันจะมาแว้วแอ้วแอ้ววววว :hao7:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
สมควรแค้นใจอย่างแรง อาพันวังเชิญตามสบายเจ้าค่ะ
อยากให้พี่ทิวันเข้าใจจัง ชักไม่อยากเข้าข้างพี่ทิวันซะแล้วสิ
-
โธ่ๆๆๆ ตอนหน้าน้องพันวังจะกลายเป็นท่านอาพันวังแล้วววววว
น่าสงสารและเห็นใจ ชอบน้องพันวังมากกกกกกกกก
แต่ๆๆๆๆท่านอาพันวัง พี่วันไม่ได้รู้เห็นเป็นใจอะไรกับเรื่องนี้เลยน้าาาาาาาาา
-
เป็นข้า ข้าก็แค้น
ข้าอินมาก ณ จุดนี้
:o12:
-
ท่านอาเป็นหมัน แล้วมาลากับวรรนาลูกใครอ่ะ
สงสารท่านอานะ ท่านอาก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างไร้เหตุผล
รอพี่ท่านจ้าวทิวัน กับน้องไกรว่าที่หมอจรเข้ค่าาาาาา
-
:mew2: พันวังงงงง :ling3:
-
เกาะรอพี่วันนนนนนนนนนน :z3:
-
คิดถึงพี่วัน สงสารคุณอา :mew4:
-
ตะหงิดพิกล... คือ เรามั่นใจว่า Osaka ปูมาขนาดนี้ไม่ใช้แค่เหตุผลว่าพันวังทรยศแน่
จนตอนนี้เราก็ยังไม่คิดว่าพันวังทรยศ อิพี่วันเลยนะ
แค้นที่ทำให้แสนตาอ่อนแอ ถึงจะมีส่วนแต่ของคิดว่าไม่ใช่ทำไปเพราะแค้นจ้าวโคจรกับเมีย (ถึงจะน่าแค้นจริงก็เหอะ)
นั่งรอตอนต่อไปค่ะ
-
เยี่ยม
เราจะโดนพี่วันฟาดหางใส่มั้ยถ้าบอกว่าเราดีใจที่โคจรตาย
ถึงจะรู้ก็เถอะว่าไม่มีใครสมควรตาย แต่ก็นะ ทำให้อ่อนแอจากภายใน ดูแลบ้านเมืองไม่ได้ สายของทางอโยธยาเละ จ้าวตาย บ้านไหม้ แต่งเมียได้วันเดียวโดนปาดหน้าเค้ก
จะมีอะไรเยี่ยมไปกว่าการตายละ เยี่ยมเยี่ยมจริงๆ..
#โดนตบ
ปล.สงสัยฮะ "มีลูกไม่ได้" หมายถึงอะไร
เป็นหญิง?แล้วเกิดแท้งเกิดเป็นหมัน?
เป็นชายแต่ผลิตอสุจิไม่ได้?
หรือยังไง :katai4:
-
หดหู่มากอ่ะ เหมือนตายทั้งเป็นเลย :sad4:
-
คลายปมที่สงสัยไปหนึ่ง เฝ้ารอนะคะ
-
ตามสบายเลยจ๊ะพันวัง เราไม่ห้ามแล้ว เราจะอยู่เฉยๆ ปล่อยให้มันเป็นไปตามสมควร
-
เศร้า...
รักก็ทรมาน
แค้นก็ทรมาน
-
ท่านอาพันวัง.....เศร้าใจจัง!!!!!!
รอพี่วันมาไขปมต่อ.....
-
นี่สินะ พิษรักTT
มันใกล้จะจบแร้งสินะ
-
โอ้ย รู้สึกได้ถึงความแค้นมาของพันวังงงงง
รู้สึกงุนงงกับปัจจุบันว่าจะเป็นยังไงต่อไป
พี่วันเราอยู่ไหน น้องไกรจะเป็นหมอปราบจริงอ่ะ แล้วท่านอาพันวังเป็นไงบ้างแล้ว โอ้ยยย เรื่องอิรุงตุงรังเพราะท่านพ่อโคจรรรร(รึ?)
-
o16 เหอๆๆๆๆ อย่างนี้ก็สมควรที่พันวังจะแค้นแหละนะ
จ้าวโคจรกับแม่หญิงบุหลัน นี่ตายไปเราก็ไม่รู้สึกอะไรล่ะ o18
(จ้าวพี่โอทำเราซาดิสไปแล้ววววว o22 )
จ้าวธาราปฐมบท แซ่บจิงไรจิง o13 o13
-
ความรักทำให้อะไรหลายๆ อย่างผิดเพี้ยนได้ จากความภักดี ความปรารถนาดีก็กลายเป็นความแค้นที่มีที่มาจากจุดเล็กๆ ได้
รอตามความคืบหน้าของทุกๆ คนในตอนหน้า :katai5:
-
ต่างคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเองนะ กอดท่านอาพันวังแน่นๆ :กอด1:
-
น่าสงสารพันวังจังนี่แหละความรัก
คิดถึงธิวันจัง
-
ข้ารอจ้างทิวันเสมอมา เข้ามาส่องเช้า กลางวัน เย็น ดุจดังคนบ้า :ling1: มาต่อเร็วๆน๊าาาาาาา คิดถึงพี่ไกรจะแย่แล้วววววว :hao5:
-
จ้ากกก เราว่าแล้วเชียว
อาพันวังจะแค้นใครเราไม่ว่า แต่ปล่อยหลานวันไว่้ได้มั้ยจ้ะ ㅠㅠ
-
สงสารเจ้าพี่แสนตา ยังเป็นจรเข้ อบอุ่นจนวินาทีสุดท้ายย
พันวังก็เนอะ จะรักใครทั้งที เป็นอันต้องอกหัก อยู่เรื่อย
ตอนหน้าเจอพี่วันแล้ว คิดถึงจังง
-
รอจ้าาาาาาาาาาาาาา
-
ท่านอาาาาาา โฮ ร่ำไห้
ไม่โกรธท่านอาแล้ว เข้าใจท่านอาแล้วแง่ง
สองวันที่จมอยู่กับจระเข้ฝูงนี้นี่มัน
เห็นมานานพึ่งได้มาอ่าน มันดีมากจริงๆ ค่ะ //ซับ
นั่งรอพี่วันกลับมานะคะ
-
อะไร ทำไมคนอื่นถึงเห็นใจพันวัง
แค้นแล้วไง ฆ่าโคจรกับบุหลันไปแล้วนี่
แล้วทำร้ายทิวันทำไม เด็กไม่เกี่ยวสักหน่อย
อีกอย่างแสนตาตายเพราะทิฐิ ไม่ใช่โคจรฆ่า
พันวังแค่อยากโยนความผิดใส่ใครสักคน
โทษคนที่ทำให้แสนตาอ่อนแอลงหรือก็คือโคจร
แถมโทษแบบเหมาเข่ง ว่ามนุษย์เลวร้ายทั้งหมด
"การเจอเรื่องเลวร้าย ไม่ใช่เหตุผลในการทำร้ายคนอื่น"
มันไม่น่าสงสาร สมเพชมากกว่า
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย TT
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
สงสารพันวัง โถ่ เข้าใจแล้วทำไมถึงเกลียดมนุษย์แบบนั้น
แต่นุ้งไกรไม่ใช่หนึ่งในนั้นนะะะะะะะะ แง
อะไรนะ พี่วันจะกลับมาแล้ว
รอฟังนะคะพี่วัน ว่าหายไปไหนมาาาา
-
เข้ามาอ่านตอนแรก ร้อง อะเจ๊ยย! เพราะวันนี้เพิ่งคิดพล็อตของตำนานเมืองพิจิตรนี้เอง แต่ไหนๆก็มีนักเขียนมากฝีมือจัดการไปก่อนแล้ว งั้นแมวขอเป็นผู้อ่านอย่างเดียวแล้วกันเน้ออ สำนวนเขียนดี๊ดี ชอบมากค่า ปลื้มมม
-
ไม่ได้เม้นหลายตอน มาเม้นอีกทีตอนจบปฐมบทเลย
ดีใจที่พันวังรู้หัวใจตัวเอง รู้ว่ารักจ้าวแสนตา
แต่มันก็สายเกินไปที่จะมาบอกรักในวันที่จ้าวแสนตาจะตายแล้ว ฮือTT
เศร้าอ่ะ เศร้ามากๆเลย อ่านตอนนี้แล้วทำให้รู้เหตุผลที่อาพันวังทำลงไป
รู้แล้วว่าทำไมต้องฆ่าจ้าวโคจรและบุหลัน ก็สมควรแล้วล่ะ
มนุษย์ก็ใจร้ายเกินไปแล้ว จระเข้บางตัวก็ไม่ได้ร้ายเสมอไปนะ ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้
จ้าวโคจรก็ด้วย ทำไมไม่ยอมไปช่วยเพื่อน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนเพื่อนตายว่าควรทำอะไรบ้าง เหอะ
สมควรแล้ว สมควรแล้วจริงๆ อยากอ่านตอนหน้าแล้ว พี่วันจะคัมแบคแล้วใช่มั้ยคะ รอน้าาา><
-
เมื่อไหร่พี่วันจะมา :ling1:
-
:m15:อ่านจบแล้วก็ให้กังขาเหมือนพันวังว่า.
ท่านรำไพนึกยังไงถึงอยากให้จรเข้แปลงร่างเป็นมนุษย์
เพราะต่างวิถีต่างเผ่าพันธุ์ต่างความคิด
ก้าวก่ายข้ามสปีชี่ส์มันก็ยุ่งชะนี้แล..เฮ้อออ..
ปล.คิดถึงนุ้งไกรละค่าาาา
-
กงเกวียน กงกรรม...
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลจริงๆนะ ;--; จ้าวโคจรกับเเม่หญิงบุหลันอะ สุดๆไปเลยคือบั่บ..... เข้าใจเหตุผลของท่านอาพันวังเเล้ว มันพูดยากเนอะคือจ้าวโคตรจรกับแม่หญิงบุหลันผิดที่ทำแบบนั้น แล้วที่อ้ายพี่เเสนตาต้องตายมันก้ไม่ใช่แค่สาเหตุมาจากแค่จ้าวโคจรจรกับแม่หญิงบุหลัน มันเพราะมนุษย์ด้วย เหมือนหลายเรื่องถาโถมเข้ามาพร้อมกันท่านอาพันวังที่เป็นคนใสใส ทำตัวดีมาตลอดต้องเจออะไรแบบนี้ก็ถึงกับไปไม่เป็นจัดการความรู้สึกหลายอย่างไม่ได้ ถึงได้แค้นมากมายขนาดนี้ แต่พี่วันก้รุ่นลูกแล้วอ่าเนอะจะต้องมาซวยไปด้วยก็ดูจะไม่ยุติธรรมกับพี่วัน-น้องไกร ไปหน่อย
-
ช่วงเวลาห่างเหินที่ห่างหาย
พลันเลื่อนลายสัมพันธ์ดั่งภาพเผลอ
ไร้หวนคืนไร้แตะต้องไร้พบเจอ
คราเผลอเรอร่ำร้องทุกครั้งครา
จวบจนสิ้นกลิ่นน้ำตาร้างกันแสง
หอบเรี่ยวแรงน้อยนิดระเห็ดหา
มิหวั่นไหวใช่ชาติหน้าเจอพี่ยา
จักชาตินี้จวบพาลาจนสิ้นกาล
พลิกแผ่นดินฟื้นน้ำธาราสมุทร
จนที่สุดขอบฟ้ามหาศาล
ที่แห่งใดที่แห่งนั้นใครบันดาล
สองเราพาลประสบพบ..ได้จบเจอ
-๓๐-
“พิจิตร?”
“เออ” ผมรับคำ “พิจิตร”
อีกคนกระพริบตาปริบๆ “พิจิตรนี่มีวัดอะไรให้แมชเชอร์บ้างวะ? กูแม่งไม่เคยไปเลยว่ะ…”
“คนไทยป่ะวะ เที่ยวในไทยยังไม่ครบเรียกตัวเองคนไทยได้ไง”
“หรือมึงเคยไป?”
“เหอะ” ผมไหวไหล่ “ไม่เคย”
“ถุ้ย!”
“แต่กูรีเสิร์ชมา พิจิตรก็เป็นจังหวัดเก่าแก่เลยนะเว้ย เป็นหัวเมืองหนึ่งสมัยอาณาจักรสุโขทัย หมายถึง..มันก็มีร่องรอยทางประวัติศาสตร์ไม่น้อย” ผมพยายามโน้มน้าว แม้ว่าตัวเองจะไม่แม่นเรื่องประวัติศาสตร์อะไรนักก็ตาม “แถวนั้นน่าสนใจออก”
“ก็โอเคนะ ไกลดี..จะได้เที่ยวระหว่างทางด้วย” แตงโมว่า “คนอื่นว่าไง?”
“…’ไกล’นี่เป็นข้อดีเรอะ?”
“ไหนบอกตอนแรกอยากไปทะเลไง”
“นั่นล้อเล่นหรอก”
“กูไปคุยกับอาจารย์คงมา” ผมรีบชักจูงทันทีที่เห็นว่ามีคนสนับสนุน “แกบอกว่าโอเคนะ แต่ยังไงเราก็ไม่ได้จะไปแมชเชอร์วัดดังๆอยู่แล้วนี่นา”
“มึงไปคุยกับอาจารย์คงมาเมื่อไหร่วะ?”
“เมื่อวาน”
“คนเดียว?”
ผมเลิ่กลั่ก “พอดี..แกเรียกไปช่วยงานอ่ะ เลยถามเรื่องนี้เลย”
“อ้อ”
“แล้วทำไมถึงต้องเป็นพิจิตร?”
คำถามพร้อมการหรี่ตามองด้วยความสงสัยเสียเต็มประดาของไอ้โป็ยทำให้ผมกลืนน้ำลายเอื้อก แอบคิดอยู่แล้วว่าไอ้เพื่อนรักแม่งต้องแอบจับไต๋อะไรได้สักอย่างเป็นแน่ แต่ก็ทำได้แค่หลบตามันฉับด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ (ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่ได้ทำผิดอะไรเลยก็เถอะ…)
เคราะห์ดีที่แตงโมสนับสนุนต่อ “ก็ดีนะแก พิจิตร..คนคงไม่ค่อยไปแมชเชอร์อ่ะ”
“แล้วไปไง?”
“รถมั้ย? เราเพิ่งได้ใบขับขี่มา”
“แล้วแกขับคนเดียวไหวรึไง?”
โป๊ยยังขมวดคิ้วเพ่งผมอยู่ แต่ก็หันไปบอก “กูช่วยขับได้ กูก็มีใบขับขี่…แต่ไม่มีรถว่ะ”
“เดี๋ยวเราถามป๊าก่อนล่ะกันเอารถไปได้รึเปล่า”
“ตามนั้น”
“แล้วจะไปวันไหน?”
“เสาร์อาทิตย์มะ วันจันทร์ไม่มีเรียนนี่?”
“แก้วมีนี่ มีตอนบ่ายใช่ป่ะ?” แตงโมหันไปหาเพื่อนรัก “ใช่ป่ะแก้ว..?”
แก้วไม่ได้พูดอะไร
เธอมองผม และผมเดาไปเองว่าในดวงตากลมโตคู่นั้นมีประกายแห่งความหวังซ่อนอยู่..ลึกๆ
“เฮ้แก้ว!”
“อ..อื้อ!?” แก้วสะดุ้งนิดๆ หันไปหัวเราะ “ว่าไงนะโม เมื่อกี้เราเหม่อไปหน่อย”
“จ้ะ จ้ะ ยัยจอมเหม่อ” แตงโมก็ค่อนแคะไปตามประสา “รู้ป่ะเนี่ยว่าเค้าจะไปพิจิตรกัน”
“เรื่องนั้นน่ะได้ยินแล้วน่า”
“แล้ววันจันทร์แก้วมีเรียนใช่ป่ะ?”
“ใช่จ้ะ ตอนบ่าย แต่ไม่ได้ซีเรียสนะ โดดได้แหละ”
“งั้นเสาร์อาทิตย์นะ ตกลงกันไว้ก่อน”
“คืนนี้ไปหาๆกันมาละกันว่าอยากแมชเชอร์วัดไหน” ผมแจงรายละเอียดสุดท้าย “พรุ่งนี้มาคุยกัน”
“โอเค”
..จะให้เป็น ‘หมอปราบจระเข้’
อย่ามาพูดให้ตลกหน่อยเลยน่า…
ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องที่บ้ามาก บ้าถึงขนาดที่ควรจะส่งชื่อเข้าชิงรางวัลเรื่องบ้าๆระดับจักรวาล และถ้าผมตกลงกับข้อเสนอสุดโต่งแบบนั้นผมคงจะบ้ามากกว่าอีก คำว่า ‘หมอปราบจระเข้’ น่ะ ผมเองก็เพิ่งรู้ความหมายที่แท้จริงของมันได้ไม่นาน และไม่ว่านี่จะเป็นความคิดที่มาจากอคติล้วนๆหรืออะไร ผมก็ไม่คิดจะเข้าไปอยู่ในวงการนั้นอย่างเต็มตัวแน่ๆ
สรุปก็คือ…ผมบอกอาจารย์คงไปว่าผมไม่มีความคิดที่จะทำแบบนั้น ผมยังรักชีวิตตัวเอง..อย่างน้อยก็ยังพอใจกับชีวิตที่ไม่จำเป็นต้องมีสีสันอะไรแบบนี้ก็พอแล้วล่ะ
และสิ่งที่เขาตอบกลับมามันทำให้ผมรู้สึกดียิ่งกว่า
‘ดีแล้ว’
คำสั้นๆนั้นทำให้ผมรู้ว่า…หากผมตอบตกลงไป อาจารย์คงคงจะผิดหวังในตัวผมไม่น้อยทีเดียว
และถึงผมปฏิเสธก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่อยากเจอ…แต่มันต้องไม่ใช่ทางนี้ หลังจากนั้นผมก็ค่อยๆคิดและบางทีอาจจะใช้เวลานานไปหน่อย คือ5นาที เพื่อปรึกษาอาจารย์คงในเรื่องที่สมควรสักทีคือเรื่อง ‘รายงาน’ ถึงจะมีเจตนาแฝงอยู่ชัดเจนก็เถอะ แต่จารย์คงก็เหมือนจะเข้าใจและไม่ได้จับผิดอะไรเรื่องนั้น ซ้ำยังเห็นด้วยเป็นอย่างดีอีก
..เพราะผมตั้งใจจะออกตามหาพี่วันให้ถึงที่สุด
และออกสตาร์ทที่เบาะแสเดียวว่าเขาเป็นจระเข้ผู้ดีที่สืบเชื้อสายมาจาก ‘พิจิตร’
….ซึ่งให้ตายเถอะ
ยอมรับจริงๆว่าแม่งเป็นความคิดที่งี่เง่ามาก…
นอกเหนือจากความเห็นที่ว่าพิจิตรก็ไม่ใช่จังหวัดที่มีขนาดเล็กอะไรแล้ว ยังมีประเด็นที่ว่าเขาจะกลับไปที่นั่นทำซากหินปูนอะไร และถ้าผมจะเริ่มหา..ก็ต้องเริ่มจากที่ๆเขาหายไปจริงมั้ย โชคร้ายหน่อยที่เขาจมหายไปในแม่น้ำเจ้าพระยาซึ่งเป็นแม่น้ำสายหลักของประเทศ จะย้อนขึ้นไปที่ปิงวังยมน่านหรือออกอ่าวไทยทะเลจีนใต้ดีล่ะ…นี่มันบ้าไปแล้ว!
คิดในแง่บวกก็คือ…อย่างน้อยด้วยขนาดตัวเขาคงเข้าไปหลบๆซ่อนๆในคูคลองเล็กๆไม่ได้ ตัดตัวเลือกไปได้นิดหน่อย แล้วก็ไม่มีข่าวไหนออกว่าพบเจอจระเข้น้ำจืดขนาดยักษ์ด้วย ถือเป็นข่าวดีได้มั้ยวะเนี่ย
และผมก็วางแผนอย่างแยบยลครับ…ในที่สุดพวกเราทั้งสี่ อันประกอบด้วย..ผม ไอ้โป๊ย แตงโม และก็แก้ว ก็ตกลงว่าจะเดินทางไปทำรายงานอภิมหากาพย์สามภาคกันที่จังหวัดพิจิตรดังกล่าว และเรื่องที่เยี่ยมไปกว่านั้นก็คือแก้วเองก็รู้ข้อมูลนี้ด้วย เธอถึงได้มีปฏิกิริยาแปลกๆตอนที่เราประชุมกัน
และไม่ว่าเธอจะช่วยผมหาตัวไอ้พี่วันหรือไม่..แต่กว่าครึ่งของหัวใจผมก็โล่งอกอย่างมากกับข้อเท็จจริงที่ผมควรจะรู้นานแล้วที่ว่า….
…..ผมไม่ได้อยู่คนเดียว
ไม่เคย…สักครั้ง…
+++++++++++++++++++
ไม่นานก็ถึงวันศุกร์ที่รอคอย
แรกทีเดียวพวกเราตั้งใจว่าจะออกเดินทางกันในวันเสาร์ แต่อาจารย์เลื่อนคลาสไปสอนทบคาบในวันศุกร์หน้า พอว่างก็คิดว่าควรรีบๆไปให้มันจบๆ เวลามีเหลือ..ถ้าขาดเหลืออะไรก็ยังพอช่วยๆกันตามเก็บได้ เพราะไม่ใช่ว่าเราจะได้ไปกันบ่อยๆเสียที่ไหน
นั่นเป็นข้ออ้างของพวกเพื่อนๆนะ
ส่วนผมก็แค่…อยากจะไปทำตามแผนให้เร็วที่สุดมากกว่า
พวกเรานัดรวมกันที่หน้าหอผมกับแตงโมตอนตีห้าครึ่ง แล้วรีบออกเดินทางกันโดยทันที ไอ้โป๊ยบ่นออดแอดว่ามันเพิ่งนอนไปได้2-3ชั่วโมงเท่านั้น แหงล่ะฟะ…ใครให้มันไปดื่มกับพวกไอ้บอลเมื่อคืนล่ะ (แถมไม่ชวนตูอีกเอ้า!)
ระยะทางจากกรุงเทพไปพิจิตร ยังพอจะสามารถไปเช้าเย็นกลับได้ครับ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็เตรียมเสื้อผ้าติดรถไปแล้วละเผื่อค้างคืนอะไรยังไง ซึ่งจากสมมติฐานพบว่าเราคงไม่สามารถเก็บข้อมูลได้เสร็จภายในวันเดียวได้หรอกครับ
แตงโมเป็นมือขับแรกก่อน แก้วนั่งหน้าข้างๆ ส่วนไอ้โป๊ยแม่งก็นอนพังพาบอยู่ข้างๆผมท่าทางจะตายแหล่มิตายแหล่
ผมหยิบมือถือขึ้นมากดหาแผนที่พิจิตรอีกครั้งหนึ่ง ทั้งที่เมื่อคืนก็นั่งดูแม่งทั้งคืนแล้วแท้ๆ
ผมไม่มั่นใจเลยครับ
ไม่มั่นใจเลยว่าจะหา ‘เขา’ เจอได้ยังไง…จากสภาพในตอนนี้
….ท้อแท้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยสิกู
แตงโมกับโป๊ยทำหน้าที่ทะเลาะกันไปตลอดทางครับ ซึ่งแม้มันจะทำท่าสลึมสลือตลอดเวลาแต่ก็ยังมีสติพอจะเถียงโน่นนี่นั่นด้วย พอสายๆหน่อยมันก็ตื่นละ…พร้อมกับคำถามแรกที่ทำเอาเราทุกคนอยากตะเพ่นกบาลมันสักที
“วัดอะไรนะ?”
แก้วหลุดขำทันที ขณะที่แตงโมร้องลั่น
“วัดนครชุมไง แค่ชื่อวัดที่จะแมชเชอร์แกก็จำหน่อยสิวะโป๊ย”
“อ้าว ชื่อมันก็คล้ายๆกันไปหมดอ่ะใครจะไปรู้เล่า”
“ไม่ใส่ใจว่ะ”
“อ้าวเฮ้ย คนเพิ่งสร่างเมานะ” มันว่า แกล้งทำปากยื่นปากงอ “แกอยากพักเมื่อไหร่ก็บอกนะไอ้โม เดี๋ยวแวะปั๊มหน้ากูขับให้ก็ได้”
“ได้เสีย เราชักเมื่อยๆไหล่ละ”
“กินกาแฟมั้ย?”
“ก็ดีนะ เอาปั๊มที่มีอเมซอนละกัน”
“นี่แกเป็นตัวแทนจำหน่ายอเมซอนเหรอ…”
“บ้าสิ!”
“พวกมึงจะว่าอะไรมั้ยถ้ากูอยากไปเมืองเก่าด้วย”
นั่นเป็นคำถามแรกของผมที่ขัดขึ้นมาระหว่างบทสนทนาเชิงหยอกล้อนั้น..ที่แอบคิดได้หลังจากที่พูดไปแล้วว่ามันคงไม่ถูกที่ถูกเวลาเท่าไหร่
ทำเอาทุกคนในที่นั้นต้องเงียบไปชั่วอึดใจ..ก่อนจะถาม
“เมืองเก่าไหน?”
“อุทยานเมืองเก่าอ่ะ ข้างๆเมืองเลย ไม่ไกลมาก” ผมว่า ใช้วาจาพยายามโน้มน้าวทุกสิ่งอออกไป “เสร็จแล้วจะได้แวะหาข้าวกินกันในเมือง ถ้ายังไงก็หาที่พักด้วยล่ะมั้ง…หมายถึง เอ่อ ถ้ามันไม่เสร็จ หรือยังไงก็ได้”
แรกทีเดียวผมคิดว่าที่ตัวเองแสดงออกไปนั้นมันดูลนลานมาเกินไปไหม เพราะความเงียบที่เกิดขึ้นมันสร้างความกระวนกระวายให้ผมไม่น้อย
ก่อนที่โป๊ยกระพริบตาปริบๆ ชะโงกหน้าเข้ามาดูในมือถือผม “ไหนๆ กูช่วยดูทาง”
แล้วแตงโมก็เสริม “ก็ดีนะแก จะได้ไม่ได้มาทำงานอย่างเดียว ฮ่าๆๆ”
“เออว่ะ ก็อยู่ติดกันเลยนี่” เพื่อนรักผมว่า พลางเขี่ยๆแผนที่ในมือถือแล้วถือวิสาสะแย่งไปดูเอง “ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เสิร์ชหาร้านอร่อยเลยก็แล้วกัน”
“ไม่พลาดนะแก”
“หรือจะไม่กิน?”
“กินสิกิน”
“อยากกินไรกัน?”
“อะไรก็ได้”
“ส้นตีนมั้ย..”
“ไอ้โป๊ย! แกนี่ต้องหัดไปเรียนรู้วิธีการปฏิบัติกับผู้หญิงใหม่แล้วนะยะ พูดจาหยาบคายจริง”
“…’โทษที” คนถูกดุกระแอมกระไอ “แค่เคยชินว่ะ..”
“เพราะแบบนี้ไงแกเลยไม่มีแฟน ฮ่าๆๆ”
“โหยเฮ้ย พูดยังกะแกมีอ่ะ”
“อ้าวไอ้นี่ เคยได้ยินป่ะ ‘ยังไม่เคยคิดเรื่องนั้นค่ะ อยากให้โฟกัสที่ผลงาน’ ….”
“ถุย!”
“หยาบคายจริงโป๊ย! ไม่เกรงใจเราก็เกรงใจแก้วบ้างดิ๊”
“อ้าวเหรอ” มันกลอกตา “…’โทษทีแก้ว”
“ฮะๆ ไม่เป็นไรจ้ะ” แก้วหัวเราะ หันมามองพวกเราแปปนึง “ตลกดีนะ”
“โป๊ย แก้วหาว่าแกเป็นตัวตลกว่ะ”
“เราไม่ได้พูดอย่างนั้นนะโม!”
“ฮ่าๆๆๆ”
ผมกระพริบตาสองครั้ง พยายามยิ้มกับบรรดามุขทั้งหลายเหล่ที่พวกเขาผลัดกันเล่น แต่ขณะที่กำลังจะเบือนสายตามองออกไปนอกหน้าต่างแบบเดิมนั้นเอง จึงตระหนักได้ว่ามือถือตัวเองยังอยู่กับไอ้โป็ย
และเหนือสิ่งอื่นใดนั้นเอง…มันกำลังแอบดูมือถือผมอยู่!!!
“ไอ้สัส!”
ผมร้อง พยายามทำให้เสียงตัวเองเบาที่สุดแล้วแย่งมือถือนั้นมา
ส่วนอีกคนสิทำหน้าเหรอหรา ด้วยท่าทางที่คล้ายกับว่าดูเรื่องต่างๆในเครื่องมือสื่อสารนั้นเรียบร้อยหมดแล้ว
โป๊ยเขยิบเข้ามาใกล้ผม แล้วป้องปากกระซิบ
“…นี่มึงยังโทรหาพี่เค้าอยู่ทุกวันเลยเหรอ?”
..นั่นคงเป็นข้อมูลจากบันทึกการโทร และมันทำให้ผมชะงัก
แรกคิดว่าตัวเองควรจะเขินหน้าแดงหรือาจจะฟาดปั๊กเข้าที่ไหล่ สะบัดตีนขึ้นมายันให้หน้าหงาย หรืออะไรก็ตามแต่ แต่ผมเหนื่อยเหลือเกินกับการที่ต้องปฏิเสธว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ทั้งที่ข้างในมันไม่ใช่แบบนั้น
“เออ” มันคือการยอมรับ “ก็แค่โทร”
“แล้วติดป่ะ?”
“ไม่”
“ขึ้นว่าไร? เค้าไม่รับ?”
“ยกเลิกให้บริการ” ผมถอนหายใจ “ตอนแรกๆก็เหมือนปิดเครื่อง ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว”
“แล้วมึงยังจะโทร?”
“ถามจริงเหอะ…มีคนปกติธรรมดาที่ไหนเค้าหายตัวไปกันง่ายๆแบบนี้บ้างวะมึง” ผมว่า “ต่อให้ไม่ใช่กู หรือต่อให้เป็นมึงก็เถอะ…มึงไม่คิดจะสงสัยอะไรบ้างเลยเหรอที่จู่ๆเค้าก็หายตัวไปง่ายๆแบบนี้?”
“กูสงสัย”
“นั่นไง”
“..แต่ทุกครั้งที่กูสงสัย อยากจะรู้เรื่องอะไร มึงก็ชอบทำเหมือนมีความลับบางอย่างกับกูทุกที” มันเปรยเสียงเรียบ จ้องหน้าผมคล้ายกับไม่ต้องการคำตอบ “แล้วถามจริงเหอะ…จะให้กูสงสัยไปทำไมวะ ถ้ากะอีแค่ความจริงมึงก็ยังไม่บอกกูเนี่ย”
คำพูดพวกนั้นทำให้ผมเงียบไปสนิทใจ
ขณะที่มันก็ยกมือเกาหัว
“เอาเถอะ ลืมไป…กูว่ากูจะไม่พูดเรื่องนี้ละ”
ผมรู้ว่ามันคงโกรธไม่ใช่น้อยครับกับเรื่องนี้
…แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเหมือนกัน…
จะให้บอกทุกเรื่องที่ผมรู้ออกไปงั้นหรือ? จะให้ฉุดไอ้โป๊ยลงมาจากชีวิตของคนธรรมดาที่แสนวิเศษนั่นลงมาพะว้าพะวงกับเรื่องมหัศจรรย์ลี้ลับไร้ตรรกะแบบนี้อย่างนั้นหรือ?
เพราะงั้นผมถึงทำได้แค่เงียบ แล้วเก็บทุกอย่างเอาไว้กับตัวอยู่แบบนี้
…เพราะคนที่โชคร้ายแบบนั้น…มีแค่ผมคนเดียวก็พอแล้ว
+++++++++++++++++++
-
วัดนครชุม
ในอดีตหมายถึง วัดที่เป็นที่ชุมนุมของผู้คน
ก่อนที่พวกเราจะมาถึงนี่ ได้แวะกินอาหารมื้อหนึ่งก่อนเที่ยงเล็กน้อยที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งริมถนนใหญ่
พวกเราทั้งสี่นั่งเงียบๆอยู่ในร้านอาหาร ไม่รู้เพราะตอนอยู่ในรถขามาปล่อยมุขกันไปจนหมดพลังแล้วหรือยังไงก็ตามแต่ หรืออาจจะเป็นที่ผมคนเดียวที่นั่งเงียบก็เป็นได้ มากับไอ้โป๊ยและสาวๆอีกสองคนก็ใช่ว่าจะคุยขโมงกันได้ทั้งวัน
ตอนนั้นผมกลัวว่าโป๊ยจะคิดมากอยู่เหมือนกัน ถึงได้แอบชำเลืองมองอีกฝ่ายบ่อยเกินพอดี แต่หน้าตามันก็เหมือนไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว คำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่ก็อาจจะเป็นเพียงแค่ลมปากที่ชอบพูดจาพล่อยๆของมันก็ได้
…และอย่างว่า ถึงผมจะแคร์ ก็ไม่ได้หมายความว่าผมรู้ว่าควรทำยังไง
และตอนนี้เราก็มาถึงจุดหมายแล้ว
ผมเป็นคนแรกที่ก้าวเท้าลงจากรถ มันอาจจะเพราะบรรยากาศเงียบสงบนี้ที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจเล็กๆ นึกถึงตามทางที่ขับรถผ่านมานั้นก็มีเพียงทุ่งนากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา กับบ้านคนเล็กๆน้อยๆเพียงเท่านั้นทั้งที่เข้าอำเภอเมืองมาแล้ว
เป็นตัวอย่างของคำว่า ‘ต่างจังหวัด’ ที่ทำให้ผม(ซึ่งเป็นคนนนทบุรีนั้น)เริ่มจะเห็นชัดเจนขึ้นมาทีเดียว
พวกเราแยกย้ายกันไปทำงาน แตงโมและแก้วไปพูดคุยกับคนในท้องที่ ส่วนโป๊ยไปคุยกับเจ้าอาวาส ส่วนผม..ก็หยิบกล้องมาถ่ายรูปอุโบสถตามมุมต่างๆ
ตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ น่าแปลกทั้งๆที่พระอาทิตย์ก็ตกลงกลางหัวแล้วแท้ๆ แต่พวกผมเองก็ไม่ได้รู้สึกร้อนอะไรมากมาย อาจเพราะต้นไม้ดกครึ้มรอบๆอาณาบริเวณนี่ หรือเพราะว่าไม่มีใครแถวนี้เดินพลุกพล่านแย่งออกซิเจนกันเหมือนในกรุงเทพฯก็เป็นได้
ข่าวดีก็คือ..ท่าทางความขยันขันแข็งของพวกเราจะทำให้งานสำเร็จลุล่วงเร็วกว่าที่คิด
ข่าวร้ายก็คือ…อ้าวไอ้สัส งี้ตรูก็มีเวลาตามหาไอ้พี่วันแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองน่ะสิ
“โอเคยัง?”
“เช็ครูปก่อนแปปนึง”
“เดี๋ยวๆ เซลฟี่กันก่อนสาวๆ”
แชะ!
“แทคมาด้วยนะแก”
“เออน่ะ”
“แต่งรูปด้วยนะ”
“เรื่องเยอะจริงนะมึง”
“แล้วไกรจะไปไหนต่อนะจ้ะ?”
“อุทยานเมืองเก่าไง”
ผมหมุ่นคิ้ว กดๆดูรูปในกล้องเทียบไปกับสมุดจดเล่มเล็กที่ลิสต์รายการเอาไว้พร้อม นั่งติ๊กไล่ไปทีละรายการอย่างขะมักเขม้น ระหว่างที่โป๊ยเขี่ยๆเกมในมือถือรอฆ่าเวลา
แก้วนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผม..เธอจ้องผมอยู่ทั้งๆที่มือยังจับดินสอแน่นไม่ปล่อย และเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอ เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้เธอพูดได้เลย
แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า แล้วเปลี่ยนมากดจิ้มๆมือถือ
ซึ่งไม่นานข้อความในไลน์เธอก็เด้งเข้ามือถือผม
KAEW* : ไกร
KAEW* : มาตามหาพี่วันที่นี่ใช่มั้ยจ้ะ?
..ตลอดหลายวันของการเตรียมการ เราสองคนไม่เคยคุยกันเรื่องนี้
มันน่าประหลาดตรงที่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตัดสินใจถามมันออกมา และรู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรจะคุยต่อหน้าแตงโมหรือโป๊ย แต่ผมขี้เกียจเกินกว่าจะพิมพ์ตอบเธอ เลยพยักหน้าตอบไปตามตรง
“ใช่ครับ”
และเธอก็พยักหน้าตอบกลับมา ลอบยิ้มบางๆก่อนจะพิมพ์ต่อ
KAEW* : จะไปที่เมืองเก่าก่อนเหรอ?
KAEW* : ให้เราช่วยอะไรมั้ย?
ผมรู้สึกดีขึ้นมาก เลยยิ้มออกไป “ขอบใจนะแก้ว”
“มีอะไรก็บอกนะจ้ะ” เธอกล่าว “ถ้าเราช่วยได้…เราก็จะช่วย”
“ขอบใจนะ”
“พูด ‘ขอบใจ’ บ่อยเกินไปแล้ว ไม่สมเป็นไกรเลย”
การที่เธอหัวเราะออกมามันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก ผมยิ้มรับ..นึกถึงวันที่เธอบอกผมว่าเธอชอบพี่วันมากแค่ไหน นึกถึงวันที่ผมรู้ใจตัวเอง นึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในอดีต และสุดท้ายก็มานึกถึงว่า…แก้วเองจะรู้สึกอย่างที่ผมรู้สึกตอนนี้ไหม
จะเหงาบ้างมั้ย เป็นห่วงมากมายแค่ไหน ทำอะไรก็รู้สึกเฉื่อยชาไปซะหมด เอาแต่ชะเง้อคอยมองหา กระวนกระวายจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ….เวลาที่ไม่มีเขา…
…เวลาที่ไม่มีเขา..แล้วเหมือนเราจะตายรึเปล่า?
เขาว่ากันว่าในเวลาที่จริงจังแบบนี้ผู้หญิงจะเข้มแข็งกว่าผู้ชาย ถึงแม้ว่าเราจะชอบคนๆเดียวกัน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมไม่อยากมีเพื่อนที่รู้สึกแบบเดียวกันในตอนนี้ แต่แก้วทำเหมือนกับว่าเธอลืมได้แล้ว เธอตัดใจ..ได้แล้ว
ยอมรับว่าตัวผมเองไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์แบบนี้เท่าไหร่หรอกครับ
…ว่าไอ้ที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้…มันเรียกว่า ‘เกินไป’ รึเปล่า?
หลังจากนั้นเราก็ประชุมกันว่าจะเอายังไงต่อ โป๊ยเสนอว่าค้างสักคืนเถอะ ค่อยกลับพรุ่งนี้เช้ายังได้ แน่นอนว่าผมเห็นด้วยกับโป๊ยแบบสุดพลัง
“จะได้หาอะไรกินตอนเย็นด้วยไง”
มันบอกแตงโม ยกสารพัดข้ออ้างมาสาธยาย
“แกก็ขับรถมานานคงเหนื่อยอ่ะ ไหนๆก็มาแล้วทั้งที อยู่ให้มันคุ้มไปเลยเป็นไง”
…ซึ่งจริงๆแล้วผมว่ามันหวังเที่ยวอ่ะนะ…
พวกเราออกจากวัดตอนบ่ายแก่ๆ ผมเอาโน้ตบุ๊คมาด้วยจะได้เริ่มเรียบเรียงงานเลย หากขาดเหลืออะไรจะได้เริ่มลงมือทำในวันพรุ่งนี้
แต่พับเรื่องงานไว้ก่อนครับ พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปยังอุทยานเมืองเก่าที่อยู่ไม่ไกลมากนัก (ซึ่งยอมรับเถอะ ผมแอบหวังว่ามันจะไกลกว่านี้เสียหน่อย)
โป๊ยเป็นมือขับตอนที่เราผ่านหน้าประตูเข้ามาตามถนนหลักเล็กๆ สองข้างทางคือต้นไม้สูงใหญ่อายุหลายสิบปี สร้างความร่มรื่นให้กับทั้งเราทั้งบริเวณโดยรอบ เราขับรถช้าๆจ้องออกไปนอกหน้าต่าง ผมไล้สายตาไปตามซากโบราณสถานที่เคยเป็นกำแพงเมืองเก่าวิ่งไล่เลียบกันมากับถนน และพื้นดินสีแดงอิฐดูชุ่มฉ่ำจากบ่อน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก
ผมจ้องป้ายแผนที่บอกตำแหน่งของโบราณสถานต่างๆภายในวัดอยู่สักครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะโบกมือให้โป๊ยขับต่อได้เลยเพราะจำสิ่งเหล่านั้นได้ขึ้นใจ ของแบบนั้นในอินเตอร์เน็ทก็มีครับ และที่น่าหงุดหงิดก็คือผมดันหาข้อมูลเรื่องนั้นมาพร้อมแล้ว เผลอๆอาจจะมากกว่ารายงานที่ต้องส่งเสียอีก
แต่ถึงจะค้นคว้ามากมายขนาดไหน ผมก็ไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นเรื่องแบบนี้ที่จุดไหนดี
…ถึงอย่างนั้นก็ยังมา
หัวใจของผมเต้นระรัวเหมือนกลองจนต้องยกมือกดเอาไว้ อะไรบางอย่างสร้างความร้อนแตะอยู่ที่ขอบตา จนผมต้องรีบกลืนมันลงไป
ความตื่นเต้นที่ผิดแผกเช่นนั้นทำให้ผมกังวล
..และผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง
“เฮ้ไกร”
โป๊ยเรียกผม ด้วยเสียงที่ไม่ดังมากแต่ก็ทำให้ผมสะดุ้งเฮือกได้
แต่โชคดีที่มันไม่สังเกต
“มึงจะดูอะไรวะ?”
ผมคิดว่าผมตอบคำถามนั้นไม่ได้ และผมไม่คิดว่าโป๊ยจะถามออกมาเลยใช่เวลานานนิดหน่อยกว่าจะตอบเขาไปได้ว่า…
“ไม่รู้..เหมือนกัน”
…ด้วยเสียงอ่อนๆแบบนั้นแหละ
เพื่อนรักผมดูเหวอไปนิดนึง แต่มันก็ไม่ได้ว่าอะไรเมื่อเห็นผมจดๆจ้องๆอยู่แต่กับหน้าต่าง แทบจะแนบหน้าไปชิดเสียให้ได้ ด้วยไม่อยากให้เค้าเห็นพิรุธเต็มแก่ แต่เพิ่งมานึกขึ้นได้ทีหลังว่าแบบนี้แหละที่โคตรจะชัดเจน
สุดท้ายมันเลยว่า
“เดี๋ยวกูจอดตรงนี้ให้มึงออกไปรำก็ได้นะ”
“ตลกละสัส”
“เฮ้ย เราเห็นด้วยกับโป๊ยนะ” แตงโมชะโงกหน้ามาท่าทางสนับสนุน “ไหนๆก็มาแล้วลงเดินสักหน่อย บรรยากาศดีออก”
“…อ้าว นึกว่าเห็นด้วยเรื่องจะลงไปรำ”
“รำห่าไร”
“เดี๋ยวครับคุณแตงโม บอกให้กระผมพูดจาสุภาพ ฉไนสตรีเหล็กอย่างคุณถึงพูดจาแบบนั้นล่ะครับ!”
“ถามจริง นี่หาเรื่องกันใช่มั้ย?”
“อ๊า!”
พอเห็นทั้งสองคนตั้งท่ารบ แก้วเลยชี้เปิดทางขึ้นมาเหมือนเตรียมบทพูดไว้ล่วงหน้า ซึ่งให้ตายเถอะ..ผมนึกขอบคุณเธอจริงๆ
“งั้นเข้าไปจอดตรงนั้นละกันจ้ะเดี๋ยวแวะสักการะศาลหลักเมืองกันสักหน่อยเนอะ”
ทุกคนเข้าสู่ความสงบทั้งแตงโมทำเสียงจิ๊จ๊ะ ก่อนโป๊ยจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปจอดเทียบศาลานั่งเล่น ส่วนอาคารสีขาวหลังเล็กที่เป็นศาลหลักเมืองนั้นตั้งอยู่ในบริเวณที่ร่มไม้เข้าไม่ถึงพอดีครับ
แล้วผมก็ก้าวเท้าลงจากรถเป็นคนแรกทั้งที่ยังใจเต้นโครมครามอยู่ จึงค่อยปราดมองไปรอบๆสัมผัสบรรยากาศของที่ที่ตั้งใจจะมาในครั้งแรก
วันนั้นเป็นวันธรรมดา ไม่แปลกนักที่จะไม่มีนักท่องเที่ยวคนอื่นนอกจากพวกเรามาที่แห่งนี้สักเท่าไหร่ มีเพียงเด็กชายตัวเล็กผิวดำสองคนกำลังวิ่งแข่งกันหน้าลานอย่างไม่กลัวเกรงรังสียูวี กับคุณป้าที่น่าจะเป็นผู้ปกครองของพี่น้องสองคนนั้นนั่งประจำการอยู่ในเต้นใกล้ๆศาลหลักเมือง เสียงนกการ้องจิ๊บๆอยู่บนกิ่งไม้ดังคลอเคล้ากับสายลมยามบ่ายแก่ๆ
...เงียบสงบ…จนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเผลอหลับตาตอนนี้จะหลังไปเลยรึเปล่า…
กำลังชื่นชมบรรยากาศดิบดี…ไอ้โป๊ยแม่งเดินมาต๊อกที่เข่าซะงั้น
“ลุกลี้ลุกลนห่าไรมึง โน่น โมกับแก้วเดินไปโน่นแล้ว!”
…ไอ้สัส
…อย่าเพิ่งได้มั้ยคนกำลังถ่ายมิวสิควีดีโอ
ผมสะบัดหน้าค้อนใส่มันวงเบ้อเร้อ แล้วก้าวเท้าฉับๆเดินตามโมกับแก้วที่กำลังซื้อดอกไม้ธูปเทียนอยู่ใกล้ๆ พอไปถึงด้านหน้าก็ล้วงๆหยิบแบงค์ยี่สิบมาหยอดใส่ตู้บริจาค แล้วหยิบดอกไม้ธูปเทียนเดินตามไปบ้าง
ข้าแต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย…
ขอให้ผลบุญใดๆก็ตามที่ข้าพเจ้าทำทั้งชาตินี้และชาติก่อน จงดลบันดาลให้ข้าพเจ้าได้พานพบสิ่งที่ปรารถนา...หรืออย่างน้อยก็เพียงรู้ถึงความเป็นไปของ ‘จ้าวหัวใจ’ ของข้า ว่าอยู่อย่างสงบมีสุขดีรึไม่
…เพียงอยากรู้…ว่าเขาเป็นตายร้ายดีเพียงใด…
สิ้นถ้อยคำเหล่านั้น ไม่รู้ทำไมร่างกายผมถึงสั่นขึ้นมา
…เพราะน้ำตาหนึ่งหยดนี่น่ะหรือ?
ผมรีบปาดมันออกไปก่อนที่ใครจะทันสังเกต พอเงยหน้าขึ้น..ปรากฏว่าเพื่อนทั้งหลายยังก้มหน้าก้มตาภาวนากันอยู่ เออ..พวกมึงจะขอพรอะไรกันนักหนาวะ ยอมรับครับว่าปกติผมก็ไม่ค่อยได้สวดภาวนาอะไรมากนักหรอก แต่เหมือนกับว่าเรื่องแบบนี้…คงต้องลองพึ่งสิ่งที่มองไม่เห็นดูสักตั้ง
ถ้าจระเข้ที่กลายร่างเป็นคนได้มีอยู่จริง บรรดาคาถาอาคมทั้งหลายแหล่มีอยู่จริง คงไม่แปลกถ้าบรรดาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมสวดไปเมื่อครู่นี้จะมีอยู่จริงบ้าง
…สาธุฯ
ผมปักธูปเรียบร้อย จึงถัดขาถอยหลังมาลุกขึ้น แล้วยืนเกาะขอบราวทอดสายตามองไกลออกไป สีขาวที่ทาอาคารศาลหลักเมืองนี้สว่างจนต้องหยีตา ภาพตรงหน้าท่ามกลางหมู่ไม้ก็ไม่ชัดเจนนัก
ผมยังคงเห็นเด็กชายผิวเข้มสองคนวิ่งเล่นกันอยู่ เห็นคุณป้าคนนั้นขยับตัวเปลี่ยนอิริยาบถอยู่บนเก้าอี้ชายหาด ได้ยินเสียงนกร้องเรียกหากิน ได้ยินเสียงสายลมที่ตีพัดจนใบไม้ด้านบนปลิวไหว
แล้วลมกรรโชกหนึ่งก็พัดผ่านมา…
ผมหลับตา ยกมือป้องหน้ากันลมวูบนั้น…ถึงค่อยลืมตาขึ้นมาใหม่
…และมีอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากก่อนหน้านี้
เด็กหนุ่มที่ดูคล้ายกับเพิ่งผ่านพ้นช่วงวัยเด็กชายไม่นานยืนอยู่ตรงศาลานั่งพักใกล้ตัวรถซูซูกิสวิฟท์สีขาวของแตงโม เขายืนอยู่ตรงนั้นนานคล้ายลังเล ก่อนจะสะบัดหัวกลมดิ๊กมองไปรอบๆ แล้วเดินผละออกหลบไปยังเงาของต้นไม้ที่บังตา
ที่ทำให้ผมแทบหยุดหายใจนั้นคือ…เพราะเขามีรูปร่างที่คุ้นตานัก
ทั้งเรือนผมสีอ่อนหยักศกเคลียลงมาข้างดวงหน้าเล็ก หรือรูปร่างผอมบางเหมือนเด็กชายที่ยังโตไม่เต็มที่ และผิวกายขาวละเอียดราวกับว่าไม่เคยต้องแสง แม้ว่าเวลาที่เขาขยับตัวหรือวิ่งห่างออกไปจะไม่ได้ทำให้ผมเห็นเค้าหน้านั้นชัดเจนนักก็ตาม
ตอนนั้นเองที่ลำคอของผมแห้งผากขึ้นมา ผมรู้สึกร้อนไปหมดไม่ว่าจะขอบตา ดวงหน้า หรือร่างกาย ราวกับมีใครเอาถ่ายร้อนมาลนที่ฝ่าเท้า เร่งเร้าให้ผมเคลื่อนไหว
และกว่าจะรู้ตัว…ผมก็ออกวิ่งตามเขาไปเสียแล้ว
“เฮ้ย! ไกร!”
“จะไปไหนน่ะ?!”
..เดี๋ยวกูมา..!
ผมตอบมัน แต่น่าแปลกนักที่ถ้อยความเหล่านั้นดันออกมาแค่เพียงในมโนสำนึก ผมไม่อยากเสียเวลากระทั่งจะหันกลับไปตอบเพื่อนรักที่ร่วมเดินทางมาด้วยกันด้วยซ้ำ
ไม่อยากเสียเวลาละสายตาจากร่างเล็กๆที่เคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วขนาดนั้นแม้สักเสี้ยววินาทีด้วยซ้ำ
มาลา
..ผมสาบานได้เลย นั่นไม่ใช่ภาพลวงตาแน่ๆ
TBC
======================
ลืมหน้าไอ้พี่วันกันไปอ่ะยังงงงงงงง
//ลืมเรื่องหลักไปจริงๆแล้วก็สารภาพกันมานะคะ ถถถถถ
ไม่รู้ทำไม เดี๋ยวนี้รู้สึกตัวเองภูมิต่ำมากค่ะ
หลายโรครุมเร้าเหลือเกิน ทั้งที่ปกติก็แข็งแรงดีแท้ๆ
นักอ่านทุกคนก็อย่าลืมรักษาสุขภาพ หาเวลาดูแลตัวเองกันด้วยนะ!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โอ๊ยยยยย เค้าค้างงงงงงงงง :ling1:
โถ่ๆๆๆๆๆ จะเจอมาลาอยู่แล้วเชียววววววว
ใจเต้นตึกตักลุ้นไปกับไกร
-
ว่าแล้วพี่วันต้องเล่นตัว ยังไม่มาให้เจอง่ายๆ
เจอน้องมาลาไปก่อนก็ได้
ไกรสู้ๆ
-
หรืออ้ายพี่วันจักโดนทางการจับไปครั้งน้ำท่วมเปนแน่
ยังติดกะภาพพีเรียดอยู่เลย :เฮ้อ:
-
แอบอ่านมาซักพัก และกะจะเม้นท์แรกตอนจบปฐมบท...
จริงอย่างที่คุณ ozaka ว่า... คือเราลืมเรื่องหลักไปแล้วล่ะ!!! :a5: 555 สารภาพตรงนี้เลยว่าอินกะปฐมบทจนหน้ามืดอ่ะ
คือพอไกรโผล่มานี่แบบ... ห้ะ อะไรยังไง แล้วน้องพันวังทำไงต่อ แล้วนางมีลูกได้อย่างไร แล้วอิโคกะนางกากี (คือเคืองพวกนางจนเปลี่ยนชื่อให้เสร็จ) ได้มีรู้สึกผิดกันบ้างไม๊ ปฐมบทจบแค่นี้จริงง่ะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
แงงงงง ข้าสิรักและคิดถึงน้องพันวังกะอ้ายพี่แสนตา :o12: ขอตอนพิเศษที่พวกนางพอจะมีความสุขเล็กๆด้วยกันก่อนเกิดเหตุหน่อยเท้อออออออออออออ (ได้ข่าวเรื่องหลักยังไม่จบ กรีดร้องขอตอนพิเศษ...) :o7:
...หายใจลึกๆ และพยายามปรับโหมดกลับมาที่อิพี่วันกะน้องไกร... ขอให้พวกเทอได้เจอกันนะ //เสียงไร้อารมณ์ 555 :o10:
-
:mew3:มาลา อยุ่ที่นั่จริงๆหรอ แล้วพี่วันละ อยู่ไหน
-
ว่าแล้วว่าต้องเจอมาลา...
วิ่งเข้าลูก วิ่งงงงงง วิ่งให้สมกับลาพักร้อน(?)จรลีหายไปให้พี่พันวังมาแทนตั้งนานหน่อยยยยย
เอ้าวิ่งงงงงงง
:katai4:
-
:serius2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ยังไม่สะใจ อยากดูตอนพันวังฆ่าไอ้อีสองตัวที่ทรยศ แบบก่อนตายอยากให้นังตะกวดตัวเมียเจ็บปวดสุดๆ
(แค้นมันมาก แม่ไอ้พี่วันโคตรตอแหล ทำเป็นใสซื่อ นังอสรพิษหน้าด้านนนน :z6: :m31: :fire: :angry2: :beat:)
ป.ล. ไม่อยากจะหยาบคายแตมันสุดจะทนจริงๆ ค่ะ
-
ยอมรับว่าพึ่งอ่านปฐมบทไปได้ไม่กี่ตอนเพราะกลัวสำลักผงชูรสตายคาหม้อมาม่า(?)
และได้ห่างหายไปนานจนเกือบลืมเนื้อเรื่องหลักแล้ว...
แต่มาอ่านตอนนี้ก็ยังอินนะคะ :hao7:
พี่วันยังคงเป็นพ่อพระเอกค่าตัวร้อยล้านเหมือนเดิม
ตอนที่โป๊ยพูดกับน้องไกรคือเจ็บอยู่นะ แต่ก็ตามนั้น แคร์แต่ไม่รู้จะทำยังไง
เอาจริงๆตอนที่เห็นว่ามีเด็กวิ่งเล่นตรงศาลคือมโนไปแล้วว่าเด็กน้อยอาจเป็นจระเข้ ฟฟฟฟ
มาลาก็ยังน่ารักน่าฟัดเหมือนเดิม //คงความติ่งอย่างเสมอต้นเสมอปลาย (ได้ข่าวว่าโผล่มานิดนึงบทพูดก็ไม่มี)
ช่วงนี้ฝนตกบ่อย คุณโอก็ต้องรักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1:
-
ไหนล่ะพี่วัน :o12:
-
ได้เจอน้องมาลาแล้ว รอแต่พี่วัน
-
กลับมาครั้งนึง ก้อทำให้หัวใจเต้นไม่ปกติครั้งนึง
บ้าจิง มันจะเกิดเรื่องร้ายๆอีกมั้ยเนี่ย T^T
-
เจอพี่วันเร็วๆน้าาาาาา :call:
-
ลุ้นมาก ไกรจะได้เจอพี่วันมั้ย
รีบตามมาลาไปเร็วๆนะไกร!
-
บอกตามตรงว่าแทบจะจะจำตัวละครไม่ได้ว่าใครเป็นใคร
-
มาลาอยู่กับพี่วัน :angry2:
-
อ๊ากกกก วิ่งดิวิ่ง :katai4: :katai4:
-
ใกล้เข้าไปทุกที หวังว่าไกรคงได้คำตอบอะไรบ้าง
ไม่ใช่รอ ๆ แล้วก็ตามหาแบบไร้จุดหมายอยู่อย่างนี้
-
หลายเพลาแล้วที่เฝ้ารอพี่วัน.
-
พ....พี่วันละ พี่วันละ
ต้องตั้งสติอยู่นานเลยค่ะ แอบลืมเรื่องหลักไปชั่วขณะ
น้องมาลามาแล้ว วิ่งเข้าพ่อไกร เอาให้เจอพี่วันให้ได้ จับให้ทัน!!!!!! :angry2:
-
ฮือ จะตามมาลาทันมั้ย โอ๊ย
เดาเอาว่ารอบนี้ไม่น่าทันรึเปล่า เฮ้อ
แล้วมาลาจะรู้อะไรมากน้อยแค่ไหนนะ
แต่ที่สำคัญ คราวนี้ไกรมากับแก้วน่ะสิ
กลัวว่าทางนั้นเค้าจะไม่ค่อยไว้ใจรึเปล่านะ
รออ่านต่อนะคะ
-
ใกล้จะเจอพี่วันแล้ว...มาลา
-
เจอมาลาก็ยังดี ต่อไปคงได้เจอพี่วันสุดที่รักสักที นะน้องไกร
-
เจอม่ลาแล้ว อีกหน่อยจะเจอพี่วันใช่ไหมอ่า :impress2:
-
มาเร็วๆๆๆน่าา
เค้าเข้ามารออ่านทุกวันเลย :mew2: :mew2: :mew2:
-
ไกรตามมาลาไปให้ทันนะ
สู้ๆนะไกร
ลุ้นนนน
-
อร๊ายอยากเจอพี่วัน
-
พี่วันไปไหนนนนนนน คิดถึงงงงงงงงงงงงง แงงงงง กลับมาหาไกรได้แล้ว เร็วๆ
-
ลุ้น ลุ้น ลุ้น :mew3:
แต่ทำไมพวกพี่วันต้องมาถึงพิจิตรกันด้วยอ่ะ (ถ้าอยู่ที่นี่จริงๆอ่ะนะ)? หรือเกี่ยวกับเรื่องในอดีต?
รอติดตามต่ออออ
-
ขุ่นพระ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน ไกรรีบตามมาลาไปเร็ว พี่วันรอเจ้าอยู่
-
วิ่งตามต่อไปจะเจอ...จ้าวทิวันมั้ยยยย
ลุ้นตัวโก่งง
-
คิดถึงพี่วัน สงสารไกร
-
เค้ายังอ่าปฐมบทไม่จบเบย อ่านไปนิดเดียว แต่ขอข้ามพรวดมารอพี่วันก่อนเลยยย :o8:
-
พี่วันหายไปนานเกินไปแล้วนะ กลับมาหาไกรได้แล้ว คนอ่านเศร้ามานานแล้วเนี่ย
-
รอคอยเรื่องราวปัจจุบัน อยากรู้ความคืบหน้าแล้วววว :z3: :call:
-
:hao7: ใกล้แล้ว
-
พุ่งตัวเข้ามาแทบไม่ทันย้ากกกกกกกก ที่รักของหนูกลับมาเเล้วว :hao5:
แต่ว่า ...ค้างง่ะค้างแบบหน่วงๆ เจอแค่มาลาเองหงอ เเล้วพี่วันเก๊าล่าาา
-
พี่วัน พาเมียชั่วคราวมาด้วยเหรอ
-
สงสารไกรจัง พี่วันเป็นอะไรถึงไม่ยอมออกมาหาไกร
-
จะเจอกันแล้ว!!!
-
ลุ้นนนนนนนน :hao5:
-
น้ำต่าร่วง...
-
:L2: :L2:
-
ช่วงเวลาห่างเหินที่ห่างหาย.....ใช่แล้วห่างเหินและห่างหายตอนหลัก
สารภาพว่า ยังไม่อ่านปฐมบท เพราะจะเก็บเอาไว้อ่านหลังจากไล่เชื้อมาม่าออกจากตัวเองก่อน
อ่านแล้วอิน อินแล้วจะบ้า......อิพี่วันรีบ ๆ ออกมาเร็ว ๆ ไม่งั้นจะให้หนูไกรพบรักใหม่นะจะบอกให้...
-
:z2: ดีใจที่ได้เห็นนึ้้องไกรอีกครั้ง..คิดถึง
อยากจะเข้าไปช่วยตามหาไอ้พี่วันด้วยจัง ^^
xเจอมะไหร่จะกระชากคอเสื้อถามว่า..หายหัวไปไหนมาห๊ะ :fire:
-
โอ่ยยยยยย เจอกันสักทีเห้ออ :hao5:
-
ลุ้นๆ ไกรจะได้เจอกับพี่ไกรมั้ยนะ :mew2:
-
ตอนล่าสุดที่ลงคือตอนที่ สามสิบ
อ่านตอนแรกนึกว่าเป็นลูกของจ้าวธาราเสียอีก(ยังคิดไม่ตกนะที่ พี่วัน บอกว่า "รู้ได้ไงว่ายังไม่เคย"หรืออะไรสักบ่างนีแหละ)
ที่สุดท้ายกล้ายเป็นมาลานะ แต่ไม่อยากให้พี่วันเป็นฝ่ายรับเลยอยากให้รุกอย่างเดี่ยวอะ คงไม่ใช่อาพังวันนะที่รุกพี่วันนะ
รีบมาต่อนะครับ อยากรู้ตอนต่อไปว่าเป็นยังไงขอให้นายเอกท้องได้น๊าาาาาาาาาาา
รักคนแต่งจ๊ะ
-
เรายังไม่ลืมเนื้อเรื่องหลักน้า~ คืดถึงพี่วันจริงๆเลย
ไกรนี่โคตรลงทุน ยอมมาหาถึงพิจิตร ขอให้เจอพี่วันไวๆ
เจอพี่วันแล้วฝากตบที โทษฐานให้นอซะนาน 55555 มาอัพไวๆน้า
คนเขียนก็รักษาสุขภาพด้วย เป็นห่วงน้า เลิฟ จุ๊บๆ > 3 <
-
ให้ไวพี่วัน ให้ไว :serius2:
-
ลุ้นมากค่ะ!!! ชอบช่วงบรรยายบรรยากาศเมืองพิจิตรมากค่ะ มันเห็นภาพไปด้วยเลย ขนาดไม่เคยไป 5555555 สมกับที่คุณโอไปหาข้อมูลมาเขียน
รอ รอ รอ พี่วันอยู่น้าาา
-
ครั้งนั้น
วันเจ้าพระยายังสดใส
ยังมีจ้าวกุมภาผู้เกรียงไกร
สถิตอยู่ใต้ห้วงชลธาร
สร้างตัวเป็นหมู่รวมฝูง
เฝ้าชักจูงชี้ทางสืบลูกหลาน
อยู่อาศัยเมืองหลวงหลบรุกราน
สร้างคำสร้างม่านบังจริง
ภัยร้ายหลบรุกในหมู่เรือน
ผู้เพื่อนบิดเผือนเป็นสิ่ง
ทรยศสร้างแผลดุจปลิง
อันเจ็บยิ่งยิ่งหนี..ไปที่ใด
-๓๑-
อยู่ไหน?
อยู่ไหน..?
ไปไหนแล้ว..?
ผมหายใจแรง ยกมือปาดเหงื่อที่ตกลงมาที่ข้างแก้ม ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดว่าที่นี่มันร่มรื่นครับ..แต่ต้องยอมรับว่านั่นผมคิดผัด ไม่ว่าหมู่แมกไม้จะหนาครึ้มแค่ไหนลองได้เจออากาศเมืองไทยแล้วจะรู้ว่าเหงื่อแต่ละวันชั่งขายได้เป็นกิโล
แต่เดี๋ยวก่อน…ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาบ่นเรื่องสภาพภูมิอากาศประเทศไทย
เมื่อปราดสายตาไปมองรอบๆก็ต้องกลับมาถามตัวเองว่าไอ้สัสนี่ตูอยู่พิกัดใดของโลก เงาร่างของคนคุ้นเคยนั้นหายไปแล้ว…หายไปเหมือนหมอกยามเช้าที่โผล่มาเพียงแค่วูบหนึ่ง แต่เป็นวูบเดียวที่ผมจำได้ดี…จำได้จนติดตา ว่านั่นไม่ใช่เพียงภาพลวงตาที่เกิดจากการมโนเพราะความจิตตกนี้แน่ๆ
หัวใจดวงนี้ยังคงเต้นแรงอยู่..
ลมหายใจนี้ก็ยี่กระชั้นถี่อยู่..
ไม่มีใครหลอกเราได้แนบเนียนเท่ากับเราหลอกตัวเอง ผมหยุดเดิน ผ่อนลมหายใจสั้นๆก่อนถามตัวเองเพื่อยืนยันอีกครั้งว่านั่นใช่ ‘มาลา’ จริงๆอย่างที่ผมสันนิษฐานหรือไม่
แล้วต่อให้เป็นมาลาจริงๆ…มันจะมีเรื่อง ‘บังเอิญ’ ขนาดนั้นเลยหรือ?
ผมมาที่นี่ตามความปรารถนาของตัวเอง ความต้องการของตัวเอง…
…หรือแค่วิ่งตามเงาของใครก็ไม่รู้มากันแน่?
เวลาที่ ‘ความหวัง’ วิ่งผ่านพ้นตัวเราไป…มันคือความรู้สึกที่คล้ายกับหัวใจหล่นวูบ และร่างกายก็พร้อมจะสลัดเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีทิ้งไปเพื่อทรุดตัวลงนั่งกับพื้นนี่ หรือให้คิดอีกที…กางเกงยีนส์ยี่ห้อดีนี่คงไม่เหมาะจะคลุกฝุ่นสีแดงพวกนี้เท่าไหร่ล่ะมั้ง…
…เลิกถ่ายมิวสิคได้แล้วไอ้เกรียงไกร ตั้งสติสิตั้งสติ
ขออนุญาตตีหน้าตัวเองสองทีครับ ผมตั้งใจไว้ว่าตัวเองจะไม่ท้อ ดังนั้นตอนนี้ห้ามท้อ อย่างน้อยก็เดินกลับไปหาพวกไอ้โป๊ยแล้วเริ่มใหม่ก็ได้ถ้ายังไม่แน่ใจอะไรขนาดนี้ ครั้งหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์คงดลบันดาลให้เราได้เจอกันจริงๆนั่นแหละ
ผมกำลังจะกลับหลังหันเดินย้อนกลับไปตามทางเก่า พอเห็นทางเดินอิฐสีแดงอยู่ใกล้ๆก็บ่นตัวเองอยู่สองนานว่าทำไมโง่วิ่งมาตามพื้นดิน ให้ฝุ่นสีแดงพวกนี้ติดตามซอกรองเท้ากันได้นะ…แย่จริง
เมื่อเท้าเหยียบขึ้นมาบนทางเดิน ถึงได้หันมองซ้ายมองขวา
ทางซ้ายเชื่อมกับโบราณสถานวัดมหาธาตุที่เหลือเพียงซากปรักหักพัง และเป็นทางเดินที่ทอดยาวต่อไปจนถึงถนนลาดยางที่ผมวิ่งจากมาเมื่อครู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ถ้าเดินไปนี่คือการย้อนกลับทางเดินไปยังศาลหลักเมืองที่แยกกับพวกเพื่อนๆเป็นแน่
ส่วนทางขวาเป็นทางเดินที่หลุบเข้าไปในแมกไม้ ปกคลุมไปด้วยใบไม้ราวไม่ได้มีคนแว่บเข้ามาทำความสะอาดเสียนาน มองไปก็เห็นสะพานข้ามคูเล็กๆอยู่ลิบๆดูน่ากลัวไม่น้อย…แต่ก็น่าสงสัยไม่แพ้กัน
ผมตบหน้าตัวเองอีกครั้ง
แล้วเดินไปทางขวา ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันคงเสียเวลา
เมื่อส้นรองเท้ากดน้ำหนักลงบนใบไม้แห้งกรอบส่งเสียงให้ผมตื่นตัวทุกจังหวะ เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากความเงียบงัน…แม้กระทั่งเสียงเล็กๆน้อยๆมันก็ทำให้ผมสะดุ้งจนต้องเหลียวหลังมองได้
กำลังทำอะไรอยู่…และกำลังไปที่ไหน
ไม่รู้…อะไรทั้งนั้น
ผมเดินมาถึงสะพานไม้เก่าๆอันนั้นตอนที่โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นครืดคราดจนสะดุ้ง เลยรีบควักๆหยิบๆมันขึ้นมากดรับ
…ไม่ต้องสงสัยเลยครับว่าใคร
ปิ๊บ
“รอกูแปปนึง”
((….)) มันเงียบไป ((ไอ้สัส ทำเอากูเสียวไส้ อยู่ดีๆก็วิ่งไปไหนไม่รู้))
“นั่งเล่นรอไปก่อนนะพวกมึงอ่ะ”
((มึงอยู่ไหนเนี่ย))
“หลัง..เอ่อ…วัดมหาธาตุ”
ผมว่าไปตามเรื่อง…เริ่มทำจมูกฟุดฟิดเพราะขี้นกเกลื่อนเต็มสะพาน ท่าทางยังกับไม่มีใครมาทำความสะอาดส่วนนี้เสียนานแล้ว ซ้ำอีกฝั่งหนึ่งนั้นยังเป็นเพียงเกาะกลางโล่งๆที่โอบล้อมด้วยคุ้งน้ำ ไม่มีอะไรเลยนอกจากต้นไม้รกชัฎจนไม่เห็นกระทั่งทางเดินอิฐสีแดงพวกนั้น…
“ไม่ต้องห่วงๆ แค่มาเดินเล่น…เดี๋ยวก็กลับไปละ”
((แล้วให้พวกกูทำไง?))
“รำไป”
((พ่อง))
“งั้นนั่งจิ้มคุกกี้รันไปก่อน”
((ไอ้เวร…))
“เดินเล่นก็ได้เอ้า รอกูแปปเดียวเท่านั้นแหละ”
((ให้กูไปหามั้ย?))
“ไม่ต้องเลยนะ!”
((ไกร…มึงทำตัวแปลกๆนะไอ้ห่า ตั้งกะเริ่มต้นจะมานี่ละ มึง…))
“เปล่านี่! ไม่มีอะไรสักหน่อย!”
((แล้วมึงวิ่งหน้าตื่นออกไปแบบนั้นมันคืออะไร!?))
“…กู…กู…”
พอเห็นผมอ้ำอึ้งอยู่สักพัก มันถึงได้รีบสวนขึ้นมาทันควัน
((ไม่รู้ละ กูจะไม่คุยเรื่องเครียดนี้ตอนคุยโทรศัพท์ มึงกลับมามึงต้องเล่าให้กูฟังทุกอย่าง ต่อมเสือกกูมันสั่นระริกมาสักพักละ และตอนนี้มันกำลังจะระเบิด))
“….กูเชื่อว่ามึงไม่อยากรู้หรอก”
((กูจะอยากหรือไม่อยาก กูเนี่ยแหละเป็นคนตัดสิน สัส รีบกลับมา))
ผมถอนหายใจ รู้สึกหมั่นไส้การพูดจาที่แสนจะมั่นใจในตัวเองของมันเสียเหลือเกิน แต่เพราะแบบนั้นแหละทำให้ผมกล้ามากพอจะก้าวเท้าก้าวแรกเข้าสะพานไป
“เออๆ เดี๋ยวกูรีบไป รอแปปนึง”
((อย่าช้า))
“จ้าจ้า”
พรืด!!
“เหี้ย!!”
พอกำลังจะกดวางสายผมก็แทบลื่นพรืดกับทางเดินเล่นเอาคว้าราวจับเอาไว้แทบไม่ทัน ผลที่ได้เหรอครับ ก็หลีกเลี่ยงการก้นจ้ำเบ้าลงไปได้ แต่มือเนี่ยสิที่เต็มไปด้วยขี้นกแห้งๆเต็มเลย
“อี๋…” ผมคราง จ้องมือตัวเองหน้าแหย “ต้องล้างมืออย่างด่วน…เดี๋ยว เมื่อกี้ถึงไหนแล้วนะ…มือถือ…ใช่! มือถือ”
มือสองข้างผมว่างเปล่าครับ ไม่ต้องแปลกใจเลย
“คุณพระช่วย…”
ท่าทางดวงผมคงตกมาก เวลาไม่กี่เดือนซื้อมือถือใหม่ไปสองเครื่อง และ..กำลังจะได้กลับไปซื้อเครื่องที่สามก็ตอนนี้แหละให้ตายเหอะ!!
ผมชะโงกหน้าลงไปมองใต้สะพาน นั่นไง มือถือตัวดีนอนแอ้งแม้งอยู่ที่ขอบเนินตรงจุดที่น้ำเกือบจะท่วมถึง แหม ถ้ามันขึ้นมามากกว่านี้อีกสักสองนิ้วคงจะได้ถอยเครื่องใหม่จริงๆดังวลีข้างต้น
หลังจากสวดมนต์อยู่สักพักหนึ่ง ผมก็ก้าวลงไปที่เกาะกลางอันเต็มไปด้วยหญ้ารกทึบ ก่อนจะเหวี่ยงตัวข้ามราวสะพานไปเหยาะอยู่ตรงขอบบึง พื้นดินบริเวณนั้นยังเป็นสีแดงอิฐเหมือนเช่นที่เป็นด้านบน เพียงแต่เปียกชื้นกว่าจนรองเท้าแทบจะจมหายไป
ผมถอนหายใจ กำลังจะก้มหยิบมือถือที่ตัวเองทำตกเอาไว้ตรงนั้น
…ก่อนจะชะงัก
ที่เยื้องออกไปใต้สะพาน ซ่อนอยู่ในหลืบหลังพุ่มไม้นั้น
…มีถ้ำอยู่
+++++++++++++++++++
มันบ้ามากครับ
บ้า บ้ายิ่งกว่าบ้า อยากรู้มั้ยว่าบ้าตรงไหน…แม่งบ้าที่ผมเสือกใจกล้าหน้าด้านเดินเข้าไปเนี่ยแหละ
ตอนแรกผมไม่แน่ใจนักว่ามันจะใช่ ‘ถ้ำ’ อย่างที่ผมคิดรึเปล่า บางทีมันอาจจะเป็นโพรงแคบๆที่เกิดขึ้นจากธรรมชาติก็ได้ แต่พอได้ขยับเข้ามาใกล้ถึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น
แม้กว่าครึ่งของปากทางเข้าจะถูกปกคลุมด้วยหญ้าสีเขียวพรางตา แต่เมื่อแหวกเข้าไปพิจจารณาดูถึงได้รู้ว่าปากทางนั้นเกิดจากหินขนาดใหญ่หลายๆก้อนมาเรียงต่อกันกันดินถล่มเอาไว้ ท่าทางไม่ใช่สิ่งที่ธรรมชาติสรรสร้างเป็นแน่
หรือมันจะเป็น…โบราณสถานแห่งหนึ่งที่ไม่ค่อยได้รับความนิยม และคนก็ไม่ค่อยได้มาแถวนี้เท่าไหร่ก็เลยปล่อยปละละเลยให้มันเป็นแบบนี้
…แต่หัวใจที่เต้นระรัวอยู่ในอกนี้บอกผมว่ามันไม่ใช่แค่นั้น
ด้านในเป็นทางเดินที่มืดสนิท และดูราวกับจะทอดยาวอย่างไร้ที่สิ้นสุด
ผมเผลอหันกลับไปมองข้างหลังและซ้ายขวาดูว่าจะมีใครแอบดูผมอยู่รึเปล่า ผมหวังให้เห็นใบไม้ไหว สายลมพัดแรงๆ หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้ผมคิดว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว
แต่ให้ตายเหอะ…ผมอยู่คนเดียว!
..และกำลังเผชิญหน้ากับเรื่องบ้าๆแบบนี้เพียงลำพัง!
ผมผ่อนลมหายใจสั้นๆอีกครั้งหนึ่ง รู้สึกตัวเองพร้อมจะเต้นแทปตีจังหวะประหลาดๆอะไรก็ได้ให้เข้ากับเสียงกลองในอก แล้วกลั่นกรองความกล้าที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในนี่ออกมาซะ
..จงตื่นขึ้น! พลังของข้า!
……..กูบ้าไปแล้ว…
“บัดซบเอ้ย…”
ผมครางอ่อน หยิบมือถือมากดเปิดไฟฉายแล้วส่องเข้าไป จากจุดนี้ผมแทบไม่เห็นอะไรเลยสักนิด และมันเป็นความคิดที่พิลึกพิลั่นไม่น้อยสำหรับการเดินเข้าไปแบบนี้
จากนี้จะผมจะได้ถูกบันทึกชื่อเป็น ‘ผู้กล้า’ ‘ผู้พิทักษ์’ หรือ ‘ผู้กอบกู้โลก’ ดีล่ะ
….แค่คิดตูก็สนุก(ของตูคนเดียว)แล้ว
“เอาวะ…” ผมตบหน้าตัวเองไปทีนึง “เป็นไงเป็นกัน”
ตอนแรกผมคิดว่าหัวใจตัวเองเต้นดังแล้ว แต่เมื่อก้าวเท้าเข้าไป…มันกลับดังขึ้นไปอีก
ผมใช้ความพยายามอย่างหนักในการก้าวเข้าไปสามก้าว ถึงได้รู้ว่าก้าวที่สี่มันไม่ได้อยากอย่างที่คิด และเมื่อก้าวที่เจ็ดมาถึง..ผมก็คิดว่าควรจะตะโกนออกไปทักทายกับคนอื่นๆที่อาจจะอาศัยอยู่ในนี้รึเปล่า พอก้าวที่สิบสามที่แสงสว่างจากภายนอกไม่ได้เข้ามาแล้วผมก็เริ่มคิดว่าควรจะถอยหลัง แต่หลังจากที่เปิดไฟฉายของมือถือส่องเอาถึงได้ก้าวไปถึงก้าวที่สิบเจ็ดได้…
มันปัญญาอ่อนมากที่นั่งนับก้าวตัวเองอยู่แบบนี้ เพราะพื้นหินที่ไม่เท่ากันนั้นทำให้เราต้องตั้งสมาธิมากในการก้าวแต่ละครั้ง จนกระทั่งผมเริ่มสัมผัสได้ว่าตัวเองก้าวลงต่ำอย่างช้าๆ บางที..นี่อาจเป็นบันไดไปสู่อะไรสักอย่าง
…ตอนนี้ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วครับว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับไอ้พี่วันยังไง
…กูมาตามหาจระเข้หรือมาค้นพบมิติใหม่ทางประวัติศาสตร์กันแน่วะ
ผมยังคงก้าวลงมาตามทางเดินนั้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงโถงหนึ่ง..ซึ่งผมคิดไปเองว่ามันเป็นโถงน่ะนะ อาจจะเพราะว่ามันมีขนาดที่กว้างกว่าทางเดินที่ผมผ่านมาสัก3-4เท่าเห็นจะได้
และมันทำให้ผมต้องหยุดเดิน ด้วยไม่รู้ว่าจะก้าวขาต่อไปดีรึไม่
แต่ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อจากนั้น ก้มมองมือถือในมือที่อับสัญญาณแบบสุดขั้วก็ทำให้ผมถอนหายใจ จะถอนตัวตอนนี้ก็เห็นจะไม่ทันแล้วไอ้เกรียงไกรเอ้ย…สมน้ำหน้ามั้ยละ เสือกอยากรู้เรื่องอะไรที่มันเกินตัวแบบนี้ก็เลยเป็นแบบนี้ยังไงล่ะ
ที่สุดทางของโถงแห่งนั้นมีทางเดินต่อไปอีกครับ
แต่ผมคิดว่ากำลังจะตีตั๋วกลับแล้วล่ะ อย่างน้อยก็ต้องกลับไปบอกไอ้โป๊ยมันก่อน หรือไม่ก็ลากมันลงมาด้วยกันซะเลย…ไหนๆก็ไหนๆแล้ว….
เดี๋ยวก่อนนะ…
...นี่มัน….อะไรน่ะ?
ผมคงผิดเองที่เผลอชะโงกหน้าเข้าไปมองแบบนั้น และคงผิดเองที่สงสัยกับไอ้วัตถุตกแต่งผนังรูปทรงประหลาดนี่ น่าแปลกที่ตลอดทางเดินที่ผ่านมาผมไม่เห็นมันเลย
มันน่าจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า… ‘คบไฟ’
หน้าที่ของมันน่าจะเป็นการจุดไฟ ให้แสงสว่างกับทางเดินเหมือนหลอดไฟของโลกที่พัฒนาแล้วเนี่ยแหละ และที่น่าประหลาดใจคือมันยังมีกลิ่นน้ำมันจางๆ คล้ายกับว่ายังมีคนใช้งานมันอยู่ในไม่ช้านานนี้
ก่อนที่ผมจะสวมบทเป็นโคนันไอ้หนูยอดนักสืบ ผมควรจะทำสิ่งที่เหมาะกับผมมากกว่าการมานั่งวิเคราะห์หลักฐานพวกนี้ ก็คือการเดินเข้าไป
และให้ตายเถอะ! ผมเดินเข้าไปจริงๆ!
…กูทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย!?!
ผมคิดว่าถ้าผมก้าวเท้าเข้าไปมากกว่านี้อีกสักก้าว…มันคงจะใกล้ถึงจุดที่ผมจะเสียใจที่ก้าวเท้าเข้ามาเป็นแน่ แต่เพราะมันยังไม่ถึงจุดนั้นสักทีกระมัง ขาผมเลยยังก้าวต่อไปได้เรื่อยๆ
จนกระทั่งผมเห็นแสงไฟสีส้มไหวๆอยู่ลิบๆ ถึงได้หยุด
หัวใจผมเต้นดังด้วยความตื่นเต้นกึ่งตระหนก ที่สำคัญกว่านั้นคือมือที่กำมือถือนี้สั่นเทาไปเสียหมด ผมคิดว่าจะก้าวขาหนีไป แต่เท้ากลับยังคงก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ จนกระทั่งอีกไม่กี่ก้าวผมจะถึงคบไฟที่ถูกจุดนั้นอยู่แล้ว
“ห๊าววว”
“ปิดปากซะด้วยสิวะ”
“ก็มันง่วงนี่หว่า”
“อะไรฟะทำมาบ่น เจ้าน่ะ…เมื่อเช้าก็ตื่นสายมิใช่รึไง?”
เสียงบทสนทนานั้นเล่นเอาผมชักเท้ากลับแทบไม่ทันครับ มันดังลอยมาจากที่ไกลๆพร้อมเสียงฝีเท้าที่ก้าวเป็นจังหวะของคนสองคู่
ผู้ก่อการร้าย โจรใต้ มาเฟีย พวกค้ายา ลอบตัดไม้ป่า สารพัดกลุ่มคนที่ลอยเข้ามาในหัวทำเอาผมรู้สึกสับสนไปหมด ที่แน่ๆคือ…ไม่มีใครพอใจที่ได้เห็นคนนอกเข้ามาบุกรุกพื้นที่ของตัวเองเป็นแน่..!!
ไม่ต้องสนว่าพวกมันจะเป็นใคร สนใจไว้เถอะว่าตูไม่รอดแน่ถ้าพวกเขามาเจอ…!
“อ..”
พลั่ก!
เคร้ง!
คุณเคยเจอสถานการณ์แบบนี้มั้ยครับ……
เวลาที่คุณอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายมากๆ คุณจะท่องอยู่ในใจตลอดว่าพลาดไม่ได้ๆ เราพลาดไม่ได้ หรืออะไรก็ตามแต่ และเมื่อถึงเวลานั้นมันก็จะ…บู้ม! ต้องมีผีมาขัดขาอยู่ทุกที
ตอนนี้ผมก็เป็นแบบนั้น
และขอบอกเลยว่า…มันเลวร้ายสุดๆ!!!
นอกจากที่ผมจะเผลอสะดุดก้อนหินล้มหน้าทิ่มลงไปเต็มๆแล้ว ไอ้มือถือที่ถือๆพกๆอยู่เนี่ยแหละแม่งกระแทกกับก้อนหินดังสนั่นแยกแตกเป็นชิ้นๆไปโดยปริยาย ถ้าไม่นับเรื่องเลือดกำเดาที่ไหลย้อยนี่ล่ะก็…คงจะไม่มีอะไรเลวร้ายเกินไปกว่าที่ใครสักคนตะโกนขึ้นมาว่า…
“ใครน่ะ!!”
…หรอกครับ
“ไอ้ชิบหายเอ้ย…”
ผมกัดฟันกรอด ตะเกียกตะกายกึ่งเดินกึ่งคลานหนีไปตามทางเก่า และถามว่าสภาพทุลักทุเลอยู่แบบมืดๆของผมแบบนี้นี่จะทันไอ้สองตัวที่มันกวดมาด้านหลังทั่กๆนี้มั้ย!! ไม่เลย!!
ลาก่อนครับพ่อ ลาก่อนครับอาหมอก ลาก่อนไอ้โป๊ย ลาก่อนแตงโม ลาก่อนแก้ว
ลาก่อนไอ้พี่วัน
…ถ้าชาติหน้ามีจริง…ขอให้เราได้เจอกันในรูปแบบที่ดีกว่านี้ก็แล้วกันนะ
อย่างน้อยก็ขอให้เราเป็น ‘มนุษย์ธรรมดา’ เหมือนกันที…
หมับ!!
“อื้ออ!!”
ผมยังไม่ทันจะพร่ำพรรณนาเซย์กู้ดบายกับทุกคนที่รู้จักให้ดี ก็มีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามาปิดปากผม แถมยังรั้งจนร่างกายแทบจะล้มลงไปทิ่มพื้นอีกสักรอบ
ความตกใจทำให้ร่างกายผมเซถลาไปแนบเข้าไปซอกหิน พอตั้งสติถึงได้รู้ว่า ‘ใครบางคน’ กำลังดันผมให้หลบอยู่ในเงามืด เขาส่งเสียง ‘ชี่’ ออกมาเป็นเชิงสั่งให้ผมเงียบ ซึ่งผมจะทำอะไรได้ละครับ! ในเมื่อมือที่ใหญ่และหยาบกร้านนี้แทบจะทะลวงคอหอยผมอยู่แล้ว!!
ตาผมเบิกโพลงนานจนกลัวว่าจะตาแห้งกันไปซะก่อน พยายามจ้องมองตรงไปด้านหน้าที่เห็นเพียงเงาร่างเลือนรางเพียงเท่านั้น
แต่เพราะอะไรไม่รู้…สัมผัสรุนแรงเช่นนี้ทำให้ผมนึกถึงอดีตขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
…มันเป็นวันที่ฝนตกหนักที่อาจารย์คงเรียกผมไปช่วยงานคอมพิวเตอร์ ช่วงเวลาที่ทุกคนกลับบ้านกันไปเกือบหมดทั้งตึกแล้ว ผมที่ดันเอะใจกับเสียงประหลาดที่เกิดขึ้นในทางเดินระหว่างลิฟท์ และเสือกใจกล้าเดินเข้าไปดู
กับเรื่องราวประหลาดน่าอัศจรรย์ที่ผมพบเจอในครั้งนั้น
…วัน…ที่เปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอดกาล…
“อยู่เงียบๆ…ตรงนี้นะ”
สุรเสียงทุ้มห้าวนั้นกระซิบบอกผม ในอกที่เต้นถี่ด้วยความหวาดกลัวนี้กลับผ่อนลงช้าๆตามจังหวะ พอผมพยักหน้าเขาก็ปล่อยมือออก หันหลังยืนบังผมที่พยายามขดตัวซ่อนอยู่ภายใต้เงามืดแทน
ผมเหลือบสายตามองเขา มองแผ่นหลังกว้างของร่างสูงที่ผมคุ้นเคย
..พลันน้ำตาก็เหมือนจะไหลออกมา
…ไอ้พี่วัน
และให้ตาย…แม่งเป็นโมเม้นท์การเจอกันอีกครั้งที่เลือด(กำเดา)สาดชะมัด
TBC
========================
ปล่อยให้เนื้อเรื่องมันทอล์คของมันเองละกันเนอะ 555555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มก่อนอ่าน
คิดถึงม้ากกกกกกกกกกกกก :mc4:
#ปริ่ม
เจอกันแล้ว.. ไกรแบบว่า.. เหมือนตัวเองกำลังอ่านหนังสือสารคดีผจญภัยหาซากอารยธรรมโบราณพิลึก..
อย่างลุ้น ตอนแรกนึกว่าจะเจอทะเลสาบใหญ่ๆแล้วมีจระเข้นอนเอื่อยๆเต็มไปหมดซะอีก..
ขอบคุณที่ทำให้ทั้งคู่ได้เจอกันอีกค่ะ
:กอด1:
-
ไกรได้เจอพี่วันแล้ว
-
:katai2-1:เย่ๆๆๆๆ
-
:impress2: ในที่สุด ก็มีวันนี้ ไกร สู้ๆๆๆๆ ไกรสู้ตาย
-
โอ๊ยยย ไกรๆๆๆๆแมนโคตรๆๆๆๆชอบไกรที่สุดดดดดดด
ลำบากลำบนลึกลับซับซ้อนยังไงก็ไม่หวั่น
ในที่สุดได้เจอกับพี่วันแล้ว
คนแต่งหลอกให้อยากแล้วจากไป ง่ะๆๆๆ :z3:
-
:z3: :z3: :z3:
ไอ้พี่วันมาแล้ววววววววววววววว.... :ling1: :ling1: :ling1:
-
คิดถึงพี่วันกับน้องไกรรร :hao5:
-
โอ้ยยยยยยยยย เจอพี่วันแล้ววว
ดีใจน้ำตาไหล 55555555
/////////
คนเขียนเป็นคนพิจิตรปะคะเนี่ย 55555
จะบอกว่าที่เมืองเก่ามันมีถ้ำอยู่จริงๆนะ เค้าเรียกถ้ำชาละวัน ละคืออาถรรพ์ด้วยอะ
-
นี่อ่านไปจิกไปลุ้นไป ตัวอะไรจะโผล่มาปะวะ แล้วก็โผล่ ไอ้เข้มาาาาาาาา กรี๊ดดดดดด หลบหน่อยพระเอกมา 555555555
-
เจอกันซะที :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ลุ้นสุดๆ :ling1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด เจอพี่วันแล้วววววววว
อย่าหลอกน้องไกรนะ กราบบบบบบบบบ
ดีใจสุดๆอ่ะน้ำตาจะไหล
-
ไอ้เข้มาแล้วววววววว
คิดถึงมากไอ้พี่วัน
พระเอกของเค้าาาาา :katai2-1:
-
พี่วัน :sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่วันมาแล้วใช่มั้ยยยยยยยยยย
ไกรรอพี่มานานเลยนะ
ถ้าไกรไม่ตามหาพี่ พี่จะมาหาไกรมั้ย
-
่ในที่สุด... //me ปาดน้ำตา... เพราะว่า... มันค้างงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
อ่านจบสภาพนี่คือเกือบกรี๊ดบ้านแตก ในที่สุดพ่อสุดหล่อค่าตัวแพงก็ออกมาแล้ว!! :hao5:
สั้นๆแต่ได้ใจความมากค่ะตอนนี้ ยอดนักสืบเกรียงไกรบุกแดนลับแล
จะบอกว่าดวงซวยมากมือถือเจ๊งบ่อยหรือดวงดีที่เจอพี่วันดีล่ะ...
แต่ก็เป็นมือถือแห่งโชคชะตาล่ะนะ เจอกันทีต้องมีมือถือมาเอี่ยว
ฉากที่เจอกันเกือบจะซึ้งแล้วนะ ถ้าไกรไม่กล่าวถึงเลือดกำเดา 5555
ปล. ตอนไกรเอามือตบหน้านี่คือยังไม่ได้ล้างเลยนะ พึ่งแปะขี้นกมาซะด้วย :hao6:
-
เจอกันแล้ววววลุ้นแทบแย่
-
ในที่สุดก็ได้เจอตัวซะที
-
เย้!!! พี่วันกลับมาแล้ร
-
ได้เจอกันแล้วเย้ :hao5:
-
อ่านตามแล้วลุ้นมากกกก
เหมือนพจนภัยอยู่ในถ้ำลี้ลับ ที่เต็มไปด้วยฟูงจรเข้
คริคริ
ดีใจอะ เจอพี่วันแล้วววว
-
เต็มตื้น แต่ใครกันคนคู่นั้น ใยต้องให้น้องไกร หลบละ พี่วัน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดเจอกันแล้ววววว :impress2: :impress2: และ ค้างด้วย :sad4: :sad4: :sad4:
-
หลังจากที่ไกรกะพี่วันเล่นหนังอินเดียกันมานาน(ตามหากันไปมา เดี๋ยววิ่งไปหาที่นู่นที่นี้....งานนี้ไกรวิ่งคร้าาา พี่วันคอยซ่อนตัว :hao5: :hao5:).....ในที่สุดก็ได้เจอกันคร้าาาา :mc4: :mc4:
-
ในที่สุดไอ้พี่วันก็ได้ค่าตัวและหาทางกลับมาได้สักที นี่ลุ้นจนไม่รู้จะลุ้นยังไงล่ะ :z3:
-
กรี๊ด!!!!!เจอกันแล้วคร๊า~~~
-
โอ้ยยย เจอแว้วสินะ ให้ตายสิ สามารถจิงๆ
-
เจอพี่วันแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดด :hao5:
-
มาแล้วววววววว พี่วันcome back!!!!!!!
-
ในที่สุดก็เจอกัน :mew1:
-
อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ
กรี๊ดดดดดดดดดด ในที่สุดไกรก็ได้เจอพี่วันแล้ว
ดีใจมากกกกก อ่านไปลุ้นไปอ่ะ ไกรบ้าดีเดือดมาก เดินเข้าไปเรื่อยๆ ไม่กลัวเลยค่า
ว่าแต่พวกที่อยู่ในถ้ำเป็นใครหน้อ มาต่อเร็วๆนะคะ.><
-
นับถือความใจกล้าของไกรมากๆเลยอ่ะ
ในที่สุดก็ได้เจอกันสักทีนะ
-
โอย รีบๆ พูด รีบอธิบาย รีบเคลียร์ แล้วรีบกลับไปครองรักกันเถอะ อย่ามีดราม่าอีกนะ :hao5:
-
:z2: เจอแล้ว เจอกันแล้ว เจอกันแล้ว ฮวากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ในที่สุดไกรก็เจอพี่วันแล้ว ลุ้นจนปวดท้องเลยค่ะ ฮา
-
เง้อออ เทียนระเบิดน้ำคือมือถือน่ะเอ๊งงงงงง ดีใจที่ได้เจอพี่วันแล้วววววว กรี๊ดดดดดดด
-
ค้างอย่างแรง :hao5:
-
เจอแค่แผ่นหลังก็ปลื้มใจ.....ปริ่มมมมมมมากกกก
-
ในที่สุดก็เจอพี่วันแล้วเร็วไวๆอยากอ่านต่อ
-
แต่เราก็หากันจนเจอ~~
ฮือออ
ค้างงง :เฮ้อ:
-
เย้ๆๆๆ เจอพี่วันสักที TT
-
อรั๊ยๆๆๆๆๆๆๆ เจอกันแล้วววววววววว
คิดถึงพี่วันชะมัดยาด
-
มาหน่อยเดียวเอง :katai4:
-
รีลมาต่อเลยนะโว้ยยยย :ling1:
-
เอาอีก เจอพี่ีทีท่าน้ำแล้ว โคตรดีใจ
-
ไอ้พี่วัน ในที่สุดดดดด ㅠㅠ
พี่ก็มีบทกับเค้าซักที 55555555
ไกรคะ กล้าบ้าบิ่นแบบนี้ป้ากลัวแทนนะคะลูก
เป็นป้าแค่เห็นขี้นกป้าก็เดินกลับแล้วล่ะ 555
น้องโอ พี่ยังรอ+คอยเป็นกำลังใจให้อยู่เน้ สู้ๆ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดด เจอกันแล้ว
เป็นสถานการณ์ที่ซาบซึ้งสุดๆ จะลึกลับไปไหน 55
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก :ling1: :ling1:
-
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ไกรเจอกับพี่วันซักที :hao5:
-
ในที่สุดก็เจอกันเเล้ว เย้ :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด พี่วันหายไปนานมาก คิดเถิงหลายๆๆๆๆๆๆๆ
โมเม้นต์เดิม แต่หลายอย่างเปลี่ยนไป
รอลุ้นรออ่านตอนต่อไปจ้า
-
มามาจะร้องแทนไกรเอง ฮื้ออออ พี่วันน้องมาเเล้ว คิดถุึงนะจุ้บๆ ฝากไกรทุบสักสามสี่ที ข้อหาหายไปไม่บอกกัน เที่ยวนี้กลับมาละห้ามไปไหนนะ!!!!
-
กลับมาแล้ว
:katai4:
-
รีบมาอัพต่อน๊าาาาาาาา คิดถึงจะแย่แล้วววววว :hao5:
-
พี่วันนนนนนนน
-
เจอกันได้สักทีหลังจากที่ย้อนอดีตไปจนลืมเนื้อเรื่องไปหมด
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: คิดถึงงงงง :hao5:
-
มาต่อซักทีเซ่ นะค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา :ling1: :ling2: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ตื่นเต้นๆ ดีใจจัง ได้เจอกับพี่วันแล้ว
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: ลุ้นอ่ะ
-
กรี๊ด พี่วัน ฮือออ ได้เจอกันแล้ว พี่วันจำไกรได้ใช่มั้ย
โอ๊ย จะบ้า ในที่สุดก็ได้เจอกัน รอตอนต่อไปนะคะว่าเรื่องจะดำเนินไปทางไหน
อยากรู้แล้ว งือ ตัดฉับจริงๆ
-
ในที่สุดก็เจอแล้ว พี่วันอย่าหนีอีกเลยแค่นี้น้องไกรก็ปวดใจมากล่ะ
ขอร้องงงงงนักอ่านก็ปวดใจ อยากอ่านนนนนนนนนต่อ
ดิ้นนนนๆๆๆ
-
กรี๊ด!!!!! มาจนได้นะพ่อพระเอก >_< คิดถึงจังเลย~~
ไกรนี่โคตรโหดเลย มาคนเดียวในที่เปลี่ยวๆมืดๆ แค่คิดก็กลัวละ
แหมๆ แอบเสียดายโทรศัพ ไม่น่าเล้ยยยย พบกันทีก็เลือดออกที
สงสารไกรแล้วนะ 55555555555555 แฮ้ปปี้ไวๆนะลูก สู้ๆ
-
มาต่อเถอะน๊าาาา อ่านตอนเดิมหลายรอบแล้วคิดถึงมากๆเลย :ling2: :ling1: :กอด1:
-
คิดถึงพี่วันมากก ใจเต้นไปกับไกรด้วยเลย ตื่นเต้นมากฉากที้ได้เจอกันอีกครั้ง *0*
-
ไกรทองบุกเข้าถ้ำชาละวัน :katai2-1:
-
กว่าจะมาได้น่อ บักวันนี่ ทำน้องไกรเลือดสาดซะอีก :jul1:
-
นึกว่าน้องไกร จะเดินๆไป แล้วไปโผล่ช่วง "ปฐมบท" ซะแล้ว 555
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
ลุ้นตลอดเวลา
-
หวาดเสียวแทนน้องไกรเลย
-
พี่โอละไมคะ ได้โปรดมาต่อเทอด TT^TT
-
อยากจะเข้ากอดจูบเคล้าพะนอ
ให้สิ้นแรงฤทธิ์รอสิเน่หา
เฝ้าบอกรักบอกคิดถึงทุกเพลา
มีแต่เพียงน้ำตา..ที่หลั่งริน
-๓๒-
ก่อนอื่นผมขออนุญาตยกมือประนมขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลกที่ช่วยให้ผมได้เจอกับสิ่งที่ตัวเองปรารถนาโดยไม่ต้องเสียแรงเสียเวลาอะไรมาก ขอขอบคุณความบ้าของตัวเองที่ทำให้ผมกล้ามากพอจะเดินเล่นเลยมาถึงตรงนี้ ขอขอบคุณโป๊ยที่ถึงมันจะเป็นห่วงแต่ก็ไม่ได้บังคับขู่เข็ญให้ผมกลับไปหา ขอบคุณป่ะป๊าแตงโมที่อนุญาตให้เอารถมาได้วันนี้…ขอบคุณแม่งให้หมดทุกคนเลยครับ
…เออ แต่ผมไม่นึกขอบคุณตัวเองที่ล้มลงหัวฟาดพื้นคางแตกเมื่อครู่หรอกนะ ไม่งั้นเราคงได้เจอกันในสภาพที่ดีกว่านี้ไปแล้ว..
พระเจ้า…
…ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ย…ว่าผม..เอ่อ…เค้ามากแค่ไหน
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาดีใจอยู่ครับ เมื่อบุรุษแปลกหน้าสองคนปรากฏตัวขึ้นพร้อมสิ่งนำแสงในมือ แต่เพราะเงาของพี่วันที่บังอยู่นั้นทำให้ผมเห็นพวกเขาได้ไม่ชัดเจนนัก เพียงแค่แสงที่สว่างขึ้นมาจากเมื่อครู่นี้เท่านั้นที่ทำให้ผมรู้ว่าพวกเขาไม่ได้เดินในทางมืดๆอย่างโง่ๆ
…แต่ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะเห็นมากมายสักเท่าไหร่หรอก
“อ้าว จ้าวน้อยนี่เอง…ไอ้เราก็นึกว่าใคร”
คำนั้นพูดขึ้นมาพร้อมน้ำเสียงสรวลเฮฮา คล้ายกับว่าไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนัก ซึ่งถ้าเป็นหน่วยเวรยามผมคงจะสั่งไล่ออก แต่เพราะตอนนี้ผมเป็นผู้บุกรุกก็เลยนึกขอบคุณความหละหลวมพวกนั้นอยู่แค่ในใจ
“ผมเองครับ” เสียงไอ้พี่วันพูดบ้าง “มีเรื่องอะไรรีบร้อนงั้นเหรอ?”
“เมื่อกี้พวกเราได้ยินเสียงประหลาดน่ะขอรับ นึกว่ามีขโมยขโจนที่ไหนบุกมาซะอีก”
“ไม่มีหรอกครับ ถ้ามีพวกพี่ก็คงเห็นไปบ้างแล้วล่ะ”
“ก็นั่นสินะ”
ทว่าอีกเสียงกลับร้อง “แต่ข้าได้กลิ่นนะ…”
“กลิ่นอะไรรึ?”
“กลิ่นเลือดมนุษย์”
..นโมตัสสะ นโมตัสสะ..
ผมหลับตา สวดภาวนาให้บทสนทนาพวกนั้นจบลงโดยเร็วทีเถอะ
“งั้นเหรอ?” เสียงไอ้พี่วันดูแปลกใจนัก “แต่ผมไม่เห็นได้กลิ่นเลยนี่”
..ขอรางวัลตุ๊กตาทองให้จระเข้ตัวนี้ทีเถอะได้โปรด!!
ผมรู้ว่าจระเข้อีกสองตัวนั้นคงได้หันไปมองหน้ากัน แล้วเลิกทำจมูกฟุดฟิดทันที
“เช่นนั้นรึขอรับ…สงสัยจมูกข้าคงไม่ดีเสียแล้ว”
“ไปป้ายยาไป”
“ว่าแต่จ้าวน้อยสิ มาทำอะไรแถวนี้หรือขอรับ?”
“มาลาน่ะ ผมเห็นเค้าออกไปเดินเล่นข้างนอก…แต่ยังไม่เห็นกลับมาสักที”
“ถ้าเป็นเจ้าหนูนั่นล่ะก็เมื่อครู่เพิ่งเดินเข้าไปเองนะขอรับ สงสัยจะสวนทางกับจ้าวน้อยมากระมัง”
“งั้นหรือ….”
“แล้ว…มิรีบกลับเข้าไปรึขอรับ?”
“ฮะๆ ขอโทษนะครับ พอดีผมว่าจะขึ้นไปเดินเล่นหน่อย”
ไอ้พี่วันหัวเราะ น้ำเสียงของเขาดูเป็นธรรมชาติมากซะจนผมนึกหมั่นไส้ ผู้ชายแบบนี้น่ะเวลาที่โกหกอะไรเข้าหน่อยก็จะแนบเนียนมาก…พับผ่าสิ ผมลืมความร้ายกาจของผู้ชายคนนี้ไปได้ยังไงกันนะ
“อยู่ข้างล่างนานๆก็อึดอัดเหมือนกัน…พวกพี่ๆล่ะครับไม่รู้สึกเหมือนกันเหรอ?”
“เออ นั่นสินะ..”
“พวกข้าคงเคยชินกับวิถีชีวิตข้างล่างนี้ไปแล้วกระมัง”
“โถจ้าวน้อย ท่านก็รู้ว่าพวกเราได้ขึ้นไปข้างบนบ้างสักที่ไหน วันๆก็รับใช้จ้าวรำไพอยู่ข้างล่างเนี่ยแหละ”
“อีกอย่าง มนุษย์น่ะชั่วร้ายจะตาย…ถ้าเลือกได้ข้าก็ไม่อยากขึ้นไปทั้งใจหวั่นกลัวเช่นนี้หรอก”
“แต่พูดถึง…ขนมนั่นที่เด็กมาลาซื้อมาฝากคราวก่อนก็อร่อยเหมือนกันนะ”
“นั่นสิ”
“เจ้านี่ตะกละชะมัด”
“ถ้าเป็นขนมนั้นล่ะก็…ผมเห็นมีขายที่ข้างอุทยานนะครับ พวกพี่ขึ้นไปซื้อกินกันแปปเดียวคงไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวตรงนี้ผมเฝ้าให้ก่อน” ไอ้พี่วันพูดต่อด้วยรอยยิ้มสบายๆไม่ได้เร่งร้อน..ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบแบงค์สีแดงส่งให้…ที่ผมนึกจริงๆนะว่าไอ้นั่นแหละที่เขาเรียกว่า ‘สินบน’ น่ะ “เอาเงินนี่ไปสิครับ แล้วซื้อมาฝากผมด้วยล่ะ”
“โอ้! จะดีรึขอรับ”
“ดีสิครับ”
“จ้าวน้อยช่างใจดีนัก”
“นั่นสิ หากมาอยู่กับพวกเราเสียแต่แรกคงไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น…อะ ขออภัยขอรับ ข้าไม่ควรพูดเช่นนั้นเลย”
..เรื่องเลวร้าย..?
แทนที่ผมจะปล่อยให้บทสนทนาพวกนั้นลอดหูซ้ายทะลุหูขวา ผมกลับเก็บมันเอามาใส่ใจ และอดคิดสงสัยไม่ได้ว่าเรื่องพวกนั้นหมายถึงเรื่องของท่านอาพันวังรึเปล่า หรือหมายถึงเรื่องอื่น หรือว่า…เรื่องมันเลวร้ายกว่าที่ผมคิดกันแน่นะ
แต่ไอ้พี่วันกลับยิ้มรับ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมสบายดีนะ”
“ขออภัยด้วยขอรับ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ พวกพี่รีบไปเถอะ อีกเดี๋ยวจะตกเย็นร้านขนมจะปิดหมด”
วาจาเกลี่ยกล่อมให้คนฟังคล้อยตามแบบนั้นเป็นมายังไงก็ยังคงเป็นแบบเดิม น้ำเสียงทุ้มๆกระแสเสียงหวานๆที่ชวนให้เคลิบเคลิ้มทุกครั้งที่หลับตาฟัง ผมหายใจแรง..ไม่รู้ตัวว่าเผลอหลงใหลทุกอย่างของคนตรงหน้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
…หรืออาจจะเพราะช่วงเวลาที่ห่างกันไป และอะไรหลายๆอย่างทำให้ความรู้สึกเหล่านั้นมันยิ่งทบทวีก็ไม่รู้
รู้สึกตัวอีกทีสองยามพวกนั้นก็เดินเลยไปไกลแล้ว ผมลืมตา ยังรู้สึกได้ว่าเลือดกำเดาตัวเองยังไหลอยู่..และก็เจ็บจมูกกับหน้าผากมากๆ ให้ตายเหอะ…วันนี้มันวันอะไรกันแน่วะเนี่ย
ผมกำลังยกชายเสื้อตัวเองขึ้นมาเช็ดเลือดกำเดาอย่างเงอะๆงะๆ ตอนที่เขาหันกลับมาอีกรอบ
แรกทีเดียวผมคิดว่าเขาจะยิงคำถามใส่ผมรัว แต่อีกฝ่ายกลับใจเย็นมาก…เขาค่อยๆประคองผมให้ออกมาจากซอกหินแคบๆนั่น ใช้มือข้างหนึ่งเชยคางให้ผมเงยหน้าขึ้นจนสุดคอ
“เงยหน้าไว้ เลือดจะได้หยุดไหล”
ผมกลอกตา นึกถึงวิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นทั้งยังเงยหน้าสุด “..ต้องเอาน้ำแข็งประคบรึเปล่า?”
เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่โอบเอวพาผมเดินไปอีกทางที่ผมเพิ่งเห็นว่ามันมีอยู่ จะว่าไปแล้ว ‘ถ้ำแห่งนี้’ เริ่มจะคล้ายเขาวงกตขึ้นไปเสียทุกที และทางที่เขาพาผมมาก็ไม่ได้มีคบไฟจุดตามทางแบบเส้นทางหลักอีกอันเลย
“ระวังนะ พื้นมันลื่น”
“อื้อ” ผมเกาะแขนเขา..แน่นมาก “ไกรมองไม่เห็นอะไรเลย”
“ค่อยๆก้าวตามพี่มาก็พอ”
“อื้อ” ผมพยักหน้าอีกครั้ง “พี่มองเห็นเหรอ”
“เห็นสิ”
“งั้นเหรอ…”
“ระวังนะ”
“อ๊ะ”
“พูดไม่ทันขาดคำเลย”
“ไม่ล้มสักหน่อย”
“พูดมากเดี๋ยวเลือดก็ไม่หยุดไหลหรอก”
“อื้อ..”
“เดินไหวมั้ยครับ? พี่ต้องอุ้มมั้ย?”
..ไอ้บ้านี่..
ผมอยากดุอยากด่าเขา ถ้าเป็นปกติคงได้ทุบแม่งสักป้าบนึง แต่คำพูดหวานๆแบบนั้นกลับทำให้ผมรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา
“อื้อ”
ได้แต่พยักหน้าตอบกลับไป เพราะถ้าพูดมากกว่านี้ผมคงได้ฟูมฟายไปแล้วเป็นแน่
เขาหัวเราะเบาๆ ย่อตัวลงแล้วช้อนร่างผมขึ้นโดยง่าย บอกตามตรงว่าผมไม่ใช่ผู้ชายที่ตัวเล็กอะไรเลยครับ และที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้พะเน้าพะนออะไรผมขนาดนี้จนสามารถเรียกได้ว่าความเคยชิน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอุ้มผมไหว แล้วพาเดินไปตามทางเรื่อยๆจนผมเริ่มตาลายคล้ายจะหลับ
ผิวกายของเขายังเหมือนเดิม…เวลาสัมผัสก็ยังให้ความรู้สึกเย็นๆเหมือนเคย แต่กระนั้นอ้อมแขนของเขาก็ยังอ่อนโยน และทำให้ข้างในอุ่นขึ้นมาได้ง่ายๆ
ผมเอนศีรษะซบที่ไหล่เขา...และทำเรื่องที่ไม่น่าเชื่อที่สุดคือ…การร้องไห้ออกมา
เขายังไม่ตาย
…นั่นคือทั้งหมดที่ผมรู้
ไม่นานผมก็ต้องปรือตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาอุ่นๆอีกครั้งเพราะแสงสว่างจากคบไฟที่ผนัง กับเสียงของน้ำไหลเอื่อยๆ พื้นที่ขนาดใหญ่นี้น่าจะถูกเรียกได้ว่า ‘ห้อง’ ที่ล้อมรอบด้วยหินสีเทาแดงเรียงๆกันเป็นผนัง ขอบด้านหนึ่งมีสายน้ำรินไหลเป็นน้ำตกขนาดเล็กที่เดาไม่ออกว่าเกิดจากธรรมชาติหรือตั้งใจทำขึ้นมากันแน่ สายน้ำเล็กๆทอดยาวไปสุดผนังอีกฝั่ง แล้วหายลับไปตามรูบนกำแพง
ผมไม่รู้ว่าเข้าใจถูกรึเปล่า แต่สถานที่นี้เหมือนที่ลับที่ไม่ค่อยมีคนเข้ามาเท่าไหร่ พื้นดินสีแดงนี่ไม่มีรอยเท้าของใครนอกจากรอยเท้าไอ้พี่วันที่เพิ่งเดินเข้ามานั้นเลย
เขาวางผมให้นั่งบนก้อนหินเย็นๆก้อนหนึ่ง ประคองใบหน้าของผมขึ้นอีกครั้ง
“เงยหน้าไว้สิ นั่นแหละ..เก่งมาก”
ดวงตาคู่นั้นเป็นสีอำพันสุกสวย สะท้อนกับเปลวไฟที่ไหววูบจนเป็นประกาย ทั้งรูปหน้าคมคายที่อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมมือ กับริมฝีปากที่เหยียดยิ้มบางๆเหมือนเช่นทุกครั้งที่เขามองผม..แม้ว่ามันจะนานแสนนานมาแล้วก็ตาม..
ปลายนิ้วเย็นเกลี่ยที่ข้างแก้มให้ผม เขารู้ว่าผมร้องไห้…และยังจ้องมองผมอยู่แบบนั้น ทั้งๆที่ใบหน้าเปื้อนน้ำตาเปื้อนเลือดกำเดานี่คงไม่น่ามองเท่าไหร่
จังหวะนั้นที่เขาทำท่าจะละออกไป ผมถึงได้เอื้อมมือไปจับแขนเขาเอาไว้อย่างลืมตัว
เขาหันมาหาผมอีกครั้ง
แม้จะไม่ชอบใจนัก..แต่ผมก็ค่อยๆปล่อยมือออกจากแขนเขาช้าๆ
“ไม่ไปไหนหรอก..” เขาบอกผม กดริมฝีปากลงที่หน้าผากครั้งหนึ่ง “แค่จะเอาผ้าไปชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เท่านั้นแหละครับ ดูสิ..เปื้อนหมดแล้ว”
ผมกำลังจะยกหลังมือมาเช็ดๆหน้าตัวเอง แต่นึกขึ้นได้ว่าทำแบบนี้คงจะได้เปื้อนกว่าเดิมแน่เลยหยุดไว้
ร่างสูงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เดินเข้าไปใกล้ธารน้ำตกใสสะอาดเพื่อชุบน้ำแล้วบิดหมาดๆให้ ผมมองมือของเขาที่เปลี่ยนเป็นเกล็ดสีเขียวนั้นอย่างเลื่อนลอย..คล้ายกับว่าไม่ได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สวยงามเช่นนั้นมาเนิ่นนาน…
…ก็เนิ่นนานจริงๆนั่นแหละ
ผมไม่เข้าใจเลย..ไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดอยู่ นึกถึงวันแรกที่ผมเห็นผิวหนังของเขาที่เปลี่ยนไป มันรู้สึกเป็นอะไรที่อัศจรรย์พันธุ์ลึกจนบรรยายไม่ได้ และถึงจะไม่ได้มีคำว่าน่าเกลียดน่ากลัวอยู่ในสมอง แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าสักวันผมจะมองว่าสิ่งเหล่านั้น…มันสวย
เขาเดินกลับมาคุกเข่าลงตรงหน้า แล้วบรรจงเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผมช้าๆ
ช่วงจังหวะนั้นเองที่เขาปล่อยให้ความเงียบทำงานของมัน กับเสียงน้ำตกที่ดังไหลเอื่อย..รินรดเข้ามาถึงข้างในหัวใจ
“พี่วัน…”
“ครับ?”
“พี่วัน”
“ครับ…?”
“ไอ้…พี่วัน”
ผมเรียกเขา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า บางทีอาจจะมากกว่าที่ผมเปล่งเสียงออกไปด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ในสมองผมมีแต่ชื่อเขาลอยเต็มไปหมด..และมันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก
เขายิ้มให้ผม กดนิ้วโป้งลงที่ข้างแก้มแล้วปาดน้ำตาให้ผมเบาๆ
“ร้องอะไรน่ะหืม?”
ผมส่ายหน้าทันที “ไม่ได้ร้อง”
“ยังเจ็บอยู่เหรอ?”
“ไม่เจ็บแล้ว”
“…ไกร…อย่าร้องสิครับ”
“บอกว่าไม่ได้ร้องไง”
“แล้วนี่อะไร”
“ฝุ่น..ฝุ่นเข้าตา”
“คิดมุขนี้นานรึเปล่า?”
“มุขบ้าอะไร ไม่ได้คิดทั้งนั้นแหละ”
ผมตีเขา ยกมือขยี้ตาตัวเองบ้าง
“ไม่ได้ร้องหรอก ฟังนะ ไม่ได้ร้อง ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด แล้วก็บอกเลยว่าไม่ได้คิดถึงด้วย ไอ้คนที่บอกว่าจะกลับมาหาแต่จู่ๆก็หายไปเฉยๆนั่นน่ะ…ไม่-ใส่-ใจ-หรอก-!!”
ท้ายเสียงที่กระแทกลงไปแบบนั้นทำให้เขาหัวเราะ
ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ผมอีกครั้งหนึ่ง
“ไม่ต้องเลย” ผมดุ “อย่าเข้ามานะ”
…และถึงจะพูดไปอย่างนั้น
ผมก็หลับตา…ตอนที่เขาทาบริมฝีปากลงมาอยู่ดี
+++++++++++++++++++
..มีเรื่องมากมายที่อยากจะพูด
..คำถามมากมายที่อยากจะถาม
..คำด่ามากมายที่อยากจะตะโกนใส่หน้าเขา
และไม่ว่าจะเป็นการกระทำใดๆ…อย่างเช่นการเตะต่อย กระโดดถีบยอดหน้า ที่ผมบอกเลยว่าจะให้พร่ำพรรณนาให้จบในหนึ่งหน้ากระดาษคงทำไม่ได้พวกนั้น…ผมไม่ได้ทำสักอย่าง
ผมแม่งโคตรไร้ความสามารถเลยครับ…พับผ่าสิ
อย่าว่าแต่ตัวผมเองที่ทำได้แค่อ่อนยวบยาบในอ้อมแขนของเขาเลยครับ เพียงเพราะผมไม่มีเวลาแสดงออกอย่างฮาร์ดคอร์แบบนั้นมากกว่า ถ้ามีการกระทำสักอย่างที่แสดงออกมาได้ทั้งหมดของความรู้สึกที่มีตอนนี้ก็คงจะดีไม่น้อยทีเดียว
เพราะเขาจูบผมแบบนั้น
…และสัมผัสเพียงแผ่วเบานั่นช่างละมุนละไม จนผมคงเป็นบ้าแน่ๆถ้าเขาไม่ยอมย้ำลงมาอีกรอบเสียที
ผมนึกอิจฉาจระเข้เหลือเกินครับ รู้…ทั้งที่รู้ดีว่าอีกคนไม่ค่อยมีความรู้สึกอะไรเหมือนมนุษย์มากมายสักเท่าไหร่ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเขาแสดงออกมากกว่านี้ว่าต้องการผม…ก็คงจะดีไม่น้อย
…จระเข้แม่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ละเอียดละอ่อนเอาซะเลย
“พี่ขอโทษ…”
และถึงจระเข้จะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ละเอียดละอ่อนขนาดนั้น แต่คนตรงหน้าก็ยังกระซิบคำหวาน แล้วดึงผมเข้าไปกอดด้วยแรงที่ชวนให้หวั่นไหวมากที่สุด
“…พี่ไม่น่าปล่อยไกรไว้คนเดียวเลย พี่ขอโทษ”
คำด่าทุกคำที่เคยคิดมาตั้งสองเดือนที่ผ่านมากลายเป็นเพียงอากาศธาตุไปโดยปริยาย
ผมซุกหน้าลงกับไหล่กว้างอีกครั้ง เกลียดที่ตัวเองขี้แยอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้ ผมไม่รู้ว่าน้ำตาที่มีมันหมายความว่าอะไร แต่ผมไม่ชอบเลยที่ตัวเองแสดงความรู้สึกออกมาอย่างตรงไปตรงมา แบบที่เขาเรียกกันว่า ‘ความอ่อนแอ’
…มนุษย์ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอเหลือเกิน
“ช่างเหอะ..” นาน..กว่าผมจะสูดลมหายใจเข้าอีกครั้งได้ “…พี่ปลอดภัยก็ดีแล้ว”
เขาเลิกคิ้ว “แค่นั้นจริงเหรอ..?”
“จริงๆก็งอนนิดหน่อยเหมือนกันแหละ…”
“แหน่ะ”
“ถึงได้ออกมาตามหานี่ไง”
“ตามหาใคร?”
“บ๊ะไอ้นี่! คิดว่าที่เราเจอกันอีกครั้งมันเป็นเรื่องบังเอิญรึไง” ขออนุญาตครับ! ขอหยิกพุงมันด้วยความหมั่นไส้สักหน่อย “ก็ออกตามหาพี่ไง จะใครซะอีกเล่า”
“ตามหาพี่?” เขาขมวดคิ้ว ชี้มาที่ตัวเอง “ก็เลย…มาที่พิจิตรงั้นเหรอ?”
ผมพยักหน้า “คิดว่าจะตามหมาตัวไหนล่ะ!?”
“เอ้า หงุดหงิดอะไรล่ะ พี่แค่อยากถามรายละเอียดเท่านั้นเอง”
“ไม่ได้หงุดหงิด!”
“ถ่อมาถึงที่นี่เพื่อพี่น่ะนะ?”
“จริงๆก็มาทำรายงานด้วยแหละ โปรเจคของปีสามไง ต้องเขียนหน้าบันด้วย…โคตรโหดอ่ะ”
“อ้อ ตอนปีพี่ พวกพี่ไปขอแบบจากกรมศิลป์ฯเอานะ”
“ขอได้ด้วยเหรอ”
“ได้สิ”
“แล้วต้องเตรียมเอกสารไรป่ะ…เฮ้ย!! ไม่ดิ นี่ไม่ใช่เวลาที่ไกรจะมาตอบคำถามพี่นะ พี่วันต่างหากที่ต้องตอบคำถามไกร” ผมผละออกมาจ้องหน้าเขา นึกอยากตบหน้าตัวเองอีกสักทีว่ามึงจะถูกชักจูงให้เปลี่ยนเรื่องง่ายไปไหน!?
“เป็นไงบ้างหลังจากวันนั้น..? ได้แผลตรงไหนมาบ้างรึเปล่า? พี่วันอยู่ที่นี่มาตลอดเลยเหรอ? แล้วที่นี่มันที่ไหนกันแน่?”
เขาหัวเราะ “ทีละคำถามได้มั้ยน่ะ”
“เทคนิคปลาไหลเปลี่ยนเรื่องยังเนียนเหมือนเดิมนะ ตอบมาดีๆ”
“ใช่ครับ” เขายิ้ม ปรือตามองผม “พี่อยู่ที่นี่…อย่าถามนะว่ามาได้ไง ที่จริงพี่เองก็หมดสติไปเหมือนกัน รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ที่นี่แล้ว ก็เลยปล่อยเลยตามเลย”
“แล้วที่นี่มันที่ไหน?”
“พิจิตรไง”
“กวนประสาทว้อย!”
“…บ้านของปู่พี่เอง”
ผมชะงักไปครู่หนึ่ง “ปู่..? ปู่ของพี่?”
“จ้าวรำไพ”
เอาตาผมไปวัดกับไข่ห่านได้เลย “ไกรนึกว่า…ปู่พี่ตา--เอ้ย เสียไปแล้วซะอีก”
“อืม” เขาพยักหน้า แกล้งทำท่าจริงจังเกินพอดี “พี่เองก็เพิ่งรู้เหมือนกัน..เฮ้ย แล้วตีพี่ทำไมล่ะครับ?”
“ไม่รู้ว้อย หมั่นไส้”
แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มกว้าง “ที่จริง…พี่เองก็คิดถึงสัมผัสลงไม้ลงมือของไกรเหมือนกันนะ”
..ผมเกลียดตัวเองตอนที่อยู่กับเขาแบบสุดยอดไปเลยครับ..
เพราะนอกจากจะทำตัวงี่เง่าไม่สมเป็นชายชาตรีแล้ว ไอ้หัวใจตัวเองเนี่ยแหละที่เต้นโครมๆไม่แคร์สื่อ เขาทำตัวได้น่าเกลียดมาก…เหมือนที่โป๊ยเคยบอก อยู่ใกล้กับหมอนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้
แต่ก่อนที่ผมจะตัดบทไปสวีทวี้ดวิ้วนั้น มีคำถาม(ที่ค่อนข้างจริงจัง)มากมายที่ผมต้องเรียบเรียงออกไป ประเดิมด้วยสิ่งแรกที่ค้างคาอยู่ในใจผมมานานแสนนาน
“แล้ว…ท่านอาพันวังล่ะ?”
ความเงียบที่เกิดขึ้นนั้นทำให้ผมนึกอยากตบปากตัวเองสักที
เขาสบตาผมอยู่ครู่หนึ่ง…เพียงครู่เดียวเท่านั้นก่อนจะหลุบตาลงมองมือของเราที่ยังกุมกันอยู่
“ตายแล้ว”
..เปลี่ยนมาเป็นตาของผมที่เงียบบ้างละกันนะครับ
คำพูดนั้นสั้นกระชับ ได้ใจความ และผมสัมผัสไม่ได้ว่ากระแสเสียงที่เขาตอบกลับมาแบบนั้นมันหมายความว่าอะไร รู้เพียงแค่เขาเองก็เงียบไม่ได้ต่างจากผม…มันเป็นความเงียบที่น่าอึดอัดนัก
ผมคิดว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง เลยบีบมือเขา แล้วคิดนานมากเลยว่าตัวเองควรจะพูดยังไงออกไป มันอาจจะเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งด้วยซ้ำที่คนเราจะมีโอกาสได้คิดก่อนพูด
“พี่ไม่เป็นไรนะ?”
.. ขนาดผมใช้เวลาคิดนานแล้วนะ ไอ้ที่พูดออกไปยังชวนให้รู้สึกแย่สุดๆไปเลย!
..ให้ตายเถอะ!
เขายิ้มอ่อน “ไม่เป็นไรหรอก”
“เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่..?”
“เป็นอย่างที่พี่คิดทุกประการครับ”
“แล้วไอ้ ‘ทุกประการ’ ที่ว่านั่นมันอะไรกันเล่า!?”
“…สิ่งเดียวที่ฆ่าเลือดจ้าวได้…ไกรยังจำได้อยู่มั้ย?”
เขาถามผม และผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“พ่อของพี่เป็นจ้าว…จ้าวที่มีสายเลือดแท้สืบต่อมาจากจ้าวรำไพ มันน่าแปลกนะที่มนุษย์จะเป็นคนฆ่าพ่อของพี่ได้ แต่ตอนนั้นพี่ยังเด็กมาก พี่ไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร…เพียงแค่ฟังๆมาว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้าย..ก็เท่านั้น”
“แต่...พี่ไม่ได้อาฆาตมนุษย์ไม่ใช่เหรอ?”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “เฉพาะกับไกรเท่านั้นแหละ”
“อ้าว”
“ก่อนหน้านี้พี่เองก็ทำผิดมามาก โดนปลูกฝังด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์เท่าไหร่ พี่เองก็ ‘กิน’ ไปไม่น้อย…อย่างที่บอกว่ามันคือความแค้นนั่นแหละ”
น้ำเสียงเขาฟังดูเลื่อนลอยอย่างน่าประหลาด ผมนึกถึงวันก่อนที่เราจะแยกกันวันนั้น…เขาทำน้ำเสียงเหมือนคิดอะไรอยู่คนเดียวอีกแล้ว
“การโดนหลอกให้ไว้ใจ แล้วทรยศหักหลัง…ทำให้ ‘จ้าว’ อ่อนแอได้ง่ายที่สุด”
ผมกลืนน้ำลาย “หมายถึง…ท่านอาพันวัง….?”
“เขาไม่ปฏิเสธข้อหานั้น พี่ก็..ไม่รู้จะทำยังไง” เขาหลุดขำออกมา แต่ผมไม่คิดว่าดวงตาคู่นั้นจะขำไปด้วย “ไม่รู้สิ…อาจเพราะพี่ก็หลงเชื่อ เผลอไว้ใจ แล้วโดนทรยศเหมือนกันล่ะมั้ง…ข้างในถึงได้เจ็บได้ขนาดนี้”
“พี่วัน…”
“เขาเลี้ยงดูพี่มา ตั้งแต่พี่ยัง..เล็กๆ” เสียงนั้นแหบเครือนัก ก่อนที่ไอ้พี่วันจะเบือนดวงหน้าหันไปทางอื่น “และพี่ฆ่าเขา…ด้วยน้ำมือของพี่เอง”
ตอนแรกผมมีอีกคำถามหนึ่งที่อยู่ในสมอง มันคือคำถามที่ว่า ‘ทำไมไม่กลับไปหาไกร?’ แต่หลังจากฟังเรื่องราวพวกนั้นแล้วผมก็รับรู้ได้ลางๆถึงคำตอบนั้น บางครั้งคนเราก็มีช่วงที่สับสนมากพอจะไม่สามารถทำอะไรนอกจากการหายใจไปวันๆ
..มันละเอียดละอ่อน..
..แบบที่จระเข้อย่างเขาคงไม่ชินกับมันสักเท่าไหร่
“พี่วัน…”
พอผมเอื้อมมือไปจะลูบหน้าเขา..อีกคนกลับเบี่ยงตัวหลบ
แล้วส่งยิ้มอ่อนมาให้ “ช่างเถอะไกร พี่ไม่เป็นอะไรหรอก”
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ผมหงุดหงิดขึ้นมา
หงุดหงิดที่ว่าเขาเอาแต่ปฏิเสธความจริง แล้วหลีกหนีความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ข้างในลึกๆแบบนั้น เพราะเขาเป็นจระเข้..เขาเลยแสดงออกไม่เก่ง หรือจะเพราะเหตุผลอะไรก็ตามแต่
…ช่างแม่งเหตุผลเหอะ กู-หงุด-หงิด-!!
“มันจะไม่เป็นอะไรได้ยังไงกันเล่า!!”
ผมตะเบ็งเสียง มันลั่นก้องสะท้อนไปทั่วทั้งห้อง ไม่มีเวลามาเสียเวลาคิดอยู่ว่าจะมีใครต่อใครที่บังเอิญมาอยู่ใกล้ๆจะได้ยินบทสนทนาพวกนี้รึเปล่า
“เวลาที่โดนทรยศแล้วความโกรธมันบังตา…หรือเวลาที่ทำอะไรผิดไปแล้วมานั่งเสียใจน่ะ ความรู้สึกพวกนั้น ‘มนุษย์’ ต่างหากที่เข้าใจมันได้ดีที่สุด” มันดูแย่มากที่ผมรู้สึกร้อนรนไปกับเขาเช่นนี้ ทั้งอาการทุบอกตัวเองอย่างอินนักหนานี่ก็ด้วย “ไกรอยู่นี่ไง จำได้มั้ย? จำความรู้สึกที่พวกเรามีต่อกันได้มั้ย นั่นน่ะคือความรู้สึกที่มนุษย์มีต่อกันนะ ครึ่งหนึ่งของตัวพี่คือมนุษย์!”
ผมยกมือทาบที่อกเขา สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ภายใน
จ้องตาเขา มองลึกเข้าไปในดวงตาสีอำพันที่วาบไหวคู่นั้น
“พี่วันเลิกอ้างเหตุผลว่าตัวเองเป็นจระเข้..เลยไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้แล้ว เพราะว่ามันไม่มีทางที่จะ ‘ไม่เป็นไร’ แน่ๆ!!”
..แล้วน้ำตาอีกหยดที่ไหลออกมานี่มันคืออะไรกันวะ!?
..มึงจะเซ้นสิทีฟก็ทำให้แต่พอดีได้มั้ยวะไอ้เกรียงไกร!!
ผมรีบยกมือปาดมันทิ้งไปเสีย การรัวคำพูดที่ไม่ได้คิดมาก่อนล่วงหน้านั้นทำให้ผมหอบไม่น้อย พอมานั่งนึกๆย้อนดูแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจที่ตัวเองร้องออกไปแบบนั้นสักเท่าไหร่ แล้วขนาดตัวเองยังไม่เข้าใจเลย…ไอ้คนฟังแม่งคงอึ้งแดก วุ้นแปลภาษาของโดราเอมอนคงไม่ได้ช่วย
แต่เรื่องที่น่าประหลาดที่สุดก็คือ…ในที่สุดเขาก็ยิ้มออกมา
เป็นรอยยิ้มอ่อนๆ…ที่ทำให้หัวใจผมเต้นระส่ำนัก
“พี่ชอบไกร…จริงๆด้วย”
..เอาล่ะ ขอเวลานอกก่อนนะ แอดแอดแอ๊ดด..
ผมห้ามตัวเองไม่ให้หน้าแดงไม่ได้ตอนที่เขาดึงผมเข้าไปกอด แถมยังทำอะไรไม่ได้นอกจากลนลานอยู่ในอ้อมแขนนั้น ลังเลอยู่นานกว่าจะค่อยๆเลื่อนมือไปโอบแผ่นหลังนั้นช้าๆ แล้วพล่าม
“…ก-ไกรอยู่ตรงนี้ไง มีอะไรก็บอกไกรสิ เกิดเรื่องอะไรก็เล่าให้ไกรฟังสิ แค่พูดอะไรก็ได้ออกมามันไม่ได้ยากหรอกนะ”
“อื้อ”
“ถึงจะพูดไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ แต่ไกรก็ฟังพี่เสมอนะ”
“อื้อ”
“พี่เป็นจระเข้ คงสับสนกับเรื่องแบบนี้นิดหน่อย…ไม่เป็นไร ไกรจะสอนให้เองนะ”
เขาหัวเราะ “ไกรสอนพี่มาเยอะแล้วละ”
ผมจิ๊ปาก “ไว้วันหลังพี่สอนไกรเป็นจระเข้บ้างก็แล้วกัน นานๆก็อยากเป็นผู้ชายเย็นชากับเขาบ้าง”
“นี่ไกรหาว่าพี่เย็นชาเหรอ?”
“ก็แล้วมันจริงมั้ยล่ะ”
“ครับๆ” เขายิ้ม “ไว้พี่จะปรับปรุงนะ”
“ไม่ได้บอกให้ปรับปรุงสักหน่อย..” ผมอ้อแอ้ “…แบบนี้ก็โอเคอยู่อ่ะ”
“ชอบแบบนี้เหรอ?”
“เปล่า เฉยๆนะ แบบ..ก็ไม่ได้หวั่นไหวอะไรนักหรอก”
เขาหัวเราะ กระชับอ้อมกอดผมอีกครั้งหนึ่ง “ปากแข็งจังนะเราน่ะ”
“หมดมู้ดจะโรแมนติกละ พอกันที”
“อ้าว ซะงั้นอ่ะ”
“ไว้บิวท์ใหม่นะ โอ๋ๆ” ผมย่นจมูก ลูบหัวเขาแกล้งทำเป็นว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า(ก็เห็นๆกันอยู่นะ..) “แล้วพี่วันจะเอายังไงต่อ..?”
“เอายังไงอะไร?”
“……..จะอยู่ที่นี่ต่อมั้ย?”
“ก็คงงั้น”
ป้าบ!
“อุตส่าห์ลดตัวลงมาหาแล้วนะว้อย!! จะไม่กลับไปด้วยกันรึไง!?!”
เขาแกล้งทำเป็นร้องโอดโอย แล้วคลายอ้อมแขน..ปรับโหมดเป็นจริงจังเสียที
“ที่จริง…มันมีปัญหาอยู่เล็กน้อยน่ะ”
ผมเลิกคิ้ว “ปัญหาอะไร?”
“บ้านที่กรุงเทพฯของพี่พังแล้ว จระเข้ทุกตัวที่นั่นก็อพยพแยกย้ายกันไปหมด”
ผมยังคงเลิกคิ้วอยู่ “แล้วยังไง? อีกเทอมเดียวก็จะเรียนจบแล้วจะไม่กลับไปเรียนเหรอ? นอนหอไกรไปก่อนก็ได้นี่นา”
“ปัญหาไม่ใช่เรื่องที่อยู่อาศัยหรอก”
“อ้าว แล้วเรื่องอะไร?”
“จระเข้ ‘ทุกตัว’ ที่นั่นอพยพแยกย้ายกันไปหมด” เขาย้ำอีกครั้ง “ส่วนหนึ่งก็กลับมาที่พิจิตร ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ก็อยู่แถวๆนี้นั่นแหละ อย่างมาลาก็มากับพี่ หรือคนอื่นๆก็ยังพอติดต่อกันได้บ้าง…เพียงแค่คนนึงที่พี่ยังคลางแคลงใจอยู่น่ะ…”
ผมกระพริบตาปริบๆ คิดว่าไอ้ประโยคสาธยายยาวเหยียดเมื่อกี้ไม่ได้ช่วยให้ความกระจ่างสักเท่าไหร่ เลยต้องเอ่ยถามย้ำออกไป
“ใครเหรอ?”
เขาผ่อนลมหายใจสั้นๆ ราวกับคำพูดต่อไปเป็นประโยคคีย์เวิร์ดทั้งหมดทั้งมวล
“วรรณนา”
TBC
====================
อร๊ากกกก ปมมมม สุดดดด ท้ายยยยยยยยยยยย
//หอบหายใจอย่างอ่อนแรง//
ไม่ได้ตั้งใจจะลืมไอ้พี่วันนะคะ สถานการณ์มันพาไป 555555
เดี๋ยวนี้เห็นข่าวจระเข้อย่างนั้นจระเข้อย่างนี้บ่อย อดคิดถึงไอ้พี่วันไม่ได้ แหม อย่าคลานเข้าบ้านคนอื่นแบบนั้นสิจ๊ะ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เอาละปมวรรณนามาอีกละ
ถามจริงพี่วันฆ่าอาพันวังแล้วหรอ
โหยยยยยย สงสารพี่วันอ่ะ ไกรนี่ก็น่ารัก ติดตลกตลอด
รอตอนต่อไปค่าา
-
ฆ่ากันฆ่ากันมา มันจะจบไหมเนี่ยจระเข้ หืมมมม
-
ขออย่าให้วรรณาทรยศอีกคนเลยนะ สงสารพี่ไกรจะแย่ล่ะ
แต่ยังไงก็ดีใจที่พี่วันกลับมา
-
วรรณาไปไหนละนั่น
-
พี่วันมาแล้วๆๆๆๆ ก็ยังมีเรื่องให้ชวนสงสัยต่อไป วรรณาไปไหน
แต่ยังไงก็ตามนะห่างน้องไกรไปตั้งนานขอหวานๆหน่อยนะพี่วัน :impress2:
-
บอกพี่วันคลานเข้าบ้านเจ๊ดีกว่า //ไม่เกี่ยว
ได้เคลียร์กันซะที แล้วนี่คือปมอันสุดท้ายยยยยยแล้วสินะ!! วรรณาๆๆ :katai1:
เปิดจองเมื่อไหร่ดีอะพี่โอ :mew4:
รอตอนต่อไปน้าาา :กอด1:
-
จะปมไหนก็ช่างห้ามทิ้งหนูไกรอีกน๊าาาาาาาาาา...
-
ความแค้นมันเป็นมรดกเลือดสินะ สืบต่อกันไม่จบสิ้น
สุดท้ายแล้วจะเหลือใคร
-
ท่านอาพันวังตายแล้ว TOT
เง้อออออออ สงสารพี่วันนะ ดีแล้วที่ไกรมาหา
บรรยากาศยังน่ารักเหมือนเดิม ไกรแหกปากโวยวายมาก
ไกรเป็นคนที่เข้าใจพี่วันจริงๆนะ พี่วันมีไรก็บอกไกรเด้ อย่าเก็บไว้คนเดียวเนอะะ
แล้วปมสุดท้ายนี่อะไร วรรณนาหายไปไหน โอ้ยยยยยย
ไม่ใช่ว่าจะทรยศมีวันอีกแล้วนะ
ขอโมเม้นพี่วันกับไกรเยอะๆนะพี่โอ คิดถึงเวลาที่สองคนนี้อยู่ด้วยกันมากกก><
-
โอ้ยเมื่อไหล่จะหมดเรื่องสักทีเมื่อไหร่ไกรกับพี่วันฉะได้อยกันสักทีนะห
-
ดีใจที่น้องไกรเจอพี่วันแล้ววววว
น้ำตาจะไหลตามน้องไกรเลยอ่า :sad11:
กลับไปอยู่ด้วยกันได้แล้วน้าาาา
-
"วรรณนา" อีกแล้ว เรื่องอาพันวังจบไปยัง มีวรรณนาต่ออีกเมื่อไรจะแฮปปี้เอ็นดิ้ง สักที จ๊ะ พี่วันน้องไกร
-
พี่วันมาแล้วววว...คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงง :mew4: :mew4: :mew4: :mew1: :mew1: :mew1: :hao5: :hao5:
-
สงสัย...แล้ววรรณา... เกิดมายังไง ก็น้องพันวังมีลูกไม่ได้แล้วมิใช่รือ... :confuse:
แล้วก็คิดๆ คุณโคตายไปเมื่อ 3-4 ปีก่อน แต่น้องพันวังอายุร่วม 200 ปีไปล่ะ หมายความว่าพันวังเฝ้าเก็บความแค้นไว้เป็นร้อยปีกว่าจะได้ลงมือเลยรึ ...พี่วันอายุ 22 นิ คุณโคมีลูกช้านะ...
รอออออออออออออ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ไกร...งอแง!!!!
-
วรรณาโกธรพี่วันก็เป็นไปได้ แต่ไม่อยากให้แก้แค้นกันไปมาเลย อ่านัรื่องนี้ทีไรก็รู้ว่า ไกรรักพี่วันมากกกก มากจนบางครั้งรู้สึกว่าพี่วันอาจจะไม่ได้รักได้ขนาดไกรเลย รู้สึกเอื้อมไม่ถึง ถ้าอยากใกล้ี่วันจะเข้าหา แต่ถ้าไม่ก็ได้แต่คอย
-
ถ้าไม่เคยรู้ช่วงวัยหวานของท่านอาพันวังมาก่อน ก็คงจะสะใจอยู่ไม่น้อยที่ท่านอาตายไป
แต่นี่มัน...ยังไงดีล่ะ มันช็อกมากกว่า เหมือนความแค้นมันยังไม่สิ้นสุดเลย
แต่ไกรน่ารักสุดๆอ่ะ :hao7:
-
แหล่วกันนน ปริศนาเพิ่มมาอีกหนึ่ง
-
วรรณา?????????????
แต่ก็ดีใจมากที่ได้เจอกันแล้วววว :hao5: :hao5:
-
แล้วพี่วัน ได้รับรู้ความคับแค้นใจของท่านอาพันวังหรือยัง
รู้เหตุผลของการกระทำของท่านอามั๊ยยยย
ในหัวยังมีเรายังภาพของน้องพันวังกับจ้าวพี่แสนตาติดตาอยู่เลย
-
:L2: :L2:
-
คือเค้าเจอกันแล้ววว แล้วก็คุยกันมุ้งมิ้งให้เราได้หายคิดถึงหนักๆเสียที โฮกกกกกดด ดีใจ
ส่วนวรรณาจ๋า อย่าหักหลังอะไรพี่วันอีกเลย แต่โอ้ พอรู้ว่าท่านอาพันวังตายไปแล้วก็ทำใจไม่ได้แหะ ฮืออออ
-
:hao7: คุ้มค่าการรอคอยย
-
เอาล่ะซิ น้องวรรณา ปมปริศนา เหอะๆๆ
-
ใจหายกับท่านอาพันวัง วืดเลยท่านอาตายแล้ว ความแค้นนี่น่ากลัวมาก มันเหมือนไม่สุดอะตายไปเพราะแก้เเค้น แล้วไหนจะวรรณนาอีก อูยยย
-
อาพันวัง..
:ling2:
อาพันวัง..... ขอให้วรรณาที่หายไปเป็นคนช่วยอาพันวังหนีรอดตายเหมือนที่พี่วันรอดมาได้เถอะ
ขอร้อง..
:katai1:
-
่ท่านอาาาาาา ท่านอาตายจริงๆสินะคะ เสียใจมาก
แต่ก็ดีใจที่พี่วันกับไกรได้เจอกันแล้ว
ปมวรรณานี่...กลัวจังเลยค่ะ
-
งอนแทนไกรอ่ะ ตกลงทิ้งไกรทำไม
-
โอย ตอนนี้ทุกอย่างไปกระจุกรวมอยู่ที่วรรณาแล้ว วรรณามาจากไหน เป็นลูกใคร อาพันวังวางแผนไว้ให้วรรณาทำอะไร :katai1:
แต่เค้าคิดถึงอาพันวังจัง :m15:
-
ปมยุ่งเหยิงแท้ ลุ้นระทึกต่อไป :z3: :z2:
-
พันวังคงได้กลับไปอยุ่กับอ้ายพี่แล้วเน้อ ส่วนพี่วันก้อยังคงเผชิญศึกต่อปายยย หวังว่างานนี้คงไม่มีไกรวงศ์ กะไกรเวท ใช่ไม๊ค๊าาาา คุณคนเขียน แอบฮาตอนขอแบบกรมศิลป์อ่ะค่ะ กระชาดอารมณ์แบบ ก๊ากกกก เลย ตอนนี้มาครบรสนิ มีหวาน มีดีใจ สงสาร และฮามาก พิจิตรขนมอะไรอร่อยเอ่ย อ่านแล้วแอบหิว ขนาดล้ิ้นจรเข้ยังอยากกินอ่ะ
-
อร๊ากกกกกก เพิ่มพีคต่อปัยย์
-
ตอนนี้หวานแบบซึ้งๆ
แต่มันก็ยังซึ้งไม่สุด :เฮ้อ:
กลัวปมวรรณาจังเลย :katai1:
-
เรายังไม่ไว้ใจแก้วอ่ะ
แปลกๆ
-
น้องพันวังของพี่
:hao5:
-
:pig4: :mew3:
-
โอ่ะ ยังไงก้อต้องอยู่ข้างพ่อตัวเองสินะ T^T เรื่องมันเศร้า
-
:mew1:
-
วรรณา!!!!!!! เธอทำอัลลัยให้พี่วันสงสัย
มันจะมีไรในถ้ำจระเข้กันแน่?!!? โอ๊ย~ ปมรุนแรง
อยากอ่านต่อแล้ววววว มาต่ออีกไวๆน้า งืออออออ
-
อ่านสามตอนรรวด ทำให้รู้ว่า
ความคิดถึงมันฆ่าคนได้จริงๆ/me อ่านไปร้องไห้ไป
-
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนะ
ไกรสู้ๆนะ เป็นกำลังใจอยู่เคียงข้างพี่วันนะ
-
ปมเยอะจัง..
คนอ่านจะเป็นโคนันเเล้วนะ
-
วรรณนาทำไมอะ พาลุ้นอีกละ อยากรู้ๆๆๆ
-
ไม่ชอบมาม่าเลยข้ามตอนของอาพันวังไปปป ทำไมเหมือนมีตอนไหนที่บอกว่าวรรณนาเป็นลูกของพันวังอ้ะะะ
งงงงต่อไปปปปป ตามต่อนะคร้าบบบบ :z2: :z2: :z2:
-
ครั้งนั้น
เจ้าจอมกุมภาผู้รักษา
เฝ้าบำเพียรเพ็ญจิตเป็นนิจมา
ฝึกคาถาฝึกกายาฝึกอาคม
ละกิเลสซึ่งทางโลกตั้งดวงจิต
จึงจักคิดมีชีวิตให้สุขสม
ดั่งมนุษย์โลดแล่นบนสายลม
นึกชื่นชมจึงร่ายกาย..คลายร่างเป็น
-๓๓-
กลางดึกสงัด..
ผมนั่งจ้องมือถือที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วยในมือ เหยียดกายไปกับเก้าอี้เอนหลังที่ระเบียงห้องพัก โชคดีที่มือถือเครื่องนี้ของผมทนทายาดพอสมควร ถึงสามารถเก็บเศษชิ้นส่วนขึ้นมาประกอบใช้งานใหม่ได้ด้วยตัวเองแบบนี้
ก็ไม่ได้คิดว่า ‘เขา’ จะโทรมาภายในคืนเดียวหรอก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคาดหวัง ช่วงเวลาเพียงชั่วโมงกว่าๆที่ได้อยู่ด้วยกันทำให้ผมคลุ้มคลั่ง เมื่อเทียบกับเวลาที่แยกจากกันตั้งสองเดือน!
ถ้าจำไม่ผิด…วรรณนาเป็นลูกของท่านอาพันวัง
ที่จริงผมก็ไม่ต้องการอะไรมายืนยันหรอกครับ เพราะสีหน้าไอ้พี่วันก็ดูราวกับจะย้ำความจริงข้อนั้นได้ครบถ้วนกระบวนความอยู่แล้ว
การที่เขาหายไปก็ดูจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร สำหรับผมนะ เพราะเราคงไม่ชอบใจนักเมื่อต้องติดต่อกับคนที่..เอ่อ..ฆ่าพ่อของตัวเอง แต่ถ้าถามว่าไอ้พี่วันผิดรึเปล่าที่กังวลเรื่องนั้น ก็คงไม่…เป็นธรรมดาของคนในครอบครัวที่จะเป็นห่วง พี่น้อง นายกำนัล หรือจะเรียกอะไรก็ช่างเถอะ
อย่างไรก็ตาม ด้วยเวลาที่ล่วงเลยมามากแล้วในที่สุดผมก็ตัดสินใจกลับก่อน ไม่เพียงจะกลัวว่าพวกโป๊ยจะเป็นห่วงแล้ว ยังมีอีกกรณีสำคัญก็คือถ้ามัวแต่นั่งเอ้อระเหยอยู่ในนี้ ไม่ช้านานจระเข้สักตัวคงมาเจอเข้าเป็นแน่
ผมให้เบอร์มือถือกับเขาไป บอกเขาว่าถ้ายังไงก็อยากให้โทรมา…เพราะไม่อยากคาดคั้นกับคนที่ไม่มีเหตุผลที่จะกลับไปให้มากความ
“ไกร”
“หืม?”
“อย่ามาที่นี่อีกนะ..” เขาบอกผม “พี่ขอร้อง”
ผมควรจะตีความประโยคสุดท้ายนั่นยังไงดี?
วูบหนึ่งนั้นผมรู้สึกเสียใจไม่น้อย นึกโทษตัวเองหลายร้อยหลายพันรอบว่ายังจะโง่ตามเขามาถึงนี่ทำไม ในเมื่อเขาก็ทำท่าเหมือนไม่ได้สนใจอะไรผมเท่าไหร่ ทั้งที่ความจริงมันก็มีเหตุผลอะไรอีกนับร้อยนับพันประการว่าเขาไม่อยากให้ผมมา เขาไม่อยากให้ผมพัวพันกับเรื่องแบบนี้ เขาไม่อยากให้จระเข้ตัวอื่นเจอผม เขาไม่อยากให้ผมเป็นอันตราย
และให้ตายเถอะ…เหตุผลทั้งหมดทั้งมวลนั่นผมรู้ดี…
…รู้ยิ่งกว่ารู้
แต่ใจเจ้ากรรมมันรับไม่ค่อยได้เท่าไหร่…
ไอ้พี่วันมาส่งผมถึงหน้าถ้ำ และยืนอยู่ตรงนั้นจนผมเป็นฝ่ายเดินจากไปเอง ผมเดินข้ามสะพาน ย้อนกลับไปทางอิฐสีแดง นึกถึงเรื่องบังเอิญที่ผมจู่ๆก็มาจู่ๆก็เจอกับเขา ทั้งที่พิจิตรก็เป็นจังหวัดที่ไม่ได้มีขนาดเล็กอะไร
สิ่งนั้นทำให้ผมเริ่มศรัทธาในสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมา
และคิดอย่างเข้าข้างตัวเองไปว่ามันเป็นพรหมลิขิต เหมือนที่ใครต่อใครพูดกันว่าเป็นคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอก ไม่ว่าจะพลัดพรากกันไปเท่าไหร่
ความจริงก็คือ…เรื่องของผมกับเขามันไม่ได้โรแมนติกขนาดนั้น
ระหว่างเราคืออะไร?
…แค่คำตอบของคำถามนั้นผมยังหามาไม่ได้ด้วยซ้ำ
ผมผ่อนลมหายใจรอบที่ร้อยในชั่วโมงนั้น สายตายังคงจับจ้องกับเจ้าเครื่องมือสื่อสารในมือไม่วางตา ทั้งๆที่ผมรู้ว่าต่อให้จ้องขนาดไหนก็ไม่มีกระแสจิตใดจะทำให้มันดังขึ้นได้หรอก
‘ไม่เป็นไรหรอก’
‘พี่ชอบไกร…จริงๆด้วย…’
ผมนึกถึงคำพูดหวานๆคารมคมคายพวกนั้น นึกถึงรอยยิ้มเจ้าสเน่ห์ที่ทำให้ผมใจเต้นแรงแบบนั้น นึกถึงดวงตาสีอำพันที่มักจะทอดมองผมอย่างอ่อนโยนพวกนั้น ทุกอย่างมันหลั่งไหลกลับมาเข้าจนคล้ายกับว่า..เราได้ย้อนเวลากลับไปอยู่ในช่วงก่อนจะเกิดเหตุขึ้น
เขายังเป็นเหมือนเดิม เป็นผู้ชายแสนร้ายที่ชอบล้อเล่นกับอารมณ์อ่อนไหวของมนุษย์ และชอบหัวเราะมีความสุขกับการที่ได้เห็นผมร้อนรนจากความรู้สึกในอกแบบนี้
“เจ็บบ่อยๆค่อยๆชิน..”
ผมรำพันอยู่คนเดียว บทเพลงเก่าๆเพลงหนึ่งลอยเข้ามาในหัว
“..อยากจะทิ้งหรือจะกลับมา…ก็คง..ต้องแล้วแต่เธอ…”
“ร้องห่าอะไร? เสียงหลงชิบหาย”
คำทักนั้นทำเอาผมสะดุ้งเฮือกแทบทำมือถือตก แล้วรีบหันไป
“เปล่า!”
“แหน่ะ” มันหรี่ตามอง วางกระป๋องโค้กลงกับโต๊ะแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆผม “มีเรื่องเหี้ยอะไรไม่บอกเพื่อนอีกแล้วนะครับคุณ”
“ไม่มีอะไรนี่”
“แหน่ะ”
“ก็บอกว่าไม่มีไง”
“แหน่ะ”
“มึงจะแหน่ะอีกนานมั้ย?”
“ตอนขามาก็นั่งเงียบกริบท่าทางครุ่นคิดอะไรอยู่คนเดียว พอหลังจากไปเดินเล่นในอุทยาน..ท่าทางจะรื่นรมมากนะมึง กลับมาดูอารมณ์ดีขึ้นมาเชียว”
“อารมณ์ดีห่าไร เมื่อกี้กูยังฮัมเพลงเศร้าอยู่เลย”
“อย่างน้อยก็ไม่ทำตัวประหลาด เอาแต่ร้องหาไอ้พี่วันๆอยู่จนถึงเมื่อกี้ก็แล้วกัน”
คำนั้นทำให้ผมเงียบไป
ส่วนมันก็นั่งจิ๊บโค้กชมบรรยากาศ ประหนึ่งจิบเหล้าเคล้าแสงจันทร์ก็มิปาน
น่าประหลาดมากที่ไอ้โป๊ยไม่ถามอะไรเซ้าซี้ต่อ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่กล้ามองหน้ามันอยู่ดี บางทีมันอาจจะคิดบางอย่างอยู่..แต่ตัดสินใจไม่พูดออกมา เหมือนเช่นที่มันเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่ามันจะไม่ถามอะไรในเรื่องที่ผมไม่อยากบอก
ถ้าผมเป็นมัน..บางทีอาจถึงจุดที่อยากจะเลิกคบไปเลยก็ได้…หากเพื่อนมันจะมีความลับมากมายกับเราขนาดนี้ =_=
สรุปก็คือ..ผมคงเป็นเพื่อนที่ไม่ดีสักเท่าไหร่กระมัง
ยังไม่ทันที่เราจะต่อบทสนทนากันต่อ ด้วยเวลาที่ล่วงเลยไปเกือบๆห้าทุ่มแล้ว ในที่สุดไอ้โป๊ยก็ขยับตัวลุกขึ้นหลังจากที่มันกระดกโค้กจนหมด
“งั้นกูไปนอนก่อนละกัน พรุ่งนี้ไปเที่ยวบึงสีไฟกันใช่ป่ะ?”
“อะ-อื้อ”
“…แล้วเราต้องกลับไปวัดนครชุมอีกรึเปล่า?”
ผมชะงัก “เดี๋ยวกูบอกพรุ่งนี้ละกัน ยังไม่ได้เช็คเลย”
“เอ้อ”
“พี่วันบอกว่าเราไปขอแบบจากกรมศิลป์ฯได้แน่ะ คงช่วยได้เยอะ”
“อย่างนั้นเหรอ…”
“เดี๋ยวกลับกรุงเทพฯแล้วลองถามดูแล้วกัน”
“ไกร”
“หืม?”
“มึงไปคุยเรื่องนั้นกับไอ้พี่วันตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ”
..ชะงัก..
“อ้อ…” ผมกลอกตา รู้สึกลมหายใจตัวเองติดขัดขึ้นมาอย่างเสียมิได้ “สักพักแล้วล่ะ กูเพิ่งนึกได้”
มันขมวดคิ้วจ้องหน้าผม “เจรงงงอ่ะ?”
“จริ๊ง”
“เสียงสูงเชียวนะมึง”
“น่าๆ”
“เออ งั้น…กูนอนก่อนจริงๆละ” มันว่า ก้าวเท้าแล้วข้ามธรณีประตูไป..แต่ยังไม่วายหันมาแซว “รีบนอนด้วยนะมึง อย่ามัวแต่เฝ้าเพ้อถึงผัวอยู่”
..ว้อยไอ้สัสนี่ก็แซวจัง..
แรกทีเดียวผมอยากจะหันไปหยิบอะไรเขวี้ยงมันสักทีสองที แต่พอหันไปสบตากับมันชั่ววูบนึง มันยกยิ้มมุมปาก กลับหลังหันเตรียมจะปิดประตูระเบียงห้อง
“โป๊ย”
ไม่รู้ว่าไปเอาน้ำเสียงหงอหงอยแบบนั้นมาจากส่วนไหน ผมถึงกล้าเรียกมันออกไปแบบนั้น
แต่อย่างน้อยเจ้าของนามก็หยุด เพื่อหันมาถาม
“..มี’ไร?”
คำพูดของมันทำให้ผมอึกอักไม่น้อย ด้วยเพราะตัวผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเรียกอีกคนแบบนั้นเพื่ออะไร แต่เพราะความเงียบและเข็มวินาทีที่เหมือนจะหยุดลงตรงนั้น ต่างสร้างความกดดันให้ผมต้องเผยอริมฝีปาก และถามคำถามที่ไม่นึกไม่ฝันที่สุดออกไปก่อน
“มึงเชื่อเรื่อง…คาถาอาคมรึเปล่าวะ?”
..คำถามห่าอะไรวะเนี่ย..
อย่าว่าแต่มันที่จะงงเต้กเลยครับ ขนาดผมที่เป็นคนพูดก็ยังงงไม่แพ้กันเลย ให้ตายเถอะ!
และปฏิกิริยาที่มันแสดงออกมา…ก็เป็นรูปแบบของคนธรรมดาที่สุดเลยครับ คือกระพริบตาปริบๆ มุมปากกระตุกยิ้มช้าๆแล้วค่อยระเบิดหัวเราะคล้ายกับว่าไอ้เรื่องที่ผมเพิ่งพูดไปนั้นเป็นไทยโจ๊กที่ตลกที่สุดในโลก
“ไอ้สัส! มึงพูดอะไรอยู่วะเนี่ย! กูก็หลงคิดไปว่าเรื่องซีเรียส”
“เออน่า! แล้วมึงเชื่อป่ะล่ะ?”
“กูเหรอ?”
“เออ มึงนั่นแหละ”
มันกลอกตา แสร้งทำเป็นคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง “…กูว่ากูเชื่อนะ”
“หืมม??”
“แปลกใจห่าอะไร ก็ตอบแล้วไงว่ากูเชื่อ”
“เฮ้ยมึง” ผมขยับตัว หันไปมองมันดีๆ “กูเอาจริงๆนะ มึงเชื่อเหรอ?”
มันพยักหน้าอีกครั้ง “กูเชื่อ”
“…ทำไม?”
“บอกว่าเชื่อก็เชื่อสิวะ ยังจะถามหาเหตุผลห่าอะไรอีก หรือว่ามึงไม่เชื่อ?” คำถามเชิงหยอกล้อทีเล่นทีจริงแบบนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบที่ชัดเจนหรอกครับ และมันก็พล่ามต่อ “ไม่รู้ดิ ถึงเรื่องแบบนั้นกูเคยเห็นแค่ในหนังในนิยายก็เหอะ แต่ถ้ามันไม่มีเค้าความจริงอยู่บ้าง…คนมันจะอาศัยจินตนาการอย่างเดียวแล้วผลิตมันออกมาได้เหรอ?”
“…มึงพูดซะเหมือนคนฉลาดเลย”
“อ้าวไอ้เวร หลอกด่ากูเหรอเนี่ย?”
“เปล่าเว้ย”
“แล้วถามทำไมวะ?”
“ไม่รู้ดิ” ผมไหวไหล่ “แค่อยากถามมั้ง…”
มันเงียบไปแปปนึง “หรือว่ามึง..เป็นพ่อมด?”
“พ่องงงง”
“นี่กูแค่ถาม ด่าล่อไปถึงพ่อกูเลยเหรอครับ!?”
“ไอ้สัส กูแค่ถามเฉยๆเว้ย” ผมรีบอ้าง “ตอนแรกกูก็คิดว่ากูไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้หรอก แบบ..มันดูไกลตัวใช่มั้ยล่ะ? แล้วก็ยังไม่เคยมีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์เรื่องพวกนั้นด้วย”
“ไม่มีหลักฐานก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีอยู่จริงป่ะวะ”
“…ก็ถูกของมึง”
“แล้วนี่เราจะถกประเด็นวิชาการตอนห้าทุ่มกันทำอ้อยอะไรวะเนี่ย…”
“เออๆ ความผิดกูเองแหละครับ” ผมยกมือ “ไปนอนไปไอ้สัส”
“ครับๆ ฝันดีครับคุณ”
“เออออ”
“แต่ขอกูหล่อปิดท้ายหน่อย นิดเดียว”
มันไม่จบ และผมเดาะลิ้น เหลือกตามองหน้ามัน “ว่า?”
“…โลกเรา…ยังมีสิ่งมหัศจรรย์อีกหลายอย่างที่เราไม่รู้นะ”
มันว่า ยักคิ้วกวนส้นตีนหนึ่งที
“กูเชื่อแบบนั้นว่ะ”
…ครับ หล่อเหลือเกินครับไอ้สัส!
+++++++++++++++++++
“ห๊าววว”
“แมลงวันบินเข้าได้ทั้งฝูงเลยนะสัส”
“…ก็กูง่วง”
“สมน้ำหน้า กูบอกให้รีบนอนไม่นอนเอง เอาแต่เพ้อถึงสวามีอยู่นั่นแหละ”
“ใครบอกว่ากูเพ้อวะ!!”
“ตอนมึงหลับ กูได้ยินมึงละเมอเรียก ‘พี่วัน’ ‘พี่วัน’ ‘ไอ้พี่วัน’”
ฟังดังนั้นผมเกือบหน้าแดงแล้วครับ หรือว่าตูจะเพ้อคิดถึงมันจริงๆดั่งที่เพื่อนแม่งชอบแซว ถ้าไม่ติดว่าไอ้โป๊ยเสือกทำหน้าแบบ ‘อุฮิ’ ออกมาซะก่อน
เลยผลักหัวมันไปที “พ่อง ตลกเหรอ?”
“ด่าพ่อกูอีกละ หยาบคายจริงครับคุณเกรียงไกร”
“เออ กูมันหยาบคาย ชั้นต่ำ ตูดดำตัวเหม็น”
“…มึงพูดเองเออเองแล้วนะครับนั่นน่ะ”
“หุบปากแล้วแดกไปเหอะน่า”
ผมวางมือถือไว้บนโต๊ะโชว์หรา เมื่อคืนก็แทบจะเอาแนบติดหูติดเตียงอย่างผิดวิสัย ได้ยินว่ามือถือจะปล่อยคลื่นรังสิอะไรสักอย่างออกมาที่ไม่ค่อยดีกับร่างกายเท่าไหร่ แต่เมื่อคืนผมก็ยังเอามันวางไว้ข้างๆหมอน ด้วยคิดว่าถ้า ‘ใครบางคน’ โทรมา…จะได้รับสายได้อย่างทันท่วงที
และถึงมันจะผิดปกติแค่ไหน แต่ไอ้เรื่องติดมือถือนี่ก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยที่โป๊ยมันไม่ได้ทักอะไร มันเนี่ยแหละตัวติดมือถือเลยให้ตาย นั่งจิ้มเกมตลอดเวลาด้วยซ้ำไป
“เออนี่ ว่าแต่สาวๆเค้าไปไหนวะ?”
ผมถามพลางหยิบไส้กรอกมาจิ้มซอสมายองเนส พอเอาเข้าปากปุ๊บเนื้อไส้กรอกก็ดีดปั๊บ ฉ่ำเนื้อเน้นๆไร้แป้ง ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ยว่าผมกำลังรื่นเริงกับอาหารมื้อเช้าของทางที่พักที่จัดเตรียมไว้ให้แค่ไหน
ที่จริงแล้วที่พักที่เราอยู่นั้นไม่มีบริการอาหารมื้อเช้าสำหรับนักท่องเที่ยวหรอกครับ แต่เพราะที่นี่ไม่ใช่เมืองที่มีนักท่องเที่ยวมาบ่อยนัก แล้วไอ้โป๊ยมันทำอีท่าไหนก็ไม่รู้ไปคุยกับป้าเจ้าของโรงแรมจนเราได้รับสิทธิพิเศษ ต้องขอบคุณอัธยาศรัยของมันสักหน่อยล่ะ(ถึงแม้ว่ามันจะปากเสียไปบ้างก็เหอะ)
โป๊ยยังกดมือถืออยู่ “ไม่รู้ว่ะ สาวๆก็งี้ป่ะ…ช้าเป็นพิเศษ”
“มึงพูดเหมือนรู้จักสาวๆดีนักอย่างงั้นอ่ะ”
“แม่กูก็เป็น โอเคยัง?”
“มุขนั้นกูให้ผ่าน”
“ไอ้เวรนี่ ไม่ใช่มุข”
“แต่นี่จะแปดโมงแล้วนะ เรานัดแปดครึ่งที่รถเลยไม่ใช่เรอะ?”
คำทักนั้นของผมทำให้โป๊ยเงยหน้าขึ้นมาจนได้ มันหันไปมองรอบๆห้องอาหารครั้งหนึ่ง แล้วหันกลับมา “เลทนิดเลทหน่อยไม่เป็นไรมั้ง มากันเอง สบายๆน่า”
“เลทน่ะกูไม่ว่าหรอก กูกลัวมีแอคซิเดนท์”
“แอคซิเดนท์อะไร?”
“จะไปรู้เหรอ”
“อย่ากังวลไป เดี๋ยวก็มาน่า”
“ไม่ได้กังวลอะไรว้อย แค่ถามๆ”
อีกฝ่ายโบกไม้โบกมือ “แดกได้แล้วมึง ขนมปังเย็นหมดแล้ว”
“มึงก็เอาแต่สไลด์มือถืออ่ะ แดกได้แล้ว”
“วัยสะรุ่นว้อย”
ผมจิ๊ปาก นึกอยากจะหาคำด่าอะไรสักคำออกมาพ่นใส่หน้าอีกคนสักตั้ง แต่จังหวะนั้นเองที่ใครสักคนวิ่งเข้าห้องอาหารมาอย่างกระหืดกระหอบ เรียกให้สายตาผมจับจ้องอยู่นานก่อนจะโบกมือเรียกคนๆนั้นให้เดินเข้ามาที่โต๊ะ
“โม โม! ทางนี้”
เจ้าของนามโคลงศีรษะไปรอบๆร้านจนเจอผม เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาอย่างโซซัดโซเซ มันทำให้ผมเอะใจไม่น้อยทีเดียว
และโป๊ยที่นั่งหันหลังให้ประตู ถึงได้ตัดสินใจหันกลับไป
“..? อะไรวะโม? หน้าซีดเป็นไก่ต้มเชียว”
“ไกร…โป๊ย…”
แตงโมมองหน้าผม มือเล็กๆของเธอที่กำมือถือตัวเองแน่นอยู่นั้นสั่นระริก..พร้อมๆกับประกายไหววูบในดวงตา ที่คล้ายกับความรู้สึกที่มากกว่าความกลัว
มันทำให้พวกผมมองหน้ากัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะระล่ำระลัก
“แก้ว…แก้ว…”
ผมจับมือสั่นเทาคู่นั้น ก่อนที่ตัวเองเนี่ยแหละจะตกใจไปด้วยกัน “ใจเย็นๆสิแตงโม”
“คือแก้ว…”
“แก้วทำไม? แก้วเป็นอะไร?”
“เรา--เราไม่รู้เหมือนกัน ตื่นมาเราก็ไม่เจอแล้ว…โทรศัพท์กระเป๋าตังค์ก็ไม่ได้เอาไป เราเดินหาแถวนี้แล้วก็ยังไม่เจอ…”
เธอเว้นจังหวะ หอบหายใจ
“แก้วหายไป”
+++++++++++++++++++
ที่จริงพวกเราก็เรียนกว่าเป็นกลุ่มเด็กวัยรุ่นที่บรรลุนิติภาวะแล้ว
แต่ตอนที่ทราบเรื่องดังกล่าว บอกได้เลยว่าผมไม่รู้เลย ว่าคนที่เขาบรรลุนิตภาวะแล้วจริงๆเขาจะทำอะไรในตอนนี้
“แจ้งความมั้ย?”
“จะได้เหรอ ยังไม่ถึง24ชั่วโมงเลยนะ”
“ช่างหัวกฏมันเถอะ นี่เรามาต่างบ้านต่างเมืองนะ..เค้าต้องยกเว้นให้บ้างแหละ”
“แล้ว..แล้วถ้าตำรวจไม่รับล่ะ?”
“ก็ลองถามคนแถวนี้ดูก่อน”
“เราวิ่งไปถามมาหมดแล้วแก เราหาไม่เจอเลย”
“แม่งเอ้ย”
“ฮือ..บ้าจริง แก้วไปไหนของแก้วนะ ถ้าเจอเราจะตีให้ตาย”
“อย่าเพิ่งร้องสิวะโม”
“เราเครียดอ่ะแก โอ้ย” เธอยกมือเช็ดข้างแก้มตัวเอง “ทำไงดีอ่ะ? หรือแก้วจะไปไหนแล้วไม่บอกเรา พวกเราจะทำยังไงดีอ่ะโป๊ย”
“แกก็อย่าร้องสิวะ ใจเย็นๆ เพื่อนพ่อฉันเป็นนายตำรวจใหญ่..น่าจะพอทำอะไรได้….”
“เดี๋ยว!”
ผมรีบขัดขึ้นก่อนที่ไอ้โป๊ยมันจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรออก นึกไม่ถึงเลยว่าเพื่อนรักคนนี้จะเป็นพวกใจเร็วด่วนได้ขนาดนี้
“พวกมึง…ก่อนอื่นตั้งสติกันไว้ก่อนนะ อย่าลนลานเกินกว่าเหตุ”
“ก็กำลังตั้งสติอยู่นี่ไงวะ แล้วเอาไงอ่ะ”
“ถ้าแก้วเป็นอะไรไปล่ะ? ถ้าโดนจับไปล่ะ? ถ้าโดน…โอ้ย ยัยนั่นยิ่งหน้าตาดีๆตัวเล็กๆอยู่ จะมีเรี่ยวแรงไปสู่กับโจรที่ไหนได้”
“มึงไปกันใหญ่แล้วแตงโม พวกมึงอย่าพากันแพนิคดิวะ” ผมลุกขึ้น เข็นเก้าอี้ให้แตงโมมานั่งข้างๆฝั่งตัวเอง “คลามดาวน์ครับเพื่อนๆ เราต้องไม่มองโลกในแง่ร้าย รวบรวมสติสักแปปนะ ทำตามกู…สูดลมหายใจเข้า ผ่อนลมหายใจออก..”
แตงโมทิ้งตัวลงนั่ง แล้วทำตามที่ผมบอก
ในขณะที่โป๊ยหน้าแหย “มึงทำเหี้ยไรเนี่ย เพื่อนหายไปทั้งคนนะเว้ย”
“กูก็กำลังทำสิ่งที่คนสติดีๆเค้าทำกันยังไงวะ เอ้าไอ้สัสนี่ คิดว่ากูไม่ห่วงแก้วรึไง…เพื่อนกูเหมือนกันว้อย”
นั่นเป็นความจริงที่โป๊ยปฏิเสธไม่ได้
และเมื่อมันไม่เถียง ผมเลยตีโต๊ะสองครั้ง จ้องหน้าไอ้โป๊ยนิ่งจนมันยอมหลบตา แล้วสูดลมหายใจเข้าออกแบบที่ผมเพิ่งบอกไปเมื่อครู่ ถึงค่อยหันมาหาแตงโม
“โม ใจเย็นๆแล้วตอบคำถามกูก่อนนะ แก้วหายไปตอนไหนรู้มั้ย?”
อีกฝ่ายส่ายหน้า “เราไม่รู้ ตื่นมาเราก็ไม่เจอแล้ว…เราก็นึกว่าแก้วไปเดินเล่น”
“แล้วไงต่อ?”
“เราก็อาบน้ำ ออกมาก็ยังไม่เห็นแก้วกลับมา…เลยลองโทรหาว่าจะฝากซื้อขนม ปรากฏว่า…” เสียงโมขาดหายไปนิดหน่อย เธอพยายามกลั้นน้ำตาจนจมูกแดง “มือถือแก้วอยู่ในกระเป๋า แถมยังไม่ได้เอากระเป๋าเงินไปอีก ตอนแรกเราก็นึกว่าไปห้องพวกแก..ก็เลยไปหา แต่พวกแกลงมากินข้าวกันแล้ว เราก็เลยลองวิ่งหาดูรอบๆแถวนี้…ก็ยัง…ไม่เจอ…จนถึงตอนนี้”
“มองโลกในแง่บวกไว้ก่อน…” ผมพยักหน้า “บางทีแก้วอาจจะไปเดินเล่นไกลหน่อยก็ได้”
“แล้วไม่ได้เอากระเป๋าตังค์ไปเนี่ยนะ!?”
“อาจจะแค่เดินเล่นไง”
“ต่อไปให้เดินเล่นก็เหอะ อย่างน้อยก็น่าจะบอกเราไว้ก่อนป่ะ? แบบนี้มันไม่ใช่อ่ะ”
“นั่นดิ แล้วป่านนี้ยังไม่กลับ…ถึงยังไงก็น่าจะรู้นะว่าพวกเราจะเป็นห่วง”
“ใช่ โตๆกันแล้วนะเว้ย”
“โอ้ยพวกมึง ยิ่งพูดยิ่งแย่ว่ะ พวกมึงสงบสติอารมณ์ลงก่อนแปปนึงได้ป่ะเนี่ย” ผมขมวดคิ้ว ในอกก็ร้อนรนไม่ต่างกันมากนัก “เอางี้ เดี๋ยวกูกับโป๊ยจะออกไปหาอีกรอบ แกนั่งรอนี่ก่อน ถ้าแก้วกลับเข้ามาก็โทรหาพวกกู”
พวกมันมองหน้ากัน และไม่มีใครเถียงผม
..โคตรโชคดีเลยครับ..
ผมนึกขอบคุณสันดานที่แก้ไม่หายนี้ของตัวเอง ไอ้เรื่องที่ว่าไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็สามารถยอมรับมันได้อย่างสบายๆเนี่ยแหละ
ที่จริงผมก็แอบคิดตามที่โป๊ยกับแตงโมมันใส่ไฟกันเข้ามาเหมือนกันครับ แก้วเป็นเด็กสาวหน้าตาดี(ชนิดที่ว่าผมเคยแอบชอบก็แล้วกัน) แถมยังตัวเล็กบอบบาง เป็นสไตล์ที่พวกอาชญากรชอบนักแล แต่ผมพยายามไม่คิดแบบนั้น
..น่าแปลกนะ..ทั้งที่ตอนเป็นเรื่องไอ้พี่วัน…ผมกลับกระวนกระวายแทบเป็นแทบตาย..
อย่างน้อยเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นนี้ก็ยังไม่เรียกว่า ‘คอขาดบาดตาย’ แบบตอนเห็นจระเข้สู้กันในแม่น้ำเจ้าพระยาก็แล้วกัน
เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้นที่ผมวิ่งออกไปด้านนอกที่พักแล้วกลับมามือเปล่า
ด้วยบริเวณนี้อยู่ในอำเภอเมือง ทั้งตึกแถวตลาดนัดผู้คนจึงคราคร่ำกว่านอกเมืองมาก แต่ก็ไม่ได้แออัดเหมือนในกรุงเทพ รถราก็ยังสามารถวิ่งได้ฉิวๆ แต่ร้านรวงก็ยังเปิดให้บริการ ไม่จัดว่าเป็นพื้นที่เปลี่ยวเลยสักนิด
ผมหยิบมือถือเปิดรูปแก้วแล้วคอยถามไปตลอดทาง และแม้ว่าแก้วจะหน้าตาดี ก็ไม่ได้หมายความว่าใครต่อใครจะจำเธอได้ พวกเขาส่วนใหญ่ไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำ
ผมกลับไปหาแตงโมก่อนไอ้โป๊ยราวๆสิบนาที
เพื่อนรักผมกลับมาทั้งเหงื่อชุ่มหลัง ท่าทางมันกระวนกระวายกว่าผมมากจนผิดสังเกต มันหอบใหญ่ เดินกลับไปคุยกับคุณป้าเจ้าของที่พักโดยไม่หยุดพักสักนิด
พอผมหันมามองหน้าแตงโม เธอทำท่าคล้ายจะร้องไห้อีกรอบแต่กลั้นมันไว้
“ใจเย็นๆโม” ผมบอก “แก้วไม่เป็นอะไรหรอก”
..ทั้งที่ใจตัวเองก็ร้อนรนไม่น้อยทีเดียว..
อีกคนพยักหน้า เธอดูพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเชื่อคำพูดของผม
พวกเรากลับมานั่งเงียบๆกันสามคนอีกครั้ง และรอเวลา
คุณป้าเจ้าของที่พักก็ให้ความช่วยเหลือเต็มที่ครับ เธอโทรหานายตำรวจที่รู้จักให้คอยดูให้หน่อย แถมยังชงโกโก้ร้อนมาให้พวกผมสามคนกินอีก ซึ่งมีผมเนี่ยแหละที่จิบไปจิบเดียว คนที่เหลือเอาแต่นั่งสั่นขามองไปมองมาราวกับจะเสกให้แก้วงอกขึ้นมาจากกำแพงได้ก็มิปาน
จนกระทั่งนาฬิกาเหนือชั้นลอยบอกเวลาเก้าโมงตรง โป๊ยถึงได้ลุกอีกครั้ง
“เดี๋ยวกูออกไปดูอีกรอบ จะรีบกลับมา”
ผมอยากจะคัดค้านมัน แต่ท่าทางมันเหมือนมีใครเอาหินร้อนมายัดใส่กางเกงใน ให้ต้องขยับกายผุดลุกผุดนั่งตลอดเวลา เลยต้องปล่อยๆมันไปให้ทำอะไรที่มันต้องการ
“ไกร..”
“หืม?”
“ถ้าแก้วไม่กลับมา…เรา…เราจะทำยังไงกันดี..?”
“ไม่โม อย่าเพิ่งคิดแบบนั้นสิ”
“เราจะบอกพ่อแม่แก้วยังไง…?”
ผมสูดลมหายใจ รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวตามเธออย่างช่วยไม่ได้ “อย่าคิดแบบนั้น อย่า เราต้องเชื่อก่อนสิว่าแก้วจะกลับมาน่ะ”
“ไกรคิดแบบนั้นเหรอ?”
“ใช่”
“คิด…จริงๆเหรอ?”
คำถามนั้นเหมือนจะคาดคั้นหาเหตุผล บางทีแตงโมคงอยากรู้ว่าทำไมผมถึงใจเย็นได้มากขนาดนี้เสียมากกว่า ทั้งที่จริงผมเองก็ใจเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น้อย หนึ่งคือแก้วหายไปโดยไม่บอกใคร และสองคือเราติดต่อกับแก้วไม่ได้
“ใช่ เราเชื่อแบบนั้น”
ผมตอบ ไม่คิดว่ามันเป็นคำตอบที่สวยงามอะไรเท่าไหร่
“แก้วต้องปลอดภัย”
และไม่ว่าจะยังไง แตงโมก็พยักหน้าให้ผมในท้ายที่สุด แล้วยกแก้วโกโก้ที่เย็นชืดแล้วแก้วนั้นขึ้นมาดื่มจนหมดรวดเดียวเหมือนฝืนใจ
ครึ่งชั่วโมงถัดมา โป๊ยก็เดินเข้ามา
มันเดินตรงมาหาพวกเรา ลากเก้าอี้แล้วทิ้งตัวลงนั่งด้วยท่าทางหมดแรงอย่างถึงที่สุด ผมเอื้อมมือไปตบไหล่มัน อยากจะพูดปลอบอะไรสักอย่างเหมือนที่พูดกับแตงโม
แต่อีกคนดันชิงพูดขึ้นมาก่อน
“กูพอเข้าใจความรู้สึกของมึง…ตอนที่พี่วันเค้าหายไปแล้วว่ะ”
พอเห็นท่าทางของมันเช่นนั้นผมก็พูดไม่ออก เพราะผมรู้ว่าตอนที่ผมเป็นมันคงแย่กว่านั้นมาก
…เวลาที่คนสำคัญของเรา…หายไป….
ทันใดนั้นเองมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็แผดร้องลั่นขึ้นมา พวกเราสะดุ้งด้วยกันทั้งหมด มันเป็นมือถือของผม..ที่ขึ้นโชว์เบอร์แปลกที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
ผมมองหน้าพวกเขาทั้งสอง และตัดสินใจหยิบมันขึ้นมากดรับ
ปิ๊บ
“ฮัลโหล สวัสดีครับ”
((ครับ สวัสดีครับ))
ปลายสายส่งคำทักทายกลับมานุ่มละมุน ด้วยน้ำเสียงที่ทำให้อะไรบางอย่างในอกผลิบานออก คล้ายกับว่าทำนบความแข็งแกร่งและใจเย็นที่ผมมีมาตลอดชั่วโมงกว่านี้ได้ระเบิดตูมพังทลายลง ด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียวของเขา…
ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกหายใจไม่ค่อยออกเท่าไหร่นัก
“ไอ้พี่วัน…”
TBC
======================
โค้งสุดท้ายยยยยยยยยย :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
จะจบแล้วค่าาา(ถ้าไม่ดอง....) ออกมาอวยพรกันหน่อยเรเร้ววววว
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กรี๊ดคะะะะ
แวะเข้ามาส่อง ได้อ่านพอดี
อร๊ายๆๆ เป็นกำลังใจให้คะ!
-
อ๊ากกกกก อะไรกันเนี่ยยยย
-
กรี๊ดดดดดดด ระทึก :katai1: :katai1:...แก้วอยู่กับพี่วันรึเปล่า :hao4: :hao4:
-
แก้วไปไหนนนน ต้องมีซัมติงรองสำหรับที่พี่วันโทรมาแน่ๆ =_=
-
แก้วอยู่กับพี่วันแน่ๆเลย...
-
แก้วคงไปหาพี่วันเหมือนกันสินะ
แล้วจะจบยังไงหนอ หนี้แค้นของเหล่าจระเข้จะจบลงหรือเปล่า
-
ใกล้จะเข้าเส้นชัยแล้วววว
นักกีฬา ozaka สู้ๆๆๆ
เหรียญทองใกล้จะได้มาแล้วววววว
พยายามเพื่อประเทศไทยของเรา
อ้าวไม่ใช่ ช่วงนี้เชียร์ติดพันไปหน่อย
จะเฝ้ารอตอนต่อไปอย่างใจจรดใจจ่อค่ะ
กระหน้่าบวกไม่ยั้ง :กอด1:
-
พอรู้ว่าแก้วหายไป เบนคิดถึงพี่วันเป็นคนแรกเลยนะ หรือว่าไปหาพี่วัน แล้วแก้วจะรู้ได้ยังไง แต่มันก็เหมือนหายไปเฉยๆปะ แล้วยิ่งพี่วันโทรมาอีกยิ่งสงสัย เป็นห่วงแก้วนะ แต่ห่วงไกร มากกว่า ไม่รู้สิ
-
ไม่ใช่ทำเรื่องอีกนะยายแก้วเนี่ย
-
ยังไม่ให้โจบบบบบบกร๊ากกกกกกกกก
อยากเห็นน้องไกรมีอาคมอ้ะ อยากเห็นไซดฺสตอรี่มาลาด้วยยยยยย รักคนเขียนจุ๊บบบบ
-
แก้วไปไหน ไปหาพี่วันรึเปล่า
-
ประเด็นวรรณายังไม่เคลียร์ก็มีเรื่องแก้วหายมาต่อเลย
มันจะเกี่ยวอะไรกันมั้ยน่ะ :katai1:
แต่ทำไมแก้วหาย หายเองหรือโดนฉุด หรือไปบุกรังจระเข้ตามไกร
พี่วันโทรมาถูกจังหวะมาก มันชวนให้สงสัยว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวกับจระเข้...
ปล. โค้งสุดท้ายแล้ว ถ้ารวมเล่มจะรอเก็บนะคะ
-
วรรณาก็ไม่รู้อยู่ไหน แก้วก็หายไปอีก .__.
หมั่นไส้ไอ้พี่วัน ไม่เข้าใจอารมณ์มนุษย์บ้างเลย
แก้วคงไม่ได้อยู่กับพี่แกหรอกนะ ใช่มั้ยยยย
-
พี่วันมาช่วยน้องไกรแก้ปัญหาที โฮก
แก้วมีเงื่ินงำตลอดเลย เรื่องที่เกิดนี่น่าจะเกี่ยวกับวรรณาที่หายไปหรือเปล่านะ
-
โอยยยยยยแม่เจ้า ลุ้นระทึกแท้ล่าาาา
ค้างงงงงอย่างแรงงงงงงง
-
หายไปหาไอ้พี่วันหรือเปล่า
-
บีบหัวใจกับประโยคสุดท้าย"ไอ้พี่วัน"
รอ รอ รอ
-
ไอ้พี่วันกลับมาแล้ว...แล้วแก้วหายไปไหนเนี่ย
-
กรี๊ดดดดดดดด จะให้เค้าหวีดให้พ้นตอนก็ไม่ดร๊ายยยยยย :katai1:
งานงอกอะเกนนนนนน รึวรรณาจับไป เจ๊แกไปปราบจระเข้เอง...
อืมมม รอออออออออ :z3:
-
เย่ๆๆ จะจบแล้วๆ
-
:mew1: อวยพรให้มาต่อไวๆ ขอให้จบแบบแฮ๊ปปี้ ขอเอ็นซีเริ่ดๆตอนท้าย อยากให้ไกรพาพี่วันไปเปิดตัวกับที่บ้าน และให้พี่วันพาไกรไปเปิดตัวกับปู่ด้วย ขอฉากพี่ไกร กับคุณพี่วันที่กลายร่างเป็นจระเข้ด้วย ขอให้วรรณาตาย 55555 (ถ้ามึงจะขอเยอะแบบนี้ไปแต่งเองดีมั้ย เอิิกๆๆๆๆ) ชอบมากๆเลยค่ะเป็นกำลังใจให้นะคะ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะค๊าาาาาา :impress2:
-
ความวรรณายังไม่ทันหาย
ความแก้วเข้ามาแทรก
อะไรจะมีแต่เรื่องงงงง โอ๊ยพี่วันกว่าจะโทรมาได้นะ
-
:z3: จะจบแล้วเหรอออออ TT จะลงเอ่ยยังไง โอ๊ยเครียด
-
เมื่อไหร่จะคลี่คลายและได้อยู่ด้วยกันสักทีนะ :ling1: แต่ไม่ได้อยากให้จบเร็วนะ อยากให้หวานๆๆๆๆกันอีกหลายๆตอนบ้าง ชดเชยเวลาที่ผ่านมา :กอด1: มีปมมาให้ลุ้นอีกแล้ว แอบคิดว่า ท่านอาพันวัง ยังอยู่นะ ไม่น่าตายง่ายๆ ยังไม่ได้เฉลยปมเลยได้ยังไง อาจจะเป็นวรรณาที่ช่วยไว้ เดาไว้ก่อน :hao3:
-
ที่พีวันโทรมาเกี่ยวกับแก้วไหม
-
ให้สุดสุดไปเลย จะได้มีหวานมาบ้าง :katai1: :katai1: :katai1:
-
อุแม่เจ้า ลุ้นได้ทุกตอน สนุกมากมากค่า
-
หญิงแก้วหายไปไหนคะ แล้วคุณพี่วันมีเอี่ยวด้วยไหมเนี่ย :ling3:
-
เรื่องราวยิ่งซับซ้อนไปอีก :katai1:
-
เกิดอะไรขึ้นกับแก้วอ่ะ
พี่วันโทรมาหาไกรแล้ว แต่สถานการณ์แบบนี้ไกรก็คงทุกผสมสุขไปด้วยกันสินะ
-
พี่วันทำไรอ่าาาาา :ling1:
-
แก้วไปหาไอ้พี่วันหรือเปล่า
นี่คิดๆดูแล้วไอ้พี่วันมันไม่ค่อยได้สนใจน้องไกรเลยนะเนี่ย ดูเฉยชาจริง :z2:
-
รักกันต้องฟันฝ่า จะจบแล้วหรือนี่...... พึ่งผ่านยอดเข้า เอลเวอเรส บุกป่าอเมซอน ยังไม่ได้สัมผัส ทุ่งหญ้าแอฟริกาเลยยน้าาาาาา
-
ย๊ากกกกกกก...ว๊ากกกกกกกกก.......................
อยากจะบ้า.......บีบหัวใจอิพี่โป๊ยที่ซู๊ดดดดดดดดด......
-
กรีดร้องเสียงดัง....อัพแล้วๆๆๆ แถมค้างคาสุดใจ มาต่อเร็วนะคะ คิดถึงพี่วันจริงๆๆเลยนะเนี่ย :L2:
-
กร๊าสสสสสสส :m31:
-
โค้งสุดท้ายแล้วววว ลุ้นๆๆ เป็นกำลังใจให้คุณโอค่าาาา
-
แก้วหายไปไหนเนี่ย
-
ตื่นเต้น! ตื่นเต้น! ตื่นเต้น!
: 222222: : 222222: : 222222:
รอ! รอ! รอ! (อยู่น่ะ)
o17 o17 o17
-
แก้ว!!!! หายไปไหน? แล้วไมพี่วันโทรมาได้เวลางี้?
ทำไมๆๆๆๆ? เกิดไรขึ้นนะ โอ๊ยค้าง ค้างมากกกก
มาต่ออีกไวๆนะ นะๆๆๆๆๆๆ
-
:hao4:เพื่อนแนะให้มาอ่าน
หนุกจริง
ชอบมาลา อยากให้มีคู่ :z2:
-
เคืองพี่วันไม่แคร์ไกรเลยนะ
สงสารไกร ไอ้เข้ใจร้ายทิ้งแม่งเลย
แต่พีวันอาจมีเหตุผลก็ได้ รอดู
-
รีบมาต่อนะคะ รออยู่น้า :mew1:
-
อยากอ่านต่อแล้ว...
-
ยังอ่านไม่จบค่ะ แต่ขอเม้นท์ก่อนจะกรี๊ด
สารภาพว่าอาจอ่านข้ามตอนบ้าง รู้เรื่องคร่าวยังไม่ลงรายละเอียดมากนัก
แต่สัญญาว่าจะไปอ่านใหม่ให้ครบทุกตอนค่ะ
อ่านตอนล่าสุดแล้วมันจี๊ดดดกับประโยคนี้
"เจ็บบ่อยๆค่อยๆชิน..”
“..อยากจะทิ้งหรือจะกลับมา…ก็คง..ต้องแล้วแต่เธอ…”
พี่วันอ๊ะ จะงอนพี่วันแทนน้องไกรล่ะ
จริงๆเราสงสัยวรรณาตั้งแต่แรกแล้วค่ะ เพราะดูนิ่งไป เงียบไป กลัวน่ะค่ะ
แต่อาพันวังตอนเด็กๆน่ารักมุ้งมิ้งน่ะ เราเข้าใจความเจ็บปวดที่อาได้รับน่ะ เหมือนสะสมจนเจ็บ จนแค้น แต่จะโทษไปทุกอย่างก็น่ะ
ส่วนตัวเราชอบมาลาจริงๆค่ะ น่าร๊ากกกกกกกกกกก อยากให้มาลามีคู่ตุนาหงัน
โอ๊ยคุณโอ ลุ้นมากหง่ะ ยิ่งกว่ารักร้ายอีกตนฉากตอนต่อสู้ระหว่างจระเข้
อัพๆต่อน่ะค่ะเป็นกำลังใจให้น้าา
ปล. อย่าลืมอัพ นาย มั่งน้าาา
-
ฝึกวิชาคาถาจนแกร่งกล้า
ให้ได้มาซึ่งพรสมประสงค์
เพียรใฝ่สุมขุมพลังอันมั่นคง
หลักอยู่ยงลึกลงไป..ใต้บาดาล
-๓๔-
มันคงเป็นการขับรถที่อันตรายที่สุดเท่าที่ไอ้โป๊ยเคยขับแล้วครับ
คือมันไม่ได้ซิ่งรถเร็วอะไรหรอกเพราะระยะทางไม่ได้ไกลขนาดนั้น เพียงแค่การฝ่าไฟแดงการสี่แยก เบรคกระชั้นจนหน้าขมำ…และการกระทำอีกหลายๆอย่างที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ามันกำลังร้อนรนและสับสนอยู่
“พี่วันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้วะ?”
“กู…ก็ไม่แน่ใจ”
“แล้วเค้าจะช่วยเราได้ตรงไหน? กับไอ้เรื่องที่แก้วหายไปเนี่ย?”
“จริงๆแล้ว…มันเป็นแค่ลางสังหรณ์ของกูเท่านั้นแหละ”
มันเลิกคิ้ว หันมามองผมวูบนึงแล้วหันไปขับรถส่ายๆต่อ “ลางสังหรณ์เชรี่ยอะไร?”
ผมเดาะลิ้น “เรื่องมันลึกซึ้ง…”
“ไม่ตลกไอ้สัส มึงต้องบอกกูมา..เดี๋ยวนี้!”
“ไอ้ควาย มึงก็ใจเย็นๆก่อนได้มั้ย มึงขับรถซะกูแทบจะหัวใจวายตาย..ถึงที่โน่นแล้วกูจะเล่าให้มึงฟังเอง”
“ที่ไหน? อุทยานเมืองเก่าที่ไปกันเมื่อวานอ่ะนะ?” มันร้อง ท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก “กูไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่ะ สรุปว่าอะไรยังไง? ทำไมพี่วันของมึงถึงโผล่มาอยู่ที่พิจิตรได้วะ? หรือจะเกี่ยวอะไรกับไอ้ที่มึงไปเดินเล่นเมื่อวาน”
ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้น และปล่อยให้มันเลี้ยวรถผ่านกำแพงอิฐมอญตำแหน่งเดียวกับเมื่อวาน
ไอ้โป๊ยไม่ได้โง่ ที่มันปล่อยข้อสันนิษฐานทั้งหมดทั้งมวลออกมาแบบนั้นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้…ในเมื่อผมทำตัวน่าสงสัยเอง และที่ผมเงียบไม่ตอบอะไรแบบนี้เพราะผมกำลังเรียบเรียงอยู่ บางทีมันคงถึงจุดที่ต้องเล่าอะไรให้มันฟังสักอย่าง…ถึงแม้ว่าเรื่องที่พูดไปจะไม่ได้เป็นประโยชน์อะไรต่ออีกฝ่ายสักเท่าไหร่ก็ตาม
เมื่อยี่สิบนาทีก่อนที่ตอนที่รับสายจากพี่วัน ผมรู้สึกคล้ายกับว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้…แต่ก็รีบเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง ทั้งเรื่องแก้ว เรื่องอะไรอีกหลายๆเรื่องด้วย เผลอๆอาจจะมากกว่าตอนที่ผมคุยกับเขาเป็นชั่วโมงๆเมื่อวานเสียอีก
อีกคนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงบอกให้ผมมาหาเขาที่เดิมโดยไม่บอกเหตุผลใดๆทั้งสิ้น
เรื่องมันฟังดูโง่มากครับ แต่ผมกับโป๊ยก็บึ่งรถออกมาทันทีเพราะไม่มีเวลาให้ไตร่ตรองอะไรขนาดนั้น แตงโมรออยู่ที่ที่พักทั้งที่ยังสับสนไม่แพ้กัน แต่ด้วยถ้าแก้วกลับมาก่อนโดยไม่มีอะไรผิดปกติจะได้ติดต่อกันได้สะดวก
ผมเคยยืนอยู่ในจุดเดียวกับโป๊ยครับ
..เวลาที่เราหงุดหงิด..เวลาที่เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย..
มันเป็นความหงุดหงิดบนความเศร้าที่แม้แต่จะร้องไห้ก็ยังทำไม่ได้…แบบนั้นแหละ
ซูซูกิสวิฟท์สีขาวของแตงโมวิ่งเทียบจอดที่ตำแหน่งเดียวกับที่เราจอดเมื่อวานเป๊ะๆ เด็กชายตัวเล็กสองคนก็วิ่งเล่นอยู่ที่ลานหน้าศาลหลักเมืองเหมือนเป็นกิจวัตรที่ทำทุกวัน คุณป้าคนเดิมก็กำลังจัดเตรียมดอกไม้ธูปเทียนเพราะมันยังเป็นช่วงเช้าอยู่
ผมลงจากรถ และเดินนำโป๊ยข้ามถนนลาดยางไปที่ทางเดินอิฐสีแดงเล็กๆที่ทอดยาวไปตามทาง ตามพื้นยังมีใบไม้รอยอยู่เต็มเหมือนเช่นที่เป็นเมื่อวาน คงไม่มีใครมากวาด..และเท่าที่ดู คงไม่มีใครมาจัดการเรื่องอะไรแถวนี้เสียนานแล้ว
จังหวะเท้าของผมกับมันแทบจะเร็วเท่าๆกัน เสียงรองเท้าสองคู่ที่กระทบไล่เลี่ยกันนั้นทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวน้อยกว่าเมื่อวาน
จวบจนถึงโบราณสถานวัดมหาธาตุ…ถึงได้หยุดเดิน
เพราะไอ้พี่วันรออยู่ตรงนั้น
เขาเลิกคิ้วเมื่อเห็นโป๊ย แต่ไม่ได้ว่าอะไร แล้วเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาผมเอง
“ไม่เป็นไรนะ?”
มันเป็นคำถามที่ทำให้ผมอยากจะถลาเข้าไปกอดเขาเหลือเกินครับ แต่พลังงานทั้งหมดก็ใช้ไปกับการฝืนตัวไว้แบบนั้น เพราะไอ้โป๊ยมันยืนอยู่ข้างหลัง แม้ผมจะรู้ว่ามันคงไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะแซวอะไรมากมายเท่าไหร่
“อื้อ” ผมพยักหน้า ตั้งใจจะตอบเขาเสียดิบดี “ไม่เป็น….”
“เกิดเรื่องอะไรกันแน่? พี่วันรู้เหรอครับว่าแก้วอยู่ที่ไหน?”
แต่ที่คาดไม่ถึงก็คือโป๊ยมันโพล่งขึ้นมาก่อนซะงั้น ด้วยท่าทางร้อนรนไม่ต่างจากเดิม และไม่มีท่าทีว่าจะยอมสงบง่ายๆด้วยจนผมต้องยกมือแตะแขนมันไว้ก่อน แต่ไม่รู้จะห้ามด้วยวิธีไหนดี
เพราะผมเองก็อยากรู้คำตอบของคำถามนั้นเหมือนกัน
พอหันกลับไปมองพี่วัน เขาก็ยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่เหมือนอยากจะบอกให้พวกผมใจเย็นเป็นนัยๆ
“พี่ไม่รู้หรอกครับ” อีกฝ่ายตอบ “แต่พี่มีวิธี”
“วิธีอะไร?”
“มันเป็นวิธีที่…อาจจะต้องใช้อะไรบางอย่างนิดหน่อย” เขาโบกมือให้ผม แล้วพยักเพยิดไปทางโป๊ย “แต่เรื่องนั้นอาจต้องการคำอธิบายก่อน”
มันทำให้ผมเลิกคิ้ว “ด-ได้เหรอ?”
พี่วันยักไหล่ “อุตส่าห์พามาถึงนี่…คงไม่ได้อยากจะปิดเพื่อนแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“แล้วจะมีปัญหาอะไรรึเปล่า?”
“ยังจะมีปัญหาอะไรที่มากไปกว่าตอนนี้อีกล่ะ?”
พี่วันยิ้มให้ผม และถึงแม้ว่าเขาจะยิ้มให้ผมจนเป็นปกติอยู่แล้วก็เถอะ แต่ก็นึกแปลกใจมิใช่น้อยกับการแสดงท่าทีนั้น เพราะปัญหาที่ว่าคือเรื่องของแก้ว? นั่นหมายถึงการที่แก้วหายตัวไปจะเกี่ยวข้องอะไรกับจระเข้อย่างนั้นหรือ?
ด้วยเพราะเขาเป็นจระเข้…มันสมควรแล้วรึเปล่าที่เขาจะออกตัวมาช่วยเหลือมนุษย์ด้วยตัวเองแบบนี้
ถึงอย่างนั้นร่างสูงก็ยังเดินนำพวกเราไปตามทางเดินอิฐ ที่ผมแอบตกใจไม่น้อยว่าเขากำลังพาพวกเราไปยัง ‘ถ้ำจระเข้’ แห่งนั้น ทั้งที่ผมคิดว่ามันเป็นความลับ…แต่ช่างเถอะ ในเมื่อไอ้พี่วันตัดสินใจแล้วนั่นก็คงหมายถึงเขาคิดมาดีแล้วเช่นกัน
ผม..ที่ตอนนั้นเองก็ยังไม่เข้าใจอะไรมากมาย..จึงได้หันมาหาโป๊ยตามหน้าที่
“กูพร้อมจะอธิบายแล้วนะ”
..แน่ะ คำพูดลองเชิงอีกกู..
คนฟังทำท่าจะโบกผมสักตั้งกับคำพูดเหมือนผู้ที่อยู่เหนือกว่าแบบนั้น แล้วว่า “เรื่อง?”
“เรื่องพี่วัน”
มันเดาะลิ้น “ว่ามา”
“คือความจริงแล้ว…” ผมอึกอักนิดหน่อย แล้วกระซิบบอกมัน “พี่วัน…ไม่ใช่มนุษย์”
มันเงียบไปทันที
ดวงตาของโป๊ยมีประกายความสับสนแบบทบทวี ถึงกระนั้นก็ไม่ได้หยุดเดินหรือออกอาการแอคติ้งเว่อร์ว่ามันคือเหี้ยอะไร เขาดูไม่ได้ตกใจเหมือนตอนที่ผมรู้ครั้งแรก หรือว่าผมบอกเขาไปชัดเจนไม่พอวะ?
“เฮ้ย” เลยขอสะกิดมันสักหน่อย “ได้ยินที่กูพูดป่าววะ?”
คนฟังพยักหน้า “ได้ยิน”
“ว่า?”
“…จริงๆกูก็คลางแคลงใจมาสักพักแล้ว ว่าพี่วันเขาอาจจะ...เอ่อ…แตกต่างจากพวกเรา” โป๊ยพึมพำ ดวงตายังจับจ้องอยู่ที่คนที่เดินนำตรงหน้า “หมายถึงพวกบรรยากาศที่แตกต่างออกไป…แต่ไม่คิดว่าจะจริง”
“อ้อ” ผมพยักหน้า “มึงจะบอกว่าเป็นโป๊ยญานทิพย์ใช่มั้ย?”
“แล้วผู้ชายหน้าตาดีที่มีความลับเยอะนี่เป็นสเปคมึงเหรอ?”
“ไอ้เวร ไม่วายยังจะแขวะ”
“แล้วถ้าไม่ใช่มนุษย์แล้วพี่วันเค้าเป็นอะไร?”
“จระเข้”
..มาอีกแล้วครับกับบรรยากาศเดธแอร์
ผมกลืนน้ำลาย คิดว่าไอ้ประโยคเมื่อครู่น่าจะชัดเจนและรวบรัดมากพอ เหลือบมองคนข้างตัวอีกรอบ..แต่ก็ไม่สังเกตว่ามันจะเร่งฝีเท้าขึ้นหรือผ่อนความเร็วลงสักนิด คล้ายกับมันกำลังเพ่งสมาธิในการย่ำมากกว่าสิ่งอื่นใด
“อ้อ” ในที่สุด..มันก็รับ “อย่างงี้นี่เอง”
...แต่คำรับมันจะสั้นไปหน่อยมั้ยวะ!? “มึงไม่แสดงอาการตกใจอะไรมากกว่านี้หน่อยเรอะ!?”
“กูก็ตกใจอยู่นี่ไง”
“ตรงไหนมิทราบ…”
“ก็บอกแล้วไงว่ากู ‘คลางแคลงใจ’ มาสักพักแล้ว” มันมุ่ยหน้า ไม่ได้หันมามองผมด้วยซ้ำ “ถึงจะตกใจนิดหน่อยก็เถอะ…ระดับพี่วันทั้งทีก็คิดว่าจะเป็นอะไรที่เท่กว่านี้ซะอีก…”
“มึงต้องเห็นตอนที่เค้าแปลงกาย” ผมชิงพูด “เท่โคตร”
“ไอ้สัสนี่ก็อวยสามีจ๊างง”
“กูแค่พูดความจริงว้อย!!”
“โอ้ย! มึงนี่ก็เสียงดังจังเลย ไอ้เรื่องแบบนี้มันควรจะเป็นความลับไม่ใช่เหรอ?”
“…เออ…มึงสัญญาได้มั้ยว่าจะไม่บอกใคร?”
อีกฝ่ายพยักหน้า “ก็ได้นะ”
“…อย่าทำตัวเหมือนอยู่เหนือกว่าแบบนั้นสิวะ” ผมเบ๊ปากใส่มัน “มึงนี่ก็ประหลาด นอกจากจะไม่ตกใจห่าอะไรแล้ว ยังเสือกนิ่งได้ขนาดนี้อีก”
พอสิ้นคำพูดผม..มันก็ยกมือเกาหัวเล็กน้อย ก็จริงอยู่ที่โป๊ยนิ่งและตั้งสติได้ดี ต่างจากตอนที่แก้วหายไปเมื่อครู่ลิบลับ มันสิทำท่ายังกับจะเป็นจะตายเสียให้ได้แล้วก็สะบัดไอ้สิ่งที่เรียกว่าความสามารถในการควบคุมสถานการณ์ทิ้งไปหมด
วินาทีนั้นเองที่ผมสังเกตว่าคนข้างหน้าแอบเหลือบมองมา คล้ายกับว่าเขาก็ฟังบทสนทนานี้อยู่ด้วยเช่นกัน
“ไม่รู้ดิ…กูไม่สนมาแต่แรกแล้วว่าว่าพี่วันเค้าเป็นใคร หรือเป็นอะไร มันเรื่องของพวกมึง”
นั่นเป็นคำที่เพื่อนรักตอบผม
“ตอนนี้กูสนแค่ว่า..แก้วอยู่ที่ไหน ส่วนเรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง”
คำพูดนั้นไอ้พี่วันก็ได้ยินเช่นกัน เขาขยับยิ้ม แล้วก็หันกลับไปเดินต่อโดยไม่คัดค้านสิ่งใดต่อ
และให้ตาย ผมอยากกอดไอ้โป๊ยเหลือเกินครับวินาทีนี้
…ใจมึงหล่อมากไอ้สัส
ยังไม่ทันที่ผมกับโป๊ยจะได้สนทนาอะไรต่อ เราก็เดินมาถึงสะพานที่เต็มไปด้วย..เอ่อ..กลิ่นขี้นก โป๊ยยกมือปิดจมูกทันทีแล้วเหลือบมองผม สายตานั่นกำลังตั้งคำถามว่า ‘นี่เรากำลังจะไปที่ไหนกันเหรอ?’ กับคำว่า ‘เอาจริงดิ’ ส่วนผมก็ไม่รู้จะส่งสัญญาณตอบมันยังไงด้วยสายตาดี เลยชิงเดินตามไอ้พี่วันไปก่อน ปีนลอดใต้สะพาน แล้วไปหยุดยืนที่หน้าถ้ำแห่งเดิมที่เดียวกับที่ผมมาเมื่อวาน
เมื่อหันไปมอง แม้ว่าไอ้โป๊ยมันจะยังดูงงๆ แต่ก็ตามพวกผมมาติดๆ
“นี่อย่าบอกนะว่าเราต้องเข้าไปอ่ะ?”
..ดูคำถามมันดิ แม่งเป็นคำถามเดียวกับที่ผมถามตัวเองเมื่อวานเลยครับให้ตาย!
ผมพยักหน้าตอบมัน ก่อนไอ้พี่วันจะเดินนำเข้าไปก่อนเป็นคนแรก
ก็มีคิดบ้างนะครับว่ามนุษย์สองคนบุกรังจระเข้แบบนี้คงไม่ดีไม่งามนัก แต่มากับจ้าวน้อยทั้งที…คงไม่มีอะไรอันตรายเกิดขึ้นหรอก
..มั้งนะมั้ง แค่คิดไปเองเท่านั้นแหละ
…ก็มีบ้างเหมือนกันที่ไอ้พี่วันมันเอาแต่ใจซะจน…ไม่คิดหน้าคิดหลัง
เหมือนเดิมครับ ข้างในของโพรงแห่งนี้มันมืดสิ้นดี แต่เพราะพี่วันยื่นมือมาให้ผมเกาะก็เลยไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องหยิบไฟฉายมาส่องทางเหมือนเมื่อวาน ส่วนโป๊ยก็จับไหล่ผมไว้อีกทีต่อกันเป็นทอดๆ แต่เพราะมองไม่เห็นนั่นแหละเลยท่าจะสะดุดล้มอยู่หลายรอบเหมือนกัน
“พี่คิดว่าเรื่องนี้มันแปลกไปหน่อย..”
ในที่สุด..ไอ้พี่วันก็เอ่ยขึ้น หลังจากที่เขาไม่ได้พูดอะไรเลยมาตลอดทาง
“ถ้าแก้วเป็นลูกของหมออาคมจริงอย่างที่ไกรเล่า พี่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี่คง…ไม่ชอบมาพากลเท่าไหร่”
ผมเลิกคิ้ว..แม้ตัวเองจะเอะใจกับเรื่องดังกล่าวอยู่บ้างแต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป
“ไม่ชอบมาพากลยังไง?”
“แก้วหายไปหลังจากที่ไกรมาเจอพี่ พี่ไม่คิดว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องบังเอิญหรอกนะ”
มือที่จับไหล่ผมบีบขึ้นนิดหน่อย มันเป็นสัญญาณแซวของไอ้โป๊ยโดยไม่ต้องพูดว่า ‘อ้อ ที่มึงหายไปเมื่อวานนี่แว่บมาหาสามีนี่เองสินะ แล้วก็ปล่อยให้พวกกูยืนตากแดดรอ บลาๆๆ’
“จำเรื่องที่พี่เล่าให้ฟังเมื่อวานได้มั้ย?” เขาพูดต่อ นั่นเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่คนขี้เกียจอธิบายอย่างเขาเอ่ยปากออกมาก่อนโดยที่ผมไม่ต้องถาม โอ้ว นี่สินะที่เขาเรียกกันว่าพัฒนาการ “พี่คิดว่าเรื่องนี้คงเกี่ยวข้องกัน…กับวรรณนา”
…สาบานได้ครับ จุดนั้นผมไม่รู้เลยว่าไอ้เรื่องโน้นกับเรื่องนั้นมันไปโยงกันได้ยังไง!?
“อะไรนะ? วรรณนาเหรอ?”
“ใช่”
“มันจะบังเอิญไปรึเปล่า?”
“เรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้นพร้อมกันสองครั้งน่ะ ไม่ได้เรียกว่าเรื่องบังเอิญเท่าไหร่หรอกนะ”
เรื่องแรก…คือการที่ผมมุ่งหน้ามาพิจิตร แล้วไอ้เจอกับไอ้พี่วันที่เหมือนกับพรหมลิขิตบันดาลชักพา(หยุดเอาฮาสักที!)
เรื่องที่สอง…คือเรื่องที่จู่ๆแก้วก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
“แล้ววรรณนาทำไม?”
“เท่าที่พี่รู้มา…” เขาลดเสียงลง “วรรณนาไม่ใช่ลูกของท่านอาพันวัง”
ผมอ้าปากค้างอยู่แปปนึง “แล้ว…วรรณนาเป็นลูกของใครล่ะ?”
อีกคนส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว”
“เพราะว่าไม่รู้น่ะสิ เลยคิดว่ามันน่าสงสัย…” อีกฝ่ายยกมือเสยผมแล้วถอนหายใจ “วรรณนามาจากไหนไม่รู้ ตั้งแต่ที่พี่รู้จักก็คือ…เขาบอกกันมาว่าเป็นลูกของท่านอา แล้วก็แค่นั้น ไม่มีหลักฐานอะไรยืนยันด้วยซ้ำ”
“แล้ว…แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่?”
“เพราะปู่พี่บอกว่าไม่ใช่”
“แล้วปู่พี่รู้รึเปล่า?”
“พี่ยังไม่ทันได้ถามถึงขนาดนั้น แต่ตอนที่พี่เล่าเรื่องของวรรณนาให้ท่านฟัง..อยากให้ท่านช่วยตามหาให้ ปรากฏท่านไม่รู้จัก ไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าท่านอาพันวังมีลูก”
พี่วันพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเรื่องนั้นเป็นเรื่องที่ประหลาดมาก
ซึ่งผมไม่เข้าใจเลยจนกระทั่งประโยคถัดไป
“เพราะท่านบอกว่า…ท่านอาพันวังมีลูกไม่ได้”
ผมพยายามใช้สมองน้อยๆที่ตัวเองมีอยู่คิดตามคำอธิบายนั้น พยายามนึกภาพตามอย่างช้าๆที่สุด ไอ้โป๊ยที่เดินตามข้างหลังผมมาสิแย่หนัก มันคงงุนงงจนไม่รู้ว่าจะเริ่มถามตรงไหนดีด้วยซ้ำ
ถึงกระนั้น..คนที่รู้เยอะที่สุดอย่างไอ้พี่วันก็ดูท่าทางหนักใจไม่น้อย
“…และไม่ว่าวรรณนาจะเป็นใครมาจากไหน พี่ไม่คิดว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องที่ดีแน่”
+++++++++++++++++++
ผลึกแก้วสีทองขนาดมหึมาตั้งตระหง่านกลางห้องราวน้ำแข็งสีอำพันย้อยหยดจากเพดานสูงใหญ่ ผิวประกายเพียงกระทบคบไฟไหววูบก็สะท้อนแสงเรืองรองไปทั่วกำแพงสีแดงอิฐรอบบริเวณ ส่องระยิบระยับงดงามจับตาจนคนมองต้องอ้าปากค้าง
ที่ฟากหนึ่งด้านหลังเป็นธารน้ำตกใส ทอดยาวออกไปเป็นทางคูคลองเล็กๆ ยามประจันหน้าในชุดไปรเวทเหมือนมนุษย์ทุกองค์ประกอบยืนอยู่ที่จุดต้นของผลึกแก้วอำพัน จ้องมองพวกผมด้วยนัยน์ตาสีเดียวกันคล้ายงุนงงสงสัย แต่ไม่ได้ซักถามอะไร
ถ้าทำได้ผมคงอยากหันไปกอดไอ้โป๊ยจนตัวกลม อีกคนก็ทำท่าทำทางอยากจะเข้ามาเหมือนกัน แต่เพราะทำไม่ได้..พวกเราเลยแค่ขยับเข้ามาใกล้กันอีกนิดหน่อยเท่านั้นเอง
ไอ้พี่วันยังคงเดินนำไปข้างหน้า ด้วยท่าทางไม่ยี่หระอะไรกับบรรดาสายตาที่มองมาสักนิด
จนกระทั่งเราเดินยาวข้ามจากช่องประตูหนึ่งมายังช่องประตูฝั่งตรงข้ามด้วยระยะเวลาที่นานกว่าทศวรรษ(เว่อร์ไป..) ยามหน้าประตูหนึ่งถึงได้ก้าวเท้าออกมาปริปากออกเป็นครั้งแรก
“จ้าวน้อยขอรับ…นั่น….”
ท้ายเสียงนั้นพยักเพยิดมาทางพวกผมด้วยสายตาประหลาดนัก
…ทำไมครับ? ไม่เคยเห็นมนุษย์ตัวเป็นๆงั้นเหรอครับพี่?
ก็อยากจะเล่นมุขเกรียนประสาทตามประสาอยู่บ้างครับ แต่ดูจะไม่ใช่เวลาที่ถูกที่ควรนัก และเท่าที่ผมเรียนรู้มา..เราอย่าคาดเดาอายุจากใบหน้าของจระเข้ ดังนั้นผมเลยสันนิษฐานว่าเขาอาจจะอายุมากกว่าพวกผมสักเจ็ดสิบปีได้
มีตัวอย่างกรณีของท่านอาพันวัง เป็นบทเรียนที่สอนไว้ว่าอย่าคิดจะล้อเล่นกับใครที่มีอายุมากกว่าเรามากกว่าสามเท่าเด็ดขาด
“แล้วจ้าวปู่ล่ะครับ?” และพี่วันไม่ได้ตอบคำถามนั้น…ทำดีมากพี่ชาย “ขอผมพบได้รึเปล่า?”
คนฟังมีท่าทีลังเลไม่น้อย แต่ก็พยักหน้า แล้วถอยเท้าออกไป “แน่นอนขอรับ”
“ขอบคุณครับ”
พวกเราเดินเกาะกระแสตามหลังผ่านธรณีประตูไป โดยไม่ลืมที่จะส่งยิ้มทักทายตามประสาแขกที่ดีทั้งที่ตัวสั่นงกๆ โป๊ยมีอาการดีกว่าผมนิดหน่อย อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ดูกลัวเกร็งอะไรอย่างที่ผมเป็นอยู่
…นั่นเพราะมันยังไม่เข้าใจถึงความหมายของสิ่งมีชีวิตพวกนี้ดีน่ะสิ…
คิด..แล้วก็อิจฉามันชะมัด อย่างน้อยๆมันก็ไม่ได้ถูกขู่ว่าจะกินๆตลอดอย่างผมไง เฮ้อ ทำไมผมต้องพูดให้ตัวเองดูเป็นมนุษย์หนึ่งเดียวที่โชคร้ายขนาดนั้นด้วยเนี่ย
แต่เดี๋ยวก่อนนะ
…พวกเรามาทำอะไรที่นี่วะ..?
ผมที่เพิ่งฉุกใจคิดได้ก็ต้องหันศีรษะกลับมาก่อน หลังช่องประตูนั้นมีม่านสีขาวคล้องเกี่ยวเอาไว้ ให้พวกเราต้องเบี่ยงตัวหลบยกมือแหวกม่านไปตลอดทาง แต่ไอ้พี่วันนั้นกลับเดินได้สบายมาก เพียงแค่เดินตรงไปเรื่อยๆไม่เห็นต้องลนลานแบบที่ผมเป็น
กลิ่นหอมของกำยานเก่าลอยมาแตะที่จมูกทำให้รู้สึกแปลกนิดหน่อย ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย…ผิดกับบรรยากาศภายนอกลิบลับ
ผมสูดลมหายใจติดๆขัดๆของตัวเอง ยื่นมือไปเกาะแขนไอ้พี่วันอีกครั้งหนึ่ง
มันเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เราเดินมาจนสุดทางพอดี
สิ้นสุดของหมู่ม่านที่แหวกออก…จึงจะพบห้องหับขนาดกว้างใหญ่อีกห้องหนึ่ง ผนังห้องยังคงเป็นก้อนหินสีแดงอิฐที่เรียงรายต่อกัน เพียงประดับด้วยพลอยไพลินเม็ดเล็กวาดลวดลายเต็มผนัง โต๊ะเก้าอี้หินอ่อนคู่หนึ่งตั้งเด่นอยู่กึ่งกลาง ตรงสุดของสายตาจึงจะเป็นตั่งเตียงหินสลักลายสีเข้ม ปูฟูกบางๆกางคลุมด้วยม่านโปร่งเดียวกับทางที่เดินเข้ามา
ถ้าจะให้ผมอธิบายให้เห็นภาพมากขึ้น ก็จะบอกว่าในบรรดาตลอดทางที่เดินผ่านมา ห้องแห่งนี้แหละที่ผมสามารถเรียกได้ว่า ‘ที่อยู่อาศัย’ จริงๆ
และแม้ว่ากลิ่นกำยานที่เมื่อครู่ยังทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายจะยังคงลอยคลุ้งไปหมดก็ตาม บัดนี้มันกลายเป็นบรรยากาศกดดันอย่างบอกไม่ถูก
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ไอ้พี่วันอีกนิดนึง เขาจึงหันมาหาผม..และยิ้มอ่อนๆให้
“ไม่เป็นไร” เขาบอก “จ้าวปู่พี่ใจดีนะ”
..วินาทีนั้นผมไม่อาจให้คำนิยามจำกัดความของคำว่า ‘ใจดี’ ในความหมายของไอ้พี่วันเลยจริงๆครับ..
แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น พอเขาหันมามองผมด้วยสายตาชวนให้เชื่อมั่นเช่นนั้นก็ทำให้ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ตอนนั้นดวงตาของไอ้พี่วันเปลี่ยนเป็นสีทองอีกแล้ว และมันคงทำให้โป๊ยชะงักไม่น้อยทีเดียว แต่เพื่อนผมก็ไม่ได้ทักอะไรกับการเปลี่ยนแปลงนั้น ทั้งที่มันทำสีหน้าพร้อมจะถามได้อยู่ตลอดเวลาแท้ๆ...เพียงแค่สะกดกลั้นไว้
เพราะอย่างน้อยๆมันก็จงใจกระซิบมาละว่า “…จากนี้มีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยว่ะไกร”
ผมพยักหน้าไปกับมันหนึ่งครั้ง อยากจะบอกมันว่า ‘ถ้าจะให้เล่าสามวันก็ไม่จบหรอก’ แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรออกมา เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากช่องประตูอีกบานในห้อง แถมยังกระชั้นเข้ามาเรื่อยๆจนใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ
ยามที่ ‘เจ้าบ้าน’ ย่างกรายเข้ามาปรากฏตัวเป็นครั้งแรก ผมถึงกับอ้าปากค้าง
เสียงฝีเท้าที่บรรจงย่ำลงมาเมื่อครู่ทำให้ผมนึกถึงชายวัยกลางรูปร่างใหญ่โตที่ก้าวเดินมาด้านหน้าอย่างมั่นคง มโนภาพ ‘ท่านจ้าวปู่’ คนนั้นไว้หนวดเครายาวระต้นขา มีสายตาอ่อนโยนเหมือนไอ้พี่วันทอดมองมาหา และบารมีแกร่งกล้าจนต้องคุกเข่าลงกับพื้น
….แต่…..แม่งไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเลยครับ
เพราะท่านจ้าวปู่นั่นเป็นแค่…..
“เด็ก…ไม่ใช่เหรอวะนั่นน่ะ?”
..ไอ้โป๊ยพูดก่อนครับ! มันหลุดปากก่อน! มันผิด!
จระเข้สองตัวในห้องถึงกับหันมามองโดยพร้อมเพรียงกัน ทั้งไอ้พี่วันที่ยืนอยู่ในระยะเอื้อมแขนก็ด้วย ทั้งคนตัวเล็กที่สูงแค่เอวหน้าตาแอ๊บแบ้วนี่ก็ด้วย ส่วนผมซึ่งได้ยินประโยคนั้นเต็มสองรูหูไม่ต้องหันไปมองเลยครับ ผมรู้ว่าใครพูด รู้ด้วยว่ามันกำลังทำหน้าไม่ต่างจากผมอยู่
ผมทำหน้าที่เพื่อนที่ดีครับ คือการปิดตาชี้ไอ้คนพูด บอกเป็นนัยๆว่า ‘ผมไม่ผิดนะ!’
ส่วนไอ้โป๊ยน่ะเหรอทำได้แค่อ้าปากพะงาบๆ จะแก้ต่างอาการปากไวเฉียบพลันนั่นก็ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว มันเลยรีบว่า
“ขอโทษครับ…ผมไม่ตั้งใจจะเสียมารยาท”
..เฮ้ย ประโยคแม่งหล่ออีกแล้วว่ะ ทำไมกูไม่ได้พูดประโยคหล่อๆแบบนั้นบ้างเลยวะ..!?
“ไม่เป็นไร” เสียงของเด็กชายที่ดูท่าจะยังไม่แตกหนุ่มดีนั้นเอ่ยขึ้น พร้อมไหวไหล่ “มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ ตกใจเรื่องไม่เข้าเรื่องกันไปเสียหมด”
“จ้าวปู่ครับ นี่ไกร..ที่เคยเล่าให้ฟังวันก่อน” พี่วันแนะนำ “ส่วนนั่นโป๊ยครับ เพื่อนไกร”
“โห่ นี่เจ้าไปอยู่บนนั้นท่าทางจะสนุกไม่ใช่น้อย ได้เพื่อนกลับมาเยอะแยะ”
“เรียนมหา’ลัยเดียวกัน คณะเดียวกันน่ะครับ เป็นพวกรุ่นน้อง”
“อ๋อ สมัยนี้มันก็มีแบบนั้นเนอะ”
พี่วันยิ้ม “ครับ คงอย่างนั้น”
“สมัยนี้โลกบนนั้นเปลี่ยนไปเยอะนัก” เด็กชายตัวเล็กเดินเตาะแตะปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้หินอ่อน “ข้าสิชักตามไม่ทัน อย่างกับช่วงเวลาที่โลกบาดาลนี้ได้หยุดลงตั้งแต่หลายร้อยปีที่แล้ว”
“ว่างๆจ้าวปู่ก็ออกไปข้างนอกบ้างสิครับ ผมพาไปเอง”
“เรื่องสิ ร่างเด็กแบบนี้ออกไปจะสนุกอะไรได้ที่ไหน”
ครับ ใช่ ผมเห็นด้วยกับประเด็นนั้นสุดๆ
แม้คำพูดคำจาจะชัดถ้อยชัดคำและดูสูงวัยมากแค่ไหน แต่ตราบเท่าที่ผมยังเห็นคนตรงหน้าเป็น ‘เด็ก’ อยู่…ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะอินไปกับบทสนทนาดังกล่าว
โป๊ยเองก็เช่นกันครับ มันยังคงกระพริบตาปริบๆจ้องท่านจ้าวปู่อย่างเสียมารยาทเป็นที่สุด ช่างน่าขันนักที่มันทำแบบเดียวกับผมทุกประการ
ไอ้พี่วันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังคร่าวๆระหว่างที่ผมกำลังเรียกสติตัวเองกลับมา พยายามที่จะไม่เอ่ยถามไปอย่างหยาบคายว่าท่านใช้ครีมบำรุงหน้าอะไรถึงได้ดูเด็กขนาดนั้น และกำลังทบทวนว่าไอ้ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันคือโลกแห่งความเป็นจริงแน่ใช่มั้ย
…รู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ส่วนประกอบเล็กจ้อยของโลกอันแสนกว้างใหญ่นี้ยังไงชอบกล
ไม่ต้องห่วง โป๊ยกำลังทำแบบเดียวกับผมอยู่ครับ
จังหวะนี้เราทำอะไรก็เหมือนฝาแฝดกันไปหมดละ เมื่อพลิกโลกลงมาร้อยแปดสิบองศาแบบนี้นี่หว่า กลายเป็นไอ้การ์ตูนเอนิเมชั่นที่เราดูตอนเด็กๆเป็นเรื่องเบบี๋ไปเลย
“มาทางนี้สิ”
คำเรียกนั้นทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์ และลนลานที่จะก้าวไปข้างหน้า
“ไม่ใช่เรา” ท่านจ้าวปู่โบกไม้โบกมือ “อีกคนน่ะ”
..ท่านหมายถึงโป๊ย..
และมันทำให้คนถูกเรียกก้าวเท้าเข้าไปหาโดยไม่ขัดคำสั่งแม้แต่น้อย
ท่านจ้าวปู่ผายมือให้โป๊ยนั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อนตัวหน้า แล้วพี่วันก็ก้าวเท้าถอยหลังมายืนข้างๆผม เขามองผมยิ้มๆด้วยความหมายที่ผมไม่เข้าใจ
เลยขมวดคิ้วใส่ “อะไร?”
“ไม่ต้องกลัวหรอก” พี่วันกระซิบบอก “จ้าวปู่ใจดีออก เห็นมั้ย?”
ผมพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะสะดุ้งหวือเมื่อมือใหญ่สอดเข้ามากุมมือผมแบบไม่เนียนอย่างที่สุด เล่นเอาไม่กล้าหันไปด่ามันเลยครับจุดนี้ ไม่รู้จะประกาศให้โจ่งแจ้งไปถึงไหน…ไอ้ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกแบบนี้เนี่ย! กูเขินหมด!!
ตัดฉากกลับไปที่บนโต๊ะหินอ่อนครับ จ้าวปู่แบมือลงตรงหน้า เป็นมือเล็กๆทั้งสองข้างให้โป๊ยเอื้อมไปจับ
“ท่านจ้าวปู่จะทำอะไรน่ะ?” ผมกระซิบถาม
“พิธีกรรม”
อีกฝ่ายตอบสั้นๆง่ายๆตามเดิมครับ! ไอ้พัฒนาการเมื่อกี้มันหายไปไหนแล้ว!?
ผมมุ่ยหน้า “พิธีกรรมอะไรเล่า”
“อ้อ ก็..เอ่อ..เป็นการสวดคาถาให้เรารู้ที่อยู่ของคนที่เราผูกพันด้วยน่ะ…อย่างเช่น เราอาจจะต้องใช้สมาธิเพ่งหาเขามากเป็นพิเศษ ส่วนใหญ่ก็จะให้คนที่รู้สึกพิเศษๆทำเนี่ยแหละ” ไอ้พี่วันพยายามอธิบาย “..ตอนที่ไกรหายไป…พี่ก็ทำแบบนี้เหมือนกัน”
“พี่วันทำได้ด้วยเหรอ?”
“เปล่าหรอก” เขาตอบ..ลดเสียงลงเล็กน้อย “…ท่านอาหาให้”
ผมคิดว่าเขาคงเจ็บปวดไม่น้อยที่ต้องนึกถึงเรื่องนั้น เลยตัดสินใจเงียบไม่ถาม แล้วบีบมือเขาปลอบแทน
‘…เขาเลี้ยงดูพี่มา..ตั้งแต่พี่ยังเล็กๆ…’
สุรเสียงสั่นสะท้านเช่นนั้นยังติดอยู่ในความทรงจำ
‘…และพี่ฆ่าเขา…ด้วยน้ำมือของพี่เอง…’
ผมไม่กล้าพูดหรอกว่าสิ่งที่ไอ้พี่วันทำไปนั้นมันผิดหรือถูก แต่พูดได้เลยว่าเขาทำดีแล้วที่สำนึกผิดและเสียใจเช่นนั้น เพราะบางทีคนเราก็เสียใจที่ทำสิ่งที่ถูกเหมือนกัน
..แล้วมาตรวัดความถูกต้องพวกนั้นคืออะไรกันล่ะ?
-
“แก้ว..!!”
และเสียงอุทานของโป๊ยที่ดังขึ้นมาก่อนนั้นก็ฉุดสติผมขึ้นจากภวังค์
ผมหันมองไป ไอ้โป๊ยถึงได้หันมามองผมด้วยสายตาตื่นตระหนกจนผิดสังเกต ก่อนจะหันกลับไปหาจ้าวปู่ที่ยิ้มอ่อนๆให้บนเก้าอี้อีกฟากหนึ่งของโต๊ะ
“เห็นรึไม่?”
นั่นเป็นคำถามที่ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก แต่เขาถามโป๊ย
ซึ่งมันพยักหน้า “ครับ…ผมเห็น…”
“บอกไว้ก่อนนะว่าเจ้าเป็นคนที่เห็นเพียงคนเดียว ข้าเป็นเพียงผู้ทำพิธีเท่านั้น” ท่านจ้าวปู่ขยับยิ้ม ลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้แล้วกระชับเสื้อคลุมตัวเอง “ถ้าเจ้ารู้ว่าสถานที่ที่แม่หญิงผู้นั้นอยู่คือที่ไหนก็ดีไป แต่ถ้าไม่รู้คงต้องงมหาเอาหน่อยล่ะ”
แม้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอธิบายมากมายเท่าไหร่ แต่สิ่งที่โป๊ยทำมีเพียงดวงตาที่สั่นระริกเหมือนพูดไม่ออก หน้าตาซีดเซียวผิดปกติ มันทำให้ผมขมวดคิ้ว แล้วเดินเข้าไปหา
“ไม่ต้องห่วงมึง” ตบบ่าปลอบมันสักที “สมัยนี้เค้ามีกูเกิลสตรีทวิวแล้ว เราต้องหาแก้วเจอแน่ ดูอย่างนักสืบพันทิพสิ”
“ไม่ต้องห่วงนะโป๊ย” พี่วันพูดขึ้นบ้าง “พี่เองก็จะช่วยหาเหมือนกัน”
“….ไม่ใช่…แบบนั้น……”
เสียงที่พูดออกมาเหมือนไม่ใช่โป๊ยคนเดิม มันเงยหน้ามองพวกผม
“….กูรู้ว่ามันอยู่ที่ไหนน่ะสิ….”
ผมเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจเหตุผลว่าทำไมมันต้องดูกลัวอะไรขนาดนั้นด้วย มันดูประหลาดจนผมสังหรณ์ใจไม่ดีเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพูดสนับสนุนออกไป
“งั้นก็ดีสิ อยู่ที่ไหนล่ะ?”
ครั้งนี้โป๊ยมองไปทางไอ้พี่วัน
…ด้วยสายตาที่จริงจังกว่าเดิมนัก
“…ปากทางเข้าถ้ำนี่เอง”
TBC
===============
บู่วววๆๆๆๆ เดาผิดดดดกันนนโหมะะะเลอออออ แอร๊
#เล่นอะไร
ขออภัยที่อัพช้าาาาามากกกกกนะคะ ;_;)
ก่อนหน้านี้เผชิญวิกฤติโดจิน ตามตบด้วยลงสุสานจนโงหัวไม่ขึ้น
กว่าจะรู้ตัวเวลาก็ล่วงเลยมาหลายอาทิตย์แย้ววว //พรากกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:o12: ช่างตัดฉับได้ทรมานความอยากรู้มากค่ะคุณโอ
ตอนต่อไปมาไวๆนะคะ :กอด1:
-
เจ้ยยยยยยยยยยย อย่าบอกนะว่าแก้ววางแผนชั่ว :a5:
-
อั้ยยะ ทำไมแม่นางมาโผล่เอาที่หน้าถ้ำหละ
อ๊าก จะเกิดศึกอะไรไหมเนี่ย
-
โอวววว แก้วกัลยา //ผิดเรื่อง!!!
นางช่างล้ำลึกนัก ทำทีเป็นหายไป เพื่อให้นำทางนางมาหาถ้ำจรเข้นี่เอง เงง เงง
จักมีเหตุร้ายอันใดเกิดขึ้นรึไม่ แล้วนางนำทางผู้ใดมาด้วยรึเปล่า
โปรดติดตามตอนต่อไป น้องนางวรรณาเกิดแต่ผู้ใด ท่านอาพันวังเก็บมาจากไหน (คือนางก็ยังเด็กอยู่ แค่ใช่หรือไม่ใช่ลูกใคร ทำไหมไม่รู้วะ...) ปริศนาคลี่คลายแบ้วววววววววววววว
รอจนเพ้อ และข้าสิรอต่อปายยยย
-
วรรณนานี่ จะเป็นพี่หรือน้องของแก้วที่นอนแบ๊บอยู่ปะน้า(ขอโทษค่ะ อิฉันจำได้แต่พี่วัน :beat: //โดนตบ)
รอออออออ ตอนหน้าบู๊ป่ะพี่โอ!!!! :ruready
-
:z3: ค้างอีกแล้วนะคะ คุณโอขา
ตื่นเต้นๆๆๆจัง แก้วจะพาพวกมาถล่มถ้ำหรือเปล่า
เฝ้ารอตอนใหม่ต่อไป :z3:
+1 :กอด1:
ปล.อยากรู้ประวัติจ้าวปู่ซะแล้วสิ ว่าทำไมจ้าวปู่ถึงอยู่ในร่างเด็กแอ๊บแบ๊ว (เรียกตามไกร)
-
:ling1: โอยยยย ลุ้นมากๆค่ะคุณโอ
วรรณา ไม่ใช่สุวรรณาใช่มั้ยค่ะ
ลุ้นๆอ่า ถ้ำจะถล่มมั้ยเนี่ยยย :ling3:
อัพๆต่อน้าา คิดถึงน้องมาลาจังเลยยย
-
:katai1: :katai1:
พี่โอทำไมทำงี้ๆ มาต่อเลยตัดฉับๆงี้ไม่ยอมมมมมมมมมมมมม :ling1:
-
แก้วอยู่ใกล้ๆนี่เอง ทำไมโป๊ยหน้าซีดจัง!!! มีเรื่องขบคิดมากมาย อ่าาา ท่านอาพันวัง ตายจริงๆสินะ แล้ววรรณนาคือใครกันแน่ คนเขียนเจ้าขา รออ่านต่ออย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ ^_^ ชอบสไตล์การเขียนแบบนี้จัง
-
อภัยให้ที่มาช้า แต่ทว่า..ตอนหน้าต้องมาเร็ว....อิอิ..(มันจะเป็นมั๊ยนี่กลอนอะไรหว่า)
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
พูดถึงพันวัง เจ็บระดับสิบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
o22 อย่าบอกนะว่าจะมาบุกทลายรังจรเข้ ม๊ายยย
-
โอ๊ยยยยย แก้วจะร้ายหรอเนี่ย นี่แอบตามไกลมาใช่มั้ยหรือยังไง สับสนสุดๆ
ทำไมจ้าวคุณปู่ถึงร่างเด็กขนาดนี้ได้ :z10:
-
จบซะอยากอ่านตอนต่อไปเลยอ่ะ
-
ในที่สุดโป๊ยก็รู้ว่าพี่วันเป็นจระเข้ แถมพอรู้เสร็จได้ไปบุกรังต่อเลย
แต่พ่อคุณสงบมาก ถ้าเป็นเราคงช็อคค้างไปแล้ว o22
แต่ผิดคาดมาก คิดว่าท่านจ้าวปู่จะอยู่ในวัยประมาณเคาท์ซาสบาล์ม(?)
ท่านจ้าวปู่ดูน่ารักน่าฟัด งือออ //โดนจระเข้ทั้งรังรุมเชือด
วรรณนาเป็นใครกันแน่ หรือจะเป็นพี่สาวแก้ว!? #มโน
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกเหมือนแก้วเป็นลาสบอสเลย ฟฟฟฟฟ
แก้วมาทำอะไรหน้าถ้ำ จะมาดีหรือมาร้าย ค้างแท้เหลา..
-
ทิ้งปริศนาตล๊อดดดดด
คราวนี้ไม่ได้สงสัยเรื่องแก้ว หรือวรรณนาแล้ว
สงสัยในความแอ๊บเเบ๊วของร่างจ้าวปู่เเทนค่ะ 555555
-
แก้ว? วรรณา? พี่สาวแก้ว? อาพันวัง? เรื่องมันเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ยยยยยย
:katai1:
-
โธ่ๆๆ ขนาดบทจะเข้าดราม่าคนอ่านยังขำกับอาการของสองเกลอได้เลย เรื่องนี้นี่ตลกร้ายจริงๆ :hao7:
สงสัยและแอบเดาว่าวรรณณามาจากไหน อาพันวังไปเก็บมายังไง แล้ววรรณณาถูกสั่งให้ทำอะไรรึป่าว
รีบๆ มานะคะ จะรออยู่ปากทางเข้าถ้ำนะ :really2:
-
แก้วกับวรรณาอาจเกี่ยวข้องกันรึป่าวนะ ???
-
ทำไมแก้วมาอยู่หน้าถ้ำได้ ไม่ได้ถูกคนอื่นจับตัวไปใช่ป่ะ?
หรืออาร๊ายยยย โอ้ยสับสน
ชอบฉากที่พี่วันกับไกรจับมือกันจัง เขินอ่ะ สวีทแปปเดียวก็เขินได้><
ขำโป๊ย คือแกไม่ตกใจหน่อยหรอโป๊ย?
เป็นชั้นนี่ช็อคไปละที่พี่วันเป็นจระเข้ 5555555
-
ค้างไปอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่วันหล่อเหมือนเดิม (?)
แก้วทำไมเธอถึงไปอยู่ปากถ้ำนั้นได้
-
ตอนที่โป๊ยหลุดปาก "นั่นมันเด็กไม่ใช่หรอวะ"นี่หัวเราะเกือบสิบนาทีได้ 55555555555 เครียดอยู่ยังแอบฮา โป๊ยนี่โป๊ยจริงๆ 5555555
แต่ว่าแก้วมาทำอะไร ตกลงนางจะดีหรือนางจะร้าย อ้ากก
-
ฉันว่าน้องแก้วนี่จะไม่ธรรมดาไปทุกวัน
-
<(｀^´)><(｀^´)>.... โอ้ยไรเนี้ยยย ..
เจอแล้วตัดจบ.. จะทรมานคนอ่านไปไหมครับ...
ค้างอะๆ....
-
โอ้ยย...หน่วงใจ!!!!
-
น้องไกร ไม่กระโดดกอดจูบฟัด พี่วัน ให้หายคิดถึงซะเลยหละ. ไม่ต้องสนใจโป๊ยหรอก
-
แก้วนี่เป็นตัวร้ายหรึอป่าวเนี่ย
-
สงครามป่ะเนี้ยอ่านไปชักอยากให้โป๊ยคู่กะเข้เหลือกันนะ ขอสักตัวให้โป๊ยบ้างคิคิ
-
วรรณณาเกี่ยวอะไรกับครอบครัวแก้วหรือเปล่า
แล้วแก้วโผล่มาได้ไง แอบตามมาเหรอ
ยิ่งอ่านยิ่งเริ่มจะเดาทางไม่ถูกแล้ว :katai1:
-
ลองเดาเล่น ๆ ว่า วรรณา อาจจะเป็นคนของครอบแก้วที่ส่งเข้าไปปลอมตัวอยู่ในฝูงจระเข้
เอ๊ะ คิดเล่นๆ นะฮ๊าาาา :hao6:
-
ยัยแก้วเป็นใครมาดีมาร้าย วรรณาอีก จะร้ายกันหมดหรอ
-
ค้างอ่าาาาาา. ลุ้นๆ :z3:
-
หรือแก้วแอบตามพวกไกรมา จริง ๆ ไม่ได้หายไปแต่สร้างสถานการณ์เพื่อให้มาถึงจุดนี้
ท่านปู่น่ารัก
-
:katai1:
-
โถเอ๋ยถังเอ๋ย แม่ตะเภาแก้ว จะพาพ่อมาปราบจระเข้าล้างบางอีกรึเปล่า ต่างคนต่างอยู่กันต่อไปเถอะ
ผ่านยุคสมัยมาขนาดนี้ บุญคุณความแค้นให้เลิกแล้วต่อกันเถิด พี่ชาละวันกับน้องไกรทอง จะได้สวีวี่วีซะที
-
เอิ่มTT นอคจ่ะ แร้วจะมาอีกเมื่อไหร่น้ออ
-
รอ!!!
-
โอ้ยยยย , ตามอ่านรวดเดียวเลยค่ะ
พี่โอ (ขออนุญาตเรียกนะคะ) แต่งสนุกมากๆ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครหยิบยกเรื่องไกรทองมาแต่งเป็นนิยายแนวนี้
ตอนแรกนึกว่าจะไทยจ๋า แต่เอาเข้าจริงพออ่านแล้ว มันเป็นไทยที่เข้ากับปัจจุบันมากๆ ไม่ขัดอะไรเลย
อ่านแล้วติดงอมแงมมากค่ะ ชอบพี่วัน ชอบไกร ชอบตัวละครทุกตัวมากๆ ทุกตัวมีคาแรกเตอร์ที่ชัดเจน
เดี๋ยวนี้เวลาเห็นพวกรูปปั้นจระเข้ หรือแม้กระทัั่งจิ้งจกก็จะคิดถึงพวกพี่วันขึ้นมาซะอย่างงั้น เป็นเรื่องที่อยู่ในมโนจิตไปซะแล้ว
การดำเนินเรื่องของพี่โอก็ดีมากๆ เลย (อย่างตอนที่34ก็ตัดฉับอย่างทำร้าย) รอตอนต่อไปนะคะ
เรื่องนี้ลุ้นมาก ปริศนาเยอะได้อีก จนเดามั่วไปหมดแล้วค่า ฮ่าา
-
ค้างฝุดๆ รีบมาต่อนะค้า :mew1:
-
ฤ แก้วจะกลายเป็นศพอยู่หน้าถ้ำ #บ้าาาาาา #เพ้อไปเรื่อยอย่าสนใจข้า
ฤ จะยกพวกมาตี ? #แก้วม่ายช่ายเด็กช่างกลนาเฮ่ย
ฤ จะแอบตามมา
-
อยู่หน้าปากถ้ำ!!!!! แก้วทำพิษแน่. ติดตามอ่าน รออยู่นะ~~~~ คิดถึง :กอด1: มาลงให้นักอ่านให้ชื่นใจหน่อยเถอะนะ :o12:
-
มีเพียงบุญหากไร้วาสนา
เกิดในไข่จากลามามิพ้น
ตายในรังไม่ลืมชีพมาเป็นตน
เก็บถนอมลอมมิสนลนเชื้อใคร
กอบพิธีกรรมทางดับจับอสูร
ทวงวิญญาณทั้งตระกูลสาปคุณไสย์
มิอาจยอมให้เชื้อ ‘จ้าว’ สิ้นชีพไป
ได้ดวงใจใครใส่มาหาทดแทน
เฝ้าฟูมฟักถนอมด้วยกายรัก
พึงประจักษ์เก็บชีวิตคิดหวงแหน
อดีตคนรักให้กำเนิดบุตรต่างแดน
มิดูแคลนทำหน้าที่…แทนบิดา
-๓๕-
เขาเห็น ‘แก้ว’ กำลังเดินเข้ามาในถ้ำ
พร้อมๆกับใครบางคนที่พวกผมคิดเอาเองว่าคงเป็น ‘วรรณนา’
และเมื่อถามถึงรายละเอียด โป๊ยบอกว่าแก้วเดินเข้ามาเอง…ท่าทางเหมือนไม่ได้มีใครมาบังคับ และสิ่งที่ทำให้โป๊ยตกใจไม่ใช่เพียงแค่นั้น เพราะเขาอธิบายว่าทั้งสองคน ‘คล้าย’ กันมาก
“ไม่ใช่รูปร่างหน้าตานะที่เหมือนกันน่ะ…”
โป๊ยระล่ำระลักบอก มันกำลังพยายามอธิบายด้วยความทรงจำที่เหลืออยู่อันน้อยนิดนั่น
“กูก็บอกไม่ถูก สีผมแก้วอาจจะอ่อนกว่าหน่อยนึง หน้าตาอีกคนออกจะสวยแบบ..เข้มกว่า ทั้งคิ้วทั้งดวงตา แต่แก้วจะแบบขาวๆใสๆ…เดี๋ยว กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะว่ามันคล้ายตรงไหนว่ะ รู้แค่ว่าคล้าย…เหมือนกับ…เหมือนกับ…….”
“เหมือนกับอะไร?”
คำนั้นที่ถามขัดขึ้นมาเพราะผมก็ตื่นตระหนกตกใจไม่แพ้กัน วูบหนึ่งที่ผมกลัวเหลือเกินกับสิ่งที่โป๊ยกำลังจะพูดต่อไป แต่ต่อให้กลัวมากแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องรู้ความจริงอยู่ดี
โป๊ยยกมือบีบจมูกตัวเองเรียกสติ
ดวงตาคู่นั้นไม่ได้มองมาที่ผม..เหมือนกำลังพยายามทบทวนบางอย่างมากกว่า
“…เหมือนกับ….”
มันพึมพำ คล้ายไม่แน่ใจนัก
“ฝาแฝด”
ลมหายใจผม…เหมือนจะหยุดชะงักแต่เพียงแค่นั้น
ผมคิดว่าตัวเองกำลังเซที่จะล้ม เลยคว้าเอาโต๊ะหินอ่อนตัวนั้นเกาะไว้ได้ โป๊ยจับแขนผมไว้ด้วยอารามตกใจ มันสิดูงุนงงไม่แพ้กัน อีกสองคนที่ยังอยู่ในห้องไม่ได้มีท่าทางร้อนรนอย่างที่ผมคิด ท่านจ้าวปู่เพียงแค่ตะโกนเรียกทหารยามหน้าห้องให้ไปดูลาดเลา ในขณะที่สมองของผมกำลังทบทวนเรื่องต่างๆซ้ำไปซ้ำมา
…ข้อความ..คำพูด…
…และความจริงทุกอย่าง…
‘นี่พี่สุวรรณนา..พี่สาวฝาแฝดของเราเอง’
‘เป็นร่างที่ลงอาคมไว้น่ะ มีการเติบโต มีพัฒนาการ เพียงแค่…ไม่มีวิญญาณ’
‘ตอนนั้นเราสองคนอายุได้สามขวบ…’
‘…ข้อเสนอ…สัญญา…’
‘แผนปลิดชีวิตจ้าวธารา’
‘มาลาอายุสิบสี่ ส่วนวรรณนาอายุสิบเจ็ด’
‘…สามขวบ...’
‘…สิบเจ็ด...’
‘เกิดมายี่สิบปียังไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน’
‘ท่านอาพันวังมีลูกไม่ได้’
ลำคอแห้งผากเป็นผุยผง แม้แต่จะกลืนน้ำลายก็ยังเจ็บ
สัมผัสของเส้นประสาทที่ขมับปวดตุบๆ ชีพจนที่เต้นเร็วจนผิดสังเกต
‘…วรรณนา…ไม่ใช่ลูกของท่านอาพันวัง…’
…นั่น…ก็เพราะ….
“ไกร”
เสียงทุ้มเรียกอยู่ที่ข้างหู พร้อมมือใหญ่ที่เกี่ยวคว้าแขนผมดึงเข้าไปจนหัวชนอกกว้าง ไอ้พี่วันขมวดคิ้วก้มลงมองดูผม…ซึ่งยอมรับว่าตัวเองในตอนนั้นยังรวบรวมสติได้ไม่เต็มนัก
ภาพสะท้อนตัวตนของผมเองออกมาจากดวงตาคู่นั้น ฉายภาพผมซึ่งบางทีอาจจะดูหวาดกลัวมากกว่าใครต่อใครก็ตามในที่นี้เสียอีก
พี่วันยกมือข้างหนึ่งขึ้นเกลี่ยที่ข้างแก้มผม สัมผัสแผ่วเบานั้นเรียกให้ร่างกายรู้สึกตัวขึ้นมา
“มีอะไร…ที่ไม่ได้บอกพี่รึเปล่า?”
น้ำคำถามนั้นทำให้ผมหายใจทั่วท้องอีกครั้ง ทั้งอาการอึดอัดที่เกิดขึ้นจนถึงเมื่อครู่ก็พลันหายไป ไม่ว่าจะเพราะคนที่พูดมันออกมาคือไอ้พี่วัน หรือเพราะกระแสเสียงที่อ่อนโยนราวไม่สนใจเลยว่าโลกภายนอกจะเป็นเช่นไรแบบนั้นก็ตาม
ผมกำเสื้อเขาจนยับ จ้องมองอีกคนอย่างไม่ลดละ
“เยอะมาก เยอะ…มากๆ ไม่รู้จะเล่ายังไงให้หมด”
“ไม่เป็นไร” เขาลูบหัวปลอบผม “ใจเย็นๆนะ..”
“แต่…แต่มีเรื่องนึงที่อยากยืนยันให้แน่ใจก่อน” ผมรัวคำพูดจนลิ้นแทบจะพันกัน เขาพยักหน้าตามทีละประโยคคล้ายกับจะบอกให้ผมใจเย็นลงอีกหน่อย เลยสูดลมหายใจเว้นจังหวะ “พี่วันมั่นใจรึเปล่า…ว่าวรรณนาเป็นจระเข้จริงๆน่ะ?”
อีกฝ่ายมองฉงน “มั่นใจสิ”
“มั่นใจแค่ไหน?”
“พี่เคยเห็นวรรณนากลายร่าง”
..ชัดเจน..
“แล้ว…แล้วเค้าเป็นยังไง? มีอะไรผิดปกติรึเปล่า?”
“หมายความว่ายังไงไอ้ที่ว่าผิดปกติน่ะ?”
“แบบ….แบบ…..”
ผมกลอกตาลนลาน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังจะพูดอะไรออกไป
“…มีบางอย่างที่วรรณนา…คล้ายมนุษย์บ้างรึเปล่า?”
ไอ้พี่วันเลิกคิ้วกับคำถามนั้น เขาดูฉงนมากกว่าผมมาก..เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นว่าอีกฝ่ายดูไม่รู้เรื่องอะไรขนาดนี้(ปกติจะรู้แล้วอมพะนำตลอด)
“…ไกรหมายความว่ายังไง?”
“ท่านจ้าวขอรับ!!”
ทว่าเสียงเรียกหนึ่งก็ดังขึ้นจากหลังหมู่ม่านสีขาว จ้าวปู่รำไพที่ยืนมองเหตุการณ์อย่างเงียบงันอยู่นานจึงได้พยักหน้า แล้วม่านพวกนั้นก็แหวกออกโดยงายยังจะเวทมนต์ในแฮร์รี่พอตเตอร์……..
…ไม่ดิ นี่ไม่ใช่เวลามาเล่นมุขกากนะเว้ย
จระเข้ตนหนึ่งสาวเท้าเข้ามาฉับๆ โค้งคำนับหนึ่งทีก่อนแจงความ “หนึ่งสตรี…กับอีกหนึ่งจระเข้ที่คาดว่าน่าจะเป็น…วรรณนาขอรับ แต่เพราะเห็นผิดสังเกตนัก ซ้ำยังไม่แจ้งความประสงค์ว่ามาที่นี่ทำไมด้วย จึงให้คุมตัวไว้ก่อน..จะทำเช่นไรดีเล่าขอรับ?”
พี่วันที่ยังกอดผมอยู่หันไปมอง ไม่ได้สนใจผมที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนสักนิด ช่างเป็นจระเข้ที่ละเอียดละอ่อนเรื่องการแสดงความสัมพันธ์เสียเหลือเกิน
“แล้ววรรณนาได้บอกอะไรบ้างรึเปล่าครับ?”
“ไม่ครับจ้าวน้อย” คนถูกถามส่ายหน้า “น่าฉงนนัก แต่ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักนิด”
ได้ฟังดังนั้นคนตัวเล็กที่สุดก็ขยับยิ้มมุมปาก โบกมือกวักเป็นคำตอบทั้งหมด
“นำตัวเข้ามา” น้ำเสียงของจ้าวปู่ไม่ได้มีวี่แววความกังวลแต่อย่างใด “วันนี้รังข้าแขกเหรือเยอะจริงแหะ รีบๆจัดการธุระให้เสร็จกันเลยดีกว่า”
“แต่ถ้าหากมีอันตราย…..”
“ข้าสิจักกินมันเอง”
เป็นคำตอบที่สวนควับเหมือนประโยคติดปาก แต่เล่นเอาผมต้องสะดุ้ง ด้วยไม่ได้ยินคำว่า ‘กิน’ จากปากจระเข้มานานแล้ว
ผมทุบไอ้พี่วันแรงมากพอจะให้เขาปล่อยผมออก ก่อนจะม้วนตัวออกมาไปยืนข้างๆโป๊ยได้อย่างสวยงาม มันพะงาบปากเหมือนอยากจะแซวอยู่..เพียงแค่ไม่มีโอกาส ที่สำคัญคือมันยังงุนงงมาก
“แก้วเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไง?”
เป็นคำถามที่ผมอึกอักอยู่นานสองนาน แล้วตอบ
“..เรื่องมันยาวมาก ไว้เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง”
มันเลิกคิ้ว “หรือว่าแก้วก็เป็นจระเข้?”
“บ้าเหรอ!”
“…อ้าว ก็อย่างพี่วันยังเป็นจระเข้ได้ กูแม่งคงไม่มีห่าอะไรให้แปลกใจอีกแล้วล่ะ”
โป๊ยว่าด้วยน้ำเสียงเนือยเต็มทน ก่อนจะขยับตัวจากไอ้ที่ยืนเกร็งๆจนถึงเมื่อครู่มาผ่อนคลายมากขึ้น มันคงกำลังปรับตัวอยู่…ผมเชื่อว่าแบบนั้นนะ
แต่ยังไม่ทันจะอะไรเพิ่มเติม เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นแล้วหยุดที่หน้าห้อง ท่านจ้าวปู่ตัวเล็กกระโดดลงจากเก้าอี้..เดินลากชุดคลุมยาวออกไปก่อนเป็นคนแรก ไอ้พี่วันหันมาส่งสัญญาณให้ผม..แล้วเดินตามออกไปด้วย
ส่วนผมก็หันมามองหน้าโป๊ย พยักหน้าให้กัน ก่อนเดินตามออกไปเป็นคนสุดท้าย
ก้าวแรกที่ข้ามธรณีประตูออกไป ความกดดันทั้งหลายแหล่ก็ถาโถมเข้ามา
ผมไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านั้นคืออะไร รู้เพียงว่าจากโพรงขนาดใหญ่ที่ผมเดินผ่านมา มีเพียงยามเฝ้าอยู่บ้างประปราย…แต่ในเวลานี้กลับต่างออกไปนัก เมื่อทุกคนที่กำลังยืนรายล้อมอยู่ตรงนั้นมีดวงตาสีอำพันแกร่งกล้า…
….นับสิบ…นับร้อยคน…..
ทั้งผู้หญิงผู้ชาย ลูกเล็กเด็กแดงมากมาย นางหนึ่งกระเตงลูกแฝดมาถึงสองคน…จ้องหน้าพวกผมฉงนจนต้องหลบตา พลทหารเต็มวัยยืนรายล้อมเป็นรูปครึ่งวงกลม กันแยกพวกเราออกจากชาวชนจระเข้ธรรมดา
หัวใจผมเต้นแรงดั่งฆ้องลั่น เบิกตากว้างกวาดตามองไปรอบๆ บรรดาผู้คนมากมายส่งเสียงกระซิบกระซาบกันไม่ได้ศัพท์…ยืนอยู่บนพื้นที่ที่น่าจะถูกเรียกได้ว่า.. ‘ท้องพระโรง’
‘…เราเป็นจระเข้ เพียงเผ่าพันธุ์ที่เหลือเพียงน้อยนิดเท่านั้น…’
‘…จระเข้อย่างเรากำลังจะสูญพันธุ์…’
…ไม่จริง…สักหน่อย…
…….แล้วไอ้กำลังคนที่มากพอจะเป็นหมู่บ้านขนาดย่อมที่ผมเห็นอยู่นี่ล่ะ…คืออะไร?
“ขอคารวะท่านจ้าวรำไพ”
เสียงที่ดังก้องกังวานเช่นนั้นดังมาจากตรงกลางวง เรียกให้ผมได้สติจากความตะลึงงันดังกล่าว แล้วชะโงกหน้าสอดสายตาออกจากแผ่นหลังของพี่วัน จึงได้เห็นร่างที่คุ้นเคยทั้งสองร่างยืนอยู่ตรงกลางวง
ผมกำลังจะอ้าปากทักแก้ว…แต่ไม่ต้องทำแบบนั้น เพราะเธอเห็นผมแล้ว
แก้วทำท่าลังเลไม่น้อยว่าจะเดินมาหาผมดีรึไม่ เธอมองไปรอบๆด้วยสายตาที่พยายามข่มความตื่นตระหนกไว้ในใจ แต่เพราะเธอคงทราบดีว่าที่นี่คือรังจระเข้ และรู้จักความน่ากลัวของสิ่งมีชีวิตชนิดนี้ดีถึงได้อยู่เฉยๆเช่นนั้น
ส่วนผมก็โล่งอกได้เต็มที่ เมื่อเห็นว่าอีกคนปลอดภัย
โป๊ยเองก็โบกมือทักทายนิดหน่อย แล้วรีบลดมือลงมา
ไอ้พี่วันก้าวเท้าไปเคียงข้างผู้เป็นปู่ของตัวเอง ด้วยขนาดที่แตกต่างกันนั่นทำให้ร่างสูงต้องโค้มศีรษะนิดหน่อย เพื่อกล่าว
“ใช่วรรณนาแน่นอนครับจ้าวปู่”
คนถูกทักโค้งให้ แล้วขยับยิ้มบางทักทายนายเหนือหัวของตนเหมือนเช่นเคย
“เช่นนั้นรึ..?” คนฟังรับคำอย่างเลื่อนลอย ทอดสายตามองร่างบอบบางตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์อีกครั้งหนึ่ง “ได้ยินว่าเจ้าเป็นลูกของเจ้าพันวังงั้นรึ วรรณนา?”
เจ้าของนามโค้งศีรษะลงอีกครั้ง แล้วน้อมรับ “ใช่ขอรับ”
“สามหาวนัก!”
สุรเสียงนั้นเข้มดังขึ้น สะท้อนก้องไปทั่วผนังจนผมสะท้าน
“น้อยคนนักที่รู้ความจริงข้อหนึ่งนั้น คือเรื่องที่ว่าอ้ายพันวังมีลูกมิได้ ถึงจักมิใช่เลือดเนื้อเชื้อไขที่แท้จริงแต่ข้าก็เอ็นดูเจ้าหนุ่มนั่นมิใช่น้อย คิดจะลบหลู่ผู้ตายด้วยคำอ้างของเจ้างั้นรึ!? เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่!?”
และไม่ว่าทุกคนในที่นั้นจะตะลึงงันกับอาการเกรี้ยวกราดเช่นนั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งจระเข้ด้วยกันเองที่ถึงกับผงะไปด้านหลังด้วยกันหมด แก้วที่ยืนเคียงข้างกับ ‘ผู้ต้องหา’ สั่นเล็กน้อย เอื้อมมือไปเกาะชายเสื้อด้านหลังของวรรณนาเอาไว้แน่น
ไอ้พี่วันขยับมือทั้งสองข้างไพล่หลังเพื่อบีบเข้าหากัน และผมรู้ว่าเบื้องหน้านั้นเขาคงข่มอารมณ์ตกใจที่เกิดขึ้นไม่ใช่น้อย…ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเช่นที่เขาทำเป็นปกติเช่นนั้น
ทว่าเพียงคนเดียวที่ไม่ตกใจกับน้ำเสียง
“…หากพูดตามจริง คงเรียกได้ว่าเป็น ‘ลูกเลี้ยง’ ขอรับ”
คำนั้นทำให้จ้าวปู่เองก็สับสนไม่แพ้กัน
ผมคิดว่าความเงียบกำลังเข้าครอบงำพื้นที่แห่งนี้ช้าๆ ทั้งอุณหภูมิห้องที่ลดลงอย่างรวดเร็วนี้ด้วย…ไม่สิ ถ้าพูดให้ถูกก็คือตัวผมเองเนี่ยแหละที่ร้อนขึ้นด้วยความตื่นตระหนกนี่
“…นามเดิมของข้าคือ ‘สุวรรณนา’ ...”
‘เขา’ ตอบ…ด้วยด้วงตาที่ไม่โป้ปดแต่อย่างใด
“เป็นมนุษย์ขอรับ”
+++++++++++++++++++
ถังใบหนึ่งซึ่งถูกเติมเต็มด้วยน้ำใสจนปริ่มที่ขอบถูกวางลงที่กลางวง เด็กหนุ่มวัย17ปีคนนั้นคุกเข่าลงตรงหน้าท่ามกลางเสียงซุบซิบเซ็งแซ่ทั่วสารทิศ ดวงตาคู่งามทอดมองภาพสะท้อนของตัวเองบนผิวน้ำ ก่อนจะค่อยจุ่มมือทั้งสองข้างลงไปในของเหลวนั้นช้าๆ
ผิวกายเนียนละเอียดค่อยเปลี่ยนเป็นแข็งขึ้นก่อนจะแตกออกเป็นเกล็ด สีน้ำผึ้งของผิวเดิมค่อยเข็มขลับออกสีน้ำตาลอมเขียวเลื่อมทอง เสร็จจึงค่อยดึงมือออกมาประกาศตนว่าเป็นจระเข้เผ่าเดียวกัน…โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ
เสียงซุบซิบพวกนั้นทวีความดังขึ้นอีกครั้ง
ผมเห็นแก้วที่ตกใจกับการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวเบิกตากว้างผงะเท้าถอยหลังครึ่งก้าว แต่ก็ตั้งสติได้แล้วหยุดยืนเหมือนเช่นเดิม
ตึง!
จ้าวปู่ตัวเล็กกระทืบเท้าครั้งหนึ่ง ทุกคนหุบปากฉับลงมาทันที
มันเป็นช่วงเวลาที่ความเงียบมีชัยอีกครั้งหนึ่ง ราวกับท่านจ้าวปู่กำลังถักทอบรรยากาศมึนตึงนั้นขึ้นมาด้วยตัวคนเดียว และในที่สุด..เขาก็เอ่ยขึ้นมาเป็นคำแรก
“เจ้า” จ้าวปู่ชี้ไปที่วรรณนา “ตามข้ามา”
พวกเราขยับตัวไปด้วย
เขาจึงย้ำอีกครั้ง “..คนเดียว”
พวกเรามองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้า
วรรณนาดูเกร็งไม่น้อยหลังจากคำพูดนั้น เขาขยับตัวลุกขึ้นยืน สาวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆในขณะที่คนเรียกกลับหลังหัน แล้วเดินเข้าห้องส่วนตัวไปนั้น
เด็กหนุ่มมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆไอ้พี่วัน
ดวงตาสีอำพันคู่นั้นมองอีกคนด้วยสายตาประหลาดไม่น้อย ก่อนจะโค้งให้
“วรรณนา”
พี่วันเรียก…ก่อนที่อีกคนจะก้าวเท้าข้าวประตูไป แน่นอนว่าเจ้าของนามหยุดยืนอยู่ตรงนั้น เพียงไม่ได้หันมามอง
ผมหันกลับไปมองไอ้พี่วัน เขาไม่ได้มีท่าทีลังเล เพียงแค่จ้องไปที่คนตรงหน้าเท่านั้น
“…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…” เขาพูด “…พี่ก็เชื่อใจเรานะ”
มันเป็นช่วงเวลาที่แม้กระทั่งผมก็หยุดหายใจ
วรรณนาชะงักอยู่นาน ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ลุ้นกับคำต่อบทตรงหน้า แต่เขาเดินต่อไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีกเลย…ซึ่งไม่ได้เกินคาดการณ์เท่าไหร่
…แต่ไอ้พี่วันทำสีหน้าเหมือนเจ็บปวดไม่น้อย
ผมลังเล คิดว่าหัวใจตัวเองก็เจ็บไม่แพ้กัน จึงค่อยก้าวเท้าเข้าไปหาเขา “พี่วัน…”
“แก้ว”
...เออ..เกือบลืมปัญหาของเราชาวมนุษย์ซะแล้วสิ…
ผมหันกลับมาที่เจ้าของนามนั้น แก้วเดินเข้ามาหาโป๊ยโดยไม่ลังเลแต่อย่างใด เธอมองหน้าเราสองคนสลับกันไปมา ดวงตากลมโตสั่นระริกอย่างลนลาน แม้กระทั่งริมฝีปากก็เผยอขึ้นลงเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง…แต่พูดไม่ออก
โป๊ยเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน มันเป็นผู้ชายที่ไม่ถนัดในการแสดงออกกับผู้หญิง เลยทำได้แค่ลูบไหล่แก้วเบาๆ
ผมคิดว่าโป๊ยเองก็อยาก ‘ถาม’ …เพียงแต่มันไม่รู้ว่านี่ใช่เวลาอันสมควรรึเปล่า
“ไม่เป็นไรนะ..” ผมคิดว่าเราควรทำลายความเงียบตรงนี้สักที “..ไว้จบเรื่องนี้…แล้วเรากลับกรุงเทพฯกัน”
แล้วแก้วก็ร้องไห้ออกมาตรงนั้น
เธอผู้หญิงตัวเล็กที่อดทนมากๆ…กับสถานการณ์ตึงเครียดและน่าอึดอัดเช่นนี้…ในขณะที่เราต้องยืนอยู่ตรงกลางระหว่างเรื่องที่เกิดขึ้น ขณะที่ผมกับโป๊ยเป็นแค่ตัวประกอบฉากราคาถูก ที่แค่จับพลัดจับผลูเข้ามาก็เท่านั้นเอง
ผมล้วงๆหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้อีกคน
แก้วรับเอาไว้ซับน้ำตา แต่ไม่ได้หยุดสะอื้น
“ขอโทษที่ต้องถามนะครับแก้ว..” พี่วันเอ่ยขึ้นมา..ด้วยน้ำเสียงที่ถูกปรับให้อ่อนโยนมากที่สุดแล้ว “…วรรณนากับแก้ว…เกี่ยวข้องกันยังไงเหรอ?”
เธอยกมือโบกไปมา กำผ้าเช็ดหน้าเอาไว้แน่นจนมือแดงไปเสียหมด พอเอ่ยปากจะพูดทีนึง..ก็หอบทีนึงจนไม่กล้าแม้แต่จะทำอะไร
แก้วเงยหน้ามองผม ช้อนดวงตาแดงก่ำนั่นขึ้นมาราวกับจะบอกอะไรสักอย่าง
ผมพยักหน้าช้าๆ ไม่คิดว่าตัวเองต้องมายืนอยู่ ‘ตรงกลาง’ เหมือนกัน
“คือ…ไกรเองก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรนักหรอก แค่รู้เท่าที่คิดๆรวบรวมมาเท่านั้นเอง ถ้าผิดก็ช่วยแก้ด้วยนะ”
ผมเอ่ยเสียงเอื่อย กระแอมกระไอเสียหนึ่งหน แล้วหันไปมองไอ้พี่วัน
“…ข้างในนั้น…คงเป็นพี่สุวรรณนา พี่สาวฝาแฝดของแก้วน่ะ…”
เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
นั่นเป็นปฏิกิริยาที่เรียกได้ว่าการประหลาดใจแล้วของเขา..ที่เป็นพวกเก็บอารมณ์เก่งน่ะนะ
“พี่ไม่เข้าใจ..?” พี่วันยังคงทวนคำ “ถ้าเป็นพี่สาวฝาแฝดของแก้ว…ที่เป็นมนุษย์? แล้วทำไม…?”
“…ร่างกายของจระเข้ตัวหนึ่ง…ที่ตายตั้งแต่ยังอยู่ในไข่น่ะค่ะ…”
แก้วสูดลมหายใจ และเอ่ยตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่ยังคงตะกุกตะกัก
“แก้วก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน แต่เป็นพิธีกรรมอะไรสักอย่างที่คล้ายกับการเก็บร่างของพี่สุวรรณนาที่ไกรเห็นที่บ้านจ้ะ ต่างแค่ครั้งนี้เก็บร่างของจระเข้นั้นไว้ เป็น..คล้ายกับเป็น….ภาชนะรองรับดวงวิญญาณ….”
ดูเหมือนพี่วันเองก็ยังไม่เข้าใจคำพูดนั้นด้วยซ้ำ
เขาขมวดคิ้ว แล้วรำพันกับตัวเอง “พี่เห็นวรรณนา…ตั้งแต่ยังเล็กมาด้วยซ้ำนะ..?”
“แก้วก็เสียวิญญาณของพี่สาวไป…ตั้งแต่ยังเล็กมากเช่นกันจ้ะ”
“แต่มันก็…”
“เอาล่ะ ไกรจะสรุปให้นะ” ผมคิดว่าการนั่งเถียงกันอย่างนี้ไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่ “คือมีจระเข้ตัวนึงที่ตายตั้งแต่ยังอยู่ในไข่ แล้วท่านอาพันวังก็เอาดวงวิญญาณของพี่…สุวรรณนา ใส่ลงไปใช่มั้ย? ทีนี้ก็เลี้ยงดูฟูมฟักบอกว่าเป็นลูกของตัวเองมาตั้งแต่เด็ก จนโตป่านนี้…พอท่านอาพันวังตายไป รังจระเข้ที่กรุงเทพฯก็แตกกระจาย วรรณนาก็หายไปด้วย….แล้ววรรณนาก็มาหาแก้ว แล้วก็มาที่นี่??”
“ก็เมื่อวาน…ตอนที่ไกรหายไปนานๆน่ะ แก้วคิดว่าไกรต้องไปหาพี่วันแน่ๆ แก้วก็เลย…ก็เลยคิดว่าถ้าจู่ๆแก้วหายตัวไป ไกรต้องมาถามพี่วันแน่ๆจ้ะ”
เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย
“ต้องขอโทษที่หลอกใช้ไกรด้วยนะจ้ะ แต่พี่สุวรรณนา…หนีมาอยู่กับแก้วด้วยกันตั้งแต่แรกแล้ว เพราะเราเป็นฝาแฝดกัน ความทรงจำเลยยังเชื่อมกันอยู่บ้างน่ะจ้ะ”
แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี “แล้วทำไมวรรณนาต้องมาที่นี่ด้วยล่ะ?”
“…แก้วเองก็ไม่รู้หรอก” เธอส่ายหน้า “แค่…พี่สุวรรณนาบอกว่าอยากพบ..เอ่อ..ท่านจ้าวรำไพน่ะจ้ะ”
ทุกสายตาหันกลับไปมองที่ทางเดินเข้าห้องส่วนตัวของท่านจ้าวปู่อีกครั้งหนึ่ง อะไรบางอย่างบอกผมว่าจ้าวปู่รำไพรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นชอบกล
“แต่พี่มีคำถาม”
ไอ้พี่วันเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงสั่นไหวเบาๆ
“เกิดแก่เจ็บตายเช่นจระเข้เป็นเรื่องปกตินะครับ แล้วทำไมแค่จระเข้ตายในไข่เพียงตัวเดียว…ท่านอาพันวังถึงต้องยอมประกอบพิธีกรรมปลุกชีพนั่นขึ้นด้วยล่ะ?”
ผมคิดตามไอ้พี่วันไปทีละประโยคช้าๆครับ ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งนั้น
“…ร่างกายที่เรียกว่า ‘ภาชนะ’ นั่นน่ะ…มีความสำคัญอะไรรึเปล่า?”
คำถามนั้นเหมือนหลุดออกมาทั้งเสียงแหบแห้ง
เพราะอะไรบางอย่างทำให้ผมคิดว่าไอ้พี่วันรู้คำตอบนั้นอยู่แล้ว แต่เพราะผมนี่แหละที่ยังงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ รู้สึกวันนี้ดาวน์โหลดข้อมูลทั้งหลายมามากเกินไปจนหัวระเบิด เลยต้องขมวดคิ้วหันกลับไปมองหน้าแก้ว
เธอเองก็จ้องตาพี่วันอยู่เช่นกัน
แล้วพยักหน้า..คล้ายกับว่าเรื่องนี้ช้าหรือเร็วก็ต้องบอกอยู่ดี
“แก้วเองก็ไม่มีหลักฐานมายืนยันได้ชัดเจนจ้ะ…แต่พี่สุวรรณนาบอกแก้วว่า…เหตุผลที่คุณพันวังเก็บร่างนี้ไว้เพราะมีความสำคัญต่อตัวเขามาก มีความสำคัญต่อจระเข้ทั้งหลายมาก…”
มันคือห้วงจังหวะที่ถูกเว้นไว้ ที่ผมนึกอยากจะให้ตัวเองหมุนเวลาให้เร็วขึ้นอีกสักหนึ่งวินาทีก็ยังดี
“…ร่างกายนั้น…เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของ ‘จ้าว’ น่ะค่ะ”
TBC
===========================
เลทอิทโกกววววว จะจบแย้ววว อีกกนิดดดเดียวววว
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โอ๊ยเม้นแรกมั้ยอ่ะ!!!! เดาเลยๆๆๆ นี่ลูกของจ้าวแสนตาหรือจ้าวโคจรที่ไปไข่ทิ้งเอาไว้ใช่ป้ะ!!!!! (ไม่แน่ใจว่าจะมีความเป็นไปได้ทางจ้าวแสนตารึเปล่านะ เพราะบอกว่าอดีตคนรักนี่ อีกอย่างจ้าวแสนตาตายไปนานมากๆแล้วด้วย ถ้าเป็นท้าวโคจรก็ยังพอเข้าเค้าอยู่มั้ง แต่แอบเชียร์ให้เป็นลูกอ้ายพี่แสนตานะ อิอิ) รอบนี่พี่โอมาเร็วมาเลย ชอบค่าาาาา :mew1:
-
จิ้มก่อนใครหรือเปล่าน๊า...ไปอ่านต่อก่อน
-
:z3: อยากอ่านต่อแล้วค่ะ มาไวๆนะคะคุณโอ
-
ลูกใครรรรร จ้าวแสนตาหรอออ :katai4:
-
นี่มันอัลลัยกันนนนนน :z3:
คือเดาถูกด้วยว่าวรรณนาเป็นพี่สาวแก้ว นานๆทีจะมโนถูก 5555
แล้วที่วรรณนาเป็นเชื้อจ้าวนี่คือยังไงกันแน่ น้องพี่วัน? ลูกจ้าวแสนตา? หรือจริงๆพี่วันจะไม่ใช่จ้าว...
แล้วอยากพบจ้าวปู่ทำไม จะแย่งตำแหน่งพี่วันเร๊อะ มาอย่างสันติหรือจะก่อสงคราม?
เรื่องคนที่ทำอาคมใส่ไกรตอนนั้นอีก สรุปนั่นใครทำวะคะ o22
-
ไม่รู้สิ. บ่องตงสงสารไกรมาก
-
ขอให้เป็นลูกจ้าวพี่แสนตากับน้องพันวังทีเถอะ
โอ๊ย ตื่นเต้นๆๆๆ :katai1:
-
อ๊ากกกก มันค้างงงงงงงงง วรรณานี่นี่เป็นลูกเจ้าโคจรหรือป่าวนะ หรือลูกค้าเจ้าแสนตา แต่เจ้าแสนตาก็ตายไปนานแล้วนะ
โฮกกกกก อยากอ่านต่อๆๆๆๆ :hao5:
-
แล้วตกลงวรรณาเป็นลูกใครกันเนี่ยยยย เริ่มงงและสับสน
หรือท่านอาพันวังจะท้องได้ -0- เริ่มไปกันใหญ่ละ
ไกรเป็นคนที่ประติดประตอเรื่องเก่งเหมือนกันนะเนี่ยย
-
:a5: คือเรื่องซับซ้อนมาก ถ้าปริศนาจะขนาดนี้ อื้อหือออ
แล้วกลอนบอกว่าอดีตคนรัก คือจ้าวโคจรรือออ ไอ้พี่วันมีน้อง ?
แต่เหลือแค่ร่าง วิญญาณไม่ใช่
โอ้ยอยากรู้ตอนต่อไปแล้วค่าาา :z3:
-
อ้ายพี่แสนตาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา //me กรีดร้องโหยหวนนนนนนนนนนนนน
ลูกพี่กะน้องพันวังใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ข้าสิคิดถึงทั้งสองเหลือเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนน :o12:
-
โอยยย เป็นตางงแท้ ฮาาา
รอลุ้นว่าลูกใคร
เชียร์ให้เป็นจ้าวแสนตา
รักจ้าวแสนตาอ๊ะะ
เห็นประโยคนี้ เดาว่าเป็นเจ้าแสนตา
"อดีตคนรักให้กำเนิดบุตรต่างแดน
มิดูแคลนทำหน้าที่…แทนบิดา"
-
อาพันวัง.....!!!!!..
พี่วัน !!!!!...เริ่มงงง!!!!
รอมาต่อ!!!!!
-
:a5: โอ๊ยยยยยยยยย ตอนนี้มันสะกิดแผลเก่าในใจข้าเหลือเกิน
ลูกจ้าวพี่แสนตาใช่ม้ายยยยยย :serius2: :serius2: แบบไปไข่ทิ้งไว้ที่อื่น?
แต่จ้าวแสนตาก็ตายไปนานแล้วนะ ฮื้ออออออ :hao5: :hao5:
จ้าวธาราตอนนี้มันกร๊าวใจข้ายิ่งนัก อยากอ่านตอนใหม่เร็วๆแล้ว :hao7:
........ปอลิง. แหมได้โอกาสเลยนะพี่วัน :m12: แอบแต๊ะอั๋งน้องไกรนี่หว่า กิ๊วๆๆๆๆ :impress2: :-[
-
โอยสนุก เร้าใจทุกตอน ขนาดพี่วันยังงเลยคราวนี้
-
สต็อป!!!เข้าใจว่าเห้้นเม้นอื่นลุ้นอย่างดีใจกันว่าอาจะเป้นลูกของจ้าวโคจรหรือเจ้าแสนตาเดี๋ยวๆๆๆ
ถ้าใช่มันไม่น่าเจ้บไปใหญ่หรือ
สมมุติเล่นๆเบยยยย
ถ้าเป็นลูกจ้าวโคจร คืออารมแบบ มีลูก2คนแต่พอดีคนนึงตายตั้งแต่แยุ่ในไข่ก้เลยเอาวรรณามาใส่ อ่าเคร อาจจะแบบถึงจะเจ้บช้ำแต่ลูกจ้าวก้ยังต้องสืบต่เผื่อแบบเอ่อออ เกิดพี่วันตายปายยเอ่อก้ยังมีวรรณาอาจจะแก้แค้นเจ้าโคจรโดยการเอาไปเป้นนายบำเรอของพี่วันแบบอารมจ้าวเล่นกันเองหรือแบบพี่กะน้องมันดูผิดวิสัย ไม่ก้ยังค้างคาใจยังชอบจ้าวโคจรอยุ่หรือไร
แต่หนักกว่า ถ้าเป็นลูกเจ้าแสนตา......อ่านปฐมบทเหมือนว่าจ้าวแสนจะยังไม่เคยsomethingwrong กะแม่พี่วัน แต่ถ้าเคยแล้ว
อ้าว อาพันวังไม่เสียใจตายเบยกรือแต่เพราะเป้นเชื้อเจ้าต้องเก้บไว้ เออหรือหนักกว่านั้นคือเจ้าแสนตามีเมียอื่น............ไหนว่ารักพันวังคนเดียวเห้ยๆแต่ก่อนนี้ก้มีพันตราหรือพันตราจะเป้นปู้หญิงแล้วก้ดันแบบเหลืไข่ไว้ตอนหนีออกมาก้เลยคาบไข่ออกมาด้วยแต่ปรากดว่าตายก้เลยเอาวินยานวรรนนานมาใส่ไว้;-; #ปวดหมองแย้ว รีบมาต่อนะ
ลุ้นมากกกดราม่ากระจายแน่ ค้างคาโพรดดดด
-
เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของจ้าว ลูกใครอ่ะ?? อยสกรู้มากมาย กรี๊ดดด มาต่อเร็วๆนะค้า คาใจกับปมนี้มาก ว่าแต่ ยังงี้แก้วก้ต้องรู้จัก อาพันวังมาก่อนน่ะสิ รู้สึกเหมือนแก้วกำลังปิดบังอะไรอยู่
-
ไข่?? ไข่ของใคร มาจากไหน??? หรือจระเข้จะเหมือนพวกสัตว์ครึ่งน้ำครึ่งบกบางชนิด เปลี่ยนเพศได้เมื่อมีอีกเพศนึงไม่เพียงพอ #โดนตี #อินกับจูราสิคปาร์ค
จ้าว??.... แสนตาหรือโคจร?? แล้วจะเอาโคจรกลับมาทำไม คงเป็นจ้าวแสนตาสินะ.. เอ้ะหรือที่ฆ่าโคจรแล้วเก็บร่างไว้..
ยังไงกัน
:katai1:
-
จ้าวคนไหนไปแอบไข่ทิ้งไว้ยกมือขึ้น
วรรณามีความเป็นจระเข้บ้างไหมเนี่ยนอกจากเปลี่ยนร่างได้น่ะ
แล้วท่านอาพันวังได้สั่งสอนอะไรบ้าง ต้องแก้แค้นอีกหรือเปล่า หรืออยากกลับไปเป็นมนุษย์เหมือนเดิม
-
ไม่ได้มาลอบสังหารเจ้ารำไพนะ :katai5:
-
เงิบบ คือไรบอกที จ้าวไหนละเนี่ยย!!
-
โอย...งงแท้ ....นี่ว่าคืนนี้เก็บไปฝันช้วร์ป้าบ ฮืออออ ลุ้นสุดตอ่งกระดิ่งแมวเลยเด้อค่ะเด้อ
-
ประเด็นคือจองจ้าวไหนล่ะเนี่ย หวังว่าคงไม่ใช่จ้าวโคตรนะ ไม่งั้นไอ้พี่วันมีอะไรกับน้องตัวเองเลยนะ :katai1:
อยากให้เป็นของจ้าวแสนตา แต่เปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้แทบไม่มีเลย :hao5:
-
ตัดจบโหดได้ใจเสมอต้นเสมอปลายเจ่งๆ....ชิส์≧﹏≦
อ่านไปลุ่นไปนั่งไม่ติดกันเลย... เราว่าเป็นพี่น้องกับไอ้พี่วันปะเนี้ยยย...
วุ้ยๆ... มาต่อเร็วๆนะครับคนอ่านค้างนอนไม่หลับเลยครับ...
ขอบคุณครับสนุกทุกตอนเลย
-
งงงงงงงง
-
ยิ่งอ่านยิ่งงง
-
เหมือนจะรู้ทุกอย่างละ แต่ก็มีปมไปเรื่อยๆ ตื่นตัวมากฮะตอนนี้ อะไรๆก็ดูมีเงื่อนงำซะจริง :katai1:
-
ติดตามด้วยคน รออ่านตอนต่อไปน่าจะกระจ่างขึ้น :call:
-
งงงงงง มันยังไงกัน แล้วตกลงคนที่รักของพันวังนี่มันใครกันแน่
-
เรื่มเรียบเรียงข้อมูลในสมองไม่ทันล่ะ...
-
เดาอะไรไม่ถูกเลยตอนนี้ :ruready
-
เลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้า? เจ้าไหนอ่ะ??
งงสุดๆ
-
อ๊าาา ค้างอีกแล้ว ลูกใครกันนะ ลุ้นๆ
-
รอรักใช่ให้คนรอขอมิเก้อ
รอรักเผลอเจอใจขอมิได้
รอรักแล้วรักอื่นมิรักใคร
รอรักใช่คนเดิมเติมทุกดวง
พี่ขอลาน้องขอบอกว่าจักพัก
พี่ให้รอรักเจ้าเคล้าแหนหวง
น้องรอแล้วรอพี่เล่าใจทั้งปวง
พี่อย่าลวงคำน้อง..ครองแต่ใจ
-๓๖-
หมายความว่ายังไง..?
…นั่นหมายความว่า…มี ‘จ้าว’ ตนอื่นหลงเหลืออยู่งั้นเหรอ?
“อืม..ขอโทษจ้ะโม ตอนนี้เราอยู่กับโป๊ยกับไกรแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ”
แก้วพูดเสียงอ่อนด้วยสำนึกผิด ก่อนจะได้ยินเสียงปลายสายฟูมฟายเล็ดลอดออกมา ท่าทางเธอคงจะเป็นห่วงอีกฝ่ายมากทีเดียว
“…เราขอโทษโม เราสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก…ขอโทษจ้า”
แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ยอมเท่าไหร่นัก
“คราวหลังเราไปไหนมาไหนจะบอกโมตลอดนะจ้ะ อื้ม อื้ม เดี๋ยวก็จะกลับกันแล้วล่ะจ้ะ เอ๋? เอางั้นเหรอ? ไอติมนะ ได้เลยเดี๋ยวเราเลี้ยงโมเอง…อ้าว เค้กด้วยเหรอ ฮะๆ โอเค ไว้กลับกรุงเทพฯไปกินกันนะ จัดบุฟเฟ่ต์ให้หนำใจเลยดีมั้ยจ้ะ”
..แต่โชคดีที่ผู้หญิงเอาใจไม่ยากเท่าไหร่(..)
พวกเราที่เป็นมนุษย์ด้วยกันทั้งหมดเดินย้อนออกมาสู่ปากถ้ำเพื่อหาสัญญาณมือถือโทรกลับหาเพื่อนที่ยังคงรออยู่ที่ที่พัก และแตงโมก็รับสายทันทีที่ ‘ตี๊ด’ แรกดังขึ้น
ถ้าเทียบกับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว…ช่วงเวลาที่เราเข้าไปอยู่ในนั้นไม่ได้นานมากมายอะไรเท่าไหร่ มันยังไม่เที่ยงเลยด้วยซ้ำ และบรรยากาศแถวนั้นก็ยังสงบเงียบแทบไม่มีมนุษย์ผ่านมา จนพวกเราเองรู้สึกเคว้งคว้างไม่น้อย..แถมผมยังปวดหัวตุ้บๆกับบรรดาเรื่องมหัศจรรย์พันธุ์ลึกที่เกิดขึ้นนี่อีกต่างหาก
และไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ผมก็คิดขึ้นมาว่ามันคงไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว
…ละมั้ง..?
แก้ววางสาย หันกลับมาหาพวกผมอีกครั้ง
โป๊ยลงไปนั่งชันเข่าตรงรากไม้ มันทำท่าเหมือนกับพร้อมจะเดินไปเช่าเสื้อมาปูนั่งเล่นอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าเกรงใจผม
เราสามคนมองหน้ากันครู่หนึ่ง ก่อนที่โป๊ยมันจะถาม
“แล้ว…เราจะเอาไงต่อ?”
ไอ้ท่าทีกระวนกระวายตอนที่แก้วหายไปเมื่อเช้าหายไปจนหมดสิ้น กลับมาเป็นไอ้เกรียนโป๊ยคนเดิม ที่แสร้งทำเป็นไอ้สนใจความเป็นอยู่ของแก้วแบบที่มันซึนไปวันๆ ผมเหล่มองมัน..แหม นึกอยากจะแซวสักหน่อยแต่ก็ไม่หน้าด้านแบบมันครับ พลาดโอกาสไปเลยกู
“ไม่มีอะไรแล้ว…” ผมกลอกตา “จะกลับกันเลยมั้ยล่ะ?”
“กูไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่มึงอ่ะ…ไม่อยู่รอพี่วันเหรอ?”
“รอทำไม?”
มันกระพริบตาปริบๆ “กูจะไปรู้เหรอ? ปกติมึงก็อยู่รอพี่เค้านี่”
“ตอนนี้กับตอนนั้นมันเหมือนกันที่ไหนเล่า”
“….แล้วมึงก็จะกลับไปง่ายๆแบบนี้อ่ะนะ?”
“ง่ายๆตรงไหน นี่พวกเราผ่านจุดลุ้นระทึกมาตั้งเยอะ”
“กูหมายถึง…จะไม่บอกลาอะไรไอ้พี่วันหน่อยเหรอ?”
ผมยักไหล่ ไม่ได้ตอบอะไรมัน
แล้วหันไปถามแก้ว “แล้วแก้วล่ะ? จะเอายังไงต่อ..?”
เธอนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้มีท่าทางเกร็งเท่าไหร่ หลังจากร้องไห้หนักมากเมื่อครู่เธอคงได้ระบายความอัดอั้นทุกอย่างที่มีไปหมดแล้ว
…อา…ถ้าร้องไห้แล้วทุกอย่างมันจบลงไปเลยได้ก็ดีน่ะสิ ผมคิดแบบนั้นนะ
“เราก็คงกลับกรุงเทพฯพร้อมไกรพร้อมโป๊ยน่ะแหละจ้ะ” เธอบอก ยิ้มอ่อนๆให้ “ถ้าพี่สุวรรณนาเค้าจะทำยังไงก็ปล่อยเขาไป ถ้าเขาจะกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง…เราก็พร้อมจะช่วยเหลือเค้าเต็มที่ แต่ถ้าเขาจะอยู่ที่นี่ต่อกับจระเข้ด้วยกัน…เราก็คงว่าอะไรไม่ได้”
ประโยคความยาวเมื่อครู่แก้วคงแค่อยากจะบอกว่า…อะไรมันจะเกิดก็คงต้องปล่อยให้มันเกิดแล้วล่ะมั้งครับ ณ จุดๆนี้
“งั้น…จะเอายังไงดีล่ะ?”
โป๊ยหันมาหาผมอีกครั้ง ยังกับว่าจะให้ผมเป็นคนตัดสินใจยังไงยังงั้น
ผมโคลงศีรษะ เหลือบสายตากลับไปมองที่ปากทางเข้าถ้ำอีกครั้งหนึ่ง
‘…พี่จะกลับไปหาไกรแน่ๆ…พี่สัญญา…’
ถ้อยความเดิมๆย้อนกลับมาในสมอง เป็นคำที่ผมนึกถึงทุกครั้งที่หลับตา นึกถึงทุกครั้งที่เขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ แต่เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นมันช่างไม่น่าไว้วางใจ และที่สำคัญไปกว่านั้นคือผมกลัวว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้นจริง
ไม่ว่าจะเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายเกินกว่าที่ผมจะทนนั่งอยู่เฉยๆ หรือเพราะผมเป็นห่วงเขามากเกินไปจนลืมคิดว่าจระเข้ไม่ตายง่ายๆ แต่ถ้าผมไม่ได้มาที่พิจิตรนี่…ก็คงบอกไม่ได้เหมือนกันว่าเรื่องจะจบลงแบบนี้รึเปล่า
ผมชอบเขา
และคิดว่า..เขาเองก็ชอบผม
..มันคงไม่สายเกินไปใช่มั้ย…ที่ผมจะเชื่อใน ‘คำสัญญา’ นั่นอีกครั้ง…
“เออ”
ผมหันมาแล้วพยักหน้าตอบรับ เอื้อมไปสะกิดเพื่อนรักให้ลุกขึ้นจากการสร้างแลนมาร์ค
“ป่ะ กลับกัน”
+++++++++++++++++++
กรุงเทพฯ
..ผมแม่ง..ไม่เคยรู้สึกดีที่ได้กลับมายังมหานครที่แสนแออัดนี่เท่ากับตอนนี้เลย..
“เฮ้ยย ไปเอาแบบมาดราฟท์จากสุพรรณฯเลยเรอะ เจ๋งว่ะ!”
“สบายเลยดิกลุ่มมึง”
“ไอ้สัส พวกมึงต้องเห็นหน้าบันกู ผุซะจนต้องมโนเอาเองละ”
“ใครใช้ให้เลือกวัดยากๆล่ะวะ”
“ถ้ามีแบบก็สบายป่ะ?”
“จะมีให้ดราฟท์หรือไม่มันก็อดนอนเท่ากันแหละวะ…แม่ง…”
“รู้ได้ไงว่ามีแบบให้ฟะ”
“รุ่นพี่ปีที่แล้วเค้าแนะนำมาว่ะ”
“โหดขิง”
“ใครใช้ให้ลงวิชานี้ล่ะวะ”
“ก็มันให้เกรดง่ายนี่หว่า”
“แลกกันทำงานกระอักเลยนะมึง….”
“เฮ้ยพวกแก! เอาแต่คุยกันอยู่นั่น! อาจารย์จะเก็บแบบภายในสิบห้านาที ไปรวมเล่มด่วน!!”
เสียงแตงโมตีกลองร้องป่าวประกาศมาจากหัวกระไดชั้นบน ทุกคนเงยหน้าขึ้นไปร้องเหวอลั่นแล้วรีบกวาดกระดาษไขทุกแผ่นวิ่งเข้าร้านถ่ายเอกสาร ผมกับไอ้โป๊ยที่นั่งมองสงครามแย่งคิวพวกนั้นก็หัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง ด้วยเพราะงานตัวเองน่ะยัยแตงโมมันหอบเอาขึ้นไปส่งแล้วเป็นกลุ่มแรก บอกเลยว่าโคตรสบาย
“นานๆทีกูจะได้งานเสร็จก่อนเส้นตายกับเขาบ้างว่ะ” ไอ้โป๊ยว่า “ป่ะ ส่งเสร็จแล้วก็ไปหาอะไรแดกเหอะ หิวเหี้ย”
“ก็ดี อยากกินไรวะ?”
“ข้าวคากิ”
“เชรี่ยย กูไม่อยากกินอะไรเละๆ”
“ก็แดกข้าวหมูแดงหมูกรอบไปสิวะมึง”
“ไม่เอาาา เหม็นน้ำจิ้ม”
มันย่นจมูก “เหม็นห่าไร ทำท่ายังกะคนแพ้ท้อง”
ผมหน้าแหย “ท้องพ่องง”
“อ้าว ก็นึกว่าไอ้พี่วันไข่ทิ้งไว้ ฮ่าๆๆๆ”
มันแขวะเสร็จสรรพก็หัวเราะร่วนเดินต่อกๆลงจากบันได ส่วนผมน่ะเหรออยากจะกระโดดตัดคอมันให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ตะโกนเรียกเพื่อนข้างบนก่อน
“โม! โม! แตงโม!”
เจ้าของนามชะโงกหน้าลงมา “วอท?”
“เราไปกินข้าวก่อนนะ”
“เออๆ ไปเลยๆ” แตงโมโบกมือปัด “เรารอแก้วแปป”
“โอเค เจอกัน”
..เป็นสุภาพบุรุษม๊ากมากจริงมั้ยครับ ผมน่ะ(ถ้าเทียบกับโป๊ยนะ)
กำลังจะปีใหม่แล้วครับ
อยากให้ผมนับเวลาเป็นวินาทีที่ผ่านมามั้ย…ว่าตั้งแต่ที่ผมไปพิจิตรตอนช่วงกลางเดือนพฤศจิกายนนั้นมันผ่านมานานแค่ไหนแล้ว และนานแค่ไหนแล้วที่ผมเริ่มทำใจยอมรับกับอะไรบางอย่างที่มันอาจจะ ‘ไม่เกิด’ ขึ้น พร้อมก้าวเดินต่อไปข้างหน้าในฐานะที่ตัวเองยังเป็น ‘มนุษย์’ อยู่
…มนุษย์กับจระเข้เหรอ?
…ความรักงั้นเหรอ?
ไปพูดแบบนั้นกับใครที่ไหนก็คงไม่มีใครเค้าเชื่อ ความสัมพันธ์ข้ามสายพันธุ์แบบนี้มันออกจะพิลึกกึกกือเกินไปสักหน่อย ยิ่งมีไอ้เรื่องคาถาอาคมอะไรต่อมิอะไรมาคั่นกลางอีก
…ไม่ต้องพูดถึงระยะห่างหรอก คิดแค่ว่ารอยต่อระหว่างเรามันไม่พอดีน่าจะเข้าใจถูกมากกว่า
คืนนั้นหลังกลับจากพิจิตร ผมก็หลับสนิทเป็นตายด้วยความเหนื่อยล้าเลยไม่ทันได้รับสายไอ้พี่วันที่โทรเข้ามาตอนกลางดึก และพอผมโทรไป..อีกคนก็เข้าสู่เขตอับสัญญาณอีกรอบ
ทางเดียวที่เราจะติดต่อกันได้คือรอให้เขาโทรมา และการ ‘รอ’ อย่างเดียวมันทรมานมากกว่า เพราะครั้งหนึ่งผมเคยอดทนรอไม่ได้จนต้องไปหาเขาถึงรังจระเข้นั่นเลยนะ แต่จะให้ครั้งนี้ถ่อไปหาอีก…มันก็ไม่ใช่เท่าไหร่
หลังจากนั้นไอ้พี่วันโทรมาหาบ้างมั้ย? ก็ประปรายนะครับ
แต่ผมไม่รู้ว่าบทสนทนาทางโทรศัพท์ที่เรามีให้กันมันไม่ค่อยสนุก หรือเพราะเราทั้งคู่ต่างคนต่างเอื่อยเฉื่อยกันแน่ มันเลยจบลงสั้นๆไม่เคยเกินสิบนาที แค่ถามความเป็นอยู่และข่าวคราวนิดๆหน่อยๆ ก่อนจะเงียบหายกันไป
ผมคิดถึงเขานะ
ผมอยากได้ยินเสียงเขานะ
…แต่ไม่รู้เหมือนกัน…ถึงตอนนี้มันแค่มีอะไรบางอย่างระหว่างเราที่คาดหายไปชอบกล
ยิ่งสัปดาห์หลังมานี่ผมยุ่งอยู่กับโปรเจคเป็นส่วนใหญ่ เราแทบไม่ได้คุยกันเลย เขาอาจจะโทรมา..และบอกผมว่าสู้ๆ เหนื่อยหน่อยนะ หรืออะไรก็ตาม…ซึ่งผมจำไม่ได้เลยว่ามันนานเท่าไหร่
เคยได้ยินประโยคที่ว่า ‘รักแท้..แพ้ระยะทาง’ มั้ยครับ ผมว่าระหว่างเราคือ ‘รักแท้..แพ้ระยะห่าง’ มากกว่า ยิ่งนานวันมันยิ่งจะห่างมากขึ้น หรือเป็นที่ผมเองคนเดียวก็ไม่รู้
เพราะตอนนี้ผมเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองแล้วว่า…เรารักกันได้จริงเหรอ…?
…ทั้งที่ไม่เคยใส่ใจกับไอ้ระยะห่างที่ว่านั่นมาก่อน
ยิ่งผมรู้จักเขามากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งเห็นความแตกต่างของเรามากขึ้นเท่านั้น ไม่ใช่เพียงเพราะเป็นจระเข้กับมนุษย์ ไม่ใช่เพราะหน้าที่หรือภาระที่ต้องรับผิดชอบ ผมว่ามันมีอะไรหลายๆอย่าง...ที่มากมายซะจนผมไม่รู้ว่าจะเชื่อตรงไหนดีแล้ว
…ขอยืมคำแก้วหน่อยก็แล้วกันครับ
ถ้าเขาอยากจะมาอยู่กับผม..อยากจะเป็นมนุษย์ไปด้วยกัน ผมก็คงยินดีมาก
แต่ถ้าเขาอยากจะอยู่ที่นั่น...อยากจะอยู่กับเผ่าพันธุ์ของเขา กับจ้าวปู่ของเขา…แล้วผมจะว่าอะไรได้
ผมไม่อยากจะคาดคั้นถามความสำคัญของตัวเองว่าอยู่ที่อันดับที่เท่าไหร่ในสายตาของเขา คิดว่ามันงี่เง่ามากที่เรียกร้องเรื่องอะไรแบบนี้ ถ้าเขาอยากมา..ก็ให้เขามา ถ้าเขาอยากไป..ก็ไม่เป็นไรก็แล้วกัน
…ผมก็เป็นคนง่ายๆแบบนี้แหละ…
…..และให้ตาย ผมเกลียดความ ‘ง่ายๆ’ ของตัวเองในตอนนี้ชะมัด!
“เจ็บบ่อยๆค่อยๆชิน
อยากจะทิ้งหรือจะกลับมา..ก็คงต้องแล้วแต่เธอ”
ผมปรือตาลง ทอดสายตามองออกไปนอกร้านข้าวขาหมูขาประจำ นึกถึงวันที่มากินกับไอ้พี่วันเมื่อนานแสนนานมาแล้วยิ่งหดหู่เข้าไปใหญ่
“ใจมันยอม..เพราะรักเธอ
พร้อมให้อภัยเสมอ..เพราะฉันมันมีแต่เธอ..เท่านั้นเอง”
“…อะไร?”
คำทักนั้นทำเอาผมหุบปากฉับลงมาแทบไม่ทัน แล้วสะดุ้งพรวดนั่งหลังตรงแด่วกระพริบตาปริบๆมองเพื่อนรักที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มันทำหน้าเหมือนกินขี้ใส่ผม แล้วว่า
“ไม่อยากจะทักนะ แต่มึงรู้มั้ยว่าว่างๆมึงก็ฮัมเพลงนี้…บ่อยด้วยนะ”
“อะไร?” ผมเลิกคิ้ว “คนมันอารมณ์สุนทรีย์…ร้องเพลงไม่ได้เหรอวะ?”
“คิดว่ากูทนฟังเสียงควายออกลูกมากี่รอบแล้วล่ะ”
“เออ พ่อนกไนติงเกล”
มันผิวปากหวือน้อมรับคำชมเชิงประชดประชันแบบนั้น ข้าวที่เราสั่งไว้ยังไม่มาหรอกครับ แถมตอนเที่ยงตรงแบบนี้คนยิ่งแห่กันเข้าร้าน..อาหารที่ได้ย่อมช้าเป็นธรรมดา แต่ผมไม่รีบ วันนี้เรามีแค่ส่งงานอย่างเดียวครับไม่มีเรียนตอนบ่าย เพราะงั้นเลยนั่งเหม่อได้สบายอารมณ์แบบนี้ยังไงล่ะ
“ถ้ากูไม่รู้ว่ามึงมีพี่วัน กูคงนึกว่ามึงเพิ่งอกหักมาหมาดๆ…ดูใจลอยๆนะมึงอ่ะ”
ผมชะงักเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วรีบไหวไหล่เหมือนเดธแอร์เมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้น แต่แน่นอนมันไม่เล็ดลอดสายตากวนตีนของเพื่อนรักหรอก
“เป็นอะไรมากเปล่าวะ…?”
อีกฝ่ายถามขึ้นอีกครั้ง แล้วขยับยิ้มมุมปาก
“แหน่ะ คิดถึงพี่วันล่ะสิ…?”
ผมไม่เถียง ขี้เกียจ
“เดี๋ยวเค้าก็กลับมา มึงบอกกูเอง”
“…กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“รอไม่ได้แล้ว?”
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่รอ”
“งั้นหยุดยาวปีใหม่นี่จะไปพิจิตรกันป่ะละ?”
“ไม่” ผมปฏิเสธชัด ห้ามปากตัวเองไม่ให้พูดต่อไม่ได้ “กูเบื่อที่จะวิ่งตามแล้ว”
..กริบ..
ผมกระแอมกระไอทันทีที่ตั้งสติได้ “เอ้า ข้าวมาละ กินๆๆ”
โป๊ยยังมองผมอยู่ครับ ท่าทางมันยังคลางแคลงใจกับประโยคเมื่อครู่อยู่พอสมควร แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้หรอกถ้าผมไม่คิดจะพูดสักอย่าง รู้สึกความสามารถในการควบคุมคำพูดของตัวเองช่างต่ำเตี้ยเรี่ยดินเสียเหลือเกิน
พวกเรากินข้าวกันเสร็จสรรพ ก็พากันเดินทางกลับไปที่คณะ
“ไกร!”
แล้วโป๊ยก็ทักขึ้นมาทันทีที่เราเดินข้ามถนนเสร็จ แบบเรียกสะดังเล่นเอาผมสะดุ้งแทบตกขอบฟุตบาทเลยล่ะครับ!
เลยทำหน้าเหรอหรากลับไป “ว-วอท?”
“มีเหี้ยไรบอกกูมาเลย” มันชี้หน้าแล้วพยักเพยิดเต็มที่ ท่าทางเหมือนตั้งสติจากเรื่องเมื่อครู่ได้แล้ว “เรื่องจระเข้มึงยังบอกกูมาแล้ว…แค่เรื่องมึงงอนนี่ขี้ประติ๋ว”
ผมถอนหายใจ ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากพูดเรื่องนี้ออกไปนักหรอกครับ แต่แค่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปได้ดีมากกว่า
“ก็แค่งอน” ผมบอกมันบ้าง “ไม่มีอะไรหรอก”
มันมองหน้าผมด้วยสายตาโคตรจับผิด เสร็จสรรพก็ยื่นมือมาโบกหัวสักที “ตลกละ คิดไรก็บอกมา”
“ก็เปล่าจริงๆเว้ย”
“เออ ช่างเหอะ กูมันไม่สำคัญ”
“…เกี่ยวเหี้ยไรวะเนี่ย”
“ช่ายเซ่”
“เออ ก็ได้” ผมทุบโต๊ะปึงๆสองครั้ง แล้วแยกเขี้ยวให้มัน “ถ้าเป็นมึง…มึงจะทำไงวะ?”
คนฟังเลิกคิ้ว “ทำไร?”
“ก็ถ้าสมมติว่า…มึงกับแก้วเป็นคนละเผ่าพันธุ์กันแบบกูกับไอ้พี่วัน…”
ผมถามออกไปจนได้ครับ แอบนึกอยู่เหมือนกันว่าตัดสินใจพลาดไปรึเปล่า
“...มึงจะทำไงต่อวะ?”
มันเงียบไปแปปนึง ไม่ได้มีอาการเขินอะไรมากมายเท่าไหร่ แถมยังทำท่าทางขมวดคิ้วคิดหนักจนผมเริ่มรู้สึกผิดที่ถามคำถามซับซ้อนแบบนั้นออกไปเลยล่ะ
“…พอมึงเปรียบเทียบกูกับแก้วแล้วกูคิดห่าไรไม่ออกเลยว่ะ…” ในที่สุดมันก็สารภาพ “คืออันดับแรกนะ กูไม่ได้คิดจะคบอะไรกับแก้วอยู่แล้ว แค่ชอบเอง…ไม่ได้อยากอยู่ใกล้ อยากอยู่กิน อยากแต่งงาน…หรืออะไรขนาดนั้นอ่ะ เป็นคนละกรณีกับมึงว่ะ”
..โหวไอ้สัส ถ้าแค่ชอบ มึงคงไม่จะเป็นจะตายแบบตอนที่อยู่พิจิตรนั่นหรอกมั้ง..
อยากแซวครับ แต่ยั้งปากเอาไว้ก่อนเพราะท่าทางอีกฝ่ายจะยังพูดไม่จบ
“แต่ถ้าจะให้กูพูดนะ…เอาแบบในกรณีของมึงเลย ไม่ต้องอ้อมค้อม เช่น ไหนๆมึงก็จะชอบผู้ชายด้วยกันไปละ ผิดอีกสักหน่อยคงไม่ตายมั้ง”
“บ๊ะ ไม่ใช่แค่นั้นสิวะ!”
“อะไร? ไหนๆก็มีลูกไม่ได้แล้วนี่หว่า ก็ปล่อยๆไปเหอะ”
“มันไม่ใช่แค่นั้นว้อย หมายถึง…เอ่อ…” ผมกลอกตา “ก็ถ้าหากว่าไอ้พี่วันหายไปเลยแบบนี้เพราะเรื่องทางบ้าน หรือถ้าหากไอ้พี่วันไม่กลับมาเพราะทางโน้นมีปัญหา…มึงจะทำยังไงเล่า?”
มันกระพริบตาปริบๆ “ถ้าเป็นเพราะเรื่องนั้น…มึงจะทำเหี้ยอะไรได้วะ?”
“…….มึงไม่ต้องตอบคำถามที่กูรู้อยู่แล้วก็ได้นะ”
“เออ ‘โทษที กูจะพยายามช่วยแบบจริงจังละ” มันยกสองมือ แล้วถอนหายใจระหว่างที่พวกเรายังคงเดินไปตามทาง “ถ้าเป็นเพราะเรื่องนั้นแม่งก็น่าเครียดอยู่นะ กูพอจะเข้าใจ…แบบ เหมือนเขาไปปฏิบัติภารกิจกู้ชาติที่เราจะห้ามก็ไม่ได้ ดูเป็นกบฏ”
“…เข้าใจเปรียบเทียบ ขอบใจมาก”
“ก็เลยต้องนั่งเปลี่ยวเหงาเศร้าเอกา นอนกอดหมอนข้างมองพระจันทร์เดียวดาย”
“…อันนั้นกวนตีน ไอ้สัส”
“ล้อเล่น แค่อยากให้มึงร่าเริง”
“ตอนนี้กูก็โอเคนะ” ผมไหวไหล่ “แค่ไม่มีเค้า กูไม่ตาย”
“ไอ้สัส พูดยังกับคนหมดรักกัน”
“…ก็ไม่เชิง”
“ละพี่วันเค้าทำท่าไม่แคร์มึงรึไง? กูก็เห็นรักกันดี”
“นั่นเพราะสันดานมือปลาหมึกมันต่างหาก!”
“แล้วไม่โทรติดต่อมาบ้างเลยเหรอ?”
“ก็มีบ้าง ไม่ได้หายไปซะทีเดียว”
“แล้วคุยไรกันบ้าง”
“…แทบไม่ได้คุย”
“อ้อ” มันผิวปากหวือ “นั่นเรียกว่า ‘รักเราสร่างซา’”
ผมจิ๊ปาก “ขอบใจที่ขยายความ แต่ไม่ต้อง”
“ปัญหาของผัวเมียที่อยู่กินกันมาเป็นสิบปีน่ะ” มันโบกมือ “เคยมีคนบอกว่าถ้าเราคุยกับใครได้เกิน4เดือน แปลว่าเราชอบคนๆนั้นเค้าแล้วล่ะ ของมึงล่ะกี่เดือน”
…คุยไปเดือนสองเดือน มันก็หายหัวเงียบไปแล้วครับ…
เดี๋ยวก่อน ทำไมยิ่งพูดยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสาวในคืนเหงาที่เค้าหลอกฟันแล้วก็ทิ้งไปวะ ม่ายยยยยยยย!!!
ผมไหวไหล่ แกล้งสงบเสงี่ยมเนียนไอ้ความร้อนรนที่ตื่นกลัวอยู่ในใจนี่แทบตาย
และตีหน้านิ่งได้สำเร็จ ก่อนจะว่า “ช่างมันเหอะ”
“ช่างอะไร?”
“อะไรจะเกิดก็ให้ปล่อยมันเกิด Que sera, sera”
เพื่อนรักผมเงียบไป ผมไม่รู้ว่าความเงียบนั้นหมายความว่ายังไงหรอกครับ…เพราะเอาแต่ก้มหน้าก้มตามุ่งมั่นกับการเดินอยู่ บางทีมันอาจจะไม่รู้จะปลอบผมในเรื่องนี้ยังไงดีล่ะมั้ง
หรือไม่มันก็แค่ไม่กล้าพูดออกมาอย่างชัดเจนว่าให้ผมตัดใจเสีย
..ระยะห่างระหว่างเรามันมากเกินไป..
ครั้งหนึ่งที่ได้เคยทุ่มเททุกอย่าตามหาเขาไปแล้ว ไฟที่เคยลุกโชนก็มอดดับลงแทบจะในทันที อะไรๆมันก็เหมือนจะน่าเหนื่อยหน่ายไปซะหมด ยอมรับครับว่าเคยคิดเหมือนกัน..คิดเล่นๆว่าถ้ามึงเป็นไอ้พี่วัน แกจะยอมทิ้งครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังแล้วมาหามนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษเลยอย่างผมรึเปล่า?
และไม่ต้องสมมติว่ามึงเป็นพี่วันหรอก สมมติว่ามึงเป็นมึงเนี่ยแหละ เป็นนักศึกษาชั้นปีที่3ของคณะดังมหาวิทยาลัยมีหน้ามีตา เป็นลูกชายของพ่อหมูอาหมอกที่สุดแข็งแกร่ง เป็นเพื่อนของไอ้เกรียนโป๊ยที่ต่อให้ปากหมาแต่ก็เป็นคนดี
เป็นนายเกรียงไกรแบบนี้...
…มึงจะยอมทิ้งทั้งหมดทุกอย่างที่มี…เพื่อไปอยู่กับไอ้พี่วันงั้นเหรอ?
…ความเป็น ‘มนุษย์’ ของมึง…จะทำเรื่องนี้ได้ถึงแค่ไหนกันเชียว?
“เฮ้ยๆ”
“อะไร?”
โป๊ยสะกิดผมรัวๆๆ พยายามดันคางให้ผมเงยหน้าขึ้นครับ จนผมหัวเราะ แล้วฝืนกดคางชิดอกเอาไว้เลยตั้งใจจะแกล้งมันตามความเกรียนเดิมที่เราเคยมี
อีกฝ่ายเห็นดังนั้นเลยเปลี่ยนมาโบกกบาลผมอีกสักที แล้วถึงพูด “งั้นกูไปก่อนล่ะ”
“เฮ้ย ไปไหน?”
ผมเงยหน้าฉับขึ้นมาว่า แต่ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงประโยคคำถาม…ก็ต้องชะงักกับภาพตรงหน้าเสียก่อน
พวกผมเดินเอื่อยกันมาจนถึงหน้าคณะแล้วครับ ก็เป็นเรื่องปกติที่เวลาพักเที่ยงแบบนี้ผู้คนจะออกมานั่งตรงม้านั่ง ริมบ่อปลาคาร์ฟ หรือบริเวณห่าอะไรก็ตามที่มันนั่งได้และร่มรื่นมากพอ ไม่แปลกเลยที่เสียงเฮฮาปกติจะดังว่อนไปทั่วแบบนี้
และเสียงที่ผมได้ยินคือเสียงของพี่ปี4กลุ่มใหญ่ที่กำลังหัวเราะเฮฮากันอยู่อย่างผิดวิสัย เพราะปกติทุกคนจะวุ่นๆอยู่กับโปรเจคจบ ไม่เสียเวลามาพูดคุยสังสรรกันเท่าไหร่ ผมที่กำลังคิดว่าตัวเองคงจะเป็นแบบนั้นเช่นกันในปีหน้าเลยเลิกคิ้วไม่เข้าใจนัก
จนได้เห็นใครคนหนึ่งที่ยังอยู่ในชุดไปรเวท แล้วร่วมหัวเราะไปกับเขาด้วยแบบนั้น…
..หัวใจ..ก็เหมือนจะตีไม้พายแล่นออกมาจากอก..
ไอ้โป๊ยเพื่อนรักเดินจากไปไวกว่าเส้นความคิด มันเข้าไปสะกิดร่างสูงนั่นให้รู้ตัว เขาเหลือบสายตามองมา ส่งยิ้มให้ แล้วเดินละออกมาจากกลุ่มเพื่อนโดยส่งไอ้โป๊ยเข้าไปแทนอย่างแนบเนียนสุดฤทธิ์
มันเป็นช่วงเวลาที่ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเชื่องช้าและเป็นธรรมชาติ ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่ผมก็ไม่มีปัญญาแม้แต่จะก้าวเท้าไปข้างหน้าหรือถอยเท้ากลับหลังด้วยซ้ำ
ถามถึงผมเหรอ? ผมพูดไม่ออกหรอกครับ
…แม้แต่จะเรียกชื่อออกไป…ยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ
…..ทั้งที่รอมาตลอดแท้ๆ…
TBC
=======================
ตอนหน้าตอนจบแล้วค่ะ :D
แอร๊ แว้บมาประกาศรวมเล่มด้วยค่ะ :hao7: :hao7:
เรื่องนี้รวมเล่มกับสนพ.น้องใหม่ สนพ.หนึ่งเดียว ค่ะ : )
จ้าวธารา 2เล่ม จบ (ยาวกว่าที่คิดเห็นๆเบยยย) หนามากกกก ;_;
เปิดจอง 26 ตุลาคม – 5 ธันวาคม 2557 จ้ะ
รายละเอียดตามนี้เลยค่าาา
จิ้มๆ (http://www.nuengdiao.com/product/%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%98%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B2-%E0%B9%82%E0%B8%94%E0%B8%A2-ozaka/)
เดี๋ยวจะมาประกาศรายละเอียดอื่นๆเพิ่มเติมครั้งหน้านะคะ >D อันนี้แอบเอามาแง้มโชว์ก่อนจ้าา
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มมมมม
ไอ้พี่วัน แกจริงจังกะน้องไกรจิงป่เนี่ย หายเงียบตลอดๆ :katai1:(ถึงตอนนี้แกจะกลับมาแล้วก้เถอะ)
“กูเบื่อที่จะวิ่งตามแล้ว” เราว่าไกรไม่ได้เบื่อหรอก แต่เหนื่อยมากกว่า
-
ในที่สุดพี่วันก็กลับมาแล้ววววววววว
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดด พี่วันนนนนนนนนน :z3: :z3:
-
พี่วันนนนนน ก่อนจบเคลียเรื่องวรรณาด้วยนะนี่อยากรู้ :katai4:
-
มันมีเรื่องที่ไม่มีคำตอบ และไม่มีวันมีคำตอบได้เยอะมาก
ได้แต่ พยายามเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน(แบบอยู่บ้างไม่อยู่บ้าง) อิพี่วันอ่ะ กระตือหน่อยดิ สงสารไกรอ่ะ
-
ไกรจะเอายังไงมันก็แล้วแต่ไกรเลย
เราอยู่ข้างไกรนะ เราเกลียดคนไม่ชัดเจน
-
กรี๊ดดดด เป็นกำลังใจให้ไกรน๊า
-
มาแล้วๆๆๆๆๆ รวมเล่มมาแล้วววว อยากได้มากๆเลย
นี่เก็บตังค์รอเลยนะเนี่ย เดี๋ยวจะรีบจองเลย ชอบเรื่องนี้มากๆ
สงสารไกรแบบสุดๆ ความรักจืดจางก็นะ ไอ้พี่วันก็เกินไปนะบางที
ให้ไกรรอจนท้อ วิ่งตามจนเหนื่อยแบบนี้ น่าสงสารจริงๆ แล้วจะลงเอยได้มะเนี่ย
มาต่อไวๆน้า จะรอน้า รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เม้นไม่ออก
เดาทางไกรไม่ถูก
น้อยใจ? ปากหนักเพื่อให้ตัวเองตัดใจง่ายขึ้น? หาข้ออ้าง? ไม่ยอมรับความจริง? หมดรัก? หรืองอนที่พี่วันไม่บอกตัวเองคนแรกที่กลับมา?
:katai1:
-
ยังยืนยันคำเดิมว่างง
-
เมื่อไหร่ปริศนาทั้งหมดจะคลี่คลาย รู้สึกค้าง.... (｡-_-｡)
...สงสารและเหนื่อยแทนไกรด้วยที่เหมือนวิ่งตามอยู่ฝ่ายเดียว... คือไกรอยู่ที่เดิม ถ้าจะมีแก่ใจ ติดต่อคือไม่ยากเลย แต่กลับเป็นว่าไกรเป็นฝ่ายวิ่งตามหาจนเจอ ...ว่าก็อยู่ปกติดีนะ...
เหมือนกะอิพี่วันตัดใจไปแล้วป่ะ คือถ้าไกรไม่ตามจนเจอ ก็จบแค่นั้นแหล่ะหรอ (รู้ว่าไม่ใช่ แต่ก็เหมือนอยู่นะ ถ้าเป็นไกรจะรู้สึกงั้นแหล่ะ)
เอาเหอะ ตอนนี้อยากเผือกเรื่องวรรณามากกว่าล่ะ :o8:
-
พี่วันมาแล้ว หายนอยด์ซะทีนะไกร
-
พี่วันกลับมาแล้ว ช็อกเลย
-
ไกรสู้ๆ :katai5:
-
สู้ๆนะไกร o13
-
จิ้มตามลิงค์ไปทันที
ไกรสู้ๆ นะ พี่วันอ่ะใจร้าย ชอบหายไปนานอยู่เรื่อย
กลับมางวดนี้อย่าหนีไปไหนอีกแล้วนะคะ
-
จะจบแร้วอ่อเนี่ยTT
-
กลับมาซะที รู้สึกเหมือนไกรเป็นเมียที่ต้องส่งผัวไปรบอัฟกันแล้วรอฟังข่าวที่บ้านอย่างเดียว :เฮ้อ:
ตอนหน้าจบแล้ววววววววววว เคลียร์ทุกปมปัญหา!!
รอตอนหน้าาาาา
-
อย่ามาอารมณ์เกรียนแตกตอนนี้นะไกร
-
พี่วันกลับมาทันก่อนที่ไกรจะถอดใจ!!!!
รอ ตอนจบค่ะ
-
:hao5: :hao5: สงสารไกร ตอนหน้าจบแล้วหรอ :m15: :m15:
-
วู้ๆๆๆ จะสิ้นสุดแล้ว
ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยไปกับไกรด้วยจริงๆ ต้องวิ่งตามตลอดเลย
แต่พี่วันก็มาเเล้วเนอะ รอติดตามเคลียร์ปมปัญหาตอนหน้าดีกว่า
-
ไกร...ยังไงก็ยังคงมีความรู้สึกที่ว่างเปล่า อยู่กับตัวนั่นแหละ
-
งอนเลย งอนๆๆ ต้องให้ไอ้พี่วันง้อ ย้ากกกกกก :katai4:
-
ใกล้จบแล้ว เรื่องราวมันจะเฉลยแล้ว :เฮ้อ:
-
อีกตอนก็จะจบแล้ว มาลุ้นการตัดสินใจของไกร :z2: :z2: :z2:
-
กรี๊ดดดดด พี่วันมาแล้ววววว กลับมาตอนน้องไกรกำลังงอนได้ทีเลย รีบๆมาง้อน้องไกรเลยน๊าาาา
นี่ยังติดใจเรื่องสุวรรณาอยู่ ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ :ling1:
-
อ๊ากกกกก จะจบแล้วววว :katai1: ยังไง? อะไร? อย่างไร? รออยู่นะ ลุ้นๆ :impress2:
-
โหย เข้าใจไกรเลยอ่ะ
แบบรักมากแต่ก็เหนื่อยที่จะไล่ตามแล้ว
พี่วันก็แบบ เฮ้ออออ
-
ในที่สุดไอ้พี่วันก็มาหานุ้งไกร..น้ำตาจิไหลล้าววว :hao5:
ตอนหน้าก็จะจบแล้วอ่ะจิ ขอแฮปปี้เอ็นดิ้ง..ได้ป่ะคะ :impress2:
-
เริ่มอยากเชียร์ให้จบแบบดราม่าแล้วค่ะ
ให้พี่วันกลับไปอยู่ในที่ที่เค้าควรจะอยู่เถอะค่ะ
อย่างตอนนี้กลับมาแล้ว จริงๆควรจะบอกไกรเป็นคนแรกเนอะ
โกรธแทนแฮะ รู้สึกไกรเหนื่อยมามากพอแล้ว สงสาร
จบแบบเจ็บๆ ดีกว่าเจ็บแบบไม่มีวันจบ 5555
ยังไงก็แล้วแต่ รอตอนจบค่า มาอัพเร็วๆน้า
-
รอนะงงนิด
-
เคืองพี่วัน :m16:
-
น้องไกรจัดเต็มตามใจน้องเลย พี่เอาใจช่วย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เข้าใจอารมณ์เหนื่อยของน้องไกรเลย :o12: :o12:
แต่พี่วันมาง้อแว้ว มาง้อแว้วววอิอิ
งอนนานๆ ยาวๆเลยน้องไกร เชอะะะะะะะะะะ!!!!!!!!!!! :serius2:
ฮ่าๆๆๆ ลุ้นว่าน้องไกรจะเล่นตัวใส่อิพี่วันยังไง
อัพต่อน้าๆ จะรอจ้า
ปล. หนังสือเค้าแว้ โอนแว้ว ได้ถุงผ้าด้วย ปลื้มมากๆๆ นึกว่าไม่ทันสามสิบคนซะแว้วว :impress2: :impress2:
-
อ่านตอนนี้ละปวดใจ สงสารไกร แต่ก็อยากจะเข้าใจพี่วันนะ
จึ้กตรงประโยคที่บอกว่าเบื่อที่จะวิ่งตาม คือมันชัดมาก ตามไปถึงพิจิตรแล้วยังจะต้องตามต่ออีกหรอ
คราวนี้ตาพี่วันแล้ว แอบอยากให้ไกรใจแข็งใส่ ไอ้พี่วันมันนิ่งเกินไป :angry2:
-
ครานั้น
เจ้าขวัญตายังเฝ้าชะเง้อหา
หลังสิ้นความกรรมเก่าเล่าเฝ้ารอมา
จนถึงวันพี่ยาได้กลับเรือน
สิ้นสดับปรับโศกจนหมดทุกข์
คลายคืนสุขคืนวันมิบิดเผือน
โอบกอดเจ้าเคล้ากายามิลางเลือน
อยู่เป็นเพื่อนตัวเจ้าจนหลับไป
พี่สัญญาจะรักแลแต่เจ้า
พี่สัญญาจะคอยเคล้ามิห่างหาย
พี่สัญญาจะอยู่ด้วยจนชีพวาย
พี่สัญญาด้วยความตายมิคืนคำ
น้องรีบบอกพอเทอดอ้ายจ้าวพี่
มิรู้ดีเพียงแค่นี้คิดถลำ
อ้ายพี่ตายข้าอยู่ไปให้ใครจำ
มิอยากซ้ำความเจ็บเจ็บที่ทรวง
เพียงแต่พี่อยู่แค่นี้กับตัวข้า
มิต้องหาให้มาเห็นเป็นที่หวง
อยู่แบบนี้เพียงเคียงข้าแทนทั้งปวง
ใช่ภาพลวงใช่รวดร้าว..จ้าว..ดวงใจ
-๓๗-
“อะไรนะ?”
นั่นเป็นคำที่ผมต้องร้องออกไปทันทีที่อีกฝ่ายอธิบายจบ และไม่อยากจะบอกเลยครับว่าคำอธิบายของมันสั้นซะจนเขียนลงทวีตได้ (ไม่เกิน140ตัวอักษร) ก็ตามสไตล์ครับ จะให้คนมึนอย่างไอ้พี่วันมาพูดอะไรยาวเหยียดนักก็ดูไม่ใช่
แต่เรื่องบางเรื่องมันต้องการ ‘คำอธิบาย’ มากกว่านั้นว้อย…!!!
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร” ไอ้พี่วันหัวเราะ “เคลียร์แล้ว เดี๋ยวปีหน้าพี่ก็มาเรียนต่อได้ละ”
“ว่าไงนะ?”
เขายิ้มยิงฟัน ยกมือหยิกแก้มผม “นี่ต้องให้พูดกี่รอบเนี่ย…ก็พี่ดรอปเรียนไปปีนึงไงครับ ปีหน้าก็ลงเรียนเทอมสองพร้อมไกรได้แล้ว”
“ไม่ใช่!!”
ผมยกมือปัดทันที ไม่ได้แรงอะไรหรอก แค่รู้สึกเสียวๆเวลาที่มือนั่นคำพูดนั่นแม่งทำแบบเดิมเด๊ะๆราวกับว่าเราไม่เคย ‘จากลา’ กันมาก่อนแบบนั้นยังไงล่ะ!!
“ไกรหมายถึงก่อนหน้านั้นต่างหาก แล้วเรื่องเป็นไงมาไงถึงกลับมาอยู่กรุงเทพได้เล่า เอาพ้อยท์นั้นอ่ะ ไม่ใช่เหตุการณ์ปัจจุบันเฟ้ย!!”
ไอ้พี่วันจ้องผม กระพริบตาหนึ่งครั้งดวงตาจึงเปลี่ยนเป็นสีอำพันสว่าง…แล้วทอดมองผมพร้อมรอยยิ้มบางๆนั่น
ก่อนหน้านี้ประมาณสามชั่วโมงก่อน…ผมยังคิดอยู่เลยว่าตัวเองคงไม่มีทางหวั่นไหวกับไอ้ผู้ชายบ้าๆที่ปล่อยให้ผมรอแล้วรออีกแบบเขาอยู่เลยครับ แต่วินาทีนี้บอกได้เลยว่าไม่เป็นแบบนั้น ไม่ว่าผมจะเป็นพวกใจอ่อนเองหรืออะไรก็ช่างเถอะ
กับรอยยิ้มอ้อนๆ…และดวงตาที่เหมือนจะสะท้อนแต่ภาพของผมคนเดียวแบบนั้นอีก
….แม่งไปเรียนลูกไม้แบบนี้มาจากไหนวะ
เขาไม่ตอบ ในขณะเดียวกันที่ผมเอาแต่อึกอักกับการที่อีกคนเหมือนจะเคลื่อนเข้ามาใกล้ช้าๆ อะไรบางอย่างบอกให้ผมถอยหนี และแน่ละ ผมทำเต็มที่เลยครับ..
โครม!!
…เลยตกเตียงแบบนี้ยังไงเล่า! พับผ่าเถอะ!
“โอ้ย…”
ผมคราง…พลิกตัวขึ้นมากุมก้นจ้ำเบ้าของตัวเองเนือยๆแล้วเงยหน้ามองอีกคนที่ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นห้องสุดฤทธิ์ไม่ได้มีเกรงใจ =_= เออ ได้ จำไว้เลยนะ
“บ๊ะ ขำอะไรนักหนา” ผมคว้าหมอนมาเขวี้ยงใส่เขา “กลับพิจิตรไปเลยไป!!”
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “อยากให้กลับจริงเหรอ?”
ผมสะอึกไปทีนึง แล้วปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงใหม่โดยไม่ได้พูดอะไร
ไอ้พี่วันเห็นผมทำท่าแบบนั้นก็ยังไม่หยุดยิ้ม แล้วเกริ่นใหม่ “ถึงไล่ให้กลับก็ไม่กลับหรอก พี่บอกแล้วไงว่าจะอยู่ที่นี่”
“ที่ไหน?”
“กรุงเทพฯ”
ผมเลิกคิ้วบ้าง “แล้วบ้านพี่ล่ะ?”
“ไม่รู้สิ”
“ไม่รู้อะไรเล่า บ้านตัวเองนะ ไม่งั้นจากนี้พี่จะอยู่ไหน? ห้องไกรเหรอ?”
เขายกยิ้มมุมปาก “แล้ว…อยู่ห้องไกรไม่ได้เหรอ?”
ผมคิดว่าไอ้ที่เขาพูดมานั่นน่ะจงใจซ่อนความนัยแฝงครับ แต่ช่างแม่ง…กูไม่มีอะไรต้องอายอีกละกับเรื่องแบบนั้น
“อยู่ห้องไกรแล้วพี่จะอาบน้ำยังไงเล่า? จะซักแห้งทุกวันมันก็ไม่ใช่นะ? ป่ะ?”
“พี่ล้อเล่นหรอก” เขาโบกมือปัด “ก็ที่เดิมแหละครับ จ้าวปู่จะสร้างบ้านหลังใหม่ให้…แต่แค่ต้องใช้เวลาอีกหน่อยถึงจะเสร็จน่ะ”
“บ้านแบบเดิมรึเปล่า? ทรงไทยเก๋ดีนะ!”
“….ตื่นเต้นอะไรน่ะ?”
“……….สร้างบ้านใหม่นี่ไม่น่าตื่นเต้นรึไงฟะ….”
เขายิ้ม “ต้นปีหน้าก็คงเสร็จแล้วล่ะครับ ใกล้มหา’ลัยด้วย ไกรก็ไม่ต้องเช่าหอด้วย ดีมั้ยล่ะ?”
“ก็ดี…”
“งั้นทำแบบที่ไกรชอบก็แล้วกัน”
ผมขมวดคิ้ว “เดี๋ยวก่อนนะ”
“หืม?”
“ที่พูดนี่หมายถึง..? จะให้ไกรไปอยู่ด้วยเหรอ..?”
คำนั้นทำให้ดวงตาที่มองมานั่นมีประกายสงสัยอยู่ไม่น้อย แต่เพราะผมคงทนมองดวงตาคู่นั้นได้ไม่นานเลยตัดสินใจหลุบลงแทน นึกอยากจะตบปากตัวเองเหลือเกินที่ถามแบบนั้นออกไป ไร้สาระเป็นบ้า
“พี่ก็…ไม่รู้หรอก…”
เขาว่า คำนั้นมันทำให้ผมเจ็บในใจชะมัด
“…แต่มนุษย์ที่เป็นแฟนกันเนี่ย เค้าไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกเหรอ?”
..อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
..เอาไปเลยมึง กูปาหัวใจให้ละ เอาไปเลย!!!
สงบสติแปป อย่าแตกตื่น อย่าๆ นายเกรียงไกร เอ็งต้องใจเย็นเข้าไว้ อย่าให้เขาเห็นว่าเราใจง่าย อย่าให้เขารู้ว่าแค่คำหวานไม่กี่คำเราก็ละลาย อย่ากลายเป็นของตายของใครเด็ดขาด!!
จะทักท้วงอะไรก่อนดีวะ ‘ใครแฟนพี่?’...ไม่ได้…ดูหน่อมแน้มไป รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหนุ่มซึนปากไม่ตรงกับใจเลย แต่จะให้บอกไปอย่างมีหลักการว่า ‘ธรรมดาแล้วผู้ชายต้องให้เกียรติผู้หญิงนะรู้มั้ย?’..ก็นึกขึ้นได้อีกว่ากูเป็นตัวผู้..ไอ้เวร ความจริงจังหามีไม่
เฮ้ย ไม่ได้ๆ คิดมากใช้เวลานานอีกเดี๋ยวแม่งจะเห็นพิรุธ เอาล่ะ กระแอมกระไอหนึ่งทีเอ็งก็ตอบคำไปได้แล้ว อะไรก็ได้นั่นแหละ!
“อะแฮ่ม” ผมไหวไหล่เนียนสุดฤทธิ์ “ก็ไม่รู้ดิ เรียนมาแบบไหนล่ะ?”
เขาเลิกคิ้ว “วิธีการเป็นมนุษย์เนี่ยมีสอนที่ไหนด้วยเหรอ? ไกรก็บอกพี่สิครับ”
“แล้วพี่คิดจะทำยังไงล่ะ?”
“คิดอะไร?”
ประโยคทวนความแบบนั้นทำเอาผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างประหลาด ลืมไปสนิทว่าไอ้สัสนี่จะพูดจะจาแต่ละทีแม่งสื่อสารไม่ค่อยรู้เรื่อง
“เรื่องไกรเนี่ยแหละ จะเรื่องอะไรเล่า! อย่าให้ต้องถามสิ!”
อีกฝ่ายเอียงคอมอง คล้ายกับว่าคำถามที่ผมถามนั้นช่างพิลึกอย่างที่สุด
“พี่ว่าพี่แสดงออกอย่างชัดเจนแล้วนะครับ…ว่าจะเอายังไงน่ะ”
ผมเกลียดรอยยิ้มตอนนี้ของเขาที่สุดเลยครับ เกลียดเวลาที่เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ผมด้วย เวลาที่ศีรษะนั้นเอนลงมาซบที่ไหล่..หรือเส้นผมสีดำสนิทนั่นเคลียอยู่ที่ต้นคอมันช่างจั๊กจี้ และผมก็หมดแรงเกินกว่าจะดันเขาออกหรือปฏิเสธสัมผัสพวกนั้นด้วย
ผมเกลียดตัวเอง ที่นับวันยิ่งไม่อาจควบคุมอาการหวั่นไหวอุ่นๆที่เกิดขึ้นในอกนี้ได้ ซ้ำยังเพิ่มทวีมากขึ้นเรื่อยๆไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
มันน่าประหลาดนะ…
ทั้งที่เขาทิ้งผมไปตั้งนาน แต่แม่งไม่รู้สึกเจ็บใจเลย แถมตอนเจอกันครั้งใหม่ยังลากกลับห้องได้แบบไม่คิดอะไรสุดฤทธิ์ เพราะมีเรื่องมากมายที่อยากจะพูดจะถาม จนทุกอย่างมีชวนให้สับสนไปเสียหมด..สุดท้ายแม้แต่จะเรียบเรียงออกมาเป็นฉากๆๆก็ยังทำไม่ได้เลย
“ไกร…”
เขาเรียกผมเสียงอ่อน ด้วยหวังอยากจะให้ผมหันไปหา
แต่แน่นอนว่าผมเขินมากพอที่จะหลุบตามองอีกทาง “อะไร?”
“แล้วไกรล่ะ…จะทำยังไงกับพี่?”
..สงบใจไว้ หากเผยใจเจ้าคงได้แพ้ศึกครานี้เป็นแม่นมั่น..
ผมสูดลมหายใจสั้นๆ รู้สึกตัวเองกำชายเสื้อตัวเองเอาไว้แน่นมาก “ทำ…ยังไง?”
“..จะไปอยู่กับพี่รึเปล่า?”
..โกลลลล์ เข้าประตูไปแล้วครับ ฝ่ายจระเข้ชิงตีลูกนำไปก่อน 1-0..!!
....แล้วทางเกรียงไกรเล่าจะว่ายังไง จะตีไข่แตกได้หรือไม่!?
“……..ไกรไปอยู่ได้เหรอ?”
ป๊าดดด เผลอทำเสียงมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งช้อนตาอ้อนอีก อยากจะเอาน้ำร้อนลูบหน้าตัวเองจริงๆ แถมอีกฝ่ายยังขยับยิ้มเอ็นดู แล้วลูบหัวผมอีกแน่ะ คิดว่ากูกี่ขวบแล้วห๊าาา!?
“ได้สิ”
“ไกรเป็นมนุษย์นะ มันจะ…แปลกๆรึเปล่า?”
ผมพยายามทำเสียงให้ดูห้าวหาญขึ้นเล็กน้อยครับ พยายามทำลายบรรยากาศเต็มที่…สาบานได้นะว่านี่พยายามแล้ว ไม่ได้ใจอ่อนหรือจงใจอ่อยด้วยประการทั้งปวงแต่อย่างใด!
“แปลกยังไงล่ะ?”
“ที่บ้านพี่วันจะสงสัยรึเปล่า?”
“ถ้าเค้าสงสัยเราก็อธิบายได้นี่นา เรื่องนั้นไม่เห็นต้องกังวลเลย”
“แล้วถ้าอย่างในฤดู…พี่วันยังต้องการ…เอ่อ…ใครมารับใช้อีกรึเปล่า?”
เขายกยิ้มมุมปาก “ไม่แล้วล่ะ”
“จริงอ่ะ?”
“…ถ้าไกรไม่ชอบ พี่ก็จะไม่ทำ” เขาว่า “พี่รู้แล้วว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่รักเดียวใจเดียว และจะไม่นอกใจกัน”
ผมเม้มปากทำท่าเหมือนคิดมาก จริงๆแล้วพยายามกลั้นยิ้มอยู่ครับ
…ถ้ามันจะทำตัวน่ารักขนาดนี้น่ะนะ…
เขาเชยคางผมขึ้นให้สบตา “มีอะไรก็..พูดมาให้หมดเลยนะครับ”
…ไอ้ห่านี่ก็ไม่เคยแคร์หัวใจกูเล้ยยยย..ไม่เคยจะสนเล้ยยยว่ามันเต้นโครมๆๆยังกะอยากจะหลุดออกมาจากอกแค่ไหน มึงนี่น่าไปเรียนเป็นหมอศัลยกรรมหัวใจนะ จะได้ไม่ต้องลงมีดผ่าเปิดช่องอกให้เปลืองเวลา ปล่อยให้มันกระดอนออกมาแบบนั้นแหละดีแล้ว!
“งั้น…ถ้าจะไม่นอกใจ…” ผมอึกอัก รู้สึกไอ้ที่คิดในสมองกับไอ้ที่เอ่ยออกไปแม่งต่างกันอย่างสุดขั้ว “ก็อย่าไปพูดจาแบบนี้กับใครที่ไหนอีกล่ะ…”
“ไม่เคยพูดถึงขนาดนี้สักหน่อย”
“ก็นั่นแหละ ห้ามพูดกับใครอีก”
เขาขยับยิ้มบาง กดจมูกลงที่แก้มผม “ได้ครับ พี่สัญญา”
..อา..เสร็จงานนี้เอาผมขึ้นรูปหล่อยัดใส่ตู้เย็นทีครับ ละลายหมดแล้วทั้งตับทั้งไส้..
“แล้ว...ตอนที่อาบน้ำน่ะ ไกรเข้าไปช่วยอาบด้วยก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องให้คนอื่นช่วยไง”
เขาเลิกคิ้ว “ไม่ได้เด็ดขาด”
“ทำไมล่ะ!?”
อีกฝ่ายกลอกตา “ก็มัน…อัปลักษณ์จะตาย”
ผมเลิกคิ้วบ้าง “เพราะเหตุผลนั้นเลยไม่ยอมให้ไกรช่วยมาตั้งนานอ่ะนะ”
“ก็..ก็ใช่น่ะสิ..”
“อัปลักษณ์ตรงไหน? เท่ออก”
“หา?”
“หมายถึง…เอ่อ…มันก็ไม่ได้แย่อะไร” ผมไหวไหล่ เสมองไปทางอื่น “ไม่ได้คิดว่าเท่มากมายอะไรนักหรอก จริงจริ๊งง”
เขาหัวเราะกับท่าทางแบบนั้นของผม แน่ล่ะ มันคงเป็นการบ่ายเบี่ยงที่ไม่ได้เนียนอะไรมากมาย เลยต้องขอต่อความเปลี่ยนเรื่องสักกะหน่อย
“พ-พอเลย หัวเราะอะไร? แล้วไงต่อ?”
“แล้วไงอะไรครับ?”
“แล้วเลือดจ้าวล่ะ…จะทำยังไง?”
“อ้อ…สำหรับเรื่องนั้น….” ไอ้พี่วันกลอกตา ท่าทางเหมือนขี้เกียจอธิบายออกมาอีกแล้วครับ เล่นเอาผมต้องหรี่ตาจ้องอยู่นานกว่าจะเปิดปากออกมาได้ “ก็คือว่า…อย่างที่ไกรเห็น จ้าวปู่เองก็ยังมีชีวิตอยู่ แถม…จ้าววรรณนาเองก็อยู่เหมือนกัน”
…วรรณนา…?
‘…ร่างกายนั้น…เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของ ‘จ้าว’ น่ะค่ะ…’
คำพูดของแก้วย้อนกลับมาในสมองอีกครั้งหนึ่ง ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจอะไรนัก ตอนนั้นก็มีคิดอยู่เหมือนกันว่ามันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า แต่ถ้าไอ้พี่วันพูดแบบนี้…แปลว่าเป็นเรื่องจริงละ
และเขายิ้มอยู่ ไม่ได้มีท่าทางเดือดร้อนอะไรเลยสักนิด “แค่นี้ก็ไม่ต้องกังวลแล้วนะครับ…ถึงพี่จะมีทายาทไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“ด-เดี๋ยวก่อนนะ!” ผมโพล่งขึ้น รู้สึกตัวเองหน้าร้อนกับคำพูดเมื่อครู่ชอบกล “แล้ววรรณนาไม่เป็นอะไรเหรอ? ไหนบอกว่าข้างในคือวิญญาณของพี่สุวรรณนา พี่สาวของแก้วยังไงล่ะ? แล้วแบบนี้มันจะไม่มีปัญหาเหรอ? เขาไม่อยาก…คืนร่างเดิมเหรอ?”
ไอ้พี่วันเงียบไปครู่หนึ่ง
..แต่เป็นครู่เดียว…ที่ทำให้ผมได้ ‘คิด’ อะไรหลายๆอย่าง..
“เราไม่อาจดึงวิญญาณของใคร..ออกมาจากร่างที่ยังมีชีวิตอยู่ได้หรอกนะไกร..”
น้ำเสียงนั่นแผ่วเบา…แต่กลับหนักแน่นในอารมณ์ของคนพูดนัก
“นั่นน่ะเรียกว่าการ ‘ฆ่า’ …ที่เลือดเย็นกว่าการกินเข้าไปซะอีก”
คำพูดของเขาเหมือนหลุมดำ ที่สูบอากาศรอบๆตัวผมลงไปเสียหมดเกลี้ยง
“พี่ไม่รู้หรอกว่าตอนท่านอาน่ะทำได้ยังไง บางทีท่านอาจจะแค่เก็บดวงวิญญาณที่ยังสดใหม่จากร่างที่เพิ่งตายของ..เอ่อ..สุวรรณนาคนนั้นก็ได้ แต่จ้าวปู่ของพี่บอกว่าคงคืนร่างเดิมให้วรรณนาไม่ได้ และร่างของจ้าว..ก็สำคัญกับเผ่าเราไม่น้อย…”
ผมรู้สึกตาแห้ง…การเบิกตากว้างเนิ่นนานเช่นนี้ไม่เป็นผลดีนัก
“แล้ว…ที่ท่านอาพูดกับแก้วล่ะ? สรุปว่าที่แก้วกับครอบครัวทำลงไปทั้งหมดนั่น….”
“ไม่มี” เขาตอบผม ไม่รอให้ผมเป็นคนจบประโยคเอง “ไม่มีค่าอะไรเลย”
ผมไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นดี
ผมควรจะเสียใจกับแก้วใช่มั้ย ควรจะไว้ทุกข์ให้พี่สุวรรณนาของแก้วรึเปล่า หรือควรจะหลงระเริงอยู่กับช่วงเวลาความสุขที่กำลังจะเกิดขึ้นกับคนตรงหน้าดี แล้วปล่อยให้เรื่องมันเป็นไปตามกำหนดของสวรรค์แบบที่พูดกับโป๊ยแบบนั้น
…แต่ที่แน่ๆก็คือ…ผมคงทำเหมือนกับว่าเรื่องร้ายๆทั้งหมดนั่นไม่เคยเกิดขึ้นไม่ได้
“พี่วัน…ได้บอกเรื่องนี้กับแก้วแล้วรึยัง?”
เขายิ้มอ่อน “พี่ไม่ได้เป็นคนบอกแก้วเองหรอกครับ แต่วรรณนาบอกแล้วล่ะ ไม่เป็นไรนะ”
“วรรณนาเหรอ?”
“ใช่ครับ” เขาประคองแก้มผมให้เงยหน้าขึ้น แล้วกดริมฝีปากลงมาที่หน้าผาก “วรรณนาเองก็จะมาอยู่ที่นี่ด้วยกันกับพี่ด้วยนะ”
“แล้วมาลาล่ะ?”
“มาลาก็ด้วยครับ…ไกรจะได้ไม่เหงาไง…เนอะ?”
“ห่วงไกรหรือห่วงตัวเองเหงากันแน่ฟะ…”
“อะไร? หึงเหรอ?”
ปึก!
“เออ หึง!!”
เขากุมท้อง “หึงแล้วทำไมต้องต่อยด้วยเล่า!”
“หมั่นไส้คนเนียน” ผมหยิกแขนเขาที่โอบเอวผมอยู่ หยิกจมูกเขาที่ซุกไหล่ผมอยู่ “คุยเรื่องซีเรียสอยู่นะ ห้ามเข้าใกล้”
ได้ฟังดังนั้นอีกคนก็เปลี่ยนมานั่งขัดสมาธิหลังตรงแด่ว ตีหน้าเคร่งขรึมแล้วตะเบ๊ะรับ
“….โอเคครับ ซีเรียสให้เลย จัดไป”
ปึก!
“เอ้า! แล้วจะตีพี่อีกทำไมล่ะครับ!?”
“ตีให้เขียว” ว่าแล้วก็ขอตีอีกสักเพี๊ยะ จระเข้บ้าอะไรวะทำตัวน่าหมั่นไส้ชิบหาย! “ก็เห็นอยู่ชัดๆว่าล้อกันเล่น เดี๋ยวเถอะ ระดับนี้ไม่มีแล้วละหึงหงอะไรนั่นน่ะ ปัญญาอ่อน”
เขาเดาะลิ้น “เหรอ?”
ปึก!
“โอ้ย โอ้ย นี่กี่ครั้งแล้วเนี่ย! พี่นับไปขายได้เลยนะ!”
“ทนๆไปหน่อย” ผมแยกเขี้ยวใส่เขา “อีกไม่กี่ปีไกรก็ตายแล้ว ทนไป”
“ไม่กี่ปีอะไรกัน…”
“หกสิบปีก็ลาขาดกันแล้ว”
เขายกยิ้มมุมปาก “นี่ตอบตกลงแล้วใช่มั้ย?”
“ตกลงอะไร?”
“คำขอเอาไปเลี้ยง”
“…..เห็นแต่มนุษย์เลี้ยงจระเข้ว้อย!”
“อ้าวเหรอ? งั้นพี่ก็เป็นตัวแรกของโลกสิเนี่ย ฮะๆๆ”
ตอนแรกผมก็อยากจะชูกำปั้นทั้งสองข้างบรรจงอัดเข้าผลัวะๆๆอยู่หรอกนะครับ แต่รู้มาว่าไอ้เลือดจ้าวเนี่ยจะอัดจะถีบเท่าไหร่มันก็ไม่รู้สึกห่าอะไรหรอก เจ็บมือตัวเองเปล่าๆไม่พอ ยังต้องคอยหลบหน้าแดงๆของตัวเองแบบนี้อีกน่ะ
“อีกสัก30-40ปีข้างหน้า…ตอนที่ไกรแก่” ผมเกริ่น พยายามจะจริงจังขึ้นมาบ้าง “คงจะเหี่ยวมีตีนกาขึ้น ไม่น่ารักหรอกนะ”
เขาเอียงคอมอง “…พูดเหมือนกับว่าตอนนี้หน้าตาดีมาก”
ปึก!
..นี่มือมันไปเองครับ =_= เจอแม่งกวนส้นตึนขนาดนั้นใครจะไปทนไหว..
ไอ้พี่วันหัวเราะร่วน ยกมือลูบแขนที่โดนผมอัดไปนับสิบรอบไปมา แล้วเหลือบมองผมด้วยดวงตาพราวระยับแบบนั้น คิดจะให้ผมเขินจนหลบตาอีกรอบรึไง? ไม่มีทางหรอกว้อย
“เรามีลูกกันไม่ได้น่ะ” เขาว่า “ตอนที่ไกรแก่ จะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีใครดูแลไง”
“แล้วใครจะดูแลไกร?”
“ถามแปลก ก็พี่ไง”
“...แต่ตอนที่ไกรอายุ50 ก็ไม่อยากทำตัวเหมือนมีแฟนเด็กหรอกนะ”
“อ้าว ไม่ดีเหรอ?” เขายิ้ม “กินเด็กเป็นอมตะนะ”
“เด็กที่กินแม่งเป็นอมตะต่างหากว้อย!”
“จระเข้ไม่ได้เป็นอมตะสักหน่อย ถึงอายุขัยก็ตายได้เหมือนกันแหละ”
“แล้วจะอีกสักกี่สิบกี่ร้อยปีล่ะ?”
“หืมมม? ไว้พี่อยู่ถึงเมื่อไหร่พี่จะบอกละกัน”
“ถ้าไกรตายก่อน แล้วพี่ไม่เหงาเหรอ?”
“ถ้ายังไม่ถึงตอนนั้นพี่ก็ไม่รู้หรอก” เขายิ้มกว้าง “ไม่แน่…อาจจะตรอมใจตายด้วยก็ได้นะ”
“ไอ้บ้านี่”
“เขินก็บอก”
“ไอ้จระเข้”
“…นั่นเป็นคำด่าเหรอ?”
“เออ” ผมตอกเขากลับไป “คำด่า!”
..อีกหนึ่งปีข้างหน้า…พวกเราจะเป็นยังไงกันนะ?
ก็ไม่เห็นต้องคิดอะไรขนาดนั้นนี่หว่า เพราะหนึ่งปีข้างหน้าผมก็คงยังเรียนไม่จบ ซึ่งแหงล่ะครับ ตราบเท่าที่เรายังเป็นเด็กมหา’ลัยอยู่ก็คงไม่มีการเปลี่ยนแปลงในชีวิตเกิดขึ้นเท่าไหร่…หรือพูดให้ถูกก็คือ คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงชีวิตของผมไปได้มากกว่าค่ำวันนั้นที่อาจารย์คงเรียกผมไปช่วยงาน ทำให้ผมกลับบ้านช้า แล้วดันไปได้ยินเสียงประหลาดๆ แล้วก็…บลาๆๆ อย่างที่รู้กัน…อีกแล้วล่ะ
สรุปก็คือ…ต่อจากนี้ถึงจะมีไคจูบุกนิวยอร์ก เทพเจ้าฟาดค้อนสายฟ้า ก็อตซิล่าปรากฏตัวที่อ่าวไทย…หรืออะไรก็ตามแต่ มันคงไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้นอะไรอีกต่อไปแล้ว
…ตราบเท่าที่คุณยังเชื่อว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้จริงน่ะนะ…
สมมติว่าคุณได้บังเอิญเข้าไปพัวพันกับเรื่องเหลือเชื่อบางอย่าง แถมยังได้เข้าไปมีส่วนร่วมในเนื้อเรื่องที่ไม่อาจคาดคิดมาก่อน คุณอาจจะทำได้ดีกว่าผมก็ได้
คุณอาจจะเดินหนีมันไปตั้งแต่แรก
คุณอาจจะเสียสติไปนอนโรงพยาบาลบ้า
คุณอาจจะโดนกัดแล้วกลายเป็นจระเข้ไปด้วย
คุณอาจจะตายห่าตั้งแต่เจอกับท่านอาพันวังครั้งนั้น
หรือคุณอาจจะเปลี่ยนอาชีพเป็น ‘หมอปราบจระเข้’ ไปเลยก็ได้
…ใครจะไปรู้ล่ะ…
สำหรับเรื่องนี้น่ะ ถ้าไม่มาเจอกับตัว…ก็ไม่รู้หรอก…จริงมั้ย?
โลกเรายังมีสิ่งมหัศจรรย์อีกมากมายนักที่คุณยังไม่พบเจอ ไอ้ที่คุณเห็นอยู่ทุกๆวันนี่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องจริงไปเสียหมด เคยได้วลีที่ว่า ‘หน้าตาดีเหมือนไม่ใช่มนุษย์’ มั้ยล่ะครับ? จระเข้ของผมก็เป็นแบบนั้นแหละ…เพียงแต่เราไม่เคยคิดแบบนั้นกันจริงๆสักที
เฮ้ย นี่ผมอาจจะหลงรักไอ้พี่วันมาตั้งแต่แรกแล้วก็ได้นะ จากนั้นพอได้รู้ความลับของเขา ก็เลยเอาไอ้ตรงนั้นแหละมาแบล็กเมล์ แล้วก็รวบรัดจับทำผัวเลย อย่าให้มันได้ตั้งตัวเชียว
…โหวแม่ง แผนสูงเป็นบ้าเลยไอ้เกรียงไกร
แน่นอนว่าผมไม่ได้สงวนลิขสิทธิ์วิธีนี้นะครับ อาจจะมีเสี่ยงตายนิดหน่อย เลือดตกยางออกพอเป็นกระสัย แล้วก็คลุ้มคลั่งบ้างบางเวลา แต่อยากจะนำไปเป็นแนวทางปฏิบัติก็ไม่ว่าอะไรหรอก ดูอย่างผมสิ อย่างน้อยผมก็ประสบความสำเร็จแล้วกัน
เอาล่ะ…
ลองหันไปมองคนข้างตัวดูสิครับ
…แล้วคุณแน่ใจแค่ไหน…ว่าเขาเป็นมนุษย์?
-อวสาน-
๑ || จ้ า ว ธ า ร า || ๑
เอ้อ ลืมบอกไป
อย่าหลงคารมจระเข้หน้าตาดีเด็ดขาดนะครับ ไม่ว่ามันจะเอาสารพัดคำหวานมาหลอกล่อเรายังไงก็ตาม
อย่าให้เค้าเห็นว่าเราใจง่ายเด็ดขาด! โอเคร๊?
============================
เย้เย้เย้เย้ จบแล้ววว >////< //จุดพลุฉลอง//
เขียนเรื่องนี้มากี่วันนี่ไม่อยากนับเลยค่ะ ;__;) รู้สึกตัวเองเขียนๆดองๆมาก แงแงแงแงแง
ก็ขอขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ยังติดตามกันอยู่น้าาาา ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันมากๆค่ะ ;__;
ทอล์คนิดหน่อยละกันค่ะ
“ลองเขียนอะไรให้รู้สึกมีความเป็นไทยดู”
เฮ้ย นั่นเป็นโจทย์นะ…พอคิดได้แบบนั้นสมองก็แล่นปรู๊ดดดออกมาเป็นเรื่องจ้าวธาราเลยค่ะ
เลยเริ่มเขียน…โดยอ้างอิงจากวรรณคดีเรื่อง “ไกรทอง” นี่แหละ!
นี่เป็นเรื่องแรกที่หลุดออกมาจากซีรี่ย์รักร้าย
ก็กังวลอยู่เหมือนกันนะว่าจะทำออกมาได้ดีมั้ย :hao5:
เขียนไปเขียนมาก็เป็นผลงานที่โอภูมิใจเอามากๆๆๆๆเลยล่ะค่ะ
ทั้งตัวละครน้อง(เกรียน)ไกร…ที่ตอนแรกไม่คิดว่าจะทำให้สมฉายาได้ขนาดนี้
เป็นตัวเอกที่มีดีด้านความฮาความเกรียนและความตรงไปตรงมาจริงๆค่ะ
ส่วนไอ้พี่วัน…ตอนแรกก็อยากจะเขียนให้ดู..เอ่อ..ชั่วช้ากว่านี้นิดหน่อย
คือเป็นผู้ชายเจ้าชู้ไก่แจ้ ไม่จริงจังกับใคร(เลยจริงๆนะ!)
เอาให้สมตำราจระเข้พันปีเลย!
แต่ปรากฏว่าไอ้คำพูดหวานๆพวกนั้นนั่นแหละที่ทำให้คนเขียน(และหวังว่าจะรวมถึงคนอ่านหลายๆคน)
.....หลงไอ้ชาละวันรูปหล่อคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้นซะแล้ว!
((แม้ตอนหลังจะเกลียดกันเล็กน้อยก็ตาม.....))
ไม่รู้ว่าตอนจบจะโอเคมั้ยสำหรับหลายๆคน
แต่สำหรับโอนะ โอคิดว่า "นี่แหละ มันต้องจบแบบนี้"
ส่วน "ปม" เรื่องวรรณนา และคนอื่นๆ ขออนุญาตเก็บไปเคลียร์ในตอนพิเศษรวมเล่มนะคะ :D
ว่าแล้วก็เข้าเรื่องกันเลย!!
:mc4: ประกาศ ประกาศ :mc4:
ตอนนี้หนังสือจ้าวธาราเปิดจองแล้วนะคะ
ตั้งแต่วันนี้ ถึงวันที่ 5ธันวาคม 2557 ค่าาาา
ได้เป็นของขวัญปีใหม่เลยเนอะ!
รายละเอียดตามลิ้งค์นี้เลยค่ะ
สำนักพิมพ์หนึ่งเดียว (http://www.nuengdiao.com/product/%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%98%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B2-%E0%B9%82%E0%B8%94%E0%B8%A2-ozaka/)
(http://i176.photobucket.com/albums/w174/O_zaka/samsamsam_zpsa837139d.jpg)
++++
ตอนพิเศษในเล่ม
- ปัจฉิมบท จ้าวธารา
- ปัจฉิมบท จ้าวธารา (พิเศษมากมากมาก)
- อวสาน ปฐมบท
โอเขียนเองวาดเองทั้งเล่มเลยค่าาา
สำหรับคนที่ตั้งใจว่าจะซื้อ ก็อยากให้ซื้อในรอบจองนะคะ ;///;)''
อยากให้ทุกคนได้โดจินแหละไม่ใช่อะไร เพราะเป็นเนื้อหาตอนต่อกันด้วยค่ะ
ครั้งหน้าจะมาแซมเปิ้ลตอนพิเศษให้พอหยุบหยิบน้าาา
ขอบคุณมากค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
สนุกมากกว่าจะลงเอย
-
พี่วันกวนตีนจนถึงวาระสุดท้ายเลยจริงๆ
-
ตอนแรกพี่วันมันก็มาซึนๆๆมึนๆๆ อยู่ หลังมาเลี่ยนชิบหายยยย ชอบบบบบ พ่อจระเข้รูปหล่อออ
ไกรก็น่ามึนดีจริงๆ เป็นคนอื่นคงมีสติแตก ของมอบรางวัลเพื่อนนายเอกดีเด่นให้โป๊ยเลยยยถึงไม่ใช่ตัวเอกแต่เด่นอยู่นะ ฮาเฟ่อออ5555555
พี่โอไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้และทุกๆเรื่องที่ผ่านมา รอเรื่องหน้าอยู่นาาาา
แต่สนใจให้โป๊ยมาปลูกป่าแบบไกรไหมคะ คิคิ :katai2-1:
-
แอบค้างเรื่อง จ้าววรรณาอ่ะ :ling1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่มาแบ่งปันค่ะพี่โอ #กอด
ชอบตั้งแต่เปรยตอนแรกแล้ว ชอบตั้งแต่ชื่อเรื่อง ชอบเนื้อหา ชอบกลอนเริ่ม ชอบการดำเนินเรื่อง ชอบตัวละคร ชอบการบรรยาย
สรุปชอบหมดค่ะ :laugh: ที่ชอบที่สุดคือคุณโอใช้"บทอัศจรรย์" ซึ่งปกติไม่เคยอ่านมาก่อนเลย นอกจากจะทำให้เป็นเรื่องสวยงามแล้วยังดูทรงคุณค่ามาก
จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ ขอเก็บเงินก่อน เดือนนี้หมดเยอะมากค่านิยาย แต่จะอุดหนุนให้ได้เลยค่ะ
ขอบคุณอีกทีนะคะ :กอด1:
-
ม่ายยยย จบแล้ว!! จบแล้วจริงๆหรอ
เลื่อนขึ้น เลื่อนลง ปรื๊ดไป ปรื๊ดมา จบจริงๆอ๊ะะะ
อธิบายสมเป็นไอพี่วันจริงๆ โอยยยย
มันน่าให้น้องไกรซัดให้เยอะกว่านี้ งอนนานกว่านี้จริงๆ เชอะะะ
อ่าา ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจาก ขอบคุณ ที่คุณโอแต่งเรื่องนี้ออกมาได้สนุกมากก
เราติดตามมาตั้งแต่รักร้าย เรื่องนี้เป็นอะไรที่แตกต่าง ชอบภาษาเรื่องนี้น่ะ มีสอดแทรกบทร้อยกลองด้วยเราชอบ
บู๊มากกว่า นายเอกไม่ซึนเท่ากานดา 555 บางมุมก็คล้ายน้องกลอน
แต่ชอบทำร้ายร่างกายเหมือนกัน และน้องไกร เกรียนมากกกก
ส่วนพระเอก น่าตบ!! 555 ไหลลื่นๆ
ตัวละครเรื่องนี้ที่เราชอบมากนอกจากพระ-นาย แล้วคือ มาลา
ชอบอ๊ะ น่ารัก มุ้งมิ้ง น่าคบหา>///< รักมาลา
เป็นกำลังใจให้ตลอดน่ะค่ะคุณโอ
ปล. นอนตีพุงรอรวมเล่มน้องไกรที่บ้าน
ปล.2 อย่าลืม นาย น้าาา คุณโอ คิดถึงนายกับรพีร์มากๆๆๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่น่าอ่านเรื่องนี้ของคุณโอ
และจะติดตานิยายของคุณโอ ต่อไปจ๊ะ :impress2:
-
ชอบมาก หลงเสน่ห์จระเข้เต็มๆก็คราวนี้ ส่วนน้องไกรก็เกรียนได้น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบ o13
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่านนะคะ o13 :3123:
-
โฮฮฮ
จบจนได้
หลงรักน้องไกรจังเลยค่ะ 555555
แต่ที่หลงเรื่องนี้มากที่สุดคือบทกลอนค่ะ
ชอบบบบ ชอบมากกกกก
คุณโอแต่งได้ยังไงงง แต่งเก่งมากชอบบบ โฮฮฮฮฮฮฮ
เพราะเป็นคนชอบอ่านบทกลอนด้วยค่ะ
แล้วพอเจอบทกลอนดีๆของคุณโอเข้าไปเลยหลงรักเรื่องนี้เลย
แต่งเก่งมากกกกกกกก :sad4:
ชอบทุกสัมผัส ทุกตัวอักษรที่สรรหามาใช้ค่ะ55555
ชอบมากเลยยยยยยยยย
ลุ้นๆอยู่เหมือนกันว่าเรื่องนี้จะจบลงด้วยดีมั้ย
แต่จบสวยมากค่ะ เย้!
สุดท้ายขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
จะติดตามเรื่องต่อๆไปค่า :L1:
-
โอ้ย จบแลัว ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน
ชอบกลอนมากเลยยย ><
-
จบซะแบ้วววววววววววววว
ขอขอบคุณเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านกานนนนน //กราบขอบคุณงามๆ o1
อยากเผือกทั้งเรื่องจ้าววรรณา อ้ายพี่แสนตาและน้องพันวังอย่างแรง พูดเลย :serius2:
-
Thank u ก่อนเลย
-
จบแล้งจิงอ่าาา อยากอ่านตอนฤดูผสมพัน :z1:
ขอบคุนมากๆคะ ชอบมากจริงๆ :pig4:
-
ไอ้พี่วันจบซะละ วันนี้ยังนั่งเวิ่นเว้อกับเพื่อนเรื่องพี่วันอยู่เลย จ้าวธาราเป็นนิยายที่สนุกมากจริงๆ ค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องหนึ่งที่ชอบมากจริงๆ พล็อตแหวก ตัวละครโอ ภาษาดี กลอนสวย แล้วก็เขินมันได้ทุกอย่างจริงๆ นะ
อันที่จริงก็รู้สึกว่าไกรใจอ่อนง่ายมาก แต่ก็นะ ก็รักของเค้านี่เนอะ
ขอบคุณพี่โอที่แต่งนิยายเรื่องนี้ออกมา ขอบคุณที่ทำให้มีพี่วัน ไกร และบุคคลทุกคนในเรื่อง
ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ :กอด1:
-
โอย อยากได้หนังสือแล้ว ซื้อแน่นอนค่ะ รับประกัน :mc4:
-
คุณโอทำให้เราหลงรักพี่วันตั้งแต่แรกพบ
แต่ตอนจบ เรากลับมีแต่พันวังในหัวใจ
:o12:
วรรณาลูกใครก็ยังไม่รู้
ต้องรวมเล่มแล้วล่ะ
:mew3:
-
ติดตามจนจบ ขอบคุณไรเตอร์นะคะที่แต่งเรื่อง สนุก ๆ ให้อ่าน
:mew1: :mew1:
-
พี่วันจบแล้วอ่ะ เง้อออออออออ
หมั่นไส้จระเข้อ่ะ อยากตีให้เขียวไปเลย 55555
ไกรน่ารักกกกกกกก เป็นคนแพ้ลูกอ้อนพี่วันสินะ ใจอ่อนเร็วจัง><
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ><
-
จบแล้วววววววว!!! พี่วันก็เกรียนไกล ไม่แพ้นายเกรียงไกรเลยจ้าาา แหมมมตลกมาก
ชอบเรื่องนี้มากที่สุดเลยยย ในบรรดาเรื่องที่คุณโอเเต่งมา
เป็นอะไรที่กระตุ้นอยากให้ซื้อรวมเล่มมากอยากอ่านที่สุดตรงอวสานปฐมบท สุดยอด!!! จริงๆแล้วตัวละครที่แอบเข้ามาครองใจเรามาที่สุดไม่ใช่พี่วันหรือไกรเลย สำหรับเราหลงรักท่านอาพันวังไปแล้ว ตัวละครนี้มีเสน่ห์มาก มีหลายมิติ น่าติดตาม ตอนวัยเด็กก็น่ารักมากจริงๆ อ่านแล้วรู้สึกท่านอามีออร่ามา มีประกายระยิบระยับเลย 55555 นี่ท่านอาหรือกากเพชร โอเคจบคอมเม้นละเริ่มไปไกล
บ้ายบายน้าาาาาจ้าวธารา ^_________^
-
ขอบคุณนิยายดีๆ อีกหนึ่งเรื่องของคุณโอ นะค้าาาาาาาา :pig4: :L2: :กอด1:
-
เป็นนิยายอีกเรื่องของคุณโอที่เราประทับใจมากๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ออกมานะคะ รักตัวละครทุกตัวเลย โดยเฉพาะท่าน "จ้าวธารา" :katai2-1:
-
จบแล้ววววววววววว :katai2-1:
เรื่องแรกเลยที่ได้ตามระหว่างคุณโออัพ ก่อนหน้านี้เคยแต่เก็บเรื่องที่จบแล้วอ่าน :heaven
ในที่สุดไกรก็เก็บของหนีตา---- ไม่ดิ ย้ายสำมะโนครัวไปอยู่กับพี่วันสักที หลังจากปีนเข้าปีนออกมาหลายตอน 555
ว่าแต่ช่วงรอบ้านใหม่นี่พี่วันจะอาบน้ำที่ไหนคะ ริมเจ้าพระยา? ระวังได้ขึ้นหน้าหนึ่งนสพ.พบจระเข้ยักษ์นะ :hao3:
แต่พีคมากที่พี่วันบอกแฟนกันอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ คือดี อยากได้อย่างนี้กลับบ้านนนน :ling1:
ปล. คำเตือนสุดท้ายนี่เตือนตัวเองเหรอไกร ที่อย่าไปหลงคารมจระเข้น่ะ :hao6:
ปลล. สั่งนิยายจ่ายเสร็จเรียบร้อยค่ะ :man1:
-
แงงงงงงงงงงงงง จบแล้วววววววววว ฮรืออออออออ
ใจหายมากเลยค่ะ ตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ลงแรกๆ ตอนแรกก็เม้นอยู่หรอกนะ แต่หลังๆชักไม่ทีเวลา
ขอโทษพี่โอนะคะที่ไม่ได้เม้นให้ตลอด แต่นี่ตอนจบแล้วไง แบบไม่เม้นไม่ได้แล้วอ้ะ
โอเคเข้าเรื่องเถอะ 5555555555
หนูชอบเรื่องนี้มากพี่ ชอบตรงที่มันมีเอกลักษณ์มากๆเลยค่ะ
บอกเลยว่านับถือพี่โอกับการแต่งกลอนเกริ่นเข้าเรื่องทุกตอน ยอมรับค่ะว่าอ่านบ้างไม่อ่านบ้าง แต่มันก็เพราะมากค่ะพี่ ฮรือออออ ดี๊ดีอ้ะ!
พี่โอไม่ต้องกังวลเรื่องจะออกมาดีมั๊ยเลยค่ะสำหรับเรื่องนี้ มันแหวกแนวนิยายปกติของพี่ที่หนูเคยอ่ายก็จริง แต่มันก็มีกลิ่นความเป็นพี่โอ(?)อยู่นะ แถมคุณภาพเหมือนเดิมด้วย อิอิ
ตอนจบก็น่ารักมากค่ะพี่ โดยเฉพาะคำเตือนของไกรนี่คือมันใช่มาก คือหนูชอบการจบแบบนี้มากเลย มันเป็นการจบเรื่องที่ทิ้งอะไรบางอย่างไว้ให้คนอ่านอย่างเราๆได้คิดตาม พูดเหมือนคนอ่านหนังสือเยอะนะ ดูมีความรู้ แต่จริงๆไม่ 5555555555555
พูดถึงตัวละคร เรื่องนี้ชอบน้องไกรมากค่ะ ฮรือออออออ เด็กมันน่ารักอ่ะพี่โออออออออ ชอบตรงที่ไกรมันน่ารักแบบเด็กผช.อ่ะค่ะ แบบมีความเป็นเด็กผช.จริงๆ แหม่ พูดละอยากฟัด 5555555555
ส่วนพี่วัน คำเดียวเลยค่ะ หล่อ! 555555 เห็นพี่โอบอกว่าอยากแต่งให้ชั่ว(?)กว่านี้อีก แต่ดีแล้วค่ะ แต่นี้ก็โงหัวไม่ขึ้นละคะหนูเนี่ย 5555555555 ถ้าแบดอีกนี่บอกเลยค่ะ บรัยยยยยยยยย จะเอา(?)อย่างเดียวเลย 555555555
โดยรวมแล้วชอบมากค่ะพี่โอ ชอบที่เรื่องนี้มันมีกลิ่นแบบลึกลับๆ ให้คนอ่านติดใจตลอด ไม่ว่าจะเป็นเนื้อเรื่องหรือตัวละคร คือดี๊ดีอ้ะพี่ โอ๊ยยยยยพูดไม่ถูก
เอาเป็นว่าโดยรวมชอบมากค่ะ รักเลยเรื่องนี้ ถือเป็นนิยายตรงจริตน้องมากๆเรื่องนึงเลย
อยากได้หนังสือนะคะพี่โอ แต่ขอปรึกษากระเป๋าตังค์ก่อนว่าพร้อมมั๊ย 555555555
ทิ้งท้ายนิดนึง หนูติ่งพี่โออยู่แต่พี่โอไม่รู้หรอก ทักไปคุยในทวิตบ่อยๆด้วยกับหลายๆเรื่อง อิอิ
หนูจะติดตามผลงานเรื่องอื่นๆของพี่โอต่อไปนะคะ ขอบคุณที่สร้างผลงานดีๆออกมาให้พวกเราได้อ่านกัน ขอให้ผลงานเรื่องอื่นๆของพี่ประสบความสำเร็จเหมือนที่แล้วๆมาทุกเรื่องเลยน้าาาาาา สาธุ! อิอิ
รักพี่โอครัช จุ๊ฟๆ ♥
-
ฮวากกก จบแล้ว
สนุกๆมากๆ ชอบพี่วันมากๆ
รักน้องไกรมากๆ เลยค่ะ
พี่วันยังคงกวนจนตอนสุดท้าย
สั่งไปแล้ว โอนไปแล้วด้วย
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยค่ะ ชอบทุกคนในเรื่องมาก
อยากจะอ่านต่อไปอีกยาวๆ เลย
ขอบคุณคุณโอมากๆเลยนะคะ ที่เขียนเรื่องนี้ออกมา
ช่วงเวลาที่ได้ตามอ่านมามันมีหลากหลายอารมณ์มากเลยค่ะ
ทั้งสุขทั้งเศร้า ขอบคุณมากจริงๆ นะคะ
จะรออ่านงานเรื่องต่อไปๆไปค่ะ (รอนายอัพตอนใหม่อยู่นะคะ)
-
อยากได้ เก้บตังแปป ยังมีเวลา ><
-
โอ๊ยยยย ตอนจบนี่หวานเบาๆ
แต่เราฟิน ขอบคุณคุณโอมากเลยค่าา
รอตอนพิเศษนะคะ
-
พี่วันกวนจริ๊งงงงง
แต่ไกรได้มาเจอคนแบบนี้ คงจะไม่เครียด น่าจะดีไปอีกแบบ 555
อยากเห็นเค้าอาบน้ำให้กัน เอร้ยยย :-[
-
ยังอ่านไม่จบ
แต่ขอเมนท์ก่อน
อยากบอกว่า.......
พี่(ชาละ)วันช่างกวนจริงๆ
ส่วนน้องไกร(ทอง) ก็แบ๊วมากอ่ะ
เข้ากันจริงๆ
55+
-
ไม่เข้าใจตรงเรื่องเจ้าอะคะกลับมาอธิบายเพิ่มตรงนี้เป็นตอนพิเศษหน่อยได้มัยคะ :mew2:
-
หลงพี่วัน55+ :o8:
-
จบแล้วเหรออ ขอตอนพิเศษหวานๆของ1 คน1 จระเข้ได้ไหมอ่ะ ชดเชยความอึนที่ผ่านมา 55
-
จบแร้วววว รักพี่วันกับน้องไกร :mew1:
อยากได้ๆๆๆๆๆๆ หนังสือ
ขอเวลารวบรวมเงินแปบค้าาา :katai1:
-
สงสารพันวัง :mew4:
-
:mew1:
-
จบแล้วหรออออ~ ยังอยากรู้เรื่องราวของพี่วันกับไกรต่อไปอะ
รักทั้งสองคนมากจนอยากให้แต่งไปเรื่อยๆไม่วันจบ
พี่วันช่างเป็นผู้ชายที่เข้าใจยากมากตั้งแต่อ่านมา
แต่มีเสน่ห์ในแบบของพี่วันที่ใครก็เลียนแบบไม่ได้ 5555
ถ้าบอกว่ารักพี่วันมากกว่าไกรจะมีใครโกรธไหมเนี้ย
แต่พี่วันเค้าน่ารักจริงๆนะเออ เป็นผู้ชายในอุดมคติเลยล่ะ
จบได้ฟินมาก พี่วันมาแบบงงๆ หวานกันเบาๆ
จะรอซื้อรวมเล่มแน่นอน เพราะคิดว่าต้องมีอะไรอีกเยอะเลย
-
พี่วันกลับกวน ีนเยอะ o13 o13 o13 :pig4: :pig4: ที่มาต่อจนจบ :mew1: :mew1:
-
โอ้ยยยย จบแล้ว ขอเรียกร้องตอนพิเศษได้มั้ยยยย :ling1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องค่ะ
-
ขอบคุณค่ะที่เขียนเรื่องสนุกๆ :pig4:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เขาเปิดจองแล้วววว รีบเก็บตังให่ว่อง :z3: :z3: :z3:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4:
-
โอ๊ยยยย พี่วันจะครับ ครับ อะไรมากมาย นี่เขินนน ปาหัวใจใส่รัวๆๆ :hao7: :-[
-
ขอบคุณครับ o13
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกก :-[
ตามอ่านมาตลอดทุกเรื่อง เรื่องนี้แบบแหวกแนว แปลกใหม่ สนุกกกกกกกกกก
รอเรื่องหน้าๆนะค้า ขอบคุณมากค่ะ
-
จบไปอีกเรื่องแล้วนิยายดีๆ ชอบมาก ภาษาสวยมาก เนื้อเรื่องสนุก
ข้อมูลแน่นสุด นี่แทบอยากจะไปตามหาถ้ำจ้าวรำไพ
เสียดาย ไม่อยากให้จบ พี่วันน่ารักกกกกกก ไกรก็ไม่เกรียนจริงๆ
อ่านมาถึงตอนจบแล้วก็อยากบอกว่าเป็นนิยายที่ดีมากๆเลยค่ะ
สนุกมากๆ ครบทุกรส เดาเรื่องไม่ค่อยได้จริง เก่งมากๆ
แล้วจะจะติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ o13
ปล. ยังรอ XY (ม.ปลาย) อยู่นะคะ
-
พี่วันมาอย่าว่าแต่ไกรเลยคนอ่านก็ให้อภัยเหมือนกันแหละ
ดูคารมพ่อเขาจิ ละลายๆ สนุกมากเรื่องนี้
-
ขอบคุณค่ะ คุณโอ ชอบเรื่องนี้มาก อ่านแล้วมันบีบ ทั้งเรื่องเลย ชอบคิดว่าตัวเองเป็นไกร น้อยใจพี่วันทั้งเรื่องเลย อิจฉาอ่ะบอกตรง อยากจองแบ่วว ทำไงคะ
-
ติดตามเรื่องนี้มายาวนานมากค่ะ เป็นเรื่องที่สนุกมาก ไปบอกต่อเพื่อนๆก็ติดกันงอมแงมทุกคน ดีใจที่จบ แต่ไม่อยากให้จบเลยค่าาา อยากตามติดชีวิตพี่วันกับไกรไปจนแก่เลย~ ขอบคุณมากนะค้าา~
:กอด1:
-
:กอด1: :pig4:
-
อย่างชอบเรื่องนี้เลยยย :m3:
ขอบคุณนะฮะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้อออกมา :m5:
:L2: :L2: :bye2: :L2: :L2:
-
เอ้อ ลืมบอกไป
อย่าหลงคารมจระเข้หน้าตาดีเด็ดขาดนะครับ ไม่ว่ามันจะเอาสารพัดคำหวานมาหลอกล่อเรายังไงก็ตาม
อย่าให้เค้าเห็นว่าเราใจง่ายเด็ดขาด! โอเคร๊?
เจอจระเข้ตัวนี้เข้าไปใจก็หวั่นก็หมดแล้ว
-
เอามาลามาเป็นนายเอกเรื่องต่อไปน่าจะน่ารัก ^^ สนุกมากค่า
-
ชอบไกร กับพี่วันมากเลยนะครับ เรื่องนี้แตกต่างจากหลายๆเรื่องที่ได้อ่านมา
ตอนที่เป็นความหลังของท่านอาพันวัง เขียนได้ดีมากๆ ชอบสุดๆเลย มีความเป็นไทยเยอะมากๆ โรเมนตกสุดๆ ดราม่าสุดๆ
ขอบคุณคนเขียนที่ทำผลงานดีๆให้อ่านนะครับ
ติดตามต่อไปค้าบบบบบบบบบบ
-
:-[ อิจฉาไกร อ๊ากกก อยากได้แบบเน้ อยากได้ๆๆๆ :hao5:
-
อยากได้หนังสือมากเลยต้องซื้อซะแล้ว
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านจบแล้วอยากมีแฟนเป็นจระเข้เลยทีเดียว5555
-
เข้ามาอ่านตอนจบอีกรอบ รอตอนพิเศษด้วยค่ะ :pig4: :pig4: :L1: :L1:
จรเข้หวาน
-
ก็ . จริงๆเห็นเรื่องนี้ผ่านตามาพักใหญ่ๆแล้วค่ะแต่ยังไม่มีโอกาสได้เข้ามาอ่าน
คงเพราะอะไรหลายๆอย่าง อาจจะเพราะเป็นฝีมือพี่โอแต่งด้วยแหละค่ะ เลยกลัวมันกระแทกใจ อะไรประมาณนั้นมั้งคะ
//ชีวิตช่วงนี้ไม่ค่อยมั่นคงพอจะรับอะไรซะด้วยสิ . __ . .. ที่จริงนิยายของพี่โอถึงจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังจับใจอยู่จนทุกวันนี้จริงๆค่ะ
อย่างเทียนไขอักษรนี่เปิดอ่านทีไรก็น้ำตาร่วงตั้งแต่ 7 หน้าแรกของในหนังสือ(ที่เป็นงานนิทรรศการภาพถ่ายของเทียนไข)ทุกทีเลย
จนแอบกลัวว่าเรื่องนี้อาจจะมาจับจิตกระแทกใจแบบเรื่องนั้นอีก ซึ่ง .. ก็ไม่ผิดคาดจริงๆค่ะ (ฮา)
ที่จริงชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้เลยนะคะ รู้สึกแบบว่า ทุกตัวมีมุมมอง มีคาแรคเตอร์ มีเหตุผลที่แตกต่างกันออกไป
ดูเบสอยู่บนพื้นฐานความจริงดีค่ะ แบบตัวร้ายก็ไม่ได้มีแต่ร้ายด้านเดียว การกระทำทุกอย่างมีเหตุผลหมด อย่างเช่น พันวัง
เอาจริงๆตอนแรกก็แอบเงิบนะ นึกว่าจะฮุบสมบัติหรือตั้งตัวเป็นจ้าวเองอะไรแบบนั้น แต่พอรู้สาเหตุจริงๆก็ ..ทำใจเกลียดไม่ลงค่ะ
ตัวละครตัวเดียวที่พูดได้เลยว่า "เกลียด" ในเรื่องนี้คงเป็นจ้าวโคจรล่ะมั้งคะ คือรู้สึกว่าทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย
มันก็ไม่ต่างจากหลายคนที่ลักลอบเป็นชู้หรอกค่ะ อ้างว่าเรื่องใจมันห้ามกันไม่ได้ อยากจะเอาอะไรฟาดปากซักทีจริงๆ
"ใจ" ห้ามไม่ได้ จริงค่ะ แต่ "การกระทำ" มันห้ามได้ไม่ใช่หรอ ? นี่ไม่ใช่หรอที่ทำให้มนุษย์แตกต่างกับสัตว์เดรัจฉานที่เอาไม่เลือกน่ะ
ยิ่งเป็นภรรยาของเพื่อนรักด้วยแล้ว คือตอนทำคิดอะไรอยู่ ไม่เข้าใจเลย ที่จริงตัวผู้หญิงเองก็เหมือนกัน ทำเราผิดหวังเอามากๆเลยค่ะ
ส่วนเรื่องของพี่วันกับน้องไกร ตอนแรกแอบงงกับความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนิดๆตอนหลังจากพี่วันกลับมาแล้วเฉื่อยชากันน่ะค่ะ
แต่พอค่อยๆทำความเข้าใจไปก็เก็ทอยู่เหมือนกัน บางทีหลายๆอย่างมันก็เหมือนทางตัน จะเดินต่อยังไงก็ไม่สุดซักอย่าง
คิดว่ามุมน้องไกรคงคิดแบบนั้น ทำให้พี่วัน(ผู้มีคาแรคเตอร์และความเป็นพระเอกเปี่ยมล้น)ต้องออกโรงทำอะไรซะที ..
ซึ่ง ก็น่าติดตามต่อไปมากๆเลยค่ะว่าหลังจากนี้เค้าทั้งสองคนจะเป็นยังไง
//ที่จริงตอนที่อ่านและกำลังพิมพ์เม้นอยู่บ้านเราฝนตกแรงมากค่ะ เหลือบหาจระเข้แปปนึง - ... -
ชอบที่พี่โอเขียนทิ้งท้ายมากกกกกก มันดีสุดๆเลยค่ะ คือสมกับประสบการณ์(ขอเรียกง่ายๆว่าความเก๋าของฝีมือ) สุดยอดจริงๆค่ะ
ทำให้เรื่องนี้เป็นมากกว่าแค่นิยายธรรมดาเหมือนที่เคยทำมาก่อนหน้านี้หลายเรื่องเช่นเคยเลย ^^ //โดยเฉพาะปรารถนารักค่ะ ; ;
ยังไงก็จะคอยติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปของพี่โอแน่นอนนะคะ สัญญาเลย 555555555
เรื่องหน้าจะไม่พลาดตั้งแต่ตอนแรกแน่ๆ ไม่มีมาอ่านตอนจบแล้วแบบนี้อีกแล้วค่ะ ฮึก T _____ T ..
รักพี่โอนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายๆดี แล้วก็เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ~ สู้ๆค่า ♡
-
อ่านจบแล้ว คู่แรก ไกร กับพี่วัน บอกได้ว่าเป็นเรื่องราวความรักที่น่ารัก ปนหวาน อาจมีบ้างที่นึกถึงอารมณ์เศร้าแต่ไม่มากเท่าไร
จนได้อ่านเรื่องของ พันวัง กับจ้าวแสนตา เป็นอะไรที่สงสารทั้งสองคนมาก ยิ่งเมื่อพันวังต้องรับรู้ว่าตนเองรักจ้าวแสนตา แต่เวลานี้กลับต้องเสียจ้าวแสนตาไปตลอดกาล มันเป็นอะไรที่ทำให้น้ำตาไหลลงมาเรื่อย ๆ กลั้นสะอื้นจนปวดคอไปหมด อยากให้สองคนมีเวลาอยู่ด้วยกันนาน ๆ จ้าวแสนตาเป็นจระเข้ที่น่ารัก อ่อนโยน กับพันวังมาก รักพันวัง
แต่กลับรู้สึกเกลียดโคจรกับบุหลันมาก ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ได้ ถ้าโคจรจริงใจกับบุหลัน น่าจะพูดความจริงกับจ้าวแสนตาสิ สารภาพว่าตัวเองรู้สึกกับบุหลันอย่างไร แล้วบุหลันทำไมถึงยอมเสียตัวให้จ้าวโคจรแบบนั้น
อยากให้มีภาคต่อเรื่องราว ของพันวัง ให้จบ เพราะรู้สึกว่า ยังมีความลับอีกมากสำหรับเรื่องนี้
-
:L2:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ อยากเห็นจระเข้หวานบ้าง หลังจากทำให้ ไกร ต้องวิ่งตามหาอยู่นาน
-
สนุกดี ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆครับ
-
กว่าจะสามารถเปิดใจรับความแตกต่างของสองเผ่าพันธุ์เล่นเอาแทบหยุดหายใจกันเลย
:katai1: :katai1: :katai1:
-
จบแล้วววววววว
นั่งติดตามมานาน ถึงจะแอบหายไปช่วงนึงแล้วกบับมานั่งอ่านอีกทีตอนจบแล้วก็เถอะ
ทำเราร้องไห้ไปหลายรอบอยู่เหมือนกัน หน่วงหลายรอบเพราะความต่างทางสายพันธุ์ รักที่มีการลาจากตลอดกาล
เราที่ไม่ค่อยชอบแนวไทยๆสักเท่าไหร่ เรายังว่าสนุกเลย แบบว่า เหมือนกันมันมีจริงๆในโลกเราด้วยเลยอ่ะ
เราถึงกับถามคนอื่นว่า ว เคยคิดมั้ย ว่าคนที่เราเห็นเนี่ย จริงๆแล้วใช่คนรึเปล่า " แล้วคำตอบที่ได้ "บางทีที่เห็นอาจจะเป็นปอบ เป็นกระสือก็ได้" เล่นเอาเงิบไปนิดๆ เราเองก็อินจัด 5555555
แต่งได้ดีอ่ะ เราติดตามเรื่องต่อๆไปนะ
อยากได้หนังสือ กระเป๋า โดจิน ตังค์ไม่ค่อยจะมีนี่สิ
แต่อยากได้อ่ะ อยากอ่านตอนพิเศษด้วยยยยย
-
ในที่สุดก็ได้อยุ่ด้วยกันอย่างมีความสุข :-[
เป็นบทส่งท้ายที่ประทับใจ..อ่านไปก็ตื้นตันใจอิ่มเอมใจ
ในความรักของทั้งคู่..
ภาษา..สวยงาม..ทำให้จินตนาการตามได้อย่างล้ำลึก
ภาษาสนุกมีมุกตลกสอดแทรก..ทำให้นั่งอมยิ้มไป :mew4:
ขอบคุณที่ทำเป็นเล่มนะคะ..
ว่าแล้วก็รีบจิ้มเข้าไปจอง :mew1:
-
สุดยอดดดด เป็นนิยายที่ไทยได้ใจ ทั้งชื่อตัวละครสถานที่ไทยล้วนๆ หึหึ
:mew4: แอบสงสารไกร วิ่งตามทิวันตลอด ไอ้พี่วันชอบหายไปนานๆ ไม่บอกกล่าว
อย่างนี้น่าจะมีพระรองมาขัด หึหึ :hao3: เอาให้พี่วันหึงน้องไกรบ้าง
ส่วนตัวจะชอบมาลา มีออร่าของความเป็นสาวกระจายอยู่รอบๆ น่ารักดีนะ
ปล. อยากให้มาลามีคู่ อิอิ :-[
ขอบคุณนะคะ
-
:impress2:
-
ปั จ ฉิ ม บ ท • จ้ า ว ธ า ร า
ไม่เพียงแต่กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งติดจมูก
ไม่เพียงเสียงผิวน้ำกระเซ็นกับเสียงสายฝนที่โหมกระหน่ำ
บางทีอาจจะมีเสียงกรีดร้อง……
….ไม่สิ….ไม่มี…
….ไม่มีอะไรเลย….
เท่าที่จำได้…มันคือความเงียบงัน หรือบางทีอาจจะมีเพียงแค่หัวใจเราเท่านั้นที่เงียบงันได้ขนาดนี้ เพียงแค่เราไม่สามารถรับรู้ถึงทุกสรรพสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นรอบตัว เพียงแค่ไม่อาจละสายตาจากดวงตาสีอำพันคู่ตรงข้าม…ที่ไม่แสดงอารมณ์ใดออกมานอกจากความว่างเปล่า
หรืออาจจะเป็นตัวเราเอง…ที่สัมผัสถึงสิ่งนั้นไม่ได้
มันมากกว่าความโกรธ ความเกลียดชัง
ไม่สิ..
ก็แค่ความรู้สึก….ที่ไม่อาจสรรหาศัพท์มนุษย์ใดมาอธิบาย
เพียงแค่ข้างในผลึกแก้วนั้นแตกสลาย หัวใจที่แสนอ่อนแอบอบบางนี้…เพียงแค่คำลวง แค่คำโกหก แค่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานั้นไม่มีความหมาย เพียงแค่นั้น
ราวกับว่าร่างกายของเรา…เป็นเพียงก้อนตะกอนความแค้นที่กลั่นออกมาเป็นรูปร่างเพียงเท่านั้น
ชั่ววินาทีที่สติเลือนหายไป คือตอนที่เราตัดสินใจกระชากสร้อยคอสีอำพันออกมาด้วยตัวเอง แต่เพียงแค่นั้นอาคมที่จางก็ไม่ได้เสื่อมคลาย…กายมนุษย์ยังคงรูปอยู่อย่างนั้นให้คนในบ้านทุกคนพอจะทันตั้งตัว ก่อนสัมปัชชัญญะทั้งหมดจะกลืนหายไปเป็นเพียงสัตว์เดรัจฉานขนาดมหึมาแบบที่ไม่ได้คืนกายมานานแสนนานแล้ว
ไล่ล่า
ขัดขืน
จนมุม
ทรยศ
แก้แค้น
….ราวกับว่าวัฏจักรเหล่านั้น...ไม่มีวันสิ้นสุด
คนๆนั้นเป็นยิ่งกว่าผู้มีพระคุณ ยิ่งกว่าพ่อ ยิ่งกว่าแม่ ยิ่งกว่าแค่คนที่เลี้ยงดูตัวเองมา
และ…
….เราฆ่า…ด้วยมือของเราเอง
“พี่วัน…”
ใช่…ตอนนั้น…ก็มีเสียงเรียกเหมือนตอนนี้
“ไอ้พี่วัน…ไอ้พี่วัน…”
ใช่…
….นั่น….ราวกับว่านานแสนนานมาแล้วนั้น….
ผมลืมตาขึ้นรับแสงอาทิตย์ที่เล็ดลอดเข้ามาจากม่านระเบียง ปรือตามองเงาร่างที่คุ้นเคยเดินแต่งตัวผูกไทพร้อมตามหาข้าวของในห้องไปด้วย เมื่อเห็นว่าผมตื่น เขาก็ไม่ได้เรียกชื่อผมอีก แต่เปลี่ยนมาถามคำถามแทน
“เห็นนาฬิกาข้อมือไกรมั้ย?”
ผมปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง “เรือนไหนล่ะ?”
“ก็มีอยู่เรือนเดียวอ่ะ”
“ถอดทิ้งไว้ในห้องน้ำรึเปล่า?”
“เอ้อจริงด้วย”
สิ้นคำเขาก็หมุนตัวเดินกลับเข้าห้องน้ำไป และออกมาในสภาพแต่งตัวเรียบร้อย
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ขี้ลืมแบบนี้เสมอ และบางครั้งผมก็สงสัยว่า…ทำไมจระเข้อย่างเราถึงผูกมัดตัวเองไว้กับความแค้นหรือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต อาจเป็นเพราะช่วงชีวิตที่ยาวนานกว่า…ผ่านอะไรมามากมายกว่า…และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ที่ทำให้เรา…จำเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นได้มากกว่า
…และยึดติดกับมัน…มากจนเกินไปในบางครั้ง
“จะไปไหนน่ะ?” ผมถอนหายใจ พลิกตัวมานอนมองเขาอีกครั้ง “แต่งตัวซะเต็มยศเลย”
“บ๊ะ ก็สอบไง ทำมาลืมไปได้”
“เอ้อจริงด้วย”
……จระเข้ก็คงจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ขี้ลืมไม่แพ้กัน
ผมยิ้ม รู้สึกเขลานักที่นั่งคิดเรื่องอะไรแบบนั้น “Get A นะครับ”
“แหม่ะ ขอบใจนะ” เขาทำเสียงประชดประชัน ขณะหยิบรองเท้าผ้าใบมาสวม “อย่าลืมกินข้าวกลางวันด้วยล่ะ ถ้าขี้เกียจก็ต้มมาม่า…แต่ข้าวมันไก่ยังมีอยู่ห่อนึงในตู้เย็นนะ”
“ครับผม”
“อย่าลืมออกไปตากแดดด้วยเดี๋ยวเป็นเชื้อรา แล้วก็…นอนเป็นนีทที่ดีเฝ้าห้องไปนะ”
“ครับผม”
“ไอ้พี่วัน”
“หืม?”
อีกฝ่ายหรี่ตามองผม “พออายุสักห้าสิบ พี่จะเป็นลุงมีพุงมีนมนอนอ้วนแบบนี้มั้ยเนี่ย?”
ผมปรือตาลง หัวเราะเบาๆ “ไม่อ่ะ พี่คงจะเป็นคุณลุงเจ้าสเน่ห์ยืนถอดเสื้อรดน้ำต้นไม้อวดซิกแพ็คกับสาวม.ปลายแถวบ้าน”
“…จัดการกับวันแพ็คนั่นก่อนเถอะ”
พูดเสร็จก็ปิดประตูโครม เล่นเอาผมต้องเลิกผ้าห่มตรวจสอบพุงตัวเองเลยทีเดียว
ก็จริงอยู่ที่หลายเดือนที่ผ่านมาผมเอาแต่นอนเล่นทำตัวเป็นคุณชายไปวันๆ แต่ก็ไม่เห็นต้องขู่หาอะไรขนาดนั้น…ผมไม่ใช่คนขี้เกียจอะไรสักหน่อย ก็แค่เป็นนักศึกษาดรอปเรียน แล้วก็รอลงเรียนพร้อมอีกฝ่ายในปีหน้าก็เท่านั้นเอง
แต่พูดกันตามตรงแล้ว…เรื่องแบบนั้นไม่สลักสำคัญอะไรกับผมเท่าใดนักจนผมนึกถามตัวเองอยู่หลายครั้งหลายหนว่าเราทำอะไรอยู่กันแน่
ผลการเรียน ใบปริญญา เพื่อนที่มหา’ลัย
…สิ่งเหล่านั้นมีค่าอะไรงั้นหรือ…
ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมาผมก็อยากทำเพียงแค่ขดตัวนอนอยู่ในผ้าห่มต่อเท่านั้นเอง หรือไม่ก็หายใจรดไปวันๆเพื่อให้ได้นอนใหม่ คงจะมีตัวขี้เกียจฝังอยู่ในกระดูกสันหลังผมไปแล้ว…
…เพราะแค่เหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่…ผมยังไม่รู้เลย…
‘เพราะท่านคือจ้าว…’
หลายเสียงที่อยู่ในหูพากันกลอกใส่ ผมไม่รู้ว่าเสียงเหล่านั้นเป็นของใครบ้าง…ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันดังมาจากที่ไหน แต่เพราะมันดังมาตลอด…มาตลอดตั้งแต่ที่ผมลืมตาดูโลกใบนี้
‘จ้าวผู้ปกครอง…ผู้อยู่เหนือมวลกุมภาทั้งปวง’
‘…จ้าวธารา’
วินาทีถัดจากนั้นผมตัดสินใจสะบัดคำถามพวกนั้นทิ้งไป ทั้งๆที่พวกมันทั้งหมดต่างหลอกหลอนอยู่ในสมองนี้มาเกือบครึ่งปี ทุกครั้งที่ข่มตานอน ทุกครั้งที่รับรู้ว่าตัวเองยัง…มีลมหายใจ
ถึงได้รู้ว่า ‘หนึ่งชีวิต’ ถูกช่วงชิงไปง่ายดายแค่ไหน
…การฆ่ากัน…มันง่ายดายแค่ไหน…
ไกรชอบพูดเสมอว่าผมเย็นชา ตายด้าน ไม่แสดงอารมณ์…ซึ่งถ้าพูดอย่างเข้าข้างตัวเองสุดโต่งนั่นหมายถึง...ผมไม่ถนัดแสดงออกเท่าไหร่
ผมไม่อยากอ้างเหตุผลว่าเพราะผมเป็นจระเข้ ถึงได้เผลอทำตัวว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก็แค่การโยนความผิดง่ายๆว่าเพราะผมถูกเสี้ยมสอนมาตลอดว่าห้ามรู้สึกอะไร ต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้…เข้มแข็งไปถึงข้างในหัวใจ
‘ความรู้สึก’ เป็นเพียงจุดอ่อน…จุดอ่อนที่ทำให้เราถูกเล่นงาน
ตอนนี้ผมคงเศร้าอยู่ ใช่ ตอนนั้นก็เหมือนกัน
…ตอนที่หนีมา…ในครั้งนั้น…
ผมเดินเข้าห้องน้ำ จัดการธุระส่วนตัวเพียงไม่นานก็หมุนตัวจะเดินออกมา…แล้วชะงักลงที่หน้าต่าง สิ่งที่สะดุดตาในกระจกคือดวงตาสีอำพันสว่างคู่นั้น…ผมหลุบตาลง ตั้งสมาธิแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่ มันเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลแก่…สีที่ไม่แตกต่างไปจากมนุษย์ทั่วไป
ผมเปิดก๊อกน้ำ ปล่อยให้สายน้ำเย็นไหลรดบนผิวหนัง มองพวกมันค่อยๆขึ้นเกล็ดสีเขียว เปลี่ยนสีผิวขาวเหลืองให้คล้ำเข้มขึ้นช้าๆอย่างเลื่อนลอยนั่น
ก่อนที่สติจะหลุดลอยกลับไปกับเรื่องราวในอดีตอีกครั้ง ผมตัดสินใจดึงมือกลับมา แล้วเช็ดรวกๆกับผ้าเช็ดมือที่แขวนอยู่ข้างประตู พื้นสัมผัสของกระเบื้องที่อยู่ใต้ฝ่าเท้านั้นเย็นชืด อากาศหลังปิดเครื่องปรับอากาศไปก็อึดอัดชวนหดหู่เหลือเกิน
ผมเดินไปเปิดระเบียง ก้าวเท้าออกไปพร้อมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
กลิ่นไอแดดให้ความรู้สึกดีเสมอ…และไม่ว่าจะร้อนมากแค่ไหนแต่ ‘พวกเรา’ ก็ชอบแสงแดด มันทำให้อุณหภูมิในร่างกายที่เย็นกว่ามนุษย์ปกติแบบนี้อุ่นขึ้นเล็กน้อย
….ให้รู้สึกราวกับว่า…พวกเราเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแออย่างนั้น
สิ่งที่จำฝังอยู่ในใจ…คือความจริงที่ว่าผมไม่ใช่ ‘มนุษย์’
...และตอนนี้ผมอยากหาความหมายของคำๆนั้นเหลือเกิน
+++++++++++++++++++
ผลัวะ!!
“ปิดเทอม!!!”
คำนั้นที่ตะเบ็งลั่นแปดหลอดทันทีที่ประตูเปิดผลัวะออกทำให้ผมสะดุ้งเฮือกขึ้นมาแทบตกเตียง พอจะลืมตาก็ต้องปิดเปลือกตาลงอีกครั้งเมื่อไฟในห้องพลันสว่างพรึ่บ! จนม่านตาปรับแสงไม่ทัน
ตามมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนตกใจมาก
“…นี่พี่นอนทั้งวันเลยป่ะเนี่ย!?!”
ผมขยี้ตาสองที “เปล่า เพิ่งนอนตอนเย็น…นี่กี่โมงแล้วล่ะ?”
“ทุ่มนึง”
“อ้อ”
ไกรขมวดคิ้ว แต่ก็ปิดประตูห้อง “กินไรยัง?”
“ยังเลย”
“ตั้งแต่เช้าอ่ะนะ?”
“บ้า กลางวันกินแล้วสิ”
“กินอะไร?”
“ก๋วยเตี๋ยวหน้าหอไง”
“ค่อยยังชั่วหน่อย”
“มาม่าหมด ข้าวมันไก่ก็เสียแล้ว”
“มิน่าล่ะ”
ผมเลิกคิ้ว “…ไกรพูดยังกับดูแลเด็กเล็กๆอยู่งั้นแหละ”
คนฟังยักไหล่ “ไม่ต่างกันนักหรอก”
“เฮ้”
“แต่งตัวดิ” เขาเมินผมอย่างสิ้นเชิง แล้วโยนเนคไทไว้บนโต๊ะ “เดี๋ยวไปหาไรกินกัน”
ผมเลิกคิ้ว รู้สึกทะแม่งไม่น้อยกับประโยคแบบนั้น กับน้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาแบบนั้น แต่ก็ยอมลุกขึ้นจากเตียงมาสวมกางเกงยีนส์ดีๆสักตัวก็พร้อมออก
แต่เขาก็กำลังง่วนอยู่กับการเสียบสายชาร์จมือถือ เห็นบ่นว่ามันเจ๊งกะบ้งมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อน พอจะไปซื้อใหม่ทีไรก็ลืมทุกที…แต่นั่นแหละ เขาปล่อยให้ความเงียบคลุมไปทั้งห้อง มันทำให้ผมเอะใจ แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ
“ไกร เป็นอะไรน่ะ?” ผมยกยิ้มนิดๆ “โกรธพี่เหรอ?”
เขาเดาะลิ้น “เปล่า”
“ฮั่นแหน่ะ”
“เฮ้ยๆ ไม่ต้องมาทำตัวมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งเลย ไร้สาระจริงๆ”
จบคำ ผมก็ชิงจูบแก้มเขาก่อน แล้วผละออกมา “ไปเถอะ เดี๋ยวคนเยอะ”
อีกคนยกมือเช็ดแก้มเบาๆ ไม่ได้ตอบอะไร แต่จากสายตาก็รู้ว่าคงอยากจะด่าผมเต็มแก่ข้อหาทำอะไรแบบนี้…
….จะว่ายังไงดีล่ะ….
ตอนนี้ผมรู้สึกอยากจะกลับคำ บอกเขาว่าไม่ต้องออกไปหาอะไรกินที่ไหนแล้วดึงเขาขึ้นเตียงชะมัด ปล่อยให้เขาบ่นเรื่องปวดหลังปวดเอวแล้วยังหิวข้าวอีก…น่าเสียดายที่หอพักนี่ไม่มีรูมเซอร์วิส
อย่างไรก็ดี เขาชิงเดินนำผมออกจากห้องมาเสียก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไร แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ผมมั่นใจว่าตัวเองเก็บความรู้สึกได้เก่งมากพอที่เขาจะไม่รับรู้ถึงอาการติดสัดที่ขึ้นมาหน่อยๆแบบนี้นี่
ผมเพิ่งผ่านช่วงลำบากที่สุดของฤดูมา…และช่วงราวๆเดือนกว่าๆที่ความต้องการทางเพศมันพุ่งสูงยากควบคุมนั่นก็เหมือนจะทำให้อีกฝ่ายเคยชินกับอะไรหลายๆอย่างแล้ว อย่างว่า นี่เป็นฤดูผสมพันธุ์ครั้งแรกระหว่างเรา ซึ่งก็รู้อยู่นะว่าคงไม่มีผลผลิตอะไรออกมาแต่ก็เหมือนกับทุกๆปีของผมที่ใช้เวลากับมาลาและวรรณนา…แต่ตอนนี้ผมมีเขาแค่คนเดียว….
อาจจะเพราะว่าเขาเป็นมนุษย์ที่ ‘อ่านง่าย’ เป็นพิเศษ ทำให้ผมรับรู้ได้ในทันทีว่าที่เขาไม่บ่นเรื่องปวดขาปวดเอวเพราะคำว่า ‘แค่คนเดียว’ คำนั้นแหละ
..พอคิดมาถึงตอนนี้…ผมถึงได้รู้ว่าไกรเป็นมนุษย์ที่อ่อนแอแค่ไหน
ถ้าเพียงเขารักผมน้อยลงกว่านี้เพียงสักนิด…เขาก็คงอยู่ในที่ปลอดภัย ไม่ต้องเจอเรื่องยุ่งยากอะไรแบบนี้แล้วแท้ๆ...
อีกครั้งที่ผมเหลือบมองเขาที่กำลังกดมือถือเล่น จนกระทั่งประตูลิฟท์เปิดออกเขาถึงค่อยขยับตัว
“มองไรเนี่ย” เขาว่า “ขนลุกชะมัด”
ผมยักคิ้ว “เขินอยู่ก็บอก”
“…อยากให้ด่าคำไหนเป็นพิเศษมั้ย?”
“ขอหวานๆสักคำก็แล้วกันครับ”
“ไอ้พี่วัน”
ผมหลุดหัวเราะ “อ่ะจ้ะๆ ว่าแต่…ไกรฝึกงานเมื่อไหร่นะ?”
“เมษา…เฮ้ย! อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องฝึกงานได้มั้ยเนี่ย” เขาแว้ดทันที ขณะเดินเตาะแตะนำผมไปที่ร้านโจ๊กข้างทางเจ้าประจำ “คนเพิ่งสอบเสร็จนะเว้ย มันต้องถามว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่ไหนสิ”
“อ่ะจ้ะๆ” ผมรับคำด้วยรอยยิ้ม “แล้วพรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่ไหนล่ะ?”
คนฟังส่ายหน้าหวือ “ไม่อ่ะ ตามโปรแกรมคือนอนทั้งวัน”
“อ้าว”
“…เมื่อคืนอ่านหนังสือทั้งคืนนะ เห็นใจเด็กมหา’ลัยหน่อยสิ”
“พูดอย่างกับพี่ไม่ใช่เด็กมหา’ลัยงั้นแหละ…”
เขาแลบลิ้น ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ว่าง “เด็กดรอปไม่เกี่ยว”
“อ่ะจ้ะๆ”
“ถ้าพี่พูดคำว่า ‘อ่ะจ้ะๆ’ อีกคำเดียวนะ…..”
พอเห็นเขาเขม่นเช่นนั้นผมก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แล้วทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา…ในตอนหัวค่ำเช่นนี้บริเวณหอจะคึกคักเป็นพิเศษ ส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กมหา’ลัยเดียวกันเนี่ยแหละ
“…อ่ะจ้ะๆ”
“ไอ้-พี่-วัน”
“ไกรจะทำอะไรพี่เหรอ? พี่กลัวแล้วๆ”
อีกฝ่ายจิ๊ปากชัด “ไกรจะไปทะเล”
..ชะงักไปเลยทีเดียว..
“เอ๋?” ผมทวนคำ รู้สึกยากลำบากกว่าที่คิด “ทะเลเหรอ?”
ดวงตาของอีกฝ่ายมีประกายระริกระรี้ถูกใจ แต่เขาก็กระแอมกระไอเม้มปากทำท่าว่าไม่ได้สะใจอะไรสักนิด ก่อนจะอธิบายต่อ
“ก็ทะเลไง วัยรุ่นคู่กับทะเลน่ะ…เคยได้ยินคำนี้ป่ะ”
ผมส่ายหน้าทันที “ไม่เคยเลยสักครั้ง”
ไกรชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ แล้วยักคิ้ว “พี่วันเคยไปทะเลรึเปล่าล่ะ?”
ผมกลอกตา “ทำไมจะไม่เคยล่ะ?”
“แต่ก็ไม่ลงน้ำใช่ปะ?”
“…….จะลงได้ยังไงกันล่ะครับ…”
“งั้นไกรไปทะเลดีกว่า”
คนพูดผิวปากหวือ รีบหยิบมือถือมากดเข้าแอพพลิเคชั่นไลน์
“ชวนโป๊ย ชวนแก้ว ชวนแตงโม..เอ ใครอีกดีนะ…อ๊ะ ถ้าพี่วันไม่อยากไปก็ได้นะ เดี๋ยวทิ้งกุญแจห้องไว้ให้ อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าไกรไม่อยู่ที่ห้องเนี่ยพี่วันจะลุกขึ้นจากเตียงบ้างรึเปล่า เผลอๆสามวันกลับมาจะเป็นจระเข้ตากซากขึ้นราไปแล้วก็ได้~”
“ไกร…..” ผมลูบหน้า “อย่าพูดถึงชะตากรรมพี่ด้วยรอยยิ้มแบบนั้นสิครับ”
“งั้นก็เลิกทำตัวเหลวแหลก แล้วทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันซะทีสิ” เขาดุ “วันๆเอาแต่กินกับนอน รู้ป่ะว่าไม่มีใครที่ไหนเขาอยากจะอยู่กับคนที่ไม่มั่นคงหรอกนะ”
ผมเลิกคิ้ว “…เป็น ‘จ้าว’ นี่ยังไม่มั่นคงพออีกเหรอ?”
“……..ขอเวอร์ชั่นมนุษย์”
ผมยิ้ม “ไม่ต้องห่วง เลี้ยงดูได้ตลอดชีวิตเลยล่ะ”
เขาจ้องหน้าผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ด้วยรู้อยู่แล้วว่าที่ผมทรนงตนออกไปนั้นไม่ได้พูดโกหกเลยสักคำ ผู้เป็น ‘จระเข้ผู้ดีจากพิจิตร’ และคงไม่ต้องบรรยายสรรพคุณที่เหลือตามมา
แต่เพราะเป็นไกร เขาเลยหาข้อโต้แย้งได้ทุกครั้ง
“………พี่พูดคำนี้กับผู้หญิงมากี่คนแล้วเนี่ย…”
“ไม่เคยสักครั้ง”
“ไอ้พี่วัน”
“…ครั้งนี้พี่ทำอะไรผิดเนี่ย”
เขาแยกเขี้ยว “นี่พูดให้คิดนะ! ถ้าวันนึงไกรไม่อยู่แล้วพี่จะทำยังไง!?”
“ก็…กลับไปอยู่กับจ้าวปู่”
ผมกระพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจว่าเขาถามแบบนั้นไปเพื่ออะไรเลยตอบไปแบบไม่ต้องคิด แต่คำตอบนั้นก็ทำให้เขาถอนหายใจออกมายาวเหยียด แล้วหันไปสั่งโจ๊กหมูสามชามเผื่อของผมด้วย
“แล้ว…” ผมกระแอมกระไอ รู้สึกว่าต้องง้ออะไรสักอย่าง “จะไปวันไหนล่ะครับ?”
“ไปไหน?”
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว มันทำให้ผมเลิกตาม
…ด้วยคิดว่าตัวเองยังไม่ทันได้เปลี่ยนประเด็นจากเมื่อครู่สักนิด
“ก็…ทะเลไง”
TBC
==========อ่านต่อในเล่มค่าาาา============
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หนังสือ 'จ้าวธารา' ยังเปิดให้จองอยู่นะคะ :)
ตั้งแต่วันนี้ - 5ธันวา ค่ะ
รายละเอียดตามลิ้งค์นี้เลย!!
http://www.nuengdiao.com/product/%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%98%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B2-%E0%B9%82%E0%B8%94%E0%B8%A2-ozaka/
(http://i176.photobucket.com/albums/w174/O_zaka/samsamsam_zpsa837139d.jpg)
++++
ตอนพิเศษในเล่ม
- ปัจฉิมบท จ้าวธารา (ตามSample)
- ปัจฉิมบท จ้าวธารา (พิเศษมากมากมาก)
- อวสาน ปฐมบท
และโดจินจ้าวธารา โอเขียนเองวาดเองทั้งเล่มเลยค่าาา
สำหรับคนที่ตั้งใจว่าจะซื้อ ก็อยากให้ซื้อในรอบจองนะคะ ;///;)''
อยากให้ทุกคนได้โดจินแหละไม่ใช่อะไร เพราะเป็นเนื้อหาตอนต่อกันด้วยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
ozakaoxygenz*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เอ๊ะ ทำไมรู้สึกอยากอ่านสารคดีผสมพันธุ์จระเข้จังเลย :hao7:
-
อยากอ่านต่ออออออออออ ฮือออออออออออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ชอบบบๆอ่ะ พี่วันกับไกร น่าร้ากกกกกกก :heaven :heaven :heaven :heaven
-
แบบนี้ต้องจองเล่มอย่างด่วนแล้ว!!!!
คิดถึงจ้าวธารามากเลยค่ะ อ่านจบไปหลายวันก็ยังเอาเรื่องนี้ออกจากหัวไม่ได้สักที ฮือออ
อยากให้มีภาคต่อมากอะไรมากกกก รักพี่วันปานจะกลืนกิน!
มันไม่ได้หาง่ายๆนะ พระเอกเป็นจระเข้เนี่ยยยยยย
ให้สามคำแก่พี่โอเลย
อยากอ่านต่อ!
ต่อภาคใหม่!
รักนะค้าาา :กอด1: :L2: :3123: :L1:
-
จะมีภาคต่อไหมเนี่ย
-
แทบอดใจรออ่านในเล่มไม่ไหวแว๊ววววว
:katai1: :katai1:
อยากให้เวลาหมุนไปเร็วๆๆๆ
:ling1: :ling1: :ling1:
รักเรื่องนี้ เลิฟๆๆๆๆๆ
:katai4: :katai4:
-
เก็บตังค์ซื้อรวมเล่มอยู่ฮับ ยังคาใจกับหนูวรรณนา พันวัง โคจร แสนตา บุหลัน
-
:pig4:
-
อ่านมาจนจบ
อยากจะบอกว่า
ข้าเจ้าหลงรักจระเข้หน้าตาดีไปเสียแล้ว
ไม่ใช่หน้าตาดีอย่างเดียวนะ
ปากหวานเสียด้วย
ถ้าจระเข้เป็นอย่างนี้ทุกตัว
ข้าเจ้ายอมโดนกิน
เหอๆๆๆ
-
จริงๆ แอบไม่เข้าใจ ทำไมท่านอาพันวังต้องแก้แค้น
คือแบบ... อ้ายพี่แสนตายังไม่แค่นเลย แค่เสียใจที่ถูกทรยศ
แต่คือยังไงก็ญาติ แหะๆ ^^
-
โอ๊ย ทำไมพี่วันถึงเฉื่อยแฉะแบบนี้
เพลียแทนไกรจริงๆ
-
สนุกมาดๆๆ มาม่าอืด สุดๆ บางตอนอ่านไปจะร้องไห้ไป
-
เพิ่งได้มาอ่านเมื่อสองสามวันก่อนค่ะ ไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียว
ก็ไล่อ่านตามสารบัญ อ่านเรื่องของพี่วันจบปุ๊บ ก็ตัดสินใจว่าจะซื้อแน่ๆ (ขอเก็บตังแพร๊บบบส์)
แต่พอเลื่อนลงมา อ้าวววว มีเรื่องของน้องพันวังด้วย ; ;
ตอนแรกๆก็อ่านไป ไม่ได้คิดไรมาก อ่านๆไปอ่านๆมาละแบบ... น้ามตาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:o12: ตอนที่พิมพ์นี่ก็ยังนั่งสูดน้ำมูกอยู่ (บอกทำไม) ฮรึกก ถ้าเราเป็นพันวัง ตอนนั้นคงตรอมใจตายตามไปแล้วแน่ๆ
ไม่อยากให้พี่แสนตาตาย แต่คนตายน่ะไม่เจ็บปวดเท่าคนเป็นหรอก
สงสารพันวัง คนที่ต้องใช้ชีวิตต่อไปทั้งที่จิตวิญญาณขาดหายไปอีกครึ่งน่ะทรมาน... ทำไมอะ ทำไมมมมมมมมมม
ถึงใครจะบอกว่าพี่แสนตาก็ไม่ได้ดีไปซะหมด พันวังก็ไม่ได้ดีไปซะหมด แต่เราก็ชอบตัวละครที่มีมิติอย่างนี้ เพราะทุกคนก็มีความผิดกันคนละเล็กละน้อยทั้งนั้น มันคือตัวละครที่มีชีวิตจริงๆ
แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าแล้วตกลงวรรณาเนี่ยลูกใคร เชื้อสายจ้าว แต่... ก็คงไม่ใช่ลูกของไอ้(เชี่ย)พี่โคจรใช่ไหมล่ะ
ดูน่าจะเป็นลูกของพี่แสนตามากที่สุด แต่ว่าพี่แสนตาจะไปเสกไข่เข้าท้องใคร พันวังก็เป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ หรือพันวังจะเป็นผู้หญิง แต่ก็พูดขอรับนี่ เอ๊ะ งง โอยย พี่โออ่าาาาาาาาาาาาา
"เฝ้าฟูมฟักถนอมด้วยกายรัก
พึงประจักษ์เก็บชีวิตคิดหวงแหน
อดีตคนรักให้กำเนิดบุตรต่างแดน"
แต่ตรงนี้ก็ทำให้สับสน -อดีตคนรัก- รึจะเป็นลูกไอ้พี่โคจร??? งง ตายแพร่บบบ (กับเรื่องเรียนข้าทุ่มเทแบบนี้ไหม)
แล้วก็... ถ้าพันวังแค้นโคจรกะแม่หญิงนั่น จริงๆก็ฆ่าแค่สองคนนั้นก็พอแล้วไม่ใช่หรอ ; ;
พี่วันเกี่ยวไรอะ ถึงจะเป็นลูกแต่ก็ไม่ได้มีส่วนอะไรสักหน่อย (ถึงจะเป็นเหมือนหลักฐานคอยตำตาเรื่องสองคนนั้นก็เถอะนะ)
รู้สึกบางทีพันวังอาจมีอะไรมากกว่านั้น...
รู้สึกไม่อยากให้พี่วันฆ่าอาพันวัง แต่...
จริงๆการที่พันวังตายก็อาจจะดีแล้วก็ได้
เราไม่ได้คิดว่าพันวังจะอยากมีชีวิตอยู่หรอกนะ... อยู่ด้วยความแค้นน่ะ มันไม่มีความสุขหรอก
แล้วพันวังก็มีอายุมาตั้ง...กี่ร้อยปีนะ ... กี่ร้อยปีที่ต้องเดียวดาย
บางทีความตายอาจจะเป็นคำตอบ นั่นอาจเป็นสิ่งที่พันวังต้องการแล้ว
เพราะตอนที่สู้กับไอ้พี่วัน ก็จำได้(ลางๆ)ว่า พันวังก็(แทบ)ไม่ได้ตอบโต้เลยไม่ใช่หรอ (แค่อาจมาฟาดหางใส่น้องไกรนิดหน่อยเท่านั้น)
ขอบคุณที่พี่วันช่วยปลดแอกนั้น...
ดีแล้ว... ดีแล้ว ... พันวังไม่ต้องเหนื่อยอีกต่อไปแล้ว
สุดท้ายน้องพันวังก็ได้ไปอยู่กับพี่แสนตาไง...
(พิมพ์ไปปาดน้ำตาไป)
อยากได้หนังสือเร็วๆแล้ว จะอ่านอีกรอบให้กระจ่างแจ้งแถลงไขเลย
ปล.ทำthesisแต่ยังแต่งฟิคได้ด้วยนี่สุดยอดไปเลยยยยย จุ๊บๆ
ปลล. อยากรู้วิธีการใช้คำว่า "สิ" คืองงว่ามันใช้ยังไง ละมีความหมายยังไง 5555555
นี่จะเมนอาพันวังละ ลาก่อนไอ้พี่วัน ชะเอิงเอยยย
เม้นยาวมาก อัดอั้น ทำไมเพิ่งได้มาอ่านนะ อิบ้าาาาาาาาาา /ด่าตัวเองแล้ววิ่งออกไป
-
คุณคนแต่งจ๋าา....ตัวจะว่าอะไรเขาไม่ถ้าเขาแอบจิ้น "โป๊ย กะ จ้าวปู่" ; :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เราไปอยู่ไหนมานะ ทำไมถึงพึ่งจะได้อ่านเรื่องนี้
มันสนุกมากๆ ให้ความรู้สึกที่หลากหลาย
ภาษาก็สวยงาม ปมเยอะก็คลาย
สงสารพันวังนะ พันวังมีเหตุผลที่จะแค้นถึงขั้นฆ่าโคจร
สงสารวันด้วย ที่ฆ่าพันวังแล้ว แต่ก็ไม่ได้รับรู้เรื่องราวในอดีต
ว่าพ่อตัวเองก็นิสัยไม่ค่อยจะดีเท่าไรนัก
ชอบเรื่องนี้มากกกอีกเรื่องนึง คนเขียนแต่งดีมากค่ะ
จะรอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
-
ที่พี่วันนอนอืด เพราะอยู่ช่วงติดสัดงั้นเหรอคะ
ไกร ทำใจหน่อยนะหาก พี่จะรุนแรงไป
-
โห้วว อ่านจบภายใน2วัน อ่านมัาทั้งวันทั้งคืนเล่นค่ะ ลุ้นมาก5555 แต่ชะงักไปนิดนึงตอนบุหลันโผล่มา พอดีอินไปหน่อย อ่านแล้วมันช้ำเกิ๊นนนน เลยพักครึ่งวันค่อยทำใจอ่านต่อได้ อยากทราบเรื่องท่านอาแบบละเอียดๆเหมือนกันนะ วรรณาด้วย คาดว่าน่าจะมีในเล่มสังเกตจากการโปรยประเด็นในแซมเบิ้ลตอนพิเศษ ชอบมั่กๆแบบว่ารักแฟนตาซีงี้ เขียนดีมากเลยค่ะ ซีนดราม่านี่รู้สึกอึดอัดกดดันไปด้วยเลย แต่ความร้าวอกของพันวังตอนโคจรชอบบุหลันนี่ไม่ค่อยเห็นประเด็นนั้นมากนัก แล้วก้ตอนที่ไปปลงใจรักจ้าวแสนตาก็น่าจะเพิ่มรายละเอียดจุดนั้นเล็กน้อย เพื่อเพิ่มน้ำหนักความดราม่าตอนจากของทั้งสองคน แต่เรื่องความหวานนี่ก็ดีงามมากอยู่แล้วค่ะ ปรบมือ รอติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ
-
:call: ขอบคุณนร๊าาาาา
-
อ่านเรื่องนี้จบละอยากไปฟาร์มจระเข้
อยากไปมุ้งมิ้งกับจระเข้บ้าง เผื่อเจอน่ารักๆแบบพี่วัน
:hao7:
:pig4:
-
จบแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว สนุกมากเลยค่าาา o13
คู่ของไกร กะ พี่วัน น่ารักกกกกกก :mew3: :mew2:
แต่สงสารท่านอาพันวัง :monkeysad: อยากให้คู่นี้สมหวังบ้าง :m15:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆๆค่ะ :pig4: :pig4:
-
อ่านไปอ่านมาติดปฐมบทมากกว่ายุคปัจจุบันอีก สงสารท่านจ้าวแสนตา ทำไมคนดีๆต้องมาตายด้วยนะ ส่วนจ้าวโคจรนั้นเราไม่มีคำอธิบายให้ ไม่คัดค้านต่อความแค้นของท่านอาพันวังเลย พี่วันคงเป็นลูกของจ้าวโคจรกับแม่บุหลันใช่ไหม เฮ้อ เครียดมาก ต้องซื้อเล่มมาไขข้อข้องใจแน่ค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :hao5:
-
ตามอ่านตั้งแต่ลงแรกๆ จนจบระหว่างรอเล่ม ก้กลับมาอ่านใหม่
มีนักอ่านใหม่ๆเข้ามาอ่านกันเยอะเลย สรุปกลายเป็นนั่งอ่านคอมเม้นเฉย 55555555555 รอเล่มๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไกรน่ารักมากกกกก
พี่วันก็ตรงๆ ซื่อๆดี
ติดใจที่ร่างวรรณนามาจากเชื้อจ้าวตนไหน
ยึดตามกลอนก็น่าจะมาจากจ้าวแสนคำ
ใช่รึเปล่า ไม่แน่ใจนะ
-
สนุกดีค่า ชอบผลงานคุณโอทุกเรื่องเลยอ่ะ
เรื่องใช้คำภาษาไทยได้ดีมากเลยค่ะ สุดยอด อ่านแล้วได้อารมณ์ตามว่าอยู่ในสมัยก่อนจิงๆ
o13 o13
-
อยากได้ อยากซื้อ แต่เงินแบบ .. อื้อออออออ
-
สนุกมากเลยค่ะ อยากให้มีถาคสองจังเลยยยยยยย อยากเห็นพี่วันพัฒนาความรู้สึกมากกว่านี้อีก เหมือนเพิ่งเนิ่มต้นชีวิตของไกรกับพี่วันหลังจากความยุ่งเหยิงเลย มีภาคสองเถอะนะคะ พลีสสสสสสสสสสสสสสส PLEASEEEEEEEÈEÈE :call:
-
น่ารักจัง รอรับพี่วันมาอยู่ด้วยกันนะ อิอิ
-
เรื่องแปลกดีน่ะคะ :katai2-1:
คนฟิจเจอริงกะจระเข้(ดีที่แปลงกายน่ะ เออ)
แต่อยากอ่านตอนแบบ ที่มีหึงหวงกันบ้างอ่ะ
อยากรู้ว่าจระเข้หึงจะเปงยังไง
:mew2:
-
นึกว่านายเอกเราจะเป็นไกรทองซะและ 5555 มาปราบจ้าวธารา สนุกๆ อยากให้มีภาคต่อ บางตอนนี่อ่านทั้งน้ำตา
-
สนุกมากๆๆ อ่านแล้วลุ้นสุดๆ
ขอบคุณนะคะ
-
จบ สะแหละ
เอาปฐมบทมาลงนิดเดียว
แล้วตอนพีเศษละหายไปไหน
อยากอ่านสักตอน
มาหน่อยแล้วกัน รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ :hao5:
-
:hao5: :hao5: จบแว้ว....ฮืออออออ เค้าเส้า!! เค้าสงสารท่านอาพันวัง!! เอาจริงๆเค้าคิดเอาเองว่า ท่านแสนตาอ่ะ อาจจะชอบพันวังเพราะเป็นฝาแฝดกะคนที่ตายไปอ่ะ (จำชื่อไม่ได้) ส่วนท่านโคจรจอมเจ้าชู้สุดท้ายก้อไปรักผุหญิง มันให้ความรู้สึกเศร้ามากนะ :hao5:
ทว่าไฉนเบยความซวยมาตกที่พี่วัน โถ ท่านอาช่างไม่สงสารจระเข้หล่อๆตาดำๆ
รู้สึกอยากจองหนังสือซะแล้วอ่ะ :o8:
-
เนื้อเรื่องแปลกจริงๆ น่าอ่าน น่าติดตาม ได้กลิ่นอายแฟนตาซีแบบไทยๆ
-
สงสารพันวังจากขั้วหัวใจจจ
-
สนุกมากค่ะ ชอบมาก อ่านรวดเดียวจบเลย
ฮือ ถ้ามีจระเข้อย่างนี้จริงๆ ยอมหมดอะ ยอมทุกอย่าง 555+
ไรต์เตอร์ทำให้เรารู้สึกดีกับจระเข้มากกว่าเดิม T-T :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบหลงรักน้องไกรหานายเอกเกรียนๆแบบนี้ได้ที่ไหนเจอเรื่องแปลกประหลาดก็ไม่มีการตกใจโวยวาย อิพี่วันจระเข้ผู้ดีจากพิจิตรนี่เดาใจได้ยากจริงๆแรกๆทำเหมือนหลงรักไกรนักหนาแต่พออ่านๆไปแล้วกลับรู้สึกว่าวันแค่ชอบไกรไม่ได้ถึงกับรักยิ่งช่วงหลังๆเหมือนกับเฉยชาไปด้วยซ้ำ(หรือเราคิดไปเอง)สงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างวันกับท่านอาพันวังว่าวันอาจจะเคยเป็นฝ่ายรับให้กับท่านอาพันวังรึเปล่าเพราะวันพูดกับไกรว่า"ใครบอกว่าไม่เคย" อ่านๆไปก็หมั่นไส้เกลียดอิพี่วันเป็นพักๆแต่ก็เป็นเรื่องที่แหวกแนวและสนุกมากๆค่ะ
-
อยากจิบอกพี่โอว่า เค้าจองแล้วนะะะะ โอนเรียบร้อยแว้ววว จะรอวันที่จะได้หนังสือมานอนกอด~ o18
อยากอ่านตอนพิเศษมากๆ เพราะคิดถึงท่านอาพันวัง และอยากรู้ตอนจบของปฐมบท สำหรับเราปมสุดท้ายยังไม่คลี่คลายอ้ะ เหลืออีกจึ๋งนึงในความรู้สึก แต่ไปๆมาๆ ชอบปฐมบทมากกว่าพาร์ทปัจจุบันอีก
รอวันที่จะได้หนังสือนะคะพี่โอ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆมีคุณภาพด้วยค่ะ ใจหายนิดหน่อยเพราะอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนแรก แต่ก็จะรอผลงานอื่นๆของพี่โอต่อไป~
-
:sad4:
ไม่กล้าอ่านปฐมบทอ่ะ
-
อ่านจบแล้วสนุกมากเลยค่ะเป็นอะไรที่แหวกแนวมากๆ
แต่อ่านแล้วหยุดไม่ได้ตาแฉะกันเลยทีเดียวพี่วันเป็นจรเข้ที่หล่อสุดในโลกอ่ะ555
ไกรนี่ก็น่ารักดีดูเป็นเด็กผู้ชายที่แบบแก่นๆซนๆห้าวๆ... :pig4:
-
สนุกมากค่ะ แต่เศร้าจัง เขียนดีค่ะ o13 o13
-
มันผิดที่พี่โคจรกับแม่นางบุหลัน
เลยทำให้พันวังทรยศ เพราะสองคนนั้นไปทรยศแสนตาก่อน
ทำให้อ่อนแอจนแสนตาตาย
ถ้ารู้ว่าชอบกันแต่แรกทำไมไม่บอกจะได้ไม่ต้องมีการแต่งงานแล้วมาทรยศกันแบบนี้
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
นี่อ่านตั้งแต่ยังไม่ได้สมัครเว็บ พอสมัครแล้วเมนท์เรื่องนี้เรื่องแรกเลย ชอบที่สุดด พี่วันน*0*
-
ไม่ได้เข้ามาในห้องนี้เลย พึ่งรุ้ว่ามีเพิ่มตอนนึง Orz
เอาเป็นว่านอนรอหนังสือที่บ้านละกัน :impress2:
-
สนุกมากกกกกพี่วันเท่ห์สุดๆ o13
-
พลาดเรื่องนึ้ได้ไง ดีใจที่ได้อ่าน
เป็นเรื่องที่สนุกน่าติดตามมาก
มหัศจรรย์พันลึกรักขัามสายพันธุ์
อยากให้มีสเปพี่วันกับน้องเยอะๆ
เวลาหวานกันมุ้งมิ้งน่าดู
ถ้าจองไม่ทันมีวางขายตามร้านไหมค่ะ
-
อ่านจบแล้ว เข้ามาอ่านทีเดียวจบเลยค่ะ ใช้เวลาไป 3 วัน
สนุกมากเลยค่ะ ตื่นเต้นแล้วลุ้นมากว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง น้องไกรจะไปเจออะไรแปลกๆ อีกมั้ย ชอบเรื่องนี้มากเลย
เราชอบดู Nat GeoWild มาอ่านเรื่องนี้มีจระเข้เป็นตัวเอก ให้ความรู้สึกแปลกใหม่กะจระเข้มาก มองแล้วนึกถึงแต่ว่ามันจะแปลงร่างเป็นพี่วันมั้ย 555
ตอนอ่านเรื่องหลักจบไปก็เพ้อถึงพี่วัน พอมาอ่านปฐมบทแล้วสงสารน้องพันวัง ฮือออ TT
ตอนอดีตทำเราอินไม่แพ้กัน
ฉากที่อ้ายแสนตาจะเข้าเรือนหอ อีกคนก็เพื่อนรัก อีกคนก็เมียแต่ง :sad4: พอรู้ที่ไปที่มาของพ่อแม่พี่วันแล้วสะเทือนใจ สงสารจ้าวแสนตากะน้องพันวัง ㅠ ㅠ แต่ถ้าไม่เกิดเรื่อง พี่วันก็ไม่ได้เกิดนะ 55
แต่ยังไม่เคลียร์ (หรือว่าเราไม่เคลียร์เองก็ไม่รู้ :-[)วรรณาเป็นไข่ของจ้าวตัวไหน จะใช่ลูกของจ้าวโคจรอีกเปล่า ถ้าจะบอกว่าลูกของอ้ายแสนตาไทม์ไลน์มันก็ห่างกันเป็นร้อยปีเลย หรือยังมีจ้าวตัวอื่นอีก
อาพันวังทำร้ายพ่อกะแม่อิพี่วันยังไงถึงตายได้
อยากอ่านตอนอิพี่วันเกิด ช่วงที่พี่วันเป็นเด็กแล้วอาพันวังเลี้ยงมาด้วย (รู้สึกตัวเองจะโลภไป :katai1:)
อยากให้มีภาคต่อหรือตอนพิเศษออกมาอีกจังเลยค่ะ รู้สึกว่าเรื่องยังไปต่อได้อีก ยังมีปมอีก ยังไม่สุด อยากอ่านต่อ หรือเราอินไปก็ไม่รู้ o18
ขอบคุณนะคะ ที่แต่งเรื่องสนุกๆ แบบนี้ให้ได้อ่าน
-
โอ๊ยยยยย มันค้างคาในใน อยากอ่านต่อชะมัด พี่วันนนนนนนนน :hao7:
-
ลุ้นมากๆ เรื่องนี้ ไม่เป็นอันทำงานต้องแอบอ่านทั้งวัน ชอบมากครับ
-
สนุกค่ะ แต่คาใจกับ วรรณนา มากกกกก ว่าร่างที่เป็นเลือดจ้าว นี่มาจากไหน
แถมจ้าวปู่เด็กน้อยนี่อีก สับสน ซับซ้อนมั่ก ๆ
-
พึ่งมาเจอเรื่องนี้น่าร้ากก><~ ฟินมากกกก
-
อ่านจบแล้ว พี่โอก็ยังไม่เคยทำให้ผิดหวัง
แต่เรื่องนี้เรากลับชอบอาพันวังแฮะ เรารู้สึกเขามีเสน่ห์แปลกๆดี ชอบมาลาด้วย เด็กน้อยน่ารัก ไอ้จิ้งจกกก ฮ่าๆๆ
ไกรก็แก่นๆเซี้ยวๆดี แอบคิดว่าอาจารย์คงน่าจะทำอะไรมากกว่านี้ เรื่องนี้รู้สึกว่าไม่ได้มีตัวที่แบบเกิดมาร้ายแบบนั้น
อ่านแล้วเราก็สบายใจดี
ชอบความเก๋ที่เอาวรรณคดีมาผสม คือมันออกมาไทยจริงๆ แต่ก็ไมไ่ด้ไทยจ๋าจนแบบ เห้ยไม่เข้ากันไรงี้
ชอบที่สุดคือกลอน เราจะตั้งใจอ่านมาก เพราะคิดว่ามันจะบอกใบ้อะไรอยู่ในนั้น
และพี่โอแต่งกลอนเก่งมาก ฮ่าๆๆ เป็นนิยายที่แปลกแหวกแนวไป แต่ก็สนุกมากค่ะ
-
เย้ๆ :mc3: อ่านจบแล้วสนุกมากเลยค่ะ เราชอบเรื่องประมาณนี้นะ ไม่ม่าเยอะยาว แล้วเรื่องนี้ก็ออกแนวไทยๆด้วยค่ะชอบ
เรามีข้อแนะนำให้พี่วันกับน้องไกรนะ :m12:
ถ้าหากว่าต่อไปไกลแก่ตายก็ให้เจ้าปู่ดึงวิญญาณไกรไปใส่ในไข่จะเข้ที่ตายแบบวรรณนาบ้างจิ
แล้วก็ให้พี่วันเลี้ยงจนโตหรือจะเอาร่างที่ลงคาถาให้มีพัฒนาการแต่ไม่มีวิญญาณแบบพี่สุวรรณนามาไว้ก่อนก็ได้เตรียงไว้
เท่านี้พี่วันกับน้องไกรก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไปไง ไกรก็ได้เป็นจะเข้เหมือนพี่วันด้วย อิอิ :a2:
นีอิฉันเพ้ออะไรอยู่เนี้ยยยยย อ้ายยยย :m23:
-
อ่านรวดเดียวเลยมาเมนท์ทีเดียวเลย
ปกติเราไม่เคยมียูสในบอร์ดนี้ คือตั้งใจสมัครเพื่อเมนท์เรื่องนี้โดยเฉพาะ
สารภาพรักจากใจว่าตอนอ่านภาคพี่วันน้องไกรก็อิน แต่ไม่พีค คือลุ้นๆแต่ไม่ได้กระแทกใจอะไร
ไม่ได้บอกว่าคนแต่งๆไม่ดีนะคะ แต่งดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่เป็นความรู้สึกส่วนตัวของเราเอง คือเราไม่ชินกับชื่อไทยๆน่ะค่ะ
ปกติแล้วอ่านแต่นิยายแปลมาตลอดทั้งของจีนกับญี่ปุ่น พอเจอชื่อไทยเข้าไปก็แบบทำเอางงนิดๆ
ตอนอ่านภาคน้องวันกับพี่ไกร เอ้ย ไอ้พี่วันกับน้องไกรก็เลยเป็นช่วงปรับตัวให้ชินกับชื่อ
จนกระทั่งถึงภาคปฐมบท
สารภาพอีกกระทงว่าตอนแรกๆแอบอ่านในที่ทำงาน เพราะว่างจัด งานเคลียร์เรียบร้อย
หาอ่านฟิค โดจินไปเรื่อยเปื่อย จนมันไม่มีให้อ่านก็นึกครึ้มใจ เลือกเรื่องนี้มา โดยส่วนตัวเพราะชอบชื่อเรื่อง นอกเรื่องไปไกล วกกลับเข้ามาหน่อย
จนถึงตอนนี้คนเขียนไม่ได้แต่งดีมากกกกกกกกกกกเลยนะคะ
แต่ว่า
ดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนแรกคือเดาเรื่องไว้ว่าท่านต้องมีความแค้น คิดลึกๆว่าเป็นประเด็นชู้สาว
ว่าท่านโคจรมาหลอกให้รักแล้วจากไปอะไรเถือกนั้น
แต่คนแต่งกลับแต่งให้มันลึกลงไปมากกว่านั้น พูดได้คำเดียวเลยว่า "มันยิ่งกว่าที่คาดคิดไว้ซะอีก"
ภาคปฐมบท อินมาก โดยเฉพาะฉากที่ทั้งสี่คนเปิดประตูเข้าไปแล้วเห็นแม่นางบุหลันกับท่านโคจร
คือสงสารท่านพันวัง มากถึงมากที่สุด (ชูป้ายไฟท่านพันวัง และเตรียมส่ง sms โหวต)
อ่านภาคปกติ เรียกแบบนี้ถูกไหมคะ ตอนแรกเราแค่เคลือบแคลงสงสัยในความแค้น
แต่เฉลยปมในภาคปฐมบท เลยไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมท่านพันวังถึงได้แค้นฝังหุ่นขนาดนั้น
ท่านพันวังที่ดูโหดร้ายคือตัวละครที่น่าสงสารมากเลย
รักแรกก็ไม่สมหวัง รักที่สองก็แสนสั้น แล้วพอคิดดูว่าตอนอดีตตั้งแต่จนถึงปัจจุบันช่วงระยะเวลาหลายสิบปี ต้องจมอยู่กับการล้างแค้นเพียงอย่างเดียว ถึงแม้ว่าท่านจะทำไปกึ่งหนึ่งแล้วก็เถิด แต่ยังไงก็สงสารอยู่ดี
จนอยากจะขอมโนไปเองก่อนแพรพนึงนะคะ เอาแบบท่านไม่ตายจริงแล้วเจอมนุษย์ที่เป็นจ้าวพี่แสนตามาเกิดใหม่เลยยิ่งดี
(หรือถ้าคนแต่งจะช่วยกรุณาแต่งขึ้นมาให้จริงก็ดีสุดๆไปเลยค่ะ)
จริงๆคืออยากแค่ให้ท่านมีความสุข และตายไปโดยที่ปราศจากการแค้นเคืองจนถึงวินาทีสุดท้าย
เพราะสิ่งที่เป็นบทสรุปมันเหมือนกับว่าสิ่งที่จ้าวแสนตากล่าวไว้เป็นประโยคสุดท้ายไม่มีค่าเลย
เราขอตีความนิดนึงนะคะว่า เป็นไปได้รึเปล่าว่าท่านพันวังคิดเผื่อเรื่องล้างแค้นไว้เป็นสองประเด็น
คือหนึ่งถ้าสมมติว่าสามารถฆ่าทิวันได้ก็ถือว่าการล้างแค้นสมบูรณ์แบบหนึ่ง
กับประเด็นที่สองคือถ้าทิวันเป็นคนฆ่าตัวเองก็เหมือนว่าได้ล้างแค้นเหมือนกันที่ว่าให้ทิวันจมอยู่กับความรู้สึกผิดที่ได้ฆ่าตัวเอง และให้ทิวันจมอยู่ในความรู้สึกของการถูกทรยศเหมือนกับที่จ้าวแสนตาเคยเป็นมาก่อน
เพียงแต่ว่าอาจจะเจ็บปวดมากกว่าเพราะคนที่ทำเป็นผู้มีพระคุณ
แล้วถ้าทิวันรู้ว่าสิ่งที่พ่อกับแม่ตัวเองเคยทำไว้จะรู้สึกยังไงจะสามารถอภัยให้ได้รึเปล่า
ส่วนอันนี้เป็นประเด็นสอดแทรกนะคะ ตอนเราอ่านถึงภาคหลักในช่วงที่บอกว่าสิ่งที่จะสามารถฆ่าจ้าวได้
ด้วยความที่เดาๆว่าเรื่องต้องเกี่ยวกับไกรทอง กับชาละวันแน่ๆ เลยแอบเดาไปว่า
หรือบรรพบุรุษของไกรคือไกรทอง คนที่จะสามารถใช้หอกได้จะเป็นแค่ไกรคนเดียวรึเปล่า
ดีจริงจังที่ไม่ได้เป็นแบบที่เดาไว้ ไม่อย่างนั้นต้องมีฉากปวดใจไม่แพ้ภาคปฐมบทแน่เลย
- - - - - - - - -
เราเป็นคนชอบนิยายแฟนตาซีเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว
และจนถึงตอนนี้ยังไม่เคยอ่านนิยายเรื่องไหนที่เป็นวรรณคดีหรือความเชื่อของไทยแล้วอินได้ขนาดนี้เลยนะคะ
ขอชมด้วยใจจริงเลยว่าบทกลอนก่อนเข้าท้องเรื่องปกติ แต่งได้ดีเลยทีเดียว
คนเขียนได้เกรด 4 วิชาภาษาไทยใช่ไหมคะ ขอดูสมุดพกหน่อย
ปกติบางเรื่อง (ต้องขอโทษนักเขียนเหล่านั้นจริงๆ) ถ้าเป็นกลอนขึ้นต้น บางทีเราจะอ่านข้าม
ไม่ใช่เพราะมันไม่ดี แต่บางทีเยอะเกินไป และศัพท์แบบเกินกำลังเราจริงๆ
แต่เรื่องนี้ถึงเป็นกลอน แต่กระชับมาก กำลังดีเลยทีเดียว ทำให้ไม่เบื่อก่อนจะเข้าเรื่องหลัก
อีกเหตุผลหนึ่งที่เราคิดว่าเราอ่านภาคปฐมบทแล้วอินคงเป็นเพราะเรื่องหลักไม่ได้โฟกัสเรื่องรัก
เหมือนเป็นนิยายแฟนตาซีเรื่องหนึ่งที่คอยลุ้นตามไปเรื่อยๆ
พออ่านภาคปฐมบทต่อ ซึ่งมันเน้นเรื่องความรู้สึกมากกว่าพอมันพีคต่อๆกันเลยกระแทกอารมณ์ได้มากเลยค่ะ
เพราะมันค่อนข้างจะแตกต่างกันแบบเห็นได้ชัด
อันนี้เหตุผลส่วนตัวอีกเรื่องนะคะ ด้วยความที่เราไม่ได้อ่านนิยายไทยซักเท่าไหร่
แล้วพอให้มาเจอภาษาโบราณไปอีก บางเรื่องเรารับไม่ได้ปิดไปเลยก็มีนะคะ อย่างที่บอกว่าเรารับไม่ได้เอง
ไม่ใช่ว่าคนแต่งๆไม่ดี ตอนอ่านภาคปฐมบทเราก็ลังเลอยู่เหมือนกัน กลัวว่าจะไม่ชอบ
แต่มันกลับผิดคาด กลายเป็นว่ารับได้ แถมเปลี่ยนทัศนคติเราไปอีกต่างหาก
ต้องขอขอบคุณจริงๆเลยนะคะ
สุดท้ายนี้ขอถามนิดนึงนะคะ เป็นจุดที่เราอ่านแล้วยังไม่เคลียร์เอง
อันนี้เข้าใจนะคะว่าแก้วยอมรับได้ที่บอกว่าวรรณาหนีไปอยู่กับแก้วตอนที่รังแตก แล้วพ่อของแก้วล่ะรู้เรื่องนี้ด้วยไหม
แล้วพ่อที่ชอบเรื่องศาสตร์มืดที่คนแต่งเกริ่นไว้ พ่อจะทำยังไงต่อไปเมื่อรู้ความจริง
ตรงนี้เป็นจุดที่เราสงสัยนะคะ เพราะว่าตอนแรกคนแต่งปูพื้นไว้ แต่จบแค่ความรู้สึกของแก้วรู้นะทำใจได้
แต่ไม่ได้พูดถึงว่าพ่อกับแม่รับได้หรือไม่ยังไง แล้วถ้ารับได้ร่างของสุวรรณาที่เก็บได้คืออะไรยังไง
กับอีกเรื่องคือไข่ของจ้าวที่เป็นเจ้าของร่างวรรณาอีกน่ะค่ะ เจ้าของร่างคือลูกของใครยังไง จะบอกว่าเจ้าแสนตาหรือก็ไม่น่าจะใช่ เพราะท่านพันวังเป็นผู้ชายเหมือนกัน เอ๊ะ งง!
ขออภัยที่สงสัยเยอะนะคะ
ขออภัยที่เวิ่นเว้อไปหน่อยนึง พอดีคิดอะไรได้ก็พิมพ์ออกมาเลยค่ะ อารมณ์กำลังสดใหม่
ขออภัยที่คอมเมนท์สั้นไปหน่อยนะคะ (เมื่อเทียบกับปริมาณที่คนแต่งๆให้)
และ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
สุดท้ายนี้อยากจะฝากถึงท่านโคจรว่า
"ไอ้เข้เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
-
ได้รับหนังสือแล้วนะคะ อ่านจบถึงกับต้องมาถามต่อในนี้เลยทีเดียว อยากรู้ว่ามีภาคต่ออีกมั้ยคะ อ่านแล้วรู้สึกยังค้างคาใจอยู่ (อ่านจบแต่อารมณ์ยังไม่จบ) เรื่องวรรณา(รู้ที่มาที่ไปแล้วแต่ก็ยังงงอยู่ดี) ,จ้าวปู่(ที่ร่างเป็นเด็กน้อย ทำไมจ้าวปู่ถึงอยู่ในร่างเด็ก หรือจ้าวปู่แก่ช้า คือสงสัยมาก)
-
เราเป็นโรคชอบหานิยายอ่านก่อนสอบค่ะ
และพอได้อ่านเรื่องนี้ก็ติดมากกกก :ling1:
ติดแบบอ่านหนังสือสอบไม่ได้ ต้องอ่านให้จบก่อน
ชอบมากกกกเลยค่ะ ตอนแรกนึกว่าจะเข้าทำนอง
ไกรทองชะลาวัน ฆ่าฟันกันเอง แต่ไม่ใช่
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักในตัวพี่วันมากกก เข้อะไรน่ารักขนาดนี้
ไกรเองก็น่ารักค่ะ แสดงความหลงใหลใคร่รักออกมาเต็มที่
แทนจระเข้ผู้ซึ่งซึนจริงๆ 55555
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะที่แต่งเรื่องนี้ ไม่ว่าผลงานกี่เรื่องต่อกี่เรื่องก็ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลย
ทึ่งกับบทกลอนที่แต่งในทุกๆตอนมากค่ะ
คุณโอเป็นคนที่ใช้ภาษาได้ดีมาก ขอชื่นขมจากใจเลยนะคะ
ขอบคุณที่ทำให้มีเรื่องดีๆในความทรงจำอีกหนึ่งเรื่องนะคะ :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
สนุกมากๆตอนแรกนึกว่าพี่ทิวันจะไปคน(?)ไม่ดี
แต่น้องเกรียงไกรก็กลัวได้ใจมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณนะค่ะที่ทำผลงานออกมาได้ดีขนาดนี้
ขอมคุณจากใจจริง o13 o13
-
:hao5: เค้าอ่านยาวเลยยย แต่ไม่อ่านปฐมเค้ากลัวดราม่า
สนุกมากเลยค่ะ ไม่มีดราม่าที่แบบตบตีแย่งชิงแต่สนุกมาก ภาษาก็ดี๊ดี
ทำไมเค้าไม่เคยแวบมาอ่านก็ไม่รู้ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :)
หวังว่าเค้าจะได้มีโอกาสอ่านเรื่องอื่นๆอีก
-
สนุกมากเลยค่าาาา
พี่วันเป็นผู้ชายโรแมนติกมาก
เป็นพระเอกที่ใสซื่อ
แล้วก็หื่นมาก555
รักพี่วันเลย อยากเป็นเมียพี่วันอีกคน555
-
ชอบค่ะ เอิ้ก น่ารักมุ้งมิ้งตามฉบับคุณโอ
กอดๆ รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1:
-
หลงพี่วันเข้าแล้ว :กอด1:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ พอดีมีคนแนะนำมา อ่านไปได้ 2 ตอน เริ่มรู้สึก .... ตัวเองจะติดฟิคอีกครั้ง สนุกมากๆเลยคะ ชอบบบบ :m25:
-
อ่านแล้วติดหนักมาก สนุกสนานสุดขีด ชอบอย่างรุนแรงง :katai2-1:
-
ชาละวันกับไกรทองเหรอ
-
เพิ่งได้มารู้จักเรื่องนี้ ^^ ชอบการบรรยายและดำเนินเรื่องมากค่ะ ^^ ชอบคาแรคเตอร์ของไกรมากๆ ฮาาาา พี่วันก็นะ =/////=
ต้องอุดหนุนหนังสือมาอ่านแล้ว ><
ขอบคุณนะคะ ^^
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: หน่วงอะ ฮรึก .... ร้องไห้หนักมาก ดราม่าไปอี๊กกกกก ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:แต่ท่านอาพันวังเจ้าคะ ให้ท่านจ้าวทิวันมีความสุขเถอะเจ้าคะ ถ้าพูดถึงเรื่องความคิด ท่านอาก็ผิดอยู่ไม่น้อยนะเจ้าคะ เป็นท่านอาเองที่ทำผิดก่อนใครเขา ที่แอบลอบมีสัมพันธ์สวาทกับท่านจ้าวแสนตาก่อน แต่ถ้าถามความจริง ก็ผิดทั้งหมดนั้นละเจ้าคะ คิดให้ได้สิเจ้าคะ อโหสิกรรมนะเจ้าคะ :m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
จ้าวโคจร แย่งภรรยาคนอื่น ชอบให้ความหวังคนอื่น
จ้าวแสนตา ไม่หนักแน่น จับปลาสองมือ
บุหลัน ไม่ซื่อสัตย์
พันวัง หลอกตัวเอง ไม่ยอมรับความจริง ไม่พูดตามที่ตัวเองรู้สึก
อ่านจบแล้วสนุกดีครับแต่สงสัยอย่างนึงไข่ของจ้าวแสนตานี้เป็นไข่ของใคร
-
ชอบมากเลยยค้าาาาา .แต่เก่งมากๆเลยย อยากนิดตามเรื่องอื่นๆอีก . จะติดตามได้จากหนายยยค้า555 เพิ่งเคยอ่านเว็บนี้ไม่ค่อยรู้เรื่องแฮะๆ o18
-
ชะเเวบเข้ามาอ่านรอบสอง จริงๆติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่เเรกๆ แล้วอัพต่อๆไปจนจบ แต่ตอนนั้นยังไม่มีไอดี อิอิ เลยขอมาเม้นต์ ณ ตอนนี้เลยแล้วกัน คึคึ ชอบนิยายเรื่องนี้มากเลยค่ะ น้องไกรตั๊ลล๊าคคคคค >,.< ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ คิดเเล้วก็ใจหาย คิดถึงโมเม้นต์ก่อนๆตอนติดตาม ดีใจทุกครั้งที่คนแต่มาอัพ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบในวันเดียววววว
เราหลงรักเรื่องนี้มากกกกกกกก โดยเฉพาะปฐมบท สงสารพันวังสุดซึ้ง เข้าใจว่าทำไมถึงได้แค้นยิ่งนัก ทั้งมนุษย์ ทั้งพ่อแม่ของทิวัน
พันวังอาจจะมีอะไรกับจ้าวแสนตามานานแต่ไม่เคยคิดทรยศหักหลังจ้าวโคจร ไม่ว่าจ้าวแสนตาจะชวนให้ไปอยู่ด้วยกี่ครั้งก็บอกปัดเรื่อยไป จนวันที่จ้าวโคจรเองนั่นละที่ทรยศจ้าวแสนตา พันวังเลยยอมตัดใจอยู่กับจ้าวแสนตา
ความสัมพันธ์ของจ้าวแสนตากับ พันวังเริ่มต้นขึ้นเพราะจ้าวดคจรเอง ถ้าไม่อนุญาติ จ้าวแสนตาก็ไม่กล้า เพราะตามนิสัยเป็นคนมีเหตุผล
จ้าวโคจรแม่งแย่ได้ใจเราจริงๆ มีใจให้เมียเพื่อนแต่ไม่เอ่ยกล่าว แต่แอบลักลอบได้กัน หักหลังทั้งเพื่อนทั้งพันวัง ทีตัวเองยังยกพันวังให้เพื่อนง่ายๆแมนๆ ทำไมไม่แมนๆๆขอเมียเพื่อนก่อนจะแต่งเลยละ
จ้าวแสนตาคือพระเอกสุดๆๆ แสนดีอ้ะ เสียดายกว่าจะรู้ว่าพันวังรักก้อสายเสียแล้ว ถ้ารู้ก่อนหน้านี้น่าจะมีความสุขกันมากกว่านี้
อ่านจบบอกเลยว่าตามล่าหาหนังสือมาอ่านค่ะ อยากได้มานอนกอดดด 55555
นี่สั่งซื้อจากหนึ่งเดียวไปละ รอของมาส่ง
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆๆที่ทำให้เราอินได้สุด ๆ
เราอินกับพันวังมากกกกกกกกกก จนไม่โกรธที่หักหลังจ้าวโคจรเลยละ
-
มาลาทำไมหนูน่ารักเยี่ยงนี้ ขอกอดทีลูก :กอด1: :กอด1:
เอ่อ..แต่อันนี้ “…แต่จระเข้อย่างเรา…ไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนั้นหรอกนะครับ” :m28: :m28:
เจ้นึกว่าจรเข้แค่ไม่มีลิ้นรับรสอย่างเดียว ไม่คิดว่าจะรวมไปถึงความรู้สึกด้วยนะลูก o6 o6
-
สารภาพเลยค่ะ ว่าตอนเห็นปกนิยายเรื่องนี้ครั้งแรก ไม่คิดอยากอ่านเลย
เพราะหน้าปกทำให้คิดไปเองว่านิยายเรื่องนี้ต้องเป็นนิยายสยองขวัญ หรือออกแนวจิตๆ หน่อย
จนกระทั่งวันหนึ่งไปอ่านเจอในเฟซบุ๊ก ว่านิยายเรื่องนี้สนุก แหวกแนวดี
เรากำลังนอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาลมาเกือบอาทิตย์ อาการดีขึ้นแต่หมอยังไม่ให้กลับบ้าน
เริ่มเบื่อเลยลองอ่านดู พออ่านแล้วชอบมากกกกกก อยากจะรู้ตอนต่อไปไวๆ
แต่ด้วยความป่วยเลยง่วงนอนตลอด แต่ก็พยายามจะตื่นมาอ่านให้ได้
พอเผลอหลับไปตื่นมานี่ใจจะขาด ว่าเสียดายเวลาอยากอ่านต่อ (ถ้าหมอรู้หมอคงตบค่ะ)
เวิ่นเว้อมรพอแล้ว เข้าเรื่องนิยายดีกว่า
ตอนอ่านนี่กรี๊ดไอ้พี่วันมาก จระเข้อะไรปากหวานที่สุด เจ้าชู้หยอดไปเรื่อย
น้องไกรก็โดนไอ้พี่วันแกล้งให้เขินได้ตลอด อ่านไปลุ้นไปตลอดว่าคู่นี้จะมีดราม่าอะไรบ้าง
จะได้ครองคู่อยู่ด้วยกันได้มั้ย ดีใจมากที่ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน
แต่พอคิดว่าสักวันหนึ่งน้องไกรก็ต้องจากไปก่อน ทิ้งพี่วันให้ต้องอยู่อย่างเดียวดายแล้วมันก็เจ็บจี๊ดค่ะ
เคยนั่งคิดถึงขนาดว่า ก่อนน้องไกรตายอยากให้ย้ายวิญญาณแบบวรรณา
แต่พอคิดว่าการฝืนธรรมชาติแบบนั้น จะดีจริงๆ เหรอ ก็ได้แต่ทำใจว่าการเกิด แก่ เจ็บ ตาย มันเป็นกฏธรรมชาติ
ตอนอ่านภาคธรรมดาว่าหลงรักพี่วันกับน้องไกรแล้วพอมาอ่านภาคปฐมบท
นี่รักน้องพันวังกับจ้าวแสนตาหมดใจยิ่งกว่าอีกค่ะ
(เราอ่านภาคธรรมดาจนจบแล้วถึงได้มาอ่านปฐมบทค่ะ เพราะกดลิงค์จากสารบัญมา)
หลงรักความน่ารัก และชะตากรรมแสนเศร้าของน้องพันวัง และความแสนดี และรักน้องพันวังจนตัวตายของอ้ายพี่แสนตา
เสียน้ำตาให้คู่นี้ไปมากมายค่ะ พออ่านจบ อารมณ์คนไม่จบตาม นั่งเศร้าไปทั้งวัน
จนคนที่บ้านห่วงคิดว่าป่วยอีกรอบเลยทีเดียวค่ะ เพราะเราซึมมาก
สิ่งที่สงสารที่สุดไม่ใช้ที่จ้าวแสนตาต้องตายจากไป แต่เป็นเรื่องที่น้องพันวังต้องมีชีวิตจมอยู่กับความแค้น
แบบนี่อ้ายพี่แสนตาจะต้องเสียใจ และห่วงน้องพันวังแค่ไหนกัน ที่เห็นคนที่รักไม่มีความสุขจมอยู่กับความแค้น
อยากอ่านเรื่องของน้องพันวังต่อ อยากรู้ความรู้สึกตอนเป็นท่านอาพันวัง
อ่านปฐมบท แล้วโกรธจ้าวโคจร กับบุหลันมากค่ะ ทำแบบนี้สู้แมนๆ เดินไปบอกจ้าวแสนตาก่อนจะแต่งงานเลยดีกว่า
ว่าพวกเรารักกัน ไม่ใช่มาทำแบบนี้ในวันแต่งงานของเพื่อน
แต่ที่เสียใจที่สุด และกลัวที่สุดคือมนุษย์อย่างเรานี่ละคะ
จระเข้ในเรื่องดูเป็นชุมชนที่สงบสุข ปลูกข้าวกินเอง กินอาหารแบบมนุษย์ แต่เพราะความกลัวในใจของมนุษย์
ถึงได้ไประรานสิ่งที่แตกต่างจากตัวเอง มันสะท้อนให้เห็นความโหดร้าย และน่ากลัวของมนุษย์ค่ะ
พออ่านแล้ว เราก็มานั่งคิดถึงตัวเองว่า บางครั้งความกลัวไปเองของเรานี่มันโหดร้ายแค่ไหนบ้าง
อย่างตัวเราเห็นมดเดินมา มดมันยังไม่ทันทำอะไรเราเลย แต่เราก็ไปบี้มันเพราะกลัวมันจะกัด
ทั้งที่ถึงถูกมดกดเราก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย แต่เพราะความเห็นแก่ตัวของเราเอง
เราถึงได้ตัดสินใจฆ่ามัน มนุษย์ทุกคนมีความน่ากลัวแฝงอยู่จริงๆ ค่ะ
จะไปตามซื้อหนังสือแน่นอนค่ะ แต่เสียใจมากที่ไม่ทันได้โดจินกับเค้า ไปตามหาซื้ออยู่ แต่ก็ไม่มีคนมาขายเลยค่ะ
ขอบคุณผู้แต่งนะคะที่เขียนนนิยายดีๆ ออกมาให้อ่าน เดี๋ยวจะลองไปตามอ่านผลงานเรื่องอื่นๆ ดูค่ะ
-
เรื่องนี้สนุกค่ะ อิงวรรณคดีไกรทองมาสินะค่ะ
ตอนแรกอ่าน ก็คิดแล้วล่ะว่า ชาละวันมา ไกรทองมา ตะเภาแก้วมา และเดี๋ยวตะเภาทองก็มา
แต่หักมุมตรง จ้าววรรณนา โอ้!! ไม่น่าเชื่อ
แต่ถ้าเอาตามท้องเรื่องอีก มันต้อง ดราม่า มากเลย ฮือๆๆ
แต่คุณโอน่าร๊ากกก ไม่ทำร้ายคนอ่าน
ไอ้เราอ่านจนไม่กล้าคิดต่อ ปล่อยให้เนื้อเรื่องมันโลดแล่นผ่านปลายนิ้วคนอ่านไปเรื่อยๆ
5555 แบบว่าถูกทำร้ายมาให้เงิบ หักมุม ตลบไปมา หลายรอบตอนติดตามอ่านเรื่องของคุณโอทุกครั้ง
ไอ้ดราม่าก็ดราม่าแบบ น้ำตาไหลพรากๆ พอจะหน่วงก็หน่วงแบบโอ้หน่วงสุดๆ ค่ะ
ยังไงก็ขอติดตามคุณโอต่อไป และถ้ามีโอกาสจะหาหนังสือสักเรื่องของคุณโอมาครอบครองค่ะ 555
-
สนุกอ่าาาา ชอบๆ >.< คน(?)แบบจ้าวทิวันมันช่างกวนทีน5555
-
จ้าวธารา เป็นนิยายที่สนุกมากๆครับ เป็นนิยายแฟนตาซีที่มีความเป็นไทยๆอยุ่ด้วย
เขียนมามุมมองอีกมุมของจระเข้ ที่เราไม่ได้เอาตัวเราของมนุษย์ไปตัดสิน แต่ถ้าเรามองในมุมมองของจระเข้บ้างล่ะ
ขอบุคณสำหรับนิยายดีๆที่เขียนมาให้อ่านกันน่ะครับ
-
สนุกมากกกกกกกกก ลุ้นมากกกก อ่านไม่ยอมวางเลย กว่าจะนอนเกือบรุ่งเช้า ตาโหลมาทำงาน 5555
น้องไกรเกรียนได้ใจ พี่วันก็อึนได้ใจ ชอบมากเลยแนวนี้ มาลาน่าร๊ากกกกกก อิอิ
ส่วนตอนของท่านอาพันวัง จ้าวแสนตา จ้าวโคจร ทำร้องไห้หนักมาก เสียใจหนักมากกกก
ขอบคุณคนเขียนที่สร้างสรรค์เรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ ติดตามต่อไปคร่าาา
-
o13 o13 o13
-
นิยายสนุกมากๆเลยคะ แบบ แปลกใหม่และเราก็ชอบสุดๆ
หลงรักไกร และ พี่วันม๊ากๆ
แต่เนื้อเรื่องของ อาพันวังมันช่างเศร้าเหลือเกินน
กลบความหวานของคู่นี้ไปหมดเลยย งื้ออ
แต่ดีที่มีหวาปิดท้ายแต่ บอกตง เรายังหน่วงและอึนไม่หายย
เป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยคะ ขอบคุณนะคะ
-
ภาษาดีมากกกก o13
-
เนื้อเรื่องแปลกดีค่ะ น่าติดตาม. สนุกดีค่ะ o13
-
เนื้อเรื่องหลักน่ารักมุ้งมิ๊ง
ปฐมบทโหดร้ายทารุน ร้ายกันทุกคน สงสารใครไม่ลงเลย
พันวัง? ก็ไม่ซื่อสัตย์ต่อจ้าว
โคจร...เลว...ไม่สิ ระยำ...แรงไป....อะไรดี...ยังกล้าเรียก "เพื่อนรัก"
บุหลัน...คำไหนจะเหมาะสม? ร่าน?
แสนตา...ตอนจบสงสารนะ แต่ก็นะ มันก็ไม่ควร...กะเด็กเพื่อน
ไกร น่ารัก รักตัวละครนี้
พี่วัน...กวน ไม่เลวเหมือนพ่อน่ารักมาก
จ้าวรำไพ น่ารักดีเด็กน้อย
โป๊ยยย หล่อเลย รักไม่จำเป็นต้องครอบครอง
แก้ว ไปตายซะ!
มาลา ใสซื้อ นึกถึงตอนโดนพี่วัน...เด็ก 13!?!?!?!
วรรณา งงกะนาง!
ขอบคุณคุณโอมากครับ คือรอพี่สิญจน์กะน้องน้ำมนต์หาอะไรอ่านจนเจอเรื่องนี้ :pig4: :L2:
ปล.ผมอ่านร้อยแก้วแล้วแปลไม่ออก คิดถึงครูภาษาไทยจังครับ
-
อ่านจบแล้วค่าาาาา
หลงพี่วันมากๆเลย ถึงเป็นจระเข้ เค้าก็รับได้นะ
อยากได้เล่มจังเลยค่ะ ยังมีมั้ยน้า ><
-
อ่านจบแล้ว ชอบมากเลยค่า
พี่วันกับน้องไกรน่ารักมากๆ
อยากได้หนังสือเลยTT
-
งื้ออออ อ่านรวดเดียว2วันจบบบบ
ชอบมากกกก พี่วันนี่คงคาแรคเตอร์ตั้งแต่เริ่มจนจบ
ชอบแนวไทยๆแฟนตาซีหน่อยๆ ขอบคุณนะคะ ><
-
เอ..ว่าไงดีล่ะ คืออ่านตอนแรกเรียงตามสารบัญ รู้สึกแบบนี่คือนิยายวัยรุ่นที่พล็อตโดนใจ อ่านไปเรื่อยๆเริ่มมีอาพันวังเข้ามา โหดซ้าาาาา :katai1:
แต่...พออ่านเรื่องของอาพันวังเท่านั้นแหละ เฮ้ย! ยอมละ แก้แค้นตามสบาย ไม่รู้จะสงสารใคร :hao5:
สรุป อินมาก!!! o13
:pig4:
-
พึ่งมาเม้นอ่าาาา อ่านจบไปนานมากกกก o1 o1
ขอบคุณนะคะ สนุกมาก อยากอ่านอีก เป็นกำลังใจให้นะ :katai2-1:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกก สนุกมากค่าาา อ่านรวดเดียวจบ และที่ตกใจกว่าคือ คนแต่งคะพึ่งรู้ว่าเป็นคนเดียวกับคนวาดพี่ชายน์น้องข้าว กรี้ดดดด ไม่รู้ว่าแต่งนิยายวายด้วย 5555 เราชอบเธอมากอ่ะ คนอะไรเก้งเก่งงงง แต่งเรื่องก็สนุก วาดรูปก็สวยยยยย โอ้ยย ชอบ 555 ขอบคุณที่แต่งเรื่องๆดีเรื่องนี้นะค้าา
ปล.ติดตามไอเดนอยู่นะจ้ะ โชตะ ขบเผาะมาก 555
-
คือแบบ โอ๊ยย ดีมากกก อยากให้แต่งต่อไปอีก สิบตอน
เอาแบบหวานๆหลังจากนี้
คืออ่านไปก็ รุ้สึกหน่วงๆไปนะ แบบกลัวจะดราม่าแรงมาก
แต่ทุกตอนก็มีความหวานมาให้ชื่นใจ เลยชอบมากๆๆๆๆ
เป็นคนที่ไม่สันทัดเรื่องดราม่าจริงๆ แค่เรื่องนี้ยังรุ้สึกหน่วงๆทั้งเรื่องเลย
แต่แบบ ดีใจ ที่เรื่องนี้ แบบพอดีอ่ะ ชอบอ่ะ
อยากให้แต่งต่ออีกสักตอนสองตอน เอาแบบ หวานๆ ไม่เครียดไรงี้ แบบ...ฮ่าๆๆ
แต่สนุกมากๆๆเลย ชอบมากๆเลยค่ะ
-
สนุกมากเลยคะ o13
-
:z13:
-
เรื่องที่ภูมิใจที่สุดคือได้อ่านเรื่องนี้แล้วตัดสินใจขายไตเปย์จนได้หนังสือและโดมาครอบครอง5555 //หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
อ่านเรื่องนี้ทีไรก็กร๊าวใจทุกทีเลย พี่วันน้องไกรมีความดีงาม โดภาพสวยมาก อ่านแล้วอยากจิสิงเข้าไปในโดเลย ฟินแรง
-
ชอบมากกกกกก :hao5:
-
อะไรดลใจให้กดมาอ่านก็ไม่รู้ .... และตามอ่านจนจบ มันแบบสุดยอดอะ จะมีพระเอกกี่เรื่องที่เป็นจระเข้เล่า! นี่มันแรร์ไอเทมไม่ใช่หรอ! #ผิด
เราชอบวรรณคดีไทยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วมั้ง นึกว่าจะเป็นย้อนยุคแต่เป็นยุคปัจจุบัน เรื่องปมก็ว่าพอเข้าใจนะ มันอาจจะไม่สำคัญนักก็ได้มั้ง? ภาษาสวย ถูกใจสุดๆ เลยฮื้อ อยากได้เล่มจัง ตอนนี้ยังเปิดขายอยู่ไหมน้อ? หลงสเน่ห์ทิวันเต็มเปาค่ะ55555555555 จระเข้อะไร๊ปากหวานชิบผายงื้อออ หวานแบบไม่เลี่ยน มันละมุน มันฟุ้งๆมุ้งมิ้ง (?) ไม่คาดคิดว่า nc จะเป็นกลอนด้วย55555555 ชอบง่ะะ
:pig4: :pig4:
-
ติดตามนิยายเรื่องนี้อ่านแล้ววางเป็นพักๆ...ช่วงแรกคิดว่าเรื่องกวนๆมึนๆ..แต่ปฐมบทนี่น้ำตาท่วมสงสารท่านแสนตากับพันแสง พ่อโคจรกับแม่บุหลันทำเกินไปแต่สงสัยแรงมากคือแสนตาทำไงให้ทั้งคู่ตาย และไข่จ้าวมาได้ไง เรื่องส่งท้ายพี่วันกับน้องซึนจะเป็นไงต่อ
-
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เรื่องหลักและปฐมบทคนละความรู้สึกกันเลย
เรื่องหลักน่ารักงุ้งงิ้งกันไปมา ไอพี่วันก็หยอดก็เตาะน้องไกรไปเรื่อย น้องไกรก็ใจอ่อนให้พี่วันทุกที
แต่พอมาปฐมบทคุณโอดึงอารมณ์ให้ดิ่งลงมาอย่างดีเลยสงสารอาพันวังที่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์อย่างนี้ อยากรู้ว่าจ้าวโคจรกับบุหลันจะรู้สึกผิดกับเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน เราตามอ่านจากสารบัญเลยทำให้อ่านเรื่องของพี่วันก่อนเรื่องของจ้าวแสนตา สองตอนนี้มันคนละความรู้สึกจริงๆ
ปล.เรายังแอบงงเรื่องของวรรณนาอยู่ว่าเป็นมายังไงกันแน่
-
คนที่น่าสงสารที่สุดคือพันวังที่ต้องทนอยู่กับความแค้น รอแก้แค้นให้คนรักที่จากไป
แต่ก็ยัง งง ว่าแล้วจ้าวโคจรกับแม่บุหลันตายยังไง คือปมมันไม่ได้แก้ตั้งหลายปมอ่ะ มันค้าง :o12:
-
ปกติไม่เคยอ่านแฟนตาซีเลย
พี่วัน เป็นเรื่องแรก
ทำไมอ่านแล้วเขินอ่าาา >< นั่น เข้ นะะ 555
คุณโอเก่งจัง
ร้อยแก้ว ร้อยกรอง
แต่งสนุกทุกเรื่อง
วาดรูปสวย
สุดยอดดดด :impress2:
-
ชอบเรื่องนี้มากกก สนุกมากค่ะ อ่านวันเดียวจบ5555
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆ ให้อ่านนะคะ
อ่านจบละก็แอบบคิดว่า ถ้าเรื่องลึกลับแบบนี้มีจริงขึ้นมาล่ะ ?!
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงงงงงงง
สนุกมากกกกก ชอบอะ
อิพี่วันกับไกรนี่น่ารักกกก ปมในเรื่องก็แบบลุ้นตามตลอด เดาผิดเดาถูกบ้าง ข้อคิดเรื่องนี้ก็คือการ ทรยศ ความแค้นไรงี้ ใช่มะ ชี้ให้เห็นเลยว่ามันเจ็บปวดมากๆเลยนะ สนิทกันขนาดนี้ ไว้ใจขนาดนี้ แต่ก็ทำกันได้ลงคออะ เจ็บปวดดดดด ฟีลลิ่งหลังอ่านจบนี่พลอยเอ็นดูจระเข้ขึ้นมาเลยอะ555555
คือเราตามอ่านจากสารบัญหน้าแรก เลยได้อ่านปฐมบทหลังสุด ตอนที่อ่านเรื่องหลักคือเกลียดอาพันวังมาก ทำกับทิวันอย่างนี้ได้ยังไง! แต่พออ่านปฐมบทก็แบบ เออ เข้าใจอาแกนะ แต่พอนึกกลับไป เนื้อเรื่องหลักไม่ได้บอกไว้ใช่มั้ยว่า ทิวันรู้ความจริงขอเรื่องในอดีตหรือเปล่า จริงๆยังมีหลายอย่างไม่เคลียร์อะ สุวรรณาไข่ของเชื้อจ้าวพันวังเอามาจากไหน ทำไมจ้าวรำไพยังไม่ตาย
ไม่รู้จะบรรยายยังไง บอกได้แค่ว่าชอบมาก ไม่เคยผิดหวังกับนิยายคุณโอเลยจริงๆ
คือตอนช่วงที่คุณโอลงเรื่องนี้เมิ่อหลายปีก่อน เราไม่สนใจเลยเพราะเรากลัวว่ามันจะพีเรียดกับแฟนตาซี(เพราะชื่อเรื่อง) เลยไม่เคยเปิดอ่านเลย
เราชอบนิยายคุณโอมากอะ ชอบทุกอย่าง ทั้งภาษา เนื้อเรื่อง คาแรกเตอร์ ไม่อยากบรรยายมาก แต่บอกเลยว่าชอบ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ แบบนี้ให้ได้เสพนะคะ
-
เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ของคุณโอค่ะ
ภาษาดีเหมือนเคย สนุก ครบรส
ขอบคุณนะคะ
-
เพิ่งอ่านจบไปสนุกมากกกกกกกลุ้นทุกตอน หยุดอ่านไม่ได้เลยค่ะโดยเฉพาะปฐมบทน้องพันวังอ้ายแสนตาจ้าวพี่โคจรอ่านเมื่อวานถึงตีห้าครึ่งแบบไม่อยากให้จบเลยเข้มข้นมาก ชอบทั้งรุ่นลูกแล้วก้รุ่นพ่อแม่มากเข้าใจเลยว่าทำไมพันวังทำแบบนี้ สงสารที่สุดก็คือพี่วันเหมือนถูกใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้นทั้งที่ไม่ได้รู้เรื่องราวของผู้ใหญ่เลย ถ้าไม่มีน้องไกรนี่เรื่องนี้อาจเป็นดราม่าเต็มขั้นก็ได้นางฮาได้ทุกสถานการจิมๆชอบๆฮ่าๆ เรื่องนี้จบก้ยังเหมือนไม่จบในความรู้สึกเรายังมีคำถามอีกเยอะแยะมากมายทำไมจ้าวรำไพมีร่างเป็นเด็ก สรุปแล้วคนที่เล่นอาคมใส่ไกรคือใครอาพันวังหรอหรือพ่อแม่ของแก้ว แล้วตอนไกรโดนอาคมโดนควบคุมเอาหอกสัตตะโลหาทำร้ายพี่วันหรอหรือแค่อาวุธธรรมดา ร่างจ้าวของวรรณาคือไข่ที่เกิดจากจ้าวโคจรกะบุหลันใช่มั้โอ๊ยยอยากให้มีภาคต่อขยายความจังเลยค่ะ :sad4:
-
สนุกมากเลยค่ะเรื่องนี้ เราชอบรุ่นพ่อแม่มากอ่ะ เข้มข้นมาก จ้าวแสนตานี่สมกับเป็นจ้าวธารามากๆ
-
อ่านตอนแรก ไม่ชอบพันวังเลย ไม่น่าหักหลังเลยอะไรแบบนั้น พอมาอ่านปฐมบท...
พันวังเป็นจระเข้ที่น่าสงสารที่สุด.. นี่อ่านไปน้ำตาคลอไป สงสาร แสนตาอีกคน เพื่อรักแท้ๆ
-
งงแดก...แดกจุดค่ะจังหวะนี้ ความหน่วง โอ้ยยย :hao7: เดี๋ยวๆ ก่อนหน่วง NC ร้อยแก้วเค้าล่ะ :hao6:
-
โอ้ยย อิแก้ว อีชะนีดอก แกทำอะไรกับพี่วันห๊าาา :angry2:
-
:pig4: :pig4: :L1:
-
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ลุยอ่านทีเดียวจบ เรื่องหลักก็สนุกมาก ชอบน้องไกร กับพี่วัน ตอนแรกแอบเกลียดอาพันวัง แต่พอมาอ่านปฐมบทก็เข้าใจ และสงสารมาก เรียกว่าเกลียดจ้าวพี่(อ)โคจรขึ้นมาเลย อยากรู้เหลือเกินว่าตอนระหว่างแผนการแก้แค้นจะสะใจขนาดไหน ....
ความรักมักมีเหตุผลของมันเองเสมอ...เห้อออ
-
พี่วันดีนะ แต่อินกับเรื่องราวความแค้นมากว่า มันเป็นแค้นที่ทำให้เรายังรู้สึกว่าไม่พอ มันยังลบล้างได้ไม่มากพอ ถึงไอ้พี่วันจะไม่เกี่ยวอะไรเลยก็เถอะ แต่สำหรับเรามันต้องมีอะไรที่ลบล้างได้มากกวาานี้สิ หรือเป็นเราเองที่ยัวแค้นมากเกินไป..
-
อยากได้กับพี่วัน 5555
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าเศร้านะ ... รู้สึกได้เลย ถึงแม้ไกรกับวันจะได้รักกัน ใจตรงกัน แต่บทสุดท้ายอาจจะเหลือวันที่ต้องทนทุกข์ไปอีกหลายร้อยปี
เฮ้อ แต่ชอบจัง ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยยยยย
-
สนุกมาก ลุ้นตั้งแต่ต้นจนจบ แทบจะหยุดอ่านไม่ได้เลย
-
งง ไข่ของใคร มันมาจากไหนอ่ะ
-
ชอบความรั่วของไกร บทที่จะลุ้นแบบกลัวๆ ว่าจะเกิดเหตุร้าย แต่ไกรสามารถทำให้เหตุร้ายนั้นเล็กนิดเดียว
นั่นแหละความสามารถของนาง
ส่วนพี่วัน ผู้แสนหล่อ รวย ใจดี ปากหว้านนนนนหวาน ไม่ว่าใครอยู่ใกล้ก็ต้องหลงรัก บางทีก็อยากยืมตัวพี่วันกับไกรสักวันสองวันมาเชยชม 555
พออ่านตอนจบแล้วก็อดที่จะคิดถึงอนาคตไม่ได้ ถ้าตอนนั้นไกรไม่อยู่แล้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่าพี่วันจะอยู่ยังไง เมื่อไม่มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจแล้ว :mew6: แต่เรื่องอนาคตก็ของอนาคตค่ะ ปัจจุบันเค้ารักกันดี ก็พอ... :mew1:
ขอบคุณที่เขียนนิยาย น่าอ่านๆ ทั้งสนุกทั้งลุ้นมาให้อ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ :pig4: :-[
-
ครบทุกรสจริง ๆ เรื่องนี้ o13
มาเต็ม กลมกล่อมมาก :pig4:
-
ดีงามพระรามแปดเก้าสิบ แนะนำเลยค่ะ
-
:กอด1:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณคนเขียนมากๆ
เรื่องนี้มีครบรสมาก แอบเฟลๆตรงเรื่องของมาลานิดหน่อยแต่ก็เข้าใจธรรมชาติของจระเข้
คู่รองก็เศร้ามาก กว่าจะได้รักกันนี่ผ่านมรสุมกันพอสมควร
สนุกมากค่ะ
-
กลับมาอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ ก้ยังคงชอบเรื่องนี้เหมือนเดิม :กอด1: :กอด1:
-
มาอ่านอีกรอบแล้วครับ
-
:z3: :z3: :z3:
-
พันวังแหกทุกกฏแซงทะลุน้ำมาเลย รักกกกก รักจระเข้หน้าหม้อด้วย 5555 ไกรผู้ทำให้เรื่องดราม่าไม่ดราม่าซะงั้น สนุกมากๆค่ะ
-
:mew2:
เป็นเรื่องที่สนุกเรื่องนึง แต่หลายๆประเด็นไม่เคลียร์อ่านจบก็ยัง งงๆ ว่าอ้าวจบแล้วหรือ ที่จริงเรื่องน่าจะยาวได้มากกว่านี้นะคะ เนื้อเรื่องดีค่ะ แต่หลายปมที่ไม่เข้าใจจจ :m15:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากกก ไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อน เปิดโลกสุดดด
-
o13
-
:pig4:รู
มารอตอนใหม่ค่าาาา
เรื่องใหม่แฟนตาซีหรอคะเนี่ยแฮร่ :hao6:
-
ขอบคุณที่เเต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ :L2:
-
เรื่องนี้สนุกมาก อ่านจบแล้วอยากไปเที่ยวพิจิตร 555
อ่านจบแค่เรื่องหลัก เรื่องรองขออีฟไว้ก่อน เดี๋ยวแวะมาอ่าน
:pig4: :pig4: